Plan Be

Korekta Barbara Cywińska Hanna Lachowska Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcia na okładce © Zbigniew Foniok © kiuikson/Shutterstock © Sarii Iuliia/Shutterstock Zdjęcie autorki Zbiory własne Anny Tymko-Winiarskiej Copyright © Anna Tymko-Winiarska Wszystkie prawa zastrzeżone. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5631-3 Warszawa 2015. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl

Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Rozdział 1 Zacznij znowu się umawiać na randki, bo będziesz sama! – ostrzega coraz częściej Agatę kochająca mama, która chce dobrze i wie, czego potrzebuje jej czterdziestoletnia, rozwiedziona córka. – Kiedy zaczniesz znowu umawiać się na randki, żeby nie być sama? – podpytuje ojciec. Agata, jak słyszy taki tekst, to czuje się tak, jakby właśnie zawyły syreny przeciwlotnicze, więc czym prędzej ucieka do pracy. A tam komentarze: „A coś ty taka wesoła – poznałaś kogoś?”, jakby uśmiech zarezerwowany był tylko dla tych z Wenus, które mają przy sobie tego z Marsa. Mama, babcia i wszystkie ciotki oraz przyjaciółki ciotek wyczekują, kiedy wreszcie życie potraktuje Agatę łaskawie i znajdzie dla niej narzeczonego, a najlepiej od razu męża, bo przecież zasługuje na to jak żadna inna kobieta. Dlaczego mam mieć męża? – myśli Agata, której nic do szczęścia nie brakuje. Facebook zapewnia jej kontakt ze znajomymi, praca w korporacji pieniądze, gotowanie, sprzątanie, prasowanie zapewnia jej mama, a rozrywkę Hanka, najlepsza przyjaciółka, z którą raz w miesiącu wychodzi na imprezę do klubu. W pozostałe wieczory biegnie do galerii, by kupić kolejne „najmodniejsze buty tego sezonu”. Tak czy owak, Agata radzi sobie ze swoim życiem. Jednak w duchowy zamęt wprawia ją pewna bardzo ważna potrzeba życiowa streszczająca się w diagnozie: „brak przyjemności stałego pożycia”. I tu tkwi sedno sprawy. Mimo że wygląda cudownie i całuje się świetnie, to jednak w pobliżu nie widać żadnego faceta przychodzącego z odsieczą. I to jest bardzo niepokojące, tym bardziej że Agata dzisiaj kończy czterdziestkę, a jak wiadomo czterdziestka to najbardziej podły wiek w życiu kobiety. Pomyślcie! Niby w duszy młodość gra, rozpiera energia i ciekawość świata, ale niestety, poranny magnetyzm już nie ten sam… Agata z jednej strony nie przejmuje się metryką, twierdząc, że gładka cera dyskretnie ukrywa jej wiek, ale z drugiej strony kiełkuje w jej duszy pytanie: Kurczę! Czy powinnam zacząć używać kremu 40 plus? Po krótkim zastanowieniu zostaje jednak przy kremie dla

trzydziestek. Powiedzmy, że bardziej poprawia nastrój. Jeszcze niedawno kobietę taką jak ona nazywano rozwódką, porzuconą albo feministką. Teraz zwie się ją singielką, czyli „radź sobie sama na każdym polu”. Efekt? – zaburzenia lękowe, rozhuśtane emocje, zbytnie rozgorączkowanie, zakup kota, którego głaskanie niekiedy daje pociechę. Wprost cudowny balsam dla samotnego ducha pozbawionego zalotów i randek. Brrr… Agata szybko wstała z łóżka i rozsunęła zasłony. Zapowiadał się gorący dzień. Mrużąc oczy od słońca, pomyślała, że może powinna wziąć urlop, wyłączyć telefon i nie dać nikomu szansy składania jej życzeń. Ale z drugiej strony, poza mamusią i Hanką, nikt o tych urodzinach zapewne pamiętać nie będzie. Przełamując obawy, ubrała się w obcisłą sukienkę w soczystym kolorze pomarańczy w zestawie ze złotymi butami i po godzinie siedziała przy swoim firmowym biurku. Początkowo wszystko szło nad podziw dobrze. Niby nikt nie pamiętał i niby nikt nie zwracał na nią uwagi, ale było tak do czasu, gdy z wielkim hukiem otworzyły się drzwi i wparowały koleżanki, dmuchając całą piersią w papierowe trąbki i śpiewając: „Czterdzieści lat minęło”. Najpierw Agatę zamurowało, potem kompletnie sparaliżowało, a gdy zobaczyła, że dzierżą w dłoniach wielki tort płonący czterdziestoma świeczkami, przed oczyma przeleciały jej najważniejsze chwile z jej życia. Ten wielki ulepek kremu miał być prezentem od wszystkich z działu, ale była pewna, że to pomysł tylko jego damskiej części. Panowie chcieli kupić bukiecik frezji. Agata po raz kolejny utwierdziła się w przekonaniu, że największym wrogiem kobiety nie jest zwisający podbródek czy brak koronkowych majtek, ale inna kobieta! Pomyślcie, jak można kroczyć przez korytarz długi jak kanał La Manche, z tortem naszpikowanym tyloma świeczkami, że ich liczba znacznie przekracza wartość ciasta i krzyczeć do ucha każdego napotkanego faceta: „Niespodzianka dla Agatki! Z okazji JEJ CZTER…DZIES…TYCH urodzin!” Tym większy wstyd, że wcześniej mówiła, że ma tych lat trzydzieści cztery i wszyscy byli przekonani, że mówi prawdę. Szczerze pragnęła w tym momencie zapaść się głęboko pod ziemię. Wymawiając się rodzinnym spotkaniem, postanowiła zwiać stamtąd natychmiast, a tym samym uwolnić się od

zapewnień, że życie zaczyna się po czterdziestce, bo „świat w krąg ci roztacza uroki swe”. Chwilę później była już w samochodzie. Oparła głowę o zagłówek i zamknęła oczy. Z radia płynął wibrujący głos Mireille Mathieu i pewnie odpłynęłaby, gdyby nie sygnał otrzymanego SMS-a. Jeszcze rozmarzona, utkwiła wzrok w swojej komórce, a następnie oniemiała. „Sto lat na ziemskim padole z okazji czterdziestych urodzin – Jerzy”. Zdumiewające! Przez piętnaście lat żyła z facetem, który nigdy nie pamiętał o jej urodzinach, imieninach czy rocznicy ślubu, a tu nagle, drugi rok po rozwodzie, on życzy jej doczekania setki z jakąś ziemską mordęgą! Dobrze, że zdołała przypomnieć sobie, jak droga jest jej komórka, bo cisnęłaby nią o podłogę albo najlepiej prosto w czoło Jerzego. Rozwód Agaty i Jerzego zaskoczył większość znajomych, gdyż nikt nie wierzył, że Jerzy może mieć kochankę. On również chyba w to nie wierzył. Ci, co Jerzego znali, bardzo mile go wspominali, przede wszystkim jako delikatnego i wrażliwego na ludzką krzywdę lekarza. Uśmiechem smutnego marzyciela magnetyzował kobiety, a uprzejmością i kulturą zjednywał sobie przyjaciół. Wysoki, przystojny, szpakowaty. Oddział neurologiczny w pobliskiej klinice prowadził z doktor Jolą, która była, według słów Jerzego, jednym z największych autorytetów w swojej dziedzinie. I Pan Doktor, i Pani Doktor zapewniali, że łączy ich tylko zawodowe koleżeństwo. Agata nie podejrzewała ich o świadome, perfidne wprowadzanie jej w błąd. Wierzyła i jej, i jemu, bo odcedziwszy zabarwienia ich wzajemnych relacji, znajdowała w nich te same fakty, które utwierdzały ją w przekonaniu, że jej mąż patrzy na tę lekarkę jak kolega, a ona na niego jak koleżanka. Cóż, łatwo chyba odgadnąć, co było dalej. Pewnego wieczoru, gdy Agata w domowej atmosferze szykowała kolację, małżonek poprosił, żeby przez chwilę porozmawiali o ich małżeństwie. Trzeba zaznaczyć, że prośbie tej towarzyszyło ciężkie westchnienie, kilkakrotne chrząknięcie i zbolały wyraz twarzy. Agata instynktownie wyczuła, że jest niedobrze, a nawet bardzo niedobrze. – Agato, zapewniam cię, że trudno zliczyć, ile razy przywiązanie do ciebie walczyło z żarliwym uczuciem do Jolanty, ale serce nie sługa,

kocham Jolantę i chcę być z Jolantą – wycedził teatralnie i rozłożył ręce w geście bezradności. Na koniec wzniósł oczy do nieba, jak indyk przełykający wielką kulkę, a potem wymamrotał twarde: „Odchodzę”, i tyle go widziała. Od tamtego dnia każdą kobietę ostrzegała, żeby nie dała się zwieść, jeśli jej facet zaczyna chwalić inną kobietę słowami: „Zasługuje na wszystko, co najlepsze…”, a już czerwone światło powinno oślepić, gdy drogi małżonek powie: „Zrobiła na mnie wielkie wrażenie”. Pamiętajcie, że gorzko żałować może ta żona, narzeczona czy partnerka, która wysłuchawszy takich pochwał, nie zacznie myśleć o zaczarowanej kryjówce w jego duszy, gdzie trzyma swoją nową wielką miłość. Nierzadko bywa, że znajomość rozpoczęta od pochwały to wstęp do dalszych wrażeń. Agata nieraz się zastanawiała, kiedy powinna się była zorientować? Czy kiedy w deszczowy dzień stąpał blisko Joli, niosąc nad nią parasol? Czy kiedy rozmawiali zbyt cicho? Czy kiedy patrzył na nią wzruszony? Agata to wszystko widziała, ale założyła różowe okulary, które sprawiały, że najbezczelniejsze kłamstwo znikało bez śladu. Najboleśniejsze było jednak odkrycie, że w głębi duszy nie chciała, żeby Jerzy odszedł, a tym samym zburzył szczęśliwą wizję ich dalszego wspólnego życia, która tak mocno w niej tkwiła. Poza tym wierzyła, że kocha ją, tylko ją. Zwyczajnie zadziałał u niej mechanizm samooszukiwania się. Gdy odszedł, wielokrotnie zastanawiała się, co mogło popchnąć Jerzego do porzucenia jej dla tej kobiety: kryzys wieku średniego? Chwilowy brak adrenaliny? Wiosna? Po jakimś czasie zadała mu to pytanie, a on uogólnił odpowiedź stwierdzeniem typu: „zawsze/wszyscy/wszędzie szukamy pokrewieństwa dusz, miłości wiekuistej i niestygnącej namiętności”, a on to wszystko znalazł właśnie przy Joli. Agata dziwi się, jak można tak desperacko wielbić kobietę określaną przez Agaty znajomych jako brzydka, koścista, zezowata, z krzywymi nogami i bez piersi. Jej mąż wszystkie te pytania kończył delikatnym uśmiechem i słowami: „To wszystko jest rzeczą błahą! Jolanta jest cudowna!” Agata rozumie, że każdy powinien wybierać wedle swego gustu, możliwości i zamiłowania, ale wtedy najbardziej na świecie miała ochotę strzelić do niego bez pudła, zabijając na miejscu. Zamiast tego, wiadomo, co dalej! Obie strony na deskach ich dorobku

życia rozpoczęły rozbieranie ich małżeństwa na czynniki pierwsze i przekonywanie, kto to wszystko spartaczył. W pewnej chwili poprosiła, żeby nie odchodził, że wybaczy… Lecz niestety, w jego zielonoszarych oczach nie było już ciepła… O czym zapomnieli? Jakie uczucia się ulotniły? Kiedy zgasła iskra pożądania? Przeszło wiele dni, zanim utraciła ostatnią cząstkę wiary i pogodziła się z nieuniknionym, a po kilku miesiącach była już rozwiedziona. Rozwódka?! Agacie nie jest łatwo wymówić to słowo, zwłaszcza że wcześniej żyła w małżeństwie, które tak kochała. Miała nieco więcej niż trzydzieści osiem lat, gdy bez udziału własnej woli rozpoczęła nowe życie. Wzdrygnęła się, chcąc odrzucić od siebie niechciane wspomnienia, przekręciła kluczyk w stacyjce i ruszyła swoją fiestą w stronę domu, próbując zapomnieć o beznadziejnym mężu, któremu w pewnej chwili rozum odjęło. Po przeciwnej stronie drogi wolno jechała ciężarówka, młody kierowca z widocznym zarostem zerknął na nią z zainteresowaniem. Uśmiechnęła się do niego i odruchowo sięgnęła po swoją czerwoną szminkę do torebki leżącej na siedzeniu pasażera. Czego to kobieta nie potrafi zrobić w trakcie jazdy samochodem! Na pewno się umaluje. I tak, jedną ręką próbując odszukać kosmetyk, a drugą trzymając kurczowo kierownicę, wjechała w ślimaczym tempie wprost na ruchliwe skrzyżowanie. Natychmiast wokół rozległy się wojenne syreny klaksonów, przyciskanych groźnymi pięściami kierowców facetów. Nie od dzisiaj wiadomo, że kierownica samochodowa niejednego dr. Jekylla zmieniła w Mr. Hyde’a. Nacisnęła mocno na hamulec, torebka poleciała na podłogę, wyrzucając swoją zawartość. Agata zaklęła siarczyście i nagle skupiła wzrok w tylnym lusterku, które pokazywało, że auto z lśniącą czarną karoserią niebezpiecznie zbliża się do jej bagażnika. Zanim zdążyła złapać oddech, usłyszała pisk opon, następnie głuchy łomot i zderzak wysłużonej siedmioletniej fiesty z brzękiem spadł na drogę. Jakiś kierowca postury King Konga, przejeżdżający obok niej, wycedził przez zęby: „Kto dał ci prawo jazdy?” Inny, nadjeżdżający z lewej, przygwoździł ją wzrokiem i zrobił dobrze znany gest z wysuniętym do góry środkowym palcem, który to gest miał być w zamierzeniu prowokacyjny. A kolejny, z twarzą wykrzywioną ze złości, warknął: „Baba!” Agata uniosła błagalne

spojrzenie ku górze i poprosiła Wszechmogącego, żeby wyrosły jej skrzydła i mogła przefrunąć na drugą stronę ulicy. Czytała kiedyś wypowiedzi psychiatrów, że emocji nie wolno tłumić, gdyż wpływa to źle na stan zdrowia. W tych okolicznościach postanowiła zatem wyładować nagromadzoną irytację: otworzyła z rozmachem drzwi, wzburzona wybiegła na ulicę, a następnie ruszyła prosto w stronę tego, który pozbawił ją zderzaka. – Zniszczył mi pan samochód! – krzyknęła rozdygotana. Mężczyzna pośpiesznie wysiadł. – Ależ skąd, to tylko draśnięcie – oznajmił, oglądając rysy i delikatne wgniecenie na swoim aucie. – No coś takiego! – Agata podskoczyła jak oparzona. – Niech pan spojrzy na mój samochód! To on jest rozbity! – Zdaję sobie z tego sprawę – powiedział roztargniony. – Mógł pan mnie ostrzec, że we mnie wjeżdża! – Wręcz buzowała ze złości. – Strasznie mi przykro, że nie mam megafonu. – Zaśmiał się swobodnie, nie odrywając wzroku od delikatnej rysy na karoserii swego auta. – Prawa jazdy też pan pewnie nie ma – wyrzuciła z siebie z ironicznym śmiechem. Przez chwilę przyglądał jej się z zaciekawieniem. – Przepraszam, że byłem taki nieporadny… Na szczęście pani nic się nie stało – starał się ją udobruchać. Agata pokręciła głową. – Nie jestem tego taka pewna! Pan jechał tak szybko. Powinnam być szczęśliwa, że nie skończyłam w grobie – żachnęła się. Spojrzał na nią ciepło. – Nie pozwoliłbym na takie ponure zakończenie. Jechałem zgodnie z przepisami, choć nie spodziewałem się, że nagle napotkam zaparkowany na środku ruchliwej ulicy ten oto samochód, w dodatku z tak pięknym kierowcą w środku. Proszę powiedzieć, czy zrobiłem pani jakąś krzywdę? Celująco ukończyłem kurs „ratownika medycznego” – stwierdził łagodnie. Agata zaskoczona jego męskim, a jednocześnie przyjemnym

barytonem uniosła głowę i popatrzyła na niego. I nie wiedziała, które uczucie zaczęło dominować: obawa o uszkodzony samochód czy zainteresowanie, które nagle wzbudził ten pewny siebie, seksowny facet. Zmierzwione włosy i spojrzenie, które ewidentnie miało w sobie tyle słodyczy, co salaterka wypełniona po brzegi bitą śmietanką z poziomkami, pobudziło jej kobiecą wyobraźnię, a gdy jego żywe, błądzące po jej twarzy oczy niespodziewanie zerknęły w dół, prosto w niesfornie rozpięty guziczek w bluzce, naraz zrobiła się purpurowa jak zachód słońca po upalnym dniu. Pożądanie od pierwszego wejrzenia? To się po prostu nie może zdarzyć. Do licha, nie teraz! – Dziękuję za troskę, ale poradzę sobie sama. Mój były mąż jest lekarzem w pobliskim szpitalu. – Natychmiast ugryzła się w język. – Były? – zdziwił się szczerze. – Ja bym pani nie odstąpił na krok – oświadczył gorliwie. W głowie poczuła kompletny chaos. – Na szczęście nie jest pan tym, którego szukam – odcięła się, ale mimo woli nie mogła oderwać oczu od jego twarzy. – Może się to jeszcze zmieni. Nigdy nie wiemy, czy to, co w danej chwili uważamy za pecha, jutro nie przyniesie nam fortuny – powiedział refleksyjnie, a potem normalnym tonem dodał: – Proponuję zjechać na pobocze, chyba blokujemy ruch. Agata ostrożnie rozejrzała się wokół siebie i zrozumiała, że nie warto facetowi zaprzeczać. Szybko przytaknęła krótkim „jasne” i pod wpływem gromów, jakie słał jej jakiś rudawy chłopak, który bez końca wymachiwał rękami, wyraźnie wychodząc z siebie, wsiadła do samochodu i po paru sekundach znalazła się na poboczu drogi. Na szczęście samochód nie był poważnie uszkodzony. Wymienili się dokumentami i zaczęli spisywać wzajemne oświadczenie. Kto zawinił? Oczywiście krótkowzroczność kierowcy jadącego z tyłu, czyli nie Agata. Po kilkunastu minutach sprawa kraksy została rozstrzygnięta. Na koniec zaczęli się nawet śmiać, żartując z miny rudzielca, gdy zdarzyło się coś, co zupełnie niespodziewanie popsuło tę wspaniałą harmonię. – Proszę powiedzieć, jak mam teraz wynagrodzić szkodę, którą pani wyrządziłem? – zapytał, obracając w ręku jej dowód osobisty. – O! I w dodatku w dniu pani czterdziestych urodzin.

Poczuła dreszcz przerażenia na plecach, a potem dostała ataku kaszlu, że aż nabrzmiały jej wszystkie żyły na szyi. – Jestem z tego powodu taka szczęśliwa, że chyba tego nie przeżyję – wyrzuciła z siebie. No nie! Ten facet jest walnięty, odkryła w duchu i zaśmiała się z niedowierzaniem. Ledwie zdążyła sobie poradzić z kpinami w pracy, a tu, proszę bardzo, kolejny błyskawiczny cios mający zwalić ją z nóg. Do diabła! A to grubianin, żeby tak upokorzyć kobietę! W oszołomieniu patrzyła na poznanego dopiero co mężczyznę i miała ochotę złapać go za gardło i ściskać, ściskać, ściskać… – O! Co za wyczucie!? Typowe dla facetów – mruknęła do siebie. – Co ma być typowe dla facetów? – zdziwił się, jakby kompletnie jej nie rozumiał. – Wiadomo, że ta okrągła liczba wieku kobiety nie jest w waszym męskim guście! – Żadna siła nie mogła zmusić jej do wykrztuszenia z siebie „czterdzieści lat”. Za nic na świecie! – Nonsens! Czy ja coś takiego zasugerowałem? – W jego głosie brzmiał niepokój. – Tak – potwierdziła zażenowana – czasami dobrze jest trzymać język za zębami. Proszę mi oddać dokument i już mnie nie ma. – Obawiam się, że oceniła mnie pani zbyt surowo – zaoponował. – Cóż, myślałem, że warto byłoby uczcić ten piękny dzień i zaprosić panią na kawałek tortu urodzinowego i szampana – zaproponował z czarującą prostotą. – No, chyba że nie ma pani czasu? I stop-klatka! Uwaga! Błyskotliwy facet w świetnie skrojonym garniturze! – usłyszała znienacka wirujące w głowie myśli. A niech to szlag! Wcale tego nie słyszałaś – zdaje się przekonywać ją rozsądek. Zbyt przystojny, tacy jak on mają tendencję, by być kobieciarzem – identyfikuje go babska intuicja. – Pozwól mu zniknąć, dla własnego dobra – radzi przeczucie. Wyobraźnia, analizując każde „co się może zdarzyć”, podpowiadała odpowiedź: „Tak, nie masz czasu!”, najwyraźniej nie chcąc dopuścić do tego spotkania.

Ale ona już była w drodze do raju i nie miała zamiaru zawracać. Nie mam czasu?! – Myśli kłębiły się w jej głowie jak oszalałe. Spojrzała na niego z ukosa i uznała, że nie warto wyjaśniać facetowi następującego fatalnego stanu rzeczy: codziennie spędza wieczór przed telewizorem i w totalnym otępieniu ogląda seriale o miłości, albo zajada się lodami czekoladowymi, zagryzając je prażoną w mikrofalówce kukurydzą. Potem z wyrazem twarzy pracownika domu pogrzebowego czyta po raz enty poradnik Jak żyć po rozwodzie. Dostała go od świetnego psychoterapeuty, który za trzy stówy z uporem przekonywał ją, że od dnia rozwodu reszta życia należy tylko i wyłącznie do niej, co wydaje się niezwykle proste, prawda?! Następnie, dwa razy w tygodniu odwiedza ją mama, która nie może powstrzymać się od stwierdzenia, że „prawdziwym zagrożeniem dla każdej rozwódki jest czterdziestka, więc póki jej nie przekroczyła, niech w galopie układa sobie życie z jakimś dobrotliwym człowiekiem”. Pytanie: skąd wziąć to „chrześcijańskie dobro”? Po odwiedzinach mamy dzwoni fan-tas-tycz-na Hanka i potwierdza swoją przyjaźń do końca życia. Dziwne! Ten cykl właściwie powtarza się od dnia rozstania z Jerzym. Można oszaleć! Poza wszystkim, jeżeli chce się wydostać na dobre z poprzedniego związku, za żadne skarby nie powinna odrzucać nowej romansowej okazji – tak jest napisane w kobiecych magazynach, które Agata czyta w zaskakujących ilościach i uderzająco szybkim tempie. Zapamiętała na przykład dzisiejszy cytat dnia: „Ziemia jest ogromna i bardzo trudno spotkać na niej odpowiedniego faceta niefigurującego na babskiej czarnej liście – Anita Winnicka”. Te cytaty naprawdę piszą mądre kobiety. Czym prędzej wymieniła więc w myśli sakramentalne „tak”, tym samym nie pozwalając, żeby zawarta w tak niefortunny sposób znajomość zakończyła się rozejściem do własnych domów, bez okazji na dalsze rozwinięcie. Nie minęła godzina, gdy już siedziała w klimatycznej, romantycznej knajpce w stylu bistro na obrzeżach miasta; wymyślny bar sałatkowy i drogie gatunki win lokowały wysoko w rankingu modnych lokali, popularnych wśród nowoczesnych ludzi biznesu. Teraz dopiero uważnie przyjrzała się mężczyźnie. Miał piękne orzechowe oczy, może nieco smutne i tajemnicze, ale zapewne wprowadzające potężny zamęt w

kobiecym sercu. Potem zerknęła na jego usta, nos, włosy – oto mężczyzna, oto słodki facet, o którym marzy większość kobiet. Natychmiast otworzyła się na tę znajomość, tak jak kwiat otwiera swe płatki dla pszczoły. Po kolejnej godzinie wypili bruderszaft, a wieczorem była już w nim zakochana na zabój. Przed północą wróciła do domu, rozpamiętując namiętny pocałunek, od którego do tej pory ciarki pełzają jej po skórze. Podejrzewa, że gdyby facet zaproponował zapoznawczy seks, to ani chybi zgodziłaby się bez zastanowienia. Doprawdy, zapomniała o bożym świecie. To całkiem nowa i bardzo niebezpieczna dla niej sytuacja. Trzeba to natychmiast obgadać. Była północ, gdy postanowiła słowo wprowadzić w czyn i zadzwonić do Hanki. Jest zbyt niecierpliwa, zbyt łapczywa rozmowy o nim, żeby zasnąć. – Cześć, śpisz? – konspiracyjnie wyszeptała. Hanka ziewnęła i próbowała wrócić do rzeczywistości. – Zastanawiam się, czy wiesz… wiesz, która godzina? – odpowiedziała nieprzytomnym półgłosem. Agata zerknęła na zegarek. – O rany, Hanka, przepraszam, ale chciałam ci powiedzieć nowinę. Spotkałam kogoś! Fala narzekań męża Hanki, Karola, zakończona dramatycznym: „Boże, ja zwariuję”, przetoczyła się przez telefon, gdy Hanka energicznie usiadła na łóżku. – Zdrowy rozsądek powinien podpowiedzieć ci, że takich rzeczy nie mówi się w nocy. Jak ja miałabym teraz zasnąć? Nie czekała, aż zmysły męża nabiorą odpowiedniej ostrości, w efekcie wyprowadzając go całkowicie z równowagi, i czym prędzej przeniosła się z sypialni do salonu. – No i…? No mów! – ponaglała ją. – Ma na imię Krzysztof, jest baaardzo przystojny, baaardzo inteligentny, zabawny i w ogóle baaardzo fantastyczny facet… – I co? Opowiedz mi wszystko od godziny, kiedy go poznałaś, do godziny, kiedy powiedział: „Cześć, pa… pa” – dociekała dalej Hanka. – Hanka, nie da się opowiedzieć o każdej minucie z osobna – odpowiedziała rozanielona.

– To mów o wszystkich naraz! O czym z nim rozmawiałaś? – O filmie, o sztuce, o podróżach, właściwie o wszystkim nam się dobrze rozmawiało. Wiesz? On ma w oczach takie świecące ogniki. Jest romantyczny, czarujący, ujmujący. Ach, jak cudownie spędziliśmy ze sobą czas. Pożegnał mnie bardzo czule i poprosił o kolejne spotkanie – opowiadała z tęsknotą w głosie. – Pierwszy raz w życiu miałam wielką ochotę zaprosić dopiero co poznanego faceta do siebie na noc. Tyle pożądania było w jego wzroku, że aż się cała trzęsłam. Czuję, że bez namysłu zrobiłabym wszystko, o co by mnie poprosił. Teraz nie mogę oderwać myśli od niego. – No to łyknij sobie tabletkę na wstrzemięźliwość. Kochana, na tym etapie znajomości to ty czadu nie dawaj i trzymaj się od seksu z daleka, jeżeli chcesz, żeby coś z tego wyszło. – Cóż, ogólnie rzecz biorąc, sęk w tym, że on nie wyszedł z żadną erotyczną sugestią – sprostowała Agata. – Aaaa… i właśnie to cię martwi. Kochana, zasada jest taka: na pierwszej randce nie leci się z facetem do łóżka, tak jak nie wstrzykuje się botoksu w twarzyczkę bez zmarszczek, kapujesz?! – Hanka, nie ma w tym nic niemoralnego, że kobieta, patrząc na przystojnego faceta, myśli o seksie. A mnie nieludzko korciło… – W myśli możesz się rozgrzać jak piekarnik, ale ten żar niech cię nie spali! Szybki to musi być tylko lewy sierpowy boksera. – Ni cholery tego nie rozumiem. To przecież czysta natura, czasami nie da się nad tym zapanować. – Jeśli nie zapanujesz, to spłoszysz ptaszka i więcej romantycznych przechadzek między połyskującymi gwiazdami nie będzie. – Ojej, nie w każdym przypadku tak musi być – obruszyła się. – Ja w każdym razie nie mam żadnego wpływu na swoje ciało przy nim. – Agata, daj się unieś fali, kiedy tylko uznasz to za właściwe, począwszy od, no – powiedzmy – piątej randki wzwyż. Wcześniej zalecam seks-dietę. – Seks-dietę? Do pią-tej? To on ulotni się ze zniecierpliwienia. W końcu przecież nie wyglądam jak króliczek z „Playboya”, żeby skakał na mój widok jak dźgnięty nożem. – Agata, hola, hola! Przestań pleść bzdury. Wszystko polega na

opanowaniu rzemiosła uwodzenia, tak żeby facet nie tylko wybałuszył oczy, ale i niczego się nie domyślił. Słodziutki tyłek i duże cycki to magia na krótką metę. A całowałaś się z nim? – Tak i to kilka razy. Pocałował mnie tak, że… że normalnie poszybowałam… – Cóż, też uwielbiam pierwsze pocałunki, gdyż tylko wtedy faceci starają się udowodnić, jak bardzo są techniczni, potem… to już tylko cmokają… Więc łap chwilę!… A jeszcze, zapytałaś go, czy jest wolnym ptaszkiem?! Agata zamilkła na chwilę. – No, nie… Nie zapytałam… Bo i po co? – Żeby któregoś dnia małżonka naszego mistrza ceremonii nie rąbnęła cię prosto w policzek w imię obrony symbolu obrączki! – Masz dość oryginalne podejście do sprawy, ale nie spodziewam się takiej niespodzianki – mruknęła Agata. – A poza tym… nie miał obrączki! – Mój Karol też nie nosi… Bądź ostrożna, faceci nie grają czysto… – Chcesz mi powiedzieć, że postępuję bardzo naiwnie? – Chcę ci poradzić, żebyś spojrzała głębiej w zagadnienie. – Fajna rada. – I wiecznie na czasie. Agata jednak wiedziała swoje. Wszystko, co Hanka jej naplotła, to czyste wymysły. Przecież Hanka nie rozmawiała z nim, a więc nie ma żadnych dowodów, żadnych poszlak. To wszystko to wyłącznie jej przypuszczenia i bezpodstawne hipotezy.

Rozdział 2

Cztery miesiące później. Agata mówi najdelikatniej i najczulej, jak tylko potrafi: – Krzysiu, moja przyjaciółka Hanka chciałaby cię poznać. Obiecałam, że wpadniemy do niej w sobotę, a w niedzielę umówiłam się z mamą na obiad. Hanka jest świetna, mama jest cudowna. Pojedziesz ze mną, prawda?! Spojrzał na Agatę z niedowierzaniem. Wielki Boże, pomyślał, a na czoło wystąpiły mu krople potu na myśl, że ona oczekuje od niego wizyty u swojej przyjaciółki, nie wspominając już o matce. – Nie mogę, mam umówione spotkanie – zmieszał się, a w jego głosie drgał niepokój. – Oj, możesz… – Jak mogę? Nie mogę – westchnął. Czyli, pomyślała Agata, coś się święci. – Krzysztof, to jest weekend… W niedzielę pracujesz? Nagle jesteś znowu zajęty? A może ty nie masz ochoty poznać mojej mamy i przyjaciółki? – powiedziała z wyrzutem. – Przesadzasz – uśmiechnął się niepewnie. Agata przygryzła dolną wargę. To bardziej podkreśliło pojawiającą się na jej twarzy złość. – Wszyscy faceci są tacy sami. Gdy wam powiemy coś niewygodnego albo przyłapiemy was na jakimś krętactwie, wówczas mówicie: „Przesadzasz” albo „Nie, to nie tak”. – Mniejsza o to… – Albo mówicie „mniejsza o to” – weszła mu w słowo. – Agatko, mam roboty od czorta – powiedział po chwili wahania. – Zadziwiające! Chcesz mi wmówić, że twoja praca wymaga od ciebie bezwzględnego poświęcania jej całego czasu? – Agatko, przecież nie możesz robić mi wyrzutów, że jestem zawodowo odpowiedzialny. – Tylko proszę, żebyś pozwolił sobie na wolny weekend od czasu

do czasu. Twoje poczucie obowiązku jest przesadne – zirytowała się. – Hm… owszem… bez wątpienia – potwierdził zdawkowo. Wówczas wpadła w gniew. – Proszę, wybacz mi to śledztwo, ale chcę wiedzieć, gdzie spędzasz wszystkie soboty, niedziele, święta i wolne dni. Spotykamy się od czterech miesięcy! Cholera, mam prawo wiedzieć! – Miała nadzieję, że nie zauważy desperacji malującej się na jej twarzy. Podszedł do niej i mocno ją przytulił. Sumienie nie pozwalało mu dalej ukrywać prawdy, ale jednocześnie bał się ją ujawnić. Jak jej to wszystko wytłumaczyć? – pomyślał niezadowolony. – Już dawno chciałem o tym porozmawiać – zaczął delikatnie – tylko bałem się stwierdzenia, że jestem jakimś rozpustnikiem albo uwodzicielem. Nie chcę, żebyś mnie źle zrozumiała… Po prostu podbiłaś moje serce, zakochałem się w tobie, ale… ale ja mam żonę… – Na koniec wypowiedzi uśmiechnął się boleśnie. I wtedy wszystko się zawaliło. Po raz drugi w życiu zamurowało ją totalnie. Stała w bezruchu jak słup soli, zadając sobie pytanie: „Kpi, czy o drogę pyta?!” – Zaraz, zaraz… Co tu jest grane? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że przypadła mi rola kochanki?! – wrzasnęła, chociaż w duchu prosiła, żeby jej nie poniosło. Krzysztof sprawiał wrażenie bardzo zdziwionego jej zachowaniem. Była coraz bledsza i cała się trzęsła, gdy niezdarnie zaczęła szukać w torebce paczki papierosów. Po chwili wyciągnęła z niej cienką słomkę i zapaliła, wdychając głęboko dym, jakby nikotyna miała właściwości uspokajające. – To ty palisz? – spytał zaskoczony. – Tylko wtedy, kiedy zetnie mnie z nóg. – Głos miała chłodny, niemal lodowaty. Wytrzymał jej nieprzyjemne spojrzenie. – Jesteś w tej chwili zdenerwowana. Porozmawiajmy o tym jutro – poprosił niepewnie. – Zdenerwowana? Niewiarygodne, prawda? Właśnie usłyszałam, że facet, z którym sypiam od miesięcy, ma żonę. Według ciebie mam z radości otworzyć szampana?!

– Kochanie, ale… – urwał w pół zdania, usiłując jakoś przebrnąć. – Ale ja cię kocham i nie chcę, żeby między nami cokolwiek się zmieniło – próbował ją udobruchać. – Nie waż się mówić do mnie „kochanie”! Ooo…! Co to, to nie! Jeszcze mi tego brakuje, żebym wplątała się w jakiś cholerny trójkąt. A idźże ty do wszystkich diabłów! – syknęła z zaciśniętymi pięściami. Nie do wiary! Nerwy jej całkowicie wysiadają. – Agatko, moje małżeństwo się nie powiodło. Różne na to złożyły się przyczyny, własne i nie własne, może nie warto szukać winnego – zasępił się. – Hm, praktycznie nie mam wielkich złudzeń co do dalszego jego istnienia. Agatko, nawet nie wiesz, jak bardzo tęsknię za prawdziwą, przepełnioną miłością rodziną. – Starał się zgrabnie wyrazić swoje żale i tęsknoty. – Ależ mnie rozczuliłeś – powiedziała drwiąco. – Właściwie to zamierzam się nawet rozwieść – westchnął z rezygnacją. – Godne pochwały, a nawet wzruszające… No, więc od kiedy zaczynasz? – zaśmiała się złośliwie. Krzysztof pokręcił z trudem głową z jednej strony na drugą, obserwując, jak głęboki wdech papierosa pomaga krągłym piersiom napinać jej bluzkę. – Agatko, to delikatna sprawa, potrzebuję trochę czasu. – Zakaszlał, oblepiony chmurą dymu. Gwałtownie pokręciła głową. – Czy ty naprawdę tak mało mnie znasz, że mogłeś przypuszczać, że przez jedną chwilę będę jeszcze z tobą? Przykro mi, ale nie możemy dobić interesu. Ja myślę o niebie, a ty proponujesz piekło. Ja chcę związku, a ty chcesz tarzania w sianie. Koniec bajdurzenia! Wypraszam cię z mojego domu! Krzysztof wstał, wyprostował się i mrucząc jakieś „do widzenia”, z towarzyszącym temu przepraszającym spojrzeniem rzuconym Agacie, z widocznym trudem wyszedł. – O Chryste! – powiedziała do siebie. – Niech ja skonam! Dlaczego przytrafiło się to właśnie mnie, a nie którejkolwiek innej. Właśnie mnie!

Miesiąc później Agata nadal nie może dojść do siebie, a od kilku dni nie jest w stanie w ogóle do niczego się zabrać. Hanka mówi, że cementowobiała twarz Agaty przypomina jej Julię będącą niemal na progu śmierci. Agata protestuje, ale sama już nie wie, czy naprawdę nie umarła z rozpaczy. W weekendy od rana wałęsa się po mieszkaniu z kąta w kąt, trzymając ręce w kieszeni i nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Bierze do ręki gazetę i zaraz ją odrzuca, włącza telewizor i zaraz go wyłącza, czyta e-maile i zaraz przestaje, wchodzi na Facebooka, żeby za chwilę ze zniechęceniem z niego wyjść. Najlepiej się czuje, patrząc przez okno na zasłonięte zmierzchem niebo. Żadna rozrywka ani żadne zakupy nie są w stanie wyrwać jej z tego odrętwienia. Wychudła, jakby stosowała ostry reżim dietetyczny, i pije kawę za kawą przyprawioną mentolowymi slimami. Chociaż wcześniej nie lubiła wypowiadać słów „głupia baba”, teraz, w myśli, powtarza je wielokrotnie. Jak to możliwe, że spotykasz się z facetem przy drinku, rozmawiasz o rzeczach typu „w czym jestem najlepsza?”, i zanim dopijesz kieliszek koniaku, czujesz, że zbzikowałaś na jego punkcie? Najgorsze jest to, że nic nie pamiętasz z rozmowy, w trakcie której zabujałaś się w nim na dobre, ale wyraźnie pamiętasz sposób, w jaki na ciebie patrzył i kładł ręce na twoją dłoń. Oczywiście podczas tego kładzenia Agata rzuciła okiem na prawą mackę tego wcielenia Adonisa i zobaczyła to, co chciała zobaczyć, czyli brak obrączki. Warto wspomnieć, że w tym czasie Adonis lustrował jej cycki. Co ciekawe, ona zdawała się nie zauważać, jak świdrował ją wzrokiem, patrząc, czy przypadkiem jej krągłości to nie dwa razy większy push-up wypchany dodatkową porcją silikonu. A on nie widział, jak skupiła całą swoją uwagę na bliżej niezidentyfikowanym okrągłym wgłębieniu na jego serdecznym palcu. Jasny gwint, i to do potęgi! Jak mogła być tak ślepa! Oczywiście, jak każda zakochana kobieta, Agata chciałaby, że świat zrobił fikołka, w brzuchu fruwały jej przyjemne motylki, a endorfiny malowały świat najpiękniejszymi kolorami tęczy, ale to wszystko było możliwe do chwili, gdy myślała, że obiekt jej miłości jest kawalerem albo starym kawalerem, bądź rozwodnikiem, wdowcem. Wszystko było lepsze, byle nie był żonaty! A on? On jest żonatym mężczyzną!

