Podroze z milionerem

Lynne Graham

Podróże z milionerem Tłu​ma​cze​nie: Mo​ni​ka Łe​sy​szak

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Mię​dzy nami wszyst​ko skoń​czo​ne, Rebo – oświad​czył sta​now​czo Ba​stien Zi​kos. Prze​ślicz​na blon​dyn​ka po​pa​trzy​ła na nie​go z roz​go​ry​cze​niem. – Dla​cze​go? Prze​cież było nam ra​zem tak do​brze. – Ni​g​dy nie uda​wa​łem, że łą​czy nas coś wię​cej niż seks. Ale to już ko​niec. Reba gwał​tow​nie za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, jak​by po​wstrzy​my​wa​ła łzy, ale nie zwio​dła Ba​stie​na. Znał jej twar​dy cha​rak​ter. Wie​dział, że nic nie po​ru​szy​ło​by jej do łez prócz hoj​ne​go za​dość​uczy​nie​nia. Nie wie​rzył ko​bie​tom. Wcze​śnie po​znał ich fałsz. Już w dzie​ciń​stwie po​stę​po​wa​nie rów​nie roz​pust​nej co wy​ra​cho​wa​nej mat​ki na​uczy​ło go nie​uf​no​ści wo​bec płci prze​ciw​nej. – Ostrze​ga​no mnie, że szyb​ko po​rzu​casz ko​chan​ki. Szko​da, że nie słu​cha​łam – na​rze​ka​ła Reba. Ba​stien za​czy​nał tra​cić cier​pli​wość. Reba do​star​cza​ła mu roz​ko​szy w sy​pial​ni, ale obec​nie miał jej dość. Nie czuł wy​rzu​tów su​mie​nia. W koń​cu wy​dał na nią for​tu​nę. Nie brał nic za dar​mo. – Skon​tak​tuj się z moim księ​go​wym – od​rzekł bez skru​pu​łów. – Masz ko​goś in​ne​go na oku, praw​da? – na​ci​ska​ła blon​dyn​ka. – Nie two​ja spra​wa – od​burk​nął. Kie​row​ca stał przed bu​dyn​kiem, żeby za​wieźć go na lot​ni​sko. Dy​rek​tor fi​nan​so​wy, Ri​chard Ja​mes, już cze​kał w ob​szer​nej ka​bi​nie. – Czy mogę za​py​tać, co pana skło​ni​ło do za​ku​pu nie​wy​pła​cal​ne​go przed​się​bior​stwa w tej za​pa​dłej dziu​rze na pół​no​cy? – za​gad​nął. – Py​tać mo​żesz, ale nie obie​cu​ję, że od​po​wiem – od​parł Ba​stien, le​ni​wie prze​glą​da​jąc no​to​wa​nia gieł​do​we na lap​to​pie. – Czyż​by do​strzegł pan ja​kieś atu​ty Mo​ore Com​po​nents, któ​re umknę​ły mo​jej uwa​dze? Cie​ka​wy pa​tent? Nowy wy​na​la​zek? – Fa​bry​ka stoi na grun​cie war​tym mi​lio​ny. To ide​al​ne miej​sce na bu​do​wę osie​dla miesz​ka​nio​we​go w po​bli​żu cen​trum mia​sta. – My​śla​łem, że daw​no za​prze​stał pan po​lo​wa​nia na oka​zje – sko​men​to​wał Ri​chard, pod​czas gdy per​so​nel Ba​stie​na i ochro​nia​rze zaj​mo​wa​li miej​sca z tyłu ka​bi​ny. Ba​stien za​czął od wy​ku​py​wa​nia upa​da​ją​cych przed​się​biorstw, któ​re mo​der​ni​zo​wał i roz​wi​jał, żeby przy​no​si​ły mak​sy​mal​ne do​cho​dy. Nie miał wy​rzu​tów su​mie​nia. Wie​dział, że tren​dy się zmie​nia​ją, for​tu​ny po​wsta​ją i nik​ną, fir​my pro​spe​ru​ją i ban​kru​tu​ją. Miał ta​lent do wy​chwy​ty​wa​nia oka​zji i de​ter​mi​na​cję czło​wie​ka, któ​re​go nie wspie​ra bo​ga​ta ro​dzi​na. Sam do​szedł do mi​liar​dów. Za​czy​nał od zera i wy​so​ko so​bie ce​nił uzy​ska​ną nie​za​leż​ność. Lecz w tym mo​men​cie nie my​ślał o in​te​re​sach tyl​ko o De​li​lah Mo​ore – je​dy​nej ko​bie​cie, któ​ra go od​trą​ci​ła, zo​sta​wi​ła z nie​za​spo​ko​jo​ną żą​dzą i ura​żo​ną am​bi​cją. Le​piej zniósł​by od​rzu​ce​nie, gdy​by jej nie in​te​re​so​wał. Ale wi​dział tę​sk​no​tę w jej oczach, sły​szał ją w jej gło​sie. Wie​le po​tra​fił wy​ba​czyć, ale nie kłam​stwo, że go nie

chce. Bez​czel​nie od​są​dzi​ła go od czci i wia​ry, rzu​ci​ła w twarz jego re​pu​ta​cję ko​bie​cia​rza ni​czym dama od​pra​wia​ją​ca na​tręt​ne​go ulicz​ni​ka. Roz​gnie​wa​ła go tak, że po dwóch la​tach na​dal nie za​po​mniał znie​wa​gi. Lecz koło for​tu​ny ob​ró​ci​ło się na nie​ko​rzyść De​li​lah Mo​ore i jej ro​dzi​ny, ku po​nu​rej sa​tys​fak​cji Ba​stie​na. Tym ra​zem nie prze​wi​dy​wał za​wzię​te​go opo​ru… – Jak się czu​je? – spy​ta​ła Li​lah pół​gło​sem, gdy spo​strze​gła swo​je​go ojca, Ro​ber​ta, na po​dwór​ku ma​łe​go dom​ku sze​re​go​we​go. – Tak samo za​ła​ma​ny i prze​gra​ny jak za​wsze – wes​tchnę​ła cięż​ko jej ma​co​cha, Vic​kie, krą​gła blon​dyn​ka tuż po trzy​dzie​st​ce, zmy​wa​ją​ca na​czy​nia nad zle​wem. – Bu​do​wał tę fir​mę przez całe ży​cie, a te​raz wszyst​ko stra​cił. Brak moż​li​wo​ści zna​le​zie​nia pra​cy jesz​cze bar​dziej go przy​gnę​bia. Li​lah wzię​ła na ręce dwu​let​nią przy​rod​nią sio​strzycz​kę, Cla​rę, ucze​pio​ną nogi mamy, po​sa​dzi​ła ją na krze​seł​ku i dała za​baw​kę, żeby nie prze​szka​dza​ła. – Miej​my na​dzie​ję, że wkrót​ce coś się po​ja​wi – po​cie​szy​ła sztucz​nie we​so​łym to​nem. Wy​cho​dzi​ła z za​ło​że​nia, że w każ​dej, na​wet naj​trud​niej​szej sy​tu​acji war​to szu​kać ja​kichś do​brych stron. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że choć oj​ciec stra​cił fir​mę i dom, ro​dzi​na po​zo​sta​ła cała i zdro​wa. Rów​no​cze​śnie dzi​wi​ło ją, że po​lu​bi​ła ma​co​chę, któ​rej z po​cząt​ku nie zno​si​ła. Uzna​ła ją za jed​ną z roz​ryw​ko​wych pa​nie​nek, któ​re oj​ciec uwo​dził ca​ły​mi sta​da​mi, póki nie zro​zu​mia​ła, że mimo dwu​dzie​stu lat róż​ni​cy wie​ku po​łą​czy​ła ich praw​dzi​wa mi​łość. Wzię​li ślub przed czte​re​ma laty. Obec​nie mie​li trzy​let​nie​go syn​ka, Bena, i ma​leń​ką Cla​rę. Na ra​zie wszy​scy za​miesz​ka​li w jej wy​na​ję​tym dom​ku z za​le​d​wie dwie​ma ma​ły​mi sy​pial​nia​mi, cia​snym po​ko​jem dzien​nym i jesz​cze cia​śniej​szą kuch​nią. Ale póki wła​dze mia​sta nie przy​dzie​lą im miesz​ka​nia so​cjal​ne​go albo oj​ciec nie znaj​dzie pra​cy, nie mie​li wy​bo​ru. Im​po​nu​ją​cy dom z pię​cio​ma sy​pial​nia​mi, któ​ry po​sia​da​li, prze​padł wraz z przed​się​bior​stwem. Mu​sie​li wszyst​ko sprze​dać, żeby spła​cić po​życz​kę, któ​rą Ro​bert Mo​ore za​cią​gnął, by ra​to​wać Mo​ore Com​po​nents. – Wciąż mam na​dzie​ję, że Ba​stien Zi​kos rzu​ci two​je​mu ta​cie koło ra​tun​ko​we – wy​zna​ła Vic​kie w na​głym przy​pły​wie opty​mi​zmu. – Nikt nie zna bran​ży le​piej od Ro​ber​ta. Na pew​no znaj​dzie ja​kieś za​sto​so​wa​nie dla jego umie​jęt​no​ści. Zda​niem Li​lah grec​ki mi​liar​der prę​dzej przy​wią​zał​by mu ka​mień do szyi, żeby go uto​pić. Dwa lata wcze​śniej Ro​bert od​rzu​cił ofer​tę sprze​da​ży fa​bry​ki, choć Ba​stien Zi​kos zło​żył wy​jąt​ko​wo ku​szą​cą pro​po​zy​cję. Ale wte​dy fir​ma jesz​cze do​sko​na​le pro​spe​ro​wa​ła, a Ro​bert nie wy​obra​żał so​bie ży​cia bez kie​ro​wa​nia swo​im przed​się​bior​stwem. Naj​gor​sze, że sam Ba​stien prze​wi​dział upa​dek za​kła​du, gdy od​krył, że jego do​cho​dy za​le​żą od jed​ne​go klu​czo​we​go kon​tra​hen​ta. Kil​ka ty​go​dni po utra​cie kon​trak​tu Mo​ore Com​po​nents wal​czy​ło o prze​trwa​nie. – Idę do pra​cy – oświad​czy​ła, za​nim po​gła​ska​ła swo​je​go mi​nia​tu​ro​we​go jam​nicz​ka, któ​ry ła​sił się do jej nóg, pro​sząc o piesz​czo​tę. Gry​zło ją su​mie​nie, że za​nie​dba​ła Skip​pie​go, od​kąd ro​dzi​na u niej za​miesz​ka​ła. Nie pa​mię​ta​ła, kie​dy wzię​ła go na dłuż​szy spa​cer. Za​raz jed​nak zo​sta​wi​ła pie​ska,

żeby za​ło​żyć płaszcz i za​wią​zać pa​sek wo​kół szczu​płej ta​lii. Była drob​na i smu​kła, mia​ła dłu​gie, czar​ne wło​sy, por​ce​la​no​wą cerę i nie​bie​skie oczy. Oprócz Li​lah li​kwi​da​tor zo​sta​wił w za​kła​dzie tyl​ko pra​cow​ni​ków dzia​łu kadr, żeby do​peł​ni​li for​mal​no​ści zwią​za​nych z za​mknię​ciem przed​się​bior​stwa. Po​nie​waż za​trzy​ma​no ją tyl​ko na dwa naj​bliż​sze dni, wie​dzia​ła, że też zo​sta​nie zwol​nio​na. Vic​kie już za​pi​na​ła kurt​kę Be​no​wi. Li​lah od​pro​wa​dza​ła go do przed​szko​la w dro​dze do pra​cy. Gdy wy​szła na dwór, po​ża​ło​wa​ła, że nie spię​ła wło​sów w kok. W rześ​ki, wio​sen​ny dzień wiatr cią​gle roz​wie​wał jej wło​sy. Co chwi​lę mu​sia​ła od​gar​niać je z twa​rzy. Po​nie​waż ostat​nio źle sy​pia​ła ze zmar​twie​nia, wsta​wa​ła w ostat​niej chwi​li i bra​ko​wa​ło jej cza​su na ukła​da​nie fry​zu​ry. Od​kąd usły​sza​ła, że Ba​stien Zi​kos ku​pił fa​bry​kę ojca, do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, by nie oka​zać stra​chu. Wszy​scy inni wi​dzie​li w nim wy​baw​cę. Syn​dyk sza​lał z ra​do​ści, że w ogó​le zna​lazł na​byw​cę. Oj​ciec li​czył na to, że nowy wła​ści​ciel za​trud​ni jego i część za​ło​gi, któ​ra stra​ci​ła pra​cę. Tyl​ko Li​lah, któ​ra po​zna​ła bez​względ​ność Ba​stie​na, nie po​dzie​la​ła ich en​tu​zja​zmu. Wąt​pi​ła, czy przy​nie​sie do​bre wia​do​mo​ści. Praw​dę mó​wiąc, nikt w ży​ciu jej tak nie prze​ra​żał, jak za​bój​czo przy​stoj​ny, wład​czy i po​tęż​ny Grek. Dla​te​go gdy go po​zna​ła, usi​ło​wa​ła zejść mu z dro​gi, co tyl​ko pod​sy​ci​ło jego in​stynkt łow​cy. Mimo że Li​lah skoń​czy​ła do​pie​ro dwa​dzie​ścia trzy lata, nie ufa​ła przy​stoj​nym, pew​nym sie​bie męż​czy​znom. Nie bez po​wo​du uwa​ża​ła ich za kłam​ców. Jej wła​sny oj​ciec uniesz​czę​śli​wił nie​ży​ją​cą już mat​kę, zdra​dza​jąc ją na​wet z jej ko​le​żan​ka​mi i wła​sny​mi pod​wład​ny​mi. Do​pie​ro kie​dy po​znał Vic​kie, Li​lah za​czę​ła go znów sza​no​wać i wy​ba​czy​ła błę​dy prze​szło​ści, po​nie​waż dru​giej żo​nie do​cho​wy​wał wier​no​ści. Bo​ga​ty, by​stry i za​bój​czo przy​stoj​ny Ba​stien ni​g​dy nie krył, że nie za​mie​rza za​kła​dać ro​dzi​ny. Mimo to ko​bie​ty lgnę​ły do nie​go jak psz​czo​ły do mio​du. Tyl​ko Li​lah umknę​ła w po​pło​chu. Nie mo​gła po​zwo​lić, by czło​wiek, któ​re​go in​te​re​so​wa​ło tyl​ko jej cia​ło, zła​mał jej ser​ce i po​de​ptał god​ność. Za​słu​gi​wa​ła na znacz​nie wię​cej – na czło​wie​ka, któ​ry da jej mi​łość, oto​czy opie​ką i po​zo​sta​nie wier​ny w każ​dych oko​licz​no​ściach. Znów mu​sia​ła to so​bie po​wtó​rzyć, tak jak przed dwo​ma laty. Wy​so​ki, przy​stoj​ny, ciem​no​oki Ba​stien Zi​kos już wte​dy po​cią​gał ją tak bar​dzo, że od​par​cie po​ku​sy przy​szło jej z naj​więk​szym tru​dem. Po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła go w za​tło​czo​nym sa​lo​nie au​kcyj​nym. Po​szła tam, żeby po kry​jo​mu od​ku​pić wi​sio​rek po mat​ce, któ​ry Vic​kie, wów​czas kon​ku​bi​na jej ojca, wy​sta​wi​ła na sprze​daż. Gdy pod​pro​wa​dzo​no ją do otwar​tej ga​blo​ty, uj​rza​ła śnia​de​go bru​ne​ta, któ​ry oglą​dał uważ​nie coś, co trzy​mał w ręku. Pod​szedł​szy bli​żej, roz​po​zna​ła zwy​czaj​ny, srebr​ny wi​sio​rek po ma​mie w kształ​cie ko​ni​ka mor​skie​go. – Po co to panu? – spy​ta​ła bez za​sta​no​wie​nia. – A co to pa​nią ob​cho​dzi? Gdy pod​niósł na nią prze​pięk​ne, ciem​ne oczy w opra​wie dłu​gich rzęs, ser​ce Li​lah przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu, a w ustach jej za​schło, jak​by sta​nę​ła na brze​gu prze​pa​ści. – Na​le​żał do mo​jej mamy – wy​ja​śni​ła. – Skąd go wzię​ła? – Ku​pi​ła go na wy​prze​da​ży nie​ode​bra​nych przed​mio​tów z biu​ra rze​czy zna​le​zio​nych oko​ło dwa​dzie​ścia lat temu. Za​bra​ła mnie ze sobą.

