Piekny gracz - Christina Lauren(normal)

Spis treści Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty

Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Epilog Podziękowania PRO​LOG Znaj​d o​wa​li​ś my się w naj​b rzyd​s zym miesz​ka​n iu na Man​h at​ta​ nie i wcale nie dla​tego, że mój mózg nie potrafi doce​n ić sztuki — te obrazy były obiek​tyw​n ie okropne. Owło​s iona noga wyra​s ta​jąca z łodygi kwiatu. Usta z wyle​wa​ją​cym się z nich spa​g hetti. Obok mnie mój naj​s tar​s zy brat i tata nucili z namy​ słem, kiwa​jąc gło​wami, jakby rozu​mieli to, co widzą. Tylko dzięki mnie w ogóle posu​wa​li​ś my się do przodu; według nie​ pi​s a​n ego pro​to​kołu goście ban​kietu powinni naj​p ierw obej​ rzeć obrazy, podzi​wiać sztukę, a dopiero potem zacząć zaja​

dać roz​n o​s zone na tacach zaką​s ki. Na samym końcu, nad potęż​n ym komin​kiem i mię​d zy dwoma osten​ta​cyj​n ie ozdob​n ymi kan​d e​la​b rami, wisiał obraz przed​s ta​ wia​jący podwójną helisę — czyli budowę czą​s teczki DNA — a przez całe płótno biegł nadruk z cyta​tem z Tima Bur​tona: „Wszy​s cy wiemy, że romans mię​d zygatunkowy jest dzi​ waczny”. Roze​ś mia​łam się, zachwy​cona, i obró​ci​łam do Jen​s ena i taty. — Ten jeden jest dobry. Jen​s en wes​tchnął. — No tak, tobie się to podoba. Rzu​ci​łam okiem na obraz i znów spoj​rza​łam na brata. — Tak, dla​tego że jako jedyna rzecz w tej sali ma jaki​kol​wiek sens. Brat spoj​rzał na ojca; poro​zu​mieli się bez słów, jakby rodzic dał synowi nieme zezwo​le​n ie. — Musimy poroz​ma​wiać z tobą na temat two​jego sto​s unku do pracy. Dopiero po jakiejś minu​cie jego słowa, ton i zde​cy​d o​wany

wyraz twa​rzy dotarły do mojego mózgu. — Jen​s en — powie​d zia​łam — naprawdę musimy roz​ma​wiać na takie tematy aku​rat tutaj? — Tak, tutaj. — Brat zmru​żył zie​lone oczy. — Po raz pierw​s zy od dwóch dni widzę cię poza labo​ra​to​rium, kiedy nie śpisz lub nie poły​kasz posiłku. Czę​s to zauwa​ża​łam, jak naj​b ar​d ziej wyra​zi​s te cechy moich rodzi​ców: czuj​n ość, urok oso​b i​s ty, ostroż​ność, impul​s yw​n ość i moty​wa​cja — zostały równo i w sta​n ie czy​s tym roz​d zie​lone pomię​d zy ich pię​cioro dzieci. W środku imprezy na Man​h at​ta​n ie na bitwę poszły czuj​n ość i moty​wa​cja. — Jeste​ś my na przy​ję​ciu, Jens. Powin​n i​ś my roz​ma​wiać o cudow​n o​ś ci sztuki — odpar​łam, ruchem ręki wska​zu​jąc ściany wykwint​n ie urzą​d zo​n ego salonu. — I o naj​n ow​s zych skan​d a​lach. — Kom​p let​n ie nie orien​to​wa​łam się w naj​n ow​ szych plot​kach i ta oznaka nie​ś wia​d o​mo​ś ci już ozna​czała punkt dla mojego brata. Jen​s en z tru​d em powstrzy​mał się, by nie wznieść oczu do góry.

Tata podał mi prze​ką​s kę przy​p o​mi​n a​jącą skrzy​żo​wa​n ie śli​ maka z her​b at​n i​kiem. Kiedy kel​n er odszedł, dys​kret​n ie wsu​n ę​ łam ją w ser​wetkę. Nowa sukienka gry​zła mnie w skórę i żało​ wa​łam, że nie zada​łam sobie trudu, by wypy​tać ludzi w labo​ra​ to​rium o te wyszczu​p la​jące cuda Spa​n xa, które posta​n o​wi​łam nało​żyć. Po pierw​s zym doświad​cze​n iu uzna​łam, że to dzieło sza​tana lub faceta, który nie mie​ś ci się w dżinsy roz​miaru XS. — Jesteś nie tylko inte​li​g entna — mówił Jen​s en. — Jesteś towa​rzy​s ka, sym​p a​tyczna… ładna z cie​b ie dziew​czyna. — Kobieta — popra​wi​łam go nie​wy​raź​n ie. Pochy​lił się, by naszej roz​mowy nie pod​s łu​chali prze​cho​ dzący obok uczest​n icy przy​ję​cia. Broń Boże, jesz​cze ktoś z nowo​jor​s kiej socjety usły​s załby, jak strzela mi kaza​n ie o tym, jak to powin​n am być bar​d ziej towa​rzy​s ko pusz​czal​s ka. — Nie rozu​miem więc, dla​czego przez trzy dni, odkąd tu jeste​ śmy, wycho​d zimy tylko z moimi zna​jo​mymi. Uśmiech​n ę​łam się do naj​s tar​s zego brata i pod​d a​łam się fali wdzięcz​n o​ś ci za jego nado​p ie​kuń​czą czuj​ność; potem jed​n ak wez​b rała we mnie iry​ta​cja. Przy​p o​mi​n ało to dotknię​cie roz​g rza​n ego żelaza: ostre ukłu​cie, a po nim tęt​

niący, dłu​g o​trwały ból. — Pra​wie już skoń​czy​łam stu​d ia, Jens. Potem będzie mnó​ stwo czasu na życie. — To jest życie — powie​d ział naglą​cym tonem, otwie​ra​jąc sze​roko oczy. — Tu i teraz. W twoim wieku led​wie udało mi się utrzy​mać jako taką śred​n ią, mia​łem tylko nadzieję, że w ponie​d zia​łek rano nie dopad​n ie mnie kac. Tata stał bez słowa obok niego; puścił mimo uszu ostat​n ią uwagę, lecz przez cały czas kiwał głową, przy​ś wiad​cza​jąc, jaka to ze mnie nie​d ojda, że nie udzie​lam się towa​rzy​s ko. Rzu​ ci​łam mu spoj​rze​n ie „I kto to mówi — nauko​wiec pra​co​h o​lik, który spę​d zał wię​cej czasu w labo​ra​to​rium niż we wła​s nym domu?”. Jed​n ak on stał twardo z tym samym wyra​zem twa​rzy, jaki przy​b ie​rał, kiedy zwią​zek che​miczny, który według jego ocze​ki​wań powi​ nien być roz​p usz​czal​n i​kiem, two​rzył w pro​b ówce nie​ape​ tyczny glut: była to mina zdez​o ​rien​to​wana i nieco może nawet ura​żona, tak dla zasady. Po tacie odzie​d zi​czy​łam silną moty​wa​cję, lecz on zawsze ocze​ ki​wał, że po mamie przejmę cho​ciaż tro​chę uroku. Może dla​ tego, że jestem kobietą, a może według niego każde kolejne poko​le​n ie powinno być lep​s ze od poprzed​n iego. Powin​n am

utrzy​my​wać rów​n o​wagę mię​d zy pracą a życiem pry​wat​n ym. W dniu swo​ich pięć​d zie​s ią​tych uro​d zin zapro​s ił mnie do swo​ jego gabi​n etu i powie​d ział po pro​s tu: „Ludzie są rów​n ie ważni jak nauka. Ucz się na moich błę​ dach”. Po czym zaczął prze​kła​d ać papiery na biurku i wpa​try​ wać się w swoje dło​n ie, aż w końcu znu​d zona wsta​łam i poszłam z powro​tem do labo​ra​to​rium. Naj​wy​raź​n iej nie udało mu się. — Wiem, że naci​s kam — szep​n ął Jen​s en. — Odro​b inę — przy​tak​n ę​łam. — I wiem, że się wtrą​cam. Rzu​ci​łam mu zna​czące spoj​rze​n ie i odszep​n ę​łam: — Jesteś moją oso​b i​s tą Ateną Polias. — Tyle że nie jestem Gre​kiem i mam penisa. — Sta​ram się o tym nie pamię​tać. Jen​s en wes​tchnął, a tata wresz​cie uznał, że powi​n ien się włą​

czyć. Obaj przy​je​chali mnie odwie​d zić, a cho​ciaż wyda​wało mi się to nieco dziwne, że wpa​d li w lutym, dotąd nie zasta​n a​ wia​łam się nad tym. Tata oto​czył mnie ręką w pasie i uści​s nął. Miał dłu​g ie i szczu​ płe ramiona, jed​n ak jego uścisk opla​tał mnie jak bluszcz, znacz​n ie sil​n iej, niż można by się spo​d zie​ wać po męż​czyź​n ie jego postury. — Ziggs, jesteś dobrym dziec​kiem. Uśmiech​n ę​łam się na tę ojcow​s ką wer​s ję mowy moty​wa​cyj​ nej. — Dzięki. — Wiesz, że cię kochamy — dodał Jen​s en. — Ja was też… na ogół. — Jed​n ak… możesz uznać to za inge​ro​wa​n ie w twoje życie. Uza​leż​n i​łaś się od pracy. Myślisz tylko o tym, żeby przy​ś pie​ szyć swoją karierę. Być może i zawsze się wtrą​cam i pró​b uję ci usta​wiać życie… — Może? — odcię​łam się. — Odkąd mama z tatą zdjęli mi dodat​kowe kółka z roweru, cał​ko​wi​cie rzą​d zisz moim życiem.

To ty zde​cy​d o​wa​łeś, kiedy wolno mi wra​cać po zmroku, a wtedy już nawet nie miesz​ka​łeś w domu, Jens. Mia​łam szes​n a​ ście lat. Uspo​koił mnie spoj​rze​n iem. — Przy​s ię​g am, nie mam zamiaru ci mówić, co masz robić, tylko… — zamilkł na chwilę, jakby ktoś obok miał pod​s u​n ąć mu dokoń​cze​n ie tego zda​n ia. Pro​s ze​n ie Jen​s ena o to, by prze​ stał się wtrą​cać w moje życie, to jak pro​s ze​n ie czło​wieka, żeby na dzie​s ięć minut prze​s tał oddy​chać. — Zadzwoń do kogoś. — Do kogoś? Jen​s en, twoim zda​n iem ja nie mam zna​jo​mych. To nie do końca prawda, ale jak uwa​żasz, do kogo mam zadzwo​n ić, żeby zacząć się udzie​lać towa​ rzy​s ko? Do innego magi​s tranta, który tak samo zagrze​b ał się w bada​n iach po uszy? To inży​n ie​ria bio​me​d yczna, tutaj raczej trudno o cią​g łe imprezki. Mój brat zamknął oczy, po czym otwo​rzył i zapa​trzył się w sufit, aż wresz​cie chyba go olśniło. Uniósł brwi, spoj​rzał na mnie z nadzieją, która napeł​n iła jego spoj​rze​ nie nie​o d​p artą bra​ter​s ką czu​ło​ś cią. — A Will?

Wyrwa​łam tacie z ręki pełen kie​li​s zek szam​p ana i wychy​li​łam go jed​n ym hau​s tem. *** Jen​s en nie musiał powta​rzać. Will Sum​n er był jego naj​lep​ szym przy​ja​cie​lem na stu​d iach, byłym prak​ty​kan​tem taty oraz obiek​tem moich nasto​let​n ich fan​ta​zji. Pod​ czas gdy ja zawsze byłam przy​ja​zną, głu​piutką dzie​cinną sio​s trą, Will był geniu​s zem o uśmie​chu łobuza, z kol​czy​kiem w uchu i z nie​b ie​s kimi oczami, któ​rymi hip​n o​ty​zo​wał każdą dziew​czynę. Kiedy mia​łam lat dwa​n a​ś cie, Will był dzie​więt​n a​s to​lat​kiem i na święta przy​je​chał do nas na kilka dni z Jen​s e​n em. Był spro​ śny i fascy​n u​jący nawet wtedy, kiedy brzdą​kał na swo​jej gita​ rze baso​wej z moim bra​tem i dla zabawy flir​to​wał z moją star​ szą sio​s trą Liv. Kiedy mia​łam szes​n a​ś cie lat, on jako świeżo upie​czony absol​went przy​je​chał do nas na lato i pra​co​wał dla ojca. Ema​n o​wał z niego tak zwie​rzęcy seks, że chcąc stłu​ mić ból, jaki spra​wiało mi samo prze​b y​wa​n ie w jego pobliżu, czym prę​d zej stra​ci​łam dzie​wic​two z nie​zgrab​n ym i gapo​wa​ tym kolegą z klasy. Byłam prze​ko​n ana, że moja sio​s tra co naj​mniej się z nim cało​ wała; mię​d zy mną a Wil​lem była zbyt duża róż​n ica wieku, ale

za zamknię​tymi drzwiami i w cicho​ś ci wła​s nego serca mogłam przed sobą przy​znać, że Will Sum​n er był pierw​s zym chło​p a​kiem, któ​rego w ogóle mia​łam ochotę poca​ło​wać, i pierw​szym, przez któ​rego wresz​cie wsu​n ę​łam dłoń pod koł​d rę, roz​ my​ś la​jąc o nim w ciem​n o​ś ci mojego pokoju. O tym sza​tań​s kim fry​wol​n ym uśmieszku i wło​s ach wciąż opa​ da​ją​cych na prawe oko. O jego gład​kich, musku​lar​n ych przed​ra​mio​n ach i opa​lo​n ej skó​rze. O jego dłu​g ich pal​cach… nawet o drob​n ej bliź​n ie na pod​ bródku. W prze​ci​wień​s twie do moich kole​g ów rówie​ś ni​ków, któ​rych trudno było odróż​n ić po gło​s ie, Will mówił głę​b o​kim, reflek​ syj​n ym tonem. Oczy miał cier​p liwe i mądre. Ręce nie latały mu ner​wowo na boki, lecz na ogół spo​czy​wały głę​b oko w kie​ sze​n iach. Spo​g lą​d a​jąc na dziew​czyny, obli​zy​wał wargi i wypo​wia​d ał spo​koj​n ie zde​cy​d o​wane komen​ta​rze doty​czące piersi, nóg i języ​ków.

Zamru​g a​łam i spoj​rza​łam na Jen​s ena. Nie mam już szes​n a​s tu lat, lecz dwa​d zie​ś cia cztery, a Will trzy​dzie​ś ci jeden. Widzia​łam go cztery lata temu na nie​for​tun​n ym ślu​b ie Jen​s ena; jego łagodny, cha​ry​zma​tyczny uśmiech tylko zyskał na inten​s yw​n o​ś ci. Z fascy​n a​cją przy​g lą​d a​łam się, kiedy Will wyśli​zgnął się do szatni z dwiema druh​n ami mojej bra​to​wej. — Zadzwoń do niego — naci​s kał Jen​s en, prze​ry​wa​jąc moje wspo​mnie​n ia. — On potrafi zrów​n o​wa​żyć pracę i życie. Jest stąd, to dobry facet. Po pro​s tu… zacznij tro​chę wycho​d zić, dobrze? On się tobą zaj​mie. Pró​b o​wa​łam zigno​ro​wać dresz​cze, które prze​b ie​g ły mi po skó​ rze na słowa star​s zego brata. Nie byłam pewna, jak Will miałby się mną zająć i czego bym chciała: czy ma być dla mnie tylko przy​ja​cie​lem brata i pomóc tro​chę ode​rwać się od pracy? Czy chcia​ła​b ym spoj​rzeć na obiekt moich naj​b ar​d ziej wyuz​d a​n ych fan​ta​zji już jako doro​s ła kobieta? — Hanno — pona​g lił tata. — Sły​s za​łaś, co mówi twój brat? Minął nas kel​n er z tacą; wymie​n i​łam mój pusty kie​li​s zek na pełen bąbel​ków.

— Sły​s za​łam. Zadzwo​n ię do Willa. ROZ​DZIAŁ pierw​szy Jeden sygnał. Drugi. Zatrzy​ma​łam się na chwilę, odsu​n ę​łam zasłonkę i wyj​rza​łam przez okno, ze zmarsz​czo​n ymi brwiami wpa​tru​jąc się w niebo. Wciąż było ciemno, ale uzna​łam, że jest raczej nie​b ie​s kie niż czarne, a na hory​zon​cie poja​wiła się smuga różu i fio​letu. Jed​n ym sło​wem: ranek. Minęły trzy dni od kaza​n ia Jen​s ena i po raz trzeci pró​b o​wa​ łam dodzwo​n ić się do Willa. Mimo że nie mia​łam poję​cia, jak mam go zagad​n ąć — i czego ocze​ki​wał ode mnie mój brat —  im wię​cej się nad tym zasta​n a​wia​łam, tym bar​d ziej uświadamia​łam sobie, że Jen​s en ma rację: nie​mal cały czas spę​d zam w labo​ra​to​rium, a kiedy nie sie​d zę w pracy, śpię lub jem w domu. Wybór miesz​ka​n ia rodzi​ców na Man​hat​ta​n ie zamiast jakie​g oś miej​s ca na Bro​o kly​n ie lub w Queen​ sie, bli​żej rówie​ś ni​ków, nie poma​g ał w roz​woju życia towa​rzy​s kiego. W mojej lodówce znaj​d o​wały się

zwy​kle jakieś nie​liczne warzywa, podej​rzane danie na wynos i mro​żonki. Jak dotąd całe moje życie obra​cało się wokół kwe​s tii skoń​cze​n ia stu​diów i roz​p o​czę​cia świe​tla​n ej kariery badaw​czej. Uświa​d o​mie​ nie sobie, jak mało mam oprócz tego, podzia​łało jak zimny prysz​n ic. Rodzina naj​wy​raź​n iej to zauwa​żyła, a z nie​wy​ja​ś nio​n ego powodu Jen​s en uznał, że Will naj​le​p iej uchroni mnie przed nad​cią​g a​ją​cym sta​ro​p a​n ień​s twem. Ja nie byłam tego taka pewna. Wcale nie byłam pewna. Mało mie​li​ś my wspól​n ych wspo​mnień, w ogóle mógł mnie nie koja​rzyć. Byłam smar​kulą plą​czącą się w tle, świad​kiem jego roz​licz​n ych przy​g ód z Jen​s e​n em i krót​ko​trwa​łego romansu z moją sio​s trą. A teraz dzwo​n ię do niego — po co wła​ś ci​wie? Żeby wyjść razem na mia​s to? Zagrać w gry plan​ szowe? Żeby mnie nauczył… Nawet nie skoń​czy​łam tej myśli. Już mia​łam się roz​łą​czyć. Chcia​łam wró​cić do łóżka i powie​ dzieć bratu, żeby się cmok​n ął i zna​lazł sobie nowy pomysł racjo​n a​li​za​tor​s ki. Jed​n ak w poło​wie

czwar​tego sygnału, kiedy ści​s ka​łam tele​fon w gar​ś ci tak mocno, że pew​n ie jesz​cze następ​n ego dnia będę go czuła, Will ode​b rał. — Halo? — jego głos brzmiał dokład​n ie tak, jak zapa​mię​ta​ łam: bogato i męsko, lecz jesz​cze głę​b iej. — Halo? — powtó​rzył. — Will? Gwał​tow​n ie wcią​g nął powie​trze i usły​s za​łam uśmiech w jego gło​s ie, kiedy zwró​cił się do mnie moim prze​zwi​s kiem: — Ziggy? Roze​ś mia​łam się; oczy​wi​ś cie, że tak mnie zapa​mię​tał. Tylko rodzina tak mnie jesz​cze nazy​wała. Nikt nie wie​d ział, co to wła​ś ci​wie ozna​cza — dwu​let​n iemu Eri​cowi dano naprawdę sporo wła​d zy, pozwa​la​jąc mu wymy​ś lić prze​zwi​s ko dla nowo naro​d zo​n ej sio​s try —  lecz przy​lgnęło do mnie. — Tak, Ziggy. Skąd…? — Wczo​raj dzwo​n ił Jen​s en — wyja​ś nił. — Opo​wie​d ział mi o odwie​d zi​n ach u cie​b ie i o kaza​n iu, jakie ci strze​lił. Wspo​

mniał, że możesz zadzwo​n ić. — No i dzwo​n ię — powie​d zia​łam nie​zręcz​n ie. Roz​legł się jęk i lekki sze​lest pościeli. W żad​n ym wypadku nie chcia​łam wyobra​żać sobie, do jakiego stop​n ia roze​b rany męż​czy​zna znaj​d o​wał się po dru​g iej stro​n ie. Jed​n ak motyle z brzu​cha prze​n io​s ły się do gar​d ła, kiedy uświa​d o​mi​łam sobie, że mój roz​mówca ma zmę​czony głos, gdyż prze​cież przed chwilą spał. No dobrze, może fak​tycz​n ie jesz​cze nie jest rano… Zer​k​n ę​łam za okno. — Nie obu​d zi​łam cię? — Wcze​ś niej nie spoj​rza​łam na zega​ rek i teraz bałam się spraw​d zać godzinę. — Nie przej​muj się. Budzik miał zadzwo​n ić za… — prze​rwał na chwilę i ziew​n ął — …za godzinę. Stłu​mi​łam jęk upo​ko​rze​n ia. — Prze​p ra​s zam. Tro​chę się… dener​wo​wa​łam. — Ależ nie, wszystko w porządku. Nie​wia​ry​g odne, jak mogłem zapo​mnieć, że miesz​kasz w mie​ś cie. Podobno od trzech lat ślę​czysz nad pro​b ów​kami i pipe​tami,

cał​ko​wi​cie zagrze​b a​łaś się w labo​ra​to​rium. Żołą​d ek pod​s ko​czył mi lekko, kiedy jego głę​b oki głos lekko się obni​żył, gdy Will dawał mi żar​to​b liwą repry​mendę. — Zdaje się, że jesteś po stro​n ie Jen​s ena. Męż​czy​zna zła​g o​d ził ton. — On się o cie​b ie mar​twi. To jego ulu​b ione zaję​cie jako star​ szego brata. — Podobno — znów zaczę​łam cho​d zić po pokoju, gdyż roz​ no​s iła mnie ner​wowa ener​g ia. — Powin​nam była zadzwo​n ić wcze​ś niej… — Ja też — prze​s u​n ął się i chyba usiadł. Usły​s za​łam stęk​n ię​ cie, kiedy się prze​cią​g nął, i zamknę​łam oczy na ten dźwięk. Brzmiał dokład​n ie tak, jak w trak​cie seksu, co mnie dodat​ kowo roz​p ro​s zyło. „Hanno, oddy​chaj przez nos. Zacho​waj spo​kój”. — Masz ochotę coś dzi​s iaj poro​b ić? — wyrzu​ci​łam z sie​b ie. Tyle ze spo​koju. Will zawa​h ał się, a ja mia​łam ochotę pac​n ąć się w czoło, gdyż nie pomy​ś la​łam, że on już może mieć jakieś plany. Na przy​

kład pracę. A po pracy randkę z dziew​czyną. Albo z żoną. Nagle zaczę​łam strzyc uszami, by dosły​s zeć każdy dźwięk prze​b i​ja​jący się przez trzesz​czącą ciszę w tele​fo​n ie. Po upły​wie wiecz​n o​ś ci zapy​tał: — Co masz na myśli? „Wie​lo​znaczne pyta​n ie”. — Kola​cję? Will mil​czał przez kilka bole​s nych ude​rzeń serca. — Mam coś w pla​n ach. Późne spo​tka​n ie. A może jutro? — Idę do labo​ra​to​rium. Już się zapi​s a​łam na osiem​n a​s to​g o​ dzinny dyżur, bo komórki naprawdę powoli rosną, a jeśli to spar​ta​czę i będę musiała zaczy​n ać od nowa, chyba się potnę. — Osiem​n a​ś cie godzin? Czeka cię długi dzień, Ziggs. — Wiem. Nucił chwilę, po czym zapy​tał: — A o któ​rej musisz dzi​s iaj być w labo​ra​to​rium? — Póź​n iej — zer​k​n ę​łam na zega​rek i skrzy​wi​łam się. Była

dopiero szó​s ta. — Może koło dzie​wią​tej lub dzie​s ią​tej. — A chcesz pobie​g ać ze mną po parku? — Ty bie​g asz? — zapy​ta​łam. — Celowo? — Tak — odparł, już śmie​jąc się otwar​cie. — Nie dla​tego, że ktoś mnie goni, lecz dla sportu. Zamknę​łam oczy, czu​jąc zna​jome ukłu​cie zachę​ca​jące do pój​ ścia dalej, pod​ję​cia wyzwa​n ia, jakby to była jakaś praca do zro​b ie​n ia. Głupi Jen​s en. — Kiedy? — Za pół godziny? Znów spoj​rza​łam za okno. Ledwo się roz​wid​n iło. Na ziemi leżał śnieg. „Zmiana” — powie​d zia​łam sobie. Zamknę​łam znów oczy i ode​zwa​łam się: — Prze​ś lij mi adres SMS-em. Pod​jadę. *** Było zimno. A dokład​n ie mówiąc, tak zimno, że tyłek odma​ rzał. Po raz kolejny prze​czy​ta​łam SMS-a od Willa, w któ​rym pro​s ił,

żebym się z nim spo​tkała nie​d a​leko Bramy Inży​n ie​rów na rogu Pią​tej i Dzie​więć​d zie​s ią​tej w Cen​tral Parku; cho​d zi​łam w tę i z powro​tem, usi​łu​jąc się roz​g rzać. Poranne powie​trze szczy​p ało mnie w twarz i prze​n i​kało przez mate​riał spodni. Żało​wa​łam, że nie nało​ży​łam czapki. Żało​wa​łam, że zapo​mnia​ łam, iż to prze​cież luty w Nowym Jorku, a wtedy tylko sza​ leńcy cho​d zą do parku. Palce mi zdrę​twiały i mia​łam powody bać się, że od mroź​n ego wia​tru odpadną mi uszy. Wokół widzia​łam tylko garstkę ludzi: nadam​b it​n ych mania​ ków sportu i młodą parę objętą na ławce pod olbrzy​mim roz​ło​ ży​s tym drze​wem, każdy z nich ści​s kał w dłoni kubek cze​g oś, co wyglą​d ało na gorące i pyszne. Zie​mię dzio​b ało stadko sza​ rych pta​ków, a słońce dopiero się wyła​n iało znad dachów odle​g łych wyso​ko​ś ciow​ców. Całe życie balan​s o​wa​łam na gra​n icy pomię​d zy osobą śred​n io akcep​to​waną w towa​rzy​s twie a nudną kujonką, więc oczy​wi​ ście wcze​ś niej zda​rzało mi się czuć nie​s wojo; na przy​kład wtedy, kiedy dosta​łam nagrodę badaw​czą przed tysią​cami rodzi​ców i stu​d en​tów na uczelni, pra​wie za każ​d ym razem, kiedy sama wybie​ra​łam się na zakupy, i naj​b ar​d ziej pamiętna oka​zja — kiedy Ethan King​man chciał, żebym mu obcią​g nęła, a ja nie mia​łam poję​cia, jak to zro​b ić i jed​n o​cze​ś nie oddy​ chać. Teraz zaś, przy​g lą​d a​jąc się niebu jaśnie​ją​cemu z każdą minutą, chęt​n ie ucie​kła​b ym do każ​d ego z tych wspo​mnień,

byle tylko wykrę​cić się od tego, co mnie cze​kało. Nie cho​d ziło o to, że nie chcia​łam bie​g ać… wła​ś ci​wie ow​ szem, tak, o to w dużej mie​rze cho​d ziło. Nie chcia​łam bie​g ać. Nie byłam nawet pewna, jak się biega dla sportu. Ale nie bałam się spo​tka​n ia z Wil​lem. Byłam po pro​s tu zde​n er​wo​wana. Pamię​ta​łam jego spo​s ób bycia — w jakiś spo​s ób powolny i hip​n o​tyczny, kiedy sku​p iał na kimś swoją uwagę. Ema​n o​wał sek​s em. Ni​g dy dotąd nie zna​la​złam się z nim sam na sam i bałam się, że po pro​s tu zje mnie trema. Brat posta​wił przede mną zada​n ie: wypeł​n ić sobie czymś życie — wie​d ząc, że jeśli da mi do zro​zu​mie​n ia, że z czymś sobie nie radzę, to na pewno spró​b uję się tym zająć. I cho​ciaż byłam prze​ko​n ana, iż nie miał zamiaru wysy​łać mnie do Willa na lek​cje rand​ko​wa​n ia i powiedzmy sobie szcze​rze: nie wpy​chał mu mnie do łóżka, musia​łam się dostać do wnę​trza głowy Willa, pobrać nauki od mistrza i zacząć go w tym naśla​d o​wać. Uda​wać taj​n ego agenta wyko​n u​ją​cego tajne zada​n ie: wejść, wyjść i nie dać się zabić. W prze​ci​wień​s twie do sio​s try.

Gdy sie​d em​n a​s to​let​n ia Liv zaczęła się obma​cy​wać z wykol​ czy​ko​wa​n ym basi​s tą, dzie​więt​n a​s to​let​n im Wil​lem w cza​s ie jego bożo​n a​ro​d ze​n io​wej wizyty, nauczy​łam się bar​d zo dużo o tym, jak to wygląda, kiedy nasto​latka zauro​czy się łobu​ zem. Will Sum​n er był ucie​le​ś nie​n iem takiego chło​p aka. Wszy​s cy latali za moją sio​s trą, lecz Liv ni​g dy nie mówiła o nikim w ten spo​s ób, w jaki mówiła o Willu. — Zig! Gwał​tow​n ie unio​s łam głowę w kie​runku głosu wypo​wia​d a​ją​ cego moje imię; musia​łam spoj​rzeć jesz​cze raz na idą​cego ku mnie męż​czy​znę. Był wyż​s zy, niż pamię​ ta​łam, miał smu​kłą, szczu​p łą figurę, tułów bez końca i koń​ czyny, które powinny mu się plą​tać, jed​n ak nic takiego się nie działo. Zawsze miał w sobie coś magne​tycz​n ego i nie​o d​p ar​tego, nie​zwią​za​n ego z kla​s ycz​n ie syme​tryczną urodą, lecz moje wspo​mnie​n ie Willa nawet sprzed czte​rech lat zbla​d ło w porów​n a​n iu z tym, co wła​ś nie widzia​łam. Uśmiech mu się nie zmie​n ił: był lekko krzywy i zawsze igrał mu na ustach, co nada​wało jego twa​rzy łobu​zer​s ki wyraz. Pocho​d ząc do mnie, rzu​cił okiem w stronę, skąd dobie​g ał dźwięk syreny; doj​rza​łam jego szczękę z trzy​d nio​wym zaro​

stem oraz gładką i opa​loną szyję zni​ka​jącą pod koł​n ie​rzem polara. Kiedy sta​n ął przy mnie, uśmiech​n ął się sze​rzej. — Dzień dobry — powie​d ział. — Tak myśla​łem, że to ty. Pamię​tam, że tak wła​ś nie drep​ta​łaś w miej​scu w chwi​lach zde​n er​wo​wa​n ia szkołą czy innymi spra​wami. Twoją mamę dopro​wa​d zało to do szału. Nie​wiele myśląc, pode​s złam bli​żej, oto​czy​łam ramio​n ami jego szyję i uści​s ka​łam go mocno. Nie pamię​ta​łam, żebym kie​d y​ kol​wiek zna​la​zła się tak bli​s ko Willa. Był cie​p ły i solidny; zamknę​łam oczy, czu​jąc, jak przy​ci​s ka twarz do mojej głowy. Jego głę​b oki głos zda​wał się wibro​wać w moim ciele. — Jak miło cię widzieć. Tajna agentka Hanna. Nie​chęt​n ie odsu​n ę​łam się nieco, wdy​cha​jąc świeże powie​trze zmie​s zane z czy​s tym zapa​chem jego mydła. — Mnie też miło. Jasno​n ie​b ie​s kie oczy patrzyły na mnie spod czar​n ej czapki, spod któ​rej wymy​kały się kosmyki ciem​-

nych wło​s ów. Sum​n er pod​s zedł bli​żej i poło​żył mi coś na gło​ wie. — Pomy​ś la​łem, że ci się przyda. Się​g nę​łam do góry i poczu​łam weł​n ianą czapkę. O rany, był roz​b ra​ja​jący. — Dzięki. Może jed​n ak uda mi się nie stra​cić uszu. Uśmiech​n ął się i odsu​n ąw​s zy, zmie​rzył mnie spoj​rze​n iem. — Wyglą​d asz… ina​czej, Ziggs. Roze​ś mia​łam się. — Od wie​ków nikt mnie tak nie nazy​wał oprócz rodziny. Jego uśmiech przy​g asł; przez chwilę Will prze​s u​wał spoj​rze​ niem po mojej twa​rzy, jakby szu​kał na niej tatu​ażu z moim imie​n iem. Zawsze nazy​wał mnie tylko Ziggy, jak rodzeń​s two — oczy​wi​ś cie Jen​s en, ale też Liv, Niels i Eric. Do czasu wypro​wadzki z domu zawsze byłam Ziggy. — A jak mówią do cie​b ie przy​ja​ciele? — Hanna — odpar​łam cicho. Na​d al wpa​try​wał się we mnie. W moją szyję, usta i w końcu

przez dłuż​s zą chwilę w moje oczy. Ener​gia mię​d zy nami była nie​mal wyczu​walna… lecz nie. Na pewno cał​ko​wi​cie źle odczy​tuję sytu​ację. Na tym wła​ś nie polega nie​b ez​p ie​czeń​s two, kiedy czło​wiek znaj​d zie się w pobliżu Willa Sum​n era. — No to — ode​zwa​łam się, uno​s ząc brwi — bie​g niemy. Will zamru​g ał i wró​cił do rze​czy​wi​s to​ś ci. — Racja. Kiw​n ął głową i nacią​g nął czapkę głę​b iej na uszy. Ten schlud​ nie obcięty czło​wiek suk​cesu bar​d zo róż​nił się od tego, jakim go pamię​ta​łam, lecz z bli​s ka widzia​łam zabliź​n ione ślady po kol​czy​kach. — Po pierw​s ze — powie​d ział, a ja pośpiesz​n ie prze​n io​s łam spoj​rze​n ie z powro​tem na jego twarz —  musisz uwa​żać na lód na chod​n iku. Na ogół dobrze tu sobie radzą z usu​wa​n iem go ze ście​żek, lecz jeśli nie będziesz ostrożna, możesz sobie naprawdę zro​b ić krzywdę. — Dobrze. Wska​zał ścieżkę wijącą się wokół zamar​z​n ię​tego jeziora.

— To niż​s za pętla, która bie​g nie wzdłuż brzegu. Dla nas będzie ide​alna, bo ma tylko kilka spad​ków. — Bie​g asz tu codzien​n ie? Oczy mu zabły​s ły i pokrę​cił głową. — Nie tędy. To tylko pół​to​rej mili. Skoro dopiero zaczy​n asz, na początku i na końcu będziemy szli, a środ​kową milę prze​ bie​g niemy. — A dla​czego nie pobie​g niemy twoją zwy​kłą trasą? — zapy​ ta​łam, gdyż nie chcia​łam, żeby z mojego powodu musiał zwal​ niać lub zmie​n iać nawyki. — Bo zwy​kle bie​g am sześć mil. — Na pewno sobie pora​d zę — odpar​łam. Sześć mil to chyba nie tak wiele. To tylko nie​s pełna trzy​dzie​ś ci dwa tysiące stóp. Jeśli pójdę dłu​g imi kro​kami, to może tylko szes​n a​ś cie tysięcy kro​ków… Kiedy sobie to uświa​d o​mi​łam, poczu​łam, jak mina mi się wydłuża. Z prze​s adną cier​p li​wo​ś cią Will pogła​s kał mnie po ramie​n iu. — Jasne, pora​d zisz sobie. Ale naj​p ierw zoba​czymy, jak ci pój​ dzie dzi​s iaj, i potem poga​d amy.

A potem? Puścił do mnie oko. *** Raczej marna ze mnie bie​g aczka. — Codzien​n ie tak bie​g asz? — wydy​s za​łam. Czu​łam, jak ze skroni na szyję spływa mi strużka potu, ale nawet nie mia​łam siły unieść ręki, by ją wytrzeć. Will poki​wał głową. Wyglą​d ał jak po odświe​ża​ją​cym poran​ nym spa​cerku, ja zaś umie​ra​łam. — Ile jesz​cze? Obej​rzał się na mnie z peł​n ym samo​za​d o​wo​le​n ia uśmiesz​ kiem… Uro​czym. — Pół mili. O Boże. Wypro​s to​wa​łam się i unio​s łam brodę do góry. Pora​d zę sobie. Jestem młoda i… mam jako taką kon​d y​cję. Pra​wie cały dzień stoję, bie​g am mię​d zy salami w labo​ra​to​ rium, a w domu cho​d zę po scho​d ach. Na pewno sobie pora​ dzę.

— Dobrze… — odpar​łam. Płuca wypeł​n ił mi chyba cement, bo mogłam oddy​chać tylko krótko i płytko. — Cudow​n ie. — Już ci nie zimno? — Skądże. Sły​s za​łam krew pul​s u​jącą w żyłach, ude​rze​n ia serca roz​s a​ dzały mi klatkę pier​s iową. Nasze stopy dud​niły głu​cho na ścieżce. Nie, zde​cy​d o​wa​n ie nie było mi już zimno. — A poza tym, że cią​g le pra​cu​jesz, podoba ci się to, co robisz? — zapy​tał; jego oddech pra​wie nie przy​ś pie​s zył. — Bar​d zo — wydy​s za​łam. — Dosko​n ale pra​cuje mi się z Lie​ mac​kim. Przez chwilę roz​ma​wia​li​ś my o moim pro​jek​cie i ludziach z pracy. Will znał sławę mojego pro​mo​tora, którą ten się cie​s zył w branży szcze​p ień, a ja podzi​wia​łam, że Sum​n er jest na bie​ żąco z lite​ra​turą przed​miotu nawet w dzie​d zi​n ie, która — jak sam powie​d ział — nie zawsze dobrze sobie radzi na rynku kapi​ta​ło​wym. Jed​n ak cie​ka​wiła go nie tylko moja praca, lecz także

moje życie i bez ogró​d ek o nie zapy​tał. — Moje życie to labo​ra​to​rium — odpar​łam, zer​ka​jąc na niego, by doj​rzeć jego reak​cję. Nie​mal nie mru​g nął. Zna​łam kilku stu​d en​tów ostat​n iego roku i armię dok​to​ran​tów kle​cą​ cych prace. — Są naprawdę super — wyja​ś ni​łam, prze​ły​ka​ jąc i znów bio​rąc głę​b o​kie hau​s ty powie​trza — lecz naj​le​p iej doga​d uję się z dwiema dziew​czy​n ami, które mają mężów i dzieci, więc raczej nie umó​wimy się po pracy na bilard. — Chyba knajpy już zamy​kają, kiedy wycho​d zisz z pracy —  zakpił. — Prze​cież dla​tego się tu zna​la​złem, prawda? Mam się tobą zająć jak star​s zy brat i wyrwać cię z codzien​n ego młyna? — Wła​ś nie tak — przy​ś wiad​czy​łam ze śmie​chem. — I cho​ ciaż mocno się wku​rzy​łam na Jen​s ena za jego mówkę na temat zor​g a​n i​zo​wa​n ia sobie życia towa​rzy​s kiego, muszę przy​ znać, że tro​chę racji jed​n ak miał — prze​rwa​łam i prze​b ie​g łam kolejne parę kro​ków. — Od dawna sku​p iam się tylko na pracy, na poko​n a​n iu kolej​n ej prze​s zkody, potem kolej​n ej, tak że fak​tycz​n ie prze​s ta​łam się czym​kol​wiek cie​s zyć. — Tak — przy​tak​n ął cicho. — To nie​d o​b rze. Pró​b o​wa​łam nie zwra​cać uwagi na cię​żar jego spoj​rze​n ia, nie spusz​cza​łam wzroku ze ścieżki przed nami.

— Czy też cza​s ami docho​d zisz do wnio​s ku, że ludzie, z któ​ rymi naj​czę​ś ciej prze​b y​wasz, wcale nie są tymi, któ​rzy naj​b ar​ dziej się dla cie​b ie liczą? — Kiedy nie odpo​wie​d ział, doda​ łam: — Ostat​n io mam wra​że​n ie, jak​b ym wkła​d ała całe serce wcale nie w to, co powin​ nam. Kątem oka zauwa​ży​łam, jak odwraca spoj​rze​n ie i kiwa głową. Bar​d zo długo cze​ka​łam na odpo​wiedź. — Tak, rozu​miem — powie​d ział w końcu. Po chwili zer​k​n ę​łam w bok, gdyż dobiegł mnie śmiech Willa. Był głę​b oki, prze​wier​cał mi się przez skórę i wibro​wał w kościach. — Co robisz? — zapy​tał. Podą​ży​łam za jego wzro​kiem do moich ramion skrzy​żo​wa​ nych na piersi. — Cycki mnie bolą. Jak wy to robi​cie? — No, przede wszyst​kim nie mamy… — mach​n ął dło​n ią w kie​runku mojej klatki pier​s io​wej. — A co z resztą? Na przy​kład bie​g asz w bok​s er​kach?

Do jasnej, co jest ze mną nie tak? Pro​b lem numer jeden: co w gło​wie, to na języku. Znów na mnie spoj​rzał zdez​o ​rien​to​wany i nie​mal potknął się o gałąź. — Co takiego? — Bok​s erki? — powtó​rzy​łam, roz​cią​g a​jąc słowo o sylabę. — Czy może macie coś, co przy​trzy​muje wasze klej​n oty…? Prze​rwał mi szcze​kli​wym, gło​ś nym śmie​chem, który odbił się od zmar​z​n ię​tych drzew. — A ow​s zem, nie bok​s erki — odparł. — Za dużo by nam w środku dyn​d ało — mru​g nął i znów spoj​rzał na ścieżkę; po ustach błą​d ził mu zalotny pół​u ​ś mie​s zek. — Masz dodat​kowe czę​ś ci zamienne? — zażar​to​wa​łam. Will rzu​cił mi roz​b a​wione spoj​rze​n ie. — Jeśli musisz wie​d zieć, bie​g am w spe​cjal​n ych szor​tach. Dopa​s o​wane, żeby chłop​com nic się nie stało. — Dziew​czyny mają chyba wię​cej szczę​ś cia, jeśli o to cho​d zi. Nie mamy nic na dole, co mogłoby…

— poma​cha​łam rękami — nam dyn​d ać. Jeste​ś my bar​d ziej zwarte w dol​n ych czę​ś ciach. Dotar​li​ś my do rów​n ego odcinka ścieżki i zwol​n iw​s zy, prze​s zli​ śmy do mar​s zu. Will śmiał się cicho obok mnie. — Zauwa​ży​łem. — W końcu jesteś spe​cja​li​s tą. Rzu​cił mi scep​tyczne spoj​rze​n ie. — Co? Przez uła​mek sekundy mój mózg usi​ło​wał powstrzy​mać język przed powie​d ze​n iem tego, co wybie​g ło mi na usta, ale było za późno. Cen​zu​ro​wa​n ie myśli ni​g dy nie było moją mocną stroną — co przy każ​d ej oka​zji rodzinka mi z lubo​ś cią wyty​ kała — lecz teraz mia​łam wra​że​n ie, jakby mój mózg korzy​s tał z rzad​kiej oka​zji, by wresz​cie poga​d ać z legen​d ar​n ym Wil​lem, bo może dru​g iej takiej szansy już nie będzie. — No… spe​cja​li​s tą od cipek — wyszep​ta​łam, ostat​n ie słowo wypo​wia​d a​jąc już nie​mal bez​g ło​ś nie. Otwo​rzył sze​roko oczy i zgu​b ił rytm mar​s zu.

Zatrzy​ma​łam się i schy​li​łam, by zła​p ać oddech. — Sam tak się nazwa​łeś. — Kiedy to nazwa​łem sie​b ie spe​cja​li​s tą od cipek? — Nie pamię​tasz, jak nam to powie​d zia​łeś? Według cie​b ie Jen​s en był dobry w teo​rii, a ty w prak​tyce. I poru​s zy​łeś brwiami. — To prze​ra​ża​jące. Jakim cudem to pamię​tasz? Wypro​s to​wa​łam się. — Mia​łam dwa​n a​ś cie lat, ty dzie​więt​n a​ś cie, byłeś naj​lep​ szym cia​chem spo​ś ród kole​g ów mojego brata i w naszym domu rzu​ca​łeś żar​ciki o sek​s ie. Byłeś nie​mal mityczną posta​ cią. — Ale czemu tego nie pamię​tam? Wzru​s zy​łam ramio​n ami i nad jego ramie​n iem spoj​rza​łam na zatło​czoną już ścieżkę. — Pew​n ie z tego samego powodu. — Nie przy​p o​mi​n am sobie też, żebyś była aż tak dow​cipna. Czy tak — przez chwilę mie​rzył mnie skry​cie spoj​rze​n iem — 

doro​s ła. Uśmiech​n ę​łam się. — Bo nie byłam. Się​g nął za plecy i przez głowę ścią​g nął z sie​b ie bluzę. Przez moment, kiedy razem z bluzą jego koszula pod​s u​n ęła się do góry, widzia​łam frag​ment torsu. Na widok pła​s kiego brzu​cha i ciem​n ych wło​s ków bie​gną​cych linią w dół, do szor​tów, zesztyw​n ia​łam cał​ko​wi​cie. Spodnie do bie​g a​n ia były zsu​n ięte na tyle nisko, że widzia​ łam zakrzy​wioną linię bio​d er, kuszącą zapo​wiedź męskich czę​ ści ciała, nóg i… Jasna cho​lera, Will Sum​n er miał ciało jak ze snu. Popra​wia​jąc sobie koszulę i zasła​n ia​jąc tułów, wyrwał mnie z transu. Unio​s łam wzrok na jego ramiona, wyła​n ia​jące się z krót​kich ręka​wów koszulki. Męż​czy​zna podra​p ał się w szyję, nie​ś wia​d omy mojego spoj​rze​n ia prze​s u​wa​ją​cego się po jego ciele. Mia​łam wiele wspo​mnień Willa z tego lata, kiedy pra​co​ wał z moim ojcem i miesz​kał u nas: kiedy sie​d zia​łam na sofie z nim i Jen​s e​n em, oglą​d a​jąc filmy, mija​łam go w kory​ta​rzu ubra​ nego tylko w ręcz​n ik owi​n ięty wokół bio​d er, pochła​n ia​ją​cego kola​cję przy stole kuchen​n ym po cięż​kim dniu w labo​ra​to​ rium. Jed​n ak tylko naj​czar​n iej​s za magia mogłaby mnie skło​-

nić do zapo​mnie​n ia o jego tatu​ażach. Przy​p o​mnia​łam sobie teraz drozda wyta​tu​o wa​n ego w pobliżu barku, górę i korze​n ie drzewa owi​n ięte na bicep​s ie. Jed​n ak miał jesz​cze kilka nowych. Na środku przed​ra​mie​n ia wiła się podwójna helisa, a spod dru​giego rękawa wyglą​d ał frag​ment gra​mo​fonu. Will zamilkł, a unió​s ł​s zy wzrok, napo​tka​łam jego uśmie​s zek. — Prze​p ra​s zam — wymam​ro​ta​łam, uśmie​cha​jąc się z zakło​p o​ ta​n iem. — Masz nowe tatu​aże. Prze​s u​n ął języ​kiem po war​g ach; odwró​ci​li​ś my się i znów ruszy​li​ś my mar​s zem. — Nie prze​p ra​s zaj. Gdy​b ym nie chciał, żeby je oglą​d ano, tobym ich sobie nie robił. — Czy to nie jest źle widziane w two​jej fir​mie? Przez klien​ tów? Wzru​s zył ramio​n ami i mruk​n ął: — Dłu​g ie rękawy i mary​n arki. Więk​s zość ludzi nawet nie wie o ich ist​n ie​n iu. Pro​b lem w tym, że po tych sło​wach zaczę​łam myśleć nie o

więk​s zo​ś ci ludzi, któ​rzy nie wie​d zieli o jego tatu​ażach, lecz o tych nie​licz​n ych, któ​rzy znali wszyst​kie linie atra​mentu na jego ciele. „Na tym polega nie​b ez​p ie​czeń​s two kon​taktu z Wil​lem Sum​n e​ rem — powie​d zia​łam sobie w duchu. —  Wszystko, co mówi, wydaje się mieć pod​tekst, a teraz już wyobra​żasz go sobie bez ubra​n ia. Znów”. Zamru​g a​łam i spró​b o​wa​łam zna​leźć nowy temat. — A co z twoim życiem? Zmie​rzył mnie czuj​n ym spoj​rze​n iem. — Co chcesz wie​d zieć? — Lubisz swoją pracę? — Na ogół tak. Uśmiech​n ę​łam się na to. — Czę​s to widu​jesz się z rodziną? Masz mamę i sio​s trę w Waszyng​to​n ie, prawda? — przy​p o​mnia​łam sobie, że Will ma dwie znacz​n ie star​s ze sio​s try miesz​ka​jące w pobliżu matki. — W Ore​g o​n ie — popra​wił mnie. — Tak, widu​jemy się kilka

razy w roku. — Spo​ty​kasz się z kimś? — wyrzu​ci​łam z sie​b ie. Zmarsz​czył brwi, jakby nie rozu​miał mojego pyta​n ia. — Nie — odparł po chwili. Jego roz​czu​la​jąca reak​cja pomo​g ła mi zapo​mnieć o nie​s to​s ow​ no​ś ci mojego pyta​n ia. — Naprawdę musia​łeś się nad tym zasta​n o​wić? — Nie, mądralo. I nie, nie ma nikogo, kogo przed​s ta​wił​b ym ci w ten spo​s ób: Hej, Ziggy, to taka a taka, moja dziew​czyna. Chrząk​n ę​łam i przyj​rza​łam mu się uważ​n iej. — Co za kon​kret​n ie wymi​ja​jąca odpo​wiedź. Zdjął czapkę i prze​s u​n ął pal​cami po wil​g ot​n ych od potu wło​ sach, ster​czą​cych na wszyst​kie strony. — Żadna kobieta nie wpa​d ła ci w oko? — Kilka — spoj​rzał na mnie; nie ucie​kał wzro​kiem. To wła​ śnie zapa​mię​ta​łam: ni​g dy nie sta​rał się tłu​ma​czyć, ale także nie uni​kał odpo​wie​d zi na pyta​n ia.

Jak widać, był to wciąż ten sam Will: czę​s to z kobie​tami, ale ni​g dy z jedną kon​kretną. Zamru​g a​łam i spoj​rza​łam na jego pierś, uno​s zącą się i opa​d a​jącą w rytm powol​n ego odde​chu, któ​rym sta​rał się uspo​koić puls, po czym prze​s u​n ę​łam wzro​kiem po umię​ś nio​n ych ramio​n ach do gład​kiej, opa​lo​n ej szyi. Spo​mię​d zy lekko roz​chy​lo​n ych ust wysu​n ął się język, znów je zwil​ża​jąc. Will miał ład​n ie ukształ​to​wane szczęki pokryte ciem​ nym kil​ku​d nio​wym zaro​s tem. Nagle ogar​n ęła mnie prze​można chęć, by poczuć jego dra​p a​n ie na moich udach. Opu​ś ci​łam wzrok na jego dosko​n ale zbu​d o​wane ramiona, duże dło​n ie zwi​s a​jące luźno po bokach —  niech to szlag, te palce na pewno dosko​n ale speł​n iają swoje zada​n ie — na pła​s ki brzuch i przód spodni, który pozwa​lał się domy​ś lać, że Will Sum​n er miał jesz​cze sporo cie​ka​wych ele​men​tów poni​żej pasa. Boże, mia​łam ochotę zetrzeć mu ten uśmiech z twa​rzy. Cisza mię​d zy nami prze​d łu​żała się, powoli wra​ca​łam do rze​czy​ wi​s to​ś ci. Prze​cież nie stoję przed lustrem wenec​kim i ni​g dy nie byłam dobra w zacho​wa​n iu twa​rzy poke​rzy​s ty. Will zapewne czyta z mojej miny każdą myśl, która wła​ś nie prze​b ie​ gła mi przez głowę.

Oczy mu ściem​n iały, jakby rozu​miał; pod​s zedł o krok bli​żej i zmie​rzył mnie wzro​kiem od stóp do głów, jakby przy​g lą​d ał się cie​ka​wemu oka​zowi zwie​rzę​cia zła​p a​n ego w pułapkę. Na ustach poja​wił mu się dosko​n ały i śmier​tel​n ie nie​b ez​p ieczny uśmie​s zek. — I jak wypa​d ła ocena? Prze​łknę​łam z tru​d em i zaci​s nę​łam w pię​ś ci spo​cone dło​n ie. — Will? — powie​d zia​łam tylko. Zamru​g ał i znów zamru​g ał; odsu​n ął się, jakby się przy​wo​łał do porządku. Nie​mal widzia​łam, o czym myśli: „To młod​s za sio​s tra Jen​s ena… sie​d em lat młod​s za ode mnie. Obści​s ki​wa​ łem się z Liv, ta mała to dzi​waczka. Prze​s tań myśleć fiu​tem”. Skrzy​wił się nie​znacz​n ie. — Ehm, prze​p ra​s zam — wymam​ro​tał pod nosem. Odprę​ży​łam się, roz​b a​wiona jego reak​cją. W prze​ci​wień​s twie do mnie Will sły​n ął z umie​jęt​n o​ś ci zacho​wa​n ia kamien​n ej twa​ rzy… lecz nie tutaj i jak widać nie przy mnie. Ta świa​d o​mość napeł​n iła mnie nową pew​n o​ś cią sie​b ie: ow​s zem, był naj​b ar​ dziej atrak​cyj​n ym i natu​ral​n ie zmy​s ło​wym męż​czy​zną na ziemi, lecz Hanna Ber​s trom potrafi sobie pora​d zić z Wil​lem Sum​n e​rem.

— No to — ode​zwa​łam się — jesz​cze nie jesteś gotów się ustat​ko​wać, tak? — Na pewno nie — uniósł w uśmie​chu kącik ust, co zapewne czy​n iło go tak nie​o d​p ar​cie pocią​g a​ją​cym. Moje serce i inne dam​s kie czę​ś ci ciała nie prze​ży​łyby nocy z tym panem. „I dobrze, że taka opcja nie wcho​d zi w grę, cipko. Nie pod​n ie​ caj się”. Zato​czy​li​ś my koło do początku ścieżki. Will oparł się o drzewo. — Zatem dla​czego zde​cy​d o​wa​łaś się wró​cić do świata żywych wła​ś nie teraz? — prze​krzy​wił głowę i skie​ro​wał roz​ mowę znów na mnie. — Wiem, że Jen​s en i twój tata chcieli oży​wić twoje życie towa​rzy​skie, lecz mimo to… Prze​cież jesteś ładną dziew​czyną, Ziggs. Na pewno nie bra​kło ci chęt​n ych. Na moment zagry​złam usta, roz​b a​wiona tym, że oczy​wi​ś cie według Willa cho​d zi mi tylko o zna​le​zie​n ie oka​zji, by pójść do łóżka. Tym​cza​s em… wła​ś ci​wie nie bar​d zo mijał się z prawdą. Poza tym nie osą​d zał

mnie, nie zacho​wy​wał dziw​n ego dystansu przy poru​s za​n iu tak pry​wat​n ego tematu. — Ow​s zem, spo​ty​ka​łam się z chło​p a​kami. Ale nie były to udane randki — powie​d zia​łam, przy​p o​mi​na​jąc sobie moje naj​n ow​s ze, zupeł​n ie pozba​wione ikry spo​ tka​n ie. — Zapewne tego nie widać pod moim nie​o d​p ar​tym uro​kiem, ale kiep​s ko sobie radzę w takich sytu​acjach. Jen​s en co nieco mi opo​wia​d ał o tobie. Udało ci się obro​n ić dok​to​rat z wyróż​n ie​n iem, ale przy oka​zji chyba dobrze się bawi​łeś. A ja utknę​łam w labo​ra​to​rium z ludźmi, dla któ​rych brak zdol​n o​ś ci towa​rzy​s kich to raczej pole do badań. Nie​zbyt wielu ma ochotę wsko​czyć do łódki, jeśli wiesz, o co mi cho​d zi. — Jesteś młoda, Ziggs. Dla​czego już się tym mar​twisz? — Nie mar​twię się, ale mam dwa​d zie​ś cia cztery lata. Moje ciało działa, jak trzeba, a moje myśli zapę​d zają się w różne inte​re​s u​jące rejony. Chcę po pro​s tu… odkry​wać. A ty o tym nie myśla​łeś, będąc w moim wieku? Wzru​s zył ramio​n ami. — Nie przej​mo​wa​łem się tym prze​s ad​n ie.

— No jasne. Kiw​n ą​łeś pal​cem i majtki same spa​d ały dziew​ czy​n om na pod​łogę. Will obli​zał wargi i podra​p ał się w kark. — Nie​zła jesteś. — Jestem naukow​cem, Will. Jeśli ma mi się udać, muszę się nauczyć, jak myślą męż​czyźni, wejść w ich skórę — ode​tchnę​ łam głę​b oko i przyj​rza​łam mu się uważ​n ie, po czym mówi​łam dalej: — Naucz mnie. Obie​ca​łeś mojemu bratu, że mi pomo​ żesz, więc zrób to. — Na pewno nie cho​d ziło mu o coś w rodzaju: „Hej, pokaż mojej młod​s zej sio​s trze cie​kawe miej​s ca w mie​ś cie, dopil​n uj, żeby nie prze​p ła​cała za miesz​ka​n ie, i przy oka​zji pomóż jej zna​ leźć faceta do łóżka” — ścią​g nął ciemne brwi, jakby nagle przy​s zło mu coś do głowy. — Czy pro​s isz o to, żebym cię umó​wił z któ​rymś z moich kole​g ów? — Nie, Boże, nie! — nie wie​d zia​łam, czy śmiać się, czy wpeł​ znąć do jakiejś dziury i ukryć się tam do końca świata. Pomimo jego uroku na naj​wyż​s zym pozio​mie tak naprawdę potrze​b o​wa​łam tego, żeby pomógł mi zetrzeć uśmie​s zek innych męż​czyzn. Może wtedy nauczę się obra​cać w towa​rzy​

stwie. — Chcia​ła​b ym, żebyś mi pomógł się nauczyć… — wzru​s zy​ łam ramio​n ami i prze​cią​g nę​łam dło​n ią po czapce. — Jak się zacho​wy​wać na rand​kach. Naucz mnie zasad. Zamru​g ał; wyda​wał się roz​d arty. — Zasad? Ja nie… — zadrżał i prze​rwał; słowa zawi​s ły w ciszy, a on podra​p ał się w brodę. — Nie jestem pewny, czy nadaję się do tego, żeby pozna​wać cię z face​tami. — Stu​d io​wa​łeś na Yale. — I co z tego? To było lata temu, Ziggs. Nie mieli tego w pro​ gra​mie stu​d iów. — No i gra​łeś w zespole — cią​g nę​łam, nie zwra​ca​jąc uwagi na jego ostat​n ie słowa. Wresz​cie w jego oczach roz​b ły​s ło roz​b a​wie​n ie. — Do czego zmie​rzasz? — Ja stu​d io​wa​łam na MIT i gra​łam w D&D i Magic… — No nie, Ziggs, ja byłem w tym zawo​d ow​cem! — Cho​d zi mi o to — cią​g nę​łam — że gita​rzy​ś ci basowi, któ​

rzy grali w lacrosse i stu​d io​wali w Yale, mogą jed​n ak mieć jakiś pomysł na to, jak kujonka w oku​la​rach, nie​wąt​p li​wie świetna, może sobie posze​rzyć spek​trum face​tów na randki. — Chyba jaja sobie ze mnie robisz? Zamiast odpo​wie​d zi zało​ży​łam ramiona na piersi i cze​ka​łam cier​p li​wie. Taką samą pozy​cję przy​ję​łam, kiedy poin​for​mo​ wano mnie, że muszę zali​czyć kilka labo​ra​to​riów, aby wybrać rodzaj badań, któ​rymi mia​łam się zająć. Jed​n ak nie chcia​łam przez cały rok po stu​d iach ska​kać po labo​ra​to​riach, chcia​łam natych​miast zacząć pracę z Lie​mac​kim. Sta​łam pod drzwiami jego gabi​n etu po tym, jak wyja​ś ni​łam mu, dla​czego ta praca nadaje się ide​al​n ie do przej​ś cia od bada​n ia szcze​p io​n ek wiru​ so​wych do para​zy​to​lo​g ii i czym mogła​b ym się zająć w trak​cie pisa​n ia pracy magi​s ter​s kiej. Byłam gotowa stać tak godzi​ nami, lecz już po kilku minu​tach gość się zli​to​wał i jako kie​ row​n ik wydziału zro​b ił dla mnie wyją​tek. Will zapa​trzył się w dal. Nie byłam pewna, czy zasta​n a​wia się nad tym, co powie​d zia​łam, czy może pla​n uje pobiec dalej i zosta​wić mnie, led​wie dyszącą, w drob​n ym śniegu. W końcu wes​tchnął. — No dobrze. Zasada numer jeden przy oży​wia​n iu życia

towa​rzy​s kiego: ni​g dy nie dzwoń do nikogo przed wscho​d em słońca… No chyba że po tak​s ówkę. — A tak, prze​p ra​s zam. Przyj​rzał mi się uważ​n ie i w końcu wska​zał moje ubra​n ie. — Pobie​g amy. Będziemy też wycho​d zić i pozna​wać mia​s to — zmru​żył oczy i zro​b ił nie​o kre​ś lony ruch ręką wokół mnie. — Według mnie chyba nie musisz niczego robić, ale… cho​ lera, nie wiem. Masz na sobie roz​cią​g niętą bluzę brata. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale to chyba twój strój codzienny, nawet gdy nie bie​g asz — wzru​s zył ramio​n ami. —  Cho​ciaż wygląda cał​kiem słodko. — Nie mam zamiaru robić z sie​b ie laski z dys​ko​teki. — Nie musisz — wypro​s to​wał się, zmierz​wił sobie włosy i znów je wsu​n ął pod czapkę. — Boże. Potra​fisz zła​p ać faceta za jaja. Znasz Chloe i Sarę? Pokrę​ci​łam głową. — Czy to dziew​czyny, z któ​rymi się… nie spo​ty​kasz? — Rany, w żad​n ym wypadku! — roze​ś miał się. — To kobiety, które chwy​ciły moich dwóch przy​ja​ciół

i trzy​mają ich pod pan​to​flem. Chyba powin​n aś je poznać. Przy​s ię​g am, że w try​miga zosta​n ie​cie naj​lep​szymi przy​ja​ciółkami. ROZ​DZIAŁ DRUGI — Zaraz, cze​kaj — powie​d ział Max, odsu​wa​jąc krze​s ło, żeby usiąść. — Czy to tę sio​s trę Jen​s ena obma​cy​wa​łeś? — Nie, tę drugą, Liv — usia​d łem naprze​ciwko Bry​tyj​czyka, igno​ru​jąc jego roz​b a​wiony uśmiech i nie​miły skurcz wła​s nego żołądka. — I nie obma​cy​wa​łem jej. Po pro​s tu na tro​chę się zeszli​ś my. Naj​młod​s za sio​s tra to Ziggy. W cza​s ie mojej pierw​s zej wizyty, kiedy poje​cha​łem do Jen​ sena na Boże Naro​d ze​n ie, była dziec​kiem. — Wciąż trudno mi uwie​rzyć, że zapro​s ił cię do domu na święta, a ty zre​wan​żo​wa​łeś się, pod​ry​wa​jąc jego sio​s trę w jego domu. Chyba bym ci przy​ło​żył. — Max pomy​ś lał chwilę i mach​n ął ręką. — Niech to szlag. Chyba bym to olał. Spoj​rza​łem na niego i lekko się uśmiech​n ą​łem. — Kiedy wró​ci​łem do nich po paru latach na waka​cje, Liv już

tam nie miesz​kała. Za dru​g im razem zacho​wy​wa​łem się przy​ zwo​icie. Wokół nas szczę​kały szklanki i roz​b rzmie​wał szmer roz​mów. Od pół roku nasza grupka uma​wiała się na wtor​kowy lunch w „Le Ber​n ar​d in”. Max i ja zwy​kle jako ostatni docie​ra​li​ś my do stołu, lecz tym razem to innych zatrzy​mały spo​tka​n ia. — Zapewne doma​g asz się za to nagrody — cią​g nął Max, uważ​n ie czy​ta​jąc kartę dań, którą po chwili zamknął z trza​ skiem. Szcze​rze mówiąc, nie wiem, po co w ogóle zawra​cał sobie głowę otwie​ra​n iem menu. Zawsze brał naj​p ierw kawior, a na dru​g ie rybę żałob​n icę. Ostat​n io dosze​d łem do wnio​s ku, że Max całą spon​ta​n icz​n ość zosta​wiał na swoje życie z Sarą, gdyż w spra​wach jedze​n ia i pracy był spo​kojny i prze​wi​d y​ walny. — Zapo​mi​n asz, jak ty się zacho​wy​wa​łeś, zanim pozna​łeś Sarę — powie​d zia​łem. — Prze​s tań gadać jak zakon​n ik. Przy​znał mi rację mru​g nię​ciem i sze​ro​kim uśmie​chem, który tak czę​s to poja​wiał się na jego twa​rzy. — No to opo​wiedz mi o tej małej sio​s trzyczce. — Jest naj​młod​s za z piątki Berg​s tro​mów, na ostat​n im roku stu​d iów na Colum​b ii. Ziggy była zawsze mózgow​cem. Zro​ biła licen​cjat rok przed cza​s em, a teraz pra​cuje w labo​ra​to​rium

Lie​mac​kiego. Tego, który działa w szcze​p ion​kach. Koja​rzysz? Max pokrę​cił głową i wzru​s zył ramio​n ami, jakby mówił: „O czym ty gadasz, do cho​lery?”. — Na medy​cy​n ie to bar​d zo znany pro​jekt. W każ​d ym razie w zeszły week​end w Vegas, kiedy ty goni​łeś swoją dziu​n ię po sto​łach z rulet​kami, Jen​s en przy​s łał mi SMS-a, że przy​jeż​d ża do sio​s try. Chyba pal​nął jej nie​złe kaza​n ie na temat tego, że całe życie spę​d za mię​ dzy pro​b ów​kami i retor​tami. Kiedy pod​s zedł kel​n er, by napeł​n ić nam wodą kie​liszki, wyja​ śni​li​ś my, że cze​kamy jesz​cze na kilka osób. Max znów spoj​rzał na mnie. — Zatem pla​n u​jesz się z nią ponow​n ie zoba​czyć, tak? — Tak. Na pewno w week​end gdzieś się wybie​rzemy. Może też pój​d ziemy pobie​g ać. Nie umknęły mi jego sze​rzej otwarte oczy. — Wpusz​czasz kogoś na swoje pry​watne tery​to​rium do bie​ ga​n ia? Dla cie​b ie to chyba bar​d ziej intymne zbli​że​n ie niż seks, Wil​lia​mie.

Zby​łem go mach​n ię​ciem ręki. — Nie​ważne. — Czyli było fajne? Spo​tka​n ie po latach z młod​s zą sio​ strzyczką? Było fajne. Nie sza​lone ani nawet jakoś szcze​g ól​n ie wyjąt​ kowe — prze​cież po pro​s tu poszli​ś my pobie​g ać. Ale wciąż czu​łem się nieco wstrzą​ś nięty cał​ko​witą nie​p rze​wi​d y​wal​n o​ ścią Ziggy. Sze​d łem na spo​tka​n ie prze​ko​n any, że jej izo​la​cja ma jakąś inną przy​czynę oprócz nawału pracy. Ocze​ki​wa​łem, że okaże się nie​zgrabna lub brzydka albo będzie typową kujonką nie​n a​d a​jącą się do życia towa​rzy​s kiego. A jed​n ak ona wcale taka nie była i zde​cy​d o​wa​n ie nie wyglą​ dała na niczyją młod​s zą sio​s trę. Chwi​lami zda​wała się naiwna i tro​chę nie​o byta, lecz po pro​s tu ciężko pra​co​wała i w końcu wpa​d ła w pułapkę nawy​ków, które już nie spra​wiały jej przy​ jem​n o​ś ci. Rozu​mia​łem to. Berg​s tro​mów pozna​łem w Boże Naro​d ze​n ie na dru​g im roku stu​d iów. Nie mia​łem pie​n ię​d zy na samo​lot do domu, a matka Jen​s ena tak się prze​jęła tym, że miał​b ym sam zostać w aka​d e​ miku, że dwa dni przed świę​tami przy​je​chała po mnie do Bostonu i zabrała do sie​b ie. Rodzina była zżyta i gło​ś na, co nie powinno dzi​wić przy piątce dzieci, które przy​cho​d ziły na

świat nie​mal równo co dwa lata. I zgod​n ie z moimi ówcze​s nymi zwy​cza​jami odwdzię​czy​łem im się, w tajem​n icy pod​ry​wa​jąc naj​s tar​s zą córkę w ogro​d o​wej alta​n ie. Kilka lat póź​n iej zosta​łem sta​ży​s tą Johana i zamiesz​ka​łem u niego. Więk​s zość dzieci wypro​wa​d ziła się już albo miesz​kała na lato w pobliżu uczelni, więc byłem sam z Jen​s e​n em i naj​ młod​s zą córką Ziggy. Czu​łem się u nich jak w dru​g im domu. A cho​ciaż prze​b y​wa​łem w pobliżu dziew​czyny nie​mal przez trzy mie​siące, a kilka lat póź​n iej widzia​łem ją na ślu​b ie Jen​s ena, z trud​ no​ś cią przy​p o​mnia​łem sobie jej twarz, kiedy wczo​raj zadzwo​ niła. Jed​n ak na jej widok w parku napły​n ęło sporo wspo​mnień, zda​wa​łoby się już na zawsze zagrze​b a​n ych głę​b oko w nie​p a​ mięci. Ziggy w wieku lat dwu​n a​s tu z pie​g o​wa​tym nosem utkwio​n ym w książce. Cza​s ami rzu​cała nam nie​ś miały uśmiech z prze​ciw​n ej strony stołu, lecz poza tym uni​kała kon​ taktu ze mną. Mia​łem dzie​więt​n a​ś cie lat i sam też nie zwra​ca​ łem na nią uwagi. Przy​p o​mnia​łem sobie ją szes​n a​s to​let​n ią, skła​d a​jącą się głów​n ie z nóg i łokci, ze zmierz​wio​n ymi wło​s ami spa​

da​ją​cymi na plecy. Popo​łu​d nia spę​d zała, czy​ta​jąc na kocu w ogródku, ubrana w szorty z obcię​tych dżin​s ów i w koszulki bez ręka​wów, pod​czas gdy ja pra​co​wa​łem z jej ojcem. Oczy​wi​ ście przyj​rza​łem się jej, jak przy​g lą​d a​łem się każ​d ej dziew​czy​ nie w tam​tym okre​s ie: jak​b ym kata​lo​g o​wał czę​ś ci ciała. Ziggy była odpo​wied​n io zaokrą​g lona, lecz spo​kojna i na tyle nie​wy​ ćwi​czona w sztuce flir​to​wa​n ia, że potrak​to​wa​łem ją ze wzgar​ dliwą obo​jęt​n o​ś cią. Wtedy nakrę​cały mnie do dzia​ła​n ia cie​ka​ wość i per​wer​s ja, uga​n ia​łem się za młod​s zymi i star​s zymi kobie​tami, które chciały spró​b o​wać wszyst​kiego naraz. Jed​n ak tego popo​łu​d nia mia​łem wra​że​n ie, jakby w gło​wie mi wybu​chło. Widok jej twa​rzy spra​wił, co dziwne, że poczu​łem się jak w domu, a jed​n o​cze​ś nie było to pierw​s ze spo​tka​n ie z piękną dziew​czyną. Nie przy​p o​mi​n ała Liv ani Jen​s ena, jasnych blon​d y​n ów o tycz​ko​wa​tej postu​rze, nie​mal iden​tycz​n ych. Ziggy odzie​d zi​czyła urodę po ojcu, z wszyst​kimi plu​s ami i minu​s ami: jego dłu​g ie koń​czyny, szare oczy, jasno​b rą​zowe włosy i piegi. Była jed​n ak krą​g ła jak matka, miała jej sze​roki uśmiech. Zawa​h a​łem się, kiedy do mnie pode​s zła i objąw​s zy za szyję, uści​s kała. To był miły uścisk, cał​kiem intymny. Oprócz Chloe i Sary nie zna​łem wielu kobiet, które były tylko przy​ja​ciół​

kami. Kiedy w ten spo​sób obej​mo​wa​łem kobietę, nie​zmien​n ie był w tym ele​ment seksu. Ziggy zawsze trak​to​wano jak naj​młod​szą sio​s trę, ale teraz, trzy​ma​jąc ją w ramio​n ach, w pełni uświa​ do​mi​łem sobie fakt, że już nie jest dziec​kiem. Miała dwa​d zie​ś cia kilka lat, cie​p łymi dłońmi doty​kała mojej szyi, a cia​łem przy​lgnęła do mnie. Pach​n iała szam​p o​n em i kawą. Pach​n iała jak kobieta, a pod bluzą i żało​ś nie cienką kurtką czu​łem krą​g łość jej piersi na moich żebrach. Kiedy odstą​p iw​s zy do tyłu, mie​rzyła mnie wzro​kiem, od razu mi się spodo​bała: nie wystro​iła się, nie uma​lo​wała i nie kupiła dro​g iego stroju do bie​g a​n ia. Miała na sobie bluzę z Yale po bra​cie, za krót​kie czarne spodnie i buty, które lata świet​n o​ś ci na pewno miały już za sobą. Nie pró​b o​wała robić na mnie wra​że​n ia, po pro​s tu chciała się spo​tkać. „Wiesz, ona była całe życie chro​n iona — powie​d ział mi Jen​ sen przez tele​fon nieco ponad tydzień temu. — Czuję się tak, jak​b ym ją zawiódł, bo nie prze​wi​d zia​łem, że odzie​d zi​czyła po tacie geny pra​co​h o​li​zmu. Jedziemy do niej. Nawet nie wiem, co robić”.

Mru​g a​n iem pomo​g łem sobie wró​cić do rze​czy​wi​s to​ś ci; Sara i Ben​n ett zbli​żali się do stołu. Max wstał, żeby się przy​wi​tać, a ja odwró​ci​łem wzrok, kiedy pochy​lił się i poca​ło​wał dziew​ czynę tuż pod uchem, szep​cząc: — Wyglą​d asz pięk​n ie, kwia​tuszku. — Cze​kamy na Chloe? — zapy​ta​łem, kiedy wszy​s cy usie​d li. — Do piątku jest w Bosto​n ie — prze​mó​wił Ben​n ett zza swo​ jej karty. — Całe szczę​ś cie — odparł Max. — Bo umie​ram z głodu, a ta kobieta ni​g dy nie może się zde​cy​d o​wać, co zamó​wić. Ben​n ett roze​ś miał się cicho i poło​żył menu na stole. Ja rów​n ież poczu​łem ulgę, nie z powodu głodu, lecz dla​tego, że przy​d ała mi się prze​rwa w odgry​wa​niu roli pią​tego koła u wozu. Czwórka moich spa​ro​wa​n ych przy​ja​ciół już nie​mal dotarła do etapu zado​wo​lo​n ych z sie​b ie bęcwa​łów i dawno roz​p o​częła etap prze​ sad​n ego zain​te​re​s o​wa​n ia życiem uczu​cio​wym Willa. Żyli w prze​ko​n a​n iu, że lada moment spo​tkam kobietę mojego życia,

która roz​s zar​p ie mi serce na kawałki, i cie​s zyli się na nie​złe wido​wi​s ko. Ich obse​s ja nasi​liła się, kiedy po powro​cie z Vegas w zeszłym tygo​d niu popeł​n i​łem błąd i wspo​mnia​łem im prze​lot​n ie, że odda​lam się od moich dwóch kocha​n ek, Kitty i Kri​s ty. Obie z przy​jem​n o​ś cią spo​ty​kały się ze mną regu​lar​n ie na seks bez zobo​wią​zań i chyba nie prze​s zka​d zała im świa​d o​mość, że wie​d zą o sobie nawza​ jem — lub też o moich chwi​lo​wych pod​ryw​kach — lecz ostat​ nio czu​łem się tak, jak​b ym wpadł w pułapkę powta​rzal​n ego rytmu: Roze​b ra​n ie się, dotyk, pie​p rze​n ie, orgazm (może roz​mowa przed snem), poca​łu​n ek na dobra​n oc, a potem do widze​n ia — albo ja wycho​d zę, albo one.

Czy to się zro​b iło za łatwe? Czy może wresz​cie zmę​czy​łem się samym sek​s em… Sek​s em?! I dla​czego znów o tym wszyst​kim myślę i to w tej chwili? Wypro​s to​wa​łem się i prze​s u​n ą​łem dłońmi po twa​rzy. W moim życiu nic się tego dnia nie zmie​n iło. Spę​d zi​łem miły pora​n ek z Ziggy i tyle. Jej roz​bra​ja​jąca auten​tycz​n ość i urok, no i zaska​ku​jąca uroda, nie powinny mnie tak dra​ma​tycz​n ie wytrą​cić z rów​n o​wagi. — To o czym była mowa? — zapy​tał Ben​n ett, dzię​ku​jąc kel​ ne​rowi, który posta​wił przed nim gin z limonką. — Oma​wia​li​ś my poranne spo​tka​n ie po latach — odparł Max i dodał sce​n icz​n ym szep​tem: — Spo​tka​nie Willa z kole​żanką. Sara się roze​ś miała. — Will spo​tkał się rano z kobietą? I to taka nowina? Ben​n ett uniósł dłoń. — Zaraz, czy to dzi​s iaj nie jest wie​czór Kitty? A rano umó​wi​ łeś się na randkę? — popi​jał swo​jego drinka i mie​rzył mnie wzro​kiem.

Szcze​rze mówiąc, to wła​ś nie z powodu Kitty umó​wi​łem się z Hanną o poranku, a nie wie​czo​rem — to wła​ś nie moja kochanka była moim póź​n ym spo​tka​n iem. Ale im wię​cej się nad tym zasta​n a​wia​łem, tym mniej pocią​g ała mnie per​s pek​ tywa spę​d ze​n ia wtor​ko​wego wie​czoru zgod​n ie ze zwy​cza​jem. Jęk​n ą​łem, na co Max i Sara wybuch​n ęli śmie​chem. — Czy to nie dziwne, że znamy tygo​d niowy har​mo​n o​g ram ran​d ek Willa? — zapy​tała dziew​czyna. Bry​tyj​czyk spoj​rzał na mnie z uśmie​chem w oczach. — Zasta​n a​wiasz się, czy nie odwo​łać spo​tka​n ia z Kitty, prawda? Myślisz, że za to zapła​cisz? — Praw​d o​p o​d ob​n ie — przy​zna​łem. Parę lat temu spo​ty​ka​łem się z Kitty, a kiedy oka​zało się, że ona pra​g nie cze​g oś wię​cej niż ja, roz​s ta​li​śmy się w przy​jaźni. Jed​n ak parę mie​s ięcy temu spo​tka​li​ś my się w barze i ona powie​d ziała mi, że tym razem chce po pro​s tu się zaba​wić. Oczy​wi​ś cie zgo​d zi​łem się. Była dosko​n ała i zga​ dzała się nie​mal na wszyst​kie moje pro​p o​zy​cje. Upie​rała się, że nasze spo​tka​n ia będą oparte tylko na sek​s ie, tylko i wyłącz​-

nie, i na pewno to jej wystar​czy. Jed​n ak chyba oboje zda​wa​li​ śmy sobie sprawę z tego, że kła​mie: za każ​dym razem, kiedy musia​łem prze​s u​n ąć nasze spo​tka​n ie, przy kolej​n ej oka​zji tra​ciła pew​n ość sie​b ie i oka​zy​wała więk​s ze pra​g nienie. Kri​s ty była pra​wie jej kom​p let​n ym prze​ci​wień​s twem. Bar​d ziej opa​n o​wana, uwiel​b iała kne​b lo​wa​n ie, czego nie podzie​la​łem, ale nie byłem prze​ciwny zaspo​ka​ja​n iu tej zachcianki; kochanka rzadko zosta​wała na noc po sek​s ie. — Jeśli inte​re​s uje cię ta nowa dziew​czyna, to chyba powi​n ie​ neś skoń​czyć z Kitty — ode​zwała się Sara. — Weź​cie na wstrzy​ma​n ie — zapro​te​s to​wa​łem, wbi​ja​jąc wide​lec w sałatkę. — Z Ziggy do niczego nie doszło. Poszli​ śmy bie​g ać. — No to dla​czego wciąż o tym gadamy? — zapy​tał ze śmie​ chem Ben​n ett. Kiw​n ą​łem głową. — No wła​ś nie. Wie​d zia​łem jed​n ak, że gadamy o tym, ponie​waż jestem

spięty, a kiedy jestem spięty, widać to po mnie na odle​g łość. Ścią​g am brwi, ciem​n ieją mi oczy i zaczy​n am cedzić słowa. Zamie​n iam się w dupka. A Max to uwiel​b ia. — Oj, gadamy o tym — ode​zwał się — gdyż w ten spo​s ób dopro​wa​d zamy Wil​liama do szału, a ja to uwiel​b iam. Poza tym cie​ka​wie jest patrzeć, jaki się zro​b ił zamy​ś lony po poran​ nym spo​tka​n iu z młod​s zą sio​s trą. Will rzadko wygląda na aż tak ciężko myślą​cego. — To naj​młod​s za sio​s tra Jen​s ena — wyja​ś ni​łem Sarze i Ben​ net​towi. — Jako nasto​la​tek obca​ło​wy​wał się ze star​s zą sio​s trą —  dodał uczyn​n ie Max, prze​s ad​n ie wyma​wia​jąc słowa dla wzmoc​n ie​n ia efektu. — Ale z cie​b ie palant! — powie​d zia​łem ze śmie​chem. Liv była chwi​lo​wym wysko​kiem, led​wie pamię​ta​łem, co tam wypra​wia​li​ś my oprócz gorą​cych poca​łun​ków; po powro​cie do New Haven łatwo się z tego wyplą​ ta​łem. W porów​n a​n iu z innymi moimi związ​-

kami w tam​tych latach to, co się zda​rzyło z Liv, pra​wie się nie liczyło. Przy​n ie​s iono nam przy​s tawki, więc na chwilę przy naszym stole zapa​d ła cisza. Myśli zaczęły mi błą​dzić wokół dzi​s iej​s zego ranka. Po jakimś cza​s ie w trak​cie naszego bie​g a​n ia pod​d a​łem się i zaczą​łem otwar​cie gapić się na Ziggy. Wpa​try​wa​łem się w jej policzki, usta, mięk​kie włosy wymy​ka​jące się z nie​dba​łego koka i opa​d a​jące na gładką skórę karku. Zawsze przy​zna​wa​łem się do zain​te​re​s o​wa​n ia kobie​tami, ale prze​cież nie pocią​g ała mnie każda, jaką widzia​łem. Więc co zoba​czy​łem w niej? Była ładna, ale na pewno nie naj​ ład​n iej​s za spo​ś ród tych, jakie pozna​łem w życiu. O sie​d em lat młod​s za ode mnie, zie​lona jak jabłuszko, całe życie spę​d zała w pracy. Co mogłaby mi zaofia​ro​wać, czego nie znajdę u innej? Obej​rzała się i przy​ła​p ała mnie; mię​d zy nami prze​p ły​n ął prąd, wyczu​walny i cho​ler​n ie kło​p o​tliwy. Kiedy się uśmie​chała, jej twarz się roz​ja​ś niała. Przy​p o​mi​n ała otwarte drzwi w letni dzień i mimo niskiej tem​p e​ra​tury w żyłach poczu​łem cie​p ło. To stare, ale zna​jome pra​g nie​n ie.

Pożą​d a​n ie, któ​rego od dawna nie czu​łem, wypeł​n ia​jące żyły adre​n a​liną, kiedy chcia​łem być jedy​n ym odkrywcą sekre​tów jakiejś dziew​czyny. Skóra Ziggy wyglą​d ała na słodką, jej usta były pełne i mięk​kie, szyi chyba nikt jesz​cze nie nazna​czył ani nie possał. Budzące się we mnie zwie​rzę chciało bli​ żej się przyj​rzeć jej dło​n iom, ustom i pier​siom. Unio​s łem wzrok. Max przy​g lą​d ał mi się, prze​żu​wa​jąc z zasta​ no​wie​n iem. Pod​n iósł wide​lec i wyce​lo​wał we mnie. — Wystar​czy jedna noc z tą wła​ś ciwą. Nie mówię o sek​s ie, by​n aj​mniej. Jedna noc mogłaby cię zmie​nić, młody czło… — Prze​s tań — jęk​n ą​łem. — Naprawdę wyłazi z cie​b ie okropny dupek. Ben​n ett wypro​s to​wał się i włą​czył do roz​mowy. — Musisz zna​leźć kobietę, przy któ​rej zaczniesz myśleć. To ona zmieni twoją opi​n ię o róż​n ych spra​-

wach. Unio​s łem ręce. — Bar​d zo miły pomysł, dzięki, ale Ziggy to nie mój typ. — A jaki jest twój typ? Ma dwie nogi? I cipkę? — zapy​tał Max. Roze​ś mia​łem się. — Może po pro​s tu powinna być młoda? Kole​d zy chrząk​n ęli i poki​wali gło​wami ze zro​zu​mie​n iem, jed​ nak czu​łem na sobie wzrok Sary. — No już, gadaj — powie​d zia​łem do niej. — Tak sobie tylko myślę, że dotąd nie tra​fi​łeś na kobietę, która spra​wi​łaby, że chciał​b yś ją poznać głę​b iej. Wybie​rasz sobie okre​ś lony typ, który na pewno wpa​s uje się w twoją struk​turę, twoje zasady i ogra​n i​cze​n ia. Nie znu​d ziło ci się jesz​ cze? Mówisz, że ta sio​s tra… — Ziggy — pod​p o​wie​d ział Max. — Wła​ś nie — przy​tak​n ęła. — Jak twier​d zisz, Ziggy nie jest w twoim typie, ale w zeszłym tygo​d niu żali​łeś się, że coraz bar​d ziej odda​lasz się od kobiet, które chęt​n ie wska​kują ci do

łóżka i nie mają żad​nych wyma​g ań. — Nabiła kęs na wide​lec i wzru​s zyw​s zy ramio​n ami, unio​s ła do ust. — Może powi​n ie​n eś zmie​n ić typ. — Nie​lo​g iczne. Może i tracę zain​te​re​s o​wa​n ie moimi kochan​ kami, co nie ozna​cza, że powi​n ie​n em prze​ro​b ić cały sys​tem — na​d al wbi​ja​łem wide​lec w jedze​n ie. — Cho​ciaż fak​tycz​n ie chciał​b ym was pro​sić o przy​s ługę. Sara prze​łknęła i poki​wała głową. — Jasne. — Może zabra​ły​b y​ś cie ją gdzieś we dwie z Chloe? Ona nie ma tu żad​n ych kole​ża​n ek, a wy… — Jasne — powtó​rzyła szybko. — Bar​d zo chęt​n ie ją poznam. Kątem oka rzu​ci​łem spoj​rze​n ie Maxowi; nie zdzi​wi​łem się, widząc, jak zagryza wargi z miną kota, który zło​wił kanarka. Jed​n ak Sara chyba wzięła przy​kład z Chloe i zła​p ała go pod sto​łem za jaja, bo mój przy​ja​ciel zacho​wał mil​cze​n ie, co było dla niego nie​ty​p owe.

„Czy też cza​s ami docho​d zisz do wnio​s ku, że ludzie, z któ​rymi naj​czę​ś ciej prze​b y​wasz, wcale nie są tymi, któ​rzy naj​b ar​d ziej się dla cie​b ie liczą? Ostat​n io mam wra​że​n ie, jak​b ym wkła​d ała całe serce wcale nie w to, co powin​n am”. Jej głos i sze​roko otwarte, szczere oczy w chwili, kiedy to mówiła, spra​wiły, że poczu​łem się jed​n o​cze​ś nie pełen i pusty, jakby ból tak się nasi​lił, że prze​kro​czył gra​n icę przy​jem​n o​ś ci. Ziggy chciała, żebym pomógł jej poznać ludzi i spo​ty​kać się z face​tami, poznać ludzi, z któ​rymi chcia​łaby się zaprzy​jaź​n ić… A w rze​czy​wi​s to​ś ci ja też tego nie mia​ łem. Może nie prze​s ia​d y​wa​łem samot​n ie w domu, ale wcale nie byłem szczę​ś liwy. Prze​p ro​s i​łem towa​rzy​s two i wyszedł​s zy do łazienki, wyją​łem tele​fon z kie​s zeni, po czym napi​s a​łem SMS-a pod numer, który mi podała. „Pro​jekt Ziggy wciąż na tape​cie? Jeśli tak, to wcho​d zę w to. Bie​g a​n ie jutro, plany na week​end. Nie spóź​n ij się”. Przez kilka sekund gapi​łem się w tele​fon, lecz kiedy od razu nie odpi​s ała, wró​ci​łem do obiadu z przy​-

ja​ciółmi. Póź​n iej jed​n ak, przy wyj​ś ciu z restau​ra​cji, zauwa​ży​łem jedną wia​d o​mość i roze​ś mia​łem się, przy​p o​mi​n a​jąc sobie, że Ziggy wspo​mniała o sta​rym tele​fo​n ie, któ​ rego pra​wie nie uży​wała. „Super1!Nie​mo​g e​zna​lezc​s pa​cji=ale​za​d zwo​n ie”. *** Ziggy, Chloe i Sara miały tak wypeł​n ione dni, że dopiero w week​end udało się im umó​wić. Dzięki Bogu, wresz​cie się spo​ tkały, gdyż widok dziew​czyny bie​g a​ją​cej co rano z ramio​n ami zało​żo​n ymi na pier​siach mnie też przy​p ra​wiał o ból sut​ków. W sobotę po połu​d niu Max sie​d ział przy stole w „Blue Smoke”, kiedy wsze​d łem zdy​s zany po sze​ś ciu milach biegu i głodny jak wilk. Jak zawsze w tym gro​n ie plan powstał bez mojego udziału, więc obu​dziw​s zy się, zoba​czy​łem SMS-a od Chloe, żeby przy​s łać do nich Ziggy na śnia​d a​n ie i zakupy, co ozna​czało, że od kilku dni po raz pierw​s zy będę bie​g ał sam.

W porządku. Nawet dobrze. I cho​ciaż jog​g ing wyda​wał się cichy i dziw​n ie nudny, Ziggy musi wyjść i coś sobie kupić. Potrze​b uje butów do bie​g a​n ia. Potrze​b uje spor​to​wego ubra​ nia. Może nawet zwy​kłych ciu​chów, jeśli na poważ​n ie chce się spo​ty​kać z face​tami, bo więk​s zość z nich to płyt​kie dupki pole​g a​jące na pierw​s zym wra​że​n iu. Hanna nie miała się czym pochwa​lić w tej dzie​d zi​n ie, ja jed​n ak nie mia​łem ochoty jej naci​s kać. Ow​s zem, lubię patrzeć na dobrze ubrane kobiety, lecz o dziwo, ona naj​b ar​d ziej intry​go​wała tym, że w ogóle się nie przej​mo​wała swoim wyglą​ dem. Uzna​łem, iż zapewne będzie się trzy​mać stylu, który dotąd się spraw​d ził. Nawet nie pod​n o​s ząc wzroku, Max zdjął z mojego krze​s ła stos gazet i mach​n ię​ciem ręki przy​wo​łał kel​n erkę. — Popro​s zę o wodę — powie​d zia​łem, wycie​ra​jąc ser​wetką czoło. — I na razie może orzeszki. Za jakąś chwilę zamó​wię obiad. Max zmie​rzył wzro​kiem moje ubra​n ie i wra​ca​jąc do gazety, podał mi dział biz​n e​s owy „Timesa”. — Nie wysze​d łeś z dziew​czy​n ami? — zapy​tał.

Podzię​ko​wa​łem kel​n erce, która przy​n io​s ła mi wodę, i upi​łem spory łyk. — Pod​wio​złem do nich Ziggy, bałem się, że poza cam​p u​s em Colum​b ii się zgubi. — Cóż za czuła matka kwoka z cie​b ie. — W takim razie powi​n ie​n em cię czule zawia​d o​mić, że Sara przez przy​p a​d ek prze​s łała Ben​n et​towi zdję​cie swo​jego tyłka — naj​b ar​d ziej na świe​cie uwiel​b ia​łem doku​czać Maxowi z powodu jego wspól​n ej z Sarą obse​s ji robie​n ia sobie nagich zdjęć. Rzu​cił mi spoj​rze​n ie znad gazety i widząc, że żar​tuję, zła​g od​ niał. — Palant — mruk​n ął. Przez kilka minut prze​rzu​ca​łem strony działu biz​n e​s o​wego, po czym prze​s ze​d łem do nauki i tech​n o​lo​gii. Zza zasłony gazety ode​zwał się tele​fon Maxa. — Cześć, Chlo — prze​rwał i odło​żył gazetę na stół. — Nie, jestem tylko z Wil​lem, wpa​d li​ś my na prze​ką​s kę. Może Ben poszedł pobie​g ać? — Kiw​n ął głową i podał mi tele​fon.

Zasko​czony ode​b ra​łem. — Cześć, wszystko dobrze? — Hanna jest prze​s ym​p a​tyczna — powie​d ziała Chloe. — Od szkoły śred​n iej nie kupo​wała sobie ciu​chów. Przy​s ię​g am, że nie robimy z niej maskotki, ale jest naj​ słod​s zą osobą, jaką znam. Dla​czego wcze​śniej jej nie przy​p ro​wa​d zi​łeś? Poczu​łem, jak żołą​d ek mi się zaci​s ka. Chloe nie było z nami przy obie​d zie, na któ​rym roz​ma​wia​li​ś my o Ziggy. — Ale wiesz, że to nie jest moja dziew​czyna, prawda? — Wiem, tylko ją posu​wasz czy coś podob​n ego, Will… Zebra​łem się, żeby jej prze​rwać, ale ona mówiła dalej: — Chcia​łam tylko dać znać, że u nas wszystko w porządku. Wyglą​d ała tak, jakby miała się zgu​b ić w Macy’s, gdy​b y​ś my jej nie pil​n o​wały. — Wła​ś nie tak mówi​łem. — No dobrze, to tyle. Zadzwo​n i​łam, żeby zapy​tać Maxa, czy może wie, gdzie się podział Ben​n ett.

Idziemy dalej na zakupy. — Zaraz, zacze​kaj — powie​d zia​łem, zanim zdą​ży​łem zasta​n o​ wić się nad sto​s ow​n o​ś cią mojej prośby. Zamkną​łem oczy i przy​p o​mnia​łem sobie bie​g a​n ie przez ostat​ nie kilka dni z Ziggy. Dziew​czyna była raczej szczu​p ła, ale z przodu miała się czym pochwa​lić. — Hm? — Skoro już jeste​ś cie na zaku​p ach, to dopil​n uj, żeby Ziggy kupiła sobie… — rzu​ci​łem spoj​rze​n ie na Maxa, upew​n ia​jąc się, że pochło​n ęła go gazeta, po czym wyszep​ta​łem: — Dopil​ nuj, żeby kupiła sobie jakiś sta​n ik. Taki do bie​g a​n ia. Ale może też… jakieś zwy​kłe. Dobrze? Raczej poczu​łem, niż usły​s za​łem ciszę po dru​g iej stro​n ie. Zacią​żyła mi jak ołów, a kło​p o​tli​wość sytu​acji z każdą sekundą rosła i rosła. Kiedy ośmie​li​łem się pod​ nieść wzrok, Max gapił się na mnie z peł​n ym wyrazu uśmiesz​ kiem. — Masz dużo szczę​ś cia, że nie jestem Ben​n et​tem — ode​ zwała się wresz​cie Chloe. — Bo zmy​ła​b ym ci głowę tak, jak jesz​cze nikt dotąd.

— Nie martw się, Max sie​d zi obok i z wyrazu jego twa​rzy wnio​s kuję, że ma ucie​chę za nich dwóch. Dziew​czyna się roze​ś miała. — Pra​cu​jemy nad tym. Sta​n ik do pod​trzy​ma​n ia deli​kat​n ych piersi two​jej nie-dziew​czyny. Boże, ale z cie​b ie pro​s iak. — Dzięki. Roz​łą​czyła się, a ja poda​łem tele​fon Maxowi, uni​ka​jąc jego spoj​rze​n ia. — Och, Vic​to​rio — powie​d ział fry​wol​n ie — masz jakiś sekret? Lubisz poma​g ać paniom dopa​s o​wy​wać bie​li​znę? — Odwal się — powie​d zia​łem ze śmie​chem. Miał taką minę, jakby Leeds Uni​ted wła​ś nie wygrał pie​przone mistrzo​s twa świata. — Biega ze mną co rano i ma na sobie taki… Nie​ważne. Ale nie spor​towy sta​n ik. I ten sta​n ik robi tak… — wska​za​łem swój przód. — Robi się taki dziwny poczwórny biust. Uzna​łem, że skoro już i tak są na zaku​p ach… Max oparł brodę na ręce i uśmiech​n ął się do mnie.

— Boże, Wil​liam, jesteś bez​cenny. — Wiesz, co myślę o biu​s tach. To poważna sprawa — poza tym, czego już nie powie​d zia​łem, Ziggy jest wypo​s a​żona jak dziew​czyna z kalen​d a​rza. — Abso​lut​n ie się zga​d zam — przy​tak​n ął, znów uno​s ząc gazetę. — Podoba mi się tylko, jak uda​jesz, że nie moczysz gaci dla dziew​czyny z podwój​n ym biu​s tem. *** Po pół​g o​d zi​n ie drzwi za ple​cami mojego przy​ja​ciela otwo​ rzyły się i zoba​czy​łem błysz​czące włosy i masę toreb na zakupy zmie​rza​jące do naszego sto​lika. Razem z Maxem wsta​ li​ś my i pomo​g li​ś my Ziggy poroz​kła​d ać cię​żar na krze​ś le. Miała na sobie jasno​n ie​b ie​s ki swe​ter, dopa​s o​wane ciemne dżinsy i zie​lone bale​rinki. Nie przy​p o​mi​nała modelki, która dopiero co zeszła z wybiegu, ale widać było, że czuje się wygod​n ie i wyglą​d ała sty​lowo. I włosy miała jakieś inne. Zmru​ży​łem oczy i przyj​rza​łem się im, kiedy zdej​mo​wała torbę z ramie​nia. Pod​cięła je albo po pro​s tu roz​p u​ś ciła, zamiast upi​n ać je w nie​p o​rządny kok, jej znak roz​p o​znaw​czy.

Spa​d ały poni​żej ramion, gęste, pro​s te i gład​kie. Jed​n ak mimo zmian w stroju i fry​zu​rze na szczę​ś cie wciąż była sobą, Ziggy: bar​d zo deli​katny maki​jaż, pro​mienny uśmiech i piegi od słońca. Uśmiech​n ięta wycią​g nęła rękę do Maxa. — Jestem Hanna, a ty na pewno Max. Ujął jej dłoń. — Miło mi poznać — powie​d ział. — Dobrze spę​d zi​łaś pora​ nek z tymi dwiema sza​lo​n ymi kobie​tami? — Oj, tak — odwró​ciła się do mnie i objęła ramio​n ami za szyję; powstrzy​ma​łem jęk, kiedy mnie uści​snęła. Jed​n o​cze​ś nie uwiel​b ia​łem jej uści​s ki i nie zno​s i​łem ich. Były silne, nie​mal miaż​d żące, ale roz​b ra​ja​jąco cie​p łe. Kiedy mnie puściła, opa​d ła na krze​s ło. — Ale Chloe chyba lubi bie​li​znę. Zdaje się, że w samym dziale bie​li​ zny spę​d zi​ły​ś my godzinę. — Zaraz, niech przy​b iorę zasko​czoną minę — mruk​n ą​łem, dys​kret​n ie rzu​ca​jąc okiem na piersi Ziggy, kiedy sia​d a​łem z powro​tem na krze​ś le. Wyglą​d ały dosko​n ale: pełne i wyso​kie. Ide​al​n ie na miej​s cu.

Chyba sama Ziggy też kupiła bie​li​znę. — I tym opty​mi​s tycz​n ym… — Max wstał i wsu​n ął port​fel do tyl​n ej kie​s zeni. — Chyba pójdę poszu​kać mojego kwiatka i spraw​d zić, jak jej się udały zakupy. Miło było poznać, Hanno — pokle​p ał mnie po ramie​n iu i mru​g nął do niej. — Smacz​ nego. Ziggy poma​chała mu, po czym z sze​roko otwar​tymi oczami odwró​ciła się do mnie. — O rany… ale cia​cho. Wcze​ś niej pozna​łam Ben​n etta. Chyba razem two​rzy​cie klub naj​g o​ręt​s zych face​tów na Man​ hat​ta​n ie. — Chyba nie to się liczy. Poza tym naprawdę myślisz, że dopu​ś ci​li​b y​ś my do takiego klubu Maxa? —  odpar​łem z sze​ro​kim uśmie​chem. — A przy oka​zji, wyglą​d asz świet​n ie. — Ziggy odwró​ciła się do mnie gwał​tow​n ie z zasko​ cze​n iem w oczach, więc doda​łem szybko: — Cie​s zę się, że nie pozwo​li​łaś się cała wyma​lo​wać. Bra​ko​wa​łoby mi two​ich pie​ gów. — Bra​ko​wa​łoby ci moich pie​g ów? — zapy​tała szep​tem, a ja skrzy​wi​łem się w środku na moją bez​p o​śred​n iość. — Jaki męż​czy​zna tak mówi? Chcesz mnie dopro​

wa​d zić do orga​zmu? O rany. Już nie czu​łem się tak bez​p o​ś redni. Z tru​d em powstrzy​ma​łem się od spoj​rze​n ia na jej piersi, kiedy to powie​ działa. Wciąż przy​zwy​cza​ja​łem się do jej nie​wy​p a​rzo​n ego języka. Zer​k​n ą​łem na torby i zmie​n i​łem temat: — Ja… ehm, wygląda na to, że kupi​łaś sobie mnó​s two butów do bie​g a​n ia. Schy​liła się i zaczęła prze​rzu​cać zakupy; unio​s łem wzrok do sufitu, omi​ja​jąc widok jej spo​rego dekoltu. — Mam wszystko — powie​d ziała. — Ni​g dy dotąd tyle nie kupi​łam. Liv chyba otwo​rzy z tej oka​zji szam​p ana… Kiedy wresz​cie zer​k​n ą​łem w dół, jej oczy mie​rzyły moją twarz, szyję i klatkę pier​s iową, jakby widziała mnie pierw​s zy raz. — Bie​g a​łeś rano? — I jeź​d zi​łem na rowe​rze. — Bar​d zo jesteś zdy​s cy​p li​n o​wany — pochy​liła się, oparła brodę na dłoni i zatrze​p o​tała rzę​s ami. —  Naprawdę dobrze ci to robi na mię​ś nie. Roze​ś mia​łem się.

— To mnie uspo​kaja — wyja​ś ni​łem. — Powstrzy​muje przed… — szu​ka​łem odpo​wied​n ich słów, czu​jąc falę gorąca na karku — …robie​n iem głu​p ot. — Począt​kowo chcia​łeś powie​d zieć coś innego — zauwa​ żyła. — Przed czym? Wda​wa​n iem się w burdy w pubach? Pomaga ci roz​ła​d o​wać napię​cie i nie​p o​kój egzy​s ten​cjalny? Posta​n o​wi​łem tro​chę ją wypró​b o​wać. Nie mia​łem poję​cia, skąd mi się to wzięło, lecz dziew​czyna sta​no​wiła dla mnie dez​o rien​tu​jącą mie​s zankę nie​d o​ś wiad​cze​n ia i sza​leń​s twa. Przy niej czu​łem się jak pijany i tra​ci​łem roz​s ą​d ek. — Powstrzy​muje mnie przed cią​g łą ochotą na seks. Nawet okiem nie mru​g nęła. — Dla​czego miał​b yś woleć bie​g a​n ie od seksu? — Prze​chy​ liła głowę i przez moment przy​g lą​d ała mi się uważ​n ie. — Poza tym ruch pod​wyż​s za poziom testo​s te​ronu i krą​że​n ie. Jeśli już, to wła​ś nie z powodu ćwi​czeń możesz pro​wa​d zić lep​s ze życie sek​s u​alne. Roz​mowa z nią na ten temat wyda​wała się nie​b ez​p ieczna. Kusiło mnie, żeby zbyt długo zatrzy​mać na niej spoj​rze​n ie, a Ziggy nie​ła​two było wpra​wić w zmie​s za​n ie. Odpo​wia​d ała

rów​n ie śmia​łym wzro​kiem. — Nie mam poję​cia, dla​czego ci to powie​d zia​łem — przy​zna​ łem. — Will. Nie jestem dzie​wicą ani kobietą, która pró​b uje zacią​ gnąć cię do łóżka. Możemy roz​ma​wiać o sek​s ie. — Hm, nie wiem, czy to taki dobry pomysł — unio​s łem sok do ust, popi​łem i przy​g lą​d a​łem się, jak pije swoją wodę, nie spusz​cza​jąc ze mnie wzroku. Nie pró​b uje zacią​g nąć mnie do łóżka? Ani odro​b inę? Powie​trze mię​d zy nami nie​mal drżało od napię​cia. Mia​łem ochotę wycią​g nąć rękę i prze​s u​n ąć pal​cem po jej dol​n ej war​ dze. Zamiast tego odsta​wi​łem szklankę z sokiem i zwi​n ą​łem dło​n ie w pię​ś ci. — Mówię tylko — dodała — że nie musisz się ze mną cac​ kać. Podoba mi się, że jesteś face​tem, który nie owija w bawełnę. — Zawsze jesteś taka otwarta w kon​tak​tach z ludźmi? —  zapy​ta​łem. Pokrę​ciła głową. — Chyba tylko przy tobie. Fak​tycz​n ie gadam różne rze​czy,

ale z tobą czuję się wyjąt​kowo głu​p io i nie potra​fię się zamknąć. — Nie zamy​kaj się. — Zawsze byłeś tak otwar​cie sek​s u​alny i nie kry​łeś się z tym. Jesteś wyjąt​kowo atrak​cyjny, taki gracz, który lubi kobiety i nie prze​p ra​s za za to. Skoro zauwa​ży​łam to w wieku dwu​n a​s tu lat, to musiało być naprawdę widoczne. Seks jest natu​ralny. Do tego służy nam ciało. Podoba mi się, że taki jesteś. Nie odpo​wie​d zia​łem, bo nie wie​d zia​łem, co powie​d zieć. Podo​ bało się jej to, co wszyst​kie inne kobiety usi​ło​wały oswoić, lecz nie byłem pewien, czy wła​ś nie takie wra​że​n ie chciał​b ym na niej robić. — Podobno popro​s i​łeś Chloe, żeby pomo​g ła mi kupić sta​n ik. Unio​s łem wzrok; jej spoj​rze​n ie wła​ś nie ucie​kało od moich ust. Jej uśmie​s zek posze​rzył się do zalot​n ego uśmie​chu. — To dowo​d zi wiel​kiej tro​s ki z two​jej strony, Will. Tak mi miło, że myślisz o moich cyc​kach. Pochy​li​łem się nad kanapką.

