Plan ksionszki

Zimny jest ten śnieg, który cię otacza Karolina B. Zwierzyńska - tytuł bardzo roboczy. Powieści za nic bym tak nie nazwała, ale z braku pomysłu zostawiam wersję, która pasuje mi do pracy nad tym.

1. Zarys pomysłu i cel: Wykorzystać omega!verse[1] w połączeniu z legendami o Jotunheimie[2], żeby przedstawić świat niepodobny do naszego w niczym, w pierwszym czytaniu. Z każdym kolejnym rozdziałem pokazując paralele społecznych zachowań. Dwójka bohaterów: żeńska, wpisująca się w swoją rolę społeczną, omega i męski omega, w tę rolę się nie wpisujący. Fabułą będzie rozgrywała się w dwóch liniach czasowych, jedna będzie opowiadała historię o wchodzeniu w życie młodej omegi Ejrin, jej przyjaźni, miłości i zawodzie miłosnym na przyjacielu, Inu, z którym chciała być. Druga linia opowiada historię młodego omegi Norihu, który podróżuje od wioski do wioski, pełniąc rolę po trochu posłańca, po trochu barda. Opisuje jego zmagania z trudnym życiem, jakie sobie wybrał, jak również reakcje ludzi w różnych miejscach, w których się pojawia, przekrój ustosunkowania się do jego nienormatywności. Powieść ma pokazywać zmagania się ludzi, którzy nie akceptują ustanowionych przez tradycję ról, w które „powinni” się wpisać. Przeniesienie do tak zupełnie innego świata ma za zadanie zempatyzować czytelnika z głównym bohaterem. Opowiedzenie podobnej historii umiejscowionej w naszym świecie odrzuciłoby sporą część czytelników, zostało potraktowane raczej jako osobiste świadectwo (nawet jeśli fikcjonalne) i stworzyło barierę na samym wstępie, nim czytelnik zabrałby się za książkę. Przeniesienie dramatu do świata fantastyki stwarza barierę, dzięki której jednoznaczne zakwalifikowanie przed lekturą będzie dużo trudniejsze. (No i, na bór szumiący, odbierzmy polską scenę fantastyczną z rąk pisarzy prawicowych tak, by czytelnicy o innym światopoglądzie nie musieli sięgać jedynie do przeszłości lub literatury zagranicznej!) Pierwsza linia narracyjna kończy się w momencie, gdy zaczyna się druga, przez co dwie, z pozoru zupełnie inne historie, okażą się jedną, opisywaną z różnych perspektyw. [Uwaga na marginesie: w pierwszym opisywanym języku występuje akcent proparoksytoniczny. W drugim akcent inicjalny. Nazwy w Tallas De'Voun z zapisem stosującym apostrof dodają akcent po apostrofie, tak, że np. w nazwie państwa akcentowane są 3 sylaby: tal (w tallas), de i voun, przy czym „ou” jest dyftongiem w ostatniej sylabie.] 2. Sylwetki głównych bohaterów/rek: Ejrin młoda, żeńska omega, o wielkich, szmaragdowych oczach i długich, sięgają połowy pleców, seledynowych włosach. Ma bardzo bladą, gołębią cerę, przez co uznawana jest za piękność. Linie biegnące po jej ciele są tylko lekko ciemniejsze, i prawie proste, co jest niezwykle rzadkie i cenione. Kiedy chce podkreślić swoją urodę, barwi je aż do marengo na twarzy i dłoniach. Jest szczupła, ale nie chuda, dosyć niska. Jest stereotypową, młodą dziewczyną omegą, która marzy, by wyjść za swoją pierwszą miłość; spełnia się w roli pani domu i chciałaby odtwarzać przekazane jej schematy i wartości rodzinne. Miła i czuła na cierpienie innych, jednocześnie nieco nieśmiała, a z pewnością, daleko jej do przebojowości. W szkole zawsze była „średniaczką”, za to zawsze otaczana wianuszkiem omeg, które/rzy uważali ją za piękność, na początku opowieści też alf i męskich bet. Nie chełpiąca się tym, przyjmuje takie zachowanie ze spokojem, jakby było oczywiste, ale bez wywyższania się nad innych. Przyjmuje swoje miejsce w społeczności jako oczywistość. Inu/Norih to dość wysoki, jak na swoją płeć, omega. Chudy, niemalże za chudy, ma przeciętny wygląd, ciemne, morskie włosy, które zawsze nosi krótko ścięte i roztrzepane. Ciemne oczy są