– Moja zgu​bi​ła go w Lon​dy​nie nie​wie​le wcze​śniej. Mój oj​ciec, Ana​to​le, dał go mo​jej mat​ce, Athe​ne. – Od​wró​cił wi​sio​rek, żeby po​ka​zać dwie wy​gra​we​ro​wa​ne, sple​cio​ne li​te​ry A oto​czo​ne ser​cem. – Co za nie​zwy​kły zbieg oko​licz​no​ści! – Rze​czy​wi​ście nie​zwy​kły… – po​wtó​rzy​ła, zbi​ta z tro​pu za​rów​no wy​ja​śnie​niem, jak i jego bli​sko​ścią. Stał tak bli​sko, że wi​dzia​ła cień za​ro​stu na moc​nej żu​chwie i czu​ła cy​tru​so​wą nutę wody ko​loń​skiej. Od​stą​pi​ła do tyłu tak nie​zręcz​nie, że po​trą​ci​ła ko​goś, kto stał za nią. Ba​stien zła​pał ją moc​no za ra​mię, żeby nie upa​dła. Gdy na​po​tka​ła spoj​rze​nie głę​bo​kich, ciem​nych oczu, ob​la​ła ją fala go​rą​ca. – Czy mogę go obej​rzeć, za​nim scho​wa​ją go z po​wro​tem do ga​blo​ty? – po​pro​si​ła. – Nie ma sen​su. Za​mie​rzam go ku​pić – po​in​for​mo​wał zwięź​le. – Ja też – mruk​nę​ła. Ba​stien z ocią​ga​niem po​dał jej wi​sio​rek. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu ze wzru​sze​nia. Wi​sio​rek przy​po​mniał jej nie​licz​ne szczę​śli​we chwi​le z dzie​ciń​stwa. Mat​ka bar​dzo go lu​bi​ła. Czę​sto no​si​ła go la​tem. Lecz Ba​stien za​raz go ode​brał, żeby od​dać jed​ne​mu ze sprze​daw​ców. – Za​pra​szam na kawę – za​pro​po​no​wał. – To chy​ba… nie​zbyt wła​ści​we, zwa​żyw​szy, że bę​dzie​my kon​ku​ro​wać o tę samą rzecz – za​uwa​ży​ła. – Może kie​ru​je mną sen​ty​ment? Chciał​bym usły​szeć, kto go no​sił przez tyle lat. Tym nie​zbyt wia​ry​god​nym ar​gu​men​tem szyb​ko ją prze​ko​nał. Uzna​ła, że nie​uprzej​mie by​ło​by od​mó​wić ta​kiej proś​bie. Na​stęp​ne​go ty​go​dnia wo​la​ła nie wspo​mi​nać. Nie​pręd​ko za​po​mnia​ła Ba​stie​na Zi​ko​sa. Jed​nak ni​g​dy nie ża​ło​wa​ła, że go od​trą​ci​ła. Al​bo​wiem po​szu​ki​wa​nia w in​ter​ne​cie za​owo​co​wa​ły od​na​le​zie​niem ca​łej ga​le​rii pięk​no​ści, do​trzy​mu​ją​cych mu to​wa​rzy​stwa. Wy​glą​da​ło na to, że sta​wia na ilość, nie na ja​kość. Za​nim prze​kro​czy​ła bra​mę fa​bry​ki, po​wtó​rzy​ła so​bie, że pod​ję​ła naj​wła​ściw​szą z moż​li​wych de​cy​zji. Po​smut​nia​ła na wi​dok pu​ste​go pla​cu bez sa​mo​cho​dów i tłu​mu ro​bot​ni​ków. W tym mo​men​cie za​dzwo​nił Josh, ko​le​ga ze stu​diów. Za​pro​po​no​wał wyj​ście do kina i re​stau​ra​cji na​stęp​ne​go wie​czo​ra. Co kil​ka ty​go​dni cho​dzi​li gdzieś całą pacz​ką. Li​lah chęt​nie przy​ję​ła za​pro​sze​nie. Ostat​ni chło​pak po​rzu​cił ją, kie​dy jej oj​ciec zban​kru​to​wał. Po​trze​bo​wa​ła roz​ryw​ki, by choć na chwi​lę za​po​mnieć o stra​pie​niach i wyjść z za​tło​czo​ne​go domu. Josh też le​czył ból zła​ma​ne​go ser​ca po ze​rwa​nych za​rę​czy​nach. Z okien ga​bi​ne​tu na ostat​nim pię​trze biu​row​ca Ba​stien ob​ser​wo​wał De​li​lah Mo​ore prze​mie​rza​ją​cą pu​sty par​king. Od​kąd po​znał cór​kę Ro​ber​ta Mo​ore’a, prze​pu​ścił przez łóż​ko wie​le pięk​no​ści, ale żad​na nie zdo​ła​ła za​trzy​mać go przy so​bie na dłu​żej. Dzi​wi​ło go, że wciąż pa​mię​ta błę​kit​ne oczy, por​ce​la​no​wą cerę i bu​rzę czar​nych lo​ków spły​wa​ją​cych do ta​lii. De​li​lah wy​glą​da​ła ele​ganc​ko na​wet w spra​nych dżin​sach i cięż​kich, tu​ry​stycz​nych bu​tach. Sam nie ro​zu​miał, co go po​cią​ga​ło w tej drob​nej fi​gur​ce. Nie była w jego ty​pie. Wo​lał wy​so​kie blon​dyn​ki o wy​dat​nych, ko​bie​cych krą​gło​ściach. Obie​cał so​bie, że tym ra​zem nie po​zwo​li jej umknąć. Po​zna wszyst​kie

jej wady i wy​rzu​ci z pa​mię​ci. – Przy​je​chał nowy wła​ści​ciel! – szep​nę​ła Ju​lie, ko​le​żan​ka, z któ​rą Li​lah dzie​li​ła małe biu​ro. Li​lah za​mar​ła w bez​ru​chu. – Kie​dy? – Ochro​niarz twier​dzi, że o siód​mej rano. Bar​dzo wcze​śnie. Przy​wiózł ze sobą mnó​stwo lu​dzi. To chy​ba do​brze, nie są​dzisz? A wy​glą​da jak su​per​mo​del! Po​dob​no był tu już dwa lata temu. – Tak – po​twier​dzi​ła Li​lah. – Chciał ku​pić fa​bry​kę. – Wi​dzia​łaś go? Dla​cze​go o tym nie wspo​mnia​łaś? – Moim zda​niem w obec​nej sy​tu​acji to bez zna​cze​nia – wy​mam​ro​ta​ła Li​lah. Le​d​wie usia​dła za biur​kiem, je​den z pod​wład​nych Ba​stie​na po​pro​sił ją do ga​bi​ne​tu sze​fa. Strach chwy​cił ją za gar​dło. Dla​cze​go tak ją prze​ra​żał? Wcho​dząc po scho​dach, tłu​ma​czy​ła so​bie, że nic jej nie gro​zi, że praw​do​po​dob​nie chce tyl​ko nad nią osta​tecz​nie za​trium​fo​wać, nic wię​cej. Ku​pił fa​bry​kę za śmiesz​ną cenę, a ro​dzi​na Mo​ore’ów stra​ci​ła ją zgod​nie z jego prze​wi​dy​wa​nia​mi. Wpły​wo​wi bo​ga​cze lu​bią się prze​chwa​lać, a Ba​stien Zi​kos miał po​wo​dy do dumy. Ale cóż wie​dzia​ła o po​tęż​nych bo​ga​czach? Prze​cież nie zna​ła żad​ne​go prócz Ba​stie​na. Za​jął ga​bi​net ojca, co ją jesz​cze bar​dziej przy​gnę​bi​ło. Za​raz po wej​ściu spo​strze​gła, że prócz nie​go w po​ko​ju nie ma ni​ko​go. Czy to do​bry, czy zły znak? – Dzień do​bry, pa​nie Zi​kos – po​wi​ta​ła go drżą​cym gło​sem. – Mo​żesz mnie na​dal na​zy​wać Ba​stie​nem. Ba​stien ob​ser​wo​wał jej na​pię​te rysy, zdzi​wio​ny, że tak świet​nie wy​glą​da w zwy​kłej czar​nej spód​ni​cy nie​okre​ślo​nej dłu​go​ści i roz​cią​gnię​tym swe​trze. Nie ob​cię​ła buj​nych lo​ków, któ​re przy​ku​ły jego uwa​gę, kie​dy ją pierw​szy raz zo​ba​czył. In​ten​syw​nie błę​kit​ne oczy kon​tra​sto​wa​ły z por​ce​la​no​wą cerą. Li​lah usi​ło​wa​ła roz​luź​nić mię​śnie twa​rzy, żeby ukryć, jak pio​ru​nu​ją​ce wra​że​nie na niej robi. W koń​cu mu​sia​ła mu spoj​rzeć w oczy, choć swo​bod​nie mo​gła​by za​trzy​mać wzrok na nie​bie​skim kra​wa​cie z je​dwa​biu. Mie​rzył po​nad metr dzie​więć​dzie​siąt i prze​wyż​szał ją wzro​stem o po​nad trzy​dzie​ści cen​ty​me​trów. Lecz oczy same po​dą​ży​ły ku jego twa​rzy. Skry​cie przy​zna​ła ra​cję Ju​lie. Wy​glą​dał jak su​per​mo​del z pięk​nie rzeź​bio​ny​mi ko​ść​mi po​licz​ko​wy​mi, kla​sycz​nym, pro​stym no​sem, moc​ną li​nią szczę​ki i peł​ny​mi, ku​szą​cy​mi war​ga​mi. Po​czu​ła, że pło​ną jej po​licz​ki. Okrop​nie ją krę​po​wa​ło, że nie​wąt​pli​wie to za​uwa​żył. Był nie​zwy​kle spo​strze​gaw​czy. Ni​g​dy nic nie umknę​ło jego uwa​dze. – Usiądź, De​li​lah – po​pro​sił, wska​zu​jąc fo​tel przy sto​li​ku do kawy w rogu ob​szer​ne​go po​ko​ju. – Li​lah – spro​sto​wa​ła nie po raz pierw​szy, po​nie​waż sko​ja​rze​nia z bi​blij​ną Da​li​lą[1] przez całą szko​łę pod​sta​wo​wą i śred​nią na​ra​ża​ły ją na drwi​ny. – Wolę two​je peł​ne imię – za​mru​czał z sa​tys​fak​cją, jak kot, któ​ry do​stał śmie​tan​kę. Li​lah sztyw​no opa​dła na krze​sło. Nie po​tra​fi​ła ode​rwać wzro​ku od ciem​no​brą​zo​wych oczu w opra​wie gę​stych, dłu​gich rzęs, naj​wspa​nial​szych, ja​kie w ży​ciu wi​dzia​ła. Gdy Mag​gie, sprzą​tacz​ka i po​moc​ni​ca, wnio​sła tacę z kawą i her​bat​ni​ka​mi, sko​-

rzy​sta​ła z oka​zji, by sko​czyć na rów​ne nogi i ode​brać ją od niej. Mag​gie prze​kro​czy​ła wiek eme​ry​tal​ny i dźwi​ga​nie cię​ża​rów przy​cho​dzi​ło jej z co​raz więk​szym tru​dem. – Dzię​ku​ję, ale da​ła​bym so​bie radę – usi​ło​wa​ła ją uspo​ko​ić. Li​lah po​sta​wi​ła na sto​le re​pre​zen​ta​cyj​ną por​ce​la​nę, któ​rą se​kre​tar​ka jej ojca trzy​ma​ła dla naj​waż​niej​szych go​ści. Po wyj​ściu Mag​gie bez za​sta​no​wie​nia po​sło​dzi​ła Ba​stie​no​wi kawę. Ode​brał ją od niej, spró​bo​wał i stwier​dziw​szy, że tra​fi​ła w jego gust, ob​da​rzył ją znie​wa​la​ją​cym, nie​mal chło​pię​cym uśmie​chem, od któ​re​go top​nia​ło jej ser​ce. Pa​trzy​ła na nie​go jak za​hip​no​ty​zo​wa​na. – Dla​cze​go mnie we​zwa​łeś? – spy​ta​ła, gdy od​zy​ska​ła głos. – Nie wiesz? Co za skrom​ność… zwa​żyw​szy, że wła​śnie zo​sta​łaś bar​dzo wpły​wo​wą oso​bą. Dal​szy los Mo​ore Com​po​nents spo​czy​wa od dziś wy​łącz​nie w two​ich rę​kach. Li​lah osłu​pia​ła. – Ja​kim cu​dem?