Masz ci los, może dlatego mieli taką dobrą chemię… Facet spodziewał się, że i tak nastąpi nieuchronny koniec i dawał z siebie wszystko. Czy ze mną jest coś nie tak? – rozmyśla Agata. Dlaczego przyciągam do siebie samych popaprańców? Bo jak można nazwać faceta, który spotyka się z tobą cztery miesiące, a to już dla kobiety ślub, i nagle siada obok, patrzy czule w oczy, uśmiecha się słodko, następnie muska wargami delikatnie włosy, mówiąc, że ładnie pachną, potem całuje. W ślad za pocałunkiem ty otwierasz usta w niemym „och”, rumienisz się jak nastolatka, mrużysz oczy i żarliwie wyznajesz: „Jak mnie poprosisz teraz o rękę, to się zgodzę!”, a on, zamiast roztopić się ze szczęścia, podskakuje jak kangur i z miną, jakby miał ciężką depresję, stęka: „Ale ja już mam żonę…”, a następnie chusteczką przeciera sobie czoło i drżącym głosem pyta: „Czemu tu tak gorąco?” Uwierzcie! Dla Agaty to było wstrząsające doświadczenie! W pierwszym momencie roześmiała się, jakby właśnie usłyszała jakiś dobry dowcip. W drugim natomiast usłyszała tylko własny głos: „O, jasna cholera!” A potem walczyła ze swoimi kanalikami łzowymi, żeby nie ryknąć płaczem prosto w jego mankiet. Mamusia, która ją niespodziewanie odwiedziła, spojrzała z przerażeniem na jej włosy przeczesane lekko palcami, a nie grzebieniem oraz przygasłe spojrzenie bez iskierki radości patrzące gdzieś w przestrzeń i bojowo obwieściła: „Gdzie jest ten łobuz?!”, a potem, że wywiezie na księżyc łobuza, który zrobił krzywdę jej córce. Akurat w tej kwestii niewiele mogła zdziałać. Agata najpierw nie przyznała się, co ją dopadło, z niepewnym uśmiechem próbując wytłumaczyć rodzicielce, że cierpi na chroniczne zapalenie żołądka i tym żołądkiem przez jakiś czas próbowała zatrzeć ślady udręki serca. Mimo to mamusia rozszyfrowała kod genetyczny choroby i zaczęła dzielnie drążyć temat, zaś po godzinie znała już niektóre szczegóły romansu Agaty. – Moja biedna, zmaltretowana córeczka – lamentowała, głaszcząc Agatę pocieszająco po głowie. Potem nałożyła na nos okulary i zaczęła myszkować w swoim wysłużonym notesie, w którym miała zapisane różne złote myśli na każdą okazję. „O, jest!”, powiedziała, jakby sama do siebie, przełknęła kolejny łyk trochę już wystudzonej kawy, otarła

usta serwetką i zaczęła czytać: W rzeczywistości w zakochaniu nie ma żadnej tajemnicy. Ot, utrata świadomości, spowodowana popadnięciem w całkowitą ekstazę. Pierwsze symptomy zakochania to szybowanie w powietrzu, niestrudzone poszukiwanie dowodów na to „czy zależy mu na mnie?”, uruchomienie setki strategii na wywołanie jego niekwestionowanego podziwu… Trata tata. – Przeleciała wzrokiem tekst zatrzymała się parę linijek dalej i kontynuowała: – Ostrzegam jednak: im bardziej harujemy, żeby facetowi się przypodobać, tym mniej facet to dostrzega! – Dziękuję, że oświecasz mnie w tej kwestii, ale ja nie potrzebuję definicji własnej głupoty – wtrąciła Agata z goryczą. – Nie, poczekaj, jeszcze parę zdań. To całkiem niezłe. – Skupiła się na samym zakończeniu swoich zapisków. Niestety, w większości przypadków zakochane kobiety błędnie odbierają uczucia mężczyzny: on mówi, że masz ładne oczy, ty od razu myślisz, że on cię kocha. To bardzo niemądre. Anita Winnicka. W akcie solidarności z autorką, klepnęła ręką w stół. – Nie martw się, córeczko, na podstawie swojego doświadczenia mogę jeszcze zaręczyć, że w pewnym momencie my, kobiety, wchodzimy w taką fazę uczuciową, że trudniej nam się rozstać z puderniczką niż z facetem. – Mam nadzieję, że i ja dojdę kiedyś do takiego konkretnego przekonania jak ty. – W głosie Agaty słychać było rezygnację. – Tracisz na tego rozpustnika nie tylko czas, ale i zmysły. Zakończ tę znajomość, bo cię unieszczęśliwia. O, dam ci przykład. Ta Anita Winnicka, wyobraź sobie, pożegnała się z karierą zawodową przez zazdrosnego męża. Stwierdził on w jakimś kolorowym pisemku, że jego żona nie będzie zajmowała się naprawianiem zgniłego świata show-biznesu, z którym on ma bardzo złe i smutne skojarzenia, i zamknął ją w domu jak więźniarkę. O, widzisz, jaki łobuz! – Mamo, nie chce mi się słuchać o jakiejś Anicie… O, jasny gwint! – Na moment odzyskała rzeczowy ton głosu. – Ale nazwisko ma takie samo jak ten mój znajomy. – Winnickich jest tyle samo co pensjonatów Pod Różą – odpowiedziała z uśmiechem matka i poklepała Agatę po ręku. – Mówiąc ściślej, morał z bajki o dziennikarce Anicie jest jeden: nie pakuj się w

tandetne związki, bo przeistoczą się w bolesne palpitacje. – Przypominam, że zanim mnie urodziłaś, zdążyłaś rozstać się z drugim mężem. Tata jest trzeci, prawda? Matka zrobiła się czujna. – To prawda. Ale na początku bardzo dobrze się maskowali. Na przykład: mąż numer dwa, filozof i wykładowca, po trzech latach naszego małżeństwa, gdy akurat był na wykładach w Rosji, zaczął intensywnie rozważać jak chwiejny jest moralny duch człowieka. Tak się posunął w tym myśleniu, że do eksperymentu włączył, jak twierdził, najbardziej nadającego się do tego króliczka, czyli studentkę, o długich i opalonych nogach i ufarbowanych na blond włosach. Po swojej wysłudze na rzecz nauki przyjechał do mnie, jakby właśnie wracał z ciężkich robót, i oznajmił, że marzy o rozpoczęciu życia od nowa, tym razem jako mąż rosyjskiej studentki. Powiedziałam mu, że brzmi to absolutnie wspaniale, a potem z rozpaczy próbowałam podciąć sobie żyły. O, widzisz, jaki łobuz! – westchnęła. – Szkoda, że nie powiedziałaś mi, do czego zdolni są mężczyźni, jak miałam siedemnaście lat. Nie zafundowałabym sobie takiego totalnego koszmaru – zjeżyła się Agata. – Wtedy, córeczko, miałaś psychikę z epoki kamienia łupanego i jedyne, co dla ciebie było ważne, to garden party i ostatni krzyk mody. Ale pewnie powinnam cię uprzedzić, że mężczyźni mają o całe lata świetlne większe potrzeby niż my, kobiety, i dlatego nie wystarcza im jedna partnerka. Źle zrobiłam… przepraszam. – Rozłożyła ręce w obronnym geście. – Oj, to nie jest teraz ważne. – Agata usiłowała przerwać tę kłopotliwą rozmowę. – Córeczko, przecież nie możesz mi zarzucać tego, że nie przekazałam ci wszystkich mądrości życiowych. – Mamo, nie robię ci żadnych zarzutów! – Była najwyraźniej poirytowana. Matka spojrzała na nią przenikliwie i upiła kolejny łyk kawy. Doskonale rozumiała, co trapiło jej córkę. Nie było jej to obce. – Agatko, miłość czasami bywa zabawą pod napięciem. Kotek goni myszkę, myszka goni kotka. Zabawa między nimi trwa w najlepsze i

nagle stąpają w niewłaściwe miejsce, kopie ich prąd i wypadają z gry. Jednak pamiętaj: warto wierzyć w miłość, bo choć w większości przypadków nie kończy się ona wymarzonym „żyli długo i szczęśliwie”, to jednak jest piękna. Krótka, ale piękna. – Chciała jeszcze coś dodać w stylu „i szukaj tej miłości dalej, póki czas”, ale ugryzła się w język. Agata nic nie odpowiedziała, zasępiła się tylko i spuściła głowę. Nie potrafiła swobodnie rozmawiać z matką o tym, co ostatnio ją spotkało i dlaczego zamiast olśnienia popadła w nastrój samobójcy z towarzyszącym temu niepokojem, podkrążonymi oczami, skłonnościami do sentymentalizmu, nie wspominając już o cerze, na której odcisnęły się wszystkie towarzyszące temu uczuciu wątpliwości. Przez moment, patrząc na matkę, poczuła, że mimo wszystko będzie dobrze. Po jej wyjściu to wrażenie jednak szybko minęło i znowu była pełna napięcia jak przedtem. Jak uporać się z myślą, że od kilku miesięcy sypiała z żonatym mężczyzną? Tak bardzo żałowała, że nie zrobiła tego czy tamtego, co jej radziła Hanka. I choć słowo „przepraszam” z ust Krzysztofa słyszała już wielokrotnie, to jednak było to niewystarczające, żeby zapomnieć. Siedem razy supermen, czyli: przystojny, inteligentny, bogaty, solidnie wykształcony, na wysokim stanowisku, młody i wysportowany jak grecki atleta Krzysztof, miał ciemne włosy, brązowe oczy, sympatyczny uśmiech, bezpośredni sposób bycia i ogromne powodzenie u kobiet. Był tak pociągający, że wszystkie kobiety, patrząc na niego, zdawały się wołać: „Spójrz na mnie! Spójrz!”, szczęśliwe, gdy uzyskały to, czego pragną, i rozczarowane, gdy to nie nastąpiło. Krzysztof lubił kobiety, ale nie urozmaicał sobie życia przelotnymi romansami, dopóki nie spotkał Agaty. Ta żywiołowa kobieta z burzą kasztanowych włosów i roziskrzonymi oczami w niepojęty sposób zawładnęła każdą cząstką nie tyle jego serca, co ciała. Spędzanie z nią czasu było dla niego prawdziwą przyjemnością, nie wspominając już o łóżku, w którym doskonale potrafiła wykorzystać swoje erotyczne żywioły, doprowadzając go do gigantycznego orgazmu. Odpoczywał przy niej, bo to w końcu dość męczące – postępować tak, by sprostać wymaganiom człowieka sukcesu i dzielić świat z żoną przechodzącą codziennie załamanie nerwowe. Jednak małżeństwo dla Krzysztofa było

najważniejsze, absolutnie nie miał zamiaru zostawić Anity dla żadnej innej. Czasami, gdy na niego warczała, wysilał swoją gniewną wyobraźnię i myślał, jak by wyglądał jego świat bez niej, co by się stało. Niestety, drzemiąca w nim odpowiedzialność sprawiała, że czuł się z tą swoją wyobraźnią mały i podły. Hm, Anita?! Niełatwo przywołać we wspomnieniach obraz Anity sprzed kilku lat. Gdy ją zobaczył po raz pierwszy, pracowała jako szanowana dziennikarka w „Business Day”, ubrana zgodnie z panującymi trendami, najczęściej w kolekcje od Max Mary. Z nienagannie upiętym kokiem tak, że żadne pasemko nie miało prawa odstawać, i pięknymi, wypielęgnowanymi dłońmi prezentowała się jak Jackie Kennedy i jak ona była wyjątkowo pyskata. Miała przed sobą szerokie perspektywy zrobienia kariery na miarę Moniki Olejnik. Oświadczył się jej po dwóch miesiącach, marząc, by się zgodziła, a za pół roku powiedzieli sobie „tak”, wkładając obrączki. Od tego dnia nastąpiła metamorfoza Anity! I od tego czasu Krzysztof stracił rachubę, ile razy zarzucała mu zdrady, robiła pełnym zniecierpliwienia głosem wymówki, że przy nim nie ma poczucia bezpieczeństwa, że jest znużona, i wszystko jest do dupy. Pewnego dnia, gdy szykowała się rano do redakcji, powiedziała do siebie: „To żałosne, muszę przestać”, i… zwolniła się z pracy. Gdy Krzysztof zapytał ją, dlaczego to zrobiła, bez wahania stwierdziła „że nie lubi biurowych strojów”. Upchnęła więc swoje kostiumy od Max Mary w najciemniejszy kąt garderoby i wyjęła welurowy sportowy dres, stając się kobietą całkowicie udomowioną. Krzysztof z minuty na minutę przestał ją podziwiać, a tym samym przestał szafować nadmierną czułością do niej. Denerwowały go jej nieustanne pytania: „Czy kochasz mnie tak samo jak wczoraj? Czy pragniesz tylko mnie? Dlaczego spojrzałeś na tę wstrętną babę? Co będziemy robili jako dziewięćdziesięcioletni staruszkowie?” Czuł się całkowicie zniewolony. Ona miała taki głód miłości, że nawet gdyby kochał ją najbardziej na świecie, to i tak narzekałaby, że mu na niej nie zależy. Ciągle nachodziły ją wizje, jak Krzysztof ją zdradza. Odczuwała silny niepokój, gdy mówił o koleżankach z pracy, była czujna, gdy którąś chwalił, a gdy spojrzał na inną, traciła grunt pod nogami i zachowywała się jak rozwścieczony byk, któremu nagle macha się przed nosem czerwoną płachtą. Chwytała wtedy jego słowa w pułapkę

ciągłego „dlaczego”, a gdy próbował jej to „dlaczego” wyjaśnić, pytała, czy jest pewny, że to prawda. Jej pretensje, gdy spóźnił się z pracy, były naprawdę przerażające; patrząc na niego z ukosa, syczała: „Przyznaj się, masz kochankę? W czym ona jest lepsza ode mnie?”, a nie uzyskawszy odpowiedzi, dochodziła do wniosku, że sama ją o to zapyta i eksplodując złością, natychmiast zaglądała do jego skrzynki e-mailowej albo przeglądała historię połączeń w telefonie. Usiłowała zebrać informacje, gdzie Krzysztof był, z kim się spotkał, kto do niego napisał, dzwoni i kto to jest, do diabła, Kalina, jego nowa sekretarka. Szukając kobiecych śladów, każdy nowy numer zapisany w jego telefonie musiał być sprawdzony i niejedna osoba rodzaju żeńskiego słyszała pytanie: „Czy mój mąż migdali się z tobą?”, po czym straszyła „Niech cię tylko z nim spotkam!” Zakłopotany Krzysztof musiał przepraszać koleżanki, kontrahentki, doradczynie klienta, fryzjerki, kelnerki, parkingowe, tłumacząc zaistniały incydent znerwicowaniem żony. A żona cały kolejny dzień przetrawiała po raz enty strzępy zebranych informacji, będąc przekonana, że jest bliska rozstrzygnięcia „problemu zdrady”. Zazwyczaj podczas kolacji rzucała krótkie: „Czy możemy porozmawiać o twoich… romansach”, i mówiła, niezmordowanie mówiła i jeszcze raz to samo, i jeszcze, i jeszcze… i jeszcze… Krzysztof nie tylko nauczył się tolerować zachowanie żony, ale również doskonale opanował sztukę całkowitego wyłączania się i udawania, że słucha. Siedział naprzeciwko niej i patrzył w bliżej nieokreślony punkt nad jej głową, co jakiś czas mówiąc „tak, tak” i mając nadzieję, że szybko skończy. Zazwyczaj koniec następował, gdy Anita nagle dochodziła do wniosku: „Jestem głupia, że to znoszę”, a potem uświadamiała sobie, że istnieje psychoterapia małżeńska. – Psychoterapia? A po cholerę mi to – zastanawiał się Krzysztof. Oczywiście, nieraz rozważał kwestię rozwodu, ale jednym z powodów niepodejmowania takiej decyzji były zalety Anity: przygotowywała wymyślne kolacje i zapewniała, że kocha to robić, piekła pyszną szarlotkę i mówiła, że sprawia jej to frajdę, sprzątała, jakby niczego więcej od życia nie pragnęła, a co najważniejsze – najlepiej na świecie prasowała jego koszule. Dodatkowo, naprawiała w

domu wszystko to, co naprawy wymagało, a także była szalenie oszczędna. Ten dom, który stworzyła mu Anita, powinien być dla Krzysztofa całym jego światem. Inny mężczyzna pewnie nie śmiałby zakwestionować poziomu nieskazitelności żony w tej kobiecie. A jednak! Od kiedy Anita zwolniła się z pracy, Krzysztof zaczął żywić do niej jedynie ciepłe uczucia – był wdzięczny, że tak wiele od niej otrzymywał, ale nie był przekonany, czy chce spędzić z nią całe życie. No cóż, w tym momencie wydawało się to bez znaczenia – akt podziękowania kładł kres wszelkim pragnieniom zmian. Zresztą, cóż by zmienił? Czy wszystkie kobiety nie są takie same? Czy dziesięć lat po ślubie każda fajna laska nie zmieniła się już w diametralnie udręczoną żonę? Czy nie będzie przedstawiała ci sto żądań każdego dnia? Czy zamiast: „Dzień dobry, kochanie!”, nie będzie spoglądała na ciebie bolesnym wzrokiem, pytając: „Co mam ugotować na obiad?” Pewnie gdyby nie niosło to za sobą żadnych przykrych konsekwencji, każdy facet w tej sytuacji wykrzyczałby: „Ugotuj, co chcesz – wszystko mi jedno!” Wraz z zaistniałymi zmianami Anity w Krzysztofie utwierdziło się przekonanie, że kobietom w dzisiejszych czasach nie wolno obiecywać miłości na długie lata, lecz krótkotrwałą przygodę, a potem zostawiać je w spokoju. Przynajmniej nie będą zasmucały wymówkami, gdy miłość będzie gasła, aż się w końcu wypali.

Rozdział 3

W ciągu czterech kolejnych tygodni nic się nie zmieniło. Agata płakała… płakała, idąc spać, płakała w biurze, i w domu, i w samochodzie, i powoli ogarniała ją panika, czy w tych łzach nie utonie. Hanka mówi, że łzy wypływające z oczu kobiety z rozpaczy za kolesiem żyjącym „pod piracką banderą”, stoją wysoko w skali „babskiej głupoty”, a oni, czyli faceci, ich nie rozumieją i nie zrozumieją. Jest to dla nich zbyt kłopotliwe. Więc po co Agata ryczy? Lepiej niech się wystroi i szuka innego Bonda! Hanka z grymasem wspomina, że tylko raz pozwoliła, by opuścił ją rozum z miłości, i to był jedyny moment, kiedy wszystko w jej życiu się zawaliło. Do dziś pojawiają się w jej pamięci romantyczne przebitki jesiennego krajobrazu, bliskości jego warg na jej szyi, ciepła jego ciała i łomotu jej serca bijącego wszelkie rekordy szybkości. Nawet jesienny deszcz, ponury i chłodny, był taki romantyczny, kiedy doszczętnie przemoczona biegła obok niego w swych delikatnych pantofelkach przez kałuże, a on krzyczał: „Psiakrew, znowu zapomniałaś parasola!” Pamięta, jak cieszyła się, że dzięki temu może wtulić się w niego, a on, obejmując ją, dawał jej odczuć, że ją kocha. Fakt, nigdy tego nie wyraził słowami, ale ona to wiedziała. Biedna Hanka oczyma wyobraźni widziała pierścionek zaręczynowy i nawet przechodziły ją ciarki na myśl o wielkości brylantu, a on zamiast dać jej brylant, dał nogę. Po jego odejściu na długo oblazły ją czarne chmury wątpliwości, niepokoju oraz kompleksów z pasmem bezsennych nocy i żarliwymi modlitwami do świętego Walentego, męczennika miłości. A było to tak. On miał na imię Ludwik. Szelmowski uśmiech, żywe oczy, iskrzące figlarnie, i niesforny kosmyk włosów zawadiacko opadający na czoło. Wyglądał, jak wcielenie księcia z bajki i… no i… miała strasznego pecha, że na niego trafiła. Była pewna, że ich związek należy do kategorii tych „wielkich miłosnych historii” w zestawie z zaczarowaną przyszłością. No cóż! Gdyby wiedziała, że książę jest zmienny, niewierny, narażony na liczne pokusy, którym jego błyskotliwość nie potrafi się oprzeć, pewnie od razu przy zapoznaniu

krzyczałaby: „Kropka, kropka!”, blokując tym samym wysyłane w jej kierunku wiązki promieniowania erotycznego. A tak, już po dwóch randkach była skupiona na nim jak słodka pastereczka na swojej owieczce. Natomiast on nie przywiązywał wagi do niczego poza wieczornym lądowaniem tyłkiem na jej materacu. Inne problemy? Była zazdrosna. Chociaż powinna mieć satysfakcję, że ma przy sobie mężczyznę, który podoba się tabunom kobiet – to nie miała. Bała się tych wszystkich waniliowych dziewczyn z długimi włosami, pięknym biustem i świetną figurą, które zdawały się mieć wygrawerowane na czole: „Wszystko dla Ciebie”. Do dziś Hankę trafia szlag, kiedy przypomina sobie, jak mu się oczy świeciły, gdy patrzył na te panienki. Dosłownie jak fosforyzujące szkiełka! Hanka nie znosiła tego. Pamięta, że najchętniej wzięłaby do ręki muchołapkę i wybiła te wszystkie diablice. Ależ by jej ulżyło! Pewnie przez resztę życia Hanka będzie wiązać wspomnienia o nim ze smutkiem, będzie próbowała zrozumieć, dlaczego zniknął i dlaczego za nim tak rozpaczała. Ludwik miał jej udowodnić, że prawdziwa miłość istnieje, że oto spełnił się jej sen. Zamiast tego, okazał się nieokrzesanym typem, który dramat ich rozstania streścił słowami: „Zagalopowałaś się, myśląc, że cię kocham”. Normalnie – tragedia! Wyobrażacie sobie, jaki to był dla niej szok? Tak znieruchomiała, że przez tydzień nie wychodziła z domu. Snuła się po mieszkaniu i cicho, żeby sąsiedzi nie usłyszeli, zawodziła: „Czemu mnie tak prześladujesz, mój losie – mój oprawco?!” A potem kolejny miesiąc spędziła na sesjach terapeutycznych „Co zrobić, żeby żyło nam się sielsko i anielsko”, z udziałem trzech błyskotliwych ekspertów, z których każdy miał inne zdanie! Potem zaś uruchomiła swoją wyobraźnię, czego pragnęłaby, żeby rychło spotkało Ludwika, i zapewniam was, że była w tym wymyślaniu niezwykle kreatywna. Aż w końcu przyszła jej z pomocą Agata – patrząc, jak głowa przyjaciółki opuszcza się coraz niżej, uznała, że tak dłużej być nie może. To był już najwyższy czas, aby policzkom Hanki przywrócić rumieńce, więc wyciągnęła ją na kosztującą kilkaset złotych odnowę samopoczucia, czyli zakupy. Zdumiewające jak dziesięciocentymetrowe czerwone szpilki, powodujące milion pozytywnych wibracji na minutę, dokonały cudu i definitywnie położyły

kres rozpaczy. Hanka wyglądała w nich rewelacyjnie! Po tym, w ogóle ten…, jak mu tam…? Tss… Ludwik… po prostu przestał dla Hanki istnieć. W miłosnych przeżyciach przyjaciółki Agata może się przejrzeć jak w lustrze. Przed pojawieniem się Krzysztofa wszystko toczyło się tak gładko: odmierzała życie małymi łyżeczkami, w bezsenne noce siedziała sobie w fotelu i robiła na szydełku takie serwetki, że nikt nie chciał wierzyć, że to jej samodzielne dzieło. Była sama. Nikt jej już nie zdradzał, nikt nie rozczarowywał. Czy nie uważacie, że to kpina losu spotkać w takim momencie takiego czarodzieja jak Krzysztof Winnicki? Fakt! Mądrzejsza o swoje miłosne doświadczenia Hanka od pierwszej chwili starała się ostrzec ją: „Gdzieś już taki typ egzotycznego faceta widziałam! Na twoim miejscu uciekałabym w bezpieczne miejsce przed takim darem losu. Zobaczysz, że zamiast marszu do ołtarza w wystrzałowej sukni koloru ecru nieuchronnie czeka cię spirala problemów”. Ale która zakochana kobieta słucha rad przyjaciółek, jeśli są sprzeczne z jej marzeniami? A Agata była wprost upojona miłością. To uczucie niewróżące wszystkiego najlepszego niepokoiło Hankę. Próbowała wielokrotnie przemówić Agacie do rozumu, tłumaczyła, perswadowała ku przestrodze, wybierała pierwsze lepsze dręczące ją wątpliwości: „Dlaczego on zawsze dzwoni z numeru na kartę za pięć złotych? Dlaczego nie spotyka się z tobą w weekendy? Dlaczego wasze randki są tylko w twoim mieszkaniu? Dlaczego spędza z tobą tak mało czasu?” I reasumowała: „Twój zadowolony z siebie zalotnik nie wygląda mi na zatwardziałego kawalera, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa istnieje połowica”, i wymownie pstrykała palcami. W zasadzie dla Agaty wszystko to było do wytłumaczenia. Na pytanie o brak telefonu komórkowego odpowiadała, że Krzysztof odczuwa dyskomfort, żyjąc ze świadomością, że telefony komórkowe powodują raka mózgu i dlatego takiego nie ma. Weekendy? Odwiedza matkę staruszkę w domu spokojnej starości gdzieś pod Warszawą. Jej mieszkanie jako miejsce spotkań?! Ojejku, przecież to proste: on właśnie przeprowadza kapitalny remont. Nie spędzamy ze sobą dużo czasu? Ukochany bardzo ciężko pracuje, późno wraca do domu i jest całkowicie wyczerpany. Czy są jeszcze jakieś pytania?

Hanka pamięta, że słuchając tego, z przerażeniem stwierdzała, że dziewczyna jest w gorszym stanie, niż jej się wydawało. Tak, coraz wyraźniej było to widać. Hance intuicja podpowiadała, że ten cud nawali, ale nie miała ani jednego pomysłu na to, jak Agatę przekonać, żeby przyjrzała mu się na poziomie bardziej przyziemnej rzeczywistości, skoro zakochana w kółko powtarzała: „On niesamowicie na mnie działa” do czasu… No właśnie, do czasu, gdy ze spazmatycznym płaczem wyznała: „Jest żona”. I tak jak niegdyś Hance, tak i Agacie teraz film rzeczywistości na kilka dni zupełnie się urwał… Na szczęście Hanka natychmiast zaczęła działać. Wierząc, że Agata na pewno z tego wyjdzie, zapisała ją na aromaterapię, psychoterapię, refleksologię, masaż Shiatsu, a nawet na owijanie ciała w jakieś aluminium w gabinecie SPA, po którym Agata skarżyła się, że samopoczucie ma zbliżone do bożonarodzeniowego pieczonego indyka. Walczyła z udręką przyjaciółki, jak tylko mogła, i wychodziła z siebie, gdy Agata na okrągło powtarzała: „Moje życie jest jak faceci, których spotykam: zmienne, niepewne i niestałe”, i mówiła to coraz smutniej i smutniej. Hance włoski na karku stawały dęba, gdy patrzyła, jak jej najlepsza przyjaciółka kisi się w swym cierpieniu i nie chce wyjść nawet na zakupy. W duchu życzyła takim szubrawcom jak Ludwik i Krzysztof, żeby ich piorun z jasnego nieba trafił albo dopadł co najmniej tyfus plamisty, albo spotkała inna apokaliptyczna zagłada. Któregoś dnia Hanka, gdy na dobre zmęczyło ją patrzenie na udręczoną Agatę, podjęła kolejną próbę reanimacji. Zrobiła kawę i gdy przyjemny aromat wypełnił cały pokój, powiedziała znienacka: – Agata, skończył mi się puder i szminka mi się też skończyła… Z trudem postawiła przed Agatą kawę, która wylała się na spodeczek. – No i co? – odpowiedziała smętnie. – Idziemy na zakupy! – uśmiechnęła się z udawaną radością. – Idź sama. – Dlaczego nie z tobą? – Tonem głosu Hanka dała do zrozumienia, że czeka na dalsze wyjaśnienia. – Bo mój stan jest beznadziejny – odpowiedziała z westchnieniem. – Jestem taka nieszczęśliwa!

Hanka podniosła głowę ku sufitowi i przewróciła oczyma. – Wielka mi nowość! Każda z nas, oprócz feministek, jest nieszczęśliwa. Różni nas tylko facet i stan napięcia, jaki przy nim odczuwamy… A niech ich diabli wezmą – zaperzyła się, a następnie przeżegnała. – Haniu, ale Krzysztof nie był taki bydlak, on był inny, on był taki wspanialszy. – Agata najwyraźniej walczyła ze łzami. – A wiesz co tych wspanialszych często łączy? Zazwyczaj nie przedstawiają swojej zdobyczy rodzinie, za to bardzo chętnie ją rozbierają – podsumowała, nie wysilając się na delikatność. – Już więcej mnie nie rozbierze – stwierdziła Agata jakby sama do siebie i popatrzyła przez okno, gdzieś w dal. – No widzisz, kochaś się zgubił. Trudno. – Łatwo ci mówić – ciągnęła, nie spuszczając wzroku z okna – kiedy ma się sławnego profesora za męża, który świata za tobą nie widzi. – Ale zanim tego profesora znalazłam, kilka razy trafiłam na prawdziwych bałwanów, którym musiałam dać nakaz eksmisji ze swojego życia, aż stałam się wykwalifikowaną specjalistką w tej dziedzinie – pochwaliła się. – Możliwe, że tylko tak ci się wydaje. – Agata odwróciła nagle wzrok. Milczały przez chwilę. – To idziemy na te zakupy?! – Hanka ponowiła prośbę. Agata drgnęła. – Nie. Nie będę się nigdzie pokazywała. – Naśladujesz Annę Kareninę. Byle tylko twoja miłosna tortura nie zakończyła się na stacji kolejowej – rzekła surowo. – Hanka, daj mi spokój – żachnęła się z lekka. Hanka jednak nie dawała za wygraną. – To nie gaśnij z powodu jakiegoś Wrońskiego, który uczynił twoje życie nieznośnym – rzuła dość ostro, choć nie chciała, żeby tak zabrzmiało. Agata spojrzała na nią kpiąco. – Wiesz co? Rzuć we mnie kamieniem. Jak dobrze wycelujesz, to trafisz. Prawdę powiedziawszy, coraz mniej już mnie obchodzi i

Krzysztof Winnicki, i cała ta Anna Karenina. – Nerwowo sięgnęła po papierosa i go zapaliła. Hanka zaczęła rękami odganiać od siebie dym. – Papierosy to obrzydliwy nałóg. Chcesz mieć zmarszczki? – pogroziła, udając atak kaszlu. – Winnickiego? Krzysztofa Winnickiego? – zdziwiła się nagle. – A przypadkiem ten torreador z Granady nie jest mężem tej dziennikarki Anity Winnickiej? – zainteresowała się. Agata najpierw zbladła, a potem odpowiedziała z niewyraźnym uśmiechem: – Nie, nie. Zbieżność nazwisk i tyle. Przez moment jednak poczuła zawrót głowy. A czort go wie…

Rozdział 4

Przedłużające się godziny bez Krzysztofa Anita zapełnia przeglądaniem profili wszystkich jego znajomych na Facebooku. Wiadomo, że każda pliszka swój ogonek chwali, a może ten ogonek okaże się należeć do jej małżonka? Choć Krzysztof twierdzi, że wszystkie jej podejrzenia są wielce niedorzeczne, Anita wie, że dzieje się coś dziwnego! Ewidentnie pachnie jej tu zdradą i myśl ta natrętnie wraca przez cały czas. I nie da sobie nikomu wmówić, że jest przewrażliwiona. Od dawna intuicja jej podpowiadała, że małżonek ma kogoś! Jej przeczucia potwierdziły się któregoś wieczoru, gdy Krzysztof wrócił dobrze spóźniony z pracy i nie próbował nawet ukryć swojego refleksyjnego nastroju. Był czymś wyraźnie przejęty, zamyślony, rozmarzony, jakby go coś miotało w tę i we w tę. Jednak szok nadszedł godzinę później, podczas kolacji i zaiste był to szok gwałtowny, kiedy nieco roztargniony powiedział do niej: „Agatko, czerwone czy białe wino?” I stwardniał jak kamień. Natomiast ona najpierw podskoczyła jak oparzona, a następnie poczuła się tak, jakby za chwilę miał nastąpić totalny chaos połączony z totalną katastrofą. Przez ułamek sekundy zaległa cisza, a potem Anita z wytrzeszczonymi oczami, wrzasnęła: – Kim jest Agata?! Co to za baba?! Krzysztof się zmieszał. – Jaka Agata? Nie mam pojęcia – zaprzeczył żywo. Głos go jednak zawiódł i zadrżał. – Znakomity kłamca nie przestaje być sobą! – wycedziła ze złością. – Moja dobra żono, dziękuję za komplement. – Kiwnął głową ironicznie. – Czy ty jesteś durniem, czy tylko udajesz durnia? To nie był wcale komplement! – Utkwiła w nim szydercze spojrzenie. – Nazwałeś mnie Agatką! – wykrzyknęła ponownie blada z pasji. – Daj spokój. Nic takiego nie powiedziałem – machnął ręką rozdrażniony. Skrzywiła się ze złości. – Agata? Na razie domyślam się, że to jakaś przebiegła lisica, która

chce mi męża uwieść, a może już uwiodła? – powiedziała prawie barytonem. – Co takiego? Czego ty chcesz ode mnie? – żachnął się i przyłożył rękę do serca. – Przestań być taka zazdrosna, bo zmieniasz moje życie w jakiś koszmar. Anita się wzdrygnęła. – Zazdrosna? Posłuchaj, zanim dalej będziesz gadać o swej niewinności! To ja jestem twoją żoną, twoją kochanką, twoją koleżanką i przyjaciółką, i nie będziesz mieć innych kobiet poza mną! Zrozumiałeś? – Ciężko dysząc z emocji, zniżyła głos. – A jeśli chcesz jeszcze mieć Agatkę, to od razu zaznaczam, że jedyne, co możesz jej zagwarantować, to Sodomę, Gomorę i misteria piekielne! – Uderzyła pięścią w stół. On wstał, usiadł i znowu wstał i usiadł. – Jak mam ci wytłumaczyć, że nie ma żadnej Agaty, Basi czy Kasi? – Rozłożył błagalnym gestem ręce. – Ale ja nie pytam o Basię ani Kasię, tylko o Agatę! – zaśmiała się krótko i apodyktycznie. – Co ty pleciesz! Ja nie mogę już tego słuchać! – oburzył się. Anita poczerwieniała. – Czy masz mnie za kretynkę? – Ależ moja droga, zanadto cię szanuję – odparł, zmuszając się do łagodnego wyrazu twarzy. Błysnęła zimno oczami. – No dość tego! Od kiedy masz tę dziwkę? Gadaj wreszcie! Krzysztof nerwowo zmarszczył brwi. – Anita, ty chyba oszalałaś! Mówię po raz ostatni: poza tobą nie ma w moim życiu żadnej kobiety. I dajże spokój! – Próbował przeciąć dyskusję. – Przymknij się, jak masz zamiar gadać bzdury, a otwórz gębę, jak chcesz wyznać prawdę! Kim jest Agata? – Była coraz bardziej brutalna. – Nie obrażaj mnie! – ostrzegł ją gniewnie. – Czy nie widzisz, że jedno z nas jest nieustającą groźbą dla drugiego? Anita się zmieszała. Jej szare oczy natarczywie wbijały się w jego twarz, usiłując odnaleźć jego spojrzenie. – Przyznaj się, że ci zbrzydłam! Że nie chcesz ze mną być! Że

zapragnąłeś odmiany? – Powiedziała to takim głosem, jakby przechodziła największą udrękę w życiu. Krzysztof milczał przez dłuższą chwilę i pokręcił głową. – Co ty wygadujesz? Rany, jakie to męczące! – zniecierpliwił się. – Męczące? – kontynuowała głosem płaczliwym. – Od tysięcy lat my, kobiety, czuwamy nad miłością, zabiegamy o nią, ciągle się do was, facetów, łasimy, żyjemy w ustawicznym strachu, byście nie przestali nas kochać, by nie nastąpił koniec wszystkich naszych nadziei wraz z waszym odejściem, a w zamian wy, mężczyźni, od tysięcy lat nas zdradzacie z dziewuchami, które kręcą się wokół was bardziej gorączkowo niż suki w cieczce i dlatego my, żony, mówimy wam te „męczące” głupstwa! Momentalnie poderwał się z krzesła i podniósł ręce, jakby się poddawał. Atmosfera stawała się coraz bardziej zjadliwa i naładowana elektrycznością. Zastanawiał się, jakimi argumentami może się wytłumaczyć, co może znaleźć na swoje usprawiedliwienie, jakie kłamstwo jest w stanie obalić jej podejrzenia i uspokoić jej rozjuszony system nerwowy. – Mylisz się. Nie mam żadnej kochanki! Anita, masz do mnie jakieś dziwne pretensje o to, co nie istnieje – zaprotestował stanowczo. Anita wybuchła głośnym, gniewnym śmiechem, który z lekka przestraszył Krzysztofa. – Nie istnieje? – przerwała mu. – To dlaczego masz minę, jakby cię prowadzono na szafot, i nie możesz opanować drżenia, jak usłyszysz imię „Agata”? Zawahał się przez jedno mgnienie, ale potem odzyskał wigor. – Do licha! Skąd przychodzą ci do głowy takie myśli? Daruj sobie! Na jej twarzy pojawił się jakiś niebezpieczny, ostry grymas. – Posłuchaj, nie chcę cię straszyć, ale jeżeli znudziłeś się mną lub pożyciem ze mną, to lepiej sobie w łeb palnij, zanim się o tym dowiem, bo zniszczę cię, zanim zawołasz: „Aj”! Nigdy nie pozwolę ci budować szczęścia na mojej krzywdzie. Rozumiemy się? – zakończyła z lodowatym sarkazmem. Krzysztof westchnął, jakby spodziewał się takiej reakcji. Wyglądał jak ślimak, który się powoli kurczy, by wejść do swojej muszli.

– To nie strasz mnie! – zaoponował. – W ogóle uciechy, jak na jeden wieczór, było aż za wiele. Od twoich obelg uszy mi więdną. To ponad moją wytrzymałość. Wychodzę i wrócę, jak się uspokoisz. Szybkim krokiem skierował się w stronę drzwi, starając się odciąć od urywanych zdań z nieprzyzwoitymi słowami, gorączkowo wykrzykiwanych przez Anitę tuż za jego plecami. Zanim wyszedł, pomyślał: „Uciec, rzucić to wszystko… zacząć życie od nowa”, i nie była to myśl, która go szczególnie uradowała. Przez kilka kolejnych dni Anita chodziła wyraźnie podminowana i jeszcze bardziej czujna. Co wieczór trwał koszmar tego samego pytania: – Kim jest Agata? – Nie wiem. – Kłamiesz! – Przysięgam! I za chwilę: – Kim jest Agata? – Nie znam żadnej Agaty. – Kłamiesz! – Słowo daję! – Kłamiesz. I na drugi dzień: – Kim jest Agata? – Nie… – Kłamiesz. – …znam. – Kłamiesz. – Słowo daję! – Kłamiesz! Co prawda Krzysztof niezmiennie zapewniał, że jej się przesłyszało, że wpada w paranoję i histerię. Jednak Anita cały czas wiedziała swoje. Gdzieś w jej głowie wylęgła się czarna myśl, która natarczywie i wytrwale powtarzała: „Zdrada”. Podły! Podły! Już ja mu odpłacę pięknym za nadobne!”, uporczywie mówiła do siebie. Krzysztof natomiast, reagując na codzienną porcję tysięcy domniemań i halucynacji ze strony Anity, coraz częściej miał wyjątkowo

pilne sprawy do załatwienia i coraz później wracał do domu, co doprowadzało ją do jeszcze większej furii. Pewnie jest z tą okropną kobietą, przewijało się cały czas przez jej myśli, napędzane jakąś obcą niszczycielską siłą. Ten wyuzdany, rozpustny, wyrafinowany potwór, bez czci i bez godności, o imieniu Agata, kradł jej bajkę i niemądrego królewicza, którego zapewne omotał swoimi erotycznymi sztuczkami. Trzeba zemścić się, w iście szatański sposób, za każde spojrzenie, które zdrajcy posłali w swoją stronę! Tak go załatwię, że porzuci wszystkie swoje bezwstydne kochanki!!!, raz po raz dopingowała się wewnętrznie. Tego wieczoru znowu wypatrywała Krzysztofa w oknie. Spóźniał się, a ona nie mogła opanować zdenerwowania. Oczy jej iskrzyły, a górna warga rozchylały się raz po raz w nerwowym skurczu, jakby chciała gryźć. Ulica była pusta. Najwyraźniej zbierało się na burzę. Drzewa uginały się od nagłych podmuchów wiatru, a krople deszczu uderzały w szybę. W smudze światła latarni wypatrywała samochodu Krzysztofa. Zegar w rogu salonu wskazywał dwudziestą trzecią. Jej twarz odbijała się w szybie, była zaczerwieniona z gniewu. Myśli rozpierzchły się we wszystkie zakamarki jej mózgu, analizując postępowanie Krzysztofa i szukając pomysłu na zemstę za zdradę, którą niespodziewanie odkryła. Na razie jeszcze nie miała pomysłu, jak go ukarać. Ta sytuacja była zbyt nagła. Nasilający stres dał jej prawo do zjedzenia kilku kawałków czekolady. A miała się odchudzać! Cholera, wcale to nie jest takie proste, gdy ma się tyle zmartwień co ona! Z poczucia bezsilności najchętniej by umarła! Hm… nie zdobędzie się jednak na to, gdyż za nic na świecie nie odda Krzysztofa żadnej innej babie. A gdyby tak… Poprawiła opaskę na włosach i w szalonym pośpiechu podbiegła do biurka. Włączyła komputer i w wyszukiwarce wpisała hasło: „Agencje detektywistyczne”. Pochłonięta myślami o straszliwej sytuacji, w której się znalazła, przeglądała dokładnie każdą ofertę. Ma się rozumieć, zdawała sobie sprawę, że od tego wyboru będzie zależał sukces jej małżeństwa. Po upływie godziny zdecydowała się na agencję Czarna

Pantera, zajmującą pierwsze miejsce w rankingu zdradzonych żon. Motto reklamowe agencji przeczytała jednym tchem. „Wyprodukowane przez »Cosmopolitan« albo »Glamour« sztuczne piękności myślą, że wystarczy na twojego faceta spontanicznie wykrzyknąć: »Oh, wow«, i już zasłużyły na wszystko, a przede wszystkim na twojego faceta. Ich przewaga nad żonami polega na tym, że gdy o dziesiątej wieczorem zmęczone połowice zdejmują papcie i idą spać, kochanki dopiero wkładają balowe pantofelki. I już one potrafią, z niebywałą prędkością sprawić, by twój zmęczony długoletnim pożyciem Franuś, Heniuś czy Walduś przeżył najpiękniejsze chwile swojego życia! Nie bądź pałeczką upuszczoną w sztafecie! Zgłoś się do nas! Agencja Czarna Pantera nie dopuści, żeby Cię wyrolowano!” Ostatnie zdanie zostało zaakcentowane tłustym drukiem. Anicie z wrażenia włosy stanęły dęba, a serce zaczęło jej bić jak dzwon Zygmunta w Krakowie. „Wyrolowano?!” wstrząsnęło nią do głębi. Ogarnął ją gniew, że musi zadawać sobie trud szukania przelotnej miłostki własnego męża, żeby mu ją wyperswadować z głowy. Pod wpływem impulsu miała ochotę wejść na iglicę Pałacu Kultury i krzyknąć na całe gardło: „Wszystkie żony! Strzeżcie się!” Nawet jeśli dla Krzysztofa małżeństwo jest kłopotliwe, to i tak pozostaną nierozłączni. Pozostaną nierozłączni na zawsze, postanowiła z głębokim przeświadczeniem. Kilka dni później Anita Winnicka, blondynka z dużymi szarymi oczami, zadartym noskiem i delikatnymi rysami twarzy, siedziała przy komputerze w jednym ze swoich najpaskudniejszych nastrojów i wprawnym okiem wpatrywała się w przysłaną e-mailem umowę z agencją detektywistyczną. W głowie czuła lekkie pulsowanie. Odruchowo dotknęła ręką czoła, było gorące z podekscytowania. Czuła się zmęczona, wyczerpana i zirytowana. Istnienie zdrady nie było już intuicyjnym domniemaniem, lecz stało się faktem i uwierało ją to, jak przyciasne buty. Ciężko jej przychodziło pogodzenie się z myślą – chociaż kobiety mają niebywałą zdolność przystosowania się – że po dziesięciu latach małżeństwa musi zatrudnić detektywa, który obnaży niewierność małżonka.