— Nie musimy wspo​mi​n ać tam​tej roz​mowy — wymam​ro​ta​ łem. — Max już mi dokład​n ie powie​d ział, co o tym myśli. — Tajem​n i​czy z cie​b ie facet, gra​czu Will — unio​s ła kartę i przej​rzaw​s zy spis dań, odło​żyła ją. — Ale w porządku. Zmie​ nię temat. O czym pomó​wimy? Prze​łkną​łem i przyj​rza​łem się jej. Nie wyobra​ża​łem sobie tego ucie​le​ś nie​n ia sza​lo​n ej mło​d o​ś ci z kom​bi​n a​cją wytwor​n o​ś ci i inten​s yw​n o​ś ci, jaką sta​n o​wiły Chloe i Sara. — O czym panie dzi​s iaj roz​ma​wiały — pod​p o​wie​d zia​łem. — Hm, poga​d a​łam sobie miło z Sarą o tym, jak to jest czuć się pra​wie na nowo dzie​wicą po bar​d zo dłu​g im cza​s ie celi​ batu. Omal się nie udła​wi​łem. Roz​kasz​la​łem się. — O rany. To… Chyba nie łapię, o co cho​d zi. Obser​wo​wała mnie z roz​b a​wie​n iem. — Poważ​n ie. Nie wiem, jak to działa u face​tów. Ale dziew​ czyna po jakimś cza​s ie… Czy błona dzie​wi​cza odra​s ta? Czy to przy​p o​mina mech w jaskini?

— Co za obrzy​d liwy obraz. Nie zwra​ca​jąc na mnie uwagi, wypro​s to​wała się, nagle roz​e​ mo​cjo​n o​wana. — Wiesz, to dosko​n ały pomysł. Jako nauko​wiec powi​n ie​n eś doce​n ić teo​rię, którą wła​ś nie stwo​rzy​łam. Odchy​li​łem się na opar​cie krze​s ła. — Wła​ś nie przy​to​czy​łaś porów​n a​n ie z mchem w jaskini. Szcze​rze mówiąc, tro​chę się boję. — Nie musisz. Wiesz, że dzie​wic​two jest czymś nie​mal świę​ tym? Roze​ś mia​łem się. — A tak, obiło mi się o uszy. Podra​p ała się po gło​wie, lekko marsz​cząc swój pie​g o​waty głos. — Moja teo​ria wygląda tak: jeste​ś my świad​kami powrotu jaski​n iow​ców. Wszyst​kich kręcą donie​s ie​nia o gościach, co to wiążą dziew​czyny lub wpa​d ają w furię,

kiedy ona — Boże broń — nałoży na sie​b ie sek​s owny ciuch poza sypial​n ią. Kobiety podobno to lubią, prawda? Przy​p usz​ czam, że nie​d ługo zacznie się moda na przy​wra​ca​n ie dzie​wic​ twa. Kobiety będą chciały, by ich męż​czy​zna poczuł się jak pierw​s zy. Wyobra​żasz sobie, jak mogą tego doko​n ać? Przy​g lą​d a​łem się jej oczom, roz​ja​rzo​n ym pod wpły​wem emo​ cji, kiedy Ziggy cze​kała, aż zbiorę się do odpo​wie​d zi. Jej szcze​rość i entu​zjazm dla tego tematu spra​wiły, że poczu​łem zaci​s ka​jącą się na żebrach nie​wi​d zialną pętlę. — Nie wiem… Kłam​s twem? Kobiety zwy​kle uwa​żają, że fiu​ tem możemy czy​tać brajla, taki jest wraż​liwy. Ale o co ci cho​d zi? Szcze​rze mówiąc, nie umiał​b ym powie​d zieć, czy dziew​czyna jest dzie​wicą, chyba że… — Praw​d o​p o​d ob​n ie naj​p ierw ope​ra​cyj​n ie. Nazwijmy to „odtwa​rza​n iem błony”. Upu​ś ciw​s zy jedze​n ie, jęk​n ą​łem: — Boże, Ziggs. Jem mięso. Czy możesz powstrzy​mać się z gada​n iem o bło​n ach przez… — A potem — zabęb​n iła pal​cami w stół, stop​n iu​jąc napię​cie

— wszy​s cy cze​kają, co dadzą nam komórki macie​rzy​s te. Ale lecze​n ie uszko​d zeń rdze​n ia krę​g o​wego, par​kin​s ona… chyba nie od tego zaczną. Wiesz, co według mnie będzie naj​więk​s zą sen​s a​cją? — Nie mogę się docze​kać, aż mnie oświe​cisz — odpar​łem z kamienną twa​rzą. — Założę się, że będzie to przy​wró​ce​n ie hymenu. Znów się roz​kasz​la​łem. — Dobry Boże. Hymenu? — Nie chcia​łeś słu​chać o bło​n ach, więc… Ale mam rację? Zanim zdo​ła​łem przy​znać, że jej teo​ria nawet nie​źle brzmi, już pędziła dalej. — Na podobne dzi​wac​twa wydaje się kro​cie. Via​g ra dla impo​ ten​tów. Czte​ry​s ta kształ​tów sztucz​n ych cyc​ków. Jaki wypeł​ niacz daje złu​d ze​n ie natu​ral​n o​ś ci? To męski świat, Will. Kobiety nawet się nie zasta​no​wią, że prze​cież wsz​cze​p isz im do pochwy żywe, roz​mna​ża​ jące się komórki. Za rok jedna z two​ich nie-dziew​czyn przy​ wróci sobie błonę i odda ci swoje nowe dzie​wic​two.

Pochy​liła się, wsu​n ęła słomkę do ust i pocią​g nęła, nie spusz​ cza​jąc ze mnie sza​rych oczu. Pod tym dłu​gim, łobu​zer​s kim spoj​rze​n iem poczu​łem, jak lekko tward​n ieję. Hanna puściła słomkę i wyszep​tała: — Odda je tobie. A czy ty doce​n isz wagę tego daru? Tego poświę​ce​n ia? Prze​wró​ciła oczami, odchy​liła głowę do tyłu i wybuch​n ęła śmie​chem. Do licha, podo​b ała mi się ta dziew​czyna. Bar​d zo mi się podo​b ała. Oparł​s zy się na łok​ciach, odchrząk​n ą​łem lekko. — Ziggy, słu​chaj, bo to naprawdę ważne. Podzielę się z tobą moją mądro​ś cią. Wypro​s to​wała się i kon​s pi​ra​cyj​n ie zmru​żyła oczy. — Regułę pierw​s zą już oma​wia​li​ś my: ni​g dy nie dzwoń po ludziach przed wscho​d em słońca. Skrzy​wiła usta w uśmieszku winy. — Zga​d za się. Poję​łam. — Zasada druga — ogło​s i​łem, powoli kiwa​jąc głową dla wzmoc​n ie​n ia efektu. — Ni​g dy nie roz​ma​-

wiaj o przy​wra​ca​n iu dzie​wic​twa przy obie​d zie. A… naj​le​p iej w ogóle. Zatrzę​s ła się od chi​cho​tów, po czym odsu​n ęła od stołu, kiedy kel​n erka przy​n io​s ła jej talerz. — Nie wyśmie​waj się tak pochop​n ie. To może być pomysł za milion dola​rów, biz​n es​me​n ie. Jeśli nie​długo wylą​d uje na twoim biurku, podzię​ku​jesz mi za ten cynk. Zajęła się swoją sałatką, paku​jąc do ust olbrzy​mią por​cję; sta​ ra​łem się jej nie przy​g lą​d ać. Nie przy​p o​mi​n ała żad​n ej ze zna​n ych mi dziew​czyn. Była ładna — wręcz piękna — lecz nie miała w sobie śladu wytwor​n o​ś ci ani rezerwy. Wygłu​p iała się, była pewna sie​b ie i tak nie​za​leżna, że cała reszta świata bla​kła przy jej barw​n ej oso​b o​wo​ś ci. Nie mia​łem poję​cia, czy kie​d y​kol​wiek trak​tuje sie​b ie poważ​n ie, ale na pewno nie ocze​ki​wała tego ode mnie. — Jaką książkę naj​b ar​d ziej lubisz? — zapy​ta​łem ni stąd, ni zowąd. Zagry​zła dolną wargę; mru​g a​jąc, zapa​trzy​łem się w kanapkę, odry​wa​jąc kawałki chru​p ią​cego mięsa przy kra​wę​d zi.

— To zabrzmi okrop​n ie banal​n ie. — Szcze​rze wąt​p ię, ale dawaj. Pochy​liła się do mnie i wyszep​tała: —  Krótką histo​rię czasu. — Haw​kinga? — Oczy​wi​ś cie — odparła nie​mal ura​żo​n ym tonem. — To nie brzmi banal​n ie. Banalne byłyby Wichrowe Wzgó​rza albo Małe kobietki. — Bo jestem kobietą? Gdy​b ym zapy​tała cie​b ie, a ty byś przy​ to​czył Haw​kinga, zabrzmia​łoby banal​n ie? Zasta​n o​wi​łem się nad tym. Wyobra​zi​łem sobie, jak mówię kole​g om ze stu​d iów, że to moja ulu​b iona książka, i sły​s zę coś w rodzaju „no jasne, stary”. — Zapewne tak. — Zobacz, jakie to okropne, że w two​ich ustach brzmia​łoby banal​n ie, ale w moich już nie, bo ja mam pochwę. W każ​d ym razie — cią​g nęła, wzru​s za​jąc ramio​n ami i wsu​wa​jąc do ust liść sałaty — prze​czy​ta​-

łam ją w wieku dwu​n a​s tu lat i… — Dwu​n a​s tu? — Tak. Zwa​liła mnie z nóg. Nie z powodu tego, co Haw​king napi​s ał, gdyż wtedy chyba nie za bar​d zo to wszystko zro​zu​ mia​łam, ale raczej z podziwu dla spo​s obu jego myśle​n ia. Uświa​d o​mił mi, że nie​któ​rzy poświę​cają życie, pró​b u​jąc roz​ wią​zać takie zagadki. Otwo​rzył przede mną nowy świat. — Nagle zamknęła oczy, ode​tchnęła głę​b oko i uśmiech​n ęła się nieco zawsty​d zona, kiedy znów je otwo​rzyła. —  Zaga​d uję cię na śmierć. — Tak, ale ostat​n io czę​s to to robisz. Mru​g nęła szybko i pochy​liw​s zy się do mnie, wyszep​tała: — Ale może ty to uwiel​b iasz? Nagle mój umysł wypeł​n ił obraz jej odchy​lo​n ej głowy, ust otwar​tych w ochry​p łej proś​b ie, kiedy ja języ​kiem prze​s u​wa​ łem od zagłę​b ie​n ia na szyi do szczęki. Wyobra​zi​łem sobie jej paznok​cie wbi​ja​jące się w moje ramiona, ostry, kłu​jący ból… Zamru​g a​łem, wsta​łem i tak gwał​tow​n ie odsu​n ą​łem krze​s ło, że ude​rzy​łem w dru​g ie za moimi ple​cami. Prze​p ro​s i​łem sie​d zą​cego za

mną męż​czy​znę, prze​p ro​s i​łem Ziggy i nie​mal wybie​g łem do łazienki. — Co jest, do jasnej cho​lery, Sum​n er? — Pochy​li​łem się i nabraw​s zy w dło​n ie zim​n ej wody, ochla​p a​łem sobie twarz. Opie​ra​jąc się o umy​walkę, spoj​rza​łem w oczy mojemu odbi​ciu w lustrze. — To tylko wyobraź​n ia. To nic nie zna​czy. Słodki z niej dzie​ ciak, jest ładna, ale po pierw​s ze: to sio​stra Jen​s ena. Po dru​g ie: to sio​s tra Liv, którą obma​cy​wa​łeś w szo​p ie w wieku sie​d em​n a​s tu lat. Chyba wystar​czy ci już przy​ gód z pan​n ami Berg​s trom. I po trze​cie… — pochy​li​łem głowę i ode​tchną​łem głę​boko. — Po trze​cie: zbyt czę​s to wystę​p u​jesz przy niej w dre​ sach, żeby pozwo​lić sobie na fan​ta​zje sek​s u​alne, bo w końcu zauważy. Opa​n uj się, chło​p ie. Idź do domu, zadzwoń do Kitty czy Kri​s ty, niech ci obcią​gną, zakończ miło dzień. Kiedy wró​ci​łem do sto​lika, Ziggy doja​d ała już sałatkę i przy​

glą​d ała się ludziom na ulicy. Unio​s ła na mnie wzrok, kiedy usia​d łem. Na twa​rzy miała wypi​s aną tro​s kę. — Pro​b lemy z żołąd​kiem? — Co? Nie, nie. Musia​łem… musia​łem do kogoś zadzwo​n ić. Cho​lera. To naprawdę zabrzmiało paskud​n ie. Skrzy​wi​łem się i wes​tchną​łem. — Muszę się chyba zbie​rać, Ziggs. Sie​d zę tu od paru godzin, a po połu​d niu pla​n o​wa​łem zała​twić jesz​cze kilka spraw. Niech to szlag, jesz​cze gorzej. Wyjęła port​mo​n etkę z torebki i poło​żyła na stole kilka pią​ta​ ków. — Jasne. Boże, też mam masę do zro​b ie​n ia. Wiel​kie dzięki za zapro​s ze​n ie mnie tutaj i jesz​cze więk​s ze za pozna​n ie mnie z Chloe i Sarą — uśmiech​n ęła się znów, wstała, prze​rzu​ciła torebkę przez ramię, zebrała torby z zaku​p ami i poszła w kie​ runku drzwi. Jej pia​s ko​wego koloru włosy zaja​ś niały; się​g ały do dołu ple​ ców. Trzy​mała się pro​s to i szła rów​n ym kro​kiem. W nowych

dżin​s ach jej tyłek wyglą​d ał zachwy​ca​jąco. „Do jasnej cho​lery, Will, chyba ci się mózg prze​p a​lił”. ROZ​DZIAŁ trzeci Bie​g a​n ie naprawdę nie sta​wało się wcale łatwe. — Bie​g a​n ie naprawdę sta​n ie się łatwiej​s ze — upie​rał się Will, spo​g lą​d a​jąc na mnie, sku​loną i jęczącą kupkę nie​s zczę​ ścia na ziemi. — Tro​chę cier​p li​wo​ś ci. Wyrwa​łam źdźbła zbrą​zo​wia​łej od mrozu trawy, pod nosem mam​ro​cząc, co Will może sobie zro​b ić z tą swoją cier​p li​wo​ ścią. Było wcze​ś nie, niebo miało wciąż przy​ćmiony szary kolor, nawet ptaki nie zde​cy​d o​wały się wyle​cieć na mróz. Od pół​tora tygo​d nia bie​g a​li​ śmy razem nie​mal codzien​n ie i bolały mnie miej​s ca, któ​rych ist​n ie​n ia w moim ciele dotąd nawet nie podej​rze​wa​łam. — I nie zacho​wuj się jak roz​p iesz​czony bachor — dodał. Spo​g lą​d a​jąc na niego zmru​żo​n ymi oczami, zapy​ta​łam: — Co powie​d zia​łeś?

— Powie​d zia​łem: rusz tyłek. Wsta​łam, prze​s złam nie​mrawo parę kro​ków, po czym ruszy​ łam za nim truch​tem. Obej​rzał się i otak​s o​wał mnie spoj​rze​n iem. — Wciąż zesztyw​n iała? Wzru​s zy​łam ramio​n ami. — Odro​b inę. — Tak jak w pią​tek? Prze​my​ś la​łam sprawę, zata​cza​jąc koła bar​kami i wycią​g a​jąc ręce nad głowę. — Nie tak samo. — A czy w piersi czu​jesz to uczu​cie… jak to nazwa​łaś… Jakby ktoś oblał ci płuca ben​zyną i pod​p a​lił? Rzu​ci​łam mu obu​rzone spoj​rze​n ie. — Nie.

— No widzisz. W przy​s złym tygo​d niu będzie jesz​cze łatwiej. A po kolej​n ym tygo​d niu będziesz pra​gnąć bie​g a​n ia tak, jak na pewno cza​s ami pra​g niesz cze​ko​ lady. Otwo​rzy​łam usta, by zaprze​czyć, ale Will uci​s zył mnie spoj​rze​ niem, które świad​czyło, że wie, o czym mówi. — W tym tygo​d niu umó​wię cię z kimś, kto pomoże utrzy​mać obecny poziom, a zanim się spo​s trze​żesz… — Co masz na myśli, mówiąc „umó​wię cię z kimś”? Ruszy​li​ś my truch​tem; wydłu​ży​łam krok, żeby nie zosta​wać w tyle. Will rzu​cił mi krót​kie spoj​rze​n ie. — Kogoś, kto będzie z tobą bie​g ał. Ktoś w rodzaju tre​n era. Bez​listne drzewa chyba izo​lo​wały nas od oto​cze​n ia, bo cho​ ciaż widzia​łam dachy budyn​ków i linię mia​s ta na hory​zon​cie, dźwięki ulicy dobie​g ały jakby z odle​g ło​ś ci wielu mil. Sto​p ami dud​n i​li​ś my o alejkę pokrytą spa​d łymi liśćmi i żwi​rem; ścieżka się zwę​ziła i musia​łam zmie​n ić tempo. Ramie​n iem dotknę​łam

ramie​n ia męż​czy​zny, zna​la​złam się na tyle bli​s ko, by poczuć zapach mydła i mięty oraz deli​katny aro​mat kawy. — Nie rozu​miem. Dla​czego nie mogę po pro​s tu bie​g ać z tobą? Will roze​ś miał się i dło​n ią zato​czył łuk, jakby odpo​wiedź na moje pyta​n ie zawi​s ła w powie​trzu wokół nas. — Tak naprawdę dla mnie to nie jest bie​g a​n ie, Ziggs. — No jasne. Led​wie się ruszamy. — Nie o to mi cho​d zi. Powi​n ie​n em tre​n o​wać. Bar​d zo wymow​n ie spoj​rza​łam na nasze stopy, a potem na jego twarz. — A to, co robimy teraz, to nie tre​n ing? Znów się roze​ś miał. — Wio​s ną star​tuję w Ash​land Sprint. Żeby dobrze się do niego przy​g o​to​wać, powi​n ie​n em prze​b ie​g ać wię​cej niż pół​to​ rej mili kilka razy w tygo​d niu. — A co to jest Ash​land Sprint?

— Tria​tlon nie​d a​leko Bostonu. — Och. — Rytm naszych kro​ków roz​le​g ał się echem w mojej gło​wie; koń​czyny mi się roz​g rze​wały, nie​mal czu​łam pul​s o​wa​ nie krwi w ciele. Nie było to nie​miłe. — No to będę tre​n o​wać z tobą. Spoj​rzał na mnie zmru​żo​n ymi oczami i uniósł kąciki ust w lek​ kim uśmie​chu. — A wiesz ty w ogóle, co to tria​tlon? — Oczy​wi​ś cie. Pły​wa​n ie, bie​g a​n ie i strze​la​n ie do niedź​wie​ dzia. — Dobra próba — przy​tak​n ął z poważną miną. — No dobrze, oświeć mnie, gra​czu. Jak długa jest ta próba męsko​ś ci? — Zależy. Jest bieg krótko-, śred​n io- i dłu​g o​d y​s tan​s owy oraz ultra​d ługi. No i nie ma niedź​wie​d zi, głup​ta​s ie, tylko pły​ wa​n ie, bie​g a​n ie, jazda na rowe​rze. Wzru​s zy​łam ramio​n ami, igno​ru​jąc palący ból w łyd​kach, który ode​zwał się przy wbie​g a​n iu pod górę. — No to do któ​rego się szy​ku​jesz?

— Do śred​n iego dystansu. — Okej — powie​d zia​łam. — Brzmi nie naj​g o​rzej. — Ozna​cza to, że musisz prze​p ły​n ąć około mili, prze​je​chać na rowe​rze dwa​d zie​ś cia pięć mil, a ostat​nie sześć prze​b iec. Płatki mojej świeżo roz​kwi​ta​ją​cej pew​n o​ś ci sie​b ie opa​d ły nieco. — Och. — I dla​tego nie mogę bie​g ać z tobą po tych ścież​kach dla kró​licz​ków. — Hej! — powie​d zia​łam, dając mu takiego kuk​s ańca, że zachwiał się lekko. Roze​ś miał się, odzy​s kał rów​n o​wagę i rzu​cił mi sze​roki uśmiech. — Czy zawsze tak łatwo było cię pod​krę​cić? Unio​s łam brwi, a on otwo​rzył sze​rzej oczy. — Nie​ważne — jęk​n ął.

*** Kiedy zwol​n i​li​ś my do kroku spa​ce​ro​wego, słońce wresz​cie prze​b iło się przez ponure chmury. Policzki Willa zaró​żo​wiły się od chłodu, a koń​cówki wło​s ów wysta​jące spod czapki wywi​n ęły się do góry. Na szczęce widać było ślad zaro​s tu; zaczę​łam mu się przy​g lą​d ać, pró​b u​jąc pogo​d zić obraz czło​ wieka sto​ją​cego przede mną z face​tem, któ​rego — jak mi się wyda​wało — tak dobrze pamię​ta​łam. Teraz był naprawdę męż​czy​zną. Na pewno mógłby się golić dwa razy dzien​n ie i na​d al mieć ten ciemny cień na twa​rzy. Unio​s łam wzrok aku​rat w chwili, kiedy Will gapił się na moje piersi. Spró​b o​wa​łam prze​chwy​cić jego spoj​rze​n ie, ale on zigno​ro​wał moje próby. — Nie​chęt​n ie zadaję pyta​n ia reto​ryczne, ale w co się tak wpa​ tru​jesz? Prze​chy​lił głowę i przyj​rzał mi się. — Twoje piersi wyglą​d ają ina​czej.

— Fan​ta​s tycz​n ie, prawda? — uję​łam każdą w dłoń. — Jak wiesz, Chloe i Sara pomo​g ły mi wybrać nowe sta​n iki. Cycki zawsze sta​n o​wiły dla mnie pewien pro​b lem. Will otwo​rzył sze​rzej oczy. — Cycki to ni​g dy nie jest pro​b lem. Ni​g dy. — Tak mówi facet, który ich nie ma. Cycki mają swoją funk​ cję do speł​n ie​n ia i tyle. Spoj​rzał na mnie z auten​tycz​n ym ogniem w oczach. — Abso​lutna prawda. Speł​n iają tę funk​cję dosko​n ale. Roze​ś mia​łam się i jęk​n ę​łam. — Nie cho​d zi o twoje potrzeby, koleś. — Chcesz się zało​żyć? — Widzisz, pro​b lem z cyc​kami polega na tym, że jeśli są duże, to ni​g dy nie wygląda się na szczu​p łą. Ramiączka sta​n ika wbi​jają się w ramiona, a plecy bolą. No i wciąż wcho​d zą w drogę, chyba że używa się ich w celu, do jakich zostały stwo​rzone. — W drogę czemu? Moim dło​n iom? Twa​rzy? Nie bluź​n ij — 

uniósł wzrok do nieba. — Panie, nie poczy​taj jej tego za złe, bo nie wie​d ziała, co mówi. Nie zwra​ca​jąc na niego uwagi, mówi​łam dalej: — Dla​tego w wieku dwu​d zie​s tu jeden lat zde​cy​d o​wa​łam się na pomniej​s ze​n ie biu​s tu. — W tej chwili na jego twa​rzy poja​ wił się wyraz prze​ra​że​n ia. Jak​b ym mu oznaj​miła, że ugo​to​wa​łam pyszną potrawkę z nie​ mow​ląt i szcze​n ię​cych ozor​ków. — Dla​czego to zro​b i​łaś, do licha? Bóg wspa​n iale cię obda​ro​ wał, a ty kop​n ę​łaś go w jaja. Roze​ś mia​łam się. — Bóg? Myśla​łam, że jesteś agno​s ty​kiem, panie pro​fe​s o​rze. — Ow​s zem. Ale gdy​b ym mógł wło​żyć głowę mię​d zy kobiece piersi tak dosko​n ałe jak twoje, może zna​la​zł​b ym Jezusa. Poczu​łam, jak na policzki wypełza mi rumie​n iec. — Jezus mieszka w moim dekol​cie? — Już nie. Teraz twoje piersi są za małe, więc stra​cił schro​n ie​ nie — pokrę​cił głową, a ja się roze​-

śmia​łam. — Cóż za ego​izm, Ziggs — dodał z sze​ro​kim uśmie​ chem, z powodu któ​rego nie​mal się potknę​łam. Do rze​czy​wi​s to​ś ci przy​wró​cił nas czyjś głos. — Will! Spoj​rza​łam na ener​g iczną kobietę o rudych wło​s ach bie​ gnącą w naszym kie​runku, potem na Willa, i znów na nią. — Cześć — odparł mój towa​rzysz z zakło​p o​ta​n iem, macha​jąc do niej, kiedy nas mijała. Odwró​ciła się i pobie​g ła tyłem. — Nie zapo​mnij zadzwo​n ić! — zawo​łała. — Wisisz mi jeden wto​rek — rzu​ciła mu zalotny uśmiech i pobie​g ła dalej. Cze​ka​łam na wyja​ś nie​n ie, ale nie docze​ka​łam się. Will zaci​ snął szczęki i już bez uśmie​chu wbił wzrok w ścieżkę przed nami. — Ładna była — pod​s u​n ę​łam. Kiw​n ął głową. — To kole​żanka?

— Tak. To Kitty. Cza​s em… się spo​ty​kamy. „Spo​ty​kamy”. Oczy​wi​ś cie. Spę​d zi​łam na cam​p u​s ie wystar​cza​ jąco dużo czasu, by wie​d zieć, że w dzie​więć​d zie​s ię​ciu pię​ciu pro​cen​tach przy​p ad​ków „spo​ty​ka​n ie” ozna​cza dla chło​p a​ków coś bar​d zo kon​kret​nego. — Czyli nie przed​s ta​wił​b yś jej jako swo​jej dziew​czyny. Rzu​cił mi szyb​kie spoj​rze​n ie. — Nie — odparł nie​mal ura​żo​n ym tonem. — Na pewno nie jako dziew​czynę. Przez kilka chwil szli​ś my w mil​cze​n iu; obej​rza​łam się przez ramię. Zaczy​n a​łam rozu​mieć. To nie dziew​czyna. — Jej piersi… o rany. Na pewno zna Jezusa. Will wybuch​n ął śmie​chem i oto​czył mnie ramie​n iem. — Powiedzmy, że zna​le​zie​n ie wiary kosz​to​wało ją spore pie​ nią​d ze. ***

Kiedy po skoń​czo​n ym biegu Will roz​cią​g ał się na ziemi obok mnie, się​g a​jąc do pal​ców u stóp, rzu​ci​łam mu ukrad​kowe spoj​rze​n ie. — Dzi​s iaj mam takie coś — zaczę​łam i skrzy​wi​łam się. Pod spodniami dresu widzia​łam naprę​ża​jące się mię​ś nie uda; nie​mal zatę​s k​n i​łam za tym wido​kiem, kiedy powtó​rzył: — Coś? — No takie… spo​tka​n ie w pracy. No, nie​zu​p eł​n ie w pracy. Spo​tka​n ie towa​rzy​s kie, ludzie z róż​n ych dzia​łów. Ni​g dy nie cho​d zę na takie imprezy, ale teraz, żeby nie umrzeć w samot​ no​ś ci w towa​rzy​s twie kotów, uzna​łam, że jed​n ak się wybiorę. Spo​tka​n ie jest w czwar​tek wie​czo​rem, więc na pewno nie będzie to nic dzi​kiego. Roze​ś miał się, pokrę​cił głową i popra​wił. — W „Ding Dong Lon​g ue” — prze​rwa​łam i zagry​złam wargę. — To naprawdę nazwa knajpy? Nikt tego nie zmy​ś lił? — Nie, to knajpa przy Colum​b us — zamy​ś lony podra​p ał się po zaro​ś nię​tej szczęce. — Nawet nie​d a​leko od mojego biura. Cho​d zimy tam cza​s ami z Maxem.

— Wybie​rają się tam ludzie z mojego działu, więc kiedy zapy​ tali, czy pójdę, zgo​d zi​łam się, a teraz widzę, że naprawdę muszę wpaść i zoba​czyć, na czym to polega, bo kto wie, może nawet mi się spodoba. Zer​k​n ął na mnie spod dłu​g ich rzęs. — Czy mówiąc to, w ogóle zaczerp​n ę​łaś powie​trza? — Will — wbi​łam w niego wzrok — doj​d ziesz dzi​s iaj? Par​s k​n ął recho​tem i pokrę​cił głową, patrząc w dół i roz​cią​g a​ jąc się. Dopiero po chwili zorien​to​wa​łam się, dla​czego się śmieje. — Uch, zbo​czeńcu — jęk​n ę​łam, sztur​cha​jąc go w ramię. —  Wiesz, o co mi cho​d zi. Doj​d ziesz tam ze mną? Spoj​rzał na mnie, kiedy gło​ś no pla​s nę​łam dło​n ią w czoło. — O mój Boże, wyszło jesz​cze gorzej. Napisz, jeśli będziesz miał ochotę dołą​czyć — skrzy​wi​łam się i odwró​ciw​s zy, ruszy​ łam ścieżką w kie​runku mojego bloku z nadzieją, że zie​mia roz​ stąpi się i prze​n ie​s ie mnie do Narni. — Dajmy temu spo​kój. — Podoba mi się, kiedy chcesz, żebym doszedł! — zawo​łał za mną. — Ziggy, już cze​kam na dzi​s iej​s zy wie​czór! Czy powi​

nie​n em dojść koło ósmej? Czy wolisz, żebym doszedł o dzie​ sią​tej? A może i o ósmej, i o dzie​s ią​tej? Poka​za​łam mu palec i szłam dalej ścieżką. Na szczę​ś cie nie widział mojego uśmie​chu. ROZ​DZIAŁ CZWARTY Nogi zdrę​twiały mi od cało​d zien​n ego sie​d ze​n ia przed kom​p u​ te​rem, poza tym cią​g nęło mnie do „Ding Dong Lounge” — ni​ gdy nie sądzi​łem, że to powiem: mia​łem strasz​liwą chęć usiąść obok Ziggs przy barze i po pro​s tu… odprę​żyć się. Od bar​d zo dawna nie bawi​łem się z kobietą tak dobrze i to bez zdej​mo​wa​n ia ubrań. Na moje nie​s zczę​ś cie im wię​cej czasu spę​d za​łem z Ziggy, tym bar​d ziej chcia​łem, by nasze spo​tka​n ia ewo​lu​o wały w kie​ runku takich bar​d ziej roz​b ie​ra​n ych. Wyda​wało mi się to zwy​ kłym wykrę​tem, jakby mój mózg i ciało chciały powrotu do zna​jo​mej wygody seksu bez anga​żo​wa​n ia uczuć. Nie zda​jąc sobie z tego sprawy, Ziggy zmu​s zała mnie do reflek​s ji; spra​ wiała, że zaczy​n a​łem myśleć o wszyst​kim — od pracy do przy​czyn, dla któ​rych sypia​łem z kobie​tami, któ​rych nie kocham. Od dawna nie czu​łem chęci prze​ję​cia czy​jejś histo​rii sek​s u​al​n ej, napi​s a​n ia jej na nowo moimi dłońmi, peni​s em i

ustami. Lecz przy Ziggy nie wie​d zia​łem, czy seks przy​p ad​ kiem nie oka​załby się łatwiej​s zy niż roz​mowa z nią, która nico​ wała mi umysł; a może rze​czy​wi​ś cie chcia​łem, żeby dziew​ czyna przenico​wała mnie w zupeł​n ie innej dzie​d zi​n ie życia. Dla​tego też do knajpy posze​d łem dopiero o dzie​s ią​tej; chcia​ łem, żeby spę​d ziła czas ze zna​jo​mymi z labo​ra​to​rium i tro​chę się z nimi zin​te​g ro​wała. Po wej​ś ciu do środka bez trudu wypa​ trzy​łem ją przy barze; wśli​zgną​łem się na miej​s ce obok, trą​ca​ jąc ją ramie​n iem. — Witam sza​n owną panią. Czę​s to tu wpa​d asz? Na mój widok roz​ja​ś niła się, oczy jej roz​b ły​s ły. — Hej, gra​czu Will — po chwili mil​cze​n ia nała​d o​wa​n ego dziw​n ym, wza​jem​n ym oce​n ia​n iem się dodała: — Dzięki, że do… że przy​s ze​d łeś. Zdu​s i​łem śmiech i zapy​ta​łem: — Jadłaś kola​cję? Poki​wała głową. — Poszli​ś my do baru z owo​cami morza kawa​łek dalej. Po raz pierw​s zy od wielu lat jadłam małże — 

kiedy się skrzy​wi​łem, dała mi żar​to​b li​wie sójkę w bok. — Nie lubisz małży? — Nie cier​p ię. Pochy​liła się do mnie i wyszep​tała: — Były prze​p yszne. — Z pew​n o​ś cią. Mięk​kie, gumo​wate, zala​tu​jące aro​ma​tem brud​n ej wody z oce​anu. — Bar​d zo miło cię widzieć — nagle zmie​n iła temat. Ale nie odsu​n ęła się, kiedy po tej dekla​ra​cji zmie​rzy​łem ją wzro​kiem. — Mam na myśli, że miło cię widzieć w miej​s cu innym niż ścieżka do bie​g a​n ia. — Cie​s zę się, że ci miło. Spoj​rzała mi w oczy, na policzki, przez długą chwilę patrzyła mi na usta, po czym znów prze​n io​s ła wzrok na moje oczy. — Twój urok uwo​d zi​ciela w końcu mnie zabije, Will. A co naj​ lep​s ze, chyba nie masz poję​cia, że w taki spo​s ób patrzysz na kobiety. Zamru​g a​łem. — Moje co?

— Co podać? — zapy​tał bar​man, znie​n acka sta​wia​jąc przed nami dwie pod​kładki i pochy​la​jąc się do nas. Jak się wydaje, zna​jomi z pracy już wyszli i w „Ding Dong” zapa​n o​wał nie​ zwy​kły spo​kój; zwy​kle musia​łem wykrzy​ki​wać zamó​wie​n ia przez połowę lady do bar​mana, który w tym cza​s ie nale​wał piwo innym klien​tom. — Guin​n essa — powie​d zia​łem i doda​łem: — I johnny’ego golda. Bar​man zer​k​n ął na Ziggs. — Coś jesz​cze dla pani? — Jesz​cze jedną mro​żoną her​b atę. Męż​czy​zna uniósł brwi i uśmiech​n ął się do niej. — Tylko tyle, kocha​n ie? Ziggy roze​ś miała się i wzru​s zyła ramio​n ami. — Jeśli wypiję cokol​wiek moc​n iej​s zego, to za pięt​n a​ś cie minut zasnę. — Na zaple​czu mogę ci podać coś moc​n iej​s zego, co utrzyma cię na nogach przez kilka godzin. Na te słowa wypro​s to​wa​łem się i spoj​rza​łem na Ziggy, żeby

oce​n ić jej reak​cję. Jeśli się prze​razi, będę musiał dać gościowi w mordę. Uśmiech​n ęła się, nie​ś wia​d oma i zakło​p o​tana fak​tem, że wytknięto jej abs​ty​n en​cję przy barze. Zakrę​ciła pod​s tawką. — Ma pan na myśli kawę z bailey​s em czy coś w tym stylu? — Nie — odparł, opie​ra​jąc się na łok​ciu tuż przed nią. —  Mam na myśli coś innego. — Wystar​czy mro​żona her​b ata — wtrą​ci​łem, czu​jąc, jak ciśnie​n ie mi ska​cze o co naj​mniej sie​d em tysięcy mili​me​trów. Bar​man rzu​cił mi lekki uśmie​s zek, wypro​s to​wał się i poszedł po nasze napoje. Czu​łem na sobie wzrok Ziggy. Chwy​ci​łem ser​wetkę i zaczą​łem ją sta​ran​n ie drzeć na strzępy. — Skąd ten surowy ton, Will? Wypu​ś ci​łem powie​trze. — Prze​cież widział, że sie​d zę obok cie​b ie, a jed​n ak cię pod​ry​ wał. Co za zła​mas. — Teraz, kiedy przyj​mo​wał moje zamó​wie​n ie? — zapy​tała,

patrząc na mnie ze zdzi​wie​n iem. — Fak​tycz​n ie palant. — To te pod​tek​s ty — wyja​ś ni​łem. — Na pewno je znasz. — Żar​tu​jesz sobie. — Coś moc​n iej​s zego na zaple​czu, co utrzyma cię na nogach przez kilka godzin… Otwo​rzyła usta w nie​mym „o”, dopiero uświa​d a​mia​jąc sobie zna​cze​n ie tych słów. Potem uśmiech​n ęła się sze​roko. — A czy nie na tym wła​ś nie polega nasz pro​jekt? Żeby wzbo​ ga​cić moje życie o pod​tek​s ty? Bar​man wró​cił, posta​wił przed nami drinki, mru​g nął do Ziggy i poszedł sobie. — Zapewne — mruk​n ą​łem, popi​ja​jąc piwo. Dziew​czyna wypro​s to​wała się i obró​ciła na stołku twa​rzą do mnie. — Nie chcę zmie​n iać tematu, ale wczo​raj wie​czo​rem obej​rza​ łam sobie porno. Zakrztu​s i​łem się. Odsta​wi​łem piwo na zaokrą​g lony brzeg

lady i ledwo je zła​p a​łem, zanim spa​d ło na mnie. I tak szklanka prze​chy​liła się i tro​chę chlap​n ęło mi na spodnie. — Boże, Ziggs, naprawdę nie fil​tru​jesz swo​ich słów — zła​p a​ łem garść ser​we​tek i wytar​łem plamę. — A ty nie oglą​d asz por​n o​s ów? Wbi​łem wzrok w kie​li​s zek i wychy​li​łem whi​s ky jed​n ym hau​ stem. — Jasne — przy​zna​łem. — To co w tym dziw​n ego, że ja też to zro​b i​łam? — Nie jest dziwne, że obej​rza​łaś, dziwne, że od tego zaczy​ nasz roz​mowę. Ja tylko… wciąż się do tego przy​zwy​cza​jam. Przed pro​jek​tem „gorąca laska” zna​łem cię tylko jako głu​ piutką młod​s zą sio​s trę. A teraz… mam przed sobą kobietę, która ogląda porno i zro​ biła sobie ope​ra​cję pomniej​s za​n ia piersi, na dobitkę two​rzy teo​rie o rekon​s truk​cji błony dzie​wi​czej. Muszę się prze​s ta​ wić. „Plus to, że nie potra​fię ci się oprzeć” — doda​łem w myślach. Zbyła mnie mach​n ię​ciem ręki.

— W każ​d ym razie mam pyta​n ie. Spoj​rza​łem na nią kątem oka. — Słu​cham. — Czy kobiety naprawdę wydają takie dźwięki w łóżku? Znie​ru​cho​mia​łem i uśmiech​n ą​łem się do niej sze​roko. — Jakie dźwięki, Ziggy? Chyba w ogóle nie zda​wała sobie sprawy z tego, że się z nią draż​n i​łem. Zamknęła oczy i wyszep​tała: — Jak to: „Och, Willll, wsadź mi, wsadź” albo „moc​n iej, moc​ niej, Boże, posu​waj mnie, posu​waj, wielki ptaku”… i tak dalej — ści​s zyła głos, zaczęła mówić bar​d ziej chra​p li​wie i ku swo​ jemu prze​ra​że​n iu poczu​łem, że kutas mi się wydłuża. Znów. — No… nie​które tak robią. Wybuch​n ęła śmie​chem. Bar​d zo mi się podo​b ała jej natu​ralna pew​n ość sie​b ie nawet przy tema​cie, w któ​rym — jak podej​rze​wa​łem — nie miała zbyt wiel​kiego doświad​cze​n ia.

— Może naprawdę potrze​b ują mojego fiuta. Nie chcia​ła​b yś pra​g nąć kogoś tak mocno, żeby poczuć go w sobie? Pocią​g nęła długi łyk ze szklanki, inten​s yw​n ie myśląc. — Chyba tak. Chyba ni​g dy nie pra​g nę​łam nikogo tak mocno, żeby o to bła​g ać. Cia​cho? Ow​s zem. Nume​rek? Nie. — Chyba że byłoby to naprawdę wiel​kie cia​cho… — W fil​mie ow​s zem, było wiel​kie. — Co to był za film? — zapy​ta​łem ze śmie​chem. — Eee… — unio​s ła wzrok do sufitu. Nie zaru​mie​n iła się, nie była ani tro​chę zaże​n o​wana. —  Swa​wolni stu​d enci? Jakoś tak. Dużo stu​d en​tek upra​wia seks z wie​loma stu​d en​tami. Wła​ś ci​wie to nawet fascy​n u​jące. Zamil​kłem, zagu​b iony w myślach, które popro​wa​d ziły mnie dziw​n ym szla​kiem: od stu​d en​tów do pracy Ziggy w labo​ra​to​ rium, nadziei Jen​s ena, że sio​s tra znaj​d zie sobie zna​jo​mych, do bar​mana, który przy​s ta​wiał się do niej na moich oczach, i do mojej coraz sztyw​n iej​ szej pały.

— O czym myślisz? — zapy​tała. — O niczym. Dziew​czyna odsta​wiła szklankę i obró​ciw​s zy się, wbiła we mnie wzrok. — Jak to moż​liwe? Jak męż​czyźni mogą mówić, że o niczym nie myślą? — No dobrze, nie myślę o niczym szcze​g ól​n ym, teraz lepiej brzmi? — Roz​ma​wiamy o oglą​d a​n iu por​n o​g ra​fii, a ty nawet nie pomy​ś lisz o sek​s ie? — Dziwne, ale nie — odpar​łem. — Myślę o tym, jaka jesteś naiwna i słodka. Zasta​n a​wiam się, na co się zgo​d zi​łem, kiedy obie​ca​łem ci pomóc w pozna​wa​n iu reguł rand​ko​wa​n ia. Boję się, że zro​b ię z cie​b ie naj​b ar​d ziej bez​b ronną seks​b ombę w histo​rii świata. — I teraz to wszystko przy​s zło ci na myśl? Poki​wa​łem głową. — No to jed​n ak coś cał​kiem szcze​g ól​n ego — jej głos zmiękł i ścichł. Brzmiał podob​n ie jak wtedy, kiedy prze​d rzeź​n iała

aktorki porno, ale tym razem dźwię​czały w nim praw​d ziwe emo​cje. Kiedy jed​n ak na nią spoj​rza​łem, patrzyła w okno. —  Mimo to nie jestem naiwna ani słodka, Will. Rozu​miem twoje obawy, lecz ja zawsze mia​łam obse​s ję na tle seksu. Jego mecha​n iki. Zadaję sobie pyta​n ia, dla​czego na róż​n ych ludzi dzia​łają różne rze​czy. Dla​czego jedni lubią jeden rodzaj seksu, inni coś zupeł​n ie odmien​nego. Czy cho​d zi o ana​to​mię czy psy​cho​lo​g ię? Czy nasze ciała naprawdę są tak ina​czej zbu​d o​wane? I takie tam. Nie mia​łem poję​cia, co odpo​wie​d zieć, więc tylko się napi​łem. Ni​g dy się nad tym nie zasta​n a​wia​łem, po pro​s tu wola​łem pró​ bo​wać wszyst​kiego, na co miała ochotę kobieta, jed​n ak podo​ bało mi się, że Ziggy tak to wszystko ana​li​zuje. — Ostat​n io jed​n ak zasta​n a​wiam się nad tym, co ja lubię —  przy​znała. — Zabawne, ale trudno bez doświad​cze​n ia z pierw​ szej ręki odkryć, co się lubi. Stąd ta por​n o​g ra​fia. Znów łyk​n ęła swo​jej mro​żo​n ej her​b aty i obda​rzyła mnie sze​ ro​kim uśmie​chem. Gdyby powie​d ziała mi to dwa tygo​d nie temu, czuł​b ym się zaże​n o​wany, że przy​znaje się tak otwar​cie do braku doświad​cze​n ia. Teraz odkry​łem, że chcę ją tro​chę ochro​n ić.

— Nie​chęt​n ie daję się wcią​g nąć w roz​mowę na taki temat, ale… oba​wiam się, że porno może ci stwo​rzyć fał​s zywy obraz tego, czym naprawdę powi​n ien być seks. — Dla​czego? — Ponie​waż seks w fil​mach por​n o​g ra​ficz​n ych nie jest zbyt realny. — Cho​d zi ci o to, że więk​s zość face​tów nie ma w spodniach puszki po chip​s ach Prin​g le? — zapy​tała ze śmie​chem. Tym razem nie udła​wi​łem się. — To jedna z róż​n ic. — Will, ja naprawdę znam seks. Tylko dość jed​n o​s tajny. Porno to dobry spo​s ób na spraw​d ze​n ie, gdzie co dzwoni, o ile mnie rozu​miesz. — Zaska​ku​jesz mnie, Ziggy Berg​s trom. Przez kilka dłu​g ich chwil nie odpo​wia​d ała. — Nie mam tak na imię, wiesz o tym. — Wiem, ale zawsze tak cię nazy​wam. — Zawsze będziesz mnie nazy​wał Ziggy?

— Praw​d o​p o​d ob​n ie. Prze​s zka​d za ci to? Wzru​s zyła ramio​n ami i zakrę​ciw​s zy się na stołku, znów odwró​ciła twa​rzą do mnie. — Może tro​s zeczkę… bo prze​cież to imię już do mnie nie pasuje. Tylko rodzina tak mnie nazywa. Ale zna​jomi już nie. — Nie uwa​żam cię za dziecko, jeśli to cię mar​twi. — Nie to mnie mar​twi. Wszy​s cy wyra​s tamy z bycia dziećmi i po dro​d ze uczymy się, jak to jest być doro​s łym. Czuję się, jak​ bym zawsze umiała być doro​s łą, a teraz uczę się bycia dziec​ kiem. Może Ziggy to było moje doro​s łe imię. Może teraz chcę tro​chę zasza​leć. Pocią​g ną​łem ją za ucho; pisnęła i uchy​liła się. — Więc zaczy​n asz sza​leń​s twa od oglą​d a​n ia por​n o​g ra​fii? — Wła​ś nie tak — przyj​rzała mi się z boku. — Czy mogę ci zadać kilka oso​b i​s tych pytań? — Nagle potrze​b u​jesz mojego pozwo​le​n ia? Zachi​cho​tała i trą​ciła mnie w ramię. — Mówię poważ​n ie.

Prze​s u​n ą​łem po ladzie pustą szklankę po piwie i spoj​rza​łem dziew​czy​n ie w oczy. — Możesz mnie pytać o wszystko, jeśli posta​wisz mi kolejne piwo. Unio​s ła rękę; bar​man natych​miast zwró​cił na nią uwagę. — Popro​s zę guin​n essa — powie​d ziała, wska​zu​jąc na mnie, i zwró​ciła się do mnie: — Gotów? Roz​ło​ży​łem ręce. Pochy​liła się bli​żej. — Faceci naprawdę lubią odby​towo, prawda? Zamkną​łem oczy, tłu​miąc śmiech. — Nazywa się to raczej sek​s em anal​n ym, a nie odby​to​wym. — Ale lubią to? — dopy​ty​wała. Wes​tchną​łem i prze​cią​g ną​łem dło​n ią po policzku. Czy naprawdę chcę zapusz​czać się z nią w takie rejony? — Raczej tak… to zna​czy tak. — Czyli to robi​łeś?

— Ziggy, pytasz serio? — I w trak​cie nie myślisz o tym, że… Unio​s łem dłoń. — Nie. — Nawet nie wiesz, co chcia​łam powie​d zieć! — Wiem. Dokład​n ie wiem, co chcia​łaś powie​d zieć. Wykrzy​wiła twarz w gry​ma​s ie i odwró​ciła się do zawie​s zo​ nego nad barem tele​wi​zora, w któ​rym dru​żyna Kni​g ht​s ów wła​ś nie roz​b i​jała w proch Heatów. — Faceci umieją przy​n aj​mniej wyłą​czyć mózg. Ja tego nie potra​fię. — W takim razie nie prze​ży​łaś seksu war​tego wyłą​cze​n ia mózgu. — A ty chyba wyłą​czasz mózg nawet przy prze​cięt​n ym sek​ sie. Roze​ś mia​łem się. — Praw​d o​p o​d ob​n ie masz rację — przy​zna​łem. — Zobacz, zja​

dłaś małże na kola​cję. To takie… żyla​ste, gumo​wate świń​s two. Ale gdy​b yś teraz zaczęła mnie ssać, nie myślał​b ym o tym, co nie​d awno prze​ły​ka​łaś. Poni​żej policz​ków jej skóra zaró​żo​wiła się lekko. — Myślał​b yś o moich zadzi​wia​ją​cych umie​jęt​n o​ś ciach robie​ nia loda. Wbi​łem w nią onie​miały wzrok. — Ja… co? Zaczęła się śmiać i krę​cić głową. — Widzisz? Już cię zatkało, a prze​cież jesz​cze nic nie zro​b i​ łam. Męż​czyźni są naprawdę pro​ś ci. — Racja. Facet wypie​p rzyłby każdy otwór, jaki mu się napa​to​ czy. — Każdy otwór, jaki da się wypie​p rzyć. Obró​ci​łem się ze stoł​kiem. — Co takiego? — zapy​ta​łem.

— Nie każdy otwór się da. Na przy​kład nos. Albo ucho. — Jak widać nie znasz Faceta z Nan​tuc​k et. — Nie — zmarsz​czyła nos, a ja zer​k​n ą​łem na jej piegi. Dzi​s iaj jej usta były wyjąt​kowo czer​wone, lecz widzia​łem, że nie ma na sobie maki​jażu. Po pro​s tu były… oży​wione. — Wszy​s cy go znają. Słynny świń​s ki lime​ryk. — Ja mam go znać? — wska​zała na swoją pierś, a ja zwal​czy​ łem chęć podą​że​n ia spoj​rze​n iem za jej dło​n ią. — Jeśli świń​ ski, to na pewno ni​g dy o nim nie sły​s za​łam. — „Pewien facet z Nan​tuc​ket ssał swój długi pakiet Po czym starł spermę z twa​rzy i tak się roz​ma​rzył: «Gdy​b ym miał cipę zamiast ucha, mógł​b ym sam sie​b ie wyru​ chać»”. Patrzyła na mnie bez zmru​że​n ia oka. — To… dość obrzy​d liwe. Bar​d zo mi się spodo​b ała jej pierw​s za reak​cja. — Która część? Ta o sper​mie na twa​rzy czy wsa​d za​n iu sobie w ucho?

Nie zwra​ca​jąc uwagi na moje słowa, zapy​tała: — Gdy​b yś mógł, possał​b yś sobie fiuta? Już zaczą​łem mówić, że nie ma takiej szansy, ale zatrzy​ma​łem się w roz​p ę​d zie. Gdyby to było moż​liwe, pew​n ie raz bym spró​b o​wał, z czy​s tej cie​ka​wo​ś ci. — Pew​n ie tak… — Poły​kał​b yś? — Boże, Ziggs, naprawdę muszę się przy tobie porząd​n ie zasta​n a​wiać. — Musisz się nad tym zasta​n a​wiać? — Hm… gdy​b ym od razu powie​d ział, że na pewno bym nie połknął, wyszedł​b ym na fra​jera, ale tak naprawdę na pewno bym nie połknął. Oma​wiamy sytu​ację hipo​te​tyczną, w któ​rej miał​b ym ssać sobie samemu, a ja wolę, żeby to dziew​czyny poły​kały. — Ale nie każda to robi. Serce mi przy​ś pie​s zyło i wzmoc​n iło rytm; czu​łem, jakby mnie obi​jało od wewnątrz. Roz​mowa wyda​-

wała się szybko wymy​kać spod kon​troli. — A ty? Znów igno​ru​jąc moje słowa, zapy​tała: — Ale faceci nie za bar​d zo lubią seks oralny, prawda? Jeśli miał​b yś się szcze​rze przy​znać? — Lubię to z pew​n ymi dziew​czy​n ami. Nie z każdą, z którą jestem, i wcale nie z powodu, o jakim myślisz. To bar​d zo intymne i nie każda kobieta potrafi się przy tym roz​luź​n ić, a wtedy trudno jest się tym cie​s zyć. Dla mnie, kiedy dziew​ czyna bie​rze mnie w usta, to coś podob​n ego jak robota ręczna, ale znacz​nie lep​s ze. Jed​n ak taki typ seksu to już pój​ś cie dalej w związku. Wymaga zaufa​n ia. — Ni​g dy nie robi​łam ani jed​n ego, ani dru​g iego, oba wydają mi się bar​d zo intymne. Prze​rwa​łem i ski​n ie​n iem głowy podzię​ko​wa​łem bar​ma​n owi, kiedy posta​wił przed nami piwo, lecz nie wie​d zia​łem, jak powstrzy​mać dziwne uczu​cie triumfu roz​p ie​ra​jące mnie od środka. O co mi cho​d zi? Prze​cież nie będę dla niej pierw​s zym, któ​rego weź​mie w usta.

Poza tym Ziggy była tak otwarta w swo​ich pra​g nie​n iach… Z nagłym skur​czem w żołądku zro​zu​mia​łem, że gdyby mnie pra​ gnęła w ten spo​s ób, zapewne już by mi to wyznała. Pode​ szłaby do mnie, poło​żyła dłoń na mojej piersi i powie​d ziała: „Chcesz się ze mną bzyk​n ąć?”. — Widzisz? — zapy​tała, przy​s u​wa​jąc się, żeby zwró​cić moją uwagę. — O czym teraz myślisz? Uno​s ząc butelkę do ust, odpo​wie​d zia​łem: — O niczym. — Gdy​b ym była bar​d ziej bru​talna, w tej chwili dała​b ym ci w twarz. Roz​b a​wiła mnie. — No dobrze. Myśla​łem wła​ś nie, że to tro​chę… nie​zwy​kłe, że upra​wia​łaś seks, ale nie oralny — ani jako osoba dająca, ani bio​rąca. — To zna​czy — zaczęła, opie​ra​jąc się wygod​n iej na swoim stołku — chyba jed​n emu face​towi obcią​gnę​łam, ale nie mia​łam poję​cia, co robię, więc wró​ci​łam do jego twa​rzy.

— Z face​tami jest pro​s to: gła​s kasz w górę i w dół i w końcu wystrzelą. — Nie, mam na myśli coś innego… to aku​rat rozu​miem. Cho​ dzi o mnie samą. Jak to robić i jesz​cze oddy​chać i w dodatku pil​n o​wać, żeby go nie ugryźć? Czy kie​d yś prze​cho​d zi​łeś przez dział por​ce​lany w dro​g im skle​p ie i nagle się prze​s tra​s zy​ łeś, bo byłeś pewien, że się potkniesz i poroz​b i​jasz wszyst​kie krysz​tały? Aż mnie zgięło wpół ze śmie​chu. Ta dziew​czyna była abso​lut​ nie nie z tego świata. — Więc boisz się, że jak weź​miesz fiuta w usta, to po pro​s tu gościa… ugry​ziesz? Ona rów​n ież zaczęła się śmiać i po chwili oboje nie​mal tarza​li​ śmy się ze śmie​chu na taką per​s pek​tywę. Jed​n ak pra​wie rów​n o​cze​ś nie uspo​ko​ili​ś my się tro​chę i zda​łem sobie sprawę z tego, że dziew​czyna wpa​truje się w moje usta. — Nie​któ​rzy męż​czyźni lubią zęby — powie​d zia​łem cicho. — Nie​któ​rzy… jak ty? Prze​łkną​łem.

— Tak — przy​zna​łem. — Lubię, kiedy dziew​czyna jest nieco ostra. — Czyli dra​p ie i gry​zie i tym podob​n ie? — Tak. — Na sam dźwięk wypo​wie​d zia​n ych przez nią słów prze​b iegł mnie dreszcz. Prze​łkną​łem z tru​d em, zasta​n a​wia​jąc się, kiedy wresz​cie pozbędę się z głowy wyobra​żeń jej robią​ cej mi takie rze​czy. — Z iloma face​tami byłaś? — zapy​ta​łem. Łyk​n ęła swo​jej her​b aty i dopiero potem odpo​wie​d ziała: — Z pię​cioma. — Byłaś z pię​cioma face​tami, ale ni​g dy nie pró​b o​wa​łaś seksu oral​n ego? — Wie​d zia​łem, że moja iry​ta​cja wynika czę​ś ciowo z hipo​kry​zji, ale jed​n ak nie zdo​ła​łem jej opa​n o​wać. — Ziggs, do jasnej cho​lery, jak tego doko​n a​ łaś? Prze​wró​ciła oczami i wyśmiała mnie. — W wieku szes​n a​s tu lat stra​ci​łam dzie​wic​two. To było tego lata, kiedy pra​co​wa​łeś z moim tatą. —  Kiedy zebra​łem się, by pro​te​s to​wać, zakryła mi usta dło​n ią i

mówiła dalej: — Nawet nie zaczy​n aj, Will. Wiem, że ty zapewne zro​b i​łeś to w wieku lat trzy​n a​s tu. Zamkną​łem buzię i wypro​s to​wa​łem się. Zga​d ła. Ze zna​czą​cym uśmiesz​kiem mówiła dalej. — Pro​s zę cię. Na pewno upra​wia​łeś seks z set​kami kobiet. Pię​ciu face​tów to nie aż tak wielu. Spa​łam z kil​koma w ciągu ostat​n ich kilku lat, po czym uzna​łam, że źle się do tego zabie​ ram. To nie było zbyt cie​kawe. Seks jest dobrą zabawą, dopóki nie przej​d ziemy do sedna sprawy. Wtedy zaczy​n am myśleć: „Cie​kawe, czy mam na jutro wystar​cza​jąco dużo komó​rek na szal​ kach do stwo​rze​n ia krzy​wej reak​cji z tym związ​kiem che​micz​ nym”. — Żało​s ne. — Zga​d za się. — Seks nie jest nudny. Przyj​rzała mi się i roz​ło​żyła ręce. — Zapewne nie powi​n ien być. Ale mnie nudzi, bo chyba

więk​s zość face​tów w moim wieku nie ma poję​cia, co zro​b ić z cia​łem kobie​cym. — Odwró​ciła wzrok, a ja o mało nie popro​s i​ łem, żeby na mnie znów spoj​rzała. Zaczy​n a​łem się uza​leż​n iać od fali adre​n a​liny, którą czu​łem, kiedy patrzyła pro​s to na mnie. — Nie winię ich. Na dole mamy tro​chę skom​p li​ko​wa​ nych czę​ś ci — wska​zała dło​n ią swoje kolana. — Po pro​s tu od bar​d zo dawna nie spo​tka​łam nikogo, kto spra​wiłby, że chcę zoba​czyć, o co tyle hałasu — zer​k​n ęła na moje usta, zamru​g ała i prze​n io​s ła wzrok na ścianę z kra​n ami do piwa. Ja też zamru​g a​łem wpa​trzony w kufel sto​jący przede mną, obra​ca​jąc go deli​kat​n ie na pod​kładce. Oczy​wi​ś cie Ziggy miała rację; wiele kobiet upra​wiało seks z powo​ dów innych niż roz​ła​d o​wa​n ie napię​cia. Kitty powie​d ziała mi raz, że po zakoń​cze​n iu czuje ze mną bli​ skość. Wyznała to w chwili, kiedy zaczą​łem w myślach prze​ glą​d ać zawar​tość lodówki. Teraz czu​łem się znacz​n ie bli​żej Hanny niż kie​d y​kol​wiek z Kitty przed sek​s em, w trak​cie lub po sto​s unku. Budziła we mnie pewien głód bycia tak samo uczci​wym i spo​ koj​n ym w życiu jak ona. Chcia​łem ją poznać, chcia​łem się dowie​d zieć, co myśli na każdy temat.

Zamil​kłem z kuflem unie​s io​n ym w pół drogi do ust i uświa​d o​ mi​łem sobie, że myślę o niej jako o Han​nie. Poczu​łem się tak, jak​b ym wypu​ś cił długo wstrzy​my​wane powie​trze. Ziggy to sio​s tra Jen​s ena. Ziggy to dzie​ciak, któ​rego ni​g dy nie pozna​łem. Hanna to ta nie​s krę​p o​wana i wyzwo​lona kobieta, która na pewno nie​d ługo wywróci mój świat do góry nogami. ROZ​DZIAŁ piąty Pod​ję​łam decy​zję: jeśli mam zmo​n o​p o​li​zo​wać czas Willa i uprę się, żeby z nim tre​n o​wać, będę musiała naprawdę roz​p o​ cząć tre​n ing cze​g oś kon​kret​n ego. Uzna​łam, że czas zabrać się do tego na poważ​n ie, prze​s tać trak​to​wać jak zabawę, a podejść do tego jak do eks​p e​ry​ mentu. Zaczę​łam cho​d zić spać o przy​zwo​itej porze, żeby wstać, pobie​g ać razem z Wil​lem i dotrzeć do labo​ra​to​rium na tyle wcze​ś nie, aby nor​mal​n ie zasiąść przy mikro​s ko​p ie. Gar​d e​ robę spor​tową powięk​s zy​łam o dobrej jako​ś ci odzież do ćwi​ czeń i kolejną parę butów. Prze​s ta​łam uwa​żać Star​b ucksa za restau​ra​cję i zaczę​łam kon​tro​lo​wać moje narze​ka​n ie. Wresz​

cie, po wielu opo​rach z mojej strony i z wielką zachętą ze strony Willa zgło​s i​li​ś my się do pół​ma​ra​tonu w poło​wie kwiet​ nia. Byłam prze​ra​żona. Jak się jed​n ak oka​zało, Will miał rację: rze​czy​wi​ś cie bie​g a​n ie sta​wało się łatwiej​s ze. Już po paru tygo​d niach pozby​łam się ognia w płu​cach, łydki prze​s tały się trząść jak gala​reta i pod koniec codzien​n ego biegu nie czu​łam się już tak, jak​b ym miała za chwilę zwy​mio​to​wać. Udało mi się wręcz wydłu​żyć trasę i przejść na więk​s zą pętlę, po któ​rej Will zwy​kle bie​g ał. Według niego, jeśli zdo​łam prze​b iec sześć mil dzien​n ie, a dwa razy w tygo​d niu nawet osiem mil, nie będzie musiał dodat​ kowo tre​n o​wać sam. Poczu​łam się lepiej, ale to nie wszystko. Zaczę​łam nawet dostrze​g ać róż​n ice. Dzięki genom zawsze byłam dość szczu​ pła, ale ni​g dy nie grze​s zy​łam kon​d y​cją. Brzuch mia​łam lekko sfla​czały, a ramiona łopo​tały mi dziw​n ie, kiedy nimi macha​łam; poza tym nad paskiem dżin​s ów zawsze wyle​wała mi się lekka oponka, o ile nie zapo​ mi​n a​łam jej wcią​g ać. A teraz mój wygląd się zmie​n iał i nie tylko ja to widzia​łam. — Co się tu dzieje? — zapy​tała Chloe, sto​jąc w mojej gar​d e​

ro​b ie i mie​rząc mnie wzro​kiem. Wska​zała na mnie pal​cem i zakre​ś liła nim koło. — Wyglą​d asz… ina​czej. — Ina​czej? — zapy​ta​łam. Celem „Pro​jektu Ziggy” nie było spę​d za​n ie jak naj​wię​cej czasu z Wil​lem — cho​ciaż ten szybko sta​wał się moim ulu​b io​n ym kum​p lem — lecz zna​le​zie​n ie rów​n o​wagi w życiu i celu poza pracą. W ciągu kilku ostat​n ich tygo​d ni Chloe i Sara zaczęły odgry​wać w nim ważną rolę, wycią​g a​jąc mnie na kola​cje lub wpa​da​jąc do mnie na kilka godzin, by po pro​s tu posie​d zieć. Tego czwart​ko​wego wie​czoru przy​n io​s ły jedze​n ie, po czym mecha​n icz​n ie prze​s zły​ś my do sypialni, gdzie Chloe posta​n o​ wiła przej​rzeć moją gar​d e​robę i zde​cy​d o​wać, co mogę zosta​ wić, a co na pewno trzeba wyrzu​cić. — Ina​czej, ale dobrze — uści​ś liła i odwró​ciła się do Sary, wycią​g nię​tej na łóżku i prze​rzu​ca​ją​cej plik doku​men​tów finan​ so​wych z pracy. — Nie sądzisz? Sara unio​s ła wzrok znad papie​rów i zmie​rzyła mnie zmru​żo​ nymi oczami. — Na pewno dobrze. Może nawet wyglą​d asz na szczę​ś liwą.

Chloe już kiwała pota​ku​jąco głową. — Wła​ś nie mia​łam to powie​d zieć. Policzki ci jaśnieją. A w tych spodniach twój tyłek wygląda fan​ta​stycz​n ie. Zer​k​n ę​łam w lustro, spraw​d zi​łam przód i odwró​ci​łam się tyłem. Moja pupa naprawdę nie​źle się pre​zen​to​wała. Przo​d owi zresztą też nic nie bra​ko​wało. — Spodnie są na mnie luźne — zauwa​ży​łam, spraw​d za​jąc roz​ miar. — I spójrz​cie, nie mam już opo​nek! — A to zawsze plus — powie​d ziała Sara ze śmie​chem, pokrę​ ciła głową i wró​ciła do papie​rów. Chloe zaczęła roz​wie​s zać ubra​n ia na wie​s za​kach, a pozo​s tałe wrzu​cała do rekla​mó​wek. — Nabie​rasz mię​ś ni. Co robisz? — Tylko bie​g am. I dużo ćwi​czeń roz​cią​g a​ją​cych. Will ma fioła na ich punk​cie. W zeszłym tygo​d niu dodał do naszych zwy​kłych ćwi​czeń brzuszki, a ja ich nie cier​p ię. — Wciąż oglą​ da​jąc się w lustrze, doda​łam: — Nie pamię​tam, kiedy jadłam

ciastka, a to już zakrawa na prze​s tęp​s two. — Hm, wciąż tre​n u​jesz z Wil​lem? — zapy​tała Chloe. Nie umknęła mi wymiana spoj​rzeń mię​d zy nią a Sarą. Naj​wi​d ocz​ niej wła​ś nie pod​rzu​ci​łam im pożywny, prze​s maczny kąsek, który zosta​n ie póź​n iej omó​wiony w naj​d rob​n iej​s zych szcze​g ó​łach i roze​b rany na czyn​ niki pierw​s ze, a ja będę się wić i bła​g ać o litość. — Codzien​n ie rano. — Will tre​n uje z tobą codzien​n ie rano? — zapy​tała Chloe. Kolejna wymiana spoj​rzeń. Poki​wa​łam głową i schy​li​łam się, żeby pod​n ieść kilka dro​b ia​ zgów. — Spo​ty​kamy się w parku. Wie​d zia​ły​ś cie, że bie​rze udział w tria​tlo​n ach? Facet ma nie​s a​mo​witą kon​dy​cję… — Szybko zamknę​łam usta, uświa​d a​mia​jąc sobie, że w roz​mo​wie z Chloe lepiej nie pozwa​lać sobie na taką bez​g ra​ niczną szcze​rość jak z Wil​lem. Zna​łam tę kobietę już na tyle, by wie​d zieć, że nie​wiele jej umyka.

I rze​czy​wi​ś cie Chloe unio​s ła brwi i strzep​n ęła z ramie​n ia gruby lok ciem​n ych wło​s ów. — Zatem co do Wil​liama… Zaczę​łam coś mru​czeć przy zwi​ja​n iu pary skar​p e​tek. — Widu​jesz się z nim poza bie​g a​n iem? Ich cie​ka​wość prze​s zy​wała mnie jak pro​mie​n ie lase​rowe; kiw​ nę​łam głową, nie patrząc na żadną z nich. — Jest bar​d zo przy​s tojny — stwier​d ziła Chloe. „Uwaga!” — ostrzegł mnie mózg. — Ow​s zem. — Widzie​li​ś cie się nawza​jem nago? Rzu​ci​łam Chloe szyb​kie spoj​rze​n ie. — Co takiego? — Chloe! — jęk​n ęła Sara. — Nie — odpar​łam. — Jeste​ś my tylko przy​ja​ciółmi. Chloe prych​n ęła i poszła do gar​d e​roby z narę​czem ubrań

prze​wie​s zo​n ych przez ramię. — Jasne. — Rano bie​g amy, cza​s ami spo​ty​kamy się na kawę. Albo śnia​ da​n ie — powie​d zia​łam, wzru​s za​jąc ramio​n ami i igno​ru​jąc ostrze​że​n ie mojego licz​n ika szcze​ro​ś ci, który wska​zy​wał czer​ woną strefę. Ostat​n io jada​li​ś my razem śnia​d a​n ie nie​mal codzien​n ie i jesz​cze roz​ma​wia​li​ś my w ciągu dnia. Zaczę​łam nawet radzić się go w spra​wach moich doświad​czeń, kiedy Lie​macki był w dele​g a​cji lub nie miał czasu… lub dla​tego, że ceni​łam wie​d zę spe​cja​li​s tyczną Willa. — Jeste​ś my tylko przy​ ja​ciółmi — zer​k​n ę​łam na Sarę. Wzrok miała utkwiony w papie​rach, lecz z uśmie​chem krę​ciła głową. — Bzdura! — nie​mal zaśpie​wała Chloe. — Will Sum​n er nie ma kobiet, które są tylko przy​ja​ciół​kami — poza rodziną i nami dwiema. — To prawda — przy​ś wiad​czyła nie​chęt​n ie Sara. Bez słowa odwró​ci​łam się i zaczę​łam szpe​rać w szu​fla​d ach w poszu​ki​wa​n iu swe​tra. Czu​łam na sobie wzrok Chloe, jej spoj​ rze​n ie wwier​cało mi się w poty​licę. Ni​g dy nie mia​łam wielu kole​ża​n ek — i na pewno żad​n ej w typie Chloe Mills — ale

nawet mnie wystar​czyło inte​li​g en​cji, by mieć się przed nią na bacz​n o​ś ci. Mia​łam też nie​o d​p arte wra​że​n ie, iż nawet Ben​n ett tro​chę się jej oba​wia. Zna​la​złam kar​d i​g an, któ​rego szu​ka​łam, i nało​ży​łam go na mój ulu​b iony T-shirt z napi​s em „Fire​fly”, sta​ra​jąc się nie zmie​n iać wyrazu twa​rzy, a z myśli usu​n ąć wszel​ kie sko​ja​rze​n ia z Wil​lem wykra​cza​jące poza przy​jaźń. Coś mi mówiło, że te dwie dziew​czyny w sekundę by mnie przej​rzały. — Od jak dawna się zna​cie? — zapy​tała Sara. — Will i Max przy​jaź​n ią się od wielu lat, ale ja pozna​łam go dopiero po prze​p ro​wadzce do Nowego Jorku. — Ja też — dodała Chloe. — No już, kawa na ławę, Berg​ strom. Chło​p ak jest zbyt zado​wo​lony z sie​bie, a my potrze​b u​jemy na niego haka. Roze​ś mia​łam się, zado​wo​lona z tej drob​n ej zmiany tematu. — Co chce​cie wie​d zieć? — Zna​łaś go, kiedy był na stu​d iach. Był wtedy kujo​n em nudzia​rzem? Pro​s zę, powiedz, że nale​żał do klubu sza​cho​ wego albo coś w tym stylu — powie​d ziała z nadzieją Chloe.

— Nie​s tety nie. Jestem pewna, że kiedy tylko skoń​czył osiem​ na​ś cie lat, wszyst​kie mamuśki zaczęły się na niego zasa​d zać — zmarsz​czy​łam brwi i zamy​ś li​łam się na chwilę. — Wła​ś ci​ wie to chyba nawet sły​sza​łam taką opo​wieść od Jen​s ena… — Max wspo​mniał, że Will spo​ty​kał się z twoją sio​s trą —  pod​p o​wie​d ziała Sara. Zagry​złam wargę i pokrę​ci​łam głową. — Zeszli się raz w cza​s ie ferii, ale chyba tylko na chwilę. Pierw​s zego dnia stu​d iów Will poznał mojego naj​s tar​s zego brata, Jen​s ena, potem prze​miesz​ki​wał u nas i po dyplo​mie pra​co​wał z moim tatą. Jestem naj​młod​s za, więc wła​ś ci​wie nie za bar​d zo spę​d za​łam z nimi czas, widzie​li​ś my się tylko przy posił​kach. — Nie wykrę​caj się. — Chloe zmru​żyła oczy i przy​p arła mnie do muru. — Musisz wie​d zieć coś wię​cej. Roze​ś mia​łam się. — Niech pomy​ś lę… on też jest naj​młod​s zy w rodzi​n ie. Ma

dwie sporo star​s ze sio​s try, któ​rych ni​g dy nie pozna​łam. Jak się wydaje, zawsze był oczkiem w gło​wie rodziny. Pamię​tam, że raz opo​wia​d ał o rodzi​cach. Są leka​rzami i roz​wie​d li się na długo przed jego uro​d ze​n iem. Po latach spo​tkali się na kon​fe​ren​cji medycz​n ej, upili i zeszli na jedną noc… — I bum, zda​rzył się Will — odga​d ła Sara. Poki​wa​łam powoli głową. — Wła​ś nie. Ale to matka go wycho​wała. Sio​s try są o dwa​n a​ ście i czter​n a​ś cie lat star​s ze, więc był ich maskotką. — Pew​n ie dla​tego uważa, że kobiety zostały stwo​rzone do tego, by speł​n iać jego zachcianki. Nie za bar​d zo się z tym zga​d za​łam. Usia​d łam i pokrę​ci​łam głową. — Chyba nie o to cho​d zi. On naprawdę bar​d zo, bar​d zo lubi kobiety. One zresztą odwdzię​czają mu się tym samym —  doda​łam. — Dora​s tał w oto​cze​n iu kobiet, więc zna ich spo​ sób myśle​n ia i wie, co chcą usły​s zeć. — Na pewno dosko​n ale zna zasady gry — orze​kła Sara. — 

Boże, to, co mi opo​wia​d ał Max… Przy​p o​mnia​łam sobie wesele Jen​s ena i Willa, który nie​zau​wa​ żony przez nikogo oprócz mnie wymy​kał się z dwiema kobie​tami naraz. Na pewno nie była to pierw​s za ani ostat​n ia taka sytu​acja w jego życiu. — Kobiety zawsze go uwiel​b iały — powie​d zia​łam. — Pamię​ tam, jak pod​s łu​cha​łam kie​d yś kole​żanki mamy, kiedy pra​co​ wał z tatą. Opo​wia​d ały, co by zro​b iły z tym chło​p a​kiem… Dobry Boże! — Ryczące czter​d ziestki! — pisnęła z ucie​chą Chloe. —  Cudowne. — Wszyst​kie dziew​czyny się w nim kochały — przy​tu​li​łam do sie​b ie poduszkę i cią​g nę​łam wspo​mnie​n ia. — Mia​łam w szkole kilka kole​ża​n ek. Przy pierw​s zej wizy​cie Willa byłam dwu​n a​s to​latką, nagle wszyst​kie dziew​ czyny zaczęły mnie odwie​d zać pod naj​d ziw​n iej​s zymi pozo​ rami. Jedna z nich uda​wała, że musi mi oddać swe​ter. W Wigi​ lię! I przy​n io​s ła wtedy wła​s ny. Wyobraź​cie sobie Willa w wieku dzie​więt​na​s tu lat, zabaw​n ego, doświad​czo​n ego w spra​wach kobie​ cego ciała, z tym prze​klę​tym aro​g anc​kim uśmiesz​kiem. Grał w

kapeli, miał tatu​aże… Cho​d zący seks. A potem miesz​kał u nas całe lato, gdy miał dwa​d zie​ś cia cztery lata, a ja szes​n a​ś cie. Nie do znie​s ie​n ia. Zacho​wy​wał się tak, jakby nosze​n ie pod​ko​szulka w domu sta​n o​wiło dla niego obrazę, musiał obno​s ić się ze swoją gładką, ide​alną męską skórą. Obu​d zi​łam się ze wspo​mnień; dziew​czyny patrzyły na mnie z sze​ro​kimi uśmie​chami. — No co? — Te opisy były naprawdę lubieżne, Hanno — ode​zwała się Sara. Spoj​rza​łam na nią. — Czy ty wła​ś nie uży​łaś słowa „lubieżne”? — Też to sły​s za​łam — przy​ś wiad​czyła Chloe. — I zga​d zam się. Czuję się tak, jak​b ym obej​rzała coś spro​ś nego. Z jękiem pod​n io​s łam się z łóżka. — Naj​wy​raź​n iej nasto​let​n ia Hanna durzyła się w Sum​n e​rze — stwier​d ziła Sara. — Ale waż​n iej​s ze jest to, co dwu​d zie​ stocz​te​ro​let​n ia Hanna myśli o nim teraz.

Musia​łam się przez chwilę zasta​n o​wić, gdyż szcze​rze mówiąc, wiele roz​my​ś la​łam o Willu i to w naj​róż​n iej​s zych aspek​tach. Przy​p o​mi​n a​łam sobie jego ciało, jego zmy​s łowe usta, oczy​wi​ś cie wszystko, co na pewno potra​fiłby nimi zro​b ić, ale też myśla​łam o jego umy​ś le i sercu. — Jest zaska​ku​jąco słodki i nie​wia​ry​g od​n ie inte​li​g entny. Ow​ szem, pozer z niego, ale pod tą powłoką kryje się auten​tycz​ nie dobry czło​wiek. — I naprawdę nie myśla​łaś, żeby go zacią​g nąć do łóżka? Wbi​łam wzrok w Chloe. — Słu​cham? Odpo​wie​d ziała rów​n ie odważ​n ym spoj​rze​n iem. — Co „słu​cham”? Jeste​ś cie mło​d zi i atrak​cyjni. Zna​cie się od dawna. Na pewno byłoby wam nie​wia​ry​g od​n ie. W kilka sekund przez głowę prze​b ie​g ły mi tysiące obra​zów. I cho​ciaż myśla​łam o zacią​g nię​ciu Willa do łóżka czę​ś ciej, niż potra​fi​ła​b ym się przy​znać sama przed sobą, zmu​s i​łam się, by powie​d zieć:

— Na pewno nie mam zamiaru upra​wiać z nim seksu. Sara wzru​s zyła ramio​n ami. — Może jesz​cze nie teraz. Odwró​ci​łam się do niej. — Czy to nie ty powin​n aś być ta skrom​n i​s ia? Chloe par​s k​n ęła śmie​chem i pokrę​ciła głową, obrzu​ca​jąc przy​ ja​ciółkę spoj​rze​n iem peł​n ym uda​wa​n ego obu​rze​n ia. — Skrom​n i​s ia. Naj​g or​s ze są wła​ś nie te, które wyglą​d ają na słod​kie i nie​winne, uwierz mi. — W każ​d ym razie — stwier​d zi​łam — Will uważa mnie za kogoś w rodzaju młod​s zej sio​s try. Chloe wypro​s to​wała się i spo​waż​n iała. — Powiem ci, że kiedy facet poznaje kobietę, zali​cza ją do jed​ nej z dwóch kate​g o​rii: czy​s ta przy​ja​ciółka lub moż​liwa kan​d y​d atka do łóżka. — A czy on aku​rat nie ma kum​p e​lek do łóżka? — zapy​ta​łam, krzy​wiąc się. Podo​b ał mi się pomysł

rand​ko​wa​n ia, lecz odnio​s łam wra​że​n ie, że Will wpro​wa​d ził w swoje związki więk​s zy porzą​d ek, niż można by wnio​s ko​wać z jego słów o braku zobo​wią​zań. Samo to regu​larne uma​wia​n ie się na noce z kobie​tami… Nie byłam pewna, czy zdo​łam prze​ drzeć się przez tę gra​n icę w przy​p adku zja​wi​s ka tak płyn​n ego i nie​o kre​ś lo​n ego jak seks. Sara poki​wała głową. — Ostat​n io Kitty jest we wtorki, a Kri​s ty w soboty wie​czo​ rem — zasta​n a​wiała się przez chwilę i dodała: — z Larą już się chyba nie spo​tyka, ale na pewno co jakiś czas poja​wia się kolejna prze​lotna zna​jo​mość. Chloe rzu​ciła jej spoj​rze​n ie, na które Sara odpo​wie​d ziała rów​ nie wyzy​wa​jąco. Odwró​ci​łam wzrok, by nie inge​ro​wać w tę potyczkę. — Nie pro​p o​n uję, żebyś się w nim zako​chi​wała — ode​zwała się Chloe. — Po pro​s tu wyko​rzy​s taj go dobrze w łóżku. — Tylko pil​n uję, żeby wszy​s cy wie​d zieli, na czym stoją —  odpo​wie​d ziała Sara wciąż z tym bojo​wym spoj​rze​n iem. — Cóż — zaczę​łam — to i tak nie ma zna​cze​n ia. Bio​rąc pod uwagę, że to przy​ja​ciel mojego brata, możemy chyba bez​ piecz​n ie przy​jąć, że dla niego miesz​czę się w kate​g o​rii czy​ stych przy​ja​ció​łek.

— A czy roz​ma​wiał z tobą o twoim biu​ś cie? — zapy​tała Chloe. Poczu​łam rumie​n iec peł​znący w górę szyi. Will roz​ma​wiał o moich pier​s iach, gapił się na nie i wyda​wał się je uwiel​b iać. — Eee… tak. Chloe uśmiech​n ęła się z zado​wo​le​n iem. — Nie mam nic wię​cej do doda​n ia. *** Następ​n ego ranka Will na pewno uznał, że biorę jakieś psy​ cho​tropy… Lub że może powin​n am zacząć je brać. W cza​s ie biegu byłam roz​p ro​s zona, wciąż powta​rza​jąc w gło​wie moją roz​mowę z Sarą i Chloe. Myśla​łam nie tylko o tym, jak czę​s to Will patrzył na moje piersi, gesty​ku​lo​wał do nich i prze​ma​wiał, ale nie​s tety myśla​ łam także o innych kobie​tach w jego życiu: o tym, co z nimi robił, jak się czuły, będąc z nim, czy tak dobrze bawiły się z nim jak ja. Plus fakt, że w towa​rzy​s twie kobiet na pewno czę​ sto bywał… roze​b rany.

Oczy​wi​ś cie ten tok myśle​n ia dopro​wa​d ził mnie do wyobra​ża​ nia sobie nagiego Willa, co wcale nie pomo​g ło mi zacho​wać kon​cen​tra​cji ani biec pro​s to po ścieżce. Siłą ode​rwa​łam myśli od męż​czy​zny bie​g ną​cego przy mnie w mil​cze​n iu i skie​ro​wa​łam je na cze​ka​jącą mnie w labo​ra​to​rium pracę, na raport, który mam do skoń​cze​n ia, i egza​miny, które muszę pomóc Lie​mac​kiemu oce​n ić. Póź​n iej jed​n ak, kiedy Will pochy​lił się nade mną, pro​s tu​jąc moją prawą nogę po tym, jak padłam na zie​mię powa​lona skur​czem, i wpa​trzył się we mnie tak inten​s yw​n ie, powoli prze​s u​wa​jąc spoj​rze​n iem po mojej twa​rzy — wszyst​kie myśli, któ​rych tak sta​ra​łam się pozbyć, napły​n ęły wielką falą. Żołą​ dek mi się skrę​cił, w piersi roz​lało roz​koszne cie​p ło, docie​ra​ jąc aż mię​d zy nogi, wywo​łu​jąc dziwny ból, na który jed​n ak nie zwra​ca​łam uwagi. Czu​łam się tak, jak​b ym roz​p ły​wała się na zmar​z​n ię​tej ziemi. — Wszystko w porządku? — zapy​tał cicho. Mogłam tylko poki​wać głową. Ścią​g nął brwi. — Jesteś dzi​s iaj bar​d zo mil​cząca.

— Po pro​s tu roz​my​ś lam — mruk​n ę​łam. Na jego ustach poja​wił się ten sek​s owny uśmie​s zek; serce mi pod​s ko​czyło i zaczęło walić jak mło​tem. — Mam nadzieję, że nie roz​my​ś lasz o porno, robie​n iu loda czy innych eks​p e​ry​men​tach z sek​s em, gdyż jeśli nie wyrzu​ cisz tego z sie​b ie, wpad​n iesz w kło​p oty. Teraz mamy wspólny rytm, Ziggs. Po tym tre​n ingu wzię​łam wyjąt​kowo długi prysz​n ic. *** Pisa​n ie SMS-ów nie było ni​g dy moją mocną stroną — w grun​cie rze​czy moje wia​d o​mo​ś ci skła​d ały się zwy​kle z jed​n o​ wy​ra​zo​wych odpo​wie​d zi na pyta​n ia człon​ków rodziny lub ludzi z pracy. „Przyj​d ziesz?” — „Tak”. „Możesz kupić butelkę wina?” — „Jasne”. „Przyj​d ziesz z kimś?” — „Zapo​mnij”. Do zeszłego tygo​d nia — kiedy wresz​cie odpa​ko​wa​łam iPhone’a, któ​rego Niels poda​ro​wał mi pod cho​inkę. Dotąd uży​wa​łam modelu z klapką, Jen​s en natrzą​s ał się, że był to naj​

star​s zy ist​n ie​jący model komórki. Kto ma czas wypi​s y​wać tysiące SMS-ów, kiedy można zadzwo​n ić i zała​twić sprawę w minutę? Czy​s ta strata czasu. Jed​n ak przy Willu dobrze się tym bawi​łam, poza tym nowy tele​fon znacz​n ie uła​twiał pisa​n ie, muszę przy​znać. W ciągu dnia Will prze​s y​łał do mnie ode​rwane myśli, zdję​cia swo​jej twa​rzy, kiedy nie udał mi się dow​cip, lub obiadu, kiedy podano mu filet dro​b iowy w kształ​cie penisa. Zatem po moim odprę​ża​ją​cym prysz​n icu, kiedy w dru​g im pokoju zabrzę​czał tele​fon, bez zdzi​wie​n ia zoba​czy​łam na wyświe​tla​czu numer Willa. Zasko​czyło mnie jed​n ak jego pyta​n ie: „Co masz na sobie?”. Zmarsz​czy​łam brwi, zupeł​n ie nie wie​d ząc, o co cho​d zi. Było to zaska​ku​jące, ale na pewno nie naj​dziw​n iej​s ze pyta​n ie, jakie od niego usły​s za​łam. Za pół godziny mie​li​ś my zjeść razem śnia​d a​n ie, może się mar​twi, że przyjdę — jak to okre​ś lał — prze​b rana za stu​d enc​kiego klo​ szarda. Spoj​rza​łam na moją owi​n iętą ręcz​n i​kiem pierś i wystu​ka​łam: „Czarne dżinsy, żółta bluzka, nie​b ie​s ki swe​ter”.

„Nie, Ziggy. Mam na myśli — emo​ti​ko​n ek ze zna​czącą miną — CO MASZ NA SOBIE”. Teraz naprawdę zbił mnie z tropu. „Nie łapię” — odpi​s a​łam. „To się nazywa sexting”. Przez kilka sekund znie​ru​cho​miała wpa​try​wa​łam się w tele​ fon, zanim odpi​s a​łam: „Że co?”. Pisał znacz​n ie szyb​ciej ode mnie, a jego odpo​wiedź nade​s zła nie​mal natych​miast. „Jak już muszę wyja​ś niać, to cały urok się gubi. Nowa zasada: musisz mieć co naj​mniej pod​s ta​wowe umie​jęt​n o​ś ci w dzie​d zi​n ie sextingu”. Nagle mnie oświe​ciło. „Och! Sexting. Sprytne, Will”. „Cie​s zy mnie Twój entu​zjazm i fakt, że uwa​żasz mnie za tak bły​s ko​tli​wego, bym mógł wymy​ś lić takie słówko — odpi​s ał — ale to nie ja jestem jego auto​rem. Od dobrych paru lat ist​ nieje w popkul​tu​rze. A teraz odpo​wiedz na pyta​n ie”. Zaczę​łam cho​d zić po pokoju. „W porządku. Zada​n ie do wyko​n a​n ia. Dam radę”. Sta​ra​łam

się przy​p o​mnieć sobie wszyst​kie pod​tek​sty, jakie sły​s za​łam w fil​mach, i oczy​wi​ś cie nic nie przy​cho​ dziło mi do głowy. Przy​wo​ły​wa​łam z pamięci wszyst​kie odzywki mojego brata Erica, na które pod​ry​wał dziew​ czyny… W końcu wzru​s zy​łam ramio​nami. Nie mam szczę​ś cia. „Wła​ś ci​wie jesz​cze się nie ubra​łam — wystu​ka​łam. — Wła​ śnie się zasta​n a​wia​łam, czy wypada iść bez gaci, bo pod moją spód​n iczką widać wszyst​kie szwy, a nie cier​p ię strin​ gów”. Wbi​łam wzrok w tele​fon, na któ​rym zaczęły migać drobne kropki wska​zu​jące, że Will odpi​s uje. „Cho​lera, to było dobre, mała. Ale nie uży​waj słowa «gacie». Ani «bluzka». Nie są sek​s owne”. „Nie nabi​jaj się ze mnie, nie wiem, co mówić. Czuję się jak idiotka, bo stoję naga i piszę do Cie​b ie”. Cze​ka​łam. Po kilku minu​tach wyświe​tlacz znów się roz​ja​rzył.

„OK. Widzę, że zaczy​n asz łapać. A teraz napisz coś spro​ śnego”. „Spro​ś nego?”. „Cze​kam”. O Boże. Czy mam czas włą​czyć Google? Nie. Poszpe​ra​łam w pamięci i odpi​s a​łam w SMS-ie pierw​szą spro​ś ną rzecz, jaka mi wpa​d ła do głowy: „Cza​s ami kiedy bie​g niesz, regu​lu​jesz oddech i zapo​mi​n asz o wszyst​kim innym, zasta​n a​wiam się, jakie odgłosy wyda​jesz w trak​cie seksu”. Może jed​n ak było to bar​d ziej spro​ś ne, niż mi się wyda​wało. Nie odpo​wia​d ał przez całą wiecz​n ość. Boże. Odło​ży​łam tele​fon, prze​ko​n ana, że Will zaraz sobie pój​ dzie i już ni​g dy się nie ode​zwie. Zapewne miał ochotę na coś żar​to​b li​wego, a nie na taką szcze​rość. Weszłam do łazienki, zaczę​łam szczot​ko​wać mokre włosy, po czym spię​łam je na czubku głowy. Z pokoju ode​zwał się leżący na biurku tele​fon. „No no” — brzmiała pierw​s za wia​d o​mość.

Druga: „Rzu​casz się z głową na głę​b oką wodę. Dobrze, potrze​b uję minuty. Albo pię​ciu”. „OBO​ZE​SO​EEEYY” — wpi​s a​łam trzę​s ą​cymi się głu​p io pal​ cami, gotowa skryć się w naj​mniej​s zej dziu​rze i umrzeć. „TO JEST SORRY, NIE​W IE​RZE​ZE​TO​PWIE​DZIA​LAM”. „Jaja sobie robisz” — odpi​s ał. „To było jak pre​zent pod cho​ inkę. Chyba muszę pod​n ieść poprzeczkę. Pocze​kaj, naj​p ierw pomy​ś lę”. Prze​wró​ci​łam oczami. „Cze​kam”. „Twoje cycki dosko​n ale dzi​s iaj wyglą​d ały”. „Tylko tyle?” — odpi​s a​łam. Prze​cież znacz​n ie śmiel​s ze tek​s ty rzu​cał mi w twarz. A raczej w cycki. Czy naprawdę uważa, że teraz uczy mnie kokie​te​rii? „Naprawdę? W ogóle nie zro​b i​łem na tobie wra​że​n ia?” „Ziew” — odpi​s a​łam. „A czy następ​n ym razem będę mógł ZOBA​CZYĆ twoje piersi?” No no… Uśmiech​n ę​łam się do tele​fonu jak idiotka.

Na wyświe​tla​czu poka​zał się dymek, znak, że Will zaczął pisać. Cze​ka​łam. I cze​ka​łam. Wresz​cie: „Czy mogę ich dotknąć? Posma​ko​wać?”. Unio​s łam ręcz​n ik wyżej na piersi i prze​łknę​łam ślinę. Zadrża​ łam. Już nie tylko na twa​rzy czu​łam gorąco. „To już lepiej” — odpi​s a​łam. „Mogę je wyli​zać i posu​wać?” Upu​ś ci​łam tele​fon i nie​zdarne schy​li​łam się po niego. „Cał​ kiem nie​źle” — wystu​ka​łam drżą​cymi rękami. Zamknę​łam oczy, sta​ra​jąc się wyrzu​cić z głowy obraz bio​d er Willa poru​ sza​ją​cych się na mojej klatce pier​s io​wej, jego fiuta prze​s u​wa​ ją​cego się po skó​rze mię​d zy moimi pier​s iami. Nie​mal czu​łam jego deter​mi​n a​cję po dru​g iej stro​n ie, kiedy napi​s ał: „Daj znać, jeśli będziesz potrze​b o​wała minuty W SAMOT​NO​ŚCI. Gotowa?”. „Nie, wcale nie”. „Tak”. „Któ​re​g oś dnia mia​łaś na sobie tę różową koszulkę. Twoje piersi wyglą​d ały cho​ler​n ie dosko​n ale, pełne i mięk​kie. Kiedy

powiał sil​n iej​s zy wiatr, widzia​łem twoje sutki. Wtedy myśla​ łem tylko o tym, jak by to było czuć cię w moich dło​n iach, doty​kać two​ich sut​ków języ​kiem. Jak mój fiut wyglą​d ałby na two​jej skó​rze i jak by to było dojść na two​jej szyi”. Niech to jasna cho​lera. „Will, czy mogę po pro​s tu zadzwo​n ić?” „Dla​czego?” „Bo trudno się pisze jedną ręką”. Nie odpi​s y​wał przez minutę; tym razem chyba to on upu​ś cił tele​fon. W końcu odpo​wie​d ział: „HA! Doty​kasz się?” Roze​ś mia​łam się. „Bingo!” — odpi​s a​łam, rzu​ci​łam tele​fon na bok i zamknę​łam oczy. Tak, wła​ś nie to robi​łam. *** Jako że na koniec tre​n ingu umó​wi​li​ś my się na śnia​d a​n ie w „Sara​b eth’s”, po „myśle​n iu” o jego SMS-ach szybko się ubra​

łam i wyle​cia​łam z miesz​ka​n ia. Mimo spa​d a​ją​cej tem​p e​ra​tury i śniegu, który wła​ś nie zaczął padać, przez całą drogę do Dzie​ więć​d zie​s ią​tej Trze​ciej roz​g rze​wał mnie rumie​n iec; zasta​n a​wia​ łam się, jak to będzie sie​d zieć naprze​ciwko niego, skoro facet wie, że mastur​b o​wa​łam się przy jego wia​do​mo​ś ciach. Sprawy chyba zaczęły się nam wymy​kać spod kon​troli i zasta​n a​wia​łam się, kiedy to nastą​piło. Czy dzi​s iaj rano, kiedy nachy​lił się nade mną tro​chę tak, jakby chciał na mnie wejść? Czy może kilka tygo​d ni temu w barze, kiedy zaczę​li​ś my roz​ma​wiać o porno i sek​s ie? Może nawet jesz​cze wcze​śniej, pierw​s zego dnia, kiedy poszli​ś my bie​g ać, on nało​żył mi czapkę na głowę i uśmiech​n ął się do mnie, a ja poczu​łam się tak, jakby ktoś mnie wła​ś nie posu​wał pod ścianą? Nie​d o​b rze. — Przy​ja​ciele — powie​d zia​łam sobie sta​n ow​czo. — Tajna misja szpie​g ow​s ka. Naucz się metod wojow​n i​ków ninja, a potem ucie​kaj bez szkody na ciele i umy​ś le. Z pochy​loną głową par​łam przez cienką war​s twę śniegu, prze​ kli​n a​jąc mar​cową pogodę; białe płatki osa​d zały się na moich

roz​p usz​czo​n ych wło​s ach. Z restau​ra​cji wycho​d ziła wła​ś nie para mło​d ych ludzi; korzy​s ta​jąc z oka​zji, wśli​zgnę​łam się w otwarte drzwi. — Zig — usły​s za​łam i unió​s ł​s zy wzrok, zoba​czy​łam Willa uśmie​cha​ją​cego się do mnie z antre​s oli. Poma​cha​łam do niego i weszłam na schody, zdej​mu​jąc czapkę i roz​wią​zu​jąc sza​lik. — Jak miło znów cię widzieć — powie​d ział, wsta​jąc, kiedy pod​cho​d zi​łam do sto​lika. Poczu​łam nie​wy​tłu​ma​czalną iry​ta​cję z powodu tych jego nie​ ska​zi​tel​n ych manier, a jesz​cze więk​s zą na widok jego wciąż wil​g ot​n ych wło​s ów i swe​tra przy​le​g a​ją​cego do nie​s koń​cze​ nie dłu​g iego torsu. Pod swe​trem Will miał białą koszulę; spod zaka​s a​n ych ręka​wów wyglą​d ały jego tatu​aże. Cho​lerne cia​cho. — Dzień dobry — odpar​łam. — Nie w nastroju? A może nieco spięta? — Nie — odpar​łam nachmu​rzona. Roze​ś miał się; usie​d li​ś my oboje.

— Zamó​wi​łem dla cie​b ie to, co zwy​kle. — To ozna​czy co? — Twoje śnia​d a​n ie. Nale​ś niki cytry​n owe z jago​d ami, prawda? I ten sok z kwiat​ków? — A tak — odpar​łam, mie​rząc go wzro​kiem poprzez stół. Wzię​łam ser​wetkę, roz​ło​ży​łam i poło​ży​łam sobie na kola​n ach. Pochy​lił się i spoj​rzał mi w oczy z lek​kim zanie​p o​ko​je​n iem. — Może wolisz coś innego? Zawo​łam kel​n erkę. — Nie… — ode​tchnę​łam głę​b oko, otwo​rzy​łam usta i znów je zamknę​łam. Taki dro​b iazg — posi​łek, który zawsze zama​ wiam, mój ulu​b iony sok, fakt, że dobrze wie​d ział, jak roz​cią​ gnąć mi mię​ś nie dzi​s iaj rano — to wszystko nagle uro​s ło do spraw pierw​s zo​rzęd​n ych. Wstyd mi się zro​b iło, że on jest dla mnie taki miły, a ja nie potra​fię ode​rwać myśli od jego spodni. — Aż trudno mi uwie​rzyć, że o tym pamię​tasz. Wzru​s zył ramio​n ami. — Nic wiel​kiego. To tylko śnia​d a​n ie, Zig-zag. Nie oddaję nikomu nerki. Na te słowa musia​łam zdła​wić w sobie chęć oka​za​n ia nie​u za​

sad​n io​n ej zło​ś ci. — Mimo wszystko bar​d zo miłe. Cza​s ami mnie zaska​ku​jesz. Chyba go zbi​łam z pan​ta​łyku. — Czym? Wes​tchnę​łam i osu​n ę​łam się na krze​ś le. — Zakła​d a​łam, że będziesz mnie trak​to​wał jak dzie​ciaka. Od razu było widać, że mu się to nie spodo​b ało. Roz​p arł się w krze​ś le i ode​tchnął powoli. Mówi​łam więc dalej, nieco cha​ otycz​n ie: — Wiem, że poświę​casz swój święty spo​kój, tre​n u​jąc ze mną. Odwo​ła​łeś spo​tka​n ia ze swo​imi nie-dziew​czy​n ami, musia​łeś prze​o r​g a​n i​zo​wać wiele rze​czy, żeby poświę​cić mi czas, więc chcę tylko… żebyś wie​d ział, że to doce​n iam. Jesteś naprawdę wspa​n ia​łym przy​ja​cie​lem, Will. Zmarsz​czył brwi i wbił wzrok w swoją wodę z lodem. — Dzięki. To tylko, no wiesz… pomoc dla małej sio​s trzyczki Jen​s ena. — Racja — przy​ś wiad​czy​łam, czu​jąc znów nara​s ta​jące roz​ draż​n ie​n ie. Mia​łam ochotę wziąć tę jego wodę i wylać sobie

na głowę. Skąd u mnie nagle taki tem​p e​ra​ment? — Racja — powtó​rzył, spo​g lą​d a​jąc na mnie z tym swoim łobu​zer​s kim uśmiesz​kiem, który natych​miast sto​p ił moją złość i spra​wił, że moje czę​ś ci kobiece sprę​żyły się, gotowe do akcji. — A przy​n aj​mniej tak będziemy wszyst​kim mówić. ROZ​DZIAŁ SZÓSTY Coś się zmie​n iło, jakby w ciągu ostat​n ich dni ktoś wci​s nął prze​łącz​n ik, a mię​d zy nami zawisł oło​wiany cię​żar. Zaczęło się kilka dni temu, w cza​s ie naszego biegu, kiedy Hanna była dziw​n ie cicha i roz​tar​g niona, a potem padła na zie​mię z pod​ku​loną nogą. Przy śnia​d a​n iu była wtedy wyraź​n ie roz​d raż​n iona, lecz ten aku​rat nastrój dobrze rozu​mia​łem: wal​czyła z sobą. Odczu​wa​łem taką samą iry​ta​cję, też wal​czy​łem z siłą, która z upo​rem cią​g nęła nas w inne miej​s ce. W miej​s ce nie​p rze​zna​czone dla przy​ja​ciół. Na sto​liku zabrzę​czał mój tele​fon; na widok zdję​cia Hanny na wyświe​tla​czu pode​rwa​łem się. Pró​b o​-

wa​łem zigno​ro​wać cie​p łą falę unie​s ie​n ia wywo​łaną fak​tem, że to ona dzwoni. — Cześć, Ziggs. — Chodź ze mną na imprezę dzi​s iaj wie​czo​rem — powie​d ziała pro​s to z mostu, pomi​ja​jąc tra​d y​cyjne przy​wi​ta​n ie. Prze​rwała na chwilę i dodała ciszej: — Chyba że… Cho​lera, dzi​s iaj sobota. Umó​wi​łeś się z kole​żanką, z którą oprócz regu​lar​n ego seksu nic cię nie łączy…? Nie zwró​ci​łem uwagi na skom​p li​ko​wane pod​tek​s ty dru​g iego pyta​n ia i zasta​n o​wi​łem się tylko nad pierw​s zym; w umy​ś le zary​s o​wała mi się wizja sali kon​fe​ren​cyj​n ej na wydziale bio​lo​ gii uni​wer​s y​tetu Colum​b ia, dwu​li​trowe butelki napo​jów gazo​ wa​n ych, chipsy i salsa ze sklepu spo​żyw​czego. — Co to za impreza? Po dru​g iej stro​n ie zapa​d ła cisza. — Para​p e​tówka. Z rosnącą podejrz​li​wo​ś cią uśmiech​n ą​łem się do słu​chawki. — Co to za dom? W tele​fo​n ie roz​legł się jęk rezy​g na​cji.

— No dobrze, dobrze. To impreza naszego roku. Kolega z wydziału i jego kum​p le wła​ś nie prze​n ie​ś li się na nową miej​ scówkę, jestem pewna, że to nie​zła melina. Mam ochotę pójść, ale chcia​ła​b ym, żebyś poszedł ze mną. Wciąż się śmie​jąc, zapy​ta​łem: — Czyli melanż magi​s tran​tów? Piwko i chipsy? — Dok​to​rze Sum​n er — wes​tchnęła — nie popi​s uj się sno​b i​ zmem. — Nie jestem sno​b em — odpar​łem. — Prze​kro​czy​łem trzy​ dziestkę, wiele lat temu zro​b i​łem dyplom i moje wyobra​że​n ie sza​lo​n ego wie​czoru polega na namó​wie​n iu Maxa, żeby wydał tysiąc dola​rów na butelkę szkoc​kiej. — Chodź ze mną. Na pewno będziesz się świet​n ie bawił. Wes​tchną​łem i wbi​łem wzrok w na pół opróż​n ioną butelkę piwa na mojej ławie. — Będę tam zapewne naj​s tar​s zy? — Zapewne tak — przy​znała. — Ale będziesz naj​lep​s zy, wiem to na pewno. Roze​ś mia​łem się na te słowa, po czym zasta​n o​wi​łem się, jak

mogę spę​d zić wie​czór, jeśli nie pójdę z Hanną. Odwo​ła​łem już spo​tka​n ie z Kri​s ty, nawet nie wie​d ząc do końca dla​czego. Nie​p rawda. Dobrze wie​d zia​łem — ponie​waż czu​łem się nie​ swojo, jak​b ym spo​ty​ka​jąc się z innymi kobie​tami, nie​u czci​wie postę​p o​wał z Hanną, która tyle dawała mi z sie​b ie. Kiedy zawia​d o​mi​łem Kri​s ty, że muszę odwo​łać spo​tka​n ie, wie​d zia​ łem, co usły​s zała w moim gło​s ie. Nie pro​te​s to​wała, nie pró​b o​ wała zmie​n ić ter​minu, jak zro​b i​łaby to Kitty. Naj​p raw​d o​p o​ dob​n iej z tą aku​rat blon​d ynką już się nie prze​ś pię. — Will? Wes​tchną​łem, pod​n io​s łem się i prze​s ze​d łem w stronę butów zosta​wio​n ych przed drzwiami wej​ś cio​wymi. — Dobrze, dobrze. Przyjdę. Ale pro​s zę, nałóż na sie​b ie bluzkę, która będzie poka​zy​wała twoje piersi, żebym miał się na co zapa​trzyć, jak się znu​d zę. Roze​ś miała się cicho, gar​d łowo; jakimś cudem uda​wało się jej jed​n o​cze​ś nie zabrzmieć dziew​częco i kusząco. — Umowa stoi. ***

Impreza wyglą​d ała dokład​n ie tak, jak się oba​wia​łem: budo​ wane na wyna​jem stare miesz​kanko dla ubo​g ich stu​d en​tów ostat​n iego roku, jakże zna​jomy widok. Wcho​d ząc do zatło​czo​n ego miesz​ka​n ia, poczu​łem zale​wa​jącą mnie falę nostal​g ii. Dwie kanapy skła​d ały się ze zło​żo​n ych mate​ra​ców nakry​tych popla​mio​n ymi sza​rymi narzu​tami. Tele​wi​zor stał na bla​cie wspar​tym na dwóch skrzyn​kach po mleku. Ława na pewno lata świet​n o​ś ci miała za sobą, póź​n iej naj​wy​raź​n iej prze​ży​wała lata chude, po czym dostała się stu​ den​tom, żeby ja wykoń​czyli. W kuchni, w tłu​mie bro​d a​tych hip​s ter​s kich stu​d en​cia​ków ostat​n iego roku sku​p io​n ych wokół beczki yuen​glinga, na bla​cie tło​czyły się na pół opróż​n ione butelki taniego alko​h olu i goto​wych drin​ków. Jed​n ak Hanna miała wyraz twa​rzy osoby wstę​p u​ją​cej do raju. Aż pod​s ka​ki​wała u mojego boku; się​gnęła po moją dłoń i uści​s nęła ją. — Tak się cie​s zę, że przy​s ze​d łeś ze mną!