ROZDZIAŁ DRUGI Ba​stien ob​ser​wo​wał De​li​lah z sa​tys​fak​cją w głę​bo​ko osa​dzo​nych, ciem​nych oczach. Dłu​go cze​kał na tę chwi​lę. Cie​szy​ła go bar​dziej, niż prze​wi​dy​wał. – Przed​sta​wię ci trzy moż​li​wo​ści. Od tego, któ​rą wy​bie​rzesz, za​le​ży dal​szy los Mo​ore Com​po​nents. Li​lah gwał​tow​nie od​sta​wi​ła fi​li​żan​kę na sto​lik. – Na​dal nic nie ro​zu​miem. Dla​cze​go? – Nie je​steś aż tak na​iw​na, żeby nie wie​dzieć, że cię pra​gnę. Li​lah nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. My​śla​ła, że po po​nad dwóch la​tach za​po​mniał nie tyl​ko jej twarz, ale na​wet imię. – Na​dal? – wy​krztu​si​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem. Po​licz​ki Ba​stie​na lek​ko po​czer​wie​nia​ły, za​nim po​twier​dził la​ko​nicz​nie, lecz sta​now​czo: – Tak. Lecz Li​lah cią​gle nie poj​mo​wa​ła, jak to moż​li​we, że jesz​cze ją pa​mię​ta po ca​łej ko​lek​cji zna​nych pięk​no​ści, któ​re przez ten czas do​trzy​my​wa​ły mu to​wa​rzy​stwa. Nie na​le​ża​ła do ich gro​na, choć nie mo​gła na​rze​kać na brak po​wo​dze​nia, przy​naj​mniej z po​zo​ru. Męż​czyź​ni zwra​ca​li na nią uwa​gę, ale gdy da​wa​ła do zro​zu​mie​nia, że na​tych​miast nie wsko​czy im do łóż​ka, więk​szość z nich szyb​ko tra​ci​ła za​in​te​re​so​wa​nie. Na​wet nie pró​bo​wa​li jej bli​żej po​znać. Wi​docz​nie wy​cho​dzi​li z za​ło​że​nia, że jest de​wot​ką albo że cze​ka z od​da​niem dzie​wic​twa na pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy i przy​się​gę do​zgon​nej mi​ło​ści. Usia​dła z po​wro​tem, wciąż za​szo​ko​wa​na de​kla​ra​cją Ba​stie​na. Jak mógł na​dal uwa​żać ją za atrak​cyj​ną po tylu mi​ło​snych przy​go​dach? Czyż​by jej opór pod​sy​cił w nim po​żą​da​nie? Czy moż​li​we, żeby ktoś tak by​stry my​ślał jak pier​wot​ny łow​ca? – Nie za​mie​rzam cię tu trzy​mać cały ra​nek – wy​rwał ją z za​my​śle​nia głos Ba​stie​na. – Przed​sta​wię ci wszyst​kie trzy pro​po​zy​cje. Opcja pierw​sza: je​że​li mnie od​trą​cisz, sprze​dam ma​szy​ny, a po​tem grunt de​we​lo​pe​ro​wi. Już otrzy​ma​łem ko​rzyst​ną ofer​tę. Spo​ro na niej zy​skam. Li​lah spu​ści​ła gło​wę, prze​ra​żo​na su​ge​stią zbu​rze​nia fa​bry​ki. Jej za​mknię​cie już za​chwia​ło go​spo​dar​ką ma​łe​go mia​stecz​ka. Na​wet skle​py i in​sty​tu​cje kul​tu​ry ucier​pia​ły wsku​tek zu​bo​że​nia miesz​kań​ców. Lu​dzie da​rem​nie szu​ka​li za​ję​cia. Wie​lu wy​sta​wi​ło domy na sprze​daż z bra​ku moż​li​wo​ści spła​ty kre​dy​tów hi​po​tecz​nych. Zna​ła skut​ki kry​zy​su. Ro​bi​ła, co w jej mocy, żeby po​móc by​łym pra​cow​ni​kom ojca. Wy​ko​rzy​stu​jąc do​świad​cze​nie zdo​by​te w dzia​le kadr, udzie​la​ła im wska​zó​wek, do​ra​dza​ła, jak zdo​być nowy za​wód. – Opcja dru​ga: je​że​li spę​dzisz ze mną jed​ną noc, wzno​wię pro​duk​cję na rok. To nie​opła​cal​ny i kosz​tow​ny sce​na​riusz, po​nie​waż za​kład wy​ma​ga in​we​sty​cji, by spro​stać kon​ku​ren​cji i zdo​być kon​trak​ty. Ale je​że​li nic wię​cej nie mogę od cie​bie uzy​skać, je​stem go​tów za​in​we​sto​wać.

Li​lah zro​bi​ła wiel​kie oczy: – Wy​ko​rzy​stu​jesz sy​tu​ację w Mo​ore Com​po​nents jako śro​dek do zdo​by​cia mo​je​go cia​ła? – wy​krztu​si​ła z nie​do​wie​rza​niem. – Chy​ba osza​la​łeś! – Po​win​naś być mi wdzięcz​na. Gdy​bym cię nie po​żą​dał, nic bym nie za​pro​po​no​wał. Nie za​dał​bym so​bie na​wet tru​du, żeby tu przy​le​cieć. Sprze​dał​bym zie​mię i ko​niec – po​in​for​mo​wał lo​do​wa​tym to​nem. Li​lah osłu​pia​ła. – Nie​moż​li​we, że​byś aż tak bar​dzo mnie pra​gnął – za​pro​te​sto​wa​ła, gdy od​zy​ska​ła mowę. – Prze​cież to czy​ste sza​leń​stwo. – Wi​docz​nie na​praw​dę zwa​rio​wa​łem – po​twier​dził ze sto​ic​kim spo​ko​jem, mie​rząc ją wzro​kiem od ró​żo​wych, peł​nych warg, po​przez drob​ne pier​si pod swe​trem, po smu​kłe bio​dra, kształt​ne ko​la​na i kost​ki. – Masz fan​ta​stycz​ne nogi – orzekł po dość dłu​giej ob​ser​wa​cji. Dwa lata wcze​śniej zna​jo​mość z De​li​lah Mo​ore kosz​to​wa​ła go wie​le nie​prze​spa​nych nocy. Cier​piał męki nie​za​spo​ko​jo​ne​go po​żą​da​nia. Na​wet zim​ne prysz​ni​ce nie po​ma​ga​ły. Przy​siągł so​bie, że wię​cej na coś ta​kie​go nie po​zwo​li. Zro​bi wszyst​ko, żeby ją zdo​być – ale na wła​snych wa​run​kach. Dru​gi wa​riant był​by przy​pusz​czal​nie naj​ko​rzyst​niej​szy dla nie​go, nie ma​te​rial​nie, ale ze wzglę​dów oso​bi​stych. Prze​wi​dy​wał, że kie​dy za​cią​gnie ją do łóż​ka, stra​ci za​in​te​re​so​wa​nie, tak jak po​przed​ni​mi part​ner​ka​mi. Jed​nak choć uwa​żał, że jed​na noc w zu​peł​no​ści mu wy​star​czy, nie​chęt​nie na​rzu​cał so​bie ta​kie ogra​ni​cze​nie. Li​lah ob​cią​gnę​ła spód​ni​cę. Cała pło​nę​ła. Zmy​sło​we spoj​rze​nie Ba​stie​na dzia​ła​ło jak piesz​czo​ta. At​mos​fe​ra w ga​bi​ne​cie aż pul​so​wa​ła ero​tycz​nym na​pię​ciem. Już przed dwo​ma laty cią​gnę​ło ją do nie​go jak ćmę do pło​mie​nia. Te​raz też de​spe​rac​ko wal​czy​ła z po​ku​są. – Nie wie​rzę, że mó​wisz se​rio – za​pro​te​sto​wa​ła. – Nie​moż​li​we, żeby czło​wiek o tak wy​so​kiej po​zy​cji tak bar​dzo po​żą​dał ta​kiej oso​by jak ja, żeby pro​po​no​wać tego ro​dza​ju układ. – Co ty mo​żesz o tym wie​dzieć? Jesz​cze nie znasz trze​ciej opcji. Obu​rzo​na jego upo​rem, Li​lah po​now​nie wsta​ła. – Od​ma​wiam wy​słu​chi​wa​nia ta​kich bzdur! – wy​krzyk​nę​ła. – W ta​kim ra​zie dzi​siaj sprze​da​ję za​kład – oświad​czył sta​now​czo, gdy ru​szy​ła ku drzwiom. – Twój wy​bór. Masz szczę​ście, że w ogó​le co​kol​wiek pro​po​nu​ję. – Ład​ne mi szczę​ście! – wrza​snę​ła, upo​ko​rzo​na su​ge​stią, że robi jej ła​skę. Jed​nak z dru​giej stro​ny wy​glą​da​ło na to, że Ba​stien jest go​tów wie​le dać, żeby za​cią​gnąć ją do łóż​ka. Czy po​win​na uznać jego szcze​gól​ne za​in​te​re​so​wa​nie jej oso​bą za kom​ple​ment? Cze​mu jego pro​po​zy​cje tak bar​dzo ją obu​rza​ły i ra​ni​ły? – Przy moim po​par​ciu mo​żesz mach​nąć cza​ro​dziej​ską różdż​ką i zo​stać bo​ha​ter​ką. Zro​bię nie​mal wszyst​ko, cze​go so​bie za​ży​czysz, łącz​nie z za​trud​nie​niem two​je​go ojca na sta​no​wi​sku kon​sul​tan​ta i me​ne​dże​ra. Li​lah przy​sta​nę​ła w pół kro​ku. Za​mar​ła w bez​ru​chu, gdy zo​ba​czy​ła ocza​mi wy​obraź​ni zroz​pa​czo​ne​go ojca. Przy​wró​ci​ła​by mu god​ność i daw​ną ener​gię, gdy​by umoż​li​wi​ła mu za​ra​bia​nie na ży​cie i utrzy​my​wa​nie ro​dzi​ny. – A więc tyl​ko w ten spo​sób moż​na cię za​trzy​mać. Praw​dzi​wa có​recz​ka ta​tu​sia! –

sko​men​to​wał Ba​stien z nie​skry​wa​nym roz​ba​wie​niem. – Czy ze​chcesz mnie w koń​cu wy​słu​chać, za​miast ro​bić dra​mat i wy​zy​wać od sza​leń​ców? Je​dy​ny ob​jaw mo​je​go rze​ko​me​go sza​leń​stwa to prze​moż​na chęć za​cią​gnię​cia cię do łóż​ka. Li​lah po​czer​wie​nia​ła, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że wy​po​wie​dział te sło​wa bez śla​du za​że​no​wa​nia. W grun​cie rze​czy nie po​win​no jej to dzi​wić przy jego do​świad​cze​niu ero​tycz​nym. – Do​brze. Wy​słu​cham cię ze wzglę​du na tatę. – To sia​daj! – roz​ka​zał ta​kim sa​mym szorst​kim to​nem, ja​kim ona upo​mi​na​ła roz​bry​ka​ne​go psa. Mimo przy​kro​ści, jaką jej spra​wił, speł​ni​ła po​le​ce​nie. – Zo​sta​niesz moją utrzy​man​ką tak dłu​go, jak ze​chcę. – My​śla​łam, że ta for​ma sek​su​al​ne​go nie​wol​nic​twa prze​sta​ła ist​nieć co naj​mniej sto lat temu. – W moim świe​cie to nor​ma. Zresz​tą jesz​cze nie wiesz, co otrzy​masz w za​mian. – Prze​rwał na chwi​lę, gdy wy​obra​ził ją so​bie w je​dwa​biach, ko​ron​kach i bry​lan​tach. – Za​in​we​stu​ję w fa​bry​kę i do​pro​wa​dzę ją do roz​kwi​tu. Jako wła​ści​ciel sie​ci spół​ek bez tru​du za​ła​twię kon​trak​ty, żeby utrzy​mać pro​duk​cję. Po​pro​szę two​je​go ojca, by po​now​nie za​trud​nił swo​ich daw​nych pra​cow​ni​ków. W koń​cu nie​ła​two za​stą​pić wy​kwa​li​fi​ko​wa​ną siłę ro​bo​czą. Przy moim wspar​ciu fi​nan​so​wym przy​wró​cę Mo​ore Com​po​nents do daw​nej kon​dy​cji sprzed utra​ty klu​czo​we​go kon​trak​tu. Li​lah na​resz​cie po​ję​ła zna​cze​nie prze​no​śni o cza​ro​dziej​skiej różdż​ce. Ileż razy w mi​nio​nych mie​sią​cach ma​rzy​ła o ta​kim cu​dzie? Chy​ba po raz pierw​szy do​ce​ni​ła moż​li​wo​ści Ba​stie​na. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że po​trze​ba se​tek ty​się​cy fun​tów, by fa​bry​ka mo​gła funk​cjo​no​wać i da​wać zy​ski w przy​szło​ści. Nie wąt​pi​ła, że to ry​zy​kow​ne przed​się​wzię​cie, ale od nie​go za​le​żał los wie​lu osób. – Wi​dzę, że wi​zja cza​ro​dziej​skiej różdż​ki prze​mó​wi​ła do two​jej wy​obraź​ni – za​uwa​żył z nie​skry​wa​nym roz​ba​wie​niem. – I nic dziw​ne​go, zwa​żyw​szy na two​ją skłon​ność do po​świę​ceń. Nie tyl​ko przy​ję​łaś całą ro​dzi​nę pod dach, ale też utrzy​mu​jesz wszyst​kich. Zbie​rasz też fun​du​sze na bez​dom​ne psy i gło​du​ją​ce dzie​ci. – Skąd wiesz? – Mu​sia​łem cię spraw​dzić, za​nim przy​je​cha​łem. Gdy​byś wy​szła za mąż albo po​de​rwa​ła chło​pa​ka, nie tra​cił​bym cza​su. – Mia​łam chło​pa​ka! – Nie​zbyt dłu​go. Po​rzu​cił cię, kie​dy twój oj​ciec zban​kru​to​wał. Li​lah omal go nie sklę​ła, ale uzna​ła, że nie war​to bro​nić ko​goś tak bez​war​to​ścio​we​go jak Ste​ve. Jak na iro​nię Ba​stien tra​fił w sed​no. Ste​ve za​czął cho​dzić z Li​lah, gdy Mo​ore Com​po​nents roz​kwi​ta​ło. Usi​ło​wał na​mó​wić ojca, żeby przy​jął go do spół​ki. Naj​gor​sze, że Ba​stien naj​wy​raź​niej znał przy​czy​nę jego na​głe​go od​wro​tu. Unio​sła wy​so​ko gło​wę, żeby ukryć, jak cięż​ko prze​ży​wa upo​ko​rze​nie. – Wciąż nie mogę uwie​rzyć, że na se​rio przed​sta​wi​łeś mi tak nie​mo​ral​ne pro​po​zy​cje. – Nie je​stem bar​dzo mo​ral​ny – oświad​czył bez że​na​dy. – Dążę wprost do celu i za​wsze do​sta​ję to, cze​go chcę. A chcę cie​bie. Po​win​naś się czuć wy​róż​nio​na. – Ty ni​ko​go nie wy​róż​niasz. Trak​tu​jesz ko​bie​ty jak to​war, jak za​baw​ki. To obrzy​dli​we i wul​gar​ne.