Serce waliło jej jak szalone. Mimochodem podpisała kosztowną umowę. Na szczęście miała trochę zaoszczędzonych pieniędzy z czasów świetności zawodowej, żeby sfinansować zaoferowane przez Czarną Panterę usługi. Teraz z perspektywy czasu wie, że drugiego takiego wariata jak ona ziemia nie doczeka się w ciągu najbliższych kilku stuleci. Dla męża porzuciła pracę i wycofała się w zapomnienie. Aby odpowiedzieć dlaczego, trzeba zatonąć w plątaninie zdarzeń z przeszłości. Gdy poznała Krzysztofa, jej kariera właśnie rozkwitła. Była rasowym człowiekiem mediów: poruszającym się z prędkością światła, zabieganym, patrzącym na zegarek i nasłuchującym dźwięku telefonu. Miała poczucie dziennikarskiej misji. Nie interesował jej tabloidowy świat mediów i celebryci z ich dziwacznymi pomysłami, lecz prawdziwe dziennikarstwo. Jej dewizą zawodową było przekonanie, że awans zdobywają ci, którzy we właściwej chwili potrafią być potrzebni. Dlatego cały czas, w dzień i w nocy, analizowała w myślach kolejne wywiady, reportaże, książki i filmy. Jej kalendarz spotkań był wypełniony po brzegi, czasami trudno było za nim nadążyć. Musiała szybko żyć. Telefon bez przerwy pikał! Opętana gwiazdorstwem, żyła jak gwiazda. Sukces był ważniejszy niż cokolwiek na świecie. I naraz jej osiągnięcia zawodowe ni stąd, ni zowąd przestały się liczyć. Naraz stało się nieważne, z kim przeprowadziła wywiad czy jaką dostała nagrodę, najważniejsze, że Krzysztof, jeden z najzdolniejszych architektów w Warszawie, ją adorował. Wszystko zaczęło się od wywiadu, który planowała z nim przeprowadzić. Z opowiadań znajomych wiedziała, że będzie miała przed sobą nie tylko lekkomyślnego podrywacza, ale i czarującego, niezwykle utalentowanego architekta. Pamięta, jak ją wszyscy wtajemniczeni ostrzegali, że Krzysztof Winnicki z wyjątkową łatwością przechodzi z jednego kwiatka na następny, że oszukuje i porzuca kobiety, bez dłuższych ceregieli… Jednak Anita z lekceważeniem podchodziła do tych ostrzeżeń, ucinając to czcze gadanie krótkim: „Poradzę sobie”. Nie bez powodu tak sądziła. Jako znana dziennikarka miała duże grono adoratorów, ale, jak

często bywa w takich sytuacjach, miała też i poważny problem uczuciowy. Żaden z adorujących ją mężczyzn nie był w stanie jej zaimponować, żaden z nich nie był na tyle świetny, żeby dorównać jej i być jej wart. Pisała jeden artykuł po drugim i nie miała zamiaru psuć sobie humoru miłosnymi perypetiami. Z tego też powodu Anita na miłość patrzyła jak na zastrzyk upiększający i przelotną rozrywkę, a nie jak na poważne, długotrwałe uczucie. Gdy stanął przed nią Krzysztof, przekonała się, że jest bardziej niebezpieczny, niż przypuszczała. Jednak było już za późno, żeby się bezpiecznie wycofać. Ich wzajemne oddziaływanie rozszalało się, przysłaniając wszystko, co mieściło się w ramach zdrowego rozsądku. Nigdy by nie przypuszczała, że z podziwu dla mężczyzny w tak szalonym rytmie może bić serce, a jedyne słowo, które w jego obecności można wydobyć, to westchnienia „Och” i „Ach”, bo głos z braku tchu zamierał w gardle. Doprawdy nie posiadała się z radości, gdy po kilkunastu tygodniach została jego żoną. Po miesiącu była w ciąży, a po trzech poroniła. To był jej dramat. Nie mogła się z tą stratą pogodzić. Schudła, zmizerniała i nikła w oczach. Lekarze zalecili spokojny tryb życia. Och te wspomnienia… Przypływają i odpływają… Gdy odchodziła z redakcji, wszyscy pukali się w głowę! W gazetach grzmiało: „Taki talent, taki polot, taka osobowość potrafi ożywić każdą rozmowę. Gdyby jej kazano dla dobra reportażu, usiąść za sterami ponaddźwiękowca i przelecieć przez Wielki Kanion, to zapewne zrobiłaby to, przy okazji dostając się do Księgi Rekordów Guinnessa. Anito Winnicka, dlaczego odchodzisz?” Lecz dla niej ważniejszy był Krzysztof niż Nagroda Pulitzera. Dla jej już dzisiaj byłych znajomych było to całkowicie niezrozumiałe! Przypominali Anicie o systemie wartości, mieli pretensję, że przez zbytnią koncentrację na małżeństwie zatraciła swoją największą zaletę, czyli własną wyjątkowość, że przełożyła miłość nad talent. Przez pięć kolejnych lat starali się o dziecko, niestety, mimo usilnych prób, spotykały ich ciągłe niepowodzenia. Anita nie mogła dać sobie rady z zagłuszaniem bólu niespełnionego uczucia

macierzyńskiego, chociaż chwytała się różnych sposobów. Cierpiała, cierpiała bardzo, bardziej niż jej dusza znieść mogła, jedyną pociechą była dla niej miłość do Krzysztofa. Te dramatyczne wydarzenia pozostawiły trwały ślad na jej psychice. Zaczęła przypisywać sobie winę bezdzietności, a tym samym coraz bardziej utrwalać przekonanie, że nie jest prawdziwą kobietą i Krzysztof ją wkrótce zostawi. Początkowo odpędzała te natarczywe myśli, ale z czasem bardziej pogrążała się w rozmyśleniach. Potem stała się na tym punkcie bardzo czuła. Tym bardziej że z goryczą zaczęła obserwować, jak jej ukochany mąż przechodził uczuciową transformację, która przez ostatnie trzy lata następowała we wzmożonym stopniu. Były chwile, kiedy naprawdę stawał się bardzo obojętny i dziwnie nienaturalny. Przestał mówić, że ją kocha, a gdy próbowała wydębić z niego to wyznanie, wzruszał ramionami i wydobywał z siebie parę ogólników typu: powinnaś to wiedzieć. Słowo „kocham” samo w sobie nie mogło już przejść mu przez usta. Krach ich małżeństwa zdawał się nieunikniony…

Rozdział 5 Agata najbardziej na świecie życzyłaby sobie, żeby Krzysztof już nigdy nie pokazał się na jej horyzoncie. Ewentualnie, może się pojawić, ale na chwilkę, żeby mogła go zobaczyć i żeby znowu oddalił się do innej przestrzeni, takiej poza galaktyką. Jaka szkoda, że błędów, które popełniamy w życiu, nie można wywabić vanishem, a potem powiedzieć tak ostatecznie z głębi serca: „Koniec głupoty”. Trudno, myślała, palnęłam głupstwo, trzeba teraz odcierpieć. Uśmiechnęła się do siebie, ale to był smutny uśmiech, taki ze ściśniętym gardłem. Znowu miała pecha. Doprawdy nie wie dlaczego, ciągle wbrew własnej woli, nadal myśli o Krzysztofie. Czasami ma ochotę na te wspomnienia nakrzyczeć: „Nie prześladujcie mnie! Nie chodźcie za mną natrętnie! Nie czepiajcie się mnie nachalnie!” Ogarnęło ją nieznośne rozgoryczenie. Wychodzi na to, że kobiety nie mogą zbyt daleko posunąć się w zaufaniu do mężczyzny, nawet tego niesłychanie miłego i wzbudzającego największą ufność. Trzeba wiedzieć, kiedy się opamiętać. Dochodziła szesnasta trzydzieści. Postanowiła wyłączyć telefon i położyć do łóżka. Znoszenie obecności kogokolwiek i rozmowa o czymkolwiek były ponad jej siły. Niedbale i w pośpiechu zmyła twarz nasączonym tonikiem wacikiem, ściągnęła sukienkę, włożyła piżamę i po chwili była już w łóżku. Leżąc z zamkniętymi oczami, rozmyślała, gdzie szukać sposobu na odczynienie pecha. Przez jedno okamgnienie pomyślała, że znowu jest samotna, potem przyszła szybka refleksja: A tam, w końcu jest tyle opuszczonych kobiet, którym facet powiedział, że coś go uwiera, że to i sio, potem „dajmy sobie czas” i już go nie ma. Do diabła z tym wszystkim! Każdemu zdarza się twarde lądowanie. W związku z Krzysztofem nie miała już nic do stracenia i też nic do odzyskania. Owinęła się kołdrą i odwróciła do ściany. Czym prędzej spać, spać, przespać to wszystko, kolejny smutny dzień mieć już za sobą. Pozwolić, żeby czas zagoił rany. Poświęcić mu bite kilka dni, żeby zrobił swoje. Leżała i powoli traciła kontakt z rzeczywistością. Postępująca

senność dawała jej nadzieję na chociaż krótki sen i nagle tę błogość przerwał dzwonek do drzwi. Kto u licha? – zapytała samą siebie, zarzucając kołdrę na głowę. Jednak ktoś za drzwiami ostro dobijał się do niej, zupełnie jakby wiedział, że ona jednak jest w domu. To wystarczyło do oprzytomnienia. Cóż robić, powoli zwlekła się z łóżka i ruszyła wprost do przedpokoju. Wyczekała jeszcze chwilę, mając nadzieję, że dzwonek ustąpi, ale nie ustępował. No cóż robić, przekręciła klucz i lekko uchyliła drzwi. – Hanka?! – ucieszyła się niespodziewanie dla samej siebie, ujrzawszy przyjaciółkę. Kobieta energicznie weszła do przedpokoju, zdjęła płaszcz i zaczęła ściągać rękawiczki. – Dzwoniłam do ciebie do pracy, ale powiedzieli, że jesteś na urlopie. – Na przywitanie cmoknęła Agatę w policzek i zaczęła poprawiać sukienkę przed lustrem. – No tak – szepnęła bezgłośnie Agata. Hanka bystro zerknęła na nią i wszystko stało się jasne. – O Boże, jak ty wyglądasz! Widzę przed sobą obraz jakiejś strasznej nędzy i rozpaczy! Wyglądasz, jak z krzyża zdjęta! Ty chora jesteś, czy to tylko wisielczy humor? – Z szeroko rozwartymi oczami spojrzała na zegarek, który wskazywał siedemnastą godzinę, a potem na Agatę w piżamie. – Nic mi nie jest. Położyłam się wcześniej spać – rzekła wymijająco. W odpowiedzi Hanka skarciła ją wyrazem swojej twarzy. – Tak wcześnie nie wypada spać fajnym kobietom, no chyba, że w ich życiu panuje chaos i dezorientacja. Do stu diabłów, wyglądasz jak cień. – No dobrze, już jestem obudzona – przerwała jej bezceremonialnie. – Więc upudruj sobie nosek i marsz ze mną do salonu. Przyszłam wesprzeć cię na duchu i kupiłam sześć ciastek z kremem. Trzy dla ciebie i trzy dla mnie i jeszcze coś kupiłam na pocieszenie. – Przyjęła konspiracyjny wyraz twarzy i pieczołowicie wyciągnęła z torebki

butelkę czerwonego wina. – Chcesz, żebym się rozpiła i roztyła? – zażartowała Agata, chyba pierwszy raz od czasu rozstania z Krzysztofem. – Za nic człowiekowi nie jest wdzięczna – stwierdziła z udawanym westchnieniem. – A nie miałaś przeczucia, że zaszumi ci dzisiaj w głowie? Agata porozumiewawczo skinęła głową. – Że się zaleję i przytyję? Nieeee… Chociaż, to wino korci mnie nieludzko. – Więc do ataku! – Hanka się zaśmiała. – Zapraszam do salonu – zawtórowała jej tym samym tonem Agata. Nie uszły jednak nawet dwóch kroków, gdy dzwonek zadzwonił ponownie tak szybko i krótko, jakby ktoś nie mógł się powstrzymać, a jednocześnie bał się konsekwencji. – Spodziewasz się kogoś? – zapyta Hanka. – Nie. Pewnie to wygłupy jakiś wyrostków – kalkulowała. Stanowczym krokiem skierowała się w stronę drzwi, otworzyła je i stanęła jak wryta, jakby nogi wrosły jej w ziemię. Najpierw zobaczyła bukiet purpurowych róż, potem Krzysztofa. – O cholera – wyszeptała, nie dowierzając własnym oczom. Tymczasem Hanka widząc wysokiego, barczystego i doskonale zbudowanego faceta, wbiła w niego wzrok i rzucając nieznajomemu dwuznaczny uśmieszek, zaczęła swoim zwyczajem zawadiacko się wdzięczyć. – No, no, wyrostek jak się patrzy! Jak bum-cyk-cyk! W odpowiedzi mężczyzna wymienił z nią spojrzenie i uśmiechnął się do niej miło. Oczywiście, Hanka, jak przyszło na urodzoną kokietkę, nie zignorowała tego chwilowego kontaktu wzrokowego. Wciągając brzuch, złapała się pod boki i zaczęła delikatnie kołysać biodrami. Najwyraźniej była w fazie przygotowawczej do uwodzenia, ale została zignorowana, gdyż facet nie odrywał oczu od Agaty, a Agata od niego. W każdym jednak razie po pięciu minutach Hanka, zerkając na kompletnie skamieniałą Agatę, której najwyraźniej coś leżało na duszy, i na rozrzewniony wyraz twarzy faceta, który chciał się o coś postarać, ale

robił to zupełnie bezradnie, powoli traciła pozytywne nastawienie do całej sytuacji, gdyż zaczęła trząść się jak galareta z zimna dolatującego wprost z otwartego na klatce schodowej okna. – Niezmiernie mi przykro, że przerywam państwu w tak newralgicznej chwili – chrząknęła znacząco, patrząc na butelkę, którą ciągle trzymała w ręku – ale doprawdy bardziej chce mi się wypić obfity łyk tego wina rodem z hipermarketu, zamiast tkwić tu przez cały weekend… A może pan się przyłączy do nas? Pierwsza z szoku wyszła Agata, która odwróciła się gwałtownie i utkwiła wzrok pełen pretensji w Hance. Z kolei facet złapał oddech i jakimś cudem dotarło do niego, że najwyższy czas powiedzieć to, co ma do powiedzenia, gdyż zaraz nie będzie miał takiej okazji. – Chcę cię, Agatko, za wszystko bardzo przeprosić. Wybaczysz mi? – wydusił, a na jego twarzy widoczne były wszystkie oznaki cierpienia. Agata poczuła w sercu mocne ukłucie. Ponieważ nie czuła się pewnie na rozdygotanych nogach, oparła się o futrynę. Na końcu języka miała przekleństwa, które chciała mu posłać, i zrobiła nie lada wysiłek, żeby opanować wzburzenie. – Nie – wyrzuciła stanowczo, podnosząc na niego oczy i próbując nakłonić serce do regularnego bicia. Tymczasem niemal jednocześnie odezwały się w jej duszy inne głosy: Jaki on przystojny i jak pięknie zbudowany, taki słodki cukierek powinien mieć na imię Toffi, a nie Krzysztof. Znowu serce zaczęło brać górę nad rozumem: A nie chcesz z nim spędzić reszty życia, tak po prostu? – krzyczało jej do ucha. Widać było, że Agata za wszelką cenę starała się odzyskać kontrolę nad sobą. Facet musiał widzieć, jakie robi wrażenie, bo dodał żarliwie, jakby kuł żelazo póki gorące: – Nie mogę zapomnieć… Agacie zakręciły się w oczach łzy, a gardło ścisnęło. Krzysztof natomiast lekko pochylił się ku niej, wbił w nią wzrok płonący pożądaniem i powiedział bardziej poufale:

– A co najważniejsze – kocham cię. Nigdy dotąd Agata nie czuła się tak bezradna. Co miała teraz zrobić? Czy powinna zachować się tak, jak serce podpowiada, czyli zapiszczeć i zarzucić mu ręce na szyję, czy iść za głosem rozumu, czyli zwyczajnie skręcić mu kark? Z pomocą przyszła jej Hanka, która od dobrych kilku minut łapała spojrzenia to rozsypującej się Agaty, to faceta w kompletnej rozsypce. Widać było gołym okiem, że oboje stali przed sobą niczym przed plutonem egzekucyjnym całej armii amorów i istniało realne zagrożenie, że to skupienie na sobie potrwa kolejną godzinę, a może i dwie. Hanka skrzywiła się do siebie samej, najwyraźniej mając dosyć tej niejasnej sytuacji. Niespokojnie chrząknęła i przestępując z nogi na nogę, natarła na niego: – Czy to „kocham” to było ostatnie pana słowo, czy też zamierza pan bardziej obszernie się nad tym rozwodzić? Krzysztof natychmiast ostygł. Agata spojrzała na przyjaciółkę jakimś przerażonym wzrokiem. Hanka jednak dalej perswadowała: – Robi to pan nie w porę, zupełnie nie w porę. Ze względu na skromny budżet organizujemy sobie babski wieczór w domu, a nie w jakiejś modnej knajpce. Nie wiem, czy dobrze pan znosi babską agresję, ale pan zakłóca nam spokój i właśnie zaczyna mnie to irytować. Zapanowała atmosfera pełna oczekiwania. Upłynęła minuta, może dwie, zanim Krzysztof zdecydował się wydukać ze smutną rezygnacją: – Przepraszam. Opuścił wzrok, delikatnie wsunął Agacie bukiet w ręce, odwrócił się i w milczeniu odszedł. – Dobra robota, co? Spławiać to ja potrafię. – Hanka dumnie trąciła przyjaciółkę łokciem. Ale Agata nadal stała jak ogłuszona, wyczekując na to, co jeszcze do jej świadomości dotrzeć nie chciało. – Niestety… – boleśnie westchnęła i bliska płaczu podniosła na przyjaciółkę smutne i załzawione oczy. Hanka z troską zarzuciła jej rękę na ramię i zdecydowanie poprowadziła do pokoju. – Widzę, że przydałoby się kilka butelek tego wina. Trzymasz się jakoś? – Leciutko poklepała Agatę po plecach.

– Tak. Tylko serce zjechało mi do żołądka. – Przełknęła łzy. – Sorry, że przerwałam tę balkonową scenę wprost z Werony, ale sytuacja wymagała taktycznego rozwiązania – stwierdziła rzeczowo. – Co przez to rozumiesz? – Kochana, są okoliczności w życiu, kiedy spławienie faceta może przynieść korzyści. Tym bardziej jeżeli się faceta kocha i chce się z nim być. – Zamyśliła się. – Faceci kochają kobiety, które nie pozwalają się pocałować i wymykają im się z rąk. To jest genialne lekarstwo, doprawdy genialne na ich oschłość. – Co ty pleciesz, ja żadnych uczuć do niego nie żywię! – zawołała żałośnie. – Kręcisz jak pies ogonem! – Zrobiła do niej oko. – I zabierz ode mnie te kwiaty! Hanka spojrzała na Agatę z ukosa, gdyż miała wrażenie, że usłyszała stłumione przekleństwo, a potem spokojnie policzyła kwiaty. – Jeden, dwa, trzy… dwadzieścia dziewięć. Cholera jasna, całe trzydzieści czerwonych pączków. Jeśli zależało mu na efekcie, to wyszło maksymalnie super – zachwyciła się, wkładając róże do wazonu z wodą. – Szkoda, że mu tym bukietem nie dołożyłam. Hanka puściła jej uwagę mimo uszu. – Szkoda, że mnie nie przedstawiłaś… ale zaraz, ja tego przystojniaka skądś znam! – zakrzyknęła do Agaty, wytężając pamięć. – O, wiem już, to Michał Żebrowski! – strzeliła palcami. – Co za urocze wyobrażenie? Bzdura, to Krzysztof Winnicki – wzburzyła się Agata. – Ten architekt? – pisnęła z wrażenia. – Ten kłamca – syknęła Agata. Hanka przeciągle zagwizdała. – Do diabła! Racja, kłamca, ale z jaką glazurowaną miodem gębą… Ale przyznaj, że wygląda jak Michał Żebrowski… No, cały Michał Żebrowski. Agata nadal była porażona emocjami, jakby w nią piorun trafił. – Hanka, przestań! Przez jego sympatyczną gębę, lisie zabiegi i obietnice nawet sny mi ustały – jęknęła. – Tak, wiem. Być może cymbał, ale… – Zatrzymała wypowiedź,

jakby właśnie wpadła na właściwy trop. – Ale co? – zawtórowała jej Agata. – Ale nic nie jest jeszcze przesądzone. Widać, że do Krzysztofa à la Michał Ż. masz słabość, i to „seks-rotyczną” – stwierdziła ostrożnie. – No coś podobnego! Oczywiście, zaraz mi wmówisz, że mam na jego punkcie bzika – powiedziała z wyrzutem. – Niestety, nie wmówię, tylko stwierdzę. Istnieje dobre przysłowie: jaka potrawa, taka przyprawa. A ta glazura wywołuje wyjątkowy zawrót głowy – zapewniła, wyrozumiale się uśmiechając. – Na psa urok. Tfu, tfu! – zawołała Agata, jakby chciała odczynić czary. – Lepiej byłoby żebym nigdy, powtarzam, nigdy go nie spotkała i zapewniam cię, że życzyłabym sobie, aby jego dzisiejsze pojawienie się w mych progach było tym ostatnim. – Dobrze, już dobrze – uspokoiła ją Hanka i podeszła do wazonu, żeby powąchać bukiet. – Ależ one są piękne – rozmarzyła się. Agata zerknęła na kwiaty i wykrzywiła się z niesmakiem. – Więc zabierz je sobie, bo mam zamiar delikatnie wrzucić je do kosza! Hanka bystro zerknęła na przyjaciółkę. Z dużą dawką prawdopodobieństwa serce Agaty nadal przepełniała miłość, która okazała się tak fatalna w skutkach. Głupi bałwan z tego Krzysztofa, żeby tak świadomie i przytomnie spaskudzić kobiecie życie, pomyślała, a głośno z filuternym uśmiechem dodała: – Agatko, w większości faceci najpierw nawalą, potem kupują kwiaty, a na koniec i tak wykręcają salto do tyłu. Nie martw się! Wybrnęłyśmy cało z tylu przygód, wybrniemy również i z tej. Chodź, wypijemy winko i wzniesiemy toast za sprawy miłosne, które są wyjątkowo pogmatwane, a najbardziej, kiedy spotkamy na życiowej drodze klona Michała Żebrowskiego. – Super, jak nie wiem co – zasępiła się Agata i poszła do kuchni otworzyć wino. – Miłość jest bardzo skomplikowana, moja droga, napotykamy na niespodzianki od samego początku, aż do samego końca. Z kuchni dało się słyszeć westchnienie. Hanka celowo, nie chcąc ranić przyjaciółki, przemilczała, że

babskie gazety głosiły, że żoną tego Krzysztofa jest Anita Winnicka, sławna dziennikarka, która dla dobra małżeństwa poświęciła karierę. Podobno nie może znieść, że za jej plecami szaleńczo uroczy małżonek rozmawia z innymi kobietami. Ta Anita ma podobno bardzo gwałtowny charakter i każdej mężowskiej koleżance gotowa jest wydrapać oczy. Z drugiej strony, hm, czego to ludzie nie wygadują. Same głupoty, tępe głupoty. Trzeba zmienić temat, dopóki z pozoru spokojna Agata nie rozsypie się do reszty. – Agata, czy wiesz, kogo dzisiaj widziałam?! – zawołała w stronę kuchni jakby nigdy nic. – No, skąd mogę wiedzieć?– odparła, siłując się z butelką. – Ano Jerzego, szedł z tą swoją wychudzoną panią doktor. Na mój widok skrzywił się, jakby go złapał nagły uścisk w żołądku. – Przywitał się?! – Agata zakrzyknęła z kuchni. – Wypsnęło mu się nawet: „Dzień dobry”, za co dostał kuksańca od pani doktor Joli. Chłopina zupełnie wymiękł i utkwił oczy w chodniku, a doktor Jola, widząc posłuszeństwo męża, minę miała taką, jakby była właścicielką wszystkich rozkoszy życiowych świata. Agata wróciła do salonu, postawiła dwa kieliszki na ławie, wlała w nie równe porcje wina i jeden z nich podała Hance. – A w której materii? Bo jeśli chodzi o doznanie rozkoszy z Jerzym, to jedyna, jakiej można doznać, to rozkosz pogawędki. Zawsze gotów jest do polemiki na temat stosunku liczby jeden do googleplexa – wzdrygnęła się, odrzucając wspomnienia. – No to związał się z niewłaściwą panią. Jola bardziej nadaje się na strażnika więziennego niż na kapłankę domowego ogniska, słuchającą rozważań naukowych. – Hanka uśmiechnęła się pod nosem i upiła spory łyk wina. – No co ty, naprawdę? A Jerzy zawsze powtarzał, że Jola jest w najczystszej postaci wcieleniem kobiecości. – Niewzruszona odrzuciła do tyłu swoje długie włosy. – W każdym razie urodę ma niebanalną. Taki mieszaniec: po matce pitbullu i ojcu pekińczyku. Ten typ opisywali też w baśniach bracia Grimm, nazywając tego stwora po prostu „czarownicą”. – Ostatnie słowo Hanka mocno zaakcentowała.

– A jednak Jerzemu pasowała – stwierdziła beznamiętnie Agata. – Zważ, że tylko Jerzemu, bo to dupek. Wczoraj czytałam artykuł, że podobno facet o seksie myśli średnio co siedem sekund. Ciekawe, ile wynosi to w przypadku Jerzego, kiedy patrzy na Jolę? – Raz na rok. – Agata roześmiała się, nalewając wina w puste już kieliszki. – Seks nigdy nie miał dla niego dużego znaczenia. Wręcz stronił od tej frajdy, a ja idiotka wierzyłam, że on ciągle myśli tylko o jednym… – A nie próbowałaś go nakręcać? Ja swojego Karola to muszę stymulować, bez tego to ani rusz. – Posłała Agacie rozbawiony uśmiech i lekko machnęła ręką. – Ależ, oczywiście – oświadczyła z satysfakcją, pociągając łyk wina. – Kupiłam nawet poradnik: „20 sekssymboli, które zmienią farmera w zadziornego ranczera” jakiejś amerykańskiej seksuolożki. Którejś nocy wypróbowałam pierwszy sposób z rozdziału Podniecenie, czyli kąsanie jego karku, gdy zasypiając znajdował się w fazie REM. Jak tylko wyczułam odpowiedni moment, rzuciłam się Jerzemu do karku, normalnie jak ten wampir z filmu Zmierzch, i nic nie drgnęło, poza tym, że się wystraszył i pół nocy, trzymając rękę na sercu, zawodził, że mój nieodpowiedni żart będzie miał dla niego na pewno śmiertelne konsekwencje. – Może dlatego, że to amerykańskie rady… a Amerykanie robią wszystko tak inaczej, tak: All right. To taka ich tradycja – stwierdziła z przekąsem Hanka. Agata upiła kolejny łyk wina. Zrobiła minę, jakby nagle sobie coś przypomniała, i niemalże zakrztusiła się własnym śmiechem. – Też tak pomyślałam, więc udałam się do księgarni i kupiłam nowy poradnik: On plus ona równa się łóżko rodzimej autorki, która na okładce zapewniała, że odrobina fantazji sprawia cuda nie tylko w gotowaniu, ale także i w seksie. Jeszcze zapewniała, że wszystkie jej rady są normalne, a jedyne ostrzeżenie, jakie umieściła to to, że nawet najlepszy związek wypali się, gdy para przestanie się sobą erotycznie interesować. Na szczęście ona, czyli autorka, poda, jak w łatwy i zabawny sposób uatrakcyjnić erotycznie noce. Oczywiście kupiłam za całe 49.90 złotych. Jeszcze w autobusie zaczęłam czytać z wypiekami na

twarzy, zakrywając, jak się da okładkę, żeby ludzi nie zgorszyć, a wieczorem wypróbowałam. – Agata zamilkła. – Jak wypróbowałaś? – dopytywała Hanka. – Autorka przekonywała, że najlepsza na rozpalenie namiętności jest gorąca woda i lód. Trzeba nalać na łyżkę gorącej wody, potem należy tę wodę wylać na penisa faceta, który wtedy właśnie ma poznać znaczenie słów „gorący seks”. Gdy facet zacznie syczeć, autorka proponuje szybko włożyć mu rozpalony członek do miski z lodem. Podobno różnica temperatur przyprawia o spazm rozkoszy. Postanowiłam postąpić zgodnie z instrukcją. Przyszło mi nawet do głowy, że to wskrzesi na nowo pożądanie Jerzego do mnie. Wybrałam moment, gdy leżąc w łóżku, z okularami na nosie, czytał naukową pracę jakiegoś noblisty i wtedy wparowałam z tą gorącą wodą i lodem do sypialni i powiedziałam mu, że to są rekwizyty do pobudzenia jego intymności… Trudno mi nawet to wspominać, ale w gruncie rzeczy, nie czekając, jak zamierzam ich użyć, zwiał w popłochu do swojego gabinetu, zamknął się w nim i do rana nie wychodził. Nawet nie pomogły moje zapewnienia, że woda wystygła, a lód się roztopił. – Powiadasz, że aż tak się wystraszył? – zasępiła się Hanka. – Normalnie, tak się zachował, przysięgam. W każdym razie, efekt był zupełnie odwrotny. Zamiast spodziewanego entuzjazmu, chyba z pięć tygodni, przed położeniem się do łóżka, przeszukiwał całą sypialnię, w obawie, że gdzieś ukryłam inne, według niego drastyczne rekwizyty. Normalnie zgroza. Hanka rzuciła jej błyskawiczne spojrzenie, żeby sprawdzić, czy nie żartuje i czy mówi całkiem poważnie. Po chwili podsumowała: – Ciekawe, czy autorka napisała te rady na podstawie własnych doświadczeń? Ja tam żadnych poradników nie czytam – zasępiła się. – Twój Karol jest w tobie szaleńczo zakochany i mówi na ciebie „tygrysku”. Nie dziwię się, że w tych sprawach nie macie żadnych problemów – zauważyła Agata z przekonaniem. – Dajże spokój. – Hanka machnęła ręką. – Nie ma śladu po uczuciach, jakie kiedyś budziło w nim poczucie, że oto przeżywa najwznioślejszy moment swego życia. Teraz zrobił się z niego kompletny leń. Chyba muszę wstrzyknąć sobie botoks i iść na łowy. –

Wzruszyła ramionami. – Dobry kawał albo jesteś urżnięta jak bela. Koniec picia – stanowczo zareagowała Agata. – Jaki kawał? Chodzi ci o botoks czy o łowy? – zainteresowała się. – Boże drogi!… A po co ci botoks? Wyglądasz jak milion dolarów! Zresztą botoks jest przereklamowany. – Ale przynajmniej uszczęśliwia – nie dawała za wygraną. – Podstawą dobrego samopoczucia jest dobry wygląd. To on dodaje nam odwagi i pokrzepia, kiedy już wszystko zawiedzie. Agata spojrzała jej prosto w oczy, zatrzymując wzrok kilka sekund dłużej. – Czy coś ci się psuje z Karolem? Hanka przez moment zatopiła się we własnych myślach, po czym z lekką goryczą w głosie odpowiedziała: – Hm… Ostatnio Karol bardziej niż mną zachwyca się smażonymi przez moją teściową konfiturami i kaktusami rosnącymi w doniczkach w jego gabinecie. On w kochaniu, zakochaniu czy w miłości już całkowicie wyszedł z wprawy. Oczywiście, docenia te cieplarniane warunki, jakie mu stworzyłam, wynagradzając mnie kasą na ciuchy, ale brakuje pieszczot. Jestem tłem, na którym kwitnie jego kariera. A mnie jakoś to już nie leży. – Może źle to odbierasz? Próbowałaś z nim rozmawiać na ten temat? – dociekała Agata. – Tak. Ilekroć zaczynam mówić: „Źle się między nami dzieje”, on kwituje: „Znowu chcesz coś zwalić na mnie”. Uważa, że małżeństwo z nim to szóstka wygrana w totka matrymonialnego i powinnam być bardzo szczęśliwa. W tym sęk, że każde czuje się ofiarą tego drugiego. – Hanka spuściła wzrok. – O jasny gwint! Zupełnie nie wiem, co mam na to powiedzieć. Przecież Karol jest zakochany w tobie bez pamięci!? – W głosie Agaty słychać było szczere rozczarowanie. – Był zakochany – poprawiła ją Hanka. – Dlaczego nic mi o tym nie mówiłaś? – oburzyła się Agata. – Bo nie pytałaś – odpowiedziała, nadrabiając miną. Agata jakoś smętnie kiwnęła głową. Widać było, jak trudno Hance

przychodziło o tym mówić. – Psiakrew! Co to się z tymi facetami porobiło? – Pal ich sześć! – podsumowała Hanka. Dopiły czwarty kieliszek w zamyśleniu i gdy widoczne było dno butelki, pożegnały się czule. Jeszcze przez okno, zanim Hanka wsiadła do taksówki, sobie pomachały i przesłały buziaczki. – Życie to jednak loteria – westchnęła – z najróżniejszymi możliwościami! Zasępiona skierowała się do sypialni, zasunęła zasłony i w smudze lampki nocnej próbowała czytać książkę. Kiedy zdawałoby się sytuacja ustabilizowała się, nagle – bo w takiej sytuacji musi wydarzyć się jakieś „nagle”– dostała wiadomość. „Spotkajmy się, proszę. Krzysztof” i dołączone uśmiechnięte od ucha do ucha słoneczko. „Akurat, jeszcze czego”, odpisała, nie dołączając żadnego słoneczka. Nie czekała długo na sygnał oznajmiający pojawienie się kolejnej wiadomości: „Najlepsza znana ludzkości forma pogodzenia się ze sobą, to kolacja przy świecach i rozmowa”, tym razem bez „buźki”, ale z bijącym serduszkiem. „Ciekawe, po jakim szampanie tak bąbelkuje ci w głowie”, przygasiła jego zapał. „Mam dobre intencje”, odpisał, bijąc wszystkie rekordy szybkości. No, to już za wiele! Trzeba tę dyskusję zdecydowanie przerwać: „Nie mam zamiaru spotykać się z osobami, które mnie mało obchodzą…”, odpaliła niczym z kałasznikowa i bez wahania odrzuciła od siebie telefon, jakby chciała opędzić się od niego niczym namolnej muchy. Było jasne, że nie pozwoli uprawiać nad sobą żadnego zakichanego czary-mary. Od czego ma silną wolę! Jasny gwint do potęgi! Dobrze, że potrafiła się przemóc i powiedzieć: „Żegnam”. A tak na marginesie od pięciu minut narasta w niej napięcie, patrząc na „nieświergocący” telefon. Dlaczego nie odpisał? Sądziła, że jej odpowie. Czyżby go śmiertelnie obraziła? Może napisze mu, że to był taki żart i że jej przytulny pokój, pomalowany na jasnokremowo, z podwójnym łóżkiem, już na niego czeka? Cholera, że też nie dodała tego rozdziawionego uśmiechem słoneczka, które zapewne złagodziłoby ton wypowiedzi, a przy okazji nie odebrało mu ostatniej nadziei. Bez słoneczka wszystko utrudniła, zamiast wszystko słoneczkiem uprościć.

A niech to!

Rozdział 6

Krzysztof chodził po salonie, nucąc pod nosem jakąś melodię, która przypomniała mu się ni z tego, ni z owego. Zdawałoby się, że go to uszczęśliwia, ale wyraz twarzy miał smutny. Trudno było powiedzieć, czy powodem tego smutku była Anita, do której ze wszystkich uczuć pozostał tylko znikomy szacunek, czy też słodka Agata, która niespodziewanie roznieciła w nim ogień miłosnych doznań. Ale na wspomnienie kochanki ciepły uśmiech zagościł na jego twarzy. Agacie miał do dania tak wiele uczuć, a jednocześnie tak bardzo niewiele. Jednak posądzenie go o jakąś rzeczywistą ich głębię byłoby błędem. Dobrze funkcjonował w tym trójkącie i często zadawał sobie pytanie, czy jego rozbicie miałoby dla niego większy sens? Anita harmonijnie prowadziła dom i ciągle liczyła się w świecie mediów, mimo że wycofała się w cień. Natomiast Agata ma wiele uroku osobistego i świetnie się przy niej relaksował, hm, seksualnie. Może źle zrobił, że powiedział jej prawdę o swoim stanie cywilnym? Długo nie zorientowałaby się w stanie faktycznym. A teraz niezasłużenie traktowała go jak nicponia i bawidamka. I wcale jej nie przechodziło. No ale cóż, chociaż nie chciała go widzieć ani z nim rozmawiać, to on ani myślał się z tym pogodzić. Nawet jeśli miałaby i sto razy odrzucić jego zaloty, to on dalej będzie kusił ją, roztaczając naokoło słodkie fluidy, a jak wiadomo kobiety lubią odważnych rycerzy w lśniącej zbroi i wcześniej czy później i tak im ulegają. A swoją drogą, pomyślał, któż by przypuszczał, że romans, któremu dawał zaledwie miesiąc czy dwa, tak rozpali jego zmysły? Myśląc o Agacie, wstał, nalał sobie w szklaneczkę whisky i ponownie usiadł w swoim ulubionym fotelu zagłębiony w przyjemnych myślach. Był tymi myślami ogromnie zaabsorbowany, gdy nagle musiał zmienić wyraz twarzy z rozrzewnionego na skupiony i całą swoją uwagę skoncentrować na nagłym trzaśnięciu drzwiami garderoby oraz donośnym tupocie nóg dobiegającym ze schodów, a potem pojawiającej się w jego polu widzenia Anicie, która wzburzona wbiegła do salonu, patrząc na niego roziskrzonym wzrokiem. Miała napięte rysy twarzy i

była zaczerwieniona, tak jakby właśnie spojrzała w oczy fryzjerowi, który schrzanił jej włosy. – Krzysztof! – wykrzykiwała już od progu. – Znalazłam coś! Najchętniej odpowiedziałby: „Mam to w nosie”, ale się powstrzymał. Wziął do ręki gazetę i z udawanym spokojem przeglądał ją. – Co takiego znalazłaś? – Lekko podniósł głowę i przelotnie na nią zerknął. – A jak myślisz, obłudniku? – skrzywiła się. – Zaczyna się! Orgia sadyzmu! – powiedział z entuzjazmem więźnia prowadzonego na szafot. Rzeczywiście, Anita wyglądała jakby chciała rzucić nim o ziemię i go podeptać. – Ty draniu! Wstrętny draniu! – kipiała ze złości. – Dlaczego jestem draniem? – Jego głos nieco przygasł. Spojrzała na niego w stylu „ ja ci pokażę” i uderzając dłonią w stolik, krzyknęła: – A dlatego, że masz kochankę! Krzysztof wyprostował się w fotelu, odłożył gazetę i wziął do ręki wcześniej nalaną whisky. – Pozwól, że się napiję, żeby odzyskać panowanie nad sobą. – Zmarszczył brwi. – A z którą je straciłeś? – zaśmiała się cynicznie. Nie odpowiedział, zupełnie ignorując pytanie żony. – Chociaż starasz się być najcnotliwszym mężem na świecie, to ja ci właśnie udowodnię, że tak nie jest! W tej samej chwili rozprostowała zaciśniętą dłoń i przedstawiła swoje trofeum: długi, rudy włos. – Co to takiego? – spytał zdziwiony. – Co to takiego? Co to takiego?! – powtarzała rozdrażniona jego pytanie. – To ja ciebie pytam, co to takiego?, i skąd to wzięło się na twojej marynarce?!! Zastygł w bezruchu. Zdawało się, że jest przygotowany na każdą ewentualność, ale jak wytłumaczyć ten drobiazg? – Nie wiem i na pierwsze, i na drugie pytanie – stwierdził

wymijająco. Anita wzięła się pod boki, a jej oczy świdrowały go na wskroś, niczym sztylety. – Oczywiście, że nie wiesz, a jakże! Jednak, biorąc pod uwagę, że znalazłam jeszcze dwa inne, uważam, że należą mi się wyjaśnienia jako żonie! – podsumowała z wyższością. – O czym ty mówisz? – starał się przybrać beztroski ton. – O włosach twojej kochanki! – Nie mam kochanki! – zaprzeczył, próbując wywrócić do góry nogami jej podejrzenia. Zgromiła go spojrzeniem i cierpko odpowiedziała. – Prawdę mówiąc, czasami bawi mnie, ten twój pospolicie instynktowny sposób wypierania się. Myślę wtedy: „No spryciarz pierwszej klasy!”, i udaję, że ci wierzę. Ale dzisiaj nie uda ci się mnie przekonać! – Zamilkła na moment, starając się nadać głosowi wyraz najwyższej odrazy. – Trzymam w ręce ślad twojej zdrady i dlatego dzisiaj nie zaniechamy tego tematu! Krzysztof wpatrywał się w nią intensywnie i aby zachować obojętny wyraz twarzy, powtarzał sobie w myśli, że słucha pretensji o niepozmywane naczynia, a nie o wiarołomstwo. – Anitko, a czy ty przypadkiem nie oceniasz zbyt pochopnie sytuacji? Dlaczego od razu myślisz o zdradzie? – Starał się ostudzić sprzeczkę, która zdawała się przybierać na sile. – Wiesz co, ty umiałbyś rozbawić nawet nieboszczyka! Jednak dla mnie nasza rozmowa staje się zbyt monotonna. Dla przyspieszenia akcji zadam pytanie należące do kategorii „zmora żonatych facetów”: kiedy ten romans się zaczął? Krzysztof poczuł, że w środku aż go skręca. – Wielkie nieba, Anita! – zawołał trochę teatralnie. – O jaki romans ci chodzi? Zmarszczyła czoło. – Uważaj, bo mam zbyt delikatne nerwy i zaraz wytrącisz mnie z równowagi! Na razie sprzyja ci szczęście, ale nie licz na nie zbyt długo – ostrzegła. Krzysztof poderwał się z fotela, na którym i tak siedział jak na

szpilkach. Przemierzając salon, walczył ze wzbierającym zdenerwowaniem. – Dość tego! Przestań! Twoje obawy są niesłuszne – stwierdził wręcz ze świętym przekonaniem. Anita popatrzyła na niego przenikliwie. – Podoba mi się to uparte pielęgnowanie w sobie anioła, powinieneś czym prędzej trafić do seminarium, może zostaniesz księdzem, potem biskupem, a na koniec świętym. Krzysztof westchnął ciężko i ze smutkiem. – Nie… mam… żadnej… kochanki! – protestował, sylabizując powoli słowa. Ale ona nadal wyglądała na nieprzekonaną. – No to opowiedz mi o „znajomej”, z którą chodzisz do łóżka. Doprawdy miał ochotę uciec przed nią w bezkresny kosmos. – Nie przychodzi ci do głowy, że mogłem przynieść ten włos z pralni? Przechyliła głowę i zaśmiała się ironicznie. – Szkoda czasu na przerabianie wszystkich błyskotliwych banałów, najlepiej od razu zacznij mówić prawdę. – Do cholery! Mówię prawdę, ale wszystko co powiem, natychmiast wzbudza twoją nieufność. – Z całych sił starał się, żeby zabrzmiało to wiarygodnie. Tym razem spojrzała na niego wzrokiem z kategorii „miej się na baczności”. – Ta marynarka leżała z rzeczami przygotowanymi do prania! Zapanowała pełna napięcia cisza. Krzysztof zerknął w stronę lustra wiszącego nad kominkiem. Jego blada twarz przypominała ptaka, który wyrżnął głową w drzewo. Czuł, że ma coraz słabsze szanse w starciu z żoną. A obok zobaczył odbicie twarzy Anity, która stała kilka kroków za nim i śledziła każdy jego ruch, patrząc czujnie i przenikliwie. Jak ta żmija bezszelestnie zbliżała się do niego, by zdecydowanym ruchem zaatakować. – Nie mam zamiaru tolerować twoich seryjnych zdrad. Nie będę biernie obserwowała, jak podąża za tobą fama playboya i łańcuszek marionetek – odezwała się pierwsza.