w kolorze burzowego nieba. Linie rodowe ma bardzo charakterystyczne – odcinają się od nijakiej cery, ciągnąc się od wysokich, ostrych kości policzkowych przez szyję, na którą schodzą na wysokości ust ciemną, granatową, łamaną linią aż na ciało, gdzie łączą się z innymi, równie skutecznie splątanymi. Jest wrażliwym chłopcem, piszącym wiersze i piosenki, najczęściej zaś ballady, z dużymi sukcesami. Jest bardzo skryty, o jako jednym z niewielu jego rówieśnicy nie wiedzą, jakiej jest płci (co prawda tradycyjnie wchodzenie w swoje role płciowe zaczyna się od Ceremonii Manifestacji, która równa się oświadczeniu, że czuje się osobą dorosłą, gotową do zakładania rodziny i szukania partnera/partnerki, jednak większość osób nie kryje się ze swoją płcią, zwłaszcza w czasie biologicznych zmian, jakie zachodzą w okresie dorastania). Uważany za dziwaka, który marnuje wolny czas na bujanie w obłokach, poświęca się swojej pasji – poezji. Wspierają go w tym rodzice (ojciec beta, matka omega), którzy jednak nie robią nic z odbieraniem ich dziecka poza rodzinnym domem. Z zewnątrz można odnieść wrażenie, że ucieka w świat fantazji, żeby odciąć się od świata rzeczywistego, kiedy tak naprawdę w swojej wyobraźni przepracowuje problemy i zagadnienia, by móc sobie z nimi poradzić w prawdziwym życiu. Bardzo oddany jedynej przyjaciółce, z którą się wychowywał „w jednej piaskownicy” Jako, że ma być na 3-4 str., to nie opisuję więcej postaci ;) +Niior, narzeczony Ejrin +Ajola, przyjaciółka Ejrin + Ańja, zakochana w Ejrinie beta. + Ha'Vinnea, przyjaciółka, później partnerka Noriha, beta. + Di'Ranni (z rodzicami: Dan'Mattesam i Ha'Meirą oraz rodzeństwem, Di'Gerem, Hi'Senem i He'Danną) 3. Fabuła: I. Pisana a'la romans między Ejrin i Niiorem, prawie cały czas w mowie pozornie zależnej POV Ejrin. Ok 1,5 roku 1) Akcja rozpoczyna się od opisu Ejrin żegnającej się z dzieciństwem. Dziewczyna siedzi na starej huśtawce. Opis rozmyślań dziewczyny o dorosłości, również o jej przyjacielu Inu, becie, w którym się zakochała i marzeniach o założeniu z nim rodziny. Przebieg Ceremonii Manifestacji, bardzo tradycyjnej (za wyjątkiem uczestnictwa w niej Inu, który jeszcze swojej nie odbył). Opis ewidentnego podziału na role w uroczystości ze względu na płeć gości. Widok Inu, który w tych tradycyjnych momentach nie ma dla siebie miejsca i też żadnego nie zajmuje. Lekka irytacja tym faktem ze strony Ejrin. Opis zabawy po części ceremonialnej, tańców z Inu ale też z innymi, głównie męskimi alfami i betami. 2) Niedługo po Ceremonii następuje rozmowa z Inu. Nie mógł tego zrobić w czasie Ceremonii, więc chce jej coś dać – opis surowego obyczaju, wedle którego nie dostaje, ani nie daje się sobie prezentów. Można się wspierać materialnie, jeśli istnieje taka potrzeba, jest to bardzo cenione w rodzinie, natomiast rzeczy zbędne są uważane za marnotrawstwo. Inu łamie ten zwyczaj, układając balladę o pięknie Ejrin i wyznając jej po tym miłość. Dziewczyna cieszy się, że chłopak w końcu odważył się wyznać jej uczucia i mówi, że czuje to samo, po czym pyta chłopaka, kiedy sam zamierza się określić – w domyśle i być z nią. Mógłby już odbyć Ceremonię, ale wciąż to odwleka. Pokrętne tłumaczenia Inu i unikanie tematu sprawiają, że przyjaciele się kłócą. +dodatkowy wątek związany z perypetiami Inu i jego próbami bycia poetą. Tradycyjnie sądzi się, że „do szuflady” piszą omegi i ew. żeńskie bety, więc jest