– Będę dla cie​bie do​bry. – Nic z tego. Tata nie prze​han​dlu​je mnie za żad​ne pie​nią​dze czy na​wet naj​bar​dziej eks​po​no​wa​ne sta​no​wi​sko! – Nie musi znać szcze​gó​łów. Ofi​cjal​nie ofe​ru​ję ci pra​cę ma​rzeń z licz​ny​mi po​dró​ża​mi służ​bo​wy​mi i wy​so​kim fun​du​szem re​pre​zen​ta​cyj​nym. Li​lah prze​szedł dreszcz obrzy​dze​nia. – Wi​dzę, że wszyst​ko prze​my​śla​łeś – wy​tknę​ła oskar​ży​ciel​skim to​nem. – Ow​szem, a to​bie daję czas na za​sta​no​wie​nie do ju​tra rana. – Nad czym tu my​śleć? Nie zło​ży​łeś mi ani jed​nej sen​sow​nej, przy​zwo​itej pro​po​zy​cji. – Je​że​li nie otrzy​mam od​po​wie​dzi do ju​tra, sprze​da​ję za​kład – ostrzegł lo​do​wa​tym to​nem. Li​lah bez​wied​nie za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści. Nie pierw​szy raz mia​ła ocho​tę wy​bić mu zęby. Ba​stien wy​dał po​mruk znie​cier​pli​wie​nia. Na​stęp​nie wziął głę​bo​ki od​dech. – Nie mu​si​my się kłó​cić, De​li​lah – po​wie​dział po​jed​naw​czo. – Mo​że​my spo​koj​nie prze​dys​ku​to​wać wszyst​ko przy ko​la​cji. – Wy​klu​czo​ne! – od​par​ła, chwy​ta​jąc za klam​kę. – Je​stem już umó​wio​na na dzi​siej​szy wie​czór. – Z kim? – Nie two​ja spra​wa. Zo​sta​łeś wła​ści​cie​lem Mo​ore Com​po​nents, ale nie moim. – Nie był​bym tego taki pe​wien – od​rzekł, otwie​ra​jąc dla niej drzwi. Roz​trzę​sio​na Li​lah zbie​gła po scho​dach wprost do to​a​le​ty, żeby ochło​nąć, za​nim sta​nie twa​rzą w twarz z za​cie​ka​wio​ną Ju​lie. Umy​ła spo​co​ne ręce pod kra​nem i wzię​ła głę​bo​ki od​dech dla uspo​ko​je​nia wzbu​rzo​nych ner​wów. Nie​ste​ty Ba​stien tra​fił w jej naj​słab​szy punkt, da​jąc na​dzie​ję na ura​to​wa​nie naj​bliż​szych od nę​dzy. Gdy​by daw​ni pra​cow​ni​cy ojca do​sta​li z po​wro​tem an​ga​że, pra​ca w zmo​der​ni​zo​wa​nym przez Ba​stie​na, przy​no​szą​cym do​cho​dy za​kła​dzie za​pew​ni​ła​by im sta​bi​li​za​cję. Per​spek​ty​wa za​trud​nie​nia uszczę​śli​wi​ła​by wszyst​kich. Ale Ba​stien Zi​kos żą​dał od niej nie​praw​do​po​dob​nie wy​so​kiej ceny za do​ko​na​nie tego cudu. Wciąż wrza​ła gnie​wem. Jak mógł ją tak upo​ko​rzyć? Nie krył, że trak​tu​je ją jak przed​miot, jak za​baw​kę na jed​ną lub kil​ka nocy, póki mu się nie znu​dzi. Roz​bo​la​ła ją gło​wa. Pul​so​wa​nie w skro​niach unie​moż​li​wia​ło lo​gicz​ne my​śle​nie, po​dob​nie jak za pierw​szym ra​zem, kie​dy roz​to​czył przed nią swój urok oso​bi​sty. Nie po​zo​stał po nim ża​den ślad, ale do​sko​na​le pa​mię​ta​ła, jak ją za​uro​czył, kie​dy przed dwo​ma laty za​pro​sił ją na kawę w domu au​kcyj​nym. Po wy​mia​nie pod​sta​wo​wych in​for​ma​cji wy​cią​gnął wi​zy​tów​kę, żeby po​ka​zać, że wy​brał na logo swo​jej spół​ki wi​ze​ru​nek ko​ni​ka mor​skie​go. Świa​do​mość jego wię​zi emo​cjo​nal​nej z li​cy​to​wa​nym wi​sior​kiem prze​ła​ma​ła pierw​sze lody. Spo​strze​gł​szy zło​te​go ro​le​xa na ręce i do​sko​na​ły krój gar​ni​tu​ru, Li​lah do​szła do wnio​sku, że przy tak ewi​dent​nych do​wo​dach bo​gac​twa nie ist​nie​je szan​sa, żeby go prze​li​cy​to​wa​ła. Gdy do​ku​cza​ła mu, że sy​pie zbyt dużo cu​kru do kawy, po​słał jej szel​mow​ski uśmiech, któ​ry przy​spie​szył rytm jej ser​ca. O tak, po​cią​gał ją nie​od​par​cie od pierw​sze​go wej​rze​nia. Chło​nę​ła za​chłan​nie każ​de jego sło​wo. – Nie wy​ja​śni​łaś jesz​cze jed​nej kwe​stii – za​gad​nął w pew​nym mo​men​cie. – Sko​ro tak ce​nisz so​bie ten wi​sio​rek, dla​cze​go zo​stał wy​sta​wio​ny na sprze​daż?

Li​lah w skró​cie na​kre​śli​ła mu swo​ją sy​tu​ację ro​dzin​ną. Wy​tłu​ma​czy​ła, że oj​ciec ofia​ro​wał ma​co​sze całą bi​żu​te​rię po zmar​łej żo​nie. – A te​raz Vic​kie robi po​rząd​ki w sza​fach i wy​prze​da​je to, cze​go nie nosi. Żeby nie spra​wić jej przy​kro​ści, po​sta​no​wi​łam od​ku​pić go w se​kre​cie – do​da​ła na za​koń​cze​nie. – O co nie po​pro​sisz, tego nie do​sta​niesz – sko​men​to​wał z prze​ką​sem. – Ale nie na​rze​kam. Twój takt przy​niósł mi ko​rzyść. Gdy​by nie tra​fił na au​kcję, ni​g​dy bym go nie od​na​lazł. Od lat pró​bo​wa​łem go wy​tro​pić. – Pa​mię​tasz, jak mama go no​si​ła? – Nie. Pa​mię​tam, jak tata jej go po​da​ro​wał – spro​sto​wał bez​barw​nym gło​sem. – Mia​łem wte​dy oko​ło czte​rech lat i wie​rzy​łem, że sta​no​wi​my ide​al​ną ro​dzi​nę – do​dał nie​ocze​ki​wa​nie z go​ry​czą. – To nic złe​go – za​pew​ni​ła z sze​ro​kim uśmie​chem, gdy wy​obra​zi​ła go so​bie jako ślicz​ne​go chłop​czy​ka z wiel​ki​mi, ciem​ny​mi ocza​mi i bu​rzą czar​nych wło​sów. – Nie​za​leż​nie od wy​ni​ku ju​trzej​szej au​kcji obie​caj, że zjesz ze mną ju​tro ko​la​cję – po​pro​sił. – Mimo wszyst​ko będę pró​bo​wa​ła wy​grać – ostrze​gła. – Mogę so​bie po​zwo​lić na prze​li​cy​to​wa​nie więk​szo​ści osób. Przyj​dziesz do mnie wie​czo​rem do ho​te​lu? – na​ci​skał nie​zmor​do​wa​nie. Oczy​wi​ście przy​ję​ła za​pro​sze​nie. Ba​stien nie sko​ja​rzył jej z Mo​ore Com​po​nents. Ku jej za​sko​cze​niu po prze​gra​nej na au​kcji spo​tka​ła go w biu​rze ojca, któ​ry za​pro​sił ich na ko​la​cję do swo​je​go domu. Gdy za​dzwo​nił te​le​fon, Ro​bert Mo​ore po​pro​sił ją, żeby od​pro​wa​dzi​ła go​ścia do sa​mo​cho​du. – Je​że​li ocze​ku​jesz gra​tu​la​cji z po​wo​du wy​gra​nej, cze​ka cię roz​cza​ro​wa​nie – ostrze​gła, scho​dząc z nim po scho​dach. – Spo​ro prze​pła​ci​łeś za ten wi​sio​rek. – I to mówi oso​ba, któ​ra pod​bi​ła cenę do tak za​wrot​nej kwo​ty! – wy​tknął ze śmie​chem. – Mu​sia​łam przy​naj​mniej spró​bo​wać go od​zy​skać. Po co od​wie​dzi​łeś mo​je​go ojca? – spy​ta​ła, gdy do​tar​li na par​king. – Je​stem za​in​te​re​so​wa​ny za​ku​pem fa​bry​ki, ale po​pro​sił mnie o tro​chę cza​su na prze​my​śle​nie ofer​ty. Po​nie​waż tam pra​cu​jesz, nie​wy​klu​czo​ne, że po​zy​skał​bym też cie​bie – wy​szep​tał jej do ucha tak zmy​sło​wym gło​sem, że ob​la​ła ją fala go​rą​ca. Za​nie​po​ko​jo​na wła​sną re​ak​cją, Li​lah ze​sztyw​nia​ła. – Nie są​dzę. Zresz​tą po​dej​rze​wam, że tata nie ze​chce sprze​dać za​kła​du, nie te​raz, kie​dy pły​nie na fali po​wo​dze​nia. – To naj​lep​szy okres do sprze​da​ży. Ba​stien po​wo​li zmie​rzył ją tak​su​ją​cym spoj​rze​niem. Li​lah zro​bi​ła wiel​kie oczy na wi​dok pod​jeż​dża​ją​cej li​mu​zy​ny. Uświa​do​mi​ła so​bie w peł​ni róż​ni​cę sta​tu​su fi​nan​so​we​go. Po​sta​no​wi​ła, że jak tyl​ko znaj​dzie czas, po​szu​ka o nim in​for​ma​cji w in​ter​ne​cie. – Szko​da, że twój oj​ciec za​pro​sił nas na ko​la​cję – wes​tchnął Ba​stien. – Wo​lał​bym mieć cię tyl​ko dla sie​bie u mnie w ho​te​lu. Jego wy​zna​nie za​nie​po​ko​iło Li​lah. Z po​cząt​ku po​chle​bia​ło jej jego za​in​te​re​so​wa​nie, ale wy​glą​da​ło na to, że ocze​ki​wał, że spę​dzi z nim noc, co jej nie od​po​wia​da​ło. Wpraw​dzie nie pla​no​wa​ła po​zo​stać nie​tknię​ta do wie​ku dwu​dzie​stu je​den lat, ale