— Rany, czy ty w ogóle byłaś w życiu na impre​zie? — zapy​ta​ łem. — Raz — przy​znała, pocią​g a​jąc mnie dalej w tłum. — W col​ lege’u. Oba​li​łam cztery kie​liszki bacardi, obrzy​g a​łam buty jakie​muś gościowi i do dziś nie wiem, jak dotar​łam do domu. Na to wyobra​że​n ie aż mi się skrę​cił żołą​d ek. Widzia​łem takie dziew​czyny — z sze​roko otwar​tymi oczami, sza​leń​czo pró​b u​ jące życia — prak​tycz​n ie na każ​d ej impre​zie w cza​s ie stu​ diów. Nie chciał​b ym widzieć Hanny w takiej sytu​acji. Zawsze uwa​ża​łem ją za roz​s ąd​n iej​s zą i bar​d ziej roz​ważną. Dziew​czyna wciąż coś mówiła; pochy​li​łem się, żeby dosły​ szeć koń​cówkę zda​n ia. — …sza​lone noce pole​g ały głów​n ie na gra​n iu w Magic w świe​tlicy aka​d e​mika i piciu ouzo. To zna​czy wszy​s cy pili ouzo oprócz mnie, bo mnie sam zapach przy​ pra​wia o odruch wymiotny — spoj​rzała na mnie przez ramię i dodała: — Moja współ​lo​ka​torka pocho​d ziła z Gre​cji. Hanna przed​s ta​wiła mnie gru​p ie jakichś ludzi, w więk​s zo​ś ci męż​czyzn. Był tam jakiś Dylan, Hau, Aron i chyba Anil. Jeden z nich podał mojej towa​rzyszce kok​tajl z mod​n ej sake śliw​ko​wej z wodą sodową.

Wie​d zia​łem już, co ona pije, więc od razu włą​czył mi się instynkt opie​kuń​czy. — Może wolisz coś bez​al​ko​h o​lo​wego? — zapy​ta​łem na tyle gło​ś no, by inni mnie usły​s zeli. Co za palanty, od razu zakła​ dają, że ona też chce pro​centy. Cze​kali na jej odpo​wiedź, lecz ona małymi łycz​kami już popi​ jała drinka i wyda​wała z sie​b ie zado​wo​lone pomruki. — Dobre to. Cho​lera! — naj​wy​raź​n iej jej sma​ko​wało. — Przy​ pil​n uj mnie, żebym nie wypiła wię​cej — szep​n ęła, przy​s u​wa​jąc się do mnie. — Bo nie biorę odpo​ wie​d zial​n o​ś ci za swoje uczynki. Szlag by to. Jed​n ym zda​n iem zni​we​czyła wszyst​kie moje plany robie​n ia z sie​b ie dobrego, odpo​wie​dzial​n ego, star​s zego brata. Opróż​n iała szklankę szyb​ciej, niż się spo​d zie​wa​łem; policzki jej poró​żo​wiały, uśmiech się posze​rzył. „Boże, ona jest naprawdę ładna” — pomy​ś la​łem, żału​jąc, że nie znaj​d u​jemy się sam na sam w moim miesz​ka​n iu przed ekra​

nem, na któ​rym leci film — zano​to​wa​łem w pamięci, by wkrótce do tego dopro​wa​dzić. Rozej​rzaw​s zy się po miesz​ka​n iu, stwier​d zi​łem, że na impre​zie poja​wiło się cał​kiem sporo gości. Tłum w kuchni zgęst​n iał. Do naszego kółka dołą​czyła kolejna stu​d entka aku​rat w chwili, kiedy trwała dys​ku​s ja o naj​g or​ szych pro​fe​s o​rach na wydziale. Dziew​czyna przed​s ta​wiła mi się i wci​s nęła mię​d zy mnie a Dylana po pra​wej. Po lewej czu​ łem, jak Hanna obser​wuje moją reak​cję. W jej obec​n o​ś ci wyjąt​kowo szybko wpa​d a​łem w zakło​p o​ta​n ie, jak​b ym oglą​d ał sie​ bie jej oczami. Miała rację, twier​d ząc, że zwra​cam uwagę na kobiety, lecz nowo przy​b yła, cho​ciaż ładna, nie wywo​łała we mnie żad​n ej reak​cji. Czy Hanna naprawdę uważa, że mam w zwy​czaju posu​wać kogoś na każ​d ej impre​zie, na którą tra​fię? Napo​tkaw​s zy jej wzrok, prze​ka​za​łem jej moje obu​rze​n ie. Hanna zachi​cho​tała i ode​zwała się szep​tem: — Znam cię. — Wręcz prze​ciw​n ie — mruk​n ą​łem. I cho​lera, nie​wiele

myśląc, wyrzu​ci​łem z sie​b ie: — Jesz​cze mnó​stwo możesz się dowie​d zieć. Przez kilka dłu​g ich, nała​d o​wa​n ych napię​ciem chwil wpa​try​ wała się we mnie. Widzia​łem pul​s u​jącą na jej szyi żyłkę, piersi uno​s zące się i opa​d a​jące w przy​ś pie​s zo​n ym odde​chu. Spu​ ściła wzrok, poło​żyła dłoń na moim bicep​s ie i prze​s u​n ęła pal​ cami po tatu​ażu fono​g rafu, który zro​b i​łem sobie po śmierci dziadka. Jak​b y​ś my się umó​wili, jed​n o​cze​ś nie odsu​n ę​li​ś my się od grupy sto​ją​cych ludzi, wymie​n ia​jąc lek​kie uśmie​chy wta​jem​n i​ czo​n ych. „Cho​lera, przy tej dziew​czy​n ie tracę wszelką kon​trolę”. — Opo​wiedz mi o nim — wyszep​tała. — Zro​b i​łem go rok temu, kiedy umarł mój dzia​d ek. To on nauczył mnie grać na basie. Wciąż, przez całe życie i w każ​d ej chwili słu​chał muzyki. — Opo​wiedz mi o jakimś tatu​ażu, któ​rego jesz​cze nie widzia​ łam — powie​d ziała, prze​n o​s ząc spoj​rze​nie na moje usta.

Na chwilę zamkną​łem oczy, zasta​n a​wia​jąc się. — Po lewej tuż nad ostat​n im żebrem mam słowo „Nie”. Roze​ś miała się i przy​s u​n ęła się na tyle bli​s ko, bym poczuł zapach słod​kiego śliw​ko​wego drinka. — Dla​czego? — Zro​b i​łem go sobie po pijaku na stu​d iach. Mia​łem aku​rat okres anty​re​li​g ijny i nie podo​b ał mi się pomysł, że Bóg stwo​ rzył Ewę z żebra Adama. Hanna odrzu​ciła głowę do tyłu i roze​ś miała się tak, jak lubi​ łem: śmie​chem wycho​d zą​cym z trzewi i ogar​n ia​ją​cym całe jej ciało. — Jesteś tak cho​ler​n ie ładna — mruk​n ą​łem bez zasta​n o​wie​ nia, prze​s u​wa​jąc kciu​kiem po jej policzku. Gwał​tow​n ie unio​s ła głowę i zatrzy​mu​jąc wzrok na moich ustach, z sza​tań​s kim uśmiesz​kiem wycią​gnęła mnie z kuchni. — Dokąd idziemy? — zapy​ta​łem, rusza​jąc za nią wąskim kory​ ta​rzem z rzę​d em zamknię​tych drzwi. — Psst. Stracę odwagę, jeśli powiem, zanim tam doj​d ziemy.

Chodź. Nie wie​d ziała o tym, ale poszedł​b ym za nią nawet w pożar. W końcu to dla niej w ogóle poja​wi​łem się na tej impre​zie w meli​ nie bohemy. Hanna zatrzy​mała się przed jaki​miś drzwiami, zapu​kała i odcze​ kała chwilę. Przy​s u​n ęła ucho do drzwi, uśmiech​n ęła się do mnie, a kiedy nikt nie odpo​wie​d ział, prze​krę​ciła klamkę, wyda​ jąc z sie​b ie słod​kie, ner​wowe piśnię​cie. Pokój był ciemny, na szczę​ś cie pusty i wciąż dość czy​s ty po nie​d aw​n ej prze​p ro​wadzce. Na środku stało świeżo poście​ lone łóżko, w kąt wsu​n ięto toa​letkę, lecz pod prze​ciw​le​g łą ścianą wciąż pię​trzyły się pudła. — Czyj to pokój? — zapy​ta​łem. — Nie jestem pewna — się​g nęła za moje plecy, pstryk​n ęła włącz​n i​kiem i z uśmie​chem spoj​rzała na mnie. — Hej. — Hej, Hanno. Szczęka jej opa​d ła, a piękne oczy otwo​rzyły się sze​roko. — Nie nazwa​łeś mnie Ziggy. — Zauwa​ży​łem — wyszep​ta​łem z uśmie​chem.

— Powiedz to jesz​cze raz — jej głos zabrzmiał chra​p li​wie, jakby pro​s iła, bym znów jej dotknął, znów poca​ło​wał. A może nazy​wa​n ie jej Hanną przy​p o​mi​n ało poca​łu​n ek. Dla mnie przy​ naj​mniej tak. Część mojego umy​s łu — bar​d zo duża część —  uznała, że już nie będę się przej​mo​wał. Nie dba​łem o to, że dwa​na​ś cie lat temu cało​wa​łem się z jej sio​s trą, a jej brat to mój bli​ ski przy​ja​ciel. Nie​ważne, że Hanna jest sie​d em lat młod​s za ode mnie i w wielu spra​wach bar​d zo nie​winna. Nie​ważne, że zapewne to spie​p rzę lub że zacznie prze​s zka​d zać jej moja prze​ szłość. Byli​ś my sami w ciem​n ym pokoju, a każdy cal mojej skóry doma​g ał się jej dotyku. — Hanno — powie​d zia​łem cicho. Dwie sylaby wypeł​n iły mój umysł i przy​ś pie​s zyły puls. Uśmiech​n ęła się tajem​n i​czo, spoj​rzała na moje usta. Wysu​ nęła język i obli​zała dolną wargę. — Co się dzieje, tajem​n i​cza pięk​n o​ś ci? — wyszep​ta​łem. —  Co robimy w tej ciem​n ej sypialni, wymie​n ia​jąc zalotne spoj​ rze​n ia? Unio​s ła dło​n ie; mówiła szybko, zdy​s za​n ym gło​s em. — Ten pokój to Vegas. Dobrze? Co się tu wyda​rzy, zosta​n ie w tych ścia​n ach. A raczej to, co zosta​n ie tu wypo​wie​d ziane,

zosta​n ie tutaj. Kiw​n ą​łem głową, znie​wo​lony mięk​kim zaokrą​g le​n iem jej dol​ nej wargi. — Okej… — Jeśli to dziwne lub jeśli prze​kro​czę gra​n icę przy​jaźni, któ​ rej dzięki jakiejś magii jesz​cze nie prze​kro​czy​łam, powiedz słowo, a wyj​d ziemy stąd i znaj​d ziemy się na tym samym pozio​mie absurdu, na jakim byli​ś my przed wej​ ściem. — Okej — wyszep​ta​łem ponow​n ie, patrząc, jak zde​n er​wo​ wana wciąga głę​b oko powie​trze. Była wsta​wiona i pod​eks​cy​ to​wana. Poczu​łem na szyi dreszcz ocze​ki​wa​n ia, który zbiegł mi w dół krę​g o​s łupa. — Przy tobie bar​d zo się dener​wuję — powie​d ziała cicho. — Tylko przy mnie? — zapy​ta​łem ze śmie​chem. Wzru​s zyła ramio​n ami. — Chcia​ła​b ym, żebyś mnie… nauczył. Nie tylko tego, jak się zacho​wać przy face​tach, ale rów​n ież tego, jak być z face​tem. Cały czas o tym myślę. Tobie nie spra​wia pro​b lemu robie​n ie

tego bez wcho​d ze​nia w związki i… — zawie​s iła głos i spoj​rzała na mnie przez ciemny pokój. — Jeste​ś my przy​ja​ciółmi, prawda? Mia​łem sto pro​cent pew​n o​ś ci, dokąd to wszystko zmie​rza. — Cokol​wiek to będzie, zro​b ię to — wymru​cza​łem. — Nie wiesz, o co pro​s zę. Roze​ś mia​łem się cicho. — Zatem poproś — szep​n ą​łem. Pode​s zła bli​żej, poło​żyła dłoń na mojej piersi, a ja przy​mkną​ łem oczy, czu​jąc, jak jej cie​p ła ręka zsuwa się po moim brzu​ chu. Zasta​n a​wia​łem się przez moment, czy czuje bicie serca roz​s a​d za​jące mi tors. Ja czu​łem je w całym ciele, nie tylko w piersi, ale i na skó​rze. — Obej​rza​łam jesz​cze jeden film — ode​zwała się. — Też porno. — Rozu​miem. — To wła​ś ci​wie dość kiep​s kie filmy — powie​d ziała cicho, jakby w oba​wie, że obraża mój męski gust wiel​b i​ciela por​n o​

gra​fii. — Zga​d za się — przy​tak​n ą​łem z cichym śmie​chem. — Kobiety są znacz​n ie prze​s a​d zone. Wła​ś ci​wie — powie​ działa z namy​s łem — w więk​s zo​ś ci także faceci nie mają nic wspól​n ego z rze​czy​wi​s to​ś cią. — W więk​s zo​ś ci? — zapy​ta​łem. — Pod koniec było ina​czej — powie​d ziała, ści​s za​jąc głos tak, że led​wie ją sły​s za​łem. — Kiedy facet już pra​wie docho​d ził, wyszedł z niej i doszedł na niej. — Jej palce wsu​n ęły się pod moją koszulę, łasko​cząc linię wło​s ów bie​g nącą od pępka pod pasek spodni. Hanna ze świ​s tem wcią​g nęła powie​trze, prze​s u​wa​jąc dło​n ią wyżej i bada​jąc moje mię​ś nie na klatce pier​s io​ wej. Cho​lera. Z napię​cia ledwo się powstrzy​my​wa​łem, by nie się​ gnąć rękami po jej bio​d ra. Ale to ona miała pro​wa​d zić tę roz​ mowę. To ona mnie tu wcią​g nęła i zaczęła to wszystko. Chcia​ łem, by naj​p ierw wyrzu​ciła z sie​b ie to, co chce powie​d zieć, zanim zwróci uwagę na mnie. A wtedy już nie będę się powstrzy​my​wał.

— To dość powszechne w por​n o​s ach — powie​d zia​łem. —  Faceci zwy​kle nie docho​d zą w kobie​tach. Unio​s ła na mnie wzrok. — Podo​b ało mi się to. Poczu​łem, jak w spodniach mi sztyw​n ieje, i prze​łkną​łem ślinę z tru​d em. — Naprawdę? — Wyda​wało się praw​d ziwe. Mam wra​że​n ie, jak​b ym dopiero to wszystko pozna​wała. Dotąd tak naprawdę nie pró​b o​wa​ łam… a może nie chcia​łam tego pozna​wać z face​tami, z któ​ rymi byłam. Ale odkąd zaczę​łam spę​d zać czas z tobą, nie mogę się powstrzy​mać, żeby nie myśleć o tych rze​czach. Chcę się dowie​d zieć, co mi się podoba. — To dobrze — zmru​ży​łem oczy w ciem​n o​ś ci; poża​ło​wa​łem mojej zbyt szyb​kiej, zbyt despe​rac​kiej odpo​wie​d zi. Nade wszystko pra​g ną​łem, by Hanna popro​s iła mnie o zanie​s ie​n ie do łóżka, a tam posu​wał​bym ją tak mocno, żeby wszy​s cy goście na impre​zie wie​ dzieli, gdzie jeste​ś my i co jej daję. — Nie wiem tak naprawdę, co lubią faceci. Wiem, według cie​

bie są pro​ś ci, ale nie do końca. Dla mnie nie są pro​ś ci. —  Ujęła mnie za rękę i nie spusz​cza​jąc wzroku z mojej twa​rzy, unio​s ła ją sobie do piersi. Pod moimi pal​cami była wła​ś nie taka, jak sobie wyobra​ża​łem setki razy. Pełna i miękka, zło​ żona ze zmy​s ło​wych krą​g ło​ś ci i kre​mo​wej skóry. Z wiel​kim tru​d em powstrzy​ma​łem się, by jej nie unieść i nie przy​ci​s nąć do ściany. — Pokaż mi — powie​d ziała. — Co mam ci poka​zać? Na moment zamknęła oczy. — Chcę cię doty​kać i dopro​wa​d zić do końca. Zaczerp​n ą​łem głę​b oko powie​trza i nad jej ramie​n iem spoj​rza​ łem na łóżko w głębi pokoju. — Tutaj? Podą​żyła wzro​kiem za moim spoj​rze​n iem i pokrę​ciła głową. — Nie tam. Jesz​cze nie w łóżku. Tylko… — zawa​h ała się i dodała ledwo sły​s zal​n ie: — Więc się zga​dzasz? — Oczy​wi​ś cie, że się zga​d zam. Nie potra​fił​b ym ci odmó​wić,

nawet gdy​b ym musiał. Stłu​miła uśmiech i zsu​n ęła moją dłoń na swoje bio​d ro. — Chcesz mi obcią​g nąć? O to pro​s isz? — Ugią​łem nieco kolana, by spoj​rzeć jej w oczy. Czu​łem nie​smak z powodu mojej bez​p o​ś red​n io​ś ci, a cała roz​mowa wyda​ wała mi się cał​ko​wi​cie sur​re​ali​s tyczna, musia​łem jed​n ak mieć abso​lutną jasność, co wła​ś ci​wie dzieje się mię​d zy nami, zanim moja sła​b iu​teńka samo​kon​trola puści, a ja pójdę za daleko. — Chcę tylko spraw​d zić, czy dobrze rozu​miem. Prze​łknęła ślinę, nagle onie​ś mie​lona, i poki​wała głową. — Tak. Pod​s ze​d łem bli​żej; kiedy dole​ciał mnie roślinny zapach jej szam​p onu, uświa​d o​mi​łem sobie, jak bar​dzo jestem nała​d o​wany. Ni​g dy wcze​ś niej nie czu​łem zde​n er​ wo​wa​n ia, ale w tej chwili byłem prze​ra​żony. Nie przej​mo​wa​łem się tym, na ile mnie się spodoba: mogłaby się oka​zać nie​zdarna, nie​równa, zbyt powolna, za szybka, za deli​katna lub za ostra — i tak roz​p adnę się w jej dło​n iach. Naj​ bar​d ziej chcia​łem, by cały czas była wobec mnie taka otwarta. W każ​d ej sekun​d zie. Chcia​łem, by seks był dla niej

zabawą. — Możesz mnie doty​kać — powie​d zia​łem, sta​ran​n ie rów​n o​ wa​żąc moją potrzebę zacho​wa​n ia deli​kat​no​ś ci z ten​d en​cją do sta​wia​n ia wyma​g ań. Się​g nęła do mojego paska, roz​p ięła go, a ja prze​s u​n ą​łem dło​ nie z jej bio​d er wzdłuż talii do gór​n ego guzika bluzki. Hanna uśmie​chała się oszo​ło​miona; pró​b o​wała odwró​cić głowę, by to ukryć, lecz nie udało się jej. Nie mia​łem poję​cia, jak wyglą​ dam ja sam; praw​d o​p o​d ob​n ie mia​łem sze​roko otwarte oczy, roz​chy​lone usta, a ręce trzę​s ły mi się, kiedy pró​b o​wa​łem roz​ piąć drobne guziczki. Zsu​wa​jąc jej bluzkę z ramion, zauwa​ży​ łem waha​n ie, kiedy dotarła do roz​p orka, nie​p ew​n ość jej pal​ ców — po czym odsu​n ęła się, a bluzka spa​d ła z niej na pod​ łogę. Stała przede mną w pro​s tym bia​łym sta​n iku z bawełny. Się​ gną​łem za jej plecy, wzro​kiem zapy​ta​łem o pozwo​le​n ie, po czym roz​p ią​łem haftkę i zsu​n ą​łem go z jej ramion. Nie byłem przy​g o​to​wany na widok jej nagich piersi; wpa​trzy​ łem się w nie, zapo​mi​n a​jąc języka w gębie. — Do two​jej wia​d o​mo​ś ci — wyszep​tała — nie musisz mi nic robić.

— Do two​jej wia​d o​mo​ś ci — odpar​łem rów​n ie cicho — nie potra​fił​b ym w tej chwili utrzy​mać rąk przy sobie. — Chcę się sku​p ić. Mógł​b yś mnie… roz​p ra​s zać. Jęk​n ą​łem; potra​fiła czło​wieka dobić. — Jaka pilna uczen​n ica. — Pochy​li​łem się i poca​ło​wa​łem miej​s ce połą​cze​n ia szyi z ramie​n iem. —  Ale nie​moż​liwe, żebym po pro​s tu stał i na nie patrzył. Jak zapewne zauwa​ży​łaś, mam lekką obse​s ję na punk​cie two​ich piersi. Miała miękką, osza​ła​mia​jąco pach​n ącą skórę. Otwo​rzy​łem usta, ugry​złem lekko, na próbę. Wcią​g nęła mocno powie​trze i naparła na mnie — naj​lep​s za reak​cja z moż​li​wych. W gło​wie zaro​iło mi się od obra​zów jej paznokci wbi​ja​ją​cych się w moje plecy, moich otwar​ tych ust wpi​ja​ją​cych się żar​łocz​n ie w jej piersi, pod​czas gdy ją koły​s a​łem. — Dotknij mnie, Hanno. — Poczu​łem w dłoni cię​żar jej piersi, kiedy ją unio​s łem i ści​s ną​łem. „Niech to jasna cho​lera, mógł​ bym ją zjeść”. Się​g nęła dłońmi do mojego roz​p orka, lecz nie dotknęła, nie

ruszyła pal​cami. — Pokaż mi, jak to zro​b ić. To chyba naj​b ar​d ziej pod​n ie​ca​jące słowa, jakie w życiu usły​ sza​łem od kobiety. Może to spra​wił jej głos, lekko ochry​p ły, bar​d zo spra​g niony. Może świa​d o​mość, jak wiele osią​g nęła, a jed​n ak w tej spra​wie czuła się nie​s wojo z powodu tego, że popro​s iła mnie o pomoc. A może po pro​s tu sza​la​łem za nią i poka​za​n ie jej, jak spra​wić mi przy​jem​n ość, ozna​czało dla mnie obwiesz​cze​n ie całemu światu: Ona należy do mnie. Popro​wa​d zi​łem jej dło​n ie do paska, razem zsu​n ę​li​ś my spodnie i bok​s erki z moich bio​d er, uwal​n ia​jąc penisa, który wypeł​n ił prze​s trzeń mię​d zy nami. Patrzyła na mnie, pod​czas gdy ja unio​s łem dło​n ie i prze​ło​ży​ łem jej włosy na plecy, cału​jąc ją w szyję. — Sma​ku​jesz wspa​n iale. — Byłem tak twardy, że czu​łem pul​ so​wa​n ie na całej dłu​g o​ś ci. Potrze​b o​wa​łem ulgi w tym napię​ciu. — Cho​lera, Hanno, weź go w rękę. — Pokaż mi, Will — popro​s iła, prze​s u​wa​jąc dłońmi w dół mojego brzu​cha, led​wie doty​ka​jąc koń​-

cówki mojego zesztyw​n ia​łego członka. Spoj​rze​li​ś my w dół, mię​d zy nas, i jed​n o​cze​ś nie zako​ły​s a​li​ś my się lekko. Ują​łem jej cie​p łą dłoń, owi​n ą​łem palce wokół fiuta i prze​s u​n ą​ łem je w dół, a potem w górę. — Nie​eech to — jęk​n ą​łem prze​cią​g le, z głębi piersi. Ona rów​n ież jęk​n ęła — cicho, z pod​n ie​ce​n iem — i nie​mal mnie puściła. Zamkną​łem oczy, pochy​li​łem się; ustami wędro​ wa​łem w górę jej szyi i pro​wa​d zi​łem jej rękę. Szło bar​d zo powoli. Od nie​p a​mięt​n ych cza​s ów nikt mi nie obcią​g ał; zawsze wola​łem, kiedy kobieta mnie ssała lub upra​wiała ze mną seks, lecz w tej chwili i w tym miej​s cu było to dosko​n ałe prze​ży​cie. Usta miała tak bli​s ko moich. Czu​łem jej oddech z nutą słod​ kiej śliwki po drinku. — Czy to dziwne, że doty​kam cię w tym miej​s cu, a jesz​cze się nawet nie poca​ło​wa​li​ś my? — szep​n ęła. Pokrę​ci​łem głową, patrząc na jej palce owi​n ięte na mnie. Prze​ łkną​łem, z tru​d em zbie​ra​jąc myśli. — Nie ma tu nic złego czy dobrego, nie ma zasad. Prze​n io​s ła wzrok z mojego fiuta na twarz.

— Nie musisz mnie cało​wać. Zaga​p i​łem się na nią z otwar​tymi ustami. Prze​cież pra​g ną​łem tego od tygo​d ni. — Cho​lera, Hanno, prze​cież chcę. Wysu​n ęła język i obli​zała swoje wargi. — Dobrze. Schy​li​łem się nisko, zawi​s łem tuż nad nią, prze​s u​wa​jąc jej dłoń wzdłuż mojego penisa i przy​g lą​d a​jąc się jej. Usta miała tuż obok moich, czu​łem jej oddech, sły​s za​łem ciche dźwięki, które wyda​wała, docie​ra​jąc do główki mojego fletu, kiedy wydo​b y​wał się ze mnie jęk. To było zbyt dobre jak na zwy​kłe obcią​g a​nie. I nagle byli​ś my zbyt bli​s ko jak na tylko przy​ja​ciół. Spoj​rza​łem jej w oczy i na usta, wresz​cie poko​n a​łem ostatni cal i poca​ło​wa​łem ją. Była nie​s a​mo​wi​cie słodka i cie​p ła; nasz pierw​s zy poca​łu​n ek był nie​re​alny — tylko muśnię​cie war​gami, prośba: pozwól mi. Ja to zro​b ię, będę jak naj​d e​li​kat​n iej i naj​o stroż​n iej postę​p o​wał z każdą czę​ś cią two​jego ciała. Poca​

ło​wa​łem kilka razy jej pełne usta, ostroż​n ie, by wie​d ziała, że dam jej tyle czasu, ile potrze​b uje. Kiedy possa​łem jej dolną wargę, Hanna wydała z sie​b ie stłu​ miony jęk, a mnie prze​b iegł dreszcz. Boże, jak pra​g ną​łem unieść ją, wśli​zgnąć się języ​kiem w jej usta i wziąć ją opartą o ścianę, przy dźwię​kach docho​d zą​cych z imprezy, wpa​trzony w jej twarz, obser​ wu​jąc każde jej naj​mniej​s ze drgnie​n ie. Kiedy się odsu​n ęła, wpa​trzyła się w moją twarz. Obser​wo​ wała mnie. Nie wie​d zia​łem, czy to ogólne zauro​cze​n ie tym, czego się wła​ś nie uczy, czy tym, co wła​ś nie prze​żywa. I mną samym. Jed​n ak nic nie wyrwa​łoby mnie z transu. Ani fajer​ werki na dwo​rze, ani pożar w miesz​ka​n iu. Potrzeba wej​ś cia w nią pew​n ego dnia — cał​ko​wi​tego posia​d a​n ia jej — prze​b iła mnie jak ostrzem i usa​d o​wiła się na stałe pod żebrami. — Powiesz mi, jeśli źle mi pój​d zie, dobrze? — zapy​tała cicho. Roze​ś mia​łem się jękli​wie. — Dosko​n ale ci idzie. Idzie ci cho​ler​n ie dobrze, a to tylko twoja dłoń. Stro​p iła się.

— Czy… inne tak nie robią? Zaschło mi w ustach; nie​chęt​n ie przy​p o​mi​n a​łem sobie o innych kobie​tach w takiej chwili. Przed​tem nie​mal chcia​łem o nich pamię​tać, bo wtedy łatwo było okre​ś lić, co się dzieje w takiej chwili i czego na pewno nie należy ocze​ki​wać od dru​ giej strony. Teraz jed​n ak przy Han​n ie chcia​łem zetrzeć ze ściany ich cie​n ie. — Pst. — Czyli zwy​kle upra​wiasz seks? — Podoba mi się to, co robimy. W tej chwili nie chcę niczego innego. Czy możesz się sku​p ić na tym fiu​cie, któ​rego trzy​ masz w dło​n iach? Roze​ś miała się; na ten dźwięk jesz​cze sil​n iej zaczą​łem pul​s o​ wać w jej dłoni. — Dobrze — wyszep​tała. — Zaczy​n am od pod​s taw. — Podoba mi się to, że chcesz się nauczyć mnie doty​kać. — Lubię cię doty​kać — wymru​czała w moje usta. — Podoba mi się to, że mnie pro​wa​d zisz. Teraz oboje poru​s za​li​ś my się szyb​ciej. Poka​za​łem jej, jak

mocno ma ści​s kać, uświa​d o​mi​łem, że może zaci​s nąć dłoń cał​ kiem mocno, a ja potrze​b uję jesz​cze szyb​s zego i sil​n iej​s zego rytmu, niż ocze​ki​wała. — Ści​ś nij go — szep​n ą​łem. — Lubię mocno. — Nie boli? — Nie, wręcz prze​ciw​n ie, odla​tuję. — To spró​b uję. — Wolną ręką deli​kat​n ie odsu​n ęła moją dłoń. Ują​łem jej piersi i schy​li​łem się, by possać sutek, po czym dmuch​n ą​łem na niego deli​kat​n ie. Hanna jęk​n ęła i na moment zgu​b iła rytm, po czym znów przy​ śpie​s zyła. — Czy mogę tak robić, dopóki nie skoń​czysz? — zapy​tała. Roze​ś mia​łem się cicho z ustami przy jej skó​rze. Nie​mal wibro​ wa​łem pod jej doty​kiem, wal​cząc ze sobą, by nie skoń​czyć za każ​d ym jej posu​n ię​ciem w górę i w dół po moim fiu​cie. — Muszę wyznać, że wręcz na to liczy​łem. Wessa​łem się w jej skórę, zamy​ka​jąc oczy, zasta​n a​wia​jąc się, czy pozwoli mi zosta​wić ślad, bym go zoba​czył jutro. By

wszy​s cy go zoba​czyli. Świat wokół mnie wiro​wał. Pod jej dło​ nią czu​łem się dosko​nale, oczy​wi​ś cie, lecz real​n ość jej bli​s ko​ś ci zupeł​n ie zawró​ ciła mi w gło​wie. Zapach i smak jej gład​kiej, naprę​żo​n ej skóry, dźwięki świad​czące o przy​jem​n o​ś ci pły​n ą​cej z doty​ka​n ia mnie. Była zmy​s łowa, chętna i zacie​ka​wiona, a ja nie pamię​ta​ łem, kiedy ostat​n io czu​łem się tak nakrę​cony. W głębi brzu​cha zaczęło mi nara​s tać zna​jome napię​cie; zaczą​ łem się koły​s ać w jej dłoni. — Hanno, tro​chę szyb​ciej, dobrze? — Słowa wyda​wały się znacz​n ie bar​d ziej intymne, kiedy wypo​wia​d a​łem je pro​s to w jej skórę, zdy​s za​n ym, ury​wa​n ym gło​ sem. Zawa​h ała się tylko sekundę, po czym odpo​wie​d ziała, pocią​ ga​jąc moc​n iej i szyb​ciej; dotar​łem już bli​sko — żenu​jąco bli​s ko, lecz w ogóle się tym nie przej​mo​wa​ łem. Jej dłu​g ie, szczu​p łe palce zaci​s nęły się moc​n iej; pozwo​ liła mi ssać swoją dolną wargę, skórę na policz​kach i szyi. Wie​d zia​łem, że każdy skra​wek jej ciała będzie mi sma​ko​wał.

Chcia​łem jej poka​zać, jak to jest być posu​wa​n ym. Z tą myślą — by spaść na nią, wejść w nią, swoim cia​łem dopro​wa​d zić ją do orga​zmu — pochy​li​łem się nad nią, bła​g a​ jąc, by mnie gry​zła: w szyję, w ramię… wszę​d zie. Nie przej​mo​ wa​łem się, jak to zabrzmi; wie​d zia​łem, że Hanna się nie uchyli i nie cof​n ie przed rze​czy​wi​s to​ś cią tego wyzna​n ia. Bez waha​n ia pod​d ała się, otwo​rzyła usta i wbiła zęby w moją szyję. Myśli mi się splą​tały, oto​cze​n ie zaczęło migać przed oczami, dzi​kie i pełne napię​cia. Przez moment mia​łem wra​że​ nie, jakby każde połą​cze​n ie ner​wowe w moim ciele zapło​n ęło, zerwało się na wol​ ność, wybu​chło. Jej dłoń śli​zgała się na mnie w szyb​kim tem​ pie, po lędź​wiach roz​le​wało mi się gorąco, w końcu dosze​ dłem z cichym jękiem; w górę krę​g o​s łupa popły​n ęła mi fala gorąca, spu​ś ci​łem się na jej dłoń i nagi brzuch. Prze​s tała prze​s u​wać palce w ide​al​n ie dobra​n ej chwili, ale nie wypu​ś ciła mnie z ręki. Czu​łem jej wzrok na dłoni, w któ​rej mnie trzy​mała; pod​s ko​czy​łem, kiedy znów prze​s u​n ęła nią w dół, na próbę. — Już nie — wyrzu​ci​łem ze ści​ś nię​tego gar​d ła. — Prze​p ra​s zam. — Kciu​kiem wol​n ej ręki prze​s u​n ęła po miej​ scu na dłoni, na które wytry​s ną​łem, wytarła ją o bio​d ro, z sze​

roko otwar​tymi oczami. Oddy​chała tak ciężko, że pierś aż jej pod​s ka​ki​wała. — Jasna cho​lera — wydo​b y​łem z sie​b ie. — Czy to było…? — Pokój wypeł​n iło nie​d o​koń​czone pyta​ nie i mój ciężki oddech. Krę​ciło mi się w gło​wie, mia​łem ochotę pocią​g nąć dziew​czynę za sobą na pod​łogę i zasnąć. — To było nie​s a​mo​wi​cie nie​re​alne, Hanno. Spoj​rzała na mnie nie​mal z trium​fem w oczach. — Mia​łam rację — naj​lep​s ze dźwięki wyda​jesz wtedy, kiedy docho​d zisz. Przy tych sło​wach cały świat runął w prze​p aść, a ja jęcza​łem cicho w jej dłoni. Pra​g ną​łem teraz tylko dowie​d zieć się, czy posu​wa​jąc mnie, sama zwil​g ot​n iała. Pochy​li​łem się do niej. — Czy teraz moja kolej? — zapy​ta​łem w miękką skórę na jej szyi. — Tak, pro​s zę — odpo​wie​d ziała drżą​cym szep​tem. — Chcesz moich rąk? — pyta​łem. — Czy cze​g oś innego?

Roze​ś miała się cicho, ner​wowo. — Chyba nie jestem jesz​cze gotowa na nic wię​cej, ale… ręce chyba na mnie nie dzia​łają. Odsu​n ą​łem się na tyle, by obrzu​cić ją moim naj​b ar​d ziej scep​ tycz​n ym spoj​rze​n iem. Roz​p i​n a​jąc jej dżinsy, rzu​ci​łem wzro​ kiem wyzwa​n ie, by spró​b o​wała mi prze​s zko​d zić. Nie pró​b o​wała. — Po pro​s tu nie wiem, czy potra​fię dojść tylko z pal​cami, no wiesz, w środku — uści​ś liła. — Pew​n ie, że nie możesz. Prze​cież twoja łech​taczka nie jest w środku — wsu​n ą​łem dłoń pod jej baweł​n ianą bie​li​znę i zamar​ łem, doty​ka​jąc deli​kat​n ej, nagiej skóry. — Eee, Hanno… nie podej​rze​wa​łem cię o depi​lo​wa​n ie tych miejsc. Zakło​p o​tana, poru​s zyła się lekko. — Chloe o tym opo​wia​d ała. Byłam cie​kawa… Wsu​n ą​łem palec mię​d zy jej wargi — cho​lera, była cała mokra. — O mój Boże — jęk​n ą​łem. — Podoba mi się — przy​znała, przy​ci​s ka​jąc usta do mojej

szyi. — Podoba mi się to uczu​cie. — Chyba sobie żar​tu​jesz? Jesteś cała mokra; mam ochotę wyli​zać cię tam z dołu do góry i z powro​tem. — Will… — Gdy​b y​ś my nie byli w przy​p ad​ko​wej cudzej sypialni, w dwie sekundy czu​ła​b yś tam na sobie moje usta. Zadrżała pod moim doty​kiem, wyda​jąc z sie​b ie cichy jęk. — Nie masz poję​cia, ile razy sobie to wyobra​ża​łam. Poczu​łem, jak znów mi się wydłuża. Już. — Na moim języku stop​n ia​ła​b yś jak cukier. Roze​ś miała się cicho, przy​trzy​mu​jąc się moich ramion. — Chyba już top​n ieję. — Chyba tak. Pew​n ie stop​n ie​jesz pod moją dło​n ią, a ja ją sobie potem wyliżę. Gło​ś na jesteś, moja śli​weczko? Sza​le​jesz, jak docho​d zisz? Jakby się lekko zakrztu​s iła, po czym odparła:

— Sama ze sobą nie jestem gło​ś na. Wła​ś nie to chcia​łem usły​s zeć. Przez dzie​s ięć lat mógł​b ym fan​ ta​zjo​wać, tylko myśląc o Han​n ie, z nogami roz​ło​żo​n ymi na kana​p ie lub leżą​cej na środku łóżka i doty​ka​ją​cej się. — A sama ze sobą co robisz? Tylko doty​kasz łech​taczki? — Tak. — Jakąś zabawką czy…? — Cza​s ami. — Na pewno zdo​łam dopro​wa​d zić cię do końca w ten spo​ sób — powie​d zia​łem, deli​kat​n ie wsu​wa​jąc dwa palce do środka, czu​jąc, jak zaci​s ka się wokół mnie. Prze​s u​n ą​łem nosem po jej nosie. — Powiedz. Podo​b ają ci się moje palce tutaj? Gdy cię posu​wam? — Will… jesteś spro​ś ny. Roze​ś mia​łem się i ugry​złem ją w szyję. — Chyba ci się to podoba. — Chyba podo​b a​łyby mi się twoje spro​ś ne usta mię​d zy moimi nogami — powie​d ziała cicho.

Jęk​n ą​łem, coraz szyb​ciej i moc​n iej prze​s u​wa​jąc palce w niej. — Myślisz o tym? — zapy​tała. — Żeby mnie tam cało​wać? — Zda​rzało mi się — przy​zna​łem. — Myślę o tym i zasta​n a​ wiam się, czy w ogóle prze​ry​wał​b ym, żeby zaczerp​n ąć powie​ trza. Taka mokra. Wiła się pod moim doty​kiem, wyda​jąc te ciche, despe​rac​kie dźwięki, które mia​łem ochotę wchło​n ąć w sie​b ie. Wysu​n ą​łem palce, nie zwra​ca​jąc uwagi na gniewne wark​n ię​ cie Hanny, i nary​so​wa​łem nimi linię od jej policzka do ust i natych​miast zli​za​ łem ją języ​kiem, nakry​wa​jąc usta dziew​czyny swo​imi. Cho​le​eeeera. Sma​ko​wała jak kobieta, miękka, ude​rza​jąca do głowy, a jej język wciąż był lepiąco słodki od drinka. Sma​ko​wała jak śliwka, doj​rzała, miękka i drobna w moich ustach, a ja czu​łem się jak pie​p rzony król, kiedy bła​g ała mnie, bym doty​kał jej jesz​cze: „Jesz​cze, pro​s zę, Will, byłam już tak bli​s ko”. Wra​ca​jąc do niej, zsu​n ą​łem jej spodnie i bie​li​znę do samej pod​łogi i pocze​ka​łem, aż z nich wyj​d zie.

Była cał​ko​wi​cie naga, ramiona mi drżały, tak bar​d zo chcia​łem wśli​zgnąć się w jej dosko​n ałe, cie​p łe wnę​trze. Ujęła mój nad​g ar​s tek i pocią​g nęła moją dłoń w kie​runku swo​ ich nóg. — Łakoma dziew​czynka. Otwo​rzyła sze​rzej oczy, wyraź​n ie zakło​p o​tana. — Ja tylko… — Pssst — uci​s zy​łem ją, nakry​wa​jąc jej usta moimi, ssąc jej wargę i liżąc jej słodki język. Odsu​n ąw​szy się, doda​łem: — Podoba mi się to. Chcę, żebyś wybuch​ nęła. — Tak zro​b ię. — Drgnęła, kiedy wsu​n ą​łem dłoń mię​d zy jej nogi i prze​s u​n ą​łem po łech​taczce. — Ni​gdy się tak nie czu​łam. — Taka mokra. Otwo​rzyła usta i mocno wcią​g nęła powie​trze, kiedy znów wło​ ży​łem w nią palce. Wpa​trzyła się w moje usta, oczy, każdą moją reak​cję. Bar​d zo mi się podo​b ała jej cie​ka​wość tak inten​ sywna, że nie pozwa​lała jej odwró​cić wzroku.

— Zrób mi przy​s ługę — powie​d zia​łem, a ona poki​wała głową. — Kiedy będziesz bli​s ko, powiedz mi. Będę wie​d ział i tak, ale powiedz to sło​wami. — Dobrze — wydy​s zała. — Powiem, powiem, tylko… pro​ szę. — Pro​s isz o co, śli​weczko? Wygięła się lekko. — Pro​s zę, nie prze​s ta​waj. Wsu​n ą​łem palce głę​b iej, szyb​ciej, przy​ci​s ka​jąc kciuk do jej łech​taczki, zata​cza​jąc na niej coraz cia​śniej​s ze, mniej​s ze kółka. „Tak. Cho​lera, jest tak bli​s ko”. Znów stward​n ia​łem, ocie​ra​jąc się o jej nagie bio​d ro, tam, gdzie dosze​d łem led​wie kilka minut temu, znów bli​s ki orga​ zmu. — Weź go w rękę, dobrze? Tylko trzy​maj. Jesteś tak mokra i te twoje dźwięki… cho​lera, ja… I w końcu doszła, trzy​ma​jąc się mnie tak mocno, że mogłem wsu​n ąć w nią pięść. Myśla​łem już tylko o tym, jak jest gładka pod moimi pal​cami, jak pulchne i owo​cowe są jej wargi i

język. Zaczęła się roz​ta​p iać, cał​ko​wi​cie tra​cąc kon​trolę. Cicho powta​rzała tylko jedno: — O mój Boże. To samo, co ja myśla​łem. — Powiedz to. — Zaraz… — prze​rwała jej czkawka; po czym zaci​s nęła rękę na moim fiu​cie, pod​czas gdy ja wbi​ja​łem się w jej dłoń. — Cho​lera, powiedz to. — Will. Mój Boże. — Uda zaczęły jej drżeć, więc wolną ręką obją​łem ją w talii, by ochro​n ić przed upad​kiem. — Docho​d zę. Z potęż​n ym pod​rzu​tem bio​d er doszła, mokra i wstrzą​s ana dresz​czami. Jej orgazm prze​b iegł mi po pal​cach; krzyk​n ęła, wbi​ja​jąc mi paznok​cie w ramiona. Wła​ś nie tego potrze​b o​wa​łem — skąd, u licha, wie​działa? Z niskim jękiem poczu​łem, jak zalewa mnie fala dru​ giego orga​zmu, jak gorącą strugą wyle​wam się do jej dłoni.

Cho​lera. Nogi się pode mną ugięły, opar​łem się o Hannę, przy​ci​s ka​jąc ją do ściany. Zacho​wy​wa​li​ś my się gło​ś no. Za gło​ś no? Byli​ś my na końcu kory​ta​rza, oddzie​leni kil​koma poko​jami od toczą​cej się w naj​ lep​s ze imprezy, lecz wciąż nie mia​łem poję​cia, co się działo w świe​cie zewnętrz​n ym, pod​czas gdy mój świat stop​n iał w ramio​n ach Hanny. Jej oddech był cie​p ły i słodki, czu​łem go na szyi; ostroż​n ie wysu​n ą​łem palce, po czym potar​łem nimi po jej szparce, napa​ wa​jąc się mięk​ko​ś cią wraż​li​wej skóry. — Dobrze? — wymru​cza​łem w jej ucho. — Tak — odparła, opla​ta​jąc mnie ramio​n ami i zata​p ia​jąc twarz w zagłę​b ie​n iu tuż nad oboj​czy​kiem. — Boże, jak dobrze. Zosta​wi​łem dłoń tam, gdzie jej doty​ka​łem; myśli bie​g ały mi po gło​wie, a ja prze​s u​wa​łem pal​cem po jej łech​taczce, w tył do wej​ś cia i po mięk​kim zagłę​b ie​n iu szparki. Cał​kiem moż​liwe, że były to naj​lep​s ze moje chwile z kobietą. A doko​n a​li​ś my tego tylko naszymi dłońmi. — Chyba musimy wra​cać na imprezę — wymru​czała Hanna

gło​s em stłu​mio​n ym przez moją skórę. Nie​chęt​n ie odsu​n ą​łem dłoń i natych​miast się skrzy​wi​łem, kiedy dziew​czyna naci​s nęła włącz​n ik za swo​imi ple​cami. Wcią​g a​jąc spodnie, patrzy​łem na nią, cał​kiem nagą w zala​ nym świa​tłem pokoju. „O rany, cho​lera”. Była gładka, dobrze umię​ś niona, z peł​n ymi pier​s iami i deli​kat​n ie zaokrą​g lo​n ymi bio​d rami. Skórę miała wciąż zaru​mie​n ioną po orga​zmie, a ja napa​wa​łem się wido​ kiem rumieńca, który prze​s u​wał się po jej szyi na policzki, gdy przy​g lą​d a​łem się śla​d om wil​g oci na jej brzu​chu. — Gapisz się na mnie — stwier​d ziła, się​g a​jąc po pudełko chu​ s​te​czek na toa​letce. Spoj​rzała po sobie, wytarła się i rzu​ciła chu​s ​teczkę do kosza. Zapią​łem pasek i usia​d łem na brzegu łóżka, patrząc, jak ona się ubiera. Była nie​wia​ry​g od​n ie pocią​g a​jąca i nie miała o tym bla​d ego poję​cia. W pokoju uno​s ił się zapach seksu. Wie​d zia​łem, że nie umknęło jej moje zain​te​re​s o​wa​n ie, ale nie przy​s pie​s zyła. Wręcz prze​ciw​n ie, jak się wyda​wało, z wiel​kim zado​wo​le​n iem pozwa​lała mi oglą​d ać całe swoje ciało, każdą krą​g łość, kiedy nacią​g ała figi, chwie​jąc się, wkła​d ała spodnie, zakła​d ała sta​n ik i powoli zapi​n ała guziki bluzki.

Patrząc na mnie, zwil​żyła wargi. Serce mi pod​s ko​czyło, gdyż w ten spo​s ób poczuła swój smak pozo​sta​wiony na jej ustach przez moje palce. Zasta​n a​wia​łem się, czy zapa​mię​tam go na zawsze. — Co teraz? — zapy​ta​łem, wsta​jąc. — Teraz — odparła, prze​s u​wa​jąc pal​cem wzdłuż podwój​n ej helisy od mojego łok​cia do nad​g arstka — wra​camy do nich na kolej​n ego drinka. Krew mi tro​chę osty​g ła na dźwięk jej wyrów​n a​n ego, zupeł​n ie nor​mal​n ego głosu. Znik​n ęły zadyszka, pod​n ie​ce​n ie, waha​n ie i nadzieja. Hanna była znów sobą, tą pełną życia osóbką, którą znali wszy​s cy inni. Już nie moja. — Dla mnie bomba. Przez kilka dłu​g ich chwil patrzyła mi w twarz, prze​s u​wa​jąc spoj​rze​n iem po moich oczach, policz​kach, pod​b ródku i ustach. — Dzię​kuję, że się nie dzi​wisz. — Żar​tu​jesz? — pochy​li​łem się i poca​ło​wa​łem ją w poli​czek.

— A czemu tu się dzi​wić? — Wła​ś nie doty​ka​li​ś my sobie nawza​jem czę​ś ci intym​n ych — wyszep​tała. Roze​ś mia​łem się i popra​wi​łem koł​n ie​rzyk jej bluzki. — Zauwa​ży​łem. — Chyba mogła​b ym się odna​leźć w tej przy​jaźni z dodat​ kową pre​mią. To takie wygodne i odprę​ża​jące. Teraz pój​d ziemy z powro​tem — powie​d ziała z sze​ro​kim uśmie​chem i pusz​cza​jąc do mnie oko, dodała: — I tylko my będziemy wie​d zieli, że wła​ś nie spu​ś ci​łeś mi się na brzuch, a ja doszłam na two​jej ręce. Prze​krę​ciła gałkę i otwo​rzyła drzwi, wpusz​cza​jąc do środka hałas imprezy. W żaden spo​s ób nie mogli nas usły​s zeć. Mogli​ś my wręcz uda​wać, że nic nie zaszło. *** Robi​łem tak już wiele razy. Lądo​wa​łem z kobietą w ustron​n ym miej​s cu, po czym wra​ca​łem na imprezę, wta​p ia​łem się w tłum, gwar i zatra​ca​łem w innych for​mach roz​rywki. Jed​n ak tutaj, choć ludzie byli naprawdę sym​p a​tyczni, nie potra​fi​łem spu​ ścić oka z Hanny i każ​d ego jej ruchu. W salo​n ie roz​ma​-

wiała ze sko​ś no​o kim chło​p a​kiem, zapa​mię​ta​łem jego imię: Dylan. Potem wyszła na kory​tarz, poma​chała mi ręką i znik​ nęła w łazience. W kuchni nalała sobie wody do pla​s ti​ko​ wego kubka. Patrzyła na mnie z dru​g iego końca pokoju. Dylan znów ją odna​lazł, pochy​lił się do niej i powie​d ział coś, na co się uśmiech​n ęła. Sam miał sze​roki uśmiech, ubra​n ia świad​czące, że stać go, by nadą​żać za naj​n ow​s zymi tren​d ami mody stu​d enc​kiej. Chyba naprawdę poczuł sym​p a​tię do Hanny. Widzia​łem, jak uśmiech na jej twa​rzy się posze​rza, a potem zamie​n ia w wyraz nie​p ew​n o​ś ci. Dziew​czyna objęła sko​ś no​o kiego, zaraz go jed​ nak puściła i patrzyła, jak idzie do kuchni. Nie mia​łem poję​cia, co się roz​g rywa mię​d zy nimi; cie​s zyło mnie bar​d zo, że Hanna dobrze się bawi. Jed​n ak zaczą​łem tęsk​n ić za czymś wię​cej, a po dwóch godzi​n ach impre​zo​wa​n ia, które upły​n ęły od naszego obma​cy​wa​n ia w pokoju, uświa​d o​mi​łem sobie, że chciał​b ym zabrać ją do domu, gdzie poczu​li​b y​ś my się nawza​ jem naprawdę i spę​d zili razem resztę nocy. Wyją​łem tele​fon z kie​s zeni i zaczą​łem do niej pisać. „Spa​d ajmy stąd. Chodźmy do mnie, zostań ze mną na noc”. Prze​s u​n ą​łem kciuk na przy​cisk „Wyślij”, kiedy zauwa​ży​łem w okienku iMes​s age, że ona rów​n ież do mnie pisze. Zatrzy​ma​

łem się i cze​ka​łem. „Dylan chce się ze mną umó​wić” — napi​s ała. Zaga​p i​łem się na wyświe​tlacz, po czym unio​s łem wzrok i napo​tka​łem jej nie​s po​kojne spoj​rze​n ie. Usu​n ą​łem poprzed​n ią wia​d o​mość i napi​s a​łem: „Co mu odpo​wie​d zia​łaś?” Tele​fon w jej dłoni zabrzę​czał, spoj​rzała na niego i odpi​s ała: „Powie​d zia​łam mu, że doga​d amy się w ponie​d zia​łek”. Ocze​ki​wała ode mnie porady, może nawet pozwo​le​n ia. Zale​d ​ wie mie​s iąc temu regu​lar​n ie upra​wia​łem seks z dwiema lub trzema kobie​tami w ciągu tygo​d nia. Nie mia​łem poję​cia, co tak naprawdę sądzę o Han​n ie, gdyż moje myśli były zbyt poplą​tane i skom​p li​ko​wane, by pomóc jej upo​rać się z jej zamie​s za​niem. Tele​fon znów zabrzę​czał; spoj​rza​łem w dół. „Czy to naprawdę nie dziwne po tym, co wła​ś nie zro​b i​li​ś my? Will, nie wiem, co robić”.

„Prze​cież ona wła​ś nie tego potrze​b uje — powie​d zia​łem sobie. — Przy​ja​ciół, ran​d ek, życia poza stu​diami. Nie możesz być jedyną osobą w jej życiu”. Tym razem to ja pró​b o​wa​łem cze​g oś skom​p li​ko​wa​n ego, a ona sta​rała się uprasz​czać. „Nic w tym dziw​n ego — odpi​s a​łem. — To się nazywa randka”. ROZ​DZIAŁ siódmy Jeśli kie​d y​kol​wiek zasta​n a​wia​łam się, jakie odgłosy wydaje mar​cu​jący kot, teraz się wresz​cie dowie​dzia​łam. Hałasy, czyli miauk​n ię​cia, jęki i wycia zaczęły się jakieś pół godziny temu i nasi​lały się, aż w końcu sfru​s tro​ wane sek​s u​al​n ie zwie​rzę wrzesz​czało na całe gar​d ło pod oknem mojej sypialni. Bar​d zo dobrze je rozu​mia​łam. Dzię​kuję ci, życie, za tę meta​ forę z krwi i kości przed​s ta​wia​jącą moje uczu​cia. Z jękiem prze​wró​ci​łam się na brzuch, na oślep się​g a​jąc po poduszkę, by odizo​lo​wać się od hałasu.

Albo uci​s zyć sie​b ie — jesz​cze nie zde​cy​d o​wa​łam. Trzy godziny temu wró​ci​łam z randki z Dyla​n em i nie zdo​ła​łam się zdrzem​n ąć nawet na kilka minut. Wyglą​d a​łam okrop​n ie, wciąż rzu​ca​łam się na łóżku, patrząc w sufit, jakby klucz do roz​wią​za​n ia wszyst​kich moich pro​b le​ mów krył się w łusz​czą​cym tynku nad moją głową. Dla​czego wszystko tak się kom​p li​kuje? Czy nie tego wła​ś nie chcia​łam? Randki, życie towa​rzy​s kie? Orgazm w towa​rzy​s twie zamiast w samot​n o​ś ci? No to w czym pro​b lem? Pro​b lem w tym, że Dylan poru​s zył we mnie strunę „tylko kolega”. Fakt, że zapro​s ił mnie do mojej ulu​bio​n ej restau​ra​cji, a ja co chwilę się wyłą​cza​łam, myśląc o Willu, cho​ciaż powin​n am była zachwy​cać się Dyla​n em, uwie​ rał jesz​cze bar​d ziej. Nie myśla​łam o uśmie​chu Dylana, któ​rym mnie powi​tał, o tym, jak otwie​rał przede mną drzwi i z jakim zachwy​tem wpa​try​wał się we mnie w cza​s ie kola​cji. Obse​s yj​ nie przy​p o​mi​n a​łam sobie kpiący uśmie​s zek Willa, jego twarz, kiedy przy​g lą​d ał się, jak doty​kam jego penisa, rumie​n iec na policz​kach, to, jak pro​wa​d ził mnie krok po kroku, odgłosy, jakie wyda​wał, docho​d ząc, i jak wyglą​d ał na tle mojej skóry. Roz​d raż​n iona prze​wró​ci​łam się na plecy i kop​n ię​ciem odrzu​ci​

łam koł​d rę. Był marzec, przez cały dzień padał lekki śnieg, a ja się poci​łam. Wybiła druga, a mimo to nie mogłam zasnąć, sfru​ stro​wana. Potęż​n ie sfru​s tro​wana. Naj​trud​n iej było mi przejść do porządku dzien​n ego nad sło​ dy​czą, jaką Will oka​zy​wał mi na impre​zie, jego deli​kat​n o​ś cią i opie​kuń​czo​ś cią, nad łatwo​ś cią — bez wąt​p ie​n ia, tego byłam pewna — z jaką ta jego postawa prze​kła​d ała się na seks. Zachę​cał mnie, mówił to, co chcia​łam usły​s zeć, ale ni​g dy nie nale​g ał, ni​g dy nie pro​s ił o wię​cej, niż chcia​łam dać. I niech to szlag, jaki był atrak​cyjny… Te dło​n ie. Te usta. Spo​s ób, w jaki ssał moją skórę, cału​jąc mnie, jakby latami gro​ ma​d ził potrzebę, którą wresz​cie mógł zaspo​koić. Nade wszystko pra​g nę​łam, żeby mnie bzyk​n ął, poza tym to by było logiczne zwień​cze​n ie całej sytu​acji; prze​ cież zna​leź​li​ś my się sam na sam w ciem​n ym pokoju, on nakrę​ cony, ja gotowa wybuch​n ąć, łóżko w zasięgu ręki… A jed​n ak do tego nie doszło. Nie byłam gotowa. A on nie naci​s kał. I cho​ciaż spo​d zie​wa​łam się jakie​g oś uczu​ cia zakło​p o​ta​n ia, nic takiego nie było. Tylko z Wil​lem roz​ma​wia​łam o Dyla​n ie i on dopin​g o​wał mnie do uma​wia​n ia się na randki. W tak​s ówce w dro​d ze powrot​n ej

prze​ko​n y​wał, żebym wycho​d ziła z domu i korzy​s tała z życia. Powie​d ział, że nie dąży do żad​n ego szcze​g ól​n ego celu i odpo​ wiada mu to, co robi​li​ś my. Zachę​cał mnie do pró​b o​wa​n ia, do zabawy. Boże, przez to wszystko jesz​cze bar​d ziej go pra​g nę​ łam. Pod​d a​łam się, uzna​łam, że teraz już na pewno nie zasnę, więc wsta​łam i poszłam do kuchni. Zaga​p i​łam się na lodówkę, zamy​ka​jąc oczy pod wpły​wem chłod​n ego powiewu, który owio​n ął mi skórę. Mię​d zy nogami byłam śli​s ka i wil​g otna. Już sześć dni minęło od tej nocy, kiedy Will mnie tam doty​kał, a wciąż czu​łam ból. Widzia​łam go codzien​n ie na tre​n ingu, trzy razy po bie​g a​n iu zje​d li​ś my śnia​d a​n ie. Czu​li​ś my się swo​b od​ nie; przy Willu zawsze tak się czu​łam. Jed​n ak za każ​d ym razem zbli​ża​jąc się do niego, mia​łam ochotę popro​s ić, by znów mnie doty​kał i pozwo​lił doty​kać sie​b ie. Wciąż czu​łam wspo​mnie​n ie każ​d ego muśnię​cia jego pal​ców, lecz nie ufa​łam swo​jej pamięci. Nie​moż​liwe, by mogło mi być aż tak dobrze. Poszłam do salonu i wyj​rza​łam przez okno. Pano​wała noc, lecz niebo było sre​b rzy​s to​s zare, a dachy lśniły od szronu. Poli​czy​łam latar​n ie i obli​czy​łam, ile ich dzieli jego blok od mojego. Zasta​n a​wia​łam się, czy jakimś cudem on też nie śpi, czy czuje cho​ciaż ślad tego samego pra​g nie​n ia. Pal​cami wyszu​ka​łam puls na szyi i zamknąw​s zy oczy, wsłu​ cha​łam się w równy rytm ude​rzeń pod skórą. Pró​b o​wa​łam się

zmu​s ić do powrotu do łóżka. Może to dobra chwila, by otwo​ rzyć brandy, którą tata zawsze trzy​mał w salo​n ie. Prze​ko​n y​wa​ łam samą sie​b ie, że dzwo​n ie​n ie do Willa to kiep​s ki pomysł i na pewno nic dobrego z tego nie wynik​n ie. Wspię​łam się na wyżyny inte​lektu, logiki i wszystko dokład​nie prze​my​ś la​łam. Jakże zmę​czyło mnie to myśle​n ie. Nie zwra​ca​jąc uwagi na ostrze​g aw​czy głos w mojej gło​wie, narzu​ci​łam na sie​b ie ubra​n ie i wyszłam. Zale​g a​jący śnieg został ubity w ciągu dnia i utwo​rzył na chod​n iku skrzy​p iącą war​s twę. Każdy mój krok roz​le​g ał się echem. W miarę zbli​ża​n ia się do miesz​ka​n ia Willa chaos w moich myślach zamie​n iał się w stały szum w tyle głowy. Kiedy unio​s łam wzrok, sta​łam przed jego blo​kiem. Trzę​s ą​ cymi się rękami wyję​łam tele​fon, zna​la​złam jego zdję​cie i wpi​ sa​łam jedyne zda​n ie, jakie przy​s zło mi do głowy: „Śpisz?”. Kiedy po kilku sekun​d ach uka​zała się odpo​wiedź, z zasko​cze​ nia o mało nie upu​ś ci​łam tele​fonu. „Nie​s tety nie”.

„Wpu​ś cisz mnie?” Szcze​rze mówiąc: czy chcia​łam, by to zro​b ił? Czy raczej wola​ ła​b ym, żeby ode​s łał mnie do domu? W tej chwili naprawdę nie wie​d zia​łam. „Gdzie jesteś?” Zawa​h a​łam się. „Przed twoim blo​kiem”. „CO? Już scho​d zę”. Led​wie mia​łam czas zasta​n o​wić się nad tym, co ja wypra​ wiam, zer​k​n ąć za sie​b ie w kie​runku, z któ​rego przy​s złam, kiedy drzwi otwo​rzyły się gwał​tow​n ie i wysko​czył z nich Will. — Cho​lera, ale mróz! — zawo​łał, po czym spoj​rzał na ulicę za moimi ple​cami. — Do licha, Hanno, czy przy​n aj​mniej przy​je​ cha​łaś tu tak​s ówką? Skrzy​wi​łam się. — Przy​s złam pie​s zo — przy​zna​łam. — O trze​ciej na ranem? Zwa​rio​wa​łaś?

— Wiem, wiem. Ja tylko… Pokrę​cił głową i wcią​g nął mnie do środka. — Wchodź. Wariatka z cie​b ie, wiesz? Mam ochotę cię udu​ sić. Nie urzą​d za się spa​ce​rów po Man​h at​ta​nie o trze​ciej w nocy, Hanno. Na dźwięk mojego imie​n ia w jego ustach poczu​łam, jak od żołądka roz​lewa się po moim ciele miłe cie​p ło. Mogła​b ym tu stać na mro​zie całą noc, gdyby jesz​cze raz miał je wypo​wie​ dzieć. Jed​n ak Will z ostrze​g aw​czym spoj​rze​n iem popro​wa​d ził mnie do windy, więc poki​wa​łam głową i poszłam za nim. Drzwi zamknęły się, a on przy​g lą​d ał mi się spod prze​ciw​le​g łej ściany. — Wró​ci​łaś z randki? — zapy​tał. Uzna​łam, że wygląda zbyt sek​s ow​n ie, zwa​żyw​s zy na to, że przed chwilą zerwał się z łóżka. — Ostat​n iego SMS-a wysła​łaś, wsia​d a​jąc do tak​ sówki, kiedy jecha​łaś do restau​ra​cji, do Dylana. Pokrę​ci​łam głową i spu​ś ci​łam wzrok na dywan, pró​b u​jąc zro​ zu​mieć, co wła​ś ci​wie sobie myśla​łam, przy​cho​d ząc tutaj. Pro​ blem w tym, że w sumie wcale nie myśla​łam. — Wró​ci​łam około dzie​wią​tej.

— Dzie​wią​tej? — zapy​tał. Chyba nie zro​b i​łam na nim wra​że​ nia. — Tak — odpar​łam wyzy​wa​jąco. — I? — mówił rów​n ym gło​s em, twarz miał pozba​wioną uczuć, lecz pręd​kość, z jaką padło pyta​n ie, dała mi do zro​zu​ mie​n ia, że czymś się przej​muje. Prze​s tą​p i​łam z nogi na nogę, nie do końca pewna, co powie​ dzieć. Randka nie była kom​p letną pomyłką, Dylan oka​zał się słodki i inte​re​s u​jący, tylko ja prze​b y​wa​łam myślami zupeł​n ie gdzie indziej. Winda zatrzy​mała się na pię​trze, na któ​rym miesz​kał Will, co uchro​n iło mnie przed koniecz​n o​ś cią odpo​wie​d zi. Wyszłam i podą​ży​łam za nim dłu​g im kory​ta​rzem, przy​g lą​d a​jąc się naprę​ żo​n ym mię​ś niom jego ple​ców i ramion, gra​ją​cym przy każ​d ym kroku. Miał na sobie nie​b ie​s kie spodnie od piżamy, a przez cienki biały T-shirt prze​b i​jały nie​które ciem​n iej​s ze tatu​aże. Zdła​wi​łam w sobie chęć prze​s u​n ię​cia pal​cem po ich zary​s ie, zdję​cia koszulki i obej​rze​n ia ich wszyst​kich. Z pew​n o​ś cią było ich wię​cej niż kie​d yś, lecz jak wyglą​d ają? Jakie opo​wie​ ści kryją się pod liniami atra​mentu na jego skó​rze? — Powiesz mi? — zapy​tał. Przy​s ta​n ął przed drzwiami swo​jego miesz​ka​n ia; spoj​rza​łam na

niego. — O czym? — zapy​ta​łam zdez​o ​rien​to​wana. — O randce, Hanno. — Och — mruk​n ę​łam, zamru​g a​łam i spró​b o​wa​łam zapro​wa​ dzić jako taki ład w myślach. — Poszli​śmy na kola​cję, gada​li​ś my, gada​li​ś my, wzię​łam tak​s ówkę do domu. Naprawdę cię nie obu​d zi​łam? Wes​tchnął długo i głę​b oko i gestem zapro​s ił mnie, żebym weszła pierw​s za. — Nie​s tety nie. — Zdjął z opar​cia kanapy koc i rzu​cił mi go. — Jesz​cze nie udało mi się zasnąć. Chcia​łam go słu​chać, ale nagle roz​p ro​s zyło mnie mnó​s two ele​men​tów życia Willa wokół. Jego miesz​ka​n ie było nowo​cze​s ne, lecz skromne; znaj​d o​wało się w jed​ nym z now​s zych budyn​ków tej dziel​n icy. Gdy męż​czy​zna pstryk​n ął włącz​n i​kiem małego kominka w ścia​n ie, z cichym sykiem obu​d ziły się do życia pło​myki, rzu​ca​jąc ruchliwe cie​n ie na ściany w kolo​rze miodu. — Roz​g rzej się, a ja zro​b ię ci coś do picia — pole​cił, wska​zu​

jąc dywa​n ik przed komin​kiem. — I opo​wiedz coś wię​cej o tej randce, która skoń​czyła się o dzie​wią​ tej. Z salonu widać było kuch​n ię; przy​g lą​d a​łam się, jak Will otwiera i zamyka szafki, nalewa wodę do sta​ro​ś wiec​kiego czaj​n ika i sta​wia go na kuchence. Miesz​ka​n ie miał mniej​s ze, niż się spo​d zie​wa​łam, z drew​nia​n ymi pod​ło​g ami i biblio​tecz​kami pęka​ją​cymi od powie​ś ci z poza​g i​n a​n ymi rogami, gru​b ych pod​ręcz​n i​ków gene​tyki oraz impo​n u​ją​cej kolek​cji komik​s ów zaj​mu​ją​ cych całą jedną ścianę. W pokoju domi​n o​wały dwie skó​ rzane sofy, na ścia​n ach wisiały obrazy w pro​s tych ramach. W koszu na pod​ło​d ze leżały gazety, na półce nad komin​kiem sto​s ik listów, a na półce stała szklanka pełna kap​s li. Sta​ra​łam się sku​p ić na jego pyta​n iu, lecz każdy przed​miot w pokoju sta​n o​wił dla mnie frag​ment fascy​nu​ją​cej ukła​d anki, jaką było życie Willa. — Nie ma o czym opo​wia​d ać — odpar​łam z roz​tar​g nie​n iem. — Hanno.

Jęk​n ę​łam, zdję​łam mary​n arkę i powie​s i​łam ją na krze​ś le. — Wiesz, po pro​s tu nie potra​fi​łam się w to zaan​g a​żo​wać —  powie​d zia​łam i zatrzy​ma​łam się na widok jego miny. Oczy miał sze​roko otwarte, usta też, a spoj​rze​n iem wędro​wał w stronę moich stóp. — Co? — Co masz… — zakasz​lał. — Przy​s złaś tu w czymś takim? Spoj​rza​łam po sobie i — o ile to moż​liwe — poczu​łam się jesz​ cze zaże​n o​wana niż przed​tem. Poszłam spać w szor​tach i pod​ ko​s zulku bez ręka​wów, a potem wcią​g nę​łam na sie​b ie spodnie od piżamy, puchate kozaki i olbrzymi stary płaszcz Jen​s ena. Koszulka nie pozo​s ta​wiała żad​n ego pola dla wyobraźni; moje stward​n iałe sutki wyraź​n ie wyod​ręb​n iały się pod cien​kim mate​ria​łem. — Och. Ups — zało​ży​łam ramiona na piersi, usi​łu​jąc ukryć fakt, że na dwo​rze naj​wy​raź​n iej pano​wał ostry chłód. — Chyba powin​n am była się zasta​n o​wić, ale… Chcia​łam cię zoba​czyć. Czy to dziwne? To dziwne, prawda? Pew​n ie łamię teraz jakieś dwa​n a​ś cie two​ich reguł. Zamru​g ał. — Ja, tego… Zła​ma​n ie reguł można wyba​czyć, jeśli masz na sobie coś takiego — powie​d ział, po czym zdo​łał ode​rwać

wzrok od mojej klatki pier​s io​wej na tyle długo, by skoń​czyć to, co zaczął w kuchni. Moż​li​wość zbi​cia go z pan​ta​łyku napeł​n iła mnie nie​zna​n ym dotąd poczu​ciem mocy, ale sta​ra​łam się nie wyglą​d ać na zbyt zado​wo​loną z sie​b ie, kiedy wycho​d ził z kuchni, nio​s ąc dwa paru​jące kubki. — Zatem dla​czego ta randka tak szybko się skoń​czyła? —  zapy​tał. Usia​d łam na pod​ło​d ze przed komin​kiem, wycią​g a​jąc przed sie​ bie nogi. — Mia​łam co innego w gło​wie. — Na przy​kład? — Na przy​kład… — prze​cią​g nę​łam słowa, by zyskać na cza​ sie i zde​cy​d o​wać, czy naprawdę chcę się zapusz​czać w te rejony. Chcia​łam. — Na przy​kład imprezę. Zapa​d ła długa, ciężka cisza. — Rozu​miem. — Taaa. — Na wypa​d ek, gdy​b yś nie zauwa​żyła — powie​d ział, zer​ka​

jąc na mnie — nie wyrwa​łaś mnie z głę​bo​kiego snu. Poki​wa​łam głową i znów odwró​ci​łam się do ognia, nie​p ewna, co dalej. — Wiesz, zawsze umia​łam kon​tro​lo​wać kie​ru​n ek, w jakim podąża mój umysł. Jeśli jest czas na szkołę, myślę o szkole. Jeśli to praca, myślę o pracy. Ale ostat​n io — powie​d zia​łam, krę​cąc głową — sia​d ła mi kon​cen​tra​cja. Roze​ś miał się cicho obok mnie. — Znam to bar​d zo dobrze. — Nie potra​fię się sku​p ić. — Taaa — podra​p ał się w poty​licę i spoj​rzał na mnie spod ciem​n ych rzęs. — Kiep​s ko sypiam. — Jak ja. — Jestem tak nakrę​cona, że nie potra​fię usie​d zieć w miej​s cu, cho​lera — przy​zna​łam. Poczu​łam, jak wypusz​cza powie​trze w dłu​g im, mia​ro​wym

odde​chu; dopiero wtedy uświa​d o​mi​łam sobie, jak bli​s ko sie​ bie się zna​leź​li​ś my. Unio​s łam wzrok i napo​tka​łam jego uważne spoj​rze​n ie. Tak​s o​wał wzro​kiem każdy cal mojej twa​rzy. — Nie wiem… czy kie​d y​kol​wiek byłem kim​kol​wiek tak pochło​n ięty — powie​d ział. Zna​la​złam się tak bli​s ko, że widzia​łam każdą jego rzęsę z osobna w świe​tle kominka, tak bli​s ko, że dostrze​g a​łam drobne piegi na jego nosie. Nie​wiele myśląc, prze​chy​li​łam się i musnę​łam war​g ami jego usta. Otwo​rzył sze​rzej oczy; poczu​ łam, jak sztyw​n ieje, zamiera tylko na moment, po czym jego ramiona się roz​luź​n iają. — Nie powi​n ie​n em tego chcieć — ode​zwał się. — Nie mam poję​cia, co robimy. Nie cało​wa​li​ś my się — nie naprawdę — raczej draż​n i​li​ś my, wdy​cha​jąc to samo powie​trze. Czu​łam zapach mydła i lekki aro​mat pasty do zębów. W źre​n i​cach męż​czy​zny widzia​łam swoje odbi​cie. Will prze​chy​lił głowę i przy​mknął oczy, przy​s u​n ął się tak, by poca​ło​wać mnie roz​chy​lo​n ymi ustami, jeden raz. — Każ mi prze​s tać, Hanno.

Nie mogłam. Zamiast tego uję​łam go za kark i przy​s u​n ę​łam do sie​b ie. I nagle to on napie​rał na mnie, moc​n iej, dłu​żej, a ja musia​łam chwy​cić się jego pod​ko​s zulka dla rów​n o​wagi. Otwo​rzył usta, zaczął ssać moją dolną wargę i język. W dole brzu​cha poczu​łam pul​s u​jące cie​p ło; zaczę​łam się roz​ta​p iać, roz​p ły​wać, aż w końcu zostało ze mnie tylko sza​leń​czo łomo​ czące serce i koń​czyny splą​tane z jego koń​czy​n ami, cią​gnące nas oboje na bok i na pod​łogę. — Ja nie… — zaczę​łam, z tru​d em łapiąc oddech. — Powiedz mi, co robić. Poczu​łam jego nacisk na bio​d ro i zasta​n a​wia​łam się, od jak dawna jest taki napa​lony, czy myślał o nas rów​n ie inten​s yw​ nie co ja. Mia​łam ochotę się​g nąć w dół, dotknąć go, patrzeć, jak się roz​p ada, jak wtedy na impre​zie, jak za każ​d ym razem w moich myślach, kiedy zamknę​łam oczy. Ustami zje​chał po moich policz​kach do szyi. — Odpręż się, ja się tym zajmę. Powiedz, co chcesz robić. Rękę wsu​n ę​łam pod jego koszulkę; poczu​łam twarde mię​ś nie ple​ców i ramion, gdy prze​wró​cił nas i zawisł nade mną. Wypo​ wie​d zia​łam jego imię, z nie​chę​cią stwier​d za​jąc, że mój głos brzmi słabo, obco, lecz było w nim też coś nowego, suro​ wego i peł​n ego despe​ra​cji. Chcia​łam wię​cej.

— Wyobra​ża​łam sobie, jak to by było mieć cię na sobie —  przy​zna​łam, cho​ciaż sama nie wie​d zia​łam, skąd mi się wzięły te słowa. Oparł się na mnie moc​n iej, bio​d ra ulo​ko​wał mię​d zy moimi roz​ło​żo​n ymi nogami. — Kiedy prze​s ia​d y​wa​łeś w salo​ nie z moim bra​tem. Kiedy zdej​mo​wa​łeś koszulkę, żeby umyć samo​chód. Jęk​n ął, się​g nął dło​n ią do moich wło​s ów i prze​cią​g nął kciu​ kiem w dół twa​rzy, naci​s ka​jąc na dół policzka. — Nie mów mi tego. Jed​n ak tylko o tym mogłam teraz myśleć: o zwią​za​n ych z nim wspo​mnie​n iach sprzed lat i real​n o​ś ci bycia z nim w tej chwili. Nie zli​czy​ła​b ym, ile razy zasta​n a​wia​łam się, jak wygląda bez ubra​n ia, jakie odgłosy wydaje, goniąc za roz​ła​d o​wa​n iem. I oto leżał na mnie całym swoim cię​ża​rem, twardy mię​d zy moimi nogami, co czu​łam pod ubra​n iem. Mia​łam ochotę ska​ta​ lo​g o​wać wszyst​kie jego tatu​aże, każdą linię mię​ś ni, każdy cal rzeź​b io​n ej szczęki. — Przy​g lą​d a​łam ci się z mojego okna — powie​d zia​łam, wcią​ ga​jąc powie​trze, kiedy popra​wił się tak, że człon​kiem leżał na mojej szparce. — Boże, kiedy mia​łam szes​n a​ś cie lat, byłeś głów​n ym boha​te​rem wszyst​kich moich kosma​tych snów.

Pod​n iósł się odro​b inę i z wyraź​n ym zasko​cze​n iem spoj​rzał mi w oczy. Prze​łknę​łam ślinę. — Nie​p o​trzeb​n ie ci to mówię? — Ja… — zaczął i obli​zał usta. — Nie wiem — wyda​wał się zdez​o ​rien​to​wany i roz​d arty. Nie mogłam ode​rwać spoj​rze​n ia od jego ust. — Wiem, że nie powinno mnie to pod​n ie​cać, ale… Boże, Hanno, jeśli dojdę w spodniach, tylko ty będziesz temu winna. Potra​fię go do tego dopro​wa​d zić? Jego słowa prze​p a​liły mi bez​p iecz​n ik w piersi; teraz już chcia​łam mu opo​wie​d zieć wszystko. — Doty​ka​łam się pod koł​d rą — wyzna​łam szep​tem. — Cza​ sami sły​s za​łam, jak z kimś roz​ma​wiasz, i… uda​wa​łam… Zasta​ na​wia​łam się, jak by to było, gdy​b yś tu był. Dopro​wa​d za​łam się do końca, uda​jąc, że to ty robisz. Zaklął, opadł niżej, poca​ło​wał mnie znów, moc​n iej, wil​g ot​n iej, prze​s u​wa​jąc zębami po mojej dol​n ej war​d ze. — I co mówi​łem? — Jakie to dobre i jak bar​d zo mnie pra​g niesz — powie​d zia​

łam pod jego poca​łun​kiem. — Nie grze​szy​łam wtedy kre​atyw​n o​ś cią. Na pewno w rze​czy​wi​s to​ś ci jesteś znacz​n ie bar​d ziej wymowny. Roze​ś miał się tak nisko i chra​p li​wie, że poczu​łam na szyi fizyczny nacisk jego odde​chu. — Uda​wajmy więc, że masz szes​n a​ś cie lat, a ja zakra​d łem się do two​jego pokoju — powie​d ział, prze​s u​wa​jąc usta tuż nad moimi, z leciutką nutą nie​p ew​n o​ś ci w gło​s ie. — Nie musimy zdej​mo​wać ubrań, jeśli nie jesteś gotowa. Nie byłam pewna, co powie​d zieć, gdyż ow​s zem, chcia​łam leżeć pod nim kom​p let​n ie naga, wyobra​żać sobie, jak by to było czuć go nagiego na sobie i w sobie. Ale seks z Wil​lem dzi​s iej​s zej nocy wyda​wał się jed​n ak za szybki, za wcze​s ny. Zbyt nie​b ez​p ieczny. — Pokaż mi — popro​s i​łam. — Nie wiem, jak się to robi w ubra​n iu — prze​rwa​łam i po chwili doda​łam szep​tem: — A nawet bez, jak się wydaje. Czyli… no wła​ śnie, nie wiem. Roze​ś miał się, poca​ło​wał mnie w ucho i mruk​n ął cicho, gry​ ząc lekko mał​żo​winę. Spo​s ób, w jaki jego dło​n ie prze​s u​wały się po moim ciele, jego usta śli​zgały po mojej skó​rze… Taki

dotyk wyda​wał się przy​cho​d zić Wil​lowi tak natu​ral​n ie jak oddy​cha​n ie. Wypu​ś cił powie​trze w moją szyję i jęk​n ął cicho. — Poru​s zaj się pode mną. Spraw​d zaj, co ci się podoba, dobrze? Poki​wa​łam głową, prze​s u​wa​jąc się pod nim, czu​jąc twardy nacisk fiuta mię​d zy nogami. — Czu​jesz to? — zapy​tał zna​cząco, przy​ci​s ka​jąc się do mojej cipki. — Dobrze ci z tym? — Tak — chwy​ci​łam go za włosy i pocią​g nę​łam mocno, słu​ cha​jąc jego świsz​czą​cego odde​chu, kiedy zako​ły​s ał się na mnie i zaczął prze​s u​wać się coraz szyb​ciej. — Cho​lera, Hanno — pod​s u​n ął moją koszulkę nad żebra i zawi​n ął ją nad pier​s iami. Pochy​lił się, chwy​cił moją pierś, ści​ snął i wziąw​s zy głę​b oko w usta sutek, zaczął go ssać. Powie​ trze ze mnie ucie​kło, a bio​d ra sko​czyły w górę, szu​ka​jąc dotyku. Dra​p a​łam go po skó​rze, za każ​d ym razem odbie​ra​jąc nagrodę w postaci stłu​mio​n ego prze​kleń​s twa lub jęku. — Wła​ś nie tak — powie​d ział. — Nie prze​s ta​waj. — Jego usta podą​żały za dłońmi; zamknę​łam oczy, czu​jąc na sobie

gorąco jego języka. Cało​wał mnie w usta i w szyję. Ból mię​ dzy nogami nara​s tał, czu​łam, jak wil​g ot​n ieję, jaka jestem pusta, jak bar​d zo pra​g nę jego ust na mnie, jego pal​ców wewnątrz. Jego fiuta. Prze​s u​wa​li​ś my się po pod​ło​d ze, czu​łam coś pod ple​cami, ale nie inte​re​s o​wało mnie to, chcia​łam tylko gonić za tym odczu​ ciem. — Tak bli​s ko — wysa​p a​łam, z zasko​cze​n iem stwier​d za​jąc, że patrzy na mnie z roz​chy​lo​n ymi ustami i wło​s ami opa​d a​ją​cymi na czoło. Otwo​rzył oczy sze​rzej, pod​n ie​cony. — Tak? Poki​wa​łam głową; świat stra​cił kon​tury, prze​s ła​n iało je to, co czu​łam mię​d zy nogami, coraz sil​n iej​s ze i bar​d ziej naglące cie​ pło. Chcia​łam wcze​p ić się w niego paznok​ciami, bła​g ać, by zdarł ze mnie ubra​n ie, by mnie posu​wał, by kazał mi bła​g ać o wię​cej. — Cho​lera. Nie prze​s ta​waj — powie​d ział, koły​s ząc się do przodu, dając mi ide​alne połą​cze​n ie cie​p ła i naci​s ku tam, gdzie potrze​b o​wa​łam. — Już pra​wie jestem. — Och — powie​d zia​łam, wbi​ja​jąc palce w cienki mate​riał

jego koszulki, czu​jąc, jak sama zaczy​n am spa​d ać, zamy​ka​jąc oczy, kiedy fala orga​zmu zaczęła spły​wać mi po krę​g o​s łu​p ie i wybu​chła mię​d zy nogami. Krzyk​n ę​łam jego imię i poczu​łam, jak przy​s pie​s za bio​d rami. Pal​cami wpił się w moje bio​d ra, pchnął raz, drugi, chrzą​ka​jąc w moją szyję — i doszedł. W ciało powoli zaczęło powra​cać czu​cie — poje​d yn​czo w każdą koń​czynę. Czu​łam się ciężka, bez​władna, nagle wykoń​czona tak, że nie​mal nie mogłam otwo​ rzyć oczu. Will padł na mnie, czu​łam na karku jego gorący oddech, skórę miał wil​g otną od potu i cie​p łą od ognia pło​n ą​ cego na kominku. Uniósł się na łok​ciu i spoj​rzał na mnie. Twarz miał zaspaną, słodką, nieco onie​ś mie​loną. — Hej — powie​d ział, wra​ca​jąc do swo​jego zwy​kłego krzy​ wego uśmieszku. — Prze​p ra​s zam, że zakra​d łem się do two​ jego pokoju, nasto​let​n ia Hanno. Zdmuch​n ę​łam grzywkę z czoła i odpo​wie​d zia​łam uśmie​chem. — Jesteś tu mile widziany o każ​d ej porze. — Ja… hm… — zaczął i roze​ś miał się. — Nie chcę ucie​kać, ale muszę się tego… Posprzą​tać.

Nagle ude​rzyła mnie absur​d al​n ość całej sytu​acji; zaczę​łam się śmiać. Leże​li​ś my na pod​ło​d ze w jego miesz​ka​n iu, pod ple​ cami mia​łam chyba but, a Will wła​ś nie się spu​ś cił w spodnie. — Hej — powie​d ział — nie śmiej się. Powie​d zia​łem, że to twoja wina. Nagle poczu​łam prze​możne pra​g nie​n ie. Obli​za​łam wargi. — Idź — powie​d zia​łam, gła​s ka​jąc go po ple​cach. Poca​ło​wał mnie miękko dwa razy w usta, po czym pod​n iósł się i poszedł do łazienki. Leża​łam jesz​cze chwilę; skóra obsy​ chała mi z potu, a serce powoli wra​cało do nor​mal​n ego rytmu. Czu​łam się i lepiej, i gorzej. Lepiej, gdyż wresz​cie się zmę​czy​łam, ale gorzej, gdyż nowe wspo​mnie​n ie penisa Willa poru​s za​ją​cego się mię​d zy moimi nogami roz​p ra​s zało mnie znacz​n ie bar​d ziej niż wspo​mnie​n ie jego pal​ców. Zadzwo​n i​łam po tak​s ówkę, następ​n ie poszłam do kuchni, gdzie opry​s ka​łam twarz zimną wodą i napi​łam się. Will wró​cił do pokoju w innej piża​mie, pach​n ący mydłem i pastą do zębów.

— Wezwa​łam tak​s ówkę — uspo​ko​iłam go, rzu​ca​jąc mu spoj​ rze​n ie mówiące „nie martw się o mnie”. Twarz mu się wydłu​żyła — albo tak mi się wyda​wało — lecz trwało to zale​d ​wie moment, więc nie byłam pewna, czy się nie pomy​li​łam. — Dobrze — mruk​n ął, pod​s zedł do mnie i podał mi moją bluzę. — Teraz chyba wresz​cie zasnę. — Po pro​s tu potrze​b o​wa​łeś orga​zmu — stwier​d zi​łam z sze​ro​ kim uśmie​chem. — Wła​ś ci​wie — powie​d ział głę​b o​kim gło​s em — dzi​s iaj w nocy pró​b o​wa​łem już kilka razy. Dotąd nie dzia​łało… O rany… Cała sen​n ość prze​s zła mi jak ręką odjął. Teraz przez resztę nocy będę sobie wyobra​żać, jak Will się dotyka. Chyba już ni​g dy nie zasnę. Odpro​wa​d ził mnie na dół, w drzwiach poca​ło​wał w czoło i patrzył, jak idę do tak​s ówki, wsia​d am i odjeż​d żam. Na wyświe​tla​czu poka​zała mi się wia​d o​mość od niego: „Daj znać, jak dotrzesz do domu”. Miesz​ka​łam led​wie sie​d em ulic dalej, w kilka minut zna​la​złam się w domu. Padłam na łóżko i wtu​lona w poduszkę, odpi​s a​

łam: „Dotar​łam bez​p iecz​n ie”. ROZ​DZIAŁ ÓSMY Miesz​ka​jąc w pobliżu kam​p usu Colum​b ii, zawsze trzeba spo​ dzie​wać się tłumu, ale Dun​kin’ Donuts pod moim blo​kiem naj​ bar​d ziej pękał w szwach w czwartki. Nawet jed​n ak bez tego tłumu nie roz​p o​znał​bym sto​ją​cego tuż przede mną Dylana. Kiedy więc obró​cił się, spoj​rzał na mnie uważ​n ie i powie​d ział przy​jaź​n ie: „Hej! Will, prawda?”, o mało nie pod​s ko​czy​łem. Zamru​g a​łem, zupeł​n ie zbity z tropu. Wła​ś nie marzy​łem o tym, by pchnąć sprawy z Hanną w innym kie​runku niż dwa dni temu, kiedy w środku nocy przy​s zła do mnie, a skoń​czyła pode mną, kiedy oboje doszli​ś my w ubra​ niach. To wspo​mnie​n ie było obec​n ie naj​waż​n iej​s ze, wra​ca​ łem do niego nie​mal w każ​dej wol​n ej chwili, grało we mnie wciąż, roz​p a​la​jąc krew. Od lat nie bzy​ka​łem się w ubra​n iu z dziew​czyną i zapo​mnia​łem, jakie to brudne i zaka​zane uczu​cie.

Ale na widok tego smar​ka​cza — faceta, z któ​rym spo​ty​kała się Hanna — poczu​łem, jakby na głowę wysy​p ano mi wia​d ro lodu. Dylan wyglą​d ał jak każdy stu​d ent Colum​b ii: ubrany tak swo​ bod​n ie, że balan​s o​wał na gra​n icy mię​d zy nosze​n iem piżamy i łach​ma​n ów. — Tak — powie​d zia​łem, poda​jąc mu rękę. — Cześć, Dylan. Miło znów cię widzieć. Sto​jąc w kolejce, posu​wa​li​ś my się do przodu i powoli docie​ rała do mnie nie​zręcz​n ość całej sytu​acji. Na impre​zie nie zda​wa​łem sobie sprawy z tego, jak młodo wyglą​d ał: wyda​wał się bez prze​rwy nakrę​cony, pełen werwy, cią​g le czymś roz​e​mo​cjo​n o​wany. Czę​s to kiwał głową, patrząc na mnie z sza​cun​kiem, jak​b ym stał w hie​ rar​chii wyżej od niego. Porów​n u​jąc nas, zauwa​ży​łem, jak dużo bar​d ziej ofi​cjal​n ie wyglą​d am w swoim gar​n i​tu​rze. Kiedy zamie​n i​łem się w faceta w gar​n i​tu​rze? Kiedy stra​ci​łem cier​p li​wość dla głu​p ich, dwu​ dzie​s to​kil​ku​let​n ich stu​d en​tów? Praw​d o​p o​d ob​n ie tego dnia, gdy Hanna obcią​g nęła mi w pokoju na impre​zie, a był to naj​ lep​-

szy seks, jaki kie​d y​kol​wiek prze​ży​łem, przy​p o​mnia​łem sie​b ie. — Dobrze się bawi​łeś u Denny’ego? Wpa​try​wa​łem się w niego przez dłuż​s zą chwilę, pró​b u​jąc przy​p o​mnieć sobie, kiedy ostatni raz byłem u Denny’ego. — Ja… — Na przy​ję​ciu, nie w restau​ra​cji — pod​p o​wie​d ział ze śmie​ chem. — Miesz​ka​n ie nale​żało do faceta o imie​n iu Denny. — Ach, rze​czy​wi​ś cie. Na przy​ję​ciu. — Moje myśli natych​ miast poszy​b o​wały do twa​rzy Hanny w chwili, kiedy wsu​wa​ łem palce pod jej bie​li​znę i prze​s u​wa​łem nimi po jej nagiej skó​ rze. Z dosko​n ałą jasno​ś cią pamię​ta​łem wyraz jej twa​rzy, zanim doszła, jak​b ym doko​n ał pie​p rzo​n ego cudu. Wyglą​d ała, jakby po raz pierw​s zy dozna​wała roz​ko​s zy. — Tak, przy​ję​cie było cał​kiem fajne. Patrząc na mnie, Dylan bawił się swoim tele​fo​n em i wyda​wał się zbie​rać na odwagę. — Wiesz co — powie​d ział, pochy​la​jąc się lekko. — Pierw​s zy raz tra​fi​łem na kogoś, kto jakby spo​tyka się z tą samą dziew​czyną, z którą ja się jakby spo​tykam. Czy to naprawdę nie dziwne?

Powstrzy​ma​łem się od śmie​chu. Cóż, swoją bez​p o​ś red​n io​ś cią dorów​n y​wał Han​n ie. — Dla​czego sądzisz, że się z nią spo​ty​kam? Dylan natych​miast się zawsty​d ził. — Po pro​s tu przy​p usz​cza​łem… bo tak to wyglą​d ało na impre​ zie… Rzu​ca​jąc mu chy​try uśmiech, dowa​li​łem: — A jed​n ak umó​wi​łeś się z nią? Zaśmiał się, jakby sam rów​n ież nie mógł uwie​rzyć we wła​s ną śmia​łość. — Byłem nawa​lony! To pew​n ie dla​tego posta​wi​łem wszystko na jedną kartę. Mia​łem ochotę mu przy​ło​żyć, ale jed​n o​cze​ś nie uświa​d o​mi​łem sobie, jakiego hipo​krytę z sie​b ie robię. Nie mia​łem żad​n ego prawa czuć aż takiego obu​rze​n ia. — W porządku — powie​d zia​łem, uspo​ka​ja​jąc się. Ni​g dy przed​tem nie zna​la​złem się w takiej sytu​acji i przez chwilę zasta​n a​wia​łem się, czy w ogóle któ​reś z moich kocha​n ek kie​ dy​kol​wiek wpa​d ły na sie​b ie w podob​n ym miej​s cu. Co za

żenada. Pró​b o​wa​łem wyobra​zić sobie, jak postą​p i​łyby na moim miej​s cu Kitty albo Lara, obie pełne życia i opty​mi​zmu, czy też Nata​lia albo Kri​s ty, które nawet w naj​lep​s ze dni led​ wie się uśmie​chały. Wzru​s za​jąc ramio​n ami, powie​d zia​łem: — Hanna i ja znamy się od lat. To wszystko. Chło​p ak zaśmiał się, kiwa​jąc głową, jakby to była odpo​wiedź na wszyst​kie jego nie​za​d ane pyta​n ia. — Powie​d ziała, że na razie chce tylko rand​ko​wać. Rozu​miem ją. To naprawdę fajna dziew​czyna, od dawna chcia​łem się z nią umó​wić, więc biorę wszystko, co mi się uda wyszar​p ać. Wpa​try​wa​łem się w kasjerkę, w myślach bła​g a​jąc, by nieco pospie​s zyła się z obsługą. Nie​s tety, dokład​n ie wie​d zia​łem, co Dylan miał na myśli. — Tak. Znów kiw​n ął głową, a mnie kor​ciło, by nauczyć go zasady ciszy: cza​s ami krę​p u​jące mil​cze​n ie jest w rze​czy​wi​s to​ś ci znacz​n ie mniej kło​p o​tliwe niż wymu​s zona roz​mowa. Dylan pod​s zedł zamó​wić kawę i mogłem powró​cić do bez​ piecz​n ej zabawy smart​fo​n em. Nie patrzy​łem na niego, kiedy

pła​cił, a potem odszedł, ale poczu​łem w żołądku oło​wiany cię​ żar. „Co ja, do cho​lery, wypra​wiam?” Z każ​d ym kro​kiem w kie​runku biura czu​łem się coraz bar​d ziej nie​p rzy​jem​n ie. W ciągu pra​wie dzie​s ię​ciu lat z każdą z moich part​n e​rek sek​s u​al​n ych usta​la​łem dokładne gra​n ice, zanim doszło do seksu. Cza​sami roz​mowa nawią​zy​wała się już przy wyj​ś ciu z imprezy, innym razem nastę​p o​wało to natu​ral​n ie, gdy pytały, czy mam dziew​czynę, i po pro​s tu mogłem odpo​wie​d zieć: — Uma​wiam się z róż​n ymi, ale z żadną na stałe. W kilku przy​p ad​kach, gdy seks zamie​n iał się w coś wię​cej, zawsze sta​ra​łem się jasno okre​ś lić, w jakim punk​cie sto​imy, i otwar​cie omó​wić, czego oboje chcemy. Nie zda​wa​łem sobie sprawy, jak bar​d zo wytrą​ciło mnie z rów​ no​wagi poja​wie​n ie się Dylana w moim życiu, i co waż​n iej​s ze, w życiu Hanny. Po raz pierw​s zy w życiu zało​ży​łem, że gdy pocią​g nęła mnie do tej sypialni, chciała doświad​czyć seksu ze mną… i tylko ze mną. Karma to nie​zła suka.

Tego poranka zanu​rzy​łem się w pracy, stu​d iu​jąc trzy bro​ szury i prze​d zie​ra​jąc się przez stos bzdur​n ej papier​ko​wej roboty, którą odkła​d a​łem od zeszłego tygo​d nia. Prze​p ro​wa​d zi​ łem roz​mowy tele​fo​n iczne, zor​g a​n i​zo​wa​łem sobie dele​g a​cję Bay Area, żeby zapo​znać się z nowin​kami w bio​tech​n o​lo​g ii. Led​wie mia​łem czas ode​tchnąć. Gdy jed​n ak minęło popo​łu​d nie, kilka godzin od śnia​d a​n ia i skutki kawy dawno zni​kły, Hanna znów roz​g o​ś ciła się w moich myślach. Drzwi biura otwo​rzyły się i wszedł Max. Rzu​cił mi na biurko ogromną kanapkę, po czym osu​n ął się na fotel naprze​ciwko. — Co się dzieje, Wil​lia​mie? Wyglą​d asz, jak​b yś wła​ś nie dowie​ dział się, że DNA jest skrętne pra​wo​stron​n ie. — Jest skrętne pra​wo​s tron​n ie — popra​wi​łem go. — Tylko po pro​s tu skręca się w lewo. — Tak jak twój fiut? — Dokład​n ie. Przy​cią​g ną​łem do sie​b ie kanapkę i roz​p a​ko​wa​łem ją. Dopiero na jej widok i czu​jąc ten nie​b iań​s ki zapach, uprzy​tom​n i​łem

sobie, jak bar​d zo byłem głodny. — Po pro​s tu zbyt wiele myślę. — To dla​czego tak schi​zu​jesz? Prze​cież w myśle​n iu zawsze biłeś nas wszyst​kich na głowę. — Tym razem to się nie spraw​d za — prze​s u​n ą​łem dłońmi po twa​rzy i uzna​łem, że teraz lepiej być szcze​rym, niż silić się na żar​ciki. — Cały czas myślę o jed​n ej spra​wie. Max ugryzł kawa​łek swo​jej kanapki i przyj​rzał mi się uważ​n ie. — Cho​d zi o twoją Cyco​linę, prawda? — zapy​tał po kilku dłu​ gich minu​tach. Spoj​rza​łem na niego sta​n ow​czo. — Nie wolno ci tak o niej mówić, Max. — Oczy​wi​ś cie, że nie wolno, przy​n aj​mniej nie w twarz. Moją Sarę nazy​wam Języcz​kiem, ale ona nie ma o tym poję​cia. Mimo burzo​wego nastroju musia​łem się roze​ś miać. — Nie wie​rzę. — Tak naprawdę nie — spo​waż​n iał i przy​b rał minę fał​s zy​ wego zatro​s ka​n ia. — To by było bar​d zo nie​u przejme,

prawda? — Bar​d zo. — Ale nie da się nie zauwa​żyć, że Hanna ma się czym pochwa​lić. Znów się roze​ś mia​łem. — Maxi​mu​s ie, nie masz nawet poję​cia. Wypro​s to​wał się w krze​ś le. — Nie mam — przy​znał — ale ty chyba masz. Widzia​łeś je? Nie sądzi​łem, że posu​n ę​li​ś cie się dalej poza te bzdurne wykłady o rand​kach. Kiedy unio​s łem na niego wzrok, zro​zu​mia​łem, że z mojej twa​ rzy dowie​d ział się wszyst​kiego: wpa​dłem po uszy. — Widzia​łem. Posu​n ę​li​ś my się, eee… dalej któ​rejś nocy. I potem jesz​cze kilka dni temu. — Ugry​złem kanapkę. — Nie do seksu, ale… Nie​s tety ona dzi​s iaj wycho​d zi z innym gościem. — Rand​kuje, prze​cież tego chciała, prawda?

Poki​wa​łem głową. — Na to wygląda. — Czy ona wie, że cho​d zisz po świe​cie jak chory z miło​ś ci mło​kos? Ugry​złem kanapkę i rzu​ci​łem Maxowi spoj​rze​n ie. — Nie — wymam​ro​ta​łem. — Kutas. — Wygląda świet​n ie — powie​d ział ostroż​n ie. Wytar​łem usta ser​wetką i odchy​li​łem się w fotelu. „Świet​n ie” w ogóle nie odda​wało Han​n ie spra​wie​dli​wo​ś ci. Ni​g dy dotąd nie pozna​łem takiej dziew​czyny. — Max, ona ma wszystko. Jest zabawna, słodka, uczciwa, piękna… Przy niej kom​p let​n ie się gubię. Gdy tylko wymknęły mi się te słowa, mogłem wyczuć, jak obco zabrzmiały w moich ustach. Dziwna dzwo​n iąca cisza wypeł​n iła pokój; przy​g o​to​wa​łem się na nad​cią​g a​jącą falę drwin. Po małym drgnię​ciu warg Maxa pozna​łem, co się święci. „Szlag”.

Wpa​try​wał się we mnie przez dłuż​s zy czas, zanim uniósł palec na znak, żebym pocze​kał, i z kie​s zeni kurtki wycią​g nął tele​fon. — Co robisz? — zapy​ta​łem nie​u f​n ie. Uci​s zył mnie, włą​cza​jąc gło​ś nik, tak że obaj mogli​ś my sły​s zeć dzwo​n ek tele​fonu. Na dru​g im końcu zabrzmiał głos Ben​n etta: — Max. — Ben — odpo​wie​d ział Stella z sze​ro​kim uśmie​chem, odchy​ la​jąc się w fotelu. — W końcu się stało. Jęk​n ą​łem, opie​ra​jąc głowę na rękach. — Dosta​łeś okres? — zapy​tał Ben​n ett. — Gra​tu​la​cje. — Nie, ty cipo — odpo​wie​d ział Max ze śmie​chem. — Mówię o Willu. Stra​cił głowę dla dziew​czyny. W tle zabrzmiało ogłu​s za​jące klep​n ię​cie i wyobra​zi​łem sobie, że biurko Ben​n etta wła​ś nie otrzy​mało bar​d zo entu​zja​s tycz​ nego pią​taka. — Fan​ta​s tycz​n ie! Wygląda na nie​s zczę​ś li​wego? Max uda​wał, że obser​wuje mnie przez chwilę.

— Jak to zwy​kle bywa. Bo słu​chaj: ona idzie dziś wie​czo​rem na randkę z innym face​tem. — Uuuch, kiep​s ko. Co na to nasz chło​p iec? — zapy​tał Ben​ nett. — Według mnie wygląda jak porzu​cony szcze​n iak — odpo​ wie​d ział Max za mnie, a następ​n ie uniósł brwi, dają mi pozwo​le​n ie na odpo​wiedź. — Po pro​s tu sie​d zę w domu — powie​d zia​łem. — Oglą​d a​jąc Knick​s ów. Jestem pewien, że Hanna opo​wie mi wszystko o tej randce. Jutro. Gdy będziemy bie​g ać. Ben​n ett zaśmiał się na dru​g im końcu linii. — Chyba powi​n ie​n em prze​ka​zać to dziew​czy​n om. Jęk​n ą​łem. — Nie rób tego. — Będą chciały wpaść i tro​chę ci pomat​ko​wać — odpo​wie​ dział Ben​n ett. — Nie​s tety Max i ja mamy służ​b ową kola​cję. Nie możemy zosta​wić cię samego w tym god​n ym poża​ło​wa​ nia sta​n ie. — Nie jestem w poża​ło​wa​n ia god​n ym sta​n ie. Mam się

dobrze! Jezu — wymam​ro​ta​łem. — Po co ja wam to mówi​ łem? Nie zwra​ca​jąc na mnie uwagi, Ben​n ett stwier​d ził: — Max, muszę się tym zająć. Dzięki, że dałeś mi znać — i prze​ rwał połą​cze​n ie. *** Chloe prze​ci​s nęła się obok mnie do miesz​ka​n ia. Ręce miała pełne toreb. — Zapro​s i​łaś do mnie kogoś na dziś wie​czór? — zapy​ta​łem. Rzu​ciła mi spoj​rze​n ie ponad ramie​n iem i znik​n ęła w kuchni. W przed​p o​koju sta​n ęła Sara, trzy​ma​jąc sze​ś cio​p ak i jakąś wodę gazo​waną. — Byłam głodna — przy​znała. — I pole​ci​łam Chloe kupić to wszystko. Otwo​rzy​łem sze​rzej drzwi, by ją wpu​ś cić, i posze​d łem za nią do kuchni, gdzie Chloe była zajęta roz​pa​ko​wy​wa​n iem jedze​n ia, któ​rego wystar​czy​łoby dla sie​d em​ na​s tu osób.