wyśmiewany (nikt nie bierze go za prawdziwego poetę, co już by uchodziło alfom i męskim betom, w końcu to zawód, a oni są od zarabiania – opis mniej dosłowny, zdecydowanie). 3) Ejrin nie chodzi już do szkoły. Zostaje w domu, by przygotowywać się do swojej przyszłej roli – pani domu. Opis jej dnia, rozmyślania o tym, że jako beta, Inu przecież i tak skończyłby szkołę, więc może nie ma co się tak bardzo spieszyć. Wspomnienia wspólnych spotkań. Dostaje list od znajomego ze szkoły. To starszy od niej o rok alfa, Niior. W liście pisze, że chciałby się z nią umówić, gdyż podobała mu się od dłuższego czasu, ale nie był na tyle śmiały, by podejść osobiście i nie wypadało umawiać się z kimś, kto nie deklarował, że jest gotowy na związek. Nie rozmyślając długo, Ejrin odpowiada, że nie może się z nim umówić, ponieważ spotyka się już z kimś, ale jest jej bardzo miło i dziękuje za komplementy. Chowa list do szuflady. 4) Wspomnienia o spotkaniach Ejrin i Inu, wypad na lody. Ze względu na opuszczenie szkoły przez dziewczynę, para widuje się rzadziej. Podczas jednego ze spotkań przyjaciółka Ejrin mówi jej, że słyszała plotkę o tym, że Inu jest omegą. Ejrin nie chce słyszeć o podobnym nonsensie, ale kiedy zostaje już sama, w jej myślach budzi się niepokój. Rzadkie spotkania z chłopakiem i jego tajemniczość tylko to potęgują – nigdy nie zastanawiała się nad płcią przyjaciela, ani o nią nie pytała, po prostu założyła, że jest betą – uświadamia to sobie. → powrót wątku omegi poety, która nagle nabiera sensu w umyśle Ejrin. 5) Ejrin pyta matki, czy słyszała kiedyś, żeby męska i żeńska omega byli razem. Jej matka, alfa, policzkuje ją i robi wykład o tym, że każdy ma swoje miejsce w społeczeństwie. Ojciec omega uspokaja matkę. Ejrin mówi, że pytała tylko z ciekawości i ucieka do swojego pokoju z płaczem. Niedługo potem wymyka się przez okno, żeby spotkać z Inu sam na sam – odkąd nie jest dzieckiem, nie miała takiej możliwości, bo to przecież nie wypada. 6) W czasie rozmowy Inu przyznaje się, że jest omegą. Tłumaczy jej, że wciąż ją kocha i że to przecież nic nie zmienia. I że mogą mieć dzieci, jeśli o to chodzi. Ejrin robi mu wyrzuty, że zmarnowała szansę na umawianie się z prawdziwą alfą, a ten teraz mówi jej, że jest omegą. Kłótnia. Ejrin mówi, że nie chce nigdy więcej widzieć chłopaka. 7) Ejrin postanawia napisać do Niiora. Chłopak zgadza się z nią umówić, uszczęśliwiony. Zostaje zaproszony przez jej rodziców na herbatkę do domu. Opis spotkania, nieco drętwo, ale w sumie nie jest źle. Młodzi umawiają się na lody. Ejrin prosi jedną ze swoich przyjaciółek, Ajole, by poszła z nimi i swoim chłopakiem (bo nie wypada, żeby szli gdzieś tylko we dwójkę) na spotkanie. Ajola dziwi się jej zachowawczości i przestrzeganiu wszystkich norm, ale zgadza się. Podczas rozmowy z nią dowiaduje się, że odkąd wyszło na jaw, iż Inu jest omegą znajomi ze szkoły traktują go gorzej niż zwykle. Zwroty typu „brzydka panienka”, „suka” itp. Na gimnastyce nie chcą, żeby grał z nimi w drużynie, bo „to nie dla omeżki”. + wprowadzenie wątku Ajoli, która jest żeńską betą. Opowieść o jej problemach z rodziną, która nie akceptuje jej chłopaka. Będzie wplatana później, nie rozpisuję w szkicu. 8) Opis podwójnej randki. Ejrin prosi Niiora, żeby wstawił się za Inu. Niior mówi, że Inu sam jest sobie winny, bo „jak on się zachowuje”. To psuje trochę nastrój, więc chłopak obiecuje dziewczynie, że porozmawia z Inu i kolegami. 9) Speed Time. Koniec roku. Niior kończy szkołę, zamierza wyjechać do miasta, żeby tam zdobyć porządną pracę. Oficjalne oświadczyny. Opis sytuacji i zabawy związanej z tą okazją. Przygotowania do wyjazdu i rozstanie się narzeczonych.