– To tylko głębia twoich obsesji, rozumiesz? – westchnął. – Spaskudziłeś mi życie, a teraz wmawiasz szaleństwo?! – Pożerała go pełnym pretensji wzrokiem. Nagle coś się w nim załamało, zrezygnował z walki. – Brak mi już sił, brak mi chęci. Ten dom przestał być dla mnie czuły. Źródło naszego małżeństwa całkowicie wyschło, nie ma wzruszenia, nie ma wrażliwości, nie ma prawdziwego humoru. Wszystko od dawna jest monotonne, sztuczne i nudne. Anita, tylko przez moje rozterki nie poruszaliśmy dotychczas tego tematu. Teraz jednak nadszedł ten moment, chciałbym, żebyśmy porozmawiali o naszym rozstaniu. – W jego głosie dominowało poczucie całkowitej rezygnacji. Efekt zdziwienia Anity był kolosalny. Dla osób niewtajemniczonych Anita sprawiałaby wrażenie osoby całkowicie zagubionej i sparaliżowanej niepewnością, ale akurat Krzysztofa nie była w stanie przekonać do swojej fazy niesłychanej bezbronności. Nie znał drugiej tak nieugiętej i twardej kobiety. Wiedział, że zaraz uderzy w niego siłą dziesiątki w skali Beauforta. Nie mylił się. – Rozstaniu? Co takiego?! Nawet o tym nie śnij i nie fantazjuj! – rzuciła władczo. – Po moim albo twoim trupie wywiniesz się z naszego małżeństwa… – Słucham? – przerwał jej, zastanawiając się, czy go uszy nie mylą. – Małżeństwo? Masz dobre wyobrażenie o tym, co nas jeszcze łączy! Zaraz, zaraz, trzeba tu wyjaśnić jedną ważną rzecz, a mianowicie: od kiedy to śpimy osobno, żeby nie targnął nami impuls podniecenia? A od kiedy trwa okres naszej wstrzemięźliwości seksualnej? Doprawdy, nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego wykazujesz w kwestii naszego związku taki optymizm? Ale na nic się on zda, bo nasze życie jest zbyt przygnębiające. Myślę, że powinniśmy zrobić wszystko, żeby dalej nie przedłużać naszego wzajemnego rozczarowania sobą! Gdziekolwiek bym patrzył, to sytuacja z każdym dniem się pogarsza. Wyznanie męża zaparło jej dech, ale nie dała tego po sobie poznać. – A cóż to za smutna przemowa z dreszczykiem emocji? – stwierdziła lekko afektowanym tonem. – Jednakże mnie nie przypadła do smaku, ponieważ, mój nieszczęśliwy mężu, sprytnie zatajasz

rzeczywistość, nie wspominając o potajemnych schadzkach z rudowłosą Lolą i żarliwych igraszkach z nią. Więc skończ z tym bezsensownym słowotokiem! Dobrze wiesz, że każda próba odejścia ode mnie będzie dla ciebie fatalna w skutkach. A jeżeli okażesz się tym najbardziej naiwnym człowiekiem pod słońcem, to miej na uwadze, że porzucenie mnie poważnie wpłynie na dalszy rozwój fantastycznej kariery, którą obecnie robisz. Gwarantuję, że beze mnie szybko powrócisz do projektowania chat, a nie wieżowców! I niech ta wizja skutecznie wyleczy cię z wszelkich szalonych pragnień! – powiedziała najbardziej stanowczym tonem, na jaki było ją stać. Rozmowa stawała się coraz trudniejsza, ironiczna, nieprzyjazna. Krzysztof zdawał się już wyzuty z wszelkiej nadziei. – Anito, nie mogę uwierzyć w bezmiar twojej ignorancji! – zawołał dotknięty. – Przypominam, że to dzięki mnie masz wygodny dom, piękny samochód i możesz nie pracować. – O, tak! Ty, tylko ty. Wyłącznie tylko ty! Piątka z plusem, mój przepełniony skrajnym narcyzmem mężu! – Zaklaskała kilka razy. – Wydaje ci się, że jesteś nadzwyczajnym architektem? – zaśmiała się. – A mnie się wydaje, że straciłeś już dawny rozpęd i tak już będzie do końca! Krzysztof poczuł, że jego łagodność została właśnie wystawiona na ciężką próbę. – Ciekawe, jak ty sobie z tym poradzisz? Cudowna, z wyjątkowym poczuciem obowiązku społecznego, przemądrzała Anito, świadoma swego przeznaczenia dziennikarko, która wynosiła się nad drugiego człowieka, dając sobie prawo do lepszego zdania o sobie niż o wszystkich innych ludziach. A teraz żyjąca bez aspiracji i ambicji zawodowych! Zastanów się, jak będziesz żyła bez moich pieniędzy? Oczywiście, możesz pociągnąć za dawne sznurki, ale myślę, że będzie cię to kosztowało litry popsutej krwi, potu i łez. Spiorunowała go lodowatym spojrzeniem, a potem na jej twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek, zaś w głosie zabrzmiała lekka nuta sarkazmu. – Cóż to za obfitość bluźnierczych określeń! Nie znałam ciebie z tej strony! – mruknęła z przekąsem i pogardą. – Ale przestań, już wystarczy tej gadatliwości, bo doprawdy wenę poetycką masz mierną.

Krzysztof najpierw nerwowo poruszył rękami, a następnie opuścił je zrezygnowany. – Przestań! Już nie mogę tego wytrzymać! Wykończysz mnie. Roześmiała się, tak jakby nie obchodziło ją to. – W takim razie, żebyś nie pomyślał, że mam murowane zadatki na morderczynię, powiem tylko to, co niezbędne: cechuje cię pycha, egoizm i ograniczenie emocjonalne, tak było kiedyś i tak jest teraz. A jeśli znalazłeś sobie kochankę, to radzę szybko ją zostawić, gdyż zniszczę jej życie w każdy możliwy sposób. Jej odnalezienie nie sprawi mi żadnego kłopotu i nie spuszczę jej z oka nawet na chwilę. Będę tak gorliwa, że skontaktuję się z jej rodziną, szefem i znajomymi. Wkrótce ta ladacznica nie popatrzy więcej w gwieździste niebo, bo będzie chodziła ze spuszczoną głową, czując na każdym kroku mój oddech na swym nędznym karku. Doprowadzę ją do takiego stanu, że w końcu zacznie błagać na kolanach, żebym przestała. Wszystko jasne? – zakończyła ze świetnie udawanym stoickim spokojem, akcentując wypowiedź porozumiewawczym pstryknięciem palców. Krzysztof poczuł, że jeśli zostanie choć chwilę dłużej, stanie się coś bardzo złego. Zapragnął natychmiast uciec z tego domu pełnego pretensji, od tej szarpiącej nerwy małżeńskiej udręki. Patrząc na żonę, zrozumiał, że ma ona jeszcze jedno oblicze z całkowicie nieznaną mu twarzą, której szczerze nienawidził. – Wychodzę – powiedział pchany nagłym impulsem. – Gdzie wychodzisz? – dopytywała się. – Na przechadzkę! – rzucił dobitnie. Bez słowa szybkim krokiem udał się w stronę drzwi wyjściowych i z hukiem zatrzasnął je za sobą. Zbiegając po schodach, za plecami słyszał jeszcze jej rozkazujące nawoływanie: – Nie możesz! Natychmiast wracaj! Słyszysz? Wracaj! Zaciskając zęby, wsiadł do samochodu i ruszył z piskiem opon, szybko oddalając się od domu, po którym tak wiele szczęścia kiedyś sobie obiecywał… Hm, jego dom, zdaniem czołowych architektów, to była najbardziej urokliwa posiadłość w okolicy. Krzysztof był niezmiernie dumny, że sam ją zaprojektował. Ten dom miał być wyrazem jego miłości do

Anity, która poniekąd była jego inspiracją i podzielała jego wizję artystyczną, zachwycając się każdą nanoszoną na projekt kreseczką. Wtedy jeszcze żyli spokojnie, bez napięć i koszmarnych zwad. Dom to była ważna przestrzeń, skąd wychodził do świata i dokąd z tego świata wracał. Pamięta, jak uwielbiał zaszywać się w nim, kiedy w pracy robiło się mało przyjemnie albo miał zły humor. Pamięta, że dom był wtedy jego ciepłym i bezpiecznym azylem. Wystarczyło wejść w jego progi, a już człowiek się uśmiechał. Poczuł ogromny żal za wszystkim, co między nim a Anitą było kiedyś, a zniknęło teraz. Nieco później, przemykając przez miasto, próbował dojść do ładu z tym, co działo się w jego sercu. Sprawiał wrażenie człowieka zmęczonego i zawiedzionego, jakby go wrzucono do wzburzonego oceanu, bez szansy na ratunek. Przypomniał sobie, jak tuż po ślubie Anita przekonywała go, że poszukiwanie szminki na jego koszulach, wyniuchiwanie damskich perfum, wścibstwo pytań: „Do kogo piszesz?” czy „Kto dzwonił?”, jest odmianą łagodnej zazdrości, która tylko cementuje związek i dodaje mu pikanterii. Super, tylko po kilku miesiącach ta łagodność zmieniła się w kompulsywne działanie zaślepionej Maty Hari, która szpiegowała go niczym wytrawny as wywiadu. Właśnie wtedy to małżeństwo dla Krzysztofa przestało być lekkostrawne… Lecz jak mówi poeta, póki życie trwa, póty jest nadzieja. I zgodnie z tym powiedzeniem parę minut później, szukając pocieszenia, roztopił się jak wosk, tkwiąc w samochodzie zaparkowanym przy małej osiedlowej uliczce. Z rozrzewnieniem patrzył w okna mieszkania na pierwszym piętrze, gdzie można było zaobserwować mglisty zarys Agaty. Obok niej stała kobieta o kosmicznych kształtach na poziomie klatki piersiowej. Pewnie zdobyłby się na odwagę i zapukał do drzwi wejściowych, gdyby nie widok jej koleżanki, która skutecznie stłumiła jego chęci. I tak siedział przeszło godzinę, gapiąc się w okno kobiety, która go kochała i nie chciała go kochać. Zamyślony mimochodem spojrzał w lusterko, żeby sprawdzić czy zdenerwowanie i napięcie zniknęły z jego twarzy, a przy okazji kątem oka dostrzegł zaparkowaną nieco dalej srebrną mazdę oraz kierowcę, który nie spuszczając z niego oczu, przypalał sobie papierosa. Masz ci los, to, co dotychczas

podejrzewał i czego nie był pewien, stało się faktem. Widział tego faceta przypadkowo w banku, u fryzjera i w sklepie, a teraz ten „przypadek” od początku do końca zdawał się nie być dziełem przypadku. „Jej odnalezienie nie sprawi mi żadnego kłopotu”, odezwały się bezgłośnym echem groźby Anity. Cóż, na swoich przeczuciach zawsze mógł polegać. Natychmiast zapalił silnik i odjechał. Pół godziny wcześniej Hanka wierciła wzrokiem dziurę w kuchennej szybie. Patrzyła na kierowcę siedzącego w samochodzie z czarną lśniącą karoserią, vis-à-vis mieszkania Agaty. – Tylko raz skurczybyka widziałam, ale tego faceta jak malowanie nie sposób zapomnieć. No, Agatko! Zapowiada się zabawa na całego. On najwyraźniej chce stworzyć okazję „całkiem przypadkowego spotkania” pod twoim domem – roześmiała się, kręcąc z niedowierzaniem głową. Agata oderwała się od przygotowywania owocowej sałatki i podbiegła do okna. – Krzysztof? – wykrztusiła zaskoczona, wycofując się w głąb kuchni, żeby jej nie zauważył. – Co on tutaj robi? – Ma bardzo silne parcie na ciebie – stwierdziła Hanka. – Bzdura! – odpowiedziała Agata, zachowując pozory obojętności. – Zadziwiające, że też go kark nie boli od zadzierania łepetyny w górę! No, no, marnotrawny Romeo chce do ciebie wrócić – zawyrokowała. Agata spojrzała na nią poważnie. – To niech przestanie wierzyć w cuda! Ma już swoją panią Ż i niech z nią sobie bryka. – On chce również towarzystwa pani K – wtrąciła przewrotnie. – Ale pani K ma ochotę go zabić, a potem poćwiartować! – Nalać ci setkę? – zaproponowała przytomnie Hanka. – Poproszę od razu tysiąc! – odpowiedziała bojowo. – Trzeba było zadać sobie dodatkowy trud i posłuchać mnie, kiedy mówiłam, żebyś z tym niepokojąco przystojnym typem nie spała, a teraz się rozpijesz – pouczała jak nadopiekuńcza matka swoją beztroską córkę. – No i bardzo dobrze. Ja tobie też mówiłam wiele mądrości i co? Posłuchałaś?!

Hanka bacznie spojrzała na przyjaciółkę, a potem ponownie zerknęła przez okno w kierunku Krzysztofa. – Myślałam, że poszedł w siną dal, a tu proszę, facet wykazuje taki rzadko spotykany romantyzm – cmoknęła. – Nie „w siną dal”, tylko do żony – sprostowała Agata ze smutkiem, jakby ktoś wbił jej sztylet w serce. Hance wystarczył rzut oka, żeby stwierdzić, że ta ostentacyjna niechęć do Krzysztofa Winnickiego znacznie odbiega od rzeczywistości. – Myślę, że on wróci do ciebie. – Hanka sięgnęła po kawałek mandarynki i gryząc ją, delektowała się jej smakiem. – To nie on odszedł, żeby miał wracać! Zresztą życie bez niego jest znacznie sympatyczniejsze – uśmiechnęła się z przymusem. – Agatko o niebywałym darze przekonywania, nie rób mnie w konia, zarzekając się, że już na niego nie lecisz. Masz wyryte na twarzy, co czujesz i czego nie czujesz. W odpowiedzi Agata tylko ostentacyjnie przewróciła oczami i odpowiedziała z pozorną lekkością: „A gdzie tam”, zbyt pozorną, żeby przekonać doświadczoną życiowo przyjaciółkę. – Spójrz w lustro. Robisz się czerwona jak burak i rośnie ci nos Pinokia – parsknęła śmiechem. – Przestań, on już dawno dołączył do listy osób niepożądanych w moim życiu – broniła się Agata. Hanka gwizdnęła z udawanym podziwem. Usiadła na kanapie i nałożyła do dwóch salaterek sałatki. – I muszę przyznać, że trzymasz się w swym postanowieniu bardzo dzielnie. – Otrzepała nieistniejące okruszki ze swojej jedwabnej bluzki i sama do siebie dodała: – Tak, tak, niepożądanych. – Zabawne jak cholera. – Agata zrobiła poważną minę i przyłożyła rękę do serca. – Przyrzekam, że ten facet za oknem nic dla mnie nie znaczy. Hanka dłubała widelczykiem w talerzu pełnym owoców i nawet nie podnosząc na Agatę oczu, swobodnie mówiła dalej: – Wczoraj czytałam w internecie artykuł napisany kilka lat temu przez poniekąd znaną nam dziennikarkę Anitę Winnicką, która doskonale wyjaśniła znaczenie słowa: „seksterroryzm”.

– Seksterroryzm?! – powtórzyła niemal bezgłośnie Agata. – Autorka przekonuje czytelniczki, że facet największą władzę zdobywa nad rozumem kobiety podczas lądowania na golasa na jej pozbawionym majtek ciele, a jeśli dla wzmocnienia efektu doznań jeszcze delikatnie je wygłaszcze, to na samo wspomnienie tego głaskania każda laska zerwie się na równe nogi, wiwatując przy tym, jakby właśnie oświadczyło jej się co najmniej stu milionerów naraz. Na koniec autorka zaręcza, że wtedy laska prędzej straci rozum, niż się dobrowolnie wyrzeknie faceta. – Z pewnością nie należę do grona wielbicielek teorii pani Winnickiej. – Zgromiła Hankę spojrzeniem. – Nie mam pewności, Agatko. – Hanka rzuciła jej przekorny uśmieszek. Podeszła do okna i wyjrzała na ulicę, samochodu Krzysztofa już nie było. – Odjechał – poinformowała krótko. Agata podbiegła do niej. – Pewnie żona zadzwoniła i poprosiła, żeby ją łaskawie pogłaskał. – W jej głosie pojawił się cień sarkazmu i zazdrości. Hanka bystro zwróciła oczy w jej stronę. – No jasne, a ty zafunduj sobie elektrowstrząsy albo jakieś promienie alfa, które wyleczą cię wreszcie z tego uczuciowego westernu „On, ja i konkordatowa”. Agacie krew niemalże uderzyła do głowy. – Nie szarp mi nerwów, bo dostanę ataku apopleksji! Naraz Hankę przestała bawić ta słowna ciuciubabka. – Twierdzisz, że o rycerzu zapomniałaś, ale fakty tego nie potwierdzają: od rozstania z nim, a minął okrągły miesiąc, ciągle oglądasz Ptaki ciernistych krzewów i niezmiennie płaczesz nad miłosną niedolą Meggie. Do tego cały czas nucisz pod nosem piosenki Kaśki Kowalskiej, masz przy tym tak żałosną minę jak Kowalska głos, a do tego modlisz się do swojej komórki, żeby smętna Adele wyśpiewała przyjście SMS-a od niego. Nie wspominając już o wiadomościach wysyłanych do mnie o czwartej nad ranem: „Powiedz mi, co…?” „Powiedz mi, jak…?” „Powiedz mi, dlaczego…?” A już apogeum

stanowi moment, kiedy go zobaczysz. Wówczas jakby rozstąpiły się niebiosa i zaśpiewały aniołki wraz z towarzyszącym im chórem gospel, intonując Alleluja. Tak wygląda twoje rzekome zapomnienie o nim. Agata zaniemówiła i wlepiła oczy w przyjaciółkę, jakby zamiast niej siedziała Mona Lisa z Leonardem da Vinci pod rękę. Trwało dobre dwie minuty, zanim ponownie odzyskała głos i zaniepokojona zapytała: – To ty mi nie wierzysz?! – Moja rada, Agatko, to doładuj sobie baterie i cała wstecz, po prostu niech cię dla niego naprawdę nie będzie. – To poproszę o jakiś huragan, który pomoże mi odcumować. – Nagle się załamała. – Huragan? Wystarczy poszukać innego faceta! – podsumowała. – Agatko, bądź zdobywana, wielbiona i hołubiona, zamiast być partnerką krótkoterminowego romansu. Przestań na okrągło myśleć, dlaczego tak się stało, i ruszaj do przodu. Powiedz sobie: „Życie jest piękne”, i ciesz się każdą jego chwilą. Agata spojrzała gdzieś w dal, wspominając przeszłość. – Rzeczywiście, wlałaś mi hektolitry otuchy w serce. – Pokiwała głową i umilkła. – W takim razie masz zapas siły, żeby pana Krzysztofa wreszcie spławić. Po dłuższej chwili zamyślenia Agata odpowiedziała. – A jak się spławia… pożądanie? I to było pytanie, które nawet Hankę zafrapowało.

Rozdział 7

Dla Agaty najważniejszym wydarzeniem na kuli ziemskiej według zmartwionej jej samotnością mamusi powinny być urodziny ciotki Maryli, tej samej, która po kilku nieudanych związkach doszła do wiekopomnego odkrycia, że jak „bierze się byle jakiego chłopa, to się byle jak ma”. Ciotka Maryla, nazywana „Jagną” przez koleżanki, a przez mężczyzn „jedyną kobietą z prawdziwym temperamentem”, powtarzała to jak mantrę za każdym razem, kiedy dopadła Agatę. Podobno po to, żeby dobrze przylgnęło to do niej. Zdaniem ciotki miłość ma wiele pięter i należy się na nie nieustannie wdrapywać, najlepiej co piętro to z innym facetem lub kilkoma naraz, ale to już inne zagadnienie… Wyznaje też zasadę, że należy kochać wiele razy, bo im częściej się kocha, tym życie jest pełniejsze i smaczniejsze, a i szanse, że wreszcie się dotrze do tej prawdziwej miłości, są wielokrotnie większe. Ostrzega przy tym, że każdy facet rodzi się z brakiem zdolności do przeżywania wzniosłych uczuć, i to kobiety powinny uczyć ich sztuki kochania, bo mają przewagę nad mężczyznami, że są silniejsze i wytrzymalsze na ból. Puentą jej nauczania jest zazwyczaj stwierdzenie, że jej pożycie małżeńskie było niewybaczalnym błędem, ponieważ jej mąż nie miał ani karty kredytowej, ani gotówki! I nie przyszło mu nawet do głowy, żeby ją zdobyć. Twierdził, że nie ma zamiaru zostać w życiu kimś, bo to za dużo trosk, kłopotów, nie wspominając o przemęczeniu, i zawsze podkreślał, jak mu przykro, że ciotka nie potrafi tego objąć swym rozumem. Dopiero po pięciu latach pobłażliwych uśmiechów stało się dla ciotki jasne i oczywiste, że jej małżonek jest nieudolny i zbyteczny, a więc nie będzie z nim żyła. Wkrótce po tym odkryciu jej chronicznie bezrobotny mąż, w czarnym garniturze z Marks & Spencera, który mu z litości kupiła, musiał stawić się na założonej przez ciotkę sprawie rozwodowej. Od tego czasu, ilekroć ktoś wspomina o małżeństwie, bezpardonowo przerywa mu i mówi z odrazą, że ją mdli. Dziś, gdy Agata usłyszała od matki, że istnieje lekarstwo na zapomnienie o „tym łobuzie”, jak to mamusia określała Krzysztofa, w formie zaproszenia na urodziny ciotki Maryli, Agata początkowo

zdecydowanie odmówiła. Ale matka się uparła i niezrażona brakiem jej ochoty nadal przekonywała: że impreza w klubie, że supermuzyka, że dania palce lizać, że w centrum Warszawy, a nawet, że podjedzie po nią wynajęta przez ciotkę limuzyna, że ta dobra ciotka Marylka na nią liczy i na koniec, że już wszystko powiedziała, co przyszło jej do głowy, a Agata będzie prawdziwą niewdzięcznicą, jeżeli nie pójdzie! Nadaremnie Agata próbowała wypunktować matce niemożliwe do przewidzenia zagrożenia i sytuacje, które mogą niechybnie na nią czyhać w dniu urodzin ciotki, nie pomogło również wzmocnienie argumentacji o „nic do ubrania” i „brak dobrych butów”. I tak do mamusi należało ostatnie słowo klucz, które tkwiło w króciutkim, lecz czasami niezmiernie trudnym do praktycznego zastosowania sformułowaniu „musisz”. Agata po kilku takich telefonach nie miała już w sobie silnej woli, żeby kłócić się dalej z matką i chcąc nie chcąc, zgodziła się. Mamusia dała jeszcze dobrą radę, „żeby nie wyglądała jak strach na wróble i żeby kupiła sobie jakąś modną kieckę na tę okazję”, a na pożegnanie obiecała, że przy najbliższym spotkaniu przytuli Agatę do piersi, wycałuje po policzkach i wyraźnie bardzo z siebie zadowolona rozłączyła się. – Co te dwa czorty knują? – zastanawiała się Agata. Zmęczona rozmową z rodzicielką z wyraźną ulgą rzuciła się na kanapę. Patrząc w sufit, mimowolnie pomyślała o ciotce. Spotykały się tylko na zjazdach rodzinnych, średnio co parę miesięcy, i za każdym razem na te imprezy ciotka Maryla przychodziła z innym przyjacielem. Raz był to pan niski i brodaty, kolejny raz w drucianych okularach i lekko utykał, a ostatniego pamięta jako bardzo wysokiego blondyna z pajęczymi nogami. Natomiast wszystkich bez wyjątku charakteryzowało wielkie uwielbienie dla fenomenalnego biustu ciotki. Bawiło ją zawsze stwierdzenie, że po rozstaniu z nią jej kochankom zostawało w pamięci zazwyczaj tylko to jedno wspomnienie. Uwielbiała chełpić się, że dzięki biustowi nie grożą jej samotne noce. Koniec końców Agata, sama nie wiedząc, jak do tego doszło, w sobotę o szesnastej, z bardzo nieszczęśliwą miną, zaczęła przygotowania do tej uroczystości. W piątej minucie wykonywania makijażu, kiedy pluła sobie w brodę, że zgodziła się na to tak absurdalne wyjście, ostry sygnał telefonu zaterkotał jej tuż przy uchu.

– Ma kobieta dobry humor, czy nie? – posypały się słowa Hanki, bez „cześć”. – Czy mój humor może nie podlegać dyskusji? – fuknęła w odpowiedzi Agata. – To zapytam inaczej: czy melancholia jest nadal twoim wiernym kompanem? – Twoje pytanie zasługuje na wzruszenie ramion i tyle. – Agata westchnęła. – Uważaj, bo ci tego do śmierci nie zapomnę – dowcipkowała dalej Hanka. – Hanka, czy zadzwoniłaś w kwestii obojętnej, czy masz jakąś sprawę? – No ładnie, beze mnie wszystko się wali! Wystarczy, że nie zadzwonię przez kilka godzin, a ciebie już trafia apopleksja – przekomarzała się. – Czy mrugasz teraz okiem, czy mówisz tak bez mrugnięcia? – zapytała Agata, tuszując niedbale rzęsy. – Zapewniam cię, że żadnych wrodzonych tików nie mam – roześmiała się. – Hanka, możesz przestać ćwiczyć na mnie dialog „wet za wet”? Spieszę się. – A to dokąd? Agata zaczerpnęła głęboko powietrza. – Do ciotki Maryli na urodziny. – Do tej, co ciągle pragnie, żebyś dobrze wyszła za mąż? – dopytywała się. – Do tego wampa, który wiele razy kochał do szaleństwa, tłumacząc, że miłość jest jak wiadro wody, szybko widać dno. – Moje uszanowanie dla cioteczki! – Zdawała się być szczerze ubawiona. – Szlag by to trafił! – Agata wydała z siebie głośny jęk na widok rozmazanego tuszu pod oczami, co jeszcze pogłębiło jej rozdrażnienie. W dodatku ma jeszcze czerwone obwódki dookoła oczu. Wygląda wprost okropnie. – O rany, Agato, ty masz pełne objawy depresji sytuacyjnej! –

zdiagnozowała Hanka. – Sama byś straciła głowę. Jestem nieubrana, makijaż rozmazany, a taksówka na mnie czeka – panikowała. Hanka westchnęła życzliwie. – Złota myśl numer jeden: pośpiech to sztylet wymierzony przeciwko sobie. – Wiesz, a moja złota myśl brzmi: odesłać taksówkę, wyłączyć telefon, zamknąć drzwi i poświęcić swój drogocenny czas na gapienie się w telewizor – wyrzuciła kompletnie rozstrojona. – Chryste, Panie! Agata! Nie musisz tryskać entuzjazmem jak agent ubezpieczeniowy z działu sprzedaży polis, ale rzucanie się na podłogę i rwanie sobie włosów niewiele pomoże. – W głosie Hanki dźwięczała chęć pocieszenia. Agata przewróciła oczami. – Eeee, ty kpisz sobie ze mnie – stwierdziła, spoglądając przy tym z niepokojem na zegarek. – Możemy już skończyć? – Sekunda, sekunda! – zawołała Hanka, jakby się nagle obudziła. – Jeszcze muszę powiedzieć ci, dlaczego dzwonię. Otóż pomyślałam sobie: rozdrażnienie z powodu rozstania z facetem może doprowadzić moją najlepszą, podkreślam – najlepszą przyjaciółkę, do nerwicy. Dlatego jutro proponuję iść do fryzjera! To jest najlepsza znana mi terapia! Lepsza niż laleczki wudu! – przekonywała Hanka. – Dzięki, ale nie mogę, mam to i owo do zrobienia – oświadczyła wymijająco. Prawdę mówiąc, miała nadzieję, że Hanka odpuści. Nie odpuściła. – To i owo do zrobienia to może i cel bardzo zbożny – cmoknęła prowokująco – ale co to przeszkadza w przefarbowaniu sobie włosów? Wskocz w dżinsy, wrzuć podkoszulek i jutro wieczorem przyjedź do Galerii, organizują „Noc szalonych zakupów”. Zobaczysz, jak od razu poprawi ci się humor! – zachęcała. Ostatnią rzeczą, jaką Agacie chciało się, to iść do fryzjera. – Ani mi się śni… – Dlaczego? – Chyba nie jest to zbyt dobry pomysł – próbowała dalej się wymówić.

– A dlaczego? – Naprawdę nie jestem w nastroju – wyjaśniła Agata, zerkając w lustro, czy wreszcie dobrze wygląda. – To nowa fryzura cię rozweseli. Agata, wiem, że sprawy miłosne są z rodzaju tych niezwykle skomplikowanych, ale nie izoluj się od wszystkich i wszystkiego tylko dlatego, że spotkałaś dupka, i nie zadręczaj się poczuciem winy, że ten dupek całkowicie się zbłaźnił. Agata zaśmiała się przez łzy. – Izoluję się!? Przecież spotykam się z tobą, matką, ojcem, ciotką. Dzisiaj idę na imprezę rodzinną, chodzę do pracy i do piekarni. Staram się nawet codziennie malować i jeszcze skupiam się na czytaniu gazet. Nie martw się, z każdym dniem jest lepiej, a nie gorzej… – I wbrew sobie głos jej się załamał. – To nazywa się złapać doła, aż do bólu – skwitowała Hanka. – Nie masz bladego pojęcia, co się obecnie ze mną dzieje! Hanka nie dawała za wygraną. – Nie zbijesz mnie z tropu – nacierała na nią. – Jeśli serce wali ci jak zdziczałe, twoja bujna wyobraźnia nie wyobraża sobie życia bez niego i krtań ci zasycha, utrudniając przełykanie, to niech mnie kule biją, nazywa się to: „Cholera facet! Masz mnie w garści”! Agato, do licha, jutro idziemy do fryzjera, zobaczysz, jak on w try miga poradzi sobie z twoim fatalnym samopoczuciem. A fatalne samopoczucie to wstęp do depresji. A depresja jak młot wbija w ziemię. Dlatego musimy skierować twoje myśli na inny tor! I nie bujaj mnie, że czujesz się świetnie, szorując codziennie oczy chusteczkami! – Czy to już koniec twojej psychoanalizy? – Wiesz co?! Już mnie przez ciebie głowa boli. To do jutra! Zanim Agata zdążyła cokolwiek powiedzieć, Hanka się rozłączyła. Po upływie niespełna kwadransa Agata wsiadła do taksówki. Mężczyzna siedzący za kierownicą, zamiast odpowiedzieć grzecznie na jej spontaniczne „dobry wieczór”, zmierzył ją lodowatym wzrokiem i na moment zatrzymał ten lód na jej twarzy. – Już z godzinę czekam na panią – burknął. Rany, czego ten facet chce ode mnie? – pomyślała posępnie, a na głos odpowiedziała:

– Przepraszam, tak wyszło, chociaż robiłam, co mogłam, żeby było szybciej. – To zupełnie jak moja żona, podobno zawsze piekielnie się spieszy, a i tak zawsze muszę czekać na nią godzinami – stwierdził ponuro. – Nie powinna się tak spieszyć… – Bo co? – mruknął. – Bo jeszcze się potknie i rozkwasi sobie nos – odparowała Agata. Kierowca zaśmiał się, jakby bagatelizował całą sprawę, i nie mając już nic do powiedzenia, pomknął przed siebie i na szczęście w błogim milczeniu dowiózł ją do miejsca przeznaczenia. Klub Serenada mieścił się przy głównej ulicy Warszawy, blisko hotelu ocenionego na pięć gwiazdek, i żeby dostać się w jego progi nieuniknione było przejście przez ulicę rozpusty, zwaną, zapewne dla podniesienia prestiżu, z francuska – Pigalakiem. Agata miała zaledwie pięćdziesiąt metrów do przejścia i ten dystans wystarczył, żeby wzbudzić zainteresowanie kilku podchmielonych panów, którzy wyciągali ochoczo ręce w jej kierunku, zapewne chcąc się nią poczęstować jak cukierkiem na promocji. Mamusia, z niepokojem zerkając na zegarek, już czekała na spóźnioną Agatę tuż przy drzwiach. Ze środka dolatywała przebojowa Bałkanica, gwarantująca dobry humor i zabawę. Ale ani jedna, ani druga nie wyglądała na zachwyconą. Matka z powodu błędnego wzroku Agaty, a spodziewała się żarzącej łuny szczęścia. Natomiast Agata, że zawsze robi wszystko, czego matka od niej zażąda. W tej samej chwili zobaczyły zbliżającą się do nich cioteczkę. Mamusi aż podskoczyło tętno. Kolejny raz zmierzyła Agatę wzrokiem i dobitnie pouczyła: – O, Marylka do nas macha, przywitaj się i pocałuj ją, złóż życzenia i uśmiechnij się, bo wyglądasz jak nieszczęsna ofiara losu! Nie patrząc dalej na speszoną Agatę, rozłożyła szeroko ręce w geście powitania i majestatycznie ruszyła w stronę ciotki. – Marylko… wyglądasz wprost olśniewająco… Kochana, uściskajmy się – powiedziała z uśmiechem ociekającym fałszywą słodyczą. – Ty też wyglądasz elektryzująco – zauważyła ciotka równie

nieszczerze jak mamusia. Patrząc na nie, Agata odkryła, że tylko dzięki takim sytuacjom obie uzyskiwały zaskakujący efekt siostrzanego podobieństwa. Po chwili ciotka przerzuciła swój wszędobylski wzrok na Agatę. Całując ją w policzek na powitanie, syknęła jadowicie: – Słyszałam, że nadal jesteś samotna? – Jej twarz przyjęła pozorowany wyraz usychania z żalu. – Ale ja wcale nie chcę być z kimś – zapewniła ciotkę odważnie, nie patrząc na matkę, która stanęła jak wryta i tylko bezgłośnie poruszała wargami jak ryba bez wody. – Z jakich przyczyn? – Ciotka nie miała zamiaru odpuścić. – Lubię usiąść w pustym pokoju i jest mi z tym bardzo dobrze – odpowiedziała dobitnie, nadal nie patrząc na matkę, która nerwowo i głośno zaczęła pstrykać zatrzaskiem przy torbie. – A w pustej sypialni też ci dobrze? – Ciotka zaakcentowała słowa „pusta sypialnia”. – Moje droga, nie chciałabym kiedykolwiek znaleźć się w położeniu, w jakim ty się obecnie znajdujesz. – Ciociu, to moja sprawa! – Podskoczyła z oburzenia, a jej dotychczas blade policzki odbijały jaskrawą czerwienią. Ciotka zaśmiała się pobłażliwie i odezwała się tym swoim egzaltowanym głosem: – No śmiechu warte! Słonko, powinnam wlepić ci potężnego klapsa w tyłek! Ty masz poważny problem uczuciowy! Potrzebny ci celny strzał myśliwego i dobra randka ze wszystkimi atrakcjami szalonej nocy. Czas ruszać do ofensywy. Zaręczam, że jak dobrze się tutaj rozejrzysz, to zapewne znajdziesz jakiś wspaniały okaz. Pamiętaj, najważniejsze w życiu to dobrze się ustawić! – Pogłaskała Agatę po ramieniu i jednym piruetem odwróciła się w stronę nadchodzącego towarzystwa. Oniemiała Agata zatrzymała wzrok na matce. Z jej miny wywnioskowała, że podpisuje się pod słowami ciotki i robi to grubą czerwoną krechą. – Mamo, czy wy coś kombinujecie? – Nagle stała się podejrzliwa. Mamusia przygryzła wargi i niepewnie splotła dłonie. – My?! Ależ skąd!

– To dlaczego mnie tu ściągnęłaś i wystawiłaś na kąsanie tego grzechotnika? – Widzisz, jak mnie krzywdzisz. – Matka przyłożyła rękę do serca, jakby ją nagle zaczęło boleć. – A ja tylko pragnę, żebyś była szczęśliwa, i tak mi gorzko, tak smutno, jak nigdy w życiu, że tego nie doceniasz! – Zrobiła usteczka w trąbkę i udawała rozczulenie. – Mamo, już dawno przestałam nabierać się na takie triki. Odpowiedz mi na pytanie – zaperzyła się. – Nie widzisz, że ja i moja siostra autentycznie martwimy się o ciebie? I o to masz pretensję? – Rzuciła jej karcące spojrzenie. – Nie podoba mi się wścibianie waszych nosów w moje życie! Matka kilka razy pokręciła głową z niedowierzaniem. – Jak ci nie wstyd! Ty nigdy nie nauczysz się wdzięczności! – westchnęła głęboko. Agatę ogarnęło poczucie całkowitej bezsilności. – Masz oto prezent dla ciotki, a ja wracam do domu – zdenerwowała się. Mamusia, widząc zdecydowanie malujące się na twarzy córki, natychmiast uśmiechnęła się przymilnie. – No córeczko, dlaczego się złościsz, proszę, zrób mi tę grzeczność, zabaw się, co ci szkodzi. Już Agata chciała odejść, gdy ponownie podeszła ciotka. W czarnej sukni, całkowicie odsłaniającej plecy, a zakrywającej szyję, wyglądała jak aktorka niemego kina. Bez zbędnych ceregieli złapała Agatę za rękę i pociągnęła za sobą do holu, który służył zapewne za palarnię, gdyż kilka osób, widząc wchodzącą ciotkę, pospiesznie dopaliło papierosa i podeszło do niej z życzeniami. Uradowana jubilatka z przylepionym uśmiechem Marilyn Monroe za każdym razem mówiła: „Dziękuję, kochani, dziękuję”. Pod filarem, a ściślej w miejscu, gdzie cioteczka go zostawiła, stał jej nowy „chłopak”, który z zachwytem przyglądał się ciotce i pewnie chętnie cwałem by do niej ruszył, ale bez pozwolenia nie śmiał. Po krótkiej chwili Agata została energicznie wepchnięta przez ciotkę na wielką salę z wypolerowanym parkietem i mnóstwem migających świateł. W panice rozejrzała się dookoła, ogarnęła wszystkie

zebrane w niej osoby i nagle wszystko zrozumiała. Zapragnęła tylko jednego – jak najprędzej wyjść. Wokół niej w rytm przebojów z lat osiemdziesiątych pląsało w miarowym tempie kilka par, rzucając orkiestrze raz po raz prośbę o zagranie tanga. Po sali krążyły niebywale odmłodzone urzędniczki, księgowe, ekspedientki, pielęgniarki, nauczycielki i wymieniały między sobą delikatne pocałunki i uściski. Widać, że znały się od dawna. Przy stolikach siedzieli panowie w kolorowych koszulach z rozpiętymi górnymi guziczkami, kusząc odważnie swymi torsami, przyozdobionymi różnego rodzaju wisiorkami i łańcuszkami, i ślizgali oczami po wyeksponowanych kształtach stojących nieopodal w grupie pań. Przed nimi stały drinki mieniące się wszystkimi kolorami tęczy. Nie pili jednak sami, a trzymali je na wypadek, gdyby którejś z pań zachciało się ugasić pragnienie. Wiedzieli, co robią, niejedna znajomość została zawarta na taki afrodyzjak. Co i raz między stolikami chodził młodociany beztroski wesołek, trzymając w ręku lekko poobijany wazon, w którym traciły swą dostojność czerwone róże sprzedawane po pięć złotych za sztukę. Podchodził z tym wazonem do każdego stolika i opowiadając jakieś bezsensowne dowcipy, namawiał, żeby kupić przekwitły kwiat, zanim temu całkowicie opadną płatki. Agata była tak oszołomiona, że z trudem łapała oddech, tym bardziej że stała się obiektem zainteresowania niektórych panów. „Cześć, jestem taki a taki, uczynisz mi ten zaszczyt i napijesz się ze mną drinka?”, dało się słyszeć męski głos tuż obok niej. Atmosfera robiła się coraz bardziej ożywiona, zwłaszcza że musiała jednocześnie stawić czoło kilku: „Czy mogę prosić do tańca?” Absolutnie fantastycznie! Ale mnie cioteczka z mamusią wrobiły! Normalnie w randkę w ciemno! – pomyślała, dysząc żądzą mordu. Natychmiast usiadła przy oknie i schowała się za zasłoną. Po dziesięciu sekundach ktoś jednak zamaszyście ją odrzucił. – Jak zaraz nie wyjdziesz na parkiet, to cię tam siłą zaprowadzę! – krzyknęła mamusia, patrząc na Agatę tym swym wyćwiczonym, nieustępliwym spojrzeniem. – Widzisz tego faceta w koszuli w granatowo-białe paski? Jest dyrektorem w jakiejś firmie i właśnie zamiast ciebie adoruje jakąś blondynę, choć ta jest głupsza i brzydsza od

ciebie! Widzisz, dopięła swego, a od kilku tygodni miała na niego oko. – Jaka blondyna? Zaraz… To ty tu bywasz? – Agata wzdrygnęła się zdezorientowana. Matka popatrzyła na nią lekko zdziwiona i odrzekła stanowczo. – A gdzie mam bywać? W klasztorze? – Ależ mamo! Rozumiem te samotne kobiety, ale ty masz tatę. To nie fair! – Agata nerwowo zabębniła palcami o stół przykryty papierowym obrusem. – Cholera! Mam wrażenie, że nastrój nie poprawi mi się tutaj. Wychodzę – oświadczyła, zrywając się na równe nogi. – Bzdura – zaprotestowała matka. – Siadaj! Wolę zabawę niż siedzenie w domu i patrzenie na twojego ojca od kilkunastu lat oglądającego na okrągło piłkę nożną. Zresztą twojego ojca guzik obchodzi, dokąd chodzę, ale to zjawisko powszechne po tylu latach małżeństwa – zasępiła się. – A tata nie jest zazdrosny, jak znikasz taka wystrojona w sobotnie wieczory? – zapytała z niedowierzaniem. – Gadanie! Facet nie jest zazdrosny o kobietę, z którą przerwało się wiązanie chemiczne. Zazdrość istnieje, gdy zmysły przyciągają się wzajemnie, kiedy zwierzęcy magnetyzm targa jedno i drugie. Uważasz, że można być zazdrosnym o szczątki zagubionej urody? O kobietę, której zmysłowość już zwietrzała? Czy myślisz, że w takim związku wieczorem jeszcze brzękną kieliszki z szampanem? Nie miej złudzeń córeczko, tylko w młodości między pocałunkami wymaga się miłości, starsi myślą o wygodzie… żeby miał kto podać herbatę – wyjaśniła z niejakim uśmiechem. – To po co tutaj przychodzisz? Tata podaje ci herbatę nawet z cytryną. – Agata nie dawała za wygraną. – Relaksuję się, najlepiej jak potrafię. To moje spa – odpowiedziała zupełnie rozbrajająco. – Mamo, lepiej się przyznaj, ty… ty bawisz się ze mną w jakieś „Mamy cię!” – zarzuciła porażona niestosownością matki zachowania. – Daj spokój, Agatko. Proszę. To tylko zabawa – tłumaczyła się, starając się zbagatelizować sprawę. – I nie rób mi z tego powodu wyrzutów. Spojrzała na matkę błagalnie.