— Ja już jadłem — przy​zna​łem, krzy​wiąc się. — Nie mia​łem poję​cia, że przy​n ie​s ie​cie obiad. — Jak mogłeś myśleć, że nie przy​n ie​s iemy? Ben​n ett powie​ dział, że jesteś kom​p let​n ie nie​u po​rząd​ko​wany. Kom​p let​n ie nie​u po​rząd​ko​wany ozna​cza chiń​s kie żar​ cie, babeczki cze​ko​la​d owe i piwo. Poza tym widzia​łam, co jadłeś — powie​d ziała Chloe, wska​zu​jąc na szafkę, w któ​rej trzy​ma​łem naczy​n ia. —  Możesz zjeść wię​cej. Wzru​s za​jąc ramio​n ami, zła​p a​łem trzy tale​rze, sztućce i piwo. Posze​d łem do salonu i poło​ży​łem nakry​cia na sto​liku do kawy. Dziew​czyny dołą​czyły do mnie, Chloe usia​d ła na pod​ło​d ze, Sara zwi​n ęła się obok mnie na kana​p ie i zaczę​li​ś my posi​łek. Jedli​ś my przed tele​wi​zo​rem, oglą​d a​jąc mecz koszy​kówki i luźno, nie​zo​b o​wią​zu​jąco gawę​d ząc. Po tym wszyst​kim cie​s zy​łem się, że dziew​czyny tu były. Nie zawra​cały mi głowy tysią​cami pytań o to, jak się czuję; po pro​s tu przy​s zły, jadły ze mną i dotrzy​my​wały towa​rzy​s twa. Poma​g ały powstrzy​mać zamęt w mojej gło​wie. Byłem cał​kiem pewien, że nie pierw​s zy raz dziew​czyna, z którą się spo​ty​ka​ łem, poszła na randkę z kimś innym, ale dopiero teraz tak mnie to obe​s zło.

Cie​s zy​łem się, że Hanna wyszła i dobrze się bawi. To było naj​ dziw​n iej​s ze w tym wszyst​kim — chcia​łem, by miała, czego chce. Chcia​łem, by chciała jedy​n ie mnie. Chcia​łem, by wpa​d ła dziś wie​czo​rem, przy​znała, że wola​łaby pie​p rzyć się ze mną, i zapo​mniała o tej non​s en​s ow​n ej randce. To było śmieszne i myśląc tak, byłem naj​więk​s zym dup​kiem na świe​cie, zwłasz​cza że w prze​s zło​ś ci sto dziew​czyn czuło się przeze mnie wła​ś nie tak, jak ja teraz. Ale sam tego chcia​ łem. Cho​lera, byłem nie​s po​kojny. Gdy tylko skoń​czy​łem jeść, zaczą​łem obse​s yj​n ie zer​kać w tele​fon, spraw​dza​jąc godzinę. Dla​czego nie pisze? Nie miała nawet jed​n ego pyta​n ia, na które musia​łem odpo​wie​d zieć? Nie chciała nawet powie​d zieć „cześć”? Boże, czu​łem do sie​b ie odrazę. — Dosta​łeś od niej wia​d o​mość? — zapy​tała Chloe, popraw​ nie odczy​tu​jąc moje wier​ce​n ie. Potrzą​s ną​łem głową. — W porządku. Jestem pewna, że ma się dobrze.

— Więc co powie​d ziały Kitty i Kri​s ty? — zapy​tała Sara, sta​ wia​jąc szklankę wody na stole. — Na co? — zapy​ta​łem. Cisza wypeł​n iła prze​s trzeń mię​d zy nami i zamru​g a​łem zdez​o ​ rien​to​wany. — Na co? — zapy​ta​łem ponow​n ie. — Gdy skoń​czy​łeś z nimi — pro​wo​ko​wała Sara. Kurwa. Kuuurwa. — Och — powie​d zia​łem, dra​p iąc się po szczęce. — For​mal​ nie rzecz bio​rąc, nie skoń​czy​li​ś my. — Więc uwie​s i​łeś się na Han​n ie, ale nie pozwa​lasz swoim dwóm pozo​s ta​łym kochan​kom dowie​d zieć się, że żywisz szczere uczu​cia do innej? Pod​n io​s łem piwo, wpa​tru​jąc się w nie. To nie tylko pro​b lem z nie​wy​g odną roz​mową z Kitty i Kri​s ty o zakoń​cze​n iu związku. Gdy​b ym miał być ze sobą szczery, cho​d ziło rów​n ież czę​ ściowo o spo​kój, który mogłyby mi zapew​n ić, gdyby ta cała sprawa z Hanną się skoń​czyła. Nawet dla mnie brzmiało to chu​jowo.

— Jesz​cze nie — przy​zna​łem. — To wszystko jest takie nie​ pewne. Kto wie, ile roz​mów naprawdę potrzeba? Chloe pochy​liła się do przodu, sta​wia​jąc butelkę i cze​ka​jąc, aż spoj​rzę jej w oczy. — Will, kocham cię. Naprawdę. Masz uczest​n i​czyć w naszym ślu​b ie; będziesz czę​ś cią naszej rodziny. Chcę, by przy​tra​fiło ci się wszystko, co naj​lep​s ze na świe​cie — spoj​rzała na mnie zwę​żo​n ymi oczami i poczu​łem, jak jaja peł​zną mi do góry. — Ale wciąż nie radzi​ła​b ym dziew​czy​n ie zary​zy​ko​wać z tobą. Powie​d zia​ła​b ym jej, że powinna pozwo​lić wypie​p rzyć jej rozum, ale trzy​mać uczu​cia na wodzy, ponie​waż jesteś małym chuj​kiem. Skrzy​wi​łem się, nawet zachi​cho​ta​łem i potrzą​s ną​łem głową. — Jesteś orzeź​wia​jąco szczera. — Jestem poważna. Tak, zawsze jesteś otwarty na seks. Nie, nie masz niczego do ukry​cia. Ale co z twoją awer​s ją do związ​ ków? Uno​s ząc ręce, powie​d zia​łem:

— Nie mam nic prze​ciwko związ​kom! Sara aż pod​s ko​czyła, mówiąc: — Zakła​d asz od pierw​s zego dnia, że nie będziesz chciał niczego innego poza wygod​n ym sek​s em — po czym kon​ty​ nu​o wała łagod​n iej: — Posłu​chaj, jak to wygląda z punktu widze​n ia kobiety. Gdy jest młod​s za, chce, by chło​p ak potra​fił grać fair, gdy jed​n ak jest star​s za, pra​g nie czło​wieka, który wie, kiedy koń​czy się zabawa. Nawet tego jesz​cze nie wiesz, a ile masz lat? Trzy​d zie​ś ci jeden? Hanna może jest młod​s za, ale to już stara panna i szybko zorien​tuje się, że nie jesteś face​tem dla niej. Uczysz ją, jak balan​s o​wać mię​d zy wie​loma kochan​kami, ale powi​n ie​n eś poka​zać, jakie to uczu​cie być kochaną. Uśmiech​n ą​łem się do Sary, po czym potar​łem twarz obiema rękami, jęcząc: — Przy​s zły​ś cie tu, żeby zro​b ić mi wykład? — Nie — zapro​te​s to​wała, a Chloe weszła jej w słowo, potwier​d za​jąc: — Tak. W końcu Sara roze​ś miała się i powie​d ziała:

— Tak. Pochy​liła do przodu, kła​d ąc rękę na moim kola​n ie. — Jesteś po pro​s tu tak ciemny, Will. Jesteś jak uro​cza kło​p o​ tliwa maskotka. — To straszne — powie​d zia​łem, śmie​jąc się. — Nie powta​ rzaj tego ni​g dy. Wró​ci​li​ś my do meczu koszy​kówki. To nie było nie​zręczne. Nie czu​łem się roz​d raż​n iony. Wie​d zia​łem, że mają rację; po pro​s tu nie byłem pewien, co fak​tycz​n ie mógł​b ym zro​b ić, skoro Hanna umó​wiła się na randkę z pie​p rzo​n ym Dyla​n em. Wspa​n iale było przy​znać się przed sobą, że chcia​łem z nią cze​g oś wię​cej i że nie chcia​łem, by spo​ty​kała się z innym face​ tem, ale na sto pro​cent nie liczyło się to, dopóki Hanna i ja nie byli​ś my parą. Chcia​łem, by pie​p rzyła się tylko ze mną, ale jed​n o​cze​ś nie tak naprawdę nie pra​g ną​łem zmiany ukła​d ów mię​d zy nami. Czy pra​g ną​łem? Pod​n io​s łem tele​fon, żeby spraw​d zić, czy w ciągu ostat​n ich dwóch minut nie prze​o czy​łem jakiejś wia​do​mo​ś ci od niej.

— Jezu, Will. Po pro​s tu chrzań jej SMS-y! — powie​d ziała Chloe, rzu​ca​jąc we mnie ser​wetką. Wsta​łem, nie przej​mu​jąc się apo​d yk​tycz​n ym zacho​wa​n iem Chloe, lecz musia​łem się roz​ru​s zać. Co teraz robi Hanna? Gdzie są? Już pra​wie dzie​wiąta. Nie powinni do tej pory skoń​ czyć kola​cji? Cóż, bio​rąc pod uwagę jego osią​g nię​cia, ona była praw​d o​p o​ dob​n ie u sie​b ie… Chyba że byli u niego. Poczu​łem, jak moje oczy się roz​s ze​rzają. Moż​liwe, że była w jego łóżku? Kochała się z nim? Zaci​s ną​łem powieki i szczęki, gdy przy​p o​mnia​łem sobie, jak czuła się pode mną, jej krą​g ło​ś ci, jej kolana przy​ci​śnięte do moich boków. I pomy​ś leć, że może być z tym cwa​ nym chło​p acz​kiem? Naga? Pie​p rzyć to. Obró​ci​łem się, scho​d ząc przez hol do sypialni, i zatrzy​ma​łem, gdy zadzwo​n ił tele​fon, który trzy​ma​łem w dłoni. Nie sądzę, że mój ruch był tak szybki jak moja reak​cja na pod​ś wie​tlony ekran. Ale to był tylko Max. „Twoja dziew​czyna jest tu, w restau​ra​cji, ze mną i Benem.

Miło wyko​n any Pro​jekt Hanna, Will. Wygląda cho​ler​n ie gorąco”. Jęk​n ą​łem, opie​ra​jąc się o ścianę w moim przed​p o​koju, i odpi​ sa​łem: „Całuje się z tym chło​p acz​kiem?” „Nie. Ale wciąż spraw​d za tele​fon. Prze​s tań do niej pisać, głupi gnojku. Pamię​taj, że wła​ś nie odkrywa życie” — odpo​ wie​d ział Max. Igno​ru​jąc jego oczy​wi​s tą próbę wku​rze​n ia mnie, wpa​try​wa​ łem się w tekst, czy​ta​jąc go raz po raz. Wie​d zia​łem, że jestem jedyną osobą, która regu​lar​n ie pisuje do Hanny, a nie wysła​łem do niej niczego przez cały wie​czór. Czy to moż​liwe, że spraw​d zała swój tele​fon rów​n ie obse​s yj​ nie jak ja swój? Prze​s ze​d łem przez hol, wśli​zgu​jąc się do łazienki, i usia​d łem na brzegu wanny. Nie igra​łem z Hanną. Sara była w błę​d zie; wie​d zia​łem, że to nie jest gra. Teraz to nie było nawet fajne. Czas spę​d zony z dala od Hanny oscy​lo​ wał sza​leń​czo mię​d zy rado​s nym pod​n ie​ce​n iem a obse​s yj​n ym nie​p o​ko​jem. Czy o to cho​-

dziło? Podej​mo​wa​n ie takiego ryzyka, otwie​ra​n ie się i licze​n ie, że druga osoba potrafi deli​kat​n ie trak​to​wać twoje uczu​cia? Na kilka ude​rzeń serca moje kciuki zawi​s ły w powie​trzu nad kla​wia​turą, a potem napi​s a​łem poje​d yn​czą linijkę, czy​ta​jąc ją w kółko, spraw​d za​jąc styl, ton, wydźwięk: „Nic wiel​kiego. Nie mam obse​s ji na punk​cie two​jej randki ani niczego innego”. Potem zamkną​łem oczy i naci​s ną​łem „Wyślij”. ROZ​DZIAŁ dzie​wiąty Nie napi​s zę do Willa. — …a potem może kie​d yś miesz​kać za gra​n icą… Nie napi​s zę do Willa. — …może w Niem​czech. Albo w Tur​cji… Mru​g a​jąc, wró​ci​łam do rze​czy​wi​s to​ś ci i poki​wa​łam głową do

Dylana, sie​d zą​cego naprze​ciwko mnie; od początku roz​mowy chło​p ak prze​je​chał już prak​tycz​n ie całą kulę ziem​s ką. — Brzmi naprawdę cie​ka​wie — powie​d zia​łam, roz​cią​g a​jąc usta w sze​ro​kim uśmie​chu. Lekko zaru​mie​n iony, spu​ś cił spoj​rze​n ie na obrus. No dobrze, sło​d ziak z niego. Jak szcze​n ia​czek. — Kie​d yś chcia​łem miesz​kać w Bra​zy​lii — mówił dalej — ale bar​d zo lubię tam jeź​d zić, a nie chcę czuć się jak w domu, rozu​ miesz? Znów poki​wa​łam głową, sta​ra​jąc się ze wszyst​kich sił sku​p ić na roz​mo​wie i opa​n o​wać roz​b ie​g ane myśli, sku​p ić się na chło​ paku, a nie na fak​cie, że przez cały wie​czór mój tele​fon mil​czy. Dylan wybrał miłą restau​ra​cję, nie prze​s ad​n ie roman​tyczną, lecz przy​tulną. Przy​ćmione świa​tło, sze​ro​kie okna, bez nad​mier​n ej osten​ta​cji ani powagi. Nic, co nasu​ wa​łoby oczy​wi​s te sko​ja​rze​n ia z randką. Popro​s i​łam o hali​b uta, Dylan zamó​wił stek. Już opróż​n ił swój talerz, a ja led​wie tknę​łam jedze​n ie. Co on mówi? Lato w Bra​zy​lii?

— Ile języ​ków znasz? Możesz powtó​rzyć? — zapy​ta​łam z nadzieją, że nie zba​czam za mocno z tematu. Chyba tra​fi​łam, bo Dylan uśmiech​n ął się do mnie, naj​wy​raź​ niej zado​wo​lony, że pamię​tam o takim szcze​g óle. Albo przy​ naj​mniej o tym, że taki szcze​g ół ist​n ieje. — Trzy. Odchy​li​łam się nieco na opar​cie, zasko​czona. — O rany, to… to naprawdę robi wra​że​n ie, Dylan. Nie prze​s a​d za​łam. Chło​p ak naprawdę był nie​zły. Przy​s tojny, bły​s ko​tliwy — wszystko, czego inte​li​gentna dziew​czyna szuka w face​cie. Jed​n ak kiedy przy sto​ liku zatrzy​mał się kel​n er, by dolać nam napo​jów, nic nie mogło powstrzy​mać mnie przed zer​k​n ię​ciem na wyświe​tlacz tele​fonu i zmarsz​cze​n iem brwi, kiedy zoba​czy​ łam, że wciąż jest ciemny. Żad​n ych wia​d o​mo​ś ci, żad​n ych nie​o de​b ra​n ych połą​czeń —  nic. Cho​lera. Prze​s u​n ę​łam pal​cem po imie​n iu Willa i prze​czy​ta​łam kilka wcze​ś niej​s zych wia​d o​mo​ś ci, które prze​s łał

mi tego dnia. „Tak mi wpa​d ło do głowy, że chciał​b ym widzieć cię pijaną. Alko​h ol wzmac​n ia pewne cechy oso​b o​wo​ś ci, więc zapewne gada​ła​b yś do upa​d łego i w końcu głowę by ci roz​s a​d ziło, cho​ciaż pew​n ie nie powie​d zia​ła​b yś nic bar​d ziej wariac​kiego, niż mówisz teraz”. I kolejna: „Wła​ś nie widzia​łem cię na rogu Osiem​d zie​s ią​tej Pierw​s zej i Amster​d am​s kiej. Sie​d zia​łem w tak​s ówce z Maxem, a ty prze​cho​d zi​łaś przed nami przez ulicę. Czy pod spód​ niczką mia​łaś figi? Mam zamiar zacho​wać sobie ten obra​zek w pamięci do przy​s złego użytku, więc cokol​wiek zro​b isz, po pro​s tu powiedz ”. Tę wia​d o​mość wysłał tuż po trzy​n a​s tej, nie​mal sześć godzin temu. Przej​rza​łam jesz​cze kilka, po czym naci​s nę​łam przy​cisk two​rze​n ia SMS-ów i zawie​s i​łam kciuk nad kla​wia​turą. Co on teraz robi? Albo raczej… z kim? Na tę mimo​wolną myśl zachmu​rzy​łam się jesz​cze bar​d ziej. Zaczę​łam pisać i usu​n ę​łam wia​d o​mość nie​mal natych​miast. „Nie napi​s zę do Willa — przy​p o​mnia​łam sobie. — Nie napi​ szę do Willa. Ninja. Tajny agent. Zdo​b yć klucz do tajem​n icy, po czym uciec cało i zdrowo”. — Hanno?

Unio​s łam wzrok; Dylan wpa​try​wał się we mnie uważ​n ie. — Tak? Chło​p ak ścią​g nął na chwilę brwi, po czym roze​ś miał się cicho, nie​p ew​n ie. — Dobrze się czu​jesz? Wyda​jesz się roz​p ro​s zona. — Tak — odpar​łam, prze​ra​żona tym, że mnie przy​ła​p ał. Unio​ słam tele​fon z kolan. — Cze​kam na wia​do​mość od mamy — skła​ma​łam. Bez​n a​d ziej​n ie. — Ale nic się nie stało? — Nie, skąd. Dylan wes​tchnął lekko, z ulgą, odsu​n ął talerz i nachy​lił się do mnie, opie​ra​jąc łok​cie na stole. — A co u cie​b ie? Dotąd tylko ja gada​łem. Opo​wiedz mi o swo​ich bada​n iach. Po raz pierw​s zy tego wie​czoru roz​luź​n i​łam uścisk dłoni na tele​fo​n ie. To potra​fię. Roz​ma​wiać o stu​diach, pracy i nauce? Z miłą chę​cią.

Skoń​czy​li​ś my deser i snu​łam moje opo​wie​ś ci o współ​p racy z innym labo​ra​to​rium naszego wydziału, z któ​rymi bada​li​ś my szcze​p ionki na Try​p a​n o​soma cruzi, kiedy poczu​łam dotyk dłoni na ramie​n iu. Odwró​ciw​s zy się, ujrza​łam sto​ją​cego za mną Maxa. Mie​rzył jakieś dwa metry wzro​s tu, jed​n ak kiedy pochy​lił się, żeby cmok​n ąć mnie w poli​czek, uczy​n ił to z dużym wdzię​kiem. — Hanno, wyglą​d asz dzi​s iaj zachwy​ca​jąco. Cho​lera, ten jego akcent mnie zabija. Uśmiech​n ę​łam się. — Możesz prze​ka​zać kom​p le​ment Sarze, bo to ona wybrała mi sukienkę. Nie sądzi​łam, by Max mógł jesz​cze zyskać na atrak​cyj​n o​ś ci, ale z tym dum​n ym uśmie​chem na twa​rzy jed​n ak mu się to udało. — Na pewno nie omiesz​kam. A kim jest twój towa​rzysz? —  powie​d ział, zwra​ca​jąc się do Dylana. — O — zre​flek​to​wa​łam się, odwra​ca​jąc z powro​tem do sto​ lika — prze​p ra​s zam. Max, to jest Dylan Naka​mura. Dylan, to

Max Stella, pra​cuje z moim przy​ja​cie​lem Wil​lem. Męż​czyźni podali sobie ręce i przez chwilę wymie​n iali uprzej​ mo​ś ci, ja zaś musia​łam się powstrzy​mać, by nie zapy​tać o Willa. W końcu jestem na randce. Nie powin​n am w ogóle o nim myśleć. — Zatem nie prze​s zka​d zam dłu​żej — zakoń​czył Max. — Pozdrów Sarę. — Na pewno. Dobrego wie​czoru. Śle​d zi​łam wzro​kiem Maxa wra​ca​ją​cego do sto​lika, przy któ​ rym cze​kała na niego grupa męż​czyzn. Zasta​n a​wia​łam się, czy to kola​cja biz​n e​s owa, a jeśli tak, to czemu nie ma z nimi Willa. Wła​ś ci​wie nie​wiele wie​d zia​łam o ich pracy, ale chyba sie​d zą w tej samej fir​ mie? Kilka minut póź​n iej, kiedy przy​n ie​s iono nam rachu​n ek, tele​ fon na moich kola​n ach zawi​b ro​wał. „Jak mija wie​czór, śli​weczko?” Zamknę​łam oczy, czu​jąc prze​n i​ka​jący mnie dreszcz na widok

tego ostat​n iego słowa. Przy​p o​mniała mi się poprzed​n ia oka​ zja, kiedy tak się do mnie zwró​cił, i poczu​łam, jak top​n ieję od środka. „Dobrze. Max jest tutaj, czy wysła​łeś go na kon​trolę?” „Ha, ni​g dy by tego dla mnie nie zro​b ił. Wła​ś nie do mnie napi​ sał. Podobno świet​n ie dzi​s iaj wyglą​dasz”. Przed pozna​n iem Willa nie mia​łam skłon​n o​ś ci do rumień​ców, ale teraz poczu​łam gorąco na policz​kach. „On też świet​n ie wygląda”. „To nie jest śmieszne, Hanno”. „Jesteś w domu?” — naci​s nę​łam „wyślij” i wstrzy​ma​łam oddech. Co zro​b ię, jeśli odpo​wie, że nie? „Tak”. Naprawdę muszę poważ​n ie ze sobą poroz​ma​wiać, gdyż świa​ do​mość, że Will jest w domu i pisze do mnie, nie powinna mnie aż tak uszczę​ś li​wiać.

„Jutro bie​g amy?” — zapy​ta​łam. „Oczy​wi​ś cie”. Szybko przy​wo​ła​łam na twarz bar​d ziej neu​tralny wyraz, żeby Dylan znów mnie nie przy​ła​p ał. Scho​wa​łam tele​fon. Will jest w domu, więc mogę się uspo​koić i spró​b o​wać cie​s zyć resztą wie​czoru. *** — Jak się udała randka? — zapy​tał naza​jutrz, roz​cią​g a​jąc się obok mnie. — Dobrze — odpar​łam. — Faj​n ie było. — Faj​n ie? — Tak — wzru​s zy​łam ramio​n ami, nie​zdolna do bar​d ziej entu​ zja​s tycz​n ej odpo​wie​d zi. — Faj​n ie —  powtó​rzy​łam. — W porządku. Dzi​s iaj rano czu​łam się zde​cy​ do​wa​n ie gorzej niż wczo​raj wie​czo​rem —  z powodu świa​d o​mo​ś ci mojego uza​leż​n ie​n ia od Willa. Muszę wresz​cie wziąć się w garść i pamię​tać: tajny agent. Jak ninja. Ucz się od naj​lep​s zych.

Pokrę​cił głową. — Co za wyczer​p u​jąca rela​cja. Nie odpo​wia​d a​jąc, poszłam po butelkę z wodą, którą poło​ży​ łam pod naj​b liż​s zym drze​wem. Było mroźno, z tru​d em usi​ło​wa​ łam odkrę​cić korek. Wła​ś nie skoń​czy​li​ś my ćwi​cze​n ia, pod​ czas któ​rych Will ser​wo​wał mi jak zwy​kle mówkę moty​wa​ cyjną i rzu​cał nie​p rzy​zwo​ite uwagi na temat moich cyc​ków, a ja narze​ka​łam na zimno lub nie​d o​b ór toa​let publicz​n ych na Man​h at​ta​n ie. I tak naprawdę nie byłam pewna, czy dzi​s iaj mam ochotę na taką roz​mowę, czy chcę przy​znać, że cho​ciaż Dylana lubię, to jed​n ak nie marzy​łam o cało​wa​n iu się z nim, robie​n iu mu mali​n ek czy dopro​wa​d ze​n iu go do wytry​ sku na moim bio​d rze… Ow​s zem, snu​łam takie fan​ta​zje, ale z inną osobą w roli głów​n ej. Nie mogłam ujaw​n ić, że na rand​ kach wciąż nie mogę się sku​p ić i trudno mi wzbu​d zić w sobie zain​te​re​s o​wa​nie kimś innym. Nie chcia​łam też przy​znać, że w ogóle rand​ko​ wa​n ie chyba mi nie wycho​d zi i być może ni​g dy nie nauczę się swo​b od​n ego trak​to​wa​n ia życia i zabawy, korzy​s ta​n ia z mło​d o​ś ci i zdo​b y​wa​n ia doświad​cze​n ia tak, jak robił to Will. Schy​lił się, by spoj​rzeć mi w oczy; chyba powtó​rzył pyta​n ie.

— O któ​rej wró​ci​łaś? — Chyba jakoś po dzie​wią​tej. — Po dzie​wią​tej? — powtó​rzył ze śmie​chem. — Znów? — Może nieco póź​n iej. A co, to takie zabawne? — Dwie randki z rzędu koń​czysz o dzie​wią​tej? Czy to był twój dzia​d ek? Czy może wziął cię za ran​nego ptaszka? — Do two​jej wia​d o​mo​ś ci: musia​łam być w labo​ra​to​rium wcze​ śnie rano. A jak tobie minęła upojna noc, gra​czu? Jakaś orgietka? Imprezka albo dwie? — zapy​ta​łam, chcąc jak naj​ szyb​ciej zmie​n ić temat. — Wyszedł nam pra​wie klub poje​d yn​ków — powie​d ział, doty​ka​jąc pal​cem policzka. — Tylko bez face​tów i bójki. —  Widząc moje zdzi​wione spoj​rze​n ie, wyja​ś nił: — Zamó​wi​li​ś my żar​cie i zje​d li​ś my je u mnie z Chloe i Sarą. Boli cię coś dzi​s iaj? Natych​miast przy​p o​mnia​łam sobie cudowny ból pozo​s ta​ wiony przez jego palce po impre​zie u Denny’ego, a także nie​ mal siniaki, jakie mia​łam po ocie​ra​n iu się o niego na pod​ło​d ze w jego miesz​ka​-

niu. — Boli? — powtó​rzy​łam, gapiąc się na niego tępo. Uśmiech​n ął się zna​cząco. — Po wczo​raj​s zym bie​g a​n iu. Boże, Hanno, ode​rwij wresz​cie umysł od rynsz​toka. O dzie​wią​tej wró​ci​łaś do domu — o czym innym mógł​b ym teraz mówić? Łyk​n ę​łam z butelki i skrzy​wi​łam się, czu​jąc mróz na zębach. — Dobrze jest. — Kolejna zasada, śli​weczko. Nie wolno nad​u ży​wać słowa „dobrze” w roz​mo​wie, bo zaczyna trą​cić fał​s zem. Znajdź lep​ sze przy​miot​n iki na okre​ś le​n ie stanu swo​jego ducha po rand​ kach. Nie za bar​d zo wie​d zia​łam, jak sobie z nim dzi​s iaj radzić. Wyda​ wał się nieco roz​d raż​n iony. Myśla​łam, że go roz​p ra​co​wa​łam, lecz tego dnia myśli mi się roz​b ie​g ały, co naj​wi​d ocz​n iej sta​ wało się coraz częst​s ze w obec​n o​ś ci Willa. A sądząc po ostat​ niej nocy, także i wtedy, kiedy nie byli​ś my razem. Czy on w ogóle prze​jął się tym, że umó​wi​łam się z Dyla​n em? A czy chcia​ła​b ym, żeby się prze​jął?

Uch. Całe to rand​ko​wa​n ie było jak dla mnie zbyt skom​p li​ko​ wane, a prze​cież nawet nie wie​d zia​łam, czy nasze spo​tka​n ia z Wil​lem w ogóle można okre​ś lić mia​n em ran​d ek. I chyba tego jed​n ego pyta​n ia nie mogłam mu zadać. — Hm — ode​zwał się, prze​s u​wa​jąc po mnie spoj​rze​n iem z kpią​cym uśmiesz​kiem. — Żeby mieć pew​ność co do zna​cze​n ia słowa „randka”, może powin​n aś umó​ wić się z kimś innym. Spraw​d zić, na czym to polega. Może jakiś inny kolega z imprezy? Aaron? Albo Hau? — Hau ma dziew​czynę. Aaron… Zachę​ca​jąco poki​wał głową. — Chyba by się nada​wał. — Jest w porządku — przy​zna​łam ostroż​n ie. — Ale to typ… SN2. Will zmarsz​czył brwi, zasko​czony. — SN2? — Wiesz prze​cież — powie​d zia​łam, gesty​ku​lu​jąc ner​wowo. — Kiedy zrywa się połą​cze​n ie C-X, a nukle​o fil ata​kuje węgiel ze strony prze​ciw​n ej niż grupa odcho​d ząca — wyrzu​ci​łam z

sie​b ie jed​n ym tchem. — Święty Boże, czy wła​ś nie języ​kiem che​mii orga​n icz​n ej dałaś mi do zro​zu​mie​n ia, że Aaron wygląda lepiej z tyłu niż od frontu? Jęk​n ę​łam i odwró​ci​łam wzrok. — Chyba pobi​łam rekord kre​tynki kujonki. — Nie, to zadzi​wia​jące — powie​d ział i naprawdę wyczu​łam jego podziw. — Szkoda, że nie wpa​dłem na to dzie​s ięć lat temu — zaci​s nął usta w zamy​ś le​n iu. — Szcze​rze, w two​ich ustach brzmi to odlo​towo. A gdy​b ym ja powie​d ział coś takiego, wyszedł​b ym na gigan​tycz​n ego zła​masa. Prze​łknę​łam ślinę i z deter​mi​n a​cją odwró​ci​łam wzrok od jego szor​tów. Mimo zimna i wcze​s nej pory wię​cej ludzi niż zwy​kle posta​n o​ wiło zmie​rzyć się z mro​zem. Nie​d a​leko kopało piłkę dwóch ape​tycz​n ych chło​p a​ków; mieli zsu​n ięte na oczy czapki, a w tra​wie obok stały szybko sty​g nące kubki z kawą. Kobieta w spor​to​wym stroju i z wóz​kiem dzie​cię​cym prze​s zła obok mar​ szo​wym kro​kiem, a ścież​kami bie​g ało parę osób. Unio​s łam

wzrok, kiedy Will schy​lił się przede mną, by zawią​zać but. — Muszę przy​znać, że ostro pra​cu​jesz. Podzi​wiam — powie​ dział przez ramię. — Noo — wymam​ro​ta​łam, roz​cią​g a​jąc ścię​g na tak, jak mnie uczył, i z roz​my​s łem nie patrząc na jego pośladki. — Ostro. — Słu​cham? — Ostro — powtó​rzy​łam. — Naprawdę ostro. Wypro​s to​wał się, a ja poszłam jego śla​d em, zmu​s za​jąc się, by ode​rwać od niego wzrok, zanim zwró​cił się do mnie. — Powiem ci prawdę — wyznał, roz​cią​g a​jąc krę​g o​s łup. —  Dzi​wię się, że w pierw​s zym tygo​d niu nie pękłaś i nie wyco​fa​ łaś się. Powin​n am rzu​cić mu spoj​rze​n ie pełne świę​tego obu​rze​n ia, że tak mnie nisko oce​n iał, ale tylko kiw​n ę​łam głową, rzu​ca​jąc spoj​rze​n ia we wszyst​kich kie​run​kach, byle tylko nie patrzeć na skra​wek brzu​cha, który uka​zał się spod koszulki, kiedy Will uniósł ramiona nad głową, ani na linię mię​ś ni prze​ci​n a​jącą jego pod​b rzu​s ze z obu stron.

— Jeśli dalej będziesz tak ćwi​czyć, możesz zała​p ać się na pierw​s zą pięć​d zie​s iątkę. Prze​s u​n ę​łam szybko, jakby mimo​cho​d em, spoj​rze​n iem po odkry​tym frag​men​cie jego ciała w dół, na kra​jo​b raz mię​ś ni. Prze​łknę​łam ślinę, gdyż natych​miast przy​p o​mnia​łam sobie, jak ich doty​ka​łam. — Na pewno będę dalej ćwi​czyć — mruk​n ę​łam, pod​d a​jąc się i otwar​cie gapiąc na jego odkrytą skórę. Chrząk​n ę​łam, odwró​ci​łam się i ruszy​łam ścieżką. Chry​s te, jego ciało było po pro​s tu nie​wia​ry​g od​n ie pocią​g a​jące. — O któ​rej masz dzi​s iaj randkę? — zapy​tał, pod​b ie​g a​jąc do mnie. — Jutro — popra​wi​łam. Roze​ś miał się. — No dobrze, o któ​rej masz jutro randkę? — Eee… o szó​s tej? — zmarsz​czy​łam nos, pró​b u​jąc sobie przy​p o​mnieć. — Nie, o ósmej. — A nie powin​n aś znać dokład​n ej godziny? Prze​s u​n ę​łam po nim wzro​kiem i zdo​b y​łam się na uśmiech

pełen poczu​cia winy. — Pew​n ie tak. — Cie​s zysz się? Wzru​s zy​łam ramio​n ami. — Może tak. Roze​ś miaw​s zy się, objął mnie za ramiona. — Przy​p o​mnij mi, czym się on zaj​muje. — Dro​s o​p hilą — wymam​ro​ta​łam. Will dał mi wła​ś nie szansę na roz​mowę o nauce, ale tego poranka nie byłam w sta​n ie pod​jąć wyzwa​n ia. Roz​s y​p a​łam się kom​p let​n ie. — Gene​tyk! — stwier​d ził z żar​to​b liwą ucie​chą. — Tho​mas Hunt Mor​g an dał nam chro​mo​s om, a teraz labo​ra​to​ria w całym kraju prze​rzu​cają się musz​kami, które im ucie​kły — sta​ rał się zacho​wać lekki ton, lecz głos miał tak głę​b oki i zmy​ słowy, nawet przy wygłu​p ach, że wstrzą​s nęły mną dresz​cze, a ręce i nogi mia​łam jak z waty. — A Dylan jest miły? Zabawny? Dobry w łóżku? — Pew​n ie. Zamilkł i spoj​rzał na mnie ze szty​le​tami w oczach.

— Pew​n ie? Unio​s łam na niego wzrok. — To zna​czy, pew​n ie, że jest — dopiero wtedy uświa​d o​mi​ łam sobie, o co pytał. — Oprócz bycia dobrym w łóżku. Nie mia​łam oka​zji wypró​b o​wać. Will odwró​cił głowę i szedł dalej w mil​cze​n iu; rzu​ci​łam mu ukrad​kowe spoj​rze​n ie. — A przy oka​zji, czy mogę zadać ci pyta​n ie? Zer​k​n ął na mnie czuj​n ie kątem oka. — Tak — odparł powoli. — Jakie zasady obo​wią​zują na trze​ciej randce? Zna​la​złam w wyszu​ki​warce… — W wyszu​ki​warce? — Tak. W opi​n ii więk​s zo​ś ci trze​cia randka to już seks. Przy​s ta​n ął; musia​łam sta​n ąć z nim twa​rzą w twarz. Poczer​wie​ niał na twa​rzy. — Czy on cię naci​s ka, żebyś poszła z nim do łóżka?

— Co takiego? — zaga​p i​łam się na niego zasko​czona. Skąd mu to przy​s zło do głowy? — Nie, nic takiego. — To czemu pytasz o łóżko? — Wylu​zuj — powie​d zia​łam. — Zasta​n a​wiam się tylko, czego on może ocze​ki​wać, ale w ogóle nie naci​s ka. Boże, Will, po pro​s tu chcę wie​d zieć, czego się spo​d zie​wać. Wypu​ś cił powie​trze i pokrę​cił głową. — Cza​s ami dopro​wa​d zasz mnie do szału. — Z wza​jem​n o​ś cią — wbi​łam wzrok w prze​s trzeń i zaczę​łam gło​ś no myśleć. — Chyba ist​n ieje coś w rodzaju wykresu postę​p ów. Randki numer jeden i dwa nie róż​n ią się zbyt​n io od sie​b ie. Ale jak przejść po nich do seksu? Zde​cy​d o​wa​n ie przy​d a​łaby się jakaś ściąga. — Nie potrze​b u​jesz żad​n ej ściągi. Chry​s te! — Will ścią​g nął czapkę z głowy i odsu​n ął włosy z czoła; nie​mal widzia​łam, jak mózg mu paruje. — No dobra… pierw​s za randka to coś w rodzaju roz​mowy wstęp​n ej. Przej​rzał twoje CV… — rzu​cił mi zna​czące spoj​rze​n ie i unió​s ł​s zy brwi, spoj​rzał pro​s to w moją klatkę pier​s iową. — Po tym trzeba spraw​d zić, czy nie nakła​ ma​łaś. Plan obej​muje wycieczkę na mia​s to, serię pytań i odpo​ wie​d zi, w tym na pyta​n ie: Czy to przy​p ad​kiem nie jest seryjny mor​d erca?

Powiem ci bez ogró​d ek: jeśli facet w ogóle chce się z tobą umó​wić, to na pewno ma ochotę zacią​g nąć cię do łóżka. — Okej — odpar​łam, patrząc na niego scep​tycz​n ie. Pró​b o​wa​ łam wpa​s o​wać w ten sce​n a​riusz Willa: spo​tyka kobietę, uma​ wia się z nią na mie​ś cie, podej​muje decy​zję, czy chce upra​ wiać z nią seks, czy nie. Na dzie​więć​d zie​s iąt sie​d em pro​cent byłam pewna, że mi się to nie podoba. — A co z drugą randką? — Druga randka to potwier​d ze​n ie. Prze​s złaś test wstępny — dru​g iej stro​n ie spodo​b ało się to, co sobą repre​zen​tu​jesz — teraz trzeba to zwe​ry​fi​ko​wać i potwier​d zić. Sprawę przej​ muje dział kadr, a tam już prze​ś wie​tlą twoje bły​s ko​tliwe ripo​ sty i iskrzącą się oso​b o​wość, czy to wszystko nie ściema. No i upew​nią się, czy gość na​d al chce wsko​czyć z tobą do łóżka. Co pro​wa​d zi do… — zawie​s ił głos i roz​ło​żył ramiona, jak​b ym wyka​zała się wyjąt​kową tępotą. — A trze​cia randka? — dopy​ty​wa​łam. — A, tu już robi się poważ​n iej. Spo​tka​li​ś cie się dwa razy, na pewno się sobie podo​b a​cie; speł​n ia​cie swoje wyma​g a​n ia, więc pora się spraw​d zić. Nada​je​cie na tych samych falach,

więc czas zrzu​cić ubra​n ia i spraw​d zić, czy pasu​je​cie w łóżku. Faceci zwy​kle dbają o odpo​wied​n ią oprawę: kwiatki, kom​p le​ menty, roman​tyczne kola​cyjki. — Zatem… seks. — Cza​s ami. Ale nie zawsze — pod​kre​ś lił. — Nie musisz się do niczego zmu​s zać, Hanno. Ni​g dy. Oso​bi​ś cie wyka​s truję każ​d ego, kto spró​b uje cię naci​s kać. Poczu​łam cie​p ły skurcz wewnątrz. Bra​cia wiele razy mówili nie​mal to samo, lecz w ustach Willa Sum​n era te słowa nabie​ rały zupeł​n ie nowego zna​cze​n ia. — Wiem. — Chcesz pójść z nim do łóżka? — zapy​tał, żało​ś nie pró​b u​ jąc zacho​wać swo​b odny ton. Nie mógł nawet na mnie spoj​rzeć, lecz wbił wzrok w brzeg koszulki, z któ​rej wyszar​p y​wał nitki. Na przy​p usz​cze​nie, iż wcale mu się to nie podoba, poczu​łam dreszcz spły​wa​ jący w dół krę​g o​s łupa. Ode​tchnę​łam głę​b oko i zasta​n o​wi​łam się. W pierw​s zym odru​ chu chcia​łam zaprze​czyć, lecz w końcu wzru​s zy​łam ramio​

nami i nie udzie​li​łam zde​cy​d o​wa​n ej odpo​wie​d zi. Dylan był uro​czy, pozwo​li​łam mu cmok​n ąć się na poże​g na​n ie przed moim domem, lecz to było nic w porów​n a​n iu z tym, co czu​łam przy Willu. I to już z całą pew​n o​ś cią był pro​b lem. Byłam prze​ ko​n ana, że z Wil​lem jest mi tak dobrze dzięki jego doświad​cze​ niu. Ale też wła​ś nie dla​tego znaj​d o​wał się on poza moim zasię​g iem. — Szcze​rze mówiąc — przy​zna​łam — nie jestem pewna. Chyba po pro​s tu pójdę na spon​tan. *** Wszel​kie wąt​p li​wo​ś ci, jakie mogłam żywić co do natury trze​ ciej randki, roz​wiały się, gdy tylko weszłam z Dyla​n em do wybra​n ej przeze mnie restau​ra​cji. On chciał mnie zabrać w jakieś nowe miej​s ce, o co nie​trudno, zwa​żyw​s zy, że przez trzy lata miesz​ka​nia w Nowym Jorku nie​mal nie wychy​la​łam nosa z labo​ra​to​ rium poza porami posił​ków. Uśmiech​n ął się dum​n ie, kiedy tak​ sówka zatrzy​mała się przed Danie​lem na rogu Park i Sześć​ dzie​s ią​tej Pią​tej. Ta restau​ra​cja sta​n o​wiła uoso​b ie​n ie roman​ty​zmu: kre​mowe ściany, sre​b rzy​s te sza​ro​ś ci i cze​ko​la​d owe brązy, łuki i kolumny grec​kie wokół sali głów​n ej. Okrą​g łe sto​liki okryte

dłu​g imi obru​s ami, liczne wazony z kwia​tami, a wszystko pod wiel​kimi krysz​ta​ło​wymi żyran​d o​lami. Cał​ko​wite prze​ci​wień​ stwo restau​ra​cji, w któ​rej spo​tka​li​ś my się w cza​s ie dru​g iej randki. Oprawa została wzbo​g a​cona o dodat​kowe ele​menty. Nie byłam przy​g o​to​wana. Kola​cja zaczęła się cał​kiem nie​źle. Wybra​li​ś my przy​s tawki, Dylan zamó​wił butelkę wina, lecz od tej chwili sprawy przy​ bie​rały coraz gor​s zy obrót. Obie​ca​łam sobie, że nie będę pisać do Willa, jed​n ak kiedy Dylan wyszedł do toa​lety, ugię​ łam się. „Na 101 pro​cent prze​wa​lam trze​cią randkę”. Odpi​s ał nie​mal natych​miast. „Co? Nie​moż​liwe. Gdzie nauczy​ ciel?” „Zamó​wił dro​g ie wino i wyda​wał się obra​żony, że nie chcia​ łam pić. Tobie to ni​g dy nie prze​s zka​d za” — odpi​s a​łam. Ikona na wyświe​tla​czu wska​zała, że Will pisze — sądząc z tego, ile to trwało — całą epi​s tołę. Cze​ka​łam więc, roz​g lą​d a​jąc się, czy aby mój towa​rzysz nie wraca. „Ponie​waż jestem sprytny i potra​fię doko​n ać pod​s ta​wo​wych obli​czeń: nale​wam ci pół kie​liszka, przez cały wie​czór uda​jesz,

że pijesz, a reszta butelki zostaje dla mnie. Ha! Mów mi geniu​ szu!” „Zapewne on ma inne zda​n ie na ten temat” — wpi​s a​łam. „To powiedz mu, że zabawa z Tobą jest znacz​n ie lep​s za, kiedy jesteś przy​tomna, a nie padasz nosem w talerz. A wła​ś ci​wie czemu do mnie piszesz? Gdzie książę z bajki?” „W łazience. Wycho​d zimy”. Upły​n ęła cała minuta, zanim dosta​łam odpo​wiedź. „O?” „Jedziemy do mnie. On wraca, potem ci napi​s zę, jak poszło”. W dro​d ze do domu czu​łam się bar​d zo zaże​n o​wana. Durne zasady rand​ko​wa​n ia, ocze​ki​wa​n ia, durne Google i przede wszyst​kim durny Will za to, że tak mi utkwił w gło​wie. Nie rozu​mia​łam, co się dzieje. Prze​cież tak naprawdę nie pra​ gnę​łam Willa. On miał swoje usta​lone życie sek​s u​alne i nie​ pewną prze​s złość. Nie chciał zobo​wią​zań ani związ​ków, a ja przy​n aj​mniej usi​ło​wa​łam zacho​wać otwar​tość w tej kwe​s tii. On nie był dla mnie żadną opcją ani czę​ś cią planu. Lubi​łam seks, chcia​łam znów

pójść do łóżka z kimś innym. Czy to nie na tym polega? Chło​ pak poznaje dziew​czynę, jej on też się podoba, więc decy​ duje się wpu​ś cić go do łóżka. Na pewno byłam gotowa wpu​ ścić kogoś do mojego. Więc gdzie ta gorączka, cie​p ło wędru​ jące po nogach do żołądka, ból, który prze​n i​kał mnie na samą myśl o wcią​g nię​ciu Willa do sypialni? Uczu​cie, które wypchnęło mnie z domu w zimną noc o trze​ciej nad ranem, i myśl, że eks​p lo​d uję przy pierw​s zym dotyku jego dłoni na skó​rze? W tej chwili nie czu​łam nic. Zanim dotar​li​ś my do mojego bloku, zaczął padać śnieg. Na górze włą​czy​łam świa​tło, a Dylan przez moment stał nie​zręcz​ nie w drzwiach, póki nie zapro​s i​łam go do środka. Poru​s za​ łam się na auto​p i​lo​cie. Żołą​d ek skrę​cił mi się w supeł, a w gło​wie czu​łam taki hałas, że mia​łam ochotę włą​czyć naj​g ło​ś niej​s zą muzykę, jaką znajdę, byle tylko go zagłu​s zyć. „Mam to zro​b ić? Nie mam? Czy ja w ogóle tego chcę?” Zaofe​ro​wa​łam mu kie​li​s zek przed snem — naprawdę tak to nazwa​łam — a on się zgo​d ził. Prze​s złam do kuchni, wyję​łam kie​liszki i nala​łam odro​b inę sobie i znacz​n ie wię​cej jemu, w nadziei, że może zachce mu się spać. Obró​ci​łam się, żeby

podać mu drinka, i z zasko​cze​n iem stwier​d zi​łam, że stoi tuż za mną, w mojej prze​s trzeni. Dziwne, ale to w ogóle nie było to. Dylan bez słowa wyjął mi szkło z ręki i posta​wił je na ladzie. Mięk​kimi pal​cami prze​s u​n ął po moich policz​kach i nosie. Ujął w dło​n ie moją twarz. Jego pierw​s zy poca​łu​n ek był nie​p ewny, powolny i pełen waha​n ia. Deli​katne cmok​n ię​cie, po któ​rym dopiero nastą​p iło kolejne muśnię​cie warg. Zamknę​łam oczy, czu​jąc dotyk jego języka i żału​jąc, że przy​s pie​s zone bicie serca nie ma nic wspól​n ego z tęsk​n otą i żądzą, lecz raczej z rosną​cym uczu​ciem paniki dła​wią​cej mnie w gar​d le. Dylan usta miał zbyt mięk​kie i nie​p ewne. Jak poduszka. W jego odde​chu czuć było ziem​n iaki. Dobie​gało mnie tyka​n ie zegara nad kuchenką i czy​jeś krzyki w pobli​s kim miesz​ka​n iu. Czy cału​jąc się z Wil​lem, zwra​ca​łam uwagę na resztę świata? Czu​łam jego zapach, jego skórę pod moim doty​kiem i napię​cie bli​skie wybu​chu, jeśli nie dotknie mnie tam, w dole, a nawet głę​ biej. Lecz ni​g dy nie docie​rało do mnie coś tak zwy​kłego jak war​kot śmie​ciarki pod blo​kiem. — Co się dzieje? — zapy​tał Dylan, odstę​p u​jąc krok do tyłu. Dotknę​łam moich ust — w porządku, nie spu​chły, żad​n ej reak​cji. Nie były spo​n ie​wie​rane.

— Chyba nam nie wyj​d zie — powie​d zia​łam. Przez chwilę mil​czał, szu​ka​jąc wzro​kiem mojego spoj​rze​n ia, naj​wy​raź​n iej zbity z tropu. — Ale myśla​łem… — Wiem — odpar​łam. — Prze​p ra​s zam. Kiw​n ął głową i odsu​n ął się bar​d ziej, prze​s u​wa​jąc dłońmi po wło​s ach. — Chyba… Jeśli sie​d zi w tym Will, prze​każ mu gra​tu​la​cje. *** Zamknę​łam drzwi za Dyla​n em i opar​łam się ple​cami o chłodne drewno. W kie​s zeni cią​żył mi tele​fon; wyję​łam go, zna​la​złam imię tego, kto zro​b ił mi wodę z mózgu, i zaczę​łam pisać. Zaczy​n a​łam kil​ka​n a​ś cie razy i usu​wa​łam wia​d o​mo​ś ci, zanim wresz​cie zde​cy​d o​wa​łam się na kolejną. Wpi​s a​łam ją, odcze​ka​łam chwilkę i wci​s nę​łam „Wyślij”. „Gdzie jesteś”. ROZ​DZIAŁ

DZIE​SI​Ą TY Szcze​rze mówiąc, nie mia​łem poję​cia, co robię. Sze​d łem tak zde​cy​d o​wa​n ie, jak​b ym miał jakiś kon​kretny cel. W rze​czy​wi​s to​ś ci jed​n ak nie byłem ni​g dzie umó​ wiony, a już na pewno nie powi​n ie​n em się kie​ro​wać bez​p o​ śred​n io do bloku Hanny. „Jedziemy do mnie. Wraca, potem ci napi​s zę, jak poszło”. Na wspo​mnie​n ie tej wia​d o​mo​ś ci dło​n ie same zaci​s nęły mi się w pię​ś ci. Te słowa wypa​liły mi się w pamięci żywym ogniem, tak jak wyobra​że​n ie Hanny w miesz​ka​n iu z Dyla​n em. Czu​łem fizyczny ból w piersi. Mia​łem ochotę tłuc wszystko, co mi wpad​n ie pod rękę. W zim​n ym powie​trzu widzia​łem parę uno​s zącą się z ust, a palce mi drę​twiały, cho​ciaż wsu​n ą​łem dło​nie głę​b oko w kie​s ze​n ie. Jak tylko dosta​łem SMS-a, wybie​ głem z domu bez ręka​wi​czek, w cien​kiej kurtce, w butach do bie​g a​n ia wsu​n ię​tych na gołe stopy. Przez sie​d em prze​cznic nio​s ła mnie wście​kłość na Hannę za to, co mi robi. Dopóki nie wpa​d ła w moje życie ze swoją bez​u ​ stanną gada​n iną i łobu​zer​s kim spoj​rze​n iem, było mi dobrze. Było mi świet​n ie, dopóki ona nie zbu​rzyła mojej wygod​n ej

rutyny; z jed​n ej strony chciał​b ym, żeby Dylan wyniósł się z jej miesz​ka​nia, bo wtedy mógł​b ym pójść na górę, wygar​n ąć jej pro​s to w oczy, jaki z niej wrzód na tyłku, jak jestem na nią wście​kły za to, że przez nią stra​ci​łem stały i prze​wi​d y​walny grunt pod nogami. Jed​n ak kiedy zbli​ży​łem się i zoba​czy​łem świa​tło w jej oknach, a na jego tle syl​wetki poru​s za​ją​cych się ludzi, poczu​łem jedy​ nie ulgę, że Hanna nie leży na łóżku, pod nim. Nasu​wa​jąc czapkę głę​b iej na czoło, zazgrzy​ta​łem zębami i rozej​rza​łem się po ulicy w poszu​ki​wa​n iu kawiarni. Nie​s tety stały tu jedy​n ie bloki, sklepy — już dawno zamknięte — oraz nieco dalej mały bar. W tej chwili ostat​n ią rze​czą, jakiej potrze​b o​wa​łem, był alko​ hol. A skoro mam sie​d zieć dwie prze​cznice od jej bloku, rów​ nie dobrze mogę wró​cić do domu. Jak długo miał​b ym cze​kać? Do kolej​n ego SMS-a? Do rana, kiedy wyjdą razem, zmę​czeni, uśmie​cha​jąc się do wspól​n ych wspo​mnień ostat​n iej nocy — z dosko​n a​ło​ś ci Hanny i nie​ udol​n o​ś ci Dylana wyni​ka​ją​cej z braku doświad​cze​n ia? Jęk​n ą​łem i unio​s łem wzrok aku​rat w chwili, kiedy z drzwi wycho​d ził męż​czy​zna, pochy​lony pod napo​-

rem wia​tru, uno​s ząc koł​n ierz, żeby się zasło​n ić. Serce mi pod​ sko​czyło. To na pewno Dylan, a cho​ciaż w całym ciele poczu​ łem cie​p łą falę ulgi, to jed​n o​cze​ś nie poczu​łem się jak pod​ stępny, obrzy​d liwy szpieg. Chcia​łem spraw​d zić, czy wróci, ale gość szedł przed sie​b ie, w ogóle nie zwal​n ia​jąc kroku. „Stało się — pomy​ś la​łem. — Prze​kro​czy​łeś gra​n icę i musisz zna​leźć drogę z powro​tem”. Ale jeśli ona mnie potrze​b uje? Może spraw​d zę, czy wszystko w porządku. Jeśli sobie stąd pójdę, zacznę biec. Nie​ważne, że wybiła jede​n a​s ta i panuje mróz; cho​lera, prze​b ie​g nę co naj​ mniej kilka mil. Byłem tak nakrę​cony ulgą, fru​s tra​cją i ner​wową ener​g ią, że led​wie zdo​ła​łem powstrzy​mać drże​n ie kciuka, by klik​n ąć na ikonę i otwo​rzyć nasz wątek roz​mowy. Ode​tchną​łem, widząc, że Hanna już do mnie pisze. Minuty wlo​kły się w nie​s koń​czo​n ość, pod​czas gdy ja ści​s ka​ łem tele​fon, gapi​łem się na wyświe​tlacz i cze​ka​łem, aż pojawi się wia​d o​mość. Wresz​cie dotarła, lecz zamiast dłu​g iej epi​ stoły, któ​rej się spo​d zie​wa​łem, prze​czy​ta​łem tylko: „Gdzie jesteś”.

Roze​ś mia​łem się, prze​cią​g ną​łem dło​n ią po wło​s ach i ode​ tchną​łem głę​b oko. „Nie zabij mnie — odpi​s a​łem. — Jestem pod twoim blo​kiem”. *** Hanna wyszła z budynku w gru​b ej kurtce pucho​wej narzu​co​ nej na jedwa​b i​s tą nie​b ie​s ką sukienkę, z gołymi nogami i w puszy​s tych kap​ciach z głową Ker​mita. Przy​czła​p ała do mnie; sta​łem jak wmu​ro​wany, led​wie łapiąc oddech. — Co tu robisz? — zapy​tała, przy​s ta​jąc przede mną, przy​cup​ nię​tym na hydran​cie. — Nie wiem — wymam​ro​ta​łem. Wycią​g ną​łem do niej ręce, przy​cią​g ną​łem do sie​b ie i poło​ży​łem dło​nie na jej bio​d rach. Skrzy​wiła się lekko, kiedy ją ści​s ną​łem. „Co się ze mną dzieje, do jasnej?” Ale zamiast się odsu​n ąć, pochy​liła się nade mną. — Will. — Tak? — zapy​ta​łem, wresz​cie uno​s ząc ku niej wzrok. Cho​ lera, jest piękna. Z mini​mal​n ym maki​ja​żem, z wło​s ami wysu​s zo​n ymi natu​ral​n ie, zwi​ja​ją​cymi się w

luźne, mięk​kie loki. Spoj​rze​n ie miała aż cięż​kie od tego samego uczu​cia, które u niej widzia​łem, kiedy zawi​s ną​łem nad nią na pod​ło​d ze w moim salo​nie lub kiedy wsu​n ą​łem palce w jej miękką szparkę. Kiedy skie​ro​wa​łem wzrok na jej usta, wysu​n ęła język i zwil​żyła wargi. — Naprawdę muszę wie​d zieć, dla​czego tu jesteś. Wzru​s zy​łem ramio​n ami, pochy​li​łem się do niej i opar​łem głowę na jej oboj​czyku. — Nie byłem pewien, czy on ci się naprawdę podoba, a skoro przy​je​chał do cie​b ie, nie​p o​ko​iłem się. Wsu​n ęła palce pod koł​n ierz mojej kurtki i pogła​s kała mnie po karku. — Dylan miał chyba nadzieję na zakoń​cze​n ie randki w łóżku. Auto​ma​tycz​n ie wbi​łem palce głę​b iej w jej ciało tuż nad bio​ drami. — Naj​p raw​d o​p o​d ob​n iej — wymam​ro​ta​łem. — Ale naprawdę nie wiem, jak sobie z tym pora​d zić, bo prze​ cież to ma być łatwe, prawda? Powin​-

nam się cie​s zyć, prze​b y​wa​jąc z ludźmi, któ​rych lubię. Ow​ szem, przy​znaję, uwa​żam go za atrak​cyj​n ego. Dobrze się czuję w jego towa​rzy​s twie! Jest sym​p a​tyczny i tro​ skliwy, dow​cipny i przy​s tojny. Zacho​wa​łem mil​cze​n ie, bo ina​czej zaczął​b ym wyć. — Ale kiedy mnie poca​ło​wał… nie zatra​ci​łam się w nim tak, jak w tobie. Odsu​n ą​łem się i spoj​rza​łem jej w twarz. Wzru​s zyła ramio​n ami, nie​mal z prze​p ra​s za​jącą miną. — Dzi​s iaj był dla mnie miły — wyszep​tała. — To dobrze. — I nawet się nie wku​rzył, kiedy popro​s i​łam, żeby sobie poszedł. — Dobrze, Hanno. Gdyby zro​b ił ci przy​krość, przy​s ię​g am na Boga… — Will. Zamkną​łem się, uspo​ko​jony, gotowy wysłu​chać, czego potrze​b uje. Zro​b ił​b ym dla niej wszystko, nawet gdyby kazała mi się czoł​g ać. Jeśli zechce, odejdę. Jeśli poprosi, żebym

zapiął jej kurtkę, rów​n ież to zro​bię. — Wej​d ziesz na górę? Serce pode​s zło mi do gar​d ła. Przez kilka sekund patrzy​łem na nią, lecz nie odwo​łała zapro​s ze​n ia, odwra​ca​jąc wzrok lub wybu​cha​jąc śmie​chem. Przy​g lą​d ała mi się uważ​n ie i cze​kała na odpo​wiedź. Wsta​łem, a ona odsu​n ęła się odro​b inę, robiąc mi miej​s ce, lecz i tak nie​mal się o nią ocie​ra​łem. Prze​s u​n ęła dłońmi po moich bokach i oparła je na moich bio​d rach. — Jeśli pójdę z tobą na górę… — zaczą​łem. Od razu poki​wała głową. — Wiem. — Nie jestem pewny, czy potra​fię się nie spie​s zyć. Oczy jej ściem​n iały; przy​s u​n ęła się do mnie. — Wiem. ***

Po jed​n ej stro​n ie windy prze​p a​liły się żarówki, co pogrą​żyło w pół​mroku całe wnę​trze. Hanna oparła się o ścianę w kącie, przy​g lą​d a​jąc mi się ze swo​jego zacie​n io​n ego miej​s ca. — O czym myślisz? — zapy​tała. Zawsze ta postawa naukowca, który usi​łuje roze​b rać mnie na czyn​niki pierw​s ze. Myśla​łem o wszyst​kim: chcia​łem wszyst​kiego, pani​ko​wa​łem, zasta​n a​wia​łem się, czy wła​ś nie pada ostat​n ia linia mojej kon​ troli nad uczu​ciami. Zasta​n a​wia​łem się, co zro​b ię z tą kobietą, kiedy dotrzemy do łóżka. — O wielu spra​wach. Nawet w cie​n iu dostrze​g a​łem jej uśmiech. — Może uści​ś lisz? — Nie podoba mi się, że ten facet przy​s zedł dzi​s iaj do cie​b ie. Prze​chy​liła głowę, oce​n ia​jąc mnie. — Prze​cież to należy do rytu​ału ran​d ek. Nie​któ​rzy będą do mnie przy​cho​d zić. — Wiem — mruk​n ą​łem. — Ale pyta​łaś, o czym myślę, więc ci mówię.

— To miły chło​p ak. — Na pewno. Ale może być miły bez cało​wa​n ia się z tobą. Wypro​s to​wała się nieco. — Czyż​b yś był zazdro​s ny? Wbi​łem w nią wzrok i poki​wa​łem głową. — O Dylana? — Nie podoba mi się myśl, że ktoś inny może cię mieć. — Ale prze​cież ty przez cały czas widu​jesz się z Kitty i Kri​ sty. Nie zada​wa​łem sobie trudu, by wypro​wa​d zić ją z błędu. Jesz​ cze nie teraz. — O czym myśla​łaś, kiedy byłaś z nim dzi​s iaj? Jej uśmiech nieco zbladł. — Głów​n ie o tobie. Zasta​n a​wia​łam się, czy jesteś z kimś. — Z nikim dzi​s iaj nie byłem. To ją uci​s zyło; przez nie​s koń​cze​n ie długą chwilę się nie odzy​

wała. Dotar​li​ś my na jej pię​tro, drzwi się otwo​rzyły, odcze​kały i zamknęły z cichym dzwo​n ie​n iem. Sil​n ik windy ucichł; dźwig nie ruszy, dopóki ktoś go nie przy​woła. — Dla​czego? — zapy​tała mnie Hanna. — Jest sobota. Twój wie​czór z Kri​s ty. — Dla​czego musisz wie​d zieć nawet o tym? — zapy​ta​łem, tłu​ miąc w sobie gwał​towny gniew na tego, kto prze​ka​zał jej tę infor​ma​cję. — Ostat​n ie dwie soboty spę​d zi​łem z tobą. Powę​d ro​wała spoj​rze​n iem do swo​ich stóp, zasta​n o​wiła się przez chwilę i znów popa​trzyła na mnie. — Dzi​s iaj wyobra​ża​łam sobie, co mógł​b yś mi robić. — Po czym dodała: — I co chcia​łam robić tobie. A Dylan nie budzi we mnie żad​n ej ochoty. W ciem​n o​ś ci zbli​ży​łem się do niej o krok, prze​s u​n ą​łem dło​n ią po jej boku i krą​g ło​ś ci piersi. — Powiedz mi, czego teraz chcesz. Powiedz, co chcesz otrzy​ mać ode mnie, na co jesteś gotowa. Czu​łem, jak jej klatka pier​s iowa unosi się i opada, jej oddech przy​s pie​s zył. Opuszką kciuka prze​s u​n ą​-

łem po napię​tym sutku. — Daj mi obcią​g nąć — powie​d ziała lekko drżą​cym gło​s em. — Dopóki nie dojdę. — Z całą pew​n o​ś cią — odszep​n ą​łem z lek​kim śmie​chem —  kiedy to zro​b ię, doj​d ziesz nie raz. Jej usta roz​chy​liły się, dło​n ią chwy​ciła mnie za nad​g ar​s tek i przy​ci​s nęła moją rękę do piersi. — Pochy​lisz się nade mną na kana​p ie, ja ci będę obcią​g ać i doj​d ziesz na moich pier​s iach. Na tak kuszący obraz już zaczą​łem tward​n ieć. — Co jesz​cze? Pokrę​ciła głową, w końcu wzru​s zyła ramio​n ami i odwró​ciła spoj​rze​n ie. — Wszystko. Seks w każ​d ym miej​s cu mojego ciała. To, jak lubisz, kiedy cię gryzę, i jak ja to lubię. Upra​wiajmy seks, róbmy to, czego chcesz, ale nie tylko dla mojej przy​jem​n o​ś ci, także dla cie​b ie. Na chwilę zapo​mnia​łem języka w gębie, zasko​czony jej sło​ wami.

— Czy to cię nie​p o​koi? Że speł​n iam twoje pra​g nie​n ia? Unio​s ła na mnie wzrok i spoj​rzała mi w oczy. — Oczy​wi​ś cie, Will. Przy​s u​n ą​łem się jesz​cze bli​żej, tak że przy​ci​s ną​łem dziew​ czynę do ściany; musiała prze​chy​lić głowę do tyłu, żeby móc patrzeć mi w oczy. Wygią​łem się i twar​d ym fiu​tem pchną​łem ją w brzuch. — Hanno. Nie wiem, czy kie​d y​kol​wiek pra​g ną​łem kogoś rów​ nie mocno. Chyba nie — powie​d zia​łem. — Całymi godzi​n ami potra​fię myśleć o tym, żeby cię cało​ wać. Znasz takie poca​łunki? Które wystar​czają na tyle długo, że nawet nie myślisz o czym​kol​wiek innym? Pokrę​ciła głową; na szyi czu​łem ostre, krót​kie muśnię​cia jej odde​chu. — Ja też dotąd nie zna​łem takich poca​łun​ków, ni​g dy wcze​ śniej nie marzy​łem tylko o nich. Hanna wsu​n ęła dło​n ie pod moją kurtkę i pod​ko​s zu​lek. Były cie​p łe; pod doty​kiem jej pal​ców mię​ś nie mojego pod​b rzu​s za momen​tal​n ie się spięły.

— Myślę, żeby roz​ło​żyć cię przed moją twa​rzą — powie​d zia​ łem. — Wziąć cię na pod​ło​d ze przy drzwiach wej​ś cio​wych do mojego miesz​ka​n ia, gdyż nie jestem w sta​n ie dotrzeć do żad​n ego wygod​n iej​szego miej​s ca. Ostat​n io nie chcę być z nikim innym, co ozna​ cza, że mnó​s two czasu spę​d zam, bie​g a​jąc o naj​róż​n iej​s zych godzi​n ach lub z ręką na moim wacku, marząc o tym, żebyś to ty go trzy​mała. — Wyjdźmy z windy — powie​d ziała, popy​cha​jąc mnie łagod​ nie przez drzwi otwie​ra​jące się w kie​runku kory​ta​rza. Motała się tro​chę przy otwie​ra​n iu zamka; drżą​cymi dłońmi się​g ną​łem do jej boków i prze​s u​n ą​łem od talii do bio​d er. Resztą sil​n ej woli powstrzy​ma​łem się, by nie wziąć od niej klu​ cza. Kiedy wresz​cie Hanna otwo​rzyła miesz​ka​n ie, wepchną​łem ją do środka, trza​s ną​łem drzwiami i przy​par​łem ją do ściany tuż przy wej​ś ciu. Pochy​li​łem się, zaczą​ łem ssać jej szyję, policzki, wsu​wa​jąc dło​n ie pod sukienkę, by poczuć gładką skórę na udach. — Jeśli idę za szybko, powiedz mi.

Trzę​s ące się ręce wsu​n ęła mi we włosy i wbiła paznok​cie w skórę głowy. — Nie. Poca​łun​kami zna​czy​łem ślad od jej pod​b ródka do ust, ssąc i liżąc, sma​ku​jąc każdy mili​metr mięk​kich warg i słodki spra​ gniony język. Chcia​łem, żeby mnie lizała, zosta​wiła ślady na mojej klatce pier​s io​wej, chcia​łem poczuć jej zęby na bio​ drach, udach i pal​cach. Czu​łem się tro​chę jak wypusz​czony z wię​zie​n ia prze​s tępca, ssa​łem, gry​złem. Odsu​n ą​łem się na moment tylko po to, żeby zdjąć z nas kurtki, ścią​g nąć koszulkę przez głowę, roz​p iąć jej sukienkę i zsu​n ąć ją na pod​ łogę. Jed​n ym ruchem roz​p ią​łem sta​n ik, a Hanna, pod​rzu​ca​jąc ramiona, wydo​s tała się z niego i weszła w moje ramiona. Jej piersi wci​s nęły się w moją skórę; mia​łem ochotę ocie​rać się o nią, osza​lały i już wewnątrz niej. Ode​p chnęła mnie jed​n ak, ujęła mnie za rękę i popro​wa​d ziła kory​ta​rzem do sypialni, przez ramię rzu​ca​jąc mi lekki uśmie​s zek. Pokój był schludny i nie​za​g ra​cony. Pod ścianą stało duże łóżko — i oprócz Hanny było jedy​n ym, co zauwa​ży​łem. Dziew​czyna stała w figach, z roz​p usz​czo​n ymi wło​s ami, miękko spa​d a​ją​cymi na ramiona; unio​s ła spoj​rze​n ie znad

mojej piersi do szyi i na twarz. Powie​trze zgęst​n iało, cisza dzwo​n iła w uszach. — Ja też wiele razy o tym myśla​łam — ode​zwała się, prze​s u​ wa​jąc dłońmi po moim brzu​chu, potem lekko liżąc włosy na mojej piersi. Prze​cią​g nęła pal​cami po tatu​ażach na moim lewym ramie​n iu, potem w dół ręki. — Boże, mam wra​że​n ie, jak​b ym od zawsze o tym myślała. Ale ty tutaj… dener​wuję się. — Nie masz powodu. — Pomaga, kiedy mówisz, co mam robić — przy​znała cichutko. Ują​łem w dłoń jej pierś, unio​s łem i pochy​liw​s zy się nad nią, zaczą​łem ssać napięty sutek. Hanna się zachły​s nęła, wsu​wa​ jąc dło​n ie w moje włosy. Uśmiech​n ą​łem się, moc​n iej gry​ząc pełną krą​g łość poni​żej sutka. — Możesz zacząć od zdję​cia mi spodni. Odpięła pasek i pocią​g a​jąc, odpięła guziki moich dżin​s ów. Nawie​d zało mnie wspo​mnie​n ie jej drżą​cych dłoni, kiedy się tak pod​n ie​cała i tro​chę dener​wo​wała.

Obser​wo​wa​łem jej nie​mal nagie ciało w przy​ćmio​n ym świe​tle latarni, prze​n i​ka​ją​cym przez firanki: jej szyję, piersi, zagłę​b ie​ nie talii i dłu​g ie, mięk​kie nogi. Wycią​g ną​łem dłoń, prze​s u​n ą​ łem dwoma pal​cami od jej pępka mię​d zy uda, po mate​riale jej bie​li​zny. Wsu​wa​jąc palec pod koronkę, w ude​rza​jącą do głowy wil​g ot​ ność, wyszep​ta​łem: — Uwiel​b iam twoją skórę, uwiel​b iam, kiedy jesteś taka mokra. — Wyjdź ze spodni — powie​d ziała zalot​n ie. — Możesz mnie doty​kać przez całą noc. Zamru​g a​łem, uświa​d a​mia​jąc sobie, że dżinsy leżą zwi​n ięte wokół moich kostek, a ja stoję tylko w bok​s er​kach. Nie zdjęła ich ze mnie; czy to ze zde​n er​wo​wa​n ia, czy może wciąż chciała mieć szansę coś ze mnie zdej​mo​wać — w każ​d ym razie mnie to nie prze​s zka​d zało. Uwol​n i​łem stopy ze spodni i tyłem popro​wa​d zi​łem dziew​ czynę w kie​runku łóżka, po czym poło​ży​łem ją na nim. Prze​s u​ nęła się do góry, w stronę zagłówka, a ja wczoł​g a​łem się za nią. Jej szare oczy były sze​roko otwarte i przej​rzy​s te: moja roz​e​mo​cjo​n o​wana, pozba​ wiona tchu ofiara.

Miała na sobie błę​kitne figi pod​kre​ś la​jące kre​mowy odcień skóry; wyglą​d ała jak szklana figu​rynka. Jedy​n ie drobny pie​p rzyk przy pępku wska​zy​wał, że ta istota ma jed​n ak coś wspól​n ego z rze​czy​wi​s to​ś cią. — To dla niego je nało​ży​łaś? — zapy​ta​łem, zanim mózg miał szansę zapro​te​s to​wać. Spoj​rzała na koronki, a ja pod​n io​s łem wzrok na jej pełne piersi. — Nawet nie pozwo​li​łam mu zdjąć ze mnie sukienki. Zatem chyba nie dla niego je nało​ży​łam. Poca​łun​kami scho​d zi​łem w dół jej brzu​cha do gumki fig. Hanna ni​g dy nie była nie​ś miała ani pło​chliwa, lecz to było dla niej cał​kiem nowe doświad​cze​n ie. Pod​p arła się na łok​ciach i obser​wo​wała. Drżała pod naci​s kiem mojego ciała, cho​ciaż opie​ra​łem się na ramio​n ach; czu​łem, że serce bije jej szybko, widzia​łem pul​s u​ jącą żyłę na szyi Hanny. To w niczym nie przy​p o​mi​n ało naszej zwy​kłej zabawy w seks​b ombę, nie miało tego posmaku. To było praw​d ziwe; Hanna wyglą​d ała zbyt ide​al​ nie, leżąc nie​mal nago przede mną. Jeśli to spie​p rzę, do końca świata będę pluł sobie w brodę.

— Zatem będę uda​wać, że nało​ży​łaś je dla mnie. — Może tak było. Zębami odcią​g ną​łem gumkę i puści​łem; odbiła się od bio​d ra z gło​ś nym pla​ś nię​ciem. — Będę też uda​wał, że w ubra​n iu czy nago zawsze myślisz o mnie. Unio​s ła na mnie wzrok; jej szare oczy były sze​roko otwarte, pyta​jące. — Ostat​n io chyba tak. Czy to cię mar​twi? Mie​rząc wzro​kiem całe jej ciało, odpar​łem: — Dla​czego mia​łoby mnie mar​twić? — Wiem, na czym to polega, Will. Nie ocze​kuję, żebyś się zmie​n iał w kogoś, kim nie jesteś. Nie mia​łem poję​cia, o co jej cho​d zi; szcze​rze mówiąc, w ogóle nie mia​łem poję​cia, do czego może to wszystko dopro​wa​d zić, i po raz pierw​s zy nie chcia​łem defi​n io​wać niczego jesz​cze przed roz​p o​czę​ciem. Prze​s u​n ą​łem się do góry i zawi​s nąw​s zy tuż nad twa​rzą dziew​ czyny, schy​li​łem się i poca​ło​wa​łem ją.

— Nie wiem, od czego zacząć — wyznała. Krew mi zawrzała; mia​łem ochotę na odro​b inę bru​tal​n o​ś ci, chcia​łem ją zjeść, posu​wać, poczuć te usta na sobie. Prze​jął mnie strach, że to tylko ulotny moment, jedna noc, a ja muszę zna​leźć spo​s ób, by zmie​ścić wszystko w kilka godzin. — Nie pozwolę ci zasnąć. Otwo​rzyła sze​rzej oczy i uśmiech​n ęła się lekko. — Nie chcę spać — prze​krzy​wiw​s zy głowę, dodała: —  Zacznij od tego, co ci powie​d zia​łam w win​dzie. Poca​łun​kami scho​d zi​łem w dół jej szyi, piersi, żeber, brzu​cha. Każdy cal skóry był naprę​żony, gładki i drgał z pra​g nie​n ia pod moimi ustami. Hanna w ogóle nie zamy​kała oczu. Bywa​ łem z kobie​tami, które mnie obser​wo​wały, ale ni​g dy jesz​cze nie czu​łem cze​g oś takiego, tak cho​ler​n ej intym​n o​ś ci i bli​s ko​ ści. Zbli​ża​jąc się do miej​s ca mię​d zy jej nogami, spo​s trze​g łem naprę​ża​jące się mię​ś nie, usły​s za​łem, jak jej oddech się urywa. Odwró​ci​łem głowę i zaczą​łem ssać jej udo.

— Cału​jąc cię tak, w końcu stracę głowę. — Will, powiedz, co mam robić — powie​d ziała ze ści​ś nię​tym z emo​cji gar​d łem. — Ja ni​g dy… — Wiem. Jesteś ide​alna — powie​d zia​łem jej. — Podoba ci się takie przy​g lą​d a​n ie? Poki​wała głową. — Dla​czego, śli​weczko? Dla​czego obser​wu​jesz wszystko, co robię? Zawa​h ała się i prze​łknęła ślinę, jakby nie chciała się do cze​ goś przy​znać. — Wiesz, w jaki spo​s ób… — zawie​s iła głos i zakoń​czyła wzru​s ze​n iem jed​n ego ramie​n ia. — Masz na myśli to, że lubisz mnie obser​wo​wać, bo wiem, jak dopro​wa​d zić cię do końca? Znów poki​wała głową, otwie​ra​jąc sze​rzej oczy, kiedy pocią​ gną​łem za gumkę fig i zsu​n ą​łem je z jej bio​d er. — Możesz sama ręką dopro​wa​d zić się do końca. Przy​g lą​d asz się swo​jej ręce, kiedy się doty​kasz? — Nie.

Zsu​n ą​łem bie​li​znę z jej nóg, rzu​ci​łem za sie​b ie na pod​łogę, po czym wró​ci​łem pomię​d zy jej roz​ło​żone nogi. — Masz wibra​tor? Poki​wała głową; spoj​rze​n ie miała zamglone. — On może dopro​wa​d zić cię do końca. A czy spo​g lą​d a​n ie na niego spra​wia, że tak wil​g ot​n ie​jesz? —  Wsu​n ą​łem palce do wewnątrz, unio​s łem się i zawi​s łem nad Hanną, wkła​d a​jąc ten sam palec w jej usta. Jęk​n ęła, possała i przy​cią​g nęła mnie do sie​b ie, żeby poca​ło​ wać. Jej wargi sma​ko​wały nią, sek​s em, gorą​cem. Cho​lera, sam chcia​łem jej bez​p o​ś red​n io posma​ko​wać. — Czy lubisz obser​wo​wać, kiedy ja ci to wszystko robię? — Will… — Nie uda​waj nie​ś mia​łej — poca​ło​wa​łem ją, ssąc jej dolną wargę. — Pani inży​n ier nie może się powstrzy​mać od tego, by nie badać mecha​n iki liza​n ia przez męż​czy​znę two​jej szparki, co? Czy może cho​dzi o to, że to moje usta, niczyje inne?

Prze​s u​n ęła dło​n ią po mojej klatce pier​s io​wej w dół i chwy​ciła za mojego penisa przez bok​s erki, po czym ści​s nęła raz, powoli. — Lubię cię obser​wo​wać. Jęk​n ą​łem i z led​wo​ś cią wydo​b y​łem z sie​b ie: — A ja lubię, kiedy na mnie patrzysz. Nie potra​fię logicz​n ie myśleć, kiedy widzę wpa​trzone we mnie te sza​lone szare oczy. — Pro​s zę… — A teraz puść, to pooglą​d asz sobie moje usta. — Will — powie​d ziała drżą​cym gło​s em. — Tak? — Po czymś takim? Nie wytrzy​mam. Zamil​kłem i przyj​rza​łem się jej. Głos miała prze​s tra​s zony, lecz na twa​rzy jedy​n ie głód. — Wytrzy​masz — powie​d zia​łem, cału​jąc jej szyję, potem piersi, ssąc, pocią​g a​jąc ustami. Scho​d zi​łem w dół jej ciała; roz​ su​n ą​łem drżące uda i dmuch​n ą​łem deli​kat​n ie na roz​p a​loną skórę.

Hanna znów oparła się na łok​ciach, a ja uśmiech​n ą​łem się do niej jesz​cze raz, po czym opu​ś ci​łem głowę, otwo​rzy​łem usta i zanu​rzy​łem się w śli​s kim, słod​kim wnę​trzu. Zamkną​łem oczy; jęk​n ą​łem i ssa​łem deli​kat​n ie. Głowa dziew​czyny opa​d ła, z ust wyrwał się stłu​miony okrzyk, a bio​d ra wygięły się w łuk. — O Boże! Uśmiech​n ą​łem się z ustami przy jej skó​rze, liżąc jedną jej stronę, potem drugą, wresz​cie przy​kry​łem jej łech​taczkę języ​ kiem, zata​cza​jąc nad nią kółka. — Nie prze​s ta​waj — szep​n ęła. Nie mia​łem zamiaru. Nie potra​fił​b ym. Doda​łem palce, zsu​wa​ jąc je niżej, tam, gdzie była naj​b ar​d ziej wil​g otna i naj​s łod​s za; mocny dotyk moich pal​ców, kiedy dwa z nich wsu​n ą​łem do wewnątrz, spra​wił, że głowa Hanny opa​d ła, a ręce na oślep się​g nęły do zagłówka. Patrzy​łem na nią, kiedy obró​ciła głowę, przy​cią​g nęła do sie​b ie poduszkę i zaczęła ją szar​p ać zębami. Z jej ust wyry​wały się bła​g alne jęki bólu i roz​ko​s zy, a ja robi​łem, co w mojej mocy, żeby inten​s yw​n ość jej doznań ani na moment nie zma​lała. Już pra​wie dotarła do końca, balan​s o​wała na kra​wę​d zi. Wsu​ wa​łem głę​b oko dwa palce, ssa​łem ją tak mocno, że policzki mi

się zapa​d ły, spo​g lą​d a​łem na jej dosko​n ałe ciało, ide​alne piersi i długą szyję. Kiedy ostatni raz skrę​ci​łem nad​g ar​s tek, wygięła się na mate​racu, pod​s u​wa​jąc mi się pod usta, znów krzyk​n ęła, i jesz​cze raz, po czym zaci​s nęła się na moich pal​ cach. Byłem tak napa​lony, że prak​tycz​n ie posu​wa​łem mate​rac, czu​ jąc zwie​ra​jące się ścię​g na na jej udach, napa​wa​jąc się coraz bar​d ziej zdy​s zo​n ymi i wyż​s zymi dźwię​kami; w końcu Hanna się​g nęła do mojej głowy, wcze​p iła palce w moje włosy i z sze​ roko roz​ło​żo​n ymi nogami zaczęła się koły​s ać, uno​s ić bio​d ra, pod​ś wia​d o​mie posu​wa​jąc moją twarz przez kilka dłu​g ich, dosko​n a​łych minut. Seks oralny ni​g dy tak bar​dzo nie przy​p o​mniał pie​p rze​n ia jak z tą wła​ś nie kobietą. Zanu​ rzy​łem się w nim, osza​lały, z otwar​tymi ustami, chło​n ąc ją całą. Z kolej​n ym krzy​kiem doszła po raz kolejny, słodka i roz​ grzana, cią​g nąc mnie za włosy tak mocno, że omal nie dosze​ dłem razem z nią. Nie mogłem zamknąć oczu, ani na chwilę nie mogłem ode​rwać wzroku od tego, co mia​łem nad głową. Ssa​ łem i pocią​g a​łem jej jedwa​b i​s tą skórę, cał​ko​wi​cie się w niej gubiąc. — Pro​s zę — znów się zachły​s nęła, nogi jej zadrżały, oczy miała ciemne, z opa​d a​ją​cymi powie​kami, jakich ni​g dy u niej

nie widzia​łem. Unio​s ła się na jed​n ym łok​ciu, drugą ręką szar​ piąc mnie za włosy. —  Chodź tutaj. Zsu​n ą​łem bok​s erki i prze​cią​g ną​łem peni​s em po jej nogach, prze​s u​wa​jąc się po jej ciele, pró​b u​jąc, liżąc, zagłę​b ie​n ie pępka, pagórki piersi, napiętą skórę sut​ków. Chcia​łem posu​wać każdą część jej ciała: dolinę mię​d zy pier​ siami, słodką pulch​n ość ust, krzy​wi​znę ple​ców i mięk​kie, zwinne dło​n ie. Teraz jed​n ak pra​g ną​łem nade wszystko wsu​ nąć się w cie​p ło jej szparki. Roz​s u​wa​jąc sze​rzej nogi, Hanna się​g nęła na nocny sto​lik obok łóżka po pudełko pre​zer​wa​tyw. Zapa​trzy​łem się w rumie​n iec, który zaczął się roz​le​wać na jej piersi; prze​s u​wa​łem po jej ciele fiuta, po czym zorien​to​wa​łem się, że to mnie dziew​czyna podaje pudełko. — Może na począ​tek jedna wystar​czy — zachi​cho​ta​łem. Wpy​cha​jąc mi paczuszkę w dłoń, kiw​n ęła głową. Oczy miała sze​roko otwarte, z niemą prośbą. — Wyj​mij jedną — mruk​n ą​łem.

— Nie wiem, jak się je nakłada — jęk​n ęła słodko, nie​zdar​n ie otwie​ra​jąc opa​ko​wa​n ie. W końcu się jej udało, roze​rwała tek​ turę, a na jej brzuch wysy​p ał się wężyk pre​zer​wa​tyw. Ode​rwa​łem poje​d yn​czą folię i poda​łem jej, odsu​wa​jąc resztę na sto​lik. — To nic trud​n ego. Wyj​mij i nałóż na mnie. Ręce jej się trzę​s ły, mia​łem nadzieję, że z ocze​ki​wa​n ia, a nie z ner​wów; jed​n ak z ulgą zauwa​ży​łem, z jakim pra​g nie​n iem od razu po mnie się​g nęła, nakła​d a​jąc lateks na główkę penisa. Od razu jed​n ak wie​d zia​łem, że źle to robi i pre​zer​wa​tywa się nie roz​wi​n ie. Po kilku bole​s nych sekun​d ach Hanna zdała sobie z tego sprawę i odrzu​ciw​s zy gumkę z prze​kleń​s twem, chwy​ciła kolejną. Byłem twardy, nabrzmiały i tak cho​ler​n ie gotowy, że zęby mi same zgrzy​tały, kiedy Hanna wycią​g ała następną pre​zer​wa​ tywę i oglą​d ała ją uważ​n ie. Tym razem nało​żyła pra​wi​d łowo. Ręce miała cie​p łe, a twarz tak bli​s ko mojego fiuta, że czu​łem na udach jej gorący oddech. Muszę ją prze​le​cieć.

Dziew​czyna roz​wi​n ęła gumkę nie​zgrab​n ie, ostroż​n ie, a cała czyn​n ość wyda​wała się trwać mie​s ią​cami. Nasu​wała ją na mnie deli​kat​n ie, mili​metr po mili​metrze, jak​ bym był ze szkła, a nie miał zamiar zerżnąć ją tak mocno, że łóżko wpad​n ie przez sufit do sąsia​d ów. Kiedy dotarła do pod​s tawy penisa, ode​tchnęła z ulgą i pod​ su​n ęła mi swoje bio​d ra. Ale ja z sza​tań​s kim uśmiesz​kiem zsu​ ną​łem z sie​b ie gumkę i odrzu​ci​łem ją. Zaci​s ka​jąc zęby z pod​n ie​ce​n ia, powie​d zia​łem: — Jesz​cze raz. Nie musisz się tak cac​kać. Nałóż na mnie pre​ zer​wa​tywę, żebym mógł cię posu​wać. Zaga​p iła się na mnie z wyraźną dez​o rien​ta​cją w sre​b rzy​s tych oczach. W końcu jej spoj​rze​n ie się prze​ja​ś niło, jakby prze​czy​tała w moich myślach: „Nie chcę ani sekundy nie​p ew​n o​ś ci. Jestem napa​lony bar​dziej niż kie​d y​kol​wiek dotąd, przed chwilą przy​p ra​wi​łem cię o krzyk, ssąc twoją szparkę, i nie mam zamiaru być deli​katny”. Nie spusz​cza​jąc ze mnie wzroku, unio​s ła kolejną paczuszkę do ust, otwo​rzyła ją zębami i wyjęła zwi​-

nięty lateks. Odwró​ciła go w dłoni, spraw​d ziła kształt i jed​ nym płyn​n ym, szyb​kim ruchem nacią​g nęła na mnie, na koniec mocno ści​s ka​jąc u pod​s tawy. Zsu​n ęła dłoń jesz​cze niżej, deli​kat​n ie pocią​g nęła mnie za jądra i prze​s u​n ęła pal​cami po wewnętrz​n ej stro​n ie moich ud. — Dobrze? — szep​n ęła, gła​d ząc wraż​liwą w tym miej​s cu skórę; bez uśmie​chu, bez marsz​cze​n ia brwi. Po pro​s tu chciała wie​d zieć. Poki​wa​łem głową i kciu​kiem prze​s u​n ą​łem po jej policzku. — Jesteś ide​alna. Z peł​n ym ulgi uśmie​chem odchy​liła się, a ja posze​d łem za jej przy​kła​d em, muska​jąc główką jej roz​grzaną szparkę, draż​n iąc się z nią, draż​n iąc się z sobą samym. Cho​lera, pra​g nie​n ie przy​p ra​wiało mnie o zawrót głowy. Bio​ dra mia​łem napięte, gotowe wygiąć się w łuk i pchać, krę​g o​ słup aż swę​d ział, gotów eks​p lo​d o​wać wewnątrz tej kobiety. Nie byłem przy​g o​to​wany na zetknię​cie mojego torsu z jej pier​ siami, na jej uda opla​ta​jące moje bio​d ra. To za dużo. Hanna to było za dużo.

— Włóż mnie w sie​b ie. Zachły​s nęła się, wsu​n ęła dłoń mię​d zy nas. Nie dałem jej dużo prze​s trzeni. Leża​łem na niej całym cię​ża​rem, cie​p łą skórą doty​ka​jąc jej cie​p ła. Jed​n ak odna​la​zła mnie i popro​wa​d ziła, aż poczu​łem zagłę​b ie​n ie przy wej​ś ciu; potem prze​s u​n ęła wyżej, draż​n iąc moim fiu​tem śli​s ką wypu​ kłość łech​taczki i cie​p łe, mięk​kie fałdy szparki. — Mogę być bru​talny. Wypu​ś ciła powie​trze, bez​g ło​ś nie dając do zro​zu​mie​n ia, że jest dobrze. Uno​s ząc się na rękach, patrzy​łem, jak pociera mną o swoją skórę. Powieki jej opa​d ły, z ust wyrwał się cichy jęk. — Minęło tro​chę… tro​chę czasu — wyszep​tała. Prze​n io​s łem spoj​rze​n ie na jej twarz, patrząc, jak obli​zuje usta, jak powieki się jej uno​s zą, jak spo​gląda w prze​s trzeń pomię​d zy nami, a następ​n ie obser​wuje swoją zabawę mną. — Ile? — zapy​ta​łem.

Zamru​g ała i zer​k​n ęła na mnie, z dło​n ią wciąż pomię​d zy nami. — Jakieś trzy lata — zmarsz​czyła czoło i dodała: — Upra​wia​ łam seks z pię​cioma face​tami, ale wszyst​kiego jakieś osiem razy. Naprawdę nie wiem, co robić, Will. Prze​łkną​łem, pochy​li​łem się i poca​ło​wa​łem ją w poli​czek. — To może nie będę taki bru​talny — wyszep​ta​łem, ale ona się roze​ś miała i pokrę​ciła głową. — Nie chcę, żebyś był deli​katny. Spoj​rza​łem na jej piersi, brzuch, na miej​s ce, w któ​rym trzy​ mała mnie mię​d zy nogami. Chcia​łem poczuć na fiu​cie jej nagą skórę. Ni​g dy w życiu nie upra​wia​łem seksu bez gumki, ale tak bar​d zo chcia​łem ją poczuć, że jesz​cze bar​d ziej stward​n ia​łem. — Będzie dobrze — prze​mó​wi​łem do jej szyi. — Pozwól mi tylko się poczuć. Hanna pod​s ko​czyła, wsu​wa​jąc mnie w sie​b ie, i zamknęła oczy, kiedy posu​n ą​łem się naprzód. Po jej szyi wspiął się gorący rumie​n iec, a usta otwo​rzyły w słod​kim wes​tchnie​n iu. Byłem zafa​s cy​n o​wany, obser​wu​jąc, jak prze​żywa to, co mamy zaraz zro​b ić;

widzia​łem, kiedy się to stało, kiedy zdała sobie sprawę, że będziemy upra​wiać seks. Znów otwo​rzyła oczy, jej spoj​rze​n ie padło na moje usta i zła​god​n iało. Prze​s u​n ęła pal​cami po mojej piersi i ująw​s zy mnie za szyję, wyszep​tała: — Hej. To spoj​rze​n ie, czu​łość w jej wzroku po raz pierw​s zy pomo​g ły mi sobie uświa​d o​mić, co się ze mną dzieje: zako​chuję się. — Hej — wydy​s za​łem, schy​la​jąc się i cału​jąc ją. Ogromna ulga wyci​s nęła mi powie​trze z płuc; pogłę​b i​łem poca​łu​n ek, zasta​n a​wia​jąc się, czy Hanna wyczuła z mojego dotyku, że wła​ś nie to robimy — kochamy się — czy też po pro​s tu poczuła swój smak na moim języku i nie rozu​miała, że cały mój świat wła​ś nie wysko​czył z usta​lo​n ej orbity. Odsu​n ą​łem się, lecz pchną​łem do przodu bio​d rami, do bólu pra​g nąc poczuć mięk​kość jej ciała mocno przy​ci​ś nię​tego do mnie; chcia​łem wejść w nią i zostać tam głę​b oko. Dobrze, gorąco, jak jasna cho​lera. Dziew​czyna spoj​rzała na mnie, kiedy wsu​wa​łem się głę​b iej, lecz już chyba nie widziała mojej twa​rzy.

Spoj​rze​n ie miała zamglone, zagu​b ione, a przy każ​d ym odde​ chu zachły​s ty​wała się cicho. Przez jej twarz prze​b iegł lekki skurcz bólu. Wsze​d łem dopiero na kilka cali, była cia​s na, lecz było mi tak cho​ler​n ie dobrze. Usły​s za​łem swój głos docho​d zący jakby z oddali. — Otwórz się na mnie, śli​weczko. Poru​s zaj się ze mną. Hanna roz​luź​n iła się, unio​s ła nogi wyżej po bokach tak, że wsu​n ą​łem się głę​b iej i oboje jęk​n ę​li​ś my rów​n o​cze​ś nie. Na próbę zako​ły​s ała bio​d rami, wcią​g a​jąc mnie do sie​b ie, a czu​jąc nacisk jej cie​p łych ud na bio​d rach, chrząk​n ą​łem gło​ś no. — Nie wie​rzę, że to robimy — wyszep​tała, nie​ru​cho​mie​jąc pode mną. — Wiem — poca​ło​wa​łem jej szczękę, poli​czek, kącik ust. Poki​wała głową i pchnęła bio​d ra do góry, nie​ś wia​d o​mie języ​ kiem ciała prze​ka​zu​jąc, że chce, bym się poru​s zył. Wysu​n ą​łem się lekko i zaczą​łem poru​s zać w łatwym do naśla​ do​wa​n ia ryt​mie, zatra​ca​jąc się w jej cie​ple. Przy​ś pie​s za​łem, ssąc gwał​tow​n ie jej szyję, sza​le​jąc, roz​ grze​wa​jąc się, potem zwal​n ia​łem, wresz​cie prze​s ta​wa​łem, cało​ wa​łem ją głę​b oko, upa​ja​jąc się jej dłońmi odkry​wa​ją​cymi

moje plecy, pośladki, ramiona i twarz. — Wszystko dobrze? — zapy​ta​łem, znów powoli rusza​jąc. — Nie za bar​d zo boli? — Wszystko dobrze — wyszep​tała, odwra​ca​jąc głowę do mojej dłoni, którą odgar​n ą​łem jej z czoła wil​g otne włosy. — Wyglą​d asz pode mną cho​ler​n ie ide​al​n ie. Chcia​łem sku​mu​lo​wać jej pra​g nie​n ie, a osta​tecz​n ie spra​wić, żeby doszła w jed​n ym bły​s ku eks​p lo​zji ze mną w sobie. Kiedy przy​s pie​s zy​łem, zaczęła drżeć, lecz zamru​czała sfru​s tro​ wana, kiedy znów zwol​n i​łem. Wie​d zia​łem, że mi ufa, chcia​łem jej poka​zać, jak jest dobrze, kiedy nie ma pośpie​chu, kiedy nie trzeba robić nic innego całymi godzi​n ami. Cało​wa​łem ją, ssa​łem jej język, prze​chwy​ty​wa​łem w usta wszyst​kie wyda​wane przez nią dźwięki i poły​ka​łem je nie​n a​s y​ cony. Cudowne były te chra​p liwe odgłosy, wciąż powta​rzane słowo „pro​s zę”, to, jak bar​d zo odda​wała mi pro​wa​d ze​n ie. Real​n ość sytu​acji, widok Hanny pode mną, spo​co​n ej i ule​ głej, w końcu zbu​rzyła mój spo​kój i z leni​wego rytmu prze​s ze​ dłem w szyb​s ze, bar​d ziej głodne pchnię​cia. Odpo​wie​d ziała takimi samymi poru​s ze​n iami bio​d er, wygi​n a​

jąc się w łuk pode mną; wie​d zia​łem, że tym razem jest bli​s ko i nie mogę prze​s tać ani zwol​n ić. — Tak dobrze? — wychrzą​ka​łem, przy​ci​s ka​jąc twarz do jej szyi. Poki​wała głową, nie​zdolna do odpo​wie​d zi, dłońmi chwy​ta​jąc mnie za pośladki i zata​p ia​jąc w nich paznok​cie. Pod​cią​g ną​łem jej nogę do góry, popchną​łem kolano w stronę ramie​n ia i posze​d łem na całość, posu​wa​jąc ją tak szybko, mocno i bli​ sko jej ciała, jak tylko zdo​ła​łem. Sza​leń​czo, nie​re​al​n ie, wybu​chowo jej orgazm nara​s tał pod skórą naj​p ierw jako rumie​n iec, potem jako ścią​g nię​cie mię​ś ni, aż zaczęła się trząść, cała mokra, mam​ro​cząc bła​g alne, nie​zro​ zu​miałe słowa, pra​wie docho​d ząc. — Teraz — szep​n ą​łem, sta​ra​jąc się wstrzy​mać wła​s ny wytrysk, który spły​wał mi w dół brzu​cha. —  Cho​lera, śli​weczko, jesteś już pra​wie u celu… Patrzy​łem, jak zamyka oczy, otwiera usta, wypręża się i krzy​ czy w eks​ta​zie. Cały czas prze​s u​wa​łem się w niej, wyci​s ka​jąc z jej ciała każdą naj​mniej​s zą cząstkę roz​ko​s zy do ostat​n iej sekundy. W końcu Hanna odrzu​ciła na boki cięż​kie ramiona, a ja opar​

łem się na łok​ciach i patrzy​łem na miej​sce, w któ​rym się w niej poru​s za​łem, czu​jąc na twa​rzy jej wzrok. — Will — wydy​s zała, a ja usły​s za​łem w jej gło​s ie ospałą radość. — O mój Boże. — Cho​lera, jakie to wspa​n iałe. Jesteś cała mokra. Się​g nęła dło​n ią i wsu​n ęła palec w moje usta, żebym mógł poczuć jej sło​d ycz. Wło​ży​łem dłoń mię​d zy nas, potar​łem łech​ taczkę, wie​d ząc, że nie​d ługo będzie obrzmiała, ale chcia​łem dopro​wa​d zić Hannę do końca jesz​cze raz. Po zale​d ​wie kilku minu​tach wygięła się, pod​rzu​ca​jąc szyb​ciej bio​d ra w rytm moich ruchów. — Will… ja… — Pst — wydy​s za​łem, patrząc, jak moja dłoń prze​s uwa się po niej, a fiut ryt​micz​n ie pra​cuje. — Jesz​cze ten raz. Zamkną​łem oczy, pod​d a​jąc się cał​ko​wi​cie prze​ży​wa​n iu tej chwili, jej drżą​cym udom wokół mnie, ryt​micz​n ym skur​czom szparki, kiedy znów osią​g nęła szczyt z

chra​p li​wym, zasko​czo​n ym okrzy​kiem. Stra​ci​łem resztę samo​kon​troli, pcha​jąc głę​b iej i moc​n iej, prze​d łu​ża​ jąc jej orgazm kciu​kiem przy​ci​ś nię​tym do łech​taczki. Hanna odrzu​ciła głowę na poduszkę, dłońmi trzy​mała mnie za pośladki i przy​ci​s kała do sie​bie, koły​s ząc się ze mną. Oczy miała zamknięte, usta roz​chy​ lone, a jej włosy roz​s y​p ały się w nie​ła​d zie. W życiu nie widzia​łem nic pięk​n iej​s zego. Prze​s u​n ęła paznok​ciami po moich ple​cach, z zafa​s cy​n o​wa​ niem wpa​tru​jąc się w moją twarz. Tego już było za dużo: jej szorstki dotyk, mięk​kie ciało pode mną i jej sze​roko otwarte oczy, wpa​trzone we mnie. — Powiedz, że ci dobrze — wyszep​tała; usta miała obrzmiałe i wil​g otne, policzki zaru​mie​n ione, włosy zle​p ione od potu. — Tak dobrze — wysy​cza​łem roz​g o​rącz​ko​wany — że nie… cho​lera… nie mogę myśleć. Wbiła paznok​cie w moją skórę; w tej chwili już wie​d zia​łem, że z tym bólem i słodką przy​jem​n o​ś cią jej wil​g ot​n ego ciała zaci​ ska​ją​cego się wokół mnie nie wytrzy​mam długo. Roz​kosz roz​ lała mi się w żyłach, gorąca i nie​o kieł​znana.

— Moc​n iej — bła​g a​łem. Wtu​liła się we mnie i zaczęła gryźć mnie od ramion do piersi. — Chodź — wydy​s zała, gestem posia​d aczki ora​jąc mi paznok​ciami plecy. — Chcę czuć, jak docho​dzisz. Poczu​łem się jak pod​łą​czony do prądu, każdy cal skóry roz​ja​ rzył się elek​trycz​n o​ś cią i cie​p łem. Zapa​trzy​łem się na nią: piersi pod​s ka​ki​wały w rytm moich ude​ rzeń, skóra lśniąca od potu, na szyi, ramio​n ach i szczęce czer​ wone znaki po moich zębach. Jed​n ak kiedy spoj​rza​łem jej w oczy, zatra​ci​łem się. Patrzyła na mnie, to ona — Hanna —  dziew​czyna, którą widy​wa​łem co rano i w któ​rej zako​chi​wa​ łem się moc​n iej za każ​d ym razem, kiedy tylko otwo​rzyła usta. To było tak cho​ler​n ie realne. Z gło​ś nym okrzy​kiem padłem na nią, podry​g u​jąc wście​kle pod napo​rem fali przy​jem​n o​ś ci tak inten​s yw​n ej, że led​wie czu​łem cie​p ło jej ramion, poca​łu​n ek na szyi, kiedy znie​ru​cho​mia​łem na niej, jej szept: — Zostań tak na mnie na zawsze.

— Bądź zawsze tak samo otwarta — wymam​ro​ta​łem, spo​g lą​ da​jąc na nią. — Nie prze​s ta​waj ni​g dy pro​s ić o to, czego chcesz. — Nie prze​s tanę — odszep​n ęła. — Dzi​s iaj cię mam, prawda? I w ten pro​s ty spo​s ób wzięła mnie na wła​s ność. ROZ​DZIAŁ jede​n a​sty Obu​d zi​łam się, czu​jąc prze​s u​n ię​cie na mate​racu i skrzy​p ie​n ie sprę​żyn, gdy Will gra​mo​lił się z łóżka. Przez okno sączyło się słabe nie​b ie​s kawe świa​tło. Zamru​g a​ łam w ciem​n o​ś ci, pró​b u​jąc roz​p o​znać kształty przed​mio​tów w pobliżu — drzwi, komody, jego syl​wetki zni​ka​ją​cej w drzwiach łazienki. Nie zapa​la​jąc świa​tła, odkrę​cił wodę, otwo​rzył i ponow​n ie zamknął drzwi kabiny prysz​n i​co​wej. Zasta​n o​wi​łam się, czy nie dołą​czyć do niego, ale mia​łam wra​ że​n ie, że nie mogę się poru​s zyć: moje mię​śnie przy​p o​mi​n ały gumę, bez​władne ciało zapa​d ało się w mate​racu. Mię​d zy nogami pul​s o​wał mi głę​b oki, nie​znany ból.

Prze​cią​g nę​łam się, ści​s ka​jąc uda, by poczuć go raz jesz​cze. Zapa​mię​tać. Mój pokój pach​niał teraz sek​s em i Wil​lem; ten zapach i jego bli​s kość, świa​d o​ mość jego nagiej skóry tuż za ścianą przy​pra​wiły mnie o nara​s ta​jący zawrót głowy. Ramiona, nogi, gra​ ni​towo twardy brzuch. Jakie dokład​n ie obo​wią​zują tutaj reguły? Czy mam wystar​cza​jąco dużo szczę​ś cia, że wró​cił i zaczę​li​ś my od nowa? Czy tak to działa? Moje myśli poszy​b o​wały do Kitty i Kri​s ty. Zada​łam sobie pyta​n ie, czy wczo​raj​s zy wie​czór był taki, jak wszyst​kie te noce, które spę​d ził z mnó​s twem innych kobiet. Czy trzy​mał je tak samo, wyda​wał takie same odgłosy, szep​tał takie same obiet​n ice, że dobrze się poczują? Will nie spę​d zał ze mną każ​ dej nocy, ale jed​n ak sporo się ich uzbie​rało. Kiedy widy​wał się z innymi? Z jed​n ej strony mia​łam ochotę o to zapy​tać, dowie​d zieć się szcze​g ó​łowo, jak nas wszyst​kie roz​miesz​ czał w swoim życiu. Z dru​g iej jed​n ak strony tak naprawdę nie chcia​łam tego wie​d zieć. Prze​s u​n ę​łam ręką po roz​tar​g a​n ych wło​s ach i pomy​ś la​łam o wczo​raj​s zym wie​czo​rze: o Dyla​n ie i naszej kata​s tro​fal​n ej randce, o Willu i o uczu​ciu, które mnie ogar​n ęło na wia​d o​ mość, że stoi pod moimi drzwiami. Nie​p o​kój. Wycze​ki​wa​n ie.