10) Po jakimś czasie do Ejrin zaczynają przychodzić anonimowe listy, w który, początkowo łagodnie, później coraz bardziej groźnie nakłania się ją do zerwania zaręczyn. Spory opis nękania listami. W końcu Ejrin postanawia dowiedzieć się o co chodzi. Opis śledztwa na odległość prowadzonego przez młodą omegę. 11) Jak się okazuje, beta ze studiów Niiora, Anja, jest w nim zakochana, ale ten nie zwraca na niej większej uwagi niż na koleżankę. Wymiana korespondencji z dziewczyną. Niior dowiaduje się o wszystkim. Kłótnia między narzeczonymi pt.: „powinnaś była mi powiedzieć, sam bym się tym zajął, jesteś zbyt wrażliwa na takie sytuacje” i powątpiewające spojrzenia Ejrin. Cicha kłótnia pary. 12) Ejrin rozmawia z Ajolą, która dowiedziawszy się o postawie chłopaka, interweniuje. Rozmowa na temat postrzegania omeg w społeczeństwie, konflikt między Ajolą i Niiorem. Powrót do statusu quo między kochankami (brak zmiany dominującej postawy ze strony Niiora, lekkie ustąpienie Ejrin, które w sumie jest częścią ich statusu quo). Wyznaczenie daty ślubu. 13) Ejrin dostaje liścik. Jak się okazuje, jest to pożegnanie Inu, w którym mówi, że nie ma powodu tu więcej przebywać, skoro nawet ona się od niego odwróciła. Ejrin robi się go szkoda (wciąż go kocha, chociaż wypiera to uczucie, czując się zraniona), chce się z nim zobaczyć. Ale kiedy wybiega z domu, by go spotkać przed opuszczeniem miasteczka, okazuje się, że już za późno. Biegnie do północnej bramy, nad którą w dzieciństwie snuli opowieści, co się za nią mieści (granica kraju). Opis wielkiej połaci śniegu i zawiei, która podnosi śnieżną kurzawę. II. Narrator wszechwiedzący (czy raczej udający takiego), a'la przygodówka z poważniejszymi nutami. Opis bardziej rozczłonkowany niż w I części narracji. 1) Opis młodego chłopaka, który opuszcza rodzinne miasteczko przed świtem. Idzie wśród zawiei, która targa jego płaszczem. Oddala się tak szybko, jak tylko może, żeby uciec przed kurzawą, która za jego plecami zaczyna podnosić mokry, lepiący się śnieg w powietrze. Dociera do osady dopiero, gdy zmierzcha. W międzyczasie zrywa oszronioną gałązkę, narrator nie tłumaczy dlaczego. 2) Wejście do miasteczka (otwarta brama), podejście do sporego budynku. Chłopak stoi przed drzwiami. Gdy te się otwierają, poznajemy, że to karczma. Mężczyzna otwierający drzwi obrzuca przybysza nieprzychylnym spojrzeniem, jednak zmienia postawę, gdy dostrzega gałązkę na piersi chłopaka oraz małą, pięciostrunową kantelę wystającą z bagażu. Rozmowa na zasadzie: „– Kim jesteś, – jestem Norih, – Śpiewasz?, – Ballady” itd. Wprowadza chłopaka do pomieszczenia, ugaszcza go, daje alkohol (może kumys? Albo coś całkowicie fikcyjnego...) nim chłopak zaczyna grać i śpiewać. Jest to ballada o pięknej dziewczynie, która gardziła mężczyznami. Słabo zrozumiana, przez barierę językową (Norih zna miejscowy język, ale nie jest to jego rodzimy, więc w repertuarze ma tyko utwory w rodzimym języku, który jest na tyle zbliżony, że treść jest w miarę zrozumiała. Coś jak polski i czeski albo rosyjski. Wiesz, że dzwonią, ale nie wiesz, w którym kościele). Zanim wszyscy się rozejdą pytanie o dalszą podróż, zlecenie przekazania informacji. 3) Dalsza piesza podróż. Opowieść o podróży gościńcem, spotykaniu różnych ludzi. Opisanie

