Pierwsza ksiega snow 01 - Kerstin Gier

Spis treści

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 2. ZAŁĄCZNIK 3. Dla F. Pięknie jest z Tobą śnić.

What if you slept And what if In your sleep You dreamed And what if In your dream You went to heaven And there plucked a strange and beautiful flower And what if When you awoke You had that flower in your hand Ah, what then? Samuel Taylor Coleridge

1.

Pies obwąchiwał moją walizkę. Jak na psa tropiącego narkotyki był zdumiewająco kudłatym osobnikiem, przypuszczalnie rasy hovawart. Chciałam podrapać go za uszami, ale obnażył zęby i głośno szczeknął. Potem usiadł i energicznie przytknął nos do walizki. Celnik był tym zdumiony tak samo jak ja, dwukrotnie przeniósł wzrok z psa na mnie i z powrotem, po czym sięgnął po mój bagaż i powiedział: – W takim razie zobaczmy, co nasza Amber tu wytropiła. No to znakomicie. Nie minęło pół godziny, odkąd postawiłam stopę na brytyjskiej ziemi, a już podejrzewano mnie o szmuglowanie narkotyków. Prawdziwi, obładowani szwajcarskimi zegarkami i rozmaitymi dopalaczami przemytnicy w kolejce za mną zapewne śmiali się w kułak, zadowoleni, że dzięki mnie spokojnie przejdą przez bramkę. Który celnik, mający choć odrobinę oleju w głowie, wyławia z kolejki piętnastolatkę z blond kucykiem, zamiast, przykładowo, tamtego wyraźnie podenerwowanego typa o wyglądzie szczwanego lisa? Albo podejrzanie bladego chłopaka z rozczochranymi włosami, który zasnął w samolocie, zanim w ogóle dokołowaliśmy do pasa startowego? Nic dziwnego, że teraz na jego twarzy malował się uśmiech złośliwej uciechy. Pewnie miał torby wypełnione nielegalnymi tabletkami na sen. Postanowiłam jednak, że nie dam sobie popsuć dobrego nastroju, w końcu za bramką czekało na mnie cudowne, nowe życie i wymarzony dom. Spojrzałam uspokajająco na młodszą siostrę Mię, która niepewnie kręciła się przy bramce wyjściowej. Wszystko w porządku. Nie ma powodu do zdenerwowania. To tylko ostatnia przeszkoda, dzieląca nas od cudownego, nowego życia. Lot przebiegł bez zakłóceń, bez turbulencji, Mia nie dostała torsji, a ja tym razem wyjątkowo nie musiałam siedzieć obok żadnego zalatującego piwem grubasa, który zaanektował mój podłokietnik. I mimo że tata jak zwykle zarezerwował lot w jednej z tanich linii lotniczych, które podobno oszczędzały na paliwie, samolot nie znalazł się w tarapatach, gdy musieliśmy zatoczyć nad Heathrow kilka pętli. Jakby tego było mało, jednym z pasażerów był przystojny, ciemnowłosy chłopak, siedzący po przeciwnej stronie przejścia w rzędzie przede mną. Zadziwiająco często spoglądał z uśmiechem do tyłu. Już, już chciałam go zagadnąć, kiedy zauważyłam, że przewraca strony czasopisma piłkarskiego, a czytając, porusza ustami jak pierwszak. Ten sam chłopak, nawiasem mówiąc, wpatrywał się właśnie z zaciekawieniem w moją walizkę. Zresztą wszyscy wpatrywali się z zaciekawieniem w moją walizkę. Spojrzałam wielkimi oczami na celnika i przywołałam na twarz słodki uśmiech. – Proszę… śpieszy nam się, samolot miał opóźnienie, a potem całe wieki czekałyśmy na wydanie bagażu. Przy wyjściu stoi mama, żeby odebrać mnie i moją młodszą siostrę. Uroczyście przysięgam, że w walizce mam tylko mnóstwo brudnej bielizny i… – Dokładnie w tym momencie uświadomiłam sobie, co jeszcze znajdowało się w walizce, i urwałam. – W każdym razie nie ma w niej narkotyków – dodałam cienkim głosem, posyłając czworonogowi pełne wyrzutu spojrzenie. Głupi zwierzak! Celnik w ogóle nie przejął się moimi słowami i dźwignął walizkę na stół. Jego kolega

rozsunął zamek i podniósł wieko. Dla wszystkich stojących w pobliżu osób natychmiast stało się jasne, co takiego wywąchała Amber. I, prawdę mówiąc, wcale nie trzeba było do tego wyczulonego psiego nosa. – Co, do ciężkiej cholery…? – wyrwało się celnikowi, a jego kolega zatkał nos, koniuszkami palców odsuwając na boki pojedyncze sztuki odzieży. Dla postronnych musiało to wyglądać, jakby moje ciuchy wydzielały bestialski smród. – Entlebucher, ser sferyczny – pośpieszyłam z wyjaśnieniami, podczas gdy moja twarz przybierała zapewne kolor zbliżony do ciemnoczerwonego stanika, który funkcjonariusz właśnie brał w dwa palce. – Dwa i pół kilo szwajcarskiego sera z surowego mleka. – Nie pamiętałam, by aż tak cuchnął. – Smakuje lepiej, niż pachnie, naprawdę. Amber, durne psisko, otrząsnęła się. Usłyszałam śmiechy zza pleców. Prawdziwi przemytnicy ani chybi już zacierali ręce. Co robił ładny ciemnowłosy chłopak, wolałam nie dociekać. Prawdopodobnie dziękował Bogu, że nie poprosiłam go o numer komórki. – To się nazywa genialna skrytka na narkotyki – powiedział ktoś z tyłu. Zerknęłam na Mię i westchnęłam ciężko. Siostra zawtórowała mi. Naprawdę nam się śpieszyło. A przy tym było naiwnością z naszej strony sądzić, że tylko przygoda z serem dzieli nas od cudownego, nowego życia – w rzeczywistości ona jedynie wydłużała czas, kiedy to wierzyłyśmy święcie, że w ogóle mamy takie życie przed sobą. Większość dziewczyn marzyła pewnie o innych rzeczach, ale Mia i ja niczego nie pragnęłyśmy tak bardzo jak prawdziwego domu. Na dłużej niż rok. Z własnym pokojem dla każdej z nas. To była nasza szósta przeprowadzka w ciągu ostatnich ośmiu lat, co oznaczało, że mieszkałyśmy w sześciu różnych krajach na czterech różnych kontynentach, sześć razy rozpoczynałyśmy wszystko od nowa w szkole, sześć razy nawiązywałyśmy nowe przyjaźnie i sześć razy się żegnałyśmy. Byłyśmy profesjonalistkami w pakowaniu się i rozpakowywaniu, ograniczyłyśmy nasz osobisty dobytek do niezbędnego minimum i łatwo zgadnąć, dlaczego żadna z nas nie grała na pianinie. Mama pracowała naukowo (miała dwa tytuły doktorskie z literatury) i niemal co roku obejmowała katedrę na innym uniwersytecie. Do czerwca mieszkałyśmy w Pretorii, a przedtem w Utrechcie, Berkeley, Hajdarabadzie, Edynburgu i Monachium. Rodzice rozstali się przed siedmiu laty. Tata był inżynierem i miał podobne jak mama skłonności do nieustannego przemieszczania się, to znaczy równie często zmieniał miejsce zamieszkania. Nie było nam dane spędzić letnich wakacji dwa razy w tej samej miejscowości, podróżowałyśmy tam, gdzie akurat pracował tata. Aktualnie był to Zurych, dlatego minione wakacje okazały się rewelacyjne w porównaniu z innymi (cokolwiek by nie mówić, sporo wędrowałyśmy po górach i odwiedziłyśmy rezerwat biosfery Entlebuch), ale niestety nie wszystkie miejsca, gdzie rzucał go los, okazywały się równie piękne. Lottie mawiała czasem, że powinnyśmy być wdzięczne, iż dzięki rodzicom możemy zwiedzić kawał świata, ale prawdę mówiąc, kiedy trzeba było spędzić lato na obrzeżach przemysłowej dzielnicy Bratysławy, to nie było za co dziękować. Od jesiennego trymestru mama wykładała w Magdalen College w Oksfordzie, co stanowiło spełnienie jej wielkich marzeń. Od wielu lat pragnęła objąć katedrę w Oksfordzie. Z kolei niewielki wiejski domek, który wynajęła na peryferiach, był spełnieniem naszych marzeń. W prospekcie biura nieruchomości domek wyglądał romantycznie i przytulnie, tak jakby od piwnic aż po strych kryły się w nim cudowne, budzące grozę tajemnice. Otaczał go duży ogród, w którym rosły wiekowe drzewa i stała stara szopa na narzędzia, a z pokoi na pięterku roztaczał się – przynajmniej zimą – widok aż po Tamizę. Lottie zamierzała założyć ogródek warzywny, zająć się wekowaniem dżemów i wstąpić do koła gospodyń wiejskich, Mia chciała zbudować domek na drzewie, sprawić sobie łódkę i oswoić sowę, ja zaś marzyłam, by znaleźć na strychu kuferek pełen starych listów i zgłębić tajemnice domostwa. Poza tym koniecznie należało rozwiesić hamak pomiędzy drzewami, a najlepiej umieścić w ogrodzie zardzewiałe żelazne łóżko, by leżąc na nim, patrzeć prosto w niebo. Planowałyśmy co drugi dzień urządzać prawdziwe angielskie pikniki, a dom miał pachnieć

pieczonymi przez Lottie ciasteczkami. I może również serowym fondue, ponieważ celnicy dziabali właśnie nasz dobry szwajcarski ser na tak drobne kawałki, że nie nada się już na nic innego. Kiedy wreszcie znalazłyśmy się w hali przylotów – nawiasem mówiąc, import do Wielkiej Brytanii kilogramów sera na użytek własny nie stanowił wykroczenia, tyle że upominek dla Lottie wyglądał teraz mało imponująco – mamie w niespełna minutę udało się sprawić, że nasze marzenia o życiu na angielskiej prowincji prysły jak bańka mydlana. – Jest mała zmiana planów, myszki – oznajmiła tuż po przywitaniu. Mimo promiennego uśmiechu na jej twarzy wyraźnie malowały się wyrzuty sumienia. Zza jej pleców wyłonił się mężczyzna z pustym wózkiem bagażowym. Nie musiałam mu się przyglądać, by wiedzieć, kim jest: zmianą planów we własnej osobie. – Nienawidzę zmian planów – mruknęła Mia. Uśmiech mamy stał się jeszcze bardziej wymuszony. – Ta wam się spodoba – skłamała. – Witajcie w Londynie, najbardziej ekscytującym mieście świata. – Witajcie w domu – dodał ciepłym, niskim głosem pan Zmiana Planów i załadował nasze bagaże na wózek. Nienawidziłam zmian planów z całego serca.

2.

Pierwszej nocy w Londynie przyśnili mi się Jaś i Małgosia. Ściślej: to Mia i ja byłyśmy Jasiem i Małgosią, a mama zostawiła nas same w lesie. „To dla waszego dobra!”, perswadowała, po czym znikła wśród drzew. Błądziłam bezradnie wraz z biednym małym Jasiem, aż natknęłam się na niesamowitą chatkę z piernika. Na szczęście obudziłam się, zanim pojawiła się zła czarownica, ale ulgę odczuwałam ledwie przez sekundę, przypomniałam sobie bowiem, że mój sen wcale tak bardzo nie odbiegał od rzeczywistości. Dzień wcześniej mama powtórzyła „To dla waszego dobra!” mniej więcej siedemnaście razy. Nadal byłam na nią tak wściekła, że najchętniej tylko zgrzytałabym zębami. Oczywiście zdawałam sobie sprawę, że ludzie po czterdziestce mają prawo do spełnionego życia miłosnego, ale czy mama nie mogła z tym zaczekać, aż dorośniemy? Kilka lat w jedną czy w drugą stronę nie zrobiłoby jej różnicy. A skoro już koniecznie chciała być z panem Zmiana Planów, to czy nie wystarczyłby im związek weekendowy? Musiała od razu wywracać do góry nogami całe nasze życie? Nie mogła przynajmniej zapytać nas o zdanie? W rzeczywistości pan Zmiana Planów nazywał się Ernest Spencer i kiedy wiózł nas z lotniska, przez cały czas prowadził niewymuszoną konwersację, jakby nie dostrzegał, że Mia i ja powstrzymujemy łzy wściekłości i rozczarowania, nie odzywając się ani słowem. (Przejazd z lotniska do miasta trwał dość długo). Dopiero kiedy Ernest wyjmował z bagażnika walizki, zostawiając na sam koniec plastikową siatkę z serem, Mia odzyskała mowę. – Nie, nie – zaprotestowała z najsłodszym z uśmiechów i oddała mu reklamówkę z cuchnącą zawartością. – To dla pana. Upominek ze Szwajcarii. Ernest wymienił z mamą uradowane spojrzenia. – Dziękuję, to miło z waszej strony! Mia i ja uśmiechnęłyśmy się do siebie ze złośliwą satysfakcją, ale był to jedyny zabawny moment tego wieczoru. Ernest pocałował mamę na pożegnanie i odjechał z pokruszonym na kawałki śmierdzącym serem, zapewniwszy uprzednio, z jaką radością oczekuje następnego dnia. Wieczorem byłyśmy mianowicie zaproszone, by poznać jego dzieci. – My też się cieszymy – powiedziała mama. Ależ oczywiście. Ernest-mój-charakter-dokładnie-odpowiada-mojemu-do-porzygania-konserwatywnemunazwisku-Spencer wydał się nam podejrzany już w chwili, gdy po raz pierwszy przekroczył próg naszego mieszkania. Już same prezenty dowodziły, jak bardzo serio traktował mamę. Mężczyźni w jej życiu zwykle nie przejawiali najmniejszej ochoty, żeby się nam podlizać, wręcz przeciwnie, starali się jak najusilniej ignorować nasze istnienie. Ernest jednak nie tylko przyniósł mamie kwiaty, ale też wręczył Lottie jej ulubioną bombonierkę, mnie zaś książkę o tajemnych przekazach, kodach i ich rozszyfrowywaniu, naprawdę nad wyraz interesującą. Tylko w przypadku Mii trafił trochę jak kulą w płot. Sprezentował mojej siostrze książkę Mała detektywka Maureen, która byłaby dla niej odpowiednia kilka lat temu. Ale już sam fakt, że Ernest wypytywał o nasze zainteresowania, czynił go podejrzanym.

Mama w każdym razie była nim bez reszty zachwycona. Diabli wiedzą czemu. Na pewno nie ze względu na wygląd, mężczyzna bowiem był kompletnie łysy, miał ogromne uszy i zbyt białe zęby. Wprawdzie Lottie uparcie twierdziła, że Ernest mimo wszystko jest przystojnym facetem, ale my niestety nie podzielałyśmy tej opinii. Może i miał ładne oczy, lecz jak przy takich uszach spojrzeć mu w oczy? Poza tym był okropnie stary, miał już pięćdziesiątkę na karku. Podobno jego żona zmarła ponad dziesięć lat temu i mieszkał w Londynie sam z dwójką dzieci. To się zgadzało, gdyż Mia (mała detektywka) i ja, niewiele myśląc, wyguglowałyśmy go w Internecie. Wyszukiwarka znała Ernesta Spencera, ponieważ był jednym z tych wziętych adwokatów, którzy nieustannie pchali się przed kamery, obojętnie, czy znajdowali się przed budynkiem sądu, czy na czerwonym dywanie podczas jakiejś gali charytatywnej. A jego nieżyjąca żona zajmowała 201 miejsce (czy coś koło tego) na liście sukcesji do brytyjskiego tronu i z tego powodu obracała się w najlepszych kręgach towarzyskich. To koneksjom Ernesta mama zawdzięczała, że może wykładać w Oksfordzie. Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa ścieżki Ernesta i mamy nigdy nie powinny się skrzyżować. Ale wredna opatrzność oraz specjalność Ernesta – międzynarodowe prawo gospodarcze – pół roku temu sprowadziły go do Pretorii, gdzie poznali się z mamą na przyjęciu. A my głupie jeszcze ją zachęcałyśmy do skorzystania z tego zaproszenia. Żeby poszła między ludzi. I teraz miałyśmy ten bigos. – Nie ruszaj się, serdeńko! – Lottie szarpała i ciągnęła mnie za spódnicę, ale na próżno. Spódnica była za krótka o dobrych dziesięć centymetrów. Lottie Wastlhuber trafiła do nas dwanaście lat temu jako au pair i już została. Na nasze szczęście. W przeciwnym razie odżywiałybyśmy się wyłącznie kanapkami, ponieważ mama przeważnie zapominała o jedzeniu i nienawidziła gotowania. Gdyby nie Lottie, nikt nie zaplatałby nam włosów w zabawne korony, nie urządzał urodzin dla lalek ani nie kleił ozdób choinkowych. Ba, pewnie nawet nie miałybyśmy choinki, bo mama nie miała głowy do pielęgnowania zwyczajów i tradycji. Poza tym była straszliwą zapominalską, dopełniając stereotypowego obrazu roztargnionej pani profesor. Zapominała dosłownie o wszystkim: że trzeba odebrać Mię z lekcji gry na flecie, jak się wabi nasz pies albo gdzie zaparkowała samochód. Bez Lottie wszystkie byłybyśmy zgubione. Ale Lottie nie była nieomylna. Jak co roku kupiła mi szkolny mundurek o rozmiar za mały i jak co roku chciała winę za to zwalić na mnie. – Nie rozumiem, jak człowiek może urosnąć tyle w ciągu jednego lata – biadoliła, próbując dopiąć na mnie blezer. – I w dodatku… tu w obwodzie! Ty to robisz celowo! – Jasne! – Mimo wyjątkowo kiepskiego humoru nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Lottie mogłaby przecież podzielać moją radość. Wprawdzie moje „w obwodzie” jak na prawie szesnastolatkę nadal nie prezentowało się zbyt imponująco, ale przynajmniej nie byłam już płaska jak deska. Dlatego wcale się nie przejmowałam tym, że blezer musiał pozostać rozpięty. W połączeniu z krótką spódnicą wyglądało to dość luzacko, prawie tak, jakbym celowo chciała podkreślić swoje kształty. – Na Liv wygląda to o wiele lepiej – poskarżyła się Mia, już ubrana i gotowa. – Dlaczego mi też nie kupiłaś za małego mundurka, Lottie? I dlaczego szkolne mundurki zawsze muszą być granatowe? I czemu szkoła nazywa się Frognal Academy, skoro wcale nie ma żaby w godle? – Markotnie pogładziła wyszyty na piersi emblemat. – Wyglądam jak kretynka. W ogóle wszystko tu jest kretyńskie. – Obróciła się powoli wokół własnej osi, wskazała ręką na obce sprzęty dookoła i dodała rozmyślnie głośno: – Kretyńskie. Kretyńskie. Kretyńskie. Prawda, Livvy? Tak się cieszyłyśmy, że będziemy mieszkać w wiejskim domku w Oksfordzie. Zamiast tego wylądowałyśmy tutaj… „Tutaj” było mieszkaniem, do którego Ernest odwiózł nas wczoraj wieczorem. Mieściło się na trzecim piętrze eleganckiej kamienicy w północno-zachodniej części Londynu, miało cztery sypialnie, błyszczącą marmurową posadzkę i mnóstwo mebli oraz przedmiotów, które nie należały do nas (większość z nich była pozłacana, nawet poduszki na kanapach). Jeśli wierzyć tabliczce przy dzwonku, mieszkali tu ludzie o nazwisku Finchley. Najwyraźniej kolekcjonowali porcelanowe baletnice, bo figurki stały po prostu wszędzie. Pokiwałam głową z aprobatą.

– Nie ma tu nawet naszych najważniejszych rzeczy – zawtórowałam jej równie głośno. – Pst – syknęła Lottie, zerkając z niepokojem przez ramię. – Dobrze wiecie, że to przejściowe. I że wiejski domek okazał się jedną wielką katastrofą. Przestała skubać moje ubranie, co i tak było bezcelowe. – Tak twierdzi pan Spencer – oznajmiła Mia. (Miałyśmy zwracać się do niego po imieniu, ale udawałyśmy, że ciągle o tym zapominamy). – Wasza matka na własne oczy widziała tam szczura – powiedziała Lottie. – Naprawdę chciałybyście mieszkać pod jednym dachem ze szczurami? – Tak – odparłyśmy jednogłośnie. Po pierwsze, szczury nie były wcale takie okropne jak twierdzono (co było powszechnie wiadomo od czasów filmu Ratatuj), a po drugie, historia o gryzoniu na pewno była wyssana z palca, podobnie jak cała reszta. Nie byłyśmy aż tak głupie, wiedziałyśmy dokładnie, co tu jest grane. Mama przekoloryzowała swoją opowieść, trochę za bardzo, by nas przekonać. W naszym wymarzonym domku rzekomo zalatywało pleśnią, szwankowało ogrzewanie, w kominie gnieździły się wrony, sąsiedzi okazali się hałaśliwymi gburami, okolica zaś była ponura. Poza tym miałybyśmy kiepskie połączenia, a szkoła, do której pierwotnie nas zapisano, nie cieszyła się dobrą opinią. Dlatego, opowiadała mama, była zmuszona wypowiedzieć umowę i wynająć to mieszkanie, tymczasowo, rzecz jasna (jak każde, które dotąd zamieszkiwałyśmy). No dobrze, przyznała mama, wszystko odbyło się za naszymi plecami, ale tylko dlatego, że nie chciała psuć nam wakacji u taty. A w ogóle, dodała, to ona przecież wszystko robi dla naszego dobra. Zamierzała codziennie dojeżdżać do Oksfordu, bylebyśmy tylko mogły chodzić do renomowanej szkoły, no i – „przyznajcie same, myszki” – czy mieszkanie w Londynie nie jest bardziej cool niż na tym wiejskim odludziu? Oczywiście to nie miało absolutnie nic wspólnego z tym, że pan Ernest-ja-wiem-co-jest-dlawas-dobre-Spencer przypadkiem mieszkał w tej samej dzielnicy i chciał mieć mamę jak najbliżej siebie. A szkoła, do której miałyśmy chodzić, zupełnie przypadkiem była tą samą szkołą, do której uczęszczały dzieci Ernesta. Które przypadkiem miałyśmy poznać na dzisiejszej kolacji. Wszystko to zakrawało na katastrofę, to pewne. Nadchodził koniec pewnej ery. – Niedobrze mi – oznajmiłam. – Jesteście tylko podekscytowane. – Lottie jedną ręką uspokajająco pogłaskała Mię po ramieniu, a drugą założyła mi kosmyk włosów za ucho. – To zupełnie normalne pierwszego dnia w nowej szkole. Możecie mi wierzyć: nie macie najmniejszego powodu, by czuć się gorsze. Jesteście obie bardzo, bardzo ładne, a z waszą inteligencją nie musicie się martwić, że sobie nie poradzicie. – Uśmiechnęła się z czułością. – Moje niezwykle mądre, prześliczne, jasnowłose elfy. – Tak, niezwykle mądre, prześliczne, jasnowłose elfy z aparatem na zębach, w nerdach i z za długim nosem – burknęła Mia, nie przejmując się tym, że brązowe jak paciorki oczy Lottie powilgotniały ze wzruszenia. – I bez stałego miejsca zamieszkania. Za to z postrzeloną matką, nianią o najdłuższym stażu świata i skorupami potłuczonych marzeń o życiu na wsi, dodałam w myślach, ale jednocześnie nie mogłam nie odwzajemnić uśmiechu Lottie. Jakże była słodka, kiedy tak stała, promieniejąc optymizmem i dumą z nas. A poza tym to nie była jej wina. – Aparat musisz nosić jeszcze tylko przez pół roku. Jakoś to wytrzymasz, myszko. – Z pokoju obok wyłoniła się mama. Jak zwykle usłyszała tylko tyle, ile chciała. – Jakie ładne mundurki. Obdarzyła nas promiennym uśmiechem i zaczęła grzebać w pudle z napisem „Buty”. Jasne, to buty mamy wprowadziły się do tego drobnomieszczańskiego lokum, podczas gdy kartony z moimi książkami butwiały w jakimś spedycyjnym kontenerze, wraz z tajnymi dziennikami i futerałem na gitarę. Utkwiłam złe spojrzenie w wąskich plecach mamy. To jak najbardziej zrozumiałe, że pan Spencer był nią zauroczony. Jak na panią profesor literatury wyglądała naprawdę nieźle: naturalna blondynka, długonoga, niebieskooka, z pięknymi zębami. Miała czterdzieści sześć lat, co widać było tylko w jasnym świetle poranka i to tylko wtedy, gdy poprzedniego wieczoru wypiła zbyt dużo czerwonego wina. Kiedy miała dobry dzień, wyglądała

jak Gwyneth Paltrow. Tyle że jej nowa fryzura była okropna, można by sądzić, że odwiedziła tego samego fryzjera co księżna Camilla. Mama ciskała niepotrzebne buty za siebie. Nasza suczka Butter – jej pełne imię brzmiało Princess Buttercup formerly known as Doctor Watson (kiedy ochrzciłyśmy ją Doktorem Watsonem, nie wiedziałyśmy jeszcze, że jest suczką) – chwyciła zębami trampek i zaciągnęła go na swoje zaimprowizowane legowisko pod ławą, gdzie z upodobaniem zaczęła żuć but. Nikt jej w tym nie przeszkadzał, w końcu też przechodziła teraz ciężki okres. Założę się, że tak samo jak my cieszyła się na myśl o domu z ogrodem. Ale nikt jej oczywiście nie zapytał o zdanie. Psy i dzieci nie miały w tej rodzinie żadnych praw. Drugi trampek odbił się od mojej piszczeli. – Mamo – odezwałam się opryskliwie. – Musisz to robić? Jakby mało było bałaganu. Mama udała, że nie słyszy, i dalej grzebała w pudle z butami, a Lottie posłała mi pełne wyrzutu spojrzenie. Odwzajemniłam je ponuro. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby człowiek nie mógł nawet słowa powiedzieć. – O, są. – Mama znalazła wreszcie upragnione buty: parę czarnych szpilek, i uniosła je triumfalnie do góry. – No, najważniejsze, że są – rzuciła jadowicie Mia. Mama włożyła pantofle i odwróciła się do nas. – Jeśli o mnie chodzi, to możemy iść – zaszczebiotała. Najwyraźniej nie przeszkadzało jej, że Mia i ja gromimy ją spojrzeniami, od których skwasiłoby się mleko. Lottie objęła nas ramieniem. – Poradzicie sobie, moje małe. To naprawdę nie jest wasz pierwszy raz.

3.

Zadarłam głowę i wyprostowałam się, na ile było to możliwe w przyciasnym żakiecie. Lottie miała rację: to naprawdę nie był nasz pierwszy raz w nowej szkole, przetrwałyśmy już znacznie gorsze dni. Tym razem przynajmniej władałyśmy językiem tubylców, o czym nie było mowy na przykład w Utrechcie. Chociaż mama uparcie utrzymywała, że jeśli ktoś zna niemiecki, to zrozumie i holenderski. (Natuurlijk! En de aarde is een platte schijf, mum!). I z pewnością nie trzeba się było obawiać, że człowiek natknie się w wucecie na olbrzymią stonogę, jak w Hajdarabadzie. (Tamto bydlę śniło mi się czasem – było dłuższe od przedramienia, a co gorsza, gapiło się na mnie tymi swoimi ślepiami!). Wręcz przeciwnie, przypuszczalnie wszystko jest tu sterylnie czyste, tak że bez zastanowienia można usiąść na desce. Frognal Academy była prywatną szkołą dla dziewcząt i chłopców w eleganckiej dzielnicy Londynu Hampstead, co oznaczało, że uczniów nie sprawdzano co rano wykrywaczami metali w poszukiwaniu broni jak w mojej przedostatniej szkole w Berkeley w Kalifornii. I na pewno chodzą do niej milsze osoby niż dziewczyna, która już od dłuższego czasu wpatrywała się we mnie, jakbym roztaczała wokół siebie przykry zapach. (Nie roztaczałam. Pamiętając o przygodzie z serem, kwadrans dłużej niż zwykle spędziłam pod prysznicem). Miałam tylko nadzieję, że Mii przydzielą milszą tutorkę. – Czy Liv to skrót od Livetty czy od Carlivonii? Co takiego? Czy ona robiła sobie ze mnie jaja? Nikt na świecie nie nazywał się Livetta albo Carlivonia! Z drugiej strony – sama miała na imię Persefona. – Od Olivii – odpowiedziałam, zżymając się, że pod krytycznym spojrzeniem Persefony zaczęłam żałować, iż Lottie nie kupiła blezera we właściwym rozmiarze. I że nie włożyłam soczewek kontaktowych zamiast nerdów, które razem z prostym kucykiem miały stanowić poważny kontrapunkt dla zbyt krótkiej spódnicy i przyciasnego blezera. Bo w sumie stanowiły. Dyrektorka wyznaczyła na moją tutorkę Persefonę, ponieważ podczas porównania planów lekcji okazało się, że zapisałyśmy się na prawie te same kursy. Przed chwilą w gabinecie dyrektorki tutorka jeszcze się przyjaźnie uśmiechała, ba, jej oczy zapałały blaskiem na słowa, że przedtem chodziłam do szkół między innymi w RPA i Holandii. Ale blask natychmiast przygasł, kiedy na pytanie, czy moi rodzice są dyplomatami albo właścicielami kopalni diamentów, zmuszona byłam odpowiedzieć przecząco. Dziewczyna natychmiast przestała się uśmiechać, a zamiast tego zmarszczyła nos. I nadal to robiła. Wyglądała jak jedna z tych nadąsanych małpek, które potrafią podwędzić śniadanie nieuważnej osobie. – Olivia? – powtórzyła. – Znam chyba z dziesięć Olivii. Kotka mojej przyjaciółki też wabi się Olivia. – Za to ty jesteś jedyną Persefoną, jaką znam. – I dodałam w duchu: bo nikt nie nazwałby tak nawet kota. Persefona, nie zwalniając kroku, odrzuciła włosy na plecy. – W naszej rodzinie wszyscy noszą imiona wywodzące się z mitologii greckiej. Moja siostra nazywa się Pandora, a brat Priam. Biedacy. Choć i tak nosili o niebo lepsze imiona niż Persefona. Łypnęła na mnie z ukosa,

jakby oczekiwała odpowiedzi, więc powiedziałam szybko: – I wszystkie zaczynają się na literę „P”. Jakie to… ekhem… praktyczne. – Owszem. I pasujące do nazwiska. Porter-Peregrin. Persefona Porter-Peregrin (niewiarygodne!) ponownie odrzuciła włosy do tyłu i pchnęła szklane drzwi, oklejone plakatami i karteluszkami. Moją uwagę przykuł kiczowaty plakat reklamujący jakiś film. Nosił tytuł Jesienny bal, a pod złotym napisem w morzu kolorowego kwiecia tańczyła para: on ubrany we frak, ona w różową tiulową suknię. Obraz wchodził do kin piątego października, a bilety były do kupienia w sekretariacie. Uwielbiałam kino, ale na głupawe romansidła tego typu naprawdę szkoda mi było kieszonkowego. Już po pięciu sekundach wiadomo, jak to się skończy. Za szklanymi drzwiami nastąpił koniec spokoju. Raptem otoczył nas strumień osób podążających we wszystkich kierunkach. Frognal Academy skupiała pod jednym dachem uczniów wszystkich poziomów, odruchowo więc rozejrzałam się za jasną czupryną Mii. Po raz pierwszy od lat znowu uczęszczałyśmy do tej samej szkoły i surowo przykazałam jej, że w razie gdyby ktoś jej dokuczał, ma wspomnieć mimochodem o starszej siostrze, znającej kung-fu. Ale Mii nigdzie nie było widać. Z trudem nadążałam przez tłum za Persefoną. Osobista część naszej rozmowy najwyraźniej dobiegła końca, dziewczyna prawdopodobnie nie zamierzała dłużej niż to konieczne zadawać się z kimś, kto nazywał się tak samo jak kotka przyjaciółki i miał rodziców niebędących ani dyplomatami, ani posiadaczami kopalni diamentów. – Stołówka dla uczniów niższego szczebla. – Z miną skwaszonego przewodnika wskazywała ręką tu i tam, monotonnym głosem rzucając przez ramię hasła, nie troszcząc się ani trochę o to, czy nadążam. – Bufet dla szczebla średniego i wyższego na piętrze. Toalety tam. Pracownie komputerowe fioletowe. Pracownie nauk ścisłych zielone. Kolejne oklejone plakatami szklane drzwi. I znów wyjątkowym bezguściem wyróżniał się spośród nich Jesienny bal. Tym razem przystanęłam, żeby uważniej przyjrzeć się plakatowi. Tak, to najwyraźniej był film najgorszego sortu. Dziewczyna na obrazku z uwielbieniem wpatrywała się w kolesia, z którym tańczyła, on zaś spoglądał z grymasem, jakby był zazdrosny, że partnerka nosi diadem, podczas gdy on ma tylko paskudny przedziałek po boku. Ale może się myliłam i wcale nie była to typowa highschoolowa szmira o wiecznie knującej blond cheerleaderce, uroczym, ale powierzchownym kapitanie drużyny futbolowej i przepięknej, lecz biednej outsiderce o złotym sercu. Może Jesienny bal był szpiegowskim thrillerem, a różowa zwiewna sukienka, tęskne spojrzenie i idiotyczna przepaska na głowie stanowiły jedynie kamuflaż, służący temu, by buchnąć gogusiowi z przedziałkiem klucz do skarbca pełnego tajnych dokumentów, mogących uratować świat. Albo koleś był seryjnym mordercą, który upatrzył sobie dziew… – Nawet o tym nie myśl! – Persefona najwyraźniej zorientowała się, że nie lecę za nią z wywieszonym jęzorem, i zawróciła. – To bal dla uczniów wyższego szczebla. Osoby z niższego szczebla mają wstęp tylko za zaproszeniem. Upłynęło kilka sekund, zanim pojęłam, o co jej chodzi (długa była droga powrotna od seryjnego mordercy), i dokładnie tyle samo czasu zajęło Persefonie wyjęcie z torby szminki i zdjęcie nakrętki. Boże, jaka byłam głupia. Jesienny bal nie był żadnym filmem, tylko przeraźliwą rzeczywistością. Nie mogłam powstrzymać chichotu. Tuż obok gromadka uczniów zaczęła grać w piłkę. Za piłkę służył olbrzymi owoc pomelo. – To tradycyjny bal dla upamiętnienia roku założenia szkoły. Obowiązują stroje z epoki wiktoriańskiej. Ja oczywiście się wybieram. – Persefona pociągnęła usta szminką. Przez moment nawet wzbudziła we mnie podziw, że tak sprawnie jej to idzie na ślepo, ale spostrzegłam, że pomadka to bezbarwny sztyft, którym mogła spokojnie wysmarować się aż po nos. – Z chłopakiem mojej siostry. Ona sama jest w komitecie organizacyjnym. Hej, wy idioci, przestańcie, jeśli łaska. – Pomelo przemknęło ze świstem o włos od jej głowy. Szkoda właściwie. – Ale będzie również organizowana impreza świąteczna dla wszystkich klas – dodała protekcjonalnie Persefona. – Możesz na nią pójść ze swoją młodszą sio… – W tym miejscu urwała. Mało tego, przestała oddychać. Zapatrzyła się gdzieś w przestrzeń za mną, jak skamieniała małpka

z wycelowanym w górę błyszczykiem. Odwróciłam się, by poszukać przyczyny jej bezdechu. Nigdzie nie wylądowało UFO. Za to pojawiła się czwórka starszych uczniów, zdecydowanie wyróżniających się z tłumu. Chyba wszyscy na korytarzu wlepili w nich wzrok. Może dlatego, że choć szli na luzie, pogrążeni w rozmowie, to poruszali się równym krokiem, jakby w takt słyszalnej tylko dla nich muzyki. Właściwie brakowało tylko zwolnionego tempa i maszyny do robienia wiatru, który rozwiewałby im włosy. Zmierzali prosto na nas, a ja zgadywałam, który z nich przemienił Persefonę w słup soli. O ile zdołałam to na szybko ocenić, mógł tego dokonać każdy z nich, pod warunkiem że pociągali ją wysocy i jasnowłosi. (Mnie nie pociągali – miałam słabość do ciemnowłosych, czytających wiersze i grających na saksofonie chłopaków o skłonnościach do melancholii, lubiących filmy o Sherlocku Holmesie. Niestety, nie spotkałam jeszcze zbyt wielu w tym typie. No dobra, właściwie żadnego. Ale przecież gdzieś musieli tacy być!). Najbardziej uderzającą urodą obdarzony był drugi od lewej, ze złocistą czupryną okalającą twarz o regularnych rysach anioła. Nawet z bliska jego cera sprawiała wrażenie, jakby była z porcelany, bez rozszerzonych porów, niemal nienaturalnie doskonała. Przy nim pozostała trójka wyglądała wręcz pospolicie. – Hej, Japskrch – wyrzęziła Persefona. Nie otrzymała odpowiedzi, chłopcy byli zbyt pogrążeni w rozmowie, by zaszczycić ją spojrzeniem. I zapewne żaden z nich nie miał na imię Japskrch. W naszą stronę znowu nadleciało pomelo i jak nic rąbnęłoby skamieniałą Persefonę w nos, gdybym nie złapała go błyskawicznie. Jeśli mam być szczera, był to bardziej odruch niż przemyślany dobry uczynek. Pech chciał, że jeden z chłopaków z klubu luzackich blondasów (ten całkiem po lewej) zareagował w ten sam sposób i równie szybko, wskutek czego zderzyliśmy się w locie ramionami. Pomelo wylądowało w moim ręku. Chłopak spojrzał na mnie z góry. – Nieźle – rzekł z uznaniem, poprawiając podwinięty rękaw. Ale zrobił to zbyt wolno; zdążyłam przeczytać słowa, które miał wytatuowane po wewnętrznej stronie nadgarstka: numen noctis. Wyszczerzył się do mnie w uśmiechu. – Koszykówka czy szczypiorniak? – Ani jedno, ani drugie. Byłam tylko głodna. – Aha – zaśmiał się. Już miałam porzucić preferowany typ chłopaka na rzecz wysokich, wytatuowanych młodzieńców o bladej cerze, ze zmierzwionymi włosami koloru miodu i kamiennoszarymi oczami, kiedy dodał: – To ty jesteś tą serową panienką z lotniska. Zaraz, jaki to był gatunek? Jednak nie zmienię preferencji. – Ser sferyczny Entlebucher – odparłam z godnością i odsunęłam się odrobinę. Aż tak przystojny to on nie był. Miał zbyt długi nos, podkrążone oczy, a włosy chyba nigdy nie widziały grzebienia. Rozpoznałam go: to ten sam chłopak, który podejrzanie szybko zasnął w samolocie. Teraz jednak nie wyglądał na znużonego. Raczej rozweselonego. – Ser sferyczny Entlebucher, zgadza się – powtórzył, śmiejąc się złośliwie. Z rozmyślnym brakiem zainteresowania minęłam go wzrokiem. Anioł o porcelanowej cerze poszedł dalej, ale jeden z jego jasnowłosych kumpli przystanął obok Persefony. Wydał mi się skądś znajomy, lecz musiałam gapić się na niego przez dobrych pięć sekund, zanim pojęłam skąd. I prawie zapiszczałam na głos. Nie do wiary! Przede mną stał Ken! Ucieleśniona i pełnowymiarowa wersja lalki, którą Mia dostała pod choinkę od ciotki Gertrudy. Golący się Ken, jeśli chodzi o ścisłość. (Prezenty od ciotki Gertrudy zawsze wywoływały salwy śmiechu. Mnie podarowała zestaw koralików do prasowania). Persefona tymczasem ocknęła się z osłupienia na tyle, że znowu mogła oddychać i przewracać oczami. Jej policzki przybrały nienaturalnie czerwony odcień, ale nie byłam w stanie powiedzieć, czy z wściekłości, czy z braku tlenu. Grający w pomelo chłopcy przezornie się oddalili. – Nowa przyjaciółka, Afrodyto? – zapytał Golący się Ken, wskazując na mnie. Policzki Persefony pociemniały jeszcze bardziej.

– Och, cześć, Jasper! Dopiero teraz cię zauważyłam! – odezwała się już prawie normalnym (czyli wyjątkowo zblazowanym) głosem, tylko nieco bardziej piskliwie niż zwykle. – I, Boże święty, nie! Cook kazała mi się nią zająć. To nowa. Oliwa Cośtam. Jej rodzice są misjonarzami czy coś w tym stylu. Ach tak. Popatrzyłam na nią pełnym niedowierzania spojrzeniem zza okularów córki misjonarza. Czy to naprawdę jedyna alternatywa, jaka przyszła jej do głowy w miejsce właścicieli kopalni diamentów i dyplomatów? Golący się Ken otaksował mnie wzrokiem od góry do dołu, pocierając przy tym zarośnięty podbródek. Musiałam koniecznie pokazać go Mii, podobieństwo było zaiste frapujące. („Ken ma randkę z Barbie. Jego trzydniowy zarost przeszkadza. Pomóż mu się ogolić”). – Jak się nazywasz? – zapytał. – Słyszałeś przecież: Oliwa Cośtam – odpowiedziałam. (Barbie jest zdziwiona zachowaniem Kena. Zazwyczaj ma lepsze maniery i nie spogląda tak lubieżnie. Dlatego Barbie ani myśli zdradzać mu swe prawdziwe imię). Znowu potarł podbródek. – Skoro twoi rodzice są misjonarzami, to na pewno jesteś jeszcze… – Musimy iść – wpadł mu w słowo chłopak z samolotu i złapał go obcesowo za ramię. – Chodź, Jasper. – Chyba można spytać. – Golący się Ken najwyraźniej nie mógł oderwać ode mnie wzroku. – Ładne nogi, nawiasem mówiąc. Jak na córkę misjonarza. Otworzyłam usta, by się odciąć (tak jakby widział w życiu choć jedną córkę misjonarza, blagier jeden!), ale zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, Persefona wczepiła się w mój rękaw. – My też musimy iść. Mamy chemię z Roberts, nie chcę się spóźnić zaraz pierwszego dnia. Potknęłam się, kiedy mnie odciągnęła, ale czułam wdzięczność, że się oddaliłyśmy, bo jakoś nie przychodziła mi do głowy żadna celna riposta. 3 września Rozpoczęła się szkoła – witam zatem po wakacjach wszystkich wiernych czytelników. Do nowych: nawet nie próbujcie ustalać, kim jestem, jeszcze nikomu to się nie udało. Widzieliście Hazel-Kolubrynę-Pritchard? Nie do poznania, prawda? Trzynaście i pół kilo tłuszczu zniknęło! Matka zapisała ją na drakoński obóz odchudzający w Szkocji, gdzie za cenę sześciuset funtów dziennie córcia spożywała wyłącznie chudy twaróg, sok z selera i wodę. Właściwie nikt nie powinien o tym wiedzieć, bo oficjalna wersja głosi, że Hazel ze względu na uczulenie musiała zmienić dietę i nawet nie zauważyła, że jakby niechcący zeszczuplała… Tak czy siak, nie zasługuje już na przydomek Kolubryna. Ale Hazel-niechcący-chuda-Pritchard to trochę za długie, nie uważacie? We Frognal Academy zaczął się coroczny horror: kto pójdzie z kim na jesienny bal i dlaczego? Ponieważ komitet organizacyjny zlikwidował wybory króla i królowej balu (czy ktoś zrozumiał uzasadnienie? Co taka zabawa ma wspólnego z mobbingiem i dyskryminacją?), postanowiłam podtrzymać tę piękną tradycję i przeprowadzić własne wybory. Propozycje kandydatów do tytułu przyjmuję pod adresem [email protected]. Najbardziej palącym pytaniem jest oczywiście: która ustrzeli Arthura Hamiltona? Informacja dla nowych: Arthur Hamilton jest najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, a właściwie na całej zachodniej półkuli. A po odejściu Colina Davisona jest również nowym kapitanem naszej drużyny koszykówki. Oficjalnie Arthur jest związany z Anabel Scott, która skończyła szkołę w zeszłym roku i studiuje w St. Gallen w Szwajcarii, ale – chłopaki, nie czytać, tylko dla dziewczyn! – NIEoficjalnie jest on zdecydowanie do wzięcia, a twierdzę tak nie tylko dlatego, że związkom na odległość nie daję zbyt dużych szans na przetrwanie. Owszem, na Facebooku ich status pozostaje niezmieniony, ale przyznajcie sami: czy ktoś z was od balu końcowego widział tę dwójkę razem? I dlaczego Anabel zawsze wygląda tak, jakby za chwilę miała wybuchnąć płaczem? I kogo to dziwi? Mnie w każdym razie nie dziwi. Jednocześnie chyba już każdy wie, że Anabel i Arthur od czasu tragicznej śmierci jej byłego chłopaka Toma Hollanda przestali być promienną parą marzeń, na widok której wszyscy zielenieli z zazdrości. Do nowych:

sporo straciliście; biedny Tom zginął w wypadku w czerwcu tego roku. A poza tym, jaki tam były, akurat! Kilka razy wspominałam, że między nim a Anabel nadal nieźle iskrzy, i widział to każdy, no, może z wyjątkiem Arthura. Ale chyba nawet i on się zorientował, kiedy Anabel na pogrzebie Toma dostała iście filmowych spazmów. (Notabene, to nie Arthur, tylko Henry Harper ją pocieszał, co nadmieniam dla przypomnienia i wprowadzenia odrobiny zamętu ). A więc, jak myślicie, kto zostanie nową dziewczyną Arthura? Zakłady mile widziane. Do zobaczenia! Wasza Secrecy

4.

– Moja tutorka nazywa się Daisy Dawn Steward! – oznajmiła Mia, a z każdą spółgłoską z jej ust wysypywały się okruchy. – Jej hobby to Taylor Lautner. Przez cały dzień nawijała tylko o nim. Ha! Ja miałam w rękawie mocniejszą kartę. – Moja nazywa się Persefona Porter-Peregrin. I nie odzywała się do mnie wcale, ograniczyła się tylko do pokazania mi klasy. Co nie było takie złe. Myślę, że jej hobby to marszczenie nosa. – Dziwne nazwiska, doprawdy. Jakby z wyścigów konnych – powiedziała Lottie. Zainteresowania Taylorem Lautnerem nie skomentowała, sama rok temu zawiesiła sobie plakat z jego podobizną. Na wewnętrznej stronie drzwi szafy. Rzekomo dlatego, że tak bardzo podobają jej się wilki. Pomimo przetykanych złotą nicią zasłon w szkocką kratę i wszechobecnych porcelanowych baletnic w kuchni obcego mieszkania było dość przytulnie. O szyby uderzał późnoletni deszcz, a w powietrzu unosiła się uspokajająca woń wanilii i czekolady. Lottie upiekła nasze ulubione ciasteczka: rogaliki waniliowe według przepisu babci. Do tego podała gorące kakao z bitą śmietaną i płatkami czekolady. I ręczniki do suszenia przemoczonych deszczem włosów. Ten potężny ładunek opiekuńczości, tłuszczu i cukru rzeczywiście tymczasowo poprawił nam nastrój. Lottie najwyraźniej współczuła nam bardziej, niż chciała przyznać. Zazwyczaj serwowanie świątecznych wypieków poza adwentem kłóciło się z jej zasadami, była bardzo zasadnicza, jeśli chodzi o bożonarodzeniowe tradycje. Nie daj Boże, jeśli ktoś w czerwcu zanucił pod nosem Cichą noc – Lottie wściekała się nie na żarty. Rzekomo przynosiło to nieszczęście. Przez jakiś czas z rozkoszą opychałyśmy się ciastkami i komentowałyśmy wyimaginowane wyścigi konne. – Persefona Porter-Peregrin przejmuje prowadzenie na wewnętrznym torze, w tym roku rozstrzygnęła na swoją korzyść niemal wszystkie derby w Ascot, już zostawia w tyle konkurentkę Wanilię Rogalię, ale co to? Z numerem piątym wysuwa się na prowadzenie Daisy Dawn, co za emocje, na prostej zrównuje się z Persefoną i tak! Sensacyjny wynik! Outsiderka Daisy Dawn wygrywa o głowę! – W przeciwieństwie do korzennych ciasteczek albo pierników rogaliki waniliowe niekoniecznie zaliczają się do wypieków świątecznych – mruknęła Lottie po niemiecku, zwracając się bardziej do siebie niż do nas. Tata uparł się, by zatrudnić niemiecką opiekunkę, żebyśmy lepiej poznały ojczystą mowę. Kiedy on sam rozmawiał z nami po niemiecku, unikałyśmy odpowiedzi, a jeśli już coś mówiłyśmy, to po angielsku (a w zasadzie to tylko ja mówiłam, Mia w owym czasie gaworzyła jedynie „dadada”), a to zupełnie nie pasowało do jego wyobrażeń o dwujęzycznym wychowaniu. Ponieważ Lottie początkowo w ogóle nie znała angielskiego, przy niej musiałyśmy starać się mówić po niemiecku; tata był szczęśliwy. Do czasu gdy stwierdził, że przejęłyśmy również jej dialekt. A kiedy mała Mia opluła jego koszulę brokułami, oświadczając kategorycznie w bawarskiej gwarze, że „ona tego żryć nie bedzie”, uświadomił sobie, że jego plan nie do końca wypalił.

– A zatem można je jak najbardziej uznać za ciasteczka całoroczne. – Lottie nadal obawiała się, że Święty Mikołaj będzie miał jej za złe te rogaliki. – Oczywiście tylko w wyjątkowych przypadkach. – Jesteśmy bardzo ciężkimi wyjątkowymi przypadkami – zapewniła ją Mia. – Biedne dzieci z rozbitego domu, ale bez domu i bez nadziei, kompletnie zagubione w wielkim, obcym mieście. I niestety, w jej słowach w zasadzie nie było przesady: drogę powrotną odnalazłyśmy tylko dzięki pomocy uprzejmych przechodniów i miłego kierowcy autobusu. Ponieważ nie zapamiętałyśmy numeru naszego tymczasowego domu, a wszystkie budynki wyglądały tutaj tak samo, pewnie nadal błąkałybyśmy się po ulicach w strugach deszczu jak Jaś i Małgosia w lesie, gdyby nie ujadająca jak oszalała Buttercup w oknie. Mądre zwierzę leżało teraz na narożnej ławie w kuchni, z łbem na moich kolanach, licząc na to, że jakiś rogalik w cudowny sposób odnajdzie drogę do jej pyska. – Naprawdę nie macie lekko – podsumowała Lottie z głębokim westchnieniem, a ja przez moment poczułam wyrzuty sumienia. W sumie, by ulżyć sercu Lottie, mogłybyśmy opowiedzieć, że w szkole nie było wcale tak źle, wręcz przeciwnie. Pierwszy dzień szkoły w Londynie przebiegł znacznie lepiej niż na przykład w Berkeley, gdzie dziewczyński gang zagroził mi, że wsadzi mi głowę do kibla. (Pierwszego dnia tylko groziły, piątego wprowadziły swe groźby w czyn. Nawiasem mówiąc, to właśnie wtedy zapisałam się na kung-fu). Tamten pamiętny dzień i kilka innych podobnych znacznie odbiegały od dzisiejszego. Nie licząc Persefony i Golącego się Kena, we Frognal Academy nikt nie zapadł mi negatywnie w pamięć, a i nauczyciele wydawali się w porządku. Na żadnej lekcji nie miałam wrażenia, że nie nadążam, nauczycielka od francuskiego pochwaliła mój akcent, sale były jasne i przyjazne, nawet stołówkowe jedzenie smakowało nieźle. W miejsce Persefony bez pytania zaopiekowała się mną dziewczyna, z którą siedziałam na francuskim; poszła ze mną na obiad i przedstawiła koleżankom. Od nich dowiedziałam się, że należy unikać piure z zielonego groszku, a jesienny bal jest odlotową imprezą choćby z tego powodu, że po sztywnej oficjalnej części miał wystąpić zespół, o którym niestety nigdy przedtem nie słyszałam. Jak na pierwszy dzień szkoły było całkiem nieźle. Mia miała nawet więcej szczęścia. Tak, mogłybyśmy opowiedzieć o tym Lottie, ale jakie to cudowne być otaczanym troską i współczuciem – zwłaszcza że dzień się przecież jeszcze nie skończył. Najgorsze dopiero przed nami: kolacja u Ernesta, gdzie miałyśmy poznać jego bliźniacze dzieci, córkę i syna. Mieli po siedemnaście lat i jeśli wierzyć słowom Ernesta, byli wcieleniem wszelkich talentów i cnót. Już teraz ich nienawidziłam. Lottie również wybiegła myślami do tego wydarzenia. – Mio, przygotowałam ci na wieczór czerwoną aksamitną spódnicę i białą bluzkę. A tobie, Liv, uprasowałam niebieską sukienkę mamy na popołudniowe herbatki. – Dlaczego nie małą czarną z dżetami? – zapytałam z przekąsem. – Właśnie, a do niej skórkowe rękawiczki – dodała Mia. – Phi, przecież to tylko głupia kolacja. Jest normalny poniedziałek. Włożę dżinsy. – To absolutnie wykluczone – zaoponowała Lottie. – Macie się pokazać od najlepszej strony. – W sukience mamy na popołudniowe herbatki? A w co ty się ubierzesz, w odświętny dirndl1? – zachichotałyśmy obie z Mią. Lottie zrobiła świątobliwą minę – dirndl traktowała jeszcze poważniej niż bożonarodzeniowe tradycje. – A i owszem, ubrałabym się w dirndl, bo to odpowiedni strój na wszystkie okazje. Ale zostanę w domu z Buttercup. – Co? Chcesz, żebyśmy poszły tam same? – zawołała Mia. Lottie milczała. – Ach, rozumiem, pan Spencer cię nie zaprosił – wywnioskowałam i nagle owładnęło mną niedobre przeczucie. – Ten głu… – zaczęła Mia, wybałuszywszy oczy, ale Lottie natychmiast stanęła w obronie

Ernesta. – To byłoby nie na miejscu. W końcu to… spotkanie rodzinne, na które nie zabiera się niani. – Ale przecież ty jesteś naszą rodziną! – Mia rozkruszyła rogalik, a Buttercup podniosła z nadzieją łeb. – Co za głupi, arogancki dziad. – Nie, on wcale taki nie jest – zaprzeczyła Lottie. – Pan Spencer zachował się w stosunku do mnie absolutnie nienagannie. Jest miłym i przyzwoitym człowiekiem i myślę, że jego uczucia wobec waszej mamy są szczere i uczciwe. On naprawdę bardzo się starał znaleźć jakieś rozwiązanie, kiedy okazało się, że domek nie nadaje się do zamieszkania. Bez jego pomocy nigdy nie dostałybyśmy tego mieszkania, a wy nie zostałybyście przyjęte do Frognal Academy, podobno mają tam kilometrową listę oczekujących. Więc mogłybyście powoli zacząć go lubić. – Popatrzyła na nas surowo. – A wieczorem ubierzecie się porządnie. Szkopuł w tym, że Lottie kompletnie nie potrafiła spoglądać surowo, tak samo jak Buttercup groźnie, a to za sprawą łagodnych, brązowych oczu – miały je obie. W tym momencie zapałałam do niej ogromną, niemal rozsadzającą sympatią. – Dobrze – zgodziłam się. – Pod warunkiem, że pożyczysz mi dirndl. Mia zaniosła się niepohamowanym chichotem. – Właśnie, przecież to odpowiedni strój na każdą okazję! – Nie mój dirndl, tylko ogólnie dirndl. – Lottie spojrzała wyniośle, odrzuciła bujne brązowe włosy na plecy (Buttercup miała sierść w bardzo podobnym kolorze) i dodała po niemiecku: – Nie chcę pozbawiać cię złudzeń, serdeńko, ale żeby nosić dirndl, trzeba mieć czym oddychać. Kapewu? „Mieć czym oddychać” to pewnie przeciwieństwo „płaskiej jak deska”. Ciekawe, czy uda mi się zabłysnąć tym wyrażeniem na niemieckim. Chciałam się roześmiać, lecz z mojej piersi wydobyło się tylko dziwne parsknięcie. – Kochana jesteś, Lottie – powiedziałam o wiele poważniej, niż zamierzałam. Dirndl – tradycyjny kobiecy strój ludowy w południowych Niemczech i Austrii, składający się z gorsetu, bluzki, spódnicy i fartucha (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki). [wróć]

5.

Po Erneście Spencerze spodziewałam się dużo bardziej snobistycznego i większego lokum, więc kiedy taksówka zatrzymała się przy Redington Road przed stosunkowo skromną kamienicą z palonej cegły, poczułam niemal rozczarowanie. Tradycyjny budynek z białą stolarką i kilkoma wykuszami skrywał się za wysokim żywopłotem oraz murem, jak większość domów w tej okolicy. Przestało padać i wieczorne słońce nurzało wszystko w złotym blasku. – Wygląda całkiem ładnie – wyszeptała Mia ze zdumieniem, kiedy ścieżką wyłożoną kostką dreptałyśmy za mamą do wejścia, mijając hortensje i przystrzyżone w kuliste kształty bukszpany. – Tak jak ty – odpowiedziałam szeptem. To była prawda: Mia wyglądała przesłodko, z plecioną fryzurą, przy której uparła się Lottie, stanowiącej przeciwwagę dla dżinsów, na włożenie których (ku ubolewaniu Lottie) zgodziła się mama. Zgodziła się głównie dlatego, że sama chciała ubrać się w świeżo wyprasowaną sukienkę na popołudniowe herbatki. Mama wcisnęła przycisk dzwonka i z wnętrza domu dobiegł trójtonowy, harmonijny gong. – Proszę, bądźcie miłe! I postarajcie się zachowywać. – Czy to znaczy, że nie możemy jak zwykle obrzucać się jedzeniem przy stole, głośno bekać ani opowiadać nieprzyzwoitych dowcipów? – Zdmuchnęłam z twarzy kosmyk włosów. Lottie uczesałaby i mnie, ale przezornie zasiedziałam się w wannie, żeby zabrakło na to czasu. – Mamo, szczerze mówiąc, jeśli kogoś tu trzeba upominać, żeby się odpowiednio zachowywał, to ciebie! – Właśnie! Nasze maniery są nienaganne. Dobry wieczór, proszę pana. – Mia dygnęła kokieteryjne przed stojącą przy drzwiach potężną kamienną figurą: przedstawiała skrzyżowanie orła (od głowy do piersi) z lwem (reszta); stwór miał znaczną nadwagę. – Pan pozwoli, nazywam się Mia Silver, to jest moja siostra Olivia Silver, a ta ze zmarszczonym czołem to nasza wyrodna matka, profesor doktor Ann Matthews. Mogę spytać, z kim mam przyjemność? – To jest Straszliwy Freddy, zwany również Tłustym Freddym. – Drzwi otwarły się bezgłośnie i przed nami stanął wysoki chłopak, trochę starszy ode mnie, w czarnym T-shircie z długimi rękawami i dżinsach. Odetchnęłam z ulgą. Dobrze, że wyrodna matka sama ubrała się w sukienkę na herbatki, tylko bym się zbłaźniła bez reszty. – Rodzice dostali go w prezencie ślubnym od moich dziadków – wyjaśnił chłopak i poklepał Straszliwego Freddy’ego po dziobie. – Tata już dawno chciał go deportować w najbardziej odległy kąt ogrodu, ale Freddy waży z tonę. – Witaj, Grayson! – Mama ucałowała chłopaka w oba policzki i przedstawiła nas sobie. – To są moje myszki: Mia i Liv. Mia i ja nie cierpiałyśmy, jak nazywano nas „myszkami”. Tak jakby mama umyślnie zwracała każdemu uwagę na nasze (być może faktycznie) zbyt duże jedynki. Grayson obdarzył nas uśmiechem. – Hej. Miło was poznać. – Pewnie, założę się, że tak – mruknęłam pod nosem. – Masz ślad szminki na policzku – powiedziała Mia. Mama westchnęła, a Grayson wyglądał na lekko zbitego z tropu. Nie dało się ukryć, że był

bardzo podobny do ojca, może pomijając włosy. Te same barczyste ramiona, ta sama pewna siebie postura, ten sam niezobowiązujący uśmiech polityka. Może właśnie dlatego wydał mi się taki znajomy. Nie miał wprawdzie tak wielkich uszu jak Ernest, ale to się jeszcze może zmienić. Czytałam gdzieś, że uszy i nos to jedyne części ciała, które rosną do późnego wieku. Mama minęła Graysona energicznym krokiem, jakby doskonale orientowała się w rozkładzie domu, a nam nie pozostało nic innego, jak podążyć za nią. W korytarzu przystanęłyśmy niepewnie, ponieważ mama znikła. Grayson zamknął za nami drzwi i grzbietem dłoni potarł policzek. Nie wiedział, że Mia wymyśliła sobie tę szminkę. – My również nie posiadamy się z radości, że możemy tu być – powiedziała Mia po kilku sekundach pełnego zakłopotania wpatrywania się w siebie nawzajem. – Czy przynajmniej będzie coś dobrego do jedzenia? – Myślę, że tak – odpowiedział Grayson i znów się uśmiechnął. Ciekawe, jak on to robił. Ja w każdym razie nie mogłam się przemóc, by odpowiedzieć mu tym samym. Głupi lizus. – Pani Dimbleby przygotowała pieczone przepiórki. Jakże trafnie. – Pani Dimbleby? – powtórzyłam. – Kucharka, jak się domyślam? A pan Dimbleby to pewnie ogrodnik. – Kucharka i gosposia. – Grayson wprawdzie nadal się uśmiechał, ale po sposobie, w jaki na mnie patrzył (z lekko uniesioną jedną brwią), domyśliłam się, że jak najbardziej odnotował mój drwiący ton. Nawiasem mówiąc, nie odziedziczył po Erneście niebieskich oczu, jego tęczówki były jasnobrązowe, przyjemnie kontrastujące z jasnymi włosami. – Pan Dimbleby sprzedaje polisy ubezpieczeniowe, o ile wiem. Tata sam pielęgnuje ogród, mówi, że to go odpręża. – Brew powędrowała o milimetr wyżej. – Ale wy macie nianię, jak słyszałem? – No cóż… – Cholera. Na szczęście naszą pogawędkę przerwał Ernest, z mamą uczepioną jego ramienia jak koła ratunkowego. Jak zwykle opromienił nas uśmiechem, jakby jeszcze nigdy przedtem nie widział niczego równie radosnego. – Świetnie, Grayson wziął już od was płaszcze. Witajcie w Casa Spencer. Zapraszam do środka, Florence czeka z przystawkami. Zarówno Grayson, jak i my obie z Mią darowaliśmy sobie wyjaśnianie, że nie miałyśmy płaszczy (niby skąd, skoro nasze jesienne i zimowe ubrania wciąż zalegały w jakichś pudłach?). Mama rzuciła nam ostatnie ostrzegawcze spojrzenie, po czym w milczeniu poszłyśmy za Ernestem przez dwuskrzydłowe drzwi do salonu połączonego z jadalnią. Było to ładne pomieszczenie wyłożone parkietem, z oknami na całą wysokość, otwartym kominkiem, białymi, ozdobionymi poduszkami kanapami, pianinem i wielkim stołem. Roztaczał się stąd przepiękny widok na ogród. Było tu przestronnie, ale nie do przesady, a przy tym zdumiewająco… przytulnie. Nigdy nie posądziłabym Ernesta o tak mało stylowe kanapy, nie najnowsze już, z wystrzępionymi brzegami i niepasującymi do siebie kolorowymi poduchami. Wśród nich była nawet jedna śmieszna: ruda i puchata, w kształcie kota, która wygięła grzbiet, kiedy ją mijałyśmy. – To jest Spot, nasz kocur. – Obok przemknęła dziewczyna, stawiając na stole talerz. Nie ulegało wątpliwości, że była bliźniaczą siostrą Graysona. Miała te same, jasnobrązowe oczy. – A wy pewnie jesteście Liv i Mia. Ann tyle nam już o was opowiadała. Ależ masz słodką fryzurę. – Uśmiechała się z taką samą łatwością jak jej brat, ale w jej przypadku było to jeszcze bardziej ujmujące, ponieważ dziewczyna miała dołeczki w policzkach, a do tego zadarty nosek i delikatną, piegowatą cerę. – Jestem Florence. Tak się cieszę, że mogę was poznać. Była niewysoka i drobna, ale za to z pokaźnym biustem, a jej twarz okalały błyszczące, kasztanowe pukle, zwijające się po ramiona. Mia i ja tylko się na nią gapiłyśmy. Wyglądała absolutnie zjawiskowo. – Piękna suknia, Ann – powiedziała do mamy głosem słodkim jak miód. – W niebieskim bardzo ci do twarzy. Wydałam się sobie nie tylko toporna, chuda jak szczapa i długonosa, ale przede wszystkim

przerażająco niedojrzała. Mama miała rację: naprawdę nie umiałyśmy się zachować. Miotałyśmy wokół ponure spojrzenia i bezczelne odzywki (oraz szwajcarski ser), by ją ukarać. Jak krnąbrne bachory, z rykiem rzucające się w sklepie na podłogę. Florence i Grayson w przeciwieństwie do nas nie kompromitowali się, oni zachowywali się dorośle. Niczego nie dawali po sobie poznać, uśmiechali się, prawili komplementy i prowadzili uprzejmą konwersację. Może naprawdę cieszyli się, że ich ojciec poznał mamę. A może tylko udawali. Przewyższali nas pod każdym względem. Ze wstydem postanowiłam od tej chwili zachowywać się z taką samą uprzejmością i klasą. Jednak okazało się, że to wcale nie takie proste. – Na przystawkę będzie coś małego. – Kiedy wszyscy zajęli miejsca przy stole, Florence uśmiechnęła się serdecznie do mnie i do Mii. – Pani Dimbleby przesadziła z liczbą przepiórek. Mam nadzieję, że lubicie je z piure z selera. Taa, oto pierwsza przeszkoda. Seler. Błeee. – Brzmi… interesująco – powiedziałam najbardziej uprzejmie i dorośle, jak tylko się dało. Słówko „interesująco” pasowało do wszystkiego. – Niestety, jestem wegetarianką – oznajmiła Mia, jak zwykle wykazując się większą przebiegłością ode mnie. – Poza tym mam tę głupią alergię na seler. A w dodatku objadłaś się świątecznymi rogalikami, dodałam w duchu. – Och, w takim razie przygotuję ci sandwicza, jeśli chcesz. – Florence rozpromieniła się tak bardzo, że aż bolały oczy. – Mieszkacie w miejskim apartamencie Finchleyów, prawda? Czy pani Finchley nadal zbiera te czarujące porcelanowe figurki? Rozważyłam, czy mogę jeszcze raz skwitować to słówkiem „interesujące”, nie wywołując negatywnych reakcji, ale Mia wypaliła zamiast mnie: – Nie! Teraz zbiera takie paskudne, kiczowate barachło. Tancerki o twarzach idiotek. Pośpiesznie, by nie parsknąć śmiechem, spuściłam wzrok na talerz z przystawką. Co to coś miało, do licha, przedstawiać? W cienkim czerwonym farfoclu zdołałam jeszcze rozpoznać mięso, ale za pozwoleniem, czym była rozciapciana kupka z widocznymi grudkami? Siedzący obok Grayson zdawał się czytać w moich myślach. – Specjalnością pani Dimbleby jest chutney – powiedział cicho. – To jest chutney z zielonych pomidorów. – Ach, ekhem, interesujące. – Wsunęłam do ust sporą porcję i niemal natychmiast ją wyplułam. Na moment zapomniałam o swoim postanowieniu. – Czy f szchodku są chodzynki? – zapytałam Graysona z niedowierzaniem. Nie odpowiedział. Wyjął z kieszeni spodni iPhone’a i popatrzył pod stołem na wyświetlacz. Z czystej ciekawości przyłączyłabym się do niego, ale byłam zbyt zajęta przełknięciem kuriozalnego gęstego sosu. Oprócz rodzynek wyczułam obecność takich składników jak cebula, czosnek, curry, imbir oraz – tak, nie myliłam się! – cynamon. I jeszcze czegoś, co zgrzytało w zębach jak przemielone guziki od spodni. Pani Dimbleby przypuszczalnie na chybił trafił dodała wszystko, co akurat było pod ręką i musiało zostać zużyte. Jeśli to była jej specjalność, to wolałam nie wiedzieć, jak smakują potrawy, które wychodziły jej gorzej. Mia uśmiechnęła się do mnie ze złośliwą satysfakcją, kiedy popiłam sos sokiem pomarańczowym. – Ale czy Finchleyowie nie wracają w przyszłym miesiącu z RPA, tato? – zapytała Florence. – Owszem, zgadza się. Od pierwszego października Finchleyowie będą potrzebować mieszkania dla siebie. – Ernest zerknął krótko na mamę i wziął głęboki wdech. – Właśnie o tym chcieliśmy porozmawiać dziś wieczorem. Wyświetlacz komórki Graysona zamigotał. Chłopak zauważył moje ciekawskie spojrzenie i wsunął rękę głębiej pod stół, jakby obawiał się, że będę czytać razem z nim. A przecież jego SMS-y średnio mnie interesowały. O wiele ciekawszy był tatuaż na wewnętrznej stronie jego nadgarstka. Czarne litery, na wpół zakryte rękawem. – Jesteś jednym z tej szkolnej czwórki blondasów – wyszeptałam. – To dlatego wydałeś mi się skądś znajomy. – Słucham?