Pra​g nie​n ie: tego wszyst​kiego, co robi​li​ś my, i pra​g nie​n ie jego dotyku. Wcze​ś niej nie wie​d zia​łam, że seks może być jed​n o​ cze​ś nie ostry i deli​katny, że może oscy​lo​wać mię​d zy tymi skraj​n o​ś ciami w nie​s koń​czo​n ość — przy​n aj​mniej takie mia​ łam wra​że​n ie. To była sza​lona noc; jego ręce i zęby pozo​s ta​ wiły na mnie cudowne siniaki, a chwi​lami czu​łam, że roz​ padnę się na milion kawał​ków, jeśli nie wezmę go w sie​b ie jesz​cze głę​b iej. Zna​jomy szczęk kranu prze​b ił się przez szum prysz​n ica. Obró​ ci​łam głowę w kie​runku drzwi. Stru​mień wody przy​cichł, po czym ustał. Nasłu​chi​wa​łam, jak Will wycho​d zi z kabiny, ściąga ręcz​n ik z wie​s zaka na ścia​n ie i wyciera się. Gdy wyszedł z łazienki, przy​lgnę​łam wzro​kiem do jego nagiego ciała poru​s za​ją​cego się w świe​tle księ​życa. Usia​d łam i prze​s u​n ę​łam się na skraj łóżka. Zatrzy​mał się tuż przede mną, jego czło​n ek wydłu​żał się pod moim spoj​rze​n iem. Will wycią​g nął rękę i deli​kat​n ie prze​s u​n ął pal​cami po moich splą​ta​n ych wło​s ach, po czym prze​cią​g nął nimi po moim policzku i wresz​cie koń​cem palca odna​lazł moje usta. Nie pochy​lił się, by spoj​rzeć mi w oczy. Jakby wie​d ział, że go obser​wuję. Jakby chciał, żebym jedy​n ie patrzyła.

Sły​s za​łam w uszach łomot mojego serca. Chcia​łam dotknąć tego męż​czy​zny. Jesz​cze bar​d ziej pra​g nę​łam poczuć jego smak. — Wyglą​d asz, jak​b yś chciała wziąć go w usta — powie​d ział Will niskim, chra​p li​wym gło​s em. Prze​ły​ka​jąc mocno ślinę, ski​n ę​łam głową. — Chcę spró​b o​wać, jak sma​ku​jesz. Prze​s u​n ął ręką do penisa, zro​b ił krok bli​żej i prze​cią​g nął twar​ dym człon​kiem po moich war​g ach, malu​jąc je pereł​kami wil​ goci. Gdy wysu​n ę​łam język, by poczuć smak — jego smak — Will jęk​n ął cicho, wyko​n u​jąc ruchy ręką w górę i w dół nasady, pod​czas gdy ja śli​zga​łam się ustami wokół czubka, sma​ku​jąc. — Tak — szep​n ął. — Tak… Tak dobrze. Nie wiem, czego ocze​ki​wa​łam, ale nie tego — nie takiego pod​ nie​ce​n ia samą czyn​n o​ś cią ani poczu​cia mocy, jakim napeł​n iła mnie świa​d o​mość, że to ja potra​fię tak obez​wład​n ić tego super​fa​ceta. Jego ręce prze​s u​n ęły się ku moim wło​s om. Zamknę​łam oczy. W miarę jak wsu​wa​łam go coraz głę​b iej,

Will oddy​chał coraz bar​d ziej nie​równo. W końcu usły​s za​łam, jak prze​ łknął gło​ś no ślinę, po czym drżąc, wcią​g nął powie​trze. — Stój, stój — powie​d ział i odsu​n ął się o krok. Dyszał jak po prze​b ie​g nię​ciu mara​tonu. — Nie masz poję​cia, jak bar​d zo chciał​b ym pozwo​lić ci, żebyś w ten spo​s ób się ze mną zaba​ wiała, języ​kiem i ustami, Hanno — pogła​s kał kciu​kiem moją brodę. — Ale chcę postę​p o​wać z tobą deli​kat​n ie, gdy pierw​ szy raz bie​rzesz mnie w usta, a teraz jestem zbyt nakrę​cony i cho​ler​n ie zachłanny. Bar​d zo dobrze rozu​mia​łam jego odczu​cia. Moje ciało śpie​ wało, puls walił w szyi jak młot, jesz​cze raz ści​s nę​łam uda, czu​jąc, jak z każdą sekundą nara​s ta słodki, nie​zno​ś ny ból. Pochy​lił się, poca​ło​wał mnie i szep​n ął: — Prze​kręć się, śli​weczko. Chcę cię posu​wać od tyłu. Mogłam jedy​n ie ski​n ąć głową, kła​d ąc się na brzu​chu, zbyt roz​ko​ja​rzona, żeby zdo​b yć się na jaką​kol​wiek odpo​wiedź. Mate​rac ugiął się pod nami. Poczu​łam Willa za sobą, sado​wią​cego się mię​d zy moimi roz​ło​żo​n ymi nogami.

Jego ręka sunęła po moich udach w górę, do poślad​ków. Chwy​cił mnie za bio​d ra, roz​p a​la​jąc skórę naci​s kiem pal​ców, pod​cią​g nął mnie na kolana i prze​s u​n ął bli​żej do sie​b ie, w upa​ trzone miej​s ce. Czu​łam swoją wil​g oć, czu​łam to na jego pal​ cach suną​cych po mojej skó​rze i na moich udach. Serce waliło mi w pier​s iach. Sta​ra​łam się wyprzeć z umy​s łu wszystko poza cie​p łem jego skóry, muśnię​ciami warg i jego wło​s ami na moich ple​cach. Zawsze rozu​mia​łam, dla​czego kobiety tak pra​g nęły Willa. Nie był piękny w ten spo​s ób co Ben​n ett ani tak czuły jak Max. Był wyra​zi​s ty, nie​d o​s ko​n ały, tajem​n i​czy i wie​d ział, czego kobieta chce. Dawał jej poczu​cie, że patrząc na nią, w jed​n ej chwili odczyta każdą jej potrzebę. Ale teraz zro​zu​mia​łam, dla​czego kobiety naprawdę tra​ciły dla niego głowę. Jak się oka​zało, on rze​czy​wi​ś cie znał wszyst​kie nasze potrzeby, moje potrzeby. Jesz​cze zanim dotknął mnie pierw​s zy raz, byłam stra​cona dla jakie​g o​ kol​wiek innego męż​czy​zny. A kiedy pochy​lił się za mną, sunąc war​g ami po płatku mojego ucha — nie cału​jąc, nie do końca — i zapy​tał: — Myślisz, że tym razem znów będziesz krzy​czeć, gdy doj​ dziesz? — byłam zgu​b iona.

Się​g nął nad moimi ple​cami po pre​zer​wa​tywę ze stosu. Usły​ sza​łam roz​d zie​raną folię, a potem odgłos nacią​g a​n ego lateksu. Wciąż mia​łam w pamięci cienki kawa​łek gumy opięty nie​moż​li​wie mocno wokół jego fiuta. Chcia​łam, by się pospie​s zył. Niech się pospie​s zy, niech mnie wypie​p rzy, niech sprawi, że ból przej​d zie. — W ten spo​s ób mogę wejść głę​b iej — powie​d ział, zgi​n a​jąc się, by ponow​n ie poca​ło​wać mnie po ple​cach. — Ale powiedz mi, jeśli zacznie boleć, dobrze? Kiwa​jąc sza​leń​czo głową, wsu​n ę​łam się głę​b iej w jego ręce, cze​ka​jąc, aż stłumi obez​wład​n ia​jące pra​g nie​n ie. Jego dłoń była zadzi​wia​jąco chłodna. Aż sap​n ę​łam ze zdzi​wie​ nia, gdy przy​trzy​mu​jąc mnie, przy​ci​s nął ją do mojej dol​n ej czę​ś ci ple​ców. Drża​łam? W ciem​n o​ś ciach widzia​łam swoją rękę na bia​łym prze​ś cie​ra​d le, widzia​łam, jak mate​riał miął się w mojej dłoni, naprę​żał tak mocno jak całe moje ciało. — Po pro​s tu pod​d aj się temu — powie​d ział Will, jakby odczy​tu​jąc moje myśli, gło​s em tak głę​b o​kim, że było to raczej wibro​wa​n ie niż dźwięk. — Teraz to ja chcę brać, dobrze?

Poczu​łam twarde mię​ś nie jego nóg poru​s za​jące się mię​d zy moimi, czu​b ek jego penisa, gdy się usta​wiał. Z każ​d ym muśnię​ciem wygi​n a​łam się w łuk, uno​s ząc pośladki, by zmie​n ić kąt, z nadzieją, że tym razem, tym razem będzie mógł wśli​znąć się do środka. Poczu​łam jego usta sunące wzdłuż mojego ramie​n ia, w dół moich ple​ców i po żebrach. Było jesz​cze wcze​ś nie, w pokoju wciąż pano​wał chłód, a ja drża​łam, gdy powie​trze opły​wało moją skórę, którą Will wła​ś nie cało​wał, sma​ku​jąc i pocie​ra​jąc ją zębami. A kiedy szep​n ął mi do ucha, jak zdu​mie​wa​jąco wyglą​d am w tej pozy​cji, jak bar​d zo mnie pra​g nął, wyda​wało mi się, że serce prze​b ije mi żebra. Gdy Will znaj​d o​wał się za mną, poza zasię​g iem mojego wzroku, odczu​cie było dia​me​tral​n ie inne. Nie mogłam obser​wo​wać jego obez​wład​n ia​ją​cej twa​rzy i pole​ gać na uspo​ka​ja​ją​cym, pew​n ym spoj​rze​n iu utkwio​n ym we mnie. Musia​łam zamknąć oczy i sku​p ić się na jego rękach, ich drże​n iu, jego sztyw​n ym członku, prze​s u​wa​ją​cym się po mojej łech​taczce. Słu​cha​łam jego ury​wa​n ego odde​chu i lek​kich pomru​ków, przy​ci​s ka​jąc się ponow​n ie do niego i czu​jąc w klatce pier​s io​-

wej skręt roz​ko​s zy, gdy dotyk moich poślad​ków na udach przy​p ra​wił go o jęk. Był tak gruby, tak sztywny… Wstrzy​ma​łam oddech, gdy prze​ su​n ął się do tyłu i wresz​cie powoli wsu​nął się do środka. — Och — powie​d zia​łam gło​s em, który zabrzmiał jak wyrwany pro​s to z gar​d ła; żadne inne słowo nie przy​s zło mi do głowy. „Och — nie wie​d zia​łam, że to takie uczu​cie”. „Och — boli, ale to cudowny ból”. „Och — pro​s zę, nie zatrzy​muj się. Jesz​cze, jesz​cze”. Jak gdy​b ym wypo​wie​d ziała te słowa na głos, Will ski​n ął głową tuż przy mojej skó​rze, wsu​wa​jąc się wol​n iej i głę​b iej. Dopiero zaczę​li​ś my, ale już było zbyt pięk​n ie, zbyt dosko​ nale. Poczu​łam jego pchnię​cie głę​b oko w środku, tak bli​s ko tego miej​s ca, które przy​wio​d ło mnie na skraj nie​wiel​kiej eks​ plo​zji. — Dobrze? — zapy​tał; słabo kiw​n ę​łam głową. Zaczął się poru​s zać, drobne drgnię​cia jego bio​d er prze​s u​wały mnie po mate​racu, przy​b li​ża​jąc mnie do punktu, w któ​rym wszystko

we mnie gro​ziło roz​trza​ska​n iem. — Cho​lera, spójrz na sie​b ie. Poczu​łam jego rękę na ramie​n iu, potem w moich wło​s ach, gdzie zawi​n ął na palce kosmyki, by zatrzy​mać mnie w miej​s cu. — Roz​łóż sze​rzej nogi — stęk​n ął. — Opad​n ij na łok​cie. Natych​miast zro​b i​łam, co kazał; krzyk​n ę​łam, czu​jąc go aż tak głę​b oko w sobie. Cie​p ło roz​lało mi się w brzu​chu i mię​d zy nogami na myśl o nim uży​wa​ją​cym mojego chęt​n ego ciała, żeby odle​cieć. Z pew​n o​ścią ni​g dy wcze​ś niej nie czu​łam się tak sek​s ow​n ie. — Wie​d zia​łem, że tak będzie — powie​d ział, a ja nawet nie mogłam pojąć słów. Czu​łam się tak, jak​bym miała paść, odsu​n ę​łam ramiona dalej, przy​ci​s nę​łam twarz do poduszki i wypię​łam się, a on posu​wał mnie dalej. Mate​riał chło​d ził mój poli​czek. Zamknę​łam oczy, zwil​ża​jąc wargi języ​kiem, wsłu​chana w dźwięk naszych ciał poru​s za​ją​cych się w jed​n ym ryt​mie i jego nie​równy oddech.

Will był takim dobrym kochan​kiem. Wypro​s to​wa​łam ramiona nad głową, czub​kami pal​ców doty​ka​jąc zagłówka, tak mocno roz​cią​g nięta pod nim, jak​b ym została cienko roz​wał​ko​wana. Chyba mogła​b ym pęk​n ąć na pół, gdy w końcu dojdę. Jego wil​g otne włosy łasko​tały mnie po ple​cach; wyobra​zi​łam sobie, jak teraz wygląda, unie​s iony nade mną, pod​p arty na ramio​n ach, pochy​la​jący się nad moim drżą​cym cia​łem, wsu​ wa​jący się we mnie bez prze​rwy, koły​s ząc całym łóż​kiem. Pamię​ta​łam, jak kie​d yś ukry​wa​łam się pod koł​d rą, wyobra​ża​ jąc sobie to samo, doty​ka​jąc się, nie​pewna i nie​d o​ś wiad​czona, dopro​wa​d za​jąc się do końca. Teraz czu​łam ten sam smak zaka​za​n ego owocu, jed​n ak jesz​ cze lep​s zy, lep​s zy od wszyst​kich fan​ta​zji i skry​tych marzeń razem wzię​tych. — Powiedz mi, czego chcesz, śli​weczko — wydy​s zał gło​s em tak zachryp​n ię​tym, że pra​wie nie​s ły​s zal​nym. — Wię​cej — usły​s za​łam swoje słowa. — Wejdź głę​b iej. — Dotknij się — zachry​p iał. — Chcę razem. Wsu​n ę​łam rękę mię​d zy mate​rac a moje spo​cone ciało i odna​

la​złam swoją łech​taczkę, gładką i spuch​niętą. Will był tak bli​s ko, że czu​łam jego każdy cie​p ły wydech i śli​s kość jego skóry. Czu​łam drże​n ie jego mię​ś ni, zmianę jego odde​chu, który stał się gło​ś niej​s zy, gdy męż​czy​zna zmie​n ił uło​że​n ie bio​d er i wbił się tak głę​b oko, że mój krę​g o​s łup mimo​ wol​n ie wygiął się ostro w łuk. — Dojdź dla mnie, Hanno — powie​d ział, przy​s pie​s za​jąc ruchy bio​d er. Trwało to tylko chwilę, jesz​cze parę ruchów pal​cami i doszłam, wyda​jąc nie​s ły​s zalne dźwięki, dła​wiąc się nimi, kiedy zalała mnie fala, przy​p ra​wia​jąc wszyst​kie moje kości o drże​n ie. Niski jed​n o​s tajny szum wypeł​n ił mi uszy, ale poczu​łam klep​ nię​cie jego skóry o moją, po czym Will zesztyw​n iał za moimi ple​cami, spiął wszyst​kie mię​ś nie, potem jęk​n ął nisko i długo z ustami przy mojej szyi. Byłam wyczer​p ana; roz​luź​n ione koń​czyny zwi​s ały bez​wład​ nie, a stawy oddzie​lały się od ciała. Pie​kła mnie roz​p a​lona skóra; ze zmę​cze​n ia nie mogłam zmu​s ić się do otwar​cia oczu. Poczu​łam, jak Will się​g nął do członka po pre​zer​wa​tywę, zebrał ją ostroż​n ie w dłoń i

zdjął. Zaskrzy​p iały sprę​żyny, kiedy gra​mo​lił się z łóżka i skie​ ro​wał do łazienki. Ponow​n ie roz​legł się szum wody. Gdy mate​rac opadł i powró​ciło cie​p ło Willa, byłam pół​p rzy​ tomna. *** Otwo​rzy​łam oczy, czu​jąc zapach kawy, sły​s ząc odgłos otwie​ ra​n ej zmy​warki i brzęk naczyń. Zamru​g a​łam do sufitu, wypę​d za​jąc z myśli senną ocię​ża​łość. Znów ude​rzyła mnie real​n ość ostat​n iej nocy. „On wciąż tu jest”, było moją pierw​s zą myślą, po któ​rej nastą​ piła kolejna: „I co teraz, do cho​lery?”. Ostat​n ia noc przy​s zła łatwo; wyłą​czy​łam mózg i dzia​ła​łam na wyczu​cie, dając się pro​wa​d zić pra​g nie​niu. Pra​g nę​łam Willa, a jakimś cudem on rów​n ież pra​g nął mnie. Ale teraz, ze słoń​cem wle​wa​ją​cym się przez okna, z roz​ bu​d zo​n ym i peł​n ym ener​g ii świa​tem na zewnątrz, poczu​łam napływ wąt​p li​wo​ś ci, nie​pewna tego, gdzie usta​n o​wi​li​ś my gra​n ice i na czym sto​imy. Moje ciało było sztywne i obo​lałe w naj​b ar​d ziej zadzi​wia​ją​

cych miej​s cach. Czu​łam się jak po tysiącu brzusz​ków. Uda i ramiona mnie paliły, plecy mia​łam sztywne. Mię​d zy nogami zaś czu​łam pul​s o​wa​n ie, a skórę mia​łam otartą, jakby Will posu​wał mnie w noc​n ych ciem​n o​ś ciach całymi godzi​n ami. Nie​wy​o bra​żalne. Zsu​n ę​łam się z łóżka, na pal​cach poszłam do łazienki i ostroż​ nie zamknę​łam drzwi, sycząc na zbyt gło​śny szczęk zamka. Nie chcia​łam, żeby w nasze sto​s unki wkra​d ła się nie​zręcz​ ność, żeby zni​kła swo​b oda, jaka mię​d zy nami pano​wała. Nie wie​d zia​łam, co bym zro​b iła, gdy​b y​ś my to stra​cili. Z umy​tymi zębami i przy​cze​s a​n ymi wło​s ami nało​ży​łam szorty i pod​ko​s zu​lek, a potem poszłam do kuchni z zamia​rem uświa​ do​mie​n ia mu, że nawet po takiej nocy nic nie musi się zmie​ niać mię​d zy nami. Will w czar​n ych bok​s er​kach stał przed kuchenką, tyłem do mnie, prze​kła​d a​jąc na patelni coś, co wyglą​d ało na nale​ś niki. — Dzień dobry — powie​d zia​łam, prze​cho​d ząc przez pokój pro​s to do dzbanka z kawą. — Dzień dobry — powie​d ział, uśmie​cha​jąc się do mnie.

Pochy​lił się, chwy​cił mnie za pod​ko​s zu​lek i przy​cią​g nąw​s zy do sie​b ie, zło​żył szybki poca​łu​n ek na moich war​g ach. Zigno​ ro​wa​łam maleńki, dziew​częcy trze​p ot w żołądku i się​g nę​łam po kubek, sta​ra​jąc się zacho​wać mię​d zy nami odle​g łość na dłu​g ość blatu. Kiedy spę​d za​li​ś my tu waka​cje, w każdą nie​d zielę mama goto​ wała dla nas śnia​d a​n ie i pil​n o​wała, by pomiesz​cze​n ie wystar​ czało dla jej stale powięk​s za​ją​cej się rodziny. Ta kuch​n ia była dwa razy więk​s za od jakiej​kol​wiek innej w bloku, urzą​d zona lśnią​cymi wiśnio​wymi szaf​kami i płyt​kami w cie​p łym kolo​rze. Sze​ro​kie okna wycho​d zące na Sto Pierw​s zą zaj​mo​wały jedną ścianę, a duży blat ze stoł​kami dla całej rodziny — drugą. Sze​ roka mar​mu​rowa powierzch​n ia blatu zawsze spra​wiała wra​że​ nie zbyt dużej dla tego miesz​ka​n ia, a teraz, kiedy żyłam tu sama, nie​p o​trzeb​n ie zaj​mo​wała prze​s trzeń. Jed​n ak z wciąż nawra​ca​ją​cym wspo​mnie​n iem ostat​n iej nocy w gło​wie i wido​kiem na dosko​n ałe nagie ciało Willa czu​łam się jak w puszce, któ​rej ścianki ści​s kają się i popy​chają mnie w kie​runku tego dziw​ nego, sek​s ow​n ego męż​czy​zny. Zde​cy​d o​wa​n ie potrze​b o​wa​łam powie​trza. — Od dawna nie śpisz? — zapy​ta​łam.

Wzru​s zył ramio​n ami, jed​n o​cze​ś nie napi​n a​jąc mię​ś nie ramion i ple​ców. Widzia​łam kra​wędź tatu​ażu bie​g ną​cego wokół żeber. — Od jakie​g oś czasu. Rzu​ci​łam okiem na zega​rek. Za wcze​ś nie na wsta​wa​n ie, jest nie​d ziela, nie mam żad​n ych pla​n ów, szcze​g ól​n ie po tej nocy. — Nie mogłeś spać? Will pod​rzu​cił następny nale​ś nik, dwa inne umiesz​cza​jąc na tale​rzu. — Chyba tak. Nala​łam sobie kawy, wbi​ja​jąc wzrok w ciemny płyn i parę wiru​jącą w pro​mie​n iu słońca. Blat został zasta​wiony, pod​kładka i talerz dla każ​d ego z nas, z boku szklanki z sokiem poma​rań​czo​wym. Przez głowę prze​b ie​g ło mi wyobra​że​n ie Willa z jedną z jego nie-dziew​czyn; trudno było powstrzy​mać się od zada​n ia sobie pyta​n ia, czy to dopro​wa​ dzona do per​fek​cji rutyna: zro​b ić swoim paniom śnia​d a​n ie, po czym pozo​sta​wić je w pustym miesz​ka​n iu, na drżą​cych nogach, otu​ma​ nione, z nie​p ew​n ym uśmie​chem.

Potrzą​s nę​łam lekko głową, odsta​wi​łam kubek i wypro​s to​wa​ łam ramiona. — Cie​s zę się, że wciąż tu jesteś — powie​d zia​łam. Uśmiech​n ął się i wyskro​b ał z miski resztę rzad​kiego cia​s ta. — To miłe. Sta​li​ś my w swo​b od​n ej ciszy, a gdy doda​łam do kawy cukier i śmie​tankę, zabra​łam kubek i ruszy​łam do stołka po dru​g iej stro​n ie blatu. — To zna​czy, poczu​ła​b ym się idio​tycz​n ie, gdy​b yś wyszedł. Tak jest łatwiej. Will pod​rzu​cił ostatni nale​ś nik, mówiąc do mnie przez ramię. — Łatwiej? — Mniej nie​wy​g od​n ie — powie​d zia​łam, wzru​s za​jąc ramio​ nami. Wie​d zia​łam, że muszę potrak​to​wać to nie​d bale, nie robić z tego pro​b lemu. Nie chcia​łam poka​zy​wać, że sobie nie radzę. — Chyba nie rozu​miem, Hanno. — Po pro​s tu łatwiej zała​twić to teraz, tę nie​wy​g odną sprawę pod tytu​łem: widzia​łam cię nagiego.

Póź​n iej będzie nam łatwiej pamię​tać, jak się przy sobie zacho​ wać w ubra​n iach. Widzia​łam, jak prze​rywa, topi spoj​rze​n ie w pustym garnku, w oczy​wi​s ty spo​s ób zakło​p o​tany. Nie kiw​nął głową i nie zaśmiał się, nie podzię​ko​wał mi za to, że mówię to, zanim on to powie. Tym razem to ja naj​wy​raź​n iej zamą​ci​ łam mu w gło​wie. — Nie myślisz o mnie naj​le​p iej, prawda? — zapy​tał, w końcu odwra​ca​jąc się do mnie twa​rzą. — Pro​s zę. Wiesz, że dla mnie jesteś nie​mal ide​ałem. Nie chcę, byś pani​ko​wał albo myślał, że ocze​kuję od cie​b ie zmiany. — Nie wku​rzam się. — Po pro​s tu mówię, że ostat​n ia noc zna​czy dla nas co innego. Ścią​g nął brwi. — A czym ona była dla cie​b ie? — Czymś zdu​mie​wa​ją​cym? Przy​p o​mnie​n iem, że cho​ciaż z Dyla​n em ponio​s łam cał​ko​witą porażkę, mogę zaba​wić się z

męż​czy​zną. Mogę pójść na całość i może mi się to podo​b ać. Wiem, że ty się praw​d o​po​d ob​n ie nie zmie​n i​łeś, ale ja ow​s zem. Zatem dzię​kuję. Will zmru​żył oczy. — A za kogo tak naprawdę ty mnie masz? Pode​s złam do niego i wypro​s to​waw​s zy się, poca​ło​wa​łam go w brodę. W tej chwili zadzwo​n iła jego komórka leżąca na bla​ cie; na ekra​n ie wyświe​tliło się imię Kitty. Oto odpo​wiedź na moje pyta​n ie. Ode​tchnę​łam głę​b oko, dając sobie chwilę na poukła​d a​n ie wszyst​ kiego w gło​wie. I wtedy zaśmia​łam się, wska​zu​jąc głową na blat, na któ​rym wciąż wibro​wała komórka. — Za męż​czy​znę, który jest dobry w łóżku z waż​n ej przy​ czyny. Zmarsz​czył brwi, się​g nął po tele​fon i wyłą​czył go. — Hanno — powie​d ział, przy​cią​g a​jąc mnie z powro​tem do sie​b ie. Poca​ło​wał mnie w skroń i zatrzy​mał tam wargi na dłuż​s zą chwilę. — Ostat​n iej nocy…

Wes​tchnę​łam. Jak łatwo do sie​b ie przy​lgnę​li​ś my, jak dosko​ nale moje imię brzmiało w jego ustach. — Nie musisz wyja​ś niać, Will. Prze​p ra​s zam, że przed chwilą zacho​wa​łam się tak dziw​n ie. — Nie, ja… Uci​s zy​łam go, kła​d ąc dwa palce na jego ustach. — Na Boga, musisz nie​n a​wi​d zić prze​ra​b ia​n ia tych spraw po sek​s ie, a ja tego nie potrze​b uję, przy​s ię​gam. Potra​fię sobie z tym wszyst​kim pora​d zić. Jego oczy błą​d ziły po mojej twa​rzy; zasta​n a​wia​łam się, czego w niej szu​kał. Nie uwie​rzył mi? Uję​łam go za pod​b ró​d ek i poca​ło​wa​łam łagod​n ie, czu​jąc, jak jego ciało się roz​luź​n ia. Poło​żył dło​n ie na moich bio​d rach. — Miło, że ci to nie prze​s zka​d za — odparł w końcu. — Nie, naprawdę. Sama swo​b oda. — Sama swo​b oda — powtó​rzył. ROZ​DZIAŁ

DWU​NA​STY Bie​g a​n ie opusz​cza​łem tylko z powodu cięż​kiej cho​roby albo kiedy sie​d zia​łem w samo​lo​cie. W ponie​dział​kowy pora​n ek poczu​łem zatem do sie​b ie lekką odrazę, kiedy wyłą​czy​łem budzik i opa​d łem z powro​tem na poduszkę. Po pro​s tu nie byłem w ogóle zain​te​re​s o​ wany spo​tka​n iem z Hanną. Ale kiedy tylko sfor​mu​ło​wa​łem tę myśl, od razu zwąt​p i​łem w jej traf​n ość. Nie chcia​łem widzieć Ziggy try​s ka​ją​cej ener​g ią i gada​ją​cej w naj​lep​s ze, jakby dwie noce temu nie roz​wa​liła mnie na kawałki swoim cia​łem, sło​wami i potrze​b ami, ona, Hanna. Wie​d zia​łem zaś, że jeśli dziś rano pojawi się Ziggy, zacho​wu​jąc się tak, jakby sobot​n ia noc ni​g dy się nie zda​rzyła, tro​chę by mnie to zabo​lało. Zosta​łem wycho​wany przez samotną matkę i mia​łem dwie star​s ze sio​s try, więc musia​łem się nauczyć rozu​mieć kobiety, znać je i kochać. Raz roz​ma​wia​łem o tym ze swoją dziew​czyną — to był jeden z dwóch poważ​n ych związ​ków w moim życiu — że może ta swo​b oda obco​wa​n ia z kobie​tami bar​d zo mi się przy​-

dała, kiedy wsze​d łem w okres doj​rze​wa​n ia. Ale to skoń​czyło się chętką na seks z każdą napo​tkaną dziew​czyną. Praw​d o​p o​d ob​n ie moja ówcze​s na part​n erka nie​zbyt sub​tel​n ie usi​ło​wała dać mi do zro​zu​mie​n ia, że mani​p u​luję kobie​tami, uda​jąc, iż ich słu​cham. Nie zgłę​b ia​łem zbyt​n io tego pro​b lemu; wkrótce się roz​s ta​li​ś my. Jed​n ak cała moja swo​b oda w obco​wa​n iu z płcią prze​ciwną nie poma​g ała w sto​s un​kach z Hanną. Ona wyda​wała się inną istotą, wręcz oddziel​n ym gatun​kiem. Niwe​czyła całe moje doświad​cze​n ie. Kiedy ponow​n ie zasną​łem, przy​ś niło mi się, że posu​wam ją na olbrzy​mim sto​s ie sprzętu spor​to​wego. Rakieta do gry w lacrosse kłuła mnie w plecy, ale nie dba​łem o to. Po pro​s tu popa​trzy​łem, jak Hanna koły​s ze się na mnie, ze spoj​rze​n iem przej​rzy​s tych oczu utkwio​n ych we mnie, z rękami prze​s u​wa​ją​cymi się po mojej klatce pier​s io​wej. Pode mną zadzwo​n ił tele​fon, wci​ś nięty w krę​g o​s łup; obu​d zi​ łem się gwał​tow​n ie. Rzu​ca​jąc okiem na zegar, zda​łem sobie sprawę z tego, że zaspa​łem; była nie​mal ósma trzy​d zie​ś ci. Ode​b ra​łem, nie patrząc, kto dzwoni, bo przy​p usz​cza​łem, że to Max z pyta​n iem, gdzie się, do cho​lery, podzie​wam, zamiast

przyjść na nasze ponie​d ział​kowe spo​tka​n ie poranne. Rzu​ci​ łem szybko do tele​fonu: — Tak, czło​wieku. Będę za godzinę. — Will? „Szlag”. — Och, hej. — Ści​ś nię​cie serca wyrwało mi jęk z gar​d ła, więc prze​s u​n ą​łem ręką po ustach, by go zdu​s ić. — Jesz​cze śpisz? — zapy​tała Hanna. Mówiła, jakby bra​ko​ wało jej tchu. — Spa​łem, tak. Zamil​kła; dobiegł mnie świst wia​tru po dru​g iej stro​n ie. Była na dwo​rze, zdy​s zana. Bie​g ała beze mnie. — Prze​p ra​s zam, że cię obu​d zi​łam. Zamkną​łem oczy, przy​ci​s ka​jąc pię​ś ci do czoła. — Nic się nie stało. Przez kilka dłu​g ich, bole​s nych sekund nic nie mówiła; przez ten czas odby​li​ś my w mojej gło​wie kilka innych roz​mów. W jed​n ej powie​d ziała mi, że jestem kuta​fo​n em. W dru​g iej prze​

pro​s iła za posą​d ze​n ie mnie o tak nie​fra​s o​b liwe trak​to​wa​n ie naszej upoj​n ej nocy. W jesz​cze kolej​n ej paplała bez końca o niczym, jak Ziggy miała w zwy​czaju. A w innej zapy​tała, czy mogłaby wpaść. — Wyszłam pobie​g ać — usły​s za​łem. — Myśla​łam, że już zaczą​łeś i może zoba​czymy się na tra​s ie. — Myśla​łaś, że zacznę bez cie​b ie? — zapy​ta​łem, śmie​jąc się. — To byłoby nie​g rzeczne. Nie odpo​wie​d ziała, a ja za późno uświa​d o​mi​łem sobie, że to, co zro​b i​łem — nie poja​wi​łem się na tre​n ingu, nawet nie wysi​ li​łem się, by zadzwo​n ić — było rów​n ie nie​g rzeczne. — Cho​lera, Ziggs, prze​p ra​s zam. Zaczerp​n ęła powie​trza. — Więc dzi​s iaj jestem Ziggy. Inte​re​s u​jące. — Tak — wymam​ro​ta​łem i natych​miast poczu​łem do sie​b ie odrazę. — Nie. Cho​lera, nie wiem, kim jesteś dziś rano. Kop​n ię​ciem zrzu​ci​łem koł​d rę, sta​ra​jąc się obu​d zić mój pół​ przy​tomny mózg. — Nazy​wa​n ie cię Hanną mąci mi w gło​wie.

„Oraz spra​wia, że zaczy​n am cię uwa​żać za moją” — tego już nie doda​łem. Śmie​jąc się gwał​tow​n ie, ruszyła dalej, a wiatr w słu​chawce zawył gło​ś niej. — Odrzuć swoje męskie nie​p o​koje, Will. Spa​li​ś my ze sobą. Jesteś w łóżku lep​s zy niż kto​kol​wiek inny. Nie pro​s zę o klu​cze do two​jego miesz​ka​n ia. Prze​rwała, a mnie serce wpa​d ło do żołądka, ponie​waż zro​zu​ mia​łem, jak ode​b rała moje wyco​fa​n ie się — przy​p usz​czała, że ją odtrą​cam. Otwo​rzy​łem usta, by spro​ sto​wać, ale ona była szyb​s za: — Nawet nie pro​s zę o powtórkę, ty ego​cen​tryczny idioto. I z tymi sło​wami się roz​łą​czyła. *** Popro​s i​łem, żeby​ś my prze​n ie​ś li nasz regu​larny gru​p owy lunch z wtorku na ponie​d zia​łek, argu​men​tu​jąc to tym, że zgu​ bi​łem jaja i rozum — nikt nie opo​n o​wał. Wyda​wało się, że osią​g ną​łem taki poziom ogłu​p ie​nia z zako​cha​n ia, że nawet moim przy​ja​cio​łom docinki prze​

stały spra​wiać przy​jem​n ość. Spo​tka​li​ś my się w „Le Ber​n ar​d in”, zamó​wi​li​ś my to, co zawsze, i życie wyda​wało się toczyć jak przez ostat​n ie dzie​ więć mie​s ięcy. Max cało​wał Sarę do czasu, gdy go nie zdzie​ liła. Ben​n ett i Chloe, jedząc wspól​n ie sałatkę, na którą ona się uparła, w jakiejś dziw​n ej for​mie gry wstęp​n ej uda​wali, że się nie zno​szą. Jedyną odmienną rze​czą było to, że mojego drinka do lun​chu wypi​łem szyb​ciej niż w pięć minut i ujrza​łem pod​n ie​ sioną brew naszego kel​n era, gdy zamó​wi​łem następ​n ego. — Myślę, że zamie​n iam się w Kitty — zaga​iłem, jak tylko obsłu​g u​jący nas męż​czy​zna się odda​lił. Roz​mowa urwała się nagle i zauwa​ży​łem, że moi przy​ja​ciele rado​ś nie paplali o niczym, pod​czas gdy mój mózg prak​tycz​ nie roz​p usz​czał się obok nich. — Przy Han​n ie — wyja​ś ni​łem, poszu​ku​jąc na każ​d ej twa​rzy z osobna jakich​kol​wiek oznak zro​zu​mie​nia — jestem Kitty. Jestem jed​n ym z tych, co mówią: „Mam się dobrze”, po pro​s tu ogra​n i​cza​jąc się do seksu, ale to nie​ prawda. To ja pro​p o​n uję, że z przy​jem​n o​ś cią bzyknę się w każdy trzeci wto​rek mie​s ięcy nie​p a​rzy​s tych, by być z nią. Ona z kolei mówi: „Och, nie potrze​b uję powtórki”.

Wstrzy​mała mnie unie​s iona przed moją twa​rzą dłoń Chloe. — Chwila, Wil​lia​mie. Posu​wasz ją? Usia​d łem pro​s to, otwo​rzy​łem sze​rzej oczy i przy​ją​łem obronną postawę. — Ona ma dwa​d zie​ś cia cztery lata, nie trzy​n a​ś cie, Chloe. Co u dia​b ła? — Nie dbam o to, że ją pie​p rzysz — przej​muję się, że ją wypie​ przy​łeś, a ona nie zadzwo​n iła natych​miast do któ​rejś z nas. Kiedy to się zda​rzyło? — W sobotę, dwa dni temu. Uspo​kój się — wymam​ro​ta​łem. Chloe oparła się o krze​s ło, wyraz jej twa​rzy nieco zła​g od​n iał. Odprę​ża​jąc się, się​g ną​łem po nowego drinka pra​wie natych​ miast po tym, jak kel​n er posta​wił go przede mną. Ale Max był szyb​s zy, bły​s ka​wicz​n ie odsu​wa​jąc szklankę poza zasięg mojej dłoni. — Mamy popo​łu​d niowe spo​tka​n ie z Alber​tem Samu​el​s o​ nem, musisz być sprawny umy​s łowo. Ski​n ą​łem głową, schy​la​jąc się, by prze​trzeć oczy.

— Nie cier​p ię was wszyst​kich. — Bo mamy rację? — Ben​n ett dobrze się domy​ś lał. Zigno​ro​wa​łem go. — Rze​czy​wi​ś cie skoń​czy​łeś z Kitty i Kri​s ty? — zapy​tała łagod​n ie Sara. Cho​lera. Znów. Pokrę​ci​łem głową. — Dla​czego miał​b ym to zro​b ić? Mię​d zy mną a Hanną nic nie ma. — Z wyjąt​kiem two​ich uczuć do niej — naci​s kała Sara ze ścią​g nię​tymi brwiami. Nie cier​p ia​łem tej dez​apro​b aty. Ze wszyst​kich moich przy​ja​ciół tylko Sara potra​fiła mi dowa​lić, gdy na to w pełni zasłu​ży​łem. — Po pro​s tu uzna​łem, że nie ma potrzeby zaostrzać sytu​acji — tłu​ma​czy​łem nie​p rze​ko​n u​jąco. — Hanna naprawdę powie​d ziała, że nie chce od cie​b ie niczego wię​cej? — zapy​tała Chloe.

— W dość oczy​wi​s ty spo​s ób prze​ka​zała mi to swoim zacho​ wa​n iem w nie​d zielny pora​n ek. Kiwa​jąc głową, ode​zwał się Max. — Nie cier​p ię stwier​d za​n ia oczy​wi​s tych fak​tów, przy​ja​cielu, ale dla​czego nie zasto​s o​wa​łeś metody poga​d anki Willa Sum​ nera? Czy nie dowo​d zisz wła​ś nie tego, co od dawna nam wyma​wiasz przy wszyst​kich naszych miłost​kach, że lepiej omó​wić, na czym się stoi, niż pozo​s ta​wiać nie​roz​s trzy​g nięte kwe​s tie? — Ponie​waż — wyja​ś ni​łem — łatwo uciąć sobie taką poga​ wędkę, gdy wiesz, czego chcesz, a czego nie chcesz. — A ty nie wiesz? — zapy​tał Max, odsu​wa​jąc się, by kel​n er mógł posta​wić przed nim posi​łek. — Wiem, że nie chcę, by Hanna pie​p rzyła się z kimś innym — wark​n ą​łem. — Dobrze — zaczął Ben​n ett, krzy​wiąc się nie​znacz​n ie. — A jeśli ci powiem, że któ​rejś nocy widzia​łem Kitty pod​p iętą do kogoś innego? Zalała mnie ulga.

— Widzia​łeś? Potrzą​s nął głową. — Nie. Ale twoja reak​cja jest wymowna. Roz​wiąż swoje sprawy z Hanną. Zasta​n ów się nad swo​imi pokrę​co​n ymi rela​ cjami z Kitty — i pod​n o​s ząc wide​lec, dodał: — A teraz zamknij się, żeby​ś my mogli zjeść. *** Następ​n ego poranka wsta​łem o pią​tej pięt​n a​ś cie i cze​ka​łem koło budynku, w któ​rym miesz​kała Hanna. Wie​d zia​łem, że skoro już polu​b iła bie​g a​n ie, nie opu​ś ci​łaby ani dnia. Musia​łem roz​wią​zać nasze sprawy… Tylko nie byłem jesz​cze pewien, jak to zro​b ić. Na mój widok zatrzy​mała się nagle, otwo​rzyła sze​rzej oczy, w końcu przy​o ble​kła twarz w spo​kojną, obo​jętną maskę. — Och, cześć, Will. — Dzień dobry. Z oczami utkwio​n ymi przed sie​b ie zrów​n ała się ze mną i szła dalej. Jej ramię otarło się o moje, ale z drgnię​cia jej twa​rzy odga​d łem, iż było to nie​za​mie​rzone.

— Pocze​kaj — powie​d zia​łem. Zatrzy​mała się, ale nie odwró​ ciła. — Hanno. Wes​tchnęła. — Aha, to dziś znowu jestem Hanną. Pod​s ze​d łem do niej, odwró​ci​łem ją w swoją stronę i poło​ży​ łem ręce na jej ramio​n ach. Nie uszło mojej uwa​d ze, że nie​ znacz​n ie zadrżała. Czy to był gniew, czy taki sam dreszcz, jaki ja poczu​łem? — Zawsze byłaś Hanną. Jej oczy spo​chmur​n iały. — Nie wczo​raj. — Wczo​raj spie​p rzy​łem, wiem. Prze​p ra​s zam, że nie przy​s ze​ dłem na tre​n ing, i prze​p ra​s zam, że zacho​wa​łem się jak zła​mas. Popa​trzyła na mnie ostroż​n ie. — I to potężny. — Wiem, że to ja niby mam się znać na tych spra​wach, ale przy​znam, że sobot​n ia noc mnie poko​n ała.

Jej oczy zmię​kły, ramiona się roz​luź​n iły. — Była bar​d zo inten​s ywna, prawda? — mówi​łem ciszej. — I zdaję sobie sprawę z tego, jak dzi​wacz​nie to brzmi, ale zbi​łaś mnie z tropu, kiedy następ​n ego dnia zda​wa​łaś się zupeł​n ie o niej nie pamię​tać. Puści​łem jej ramiona, cofa​jąc się, by dać jej tro​chę prze​ strzeni. Spoj​rzała na mnie, jakby na czole wyrósł mi łeb jasz​czurki. — A jak mia​łam się zacho​wać? Ina​czej niż zwy​kle? Mia​łam być wście​kła? Zako​chana? — powie​działa, potrzą​s a​jąc głową. — Nie wiem, co dokład​n ie zro​b i​łam źle. Myśla​łam, że cał​kiem dobrze się spra​wuję. Myśla​łam, że postę​p uję wła​ś nie według two​ich wska​zó​wek, jak gdyby cho​ dziło po pro​s tu o kolej​n ego faceta, z któ​rym się prze​s pa​łam. Zaru​mie​n iła się gwał​tow​n ie, a ja musia​łem wci​s nąć ręce do kie​s zeni bluzy, by utrzy​mać je przy sobie. Wzią​łem głę​b oki wdech. To była chwila, w któ​rej mogłem jej powie​d zieć: „Czuję do cie​b ie coś, czego nie czu​łem wcze​ śniej. Wal​czy​łem z tymi uczu​ciami od pierw​s zej sekundy, w któ​rej cię zoba​czy​łem, całe tygo​d nie temu. Nie wiem, co to

ozna​cza, ale chcę się dowie​d zieć”. Ale nie byłem na to gotowy. Popa​trzy​łem w górę na niebo. Nie mia​łem poję​cia, co robię, zni​kąd wska​zówki. Prze​cież to samo mógł​b ym poczuć wobec każ​d ej innej, z którą upra​wia​łem seks, a któ​rej rodzinę zna​łem od dawna: instynkt opie​kuń​czy, pra​g nie​n ie chro​n ie​n ia uczuć nas obojga. Potrze​b o​wa​łem wię​cej czasu, aby to upo​rząd​ko​wać. — Tak długo znam twoją rodzinę — powie​d zia​łem, odwra​ca​ jąc się do niej. — To nie to samo, co skok do łóżka z jakąś przy​p ad​kową osobą, nie​za​leż​n ie od tego, jak bar​d zo chcie​li​ by​ś my o tym zapo​mnieć. Jesteś dla mnie kimś wię​cej niż tylko kobietą, z którą chcę upra​wiać seks, i… — prze​je​cha​łem ręką po twa​rzy. — Po pro​ stu sta​ram się być ostrożny, w porządku? Mia​łem ochotę sobie przy​ło​żyć. Marny tchórz ze mnie. To wszystko było prawdą, ow​s zem, ale led​wie pół​p rawdą. Cho​ dziło nie tylko o wie​lo​let​n ią zna​jo​mość. Cho​d ziło o chęć pozna​wa​n ia Hanny w ten spo​sób, przez kolejne lata. Dziew​czyna na moment zamknęła oczy, a kiedy je otwo​rzyła, patrzyła w bok, w jakiś nie​o kre​ś lony punkt w oddali.

— W porządku — szep​n ęła. — W porządku? W końcu spoj​rzała na mnie i uśmiech​n ęła się. — Tak. — Głową wska​zała kie​ru​n ek, obró​ciła się i po chwili nasze stopy ude​rzały w chod​n ik w swo​bod​n ym, sta​łym ryt​mie; nie mia​łem jed​n ak poję​cia, co w końcu osią​g nę​li​ś my. Pogoda była piękna po raz pierw​s zy od kilku mie​s ięcy, i cho​ ciaż praw​d o​p o​d ob​n ie tem​p e​ra​tura nie prze​kro​czyła czte​rech stopni, w powie​trzu wisiała wio​s na. Niebo było czy​s te, żad​ nej chmury ani zsza​rza​łej mgły, tylko świa​tło, słońce i rześ​kie powie​trze. Zale​d ​wie trzy prze​cznice od domu Hanny byłem już zgrzany i zwol​n i​ łem nieco, ścią​g a​jąc moją koszulkę ter​miczną z dłu​g imi ręka​ wami, po czym wci​s ną​łem ją z tyłu za gumkę spodni od dresu. Usły​s za​łem odgłos stuk​n ię​cia w chod​n ik i zanim się zorien​to​ wa​łem, co się dzieje, Hanna leżała roz​ło​żona na chod​n iku, pozba​wiona tchu od ude​rze​n ia o zie​mię.

— Szlag by to! Wszystko w porządku? — zapy​ta​łem, klę​ka​ jąc obok niej i poma​g a​jąc jej usiąść. Minęło kilka dłu​g ich sekund, zanim dziew​czyna zdo​łała ode​ tchnąć, a kiedy to zro​b iła, zaczerp​n ęła powie​trza gło​ś no i roz​ pacz​li​wie. Nie​n a​wi​d zi​łem tego uczu​cia, tego wra​że​n ia, że całe powie​trze uszło mi z płuc. Hanna potknęła się o sze​roką szparę w chod​n iku i upa​d ła z roz​p ędu, z ramio​n ami przy​ci​ś nię​ tymi do żeber. Spodnie na jed​n ym kola​n ie miała roz​d arte, trzy​ mała się za kostkę. — Ojjj… — jęk​n ęła, koły​s ząc się. — Cho​lera — zamru​cza​łem; chwy​ci​łem ją pod kola​n ami i wokół pasa, pod​n o​s ząc. — Zaniosę cię do domu i przy​ło​ żymy lód. — Czuję się dobrze — upie​rała się, wyry​wa​jąc się i nie pozwa​la​jąc nieść. — Hanno. Odsu​wa​jąc moje ręce, pro​s iła: — Nie dźwi​g aj mnie, Will, nade​rwiesz się. Zaśmia​łem się.

— Na pewno nie. Nie jesteś ciężka, a to rap​tem trzy prze​ cznice. Pod​d ała się i objęła mnie ramio​n ami za szyję. — Co się stało? Hanna mil​czała, a kiedy schy​li​łem głowę, by spoj​rzeć jej w oczy, roze​ś miała się. — Zdją​łeś koszulkę. Zakło​p o​tany, zamru​cza​łem: — Mam na sobie drugą, głup​ta​s ie. — Nie, mam na myśli tatu​aże — wzru​s zyła ramio​n ami. —  Było chłodno. Po pro​s tu widzia​łam kilka z nich przed​tem, ale w sobotę wię​cej i to dało mi do myśle​n ia… Obej​rza​łam się przed chwilą… — I padłaś? — zapy​ta​łem, śmie​jąc się mimo wszystko. — Tak. Zamknij się — jęk​n ęła i szep​n ęła rów​n o​cze​ś nie. — Dobrze, możesz je oglą​d ać, gdy będę cię niósł — odpo​wie​ dzia​łem. — I nie krę​p uj się sku​b ać moich uszu, gdy będziemy szli — szep​n ą​łem, uśmie​cha​jąc się. — Wiesz, że lubię twoje zęby.

Śmiała się, ale nie​d ługo, a gdy tylko chwy​ci​łem ją i uprzy​tom​ ni​łem sobie, co powie​d zia​łem, nastało mię​d zy nami cięż​kie napię​cie. Nio​s łem ją do jej domu, a z każ​d ym kro​kiem w mil​ cze​n iu napię​cie tylko nara​s tało. Zawi​s ły nad nami nie​wy​mó​ wione wyzna​n ie, moja swo​b odna wzmianka o tym, że wiem, co Hanna lubi w łóżku, real​n ość naszego punktu doce​lo​ wego: jej miesz​ka​n ia, gdzie przez całą długą sobot​n ią noc upra​wia​li​ś my seks. Zacho​d zi​łem w głowę, co mógł​b ym powie​d zieć, lecz przy​cho​ dziły mi na myśl jedy​n ie słowa doty​czące nas, tam​tej nocy, niej lub mojego zamglo​n ego umy​s łu. Gdy doszli​ś my do budynku i do windy, posta​wi​łem Hannę, musia​łem wci​s nąć guzik. Dźwig zje​chał z cichym brzęk​n ię​ciem. Pomo​g łem uty​ka​ją​cej dziew​czy​n ie wejść do środka. Drzwi się zamknęły, wci​s ną​łem guzik na dwu​d zie​s te trze​cie pię​tro i winda ruszyła z szarp​n ię​ciem. Hanna oparła się w tym samym kącie, w któ​rym stała ostat​ nim razem. — Dobrze się czu​jesz? — zapy​ta​łem cicho. Przy​tak​n ęła głową, a wszystko, co wypo​wie​d zie​li​ś my w tym

miej​s cu dwie noce temu, wypeł​n iło pomiesz​cze​n ie jak dym wydo​b y​wa​jący się z pod​łogi. „Daj mi obcią​g nąć. Dopóki nie dojdę”. — Możesz poru​s zyć kostką? — zapy​ta​łem pospiesz​n ie, czu​ jąc ucisk w klatce pier​s io​wej; tak bar​d zo pra​g ną​łem podejść bli​żej, poca​ło​wać ją. Znów kiw​n ęła głową, nie spusz​cza​jąc ze mnie wzroku. — Boli, ale chyba to nic poważ​n ego. — Mimo wszystko — wyszep​ta​łem — powin​n i​ś my poło​żyć na nią lód. — No dobrze. Tryby windy zazgrzy​tały; jakiś mecha​n izm w szy​b ie tuż nad nami z gło​ś nym szczę​kiem wsu​n ął się na miej​s ce. „Pochy​lisz się nade mną na kana​p ie, ja będę ci obcią​g ać i doj​ dziesz na moich pier​s iach”. Obli​za​łem wargi, w końcu prze​n o​s ząc spoj​rze​n ie na jej usta, a myśli wró​ciły do ostat​n iego naszego poca​łunku. W gło​wie zabrzmiały jej słowa tak wyraź​n ie, jakby wła​ś nie teraz je wypo​wie​d ziała: „Seks w każ​d ym miej​s cu mojego ciała. To, jak lubisz, kiedy cię gryzę, i jak ja to lubię”.

Pod​s ze​d łem bli​żej, zasta​n a​wia​jąc się, czy pamięta, co powie​ działa: „Upra​wiajmy seks, róbmy to, czego chcesz, ale nie tylko dla mojej przy​jem​n o​ś ci, także dla cie​b ie”. A jeśli pamięta, to czy widzi w moim spoj​rze​n iu, że naprawdę było mi dobrze, tak bar​d zo dobrze, że mia​łem ochotę w tej chwili uklęk​n ąć u jej stóp. Dotar​li​ś my na pię​tro Hanny. Ustą​p i​łem, kiedy uparła się, że sama dokuś​tyka do drzwi, gdyż musia​łem tro​chę roz​ła​d o​wać napię​cie. W miesz​ka​n iu zła​p a​łem torebkę mro​żo​n ego groszku, którą zna​la​złem w zamra​żal​n iku, i popro​wa​d zi​łem Hannę do łazienki, posa​d zi​łem na toa​le​cie, a sam zanur​ko​wa​ łem pod zlew w poszu​ki​wa​n iu Bac​tine albo innego środka odka​ża​ją​cego. W końcu uzna​łem, że wystar​czy woda z kranu i woda utle​n iona. Spodnie miała roz​d arte tylko na jed​n ym kola​n ie, lecz druga nogawka była na tyle poszar​p ana, że praw​do​p o​d ob​n ie oba kolana mocno ucier​p iały. Pod​wi​n ą​łem nogawki, cho​ciaż Hanna odsu​wała moje dło​n ie, nie chcąc poka​zać kró​ciut​kich wło​s ków na łyd​kach. — Nie wie​d zia​łam, że będziesz dzi​s iaj doty​kał moich nóg —  powie​d ziała ze sła​b ym śmie​chem. — Daj spo​kój.

Prze​my​wa​jąc zadra​p a​n ia zmo​czo​n ym waci​kiem, z ulgą stwier​ dzi​łem, że nie są zbyt poważne. Krwa​wiły, lecz za kilka dni powinny się zagoić, a szwy nie będą potrzebne. Wresz​cie Hanna spoj​rzała w dół, pro​s tu​jąc jedną nogę, pod​ czas gdy ja zabra​łem się do prze​my​wa​n ia dru​g iej. — Wyglą​d am, jak​b ym cho​d ziła na kola​n ach. Nie​źle się urzą​ dzi​łam. Wzią​łem czy​s te waciki i prze​tar​łem ska​le​cze​n ia wodą utle​ nioną, bez​s ku​tecz​n ie usi​łu​jąc ukryć uśmiech. Pochy​liła się, żeby doj​rzeć moją twarz. — Jesteś paskudny, śmie​jesz się z moich podra​p a​n ych kolan. — To ty jesteś paskudna, dobrze wiesz, dla​czego się uśmie​ cham. — Podoba ci się, że poka​le​czy​łam sobie kolana? — zapy​tała z coraz więk​s zym uśmie​chem. — Prze​p ra​s zam — powie​d zia​łem, krę​cąc głową z abso​lutną nie​s zcze​ro​ś cią. — Naprawdę prze​p ra​-

szam. Jej uśmiech znik​n ął powoli; prze​cią​g nęła pal​cem po moim pod​b ródku, przy​g lą​d a​jąc się drob​n ej bliź​nie. — Skąd to masz? — Ze stu​d iów. Kobieta aku​rat robiła mi loda, ponio​s ło ją i ugry​zła mnie tro​chę za mocno. Wal​n ą​łem głową w zagłó​wek. Prze​ra​żona Hanna otwo​rzyła sze​rzej oczy, gdyż było to speł​ nie​n ie jej naj​więk​s zego kosz​maru zwią​za​nego z sek​s em oral​n ym. — Naprawdę? Wybuch​n ą​łem śmie​chem, nie​zdolny dłu​żej utrzy​mać powagi. — Nie, żar​tuję. W dzie​s ią​tej kla​s ie dosta​łem rakietą od lacrosse. Przy​mknęła oczy, sta​ra​jąc się zacho​wać powagę, lecz widzia​ łem, jak tłumi śmiech. Wresz​cie znów na mnie spoj​rzała. — Will?

— Hm? — Odło​ży​łem wacik i zakrę​ci​łem bute​leczkę z wodą utle​n ioną, po czym deli​kat​n ie podmu​cha​łem na ska​le​cze​n ia. Po oczysz​cze​n iu nie trzeba nawet nakle​ jać pla​s tra. — Sły​s za​łam, co mówi​łeś o tym, jak chcesz być ostrożny ze względu na naszą długą zna​jo​mość. Prze​pra​s zam, jeśli wyda​wa​łam się zbyt non​s za​lancka. Uśmiech​n ą​łem się do niej, mecha​n icz​n ie prze​s u​wa​jąc dło​n ią po jej łydce; dopiero wtedy uświa​d o​mi​łem sobie, jakim nawy​kiem stał się ten gest. Hanna zagry​zła na chwilę wargę, po czym szep​n ęła: — Od sobot​n iej nocy bez prze​rwy o tym myślę. Na zewnątrz roz​legł się dźwięk klak​s onu, samo​chody mknęły Sto Pierw​s zą, ludzie spie​s zyli do pracy. Jed​n ak w miesz​ka​n iu pano​wała cał​ko​wita cisza. Wpa​try​wa​li​ śmy się w sie​b ie. Jej oczy otwo​rzyły się sze​rzej, prze​p eł​n ione nie​p o​ko​jem. Pomy​ś la​łem, że im dłu​żej mil​ czę, tym bar​d ziej czuje się zakło​p o​tana. Nie potra​fi​łem jed​n ak wydo​b yć słowa ze ści​ś nię​tego gar​d ła.

W końcu wydu​s i​łem z sie​b ie: — Ja też. — Ni​g dy nie myśla​łam, że tak może być. Zawa​h a​łem się w oba​wie, że nie uwie​rzy w to, co powiem. — Ja też. Hanna unio​s ła rękę, zawa​h ała się chwilę i dotknęła mnie. Wsu​n ęła mi dłoń we włosy, po czym nachy​liła się i z sze​roko otwar​tymi oczami prze​s u​n ęła ustami po moich ustach. Jęk​n ą​łem, czu​jąc, jak serce mi wali w piersi, skóra zaczyna parzyć, a fiut się wydłuża. Całe ciało naprę​żyło się i zesztyw​ niało. — Dobrze? — zapy​tała, odsu​wa​jąc się, wciąż z nie​s po​koj​ nym spoj​rze​n iem. Pra​g ną​łem jej tak gwał​tow​n ie, że oba​wia​łem się, iż nie zdo​łam zacho​wać deli​kat​n o​ś ci. — Cho​lera, tak, jasne, że dobrze. Mar​twi​łem się, że już ni​g dy nie będę cię miał.

Sta​n ęła na nie​p ew​n ych nogach, się​g nęła do brzegu koszulki i zdjęła ją. Jej skóra błysz​czała od cien​kiej war​s twy potu, włosy były zmierz​wione, lecz naj​b ar​d ziej w świe​cie pra​g ną​ łem zanu​rzyć się w niej, czuć, jak mi się oddaje całymi godzi​ nami. — Spóź​n isz się do pracy — wyszep​ta​łem, patrząc, jak ściąga spor​towy sta​n ik. — Ty też. — Nie​ważne. Wysu​n ęła się ze spodni, zakrę​ciła bio​d rami, obró​ciła i ska​ cząc na jed​n ej nodze, ruszyła do sypialni. Posze​d łem za nią, zrzu​ca​jąc po dro​d ze ubra​n ie: zdją​łem koszulę, kop​n ię​ciem odsu​n ą​łem spodnie i zosta​wi​łem wszystko na sto​s ie w przed​p o​koju. Zasta​łem Hannę na łóżku, leżącą na narzu​cie. — Potrze​b u​jesz jesz​cze pierw​s zej pomocy? — zapy​ta​łem z uśmie​chem, kła​d ąc się obok i poca​łun​kami zna​cząc ślad w górę od brzu​cha ku pier​s iom. — Czy coś cię jesz​cze boli? — Zgad​n ij — wydy​s zała. Nie musia​łem pytać; się​g ną​łem do szu​flady, w któ​rej były pre​

zer​wa​tywy. Bez słowa ode​rwa​łem jedną i poda​łem jej, bo już wycią​g ała po nią dłoń. — Cho​lera. Chyba powin​n i​ś my zacząć od gry wstęp​n ej —  powie​d zia​łem z ustami przy jej szyi, czu​jąc, jak zakłada na mnie pre​zer​wa​tywę. — W gło​wie prze​ra​b iam grę wstępną już od sobot​n iego poranka — wyszep​tała. — Nie potrze​b uję dłuż​s zej roz​ grzewki. Miała rację. Kiedy mnie uło​żyła i się​g nęła po moje bio​d ra, wsu​wa​jąc mnie w sie​b ie jed​n ym płyn​n ym, powol​n ym ruchem, poczu​łem, jaka jest wil​g otna i gotowa. Szybko przy​ cią​g nęła mnie do sie​b ie, żebym zaczął od razu szybko i mocno. — Podoba mi się, kiedy jesteś taka spra​g niona — wymru​cza​ łem w jej skórę. — Chyba ni​g dy się tobą nie nasycę. Tak jak teraz, naprze​ciw mnie, pode mną. — Will… — wepchnęła mnie głę​b iej, prze​s u​wa​jąc dło​n ie po moich ramio​n ach. Sły​s za​łem sze​lest prze​ś cie​ra​d eł, wywo​łany naszymi poru​s ze​ niami, odgłos śli​zga​ją​cej się skóry, kiedy się kocha​li​ś my — i nic poza tym. Reszta świata zni​kła, uci​chła.

Hanna rów​n ież mil​czała, wpa​tru​jąc się z fascy​n a​cją tam, gdzie poru​s za​łem się w niej. Wsu​n ą​łem dłoń mię​d zy nas, popie​ś ci​łem ją, napa​wa​jąc się spo​s o​b em, w jaki jej ciało wygi​n ało się na łóżku, a ręce się​ gały nad głowę, by szu​kać opar​cia w zagłówku. Cho​lera. Wolną ręką się​g ną​łem do jej dłoni i przy​trzy​ma​łem je w miej​ scu, po czym roz​to​p i​łem się w niej, prze​sta​jąc myśleć, pod​d a​jąc się cie​p łu, ryt​mowi naszych wspól​ nych poru​s zeń, prze​ta​cza​ją​cych się ciał, wil​got​n ych od potu. Ssa​łem jej piersi, gry​złem je, mocno obej​mu​ jąc jej nad​g arstki, czu​jąc nara​s ta​jącą falę orga​zmu w dole krę​ go​s łupa, mię​d zy bio​d rami. Pod​s ka​ki​wa​łem na niej, poru​s za​jąc się coraz szyb​ciej i moc​n iej, napa​wa​jąc się pla​ś nię​ciami moich bio​d er o jej uda. — O cho​lera, śli​weczko… Otwo​rzyła oczy pełne zro​zu​mie​n ia i pod​n ie​ce​n ia na widok mojej nara​s ta​ją​cej przy​jem​n o​ś ci. — Pra​wie — wyszep​tała — już pra​wie doszłam.

Zaczą​łem zata​czać szyb​s ze kręgi na jej łech​taczce, pocie​ra​jąc ją trzema pal​cami; Hanna wyda​wała z sie​b ie coraz gło​ś niej​s ze i bar​d ziej zdła​wione okrzyki, a jej szyję zale​wał zdra​d liwy rumie​n iec. Wyry​wała się, sta​rała uwol​n ić z mojego uści​s ku, po czym osią​ gnęła orgazm z ostrym okrzy​kiem, gwał​tow​n ie pod​rzu​ca​jąc bio​d rami, zwi​ja​jąc się wokół mnie i ssąc moją skórę. Trzy​ma​łem się ostat​kiem sil​n ej woli, poru​s za​jąc się mocno, szybko, aż dziew​czyna opa​d ła bez​wład​n ie i wresz​cie zamarła, dysząc. — Koniec… Wysu​n ą​łem się, zerwa​łem gumkę i odrzu​ci​łem ją, po czym chwy​ci​łem penisa i ści​s ną​łem go, gła​s ka​jąc jed​n o​cze​ś nie. Oczy Hanny roz​ja​rzyły się ocze​ku​jąco; dziew​czyna oparła się na łok​ciach i wpa​try​wała uważ​n ie w miej​s ce, w któ​rym moje dło​n ie prze​s u​wały się mię​d zy nami. Jej uwaga, to, jak bar​d zo podo​b ała się jej taka obser​wa​cja… Poczu​łem się obez​wład​ niony. Po nogach i krę​g o​s łu​p ie spły​wał mi żar, plecy wygięły się w łuk. Prze​to​czyła się przeze mnie nie​wia​ry​g od​n ie silna fala orga​zmu, wydzie​ra​jąc z mojego gar​d ła gło​

śne stęk​n ię​cie. W gło​wie utkwiły mi obrazy Hanny, jej roz​ło​ żo​n ych pode mną ud, śli​s kiej skóry, otwar​tych sze​roko oczu, bez słów dają​cych mi do zro​zu​mie​n ia, jak jej dobrze. Jak dobrze jej robię. Pul​s u​jące, pul​s u​jące, pul​s u​jące cie​p ło… W końcu moje ciało mu się pod​d ało. Zwol​n i​łem ruchy dłoni i otwo​rzy​łem oczy, z tru​d em łapiąc oddech, czu​jąc, jak świat wokół wiruje. Jej ciem​n o​s zare oczy pło​n ęły fascy​n a​cją, kiedy prze​s u​wała pal​cem po swoim brzu​chu, wpa​tru​jąc się w ślady mojego wytry​s ku na swo​jej skó​rze. — Will — raczej wymru​czała, niż wypo​wie​d ziała moje imię. Na pewno jesz​cze nie skoń​czy​li​ś my. Pod​p arł​s zy się jedną ręką na poduszce obok jej głowy, zato​p i​ łem w niej wzrok. — Podo​b ało ci się? Poki​wała głową; widzia​łem, jak zagryza zębami dolną wargę we fry​wol​n ym gry​ma​s ie. — Pokaż mi. Doty​kaj sie​b ie. Dla mnie.

Zawa​h ała się, nie​p ewna, lecz po chwili na jej twa​rzy poja​wiła się deter​mi​n a​cja. Patrzy​łem, jak zsuwa dłoń po swoim tuło​ wiu, muska nią mój wciąż sztywny czło​n ek, dotyka naj​p ierw mnie, potem sie​b ie. Dwoma pal​cami prze​s u​n ęła po łech​taczce, wygi​n a​jąc się pod tym doty​kiem. Unio​s łem dłoń i prze​s u​n ą​łem nią po jej boku i piersi, a schy​ liw​s zy się, zaczą​łem ssać napięty sutek. — Dopro​wadź się do końca — powie​d zia​łem. — Pomóż mi — odparła, przy​my​ka​jąc powieki. — Kiedy doty​kasz się sama, mnie tu nie ma. Pokaż mi, co wtedy robisz. Może ja też lubię się przy​g lą​dać. — Chcę, żebyś patrzył i jed​n o​cze​ś nie poma​g ał. Nie ochło​n ęła jesz​cze po sto​s unku, miała roz​g rzaną, miękką i bar​d zo mokrą skórę. Wsu​n ą​łem w nią palce, ona gła​d ziła sie​ bie na zewnątrz, zna​leź​li​ś my wspólny rytm — ona gła​d ząc, ja wcho​d ząc i wycho​dząc — cho​lera, cudow​n ie było widzieć ją taką swo​b odną,

pełną emo​cji, na prze​mian rzu​ca​jącą spoj​rze​nia ku miej​s cu na jej brzu​chu, na które dosze​d łem, i na mnie, znów sztyw​n ie​ją​cego bli​s ko jej ciała. Nie​d ługo potrwało, gdy ją znów roz​h uś​ta​łem; wkrótce nasu​ wała się na moją dłoń, unió​s ł​s zy wysoko uda, roz​chy​la​jąc wargi; potem napięła się i z krzy​kiem doszła. Była piękna w tej eks​p lo​zji, z zaru​mie​n ioną skórą i napię​tymi sut​kami; musia​łem spró​b o​wać jej skóry, possać spód piersi, jed​n o​cze​ś nie zwal​n ia​jąc, kiedy dotarła do szczytu. Spoj​rzała na nasze ciała: byli​ś my wil​g otni od potu i wytry​ sku. — Chyba przyda nam się prysz​n ic. Roze​ś mia​łem się. — Chyba masz rację. *** Jed​n ak nie dotar​li​ś my do łazienki. Zaczę​li​ś my się zbie​rać, ale wtedy poca​ło​wa​łem ją w ramię, potem ona mnie ugry​zła i za każ​d ym razem pada​li​ś my z powro​tem na mate​rac. W końcu zro​b iła się jede​n a​s ta i oboje porzu​ci​li​ś my myśl o tym, by

dotrzeć tego dnia do pracy. Poca​łunki znów przy​b rały na sile; wzią​łem ją opartą o kra​ wędź łóżka, po wszyst​kim opa​d łem na nią, a ona prze​wró​ciła się na plecy i wpa​trzyła we mnie, bawiąc się moimi spo​co​ nymi wło​s ami. — Głodny jesteś? — Tro​chę. Zaczęła wsta​wać, ale popchną​łem ją z powro​tem na łóżko i poca​ło​wa​łem w brzuch. — Jesz​cze nie na tyle, żeby wstać. — Na sto​liku noc​n ym doj​ rza​łem pióro i bez zasta​n o​wie​n ia się​g ną​łem po niego, mru​cząc: — Nie ruszaj się — po czym zębami zdją​łem nasadkę i przy​ci​s ną​łem je do jej skóry. Hanna zosta​wiła uchy​lone okno przy łóżku; słu​cha​li​ś my dźwię​ków mia​s ta na zewnątrz, a ja pisa​łem po gład​kiej skó​rze tuż obok bio​d ra. Nie zapy​tała, co robię, nie wyka​zała zain​te​re​ so​wa​n ia. Prze​s u​wała dłońmi po moich wło​s ach, ramio​n ach, twa​rzy. Deli​kat​n ie obry​s o​wała nimi usta, brwi, zje​chała po nosie. Doty​kała mnie tak, jakby była nie​wi​d oma i w ten spo​s ób sta​

rała się poznać moje rysy. Kiedy skoń​czy​łem, odsu​n ą​łem się, żeby podzi​wiać swe dzieło. Napi​s a​łem na Han​n ie frag​ment mojego ulu​b io​n ego cytatu — drobne litery cią​g nęły się od kości bio​d ro​wej do punktu nad jej nagą kością łonową. „Wszystko nie​zwy​czajne dla nie​zwy​czaj​n ych” 1. Zachwy​cał mnie widok ciem​n ego atra​mentu na jej skó​rze, a jesz​cze bar​d ziej widok mojego pisma. — Chcę to wyta​tu​o wać na tobie. — Nie​tz​s che — wyszep​tała. — Ogól​n ie rzecz bio​rąc, dobry cytat. — Ogól​n ie? — powtó​rzy​łem, pocie​ra​jąc kciu​kiem nie​p o​p i​ saną skórę poni​żej, zasta​n a​wia​jąc się, co mógł​b ym na niej umie​ś cić. — Tro​chę z niego mizo​g in, ale wymy​ś lił parę dobrych afo​ry​ zmów. Jasna cho​lera, co za mózg. — Na przy​kład? — zapy​ta​łem, dmu​cha​jąc na wysy​cha​jący atra​ment.

— Na przy​kład o tym, że zmy​s ło​wość czę​s to przy​ś pie​s za roz​ wój miło​ś ci tak bar​d zo, że ta płytko zapusz​cza korze​n ie i łatwo ją wyrwać — wyja​ś niła. No, no. Unio​s łem spoj​rze​n ie w chwili, kiedy jej zęby pusz​ czały wargę, a oczy zalśniły roz​b a​wie​n iem. Inte​re​s u​jące. — Co jesz​cze? Prze​s u​n ęła pal​cem wzdłuż bli​zny na moim pod​b ródku i uważ​ nie przyj​rzała się mojej twa​rzy. — Pisał też o tym, że nie wszystko złoto, co się świeci, a naj​ cen​n iej​s ze metale błysz​czą deli​kat​n ie. Poczu​łem, jak mój uśmiech słab​n ie. — I o tym, że w grun​cie rze​czy kochamy nasze pra​g nie​n ie, a nie jego obiekt — prze​chy​liła głowę i prze​s u​n ęła dło​n ią po moich wło​s ach. — Myślisz, że to prawda? Prze​łkną​łem z tru​d em; poczu​łem, że zła​p ano mnie w pułapkę. Zbyt zato​p i​łem się w moich cha​o tycz​nych myślach, by odgad​n ąć, czy Hanna wybiera cytaty pasu​ jące do mojej prze​s zło​ś ci, czy po pro​s tu cytuje filo​zofa.

— Cza​s ami chyba tak. — „Wszystko nie​zwy​czajne dla nie​zwy​czaj​n ych” — powie​ działa cicho, spo​g lą​d a​jąc na swoje bio​d ro. — Podoba mi się to. — I dobrze — schy​li​łem się, popra​wi​łem literę, drugą przy​ ciem​n i​łem, nucąc. — Cały czas, kiedy po mnie pisa​łeś, śpie​wa​łeś tę pio​s enkę — zauwa​żyła szep​tem. — Naprawdę? — Nawet nie zda​wa​łem sobie sprawy, że wyda​łem z sie​b ie jakiś dźwięk. Zanu​ci​łem jesz​cze kilka tak​ tów, sta​ra​jąc się przy​p o​mnieć sobie tytuł: She talks to angels. — Mm, stare, ale jare — powie​d zia​łem, wydmu​chu​jąc powie​ trze na jej pępek, by wysu​s zyć atra​ment. — Pamię​tam, że twój zespół to śpie​wał. Spoj​rza​łem na nią, szu​ka​jąc ukry​tego zna​cze​n ia tych słów. — Nagra​n ie? Chyba nawet go nie mam. — Nie — szep​n ęła. — Na żywo. Aku​rat przy​je​cha​łam na week​end do Jen​s ena do Bal​ti​more, wasz zespół to grał. Jen​

sen mówił, że na każ​d ym kon​cer​cie wyko​n u​je​cie inny cover, żeby nie musieć już go powta​rzać. A ja poszłam wła​ś nie dla tej pio​s enki. — W jej oczach poja​wiło się jakieś stłu​mione uczu​cie. — Nawet nie wie​d zia​łem, że tam byłaś. — Przy​s zli​ś my się przy​wi​tać przed kon​cer​tem. Sta​łeś na sce​ nie, usta​wia​łeś wzmac​n iacz — uśmiech​nęła się i obli​zała wargi. — Mia​łam sie​d em​n a​ś cie lat, to było zaraz po tym, jak pra​co​wa​łeś z tatą, w ferie jesienne. — Och — powie​d zia​łem, zasta​n a​wia​jąc się, co sie​d em​n a​s to​ let​n ia Hanna myślała o tym kon​cer​cie. Ja wciąż go wspo​mi​n a​ łem, choć minęło sie​d em lat. Tam​tego wie​czoru dobrze się nam grało, przy​s zło zaska​ku​jąco dużo ludzi. To był chyba jeden z naszych naj​lep​s zych wystę​p ów. — Gra​łeś na basie — wspo​mi​n ała dalej, zata​cza​jąc na moich ramio​n ach małe kółka. — Ale tę pio​senkę zaśpie​wa​łeś. Podobno rzadko śpie​wa​łeś, tak twier​d ził Jen​s en. — Rzadko — przy​ś wiad​czy​łem. Kiep​s ki ze mnie woka​li​s ta,

ale przy tej pio​s ence aku​rat nie przej​mo​wa​łem się tym. W niej cho​d ziło i tak o emo​cje. — Widzia​łam, jak flir​tu​jesz z tą gotką w pierw​s zym rzę​d zie. Zabawne, wtedy po raz pierw​s zy poczu​łam zazdrość. Chyba dla​tego że miesz​ka​łeś w naszym domu i przez to czu​łam, jak​b yś tro​chę do nas nale​żał — uśmiech​n ęła się do mnie. — Boże, jak ja wtedy pra​g nę​ łam zna​leźć się na jej miej​s cu. Obser​wo​wa​łem jej twarz, kiedy wra​cała do wspo​mnień, cie​ kawy, jak ta noc skoń​czyła się dla niej. I dla mnie. Nie pamię​ta​łem spo​tka​n ia z Hanną w Bal​ti​more, ale prze​ży​łem mnó​s two takich wie​czo​rów jak tam​ten: w barze z zespo​łem, jakaś gotka, dziew​czyna ze szkoły pry​wat​n ej lub hipi​s ka, która póź​n iej koń​czyła na mnie lub pode mną. Hanna obli​zała wargi. — Zapy​ta​łam, czy póź​n iej się z tobą spo​tkamy, ale Jen​s en tylko się roze​ś miał. Zanu​ci​łem, pokrę​ci​łem głową i prze​s u​n ą​łem dło​n ią w górę jej

uda. — Nie pamię​tam, co się wtedy działo po kon​cer​cie. Za późno zro​zu​mia​łem, jak paskud​n ie to zabrzmiało; jed​n ak w isto​cie rze​czy, jeśli chcę być z Hanną, będzie musiała się dowie​d zieć o mojej nie​chlub​n ej prze​s zło​ś ci. — Czy ta dziew​czyna ci się podo​b ała? Na​d al maluje oczy na czarno? Wes​tchną​łem i poło​ży​łem się na niej, tak że zna​leź​li​ś my się twa​rzą w twarz. — Podo​b ały mi się wszyst​kie dziew​czyny. Chyba o tym wiesz. Sta​ra​łem się pod​kre​ś lić czas prze​s zły, lecz uświa​d o​mi​łem sobie moją porażkę, kiedy Hanna wyszep​tała: — Gracz z cie​b ie. Powie​d ziała to z uśmie​chem, ale nie podo​b ało mi się to sfor​ mu​ło​wa​n ie. Nie podo​b ało mi się napię​cie w jej gło​s ie i świa​ do​mość, że wła​ś nie tak mnie postrzega: jako posu​wa​ją​cego wszystko, co się rusza, teraz bzy​ka​ją​cego ją, w plą​ta​n i​n ie rąk

i nóg, warg i przy​jem​n o​ś ci. „W grun​cie rze​czy kochamy nasze pra​g nie​n ie, a nie jego obiekt”. Nie mia​łem nic na swoją obronę; od dawna była to wła​ś ci​wie cała prawda. Prze​ta​cza​jąc się bli​żej, Hanna ujęła w dłoń mojego uno​s zą​ cego się fiuta, gła​d ziła go i ści​s kała. — A jaki jest twój aktu​alny typ? Dawała mi szansę. Ona też nie chciała, by to na​d al była prawda. Pochy​li​łem się i poca​ło​wa​łem ją w poli​czek. — Teraz mój typ to raczej skan​d y​n aw​s ka seks​b omba zwana śli​weczką. — Dla​czego nie podo​b ało ci się, kiedy nazwa​łam cię gra​ czem? Jęk​n ą​łem i odsu​n ą​łem się od jej dłoni. — Mówię poważ​n ie. Osło​n i​łem ramie​n iem oczy, pró​b u​jąc zebrać myśli. W końcu się ode​zwa​łem.

— A jeśli już nim nie jestem? A jeśli od tam​tego czasu minęło dwa​n a​ś cie lat? Otwar​cie mówię kochan​kom o moich ocze​ki​ wa​n iach. Nie chcę z nimi pogry​wać. Odsu​n ęła się nieco i spoj​rzała na mnie z roz​b a​wio​n ym uśmie​ chem. — To nie czyni cię oszu​s tem i mani​p u​la​to​rem, Will. Nikt nie twier​d zi, że gracz musi być dup​kiem. Prze​cią​g ną​łem dłońmi po twa​rzy. — Słowo „gracz” nie​s ie ze sobą sko​ja​rze​n ia, które chyba mi się nie podo​b ają. Naprawdę sta​ram się być dobry dla kobiet, z któ​rymi jestem, sta​ram się roz​ma​wiać z nimi o tym, co wspól​ nie robimy. — No dobrze — odparła — ale ze mną nie roz​ma​wia​łeś o tym, czego chcesz. Zawa​h a​łem się, czu​jąc przy​s pie​s zone bicie serca. Nie roz​ma​ wia​łem, gdyż przy niej czu​łem się zupeł​nie ina​czej niż przy innych kobie​tach. Z Hanną nie tylko odczu​wa​łem inten​s ywną przy​jem​n ość fizyczną; przy niej się roz​luź​n ia​łem, jed​n o​cze​ś nie emo​cjo​n o​wa​łem — i czu​łem, że ona mnie zna. Nie chcia​łem wcze​ś niej o tym roz​ma​wiać, żeby któ​re​kol​wiek z nas nie zaczęło tego kon​tro​lo​wać.

Zaczerp​n ą​łem powie​trza i mruk​n ą​łem: — Nie jestem pewien, czy chcę seksu. Odsu​n ęła się i usia​d ła powoli. Koł​d ra zsu​n ęła się z niej, Hanna się​g nęła po koszulkę leżącą w nogach łóżka. — No dobrze. To tro​chę… kło​p o​tliwe. Jasna cho​lera. Nie wyszło. — Nie, nie — zaprze​czy​łem, usia​d łem za nią i poca​ło​wa​łem w ramię. Wyją​łem jej ubra​n ie z rąk i rzu​ci​łem na pod​łogę. Języ​kiem prze​cią​g ną​łem po jej krę​g o​s łu​p ie, ramie​n iem obej​mu​jąc jej talię i sunąc do góry, aż poło​ży​łem dłoń na jej sercu. — Szu​kam słów, by ci powie​d zieć, że chcę cze​g oś wię​cej niż seksu. Moje uczu​cia do cie​b ie wykra​czają poza łóżko. Znie​ru​cho​miała, jakby wmu​ro​wana. — Nie​moż​liwe. — Nie​moż​liwe? — wbi​łem wzrok w jej sztywne plecy, czu​jąc ude​rze​n ie krwi wywo​łane raczej gnie​wem niż nie​p o​ko​jem. — Jak to nie​moż​liwe?

Wstała i owi​n ęła się prze​ś cie​ra​d łem. W żyłach poczu​łem lód, mro​żący całe moje ciało. Usia​d łem, spo​g lą​d a​jąc na nią. — Czy ty… Co ty robisz? — Prze​p ra​s zam, ja tylko… mam coś do zro​b ie​n ia. — Pode​ szła do komody i zaczęła wycią​g ać odzież z szu​flady. —  Muszę iść do pracy. — Teraz? — Tak — odparła. — Ja ci wyznaję uczu​cia, a ty mi dajesz kopa? Odwró​ciła się do mnie. — Muszę wyjść, okej? — Widzę — powie​d zia​łem. Hanna pokuś​ty​kała do łazienki. Czu​łem się upo​ko​rzony i wście​kły. Prze​ra​żony, że to koniec. Kto by pomy​ś lał, że spie​p rzę sprawę z dziew​czyną, wyzna​jąc jej uczu​cia? Mia​łem ochotę wynieść się stąd, a jed​n o​cze​ś nie wysko​czyć z łóżka i ścią​g nąć ją z powro​tem. Może oboje powin​n i​ś my prze​my​ś leć sobie co nieco. 1. Frie​d rich Nie​tz​s che, Poza dobrem i złem, tłum. Sta​n i​s ław Wyrzy​kow​s ki. ↩

ROZ​DZIAŁ trzy​n a​sty Zamknę​łam za sobą drzwi i ode​tchnę​łam głę​b oko kilka razy. Potrze​b o​wa​łam tro​chę samot​n o​ś ci. Potrze​b o​wa​łam chwili, żeby dojść do ładu z tym, co się dzieje. Rano myśla​łam, że zosta​łam odrzu​cona jak jedna z wielu pod​ry​wek Willa, a teraz dowia​d uję się, że on chce cze​ goś wię​cej. Co do cho​lery? Dla​czego on to tak kom​p li​kuje? Jedną z rze​czy, które mi się w nim podo​b ały, było poczu​cie, że przy Willu czło​wiek zawsze wie​d ział, na czym stoi. Można było tego nie akcep​to​wać, ale przy​n aj​mniej sytu​acja była jasna. Nie było żad​n ych kom​p li​ka​cji: seks i nic wię​ cej. Koniec, kropka. Czu​łam się pew​n iej, kiedy nie mia​łam innych opcji wyboru. Will zawsze był łobu​zem, uwo​d zi​cie​lem, z któ​rym moja sio​s tra obści​s ki​wała się w ogro​d o​wej alta​n ie. To o nim snu​łam pierw​s ze moje fan​ta​zje. Co wcale nie ozna​ cza, że spę​d zi​łam mło​d zień​cze lata, wzdy​cha​-

jąc tylko do niego; wręcz prze​ciw​n ie: fakt, że jest nie​o sią​ galny, czy​n ił moje bez​n a​d ziejne zauro​cze​n ie łatwiej​s zym do znie​s ie​n ia. Teraz jed​n ak… moż​li​wość doty​ka​n ia go, czu​cie jego dotyku na mojej skó​rze, słowa, że chce wię​cej, cho​ciaż na pewno nie o to mu cho​d ziło… kom​p li​ko​wały wszystko. Will Sum​n er nie znał zna​cze​n ia słowa „wię​cej”. Czyż nie przy​ znał, że nie był w ani jed​n ym dłuż​s zym związku mono​g a​micz​ nym? Że ni​g dy nie poznał kobiety, która zain​te​re​s o​wa​łaby go na dłu​żej? Czyż nie otrzy​mał od jed​n ej ze swo​ich niedziew​czyn wia​d o​mo​ś ci następ​n ego dnia po naszej wspól​n ej nocy? Nie, dzię​kuję. Uwiel​b ia​łam spę​d zać z nim czas, świet​n ie się bawi​łam, uda​ jąc, ile się od niego uczę, wie​d zia​łam jed​nak, że na pewno nie podejmę tej gry. Gdy​b ym wpu​ś ciła go dalej niż do łóżka — gdy​b ym wpu​ś ciła go do serca i zako​ chała się w nim — wpa​d ła​b ym po uszy. Przy​p o​mi​n a​jąc sobie o koniecz​n o​ś ci pój​ś cia do pracy, odkrę​ ci​łam prysz​n ic i patrzy​łam, jak para wypeł​n ia łazienkę. Jęk​n ę​ łam, wcho​d ząc pod wodę; opu​ś ci​łam głowę i pod​d a​łam się stru​mie​n iowi prysz​nica z nadzieją, że uspo​koi chaos w moich myślach. Otwo​rzy​

łam oczy i spoj​rza​łam na moje ciało, na czarne linie atra​mentu. „Wszystko nie​zwy​czajne dla nie​zwy​czaj​n ych”. Słowa, które wypi​s ał mi tak sta​ran​n ie na bio​d rze, zle​wały się teraz ze sobą. W nie​któ​rych miej​s cach atra​ment starły jego dło​n ie, raz tak mocno, że zosta​wiały nie​mal siniaki, innym razem deli​kat​n ie jak piórko muska​jąc mię​d zy moimi pier​s iami, na żebrach i niżej. Przez moment podzi​wia​łam deli​katne zawi​jasy liter, wspo​mi​n a​ jąc pełen deter​mi​n a​cji wyraz twa​rzy Willa, kiedy je pisał. Jego ścią​g nięte brwi i włosy spa​d a​jące na jedno oko. Zasko​czył mnie, kiedy nie pró​b o​wał ich odsu​n ąć — był tak skon​cen​tro​ wany na tym, co robi, że nie zwra​cał uwagi na nic innego, sta​ ran​n ie wypi​s u​jąc mi na skó​rze cytat. Po czym znisz​czył go, kiedy stra​cił pano​wa​n ie nad sobą. A ja spa​ni​ko​wa​łam. Się​g nę​łam po gąbkę i nala​łam na nią dużo żelu do mycia. Zaczę​łam ście​rać napis, który już czę​ś ciowo znikł pod wpły​ wem gorąca i stru​mie​n ia wody, reszta zaś tuszu zamie​n iła się w pianę i spły​n ęła po moim ciele do kana​li​za​cji. Zmyw​s zy z sie​b ie ostat​n ie ślady Willa i atra​mentu, wytar​łam się, kiedy z prysz​n ica pole​ciała chłod​-

niej​s za woda, i ubra​łam szybko, drżąc w chłod​n ym powie​trzu. Otwo​rzyw​s zy drzwi, zoba​czy​łam go prze​mie​rza​ją​cego pokój, już znów w spor​to​wym ubra​n iu i czapce na gło​wie. Wyglą​d ał tak, jakby chciał sobie iść. Gwał​tow​n ie ścią​g nął czapkę i odwró​cił się do mnie. — Wresz​cie, do cho​lery — wymam​ro​tał. — Słu​cham? — zapy​ta​łam, znów czu​jąc, jak mnie ponosi. — To nie ty powin​n aś się wście​kać — powie​d ział. Szczęka mi opa​d ła. — Ja… ty… co? — Wyszłaś — rzu​cił. — Tylko do dru​g iego pomiesz​cze​n ia — popra​wi​łam. — I tak nie​ład​n ie, Hanno. — Potrze​b o​wa​łam chwili w samot​n o​ś ci — powie​d zia​łam i na dowód tego wyszłam z pokoju na kory​tarz. Will ruszył za mną.

— Znów to robisz — powie​d ział. — Ważna zasada: we wła​ snym domu nie ucie​kaj od nikogo tylko dla​tego, że stra​ci​łaś głowę. Czy zda​jesz sobie sprawę z tego, jakie to było dla mnie trudne? Weszłam do kuchni. — Dla cie​b ie? Czy ty masz poję​cie, jaką bombę zrzu​ci​łeś mi na głowę? Musia​łam się zasta​n o​wić! — Nie mogłaś się zasta​n a​wiać tutaj? — Byłeś nagi. Pokrę​cił głową. — Że co? — Nie potra​fię myśleć, kiedy jesteś nagi! — krzyk​n ę​łam. —  To było za dużo — wska​za​łam jego ciało, lecz szybko uzna​ łam, że to kiep​s ki pomysł. — To było… Cóż, stra​ci​łam pano​ wa​n ie nad sobą, okej? — A myślisz, że jak ja się czu​łem? — Obrzu​cił mnie wście​ kłym spoj​rze​n iem, zaci​s ka​jąc szczęki. Kiedy nie odpo​wie​d zia​łam, pokrę​cił głową i spu​ś cił wzrok, wsu​wa​jąc ręce w kie​s ze​n ie. Kiep​s ki pomysł.

Pas spodni zsu​n ął się, a koszulka poszła do góry i… och. Wąski pasek mię​ś ni na brzu​chu i bio​d rach zde​cy​d o​wa​n ie nie poma​g ał mi upo​rząd​ko​wać myśli. Spo​rym wysił​kiem woli wró​ci​łam do roz​mowy. — Powie​d zia​łeś mi wła​ś nie, że nie wiesz, czego chcesz. Potem oznaj​mi​łeś, że twoje uczu​cia do mnie wykra​czają poza seks. Szcze​rze mówiąc, wydaje mi się, że nie masz poję​cia, co się dzieje. Po tym, jak pierw​s zy raz poszli​ś my do łóżka, wła​ś ci​ wie mnie odsu​n ą​łeś, a teraz nagle oświad​czasz, że chcesz cze​ goś wię​cej? — Co?! — wrza​s nął. — Nie odsu​n ą​łem cię! Powie​d zia​łem już, iry​to​wała mnie ta twoja non​s za​lan​cja… — Will — powie​d zia​łam sta​n ow​czo — przez dwa​n a​ś cie lat żywi​łam się opo​wie​ś ciami o tym, co wypra​wiasz razem z moim bra​tem. Widzia​łam, co działo się z Liv po tej waszej przy​ go​d zie — przez wiele mie​s ięcy tęsk​n iła za tobą, ale ty oczy​wi​ ście nie mia​łeś o niczym poję​cia. Widzia​łam, jak wymy​kasz się na stronę z druh​n ami lub zni​kasz w cza​s ie imprez rodzin​ nych. Nic się nie zmie​n iło. Więk​s zość doro​słego życia zacho​wy​wa​łeś się jak dzie​więt​n a​s to​la​tek, a teraz

nagle wydaje ci się, że chcesz cze​g oś wię​cej? Nie masz poję​cia, co to w ogóle zna​czy! — A ty masz? Skąd nagle tak się na wszyst​kim znasz? Dla​ czego zakła​d asz, że wie​d zia​łem, co dla Liv zna​czyła nasza przy​g oda? Nie każdy tak otwar​cie jak ty opo​wiada o swo​ich uczu​ciach, sek​s u​al​n o​ś ci i wszyst​kim, co mu przyj​d zie do głowy. Jesteś inna od wszyst​kich kobiet, jakie pozna​łem. — Bio​rąc rzecz sta​ty​s tycz​n ie, to naprawdę dużo zna​czy. Nie wie​d zia​łam, skąd mi się to wzięło, ale kiedy te słowa wyszły z moich ust, wie​d zia​łam, że posu​n ę​łam się za daleko. Nagle opu​ś ciła go cała wola walki; widzia​łam, jak ramiona mu opa​d ają, a z płuc ucho​d zi powie​trze. Przez długą chwilę patrzył na mnie z gasną​cym żarem w oczach, które w końcu stały się… puste. I wyszedł. *** Tyle razy prze​s złam po sta​rym dywa​n ie w salo​n ie, że pra​wie wydep​ta​łam w nim ścieżkę. W gło​wie mia​łam zamęt, serce

biło mi jak osza​lałe. Nie rozumia​łam, co wła​ś nie zaszło, ale mię​ śnie mia​łam spięte i sztywne, bałam się, że na zawsze odstra​ szy​łam naj​b liż​s zego przy​ja​ciela i naj​lep​s zego kochanka, jakiego mia​łam w życiu. Potrze​b o​wa​łam cze​g oś, co znam. Potrze​b o​wa​łam rodziny. Liv ode​b rała po czwar​tym sygnale. — Ziggy! — powi​tała mnie. — Jak tam kró​lik doświad​ czalny? Zamknę​łam oczy i opar​łam się o fra​mugę drzwi do kuchni. — Dobrze, dobrze. A jak tam stwo​rzy​cielka dzieci? — zapy​ta​ łam i doda​łam szybko: — Abso​lut​n ie nie mia​łam na myśli two​ jej pochwy. Po dru​g iej stro​n ie usły​s za​łam wybuch śmie​chu. — Jesz​cze nie nauczy​łaś się pano​wać nad języ​kiem. Pew​ nego dnia jakiś facet uciek​n ie od cie​b ie w panice, wiesz? Nie miała poję​cia, jak tra​fiła. — Jak się czu​jesz? — zapy​ta​łam, kie​ru​jąc roz​mowę na bez​ piecz​n iej​s zy temat. Moja sio​s tra była mężatką, w zaawan​s o​ wa​n ej ciąży z pierw​s zym, bar​d zo ocze​ki​wa​n ym wnu​kiem Berg​

stro​mów. Dzi​wi​łam się, kiedy mama zosta​wiała ją samą na dłu​ żej niż dzie​s ięć minut. Liv wes​tchnęła; wyobra​zi​łam ją sobie przy dużym stole w ich żół​tej kuchni, z wiel​kim czar​n ym labra​do​rem ukła​d a​ją​cym się u jej stóp. — Wszystko dobrze — odparła. — Jestem cho​ler​n ie zmę​ czona, ale poza tym okej. — Dziecko dobrze cię trak​tuje? — Zawsze — odparła; w jej gło​s ie usły​s za​łam uśmiech. —  Maluch będzie ide​alny, zoba​czysz. — Ależ oczy​wi​ś cie — przy​tak​n ę​łam — wystar​czy spoj​rzeć na jego cio​cię. Roze​ś miała się. — Też tak uwa​żam. — Wybra​li​ś cie już imię? — Liv posta​n o​wiła, że do samego porodu nie pozna płci swo​jego potomka, przez co trud​n iej było mi odno​s ić się do mojego sio​s trzeńca lub sio​s trze​n icy. — Tro​chę ogra​n i​czy​li​ś my wybór.

— I? — zapy​ta​łam z cie​ka​wo​ś cią. Lista imion rodzaju nija​ kiego, które wymy​ś liła moja sio​s tra z mężem, zakra​wała na kome​d ię. — Nie, nie powiem ci. — Dla​czego? — jęk​n ę​łam. — Bo ty zawsze się do cze​g oś przy​cze​p isz. — No wiesz! — zawo​ła​łam. Cho​ciaż… miała rację. Na razie wymy​ś lali bez​n a​d ziejne imiona. Jak dotąd razem z Robem uzna​wali nazwy drzew i gatunki pta​ków za naj​o d​p o​wied​n iej​ sze i naj​b ar​d ziej neu​tralne imiona dla dziecka. — A co nowego u cie​b ie? — zapy​tała moja sio​s tra. — Jak się posuwa prze​miana życiowa od bli​skiego spo​tka​n ia z bos​s em w zeszłym mie​s iącu? Roze​ś mia​łam się; oczy​wi​ś cie miała na myśli Jen​s ena, nie tatę ani nawet Lie​mac​kiego. — Zaczę​łam bie​g ać i czę​ś ciej wycho​d zę. Czyli poszłam na pewien kom​p ro​mis. Liv nie umknął nawet naj​d rob​n iej​s zy szcze​g ół.

— Kom​p ro​mis? Z Jen​s e​n em? W ciągu ostat​n ich tygo​d ni kilka razy roz​ma​wia​łam z sio​s trą, lecz uni​ka​łam tematu mojej coraz bliż​s zej przy​jaźni, związku, cze​g o​kol​wiek — z Wil​lem. Z oczy​wi​s tych powo​d ów. Teraz jed​n ak chcia​łam poznać jej opi​n ię na temat tego, co się działo, a żołą​d ek ze stra​chu zwi​n ął mi się w wielką kulę. — Jak wiesz, Jens kazał mi spo​ty​kać się z ludźmi — prze​rwa​ łam i prze​s u​n ę​łam pal​cem po rzeź​b io​n ym orna​men​cie sta​rego kre​d ensu w salo​n ie. Zamknę​łam oczy, skrzy​wi​łam się i wyrzu​ ci​łam: — Zapro​p o​n o​wał, żebym zadzwo​n iła do Willa. — Willa? — zapy​tała. W ciszy, która nastą​p iła, zasta​n a​wia​ łam się, czy tak jak ja wspo​mina tego samego wyso​kiego super​p rzy​s toj​n iaka stu​d enta. — Zaraz… Willa Sum​n era? — Wła​ś nie tak — potwier​d zi​łam. Na samo wspo​mnie​n ie jego imie​n ia żołą​d ek mi się ści​s nął. — No, no, tego się nie spo​d zie​wa​łam. — Ja też nie — wymam​ro​ta​łam. — I co zro​b i​łaś?

— Co zro​b i​łam? — zapy​ta​łam, natych​miast żału​jąc tego, co mi się wyrwało. — Zadzwo​n i​łaś? — docie​kała ze śmie​chem. — Tak i dla​tego dzwo​n ię teraz do cie​b ie. — To brzmi cudow​n ie prze​ra​ża​jąco — oce​n iła. Nie mia​łam poję​cia, jak przejść do rze​czy, więc zaczę​łam od naj​p rost​s zego, naj​b ar​d ziej nie​win​n ego szcze​g ółu. — Więc… on mieszka w Nowym Jorku. — Chyba coś mi się obiło o uszy. I co? Nie widzia​łam go od wie​ków, jestem bar​d zo cie​kawa, co u niego. Jak wygląda? — No, tego… dobrze — powie​d zia​łam, sta​ra​jąc się zacho​wać moż​li​wie naj​b ar​d ziej neu​tralny ton głosu. — Wycho​d zimy razem. Po dru​g iej stro​n ie znów zapa​d ła cisza; nie​mal widzia​łam, jak Liv marsz​czy czoło i mruży oczy, sta​ra​jąc się odszy​fro​wać ukryte zna​cze​n ie moich słów. — Wycho​d zi​cie? — powtó​rzyła. Jęk​n ę​łam i podra​p a​łam się po gło​wie.

— O mój Boże, Ziggy! Sypiasz z Wil​lem? Znów jęk​n ę​łam; w słu​chawce roz​legł się śmiech. Odsu​n ę​łam się i spoj​rza​łam na tele​fon. — To nie jest śmieszne, Liv. Usły​s za​łam, jak sio​s tra wypusz​cza powie​trze. — A ow​s zem, bar​d zo śmieszne. — To był twój chło​p ak. — W żad​n ym wypadku. Ani tro​chę. Jak mi się zdaje, zeszli​ śmy się na jakieś dzie​s ięć minut. — Ale… dziew​czyń​s kie zasady… — No tak, ale liczy się też dłu​g ość trwa​n ia, ist​n ieje jakiś poziom bazowy. Wydaje mi się, że my nawet nie dotar​li​ś my do pierw​s zej bazy. Cho​ciaż w pew​n ym momen​cie byłam gotowa wpu​ś cić go nawet na sta​no​wi​s ko pał​ka​rza, jeśli wiesz, co mam na myśli. — A mnie się wyda​wało, że po tam​tych waka​cjach mia​łaś strasz​liwy dół. Sio​s tra zaczęła się śmiać.

— Sporo prze​s a​d zi​łaś. Po pierw​s ze: ni​g dy nie byli​ś my parą. Zali​czy​li​ś my obma​cy​wanki w towa​rzy​stwie mami​n ych narzę​d zi ogrod​n i​czych, to wszystko. Chry​ ste, led​wie to pamię​tam. — Ale byłaś taka wytrą​cona z rów​n o​wagi, że nawet nie przy​ je​cha​łaś na waka​cje, kiedy Will pra​co​wał u taty. — Nie przy​je​cha​łam do domu, bo zawa​li​łam rok i musia​łam latem nad​ro​b ić wszyst​kie zale​g ło​ś ci —  wyja​ś niła Liv. — A nic ci nie wspo​mnia​łam, bo rodzice by mnie zabili. Przy​ci​s nę​łam dłoń do twa​rzy. — Mam mętlik w gło​wie. — To go upo​rząd​kuj — odparła sio​s tra, zmie​n ia​jąc ton na zatro​s kany. — Powiedz mi tylko, na jakim jeste​ś cie eta​p ie. — Czę​s to się spo​ty​kamy. Naprawdę go lubię, Liv. To chyba mój naj​lep​s zy przy​ja​ciel ze wszyst​kich tutaj. Wsko​czy​li​ś my do łóżka, a następ​n ego dnia Will zacho​wy​wał się naprawdę dziw​n ie. Potem zaczął

gadać o uczu​ciach, mia​łam wra​że​n ie, jakby pod​d a​wał mnie jakie​muś eks​p e​ry​men​towi na emo​cje, dziwne to było. Nie naj​ le​p iej potrak​to​wał dziew​czyny od Berg​s tro​mów. — Więc mu dowa​li​łaś z powodu swo​ich wspo​mnień sprzed kil​ku​n a​s tu lat, w któ​rych został męż​czy​zną moich marzeń, ale zła​mał mi serce i rzu​cił bez​li​to​ś nie. Wes​tchnę​łam. — Mię​d zy innymi. — Co jesz​cze? — Ska​cze z kwiatka na kwia​tek. Nie pamięta ułamka tych kobiet, z któ​rymi się prze​s pał, a potem, nie​spełna dobę po tym, jak mnie olał, opo​wiada mi, że chce cze​ goś wię​cej niż tylko seks. — Okej — powie​d ziała, zasta​n a​wia​jąc się. — A chce? Ty chcesz? Wes​tchnę​łam. — Nie wiem, Liv. Ale nawet gdyby chciał, gdy​b ym ja chciała, jak mogę mu zaufać? — Nie chcę, żebyś wyszła na idiotkę, więc opo​wiem ci co

nieco. Gotowa? — Ani tro​chę — odpar​łam. Mimo wszystko sio​s tra mówiła dalej. — Zanim się pozna​li​ś my, Rob pusz​czał się na prawo i lewo. Wsa​d zał penisa wszę​d zie, przy​s ię​g am. Ale teraz zupeł​n ie się zmie​n ił. Poza mną świata nie widzi. — Ale on chciał się oże​n ić — nie ustę​p o​wa​łam. — Nie ogra​ ni​cza​li​ś cie się do łóżka. — Kiedy się pozna​li​ś my, ogra​n i​cza​li​ś my się tylko do łóżka. Słu​chaj, Ziggy, mię​d zy dzie​więt​n a​s tym a trzy​d zie​s tym pierw​ szym rokiem życia sporo się dzieje. Dużo się zmie​n ia. — W to uwie​rzę — wymam​ro​ta​łam, przy​p o​mi​n a​jąc sobie jesz​ cze głęb​s zy głos Willa, jego sza​tań​s ko doświad​czone palce, jego sze​roką, solidną pierś. — Nie mówię tylko o roz​woju męskiego ciała — sio​s tra zasta​ no​wiła się przez moment i dodała: —  Cho​ciaż to też. A tak przy oka​zji, musisz mi prze​s łać zdję​cie Willa Sum​n era w wieku trzy​d zie​s tu jeden lat. — Liv!