spotkania z Ha'Vinneą, śpiewaczką jak on. Rozstanie na rozstaju dróg. Rozmyślania i plany Noriha dotyczące najbliższej przyszłości. Znalezienie groty w okolicy źródeł geotermalnych. Kąpiel i sen pod gołym niebem, chociaż to już późna jesień. 4) Dalsza podróż. Szukanie osady, do której miał zanieść informacje. Przy zmierzchu spotkanie napadniętych handlowców, plany dalszej wspólnej podróży do Tal Vel'Anch'En, wielkiego miasta, gdzie siedzibę miejscowy władca. Rozmowa o polityce – w tym kraju, Tallas De'Voun, władza jest bardzo rozproszona. Większa część decyzji podejmowana jest na wiecach. W Denjuur, skąd pochodzi Norih, władza jest silnie scentralizowana i tylko bardzo wąskie grono osób dopuszczone jest do podejmowania decyzji – w trakcie poszukiwania źródeł geotermalnych (trzeba wymyślić jakąś kreatywną, a „zwyczajną” nazwę, jakby gejzery itp. były czymś najnormalniejszym w rzeczywistości przedstawionej.) [Na marginesie: kupców próbowano okraść, ale się obronili. Niestety stracili spłoszone konie] 5) W trakcie podróży nawiązanie przyjaźni między Norihem, a Di'Rannim (ok 2 tyg. cała wspólna podróż). Znalezienie karczmy, w końcu wygodne, ciepłe miejsce do spania. Norih znów w roli barda, snuje opowieść o zimie, która w końcu nadejdzie, zabierając chlapę lata. Rozmowa, komentarze. Później opowieść o 4 porach roku i przemijaniu. Ogólne zadowolenie. Wieczorem, już trochę pijani, Norih i Di'Ranni, którzy zajęli jeden z trzech wynajętych pokojów, rozmawiają o sobie. Oszacowanie planu podróży w rozmowie z uwzględnieniem postojów, skoro Norih robi za barda i posłańca. 6) Podróżni docierają do miasta (nocowanie). Widzimy, że Norih nie używa oficjalnej formy „di” w stosunku do Ranniego. Di'Ranni postanawia odłączyć się od rodziców – jest najstarszym synem, czas się usamodzielnić. Postanawiają przez jakiś czas podróżować wspólnie z Norihem. Dostaje od rodziców część pieniędzy „na start”. Postanawiają wszystko przygotować razem (rodzice i Ranni). Norih umawia się z chłopakiem, że spotkają się za kilka godzin w Gnieździe Stoora – znanej młodzieży knajpce. 7) Tu obserwujemy Di'Ranniego. Opis kupowania potrzebnych rzeczy, planowania gdzie się uda i związanym z tych zakupów. Wieczorem, gdy udaje się do Gniazda nie może znaleźć przyjaciela. Dopiero wypytując barmana dowiaduje się, że „taki jeden bard” prosił, że jeśli ktoś będzie o niego pytać, to przekazać, że zatrzymał się w Niskim Wierchu – tanim moteliku. Ranni tam idzie. Kiedy wchodzi na salę widzi Noriha, który rzuca wielkim mężczyzną o stół. Zdezorientowany (przecież Norih zdawał się taki łagodny i nieagresywny!) czeka na rozwinięcie sytuacji. Widzi, jak chłopak odwraca się na pięcie i idzie na górę, a mężczyzna wykrzykuje za nim wyzwiska. Biegnie za przyjacielem. 