– My się już znamy. Widziałam cię dziś w szkole, razem z twoimi kumplami. – Ach, naprawdę? Nie przypominam sobie. Oczywiście, że nie. Przecież nawet na mnie nie spojrzałeś. – Nie szkodzi. Fajny tatuaż. – Sub um… Reszty niestety nie zdołałam przeczytać. – Co? – Podążył wzrokiem za moim spojrzeniem. – Ach, to. To nie tatuaż. To nabazgrane mazakiem. Ech… taka notatka na łacinę. Jasne, już ci wierzę. – Interesujące – powiedziałam. – Pokaż! Grayson ani myślał to zrobić. Zakrył „notatkę” rękawem i zajął się z powrotem iPhone’em. To było naprawdę interesujące. Nieobecna duchem wsunęłam do ust kolejną porcję chutney. Fatalny błąd – za drugim podejściem sos smakował jeszcze obrzydliwiej. Tym razem jednak zdołałam zidentyfikować przemielone guziki jako orzechy włoskie. – Otóż, mianowicie… – Ernest przybrał uroczystą minę i sięgnął po dłoń mamy. Ta posłała wymuszony uśmiech w stronę uroczego stroika z niebieskich hortensji stojącego pośrodku stołu. Szykowało się coś poważnego. – Ann… to znaczy wasza mama… to znaczy… – Ernest odchrząknął i zaczął raz jeszcze od nowa. Tym razem już się nie jąkał, za to przemówił, jakby stał przed komisją gospodarczą Trybunału Europejskiego. – Ann i ja postanowiliśmy zinterpretować fiasko z wiejskim domkiem jako zrządzenie losu, sugerujące, że należy dokonać konsolidacji naszego związku i dezawuacji problemu z mieszkaniem, doprowadzając do… ujmijmy to tak: fuzji. Po tym oświadczeniu na pięć sekund zapadło milczenie, po czym dostałam niespodziewanego ataku kaszlu, kiedy nabierając powietrza, wciągnęłam do tchawicy rodzynkę. Upłynęło trochę czasu, zanim poradzi… pardon, dokonałam dezawuacji tego problemu. Oczy mi łzawiły, ale mimo to wyraźnie widziałam, że siedząca naprzeciwko mnie Florence przestała się uśmiechać. Nawet słońce przestało zaglądać przez okno, chowając się za dachem sąsiedniego domu. Tylko Grayson nadal był pochłonięty komórką. Pewnie guglował słowo „konsolidacja”. Tak jakby znaczenie nie było oczywiste. – Lottie mówi, że jeśli ktoś już koniecznie chce używać wyrazów obcych, to powinien znać ich znaczenie – oznajmiła Mia. – No właśnie, co właściwie chciałeś przez to powiedzieć, tato? – Głos Florence nie ociekał już miodem. Brzmiał raczej tak, jak smakował chutney. – Że zamierzacie poszukać sobie wspólnego mieszkania? Teraz, zaraz? Przecież znacie się dopiero od pół roku… – W pewnym sensie… właściwie to nie. – Ernest wciąż się uśmiechał, ale na jego łysinie wystąpiły maleńkie kropelki potu. – Po dogłębnym namyśle… w naszym wieku czas jest drogocennym… – Potrząsnął głową. Najwyraźniej jego własna jąkanina niepomiernie go irytowała. – Dom jest wystarczająco duży dla wszystkich – dokończył wreszcie energicznie. – W końcu tutaj dorastaliście – dodała mama. Kąciki ust zadrgały jej nieznacznie. – W żadnym razie nie chcielibyśmy narażać was na przeprowadzkę w ostatnim roku nauki. Nieeee, no pewnie, przeprowadzki to coś, co bardzo źle wpływa na duchową równowagę nastolatków. Widać to po nas. Mia wydała z siebie dziwny dźwięk, jak Buttercup, której ktoś nadepnął na łapę. – Mamy wprowadzić się do tego domu? – zapytała w końcu cicho. – I mieszkać tu wszyscy razem? Ernest i mama popatrzyli po sobie, nadal trzymając się za ręce. – Tak – odparł Ernest zdecydowanie. Mama skinęła głową. Czyli jednak dobrze zrozumiałam. – Ależ to nonsens. – Florence odsunęła od siebie talerz. – Dom jest wystarczająco duży dla nas, ale gdzie, przepraszam, mają się pomieścić trzy dodatkowe osoby? Chciałam zawołać „Cztery!”. Zapomniała o Lottie. Z mojej krtani wydobyło się jednak tylko rzężenie – coś utkwiło mi w gardle. – Dom jest ogromny, Florence – zaoponował Ernest. – Ma sześć sypialni. Jeśli dokonamy paru zmian, to wszystko będzie znakomicie pasować. Pomyślałem, że Grayson zajmie pokój

mansardowy od frontu, ty dostaniesz swój stary pokój, a wtedy Mia i Liv będą mogły się… – Co? – Głos Florence już tylko ton dzielił od przeraźliwego pisku. – Pomieszczenia na poddaszu są moje. I z całą pewnością nie oddam ich, by znowu dzielić łazienkę z Graysonem. Grayson! Powiedz coś wreszcie! Jej brat zrobił skonsternowaną minę. Nawet nie podniósł wzroku znad iPhone’a. Przy stole właśnie następował koniec świata, a on… Ma facet nerwy! – Ekhem… tak – wydusił. – Dlaczego Florence nie może zostać na poddaszu? Na piętrze jest dość pokoi. – Hej, czy ty w ogóle nas słuchasz? – Florence wlepiła w niego pełne niedowierzania spojrzenie. – One chcą się tu wprowadzić od przyszłego miesiąca! Powiedz im, że nie mamy dla nich miejsca. Pokój szczytowy to pokój babci, mój stary pokój to gabinet taty, narożny to pokój gościnny, a w szafie zwanej twoim pokojem trzymam wszystkie zimowe rzeczy… – Flo, skarbie, posłuchaj przez chwilę… – Kropelki potu na łysinie Ernesta powiększyły się. – Rozumiem twoje obiekcje, że musisz się ograniczyć, ale… – Ale co? – prychnęła Florence. Mimo całego zamieszania poczułam ulgę, że przestała zachowywać się uprzejmie i dorośle. Z tym swoim histerycznym głosem i miotającym gromy wzrokiem od razu wydała mi się o wiele sympatyczniejsza. Mia i ja wodziłyśmy spojrzeniem między nią a Ernestem jak podczas meczu tenisa, mama znowu desperacko przewiercała wzrokiem stroik, a Grayson gapił się jak urzeczony w komórkę. Może guglował hasła w rodzaju „rodzina patchworkowa” i „pierwsza pomoc”. – Przecież to nie na zawsze – perswadował Ernest. – Popatrz, w przyszłym roku oboje się wyprowadzicie, żeby rozpocząć studia, będziecie w domu najwyżej podczas ferii, a… – I żebyś nie siedział sam, sprowadzasz sobie kobietę i dwójkę zastępczych dzieci? – wpadła mu w słowo. – Nie możesz poczekać, aż się wyprowadzimy? Właśnie. Albo kilka lat dłużej. Głos Ernesta stał się chłodniejszy. – Rozumiem, że musisz się przyzwyczaić do nowej sytuacji, jak wszyscy. Ale ja podjąłem już decyzję w tej sprawie. – Przetarł czoło grzbietem dłoni. – Musimy tylko wszystko dobrze zorganizować. Jeśli Grayson weźmie pokój szczytowy… – …który jest własnością babci! – Florence wydarła się tak głośno, że rudy kocur w popłochu zeskoczył z kanapy. Był nieźle spasiony. – Czy poinformowałeś ją o swoich planach? Oczywiście, że nie! Tak się świetnie składa, że właśnie odbywa podróż luksusowym statkiem na drugi koniec świata i nie ma o niczym pojęcia. – Florence… – Gdzie, przepraszam, ma spać, kiedy przyjedzie w odwiedziny? – Nie bądź śmieszna. Wasza babka mieszka dwadzieścia minut drogi stąd i w ogóle nie potrzebuje pokoju, bo po wizycie może wrócić do siebie… Ale jeśli chcesz, możesz zająć pokój szczytowy, wtedy Grayson po prostu zostanie w swoim starym, Mia dostanie pokój narożny, a dla Liv uprzątnę gabinet. – Ernest uśmiechnął się do mamy. – I tak zbyt dużo pracuję, więc w przyszłości będę unikał tego w domu. Mama nieśmiało odwzajemniła uśmiech. – Zaraz, chwileczkę. Skoro Liv i Mia mają mieszkać na piętrze, to dla kogo będą moje pokoje na poddaszu? – Florence przeszyła mamę wzrokiem. – Może dla ciebie? – Nie – zaprzeczyła mama z przestrachem. – Ja nie potrzebuję wiele miejsca, naprawdę, jestem pod tym względem mało wymagająca, mam tylko kilka pudeł z książkami. Nie, wasz ojciec uznał, że pomieszczenia na górze będą odpowiednie dla Lottie. Florence wpadła w prawdziwy szał. – Dla niańki? – wrzasnęła piskliwym tonem i dziko zamachała palcem wskazującym, niemal dźgając nim Mię w czoło. – Przecież one już od dawna są za stare na niańkę… i z tego powodu mam oddać poddasze i dzielić łazienkę z trójką ludzi? To już są szczyty! – Lottie jest kimś więcej niż tylko opiekunką do dzieci. Wykonuje niemal wszystkie prace domowe, robi zakupy i gotuje – powiedział Ernest. – A wziąwszy pod uwagę… eee… czynnik

emocjonalny, w obecnej konstelacji nie można wyobrazić sobie jej braku. – Co to niby znaczy? – To znaczy, że potrzebujemy Lottie – wyznałam cicho. – Oczywiście nie na zawsze – pośpieszyła mama z wyjaśnieniem. – Masz całkowitą rację, Florence. Mia i Liv są już za duże na nianię. Lottie zostanie jeszcze może rok, może pół roku… – Zauważyła, że dolna warga Mii zaczęła dygotać, i dodała szybko: – Zobaczymy, jak długo będziemy jej potrzebować. Sięgnęłam pod stołem po dłoń Mii i ścisnęłam ją. Nie płacz, błagałam bezgłośnie. Obawiałam się, że jeśli Mia zacznie ryczeć, to rozryczę się i ja. – A co z panią Dimbleby? – Pani Dimbleby już od lat marzy o odpoczynku – powiedział Ernest. – Ucieszy się, jeśli będziemy jej potrzebować najwyżej raz, może dwa razy w tygodniu. – Grayson! Słyszałeś? – zawołała Florence. Grayson podniósł głowę. Nadal był pochłonięty telefonem. – Naturalnie – odparł. Ale Florence nie uwierzyła mu. Podniesionym głosem streściła wszystkie najnowsze ustalenia: – Tata nie tylko chce, żeby Ann się tu wprowadziła razem z dziećmi, żebyśmy my wynieśli się z naszych pokoi i we czworo używali jednej łazienki – jej głos stał się tak piskliwy, że szyby w oknach zdawały się brzęczeć – ale w dodatku chce zwolnić panią Dimbleby, a na jej miejsce zatrudnić nianię Ann! I to ona zajmie moje pokoje na poddaszu. – Och – zacukał się Grayson. – Głupia sprawa. W takim razie, żeby dostać się do stołu bilardowego, będziemy musieli przechodzić przez jej sypialnię. Florence jęknęła. – Słuchaj, czy ty w ogóle rozumiesz, co tata powiedział? Za trzy tygodnie one się tutaj wprowadzą… – Za dwa tygodnie, gwoli ścisłości. Specjalnie wziąłem wolny dzień – wtrącił Ernest. – A przedtem trzeba przeprowadzić kilka prac malarskich. – Wprowadzą się tu, z całym dobytkiem i niańką! – I psem – dodała Mia. – I psem – powtórzyła Florence. Chyba opuściły ją siły, bo przestała krzyczeć, a słowo „psem” ledwie wyszeptała. Jak na komendę rudy kocur stanął przy stole i miauknął głośno. Wrzaski Florence zwabiły go, zamiast spłoszyć. Ernest wyczarował na twarzy uśmiech. Krzywy wprawdzie, ale zawsze uśmiech. – Cóż. W takim razie wyjaśniliśmy to sobie. A teraz możemy wnieść przepiórki, prawda, Spot? Pomożesz mi, Ann? Mama podniosła się tak szybko, że niewiele brakowało, a ściągnęłaby obrus ze stołu. – Ależ chętnie – powiedziała. Kot poszedł za nimi do kuchni.

6.

Grayson, Florence, Mia i ja zostaliśmy w jadalni, milcząc. Mniej więcej tak musiał się czuć człowiek zasypany lawiną. Spodziewałam się wprawdzie, że Ernest i mama snują plany wspólnego zamieszkania, ale zaskoczyło mnie, że chcieli zrealizować je tak szybko. Musieli być naprawdę strasznie pewni swego związku. Ciszę przerwało wibrowanie komórki Graysona. – Czemu mnie to nie dziwi – rzuciła z goryczą Florence. – Ach tak, i wielkie dzięki za pomoc, Grayson. – Przepraszam. – Chłopak zagapił się na wyświetlacz. – Ale przecież to już postanowione, prawda? I czy zaledwie wczoraj nie mówiłaś, że cieszysz się w imieniu taty? – Owszem, cieszę się. Nikt jednak nie przewidział, że będą chcieli natychmiast zamieszkać razem. Ledwie się znają. Ona jest Amerykanką. Mogłaby być oszustką matrymonialną albo psychopatką, albo… – …patologiczną bałaganiarą, kleptomanką, republikanką, świadkiem Jehowy… – podsunęłam. – To nie jest śmieszne – żachnęła się Florence. – Masz coś przeciwko świadkom Jehowy? – wtrąciła Mia świętoszkowato. Grayson odsunął krzesło i wstał, ze wzrokiem wciąż wlepionym w ekran telefonu. Najwyraźniej znowu nie dotarło do niego ani jedno słowo. – Pójdę tylko coś wyjaśnić. Powiedz tacie, że zaraz wracam. I zjem co najmniej trzy przepiórki. Umieram z głodu. – Jesteś naprawdę… – Florence obrzuciła go oburzonym spojrzeniem. – Czy ty w ogóle żyjesz na tym świecie? Chrząknęłam. – Chciałabym skorzystać z toalety. Gdzie dokładnie…? – Taa, ponieważ to wkrótce będzie twój dom, ze znalezieniem toalety powinnaś sama sobie poradzić – odpowiedziała Florence z przekąsem. – Racja – przyznałam. To nie mogło być aż tak skomplikowane. Wyszłam w ślad za Graysonem na korytarz. – A teraz powiedz: twój tata jest terrorystą poszukiwanym międzynarodowym listem gończym czy seryjnym mordercą? – dociekała słodkim głosem Mia. Jaka była odpowiedź Florence, już nie usłyszałam. Pierwsze drzwi, które otworzyłam, prowadziły do schowka na szczotki, ale za drugimi, tuż przy schodach, znajdowała się toaleta dla gości. Poszukałam kontaktu. – Nie dzisiaj, do jasnej cholery! – Przez uchylone okno dobiegał głos Graysona. Zdaje się, że stał przed domem i rozmawiał przez telefon. Nie zapalając światła, podkradłam się do okna, żeby lepiej słyszeć. – Tak, wiem, że dziś jest nów, ale czy nie moglibyśmy w drodze wyjątku przesunąć tego na jutrzejszy wieczór? Mam tutaj taki cyrk, że nie wiem, czy w ogóle tej nocy zasnę… Pewnie, że wiem, że nowiu nie da się przełożyć, ale… Nie, oczywiście, że nie chcę. OK, dobra, niech

będzie. Powiedz Arthurowi, że spróbuję… Mam nadzieję, że znajdę… To na pewno twój wymysł, prawda? Tak myślałem… Nie, opowiem ci jutro. Jeśli teraz nie wrócę, siostra mnie zabije… Dobra, dzięki za wyrazy współczucia. Na razie. Hm. Interesujące. Usiadłam w ciemnościach na klapie muszli sedesowej i kompletnie zapomniałam, po co tutaj przyszłam. Wbrew wszelkiemu rozsądkowi poczułam, jak przechodzi mnie błogie mrowienie. Co do tego stopnia odwróciło uwagę Graysona od naszej rodzinnej tragedii? Jaki rodzaj przedsięwzięcia przeprowadza się wyłącznie podczas nowiu? I co oznaczały łacińskie słowa na nadgarstku Graysona? Sprawa była jasna: mój przyszły przyrodni brat miał jakąś tajemnicę – a ja uwielbiałam tajemnice. W nieprzyzwoicie dobrym nastroju wróciłam do jadalni, zdążywszy tuż przed Graysonem. Chwilę potem świadek Jehowy i seryjny morderca w najlepszej komitywie wnieśli przepiórki. Reszta wieczoru przebiegła stosunkowo mało dramatycznie. W każdym razie do momentu, gdy z takim impetem przewróciłam szklankę, że moja bluzka od góry do dołu nasiąkła sokiem pomarańczowym. Ponieważ Ernest przed chwilą dolał mi napoju, a w dodatku dosypał kostek lodu, natychmiast zaczęłam szczękać zębami. – Na to czekałam cały czas – oznajmiła mama tonem „a-teraz-jestem-dowcipna”. – Przewracanie szklanek to specjalność moich myszek. – Mamo! Ostatni raz przydarzyło mi się to, jak miałam siedem lat! Uch, a to co? – W staniku rozpuszczała mi się kostka lodu. (Nie doszłoby do tego, gdybym posłuchała Lottie i zapięła dwa górne guziki bluzki). Szybko ją wyłowiłam i położyłam na talerzu, nie dbając o to, czy tak wypada. Sądząc po spojrzeniach Graysona i Florence, nie wypadało. – Właśnie – dodała Mia. – A tak w ogóle to moja specjalność. – Cola! Rozlana na moją klawiaturę – przypomniała sobie mama. – I sok porzeczkowy na śnieżnobiałym obrusie. I kilka smoothie, najlepiej na dywanie. Nie ośmieliłam się wyżąć bluzki, bo wówczas nakapałabym na perski dywan, który wyglądał na drogi. Ernest obrzucił mnie współczującym spojrzeniem. – Florence, bądź tak miła i przynieś Liv jakąś bluzkę, nie może tak wrócić do domu. Przecież zamarznie. – Rozumiem! – Florence skrzyżowała ramiona. – Najpierw mam odstąpić swoje pokoje, a teraz jeszcze ciuchy, tak? Trzeba policzyć jej na plus, że w ogóle została przy stole. W końcu po tak dramatycznych wydarzeniach równie dobrze mogła, trzasnąwszy drzwiami, opuścić nasze towarzystwo, by ze szlochem rzucić się na łóżko w swoim pokoju. Ja na jej miejscu tak bym zrobiła. Ona jednak aż do tej pory w pokojowym nastroju obgryzała przepiórkę, a nawet uczestniczyła w rozmowie, choć trzeba przyznać, że dość monosylabicznie. Może po prostu obawiała się zostawić tatę samego z naszą mamą. Ernest i mama natomiast usiłowali zachowywać się tak, jakby wspomnienie o tym, co wydarzyło się przed godziną, uległo kompletnemu wymazaniu. Rozmawiali o tym i o owym, tylko nie o czekających nas zmianach. Ja zaś skupiałam się głównie na rękawie Graysona w nadziei, że jeszcze raz odsłoni tajemniczy napis. Jednak mimo że chłopak pochłonął ni mniej, ni więcej tylko cztery biedne ptaszęta, rozprawiając się z nimi brutalnie (Mia wzdrygała się przy każdym chrzęście kości – chyba była o krok od postanowienia, że naprawdę przerzuci się na wegetarianizm), nadgarstek pozostał zakryty. – Florence! – zawołał Ernest z wyrzutem. – Tato! – odparowała jego córka tym samym tonem. – Już dobrze – wtrąciłam. – To wyschnie. Pojutrze, jak dobrze pójdzie, dodałam w myślach. – Nonsens. Jesteś kompletnie przemoczona. – Ernest zmarszczył brwi. – Florence zaraz pójdzie na górę i przyniesie ci sweter. – Florence ani myśli to zrobić – powiedziała, wbijając w niego wzrok. – Florence Cecilio Elizabeth Spencer! – W porządku! – Grayson odłożył udko przepiórki, które właśnie obgryzał, i wstał. – Dam

jej jeden z moich swetrów. – Ech, rycerz się znalazł – burknęła Florence. – To naprawdę nie jest konieczne – wydusiłam z siebie, szczękając zębami, ale Grayson już zniknął w drzwiach. – Ogromnie sobie ceni harmonię i unika konfliktów – rzekła Florence, nie zwracając się do nikogo konkretnego. – Odlotowe imiona. – Mia wpatrywała się we Florence szeroko otwartymi oczami. – Naprawdę masz szczęście, wiesz? Mama uszczęśliwiła Liv i mnie, dając nam na drugie imiona po swoich ulubionych ciotkach: Gertruda i Virginia. Twarz Florence pojaśniała na ułamek sekundy. – Ciotki otrzymały imiona na cześć Gertrudy Stein i Virginii Woolf – wyjaśniła mama. – Dwóch wspaniałych pisarek. – O beznadziejnych imionach – dodała Mia. – Myślę, że lepiej będzie, jak już pójdziemy – westchnęła mama. – To był przemi… – urwała i odchrząknęła. Nawet jej wydało się to przesadą. – Dziękuję za pyszną kolację, Erneście. – Tak, wielkie dzięki – zawtórowała jej Mia. – Człowiek od razu docenia talent kulinarny Lottie. Mogłabym przysiąc, że kąciki ust Ernesta drgnęły, kiedy wstał i podał mamie rękę. – Pani Dimbleby przygotowała również deser, ale rozumiem, że chcecie wracać… Zrobiło się już późno, a dzieciaki jutro muszą iść do szkoły. Wezwę taksówkę. Za dwie minuty będzie na miejscu. – Masz. Świeżo uprana. – Grayson wrócił do salonu i wręczył mi szarą bluzę z kapturem. Kiedy Ernest dzwonił po taksówkę, ja przebrałam się w łazience. Bluza rzeczywiście pachniała proszkiem do prania, a także odrobinę pieczonymi przepiórkami. W sumie nawet smakowicie. Wyszłam z łazienki. Wszyscy stali w korytarzu i czekali na mnie. Tylko Florence nigdzie nie było widać. Pewnie już pakowała rzeczy. Grayson posłał mi zmęczony uśmiech. – Do twarzy ci w niej, jest tylko o sześć rozmiarów za duża. – Lubię za duże – odcięłam się i zmięłam w dłoniach bluzkę. – Dzięki. Oddam ci ją… kiedyś. – Wygląda na to, że wkrótce będziemy widywać się częściej – westchnął. – To nieuniknione. Ups, miałam nadzieję, że nie zabrzmiało to tak, jakbym nie mogła się tego doczekać. Ostatni raz łypnęłam na jego nadgarstek, ale tajemniczy napis niestety nie wyłonił się spod rękawa.

7.

Tym razem mama nie zostawiła Jasia i Małgosi, czyli Mii i mnie, w lesie, tylko u Ernesta w przedpokoju, po czym zniknęła za drzwiami ze słowami „To dla waszego dobra!”. – Słyszysz? – rzuciła Mia. – Gdzieś gdaczą przepiórki. – Zgadza się! – Drzwi schowka na szczotki otworzyły się ze zgrzytem i ze środka wyłoniła się Lottie. Wymachiwała tasakiem. – Przydałaby mi się pomoc. Ktoś musi przytrzymywać im szyje, żeby sprawniej szło zarzynanie. – Nianiu, jeśli nie zrobisz tego jak należy, tata wyrzuci cię i na twoje miejsce znów przyjmie panią Dimbleby. – Florence, ubrana w czarne błyszczące tutu, z gracją przemierzyła na łyżwach korytarz. Przy wieszaku zakręciła piruet i uśmiechnęła się do nas nieco przyjaźniej. – Szukacie pewnie chatki z piernika, co? Czarownica bardzo się ucieszy, mogąc was poznać. Grayson, objaśnisz im drogę? Grayson, oparty o ścianę przy wieszakach, podniósł wzrok znad iPhone’a i wskazał na drzwi, za którymi zniknęła mama. Klamka miała kształt ogromnego rogalika. – Tędy, myszki – powiedział. Mia natychmiast ruszyła przed siebie. – To pułapka, ty głupi Jasiu! – chciałam zawołać, ale coś utkwiło mi w gardle i zanim zdążyłam ją powstrzymać, Mia sięgnęła po rogalik. Nie wiadomo skąd pojawiła się łapa, która chwyciła siostrę za kołnierz, i tyle ją było widać. – I tak została już tylko jedna mała przepióreczka, z którą muszę dzielić łazienkę – stwierdziła Florence ze śmiechem. – Bądź grzeczną dziewczynką, Liv, idź za siostrą. – Nie, nie rób tego – wyszeptała za moimi plecami Lottie. – Mamy dopiero wrzesień, jest za wcześnie na świąteczne wypieki. – Wskazała tasakiem na pomalowane na zielono drzwi obok schowka. – Tam będziesz bezpieczna. – Ani mi się waż! – wrzasnęła Florence i ruszyła na łyżwach w moim kierunku. Rzuciłam się ku zielonym drzwiom, szarpnęłam, wpadłam do środka i zatrzasnęłam je za sobą. Ułamek sekundy później Florence grzmotnęła w nie z drugiej strony. Dopiero w tym momencie uzmysłowiłam sobie, że to tylko sen, w dodatku dość głupi. (I dość łatwy do zinterpretowania, może z wyjątkiem motywu łyżew. Co moja podświadomość chciała mi przez to powiedzieć?). Mimo wszystko serce wciąż trzepotało mi nieco z emocji. Z wahaniem rozejrzałam się wokół. Wylądowałam w jakimś innym korytarzu, ciągnącym się w nieskończoność, z niezliczonymi drzwiami po obu stronach. Te, przez które się tu dostałam, były pomalowane na soczystą zieleń, miały ciemne, staroświeckie metalowe okucia, otwór na listy z tego samego metalu i ładną mosiężną gałkę w kształcie zwiniętej jaszczurki. Postanowiłam wrócić, teraz bowiem, kiedy już wiedziałam, że śnię, Florence nie budziła we mnie strachu. Miałam wielką ochotę zademonstrować jej, jak dobrze znam kung-fu. We śnie nawet lepiej niż w rzeczywistości. Ale w momencie gdy przekręcałam gałkę, kątem oka dostrzegłam jakiś ruch. Obok otwarły się inne drzwi i ktoś wyszedł na korytarz. Był to Grayson. Chociaż stał zaledwie kilka metrów dalej, sprawiał wrażenie, jakby mnie nie zauważył. Starannie zamknął za sobą drzwi,

mrucząc coś niezrozumiale pod nosem. Potem wziął wdech, otworzył drzwi i zniknął. Puściłam gałkę, żeby dokładniej przyjrzeć się drzwiom Graysona. Były niemal identyczne jak polakierowane na biało drzwi domu Spencerów, łącznie ze schodkami i opasłą kamienną figurą pół orła, pół lwa. Kiedy podeszłam bliżej, figura zamrugała, podniosła lwią łapę i odezwała się zdumiewająco piskliwym głosem: – Tutaj może wejść tylko ten, kto trzykrotnie wypowie moje imię wspak. Ach, zagadka. Uwielbiałam zagadki. Tyle że nieco ambitniejsze. – Jesteś Straszliwy Freddy – powiedziałam. Kamienny posąg majestatycznie opuścił dziób. – Tylko Freddy, jeśli łaska. – Och, to zbyt proste – oznajmiłam z rozczarowaniem, niemal zażenowana brakiem wyobraźni mojej uśpionej świadomości. – Ydderf, Ydderf, Ydderf. – Zgadza się – pisnął Freddy. – Możesz wejść. – No to naprzód. Pchnęłam drzwi. Po przekroczeniu progu nie stanęłam jednak, jak się można było spodziewać, w przedpokoju Spencerów, tylko na łące. Chociaż była noc i panowały ciemności, rozpoznawałam kwiaty i wystające z trawy kamienie. Nieco dalej Grayson omiatał snopem światła latarki ziemię. Ta odsłona snu była bezapelacyjnie bardziej odjazdowa niż wersja z Jasiem i Małgosią. – Czy to cmentarz? – zapytałam. Grayson odwrócił się gwałtownie, zaświecił mi latarką w twarz i wydał z siebie cichy okrzyk przestrachu. Uśmiechnęłam się do niego. – Czego ty tu, do diabła, szukasz? – Wolną ręką potarł się po czole. – Odejdź, proszę. – Tak, to cmentarz – odpowiedziałam sama sobie. Nieco dalej rozpoznałam kształty kamiennych krzyży, kolumn i posągów. W ogóle mój wzrok był rewelacyjny i poprawiał się z sekundy na sekundę. – Jesteśmy na cmentarzu Highgate, prawda? Grayson zignorował mnie. Skierował światło latarki na nagrobek. – Ale numer. Highgate znam wyłącznie ze zdjęć, a bardzo chciałam go zwiedzić. Choć może niekoniecznie w nocy. – Ja też na pewno nie – burknął niechętnie. – Kolejne całkowicie bezsensowne miejsce na spotkanie – powiedział bardziej do siebie niż do mnie. – Jakby to wszystko i bez tego nie było dość upiorne. Poza tym człowiek nie widzi tu dalej niż na metr. – Ja widzę. – Musiałam się powstrzymywać, żeby z zachwytu nie skakać do góry. – Potrafię widzieć w ciemności jak kotka. Wprawdzie tylko we śnie, ale to jest super. Zazwyczaj bez okularów albo szkieł kontaktowych jestem ślepa jak kret. Czego szukamy? – My nie szukamy niczego – odezwał się wyraźnie poirytowany. Oświetlał latarką nagrobne płyty przy ścieżce. Wyglądały na bardzo stare, wiele z nich było popękanych albo porośniętych bluszczem, innych pilnowały omszałe figury aniołów. Smużki mgły unosiły się stylowo nad ziemią, a wiatr szeleścił liśćmi. Na pewno były tu też szczury. I pająki. – Ja szukam grobu Christiny Rossetti. – To twoja przyjaciółka? Parsknął, ale przynajmniej tym razem odpowiedział. W jego głosie pobrzmiewała rezygnacja, jakby pogodził się z moją obecnością. – Christina Rossetti była wiktoriańską poetką. Nigdy nie musiałaś analizować jej wierszy? Where sunless rivers weep their waves into the deep… coś tam, coś tam o gwieździe, cieniach i słowiku. – She sleeps a charmed sleep. Awake her not. – Z cienia płaczącej wierzby wyłoniła się jakaś postać i deklamując, podeszła bliżej. Był to chłopak, któremu dziś w szkole sprzątnęłam sprzed nosa pomelo, ten z samolotu, z rozczochraną głową. To miło, że też występował w moim śnie, bo zdążyłam już zupełnie o nim zapomnieć. – Led by a single star, she came from very far to seek where shadows are her pleasant lot.

Hm, nawet nieźle: faceci recytujący wiersze. Jednak istnieli tacy, przynajmniej we śnie. – Henry – Grayson z ulgą przywitał przybysza. – Gdzie ty się podziewasz, chłopie? Grób Rossetti jest tam, z tyłu. – Henry pokazał ręką w nieokreślonym kierunku. – Mówiłem ci przecież, że masz się kierować na upiornego anioła w kapturze. – W ciemnościach one wszystkie są upiorne. Grayson i przybysz wykonali coś w rodzaju powitalnego rytuału przedszkolaków, połączenie przybicia piątki, zahaczania się palcami i potrząsania dłońmi. Rozkoszne. – Dzięki Bogu, jesteś, inaczej błądziłbym tu jeszcze nie wiadomo jak długo. – Tak myślałem. Jasper też jeszcze nas nie znalazł, Arthur właśnie go szuka. Kogo przyprowadziłeś? – Wzrok Henry’ego chyba nie funkcjonował w mroku tak dobrze jak mój, chłopak nie rozpoznał mnie od razu. Ale po chwili jęknął głośno. – Przepraszam bardzo, dlaczego śni mi się serowa panienka? Wystarczy, że właśnie spotkałem Pluma, mojego kota, przejechanego, kiedy miałem dwanaście lat. Mrucząc, ocierał mi się o nogi. – O, jakie to słodkie – powiedziałam. – Nie, ani trochę. Wyglądał dokładnie tak, jak ostatnim razem, kiedy go widziałem: był cały we krwi, z bebechami na wierzchu… – Henry wzdrygnął się. – Za to twój widok sprawia mi prawdziwą radość. Mimo to… idź sobie, nie wiem, czego tu szukasz. Zmykaj stąd! – Wykonał gest, jakby odganiał muchę. – Powiedziałem: zmiataj, serowa panienko! Sio! Nie ruszyłam się z miejsca, wywołując u niego konsternację. – Dlaczego ona nie znika? – Może dlatego, że nie reaguję na „serową panienkę”, kretynie – odparłam. Grayson chrząknął. – Obawiam się, że… eee… ona jest tu ze mną, Henry. Sądząc po głosie, fakt ten zawstydzał go w jakiś sposób. – Znasz moją serową panienkę? – zapytał osłupiały Henry. – Owszem, na to wygląda. – Grayson znowu potarł czoło grzbietem dłoni. – Dziś wieczorem okazało się, że to moja nowa młodsza siostra. – Ożeż w mordę! – Henry zrobił zaskoczoną minę. – To znaczy, że…? Grayson pokiwał twierdząco głową. – Mówiłem ci przecież, że mam w domu cyrk. To była superkolacja. Florence kompletnie odwaliło, kiedy tata poinformował nas, że profesorka, jej obie córki, ich niania oraz jamnik wprowadzają się do nas. Za dwa tygodnie. – Buttercup nie jest żadnym jamnikiem – obruszyłam się. – No, może w jednej dziesiątej, nie więcej. Nikt nie zwrócił na mnie najmniejszej uwagi. – Hej, naprawdę współczuję. Jeszcze i to. – Henry litościwie otoczył Graysona ramieniem. Krocząc razem po zarośniętej żwirkowej ścieżce, ruszyli w kierunku, z którego nadszedł Henry. Podreptałam za nimi. – Czyli twój stary traktuje to serio. Nic dziwnego, że ona ci się śni. – Henry obejrzał się na mnie. – Ale chyba mogłeś trafić gorzej. Jest całkiem słodka, nie? Grayson odwrócił głowę. – I nadal idzie za nami. – Tak. Samej trochę mi tu nieswojo – powiedziałam. – Poza tym naprawdę chciałabym wiedzieć, co zamierzacie. – Musisz ją odprawić – zwrócił się Henry do kumpla. – I to kategorycznie! Z kotem podziałało. Zamienił się w chmurę dymu. Oczywiście mógłbyś ją zamienić w nagrobek albo w drzewo, ale na początek powinno wystarczyć, jeśli każesz jej sobie pójść. – OK. – Grayson przystanął i zaczekał, aż zrównam się z nimi. Westchnął przy tym głęboko. – Co my tu właściwie robimy, Henry? To przecież jakiś obłęd. – No, racja. Grayson rozejrzał się wokół. – Nie boisz się? – wyszeptał.

– Owszem – odpowiedział z powagą Henry. – Ale jeszcze bardziej boję się tego, co się stanie, jeśli tego nie zrobimy. – To koszmar – stwierdził Grayson, a Henry skinął głową. – No nie przesadzajcie, chłopaki – wtrąciłam. – Wybraliście się na miły nocny spacerek po słynnym cmentarzu, a ja z wami: komuś innemu taki sen by się spodobał. Grayson jęknął. – Ty tu ciągle jesteś. – Odeślij ją po prostu – poradził Henry. – Skup się na tym, żeby znikła. – No dobrze. Grayson popatrzył mi głęboko w oczy. Ponieważ to był tylko sen, odwzajemniłam spojrzenie z jednakowym natężeniem. Przedtem, podczas kolacji, nie ośmieliłam się tak gapić bez skrupułów, poza tym wtedy bardziej interesował mnie przegub jego ręki. Teraz jednak musiałam stwierdzić, że mój przyszły przybrany brat wygląda diabelnie przystojnie, nawet pomimo podobieństwa do Ernesta i Florence. Tam, gdzie Florence miała miękkie krągłości, on był twardy i kanciasty, a dotyczyło to zwłaszcza szczęki. Najpiękniejsze były jednak oczy, które w półmroku przypominały barwą karmelowe cukierki. Jego spojrzenie zaciągnęło się mgiełką. Powoli wędrował wzrokiem od moich oczu po wargi. Ha! Ładny sen. Naprawdę ładny sen. Oby tylko Lottie nie pojawiła się teraz z tym tasakiem. Henry chrząknął. – Grayson? – Ekhem… tak. – Czy na policzkach Graysona pojawił się delikatny rumieniec? Chłopak potrząsnął głową. – Proszę, odejdź już, Liv. – Pod warunkiem że powiesz, co masz napisane na nadgarstku – zażądałam, żeby zatuszować własne zakłopotanie. – Sub um… jak dalej? – Co? – Sub umbra floreo – odpowiedział zamiast niego Henry. – Musisz być bardziej stanowczy, Grayson, musisz naprawdę tego chcieć. – Przecież chcę – zapewnił go Grayson. – Ale ona jest jakaś… – Wiem, o co ci chodzi – zgodził się Henry. I zdumiał się: – Czy ona ma na sobie twoją bluzę? Spojrzałam po sobie zmieszana. Rzeczywiście byłam ubrana w bluzę Graysona. Włożoną na nocną koszulę. Kiedy zasypiałam, było mi tak zimno, że wstałam, żeby otulić się bluzą. Oprócz tego miałam na stopach włochate szare skarpetki w kropki. Jak zwykle we śnie nie byłam odpowiednio ubrana. Grayson jęknął. – Tak, to jest prawdopodobnie moja bluza – przyznał. – O Boże, nienawidzę swojej podświadomości. Dlaczego ona mi to robi? – Weź, przestań. Mogło być o wiele bardziej żenująco. Pomyśl tylko o biednym Jasperze i pani Beckett w bikini. – Henry roześmiał się. – A teraz pośpiesz się, Jasper i Arthur pewnie już czekają. To znaczy, o ile Jasperowi w ogóle się udało. – Mam nadzieję, że nie – mruknął Grayson. – Wówczas musielibyśmy to przełożyć na następny nów… – Sub umbra floreo. Co to znaczy? Pod ziemią do kwiatków? – zapytałam. Henry zarechotał. – Łacinę miałam tylko przez pół roku – żachnęłam się, lekko urażona. – W dodatku to było wieki temu, niewiele pamiętam. – Taa, nie da się ukryć – podsumował Henry. Grayson potrząsnął głową ze złością. – Dość tego. Odejdź, Liv! – powiedział z naciskiem. – Zmiataj stąd. Henry patrzył na mnie w napięciu. Prawdopodobnie oczekiwał, że zamienię się w obłoczek dymu. – No dobra – zgodziłam się, kiedy nic podobnego nie nastąpiło, a na twarzy Graysona

wymalowała się desperacja. – Skoro mnie tu nie chcecie, to sobie idę. Miłej zabawy. Obróciłam się na pięcie i pomaszerowałam z powrotem żwirkową ścieżką. Obejrzawszy się przez ramię, zauważyłam, że Grayson i Henry spoglądają jeszcze przez jakiś czas za mną, a potem kierują się w przeciwną stronę. Ledwie się odwrócili, zeszłam ze ścieżki i ukryłam się za grubym pniem drzewa. Naprawdę sądzili, że tak łatwo się mnie pozbędą? Nie teraz, kiedy sen właśnie stawał się taki ciekawy.

8.

Ale jazda! To była naprawdę świetna zabawa. Skradając się za Graysonem i Henrym, czułam się jak Kobieta-Kot. Albo James Bond. Albo skrzyżowanie obu tych postaci. Najfajniejszy był wyostrzony wzrok. Jak okiem sięgnąć nie było ani jednej latarni, nie świecił nawet księżyc, a mimo to widziałam wszystko wyraźnie jak na dłoni, uchylałam się przed zwisającymi gałęźmi i omijałam zawadzające mi drogę kamienie. Dzięki włochatym skarpetom stąpałam niemal bezgłośnie, tak że mogłam śledzić chłopaków z odległości zaledwie paru metrów, z góry wypatrując kolejnej kryjówki. Dziwiło mnie tylko, że jeszcze się nie obudziłam. Fazy snu, w których doskonale wiedziałam, że śnię, nigdy nie trwały zbyt długo, zwłaszcza gdy sen był tak pasjonujący jak ten. – Tu jesteście! Promień latarki Graysona wyłowił z mroku dwie kolejne postacie, Arthura i Jaspera, jak przypuszczałam. Skryłam się za nagrobkiem, wykonując filmowy przewrót judo na wypadek, gdyby tamci dysponowali podobnie wyostrzonym wzrokiem. Ostrożnie wystawiłam głowę zza nagrobka, tylko tyle, by coś zobaczyć. Nadal świetnie się bawiłam. – Nie uwierzycie, Jasper stał za bramą i nie mógł wejść. – To mówił Arthur, o ile się nie myliłam. – Było zamknięte. – Nieco płaczliwy głos należał do Golącego się Kena, który ku mej uciesze miał na sobie flanelową piżamę w kratkę. Przynajmniej nie byłam jedyną osobą tej nocy, która ubrała się nieodpowiednio. Tego drugiego, Arthura, widziałam już rano w szkole: to ten z blond czupryną o wyglądzie anioła. Niemal nieziemsko piękny. – Chciałem przeleźć przez mur, ale natknąłem się na nocnego stróża z psem… i drut kolczasty… – lamentował Golący się Ken. – To sen, Jasper! – odezwał się niecierpliwie Henry. – Nie musisz wchodzić przez bramę. I nie musisz bać się stróża, bo dopóki jesteś sam, wszystko, co widzisz, to wytwory twojej własnej wyobraźni. Ile razy mam ci to powtarzać? – Obejrzał się za siebie, a ja szybko cofnęłam głowę. – Mam nadzieję, że twój stróż nie będzie nas napastował. My też właśnie musieliśmy usunąć pewne… ekhem… przeszkody. Miał na myśli mnie. Bezczelność. – Bez obawy, zatroszczyliśmy się już o faceta i jego psa – zapewnił Arthur. – Tak, to był czad – dorzucił Jasper. – Arthur wyczarował nie wiadomo skąd ognistą kulę… – Musimy się sprężać – wpadł mu w słowo Henry. – Straciliśmy już zbyt wiele czasu, w końcu Jasper obudzi się, zanim uzyskamy odpowiedź. – Nie, nie tym razem – zapewnił go Jasper z dumą w głosie. – Połknąłem tabletki matki na migrenę. Zawsze śpi po nich przez dwa dni. – Dobra, mimo to lepiej zaczynajmy – powiedział Grayson. – Nie jestem pewien, czy dobrze zamknąłem drzwi pokoju, a Spot koło trzeciej zawsze jak głupi drapie pazurami o dywan, bo chce wyjść… Widzieliście to? – Wskazał na mgłę. – Co to jest? – To tylko wiatr – stwierdził Henry. Podmuch wiatru rzeczywiście zakołysał gałęźmi, ale przez moment wydawało się, jakby w

smudze mgły przemknęła jakaś sylwetka. – Myślałem tylko… – Grayson zapatrzył się w mrok. – Tutaj jest wystarczająco dużo miejsca. – Arthur oddalił się o kilka kroków, stając w cieniu starego cedru. Pozostali poszli za nim. Atmosfera zrobiła się nagle smętna. Przygryzłam z napięciem wargę. Co się teraz stanie? Miałam wielką nadzieję, że nie pojawi się żaden szkielet ani, co gorsza, rozkładający się zombie, bo w filmach coś takiego zdejmowało mnie prawdziwą grozą. Z drugiej strony znajdowaliśmy się na cmentarzu, gdzie można się było spodziewać podobnych rzeczy. Przez chwilę przemknęło mi przez głowę, czy mój sen nie zbacza przypadkiem zbytnio w kierunku znanych stereotypów, ale mniejsza o to, najważniejsze, żeby dalej trzymał w napięciu. (Tylko bez pająków, jeśli łaska). – Pięcioro złamało pieczęć, pięcioro złożyło przysięgę i pięcioro otworzy bramę, zgodnie z tym, co zapisano. Jak w każdy nów przybyliśmy, by uroczyście odnowić przysięgę. – Arthur podniósł patyk i narysował coś na ziemi, zataczając przy tym spory krąg. W miejscu, gdzie czubek patyka dotykał podłoża, trawa stawała w płomieniach. Byłam pod wrażeniem. Pozostali utworzyli krąg wokół ognia. Arthur pełnym namaszczenia głosem zaintonował rodzaj monotonnej inkantacji, ale zagłuszało ją trzaskanie płomieni, dlatego do mojej kryjówki za grobem docierały tylko jej fragmenty. – …custos opacum… wiemy, że wzbudziliśmy twój gniew… słusznie wątpisz… przysięgamy, że Anabel żałuje tego, co się stało… cierpi… zrobić wszystko, by dochować przysięgi… przestał ją karać… – I nas też – dodał Jasper. – To nie nasza wina… – urwał, widząc niechętne spojrzenia pozostałych. – Przyjdź i przemów do nas… – ciągnął Arthur, a języki ognia strzeliły jeszcze wyżej. – … foedus sanguinis… interlunium… który nosisz tysiąc imion, a domem twym noc… potrzebujemy… – Resztę zagłuszyło skwierczenie płonącej trawy. Czego potrzebowali? Kim była Anabel i czego żałowała? I jakiej przysięgi chcieli dochować? Pękałam z ciekawości, ale obawiając się odkrycia, nie ośmieliłam się podejść bliżej. Zwłaszcza że Henry patrzył dokładnie w moją stronę. Płomienie odbijały się w jego oczach, co wyglądało dość upiornie. Nie, podkraść się jeszcze bliżej było rzeczą niemożliwą. Chyba że byłabym ko… Zaraz! Przecież to sen. Mogłam być wszystkim, czym zechciałam, nawet kotką. We śnie często zamieniałam się w różne zwierzęta. (Choć nie zawsze dobrowolnie. Wzdrygając się, przypomniałam sobie sen, w którym przemieniłam się w mysz prześladowaną przez uzbrojoną w miotłę Lottie). – Custos opacum… prosimy cię pokornie, pokaż nam, kto ma wstąpić na puste miejsce… non est aliquid absconditum… prosimy… Zmrużyłam powieki i z natężeniem pomyślałam o małej sowie płomykówce, którą pozwolono mi wziąć do ręki, gdy jako dziewięcioletnia dziewczynka zwiedzałam w Niemczech park ptaków. Sowy widziały nocą lepiej niż koty, a przede wszystkim potrafiły bezgłośnie latać. Kiedy otworzyłam oczy, znajdowałam się w powietrzu, kilka metrów nad ziemią, wczepiona pazurami w gałąź cedru. Jaki cudowny sen! Pominął nawet konieczność nauki latania i od razu umiejscowił mnie tam, gdzie trzeba, w idealnym punkcie obserwacyjnym. Zezując ponad dziobem, popatrzyłam w dół. Dokładnie pode mną stali czterej chłopcy, a teraz widziałam również, co narysował Arthur: wielką, pięcioramienną gwiazdę, pentagram wpisany w okrąg. W niektórych miejscach płomienie sięgały jeszcze metra, ale większość z nich zaczynała już dogasać. – Zebraliśmy się w tę bezksiężycową noc, o Panie Cienia i Mroku, byś wypowiedział imię tego, który dopełni kręgu, byśmy mogli dotrzymać naszej części paktu – zawołał Arthur. „O Panie Cienia i Mroku” – bez żartów. Jeszcze przed chwilą wszystko to budziło grozę, nie śmiech. Mimo to powinnam się cieszyć, że Arthur przeszedł z łaciny na angielski, przynajmniej rozumiałam, co mówi. Ciekawa byłam, czy ów Pan Cienia i Mroku ukaże się nam.

Najpierw zapłonęły żywiej płomienie, potem pośrodku pentagramu rozwarła się ziemia i coś z głuchym łoskotem zaczęło wyłaniać się z otworu. No, teraz robiło się naprawdę niesamowicie. Cedr, na którym siedziałam, zadygotał. W obawie, że z dziury wylezie jakiś stwór przypominający zombie (Pan Cienia i Mroku na pewno nie grzeszył urodą), odruchowo zamknęłam oczy i zacisnęłam dłonie na gałęzi. Zapomniałam przy tym, że jestem sową i nie mam rąk. Głupi błąd. Kiedy otworzyłam oczy, pióra i pazury zniknęły, a ja w ludzkiej postaci, w dość ryzykownej pozycji siedziałam przycupnięta na gałęzi cedru, w koszuli nocnej, bluzie, skarpetkach w kropki i z niezbitym przekonaniem, że cienka gałąź nie wytrzyma mojego ciężaru. Złamała się z trzaskiem pode mną i choć próbowałam chwycić się czegokolwiek, co mijałam w locie, spadłam jak kamień w sam środek pentagramu, prosto na to, co wyłoniło się spod ziemi. Nawiasem mówiąc, nie był to zombie, tylko wypolerowany kamienny prostopadłościan wielkości kuchennego stołu. Zgodnie z zasadami fizyki, spadając na kamień, powinnam połamać sobie wszystkie kości, ale w tym śnie na szczęście owe prawa nie obowiązywały. Na głowę posypało mi się parę cedrowych igieł, na podołku wylądowała szyszka, ale poza tym nie stało mi się absolutnie nic. Zdołałam jakoś wyprostować się bez bólu i popatrzyłam na kompletnie skonsternowane twarze czterech chłopaków wokół, gapiących się na mnie szeroko otwartymi oczami. Sytuacja miała w sobie coś zawstydzającego, co naruszało moją godność. Już nie czułam się jak Kobieta-Kot, a ta wolta nie podobała mi się ani trochę. Szybko zamknęłam oczy w nadziei, że po prostu dokonam kolejnej przemiany i odlecę. Niestety, nie udało mi się skoncentrować na sowie – nic dziwnego, jak się tak gapią na człowieka. Sfrustrowana otrzepałam bluzę z igieł i naciągnęłam koszulę na kolana. Czterech chłopaków nadal wpatrywało się we mnie z przestrachem, Henry i Grayson może z nieco mniejszym niż dwaj pozostali. – Jeszcze przed chwilą byłam sową płomykówką, serio – zapewniłam ich. Golący się Ken wyciągnął rękę w moją stronę i dotknął krótko mojego ramienia. – N… nie rozumiem – powiedział. – O co tu chodzi? Myślałem, że on poda nam imię, ale żeby zaraz rzucać na ołtarz całą dziewczynę… – Kim jesteś? – zapytał Arthur, który z bliska i w tym świetle bardziej niż kiedykolwiek wyglądał jak żywy anioł. Niesamowity anioł. Nagły podmuch wiatru zaszeleścił liśćmi i zwiał jasne kędziory z jego twarzy. – Powiedz swoje imię albo… abeas in malam crucem! Albo… co? Zniknij w złym krzyżu? Ach, to haniebne, że tak krótko miałam łacinę. Jak głupia sądziłam, że do niczego mi się nie przyda. Przez chwilę walczyłam z pokusą, by odpowiedzieć z równie wielkim namaszczeniem (a przy tym sprytnie zabłysnąć jedyną łacińską sentencją, jaką znałam), rzucając przykładowo: „O niegodny, jam jest kuzynką Pana Cienia i Mroku, a in dubio pro reo”, ale niestety Grayson i Henry wiedzieli, kim jestem. Jasper również zdawał się mnie rozpoznawać. Wskazał na moje nogi. – To… to jest przecież ta córka misjonarza, która dziś chodziła po szkole z młodszą siostrą Pandory Porter-Peregrin! – rzucił z przejęciem. – Nie poznajesz jej, Henry? Wyobraź ją sobie w grubych czarnych brylach i z kucykiem… Henry milczał. Grayson westchnął. Wiatr poruszył gałęźmi cedru, zasypując mnie jeszcze większą ilością igieł i szyszek. Horyzont rozświetliła błyskawica, a ja znowu odniosłam wrażenie, że widzę we mgle jakąś postać. – Masz na myśli, że ta dziewczyna istnieje naprawdę? – zapytał Arthur. – I chodzi do naszej szkoły? Jesteś pewien? – Tak – potwierdził gorliwie Jasper. – Jest nowa. To zabawne, bo kiedy usłyszałem, że jest córką misjonarza, od razu przyszło mi do głowy, że pewnie jest jeszcze dziewicą. Prawda, Henry? Ty też z nią rozmawiałeś. Nie poznajesz jej? Henry nadal milczał. Wymienił spojrzenia z Graysonem, jakby porozumiewał się z nim bez słów. Niebo znów przecięła błyskawica. – To znak – oznajmił Arthur. – Ona może być wybraną! Czy ktoś zna jej imię? W oddali rozległ się grzmot.

– Wybrana – powtórzyłam, wkładając w to słowo jak najwięcej pogardy. – Bardzo oryginalne, naprawdę. Choć muszę przyznać, że ten numer z kamieniem był niezły… Kto tak naprawdę wysunął go spod ziemi? – Zsunęłam się z granitu, bo wydawało mi się, że Jasper zagląda mi pod koszulę. W ogóle miałam wrażenie, że wszyscy jakoś dziwnie ścieśnili się wokół mnie. Migoczące płomienie nurzały ich twarze w pomarańczowym świetle i kazały tańczyć na nich cieniom. O, jeszcze jedna błyskawica. I grzmot, tym razem bliżej. – Imienia dowiemy się dość łatwo: siostrzyczka Pandory będzie przeszczęśliwa, kiedy jutro ją o to spytam. – Jasper zaśmiał się zarozumiale. – Na mój widok prawie mdleje z radości. Grayson mruknął coś, ale tak cicho, że jego słowa zagłuszył śmiech Jaspera, szelest liści i trzask ognia. Tymczasem Arthur uniósł do góry patyk. – Zrozumieliśmy, Władco Nocy. Dziękujemy za twą odpowiedź. I więcej cię nie rozczarujemy. – Przykro mi, Arthurze, ale ona z całą pewnością nie jest… eee… – odezwał się nieco głośniej Grayson. Potarł ręką czoło, a ja poznałam go już na tyle dobrze, by wiedzieć, że robi to zawsze, kiedy jest zakłopotany. – To, że się tu znalazła, to wyłącznie moja wina. Ma na imię Liv i jest córką przyjaciółki mojego ojca. I najwyraźniej… – zrobił małą przerwę, by posłać mi zirytowane spojrzenie. – Najwyraźniej nie mogę przestać o niej myśleć. Przykro mi, że zawaliłem rytuał. Arthur milczał. Opuścił patyk, wyciągnął rękę, chwycił kosmyk moich włosów i powoli przesunął po nich palce. Cofnęłam się odruchowo. – Poważnie? – zapytał Jasper. – Przyjaciółka twojego starego jest misjonarką? Grayson znowu westchnął. Henry przyglądał mi się z namysłem. – To naprawdę dość dziwny zbieg okoliczności, że wpadła w środek kręgu akurat podczas rytuału, Grayson – rzekł cicho, podczas gdy niebo rozświetliła kolejna błyskawica. – Wybaczcie – powiedział Grayson, wzruszając ramionami ze skruchą. – Może po prostu powinniśmy zacząć od początku. – Nie musisz przepraszać. – Arthur pogładził kciukiem kosmyk moich włosów. W normalnej sytuacji trzepnęłabym go po łapach, ale z jakiegoś powodu nie mogłam się ruszyć. Sen wyraźnie wymknął się spod kontroli. W każdej chwili mógł zamienić się w koszmar, czułam to wyraźnie. I już mi się nie podobał. – Nie wierzę w przypadki – stwierdził Arthur. – Ja też nie. Przestałem, odkąd… – Po zarozumiałej minie Jaspera nie pozostało ani śladu. Wyglądał teraz na zalęknionego. – Odkąd sami wiecie, co się stało – dodał cicho. – Jeśli znasz ją bliżej, Grayson, to tym lepiej. Będzie nam łatwiej… Ponownie głośno zagrzmiało. Dosyć tego. Musiałam coś zrobić, zanim te mistyczne zabawy na cmentarzu ostatecznie przemienią się w horror, a mój kuzyn, Pan Cienia i Mroku, wyłoni się z mgły i porąbie mnie na kawałki tasakiem Lottie. – Ty, Gandalf, trzymaj łapy przy sobie, z łaski swojej – poleciłam stanowczo i szarpnięciem uwolniłam włosy z palców Arthura. – Bardzo tu z wami interesująco, ale muszę już iść. Nie wolno mi przebywać na dworze w czasie burzy. – Moje słowa miały zabrzmieć nonszalancko, ale nie zabrzmiały. Niestety. Nawet ten imbecyl Jasper musiał zauważyć, że się boję. Dopiero teraz rzuciło mi się w oczy, jacy byli wysocy. Każdy z nich miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, w dodatku z każdą sekundą zdawali się coraz wyżsi. Błyskawica zalała cmentarz jaskrawym światłem. Płomienie na zewnętrznym kręgu pentagramu zapłonęły jaśniej, a patrząc kątem oka, można było odnieść wrażenie, że smugom mgły w ciemnościach rosną ręce i nogi… – Ostrzegam, znam kung-fu – odezwałam się. Moje słowa podkreślił potężny grzmot, ziemia ponownie zadrżała, a ja straciłam równowagę i upadłam. – Au – wyrwało mi się. Rozmasowałam sobie biodro. Mój koci wzrok nagle ulotnił się bezpowrotnie. Wylądowałam

na twardej marmurowej posadzce. Gdzieś po lewej stronie rozpoznałam w półmroku bezkształtną plamę. Pomacałam ręką i podniosłam przedmiot, podsuwając go sobie pod nos. Była to jedna z debilnych tancerek pani Finchley, którą wsunęłam pod łóżko, by nie musieć ciągle na nią patrzeć. Teraz jej rozmazany widok sprawił mi ogromną radość. Obudziłam się. Bogu dzięki.

9.

– Odłóż iPada, Liv – powiedziała mama. – Wiesz dobrze, że nie toleruję tego przy stole. – Muszę coś sprawdzić do szkoły. Gdybym miała smartfona, jak każdy normalny człowiek, już dawno bym to odfajkowała. Ku mojemu zmartwieniu obie z Mią dostałyśmy w spadku po ojcu staroświeckie, nieforemne komórki na kartę na wypadek nagłej potrzeby. Do niczego się nie nadawały i były żenujące. Wpisałam w wyszukiwarkę „sub umbra floreo”. – Łacina? – zapytała mama, która najwyraźniej potrafiła czytać do góry nogami lepiej, niż sądziłam. – Na jaki przedmiot ci to potrzebne? – Na… eee… – Wyszukiwarka wypluła całą masę rezultatów. Przesunęłam po nich palcami. Sub umbra floreo, czyli „kwitnę w cieniu”. Dewiza ta stanowiła część godła państwowego Belize. Hm. – Na geografię – odrzekłam. – Przypomnij mi, gdzie leży Belize? – W Ameryce Środkowej. Graniczy z Gwatemalą. Kiedyś to był Honduras Brytyjski. Mama była czasem szybsza od iPada i co najmniej tak samo dobra jak Wikipedia. – Aha. Zastanawiałam się, skąd moja podświadomość zna dewizę państwową Belize. Byłam całkowicie pewna, że dziś po raz pierwszy w ogóle usłyszałam o tym kraju. Jak mogłam więc o tym śnić? Osobliwe, co człowiek podświadomie podchwytuje i zapamiętuje. Dziwne było również to, że wciąż pamiętałam każdy szczegół snu. Już jako dziecko miewałam barwne sny (często też spadałam z łóżka, a nawet przez jakiś czas lunatykowałam. Lottie lubiła powtarzać, że jako pięciolatka stanęłam w nocy na łóżku i po hiszpańsku zamówiłam lody o smaku pomarańczowym), ale zwykle wspomnienie o nich ulatniało się prędzej, niżbym chciała, czasem już sekundy po przebudzeniu, obojętnie, jak ekscytujący, ważny lub wesoły był to sen. Kiedyś wyrobiłam sobie nawet nawyk zapisywania tych szczególnie ciekawych. W tym celu na szafce nocnej zawsze leżały zeszyt i ołówek (za dnia zeszyt musiałam chować w bezpiecznym miejscu, bo było oczywiste, że nikt nie powinien czytać tych zapisków). Ale w przypadku tego snu nie było to konieczne. Nawiasem mówiąc, w nocy nie obudziła mnie prawdziwa burza, tylko rumor śmieciarki na ulicy, łomotanie pustych pojemników i kontenerów. Serce nadal waliło mi jak młotem, kiedy pozbierałam się z podłogi i podjęłam próbę uporządkowania myśli. Sen, choć zwariowany, wydał mi się tak realistyczny, że najpierw włączyłam złotą lampkę nocną i ukradkiem sprawdziłam, czy nie mam na skarpetach śladów cmentarnej ziemi, dłoni uwalanych żywicą, a we włosach igieł cedru. Oczywiście nie miałam. Teraz chciało mi się śmiać z samej siebie. Przynajmniej nie musiałam narzekać na brak fantazji. – Mogę jeszcze jeden tost? – zapytała Mia, podczas gdy ja wpisałam w wyszukiwarkę „Christina Rosetti”. To jej grobu szukał we śnie Grayson. Mimo że błędnie wpisałam nazwisko, wyskoczyło mnóstwo odpowiedzi. – To już piąty – powiedziała mama. A zwracając się do mnie, dodała: – Nie słyszałaś?

Żadnych iPadów przy stole. Odłóż to. Nie mogłam tego zrobić, bo wyświetlacz objawił mi właśnie rzecz zdumiewającą: Christina Rossetti naprawdę była poetką epoki wiktoriańskiej, zmarłą w roku 1894. Pochowaną w Londynie, na cmentarzu Highgate. To stawało się naprawdę niesamowite. Zamknęłam pokrowiec iPada i odsunęłam go od siebie. – Wolałabyś, żebym stała się anorektyczką? – zapytała Mia. – Dziewczyny w moim wieku są bardzo na to podatne, zwłaszcza w niestabilnych koniugacjach rodzinnych. – Konstelacjach – poprawiła mechanicznie mama i podała Mii koszyk z pieczywem. Jednak jeśli dobrze się zastanowić, to nie było to aż tak niesamowite. Zignorowałam gęsią skórkę i otworzyłam klapkę pokrowca iPada. Na pewno istniało jakieś logiczne wyjaśnienie. W końcu mama była literaturoznawcą, a zatem istniało spore prawdopodobieństwo, że już kiedyś słyszałam nazwisko Christiny Rossetti, zwłaszcza że tworzyła w tym samym czasie co Emily Dickinson, której wiersze obie z mamą lubiłyśmy. Gdzieś w mojej podświadomości musiała zagnieździć się informacja o miejscu pochówku poetki. I dziś w nocy ta właśnie informacja zakradła się do snu. To proste. Z drugiej strony – wprawdzie nie przypominałam sobie dokładnego brzmienia wiersza cytowanego we śnie przez Graysona i Henry’ego, ale przecież miał rymy i sprawiał wrażenie autentycznego. I dobrego. Gdyby stworzyła go moja podświadomość, musiałabym być geniuszem. – Mamo, znasz Christinę Rossetti? – zapytałam. – Oczywiście. Mam przepiękne, ilustrowane wydanie Goblin Market. Jest w którymś kartonie z książkami. – Czytałaś mi może jej wiersze, gdy byłam mała? – Niewykluczone. – Mama wyjęła mi iPada z ręki i zamknęła klapę pokrowca. – Ale ty wolałaś wiersze z happy endem. A wiersze Christiny Rossetti są raczej posępne. – Tak jak atmosfera w tym domu. – Mia zerknęła w stronę drzwi, przez które przed chwilą przemknęła Lottie. Po drugiej filiżance kawy Lottie zawsze na kwadrans znikała w łazience – każdego ranka bez wyjątku. – Powiedziałaś już Lottie, że wkrótce ty i pan Spencer wywalicie ją z roboty, czy my mamy to zrobić? – Nikt nie będzie wyrzucał Lottie z pracy – odparła mama. – Jej rola opiekunki do dzieci w tej rodzinie po prostu się kończy i Lottie wie o tym od dawna. Już nie jesteście dziećmi, nawet jeśli w ogóle nie zachowujecie się jak dorosłe. Wczoraj wieczorem naprawdę się za was wstydziłam… – I vice versa. – Mia posmarowała tost półkilogramową warstwą dżemu i starała się wepchnąć go do ust w taki sposób, aby kromka nie rozpadła się na dwoje. – Gdzie się podzieje, skoro nie może u nas pracować? – zapytałam. Christina Rossetti i mój zwariowany sen na chwilę stały się nieważne. – Przecież nie ma żadnego wykształcenia. Gdybyście z tatą nie namówili jej, by po roku pracy w charakterze au pair pozostała u nas, skończyłaby studia i zrobiła karierę. Zrezygnowała z tego dla nas, a teraz, kiedy jest stara, usłyszy, że nie jest już potrzebna. To podłe. Mama zaśmiała się krótko. – Wielkie nieba, Liv, nie dramatyzuj! Po pierwsze, to była samodzielna decyzja Lottie, moim zdaniem wcale nie najgorsza: zobaczyła kawał świata, poznała języki i Bóg mi świadkiem, przez wszystkie te lata zarobiła niezły grosz. Wszystkie alimenty od ojca szły na jej pensję. A po drugie, ma zaledwie trzydzieści jeden lat. Jeśli ona jest stara, to co powiesz o mnie, przepraszam bardzo? – Prastara – wymamrotała Mia z pełnymi ustami. Mama westchnęła. – Jak Lottie przyjęła czekające ją wypowiedzenie? – Na pewno płakała. – Mia wyglądała, jakby sama za chwilę miała się rozryczeć. – Biedna, stara Lottie. – Nonsens – sprzeciwiła się mama. – Lottie oczywiście będzie tęsknić za wami, ale jednocześnie cieszy się na nowe wyzwania.

– Taa, jasne. Naprawdę miała nas za idiotki? – A poza tym za wcześnie o tym mówić – dodała mama. – Do Wielkanocy Lottie na pewno zostanie u nas, kto wie, może nawet do końca roku szkolnego. Zobaczymy. Będzie miała dość czasu, by zastanowić się, co chce robić potem. – Buttercup na pewno zapadnie na anoreksję, kiedy Lottie odejdzie – powiedziała Mia. – Pamiętacie, co było, kiedy Lottie musiała pojechać do Niemiec, gdy zmarła jej babcia? Buttercup nic nie jadła przez siedem dni. Łypnęłam ku drzwiom, ale kwadrans niani jeszcze nie minął. – Pewnie próbuje być dzielna, biedna Lottie. To jej złamie serce. – Chyba za bardzo przejmujecie się sobą – oświadczyła mama. – Czy mogłybyście ewentualnie dopuścić myśl, że ktoś może cieszyć się życiem i bez was? – Owszem, założę się, że ty o niczym innym nie marzysz, odkąd poznałaś pana Spencera – zauważyła Mia. Mama przewróciła oczami. – Serio, myszki, nie bądźcie takimi egoistkami. Lottie wreszcie będzie mogła poznać jakiegoś mężczyznę, ustatkować się i mieć własne dzieci. Spojrzałyśmy z Mią po sobie. Niemal na pewno pomyślałyśmy o tym samym. – To jest świetny pomysł – skwitowała Mia z błyszczącymi oczami. – Jeśli chcemy, żeby Lottie była szczęśliwa, wystarczy, że skołujemy jej faceta. – W takim razie miłej zabawy – zaśmiała się mama.

10.