na uni​wer​sy​te​cie nie spo​tka​ła ni​ko​go, kto by po​cią​gał ją na tyle, by za​ry​zy​ko​wać. Nie ufa​ła męż​czy​znom i słusz​nie. Po pierw​szym roku stu​diów, gdy ob​ser​wo​wa​ła bar​dziej lek​ko​myśl​ne ko​le​żan​ki, po​rzu​co​ne, za​ła​ma​ne i za​pła​ka​ne, po​sta​no​wi​ła za​cze​kać z ofia​ro​wa​niem ca​łej sie​bie, do​pó​ki nie po​zna ko​goś, komu bę​dzie na niej za​le​ża​ło na tyle, że za​cze​ka, aż bę​dzie go​to​wa na na​wią​za​nie in​tym​nej wię​zi. – Ba​stien nie może od cie​bie oczu ode​rwać – szep​nę​ła Vic​kie z roz​ba​wie​niem po ko​la​cji u jej ojca. – Śle​dzi każ​dy twój ruch. Choć wolę star​szych męż​czyzn, mu​szę przy​znać, że jest za​bój​czo przy​stoj​ny. Za​nim Li​lah zdą​ży​ła we​zwać tak​sów​kę, Ba​stien za​pro​po​no​wał, że od​wie​zie ją do domu. Le​d​wie wsia​dła, po​rwał ją w ob​ję​cia i wy​ci​snął na jej ustach za​chłan​ny po​ca​łu​nek, któ​ry roz​pa​lił jej zmy​sły. Od​su​nę​ła go, ale Ba​stien zi​gno​ro​wał jej pro​test. – Spędź ze mną noc – na​le​gał, gła​dząc pal​cem jej nad​gar​stek, gdzie krew pul​so​wa​ła w za​wrot​nym tem​pie. – Pra​wie cię nie znam – przy​po​mnia​ła. – Po​znasz mnie w łóż​ku. – To nie w moim sty​lu, Ba​stien. Ba​stien po​pa​trzył na nią, jak​by spa​dła z księ​ży​ca. – Dia​ve​los! – za​klął pod no​sem. – Zo​sta​nę tu tyl​ko dwa dni. – Trud​no, nie zmie​nisz mi cha​rak​te​ru – od​rze​kła pół​gło​sem, gdy kie​row​ca za​trzy​mał li​mu​zy​nę przed sze​re​go​wym dom​kiem, w któ​rym miesz​ka​ła. – Ja nie mu​szę nic wie​dzieć o swo​ich part​ner​kach – przy​znał bez cie​nia za​że​no​wa​nia. – Szcze​rze mó​wiąc, in​te​re​su​je mnie tyl​ko seks. – Stąd wnio​sek, że róż​ni​my się od sie​bie jak ogień i woda – pod​su​mo​wa​ła, po​spiesz​nie wy​sia​da​jąc z auta. Za​mknąw​szy za sobą drzwi, ode​tchnę​ła z ulgą. Lecz za​raz po​tem łzy na​pły​nę​ły jej do oczu. Prze​kli​na​ła wła​sną na​iw​ność. Nie mo​gła so​bie da​ro​wać ro​man​tycz​nych ma​rzeń. Do​sta​ła upo​ka​rza​ją​cą na​ucz​kę. O ile z po​cząt​ku po​cią​ga​ła ją atrak​cyj​na po​wierz​chow​ność Ba​stie​na, o tyle znacz​nie bar​dziej fa​scy​no​wa​ła ją jego sil​na oso​bo​wość i bez​po​śred​ni spo​sób by​cia. Tej nocy sie​dzia​ła do póź​na przy kom​pu​te​rze, szu​ka​jąc in​for​ma​cji na jego te​mat w in​ter​ne​cie. Obej​rza​ła całą ga​le​rię pięk​no​ści, któ​re do​trzy​my​wa​ły mu to​wa​rzy​stwa. Jego re​pu​ta​cja ko​bie​cia​rza moc​no nią wstrzą​snę​ła, ale też sta​no​wi​ła pew​ne po​cie​sze​nie. To, co wy​czy​ta​ła, utwier​dzi​ło ją w prze​ko​na​niu, że pod​ję​ła wła​ści​wą de​cy​zję i zra​zi​ło do bliż​szych kon​tak​tów. Ba​stien nie pra​gnął sta​łe​go związ​ku, a ona nie szu​ka​ła ero​tycz​nych przy​gód. Po dwóch la​tach Ba​stien znów spra​wił, że pła​ka​ła. Ob​my​ła twarz, za​szo​ko​wa​na, że na​dal po​tra​fi wy​pro​wa​dzić ją z rów​no​wa​gi. – Dłu​go sie​dzia​łaś u no​we​go sze​fa – za​uwa​ży​ła Ju​lie, gdy z po​wro​tem usia​dła za biur​kiem. – Pan Zi​kos chciał ze mną prze​dys​ku​to​wać pla​ny na przy​szłość – wy​mam​ro​ta​ła z ru​mień​cem na po​licz​kach. – Czyż​by za​mie​rzał wzno​wić pro​duk​cję? Nie sprze​da fa​bry​ki? – Jesz​cze nie pod​jął de​cy​zji – za​strze​gła Li​lah, żeby nie ro​bić ni​ko​mu złud​nych na​dziei. – Nie wy​klu​cza moż​li​wo​ści sprze​da​ży.

Ju​lie z cięż​kim wes​tchnie​niem wró​ci​ła do swo​ich za​jęć. Ale Li​lah nie po​tra​fi​ła sku​pić uwa​gi na pra​cy. Jesz​cze nie ochło​nę​ła po wstrzą​sie. Rów​nie do​brze mógł jej obie​cać gwiazd​kę z nie​ba. Jej ro​dzi​na bie​do​wa​ła tak jak wszy​scy, któ​rzy utra​ci​li za​ro​bek w wy​ni​ku upa​dło​ści Mo​ore Com​po​nents. Mały pa​sierb i pa​sier​bi​ca stra​ci​li ogród do za​ba​wy. Wszyst​kie więk​sze za​baw​ki zo​sta​ły roz​da​ne, po​nie​waż w ma​łym dom​ku Li​lah za​bra​kło na nie miej​sca. Oj​ciec cier​piał na de​pre​sję i przyj​mo​wał leki. W dniu za​mknię​cia za​kła​du cały jego świat legł w gru​zach. Bez pra​cy, bez moż​li​wo​ści pro​wa​dze​nia in​te​re​sów Ro​bert Mo​ore nie wie​dział, co ze sobą zro​bić. Li​lah za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, żeby po​wstrzy​mać łzy. Mimo trud​nych lat nie​szczę​śli​we​go mał​żeń​stwa ro​dzi​ców bar​dzo ko​cha​ła ojca. Mia​ła za​le​d​wie je​de​na​ście lat, kie​dy jej mama zmar​ła na tęt​nia​ka. Oj​ciec wspie​rał cór​kę w ża​ło​bie, ale nie za​nie​dbał in​te​re​sów. Szyb​ko wró​cił do pra​cy. Ha​ro​wał po osiem​na​ście go​dzin dzien​nie, by roz​wi​nąć przed​się​bior​stwo. Na​gle po​zba​wio​ny wy​so​kich do​cho​dów i per​spek​tyw na przy​szłość, czuł się bez​war​to​ścio​wy jako męż​czy​zna. Kto za​trud​ni ban​kru​ta w śred​nim wie​ku? Choć Li​lah po​wta​rza​ła so​bie, że nie po​win​na roz​wa​żać od​ra​ża​ją​cej ofer​ty Ba​stie​na, wi​zje ak​tyw​ne​go, od​zy​sku​ją​ce​go ener​gię po po​wro​cie do pra​cy ojca wciąż krą​ży​ły jej po gło​wie. Po​ra​zi​ła ją świa​do​mość wła​snej sła​bo​ści. Czy na​praw​dę była go​to​wa zo​stać sek​su​al​ną nie​wol​ni​cą? Ze wsty​dem przy​zna​ła przed sobą, że kusi ją, by przy​stać na nie​mo​ral​ną pro​po​zy​cję. Pew​nie Ba​stien nie spo​dzie​wał się, że za​cho​wa​ła dzie​wic​two, ale to bez zna​cze​nia. Prze​cież nie roz​wa​ża​ła na se​rio jego nie​przy​zwo​itych opcji. Na​dal nie​zdol​na do sku​pie​nia się na pra​cy, wró​ci​ła pa​mię​cią do na​stęp​ne​go po​ran​ka po ro​dzin​nej ko​la​cji sprzed dwóch lat. Przy​słał jej wte​dy kwia​ty, a wie​czo​rem sta​nął na jej pro​gu, żeby znów za​pro​sić na ko​la​cję. Jego upór wy​pro​wa​dził ją z rów​no​wa​gi. Dla​cze​go? Gdy uświa​do​mi​ła so​bie przy​czy​nę ów​cze​sne​go wy​bu​chu gnie​wu, po​bla​dła, a po​tem po​czer​wie​nia​ła. Ocza​ro​wa​na Ba​stie​nem, nie​mal go po​ko​cha​ła. Do​zna​ła bo​le​sne​go za​wo​du, gdy uświa​do​mił ją, że in​te​re​su​je go tyl​ko jej cia​ło. Nie mo​gła so​bie da​ro​wać, że ule​gła jego cza​ro​wi po jed​nym po​ca​łun​ku, skra​dzio​nym w li​mu​zy​nie. Za​czę​ła kwe​stio​no​wać swo​je nie​wzru​szo​ne do​tąd za​sa​dy. Roz​cza​ro​wa​na nim i wście​kła na sie​bie za ka​ry​god​ną sła​bość, rzu​ci​ła mu w twarz całą wie​dzę na te​mat jego re​pu​ta​cji i na​zwa​ła bu​ha​jem. W dro​dze po​wrot​nej do domu na​dal prze​śla​do​wa​ło ją to nie​for​tun​ne wspo​mnie​nie. Po​peł​ni​ła błąd, że go zwy​my​śla​ła jak źle wy​cho​wa​ne dziec​ko. Nie jego wina, że mie​li od​mien​ne cha​rak​te​ry i re​pre​zen​to​wa​li róż​ne war​to​ści. Wciąż pa​mię​ta​ła zim​ny błysk w ciem​nych oczach. Nie od​po​wie​dział ani jed​nym sło​wem na obe​lgi. Od​wró​cił się na pię​cie, wsiadł do swo​jej luk​su​so​wej li​mu​zy​ny i od​je​chał bez sło​wa. Kil​ka ty​go​dni póź​niej przy​sła​no jej do pra​cy nie​ocze​ki​wa​ny po​da​ru​nek: nie​mal wier​ną ko​pię wi​sior​ka w kształ​cie ko​ni​ka mor​skie​go, któ​ry Ba​stien za​ku​pił na au​kcji. Je​dy​ną róż​ni​cę sta​no​wił brak wy​gra​we​ro​wa​nych ini​cja​łów na od​wro​cie. Na​tych​miast od​ga​dła toż​sa​mość ofia​ro​daw​cy. Za​szo​ko​wa​na, że mimo jej nie​kul​tu​ral​ne​go za​cho​wa​nia za​dał so​bie dla niej trud, by za​mó​wić i przy​słać od​lew, do​szła do wnio​sku, że nic o nim nie wie. Za​czę​ła wąt​pić, czy rze​czy​wi​ście zo​ba​czy​ła gniew

w po​ciem​nia​łych oczach, czy tyl​ko go so​bie wy​obra​zi​ła. Dwa lata póź​niej zy​ska​ła pew​ność, że do​pro​wa​dzi​ła go wte​dy do pa​sji. Po​dej​rze​wa​ła, że przy​je​chał, żeby od​pła​cić jej za znie​wa​gę.

ROZDZIAŁ TRZECI W środ​ku nie​prze​spa​nej nocy Li​lah ze​szła na par​ter, żeby za​pa​rzyć so​bie her​ba​ty. Przy ku​chen​nym sto​le za​sta​ła Vic​kie. – Też nie mo​żesz usnąć? – za​gad​nę​ła. – To ze zmar​twie​nia. Kie​dy po​szłam po Bena, ro​dzi​ce in​nych dzie​ci po​wie​dzie​li mi, że Ba​stien Zi​kos był dziś w Mo​ore Com​po​nents. Dziw​ne, że o tym nie wspo​mnia​łaś. Li​lah ze​sztyw​nia​ła. – Nie wi​dzia​łam po​wo​du. – Nie śmiem pro​sić, ale gdy​byś mia​ła oka​zję, czy mo​gła​byś za​py​tać, czy nie za​trud​nił​by Ro​ber​ta? – Do​brze, je​że​li da mi szan​sę – od​rze​kła, czer​wo​na ze wsty​du, że za​ta​iła praw​dę. Ba​stien miał ra​cję. Nikt nie po​dzię​ku​je jej za praw​dę, któ​rej nie chciał​by usły​szeć. Jak mo​gła​by da​lej żyć, wie​dząc, że do​sta​ła cza​ro​dziej​ską różdż​kę, zdol​ną od​mie​nić losy wie​lu lu​dzi, ale ją od​rzu​ci​ła? Naj​ła​twiej by​ło​by wy​ła​do​wać całą złość na Ba​stie​nie i odejść z pod​nie​sio​ną gło​wą, ale mu​sia​ła my​śleć prak​tycz​nie. Szcze​rze mó​wiąc, ofe​ro​wał jej cud, za okre​ślo​ną cenę. Czy war​to bro​nić dzie​wic​twa bez wzglę​du na kosz​ty? W koń​cu, czy jej to od​po​wia​da​ło, czy nie, od po​cząt​ku ją po​cią​gał. Jak mo​gła szu​kać uspra​wie​dli​wień dla sie​bie, kie​dy z tego ukła​du wy​ni​kło​by tyle do​bre​go? Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że Ba​stien szyb​ko stra​ci za​in​te​re​so​wa​nie. Nie wy​trwał dłu​go przy żad​nej z ko​cha​nek. Wkrót​ce wró​ci​ła​by do nor​mal​ne​go ży​cia, ale naj​praw​do​po​dob​niej nie do domu. Gdy​by ją po​rzu​cił, po​szu​ka​ła​by pra​cy w Lon​dy​nie i za​czę​ła wszyst​ko od nowa. Li​lah ubra​ła się do pra​cy sta​ran​niej niż zwy​kle. Zwią​za​ła nie​sfor​ne loki, za​ło​ży​ła czar​ną, wą​ską spód​ni​cę i kre​mo​wą, je​dwab​ną bluz​kę. Wo​la​ła nie my​śleć o tym, co ją cze​ka. Jej ró​wie​śnicz​ki od daw​na pro​wa​dzi​ły ży​cie ero​tycz​ne. Ona też przy​wyk​nie. Bo​ga​te do​świad​cze​nie Ba​stie​na uła​twi jej wej​ście w nie​zna​ny świat ero​ty​ki, zwłasz​cza że od po​cząt​ku ją do nie​go cią​gnę​ło. Za​cho​wa​nie emo​cjo​nal​ne​go dy​stan​su po​win​no jej przyjść bez tru​du wo​bec bra​ku za​an​ga​żo​wa​nia emo​cjo​nal​ne​go ze stro​ny part​ne​ra, zwłasz​cza że znie​na​wi​dzi​ła go za nie​mo​ral​ną pro​po​zy​cję. Jesz​cze przed​wczo​raj wi​dzia​ła w nim ko​bie​cia​rza, któ​ry zra​nił jej wraż​li​we ser​ce i po​zo​sta​wał poza jej za​się​giem. Obec​nie uwa​ża​ła go za nędz​ne​go ło​tra, któ​ry po​trak​to​wał ją jak pro​sty​tut​kę, ku​pu​jąc jej cia​ło. Za​drża​ła na myśl o spo​tka​niu z Ba​stie​nem. Za​wie​ra​ła pakt z dia​błem, ale przy​się​gła so​bie, że nie oka​że sła​bo​ści. Po​wo​li na​bra​ła po​wie​trza w płu​ca i wy​pro​sto​wa​ła ple​cy. Le​d​wie we​szła do biu​ra, Ju​lie po​pa​trzy​ła na nią z za​cie​ka​wie​niem. – Pan Zi​kos dzwo​nił, żeby o cie​bie za​py​tać. Wy​ja​śni​łam mu, że ni​g​dy nie przy​cho​dzisz przed dzie​wią​tą, po​nie​waż od​pro​wa​dzasz ma​łe​go bra​cisz​ka do przed​szko​la. – Dzię​ku​ję. Li​lah drżą​cą ręką po​wie​si​ła płaszcz na wie​sza​ku. Wy​zna​czył spo​tka​nie na dzie​sią​-