8) W pokoju chłopaka rozmowa o wydarzeniach na dole. Norih tłumaczy całą sytuacje: tamten alfa wyczuł, że zbliża się jego ruja, więc „chciał mu pomóc” i nie rozumiał odmowy. Bo przecież „mała omega potrzebuje silnego alfy”... Zniesmaczenie na twarzy Ranniego. Widać stopniowe odsuwanie się od przyjaciela. „Ale... przecież to trudny dla ciebie okres, nie? Nie musiał byś się z nim wiązać, są środki, żebyś nie zaszedł w ciążę, więc czemu się nie zgodziłeś?” Niedowierzanie na twarzy Noriha – dalszy opis w tym stylu, stopniowanie napięcia. Kiedy Norih pyta o plany Ranniego ten odpowiada, że zamierza wyjechać do Tal Mari'Ane, że przecież nie pisał się na opiekę nad jakąś omegą. Złość Noriha i kłótnia, że kto mówił o „opiekowaniu się” kimkolwiek? Spojrzenie Ranniego, które sugeruje, że nie wyobraża sobie, co innego można by zrobić z omegą, szczególnie w rui. Wyrzucenie Ranniego za drzwi z użyciem oficjalnej formy jego imienia, która

zostaje przez Ranniego poprawiona na „Dan”. 9) Opis przechodzenia rui (w wersji łagodnej), męczenie się i brak siły, by wstać. Ból brzucha i głowy, problemy ze snem. Potem opis rozdrażnienia po wszystkim, z którym Norih sobie jakoś radzi. Rozliczenie się z właścicielką lokalu, przeliczenie reszty (niewielu) pieniędzy i wyruszenie w dalszą drogę. W drodze do granicy miasta spotkanie Ha'Vinnei. Jako, że Norih nie ma żadnego konkretnego zlecenia, postanawiają udać się w dalszą drogę razem, do Tal Enchen. 10) Podróż przez lodowy las (las lodowych „stalagmitów”). Zgubienie się, gdy zapada zmrok. Znalezienie starego zamczyska, którego bramy są zamknięte. Wypowiedziane w rozmowie obawy o stosunek mieszkańców do gości. Powodowani desperacją postanawiają poprosić o gościnę. Wchodzą więc na teren i pukają do drzwi, gdzie otwiera im staruszek. Rozwianie ich obaw: furtka, jak nazwie ją staruszek, jest zamknięta z powodu karrów, podobnych fretkom stworzeń, które wykradają zapasy (w rozmowie Ha'Vinnei i nie znającego tych stworzeń Noriha). Zaproszenie do świętowania: trafili na setne urodziny staruszka [ustaliliśmy: Jotunheim]. Spędzają tam kilka dni, zabawiając gości grą i śpiewem. Najpierw na zmiany, później wspólnie, ucząc się swoich utworów i śpiewając znane pieśni. W końcu zaczynają przepisywać swoje własne utwory tak, by mogły być śpiewane przez dwie osoby. Wyraźne zbliżenie się tej dwójki. 11) Dalsza droga. Wyciszenie akcji. Norih, nie chcąc powtarzać sytuacji z przeszłości, łamie się i nie ignoruje po raz kolejny kwestii swojej płci. Podczas noclegu przy gorących źródłach mówi dziewczynie o swojej płci. Ta traktuje to lekko, mówiąc, że ona jest betą i? Norih jest zdziwiony – to było dość oczywiste, używa przecież tytułu i ubiera się zgodnie z normami kobiecych, wolnych bet. Ta śmieje się z jego zakłopotania i mówi, że już dawno się zorientowała. Uśmiecha się do niego i wracają do lekkich tematów. 