Moja szkolna szafka miała numer 0013 i znajdowała się w najlepszym miejscu na początku korytarza. Podejrzewałam jednak, że była wolna tylko dlatego, ponieważ nikt nie chciał trzynastki. Jak dobrze, że nie byłam przesądna. Nie wierzę w pechowe liczby, tak samo jak w horoskopy ani w przynoszące szczęście czterolistne koniczynki i kominiarzy. Jeśli o mnie chodzi, to w piątek trzynastego mogły rozbijać się lustra, a drogę przebiegać stada czarnych kotów, obojętnie, z prawej na lewą stronę czy odwrotnie. (Lottie, przy każdej okazji pukająca trzykrotnie w niemalowane drewno, uważała, że moja nieufność wobec wszelkich rzeczy nadprzyrodzonych wynika ze znaku zodiaku: Wagi z ascendentem w Strzelcu są urodzonymi sceptykami. Nieustannie pragną zgłębiać naturę wszystkiego i na wszystko potrzebują dowodów, co już we wczesnym dziecięctwie stanowiło przyczynę mojego powątpiewania w istnienie Świętego Mikołaja i wróżki-zębuszki). Szafka była cudownie przestronna; umieściłam w niej odczuwalne pięćdziesiąt kilo podręczników, zeszytów i segregatorów oraz torbę ze strojem sportowym, a i tak zmieściłby się jeszcze kosz piknikowy i rakieta tenisowa. Nie żebym potrzebowała miejsca na rakietę: w tym trymestrze z braku wyboru zapisałam się na lekkoatletykę. Właściwie wolałabym wypróbować coś typowo angielskiego, ale oferta sportowa Frognal Academy bynajmniej nie była tak brytyjska, jak obiecywało szacowne godło na szkolnej bramie. Dla mojego rocznika nie było ani kursu wioślarstwa, ani hokeja, krykieta czy polo – cóż za rozczarowanie. Zatrzasnęłam szafkę i z przestrachu prawie upuściłam ćwiczenia z anglika. Znalazłam się bowiem twarzą w twarz z Golącym się Kenem, który szczerzył się do mnie szeroko, ukazując lśniąco białe zęby. Natychmiast stanęły mi przed oczami wszystkie szczegóły zwariowanego snu, łącznie z kraciastą flanelową piżamą. – Cześć, Liz – przywitał się i wyciągnął rękę. Zbaraniałam do tego stopnia, że naprawdę ujęłam ją i uścisnęłam. – Mieliśmy już przyjemność się poznać, ale całkiem zapomniałem się przedstawić. Jestem Jasper. Jasper Grant. – Kiedy nie odpowiedziałam, roześmiał się. – Tak, zgadza się. Ten Jasper Grant. – To niewiarygodne, ale śmiał się identycznie jak we śnie: zarozumiale rechotał. Cofnęłam dłoń, próbując ukryć zmieszanie. – Mam nadzieję, że nie wierzysz we wszystko, co opowiedziała ci o mnie Afrodyta PorterPeregrin – ciągnął. – To nie Madison zerwała ze mną, tylko ja z Madison. Hę? W końcu otrząsnęłam się z osłupienia. – W takim razie jestem spokojna – odpowiedziałam z sarkazmem. – Bo już się dziwiłam. – Cóż, sama wiesz, jak jest. Dziewczyny są zdania, że to obciach dostać kosza. – Jasper popatrzył w dół i przylgnął wzrokiem do moich nóg. – Chociaż ty pewnie nigdy nie dostałaś kosza, prawda, Liz? – dodał przymilnie. – Założę się, że bez okularów wyglądasz super… Prawda, Henry? – Pomachał ręką nad mym ramieniem. – Popatrz, kto tu jest – zakomunikował triumfalnie. – Mała Liz. Odwróciłam się powoli. Henry stał w tłumie tuż za mną, bledszy i bardziej rozczochrany niż zwykle.

A zatem Henry. Tak właśnie nazywał się w moim śnie. Dziwne było tylko jedno: mogłabym przysiąc, że to imię nie padło podczas naszego spotkania z udziałem Persefony i pomelo. Jak to, do diabła, możliwe, że tak trafnie ochrzciłam go we śnie? I dlaczego właśnie dostałam gęsiej skórki? – Jasper – powiedział przeciągle Henry. Z drugiej strony, może Grayson wymienił jego imię w podsłuchanej przeze mnie rozmowie przez telefon, a poza tym Henry to popularne imię, on zaś wyglądał jakoś tak jak Henry. – No co? – Jasper wyszczerzył się do kolegi. – Chyba wolno odświeżyć znajomość. – Położył mi rękę na ramieniu. – Liz nie może otrząsnąć się z szoku, że Jasper Grant zapamiętał jej imię, racja? – Taa, zwłaszcza że źle sobie zapamiętałeś – odparłam i uwolniłam się z jego uścisku. – Nazywam się Olivia. – Też ładnie! Słodka dziewczyna o słodkim imieniu – szczebiotał niezmieszany Jasper. Chyba nawet prawdziwy Golący się Ken miał więcej rozumu w swej plastikowej głowie. – Wydaje mi się jednak, że nie powinnaś czesać się w kucyk. Ładniej ci w rozpuszczonych włosach, serio, zwłaszcza jak są trochę rozczochrane… Prawda, Henry? Henry wolał się nie odzywać. Otworzył szafkę z numerem 0015, ale ponad drzwiczkami nadal mierzył mnie wzrokiem, z tym samym zadumanym wyrazem twarzy, jaki miał we śnie. Potrząsnęłam głową i spróbowałam wziąć się w garść. Stylista Golący się Ken i głupie spojrzenia rozczochrańca – istniały lepsze sposoby na rozpoczęcie dnia. Minęłam ich, przyciskając książki do siebie. – Zaczekaj – zawołał za mną Jasper, ale udałam, że go nie słyszę. Byle dalej stąd, inaczej nie przestanę myśleć o tym przeklętym śnie! Okazało się to trudniejsze, niż mogłabym się spodziewać. Dosłownie wszystko natarczywie mi go przypominało. Na angielskim przerabialiśmy poezję epoki wiktoriańskiej i każdemu przydzielono pisarza, którego życie i twórczość trzeba było zaprezentować w ciągu następnych tygodni. Ze strachu, że na liście znajduje się Christina Rossetti (czy ona mnie prześladuje?), przegapiłam sir Arthura Conana Doyle’a i o mały włos nie zgłosiłam się do Emily Brontë. Na szczęście chłopak, który początkowo zdecydował się na Elizabeth Barrett Browning, w ostatniej chwili stwierdził, że wiersze to bzdury dla dziewczyn. Odetchnęłam z ulgą, że mogliśmy się zamienić, bo nie dalej jak w poprzednim roku szkolnym w Pretorii nauczycielka wlepiła mi kiepską ocenę, gdyż nie po jej myśli zinterpretowałam Wichrowe Wzgórza. (Wzbraniałam się przed usprawiedliwianiem postępowania Heathcliffa ciężką młodością. David Copperfield Dickensa też miał ciężką młodość, a mimo to wyrósł na całkiem miłego człowieka). Zajęcia z muzyki być może skierowałyby moje myśli na inne tory, ale nauczycielka nazywała się Beckett i byłam przekonana, że ktoś we śnie wymienił jej nazwisko. Poza tym na hasło „śpiewy gregoriańskie” automatycznie przypomniałam sobie inkantację Arthura. Custos opacum… Przyjdź i przemów do nas. Sen przyczepił się do mnie jak denerwująca, wpadająca w ucho melodia. Na następnej lekcji, francuskim, niespodziewanie przysiadła się do mnie Persefona Małpi Nosek. – Cześć, Liv! Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że zamieniłyśmy się z Julią miejscami. W końcu jestem twoją tutorką i muszę się tobą opiekować. – Zignorowała moją skonsternowaną minę i uśmiechnęła się słodko. – Superwynik, Liv. Dopiero jeden dzień w szkole, a już o tobie głośno na blogu Tittle-Tattle. – Na czym? – Nawiasem mówiąc, świetnie ci w tych okularach, już wczoraj chciałam ci to powiedzieć. Jest w nich coś takiego… retro. Głupia przepiórka w szpinaku. I bez niej wiedziałam, że te toporne, czarne bryle okazały się kompletną zakupową porażką. Wybrałam je tylko dlatego, że były takie ogromne, co miało optycznie skrócić nos. Z perspektywy czasu wiem, że nie to powinno decydować o kupnie. Ale okulary zostały nabyte i musiałam je zaakceptować. – Dzięki. Emma Watson ma taki sam model – rzekłam.

– Ach, nie wiedziałam, że Emma Watson nosi okulary. Bo nie nosi. Persefona przechyliła się odrobinę w moją stronę i wyszeptała: – Czy to prawda, że twoja matka bierze ślub z ojcem bliźniąt Spencerów? O Boże. Nawet o tym nie pomyślałam. Nikt nie wspomniał o żadnym ślubie. Ale biorąc pod uwagę sytuację, nie można tego wykluczyć. – W każdym razie są… parą – odpowiedziałam sztywno. – Obłęd. To wprowadzacie się do nich? Skinęłam głową twierdząco. – Obłęd – powtórzyła Persefona z jeszcze większym przejęciem. – Blog Tittle-Tattle znów wszystko wie najlepiej. Ha! Zapewniam cię, że bycie przyszłą młodszą siostrą Graysona Spencera ma niezaprzeczalne zalety. – Poklepała mnie po dłoni. – Oczywiście Grayson sam nie może pójść z tobą na bal, ale na pewno będą z Florence próbowali spiknąć cię z którymś ze swych przyjaciół. Pytanie tylko, z którym. – Co to za blog? Nazwa brzmiała jakoś tak nieprzyzwoicie. I dlaczego Grayson nie mógł iść na bal ze mną? Zastanawiałam się czysto teoretyczne, rzecz jasna. – Dla Jaspera jesteś zbyt młoda, masz dopiero piętnaście lat, prawda? I prawdopodobnie brakuje ci trochę urody, a dla Arthura… No cóż, któż jest dość piękny dla Arthura? – Persefona westchnęła głęboko, ja zaś nie mogłam pozbyć się wrażenia, że nie rozmawiała ze mną, tylko myślała na głos. W dodatku trajlowała jednym tchem i zupełnie nie zwracała uwagi na moją konsternację. – Pozostaje tylko Henry Harper. Tylko czy da się go namówić, aby wybrał się na imprezę taneczną? Mimo najlepszych chęci nie wyobrażam go sobie we fraku. W zeszłym roku, w każdym razie, nie pojawił się, nie był też na balu końcowym. Oczywiście znam tę plotkę, jakoby on i Anabel Scott… ale halo? Nikt już w to nie wierzy, obojętne, co piszą na blogu. Rany boskie, co jej dolega? I czy to zaraźliwe? Odsunęłam się od niej odruchowo, ale ona natychmiast przysunęła się bliżej. – Z drugiej strony, Secrecy zawsze miała dobrego nosa. Wiedziała też, że Madison i Jasper zerwali ze sobą, i to wcześniej, niż oni sami się o tym przekonali. Do klasy weszła pani Lawrence, nauczycielka francuskiego. Niestety, Persefonie zupełnie to nie przeszkadzało. – Jeśli Florence weźmie sprawy w swoje ręce, na pewno będziesz musiała pójść z pryszczatym bratem Emily Clarks – rozważała. – Ale lepiej iść na bal z Pryszczatym Samem, niż w ogóle nie iść. W zeszłym roku byłam z Benem Ryanem i nie przeszkadzało mi to ani trochę. Mam po dziurki w nosie czekania, aż Jasper wreszcie zapamięta, jak mam na imię, albo w ogóle raczy mnie zauważyć. Jako dziewczynę, w tym sensie. W tym roku idę z Gabrielem, jest winien Pandorze pewną przysługę, no i gra w drużynie koszykówki, i możesz mi wierzyć, już ja się postaram, żeby to był najpiękniejszy wieczór jego życia. Koszykarze w przebieralni nie mają przed sobą tajemnic, a Gabriel będzie tak się mną zachwycał przed Jasperem, że ten zzielenieje z zazdrości i już nigdy więcej nie nazwie mnie Afrodytą… – Powiedziałam: un petit peu de silence, s’il vous plaît, to dotyczy również pani, Persefono! – Pani Lawrence wyrosła przy nas ze zmarszczonym czołem i wyglądała na naprawdę zagniewaną. Mimo to jeszcze nigdy obecność nauczyciela nie sprawiła mi większej radości. – Pardon, Madame. Liv jest nową uczennicą i ma masę pytań – rzekła Persefona, trzepocząc przepraszająco powiekami. – Pst, Liv – syknęła scenicznym szeptem. – Możemy pogadać potem. Schyliła się po książki, a ja wyczerpana spojrzałam na zegarek. Wow! W ciągu dwóch minut wymieniła co najmniej trzydzieści siedem imion i tyle samo faktów. Nie zrozumiałam z jej wywodu ani słowa. Jedno tylko wiedziałam na pewno: nigdzie nie pójdę z pryszczatym bratem Emily Jakiejśtam.

Blog Frognal Academy Tittle-Tattle: najnowsze wieści, najgorętsze plotki i najbardziej bulwersujące skandale naszej szkoły O MNIE: nazywam się Secrecy – jestem jedną z was i znam wszystkie wasze sekrety 4 września Witajcie, kochani! Pobudka! Zamieszczam fotkę, którą właśnie udało mi się strzelić przy szkolnych szafkach. Voilà: oto nowa właścicielka szafki numer 0013. No i jak Wam się podoba nasz nowy nabytek, Liv Silver, jedenasta klasa? Jej ojciec jest znanym niemieckim fizykiem jądrowym, a matka wykłada literaturę na Oksfordzie i wkrótce poślubi ojca Graysona i Florence Spencerów. Wspólne zamieszkanie zaplanowano na październik.

Młodsza siostra Liv, Mia, chodzi do ósmej klasy i ma ten sam zachwycający kolor włosów. Zdaje się, że ten odcień nazywa się księżycowy blond i dokładnie w takim kolorze, za 90 funtów, zrobiła sobie pasemka Hazel-Kolubryna-Pritchard. Tylko że u sióstr Silver to kolor naturalny, a więc za darmo – pozazdrościć, prawda, Hazel? Słyszałam, że kilka osób psioczy na okulary nowych sióstr, ale według mnie są one całkiem stylowe. Taaa, Grayson, niedługo będziesz miał trzy siostry, gratulacje. Jak dobrze, że Emily nie jest zazdrośnicą… W przyszłym tygodniu rozpoczyna się nowy sezon koszykówki, dobra okazja, żeby przyjrzeć się z bliska Arthurowi i reszcie. Po rewelacyjnym poprzednim sezonie, jaki zagrali chłopcy z Frognal Academy, kiedy ku ogólnemu zaskoczeniu wygrali szkolny puchar, w nowym sezonie oczekuję trybun pełnych zagrzewających do walki kibiców. Wprawdzie te ich rozciągnięte podkoszulki z punktu widzenia estetyki stanowią prawdziwą obrazę dla oka (nawet stroje do polo są bardziej seksowne), ale osobiście i tak nie mogę się doczekać widoku naszych czterech zlanych potem muszkieterów: Arthura Hamiltona, Henry’ego Harpera, Graysona Spencera i króla rzutów za trzy punkty, Jaspera Granta. Życzę Wam wszystkim miłego dnia – ach tak, jeśli ten dzień ma być naprawdę miły, to lepiej nie podchodźcie zbyt blisko do pana Danielsa: wczoraj wieczorem przemycił w kebabie od Turka pół kilo surowej cebuli. Na razie Wasza Secrecy Tittletattleblog.wordpress.com

11.

Biblioteka Frognal Academy była wyposażona w czternaście stanowisk komputerowych z dostępem do Internetu i wszystkie były wolne. Przypuszczalnie dlatego, że każdy z wyjątkiem mnie miał do dyspozycji jak nie smartfona, to tablet, i aktualizował swój status na Facebooku co pięć minut. Ale w porze obiadowej i tak niewiele się tu działo, oprócz bibliotekarki był tu jedynie jakiś młodszy chłopak, który siedział w kącie i czytał. Wybrałam stanowisko z tyłu, niewidoczne od strony wejścia, tylko na wypadek, gdyby Persefona wpadła na pomysł poszukania mnie tutaj. Najwyraźniej postanowiła, że od tej pory zostanie moją przyjaciółką. Nie było to spowodowane nagłym wybuchem sympatii, po prostu moje relacje z rodziną Spencerów rekompensowały jej chyba brak kopalni diamentów i rodziców dyplomatów. Fajniej było, kiedy mnie jeszcze ignorowała. A przede wszystkim spokojniej. Teraz łaziła za mną nawet do wucetu, nieprzerwanie trajkocząc. Pod pretekstem, że szukam siostry, w drodze do bufetu zakradłam się tutaj – wolałam już zrezygnować z obiadu, niż spędzić w towarzystwie Persefony choćby jedną minutę dłużej. Poza tym dzięki temu miałam trzy kwadranse na zdobycie cennych informacji. Przede wszystkim chciałam sprawdzić, czy Persefona naprawdę wyczytała wiadomość o połączeniu naszych rodzin na jakimś blogu. I rzeczywiście: szukane pojęcia „Grayson Spencer”, „Liv Silver” i „Frognal Academy” przekierowały mnie prosto na stronę o nazwie „Blog Frognal Academy Tittle Tattle”, prowadzoną przez niejaką Secrecy. Najświeższy wpis pochodził z dzisiaj, z godziny ósmej trzydzieści. Na moment wstrzymałam oddech, rozpoznając zdjęcie: przedstawiało mnie, jak otwieram szafkę. Ożeż w mordę. Pospiesznie przeczytałam, co było napisane pod fotografią, na wszelki wypadek dwa razy, żeby upewnić się, że nic mi się nie przywidziało. Potem nabrałam powietrza. Księżycowy blond, a niech cię. Ta Secrecy (a może to był on?) była znakomicie poinformowana – tylko wiadomości dotyczące taty rozmijały się z prawdą. Nie był fizykiem jądrowym ani nie był sławny; jako inżynier zajmował się głównie projektowaniem pojazdów o napędzie hybrydowym. Ale cała reszta się zgadzała – to było wręcz niesamowite! Ktoś musiał przyczaić się w pobliżu szafki, by mnie sfotografować. „Jestem jedną z was i znam wszystkie wasze sekrety…” Przewinęłam w dół do wcześniejszych wpisów i zaczęłam czytać. Styl i treść przypominały trochę kolorowe czasopisma, które przeglądałam z upodobaniem w poczekalni u dentysty, tyle że tutaj nie chodziło o celebrytów, aktorów i europejską arystokrację, a o uczniów i nauczycieli Frognal Academy oraz ich rodziny. Wydawało się, że Secrecy naprawdę zna każdą tajemnicę, im bardziej pikantną, tym lepiej. Odsłaniała zgubne w skutkach romanse, demaskowała uczniów o skłonnościach homoseksualnych, zanim oni sami to zrobili, wiedziała, kto rozstał się z kim i dlaczego. Jej artykuły były bezlitosne i złośliwe. I trzeba przyznać, bardzo zajmujące. Graniczyło z cudem, że jeszcze nikt nie odkrył, kim jest – było pewne jak amen w pacierzu, że połowa osób, które obnażyła na blogu, pałała do niej żądzą mordu. A druga połowa pragnęła powyrywać jej wszystkie włosy, i to pojedynczo. Sądząc po komentarzach, miała jednak równie duże grono fanów.

„Nawet nie próbujcie ustalić, kim jestem, nikomu dotychczas to się nie udało” – w moich uszach brzmiało to jak osobiste wyzwanie. Nie potrafiłam oprzeć się zagadkom i tajemnicom. W każdym razie pod pseudonimem „Secrecy” ukrywał się ktoś z bliższego otoczenia Florence albo Graysona, bo jedynie oni wiedzieli o planach mamy i Ernesta. I to dopiero od wczorajszego wieczoru. A może Secrecy tylko przypadkiem podsłuchała czyjąś rozmowę? Miała tajnych informatorów? Znała się na nowoczesnej technice inwigilacji? Włamywała się do prywatnych kont mejlowych? Podskoczyłam, gdy ktoś położył rękę na moim ramieniu. Byłam tak pochłonięta tym, co robię, że nie zwróciłam uwagi na ruch, zarejestrowany kątem oka. Na całe szczęście wytropiła mnie nie Persefona, tylko Grayson. O którym dzięki Secrecy wiedziałam już, że świetnie grał w koszykówkę, był zastępcą redaktor naczelnej gazetki szkolnej „reflexx” i w ostatnim roku złamał serce dziewczynie o nazwisku Maisie Brown, bo zamiast z nią poszedł na jesienny bal z najlepszą przyjaciółką Florence, Emily Clark. (Ach! To niemal na pewno była ta Emily od pryszczatego brata – powoli zaczynałam się orientować). – Cześć – wyszeptał. – Cześć – odpowiedziałam szeptem. Z radości, że nie był Persefoną, aż się do niego uśmiechnęłam. I wtedy zauważyłam, że nie przyszedł sam. Trochę dalej za nim na krawędzi stołu usiadł głupkowaty Jasper, a obok niego z założonymi rękami opierał się o regał Henry. Przez sekundę poczułam się jak we śnie, widząc oczami duszy siebie, jak spadam z cedru prosto pod ich nogi. „Przed chwilą byłam jeszcze sową płomykówką, serio”. Na szczęście moje przedramię leżało na notatniku, Grayson nie mógł więc odczytać, co zapisałam, ale za to nie omieszkał zerknąć na ekran. – I jak, nie podoba ci się fotka szkolnego paparazzo? – zagadnął cicho. – I tak miałaś farta. Mnie sfotografowała kiedyś z zamarzniętym glutem zwisającym z nosa. Zachichotałam. Musiałam potem poszukać tego zdjęcia. Jasper i Henry przypatrywali się nam otwarcie, ale przynajmniej dopóki rozmawialiśmy szeptem, nie mogli nas słyszeć. Zatrzasnęłam notatnik i oparłam się na nim łokciami. – Skąd wiesz, że Secrecy to ona? – zapytałam. Grayson wzruszył ramionami. – A stąd, że żaden chłopak nie rozpisywałby się wyczerpująco o koronkach i falbankach sukien balowych. – Chyba że robi to specjalnie, by wszyscy brali go za dziewczynę. – Na to nie wpadłem. – Podrapał się po nosie i wtedy spostrzegłam, że słowa na jego nadgarstku zniknęły. Najwyraźniej naprawdę to był tylko flamaster. – Co tu właściwie robisz? – Ukrywam się przed Persefoną Porter-Peregrin, moją nową najlepszą przyjaciółką. A ty? – My… tego… Nawiasem mówiąc, to są moi najlepsi przyjaciele. Jaspera i Henry’ego już chyba poznałaś. – Westchnął. – A to jest Arthur. Rzeczywiście. Zza dwójki chłopaków wyłonił się Arthur. – Możesz spokojnie mówić na głos, Grayson – powiedział. – Poczciwa pani Cooper ma przerwę obiadową i zostawiła bibliotekę pod naszą pieczą. – Podszedł bliżej z uśmiechem. Henry i Jasper opuścili stanowiska obserwacyjne i również zbliżyli się wolnym krokiem. – Cześć. Ty pewnie jesteś nową młodszą siostrą Graysona. Liv, zgadza się? Skinęłam głową. Boże, to był naprawdę najładniejszy chłopak na tej półkuli, Secrecy miała całkowitą rację. Już same te złote loki! Z taką fryzurą każdy inny wyglądałby jak dziewczyna, ale do niego pasowała idealnie. W świetle dziennym nie wyglądał ani trochę upiornie, wręcz przeciwnie. Moja pamięć krótkotrwała natychmiast przywołała streszczenie wszystkich informacji z blogu Tittle-Tattle, które przewinęły mi się przed oczami. „Arthur Hamilton, lat osiemnaście, kapitan drużyny koszykówki. W związku (na odległość) z Anabel Scott. Ulubione przedmioty: WF i matematyka. Ulubiony kolor: niebieski. Nagana z powodu bijatyki zeszłej zimy. Ojciec jest dyrektorem dużej brytyjskiej agencji reklamowej. Ma w domu własne kino”.

– I jak? Jak ci się podoba Frognal? – Jest dość… interesująco. – Właśnie odkryła blog Tittle-Tattle – wyjaśnił Grayson. – Tak, „interesująco” to właściwe słowo – zaśmiał się Arthur. Wymienił spojrzenia z Henrym, który znowu oparł się o regał i skrzyżował ramiona na piersi. Wyglądało na to, że to jego ulubiona poza. O nim również zgromadziłam sporo informacji. „Henry Harper, lat siedemnaście. Skrzydłowy w drużynie Frognal Flames. Syn znanego londyńskiego biznesmena z trzeciego małżeństwa. Musi dzielić spadek z gromadką rodzeństwa oraz przyrodnimi braćmi i siostrami, o ile w ogóle coś dla niego zostanie, ponieważ ostatniej zimy ojciec zakochał się po raz kolejny, tym razem w bułgarskiej modelce prezentującej bieliznę/call girl, którą chętnie uczyniłby swą małżonką numer cztery. Świetne oceny. Kandydat do stypendium w St. Andrews. Ma ładne, szare oczy. I znowu tak dziwnie spogląda”. Błyskawicznie odwróciłam wzrok i udałam, że szukam czegoś w piórniku. Kiedy Henry na mnie patrzył, zawsze miałam wrażenie, że czyta w moich myślach. – Lubisz koszykówkę, Liv? – dopytywał się Arthur. – Organizujemy małą imprezę z okazji inauguracji sezonu. U mnie w domu w sobotę wieczorem. Byłoby fajnie, gdybyś przyszła z Graysonem. Mogłabyś od razu poznać kilka osób. Aha, mamy nieduży basen, więc jeśli lubisz pływać, zabierz bikini. Zamrugałam nieufnie. Mówił poważnie? Przecież dopiero co mnie poznał. – To jak, przyjdziesz? Z drugiej strony, dlaczego ludzie nie mieliby być czasem dla siebie mili? Poza tym z przyjemnością obejrzałabym to jego domowe kino. – Jeśli Grayson mnie zabierze, to chętnie – zgodziłam się w końcu. – Oczywiście najpierw musimy zapytać twoją mamę – wtrącił Grayson. I zwracając się do swoich przyjaciół, dodał: – Jest dość surowa, jeśli chodzi o godziny powrotów. Słucham? Mama nie była ani trochę surowa, wręcz przeciwnie. Bezustannie opowiadała mi, czego to ona już nie przeżyła w moim wieku. Nawet w Pretorii, która nie należy w końcu do najbezpieczniejszych miejsc na świecie, wolno mi było w weekendy wracać, kiedy chciałam. Na jej szczęście nigdy nie chciałam wracać późno. – Ekhem, tak – rzekłam i spojrzałam pytająco na Graysona. Dlaczego twierdził coś takiego? – Moja mama jest ekstremalnie… surowa. – Uważam, że to wcale nie takie złe – odezwał się Jasper. – W przypadku dziewczyn. Zanim ktoś zdążył zapytać, co ma na myśli, rozległ się dzwonek na kolejną lekcję. – To tylko niewinna impreza – przekonywał Arthur, podczas gdy ja wstałam i zaczęłam zbierać rzeczy. – Twoja mama na pewno nie będzie miała nic przeciwko. Nie, wręcz przeciwnie, będzie bez reszty zachwycona, że tak szybko nawiązuję kontakty. I to z najbardziej lubianą paczką w całej szkole. To coś nowego – i znacznie lepszego niż inauguracja roku szkolnego z głową w kiblu. – Poza tym będziesz w towarzystwie nowego, odpowiedzialnego starszego brata, który będzie na ciebie uważał – dodał Henry. – Sama potrafię na siebie uważać – odcięłam się. – Racja! – Jasper zarechotał ubawiony. – Przecież znasz kung-fu. Już się odwróciłam do odejścia, gdy nagle zamarłam w pół ruchu. Co takiego? Jasper śmiał się coraz głośniej. – Co się tak gapicie? Przecież sama powiedziała to wczoraj na cmentarzu, nie pamiętacie? A może to kolejny taki numer jak z nocnym stróżem? Pozostali w istocie dziwnie świdrowali go wzrokiem, wszyscy, z wyjątkiem Henry’ego, który wpatrywał się we mnie. Znacznie uważniej, niżbym sobie życzyła. Postarałam się przybrać neutralny wyraz twarzy, choć obawiałam się, że niezbyt dobrze mi to wyszło. Całe moje ciało pokryła gęsia skórka. To było niemożliwe… po prostu niemożliwe. – Na jakim cmentarzu? – zapytałam z opóźnieniem. – Ach, nie słuchaj – odparł wesoło Jasper. – Tak sobie plotę.

– Dokładnie, pleciesz – powiedział Grayson z krzywym uśmiechem, a Arthur przewrócił oczami i zaśmiał się. Tylko twarz Henry’ego ani drgnęła. OK. Tylko bez paniki. Później się nad tym zastanowię. Teraz należało się stąd zmyć. – Muszę iść. – Zignorowałam przenikliwe spojrzenie Henry’ego, włożyłam rzeczy pod pachę i pobiegłam w stronę drzwi. – Dwie godziny hiszpańskiego. – Que te diviertas – rzucił za mną Arthur. – To na razie – mruknął Grayson, a ostatnie, co usłyszałam, zanim zamknęłam za sobą drzwi biblioteki i histerycznie zaczęłam wciągać powietrze, to głos Henry’ego, który powiedział: – Jas, naprawdę powinieneś przestać podbierać matce tabletki.

12.

Dobrze, więc przyjrzyjmy się na spokojnie faktom. Miałam pokręcony sen, który rozgrywał się na cmentarzu Highgate i traktował o czymś w rodzaju przywoływania duchów. W jego trakcie nieszczęśliwie wylądowałam na ołtarzu pośrodku płonącego pentagramu. Zwariowane, ale nie niemożliwe. Tylko że Jasper wiedział coś, co powiedziałam w tym śnie – to było niezwykłe. Nie, to było niemożliwe. Jasper nie mógł śnić tego samego co ja. W takim razie skąd wiedział, co powiedziałam we śnie na cmentarzu? Jak mawiał Sherlock Holmes? Kiedy wykluczysz to, co niemożliwe, wówczas to, co zostanie, musi być prawdą, jakkolwiek nieprawdopodobnie brzmi. Tylko co zostawało, gdy nie dało się wykluczyć niemożliwego? Zastanawiało mnie coś jeszcze. Już rano, kiedy Jasper bredził o moich włosach, odniosłam dziwne wrażenie. Potem ta sprawa z imieniem Henry’ego. A co z Christiną Rossetti i „tatuażem” Graysona? Dziwne zbiegi okoliczności i dzieło mojej genialnej podświadomości? Raczej nie. Nie, sprawa była jasna: z tym snem było coś nie tak. Nie tylko śniłam wyjątkowo realistycznie, ale także o rzeczach, których nie mogłam wiedzieć, o miejscach, w których nigdy nie byłam. A najgorsze okazało się to, że nie śniłam go sama. I właśnie tu leżała pogrzebana sowa płomykówka: zainteresowanie przyjaciół Graysona i zaproszenie Arthura schlebiały mi wprawdzie, ale nie wierzyłam w czystą uprzejmość. Czegoś ode mnie chcieli – i nie miało to nic wspólnego z moim urokiem osobistym, tylko ze snem. Jednak jak wspomniałam, to było niemożliwe. Którąkolwiek ścieżką biegły moje myśli, na końcu każdej stało jak mur nie do pokonania słowo „niemożliwe”. Dwanaście godzin później nadal nie miałam żadnej satysfakcjonującej odpowiedzi, za to głowa pękała mi z bólu. Od dłuższego czasu siedziałam na łóżku i bałam się zasnąć. Wycyganiłam od Lottie iPada, lecz nawet wszechwiedzący Internet nie miał dla mnie odpowiedzi. Sny były tak samo indywidualne jak myśli. Albo, jak stwierdził Carl Gustav Jung, według Internetu największy ekspert w dziedzinie snów i ich interpretowania, sny były niezależnymi, oderwanymi od świadomości, spontanicznymi wytworami nieświadomej duszy. U Junga występowały też tak zwane sny archetypiczne, wypływające z kolektywnej nieświadomości i przedstawiające obrazy prastarej historii plemienia i ludzkości. Słowo „kolektywny” wzbudziło we mnie nadzieję, ale kiedy poczytałam więcej, okazało się, że mój cmentarny sen tylko na siłę da się zaliczyć do kategorii snów archetypicznych – choćby dlatego, że brakowało w nim archetypów. Żadnego spotkania ze starcem, żadnego staczania się w przepaść, żadnej płynącej wody… A jeśli chodzi o mądre przekazy prastarej wiedzy ludzkości – w tym śnie raczej ich nie znalazłam. Im późniejsza stawała się godzina, tym bardziej chaotycznie przeskakiwałam ze strony na stronę. Wyszukiwarka wypluła wiersz Rilkego. Gdy mówią, życie jest snem: nie;

Nie tylko. Sen jest cząstką życia. Błędnym urywkiem, gdzie twarz i istnienie spinają się wzajem ciasnym spleceniem (…) Tak, całkowita racja, Rilke z ust mi to wyjmował, zwłaszcza ten „błędny urywek”. Ziewnęłam. Byłam wyczerpana, zresztą baterie iPada też. Tablet zdechł, kiedy wpisałam w wyszukiwarkę hasła „drzwi” oraz „sen” i wylądowałam na stronie jakiejś stolarni. „Jeśli nie zadowalasz się towarem z marketu budowlanego – my wykonamy dla ciebie drzwi piękne jak sen”. Podciągnęłam kolana pod brodę i objęłam je ramionami. Może ja tylko traciłam rozum? Przynajmniej to byłoby jakimś logicznym wytłumaczeniem, a ja bardzo potrzebowałam logicznego wytłumaczenia. I snu. Jeszcze tylko chwilkę podumam… Musiałam zasnąć na siedząco, bo kiedy następnego ranka pędziłam z Mią na przystanek autobusowy, niestety nie pamiętałam, by przyszła mi do głowy choć jedna sensowna myśl. Nie mogłam też przypomnieć sobie, co mi się śniło, wiedziałam tylko, że było to coś pokrętnego, coś z tramwajem i niedźwiedziami. Tuż przed przebudzeniem śniłam o odwiedzinach u ciotki Gertrudy w Bostonie, musiałyśmy zjeść zupę rybną, była też Emma Watson i miała na nosie moje okulary. Jakby już samo to było nie dość dziwne, pośrodku wyłożonej złoto-niebieską tapetą ściany w domu ciotki Gertrudy znajdowały się zielone drzwi z ostatniego snu, te z gałką w kształcie jaszczurki. Ciotka była z ich powodu porządnie zagniewana. Kilkakrotnie poskarżyła się, że drzwi kompletnie nie pasują do kolorystyki salonu, a ja z łaski swojej mam nie zostawiać na dnie talerza ośmiorniczek, niech nie umierają na próżno. I wtedy się obudziłam. – To naprawdę spektakularna sprawa. – Mia przeskakiwała przez spoiny między płytami chodnikowymi. Była w nadzwyczajnie dobrym humorze. I w przeciwieństwie do mnie tryskała energią. – Ale ta Secrecy nie pozostanie długo anonimowa, ponieważ sprawę przejęła śledcza Mia Silver. Wczorajsze odkrycie blogu Tittle-Tattle wprawiło Mię w jeszcze większe podekscytowanie niż mnie. Uwielbiała tajemnice co najmniej tak samo jak ja, a Secrecy była naprawdę wielkim wyzwaniem dla naszej wrodzonej ciekawości. Kilka metrów przed nami zahamował czerwony piętrowy autobus i Mia puściła się pędem, ale ja sprawdziłam jeszcze, czy to aby na pewno właściwa linia. – Nie powinnyśmy przypadkiem zaczekać na 603? – Nie, 210 jedzie w tym samym kierunku – upierała się Mia, zniknąwszy na wpół we wnętrzu autobusu. – Na ile jesteś pewna? – Siedemdziesiąt procent – odparła beztrosko. – No, chodź już! Chcę tym razem siedzieć na górze. Westchnęłam i wsiadłam za nią do autobusu, a potem podążyłam schodami na górę, gdzie prześliznęłam się jak węgorz obok faceta w kapeluszu, by zająć dla nas obu miejsca na samym przedzie. – Zabiję cię, jeśli to zły autobus – zagroziłam. – Odrobinę więcej zaufania dla śledczej Mii Silver, proszę. – Siostra z zadowoleniem wyciągnęła nogi. – Do Bożego Narodzenia rozwiążę tę sprawę – zapewniła mnie uroczyście. – Jak chcesz, możesz być moją asystentką. I przynętą, oczywiście. – No, nie wiem, pani detektyw. Secrecy wydaje się sprytną bestią kutą na cztery nogi. – To tak jak ja. Autobus ruszył z przystanku, a widok przez przednią szybę był naprawdę wspaniały. Człowiek miał wrażenie, że unosi się wysoko nad ulicą. – Jak na razie nikomu nie udało się jej zdekonspirować. – No, ale Secrecy nie jest nieomylna – zaoponowała Mia. – Z zawodem taty trafiła jak kulą w płot.

– Tak, mnie też wydało się to dziwne. Może istnieje jakiś sławny fizyk jądrowy o nazwisku Silver? – Nie! – Mia wyszczerzyła się przebiegle i szybko rozejrzała po autobusie. Potem nachyliła się ku mnie i wyszeptała: – Z tym fizykiem to moja sprawka. Opowiedziałam Daisy, że chiński wywiad interesuje się pracą taty. Wydało mi się to ciekawsze od prawdy. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. – Aha. Może więc Secrecy to Daisy Dawn? – Nie, patafianko, przecież ona chodzi do Frognal Academy dopiero od zeszłego roku, a blog istnieje od trzech lat. Ale założę się, że to rozpowiedziała. Wygadała się przed kimś, kto z kolei podał to dalej Secrecy. Ach, nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie rozpakuję pudła ze sprzętem detektywistycznym. Pomyśl tylko, jak przydatny może się okazać długopis z miniaturową kamerą… Moja młodsza siostra była w swoim żywiole. No, najważniejsze, że przynajmniej jedna z nas czuła się szczęśliwa. Ja zaś nadal byłam jedynie skołowana. Z jednej strony czułam ulgę, że w nocy nie wydarzyło się nic szczególnego, z drugiej – ku własnemu zdumieniu – byłam nawet trochę rozczarowana. Bo chociaż w świetle poranka cała sprawa utraciła swą tajemniczość, to nawet jeśli była nieco niepokojąca, być może we śnie znalazłabym odpowiedzi na liczne pytania.

13.

Po szkole zaczekałam przy bramie na Mię, przypatrując się strumieniowi mijających mnie uczniów w granatowych mundurkach. Ciekawe, czy była wśród nich Secrecy i cykała ukradkiem zdjęcia? Na wszelki wypadek oparłam się o murowany słup, przybierając możliwie atrakcyjną pozę i przywołując na twarz leciutki uśmiech. Nie ma nic gorszego niż fotki, na których ktoś przyłapie cię z otwartą gębą albo miną ponuraka. No, może z wyjątkiem zdjęcia, na którym człowiek się ślini. Poprawiłam okulary na nosie. Dzień minął przyjemnie, bez większych zdarzeń, bez wstrząsających spotkań z poznanymi we śnie ludźmi, bez kolejnych wzmianek na blogu TittleTattle, bez czasu na rozmyślania o rzeczach niemożliwych. Nawet Persefona nie irytowała mnie specjalnie, bo w środy miałyśmy wspólne tylko dwie lekcje. Środa od razu stała się moim ulubionym dniem tygodnia. Ze swojego stanowiska obserwacyjnego spostrzegłam, że teren szkoły opuszczają Arthur i Jasper, a zaraz za nimi podążał Henry, pogrążony w ożywionej rozmowie z Florence i jeszcze jedną dziewczyną. Henry wprawdzie zerknął krótko w moją stronę, ale chyba nie zauważył mnie w tłumie. Pół minuty później, kiedy strumień uczniów powoli się przerzedzał i przez bramę wychodziły już same niedobitki, pojawił się Grayson. Prowadził rower, wzrok miał utkwiony w ziemię i drgnął cały, kiedy go zagadnęłam w przelocie. – Ach… to ty – rzucił bez zachwytu. Odrobinę mnie to uraziło. – Owszem, ja. Fajnie, że niedługo będziemy korzystać z jednej łazienki. Przeniosłam ciężar ciała na drugą nogę. Dobrze, że przyjęłam tak wdzięczną, a jednocześnie wyluzowaną pozę. Grayson przystanął i staranie rozejrzał się na boki. Bardzo starannie. Wręcz przesadnie. – Jest czysto, tajniacy z chińskiego wywiadu poszli już do domu – rzuciłam po około dwudziestu sekundach. Grayson natychmiast przestał się rozglądać. – Eee… Liv, nie masz przypadkiem z sobą tej bluzy, którą ci pożyczyłem? Chciałbym ją z powrotem. – Jasne, oczywiście – odparłam, odrobinę zbita z tropu. Nie miał innych ubrań? – Ale nie, nie mam jej przypadkiem z sobą. Przecież w sobotę zobaczymy się na imprezie u Arthura, wtedy ci ją oddam, upraną i uprasowaną. Grayson ponownie skontrolował wzrokiem okolicę. – No właśnie, w kwestii soboty – zaczął. – Wolałbym… wiesz… Mogłabyś po prostu powiedzieć, że mama nie pozwoliła ci iść na tę imprezę. Byłam coraz bardziej urażona. – A dlaczego miałabym to zrobić? – Bo… bo ja… – Grayson znajomym gestem zakłopotania potarł czoło i popatrzył na mnie tak, jakby miał nadzieję, że skończę zdanie za niego. Nie zamierzałam ułatwiać mu sprawy. Przybrałam markotny wyraz twarzy. – Nie chcesz mnie tam zabrać?

Przytaknął. Podlec. – Taa, trudno – rzuciłam, wzruszając ramionami. – Tylko rzecz wygląda następująco: mama niezmiernie się ucieszyła, że ty i twoi znajomi jesteście dla mnie tak mili. – Mama rzeczywiście, tak jak się spodziewałam, powiedziała dokładnie to. – „Ach, jakie to urocze ze strony Graysona i jego przyjaciół! Oczywiście musisz iść. Tak się cieszę, że tak szybko nawiązałaś znajomości!”. Grayson parsknął dziwnie. – My wcale nie jesteśmy tacy mili, wiesz? Lepiej, jeśli będziesz trzymać się od nas z dala. – Wsiadł na rower. – Dobrze, przekażę to mamie – oznajmiłam i dodałam perfidnie: – Ale może lepiej sam wytłumaczysz jej dlaczego. Ten pomysł wcale mu się nie spodobał. Nie wyglądał zbyt szczęśliwie. – Nie zapomnij o bluzie – rzucił, odjeżdżając. – Chciałbym jutro ją mieć. Nie musi być uprana. – OK – odparłam przeciągle. – Co to miało znaczyć? – Zza muru jak diabeł z pudełka wyskoczyła Mia. Obie popatrzyłyśmy w ślad za oddalającym się Graysonem. – Najpierw niby taki miły, a teraz nie chce cię zabrać na imprezę? Na twoim miejscu teraz tym bardziej bym na nią poszła. – Właśnie – zgodziłam się z siostrą. – Co za… – szukałam odpowiedniego epitetu. – …kretyn – dokończyła po prostu Mia i wzięła mnie pod rękę. Ramię w ramię pomaszerowałyśmy wolnym krokiem na przystanek. – Jak ci poszło w szkole? – zapytałam. – Właściwie całkiem nieźle. Chociaż te panienki potwornie działają mi na nerwy. Słowo daję, jeśli ja też przemienię się w laskę, która przez faceta wyłącza mózgownicę i zamalowuje zeszyty serduszkami, to domagam się, byś mnie zastrzeliła. – Przypomnę ci o tym. – Ale poważnie! Tak się cieszę, że jesteśmy odporne na chłopaków, Livvy. – Może nie do końca odporne, ale przynajmniej trudno kochliwe – przyznałam. Zmuszały nas do tego okoliczności. Jeśli ktoś, jak my, przeprowadzał się co roku, musiał ostrożnie obchodzić się z uczuciami, w przeciwnym razie każde pożegnanie oznaczałoby złamane serce. A komu na tym zależało? – Może mama jednak ma rację i kiedyś, gdy trafimy na tego jedynego… – To niech sobie łaskawie zaczeka, aż skończę college! Dałam jej kuksańca. – Ciotka Gertruda pewnie też tak mówiła. – Próbowałam napędzić jej strachu. – I patrz, jak to się skończyło. – I co z tego? Ja na bank nie będę siedziała w koszmarnym domu z czterema kotami ani szydełkowała serwetek. Zostanę słynną detektywką i będę rozwiązywać najciekawsze sprawy na całym świecie. – Może więc zaczniesz od wyjaśnienia, dlaczego Grayson koniecznie chce zwrotu swojej bluzy. – Nadal czułam się urażona. – Może przynosi mu szczęście – zastanawiała się Mia. – Albo schował w niej list miłosny. Albo po prostu jest idiotą. – Tak. Obawiam się, że to ostatnie. – I dlatego zamierzałam przetrzymać trochę tę bluzę, z czystej perfidii. Dopiero wieczorem, kiedy włożyłam koszulę nocną, a bluza Graysona leżała na wytapicerowanej złotogłowiem ławie obok łóżka, przyszło mi do głowy, że za tym wszystkim kryje się coś innego. Że Grayson może mieć szczególny powód, by tak przesadnie nalegać, bym mu ją oddała. Wzięłam ją do ręki i wtuliłam nos w materiał. Naprawdę miała zadatki na ulubiony ciuch: była z mięciutkiej, ciężkiej bawełny, puchatej od wewnątrz. I nadal pachniała trochę Graysonem tudzież jego proszkiem do prania. Kieszenie były puste, ale na wszelki wypadek obmacałam też brzegi. Nic. Może… To była szalona myśl, ale przecież przedwczoraj w nocy włożyłam bluzę przed

pójściem do łóżka, a potem we śnie spotkałam jej prawowitego właściciela. Czy to możliwe, że Grayson dlatego tak nagle chciał mieć ją z powrotem? Czyżby istniał związek między bluzą a snem? Jakkolwiek dziwnie to brzmiało, tej nocy znów zamierzałam włożyć bluzę. Tylko po to, by sprawdzić, co się stanie. I czy w ogóle coś się stanie.

14.

Drzwi już z daleka biły po oczach zielenią, wyróżniając się w bezludnym ciągu szarych, obskurnych szeregowców. Nie miałam pojęcia, co mi się śniło do tego momentu, ale w chwili, gdy spostrzegłam drzwi, jechałam rowerem z przyczepką załadowaną czymś ciężkim. Pod górę. Drzwi! Ostatnim razem zaprowadziły mnie na cmentarz. Wyprzedziła mnie mama. Ona też naciskała pedały roweru z przyczepką. – Tylko nie udawaj, że pękasz – zawołała do mnie. – Co my tu robimy? – zapytałam. – Przeprowadzamy się – rzuciła przez ramię. – Jak zwykle. – Rozumiem. Zahamowałam i zeszłam z roweru, by bliżej przyjrzeć się drzwiom. Tak, to bez wątpienia były te same drzwi co ostatnio, te, które pojawiły się także w jadalni ciotki Gertrudy. Nagle uświadomiłam sobie jedną rzecz: jeśli chcę rozwikłać tajemnicę snów, muszę otworzyć drzwi. I przez nie przejść. Jeśli się odważę. – Nie wałkoń się, myszko-leniuszko – zawołała mama. – Musimy jechać dalej! Musimy wciąż jechać dalej. – Dziś beze mnie – oświadczyłam. Gałka w kształcie jaszczurki była ciepła w dotyku, kiedy ją przekręcałam. Zaczerpnęłam powietrza i przekroczyłam próg. – Olivio Gertrudo Silver! Wracaj natychmiast – usłyszałam głos mamy, po czym zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem. Jak poprzednim razem znalazłam się w korytarzu, który zdawał się ciągnąć w nieskończoność. Zafascynowana patrzyłam na niezliczone drzwi. Wyglądały jak okienka w kalendarzu adwentowym i jak one miały różne rozmiary, kształty i kolory. Były tu drzwi proste i pomalowane na biało, drzwi nowoczesne, a także takie, które wyglądały na drzwi windy, pozbawione jakichkolwiek ozdób. Inne mogły być drzwiami sklepów albo przepysznymi wrotami zamczysk i pałaców. Jaskrawoczerwone drzwi naprzeciwko wyglądały na nowe, w każdym razie nie przypominałam sobie, bym widziała je tutaj ostatnim razem. Były charakterystyczne, jedyne w swoim rodzaju, ze zbytkowną złotą gałką w kształcie korony. Drzwi Graysona, które znajdowały się zaraz obok moich, odkryłam dopiero, gdy przeszłam kawałek korytarzem. A zatem nie były przypisane do jednego miejsca, tylko wędrowały, jak w zabawie typu „drzewko, zmień się”. Obok zobaczyłam polakierowane na jasnoszaro drzwi z przeszklonymi okienkami, na których widniał zdobiony napis: „Matthews. Księżycowy Antykwariat – książki na całe życie. Godziny otwarcia: od północy do brzasku”. Brzmiało zachęcająco. Przez chwilę poczułam pokusę naciśnięcia klamki, by rozejrzeć się po antykwariacie, ale potem przypomniałam sobie, po co tu jestem, i poszłam pod drzwi Graysona. Wyglądały tak samo jak w moim poprzednim śnie: wierna kopia drzwi wejściowych do domu Spencerów. Straszliwy Freddy rozcapierzył skrzydła i pisnął: – Tu może wejść tylko ten, kto trzykrotnie wypowie moje imię wspak.

– Ydderf, Ydderf, Ydderf – powiedziałam, a Freddy złożył skrzydła i zawinął ogon wokół łap. – Zezwala się wejść – pisnął uroczyście. Zawahałam się. Miałam niejasne wrażenie, że powinnam się lepiej przygotować na to, co nastąpi. Cokolwiek miało się zdarzyć. Może należało wyobrazić sobie tasak Lottie z poprzedniego snu. Albo przynajmniej przyśnić sobie ostry nóż w kieszeni. Albo powiesić na szyi czosnek, albo… – Na co czekasz? – zapytał Straszliwy Freddy. – Już wchodzę. Jeśli zrobi się zbyt niebezpiecznie, zawsze mogę się przecież obudzić. Ostatnim razem to się sprawdziło. (Tym razem na wszelki wypadek położyłam na podłodze przy łóżku poduszkę). Wzięłam głęboki oddech i przekroczyłam próg. Zamiast ciemności i upiornej cmentarnej ciszy przywitało mnie jaskrawe światło, ryk setek gardeł i blaszane pobrzękiwanie. Moja stopa zawisła w próżni, straciłam równowagę i chwyciłam się najbliższej rzeczy, która się do tego nadawała. Trafiło na ramię jakiejś rudowłosej dziewczyny. – Uważaj trochę – odezwała się, ale nawet na mnie nie spojrzała, tylko wychyliła się do przodu i ryknęła: – To był faul, ty kapciu! Ślepy jesteś? Odzyskałam równowagę i rozejrzałam się wokół z ciekawością. Aha – hala sportowa. Stałam na schodach wypełnionej po brzegi trybuny. Na boisku rozgrywano mecz koszykówki i nietrudno było zgadnąć, że zawodnicy w czarno-czerwonych strojach należeli do drużyny Frognal Flames. Arthur właśnie przechwycił piłkę od Graysona, podał ją dalej Henry’emu, ten zwinnie przedryblował obok przeciwnika i rzucił ją Jasperowi, który wyskoczył do góry bezpośrednio pod koszem i w locie pewnie zaliczył wsad. Kibice zawyli z radości. Tablica poinformowała, że Frognal Flames prowadzą przewagą osiemnastu punktów. Zanosiło się na miażdżące zwycięstwo. Dwoje widzów chętnie się ścieśniło, kiedy usiadłam w pierwszym rzędzie, tuż za ławką rezerwowych. Odwróciłam się; na szczycie schodów nadal widziałam drzwi Graysona. Oprócz mnie nikomu nie przeszkadzało, że pośrodku ściany hali tkwią drzwi wejściowe do domu. Na mnie też nikt nie zwracał uwagi, jakby było czymś najzupełniej normalnym pojawić się na meczu koszykówki boso i w koszuli nocnej. Wprawdzie nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, ale poczułam przemożną ulgę. To było o niebo lepsze miejsce niż cmentarz nocą i upiorne wywoływanie ducha. Niemal zupełnie odprężona zaczęłam śledzić mecz. Początkowo nie wyglądało na to, by drużyna przeciwna miała jakiekolwiek szanse na pokonanie znakomicie grających Frognal Flames, ale potem Grayson zaczął kiepścić podania i tracić piłkę, a przeciwnik odrabiał straty. Nie znam się zbytnio na koszykówce, ale nawet ja widziałam, że Grayson ni stąd, ni zowąd zaczął grać wyjątkowo źle. Chybiał do kosza, nie zagrywał do własnych zawodników i niepotrzebnie faulował. Widzowie zaczęli go wygwizdywać. – Spencer, ty patałachu, idź do domu! – wrzasnął ktoś i rzucił na boisko puszkę po coli. Grayson wyglądał jak kupka nieszczęścia i nadal systematycznie chrzanił każde zagranie. Kibice przeciwnika szaleli z radości i wykrzykiwali: – Piątka to nasz gracz! Naprawdę, aż przykro było patrzeć. Dopiero kiedy wynik zmienił się na 61 do 63 dla przeciwnika, trener Frognal Flames wymienił Graysona na innego gracza. Z lodowatą miną przywitał go na skraju boiska, kiedy chłopak schodził z pola, chowając głowę w ramionach. W tej wrzawie nie usłyszałam, co selekcjoner do niego powiedział, ale na twarzy miał wymalowaną pogardę. Grayson był bliski płaczu i wyraźnie chciał się jakoś usprawiedliwić, ale trener odwrócił się od niego, by wykrzykiwać w stronę boiska taktyczne wskazówki. Od tej pory Grayson przestał dla niego istnieć. Bez niego drużynie grało się znacznie lepiej, ale wyglądało na to, że Frognal Flames nie zdołają już odrobić straty. Chłopak z wyrazem bezgranicznego wstydu na twarzy klapnął na ławce rezerwowych, a inni gracze odsunęli się od niego, jakby rozsiewał wokół prątki. Schował głowę w ręczniku. Choć to był tylko sen, zrobiło mi się szczerze żal Graysona. Wychyliłam się do przodu i poklepałam go po ramieniu.

– Hej! To przecież tylko mecz – usiłowałam go pocieszyć. Bardzo powoli podniósł głowę i odwrócił się w moją stronę. – To nie jest jakiś tam mecz. To jest MECZ. A ja go zawaliłem! – No… – To niestety była prawda. Grayson totalnie pokpił sprawę. – Ale mimo wszystko to przecież tylko mecz między dwiema szkolnymi drużynami. – I ja go położyłem. – Powędrował wzrokiem po trybunach. – A ty oczywiście musiałaś być tego świadkiem. I Emily. Już nawet nie spojrzy w moją stronę, tak się za mnie wstydzi. – Głupia krowa – wyrwało mi się. Popatrzyłam w tym samym kierunku. – Która to? Ta ciemnowłosa w niebieskim swetrze, koło Florence? – Urwałam na moment. – A czy to przypadkiem nie Henry schodzi właśnie do nas po schodach? Zaraz! – Odwróciłam się z powrotem w stronę boiska. Henry zagrywał w tej chwili do Jaspera. Spojrzałam ponownie na schody. Nie, to nie pomyłka, to był definitywnie Henry. Wymachiwał do mnie ręką. – Grayson? Czy Henry ma brata bliźniaka? Ale Grayson znowu ukrył głowę w ręczniku i nie słuchał. Albo udawał. Wędrowałam wzrokiem między Henrym w stroju sportowym i Henrym w dżinsach i Tshircie, przedzierającym się w moją stronę, po czym wzruszyłam ramionami. W końcu to sen, tu nie trzeba być aż tak zasadniczym. – Przepraszam, możecie się trochę przesunąć? Dzięki. – Henry wcisnął się do drugiego rzędu i usiadł za mną. – Cześć, serowa panienko. Dobry mecz? – To zależy, jak na to spojrzeć. Przegrywacie – powiedziałam, jakby było czymś zupełnie normalnym, że jest ich dwóch. – I przestań wreszcie mówić na mnie „serowa panienka”. Henry popatrzył, jak jego alter ego rzuca kosza za trzy punkty, i gwizdnął z uznaniem przez zęby. – Nieźle gram! Pochylił się do przodu, zrównując głowę z moją. Starałam się udawać, że mnie to nie irytuje. To niezłe ćwiczenie, przyda mi się ta umiejętność w rzeczywistości. – OK, serowa panienko. W takim razie od teraz będę mówił na ciebie Liv – rzekł cichym i niskim głosem tuż przy moim uchu. – Przypuszczam, że to Grayson skopał sprawę, zgadza się? Głowa Graysona wyłoniła się spod ręcznika. Musiał mieć świetny słuch. – Zawaliłem dokumentnie – potwierdził. Wyraźnie nie przeszkadzało mu, że Henry istniał w dwóch egzemplarzach. – Rozczarowałem trenera i drużynę, i ciebie… i Emily, i Florence, i ojca, i… posłuchaj, co oni wołają! Kibice przeciwnika cały czas skandowali jego nazwisko. „Spencer łamaga, Frognals Flames o litość błaga!” i „Płomień Flamesów przygasa, Spencer to kawał złamasa”. Grayson pobladł. – Rymy częstochowskie – skwitowałam. Henry pokiwał głową. – Długość wersu się nie zgadza. Idioci. Dla Graysona była to słaba pociecha, znowu skrył się pod ręcznikiem. Podejrzewałam, że ukradkiem wylewał pod nim gorzkie łzy. – Niestety, często mu się to śni – odezwał się Henry z politowaniem. – Co? Że wypłakuje się w ręcznik? – Że kompletnie zawodzi na boisku i przez niego przegrywamy, a wszyscy się od niego odwracają. – To już się kiedyś zdarzyło? Mam na myśli: naprawdę. Henry pokręcił głową. – Nigdy! Grayson na każdym meczu jest w najlepszej formie. W zeszłym sezonie grał nawet z kontuzją barku i w dodatku zdobył osiem punktów. A co ty tu właściwie robisz? Pytanie padło tak niespodziewanie, że nie zdążyłam zastanowić się porządnie nad odpowiedzią. – Chciałam obejrzeć mecz, a cóż innego? Pod jego taksującym spojrzeniem poczułam się trochę nieswojo.

– Boso i w koszuli nocnej? – Rozciągnął usta w szerokim uśmiechu. – A czy to przypadkiem nie jest bluza Graysona? Mówiłem mu, że ma ci ją odebrać. Jest trochę za duża, powiedziałbym. – Za to ty jesteś tu podwójnie. O jednego za dużo, powiedziałabym – odcięłam się, naśladując jego szyderczy ton. W duchu jednak byłam wściekła. Naprawdę mogłam włożyć coś innego. Koszula nocna była stara i brzydka, a w bluzie Graysona musiałam wyglądać, jakbym zwiała z jakiegoś zakładu. Ale przecież można to było zmienić, w końcu to sen. Zacisnęłam powieki, a kiedy je otworzyłam, byłam ubrana w ulubione dżinsy, adidasy i czerwoną koszulkę z napisem I am protected by three invisible Ninjas. Poza tym miałam rzęsy pociągnięte tuszem i odrobinę błyszczyku na ustach. Proszę bardzo. – Jesteś naprawdę niezła – pochwalił Henry i wstał. – Albo ja. To zależy. – Wpatrywał się we mnie, przechylając głowę. – Przejdziemy się kawałek? – Ale przecież nie możemy tak zostawić biednego Graysona na pastwę losu. Szczególnie teraz, gdy do szkalujących okrzyków przyłączyli się nawet kibice Frognal Flames. Zawodzili: „Źle, gorzej, Spencer” i „Stawianie na Spencera to kiepska maniera”. Na samej górze, w ostatnim rzędzie stała starsza siwowłosa pani z trwałą ondulacją, ubrana w garsonkę od Chanel i wściekle wymachująca parasolką. Henry jednym susem przesadził ławkę, na której siedziałam, złapał przyjaciela za ramię i potrząsnął nim. – Hej, Grayson! Ogarnij się. To tylko cholerny zły sen. Chłopak wysunął głowę spod ręcznika. – Dobrze to ująłeś – mruknął. – Nie, poważnie, chłopie. Ty śnisz. Chyba nie myślisz na serio, że Tyler Smith z drużyny tych idiotów Hamstead Hornets mógł zagrać taki spektakularny wsad? Otwórz oczy. – Bo ja wiem – odparł z powątpiewaniem Grayson. – Grając mecz, człowiek czasem przechodzi samego siebie… – Ale Tyler Smith? Nigdy, prędzej mi kaktus wyrośnie. – Henry wyprostował się. – Zrób mi przysługę i zacznij śnić o czymś innym. O czymś miłym! Tylko poczekaj, aż przejdziemy przez drzwi, dobra? Grayson rozejrzał się wokół niepewnie. – To sen? – Oczywiście, że to sen – potwierdziłam. – A może sądzisz, że na świecie jest dwóch Henrych? – Racja – przyznał Grayson. – To dziwne. – Chodź! – Henry chwycił mnie za rękę. – Musimy iść, Liv. – Przecież Grayson może iść z nami. – Serce zabiło mi trochę mocniej, a ja zupełnie nie wiedziałam dlaczego. – Ani myślę. – Grayson potrząsnął głową. – Nie wymięknę w takim momencie! W życiu nie zostawię drużyny na pastwę losu! To byłoby tchórzliwie i niehonorowe. – Ale, Grayson, to się nie dzieje naprawdę – wołałam przez ramię, bo Henry ciągnął mnie już w stronę schodów, a hałas w hali był nieziemski. – Grayson sam sobie poradzi – zapewnił mnie Henry. – Ale… oni wyją, jakby chcieli go zlinczować! – Dotarliśmy już do drzwi Graysona, a ja jeszcze raz obejrzałam się za siebie. – Słyszysz? – Przecież nie jestem głuchy. – Zdrajca, zdrajca, powiesimy go za jajca – skandował tłum. Henry otworzył drzwi i wypchnął mnie na korytarz. Energicznie zamknął je za sobą, a zawodzenie i harmider dobiegające z hali ucichły momentalnie. – Ładny z ciebie przyjaciel – powiedziałam z wyrzutem. – A ty nadal tu jesteś. Nie wiedziałam, do kogo skierował swe słowa: do mnie czy do Straszliwego Freddy’ego,

który rozpostarł skrzydła i trochę się nastroszył. – Tutaj może wejść tylko ten, kto trzykrotnie wypowie moje imię wspak. – Tak, tak, może następnym razem, tłuścioszku – rzekł Henry. Chyba zapomniał puścić moją rękę, ale postanowiłam nie przypominać mu o tym. Jeszcze nie. Miło było czuć jego dłoń. Ukradkiem obserwowałam go kątem oka. Oświetlenie w korytarzu przywodziło na myśl letni wieczór, kiedy słońce chowało się za horyzontem i nie było już jasno, lecz jeszcze nie zapadł mrok. Nie dostrzegałam tu okien ani lamp, nie widać też było, skąd dochodzi światło. W każdym razie Henry wyglądał w nim całkiem fajnie. Miałam nadzieję, że ja również, mój towarzysz bowiem poddawał mnie wnikliwej lustracji. – Nadal tu jesteś – powtórzył. – To dobrze czy źle? I czy nie powinniśmy wrócić i pomóc biednemu Graysonowi? – Nie martw się o Graysona. Nie dzieje mu się krzywda. Jutro rano nie będzie nawet pamiętał tego snu. – A my? – Właśnie próbuję się tego dowiedzieć. – Uśmiechnął się. – Przejdziemy się kawałek? – Przecież cały czas to robimy. Rzeczywiście, od jakiegoś czasu sunęliśmy spacerkiem wzdłuż korytarza. Ręka w rękę. Było to dla mnie zupełnie nowe doświadczenie, zarówno we śnie, jak i na jawie. Nie miałabym nic przeciwko temu, by trwało nieco dłużej. – Mam nadzieję, że zza załomu nie wyskoczy zaraz Lottie z tasakiem – mruknęłam. – Co? – Ach, nic. Dopiero teraz zauważyłam, że z korytarza odchodziły na boki odnogi, nieskończenie długie korytarze pełne drzwi. Już dawno powinniśmy minąć moje drzwi, ale najwyraźniej znowu zmieniły położenie. – Jeśli przed chwilą byliśmy we śnie Graysona, to w czyim śnie znajdujemy się teraz? – Ciekawe pytanie – odrzekł Henry. Przez chwilę sądziłam, że poprzestanie na tej antyodpowiedzi, ale po chwili dodał: – Są tylko dwie możliwości: albo to mój sen, a w takim razie właśnie śnię o tobie. Albo… – urwał. – Albo to mój sen, a ja śnię o tobie. – Musiałam przyznać, że był to całkiem przyjemny sen. Uśmiechnęłam się. – Wiesz co? Jeszcze nigdy nie trzymałam chłopaka za rękę. Zatrzymał się i z niedowierzaniem uniósł brew. – Naprawdę? – Naprawdę – powtórzyłam. W jego głosie słychać było takie zdumienie, że szybko dodałam: – Co innego obściskiwanie. To już robiłam całkiem często. Przynajmniej we śnie. Raz nawet – do dziś się tego wstydzę – z Justinem Bieberem. Natomiast moje doświadczenia w realu można było policzyć na palcach jednej ręki. Na dwóch palcach, jeśli chodzi o ścisłość. – Ach, w takim razie jestem uspokojony – skomentował z przekąsem Henry, ale odniosłam wrażenie, że kiedy wznowiliśmy spacer, ścisnął mocniej moją rękę. – Mam wrażenie, że to coś innego niż zwykły sen – powiedziałam. – Zupełnie jak ostatnio na cmentarzu. Przez cały czas mam świadomość, że chodzi o sen. Dlatego ośmielam się mówić rzeczy, które w innej sytuacji nie przeszłyby mi przez gardło. – Coś takiego nazywa się snem świadomym. Kiedy ktoś ma świadomość, że śni… – Wiem, sprawdziłam w Internecie. Ale nie było tam ani słowa o tym, że inni mogą równolegle śnić dokładnie ten sam sen. – Nie, w Internecie nie znajdziesz nic na ten temat. – A gdzie? I jak się to wszystko ma do bluzy Graysona i tych drzwi? Ty też masz swoje? – Jasne. Co za podlec, odpowiedział tylko na ostatnie pytanie. Przez chwilę szliśmy w milczeniu. – Pokażę ci moje drzwi, jeśli ty pokażesz mi swoje – powiedział w końcu.

– Te chyba mogłyby należeć do mojej matki. – Wskazałam na jasnozielone drzwi sklepu, które rzuciły mi się w oczy wcześniej. – „Matthews. Księżycowy Antykwariat”? Widzę je pierwszy raz w życiu. Ładne. – Dam się pociąć, że to drzwi mamy. Widnieje tu nawet jej nazwisko. Odkąd się rozwiodła, wróciła do nazwiska Matthews. Taka księgarenka świetnie by do niej pasowała, ale jeśli wejdę przez te drzwi, nie znajdę się w antykwariacie, prawda? Tylko we śnie, który akurat śni mama. – Jeśli w ogóle byś przez nie przeszła… Wzdrygnęłam się. – Z pewnością przez całą noc śni jej się Ernest, błee. Przypomnij mi, żebym nigdy nie wdepnęła tam przez nieuwagę! Zanim wypowiedziałam te słowa do końca, uświadomiłam sobie, jak absurdalnie brzmią, ale Henry tylko się roześmiał. – Tak, niektórych snów naprawdę wolelibyśmy nie śnić. Weźmy takiego Jaspera, w jego snach ludzie przeważnie są nadzy… – Zatrzymał się niespodziewanie. – Nawiasem mówiąc, to są moje drzwi. – Zabawne. Dokładnie naprzeciwko moich – oznajmiłam. – Przedtem były tu takie czerwone. – Tak, ciągle zmieniają położenie. Jeszcze nie rozgryzłem tego systemu. Jego drzwi, tak jak moje, miały nieco antyczny wygląd, ale były wyższe, szersze i pomalowane czarną farbą do łodzi. Miały klasyczną kołatkę w kształcie lwiej paszczy, w listwie nadproża zaś wyryte były słowa dream on, co wywołało uśmiech na mojej twarzy. Dziwne wydawało mi się tylko to, że zamiast jednej dziurki od klucza były trzy, jedna pod drugą. Henry tymczasem przyglądał się moim drzwiom. – Wygląda jak wejście do wiejskiego domku w Cotswolds – stwierdził. – Pomijając jaszczurkę. Czy ona ma jakieś głębsze znaczenie? – Skąd mam wiedzieć? – Wzruszyłam ramionami. – Po co ci tyle dziurek od kluczy? Nie odpowiedział od razu. – Nie lubię niezapowiedzianych gości – rzekł w końcu. Próbowałam uchwycić jakąś myśl, ale nie byłam w stanie się skupić. Może dlatego, że Henry nadal trzymał moją dłoń. – Skoro to są drzwi do naszych snów, dlaczego stoimy na zewnątrz? – zapytałam. – I co się za nimi dzieje, gdy nas tam nie ma? – Nie mam pojęcia. Przypuszczam, że bez nas nie dzieje się tam nic. Ale oczywiście nie wiem tego na pewno. To tak jak ze światłem w lodówce… Trzask zamykanych drzwi sprawił, że oboje drgnęliśmy. A właściwie odskoczyliśmy od siebie. Nikogo jednak nie dostrzegliśmy. Korytarz był pusty. – Lepiej będzie, jak pójdziemy do domu i… eee… prześpimy się jeszcze trochę. – Henry uśmiechnął się krzywo. Puścił moją dłoń i wyciągnął z kieszeni pęk trzech kluczy. – Dlaczego mówisz szeptem? Przecież tu nikogo nie ma. – Spojrzałam w kierunku, z którego dobiegł dźwięk. – Nigdy nie wiadomo. – Henry po kolei wsunął klucze do zamków, a za każdym razem, gdy je przekręcał, rozlegał się głośny, metaliczny szczęk. – Śpij dobrze, Liv. Miło było śnić razem z tobą. – Tak. Też tak myślę. – Z westchnieniem odwróciłam się do mojej gałki w kształcie jaszczurki. Szkoda, że sen się kończył. Wciąż miałam mnóstwo pytań. I w ogóle… – Dziękuję, że trzymałeś mnie za rękę. Henry już w połowie przekroczył próg, ale odwrócił się na moment. – Nie ma za co. Ach tak, jest coś jeszcze, Liv. – Hm? – Na twoim miejscu nie szedłbym na imprezę do Arthura. – Och. – Starałam się nie okazywać, jak bardzo dotknęły mnie jego słowa. Najpierw

Grayson, a teraz Henry. – Chyba że lubisz niebezpieczne rzeczy, które nie wiadomo jak mogą się skończyć – dopowiedział, puszczając do mnie oko. Poczułam się trochę jak przyłapana na czymś niecnym. – Mówię serio, bądź mądra i trzymaj się od nas z daleka. Wtedy po prostu znajdziemy kogoś innego na miejsce Anabel. – Na jakie miejsce? – zapytałam, ale czarne drzwi już się za nim zatrzasnęły, a ja usłyszałam, jak przekręca klucz w zamku od wewnątrz. Trzykrotnie. „Bądź mądra…” Głupia przecież nie jestem. Wiem, że ludzie wygłaszający zdania w rodzaju „Lepiej trzymaj się od nas z daleka” mają coś do ukrycia. Ale to podejrzewałam już wcześniej. Tutaj było więcej tajemnic do rozszyfrowania. A taka już natura tajemnic, że niekiedy okazywały się niebezpieczne. Może właśnie dlatego odniosłam wrażenie, że nagle zrobiło się chłodno. Światło wydało się blednąć, cienie pogłębiły się, a mnie ogarnęło niemiłe uczucie, że nie jestem sama. Szybko przekroczyłam zielone drzwi i zatrzasnęłam je za sobą. Prawie natychmiast z drugiej strony rozległo się pukanie, cichusieńkie i łagodne, niemal szmer. Coś mi mówiło, że lepiej nie sprawdzać, co to. – Jesteś wreszcie, Livvy – odezwał się ktoś za moimi plecami, a kiedy się odwróciłam, zobaczyłam w wypełnionej jasnym światłem kuchni Finchleyów Mię, Lottie i mamę, siedzące przy stole i grające w karty. – Słyszałyście? – zapytałam. – Co takiego? – No, to dziwne skrobanie do… – urwałam, bo kiedy obejrzałam się za siebie, stwierdziłam, że drzwi zniknęły. Na ich miejscu było okno, ozdobione chyba najbrzydszymi na świecie zasłonkami w szkocką kratę. Gdzieś zabrzęczał budzik.