tą, ale naj​wy​raź​niej nie star​czy​ło mu cier​pli​wo​ści, żeby za​cze​kać. Roz​sa​dza​ła go ener​gia. Cią​gle po​trze​bo​wał za​ję​cia. Zmu​szo​ny do bez​czyn​no​ści, już po chwi​li bęb​nił pal​ca​mi w stół i ner​wo​wo prze​bie​rał no​ga​mi. Ob​cią​gnę​ła spód​ni​cę na bio​drach i we​szła po scho​dach. Dla​cze​go zże​ra​ły ją ner​wy? Czyż nie wy​tłu​ma​czy​ła so​bie, że seks to nic strasz​ne​go? Prze​cież nie rzu​ci jej na biur​ko i nie wy​ko​rzy​sta na​tych​miast. Tym nie​mniej prze​ra​ża​ła ją per​spek​ty​wa fi​zycz​ne​go kon​tak​tu. Naj​le​piej by​ło​by, gdy​by ode​brał swo​ją na​gro​dę w kom​plet​nej ciem​no​ści i ci​szy. Gdy wkro​czy​ła do daw​ne​go ga​bi​ne​tu ojca, Ba​stien jed​nym ru​chem ręki od​pra​wił pod​wład​nych i odło​żył ta​blet. – We​zwa​łeś mnie, ale jesz​cze nie ma dzie​sią​tej – zwró​ci​ła mu uwa​gę. – Jest do​pie​ro dzie​sięć po dzie​wią​tej. – Mój bio​lo​gicz​ny ze​gar wska​zu​je dzie​sią​tą. – W ta​kim ra​zie źle cho​dzi. Ba​stien zmie​rzył ją wzro​kiem spod dłu​gich rzęs. Zmy​sło​we spoj​rze​nie po​dzia​ła​ło jak piesz​czo​ta. – Ni​g​dy się nie mylę, De​li​lah. Lek​cja pierw​sza: nie po to utrzy​mu​ję ko​chan​kę, żeby mnie kry​ty​ko​wa​ła, tyl​ko po to, żeby pod​bu​do​wy​wa​ła moje ego. Li​lah za​mar​ła w bez​ru​chu. Skry​cie po​że​ra​ła wzro​kiem do​sko​na​le skro​jo​ny gar​ni​tur, pod​kre​śla​ją​cy sze​ro​kie, mu​sku​lar​ne ra​mio​na, smu​kłe bio​dra i dłu​gie nogi. Gdy prze​nio​sła wzrok na re​gu​lar​ne rysy twa​rzy, jej cia​ło za​re​ago​wa​ło. – Nie umiem ni​ko​mu schle​biać – oświad​czy​ła. – Ja​koś prze​ży​ję two​je do​cin​ki – od​parł z szel​mow​skim uśmie​chem. – A na czym po​le​ga​ją two​je praw​dzi​we ta​len​ty? – Wy​glą​da na to, że cho​ciaż jesz​cze nie wy​ra​zi​łam zgo​dy, uzna​łeś ją za oczy​wi​stą! – wy​krzyk​nę​ła Li​lah z obu​rze​niem. – Czyż​bym się my​lił? – Nie. – Więc któ​rą opcję wy​bie​rasz? Dru​gą czy trze​cią? Ba​stien bła​gał w my​ślach De​li​lah, żeby wy​bra​ła trze​cią opcję, naj​ko​rzyst​niej​szą dla nie​go. Sprze​dał​by grunt, prze​niósł​by fa​bry​kę na przed​mie​ścia i uzy​skał hoj​ne do​ta​cje rzą​do​we na stwo​rze​nie miejsc pra​cy w re​jo​nach o wy​so​kiej sto​pie bez​ro​bo​cia. Upiekł​by dwie, a wła​ści​wie trzy pie​cze​nie na jed​nym ogniu. Zdo​był​by De​ilah, na​tych​mia​sto​wy zysk i za​ło​żył​by do​cho​do​we przed​się​bior​stwo bez żad​nych kosz​tów wła​snych. – Nie masz wsty​du – wy​ce​dzi​ła Li​lah przez za​ci​śnię​te zęby. – Nie, je​że​li to je​dy​ny spo​sób, że​byś prze​sta​ła upar​cie za​prze​czać, że mnie pra​gniesz. Nie mogę się do​cze​kać chwi​li, gdy so​bie uświa​do​misz, że nie po​tra​fisz utrzy​mać rąk przy so​bie w mo​jej obec​no​ści. – Prę​dzej się ze​sta​rze​jesz – od​burk​nę​ła. Ba​stien za​czął krą​żyć po po​ko​ju jak dra​pież​nik, okrą​ża​ją​cy ofia​rę. – Nie trzy​maj mnie w nie​pew​no​ści. Któ​rą opcję wy​bie​rasz? Dru​gą czy trze​cią? – Trze​cią, ale mu​szę cię ostrzec, że wy​bra​łeś nie​wła​ści​wą oso​bę. – Niby dla​cze​go?

Li​lah nie​pew​nie prze​stą​pi​ła z nogi na nogę. – Po​nie​waż bra​ku​je mi do​świad​cze​nia, któ​re​go za​pew​ne ocze​ku​jesz. – Mo​je​go wy​star​czy dla nas dwoj​ga. Czy pró​bu​jesz mi po​wie​dzieć, że rzad​ko ko​rzy​stasz z uciech cie​le​snych? – Ni​g​dy nie pró​bo​wa​łam – oświad​czy​ła, uno​sząc dum​nie gło​wę. – Je​stem dzie​wi​cą. Ba​stien od​stą​pił kil​ka kro​ków do tyłu, wy​raź​nie za​szo​ko​wa​ny. – Żar​tu​jesz so​bie ze mnie? – Nie. Uzna​łam, że po​win​nam cię uprze​dzić, na wy​pa​dek, gdy​byś uwa​żał moje dzie​wic​two za prze​szko​dę w do​peł​nie​niu wa​run​ków umo​wy. – Je​że​li mó​wisz praw​dę, to nie prze​szko​da, tyl​ko naj​bar​dziej fa​scy​nu​ją​ca pod​nie​ta, jaką moż​na so​bie wy​ma​rzyć. Do​pie​ro te​raz do​szedł do ta​kie​go wnio​sku. Ni​g​dy nie in​te​re​so​wa​ły go nie​win​ne, mło​de dziew​czę​ta. Jako na​sto​la​tek wy​bie​rał star​sze part​ner​ki, póź​niej ró​wie​śni​ce, ale z do​świad​cze​niem. Nie lu​bił tra​cić cza​su na prze​ła​my​wa​nie za​ha​mo​wań. Lecz ku jego za​sko​cze​niu per​spek​ty​wa zo​sta​nia pierw​szym ko​chan​kiem De​li​lah ogrom​nie go ucie​szy​ła. Nie ro​zu​miał dla​cze​go. Nie był za​bor​czy ani też na tyle nie​pew​ny wła​snych umie​jęt​no​ści, by oba​wiać się po​rów​na​nia z in​ny​mi. Zmarsz​czył brwi, usi​łu​jąc od​gad​nąć przy​czy​nę zmia​ny swo​je​go na​sta​wie​nia do dzie​wic. Po na​my​śle do​szedł do wnio​sku, że po​cią​ga go urok no​wo​ści. – To od​ra​ża​ją​ce! – sko​men​to​wa​ła Li​lah z wście​kło​ścią. – Jak mo​żesz tak otwar​cie przy​zna​wać coś ta​kie​go? Ba​stien naj​chęt​niej przy​cią​gnął​by ją do sie​bie i po​ka​zał, co czu​je, ale ner​wo​wy błysk w błę​kit​nych oczach De​li​lah ostrzegł go, że go​to​wa umknąć w po​pło​chu. – Po​pro​szę cię o pod​pi​sa​nie de​kla​ra​cji po​uf​no​ści. To stan​dard. Ozna​cza, że ni​ko​mu nie wy​ja​wisz szcze​gó​łów na​szej umo​wy, pu​blicz​nie czy pry​wat​nie. – Nie są​dzę, że​bym chcia​ła – prych​nę​ła. – W za​mian ku​pię two​je​mu ojcu od​po​wied​ni dom. – Nie! Je​że​li za​czniesz sza​stać pie​niędz​mi, na​bie​rze po​dej​rzeń co do cha​rak​te​ru mo​jej pra​cy dla cie​bie. Za​trud​nij go, a sam za​dba o ro​dzi​nę bez two​je​go wspar​cia – do​da​ła z god​no​ścią. – Ży​czę so​bie, że​byś ju​tro po​le​cia​ła ze mną do Lon​dy​nu. – Już ju​tro? – Za​dzwo​nię do two​je​go ojca, żeby do mnie przy​szedł, i prze​ka​żę mu do​brą wia​do​mość. Po​in​for​mu​ję go, że do​łą​czysz do mo​jej oso​bi​stej asy​sty. Mo​żesz wcze​śniej wyjść z pra​cy, żeby spa​ko​wać ba​gaż, za​nim zjesz ze mną ko​la​cję w moim ho​te​lu. – Je​stem już umó​wio​na z przy​ja​ciół​mi. – Po co? – Do kina i re​stau​ra​cji. Ba​stien za​ci​snął zęby. Naj​chęt​niej uświa​do​mił​by jej, że wkrót​ce nie bę​dzie mo​gła nic zro​bić bez jego ze​zwo​le​nia, ale po​sta​no​wił za​cze​kać, żeby jej nie wy​stra​szyć. Nie​ba​wem bę​dzie na​le​ża​ła wy​łącz​nie do nie​go, co go nie​po​mier​nie cie​szy​ło. Nie bę​dzie mu​siał się nią dzie​lić z żad​ny​mi zna​jo​my​mi, ro​dzi​ną czy kim​kol​wiek in​nym. Za​nie​po​ko​iła go wła​sna za​bor​czość. Za​raz jed​nak wy​tłu​ma​czył so​bie, że dłu​gie ocze​ki​wa​nie wy​wo​ła​ło w nim chęć za​gar​nię​cia jej na ja​kiś czas wy​łącz​nie dla sie​bie. Wy​cią​gnął te​le​fon i roz​ka​zał jed​ne​mu ze swo​ich ochro​nia​rzy dys​kret​nie ją śle​dzić.

Li​lah w mil​cze​niu ob​ser​wo​wa​ła, jak wy​da​je ko​muś po​le​ce​nia po grec​ku. – Mój kie​row​ca od​wie​zie cię te​raz do domu i za​cze​ka na two​je​go ojca, żeby przy​wieźć go do mnie – po​in​for​mo​wał po wy​łą​cze​niu apa​ra​tu, uj​mu​jąc jej dłoń. – Nie zo​ba​czę cię do ju​tra, póki nie wsią​dziesz do mo​je​go sa​mo​lo​tu. To na​wet do​brze, że wy​cho​dzisz dzi​siaj z przy​ja​ciół​mi, bo nie wzbu​dzi​my po​dej​rzeń, acz​kol​wiek nie​wie​le ob​cho​dzi mnie opi​nia two​je​go ojca. To, co ro​bi​my sam na sam, to tyl​ko na​sza spra​wa. – Przy​cią​gnął ją do sie​bie, po​chy​lił gło​wę i de​li​kat​nie mu​snął jej usta zę​ba​mi i wsu​nął w nie ję​zyk. – Je​ste​śmy w pra​cy! – wy​dy​sza​ła. – Po​ca​łu​nek to nic zdroż​ne​go. Niby tak, ale choć pa​mię​ta​ła, że Ba​stien wkrót​ce za​żą​da wię​cej, od​da​ła go z pa​sją. Nie star​czy​ło jej siły woli, by po​now​nie za​pro​te​sto​wać, gdy przy​cią​gnął ją do sie​bie tak moc​no, że czu​ła, jak bar​dzo jej po​żą​da. Chło​nę​ła jego bli​skość wszyst​ki​mi zmy​sła​mi, do​pó​ki nie od​su​nął jej od sie​bie. – Nie po​wi​nie​nem za​czy​nać cze​goś, cze​go nie mogę do​koń​czyć – wy​mam​ro​tał. Li​lah przy​sta​nę​ła w dro​dze do drzwi. Peł​na po​gar​dy dla sie​bie, go​rącz​ko​wo szu​ka​ła ja​kie​goś neu​tral​ne​go te​ma​tu, żeby od​wró​cić uwa​gę od wła​snej sła​bo​ści. W koń​cu go zna​la​zła. – Czy mo​gła​bym za​brać ze sobą psa? – za​py​ta​ła. – Nie. Zo​staw go w domu. – Nie mogę. Moja ma​co​cha nie lubi psów. Nie bę​dzie nam prze​szka​dzał. To mały, spo​koj​ny zwie​rzak – za​pew​ni​ła, nie​zu​peł​nie zgod​nie z praw​dą, po​nie​waż Skip​py zwy​kle dość ha​ła​śli​wie ob​szcze​ki​wał nowo po​zna​ne oso​by. Ba​stien zmarsz​czył brwi. – No do​brze. Spisz wszyst​kie dane. Prze​ka​żę je spe​cja​li​stycz​nej fir​mie trans​por​to​wej, któ​ra go przy​wie​zie. Ale we Fran​cji trzy​maj go z dala ode mnie. – We Fran​cji? – po​wtó​rzy​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem. – Tak. Wy​la​tu​je​my tam po​ju​trze. Li​lah ze​szła po scho​dach, wstrzą​śnię​ta wła​sną re​ak​cją na po​ca​łu​nek Ba​stie​na. Jak mógł roz​pa​lić w niej ogień po​mi​mo tak wstręt​nych wa​run​ków umo​wy? Do tej pory na​iw​nie są​dzi​ła, że od​ra​ża​ją​ca for​ma trak​ta​tu han​dlo​we​go za​bez​pie​czy ją przed jego zwod​ni​czym uro​kiem. Czy nie przy​szło mu do gło​wy, że ku​pu​jąc ją jak to​war, zra​zi ją do sie​bie? Naj​wy​raź​niej nie. Nie ob​cho​dzi​ło go, co ona czu​je. W dro​dze po​wrot​nej do domu usi​ło​wa​ła so​bie wy​tłu​ma​czyć, że nie po​zo​sta​je jej nic in​ne​go, jak wziąć z nie​go przy​kład. Nad​wraż​li​wość tyl​ko jej za​szko​dzi, na​ra​zi na ból i upo​ko​rze​nie. Nie mo​gła li​czyć na kom​ple​men​ty czy inne ro​man​tycz​ne ge​sty, któ​re po​zwo​li​ły​by jej za​cho​wać twarz. Na​wet nie pró​bo​wał ubrać bez​dusz​ne​go kon​trak​tu w ja​kąś cy​wi​li​zo​wa​ną for​mę. Wie​czo​rem, na​kar​miw​szy ro​dzi​nę ste​kiem nie​wia​ry​god​nych kłamstw, spa​ko​wa​ła rze​czy i wy​szła do kina. To​wa​rzy​szył jej Josh, wy​so​ki, przy​stoj​ny dwu​dzie​sto​kil​ku​la​tek o brą​zo​wych wło​sach i zie​lo​nych oczach, i dwie pary: Ann z Jac​kiem i Dana z Geo​r​ge’em. – Pod​ję​łaś mą​drą de​cy​zję – za​gad​nął Josh po wyj​ściu z kina. – W mię​dzy​na​ro​do​wej fir​mie zdo​bę​dziesz wszech​stron​ne do​świad​cze​nie. Pra​ca w dzia​le kadr w biu​rze ojca nie da​wa​ła ci ta​kich szans na roz​wój ka​rie​ry za​wo​do​wej.