– Jeżeli mnie natychmiast stąd nie wypuścisz i ja tu dłużej zostanę, to wkrótce zaczną mnie dręczyć koszmary. – Dla lepszego zaakcentowania zaklinała matkę wzrokiem. Mamusia rozłożyła ręce w geście: „I cóż ja mam zrobić”, i odparła: – Nie ma sprawy! Idź, ale zanim wyjdziesz, pożegnaj się z ciocią Marylką – poinstruowała jak zwykle. Agata jednym łykiem wypiła resztki dżinu z tonikiem, spojrzała na zegarek, czy była wystarczająco długo, żeby wypadało jej wyjść, co pewnie nie będzie wcale takie proste. Zanim zabrała torebkę, jeszcze przez chwilę wahała się najwyraźniej zaniepokojona koniecznością pożegnania z irytująco rozbawioną ciotką, ale w końcu uznała, że najwyższy czas to zrobić. – Ciociu Marylo, to jeszcze raz wszystkiego najlepszego – złożyła życzenia, pochylając się w stronę jej ucha. Ciotka już na pierwszy rzut oka wydawała się niezadowolona, że siostrzenica jeszcze nie poczuła zabawy, a już chce wyjść. Konsekwencją tego było wbicie Agaty w ziemię spojrzeniem pełnym dezaprobaty. – A ty dokąd wychodzisz? Impreza jeszcze nie skończona – fuknęła oburzona. Następnie, nie czekając na odpowiedź, uważnie zerknęła przed siebie i nie oglądając się na otaczających ją adoratorów, złapała Agatę za rękę i z impetem poprowadziła wprost do jakiegoś stolika w zaciemnionej części sali. Do Agaty szybciej dotarły słowa cioteczki nim zorientowała się, co się święci. – Agato, oto Ryszard. Ryszard jest kucharzem i całkiem nieźle zarabia. Dodatkowo, sama widzisz, że prezentuje się bardzo dobrze. Do tego świetnie się ubiera, znakomicie tańczy, no, może trochę gorzej wysławia, ale czasami potrafi zaskoczyć. Słowem bez zarzutu. Rozpaczliwie szuka dziewczyny, takiej o spokojnej naturze. Agata i Ryszard, hm, pasuje, nieprawdaż? – uśmiechnęła się, wyraźnie zadowolona z siebie. Ryszard zrobił jakąś dziwną minę, która zapewne była wynikiem zaskoczenia. Tego mi tylko brakowało! Agata aż się skurczyła ze wstydu. A

najgorsze było to, że mężczyzna w rogowych okularach był całkowitym zaprzeczeniem reklamy, którą mu cioteczka zrobiła. Według babskiego rankingu byłby w szufladce z napisem: „do natychmiastowego odstrzału”. Cała trójka zamilkła, nie wiedząc, co dalej ze sobą począć. Pierwsza na pięcie odwróciła się ciotka, zgorszona zniesmaczoną miną Agaty. Po ciotce Agata, wykorzystując podstawową zasadę stawiania oporu, odsunęła się o krok od stolika, rozpaczliwie rozglądając się za matką. A na końcu Ryszard, chcąc wykorzystać nadarzającą się okazję, poprawił okulary na nosie i zaproponował luźno, niezrażony, że Agata przerasta go o głowę: – Byłbym zaszczycony, gdybyś zgodziła się, dalszą zabawę spędzić w moim towarzystwie. Idziemy tańczyć? Wpojona w Agatę zasada, żeby nikogo nie urazić i żeby liczyć się z uczuciami innych, spowodowała, że tylko sztucznie uśmiechnęła się do niego i grzecznie odmówiła. Następnie uznała, że jedyne rozsądne wyjście to wiać, gdzie pieprz rośnie, a najlepiej w stronę domu. Zanim z trwogą pomknęła do wyjścia, usłyszała jeszcze za sobą rozczarowany głos Ryszarda: – Rozumiem, że nie jestem dla ciebie wystarczająco seksy. Agata przystanęła i pokręciła przecząco głową. – Nie mam ochoty pana oceniać. Zrobił krok naprzód, niemal ją dotykając. – No, a może… wiesz, moglibyśmy spróbować, chociaż tak sezonowo – zaproponował nieśmiało i opuścił nisko głowę. Zmarszczone brwi Agaty zaczęły zdradzać irytację. – Sezonowo to ja jem truskawki! – rzuciła dobitnie i odwróciła się na pięcie. Ukradkiem zerkając w stronę ciotki i wykorzystując moment jej nieuwagi, rzuciła się w stronę najbliższych drzwi z napisem „awaryjne” i schodami przeciwpożarowymi wybiegła na zewnątrz. Ruchem ręki zatrzymała taksówkę i dziękując Najwyższemu, że może jechać już do domu, odetchnęła z ulgą. Zmęczyła ją ta impreza i jeszcze bardziej przygnębiła. Jej świat malował się coraz to bardziej czarnymi barwami. Czuła się bardzo zażenowana próbą swatania jej przez matkę i ciotkę. Z

całych sił próbowała hamować wzbierające bezustannie w jej oczach łzy. Ocierała je chusteczką i starając się oderwać myśli od ostatnich wydarzeń, zapatrzyła się w migotającą tysiącami świateł nocną Warszawę. Poczuła w sobie jakąś tkliwość, nie wiadomo, czy do czegoś, czy do siebie. Chciało jej się płakać, do kogoś przytulić, a przede wszystkim pragnęła nie być tak bardzo samotna. Zupełnie rozklejona, przypominała sobie wszystkie swoje troski i cierpienie po rozstaniu z Krzysztofem. Nadal instynktownie broniła się przed myślami o nim i gorączkowo szukała zaprzeczenia, że go potrzebuje. Tęsknota jednak z dnia na dzień potężniała. Dodatkowo jej frustrację wzmogło nasilające się poczucie samotności, a najbardziej doskwierał brak męskiej czułości. Było już po północy, kiedy taksówka zatrzymała się nieopodal szarego bloku, w którym mieszkała. Miło pożegnała krępego, dziarskiego taksówkarza o rumianej twarzy, który proponował dla bezpieczeństwa podprowadzenie jej pod drzwi klatki schodowej. Szła wolno przed siebie i nagle stanęła. Tuż przed sobą dojrzała wolno przesuwającą się sylwetkę mężczyzny. Tak dobrze ją znała. Jej zmysły z szybkością światła rozpoznały Krzysztofa. Niewiele brakowało, a podbiegłaby do niego z wyciągniętymi przed siebie rękami, powstrzymywała ją tylko, z niewielkim przekonaniem, własna duma. On powoli szedł w jej stronę prowadzony światłem księżyca, taki piękny, taki wyniosły, taki przystojny. Wprost nie mogła oczu od niego oderwać. – Witaj, Agatko – powiedział ciepło i wyciągnął do niej delikatnie ręce. Jej zdrowy rozsądek był w rozterce. Pragnęła odrzucić jego ręce, zlekceważyć, odepchnąć, nie chciała kolejnych romantycznych scen pod gwiaździstym niebem, których urok zapadnie jej w pamięci i będzie bezwzględnie męczył w snach, lecz jednak miłość wzięła górę i zatoczyła krąg wokół nich. – Agatko, najdroższa, zwariuję bez ciebie – wyszeptał i chwycił ją w objęcia, przyciągając do siebie tak mocno, aż zabrakło jej tchu. – Ja też. – Wtuliła się w jego drżące od emocji ramiona. Dopadł zachłannie jej ust i całował je namiętnie, bez opamiętania, nałogowo rozkoszując się nimi. – Kocham cię… tak bardzo cię kocham… do szaleństwa – mruczał

czule. Następnie delikatnie ujął w dłonie jej twarz i obsypał ją namiętnymi pocałunkami. Nawet nie próbowała uniknąć jego pieszczot, chłonąc je zapalczywie każdą cząstką swego ciała. Nie chciała myśleć, czy postępuje słusznie. W odpowiedzi na targające nią wątpliwości nie broniła się. Nie opierała się również, gdy nieposkromiony błądził ustami po zaczarowanych liniach jej szyi, dekoltu i ramion, tylko wtapiała się w niego jeszcze mocniej. – Mój ukochany, jak to dobrze, że jesteś! – Oddychała głęboko, w głębi duszy czując się całkowicie bezradna wobec mężczyzny, którego tak kochała. – Zbyt przysłoniłaś mi świat, żeby mnie nie było. Rozsądek już nie miał nic do powiedzenia. Marzenia ożyły! Podniecało ją to, że on jest przy niej, tak blisko, i już nie była w stanie oprzeć się namiętności. Zupełnie straciła dla niego głowę, upijała się każdą chwilą z nim. Powoli podała mu rękę, a on trzymał ją mocno, prowadząc w stronę jej mieszkania. Nie mogła doczekać się, kiedy znowu rozżarzy jej ciało pieszczotami. Podekscytowana czuła przyjemne mrowienie, kiedy weszli do windy, zapalczywie się całując. Oczy Krzysztofa błyszczały, gdy patrzył na nią zachłannie, a ona drżała i mało nie odeszła od zmysłów. Oszołomiona wyczekiwała, kiedy zacznie pieścić jej ciało. Nigdy dotąd nawet nie przypuszczała, że tak bardzo może pragnąć jego dotyku. Ogarnęło ją niezrównane uczucie przyjemnego bezwładu. Gdy tylko drzwi jej mieszkania trzasnęły za nimi, przylgnęła do niego, a jego rozgrzana dłoń wśliznęła się pod jej bluzkę. Masując jej piersi, podsunął ją do ściany, napierając na nią swym męskim ciałem coraz mocniej, coraz namiętniej, aż zaczęła mieć dreszcze. Nieprzytomna z podniecenia, z trudem powstrzymała okrzyk rozkoszy, gdy zwinnymi palcami rozpinał jej stanik, a potem manipulował przy zamku spódnicy. Następnie delikatnie wziął ją na ręce i położył jak największy skarb na łóżko. Ich ubrania poniewierały się niedbale na podłodze, buty rzucili gdzieś w kąt. Czuła ciepło bijące od jego skóry. Straciła orientację, co się z nią dzieje, a on muskał całe jej ciało swymi wilgotnymi ustami. W głowie wirowało jej dziesiątki wizji.

Przypomniała sobie wszystkie erotyczne sceny z filmów, które obejrzała. Naraz w oczach Krzysztofa pojawił się jakiś gorący błysk i nie mogąc zapanować już nad swoim pożądaniem, wszedł w nią całą siłą rozgrzanej w żyłach krwi. Poczuła coś dziwnego, coś rozkosznego i słodkiego, co wzbierało się w niej niczym ognista fala i napełniało każdą cząstkę jej ciała po to, by zaraz wysączyć się z niej, niczym lawa z krateru wulkanu. Gwałtownie spletli ręce w uścisku i wstrząsnął nimi spazm przyjemności, obezwładniając ich ogromną siłą wspólnego orgazmu. – Kochany, mój kochany! – wykrzykiwała, najwyraźniej będąc jeszcze w porywach ekstazy. On natomiast, obserwując ją jeszcze wzrokiem pełnym uwielbienia, odruchowo zerknął na zegarek, zrobił ruch, jak gdyby sobie coś przypomniał i nagle bardzo posmutniał. Poczekał, aż jej zmysły nabiorą ostrości, i przesuwając delikatnie palcem po jej twarzy, rzekł jak najbardziej przytomnie: – Agatko, nie mogę zostać na noc. Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję. Ze zdumieniem powiodła oczami po jego twarzy i szybciej niż się tego spodziewała, ogarnęło ją jakieś straszne rozczarowanie. Nie… proszę! Wszystko, tylko nie to! – krzyczało coś w niej. – Jak to? Wychodzisz?! – zdziwiła się, przykrywając kołdrą piersi. – Nie rób tego, proszę! – Muszę – brzmiała głucha odpowiedź. Poczuła się, jakby ją ktoś obuchem uderzył w głowę. – No, to trudno… Szkoda… Jak musisz… – Zdruzgotana plotła, co jej przyszło na myśl. – Jutro zadzwonię – obiecywał, zapinając koszulę. – O której? O której zadzwonisz? – Dlaczego pytasz? – zainteresował się. – Tak jakoś się spytałam – bąknęła ze smutkiem, a w myśli ciągnęła: Fatalnie się dla mnie złożyło, że masz żonę. Pół minuty później już go nie było, a do jej świadomości powoli zaczęła wkradać się niechciana rzeczywistość.

Rozdział 8

Jasnowidz, przed którym siedziała Anita, nie był ani młody, ani przystojny, ot, taki niski, mizerny człowiek z szarą, ascetyczną twarzą, wyraźnie cierpiący na chroniczny brak dobrego humoru. Dla Anity z pewnością byłby osobą niegodną zainteresowania, gdyby nie jego metafizyczny talent. Miała nadzieję, że ten mężczyzna ubrany w białą togę, z wielkim talizmanem zawieszonym na szyi pomoże jej uporać się z mnóstwem nękających ją pytań i wyimaginowanych przyczyn przyjścia Krzysztofa nad ranem do domu. Rozmowę zaczęła, jak przystało na Anitę, bardzo zdecydowanym głosem: – Mój mąż spędził przedwczorajszą noc poza domem. Chcę wiedzieć, gdzie on był. Cena nie gra roli. Jasnowidz popatrzył na nią zdumiony, a następnie grzecznie postanowił wytłumaczyć pomyłkę. – Ależ szanowna pani, ja nie prowadzę takich usług! – To jaki z pana jasnowidz – wpadła mu w słowo – skoro pan nie wie, co działo się dwa dni temu? Czy nie poszukuje pan zaginionych?! – Jeżeli szanowny małżonek nie wrócił do domu, to proszę zgłosić zaginięcie na policję! – Rozłożył ręce i zrobił wielce wymowną minę. – Chwileczkę! Co pan wygaduje? Jak to nie wrócił? Wrócił! Tylko chcę wiedzieć, z kim spędził noc! – Jej oczy zaczęły podejrzanie ciemnieć. – A pytała go pani? Anita zacisnęła pięści aż do bólu. – A co pan myśli, że nie? Owszem, pytałam, powiedział, że był w pracy, podobno kończył projekt… podobno strategiczny! Do tego podobno rozładowała mu się komórka, podobno nie był przy swoim biurku, tylko przy innym, gdzie podobno nie ma telefonów, a potem, jak wrócił do swojego biura, to nie zadzwonił, bo podobno nie chciał mnie obudzić! Niby frazesy, ale ciągle na topie, nieprawdaż?! – Zaczęła dygotać ze złości. Jasnowidz był tak zakłopotany, że nie wiedział, co ma ze sobą począć.

– Skłaniam się do przypuszczenia, że małżonek mówi prawdę. – Starał się podtrzymać siedzącą przed nim kobietę na duchu. Popatrzyła na niego przenikliwie. – A pan jasnowidz widzi to w swoich wizjach? – Pochyliła się nad stołem w jego stronę. – W moich wizjach – nie. Ale jeżeli szanowny małżonek wielokrotnie zapewniał o swej niewinności, to może nie należy robić dochodzenia w tej sprawie, tylko mu zaufać. – Bezradnie wlepił wzrok w Anitę. Cisza. Co to za debil! – Nie mówi pan jak jasnowidz ani jak guru, tylko gada pan jak zwykły facet! – oznajmiła, mierząc go podejrzliwym spojrzeniem. Mężczyzna speszył się nieco. – Przepraszam, ale musiała zajść jakaś pomyłka. Nie wykorzystuję swoich szczególnych zdolności do rozwiązywania problemów rodzinnych – sprostował uspokajającym tonem. Anita posłała mu urażone spojrzenie i nie słuchając go, otworzyła torbę, wyjęła z niej pudełeczko po zapałkach, w których leżał znaleziony na marynarce Krzysztofa włos. – Dosyć, kończmy już. Tu ma pan włos tej zdziry i niech pan mi powie, czy mój mąż był z nią. Dobrze zapłacę! – nalegała, zdecydowanym ruchem wsuwając mu do rąk pudełko z rudym rekwizytem. Jasnowidz odsunął od siebie pudełeczko, nie otwierając go. – Droga pani, w ramach dbałości o pani spokój, proszę, oto numer telefonu do wróżki Gertrudy. – Podsunął jej wizytówkę. – Chociaż nigdy nie poznamy odpowiedzi na wszystkie pytania, to może ona odpowie na nie, choć w niewielkiej części. To świetna wróżka – zapewnił filozoficznie. Anita zaczerpnęła głęboko powietrze. Sprawiała wrażenie człowieka, który wkłada wiele wysiłku w utrzymanie nerwowej równowagi. – Odsyła mnie pan do wróżki? Przecież wróżka to nie jasnowidz, prawda?!

Mężczyzna pozostał niewzruszony. – Aby nie przemęczać mojego nadprzyrodzonego daru, zalecane jest skracanie wizyt do półgodzinnych seansów. Pani już ten limit niestety przekroczyła – powiedział stanowczo. – Nazywa pan siebie jasnowidzem, lecz nie jest pan nim. Raczej notorycznym oszustem! – rzekła jeszcze bardziej stanowczo i nie żegnając się, opuściła jego biuro. Wybiegła na ulicę, gdzie ogarnęła ją taka wściekłość, że kilkakrotnie tupnęła butami o chodnik. Miała ochotę krzyczeć, zdławiła jednak kipiącą złość wewnątrz siebie i wykręciła numer telefonu do działu kadr w firmie Krzysztofa. – Przy telefonie Anita Winnicka, żona Krzysztofa. Chcę wiedzieć, jaki to pilny projekt dwa dni temu zatrzymał mojego męża pół nocy w pracy? Po drugiej stronie nastąpiła chwila milczenia, potem kilka chrząknięć, jakby ktoś poczuł się zakłopotany, i wreszcie głos starszej kobiety udzielił rzeczowej odpowiedzi: – W naszej firmie obowiązuje ochrona informacji. Anita poczekała kilka sekund, aż do niej to dotarło, a następnie dała wyraz, jakie ma zdanie na ten temat. – Zakładam, że pani żartuje! Jestem żoną i mam prawo wiedzieć, o której mój mąż kończy pracę – rzuciła gniewnie. Po drugiej stronie słuchawki dało się słyszeć zniecierpliwione westchnienie i zwięzłą odpowiedź: – Nie udzielamy tego typu informacji, tym bardziej przez telefon. – W takim razie pofatyguję się do was osobiście – stwierdziła ochoczo. Kobieta po drugiej stronie światłowodu szybko straciła cierpliwość. – Nic to pani nie da. Przepraszam, ale jestem bardzo zajęta – poinformowała zdecydowanie i się rozłączyła. – Okej, jasne! – Anita warknęła sama do siebie. Chwilę zajęło, zanim pomyślała, co dalej robić, i tym razem zadzwoniła do Krzysztofa. Jeden, drugi, trzeci sygnał, kolejny i jeszcze jeden, kolejny, następny i nic, jej mąż nie odbierał telefonu. Ponowne

próby też nie przyniosły pozytywnego rezultatu. Nacisnęła jeszcze kilka razy połącz i po kolejnej nieudanej próbie, nagrała się, a raczej syknęła do słuchawki: „Oddzwoń do mnie natychmiast!” Oddzwonił dopiero po upływie kwadransa. – Co się stało? – przywitał ją niemal gniewnie. – Masz mi natychmiast powiedzieć, gdzie spędziłeś noc dwa dni temu! – Głos jej wibrował z nerwów. – Przecież wielokrotnie już ci mówiłem – odpowiedział zniecierpliwiony. – Raczej wielokrotnie kłamałeś! – To teraz mówię najszczerszą prawdę: byłem w pracy! – Ach, to świetnie! Wiesz, mam szaloną ochotę odwiedzić cię w tej pracy i zobaczyć rejestr wejść i wyjść. – Tak, ale ja się na to nie zgadzam! Wręcz kategorycznie odmawiam! – powiedział napiętym głosem. – Nie widzisz, że zachowujesz się jak wywiadowca policyjny? – Ale, proszę, nie używaj w stosunku do mnie tak przesadnych określeń. Po prostu chcę dowieść tylko, że kłamiesz! – Udawała, że mówi swobodnie. – Nie kłamię – wyrzucił z siebie ostro. – Ty nikczemny oszuście! – wrzasnęła, aż przechodnie mijający ją podskoczyli wystraszeni. – Anita, czy swoimi pretensjami możesz mnie poobijać, gdy wrócę do domu? – Ton jego głosu był nienaturalnie opanowany. – A kiedy wrócisz? Jutro czy pojutrze? – wycedziła. – Przestań! – warknął lodowato. – Wiem, co masz na sumieniu! – roześmiała się nerwowo. – Co takiego? – Romans, flirt, miłostkę, pieprzenie się i jak tam jeszcze, wy faceci, to nazywacie! – krzyknęła. – Anita, nie wymyślaj bzdur! Muszę kończyć! – Próbował ją zbyć. – Wymyślam? Mam dowody! Zadzwoniłam do kadr i powiedzieli mi, że nie było cię w pracy, i co ty na to? – skłamała. Krzysztof poczuł, jakby właśnie został ogłuszony. – To bardzo źle… bardzo źle zrobiłaś!

– Chrzanię to! – skwitowała. Następny dźwięk, jaki Krzysztof usłyszał, to sygnał rozłączonej rozmowy. Łajdak, cholerny notoryczny łajdak! Nie mogę pozwolić, aby ten romans uszedł mu na sucho! Odpowie mi za to! – fukała sama do siebie. Cała się jeszcze trzęsła, gdy sygnał telefonu oznajmił, że ktoś chce z nią rozmawiać, i to wcale nie byle kto, tylko detektyw Adam Makowski, który osobiście zaprosił ją do swojego biura, mówiąc, że coś dla niej ma. Anita, jadąc do niego, złamała chyba wszystkie zasady ruchu drogowego, po to żeby jak najszybciej wkroczyć w progi jego gabinetu. – Co pan dla mnie ma? – rzuciła sucho, bez zbędnego powitania. Detektyw miał z sześćdziesiąt lat, surowy wyraz twarzy i nieugiętą wolę wyrytą w twardych, kanciastych rysach twarzy. Jego ciemne oczy zazwyczaj przeszywały człowieka na wskroś, gdy zaczynał mu narzucać swoją wolę. Gdy weszła Anita, odwrócił się od okna i z widocznym zachwytem przyjrzał się jej, rozpoznając w niej dziennikarską gwiazdę sprzed kilku lat, a następnie pełnym szacunku skinieniem ręki poprosił, żeby usiadła. Zanim zaczął z nią rozmawiać, nacisnął interkom i rzucił krótko do sekretarki: – Proszę, żeby nikt mi teraz nie przeszkadzał. Następnie rozanielony widokiem Anity, zaproponował jej kawę lub herbatę. Odmówiła, milcząco kręcąc głową. – To co pan ma do powiedzenia? – Nerwowo zamrugała oczami, walcząc z wrażeniem, że pożera ją płomiennym wzrokiem. Detektyw usiadł w dużym fotelu z brązowej skóry. Pokręcił się w nim chwilkę. Poprawił czarny krawat w białe groszki i patrząc na nią pełnym podziwu wzrokiem, wypowiedział wyrok: – Pani mąż spotyka się z pewną kobietą. Anita zastygła. Panika gęstniała wokoło niej jak mgła. Chociaż od dawna starała się przygotować na tę chwilę, teraz zrozumiała, że całkowicie nie radzi sobie z tym rażącym czerwonym światłem, które nagłym błyskiem oślepiło jej oczy. – Czy może nalać pani koniaku? – Był najwyraźniej zakłopotany trwogą malującą się na jej twarzy.

Zdawał sobie sprawę, że nie jest sobą, że przy każdej innej kobiecie zachowałby oschły, służbowy dystans, ale Anita Winnicka to najznamienitsza dziennikarka w kraju i jego gwiazda, którą wprost uwielbiał od chwili przeczytania jej pierwszego artykułu. Nawet nie śmiał marzyć, że kiedykolwiek nadejdzie dzień, że ta piękna i inteligentna kobieta zagości w jego biurze, a on, Adam Makowski, będzie mógł przebywać tak blisko niej. Chętnie upomniałby się o autograf, ale uznał, że to jednak nie był właściwy moment, by ją o to poprosić. Tymczasem Anita zachowywała pozory wewnętrznego opanowania. – Niech pan mówi dalej – jęknęła, jakby chciała powiedzieć: „Drogi kacie, czyń swoją powinność”. Detektyw wziął do ręki szarą teczkę, dotychczas niezauważalnie leżącą wśród wielu innych, i podał Anicie. – Proszę, oto dowody – powiedział, starając się mówić rzeczowo, jak przystało na zawodowca. Anita upuściła na podłogę torbę trzymaną na kolanach, niecierpliwie otworzyła teczkę i wyjęła z niej zdjęcia. – Kim ona jest? – zapytała cicho, blada jak kreda. Detektyw wygładził wąsy i powoli zaczął relacjonować. – Ma na imię Agata, rozwódka. Pani mąż spotyka się z nią od kilku miesięcy. Prawdopodobnie łączy ich namiętny romans. Dwa dni temu spotkali się późnym wieczorem. Ich ogniste i namiętne pocałunki nie pozostawiły wątpliwości co do charakteru tego spotkania. Moi ludzie wycofali się, gdy tylko ta para, bardzo pobudzona seksualnie, udała się do jej mieszkania. – Urwał zaczerwieniony, czując, że dzieje się z nim to samo, gdy patrzy na Anitę. – Oto adres – dodał, przesuwając ręką po czole. To było gorsze, niż myślała. Drżącymi rękami, w coraz szybszym tempie przerzucała zdjęcia jej męża lubieżnie całującego kochankę, zatrzymując wzrok na tych, na których widoczna była rozpromieniona erotyzmem twarz Agaty. – A to szmata! – wrzasnęła, nie zwracając uwagi na wpatrzonego w nią miłosnym wzrokiem detektywa.

– Czy mogę jakoś ukoić pani ból? – Detektyw starał się być bardzo delikatny. – Ukoję się, jak ją rozczłonkuję… i to nożycami do żywopłotu! – syknęła, schylając się po torbę. Mężczyzna z trudem powstrzymał się od wzdrygnięcia. – A nie wystarczy, że otrzyma pani rozwód z winy męża i sowite alimenty? – Przechylił głowę pytająco. Rozwód? Chryste Panie! Struchlała na samą myśl, że Krzysztof może odejść. Nie! Absolutnie nie będzie brała pod uwagę czegoś tak strasznego. Romanse od dawna zdarzały się i pewnie do końca świata zdarzać się będą, ale rzadko które małżeństwo doprowadza taki wybryk do rozwodu. Mężczyźni nie porzucają żon dla kochanek, raczej traktują je jak przemijającą, lekką rozrywkę. – Nie ma mowy o żadnym rozwodzie. – Poczuła wewnętrzną panikę. – Muszę tylko zniszczyć tego demona, co opętał mi męża! – Mogę pani pomóc rozwiązać ten problem – zaproponował nagle detektyw tajemniczo. – Naprawdę? – Zdziwiona, ściszyła głos do szeptu. – Pomoże pan mi ją zabić?! Przez dłuższą chwilę patrzył jej w oczy, zastanawiając się nad czymś, potem z godnym pozazdroszczenia spokojem powiedział: – Są inne metody, żeby ten romans pogrzebać. Przede wszystkim proszę nie robić żadnych niepotrzebnych ruchów, wyzbyć się emocji, zapomnieć o zazdrości, poprawić sobie nastrój i za żadne skarby nie przyznać się mężowi, że wie pani o jego kochance! Anita z dezaprobatą uniosła w górę brwi i roześmiała się głównie po to, żeby rozładować nagromadzone w niej napięcie. – Myślę, że nie jestem gotowa na takie warunki! – Moja droga pani Anitko. – Detektyw wahał się przez chwilę, czy może zwrócić się do niej tak poufale. – Gwarantuję, że pani mąż zostawi kochankę, wróci do pani na kolanach i będzie panią nosił na rękach – zachęcał jak diabeł, który gra o jej skórę. Trzeba przyznać, że obietnica ta była dla Anity niezwykle kusząca. – A co w zamian pan chce? – Zrobiła chytrą minę. – Najpierw zrobi pani sobie ze mną zdjęcie i podpisze: „Dla

mojego drogiego Adama”, potem kolacja, a wreszcie bruderszaft – odrzekł w zachwycie. Popatrzyła na niego lekceważąco. – Bez kolacji! Reszta może być – przytaknęła. – A teraz niech pan szybko mówi, jak zamierza mi pan pomóc. Gdy układ między detektywem Makowskim a nią został zawarty, szybko wróciła do samochodu i natychmiast wpisała do smartfona otrzymany od detektywa adres Agaty. Nie zwracając uwagi na ograniczenie prędkości, ruszyła z piskiem opon w stronę Mokotowa. Musi dotrzeć do rywalki, rozpoznać jej otoczenie, wziąć pod lupę całą jej osobowość, dowiedzieć się, w czym okazała się lepsza, poznać jej zwyczaje i w najdogodniejszym momencie uderzyć w nią z całą siłą zdradzonej i rozwścieczonej żony. – Obedrę ją ze skóry! Obedrę ją ze skóry! – powtarzała, zaciskając delikatne dłonie na kierownicy. Po dwudziestu minutach była już przed blokiem, który dwa dni wcześniej posłużył jako drugoplanowe tło do zdjęć, które właśnie trzymała w ręku. Jakiś starszy mężczyzna spacerujący z psem obrzucił Anitę ciekawskim spojrzeniem. Jakaś kobieta przypatrywała się jej z kuchennego okna. Typowe szare osiedle lat osiemdziesiątych i typowy panujący na nim marazm. Nie zwracając uwagi na kapiący deszcz, krążyła pod blokiem, przypominając kota czekającego na ukrytą w norze mysz. Twarz miała czerwoną, szyję całą w plamach. Podkrążone oczy uwydatniły ciemne sińce, które nagle, nie wiadomo skąd, się pojawiły. Strużką deszczu z jej twarzy spływała czarna maskara. Czuła się, jak jakieś cholerne zombi! Nie wiadomo, ile czasu zajęło jej czekanie, straciła rachubę, niemniej w końcu zobaczyła wjeżdżający na osiedlową uliczkę samochód męża. Odruchowo schowała się za rogiem bloku, nie spuszczając oczu z zatrzymującego się przy krawężniku auta. W środku jej mąż był wyraźnie rozbawiony historyjką, którą mu opowiadała roześmiana od ucha do ucha kochanka. Jej paplanie przerywał nie tylko śmiech, ale i namiętne pocałunki, którymi on ją obsypywał. To wstrętne widzieć swojego wiecznie ponurego męża w takim rozpromienionym stanie przy innej. To tak jakby niebo stało się nagle piekłem! Wysunęła

się bardziej zza muru, dzięki czemu mogła przyjrzeć się rywalce. Kochankowie byli tak sobą zajęci, że zagrożenie, iż ją zauważą, praktycznie nie istniało. Ogromnie korciło ją, żeby podejść do samochodu i wywlec tę zdzirę za włosy, potem przeciągnąć jej twarz po mokrej od deszczu ulicy, ale wiązała ją umowa, która zahamowała jej krwiożercze zapędy. Zresztą detektyw Makowski parokrotnie ostrzegał ją przed agresywną reakcją zdradzonych żon i ich fatalnymi skutkami, które prowadziły małżonków wprost na sprawę rozwodową. Dobitnie podkreślał, że niewybaczalnym błędem zdradzonych żon jest branie kija do ręki i obijanie nim karku rywalki. Niestety, często się zdarza, że mężczyźni, będący wyraźnie pod romantycznym wpływem nowej miłości czy miłostki, zaciekle bronią kochanki przed rozwścieczonymi razami ślubnej, a po takiej bijatyce nawet nie trzeba zgadywać, która kobieta okazuje się w sercu faceta triumfatorką, a która pokonaną. Proste i zrozumiałe, prawda?!

Rozdział 9 Przeciągnęła się leniwie, niczym kotka rozciągnięta na łóżku. Po raz kolejny przywarła głową do poduszki, biorąc głęboki wdech – zadrżała i mało nie odeszła od zmysłów. Na poduszce wciąż czuła zapach jego perfum – tajemniczy, oszałamiający, fascynujący, przypominający wszystko, co niedawno przeżyła. Ten zapach sprawił, że poczuła się najszczęśliwszą, najpiękniejszą i niezwykle ważną osobą dla całego świata. Zapowiadał się ciepły, słoneczny, wiosenny dzień. Zwlekała z wstaniem z łóżka, tak jej było niebiańsko miło wracać myślami do poprzedniego wieczoru spędzonego w objęciach Krzysztofa. Nieubłagalnie przesuwającą się wskazówkę budzika czarowała proszącym spojrzeniem o jeszcze jedną małą chwilkę zatopienia się we wspomnieniach. No cóż, to wielka przyjemność poznać znaczenie powiedzenia „rozpierające szczęście” i chciałaby w takim stanie zostać jak najdłużej. Gdy zegar wskazał ósmą, z elegancją gwiazdy filmowej zsunęła nogi na podłogę, wstała i podeszła do lustra, zerknęła na swoją twarz, jędrne piersi oraz płaski brzuch i uśmiechnęła się do siebie. Nawet czterdziestka mnie nie popsuła – zauważyła z triumfem, zanim poszła pod prysznic. Strumień wody spływający po jej ciele gasił wezbrane w niej podniecenie, oczyszczając wyobraźnię z nagromadzonego pożądania. Dziesięć minut później przebrała się w białą bluzeczkę i granatowe spodnie, zaplotła włosy w warkocz, poperfumowała się chanelką, którą dostała w prezencie od Krzysztofa, i tanecznym krokiem weszła do kuchni. Uruchomiła ekspres do kawy i zerknęła na datę w kalendarzu zaznaczoną czerwonym kółeczkiem. Dokładnie pół roku temu zderzak jej auta z hukiem rypnął na ziemię, a ona poznała Krzysztofa. Czy życie nie jest cudowne? Takie pełne niespodzianek. – Rozanielona obrzuciła spojrzeniem pełnym podziwu swoje precyzyjnie wymanikiurowane dłonie. Jeszcze sześć miesięcy temu była samotna, a teraz bierze ją w ramiona najcudowniejszy mężczyzna na kuli ziemskiej. Uśmiechnęła się,

uświadomiwszy sobie, że Krzysztof całą swoją miłość oddał właśnie jej. Jak na zamówienie odezwał się sygnał SMS-a: „Agatko, życzę miłego dnia”, oraz czerwone serduszko wraz z inicjałami KW. Oto jak pięknie rozpoczął się ten dzień, pomyślała, mając dobre przeczucia co do dalszego jego trwania, wraz z pieszczotliwym zakończeniem. Pijąc świeżo zaparzoną kawę, układała plan tego jakże ważnego dnia, biorąc pod uwagę wszelkie drobiazgi. – A jednak można patrzyć na świat, mając promienny uśmiech na twarzy! A jednak można poczuć, że całe szczęście świata zostało wchłonięte przez duszę i serce! – krzyczała w niej radość. Dalej by pewnie rozmyślała nad cudem miłości, gdyby telefon nie zasygnalizował, że Hanka chce z nią rozmawiać. – Taaak – przeciągnęła, wybita ze swej romantycznej ciszy. – Agata, to wiosenne słońce tak na mnie działa, że muszę kupić sobie coś fajnego. Musisz iść ze mną na zakupy. – W jej głosie pobrzmiewała radosna nuta. – Dzisiaj? Nie… nie mogę. – Agata delikatnie odmówiła, myśląc o planowanej kolacji z Krzysztofem. – Dlaczego? – Postanowiłam odpocząć. Jestem trochę zmęczona – odezwała się cicho, próbując ukryć prawdziwą przyczynę. – Kurczę, Agata. Mój dziadek ma więcej ikry w sobie, a jest podłączony do respiratora – zbeształa ją, troszeczkę ubarwiając rzeczywistość. – Hanka, żałuję bardzo, ale nie. Widzisz kochana, czterdziestka ma swoje prawa. Nie zawsze ma się wystarczająco dużo energii na latanie za ciuchami. – Teatralnie westchnęła. – Ojej, to łyknij sobie litr red bulla i chodź ze mną – nalegała. Agata wiedziała, że Hanka po prostu przebiera nogami, żeby iść na wspólne zakupy, i nigdy jej nie daruje, jeśli Agata wymiga się tylko złym samopoczuciem, no, chyba że pozna prawdziwą przyczynę tej „niechęci”. Biorąc głęboki oddech, poczuła, że nie ma innego wyjścia, jak tylko – dla dobra przyjaźni – zdradzić swój sekret. – No dobrze, wtajemniczę ciebie, ale jeżeli obiecasz, że nikomu nic nie powiesz – ściszyła konspiracyjnie głos.

– A komu mam niby się zwierzyć? Twoja mamusia zrobiła mi przesłuchanie wczoraj, więc kolejne za tydzień. Obiecuję, że nic jej nie powiem. Przecież wiesz, że ze mną to jak kamień w wodę – zapewniała Hanka. – Okej, okej. – Zrobiła sugestywną pauzę. – Wieczorem jestem umówiona. – Naprawdę? Z kim? – zaszczebiotała niecierpliwie. – Z Krzysztofem – powiedziała wyraźnie wniebowzięta. Usłyszawszy to, Hanka tylko zdążyła wykrzyknąć: „No kapitalnie!”, zanim kaszlnęła głośno i omal nie udusiła się własną śliną. Jakiś przypadkowy przechodzień walnął ją w plecy, zanim nastąpiła agonia. To był jeden z tych ujmujących gestów ze strony obcych ludzi, które zapamiętuje się jako dar losu. Gdy tylko odzyskała równowagę w górnych drogach oddechowych, rzuciła: – Coooo??? – Trzeba dodać, że zaskoczonemu „Coooo”, towarzyszyło zdębiałe „O kur… mać!” Agata natychmiast przestawiła się w stan gotowości, niczym dziesięć pancerników: – No cóż, przystojniak chciał mnie poprzytulać, więc mu na to pozwoliłam – powiedziała ze śmiechem, jakby chciała wszystko obrócić w żart i po sprawie. Hanka miała nieco inny punkt widzenia. – Nie wiem, czy zdołasz mnie powstrzymać, żeby nie wrzucić cię do Wisły! Agata, on ma żonę! Żo… nę!!! – Próbowała sprowadzić ją na ziemię. – Nie ma obawy! Owszem, żona istnieje, ale ma mnóstwo wad i on się z nią rozwiedzie – zaprotestowała hardo, ignorując reakcję zdruzgotanej przyjaciółki. – Jasne, każdy żonaty facet obiecuje to swojej kochance. I widzę, że ta ciągle naciągana obietnica ani nie straciła na swej wartości ani się nie zdewaluowała. Mało tego, nadal pozostała atutem w grze. – Cmoknęła z niezadowoleniem. – Zrób sobie, dziewczyno, kompresy z lodu dla obniżenia temperatury i zacznij wreszcie trzeźwo myśleć! Agata spodziewała się usłyszeć coś w rodzaju reprymendy, jednak na tak ostry dźwięk słów Hanki poczuła gniew.