— Żar​tuję! — roze​ś miała się ogłu​s za​jąco, po czym znów zamil​kła na chwilę. — Nie, wła​ś ci​wie mówię poważ​n ie. Prze​ ślij mi to zdję​cie. Ale szcze​rze, naprawdę bym nie chciała, żebyś zre​zy​g no​wała ze spo​tkań z nim tylko dla​tego, że według cie​b ie wciąż się zacho​wuje jak dzie​więt​n a​s to​letni don​ żuan. A powiedz szcze​rze — czy sama nie czu​jesz, jak bar​d zo się zmie​n i​łaś, odkąd byłaś w tym wieku? Nic nie odpo​wie​d zia​łam, lecz zagry​złam wargi i dalej prze​s u​ wa​łam pal​cem po rzeź​b ie​n iach sta​rego kre​d ensu mojej mamy. — A dla cie​b ie minęło tylko pięć lat. Pomyśl, jak on się zmie​ nił, skoro jest już trzy​d zie​s to​jed​n o​let​n im face​tem. W dwa​n a​ ście lat wiele można się nauczyć, Ziggs. — Cho​lera — powie​d zia​łam. — Nie cier​p ię, kiedy masz rację. Roze​ś miała się. — Zapewne twój logiczny umysł wyko​rzy​s ty​wał te argu​ menty jako tar​czę ochronną przed uro​kiem Sum​n era? — Jak widać, nie za bar​d zo mi to wycho​d zi — zamknę​łam oczy i opar​łam się o ścianę. — Boże, to zadzi​wia​jące. Bar​d zo się cie​s zę, że dzi​s iaj zadzwo​

ni​łaś. Jestem wielka, w ciąży i nic u mnie cie​ka​wego. To fan​ta​ styczne. — Nie dziwi cię to? Zasta​n a​wiała się przez chwilę, nucąc pod nosem. — Może powinno, ale szcze​rze… Will i ja… On był pierw​ szym chło​p a​kiem, któ​rego naprawdę pra​gnę​łam, ale tylko tyle. Prze​s zło mi w dwie sekundy po tym, jak Bran​d on Hen​ley zro​b ił sobie kol​czyk w języku. Zakry​łam dło​n ią oczy. — Fuj! — Tak, nie powie​d zia​łam ci o tym, bo nie chcia​łam cię dobi​ jać, poza tym nie chcia​łam dobi​jać sie​b ie, spraw​d za​jąc, jak pier​cing wpływa na kurcz​li​wość mię​ś nia czy coś w tym stylu. — To była trau​ma​tyczna roz​mowa — stwier​d zi​łam. — Czy mogę już iść? — Stój. — Naprawdę wszystko sko​p a​łam — jęk​n ę​łam, pocie​ra​jąc dło​ nią twarz. — Liv, potrak​to​wa​łam go paskud​n ie.

— Chyba będziesz musiała komuś się pod​li​zać. Lubi, jak go liżesz? — Boże! — zawo​ła​łam. — Koń​czę! — Dobrze, dobrze. Słu​chaj, Zig. Nie patrz na świat z per​s pek​ tywy dwu​n a​s to​latki. Wysłu​chaj go. Spró​buj pamię​tać, że Will ma penisa, przez co zacho​wuje się jak kre​tyn. Ale słodki kre​tyn. Nawet ty nie możesz zaprze​czyć. — Prze​s tań gadać tak roz​s ąd​n ie! — To nie​moż​liwe. A teraz przy​p o​mnij sobie, ile masz lat, i załatw to. *** Całą drogę do miesz​ka​n ia Willa roz​b ie​ra​łam na czyn​n iki pierw​ sze każde wspo​mnie​n ie tam​tych świąt, sta​ra​jąc się pogo​d zić je z tym, co usły​s za​łam od Liv. Mia​łam dwa​n a​ś cie lat, byłam nim zafa​s cy​n o​wana — nim i per​ spek​tywą jego związku z moją sio​s trą. Teraz jed​n ak, po usły​s ze​n iu wer​s ji Liv doty​czą​cej tam​tego tygo​d nia i tego, co działo się póź​n iej, zasta​n a​wia​łam się, ile z tego było prawdą, a ile wypro​d u​ko​wał mój

dra​ma​tyczny umysł. Liv miała sporo racji. Takie wspo​mnie​n ia znacz​n ie uła​twiały wepchnię​cie Willa do szu​fladki z napi​s em „kobie​ciarz” i nie​mal unie​moż​li​wiały pozba​wie​n ie go tej ety​kietki. Czy chce wię​cej? Czy jest do tego zdolny? A ja? Jęk​n ę​łam. Czeka mnie sporo prze​p ra​s za​n ia. Nie odbie​rał domo​fonu; nie odpo​wie​d ział na moje wia​d o​mo​ ści, które prze​s y​ła​łam, sto​jąc pod drzwiami. Ucie​kłam się więc do jedy​n ej rze​czy, jaka przy​s zła mi do głowy: zaczę​łam mu prze​s y​łać świń​s kie dow​cipy. „Jaka jest róż​n ica mię​d zy peni​s em a wypłatą?” — napi​s a​łam. Zero odpo​wie​d zi. Pisa​łam dalej. „Taka, że kobieta zawsze chęt​n iej przyj​mie twoją kasę niż penisa”. Nic. „Co powie​d ziała prawa pierś do lewej?” A kiedy odpo​wiedź nie nade​s zła, odpi​s a​łam: „Jesteś moją przy​ja​ciółką od serca”. Boże, jakie to żało​s ne. Spró​b o​wa​łam jesz​cze jed​n ego. „Co nastę​p uje po sześć na dzie​więć?”

Uży​łam jego ulu​b io​n ego numeru z nadzieją, że wresz​cie go wywa​b ię z jamy. Nie​mal upu​ś ci​łam tele​fon, kiedy na wyświe​tla​czu poka​zała się wia​d o​mość: „Co?”. „Mycie zębów”. „Cho​lera, Hanno, niech cię licho. To oble​ś ne. Chodź na górę, zanim pogrą​żysz nas oboje”. *** Pra​wie pobie​g łam do windy. Drzwi miesz​ka​n ia były otwarte, a kiedy weszłam, zoba​czy​łam, że Will szy​kuje kola​cję. Na kuchence stały garnki, a na bla​cie leżały kolo​rowe jarzyny. On miał na sobie stary pod​ko​s zu​lek z napi​s em „Pri​mus” oraz spło​wiałe, podarte dżinsy — wyglą​d ał tak, że mogła​b ym go zaraz zjeść. Nie uniósł wzroku, kiedy weszłam, lecz sku​p ił się na nożu i desce do kro​je​n ia. Pode​s złam do niego nie​p ew​n ie i sta​n ę​łam za jego ple​cami. Poło​ży​łam brodę na jego ramie​n iu. — Nie wiem, dla​czego cią​g le jesz​cze mnie zno​s isz.

Wdy​cha​jąc głę​b oko, zapa​mię​ty​wa​łam jego zapach. Co by się stało, gdy​b ym naprawdę to zepsuła, gdyby miał dość głu​p iej Ziggy, jej idio​tycz​n ych pytań, nie​zgrab​n ych spo​tkań w łóżku i pochop​n ego wycią​ga​n ia wnio​s ków? Sama bym sie​b ie wyko​p ała już dawno temu. On jed​n ak zasko​czył mnie, odkła​d a​jąc nóż i odwra​ca​jąc się twa​rzą do mnie. Wyglą​d ał żało​ś nie; w żołądku ści​s nęło mnie poczu​cie winy. — Może i źle zro​zu​mia​łaś szcze​g óły doty​czące Liv — ode​ zwał się — ale to nie ozna​cza, że nie było innych. Nie​któ​rych nawet nie pamię​tam — mówił żar​li​wie, nawet prze​p ra​s za​jąco. — Robi​łem rze​czy, z któ​rych nie jestem dumny. Dopiero teraz to do mnie dociera. — Dla​tego tak prze​ra​żała mnie myśl, że możesz chcieć wię​cej — odpar​łam. — W prze​s zło​ś ci mia​łeś wiele kobiet, widzę, że nie masz poję​cia, ile serc zła​ma​łeś. Może nawet nie potra​fisz ina​czej. A ja lubię myśleć, że jestem za mądra, żeby dołą​czyć do takiego towa​rzy​s twa. — Wiem — powie​d ział. — Z pew​n o​ś cią na tym czę​ś ciowo polega twój urok. Nie chcesz mnie zmie​niać. Chcesz tylko przy​jaźni. Przy tobie znacz​n ie wię​cej myślę

o decy​zjach, jakie pod​ją​łem, niż kie​d y​kol​wiek przed​tem, a to już jakiś postęp — zawa​h ał się. — Przy​ znaję, że wtedy po łóżku tro​chę się zaga​lo​p o​wa​łem… Ponio​s ło mnie. — W porządku. — Wspię​łam się na palce i poca​ło​wa​łam go w poli​czek. — Przy​jaźń mi pasuje — powie​d ział. — Jesz​cze bar​d ziej pasuje mi przy​jaźń połą​czona z sek​s em —  odsu​n ął mnie i spoj​rzał mi w oczy. — Ale chyba na razie dobrze będzie się tu zatrzy​mać, okej? Pró​b o​wa​łam odczy​tać coś z jego twa​rzy, zro​zu​mieć, dla​czego z taką sta​ran​n o​ś cią dobie​rał każde wypo​wia​d ane słowo. — Prze​p ra​s zam za to, co powie​d zia​łam — odpar​łam. — Spa​n i​ ko​wa​łam i wyrwały mi się nie​p rzy​jemne słowa. Czuję się jak idiotka. Wsu​n ął palec w szlufkę mojego paska i przy​cią​g nął do sie​ bie. Nie sta​wia​łam oporu; po chwili poczu​łam nacisk jego piersi na mojej.

— Oboje jeste​ś my idio​tami — powie​d ział i opu​ś cił spoj​rze​n ie na moje usta. — A teraz cię zawia​d a​miam, że cię poca​łuję. Kiw​n ę​łam głową i wspię​łam się na palce, zbli​ża​jąc usta do jego warg. To nie był praw​d ziwy poca​łu​nek, nie wiem, jak to nazwać. Jego wargi muskały moje, za każ​ dym razem nieco moc​n iej niż poprzed​n io. Język lizał mnie miękko, naj​p ierw led​wie doty​kał, póź​n iej wcią​ gnął mnie bli​żej, głę​b iej. Poczu​łam palce Willa wśli​zgu​jące się pod moją koszulę i zatrzy​mu​jące w mojej talii. Nagle zalały mnie pomy​s ły na to, co chcia​ła​b ym mu zro​b ić, jakiej bli​s ko​ś ci z nim potrze​b uję. Chcę go sma​ko​wać, całego. Chcę nauczyć się na pamięć każ​d ej zmarszczki i mię​ś nia. — Chcę ci obcią​g nąć — powie​d zia​łam, a on odsu​n ął się na tyle, by przyj​rzeć się mojej twa​rzy. —  Tym razem naprawdę. Chcę cię dopro​wa​d zić do orga​zmu i tak dalej. — Poważ​n ie? Poki​wa​łam głową, prze​s u​wa​jąc pal​cami po linii jego szczęki.

— Poka​żesz mi, jak naj​le​p iej to zro​b ić? Roze​ś miał się. — Boże, Hanno — powie​d ział cicho, znów mnie cału​jąc. Czu​łam jego twar​d ość; zsu​n ę​łam dłoń niżej, żeby go dotknąć. — Dobrze? — zapy​ta​łam. Z sze​roko otwar​tymi, ufnymi oczami ujął mnie za rękę, pro​wa​ dząc do kanapy. Przez moment się zawa​hał, po czym usiadł. — Jeśli dalej będziesz tak na mnie patrzeć, to padnę. — A nie o to cho​d zi? — Nie cze​ka​jąc na zapro​s ze​n ie, uklę​ kłam na pod​ło​d ze mię​d zy jego nogami. —  Powiedz, jak mam to robić. Powieki zaczęły mu opa​d ać; spoj​rzał na mnie. Pomógł mi roz​ piąć sobie pasek, zsu​n ąć spodnie z bio​der; przy​g lą​d ał się, kiedy się schy​li​łam i poca​ło​wa​łam koniu​ szek fal​lusa. Przez moment cze​kał, kiedy znów usia​d łam; przy​g lą​d ał mi się

uważ​n ie. Potem ujął penisa u nasady. — Liż od pod​s tawy do końca. Zacznij powoli. Podraż​n ij się ze mną. Schy​li​łam się, prze​s u​n ę​łam języ​kiem od spodu po całej dłu​g o​ ści, wzdłuż gru​b ej żyły i powoli po napię​tej główce. Zebrało się na niej tro​chę wil​g oci, która zasko​czyła mnie swoją sło​d y​ czą. Poca​ło​wa​łam koń​cówkę i wyssa​łam tro​chę wię​cej. Jęk​n ął. — Jesz​cze raz. Zacznij od nasady i na końcu znów tro​chę possij. Poca​ło​wa​łam jego fiuta. — Jaki kon​kretny — wyszep​ta​łam z uśmie​chem. Jed​n ak Will chyba nie był w sta​n ie odpo​wie​d zieć uśmie​ chem; jego nie​b ie​s kie oczy zasnuły się mgłą pod wpły​wem sil​n ych emo​cji. — Sama pro​s i​łaś — wymru​czał. — Krok po kroku opo​wia​ dam ci to, co wyobra​ża​łem sobie setki razy. Zaczę​łam od początku, cie​s ząc się każdą chwilą, tym, do jakiego stanu go dopro​wa​d zam. Wyglą​d ał

nieco groź​n ie, wolną dłoń zaci​s nął w pięść. Chcia​łam, żeby stra​cił opa​n o​wa​n ie, wsu​n ął palce w moje włosy i zaczął mnie posu​wać w usta. — A teraz ssij. Poki​wał głową, kiedy oto​czy​łam go war​g ami, a potem wzię​ łam w usta i pogła​s ka​łam lekko języ​kiem. — Ssij jesz​cze. Moc​n iej. Zro​b i​łam, o co pro​s ił, na moment zamy​ka​jąc oczy i bro​n iąc się przed paniką na myśl, że mogła​b ym się nim zadła​wić i stra​ cić kon​trolę. Widocz​n ie jed​n ak dobrze mi szło. — Cho​lera, tak, wła​ś nie tak — jęk​n ął, kiedy zaci​s nę​łam na nim usta. — Bądź bru​talna… ugryź lekko w rdzeń… — Unio​ słam wzrok, ocze​ku​jąc potwier​d ze​n ia, po czym zębami prze​s u​ nę​łam po skó​rze. Will chrząk​n ął i szarp​n ął bio​d rami tak mocno, że ude​rzył mnie główką w tył gar​d ła. — Wła​ś nie tak. Jezu. Wszystko, co robisz, wydaje się tak dosko​n ałe. Po takim kom​p le​men​cie mogłam tylko iść dalej, ssać moc​n iej i stra​cić kon​trolę, sama idąc na żywioł. — Tak, och… — Jego bio​d ra poru​s zały się moc​n iej, szyb​ciej.

Oczy utkwił w mojej twa​rzy, dło​n ie wsu​n ął w moje włosy wła​ śnie tak, jak chcia​łam. — Pokaż mi, jak bar​d zo ci się to podoba. Zamknę​łam oczy, zaczę​łam nucić i ssać mocno. Czu​łam, jak z gar​d ła wydo​b y​wają mi się ciche dźwięki; myśla​łam tylko „tak”, „wię​cej” i „roz​p ad​n ij się”. Jego gar​d łowe pomruki i ury​wany oddech dzia​łały na mnie jak nar​ko​tyk; w miarę jak rosła jego przy​jem​n ość, czu​łam nara​s ta​jący we mnie ból. Pod​d a​li​ś my się wspól​n emu ryt​mowi, moje usta i dłoń odbi​jały tempo poru​ szeń jego bio​d er; czu​łam, że się powstrzy​muje, żeby przy​jem​ ność trwała dłu​żej. — Zęby — przy​p o​mniał mi, sycząc, i jęk​n ął z ulgą, kiedy speł​ ni​łam prośbę. Pal​cem jed​n ej ręki prze​s u​n ął po moich war​g ach zaci​ś nię​tych na jego fiu​cie, a drugą dłoń wciąż trzy​mał w moich wło​s ach, pro​wa​d ząc mnie i przy​trzy​mu​jąc, kiedy szczy​to​wał. Pod moim języ​kiem napęcz​niał, a jego ręka zaci​s nęła się w pięść na moich wło​s ach. — Docho​d zę, Hanno. Docho​d zę — czu​łam, jak mię​ś nie jego

brzu​cha drgają i zaci​s kają się, jak naprę​żają się uda. Ostatni raz possa​łam i odsu​n ę​łam się, po czym wzię​łam go w dłoń i zaczę​łam nią szybko, mocno prze​s u​wać, uci​s ka​jąc tak, jak lubił. — O cho​lera — ostrzegł, oddy​cha​jąc ze świ​s tem, kiedy doszedł, zale​wa​jąc mi dło​n ie cie​p łem. Cały czas go ści​s ka​łam i cią​g nę​łam coraz wol​n iej, aż w końcu Will odsu​n ął moją dłoń, uśmie​cha​jąc się i przy​cią​g a​jąc mnie do sie​b ie. — Szybko się uczysz — powie​d ział, cału​jąc mnie w czoło, policzki i kąciki ust. — Ponie​waż mam dosko​n a​łego nauczy​ciela. Roze​ś miał się i przy​ci​s nął wargi do moich uśmiech​n ię​tych ust. — Zapew​n iam cię, że tego się nie uczy​łem — odsu​n ął się i prze​s u​n ął wzro​kiem po mojej twa​rzy. —  Zosta​n iesz na kola​cję? Sku​li​łam się u jego boku i poki​wa​łam głową. Nie chcia​łam być ni​g dzie indziej.

ROZ​DZIAŁ CZTER​NA​STY Od tak dawna nie sie​d zia​łem przy​tu​lony do kobiety w moim domu na kana​p ie, że już zapo​mnia​łem, jakie to wspa​n iałe uczu​cie. Jed​n ak z Hanną cudow​n ie byłoby także wspól​n ie popi​jać piwo, oglą​d ać mecz koszy​kówki, poga​d ać o nauce. Albo cie​s zyć się jej krą​g ło​ś ciami. Na koniec pocią​g ną​łem dłu​ giego łyka ze szklanki i spoj​rza​łem na dziew​czynę — oczy miała zamglone, jakby zapa​d ała w drzemkę. Roz​cza​ro​wa​łem sam sie​b ie, że po jej poran​n ej reak​cji wyco​fa​ łem się rakiem. Ale uczę się szybko i zro​b ię dla niej wszystko. Jeśli nie chce zobo​wią​zań, dobrze, pod​p o​rząd​kuję się. Jeśli zechce mieć we mnie przy​ja​ciela do łóżka, będę uda​wał przy​ja​ ciela. Będę cier​p liwy, dam jej czas. Chcę tylko być z nią. Może to zabrzmi żało​ś nie, ale wezmę, co zdo​łam zdo​b yć. Na razie mogę się zamie​n ić w Kitty. — Wygod​n ie? — wymru​cza​łem, cału​jąc ją w czu​b ek głowy. Poki​wała pota​ku​jąco, nucąc i moc​n iej zaci​s ka​jąc dłoń na butelce piwa, która była wciąż pra​wie pełna, praw​d o​p o​d ob​ nie już się ogrzała, ale i tak cie​s zy​łem się, że Hanna ją trzyma. — Nie sma​kuje ci piwo? — zapy​ta​łem.

— Czuć je tro​chę szysz​kami. Roze​ś mia​łem się, wysu​n ą​łem ramię spod jej szyi i odsta​wi​łem wła​s ną pustą butelkę. — To szyszki chmie​lowe. — To ich obrazki zdo​b ią ubra​n ia dla miło​ś ni​ków trawki? Zgią​łem się wpół ze śmie​chu. — Nie, to kono​p ie, nie chmiel, Hanno. Cho​lera, zadzi​wiasz mnie. Kiedy na nią zer​k​n ą​łem, uśmie​chała się — uświa​d o​mi​łem sobie, że oczy​wi​ś cie drwi sobie ze mnie. Pro​tek​cjo​n al​n ie pogła​s kała mnie po gło​wie. Uchy​li​łem się, wzru​s zy​łem ramio​n ami i stwier​d zi​łem: — Jak ja lubię na minutę zapo​mnieć, że zapewne wyku​łaś na pamięć nazwę każ​d ej ist​n ie​ją​cej na pla​ne​cie rośliny. Hanna prze​cią​g nęła się, wycią​g a​jąc lekko drżące ramiona nad głowę i nucąc cicho. Oczy​wi​ś cie sko​rzy​s ta​łem z oka​zji, by rzu​cić okiem na jej piersi. Miała na

sobie cał​ko​wi​cie odjaz​d ową koszulkę z napi​sem „Doctor Who”, któ​rej wcze​ś niej nie dostrze​g łem. — Przy​g lą​d asz się atu​tom? — zapy​tała, otwie​ra​jąc jedno oko i powoli opusz​cza​jąc ramiona. Poki​wa​łem głową. — Tak. — Zawsze tak się jarasz cyc​kami? — zapy​tała. Wcho​d ziło jej to w nawyk; zigno​ro​wa​łem pyta​n ie doty​czące innych kobiet, uzna​jąc, że nie będę odpo​wia​d ał na zaczepki doty​czące tematu tabu… Na razie. Hanna obok mnie znie​ru​cho​miała i poczu​łem to samo nie​wy​p o​wie​ dziane pyta​n ie wiszące w powie​trzu: „Czy to koniec roz​ mowy?”. Oca​lił nas dzwo​n ek mojego tele​fonu leżą​cego na ławie. Na ekra​n ie wyświe​tlił się SMS od Maxa. „Wybie​ramy się do Mad​d ie na kilka bro​wa​rów. Idziesz?” Pod​s u​n ą​łem tele​fon Han​n ie, czę​ś ciowo po to, żeby jej poka​ zać, iż to nie kobieta pisze do mnie we wto​rek wie​czo​rem, a czę​ś ciowo po to, by spraw​d zić, czy mia​łaby ochotę wyjść.

Unio​s łem brwi w nie​mym pyta​n iu. — Kto to jest Mad​d ie? — Kole​żanka Maxa, wła​ś ci​cielka i bar​manka w barze w Har​le​ mie. Zwy​kle tam pusto, mają świetne piwo. Max prze​p ada za ich paskud​n ym bry​tyj​s kim żar​ciem pubo​wym. — Kto idzie? Roz​ło​ży​łem ręce. — Max, pew​n ie Sara… — zamil​kłem, zasta​n a​wia​jąc się. Był wto​rek, zatem Sara i Chloe zapewne spraw​d zają, czy nie jestem z Kitty. To chyba jakiś ich pod​s tęp; kochani przy​ja​ ciele mnie testują. — Na pewno Chloe i Ben​n ett też się poja​ wią. Hanna prze​chy​liła głowę, przy​g lą​d a​jąc mi się uważ​n ie. — Czę​s to wycho​d zi​cie do pubu w środku tygo​d nia? Tro​chę dziwne jak na ciężko pra​cu​ją​cych ludzi inte​resu. Wes​tchną​łem, wsta​łem i pocią​g ną​łem dziew​czynę na nogi. — Szcze​rze mówiąc, oni chyba spraw​d zają moje życie sek​s u​ alne. — Skoro Hanna wie​d ziała, że w sobotę spo​ty​ka​łem się

kie​d yś z Kri​s ty, może rów​n ież wie​d zieć, że wtor​kowe wie​ czory były zwy​kle zare​zer​wo​wane dla Kitty. Może lepiej od razu jej uświa​d o​mić, jak wścib​s cy potra​fią być moi przy​ja​ciele. Jej twarz była nie​o d​g ad​n iona; nie potra​fi​łem odczy​tać, czy Hanna jest ziry​to​wana, zazdro​s na, zde​n er​wo​wana, a może tylko słu​cha bez emo​cji. Bar​d zo chcia​łem się dowie​d zieć, co jej cho​d zi po gło​wie, lecz nie mogłem znów poru​s zać draż​li​wego tematu i zary​zy​ko​wać, że dziew​czyna spa​n i​kuje. Jestem męż​czy​zną cał​ko​wi​cie zdol​n ym do zaak​cep​ to​wa​n ia seksu z kobietą nawet w naj​b ar​d ziej nie​s przy​ja​ją​ cych oko​licz​n o​ściach emo​cjo​n al​n ych. Zwłasz​cza jeśli tą kobietą jest Hanna. Schy​li​łem się po butelki. — Czy będzie dziwne, jeśli też tam pójdę? Oni o nas wie​d zą? — Tak, wie​d zą. I nie, nie będzie to dziwne. Wyda​wała się scep​tycz​n ie nasta​wiona. Poło​ży​łem jej ręce na ramio​n ach. — Zasada brzmi tak: coś wygląda dziw​n ie tylko wtedy, jeśli

się na to zgo​d zisz. *** Jako że bar dzie​liło od mojego miesz​ka​n ia jakieś pięt​n a​ś cie prze​cznic, posta​n o​wi​li​ś my pójść pie​chotą. Koń​cówka marca w Nowym Jorku ozna​cza albo zachmu​rze​ nie i chłód, albo słońce i chłód; na szczę​ś cie śnieg wresz​cie znikł i zaczęła się w miarę przy​zwo​ita wio​s na. Zale​d ​wie ulicę za moim blo​kiem Hanna się​g nęła po moją dłoń. Splo​tłem palce z jej pal​cami i uści​s ną​łem je. Jakoś zawsze ocze​ki​wa​łem, że miłość będzie przede wszyst​kim sta​n em umy​ sło​wym, więc wciąż nie przy​zwy​cza​iłem się do fizycz​n ych obja​wów moich uczuć do Hanny: ści​ś nię​tego żołądka, skóry spra​g nio​n ej jej dotyku, uci​s ku w pier​s iach, łomo​ta​n ia serca pom​p u​ją​cego pospiesz​n ie krew do ciała. Dziew​czyna uści​s nęła moją dłoń i zapy​tała: — Naprawdę lubisz sześć na dzie​więć? Poważ​n ie? Zamru​g a​łem, roze​ś mia​łem się i niech to cho​lera, pogrą​ży​łem

się jesz​cze moc​n iej. — Tak, uwiel​b iam tę pozy​cję. A ty? — Ale… na pewno nie spodoba ci się to, co powiem… — Obrzy​d zisz mi ją, co? Spoj​rzała na mnie, jed​n o​cze​ś nie poty​ka​jąc się o wysta​jącą płytę w chod​n iku. — A to w ogóle moż​liwe? Pomy​ś la​łem chwilę. — Chyba nie. Otwo​rzyła usta, zbie​ra​jąc się, by coś powie​d zieć, i zamknęła je ponow​n ie. W końcu wykrztu​s iła: — Prze​cież w ten spo​s ób twoja twarz znaj​d uje się prak​tycz​ nie w tyłku dru​g iej osoby. — Nie, twoja twarz znaj​d uje się przy fiu​cie lub szparce dru​ giej osoby. Jed​n ak ona już krę​ciła głową. — Nie. Powiedzmy, że leżę na tobie i…

— Podoba mi się takie przy​p usz​cze​n ie — cze​ka​łem, aż Hanna przej​mie pro​wa​d ze​n ie i zacznie mnie ujeż​d żać. W grun​cie rze​ czy tak bar​d zo o tym marzy​łem, że w chwili kiedy sobie to wyobra​zi​łem, musia​łem dys​kret​n ie wsu​n ąć dłoń w dżinsy i popra​wić się. Nie zwra​ca​jąc uwagi na moją alu​zję, Hanna mówiła dalej: — Czyli ty leżysz pode mną. Trzy​masz twarz mię​d zy moimi roz​ło​żo​n ymi nogami, więc mój tyłek jest na wyso​ko​ś ci… two​ ich oczu. — Mnie pasuje. — Ale to mój tyłek. I twoje oczy. Puści​łem jej rękę i zało​ży​łem jej kosmyk wło​s ów za ucho. — Chyba cię to nie zasko​czy: w ogóle nie odstrę​czają mnie pośladki. Może byśmy wypró​b o​wali? — Czy to nie będzie nie​miłe? Zatrzy​ma​łem się w miej​s cu i odwró​ci​łem ją twa​rzą do mnie. — A czy dotąd robi​li​ś my cokol​wiek, co odczu​wa​łaś jako nie​ miłe?

Policzki jej poró​żo​wiały; spoj​rzała zmie​s zana na ulicę. — Nie — wymam​ro​tała. — I wie​rzysz mi, kiedy mówię, że przy mnie będzie ci dobrze? Znów spoj​rzała na mnie z ufno​ś cią w pogod​n ych oczach. — Tak. Ują​łem ją za rękę i poszli​ś my dalej. — No to usta​lone. W przy​s zło​ś ci czeka cię sześć na dzie​ więć. Kilka ulic minę​li​ś my w mil​cze​n iu, słu​cha​jąc śpiewu pta​ków, szumu wia​tru, hałasu ulicy w ryt​mie narzu​ca​n ym przez świa​ tła. — Myślisz, że kie​d y​kol​wiek ja cię cze​g oś nauczę? — zapy​ tała, kiedy zna​leź​li​ś my się już nie​d a​leko baru. Uśmiech​n ą​łem się do niej. — Bez wąt​p ie​n ia — wymru​cza​łem, po czym otwo​rzy​łem przed nią drzwi lokalu i gestem zapro​s i​łem, by weszła pierw​ sza. Moi przy​ja​ciele, usa​d o​wieni przy stole tuż przy nie​wiel​kim

par​kie​cie tanecz​n ym, doj​rzeli nas w momen​cie, kiedy weszli​ śmy. Pierw​s za zauwa​żyła nas Chloe, sie​d ząca twa​rzą do drzwi. Jej usta uło​żyły się w wyraz zdzi​wie​n ia, który nie​mal natych​miast znik​n ął. Ben​n ett i Sara obró​cili się na krze​s łach, z pew​n o​ś cią uda​jąc obo​jęt​n ość. Jed​n ak cho​lerny Max miał na twa​rzy sze​roki, kpiący uśmiech. — No pro​s zę — powie​d ział, wstał, obszedł sto​lik i uści​s nął Hannę na powi​ta​n ie. — Kogo my tu mamy. Hanna uśmiech​n ęła się, wymie​n iła uści​s ki lub poma​chała dło​ nią, a następ​n ie przy​s u​n ęła sobie krze​s ło u szczytu stołu. Gestem popro​s i​łem Maxa, by się prze​s u​n ął, żebym mógł usiąść obok niej. Nie umknął mi jego roz​b a​wiony śmiech i komen​tarz: — Ale wpa​d łeś. Sama Mad​d ie pode​s zła do nas i poło​żyła na stole kilka dodat​ ko​wych pod​s ta​wek pod szklanki, pyta​jąc, czego się napi​ jemy. Wymie​n iła piwa nale​wane, jakimi dys​p o​n o​wała, a ponie​ waż wie​d zia​łem, że Han​n ie nie będą one sma​ko​wać, nachy​li​ łem się do niej i powie​d zia​łem: — Mają też nor​malne drinki i napoje gazo​wane.

— Napoje gazo​wane są zabro​n ione — zgro​mił mnie Max. —  Jeśli nie lubisz piwa, masz whi​s ky. Hanna roze​ś miała się i zro​b iła minę. — Wypił​b yś wódkę z 7-up? — zapy​tała, ocze​ku​jąc, że jak zwy​kle ona zamówi drinka, a ja go wypiję. Pokrę​ci​łem głową i skrzy​wi​łem się, po czym pochy​li​łem tak bli​ sko, iż nasze czoła nie​mal się sty​kały. — Raczej nie. Zasta​n a​wiała się jesz​cze przez chwilę. — Jacka z colą? — Napiję się. — Unio​s łem wzrok na Mad​d ie i powie​d zia​łem: — Jacka z colą dla pani, a ja popro​s zę green flash. — Oo, a co to? — zacie​ka​wiła się Hanna. — To takie wzmoc​n ione piwo — wyja​ś ni​łem, cału​jąc ją w kącik ust. — Nie będzie ci sma​ko​wać. Kiedy Mad​d ie ode​s zła, odsu​n ą​łem się od Hanny i rozej​rza​ łem po obec​n ych; znad sto​lika spo​g lą​d ały na nas cztery bar​ dzo zacie​ka​wione twa​rze.

— Ład​n ie wam razem — stwier​d ził Max. Macha​jąc lekko ręką, Hanna wyja​ś niła: — Taki mamy sys​tem: ja wypi​jam kilka łyków, a Will go koń​ czy. Wciąż jesz​cze się uczę tego, co zwy​kle zama​wia. Sara wydała z sie​b ie pod​n ie​cony pisk, a Chloe uśmiech​n ęła się z taką miną, jak​b y​ś my zamie​n ili się w dwa słod​kie dzi​d ziu​ sie. Rzu​ci​łem im ostrze​g aw​cze spoj​rze​n ie. Kiedy Hanna zapy​ tała o łazienkę, a następ​n ie do niej wyszła, pochy​li​łem się do przy​ja​ciół i po kolei spoj​rza​łem im w oczy. — Słu​chaj​cie, kochani, to nie będzie spek​takl z Wil​lem i Hanną w roli głów​n ej. Jeste​ś my w nie​ty​p o​wym miej​s cu, zacho​wuj​cie się nor​mal​n ie. — Dobrze — odparła Sara, ale zmru​żyła oczy. — Do two​jej wia​d o​mo​ś ci: wyglą​d a​cie razem naprawdę milutko, a skoro i tak wszy​s cy wiemy, że się spo​ty​ka​cie, Hanna wyka​zała się odwagą, przy​cho​dząc tu dzi​s iaj z tobą do całej naszej paczki. — Wiem — wymam​ro​ta​łem, uno​s ząc piwo, które Mad​d ie już

przy​n io​s ła, i popi​ja​jąc łyk. Ostry aro​mat chmielu nie​mal od razu roz​p ły​n ął się w cie​p le słodu. Przy​mkną​łem oczy i jęk​n ą​ łem cicho, kiedy reszta zaczęła poga​wędkę. — Will? — ode​zwała się Sara już ciszej, bym tylko ja ją usły​ szał. Obró​ciła się, zer​k​n ęła do tyłu i zwró​ciła znów do mnie. — Pro​s zę, z Hanną idź dalej tylko wtedy, jeśli będziesz pewny, że tego chcesz. — Bar​d zo miło, że się wtrą​casz, Saro, ale pro​s zę, prze​s tań się wtrą​cać. Jej twarz spo​waż​n iała; uświa​d o​mi​łem sobie swój błąd. Hanna była nieco star​s za niż Sara, kiedy zaczęła spo​ty​kać się z tym palan​tem kon​g res​me​n em z Chi​cago, ale ja byłem w jego wieku: trzy​d zie​ś ci jeden lat. Sara praw​d o​p o​d ob​n ie czuła się w obo​wiązku czu​wać na kobie​tami, które pako​wały się w sytu​ację podobną do tej, w jakiej sama się znaj​d o​wała nie tak dawno temu. — Cho​lera, Saro — doda​łem — rozu​miem, o co ci cho​d zi. Tylko… to coś innego. Wiesz o tym, prawda? — Zawsze na początku jest to coś innego — odparła. — To się nazywa zauro​cze​n ie; w tym sta​n ie obie​cu​jesz złote góry.

Zauro​cze​n ie kobietą nie było mi obce, wręcz prze​ciw​n ie. Zawsze jed​n ak potra​fi​łem zacho​wać zdrowy roz​s ą​d ek, fizycz​ nie bio​rąc tyle, ile się dało, emo​cjo​n al​n ie zaś pod​d a​jąc się znacz​n ie wol​n iej lub w ogóle odsu​wa​jąc uczu​cia na bok. Co takiego skło​n iło mnie do odrzu​ce​n ia tego spo​s obu i skoku na głę​b oką wodę, zanur​ko​wa​n ia tam, gdzie cze​kała naj​s trasz​ niej​s za, naj​więk​s za czu​łość? Hanna wró​ciła, uśmiech​n ęła się do mnie, po czym łyk​n ęła drinka. W tym samym momen​cie roz​kasz​lała się gwał​tow​n ie. Spoj​rzała na mnie oczami sze​roko otwar​tymi i peł​n ymi łez, jakby w gar​d le poczuła ogień. — Racja — ode​zwa​łem się ze śmie​chem. — Mad​d ie przy​rzą​ dza raczej mocne drinki. Powi​n ie​n em był cię uprze​d zić. — Pij dalej — dora​d ził jej Ben​n ett. — Jak ci prze​p ali gar​d ło, następne drinki wejdą łatwiej. — To on tak mówi — zażar​to​wała Chloe. Nad sto​łem zabrzmiał grzmiący śmiech Maxa. Prze​wró​ci​łem oczami z nadzieją, że Hanna nie zwróci uwagi na ich prze​ko​ ma​rza​n ia. I chyba rze​czy​wi​ś cie nie przej​mo​wała się nimi, lecz łyk​n ęła

znów, tym razem bez efek​tów ubocz​n ych. — Jest dobrze. Wszystko dobrze. Cho​lera, chyba robię na was wra​że​n ie, jak​b ym pierw​s zy raz w życiu piła. Naprawdę cza​s ami piję, tylko… — Nie​zbyt wpraw​n ie — dokoń​czy​łem ze śmie​chem. Pod sto​łem Hanna poło​żyła mi dłoń na kola​n ie, po czym prze​ su​n ęła ją na udo. Zna​la​zła tam moją rękę i zaci​s nęła na niej palce. — Pamię​tam mojego pierw​s zego drinka w życiu — ode​zwała się Sara, krę​cąc głową. — Mia​łam czter​n a​ś cie lat, poszłam do baru z oka​zji ślubu kuzynki. Zamó​wi​łam coca-colę, a kobieta obok zamó​wiła colę z jakimś wzmac​n ia​czem. Przez pomyłkę wzię​łam jej drinka i poszłam z nim do stołu. Nie mia​łam poję​ cia, co się stało z moim napo​jem i dla​czego tak dziw​n ie sma​ kuje, lecz powiem wam: wtedy po raz pierw​s zy w życiu spró​ bo​wa​łam wyko​n ać break-dance. Roze​ś mia​li​ś my się wszy​s cy, zwłasz​cza na pomysł, by uro​cza, pełna rezerwy Sara pró​b o​wała wyko​n y​wać taniec robo​tów lub inne podobne łamańce. Kiedy nieco się uspo​ko​ili​ś my, nasze myśli zwró​ciły się ku temu samemu tema​towi, gdyż nie​mal jed​n o​cze​ś nie odwró​ci​li​ś my się do Chloe.

— Jak idą przy​g o​to​wa​n ia do ślubu? — zapy​ta​łem. — Wiesz, Will — odparła z chy​trym uśmiesz​kiem — chyba po raz pierw​s zy zapy​ta​łeś mnie o ślub. — Cztery dni spę​d zi​łem w Vegas z tymi żało​s nymi mania​kami — wska​za​łem głową Ben​n etta i Maxa. — Wiem prze​cież, co się dzieje. Mam wią​zać wstążki na bukie​ tach czy wyko​n y​wać inne tego typu fascy​nu​jące prace? — Nie musisz — odparła ze śmie​chem. — A przy​g o​to​wa​n ia idą… dobrze. — Na ogół — wymam​ro​tał Ben​n ett. — Na ogół — przy​tak​n ęła Chloe. Wymie​n ili mię​d zy sobą zna​ czące spoj​rze​n ia, po czym Chloe znów się roze​ś miała i oparła o jego ramię. — Co to zna​czy? — zapy​tała Sara. — Znów cho​d zi o cate​ ring? — Nie — odparł Ben​n ett i łyk​n ął piwa. — Firma cate​rin​g owa została wybrana. — Dzięki Bogu — wtrą​ciła Chloe.

— Nie​wia​ry​g odne, do czego zdolna jest rodzina przy oka​zji ślubu — cią​g nął Ben​n ett. — Wycią​g ane są z szaf wszyst​kie moż​liwe szkie​lety. Przy​s ię​g am na wszyst​kie świę​to​ś ci, jeśli cała sprawa nie skoń​czy się poczwór​n ym mor​d er​s twem, oboje zasłu​żymy na medal. Zamy​ś lony, moc​n iej ści​s ną​łem dłoń Hanny. Po krót​kiej chwili odpo​wie​d ziała uści​s kiem i spoj​rzała na mnie. Jej oczy poszu​kały mojego spoj​rze​n ia i roz​ja​ś niły się lek​kim uśmie​chem. Myśla​łem o niej i o sobie. Myśla​łem o jej rodzi​n ie; i o tym, jak przez ostat​n ie dwa​n a​ś cie lat stali się moją drugą rodziną na Wschod​n im Wybrzeżu; ujrza​łem nawet taką przy​s złość — miłość, ślub, decy​zję o zało​że​n iu rodziny — dla mnie samego. Puści​łem dłoń Hanny, wytar​łem rękę o spodnie, czu​jąc w karku pul​s o​wa​n ie. „Cho​lera jasna, co się stało z moim życiem?” Zale​d ​wie w kilka mie​s ięcy wszystko sta​n ęło na gło​ wie. No dobrze, nie wszystko. Przy​ja​ciele byli wciąż ci sami, o pie​ nią​d ze nie musia​łem się mar​twić. Wciąż bie​g a​łem (pra​wie) codzien​n ie, wciąż oglą​d a​łem koszy​kówkę, jak tylko zła​p a​łem jakiś mecz w tele​wi​zji.

Jed​n ak… Zako​cha​łem się. Jak czę​s to jeste​ś my w sta​n ie zorien​to​wać się, co się dzieje? — Wszystko dobrze? — zapy​tała. — Tak, w porządku — odszep​n ą​łem. — Tylko… — nie mogłem wykrztu​s ić nic wię​cej. Zgo​d zi​li​ś my się na przy​jaźń. Zapew​n i​łem ją, że ja rów​n ież tego chcę. — Nie​s a​mo​wite widzieć przy​ja​ciół robią​cych takie plany — powie​d zia​łem, gestem wska​zu​jąc Chloe i Ben​n etta; dali mi wygodną zasłonę dymną. —  Trudno mi się w tym odna​leźć. Przy tych sło​wach uwaga wszyst​kich znów sku​p iła się na nas; przy​ja​ciele patrzyli na nas życz​li​wie, nie prze​p usz​cza​jąc żad​n ej wymiany spoj​rzeń, żad​n ego gestu mię​d zy mną a Hanną. Szybko rzu​ci​łem każ​demu z osobna obu​rzone spoj​rze​n ie i wsta​łem. Krze​s ło ze szczę​kiem prze​s u​n ęło się po pod​ło​d ze, jesz​cze bar​d ziej pod​ kre​ś la​jąc moją nie​zdar​n ość. Nie prze​s zka​d zało mi bycie w cen​ trum uwagi tej paczki, czy jako doci​n a​jący któ​re​muś z nich, czy jako obiekt ich kpin. Tym razem jed​n ak czu​łem ina​czej. Mogłem się śmiać z ich żar​ci​ków o moich zru​ty​n i​zo​wa​n ych rand​kach lub barw​n ej prze​s zło​ś ci z kobie​tami, lecz teraz

byłem cho​ler​n ie czuły na wszel​kie drwiny, skoro zna​la​złem się w nowej sytu​acji z Hanną. No i nie byłem przy​zwy​cza​jony do rzu​ca​n ych mi zna​czą​cych spoj​rzeń. Wytar​łem spo​cone dło​n ie o nogawki dżin​s ów. — Może… nie wiem. — Bez​rad​n ie rozej​rza​łem się po lokalu. Powin​n i​ś my byli zostać u mnie na kana​pie, może znów bym ją posu​n ął w salo​n ie. Trzeba było nie poka​zy​wać się publicz​n ie, dopóki nie sta​niemy na nieco pew​n iej​s zym grun​cie. Hanna spoj​rzała na mnie z roz​b a​wie​n iem na twa​rzy. — Może co? — Zatań​czymy. Porwa​łem ją z krze​s ła na pusty par​kiet; dopiero kiedy tam dotar​li​ś my, uświa​d o​mi​łem sobie, że ucie​ka​jąc od sto​lika, wpa​d łem z desz​czu pod rynnę. Tam byli​ś my bez​p ieczni w tłu​mie, tutaj zaś zna​leź​li​ś my się prak​tycz​n ie na sce​n ie. Hanna sta​n ęła bli​s ko mnie, poło​żyła sobie moje ręce w talii i prze​s u​n ęła dłońmi po moim tor​s ie aż do wło​s ów. — Oddy​chaj, Will.

Zamkną​łem oczy i ode​tchną​łem głę​b oko. Ni​g dy jesz​cze nie czu​łem się tak nie​zręcz​n ie. Jak się nad tym zasta​n o​wić, to ni​ gdy dotąd nie czu​łem się nie​zręcz​n ie. — Roz​s y​p a​łeś się — oce​n iła Hanna, śmie​jąc się w moje ucho, kiedy przy​cią​g ną​łem ją do sie​b ie. —  Jesz​cze nie widzia​łam cię tak ogłu​p ia​łego. Muszę przy​znać, że nawet ci z tym do twa​rzy. — To jest naprawdę strasz​n ie dzi​waczny dzień. Mad​d ie pusz​czała wła​ś nie jakąś ckliwą płytę, leciała sama melo​d ia. Była słodka, nie​mal melan​cho​lijna, lecz ide​al​n ie paso​wała do tańca, na który mia​łem ochotę z Hanną: powoli, bli​s ko sie​b ie. Taniec, który dawał oka​zję do poko​ły​s a​n ia się w miej​s cu i przy​tu​le​n ia przez kilka minut z dala od sto​lika. Wiru​jąc wolno, obró​ci​łem się i ujrza​łem, że przy​ja​ciele prze​ stali nas obser​wo​wać, lecz wró​cili do roz​mowy. Chloe opo​ wia​d ała o czymś z oży​wie​n iem, uno​s ząc ramiona nad głową — byłem pewien, że rela​cjo​n uje jakąś klapę zwią​zaną z przy​ go​to​wa​n iami do wesela. Teraz, kiedy komi​s ja kon​troli Willa skoń​czyła pracę, czu​łem się roz​d arty mię​d zy chę​cią zosta​n ia z Hanną na par​kie​cie a powro​tem do sto​lika, przy któ​rym mogłem wysłu​chać opo​wie​ś ci o kolej​n ych zma​g a​n iach Ben​

netta i Chloe z opo​rem mate​rii. Na pewno warto było posłu​ chać. — Lubię być z tobą — ode​zwała się dziew​czyna, wyry​wa​jąc mnie z zamy​ś le​n ia. Może to spra​wiły świa​tła przy barze, może jej nastrój, lecz jej oczy wydały mi się bar​d ziej nie​b ie​s kie niż zazwy​czaj. Przy​wio​d ły mi na myśl peł​n ię wio​s ny wkra​cza​ją​cej do Nowego Jorku. Chcia​łem końca zimy. Chyba pra​g ną​łem zoba​czyć zmiany wokół, żebym nie czuł, że cała reszta świata oprócz mnie stoi w miej​s cu. Hanna zatrzy​mała się i wbiła wzrok w moje usta. — Prze​p ra​s zam za wcze​ś niej. Roze​ś mia​łem się. — Już to mówi​łaś. Prze​p ro​s i​łaś sło​wami, a potem ustami na moim fiu​cie. Też się zaśmiała i wtu​liła twarz w moją szyję; teraz mogłem uda​wać, że jeste​ś my sami i tań​czymy sobie w moim salo​n ie lub sypialni. Co prawda w salo​n ie lub sypialni nie zaję​li​b y​ śmy się tań​cem. Zaci​-

sną​łem zęby, sta​ra​jąc się powstrzy​mać ciało od reak​cji na świeże wspo​mnie​n ie tego, że Hanna przy​tula się do mnie, że nie​d awno dzięki niej prze​ży​łem naj​lep​s ze obcią​g a​n ie w życiu i może uda mi się ją póź​n iej znów do mnie zapro​s ić. Nawet jeśli zechce sku​lić się i zasnąć, mnie będzie z tym dobrze. Po dra​ma​tycz​nych wyda​rze​n iach dzi​s iej​s zego dnia nie chcia​łem, żeby wra​ cała do domu. — Chyba nie bar​d zo wiem, co dalej — przy​znała. — Tak, roz​ ma​wia​li​ś my o tym, ale wciąż czuję się dziw​n ie. Wes​tchną​łem. — Dla​czego to jed​n ak tak skom​p li​ko​wane? Świa​tła par​kietu prze​b ie​g ły po jej twa​rzy; wyglą​d ała tak cho​ ler​n ie pięk​n ie, że zaczą​łem tra​cić głowę. W gar​d le nara​s tało mi pyta​n ie, roz​cho​d ząc się jak dym, aż zaczą​łem się nim dła​wić. — Czy to nie jest dobre? — uśmiech​n ą​łem się, jak​b ym był o tym prze​ko​n any; może przez sekundę Hanna uwie​rzy, że nie potrze​b uję jej zapew​n ień. — Zadzi​wia​jące, jakie to wszystko dobre — odszep​n ęła. — 

Czuję się tak, jak​b ym w ogóle cię nie znała, cho​ciaż tak mi się wyda​wało. Jesteś bły​s ko​tli​wym naukow​cem, masz impo​n u​ jące, pełne zna​cze​n ia tatu​aże. Bie​g asz w tria​tlo​n ach, jesteś tak bli​s ko i sym​p a​tycz​n ie zwią​zany z sio​s trami i mamą. — Jej paznok​cie lekko podra​p ały mnie w kark. — Wiem, że zawsze byłeś bar​d zo zmy​s łowy, wyjąt​kowo zmy​słowy. Odkąd cię pozna​łam, kiedy mia​łeś dzie​więt​n a​ś cie lat, do teraz, dwa​n a​ś cie lat póź​n iej. Naprawdę lubię spę​d zać z tobą czas także z tego powodu: gdyż poma​g asz mi na nowo odkryć moje ciało i to, co lubię. Wydaje mi się, że nasze rela​ cje teraz są ide​alne. O mało jej nie poca​ło​wa​łem, nie prze​s u​n ą​łem dło​n ią po jej boku, by poczuć zarys żeber i krę​g o​s łupa. Mia​łem ochotę pocią​g nąć ją na pod​łogę, poczuć jej ciało pod moim. Ale prze​cież znaj​d o​wa​li​ś my się w barze. „Idiota z cie​ bie, Will”. Odwró​ci​łem wzrok, przy​p ad​kowo zaha​cza​jąc spoj​ rze​n iem o przy​ja​ciół sie​d zą​cych za ple​cami Hanny. Cała czwórka znów nas obser​ wo​wała. Ben​n ett i Sara wręcz prze​s ta​wili krze​s ła, żeby lepiej nas widzieć bez wycią​g a​n ia szyi; jed​n ak jak tylko zauwa​żyli mój wzrok, ucie​kli spoj​rze​n iem gdzie indziej — Max do baru, Sara spoj​rzała na sufit,

a Ben​n ett na zega​rek na ręce. Jedy​n ie Chloe przy​g lą​d ała się nam otwar​cie z sze​ro​kim uśmie​chem na twa​rzy. — Przyj​ś cie tutaj to nie był dobry pomysł — stwier​d zi​łem. Hanna wzru​s zyła ramio​n ami. — Nie zga​d zam się. Miło wyrwać się z domu i tro​chę poroz​ ma​wiać. — Czy to wła​ś nie zro​b i​li​ś my? — zapy​ta​łem z uśmie​chem. —  Poroz​ma​wia​li​ś my o tym, jak to nie potrze​b u​jemy o tym roz​ma​ wiać? Wysu​n ęła język i obli​zała usta. — Chyba tak. Ale mam ochotę wró​cić do cie​b ie i nie tylko poroz​ma​wiać. *** Wyją​łem klu​cze z kie​s zeni i prze​rzu​ci​łem je w dłoni, szu​ka​jąc wła​ś ci​wego. — Ale nie wpa​d asz na minutę, żeby napić się kawy i lecieć do sie​b ie. Pokrę​ciła głową.

— Wiem. Jed​n ak jutro muszę iść do labo​ra​to​rium. Jesz​cze nie zda​rzyło mi się po pro​s tu nie przyjść, jak dzi​s iaj. Prze​krę​ci​łem klucz w zamku, otwo​rzy​łem drzwi i puści​łem Hannę przo​d em. Skie​ro​wała się pro​s to do kuchni. — Zły kie​ru​n ek. — Nie ucieknę zaraz po her​b a​cie — powie​d ziała przez ramię. — Ale naprawdę chce mi się pić. Po tym drinku jestem senna. — Wypi​łaś zale​d ​wie dwa łyki. — Jej drink stał nie​mal nie​ tknięty na stole, pod​czas gdy Ben​n ett i reszta towa​rzy​s twa usil​n ie nas prze​ko​n y​wali, żeby​ś my zostali i nie tylko dokoń​ czyli tego, ale zamó​wili kolej​n ego drinka. — W tych dwóch łykach zmie​ś ciło się sie​d em drin​ków. Pode​s zła do kuchenki, wzięła czaj​n ik i zaczęła nale​wać wody. — Nudna jesteś, jak się upi​jesz. Ja po sied​miu drin​kach zaczął​b ym robić strip​tiz na stole. Roze​ś miała się, otwo​rzyła lodówkę i przej​rzała zawar​tość, w końcu wyjęła mar​chewkę. Pode​s zła do blatu i wsko​czyw​s zy, usia​d ła na nim, macha​jąc nogami. Cho​ciaż wszystko to było tak nowe, wyda​wało mi się, jakby Hanna przy​cho​d ziła tu od

lat. Włosy zaczęły się jej wymy​kać spod spi​n ek, na twarz i szyję spa​d ło kilka drob​n ych locz​ków. Cie​p ło baru lub może te dwa łyki drinka zaru​mie​n iły jej policzki i roz​ja​rzyły oczy. Mru​g a​jąc leni​wie, Hanna zmie​rzyła mnie wzro​kiem i uśmiech​n ęła się. — Ład​n ie wyglą​d asz — powie​d zia​łem, opie​ra​jąc się o bar obok niej. Wgry​zła się w mar​chewkę. — Dzięki. — Chyba za kilka minut mógł​b ym cię posu​wać do utraty tchu. Wzru​s za​jąc ramio​n ami i uda​jąc non​s za​lan​cję, wymru​czała: — Okej. Zaraz jed​n ak się​g nęła po mnie nogami i przy​cią​g nęła bli​żej, usta​wia​jąc mię​d zy swo​imi udami. — Mimo tej całej pracy, o któ​rej wspo​mi​n a​łam, chyba mógł​ byś mnie znów zaba​wiać całą noc, gdy​b yś naprawdę chciał. Się​g ną​łem do jej bluzki i roz​p ią​łem górny guzik.

— A co mam dzi​s iaj robić? — Cokol​wiek. Unio​s łem brwi. — Cokol​wiek? Zasta​n o​wiła się. — Wszystko — wyszep​tała. — Uwiel​b iam to — powie​d zia​łem, zbli​ża​jąc się i prze​s u​wa​jąc nosem po jej nosie. — W takim sek​s ie uczę się wszyst​kiego, co lubisz. Odkry​wam wszyst​kie twoje dźwięki. — Nie wiem… — zawie​s iła głos i zato​czyła mar​chewką wokół mojej głowy. — Czy jed​n ak nie naj​lep​s zy jest seks z wie​lo​let​n im part​n e​rem? Wyobraź sobie: ona leży w łóżku, zasy​p ia, on wcho​d zi, a ona instynk​tow​n ie przy​tula się do niego. A on przy​tula twarz do jej cie​p łej szyi, gła​d zi ją po ple​cach, potem nagle zdej​muje jej spodnie od piżamy, wcho​d zi w nią, jesz​cze zanim zdejmą górę. Męż​czy​ zna wie, co jest pod spodem. Na początku nie może się docze​ kać, by w niej być. Nie musi już zdej​mo​wać z niej ubra​n ia po kolei.

Odsu​n ą​łem się i zato​p i​łem w Han​n ie wzrok, pod​czas gdy ona pogry​zała mar​chewkę. Nama​lo​wała mi ten obraz bar​d zo wyra​ zi​ś cie. Oso​b i​ś cie ni​g dy bym nie uznał seksu z dłu​g o​let​n ią part​n erką za naj​lep​s zy. Dobry, pew​n ie. Jed​n ak spo​s ób, w jaki Hanna o tym mówiła — jej zni​żony głos na koniec, przy​mknięte oczy — cho​lera, w jej ustach wyda​wało się to rze​czy​wi​ś cie naj​lep​s ze. Wyobra​zi​ łem sobie takie życie z nią — wspólne łóżko, kuch​n ia, finanse i kłót​n ie. Widzia​łem, jak się na mnie wścieka, a ja póź​n iej idę do niej i prze​p ra​s zam ją na te wszyst​kie chy​tre spo​s oby, jakich nauczy​łem się przez lata, gdyż ona jest moja, a będąc sobą, nie może powstrzy​mać się od wypo​wia​d a​n ia każ​d ej myśli i pra​g nie​n ia, jakie wpadną jej do głowy. Cho​lera. Nie była sek​s owna w zwy​kłym zna​cze​n iu tego słowa. Była sek​s owna, ponie​waż kom​p let​n ie nie obcho​d ziło ją, że widzę ją, jak chru​p ie mar​chewkę, jak jej włosy wymy​ kają się z kucyka, któ​rego nawet nie popra​wiła od naszego wcze​ś niej​s zego pole​g i​wa​n ia na kana​p ie. Tak swo​b od​n ie czuła się w swoim ciele, nie prze​s zka​d zało jej bycie obser​wo​ waną — ni​g dy nie zna​łem kobiety podob​n ej do niej. Nie zakła​d ała, że się gapię, żeby oce​n iać. Zakła​d ała, że się gapię, gdyż jej słu​cham. I rze​czy​wi​ś cie słu​cha​łem. W nie​s koń​czo​n ość mogłem słu​chać jej gadek o sek​

sie z wie​lo​let​n ią part​n erką, sek​s ie anal​n ym i fil​mach porno. — Patrzysz na mnie jak na prze​ką​s kę — wycią​g nęła rękę z mar​chewką, uśmie​cha​jąc się sza​tań​s ko. —  Chcesz? Pokrę​ci​łem głową. — Chcę cie​b ie. Unio​s ła ręce i roz​p ięła guziki koszuli, po czym zsu​n ęła ją z ramion. — Powiedz mi, co lubisz — powie​d zia​łem, przy​s u​wa​jąc się jesz​cze bar​d ziej i cału​jąc ją w dołek na szyi. — Lubię, jak na mnie docho​d zisz. Roze​ś mia​łem się cicho z twa​rzą przy jej szyi. — To już wiem. Co jesz​cze? — Kiedy patrzysz, jak się we mnie poru​s zasz. Krę​cąc głową, popro​s i​łem: — Powiedz mi, co lubisz z rze​czy, które ci robię.

Hanna lekko wzru​s zyła ramio​n ami, prze​s u​n ęła pal​cami po mojej piersi, dotarła do dołu koszuli i zdjęła ją ze mnie. — Podoba mi się, jak tro​chę mnie usta​wiasz, jak ci się podoba. Kiedy zacho​wu​jesz się tak, jakby moje ciało było twoim. Czaj​n ik zagwiz​d ał, dźwięk poniósł się echem po cichej kuchni; odsu​n ą​łem się tylko na tyle, by chwy​cić jej kubek i zalać torebkę her​b aty wrząt​kiem. — Kiedy cię doty​kam — powie​d zia​łem do niej, odsta​wia​jąc czaj​n ik — twoje ciało jest moim. Moim do cało​wa​n ia, posu​wa​ nia i sma​ko​wa​n ia. Hanna unio​s ła brwi i uśmiech​n ęła się do mnie. — No tak, kiedy ja cię doty​kam, twoje ciało rów​n ież jest moje. Umysł mi znikł, spły​n ął do ścieku, kiedy pochy​liła się, się​ gnęła po miód i wło​żyła sobie do her​b aty. Wzią​łem od niej łyżeczkę, wytar​łem nad​miar miodu o kra​wędź sło​ika, a potem prze​s u​n ą​łem nią po gór​n ej czę​ś ci piersi Hanny. Hanna obser​wo​wała mnie, zapo​mniaw​s zy o her​b a​cie.

— Zatem teraz ty roz​ka​zuj — powie​d zia​łem, cału​jąc ją w poli​ czek. — Powiedz, co mam robić. Wahała się tylko przez moment. — Zliż to. Jęk​n ą​łem na ten cichy roz​kaz, prze​s u​n ą​łem języ​kiem po śla​ dzie z miodu, po czym zaczą​łem ssać jej skórę z taką siłą, że zosta​wi​łem na niej mały czer​wony ślad. — Co jesz​cze? Wsu​n ęła ręce za sie​b ie, odpięła sta​n ik, pod​czas gdy ja prze​ su​wa​łem języ​kiem po jej skó​rze. Prze​s u​n ą​łem się do sutka, dmu​cha​łem lekko na jego czu​b ek, po czym wzią​łem go w zęby. — Zamocz go — wyszep​tała, łapiąc oddech. Pochy​li​łem się i speł​n i​łem jej pole​ce​n ie, liza​łem jej piersi, ssa​ łem mocno, prze​s u​wa​jąc po nich języ​kiem, aż skóra zaczęła się błysz​czeć. — To będzie cho​ler​n ie szybko. — Zęby — wyszep​tała. — Ugryź mnie.

Jęk​n ą​łem, zamkną​łem oczy i zaczą​łem zębami zna​czyć małe kręgi wokół koniusz​ków jej piersi, gdzie wciąż jesz​cze znaj​d o​ wa​łem lek​kie ślady miodu. Dło​n ie zsu​n ą​łem niżej, do dżin​s ów, roz​p ią​łem je i razem z bie​li​zną zsu​n ą​łem tak, że Hanna mogła kop​n ię​ciem zrzu​cić je na pod​łogę. Prze​s u​n ęła dłońmi po moich ramio​n ach i roz​ło​żyła nogi. — Will? — Mmm? — Suną​łem języ​kiem po żebrach, dłońmi uno​s ząc obie piersi. Zna​łem odcie​n ie jej głosu, wie​d zia​łem, o co teraz poprosi. — Pro​s zę. — Pro​s zę co? — zapy​ta​łem, deli​kat​n ie przy​ci​s ka​jąc zęby do sutka. — Mam ci podać her​b atę? — Dotknij mnie. — Prze​cież cię doty​kam. Wark​n ęła gniew​n ie. — Dotknij mnie mię​d zy nogami. Zanu​rzy​łem palec w małej miseczce miodu i przy​ci​s ną​łem go do jej łech​taczki. Roz​s ma​ro​wy​wa​łem tam lepki miód i wbi​ja​

łem zęby w deli​katną skórę piersi. Hanna jęk​n ęła, odrzu​ciła głowę do tyłu i roz​kła​d a​jąc sze​roko nogi, pod​cią​g nęła je do góry i posta​wiła na bla​cie. Przy​kuc​n ą​łem, prze​s u​n ą​łem po niej języ​kiem, nie draż​n iąc się, gdyż nie byłem w sta​n ie. Miód nagrzał się od cie​p ła jej skóry i sma​ko​wał fan​ta​s tycz​n ie. — Jasna cho​lera — wyszep​ta​łem, przy​s sany do małego fałdu skóry. Dziew​czyna prze​s u​n ęła dło​n ią po moich wło​s ach i pocią​ gnęła, lecz nie dla przy​jem​n o​ś ci. Unio​s ła moją twarz do swo​ jej i pochy​liw​s zy się, poca​ło​wała mnie. Na języku też miała miód i wie​d zia​łem, że ten smak będzie mi się już zawsze z nią koja​rzył. Jej ciche jęki wypeł​n iły prze​s trzeń mię​d zy naszymi ustami i języ​kami, nio​s ąc się echem, cich​n ąc, kiedy się​g ną​łem mię​d zy nas, prze​s u​n ą​łem pal​cami po jej skó​rze, piesz​cząc ją tam, gdzie była śli​s ka i roz​p a​lona. Blat się​g ał mi nieco ponad bio​d ra, lecz pora​d ził​b ym sobie, gdyby chciała się bzy​kać w kuchni.

— Pocze​kaj, założę gumkę. — Dobrze — odparła, wysu​wa​jąc palce z moich wło​s ów. Odwró​ci​łem się i boso posze​d łem kory​ta​rzem, po dro​d ze roz​ pi​n a​jąc dżinsy. Z szu​flady wyją​łem paczkę, po czym odwró​ci​ łem się, by wró​cić do kuchni, lecz Hanna wła​ś nie weszła do sypialni. Była cał​kiem naga. Bez słowa pode​s zła do łóżka i poło​żyła się na środku. Usia​d ła na pię​tach z jedną dło​n ią na kola​n ie. Cze​ kała. — Chcę być tutaj. — Dobrze — odpar​łem, zsu​wa​jąc spodnie. — Na twoim łóżku. „Poją​łem — pomy​ś la​łem. — Raczej oczy​wi​s te, że chcesz upra​ wiać seks na moim łóżku, skoro ty jesteś naga, a ja trzy​mam pre​zer​wa​tywę w ręce”. Potem jed​n ak uświa​d o​mi​łem sobie, że tak naprawdę było to pyta​n ie. Hanna zasta​n a​wiała się, czy moje łóżko nie jest poza jej zasię​g iem, czy nie jestem jed​n ym z tych play​b oyów, któ​ rzy ni​g dy nie przy​p ro​wa​-

dzają dziew​czyn do domu i nie wpusz​czają ich do sank​tu​ arium, do swo​jej sypialni. Czy zawsze tak mię​d zy nami będzie? Jej nie​wy​p o​wie​d ziane pyta​n ia, nie​p ew​n ość, czy to, co jej daję, jest nowe i wyjąt​ kowe? Czy nie wystar​czy, że w skry​to​ś ci ducha zga​d zam się na to, by mogła zła​mać mi serce? Dołą​czy​łem do niej na łóżku, zaczą​łem zębami roz​ry​wać paczkę z pre​zer​wa​tywą, lecz dziew​czyna wyjęła mi ją z rąk. — Cho​lera — wymam​ro​ta​łem, patrząc, jak schyla głowę i na próbę prze​s uwa języ​kiem po czubku mojego fiuta. — Cho​lera jasna. Uwiel​b iam twoje usta. Poca​ło​wała koniu​s zek, prze​s u​wa​jąc języ​kiem w górę i w poprzek. Wzięła mnie w usta. — Uwiel​b iam cię obser​wo​wać — papla​łem. Na sam widok jej w takiej pozy​cji cały się sprę​ży​łem… Nie byłem pewien, czy wytrzy​mam. — Chyba zaraz dojdę. — Led​wie cię doty​kam — powie​d ziała, wyraź​n ie dumna z sie​ bie. — Wiem. Ja tylko… to dużo.

Wzięła pre​zer​wa​tywę i nacią​g nąw​s zy ją na mnie, poło​żyła się z powro​tem na łóżku. — Gotowy? Zawi​s ną​łem nad nią, spo​g lą​d a​jąc w dół naszych ciał, po czym uło​ży​łem się tak, by się w nią wsu​n ąć. Była tak wil​g otna i śli​s ka, ja zaś chcia​łem prze​d łu​żyć tę chwilę jesz​cze odro​b inę. Cof​n ą​łem lekko bio​d ra i deli​kat​n ie dotkną​łem czub​kiem penisa jej łech​taczki. — Will — jęk​n ęła, wygi​n a​jąc się w łuk. — Wiesz, jaka jesteś mokra? Drżącą rękę wsu​n ęła mię​d zy nas i dotknęła sie​b ie. — O Boże. — Czy to z mojego powodu? Śli​weczko, chyba ni​g dy jesz​cze nie byłem tak napa​lony — czu​łem, jak cały pul​s uję, do samego koniuszka. Chwy​ciła mnie i ze świ​s tem wcią​g nęła powie​trze. — Pro​s zę — wyszep​tała. — Pro​s isz o co?

Otwo​rzyła oczy. — Pro​s zę… do wewnątrz — szep​n ęła. Uśmiech​n ą​łem się, napa​wa​jąc się tą słodką, naglącą potrzebą. — Boli cię cipka? — Will — prze​s u​n ęła się pode mną, szu​ka​jąc mnie dłońmi i bio​d rami. Unio​s łem palce do ust i possa​łem je kolejno, sma​ku​jąc jej sło​d ycz. Potem się​g ną​łem mię​d zy nas, zato​czy​łem koło wokół jej wil​ got​n ej jamki. — Pytam, czy czu​jesz tutaj ból. — Tak — pró​b o​wała pod​n ieść się, by cho​ciaż mój palec w nią wszedł, lecz ja prze​s u​wa​łem nim w dół i w górę, wyry​wa​ jąc z niej gło​ś ne jęki. Prze​cią​g ną​łem znów w dół, zanu​rza​jąc go w nie​wy​o bra​żal​nej wil​g oci. — Czu​jesz ból w udach? A te słod​kie płatki tutaj… — Pochy​ li​łem się, wzią​łem w usta sutek i podraż​-

ni​łem go języ​kiem. — Czy one też są napięte i bole​s ne? Cho​lera, te jej piersi. Tak nie​s a​mo​wi​cie mięk​kie i cie​p łe. — Boże, śli​weczko — wyszep​ta​łem nie​mal w despe​ra​cji. —  Dzi​s iaj zro​b ię ci tak dobrze. Zro​b ię ci tak cho​ler​n ie dobrze. Wygięła się w łuk, z rękami w moich wło​s ach, potem prze​s u​ nęła je na mój kark i paznok​ciami prze​je​chała po moich ple​cach. Ześli​zgu​jąc się pal​cem wzdłuż jej szparki, przy​ci​s ną​łem go tuż poni​żej. — Teraz zro​b i​ła​b yś dla mnie wszystko. Mógł​b ym bzyk​n ąć cię już teraz. — Wszystko — przy​tak​n ęła. — Tylko… pro​s zę. — Bła​g asz? Poki​wała gwał​tow​n ie głową i otwo​rzyła sze​roko oczy, pełne sza​lo​n ej namięt​n o​ś ci. — Will. Tak. — Tak jak dziew​czyny w two​ich ulu​b io​n ych fil​mach por​n o​ gra​ficz​n ych — szep​n ą​łem, z uśmie​chem koły​s ząc bio​d rami.

Jęk​n ę​li​ś my oboje, kiedy mój koniu​s zek prze​s u​n ął się po jej napię​tym wzgórku. — Te, które bła​g ają. Potrze​b ują tego. —  Prze​chy​li​łem głowę i zaci​s ną​łem zęby, opie​ra​jąc się naglą​cej chęci, by zato​p ić się w niej i przy​ci​s nąć ją do łóżka. — Jak myślisz, czy w tej chwili wła​ś nie tego potrze​b u​jesz? Jęk​n ęła, dra​p iąc paznok​ciami poni​żej moich oboj​czy​ków tak głę​b oko, że zosta​wiła mi na skó​rze czer​wone zadra​p a​n ia od mostka po pępek. — Zro​b ię dzi​s iaj, co tylko zechcesz, ale naj​p ierw dopro​wadź mnie do końca. Nie​zdolny dłu​żej się z nią draż​n ić, wysa​p a​łem: — Wpro​wadź mnie do środka. Chwy​ciła rękami mój korzeń, owi​n ęła na nim palce i prze​je​ chała po swoim ciele, po czym wsu​n ęła go do środka, jed​n o​ cze​ś nie uno​s ząc bio​d ra, żebym wszedł głę​b iej. Skóra mi się roz​g rze​wała. Ze stęk​n ię​ciem dosto​s o​wa​łem się do jej rytmu, zato​p iw​s zy w niej głę​b oko. Roz​s u​n ą​łem jej nogi, żeby wejść jesz​cze głę​biej. Zaci​s ną​łem pię​ś ci na prze​ś cie​ra​d le przy jej ramio​n ach, sta​ra​

jąc się utrzy​mać nad sobą kon​trolę. Była tak wil​g otna, tak cho​ler​n ie cie​p ła. Zamkną​łem oczy, czu​jąc dud​n ie​n ie krwi w żyłach. Wcho​d zi​łem i wycho​d zi​łem, znów i znów, mocno i głę​ boko. Jej dźwięki — słod​kie jęki i pomruki, że tak jej dobrze, tak bar​ dzo dobrze — spra​wiały, że chcia​łem wejść jesz​cze głę​b iej, naci​s kać moc​n iej, dopro​wa​d zać ją do orga​zmu wciąż i wciąż, aż nie będzie umiała wyobra​zić sobie nikogo innego, kto mógłby dać jej tyle roz​ko​s zy. Wie​d ziała, że mogę tak do rana, prze​cież nie była to nasza pierw​s za wspólna noc. Z Hanną na pewno nie będę chciał koń​czyć szybko. Była dosko​n ała, prze​p iękna i sza​lona — z dłońmi na mojej twa​rzy, kciu​kiem w moich ustach, bła​g a​jąc mnie sło​wami i sze​ roko otwar​tymi oczami. Kiedy jed​n ak zamknęła powieki, zatrzy​ma​łem się, jęk​n ą​łem gło​ś no i wydy​s za​łem: — A teraz uwa​żaj, dzi​s iaj nie będę deli​katny. Spoj​rzała na moją twarz — nie na fiuta — i ujrzała wszyst​kie ogar​n ia​jące mnie emo​cje: to, że nie wystar​czyły nawet bru​ talne pchnię​cia czy paznok​cie sunące po jej skó​rze, to, jak bar​d zo podo​b ało mi się wygi​n a​n ie jej ciała w moim kie​runku,

że wła​ś nie zaczą​łem czuć, jakie to wszystko wspa​n iałe, cho​ler​ nie wspa​n iałe! Roze​ś mia​łem się chra​p li​wie na widok rumieńca zale​wa​ją​cego jej piersi. Widzia​łem pierw​s zy orgazm, który zaczy​n ał ją pochła​n iać, przy​p ra​wia​jąc o krzyki i gorączkę. Chcia​łem zwol​n ić, cie​s ząc się powol​n ymi, dłu​g imi pchnię​ciami, cie​p łym śpie​wem krwi w żyłach, chcia​łem prze​s u​ wać pal​cami po jej pier​s iach, czuć jej pot, zwol​n ić na tyle, by znów zaczęła bła​g ać. Pocią​g nęła mnie za ramiona, pro​s ząc, bym przy​ś pie​s zył. — Jaka wyma​g a​jąca — szep​n ą​łem, wysu​wa​jąc się i prze​wra​ ca​jąc ją na bok, by języ​kiem sma​ko​wać jej plecy, wgryźć się w pośladki, w uda. Na skó​rze zosta​wi​łem czer​wone ślady. Pocią​g ną​łem ją w nogi łóżka, odwró​ci​łem poślad​kami do sie​ bie i pochy​li​łem, po czym znów się w niej zato​p i​łem, tak głę​ boko, że krzyk​n ę​li​ś my oboje. Zamkną​łem oczy; potrze​b o​wa​ łem odro​b iny dystansu. Przed​tem, przy innych kobie​tach, cały czas obser​wo​wa​łem. Potrze​b o​wa​łem bodź​ców wzro​ko​wych, kiedy szczy​to​wa​łem. Przy Han​n ie jed​n ak byłoby to za dużo. Ona sama to już było nadto. Nie byłem w sta​n ie jej obser​wo​wać, kiedy zbli​ża​łem się do szczytu, kiedy jej ciało wygi​n ało się w łuk, kiedy na mnie patrzyła przez ramię oczami peł​n ymi pytań i nadziei, z tą słodką ado​ra​cją, która tra​fiała mnie w samo serce.

Poczu​łem, jak zaczyna się zaci​s kać wokół mnie i zatra​ci​łem się w jej nara​s ta​ją​cej wil​g ot​n o​ś ci. Zła​p a​łem ją za włosy, potem głod​n ymi rękami chwy​ci​łem za piersi i klep​n ą​łem w pośla​d ek, czemu towa​rzy​szyło głu​che pla​ś nię​cie i jej jęk. Po chwili jej ostre krzyki zamie​n iły się w dysze​n ie, a ja ugry​złem ją w ramię, bła​g a​jąc: — Cho​lera, dojdź, śli​weczko. Kiedy zaczęła ją zale​wać roz​kosz, pró​b o​wa​łem się powstrzy​ mać, odsu​n ąć od sie​b ie obraz nas razem, tego, jak wyglą​ damy. Zaci​s ną​łem dłoń na jej bio​d rach, drugą na ramie​n iu, nasu​wa​jąc ją na sie​b ie, aż poczu​łem, że sam jestem bli​s ko i w dół krę​g o​s łupa spływa mi fala orga​zmu. Wypo​wie​d ziała moje imię, przy​ci​s nęła się do mnie, a ja nagle poczu​łem, że spa​d am, osu​wam się w ciem​n ość. Otwo​rzy​łem oczy, trzy​ma​jąc się jej kur​czowo, kiedy sam z jękiem wypeł​n i​ łem pre​zer​wa​tywę. Nie prze​ry​wa​łem pchnięć, posu​wa​jąc ją wciąż w trak​cie orga​zmu, czu​jąc zawroty głowy i ogień w nogach. Mia​łem wra​że​n ie, jak​b ym był zro​b iony z gumy i ledwo się trzy​mał. Wysu​n ą​łem się z niej, zdją​łem pre​zer​wa​tywę i patrzy​łem, jak Hanna opada na mate​rac. Wyglą​d ała tak pięk​n ie w moim

łóżku, z potar​g a​n ymi wło​s ami, śla​d ami ugry​zień na skó​rze, zaru​mie​n iona i spo​cona, ze lśnią​cymi smu​g ami miodu tu i ówdzie. Padłem obok niej i oto​czy​łem ramio​n ami jej talię. Ten gest wyda​wał się taki zna​jomy. Po raz pierw​s zy Hanna spała w moim łóżku, a wyda​wało się, jakby tu była od zawsze. ROZ​DZIAŁ pięt​n a​sty Następ​n ego ranka obu​d zi​łam się, sły​s ząc sze​lest pościeli i czu​jąc zapach Willa na mojej skó​rze. Łóżko wyglą​d ało jak po kata​s tro​fie. Prze​ś cie​ra​d ła zdarte z mate​raca i owi​n ięte wokół mnie, poduszki zrzu​cone na pod​łogę. Ciało zna​czyły mi ślady ugry​zień i siniaki; nie mia​łam poję​cia, gdzie się podziało moje ubra​nie. Zer​k​n ę​łam na zega​rek — minęła piąta. Prze​to​czy​łam się na drugi bok, odgar​n ia​jąc z twa​rzy roz​czo​chrane włosy i mru​g a​jąc w przy​tłu​mio​n ym świe​tle. Druga strona łóżka była pusta, nazna​czona tylko odci​skiem ciała. Unio​s łam wzrok na odgłos kro​ków; Will szedł do

mnie, uśmiech​n ięty, bez koszuli, w obu rękach nio​s ąc paru​ jące kubki. — Dzień dobry, śpio​chu — powi​tał mnie, sta​wia​jąc naczy​n ia na stole. Mate​rac ugiął się pod jego cię​ża​rem, kiedy usiadł. — Dobrze się czu​jesz? Nie za bar​d zo obo​ lała? — Miał czu​łość na twa​rzy, a w kąci​kach ust lekki uśmiech. Zasta​n a​wia​łam się, czy kie​d y​kol​wiek uda mi się przy​zwy​czaić do takiej intym​n o​ści. — Zeszłej nocy nie potrak​to​wa​łem cię szcze​g ól​n ie deli​ kat​n ie. Spraw​d zi​łam swoje ciało: widzia​łam też ślady ugry​zień na skó​ rze, nogi mi się trzę​s ły, pod​b rzu​s ze bolało jak po inten​s yw​ nych ćwi​cze​n iach, wciąż czu​łam skutki ude​rzeń jego bio​d er o mnie. — Boli wszę​dzie tam, gdzie powinno. Roze​ś miał się, się​g nął po kubek i podał mi go. — Wczo​raj wie​czo​rem ktoś zapo​mniał o her​b a​cie. — Hm, ktoś był roz​ko​ja​rzony — pokrę​ci​łam głową i gestem popro​s i​łam, żeby odsta​wił kubek. Chcia​-

łam, żeby miał obie ręce wolne. Will był zdo​b ywcą, uwo​d zi​ ciel​s kim o każ​d ej porze dnia, ale jego wygląd rano był wręcz nie​le​g alny. Uśmiech​n ął się ze zro​zu​mie​n iem, powoli prze​s u​n ął dłońmi po moich wło​s ach, następ​n ie na plecy. Zadrża​łam pod jego peł​n ym uczu​cia spoj​rze​n iem, pod pal​ cami, które prze​s zy​wały mnie prą​d em i napeł​niły cie​p łym cię​ża​rem miej​s ce mię​d zy udami. Szkoda, że nie wie​d zia​łam, co się kryje w jego oczach: przy​jaźń, sym​p a​tia, coś wię​cej? Powstrzy​ma​łam się od pyta​n ia, które nara​s tało mi w gar​d le, nie​p ewna, czy jeste​ś my gotowi na otwartą roz​ mowę tak szybko po nie​u da​n ej poprzed​n iej pró​b ie. Niebo za oknem było wciąż ciemne i zamglone, przy​ćmione świa​tło pod​kre​ś lało tatu​aże Willa, przez co wszyst​kie nabie​ rały wyra​zi​s to​ś ci. Błę​kit​n ik na jego ramie​n iu był pra​wie czarny; słowa wijące się wokół żeber wyglą​d ały jak wygra​we​ ro​wane cien​kim ostrzem. Wycią​g nę​łam rękę, żeby ich dotknąć, wci​snąć kciuk w zagłę​b ie​n ia jego ciała, pła​s ki brzuch i pod​b rzu​ sze. Will ze świ​s tem wcią​g nął powie​trze, kiedy wsu​n ę​łam palec za gumkę bok​s e​rek. — Chcę coś na tobie nary​s o​wać — powie​d zia​łam i spoj​rza​

łam mu w twarz, oce​n ia​jąc reak​cję. Wyda​wał się zasko​czony, ale też spra​g niony; jego powieki przy​my​ kały się ciężko w cie​n iu. Zapewne nie miał nic prze​ciwko temu, gdyż prze​chy​lił się, pogrze​b ał chwilę w szu​fla​d zie małego sto​lika obok łóżka i wrę​czył mi czarny pisak. Poło​żył się po mojej dru​g iej stro​n ie na ple​cach; jego wycią​gnięte ciało wyglą​d ało jak leżąca na łóżku rzeźba. Usia​d łam, czu​jąc, jak prze​ś cie​ra​d ło zsuwa się ze mnie. Chłód na skó​rze przy​p o​mniał o mojej cał​ko​wi​tej nago​ś ci. Nie zasta​n a​wia​jąc się nad tym, co robię ani jak wyglą​d am, przy​s u​n ę​łam się i usia​d łam na Willu, obej​mu​jąc udami jego bio​d ra. Powie​trze w pokoju jakby się zagę​ś ciło. Mój kocha​n ek prze​ łknął ślinę i sze​rzej otwo​rzył oczy, kiedy wzię​łam od niego mar​ker i zdję​łam zatyczkę. Czu​łam, jak jego penis zaczyna tward​n ieć. Zdła​wi​łam jęk, czu​jąc jego napi​n a​jące się uda i leciut​kie drgnię​cie bio​d er — chciał się o mnie otrzeć. Spoj​rza​łam na jego ciało, nie​p ewna, od czego zacząć.

— Bar​d zo podo​b ają mi się twoje oboj​czyki — powie​d zia​łam, prze​s u​wa​jąc pal​cami wzdłuż nich do zagłę​b ie​n ia w szyi. — Oboj​czyki, mówisz? — zapy​tał leni​wym, schryp​n ię​tym gło​ sem. Prze​cią​g nę​łam dłońmi po jego piersi, tłu​miąc trium​falny uśmiech, gdy usły​s za​łam przy​s pie​s zony, pod​nie​cony oddech w reak​cji na mój dotyk. — Uwiel​b iam twój tors. Roze​ś miał się. — I nawza​jem — odmruk​n ął. Był ide​alny. Dobrze umię​ś niony, ale nie napa​ko​wany. O sze​ro​ kiej piersi, gład​kiej skó​rze na musku​lar​nych bar​kach. Prze​s u​n ę​łam po jego piersi pal​cem wska​zu​ją​ cym. Nie depi​lo​wał się jak inni faceci przed​sta​wiani w cza​s o​p i​s mach lub pro​g ra​mach tele​wi​zyj​n ych, które z rzadka oglą​d a​łam wie​czo​rami, przy​s y​pia​jąc. Will był męż​czy​zną — z kępką ciem​n ych wło​s ów na piersi, gład​kim brzu​chem i miękką linią pro​-

wa​d zącą od pępka do… Schy​li​łam się, prze​s u​wa​jąc języ​kiem wzdłuż tej wła​ś nie linii. — Wspa​n iale — stęk​n ął, wier​cąc się nie​cier​p li​wie pode mną. — Boże, tak mi rób. — I uwiel​b iam to miej​s ce, o tutaj — powie​d zia​łam, prze​s u​wa​ jąc usta z miej​s ca, w któ​rym chciał być cało​wany, do jego bio​ dra. Zsu​n ę​łam mu bok​s erki o kilka cen​ty​me​trów, tuż przy kości bio​d ro​wej napi​s a​łam „H” i poni​żej „B”. Z sze​ro​kim uśmie​chem usia​d łam, żeby podzi​wiać moje dzieło. — Podoba mi się — stwier​d zi​łam. Uniósł głowę, obej​rzał moje ini​cjały na swo​jej skó​rze i spoj​ rzał na mnie. — Mnie też. Przy​p o​mnia​łam sobie roz​ma​zane słowa i rysunki, które zmy​ wa​łam z sie​b ie wcze​ś niej. Przy​ci​s nę​łam koń​cówkę mar​kera do kciuka i poma​lo​wa​łam opu​s zek, aż stał się wil​g otny, po czym przy​ło​ży​łam do skóry Willa tuż pod wypu​kło​ś cią kości bio​ dro​wej. Naci​s nę​łam tak mocno, że męż​czy​zna wcią​g nął powie​ trze, i odsu​n ę​łam dłoń, zosta​wia​jąc na skó​rze odcisk palca.

Wypro​s to​wa​łam się i wpa​trzy​łam w czarny ślad. — Cho​lera — syk​n ął Will ze wzro​kiem utkwio​n ym w czarny odcisk. — To chyba naj​s ek​s ow​n iej​s za rzecz, jaką kto​kol​wiek mi zro​b ił, Hanno. Jego słowa poru​s zyły jakąś głę​b oką strunę we mnie; powró​ ciła świa​d o​mość, że były inne — inne, które też robiły z nim sek​s owne rze​czy i z któ​rymi Wil​lowi było dobrze. Odwró​ci​łam spoj​rze​n ie od jego palą​cego wzroku, nie chcąc, żeby się domy​ś lił tego, co wciąż snuło mi się po gło​wie —  myśli o jego nie-dziew​czy​n ach. Will był dla mnie dobry. Czu​ łam się przy nim atrak​cyjna i inte​re​s u​jąca; czu​łam się obiek​tem pożą​d a​n ia. Nie będę tego nisz​czyć zamar​twia​n iem się prze​s zło​ścią lub nie​u nik​n ioną przy​s zło​ś cią. Do licha, nie będę nawet mar​twić się tym, co się dzieje w dni, kiedy się nie spo​ty​kamy. Ni​g dy nie powia​d o​mił mnie o tym, że skoń​czył z innymi kobie​ tami. Widy​wa​li​ś my się nie​mal co wie​czór, ale nie codzien​n ie. Jeśli wie​d zia​łam coś o Willu, było to jego zami​ło​wa​n ie do róż​ no​rod​n o​ś ci i prag​ma​tyzm, dzięki któ​remu zawsze miał plan awa​ ryjny.

„Dystans — przy​p o​mnia​łam sobie. — Tajny agent. Wejść i uciec bez szkody”. Will pod​n iósł się i przy​ci​s nął usta do mojego karku, po czym prze​s u​n ął je do płatka ucha. — Muszę cię bzyk​n ąć. Odchy​li​łam głowę do tyłu. — Czyż nie zro​b i​łeś tego zeszłej nocy? — To było wiele godzin temu. Skórę pokryła mi gęsia skórka; znów zapo​mnia​łam o her​b a​ cie. *** Powie​trze wciąż było chłodne, lecz czuło się już wio​s nę. Poja​ wiły się liście i pąki, ptaki śpie​wały, a czy​s te niebo obie​cy​ wało lep​s zą pogodę. Cen​tral Park o tej porze roku zawsze mi się podo​b ał; nie​wia​ry​g odne, że mia​s to tej wiel​ko​ś ci i tak zatło​czone kryje w samym sercu tyle barw, wody i zwie​rząt. Chcia​łam się zasta​n o​wić, co mam do zro​b ie​n ia tego dnia lub w następny week​end — wtedy przy​p a​-

dała Wiel​ka​n oc — ale byłam obo​lała, zmę​czona, a bie​g nący obok Will roz​p ra​s zał mnie coraz bar​d ziej. Rytm jego stóp ude​rza​ją​cych w chod​n ik, jego oddech… Przy nim myśla​łam tylko i wyłącz​n ie o sek​s ie. Przy​p o​mi​n a​łam sobie twarde wiązki mię​ś ni pod moimi dłońmi, draż​n iący ton cichego głosu, kiedy pro​s ił, żebym go ugry​zła, jakby robił to dla mnie, ze świa​d o​mo​ś cią, że coś w nim uwal​ niam i może znajdę to ukryte pod jego skórą. Przy​p o​mi​n a​łam sobie jego oddech w moim uchu w środku nocy, ryt​miczny, wstrzy​my​wany wyda​wa​łoby się na całe godziny, kiedy kocha​n ek dopro​wa​d zał mnie do orga​zmu, potem jesz​cze raz, jesz​cze raz. Nie prze​ry​wa​jąc biegu, Will wytarł sobie czoło koszulką —  moje myśli natych​miast pobie​g ły do chwili, kiedy czu​łam na ciele jego pot i jego wytrysk na moim bio​d rze w cza​s ie imprezy. Opu​ś cił koszulkę, lecz ja nie mogłam ode​rwać wzroku od brzu​ cha, jesz​cze przed chwilą odkry​tego. — Hanno. — Hm? — wresz​cie udało mi się prze​n ieść spoj​rze​n ie na ścieżkę przed nami.

— Co się dzieje? Masz jakiś błędny wzrok. Wcią​g nę​łam powie​trze i na moment zamknę​łam oczy. — Nic. Zatrzy​mał się, a wspo​mnie​n ie seksu i rytmu jego poru​s za​ją​ cych się nade mną bio​d er urwało się nagle. Jed​n ak pul​s o​wa​n ie mię​d zy nogami nie minęło. Will pochy​lił głowę i spoj​rzał mi w oczy. — Nie rób tego. Zaczerp​n ę​łam powie​trza i nie​wiele myśląc, powie​d zia​łam jed​ nym tchem: — No dobrze. Myśla​łam o tobie. Nie​b ie​s kie oczy badaw​czo wpa​trzyły się w moją twarz, potem prze​s u​n ęły się po ciele: sut​kach stward​n ia​łych pod za dużą koszulką, brzu​chu, ugi​n a​ją​cych się nogach i spię​tych udach, które zaci​s nę​łam jesz​cze moc​n iej, by zmniej​s zyć ból. Na jego twa​rzy poja​wił się lekki uśmiech. — W jaki spo​s ób o mnie myślisz? Tym razem zamknę​łam oczy i nie otwie​ra​łam ich przez długą

chwilę. Według Willa moją siłą była szcze​rość, lecz naprawdę cho​d ziło o to, jak się przy nim czu​łam, opo​wia​d a​jąc mu o wszyst​kim. — Ni​g dy jesz​cze tak bar​d zo o nikim nie myśla​łam. Zawsze byłam tylko zmo​ty​wo​wana. Teraz prze​p eł​n iała mnie żądza, pra​g nie​n ie, pożą​d a​n ie — byłam nie​n a​s y​coną uczen​ nicą. Mil​czał zbyt długo, a kiedy znów na niego spoj​rza​łam, przy​ glą​d ał mi się w zamy​ś le​n iu. Wola​ła​b ym, żeby zaczął żar​to​wać lub drwić, żeby powie​d ział coś świń​s kiego, spro​wa​d ził nas na zwy​kłe tory, po któ​rych się poru​s za​li​ś my w naszych rela​cjach. — Powiedz mi coś wię​cej — wyszep​tał wresz​cie. — Ni​g dy nie spra​wiało mi trud​n o​ś ci skon​cen​tro​wa​n ie się na zada​n iu. Ale… bez prze​rwy myślę o tobie — prze​rwa​łam na chwilę. — O sek​s ie z tobą. Ni​g dy jesz​cze nie czu​łam tak wyraź​n ie bicia mojego serca, tłu​ ką​cego się mocno, bole​ś nie. Przy​p o​mi​nało o tym, że jest mię​ś niem, a ciało jest po czę​ś ci stwo​rzone do spraw przy​ziem​n ych, do bzy​ka​n ia. Ale nie do emo​cji. Zde​

cy​d o​wa​n ie nie. — I? — dopy​ty​wał. No to mu powiem. — I to mnie prze​raża. Usta mu drgnęły w stłu​mio​n ym uśmie​chu. — Dla​czego? — Bo jesteś moim przy​ja​cie​lem… sta​łeś się moim naj​lep​s zym przy​ja​cie​lem. Twarz mu zła​g od​n iała. — Czy to źle? — Nie mam wielu przy​ja​ciół, więc nie chcę zepsuć wszyst​ kiego mię​d zy nami. To dla mnie ważne. Uśmiech​n ął się i odsu​n ął mi kosmyk wło​s ów ze spo​co​n ego policzka. — Zga​d za się. — Boję się, że ten układ przy​ja​ciół do łóżka wywali się, jak mówi Max, cyc​kami do góry.

Roze​ś miał się, lecz nic nie odpo​wie​d ział. — A ty się nie boisz? — zapy​ta​łam, szu​ka​jąc jego spoj​rze​n ia. — Nie z takich powo​d ów, jak ty. Tak sądzę. Ale co to wła​ś ci​wie zna​czy? Uwiel​b ia​łam jego opa​n o​wa​n ie, jed​n ak teraz mia​łam ochotę go udu​s ić. — Czy to nie dziwne, że jesteś moim naj​b liż​s zym przy​ja​cie​ lem, a jed​n ak wciąż wyobra​żam sobie cie​bie nagiego? I mnie nagą. Nas razem nagich. Przy​p o​mi​n am sobie, jak się wtedy przy tobie czuję. Mam nadzieję, że ty czu​ jesz się przy mnie tak samo. Bar​d zo dużo o tym myślę. Zbli​żył się o krok, poło​żył mi dłoń na bio​d rze, a drugą na policzku. — To nie jest dziwne. Hanno… Kiedy prze​s u​n ął kciu​kiem po żyle na mojej szyi, wie​d zia​łam, iż usi​łuje mi poka​zać, że wie, jak bar​d zo mnie to prze​raża. Prze​ łknę​łam. — Tak? — wyszep​ta​łam. — Wiesz, jak ważna jest dla mnie otwar​tość.

Poki​wa​łam głową. — Ale… czy chcesz o tym roz​ma​wiać w tej chwili? Możemy, ale — powie​d ział, uspo​ka​ja​jąco zaci​ska​jąc dłoń na moim bio​d rze — nie musimy. Prze​s zył mnie paniczny strach. Już prze​ra​b ia​li​ś my ten temat i wcale nie poszło nam dobrze. Ja spa​n i​ko​wa​łam, a on odwo​łał to, co powie​d ział. Czy teraz będzie ina​ czej? I jak mam się zacho​wać, jeśli Will powie, że mnie pra​ gnie, ale pra​g nie też innych? Wie​d zia​łam, co wtedy zro​b ię —  oświad​czę mu, że mnie to już nie odpo​wiada. I w końcu… odejdę. Uśmiech​n ę​łam się i pokrę​ci​łam głową. — Jesz​cze nie. Prze​chy​lił głowę i zbli​żył usta do mojego ucha. — Dobrze. Ale w takim razie powi​n ie​n em ci coś powie​d zieć: przy nikim nie czuję się tak, jak przy tobie. — Każde słowo wypo​wie​d ział sta​ran​n ie, jakby kła​d ziono mu je na język, a on musiał je spraw​dzić, zanim wypu​ś ci z ust. — I ja rów​n ież myślę o sek​s ie z

tobą. Bar​d zo czę​s to. Nie zasko​czyło mnie jego wyzna​n ie, że myśli o naszym sek​ sie; to dość zro​zu​miałe, zwa​żyw​s zy na jego nie​u stanne komen​ta​rze. Podej​rze​wa​łam jed​n ak, że chciał stwo​rzyć ze mną jasno okre​ś lony, nie​mal biz​n e​sowy układ, jak z innymi kobie​tami, z któ​rymi sta​wiał sprawę otwar​cie i zawie​rał jasno spre​cy​zo​wane poro​zu​mie​n ie. Nie byłam po pro​s tu pewna, czy dla Willa ozna​czało to łóżko ze zobo​wią​za​n iami czy… łóżko z lżej​s zymi zobo​wią​za​n iami. Mimo wszystko, jeśli z żadną nie czuł się tak jak ze mną, widocz​n ie któ​raś jesz​cze pró​b o​wała, prawda? — Wiem, że… możesz mieć plany na week​end — zaczę​łam. Will ścią​g nął brwi w dez​o rien​ta​cji, lecz ja mówi​łam dalej. —  Ale może nie są to naj​lep​s ze plany, a jeśli nie masz żad​n ych, a chciał​b yś mieć, to jedź ze mną do domu na Wiel​ka​n oc. Odsu​n ął się, żeby spoj​rzeć mi w twarz. — Co takiego? — Pojedź ze mną do domu na święta. Mama robi fan​ta​ styczne śnia​d a​n ie wiel​ka​n ocne. Możemy wyje​-

chać w sobotę i wró​cić w nie​d zielę wie​czo​rem. Zapla​n o​wa​łeś już coś? — Hm, nie — pokrę​cił głową. — Nie mam pla​n ów. Mówisz poważ​n ie? — A czy to cię dziwi? — zapy​ta​łam. — Nie dziwi. Byłoby super znów zoba​czyć Jen​s ena i twoją rodzinę. — W jego oczach zapa​liły się łobu​zer​s kie iskierki. — Jak rozu​miem, nie przy​znamy się im do naszych ostat​n ich sek​s ce​s ów, ale czy będę miał szansę zoba​czyć twoje cycki? — Na osob​n o​ś ci? — zapy​ta​łam. — Może. Podra​p ał się po bro​d zie, uda​jąc głę​b oki namysł. — Hm… Może to, co powiem, zabrzmi prze​ra​ża​jąco, ale… w twoim pokoju? — Moim pokoju z dzie​ciń​s twa? Jesteś naprawdę zbo​czony — stwier​d zi​łam, krę​cąc głową. — Ale może tak. — No to jadę. — Tyle wystar​czyło? Cycki? Tak łatwo z tobą? Pochy​lił się, poca​ło​wał mnie w usta i powie​d ział:

— Skoro musisz pytać, to jed​n ak wciąż nie za dobrze mnie znasz. *** Will przy​s zedł do mnie w sobotę rano, a swoje stare sub​aru zapar​ko​wał przy hydran​cie. Unio​s łam brwi, prze​n o​s ząc spoj​ rze​n ie z niego na samo​chód i klu​czyki, któ​rymi dum​n ie krę​cił na palcu. — Bar​d zo ładny — powie​d zia​łam, po czym pobie​g łam do miesz​ka​n ia po torbę. Wziął ją ode mnie, cmok​n ął mnie w poli​czek i uśmiech​n ął się sze​roko na moją uwagę. — Prawda? Trzy​mam go w maga​zy​n ie. Tęsk​n ię za tym samo​ cho​d em. — Kiedy ostat​n io go pro​wa​d zi​łeś? — zapy​ta​łam. Wzru​s zył ramio​n ami. — Tro​chę czasu minęło. Szłam za nim po scho​d ach, sta​ra​jąc się odsu​n ąć od sie​b ie myśl o celu naszej podróży. Zapro​s ze​n ie Willa do domu wyda​wało się zrazu świet​n ym pomy​s łem, lecz teraz, po tygo​

dniu, zasta​n a​wia​łam się, jak zare​aguje rodzina — czy uda mi się zacho​wać dla sie​b ie mój głupi roz​anie​lony uśmiech i utrzy​ mać ręce z dala od spodni Willa. Siłą woli ode​rwa​łam spoj​rze​ nie od jego poślad​ków i uświa​d o​mi​łam sobie, że zapo​wiada się ciężka prze​p rawa. Wyglą​d ał nie​wia​ry​g od​n ie w swo​ich ulu​b io​n ych dżin​s ach, zno​s zo​n ej koszulce z Gwiezd​n ych wojen i zie​lo​n ych teni​s ów​ kach. Wyda​wał się rów​n ie zre​lak​s o​wany, jak ja spięta. Nie oma​wia​li​ś my tego, co będzie po naszym przy​jeź​d zie. Rodzina wie​d ziała, że się spo​ty​kamy —  w końcu to był ich pomysł — jed​n ak taki roz​wój naszych kon​tak​tów z całą pew​n o​ś cią nie leżał w ich zamia​rach. Wie​rzy​ łam, że Liv zachowa mój sekret, bo gdyby Jen​s en wie​d ział, co Will wyczy​n ia z cia​łem jego młod​s zej sio​s try, nie oby​łoby się bez ręko​czy​n ów, a na pewno nie bez bar​d zo trud​n ych roz​ mów. Łatwo było pano​wać nad sytu​acją tutaj, w mie​ś cie. Jed​n ak powrót do domu ozna​czał kon​fron​ta​cję z fak​tem, że Sum​n er to naj​lep​s zy przy​ja​ciel mojego brata. Nie mogę zacho​wy​wać się tak, jak tutaj, jakby… jakby nale​żał do mnie.

Will wło​żył moją torbę do bagaż​n ika i pod​s zedł do drzwi z mojej strony, żeby mi otwo​rzyć, przy oka​zji przy​ci​s ka​jąc mnie do samo​chodu i cału​jąc powoli, długo. — Gotowa? — Tak — odpar​łam, zbie​ra​jąc zmy​s ły po moim małym olśnie​ niu. Podo​b ało mi się uczu​cie, że Will należy do mnie. Spoj​rzał na mnie z uśmie​chem, aż wresz​cie do obojga z nas dotarło, że czeka nas kilka godzin w samo​cho​d zie, gdzie możemy się jesz​ cze nacie​s zyć bli​s ko​ś cią we dwoje. Will poca​ło​wał mnie jesz​cze raz, nucąc z ustami przy moich ustach, deli​kat​n ie prze​cią​g a​jąc języ​kiem po moim, po czym odsu​n ął się, żebym mogła wsiąść do samo​chodu. Prze​s zedł na drugą stronę auta, wsko​czył na fotel kie​rowcy i natych​miast się ode​zwał: — Wiesz, mogli​b y​ś my na kilka minut prze​n ieść się na tylne sie​d ze​n ie. Mogę je roz​s u​n ąć, żeby ci było wygod​n iej. Wiem, że lubisz roz​kła​d ać sze​roko nogi. Prze​wró​ci​łam oczami z gry​ma​s em na twa​rzy. Wzru​s za​jąc ramio​n ami, Will prze​krę​cił klu​czyk w sta​cyjce. Sil​n ik zapa​lił z rykiem, Will wrzu​cił bieg, puścił do mnie

oko i naci​s nął gaz. Samo​chód sko​czył do przodu, po czym led​wie kilka stóp przed kra​węż​n i​kiem zatrzy​mał się gwał​tow​ nie. Kie​rowca zmarsz​czył brwi, lecz zapa​lił ponow​n ie i zdo​łał włą​ czyć się płyn​n ie do ruchu za dru​g im razem. Z pod​s tawki na kubek wyję​łam jego tele​fon i zaczę​łam go prze​g lą​d ać w poszu​ ki​wa​n iu muzyki. Sum​n er rzu​cił mi pełne dez​apro​b aty spoj​rze​n ie, lecz nie ode​ zwał się, sku​p iony na dro​d ze. — Brit​n ey Spe​ars? — zapy​ta​łam ze śmie​chem. Will się​g nął na oślep, pró​b u​jąc zabrać mi tele​fon. — Mojej sio​s try — wymam​ro​tał. — Jaaasne. Doje​cha​li​ś my do świa​teł na Broad​wayu, kiedy samo​chód znów zgasł. Will chrząk​n ął, odpa​lił i zaklął, kiedy po kilku minu​tach sytu​acja się powtó​rzyła. — Jesteś pewien, że sobie pora​d zisz? — zapy​ta​łam z lek​kim uśmiesz​kiem. — Od tak dawna jesteś nowo​jor​czy​kiem, że zapo​mnia​łeś, jak się pro​wa​d zi? Rzu​cił mi obu​rzone spoj​rze​n ie.

— Byłoby znacz​n ie łatwiej, gdy​b y​ś my naj​p ierw spró​b o​wali seksu na tyl​n ym sie​d ze​n iu. Mógł​b ym jasno myśleć. Spoj​rza​łam w przed​n ią szybę, potem na niego. Uśmiech​n ę​łam się i zanur​ko​waw​s zy pod jego ramie​niem, zaczę​łam roz​s u​wać zamek w jego dżin​s ach. — A po co komu tylne sie​d ze​n ie? ROZ​DZIAŁ SZES​NA​STY Zga​s i​łem sil​n ik; w ciszy roz​le​g ło się tyk​n ię​cie. Sie​d ząca obok mnie Hanna spała z głową odwró​coną w drugą stronę i opartą o szybę. Zatrzy​ma​li​ś my się przed domem Berg​s tro​ mów na przed​mie​ś ciach Bostonu. Zdo​b ił go sze​roki biały ganek ota​cza​jący pro​s tą ceglaną fasadę. Okna miały gra​n a​ towe okien​nice, wewnątrz było widać kre​mowe zasłonki. Piękny i duży dom przy​wo​ły​wał tyle wspo​mnień nawet we mnie, a co dopiero w Han​n ie. Nie zaglą​d a​łem tu od paru lat, ści​ś le mówiąc — od week​endu latem, kiedy wpa​d łem do Jen​s ena zoba​-

czyć się z jego rodziną. Wtedy nie było nikogo z rodzeń​s twa. Spę​d zi​li​ś my wtedy czas spo​koj​n ie, odprę​ża​jąco, głów​n ie na weran​d zie od strony ogrodu, popi​ja​jąc gin z toni​kiem i czy​ta​jąc. Teraz jed​n ak zapar​ko​wa​łem przed wej​ś ciem, sie​d zę obok sio​s try przy​ja​ciela, która dwa razy obcią​g nęła mi wystrza​łowo w samo​cho​d zie; ostat​ nio mniej niż godzinę temu, kiedy zbie​la​łymi rękami ści​s ka​łem kie​row​n icę, a mój fiut tak głę​b oko wszedł w jej gar​d ło, że czu​ łem, jak Hanna prze​łyka, kiedy w końcu dosze​d łem. Ona rze​czy​wi​ś cie miała wro​d zony talent do seksu oral​n ego. Uwa​ żała, powinna jesz​cze się uczyć, a ja z rado​ś cią nie wypro​wa​ dza​łem jej z błędu, żeby jesz​cze tro​chę ze mną poćwi​czyła. W mie​ś cie, zaab​s or​b o​wani codzien​n o​ś cią, z łatwo​ś cią zapo​ mi​n a​li​ś my o naszych związ​kach z Jen​s e​nem — naszych związ​kach rodzin​n ych — i nie myśla​łem: „gdyby wie​d zieli, co wypra​wiamy, zabi​liby mnie”. Zosta​łem więc nie​mile zasko​czony, kiedy Hanna wspo​mniała o Liv, gdyż dla mnie była to zamierz​chła prze​s złość. W ten week​end będę musiał zmie​rzyć się z tym wszyst​kim, jed​n o​cze​ś nie ukry​wa​jąc moje zafa​s cy​n o​wa​ nie Hanną.