12) Opis podróży i dotarcia do Tal Enchen. Vinnea mówi, że to jej rodzinne miasto i chciałaby się spotkać z rodziną. Pyta, czy Norih chciałby jej towarzyszyć. Chłopak się zgadza. Zatrzymują się w gospodzie, by następnego dnia spotkać się z rodzicami Vinnei. Ci przyjmują ich serdecznie, ciesząc się na widok córki. Ostrożnie, ale miło witają chłopaka. Opis spotkania, zauważenie przez rodziców, że Norih i Vinnea są raczej blisko, co ci zbywają śmiechem, mówiąc, że są „przyjaciółmi od kanteli”. Ale uwagi rodziców tworzą dziwną atmosferę między nimi. Zostają zaproszeni na noc, ale z braku laku, mają do dyspozycji tylko jeden pokój. Narastanie napięcia. Kiedy Norih prawie zasypia czuje dłoń Vinnei odgarniającej jego włosy z czoła i słyszy ciche pytanie: o to, czy chce, żeby między nimi zostało, jak jest. Chwila milczenia i odpowiedź, ze nie jest pewien, ale na pewno jest dla niego ważna. Śpią przytuleni do siebie. 13) Kiedy mają zamiar opuścić Tal Enchen, Norih pisze list do rodziców i dawnej ukochanej, Ejrin. W tym drugim wyraża nadzieję, że układa jej się z Niiorem. Opowiada o sobie, swojej podróży i o Vinnei. Prosi, by nie odpisywała, bo wyrusza w dalszą drogę i nie otrzyma listu tak czy inaczej. Rodzice dziewczyny obiecują wysłać listy. Ostatnia scena opis tej dwójki raźno, razem, partnersko wychodzącej z miasta na połyskującą bielą połać śnieżną. 4. Opis miejsc: 1) Opis podwórza i domu Ejrin (z pierwszych scen). Od rana siedziała na swojej ulubionej, dziecięcej huśtawce, mówiąc sobie, że to już ostatni raz. Patrzyła, jak wraz z jej nowym życiem wstaje nowy dzień. Śnieg iskrzył się jeszcze w

pierwszych promieniach słońca, wciąż zmrożony nocnym chłodem. Wiedziała, że już wkrótce zmieni się w nieco lepiącą, pluchowatą masę – tegoroczne lato naprawdę było ciepłe, w niektórych miejscach warstwa śniegu znikała niemal do gołej ziemi, a biały śnieg zmieszał się z burością niższych warstw, by w końcu przestać odbijać promienie słońca. Ale póki miała taką możliwość, dziewczyna mrużyła oczy i cieszyła się idealną bielą. Nie mogła sobie wyobrazić lepszej pory na wejście w dorosłość: wszystkie znaki, łącznie z pogodą, zapowiadały jej wspaniałą przyszłość. Huśtawka skrzypiała cicho. Musiała już wracać do domu. Dom był, jak zawsze, ciepły i schludny – jej papa dbał o to przykładnie! Tylko trochę czystszy niż zawsze, z lekko drażniącym zapachem detergentów unoszących się w powietrzu. Zatrzymała się, by jeszcze raz podziwiając ten obraz: długie schody prowadzące na górę, do jej pokoju i dalej, na strych, zrobione z drewna, zbytek luksusu minionych czasów, a obok ciepłe ściany z ciosanego kamienia, szare, rozjaśniane teraz promieniami porannego słońca. I stół, ach, jak ona uwielbiała ten stół o blacie z łodygi szronowca i nogach ze stalagnatów. Niby prosty, zwyczajny, ale to przy nim zwykła jej czytywać babcia... 4) Tal Vel'Anch'En Otwarte bramy miasta cały czas wypełnione były przez różnobarwny tłum wędrowców. Fiolet i granat, popiej i akwamaryna, błękit i xanadu mieszały się ze sobą. Dalej, za bramą ciągnęła duża, szeroka droga, prowadząca aż do brukowanego łupkiem rynku, obrośniętego we wszelkie możliwe stoiska, sklepiki, karczmy, oberże, domy uciech i magii, słowem: wszystko, czym można było zadowolić podróżnego. Wśród tego wielobarwnego kolarzu znajdował się z pozoru niepozorna chatka. Prawdopodobnie nikt by na nią nie zwrócił uwagi, gdyby nie szokujący, barwiony cynobrem szyld, przedstawiający właśnie powracającego do gniazda wężosmoka. Norih nie miał wątpliwości, że jest to miejsce, o którym tyle słyszał: Gniazdo Snoora. 