15.

– To ci potrzebne do szkoły? – zapytała Lottie i wskazała na mój kołonotatnik. – Tak – skłamałam, licząc, że Lottie nie będzie chciała przeczytać tego, co napisałam. GODZINA: druga w nocy BLUZA GRAYSONA: włożona CZY PAMIĘTAM SEN: tak CZY PAMIĘTAM ZIELONE DRZWI WE ŚNIE: tak SZCZEGÓŁOWY OPIS SNU: Powódź. Lottie, Mia, mama i ja dryfujemy na tratwie przez nieznane miasto, a Buttercup płynie obok nas. Widzę zielone drzwi na jednym z zalanych domów. Wiem, że są ważne, ale nie mam ochoty do nich podpływać. Woda wygląda na lodowatą. Na pewno są w niej krokodyle. – W sobotę, przed śniadaniem? Czy ty nie przesadzasz? Martwię się tymi twoimi podkrążonymi oczami. – Lottie pogłaskała mnie po głowie. – Gdybym nie wiedziała, jak jest, pomyślałabym, że za mało sypiasz. Ale to niemożliwe, przecież każdego dnia kładłaś się spać przed dziesiątą. – Tak, to prawda. Przez ostatnie dwa dni nie mogłam doczekać się wieczoru, by wreszcie móc położyć się spać. Postanowiłam zgłębić fenomen snów, przeprowadzając celowe eksperymenty na samej sobie. Bo jak to mówił Sherlock Holmes? To podstawowy błąd tworzyć teorie, zanim się będzie miało odpowiednie przesłanki. Wówczas podświadomie nagina się fakty do teorii, a nie tworzy teorię na podstawie faktów. Rozpoczęłam więc coś w rodzaju serii eksperymentów, śniąc na przemian w bluzie i bez bluzy Graysona. Nastawiłam budzik, by dzwonił co godzinę, i prowadziłam drobiazgowy protokół. Raz jeszcze czytałam zapiski w celu ich naukowej analizy. GODZINA: trzecia w nocy BLUZA GRAYSONA: brak CZY PAMIĘTAM SEN: tak CZY PAMIĘTAM ZIELONE DRZWI WE ŚNIE: tak SZCZEGÓŁOWY OPIS SNU: Jadę z moim trenerem kung-fu Mr Wu i licznymi turystami kolejką linową Adliswil. Mr Wu chce, żebym założyła dźwignię na kark grubej amerykańskiej turystki w fioletowej koszulce. Kiedy pytam, czy zwariował do reszty, odpowiada: „Konfucjusz mówi, że mądry zapomina o obelgach, tak jak głupi niewdzięcznik zapomina o zaznanej dobroci”. Zielone drzwi są częścią kolejki i wiszą w powietrzu. Mimo to przechodzę przez nie i znajduję się w korytarzu. Wszystko wygląda spokojnie i bezpiecznie. Ani śladu upiornych, skrobiących istot. Szukam drzwi Graysona i trzykrotnie wypowiadam wspak imię Straszliwego Freddy’ego. Ale drzwi pozostają zamknięte. Szarpię za nie mocno. Straszliwy Freddy mówi, że brak mi dobrych manier. Odpowiadam, że mądry zapomina o obelgach, tak jak niewdzięcznik zapomina o zaznanej dobroci. Potem szarpię jeszcze za dwie pary innych drzwi, tak dla zabawy. Wszystkie są zamknięte. Gdzieś potwornie głośno dzwoni budzik. Mój budzik. Przeklinam go.

Stłumiłam jęk. To przypominało raczej zapiski wariatki niż materiał naukowy. – Stawiam na niedobór żelaza, ale może to coś innego. – Lottie zwróciła się do mamy, która właśnie przemknęła półnago przez salon. Na dziś zaplanowano drugi etap łączenia rodzin, tym razem bez przepiórek, za to z Lottie, Buttercup, przenoszeniem mebli i wyborem koloru ścian (oraz przypuszczalnie kolejnym załamaniem nerwowym Florence). Miałyśmy jeszcze dobrą godzinę do wyjścia, ale mama już teraz umierała z nerwów. Buttercup dreptała za nią ze smyczą w pysku. – Powinnyśmy umówić Liv do lekarza – podsunęła Lottie. – Hę? – Mama jak zwykle usłyszała tylko ostatnie zdanie. Było wyraźnie widać, że czegoś szuka. – Źle się czujesz, myszko? I to akurat dziś, kiedy chciałaś iść na prywatkę? – Ależ nie, wszystko w porządku. Lottie martwi się, że mam podkrążone oczy. – Ach, dam ci swój korektor, nic nie będzie widać. Czy ktoś widział smycz? – Hau – odezwała się Buttercup, ale mama nie zwróciła na nią uwagi. Zamiast tego odezwała się do Lottie: – Nie przejmuj się! Ja w jej wieku miałam dużo większe cienie pod oczami. – Taa, bo paliłaś trawkę, mamo. – Nonsens! Paliłam dopiero w college’u. – Mama nerwowo obróciła się wokół własnej osi. – Mia, odłóż to i ubierz się wreszcie! Nie chcę się spóźnić, będzie najmłodszy brat Ernesta i malarze, i gdzie jest ta cholerna… Lottie wyjęła suczce smycz z pyska i podała ją mamie. – Jako piętnastolatka miałam oczy podkrążone z innych powodów – podjęła mama i utkwiła zdumione spojrzenie w smyczy. – Nie, nie to, co myślicie. Pisałam po nocach wiersze. Z nieszczęśliwej miłości. – Biedulka. Jak miał na imię? – spytała Mia. Siedziała na kanapie w koszuli nocnej i gapiła się w wyświetlacz iPada. – Kto? – No ten chłopak, dla którego jako piętnastolatka pisałaś wiersze miłosne. – Ach, tylu ich było. – Mama machnęła ręką, a Buttercup skorzystała z okazji i odebrała od niej smycz. – W tym wieku człowiek co trzy tygodnie zakochuje się w kimś innym. – No, ty może tak – stwierdziła Mia. – Liv i ja nie jesteśmy tak podatne. Prawda, Livvy? Nie jesteśmy sterowanymi hormonami idiotkami, których mózg wygląda jak różowa wata cukrowa. Nie byłabym tego taka pewna. Niestety, nieproporcjonalnie często myślałam o Henrym i sposobie, w jaki patrzył albo się uśmiechał… No dobra, wciąż daleko mi było do sterowanej hormonami idiotki z mózgiem z różowej waty cukrowej. Nie miałam powodu, by się nią stać. Kiedy wczoraj rano Henry mijał mnie w szkole, rzucił tylko uprzejmie: „Cześć, serowa panienko” i nic, ale to zupełnie nic na jego twarzy nie wskazywało, że we śnie trzymaliśmy się za ręce. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi to samo, a jednak gdzieś w środku miałam takie dziwne uczucie, którego nie mogłam tak po prostu zignorować. Właśnie dlatego wznowiłam nocne eksperymenty: sny tak czy siak doprowadzały mnie do obłędu. GODZINA: czwarta BLUZA GRAYSONA: włożona CZY PAMIĘTAM SEN: nie. Boże, jestem taka śpiąca. Kretyński eksperyment. CZY PAMIĘTAM ZIELONE DRZWI WE ŚNIE: nie SZCZEGÓŁOWY OPIS SNU: – GODZINA: piąta BLUZA GRAYSONA: włożona CZY PAMIĘTAM SEN: tak CZY PAMIĘTAM ZIELONE DRZWI WE ŚNIE: tak SZCZEGÓŁOWY OPIS SNU: Leżę w hamaku we wspaniałym ogrodzie, okolonym wysokim murem z cegły, pod kwitnącymi wiśniami. Widzę w murze zielone drzwi i wiem, że powinnam przez nie przejść, by kontynuować badania empiryczne. Ale moje powieki są takie ciężkie, a hamak taki przytulny, brzęczenie pszczół sprawia, że staję się senna… tak cudownie… Wrr!!! Dzwoni cholerny budzik.

GODZINA: szósta BLUZA GRAYSONA: włożona CZY PAMIĘTAM SEN: tak CZY PAMIĘTAM ZIELONE DRZWI WE ŚNIE: tak SZCZEGÓŁOWY OPIS SNU: Mimo potwornego znużenia udało mi się zasnąć dopiero minutę przed dzwonkiem budzika, dlatego sen był krótki. Wyszłam przez zielone drzwi na korytarz i popędziłam do drzwi Graysona, zamieniłam dwa słowa z Freddym, przeszłam przez próg i wylądowałam w klasie. Lekcja angielskiego, tak samo nudna jak na jawie, upiornie realistyczna. Zostałam wyrwana ze snu, zanim zdążyło wydarzyć się coś ciekawego. I co to wszystko oznaczało? Oprócz tego, że zarwałam dwie noce tylko po to, by dokładnie zaprotokołować, w którym śnie przeszłam przez jakie drzwi i kiedy? Miałam ochotę wyrywać włosy z głowy. – Hau. – Buttercup wyrosła przede mną ze smyczą w pysku, z przekrzywionym łbem. Mądry piesek: świeże powietrze to dokładnie to, czego mi było trzeba. Zamknęłam notatnik i wstałam. – Wyprowadzę na chwilę Buttercup – zaoferowałam się. – Będziesz mogła w spokoju się ubrać. – Tylko nie zabłądź znowu – rzuciła Lottie z niepokojem. – Biada, jeśli się spóźnisz – dodała mama. Ostrzeżenie przed zabłądzeniem wcale nie było takie bezzasadne, jak mogłoby się wydawać. Tutaj, w Londynie, moja zwykle bezbłędna orientacja w terenie parokrotnie totalnie zawiodła. Nie tylko dlatego, że wszystkie ulice w dzielnicy, pełne staroświeckich, klinkierowych szeregowców, wyglądały dla mnie dość podobnie (zwłaszcza kiedy padało). W dodatku wykazywałam skłonność do zwracania się po wyjściu z autobusu w złym kierunku, a kiedy chciałam wskazać północ, z niezbitym przekonaniem pokazywałam na południe. Najwyraźniej mój mózg miał trudności z przestawieniem się z półkuli południowej na północną. Ale z Buttercup u boku niechybnie znajdę drogę do domu, suczka miała wśród swoich przodków labradora retrievera, a to były świetne psy tropiące. Psina potruchtała radośnie w kierunku Kenwood Park (a przynajmniej taką miałam nadzieję). Był jasny, wrześniowy poranek, rześki wiatr zwiewał mi z twarzy włosy i mierzwił sierść Buttercup. Skręciłyśmy w uliczkę o nazwie Well Walk, skądinąd zasługującą na to miano. Pośrodku jezdni ciągnął się szeroki pas zieleni, obsadzony wysokimi drzewami, z ławkami, a nawet dwiema malowniczymi, czerwonymi budkami telefonicznymi, wyglądającymi, jakby ustawiono je wyłącznie dla turystów. Wszystkie domy po lewej i prawej stronie miały prześliczne drzwi, które równie dobrze mogły pojawić się w tajemniczym korytarzu ze snu. Chaos w mojej głowie zaczął powoli maleć. Zapiski i analizy z ostatnich dwóch nocy pozwoliły na wyciągniecie kilku ogólnych wniosków. Po pierwsze, zielone drzwi prędzej czy później pojawiały się w każdym śnie. Niekiedy musiało upłynąć trochę czasu, zanim je dostrzegłam, ale gdy to następowało, uświadamiałam sobie, że śnię, i byłam w stanie samodzielnie określić wszystkie kolejne kroki, także, na przykład, wyjść przez drzwi na korytarz. Po drugie, kiedy miałam na sobie bluzę Graysona, mogłam przechodzić przez jego drzwi, kiedy jej nie miałam, drzwi pozostawały zamknięte. Po trzecie, wszystkie drzwi w korytarzu wydawały się zamknięte. Po czwarte, wszystko wskazywało na to, że mogę śnić z najdrobniejszymi szczegółami o osobach, których nigdy nie spotkałam w prawdziwym życiu. Dziewczynę siedzącą we śnie o koszykówce na trybunach obok Florence jednoznacznie rozpoznałam następnego dnia na zdjęciu zamieszczonym na blogu Tittle-Tattle, a pół godziny później na własne oczy widziałam ją na szkolnym dziedzińcu. Z Graysonem. Była to Emily Clark, redaktor naczelna gazetki szkolnej „reflexx”. A zatem jednocześnie dziewczyna Graysona i jego przełożona, jeśli dać wiarę Secrecy. Mia, dokonawszy tego odkrycia, wpisała Emily na sam szczyt listy podejrzanych osób, mogących być Secrecy. Miało to sens, ponieważ Emily, po pierwsze, z racji pełnionej funkcji miała dostęp do wielu źródeł i informacji, po drugie, umiała pisać, a po trzecie, była blisko Graysona i Florence i niewątpliwie należała do tych osób, które pierwsze wiedziały o nowinach w domu Spencerów.

W nocy z piątku na sobotę, zgodnie z protokołem snu między godziną trzecią a czwartą, poznałam Anabel Scott, dziewczynę Arthura (a może byłą dziewczynę, pewności, zgodnie z tym, co pisała Secrecy, nie było). To spotkanie okazało się najciekawsze ze wszystkich i choćby ze względu na nie opłacił się cały ten trud. Znowu jechałam kolejką górską z filozofującym Mr Wu, co sprawiło, że ochoczo skierowałam się do drzwi i wyszłam na korytarz. Potulnie wypełniłam swą powinność i zamieniłam parę słów ze Straszliwym Freddym, a potem, bezskutecznie szarpnąwszy za drzwi Graysona – nie miałam na sobie bluzy – przeszłam się bez celu korytarzem, przyglądając się drzwiom i zastanawiając się, do kogo mogły należeć. Antykwariat Księżycowy Matthews (zamknięty) był oczywiście wejściem do snów mamy, a porośnięte bluszczem, pomalowane na błękitno drzwi z wyrzeźbionymi sowami mogły należeć do Mii, zwłaszcza że stała przed nimi doniczka z niezapominajkami, ulubionymi kwiatkami mojej siostry. Minęłam też drzwi Henry’ego, a kiedy nacisnęłam klamkę – w końcu miał to być eksperyment – ktoś odezwał się za moimi plecami. – On nigdy nie zapomina zamknąć – powiedział łagodny dziewczęcy głos. Odwróciłam się gwałtownie, przykładając rękę do bijącego mocno serca. – Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć – rzekła dziewczyna. Była niewysoka i drobna. Złociste, pofalowane włosy okalały jej twarz o regularnych rysach i spływały na ramiona, sięgając prawie do pasa. – Wyglądasz jak Wenus Botticellego – wyrwało mi się. – Tak, ale tylko wtedy, gdy stoję nago w muszli. – Tamta uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. – Cześć. Jestem Anabel Scott. Jesteś dziewczyną Henry’ego? – Eee… niezupełnie. Musiałam się hamować, żeby się na nią nie gapić! Anabel Scott stanowiła jeden z ulubionych obiektów plotek Secrecy, osobę, która – musiałam przyznać – wzbudzała we mnie nieposkromioną ciekawość. Była od stóp do głów idealna, nic dziwnego, że Arthur się w niej zakochał. Przynajmniej wizualnie stanowili perfekcyjną parę. Odwzajemniłam uśmiech, ujęłam jej wyciągniętą dłoń i potrząsnęłam, co nawet mnie wydało się dziwne. Ale mniejsza o to, powiedzmy, że śniłam grzeczny sen. Zastanowiłam się chwilę, co powiedzieć. Miło cię poznać, nawet jeśli spotykamy się tylko we śnie. To nie jesteś w Szwajcarii na studiach? A może właśnie tam leżysz sobie teraz w łóżeczku? I czy to prawda, że rozstajecie się z Arthurem? Zamiast tego wyjąkałam: – Liv Silver. Jestem… tutaj… yyy… nowa. W tym korytarzu, dodałam w duchu. Zielone oczy Anabel otwarły się szerzej. – W takim razie to ty jesteś tą dziewczyną, o której mówił Arthur… Która może nam pomóc… – Pomóc w czym? Rozejrzała się wokół ostrożnie, a ja zadałam sobie pytanie, czego się spodziewała. Że Straszliwy Freddy zakradnie się potajemnie, by uszczypnąć ją w pupę? – Właściwie nie powinnam tego mówić – wyszeptała wreszcie i przygryzła doskonale ukształtowaną wargę. – Ale w końcu to moja wina, że chłopcy znaleźli się w tej sytuacji. Niektóre zdania działają na mnie magnetycznie, obojętnie, we śnie czy na jawie. „Właściwie nie powinnam tego mówić” zdecydowanie do takich należało, zajmując drugie miejsce zaraz po „Lepiej trzymaj się od nas z daleka”. – Masz rację – odszepnęłam. – Na pewno będzie bezpieczniej, jeśli nie będziesz o tym mówić. Anabel zawahała się, na jej doskonałym czole pojawiła się drobna zmarszczka. – To ja już lepiej pójdę – rzuciłam lekko. – Miło było cię poznać. Zanim zdążyłam się odwrócić, zalała mnie potokiem słów. Boże, jakie to było łatwe. – To ja ich namówiłam zeszłego roku w Halloween, rozumiesz? – wyrzuciła z siebie. – Właściwie to miała być tylko zabawa. Nie spodziewałam się, że… – Ponownie rozejrzała się lękliwie. – Nie można go okłamać. Potrafi zaglądać głęboko w duszę i jest bezlitosny, jeśli ktoś nie przestrzega jego reguł.

Kto? Co? O kim ty w ogóle mówisz? Te i kilka innych pytań miałam na końcu języka. Zaczęłam od pierwszego. – Kto? – Dla zwiększenia efektu pochyliłam się do przodu i wyszeptałam równie tajemniczym tonem: – Kto jest bezlitosny? Potrząsnęła głową i odpowiedziała wymijająco: – Kocham Arthura, uwierz mi. Zawsze myślałam, że opowieści o wielkiej miłości to mrzonka, dopóki nie spotkałam jego… To było jak fala tsunami, która się po nas przetoczyła. Wiedziałam, że jesteśmy sobie przeznaczeni, że to facet, na którego czekałam całe życie. – Urwała i przygryzła wargę. O rany. Już bardziej melodramatycznie nie można. Abstrahując od tego, że zawsze nabierałam podejrzeń, kiedy ktoś kompletnie obcej osobie z taką otwartością opowiadał o jakże cudownym związku, to dobrze pamiętałam, że na blogu Tittle-Tattle można było przeczytać co innego. Akurat, czekała na wielką miłość, a ten jej były chłopak, Tom jakiśtam? I czy przypadkiem on już nie żył? Z piersi dziewczyny wyrwało się westchnienie. – W każdym razie powinnam była wiedzieć, że jego się nie okłamuje. – Masz na myśli Arthura? Anabel popatrzyła na mnie zaskoczona. – Nie! Mówię o nim. – Dopiero teraz zauważyłam, jak ogromne miała źrenice. Jej słowa powędrowały przez korytarz i powróciły szeptanym echem, odbite od ścian. – Ten, którego przyzwaliśmy dla zabawy. Wlepiłam w nią wzrok. – Przyzwaliście? Kogo? I dlaczego, dodałam w myślach. Anabel milczała przez chwilę, a potem wyszeptała: – Ma wiele imion. To Władca Wiatrów. Strażnik Cieni. Demon Nocy. W korytarzu wyraźnie pociemniało. Zimny ciąg powietrza owionął moje ramiona i poczułam, jak jeżą mi się cienkie włoski na karku. Nie z powodu słów Anabel, tylko dlatego, że ona wyraźnie się bała. Widziałam to w jej oczach. – On jest Władcą Snów. Akadyjczycy nazywali go Lilu. W języku sumeryjskim nazywa się Lulila, a w mitologii perskiej jego imię… – Lulila, Władca Wiatrów? – Włoski na karku powróciły do pierwotnej pozycji, a z gardła wyrwał mi się chichot; nie mogłam się powstrzymać. Anabel wpatrywała się we mnie okrągłymi oczami. – Nie możesz… nie żartuje się z Demona Nocy. – Przepraszam… – wydusiłam, próbując się uspokoić. – W takim razie powinien postarać się o jakieś bardziej przejmujące grozą imię. – Nie, nic z tego. Wybuchłam kolejną salwą śmiechu. – Lulila, no proszę cię! Przecież to brzmi jak jakaś kołysanka Teletubisiów. Strach w oczach Anabel ustąpił niewyobrażalnemu zdumieniu i jeszcze czemuś, czego nie potrafiłam zidentyfikować, bo wzrok zaćmiły mi łzy wesołości. Lulila, Władca Wiatrów – pokładałam się ze śmiechu, jakbym w życiu nie słyszała niczego bardziej komicznego. Anabel wyraźnie zmartwiała ze strachu. Wiedziałam, że moja reakcja była kompletnie nie na miejscu. Zwłaszcza że światło wypełniające korytarz pociemniało tak nastrojowo, a temperatura znacznie się obniżyła. Ale zanim zdążyłam się opanować i przeprosić Anabel, zadzwonił budzik. A ja, ciągle rechocząc, obudziłam się. Nawet teraz nie mogłam powstrzymać głośnego chichotu, aż Buttercup obejrzała się na mnie i spojrzała pytającym wzrokiem. – Wszystko w porządku, Buttercup. Załatw swoje sprawy i wracamy, to wyczeszę ci jeszcze sierść. – Zerknęłam na zegarek. – Dziś w końcu poznasz swój przyszły dom. I nową przyszywaną rodzinę wraz z przyszywanym kotem. Będziesz wyglądać jak marzenie. Przecież wszyscy muszą cię polubić.

Buttercup zatrzymała się, przekrzywiła łeb i wyglądała przy tym tak pociesznie, że na jej widok zmiękłoby serce najbardziej konserwatywnego kota na świecie, nawet papieskiego kota, jeśli papież jakiegoś miał. I wtedy suczka znienacka zaczęła szczekać na przejeżdżającego rowerzystę, który z przestrachu prawie wpadł na latarnię. Chichotałam dalej. Ten pies to prawdziwy szatan. À propos szatana: z trudem, bo z trudem, ale udało mi się wyguglować Lulilę (istniało sporo sklepów dziecięcych o tej nazwie, ale w końcu natknęłam się na listę sumeryjskich bóstw i demonów). Lulila – sumeryjski demon nocy. I to było, niestety, wszystko. A zatem mogłam dodać jeszcze jeden punkt do naukowej analizy protokołów snów – po piąte, najwyraźniej byłam w stanie śnić o rzeczach, o których nie mogłam wiedzieć.

16.

Kiedy dotarłyśmy do Ernesta, atmosfera z wielu względów była trochę napięta. Przede wszystkim przybyłyśmy spóźnione o dwadzieścia minut (jednak nie ja zawiniłam, tylko fakt, że posłuchawszy „przekonanej na siedemdziesiąt procent” Mii, wsiadłyśmy do złego autobusu). Oprócz tego Mię i mnie trawiły najgorsze przeczucia, jeśli chodzi o Lottie i Florence. – Niech no tylko spróbuje coś powiedzieć… – mruknęła groźnie pod nosem Mia. Nie uświadamiałyśmy Lottie, jak bardzo Florence wzbraniała się przed odstąpieniem jej swojego lokum, nawet mama nie bąknęła o tym ani słówkiem. Wszystkie wiedziałyśmy, że wówczas Lottie nie poszłaby z nami lub, co znacznie bardziej prawdopodobne, obstawałaby przy przeprowadzce do schowka na szczotki. – Albo krzywo spojrzy… – ciągnęła Mia. Z kolei ja popatrzyłam na Straszliwego Freddy’ego i w ostatniej chwili powstrzymałam się, by zamiast nacisnąć dzwonek, nie zakrzyknąć „Ydderf, Ydderf, Ydderf”. Dziwne, jak bardzo zżyłam się z tą grubiutką kamienną figurą przez minione noce. Prawie czekałam, aż mrugnie do mnie okiem. Odcinek od przystanku do domu pokonałyśmy biegiem, zostawiając daleko w tyle mamę oraz Lottie, które teraz zasapane wyłoniły się zza rogu. Niestety, nadeszły równocześnie z postawnym mężczyzną w sztruksowych spodniach i golfie, który nadciągnął z przeciwnego kierunku, ale z podobnym pośpiechem. Potknął się o smycz, co ani trochę nie spodobało się Buttercup: zaczęła ujadać i pieklić się, próbując capnąć zębami sztruksowe nogawki. Zrobiło się małe zamieszanie. Mia i ja usiłowałyśmy chwycić Buttercup za obrożę, co wcale nie było proste, bo suczka wiła się jak piskorz. Wyjątkowo długa smycz zaplątała się wokół Lottie oraz oplotła nogi mężczyzny, przewracając oboje, podczas gdy mama tylko stała i mało użytecznie wołała raz po raz „Niedobry pies”. W końcu udało mi się odciągnąć Buttercup za obrożę, a Lottie i nieznajomy zaczęli gramolić się z ziemi. Zderzyli się przy tym głowami, Lottie wydała z siebie okrzyk bólu, a wtedy suczka zaszczekała z wyrzutem, gotowa od nowa wszcząć kotłowaninę. – Niedobry pies – odezwała się mama słabym głosem. Mężczyzna potarł ręką czoło. – Wszystko w porządku? – zwrócił się do Lottie, co trzeba mu było zapisać na plus. Każdy inny na jego miejscu zacząłby grozić adwokatem. – Przepraszam – wydusiła z siebie Lottie, odgarniając z twarzy kosmyk brązowych włosów. – Zazwyczaj jestem bardzo grzecznym psem. Mia zasłoniła usta dłonią, by nie ryknąć śmiechem. – Yyy, to znaczy ona – wyjąkała Lottie i oblała się rumieńcem. Najwyraźniej obecność mężczyzny wywoływała u niej kolosalne zmieszanie. – To grzeczna sunia. Ja… eee… ona tylko nie lubi listonoszy. – Och, nie jestem listonoszem – zapewnił ją nieznajomy. – Jestem czarną owcą w rodzinie Spencerów, bratem Ernesta, Charlesem. A wy pewnie jesteście naszą nową rodziną. Miło mi was

poznać. Kiedy wreszcie mogłyśmy przyjrzeć mu się dokładniej, przestałyśmy się dziwić, Charles wykazywał bowiem niesamowite wręcz podobieństwo do Ernesta: ta sama barczysta sylwetka, te same niebieskie oczy, ta sama skłonność do łysiny, te same ogromne, słoniowe uszy. Nawet ich głosy brzmiały podobnie. Po kolei uścisnął nasze dłonie, a my przedstawiłyśmy się z imienia i zapewniłyśmy, że również jest nam bardzo miło. Lottie, kiedy przyszła kolej na nią, zaczerwieniła się jeszcze bardziej i oświadczyła, że nazywa się Tollie Hastlwuber i jest okiepunką do ciedzi. – Albo coś w tym stylu – mruknęła mama. Wymieniłyśmy z Mią zaniepokojone spojrzenia. Co się działo z Lottie? Nie mogłyśmy uwierzyć własnym uszom, kiedy nasza „okiepunka” zaczęła zdradzać swe, dotąd nam nieznane, rodzinne tajemnice. – Ja też byłam kiedyś czarną owcą w rodzinie – pośpieszyła z wyjaśnieniem. – Ale potem kuzynka Franciszka zakochała się w swojej sprzątaczce i od tamtej pory to ona była czarną owcą. Aż zmienił ją kuzyn Basti, bo przerobił swój hotel na swingers klu… – Może w szczegóły zagłębimy się innym razem – mama wpadła jej w słowo i energicznie nacisnęła przycisk dzwonka. – W końcu musimy poprzesuwać całą masę mebli… Och, witaj, kochanie! Wybacz spóźnienie. Powstało nie z mojej winy. – Wsiadłyśmy do błego zołzobusu – wyjaśniła Lottie z promiennym uśmiechem, którego adresatem nie był jednak Ernest. Powoli zaczynałam rozumieć, co tu się wyprawia. – Coś mi się zdaje, że mamy odpowiedniego kandydata do projektu „Jak wyswatać Lottie” – wyszeptałam do siostry, kiedy wchodziłyśmy. – Łysa czarna owca wyraźnie przypadła jej do gustu. – Tak, ewidentnie – odszepnęła Mia. – Zamierzam go zaraz wybadać. I zrealizowała swój zamiar, z najsłodszym uśmiechem zadając jedno niedyskretne pytanie po drugim, jak nie bezpośrednio Charlesowi, to komuś z rodziny. Na koniec dnia wyszło na to, że odwaliłyśmy kawał dobrej roboty. Przede wszystkim doprowadziłyśmy do wzajemnego oswojenia się zwierzęcej części rodziny, czyli Spota i Buttercup, co po niechlubnym występie suczki okazało się niespodziewanie proste. Zwierzaki początkowo przez dłuższą chwilę mierzyły się wzrokiem – Spot wyniośle ze swojego miejsca na kanapie, Buttercup nieco bojaźliwie, przyciśnięta do nogi Lottie – po czym postanowiły ignorować się przez resztę dnia. Spotowi wychodziło to znacznie lepiej niż suczce, która co rusz posyłała nieufne spojrzenia w stronę kanapy i przez większość czasu nie odstępowała nas na krok. A kroków tych było całkiem sporo, ponieważ musieliśmy przemieścić odczuwalne czterdzieści ton mebli i pudeł z prawej strony na lewą, z góry na dół, a na koniec jeszcze w poprzek. W tym czasie poznałyśmy z pięćdziesiąt odcieni bieli i wybrałyśmy te o najpiękniejszych nazwach („Stare koronki” dla Lottie, „Królewna Śnieżka” dla Mii oraz „Biel morskiej muszli” dla mnie), przy czym Florence okazała się doradczynią o wyjątkowym wyczuciu stylu, Grayson zaś daltonistą („Robicie sobie jaja? Przecież te wszystkie farby są białe!”). Ponadto sporządziłyśmy wyczerpujące dossier brata Ernesta: Charles miał trzydzieści dziewięć lat, był bezdzietny i od dwóch lat rozwiedziony. Ceną, jaką zapłacił za rozwód z „chciwym dragonem Eleanor”, były: letni dom na południu Francji, jaguar i sporo nerwów. Zmarszczka między brwiami również szła na konto Eleanor, tak przynajmniej twierdziła Florence. Charles grał w tenisa, zasilał konto fundacji WWF, lubił koncerty muzyki klasycznej na powietrzu oraz twórczość grupy Lambchop. À propos Lambchop: czarną owcą w rodzinie, ku naszemu rozczarowaniu, nazywano go nie dlatego, że nocami malował sprejem graffiti na ścianach podziemnych przejść, ewentualnie palił tudzież uprawiał marihuanę, albo czym tam jeszcze zajmują się zwykle czarne owce. Nie, Charles w przeciwieństwie do trójki starszych braci nie ukończył prawa ani nie zajął się polityką. Zamiast tego prowadził gabinet dentystyczny w Islington. (Słowo „wybadać” zaraz nabrało całkiem innego znaczenia). W pewnym sensie byłyśmy z Mią trochę rozczarowane. Weterynarz stanowiłby świetną partię, dentysta już niekoniecznie, musiałyśmy więc odjąć mu punkty za sympatię. Dentyści nie pachnieli zbyt przyjemnie… Ale nie tylko Charles został poddany wścibskiemu przesłuchaniu, również i Lottie zasypano

gradem osobliwych pytań, gdyż Florence najwyraźniej miała jakiś problem z narodowością naszej niani i bardzo zależało jej na sprawdzeniu, czy wśród jej przodków znajdowali się naziści. A jeśli tak, to czy czuje się winna i jak sobie z tym radzi? Mia najchętniej spoliczkowałaby Florence za te pytania, ale Lottie oznajmiła, że o ile wie, wszyscy naziści w rodzinie polegli w czasie drugiej wojny światowej. Florence chwilowo zadowoliła się tą odpowiedzią. Jeśli chodzi o kwestię połączenia rodzin i związaną z tym zmianę sytuacji mieszkaniowej, to wydawała się z nimi pogodzona. W każdym razie nie uskarżała się już, nie zanosiło się też na histeryczne ataki. Czułam się poniekąd rozczarowana z tego powodu. Florence podobała mi się znacznie bardziej, kiedy traciła panowanie nad sobą. Oczywiście mama i tym razem nie szczędziła obciachowych uwag. Stosownie zaczekała z nimi do obiadu, aby na pewno trafiły do wszystkich uszu. – Jakie to miłe z twojej strony, że dziś wieczorem zabierasz Liv na prywatkę. – Patrzyła promiennie na Graysona. Brakowało tylko, by poklepała go po policzku. – Zawsze powtarzam, że w waszym wieku spędzanie w domu sobotniego wieczoru usprawiedliwia tylko czterdziestostopniowa gorączka wymagająca leżenia w łóżku… Bardzo się cieszę, że ta jej egzystencja szarej myszki wreszcie dobiegła końca. – Yyy… – Grayson wyraźnie nie wiedział, co powiedzieć. Łypnął w moją stronę, a ja nie mogłam powstrzymać złośliwego uśmieszku. – Mamo, wydaje mi się, że nie jesteś na bieżąco. Nie wprawiaj Graysona w zakłopotanie. On mianowicie wolałby, żebym dziś wieczorem nie poszła na tę imprezę. Ernest odłożył łyżkę. – Co proszę? Grayson wsunął do ust kawałek chleba i mruknął coś niezrozumiale. Było mi go trochę żal, ale sam się prosił. – Nonsens, myszko – odparła mama. – Przecież to jemu zawdzięczasz, że w ogóle zostałaś zaproszona. Nieprawdaż, Graysonie? Chłopak przełknął ślinę. – No tak, zgadza się, ale… ja… ekhem. – Rzucił krótkie spojrzenie w moim kierunku, po czym w końcu zebrał się w sobie i ciągnął dalej, już bez jąkania: – To są szalone imprezy, często alkohol leje się strumieniami, no i, ponieważ Liv ma dopiero piętnaście lat, pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli zostanie w domu… Ach! Ale wymyślił… – Za trzy tygodnie skończę szesnaście – żachnęłam się. – Naprawdę? Nie wyglądasz. – Grayson! – Ernest posłał mu pełne wyrzutu spojrzenie. Ja również. Co to niby miało znaczyć, że nie wyglądam? – Rozumiem, o co mu chodzi – oznajmiła mama. – To odpowiedzialny chłopiec i chce tylko ochronić Liv. – Zwróciła się do swego przyszłego pasierba: – Ale to nie jest konieczne, skarbie. Możesz się bawić na prywatce, Liv sama potrafi na siebie uważać. – Przechyliła się do Ernesta i wyszeptała tak głośno, że każdy przy stole ją usłyszał: – Czasem myślę, że aż za dobrze. W jej wieku miałam już wszystko za sobą: pierwsze upojenie alkoholem, pierwszego jointa, pierwszy seks. Liv pod tym względem jest lekko opóźniona. Powoli zaczynam się martwić, że wrodziła się w ojca. On w całym swoim życiu nie zrobił niczego lekkomyślnego. No, może z wyjątkiem jednego: poślubienia mnie. – Zaśmiała się. Ernest zawtórował jej, sprawiał jednak wrażenie lekko skonsternowanego, podobnie jak Charles, z tym że ten ostatni wyglądał, jakby odczuwał ulgę, że to nie on jest przedmiotem dysputy. – Słyszałeś – odezwałam się do Graysona. – Mama jest zdania, że twoi znajomi nie mogą być szczególnie groźni. Nawet jeśli po nocach odprawialiby czarne msze na cmentarzu. Być może sugerowała mi to wyobraźnia, ale wydało mi się, że Grayson lekko pobladł. Zacisnął usta, odsunął krzesło i wstał. – To ja idę przestawiać meble. – Jeśli Grayson nie ma ochoty pilnować Liv, ja mogę go w tym wyręczyć – zaoferowała się

Florence, kiedy jej brat, rzuciwszy mi ponure spojrzenie, wyszedł z jadalni. – Ja też wybieram się na imprezę u Arthura, zaraz po spotkaniu komitetu organizacyjnego w sprawie balu. Nie zdążyłam się żachnąć, ponieważ na hasło „bal” mama zastrzygła uszami. Florence, uradowana jej zainteresowaniem, zaczęła zachwalać imprezę i uroczyste stroje w płomiennych kolorach jako najbardziej romantyczny dzień w roku. Bal był szczytowym wydarzeniem w życiu każdego adepta Frognal Academy, ale – i w tym momencie przez twarz przemknął jej nikły, lecz jednoznaczny uśmiech złośliwej satysfakcji – niestety, jaka szkoda, tylko dla uczniów wyższego szczebla. Mama wyglądała, jakby za chwilę miała rozpłakać się z rozczarowania. – Młodsi uczniowie mogą iść na bal wyłącznie w towarzystwie starszego partnera. – Głos Florence wręcz ociekał ubolewaniem. – Pech chce, że Grayson idzie już z Emily. Mama westchnęła. – Jednak przy odrobinie szczęścia może mogłabym znaleźć dla Liv kogoś odpowiedniego… – dodała po chwili Florence. No tak, to przewidziała już Persefona. A mama oczywiście pakowała się prosto w sidła. – Naprawdę? – zawołała z przejęciem, a ja widziałam, że w duchu już wybierała dla mnie suknię. – Liv, myszko, to byłoby cudowne! – Hm, trudna sprawa… Brat Emily, Sam, jest jeszcze wolny… – Florence zmarszczyła czoło, jakby naprawdę łamała sobie głowę. – Może uda mi się namówić go, żeby zaprosił Liv. Właśnie, Sam. A właściwie Pryszczaty Sam, jak nazywała go Persefona. – Ale oczywiście niczego nie mogę obiecać. Och, coraz lepiej. Zaraz się okaże, że trzeba na kolanach błagać Pryszczatego Sama, a może jeszcze przekupić, żeby wziął mnie na bal. – To mi wygląda na koszmarną imprezę – powiedziałam z naciskiem. – Wyjaśnijmy sobie jedno: prędzej poddam się leczeniu kanałowemu bez znieczulenia, niż pójdę na ten bal. – Liv! – zawołała mama, a urażona Florence uniosła brwi i mruknęła coś o lisie i kwaśnych winogronach. – Przeżyłam już kiedyś leczenie kanałowe bez znieczulenia – oznajmiła Lottie. – Uwierz mi, nie chciałabyś tego. – Leczenie kanałowe bez znieczulenia? – powtórzył z niedowierzaniem Charles, a Lottie potwierdziła skinieniem głowy. – Wujek Kurt jest dentystą. Złym dentystą, skąpiradłem i sadystą. – I zerknąwszy kątem oka na Florence, dodała szybko: – Ale mimo to nie jest nazistą. – Chyba nieszczególnie lubi pani stomatologów? – W głosie Charlesa pobrzmiewał wyraźny żal. – Skoro ma pani tak złe doświadczenia. Lottie zaczerwieniła się odrobinę. Zaczęła karkołomnie przekręcać sylaby, bełkocząc coś o „kucernikach”, „mostotologach” i „samochistach”, ale na szczęście Buttercup trąciła ją pyskiem i uratowała przed najgorszym. Podczas posiłku suczka schowała się pod stół i nie odrywała zalęknionego spojrzenia od śpiącego kocura, teraz jednak wyraźnie chciała pomóc Lottie wybrnąć z tarapatów, przypominając o zaległym spacerze. Niania skorzystała z okazji, zamknęła usta i chwyciła za smycz. Z pewnością uznała, że świeże powietrze dobrze jej zrobi. Chluśnięcie odrobiną zimnej wody w twarz dałoby podobny efekt. Florence z namysłem odprowadziła ją wzrokiem. – Uważam, że ma dziwny akcent, nawet jak na Niemkę – powiedziała tak cicho, że Lottie (miejmy nadzieję) nie mogła jej usłyszeć. – Jakiej właściwie rasy jest wasz pies? Otworzyłam usta, żeby stanąć w obronie akcentu Lottie (nie miała mianowicie żadnego, chyba że akurat przekręcała wyrazy) oraz wymienić wszystkie rasy, które (przypuszczalnie) występowały wśród przodków Buttercup (a była to długa lista), ale w słowo wpadła mi Mia. – Buttercup to entlebucher, pies sferyczny – wyjaśniła bez mrugnięcia okiem. – To bardzo rzadka i cenna rasa szwajcarskich psów pasterskich. Drepcząca za Lottie Buttercup odwróciła się na te słowa, wyglądając przy tym tak rzadko, drogocennie i pociesznie, jak to tylko możliwe. Czekająca przy drzwiach Lottie również.

– Wspaniałe psy – skomentował entuzjastycznie Charles. Mia pochyliła się nad talerzem i mruknęła, na szczęście nie tak głośno jak mama: – I tak wolimy weterynarzy.

17.

Willa rodziców Arthura odpowiadała dokładnie wyobrażeniom, jakie początkowo miałam o domu Ernesta: przesuwna brama z monitoringiem, ogród przypominający park, kolumienki przy wejściu, które równie dobrze mogłyby zagrać jedną z ważniejszych ról w Przeminęło z wiatrem, oraz – bez jaj! – fontanna w holu. Trudno było wyobrazić sobie, że ktoś tu po prostu mieszkał. – Wygląda jak prywatna klinika dla dzieci milionerów uzależnionych od narkotyków – szepnęłam do Graysona. – Właściwie jest w tym trochę racji – przyznał chłopak. – Tyle że narkotyków i alkoholu jest tu pod dostatkiem. – Mama byłaby zachwycona – odparłam. – Tak, na pewno. – Grayson potarł czoło. – Jest trochę inna niż większość matek, prawda? – Owszem, już to zauważyłeś? Nawiasem mówiąc, miło, że ze mną rozmawiasz. – W czasie jazdy tylko chmurnie gapił się w przestrzeń. Kiedy wsiadłam do samochodu, zdobył się na „cześć”, ale poza tym z jego ust nie padło ani jedno słowo. Wzruszył ramionami. – Tak czy siak, już tego nie zmienię. Jesteś tu, choć cię ostrzegałem. – Tak – potwierdziłam z zadowoleniem. Przedtem, w samochodzie, ogarnęło mnie takie znużenie, że obawiałam się, iż przysnę w jego obecności. Nocne studia empiryczne i przesuwanie mebli mocno nadwątliły moje siły. W tej chwili znowu byłam w miarę przytomna i gotowa na odkrycie tej czy innej tajemnicy. Drzwi otworzył nam młody, wyraźnie zestresowany mężczyzna. – Prywatka młodzieży odbywa się w części z basenem – zakomunikował i skierował nas w stronę bocznego korytarza. Grayson poinformował mnie, że ów młodzieniec był prywatnym sekretarzem ojca Arthura, który tego wieczoru również wydawał nieduże przyjęcie. (To znaczy, ojciec wydawał, nie sekretarz). Przy czym w przypadku Hamiltonów słowo „nieduże” niosło za sobą zapewne nieco inne znaczenie. Przykładowo „mały” basen miał co najmniej piętnaście metrów długości, a część budynku, w której się mieścił, była większa niż jakiekolwiek domostwo spośród wszystkich, w których dotychczas mieszkałam. Duża ilość szkła sprawiała, że człowiek czuł się nieco onieśmielony. Nie było to odpowiednie miejsce na rzucanie kamieniami. Przy krótszej ścianie znajdował się bar, zaopatrzony tak doskonale, że równie dobrze mógłby stać w jakimś pubie. Basen był przepięknie oświetlony, ale chociaż woda naprawdę wyglądała nęcąco, nikt w nim nie pływał. Może jednak należało trochę poczekać. Na miejscu zgromadził się już spory tłumek, a niektórzy tańczyli tak blisko krawędzi basenu, że co poniektórzy prędzej czy później powpadają do wody i będą musieli pływać. Atmosfera była w każdym razie fantastyczna. Na widok niektórych dziewczyn w obcisłych sukienkach i butach na wysokich obcasach na sekundę zawahałam się, czy mam uznać, że ubrałam się nie dość elegancko, i zafundować sobie malutki kompleks niższości, potem jednak, Bogu dzięki,

zauważyłam kilka innych osób w dżinsach i T-shirtach i odetchnęłam z ulgą. Jak na siebie byłam nieźle odsztyftowana: granatowa koszulka miała głębokie wycięcie, a nowe dżinsy, kupione w Zurychu, kiedy tata zarządził jeden z tych szczodrobliwych dni, leżały idealnie. Poza tym miałam na ustach błyszczyk, na rzęsach tusz, pod oczami korektor mamy, a we włosach maleńką spinkę z motylkiem, którą dostałam od Mii, bo jej samej wydała się zbyt kiczowata. – Tam są Arthur i Jasper – powiedziałam. Musiałam prawie krzyczeć, bo imprezowa muzyka i gwar w pomieszczeniu z taką ilością szkła tworzyły akustyczną katastrofę. – Dlaczego Jasper unosi do góry kciuk i dziwnie się szczerzy? – Bo sądzi, że dokonałem cudu i przyprowadziłem cię mimo oporu twojej mamy – odparł Grayson, podczas gdy Arthur i Jasper przeciskali się w naszą stronę przez tłum tańczących. – Możesz po prostu powiedzieć: nie. – Chwycił mnie za ramię i spojrzał na mnie z naciskiem. – Słyszysz, Liv? Po prostu powiedz, że się nie zgadzasz. – Ale na co? – zapytałam, lecz Arthur i Jasper już byli przy nas. – Mała Liz! W rozpuszczonych włosach i bez okularów. Wow! – Jasper patrzył na mnie promiennie. – Dobra robota, Grayson! – dorzucił i podniósł rękę, pewien, że tamten przybije piątkę. Jednak Grayson tylko uśmiechnął się z przymusem. Dłoń zaś nadal trzymał mocno zaciśniętą na moim przedramieniu. – Jak to miło, że mimo wszystko udało ci się przyjść, Liv – powiedział Arthur. Bez szkolnego ubrania wyglądał jeszcze lepiej niż zwykle, o ile było to w ogóle możliwe. Klasyczny posąg dłuta Michała Anioła, tyle że nie nagi, a w dżinsach i przylegającej czarnej koszulce polo. – Przecież po… – zaczęłam, ale Grayson nagle wpadł mi w słowo. – Nie było łatwo przekonać jej mamę – skłamał, jeszcze mocniej ściskając mnie za ramię. – Musiałem obiecać, że odstawię ją do domu o jedenastej. – Eee… – Próbowałam ukryć konsternację. – No cóż, lepsze to niż nic – odparł lekko Arthur. – Jesteście głodni? Ojciec też urządza dziś przyjęcie, świętuje podpisanie jakiegoś kontraktu. Załatwiłem dla nas trochę jedzenia z cateringu. Sushi, paszteciki z nadzieniem i babeczki malinowe. – Niewiele brakowało, a dostalibyśmy też niezłą rudą kelnerkę – odezwał się Jasper. – Ale ojciec Arthura zgarnął ją dla siebie… Hej, Henry idzie. Wzięłam głęboki wdech, by przygotować się na jego przyjście. Już sama wzmianka o nim sprawiła, że na moment zamarło mi serce. I nic nie pomogło, że wyglądał, jakby włosy wysuszyło mu tornado o sile dwunastu stopni w skali TORRO. Krępował mnie fakt, że we śnie trzymaliśmy się za ręce, choć jego zachowanie nie dawało najmniejszych przesłanek do zakładania, że mógłby śnić choć w przybliżeniu coś podobnego. W szkole udawaliśmy, że się nie zauważamy, to znaczy on naprawdę mnie nie zauważał, ja zaś udawałam. – Rany, chłopie, miałeś być już dwie godziny temu – powiedział Jasper. – Tak, wiem. – Henry zatrzymał spojrzenie na dłoni Graysona, ściskającej moje przedramię. Grayson drgnął i puścił mnie, jakby dopiero teraz spostrzegł, że przez cały czas odcina mi dopływ krwi. – Przepraszam – odparł Henry. Miał ciemne cienie pod oczami. – Nie mogłem wyrwać się z domu. Normalny weekendowy kryzys rodzinny. Odprawili z Graysonem swój tradycyjny, dziecinny rytuał złożony z klaskania, klepania i zaczepiania palcami i twarz mojego przyszywanego brata odprężyła się nieco na moment. – Wszystko w porządku? – dopytywał się współczująco Arthur. Henry skinął głową, ale wyraźnie było widać, że woli pominąć szczegóły. – Cześć, serowa panienko – powiedział zamiast tego i uśmiechnął się do mnie. – Jednak przyszłaś? – Tak, moja okropnie surowa matka w drodze wyjątku pozwoliła mi wyjść wieczorem z domu – wyjaśniłam, łypiąc z boku na Graysona. – Ale tylko do jedenastej – dodał tamten bez zmrużenia oka. – O kurczę! – Jasper pokazał rudowłosą dziewczynę w niebieskiej sukience z odsłoniętymi ramionami, tak krótkiej, że właściwie mogła uchodzić za kostium kąpielowy. – Kto zaprosił

Madison? A więc to była eks Jaspera. Stała przyklejona do jakiegoś chłopaka przy krawędzi połyskującego turkusem basenu i śmiała się bardzo głośno. – Madison przyszła z Nathanem – oświadczył Arthur. – Musisz być teraz bardzo silny, Jasper. Przywitam się z nimi, dobra? Zaraz wracam. – Phi – prychnął Jasper, obserwując, jak Arthur podchodzi do tamtych. – Mam to gdzieś. Wkurza mnie tylko to, że Madison zachowuje się tak, jakby to ona dała kosza mi. A przecież oczywiście było odwrotnie. – Oczywiście – mruknął Grayson. – Chodzi mi o to… Nathan! Halo? Dlaczego Madison próbuje wzbudzić we mnie zazdrość akurat z pomocą tego krasnala ogrodowego? U mnie, Jaspera Granta! Czy ona nie wie, że widziałem go pod prysznicem? Guzik prawda, że jaki nos, taki… Spójrzcie tylko na ten kinol i porównajcie go z jego malutkim… – Ależ, Jasper, przecież trzymamy twoją stronę – wpadł mu w słowo Henry. Jasper niespodziewanie zmienił ton z obrażonego na przesłodzony. – Szkoda tej Madison, serio. Prawda, mała Lizzy? – Nie odrywając wzroku od byłej dziewczyny, objął mnie ramieniem. – Najpierw miesiącami łazi za mną i pisze górnolotne listy miłosne, a potem, ledwie ze sobą skończyliśmy, rzuca się na szyję innemu. Z czystej desperacji. – Z każdym słowem przysuwał się do mnie bliżej, aż w końcu jego usta niemal muskały moje ucho. – Nawiasem mówiąc, ładnie pachniesz. – Zostaw ją w spokoju, Jasper – rzucił Grayson, ale tamten zignorował go. – Co to za perfumy? – wyszeptał mi do ucha. – Doprowadzają mnie do szaleństwa. – Najwyraźniej tak. Zwłaszcza że żadnych nie użyłam. Uwolniłam się z jego uchwytu, ponieważ jednak Madison nadal zerkała w naszym kierunku, zrobiłam to łagodniej, niż uczyniłabym to w innych okolicznościach. – Napijesz się czegoś? – zwrócił się do mnie Jasper i rozpromienił się, kiedy przytaknęłam. – Wykreuję dziś dla ciebie nowego drinka. Nazwę go Sweet Liz, na cześć najsłodszej blondynki w tym pomieszczeniu. Henry parsknął z uciechą. – Ona ma na imię Liv. L.I.V. I ma dopiero piętnaście lat, Jas – żachnął się poirytowany Grayson. – Więc nie będziesz ani podawał jej alkoholu, ani wykorzystywał do wzbudzenia zazdrości u Madison. A w ogóle… – Idź lepiej do tej swojej Emily i nie psuj zabawy – wpadł mu w słowo Jasper. Wskazał na dwie dziewczyny: przez szeroko otwarte przesuwane drzwi właśnie wchodziły Florence i szczupła szatynka z włosami do ramiona, Emily Clark, redaktor naczelna gazetki szkolnej. Z ciekawości stanęłam na palcach, żeby lepiej widzieć. Florence prezentowała się wspaniale. Błyszczące pukle opadały na luzacką skórzaną kurtkę, którą włożyła do krótkiej spódnicy i kozaków. Emily była wyższa od niej co najmniej o głowę, miała poważną fryzurę, a w czarnym żakiecie i spodniach w tym samym kolorze wyglądała jak starsza siostra Florence – przypominała studentkę, która śmiertelnie poważnie traktuje naukę. Albo akwizytorkę, która chce ci wcisnąć ubezpieczenie. Nasze podejrzenia, że autorką blogu Tittle-Tattle mogła być Emily, wypływały głównie z faktu, że w ciągu ostatnich trzech lat ani razu nie zamieszczono na nim żadnej wrednej wzmianki na jej temat, pomijając jeden wpis traktujący o nietwarzowych kaskach jeździeckich oraz drobne uszczypliwości z powodu jej dobrych stopni. Ale słowo „kujonka” mogło uchodzić za wyrafinowany i zawoalowany komplement, rodzaj samochwalstwa, a zdjęcie przedstawiające Emily w siodle w stroju jeździeckim nie było ani trochę niekorzystne. Przypuszczalnie to właśnie ona była jedyną osobą na świecie, która w kasku do jazdy konnej nie wyglądała jak kretynka. – Czyżby emancypantka Emily była u fryzjera? – rzucił Jasper. – I na ustach ma szminkę? – Gwizdnął cicho przez zęby. – Naprawdę musi być w tobie zakochana na zabój, Grayson. Jakby na potwierdzenie jego słów Emily uśmiechnęła się i pomachała w naszą stronę. Florence odwróciła się do przygarbionego, ciemnowłosego chłopaka, którego liczne krosty na

twarzy były widoczne z daleka nawet w przyćmionym świetle. O Boże! To Pryszczaty Sam, na bank. Chłopak wodził wokół wzrokiem, jakby kogoś szukał. Florence pewnie właśnie zaoferowała mu sto funtów, żeby poszedł ze mną na bal, a on chciał się przekonać, czy to nie za mało. Miałam niemal pewność, że mama gotowa byłaby jeszcze dopłacić, byleby zobaczyć swoją córkę w wiktoriańskiej sukni. Schowałam się za Graysonem. – Można odnieść wrażenie, że Emily stoi na balkonie pałacu Buckingham, tak miłościwie się uśmiecha i kiwa ręką – powiedział Henry. – Myślę, że marzy, by podszedł do niej jej książę. Grayson westchnął głęboko, a Jasper dał mu sójkę w bok. – No idź już. My już tu przypilnujemy Liz. – Liv! – Przecież mówię. – No dobra. Zaraz wracam – rzucił w przestrzeń Grayson, odwrócił się i podszedł wolnym krokiem do Emily. W trójkę przyglądaliśmy się, jak się z nią wita. – Kategoria: niezobowiązujący buziak w policzek – skonstatował Henry. – Dokładnie taki sam daję na powitanie ciotce Gertrudzie – podsumowałam. (I zawsze wstrzymuję przy tym oddech, bo ciotka zalatuje mokrym psem i lakierem do włosów). Emily wyraźnie nie chciała zadowolić się buziakiem à la ciotka Gertruda. Łypnęła w naszym kierunku, potem zarzuciła Graysonowi ręce na szyję i przyciągnęła chłopaka do siebie, by uszczęśliwić go filmowym pocałunkiem z języczkiem. – Uuu – odezwał się przeciągle Jasper, a Henry skomentował: – No to po szmince. – Ona tylko nie chce, by ktoś pomyślał, że śmierdzi od niej mokrym psem – dorzuciłam. – Między nami: uważam, że od niej zawsze jedzie końską stajnią – wyszeptał Arthur, który zbliżył się do nas niezauważenie. – Sianem, skórą i końskim nawozem… Tylko nie mówcie tego Graysonowi. Zwłaszcza że ona zaczyna powoli żywić większą namiętność do niego niż do tej swojej szkapy. – Szkapa, jakkolwiek by to brzmiało, nazywa się Conquest of Paradise – uzupełnił Henry, a ja nie musiałam na niego patrzeć, by wiedzieć, jaką miał minę. Z trudem opanowałam chichot. Emily i Grayson wciąż się całowali, aż w końcu zrobiło się niezręcznie tak się na nich gapić. – Może powinni poszukać sobie wolnego pokoju – mruknął Jasper. Henry i Arthur wymienili krótkie spojrzenia. – Ekhem… Liv, chcesz zobaczyć kino i archiwum filmowe? – zapytał nagle Arthur. W ciągu sekundy oprzytomniałam i maksymalnie się skoncentrowałam. Czy to już? Czy teraz dowiem się, dlaczego Grayson tak bardzo zabiegał, żebym nie pojawiła się na tej imprezie? Jasper, Arthur i Henry sprawiali wrażenie tak samo spiętych jak ja. Wpatrywali się we mnie z wyczekiwaniem, wręcz czyhali na moją reakcję. „Po prostu powiedz: nie”… Nie zapomniałam o słowach Graysona. – Tak – odparłam z naciskiem. – Bardzo chętnie.

18.