Poło​ży​łem dłoń na jej ramie​n iu i potrzą​s ną​łem deli​kat​n ie. — Hanno. Wstrzą​s nęła się, lecz kiedy otwo​rzyła oczy, jej wzrok padł od razu na mnie. Cho​ciaż zaspana i nie do końca przy​tomna, jed​ nak uśmiech​n ęła się, jakby zoba​czyła swój ulu​b iony widok. — Mm… cześć — wymru​czała. Serce mi eks​p lo​d o​wało na taką reak​cję. — Cześć, śli​weczko. Uśmiech​n ęła się nie​ś miało, odwra​ca​jąc głowę, by wyj​rzeć przez okno po swo​jej stro​n ie, i prze​cią​gnęła się. Kiedy zoba​czyła, gdzie się zna​leź​li​ś my, znów pod​ sko​czyła, wypro​s to​wała się i rozej​rzała. — O! Jeste​ś my. — Jeste​ś my. Gdy znów na mnie spoj​rzała, miała w oczach lekką panikę. — Będzie dziw​n ie, prawda? Będę się gapić na twój roz​p o​rek, Jen​s en mnie przy​u waży. Ty spoj​rzysz w mój dekolt i Jen​s en to też zauważy! A jeśli cię dotknę? Albo — otwo​rzyła sze​rzej

oczy — jeśli cię poca​łuję? Jej nad​cho​d zący atak paniki nie​wy​mow​n ie mnie uspo​koił. Tylko jedno z nas może sobie pozwo​lić na strach. Pokrę​ci​łem głową. — Będzie dobrze. Przy​je​cha​li​ś my jako przy​ja​ciele, odwie​ dzamy twoją rodzinę jako przy​ja​ciele. Nie będzie publicz​n ego podzi​wia​n ia fiuta ani cyc​ków. Nie spa​ko​wa​łem nawet dru​g ich spodni na guziki. Umowa stoi? — Stoi — odparła tępo. — Tylko przy​ja​ciele. — Bo prze​cież tym jeste​ś my — przy​p o​mnia​łem jej, igno​ru​jąc nagły skurcz pew​n ego organu w klatce pier​s io​wej. Wypro​s to​wała się i otwo​rzyła drzwi, ćwier​ka​jąc: — Przy​ja​ciele! Przy​ja​ciele przy​je​chali do nas na Wiel​ka​n oc! Bra​ciszku, przy​wio​złam ci sta​rego przy​ja​ciela! Dzięki, że mnie tu przy​wio​złeś aż z Nowego Jorku, przy​ja​cielu Willu, mój przy​ja​cielu! Roze​ś miała się, wysia​d ła i poszła do bagaż​n ika po torbę.

— Hanno, uspo​kój się — szep​n ą​łem, kła​d ąc jej uspo​ka​ja​jąco rękę na ramie​n iu. Jed​n o​cze​ś nie poczu​łem, jak moje spoj​rze​n ie ześli​zguje się po jej szyi i zatrzy​muje na pier​s iach. — Nie sza​lej. — Wil​lia​mie, wzrok do góry. I zaczy​n aj od razu. Roze​ś mia​łem się i szep​n ą​łem: — Spró​b uję. — Ja też — mru​g nęła i dodała szep​tem: — I pamię​taj, żeby nazy​wać mnie Ziggy. *** Helena Berg​s trom potra​fiła tak obej​mo​wać, jakby pocho​d ziła z pacy​ficz​n ego wybrzeża pół​n ocno-zachod​n iego. Jedy​n ie jej melo​d yjny akcent i wyraź​n ie euro​p ej​s kie rysy twa​rzy zdra​ dzały nor​we​s kie pocho​d ze​n ie. Powi​tała mnie w drzwiach, wcią​g nęła do domu i wzięła w zna​jome obję​cia. Jak Hanna była raczej wysoka i pięk​n ie się sta​rzała. Poca​ło​wa​łem ją w poli​czek, poda​jąc kwiaty, które kupi​li​ś my na sta​cji ben​zy​n o​ wej. — Zawsze dżen​tel​men — powie​d ziała, bio​rąc je ode mnie i gestem zapra​s za​jąc dalej. — Johan jest jesz​cze w pracy, Eric

nie da rady przy​je​chać. Liv i Rob już są, ale Jen​s en i Niels wciąż jadą. — Spoj​rzała nad moim ramie​n iem, marsz​cząc brwi. — Zanosi się na deszcz, mam nadzieję, że zdążą na kola​cję. Rzu​cała imio​n ami dzieci z taką łatwo​ś cią, z jaką oddy​chała. Jak wyglą​d ało jej życie, zasta​n a​wia​łem się, poświę​cone tylu dzie​ciom? A w miarę jak kolejne dzieci zakła​d ały rodziny i miały wła​s ne potom​stwo, dom będzie się zapeł​n iał jesz​cze bar​d ziej. Poczu​łem nie​znany ból — pra​g nie​n ie, by w jakiś spo​s ób stać się czę​ś cią tego wszyst​kiego. Zamru​g a​łem i odwró​ci​łem wzrok. Ten week​end zapo​wiada się i tak dziw​n ie, bez moich nowo roz​b u​d zo​n ych emo​cji. Dom od środka wyglą​d ał tak samo jak lata temu, cho​ciaż został wyre​mon​to​wany. Wciąż wygodny, lecz zamiast nie​b ie​ sko-sza​rego wypo​s a​że​n ia, które zapa​mię​ta​łem, urzą​d zono go w głę​b o​kich brą​zach i czer​wie​n iach, z plu​s zo​wymi meblami i jasno​kre​mo​wymi ścia​n ami. W wej​ś ciu i kory​ta​rzu pro​wa​d zą​cym w głąb widzia​łem, że nie​

za​leż​n ie od remontu Helena wciąż okra​s zała swoje ame​ry​kań​ skie życie zdrową dawką cyta​tów moty​wu​ją​cych roz​wie​s zo​ nych na ścia​n ach jako sztuka. Wie​d zia​łem, co zastanę dalej. W kory​ta​rzu: „Żyj, śmiej się, kochaj!”. W kuchni: „Zbi​lan​s o​wana dieta to ciastko w każ​d ej dłoni”. W salo​n ie: „Nasze dzieci: dajemy im korze​n ie, by mogły roz​wi​ nąć skrzy​d ła”. Przy​ła​p aw​s zy mnie na czy​ta​n iu hasła naj​b liż​s zego drzwiom — „Wszyst​kie drogi pro​wa​d zą do domu” — Hanna mru​g nęła ze zna​czą​cym uśmiesz​kiem. Na dźwięk stóp zbie​g a​ją​cych po scho​d ach tuż obok drzwi wej​ś cio​wych unio​s łem wzrok i napo​tka​łem spoj​rze​n ie przej​ rzy​ś cie zie​lo​n ych oczu Liv. Żołą​d ek ści​s nął mi się odro​b inę. Nie było powo​d ów, dla któ​rych mię​d zy mną a Liv mia​łoby pano​wać napię​cie; od naszych uści​s ków w alta​n ie widzie​li​ śmy się kilka razy, ostat​n io na weselu Jen​s ena kilka lat temu, kiedy poga​d a​li​ś my sobie miło o jej pracy w małej fir​mie han​ dlo​wej w Hano​v e​rze. Jej narze​czony — a obec​n ie już mąż —  wyda​wał się sym​p a​tyczny. Po tym spo​tka​n iu w ogóle się nie zasta​

na​wia​łem nad moimi rela​cjami z Liv. Ale tylko dla​tego, że nie pomy​ś la​łem o tym, ile nasz krótki romans zna​czył dla niej, nie wie​d zia​łem, jaka była nie​s zczę​ śliwa po moim powro​cie do Yale po tam​tych feriach świą​tecz​ nych tyle lat temu. Poczu​łem się tak, jakby spory kawał mojej histo​rii wspól​n ej z Berg​ stro​mami został napi​s any na nowo — ze mną w roli postrze​lo​ nego pod​ry​wa​cza. A teraz, będąc tutaj, uświa​d o​mi​łem sobie, że w żaden spo​s ób nie przy​g o​to​wa​łem się na to psy​chicz​n ie. Zamie​n i​łem się w słup soli, Liv zaś pode​s zła do mnie i objęła. — Cześć, Will — poczu​łem nacisk jej wydat​n ego brzu​cha na moim. Roze​ś miała się i szep​n ęła: —  Uści​s kaj mnie, głup​ta​s ie. Odprę​ży​łem się i obją​łem ją ramio​n ami. — Cześć. Jak rozu​miem, mogę ci pogra​tu​lo​wać? Odsu​n ęła się, pogła​s kała po brzu​chu i uśmiech​n ęła. — Dzięki — w jej oczach zapa​liły się iskierki. Przy​p o​mnia​łem sobie, że Hanna dzwo​n iła do niej po naszej sprzeczce i że Liv zapewne dosko​n ale wie o tym, co się dzieje mię​d zy mną a jej

młod​s zą sio​s trą. Żołą​d ek znów mi się skrę​cił, lecz opa​n o​wa​łem się, zmu​s za​jąc do myśle​n ia, że ten week​end nie będzie się szcze​g ól​n ie róż​n ił od innych. — Ocze​ku​je​cie chłopca czy dziew​czynki? — To będzie nie​s po​d zianka — odparła. — Rob chce się dowie​d zieć, ale ja nie. Co oczy​wi​ś cie ozna​cza moją wygraną — ze śmie​chem usu​n ęła się na bok, by jej mąż mógł podać mi rękę. W przed​p o​koju wymie​n i​li​ś my uprzej​mo​ś ci, Hanna prze​ka​zała matce i Liv naj​ś wież​s ze wie​ś ci ze stu​diów, ja leni​wie poroz​ma​wia​łem z Robem o Knick​s ach, po czym Helena wska​zała gestem kuch​n ię. — Muszę wra​cać. Zejdź​cie na kok​tajl, gdy się roz​p a​ku​je​cie. Zła​p a​łem nasze torby i posze​d łem za Hanną na górę. — Will będzie w żół​tym pokoju! — zawo​łała Helena. — Czy tam miesz​ka​łem poprzed​n io? — zapy​ta​łem, przy​kle​ja​ jąc się wzro​kiem do dosko​n a​łych poślad​-

ków Hanny. Zawsze była szczu​p ła, ale bie​g a​n ie naprawdę fan​ta​s tycz​n ie wpły​wało na jej krą​g ło​ś ci. — Nie, byłeś w bia​łym pokoju gościn​n ym, gdzie indziej —  powie​d ziała i z uśmie​chem rzu​ciła mi spoj​rze​n ie przez ramię. — Co wcale nie zna​czy, że pamię​tam każdy szcze​g ół tam​tego lata. Roze​ś mia​łem się i wsze​d łem do pokoju, który miał być mój na tę noc. — A gdzie jest twój pokój? — pyta​n ie wymknęło mi się, zanim rze​czy​wi​ś cie zasta​n o​wi​łem się, czy powi​n ie​n em o to pytać, i zanim spraw​d zi​łem, czy ktoś nie szedł za nami po scho​d ach. Hanna obej​rzała się i wszedł​s zy do środka, zamknęła drzwi. — Trze​cie drzwi. Nagle prze​s trzeń się skur​czyła. Sta​li​ś my wpa​trzeni w sie​b ie. — Hej — wyszep​tała dziew​czyna. Po raz pierw​s zy od wyjazdu z Nowego Jorku zaczą​łem się zasta​n a​wiać, czy to nie jest fatalny pomysł. Byłem w niej zako​chany. Jak zdo​łam ukryć to za każ​d ym

razem, kiedy na nią patrzę? — Hej — wydu​s i​łem z sie​b ie. Prze​chy​liła głowę. — Wszystko dobrze? — wyszep​tała. — Tak — podra​p a​łem się w szyję. — Tylko… mam ochotę cię poca​ło​wać. Pode​s zła o kilka kro​ków, wsu​n ęła dło​n ie pod moją koszulkę i prze​s u​n ęła nimi w górę. Schy​li​łem się i na jej ustach zło​ży​łem jeden nie​winny poca​łu​n ek. — Cho​ciaż nie powi​n ie​n em — powie​d zia​łem tuż przy jej ustach, kiedy nad​s ta​wiła się po kolejny. — Pew​n ie nie — jej usta wędro​wały po moim pod​b ródku, żuchwie, ssały i szczy​p ały. Pod koszulą dra​p ała paznok​ciami moją klatkę pier​s iową, lekko prze​s u​wa​jąc nimi po sut​kach. W ciągu paru sekund byłem sztywny i gotowy, czu​jąc gorączkę roz​p a​la​jącą mi skórę i zstę​p u​jącą w głąb mię​ś ni. — Nie chcę poprze​s tać tylko na poca​łun​kach — powie​d zia​ łem, na pół ostrze​g a​jąc ją, by nie cią​g nęła tego dłu​żej, a na pół bła​g a​jąc, by poszła dalej.

— Mamy tro​chę czasu, zanim doje​d zie reszta — powie​d ziała. Odsu​n ęła się na tyle, by roz​p iąć mi dżinsy. — Mogli​b y​ś my… Ode​zwał się we mnie dzwo​n ek alar​mowy; unie​ru​cho​mi​łem jej dło​n ie. — Hanno, nie ma mowy. — Będę cicho. — To nie jest jedyny pro​b lem, jaki mam w związku z bzy​ka​ niem cię w domu two​ich rodzi​ców — i to w biały dzień. Czy wła​ś nie nie oma​wia​li​ś my tego w samo​cho​d zie? — Wiem, wiem. Ale jeśli to jedyny moment, kiedy możemy pobyć sami? — zapy​tała z uśmie​chem. —  Nie chcia​łeś tro​chę się ze mną zaba​wić wła​ś nie tutaj? Zwa​rio​wała. — Hanno — syk​n ą​łem, zamy​ka​jąc oczy i dła​wiąc jęk, pod​ czas gdy ona zsu​wała mi z bio​d er dżinsy, bok​s erki i cie​p łą dło​ nią mocno chwy​ciła mojego penisa. — Naprawdę nie powin​ ni​ś my. Zatrzy​mała rękę, ale wciąż deli​kat​n ie mnie trzy​mała. — Możemy się pospie​s zyć. Wyjąt​kowo.

Otwo​rzy​łem oczy i spoj​rza​łem na nią. Nie lubi​łem się spie​ szyć, zwłasz​cza przy Han​n ie. Lubi​łem cie​szyć się chwilą. Ale jeśli ofia​ro​wała mi sie​b ie, a mie​li​ś my tylko pięć minut, pora​d zę sobie w pięć minut. Nagle przy​p o​mnia​łem sobie o czymś. — Cho​lera, nie zapa​ko​wa​łem pre​zer​wa​tyw. Z oczy​wi​s tego powodu. Zaklęła i skrzy​wiła się. — Ani ja. Pyta​n ie zawi​s ło mię​d zy nami. Hanna patrzyła na mnie sze​ roko otwar​tymi, bła​g al​n ymi oczami. — Nie — powie​d zia​łem sta​n ow​czo, cho​ciaż nie ode​zwała się ani sło​wem. — Od lat biorę pigułkę. Zamkną​łem oczy i zaci​s ną​łem zęby. Cho​lera. Tak naprawdę mar​twi​łem się tylko moż​li​wo​ś cią ciąży. Nawet w okre​s ie naj​więk​s zych sza​leństw zawsze uży​wa​łem gumki, a w ciągu ostat​n ich paru lat i tak co kilka mie​s ięcy bada​łem się na wszyst​kie moż​liwe cho​roby.

— Hanno. — No dobrze, masz rację — powie​d ziała, prze​s u​wa​jąc kciu​ kiem po moim fiu​cie, roz​ma​zu​jąc po koń​cówce wil​g oć. — Nie cho​d zi tylko o ciążę. Trzeba pamię​tać o bez​p ie​czeń​s twie… — Zawsze uży​wa​łem pre​zer​wa​tyw — wyrzu​ci​łem. — Prze​cież nie szu​kam śmierci. Znie​ru​cho​miała. — Zawsze? — Nawet nie doty​ka​łem nim nikogo na zewnątrz. Mam obse​ sję. Sze​rzej otwo​rzyła oczy. — A tylko samą koń​cówką? Myśla​łam, że każdy facet chce przy​n aj​mniej tego. — Jestem ostroż​n ym do prze​s ady para​n o​ikiem. Wiem, że wystar​czy jeden raz — uśmiech​n ą​łem się do niej, wie​d ząc, że mnie zro​zu​mie; byłem dziec​kiem z wpadki. Oczy jej ściem​n iały, spoj​rze​n ie powę​d ro​wało do moich ust.

— Will? To byłby dla cie​b ie pierw​s zy raz w ten spo​s ób? Cho​lera. Kiedy tak na mnie patrzyła, kiedy głos jej się zni​żał i chrypł, głu​p ia​łem ze szczę​tem. Nie cho​dziło tylko o przy​cią​g a​n ie fizyczne mię​d zy nami. Prze​cież wcze​ś niej też mnie cią​g nęło do kobiet. Ale przy Han​n ie czu​ łem coś wię​cej, łączyła nas jakaś che​mia, coś mię​d zy nami iskrzyło i strze​lało, spra​wiało, że zawsze chcia​łem nieco wię​cej, niż mogłem otrzy​mać. Hanna zaofia​ro​wała mi przy​jaźń, ja zapra​g ną​łem jej ciała. Zaofia​ro​wała mi swoje ciało, a ja zapra​g ną​łem wkraść się w jej myśli. Zaofia​ro​wała myśli, a ja zapra​g ną​łem jej serca. I oto stała przede mną, chcąc poczuć mnie w sobie. Tylko ona i ja — nie​mal nie​moż​liwe było odmó​wić. Pró​b o​wa​łem jed​n ak. — To naprawdę nie jest dobry pomysł. Powin​n i​ś my nieco bar​d ziej się zasta​n o​wić. „Zwłasz​cza jeśli do swo​jego eks​p e​ry​mentu włą​czy​łaś innych face​tów” — tego już nie powie​d zia​łem na głos.

— Chcę go tylko poczuć. Ja też nie upra​wia​łam seksu bez gumki — uśmiech​n ęła się i sta​n ęła na pal​cach, żeby mnie poca​ło​wać. — Na chwilkę w środku. Tylko na sekundę. Roze​ś mia​łem się. — Tylko koń​cówka? Odstą​p iła krok do tyłu i oparła się o mate​rac, po czym unio​ sła spód​n icę i zsu​n ęła figi. Usia​d ła przo​dem do mnie, rozsu​n ęła uda i oparła się na łok​ciach, z bio​ drami na samej kra​wę​d zi mate​raca. Wystar​czy​łoby, żebym się zbli​żył i wsu​n ął do wewnątrz. Bez osłony. — Wiem, to sza​lone, wiem, to głu​p ie. Ale Boże, przy tobie tak wła​ś nie się czuję — wysu​n ęła język i dotknęła nim dol​n ej wargi. — Obie​cuję, będę cicho. Zamkną​łem oczy; po tych sło​wach już pod​ją​łem decy​zję. Waż​n iej​s ze pyta​n ie brzmiało, czy ja potra​fię zacho​wać się cicho. Zsu​n ą​łem spodnie jesz​cze niżej i wsze​d łem mię​d zy jej nogi, przy​trzy​mu​jąc fiuta i nachy​la​jąc się nad nią. — Cho​lera. Co nam odbiło?

— Odczu​wamy. Serce waliło mi w gar​d le, w piersi, w całym ciele. Prze​kra​cza​li​ śmy osta​teczną gra​n icę w sek​s ie; jakie to dziwne, że w życiu spró​b o​wa​łem nie​mal wszyst​kiego oprócz tego. Wyda​wało się to tak pro​s te, pra​wie nie​winne. A jed​n ak ni​g dy w życiu nie pra​g ną​łem niczego bar​d ziej, niż poczuć ją na sobie, skóra na skó​rze. To jak gorączka, pozba​wia​jąca mnie zdol​n o​ś ci myśle​n ia i zdro​wego roz​s ądku; wyobra​że​n ie sobie, jak cudow​n ie byłoby na sekundę zato​p ić się w niej, poczuć ją — to by wystar​czyło. Potem Hanna mogłaby iść do sie​b ie, roz​p a​ko​ wać się, odświe​żyć, a ja walił​b ym konia szyb​ciej i moc​n iej niż kie​d y​kol​wiek w życiu. Klamka zapa​d ła. — Chodź do mnie — szep​n ęła, wycią​g a​jąc ręce do mojej twa​ rzy. Pochy​li​łem się nad nią, roz​chy​la​jąc usta, by spró​b o​wać jej warg, possać język, poły​kać wyda​wane przez nią dźwięki. Czu​łem śli​s ką skórę jej szparki pod moim fiu​tem, lecz nie tam chcia​łem ją poczuć. Chcia​łem ją poczuć wokół mnie. — Dobrze ci tak? — zapy​ta​łem, się​g a​jąc mię​d zy nas i pocie​ra​ jąc jej łech​taczkę. — Czy mogę naj​-

pierw dopro​wa​d zić cię do orga​zmu? Chyba nie powin​n i​ś my na tym zakoń​czyć. — Potra​fisz teraz się odsu​n ąć? — Hanno — wyszep​ta​łem, chwy​ta​jąc war​g ami jej poli​czek. — Miała być „tylko koń​cówka”. — Nie chcesz poczuć, jak to jest? — zri​p o​s to​wała, prze​s u​wa​ jąc dłońmi po moich poślad​kach i koły​sząc bio​d rami. — Nie chcesz mnie poczuć? Stęk​n ą​łem i uszczyp​n ą​łem ją w szyję. — Jesteś cho​ler​n ie nie​g rzeczną dziew​czynką. Się​g nęła w dół, odsu​n ęła moje palce od łech​taczki i ujęła mnie w rękę, po czym prze​s u​n ęła peni​s em po swoim słod​kim, mokrym gniazdku. Jęk​n ą​łem z ustami przy jej skó​rze. Potem popro​wa​d ziła mnie, trzy​ma​jąc w dłoni, cze​ka​jąc, aż poru​s zę bio​d rami. Prze​s u​n ą​łem się do przodu, znów do tyłu, czu​jąc, jak deli​kat​n ie jej ciało się pod​d aje, kiedy mój czu​b ek wśli​zgnął się lekko do środka. Wsu​n ą​łem się głę​b iej, led​wie o mili​metr, tyle, by poczuć, jak roz​ciąga się wokół mnie —  i z jękiem się zatrzy​ma​łem.

— Szybko — powie​d zia​łem. — Cicho. — Obie​cuję — wyszep​tała. Ocze​ki​wa​łem jej cie​p ła, lecz nie byłem przy​g o​to​wany na to, jak okaże się cie​p ła, miękka, jak cho​ler​nie mokra. Byłem nieprzy​g o​to​wany na zawrót głowy, o jaki przy​p ra​wiło mnie jej pul​s o​wa​n ie wokół mnie, zaci​s ka​jące się mię​ś nie, jej zdła​wione ciche dźwięki, kiedy pro​s to w ucho mówiła mi, jakie to nowe dozna​n ie także dla niej. — Cho​lera — stęk​n ą​łem, nie​zdolny powstrzy​mać się przed wcho​d ze​n iem coraz głę​b iej. — Nie… nie mogę jesz​cze teraz tak się pie​p rzyć. To za dobre. Szybko dojdę. Wstrzy​mała oddech, do bólu ści​s ka​jąc mnie za ramiona. — Dobrze — zdo​łała wyją​kać, a potem nagle wypu​ś ciła z sie​ bie całe powie​trze. — Zawsze tak długo wytrzy​mu​jesz. Chcia​ ła​b ym, żeby było ci tak dobrze, że nie był​b yś w sta​n ie wytrwać. — Jesteś wcie​le​n iem zła — syk​n ą​łem, a ona roze​ś miała się, odwró​ciła głowę i chwy​ciła moje usta w poca​łunku.

Byli​ś my oparci o kra​wędź łóżka, wciąż w koszul​kach, dżinsy mia​łem zwi​n ięte wokół kostek, a Hanna spód​n icę unie​s ioną do bio​d er. Weszli​ś my na górę tylko po to, żeby zosta​wić bagaże, odświe​żyć się i roz​go​ś cić. Wystar​cza​jąco źle, że robi​li​ś my to tutaj, lecz jakimś cudem byli​ś my cicho, więc prze​ko​n a​łem sie​bie samego, że jeśli zacho​wam trzeźwą głowę, może uda mi się bzy​kać ją na tyle powoli, żeby łóżko nie skrzy​p iało. Jed​ nak wtedy z całą jasno​ś cią uświa​d o​mi​łem sobie, że jestem w niej, cał​ko​wi​cie nagi, w domu jej rodzi​ców. Pra​wie dosze​d łem, patrząc na miej​s ce, w któ​rym w niej nik​n ą​łem. Nie​mal cał​ko​wi​cie się z niej wysu​n ą​łem, cie​s ząc się tym, jaki jestem mokry od jej wil​g oci — po czym znów odro​b inę wsu​ ną​łem mój korzeń, potem jesz​cze raz i jesz​cze. I cho​lera —  prze​p a​d łem. Już nie będę upra​wiał seksu z nikim innym, nie będę uży​wał pre​zer​wa​tywy przy tej dziew​czy​n ie. — Kry​tyczna decy​zja — wyszep​tała ochry​p le, ury​wa​n ym gło​s em. — Zapo​mnij o bie​g a​n iu. Musimy to robić pięć razy dzien​n ie. Głos miała tak słaby, że przy​s u​n ą​łem ucho do jej ust, żeby sły​ szeć, co jesz​cze powie. Lecz w unie​s ie​niu zdo​ła​łem zro​zu​mieć tylko wyszep​tane urywki, słowa

„twardy”, „skóra” i „zostań wewnątrz, jak doj​dziesz”. To ten ostatni pomysł mnie poko​n ał, spra​wił, że zaczą​łem myśleć o tym, żeby dojść w niej, cału​jąc, aż opa​n uje ją gorączka, aż Hanna znów zacznie mnie pona​g lać, a ja znów stward​n ieję, ona zaś zacznie się zaci​s kać wokół mnie. Mogłem ją posu​wać, zostać w środku, potem znów posu​wać, a w końcu zasnąć —  wciąż w niej. Ruszy​łem moc​n iej, trzy​ma​jąc ją za bio​d ra, odnaj​d u​jąc ten ide​ alny rytm, przy któ​rym łóżko nie pod​s ka​ki​wało, a alu​mi​n iowy zagłó​wek nie obi​jał się o ścianę. Rytm, przy któ​rym Hanna wciąż mogła zacho​wać ciszę, a ja pró​b o​ wa​łem się powstrzy​mać, zanim nie dopro​wa​d zę jej do końca — ale to była bitwa z góry prze​g rana, mogła potrwać led​wie parę minut. — Cho​lera jasna, śli​weczko — jęk​n ą​łem. — Prze​p ra​s zam. Prze​p ra​s zam — odchy​li​łem głowę do tyłu, czu​jąc, jak ogar​n ia mnie orgazm, spływa po krę​g o​s łu​p ie, nad​cho​d zi zbyt szybko. Wysu​n ą​łem się z kochanki, chwy​ci​łem fiuta mocno w dłoń, a Hanna się​g nęła mię​d zy nogi i przy​ci​s nęła palce do łech​-

taczki. Tuż za drzwiami roz​le​g ły się kroki; spoj​rze​n iem poszu​ka​łem dziew​czyny, by spraw​d zić, czy ona też usły​s zała. W tym momen​cie ktoś zapu​kał do drzwi. W oczach mi pociem​n iało, poczu​łem, że odla​tuję. Cho​lera. Cho​le​eera. — Will! — wrza​s nął Jen​s en. — To ja! Jesteś w łazience? Hanna usia​d ła gwał​tow​n ie, z oczami sze​roko otwar​tymi i prze​ pra​s za​ją​cym spoj​rze​n iem, lecz było już za późno. Zaci​s ną​łem powieki, wytry​s ną​łem w swoją rękę, na nagiej skó​rze jej uda. — Minuta — wydy​s za​łem, gapiąc się na penisa, wciąż pul​s u​ ją​cego w mojej dłoni. Pochy​li​łem się i jedną ręką opar​łem o łóżko. Kiedy spoj​rza​łem na Hannę, ona wpa​try​wała się w ślady mojego orga​zmu na swo​jej skó​rze i — niech to szlag — na swo​jej spód​n icy. — Prze​b ie​ram się, zaraz zejdę — zdo​ła​łem odkrzyk​n ąć w stronę drzwi. Serce pra​wie wyska​ki​wało mi z piersi od nagłego ude​rze​n ia adre​n a​liny, która wpły​n ęła mi do żył. — Super, do zoba​cze​n ia na dole — powie​d ział przy​ja​ciel, po czym jego kroki zaczęły się odda​lać.

— Cho​lera, twoja spód​n ica… — Odsu​n ą​łem się, by się jak naj​s zyb​ciej ubrać, lecz Hanna ani drgnęła. — Will — wyszep​tała; w jej spoj​rze​n iu poja​wił się zna​jomy głód. — Cho​lera, o włos! Nawet nie prze​krę​ci​li​ś my klu​cza w drzwiach. Ja nie… Jed​n ak ona odchy​liła się na łóżko i pocią​g nęła mnie za sobą. Tak cał​ko​wi​cie nie przej​mo​wała się tym, że w każ​d ej chwili mógł wejść jej brat i nas zoba​czyć. No i prze​cież sobie poszedł, prawda? „Zwa​rio​wa​łem przy tej dziew​czy​n ie”. Z ser​cem wciąż mocno biją​cym pochy​li​łem się, wsu​n ą​łem w Hannę dwa palce i prze​cią​g ną​łem języ​kiem po jej szparce. Dziew​czyna zamknęła oczy. Jej ręce powę​ dro​wały do moich wło​s ów, bio​d ra unio​s ły się do moich ust, wargi roz​chy​liły w nie​mym krzyku. Pod moim doty​kiem wstrzą​s nął nią dreszcz, jej bio​dra się wygięły, a palce szar​p ały za moje włosy. Choć fala jej orga​zmu opa​d ała, nie prze​s ta​wa​łem powoli poru​ szać w niej pal​cami, poca​łun​kami zna​-

czy​łem ścieżkę od łech​taczki przez wewnętrzną stronę ud do bio​d ra. W końcu opar​łem głowę na jej brzu​chu, wciąż z tru​d em łapiąc powie​trze. — Boże — szep​n ęła Hanna, roz​luź​n ia​jąc uścisk pal​ców na moich wło​s ach i prze​s u​wa​jąc dłońmi po swo​ich pier​s iach. —  Sza​leję przy tobie. Wysu​n ą​łem z niej palce i się​g ną​łem po jej dłoń. Poca​ło​wa​łem ją, wdy​cha​jąc zapach jej skóry. — Wiem. Hanna wciąż leżała nie​ru​chomo na łóżku. Po minu​cie mil​cze​ nia otwo​rzyła oczy i spoj​rzała na mnie, jakby dopiero wró​ciła do rze​czy​wi​s to​ś ci. — O rany — powie​d ziała — o mały włos. Roze​ś mia​łem się. — O mały włos — przy​tak​n ą​łem. — Musimy się prze​b rać i zejść na dół. — Głową wska​za​łem jej spód​n icę. — Prze​p ra​ szam za to. — Spie​rze się. — Hanno — powie​d zia​łem, dła​wiąc śmiech fru​s tra​cji. — Nie

możesz zejść na dół z wielką plamą na przo​d zie. Zasta​n a​wiała się nad tym przez chwilę, w końcu obda​rzyła mnie bez​myśl​n ym uśmie​chem. — Masz rację. Tylko… podoba mi się ta plama. — Co za per​wer​s ja. Dziew​czyna usia​d ła pro​s to, ja pod​cią​g ną​łem spodnie, a ona poca​ło​wała mnie w brzuch przez koszulę. Oto​czy​łem ją ramio​n ami i przy​tu​li​łem, cie​s ząc się jej bli​s ko​ ścią. Byłem w niej zako​chany po uszy. Po kilku sekun​d ach słońce scho​wało się za chmurę, pięk​n ie przy​ćmie​wa​jąc świa​tło. W ciszy roz​legł się głos Hanny. — Byłeś kie​d yś zako​chany? Zamar​łem, zasta​n a​wia​jąc się, czy wypo​wie​d zia​łem na głos to, co poczu​łem. Kiedy jed​n ak spoj​rza​łem na nią, patrzyła na mnie z cie​ka​wo​ś cią i spo​ko​jem w oczach. Gdyby jaka​kol​wiek inna kobieta zadała mi takie pyta​n ie po szyb​kim numerku, poczuł​b ym rumie​n iec, atak paniki i naglącą potrzebę wyplą​ta​

nia się z kło​p o​tli​wej sytu​acji. Jed​n ak przy Han​n ie pyta​n ie padło we wła​ś ci​wym momen​cie, zwłasz​cza bio​rąc pod uwagę naszą bez​tro​s kę sprzed paru chwil. W ciągu ostat​n ich kilku lat nabra​ łem wyjąt​ko​wej ostroż​n o​ś ci wobec tego, kiedy i gdzie upra​ wia​łem seks. Rzadko — wyjąw​s zy wesele Jen​s ena — sta​wia​ łem się w poło​że​n iu, które wyma​g a​łoby szyb​kiego odwrotu lub wyja​ś nia​n ia. Ostat​n io jed​n ak przy Han​n ie odczu​wa​łem lekką panikę, jakby nasz wspólny czas miał się nie​d ługo skoń​ czyć. Sama myśl o tym, że będę musiał z niej zre​zy​g no​wać, przy​p ra​wiała mnie o mdło​ś ci. Tylko wobec dwóch kocha​n ek w życiu czu​łem coś głęb​s zego niż sym​p a​tię, ale ni​g dy dotąd nie wyzna​łem kobie​cie miło​ś ci. Dziwne jak na faceta w wieku trzy​d zie​ stu jeden lat — i zda​wa​łem sobie z tego sprawę, jed​n ak ni​ gdy dotąd tak mi nie zacią​żyła nie​ty​p o​wość tej sytu​acji. Z pełną wyra​zi​s to​ś cią uświa​d a​mia​łem sobie wszyst​kie cyniczne komen​ta​rze na temat miło​ś ci i zobo​wią​zań, jakie wygła​s za​łem przy Maxie i Ben​n et​cie. Nie to, żebym nie wie​rzył w miłość, po pro​s tu jakoś ni​g dy nie czu​łem nic głęb​s zego do kobiety. Zakła​d a​łem, że miłość znajdę w

jakimś nie​o kre​ś lo​n ym momen​cie w przy​s zło​ś ci, kiedy się ustat​kuję lub będę mniej ganiał za przy​g o​d ami. Mój wize​ru​ nek gra​cza przy​p o​mi​n ał osa​d za​n ie się kamie​n ia na szkle, ale nie przej​mo​wa​łem się tym, dopóki nie naro​s ło go tyle, że szkło stra​ciło przej​rzy​s tość. — Chyba nie — odpo​wie​d ziała sobie Hanna z uśmie​chem. Pokrę​ci​łem głową. — Ni​g dy dotąd nie powie​d zia​łem „kocham cię”, jeśli to masz na myśli. Jed​n ak ona mogła nie wie​d zieć, że te słowa wypo​wia​d a​łem do niej bez​g ło​ś nie za każ​d ym naszym doty​kiem. — Ale czu​łeś to? Uśmiech​n ą​łem się. — A ty? Wzru​s zyła ramio​n ami, a potem głową wska​zała drzwi przej​ ścio​wej łazienki, za którą zapewne leżała sypial​n ia Erica. — Idę się umyć. Poki​wa​łem głową, zamkną​łem oczy i padłem. Dzię​ko​wa​łem wszyst​kim dobrym bogom, że Jen​s en jed​-

nak nie wszedł do pokoju, bo nastą​p i​łaby kata​s trofa. Jeśli nie chcemy, by dowie​d ziała się o nas rodzina — a tego byłem pewny, skoro Hanna wciąż chciała utrzy​mać nasze rela​cje na pozio​mie przy​ja​ciół do łóżka — będziemy musieli zacho​wać znacz​n ie więk​s zą ostroż​n ość. *** Spraw​d zi​łem e-maile z pracy, wysła​łem kilka SMS-ów, a potem dopro​wa​d zi​łem się do porządku w łazience, ener​g icz​ nie się szo​ru​jąc. Hanna cze​kała na mnie w salo​n ie z nieco zawsty​d zo​n ym uśmie​chem. — Prze​p ra​s zam — powie​d ziała cicho. — Nie wiem, co we mnie wstą​p iło. — Zamru​g ała i przy​ło​żyła mi dłoń do ust, gdyż zabie​ra​łem się za przy​ta​cza​n ie zna​n ego żartu. —  Odpuść sobie. Roze​ś mia​łem się i nad jej ramie​n iem zer​k​n ą​łem do kuchni, spraw​d za​jąc, czy nikt nas nie sły​s zy. — To było nie​s a​mo​wite. Ale cho​lera, mogli​ś my zali​czyć kosmiczną wpadkę. Hanna zro​b iła zakło​p o​taną minę, a ja uśmiech​n ą​łem się do niej i wykrzy​wi​łem bła​zeń​s ko. Kątem oka dostrze​g łem figurkę Jezusa na stole pod ścianą. Wzią​łem ją w ręce i przy​ło​ży​łem

do piersi Hanny. — Zobacz! Jed​n ak zna​la​złem Jezusa w twoim dekol​cie! Spoj​rzała w dół, wybuch​n ęła śmie​chem i zaczęła koły​s ać bio​ drami, jakby chcąc, by Jezus jak naj​le​piej sko​rzy​s tał z tego dosko​n a​łego miej​s ca. — Jezus w moim dekol​cie! Jezus w moim dekol​cie! — Cześć. Na dźwięk głosu Jen​s ena mach​n ą​łem ręką, odsu​wa​jąc ją od piersi Hanny. Jak na zwol​n io​n ym fil​mie ujrza​łem, że odrzu​cam od sie​b ie figurkę Jezusa, po czym dopiero zdaję sobie sprawę, że cera​mika ląduje na par​kie​cie dwa metry dalej i roz​ bija się na milion kawał​ków. — Cho​le​eera! — jęk​n ą​łem, pod​b ie​g a​jąc na miej​s ce kata​ strofy. Uklęk​n ą​łem, pró​b u​jąc pozbie​rać sko​rupy. Bez​n a​d ziejna sprawa. Nie​które odłamki były tak drobne, że wła​ś ci​wie przy​p o​mi​n ały pył. Hanna zgięła się wpół ze śmie​chu. — Will, zepsu​łeś Jezusa!

— Co robi​li​ś cie? — zapy​tał Jen​s en, klę​ka​jąc, żeby mi pomóc. Jego sio​s tra ruszyła po mio​tłę, zosta​wia​jąc mnie sam na sam z osobą, która wie​d ziała pra​wie wszystko o moich wybry​kach sprzed paru lat. Wzru​s zy​łem ramio​n ami, sta​ra​jąc się nie spra​ wiać wra​że​nia, że wła​ś nie zaba​wia​łem się pier​s iami młod​s zej sio​s try Jen​ sena. — Oglą​d a​łem sobie. Zna​czy, oglą​d a​łem figurkę, patrzy​łem sobie na kształt… na Jezusa — prze​s u​n ą​łem dło​n ią po twa​rzy, uświa​d a​mia​jąc sobie, że się spo​ci​łem. — Nawet nie wiem, Jens. Zasko​czy​łeś mnie. — Od kiedy jesteś taki ner​wowy? — roze​ś miał się mój przy​ja​ ciel. — Może po jeź​d zie. Od dawna nie sie​d zia​łem za kół​kiem —  wzru​s zy​łem ramio​n ami, wciąż nie​zdolny, by spoj​rzeć mu w oczy. Jen​s en pogła​s kał mnie po ple​cach. — Chyba przyda ci się bro​war. Hanna wró​ciła i prze​g o​n iła nas, żeby zamieść odłamki, ale

wcze​ś niej rzu​ciła mi kon​s pi​ra​cyjne spoj​rze​n ie. — Powie​d zia​łam mamie, że zbi​łeś figurkę, a ona nawet nie pamię​tała, od któ​rej ciotki ten pre​zent. Chyba nic się nie stało. Jęk​n ą​łem, posze​d łem za nią do kuchni i prze​p ro​s i​łem Helenę, cmo​ka​jąc ją w poli​czek. Podała mi piwo i powie​d ziała, żebym wylu​zo​wał. W pew​n ym momen​cie, kiedy na górze posu​wa​łem Hannę lub może pod prysz​n i​cem gorącz​kowo zmy​wa​łem z fiuta, pal​ców i twa​rzy jej zapach, przy​je​chał jej ojciec. Wielki Boże. Z dala od nagiej dziew​czyny i zamknię​tych drzwi sypialni, odzy​s ku​jąc jasność umy​ słu, uświa​d o​mi​łem sobie nasze sza​leń​s two. Co my sobie wyobra​żamy, do jasnej? Johan, grze​b iąc w lodówce w poszu​ki​wa​n iu piwa, wstał na mój widok i pod​s zedł się przy​wi​tać, jak zawsze nie​zdarny i pełen cie​p ła. Dobrze mu szło nawią​zy​wa​n ie kon​taktu wzro​ko​ wego, nieco gorzej — 

kon​takt słowny. Co zwy​kle ozna​czało, że wpa​try​wał się w roz​ mówcę, pod​czas gdy ten w popło​chu szu​kał tematu do roz​mowy. — Dzień dobry — powie​d zia​łem, poda​jąc mu rękę i pozwa​la​ jąc się wcią​g nąć w uścisk. — Prze​p ra​szam za Jezusa. Johan odsu​n ął się o krok, uśmiech​n ął i powie​d ział: — Nic się nie stało — prze​rwał i zasta​n a​wiał się chwilę. —  Chyba że nagle zro​b i​łeś się pobożny? — Johan! — zawo​łała Helena. Ide​alne wyczu​cie, mia​łem ochotę ją za to cmok​n ąć. — Kocha​n ie, możesz spraw​d zić pie​ czeń? Fasolka i chleb są gotowe. Johan pod​s zedł do pieca, wyj​mu​jąc z szu​flady ter​mo​metr do mięsa. Poczu​łem, jak Hanna staje koło mnie i trąca swoją szklanką z wodą w moje piwo. — Zdrówko — powie​d ziała ze swo​b od​n ym uśmie​chem. —  Głodny jesteś? — Umie​ram z głodu — przy​zna​łem. — Nie wkła​d aj tylko koń​cówki, Johan — zawo​łała Helena.

— Wsadź cały! Roz​kasz​la​łem się, czu​jąc palące piwo, które nie​mal wyszło mi nosem. Zasła​n ia​jąc dło​n ią usta, zmu​s i​łem się do roz​luź​n ie​n ia, żeby móc prze​łknąć. Jen​s en sta​n ął za moimi ple​cami i z domyśl​n ym uśmie​chem wal​n ął mnie w plecy. Liv z Robem, już sie​d zący przy kuchen​n ym stole, zgięli się wpół w bez​g ło​ś nym śmie​chu. — Cho​lera, to będzie długi wie​czór — wymam​ro​tała Hanna. *** Przy kola​cji to roz​ma​wia​li​ś my wszy​s cy razem, to w mniej​ szych kół​kach. Po pew​n ym cza​s ie dotarł Niels. Pod​czas gdy Jen​s en, jeden z moich naj​s tar​s zych przy​ ja​ciół, był bar​d zo towa​rzy​s ki, a Eric — tylko dwa lata star​s zy od Hanny — był rodzin​n ym piesz​czosz​kiem, Niels, średni brat, cecho​wał się naj​więk​szym spo​ko​jem i tak naprawdę ni​g dy go dobrze nie pozna​ łem. W wieku dwu​d zie​s tu ośmiu lat był inży​n ie​rem w zna​n ej fir​mie ener​g e​tycz​n ej, skórą zdartą z ojca, no może oprócz spoj​rze​n ia i uśmie​chu.

Tego wie​czoru jed​n ak Niels mnie zasko​czył. Pochy​lił się, cmok​n ął Hannę, po czym usiadł i wyszep​tał: — Dosko​n ale wyglą​d asz, Ziggs. — Rze​czy​wi​ś cie — potwier​d ził Jen​s en, wska​zu​jąc Hannę widel​cem. — Co się zmie​n iło? Przyj​rza​łem się jej z naprze​ciwka, pró​b u​jąc doj​rzeć, co też widzą, czu​jąc nie​zro​zu​miałe roz​d raż​n ie​n ie z powodu tej uwagi. W moich oczach dziew​czyna wyglą​d ała jak zawsze: swo​b odna w swoim ciele. Nie przej​mo​wała się ubra​n iem, fry​ zurą ani maki​ja​żem, ale nie było to potrzebne. Była piękna nawet zaraz po obu​d ze​n iu. Pro​mie​n iała po naszych bie​g ach. Była dosko​n ała, kiedy leżała pode mną, spo​cona po sek​s ie. — Hm — ode​zwała się Hanna, wzru​s za​jąc ramio​n ami i nabi​ja​ jąc na wide​lec fasolkę. — Nie wiem. — Schu​d łaś — zawy​ro​ko​wała Liv, prze​chy​la​jąc głowę. Helena prze​g ry​zła kęs i dopiero wtedy się ode​zwała. — Nie, to nowa fry​zura. — Może Hanna jest po pro​s tu szczę​ś liwa — pod​p o​wie​d zia​ łem, spusz​cza​jąc wzrok na talerz i odkra​-

wa​jąc kawa​łek mięsa. Przy stole zapa​d ła zupełna cisza. Unio​ słem głowę. Na widok utkwio​n ych we mnie spoj​rzeń poczu​ łem się nie​s wojo. — Co? Dopiero wtedy uświa​d o​mi​łem sobie, że nazwa​łem ją jej peł​ nym imie​n iem, a nie prze​zwi​s kiem. Hanna gładko weszła mi w słowo. — Ostat​n io codzien​n ie bie​g am, więc rze​czy​wi​ś cie tro​chę schu​d łam. Obcię​łam włosy. Ale to nie wszystko. Podoba mi się moja praca. Mam przy​ja​ciół. Will ma rację: jestem szczę​ śliwa. — Spoj​rzała na Jen​s ena i rzu​ciła mu łobu​zer​s ki uśmie​ szek. — Jak się oka​zuje, też mia​łeś rację. Czy możemy już zejść ze mnie? Jen​s en rzu​cił jej sze​roki uśmiech, a reszta sło​wami zgo​d ziła się z nią, po czym nieco uci​s zona wró​ciła do jedze​n ia. Widzia​ łem uśmiech Liv skie​ro​wany w moją stronę, a kiedy spoj​rza​ łem na nią znad tale​rza, mru​g nęła do mnie. Cho​lera jasna. — Dosko​n ała kola​cja — ode​zwa​łem się do Heleny. — Dzię​kuję, Will. Cisza nara​s tała; czu​łem się pod​d any bez​g ło​ś nej kon​troli.

Przy​ła​p ano mnie. Maleńka odła​mana głowa Jezusa obser​wu​ jąca mnie oskar​ży​ciel​s ko z komody pod ścianą jesz​cze powięk​s zała moje zmie​s za​n ie. On wie​d ział. Prze​zwi​s ko „Ziggy” tak wro​s ło w rodzinę jak nie​n or​malne godziny pracy ojca czy nado​p ie​kuń​czość Jen​s ena. Nie zna​łem nawet imie​n ia Hanny, kiedy dwa mie​s iące temu zaczą​łem z nią bie​g ać. A niech to wszy​s cy dia​ bli. Pozo​s tało mi jedy​n ie zaak​cep​to​wać sytu​ację. Muszę znów się ode​zwać. — Wie​d zie​li​ś cie, że Hanna nie​d ługo opu​b li​kuje arty​kuł w „Cell”? — Nie wyszło mi to zbyt zgrab​n ie, jej imię zabrzmiało gło​ś niej niż reszta pyta​n ia, lecz brną​łem dalej, z uśmie​chem roz​g lą​d a​jąc się wokół. Johann uniósł wzrok i sze​rzej otwo​rzył oczy. — Naprawdę, sötnos? Hanna poki​wała głową. — To w związku z tym pro​jek​tem mapo​wa​n ia epi​topu, o któ​ rym ci opo​wia​d a​łam. Zaczę​li​ś my cał​kiem przy​p ad​kowo, ale wyszły naprawdę świetne rze​czy. W ten spo​s ób roz​mowa skie​ro​wała się w mniej kło​p o​tliwe rejony, więc wypu​ś ci​łem powie​trze, które dotąd wstrzy​my​wa​

łem. Jak się oka​zuje, jedyną rze​czą bar​d ziej stre​s u​jącą niż spo​ tka​n ie z jej rodzi​cami było ukry​wa​n ie wszyst​kiego przed rodziną. Prze​chwy​ci​łem spoj​rze​n ie Jen​s ena obser​wu​ją​cego mnie z uśmiesz​kiem, ale po pro​s tu odpo​wie​d zia​łem uśmie​ chem i sku​p i​łem się na tale​rzu. „Tu nic nie zoba​czysz. Idź dalej”. Jed​n ak w chwili prze​rwy w roz​mo​wie zauwa​ży​łem wpa​trzone we mnie oczy Hanny, zasko​czone i zamy​ś lone jed​n o​cze​ś nie. — Hej, ty — powie​d ziała bez​g ło​ś nie, samymi war​g ami. — Co? — odpo​wie​d zia​łem w ten sam spo​s ób. Powoli pokrę​ciła głową, ode​rwała ode mnie wzrok i wga​p iła się w talerz. Mia​łem ochotę wypro​s to​wać nogę pod sto​łem i prze​s u​n ąć stopą po jej sto​p ie, żeby znów na mnie spoj​rzała, ale dzie​liło nas praw​dziwe pole minowe cudzych nóg, więc dałem spo​kój. Zresztą roz​mowa już toczyła się dalej. *** Po kola​cji oboje zgło​s i​li​ś my się do zmy​wa​n ia naczyń, a pozo​ stali z kok​taj​lami prze​s zli do salonu.

Hanna trzep​n ęła mnie ścierką, a ja opry​s ka​łem ją bąbel​kami z płynu do mycia naczyń. Już mia​łem się nad nią nachy​lić i wpić ustami w jej szyję, kiedy wszedł Niels po kolejne piwo. Spoj​rzał na nas tak, jak​b y​śmy się zamie​n ili ubra​n iami. — Co robi​cie? — zapy​tał podejrz​li​wie. — Nic — odpar​li​ś my chó​rem. Na domiar złego Hanna dodała: — Nic. Zmy​wamy. Chło​p ak zawa​h ał się na moment, wyrzu​cił kap​s el do śmieci i poszedł do reszty. — Już dwa razy o mało nas nie przy​ła​p ali — wyszep​tała. — Trzy — popra​wi​łem ją. — Palant — pokrę​ciła głową, w oczach zapa​liły się jej sza​tań​ skie ogniki. — Chyba lepiej nie będę ryzy​ko​wała zakra​d a​n ia się nocą do two​jego pokoju. Zaczą​łem pro​te​s to​wać, ale zamil​kłem na widok cwa​n ego uśmieszku na jej ustach. — Dia​b lica z cie​b ie, wiesz? — wymru​cza​łem, prze​s u​wa​jąc kciu​kiem po jej sutku. — Nic dziw​n ego, że Jezus nie miał

ochoty zamiesz​kać w twoim dekol​cie. Wcią​g nęła powie​trze, trzep​n ęła mnie po ręce i obej​rzała się przez ramię. Zosta​li​ś my sami; sły​s ze​li​ś my dobie​g a​jące z pokoju obok głosy. Mia​łem ochotę przy​cią​g nąć ją do sie​bie i poca​ło​wać. — Nie rób tego — spoj​rze​n ie Hanny spo​waż​n iało, a kolejne słowa wypo​wie​d ziała zdy​s za​n ym szep​tem: — Nie będę w sta​n ie prze​s tać. *** Po kilku godzi​n ach poga​wędki z Jen​s e​n em wresz​cie posze​ dłem do pokoju. Przez kolejną godzinę gapi​łem się w ścianę, po czym zre​zy​g no​wa​łem z cze​ka​n ia na cichy tupot stóp Hanny na kory​ta​rzu lub skrzyp​nię​cie drzwi, kiedy wśli​zgnie się do mojej sypialni. W końcu zapa​d łem w drzemkę i nie zauwa​ży​łem, kiedy ona naprawdę weszła do pokoju, roze​b rała się i naga wsu​n ęła się pod koł​d rę obok mnie. Obu​d zi​łem się, czu​jąc jej gład​kie, gołe ciało przy​tu​lone do mnie.

Jej dło​n ie powę​d ro​wały po moim tor​s ie, usta wpiły się w szyję, dół policzka, w dolną wargę. Zanim się jesz​cze zupeł​n ie roz​b u​d zi​łem, byłem już gotowy i napa​lony, a kiedy jęk​n ą​łem, Hanna przy​ci​s nęła mi dłoń do ust. — Pst — przy​p o​mniała. — Która godzina? — wymru​cza​łem, wdy​cha​jąc słodki zapach jej wło​s ów. — Po dru​g iej. — Na pewno nikt cię nie sły​s zał? — zapy​ta​łem. — Z tej strony pię​tra mogli mnie usły​s zeć tylko Jen​s en i Liv. Jen​s en ma włą​czony wen​ty​la​tor, więc na pewno śpi. Odpływa w dzie​s ięć sekund po tym, jak go włą​czy. Roze​ś mia​łem się, gdyż Hanna miała rację. Miesz​ka​łem z Jen​s e​ nem przez lata i nie​n a​wi​d zi​łem tego prze​klę​tego wia​traka. — A Rob chra​p ie — wymru​czała, cału​jąc mnie w poli​czek. — Liv musi zasnąć przed nim, ina​czej w ogóle jej się to nie uda. Uspo​ko​jony tym, że dziew​czyna wyka​zała się wystar​cza​jącą czuj​n o​ś cią i nikt nie zapuka znie​n acka do drzwi, kiedy będziemy się kochać, prze​wró​ci​łem się na bok i przy​cią​g ną​

łem ją do sie​b ie. Hanna przy​tu​liła się, gotowa i chętna, lecz z pew​n o​ś cią nie miała ochoty tylko na szyb​kie bzy​kanko. Cho​d ziło o coś jesz​cze, coś się w niej prze​wa​lało pod powierzch​n ią. Dostrze​g a​łem to w otwar​tych w ciem​n o​ś ci oczach, jej zachłan​n ych poca​łun​kach, peł​n ym waha​n ia, jakby pyta​ją​cym dotyku. Widzia​łem to w spo​s o​b ie, w jaki przy​cią​ gała moją dłoń w miej​s ce, w któ​rym chciała być doty​kana: w szyję, po któ​rej zje​chała na pierś, w końcu poło​żyła ją na sercu. Biło jak osza​lałe. Pokój Hanny był led​wie kilka drzwi dalej, nie​moż​ liwe, żeby tak zmę​czyła ją droga. Coś ją tra​wiło; w świe​tle księ​życa widzia​łem, jak bez​g ło​ś nie otwiera i zamyka usta, jakby chciała coś powie​d zieć, lecz nie star​czało jej tchu. — Co się dzieje? — wyszep​ta​łem, przy​s u​wa​jąc usta do jej ucha. — Czy wciąż jesz​cze są inne? — zapy​tała. Odsu​n ą​łem się i zdez​o ​rien​to​wany spoj​rza​łem na nią. Inne kobiety? Sto razy chcia​łem wró​cić do tej roz​mowy, lecz jej deli​katne uniki w końcu prze​wa​żyły nad moją potrzebą wyja​ śnień. To Hanna chciała spo​ty​kać się z innymi, nie ufała mi, nie chciała zgo​d zić się na wyłącz​n ość. Czy może coś źle zro​

zu​mia​łem? Dla mnie nie było nikogo innego. — Czy nie tego wła​ś nie chcia​łaś? — odpar​łem. Wycią​g nęła się i poca​ło​wała mnie; jej usta już były tak dobrze mi znane, tak łatwo spa​jały się z moimi w swo​b od​n ym ryt​mie deli​kat​n ych poca​łun​ków, które nabie​rały inten​s yw​n o​ ści, że przez kilka gorącz​ko​wych chwil zasta​n a​wia​łem się, jak może sobie wyobra​zić dzie​ le​n ie się sobą z kim​kol​wiek innym. Pocią​g nęła mnie na sie​b ie, się​g nęła mię​d zy nas i prze​s u​n ęła moim peni​s em po swoim ciele. — Czy ist​n ieje reguła o upra​wia​n iu seksu bez zabez​p ie​cze​n ia dwa razy dzien​n ie? Wessa​łem się w skórę poni​żej jej ucha i wyszep​ta​łem: — Pro​p o​n uję zasadę, że nie ma nikogo innego. — Zatem łamiemy poprzed​n ią zasadę? — zapy​tała, uno​s ząc bio​d ra. Cho​lera jasna. Cho​lerny hałas.

Otwo​rzy​łem usta, żeby zapro​te​s to​wać, wresz​cie wal​n ąć pię​ ścią w stół i powie​d zieć, że mam dość tej powra​ca​ją​cej wciąż roz​mowy, która pro​wa​d zi doni​kąd, lecz w tej chwili Hanna wydała z sie​b ie cichy, głodny dźwięk i wygięła się w moją stronę, a ja wsu​n ą​łem się w nią głę​b oko, zagry​za​jąc wargi, żeby powstrzy​mać jęk. To było nie​re​alne; tysiące razy upra​ wia​łem seks, ale ni​g dy, przeni​g dy tak się nie czu​łem. Zagry​złem wargi do krwi; pod skórą w miej​s cach, w któ​rych mnie doty​kała, buch​n ął pło​mień. Potem jed​n ak Hanna zaczęła zata​czać kręgi bio​d rami, znaj​d u​jąc roz​kosz pode mną, a mnie wszel​kie słowa wypa​ro​wały z głowy. „Na miłość boską, jestem tylko czło​wie​kiem. Nie bogiem. Nie potra​fię się jej oprzeć, a zasta​n a​wiać się będę póź​n iej”. Wyda​wało mi się to lek​kim oszu​s twem; Hanna nie chciała oddać mi serca, lecz odda​wała swoje ciało. A może jeśli zdo​b ędę wystar​cza​jąco dużo jej przy​jem​n o​ś ci, nagro​ma​d zę ją w sobie, będę mógł uda​wać, że to coś wię​cej? W tej chwili nie​ważne, że bar​d zo będę tego póź​n iej żało​wał. ROZ​DZIAŁ

sie​d em​n a​sty Ni​g dy jesz​cze tak nie było. Ni​g dy. Powoli. Tak powoli, że nie byłam pewna, czy któ​re​kol​wiek z nas zdoła dotrzeć do końca i czy w ogóle nam na tym zależy. Nasze wargi dzie​liły mili​me​ try; prze​ka​zy​wa​li​śmy sobie z ust do ust oddech i szep​tane pyta​n ia: „Czu​jesz to?”, „Naprawdę to czu​jesz?”. Naprawdę to czu​łam. Czu​łam każde nie​równe ude​rze​n ie serca pod moją dło​n ią, drże​n ie jego ramion nade mną. Czu​łam nie​ wy​p o​wie​d ziane słowa na jego ustach, gdy pró​b o​wał coś powie​d zieć… Może to samo, co ja mil​cze​n iem pomi​ja​łam od chwili wej​ś cia do jego ciem​n ego pokoju. A może i wcze​ś niej. Chyba nie rozu​miał, o co pytam. Nie spo​d zie​wa​łam się, że tak ciężko będzie mi zapa​n o​wać nad sobą. Kocha​li​ś my się — i to w naj​praw​d ziw​s zym zna​cze​n iu tego słowa; jego skóra, moja skóra, nic nas nie dzie​liło. Nazwał mnie Hanną przy kola​cji… Chyba nikt dotąd w tym domu nie wypo​wie​d ział gło​ś no mojego imie​ nia. A cho​ciaż Jen​s en — naj​b liż​s zy przy​ja​ciel Willa — sie​d ział w pokoju obok, Will nie poszedł do niego, lecz został ze mną pozmy​wać naczy​n ia.

Przed pój​ś ciem spać rzu​cił mi zna​czące spoj​rze​n ie i wysłał na dobra​n oc wia​d o​mość: „Na wypa​d ek, gdy​b yś się zasta​n a​wiała — na noc nie będę zamy​kał drzwi na klucz”. W pokoju peł​n ym ludzi wyda​wał się nale​żeć do mnie. Tutaj jed​n ak, za zamknię​tymi drzwiami, nagle prze​s ta​łam być tego taka pewna. „Są inne kobiety?” „Myśla​łem, że tego wła​ś nie chcesz”. „Powin​n i​ś my wpro​wa​d zić zasadę, że nie ma innych…” „Zatem zła​miemy tę zasadę?” Cisza. Czego jed​n ak ocze​ki​wa​łam? Zamknę​łam oczy, otu​li​łam go moc​n iej ramio​n ami, pod​czas gdy on nie​mal cał​ko​wi​cie wysu​ nął się ze mnie, a następ​n ie wszedł powoli, dosko​n ale, cal po calu, stę​ka​jąc cicho pro​s to w moje ucho. — Tak dobrze, śli​weczko. Jego bio​d ra koły​s ały się nade mną. Jedną dło​n ią prze​s u​wał po moich żebrach w dół i w górę, potem ujął moją pierś i

wodził kciu​kiem po sutku. Uwiel​b ia​łam głę​b o​kie, stłu​mione dźwięki, które wyda​wał w takich chwi​lach; poma​g ały mi zapo​mnieć o tym, że tej nocy nie powie​d ział mi tego, co chcia​łam. A chcia​łam usły​s zeć: „Nie ma już innych kobiet”. Chcia​łam usły​s zeć: „Skoro robimy to bez zabez​p ie​cze​n ia, ni​ gdy nie zła​miemy tej zasady”. Ale to on wra​cał do tej roz​mowy, a ja ją koń​czy​łam. Czy naprawdę nie inte​re​s o​wało go nic oprócz przy​ja​ciółki do łóżka? Czy po pro​s tu trudno mu było pod​jąć temat? I dla​ czego zacho​wuję się tak bier​n ie? Tak jakby mój strach, że wszystko zepsuję, odbie​rał mi mowę. Will odchy​lił głowę do tyłu, jęcząc cicho, wsu​wa​jąc się we mnie i wysu​wa​jąc bole​ś nie powoli. Zamknę​łam oczy, przy​ci​s nę​łam zęby do jego karku, ugry​złam, ofia​ru​jąc mu każdy rodzaj przy​jem​n o​ś ci, jaki przy​cho​d ził mi do głowy. Chcia​łam, żeby jego pra​g nie​n ie zepchnęło w cień moje nie​d o​ś wiad​cze​n ie i nie​p ew​n ość. Chcia​łam zna​leźć spo​ sób, by usu​n ąć wszel​kie wspo​mnie​n ia o innych kobie​tach. Chcia​łam czuć, wie​d zieć, że Will należy do mnie. Przez krótki, bole​s ny moment zasta​n a​wia​łam się, ile kobiet

przede mną pra​g nęło tego samego. „Chcę czuć, że jesteś mój”. Napar​łam na jego klatkę pier​s iową tak, że musiał się ze mnie stur​lać, a ja weszłam na niego. Ni​g dy dotąd nie sie​d zia​łam na nim — nie w trak​cie seksu — i spo​g lą​d a​łam teraz nie​p ew​n ie, kła​d ąc mu dło​n ie na bio​d rach. — Ni​g dy tego nie robi​łam. Chwy​cił jedną dło​n ią za nasadę penisa i napro​wa​d ził mnie na sie​b ie, stę​ka​jąc, kiedy go w sie​b ie przy​ję​łam. — Po pro​s tu sprawdź, w jakiej pozy​cji ci naj​le​p iej — wymru​ czał, obser​wu​jąc mnie. — I wtedy zacznij. Zamknę​łam oczy, pró​b u​jąc róż​n ych pozy​cji, wal​cząc z zakło​ po​ta​n iem z powodu mojego nie​d o​ś wiad​cze​n ia. Wciąż cią​żyła mi świa​d o​mość tego uczu​cia, odzy​wa​ją​ cego się uci​s kiem w mojej piersi. Zasta​n a​wia​łam się, czy poru​s zam się ina​czej, bar​d ziej nie​zdar​n ie, mniej sek​s ow​n ie. Nie mia​łam poję​cia, czy mu z tym dobrze. — Pokaż — wyszep​ta​łam. — Mam wra​że​n ie, że kiep​s ko mi

idzie. — Chyba sobie żar​tu​jesz — wymru​czał w moją szyję. — Jest ide​al​n ie, rób tak przez całą noc. Spo​ci​łam się — nie z wysiłku, ale z ner​wów; mia​łam wra​że​n ie, jak​b ym za chwilę miała wysko​czyć ze skóry. Stare łóżko trzesz​czało przy każ​d ym poru​s ze​n iu, nie mogli​ś my więc zacho​wy​wać się jak zwy​kle, pod​s ka​ki​wać gwał​tow​n ie całymi godzi​n ami, wyko​rzy​s ty​wać całej prze​s trzeni mate​raca, ramy i podu​s zek. Zanim zdą​ży​łam się zorien​to​wać, Will uniósł mnie, prze​n iósł na pod​łogę i usiadł pode mną, żebym znów mogła się na niego nasu​n ąć. Teraz wszedł znacz​n ie głę​b iej; był tak twardy, że czu​łam jego nacisk w zupeł​n ie nowym, deli​kat​n ym miej​ scu. Roz​chy​lo​n ymi ustami prze​s u​wał po mojej klatce pier​s io​ wej, schy​lił głowę, by possać moje sutki i podmu​chać na nie. — Po pro​s tu mnie ujeż​d żaj — wystę​kał. — Tutaj nie musisz się przej​mo​wać hała​s em. Myślał, że mar​twi mnie trzesz​czące łóżko. Zamknę​łam oczy, pod​ś wia​d o​mie zaczę​łam się koły​s ać. Po chwili uzna​łam, że prze​s tanę, bo ta pozy​cja mi nie odpo​wiada, powiem mu, że dła​wią mnie nie​wy​p o​wie​dziane słowa i pyta​n ia bez odpo​wie​d zi; wtedy wła​ś nie Will

poca​ło​wał mnie w poli​czek, w usta i wyszep​tał: — Gdzie się podzie​wasz? Wróć do mnie. Znie​ru​cho​mia​łam na nim i opar​łam czoło o jego bark. — Za dużo myślę. — O czym? — Nagle zaczy​n am się dener​wo​wać, bo mam wra​że​n ie, jak​ byś był mój tylko w tych rzad​kich chwi​lach. Chyba taki układ podoba mi się mniej, niż myśla​łam. Wsu​n ął mi palec pod brodę i uniósł ją, więc musia​łam spoj​ rzeć na niego. Na krótko przy​ci​s nął usta do moich warg, po czym powie​d ział: — Jeśli tego chcesz, będę twój w każ​d ej sekun​d zie. Musisz mi to tylko powie​d zieć, śli​weczko. — Żebyś mnie tylko nie zła​mał. Nawet po ciemku widzia​łam, jak marsz​czy brwi. — Już to mówi​łaś. Dla​czego miał​b ym cię zła​mać? Myślisz, że był​b ym do tego zdolny? — Jego zra​-

niony głos tra​fiał w jakąś czułą strunę także we mnie. — Chyba byś mógł. Nawet wbrew swo​jej woli mógł​b yś to zro​b ić cho​ciażby teraz. Wes​tchnął i przy​s u​n ął twarz do mojej szyi. — Dla​czego nie dasz mi tego, czego pra​g nę? — A czego pra​g niesz? — zapy​ta​łam, prze​s u​wa​jąc się tak, by kolana mnie nie bolały i przy oka​zji ocie​ra​jąc o jego fiuta. Unie​ru​cho​mił mnie sil​n ym uści​s kiem. — Prze​s taję myśleć, kiedy tak robisz — ode​tchnął głę​b oko kilka razy i wyszep​tał: — Chcę cie​b ie. — Zatem… — wyszep​ta​łam, prze​n o​s ząc dło​n ie przez włosy na jego karku. — Czy będą inni? — Hanno, to ty musisz zde​cy​d o​wać. Zamknę​łam oczy, zasta​n a​wia​jąc się, czy to mi wystar​czy. Mogę mu obie​cać, że nie będę się uma​wiać z nikim innym i zapewne on przy​rzek​n ie to samo. Ale nie chcia​łam o tym sama decy​d o​wać. Jeśli Will też ma się zgo​d zić na mono​g a​ micz​n ość, to nie w wyniku nego​cja​cji — musi się zdecy​d o​ wać zakoń​czyć sprawy z innymi ze względu na uczu​cia do mnie. Nie może to być luźno rzu​cona obiet​n ica, coś w

rodzaju: „Jak posta​n o​wisz, będzie dobrze” albo „Może nie, może tak”. Wtedy jego usta odna​la​zły moje i poczu​łam naj​s łod​s zy, naj​ de​li​kat​n iej​s zy poca​łu​n ek, jakim kie​d y​kol​wiek Will mnie obda​rzył. — Powie​d zia​łem ci, chcę spró​b o​wać — wyszep​tał. — Ty twier​d zi​łaś, że się nie uda. Wiesz, jaki jestem, wiesz, że chcę się dla cie​b ie zmie​n ić. — Też tego chcę. — No to w porządku — poca​ło​wał mnie i znów zaczę​li​ś my: on deli​kat​n ie pod​rzu​cał cia​łem pode mną, ja zata​cza​łam lek​kie kółka bio​d rami, sie​d ząc na nim. Wdy​cha​łam powie​trze, które on wydy​chał, jego usta roz​kosz​n ie prze​s u​wały się po moich. Ni​g dy w życiu nie czu​łam się tak bli​s ko z dru​g im czło​wie​kiem. Jego ręce śli​zgały się po całym moim ciele: po piersi, twa​rzy, udach, bio​d rach, mię​d zy nogami. Szep​tał mi cicho zachęty pro​s to do ucha, mówiąc, jak bar​d zo mu dobrze, jak już jest bli​ sko, jak potrze​b uje mnie tak bar​d zo, że do pracy cho​d zi tylko po to, by wra​cać do mnie. Powie​d ział, że przy mnie czuje się jak w domu.

A póź​n iej nie dba​łam już o to, jak mi idzie, czy zdra​d zam nie​ do​ś wiad​cze​n ie i naiw​n ość. Liczyły się tylko jego usta przy​ci​ śnięte do mojej szyi i ramiona trzy​ma​jące mnie w uści​s ku tak moc​n ym, że mogłam się poru​s zyć, jedy​n ie przy​tu​la​jąc do niego. *** — Gotowa? — zapy​tał Will w nie​d zielę po połu​d niu, wsu​wa​ jąc się do mojego pokoju i cmo​ka​jąc mnie szybko w poli​czek. Całe przed​p o​łu​d nie minęło nam na takich ukry​tych grach: sekret​n ych poca​łun​kach w pustym kory​ta​rzu lub pośpiesz​n ych uści​s kach w kuchni. — Pra​wie. Jesz​cze tylko dopa​kuję kilka rze​czy, które daje mi mama. Poczu​łam jego ramiona obej​mu​jące mnie w talii i opar​łam się o niego ple​cami. Ni​g dy wcze​ś niej nie zwra​ca​łam uwagi na to, jak czę​s to Will mnie dotyka, dopóki nie zaczął tego robić swo​ bod​n ie. Zawsze lubił dotyk — deli​katne prze​s u​n ię​cie pal​cami po skó​rze, opie​ra​n ie dłoni na moim bio​d rze, sty​ka​n ie się naszych ramion — ale tak się do tego przy​zwy​cza​iłam, było mi z tym tak dobrze, że już prze​s ta​łam je zauwa​żać. W ten week​end zaś czu​łam utratę każ​d ego z tych drob​n ych gestów,

więc teraz chcia​łam to nad​ro​b ić. Już obli​cza​łam, o ile mil musimy się odda​lić, zanim popro​s zę, żeby się zatrzy​mał i przy​p o​mnę mu o jego obiet​ nicy wzię​cia mnie na tyl​n ym sie​d ze​n iu. Will odsu​n ął na bok mój kucyk i prze​s u​n ął ustami po szyi, zatrzy​mu​jąc się tuż za uchem. Usły​s za​łam dzwo​n ie​n ie klu​czy​ ków w jego dłoni, poczu​łam chłodny metal na brzu​chu, gdzie koszula odro​b inę mu się pod​n io​s ła. — Nie powi​n ie​n em tego robić — ode​zwał się. — Jen​s en chyba pró​b uje przy​ła​p ać mnie od śnia​d a​n ia, a naprawdę nie mam ochoty stra​cić głowy. Jego słowa ostu​d ziły moją gorączkę. Odsu​n ę​łam się, się​g a​jąc po koszulę leżącą po dru​g iej stro​n ie łóżka. — To do niego podobne — mruk​n ę​łam, wzru​s za​jąc ramio​ nami. Wie​d zia​łam, że dla mojego brata będzie to dziwne —  podob​n ie jak dla Willa i mnie, kiedy rodzina dowie się o nas — ale cały pora​n ek odtwa​rza​łam sobie w pamięci poprzed​n ią noc w pokoju gościn​n ym. W świe​tle dnia chcia​łam go zapy​ tać: „Czy naprawdę mówi​łeś prawdę, że chcesz tylko mnie?”. Bo wresz​cie czu​łam się gotowa sko​czyć na głę​-

boką wodę. Zapię​łam torbę i zdję​łam z łóżka. Will się​g nął przeze mnie i wyjął mi ją z ręki. — Czy mogę wziąć? Poczu​łam jego cie​p ło, zapach szam​p onu. Kiedy się wypro​s to​ wał, nie odsu​n ął, nie zwięk​s zył dystansu mię​d zy nami. Zamknę​łam oczy, pod​d a​jąc się zawro​towi głowy, gdyż jego bli​s kość zda​wała się zabie​rać całe powie​trze z pokoju. Prze​ chy​lił mi szyję, ujmu​jąc za pod​b ró​d ek i poca​ło​wał, prze​d łu​ża​ jąc deli​katny dotyk ust. Przy​s u​n ę​łam się bli​żej, goniąc za tym poca​łun​kiem. Uśmiech​n ął się. — Zapa​kuję bagaże i ruszamy w drogę, dobrze? — Dobrze. Prze​s u​n ął kciu​kiem po mojej dol​n ej war​d ze. — Nie​d ługo będziemy w domu — wyszep​tał. — A ja nie idę do sie​b ie. — Dobrze — odpar​łam; nogi się pode mną ugięły.

Uśmiech​n ął się znów, sze​roko, pod​n iósł torbę i wyszedł, a ja patrzy​łam za nim, led​wie zdolna ustać na nogach. Zeszłam na dół i w kuchni zasta​łam sio​s trę. — Wyjeż​d ża​cie? — zapy​tała, pod​cho​d ząc, żeby mnie uści​ skać. Przy​tu​li​łam się do niej i poki​wa​łam głową. — Will już wyszedł? — zapy​ta​łam Liv. Spoj​rza​łam w okno, ale go nie zauwa​ży​łam. Spie​s zyło mi się, żeby zna​leźć się w dro​d ze, móc mu powie​d zieć wszystko w dzień, bo wtedy nie można słów zigno​ro​wać. — Chyba poszedł się poże​g nać z Jen​s em — odparła, pod​cho​ dząc z powro​tem do miski jagód, które płu​kała. — Ładna z was para. — Co? Nie. — Na bla​cie sty​g ły cia​s teczka; wzię​łam garść i zapa​ko​wa​łam do papie​ro​wej torebki. —  Już ci mówi​łam, Liv, to nie tak. — Mów, co chcesz, Hanno, chło​p ak wpadł po uszy. Szcze​rze mówiąc, chyba nie tylko ja jedna to zauwa​ży​łam. Poczu​łam falę gorąca i pokrę​ci​łam głową. Wyję​łam z kre​

densu dwa sty​ro​p ia​n owe kubki, nala​łam kawy z wiel​kiego sta​ lo​wego ter​mosu, do swo​jej doda​łam cukru i mleka, do kawy Willa tylko mleka. — Ciąża rzu​ciła ci się na umysł. Nie o to w tym cho​d zi. —  Moja sio​s tra nie była głu​p ia, na pewno dosły​s zała nutę fał​ szu w moim gło​s ie tak wyraź​n ie, jak ja sama. — Może nie dla cie​b ie — odparła scep​tycz​n ie, krę​cąc głową. — Ale i tak nie wie​rzę w to, co mówisz. Bez​myśl​n ie zaga​p i​łam się w okno na podwó​rze. Wie​d zia​łam, na czym stoję z Wil​lem… albo tak mi się wyda​wało. Przez ostat​n ie kilka dni mię​d zy nami się zmie​n iło, teraz zale​żało mi na tym, by okre​ś lić, czym jest ten zwią​zek. Przed​tem bar​d zo bałam się sta​wiać jakie​kol​wiek gra​n ice, gdyż chcia​łam zacho​ wać prze​strzeń, żeby móc swo​b od​n ie oddy​chać — tak mi się wyda​ wało. Wyda​wało mi się, że będzie mnie draż​nić, jeśli Will wpi​s ze mnie w swój gra​fik tak zręcz​n ie, jak to robił z innymi kobie​tami. Ostat​n io jed​n ak moje upo​rczywe uni​ka​n ie zasad​n i​czej roz​mowy wyni​kało bar​d ziej z chęci ochrony mojego serca niż ze stra​chu przed swo​b odą, z jaką on pod​cho​d ził do wła​s nych uczuć. Jed​n ak nie zdało się to na nic. Wie​d zia​-

łam, że czeka nas powrót do tematu i roz​mowa, którą on pró​ bo​wał już zaczy​n ać. Ta, którą zaczę​li​ś my wczo​raj w nocy. Będę musiała wysta​wić się na ryzyko. Nad​s zedł czas. Gdzieś trza​s nęły gło​ś no drzwi, pod​s ko​czy​łam i spoj​rza​łam na kawę, którą wciąż mie​s za​łam. Liv dotknęła mojego ramie​n ia. — Na moment zamie​n ię się w star​s zą sio​s trę. Uwa​żaj, dobrze? — powie​d ziała. — To jed​n ak ten dia​bo​liczny Will Sum​n er. I to wła​ś nie przede wszyst​kim dla​tego byłam prze​ra​żona, że popeł​n iam błąd. *** Z kawą i pro​wian​tem na drogę obe​s złam dom i poże​g na​łam się ze wszyst​kimi. Rodzina roz​p ro​s zyła się po poko​jach, nie udało mi się zna​leźć mojego brata i kie​rowcy. Wyszłam na dwór, żeby spraw​d zić, czy nie ma ich przy samo​ cho​d zie. Pod moimi sto​p ami chrzę​ś cił żwir. Pode​s złam pod garaż i zatrzy​ma​łam się na dźwięk dwóch zna​jo​mych gło​s ów nio​s ą​cych się w chłod​nym poran​n ym powie​trzu na tle śpiewu pta​ków i szumu

drzew. — Zasta​n a​wiam się, co mię​d zy wami jest — mówił mój brat. — Nic — odparł Will. — Znamy się. Spo​ty​kamy się na twoje wła​s ne życze​n ie, mógł​b ym dodać. — Czy to tak się teraz nazywa? — zapy​tał Jen​s en. — Wyda​ je​cie się być bar​d zo bli​s ko. Will zaczął coś mówić, ale prze​rwał; odsu​n ę​łam się, żeby mój długi cień nie był widoczny dla osób w garażu. — Uma​wiam się z kil​koma kobie​tami — zaczął Will; nie​mal widzia​łam, jak dra​p ie się po szczęce. —  Ale nie z Ziggy. Przy​jaź​n imy się, to wszystko. Poczu​łam się tak, jakby ktoś mnie oblał zimną wodą. Skórę pokryła mi gęsia skórka i choć mia​łam świa​d o​mość, że Will prze​cież postę​p uje zgod​n ie z usta​lo​n ymi przez nas regu​łami, poczu​łam ucisk w żołądku. — W sumie… — cią​g nął — jestem zain​te​re​s o​wany czymś poważ​n iej​s zym z jedną z kobiet, z któ​rymi się uma​wiam. —  Serce zaczęło mi walić, o mało nie pode​s złam do nich, żeby zapo​b iec dal​s zym zwie​rze​-

niom, wtedy jed​n ak Will dodał: — Więc chyba skoń​czę z innymi. Chyba po raz pierw​s zy chcę cze​g oś wię​cej… Ale ona jest nie​u fna, ciężko mi pójść dalej i zerwać z nawy​kami, sam wiesz. Poczu​łam, jak ramiona opa​d ają mi bez​s il​n ie. Opar​łam się o bramę, żeby utrzy​mać rów​n o​wagę. Brat coś mówił, ale prze​ sta​łam go słu​chać. *** Stwier​d ze​n ie, że w dro​d ze powrot​n ej w samo​cho​d zie pano​ wała ciężka atmos​fera, byłoby gru​b ym nie​do​p o​wie​d ze​n iem. Przez nie​mal godzinę jazdy wypo​wie​d zia​ łam led​wie kilka zdaw​ko​wych słów. — Głodna jesteś? — Nie. — Odpo​wiada ci tem​p e​ra​tura? Nie za cie​p ło, nie za zimno? — Jest dobrze. — Możesz to wrzu​cić w GPS? — Jasne.

— Możemy zro​b ić postój na ubi​ka​cję? — Pew​n ie. Naj​g or​s ze, że na pewno zacho​wy​wa​łam się jak roz​p usz​czona księż​n iczka i byłam w sto​s unku do Willa nie​s pra​wie​d liwa. Prze​cież z tego, co powie​d ział Jen​s e​n owi, mogłam tylko wnio​ sko​wać, że prze​s trze​g ał usta​lo​n ych przeze mnie zasad. Ni​g dy nie ocze​ki​wa​łam od niego wier​n o​ś ci… Aż do zeszłej nocy. „Prze​mów, Hanno. Powiedz mu, czego pra​g niesz”. — Na pewno wszystko dobrze? — zapy​tał on, rzu​ca​jąc mi krót​kie spoj​rze​n ie. — Jesteś bar​d zo mil​cząca. Obró​ci​łam się i spoj​rza​łam na jego pro​fil: pod​b ró​d ek z trzy​ dnio​wym zaro​s tem, usta skrzy​wione w uśmie​chu, gdyż wie​ dział, że go obser​wuję. Kilka razy prze​chwy​cił moje spoj​rze​ nie, się​g nął po moją dłoń i uści​s nął. To znacz​n ie wię​cej niż seks. Will był moim naj​b liż​s zym przy​ja​cie​lem i jedy​n ym, któ​ rego chcia​łam nazwać moim face​tem. Świa​d o​mość, że przez cały ten czas był z innymi, przy​p ra​ wiała mnie o mdło​ś ci. Byłam prze​ko​n ana, że po tym week​en​

dzie już się z nimi nie spo​tka, gdyż — Boże! — upra​wia​li​ś my seks bez pre​zer​wa​tywy. Jeśli to nie jest wystar​cza​jący powód do poważ​n ej roz​mowy, to nie wiem, co musia​łoby się zda​rzyć. Czu​łam się tak bli​s ko niego; naprawdę czu​łam, jak​b y​ś my byli dla sie​b ie kimś znacz​n ie wię​cej niż przy​ja​ciółmi. Przy​ci​s nę​łam palce do oczu, czu​jąc zazdrość i zde​n er​wo​wa​ nie i… Teraz z całych sił pra​g nę​łam to jak naj​s zyb​ciej wyja​ śnić. Dla​czego tak łatwo mi roz​ma​wiać z Wil​lem o moich uczu​ ciach oprócz tych, które doty​czą nas obojga? Kiedy zatrzy​ma​li​ś my się na tan​ko​wa​n ie, ucie​kłam w muzykę w jego tele​fo​n ie, ukła​d a​jąc w gło​wie zda​n ia, jakich powin​n am użyć. Zna​la​złam pio​s enkę, któ​rej pra​wie na pewno nie zno​s ił, uśmiech​n ę​łam się, patrząc, jak odwie​s za pompę i wraca do samo​chodu. Wsiadł i zamarł z ręką w pół drogi do sta​cyjki. — Garth Bro​o ks? — Jeśli go nie lubisz, dla​czego masz go w tele​fo​n ie? — zapy​ ta​łam. „Dobry począ​tek — pomy​ś la​łam. — Słowa to krok w dobrym

kie​runku. Zacznijmy roz​mowę, przy​g o​tuję grunt pod mięk​kie lądo​wa​n ie i sko​czę”. Rzu​cił mi uda​wane spoj​rze​n ie pełne nie​s maku, jakby spró​b o​ wał cze​g oś obrzy​d li​wego, po czym ruszył. Po gło​wie ska​kały mi słowa: „Chcę być twoja. Chcę, żebyś był mój. Pro​s zę, powiedz, że w ciągu ostat​nich paru tygo​d ni, kiedy tak dobrze nam się ukła​d ało, nie byłeś z inną. Pro​s zę, powiedz, że nie tylko ja tak czuję”. Otwo​rzy​łam jego apli​ka​cję iTu​n es i zaczę​łam znów prze​g lą​d ać pio​s enki, szu​ka​jąc cze​g oś lep​s zego, co poprawi mi nastrój i doda pew​n o​ś ci sie​b ie, kiedy na ekra​n ie wyświe​tliła się wia​d o​ mość. „Prze​p ra​s zam, że nie odpo​wie​d zia​łam wczo​raj! Tak, we wto​rek wie​czo​rem jestem wolna i nie mogę się docze​kać spo​tka​n ia. U mnie? Xoxox”. Kitty. Zabra​kło mi powie​trza chyba na całą minutę. Zga​s i​łam ekran i zapa​d łam głę​b iej w fotel. Czu​łam się tak, jakby ktoś wycią​g nął mi żołą​d ek przez gar​-

dło. W żyłach krą​żyła mi adre​n a​lina, zale​wały mnie zaże​n o​wa​ nie i gniew. Gdzieś pomię​d zy bzy​ka​n iem mnie bez gumki w domu moich rodzi​ców a poran​n ym poca​łun​kiem w szyję Will zna​lazł chwilę, by napi​sać do Kitty i umó​wić się z nią na wto​rek. Wyj​rza​łam przez okno. Wyjeż​d ża​li​ś my ze sta​cji i włą​cza​li​ś my się do ruchu na dro​d ze. Deli​kat​n ie upu​ści​łam tele​fon na kolana Willa. Po kilku minu​tach rzu​cił na niego okiem, ale nie ode​zwał się ani sło​wem. Nawet nie wyda​wał się zasko​czony. Mia​łam ochotę scho​wać się w mysią dziurę. *** Dotar​li​ś my pod moje miesz​ka​n ie, lecz Will nawet nie pró​b o​ wał wejść na górę. Zanio​s łam torbę pod drzwi i sta​n ę​li​ś my nie​zręcz​n ie. Odsu​n ął mi z policzka kosmyk wło​s ów; kiedy się skrzy​wi​łam, szybko opu​ś cił dłoń. — Na pewno wszystko w porządku? Kiw​n ę​łam głową.

— Jestem tylko zmę​czona. — To pew​n ie zoba​czymy się jutro? — zapy​tał. — Zawody są w sobotę, więc na początku tygo​d nia zro​b imy kilka dłuż​ szych tre​n in​g ów, a póź​n iej odpocz​n iemy. — Dobry plan. — To do zoba​cze​n ia rano. Nagle poczu​łam despe​racką chęć zatrzy​ma​n ia go, dania mu jesz​cze jed​n ej szansy, wyja​ś nie​n ia wszyst​kiego. Może nawet okaże się, że to jakieś nie​p o​ro​zu​mie​n ie. — Tak i… zasta​n a​wia​łam się, czy miał​b yś ochotę wpaść we wto​rek wie​czo​rem — powie​d zia​łam, kła​d ąc mu rękę na przed​ ra​mie​n iu. — Chyba powin​n i​ś my poroz​ma​wiać, prawda? O tym, co zaszło w week​end. Spoj​rzał w dół na moją dłoń i wziąw​s zy mnie za rękę, splótł palce z moimi. — Nie możemy teraz poroz​ma​wiać? — zapy​tał, marsz​cząc brwi, wyraź​n ie zdzi​wiony. W końcu była dopiero dzie​więt​n a​ sta, nie​d zielny wie​czór. — Hanno, co się dzieje? Chyba coś mi umyka.

— Droga była długa, jestem zmę​czona. Jutro czeka mnie popo​łu​d nie w labo​ra​to​rium, ale we wto​rek będę wolna. Dasz radę? — Zasta​n a​wia​łam się, czy moje spoj​rze​n ie jest rów​n ie bła​g alne jak głos roz​brzmie​wa​jący w mojej gło​wie: „Pro​s zę, zgódź się. Pro​s zę, zgódź się”. Obli​zał usta, spoj​rzał pod nogi i potem na nasze sple​cione dło​n ie. Czu​łam upły​wa​jące sekundy; powie​trze zagę​ś ciło się tak mocno, że nie​mal prze​s ta​łam oddy​chać. — Wła​ś ci​wie — powie​d ział i zatrzy​mał się, jakby zasta​n a​wia​ jąc — mam coś pil​n ego… w pracy. We wto​rek mam spo​tka​ nie w pracy do późna — wymam​ro​tał. Kła​mał. — Ale może w ciągu dnia albo… — Nie, w porządku. Widzimy się jutro rano. — Na pewno? — zapy​tał. Mia​łam wra​że​n ie, że serce mi zama​rza w sopel lodu. — Tak. — Dobrze, w takim razie… — wska​zał drzwi za sobą — to ja już pójdę. Na pewno wszystko gra?

Nie odpo​wie​d zia​łam, wpa​tru​jąc się w jego buty. Will poca​ło​ wał mnie w poli​czek i wyszedł, a ja prze​krę​ci​łam klucz w drzwiach i poszłam pro​s to do sypialni. Do rana nie będę myśleć o niczym. *** Spa​łam jak zabita, obu​d ził mnie dopiero budzik o pią​tej czter​ dzie​ś ci pięć. Wycią​g nę​łam rękę, uci​s zy​łam go i leża​łam, wpa​tru​jąc się w fos​fo​ry​zu​jącą nie​b ie​s ką wska​zówkę. Will mnie okła​mał. Pró​b o​wa​łam wytłu​ma​czyć to racjo​n al​n ie; uda​wa​łam, że to nie​ wiele zna​czy, gdyż dotąd for​mal​n ie nic nas nie łączyło, może nawet nie byli​ś my razem… jed​n ak to też brzmiało fał​s zy​wie. Ponie​waż im bar​d ziej usi​ło​wa​łam wmó​wić sobie, że Will to gracz, któ​remu nie wolno ufać, tym bar​d ziej w głębi duszy wie​rzy​łam, że sobot​n ia noc zmie​n iła wszystko. Ina​czej bym się tak nie czuła. Dla niego naj​wi​d ocz​n iej uma​wia​nie się z innymi kobie​tami nie było niczym złym, dopóki nie usią​d ziemy i nie przy​p ie​czę​tu​jemy ofi​cjal​n ie naszych spo​tkań jako związku. Mnie ni​g dy nie uda się tak swo​b od​n ie oddzie​ lać uczuć od seksu. Pro​s te stwier​d ze​n ie, że chcę być tylko z Wil​lem, wystar​czyło, bym docho​wała mu wier​n o​ś ci.

Bar​d zo się od sie​b ie róż​n imy. Liczby przed moimi oczami zama​zały się; mru​g a​n iem sta​ra​łam się odpę​d zić łzy, kiedy budzik ponow​nie prze​rwał ciszę. Czas wstać na bie​g a​n ie, Will będzie cze​kał. I co z tego? Usia​d łam, wyję​łam wtyczkę budzika ze ściany i prze​wró​ci​łam się na drugi bok. Śpię dalej. *** W ponie​d zia​łek przez więk​s zość dnia byłam w pracy, a tele​ fon wyłą​czy​łam. Poszłam do domu dopiero długo po zacho​ dzie słońca. We wto​rek wsta​łam przed budzi​kiem i poszłam do siłowni pobie​g ać na bieżni. To nie to samo, co prze​mie​rza​n ie ście​żek w parku z Wil​lem, ale teraz już mnie to nie obcho​d ziło. Ruch poma​g ał mi ode​tchnąć, pomy​ś leć, upo​rząd​ko​wać emo​cje i dawał krótką chwilę wytchnie​n ia od myśli o tym face​cie i tym, co robi dzi​ siaj wie​czo​rem… Bie​g łam chyba szyb​ciej niż kie​d y​kol​wiek. Póź​n iej haro​wa​łam w labo​ra​to​-

rium, nie​mal nie odry​wa​jąc się od pracy, wresz​cie o pią​tej musia​łam wyjść, gdyż przez cały dzień nie mia​łam w ustach nic oprócz jogurtu i czu​łam, że zaraz padnę na nos. Kiedy dotar​łam do domu, Will cze​kał pod drzwiami. — Cześć — powie​d zia​łam, zwal​n ia​jąc na jego widok. Obró​cił się, wło​żył ręce do kie​s zeni i przez długą chwilę przy​ glą​d ał mi się tylko. — Tele​fon ci się zepsuł, Hanno? — zapy​tał wresz​cie. Poczu​łam ukłu​cie winy, po czym wypro​s to​wa​łam się i spoj​rza​ łam mu w oczy. — Nie. Pode​s złam do drzwi i otwo​rzy​łam je, zacho​wu​jąc dystans mię​ dzy nami. — Co się dzieje, do cho​lery? — zapy​tał, wcho​d ząc za mną do domu. No dobrze, w końcu dotar​li​ś my do tego punktu. Spoj​rza​łam na jego ubra​n ie. Naj​wy​raź​n iej wła​ś nie wró​cił z pracy; nie mogłam się nie zasta​n a​wiać, czy wpadł do mnie po dro​d ze do… do niej. Tak sobie, wszedł, żeby się roz​mó​wić, zanim

zacznie z inną. Nie byłam pewna, czy kie​d y​kol​wiek zro​zu​ miem, jak może tak bar​d zo sza​leć za mną, jed​n o​cze​ś nie bzy​ka​ jąc inne kobiety. — Prze​cież masz spo​tka​n ie do późna — wymam​ro​ta​łam, odwra​ca​jąc się i kła​d ąc klucz na bla​cie. Zawa​h ał się, zamru​g ał i w końcu powie​d ział: — Mam. Na szó​s tą. Roze​ś mia​łam się. — Aha — odpar​łam. — Hanno, co z tobą, do dia​b ła? Co zro​b i​łem? Obró​ci​łam się twa​rzą do niego… ale stchó​rzy​łam, wbi​łam wzrok w jego polu​zo​wany kra​wat i koszulę w prążki. — Nic nie zro​b i​łeś — zaczę​łam, łamiąc sobie serce. — Powin​ nam była być uczciwa w spra​wie moich wła​s nych uczuć. Albo… ich braku. Otwo​rzył sze​roko oczy. — Słu​cham? — U rodzi​ców poszli​ś my za daleko. Zbli​ży​li​ś my się, o mało

nas nie przy​ła​p ali. Ow​s zem, czu​łam dresz​czyk emo​cji. Może ponio​s ło mnie po tym wszyst​kim, co powie​d zie​li​ś my sobie w sobotę w nocy. —  Odwró​ci​łam się, wzię​łam do ręki pocztę ze stołu i poczu​łam, jak moje serce się roz​p ada na kawałki, zmie​n ia​jąc się w pustą sko​rupę. Zmu​s i​łam się do uśmie​chu i wzru​s zy​łam non​s za​ lancko ramio​n ami. —  Mam dwa​d zie​ś cia cztery lata, Will. Chcę się zaba​wić. Stał i mru​g ał, koły​s ząc się lekko, jak​b ym rzu​ciła w niego czymś cięż​s zym niż słowa. — Nie rozu​miem. — Prze​p ra​s zam. Powin​n am była zadzwo​n ić albo… — pokrę​ci​ łam głową, sta​ra​jąc się pozbyć szumu w uszach. Skóra mnie pie​kła, w piersi bolało, jakby wbi​jały się w nią poła​mane żebra. — Wyda​wało mi się, że potra​fię, ale jed​n ak nie. W ten week​end się o tym prze​ko​n a​łam. Prze​p ra​s zam. Odstą​p ił krok do tyłu i rozej​rzał wokół, jakby nagle się obu​ dził i zorien​to​wał, gdzie się znaj​d uje. — Rozu​miem. Widzia​łam, jak prze​łyka ślinę i prze​s uwa dło​n ią po wło​s ach.

Jakby sobie coś przy​p o​mi​n a​jąc, pod​n iósł wzrok. — Czy to ozna​cza, że w sobotę nie pobie​g niesz? Ciężko tre​ no​wa​li​ś my i… — Przyjdę. Ski​n ął raz głową, po czym odwró​cił się, wyszedł przez drzwi i znik​n ął, praw​d o​p o​d ob​n ie na zawsze. ROZ​DZIAŁ OSIEM​NA​STY Nie​d a​leko domu mojej mamy znaj​d o​wało się wzgó​rze, z któ​ rego zjeż​d żało się pro​s to na pod​jazd. Jechało się pod górę, potem trzeba było skrę​cić w dół, tak że kie​rowca w ogóle nie widział drogi przed sobą. Nauczy​li​ś my się trą​b ić przed wjaz​d em w zakręt, jed​n ak ci, któ​rzy jechali tędy pierw​s zy raz, nie zda​wali sobie sprawy z zasadzki, a potem z wypie​kami na twa​rzach opo​wia​d ali nam o „zakrę​cie śmierci”. Zapewne mama lub ja mogli​b y​ś my posta​wić tam lustro, lecz ni​g dy jakoś tego nie zro​b i​li​ś my. Mama twier​d ziła, że lubi uży​

wać klak​s onu, lubi tę chwilę zawie​rze​n ia, gdyż znała mój roz​ kład dnia i sam zakręt tak dobrze, że nie musiała widzieć, co jest przed nią, by wie​d zieć, co ją czeka. Ja z kolei nie mogłem zde​cy​d o​wać, czy podoba mi się to uczu​cie, czy wręcz prze​ciw​ nie. Musia​łem wie​rzyć, że za zakrę​tem nikogo nie ma, i to mnie dener​wo​wało — nie​ś wia​d o​mość tego, co nad​cho​d zi, lecz uwiel​b ia​łem moment rado​ś ci i swo​b ody nastę​p u​jący przy zjeź​d zie wolną drogą. Przy Han​n ie wła​ś nie tak się czu​łem. Była moim zakrę​tem, moim tajem​n i​czym wzgó​rzem, nie zdo​ła​łem pozbyć się wra​że​ nia, że może mnie kie​d yś przy​p ra​wić o potężny wstrząs. Jed​ nak znaj​d u​jąc się przy niej, tak bli​s ko, bym mógł jej doty​kać, cało​wać, wysłu​chi​wać wariac​kich teo​rii o dzie​wic​twie i miło​ ści, czu​łem eufo​ryczną mie​s zankę spo​koju, unie​s ie​n ia i pra​g nie​n ia, jakiej nie zazna​łem ni​g dy dotąd. W takich chwi​lach nie bałem się, że możemy się nawza​jem zra​n ić. Chcia​łem mieć nadzieję, że Hanna potrak​tuje dzi​s iej​s ze zaj​ ście jak przej​ś ciowe zakłó​ce​n ia, mocny zakręt, po któ​rym wyj​ dziemy na pro​s tą i nasz zwią​zek się nie skoń​czy, zanim jesz​ cze na dobre się zaczął.

Może to jej młody wiek; kiedy pró​b o​wa​łem sobie przy​p o​ mnieć sie​b ie jako dwu​d zie​s tocz​te​ro​latka, pamię​ta​łem tylko mło​d ego kre​tyna pra​cu​ją​cego do późna w labo​ra​to​rium, a potem co noc sza​le​ją​cego z inną kobietą. Pod pew​n ymi wzglę​ dami Hanna była znacz​n ie doj​rzal​s za niż ja w jej wieku, jak​b y​ śmy nale​żeli do odręb​n ych gatun​ków. Dawno temu miała rację, twier​d ząc, że od zawsze umiała być doro​s ła, a teraz musi się nauczyć być dziec​kiem. Wła​ś nie doko​n ała pierw​ szego nie​d oj​rza​łego wyboru tym zerwa​niem, wyka​zu​jąc brak jakich​kol​wiek zdol​n o​ś ci do komu​n i​ka​ cji. „Dobra robota, śli​weczko”. Odpro​wa​d zi​łem Kitty do tak​s ówki i około ósmej wró​ci​łem do pracy z zamia​rem poczy​ta​n ia i zapo​mnie​n ia o całym świe​cie na naj​b liż​s ze kilka godzin. Jed​n ak w dro​d ze do mojego gabi​n etu miną​łem drzwi Maxa: w pomiesz​ cze​n iu paliło się świa​tło, a on sam sie​d ział za bur​kiem. — Co ty tu jesz​cze robisz? — zapy​ta​łem, sta​jąc w progu i opie​ra​jąc się o fra​mugę. Przy​ja​ciel uniósł wzrok i głowę, którą wcze​ś niej opie​rał na rękach.

— Sara wyszła z Chloe. Uzna​łem, że nad​g o​n ię robotę —  przyj​rzał mi się z lek​kim nie​p o​ko​jem. —  Wyda​wało mi się, że wysze​d łeś kilka godzin temu. Dla​czego wró​ci​łeś? Jest wto​rek… Przez moment wpa​try​wa​li​ś my się w sie​b ie, w powie​trzu zawi​ sło nie​za​d ane pyta​n ie. Od tak dawna nie spę​d za​łem wtor​ko​ wych wie​czo​rów z Kitty, że chyba nawet Max nie wie​d ział dokład​n ie, o co pyta. — Widzia​łem się dzi​s iaj z Kitty — przy​zna​łem. — Wcze​ś niej, tylko na chwilę. Zmarsz​czył ziry​to​wany brwi, lecz powstrzy​ma​łem go unie​ sioną dło​n ią. — Zapro​s i​łem ją na drinka po pracy… — Naprawdę, Will, ale z cie​b ie palant… — Żeby to skoń​czyć, dupku — wark​n ą​łem zeźlony. — Mie​li​ śmy układ bez zobo​wią​zań, ale chcia​łem jej wyraź​n ie powie​ dzieć, że to koniec. Od dawna się z nią nie widzia​łem, ale ona w każdy ponie​d zia​łek wciąż spraw​d zała, czy jestem wolny. Skoro na​d al robiła sobie nadzieję, czu​łem, jak​b ym zdra​d zał Hannę.

Na sam dźwięk jej imie​n ia poczu​łem skurcz w żołądku. Dzi​s iaj naprawdę naro​b i​li​ś my bała​g anu. Hanna ni​g dy jesz​cze nie była tak odle​g ła, tak zamknięta. Zaci​ sną​łem zęby i zapa​trzy​łem się w ścianę. Kła​mała, na pewno. Ale dla​czego? Fotel zaskrzy​p iał, kiedy Max się w nim odchy​lił. — To co tu robisz? Gdzie twoja Hanna? Prze​n io​s łem spoj​rze​n ie na niego i w końcu dotarło do mnie, jak wygląda mój przy​ja​ciel. Zmę​czony, wstrzą​ś nięty, zupeł​n ie nie​p o​d obny do zwy​kłego Maxa nawet pod koniec dłu​g iego dnia pracy. — A co się z tobą dzieje? — odpar​łem pyta​n iem na pyta​n ie. — Wyglą​d asz jak prze​p usz​czony przez wyży​maczkę. Wresz​cie się roze​ś miał i pokrę​cił głową. — Nie masz poję​cia, koleś. Zgar​n ijmy Bena i chodźmy na bro​ wara. *** Dotar​li​ś my do baru na krótko przed Ben​n et​tem. Kiedy usie​d li​ śmy przy stole nie​d a​leko tarcz do darta i zepsu​tej maszyny

do kara​o ke, wkro​czył Ben​n ett wciąż w ele​g anc​kim ciem​n ym gar​n i​tu​rze i z takim zmę​cze​n iem na twa​rzy, że wywnio​s ko​wa​łem, iż chyba żaden z nas nie wytrzyma za długo przy sto​liku. — Ostat​n io czę​s to piję przez cie​b ie w tygo​d niu, Will —  wymam​ro​tał Ben​n ett, sia​d a​jąc. — To zamów colę — odpa​ro​wa​łem. Obaj spoj​rze​li​ś my na Maxa w ocze​ki​wa​n iu na jego żar​to​b liwe i dłu​g ie wywody o tym, jakim świę​to​kradz​twem jest zama​wia​n ie die​te​tycz​n ej coli w bry​tyj​s kim pubie, lecz on dziw​n ie mil​czał i gapił się w kartę, po czym zamó​wił to, co zwy​kle: guin​n essa, che​ese​b ur​g era i frytki. Mad​d ie przy​jęła nasze zamó​wie​n ia i znik​n ęła. Po raz kolejny weszli​ś my tu we wtor​kowy wie​czór i jak poprzed​n io bar był pra​wie pusty. Przy naszym sto​liku pano​wała dziwna cisza, jakby nie chciało nam się nawet zaczy​n ać zwy​kłych prze​ko​ ma​rza​n ek. — No naprawdę, co się z tobą dzieje? — zapy​ta​łem Maxa po raz kolejny. Posłał mi ten swój cha​rak​te​ry​s tyczny uśmiech, ale już po

chwili pokrę​cił głową. — Zapy​taj mnie, jak już obalę dwa piwa — uśmiech​n ął się sze​roko do Mad​d ie, która posta​wiła nam napoje na stole, i mru​g nął do niej. — Dzięki, kochana. — Max napi​s ał, że skoro dziew​czyny wyszły razem, zbie​ramy się tutaj — ode​zwał się Ben​n ett i łyk​n ął piwa. — Którą z kobiet Willa obra​b iamy dzi​s iaj? — Teraz jest tylko jedna — wymam​ro​ta​łem. — A ponie​waż Hanna wła​ś nie wszystko skoń​czyła, więc wła​ś ci​wie chyba nie ma żad​n ej. — Ben​n ett spoj​rzał na mnie z tro​s ką w oczach. — Powie​d ziała, że nie chce tego. — Szlag by to — wymam​ro​tał Max, prze​cie​ra​jąc twarz rękami. — Pro​b lem w tym — cią​g ną​łem — że dla mnie to wszystko bzdura. — Will… — ostrze​g aw​czo zaczął Ben​n ett. — Nie — zby​łem go mach​n ię​ciem ręki, czu​jąc zale​wa​jącą mnie falę ulgi, gdy coraz bar​d ziej uświa​d a​mia​łem sobie ten fakt. Tak, dzi​s iaj wie​czo​rem Hanna była na pewno wku​rzona — wciąż nie zna​łem powodu — ale pamię​ta​

łem, jak się kocha​li​ś my na pod​ło​d ze w środku nocy, pamię​ta​ łem pra​g nie​n ie w jej oczach, jakby nie tylko mnie chciała, jakby zaczęła mnie potrze​b o​wać. — Wiem, że ona czuje to samo. W ostatni week​end coś się wyda​rzyło mię​d zy nami — powie​ dzia​łem. — Seks zawsze był fan​ta​s tyczny, ale u jej rodzi​ców poczu​li​ś my coś głęb​s zego. Ben​n ett chrząk​n ął. — Zaraz. Upra​wia​li​ś cie seks w domu jej rodzi​ców? Uzna​łem, że jego dwu​znaczny ton wyra​żał podziw, więc cią​ gną​łem: — Chyba wresz​cie miała przy​znać, że łączy nas coś wię​cej niż seks i przy​jaźń — unio​s łem szklankę do ust i łyk​n ą​łem. — Ale następ​n ego ranka nagle się zamknęła. Jakby sama sie​ bie pró​b o​wała prze​ko​n ać, że nic nie było. Obaj przy​ja​ciele zamy​ś lili się nad moimi sło​wami, pomru​ku​jąc cicho. W końcu Ben​n ett zapy​tał: — Czy zde​cy​d o​wa​li​ś cie się na mono​g a​micz​n ość? Prze​p ra​ szam, ale chyba nie nadą​żam za roz​wo​jem wyda​rzeń w waszym związku. Twoja prze​s złość z kobie​tami nie świad​czy o tobie naj​le​p iej.