5) Stary Dwór Norih i Vinnea szli lodowym lasem. Byli już nieźle przerażeni zbliżającym się zmrokiem, gdy ich oczom ukazała się brama. Mała, nijaka brama, właściwie bramka z plecionego wiciownika, stanowiąca jedyne przejście między zwałami śniegu, pokrytego grubą warstwą lodu. Tu, na północy, gdzie lód nigdy nie topniał, musiało to być niesamowicie praktyczne. Tyle, że bramka ta była zamknięta. ― Emmm, czy powinniśmy wejść? ― elokwentnie zapytał chłopak z wahaniem w głosie. ― A mamy jakiś wybór? ― Dziewczyna już wyciągała rękę, by zastukać do furtki, gdy powstrzymała ją dłoń zaciskająca się na jej nadgarstku. Głodna, zmarznięta, a więc i zirytowana dziewczyna obrzuciła chłopaka wściekłym spojrzeniem. ― Wiesz, to nie wypada. Ktoś sobie nie życzy... ― Daj spokój ― wyszarpnęła rękę ze słabego uścisku ― w najgorszym razie nas wywalą. A jak tu zostaniemy, to skończymy co najmniej z zapaleniem płuc. Obydwoje. O ile nie zjedzą nas dzikie zwierzęta, oczywiście. ― Chłopak niepewnie puścił jej rękę. Kiedy po chwili pukania nikt nie otwierał, dziewczyna postanowiła po prostu wejść. Najpierw uchyliła lekko bramę, która – jak się okazało – zamknięta była tylko na prowizoryczny haczyk i niepewnie zajrzała do środka. Nie widząc żadnych szczerzących się na nich żądeł ani ostrzegawczego grzechotania azzoraków, otworzyła ją szerzej. Wtedy dostrzegli, że znaleźli nie byle jaką zagrodę – pomimo wrażenia, jakie sprawiało ogrodzenie – a potężną posiadłość, nie dworek może, ale gospodarstwo wielkie, zrobione z czystego lodu i zamarzniętego śniegu. Białe ściany, poprzecinane szarymi pasmami wsporników, kontrastowały z przezroczystością idealnie ściętego i zakonserwowanego lodu w oknach. Dach rzeźbiony był z twardszego, mlecznego lodu. Tylko drzwi nie pasowały do tego obrazka, misternie plecione z tego samego materiału co bramka.

Przyjaciele spojrzeli na siebie niepewnie i, starannie zamykając bramkę, podeszli do budynku. Norih wyciągnął rękę, by zastukać. Odgłos uderzeń poniósł się głuchym echem w noc... [1]Omega!verse (lub też omegaverse, alpha/beta/omega dynamics, alfa/beta/omega dynamics, a/b/o dynamics, a/b/o, a/o) to uniwersum wykorzystywane przez pisarki/pisarzy fanficków, nie mające autora, wywodzące się z opowieści o łakach i zmiennokształtnych. W tym świecie istnieje 6 płci: męscy i żeńskie omegi (mogące zachodzić w ciąże i wchodzące w ruje, męscy omegi są również zdolny do zapładniania żeńskich omeg i bet, w niektórych tekstach również drugiego męskiego omegi), męscy i żeńskie bety (będący/ce odpowiednikami zachowań biologicznych naszego świata) oraz męscy i żeńskie alfy (przeciwwaga biologiczna omeg, są zdolni do zapładniania, przy czym żeńskie alfy w kontakcie z męskimi alfami i betami, w niektórych tekstach również z drugą żeńską alfą, są w stanie zajść w ciążę). [2]Jotunheim według mitologii skandynawskiej jedna z 9 krain, zamieszkała przez Lodowe Giganty, wiecznie skuta lodem i pokryta śniegiem. Jej mieszkańcy bardzo skutecznie posługiwali się tak rzeczywista magią jak i iluzją.