Dopiero w korytarzu do głównego budynku zdałam sobie sprawę, jak ogłuszająco głośno grała muzyka. Kiedy zostawiliśmy za sobą dudniące basy, a na wypolerowanej granitowej posadzce rozbrzmiewały tylko nienaturalnie donośnie nasze kroki, wciąż piszczało mi w uszach. Obejrzałam się za siebie. – A gdzie się podział Jasper? – Zmiksuje nam kilka drinków i zaraz przyjdzie. Tędy. Dotarliśmy do końca korytarza i skręciliśmy do holu z pluskającą sobie w spokoju fontanną. Nikogo nie było widać, ale skądś dochodził stłumiony gwar rozmów i dźwięki fortepianu. – Kino i archiwum mieszczą się w podziemiach – wyjaśnił Arthur i otworzył drzwi. Naszym oczom ukazały się schody prowadzące w dół. Moje stopy odruchowo wrosły w ziemię. – Może to nie najmądrzejszy pomysł, żeby schodzić do lochów z dwoma obcymi facetami, co, Liv? – Henry przystanął obok mnie i przyglądał mi się z boku, jak zwykle kpiąco unosząc do góry jedną brew. Dziwne, ale pomyślałam dokładnie to samo (i moje nogi najwyraźniej też). Czy zaledwie kilka godzin temu mama nie wyraziła obawy, że w życiu nie popełnię żadnego lekkomyślnego czynu, podobnie jak mój ojciec? Ha, akurat! Ale, jak mawiał Mr Wu, „kto się długo zastanawia nad jednym krokiem, ten przez całe życie stoi na jednej nodze”. Ruszyłam przed siebie. – A czego miałabym się bać? – zapytałam z najsłodszym ze wszystkich niewinnych uśmiechów. (Nawiasem mówiąc, numer z brwią też miałam opanowany, i to dość dobrze, ale wolałam zachować go na później. Z mimicznymi sztuczkami tego rodzaju trzeba było obchodzić się ostrożnie, w przeciwnym razie szybko traciły swą moc). – To nie żadne lochy, a my nie jesteśmy obcymi facetami. – W głosie Arthura pobrzmiewała lekka uraza i rzeczywiście, kiedy zeszliśmy na dół, słowo „lochy” wydało mi się zupełnie nieodpowiednie. Dzięki szeregowi luksusowych lamp i kinkietów było tu jasno jak w dzień, a podłogę korytarza, który ze względu na liczne drzwi przypominał ten ze snu, wyściełały kosztowne dywany. – Cóż, ściany są tu naprawdę grube. Nikt nie usłyszy twoich krzyków – Henry nie odpuszczał. Rozmyślnie nonszalancko wzruszyłam ramionami i zacytowałam na głos kolejne z obfitego skarbca przysłów Mr Wu: – Ale jeśli latawiec chce wzbić się w powietrze, musi polecieć pod wiatr. Poza tym znam kung-fu. Henry roześmiał się, a Arthur otworzył ciężkie drzwi na końcu korytarza. – Zapraszam do środka! – oznajmił i z szerokim gestem przepuścił mnie przodem. Zauroczona wpatrywałam się w obite czerwonym aksamitem kinowe fotele, po co najmniej

dziesięć w każdym rzędzie. Po obu stronach biegły schody, wyłożone czarną, miękką wykładziną. Szaleństwo: ci ludzie naprawdę mieli w piwnicy prawdziwe kino! Kiedy Arthur przekręcił włącznik przy drzwiach, salę zalało łagodne światło niezliczonych maleńkich, przypominających gwiazdy punktowych lampek, spływające z pokrytego czarną tapetą sufitu. Przenikliwy krzyk odbił się echem od ścian. Spojrzałam odruchowo w kierunku głośników, wrzask bowiem zabrzmiał jak żywcem wzięty ze Strasznego filmu. Zza jednego z ostatnich rzędów wyłoniły się dwie głowy. Jedna męska, dystyngowana, siwowłosa; druga damska, ozdobiona drogą, jednakże w tym momencie nieźle potarganą fryzurą zrobioną na Bond Street. – Ach, pani Kelly. I sir Braxton. Proszę sobie nie przeszkadzać – odezwał się uprzejmie Arthur i niczym się nie przejmując, drugi raz przekręcił włącznik, sprawiając, że wygwieżdżone niebo rozjarzyło się niczym supernowa, a wnętrze zalało oślepiające światło. – Pójdziemy sobie za jakieś pół godziny. Tak pi razy oko. – Jasna cholera – burknął mężczyzna i zaczął gorączkowo doprowadzać swoją garderobę do porządku. Nie minęło nawet kilka sekund, a już zbiegał w pośpiechu po schodach, nie dopinając nawet koszuli. Nie zdążyłam usunąć się na bok, a on potrącił mnie z impetem pociągu wjeżdżającego na stację. Gdyby nie Henry, niechybnie bym się przewróciła. – Cham – rzuciłam. Rozumiałam wprawdzie przyczynę jego gwałtowności, ale nie musiał od razu traktować mnie jak odbojnik. – Masz na myśli mnie? – Henry roześmiał się cicho i odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów, zanim mnie puścił. Starałam się dalej oddychać normalnie. W żadnym razie nie mógł zauważyć, że jego bliskość wytrącała mnie z równowagi. Nieszczęsnej kobiecie doprowadzenie stroju do ładu zajęło nieco więcej czasu. Kiedy w końcu purpurowa na twarzy zeszła po schodach, nie odrywała wzroku od podłogi. – Miło znów panią widzieć, pani Kelly – powiedział Arthur, kłaniając się lekko, kiedy przemykała obok nas. Nie zważając na buty na obcasach, galopowała niczym mistrzyni olimpijska. – I proszę pozdrowić ode mnie męża, o ile również jest obecny na przyjęciu. Pani Kelly odmaszerowała sztywno, jakby nie słyszała jego słów. – To było nikczemne – skomentował Henry. – Sir Braxton mógł jednak na nią zaczekać – odezwałam się współczująco. – Taa. – Arthur zamknął drzwi na korytarz i przyciemnił światło. – Dżentelmeni to wymierający gatunek, jak mawia moja babka. Ale na czym to stanęliśmy? Ach tak. – Uśmiechnął się do mnie. – Więc jak ci się podoba kino? Natychmiast odzyskałam koncentrację. – Jest super – przyznałam ostrożnie i pogładziłam miękki aksamit podłokietnika. Tylko po co tu przyszliśmy? – Mógłbym puścić jakiś horror z lat pięćdziesiątych – zaproponował Arthur. Wciąż stał przy drzwiach z rękami w kieszeniach spodni. – Wprawdzie nie są ani trochę straszne, ale jeśli wierzyć temu, co powtarza mój ojciec, pod względem kinematograficznym niezwykle wartościowe. Co preferujesz, Liv? Zombie, duchy, wampiry…? – A może demony? – podsunął Henry. Czy to znak? Czy teraz wreszcie zacznie się odkrywanie tajemnic? Przywołałam na twarz uśmiech niewiniątka. – Nie możemy przecież oglądać teraz filmu. Macie na górze z pięćdziesięcioro gości. – Szacuję, że teraz już z siedemdziesięcioro – skorygował Arthur i wzruszył ramionami. – Poradzą sobie i beze mnie. To jest ważniejsze. Coś uderzyło z łoskotem w drzwi. – Ach, idą nasze drinki. Arthur otworzył Jasperowi, który wpakował się niezdarnie do środka, obładowany kilkoma butelkami i wiaderkiem z lodem. W zagłębieniu między uchem a ramieniem trzymał dwie pomarańcze, przyciskając je przechyloną na bok głową. Pół twarzy zakrywał mu wiecheć mięty,

który tkwił w jego ustach i wypadł, kiedy chłopak się odezwał. Henry zdążył złapać gałązki mięty, zanim wylądowały na podłodze. – Nie znalazłem tacy, więc pomyślałem, że po prostu zmiksuję to wszystko tutaj – wyjaśnił Jasper, próbując ostrożnie poustawiać przyniesione rzeczy na fotelu. – I co? Już ją spytaliście? – Nie – odparł Arthur. – Właściwie to chcieliśmy rozegrać to powoli i z wyczuciem. – O co mieli mnie spytać? – wtrąciłam, zbierając pomarańcze, które poturlały się po czarnej wykładzinie. – No, czy… zastąpisz Anabel w naszej grze – wyjaśnił Jasper. – Oczywiście pod warunkiem, że jesteś jeszcze dziewicą. Może wyjaśnijmy to sobie na wstępie: jesteś dziewicą? A cóż to za pytanie? To był naprawdę szczyt bezczelności. – Ach, zamknij się, Jas – wtrącił Henry, podczas gdy uśmiech bezpowrotnie ulatniał się z mojej twarzy. – Ale czemu? – Jasper zmarszczył czoło, nie rozumiejąc. – Po co godzinami wyjaśniać jej, o co chodzi, jeśli potem okaże się, że i tak się nie nadaje? Ostatnio czytałem, że dziewczyny przeżywają swój pierwszy raz średnio w wieku piętnastu lat, a ona ma właśnie tyle i jest niezłą sztuką, zwłaszcza bez tych swoich cudacznych okularów, więc pytanie jest jak najbardziej uzasadnione. Liv, jesteś dziewicą? Tak czy nie? Gapiłam się na niego z niebotycznym zdumieniem. – Bawicie się w coś, w co mogą się bawić tylko dziewice? – O, świetnie, Jasper, teraz ma nas za nienormalnych – odezwał się Henry. – Nie chciałem. – Skrzywił się ze skruchą. – Pomyślałem, że nie ma co marnować czasu… A jak wy byście zaczęli? Henry oparł się plecami o ścianę i założył ręce na piersi. – Najpierw, zapewne, zanim przeszlibyśmy do części nienormalnej, podkreślilibyśmy zalety gry. – Powoli i z wyczuciem. – Arthur wyglądał na znacznie mniej rozbawionego niż Henry. – A co to właściwie za gra? – zapytałam szybko. Arthur otworzył usta, by odpowiedzieć, ale Jasper go uprzedził. – W każdym razie taka bez kostki. I nie chodzi o to, by wygrać. To raczej taka gra fabularna… Choć właściwie nie ma w niej fabuły. Na pewno pokręcona, jak dla mnie. Bardzo pokręcona. Tak pokręcona, że najpierw zrobię coś do picia. Ustawił szkło w rządku na oparciu fotela i odkręcił butelkę z ginem. Arthur wyglądał, jakby miał ochotę złapać go i zatkać mu usta, ale łypnąwszy na Henry’ego, poprzestał na ciskaniu gromów wzrokiem. Wysiłki kumpli, by porozumieć się bez słów, całkowicie uszły jednak uwadze Jaspera. – Muszę przyznać, że nadal nie wszystko do końca kumam – nawijał. – Najbardziej te sny, to mnie jakoś przerasta. Ale poćwiczyłem, poćwiczyłem i zadziałało. A ta sprawa z życzeniami, wow, to naprawdę ścięło mnie z nóg, to jest odlot, w każdym razie był, dopóki… Och, cholera, zapomniałem miarki. To nie do wiary! On bredził o jakiejś głupiej miarce. – Dopóki co? – drążyłam trochę bardziej natarczywie, niż zamierzałam. – Dopóki nie złamaliśmy reguł gry. No dobra, właściwie tylko Anabel, ale to nie robi różnicy. – Jasper postanowił nie przejmować się brakiem miarki. Obficie polał kostki lodu ginem. – Chodzi mianowicie o to, że co najmniej jeden uczestnik gry musi mieć dziewiczą krew, ponieważ tylko dzięki niej można złamać ostatnią pieczęć. W poprzednie Halloween, kiedy zaczęliśmy grać, sądziłem jeszcze, że ta dziewicza krew dotyczy niejako nas wszystkich, pomijając mnie i Anabel… sorry, Arthur… – Dobra, w porządku. Arthur opadł na jeden z kinowych foteli i wsparł głowę na dłoniach. Wyglądało na to, że dał już sobie spokój z uciszaniem kumpla. Dyskretnie roztarłam dłońmi przedramiona, na które wystąpiła gęsia skórka, gdy uzmysłowiłam sobie, że to, co mówił Jasper, niemal dokładnie pokrywało się z historią

opowiedzianą mi przez Anabel. Ostatniej nocy we śnie. O grze, którą rozpoczęli w Halloween i która wymknęła się spod kontroli… i że to była jej wina. Zerknęłam na Henry’ego, który wciąż tkwił pod ścianą. Podobnie jak Arthur nie próbował więcej powstrzymywać Jaspera. Być może dlatego, że jak dotąd nie uciekłam z krzykiem, a może dlatego, że Jaspera nie dało się powstrzymać. Odstawił na bok butelkę z ginem i sowicie nalał do szklanek martini. Można się było upić od samego zapachu. – W każdym razie okazało się, że Grayson, a to niespodzianka, jednak coś tam miał z Maisie, a Henry zgrywa się na tajemniczego faceta, więc i tak nic nam nie mówi, Arthur zaś w wieku piętnastu lat został rozdziewiczony przez obłędnie słodką francuską praktykantkę, ale niestety jakoś zapomniał opowiedzieć o tym swemu najlepszemu kumplowi… – Jasper posłał Arthurowi pełne wyrzutu spojrzenie. – Prawda była taka, że, kto by pomyślał, Anabel faktycznie na początku gry jako jedyna nie uprawiała jeszcze seksu. W gruncie rzeczy to by całkowicie wystarczyło. Jednak potem Anabel, któż to wie z kim i któż to wie jak… ekhem… złamała reguły gry, to bardzo skomplikowana i dramatyczna historia, i wszystko wzięło w łeb, a teraz potrzebujemy nowej Anabel, i to takiej, która na sto procent jest dziewicą i zostanie nią do końca gry. Więc jak się sprawy mają, Liv? Jesteś dziewicą czy nie? – Ostatnie słowa Jasper wyrzucił z siebie na bezdechu i teraz rzężąc, łapał gwałtownie powietrze. Arthur wydał z siebie głuchy jęk. – Taa, Liv, teraz wiesz już wszystko – skonstatował z sarkazmem Henry. – I jak? Przerażona do głębi? Niestety nie. Wręcz przeciwnie. Paliłam się, by zadać kilka konkretnych pytań, ale nie zamierzałam zdradzić, ile wiedziałam naprawdę. Zwłaszcza że większość tych informacji pochodziła z owych dziwacznych snów. – Myślę, że chciałabym dowiedzieć się czegoś o zaletach tej gry – powiedziałam. – Och, są rozliczne! Czekaj… – Jasper zmarszczył z namysłem czoło. – Jeśli się przyłączysz, to będziesz miała czterech potencjalnych partnerów na jesienny bal, a każda dziewczyna w szkole zzielenieje z zazdrości. Henry zaśmiał się krótko. – Chcesz ją skusić jesiennym balem? – Czemu nie? Inne gotowe by za to zabić… no co, tak tylko chciałem napomknąć na wstępie. – Ach, Jasper, beznadziejny przypadek z ciebie. – Arthur wyciągnął rękę. – Daj mi drinka. – Jeszcze nie gotowe – oświadczył Jasper i dał mu po łapach. – Brakuje campari i plasterka pomarańczy. I listka mięty. Jak już się upijać, to stylowo, nie pamiętasz? W tym momencie otwarły się drzwi i do środka wpadło jasne światło z korytarza. – Cześć, Grayson. – Arthur chwycił butelkę ginu z fotela. – Cześć, Grayson? – powtórzył gniewnie Grayson. – Pokręciło was? Znikacie sobie z Liv, nawet na minutę nie można spuścić was z oczu… – To trwało zdecydowanie dłużej niż minutę – mruknął Henry. – Drinki zaraz będą gotowe – zakomunikował Jasper. – Jesteście naprawdę beznadziejni! Arthur westchnął głęboko. – Wejdź do środka i zamknij drzwi, Grayson. Ale on potrząsnął głową. – Późno już. Muszę zawieźć Liv do… Kurczę, Arthur, czy ty pijesz gin prosto z butelki? – Wyluzuj, Grayson, Liv nic się nie stało – rzekł Henry. – Właśnie. – Arthur przełożył nogi przez podłokietnik i ulokował je na sąsiednim fotelu, po czym wyciągnął butelkę w stronę Graysona. – Weź łyk i nie patrz na nas tak, jakbyśmy właśnie napadli na bank. Próbowaliśmy tylko wtajemniczyć Liv. – Ach tak? Mam nadzieję, że niczego nie pominęliście. Na przykład tego, co się stało z psem Anabel, ani koszmarów, ani tego, co się… Ach, cholera! – Grayson wyglądał, jakby za chwilę

miał się zagotować z gniewu. – Chodź, Liv, idziemy – wycedził przez zęby. Nawet nie drgnęłam. Grayson wydawał się lekko zdesperowany, ale przecież nie mogłam odejść, nie teraz, kiedy znajdowałam się o krok od jądra tajemnicy. – Jest dopiero kwadrans po dziesiątej, chłopie, wyluzuj – odezwał się Arthur, zerkając na zegarek. – Proszę cię – dorzucił prawie błagalnie. Grayson zamknął drzwi. – Sto razy wam mówiłem, że musimy znaleźć inne rozwiązanie, lecz wy oczywiście mnie ignorujecie. Dlaczego choć raz nie możecie… Ach, szlag by to! Cokolwiek ci naopowiadali, Liv, zapomnij o tym! – Przedtem wolałabym zrozumieć – odparłam. – W tym cały szkopuł – rzekł Arthur. – To naprawdę ciężko pojąć, jeśli nie przeżyło się tego na własnej skórze. – Ale przecież dobrze to wyjaśniłem – obruszył się Jasper. – Zważywszy na to, że sam tego nie kumam. Grayson chciał coś powiedzieć, lecz go uprzedziłam. – A zatem od zeszłorocznego Halloween bawicie się w grę, która właściwie wcale nie jest grą i w której przynajmniej jeden gracz musi być dziewicą – wypaliłam pośpiesznie. – Zgadza się? – Zgadza się! – Jasper powiódł wkoło triumfalnym wzrokiem. – Widzicie, jednak pojęła. Pozostali nie reagowali. Grayson pocierał czoło grzbietem dłoni, Arthur pociągnął kolejny łyk ginu z butelki, Henry skubał listki mięty i międlił je w palcach. – To teraz spytam: dlaczego? – ciągnęłam. Henry podniósł głowę. – Dlaczego gramy w tę grę czy dlaczego reguły nakazują, by co najmniej jeden z graczy był dziewicą? – Jedno i drugie. Milczenie przedłużało się. Nawet Jasper nie kwapił się z odpowiedzią, tylko wyjął z kieszeni dżinsów scyzoryk i próbował pokroić nim pomarańcze na plasterki, co średnio mu wychodziło. – No dobrze, ujmijmy to tak. – Ciszę przerwał w końcu głos Arthura, brzmiący nieco metalicznie i głucho. – Było Halloween, w całej północnej części Londynu zabrakło prądu, w związku z czym impreza skończyła się przed czasem. Byliśmy totalnie nakręceni, zakochani i gotowi na coś szalonego. – Ty byłeś zakochany – poprawił go Henry. – Cała reszta była tylko pijana… – To prawda. – Grayson z rezygnacją oparł się o drzwi. – Atmosfera była w każdym razie wspaniała – ciągnął Arthur. – Środek nocy, sami w domu Anabel, francuskie czerwone wino jej ojca uderzało nam do głów… – Nie zapomnij dodać, że była naprawdę upiorna pogoda, w sam raz na Zaduszki, mgła i te rzeczy. – Jasper odezwał się znowu, nie przestając masakrować pomarańczy. – Anabel zapaliła mnóstwo świeczek, a kiedy wyciągnęła tę niesamowitą książkę i zaproponowała, żebyśmy wypróbowali coś nowego, mieliśmy wrażenie… że to właściwe. Przywoływanie demona w Halloween – pasuje, prawda? Było naprawdę fajnie, na początku, wszystko wydawało się całkiem niegroźne jak… lanie wosku w andrzejki. Wtedy też nikt się nie spodziewa, że wosk nagle zacznie żyć własnym życiem i będzie nawiedzać człowieka we śnie. Albo mordować psy… No, nareszcie. – Więc to jest ta wasza gra? Przywoływanie demonów? Ciekawe, o co chodzi z tymi psami. – Wiem, że to brzmi kompletnie idiotycznie – przytaknął Jasper. – To jest kompletnie idiotyczne – potwierdził Grayson. – To miała być tylko zabawa. Nikt z nas nie wierzył, że to się stanie naprawdę. – Jasper westchnął. – Powtarzaliśmy tylko formuły zaklęcia za Anabel, dodaliśmy kroplę krwi do wina, namalowaliśmy na podłodze taki śmieszny pentagon i pomyśleliśmy życzenie… – Mówię ci po raz tysięczny, Jas, to się nazywa pentagram – wtrącił Henry.

– Wszystko jedno. – Jasper przewrócił oczami. – Nikt nie podejrzewał, że to będzie takie… prawdziwe. Ta historia brzmiała, jakby potrzebowali raczej egzorcysty niż dziewicy. – I to przywoływanie ducha rzeczywiście się powiodło? – Usilnie starałam się, by w moim głosie nie było słychać wątpliwości czy drwiny, w rezultacie więc pytanie zabrzmiało, jakbym była udającą zrozumienie terapeutką z kiepskiego filmu. Taką, po której dokładnie widać, że uważa swych pacjentów za pomyleńców. – Jak dokładnie mam to sobie wyobrazić? Nikt mi nie odpowiedział. Henry, udając zadumanie, sypał zielone strzępki mięty na podłogę, Arthur ze zmarszczonym czołem przyglądał się topniejącym kostkom lodu w szklaneczkach, Grayson przygryzał wargę, Jasper zaś powrócił do dziabania pomarańczy. Powoli zaczynałam mieć coraz bardziej dosyć tego wyciągania z nich wszystkiego na siłę, tym bardziej że każda odpowiedź prowokowała dziesięć kolejnych pytań. – Czyli w ostatnie Halloween dla zabawy przywołaliście demona – podsumowałam. – Zgodnie ze znalezioną w jakiejś starej książce instrukcją, nakazującą, by jeden z uczestników był dziewicą. Ponieważ jednak wasza dziewica przestała być dziewicą, potrzebujecie kogoś na zastępstwo. I z jakiegoś powodu wybraliście mnie. Dobrze znałam ten powód: ponieważ w poniedziałkową noc we śnie wylądowałam prosto przed nimi. – Pod warunkiem że jesteś dziewicą – potwierdził Jasper. – Tak, to już zrozumiałam. Nadal jednak nie pojmuję, abstrahując od tego, jak to w ogóle możliwe, dlaczego po prostu nie przestaniecie? – Och, uwierz mi, to nie jest takie proste. – Jasper pochylił się do przodu i ciągnął dalej półgłosem: – Próbowaliśmy, ale nie można zawrzeć paktu z demonem, a potem od niego odstąpić, wiesz? – Ach tak. Oczywiście, że nie – powiedziałam tonem terapeutki i zerknęłam kontrolnie na Henry’ego. Przez jedną krótką chwilę poczułam się tak, jakbym przeniosła się z powrotem na cmentarz Highgate. Henry wiedział, że nie śnili o mnie, tylko ze mną, byłam tego niemal pewna, ale z tego, co zaobserwowałam, wynikało, że nie podzielił się tą informacją z innymi. Może z wyjątkiem Graysona, bo ten w końcu zażądał zwrotu bluzy. Następne pytanie sformułowałam w taki sposób, by zmusić ich do zdradzenia większej liczby szczegółów. – A co on dokładnie wam zrobił, ten demon? W którego najwyraźniej naprawdę wierzycie, zgadza się? Znów zapanowało milczenie. Głupi błąd, powinnam była darować sobie to drugie pytanie. Westchnęłam. Nie tędy droga. – OK – powiedziałam, żeby skrócić całą procedurę. – OK? Nie tylko Jasper wpatrywał się we mnie pytająco. Wzięłam głęboki wdech i powiodłam po nich wzrokiem. – Zrobię to. Zastąpię Anabel w tej grze. Ale tylko jeśli odpowiecie na wszystkie moje pytania, a możecie mi wierzyć, że jest ich naprawdę wiele. Ledwie to powiedziałam, atmosfera natychmiast się zmieniła – wszyscy zaczęli mówić jeden przez drugiego. – Czy to znaczy, że jesteś dziewicą? – zawołał Jasper. – Wiedziałem! Tak brzydkie okulary muszą być do czegoś przydatne! Arthur odstawił butelkę z ginem, wstał i oznajmił uroczyście: – Liv Silver, ratujesz nam życie! Obiecuję ci, że na każde pytanie odpowiem najlepiej, jak umiem. – Zaśmiał się. – Och, najchętniej bym cię teraz uściskał, ale jeśli to zrobię, Grayson na pewno mi przywali. Grayson rzeczywiście wyglądał, jakby chciał rzucić się na Arthura. – Nie wiesz, co robisz! – powiedział, a potem dodał coś jeszcze, jednak jego słowa

zagłuszył gwar głosów. Jedynie Henry milczał. Patrzył tylko na mnie i niemal niedostrzegalnie pokręcił głową. A potem się uśmiechnął.

19.

– Odprowadzę cię na górę – zaproponował Grayson, kiedy jakimś cudem udało mu się wmanewrować wypasionego mercedesa Ernesta w maleńką lukę na parkingu. – Żebyś nie miała nieprzyjemności, że tak późno wracasz. – Zwariowałeś? – Zatrzasnęłam drzwi samochodu mocniej, niż to było konieczne. – Jest dziesięć po jedenastej, a wróciliśmy tylko dlatego, że wymyśliłeś bajeczkę o surowej matce, ja zaś nie chciałam, byś wyszedł przed kumplami na kłamczucha… A przy tym tak chętnie zostałabym dłużej. Przez resztę wieczoru nie udało mi się zadać nawet małej części pytań, które kłębiły mi się w głowie. A podczas krótkiej jazdy do domu Grayson ani trochę nie przyczynił się do wyjaśnienia sytuacji, tylko robił mi wyrzuty, nieproporcjonalnie często używając słów „przeklęty” i „głupi”. Trzeba jednak przyznać, że i tak miałam sporo informacji, które musiałam gruntownie przemyśleć. Szczerze mówiąc, nie mogłam się doczekać, by otworzyć kołonotatnik i wszystko zapisać – tym razem być może przedstawiając fakty za pomocą przejrzystych wykresów. Grayson wysiadł razem ze mną. – Jesteśmy w Londynie. Wiesz, jak wysoki jest wskaźnik przestępstw w tym mieście? – Oczywiście, że wiem, a szczególnie niebezpiecznie jest w tym zapadłym zaułku. – Wskazałam uśpioną, oświetloną nostalgicznymi latarniami uliczkę, wyglądającą, jakby była żywcem wyjęta z reklamy sielankowego miejskiego osiedla. – Uliczne bandy nieustannie urządzają strzelaniny, w ogródkach czają się zboczeńcy, a zza rogu wyłoni się zaraz Kuba Rozpruwacz… o cholera. Zza rogu wyłonił się nie Kuba Rozpruwacz, tylko mama, wracająca z wieczornego spaceru z Buttercup, co wcale nie było lepsze. – Na twoim miejscu migiem wskoczyłabym do samochodu i odjechała, Grayson! – syknęłam. – Przestań wreszcie błaznować. Chcę tylko odprowadzić cię do cholernych drzwi, jak należy, do jasnej cholery! – Grayson zaprzepaścił ostatnią szansę ucieczki, gromiąc mnie wściekłym spojrzeniem w kolorze karmelu. W tym momencie spostrzegła nas mama. – Hu, hu! – zawołała i spuściła sukę ze smyczy, żeby mogła wybiec naprzód i obskoczyć nas z radości. Przez dwie sekundy mogłam napawać się kompletnie osłupiałą miną Graysona. – Taa, sam tego chciałeś – wyszczebiotałam. – Teraz osobiście będziesz mógł wyjaśnić mamie, dlaczego wracam do domu już po jedenastej. – Może dlatego, że jej córka zawsze mówi: tak, kiedy powinna powiedzieć: nie? – Grayson pochylił się, żeby pogłaskać Buttercup, i ciągnął dalej, przedrzeźniając mój głos: – Co? Robicie coś nielegalnego i niebezpiecznego, czego nie rozumiem i przed czym wyraźnie mnie ostrzegano? Jasne, chłopaki, wchodzę w to! – Jesteś… – zaczęłam szukać odpowiedniego słowa, gdy w tym czasie dotarła do nas mama.

– Cześć! Już wróciliście? Nie podobało wam się na prywatce? – Ależ podobało. – Starałam się uśmiechnąć jak najbardziej złośliwie. – Ale Grayson koniecznie chciał się mnie pozbyć. – Właściwie to tylko nie zamierzałem dopuścić, żeby z pierwszej imprezy, na której byłaś w Londynie, zabrano cię karetką do szpitala z powodu zatrucia alkoholowego – odparował. – Wystarczyłby jeden drink Jaspera. Uśmiech, a już na pewno cała złośliwość, spełzły z mojej twarzy. – Co takiego? Nawet nie umoczyłam w nim ust! – Owszem, ponieważ w samą porę zabrałem cię do domu. Gdyby ci zaproponowali, nie potrafiłabyś powiedzieć: nie! Przecież dla ciebie to takie trudne słowo. – Och, jakie to słodkie! – Mama wyglądała na naprawdę wzruszoną. – Zachowujecie się już jak prawdziwe rodzeństwo. Muszę zaraz zadzwonić do Ernesta i mu o tym opowiedzieć. Przewróciłam oczami. To takie typowe. Mama widziała tylko to, co chciała widzieć. Kręcąc głową, pokonałam schodki do wejścia. Buttercup podreptała za mną. – Do widzenia – pożegnałam się najbardziej wyniośle, jak to możliwe. Ale Grayson jeszcze nie skończył. – Chętnie wstąpiłbym na chwilę – usłyszałam, jak mówi. – Jeśli mogę. – Ależ oczywiście, że możesz, skarbie – zawołała mama, zanim zdążyłam obrócić się i zabić go wzrokiem. Wydobyła z kieszeni spodni klucze i otworzyła drzwi. – Lottie upiekła babeczki jagodowe. Pieczenie ją uspokaja, dlatego dziś wieczorem musiała upiec aż trzy blaszki… Obawiam się, że znajomość z Charlesem odrobinę wytrąciła ją z równowagi. Ja również byłam wytrącona z równowagi. – Co tak patrzysz? – Grayson przepchnął się obok mnie przez próg i ruszył przodem po schodach. Suczka podążyła za nim, powiewając radośnie uszami. Dogoniłam ich dopiero przy drzwiach mieszkania. – Co ty wyrabiasz? – wysyczałam. Włosy opadły mi na czoło, a kiedy je odgarniałam, zorientowałam się, że nie ma w nich spinki w kształcie motylka. Musiałam ją gdzieś zgubić. – Co masz na myśli? – Grayson przycupnął na podłodze i zaczął drapać Buttercup po brzuchu. Zdrajczyni nadstawiała mu brzuch do głaskania. – Chyba mogę zjeść kilka babeczek jagodowych z moją nową rodziną. – Oczywiście, że możesz – zapewniła go mama, która też dotarła na trzecie piętro, i to bez rujnowania sobie fryzury i niemal bez zadyszki. – Bardzo się cieszymy. To nie do końca odpowiadało prawdzie; cieszyła się tylko mama. Lottie i Mia na widok Graysona wyglądały bardziej na zażenowane niż uradowane. Obie były odziane w podomki i miały na twarzach zielonkawoszare maseczki, co nadawało im wygląd zombie. – Ładne mieszkanie – rzucił uprzejmie. Lottie i Mia pierzchnęły do łazienki. – Ale z ciebie lizus – parsknęłam. Mama posłała mi surowe spojrzenie. – Nie wiem, o co się pokłóciliście, ale naprawdę powinniście się już pogodzić. – Przekrzywiła głowę. – Babeczkę? – Chętnie – odparł Grayson. – Czy Liv i ja możemy zjeść u niej w pokoju? Moglibyśmy spokojnie się pogodzić. Słucham? – Naturalnie. – Mama poruszona przyłożyła rękę do piersi. – Wiesz, Liv zawsze chciała mieć starszego brata… Ach, to wszystko jest takie… naprawdę muszę zadzwonić do Ernesta. – Westchnąwszy patetycznie, zniknęła w sypialni. Oniemiała odprowadziłam ją spojrzeniem. Grayson przeszedł się wolnym krokiem po korytarzu. – Który pokój jest twój? – zapytał. – Ten? – Tak, ale… mógłbyś mi wyjaśnić, co to ma znaczyć? Czy przypadkiem na imprezie nie

czeka na ciebie Emily? – Owszem, pewnie tak. – Jedną ręką wyłowił z kieszeni dżinsów iPhone’a, drugą nacisnął klamkę. – To przyniesiesz te babeczki? Z oszołomienia niemal się wkopałam. Na szczęście przypomniałam sobie o protokołach snów i zrobiło mi się gorąco. Znajdowały się w pokoju na komodzie, a ja nie mogłam dopuścić, by Grayson je zobaczył. Odepchnęłam go na bok i zabrałam notatnik oraz wszystkie rozrzucone luzem kartki, zanim zdążył rzucić na nie okiem. Ale jemu wcale nie o to chodziło. Skierował się prosto do łóżka, a ściślej biorąc, do jego krańca. Tam właśnie leżała jego bluza z kapturem, starannie złożona, żeby Lottie nie wpadła na pomysł, by ją uprać, dopóki nie skończyłam badań empirycznych. Wziął ją z uśmiechem zadowolenia. Nagle wszystko stało się jasne. – Ach, to dlatego ten cały cyrk! – powiedziałam. – Chcesz z powrotem swoją głupią bluzę. Cholera jasna. Nie doceniłam go. Nie spodziewałam się po nim takiego sprytu. Grayson sprawdził iPhone’a. – To prawda – odparł nonszalancko ze wzrokiem wbitym w wyświetlacz. – Miałem niejasne przeczucie, że nie oddasz jej dobrowolnie… Och, ale się dzieje na imprezie. Jasper próbuje właśnie utopić w basenie biednego Nathana. Cóż, będę się zbierał. Nie mogę tego przegapić. Miłych snów, Liv. Uśmieszek samozadowolenia na jego twarzy był nie do wytrzymania. Tak samo jak świadomość, że zostało się zrobionym w konia. – Nie tak prędko! – Rzuciłam się w stronę drzwi i oparłszy się o nie plecami, zatarasowałam wyjście. – Przecież jeszcze się nie pogodziliśmy! Tego najwyraźniej się nie spodziewał. Patrzył zbaraniały i znów wyglądał jak ten Grayson, którego znałam. Obdarzyłam go słodziutkim uśmiechem. – Mam pójść po mamę, żeby nas trochę wsparła? Jest w tym niesamowicie dobra. – Bardzo śmieszne. Naprawdę muszę iść – oznajmił i ku mojemu zadowoleniu nie wyglądał już na takiego wyluzowanego. Nie ruszyłam się z miejsca. – Taa, trzeba było pomyśleć o tym wcześniej. Mam na myśli, zanim wytoczyłeś argument ze wskaźnikiem przestępczości. Czy Emily w ogóle wie, że po nocach spotykasz się na cmentarzu, żeby przywoływać demony? – Nie spotykamy się na… nie. Nie wie. – Zaczął niespokojnie krążyć po pokoju. Chyba dotarło do niego, że tylko przemocą zdoła się stąd wydostać. – I nie może się o tym dowiedzieć. Emily jest najrozsądniejszym człowiekiem, jakiego znam. Nie zrozumie, jak w ogóle można wpakować się w taką sytuację. Wzięłaby mnie po prostu za wariata… Ona nawet nie wierzy w horoskopy. – Ja też nie, szczerze mówiąc. Tak samo jak w demony. – Taa, myślisz może, że ja w coś takiego wierzyłem? – obruszył się. – Właściwie to nadal nie wierzę. Tylko… wydarzyło się kilka naprawdę okropnych i dziwnych rzeczy, a ja nie potrafię tego logicznie wytłumaczyć. Nadal byłam na niego wściekła, ale niestety dokładnie rozumiałam, co miał na myśli. – Jeśli wyeliminuje się wszystkie logiczne rozwiązania jakiegoś problemu, wówczas to nielogiczne, nawet jeśli jest niemożliwe, musi być właściwe – powiedziałam, a on skwitował moje słowa uśmiechem. – Sherlock Holmes, zgadza się? Przytaknęłam zaskoczona. Na chwilę zapanowało między nami milczenie. Grayson usiadł na krawędzi łóżka i wyglądał, jakby na coś czekał. Zawahałam się. – Opowiesz mi o tym? – zapytałam w końcu. – Żebym miała choć cień szansy, aby zrozumieć to wszystko? – Nie wiem… – Grayson z powątpiewaniem odgarnął włosy z czoła. – Wciąż jestem na ciebie zły, że mnie nie posłuchałaś.

– A nie sądzisz, że lepiej byłoby mnie oświecić, niż wciąż zasypywać zarzutami? W końcu obiecałam, że w to wchodzę. – Jeszcze możesz zmienić zdanie. – Przez twarz przemknął mu cień nadziei. Potrząsnęłam tylko przecząco głową i opadłam na łóżko obok niego. – Najlepiej zacznij od snów – powiedziałam. Nie zaczął od snów, tylko od samego początku. Ale przynajmniej od czegoś zaczął. Mówił o Jasperze, Arthurze, Henrym i sobie, ich przyjaźni od czasów podstawówki, o wzlotach i upadkach, o popełnionych razem głupstwach. I wreszcie również o tej dziwnej nocy w Halloween zeszłego roku. Jego opowieść brzmiała równie śmiesznie jak wcześniejsze wywody Jaspera, a ja usiłowałam zachować możliwie neutralny wyraz twarzy, obawiając się, że w przeciwnym razie Grayson natychmiast zerwie się z miejsca i ucieknie. Muszę przyznać, że było to (zachowanie neutralnego wyrazu twarzy) prawdziwe wyzwanie, które stało się jeszcze trudniejsze, kiedy Grayson, choć niechętnie, w końcu jednak zdradził kilka szczegółów. Anabel pokazała im zakurzoną książkę z zapieczętowanymi stronicami, rzekomo znajdującą się w posiadaniu rodziny od wielu pokoleń. Twierdziła przy tym, że jeśli dopełni się opisanych w niej rytuałów, przywoła się prastarego demona z podziemnego świata, który może dać nieskończoną władzę i spełnić wszelkie życzenia. W ostatniej chwili powstrzymałam się, by nie rzucić: „Tak. Pewnie w ofercie była też nieśmiertelność, zgadza się?”. Nie do wiary. Niemożliwe, by byli do tego stopnia pijani. Najwyraźniej jednak tak. Bo jeśli wierzyć Graysonowi, to naprawdę się przyłożyli do tego makabrycznego rytuału inicjacji: po złamaniu pierwszej pieczęci nakreślili kredą na podłodze magiczne symbole, namalowali sobie tajemnicze słowa na skórze, a potem powtarzali za Anabel magiczne formuły i przyrzeczenie dochowania wierności – z tego połowę po łacinie. Z namaszczeniem przysięgali, że do samego końca będą przestrzegać reguł zawartych w księdze i uwolnią demona z podziemnego świata, a on w zamian spełni ich skryte marzenia, które zapisali na kartkach, następnie uroczyście spalonych. Całość przypieczętowali własną krwią, której nakropili do kielicha i – zaprawioną czerwonym winem – po kolei wypili. Krótko mówiąc, zachowywali się jak w przedszkolu. No dobra, jak w przedszkolu dla małych wampirów. Nie zdziwiło mnie ani trochę, że w tym miejscu Grayson wydał z siebie odgłos zawstydzenia, coś pomiędzy jęknięciem a skomleniem. – I co, ukazał się wam ten demon? – Mogłam już zapomnieć o neutralnym wyrazie twarzy. – Czy nazajutrz mieliście tylko potwornego kaca? Grayson przeszył mnie wzrokiem. – Sam wiem, jak to brzmi. I natychmiast zapomniałbym o wszystkim, tak samo jak pozostali. Ale już następnej nocy zaczęły się te sny… – Wzdrygnął się. – Demon przypomniał mi we śnie o przysiędze, którą złożyliśmy w zamian za spełnienie życzeń. – To logiczne. Twoja podświadomość musiała jakoś przetworzyć te bzdury. – Może i tak. – Grayson potarł czoło. Nagle wyglądał zupełnie jak mama, kiedy z determinacją szukała zapodzianego gdzieś przedmiotu. – Ale jak wytłumaczysz fakt, że tej nocy wszyscy śniliśmy dokładnie to samo? Bez wyjątku. Demon od każdego zażądał tego samego: mamy złamać drugą pieczęć i dopełnić drugiego rytuału… W kieszeni Graysona coś pipnęło. Jego komórka najwyraźniej poinformowała o nadejściu SMS-a. Nawet jej nie wyjął, ja jednak ucieszyłam się z tej małej przerwy, ponieważ na jedną krótką chwilę naprawdę poczułam dziwny ucisk w okolicy żołądka. – Czyli wszystkim wam przyśnił się demon? – Zapragnęłam zgłębić tę kwestię. – Jak wyglądał? Grayson zrobił nieokreślony gest ręką. – Zdaje się, że tylko we śnie Jaspera przybrał w ogóle jakąkolwiek postać. Jasper do dziś przysięga, że demon wyglądał jak Saruman, tylko z rogami i czarną peleryną. U wszystkich innych był zaledwie cieniem, szepczącym głosem, bezcielesną obecnością, ale niewywołującą lęku, jak można by się spodziewać, raczej… Sam nie wiem… uwodzicielską. – Westchnął. – Dziwny zbieg okoliczności? Nie mieliśmy pewności. Więc otworzyliśmy drugą pieczęć w księdze Anabel.

Ja zapewne postąpiłabym tak samo. – Tym razem byliśmy trzeźwi, dlatego rytuał wydał mi się jeszcze bardziej komiczny niż za pierwszym razem, ale przeprowadziliśmy go od początku do końca. – I co wtedy? Odnotowałam, że od jakiegoś czasu słucham Graysona z napięciem. Trochę zbyt wielkim napięciem. – Początkowo nie wydarzyło się nic specjalnego. Tylko nasze sny stały się barwniejsze i bardziej intensywne. Śniliśmy o demonie i sobie nawzajem, o drzwiach i korytarzach, a następnego dnia dokładnie pamiętaliśmy, o czym rozmawialiśmy ze sobą we śnie. – Przygryzł wargę. – Tak jakbyśmy naprawdę się spotkali. To było… straszne. No dobra, straszne dla mnie i dla Anabel. Henry uważał, że to ciekawe, Arthur był całkowicie upojony, a Jasper, ach, Jasper chyba tylko dobrze się bawił. Czułam, że zbliżamy się do jądra opowieści, i ścisnęło mnie w dołku. – Śniliście zatem wspólne sny – powtórzyłam. – A ponieważ nie mogliście tego nijak logicznie wytłumaczyć, zaczęliście wierzyć w istnienie demona. Jakimś cudem udało mu się jednocześnie potrząsnąć przecząco głową i przytaknąć. – Ujmijmy to tak: coraz chętniej braliśmy pod uwagę, że istnieje naprawdę, niezależnie od naszej wyobraźni. I dlatego ciągnęliśmy to dalej, łamaliśmy kolejne pieczęcie, jedną po drugiej. Niektóre rytuały z księgi odprawialiśmy tylko we śnie, każdej nocy z księżycem w nowiu. Fascynujące było to, że mogliśmy to robić w dowolnej lokalizacji. W miejscach, gdzie zwykle nie chadza się nocą. Takich jak cmentarz Highgate, wyrwało mi się nieomal. Nadal nie byłam pewna, czy Grayson naprawdę wie, że byłam z nimi we śnie na cmentarzu, czy też tylko – ze względu na bluzę – brał to pod uwagę. – Arthur, Henry i Anabel byli totalnie zafascynowani snami i możliwościami, jakie się przed nami otwierały. Prawie uzależnili się od tego, by wypróbowywać wszystko i pojawiać się w snach innych osób. To zrozumiałe. – A ty i Jasper? Wzruszył ramionami. – Dla niego to wszystko było chyba zbyt skomplikowane i uciążliwe, a ja z czasem nabrałem przekonania, że to… jest niewłaściwe. Pomijając fakt, że nieszczególnie interesują mnie sny innych. – Naprawdę nie? Niczyje? – Słowa te wyrwały mi się, zanim zdołałam ugryźć się w język. – Wyjątek potwierdza regułę. – Po jego twarzy przemknął blady uśmiech. – Tak czy siak, to nie fair szpiegować innych we śnie – powiedział, wywołując u mnie cień zażenowania. Jego głos spoważniał. – A demon tym samym wypełnił część paktu, gdyż możliwość wnikania do snów różnych osób, poznania ich najskrytszych lęków i tęsknot oznacza nic innego jak… – …nieskończoną władzę – wyszeptałam, usiłując zignorować gęsią skórkę, pełznącą po moich ramionach. By odwrócić uwagę, podeszłam do okna i zapatrzyłam się w sylwetkę rosnącego na podwórzu klonu. Musiałam się skoncentrować. – Dobrze, nie mamy na razie żadnego logicznego wytłumaczenia dla tych snów – oznajmiłam stanowczym tonem. – Ale z drugiej strony, jeśli będziemy całkiem obiektywni, nie ma niezbitych dowodów na istnienie tego czy innego demona. W końcu ukazał się, o ile w ogóle, tylko w waszych snach. – Zgadza się – przyznał Grayson. – Też trzymałem się tej myśli. Dopóki… – przerwał na chwilę. – Dopóki nie zaczęły spełniać się nasze życzenia. Najpierw marzenie Jaspera, potem moje, następnie Arthura… Odwróciłam się i spojrzałam na niego z niedowierzaniem. – Wasze najskrytsze pragnienia? Przytaknął. – Tak, to, co w Halloween zapisaliśmy na kartkach, zaczęło się spełniać. – Tak po prostu opowiedzieliście sobie o tych życzeniach? Przecież były skryte, nie?

– To prawda. Ale kiedy ktoś zna się tak dobrze i tak długo jak my, to wie, czego ten drugi pragnie, za czym tęskni… – Przez chwilę nie był w stanie mówić dalej. W końcu zebrał się w sobie. – No cóż, Jaspera już odrobinę znasz, to nie jest typ człowieka, który potrafi utrzymać coś długo w tajemnicy. Wytrzymał dokładnie jeden dzień, a potem opowiedział nam o swym marzeniu. I rzeczywiście, Frognal Flames wygrali międzyszkolne mistrzostwa w koszykówce, i to na przekór okoliczności, że w Halloween zajmowali w tabeli tak odległą pozycję, że zwycięstwo graniczyło z cudem. Poczułam, jak z piersi wyrywa mi się chichot, po prostu nie mogłam się opanować. Zgoda, przez ostatnie minuty dałam się porwać, zwłaszcza przez wątek snów, ale teraz znów miałam w głowie jasność. Co za dużo, to niezdrowo. Szkolne mistrzostwa w koszykówce? Halo? – Ojej, jakie to demoniczne – powiedziałam, nadal się śmiejąc. – Nie wzięliście pod uwagę, że może po prostu dobrze zagraliście? Grayson nie roześmiał się wraz ze mną. – To nie było jedyne życzenie, jakie się spełniło – rzekł cicho, kiedy się wreszcie opanowałam. Ton jego głosu sprawił, że natychmiast spoważniałam. – Jakie było twoje życzenie? – zapytałam i usiadłam obok niego. Jego ręce gładziły bluzę z kapturem. – Nieważne. Ważne, że się spełniło. Rozległo się pukanie do drzwi i mama wetknęła głowę do pokoju. Kiedy ujrzała nas siedzących obok siebie na łóżku, rozpromieniła się. – Ach, jak dobrze, że się pogodziliście. Ale, Graysonie, czy ty nie mówiłeś, że chcesz wrócić na prywatkę? Twoja dziewczyna pewnie czeka na ciebie! – Eee, tak, racja – przytaknął i wstał. – Powinienem już dawno być z powrotem. Zastanawiałam się, czy po prostu nie wyrwać mu bluzy i nie zamknąć się z nią w łazience, albo nie wykrzyknąć czegoś w rodzaju: „Stój, stop, przecież to jeszcze nie wszystko”, ale trudno byłoby to zrealizować pod czujnym spojrzeniem mamy. Nie pozostało mi więc nic innego, jak pójść za nim do przedpokoju. Strata bluzy była wprawdzie wkurzająca, lecz za kilka dni i tak będziemy mieszkać pod jednym dachem, a dziś byłam zbyt zmęczona, żeby kontynuować badania empiryczne. Chciałam tylko szybko umyć zęby i położyć się spać. Spać bez przerwy. Wszystko inne mogło zaczekać do jutra. Mama na pożegnanie ucałowała Graysona w oba policzki i wcisnęła mu jeszcze pudełko z babeczkami. – Na prywatkę. Po północy dopiero się rozkręci – powiedziała. – Odprowadzę cię do wyjścia. – Przecisnęłam się koło mamy. – Po dziesiątej trzeba zamykać drzwi na klatkę na klucz, zwłaszcza w tej dzielnicy, gdzie aż roi się od przestępców… Grayson wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale nie zaprotestował. Zeszliśmy razem na dół, a ja raz po raz rzucałam mu ukradkowe spojrzenia. Szkoda, że musiał iść, akurat teraz, kiedy tak się rozgadał. – Czy twoje życzenie miało coś wspólnego z Emily? – wypaliłam. – Nie, czemu? Zastanowiłam się i spróbowałam podejść go inaczej. – Jak duże było prawdopodobieństwo, że twoja prośba się spełni? – Mniej niż trzydzieści procent – odpowiedział bez namysłu. Trzydzieści procent. Szanse na białe święta Bożego Narodzenia pod tą szerokością geograficzną są jeszcze mniejsze. Ale jeśli w Wigilię pada śnieg, to czy od razu trzeba podejrzewać jakiegoś demona? Rozważyłam, czy podzielić się z Graysonem swym obrazowym porównaniem, lecz dotarliśmy do drzwi. Kiedy zimne nocne powietrze owiało moje gołe ramiona, zadrżałam. Grayson wyjął z kieszeni spodni kluczyki. – Nie sądziłem, że to możliwe, ale rozmowa z tobą o tym wszystkim dobrze mi zrobiła. – Pochylił się i pocałował mnie lekko w policzek. – Dzięki, że mnie nie wyśmiałaś. Chrząknęłam z zakłopotaniem.

– To trudny przypadek, doktorze Watsonie – odezwałam się najlepszą imitacją głosu Sherlocka Holmesa. – Z wyjątkowym, mistycznym komponentem. Żywię jednak przekonanie, że ostatecznie na wszystko znajdzie się logiczne wyjaśnienie. – Najchętniej trzymałbym cię od tego z daleka. – Uśmiechnął się słabo. – Ale teraz siedzimy w tym oboje. Cóż, jeśli mam być szczera, było mi to całkiem na rękę. – Widzimy się. – Odwrócił się, by odejść, a ja popatrzyłam za nim z namysłem. Wcale nie był taki okropny. Naprawdę. W połowie drogi do mercedesa zatrzymał się i zwrócił się z powrotem w moją stronę. – Choroba Huntingtona – rzucił niespodziewanie. – Co? – Moje życzenie. – Jego palce nerwowo bawiły się kluczykami. Zatkało mnie na moment. – Moja matka zmarła na chorobę Huntingtona. A przedtem mój dziadek i wujek – mówił zmienionym, przytłumionym głosem. Opuścił głowę i nie patrzył na mnie. – Istniało siedemdziesięcioprocentowe prawdopodobieństwo, że u Florence i u mnie również występuje mutacja genu odpowiedzialnego za zachorowanie. Wpatrywałam się w niego z przestrachem. – Tata przez wiele lat wzbraniał się przed przeprowadzeniem testu genetycznego – kontynuował pośpiesznie. – Ale Florence i ja nie potrafiliśmy żyć w niepewności i w końcu zapisaliśmy się na badania. – Zrobił małą przerwę. – To było właśnie moje życzenie. Żebyśmy z Florence nie padli ofiarami tej choroby. – Czyli jesteście zdrowi? Kiedy przytaknął, wypuściłam powietrze. Chciałam powiedzieć coś miłego, krzepiącego, ale czułam się okropnie bezradnie. Wiedziałam, że jego matka zmarła, kiedy bliźnięta były jeszcze małe, lecz nie znałam przyczyny jej śmierci. – A teraz zastanawiasz się, czy badania zakończyłyby się takim samym wynikiem, gdybyś nie zawarł swojego małego paktu z demonem? – Tak – odparł lakonicznie. – W złych chwilach myślę, że nasze zdrowie jest dziełem demona… Chore, nie? – Podniósł wreszcie głowę i spojrzał mi w oczy. – A potem zastanawiam się, co on mi odbierze, jeśli złamię reguły.

Blog Frognal Academy Tittle-Tattle: najnowsze wieści, najgorętsze plotki i najbardziej bulwersujące skandale naszej szkoły O MNIE: nazywam się Secrecy – jestem jedną z was i znam wszystkie wasze sekrety 9 września, trzecia nad ranem Rozpoczynająca sezon impreza u Arthura Hamiltona znów w pełni potwierdziła złą sławę dzikich balang u Hamiltonów. Na zdjęciu widzicie Nathana Woodsa z drużyny Frognal Flames, jak po spożyciu pięciu koktajli zażywa ochłody w basenie. Niestety, zapomniał przedtem zdjąć ubranie i buty oraz wyjąć z kieszeni komórkę. Cóż, zdarza się… Krąży też wersja, że Nathan nie wskoczył sam do wody, tylko został do niej przez kogoś wepchnięty, a konkretnie przez byłego chłopaka Madison, Jaspera, który jest potwornie zazdrosny i dogłębnie żałuje rozstania. Ale, ludzie, przecież

takie informacje rozpowszechnia sama Madison, ta sama, która twierdzi, że jej włosy mają naturalny rudy odcień. Tak jakby nikt już nie pamiętał, że cztery lata temu była świńską blondynką. Ciekawe, czy Nathan mimo to pójdzie z nią na jesienny bal. Zdam Wam relację. Nawiasem mówiąc, Madison otrzymała już pierwszą nominację do tytułu królowej balu. Wysłaną z adresu mejlowego jej młodszej siostry. Ups. Poza tym jedną z niewielu uczennic średniego szczebla na imprezie była Liv Silver w towarzystwie swego przyszłego przybranego brata. Jestem niemal pewna, że spotkacie Liv również na balu – pytanie tylko, z kim przyjdzie. U mnie dowiecie się tego pierwsi, to pewne – i to wkrótce, o ile się nie mylę. Do zobaczenia! Wasza Secrecy PS Żeby wprawić Was w odpowiedni nastrój, podaję link do walca Johanna Straussa W hołdzie królowej Wiktorii. Pamiętacie, jak Hazel-seler-zmienił-moje–życie-Pritchard w zeszłym roku wykopyrtnęła się na parkiecie, zwalając z nóg cały rząd tańczących? Szczerze wierzę, że mimo to znajdzie się w tym roku odważny młodzian, który powiedzie ją w tany. Poważnie, chłopaki, nie ma się czego bać: macie trzynaście i pół kilo mniej do podnoszenia. Tittletattleblog.wordpress.com

20.

– Co my z tobą zrobimy, ty paskudna, mała ropucho? – Lindsay zastukała długimi tipsami. – Zasłużyłaś na nauczkę, nie sądzisz? Ponieważ pytanie było retoryczne, milczałam. Dobrze wiedziałam, co teraz nastąpi, widziałam pełne radości wyczekiwanie w błękitnych jak u niemowlęcia oczach Lindsay. I nic, co bym powiedziała, nie mogło jej powstrzymać, żadne prośby ani błagania. – Już dawno nie było numeru z dłonią w drzwiach – podsunęła Samantha, wykręcając mi rękę i ściskając jak w imadle. Wielka i dość gruba Samantha uchodziła za najbardziej niebezpieczną z gangu, bo to ona z reguły rozdzielała ciosy. Aubrey asystowała jej przy łomocie, trzymając delikwentkę, a Lindsay przeważnie tylko się przypatrywała, ale to ona decydowała, w jaki sposób męczono ofiarę, dlatego to jej bałam się najbardziej. Przypuszczalnie najznośniejsza była jeszcze Abigail, która zawsze stała na czatach. Teraz również. – Och tak, miażdżenie drzwiami. – Aubrey klasnęła z zachwytem. Samantha pociągnęła moją rękę ciut wyżej. Z trudem powstrzymałam jęk bólu. Jeszcze nigdy w całym swoim życiu nie czułam się tak bezradna. – No dobra – zgodziła się Lindsay. – Ale przedtem powinniśmy ją jeszcze ochrzcić, nie uważacie? – O tak – pisnęła Aubrey ponownie. – Najpierw zanurzymy jej głowę w kiblu, a potem zmiażdżymy dłoń… Jesteś prawo-czy leworęczna? Samantha zarechotała głośno. – Wszystko jedno, boli tak samo po obu stronach. Popchnęła mnie, a Aubrey pomogła jej, chwytając mnie za kucyk i ciągnąc za włosy do kabiny toalety. Słaniając się, dostrzegłam w przelocie swoje odbicie w lustrze: szeroko otwarte, przestraszone oczy i białą jak papier twarz, a obok zbyt mocno umalowaną facjatę Aubrey i rozanielony uśmieszek Lindsay. W tle zaś, na wyłożonej kafelkami ścianie łazienki, zielone drzwi. Samantha kopnęła mnie w łydkę i upadłam na kolana, tuż przed muszlą klozetową. Aubrey szarpnęła mnie za włosy, odchylając moją głowę. – Jej szczęście, sprzątaczka przed chwilą skończyła. – Pytanie tylko, co bardziej niezdrowe: gówno czy środki dezynfekujące. Chcesz powiedzieć ostatnie słowo, zanim się napijesz? – zapytała Lindsay. Samantha zdzieliła mnie zachęcająco w plecy. Ale ja milczałam. Sarkastyczne uwagi byłyby czystym marnotrawstwem, Lindsay i jej koleżanki nie miały bowiem pojęcia, co to sarkazm. Nie wiedziały nawet, jak się pisze to słowo. Zresztą, szczerze mówiąc, w tej chwili i tak nie przychodziła mi do głowy żadna cięta riposta. Chciałam tylko wołać mamę. I płakać. Ale nie zamierzałam robić im tej przyjemności. Po raz ostatni spróbowałam zaprzeć się z całej siły, lecz Samantha kopnęła mnie znowu, tym razem tak mocno, że krzyknęłam mimowolnie. Nie miałam szans. Jej tłusta łapa spoczęła na moim karku i bezlitośnie przygięła moją głowę w stronę muszli

klozetowej. Drugim łapskiem dziewczyna wykręcała mi rękę. Nagle śmiech Lindsay zamarł, a zamiast tego usłyszałam, jak przestraszona wciąga powietrze. Ktoś odezwał się chłodnym, gniewnym głosem: – Puść ją natychmiast, ty spasiona dziwko! Dziwne, ale Samantha naprawdę mnie puściła i odsunęła się chwiejnie. Krew z powrotem trysnęła boleśnie w żyły mojego przedramienia, kiedy próbowałam dźwignąć się na nogi. Z pomocą przyszedł mi wysoki chłopak z potarganymi włosami. Henry. Odepchnął Lindsay na bok i nie patyczkując się, szarpnął Samanthę za rękę i wyciągnął z kabiny. Aubrey sama zwiała do umywalni i stamtąd gapiła się na Henry’ego, tak samo oszołomiona jak ja. Coś tu się nie zgadzało. – A skąd on się tu nagle wziął? – zapytała Aubrey, a Lindsay zawtórowała jej: – To kibel dla dziewczyn, palancie. Wyglądały jednak na zbite z tropu, prawie przestraszone. Nawet Samantha, której nikt bezkarnie nie nazywał spasioną dziwką. Przy Henrym nie wydawała się już wcale taka duża i silna i mrucząc pod nosem jakieś plugastwa, rozcierała sobie ramię w miejscu, gdzie ją ścisnął. – Jesteście ostatnie kanalie! – Szare oczy Henry’ego pobłyskiwały złością. – Cztery na jedną. W dodatku jest dużo mniejsza od was. Zmiatać mi stąd, zanim to ja utopię w klozecie te wasze wstrętne gęby! Nie trzeba im było tego powtarzać, obróciły się i wybiegły. Zza drzwi słychać było ich przepełnione furią głosy. Fukały, że przecież Abigail miała pilnować, czy nikt nie idzie, a Abigail, kompletnie nic z tego nie rozumiejąc, po raz siódmy pytała „Hę? Jaki koleś?”. Potem głosy oddaliły się i zapadła cisza. Oparłam się o ścianę kabiny, nadal oddychając gwałtownie. Henry odgarnął mi włosy z czoła, przez co jeszcze trudniej było mi ochłonąć. Patrzył na mnie z troską. – Hej, wszystko w porządku, Liv. – W tym momencie zawsze wsadzają moją głowę do toalety – próbowałam wyjaśnić. – A ciebie nie powinno tu być. – Tak, wiem. Ale przecież nie mogłem się przyglądać, jak cię… – Powiódł ostrożnie opuszkami palców po moim policzku. – Boże, co to za potwory? – Potworne uczennice junior highschool. – Junior highschool? One? Ależ one były ogromne. – Z przekarmienia, ponieważ przypuszczalnie już w podstawówce konfiskowały wszystkim dzieciakom drugie śniadanie. Poza tym kilkukrotnie zostały na drugi rok w tej samej klasie, o ile wiem. Stopniowo zaczęłam pojmować, jak to było możliwe, że się tu znalazł. – To sen, prawda? Ponieważ to jest Berkeley, a w Berkeley jeszcze cię nie znałam. – Kolana ugięły się pode mną z ulgi. To tylko sen. Bogu dzięki. – Oczywiście, zielone drzwi! Widziałam je przez moment w lustrze i zdziwiłam się… – Dlaczego, do diabła, śnią ci się takie rzeczy, Liv? – zapytał, nie przestając mnie głaskać. – Ponieważ dokładnie tak się to odbyło. Trzy lata temu w Berkeley. Tyle że wtedy nikt mnie nie uratował. – Zamiast tego przez piętnaście minut niemal wyplułam flaki, wymiotując. Ale przynajmniej dzięki temu oszczędziłam sobie „miażdżenia”. Kilka tygodni później sprawczynie wypróbowały je na dziewczynie imieniem Erin. Do dziś robiło mi się słabo na wspomnienie jej ręki. – To dlatego wyglądasz tak… młodo. – Uśmiechnął się. – Słodkie. Ten aparat na zębach! Przesunęłam językiem po zębach. O tak, doskonale pamiętałam ten cały metalowy złom w ustach. Mimo wszystko – w towarzystwie Henry’ego za nic nie chciałam wyglądać jak trzynastolatka. Gwizdnął cicho przez zęby, kiedy moje ciało przybrało aktualne kształty. Jego instynkt opiekuńczy gdzieś się ulotnił, z twarzy zniknął wyraz zatroskania i Henry przestał mnie głaskać. Z szerokim uśmiechem oparł się o przeciwległą ściankę kabiny i skrzyżował ręce na piersi.

– Nieźle urosłaś przez te ostatnie trzy lata. – Tak, niestety mój nos również. Spojrzałam obok niego w lustro, przejechałam palcem po nosie i skontrolowałam wygląd. Z uwagi na prostotę wybrałam ten sam strój co poprzednio: dżinsy, sportowe buty i koszulkę z ninją. Zastanowiłam się, czy nie dodać włosom objętości, ale wydało mi się to lekkim szwindlem. – Podoba mi się twój nos. – Tak, może dlatego, że twój też jest za długi. – Zadarłam głowę i uśmiechnęłam się. Wprawdzie urosłam, ale nadal byłam sporo niższa od Henry’ego. Jakie to było słodkie, kiedy bronił mnie przed chwilą. We śnie zawsze był dla mnie taki miły, o wiele milszy niż na jawie. Z drugiej strony… – Czego tu właściwie szukasz? To jest mój osobisty koszmarny sen, a w dodatku wucet dla dziewczyn! Nie powinno cię tu być. Zignorował mnie, przypatrując się sobie w lustrze. – Mój nos wcale nie jest za długi. Jest akurat. Taki nos musi przecież pasować do reszty twarzy. – Jego odbicie puściło do mnie oko. – Może pójdziemy gdzie indziej? Tu jest jakoś tak mało romantycznie. – Tak. I odżywają nieprzyjemne wspomnienia. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałam, że nadal śnię o tamtym. I że tak dokładnie pamiętam ich twarze i głosy. Henry momentalnie spoważniał. – Czy przynajmniej wyrzucono je ze szkoły? Potrząsnęłam głową. Nigdy nie poszłam ze skargą do żadnego nauczyciela. Mamie też nie wspomniałam, tylko by się okropnie zdenerwowała. Jedynie Lottie zauważyła, że coś jest ze mną nie tak, i wydusiła to ze mnie. Najpierw pobladła, a potem zaciągnęła mnie do Mr Wu, żebym nauczyła się, jak się bronić. Następnego ranka pojechała ze mną do szkoły, a ja musiałam pokazać jej Aubrey, Samanthę, Lindsay i Abigail. Nie wiem, co zrobiła, ale już nigdy więcej mnie nie nękały. A przy tym po paru tygodniach treningu stałam się tak dobra w kung-fu, że niemal życzyłam sobie konfrontacji. – Moglibyśmy pójść za nimi i sprawić im porządny łomot – zaproponował Henry. – Teraz, kiedy już wiesz, że to tylko sen. Machnęłam ręką. – Ach, daj spokój. Założę się, że gdybym je dziś spotkała, czułabym wobec nich tylko litość… A teraz powiedz, czego tu szukasz, Henry? – Chciałem cię po prostu odwiedzić. Nie miałem pojęcia, że wyląduję w wucecie dla dziewczyn, w najgorszym momencie twojego życia. – Wyciągnął do mnie rękę. – Chodź, pójdziemy gdzieś, gdzie jest przyjemniej. – To wcale nie był najgorszy moment w moim życiu. Chwyciłam jego dłoń, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, i pozwoliłam, by wyprowadził mnie z kabiny, a potem powiódł do zielonych drzwi, tkwiących jak ciało obce pośród pomazanych napisami kafelków. Jeśli mam być szczera, to wcale nie uważałam trzymania jego dłoni za rzecz oczywistą. Moje serce chyba też, ponieważ znowu zabiło mocniej. Henry położył wolną rękę na jaszczurce, żeby otworzyć drzwi. – Och, nie – zaprotestowałam, bo właśnie przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Odciągnęłam go od drzwi. – Nie tędy. – Ale… Nie dałam mu skończyć. – Skoro już tu jesteś, to przecież możemy trochę zostać. W Berkeley też są piękne miejsca. Chodź, tędy. Pchnęłam drzwi łazienki i ucieszyłam się, kiedy za nimi czekał nie szeroki i pusty szkolny korytarz, a słoneczny blask i świeży zefirek. Tak! Taki sposób śnienia był naprawdę fajny. I byłam w tym rzeczywiście dobra, wszystko wyglądało dokładnie tak, jak zachowałam w pamięci. Staliśmy wysoko na wzgórzach Berkeley Hills. Rozciągał się stąd widok na pół miasta i zatokę. Zachodzące słońce oświetlało wszystko miękkim, złotym blaskiem. Pociągnęłam Henry’ego na ławkę pod potężnym drzewem, będącą kiedyś moim ulubionym miejscem. Przesiadywałam tu godzinami,

grałam na gitarze i patrzyłam na morze. Nie mogłam powstrzymać triumfalnego uśmiechu. Czy to nie był romantyczny zakątek? – Mieszkaliśmy wtedy zaledwie kilka kroków stąd, w górę ulicy. – Nieźle – odezwał się Henry, wyraźnie pod wrażeniem. Nie wiedziałam, czy ma na myśli moją zdolność eleganckiej zmiany otoczenia z zasyfiałej szkolnej łazienki w miejsce z tak zapierającym dech w piersi widokiem, czy też fakt, że kiedyś tu mieszkałyśmy. Dom byłby naprawdę nie najgorszy, miał nawet basen. Ale musiałyśmy go dzielić ze zrzędliwą wykładowczynią filozofii i jej matką, mającą szmergla na punkcie sprzątania, dlatego nigdy nie czułyśmy się tam jak u siebie, tylko jak goście pensjonatu. – To jest Indian Rock Park – wyjaśniłam, licząc na to, że nie zauważy znajdującego się kilka metrów dalej szyldu, który sekundę wcześniej pomógł mi przypomnieć sobie nazwę parku. – Butter upolowała tu kiedyś wiewiórkę… – Kto to jest Butter? – Henry opadł na ławkę, a ja usiadłam obok niego, choćby po to, by nadal trzymać go za rękę. – To nasza suczka. Księżniczka Buttercup. Dostałyśmy ją od ojca, kiedy rodzice się rozstawali. Na pocieszenie, jak myślę. – Och, znam to. My dla uproszczenia dajemy nowemu pupilowi nazwisko aktualnej kochanki taty. – Uśmiechnął się krzywo. – Zwykle wybieramy pseudonimy artystyczne, z reguły lepiej brzmią. Króliki wabią się Candy Love, Tyra Sprinkle, Daisy Doll i Bambi Lamour, oprócz tego mamy dwa kucyki: Moirę Mystery i Nikki Baby. Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. To było straszne. Postanowiłam, że nigdy więcej nie będę psioczyć na rodzinę. – To całkiem sporo… zwierząt. Ostrożnie uścisnęłam dłoń Henry’ego, a on uśmiechnął się szerzej. Boże, miał takie piękne oczy. A co do nosa: zgadza się, był w sam raz. A jego włosy… Chrząknął. – Właściwie to miał być żart – oznajmił. – Ale nie mam nic przeciwko temu, jeśli wciąż chcesz patrzeć na mnie takim współczującym wzrokiem. Współczującym? – Eee… ach tak. – Zmieszana odwróciłam spojrzenie. Cholera. We śnie dużo trudniej było oszacować upływ czasu, kiedy patrzyło się komuś głęboko w oczy. Zbyt głęboko, w tym przypadku. Zatrzymałam wzrok na czymś, co stało oparte o pień drzewa przy ławce. – Moja gitara – stwierdziłam zażenowana. Moja podświadomość zdecydowanie przesadzała z tą romantycznością. – Och, jak miło – skwitował z przekąsem Henry. – Zagrasz mi coś? – Po moim trupie – odparłam, czując, jak się rumienię. W niekontrolowany sposób wybiegłam myślami w przyszłość i już słyszałam, jak zawodzę jakiś kawałek Taylor Swift, w blasku z wolna zachodzącego słońca, barwiącego niebo nad morzem czerwienią, podczas gdy w wodach zatoki krąży powoli grupka wielorybów… O Boże! Czy naprawdę przez głowę przemknęło mi, że włosy Henry’ego w tym świetle wyglądają, jakby były utkane z czystego złota? Aż się… zbierało na mdłości. Chyba mnie kompletnie pogięło! Jeszcze trochę, a zmutuję do postaci jednej z tych sterowanych hormonami idiotek, którymi tak gardziła Mia. Raptownie puściłam jego rękę. Popatrzył na mnie pytająco, a ja z trudem wytrzymałam to spojrzenie. Co on sobie o mnie pomyślał? Wpierw uratował mnie przed bandą brutalnych dziewczyn, a potem zaciągnęłam go na oglądanie zachodu słońca na wzgórzach, z gitarą na podorędziu… – Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie: co robisz w moim śnie? – Starałam się przybrać rzeczowy ton. Henry odchylił się na oparcie i skrzyżował ręce na piersi. – I jak się dostałeś przez moje drzwi? Myślałam, że to możliwe tylko wtedy, gdy… –

urwałam. – Gdy co? Gdy ma się na sobie bluzę Graysona? Henry, uśmiechając się złośliwie, wyjął z kieszeni spodni błyszczący przedmiot i przytrzymał go w górze. Moja spinka w kształcie motyla. Przełknęłam ślinę. Ach, więc to tak. – Dokładniej rzecz ujmując, potrzeba czegoś, co należy do innej osoby – ciągnął Henry, obracając ozdobę do włosów w długich palcach. – No i oczywiście trzeba znaleźć właściwe drzwi i pokonać chroniące je bariery. – Rozejrzał się nagle wokół, skonsternowany. – Skąd się tu wzięła ta mgła? – Cóż, tu nie zawsze świeci słońce – odparowałam z przekąsem. – Ściślej biorąc, tutejsza okolica jest znana z niespodziewanych zmian pogody. To była nieprawda. Chciałam tylko nieco zmącić romantyczno-różowe ciepełko zachodu słońca. A mgła była pierwszą rzeczą, jaka spontanicznie przyszła mi do głowy. Niestety, białe smugi majestatycznie podpełzające znad morza nie osłabiły uroku tego miejsca. Ale przynajmniej nie dominowało już to kiczowate, ciepłe światło, przy którym nie mogłam normalnie myśleć. – Jakie znowu bariery? Rozejrzałam się w poszukiwaniu drzwi. Gdzie one właściwie były? Ach tam, tkwiły w jednej z potężnych skał, którym park zawdzięczał swą nazwę. Henry wzruszył ramionami. – No wiesz, większość ludzi podświadomie chroni swoje drzwi. Ta ochrona jest mniej lub bardziej skuteczna. Weź choćby Graysona i Straszliwego Freddy’ego. Ale w twoim przypadku można po prostu wparować do środka. Nie ma żadnej bariery, nawet najmniejszej. – Rozumiem – powiedziałam, cedząc słowo i starając się wyglądać, jakbym naprawdę wszystko pojmowała. – Do mnie można wparować, kiedy przykładowo zwędziło mi się spinkę do włosów? – Tak. Na to wygląda. Najwyraźniej jesteś bardzo ufnym człowiekiem. Usiłowałam nie pozwolić, by jego uśmiech rozproszył moje myśli. – A ty wręcz przeciwnie. Twoja podświadomość zainstalowała w drzwiach aż trzy zamki. Potrząsnął głową. – Nie, Liv. To nie była moja podświadomość. To byłem ja. – Zadrżał i roztarł gołe przedramiona. – Nie mogłabyś sprawić, żeby znowu zaświeciło słońce? Z nim naprawdę było przyjemniej. No wiesz, w końcu jak często człowiek ma okazję pobyć w Kalifornii? Oblizywałam z namysłem wargę. – Czyli ja też mogłabym zabezpieczyć drzwi przed niepożądanymi gośćmi? – Tak, nawet powinnaś. – Zmienił ton. Już nie było w nim wesołości, tylko śmiertelna powaga. – Niewykluczone, że inni też interesują się twoimi snami. Nigdzie indziej nie poznasz człowieka lepiej ani nigdzie indziej nie dowiesz się więcej o jego tajemnicach niż we śnie. – Rozumiem… …ale nadal nie do końca, dodałam w myślach. Spojrzałam ponownie w stronę drzwi. Myśl, że każdy, kto miał jakąś należącą do mnie rzecz, mógł wparować do moich snów, była porażająca. To było znacznie gorsze niż świadomość, że ktoś mógłby przeczytać mój dziennik snów. Nagle ogarnęła mnie nagła potrzeba zabicia drzwi deskami, zawieszenia na nich kłódek i skombinowania skądś wielkiego psa. – Dlaczego Grayson nie chroni lepiej swoich drzwi? – zapytałam. – No wiesz, przecież każdy głupi może powiedzieć wspak „Freddy”. – Grayson jest najuczciwszym i najbardziej otwartym człowiekiem, jakiego znam – odparł. – Nie sądzę, by śnił o rzeczach, które chciałby utrzymać w tajemnicy. Poza tym jest zbyt skromny i nie wierzy, że ktoś mógłby interesować się jego snami. – Wzruszył ramionami. – Tak naprawdę nie chce się tym zajmować, dla niego to wszystko jest tylko i wyłącznie upiorne. – A dla ciebie nie? Henry z westchnieniem pochylił się i wziął do ręki gitarę. – Ależ owszem, nawet bardzo. I akurat to czyni to tak intrygującym.