– A ty naucz się lepiej podtrzymywać kogoś na duchu, bo obecny sposób boli jak diabli – odburknęła bojowo. – Hanka, miłości nie da się, ot tak, po prostu wyłączyć, jak światło czy komputer. Uwierz mi, że chciałam zamknąć się przed wszystkimi swoimi tęsknotami, ale nie mogłam uciec przed pożądaniem. Choć starałam się je desperacko wyciszyć gniewem i zranioną dumą, to ono nadal trwało i daremny mój trud było próbować dalej nad tym uczuciem zapanować. Gdy Krzysztof wziął mnie w ramiona, musiałam wreszcie przyznać się sama przez sobą do miłości i pragnienia wszystkiego, z czego cały czas zdawałam sobie instynktownie sprawę. Nie mogłam tego skończyć i pewnie nigdy nie będę potrafiła. Hanka, w końcu coś mi się należy od życia?! – Nie licz na moją wyrozumiałość. Twoja obrona w rzeczywistości jest bardzo wątła. Wszystko ci się należy, ale nie zaobrączkowany facet, bo on należy do swojej żony, a nie do ciebie – stwierdziła z całkowitą pewnością. – Ale on mnie kocha! A ja kocham jego!– zadeklarowała Agata. – Aga, normalnie zaraz przyjadę i bez ceregieli dam ci w skórę. Czy ty zdajesz sobie sprawę, co mówisz? To tylko jego miłość własna i kolejne męskie zauroczenie babskimi majtkami. – Starała się trafić w sedno sprawy, mając nadzieję, że zrazi ją do tego związku. Agata poczuła mętlik w głowie i totalny bałagan w myślach. Była coraz bardziej zirytowana i zakłopotana zachowaniem Hanki. Mówiąc jej o kontynuacji romansu z Krzysztofem, nie spodziewała się, że jej poniekąd wyrozumiała przyjaciółka nagle włoży togę i zmieni się w surowego sędziego, bez odrobiny miłosierdzia dla tej miłości. Fakt, Hanka nigdy nie była czułostkowa, ale mogła być delikatniejsza! Oburzona jej arogancją gwałtownie odsunęła telefon od ucha, włączyła głośne mówienie i trzymając go na wprost swojej twarzy, syknęła rozjuszona: – Gadasz jak rąbnięta… albo zazdrosna! Urwały rozmowę i zaległa dziwaczna cisza. Obie kobiety były złe na siebie jak wściekłe osy. Hanka pierwsza przerwała ten krępujący bezgłos. – Czy ty postradałaś zmysły? Dobrze, kończmy tę rozmowę, skoro zostałam mianowana wrogiem numer jeden – powiedziała takim tonem,

jakby była śmiertelnie obrażona, i się rozłączyła. Przez dłuższą chwilę Agata nie poruszała się i nic nie mówiła. Miała wrażenie, że jej serce zaczyna szykować się do skoku przez żebra. Hanka obraziła się, to pewne, powinna oddzwonić i ją przeprosić, to też pewne, ale czy rzeczywiście powinna? Czy ma przepraszać za to, że czuje się szczęśliwa, a jedyna przyjaciółka, jaką ma, cały czas woła: „Cała wstecz”? Nie! Nie będzie przepraszać, przynajmniej nie teraz. Po kilku minutach była gotowa do wyjścia z domu. Pociągnęła ostatni łyk kawy, jaki pozostał w filiżance, włożyła płaszcz i wyszła na klatkę schodową. Nieopodal wind stała, wyraźnie na kogoś czekając, dość młoda kobieta z krótkimi blond włosami i w kremowym płaszczyku. Była średniego wzrostu, z lekką nadwagą, ale ładna, z wyraźnymi pozostałościami po wielkiej urodzie. Stała ciągle w tym samym miejscu, z rękami prowokująco założonymi przed sobą. Wyglądała tak, jakby ktoś chciał ją akurat wycyckać, a ona miała nieodpartą chętkę go za to pożreć. Widoczne bruzdy napięcia wokół jej ust zwracały uwagę nie tylko na istnienie zmęczenia i stresu, ale również były oznaką jej bojowego nastawienia. Agata zerknęła na nią przelotnie raz i drugi, zanim postanowiła ją zagadnąć, zamykając drzwi na klucz. – Czy mogę pani w czymś pomóc? Kobieta spojrzała na nią, jak wygłodniała lwica miotająca się w klatce. – Nie… nie teraz. Innym razem – odpowiedziała zimno i nie spuszczając z Agaty pełnego bezwzględności wzroku, minęła ją, zeszła po schodach, otworzyła frontowe drzwi i wyszła. Agata omal nie otworzyła ust ze zdziwienia. Fakt, nie spodziewała się ożywionej konwersacji, ale na dźwięk jej głosu poczuła się dziwnie zakłopotana, chociaż właściwie nie było ku temu żadnego powodu. Jadąc do pracy, nadal nie mogła uwolnić myśli od widoku spotkanej niedawno kobiety. Chociaż codziennie mijają nas setki anonimowych twarzy w otaczającym nas tłumie, to odhaczamy je wzrokowo i niemalże natychmiast zapominamy. Kłopot był w tym, że Agata nie mogła zapomnieć akurat tej jednej twarzy. Dziwne, jak tak krótkie spotkanie może tak długo zaprzątać człowiekowi myśli. Zastanawiała się jeszcze przez chwilę, zanim porzuciła swoje spekulacje

krótkim: „A co mnie tam jakaś baba…”, i ponownie wróciła do klimatu kaszmiru, czyli marzeń o Krzysztofie. Rozanielona wyjęła z kieszeni komórkę, wyświetliła numer kochanka i czekając na połączenie, po raz kolejny roztrząsała każdy detal zaplanowanego przez siebie spotkania. Z komórką w jednym ręku, a kierownicą w drugiej manewrowała między innymi samochodami, ryzykując mandat i punkty karne. Odebrał po drugim sygnale. – Kotku, możesz rozmawiać? – Oczywiście zapytała tylko z grzeczności, gdyż wyobrażała sobie, jak on się cieszy, słysząc ją. Krzysztof akurat siedział przy biurku, rozejrzał się czujnie, wstał i natychmiast zamknął drzwi łączące jego przeszklony pokój ze wspólnym firmowym korytarzem i sekretariatem. – Czy coś się stało? Dlaczego dzwonisz?! – powiedział aż nadto przytomnie jak na ofiarę romantycznej miłości. – Myślę i tęsknię, oto co się stało – odezwała się najbardziej milutko, jak tylko potrafiła. W tej samej chwili do jego gabinetu ktoś wsadził głowę przez drzwi, sprawdzając, czy może wejść. Krzysztof poznał informatyka, który przyszedł zainstalować mu nowe oprogramowanie do komputera. Unosząc rękę, poprosił, żeby dał mu jeszcze pięć minut na rozmowę. Chłopak chwilę popatrzył zdezorientowany, zanim zamknął za sobą drzwi. – A, coś jeszcze? – Krzysztof westchnął, skupiając wzrok na leżącej przed nim analizie inwestycji, w którą się właśnie zaangażował. Agata zmieniła wyraz twarzy z błogiego na całkiem ocucony. Właśnie otwierała usta, żeby zaprotestować na taki zbyt rzeczowy styl rozmowy, gdy Krzysztof dostrzegł swój błąd i odcinając się od swego złego humoru, piorunem starał się przywrócić nastrojową atmosferę: – Ja też… też tęsknię za tobą – odpowiedział, nadal nie odrywając wzroku od analizy. Agata poczuła się trochę nieswojo. – Krzysiu, powiedziałeś to tak, jakbyś zamawiał pizzę. Myślałam, że bardziej mnie kochasz. – Niemal natychmiast po wypowiedzeniu tych słów zbeształa się w myślach za ten absurdalny pokaz desperado.

Krzysztof cmoknął z przekąsem. W głosie kochanki wyczuł rozczarowanie. Zdawał sobie sprawę, że zbyt krótki czas trwania tego romansu całkowicie wyklucza podobny styl rozmowy. – Koteczku, jeżeli w jakiś sposób cię uraziłem, to winien ci jestem przeprosiny i gorąco zapewniam o swoich uczuciach. – Tym razem gładko wszedł w skórę romantyka, odkładając na biurko analizę. – Nie uraziłeś, absolutnie nie uraziłeś. Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Naprawdę nie chciałam – wyjaśniła z popłochem w głosie, a w myśli krzyczała: – Szlag by trafił, co ja wyprawiam!!! – Nie przejmuj się, każdemu mężczyźnie czasami trzeba przypomnieć o dobrych manierach – powiedział trochę niedbale. – To w jakiej sprawie dzwonisz, koteczku? – Starał się zatrzeć niekorzystnie wywarte wrażenie. Agata poczuła rozbłyski zadowolenia. – Krzysiu, dzisiaj jest nasza półrocznica, pamiętasz? – Nadzieję w jej głosie, że pamięta, słychać było na kilometr. Krzysztof zaklął pod nosem cichutko, tak żeby Agata go nie usłyszała. Dlaczego ma pamiętać? Jasne, że nie pamięta. Kobiety myślą, że facet jest mentalnie zaprogramowany jak one i wszystkie daty z komputerową dokładnością ma zarejestrowane w głowie. – Ależ oczywiście, że pamiętam! – skłamał zręcznie, tym razem nie zapominając o uspokajającym każdą kobietę: kochanie. Do diaska! W tej samej chwili zadzwonił drugi telefon leżący na biurku Krzysztofa. Wpatrując się w wyświetlacz świecący słowem „Anita”, z szybkością torpedy wystrzelonej z krążownika, zakłopotany, rozważał, co powinien zrobić: puścić sygnał „zajęty” czy odebrać. W try miga jednak jego „nieczyste” sumienie kazało dać przywilej rozmowy żonie. Rzucił więc szybko do Agaty, dbając o ciepły ton: „Za chwilę oddzwonię”, i nie czekając już na jej odpowiedź, rozłączył się. Ta nowoczesna elektronika niejednego faceta już zgubiła i jeszcze niejednego zgubi, filozofował w myśli, łącząc się z Anitą. – Krzysiu, o której kończysz pracę? – Niespodziewanie zadźwięczał mu w uchu jakiś przeuroczy głos. Najpierw zamrugał zdezorientowany, a potem najnormalniej w świecie spanikował. Gdyby Anita odezwała się do niego takim tonem,

stojąc przed nim, to z pewnością uciekłby od niej z wrzaskiem. – A co… – zniżył głos i tylko tyle zdołał wydukać. – Zastanawiam się, czy nie dałbyś się namówić na zmianę schematu dzisiejszego wieczoru i przejażdżkę na kolację na Starówkę? Szybko zerknął na wyświetlacz, czy na pewno rozmawia z Anitą. Jej głos był miękki, nie słyszał takiej barwy od co najmniej ośmiu lat. Wielkie nieba, ona coś kombinuje?! – zadzwonił mu ostro w mózgu dzwonek alarmowy. – A skąd nagle taki pomysł? – dociekał ostrożnie. – Mam ochotę zostać twoją duszą towarzystwa – zażartowała. Krzysztof stężał. Chryste Panie, Anita zwariowała! – panikował, mając przy tym taką minę, jakby właśnie został wylosowany do pionierskiego lotu na Marsa. Żeby upewnić się, że jest we właściwym wymiarze czasu, namazał coś w brulionie. – Anita, byłoby super, ale mam milion rzeczy do zrobienia jeszcze dzisiaj. – Zaryzykował próbę wykręcenia się od jej zaproszenia. – Będę w domu o ósmej albo dziewiątej – oświadczył, odruchowo czekając na standardową porcję pretensji: że późno, że praca ważniejsza, że ją zdradza i jest nędznym, żałosnym palantem. Ale Anita, ku jego zdziwieniu, zamiast zirytować się, łagodnie odpowiedziała: – Krzysiu, dzisiaj mija dziesięć lat od naszego ślubu. Można powiedzieć, że w dzisiejszych czasach jestem prawdziwą szczęściarą. – Zrobiła wymowną pauzę. – Mam dla ciebie prezent i chciałabym ci go wręczyć w jakiejś przytulnej knajpce. Krzysztof w ułamku sekundy spojrzał na kalendarz. No cóż, racja, dziesiąta rocznica! Zmieszał się i przetarł ręką czoło, porządkując myśli. Jak mus, to mus, nie ma innego wyjścia. – Ano tak – potwierdził niezobowiązująco. – Takie święto należy celebrować. – Po tonie wypowiedzi rozumiem, że nie jesteś w nastroju do celebrowania – stwierdziła bardziej, niż zapytała. – Skąd, chciałem tylko zobaczyć, jak zareagujesz. – Starał się wybrnąć z sytuacji. Anita natychmiast przejrzała ten nieudolny podstęp.

– No i jak zareagowałam? – zapytała przyjaźnie. Jakbyś właśnie wysilała się na ostatnie słowo pociechy, przeszło mu przez głowę, a na głos odpowiedział: – Bardzo zachęcająco. – No, to zobaczysz dopiero, jak zyskuję w pełnym świetle świec. – Dało się słyszeć entuzjazm w jej głosie. Martwi mnie to podwójnie, pomyślał strapiony, zanim spytał znienacka: – Anita, czy postanowiłaś zostać najsympatyczniejszą żoną w mieście? – O! To fantastyczny pomysł – odparła ciepło. – A będziesz głosował na mnie? Krzysztof zaśmiał się, jakby właśnie usłyszał dowcip. – Nie chcę cię deprymować, ale w twoim przypadku lepiej, żeby pokusa nie istniała. Sama wiesz, jak się czasem zachowujesz. Anita skrzywiła się, jakby wypiła szklankę octu. Może Krzysztof nie był tego świadomy, ale doprawdy za tę poufałą ocenę miała ochotę go zamordować, potem skremować, a na koniec jego prochy spuścić w toalecie. I bardzo żałowała, że musi swoje kryminalne zamiary przykrywać stosem sztucznej uprzejmości. – A czy możemy porozmawiać o tym przy kolacji? – zapytała sympatycznie, uderzając rytmicznie pięścią w kierownicę, żeby zdławić eksplozję furii. – No dobra, widzę, że się nie wywinę – zgodził się pół żartem, pół serio. Odetchnęła z ulgą. – Super. To do zobaczenia o dziewiętnastej w Spichlerzu. – Była wyraźnie ucieszona. – A teraz idę do fryzjera. – Nie czekając na jego, jak zwykle pozbawione czułości „cześć”, rozłączyła się i aż klasnęła w dłonie. Ty zdrajco, najpierw ci pokażę, co potrafię, a potem cię ukarzę! – wykrzyknęła sama do siebie, uruchamiając samochód i szybko odjeżdżając w stronę agencji detektywistycznej Czarna Pantera. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Natomiast Krzysztof, gdy tylko dobiegł go dźwięk rozłączonej

rozmowy, jeszcze dłuższy czas gapił się na telefon, nic z tego nie rozumiejąc. Był przygotowany na ponure wymówki i budzącą grozę przemoc emocjonalną, a tu zrobiło się po prostu pięknie. Jeszcze minuta i powiedziałaby, że mnie kocha, pomyślał, łapiąc się za głowę. Powinien czuć ulgę, że żona w tak sympatyczny sposób próbowała zatrzeć swoje neurotyczne usposobienie, ale nie był spokojny, gdyż miał świadomość, że „nowa” Anita niesie za sobą większe ryzyko kłopotów niż zainwestowanie wszystkich oszczędności w Amber Gold. Wiedział, że musi być ostrożny, jeśli nie chce, żeby sytuacja wymknęła mu się spod kontroli. Przy odrobinie szczęścia powinien niedługo przekonać się, o co chodzi. Nagle przypomniał sobie, że Agata od dobrych dziesięciu minut czeka na obiecane przez niego: „Oddzwonię”. Szybko postanowił, że potem skoncentruje się nad dziwnym zachowaniem żony, i ułamek sekundy później ponownie miał na linii kochankę. Jednak zanim rozpoczął z nią rozmowę, trzy razy upewniał się, czy rzeczywiście zakończył połączenie z Anitą. – Agatko, odzwaniam. – Starał się, żeby zabrzmiało to pogodnie. – Dziękuję, ale czy ja na pewno nie przeszkadzam? – Ależ skąd, koteczku, nigdy w życiu! To na czym przerwaliśmy poprzednią rozmowę? – Krzysiu, jak już wcześniej powiedziałam, dzisiaj mija półrocze naszych spotkań i z tej okazji zapraszam cię na kolację, którą sama zamierzam przygotować – pochwaliła się, mając w głowie całe menu. – Ojej, koteczku! Tak mi przykro! Nie mogę. Muszę być w domu wieczorem – powiedział niczym zbity pies. Agacie ciarki przeszły po plecach, istniało poważne ryzyko, że do końca dnia będzie już sfrustrowana. Jak na rozkaz błogi uśmiech zamarł jej na twarzy, a telefon wypadł z ręki na kolana. Jak robot albo automat zjechała na pobocze drogi i zatrzymała samochód. Podniosła aparat i przycisnęła ponownie do ucha. – Dlaczego? – zapytała z mocno bijącym sercem. – To chociaż wpadnij tylko na chwilę napić się herbaty czy tam czegoś… Kurczę, jak z tego „dlaczego” wybrnąć, żeby jej nie zabolało? – Krzysztof intensywnie rozważał.

– Uwierz! Tak bardzo chciałbym być z tobą, ale dzisiaj nie mogę… Jutro… Tak, jutro poprzytulamy się do siebie – wyszeptał obiecująco. Zasępiła się z żalu i zaskoczenia. Zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach spotkanie rozwiało się jak dym na wietrze. Poczuła nagły ucisk w gardle. – Na drugi raz muszę być ostrożniejsza w swoich marzeniach i brać pod uwagę żonę, ot, tyle. – Nie mogła powstrzymać się przed skargą, nim całkiem straci werwę. – Naprawdę, bardzo bym chciał… Kocham cię – wyznał, bardziej próbując ratować sytuację niż z potrzeby serca. – Ja też cię bardzo kocham. Mam nadzieję, że dzisiejszego wieczoru nie udławię się własnymi łzami, wznosząc toast za naszą miłość. – Kompletnie rozklejona, czym prędzej wyjęła chusteczkę, by wytrzeć szkliste oczy i uratować makijaż przed totalnym rozmazaniem. – Głuptasku, niech cię serduszko nie boli. Jutro sobie odbijemy – rzekł uspokajająco i rzucając krótkie „pa!”, rozłączył się, nie dając jej szansy odwzajemnić się równie krótkim „pa-pa”. W tej samej chwili informatyk ponownie wsunął głowę przez drzwi, pytając wzrokiem Krzysztofa, czy może już wejść, i tym razem dostał przyzwolenie. Sprawy sercowe zostały załatwione. Natomiast Agatę ta rozmowa zupełnie zaskoczyła. Optymizm powoli uleciał, a na jego miejsce przyszedł lęk. Otworzyła drzwi samochodu i wyszła na zewnątrz, myśląc, że dobrze jej zrobi odrobina świeżego powietrza. Czuła się zupełnie rozdarta. Po raz pierwszy dotarła do niej powaga sytuacji. Uważała, że będzie w stanie pogodzić się z myślą, że jest tą drugą, niestety, okazało się to niemożliwe. Chciała mieć Krzysztofa tylko dla siebie, mimo że nie potwierdzają tego ani prawdopodobieństwa ani statystyki. Nabrała kilka głębokich oddechów w płuca i wróciła z powrotem do samochodu. O, cholera! – zaklęła. – To już dziewiąta trzydzieści, od pół godziny powinnam być w pracy. Szybko poprawiła pomadką usta, cieniem powieki i zerknęła w lusterko. Kurczę, nawet w makijażu wyglądam, jakbym od miesiąca nie spała, stwierdziła ze zgrozą. Zdenerwowana wyjęła z torebki paczkę papierosów, trochę drżącymi rękami wyjęła jednego i zapaliła. Ostatnio zaczęłam trochę więcej palić,

kurczę blade, czy to już nałóg, czy tylko próba rozładowania napięcia? – pomyślała, zaciągając się głęboko. Poczuła ulgę, gdy dym penetrował każdy milimetr jej wnętrza, a potem nagle wstyd, gdy uświadomiła sobie, że zupełnie straciła głowę dla żonatego mężczyzny i na domiar złego obraziła swoją najlepszą przyjaciółkę. To nie było w jej stylu. Ponownie wyjęła telefon i szybko napisała SMS-a: „Haneczko, przepraszam za moją gorącą krew i czasem dziecinne reakcje. Nie chcę, żeby takie bzdury oddaliły nas od siebie. Wiesz, że uwielbiam cię”. Strasznie ją korciło, żeby zadzwonić do Hanki ze skargą na zły los, ale zdawała sobie sprawę, że na wszystkie żale usłyszy jedną odpowiedź: „No, to masz za swoje, głuptasku”, i w tej chwili nie miała odwagi stawić czoła tej prawdzie.

Rozdział 10

Krzysztof zostawił samochód na placu Teatralnym i dalej postanowił iść piechotą. Był nawet w dobrym humorze, chociaż miał w tym dniu jeszcze do zrobienia sporo spraw związanych z nowo podpisanym kontraktem na zaprojektowanie biurowca na warszawskiej Woli. Wziął jednak dokumenty ze sobą, mając nadzieję, że popracuje nad nimi w domu. Po drodze minął kwiaciarnię i pomyślał, że – prawdę mówiąc – nie zaszkodziłoby kupić Anicie bukietu kwiatów z okazji dziesiątej rocznicy ich wspólnej drogi życiowej. Przez dziesięć sekund nawet się nad tym zastanawiał, gdy w jego myślach powrócił obraz żony, która była czarująca i kochana, choć tylko w ciągu trzech lat od dnia ślubu, lecz potem nałożyło się następne wspomnienie, kiedy w trzecią rocznicę zaoferowała mu dom z dwoma sypialniami, wmawiając, że nadal pozostaną „sprawnie funkcjonującym małżeństwem”. To był prezent z kategorii tych wiejących lodowatym chłodem, przed którym wzdryga się każdy mężczyzna. Chyba właśnie wtedy na zawsze wyrzucił ją ze swojego serca. Dzisiaj, idąc wolnym krokiem uliczkami Starówki, doskonale wiedział, że po dziesięciu latach małżeństwa łączy ich niewiele, a dzieli niemal wszystko, i nawet zrobiło mu się przykro, że wspólnie nie potrafili znaleźć recepty na długotrwały związek. Gdyby mógł cofnąć się w czasie i przeżyć dziesięć lat od nowa, to z pewnością w popłochu dałby nogę sprzed ołtarza, przeganiając gdzie pieprz rośnie potrzebę wzięcia Anity za żonę. Te wspomnienia skutecznie zniechęciły go do wejścia do kolejnej kwiaciarni. Nie, o kwiatach nie może być mowy, nie chciał, żeby ten gest sugerował jej jakąkolwiek głębię jego uczuć, skoro Anita pozostawała na te uczucia taka obojętna. Naraz ogarnęło go przygnębienie, że też ta rocznica musiała wypaść akurat w dniu planowanego spotkania z Agatą. Rozanielony westchnął. Ech, może lepiej, żeby teraz o tym nie myślał? Szedł wolno, podziwiając plac Zamkowy i Kolumnę Zygmunta, gdy nieoczekiwanie zadzwoniła jego komórka. Spojrzał na ekranik, na którym pojawiło się imię „Anita”, a które natychmiast postawiło go w stan gotowości.

– Krzysztofie – powiedziała wyniośle. – Dzwonię, żeby zadać ci moje ulubione pytanie, a mianowicie gdzie jesteś i kiedy będziesz? – A coś się stało? – spytał z przekąsem. – Tak. Kelnerzy, niczym rój pszczół, atakują mnie o złożenie zamówienia. – Jestem już prawie na miejscu, będę za siedem minut – spokojnie wyjaśnił. Anita nie odezwała się już więcej, tylko pospiesznie rozłączyła rozmowę. Krzysztof poczuł niepokój, słysząc znajomy złośliwy ton jej głosu. Doskonale wiedział, jak ich kłótnia się zaczyna i jak się kończy. Zbyt wiele ich było, żeby nie wyczuć, że w Anicie zbiera się chęć kolejnego wyżycia na nim. No cóż, trzeba ją szybko wyciągnąć z tej knajpy, pomyślał zasępiony i szybko ruszył do restauracji Spichlerz, znanej głównie z wyszukanych potraw i bogatych gości, którzy lubią popisywać się nadgarstkami przyozdobionymi kosztownymi bransoletkami czy zegarkami. Czasami w życiu za doznaną przykrość dla zachowania równowagi dostajemy coś miłego i tak właśnie stało się w chwili, gdy Krzysztof podchodził do drzwi restauracji. Chciał już wejść, gdy nagle zastygł i czas jakby się zatrzymał. Zamarł wszelki ruch, ucichł gwar, a oczom Krzysztofa ukazał się najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek widział. Z naprzeciwka, w stronę tej samej restauracji, podążało niemalże wcielenie Moniki Bellucci – ponętne, pełne wdzięku i seksapilu cudowne zjawisko. Bordowy krótki płaszczyk, pantofle na wysokich obcasach, czerwona szminka i długie czarne włosy robiły piorunujące wrażenie. Doznanie to wzmogło się, kiedy przechodziła obok niego i nieznacznie obróciwszy twarz, spojrzała mu powłóczyście w oczy. Doprawdy nie wiedział, jak nazwać kolor, który dostrzegł w jej źrenicach, może fiołkowy, może szafirowy, ale oczy lśniły niespotykanym światłem, do tego te pełne, duże usta stworzone do całowania – to była podniecająca viagra w żywym wydaniu. Stanął w zachwycie, uśmiechając się do niej odruchowo. Te kilka centymetrów, które dzieliło to niecodzienne zjawisko urody od niego, wytworzyło w nim dobrze znane każdemu

facetowi prowokująco-kuszące napięcie. Stał jak wryty, zaskoczony swoją reakcją i niemal skręcał się z chęci odezwania do niej. Pokusa podpowiadała mu, że wystarczy tylko zrobić pierwszy krok z zaproszeniem: „Idziemy na drinka?” Szybko jednak odrzucił ten pomysł, gdy tylko uświadomił sobie, że jego zazdrosna małżonka czeka na niego pięć metrów dalej, a gdzieś indziej zakochana Agata usycha z tęsknoty, więc po co mu trzecia? Co za dużo to niezdrowo – przywołał dobrze znaną maksymę napisaną przez życie i podążył w stronę drzwi wejściowych, za którymi wcześniej zniknęła kopia Moniki, z przyjemnością wciągając w nozdrza zapach perfum, które za sobą zostawiła. Punktualnie o osiemnastej wszedł do środka lokalu, delikatnie rozejrzał się po sali i nie zwracając uwagi na osoby w środku oraz na żaden ze szczegółów wystroju, nieśpiesznie ruszył w kierunku stolika, przy którym siedziała Anita. Zauważył, że mimo swobodnej pozy był spięty. Siedziała z pochyloną głową i ze zmarszczonym czołem, jakby nad czymś się bardzo zastanawiała. Gdy podszedł do jej stolika, spojrzała na niego wyostrzonym wzrokiem. On natomiast odniósł wrażenie, jakby w tym spojrzeniu czaiło się napięcie, a może dystans, ale na pewno coś, czego należało się obawiać. – Jestem – oznajmił, nie bawiąc się w uprzejmości. – Och, jak to miło z twojej strony. – Spojrzała na niego i od razu uniosła brwi. – A gdzie kwiaty dla mnie? Nie zdążyłeś pomyśleć? – uszczypnęła go po raz pierwszy. – Nie kupiłem, bo bardzo mi się do ciebie spieszyło – stwierdził z twarzą pokerzysty, ale wyszło mu to bardzo nieporadnie. – Uważasz mnie za idiotkę? – mruknęła ze złością. Do diabła! Mogłem kupić te cholerne kwiaty! – pomyślał. – Kwiaty nie, a prezent? Kupiłeś mi prezent? – nie odpuszczała. – Kupiłem, ale zostawiłem w pracy. – Zrobił zasępioną minę, kłamiąc jak z nut, oczywiście w imię świętego spokoju. – Urocze, cha, cha, cha… Posłuchaj sam siebie, jakie zachwycające bzdury opowiadasz! – Nieprzyjemnie zachichotała. – To ty tak myślisz. – Próbował odbić piłeczkę, nie patrząc jej w oczy. – Oczywiście, że kupiłem. – Świetny kawał. Hm, tylko nie licz, że zabije mnie ze śmiechu –

powiedziała z grymasem zniesmaczenia. – Anita, przecież wiesz, że jak mówię, to mówię! – Zawahał się, przygotowując do odparcia ataku. – Znamy się przecież od wieków. Zaskoczyłaś mnie zaproszeniem tutaj i z roztargnienia zostawiłem prezent w biurku. Na szczęście biuro zamknięte jest na klucz – rzekł z pełnym rezerwy uśmiechem. – A co mi kupiłeś? Wprost umieram z ciekawości. – Przygryzała wargę, kręcąc głową. Zamyślił się, szukając intensywnie kandydata na prezent, a że perfumy nieznajomej spotkanej przy drzwiach wryły się mu w pamięć i nadal czuł je w nozdrzach, więc uznał, że to właśnie świetny pomysł na prezent, zwłaszcza że szybko można je kupić. – No… perfumy – wycedził cicho. Anita niemal rozdziawiła usta. – Aha, jakie? – Nie bardzo pamiętam. Doradczyni mi je poleciła. – Patrzył na Anitę z wyrazem niewiniątka. – Nie wiem, czemu na twojej głowie zaczynają pojawiać się małe diabelskie rogi. Może dlatego, że nieskończenie zręcznie próbujesz zrobić ze mnie kretynkę? Krzysztofie, nie rób tego, bo gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą, i potem ma się przerąbane. Być może w tym momencie powinien był przeczuć zbliżające się zagrożenie, przewidzieć, co się może stać, kiedy Anita zaczyna przyglądać się mu jak dzikie zwierzę. Jednakże instynkt go zawiódł. – Bardzo mi przykro, że w taki sposób interpretujesz moje starania. A zresztą już nic mnie nie zaskoczy. – Machnął ręką, chcąc sprytnie zakończyć ten wielce kłopotliwy dla niego temat. – Na twoim miejscu nie ufałabym tak mocno temu „nic” – przerwała z nagłą irytacją. – Okej, dajmy już temu spokój. – Próbowała odzyskać panowanie nad sobą i rozejrzała się po sali, jakby kogoś szukała. – Na co masz ochotę? – zapytała, biorąc do ręki menu. Usiłował zachować spokój, ale jakiś szósty zmysł mu podpowiadał, że jeszcze tego wieczoru dostanie od niej porcję stuprocentowych pretensji. Bardzo chciał to spotkanie jak najszybciej zakończyć. Zdecydowanie miał dosyć tego, co już się wydarzyło.

– Jeśli pozwolisz, wolałbym zostać przy kawie. Niedawno jadłem obiad w pracy – oświadczył. – W takim razie na początek proponuję krewetki i białe wino. – Zignorowała go i złożyła zamówienie przywołanemu do stolika kelnerowi. Krzysztof zauważył, że Anita przez chwilę obrzuciła porozumiewawczym spojrzeniem jakiegoś nieznanego mu mężczyznę siedzącego przy sąsiednim stoliku. Wzbudziło to jego szczere zdumienie, zerknął w stronę nieznajomego, ale ten gwałtownie odwrócił głowę. W zasadzie mógłby przysiąc, że Anita go znała. Z drugiej jednak strony naprawdę nie był pewny, co mu się wydawało. – Krzysztofie – zwróciła się do niego Anita z chytrym uśmiechem, wyciągając z torby średniej wielkości pakunek owinięty w czarny błyszczący papier i przewiązany czerwoną kokardą – to prezent dla ciebie z okazji naszej rocznicy ślubu. – Podsunęła mu pakunek pod ręce. Popatrzył na nią zaskoczony i bez entuzjazmu wziął się do rozpakowywania. Wcale nie miał ochoty patrzeć, co jest w środku pudełka, ale nie miał też ochoty na kolejne spięcie z nią. W środku było ich ślubne zdjęcie w czarnej ramce z wygrawerowanym złotymi literami napisem: „Jestem szczęśliwie żonaty”. Anita wpatrywała się w niego w napięciu. Miał wrażenie, że nawet jej rzęsy nie drgnęły. Pomiędzy jednym zerknięciem na obrazek a drugim spojrzeniem na Anitę starał się uśmiechać, żeby było tak w sam raz, jednak jego oczy nadal pozostawały obojętne. – Dziękuję. – Ograniczył się do skromnego wyrażenia wdzięczności. – Podoba ci się? – zapytała z udawaną troską. – Tak. – W jego głosie nie było jakiegokolwiek zabarwienia. – Hasełko też? – uśmiechnęła się przebiegle. – A tak, tak. – Kiwnął głową. – Postawisz sobie na biurku w pracy? – Z błyskiem w oczach uderzała opuszkami palców o usta. Krzysztof zrobił minę jak myśliwski pies, który zwietrzył trop, i zaczął okazywać pewną dozę irytacji. – Eee… eee… a po jakiego czorta? – mruknął, przyglądając się

fotografii. – Bo takie jest moje pobożne życzenie! – naburmuszyła się. – Raczej wyśrubowane. – Wydał z siebie ledwie słyszalne westchnienie. – O, widzisz! – wyrzuciła z siebie bojowy okrzyk. – Przeczucie mi mówi, że nie tylko prezent nie przypadł ci do gustu, ale że traktujesz go pogardliwie. Podniósł głowę i popatrzył na nią. Czuł, że Anita znowu gra mu na nerwach. – Przyzwyczaiłem się do twoich ekstremalnych przeczuć – oznajmił bezceremonialnie. – Postawię na biurku. Zadowolona? – Dał za wygraną. – Mimo pomruków niezadowolenia, ochów i achów, wielkie dzięki, że zgodziłeś się dobrodusznie zrobić mi przyjemność. – Skinęła głową w ukłonie i potarła ręce z radości. – Niewykluczone, że rychło sprawdzę. Kąciki ust Krzysztofa zaczęły drgać i nic nie mógł na to poradzić. W napięciu patrzył, jak Anita owija ramkę w czarne opakowanie i podaje mu ją, żeby schował do teczki. Jej oczy nadal wpatrywały się w niego nieruchomo, a milczenie, które zapanowało między nimi, zdawało się nie mieć końca. Krzysztof usiłował nie okazywać niezadowolenia. W zwolnionym tempie sięgnął po kieliszek z winem. – Wznieśmy toast za nasze zdrowie – zaproponował dla rozluźnienia sytuacji. – I za naszą miłość – dodała Anita i ze specyficznym wyrazem twarzy dorzuciła: – do której nikogo więcej nam nie trzeba, prawda? Krzysztofowi najtrudniej było wytrzymać jej badawcze spojrzenie. – I owszem, za miłość – potwierdził niechętnie. – Czy mógłbyś dosadniej określić, jak widzisz naszą miłość po dziesięciu latach? – dociekała. – Nader seksownie – przyciął jej. – Zwłaszcza od kiedy zakazałaś mi cielesnego dotyku. Anita spojrzała na niego jak na dziwoląga. – Nie wspominałeś nigdy, że z tej przyczyny jesteś niepocieszony. – Jej głos zabrzmiał obco.

– Niby co? Miałem się cieszyć, że zatraciłaś podstawowe ludzkie odruchy? – rzucił zmęczony. – Nie spędzało ci to snu z powiek. Nie było z tego powodu ani żalu, ani pretensji, nie było też pragnienia poprawy sytuacji – odpowiedziała z przekonaniem. – Bo mnie zniechęciłaś do tego. Zastanowił się chwilę i dodał: – Czy wiesz, że będąc w domu, czuję się, jakbym leciał w samolocie bez skrzydeł albo siedział w dziurawej łódce?! – Mój drogi, czuję taką samą frustrację jak ty, tylko na większą skalę. Od lat jestem dla ciebie niewidzialna. Spełniam warunki dobrej żony, wykonuję wszelkie prace, jestem przyzwoita, ale ciebie nic a nic to nie interesuje – oznajmiła z policzkami pałającymi gniewem. – Owszem, twoja rola w utrzymaniu domu jest bardzo znacząca, ale czy to wystarczająco dużo plusów, żeby zrównoważyć minusy? Zmieniłaś się emocjonalnie i trudno mi to zaakceptować. – Zasępił się. – Od kilku lat trwale realizowałaś proces zapeszania mnie, a potem szukania we mnie winowajcy. To spowalniało bicie mego serca do ciebie. A ty wstrętny bydlaku! – pomyślała Anita, nadal jednak zachowując przymusowy spokój. – Zawsze łatwiej kogoś obwiniać, wzbudzać w kimś poczucie winy, zrzucać na kogoś odpowiedzialność i koncentrować się na czyichś wadach. Niestety, zamiast wykorzystać resztki uczuć do szukania nowych pomysłów na rozniecenie naszych wypalonych uczuć i poprawienie naszego rodzinnego gniazda, wolałeś uważać się za szlachetną ofiarę i roztaczając wokół siebie negatywne emocje, trzymać mnie na dystans. Co ciekawe, nie ubolewając nad „wadą konstrukcyjną” naszego małżeństwa, szybko zacząłeś żyć z daleka ode mnie, bywać samotnie to tu, to tam i kolekcjonować pocieszycielki, popełniając z nimi mnóstwo grzechów pornograficznych. Na koniec z nieskrywanym cynizmem tłumaczysz mi, że gwałcenie prawa małżeńskiego jest wynikiem traumy wynikającej z mojej oschłości i tyranii, tak?! Krzysztof czuł, co może wydarzyć się za chwilę, i nie miał ochoty wyczekiwać na to.

– Moja droga, bardzo chciałbym się świetnie z tobą czuć, ale mam wrażenie, jakbyś zaraz chciała przywalić mi z całych sił… Anita zaczęła przekręcać nerwowo pierścionek. – To przez ciebie jestem kłębkiem nerwów i przez wiele innych nieprzyjemnych rzeczy, które dostałam w pakiecie z obrączką – weszła mu nieuprzejmie w słowo. Krzysztof poczuł, że znowu dotyka go znajomy chaos emocjonalny. – To może nadszedł właśnie moment, kiedy trzeba ratować się przed całkowitym zatraceniem? – Jak mam się ratować? Prosto czy wspak, w bok czy w tył, a może pionowo albo poziomo? – Ściągnęła wargi i ponownie rozejrzała się po sali. Doprawdy, miała już dosyć tego łagodnego cackania się z mężem, gdy co chwilę wędrował po niej impuls pragnienia wepchnięcia jego głowy pod topór. Trzeba przyznać, że od ostatnich dziesięciu minut tych impulsów przybywało. Na szczęście siedzący przy sąsiednim stoliku detektyw Makowski dał jej znak, że wszystko jest przygotowane, i nadszedł czas działania. Anita upiła łyk wina i ruszyła w kierunku toalet, trzymając zaciśnięte kciuki za powodzenie dalszego rozwoju wydarzeń. W tym czasie Krzysztof próbował wziąć się w garść. Wszystkie mięśnie miał napięte od trzymania nerwów na wodzy. Trudno było rozmawiać z Anitą, narzucając sobie totalną autokontrolę. Ona pewnego dnia wydłubie mi oczy. Cóż za koszmarne życie, pomyślał ze zgrozą i podniósł bezwiednie dłoń do policzka. Dla rozluźnienia rozejrzał się dookoła i doznał olśnienia. Nieznajoma o fiołkowym kolorze oczu właśnie weszła do sali i usiadła przy sąsiednim stoliku. Jej twarz skupiała spojrzenia wszystkich mężczyzn znajdujących się na sali. Teraz dopiero mógł się jej dokładnie przyjrzeć. Usta miała lekko wydęte, pomalowane na czerwono, zmysłowy uśmiech, niezwykle seksualne oczy, cera jasna, ciepła w odcieniu miodu i brzoskwini. Krzysztof wpatrywał się w nią, jakby miała za chwilę zrobić striptiz. Ona także nieznacznie odwróciła w jego stronę wzrok, jakby chciała sprawdzić, czy jest już gotów na konfrontację. W jej spojrzeniu było coś fizycznie ulotnego, niezrozumiale drażniącego

męskie zmysły. Hipnotyzowała go, bawiąc się złotym łańcuszkiem z zawieszonym rubinowym serduszkiem. Ubrana w czerwony obcisły sweterek i czarną spódniczkę, mocno wciętą w talii, przywodziła na myśl zbereźne myśli. Krzysztof z wrażenia jednym haustem opróżnił wino z kieliszka, chcąc ugasić wewnętrzny żar, który w nim rozpaliła. Naraz dziewczyna zwróciła swe oczy w jego stronę i najzwyczajniej na świecie się uśmiechnęła. To był znak, że zaczęła go uwodzić. Czysta ekstaza, która podziałała na niego bardzo zachęcająco. Pewnie zagadnąłby do niej i zaryzykował próbę rozpoczęcia znajomości, ale powstrzymała go świadomość, że za drzwiami toalety zniknęła jego żona z naturą wojownika. Nieznajoma ponownie zerknęła w jego stronę i jakby chcąc zrobić na nim jeszcze większe wrażenie, ponownie słodko się uśmiechnęła. I wywołała wilka z lasu. W tej samej chwili, jak spod ziemi, wyrosła przed nim Anita. Mniej więcej znajdowała się między jego zaślepionym spojrzeniem a uśmiechem nieznajomej. Natychmiast powędrowała za jego wzrokiem i odkryła źródło jego zainteresowania. Odwróciła się do niego gwałtownie i bez poczucia wstydu wykrzyknęła: – Odeszłam zaledwie parę kroków, a ty o mało nie udusisz się własnym jęzorem na widok tej baby! – Jej oczy miotały pociski w sam środek jego głowy. Nieznajoma natychmiast przestała być ośrodkiem jego zainteresowania. – Anita, co z tobą? – Leciutko uśmiechnął się, pokonując własny strach. – Co ze mną?! Nie wiedziałam, że mam takiego szalenie energicznego casanowę obok siebie. Ja do toalety, a ty na podryw. I to kiedy? W dziesiątą rocznicę naszego ślubu! Krzysztof poczuł, że stacza się po równi pochyłej w dół. – Anita, na miłość boską, rozejrzałem się tylko po sali. – Poczuł, że kark mu drętwieje, jakby ktoś przyłożył mu torebkę lodu. – Dlaczego więc nie zatrzymałeś oczu na tym biednym człowieku z obandażowaną ręką, tylko zmrużyłeś je z rozkoszy na widok tej tu? Ty pospolity łajdaku! – warknęła. Najbardziej krępujące dla Krzysztofa było spostrzeżenie, że

nieznajoma nie spuszczała z nich oczu. Wręcz czuł jej rozbawione spojrzenie na sobie. – Nie bądź śmieszna! To przypadek – próbował ratować się przed dalszą kompromitacją. – I jeszcze łżesz! Na żonę szczekasz cały wieczór, a do tej się ślinisz. Niezwykły prezent dostałam od ciebie! Dziękuję mój wspaniały mężu. – Jej oczy zaczęły błyszczeć, więc wyjęła chusteczki i pociągnęła nosem. W lokalu zaległa grobowa cisza przerywana jedynie dźwiękiem odkładanych sztućców. W jednej chwili kilkanaście par oczu bacznie zaczęło im się przyglądać. – Do diabła, co ty wyprawiasz? – zmieszał się. – Że ci nie wstyd tak się zachowywać! – A tobie nie wstyd pieprzyć się na boku? – Wytarła oczy i dmuchnęła w chusteczkę. Krzysztof poczuł pragnienie, żeby właśnie teraz poprosić Anitę o rozwód. Jakiś chochlik, który nagle pojawił się w jego świadomości, mówił: „Chłopie, nie trać odwagi – zrób to teraz, prędzej, prędzej”, natomiast inny, nazywany potocznie głosem rozsądku, ostro dudnił mu w głowie: „Ona cię rozszarpie za słowo rozwód”. Wewnętrzne rozszczepienie nie do opanowania. Było to najdziwniejsze uczucie, jakiego doświadczył w życiu. Głowa zaczęła mu pękać z wysiłku. Z uczuciem podobnym do nienawiści pochłaniał oczami stojącą przed nim Anitę i poczuł się jak w pułapce. – Anita, wszyscy na nas patrzą! – No to co! Patrzą na mnie, bo mnie rozpoznali… Zanim to zdążyła wymówić, mężczyzna siedzący obok, ten sam, na którego wcześniej patrzyła Anita, wyjął aparat fotograficzny i zaczął robić im zdjęcia. Pewnie to dziennikarz jakiegoś szmatławca, przemknęło Krzysztofowi przez myśl. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, wyjął z portfela dwieście złotych, rzucił je na stół i nie zwracając uwagi na krewetki, które właśnie przyniósł kelner, zerwał się z krzesła i ruszył w stronę wyjścia. Wyprowadzony całkowicie z równowagi, szarpnął drzwi wejściowe, jakby chciał je wyrwać z zawiasami i wybiegł na zewnątrz,

mocno wciągając świeże powietrze. Tymczasem Anita, ku zgorszeniu kelnera, chytrze zabrała stówę i biegnąc za nim, ostrzegała: – Nie pędź tak, bo skręcisz sobie kostkę! Ruch na ulicy był niewielki. Anita podeszła do Krzysztofa, spokojnie wyrzuciła chusteczkę do pobliskiego kosza i popatrzyła na niego swobodnie. – Zwariowałaś?! – krzyknął Krzysztof. – Jak mogłaś mnie tak sponiewierać! – O to zapytaj swoje nieczyste sumienie i śliczną pannę, którą podrywałeś na moich oczach. Ale przyznaję, że gdy ktoś robi ze mnie idiotkę, to moja psychika bywa nieco skrzywiona. – Puściła porozumiewawczo oko i z zamysłem, jakby miała zamiar go dobić, dodała: – No cóż, moglibyśmy pojechać razem do naszego przepełnionego ciepłem i miłością domu, gdybyś nie musiał wrócić po swoją teczkę, którą zostawiłeś w knajpie. – Odwróciła się na pięcie i szybko udała się w stronę zaparkowanego nieopodal samochodu. Zanim Krzysztof pomyślał, nogi same zawróciły i niosły go w kierunku restauracji. W teczce miał zabrane z biura dokumenty i ogarnęło go prawdziwe przerażenie, że może ich nie odzyskać. Zziajany wpadł do sali i podszedł do stolika, przy którym niedawno siedział z Anitą. Przy sąsiednich stolikach nie było już nikogo. – Panie kelner, zostawiłem tutaj teczkę! – zawołał zirytowany. Kelner rozejrzał się wokół stolika, wzruszył ramionami, rozłożył ręce i uprzejmie odpowiedział, że nie ma żadnej teczki. – Nie znalazł pan? Musiał pan znaleźć! Zapłacę! – Przypływ paniki sprawił, że Krzysztof zaczął cudacznie szukać portfela. Kelner pokręcił głową przecząco i widząc zdenerwowanie Krzysztofa, zaczął ostrożnie tłumaczyć. – Prawie cały czas tutaj byłem… ale gdy odszedłem… a odszedłem najwyżej na parę kroków… jakaś kobieta się tutaj kręciła, może ona wzięła? – Jaka kobieta? – Energicznie zaczął się rozglądać. – O, tutaj siedziała. – Wskazał ręką na pusty sąsiedni stolik. Obedrą mnie ze skóry, pomyślał Krzysztof o konsekwencjach

zgubienia dokumentów i reakcji swoich klientów. Tylko żeby nie trwało to długo, sarkastycznie poprosił niebiosa. Wyszedł ciężkim krokiem na ulicę, usiłując przypomnieć sobie wszystkie dokumenty, które miał w teczce. Myśli rozsadzały mu głowę, poczuł się zagubiony, a świat zrobił się cholernie mały. – Czy to pana zguba? – Naraz usłyszał za sobą słodki, melodyjny, kobiecy głos. Zatrzymał się, szybko odwrócił i… stanął twarzą w twarz z Bellucci. Z radością zauważył, że w ręce trzymała jego teczkę. – Tak – powiedział z uczuciem, jakby nagle spadły na niego gwiazdy z nieba. – To proszę, proszę. – Kocim ruchem podała mu zgubę. Poczuł się jak feniks powstały z popiołów. Zachwyt i ulga rozbłysły mu na twarzy, napełniając jego serce taką wdzięcznością, jakiej nie doznał od dawna. – Marnie bym skończył, gdyby nie pani. Doprawdy, nie wiem, jak mam pani dziękować. – Uprzejmie skinął głową w jej kierunku. – Mam na imię Jowita. – Bezceremonialnie wyciągnęła rękę, dokładnie w taki sam sposób, jak on to robi podczas biznesowego spotkania. – A pan? – Krzysztof. – Ach, Krzysztof. Hm, ładnie i seksownie. On pocałował ją w rękę i poczuł się tak, jakby znaleźli się poza czasem i przestrzenią, w stanie jakiejś fascynującej nieważkości.