Li​lah spło​nę​ła ru​mień​cem, za​wsty​dzo​na, że przy​ja​cie​le rów​nie gład​ko jak naj​bliż​si prze​łknę​li wszyst​kie kłam​stwa na te​mat cha​rak​te​ru jej pra​cy u Ba​stie​na. – Mam na​dzie​ję… – wy​mam​ro​ta​ła z za​że​no​wa​niem. – Szko​da tyl​ko, że wy​jeż​dżasz aku​rat te​raz, kie​dy za​mie​rza​łem cię za​pro​sić na praw​dzi​wą rand​kę – cią​gnął Josh. – Co ta​kie​go? – wy​krztu​si​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem. Josh ob​da​rzył ją sze​ro​kim uśmie​chem, igno​ru​jąc szy​der​cze gwizd​nię​cie Jac​ka. – Mu​sia​łaś się za​sta​na​wiać, czy sta​no​wi​li​by​śmy do​bra​ną parę. Li​lah nie wie​dzia​ła, co od​po​wie​dzieć, po​nie​waż ni​g​dy nie zwra​ca​ła na nie​go uwa​gi. – Po​ca​łuj mnie – po​pro​sił, przy​pie​ra​jąc ją do ścia​ny. – Nie. Li​lah ze​sztyw​nia​ła, wspar​ła ręce o jego pierś, ale po​nie​waż go nie ode​pchnę​ła, wy​ko​rzy​stał mo​ment za​sko​cze​nia, żeby skraść po​ca​łu​nek. Nie czu​ła ab​so​lut​nie nic. Lu​bi​ła Jo​sha, chęt​nie prze​by​wa​ła w jego to​wa​rzy​stwie, ale ni​g​dy jej spe​cjal​nie nie in​te​re​so​wał. – Kie​dy wy​je​dziesz, po​myśl, czy chcia​ła​byś ze mną cho​dzić – za​pro​po​no​wał, obej​mu​jąc ją, żeby za​pro​wa​dzić do swo​je​go sa​mo​cho​du. – Nie są​dzę – mruk​nę​ła, go​rącz​ko​wo szu​ka​jąc tak​tow​ne​go spo​so​bu uświa​do​mie​nia mu, że nie od​wza​jem​nia jego za​in​te​re​so​wa​nia. Po​nie​waż go nie zna​la​zła, do​szła do wnio​sku, że naj​le​piej zi​gno​ro​wać całe zda​rze​nie. Po po​wro​cie do domu za​sta​ła ojca w sa​lo​nie. Za​sko​czył ją uszczę​śli​wio​ny wy​raz jego twa​rzy, choć wie​dzia​ła, że Ba​stien za​dzwo​nił do nie​go, jesz​cze przed jej po​wro​tem po po​łu​dniu do domu. Za​nim wró​ci​ła, zdą​żył za​ło​żyć gar​ni​tur. Kie​dy wy​cho​dzi​ła wie​czo​rem, na​dal prze​by​wał w ga​bi​ne​cie Ba​stie​na, co ją mar​twi​ło. – Czy wszyst​ko w po​rząd​ku, tato? – spy​ta​ła z drże​niem ser​ca. – Wspa​nia​le! – za​pew​nił Ro​bert Mo​ore z en​tu​zja​zmem. Na​stęp​nie po​in​for​mo​wał ją, że pan Zi​kos za​trud​nił go na sta​no​wi​sku me​ne​dże​ra w Mo​ore Com​po​nents, co mu bar​dzo od​po​wia​da. – Za​czy​nam ro​zu​mieć, dla​cze​go tak szyb​ko do​szedł do bo​gac​twa – do​dał na ko​niec. – Jest bar​dzo by​stry. Wy​chwy​cił oka​zję, któ​rej nikt inny nie do​strzegł, a któ​ra przy​nie​sie przed​się​bior​stwu po​kaź​ne zy​ski. – Co to za oka​zja? – spy​ta​ła Li​lah. – Wy​krył, że rada miej​ska wy​zna​czy​ła nowe te​re​ny pod in​we​sty​cje, żeby umoż​li​wić roz​wój przed​się​bior​czo​ści. Sprze​da​je obec​ną sie​dzi​bę za ol​brzy​mią sumę i prze​no​si fa​bry​kę na Moat Road, co upraw​nia go do otrzy​ma​nia kil​ku hoj​nych do​ta​cji rzą​do​wych po otwar​ciu jej w no​wym miej​scu. Spryt​ne po​su​nie​cie! – O rany! – jęk​nę​ła Li​lah, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, jak świet​ny in​te​res zro​bił Ba​stien jej kosz​tem. Pod​stęp​nie wy​ko​rzy​stał ją w dwój​na​sób. Nie tyle ją ku​pił, co wziął za dar​mo i jesz​cze na tym za​ro​bi. Świa​do​mość, że nie mu​siał nic za​in​we​sto​wać, żeby ją zdo​być, do​pro​wa​dzi​ła ją do pa​sji.

ROZDZIAŁ CZWARTY Li​lah wkro​czy​ła na po​kład od​rzu​tow​ca Ba​stie​na z wy​so​ko pod​nie​sio​ną gło​wą. Nie za​mie​rza​ła oka​zy​wać wsty​du, któ​ry czu​ła. Po​wtó​rzy​ła so​bie, że nie jest jego ofia​rą. Choć po​sta​wił jej upo​ka​rza​ją​ce wa​run​ki, to ona w osta​tecz​nym roz​ra​chun​ku do​ko​na​ła wy​bo​ru. I nie ża​ło​wa​ła, po​nie​waż jej po​świę​ce​nie przy​nio​sło ro​dzi​nie wy​mier​ne ko​rzy​ści. Oj​ciec za​rzą​dzał uko​cha​nym przed​się​bior​stwem. Na ra​zie zo​sta​li z Vic​kie i dzieć​mi w dom​ku Li​lah ze wzglę​du na ni​ski czynsz i bli​ską od​le​głość do przed​szko​la Bena. Li​lah przy​pusz​cza​ła, że jesz​cze nie do koń​ca wie​rzą w trwa​łą od​mia​nę losu. Stra​ciw​szy wszyst​ko w jed​nej chwi​li, pew​nie na​dal żyli w stra​chu przed ko​lej​ną ka​ta​stro​fą. Li​lah ze łza​mi w oczach że​gna​ła tego ran​ka sio​strzycz​kę i bra​cisz​ka. Nie wie​dzia​ła, kie​dy ich zno​wu zo​ba​czy. Czy utrzy​man​ce przy​słu​gu​je urlop? Czy w ogó​le ma ja​kie​kol​wiek pra​wa? Ba​stien uniósł gło​wę i ob​ser​wo​wał Li​lah wcho​dzą​cą do ka​bi​ny. Wy​krzy​wił usta z nie​sma​kiem na wi​dok jej stro​ju. Wło​ży​ła sta​re czar​ne spodnie i ma​ry​nar​kę i zno​wu splo​tła wło​sy w war​kocz. Naj​wy​raź​niej do​ło​ży​ła wszel​kich sta​rań, żeby wy​glą​dać jak naj​mniej atrak​cyj​nie, ale go nie zwio​dła. Nie po​tra​fi​ła za​ma​sko​wać ani zgrab​nej fi​gu​ry, ani zdro​wej, mło​dej cery. Le​d​wie roz​pię​ła ża​kiet, wi​dok bia​łej ko​szu​lo​wej bluz​ki, opi​na​ją​cej jędr​ne pier​si, roz​bu​dził w nim po​żą​da​nie. Tego wie​czo​ra na​resz​cie je za​spo​koi. Czy na​praw​dę za​cho​wa​ła dzie​wic​two? Je​że​li tak, przy​pusz​czał, że bę​dzie wy​ma​ga​ła szcze​gól​nie de​li​kat​ne​go trak​to​wa​nia. Zi​ry​to​wa​ła go ta myśl, zwłasz​cza że usi​ło​wa​ła go wy​mi​nąć, żeby za​jąć miej​sce z tyłu wraz z resz​tą per​so​ne​lu. Wy​cią​gnął rękę i po​chwy​cił ją za nad​gar​stek. – Usiądź przy mnie – roz​ka​zał. – Zdej​mij ten pa​skud​ny ża​kiet i roz​puść wło​sy. Li​lah ze​sztyw​nia​ła. – A je​że​li od​mó​wię? – Sam go z cie​bie ze​drę i roz​plo​tę ci war​kocz – od​parł bez wa​ha​nia. Li​lah, w peł​ni świa​do​ma, że cała za​ło​ga ob​ser​wu​je ich z dru​gie​go koń​ca ka​bi​ny, spło​nę​ła ru​mień​cem i spu​ści​ła rzę​sy. Nie​wąt​pli​wie cie​ka​wi​ło ich, co tu robi. Gdy​by nie po​słu​cha​ła, za​spo​ko​iła​by ich cie​ka​wość i na​ro​bi​ła so​bie wsty​du. Z ocią​ga​niem speł​ni​ła po​le​ce​nie, żeby unik​nąć skan​da​lu, choć ręka jej drża​ła, gdy roz​wią​zy​wa​ła wstąż​kę. Z wście​kło​ścią opa​dła na fo​tel obok Ba​stie​na i spu​ści​ła gło​wę, by za​kryć wło​sa​mi za​czer​wie​nio​ne po​licz​ki. – Znów ślicz​nie wy​glą​dasz, la​lecz​ko – po​chwa​lił. – Czy za​wsze bę​dziesz wy​ma​gał bez​względ​ne​go po​słu​szeń​stwa? – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby. – A jak my​ślisz?