– Racja – przytaknęłam. – Najciekawsze rzeczy to te najbardziej niebezpieczne – powiedziałam cicho. – I na przekór wszystkiemu trzeba je zgłębić. – A może właśnie dlatego. Henry odwrócił niespodziewanie wzrok i zaczął stroić gitarę. – Nie mów, że umiesz grać na gitarze! – wyrwało mi się. – Bo…? – Uniósł brew. – Bo… Bo to byłoby już za dużo dobrego! Wystarczy, że miał piękne oczy i potrafił cytować z pamięci wiktoriańskie wiersze, że robiło mi się ciepło na sercu, kiedy się uśmiechał… No, ale może grał przeokropnie, wtedy istniałaby przynajmniej jedna rzecz, która by mi się w nim nie podobała. Rzuciłam mu wyzywające spojrzenie. – Naprawdę umiesz grać czy tylko udajesz? Szarpnął za struny i uśmiechnął się z wyższością. – To jest sen, Liv, i gdybym zechciał, zagrałbym jak Carlos Santana. Albo Paul Galbraith, w zależności od tego, co wolisz. – Och. Kto to był Paul Galbraith? Będę musiała wyguglować go jutro rano. Henry zaczął grać, bardzo cicho. Bacha. I to jak grał! Gapiłam się na jego palce. Takiej techniki nie można było sobie przyśnić. A może jednak? We śnie umiało się też przecież latać, nie wiedząc dokładnie, jak to działa. Mimo to… ach. – Teraz to cię zwaliło z nóg z zachwytu, co? – zapytał kpiąco Henry, a ja pozbierałam się do kupy. Nadal uśmiechał się z wyższością. – Śnij dalej – rzuciłam, wkładając w te słowa tyle pogardy, ile tylko było można. – To preludium jest dziecinnie proste, umiałam je grać, kiedy miałam osiem lat. – Tak, jasne. – Odstawił gitarę i wstał. – Będę się zbierał. Zanim zadzwoni budzik i zakończy ten piękny sen. – W jego uśmiechu było teraz coś wyzywającego. – Wielkie dzięki za interesujący wgląd w twoją psychikę. – Nie ma za co. – Opanowałam chęć zgrzytania zębami. – Spinkę możesz zachować. Ale równie dobrze możesz mi ją zwrócić, bo drugi raz z całą pewnością nie wejdziesz przez te drzwi. – Cóż, mam taką nadzieję – odparował, nagle zupełnie poważnie. Wyjął spinkę z kieszeni, położył ją na dłoni i utkwił w niej wzrok. Srebrny motyl zadrżał, zatrzepotał skrzydełkami i wzniósł się w powietrze. Z otwartymi ustami podążyłam za nim spojrzeniem. – Pamiętaj, to muszą być skuteczne bariery – powiedział Henry. – I muszą odstraszać nie tylko ludzi. – A co jeszcze? – Z trudem oderwałam wzrok od odlatującego motyla. – Władcę Cieni i Mroku? Niesamowitego Pana Wiatrów? A czy nie musiałby mi najpierw ukraść osobistego przedmiotu? A może on nie potrzebuje takich tanich sztuczek? Westchnął. – Może powinnaś zacząć traktować to trochę poważniej. – Przykro mi, ale nie mogę. Bez niezbitych dowodów nie uwierzę w istnienie demonów, straszących w snach i spełniających życzenia. – Popatrzyłam mu w oczy. – Ty wierzysz? Wytrzymał moje spojrzenie, nawet nie mrugnąwszy. – Może to, co się dzieje, rzeczywiście jest przypadkowe. Ale może nie jest. Jak wytłumaczysz to tutaj? – Zatoczył ręką koło. – Jak wytłumaczysz nasze sny? Nie posunęłam się w swych rozważaniach aż tak daleko. Przecież zanim zdążyłam to przemyśleć, zasnęłam, zmęczona po pożegnaniu z Graysonem. – Może to… ekhem… psychologia? – rzuciłam przekornie. – Psychologia? – parsknął ubawiony. – Niezbadana dziedzina psychologii. Myślę, że przy odrobinie treningu każdy może śnić w ten sposób, nawet bez paktu z dia… eee… demonem. W końcu ja też odnalazłam drogę przez

zielone drzwi, i to całkiem sama, bez pomocy jakichś tam demonów. – I jesteś tego całkiem pewna? No… powiedzmy. – Tak – odparłam zdecydowanym tonem. – Dlatego, że demonów nie ma. Dobra, wygraliście mistrzostwa w koszykówce, a Grayson i Florence nie mają tej mutacji genetycznej, ale gdzie tu, przepraszam bardzo, związek? To całkiem proste: dopóki nie zobaczę tego demona, jak stoi przede mną we własnej osobie, nie uwierzę w jego istnienie. Ukazanie się we śnie się nie liczy – to byłaby psychologia. – A jeśli spełni się twoje najskrytsze życzenie? – Henry wpatrywał się w ziemię i butem przesuwał w jedną i drugą stronę małe kamyczki. – To zależałoby od życzenia – rzekłam. – Tylko wtedy, gdy dotyczyłoby czegoś absolutnie niemożliwego, jak na przykład… rozmowy ze zwierzętami, podróży w czasie albo wydania Lottie za księcia Harry’ego, mogłoby zachwiać moje przekonania. Chociaż to z Lottie i księciem Harrym nie jest wcale aż tak nieprawdopodobne, żeby zaraz wierzyć w demony. A jakie właściwie było twoje życzenie? Henry nie odpowiedział. Jego wzrok powędrował bardzo powoli od kamyków do moich stóp, wzdłuż nóg w górę, przez koszulkę z ninją do twarzy i poczułam, że się czerwienię. Znowu. Kiedy spojrzał mi w oczy, odezwał się: – Jak mówiłem, muszę iść. Ale było bardzo miło znów śnić razem z tobą, Liv. No, to już było typowe. Zawsze musiał iść, kiedy sprawy przybierały zbyt osobisty obrót. – Spełniło się? – rzuciłam w ślad za nim. Milczenie. Doszedł już do skały z zielonymi drzwiami, kiedy odwrócił się do mnie, z ręką na mosiężnej jaszczurce. – Doskonale wiedziałem, że się przyłączysz. Byłaś zbyt ciekawa, by powiedzieć: nie. I byłbym niejako rozczarowany, gdybyś tego nie zrobiła. – To nie tylko ciekawość, ja… ja… – jąkając się, szukałam właściwych słów. – Nie mów, że przekonał cię argument z balem. – Ha, ha. – Więc co? – drążył. – Myślałam, że potrzebujecie mojej pomocy – zakomunikowałam zdecydowanie. – Z tym niebezpiecznym demonem, którego tak się boicie. – A ja myślałem, że nie wierzysz w demony. – No właśnie! Dlatego jestem odpowiednią osobą. Powiedz szczerze, Henry, ty w to wierzysz? Tak naprawdę? – Naprawdę? Otworzył drzwi i mogłam dostrzec za nimi rozproszone światło korytarza. Henry jednak puścił jaszczurkę i w paru susach znalazł się przy mnie. Zanim zdołałam zareagować, pochylił się i pocałował mnie w usta. Nie był to szczególnie długi pocałunek, właściwie niewiele więcej niż bardzo delikatne muśnięcie wargami, ale i tak zamknęłam oczy w odruchu, nad którym nie potrafiłam zapanować. Kiedy po chwili, równającej się uderzeniu skrzydeł motyla, otworzyłam je, Henry stał już z powrotem na progu. Daleko ode mnie. – Co dzieje się naprawdę, a co nie, w tym przypadku trudno rozróżnić – powiedział. – Ale owszem, myślę, że tutaj rzeczywiście dzieją się podejrzane rzeczy. Lecz to wcale nie musi być złe. Delikatnie zamknął za sobą drzwi i zniknął.

21.

– W bufecie znajdą się wszystkie specjały byłych kolonii, a na parkiet posypie się konfetti w kształcie jesiennych liści. Persefona upiła łyk wody mineralnej, żeby zwilżyć gardło. Potrzebowała tego na gwałt, gdyż od bitego kwadransa nieprzerwanie nawijała o ściśle tajnych niespodziankach, jakie będą czekały na gości balu. Dotychczas jednak nie napomknęła o niczym tak naprawdę zaskakującym. Mimo to obie dziewczyny, siedzące z nami przy stoliku w kafeterii, dosłownie spijały słowa z jej ust. Zapomniałam, jak miały na imię, całkiem możliwe, że w ogóle mi się nie przedstawiły, dlatego w duchu dla uproszczenia nazwałam je Himpusią i Pimpusią. – Nie do wiary, że już drugi raz idziesz na bal – powiedziała Himpusia. – Ale masz szczęście. – To nie ma nic wspólnego ze szczęściem. – Persefona posłała mi konspiracyjny uśmiech. – Prawda, Liv? Powędrowała wzrokiem dwa stoliki dalej, gdzie siedziały Florence i Emily. A wraz z nimi chłopak o pryszczatej cerze, którego ze względu na podobieństwo do Emily prawidłowo zidentyfikowałam jako jej brata Sama, czyli według Persefony mój bilet do raju. Z tego właśnie powodu przez cały czas usiłowałam skryć się za szerokimi plecami Pimpusi, żeby mnie nie zauważyli i żeby Florence nie wpadła na pomysł, by nas sobie przedstawić. Miałam też ogromną nadzieję, że skończą jeść przed nami, bo żeby zwrócić tacę, musiałyśmy przejść obok ich stolika. – Nie należy czekać na księcia na białym rumaku, trzeba wykorzystywać koneksje – kontynuowała Persefona. – I w żadnym razie nie wolno mieć zbyt wygórowanych wymagań, jeśli chodzi o partnera do tańca. Ja na przykład w zeszłym roku byłam z Benem Ryanem… – Czy on nie jest gejem? – Zgadza się. Ale jeśli jako uczennica średniego szczebla chcesz dostać się na bal, nie możesz przejmować się czymś takim. Mój tegoroczny partner też nie jest facetem moich marzeń. Gabriel obgryza paznokcie i ma łapy wielkie jak klapy od sedesu, ale niewątpliwie lepszy on niż żaden. Trzeba na to patrzeć pragmatycznie, nie romantycznie. Rozumiecie? Co nie znaczy, że nie powinno się dążyć do rzeczy wielkich, w końcu każdy może marzyć. Himpusia i Pimpusia przytaknęły nabożnie. – Ale nie każdy ma siostrę w komitecie organizacyjnym – powiedziała Himpusia. – No cóż, prawdopodobnie nie – zgodziła się Persefona. – Jednak o wszystkim wam opowiem. I pokażę fotki. Notabene pozowanie do portretów par tanecznych odbędzie się w stylowych, wiktoriańskich kulisach, a zdjęcia zostaną wydrukowane w sepii. Będziemy wyglądać jak autentyczne postacie z powieści Oscara Wilde’a, jak jakaś Jane Eyre albo ktoś w tym stylu. – Och, jakie to nieskończenie romantyczne – wyszeptała Himpusia. – To znaczy, od strony czysto pragmatycznej. – Jane Eyre nie jest postacią Oscara Wilde’a. Ale Duch z Canterville owszem – mruknęłam. – Również bardzo romantyczne. Persefona chciała coś odpowiedzieć, wzięła wdech i pokazała łyżką na mnie, ale nagle

zamarła w pół ruchu i wybałuszyła oczy, co było niezbitą oznaką, że w zasięgu wzroku pojawił się Jasper. Najchętniej trochę bym się z niej ponabijała, lecz byłam zdecydowanie ostatnią osobą, która mogła sobie na to pozwolić. Gdzie bowiem zjawiał się Jasper, zwykle niedaleko był i Henry, a na samą myśl o jego nadejściu serce zabiło mi mocniej. Obejrzałam się za siebie. Zgadza się, do kafeterii weszli właśnie Jasper, Arthur, Henry i Grayson, jak zwykle ściągając na siebie wszystkie spojrzenia. To musiało być okropne, kiedy wszyscy tak się na człowieka gapili. Dlaczego zawsze musieli nadciągać całą czwórką, odstawiając numer z równym krokiem? Albo, tak jak teraz, zatrzymywać się w najbardziej nasłonecznionym miejscu, rozglądając się niby w poszukiwaniu kogoś lub czegoś, by ich włosy połyskiwały we wszystkich odcieniach blond? Żeby każdy głupi zapamiętał, jak świetnie wyglądają? Ich spojrzenia prześliznęły się po mnie tak samo obojętnie jak po wszystkich innych w sali, nie byłam nawet pewna, czy w ogóle mnie zauważyli w tym morzu szkolnych mundurków i głów. Jakby nic nas ze sobą nie łączyło. Jakby ta rozmowa w kinie nigdy się nie odbyła. Jakby mi się przyśniło. Całą niedzielę mama, Mia, Lottie, Ernest i ja spędziliśmy na zwiedzaniu Londynu, jak zwyczajni turyści. Big Ben, Tower, katedra Świętego Pawła, Hyde Park, pałac Buckingham, Millennium Bridge i ten cholerny diabelski młyn – Ernest zawlókł nas we wszystkie te miejsca, pstrykając nam mniej więcej dwa miliony zdjęć. Grayson i Florence nie wzięli udziału w wycieczce, co było zrozumiałe, w końcu mieszkali w tym mieście przez całe swoje życie. Jednak kiedy wieczorem wybraliśmy się do Globe Theatre na Hamleta, co miało być zwieńczeniem naszego turystycznego dnia, Florence przyłączyła się do nas. Zepsuła mi cały spektakl, ponieważ siedziała koło mnie i półgłosem recytowała tekst, kiedy robiło się ciekawie. Jak się okazało, grała kiedyś Ofelię w szkolnym przedstawieniu. No jasne, najpiękniejsza Ofelia wszech czasów. Odkąd wiedziałam, że jej matka umarła na chorobę Huntingtona, nawet nie umiałam jej nienawidzić. Jaka okropna musiała być niepewność, czy jest się nosicielem zmutowanego genu! Kiedy Hamlet oświadczył: „Więcej jest rzeczy na ziemi i w niebie, niż się ich śniło waszym filozofom”, pokiwałam energicznie głową. Prawdziwe słowa, jakże prawdziwe. W sumie był to miły dzień, chociaż osobiście wolałabym zwiedzić cmentarz Highgate albo przespacerować się po Notting Hill, ale to można było nadrobić – bez Ernesta. Godziny zleciały nie wiadomo kiedy, nie miałam czasu rozmyślać o demonach, życzeniach i pocałunkach, nie mówiąc o sporządzaniu przejrzystych wykresów. Po Hamlecie („reszta jest milczeniem”), zmęczona jak pies, padłam na łóżko i spałam słodko, wprawdzie nie całkiem bez snów, lecz głęboko i mocno, a także z przeświadczeniem, że nikt już nie przejdzie przez zielone drzwi, jeśli nie będę tego chciała. Nawet Henry, którego włosy właśnie połyskiwały nieopodal niczym płynny leśny miód. O nie, naprawdę pomyślałam coś takiego? Płynny leśny miód – halo? Przygryzłam z zażenowaniem wargę i nie po raz pierwszy poczułam ulgę, że nikt nie może czytać w moich myślach. Przynajmniej mogłam w miarę normalnie oddychać, czego nie dało się powiedzieć o Persefonie. Dopiero kiedy moi zaklinacze demonów przysiedli się do stolika Florence i Emily, Persefona otrząsnęła się ze stuporu. Wzięła głęboki wdech. – Jak mówiłam, pomarzyć można – powtórzyła, jak gdyby nigdy nic. – Ale trzeba pozostać realistką. Himpusia westchnęła tęsknie. – Ten Arthur Hamilton jest tak niewiarygodnie piękny! Za każdym razem, kiedy go widzę, dostaję gęsiej skórki. Ale Henry Harper też jest szalenie słodki. I seksowny. – Byłby jeszcze słodszy, gdyby zrobił coś z włosami – powiedziała Persefona. – Powinien wziąć przykład z Jaspera: ten jest zawsze doskonale wystylizowany. W ogóle uważam, że Jasper jest najbardziej męski z całej czwórki. Jakiś taki dorosły. – Tak, i tak też się zachowuje – mruknęłam. – Dla mnie najładniejszy jest Grayson – wyznała Pimpusia. – Zaraz po Arthurze, oczywiście. Zawsze spogląda jakoś tak sympatycznie i ma totalnie śliczne, brązowe oczy. – Tak, to prawda. Jak ciemny karmel – rzekłam i wzdrygnęłam się. Musiałam się stąd

wyrwać, ta paplanina była zaraźliwa. Raptownie odsunęłam krzesło i wstałam z miejsca. – Całkiem zapomniałam, że muszę jeszcze…. coś ważnego… siostrze… Byłybyście tak miłe i odniosły moją tacę? Dzięki. Nie czekając na odpowiedź, salwowałam się ucieczką, szerokim łukiem omijając stolik, przy którym siedzieli Henry i inni. Mia nieźle się zdziwiła, kiedy zjawiłam się w stołówce dla uczniów niższego szczebla i padłam na krzesło obok niej. Nie bez dumy w głosie przedstawiła mnie swojej towarzyszce, Daisy Dawn. Dziewczynka bardzo się ucieszyła, że mogłyśmy się poznać. Byłam wszak siostrą Mii, a w dodatku tak często wspominano o mnie na blogu Tittle-Tattle. – Właśnie rozmawiałyśmy o jesiennym balu – poinformowała mnie z pałającym wzrokiem. – Lacey mówi, że słyszała od Hannah, że Anabel Scott specjalnie przyjedzie na bal ze Szwajcarii. Żeby Arthur nie musiał iść z jakąś inną dziewczyną. Umieram z ciekawości, jaką suknię włoży w tym roku. Ostatnia była bordowa, z aksamitu, prześliczna. Jęknęłam. To chyba jakaś pomyłka. Zaraza rozprzestrzeniała się błyskawicznie. – OK, muszę lecieć. Miło było cię poznać, Daisy. Czując na plecach osłupiały wzrok Mii, truchtem opuściłam stołówkę, a na korytarzu puściłam się galopem. Wreszcie, zdyszana, dotarłam do szafki i wpisałam czterocyfrowy szyfr, otwierający zamek. Krótka przebieżka dobrze mi zrobiła, wata cukrowa w głowie znikła. – Cztery, trzy, dwa, jeden? Mam wrażenie, że to dość słaba kombinacja. Obróciłam się gwałtownie. Henry! Przecież jeszcze przed chwilą był w kafeterii. – No to proszę! Okradnij mnie – powiedziałam bez namysłu, zanim zdążyłam się zaczerwienić albo palnąć coś górnolotnego o szarych oczach czy włosach koloru leśnego miodu. – Mam do zaoferowania szalenie wartościowy podręcznik do matmy o funkcjach i równaniach, parę tenisówek w rozmiarze 38 oraz muzealną komórkę. Od lat marzę, by ktoś mi ją zwędził. Henry roześmiał się, a mnie ścisnęło w okolicach żołądka. Kiedy się śmiał, w kącikach ust tworzyły mu się takie fajne kółeczka, poza tym miał ładne zęby. Było dla mnie zagadką, jak kiedykolwiek mogłam sądzić, że ma zbyt długi nos. I te niewiarygodnie fascynujące oczy… – Dobrze się czujesz? – zapytał szybko. – Wyśmienicie – odparłam, w duchu wymierzając sobie solidny policzek. – A co nie jest pewne? Ha! – Chciałbyś wiedzieć, co? Widocznie minionej nocy Henry próbował przedostać się przez zielone drzwi do moich snów – to tłumaczyłoby również jego podkrążone oczy. Uśmiechnęłam się ze złośliwą satysfakcją. Co nie jest pewne? To pytanie było jedną z barier, którymi zabezpieczyłam drzwi. I to barier o wiele bardziej fantazyjnych niż u Henry’ego z jego banalnymi zamkami i o wiele skuteczniejszych niż u Graysona. Tylko ktoś, kto znał właściwą odpowiedź, mógł otworzyć drzwi. Henry uśmiechnął się. – Owszem, strasznie chciałbym wiedzieć. Ale cieszę się, że posłuchałaś mojej rady. Bardzo skuteczna bariera. Przynajmniej w moim przypadku. – Nie tylko w twoim – odparłam z pewnością siebie. – To z jakiegoś wiersza? Może z Szekspira? – Nie – zaprzeczyłam. – To dużo trudniejsze. Przecież Szekspira może wyguglować byle demon. – Hm. – Zmarszczył czoło. – Uwielbiam zagadki. Tak samo jak ja. Milczeliśmy przez chwilę. – À propos – odezwał się w końcu Henry – mam ci przekazać, że w sobotę spotykamy się u Jaspera, by dokonać twojego przyjęcia do kręgu. Jego rodzice wyjeżdżają na weekend. Już w sobotę? – Myślałam, że to działa tylko w nów.

Powstrzymałam się od zadania innych pytań, które cisnęły mi się na usta. (Czy to boli? Czy to źle, że nie mogę patrzeć na krew? CZY JA PRZYPADKIEM NIE ZWARIOWAŁAM?). – Nie, sobota to dobry dzień. Chyba że zmieniłaś zdanie. Potrząsnęłam powoli głową. – Statków nie buduje się po to, by stały w porcie – zacytowałam Mr Wu. – Świetnie – powiedział Henry. – W takim razie widzimy się w sobotę. – Tak, to jest pewne – zripostowałam, by mu dokuczyć. – Och, jesteś podła. Nie możesz dać mi jakiejś małej wskazówki? W tym momencie rozległ się dzwonek, oznajmiający koniec przerwy obiadowej. Na korytarz wysypało się jeszcze więcej uczniów, gwar wzmógł się, otwierano i z hukiem zamykano szafki. – Wskazówkę? No dobrze. – Musiałam przyznać, że świetnie się bawiłam. – Niech no się zastanowię… Odpowiedź trzeba podać po niemiecku. Pomoże ci to? – Nie, niezupełnie. – Henry z namysłem gryzł wargę. – Czyli po niemiecku. Stąd ten dirndl… Och, cześć, Florence. Emily. I Sam. Znów się widzimy. O nie, należało znikać. Nawet jeśli z bliska Sam wcale nie miał aż tylu pryszczy, jak mi się wydawało. Florence wyczarowała na twarzy uśmiech. Zdumiało mnie, jak profesjonalnie to robiła. – Cześć, Liv, jak dobrze, że cię spotykam. To są Sam i Emily. – Jestem siostrą Sama – dodała Emily. – I dziewczyną Graysona. Cieszę się, że mogę cię poznać. W sobotę na imprezie jakoś się minęłyśmy. Zgadza się, najpierw obściskiwałaś się, jakby jutro miał nastąpić koniec świata, a potem ja obiecałam twojemu chłopakowi i jego kumplom, że pomogę im uwolnić demona, dodałam w duchu. Sam nie odezwał się, tylko spoglądał niepewnie. Z kolei Henry najwyraźniej świetnie się bawił. – Sam ma szesnaście lat. I jest niesamowicie inteligentny – oświadczyła Florence. – Tak, jego IQ jest o piętnaście punktów wyższe od mojego. A już mnie zaklasyfikowano do wybitnie zdolnych – powiedziała Emily. Znakomicie, psiakrew. – Przeskoczył dwie klasy i latem kończy szkołę. – Żadna matka nie byłaby bardziej dumna niż Florence. – A potem, gdzie chcesz studiować, Sam? – Na Harwardzie – oznajmił chłopak, spoglądając jeszcze bardziej niepewnie. – Ach, co za zbieg okoliczności! – zaszczebiotała Florence. – Liv mianowicie jest w połowie Amerykanką, a o ile wiem, jej rodzina pochodzi z okolic Bostonu, zgadza się? – Ekhem… tak. Mieszkają tam moi dziadkowie i ciotka Gertruda. – Zamknęłam drzwi szafki. – Niestety, śpieszę się, muszę jeszcze skoczyć na trzecie piętro. – Ach, to świetnie, my też tam idziemy – ucieszyła się Emily. Jasna cholera. Stałam jak wryta. Na moment zerknęłam w stronę Henry’ego, który opierał się plecami o szafkę i przysłuchiwał z zainteresowaniem. Wspaniale. Może spróbować klasycznej wymówki z toaletą? Chyba nie pójdą za mną do kibla. Przynajmniej nie wszyscy. Florence wzięła mnie pod rękę. – Po drodze Sam może cię o coś zapytać. No już, Sam, pytaj. O nie, to się działo zbyt szybko. Może wyrwać się i po prostu uciec? Pryszczaty Sam prawdopodobnie był łebski, ale na wysportowanego to on mi nie wyglądał. Nigdy w życiu mnie nie dogoni. Z drugiej strony trochę mi go było szkoda, to musiało być okropne, kiedy własna siostra i jej przyjaciółka komenderowały nim, jak chciały, zmuszając do pójścia na jakiś idiotyczny bal z kompletnie obcą dziewczyną. Wszystkie koleżanki z klasy były starsze od niego i przypuszczalnie niezbyt się paliły do tego, aby zatańczyć z nim na balu. A w dodatku problemy z cerą… Biedny Sam. Zaryzykowałam słaby uśmiech. Może chciał mnie zapytać o coś zupełnie niewinnego, na przykład, czy smakował mi obiad albo czy lubię konkursy ortograficzne, albo jaki jest ulubiony…

– Chciałabyś pójść ze mną na bal? – wypalił Sam. Nie! Nie, nie, nie, nie, nie. Zamknęłam na chwilę oczy, ale to nic nie dało. Nieszczęśnik nadal stał przede mną i wyglądał, jakby za chwilę miał zapaść się pod ziemię. Strach pomyśleć, co zrobi, jak mu odmówię. Rozpłacze się? Ucieknie? Ukręci sobie stryczek? Co, do diabła, w ogóle należało powiedzieć w takiej sytuacji? – Ekhem. To naprawdę bardzo… miłe z twojej strony… – jąkałam się, rozpaczliwie szukając dalszych słów, podczas gdy Florence i Emily wpatrywały się we mnie wyczekująco. Co robił Henry, nie wiedziałam, przypuszczalnie uśmiechał się złośliwie. Nienawidziłam Florence. To wszystko jej wina. Chyba jasno wyraziłam się co do balu. Powiedziałam, że wolałabym leczenie kanałowe bez znieczulenia, tak czy nie? – Wiem – przyznał Sam. Wiem? Słucham? – Co wiesz? – Że to miłe – odparł. – Jesteś na średnim szczeblu… Mógłbym zapytać dosłownie każdą dziewczynę z twojego rocznika, ale Florence wymyśliła, że powinienem zaprosić ciebie, że to taki rodzinny gest. Więc pójdziesz ze mną na bal? Otworzyłam usta (właściwie nie musiałam tego robić, bo i tak były rozdziawione), ale zanim zdołałam coś z siebie wykrztusić, odezwał się Henry. – To wprawdzie szalenie romantyczna i nieodparta propozycja, ale Liv niestety musi odmówić – powiedział. To rzeczywiście było o wiele bardziej eleganckie niż obcesowe „Nie!”, które miałam na końcu języka. – Henry! – Florence puściła mnie i wbiła w niego oburzony wzrok. – Nie wtrącaj się. Oczywiście, że Liv pójdzie z Samem na bal. Myśmy to dokładnie… – …zaplanowały, tak, jestem tego pewien. – Henry podszedł do mnie. – Ale Liv nie może udać się z Samem na bal, ponieważ idzie ze mną. – Mrugnął do mnie. – Prawda, Liv? Wszystkie spojrzenia były wlepione we mnie. – Tak – odparłam. – To prawda. – Nie wierzę – odezwała się Florence. – Przecież w ogóle się nie znacie. – No cóż, Sama także nie znała aż do tej chwili – zaoponował Henry. – Ale ty nie cierpisz takich imprez, Henry. W zeszłym roku też cię nie było. – No to najwyższa pora to zmienić – rzucił. – W końcu to mój ostatni rok we Frognal Academy. Ostatnia szansa, żeby wbić się w cudowny frak i zatańczyć walca z podnoszeniami… – Ale… – Florence zwróciła się do mnie. – Dlaczego mi nie powiedziałaś o tym wczoraj wieczorem, Liv? Mężnie starałam się odeprzeć jej świdrujące spojrzenie. – Przecież nie mogłam wiedzieć, że snujesz tego rodzaju plany… Przykro mi, naprawdę. – Hm. – Florence nadal spoglądała nieufnie, za to Emily sprawiała wrażenie, jakby zamierzała kogoś udusić. Najchętniej gołymi rękami. Tylko Sam pozostał opanowany, wręcz obojętny. Zastanowiłam się, czy polecić mu dwie naprawdę miłe dziewczyny, które na pewno mu nie odmówią, ale imiona Himpusia i Pimpusia nie na wiele by mu się przydały. – Idziemy – zarządziła Emily, ciągnąc Sama za rękaw. – Od razu mówiłam, że to głupi pomysł. Florence podążyła za nimi, rzuciwszy w naszą stronę ostatnie, kontrolne spojrzenie. – Nic takiego nie mówiłaś! – usłyszeliśmy jeszcze jej głos. Odetchnęłam z ulgą. – Niewiele brakowało – powiedziałam i popatrzyłam w roześmiane, szare oczy Henry’ego. – Dzięki! – Nie ma za co, serowa panienko. Zdradzisz mi teraz, co nie jest pewne? – Nie! Ale ponieważ właśnie byłeś dla mnie tak miły, dam ci jeszcze jedną wskazówkę – dorzuciłam i zniżyłam głos do tajemniczego szeptu. – Chodzi o kogoś o imieniu Hans.

A potem musieliśmy puścić się biegiem, żeby zdążyć na lekcję geografii.

22.

W sobotę wynieśliśmy się od Finchleyów i wprowadziliśmy do Spencerów. Prawdę mówiąc, rzecz niewarta zachodu. Ernest pierwotnie zaplanował na przeprowadzkę trzy dni. Kupił nowy wkrętak akumulatorowy i wiertarkę, zaangażował panią Dimbleby, by zatroszczyła się o wyżywienie, a swego brata Charlesa najął „do prac ciężkich”, wypożyczył ciężarówkę i w ogóle zorganizował wszystko z precyzją godną sztabu generalnego. Dopiero gdy mama pokazała mu nasz zmagazynowany dobytek, przekonał się, że tych kilka pudeł można przewieźć kombi Charlesa. I że nie miałyśmy ani obrazów, ani mebli, do montażu których potrzebne byłyby wkrętak czy wiertarka. A także niczego innego, wymagającego planowania godnego sztabu generalnego. Zastanawiałam się, czego się spodziewał: zawsze przecież wynajmowałyśmy umeblowane mieszkania i nauczyłyśmy się nie przywiązywać zbytnio do przedmiotów większych od książki. (Nie licząc mojej gitary oraz pluszowego misia o imieniu Pan Iskierka). Poza tym miałyśmy bogate doświadczenie, jeśli chodzi o przeprowadzki, a także osiągnęłyśmy pewną rutynę w wypakowywaniu kartonów. Do obiadu cały nasz dobytek znalazł się na nowym miejscu, bałagan został uprzątnięty, a mama powiedziała to, co zawsze mawiała, kiedy kończyła ustawiać książki na regale: – Twój dom jest tam, gdzie twoje książki. Ernest był całkowicie oszołomiony. Zgodnie z jego generalskim planem po posileniu się zapiekanką pasterską pani Dimbleby prace dopiero miały rozpocząć się na dobre. Zamiast tego wszyscy mieli już fajrant. Z wyjątkiem Graysona, który musiał iść do szkoły, ponieważ Frognal Flames grali tego dnia mecz rozpoczynający sezon. Mama zaproponowała, byśmy skorzystali z wolnego popołudnia i towarzyszyli mu jako kibice, by go dopingować. W młodości była cheerleaderką i byłaby zachwycona, gdybyśmy z Mią poszły w jej ślady. Kiedy dowiedziała się, że we Frognal Academy w ogóle nie ma cheerleaderek, przeraziła się. Mruknęła pod nosem coś o „wypranych z emocji Brytyjczykach” i porzuciła plan. Dotrzymała za to towarzystwa pani Dimbleby w kuchni, by wydębić od niej przepis na zapiekankę. Nie żeby mama umiała gotować, ale lubiła sprawiać takie wrażenie. Zapiekanka zaś była naprawdę smaczna, tak smaczna, że Mia z miejsca oficjalnie uznała swoją fazę wegetariańską za zakończoną. Pani Dimbleby miała około sześćdziesiątki, lekką nadwagę i włosy ufarbowane na blady róż (wypadek fryzjerski, jak zapewniła). Zdobyła moje serce serdecznym uśmiechem oraz dokarmianiem Buttercup delikatnymi kawałkami mięsa. Z nowego pokoju również byłam bardzo zadowolona. Przypadła mi wprawdzie najmniejsza z pięciu sypialni na piętrze, ale i tak miała szesnaście metrów kwadratowych – więcej, niż niejeden pokój, który w ostatnich latach dzieliłyśmy z Mią. Natychmiast dobrze się tu poczułam. Podobała mi się drewniana podłoga, wbudowane w ścianę regały i pomalowane na jasny kolor ściany, ale najlepsze okazało się szerokie, miękkie siedzisko na parapecie, z którego można było spoglądać na ogród. Jedyny minus stanowiło to, że pokój mieścił się bezpośrednio obok głównej sypialni Ernesta i mamy. Miałam nadzieję, że ściany były wystarczająco grube, bym nocą nie musiała się tym przejmować. Poza tym liczyłam w głębi serca, że Ernest nie ma w zwyczaju paradować po domu w samych gaciach. Nie wiem, czy moje nerwy wytrzymałyby coś takiego.

Główna sypialnia miała oczywiście własną łazienkę. Natomiast Florence, Grayson, Mia i ja dzieliliśmy łazienkę położoną zaraz przy schodach. Mimo że wyposażona była w dwie umywalki, wannę i prysznic, Florence opowiedziała się za ustaleniem planu korzystania z niej, by uniknąć porannych korków, jak się wyraziła. Ponieważ w domu było dość ubikacji, a Lottie dysponowała na poddaszu własną łazienką, nie przejmowałam się zbytnio korkami. Miałam mianowicie dość innych zmartwień. Na przykład takie, że wieczorem planowałam po raz pierwszy w życiu przywołać demona. Mamie powiedziałam, że Grayson organizuje z grupką przyjaciół wieczór gier i że jestem zaproszona. Nie odbiegało to aż tak bardzo od prawdy, a dopóki mama nie pytała o rodzaj gry („Ach, taka z demonami, krwią i tym podobnym”), nie musiałam nawet kłamać. Mama naturalnie ani sekundy nie zawahała się przed udzieleniem mi pozwolenia. Do znudzenia powtarzała, że to cudownie, iż zakończyła się moja era szarej myszki. Tydzień zleciał nie wiadomo kiedy. Zaraz we wtorek na blogu Tittle-Tattle roztrąbiono, że zamierzam iść na bal z Henrym. „Co ona ma, czego nie mają inne? Czy Henry Harper naprawdę uległ jej urokowi, czy został przymuszony przez Graysona?”. Słówkiem nie wspomniano natomiast o tym, że wcześniej zaprosił mnie na bal Sam. To kolejna przesłanka wskazująca, że pod pseudonimem Secrecy kryła się Emily. Nie napisałaby przecież niczego, co stawiałoby jej brata w niekorzystnym świetle. Nowina była teraz wałkowana publicznie, ale druga i chyba gorsza sprawa to fakt, że Florence opowiedziała o wszystkim mamie. A ona, zgodnie z oczekiwaniami, nie posiadała się z radości i natychmiast zanotowała dwa adresy sklepów z ponoć olśniewającymi sukniami balowymi. W efekcie miałam teraz podwójny problem: w czwartek po południu mamie udało się zaciągnąć mnie do jednego z tych salonów i owszem, suknie naprawdę olśniewały. Zwłaszcza cenami. Ale kiedy stanęłam przed mamą w gołębim tiulowym monstrum, ta ze wzruszenia zalała się łzami i jakoś nie miałam serca tłumaczyć jej, że ten bal to zmyłka, że Henry chciał mnie tylko uratować przed pryszczatym Samem. No tak, i teraz nie wiedziałam, jak wyjaśnić Henry’emu, że mama kupiła mi suknię balową za trzysta funtów… Nie mam pojęcia, jak to się mogło stać. Pozostawało jedną wielką zagadką, czy zachowanie tajemnicy w sytuacji, gdy mieszkałam pod jednym dachem z Graysonem i paplą Florence, a informacje bez przeszkód przepływały w obie strony, było w ogóle możliwe. Ale miniony tydzień przyniósł też coś dobrego: zapisałam się do klubu kung-fu White Crane w West Hampstead, do grupy zaawansowanej. Wczorajszy pierwszy trening okazał się całkiem fajny, trener, pan Arden, nie był wprawdzie tak dobry jak Mr Wu, za to nie skąpił pochwał ani nie wkurzał chińskimi sentencjami. Kładł też większy nacisk na aspekt samoobrony niż na nieustannie podkreślaną przez Mr Wu jedność ciała i ducha, i tego właśnie było mi trzeba. Mimo licznych rozrywek zaczęłam się nieco bać, z każdym dniem bardziej – głównie dlatego, że nie wiedziałam, co mnie czeka tego wieczoru. Mając dobrze w pamięci sen cmentarny, najbardziej obawiałam się, że nie zdołam zachować powagi, kiedy przyjdzie mi powtarzać podniosłe sentencje czy rysować na ziemi pentagramy. Nie byłam już taka pewna, czy dobrze zrobiłam, zgadzając się na to wszystko. Nie dlatego, że owładnął mną lęk przed demonem, który przecież nie istniał, tylko dlatego, że po prostu nie powinnam zadawać się z ludźmi, którzy praktykowali tego rodzaju rytuały. We śnie umyślnie trzymałam się z dala od korytarza. Od czasu spektaklu Szekspira co noc śniłam wprawdzie idiotyczne teatralne sny z Florence w roli Ofelii, ale mając pewność, że nikt nie pokona bariery przy drzwiach ani nie złoży mi niespodziewanej wizyty, spałam dość dobrze. Kiedy wesoły jak skowronek Grayson wczesnym wieczorem wrócił z meczu, Florence poszła na spotkanie komitetu organizacyjnego, a mama i Ernest wyszli z Butter do parku, Lottie, Mia i ja skorzystałyśmy z nieobecności suczki, by zaprzyjaźnić się z rudym kocurem Spotem. Biorąc przykład z pani Dimbleby, przekupiłyśmy go kawałkami mięsa i z satysfakcją stwierdziłyśmy, że kocur daje się głaskać, a mruczał przy tym tak głośno, że cała kanapa zdawała się wibrować. Mia spojrzała promiennie na Graysona.

– Spot nas lubi – oznajmiła z dumą. – On każdego lubi, nawet moją babcię – odparł w przelocie Grayson. Poszłam za nim do kuchni. – I jak, wygraliście? – zapytałam. – Tak. Oczywiście. – Grayson odkręcił butelkę z wodą i opróżniał ją, nie odrywając jej od ust. – Sto cztery do sześćdziesięciu dwóch. Zmiażdżyliśmy ich. – Ach, prawda, zapomniałam, że wygrywacie każdy mecz, bo zawarliście pakt z demonem. Praktyczna rzecz – rzuciłam, przyglądając się, jak woda z gulgotem wlewa się w usta Graysona. Czym on był, wielbłądem? – Ekhem… jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór… Grayson przestał opróżniać butelkę. – Rozmyśliłaś się – powiedział z wyraźną ulgą. – Nie, skąd. Chciałam tylko wiedzieć, w co mam się ubrać. – Co? – Przewrócił oczami. – Zostań w tym, co masz na sobie. Wyglądasz świetnie. – Chyba nie mówisz poważnie? – Popatrzyłam po sobie, na swoje kompletnie poplamione po przeprowadzce ciuchy. W dodatku koszulka z napisem Freak out and call Mom była co najmniej o jeden rozmiar za mała. – Zupełnie nie ma znaczenia, w co się ubierzesz – stwierdził. – Od kiedy to jesteś taką lalką? Ciuchy to teraz naprawdę twój najmniejszy problem. Miał oczywiście rację. Mimo to poświęciłam sporo czasu, by odsztyftować się na wieczór. Skoro już zaplanowałam randkę z demonem, to przynajmniej chciałam na niej dobrze wyglądać. Nie mówiąc o innych osobach, dla których warto było się trochę wysilić. Sęk w tym, że nie chciałam, aby ten wysiłek widać było gołym okiem. W każdym razie zamiast okularów włożyłam soczewki kontaktowe. I starłam z ust błyszczyk. Zbytnio rzucał się w oczy. Niech sobie Henry nie myśli. Im bardziej zbliżał się wieczór, tym bardziej byłam podekscytowana, nie wiedząc jednocześnie, skąd się to brało. To przez Henry’ego? A może ze względu na perspektywę, że wreszcie uzyskam odpowiedzi na wszystkie pytania? W każdym razie, kiedy o wpół do dziewiątej wieczorem Grayson zaparkował mercedesa taty przed ładnym szeregowym domkiem przy Pilgrim’s Lane, ku własnemu przerażeniu zdałam sobie sprawę, że jakaś cząstka mnie, i to wcale niemała, zaczęła cieszyć się na wieczorne spotkanie. Była to przypuszczalnie szalona cząstka.

23.

Książka ani trochę nie wyglądała na tak starą, jak ją sobie wyobrażałam, nie była też gruba. Był to, ni mniej, ni więcej, notes o zniszczonych brzegach i pożółkłych stronicach. Ktokolwiek zapisał w nim instrukcje dotyczące uwolnienia demona z podziemnego świata, nie zrobił tego w średniowieczu zaostrzonym piórem kruka, tylko dużo później. Może nawet długopisem – ale tego, z powodu przyćmionego światła świec, nie mogłam stwierdzić na pewno. Pieczęć, spajająca ostatnie strony księgi, wyglądała jednak na bardzo starą i drogocenną. Była jak należy krwiście czerwona, podobnie jak zwisające po bokach pozostałości po złamanych pieczęciach. – To kopia z lat siedemdziesiątych – objaśnił Arthur, jakby czytał w moich myślach. – Aha – odparłam. – I tak po prostu stała sobie u Anabel na regale? – Oczywiście, że nie. Anabel znalazła ją w starej sekreterze, będącej pamiątką rodzinną. – Naturalnie – zgodziłam się. W starej sekreterze, jasne. Pewnie jeszcze w skrytce, wraz z magicznym pierścieniem i listem od Świętego Mikołaja. – I jak, zastanowiłaś się nad życzeniem, Liv? Życzenie, no tak. Musiałam przyznać, że ten element sprawił mi niemały kłopot. Przez ostatnie dni usiłowałam nie myśleć o Graysonie i jego marzeniu, by z siostrą nie mieli choroby Huntingtona. Ale za każdym razem, gdy go widziałam, przypominało mi się, co mi opowiedział, i za każdym razem dostawałam gęsiej skórki. Nawet jeśli istniało absolutnie logiczne i niepodważalne wytłumaczenie w postaci rachunku prawdopodobieństwa, nie mogłam… – Liv? Pokiwałam pośpiesznie głową. – Tak, wiem, czego sobie zażyczę. Henry jak zwykle oparł się plecami o regał z książkami i skrzyżował ręce na piersi. Matka Jaspera żywiła upodobanie do romansów w pastelowych okładkach, mnie zaś wyjątkowo drażniło, że tuż przy głowie Henry’ego ślizgałam się wzrokiem po tytułach w rodzaju Pocałuj mnie, buntowniku! czy Pozwól mi umrzeć w twych silnych ramionach. Wolałam już nie patrzeć w tamtą stronę. Salon Grantów był urządzony dość gustownie (pominąwszy książki), o ile ktoś wyobraził sobie meble i dywan na właściwych miejscach – teraz wszystko przesunięto pod ściany, by ktoś – prawdopodobnie Arthur – mógł narysować kredą na ciemnym parkiecie ogromny pentagram. Tajemnicze, trochę kanciaste znaki, okalające pentagram były mi całkiem obce. Pomieszczenie oświetlał blask świec, rozstawionych na dwóch komodach, kredensie i parapetach. Niektóre z nich według mnie stały trochę za blisko zasłon. Jasper i Grayson byli zajęci zapalaniem kolejnych świec, które stawiali na stole. Jakoś nie dodawało to atmosferze grozy, być może za sprawą oprawionych w ramki fotografii, z których szeroko uśmiechali się Jasper oraz jego starszy brat w wieku niemowlęcym i przedszkolnym. Jezu, byli naprawdę rozkoszni… – Przemyśl sobie dobrze, jak sformułujesz życzenie – powiedział Arthur, nie odrywając wzroku od księgi. – Ponieważ zostanie spełnione dokładnie w ten sposób… Powinnaś jeszcze wiedzieć, że im bardziej skomplikowane, tym dłużej będzie trwała jego realizacja.

– Ile czasu minęło, zanim spełniło się twoje życzenie? Choć pytanie to zadałam całkiem mimochodem, odniosłam wrażenie, że wszyscy w pomieszczeniu wstrzymali oddech i wlepili wzrok w Arthura. Ale on jakby tego nie zauważał. – Zachowujemy milczenie na temat naszych życzeń – oznajmił, nie patrząc na mnie. Ach, czyli już przełączył się na tryb górnolotny. Ktoś mu to powinien wreszcie powiedzieć: wprawdzie bardzo ładnie wyglądał w blasku świec, ale ten sposób mówienia nie był ani trochę seksowny. – To umowa wyłącznie między tobą a Księciem Cieni. – Rozumiem. Powędrowałam spojrzeniem do Henry’ego, natychmiast jednak musiałam odwrócić wzrok, ponieważ przechylił lekko głowę i nad jego uchem pojawiły się różowe litery układające się w tytuł Dzikie pożądanie. O Boże, nienawidziłam literackich upodobań pani Grant. Dlaczego nie mogła zbierać thrillerów? – Formuły, które zaraz będziesz powtarzać, w większości są po łacinie – ciągnął Arthur. – Może więc raz dwa zapoznam cię z ich znaczeniem, żebyś podczas ceremonii nie musiała o nic pytać. – Przejechał lekko dłonią po okładce. – Nie ma tego dużo. Zasadniczo chodzi o to, że przyrzekasz Władcy Cieni wierność, dopóki nie zostanie złamana ostatnia pieczęć, a przysięgę składasz na własną krew. – Zasadniczo – powtórzyłam. – Na własną dziewiczą krew – doprecyzował Arthur. – Potwierdzasz, że jesteś i pozostaniesz dziewicą, dopóki nie zostanie złamana ostatnia pieczęć. – A kiedy to dokładnie się stanie? To znaczy, złamanie ostatniej pieczęci? – Władca Nocy przekaże to w odpowiednim czasie. Uniosłam brwi. – A nie da się określić tego trochę dokładniej? Nie chciałabym skończyć jak ciotka Gertruda. Mogłabym przysiąc, że usłyszałam chichot Henry’ego, ale kiedy przeniosłam na niego wzrok, intensywnie przyglądał się własnym dłoniom. – Nie żeby mi się śpieszyło – dodałam natychmiast. – Chcę się tylko upewnić. – Sądzimy, że ostatnia pieczęć zostanie złamana w Halloween – odpowiedział Grayson, wyręczając Arthura. – W rocznicę dnia, kiedy wszystko się zaczęło… – Świetnie, teraz już i on mówił napuszonym tonem. – Posłuchaj, Liv. – Chwycił mnie za rękę. – Wypowiadając słowa przysięgi, obiecujesz, że będziesz przestrzegać reguł, dopóki nie zakończymy gry. No tak, zamierzałam odpowiedzieć, ale powaga w jego głosie i spojrzeniu sprawiły, że się pohamowałam. – Chciałbym, żebyś to dobrze zrozumiała. – Zerknął na Arthura. – Arthur zapomniał wspomnieć o pewnym drobnym szczególe. W zamian za spełnienie życzeń i otrzymaną władzę dajesz de… Władcy Cieni coś w zastaw. Przysięgasz oddać mu najcenniejsze i najukochańsze, co masz. To, co nosisz w sercu. – Popatrzył na mnie, jakby oczekiwał, że natychmiast wszystko rzucę i popędzę do drzwi. – Nie zapomniałem – tłumaczył się Arthur i po raz pierwszy, odkąd go poznałam, wyglądał na lekko zdenerwowanego. – Właśnie chciałem do tego przejść. Nagle poczułam litość. To dlatego oni jeszcze tu byli. Bo autentycznie bali się, że demon upomni się o zastaw, jeśli zaprzestaną rytuałów. – To, co najdroższe i najukochańsze – powtórzył Grayson. – Więc jeśli chciałabyś się wycofać… Potrząsnęłam przecząco głową. Rozumiałam, że Grayson chciał napędzić mi strachu i że robił to w dobrej wierze, ale jeśli wycofałabym się w tym momencie, nikomu bym nie pomogła. Pomijając fakt, że wówczas nigdy bym się nie dowiedziała, co się za tym wszystkim kryło. A jeśli chodzi o zastaw: nie było w tym ani nic zaskakującego, ani wyjątkowo niegodziwego. Jak inaczej demon miałby zdopingować ludzi do działania? W końcu w zamian spełniał najskrytsze marzenia i dawał nieskończoną władzę, no i był demonem, jak rany, a nie aniołem, czego się niby

spodziewali? Najchętniej powiedziałabym to na głos, ale chyba posunęłabym się za daleko. Nie zacznę przecież bronić demona, którego w ogóle nie było. – Jest coś jeszcze, o czym powinnam wiedzieć? – zapytałam zamiast tego. Nie istnieją żadne demony. Musiałam trzymać się tej myśli. Ponieważ nie istniały, nie mogły mi niczego zabrać, obojętne, co im obiecam. I basta. Grayson z rezygnacją potrząsnął głową. Puścił moją rękę. – W takim razie zaczynajmy. Wszystko gotowe – oznajmił z namaszczeniem Arthur i wskazał na mały stolik pośrodku pentagramu. Na nim znajdowały się kielich, papier, pisak i nóż. Dość spory nóż, jak zauważyłam. Grayson, który podążył za moim spojrzeniem, objaśnił: – Nóż myśliwski ojca Arthura, ręczna robota. – Trzysta pięćdziesiąt warstw stali damasceńskiej – uzupełnił Jasper, który do tej pory był zaskakująco milczący. Nawet nie miksował drinków. – Ostry jak skalpel. Przełknęłam ślinę. – Im ostrzejszy nóż, tym mniejszy ból – odezwał się Henry. To chyba miało dodać mi otuchy. – Mówiłam już, że nie mogę patrzeć na krew? – zapytałam. – Ja też nie. – Jasper zdmuchnął zapałkę, którą zapalił ostatnią świecę. – Po prostu zawsze zamykam oczy, ty również powinnaś tak zrobić. – Stańcie dokoła, bracia i siostro – zażądał Arthur. Przygryzłam wargę. Ostatni raz ustawiałam się dokoła w przedszkolu. „Kółko graniaste, czworokanciaste”… Potem jednak mój wzrok padł na nóż i śmiech, który chciał się perliście wydobyć z moich ust, uwiązł mi w gardle. – Pięcioro złamało pieczęć, pięcioro złożyło przysięgę i pięcioro otworzy bramę, jak zapisano – powiedział Arthur. – Zebraliśmy się dzisiaj, by dopełnić kręgu i odnowić przysięgę. I wtedy nastąpiło coś dziwnego. Gdyby ktoś opisał mi to wcześniej, poszłabym o zakład, że z uciechy będę tarzać się po ziemi. Ale tak się nie stało. Nie wiem, czy to z powodu niezliczonych świec, czy uroczystej powagi, czy może ostrzeżenia Graysona, ale jakimś cudem, kiedy powtarzałam słowa czytane przez Arthura, czułam ucisk w gardle. Nawet nie próbowałam tłumaczyć tego, co mówiłam, wiedziałam tylko, że sanguis znaczy krew, i właśnie ten wyraz pojawiał się, jak mi się zdawało, najczęściej, odmieniony przez wszystkie przypadki. Pozostali również powtarzali coś od czasu do czasu, a właściwie mruczeli monotonnie, inaczej niż Arthur, który wypowiadał swoje kwestie wyraźnie i z takim oddaniem, jakby stał na scenie. W końcu musiałam podejść do stolika i napisać na kartce życzenie. Choć zajęło mi to sporo czasu – nie chciałam popełnić żadnego błędu – wszyscy czekali cierpliwie, aż skończę. „Życzę sobie, by demony nie istniały, a tym samym nie mogły nikomu wyrządzić krzywdy”. No dobra, może to nie było genialne, ale dość sprytne w tej sytuacji. Wymyśliłam życzenie paradoksalne na wypadek tej najbardziej nieprawdopodobnej okoliczności, czyli gdyby demon jednak istniał. A jak wiadomo z odpowiedniej literatury, z pomocą paradoksów można załatwić wrogie nadprzyrodzone siły. Arthur przytknął złożoną kartkę do płomienia świecy i odczytał z księgi łacińską sentencję, podczas gdy papier palił się, a na ziemię szybowały strzępki popiołu. I było po wszystkim. Nie spodziewałam się, że tak szybko przejdziemy do tej nieprzyjemnej części wieczoru. – Przysięgamy ci wierność, tobie, który nosisz tysiąc imion i którego domem jest noc – wyrecytował Arthur i uroczystym gestem podał mi sztylet. – I pieczętujemy to naszą krwią. Niezdecydowanie uniosłam nóż do góry. Dlaczego właśnie teraz musiała przyjść mi do głowy ta idiotyczna rymowanka? „Chcesz się pozbyć swojej matki, majcher weź i nie trać gadki”… – Gdzie konkretnie? – zapytałam. – Najlepiej po wewnętrznej stronie dłoni – powiedział Henry. – Goi się szybciej niż na opuszkach palców. Ale nie za mocno, to cholerstwo jest naprawdę piekielnie ostre. Jeśli chcesz, pomogę ci. – Nie, w porządku. Dam sobie radę. – Nabrałam powietrza i przycisnęłam ostrze do

poduszki kciuka. Z rozcięcia natychmiast wypłynęła krew. Au. – A teraz? – Tutaj. Grayson podsunął mi kielich napełniony czerwonym płynem. Błe. Zemdliło mnie, kiedy przyglądałam się, jak wąska strużka krwi spływa z rany po dłoni i po kropli skapuje do naczynia, raz, dwa, trzy… – Wystarczy – powiedział Grayson, a Henry podał mi chusteczkę, którą przycisnęłam do rany. Trochę szczypało, ale dało się wytrzymać. Nie bez dumy oddałam nóż. Kiedy wszyscy wokół wlali po kropli swej krwi do kielicha – Jasper naprawdę z zamkniętymi oczami – przyszła pora na najgorszą część: Arthur zakręcił płynem w naczyniu, żeby wszystko się ładnie wymieszało, a potem każdy musiał wypić łyk i wypowiedzieć na głos Sed omnes una manet nox, cokolwiek to znaczyło. (Wszyscy mają nocną dłoń? W nocy wszystkie ręce są jedne? Moja łacina była naprawdę bardzo słaba). Z wielkim wysiłkiem przełknęłam to cholerstwo, próbując zignorować jego smak, co nie było łatwe. Prawie się wzdrygnęłam. Jeśli to było czerwone wino, to zostało mi ono na zawsze obrzydzone, nawet bez posmaku krwi. Ale przynajmniej zdołałam opanować odruch wymiotny. Pozostali podeszli do tego z dużo większym luzem, znać było po nich rutynę. Jasper wziął nawet dwa łyki, przypuszczalnie licząc na dezynfekujące działanie alkoholu. – Oto dopełnił się krąg, o Władco Cieni i Ciemności – oświadczył Arthur z zadowoloną miną. – Czekamy na twoje instrukcje, by przełamać ostatnią pieczęć i dotrzymać naszego przyrzeczenia. – Tylko nie śpiesz się zbytnio. – Oczywiście to Jasper musiał zepsuć uroczyste zakończenie. Zaczął gasić świece. – No co? Przecież to prawda. Mógłby spokojnie zaczekać do czasu, aż wygramy jesienną rundę.

24.

– Jestżeś piękna? – zapytał Hamlet, a Florence, zwiewne zjawisko w prostej sukni, z brązowymi puklami upiętymi wysoko i ozdobionymi wstążkami, odpowiedziała zmieszana: – Co znaczą te pytania? – Boskie, prawda? Jest doskonałą Ofelią – wyszeptała Lottie, nie odrywając wzroku od sceny. Ale Florence wcale nie była perfekcyjna. Ku niezadowoleniu Hamleta mówiła dalej, wypowiadając za niego jego kwestie. – To, że jeżeli jesteś uczciwa i piękna, uczciwość twoja nie powinna mieć nic do czynienia z pięknością. – Ekhem… właśnie, tak, Ofelio – rzekł Hamlet. – To chciałem powiedzieć! Florence uśmiechnęła się delikatnie. – Możeż piękność z czym lepszym chodzić w parze niż z uczciwością? Hamlet zmarszczył czoło. – Zapewne… Ale nie dokończył, gdyż Florence ponownie wpadła mu w słowo. – Tylko że potęga piękności prędzej obróci uczciwość w rajfurkę, niż wpływ uczciwości potrafi piękność na swoje kopyto przerobić. – Wyjmujecie mi słowa z ust! – zawołał Hamlet. – Kochałem dawniej waćpannę, lecz teraz jesteście jeno głupią krową, która kradnie mi tekst. – To taka… nowoczesna inscenizacja – szepnęła zachwycona Lottie. – I jaka awangardowa scenografia, mieszanina steampunku, folkloru i minimalizmu… Niezwykle ekstrawaganckie. – Chyba nie mówisz poważnie – szepnęłam w odpowiedzi. Scenografia była koszmarna. Nic do siebie nie pasowało, a już ani trochę do Hamleta. Ten zaś kipiał ze złości na Florence, ponieważ właśnie położyła rękę na piersi i ze złośliwą satysfakcją zawołała: – Być albo nie być! – Dosyć tego! Powinienem był zasztyletować nie biednego Poloniusza, tylko was! – ryknął Hamlet, chwycił Florence za gardło i przycisnął ją plecami do jaskrawozielonych drzwi. – Ach, co tam, po co mi sztylet, uduszę was gołymi rękami. – Teraz nawet czuje się tchnienie Otella – skomentowała oczarowana Lottie. – Hej, dokąd się wybierasz, Liv? I od kiedy to potrafisz latać? – Tylko we śnie – zapewniłam ją i bez wahania poszybowałam w stronę drzwi, nie machając skrzydłami, bo ich nie miałam. Gdy wylądowałam na scenie, Lottie zaczęła głośno bić brawo, Florence zaś, nadal podduszana przez wściekłego Hamleta, wychrypiała: – Nie jestem najnędzniejszą i najbiedniejszą z niewiast, ty gnojku, nie mnie biada, lecz tobie! – I wbiła Hamletowi kolano w brzuch. Właściwie mogłabym przysiąc, że tej nocy będę śniła o unurzanych we krwi ostrzach ze stali damasceńskiej, ewentualnie o rogatych stworzeniach, wznoszących się ponad dziwacznymi,

skreślonymi kredą znakami, by zażądać ode mnie mojej najukochańszej rzeczy, ale nie, ja znalazłam się w tej niemającej końca pętli idiotycznych snów o Hamlecie, które dręczyły mnie już od tygodnia. Wolałam nie domyślać się, w jaki sposób świadczyło to o stanie mojej duszy. A teraz musiałam szybko stąd zmiatać. Odsunęłam na bok Florence i Hamleta, przekręciłam gałkę w kształcie jaszczurki i wyszłam na korytarz. Kiedy drzwi zamknęły się za mną, zapadła błoga cisza. Ostrożnie rozejrzałam się na wszystkie strony. Oprócz mnie nie było tu nikogo, przynajmniej jak daleko sięgałam wzrokiem. Czarne drzwi Henry’ego znów znajdowały się naprzeciwko moich, w bezpośrednim sąsiedztwie drzwi Graysona. Straszliwy Freddy majestatycznie opuścił dziób, kiedy do niego zamachałam. W każdej chwili mogłabym odwiedzić Graysona we śnie, ponieważ znów byłam w posiadaniu jego osobistego przedmiotu. Po południu zwędziłam z kosza na bieliznę w łazience jedną z jego koszulek, tę granatową, pasującą do szkolnego ubioru. Miał ich na pewno z tuzin, więc nawet nie zauważy braku tej jednej. Ale nie sądziłam, by sny Graysona zaprowadziły mnie tej nocy dalej. Niezdecydowanie przespacerowałam się kilka kroków w jedną i w drugą stronę, nie wiedząc do końca, na co czekam. Albo na kogo. Nie miałam pojęcia, jak długo już śniłam. Wróciliśmy z Graysonem do domu tuż po północy i natychmiast poszliśmy spać. Do domu – dziwne uczucie. Jeszcze to do mnie nie dotarło. Na razie miałam wrażenie, jakbym była u Spencerów tylko gościem. W korytarzu nadal nic się nie działo. Obok błękitnych drzwi z rzeźbionymi sowami, po których spodziewałam się wejścia do snów Mii, odkryłam udekorowane świątecznie drzwi sklepu, wykonane z sosnowego drewna. Framugę okalały girlandy z choinkowych gałązek z czerwonymi aksamitnymi wstążkami. Zanim odczytałam szyld, wiedziałam już, do kogo należą. „Miłosna piekarnia Lottie – dostawcy proszeni są o wchodzenie tylnym wejściem”. Westchnęłam, poruszona. Lottie była taka słodka! Właśnie chciałam spocząć u niej na progu, bezpośrednio pod gałązką jemioły – co byłoby bardzo przydatne, gdyby Henry ponownie potrzebował pretekstu, by mnie pocałować (ach, te anglosaskie świąteczne zwyczaje!), kiedy usłyszałam zbliżające się kroki. Ale to nie był Henry, na co w skrytości ducha liczyłam, lecz Anabel. – Szukałam cię – powiedziała melodyjnym głosem. Też bym jej poszukała, gdybym tylko wiedziała gdzie, ponieważ od czasu naszego ostatniego spotkania paliłam się, by wyciągnąć od niej więcej informacji. Tak jak poprzednim razem, wyglądała po prostu oszałamiająco. Do dżinsów i czółenek włożyła sweter z głębokim wycięciem, w takim samym kolorze, jaki miały jej oczy: intensywnie turkusowym. – Przykro mi, że podczas ostatniego spotkania nie potraktowałam naszej rozmowy z należytą powagą – odezwałam się. Nie była to do końca prawda, ale z pewnością mądrze było utrzymywać z Anabel dobre stosunki. Miałam tylko wielką nadzieję, że nie będzie chciała znowu wypowiadać słowa „Lulila”, bo wówczas niczego nie mogłam gwarantować. – W porządku. – Na jej twarzy wykwitł cień uśmiechu, lecz wyglądała na spiętą. – Posłuchaj, być może nie mamy wiele czasu. Wiem, że dziś złożyłaś przysięgę. – Rozejrzała się pośpiesznie. – Dlatego chciałam się z tobą spotkać. Uważam, że… to naprawdę odważne z twojej strony. – No cóż… W sumie też byłam tego zdania. – Odważne i bezinteresowne! Dzięki tobie sprawy mogą jeszcze przybrać dobry obrót! O ile nie popełnisz tego samego błędu co ja. Chodź, coś ci pokażę. Zerknęłam w stronę drzwi Henry’ego. – Dokąd idziemy? – zapytałam podejrzliwie. – To niedaleko. Anabel ruszyła przed siebie. Poszłam za nią kilka kroków, skręcając w kolejny korytarz, aż do dwuskrzydłowych wrót z solidnymi, złotymi okuciami i gotyckim łukiem, przypominających kościelny portal. Z wyglądu zupełnie nie pasowały do Anabel, po której spodziewałabym się raczej

czegoś delikatniejszego. Ale ona bez ceregieli pchnęła jedno ze skrzydeł i obejrzała się na mnie. – Na co czekasz? – To jest wejście do twoich snów? Sądziłam… Nie mam żadnego twojego przedmiotu. – Nie potrzebujesz go, jeśli osobiście cię zaproszę i poproszę, byś przekroczyła próg – powiedziała Anabel. – Och. Jak u wampirów? Zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc. Najwyraźniej nie znała się zbytnio na zwyczajach krwiopijców. Cóż, jej wiedza ograniczała się do demonów. – Chodź! To cię powinno zainteresować. I pomoże ci w zrozumieniu pewnych zależności. Skoro tak – niczego bardziej nie pragnęłam, jak zrozumieć pewne zależności. Przekroczyłam próg i znalazłam się w zalanym słońcem ogrodzie: drzewa, krzewy i kolorowe klomby okalały rozległą murawę, szmaragdowozieloną, bez ani jednego chwaściku i perfekcyjnie przystrzyżoną, jak przystało na typowy angielski trawnik. Nieco dalej w tle zauważyłam dom. Z krzaków wyskoczył mały, biały pies i popędził prosto w naszą stronę. W pysku trzymał piłkę i pełen oczekiwania wypluł ją pod nogi Anabel, po czym obskoczył swoją panią, merdając ogonem. – Już dobrze, Lancelot, ty nicponiu! – Anabel ze śmiechem zmierzwiła mu sierść. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że dotychczas znałam ją jako osobę spiętą, zagonioną i zalęknioną. Do twarzy jej było z uśmiechem. Wzięła psią piłkę do ręki i rzuciła w stronę kwietnej rabatki. Psiak prawie fiknął kozła z zapału, gnając za zabawką; wirująca futrzana kulka na zielonej trawie. Rozejrzałam się po ogrodzie. – Co chciałaś mi pokazać? Blask na jej twarzy przygasł. – Jego. – Wskazała na Lancelota, który złapał piłeczkę i galopem pędził z powrotem do nas. – Jest moim najlepszym przyjacielem. A teraz patrz! W tym momencie Lancelot zaskomlił i w biegu runął na ziemię. Leżał na trawie, wstrząsany drgawkami. – O Boże, co mu jest? – Chciałam do niego podbiec, ale Anabel chwyciła mnie za rękę i przytrzymała mocno. – On umiera. – Co? – wyrwało mi się w przerażeniu. – To moja wina. On mi go odebrał, rozumiesz? Bo złamałam reguły gry. Pokazuję ci to, żebyś nie popełniła tego samego błędu. Mówiąc „on”, miała chyba na myśli demona. W tym momencie nie byłoby mi do śmiechu, nawet gdyby nazwała go po imieniu. – Ale co… Jak on może… Dlaczego? – jąkałam się bezradnie, patrząc, jak piesek zwija się w parkosyzmach na ziemi. Drgnął jeszcze kilka razy, po czym wyciągnął łapy i więcej się nie poruszył. – Na jawie trwało to znacznie dłużej – powiedziała głucho Anabel. – Leżał drżący pod drzwiami pokoju, kiedy się obudziłam. Cierpiał straszliwy ból. Trzymałam go w moich ramionach, a on patrzył, jakby chciał… – głos jej się załamał. – Weterynarz mówił, że wykrwawił się wewnętrznie. – Przy… przykro mi – wyszeptałam. – Ale nie rozumiem… Wierzysz, że demon zabił twojego psa? – Lancelot stanowił mój zastaw. – Anabel otarła łzę z policzka. – To jego wymieniłam na życzenie. Odebrał mi go, kiedy złamałam reguły. Nie potrafiłam oderwać wzroku od małego, bezwładnego ciałka na trawie. Pies był tym, co Anabel miała najdroższego i najukochańszego na świecie? Rany, ja też kochałam Buttercup wielką i głęboką miłością, lecz Mię, mamę i Lottie kochałam bardziej (choć niekoniecznie w takiej kolejności). I tatę też, jeśli się nad tym zastanowić. Ale nawet jeśli relacje Anabel z rodziną nie były zbyt dobre, to co z Arthurem? Czy nie powiedziała przy naszym pierwszym spotkaniu, że jest jej

bezgraniczną miłością? Próbowałam się skupić. – Co dokładnie się stało? – zapytałam i poprzysięgłam sobie, że zacznę długo i głośno wrzeszczeć, jeśli Anabel znowu zapętli się w tych swoich aluzjach i niedopowiedze-niach. Jednak zaskoczyła mnie. – Uprawiałam seks – wyznała, patrząc mi prosto w oczy. – Przyrzekłam, że zachowam dziewictwo do końca gry, ale… nie myślałam, że to takie istotne. I byłam święcie przekonana, że nikt nigdy się nie dowie. Lecz przed nim nie można mieć tajemnic. Był tak zagniewany, wykluczył mnie… – I zamordował twojego psa – dokończyłam. A to wszystko tylko dlatego, że straciła dziewictwo? Wydało mi się to dość surową karą. Od kiedy to demony były katolikami? Poza tym to nie fair, w końcu do tego potrzeba dwojga. – Dlaczego de… eee… on nie był zagniewany na Arthura? – Arthur. – Anabel westchnęła, a w jej oczach znowu pojawiły się łzy. – To było najgorsze… Że zraniłam Arthura. Nigdy nie zapomnę, jak na mnie patrzył. – Dlaczego Arthur…? – Gapiłam się na nią oszołomiona. I nagle pojęłam. – To wcale nie stało się z Arthurem! – zawołałam. – Spałaś z kimś innym! Teraz te uniki wreszcie nabrały sensu, a wszystko okazało się takie proste: Anabel po kryjomu uprawiała seks, demon się o tym dowiedział i wypaplał. Pytanie tylko, z kim się przespała. I dlaczego, skoro Arthur… Jak ona się wyraziła?… Był tsunami jej życia? Czyli w rozpowszechnianych na blogu Tittle-Tattle plotkach, jakoby między Anabel i jej nieżyjącym byłym chłopakiem zaiskrzyło, musiało tkwić ziarno prawdy. Dziewczyna patrzyła na mnie przenikliwie. – Jak mówiłam, chciałam, żebyś wiedziała. Jestem ci to winna. W końcu to ja nawarzyłam tego piwa chłopakom, a teraz także tobie. No tak! Już załapałam. „To wszystko moja wina” było jednym z ulubionych zdań Anabel. Ale widać mówienie o tym dobrze jej robiło. Dziwne, wyglądała, jakby odzyskała energię. Gestem sprawiła, że pies zniknął z trawnika, a potem wyczarowała z niczego koc, który rozpostarła na murawie. Kosz piknikowy i kilka poduszek dopełniły całości. – Co…? – mruknęłam. – Uwierz mi, gdybym mogła to jakoś cofnąć, zrobiłabym to – powiedziała, umieszczając na kocu niewielki wazonik z kwiatkami. – Żałuję tego każdego dnia. Arthur i ja jesteśmy jak miłosne pary, o których pisze się w książkach, przeznaczone sobie do końca życia i dłużej. Romeo i Julia, Tristan i Izolda… Ona też byłaby niezłą Ofelią, miała w głosie właściwą nutę tragizmu. Ponieważ jej uwaga skupiała się akurat na czym innym, uznałam, że to odpowiedni moment na jakieś podchwytliwe pytanie. Zadałam pierwsze, które przyszło mi na myśl. – Ta książka, którą znalazłaś w domu w piwnicy, skąd ona właściwie pochodzi? Anabel podniosła głowę. – Ach, książka! Arthur od razu wiedział, że natrafiliśmy na prawdziwy skarb. Że ona odmieni nasze życie. OK. Koniecznie musiałam do tego kiedyś wrócić. Ale najpierw chciałam wyjaśnić jeden szczegół. – Twój były chłopak, ten Tom… – zaczęłam. – Och, Tom? – Anabel wyglądała na zdumioną. Potem skinęła głową. – Rozumiem, z pewnością czytałaś już o nim na blogu Tittle-Tattle, a teraz myślisz… – Zrobiła małą przerwę. – No jasne, wszyscy tak myślą. Nawet Arthur. Jak to? Czy to znaczy, że wcale nie poszła do łóżka z Tomem? Więc z kim? A poza tym… – Arthur zawsze był okropnie zazdrosny o Toma, nienawidził go – wyjaśniła Anabel. – Ponieważ Tom był pierwszym chłopakiem, który mnie pocałował. – A teraz Tom nie żyje… – rzekłam, a na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka. – Tak – potwierdziła cicho. – Zginął w czerwcu w wypadku. To nie była jego wina, potrącił

go pijany kierowca ciężarówki. Gęsia skórka rozlała się po całym moim ciele. Pomijając wszystkie inne wydarzenia, wydało mi się to jednak dość dziwnym zbiegiem okoliczności. Anabel poprawiła poduszkę. – Jak mówiłam, do głębi żałuję tego, co zrobiłam. I od tamtej pory próbuję wszystkiego, żeby między mną i Arthurem było jak dawniej. On wprawdzie twierdzi, że mi wybaczył, ale czasem, kiedy patrzę w jego oczy… – Objęła się ramionami. – Nadal widzę w nich ból, który mu zadałam. I chłód, który jak nóż przeszywa moje serce. Nagle okazało się, że ma tę samą skłonność do patetycznych sformułowań co Arthur. Mimo wszystko było mi jej żal. Sprawiała wrażenie nieszczęśliwej do szpiku kości. – I wtedy się boję, że już nigdy nie spojrzy na mnie tak jak wcześniej – wyszeptała. – Ja… Och, idzie! Odwróciłam się. Na trawnik istotnie wszedł Arthur z butelką wina w ręku. W słońcu jego włosy połyskiwały jak czyste złoto. Natychmiast poczułam nieokreśloną chęć ucieczki. – Nie mów mu, proszę, o czym rozmawiałyśmy! – Anabel z nerwowym uśmiechem odgarnęła kosmyk włosów z twarzy. – To jest prawdziwy Arthur, czy tylko o nim śnisz? Zaśmiała się. – Prawdziwy Arthur leży w swoim łóżku w Hampstead, przynajmniej taką mam nadzieję. – W dodatku leży sam! – zapewnił Arthur. Anabel podbiegła ku niemu trzy kroki i rzuciła mu się na szyję. – Popatrz, kto tu jest – powiedziała i wskazała na mnie. – Chciałam jej podziękować. – Cześć, Liv. – Czy mi się wydawało, czy w jego oczach zabłysło coś w rodzaju triumfu? – Jak się czuje nasza bohaterka? – Arthur odstawił butelkę i objął od tyłu Anabel. Delikatnie odgarnął jej ciężkie pukle na bok i zaczął obsypywać jej kark pocałunkami. – Tęskniłem za tobą, moja słodka. Zażenowana odwróciłam wzrok. – Przepraszam cię, Liv – odezwała się Anabel. – Po prostu… od trzech tygodni mieszkam w Szwajcarii, dzieli nas ponad tysiąc kilometrów. Możemy się spotykać wyłącznie we śnie. – Tak, to dużo lepsze od Skype’a. – Ze śmiechem przyciągnął ją jeszcze bliżej. – Chcesz się przyłączyć do naszego pikniku? – Ekhem… nie, naprawdę nie chcę przeszkadzać. Miałam wprawdzie jeszcze masę pytań bez odpowiedzi, ale materiału do przemyśleń aż w nadmiarze. Arthur pociągnął Anabel na koc. – Bardzo rozsądne nastawienie – powiedział, a Anabel dorzuciła: – Na razie, Liv. Żadne z nich nie zaprzątało sobie mną uwagi, kiedy otworzyłam drzwi i wyszłam na korytarz.