Rozdział 11

Była gotowa na długo przed planowaną porą wyjścia. Za niecałe dwie godziny będzie świadkiem zaaranżowanej zasadzki, która miała sprytnie zdemaskować podłość tej Agatki, którą Anita miała ochotę własnoręcznie udusić, a szczątki jej ciała wrzucić tygrysom na śniadanie do klatki w pobliskim zoo. Najwyraźniej ta wstrętna kobieta była pewna, że wystarczy na Krzysztofa palcem kiwnąć, żeby go sobie przywłaszczyć. Nie tak łatwo moja pani być złodziejem! – Huczało jej w głowie od myślenia, którego nie sposób było ani zebrać, ani uporządkować. Anita wprost pojąć nie umiała, jak jej mąż mógł mieć coś wspólnego z taką skoncentrowaną pospolitością. Przecież ta kobieta mogłaby służyć za szablonową foremkę do tworzenia ludzi pozbawionych wewnętrznej treści, właśnie takich, jaką była. Najmądrzej by wydra zrobiła, gdyby ukryła się na końcu świata, chociaż i to już by nic jej nie pomogło. Dostanie nauczkę, na jaką zasłużyła, niech sama się przekona, ile w tej sprawie ma do powiedzenia znieważona i zdradzona żona! Zadanie miała o tyle ułatwione, że w tej trudnej sytuacji życiowej spotkała na swej drodze takiego przebiegłego detektywa jak Makowski. Gdy już się wszystko wyklaruje, to uściska go z wdzięczności, a może nawet kupi mu jakiś ładny prezent na pamiątkę. Anita wierzyła, że to dzięki jego sprytnej strategii groźne chmury wiszące nad jej małżeństwem rozwieją się i żadna burza z piorunami nie będzie już jej zagrażała. Dobrze, że się w porę zorientowała, że Krzysztof ma na boku tego ohydnego płaza. Żonaci faceci czasami tracą rozum i czynią jakiś nieopanowany wybryk w chwili zamroczenia umysłu albo pod wpływem pogłaskania innego niż żony naskórka. Ale dla Anity to nie była przyczyna do rozwodu, wręcz nie było mowy, żeby pozwoliła Krzysztofowi odejść. Jednym z powodów była przyjemność, jaką dawała jej bliskość przystojnego, silnego, odważnego i inteligentnego mężczyzny. A drugim było zmniejszenie poczucia samotności do minimum z maksymalnie podwyższoną dawką poczucia bezpieczeństwa. Zapewne każda kobieta rozumie te powody, myślała, dopijając kawę.

Niedługo potem wsiadła do samochodu i ruszyła w kierunku śródmieścia. Gmatwanina postrzępionych obrazów z ostatnich dwóch tygodni cały czas przewijała się obrazami w jej głowie. Naraz poczuła niepokój o powodzenie akcji, ale nie mogła już zmienić przeszłości. W chwili, gdy podpisała umowę z Czarną Panterą, puściła w ruch koło zdarzeń, a misternie uknuty z detektywem plan nie zakładał drugiej szansy w razie pierwszej porażki. Trzeba zachować najwyższą ostrożność. A gra właśnie dobiegała końca i bez sensu byłoby odłożyć karty, które trzymała w ręku. Spojrzała na zegarek, dochodziła siedemnasta, dojechanie w godzinach szczytu do centrum zajęło jej więcej czasu, niż zakładała. Pośpiesznie zaparkowała samochód na parkingu koło biurowca mieszczącego się po przeciwnej stronie ulicy niż kawiarnia Salon, w której Jowita umówiła się z Krzysztofem, po czym energicznie skierowała się wprost do jego holu. Czujny ochroniarz natychmiast wyłowił ją z tłumu i szybkim krokiem podążał w jej stronę. Zadziwiające, Anita zawsze miała takie niskie mniemanie o pracownikach ochrony, a tutaj taka niespodzianka, już ją zauważył. Niewykluczone, że długo musiałaby tłumaczyć się z powodu wizyty w tym biznesowym centrum, gdyby detektyw Makowski nagle nie kiwnął swoją legitymacją facetowi tuż przed nosem, a dla wzmocnienia argumentacji nie włożył w jego spocone ręce stu złotych, żeby ten grzecznie sobie poszedł. – Poobserwujemy chwilkę tę knajpę. – Makowski wskazał ręką okna Salonu. – Prowadzimy śledztwo. – Dla podkreślenia swych słów puścił mu oko, dając do zrozumienia, że żaden incydent terrorystyczny mu nie grozi. – Aaaaaa. – Mężczyzna wydusił tylko tyle z siebie, pociągnął nosem i machnąwszy ręką, odszedł, jakby w życiu już nic zaskoczyć go nie mogło. Natomiast Anita, nie spuszczając wzroku z Krzysztofa, dała sygnał chłopakowi z aparatem fotograficznym, siedzącemu w samochodzie vis-à-vis kawiarni, żeby był czujny i robił zdjęcia. W normalnych okolicznościach, gdyby patrzyła na męża wpatrującego się w inną babę, jakby go ktoś obuchem walnął, czułaby

nieodpartą potrzebę przysmażenia go w ogniu piekielnym. Teraz jednak tak się składało, że ta kobieta była częścią planu – planu, który miał uświadomić małżonkowi, że na świecie liczy się tylko ona – jego żona! Tymczasem Krzysztof, pobudzony widokiem fiołkowych oczu Jowity w połączeniu z pełnymi piersiami, zawstydzająco odbijającymi się przez cienką, prześwitującą, bawełnianą bluzkę, powoli uświadamiał sobie, że to nie zjawa ani nie sen, a piękna rzeczywistość, która stała się jego udziałem. Od czasu, kiedy oddała mu teczkę pod Spichlerzem, minął tydzień. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że od razu, przy pierwszej próbie, ta piękna kobieta przyjmie zaproszenie na kawę wdzięczności. Pamięta, jak wodziła wzrokiem po jego twarzy, jak wydęła usta, jak słodko westchnęła, by po chwili na wieloznaczne „kawa” powiedzieć jedno zdumiewające „tak”. Przez ostatni tydzień wymienili ze sobą kilka asymilujących SMS-ów, co sprawiło, że coraz więcej myślał o niej i nie mógł doczekać się, kiedy wreszcie ją zobaczy. Nie ulega wątpliwości, że był nią bardzo zauroczony, a Jowita również nie potrafiła ukryć swojej radości. Z początku ich spotkanie zaczęło się lekko niefortunnie, gdyż Jowita wybrała stolik tuż przy wielkim oknie pozbawionym rolet i wychodzącym wprost na ulicę. Z tej przyczyny Krzysztof poczuł nagły dyskomfort. Gdzieś w zamkniętych zakamarkach jego głowy czaiła się iskierka niepokoju, że a nuż ktoś znajomy zobaczy go tutaj i doniesie Anicie! Sama wręcz świadomość zaistnienia takiej sytuacji wytworzyła pewien rodzaj napięcia, z którym czuł się bardzo niepewnie. – Może byśmy usiedli w bardziej ustronnym miejscu? – zaproponował delikatnie, marszcząc z zakłopotaniem czoło. Jowita natychmiast przeniosła na niego badawcze spojrzenie. – Uważam, że to dobre miejsce, no, chyba że się czegoś obawiasz? Krzysztof był zanadto oszołomiony, żeby sprzeciwić się jej w czymkolwiek. – Nie, nie obawiam się niczego. – Zręcznie zrobił obojętną minę, choć doprawdy nie był zachwycony. – To doskonale – powiedziała z przekonaniem, a w myśli dodała: Że ci nie wstyd tak bujać. Mimochodem spojrzała na okno i na zegarek. Krzysztofowi

zdawało się, że najwyraźniej kogoś szuka, za kimś się rozgląda. – Czy czekasz jeszcze na kogoś? – zapytał z ciekawości. – Tak – lekko wzruszyła ramionami – na kelnera. Rzeczywiście, według wskazówek zegara od kilku minut siedzieli przy pustym stoliku. – Pewnie zdrzemnął się między obsługą jednego stolika a drugiego – zażartował. – A ja myślę, że mu się but rozwiązał – odpowiedziała mu nieco roztargniona, ponownie spoglądając w okno, jakby prognozowała pogodę na kolejną godzinę. Patrząc na nią, Krzysztof zaczął się zastanawiać, czy nie zwleka zbyt długo z komplementowaniem jej. Czy powinien coś zasugerować? Zdeterminowany chęcią nawiązania z nią bliższej znajomości, intensywnie ważył tę kwestię w myślach. Ale fakty są następujące: każda kobieta lubi pochlebstwa, po co więc rozmyślać, jak się zachować, kiedy i tak wiadomo, jak zachować się trzeba. – Ja bym do ciebie przybiegł bez butów – rozpłynął się. Tak jak na to liczył, ta poufałość się spodobała. Jej oczy zapłonęły błękitem. Krzysztof poczuł, jakby został nimi wprost zaczarowany. – Niezmiernie mi miło. Czy mam to wyznanie potraktować jako obietnicę? – szepnęła sugestywnie, idąc jego śladami. Krzysztof wbił w nią szelmowskie spojrzenie, w którym tańczyły maleńkie ogniki. – Należałoby – potwierdził z tajemniczym uśmiechem. – Perspektywa jest kusząca. Mam nadzieję, że nie zabraknie ku temu okazji. – W jej oczach dostrzegł rozbawienie. – Za nic bym ani jednej nie przegapił. Twoja obecność wiele dla mnie znaczy – zapewnił z przekonaniem. – No, no, potrafisz zachęcić kobietę, ale nasza przyjaźń musi się na czymś opierać. Na dobry początek proponuję bruderszaft – wyjaśniła i zrobiła ruch ręki w kierunku kelnera, przywołując go delikatnie. – Szampana prosimy – złożyła zamówienie. – Proszę bardzo – odparł kelner, skinął głową ni to w geście szacunku, ni to w ukłonie i odszedł, nie spuszczając oczu z Jowity.

– Och, przepraszam, to ja powinienem zaproponować – szybko oprzytomniał Krzysztof – ale przytłoczył mnie twój urok. – W porządku. Wszystko w porządku – szepnęła i najpierw leciutko dotknęła koniuszków jego palców, a potem delikatnie pogłaskała jego dłoń. Sposób, w jaki to zrobiła, był niezwykle wymowny. Już było do przewidzenia, że dalej pójdzie gładko. – Dziękuję, że zaopiekowałaś się moją zgubą. Mam nadzieję, że będę mógł jeszcze długo okazać ci swoją wdzięczność – zadeklarował żarliwie. Uniosła brwi. – Mam nadzieję, że twoja wdzięczność nie będzie czysto teoretyczna – mruknęła i z rozmysłem głośno dodała: – Masz kogoś? Badawczym spojrzeniem omiotła wzrokiem jego prawą rękę i ślad po zdjętej obrączce. Krzysztof zupełnie zbity z tropu zaczął niepewnie kręcić się na krześle. – A gdybym powiedział ci, że mam żonę – wydukał z lekkim wstydem, patrząc w kąt podłogi. – To odpowiedziałabym: „Zupełnie mi wszystko jedno”. Wiem, że trudno to zrozumieć, ale mnie wystarczy dobrze się bawić. Nie uparłam się, żeby nosić obrączkę – roześmiała się, patrząc na niewyraźną minę mężczyzny. – Jesteś pierwszą znaną mi kobietą, której nie przeszkadza, że siedzący przed nią mężczyzna jest żonaty. – Otworzył szeroko oczy i niepewnie, aczkolwiek z nadzieją, upewnił się. Jowita powoli wzięła kieliszek z szampanem i zgrabnie uniosła go do ust. – Za naszą przyjaźń – wyszeptała. – I za coś więcej – zawtórował jej Krzysztof. Odłożyli kieliszki i umilkli. Ich spojrzenia się spotkały. Wszystko stanęło w miejscu. Zbliżali się do siebie powoli, pełni oczekiwania i podniecenia. Przez ułamek sekundy wszystko zwolniło jak na taśmie filmowej, puszczonej na minimalnych obrotach. Patrzyli na siebie pełnym pożądania wzrokiem, ocierając się wzajemnie kolanami. – Jesteś moim grzechem – zdążył wypowiedzieć Krzysztof, zanim ich usta zbliżyły się do siebie. Bliżej, bliżej, aż połączyli je jak stęsknieni

za sobą kochankowie. Zapach jej ciała, słodki, delikatny, oszołomił go. Nieoczekiwany przypływ wyzwolonej adrenaliny omal nie wyrzucił go z krzesła. Nawet nie zwracali najmniejszej uwagi na to, że wszyscy ludzie w kawiarni ich widzą. Poszło lepiej, niż sądziłam, pomyślała Jowita, pierwsza przerywając pocałunek. Wystarczyło kilka minut i gapi się na mnie jak zakochany paź. – Czuję się, jakby mnie podpięto do sieci elektrycznej i drżę na myśl, co byłoby dalej – pochlebiała mu, przygotowując nastrój do następnego pocałunku. – Mogę ci to w każdej chwili pokazać – rzekł na tyle nonszalancko, na ile pozwolił mu drżący z podniecenia głos. Jowita wydawała się jego wyznaniem zachwycona. – To jest puenta na miarę prawdziwego mężczyzny. Szalenie obiecująca. Krzysztof rozejrzał się dookoła, próbując zebrać myśli. – A ty? Czy jesteś mężatką? – zapytał, chcąc wysondować, dokąd mają się udać w dalszej części spotkania. Świadoma badawczego spojrzenia, które kolejny raz zatrzymał na niej, przeniosła wzrok na okno. – Nie, niepotrzebna mi etykietka „kobieta zamężna”, mimo że wielu facetów depcze mi po palcach jak w quickstepie. Poza tym nie wierzę w głupawe, bajkowe opowieści o wiecznej miłości – odpowiedziała jak gdyby nigdy nic. – Czy chcesz mi powiedzieć, że jestem jednym z wielu? – Krzysztof poczuł się, jakby go sfaulowała. Jowita rzuciła mu chytre spojrzenie i uspakajająco pokręciła głową. – Chcę ci powiedzieć, że jesteś strasznie niesforny. Zastanawiam się, co ja mam z tobą zrobić – odparła melodyjnie, nadrabiając słodkim wzrokiem popełniony błąd. – Najlepiej zrób to i owo, a potem wszystko naraz. Wyobraźnia zalewała go falami podniecających obrazów, które przy każdym dotknięciu jej ciała napływały i odpływały, czyniąc miejsce pobudzonym zmysłom. W tym momencie podniecenie i uległość na twarzy Krzysztofa

były już widoczne. Nachylił się i delikatnie musnął jej wargi o smaku dojrzałej poziomki, wdychając aromatyczny zapach jej perfum. Uczucie, które nim zawładnęło, pulsowało mu w mózgu, a nogi zaczęły drżeć z takim impetem, że aż filiżanki grzechotały na stoliku. Z daleka było widać, że sprawiał wrażenie mocno nakręconego, natomiast z jej twarzy trudno było cokolwiek odczytać, nawet z bliska. Mogłoby wydawać się, że była zupełnie nieporuszona adoracją Krzysztofa. – Mmm, super. Jesteś niewiarygodnie smakowity. – Uśmiechnęła się zachęcająco, wyjmując puderniczkę i szminkując usta. – To ty nabiłaś mi głowę pikantnymi myślami. – Obdarzył ją osobliwym spojrzeniem. – No już, już – odezwała się słodko. – Spokojnie, wytrzymaj jeszcze chwilkę. – A co ma być za chwilkę? – spytał rzeczowo. W tym momencie kelner zwany Czarkiem, który od kilku minut, porządkując sąsiedni stolik, przysłuchiwał się tej intymnej rozmowie, podszedł szybkim krokiem do ich stolika. Jego zadaniem było zażegnać kolejną awanturę z udziałem tej kobiety, Jowity Kilian, bezrobotnej aktorki wynajmującej się jako „dowód zdrady” w renomowanej agencji detektywistycznej. Przychodziła średnio cztery razy w miesiącu i siadała przy tym samym stoliku, tuż przy wielkim oknie. Trzeba przyznać, że Czarek uwielbiał patrzeć, jak umiejętnie eksponuje swoje wdzięki, jak zgrabnie porusza się na dziesięciocentymetrowych szpilkach, a przy tym jak ponętnie falują jej piersi. Za każdym razem towarzyszył jej inny mężczyzna. Zadziwiający był powtarzający się schemat tych spotkań: kawa, szampan, głęboki dekolt, ośli wzrok faceta, namiętny pocałunek, a na koniec zazwyczaj wpadała jego żona wraz z fotografem, który produkował zdjęcia na potrzeby sprawy rozwodowej i wielkości alimentów przyznanych od niewiernego. – Czy mogę coś jeszcze państwu podać? – wtrącił się elegancko kelner, kreując się na profesjonalistę. Krzysztof usiłował kiwnięciem głowy zmusić kelnera, żeby się oddalił, lecz ten stał jak posąg soli z wytrzeszczonymi oczyma, przyglądając się Jowicie.

– Proszę dać nam czas do namysłu – wymuszał Krzysztof. Kelner nadal ani drgnął. – Czy podać pani kawę z pani ulubionym syropem waniliowym tak jak zwykle? – zaproponował swobodnie Jowicie, spoglądając na puste kieliszki po szampanie. Krzysztof zauważył cień lęku, który przemknął przez twarz kobiety. Przy stoliku zaległa niezręczna cisza. Krzysztof popatrzył na nią pytająco, a kiedy pokręciła przecząco głową, zwrócił się do kelnera, już całkiem przytomny: – Czy jest pan tak dobrze zorientowany w upodobaniach gości? Kelner skinął głową. – Ależ ta piękna pani jest stałą wielbicielką naszej kawiarni. – Uśmiechnął się poufale, zabrał kieliszki i odszedł. Jowita po raz pierwszy wyglądała na zażenowaną. – Musiał mnie wziąć za kogo innego… albo mam sobowtóra… – odpowiedziała speszona i mimowolnie zaczęła się niespokojnie wiercić. Teoretycznie jest to możliwe, zastanowił się Krzysztof. Krótka uwaga kelnera i zaskoczenie kobiety skutecznie postawiły go w stan czujności. – Może wyjdziemy stąd? Chodźmy napić się czegoś i potańczyć. – Jowita próbowała sprowadzić rozmowę na inny tor, zdając sobie sprawę z niepowodzenia akcji. – Tylko jeszcze skorzystam z toalety. – Jej oczy podejrzanie zabłyszczały, kiedy ruszyła w kierunku zaplecza. Po raz pierwszy czuła, że poniosła porażkę. Cholera, stracę renomę, trzęsła się ze złości. Wszystko szło zgodnie z planem, o ile to można nazwać planem, dopóki ten piegowaty młodzieniec w okularach nie zaczął z płonącą twarzą gapić się na nią. Na szczęście zleceniodawczyni zna sygnał kłopotów. Ustaliły, że jak Jowita odejdzie od stolika, to realizację zlecenia trzeba przerwać z uwagi na nieprzewidziane okoliczności. Gdy tylko Jowita zniknęła z pola widzenia, Krzysztof przywołał kelnera i trzymając w ręku banknot stuzłotowy, półgłosem zapytał: – Zarabiasz grosze, prawda?! Ale masz pojęcie o interesach? Zapytam tylko: czy znasz moją towarzyszkę? Chłopak kiwnął potwierdzająco głową.

– Czy często tutaj przychodzi? – Średnio raz na tydzień. Zawsze z innym facetem. Mówią, że uwodzi za pieniądze… Ale ja nie chcę tu żadnych awantur, bo szef mnie zabije. – Awantur?! – Narzeczonej, żony, konkubiny… Zależy, kto ją nasłał. Nagle wszystko stało się takie proste. Anita, podpowiedziała mu intuicja i nagle doznał napadu lęku, a żołądek podszedł mu do gardła. Automatycznie rozejrzał się, szukając winowajczyni. Boże miłościwy, powstrzymaj mój gniew, prosił, aż zapulsowały mu skronie. Podał kelnerowi należny mu napiwek, uregulował rachunek i szybko opuścił lokal. Już na zewnątrz, klnąc pod nosem, wykręcił numer telefonu żony, obiecując sobie, że obedrze ją ze skóry. Wściekłość przyprawiała go o zawrót głowy. Jeden sygnał, drugi, trzeci, czwarty i wreszcie połączenie: – Jestem u kosmetyczki. – Usłyszał zniecierpliwienie w jej głosie. – Jakiej kosmetyczki? – domagał się odpowiedzi. – Cholera! Maseczka cieknie mi po twarzy! Mów szybko, co się stało? – Tym razem słychać było rodzącą się irytację. Krzysztof się zasępił. Jej najnormalniejsze na świecie zachowanie zaczęło wzbudzać w nim pierwsze wątpliwości „a jeśli to nie ona?”, i natychmiast ostrożność powstrzymała go. Każde oskarżenie musi być poparte dowodami, a jakie ma on? Zeznanie kelnera. A może kelner się pomylił? Szybko zaczął analizować, co może go spotkać, jeżeli ta sytuacja jest tylko tworem zwykłego zbiegu okoliczności. Jak wytłumaczy się przed Anitą? Szczególnie tragiczny może okazać się wariant, kiedy będzie musiał przyznać się do próby spontanicznego nawiązania fizycznego kontaktu seksualnego z jakąś przygodnie poznaną kobietą. Wzdrygnął się na samą myśl o rozważaniu z Anitą tego skądinąd nagannego dla każdego żonatego mężczyzny postępku. Już sama myśl była odstraszająca. Musi zachować się racjonalnie i na razie lepiej bezwzględnie zamilknąć w tej sprawie, bo jej roztrząsanie nie przyniesie wcale dobrych rezultatów. – Spotkanie przeciąga się i obawiam się, że wrócę trochę później – odpowiedział, próbując wyjść z niezręcznej sytuacji.

– To było do przewidzenia. Jeszcze chcesz wyrazić jakieś obawy? – powiedziała zjadliwie, obserwując go przez wielką szybę pobliskiego biurowca i dając znać Jowicie ręką, gdzie obecnie znajduje się Krzysztof. Jowita szybko opuściła lokal i równie szybko znalazła się w zasięgu wzroku Krzysztofa. – Anita, muszę już kończyć – rzucił szybko i rozłączył się, nie czekając na reakcję żony. Podbiegł do Jowity i nieco zdyszany złapał ją za ramię i szorstko odwracając, warknął: – Kto cię nasłał? – Nie rozumiem, o co ci chodzi? – Na zawołanie zrobiła wyuczoną minę totalnie oniemiałej ze zdziwienia. Krzysztof jednak nie skapitulował. – Kto ci zapłacił? Dam ci więcej. – Wyjął portfel dla lepszego zaakcentowania swych słów. – Chyba zwariowałeś! – Grała swoją rolę. – Opanuj się i zostaw mnie w spokoju – ostrzegła. – Ile chcesz? – Pozostał twardy i surowy. – Nic! Po prostu chcę, żebyś spieprzał – rzuciła ostro. – Nikt mnie nie nasłał, a ciebie mam już dość! – obstawała przy swoim scenariuszu. Odwróciła się i pośpiesznie odeszła do zaparkowanego w pobliżu sportowego audi. Krzysztof poczuł się jak kompletny idiota, który za chwilę padnie trupem na miejscu. Od dwóch dni Agata, z sercem walącym od nadziei, czekała na jakąkolwiek wiadomość od Krzysztofa, z każdą minutą doznając kolejnego rozczarowania ze względu na milczący telefon. To nowe, zaistniałe w ich związku zjawisko było dla niej niezwykle kłopotliwe. Zatroskana próbowała szukać Krzysztofa w pracy, ale jego telefon milczał. Następnie prześledziła wszystkie kroniki wypadków w stolicy i w okolicy – na próżno. Wszystko na nic. Pogoń za widmem Krzysztofa skończyła się fiaskiem. Pod wpływem narastającej paniki wybrała numer Hanki, choć wiedziała, że w żaden sposób nie jest w stanie wyeliminować ryzyka, że

przyjaciółka powie jej, co myśli „prosto w oczy”. – No, wreszcie do mnie zadzwoniłaś! – ucieszyła się Hanka. Agata poczuła, że łzy same napływają jej do oczu. – Potrzebuję porozmawiać z tobą – zaczęła z wahaniem. – O, barometr niekorzystny. Co się stało?! – Jest pewna sprawa, którą chciałabym z tobą omówić. – Głos jej się załamał. – Czy superman znowu przepuścił twoje zakochane serduszko przez niszczarkę? – A skąd wiesz, że płaczę przez niego?! – Odsunęła ostrożnie telefon i wytarła mokre oczy i nos. – Bo nie przypominam sobie, żebyś płakała z powodu pryszcza. – Z powodu pryszcza też potrafię się popłakać. – Ale mniej rozpaczliwie. Czy możesz zatem wydusić wreszcie z siebie, co takiego zrobił twój ukochany? A w zamian spróbuję jeszcze raz zabawić się w psychoterapeutę i przemówić ci do rozumu, pod warunkiem że pozwolisz sobie powiedzieć, co o tym myślę – zastrzegła Hanka. Agata, chociaż miała przeczucie, że to przemawianie do rozumu może jej się nie spodobać, to najwyraźniej cieszyła się, że jej sprawy sercowe są dla jej dobrej przyjaciółki nadal istotne. – Krzysztof zawsze powtarzał – chlipnęła do telefonu – że nie jest w stanie godziny wytrzymać beze mnie, a od dwóch dni nie odezwał się, chociaż byliśmy umówieni. – Agatko, ku memu zaskoczeniu statystyki przeprowadzone na męskiej populacji pod tym względem nie są z tych hurraoptymistycznych. Jak dowodzą badania, zjawisko nagłego porzucenia kochanki dotyczy osiemdziesięciu procent żonatych facetów, a ku memu jeszcze większemu zaskoczeniu dziewięćdziesiąt procent robi to bez słowa pożegnania. Ot, kolejny problem tego świata, na który kobiety nie mają wpływu. – Hanka, on nigdy by tak nie postąpił, to uczciwy człowiek. A może miał zawał? – A może złapał wirusa i tak w ogóle umarł? – wyrzuciła z siebie, jakby to było oczywiste.

– Myślisz, że… że tak oficjalnie umarł? – Agata jęknęła, jakby coś nagle walnęło ją w głowę. – Po skwapliwym i uważnym przeanalizowaniu sytuacji stwierdzam, że mogło mu się to przytrafić – westchnęła głęboko. – Hanka, co ty pleciesz?! – Ale wirus musiał być bardzo zabójczy, skoro nie dał mu szansy pożegnania się z tobą. – Nabijasz się ze mnie, i to w takiej chwili – wykrzyknęła Agata rozemocjonowanym głosem. – Nie z ciebie, tylko z durnego kopciuszka, który połasił się na pantofelek w swoim rozmiarze, a tu pech: książę nie pasuje, bo ma już inną księżniczkę. – Myślisz, że on ma inną?! – Myślę, że ma żonę. Nie oswoiłaś się jeszcze z tą myślą? – powiedziała zdecydowanie. Agata niemal widziała znaczący uśmiech Hanki. – Krzysztofa nic z nią nie łączy! Jego nie interesuje osoba żyjąca w zupełnej ciemności emocjonalnej. Ona go izoluje od świata! – broniła go. – Na szczęście, będąc na życiowym zakręcie, po niezłomnych poszukiwaniach spotkał ciebie i wreszcie może zacząć nowe idealne życie z dużą ilością światła. – A żebyś wiedziała! – zapewniła niemal solennie. – Tylko jeszcze pytanie: może wiesz, co zamierza zrobić ze swoją trudną, ascetyczną, zimną małżonką, która tnie jego osobistą przestrzeń na kawałki?! – No, jak to co? Przecież istnieją rozwody. – Rozwód, powiadasz?! – zaśmiała się. – Czy to nie przesadnie radosny obraz rzeczywistości założony przez ciebie? Myślisz, że faceci uwielbiają maszerować po rozwód, śpiewając radośnie „hej ho, hej ho!” Agatko, kiedy zaistnieje ambaras i dwoje nie chce naraz, to rozwód przeprowadza się w ciągu kilku lat, potem trzeba podzielić majątek, podzielić znajomych, podzielić doniczki z kwiatami, podzielić serwis obiadowy i szczotki do butów, a przecież faceci mają we krwi wygodnictwo.

– Nie masz racji. Krzysztof odpuścił już walkę o to małżeństwo. On mnie kocha! – Agatko! Gdy chodzi o miłość, to ludzie są mistrzami w okłamywaniu samych siebie. Facetowi wymknęło się: „Kocham cię”, a ty zastygłaś w bezruchu, oczekując „i co dalej?” jak łania złapana w światła reflektorów. Nie widzisz, że wszystko jest pozorne, a jego miłość byle jaka. Negowanie tych oczywistych faktów, Agatko, jest niczym innym, jak tylko kręceniem bicza na samą siebie. – Hanka, ale ja go tak kocham! – Rozsypała się jak torebka cukru. – Słuchaj, czy mam wziąć do ręki młot pneumatyczny, żeby wybić ci z głowy tę miłosną fiksację? Nie rozumiesz, że facet ma na ciebie chrapkę i właśnie przymierza się do rozwalenia twojego życia, a ty nawet nie starasz się powstrzymać go od spróbowania. Czy naprawdę nie możesz przyzwyczaić się do faktu, że twój drogi pan Winnicki leci z tobą w kulki? Agata z trudem ukrywała irytację. – Krzysztof jest bardzo zagubiony, bo musi sobie życie od początku poukładać, ale to cudowny, miły i dobry mężczyzna – odparła bez śladu wahania. – Mam do niego całkowite zaufanie. Gdybyś go lepiej poznała, zapewne polubiłabyś go, a tym samym szybko wyrzekłabyś się swoich uprzedzeń do niego. – Myślisz tak na serio? Agatko, temu złotemu człowiekowi podobają się te potajemne rendez-vous i pościelowe harce w twoim łóżku, ale to nie ma sensu. To tak, jakbyś leciała samolotem nad miastem w gęstej mgle i szukała drogi lądowania. Co z tego, że zrobisz kilka podejść, jak lotniska wciąż nie widać. – Hanka, chcę ci zwrócić uwagę, że widziałaś Krzysztofa zaledwie dwa razy i nie zamieniłaś z nim więcej niż dziesięć słów. Z tego wynika, że nie znasz go dobrze. Oczywiście nadal twardo trzymam się przekonania, że on jest ze mną, bo mnie bardzo kocha, a i ja siedzę po uszy w samym środku tego uczucia. – Tak, tak, bez wątpienia, kocha, dopóki czuje erekcję w spodniach na twój widok. A gdy już jego żywiołowość opadnie, to przyjdzie i skruszony powie, że ma wieści trochę dobre i trochę gorsze. Pierwsza dobra to taka, że odchodzi i wreszcie pozbędziesz się fioła na jego

punkcie, a druga, gorsza, że i tak nie hajtnąłby się z tobą, bo ma już żonę. I nawet jeżeli palniesz go tak, że odpryśnie ci lakier na paznokciach, to i tak niewątpliwie pozostaniesz na długo ze zranionym serduszkiem. Zobaczysz, że ten facet wyzyska twoją miłość do ostatniej niteczki. Ostatnie słowo Hanka wymówiła z naciskiem, jakby chciała podkreślić siłę swojej argumentacji. – Hanka, ostrożnie! – W jej głosie pojawił się niespodziewany smutek. – To mi naprawdę sprawia przykrość. Dałabym chętnie słowo honoru, że Krzysztofa nie znosisz i dlatego go tak oceniasz. Właściwie zupełnie niepotrzebnie zwróciłam się z tym problemem do ciebie. Powinnam od dawna wiedzieć, że miłość traktujesz z pewną dozą pogardy – zakończyła prawie niegrzecznie. – Weź sobie, kobieto, kropli walerianowych i gdy poczujesz się znacznie spokojniejsza, popatrz na to z szerszej perspektywy. Reasumując, Agatko, tak samo, jak pan Krzysztof podoba się tobie, to mnie, jako obiekt twojej miłości, nie podoba się wcale. Chętnie na zakończenie pocałowałabym cię w czoło, ale podejrzewam, że jesteś zbyt rozgniewana na mnie, więc lepiej skończmy rozmowę, zanim się znów pokłócimy. Gdy Agata odkładała telefon, po raz pierwszy zaczęła wątpić w swój rozsądek. Znała Hankę świetnie i rozumiała, przed czym chciała ją ostrzec. Trzeba przyznać, że czasami robiła to w zbyt bezpośredni, niepobłażliwy sposób, ale jest powszechnie wiadome, że Hanka nigdy nie lubiła bawić się w ciuciubabkę. Agacie napłynęły łzy do oczu. Położyła się na łóżku i zwinęła w kłębek. Pomału w jej świadomości zaczął wzbierać żal do Krzysztofa i teraz, kiedy się nie odzywał, zaczął wzbierać się coraz mocniej. Właściwie, zmitygowała się w myślach – to ten romans jest dziki ze względu na jego małżeństwo, pozbawiony zalet z uwagi na brak jakichkolwiek wspólnych rozrywek z ukradkowym seksem, co tylko doprowadza ją do zawrotów głowy i wzmaga głód prawdziwego związku. Krzysztof obiecał, że obdarzy ją miłością, na jaką zasługuje, a tymczasem okazało się to rodzajem jakiejś cholernej fatamorgany, czyniącej ją pionkiem w jakiejś nieznanej jej grze. Wiedziała już, że we

wszystkim pomyliła się albo może inaczej, to przeznaczenie pomyliło się, ponieważ doskonale wiedziało, czego Agata chce, a w zamian dało jej tylko jedną malutką chwilę radości. Z zaczerwienionymi oczami po raz kolejny wykręciła numer telefonu Krzysztofa z nadzieją, że on go w mig odbierze. Przez moment odetchnęła z ulgą, słysząc sygnał połączenia, ale po chwili straciła dobre samopoczucie, gdy on zwyczajnie rozłączył ją. – Bardzo nieładnie z jego strony, podpowiadał rozum. – Pewnie nie może rozmawiać, broniło go serce, mimo własnych wątpliwości. Trzeba czekać. Jeśli nie zachowa cierpliwości, wszystko pójdzie na marne, a on nie tylko nie zadzwoni, ale i pewnie więcej już do niej nie przyjedzie. A ona go potrzebowała, tak potrzebowała, jak potrzebuje się tlenu do życia. Dzwonek do drzwi przerwał jej rozpaczliwe uświadamianie sobie, że jej nadzieja na długotrwałe zakotwiczenie przy boku Krzysztofa może się nie spełnić. Poderwała się z kanapy i z wypiekami na twarzy podbiegła do drzwi z nadzieją, że to Krzysztof przybył z bukietem kwiatów oraz żarliwym tłumaczeniem, że w pracy stało się coś ważnego, co zabrało mu czas przeznaczony dla niej, i dlatego nie odzywał się przez długie dwa dni i oczywiście zaręczy, że sytuacja ta również napełniła go wielkim żalem po czubek głowy. Jednak za drzwiami zamiast Krzysztofa zobaczyła na wycieraczce srebrnoszarą kopertę z jej imieniem i nazwiskiem, wypisane dużym, kobiecym pismem. W nozdrzach poczuła ciężki zapach damskich perfum. Przez chwilę oglądała ją uważnie, potem obróciła jeszcze kilka razy w rękach i z bliżej nieokreślonym niepokojem zaczęła ją otwierać. I wszystko nagle zrozumiała. W środku były dwa zdjęcia: na pierwszym Krzysztof patrzył głęboko w oczy jakiejś mocno wydekoltowanej kobiecie, a na drugim usta Krzysztofa z ustami kobiety już się spotykały. Agata podskoczyła, jakby naraz dostała serię z karabinu maszynowego. Nie wierzyła własnym oczom, patrząc na nie. Godzina i data wskazywały, że zdjęcia zostały wykonane dokładnie w czasie, kiedy ona wylewała łzy ze strachu o niego. Do fotek przyczepiona była różowa karteczka z napisem: „Nikt nie bywa nieszczęśliwy z winy cudzej, tylko z własnej”. Obezwładniło ją

poczucie straszliwej zdrady. Tysiące szpilek wbiło jej się naraz w skórę. Pod nogami poczuła wielką przepaść, cierpienie zawładnęło jej ciałem i osuwając się na kolana, zaczęła płakać. Czuła, że dopuszczając tę miłość do siebie, popełniła największe wariactwo w swoim życiu.

Rozdział 12

Gdy wszedł do przedpokoju, Anita krzątała się po kuchni, wkładając jakiś talerz do zmywarki. Podniosła na niego oczy i się uśmiechnęła. Od kilku dni tak właśnie wyglądały ich powitania. Uśmiech i nic więcej. Być może był to najbardziej sztuczny uśmiech, jaki kiedykolwiek widział. Przenikliwy, chytry, przebiegły – w tym uśmiechu było wszystko. Jednak odwzajemnił go, próbując otrząsnąć się z przygnębienia z powodu niespodziewanego rozstania z Agatą, i ruszył w stronę swojego gabinetu. Światło zachodzącego słońca wypełniało całe pomieszczenie, nadając mu miły i przytulny wygląd. Wszedł do środka, nie mogąc oderwać myśli od ostatnich dziwnych wydarzeń z udziałem Jowity, które pozostały cały czas nierozwikłane i bezustannie korciły go swą zagadką. Na próżno usiłował skoncentrować swoją uwagę na jakiejkolwiek innej kwestii, wolnej od dokuczliwych myśli kiedy to łączy się z tamtym, tamto łączy się z owym, a owo nie pasuje do niczego i nie sposób wyrzucić tego ze swojej świadomości. Był zupełnie wytrącony z równowagi, gdy w ogólnej ciszy panującej w domu usłyszał napięty głos Anity. – Krzysztof, muszę koniecznie z tobą pomówić. Znowu to samo, pomyślał zniechęcony. – Nie moglibyśmy przełożyć tej rozmowy na jutro, miałem ciężki dzień – odpowiedział, ściągając z ramion marynarkę i luzując krawat. – Wielkie nieba, znowu myślisz tylko o sobie – rzuciła dobitnie, pojawiając się w gabinecie. – A ty znowu jesteś taka wielkoduszna i rozumiesz moje potrzeby. W porządku, należę do ciebie. Co masz mi do powiedzenia? – mruknął. Chociaż Krzysztof w najwyższym stopniu był wzburzony, to nie mógł nie zauważyć, że Anita resztkami woli panowała nad sobą i swoimi emocjami. Jej twarz była blada jak płótno, a wargi drżały, jakby miała się zaraz rozpłakać. – Chciałabym, żebyś obejrzał, co dzisiaj dostałam od twojej kochanki Agaty. Wcisnęła mu w rękę srebrnoszarą kopertę. – Mam nadzieję, że kocha cię bez wzajemności.