— Hanna wie​d ziała, że chcia​łem wyłącz​n o​ś ci, ale zgo​d zi​łem się na otwar​tość, bo ona tego pra​g nęła. Dla mnie ona jest jedyna — powie​d zia​łem, nie przej​mu​jąc się tym, że zapewne w swoim cza​s ie moi kochani przy​ja​ciele zemsz​czą się na mnie za to wyzna​n ie. Zasłu​ży​łem na to, a naj​ śmiesz​n iej​s ze, że podo​bało mi się nale​że​n ie wyłącz​n ie do niej. — Wy to prze​wi​d zie​li​ ście i nie mam pro​b lemu z przy​zna​n iem wam racji. Hanna jest piękna, zabawna, sek​s owna i cho​ler​n ie inte​li​g entna. Dla mnie to ideał kobiety. Mam nadzieję, że dzi​s iej​s za sprzeczka to tylko potknię​cie na naszej wspól​n ej dro​d ze, bo ina​czej chyba walił​b ym głową w ścianę. Ben​n ett roze​ś miał się i unió​s ł​s zy szklankę, trą​cił nią w moje piwo. — No to wypijmy za to, żeby Hanna dała się prze​ko​n ać. Max rów​n ież uniósł szklankę, wie​d ząc, że nie ma już nic do doda​n ia. Skrzy​wił się prze​p ra​s za​jąco, jakby wszystko, co się stało, było jego winą, bo to prze​cież on kilka mie​s ięcy temu życzył mi nie​p o​wo​dze​n ia w miło​ś ci.

Po moim wystą​p ie​n iu znów zapa​d ła cisza, a wraz z nią wró​cił dziwny nastrój. Sta​ra​łem się nie pod​dać. Oczy​wi​ś cie, mar​twi​łem się, czy uda mi się na nowo zdo​ być Hannę. Od pierw​s zej chwili, kiedy wsu​nęła mi palce pod koszulę na para​p e​tówce, byłem stra​cony dla innych kobiet. Cho​lera, to się zaczęło jesz​cze wcze​ś niej. Wpa​d łem już w chwili, kiedy poło​ży​łem czapkę na jej cudow​n ie potar​g a​n ych od snu wło​s ach przed naszym pierw​s zym tre​n in​g iem. Jed​n ak mimo pew​n o​ś ci, że skła​mała, mówiąc o swo​ich uczu​ ciach, bo naprawdę jed​n ak coś do mnie czuje, znów wkra​d ło się zwąt​p ie​n ie. Dla​czego kła​mała? Co zaszło mię​d zy nocą, kiedy się kocha​li​ś my —  bo tak to trzeba nazwać — a wej​ś ciem do samo​chodu następ​ nego ranka? Ben​n ett prze​rwał mi to sta​cza​n ie się po równi pochy​łej swo​ imi wła​s nymi kło​p o​tami. — No dobra, skoro już tak się sobie zwie​rzamy, chyba przy​ szła kolej na mnie. Cały ten ślub zaczyna nas powoli dopro​ wa​d zać do sza​leń​s twa. Wszy​s cy zjeż​d żają się do San Diego — dosłow​n ie wszy​s cy, cio​cie, cio​teczne bab​cie, dalecy

kuzyni i ludzie, któ​rych nie widzia​łem od wcze​s nego dzie​ciń​ stwa. To samo z rodziną Chloe. — Wspa​n iale — odpar​łem, ale uci​s zyło mnie chłodne spoj​ rze​n ie Ben​n etta. — Czy to nie miłe, że ludzie przyj​mują wasze zapro​s ze​n ie? — Zapewne tak, ale wielu z nich w ogóle nie zapra​s za​li​ś my. Rodzina Chloe pocho​d zi w więk​s zo​ś ci z Dakoty Pół​n oc​n ej, a moja jest roz​s iana po Kana​d zie, Michi​g an i Illi​n ois. Wszy​s cy aż pod​s ko​czyli z rado​ś ci na wieść o dar​mo​wych waka​cjach na Wybrzeżu — pokrę​cił głową i mówił dalej: — Wczo​raj wie​ czo​rem Chloe uznała, że woli uciec. Odwoła wszystko. Tak się uparła, że naprawdę może zadzwo​n ić do hotelu, odwo​łać rezer​wa​cję, a wtedy będziemy mieli do cna prze​g wiz​d ane. — Nie zro​b i​łaby tego — pocie​s zył go Max, otrzą​s a​jąc się z nie​zwy​kłego dla niego mil​cze​n ia. — Czy jed​n ak by zro​b iła? Ben​n ett wsu​n ął dło​n ie we włosy i zaci​s nął je w pię​ś ci, łok​cie opie​ra​jąc na stole. — Szcze​rze mówiąc, nie mam poję​cia. To wszystko nara​s ta i nawet ja widzę, jak zaczyna się wymy​kać spod kon​troli. Zapro​s zeni krewni spra​s zają dal​s zą rodzinę, jakby to była po pro​s tu dar​mowa impreza, więc co im szko​d zi. W tej chwili już nawet nie idzie o koszty, ale o pry​

wat​n ość i to, czego sami chcie​li​śmy. Pla​n o​wa​li​ś my wesele na sto pięć​d zie​s iąt osób, a zbli​ żamy się do trzy​s tu — wes​tchnął. — To tylko jeden dzień. Jeden dzień. Chloe stara się nie zwa​rio​wać, ale naprawdę jej ciężko, bo ja nie za bar​d zo… — roze​ś miał się, pokrę​cił głową i wypro​s to​waw​s zy się, spoj​ rzał na nas. — Na ogół bar​d zo się przej​muję szcze​g ó​łami, ale teraz odpu​ś ci​łem kon​tro​lo​wa​n ie wszyst​ kiego. Nie obcho​d zą mnie kolory deko​ra​cji, podarki dla gości, kwiaty i inne takie bzdety. Inte​re​s uje mnie to, co potem. Obcho​d zi mnie, że czeka nas tydzień bzy​ka​n ia na Fidżi i że będziemy zawsze razem. To się liczy. Może rze​czy​wi​ ście niech Chloe wszystko odwoła, pobie​rzemy się w week​ end i możemy przejść od razu do bzy​ka​n ia. Otwo​rzy​łem usta, by zapro​te​s to​wać, uświa​d o​mić Ben​n et​ towi, że zapewne każda para prze​cho​d zi taki kry​zys, ale prze​ cież w grun​cie rze​czy nie mia​łem o tym poję​cia. Nawet przy oka​zji ślubu Jen​s ena, na któ​rym byłem drużbą, w trak​cie cere​mo​n ii myśla​łem tylko o dwóch druh​n ach, z któ​rymi zali​czy​łem póź​n iej w szatni szybki nume​rek. Nie zwra​ca​łem uwagi na głęb​s ze emo​cje tego dnia.

Zamkną​łem się zatem, nie poru​s za​łem tematu i poczu​łem ogar​ nia​jącą mnie nie​chęć do samego sie​b ie. Cho​lera. Już tęsk​n i​łem za Hanną, a towa​rzy​s two dwóch naj​ bliż​s zych przy​ja​ciół, tak… usta​b i​li​zo​wa​n ych, jesz​cze pogar​ szało sytu​ację. Nie dla​tego, że pró​b o​wa​łem dogo​n ić ich i przejść do następ​n ego etapu; po pro​s tu pra​g ną​łem kom​for​to​ wej świa​d o​mo​ś ci, że mogę wyjść z kole​g ami wie​czo​rem i potem wró​cić do niej. Bra​ko​wało mi jej swo​b od​n ego stylu bycia, uważ​n ego słu​cha​n ia, mówie​n ia wszyst​kiego, co wpa​ dło jej do głowy, co czy​n iła tylko w moim towa​rzy​s twie, jak zauwa​ży​łem, bo przy nikim innym się tak nie zacho​wy​wała. Bra​ko​wało mi dotyku jej ciała, czer​p a​n ia z niego przy​jem​n o​ ści i — cho​lera — dawa​n ia jej cią​g łej, nie​s koń​czo​n ej roz​ko​ szy. Chcia​łem kłaść się z nią wie​czo​rem do łóżka i jęczeć przy tru​ dach pla​n o​wa​n ia wesela. Chcia​łem tego wszyst​kiego. — Nie ucie​kaj​cie — ode​zwa​łem się w końcu. — Wiem, że nie mam poję​cia o tych spra​wach i na pewno moja opi​n ia się nie liczy, ale jestem prze​ko​n any, że każda para w cza​s ie pla​n o​wa​ nia wesela w pew​n ym momen​cie czuje się tak, jak wy teraz. — Po pro​s tu za dużo zachodu, żeby zor​g a​n i​zo​wać tylko jeden dzień — wymam​ro​tał Ben​n ett. — To prze​cież nie koniec świata, będziemy żyli dalej.

Max zachi​cho​tał, uniósł szklankę i szybko się opa​n o​wał, odsta​wił ją na stół, po czym znów się roze​śmiał jesz​cze gło​ś niej. Obaj odwró​ci​li​ś my się do niego. — Max, zacho​wu​jesz się jak zom​b ie — zauwa​ży​łem — a teraz jak klaun. Dzi​s iaj wywa​lamy, co nas boli — mnie Hanna zła​ mała serce, Ben​n ett zmaga się ze sta​rym jak świat kry​zy​s em przed​ś lub​n ym, kolej na cie​b ie. Max pokrę​cił głową i uśmiech​n ął się do pustej szklanki. — No dobrze — mach​n ął do Mad​d ie, żeby przy​n io​s ła kolej​ nego guin​n essa. — Ale Ben, jesteś tu dzi​siaj tylko jako mój przy​ja​ciel, nie jako szef Sary. Zro​zu​miano? Ben​n ett kiw​n ął głową i ścią​g nął brwi. — Oczy​wi​ś cie. Max wzru​s zył jed​n ym ramie​n iem i wymam​ro​tał: — No dobra… Chłopcy, oka​zało się, że zostanę tatą. Panu​jąca dotąd cisza wyda​wała się gwa​rem w porów​n a​n iu z próż​n ią, jaka nastała po tym wyzna​n iu. Ben​n ett i ja zamar​li​ś my, a potem rzu​ci​li​ś my sobie krót​kie spoj​

rze​n ia. — Max? — zapy​tał Ben​n ett z wyjąt​kową jak na niego deli​kat​ no​ś cią. — Sara jest w ciąży? — Tak. — Max uniósł wzrok; policzki miał zaczer​wie​n ione, oczy sze​roko otwarte. — Nosi moje dziecko. Ben​n ett wciąż się w niego wpa​try​wał, chyba odczy​tu​jąc wszyst​kie odcie​n ie jego emo​cji. — To dobrze — odparł ostroż​n ie. — Prawda, że to dobrze? Max poki​wał głową i zamru​g ał do mnie. — Cho​ler​n ie fan​ta​s tycz​n ie. Tylko… przy​znam szcze​rze, jestem prze​ra​żony. — Który mie​s iąc? — zapy​tał Ben​n ett. — Minął trzeci. — Obaj zebra​li​ś my się do okrzy​ków zasko​cze​ nia, ale Max poki​wał głową i uniósł rękę. — Bała się, myślała… — pokrę​cił głową i mówił dalej: — W week​end zro​b iła test, ale do dzi​s iaj nie wie​d zia​łem, który to mie​s iąc. Jed​n ak… byli​ś my na USG, żeby zmie​rzyć dziecko — przy​ci​s nął palce do oczu. — Cho​lera jasna, to dziecko. Dopiero co się dowie​d zia​łem, że Sara jest w ciąży, a

dzi​s iaj widzia​łem już dziecko. Jest na tyle duże, że można odgad​n ąć płeć — według tech​n ika to dziew​czynka, ale na pewno okaże się dopiero za parę mie​s ięcy. Tylko to takie… nie​re​alne. — Max, do cho​lery, co ty tu robisz? — zapy​ta​łem ze śmie​ chem. — Nie powi​n ie​n eś być w domu, popi​jać cydru i wybie​rać imion? Uśmiech​n ął się. — Sara chciała tro​chę ode mnie odpo​cząć. Przez ostat​n ie parę dni byłem nie do znie​s ie​n ia, chcia​łem remon​to​wać miesz​ ka​n ie, orga​n i​zo​wać ślub i tak dalej. Pew​n ie też chce powie​ dzieć Chloe. Poza tym na jutro umó​wi​li​ś my się na randkę —  znie​ru​cho​miał, ścią​g nął brwi i zasta​n o​wił się nad tym, co wła​ śnie powie​d ział. — Jed​n ak teraz po całym dniu mam już dość. — Ale chyba się nie mar​twisz, co? — zapy​tał Ben​n ett, przy​ glą​d a​jąc mu się uważ​n ie. — Prze​cież to nie​wia​ry​g odne. Ty i Sara będzie​cie mieli dziecko. — Nie, to chyba strach, który czuje każdy w tym momen​cie — powie​d ział Max, prze​s u​wa​jąc dło​n ią po ustach. — Czy spraw​d zę się jako ojciec? Sara nie pije za dużo, ale czy w ciągu ostat​n ich trzech mie​-

sięcy nie zaszko​d zi​li​ś my dziecku? No i czy ona będzie się dobrze czuła z naszą kijanką w środku, która wciąż rośnie? Już nie mogłem się powstrzy​mać. Wsta​łem, posta​wi​łem Maxa na równe nogi i uści​s ka​łem mocno. Był tak zako​chany w Sarze, że przy niej zapo​mi​n ał o całym świe​cie. I cho​ciaż na ogół bez​li​to​ś nie go za to wykpi​wa​łem, jed​n ak patrzy​łem na to z podzi​wem. I bez jego wyznań wie​ dzia​łem, że jest gotowy się ustat​ko​wać, zamie​n ić w odda​ nego męża i ojca. — Pora​d zisz sobie świet​n ie, Max. Naprawdę. Gra​tu​luję. Odsu​n ą​łem się, teraz wstał Ben​n ett, podał Maxowi rękę i potem krótko uści​s kał. Cho​lera jasna. Zaczą​łem uświa​d a​miać sobie w pełni wymiar tego, co się dzieje. Opa​d łem na krze​s ło. To jest wła​ś nie życie. Dla nas dopiero się zaczyna: śluby, rodziny, decy​zja o tym, by się roz​ wi​n ąć i dla tej jedy​n ej stać się męż​czy​zną. To już nie kwe​s tia pracy ani szu​ka​n ia chwi​lo​wej pod​n iety czy innych powierz​ chow​n ych przy​jem​n o​ś ci. Życie składa się z drob​n ych cegie​ łek, takich wła​ś nie powią​zań; i z kro​ków milo​wych —  chwil, kiedy mówisz swoim przy​ja​cio​łom, że będziesz miał

dziecko. Wyją​łem tele​fon i wysła​łem do Hanny jed​n ego SMS-a. „Teraz myślę już tylko o tobie”. ROZ​DZIAŁ dzie​więt​n a​sty W dzie​ciń​s twie dopro​wa​d za​łam rodzinę do szału, odma​wia​ jąc pój​ś cia spać na kilka dni przed świę​tami lub innymi wyda​rze​n iami. Nikt nie rozu​miał, dla​czego tak postę​p uję. Moja wyczer​p ana do gra​n ic mama sie​d ziała przy mnie noc w noc, bła​g a​jąc, żebym się cho​ciaż poło​żyła. — Ziggy — mówiła — kocha​n ie, jeśli pój​d ziesz do łóżka, święta nadejdą szyb​ciej. Czas przy​s pie​s za, kiedy śpisz. Ale ja nie dawa​łam się prze​ko​n ać. — Nie mogę spać — upie​ra​łam się. — Za dużo mam w gło​ wie. Myśli nie chcą zwol​n ić. Odli​cza​łam czas do uro​d zin i waka​cji, nie śpiąc, nie​s po​koj​n ie prze​mie​rza​jąc kory​ta​rze naszego dużego domu, nie dając się zwa​b ić do mojego pokoju na pię​trze. Ni​g dy nie wyro​s łam z tego nawyku.

W sobotę nie przy​p a​d ały święta ani pierw​s zy dzień waka​cji, ale i tak odli​cza​łam każdy dzień i każdą minutę. Zabrzmi to żało​ś nie, ale cho​ciaż nie​chęt​n ie się do tego przy​zna​wa​łam, cze​ka​łam na spo​tka​n ie z Wil​lem. Sama ta myśl wystar​czyła, żeby pozba​wić mnie snu każ​d ej nocy, którą spę​d za​łam przy oknie, licząc latar​n ie uliczne mię​d zy naszymi blo​kami. *** Zawsze mi mówiono, że pierw​s zy tydzień po zerwa​n iu jest naj​g or​s zy. Mia​łam nadzieję, że to prawda, bo SMS od Willa, który przy​s zedł we wto​rek — „Teraz myślę już tylko o tobie” — był naj​czyst​s zą tor​turą. Czy pomy​lił numery? Czy napi​s ał, ponie​waż w końcu został sam lub też był z inną kobietą, ale myślał o mnie? Nie mogłam się o to gnie​wać, a moja złość, że pisze do mnie, będąc z Kitty, szybko minęła; prze​cież ja też pisa​łam do niego pod​czas ran​d ek z Dyla​n em. Naj​g or​s ze, że nie mia​łam z kim o tym poroz​ma​wiać. No dobrze, mia​łam, ale chcia​łam tylko Willa. Słońce chy​liło się nisko nad hory​zon​tem w piąt​kowy wie​czór,

kiedy mija​łam ostat​n ie kilka prze​cznic dzie​lące mnie od baru. Umó​wi​łam się na drinka z Chloe i Sarą. Przez cały tydzień sta​ra​łam się trzy​mać, jed​n ak czu​łam się fatal​n ie i chyba już zaczy​n a​łam to oka​zy​wać. Wyglą​d a​łam na zmę​czoną. Smutną. Wyglą​d a​łam dokład​ nie tak, jak się czu​łam. Tęsk​n ota za Wil​lem towa​rzy​s zyła mi przy każ​d ym odde​chu, w każ​d ej sekun​d zie dzie​lą​cej mnie od naszego ostat​n iego spo​tka​nia. „Bath​tub Gin” był przy​tul​n ym loka​lem w Chel​s ea. Gości witała fasada sklepu z szyl​d em KAWA STONE STREET nad drzwiami. Jeśli ktoś nie wie​d ział, czego szuka, lub prze​cho​d ził tędy w tygo​d niu, kiedy nie było tłumu przed wej​ś ciem, mógł go nawet nie zauwa​żyć. Ale jeśli się wie​d ziało, gdzie iść, z łatwo​ś cią można było odna​leźć świe​cącą czer​woną lampę nad drzwiami pro​wa​d zą​cymi do lokalu w stylu z cza​s ów pro​h i​ bi​cji — z przy​tłu​mio​n ym oświe​tle​n iem, jaz​zem w tle i wielką mie​d zianą kadzią w kącie. Zasta​łam Chloe i Sarę przy barze, w towa​rzy​s twie drin​ków i przy​s toj​n ego bru​n eta. — Cześć — powie​d zia​łam, wska​ku​jąc na sto​łek obok nich. — Prze​p ra​s zam za spóź​n ie​n ie.

Cała trójka odwró​ciła się, zmie​rzyła mnie wzro​kiem, po czym męż​czy​zna prze​mó​wił pierw​s zy: — Oj, kochana, opo​wiedz mi o face​cie, który ci to zro​b ił. Zdez​o ​rien​to​wana spoj​rza​łam na nich po kolei. — Ja… cześć, jestem Hanna. — Nie zwra​caj na niego uwagi — powie​d ziała Chloe, prze​s u​ wa​jąc do mnie kartę. — My tak robimy. I zanim zaczniesz, zamów drinka. Chyba ci się przyda. Tajem​n i​czy nie​zna​jomy zro​b ił obra​żoną minę i zaczęli się sprze​czać. Ja prze​g lą​d a​łam kartę drin​ków i win, po czym wybra​łam pierw​s zy, który paso​wał do mojego nastroju. — Popro​s zę toma​h awk — powie​d zia​łam do bar​mana, kątem oka reje​s tru​jąc zasko​czone spoj​rze​n ia, jakie wymie​n iły dziew​ częta. — Jed​n ak do tego doszło, jak widzę. — Chloe gestem zamó​ wiła kolej​n ego drinka i wziąw​s zy mnie za rękę, popro​wa​d ziła nas wszyst​kich do sto​lika. Według wszel​kiego praw​d o​p o​d o​b ień​s twa zapewne będę trzy​ mała szklankę w dłoni przez więk​s zość wie​czoru i czer​p ała

pocie​chę z faktu, że mogę się spić do nie​p rzy​tom​n o​ś ci. Ale wie​d zia​łam, że jutro biorę udział w zawo​d ach, a nie mia​łam zamiaru biec na kacu. — Przy oka​zji, Hanno — ode​zwała się Chloe, wska​zu​jąc męż​ czy​znę, który przy​g lą​d ał mi się z zacie​ka​wie​n iem i jed​n o​cze​ś nie roz​b a​wie​n iem. — To jest Geo​rge Mer​cer, asy​s tent Sary. Geo​rge, to jest nasza uro​cza Hanna Berg​s trom. Nie​d ługo się spije i pad​n ie nosem na stół. — Aha, mało​li​tra​żowa — poki​wał głową Geo​rge i wska​zał na Chloe, pyta​jąc mnie: — Co w takim razie robisz u boku tej sta​ rej alko​h o​liczki? Powinna mieć na sobie nalepkę ostrze​g aw​ czą dla takich panie​n ek jak ty. — Geo​rge, czy mam ci wsa​d zić obcas w tyłek? — zapy​tała Chloe. Geo​rge nawet nie mru​g nął. — Cały? — Fuj! — jęk​n ęła Chloe. Chło​p ak się roze​ś miał. — Kłam​czu​cha — powie​d ział, prze​cią​g a​jąc gło​s ki.

Sara oparła się łok​ciami na stole. — Nie zwra​caj na nich uwagi. To jak prze​ko​ma​rzanki Ben​ netta z Chloe, cho​ciaż każde z nich naj​chęt​niej zacią​g nę​łoby do łóżka Ben​n etta. — Rozu​miem — mruk​n ę​łam. Kel​n erka posta​wiła nasze drinki na stole; na próbę pocią​g nę​łam przez słomkę. — Cho​lera! —  Omal się nie zachły​s nę​łam, w gar​d le poczu​łam ogień. Wypi​łam dusz​kiem pra​wie całą szklankę wody, a Sara mie​ rzyła mnie wzro​kiem. — No i co się dzieje? — zapy​tała. — Bar​d zo mocny ten drink. — Nie o to jej cho​d ziło — dopo​wie​d ziała Chloe bez ogró​d ek. Spoj​rza​łam na swoją szklankę, pró​b u​jąc sku​p ić wzrok na drob​n ych kawał​kach papryki pły​wa​ją​cych na powierzchni. — Roz​ma​wia​ły​ś cie ostat​n io z Wil​lem? Dziew​czyny pokrę​ciły gło​wami, lecz Geo​rge się oży​wił. — Will Sum​n er? — dopy​ty​wał. — Bzy​kasz się z Wil​lem Sum​ nerem? Wielki Boże — ski​n ął na kel​-

nerkę. — Kochana, potrze​b u​jemy jesz​cze szkla​n eczki, a wła​ ści​wie to całej butelki. — Ści​ś le rzecz bio​rąc, nie roz​ma​wia​łam z nim od ponie​d ziałku — ode​zwała się Sara. — Od wtorku po połu​d niu — dodała Chloe, wska​zu​jąc na sie​ bie. — Ale wiem, że w tym tygo​d niu miał masę roboty. — Uhm — potwier​d ziła Sara. — Poje​chał z tobą do domu na święta? Geo​rge ze świ​s tem wcią​g nął powie​trze. — Tak. Teraz to ja byłam tą, którą tra​fiła histo​ria o roz​s ta​n iu, a prze​ cież nie mia​łam ochoty nawet o tym myśleć, a co dopiero opo​ wia​d ać przy drinku. Jak mam wyja​ś nić, że w week​end wszystko było ide​alne? Że wie​rzy​łam we wszystko, co mi mówił? Że się… — tu prze​ rwa​łam swoje roz​wa​ża​n ia, a słowa w mojej gło​wie stward​ niały na beton. — Hanno, kocha​n ie. — Sara poło​żyła mi dłoń na przed​ra​mie​ niu.

— Czuję się jak idiotka. — Kocha​n ie — powie​d ziała Chloe z tro​s ką w oczach — jeśli nie chcesz, nie musisz o niczym opo​wia​d ać, wiesz o tym. — Zaraz tam nie chce — wtrą​cił się Geo​rge. — Jak mamy mu zatruć życie, jeśli nie poznamy wszyst​kich ponu​rych szcze​g ó​łów? Powin​n i​ś my praw​d o​p o​d ob​n ie zacząć two​rzyć sce​n a​riusz hor​roru. Pierw​s ze pyta​n ie: czy on naprawdę ma tak wiel​kiego fiuta, jak sły​s za​łem? I palce… Czy rze​czy​wi​ś cie są, cytuję: magiczne? — Pochy​lił się bli​żej i zni​ żył głos do szeptu. — Plotka głosi, że mógłby wygrać zawody w jedze​n iu arbu​zów, jeśli wiesz, o co mi cho​d zi. — Geo​rge! — jęk​n ęła Sara, a Chloe rzu​ciła mu obu​rzone spoj​ rze​n ie; ja jed​n ak uśmiech​n ę​łam się. — Nie mam zie​lo​n ego poję​cia, o co ci cho​d zi — odszep​n ę​ łam. — Wrzuć w YouTube — pora​d ził. — Wysko​czy ci od razu fil​ mik. — Wróćmy jed​n a​ko​woż do punktu, w któ​rym Hanna zali​cza doła — pod​p o​wie​d ziała Sara z żar​to​b li​-

wie suro​wym spoj​rze​n iem wbi​tym w asy​s tenta. — Ja tylko… — zaczerp​n ę​łam powie​trza, szu​ka​jąc słów. —  Co może​cie mi powie​d zieć o Kitty? — Och — powie​d ziała Chloe, odchy​la​jąc się w krze​ś le. Rzu​ ciła okiem na przy​ja​ciółkę. — Och. Pochy​li​łam się do przodu i ścią​g nę​łam brwi. — Co zna​czy to „och”? — Czy to… zna​czy, czy Kitty to jedna z jego… — Geo​rge zawie​s ił głos i wyko​n ał zna​czący gest. — Tak — potwier​d ziła Sara. — Kitty to jedna z kocha​n ek Willa. Prze​wró​ci​łam oczami. — Wie​cie, czy wciąż się z nią spo​tyka? Chloe bar​d zo długo zasta​n a​wiała się nad odpo​wie​d zią. — Cóż, for​mal​n ie rzecz bio​rąc, nic mi nie wia​d omo o tym, żeby z nią skoń​czył — ode​zwała się, krzy​wiąc lekko twarz. — Ale Hanno, on cię uwiel​b ia. Każdy to…

— Ale wciąż się z nią spo​tyka — wpa​d łam jej w słowo. Wes​tchnęła z nie​chę​cią. — Naprawdę nie wiem. Wiem, że wszy​s cy suszy​li​ś my mu głowę, żeby wresz​cie to wszystko upo​rząd​ko​wał, lecz nie mogę… Nie mogę ofi​cjal​n ie potwier​d zić, że rze​ czy​wi​ś cie prze​s tał się z nią widy​wać. — Sara? — zwró​ci​łam się do niej. Dziew​czyna w odpo​wie​d zi pokrę​ciła głową. — Przy​kro mi, kochana. Ja też nie wiem, szcze​rze. Zasta​n a​wia​łam się, czy serce może pękać eta​p ami. Na pewno pierw​s zy raz usły​s za​łam jego trzask, czy​ta​jąc wia​d o​mość od Kitty. Kolejny przy kłam​s twie Willa we wto​rek wie​czo​rem. Przez cały tydzień czu​łam się poobi​jana, jakby z mojego serca wciąż odpa​d ały drobne okru​chy, aż zaczę​łam się zasta​n a​wiać, czy jesz​cze bije mi w piersi. — Pod​s łu​cha​łam, jak roz​ma​wiał z moim bra​tem. Mówił, że chce zacząć z kimś na poważ​n ie, lecz boi się skoń​czyć z pozo​ sta​łymi kobie​tami. Wyda​wało mi się, że może ma na myśli ofi​ cjalne zakoń​cze​n ie z innymi. Ukła​d ało się nam naprawdę

dobrze. Ale potem Kitty prze​s łała mu wia​d o​mość — opo​wia​ da​łam. — Bawi​łam się jego tele​fo​n em, odpi​s ała mu na SMS-a, w któ​ rym naj​wy​raź​n iej umó​wił się z nią na wto​rek wie​czo​rem. — Dla​czego z nim o tym nie poroz​ma​wia​łaś? — zapy​tała Chloe. — Chcia​łam, żeby sam mi powie​d ział. Will zawsze przy​wią​zy​ wał taką wagę do uczci​wo​ś ci i poro​zu​mie​n ia. Uzna​łam, że jeśli zapro​s zę go na kola​cję we wto​rek, przy​zna się do spo​tka​n ia z Kitty. — I? — zapy​tała Sara. Wes​tchnę​łam. — Powie​d ział, że coś ma w pla​n ach. Spo​tka​n ie. — Oj… — wtrą​cił Geo​rge. — No wła​ś nie — wymam​ro​ta​łam. — Więc zerwa​łam z nim od razu. Tylko bar​d zo kiep​s ko mi poszło, bo naprawdę nie wie​ dzia​łam, jak to wyja​ś nić. W końcu powie​d zia​łam mu, że zaczyna mi to cią​żyć, że mam dopiero dwa​d zie​ś cia cztery lata,

za wcze​ś nie na poważne decy​zje. I że już tego nie chcę. — Cho​lera, dziew​czyno — ode​zwał się Geo​rge cicho. — Zry​ wasz z face​tem, rzu​ca​jąc bombę. Jęk​n ę​łam i przy​ci​s nę​łam palce do oczu. — Musi być jakieś wyja​ś nie​n ie — nie ustę​p o​wała Sara. —  Kiedy Will uma​wia się z kobietą, nie wykręca się spo​tka​ niami. Po pro​s tu mówi, że ma randkę. Hanno, jesz​cze nie widzia​łam go w takim sta​n ie. Nawet Max nie widział. On cię naj​wy​raź​n iej uwiel​b ia. — A jakie to ma zna​cze​n ie? — zapy​ta​łam. Już dawno zapo​ mnia​łam o drinku. — Skła​mał o spo​tka​n iu, ale to ja prze​cież nie zga​d za​łam się na mono​g a​micz​n ość. Tylko że dla mnie otwar​tość na innych ozna​cza tylko otwar​cie na moż​li​wość, że ktoś się pojawi, dla niego zaś to wpro​wa​d za​n ie teo​rii w życie. A przez cały czas pro​s ił o coś wię​cej. — Poroz​ma​wiaj z nim, Hanno — nale​g ała Chloe. — Zaufaj mi. Musisz dać mu szansę wyja​ś nić. — Co wyja​ś nić? — zapy​ta​łam. — Że wciąż się widuje z tą Kitty, zgod​n ie z zasa​d ami, które sama usta​li​łam? A co póź​n iej?

Chloe ści​s nęła mnie za rękę. — Wtedy unie​s iesz wysoko głowę i powiesz mu w oczy, żeby szedł do dia​b ła. *** Ubra​łam się przy pierw​s zych pro​mie​n iach słońca wpa​d a​ją​ cego przez okno i w ner​wo​wym oszo​ło​mie​niu poszłam dzie​s ięć prze​cznic na linię startu wyścigu. Miał się on odbyć w Cen​tral Parku, cała trasa, licząca nieco ponad trzy​n a​ś cie mil, wiła się wśród tam​tej​s zych ście​żek i ale​jek. Kilka oko​licz​n ych ulic wyłą​czono z ruchu — sta​n ęły tam cię​ ża​rówki spon​s o​rów i namioty, a przy nich zbie​rały się grupy zarówno widzów, jak i uczest​n i​ków. Nade​s zła ta chwila. Will też tu przyj​d zie; muszę zde​cy​d o​wać, czy z nim poroz​ma​wiam, czy zosta​wię sprawy bez zmian. Nie​ za​leż​n ie od tego, co wybiorę, nie mia​łam poję​cia, jak sobie pora​d zę. Niebo już poja​ś niało, w poran​n ym powie​trzu wisiał chłód. Jed​n ak twarz mia​łam roz​g rzaną, roz​p a​lona krew krą​żyła po żyłach i tęt​n i​cach, do serca, które biło zbyt szybko. Musia​ łam się sku​p ić na każ​d ym odde​chu, wcią​g a​n iu powie​trza do płuc i wydy​cha​n iu go znów na zewnątrz.

Nie wie​d zia​łam, dokąd idę ani co robię, ale bieg był chyba dobrze zor​g a​n i​zo​wany, bo gdy tylko zbli​ży​łam się do startu, znaki popro​wa​d ziły mnie do punktu reje​ stra​cyj​n ego. — Hanna? Unio​s łam wzrok na mojego byłego part​n era do bie​g a​n ia i byłego kochanka, sto​ją​cego przy sto​liku reje​stra​cji, spo​g lą​d a​ją​cego na mnie z nie​o kre​ś lo​n ym wyra​zem twa​rzy. Mia​łam nadzieję, że moja pamięć prze​ry​s o​wała jego atrak​cyj​n ość i to uczu​cie przy​tło​cze​n ia, które mnie przy nim ogar​n iało. Jed​n ak nie. Will wytrzy​mał moje spoj​rze​n ie, a ja zasta​n a​wia​łam się, czy nagle wybuchnę histe​ rycz​n ym śmie​chem, roz​p ła​czę się albo po pro​s tu ucieknę, jeśli spró​b uje do mnie podejść. — Cześć — ode​zwał się w końcu. Impul​s yw​n ie wycią​g nę​łam rękę, jakby… co? Jak​b y​ś my mieli sobie podać ręce? Boże, Hanno! Ale już nie mogłam jej cof​ nąć i moja drżąca dłoń zawi​s ła mię​d zy nami. Will spoj​rzał na nią.

— Aha, to… teraz tak będzie — wymam​ro​tał, wytarł dłoń o spodnie i uchwy​cił w nią moją rękę. —  No dobrze, cześć. Co u cie​b ie? Prze​łknę​łam, moż​li​wie jak naj​s zyb​ciej wyry​wa​jąc dłoń z jego uści​s ku. — Cześć. Dobrze. Wszystko OK. Brzmiało to tak żało​ś nie, że aż zabaw​n ie — i takie wła​ś nie żało​s ne zacho​wa​n ia chcia​ła​b ym szcze​g ó​łowo omó​wić z Wil​lem. I tylko z nim. Nagle w mojej gło​wie zro​d ził się milion pytań doty​czą​cych nie​zręcz​n o​ś ci po zerwa​n iu i tego, czy poda​n ie ręki zawsze jest kiep​s kim pomy​s łem, czy tylko teraz tak wyszło. Pochy​la​jąc się z gra​cją robota, wpi​s a​łam się na jakąś listę i wzię​łam pakiet infor​ma​cyjny od kobiety sie​d zą​cej za sto​łem, która coś mi wyja​ś niała, ale nie​wiele z tego zro​zu​mia​łam, bo czu​łam się tak, jak​b ym wpa​d ła pod wodę. Kiedy skoń​czy​łam, Will wciąż stał obok z tą samą miną wyra​ ża​jącą jed​n o​cze​ś nie zde​n er​wo​wa​n ie i nadzieję. — Potrze​b u​jesz pomocy? — szep​n ął.

Pokrę​ci​łam głową. — Chyba sobie pora​d zę — odpar​łam, choć to było kłam​ stwo, bo nie mia​łam poję​cia, co robię. — Idź do tam​tego namiotu — powie​d ział łagod​n ie, kła​d ąc mi rękę na ramie​n iu. Jak zawsze dosko​n ale odczy​tał moje nastroje. Odsu​n ę​łam się i uśmiech​n ę​łam z przy​mu​s em. — Dam radę. Dzięki, Will. Prze​d łu​ża​jącą się nie​zręczną ciszę prze​rwała kobieta, któ​rej wcze​ś niej nawet nie zauwa​ży​łam. — Cześć — powie​d ziała i z uśmie​chem wycią​g nęła do mnie dłoń. — Chyba nas sobie nie przed​s ta​wiono. Jestem Kitty. Dopiero po chwili poskła​d a​łam w całość sytu​ację, a wtedy nie potra​fi​łam ukryć wstrząsu. Poczu​łam, jak szczęka mi opada, a oczy otwie​rają się sze​roko. Jak on mógł dopu​ś cić do cze​g oś takiego? Prze​n io​słam wzrok na Willa, który — z czego od razu zda​łam sobie sprawę — był rów​n ie zasko​czony wido​kiem kobiety jak ja.

Nie zauwa​żył, że się zbliża? Mina Willa mogłaby ilu​s tro​wać w słow​n iku hasło „skrę​p o​ wany”. — O Boże — bły​s ka​wicz​n ie omiótł wzro​kiem mnie, potem Kitty i w końcu wymam​ro​tał: — Cho​lera, tego…, cześć, Kitty, to jest… — spoj​rzał na mnie, jego wzrok zła​g od​n iał — to jest moja Hanna. Zaga​p i​łam się na niego. Co on powie​d ział? — Miło mi poznać, Hanno. Will dużo mi o tobie opo​wia​d ał. Coś mówili oby​d woje, ale słowa nie prze​b i​jały się przez zda​ nie, które wciąż echem roz​b rzmie​wało mi w gło​wie. „To jest moja Hanna. To jest moja Hanna”. Prze​ję​zy​cze​n ie wyni​ka​jące z zakło​p o​ta​n ia. Wska​za​łam za sie​ bie. — Muszę iść — odwró​ci​łam się od sto​lika i poczła​p a​łam w kie​runku namiotu dla zawod​n i​czek. — Hanno! — zawo​łał za mną Will, ale ja się nie odwró​ci​łam. Poda​jąc kartę, odbie​ra​jąc numer star​towy i szu​ka​jąc wol​n ego miej​s ca, żeby się roz​cią​g nąć i zawią​zać buty, wciąż czu​łam

zamęt w gło​wie. Na dźwięk kro​ków unio​s łam z obawą wzrok. Widok sto​ją​cej obok Kitty był gor​s zy, niż prze​wi​d y​wa​łam. — To naprawdę ktoś — powie​d ziała, przy​p i​n a​jąc sobie numer star​towy do koszulki. Opu​ś ci​łam spoj​rze​n ie, nie zwra​ca​jąc uwagi na ogień w pod​ brzu​s zu. — Jasne. Kitty usia​d ła na ławce metr ode mnie i zaczęła obsku​b y​wać ety​kietę na butelce wody. — Wiesz, ni​g dy nie przy​p usz​cza​łam, że coś takiego się zda​ rzy — pokrę​ciła głową i roze​ś miała się. — Cały ten czas powta​rzał mi, że nie cho​d zi o mnie, tylko po pro​s tu nie chce się wią​zać z żadną kobietą. Taka wymówka. A teraz? Teraz skoń​czył ze mną wła​ś nie dla​ tego, że chce wię​cej. Tylko z kimś innym. Usia​d łam i spoj​rza​łam na nią. — Skoń​czył z tobą? — Tak. Wła​ś ci​wie — powie​d ziała z namy​s łem — w tym tygo​ dniu zakoń​czył sprawy ofi​cjal​n ie, ale tak naprawdę nie widzie​

li​ś my się od… — unio​s ła wzrok do sufitu namiotu — od lutego. Od tego czasu wciąż odwo​ły​wał nasze spo​tka​n ia. Ode​b rało mi mowę. — Przy​n aj​mniej teraz wiem, o co cho​d ziło. — Musia​łam wyglą​d ać na kom​p let​n ie otu​ma​n ioną, gdyż Kitty pochy​liła się do mnie z uśmie​chem i dodała: — On się w tobie zako​ chał. A jeśli naprawdę jesteś tak wspa​n iała, jak twier​d zi, to tego nie zepsu​jesz. *** Nie pamię​tam, jak prze​s złam przez park do linii startu. W gło​ wie mia​łam kom​p letny chaos. Luty? Wtedy tylko bie​g a​li​ś my… Marzec — to wtedy zaczę​li​ś my sypiać ze sobą… Wto​rek wie​czo​rem… po to, żeby z nią skoń​czyć, twa​rzą w twarz. Jak czło​wiek przy​zwo​ity, jak dobry czło​wiek. Zamknę​łam oczy, kiedy w pełni dotarło do mnie, co się stało: Will opo​wie​ dział jej to wszystko już po tym, jak z nim zerwa​łam.

— Jesteś gotowa? Pod​s ko​czy​łam i ujrza​łam go obok sie​b ie. Z nie​p ew​n ym uśmie​ chem poło​żył mi dłoń na ramie​n iu. — W porządku? Rozej​rza​łam się, jak​b ym chciała odsko​czyć gdzieś w bok i po pro​s tu… pomy​ś leć. Nie byłam gotowa na to, by stał tak bli​ sko i odno​s ił się do mnie jak do przy​ja​ciółki, tak miło. Mia​łam go za co prze​p ra​s zać, ale też chcia​łam zmyć mu głowę za kłam​ stwo… Nie wie​d zia​łam, od czego zacząć. Spoj​rza​łam mu w oczy i rozej​rza​łam się w poszu​ki​wa​n iu wska​zówki, jak to zała​ twić. — Chyba tak. — Hej — ode​zwał się, zbli​ża​jąc się o maleńki krok. —  Hanno… — Tak? — Dosko​n ale… sobie pora​d zisz. — Jego oczy szu​kały moich, w spoj​rze​n iu była obawa, na któ​rej widok żołą​d ek skrę​cił mi się w poczu​ciu winy. — Mię​d zy nami dziw​n ie się układa, ale teraz nie myśl o niczym. Skup się na tej chwili, na wyścigu. Bar​d zo uczci​wie się do niego przy​g o​to​wy​wa​łaś i na pewno dasz radę.

Wypu​ś ci​łam powie​trze i poczu​łam pierw​s ze ukłu​cie zde​n er​wo​ wa​n ia przed bie​g iem, a nie zwią​zane z tym męż​czy​zną. Masu​ jąc mi barki, Will wymru​czał: — Zde​n er​wo​wana? — Tro​chę. Zauwa​ży​łam ten prze​s kok w rolę tre​n era, co mnie nieco uspo​ ko​iło, gdyż mogłam dzięki temu trak​to​wać Willa jak daw​n ego pla​to​n icz​n ego zna​jo​mego. — Pamię​taj o zacho​wa​n iu rytmu. Nie ruszaj zbyt szybko. Druga połowa jest naj​g or​s za, musisz zacho​wać dość ener​g ii, żeby skoń​czyć, rozu​miesz? Poki​wa​łam głową. — Pamię​taj, to twój pierw​s zy bieg. Cho​d zi o to, żebyś go ukoń​czyła, a nie o miej​s ce, które zaj​miesz. Obli​za​łam usta. — W porządku. — Bie​g a​łaś już po dzie​s ięć mil, prze​b ie​g niesz i trzy​n a​ś cie. Ja będę obok, więc… uda nam się razem.

Spoj​rza​łam na niego zdzi​wiona. — Will, ty możesz wal​czyć o dobre miej​s ce. To dla cie​b ie pestka, bie​g nij z przodu. Pokrę​cił głową. — Tym razem nie cho​d zi o wynik. Mój wyścig jest za dwa tygo​d nie, dzi​s iaj jest twój dzień. Mówi​łem ci. Znów poki​wa​łam głową, nie​zdolna wydu​s ić słowo. Nie mogłam ode​rwać wzroku od jego twa​rzy: od ust, które cało​ wały mnie tyle razy i chciały cało​wać tylko mnie; oczu tak wpa​trzo​n ych we mnie, za każ​dym razem, kiedy się ode​zwa​łam, kiedy go dotknę​łam; od dłoni spo​czy​wa​ją​cych na moich ramio​n ach, tych samych, które poznały każdy cal mojej skóry. Powie​d ział Kitty, że chce być ze mną, tylko ze mną. Mnie mówił to samo. Tylko ja mu nie wie​rzy​łam. Może gracz rze​czy​wi​ś cie znikł. Rzu​ca​jąc mi ostat​n ie badaw​cze spoj​rze​n ie, Will zdjął ręce z moich ramion i poło​żyw​s zy mi dłoń na ple​cach, popro​wa​d ził w stronę linii startu.

*** Wyścig zaczy​n ał się w połu​d niowo-zachod​n im zakątku parku, nie​d a​leko Colum​b us Circle. Will odpro​wa​d ził mnie na bok i prze​p ro​wa​d ził przez ruty​n ową roz​ grzewkę: roz​cią​g a​n ie łydek, przy​s iady i roz​cią​g a​nie ud. W mil​cze​n iu kiwał głową, oce​n iał moją formę i wciąż doda​wał otu​chy. — Przy​trzy​maj jesz​cze przez chwilę — mówił, sto​jąc nade mną. — Oddy​chaj. Ogło​s zono roz​p o​czę​cie biegu, więc poszli​ś my na start. W powie​trzu roz​legł się wystrzał, pło​s ząc oko​liczne ptaki, które pode​rwały się z drzew. Towa​rzy​s zył im szum wywo​łany nagłym poru​s ze​n iem setek ciał zry​wa​ją​cych się do biegu. Trasa mara​tonu zaczy​n ała się przy pętli, zata​czała duże koło po zewnętrz​n ej kra​wę​d zi Cen​tral Parku, bie​g ła Sie​d em​d zie​ siątą Drugą ulicą i wra​cała do począt​ko​wego punktu. Pierw​s ze kilka mil jest zawsze naj​g or​s ze. Z sekundy na sekundę świat wokół traci ostrość, a przez mgłę prze​b ija się

tylko stłu​miony sze​lest stóp na ścieżce i łomot krwi w żyłach. Nie​mal się nie odzy​wa​li​śmy, sły​s za​łam jed​n ak każdy krok Willa przy moim boku, czu​ łam, jak chwi​lami jego ramię ociera się o mnie. — Świet​n ie ci idzie — ode​zwał się po prze​b ie​g nię​ciu trzech mil. A po sied​miu milach przy​p o​mniał mi: — Połowa drogi za nami, Hanno, teraz uwa​żaj na rytm. Na ostat​n iej mili czu​łam każdy cal drogi. Bolało mnie całe ciało; mię​ś nie to się naprę​żały, to roz​luź​niały, pło​n ęły ogniem lub się kur​czyły. Sły​s za​łam tylko łomot serca. Cięż​kie ude​rze​n ie towa​rzy​s zyło każ​demu kro​kowi, a płuca wołały o odpo​czy​n ek. Jed​n ak w mojej gło​wie pano​wał spo​kój. Jak​b ym zna​la​zła się pod wodą, która tłu​miła wszel​kie zewnętrzne głosy i zmie​n iała je w jed​n o​s tajny szum. Wyraź​n ie brzmiał tylko jeden z nich: — Ostat​n ia mila i koniec. Dajesz radę. Jesteś wspa​n iała, śli​ weczko. O mało się nie potknę​łam, kiedy Will mnie tak nazwał. Jego głos zabrzmiał miękko, jakby był spra​-

gniony, lecz kiedy na niego spoj​rza​łam, zęby miał zaci​ś nięte, a wzrok utkwiony w prze​s trzeni przed sobą. — Prze​p ra​s zam — wydy​s zał, skru​s zony. — Nie powi​n ie​n em był… Prze​p ra​s zam. Pokrę​ci​łam głową, obli​za​łam usta i wró​ci​łam spoj​rze​n iem na ścieżkę przed sobą, zbyt zmę​czona, żeby pró​b o​wać go dotknąć. Ude​rzyła mnie świa​d o​mość, że ta chwila jest praw​ do​p o​d ob​n ie trud​n iej​s za niż wszel​kie egza​miny na stu​d iach, wszyst​kie noce spę​d zone w labo​ra​to​rium. Nauka zawsze przy​ cho​d ziła mi z łatwo​ś cią — oczy​wi​ś cie dużo się uczy​łam i odra​ bia​łam wszel​kie zada​n ia — ale ni​g dy nie musia​łam aż tak się wysi​lać i moty​wo​wać jak teraz, kiedy marzy​łam tylko o tym, by paść na trawę i już nie wsta​wać. Hanna, która spo​tkała się z Wil​lem na oblo​d zo​n ej ścieżce pierw​s zego dnia, ni​g dy by nie prze​b ie​g ła tego dystansu. Spró​b o​wa​łaby na pół gwizdka, zmę​czyła się i w końcu po wytłu​ma​cze​n iu sobie samej, że to nie jej działka, wró​ci​łaby do labo​ra​to​rium, ksią​żek i pustego miesz​ka​n ia z goto​wymi posił​ kami na wynos w por​cjach dla jed​n ej osoby. Ale ta Hanna, którą się sta​łam, już by tak nie postą​p iła. I to Will pomógł mi do tego dojść. — Już pra​wie jeste​ś my — zachę​cał mnie. — Wiem, że boli,

wiem, że ciężko, ale spójrz — wska​zał kępę drzew cał​kiem nie​d a​leko — już pra​wie koniec. Ruchem głowy odsu​n ę​łam włosy z twa​rzy i bie​g łam dalej, oddy​cha​jąc równo, jed​n o​cze​ś nie pra​g nąc, by mówił dalej i żeby się zamknął. Krew krą​żyła mi w żyłach, czu​łam się tak, jakby pod​łą​czono mnie do prądu, a teraz, po pierw​s zym szoku, z każ​d ym kro​kiem opa​d ało ze mnie napię​cie. Ni​g dy w życiu nie czu​łam takiego zmę​cze​n ia, takiego bólu, ale też nie mia​łam takiego poczu​cia, że żyję. To sza​leń​s two, ale cho​ciaż nogi pło​n ęły mi żywym ogniem, a każdy kolejny oddech przy​cho​d ził z coraz więk​s zym tru​d em — już cze​ka​łam na kolejny bieg. Warto było prze​cier​p ieć ból i strach przed potknię​ciem lub kon​tu​zją. Pra​g nę​łam cze​g oś, sko​rzy​s ta​łam z szansy i sko​czy​ łam na główkę. Z tą ostat​n ią myślą chwy​ci​łam Willa za rękę i razem prze​kro​ czy​li​ś my metę. ROZ​DZIAŁ DWU​DZIE​STY Kilka metrów za linią mety Hanna cho​d ziła w kółko, potem

schy​liła się i oparła dło​n ie na kola​n ach. — Cho​lera — wydy​s zała z twa​rzą skie​ro​waną w dół. — Czuję się fan​ta​s tycz​n ie. To było fan​ta​s tyczne. Wolon​ta​riu​s ze przy​n ie​ś li nam bato​n iki z ziar​n ami i butel​ko​ wane napoje, które poły​ka​li​ś my wiel​kimi hau​s tami. Byłem tak bar​d zo dumny z Hanny; zanim zdo​ła​łem się powstrzy​mać, przy​cią​g ną​łem ją do sie​b ie i poca​ło​wa​łem w czu​b ek głowy. — To ty byłaś fan​ta​s tyczna — zamkną​łem oczy, przy​tu​la​jąc twarz do jej wło​s ów. — Hanno, jestem z cie​b ie taki dumny. Zasty​g ła w moich ramio​n ach, a potem poło​żyła dło​n ie na moich bokach i stała tak z twa​rzą przy mojej szyi. Czu​łem jej oddech, jej dło​n ie drżące chyba nie tylko po biegu, lecz z innego powodu. W końcu wyszep​tała: — Chyba powin​n i​ś my iść po rze​czy. Przez cały tydzień prze​rzu​ca​łem się gwał​tow​n ie od pew​n o​ś ci do roz​p a​czy, a teraz, kiedy byłem z nią, nie mia​łem ochoty jej pusz​czać. Odwró​ci​li​ś my się i poszli​ś my z powro​tem do namio​ tów; trasa biegu wiła się po Cen​tral Parku, a meta znaj​d o​wała się led​wie o kilka ulic od startu. Wsłu​chi​wa​łem się w oddech Hanny, obser​wo​wa​łem jej stopy, kiedy szła. Widzia​łem, że

jest wykoń​czona. — Sły​s za​łeś o Sarze, prawda? — ode​zwała się, wciąż ze spusz​czo​n ym wzro​kiem, bawiąc się swoim nume​rem star​to​ wym. Wyjęła agrafki, zdjęła go i obej​rzała. — Tak — odpar​łem z uśmie​chem. — Wspa​n iałe wie​ś ci. — Widzia​łam się z nią wczo​raj wie​czo​rem — powie​d ziała Hanna. — Jest cała w skow​ron​kach. — A ja widzia​łem się z Maxem we wto​rek — prze​łkną​łem ślinę, czu​jąc nagle zde​n er​wo​wa​n ie. Hanna jakby zmy​liła krok. — Wysze​d łem z nimi na piwo. Jak można prze​wi​d zieć, Max czuje się jed​n o​cze​ś nie prze​ra​żony i zachwy​cony. Hanna roze​ś miała się szcze​rze, miękko. Cho​lera — bra​ko​wało mi tego. — Co robisz potem? — zapy​ta​łem, pochy​la​jąc głowę, żeby prze​chwy​cić jej spoj​rze​n ie. Kiedy unio​s ła na mnie wzrok, znów zauwa​ży​łem w jej oczach ten cień, który ujrza​łem w poprzedni week​end; jed​n ak nie wymy​ś li​łem sobie tego. Wciąż czu​łem, jak Hanna prze​ś li​zguje się po mnie spoj​rze​niem w ciem​n ym pokoju gościn​n ym, wciąż sły​s za​łem jej

cichy szept: „Żebyś mnie nie zła​mał”. Wtedy powie​d ziała to po raz drugi — a to ja zosta​łem zra​ niony. Dziew​czyna wzru​s zyła ramio​n ami i odwró​ciła wzrok, prze​ci​ ska​jąc się przez tłum coraz gęściej​s zy w pobliżu namio​tów. W piersi poczu​łem nara​s ta​jącą panikę; nie chcia​łem jesz​cze się żegnać. — Mia​łam zamiar iść do domu i wziąć prysz​n ic. Coś zjeść —  zmarsz​czyła brwi. — Albo wejść na obiad po dro​d ze, bo w domu chyba nie mam nic jadal​n ego. — Trudno się pozbyć sta​rych nawy​ków — zauwa​ży​łem sar​ ka​s tycz​n ie. Hanna skrzy​wiła się z poczu​ciem winy. — Tak. Przez cały tydzień pra​wie nie wycho​d zi​łam z labo​ra​to​ rium. Tak łatwiej… zapo​mnieć. Słowa same wybie​g ły mi na usta, popę​d zane moim zdy​s za​ nym odde​chem: — A ja bym chęt​n ie zjadł coś z tobą. Mam w miesz​ka​n iu skład​n iki na kanapki lub sałatkę. Mogła​b yś wpaść albo… —  zawie​s i​łem głos, kiedy Hanna zatrzy​mała się i odwró​ciła do

mnie z miną wyra​ża​jącą zdzi​wie​n ie, a potem… podziw. Odwró​ci​łem wzrok, czu​jąc ucisk w piersi. Pró​b o​wa​łem stłu​mić nadzieję na nie​moż​liwe, chwy​ta​jącą mnie za gar​d ło. — Co się dzieje? — zapy​ta​łem z więk​s zą iry​ta​cją, niż czu​łem. — Dla​czego tak na mnie patrzysz? Uśmiech​n ęła się. — Jesteś chyba jedy​n ym zna​n ym mi męż​czy​zną, który ma tak świet​n ie zaopa​trzoną lodówkę. Poczu​łem, jak brwi mi się ścią​g ają w zdzi​wie​n iu. Czy to dla​ tego się zatrzy​mała i patrzy na mnie? Podra​p a​łem się z zakło​p o​ta​n iem w kark. — Sta​ram się trzy​mać w domu zdrowe jedze​n ie, żeby nie fasze​ro​wać się śmie​ciami — wymam​ro​ta​łem. Pode​s zła bli​żej — na tyle bli​s ko, że przy powie​wie wia​tru kosmyk jej wło​s ów poła​s ko​tał mnie w szyję. Na tyle bli​s ko, że poczu​łem lekki zapach jej potu, przy​p o​mnia​łem sobie, jak cudow​n ie było spra​wić, żeby to przeze mnie tak się spo​ciła. Opu​ś ci​łem spoj​rze​n ie na jej usta; tak bar​d zo pra​g ną​łem ją

poca​ło​wać, że aż bolało. — Jesteś nie​s a​mo​wity, Will — powie​d ziała, pod moim uważ​ nym spoj​rze​n iem spusz​cza​jąc wzrok. —  I prze​s tań już mnie peszyć. To mi na dzi​s iaj wystar​czy. Zanim zdo​ła​łem to przy​s woić, odwró​ciła się i ruszyła do namiotu zawod​n i​czek po swoje rze​czy. Odru​chowo powlo​kłem się do namiotu dla męż​czyzn po klu​ cze do domu, dodat​kowe skar​p etki i papiery, które zawi​n ą​łem w bluzę. Kiedy wysze​d łem, Hanna już na mnie cze​kała, trzy​ ma​jąc małą torbę na ramię. — No to — zaczą​łem, z tru​d em utrzy​mu​jąc odle​g łość mię​d zy nami — wpad​n iesz? — Powin​n am wziąć prysz​n ic… — zaczęła, patrząc ponad moim ramie​n iem na ulicę pro​wa​d zącą do jej bloku. — Możesz się umyć u mnie. — Nie​ważne, jak to zabrzmiało. Nie mogę jej puścić. Będę za nią tęsk​n ił. Noce były nie do znie​s ie​n ia, ale co dziwne, naj​g o​rzej czu​łem się rano. Bra​ko​wało mi jej papla​n iny, która w końcu cichła w mia​ro​wym ryt​mie naszych stóp na chod​n iku.

— Oraz poży​czyć czy​s te ubra​n ia? — zapy​tała z kpią​cym uśmiesz​kiem. Bez waha​n ia poki​wa​łem głową. — Tak. Na widok mojej powagi jej uśmiech zbladł. — Chodź do mnie, Hanno. Tylko na obiad. Obie​cuję. Osła​n ia​jąc dło​n ią oczy od słońca, dziew​czyna przy​g lą​d ała się mojej twa​rzy jesz​cze przez chwilę. — Na pewno? Nie odpo​wia​d a​jąc, prze​chy​li​łem głowę i ruszy​łem. Poszła za mną, a za każ​d ym razem, kiedy jej palce przy​p ad​kowo ocie​ rały się o moje, mia​łem chęć wziąć ją za rękę, przy​cią​g nąć do sie​b ie i oprzeć o naj​bliż​s ze drzewo. Przez krót​kie, pełne eufo​rii momenty była tą zabawną Hanną, jak poprzed​n io, lecz gdy zbli​ża​li​ś my się do mojego bloku, spo​waż​n iała i się uci​s zyła. Przy​trzy​ma​łem drzwi, wpusz​cza​jąc ją do środka, przy​ci​s ną​łem guzik windy, a potem sta​n ą​łem na tyle bli​s ko, żeby

poczuć nacisk jej ramie​n ia. Przy​n aj​mniej trzy razy usły​s za​łem, jak zaczerp​n ęła tchu, żeby coś powie​d zieć, ale na​d al błą​d ziła spoj​rze​n iem po swo​ich butach, paznok​ciach, drzwiach windy — wszę​d zie, byle nie spoj​rzeć mi w twarz. Moja prze​s tronna kuch​n ia jakby się skur​czyła pod wpły​wem napię​cia wywo​ła​n ego wspo​mnie​n iem nie​mi​łej roz​mowy we wto​rek wie​czo​rem, set​kami nie​d o​p o​wie​d zeń z dzi​s iej​s zego dnia i wiszą​cej w powie​trzu elek​trycz​n o​ś ci. Poda​łem Han​n ie powe​rade’a, jej ulu​b iony napój, a sobie nala​łem wody, po czym odwró​ci​łem się, by spoj​rzeć na jej usta, szyję, dłoń zaci​ śniętą na szklance, kiedy upiła duży łyk. „Jesteś cho​ler​n ie piękna” — nie powie​d zia​łem. „Tak bar​d zo cię kocham” — nie powie​d zia​łem. Kiedy odsta​wiła butelkę na blat, z jej twa​rzy wyczy​ta​łem, że ona też wiele mi nie powie​d ziała. Widzia​łem, że jest coś, o czym powin​n i​ś my pomó​wić, ale nie mia​łem poję​cia, o co cho​d zi. Pijąc w mil​cze​n iu, dys​kret​n ie pró​b o​wa​łem się jej przyj​rzeć. Ale dys​kre​cja poszła na marne, co stwier​d zi​łem po domyśl​ nym uśmie​chu poja​wia​ją​cym się na ustach dziew​czyny, kiedy prze​s u​n ą​łem spoj​-

rze​n iem po jej twa​rzy, bro​d zie i zary​s ie piersi widocz​n ych spod kusego spor​to​wego sta​n ika — cho​lera. Dotąd udało mi się omi​jać spoj​rze​n iem jej biust, ale teraz poczu​łem zna​jomy ból. Przy tych pier​s iach czu​łem się naj​le​p iej, chęt​n ie usiadł​b ym i poło​żył na nich głowę. Jęk​n ą​łem i prze​tar​łem oczy. Zapro​s ze​n ie tutaj Hanny było jed​ nak kiep​s kim pomy​s łem. Mia​łem ochotę roze​b rać ją, jesz​cze spo​coną, i poczuć, jak się na mnie nasuwa. Wska​za​łem za sie​b ie, w kie​runku łazienki, pyta​jąc: — Idziesz pierw​s za pod prysz​n ic? Hanna zaś prze​chy​liła głowę i z sze​ro​kim uśmie​chem zapy​ tała: — Czy wła​ś nie gapi​łeś się na moje cycki? Z powodu tej swo​b ody, kom​fortu, cho​ler​n ej pry​wat​n o​ś ci tego pyta​n ia poczu​łem nagły gniew. — Hanno, daj spo​kój! — zawo​ła​łem. — Nie pogry​waj ze mną w ten spo​s ób. Led​wie parę dni temu kaza​łaś mi spły​wać. —  Nie chcia​łem, żeby tak to zabrzmiało; mój gniewny głos odbił się od ścian i wró​-

cił echem w cichej kuchni. Zbla​d ła, wyraź​n ie prze​ra​żona. — Prze​p ra​s zam — wyszep​tała. — Cho​lera — jęk​n ą​łem, zamy​ka​jąc oczy. — Nie prze​p ra​s zaj, tylko… — otwo​rzy​łem oczy i spoj​rza​łem na nią — nie pogry​waj ze mną. — Nie robię tego — odparła. Napię​cie spra​wiło, że jej głos zabrzmiał ochry​p le i cicho. — Prze​p ra​szam, że ostat​n io tak znik​n ę​łam. Prze​p ra​s zam, że tak paskud​ nie się zacho​wa​łam. Myśla​łam… Wysu​n ą​łem spod blatu sto​łek i opa​d łem na niego. Prze​b ie​ gnię​cie pół​ma​ra​tonu nie wyczer​p ało mnie tak, jak te parę chwil. Moja miłość do Hanny pul​s o​wała, cią​żyła jak żywa istota, przy​p ra​wiała mnie o sza​leń​s two, nie​p o​kój i głód. Nie mogłem znieść widoku jej zde​n er​wo​wa​n ia i stra​chu. Nie mogłem znieść jej prze​ra​że​n ia moim gnie​wem, ale jesz​cze gor​ sza była świa​d o​mość, że Hanna miała moc, by zła​mać mi serce i bar​d zo nie​wiel​kie doświad​cze​n ie w ostroż​n ym obcho​d ze​n iu się z uczu​ciami. Byłem cał​ko​-

wi​cie zdany na jej łaskę i nie​ła​s kę. — Tęsk​n ię za tobą — powie​d ziała. Poczu​łem ucisk w piersi. — Ja tęsk​n ię okrop​n ie, Hanno — przy​zna​łem. — Nawet nie wiesz, jak bar​d zo. Ale sły​s za​łem, co powie​d zia​łaś we wto​rek. Jeśli nie chcesz być razem ze mną, musimy znów nauczyć się być przy​ja​ciółmi. Pyta​n ie mnie o to, czy gapię się na twój biust, nie pomaga nam do tego wró​cić. — Prze​p ra​s zam — powie​d ziała znów. — Will… — zaczęła, ale prze​rwała i opu​ś ciła wzrok na swoje buty. Musia​łem zro​zu​mieć, co się stało, dla​czego wszystko się zawa​liło tak nagle po naszej tak intym​n ej nocy zale​d ​wie tydzień temu. — Tam​tej nocy — zaczą​łem i prze​rwa​łem. — Nie, Hanno, co noc było mię​d zy nami tak inten​s yw​n ie, ale tam​tej nocy w zeszły week​end… myśla​łem, że wszystko się zmie​n iło. Że my się zmie​n i​li​ś my. A następ​n ego dnia… i podróż powrotna… Cho​lera, nawet nie wiem, o co poszło.

Przy​s u​n ęła się na tyle bli​s ko, że mógł​b ym przy​cią​g nąć ją za bio​d ra i usta​wić mię​d zy moimi nogami, ale nie zro​b i​łem tego. Ręce jej drgnęły, a potem zwie​s iła je bez​wład​n ie. — Usły​s za​łam, co powie​d zia​łeś Jen​s e​n owi — odparła. —  Wie​d zia​łam, że w twoim życiu były inne kobiety, ale wyda​ wało mi się, że z nimi skoń​czy​łeś. Wiem, uni​ka​łam roz​mowy na ten temat i nie było w porządku, że tego ocze​ki​wa​łam, ale tak myśla​łam. — Nie zakoń​czy​łem spraw ofi​cjal​n ie, Hanno, ale nie spa​łem z żadną od chwili, kiedy wcią​g nę​łaś mnie do sypialni i popro​s i​ łaś, żebym cię doty​kał. A nawet wcze​ś niej, cho​lera. — Ale skąd mia​łam o tym wie​d zieć? — Dziew​czyna spu​ś ciła głowę i wbiła wzrok w pod​łogę. — Ta pod​s łu​chana roz​mowa z Jen​s e​n em jesz​cze nie zna​czyła tak wiele, wie​d zia​łam, że i tak musimy poroz​ma​wiać, ale potem zoba​czy​łam SMS-a. Przy​s zedł aku​rat wtedy, kiedy prze​g lą​d a​łam muzykę w twoim tele​fo​nie, gdy wra​ca​li​ś my — przy​s u​n ęła się bli​żej, opie​ra​jąc udami o moje kolana. — Poprzed​n iej nocy upra​wia​li​ś my seks bez zabez​p ie​cze​n ia, a nagle widzę wia​d o​mość, która brzmi tak, jak​b yś chciał się umó​wić z inną zaraz po tym, jak byłeś ze mną. Uświa​d o​mi​łam sobie, że Kitty wciąż ma

nadzieję i pró​b uje… — Nie posze​d łem z nią do łóżka we wto​rek wie​czo​rem, Hanno — prze​rwa​łem, czu​jąc, jak ze stra​chu krew zaczyna mi szyb​ciej krą​żyć w żyłach. — Tak, napi​s a​łem do niej i popro​s i​ łem o spo​tka​n ie, żeby jej powie​d zieć, że to koniec. Nie cho​ dziło o… — Wiem — prze​rwała mi cicho. — Dzi​s iaj Kitty mi wyznała, że od dawna nie byli​ś cie razem. Przez minutę prze​tra​wia​łem jej słowa, po czym wes​tchną​łem. Nie mia​łem ochoty dowia​d y​wać się w szcze​g ó​łach o tym, co Kitty powie​d ziała Han​n ie, ale w osta​tecz​n ym rachunku to się nie liczyło. Nie mia​łem nic do ukry​cia. Tak, jako czło​wiek przy​ wią​zu​jący wielką wagę do otwar​to​ś ci, powi​n ie​n em był wyja​ś nić sprawy z byłą kochanką, jak tylko zaczą​łem być z Hanną, ale prze​cież nie okła​ma​łem żad​n ej z nich — ni​g dy. Nie skła​ma​łem wiele mie​s ięcy temu, kiedy oświad​czy​łem Kitty, iż nie mam ochoty na głęb​s zy zwią​zek. I nie okła​ma​łem Hanny mie​s iąc temu, mówiąc, że chcę wię​cej i tylko z nią. — Pró​b o​wa​łem jedy​n ie prze​s trze​g ać two​ich zasad. Nie poru​ sza​łem tematu związku, gdyż od razu uzna​łaś, że jestem do tego nie​zdolny. — Wiem — przy​znała szybko. — Wiem.

I to było na tyle; jej oczy szu​kały moich, cze​ka​jąc na… Na co? Co jesz​cze mógł​b ym jej powie​d zieć? Czy nie powie​d zia​łem już dość? Czy nie powta​rza​łem tego samego wiele razy? Wsta​łem ze zmę​czo​n ym wes​tchnie​n iem. — Chcesz iść pierw​s za pod prysz​n ic? — zapy​ta​łem. Mię​d zy nami naprawdę pano​wała dziwna atmos​fera, któ​rej ni​g dy dotąd nie czu​łem, nawet przy pierw​s zym biegu, kiedy byli​ś my sobie prak​tycz​n ie obcy. Hanna musiała się odsu​n ąć, żebym mógł ją minąć. — Nie, ty pierw​s zy. *** Odkrę​ci​łem naj​cie​p lej​s zą wodę, jaką mogłem znieść. Jesz​cze nie czu​łem bólu mię​ś ni po biegu —  zapewne i tak nie będą zbyt mocno bolały — ale gorąca woda i para zadzi​wia​jąco sku​tecz​n ie uśmie​rzały ból wywo​ łany jed​n o​cze​s ną chę​cią kocha​n ia się z Hanną i udu​s ze​n ia jej. Może naprawdę ona chciała wró​cić do tego, co było wcze​

śniej mię​d zy nami, gdy byli​ś my tylko przy​ja​ciółmi do łóżka. Wygodny układ bez zobo​wią​zań. A ja pra​ gną​łem jej tak bar​d zo, że z łatwo​ś cią zgo​d ził​bym się na to, by móc cie​s zyć się zarówno jej cia​łem, jak i przy​jaź​n ią, by nie potrze​b o​wać ani nie ocze​ki​wać niczego wię​cej. Ale teraz ocze​ki​wa​łem wię​cej. Nie od innej kobiety, tylko od tej. Namy​d li​łem się, zamkną​łem oczy, wdy​cha​jąc parę, zmy​wa​ jąc z sie​b ie pot i wspo​mnie​n ie biegu. Żało​wa​łem, że nie mogę rów​n ież zmyć mojego wewnętrz​n ego cha​o su. Usły​s za​łem deli​katny szczęk otwie​ra​n ych drzwi kabiny, po czym pra​wie natych​miast poczu​łem zimny powiew powie​trza. W żyłach zaczęła mi krą​żyć adre​n a​lina, serce przy​s pie​s zyło, w gło​wie nagle się zakrę​ciło. Poło​ży​łem dłoń na ścia​n ie, bojąc się odwró​cić i sta​n ąć twa​rzą do Hanny, lecz wszyst​kie moje posta​n o​wie​n ia wzięły w łeb. Przez chwilę mogłem się łudzić, że zdo​łam się opa​n o​wać, jed​n ak wie​d zia​łem dosko​n ale, że dam jej wszystko, o co poprosi. Wyszep​tała moje imię, zamknęła drzwi i pode​s zła tak bli​s ko, żebym poczuł nacisk jej nagich piersi na ple​cach. Skórę miała chłodną. Prze​s u​n ęła dłońmi po moich bokach, do żeber.

— Will — ode​zwała się znów, prze​s u​wa​jąc ręce po tor​s ie w dół do brzu​cha. — Spójrz na mnie. Chwy​ci​łem ją za nad​g arstki, żeby nie zsu​wała dłoni niżej, żeby nie poczuła, jaki jestem napa​lony już przy tak nie​wiel​kim kon​tak​cie. Przy​p o​mi​n a​łem konia wyści​g o​wego rwą​cego się do biegu, wstrzy​my​wa​nego tylko słabą bramką. Mię​ś nie w mych ramio​n ach sprę​ żyły się nagle; trzy​ma​łem ją za ręce także po to, by powstrzy​ mać sie​b ie samego przed doty​ka​n iem jej. Opar​łem się czo​łem o ścianę, aż nabra​łem pew​n o​ś ci, że zdo​ łam spoj​rzeć jej w twarz, nie bio​rąc jej od razu w ramiona. W końcu się odwró​ci​łem, nie pusz​cza​jąc jej rąk. — Chyba nie dam rady — wyszep​ta​łem, patrząc na jej twarz. Włosy miała roz​p usz​czone, mokre kosmyki przy​le​p iły się do twa​rzy, szyi i ramion. Zmarsz​czyła brwi w zdzi​wie​n iu, wie​d zia​ łem, że nie rozu​mie moich słów. Ale nagle jakby do niej dotarło; na policzki wypełzł jej rumie​n iec upo​ko​rze​n ia. Zamknęła oczy. — Prze… — Nie — wpa​d łem jej w słowo. — Chcia​łem powie​d zieć, że nie dam rady wró​cić do tego, co było przed​tem. Nie będę się

tobą dzie​lił. Nie chcę tego, jeśli wciąż zamie​rzasz się uma​wiać z innymi. Hanna otwo​rzyła oczy, jej spoj​rze​n ie zła​g od​n iało, a oddech przy​ś pie​s zył. — Nie mogę cię winić za chęć eks​p e​ry​men​to​wa​n ia — powie​ dzia​łem, na samą myśl moc​n iej zaci​s ka​jąc dło​n ie na jej nad​g arst​kach — ale nic nie pora​d zę na to, że moje uczu​cia do cie​b ie się pogłę​b iają. Nie będę uda​wał, że jeste​ś my tylko przy​ja​ciółmi, nawet przy Jen​s e​n ie. Wezmę wszystko, co mi dasz, bo bar​dzo cię pra​g nę, ale gdy​b y​ś my ogra​n i​czyli się tylko do seksu, byłoby to dla mnie naprawdę nie do znie​s ie​nia. — Dla mnie to chyba nie był tylko seks — powie​d ziała. Puści​łem jej ręce, wpa​trzy​łem się w twarz, sta​ra​jąc się dociec, co mi ofe​ruje. — Kiedy wcze​ś niej nazwa​łeś mnie swoją Hanną — zaczęła i prze​rwała, kła​d ąc dłoń na mojej piersi — chcia​łam, żeby to było prawdą. Chcę być twoja.

Poczu​łem dła​wie​n ie w gar​d le. Pod deli​katną skórą szyi Hanny widzia​łem pul​s u​jącą żyłę. — Jestem twoja. Już — wypro​s to​wała się z sze​roko otwar​ tymi oczami, po czym deli​kat​n ie ujęła w usta moją dolną wargę i zaczęła ją ssać. Unio​s ła moją dłoń, poło​żyła sobie na piersi i wygięła się pod doty​kiem. Jeśli moje uczu​cia w tej chwili nawet w małym stop​n iu odzwier​cie​d lały jej cią​g ły strach przed tym, że ją zra​n ię, nagle rozu​mia​łem, dla​czego tak długo się przed tym bro​n iła. Takie silne zako​cha​n ie to prze​ra​ża​jące uczu​cie. — Pro​s zę — bła​g ała, znów mnie cału​jąc, się​g a​jąc po moją drugą rękę i kła​d ąc ją sobie w talii. —  Chcę z tobą być tak bar​d zo, że aż mnie to dławi. — Hanno — wychry​p ia​łem, mimo​wol​n ie się pochy​la​jąc, żeby łatwiej było jej się​g nąć do moich ust i szyi. Oto​czy​łem ją ramie​n iem, kciu​kiem potar​łem sutek. — Kocham cię — wyszep​tała, cału​jąc mnie w pod​b ró​d ek i w szyję. Zamkną​łem oczy, serce mi waliło. Po tych sło​wach moje posta​n o​wie​n ie roz​s y​p ało się w pył.

Otwo​rzy​łem usta, jęk​n ą​łem, czu​jąc jej język wśli​zgu​jący się na mój. Hanna też jęk​n ęła i wcze​p iła się w moje ramiona, szyję, przy​ci​s nęła brzuch do mojego twar​d ego penisa. Zachły​s nęła się, dotknąw​s zy ple​cami zim​n ych pły​tek, kiedy ją odwró​ci​łem, przy​ci​s ną​łem do ściany, a potem wes​tchnęła, kiedy się schy​li​łem i unió​s ł​s zy jej pierś do ust, zaczą​łem zachłan​n ie ssać. Mój strach nie minął, jej wyzna​n ie wręcz go spo​tę​g o​wało, gdyż wzbu​d ziło we mnie nadzieję, że mi się uda, że jej się uda, że oboje jakoś prze​b rniemy przez te nie​ pewne początki. Wró​ci​łem do jej ust, pod​d a​jąc się sza​leń​s twu, gubiąc się w gorączce jej poca​łun​ków. Nie musia​łem pytać, wie​d zia​łem, że jej policzki zwil​g ot​n iały nie tylko od wody. Czu​łem to samo — wielką ulgę, a zaraz po niej gwał​towną chęć wej​ś cia w moją uko​chaną, poru​s za​n ia się w niej, potrzebę, by czuć ją wokół sie​b ie. Ują​łem Hannę za uda i unio​s łem tak, żeby mogła oto​czyć mnie w pasie nogami. Poczu​łem cie​p ło jej łona, zako​ły​s a​łem się, wci​s ka​jąc w nią i znów wycho​d ząc. Na dźwięk jej ury​wa​ nego odde​chu od nowa się w niej zako​cha​łem. — Ni​g dy tego nie robi​łem — wymru​cza​łem w jej szyję. —  Nie mam bla​d ego poję​cia, co ja wypra​-

wiam. Roze​ś miała się, ugry​zła mnie w szyję i chwy​ciła mocno za ramiona. Powoli wśli​zgną​łem się w nią, nie​ru​cho​mie​jąc, kiedy nasze bio​d ra się spo​tkały, i od razu wie​d zia​łem, że bar​d zo szybko skoń​czymy. Jej głowa oparła się o kafelki z głu​chym odgło​s em, piersi wzno​s iły się i opa​d ały w ury​wa​n ym odde​ chu. — Boże, Will. Wysu​n ą​łem się. — Też to czu​jesz? — wyszep​ta​łem. Hanna czknęła, pro​s ząc mnie, bym się ruszył, z całej siły przy​ ci​s ka​jąc się do mnie, uwię​ziona mię​d zy ścianą a moim cia​łem. — To nie tylko seks — powie​d zia​łem do niej, wsy​s a​jąc się w jej oboj​czyk. — To taka roz​kosz, że aż przy​p ra​wia o ból. I tak się dzieje za każ​d ym razem, kiedy w cie​b ie wejdę, śli​weczko. Tak jest, kiedy to robisz z kimś, za kim sza​le​jesz. — Z kimś, kogo kochasz? — zapy​tała, przy​ci​s ka​jąc usta do mojego ucha. — Tak — wsu​n ą​łem się i wysu​n ą​łem szyb​ciej, wie​d ząc, że już nie​d ługo, że będę musiał zabrać ją do łóżka, wpić się w jej

szparkę, a potem znów posu​wać, aż oboje pad​n iemy z wyczer​ pa​n ia. Odczu​cie było zbyt mocne, kiedy tylko znów zaczą​łem, wie​d zia​łem, że ni​g dy nie znu​d zi mi się prze​b y​wa​n ie w niej bez żad​n ej dzie​lą​cej nas bariery. Szarp​n ą​łem się, napa​wa​jąc wyda​wa​n ymi przez nią dźwię​kami i bez prze​rwy szep​cząc w jej szyję prze​p ro​s iny. — To za dużo… Przy​tła​czało mnie to wszystko: ona wokół mnie, jej słowa, świa​d o​mość, że należy naprawdę do mnie. — Jestem za bli​s ko, śli​weczko, nie mogę… Pokrę​ciła głową, wbi​ja​jąc paznok​cie w moje ramiona i przy​ci​ ska​jąc usta do mojego ucha. — Podoba mi się, kiedy nie możesz się powstrzy​mać. Tak wła​ śnie od początku czuję się przy tobie. Z jękiem prze​s ta​łem się kon​tro​lo​wać, czu​jąc, jak osu​wam się w dół, w dół, w dół, wci​s ka​jąc się głę​biej i moc​n iej, aż w końcu poczu​łem deli​katne kla​ś nię​cie moich ud o jej nogi i jej ple​ców o ścianę; poczu​łem cie​p ło i wil​g oć, docho​d ząc w niej tak mocno, że o ściany odbiło się echo mojego krzyku.

Chyba w życiu tak szybko nie skoń​czy​łem; ten fakt przy​p ra​ wił mnie jed​n o​cze​ś nie o eufo​rię i lek​kie prze​ra​że​n ie. Hanna pocią​g nęła mnie za włosy, bez słów bła​g a​jąc o poca​łu​ nek, lecz ja tylko musną​łem jej usta i wysu​n ąw​s zy się z niej, z jękiem padłem na kolana. Pochy​li​łem się, roz​s u​n ą​łem jej nogi i otu​liw​s zy ustami miękki wzgó​rek jej łech​taczki, zaczą​łem ssać. Zamkną​łem oczy i jęk​n ą​łem na dźwięk jej słod​kiego jęku, naci​s ku jej ciała na moim języku. Nogi się jej trzę​s ły —  po biegu i praw​d o​p o​d ob​n ie także po moim ostrym przy​ci​ś nię​ ciu jej do ściany przed chwilą — więc wsu​n ą​łem ramiona mię​ dzy jej uda, roz​s u​n ą​łem jej nogi i unio​s łem tak, że sie​d ziała na moich bar​kach, a ja trzy​ma​łem ją dłońmi za pośladki. Hanna krzyk​n ęła, na oślep szu​ka​jąc pod​p ory, po czym oto​ czyła nogami i rękami moją głowę, obser​wu​jąc mnie sze​roko otwar​tymi, zafa​s cy​n o​wa​n ymi oczami. — Już tak bli​s ko. — Głos jej się zała​mał, drżące dło​n ie zato​ piła w moich wło​s ach. Zamru​cza​łem, uśmie​cha​jąc się do niej i powoli obra​ca​jąc głową na boki, jed​n o​cze​ś nie wpi​ja​jąc się w nią ustami. Ni​g dy wcze​ś niej tak nie robi​łem, za bar​d zo przy​p o​mi​n ało to kocha​ nie się — kocha​n ie kogoś na wszel​kie moż​liwe spo​s oby. Poczu​łem cie​p ło w piersi na tę myśl: to nasz począ​tek. Wła​

śnie tutaj, czę​ś ciowo ukryci w parze, wła​ś nie wszystko wyja​ śni​li​ś my. Widzia​łem, kiedy Hanna zaczęła docho​d zić, pozna​łem to po fali rumieńca wykwi​ta​ją​cego na jej piersi i roz​s ze​rza​ją​cego się w górę, aż do twa​rzy, kiedy usta roz​chy​liła w nie​mym jęku. Ni​g dy nie będę miał tego dość. Ni​g dy nie będę miał jej dość. Z zabor​czą przy​jem​n o​ś cią, jak ni​g dy w życiu, patrzy​łem, jak moją uko​chaną wstrząsa orgazm, wyry​wa​jąc jej z gar​d ła krzyk. Skoń​czy​łem, kiedy mię​ś nie jej ud zmię​kły. Deli​kat​n ie wysu​n ą​ łem spod niej ramiona i posta​wi​łem ją na drżą​cych nogach. Sta​łem, patrząc na nią przez moment, zanim oto​czyła mnie ramio​n ami za szyję i wypro​sto​wała się, by mnie przy​tu​lić. Była miękka i cie​p ła, jakby top​n iała w moich ramio​n ach. To wszystko było tak abso​lut​n ie inne. Ni​g dy wcze​ś niej nie czu​łem takiej z nią jed​n o​ś ci — nawet w naszych naj​b ar​d ziej intym​n ych momen​tach. Teraz czu​łem, że jest moja. — Kocham cię — wyszep​ta​łem w jej włosy, po czym się​g ną​

łem na półkę po mydło. Sta​ran​n ie namy​dli​łem każdy cal jej ciała, włosy i deli​katną skórę mię​d zy nogami. Zmy​łem ślady mojego orga​zmu z jej skóry, po czym poca​ło​wa​łem ją w policzki, powieki i usta. Wyszli​ś my z kabiny, owi​n ą​łem Hannę ręcz​n i​kiem, a dru​g im prze​p a​s a​łem sie​b ie. Popro​wa​d zi​łem ją do sypialni, posa​d zi​ łem na łóżku i wytar​łem, po czym kaza​łem się jej poło​żyć. — Przy​n iosę ci coś do jedze​n ia. — Pójdę z tobą — wyrwała się, pró​b o​wała wstać, ale pokrę​ci​ łem głową i pochy​liw​s zy się, wzią​łem w usta jej sutek. — Leż i odpo​czy​waj — wyszep​ta​łem z ustami przy jej skó​rze. —  Mam zamiar trzy​mać cię w łóżku przez całą noc, więc musisz naj​p ierw zjeść. Woda z moich wło​s ów kapała na jej nagą skórę. Hanna ode​ tchnęła głę​b oko, otwie​ra​jąc oczy, a źre​n ice posze​rzyły się jej tak, że pra​wie nie było widać sza​rych tęczó​wek. Zsu​n ęła ręce na moje ramiona, pró​b u​jąc przy​cią​g nąć mnie do sie​b ie, a ja, cho​lera, byłem już gotowy… Ale naj​p ierw musimy zjeść. Już mi się krę​ciło w gło​ wie. — Zro​b ię coś szyb​ciutko.

*** Sie​d ząc nago na pościeli, jedli​ś my kanapki i godzi​n ami roz​ma​ wia​li​ś my o biegu, week​en​d zie u jej rodzi​ców i wresz​cie o tym, jak się czu​li​ś my, kiedy wszystko mię​d zy nami wyda​wało się skoń​czone. Kocha​li​ś my się, dopóki blask słońca za oknem nie przy​g asł, a potem zasnę​li​ś my, po czym obu​d zi​li​ś my się w środku nocy, nie​n a​s y​ceni, wciąż pra​g nąc wię​cej. Wtedy było już upoj​n ie i gło​ś no, i tak jak zawsze mię​d zy nami w naj​lep​s zych chwi​lach: otwar​cie. Na razie czu​łem się zaspo​ko​jony. Się​g ną​łem na nocną szafkę po dłu​g o​p is. Wtu​li​łem się w Hannę i znów napi​s a​łem na jej skó​rze to, co przed​tem: „Wszystko, co nie​zwy​kłe, dla nie​zwy​ kłych” —  w nadziei, że stanę się dla niej kimś nie​zwy​kłym i rzad​kim, odzy​s kaną dzi​ko​ś cią, nawró​co​n ym gra​czem, na któ​rego ona zasłu​g i​wała. EPI​LOG Ste​war​d esa prze​s zła obok, ze sta​n ow​czym trza​ś nię​ciem zamy​ ka​jąc szafki na bagaż pod​ręczny, po czym schy​liła się i zapy​ tała:

— Sok poma​rań​czowy czy kawa? Will popro​s ił o kawę, ja z uśmie​chem pokrę​ci​łam głową. Mój uko​chany pogła​s kał mnie po kola​n ie zewnętrzną stroną dłoni. — Daj mi swój tele​fon. Poda​łam mu go, jed​n o​cze​ś nie narze​ka​jąc: — Po co mi inter​n et? I tak prze​ś pię cały lot. — Już ni​g dy nie pozwolę Wil​lowi zare​zer​wo​wać bile​tów z Nowego Jorku na Zachod​n ie Wybrzeże na szó​s tą rano. Ale on nie zwró​cił na mnie uwagi, wpi​s ał jakiś kod w małe okienko prze​g lą​d arki w moim tele​fo​n ie. — Na wypa​d ek, jak​b yś nie zauwa​żył, jestem zaspana. Ktoś nie dawał mi zasnąć przez całą noc —  wyszep​ta​łam, pochy​la​jąc się do niego. Spoj​rzał na mnie kpiąco. — No co ty nie powiesz? Poczu​łam dreszcz spły​wa​jący po pier​s iach i brzu​chu mię​d zy nogi.

— Naprawdę. — A przy​p ad​kiem nie wró​ci​łaś z labo​ra​to​rium nieco… zmę​ czona? — Nie — skła​ma​łam. Uniósł brwi i uśmiech​n ął się pół​g ęb​kiem. — I nie prze​rwa​łaś mi przy​g o​to​wy​wa​n ia bar​d zo roman​tycz​ nej kola​cji, jaką dla cie​b ie pla​n o​wa​łem? — Ja? Skąd. — I nie pocią​g nę​łaś mnie na kanapę, pro​s ząc, żebym zro​b ił, cytuję, to ustami? Poło​ży​łam rękę na sercu. — Ni​g dy w życiu. — I to nie ty zigno​ro​wa​łaś cudowne zapa​chy z pie​cyka, zacią​ gnę​łaś mnie do sypialni i pro​s i​łaś o bar​dzo, bar​d zo nie​g rzeczne rze​czy? Zamknę​łam oczy, kiedy Will pochy​lił się bli​s ko mnie, prze​s u​ nął zębami po moim policzku i wymru​-

czał: — Kocham cię cho​ler​n ie mocno, moja ty nie​g rzeczna, słodka śli​weczko. Wspo​mnie​n ia zeszłej nocy wcią​g nęły mnie głę​b iej w to pra​ gnie​n ie i ból, które odczu​wa​łam cały czas, będąc z Wil​lem. Pamię​ta​łam jego szorst​kie ręce, roz​ka​zu​jący głos dający mi dokładne instruk​cje; dło​n ie cią​g nące mnie za włosy, jego ciało poru​s za​jące się na moim godzi​n ami, głos w końcu cichy, bła​g a​jący o moje zęby i paznok​cie. Pamię​ta​łam jego cię​ żar, kiedy padł na mnie spo​cony i wyczer​p any, po czym natych​miast zapadł w sen. — Może rze​czy​wi​ś cie to ja — przy​zna​łam. — Cóż mogę powie​d zieć… Cały długi dzień pra​co​wa​łam w masce ochron​ nej, mia​łam wiele czasu na roz​wa​ża​n ia o two​ich magicz​n ych ustach. Will poca​ło​wał mnie i powró​cił do zmie​n ia​n ia usta​wień w tele​ fo​n ie; z uśmie​chem skoń​czył i oddał mi apa​rat. — Gotowe. — I tak będę spać. — Ale przy​n aj​mniej tele​fon ci działa, gdyby Chloe chciała zadzwo​n ić.

Rzu​ci​łam mu nie​p ewne spoj​rze​n ie. — Niby dla​czego mia​łaby dzwo​n ić? Nie biorę udziału w przy​ go​to​wa​n iach. — Nie znasz Chloe? To praw​d ziwy gene​rał w spód​n icy. Może cię zamusz​tro​wać w ciągu minuty —  powie​d ział, chwy​ta​jąc się za kark, jak zawsze w momen​tach zakło​p o​ta​n ia. — Nie​ważne. Śpij. — Mam prze​czu​cie doty​czące tej podróży — wymru​cza​łam, opie​ra​jąc się o jego ramię. — Takie dość pro​ro​cze prze​czu​cie. — Nie​ty​p owo udu​cho​wione wyra​że​n ie jak na cie​b ie. — Poważ​n ie. Na pewno będzie wspa​n iale, ale też czuję się tak, jakby wielka sta​lowa tuba wcią​g ała mnie w tydzień sza​ leń​s twa. — Samo​loty robi się ze stopu alu​mi​n ium. — Will spoj​rzał na mnie z góry, poca​ło​wał w nos i wyszep​tał: — Ale oczy​wi​ś cie wiesz o tym. — A tobie zda​rzają się prze​czu​cia? Zasta​n o​wił się i znów mnie poca​ło​wał.

— Raz czy dwa razy w życiu. Spoj​rza​łam na niego — na zna​jome ciemne rzęsy, ciem​n o​n ie​ bie​s kie oczy, lekki zarost już widoczny po gole​n iu i szczę​ śliwy uśmiech, który miał na twa​rzy od czte​rech godzin, kiedy po raz kolejny obu​d zi​łam go, ssąc jego penisa. — Czyż​b yś robił się sen​ty​men​talny, dok​to​rze Sum​n er? Wzru​s zył ramio​n ami, zamru​g ał i spoj​rzał nieco przy​tom​n iej. — Cie​s zę się na te nasze waka​cje. Cie​s zę się na wesele. I cie​ szę się, że nasza paczka spo​d ziewa się malu​cha. — Mam pyta​n ie doty​czące zasad — wyszep​ta​łam. Kon​s pi​ra​cyj​n ie pochy​lił się do mnie i odszep​n ął: — Już nie jestem twoim rand​ko​wym tre​n e​rem. Nie ma zasad oprócz tej jed​n ej, że nie może cię dotknąć inny facet. — Ale jed​n ak znasz się na tym lepiej ode mnie. Uśmiech​n ął się. — No dobrze, wal. — Jeste​ś my razem od dwóch mie​s ięcy i…

— Od czte​rech — popra​wił. Zawsze się upie​rał, że jestem jego od naszego pierw​s zego biegu. — Dobrze, niech będzie. Czy to źle już po czte​rech mie​s ią​ cach myśleć, że jesteś mój na zawsze? Uśmiech​n ął się sze​rzej i prze​s u​n ął po mojej twa​rzy piesz​czo​tli​ wym spoj​rze​n iem. Poca​ło​wał mnie raz, potem drugi. — Według mnie to bar​d zo, bar​d zo dobrze — odsu​n ął się i spo​g lą​d ał na mnie przez długą, pełną zna​cze​n ia chwilę. — Śpij, śli​weczko. *** Obu​d zi​łam się gwał​tow​n ie, kiedy na moich kola​n ach zabrzę​ czał tele​fon. Pod​n io​s łam się z ramie​n ia Willa i mru​g a​jąc, spoj​ rza​łam na wyświe​tlacz. Migała na nim wia​d o​mość. Nie​mal czu​ łam, jak Will uśmie​cha się obok mnie. Prze​czy​ta​łam SMS-a: „Co masz na sobie?”. Zmru​ży​łam wciąż zaspane oczy i odpi​s a​łam: „Spód​n icę, bez maj​tek. Ale nie napa​laj się, jestem tro​chę obo​lała po tym, co mój chło​p ak robił mi wczo​raj w nocy”.

Chrząk​n ął współ​czu​jąco. „Co za bru​tal”. „Dla​czego do mnie piszesz?” Pokrę​cił głową, wzdy​cha​jąc prze​s ad​n ie. „Bo mogę. Bo współ​cze​s na tech​n o​lo​g ia jest zadzi​wia​jąca. Ponie​waż znaj​d u​jemy się na wyso​ko​ś ci trzy​d zie​s tu tysięcy stóp nad zie​mią, a cywi​li​za​cja dotarła do punktu, w któ​rym mogę ci prze​s łać nie​mo​ralną pro​p o​zy​cję za pomocą sate​lity w prze​s trzeni kosmicz​ nej, a ty odbie​rzesz ją, lecąc w sta​lo​wej tubie”. Odwró​ci​łam się do niego i unio​s łam brwi. — Obu​d zi​łeś mnie po to, żeby zapy​tać, co mam na sobie? Pokrę​cił głową i pisał dalej. Tele​fon na moich kola​n ach znów zabrzę​czał. „Kocham cię”. — Też cię kocham — odpar​łam. — Jestem tuż obok, głup​ta​ sie. Nie będę pisać. Uśmiech​n ął się i pisał dalej. „Ty też jesteś moja na zawsze”.

Zapa​trzy​łam się w tele​fon, czu​jąc nagle taki ucisk w piersi, że trudno mi było zła​p ać oddech. Wycią​gnę​łam rękę i prze​s ta​wi​łam nawiew nad głową. „I nie​d ługo być może ci się oświad​czę”. Zaga​p i​łam się na te słowa, odczy​tu​jąc linijkę raz, drugi i kolejny. — Dobrze — wyszep​ta​łam. „Więc jeśli masz zamiar się nie zgo​d zić, to uprzedź, bo jestem lekko prze​ra​żony”. Opar​łam się o jego ramię, a on opu​ś cił tele​fon na kolana i drżącą ręką ujął moją dłoń. — Nie musisz — wyszep​ta​łam. — Wszystko mamy uło​żone. PODZI​ĘKO​WA​NIA Zaczy​n a​jąc pracę nad tą książką, zna​ły​ś my naszego wydawcę Adama Wil​s ona dopiero od ośmiu mie​sięcy, ale wyda​ły​ś my z nim już dwie książki ( Dra​n ia i Nie​zna​ jo​mego), a cztery kolejne były pla​n o​wane na ten sam rok. Taki har​mo​n o​g ram wydaw​n i​czy dla nowego tan​d emu wydawcy z auto​rem przy​p o​mina tro​-

chę kolo​n ie let​n ie: wielki chaos wcią​g a​jący wszyst​kich i wszystko, brak czasu na nie​ś pieszne pozna​wa​nie się i docie​ra​n ie. Jak zwy​kle w życiu, cza​s ami takie inten​ sywne doświad​cze​n ia wycho​d zą na dobre, a cza​s ami nie, ale z Ada​mem szczę​ś cie nam sprzy​jało. Kiedy wresz​cie spo​tka​li​ śmy się wszy​s cy w lipcu, już wie​d zia​ły​ś my: to nasz czło​wiek, w stu pro​cen​tach ten sam typ wariata (ewen​tu​al​n ie bar​d zo prze​ko​n u​jąco takiego udaje, gdyż prze​s y​łamy mu mnó​s two słod​ko​ś ci, dosłow​n ie i w prze​n o​ś ni). Praca z nim to dla nas obu jedno z naj​wspa​n ial​s zych prze​żyć i nie możemy się docze​kać naszego kolej​n ego pro​jektu. Szu​ka​jąc agenta, prze​czy​ta​ły​ś my chyba ze sto postów na blo​ gach, które pod​kre​ś lały zna​cze​n ie doboru wła​ś ci​wej osoby. Jak wszy​s cy zgod​n ie twier​d zą, to nie może być pierw​s zy lep​ szy czło​wiek, lecz dopa​s o​wany do autora. Holly Root jest nie tylko naj​wła​ś ciw​s zą dla nas agentką, ale też jedną z naj​wspa​n ial​szych osób, jakie znamy. Bez niej te książki ni​g dy nie zna​la​ złyby domu w Gal​lery ani u Adama. Holly wciąż twier​d zi, że od pierw​s zych zamie​n io​n ych z nim słów wie​d ziała, iż to ide​ alny wydawca. Za takie wła​ś nie spo​tka​n ia jeste​ś my dozgon​

nie wdzięczne. Zaan​g a​żo​wa​n ie naszych pierw​s zych czy​tel​n i​ków: Erin, Mar​ thy, Tony, Gret​chen, Myry, Anne, Kel​lie, Katy i Moniki, uświa​d o​miło nam, że pro​ces pisa​n ia obej​muje znacz​n ie wię​ cej niż tylko prze​le​wa​n ie słów na papier; to także stwo​rze​n ie wspól​n oty ludzi, która pomoże zma​g ać się z sza​leń​s twem w złe dni i świę​to​wać suk​cesy. Każdy, kto wysy​łał swoje utwory do prze​czy​ ta​n ia innej oso​b ie, wie, jakie to trau​ma​tyczne doświad​cze​n ie, więc dzię​ku​jemy wszyst​kim czy​tel​n i​kom serii, któ​rzy tak dosko​n ale rów​n o​wa​żyli kry​tykę swoim wspar​ciem. Prze​p ra​ szamy, że zabi​ły​ś my kilka waszych komó​rek mózgo​wych. Anne, dzięki za Nie​tz​s chego i zabój​czy cytat. Jen, wiel​kie dzięki za pro​mo​cję i bycie che​er​le​aderką. Lau​ren, tysięczne dzięki za pro​wa​d ze​n ie mediów spo​łecz​n o​ś cio​wych serii i twój entu​zjazm dla każ​d ej okładki, frag​mentu i e-maila. Kochamy was. Sta​wiamy w domu bil​l​b o​ard dla uczcze​n ia naszej wspa​n ia​łej dru​żyny S&S/Gal​lery Books. DZI​ĘKU​JEMY WAM, Caro​lyn Reidy, Louise Burke, Jen Berg​s trom, Liz Psal​tis, wspa​n ia​łemu dzia​łowi kre​acyj​nemu, Kri​s tin Dwyer (nie​d ługo cię porwiemy), Mary McCue

(w przy​s złym roku SDCC, bez pudła!), Jean Anne Rose, Ellen Chan, Nata​lie Ebel, Lau​ren McKen​n ie, Ste​p ha​n ie DeLuca oraz oczy​wi​ś cie Edowi Schle​s in​g e​rowi za śmiech z żar​tów Hanny. Dzięki tobie czu​jemy się wszy​s cy jak w rodzi​n ie. Mamy w biu​rze roz​kła​d aną kanapę, prawda? Pisa​n ie to nie jest praca na osiem godzin i pięć dni w tygo​ dniu. Pisze się w wol​n ym cza​s ie, a wszystko zależy od natchnie​n ia, więc jeśli nie ma nawet jed​n ej chwili na pisa​n ie (typowe), za to pomy​s ły lęgną się set​kami, rzuca się wszystko, żeby je uchwy​cić, zanim te ulotne myśli uciekną. Cza​s ami ozna​cza to bieg do kom​p u​tera, gdy na kuchence gotuje się obiad, cza​s ami zaś mąż bie​rze dzieci do kina lub do zoo, żeby mama mogła popra​co​wać. Mimo wszystko pisa​n ie to pro​ces wyma​g a​jący wiel​kiej cier​p li​wo​ś ci i wspar​cia ze strony całego oto​cze​n ia autora i dla​tego prze​s y​łamy naj​s łod​s ze wyrazy wdzięcz​n o​ś ci miło​ś ciom naszego życia, Keithowi i Ryanowi. Oraz naszym dzie​ciom: Misiowi, Słod​kiej i Ninja — mamy nadzieję, że kie​d yś uświa​d o​mi​cie sobie, jacy byli​ś cie cier​p liwi i że dzięki tej waszej cier​p li​wo​ś ci teraz możemy spę​d zać z wami znacz​n ie wię​cej czasu. Dzię​ku​jemy naszej rodzi​n ie i przy​ja​cio​łom za zno​s ze​n ie naszego sza​leń​ stwa: Erin, Jenn, Taw​n ie, Jess, Joie, Veenie, Ianowi i Jamiemu. Wresz​cie — pisa​n ie tych ksią​żek nie zna​czy​łoby nic bez fan​ ta​s tycz​n ych ludzi, któ​rzy je czy​tają. Wciąż z rów​n ym zachwy​

tem dowia​d u​jemy się, że ktoś czy​tał całą noc lub uda​wał grypę żołąd​kową, żeby wykraść kilka godzin w łazience tylko dla sie​b ie, bo nie mógł prze​rwać czy​ta​n ia. Wasze wspar​cie i zachęta to wię​cej, niż potra​fimy wyra​zić. Dzię​ku​jemy. Dzię​ku​ jemy za to, że wciąż kupu​je​cie nasze książki, że kocha​cie naszych boha​te​rów tak jak my, że podzie​la​cie nasze poczu​cie humoru i kosmate umy​sły, dzię​ku​jemy za każdy tweet, e-mail, post, komen​tarz, recen​ zję i uścisk. Mamy nadzieję, że któ​re​g oś dnia uści​s kamy was wszyst​kich. Ben​n ett z chę​cią zapro​s iłby was do swo​jego biura. Lo, jesteś kimś znacz​n ie wię​cej niż współ​au​torką, jesteś naj​ bliż​s zą przy​ja​ciółką, księ​ży​cem w moim życiu, cze​ko​ladą dla… widzisz, do czego mnie dopro​wa​d zasz. Kocham cię bar​ dziej niż wszyst​kie boys bandy, bro​kat i błysz​czyk do ust razem wzięte. PQ, pięk​n ie dzi​s iaj wyglą​d asz! Kocham cię, cho​ciaż cza​s ami przy tobie o mało się nie posi​ka​łam ze śmie​chu. Kocham cię bar​d ziej niż Excela, Gra​p h​Pada i SPSS. Czy koł​n ie​rzyk cię nie uwiera?

Document Outline Strona tytułowa Strona redakcyjna Spis treści Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty

Rozdział dwudziesty Epilog Podziękowania