25.

Już z daleka zobaczyłam Henry’ego dyskutującego pod zielonymi drzwiami z Lottie, która stała w progu i nie chciała go wpuścić. Ręce oparła na biodrach i miała na sobie swój świąteczny dirndl z czarnym taftowym fartuchem. – Obecność bogów? – zapytał Henry. Lottie pokręciła głową. – Ładnie, ale nie. Nie tak elegijnie. Spróbuj jeszcze raz. A więc, co nie jest pewne? – Czy to coś z Goethego? – próbował dociec, westchnąwszy. – Nie. – Lottie przechyliła głowę i kokieteryjnie skubała ogromną kokardę w talii. – Ani Goethe, ani Schiller. – Masz tylko zadawać pytanie, Lottie, a nie udzielać wskazówek – skarciłam ją. Henry odwrócił się gwałtownie i powiedział: – Jesteś wreszcie. – Ach, miło mi się z nim rozmawia. To taki dobrze wychowany chłopiec. – Lottie spojrzała na mnie promiennie. – I przychodzi tutaj noc w noc. Ta podstępna jaszczurcza gałka ugryzła go w palec i musiałam go opatrzyć. I tak zostaliśmy przyjaciółmi. – Tak, to rzeczywiście zdradliwy element twojej bariery – zwrócił się do mnie Henry. – Od kiedy jaszczurki mają zęby? – Odkąd muszą powstrzymywać niepowołane osoby przed wtargnięciem do moich snów – odparłam. – To jaszczurka-wampir. Jaszczurka-kiler. I coś mi się wydaje, że jest bardziej niezawodnym strażnikiem niż moja niania. – Wiesz, że Henry lubi piec? – Lottie obdarzyła go uśmiechem pełnym matczynej dumy. – Był nadzwyczaj zainteresowany moimi całorocznymi rogalikami waniliowymi, a w zamian za przepis zdradził mi, jak upiec ciasto orzechowe. Poza tym dowiadywał się, czy umiem tańczyć walca i czy mogłabym udzielić mu kilku lekcji. Czy to nie słodkie? Na moment odebrało mi mowę. Chyba nadszedł właściwy moment, by unieść brew i popatrzeć kpiąco na Henry’ego, który zmieszany drapał się po nosie. – Czego się nie robi, żeby rozwiązać zagadkę – mruknął. – Nie poddawaj się, mały. Musisz myśleć w trochę prostszy sposób, a najlepiej ludowy – zachęcała Lottie. – A zatem kolejna próba: co nie jest pewne? Sapnęłam z oburzeniem. – Nie jesteś prawdziwą Lottie, jesteś Lottie ze snów i zatrudniłam cię w charakterze strażniczki. Jeśli nie będziesz wypełniała we właściwy sposób swoich obowiązków, zwolnię cię i zaangażuję Mr Wu. On nie tylko ma opanowaną technikę tygrysa, ale na pewno nie da się tak łatwo owinąć wokół palca. Ciasto orzechowe, phi! – Sądziłam, że wpoiłam ci więcej grzeczności i szacunku dla innych – rzekła z urazą Lottie. – Wchodzisz? Przeciąg jest. – Nie, zostanę jeszcze chwilę. Zamknij drzwi – poleciłam surowo. – I nikogo nie wpuszczaj, słyszysz?

– Wdzięczność Niemców? – zapytał szybko Henry, zanim Lottie weszła do środka. Lottie z żalem pokręciła głową. – Bardziej ludowo, powiedziałam. – Lottie! – Dobrze już, dobrze! Do widzenia, Henry. – Powoli i pośród licznych, pełnych protestu westchnień zamknęła za sobą drzwi. – Wdzięczność Niemców? – powtórzyłam, kiedy wreszcie zostaliśmy sami. Henry machnął ręką. – Znalazłem to w sieci w jakimś manifeście Churchilla. Była tam mowa o niewdzięczności Niemców, która była pewna. – A, i pomyślałeś, że jeśli wyciągniesz przeciwny wniosek, wyjdzie ci, że wdzięczność Niemców nie jest pewna? – Zachichotałam. – Co za pomysł. A co to ma wspólnego z Hansem? – Ach, psiakrew, to naprawdę trudna zagadka. Ze sto razy wpisywałem w wyszukiwarkę „Hans” i „nie jest pewne”, ale… Och! – Coś mu przyszło do głowy, a jego oczy zapałały nagłym blaskiem. – Co? – Ale nie po niemiecku! – Klepnął się dłonią w czoło. – Że też jeszcze na to nie wpadłem. – I co? Co zamierzasz teraz zrobić? Obudzić się i włączyć kompa? Wyciągnąć z kieszeni wyśnioną komórkę i sprawdzić? – Zaśmiałam się, a Henry mi zawtórował. – Masz całkiem niezły humor jak na kogoś, kto właśnie przystąpił do klubu straconych dusz – powiedział w końcu. – Za to ty jesteś okropnym pesymistą, skoro już teraz uważasz swoją duszę za straconą – odparowałam. – Chociaż… – Nagle przypomniałam sobie, czego właśnie dowiedziałam się od Anabel, i śmiech zamarł mi w gardle. – Znałeś tego byłego chłopaka Anabel, Toma? – Toma Hollanda? No pewnie, był w klasie wyżej. Dlaczego? – No, bo… Bo Arthur go nienawidził, a teraz Tom nie żyje. Nie, nie mogłam tego powiedzieć. Niezdecydowanie przygryzłam wargę. – Może pójdziemy gdzieś, gdzie jest trochę przytulniej? – Popatrzył na mnie pytająco. – Na przykład przez te zielone drzwi? – Niezły trik. – To chociaż przejdźmy się kawałek. – Henry uśmiechnął się i wyciągnął do mnie rękę. Zawahałam się chwilę, potem położyłam dłoń na jego dłoni. To było szalenie miłe uczucie. Wolnym krokiem ruszyliśmy korytarzem. Kiedy doszliśmy do rogu, gdzie przedtem skręciłam razem z Anabel, zapytałam: – Jak myślisz, co się stanie, kiedy zostanie złamana ostatnia pieczęć? Wzruszył ramionami. – Sama słyszałaś: Władca Cieni zerwie okowy, powstanie z rozlanej krwi i okaże wdzięczność tym, którzy dochowali mu wierności. A niby kiedy słyszałam coś takiego? – Jakoś mi to umknęło – przyznałam. – Ach, racja, przecież nie znasz łaciny. W każdym razie cruor oznacza krew, ale w odróżnieniu od sanguis chodzi o krew rozlaną przemocą… – Nie sądzisz, że to jakaś metafora? To tak jak z zerwaniem okowów, to znaczy… Co to było? Usłyszałam dźwięk, przypominający ciche skrzypnięcie zawiasów. – Nie mam pojęcia – odparł Henry, puścił moją rękę i zerknął ponad moim ramieniem. – Ale może powinniśmy pójść gdzieś, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał w rozmowie. Do ciebie, na przykład. Odwróciłam się. Same drzwi, jak okiem sięgnąć. Nigdzie nie zauważyłam żadnego ruchu. Dlaczego mimo to czułam się tak, jakbym była obserwowana? – Chodź! – Henry chwycił mnie za ramię, odrobinę zbyt obcesowo, jak mi się wydało, i

pociągnął mnie z powrotem w kierunku naszych drzwi. W normalnych okolicznościach zaprotestowałabym, teraz jednak chętnie poszłam za nim. – Ale tu nikogo nie ma, prawda? – Nigdy nic nie wiadomo – odparł i po raz pierwszy, odkąd go znałam, w jego głosie usłyszałam cień zawziętości. – Przy wystarczającej dozie wyobraźni i koncentracji we śnie można przybrać każdy dowolny kształt. – Wiem. – W końcu sama byłam już sową płomykówką. Moja wyobraźnia działała bez zarzutu, tylko koncentracja pozostawiała nieco do życzenia. Mimo wszystko korytarz był kompletnie pusty. Pytanie tylko, dlaczego Henry maszerował coraz szybciej? I dlaczego zniżył głos do szeptu? Niezbyt mnie to uspokajało. Raz jeszcze obejrzał się za siebie. – Jeśli jesteś wystarczająco dobra, możesz zamienić się w innego człowieka albo w tygrysa, komara, żyrandol, drzewo, powiew wiatru… Ja na przykład mógłbym tylko wyglądać jak Henry, ale w rzeczywistości być kimś zupełnie innym. O Boże. To były chyba najgorsze słowa, jakie mógł wypowiedzieć, by mnie uspokoić. Nie zatrzymując się, zlustrowałam go wzrokiem, skontrolowałam kontury twarzy, szare oczy okolone gęstymi rzęsami, prosty nos, łagodny łuk warg, małe dołeczki w kącikach ust. Nie, to był Henry. Nie ulegało wątpliwości. – Pst. – Zatrzymał się. Też to usłyszałam. Jakiś szelest. Jakby ktoś odsunął na bok zasłonę. Wczepiłam się w ramię Henry’ego. Znów zaszeleściło. Tak, to był dźwięk poruszanej tkaniny. Albo odgłos wciąganego z zaciśniętymi zębami powietrza. Trudno powiedzieć, skąd dobiegał. Zresztą obojętne skąd – był o wiele za blisko. Henry pociągnął mnie za sobą, a ja byłam rada, że to zrobił, bo moje nogi chciały odmówić mi posłuszeństwa. To takie typowe: zawsze, gdy we śnie ktoś mnie gonił, moje kolana wykazywały tendencję do zamieniania się w budyń. Podłoże zaś zawsze przemieniało się w piach lub głęboki śnieg, co sprawiało, że parłam przed siebie w ślimaczym tempie. Nienawidziłam takich snów. Znów dziwny szelest. Jak to było z tym podmuchem powietrza? Czy naprawdę mogło nas śledzić powietrze? Szeleszczące powietrze… uzbrojone w zęby? – Nie uważasz, że jakoś tu pociemniało, Henry? Nie odpowiedział. Dotarliśmy do naszych drzwi, ale nie zatrzymał się, tylko pociągnął mnie kilka metrów dalej do polakierowanych na różowo drewnianych drzwi, ozdobionych kolorowymi kwiatkami. Nawet klamka miała kształt kwiatu. – I robi się zimno. – Zdałam sobie sprawę, że ogarnia mnie histeria. – A może coś sobie wmawiam? Powiedz, proszę, że sobie wmawiam. – Jest lepiej: to ci się tylko śni. Henry przejechał palcami po żółtym kwiatku. Wyglądało, jakby go połaskotał, w każdym razie niemal natychmiast rozległ się chichot. Zamek puścił i chłopak nacisnął klamkę. Zawahałam się chwilę. – No chodź, spodoba ci się. Henry szarpnięciem pociągnął mnie przez próg, a drzwi zamknęły się z soczystym „klak”, oddzielając nas od korytarza i tego, co być może się w nim czaiło. Odetchnęłam z ulgą. Ale tylko na sekundę. Coś wilgotnego rozprysło się na mojej twarzy i krzyknęłam z przestrachu. Potem zobaczyłam bańki. Setki baniek mydlanych! Szybowały nad trawiastymi wzgórzami, nad którymi znajdowało się najbardziej błękitne niebo, jakie kiedykolwiek widziałam. Wszystko miało tu tak żywe kolory, jakby ktoś ustawił maksymalną intensywność barw w telewizorze. Wszędzie kwitły kwiaty, liście drzew były nie tylko zielone, ale niekiedy także żółte i różowe, a w oddali widniały baszty zamku. Złote baszty. Zaledwie kilka metrów od nas kręciła się karuzela do wtóru pozytywkowych delikatnych dźwięków piosenki Disneya It’s a small world. Na jednym z kolorowych koników jeździła w kółko

mała, jasnowłosa, uśmiechnięta dziewczynka, sprawiająca wrażenie, jakby zapomniała o całym świecie. Wyglądało na to, że mimo mojego krzyku nie zauważyła naszej obecności. – Gdzie my jesteśmy, w Oz? – zapytałam i otarłam twarz z wilgoci pozostałej po pękniętej bańce. – I dlaczego tam się pasie Baranek Shaun? Och, popatrz! Drzewo balonowe. – Mówiłem, że ci się spodoba. – Henry zaśmiał się. – Witaj w różowym świecie snów Amy. Czy tu nie jest cudownie? Poprowadził mnie dalej od karuzeli, w cień potężnej jabłonki, która jednocześnie kwitła i nosiła rumiane jabłka. Dostrzegłam także kilka pomarańczy. – Kto to jest Amy? – Moja młodsza siostra. – Z dumą pokazał na dziewczynkę na karuzeli. – Ma cztery latka i śni najbardziej odprężające sny na świecie, jak widzisz. Przychodzę tu czasem, kiedy mam wszystkiego dosyć albo kiedy nie mogę pozbyć się wrażenia, że świat jest wyłącznie zły. Tu wszystko zawsze jest w porządku. Kompletnie nic się nie dzieje. Chcesz jabłko? Pokręciłam głową. – We śnie i tak nie mają smaku. – To zależy od twojej wyobraźni. – Henry rozciągnął usta w uśmiechu. – Ale ja też nie jestem dobry w śnieniu smaków i zapachów – przyznał. Nieoczekiwanie pochylił się i powąchał moje włosy. – A szkoda. Poczułam, jak na policzki występuje mi rumieniec, i westchnęłam. – Co to było tam na korytarzu? – Pewnie nic dobrego. Wzruszywszy ramionami, usiadł pod drzewem na miękkim mchu. – Dlaczego mogłam przejść przez te drzwi? Nie znam przecież twojej siostry ani nie mam nic, co do niej należy. – Więc dobrze się złożyło, że byłaś ze mną. – Na włosach Henry’ego wylądowała wielka bańka i nie pękła. – W przeciwnym razie błąkałabyś się teraz po korytarzu, rozpaczliwie naciskając klamki i umierając ze strachu. – Nie nabijaj się. Tam było naprawdę upiornie. – Usiadłam przy nim i objęłam rękami kolana. – Myślisz, że to coś czeka na nas pod drzwiami? I jak teraz wrócimy do domu? – A kto powiedział, że musimy wychodzić na korytarz? Możemy po prostu zostać tutaj, dopóki się nie obudzimy. Bańka nadal tkwiła na jego głowie. – There is just one moon and one golden sun – śpiewała Amy na karuzeli. – And a smile means friendship to everyone. – Jest naprawdę słodka – stwierdziłam. – Ty też jesteś słodka – odparł Henry, przenosząc spojrzenie na mnie. – Czasem wręcz nie mogę pojąć, jak bardzo. Serce zabiło mi szybciej. A raz po raz zamierało. – Już wtedy, gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy na lotnisku z tym twoim serem, wydałaś mi się słodka. No znakomicie, teraz to ledwie mogłam oddychać. Kiedy zaś pochylił się w moją stronę, przestałam oddychać całkowicie. Myśl, która przemknęła mi przez głowę, rozpadła się na części składowe. Coś z lotniskiem… Zurych… Czy St. Gallen nie leżało przypadkiem niedaleko Zurychu? I… Mój Boże, jakie on miał piękne oczy. Jeśli będzie chciał mnie w tym momencie pocałować… to może powinnam przedtem… Szybkim ruchem strąciłam bańkę z jego włosów. Zrobił wielkie oczy ze zdziwienia. – Przepraszam, ale to wyglądało nieco dziwnie, jakbyś miał na głowie odwróconą salaterkę – mruknęłam i westchnęłam z rozczarowaniem, kiedy się wyprostował. Jakby wcale nie miał zamiaru dać mi całusa. Może naprawdę nie miał. O czym to ja przed chwilą myślałam? To było coś ważnego. Z oddali dobiegł tętent kopyt, po czym obok nas przegalopowały dwa kucyki: jeden w brązowo-białe łaty, drugi całkiem biały. Na widok ich powiewających grzyw Amy roześmiała się perliście, z całego serca, tak jak tylko dzieci

potrafią. Mój oddech uspokoił się nieco, ale w głowie nadal szaleńczo kłębiły się strzępki myśli. Nagle poczułam, że to mnie przerasta. Wszystkie te tajemnice, które zdawały się mnożyć z każdym dniem. Sny, niepoddające się żadnej logice. Henry, który zamieniał mój mózg w różową watę cukrową, gdy tylko pojawiał się w pobliżu. Anabel i jej dziwne wyznanie. Arthur, wyglądający jak anioł, ale z jakiegoś powodu budzący we mnie lęk. I to… coś przed chwilą na korytarzu. Przetarłam oczy. Nagle poczułam potworne znużenie, i to przecież mimo że właśnie spałam. – Wszystko w porządku? – dopytywał się Henry. Nabrałam głęboko powietrza. Potem pochwyciłam jedną z myśli wirujących w mojej głowie i postanowiłam zgłębić temat. – Tom Holland – rzuciłam. – Czy to prawda, że Arthur go nienawidził? Henry uniósł brew. – To się nazywa elegancka zmiana tematu – rzekł. – Nienawidził… Nie wiem, tak bym tego nie nazwał. Ale nie lubił go, to prawda. Szczerze mówiąc, Tom nie budził powszechnej sympatii, był aroganckim gnojkiem. Arthur był o niego szalenie zazdrosny, bo Anabel wcześniej z nim chodziła. Tom wykorzystywał to i prowokował Arthura, kiedy tylko mógł. Raz pobili się tak dotkliwie, że nawet Grayson oberwał w oko, kiedy ich rozdzielaliśmy. Jeśli chodzi o Anabel, to Arthur nie jest do końca poczytalny. On ją naprawdę kocha ponad wszystko. – Hm – bąknęłam. – Nawet teraz? Anabel opowiedziała mi o… eee… naruszeniu zasad. Sądzisz, że jej to wybaczył? Mam na myśli tę zdradę? Henry wpatrywał się we mnie ze zmarszczonym czołem. – Liv, Arthur jest jednym z moich najlepszych przyjaciół. Z całą pewnością nie będę z tobą o nim rozmawiał, a już na pewno nie o tak intymnych sprawach. Gdzie, przepraszam bardzo, spotkałaś Anabel? Nie, nie, nie – tylko bez odpowiadania pytaniem na pytanie! To ja pierwsza zapytałam. I byłam niezmiernie rada, że odzyskałam jasność myślenia. – Jednak… nie wydaje ci się to dziwne, że Tom Holland nie żyje? – drążyłam. Henry odwrócił wzrok. – Kierowca ciężarówki podobno był pijany. To straszne, ale się zdarza. – Wiem. Lecz czy nie mogło być tak, że wraz z wypadkiem spełniło się życzenie Arthura? Sądząc po jego wahaniu, coś podobnego przyszło mu już kiedyś na myśl. Powoli pokręcił głową. – Arthur nie cierpiał Toma, owszem, ale życzyć mu śmierci z tego powodu, to co innego. Nie, Arthur taki nie jest. W tym momencie rozległ się rumor i przenikliwy kobiecy głos zagłuszył dźwięki melodii wygrywanych przez karuzelę. – Które z was, cholerne gówniarze, zostawiło tutaj te przeklęte klocki lego?! Rozejrzałam się za osobą, która wypowiedziała, a raczej wywrzeszczała te słowa. Nikogo jednak nie było widać. – Chcecie, żebym złamała sobie kark? To by się dopiero spodobało waszemu ojcu! – pieniła się nieznajoma. Głos zdawał się dochodzić ze wszystkich stron naraz. – Wtedy miałby mnie z głowy raz na zawsze i byłby szczęśliwy z tą lafiryndą. Karuzela przestała się kręcić, a Amy nie wyglądała już na pogrążoną we własnym świecie, tylko lekko zaniepokojoną. – Co…? – zaczęłam, ale kiedy odwróciłam się do Henry’ego, zauważyłam, że zniknął. Zerwałam się na nogi. Gdzie on się, do diabła, podział? Jak okiem sięgnąć nie było po nim śladu. – Henry? Henry? – wołałam, a jednocześnie wzbierała we mnie panika. – Proszę, wróć! To nie jest zabawne. On jednak zniknął na dobre. – Odejdź! Zostaw mnie, do cholery, i pozwól mi umrzeć! – darła się kobieta. Siedząca na karuzeli Amy zadrżała. – Nikt za mną nie będzie tęsknił! Nikt! A potem, jakby ktoś wyciągnął wtyczkę z kontaktu, zrobiło się ciemno. Ziemia usunęła mi się spod nóg i runęłam w przepaść.

Blog Frognal Academy Tittle-Tattle: najnowsze wieści, najgorętsze plotki i najbardziej bulwersujące skandale naszej szkoły O MNIE: nazywam się Secrecy – jestem jedną z was i znam wszystkie wasze sekrety 18 września: Partnerem Florence Spencer na jesiennym balu będzie Callum Caspers. No właśnie, czy zastanawiacie się teraz, co to za Callum? To tak samo jak ja. Ja też musiałam sprawdzić, czy ów Callum w ogóle uczęszcza do naszej szkoły. Uczęszcza. Od sześciu lat. Ups. Wygrzebałam dla Was zdjęcie ze szkolnej kroniki, a na nim: członkowie zeszłorocznego kółka matematycznego. Drugi od lewej to Callum. A zatem, drodzy niepozorni chłopcy z obciachowymi zainteresowaniami i cudacznymi

fryzurami z grzywką: nie martwcie się, jest nadzieja i dla Was. Pewnego dnia może się zdarzyć, że najpiękniejsza i najbardziej lubiana dziewczyna w całej szkole zapyta, czy chcecie pójść z nią na bal. A wtedy luzackim gestem odgarniecie z czoła grzywkę przygłupa i powiecie: tak. To właśnie uczynił Callum Caspers (może lepiej będziemy nazywać go C.C., co?), a jego grzywka do dziś nie opadła z powrotem na czoło. W ogóle Callum z Florence u boku nagle przestał wyglądać tak niepozornie i obciachowo. Mimo to czegoś tu nie rozumiem. Florence mogłaby mieć naprawdę KAŻDEGO. No, może z jednym wyjątkiem… I niewykluczone, że w tym cały szkopuł: czyżby Florence straciła głowę dla Arthura Hamiltona? Może zastanawiała się, czy zdoła zastąpić Anabel jako królową balu u boku Arthura? A dowiedziawszy się, że ta przybędzie na imprezę specjalnie ze Szwajcarii, pod wpływem impulsu zapytała pierwszego lepszego delikwenta, czy chciałby jej towarzyszyć? Cóż, jeśli tak było, to nasz C.C. po prostu miał farta. Nawiasem mówiąc, nadal obstaję przy tezie dotyczącej związków na odległość w ogóle i w szczególe: Arthur i Anabel może i zejdą się na okoliczność balu, ale prędzej czy później nastąpi koniec. Zapamiętajcie me słowa: na długo przed świętami Bożego Narodzenia jedno i drugie ustawi sobie status singla na Facebooku – a wtedy wszystko będzie możliwe. Do tego czasu zaś: ciesz się tym, co masz, C.C., i głowa do góry, Florence. Do zobaczenia Wasza Secrecy PS Po długich przepychankach ze służbami odpowiedzialnymi za ochronę przeciwpożarową mamy zielone światło na fajerwerki na scenie oraz maszynę do robienia dymu – ludzie, mam dobre przeczucia! Gdy przebrniemy przez część oficjalną, a dyrektorka Cook i pani Beckett wraz z wiedeńskimi walcami znikną ze sceny, zacznie się ostra jazda! To będzie najbardziej odjechana noc w historii Frognal Academy. PPS Poniżej znajdziecie listę wszystkich chłopaków z wyższego szczebla, którzy jeszcze nie znaleźli partnerki na bal. Wśród nich ciacho, Jasper Grant. Cóż mogę rzec: dziewczyny, zawijajcie kiecki i huzia! (Chociaż Jasper tańczy wręcz tragicznie. Ale komu by to przeszkadzało?). Tittletattleblog.wordpress.com

26.

Zerwałam się zlana potem, z bijącym mocno sercem. Dzięki Bogu, obudziłam się. W powietrzu wisiało jeszcze echo krzyku. Blask księżyca oświetlał mój nowy pokój, a pod sobą z ulgą poczułam miękkość materaca – to o niebo lepsze niż upadek w przepaść, w czarną pustkę. Wdzięczność odczuwałam ledwie przez mgnienie oka, potem w korytarzu rozległ się łomot, drzwi do pokoju rozwarły się gwałtownie i do mojego łóżka przypadła mama. – Co się stało, myszko? Boli cię coś? – Co? – zamrugałam oślepiona światłem i oszołomiona. W odstępie kilku sekund do pokoju wbiegli Mia, Butter, Grayson, Florence, a na samym końcu także i Ernest. – Włamywacz? – zawołała Mia. – Zobaczyłaś ducha? – zapytała jednocześnie Florence. – Spot wskoczył ci na łóżko? – Nietoperz, mam rację? – Ernest zawiązał na brzuchu pasek szlafroka. (Bardzo dobrze, to znaczy, że nie latał po domu na golasa). – Nie ma powodu do paniki. One o tej porze roku czasami gubią drogę i wpadają do pokoju… O, ale okno jest zamknięte. Jedynym, który o nic nie pytał, był Grayson. Patrzył tylko na mnie, jakby doskonale wiedział, co się stało. Potrzebowałam chwili, żeby się pozbierać i chociaż trochę zapanować nad oddechem. Fakt, że wpatrywały się we mnie rozszerzone oczy i zasypywano mnie gradem pytań, nie był w tym zbyt pomocny. Co oni wszyscy tu robili? – Krzyczałaś – wyjaśniła Mia. To musiał być przerażający wrzask, skoro słychać go było nawet dwa pokoje dalej. Nie obudziła się jedynie śpiąca piętro wyżej Lottie. – Śniły mi się jakieś głupoty – mruknęłam, unikając wzroku Graysona. Butter na pocieszenie polizała mnie po dłoni. – Co takiego? Że cię żywcem obdzierają ze skóry? – Florence patrzyła na mnie, jakby jeszcze nigdy nie słyszała czegoś równie żałosnego. I słusznie: z potarganymi i mokrymi od potu włosami, w powyciąganym podkoszulku bez wątpienia wyglądałam nieszczególnie. – O-o, czy nie mówi się przypadkiem, że spełnia się to, co się przyśni pierwszej nocy w nowym miejscu? Naprawdę tak się mówi? No, to cudowna perspektywa. – To byłoby straszne. – Mia obrzuciła Florence miażdżącym spojrzeniem. – Zwłaszcza jeśli Liv przyśnił się morderca, który chciał cię porąbać siekierą na kawałki. – Moja biedna myszka. Niech ci się już teraz przyśni coś miłego, dobrze? – Mama ziewnęła i pogłaskała mnie po włosach. – A jeśli nie, to przynajmniej tym razem bądź cicho – dorzuciła naburmuszona Florence. – Mało nie dostałam zawału. – Jest dopiero wpół do czwartej. Proponuję, byśmy wszyscy udali się do łóżek i spróbowali jeszcze trochę pospać – powiedział Ernest. – A ty, Liv, może lepiej zostaw zapaloną lampkę, dobrze?

O to już nie musiał się martwić. Podciągnęłam kołdrę pod brodę, bo nagle zrobiło mi się zimno. – Przepraszam – odezwałam się wyczerpana. – Nie chciałam was obudzić. Dobranoc. Jedno po drugim zaczęli opuszczać mój pokój. Tylko Grayson odwrócił się jeszcze w drzwiach i popatrzył na mnie. – Co? – prychnęłam, kiedy po około dziesięciu sekundach nadal milczał. Miał na sobie tylko spodnie od piżamy i choć byłam skołowana jak rzadko (a może właśnie dlatego), nie mogłam nie zwrócić uwagi na jego umięśniony tors. – Przykro mi – rzekł w końcu. – Nie powinienem był cię w to wciągać. Zanim zdążyłam zaprzeczyć, zamknął drzwi. Zmęczona opadłam na poduszki. To nie była jego wina, to była tylko i wyłącznie moja wina. Myślałam, że nad tym panuję. Myliłam się. I już wcale dobrze się nie bawiłam. Przez głowę w przyśpieszonym tempie przemknęły mi pobrzmiewający strachem głos Anabel, umierający pies na trawniku, triumfalny błysk w oczach Arthura i niewidzialne coś, podążające korytarzem za mną i Henrym. Czy tak teraz będzie co noc? Historia Toma Hollanda naprawdę dała mi do myślenia i poważnie zachwiała moją niewiarę w istnienie demonów. Załóżmy, że Henry się mylił i Arthur w ostatnie Halloween jednak życzył sobie śmierci Toma – jak duże było prawdopodobieństwo, że młody i zdrowy chłopak rzeczywiście straci życie w ciągu następnych dziewięciu miesięcy? Mniejsze niż jeden procent, rzekłabym, sporo mniejsze. To by wyjaśniało, dlaczego Arthur tak poważnie, prawie zawzięcie zaangażował się w sprawę: był przekonany, że wypadek Toma stanowił dzieło demona. I nawet potrafiłam go zrozumieć. Obróciłam się na drugi bok i wyczerpana zamknęłam oczy. Przez następne dni musiałam w miarę możliwości ignorować zielone drzwi, inaczej zwariuję. Wolałam już co noc śnić sen o Hamlecie niż o niewidzialnym prześladowcy czy upadku w próżnię. Albo o szarookich chłopcach, znikających ot, tak, kiedy zaczynało się robić romantycznie. Najwyższa pora odzyskać zdrowy rozsądek. Okazało się jednak, że Henry zniknął nie tylko we śnie, ale i na jawie. W poniedziałek nie pojawił się w szkole, choć wszędzie go wypatrywałam. Początkowo byłam tylko zaniepokojona, jednak kiedy we wtorek nadal go nie było, niepokój przerodził się w lekką histerię. Cóż ja w końcu wiedziałam o snach i regułach, którymi się rządziły? Może dorwał go ten szeleszczący upiór i… Albo Henry po prostu zachorował, a ja byłam o krok od obłędu. Bo na serio zaczęłam się zastanawiać, czy można dostać kataru od przeciągu szalejącego w korytarzu we śnie. To tyle w kwestii zdrowego rozsądku. Kiedy w środę rano, mimo że wyjątkowo długo zamarudziłam przy szafkach, po Henrym nadal nie było śladu, uświadomiłam sobie, jak bardzo za nim tęskniłam. I że nie wytrzymam dłużej tej niepewności. Musiałam przezwyciężyć dumę i zapytać o niego Graysona. Jeśli nie będzie mógł mi pomóc, dzisiejszej nocy przejdę przez zielone drzwi, na przekór wszelkim postanowieniom. Może przynajmniej tam znajdę Henry’ego. W tym momencie usłyszałam jego głos. – Zahipnotyzowała cię szafka, serowa panienko? Od minuty gapisz się w jeden punkt. Poczułam tak wielką ulgę, że niemal ugięły się pode mną kolana. Oczywiście nie przyszła mi do głowy żadna cięta riposta. – Henry! – Z trudem stłumiłam głębokie westchnienie. Uśmiechnął się. – Też mi ciebie brakowało – powiedział. Jego oczy błyszczały, ale nie sposób było przeoczyć widniejących pod nimi ciemnych kręgów. – Gdzie byłeś? – wyrzuciłam z siebie. Otworzył szafkę i wyjął kilka książek. – Musiałem zatroszczyć się o parę spraw w domu. – Z lekkim wahaniem dodał: – Moja

mama przechodziła ciężki okres. Ale teraz już wszystko jest dobrze. Czy to głos jego matki rozbrzmiewał w kolorowym śnie Amy? Cholerne gówniarze – to nie były słowa, jakie chciałoby się usłyszeć z ust mamy. – Zniknąłeś tak nagle, a potem wszystko stało się czarne – mruknęłam i zdławiłam impuls, każący mi go dotknąć, by upewnić się, że to na pewno on. Na wszelki wypadek skrzyżowałam ręce na piersi. Rozległ się dzwonek na lekcję. – Przepraszam… obudziłem się… I Amy też. – Zatrzasnął drzwi szafki, nieco mocniej niż to konieczne. – Chciałem ci to wyjaśnić, ale przez ostatnie noce nie pojawiałaś się na korytarzu. – Mogłeś po prostu zadzwonić – powiedziałam. – Mam na myśli, w dzień. Przypatrywał mi się z namysłem. – Tak, chyba mogłem – odparł w końcu. – Muszę lecieć, mam test z biologii. Aktywne i pasywne procesy transportowe w biomembranach. Trzymaj kciuki. Nie minęła sekunda i zniknął w tłumie, a ja natychmiast zaczęłam za nim tęsknić. Gdyby nie Persefona, która podetknęła mi pod nos telefon ze zdjęciem sukni balowej w kolorze tataraku, może nawet pobiegłabym za nim. Po raz pierwszy poczułam wdzięczność z powodu jej obecności. Nocami jednak nikt nie ratował mnie przed rozmyślaniami o nas. Trwało całą wieczność, zanim udawało mi się zasnąć, a kiedy w końcu śniłam, nie dręczyły mnie już koszmary (tylko raz męczyłam się z Hamletem i Florence w rolach głównych), za to wszędzie pojawiały się zielone drzwi. Niejednokrotnie byłam o krok od ich otworzenia, ale w końcu się wycofywałam. Nie, nie zamierzałam niczego mu ułatwiać! Jeśli Henry chciał ze mną porozmawiać, równie dobrze mógł to zrobić w dzień. Wiedział przecież, gdzie mnie znaleźć… Poza tym nie wiadomo, na kogo albo na co jeszcze człowiek mógł się natknąć w tym korytarzu. Jednak Henry jakby specjalnie schodził mi z drogi. Kilka razy spotkałam Arthura i Jaspera, ale ponieważ zawsze byłam wtedy w towarzystwie Persefony, uśmiechali się tylko i posyłali w moją stronę znaczące spojrzenia. Persefona za każdym razem prawie dostawała zawału, lecz mnie te spotkania poprawiały nieco nastrój. Sny to jedno, ale kiedy myślałam o rytuale w salonie u Jaspera, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Noce ciągnęły się w nieskończoność, za to dni mijały zaskakująco szybko, w znacznej mierze dlatego, że mieszkanie u Spencerów było dla nas wszystkich tak egzotyczne i nowe. Układało się nam lepiej, niż się spodziewałam, może dlatego że mama i Ernest byli ze sobą tak ewidentnie szczęśliwi. Prawdę mówiąc, jeszcze nigdy nie widziałam mamy radośniejszej. W tych okolicznościach Mii i mnie coraz trudniej przychodziło okazywanie niechęci Ernestowi. Wprawdzie nadal starałyśmy się nie zwracać do niego bezpośrednio, ale bywało, że się zapominałyśmy i zamiast „panie Spencer” padało z naszych ust „Erneście”. A czasem nawet pojawiał się uśmiech. Do Graysona również łatwo było się przyzwyczaić. Miał wprawdzie dwa czy trzy nieprzyjemne nawyki, na przykład nigdy nie wstawiał z powrotem mleka do lodówki i zostawiał grube kleksy z pasty do zębów na umywalce, ale pomijając to, okazał się przyjemnym współlokatorem. Butter pokochała go głęboką i szczerą miłością, ponieważ codziennie szalał z nią w ogródku i zachwycał się jej umiejętnością aportowania nawet wtedy, gdy pogryzła mu piłkę do koszykówki. W tygodniu spędzał niewiele czasu z Emily, ale od razu wiadomo było, kiedy dzwoniła, bo jego głos stawał się wtedy dziwny, a on sam natychmiast uciekał do swojego pokoju. (Za co wszyscy byli mu wdzięczni, wystarczało nam już gruchanie zakochanych mamy i Ernesta). Co rano w drodze do pracy Ernest zawoził najpierw Florence, Mię i mnie do szkoły, a potem mamę na dworzec. Grayson dojeżdżał rowerem, i dobrze, bo w samochodzie nie było już dla niego miejsca. Lottie czuła się szczęśliwa, mogąc matkować dodatkowej trójce (i kotu). Odgrywała rolę zaopatrzeniowca, troszczyła się o kolacje, pilnowała porządku i starała się, by w całym domu pachniało ciastem, oraz – jak zawsze – zarażała wszystkich pogodnym nastrojem. Pod koniec tygodnia nawet Butter i Spot leżeli zgodnie obok siebie na kanapie. Panowałaby wręcz podejrzana harmonia, gdyby nie Florence, która niekiedy potwornie

działała mi na nerwy. Pod tym względem na szczęście można było na niej polegać. Usprawiedliwiając się, że „tylko chce pomóc”, wtrącała się do wszystkiego: do lekcji, wychowania psa, wyboru strojów, pory kładzenia się spać – a także organizowania moich szesnastych urodzin. A przecież nie było co planować. Nigdy nie przywiązywaliśmy szczególnej wagi do ich obchodów. Były jakieś upominki, tort, obowiązkowy telefon od taty, a wieczorem mieliśmy w zwyczaju wypad do kina – czego chcieć więcej? Jeśli o mnie chodzi, Florence, Grayson i Ernest mogli dostać po kawałku tortu, ale poza tym nie widziałam powodu, by w tym roku cokolwiek zmieniać. Nie wzięłam jednak pod uwagę Florence. W piątek po południu, gotując się ze złości, pędziłam do domu, by ją własnoręcznie udusić. Florence siedziała z mamą, Mią i Lottie w kuchni i uczyła je gry w brydża. Ten sielankowy obrazek ostatecznie mnie dobił. Zgarnęłam karty ze stołu i opierając się obiema dłońmi o blat, stanęłam z nią twarzą w twarz. – Jak to się stało, że Persefona Porter-Peregrin utrzymuje, jakoby została zaproszona na moje urodziny? – Miałam ochotę wrzeszczeć, ale z moich ust wydobyło się niewiele więcej niż zduszony syk. Pierwszy raz, odkąd się znałyśmy, Florence wyglądała na speszoną. Przez mniej więcej mgnienie oka. – Ależ, myszko – zaczęła mama. – To ja poprosiłam Florence, żeby zaprosiła kilkoro twoich nowych przyjaciół. – A z Persefoną spędzasz w szkole zdecydowanie najwięcej czasu – dodała Florence. – Więc pomyślałam… – Odbiło ci? – Teraz już prawie krzyczałam. – Persefona doprowadza mnie do szału! Nie odstępuje mnie na krok i nieustannie bombarduje swoją paplaniną! Żeby przynajmniej miała jeszcze coś do powiedzenia! Ale nie, ze szczegółami opisuje mi wszystkie suknie balowe, których nie kupiła! Tego nie wytrzyma żaden człowiek. Chciałabym, by przynajmniej w urodziny oszczędzono mi tego! – Myszko – podjęła mama. – Człowiek raz w życiu ma szesnaste urodziny, jak powiedziała Florence. I ma rację. Dlatego pomyślałyśmy, by uczcić ten dzień czymś więcej niż tylko tortem. – Oczywiście tort będzie – wtrąciła Lottie. – I balony! – Urządzimy mianowicie piknik – oświadczyła z dumą mama. – Oryginalny angielski piknik w parku, z rodziną i wszystkimi twoimi nowymi przyjaciółmi! Obmyśliłyśmy już mnóstwo miłych szczegółów oraz gier. Emily przyniesie zestaw do gry w krokieta… – Emily? – zachłysnęłam się. – Tak, jako dziewczyna Graysona jest, rzecz jasna, zaproszona. W zasadzie należy do rodziny. – A ja muszę przywlec Daisy Dawn – wtrąciła Mia i mrugnęła do mnie. – Eee… mogę, chciałam powiedzieć. – Będzie wspaniale! – Mama patrzyła na mnie promiennie. – Henry już potwierdził, że przyjdzie, a Charles może załatwi gri… – Henry? – Tak, myszko, ten chłopiec, z którym idziesz na bal. Tak się cieszę, że go poznam. – Mama zmarszczyła czoło. – Tylko, proszę, nie mów, że on także doprowadza cię do szału. – Nie! Tak. Nie. Może trochę. Dyszałam ciężko. Kogo jeszcze zaprosiła Florence? Swojego partnera do tańca, wydobytego z anonimowych głębin kółka matematycznego? Niepoczytalnego brata Emily, Sama? Himpusię i Pimpusię? Jaspera i Arthura? Londyńską Orkiestrę Symfoniczną? I może jeszcze Secrecy, żeby upamiętniła imprezę na serii zdjęć? – Przecież my tylko chcemy dobrze – powiedziała mama. Wyczuła, że moja wściekłość słabnie, i położyła swoją dłoń na mojej. – A teraz zdradź mi, proszę, dlaczego tak się złościsz. To będzie cudowny dzień, zasłużyłaś na niego! – Ale… ale… nie możecie tak po prostu… To jest… – jąkałam się.

– Wiem. Na twoim miejscu też byłabym oszołomiona. – Florence uśmiechnęła się skromnie. – Naprawdę nie ma za co, chętnie się tym zajmę. – Człowiek raz w życiu kończy szesnaście lat – powtórzyła mama. A Lottie dorzuciła: – Wszyscy tak się cieszymy! Poddałam się. Wygrały. Przy odrobinie szczęścia tego dnia będzie padać i kwestia pikniku stanie się nieaktualna. W końcu byliśmy w Anglii i mieliśmy jesień. – Idę spakować rzeczy na trening – oznajmiłam z rezygnacją.

27.

Wbrew wszelkim nadziejom trzydziestego września, w moje urodziny, zapowiadał się bezchmurny dzień z promiennie błękitnym niebem, jesień jak z obrazka. Słońce do południa ogrzało powietrze do ponad dwudziestu pięciu stopni i nie my jedyni wpadliśmy na pomysł z piknikiem. Ponieważ Lottie, Florence, Ernest i mama, wspierani przez Charlesa, od wczesnych godzin rannych pochłonięci byli przenoszeniem połowy domowego gospodarstwa do parku, udało nam się zająć jedno z najpiękniejszych miejsc z imponującym widokiem ze szczytu wzgórza na miasto. Mnie pozwolono przyjść dopiero, gdy wszystko było gotowe i kiedy uwolniłam się z ciasnych objęć Persefony (w prezencie na urodziny dała mi bransoletkę z wygrawerowanym napisem „Best friends forever”, sama miała identyczną), musiałam przyznać, że trud naprawdę się opłacił. Scenerii nie powstydziłoby się żadne z lifestylowych pism drukowanych na błyszczącym papierze. Wszędzie rozłożono koce i poduszki, napełniono gazem balony, a Lottie kunsztownie zapełniła specjałami ogrodowy stół nakryty białym obrusem. Na wietrze powiewał nawet rozpięty między dwoma drzewami sznurek z proporczykami, na których litery układały się w napis „Sweet Sixteen”. No dobra, może faktycznie przesadzili z niektórymi rzeczami. – O Jezuniu – usłyszałam, jak Emily wzdycha do Graysona. – Czy to wasze srebrne świeczniki? Zgadza się, to one, a okazały bukiet tkwił w kryształowym wazonie. Jedzenie podano na porcelanowej zastawie od Wedgwooda, w srebrnym kubełku zaś chłodził się szampan, który oczywiście planowano rozlać do prawdziwych szampanek. Grayson potarł czoło. – Człowiek raz w życiu kończy szesnaście lat – wyjaśnił w końcu. Najwyraźniej udzieliło mu się przekonanie Florence. Emily parsknęła lekceważąco. – Nie lubię jej – wyszeptała do mnie Mia, podkradając sandwicza z ogórkiem i pastą z łososia. – Zaraz umyślnie podsunę jej kilka fałszywych informacji. Jeśli w najbliższych dniach wypłyną na blogu Tittle-Tattle, będziemy miały pewność, że to ona jest Secrecy. Chciałam jej przyklasnąć, ale w tym samym momencie zauważyłam, że po zboczu schodzi Charles z parasolem słonecznym pod pachą. Za nim dostrzegłam rosłą sylwetkę Henry’ego i mój żołądek wykonał salto. Przełknęłam ślinę. – Czy bardzo źle byś o mnie pomyślała, gdybym utraciła odporność na chłopaków, Mia? – zapytałam. Nie było sensu dłużej temu zaprzeczać. Mia wpatrywała się we mnie z ukosa, po czym westchnęła. – Czy to przynajmniej miłe uczucie? Trudno powiedzieć. W tej chwili tak. I to tylko dlatego, że Henry szedł do mnie przez skąpaną w słońcu łąkę i że nikt inny na świecie nie potrafił się tak uśmiechać jak on. I dlatego że… – Liv, skończ z tym – syknęła Mia. – Gapisz się jak zakochana owca! Drgnęłam.

– Aż tak źle? Ależ to straszne. – A potem powiedziałam coś, czego miałam jeszcze gorzko pożałować: – Jeśli nadal będę gapić się w ten sposób, masz mnie natychmiast szturchnąć albo rzucić czymś we mnie, obiecujesz? – Z przyjemnością – odparła Mia, a ponieważ moja siostra zawsze dotrzymywała słowa, trzy godziny później w okolicach żeber miałam pełno siniaków, a dodatkowo zostałam obrzucona po kolei kilkoma pociskami: kasztanami, opakowaniem po świecach oraz babeczką jagodową. Czy raczej „jabeczką bagodową”, jak mówiła Lottie, ilekroć w zasięgu słuchu znajdował się Charles. Za każdym razem, gdy patrzyłam na naszą nianię, doskonale rozumiałam, co Mia miała na myśli, nazywając mnie „zakochaną owcą”. Pomijając to, złapałam się na tym, że z wolna zaczęłam rozkoszować się tym przyjęciem. Jedzenie było fantastyczne, w szczególności scones i wyczarowane przez Lottie indyjskie przekąski z curry. Dzięki sprytnym roszadom w układzie miejsc siedzących udało mi się nawet (w końcu byłam jubilatką) usadowić Persefonę w charakterze zapory pomiędzy mamą a Henrym. Tym sposobem mama nie mogła zadawać mu żenujących pytań ani, co byłoby jeszcze gorsze, opowiadać krwawych szczegółów z porodu. Zresztą Henry i tak był bez reszty zafascynowany Lottie, prawdopodobnie dlatego, że tak bardzo przypominała nianię ze snu. Nawet towarzyskie zabawy nieoczekiwanie okazały się całkiem fajne. Podczas gry w odgadywanie osób obśmialiśmy się z Ernesta, który uważał się za Winstona Churchilla, choć w rzeczywistości był Britney Spears, a Grayson zaskakująco trafnie odegrał pantomimę Froda. Tarzaliśmy się ze śmiechu, wszyscy z wyjątkiem Emily. Jak się okazało, nie znała Władcy Pierścieni, ponieważ uważała fantasy za kompletną stratę czasu. Detektywka Mia Silver doszła w tym czasie do przekonania, że Emily ma za mało uroku i lekkości, by mogła być Secrecy. Ale może jej sztywniactwo i nieumiejętność odczuwania jakiejkolwiek przyjemności stanowiły tylko sprytny kamuflaż. Kiedy na koniec wszyscy odśpiewali mi Happy Birthday, nawet ludzie, którzy piknikowali obok nas, musiałam przyznać, że to były udane urodziny. Zanotowałam w pamięci, że powinnam podziękować Florence. Chociaż teraz znów przesadzała, zapędzając wszystkich do gry w krokieta. Wymówiłam się i pomogłam Charlesowi i Lottie zebrać i zapakować do pudeł brudne naczynia, podczas gdy mama i Ernest przechadzali się z Butter po parku, a Mia i Daisy karmiły kawałkami jabłek namolne wiewiórki. Charles w zadumie wpatrywał się w nadgryzioną babeczkę jagodową. – Wprawdzie nigdy przedtem nie słyszałem o bagodach, ale są wspaniałe. – Bagody? – Lottie popatrzyła na niego oszołomiona. – Pierwsze słyszę. Ale mój kuzyn Golfwang mieszka w miejscowości o nazwie Bagodorf. Uznałam, że zostawię ich samych i pozbieram puste szklanki. – Mogę ci pomóc? – zapytał czyjś głos za moimi plecami, a ja z przestrachu prawie upuściłam szampankę. Gdzie, do diabła, Henry nauczył się tak skradać? Uśmiechał się do mnie. – Przy krokiecie nie da się wytrzymać. Florence oszukuje, Emily zrzędzi, że Grayson źle trzyma młotek, a Persefona opisała mi właśnie twoją suknię balową. Ze wszelkimi detalami. Poczułam, jak krew napływa mi do twarzy. O Boże, jeszcze w ogóle nie rozmawialiśmy o balu… – Nie do wiary, ile dupereli można zmieścić na sukience, tafty, tiule, perły, falbanki, róże, cztery różne odcienie gołębiego błękitu… – Popatrzył na mnie pytająco. – Co to, do diabła, jest linia na księżniczkę? – To, że mam suknię balową, nie oznacza, że naprawdę muszę iść na ten bal – powiedziałam prędko, a kiedy uniósł brew, dorzuciłam jeszcze szybciej: – Bo to było tak… Florence opowiedziała mamie, że mnie zaprosiłeś… i już miałam tę sukienkę… Nie mam pojęcia, co to jest linia na księżniczkę. – Nabrałam powietrza. Nie, wszystko nie tak. – Tak czy owak – spróbowałam zakończyć z godnością – powinieneś wiedzieć, że to nic nie znaczy. Naprawdę kompletnie nie zależy mi na tym balu. – A to szkoda – odparł Henry. – Bo ja już odszukałem order, którym odznaczono mojego pradziadka za męstwo w walce z wrogiem. Grayson potwornie mi go zazdrości i mówi, że to

stylowy dodatek do fraka. Razem z właścicielem wypożyczalni strojów wieczorowych próbowałem namówić go na cylinder, żeby też jakoś wybijał się z tłumu, ale nie chciał. Byłam w stanie tylko gapić się na niego. Natychmiast oberwałam w głowę kawałkiem jabłka. – Praszam! – zawołała Mia. – Przejdziemy się? – Henry wyciągnął do mnie rękę. Chwyciłam ją, zanim Mia zdążyła wycelować we mnie kolejnym owocem. Dłoń Henry’ego okazała się w dotyku jednocześnie dziwnie znajoma i obca. We śnie jego fizyczna bliskość nie była nawet w połowie tak niepokojąca. Przez chwilę szliśmy w milczeniu obok siebie, a ja starałam się zapanować nad oddechem. Skręciliśmy w piaszczystą ścieżkę, prowadzącą między drzewami. Słońce przedzierało się przez jesienne listowie i rzucało złote krążki na ziemię. – Brakowało mi tego – powiedział niespodziewanie i odchrząknął. – Brakowało mi ciebie. Gdyby w tej chwili trafił mnie któryś z pocisków Mii, nawet bym tego nie poczuła. Przystanęłam na środku ścieżki. Henry zwrócił się w moją stronę i odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów. – Bez ciebie sny jakoś mnie nie bawiły – wyznał. A potem nachylił się i ostrożnie pocałował mnie w usta. Na chwilę zapomniałam o oddychaniu, po czym poczułam, jak moje ręce bezwiednie wędrują w górę i obejmują go za szyję, by przyciągnąć go bliżej. Nasze pocałunki nie były już ostrożne, nabrały intensywności. Henry położył dłoń na mojej talii, drugą obejmował mą głowę, delikatnie zagłębiając palce we włosach. Zamknęłam oczy. Dokładnie tak powinny smakować pocałunki, byłam tego pewna. Całe moje ciało zaczęło mrowić, kiedy nagle puścił mnie i odsunął się odrobinę. – Jak mówiłem, brakowało mi ciebie – powiedział cicho i znowu sięgnął po moją rękę, by powieść mnie dalej. Nie mieściło mi się w głowie, jak on może tak po prostu iść, jakby nic się nie stało, podczas gdy ja ledwo trzymałam się na nogach. Czułam się tak, jakby pocałunek zamienił moje kości w żelkowe pałeczki z lukrecji. Na szczęście Henry chciał tylko zaprowadzić mnie do najbliższej ławki, oddalonej o kilka metrów, a do niej jakoś jeszcze się dowlokłam. Z ulgą opadłam obok niego. Położył rękę na oparciu, obejmując mnie ramieniem. – Prawie tak pięknie jak w Berkeley, prawda? – rzucił, wskazując widok ze wzgórza. – Mhm – mruknęłam z aprobatą. – Mieszkałyśmy już w tylu miejscach na świecie… Tu naprawdę jest nie najgorzej. – Lepiej niż w Oberammergau? – zapytał. – Co? – Przestraszona odsunęłam się od niego. – Ob er aber über Oberammergau oder aber über Unterammergau oder ob er überhaupt nicht kommt, ist nicht gewiss1 – powiedział ze śmiechem. – Czy na wszystkich niemieckich piosenkach ludowych można połamać sobie język? Lottie ze snu chciała, żebym to zaśpiewał, potem jednak odpuściła. Hej, nie patrz na mnie z takim przerażeniem, Liv, naprawdę myślałaś, że tego nie odgadnę? Po tym, jak dałaś mi tyle wskazówek? Heut’ kommt der Hans zu mir, freut sich die Lies’…2 Widziałaś na YouTubie ten śmieszny filmik z gościem w skórzanych portkach i mandoliną? Myślałem, że padnę… – Czy to znaczy, że przez cały ten czas znałeś odpowiedź? – oburzyłam się. – Nie cały czas. Dopiero kiedy wpisałem w wyszukiwarkę „Hans” i „nie jest pewne” po niemiecku. – Zmarszczył czoło. – Dlaczego nagle odnoszę wrażenie, że jestem tą stonogą z Hajdarabadu? Szkoda, że nie widzisz swojej zaszokowanej miny. Nie musiałam. Naprawdę byłam zaskoczona. I zawiedziona. I wściekła. – Co ty sobie wyobrażasz? – zawołałam. – Odgrywasz przede mną… A potem za moimi plecami… Henry odchylił się na oparcie. – Czemu się tak denerwujesz? Ja tylko rozwiązałem zagadkę, myślałem, że tego właśnie

chciałaś? – Tego chciałam? – Miotałam wzrokiem błyskawice. – Kompletnie ci odbiło? Czemu przyglądałeś się we śnie? Co ze mną robiłeś? – Nic nie robiłem – odparł z urazą. – Nawet nie przeszedłem przez drzwi. – To skąd wiesz o stonodze? – Lottie mi opowiedziała. Ona uwielbia o tobie mówić. Wiem, że nie cierpisz bananów, że w wieku trzech lat przestałaś wierzyć w Świętego Mikołaja, a na Gdzie jest Nemo zawsze płaczesz w tym samym momencie. – Lottie? – Lottie ze snu. – Westchnął. – Która, nawiasem mówiąc, jest kiepską nauczycielką tańca. Obawiam się, że jeśli nie chcemy kompletnie się zbłaźnić, będziemy musieli odpuścić sobie tego walca w formacji. – Więc nie zakradałeś się po kryjomu do moich snów? – Moja wściekłość ulotniła się równie szybko, jak się pojawiła. Westchnął ponownie i pokręcił głową. – Nie, nie zakradałem się. Zapytaj Lottie ze snu. Grzecznie sterczałem pod drzwiami i czekałem na ciebie. Ale ty nie przychodziłaś. – Spojrzenie jego szarych oczu było szczere. – Przepraszam – powiedziałam ze skruchą. – Przykro mi, że na mnie czekałeś. Po prostu nagle to wszystko mnie przerosło. Te sny tylko wprowadzają zamęt. Człowiek zaczyna wątpić w zdrowy rozsądek. Nienawidzę, gdy pojawia się coraz więcej pytań, a nie ma żadnych odpowiedzi. – Ach tak? A jak to było z psychologią i nauką? – zapytał kpiąco. – Nie utrzymywałaś czasem, że sny da się wytłumaczyć w racjonalny sposób? Wzruszyłam ramionami. – Powiedziałam, że chodzi o niezbadane obszary psychologii. I szczerze mówiąc, to nie sny przyprawiają mnie o ból głowy, ba, nawet nie upiornie świszczące stwory na korytarzach. – Tylko co? – To, co się dzieje naprawdę. I to, co się jeszcze wydarzy. – Teraz to ja westchnęłam. – Ludzie, którzy rzeczywiście wierzą w demony, przyprawiają mnie o ból głowy. – Masz na myśli Arthura? Skinęłam głową. – Ty może nie wierzysz, że życzył sobie śmierci Toma Hollanda, ale ja jestem przekonana, że tak było. On myśli, że demon usunął mu z drogi konkurenta. I kontynuuje te rytuały nie dlatego, że jest niepewny czy zatrwożony, tylko dlatego, że naprawdę chce uwolnić demona. Angażuje się z wielką pasją, chyba to widzisz. W jego oczach pojawił się błysk. – Przyznaję, że się zmienił, odkąd ciągniemy tę grę. Sprawa z Anabel w istocie go przybiła. Ale on nie jest złym człowiekiem. Nie, może nie złym, być może jednak znajdującym się o krok od obłędu, pomyślałam. – Anabel napomknęła, że wcale nie zdradziła Arthura z Tomem Hollandem. – Zawahałam się, ale jednak to powiedziałam. Musiałam mieć pewność. – Na blogu Tittle-Tattle było napisane, że ty i Anabel dobrze się rozumieliście, a skoro to nie był Tom… Jego brwi powędrowały do góry. – Insynuujesz, że kręciłem z Anabel? – W jego głosie pobrzmiewało bezbrzeżne zdumienie. – Naprawdę masz mnie za kogoś, kto spotyka się z dziewczyną najlepszego przyjaciela? Miałam go za kogoś takiego? Nie, jednak nie. Z drugiej strony Anabel była niewiarygodnie atrakcyjna, który chłopak oparłby się pokusie? – Dobra, już dobra – wycofałam się. – Wierzę ci. Ale leciałeś tym samym samolotem co ja, więc myślałam… OK, może powinnam przestać tyle myśleć. – Pomagałem Anabel w przeprowadzce. – Potrząsnął głową. – Martwiłem się o nią. Po śmierci Toma była kompletnie zdezorientowana, a po tym, co stało się z jej psem… Skądś dobiegły dziecięce krzyki, dwóch małych chłopców przebiegło obok z piłką i

zniknęło za kępą drzew. Popatrzyłam za nimi. – Arthur jest twoim przyjacielem – powiedziałam. – Wydaje ci się, że dobrze go znasz. Ale czy wiesz na pewno, co mu chodzi po głowie? Z taką oczywistością wykreował się na głównego zaklinacza demonów… Czego się spodziewa po złamaniu ostatniej pieczęci? Rozmawiacie o tym? – Ja… Przecież Arthur też chce jedynie, żeby to wszystko się skończyło – odrzekł Henry, lecz ja widziałam jego niepewność. Z namysłem patrzyłam na miasto u naszych stóp. Nagle pożałowałam, że zaczęliśmy o tym mówić. Trzeba było dalej się całować. Z wahaniem wyciągnęłam rękę i pogładziłam go po włosach. Już od tak dawna chciałam to zrobić. Mimo że sterczały w tak dzikim nieładzie, okazały się całkiem miękkie w dotyku. Natychmiast odwrócił się do mnie. – Masz dość ładne oczy – powiedziałam cicho. Na jego twarzy wymalował się uśmiech. – A ty masz chyba wszystko ładne – odparł i bez wątpienia pocałowałby mnie ponownie, gdyby w tym momencie nie wyrosły przed nami Mia i Daisy Dawn. – Będziemy puszczać balony! – oznajmiła Daisy Dawn, a Mia zameczała głośno: – Meeeee! Wracając, milczeliśmy. Mniej więcej w połowie drogi Henry zdecydowanie sięgnął po moją rękę i ogarnęło mnie głębokie, całkowicie irracjonalne uczucie szczęścia. To naprawdę były najpiękniejsze urodziny wszech czasów. Bez czarnych myśli kłębiących się w mojej głowie byłyby po wielokroć piękniejsze. Słońce zniżyło się i kąpało wszystko w ciepłym, jesiennozłotym świetle. Znów przypomniał mi się sen o Berkeley. Pamiętam, co tamtej nocy powiedział Henry: „Nigdzie nie można poznać człowieka lepiej niż w jego snach i nigdzie nie można dowiedzieć się więcej o jego słabościach i tajemnicach”. Nagle stało się dla mnie jasne, co musiałam zrobić. Jednak był pewien sposób, aby dowiedzieć się, o czym myślał Arthur. W tym celu musiałam go tylko okraść. I ogłosić koniec sennej abstynencji. Czy on przyjdzie przez Oberammergau, czy przyjdzie przez Unterammergau i czy w ogóle przyjdzie, nie jest pewne. [wróć] Dziś przyjdzie do mnie Hans, cieszy się Lies… [wróć]

28.

Psiakrew. To była ślepa uliczka. Arthur zabezpieczył swoje drzwi czterocyfrowym kodem, dokładnie tak jak zabezpieczone były szafki w szkole. Aż dotąd wszystko szło jak po maśle. Wprawdzie nim nadarzyła się sposobność do podwędzenia Arthurowi osobistego przedmiotu, upłynęło dobre pół godziny, ale potem okazało się to zaskakująco proste: pożyczyłam od niego w bibliotece ołówek, po czym zwyczajnie „zapomniałam” go zwrócić. Jeszcze przed chwilą Arthur ogryzał jego końcówkę, zatem rzecz nie mogła być bardziej osobista. Moment, gdy po tak wielu dniach znów wyszłam przez zielone drzwi na pogrążony w ciszy i spokoju korytarz, był niemal uroczysty. Poprzysięgłam sobie, że nie dam się zwieść świszczącym niewidzialnym istotom. To był tylko sen, ja zaś miałam misję do spełnienia. I choć nie wiedziałam, jak wyglądają drzwi Arthura, podejrzewałam, gdzie mogę je znaleźć. W końcu drzwi Henry’ego też były ulokowane naprzeciwko moich. Pozostałe drzwi znowu się przetasowały, mimo to dość szybko odnalazłam wrota Anabel w bocznym korytarzu. Naprzeciw przepysznego gotyckiego portalu znajdowały się proste, gładkie, metalowe drzwi, bez żadnych ozdób, pomijając wyklepane młotkiem słowa CARPE NOCTEM. Ich drzwi w osobliwy sposób pasowały do siebie. Jedne i drugie cechował kompletny brak poczucia humoru. Wzdrygnęłam się i przypomniałam sobie spotkanie we śnie z Arthurem i Anabel, i ponownie zadałam sobie pytanie, czy postępuję właściwie. Ta dwójka naprawdę była dziwaczna. Czy rzeczywiście chciałam wiedzieć, o czymś śnił typ w rodzaju Arthura? Cóż, być może nigdy się tego nie dowiem. Bo wyglądało na to, że utkwiłam tu na dobre, ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu. Cztery głupie cyferki! Co za brak fantazji. Spodziewałam się górnolotnych zagadek, może nawet strażnika z bułatem, ale nie tak prostego rozwiązania. Miałam ochotę kopnąć ścianę z rozpaczy. Być może z metalem poradziłabym sobie przy użyciu palnika, ale prawdę mówiąc, nie wiedziałam, jak taki przecinak wygląda, nie mogłam więc go sobie przyśnić. Wpisywałam bezładnie rozmaite kombinacje cyfr, gdy nagle ktoś odezwał się za moimi plecami: – Spróbuj siedemnaście zero cztery. – Henry! – obróciłam się gwałtownie. – Zwariowałeś, żeby tak mnie nastraszyć! – Też się cieszę, że cię widzę. – Henry uśmiechnął się szeroko. – Siedemnaście zero cztery – powtórzył. – Dzień urodzin Anabel. I pośpiesz się trochę. – Rzucił znaczące spojrzenie na wrota za naszymi plecami, a ja pojęłam, że to nie pora na romantyczne powitanie, i odwróciłam się z powrotem do zamka. – Nawiasem mówiąc, fajny masz strój – dodał. – Eleganckie połączenie Kobiety-Kota i wojownika ninja. Zaczerwieniłam się pod maską, którą zakryłam twarz. Prawdę mówiąc, początkowo zamierzałam przeistoczyć się w powietrze, a przebranie Kobiety-Kota stanowiło jedynie alternatywę. Ale okazało się, że do przemiany w powietrze brakuje mi wprawy. W tym kostiumie Arthur przynajmniej nie rozpozna mnie od razu, gdy pojawię się w jego śnie. Szczęknął zamek. Siedemnaście zero cztery faktycznie okazało się właściwą kombinacją. Ostrożnie pchnęłam drzwi, lecz zwlekałam z przekroczeniem progu.