Krzysztof najpierw spojrzał na kopertę, która była dokładnie taka sama jak ta, którą Agata bez słowa wyjaśnienia rzuciła mu prosto w twarz, zanim zatrzasnęła przed nim drzwi podczas ich ostatniego spotkania. Powoli ją otwierając, wykorzystywał wszystkie wolne sekundy na przestudiowanie sytuacji i znalezienie w zakamarkach swojego mózgu odpowiednich argumentów, usprawiedliwień i wyjaśnień. – Od kogo dostałaś? – spytał z niedowierzaniem drżącym głosem. – Od Agaty – potwierdziła, obserwując go bacznie. W kopercie były dwa zdjęcia, na każdym on i Jowita opętani żądzą namiętności. Spuścił wzrok, westchnął i odłożywszy zdjęcia, podszedł do barku. Nalał sobie kieliszek czystej wódki i wypił jednym haustem, a potem jeszcze jeden, i kolejny. Nie miał odwagi spojrzeć na Anitę, która stała nieruchomo i wszystkiemu w napięciu się przyglądała. – A co to za pijaństwo? Nie musisz pakować w siebie wódki, żeby ze mną porozmawiać – przywołała go do porządku. – Kto ci to dał? – zapytał głucho. Nie tracąc czasu na napełnianie kieliszków, przechylił butelkę, w której zostało zaledwie kilka kropel alkoholu. W głowie poczuł zamęt. Anita zrobiła krok na przód i spojrzała mu w oczy. – Twierdziła, że ma na imię Agata. Trzeba przyznać, iż była zdruzgotana faktem, że nie jest tak kobieca i pociągająca jak ta, z którą całujesz się na tym zdjęciu, ale pocieszyłam ją, że mnie również jest bardzo przykro na nią patrzeć. Jej głos był podstępnie cyniczny. Krzysztof odłożył pustą butelkę i opadł bezsilnie na krzesło. – Ale ja nie znam żadnej Agaty. Westchnął i opuścił głowę. Anita skrzywiła się i już chciała dość ostro odpowiedzieć na to ewidentne kłamstwo, ale się powstrzymała. „Polemizować w takich sytuacjach trzeba spokojnie”, przypomniała sobie słowa detektywa Makowskiego. – Nie masz pojęcia, jak bardzo bym się cieszyła, gdyby tak właśnie było – westchnęła smutno. Biorąc do ręki zdjęcia Jowity z Krzysztofem, przyjrzała im się raz i drugi, a potem cicho, z pewną dozą tragizmu, ale tak, żeby Krzysztof to usłyszał, powiedziała:

– Czym sobie na to zasłużyłam, czym? Krzysztof, słuchając jej, bardziej niż kiedykolwiek zaczął zastanawiać się, gdzie zniknął dźwięk wulgarnego potępienia i oschłej zjadliwości, tak często słyszany w jej głosie. Chociaż jej zachowanie bardzo go zdziwiło, to doprawdy był jej wdzięczny za taką postawę i miał wielką ochotę powiedzieć jej coś dobrego, serdecznego i ciepłego. – Anita, to jakaś podła mistyfikacja. Ktoś mnie wrobił. Nie znam Agaty i tej ze zdjęcia też nie znam. Nie wiem… – Stop! – przerwała. – Możesz udawać, że tego nie rozumiesz, ale fakty uwidoczniono na tych zdjęciach, a i założę się o twą nędzną skórę, że doskonale wiesz, której babie obiecałeś, że weźmiesz ze mną rozwód. Tylko łaskawie wytłumacz mi, co w tym naszym trójkącie, dodatkowo robi to pełne superlatywów czarujące stworzonko ze zdjęcia? – mówiła spokojnie, choć wszystko się w niej burzyło. – Nie wiem. Nic nie wiem. – Kręcił głową z rezygnacją. – Faktycznie, na takie pytanie rzadko można znaleźć odpowiedź. – Zaśmiała się krótko, z trudem hamując odruch ręki, która zaciśnięta w pięść dopominała się o swoje prawa. – Anitko, ktoś mnie wrobił – powtórzył tym razem bardziej dobitnie. – Biedaku kochany! – zawołała. – Ktoś gwałtem wepchnął cię do łóżka Agatce, która ohydnie wyzyskała twoją męskość, sprowadzając cię do roli nędznego instrumentu natury, a potem siłą zaciągnął na spotkanie z tą Samantą Fox, czyniąc z ciebie bezwolne narzędzie drugiego gatunku? To bardzo pięknie cię wrobił! – Cmoknęła. – Tylko dziwię się, dlaczego możesz jeszcze mi patrzeć prosto w oczy. Poczuł się przyparty do muru. – Anitko, przepraszam, tak bardzo przepraszam – powtarzał pośpiesznie. – To nie jest tak, jak myślisz… Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale w grę wchodzą inne czynniki… inne rozmaite przyczyny… Jakby tu ci wyjaśnić? O! Przypadkowe. Anita poczerwieniała, a po wyrazie jej twarzy widać było, że myśli o zabójstwie. – Dobrze ci radzę piorunem zrobić rewizję własnego rozumu, bo jak cię palnę, to ci wszystkie zęby wypadną.

Krzysztof poczuł, że rozmowa wjeżdża na ślepy tor. Nie czuł się na siłach toczyć dalej tej batalii. Głęboko westchnął, następnie oparł łokcie na kolana i przetarł rękoma twarz, jakby chciał zdjąć jedną maskę, a na jej miejsce założyć drugą. Postanowił ważyć każde słowo, gdyż teraz już wszystko mogło mu zaszkodzić. – Chciałbym, żebyśmy znowu zbliżyli się do siebie, żeby było tak, jak kiedyś – zaczął delikatnie z innej beczki. – Po co mi to mówisz? – Przygryzła wargi i odwróciła głowę. – Czy sądzisz, że obecna sytuacja i stan moich emocji jest najodpowiedniejszy do słuchania tak aroganckich propozycji? Nie można wymagać od kogoś reakcji uczuciowych, jeżeli ze swej strony wyeliminowało się wszelkie uczucia… – Ja tego wszystkiego nie mogę pojąć. Pragnę spokoju, ja już tego, co jest, nie wytrzymuję – mówił sam do siebie. A to mój skarbie dopiero początek, pomyślała, a jej oczy stały się znowu złe, zimne i wyzywające. – Opowiem ci bajkę na pożegnanie! Pewna samotna pani o subtelnym imieniu Agata poznała żonatego pana o dumnie brzmiącym imieniu Krzysztof. Gdy nasza bohaterka poczuła, że miłość rozlewa się po jej ciele jak strumień ciepłej wody, zdała sobie sprawę, że pan kochanek to lewy towar, bo po seansach seksualnych z nią grzecznie wraca do żony. Podstępnie więc postanowiła przywłaszczyć sobie prawo do niego. Była tak zdesperowana, że wynajęła zwyczajną prostytutkę, która miała zrobić z Krzysztofem niewinne zdjęcia. Zdjęcia następnie miały być podrzucone żonie jako dowód zdrady. Droga Agatka miała nadzieję, że żona natychmiast wyrzuci zbrukanego męża ze swojego życia. Biedaczka nie spodziewała się, że atrakcyjny książę jest typowym czarnym charakterem i zarazem ostrym pitbullem na kobiety oraz że uwielbia nie tylko ją, ale jest prawdziwym miłośnikiem wszystkich bab. Ku jej rozpaczy kochanek zamiast niewinnie patrzeć w oczy kobiecie, zaczął publicznie obcałowywać i namiętnie adorować podsunięty mu fant. Agatka poczuła się więc ofiarą, którą potraktowano niczym przedmiot do zaspokajania erotycznych wrażeń, i postanowiła, jak mi to dosadnie powiedziała, „dorwać łajdaka i połamać mu nogi i łapska”. Zaczęła od konsultacji ze mną. Koniec bajki. Koniec naszego

małżeństwa. – Pstryknęła palcami i spojrzała mu lodowato w oczy. Kiedy tego słuchał, aż mu ścierpła skóra. Nigdy na myśl by mu nie przyszło, że w Agacie, która wydawała się zwierciadłem zalet, mogło tkwić tyle ohydnej, diabolicznej przebiegłości. Opanowała go wściekłość. Z trudem powstrzymał się, żeby do Agaty nie zadzwonić natychmiast i zrobić jej piekielną awanturę. Zresztą może to i dobrze. Nie miał jej nic do powiedzenia, a i nie spodziewał się, żeby ona zakomunikowała mu coś, co by go jeszcze obchodziło. Wyrzucał sobie, że tak ją przecenił, ale z drugiej strony robiła wrażenie całkiem normalnej. Któż by pomyślał, że chwyci się takiego wybiegu w nadziei, że jak zniszczy jego małżeństwo, to go zdobędzie. – Że też kobiety muszą zawsze być takie dwulicowe – zasępił się i niemal natychmiast pomyślał: Trzeba ratować małżeństwo. Anita ze wszystkich znanych mu kobiet była niewątpliwie najinteligentniejsza i najporządniejsza. Miała nie tylko walory dobrej gospodyni, ale też powszechnie cenione walory reprezentacyjne. A to się liczy. – Kochanie, wysłuchaj mnie, ja ci wszystko wytłumaczę. – Krzysztof zerwał się z krzesła. Rzuciła mu ostre spojrzenie, po czym z dziwnym spokojem odrzekła. – Twoich fenomenalnych wyjaśnień po prostu nie przyjmuję do wiadomości. Nie chcę, żebyś się tłumaczył, chcę, żebyś spakował się i jeszcze dzisiaj wyprowadził. Serce zaczęło mu mocniej walić w piersiach. – Dokąd mam się wyprowadzić? – zapytał zaskoczony. – Może do pani Agaty albo gdzie cię oczy poniosą? – odparła chłodno. – Anita, zanim mnie wyrzucisz, daj mi coś powiedzieć na swoje usprawiedliwienie – zaniepokoił się poważnie. Pokręciła głową. – Jesteś śmieszny! To tak jakbyś mnie prosił, żebym dalej pozwoliła sobą manipulować – zauważyła z najwyższym przekonaniem. Krzysztof przetarł ręką czoło. Był bezradny. Nie miał zielonego pojęcia, co powinien zrobić czy jak się tłumaczyć.

– Agata nic dla mnie nie znaczyła – oświadczył zdecydowanym tonem. – Emocjonalna i fizyczna intymność to dla faceta dwie różne rzeczy. Anita przeklęła siarczyście i przysunęła swoją twarz tuż do jego twarzy. – Ach tak, skoro nic nie znaczyła, to w takim razie kim dla ciebie była? Słodkim kąskiem do ugryzienia na boku?! – wykrzyknęła. Krzysztof się zmieszał. – Och, to nie tak. Przyznaję, że raz zjadłem z nią śniadanie, ale to wszystko, co nas łączyło. – Miał bardzo niewyraźną minę. Anita stanęła jak wryta i wpatrywała się w niego. – Krzysztof, na razie dzielnie znoszę twoje sztubackie kpinki pozbawione moralności! Ale nie chcę dalej wchodzić z tobą w pogawędkę i wysłuchiwać, że tylko zjadłeś z nią śniadanie, i zaręczam, że nie chodzi mi o ten cholerny omlet, a o noc, która ten omlet poprzedziła. Nie mogłeś się powstrzymać przed zabawą w potajemne schadzki z krzyczącym orgazmem w tle? Mam ci przypomnieć, że mamy za sobą dziesięć lat małżeństwa? I co dostaję w zamian? Smak goryczy zdradzonej kobiety! Z każdą minutą, z każdą sekundą z coraz większym wysiłkiem panowała nad swoją złością. Chwilę zwlekał z odpowiedzią. – Byłem pewny, że ten romans nie wyjdzie na światło dzienne. – Język zaczynał mu się plątać. Anita zesztywniała i zanim wycelowała w niego wskazujący palec, odliczyła dziesięć sekund, żeby go nie podrapać. – Ale wyszedł i jak się z tym czujesz? – Oddech miała przyspieszony. – Myślałeś, że przyjdziesz do mnie i powiesz, że zamierzasz dalej być ze mną na dobre oraz złe i według swojej filozofii dodasz, że zdrada wliczona jest w usługę małżeństwa, a ja przywitam cię owacją na stojąco, krzycząc wniebogłosy: „Witam, mój mężu”? A niech cię diabli! – Roztrzęsiona wyrzucała z siebie słowo po słowie. Zaczął chodzić nerwowo po gabinecie, czując na sobie złowrogi wzrok Anity. Żeby chociaż mógł znaleźć sensowne wytłumaczenie i pozbyć się zamętu w głowie od nawału trujących myśli, które podsuwały

mu raz jedno, a raz drugie rozwiązanie. Mimo najlepszych chęci nie umiał ich poukładać i znaleźć bezkolizyjnego wyjścia z tego problemu. I nagle obudziło się w nim sumienie: – Stoi przed tobą kobieta, z którą kiedyś związałeś się z własnej woli. Przysięgałeś, że nigdy jej nie opuścisz, dając tym samym prawo pierwszeństwa do siebie. Nie wolno podeptać ci formalnych zasad małżeństwa, na których kiedyś zbudowałeś swoje życie. To twój obowiązek wyrzec się wszystkich innych kobiet i wynagrodzić krzywdę żonie, której miłość do ciebie przetrwała tyle lat! Krzysztof patrzył na jej załamaną twarz, ogarniętą bólem, i zrobiło mu się jej zwyczajnie szkoda. – Czasami czterdziestoletni faceci narozrabiają i spieprzą swojej kobiecie życie – próbował ją pocieszyć. – Zaraz, zaraz, czy ja dobrze rozumiem? – Spojrzenie miała niemiłe, a przez moment wręcz niebezpieczne. – Chcesz mi powiedzieć, że te lewe pieprzne numerki były typowym działaniem chłopa przeżywającego kryzys wieku średniego? Jak miałeś problemy z odnalezieniem sensu życia, to trzeba było pójść do psychoterapeuty, a nie szukać jakiejś zdziry! – ryknęła niemalże jak głodny wilk. Krzysztof zrozumiał, że to, co dotychczas mówił, wpływa na nią tyle, ile groch na ścianę. Zaczął więc z innej strony. – Anita, przepraszam, że sprawiłem ci ból, ale czy… – starał się, żeby nie zabrzmiało to zbyt melodramatycznie – czy mamy jeszcze szansę? Zrobiłem straszny błąd… ale… wynagrodzę ci cierpienie, które musisz przeze mnie przeżywać – mamrotał z niepewną miną. Przerwała mu ruchem ręki. – Zamknij się! Po prostu się zamknij! Uważasz, że uda ci się tak łatwo wyrzucić z mojej pamięci zdradę i wrócić do porządku dziennego? Myślisz, że wystarczy powiedzieć „byłem niegrzecznym mężem” i sprawa załatwiona? Dlaczego wcześniej nie pomyślałeś o moich uczuciach i moim upokorzeniu, kiedy ten romans wyjdzie na jaw? Trzeba przyznać, że tym razem rzuciła się na niego z całą siłą swojego zranionego serca. – Proszę, daj mi szansę. Przeżyliśmy tyle lat razem i chcesz to zniszczyć z powodu nic nieznaczącego romansu? Ta przygoda nie

zmieniła moich uczuć do ciebie! – Brał ją pod włos. – A teraz to już nazywasz „nieznaczący romans”, a nie „miłość”? To niesamowite, że takiemu przemądrzałemu jak ty facetowi tak kiepsko wychodzi kłamanie. – Jej oczy zasnuły burzowe chmury, emanujące napięciem. Krzysztof skrzyżował ręce na piersiach. – Nie myl żądzy z miłością – mówił cicho, nie poddając się. Z twarzy Anity odpłynęła cała krew. – Skończ z tą żonglerką słowną! Sugerujesz mi, że ja już nie wzbudzam pożądania i dlatego mnie zdradziłeś? – Podniosła oczy do sufitu na znak niezasłużonej krzywdy. Spojrzał na nią zakłopotany. – Anitko, nic ci nie sugeruję i zapewniam, że pamiętam każdą chwilę naszego bycia razem i naszego seksu, który doprowadzał nas do szaleństwa. Wiem, że możemy to wszystko przywrócić, jeśli tylko mi wybaczysz. Zatrzymała się w pół kroku. – Wstrętem napełnia mnie stopień twojej deprawacji! Skóra mnie swędzi na myśl, że mój mąż obcował z jakąś zdzirą. Jednak zanim zacznę rozważać dalszy sens trwania naszego małżeństwa, chcę, żebyś obiecał, że ta Agatka i wszystkie inne znikną z naszego życia. Na zawsze. Krzysztof przybrał skruszoną minę. – Tak, obiecuję. Jasne, na zawsze. – Dodatkowo, że codziennie będziesz rozliczał przede mną każdą minutę spędzoną poza domem. – Tak, obiecuję. – Cóż, to dobrze i pozostańmy przy tym. – Rozkoszowała się swym zwycięstwem. Umilkła na chwilę i po namyśle dodała: – Chociaż wstrząsa mną na twój widok, jakbym właśnie wlazła pod lodowaty prysznic, to wybaczam ci. Krzysztof czuł się w obowiązku miło zareagować. – Ale wstrząsa tobą tylko troszeczkę, prawda, tylko malutką troszeczkę. – Uśmiechnął się do niej, ale to był wymuszony uśmiech. Anita podeszła do niego, mocno złapała go za ramię i wbijając w

niego swe paznokcie, zastanawiała się, czy nie rozerwać go na krwawiące strzępy. – Bzykałeś się z inną, i to ma mną tylko troszeczkę wstrząsać?! Nic mądrzejszego nie mogłeś wymyślić? Wiesz co, już nic nie mów albo desperacko poszukaj innego argumentu, mniej beznadziejnego, który mnie przekona! Krzysztof postanowił nie tracić dalej czasu na przekonywanie jej. Natomiast Anita poczuła się wreszcie usatysfakcjonowana, chociaż martwiło ją, że ani przez sekundę nie dostrzegła skruchy w jego oczach. Grunt, że Krzysztof został z nią i wszystko będzie po staremu. Żadnej, ale to żadnej kobiecie nie pozwoli, żeby bezkarnie wkroczyła w ich życie. Którakolwiek chętna starająca się naruszyć jej małżeństwo zostanie natychmiast wszelkimi sposobami wyeliminowana! Bo cóż ona by bez niego zrobiła? To dopiero byłaby jej wielka krzywda. Fakt, zdrada bolała, ale z czasem ochłonie i zapomni, jak zapomina się koszmarny sen, który przypadkowo stał się prawdziwy. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę schodów. Każdy mięsień jej ciała drżał pod wpływem napięcia. Plan niósł pewne ryzyko, że Krzysztof zorientuje się, że to ona odpowiada za intrygę z Jowitą i odejdzie do tej Agaty. Ale wszystko poszło jak po sznurku. Jestem genialna! – krzyknęło jej ego i tak podbudowana na duchu udała się do łazienki wziąć relaksującą kąpiel z dużą ilością różowej piany. Wyraźnie odetchnęła z ulgą, że nie utraci Krzysztofa, a co najważniejsze, że jej małżonek po aferze z Agatą nie będzie mógł patrzyć na obce baby… Przynajmniej przez kilka miesięcy… Tymczasem Krzysztof stał nieruchomo w gabinecie. Był nieszczęśliwy. Zastanawiał się, jak wytrzyma w tym małżeństwie kolejne lata. Już nie miał żadnych wątpliwości, że powinien zostać z Anitą – ich małżeństwo to pasmo wzlotów i upadków, kłótni i pojednań, okres łagodności i burz, i pewnie tak będzie trwało do końca świata… jego albo jej. Zapanował wszechogarniający chłód. Wziął do ręki kieliszek i po raz kolejny nalał sobie wódki z kolejnej butelki.

Rozdział 13

Ostatnie dwa dni upłynęły Agacie niczym koszmarny sen. W obliczu tej straszliwej, acz niespodziewanej tragedii miłosnej zamknęła się w sypialni, tak jakby pragnęła na zawsze zostać ze swoim smutkiem sam na sam. Zdrada Krzysztofa wstrząsnęła nią niczym rozwód z Jerzym. Całe rozgoryczenie wróciło do niej, tak jak cholerny efekt jo-jo, i po raz kolejny poczuła, jakby została wepchnięta do labiryntu, z którego nie ma wyjścia. Kiedy myślała o Krzysztofie i o tym, co jej zrobił, czuła nieuchronny przypływ żalu. Ona go kochała, a on za tę miłość po prostu ją znokautował i zamienił jej serce w palącą ranę. Przygnębiona przewróciła się na drugą stronę łóżka i podkuliła nogi. – Szlag by to trafił! Szlag by trafił to wszystko! – Co chwilę wyrzucała z siebie w niemym krzyku. – Dlaczego nie mam szczęścia w miłości? Dlaczego zamiast spotykać normalne istoty rodzaju męskiego, które mają prawidłowy sposób reagowania na określone zjawiska uczuciowe, spotyka same niezidentyfikowane obiekty, które pojawiają się, umizgują, prowadzą do zacisznego kącika na erotyczne sam na sam i nagle znikają. Może gdyby przeprowadziła staranniejszą wizję lokalną jego osobowości, odkryłaby, że jej ukochany donżuan był tylko konsumentem jej ciała, zamiast gorąco kochać jej wnętrze. Ale cóż, nie jej pierwszej i nie ostatniej na tym świecie zdarzyło się być taborecikiem, na którym męska dupka się kręci. Jedynie, co teraz mogła zrobić, zamiast osiągać dalsze wyżyny szczęścia, to położyć głowę na poduszkę i porządnie wypłakać całe rozgoryczenie albo, hm, iść do klasztoru. Pewnie by tak się stało, gdyby nie Hanka, która czując, że Agata jest bardzo nieszczęśliwa, a jej serce na każde wspomnienie Krzysztofa wiąże się w supeł i niemal wychodzi z siebie, przychodziła dwa razy dziennie ukoić jej ból. Agata powoli wstała z łóżka. Ku jej wielkiemu zdziwieniu wskazówki zegara pokazywały dziesiątą godzinę. Rozsunęła zasłony i nagle cały pokój rozświetliły promienie słońca. Miłe wrażenie, zwłaszcza że od dwóch dni padał deszcz. Zrobiła sobie kawę i siedząc w szlafroku, czekała na Hankę, która miała pojawić się lada moment.

Niecałe pięć minut później zadzwonił dzwonek. Agata poczekała chwilę, odetchnęła głęboko i siląc się na zdecydowane kroki, podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko. Podniosła wzrok i zamurowało ją kompletnie. Kobieta, która właśnie stała przed nią, to ta sama obca postać, którą widziała tydzień wcześniej na klatce schodowej. W jej uszach skrzyły się kolczyki z wielkimi cyrkoniami, które jak lustro odbijały zdziwioną twarz Agaty. – Nazywam się Anita Winnicka – przedstawiła się lodowatym głosem. Agata otworzyła usta i przez moment wsłuchiwała się w echo jej słów odbijających się w każdej cząstce jej duszy. Czy to prawda…? Czy to może być prawda…??? A może to tylko zwidy? – Walczyła z własnym osłupieniem. – Co… – zaczęła, ale głos jej ugrzązł w gardle, a twarz zmieniła barwę na kolor jaskrawoczerwony. – Pani jest byłą kochanką mojego męża Krzysztofa, prawda? – Kobieta świdrowała ją pełnym nienawiści wzrokiem. Agata przez moment miała wrażenie, że wszystko się zatrzymało. W ułamku sekundy po prostu zabrakło jej tchu. Nie mogła opanować bicia serca, obawiała się, że albo eksploduje, albo dostanie zawału. Otrząsnęła się jednak z pierwszego szoku, wzięła głęboki oddech, żeby uspokoić drżący głos, i powiedziała na tyle zdecydowanie, na ile w tej chwili była w stanie: – Nie wiem, o czym pani mówi. Co to ma znaczyć? – Jej nerwy napięły jej się jak postronki. Anita zmarszczyła brwi. – Rozumiem, że nie tylko lubi pani cudzych mężów, ale i drobne kłamstewka. Ale doprawdy mogę przypomnieć daty waszych schadzek, zanim mój drogi małżonek postanowił dać dyla z pani łóżka – wyrzuciła z siebie. Agata z miną męczennika automatycznie rozejrzała się w poszukiwaniu ukrytej kamery. Na korytarzu zapadła niezręczna cisza. Dwie kobiety mierzyły się morderczym spojrzeniem, przygotowując się na decydujące starcie, na desperacki pojedynek.

– Co mi pani sugeruje? Co to za wierutne bzdury? – powtarzała przestraszona Agata jak refren piosenki. Anita smętnie pokręciła głową. Najwyraźniej na siłę próbowała zapanować nad chęcią wydrapania jej oczu. Żeby do tego nie doszło, zamknęła powieki i tak została przez chwilę, stojąc nieruchomo. Widać było, że jest to wielki, wewnętrzny wysiłek. – Naprawdę zaczyna mnie pani denerwować. Już raz zakpiła sobie pani ze mnie, wciągając do łóżka tego nikczemnika, mojego męża, a teraz próbuje pani sobie znowu zakpić, mówiąc, że nie miała pani nic z tym wspólnego? Twarz Agaty ponownie oblał rumieniec. – Może tak na pozór to wygląda, ale ja nie rozumiem… co mnie opanowało, jak do tego doszło – powiedziała i spuściła głowę, przyglądając się czubkom swoich kapci. Sprawiała wrażenie terkoczącej zabawki, w której tuż po nakręceniu nagle pękła sprężyna. Anita niedbale włożyła ręce do kieszeni rozpiętego płaszcza. Patrzyła z niechęcią i z niesmakiem na minę Agaty, manifestującą totalne skrzywdzenie. Żałowała bardzo, że nie może jej dać po gębie, ale jej plan takiego zadośćuczynienia absolutnie nie przewidywał. Jeśli chce zatrzymać Krzysztofa przy sobie, to musi wyrwać każdy korzonek tej kiełkującej miłości. Każda cząstka uczucia łączącego tych dwoje musi natrafić na mur nie do przebicia. Nie może pozwolić, aby w ich życiu pojawiły się jeszcze jakiekolwiek fajerwerki lub fanfary. Będę dla ciebie wielkim kłopotem! Dokładnie takim samym, jakim ty stałaś się dla mnie, myślała Anita, patrząc w przerażone oczy Agaty. – Nie wie pani, jak do tego doszło? – powtórzyła, a na jej ustach wykwitł pełen niedowierzania, cyniczny uśmiech. – Wystarczy przecież poobserwować zwierzęta, na przykład jak piesek łapką zaczepia pana siedzącego przy stole, żeby dostać smakowity kąsek. Potem jak piesek łasi się i słodko patrzy panu w oczy, warując u jego stóp. Pan w pewnej chwili pęka, wręcz czując przymus podzielenia się mięskiem, i daje pieskowi prosto w pysk to, czego tamten chce. Tak jest i w życiu: bądźcie uparci, a dopniecie swego! Sukces jest wyłącznie kwestią czasu! – Dlaczego mnie pani dręczy? – wykrztusiła Agata, walcząc o oddech.

Anita pokręciła z niezadowoleniem głową, mrucząc coś niecenzuralnego pod nosem. – Cóż, to pani pierwsza zaczęła! I szło to pani wyjątkowo gładko i przyjemnie, a mnie to wszystko razem do dzisiaj nie chce pomieścić się w głowie! – Zrobiła przerwę na głęboki oddech i mówiła dalej – Mój małżonek to dobry chłopak w gruncie rzeczy, no, ale cóż, w niczym nie ma umiaru i bardzo często zachciewa mu się poszaleć. Ten dobry w gruncie rzeczy chłopak spotyka się z różnymi kobietami. Ostatnio zgłosiła się do mnie jakaś modelka, której on obiecał, że uciekną gdzieś na koniec świata i tam potajemnie wezmą ślub. Oczywiście, zostawił ją. Zapłakana wyznała, że mój łajdak mąż prawdopodobnie zaraził ją jakimś świństwem. Przyszłam tutaj, bo mam wiele litości w sobie dla mężczyzn, którzy na panią trafią i zostaną pokrzywdzeni. Informuję więc, że powinna pani zrobić badania w kierunku wszystkiego, co można znaleźć pod hasłem: choroby weneryczne. – Kiwnęła głową z wymuszoną troską. Agata gwałtownie zbladła, ze świstem zaczęła wciągać powietrze. Nogi się pod nią ugięły. – Och Boże. Ależ proszę pani, pani mówi… Że… że mogę być chora? Na co mam być chora? – wykrzyknęła z łamiącym się ze zdenerwowania głosem. – No, nie wiem, czy choroby weneryczne są wszystkie jednakowe. Ale widzę, że jest pani bardzo obrotna i na pewno sobie poradzi. – W jej głosie pojawił się cynizm. – Zresztą nie wiadomo, czy panią zaraził! Mogę tylko podejrzewać – zauważyła dyplomatycznie. Na białej jak papier twarzy Agaty malował się trwożny, niemy krzyk. – Nie wierzę, nie wierzę, nie… – powtarzała, a w gardle rosła jej wielka gula. Anita popatrzyła na nią w milczeniu i poczuła satysfakcję, widząc, jak w znienawidzonej rywalce rośnie panika. Ten widok stał się dla niej prawdziwym źródłem podniecenia. Nie odrywała oczu od jej twarzy, z przyjemnością patrząc, jak ta wije się w przerażeniu niczym w koszmarnym śnie o pogrzebanej żywcem, i odczuwała prawdziwą radość, obserwując, jak w Agacie narasta strach. Fakt, był to pewien

rodzaj sadyzmu, ale zemsta przecież najlepiej smakuje na ostro. Czując smak triumfu, że sytuacja nie wydostała się spod kontroli i kochanica jej męża umiera ze strachu, z politowaniem dodała: – Uwierzyła pani w jego miłość, w to, że jest tą właściwą panią, podobnie jak wiele naiwnych kobiet przed panią. Jednak żadna z was nie zauważyła, że z jego oczu bije krętactwo. Myślałyście, że to honorowy mężczyzna – zaśmiała się. – Tacy jak on ukrywają prawdziwą naturę, póki nie dostaną tego, czego chcą. Hm, z drugiej strony, każda z was, jego ofiar, decydując się na związek z żonatym mężczyzną, zapewne była przygotowana na pewne ryzyko, które się z takim związkiem wiąże. Reasumując, zrobienie z siebie zwykłej nałożnicy bądź zarażenie się jakimś paskudztwem powinno być wliczone w cenę – pouczała bez cienia delikatności. – Niech pani przestanie. Pani mnie rozmyślnie drażni. Pani chce mnie tylko przestraszyć. – Agata z histerycznym wyrazem twarzy pragnęła odpędzić ją od siebie jak wielką czarną muchę. – Naprawdę?! Miałabym panią chcieć tylko przestraszyć? – Siląc się na obojętność, zaśmiała się głośno, po czym nagle uśmiech zniknął z jej twarzy i dokończyła nader poważnym tonem: – Cóż niech i tak będzie, jeżeli pani wygodniej. To pani problem. – Wzruszyła ramionami. – On by mi tego nie zrobił – powtarzała z rozpaczą, próbując przekonać samą siebie. Twarz Anity wykrzywiła się dziko. Wzięła się pod boki i raptownie zrobiła krok w kierunku Agaty. – A mnie by zrobił? Moje małżeństwo z Krzysztofem było wspaniałe, dopóki nie zorientowałam się, że ukochany od czasu do czasu skacze sobie w bok, a to ze swoją sekretarką, fryzjerką, kasjerką, a to z jakąś nastoletnią modelką czy ostatnio z panią. Od pięciu lat nasz związek jest fikcją, żyjemy w separacji, bo rozwód zrujnowałby mu karierę. Oczywiście, taki pełnokrwisty mężczyzna jak on, nie obyłby się bez seksu, więc – aktorsko zasępiła się – przychodzicie, zaspokajacie jego żądze, a potem odchodzicie. Już wszystko powiedziałam, co zamierzałam. Spełniłam swój obywatelski obowiązek i mam nieodpartą chęć wyjść wreszcie na świeże powietrze – zakończyła z udawanym

roztrzęsieniem. Agata przygląda się kobiecie i doprawdy nie wiedziała, co o tym myśleć. Naraz przypomniała jej się koperta ze zdjęciami. Wróciła myślami do nich i przestała mieć wątpliwości co do prawdziwości słów, które właśnie słyszy. Zmierzyła Anitę przepełnionym łzami, ale wdzięcznym wzrokiem. – Dziękuję. Dziękuję bardzo! Doprawdy jestem zaskoczona, iż pani mnie ostrzegła, mimo że… – przerwała speszona. Anita zrobiła się łagodniejsza. – Mimo, że była pani kochanką Krzysztofa – dokończyła zdanie Agaty, a w duchu pomyślała: wstrętna dziwka. – Nie jesteś, biedaczko, pierwsza i zapewne nie jesteś ostatnia, która ubzdurała sobie, że on jest księciem na białym rumaku. To nic specjalnie nowego, traktuję to jak absolutną plagę. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Ale nie ma co panikować, może pani nie zaraził? Czego oczywiście życzę, chociaż przyznać muszę, że nie wiem, czy z całego serca – powiedziała zbyt twardo jak na dobre życzenie. – Skoro tak, to muszę… – Emocje nie pozwoliły jej powiedzieć, a z oczu polała się kolejna porcja łez. – Zrobić badania – dokończyła za Agatę, sprawiając wrażenie zatroskanej. – No, nic, na mnie już pora. Mam nadzieję, że już się więcej nie spotkamy. – Odwróciła się pospiesznie i odeszła. Schodząc ze schodów z obłąkanym uśmiechem, wyglądała, jakby niewiarygodne szczęście stało się właśnie jej udziałem. Zajadła nienawiść do Agaty trzymana w duszy wreszcie znalazła ujście. Wreszcie znalazła zemstę. Agata resztkami sił zamknęła drzwi. Weszła do kuchni, przysunęła sobie krzesło i opadła na nie ciężko. Zapaliła papierosa i zakręciło jej się w głowie. Próbowała zebrać myśli, ale zamiast tego wzięła telefon do ręki i zadzwoniła do Jerzego. Tylko on mógł jej zrobić badania i zatrzymać to w tajemnicy. Oczywiście, szybko się zgodził, umawiając ją na wizytę jeszcze tego samego dnia oraz proponując coś mocnego na uspokojenie. Na domiar złego, w ciągu kolejnych kilku minut zadzwoniła mamusia. Matki chyba mają w sobie jakiś czujnik napięcia swoich

dorosłych dzieci. Zawsze dzwonią w odpowiednim momencie, zaczynając jak zwykle od typowego „co słychać”. Agata najpierw pomyślała, że może by jej tak opowiedzieć o wszystkim, z pewnością by jej to bardzo pomogło, ale szybko porzuciła ten pomysł z uwagi na zdrowie psychiczne matki, gdy usłyszy to „co słychać” naprawdę. – Córeczko, upiekłam serniczek, wpadniesz do nas. – Słychać było tkliwość w jej głosie. Agata szybko próbowała dojść do siebie i dostroić się do matczynego ciepłego tonu. – Nie mogę. Umówiona jestem z Hanką. – starała się powiedzieć to tak swobodnie, jak tylko w tej sytuacji była w stanie. – A co ty masz taki dziwny głos? – zaczęła dochodzenie. – Jaki głos? – Wręcz żałosny. – Ojejku, źle się czuję i tyle. – A to przypadkiem nie przez tego łobuza? – Nie… Agata nie zdążyła dokończyć, gdy matka natychmiast wykrzyknęła. – Ha! Wiedziałam, że to przez niego. Dlaczego ukrywasz swoje ubolewanie przed własną matką? – Ubolewanie? Nie przesadzaj, mamo. – Próbowała zachować zimną krew. – Córeczko, niech ten łobuz wreszcie idzie sobie w cholerę z twojego życia. Pies go drapał. Temu facetowi nie można ufać. Zostaw go! – Nie martw się, nic mi nie jest, nic mi nie grozi. Boli mnie głowa i tyle – wymamrotała. – Jesteś chora? – Jestem zaziębiona. Właśnie szykuję się na wizytę do Jerzego. Muszę się przebrać. – Coś ty, naprawdę? Idziesz z katarem do Jerzego? – zapytała najwyraźniej zdziwiona. – A przypomnij sobie, co mówiłaś niedawno, że szybciej wyskoczysz z samolotu bez spadochronu i będziesz pikowała ostro w dół, niż odezwiesz się do niego. Powiedz prawdę, czy to coś

poważnego? Rzeczywiście umysł Agaty nie działał sprawnie. Nie powinna wspominać matce o Jerzym. Natychmiast uspokoiła głos i powiedziała łagodnie: – Idę do niego, bo do innych lekarzy nie było już numerków. – No, nie jest to doskonała wymówka, ale lepsza taka niż żadna. Dopiero później Agata dowiedziała się, że tuż po zakończeniu rozmowy matka wiedziona jakimś szóstym zmysłem, chwilowo zawiesiła czynności wojenne i zadzwoniła do Jerzego, próbując uzyskać więcej informacji co do stanu zdrowia Agaty. Jerzy oporny na wyciskające się łzy z oczu byłej teściowej do końca nie dał się przekonać, że matka powinna wszystko wiedzieć o swoim dziecku i zasłoniwszy się tajemnicą lekarską, cudem zdołał przekonać byłą teściową, że niczego się nie dowie. Tydzień później Agata wolnym krokiem wracała z pracy do domu osiedlową uliczką, był piękny słoneczny dzień. Zmieniła uczesanie, ładnie jej w tej nowej fryzurze. W ręku ściskała kopertę z pomyślnymi wynikami badań. Była najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. W myśli tworzyła sobie najpiękniejsze i najbardziej niezwykłe obrazy swojego dalszego życia. Nie bała się, że jest pozbawiona mężczyzny, bo chyba nie ma do mężczyzn szczęścia. Takie przeznaczenie, i tyle. Najważniejsze, żeby każdego dnia dostrzegać piękno kolejnego świtu, malującego świat na różowo, i kochać życie, gdyż po to została stworzona. Tymczasem Krzysztof wcześniej niż zwykle przyjechał do domu. Wiedział, że Anita poszła do fryzjera i przynajmniej jeszcze godzinę jej nie będzie. W ręku ściskał wstążkę z zawieszoną do niej małą złotą torebeczką, w której w eleganckim pudełeczku spoczywał prezent dla Anity z okazji jej urodzin. Łańcuszek z białego złota wraz z brylantową czterolistną koniczyną miał być prezentem nie tylko na urodziny, ale i potrzebą odkupienia swych win. Dom był pusty. Zaczął gorączkowo myśleć, gdzie schować prezent, żeby Anita go sama znalazła. Takie niespodzianki mają największy urok, pomyślał Krzysztof, idąc w kierunku sypialni żony. Rozglądając się po pomieszczeniu, starał się wybrać najlepsze

miejsce na ukrycie niespodzianki. Jego wzrok padł na szufladę, w której Anita przechowywała bieliznę osobistą. – Trzeba cię schować – powiedział miękko do pudełeczka, wolno otwierając szufladę, a potem było już tylko malujące się na jego twarzy niewiarygodne zdziwienie. Przed jego wzrokiem ukazała się papeteria z szarosrebrnymi kopertami, a zaraz pod nią leżała umowa z agencją detektywistyczną Czarna Pantera wraz ze zdjęciami jego i Agaty, kiedy całował się z nią na środku osiedlowej uliczki. Do umowy podpięty był katalog ze zdjęciami różnych kobiet z zaznaczonym zdjęciem Jowity i przypiętym do niego dowodem uiszczenia opłaty za jej usługi. W szufladzie spoczywał także rachunek od fotografa za wywołanie zdjęć w dwóch egzemplarzach i adres Agaty zapisany na papierze z logo biura detektywa. Najpierw pomyślał, że ma omamy wzrokowe, a potem, że właśnie jest świadkiem jakiegoś cholernego hokus-pokus. Gdyby ktoś zapytał, ile czasu przyglądał się oniemiały tym dowodom przestępstwa, powiedziałby, że nie wie, i nie wytłumaczyłby również, dlaczego gwałtownie oblało go jakieś nieznane bolesne gorąco, wprost nie do wytrzymania, a potem czuł, jak chłodne macki gniewu owijają się wokół niego, powodując, że ścierpły mu plecy. – Kłamstwo, podłe kłamstwo – mamrotał i z każdym powtórzeniem te słowa działały na niego coraz bardziej ostro. Nie pamiętał, kiedy Anita wróciła do domu i jak on wyszedł jej naprzeciw ze zdjęciami w ręku. Pamiętał tylko, że kiedy stanął przed nią, w jego pytającym, nie wróżącym nic dobrego spojrzeniu, nie było cienia nadziei na wybaczenie jej nikczemności. Nie ruszali się z miejsca, tylko stali naprzeciwko siebie w milczeniu i tępej martwocie, nie mogąc zrobić kroku. Jego wzrok wyrażał wszystko, co o niej myślał. A myślał źle, bardzo źle. Po kilku minutach zadał jej tylko jedno krótkie pytanie: – Gdzie są walizki? Nagle Anita zalała się rzęsistymi łzami, jakby z ich pomocą chciała zmyć swoją winę. Wykrzywiając nienaturalnie twarz, prosiła, żeby jej nie zostawiał i obiecywała, że już nigdy tak nie postąpi. Po niespełna dwóch godzinach wyszedł, zostawiając na stoliku w przedpokoju klucze. Już na zewnątrz przystanął, głęboko wdychając kilkakrotnie powietrze, trochę mu pomogło. I był pewny, że przepaści,

jaka wytworzyła się między nim a Anitą, nie połączy już żaden most. Coś Anita jeszcze za nim krzyczała, chyba: „Jesteś moim mężem”. Właściwie pomyśli o tym jutro albo pojutrze, albo nigdy. Ogarnął go spokój, jakiego od dawna nie zaznał. Chwilę później wsiadł do samochodu, odjechał i już nikogo nie było widać. Zostawił swoje dotychczasowe życie z tyłu. I naraz wszystko wydało się o wiele prostsze.