– Co zwinąłeś Arthurowi? – zapytałam, zdejmując maskę i upuszczając ją na podłogę. Nagle wydała mi się bezgranicznie głupia. Poza tym byłam teraz w towarzystwie. – Nic – odpowiedział. – Skosztowaliśmy nawzajem swojej krwi, zapomniałaś? To jest o wiele bardziej osobiste niż przedmiot. – Och. Czyli kradzież w ogóle nie była potrzebna. A ja się martwiłam, co się stanie, jeśli we śnie upuszczę ołówek, który zasypiając, trzymałam mocno w zaciśniętej dłoni. Niewiele brakowało, a przykleiłabym go sobie taśmą. Wciąż się wahałam. – No chodź już. – Henry stanął obok mnie i popchnął drzwi dalej. – Doprowadzimy to do końca. – Sięgnął po moją rękę i razem przekroczyliśmy próg. Chwilę potem znaleźliśmy się pośrodku bezkresnego, pustynnego krajobrazu, w szerokiej niecce przypominającej koryto rzeki, którym od dawna nie płynęła już woda. Ziemia miała czerwonawy odcień, była pylista i sucha, wszędzie walały się kamienie i głazy, na skraju koryta rosło kilka zeschłych krzewów i drzew oraz ogromne kaktusy. W oddali widać było zarys gór. – Czy Arthur lubi śnić westerny? – zapytałam i wspięłam się na skałkę na skraju niecki. Choć jak okiem sięgnąć nie było żywej duszy, ściszyłam głos. – Nie mam pojęcia – odparł szeptem Henry, rozglądając się na wszystkie strony. – Tu na pewno są grzechotniki. Zastanowiłam się, czy wyimaginować sobie solidne trapery. Jakoś zapomniałam o nich, wyobrażając sobie strój Kobiety-Kota. W tym momencie usłyszeliśmy dziwny łoskot, narastający szum, wypełniający powietrze. Skała pod moimi stopami zadrżała. – Chodź – zawołał Henry. Chwycił mnie za rękę i pociągnął do brzegu, podczas gdy szum i łoskot potężniały z każdą sekundą. Cholera! Arthurowi musiało śnić się jakieś przeklęte trzęsienie ziemi albo podziemna próba jądrowa, albo… – Fala uderzeniowa! – ryknął Henry. Łoskot dochodził już z całkiem bliska i nagle zobaczyłam, co go wywoływało: pędziła na nas ogromna, wzburzona fala, wodna ściana o wysokości co najmniej dwóch metrów, przed którą nie było ucieczki. Masy wody porywały ze sobą wszystko, co napotykały: gałęzie, kamienie, a za pół sekundy także mnie i Henry’ego. Ten moment wystarczył, by uświadomić sobie, że utoniemy. Ale skała pod naszymi stopami, zamiast runąć od uderzenia fali, uniosła się do góry, rosnąc wzwyż niczym kamienny grzyb. Z trudem udawało mi się zachować równowagę i uchwyciłam się kurczowo ręki Henry’ego. Szalejąca woda omywała kamienny blok i kotłując się, spływała korytem w dół, podczas gdy my nawet nie zamoczyliśmy stóp. – Co…? Serce waliło mi jak młotem. Skała, na której staliśmy, znowu zaczęła zmieniać kształt, poszerzyła się i utworzyła most ku brzegowi, po którym poprowadził mnie Henry, podczas gdy szum wody pod nami powoli cichł. Wszystko to trwało zaledwie kilka sekund. Kiedy dotarliśmy do brzegu, ktoś zaczął bić brawo. Był to Arthur. – Całkiem nieźle – orzekł. Stał bez ruchu przy zeschłym drzewie i wyglądał pięknie jak nigdy. – Robisz postępy, Henry. Henry nie odpowiedział, ja zaś usiłowałam zapanować nad galopującym tętnem i oddechem i uporządkować myśli. – Wybacz to szorstkie powitanie, Liv. – Arthur wykrzywił usta w uśmiechu, który jakoś nie objął jego oczu. – Nie zwykłem topić swoich gości. Z wyjątkiem tych nieproszonych. OK. Nasz plan, polegający na zaskoczeniu, właśnie spalił na panewce. – Zastanawiam się, dlaczego mój najlepszy przyjaciel próbuje wkraść się cichaczem do mojego snu. – Arthur postąpił krok w naszym kierunku i przyszpilił Henry’ego ostrym spojrzeniem. – Mógłbyś mi to wyjaśnić, proszę? – Chciałem tylko uzyskać kilka odpowiedzi – odparł spokojnie Henry. Arthur pokręcił głową. – Czego chciałeś się tutaj dowiedzieć, o co nie mogłeś mnie po prostu zapytać? – W jego

głosie pobrzmiewała uraza. – Och, daj spokój, Arthur! Kiedy ostatnio rozmawiałeś ze mną otwarcie? – Henry milczał przez chwilę, po czym dodał cicho: – Martwię się o ciebie. Arthur prychnął pogardliwie. – Nie bądź tak cholernie bezkrytyczny wobec siebie, Henry! Akurat ty! O tak! Wiem, co porabiasz nocami, niech ci się nie wydaje, że to uszło mojej uwadze. Przed chwilą dowiodłeś, jak dobrze to opanowałeś. Ale zobowiązałeś się do czegoś, jak my wszyscy. – Potoczył ręką wokół, zakreślając krąg po sennej dolinie. – Dla tego. Dla nieskończonej władzy. Dla spełnienia naszych najskrytszych pragnień. – Po jego twarzy przemknął cień. – Jedynie Anabel to rozumie. No jasne, wzorowa para. Siedzą w pierwszej ławce na lekcji zaklinania demonów. – Bo ty i demon macie na sumieniu jej byłego chłopaka. I jej psa – wtrąciłam. – Więc to logiczne, że w to wierzy. Z opóźnieniem przechwyciłam ostrzegawcze spojrzenie Henry’ego. OK, może to nie był najbardziej subtelny sposób wypytywania podejrzanego. Sherlock Holmes zapadłby się pod ziemię. Arthur zmrużył powieki. – Mała Liv – odezwał się wyniośle. – Zbyt krótko w tym siedzisz, by choć w przybliżeniu zrozumieć, o co tutaj chodzi. Skrzyżowałam ramiona na piersi. Gdy ktoś nazywał mnie „małą Liv”, budziła się we mnie przekora. – Może jest dokładnie odwrotnie i to ja, w przeciwieństwie do ciebie, zachowałam jeszcze odrobinę zdrowego rozsądku i nie zwariowałam do reszty z powodu rysowanych na ziemi pentagramów i powtarzanych tajemniczych sentencji. – Miotałam wzrokiem błyskawice. – Co się stanie podczas ostatniego rytuału? Co chcesz zrobić w Halloween? Zapalić jeszcze więcej czarnych świec? Zbudować ołtarzyk i zarżnąć baranka? Hej, a może, skoro już w tym siedzisz, ofiara z człowieka przyniosłaby większy efekt? – Tak się zacietrzewiłam, że aż mi się zachciało śmiać, ale zmiana na twarzy Arthura sprawiła, że się opanowałam. Po moich ostatnich słowach coś zabłysło w jego oczach, coś mrocznego, dzikiego… Natychmiast zrobiło mi się słabo. Nie! Czyżbym trafiła w sedno? Bzdura, to niemożliwe. To nie mogła być prawda. – Pugio cruentus. Sztylet splamiony krwią – mruknął Henry. Arthur pokiwał głową. – Masz swoje odpowiedzi, Henry. W głębi serca cały czas wiedziałeś. Tylko broniłeś się przed spojrzeniem prawdzie w oczy. – Chyba nie mówicie poważnie – wyszeptałam. Arthur nie zwracał już na mnie uwagi. Dla niego liczył się jedynie Henry. – Anabel jest gotowa – powiedział. – Chciałaby naprawić to, co o mały włos narobiła. I chce doprowadzić sprawę do końca. Dla nas wszystkich! Podczas gdy mówił, otoczenie zaczęło się zmieniać, początkowo ledwie zauważalnie, potem coraz szybciej, aż znaleźliśmy się w kompletnie odmiennej scenerii. Okolica stała się bardziej zielona i mroczna, koryto rzeki, skały i czerwona ziemia wyblakły, zamiast tego wokół naszych stóp wyrósł gąszcz traw, paproci i bluszczów. Niebo z promiennego pustynnego błękitu zmieniło kolor na zaciągniętą chmurami szarość. Głos Arthura drżał ledwie zauważalnie, kiedy odwrócił się w stronę monumentalnego nagrobka, strzeżonego przez dwa anioły. – Anabel chce się poświęcić w Halloween, by uwolnić Księcia Mroku od klątwy cienia. – Uniósł rękę. – Ma to nastąpić właśnie tutaj. Wpatrywałam się w anioły, nie widząc ich tak naprawdę. – Ale… ty ją kochasz – wyjąkałam. – A ona ciebie. Chyba nie chcesz, by… nie widzisz, jakie to chore? Obejrzałam się na Henry’ego. Dlaczego tak spokojnie stał? Przecież Arthur właśnie oświadczył, że dopilnuje, by jego dziewczyna – będąca również przyjaciółką Henry’ego – dała się zabić dla jakiegoś nieistniejącego demona!

Szare oczy Henry’ego były skierowane na Arthura. – Wierzysz, że skoro to nastąpi we śnie, to sobie poradzisz, prawda? Sądzisz, że skoro to tylko sen, to możesz to przeprowadzić. Arthur ponownie skinął głową. Prawie sapnęłam z ulgi. Sen, oczywiście! Anabel miała umrzeć tylko we śnie. Ale czy z tego powodu ta śmierć była mniej straszna? Henry podszedł do Arthura i stanął tuż przy nim. Obok posąg anioła opierał się o omszały nagrobek, a za nim dostrzegłam w zaroślach kolejne groby, wystające z bluszczu jak wyszczerbione zęby. Wylądowaliśmy na cmentarzu Highgate. – Myślicie, że to jest sposób, by zakończyć wszystko bez uszczerbku dla pozostałych? – Henry mówił powoli, jakby zwracał się do dziecka. – To jest jedyny sposób – wyrzucił z siebie Arthur. Zamilkł na chwilę. – Mogę na ciebie liczyć, Henry? – zapytał. Henry nie odpowiedział od razu. Patrzyli sobie w oczy. Wyglądało to tak, jakby pojedynkowali się wzrokiem. Przełknęłam ślinę. Jeśli Arthur i Anabel zamierzali dopełnić rytuału we śnie, to zakładali, że będą mieli możliwość bez szkody obudzić się z zainscenizowanego przez siebie koszmaru. A co, jeśli się mylili? Wyciągnęłam rękę w stronę pobliskiego nagrobka. Te sny były inne. Dokładnie czułam dotyk Henry’ego na skórze, tchnienie powietrza, uścisk jego dłoni, pocałunek, również i teraz wyczuwałam palcami chropowatą powierzchnię płyty. Jak by to było poczuć na skórze ostrze sztyletu, rozcięcie, krew… – Nie możecie tego zrobić – powiedziałam, zdając sobie sprawę, że jestem o krok od paniki. – Nie macie pojęcia, co się wtedy stanie z Anabel. – Ona ma rację, Arthur. Posuwacie się za daleko – dodał Henry. – Ty wciąż nie rozumiesz. Nie mamy wyboru! – Arthur wyglądał na zagniewanego i zdesperowanego jednocześnie. – On nam nie pozostawia innej możliwości, a my złożyliśmy przysięgę. – Zawsze jest jakiś wybór – rzekł Henry dobitnie. Położył dłoń na ramieniu przyjaciela. – Nie musimy tego robić. Ty nie musisz tego robić. Arthur zagryzł wargę. – Nie zostawiaj mnie teraz na lodzie. – Nie robię tego – odparł Henry łagodnie. – Wymyślimy jakieś inne rozwiązanie. Do Halloween jest jeszcze prawie miesiąc. – Inne rozwiązanie – powtórzył Arthur, a w jego oczach zabłysła iskierka nadziei. Na moment nabrałam przeświadczenia, że wszystko będzie dobrze. Henry panował nad sytuacją. A raczej nad Arthurem. A wtedy usłyszałam warkot. Tuż za plecami. Obróciłam się na pięcie i spojrzałam w puste oczy posągu. Był to ogromny pies z kamienia, leżący na cokole przy porośniętym mchem nagrobku w cieniu oplecionego bluszczem dębu. Znów rozległo się warczenie, a potem jedna z kamiennych łap drgnęła. Bydlę z wolna, bardzo powoli podniosło łeb. – Henry? OK, tylko bez paniki. – Przestań, Arthur – zgromił go Henry, ale tamten potrząsnął głową. – Ja nic nie robię. – W jego głosie pobrzmiewała trwoga, taka sama, jaka ogarnęła i mnie. – To nie ja. W tym momencie bydlę wyprostowało się do pełnej wielkości. Warcząc, obnażyło rząd potężnych kłów. Za chwilę zapewne dowiemy się, jak to jest być rozszarpanym we śnie na kawałki. Och, psiakrew. Musimy stąd wiać, jak najprędzej! Drzwi! Gdzie one się, do diabła, podziały? Pośpiesznie przeszukałam wzrokiem zwietrzałe krzyże i nagrobki. Tam, metalowe drzwi! Tkwiły w murze monumentalnego grobowca, przy

którym anioły pełniły straż. – Henry, szybko! Tamtędy! – zawołałam, ale Henry chwycił mnie za rękę. – Cofnij się, Liv! – Skierował wzrok na koronę dębu. Pies zasadził się do skoku, lecz zanim nas dopadł, drzewo runęło na niego. Nie czekałam, by sprawdzić, czy bydlę naprawdę oberwało, tylko pociągnęłam Henry’ego w stronę kamiennych aniołów. Jednym szarpnięciem otworzyłam metalowe drzwi i wytoczyłam się na korytarz. Henry obejrzał się jeszcze za siebie. – Obudź się, do jasnej cholery, Arthur! – zawołał do przyjaciela, który wciąż tkwił w tym samym miejscu i wpatrywał się rozszerzonym wzrokiem w potężną koronę drzewa. – Obudź się! W chwili gdy Henry z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi, poczułam na policzku coś ciepłego, wilgotnego. A następną rzeczą, jaką zobaczyłam, był pysk Butter, z miłością szorującej jęzorem po mojej twarzy. Za oknem świtało. – Dziękuję, że mnie obudziłaś, Butter – wymruczałam, próbując złapać oddech i wtulając się w ciepłą, miękką sierść. – Śnił mi się naprawdę zły pies. I kilka innych niepokojących rzeczy.

29.

– Cześć. Henry wydusił jeszcze z siebie „serowa”, ale „panienko” nie przeszło mu już przez usta. Stał, wystrojony we frak i wieczorowe półbuty, na podjeździe domu Spencerów i po raz pierwszy, odkąd go poznałam, odebrało mu mowę. W każdym razie takie sprawiał wrażenie. Za jego plecami świeciły uliczne latarnie, które rzucały ciepłe światło na wysypany żwirem podjazd. Gdyby teraz zza rogu wyłoniła się kareta zaprzężona w siwe konie, by zabrać mnie na bal, nawet bym się zbytnio nie zdziwiła. Ha! Kopciuszek to przy tym pikuś. Wszyscy zapewniali mnie, że wyglądam w sukni wspaniale, a kiedy ostatni raz obejrzałam się w lustrze, wydawało mi się, że szeroki uśmiech nigdy nie zniknie z mojej twarzy. Na wieszaku ta burza tiulu wyglądała wprawdzie idiotycznie, musiałam jednak przyznać, że czyniła ze mnie innego człowieka. Pięknego człowieka. A ten odcień błękitu idealnie harmonizował z kolorem moich oczu, tak jak powiedziała mama. W ciągu dwóch godzin zrobiła mi na oko ze czterysta zdjęć („Że też doczekałam tego dnia!”), Lottie zalewała się łzami („Moja prześliczna elfka!”), Florence kiwała z zadowoleniem głową („Vera Wang to doskonały wybór”), a Mia klaskała z podziwem („Będziesz najpiękniejszą owcą na sali”). Jedynie reakcja Ernesta częściowo sprowadziła mnie na ziemię, ponieważ stwierdził, że wyglądam jak wykapana mama. To chyba miał być komplement. Po południu Lottie zakręciła mi włosy na lokówkę, a potem upięła je wysoko. Byłam zaskoczona, jak do twarzy było mi w tej fryzurze. Przeżyłam również chwilę paniki, kiedy nie mogłam znaleźć pojemnika z soczewkami kontaktowymi, i wystraszyłam się, że będę musiała iść na bal w okularach, ale potem okazało się, że Florence przypadkiem schowała je do szafki ze środkami czystości w łazience. Jednakże wiedzieć, że się ładnie wygląda, to jedno, a spojrzeć w promieniejące oczy Henry’ego to zupełnie inna sprawa. On sam we fraku prezentował się całkiem nieźle, nawet jeśli nie dostosował fryzury do stroju: włosy jak zwykle sterczały mu niesfornie na wszystkie strony. Mimo to przedefilowaliśmy nie niepokojeni przed panią Lawrence i Pandorą Porter-Peregrin, strzegącymi wejścia do czcigodnej Frognal Academy, która dziś, ozdobiona pochodniami i paleniskami ogrodowymi udawała Downton Abbey. Stosownie do okazji strażniczki przepuszczały tylko tych, którzy dostosowali się do wymogów dress code’u. – Suknia do ziemi i frak – zakomunikowała bezlitośnie pani Lawrence, zwracając się do dziewczyny ubranej w sukienkę koktajlową i chłopaka w smokingu. – Spróbujcie wejść po części oficjalnej albo wracajcie do domu się przebrać. – Najostrzejsze bramkarki w Londynie – skomentował Henry, który odzyskał już swój zwykły luz. Zachichotałam. Pierwszego dnia we Frognal Academy nawet przez myśl mi nie przeszło, że rzeczywiście pójdę na ten głupi bal, zaledwie pięć tygodni po tym, jak Persefona przy plakacie rzuciła do mnie pogardliwie „Nawet o tym nie myśl!”. W dodatku, kto by pomyślał, że będę się przy tym tak dobrze bawić! Komitet organizacyjny odwalił kawał naprawdę dobrej roboty. Stworzenie autentycznej

wiktoriańskiej atmosfery nie było jednak wielką sztuką, ponieważ sala balowa Frognal Academy pochodziła jeszcze z czasów sprzed założenia szkoły. Ogromne łukowate okna wzdłuż dłuższego boku przydawały pomieszczeniu arystokratycznego charakteru, podobnie jak malowidła ścienne i sztukaterie. Parkiet był wypolerowany do połysku, a potężne żyrandole rzucały światło na kolorowe dekoracje z kwiatów i błyszczące stroje stojących w grupkach gości. Skromny kwartet smyczkowy, który grał w kącie sali, uznałam niemal za rozczarowujący; po talencie organizacyjnym Florence spodziewałabym się co najmniej Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. Ale może orkiestra przebywała właśnie na jakimś tournée za granicą. Florence jako przewodnicząca komitetu osobiście witała każdą parę. Kiedy nadeszła nasza kolej, pokierowała nas energicznie w stronę kącika fotograficznego, urządzonego na antresoli. Zadaliśmy sobie trud, by spoglądać w obiektyw zgodnie ze stylem epoki, a mnie przynajmniej przy jednym ujęciu udało się nie parsknąć śmiechem. Jasper, który przyszedł zaraz po nas, nie miał takich problemów. Jak przystało na Golącego się Kena, pojawił się z dwiema panienkami, uczepionymi jego rękawów, przypuszczalnie zdeponował również jakąś rezerwę w damskiej łazience. Sprawiał wrażenie dość rozgorączkowanego, zwłaszcza gdy zauważył swoją byłą dziewczynę, Madison. – Taaa – odezwał się i podszedł do mnie do krawędzi antresoli. – To chyba najsmutniejszy dzień w jej życiu. Madison przez cały czas będzie wpatrywać się w Nathana i myśleć, że zamiast z nim mogłaby być ze mną, gdyby tylko nie była taką głupią krową. – Tak, racja – zgodziłam się i zostawiłam go samego, by tymczasem podjąć się trudnego zadania, polegającego na sprowadzeniu siebie i falban na dół, co było wykonalne tylko wówczas, gdy nie odrywało się wzroku od stopni. Już prawie mi się to udało, kiedy u stóp schodów zderzyłam się z jakąś dziewczyną. – Anabel! To naprawdę była ona, drobna i prześliczna, w czarno-kremowej sukni z gorsecikiem, równie oszczędnie ozdobionej tiulem co moja kreacja. Tak samo jak we snach sprawiała wrażenie zdenerwowanej i spiętej, a także trochę smutnej. Nic dziwnego. Arthur gestem posiadacza trzymał rękę na jej ramieniu. Przynajmniej zeszłej nocy obudził się ze snu bez większego uszczerbku. – Liv Silver – rzekła Anabel, a jej błyszczące turkusowe oczy prześliznęły się po mojej sylwetce. – Piękna suknia. Wyglądacie z Henrym cudownie. – Wy się znacie? – zawołała zaskoczona Florence, stojąca przy schodach z listą gości. – Eee… nie – odpowiedziała Anabel i uśmiechnęła się. – Tylko z blogu Tittle-Tattle. Secrecy zdaje się szczególnie nami interesować, nieprawdaż, Liv? Skinęłam głową. – Dobrze się czujesz? – zapytałam z troską. Anabel spuściła wzrok. – Czuje się wręcz znakomicie – odpowiedział za nią Arthur i pokierował ją na antresolę. Odprowadziliśmy ich z Henrym wzrokiem. – Rozmawiałeś z nim potem? Wygląda na trochę wykończonego – szepnęłam do niego. – Anabel zaś jest blada jak trup. Na dźwięk słowa „trup” Henry wyraźnie drgnął. – Nie miałem czasu pogadać z Arthurem, musiałem zatroszczyć się w domu o kilka spraw i jeszcze zorganizować te cholerne lakierki, i… – Westchnął. – Posłuchaj, Halloween jest za trzy i pół tygodnia, jeszcze coś wymyślimy. Dziś powinniśmy zająć się czymś innym. To szczególny wieczór. Gdyż, na Boga, dziś nie będzie polowania na demony… – Klepnął się w pierś, a ja nie mogłam się nie roześmiać, bo naprawdę przypiął sobie order. – Dziś będą tańce! – Wziąłeś to z jakiegoś filmu! – stwierdziłam z wyrzutem, choć nie mogłam przypomnieć sobie z jakiego. Pokręcił głową, szczerząc się szeroko. – Nic mi o tym nie wiadomo. Okazało się, że miał rację. Gdyż, na Boga, ludzie naprawdę tańczyli. A przecież z tym różnie bywa. Przez pierwszą godzinę grała wyłącznie muzyka klasyczna, wprawdzie z płyt –

kwartet smyczkowy wycofał się po zakończeniu oficjalnej sesji zdjęciowej – za to w wykonaniu Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. Tradycyjny pierwszy walc z udziałem dyrektorki Cook oraz białobrodego nauczyciela z dużą ilością pomady we włosach i na brodzie był atrakcją wyłącznie dla zatwardziałych miłośników potańcówek oraz balu w Operze Wiedeńskiej. Henry i ja byliśmy zgodni, że o wiele zabawniej jest przyglądać się innym parom, jak ustawiają się w rządku i wirują po parkiecie do wtóru uroczystych dźwięków W hołdzie Królowej Wiktorii Johanna Straussa, nie zapominając o ukłonach oraz – absolutnej atrakcji wieczoru, przynajmniej dla nas – podnoszeniach. Pękaliśmy ze śmiechu, widząc zalęknione spojrzenie Graysona na sekundę przed podniesieniem Emily. Jednocześnie jednak przekonaliśmy się, w jakim celu Florence, z jej umiejętnością podejmowania doskonałych decyzji w każdej sytuacji, upolowała Calluma Caspersa. Chłopak istotnie wyglądał tak niepozornie, jak opisywała Secrecy, za to tańczył świetnie, może nawet najlepiej ze wszystkich. W przeciwieństwie do Persefony, która królewskim gestem pomachała mi w tańcu, a potem zburzyła całą formację, kiedy na widok Jaspera jak zwykle zamieniła się w słup soli. Arthur i Anabel nie tańczyli. Stali na antresoli, trzymali się za ręce i sprawiali wrażenie nieobecnych duchem. – Może powinniśmy…? – zapytałam Henry’ego, ale ten pokręcił tylko głową. Później my również ośmieliliśmy się wyjść na parkiet, a ja trochę pożałowałam, że nie posłuchałam mamy i już dawno nie zapisałam się na kurs tańca. Za to Henry zaskoczył mnie biegłością, z jaką poprowadził walca wiedeńskiego. Choć ze mną nie na wiele mu się to przydało. Moje taneczne umiejętności ograniczały się niestety do tego, czego nauczyły mnie mama, Lottie i YouTube. W dodatku, żeby nie zgubić rytmu, przez cały czas mruczałam pod nosem „raz, dwa, trzy”, co z kolei nie sprzyjało zbytnio konwersacji. Przyznaję bez bicia, Kopciuszek na moim miejscu zebrałby więcej punktów, bo taniec miał we krwi. Z ulgą przyjęłam więc propozycję Henry’ego, by przeczekać, aż zagra „właściwa muzyka”, i skosztować specjałów z zachwalanego bufetu, rozstawionego w hallu. Zastaliśmy tam Jaspera, któremu jakimś cudem udało się wstawić, mimo że nigdzie nie było napojów alkoholowych. Poczęstowałam się właśnie paluszkiem z ciasta francuskiego, kiedy Henry niespodziewanie podszedł do mnie, wyjął mi go z ręki i chwycił za ramię. – Hej – zaprotestowałam. – Od tańca zawsze głodnieję. – Ja też – mruknął i poprowadził mnie za jedną z kolumn, oddzielającą hall od przedsionka. Położył mi ręce na ramionach, przyciągnął do siebie i spojrzał w oczy. – Czy ty w ogóle wiesz, że jesteś diabelnie piękna, Liv Silver? – zapytał i zaczął obsypywać pocałunkami najpierw moje usta, a potem szyję. W mgnieniu oka mój apetyt na jedzenie ulotnił się bez śladu. Kto by przypuszczał, że pocałunki mają tak zdumiewające działanie… Dosłownie rozpływałam się w jego ramionach. Nie mam pojęcia, jak on to robił, ale kiedy mnie całował, wszystko inne obojętniało. Powędrowałam ręką do jego karku. Czułam ciepło skóry. – Może powinniśmy ostatecznie odłożyć ad acta sprawę z demonem i jego idiotyczną dziewiczą krwią – mruknęłam. – Masz na myśli, że nie chcesz skończyć jak ciotka Gertruda? – Henry odsunął się na chwilę, a potem przywarł do mnie jeszcze mocniej i znów pocałował, tym razem znacznie intensywniej. – Tu i teraz? – zapytał po chwili. Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo w tym momencie zza kolumny wyłonił się Grayson. – Ach, tu jesteście – rzekł i otaksował nas wzrokiem, marszcząc czoło. Pośpiesznie cofnęłam się o krok w nadziei, że włosy nie sterczały mi na wszystkie strony jak Henry’emu. – Wszędzie was szukam. Henry, Jasper za chwilę wda się w awanturę z Nathanem. Właśnie powiedział na niego „serdelek”. Musisz mi jakoś pomóc sprawić, żeby otrzeźwiał. – Ach, ten głupol. – Henry puścił mnie z ociąganiem. – Nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeśli zostawię cię na chwilę samą, Liv? – I tak właśnie miałam… ekhem… udać się do toalety – odparłam zmieszana. – Tak – przyklasnął mi Grayson. Nie mogłam nie odnotować tonu dezaprobaty w jego głosie. – Odrobina zimnej wody na pewno ci nie zaszkodzi.

Co on sobie wyobrażał? Czy ostatnio sam nie obściskiwał się na imprezie u Arthura, i to znacznie intensywniej? I jakoś tego nie komentowałam. Rzuciłam mu chłodne spojrzenie, zebrałam fałdy sukni i oddaliłam się z godnością. W łazience, spojrzawszy w lustro nad umywalką, stwierdziłam jednak, że Grayson miał rację: naprawdę wyglądałam, jakby chluśnięcie zimną wodą w twarz dobrze mi zrobiło. Po błyszczyku nie został nawet ślad, za to policzki miałam nienaturalnie zaróżowione. Chętnie bym się trochę przypudrowała, ale puder nie zmieścił mi się już do torebki. Była to miniaturowa wieczorowa torebka, do której weszły tylko błyszczyk, chusteczka, dropsy miętowe i dwa banknoty dziesięciofuntowe oraz klucze. Nawet nie próbowałam wepchnąć do niej swojego grubaśnego telefonu. Za moimi plecami trzasnęły drzwi do toalety i w lustrze ponad moim ramieniem pojawiła się twarz Emily. – Cześć – powiedziałam i uśmiechnęłam się z przymusem. Nieszczególnie ją lubiłam, poza tym być może to właśnie ona była Secrecy, czyli najzłośliwszą istotą pod słońcem, ale mimo wszystko chodziła z moim przyszłym przyrodnim bratem, musiałam więc zadać sobie przynajmniej odrobinę trudu. – Ach, tutaj jesteś, Liv – przywitała się, ale nie wydała się zbytnio zachwycona. Miała na sobie prostą, czarną suknię, będącą najbardziej ponurą i najbardziej zapiętą pod szyję kreacją wieczoru, w sam raz dla wiktoriańskiej wdowy. – Grayson wszędzie cię szukał. Z jakiegoś powodu jest przekonany, że musi cię pilnować. No cóż, trudno brać mu to za złe, w końcu jesteś w towarzystwie Henry’ego Harpera. – Co chcesz przez to powiedzieć? Nie, nie lubiłam jej ani trochę. – Wiem, wy dziewczyny lecicie na takich facetów. – Emily otworzyła torebkę i wyjęła pomadkę. – Takich jak Arthur, Jasper i Henry, pewnych siebie, wyluzowanych, egoistycznych, powierzchownych i kompletnie nieodpowiedzialnych. Typowych zdobywców niewieścich serc. Nigdy tego nie pojmę. – A ja myślałam, że też jesteś dziewczyną – odparowałam. Rozbawiło mnie, że wrzuciła Jaspera, Henry’ego i Arthura do jednego worka: ta trójka różniła się od siebie chyba pod każdym względem. – Tak, ale dziewczyną z olejem w głowie – zripostowała. – I dobrym gustem. Grayson jest jedynym rozsądnym człowiekiem w tej ekipie. Naprawdę chciałabym, żeby poszukał sobie innych przyjaciół. Weź na przykład Jaspera. Przemycił dziś do szkoły alkohol, i to parę litrów, by upić się i upoić swoje towarzyszki. Arthur i Anabel też przy tym byli. Prawdopodobnie muszą ożywić swój umierający związek kropelką czegoś mocniejszego. W zeszłym roku król i królowa balu, dziś wzbudzają już tylko litość. – Skrzywiła się z pogardą. – W każdym razie pijana Anabel minęła mnie chwiejnym krokiem, bełkocząc coś, że mam cię pozdrowić. No wiesz, to już są szczyty, jak można się tak narąbać? W końcu zamierza zostać w Londynie przez cały weekend, sama cię może pozdrowić. Utkwiłam w niej wzrok. Sygnał ostrzegawczy, który pisnął w mojej głowie na słowa „umierający związek”, zawył nagle na cały regulator. – Gdzie oni są? Emily popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, zapewne dlatego, że z przestrachu chwyciłam ją za rękę. – Arthur i Anabel? – Wzruszyła ramionami. – Poszli. – Poszli? – Pożegnali się przed chwilą, Anabel ledwie trzymała się na nogach, Arthur musiał ją wręcz podtrzymywać, taka była pijana. Wyglądała jak baranek prowadzony na rzeź. – Co? Słowa „baranek” i „rzeź” wywołały u mnie łańcuch szaleńczych skojarzeń. – Anabel i Arthur wyszli z balu – powtórzyła Emily cierpliwie, jakby przemawiała do kompletnej idiotki. – Niewątpliwie po to, by po pijaku zająć się tym, na czym najbardziej się znają. Mam tylko nadzieję, że byli na tyle rozsądni, by wziąć taksówkę.

Przerażenie ścisnęło mi wnętrzności, a jednocześnie uświadomiłam sobie, że być może kompletnie się pomyliliśmy. I że wcale nie mieliśmy czasu do Halloween. Cholera. Cholera, cholera, cholera. Co, jeśli Arthur zeszłej nocy umyślnie wprowadził nas w błąd? Jeśli wcale nie zamierzał dopełniać rytuału we śnie? Jeśli… – Czy dziś jest nów? – krzyknęłam do Emily. – Eee… – bąknęła, skonsternowana. – Kiedy dokładnie to było? Kiedy Arthur i Anabel wyszli? Dziewczyna wpatrywała się we mnie. – No, przed chwilą. O nie. Nie! Chwyciłam Emily za oba ramiona i potrząsnęłam nią. – Powiedz Henry’emu, że postaram się ich zatrzymać! Przekaż mu, że ma zapomnieć o Halloween, że to się stanie dziś w nocy! I to na jawie! Zapamiętasz? To naprawdę ważne! Niech Henry… – Puściłam ją, porwałam z brzegu umywalki miniaturową torebkę i pognałam do drzwi. – Niech coś, do ciężkiej cholery, wymyśli! By nie marnować czasu, zdjęłam buty i pobiegłam boso. Może się myliłam, może to ja właśnie wariowałam, ale jeśli miałam rację, jeśli olśnienie, którego doznałam przed chwilą z taką mocą, nie wynikało z mojej nadwrażliwej, wybujałej fantazji, to dzisiejszej nocy stanie się coś strasznego. I musiałam temu zapobiec. Z zadartą suknią pędziłam co sił w nogach przez korytarze, nie zważając na to, co pomyślą inni. Proszę, proszę, niech oni jeszcze tu będą, błagałam w duchu. Ale Anabel i Arthur już opuścili szkołę. Kiedy wypadłam przez drzwi wyjściowe, zobaczyłam ich na ulicy. Właśnie wsiadali do taksówki. – Hej! – wrzasnęłam. – Anabel! Arthur! Poczekajcie! Anabel odwróciła głowę i popatrzyła w moim kierunku, a potem wśliznęła się za Arthurem do samochodu i zatrzasnęła drzwiczki. Psiakrew. Zbiegłam po schodach i pokonałam dziedziniec. Taksówka ruszyła powoli. Zaraz za nią czekała następna, najwyraźniej przeznaczona dla starszego jegomościa, który poprowadził dyrektorkę do pierwszego walca. Mężczyzna kaczym chodem skierował się do samochodu. Nie mogłam się teraz na niego oglądać. Odepchnęłam go i szarpnęłam za drzwi taksówki. – Młoda damo! – oburzył się białobrody. – Wiem, Święty, że to nie wypada, ale to nagły wypadek – odparowałam i nie czekając na odpowiedź, usiadłam z impetem na tylnym siedzeniu. Potem wypowiedziałam słowa, które nigdy nie przeszłyby mi przez usta, gdybym nie była tak zdenerwowana: – Niech pan jedzie za tamtym samochodem. Szybko.

30.

Oddałabym wszystko, by się po prostu obudzić. Ale to nie był sen, w którym w środku nocy, boso i w sukni balowej skradałam się przez cmentarz Highgate. To była, niestety, rzeczywistość. Jedwabne pończochy na pewno już się całe podarły, lecz prawdę mówiąc, prawie nie czułam nóg. Tak musiała działać adrenalina. Arthur i Anabel mieli latarkę, którą oświetlali zarośnięte ścieżki, co ułatwiało mi ich śledzenie. Trzymali się za ręce i podążali przed siebie z taką determinacją, jakby pokonywali tę trasę już ze sto razy. Czy Henry był już w drodze? I czy Emily nie pokręciła niczego, przekazując wiadomość? Miałam tak wielką nadzieję, że się mylę i że Arthur po prostu zawiezie Anabel do domu, by wytrzeźwiała. Ale taksówka podjechała prosto pod bramę cmentarza, a kiedy zobaczyłam ich dwoje znikających w przypominającym wejście do kościoła portalu, nie mogłam dalej wmawiać sobie, że to tylko wytwór mojej wybujałej fantazji. Wkrótce przekroczyłam za nimi bramę. A teraz skradałam się nerwowo przez mrok, nie mając w zanadrzu żadnego planu. Wiedziałam tylko, że nie mogę dopuścić, aby Arthur skrzywdził Anabel. Czy ona naprawdę zamierzała poświęcić się dobrowolnie, czy to było kłamstwo Arthura? Nadal nie potrafiłam uwierzyć, by mogła posunąć się do tego, by dać się zabić w imię afery z demonem – niezależnie od poczucia winy czy miłosnego tsunami. W ciemności rysowały się zwietrzałe nagrobki i połamane krzyże. Wszędzie coś szeleściło. Szczury, sowy, wilkołaki. Oddychałam ciężko. Chłodna nocna bryza muskała drzewa i nagle uzmysłowiłam sobie, że dobiegające mnie ciche podzwanianie to odgłos, jaki wydawały moje zęby, uderzając o siebie. Tylko nie popadać w panikę. Henry powinien tu zaraz być. Porozmawia z Arthurem. Ostatniej nocy we śnie zauważyłam, jak wielki wpływ miał na niego. Odwiedzie go od jego zamiaru i razem uratujemy Anabel, i… Gdzie oni się podziali? Tam! Snop latarki prześliznął się po grobowcu i oświetlił drzwi. Strzegące ich dwa kamienne anioły wydały mi się znajome. Ze strachu potknęłam się o korzeń. Gdybym w porę nie podparła się dłońmi, uderzyłabym czołem o posąg, stojący na cokole tuż przede mną. Dźwignęłam się na nogi i dopiero teraz uświadomiłam sobie, gdzie jestem: przy grobie z upiorną figurą psa, który ostatniej nocy zaatakował nas we śnie. Teraz psisko, spoglądające swymi pustymi kamiennymi ślepiami, wyglądało równie groźnie. Ale przynajmniej jego łapy pozostawały bez ruchu. Miałam dość innych problemów. Na szczęście Arthur i Anabel zdawali się mnie nie słyszeć. Zniknęli w mauzoleum, a kiedy drzwi zamknęły się za nimi, zostałam sama w ciemnościach. Cisza. I ani śladu Henry’ego. O Boże! Jaka ja byłam głupia! Powinnam była zaatakować Arthura na ścieżce, od tyłu! Nie miałby najmniejszych szans. Teraz, we wnętrzu krypty, sprawa przedstawiała się znacznie trudniej. Zamknęłam na chwilę oczy. Może moja reakcja była totalnie przesadzona, a ja spanikowana śledziłam zakochaną parę, która po prostu chciała pobyć ze sobą w spokoju? Tak, akurat. Nocą na cmentarzu. W krypcie.

Bo tak tu przytulnie. Nie było rady, nie mogłam dłużej czekać. Z Arthurem w razie czego zdołam sama sobie poradzić. Może i był wysoki i wysportowany, ale za to ja znałam kung-fu, poza tym działałam z zaskoczenia. OK, zadzieranie z kimś, kto na serio planował uwolnić demona z podziemnego świata – nie cofając się nawet przed ludzką ofiarą – może i było odrobinę lekkomyślne i niezbyt mądre, ale czy miałam inny wybór? Popatrzyłam na zarys śpiącego kamiennego psa. A jeśli Henry nie przyjdzie? Jeśli Emily nic mu nie przekazała? To byłoby w jej stylu, sądząc po tym, jak negatywnie wypowiadała się o przyjaciołach Graysona. Albo po prostu nie zrozumiała ani słowa z mojego bełkotu. Musiałam podjąć decyzję. Powrót biegiem na ulicę i szukanie wsparcia to kiepskie rozwiązanie. Zanim nadejdzie pomoc – o ile w ogóle nadejdzie – będzie za późno. Nie, nie mogłam dłużej czekać. Kto wie, co się właśnie rozgrywało tam, we wnętrzu grobowca? Czy Arthur zachowa zimną krew na tyle, by narysować pentagramy i z namaszczeniem wyrecytować łacińskie sentencje? Czy może po prostu od razu przejdzie do rzeczy, by mieć to za sobą, krótko i bezboleśnie? Powoli włożyłam buty. Wprawdzie nie były zbyt wygodne, ale mogły okazać się całkiem przydatne w walce. Drżącą ręką otworzyłam drzwi mauzoleum, ostrożnie weszłam do środka i rozejrzałam się dokoła. Krypta obejmowała pomieszczenie o wymiarach mniej więcej trzy na cztery metry i była skąpo oświetlona świecami, ustawionymi w ściennych niszach. Anabel właśnie zapalała pochodnię, a Arthur stał przy dłuższej ze ścian i spoglądał w moją stronę. Nie był wystraszony, nie był nawet zaskoczony, sprawiał wrażenie, jakby spodziewał się, że przyjdę. Pełgający blask rozjaśniał idealne kontury jego twarzy. – Liv – powiedział i postąpił krok w moją stronę. Nie czekałam, aż podejdzie bliżej, tylko jednym susem wyskoczyłam mu naprzeciw. W rękach nie miał niczego, żadnej broni, więc zamachnęłam się prawą nogą i trafiłam go precyzyjnie w żuchwę, potem obróciłam się w powietrzu o sto osiemdziesiąt stopni i lądując, wbiłam mu lewą rękę w okolice żołądka. Kopniak w piszczel właściwie nie był już potrzebny – Arthur runął na ziemię jak ścięte drzewo. Paskudny odgłos, towarzyszący pierwszemu kopnięciu, oznaczał złamanie szczęki. OK, tego nie planowałam. Ale poskutkowało. Moment zaskoczenia naprawdę podziałał, pomyślałam z zadowoleniem, kiedy coś (żelazny uchwyt pochodni, jak się potem okazało) z impetem trafiło mnie w tył czaszki. Dopiero kiedy rąbnęłam głową o kamienną podłogę tuż obok Arthura i zrobiło mi się ciemno przed oczami, pojęłam, że popełniłam błąd – zapomniałam o wpajanej mi przez Mr Wu zasadzie walki numer jeden: najpierw wyeliminować z gry najbardziej niebezpiecznego przeciwnika. – Uwielbiam, gdy plan działa – powiedziała Anabel, kiedy doszłam do siebie. To też był cytat zapożyczony z jakiegoś filmu, ale i tym razem nie przypominałam sobie z jakiego. Głowę rozsadzał mi ból, jakby jeździł po niej mały buldożer, całe moje ciało było obolałe, czułam nawet poharatane podeszwy stóp. Leżałam na twardej kamiennej posadzce, a ktoś – zapewne Anabel – skrępował mi przeguby dłoni i kostki taśmą, choć i bez tego zapewne nie byłabym w stanie poruszyć kończyną. Nawet otwarcie oczu stanowiło dla mnie problem. – O, znakomicie – rzekła radośnie Anabel. – Już się obawiałam, że nie przeżyjesz swojej własnej egzekucji. Biednego Arthura chyba ominie ten spektakl, chociaż muszę przyznać, że jestem ci za to wdzięczna. I tak nie byłam pewna, czy podołałby temu wszystkiemu. Zaschło mi w gardle i zdołałam tylko wychrypieć: – Ty? Dlaczego…? Więcej nie udało mi się z siebie wydobyć. Anabel unieruchomiła mi ręce na piersi, więc z trudem łapałam powietrze. Nachyliła się nade mną i sprawdziła więzy. – Dlaczego… co? Chociaż wnętrze oświetlały świece, jej źrenice wyglądały na nienaturalnie zwężone i na

moment, na mgnienie oka, przyszło mi do głowy, że to w nią wcielił się demon. – Dlaczego musisz umrzeć tej nocy? – Roześmiała się. – Na twoim miejscu nie brałabym tego do siebie. Z drugiej strony, zasłużyłaś sobie na to z powodu swojego wścibstwa. Miałam na podorędziu kilka innych kandydatek dziewic. Nie są aż tak rzadkie, jak sądzi Jasper. – Najwyraźniej była w świetnym humorze. – Ale ty zakradłaś się do snu Graysona. Ja zaś nie wierzę w przypadki. Myślę, że to demon osobiście pokazał ci drogę do snu. A dziś w nocy ożyje dzięki twojej krwi. Nie, ona nie była demonem, była tylko wierzącą w demony wariatką. Co, z mojego punktu widzenia, wcale nie polepszało sytuacji. Zwłaszcza że na kamiennej podłodze leżała książka, z której Arthur odczytywał formuły rytuału przyjęcia do kręgu, a tuż obok nóż myśliwski, którego ostrze połyskiwało złowróżbnie w blasku świec. Z desperacją zerknęłam w stronę Arthura, wciąż leżącego bez ruchu w tym samym miejscu. Na szczęście jeszcze żył, jego pierś unosiła się i opadała w rytm oddechu. Jak mogłam być tak głupia? Anabel z zimną krwią zwabiła mnie w pułapkę, a ja znokautowałam jedyną osobę, która ewentualnie byłaby w stanie mi pomóc. – Otwarta brama cmentarza… Że też się nie domyśliłam – mruknęłam. – Przez cały czas planowałaś, że za wami pójdę. Anabel zachichotała. – Taa, istotnie, nie błysnęłaś inteligencją. Ale skoro już się zastanawiasz, jak to było z bramą: nocni dozorcy też mają sny. A jeśli wykradnie się im jakiś osobisty przedmiot, można bez problemu ustalić wszystko, co trzeba: na przykład, gdzie przechowują zapasowe klucze. Sny otwierają nieograniczone możliwości. – Anabel westchnęła z zachwytem, nachylając się jednocześnie po książkę. – Nawiasem mówiąc, to jest grobowiec przodków Arthura. Wszyscy Hamiltonowie, zmarli przed rokiem tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym, zostali pochowani tutaj. Od razu wiedziałam, że to idealne miejsce na dopełnienie rytuału. Dopiero teraz spostrzegłam, że okrągłe przedmioty, które uznałam za kamienie, były w rzeczywistości czaszkami. – Twojego rytuału! – ciągnęła Anabel. – Możesz się czuć zaszczycona. To twoja krew bowiem zmieni oblicze świata. Rozpocznie się nowa era. Władca Cieni powstanie, by upomnieć się o to, co mu należne na tym świecie. Dobrze, że przynajmniej mówiła. Rzecz znana z wiadomych seriali telewizyjnych: dopóki zbrodniarz nawijał, nie mordował swojej ofiary. Musiałam tylko dopilnować, żeby nie przestała. – Wszystkimi manipulowałaś – strzeliłam na chybił trafił. Z tyłu głowy poczułam coś mokrego. Krew? – Ten numer z dziewiczą krwią… Zaśmiała się. – To było proste! Oni kompletnie nie rozumieją różnicy między krwią niewinną – innocens – a dziewiczą – virginalis. Nigdzie nie jest napisane, że do złamania pierwszej pieczęci potrzebna jest krew dziewicy. Zresztą byłby to prawdziwy problem, ponieważ żadne z nas nie mogło pochwalić się dziewictwem, a już najmniej ja. Wierz mi, Arthur doskonale o tym wiedział. – Podeszła do mnie. – Ale… on był zazdrosny o Toma… – Tak, rzeczywiście. I był więcej niż przerażony, kiedy Tom pożegnał się z tym światem. Jeden z wielu szczęśliwych zbiegów okoliczności… Chociaż, zgodzimy się chyba, że na świecie nie ma przypadków, nieprawdaż? – Uśmiechając się promiennie, uklękła przy mnie na podłodze. – Chłopcy zaczęli traktować się nawzajem z nieufnością. Kiedy Henry był u mnie w Szwajcarii, na serio zapytał, czy Arthur dobrze mnie traktuje… Coś ci powiem: bycie drobną blondynką ma nieskończenie wiele zalet. Wszyscy czują się w obowiązku cię chronić. Szarpnęłam więzami, ale Anabel była równie szalona, jak dokładna. Rozmowa! Musiałam za wszelką cenę podtrzymać rozmowę. – A jak to było z twoim psem? – Lancelot, najsłodsza psina pod słońcem? Co mu jest? – Przedrzeźniała mój głos. Potrząsnęła głową z żalem. – Trutka na szczury rzeczywiście działa w paskudny sposób. Biedny psiak okrutnie cierpiał. Ale musiałam to zrobić, żeby zdopingować chłopców. Żeby ich przekonać,

że sprawa jest naprawdę poważna. I żeby się przyłożyli, by wciągnąć do kręgu małą, słodką dziewicę – perorowała z pałającym wzrokiem. – Aż mi szkoda, że dziś wszystko się skończy. Świetnie się bawiłam – podsumowała w zamyśleniu. – Piękne i mądre główki, te chłopaki! Nie licząc Jaspera, on jest tylko piękny. – Westchnęła. – Nie mogłam trafić na lepszych graczy. Psiakrew! Potrzebowałam jakiegoś pomysłu, jak wybrnąć z tej sytuacji. Niestety, żaden nie przychodził mi do głowy. Musiałam choć trochę zyskać na czasie. I zdobyć nadprzyrodzone moce. – Ale czy w rytuale nie powinni uczestniczyć pozostali? Henry, Arthur, Grayson, Jasper? – Nie. Właściwie potrzebowałam ich tylko do złamania pierwszej pieczęci. – Anabel zaczęła kartkować książkę. – Czekaj, tutaj jest napisane: krąg pięciorga, krąg dzikiej, niewinnej, uczciwej, odważnej, wolnej krwi zapewni Władcy Cieni dostęp do pierwszego wymiaru… Całą resztę mogłam zrobić bez nich, ale w pojedynkę nie bawiłabym się tak dobrze. Do złamania ostatniej pieczęci potrzeba już tylko twojej krwi, dziewiczej krwi. Ale za to pokaźnej ilości. Właściwie całej. – Pochyliła się i palcami dotknęła mojej szyi. Ze strachu ścisnęło mi się gardło. – Gdzieś tutaj musi być arteria carotis externa – mruknęła Anabel. – Kiedy ją przetnę, wszystko pójdzie błyskawicznie. Przecież to nie mógł być koniec, prawda? Lubiłam swoje życie. Szesnaście lat to w sumie dość krótki okres. Nie chciałam jeszcze umierać. Zerknęłam zezem w dół. Wprawdzie ręce miałam unieruchomione, ale jeśli udałoby mi się przekręcić na bok, mogłabym dosięgnąć nogami jednej z pochodni. I przy odrobinie szczęścia cisnąć nią w Anabel. Ten tiul na pewno zapali się jak słoma… – Jeszcze jedno… – rzuciłam prędko, nie wiedząc, o co właściwie zapytać. – Rozumiem, że nie chcesz umierać w niewiedzy – powiedziała Anabel. Otworzyła książkę na stronie, gdzie ostatnia pieczęć, połyskując złowieszczo, spinała ze sobą dwie kartki. – Ale pora doprowadzić rzecz do końca. Wstała z gracją. O Boże, nie! Teraz weźmie nóż. To nie mogło się stać. – Anabel – odezwałam się błagalnie, jednocześnie napinając wszystkie mięśnie. Teraz. Musiałam to zrobić w tym momencie, gdy nie patrzyła w moją stronę. Kiedy schyliła się po nóż, rzuciłam się szarpnięciem na bok i z całej siły zamachnęłam się nogami. Impet nie wystarczył, by zrzucić pochodnię; ledwie ją trąciłam. Pochodnia powoli, jak w zwolnionym tempie, przechyliła się i spadła. Dobry metr od tiulowej sukni Anabel. No to koniec. Zamknęłam z rozpaczą oczy, a Anabel wyśmiała moją nieudaną próbę. A potem usłyszałam, jak ktoś woła jej imię, ona zaś wrzeszczy. Otworzyłam gwałtownie oczy. Henry! To on! Nareszcie. Nie mógł przyjść minutę wcześniej? Zanim Anabel wzięła do ręki nóż i zaczęła drzeć się jak opętana? Wtedy spostrzegłam, dlaczego tak zawodziła: to nie miało nic wspólnego z Henrym. Od pochodni zajęła się książka, jej święta księga demonów! Anabel puściła nóż i rzuciła się na ziemię, by ją pochwycić. Gołymi rękami próbowała zdusić płomienie. I nie przestawała krzyczeć. Henry dopadł do niej i wytrącił jej księgę z ręki, a ktoś – Grayson – chwycił Anabel od tyłu i odciągnął ją. Wciąż się darła, jakby ją obdzierano ze skóry. Jej skowyt nie miał w sobie nic ludzkiego. Przewracała oczami, widać było same białka. Broniła się z całej siły, ale Grayson mocno trzymał ją w uścisku. Henry zdeptał ogień, potem ukląkł przy mnie i zapytał: – Czy ciebie ani na chwilę nie można spuścić z oczu?

Blog Frognal Academy Tittle-Tattle: najnowsze wieści, najgorętsze plotki i najbardziej bulwersujące skandale naszej szkoły O MNIE: nazywam się Secrecy – jestem jedną z was i znam wszystkie wasze sekrety 13 października: OK, ludkowie, zapomnijmy o demokratycznych wyborach (i tak je zmanipulowaliście. Powiedzcie mi, skąd się wzięło 2341 głosów na Arthura Hamiltona, skoro mamy 924 uczniów? Coś mi się zdaje, że kilka bardzo zakochanych dziewczyn z niższego szczebla zrobiło użytek z prawa głosu po sto razy…). Niniejszym ogłaszam niepodważalny wynik wyborów królowej balu. Mój głos i tak jest decydujący . Oświadczam więc, że jeśli ktokolwiek zasłużył na koronę, to Hazel Pritchard. Nie tylko

wyglądała zachwycająco w sukni z gorsetem w kolorze delikatnej żółci, ale także pokazała wielką klasę, kiedy wzruszeniem ramion skwitowała plamę (patrz foto), w późnych godzinach nocnych zdobiącą tył jej kreacji. Hazel utrzymuje, że przez pomyłkę usiadła na torcie czekoladowym. Moi drodzy, to się nazywa zachowanie godne prawdziwej królowej balu! Nikogo nie powinno obchodzić, że tak naprawdę przytrafiło jej się nieszczęście na skutek nadmiernego spożycia środków na przeczyszczenie. Hazel musiała przecież jakoś zgubić fałdki, które powstały, kiedy w przypływie przedmenstruacyjnego ataku obżarstwa opychała się boskimi babeczkami od Bake-aboo. Donosiłam już przedwczoraj, że Arthur Hamilton zdecydowanie znów jest do wzięcia, ale dziś wreszcie podaję powody: Anabel Scott zmieniła swój status na Facebooku z „w związku” na „w wariatkowie”. Serio, z takich rzeczy się nie żartuje: u biednej Anabel zdiagnozowano „nagłe wielopostaciowe zaburzenia psychotyczne z objawami schizofrenii”, a wtajemniczeni mówią, że nie opuści zakładu zamkniętego przez ładnych parę lat. I że złamała serce Arthurowi. Naprawdę złamała – Arthur od tygodnia nie pojawia w szkole i nikt nie wie, co się z nim dzieje. Ale drużyna Frognal Flames i bez kapitana zdołała umocnić dziś swoją pozycję na czele tabeli, sensacyjnie pokonując Hampstead Hornets. Gratulacje, chłopcy! Głowa do góry, Arthurze. To minie. Inne matki też mają ładne córki. Poza tym chciałabym nadal mieć o czym pisać. Widzimy się Wasza Secrecy PS Liv Silver, która na balu nieszczęśliwie spadła ze schodów i doznała wstrząśnienia mózgu, powróciła do zdrowia. Była dziś na meczu. Ludkowie, mówię Wam, jej związek z Henrym Harperem to coś poważnego. Chłopak zdobył dzisiaj sensacyjne osiemnaście punktów. Tittletattleblog.wordpress.com

31.

W bajecznie kolorowym śnie Amy niewiele się zmieniło. Niebo było fiołkowoniebieskie, słońce miało uśmiechniętą buzię, a w powietrzu nadal unosiły się bańki mydlane i barwne motyle. Karuzela kręciła się dziś do wtóru melodii London bridge is falling down, Amy zaś siedziała na huśtawce, przytwierdzonej do konaru wielkiego kasztanowca, która samoczynnie bujała się w przód i w tył. – W rzeczywistości jeszcze nie nauczyła się tej sztuczki – powiedział Henry. – Trzeba ją huśtać godzinami. Ale za to od przedwczoraj potrafi jeździć na rowerze – dodał z dumą. Uśmiechnęłam się do niego i z zadowoleniem zmrużyłam oczy, wystawiając twarz do słońca. W Londynie zapanowała sławetna pogoda pod psem, od kilku tygodni miało się wrażenie, że nieprzerwanie pada, więc przynajmniej we śnie przyjemnie było się poopalać. Nastał początek listopada. Halloween minęło bez większych sensacji. Nie pojawił się żaden demon, nikomu nie odebrano tego, co najukochańsze i najdroższe, wszystko pozostawało w najlepszym porządku. Henry zaprowadził mnie w cień drzewa balonowego, zatrzymując się, by przepuścić dwa tęczowe kucyki. – Jak się czuje Arthur? – zapytałam. Od kilku dni znów chodził do szkoły, ale jeszcze nie mieliśmy okazji ze sobą porozmawiać. A ponieważ z mojej winy trzy tygodnie musiał paradować z zadrutowaną szczęką, nie spodziewałam się, by chciał powiedzieć mi coś miłego. Na przykład coś w stylu: „Przepraszam, że zostawiłem cię na pastwę mojej obłąkanej dziewczyny”. Henry popatrzył w ślad za kucykami i wzruszył ramionami. – Stosownie do okoliczności, jak sądzę. Nie mamy sobie zbyt wiele do powiedzenia. Wprawdzie zarzeka się, że nigdy by nie dopuścił do tego, by Anabel cię skrzywdziła, ale ja… po prostu nie mogę mu tego wybaczyć. Nie był w tym odosobniony. Grayson również zerwał kontakty z Arthurem. Nie chciał o tym mówić. Pierwszej nocy po balu, kiedy bałam się zamknąć oczy na dłużej niż minutę, bo nieustannie powracał do mnie obraz Anabel z nożem, przyszedł do mojego pokoju, jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. Przysunął sobie fotel do łóżka i na swój zwykły, poważny sposób powiedział: – Możesz teraz zasnąć, Liv. Będę na ciebie uważał. Jak prawdziwy starszy brat. Grayson pomógł mi też znaleźć wiarygodne wytłumaczenie na użytek rodziny (i Emily), dlaczego w noc balu musieli odebrać mnie z ostrego dyżuru w szpitalu Rogal Free. Na szczęście mama natychmiast uwierzyła, że potknęłam się na schodach o długą suknię i upadłam. Secrecy zaś opisała to na blogu, jakby widziała wywrotkę na własne oczy. Ranę z tyłu głowy zszyto czterema szwami, a z powodu lekkiego wstrząsu mózgu przez kilka dni nie opuszczałam łóżka. Amy zaczęła nucić. Zdawało się, że nasza obecność zupełnie jej nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Raz po raz spoglądała w naszym kierunku i machała ręką. – Skąd się w ogóle wzięła ta książka? W jaki sposób znalazła się w posiadaniu rodziny

Anabel? – zapytałam. – Przypuszczam, że pochodzi ze spadku po jej matce. Kiedy Anabel była mała, matka rozstała się z ojcem, ponieważ wpadła w sidła jakiejś dziwnej satanistycznej sekty. Ojcu i jego adwokatom dopiero po wielu miesiącach udało się uzyskać prawo do opieki nad dzieckiem i uratować je ze szponów sekty. Matka wkrótce trafiła do szpitala psychiatrycznego. Zgadnij, z jaką diagnozą. Zmarła w klinice kilka lat temu. Anabel nie miała z nią kontaktu, ale najwyraźniej coś jej z tamtego okresu zostało… – A skąd to wszystko wiesz? Henry nie odpowiedział. Wyciągnął rękę, by zerwać dla mnie z gałęzi zielony balon. – Dziękuję. Uniosłam balon i wypuściłam go w powietrze. Po chwili był już tylko niewielkim zielonym punkcikiem na błękitnym niebie. Henry ani trochę się nie zmienił. Odpowiadał tylko na te pytania, na które chciał odpowiedzieć. Ale nie przeszkadzało mi to zbytnio. Każdy skrywa jakieś tajemnice, a Henry najwyraźniej miał ich więcej niż inni. Byłam szczęśliwa, że to wszystko było już za mną i nikt nie musiał dłużej wierzyć w demona. – Mam dla ciebie coś jeszcze. – Henry wyjął z kieszeni spodni małe czarne pudełeczko i wręczył mi je. – Czekaj. – Na wieczku ukazała się nieduża czerwona kokardka. – Lepiej? Może wolisz niebieską? – Nie, czerwona jest super – odparłam i rozwiązałam wstążkę. – Prezenty we śnie są takie praktyczne. I tanie. Mógłbyś podarować mi ośmiokaratowy diament albo koh-i-noora, nie wydając na niego nawet pensa ani nie włamując się do królewskiego skarbca. Zastanawiam się, czy dać ci na urodziny jakiś ładny jacht. Razem z małą wyspą na Karaibach… Henry rozciągnął usta w uśmiechu. – No otwórz. Westchnęłam i uniosłam wieczko. – Och – powiedziałam i zawahałam się przez mgnienie oka, czy powinnam być rozczarowana. W środku znajdował się mały, srebrny kluczyk na cienkim, czarnym rzemyku. – Take a key and lock her up, lock her up, lock her up – zanuciła Amy dokładnie w tym momencie. – To jest klucz do moich drzwi – wyjaśnił Henry. – Żebyś też mogła mnie czasami odwiedzać. – To jest… – Byłam poruszona. – I pasuje do wszystkich trzech zamków? – Nie – odparł z ociąganiem. – Tylko do środkowego. Ale pozostałych dwóch po prostu nie będę zamykał… Nie mogłam się nie roześmiać. – A jeśli będą zamknięte, to będę wiedzieć, że śnisz jakiś sen, w którym mnie nie chcesz, zgadza się? – Mało romantyczne? – zapytał z krzywym uśmiechem. – Owszem, w pewnym sensie tak – odrzekłam i otoczyłam ramionami jego szyję. – Dziękuję. Henry zamknął oczy, zanim jeszcze dotknęłam wargami jego ust. Całowanie go nie straciło ani trochę ze swego powabu, wręcz przeciwnie. Chyba nigdy nie będę miała dosyć. Henry objął mnie za biodra i przycisnął do balonowego drzewa, by po chwili, łapiąc oddech, cofnąć się o krok i potrząsnąć głową. – Nie, tak nie można. To stanowczo nie jest sen dla małych dzieci… – powiedział, spoglądając w kierunku młodszej siostry. – Chodź, idziemy stąd. Energicznie powiódł mnie przez różowe drzwi na cichy korytarz. Kiedy wreszcie się ode mnie odkleił, na jego zwykle bladych policzkach widniały rumieńce. – Jestem za tym, żeby się obudzić – powiedział bez tchu. – Za dwadzieścia minut mógłbym być u ciebie. No wiesz, na jawie.

Uśmiechnęłam się. – Ale jest środek nocy. – Mógłbym rzucić kamykiem w okno… – Albo za kilka godzin po prostu przyjść na śniadanie. – Dobra, może być. – Henry pogładził mnie po włosach, spoglądając przy tym na mnie tak wnikliwie, że dostałam na plecach gęsiej skórki. – Wiesz, dlaczego zacząłem wierzyć w tego demona? – zapytał cicho. Pokręciłam przecząco głową. – Bo w chwili, gdy cię poznałem, spełniło się moje życzenie. – Chciałeś poznać kogoś, kto wiezie w walizce śmierdzący ser? Nie zaśmiał się z tego, przyznaję, słabego dowcipu, tylko obrysował palcem kontur moich ust. – Jesteś taka jak ja – powiedział poważnym tonem. – Kochasz zagadki. Lubisz się bawić. Uwielbiasz ryzyko. Kiedy robi się niebezpiecznie, dla ciebie zabawa dopiero się zaczyna. – Nachylił się jeszcze bardziej, aż poczułam jego ciepły oddech. – Tego sobie życzyłem. Żeby spotkać kogoś, w kim mógłbym się zakochać. To ty jesteś moim najskrytszym życzeniem, Liv Silver. – Jakie to wzruszające! – zabrzmiał z tyłu czyjś dźwięczny głos, kiedy nasze usta dzielił już tylko centymetr. Wystraszeni odskoczyliśmy od siebie i obróciliśmy się gwałtownie. Przy drzwiach, oparta o ścianę, stała Anabel. Jej złociste pukle spływały połyskującymi falami na ramiona, a wielkie niebieskie oczy pałały blaskiem. Wyglądała prześlicznie, ale na jej widok wszystkie motyle tańczące w moim brzuchu pierzchły, ustępując miejsca tępemu uciskowi. Ostatni raz, kiedy ją widziałam, chciała poderżnąć mi gardło. Na jawie. A przedtem zafundowała mi ranę na głowie i wstrząs mózgu. Również na jawie. Zdecydowanie tego nie mogłam jej wybaczyć! Wygolone miejsce na potylicy każdego dnia przypominało mi o tamtych wydarzeniach. – Przeszkadzasz nam, Anabel. – Henry otoczył mnie ramieniem. Właśnie. A teraz spadaj. Anabel rozciągnęła usta w pogardliwym grymasie. – Myślicie, że wygraliście, co? Myślicie, że skoro spaliliście księgę i sprawiliście, że rozstaliśmy się z Arthurem, to jest po sprawie. Zgadza się. – Nawet jeśli ta rozmowa dowodzi czegoś przeciwnego? – Zmierzyła nas wyzywającym spojrzeniem. – Nie – odparł spokojnie Henry. – Dlatego, że ty leżysz w tej chwili w szpitalnym łóżku w Surrey, nafaszerowana środkami psychotropowymi i dla własnego bezpieczeństwa przypięta pasami. – Uśmiechnął się współczująco. – To koniec, Anabel. Jej wargi zadrżały i przez chwilę wyglądała, jakby miała się rozpłakać. Potem jednak odrzuciła głowę w tył i zaśmiała się. – I tu się mylisz, Henry – powiedziała. – Bo tak naprawdę to dopiero początek.

ZAŁĄCZNIK

SPIS OSÓB: LIV SILVER – od zawsze miała barwne sny MIA SILVER – młodsza siostra Liv, specjalistka od dochodzeń wszelkiego rodzaju ANN MATTHEWS – matka Liv i Mii LOTTIE WASTLHUBER – niania Liv i Mii ERNEST SPENCER – nowa miłość Ann GRAYSON SPENCER – syn Ernesta i brat bliźniak Florence FLORENCE SPENCER – córka Ernesta i siostra bliźniaczka Graysona CHARLES SPENCER – brat Ernesta, stomatolog PANI DIMBLEBY – gosposia i kucharka Spencerów HENRY HARPER – kocha śnić ponad życie ARTHUR HAMILTON – najpiękniejszy chłopak na zachodniej półkuli JASPER GRANT – najgłupszy chłopak na zachodniej półkuli PERSEFONA PORTER-PEREGRIN – uosobienie koszmarów Liv ANABEL SCOTT – dziewczyna Arthura, miała tragiczne dzieciństwo EMILY CLARK – dziewczyna Graysona, redaktor naczelna gazetki szkolnej SAM CLARK – pryszczaty brat Emily TOM HOLLAND – nieżyjący były chłopak Anabel SECRECY – taa… ta zagadka pozostanie nierozwiązana KSIĘŻNICZKA BUTTERCUP – mieszaniec o pełnym imieniu Princess Buttercup formerly known as Doctor Watson, od niedawna przedstawicielka rzadkiej rasy entlebucherów, psów sferycznych SPOT – kocur Spencerów, wygląda jak poduszka na sofę CALLUM CASPERS – geniusz matematyczny i partner do tańca Florence Krótki gościnny występ mieli: rozmaici nauczyciele (komu by się chciało spamiętać ich nazwiska?); Amy Harper, czteroletnia siostra Henry’ego; Lancelot, nieżyjący pies Anabel rasy west highland white terrier; biedna Hazel Pritchard, występująca jednak wyłącznie na blogu; Mr Wu, były trener kung-fu Liv; cztery wredne dziewczyny ze szkoły w Berkeley… i cała masa bezimiennych postaci. KRÓTKIE OBJAŚNIENIE ANGIELSKIEGO SYSTEMU SZKOLNICTWA: Frognal Academy, do której uczęszczają Liv i Mia, to secondary school, w której uczą się uczniowie od siódmej klasy wzwyż. Brytyjscy uczniowie pierwszy egzamin końcowy (General Certificate of Secondary Education – GCSE) zdają po ukończeniu jedenastej klasy. Następnie można kontynuować naukę przez kolejne dwa lata (tak zwane sixth form), podzielone na lower 6th i upper 6th. Egzamin końcowy, czyli A-Level, jest porównywalny z polską maturą. W niniejszej powieści sixth form dla uproszczenia nazwano szczeblem wyższym, klasy od dziewiątej do jedenastej przyporządkowano szczeblowi średniemu, a klasy siódmą i ósmą szczeblowi niższemu.

WITAJCIE, ŚNIĄCY I ŚNIĄCE! Jeśli podobała Wam się historia Liv Silver, to mam dla Was dobrą wiadomość, bowiem… to dopiero początek, jak słusznie zauważyła Anabel (czyż nie jest upiorna?!). W kolejnym tomie – w Drugiej księdze snów – znów zmierzycie się z tajemnicą, na której trop wpadnie Liv. Ktoś został obłożony klątwą… Jak dobrze, że Liv nie wierzy w te nadprzyrodzone bzdury. No dobrze, może z wyjątkiem snów, ale to akurat jest bardzo praktyczne. Czego to człowiek się nie dowiaduje po nocach… Może ciekawi Was również, czy Lottie i Charles zostaną parą? A może Mii uda się wyswatać Lottie z przystojnym weterynarzem z Pilgrim’s Lane? I jak babcia Graysona i Florence przyjmie zmiany w rodzinie, kiedy wróci z podróży dookoła świata? Czy Liv i Henry nadal będą w sobie tak zakochani, a może Henry skrywa o jedną tajemnicę za dużo?… À propos tajemnicy: czy ktoś z Was podejrzewa już, kim jest Secrecy? Do zobaczenia! Wasza Kerstin Gier P.S. Jak właściwie wyglądają drzwi do Waszych snów? Moje są teraz czarno-srebrne z czerwonymi sowami i gałką w kształcie naprawdę niebezpiecznej wampirojaszczurki