– Że praw​dzi​wy męż​czy​zna nie musi na każ​dym kro​ku udo​wad​niać swo​jej po​tę​gi! Przy​stoj​ną, śnia​dą twarz nie​ocze​ki​wa​nie roz​ja​śnił pro​mien​ny uśmiech. – Cały kło​pot w tym, że lu​bię ci roz​ka​zy​wać. Li​lah gwał​tow​nie za​czerp​nę​ła po​wie​trza. Nie po raz pierw​szy wy​pro​wa​dził ją z rów​no​wa​gi. Póki go nie po​zna​ła, rzad​ko wpa​da​ła w gniew, ale Ba​stien cią​gle dzia​łał jej na ner​wy. – Dla​cze​go pra​gniesz ko​bie​ty, któ​ra cię nie chce? – spy​ta​ła. – Czyż​by opór cię pod​nie​cał? Jej su​ge​stia ura​zi​ła Ba​stie​na. Nie zniósł​by naj​lżej​szych ob​ja​wów nie​chę​ci u ko​chan​ki. Zwró​cił ku niej gniew​ne spoj​rze​nie i wplótł pal​ce w gę​ste wło​sy, żeby mu​sia​ła spoj​rzeć mu w oczy. – Nie. Ty sama sta​no​wisz wy​star​cza​ją​cą pod​nie​tę, cho​ciaż po​tra​fisz mnie po​waż​nie roz​gnie​wać. – Na​praw​dę? Za​miast od​po​wie​dzi wy​ci​snął na jej ustach tak za​chłan​ny po​ca​łu​nek, że na chwi​lę za​bra​kło jej tchu. Świat za​wi​ro​wał wo​kół niej. Roz​pa​lił w niej nie​po​ha​mo​wa​ną żą​dzę. Przez kil​ka se​kund Ba​stien roz​wa​żał, czy nie za​nieść jej do wy​dzie​lo​nej ka​bi​ny sy​pial​nej, ale za​raz zre​zy​gno​wał z tego za​mia​ru. Skrzyw​dził​by ją, po​nie​waż tak roz​pa​li​ła jego zmy​sły, że nie zdo​łał​by za​cho​wać kon​tro​li nad sobą. Zresz​tą od Lon​dy​nu dzie​li​ła ich nie​wiel​ka od​le​głość. Wkrót​ce wy​lą​du​ją. Mimo że po​żą​dał jej do bólu, od​su​nął się od niej. – Chcesz mnie, od pierw​sze​go spo​tka​nia – stwier​dził z nie​za​chwia​ną pew​no​ścią na wi​dok roz​pa​lo​nych po​licz​ków i opuch​nię​tych, za​czer​wie​nio​nych warg. Li​lah od​wró​ci​ła wzrok. Choć draż​ni​ła ją jego aro​gan​cja, skła​ma​ła​by, gdy​by za​prze​czy​ła. Wbrew roz​sąd​ko​wi, mimo trud​ne​go cha​rak​te​ru i fa​tal​nych ma​nier każ​dym spoj​rze​niem czy do​tknię​ciem roz​pa​lał w niej ogień. Do​sko​na​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że gdy​by po​trak​to​wał ją nie​co sub​tel​niej i nie wy​ło​żył tak bez​ce​re​mo​nial​nie swo​je​go po​dej​ścia do płci prze​ciw​nej, praw​do​po​dob​nie uwiódł​by ją bez tru​du. Za​ło​ga sa​mo​lo​tu ser​wo​wa​ła na​po​je. Ślicz​na, ja​sno​wło​sa ste​war​des​sa otwar​cie ko​kie​to​wa​ła Ba​stie​na. Choć wy​cho​dzi​ła ze skó​ry, by zwró​cił na nią uwa​gę, zi​gno​ro​wał jej słod​ką pa​pla​ni​nę. Na​wet na nią nie spoj​rzał. – Do​kąd po​je​dzie​my? – spy​ta​ła Li​lah, gdy od​rzu​to​wiec wy​lą​do​wał. – Za​bio​rę cię na za​ku​py. Ju​tro wy​la​tu​je​my do Pa​ry​ża. Mam tam waż​ną na​ra​dę. – Na za​ku​py? – po​wtó​rzy​ła ze zdzi​wie​niem. Ba​stien tyl​ko wzru​szył ra​mio​na​mi za​miast od​po​wie​dzi. Li​lah spo​strze​gła, że ste​war​des​sa pa​trzy na nią z dzi​ką za​zdro​ścią. Gdy​byś zna​ła praw​dę, dziew​czy​no… – po​my​śla​ła z przy​gnę​bie​niem. Lecz jak wy​glą​da​ła praw​da? Za​da​wa​ła so​bie to py​ta​nie w li​mu​zy​nie, któ​ra wio​zła ich za​tło​czo​ny​mi uli​ca​mi Lon​dy​nu. Dała sło​wo, a Ba​stien jak do tej pory do​trzy​my​wał obiet​nic, co ozna​cza​ło, że w naj​bliż​szej przy​szło​ści bę​dzie do nie​go na​le​ża​ła. Ta świa​do​mość sta​wia​ła ją w po​zy​cji ofia​ry, póki nie przy​zna​ła przed sobą, że wy​star​czy jed​no spoj​rze​nie na pięk​nie rzeź​bio​ne rysy i atle​tycz​ną syl​wet​kę, żeby obu​dzić w niej nie​zna​ne do​tąd ero​tycz​ne tę​sk​no​ty. Zwa​żyw​szy na jego re​pu​ta​cję ko​bie​cia​rza, pew​nie nie​jed​na czu​ła przy nim to samo.

Kil​ka osób wy​szło po nich przed drzwi zna​ne​go ma​ga​zy​nu mody. Wje​cha​li win​dą na górę w asy​ście sty​list​ki, oso​bi​stej do​rad​czy​ni do spraw za​ku​pów i kil​kor​ga sprze​daw​ców. Wi​docz​nie Ba​stien już okre​ślił swo​je pre​fe​ren​cje, po​nie​waż skie​ro​wa​no ich do wy​dzie​lo​ne​go po​miesz​cze​nia, gdzie wska​za​no mu fo​tel. Li​lah przy​sta​nę​ła, ob​ser​wu​jąc, jak po​da​ją mu szam​pa​na. Za​raz jed​nak za​pro​wa​dzo​no ją do prze​bie​ral​ni, gdzie cze​kał na nią nie​praw​do​po​dob​nie wiel​ki wy​bór ubrań. Z całą pew​no​ścią mo​gła ją spo​tkać więk​sza przy​krość niż przy​mie​rza​nie stro​jów dla Ba​stie​na, ale nie od​po​wia​da​ła jej rola ma​ne​ki​na pre​zen​tu​ją​ce​go kre​acje dla jego wy​łącz​nej przy​jem​no​ści. Nie po​zo​sta​ło jej jed​nak nic in​ne​go, jak za​ci​snąć zęby i speł​nić jego wolę. Z ru​mień​cem na po​licz​kach wy​szła do nie​go w su​kien​ce z błę​kit​ne​go je​dwa​biu, przy​le​ga​ją​cej do cia​ła jak dru​ga skó​ra. Ba​stien roz​siadł się wy​god​nie w fo​te​lu w ocze​ki​wa​niu mi​łych dla oka wi​do​ków. Z roz​ba​wie​niem ob​ser​wo​wał, jak De​li​lah wy​cho​dzi z prze​bie​ral​ni nie​pew​nym, chwiej​nym kro​kiem. Naj​wy​raź​niej nie przy​wy​kła do wy​so​kich ob​ca​sów. Su​kien​kę na​tych​miast uznał za zbyt wy​zy​wa​ją​cą. W tak pro​wo​ku​ją​cej kre​acji mo​gła​by pa​ra​do​wać wy​łącz​nie po jego sy​pial​ni i ni​g​dzie wię​cej. Mach​nął lek​ce​wa​żą​co ręką i ocze​ki​wał ko​lej​nej pre​zen​ta​cji. Ja​sno​ró​żo​wy ża​kiet ze spód​ni​cą pa​so​wał do kru​czo​czar​nych wło​sów i nie​bie​skich oczu. Nie​do​sta​tek krą​gło​ści re​kom​pen​so​wa​ła de​li​kat​no​ścią i ko​bie​cą kla​są. Kie​dy pierw​szy raz ją zo​ba​czył, przy​po​mi​na​ła mu do​sko​na​łą, por​ce​la​no​wą la​lecz​kę, póki nie do​strzegł fa​scy​nu​ją​cej, zmien​nej gry uczuć na jej twa​rzy. Wy​ra​ża​ła wszyst​ko, co czu​ła. Czy​tał w niej jak w otwar​tej książ​ce. – Nie za​pre​zen​tu​ję ci bie​li​zny – za​strze​gła szorst​kim to​nem. Wy​rwa​ny z za​du​my, Ba​stien pod​niósł wzrok na jej twarz. Błę​kit​ne oczy pło​nę​ły gnie​wem. – Nic nie szko​dzi – rzu​cił lek​kim to​nem. – Odło​ży​my ten po​kaz na póź​niej. Po​ka​żesz mi ją w sy​pial​ni. – To nie w moim sty​lu – za​pro​te​sto​wa​ła z ura​zą. – Wy​bra​łeś nie​wła​ści​wą oso​bę. – Dla mnie je​steś do​sko​na​ła. – Nie​ste​ty nie mogę od​wza​jem​nić tego kom​ple​men​tu – od​burk​nę​ła. – Nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że nie sta​no​wi​my do​bra​nej pary. Po​trze​bu​jesz wy​stro​jo​nej ma​rio​net​ki, po​słusz​nie wy​ko​nu​ją​cej roz​ka​zy, a ja nie cier​pię, jak ktoś mną rzą​dzi. Ba​stien wstał i po​pa​trzył na nią z góry z nie​prze​nik​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Nie tego chcę. – Żą​dasz bez​względ​ne​go po​słu​szeń​stwa. Po​trze​bu​jesz ule​głej ko​bie​ty, a ja bro​nię swo​je​go sta​no​wi​ska przed oso​ba​mi sta​wia​ją​cy​mi nie​roz​sąd​ne wy​ma​ga​nia, tak jak ty. Co ze mną zro​bisz? – Spró​bu​ję ci wy​tłu​ma​czyć, że fał​szy​wie in​ter​pre​tu​jesz moje in​ten​cje. – Czyż​by? Je​steś tak apo​dyk​tycz​ny, że chcesz de​cy​do​wać na​wet o tym, co mam no​sić. – To nie​praw​da. Wi​dzę w to​bie klej​not wy​ma​ga​ją​cy od​po​wied​niej opra​wy. Dla​te​go nie lu​bię, jak no​sisz ta​nie rze​czy. Chciał​bym, że​byś błysz​cza​ła… – Ba​stien! – wy​krzyk​nę​ła, ale za​mil​kła rap​tow​nie, za​szo​ko​wa​na nie​ocze​ki​wa​ną de​kla​ra​cją. Od po​cząt​ku trak​to​wał ją jak to​war. Co go ob​cho​dzi​ło opa​ko​wa​nie? Nie krył, że in​te​re​su​je go wy​łącz​nie jej cia​ło, bez ubra​nia.

Pa​ra​do​wa​ła dla jego przy​jem​no​ści w jed​nym stro​ju po dru​gim. Od​da​no jej do dys​po​zy​cji ob​szer​ną gar​de​ro​bę. Po​dej​rze​wa​ła, że nie zdą​ży za​ło​żyć na​wet jed​nej czwar​tej z tego, co wy​brał, za​nim ją od​pra​wi. Na jak dłu​go pla​no​wał ją za​trzy​mać? Sły​nął z nie​sta​ło​ści. Przy żad​nej ko​chan​ce nie wy​trwał dłu​żej niż mie​siąc. Mimo to wy​po​sa​żył ją w nie​zli​czo​ne sztu​ki ubra​nia na wszel​kie moż​li​we oka​zje i każ​dą porę roku. Po​po​łu​dnio​wa wy​pra​wa po za​ku​py po​trwa​ła aż do wie​czo​ra. – Te​raz wró​ci​my do ho​te​lu na ko​la​cję – po​in​for​mo​wał w pew​nym mo​men​cie ze sto​ic​kim spo​ko​jem, jak​by nie do​szło mię​dzy nimi do sprzecz​ki. Li​lah wró​ci​ła do prze​bie​ral​ni. Roz​dar​ta we​wnętrz​nie, zdję​ła z wie​sza​ka spód​ni​cę i bluz​kę, żeby na sie​bie za​ło​żyć. Z jed​nej stro​ny ku​si​ło ją, żeby sta​wić opór Ba​stie​no​wi, z dru​giej chcia​ła mu spra​wić przy​jem​ność. W koń​cu, cóż zna​czy​ła jej duma wo​bec ra​do​ści i od​zy​ska​nej ener​gii ojca? To, co Ba​stien dał, mógł ode​brać w jed​nej chwi​li. Ofe​ru​jąc Ro​ber​to​wi sta​no​wi​sko, przy​wró​cił mu wia​rę w sie​bie i chęć do ży​cia. Li​lah tłu​ma​czy​ła so​bie, że po​win​na być mu wdzięcz​na, ale przy swo​im ide​ali​stycz​nym na​sta​wie​niu do świa​ta nie po​tra​fi​ła prak​tycz​nie my​śleć. W prze​ci​wień​stwie do Ba​stie​na pra​gnę​ła in​tym​nej wię​zi w po​łą​cze​niu z du​cho​wą w ro​man​tycz​nej otocz​ce. Ba​stien za​brał ją do luk​su​so​we​go ho​te​lu, w któ​rym wy​na​jął prze​stron​ny apar​ta​ment zło​żo​ny z dwóch sy​pial​ni. Przy​sta​nął przed drzwia​mi pierw​szej. – To twój po​kój – oznaj​mił. – Ja za​miesz​kam w dru​gim. Po​trze​bu​ję wła​snej prze​strze​ni. Li​lah z ulgą przy​ję​ła do wia​do​mo​ści, że tym sa​mym i jej za​pew​nił pry​wat​ność. Uspo​ko​jo​na, pa​trzy​ła, jak służ​ba ho​te​lo​wa wno​si nie​zli​czo​ne pu​dła i tor​by za​wie​ra​ją​ce jej nową gar​de​ro​bę oraz po​kaź​ną ko​lek​cję mar​ko​wych wa​li​zek. Ba​stien ode​brał od jed​ne​go z pod​wład​nych te​le​fon. Z po​waż​ną miną dłu​go de​ba​to​wał z kimś po fran​cu​sku, przy​wo​łu​jąc ge​stem po​zo​sta​łych pra​cow​ni​ków. Pod​czas roz​mo​wy pod​szedł do biur​ka w wiel​kim holu, gdzie już usta​wio​no dla nie​go lap​top. W mgnie​niu oka za​po​mniał o obec​no​ści Li​lah. Ob​ser​wo​wał swo​ich lu​dzi roz​kła​da​ją​cych te​le​fo​ny i lap​to​py, żeby wy​peł​nić jego po​le​ce​nia. Cią​gle po​wta​rza​li jed​ną na​zwę: Du​fort Phar​ma​ceu​ti​cals. Li​lah zrzu​ci​ła buty na wy​so​kich ob​ca​sach i włą​czy​ła te​le​wi​zor w rogu po​ko​ju. Za​miast eks​klu​zyw​nej ko​la​cji, któ​rą obie​cy​wał, do​pie​ro po go​dzi​nie kel​ne​rzy wnie​śli tace z zim​ny​mi prze​ką​ska​mi dla pra​cow​ni​ków, któ​rzy wo​le​li prze​gryźć coś na sto​ją​co niż usiąść do sto​łu. – De​li​lah! – za​wo​łał Ba​stien z dru​gie​go koń​ca po​ko​ju. – Chodź, weź so​bie coś. Na pew​no zgłod​nia​łaś do tej pory. – Umie​ram z gło​du – przy​zna​ła, za​nim po​de​szła na bo​sa​ka ode​brać ta​lerz, któ​ry dla niej na​peł​nił. Do​pie​ro te​raz, bez bu​tów, w peł​ni do​strze​gła róż​ni​cę wzro​stu. – Wy​chwy​ci​li​śmy obie​cu​ją​cą oka​zję – wy​znał, mie​rząc ją wzro​kiem od bu​rzy roz​czo​chra​nych wło​sów po ma​leń​kie pa​lusz​ki u nóg. Po​dzi​wiał ją za brak próż​no​ści. Nie usi​ło​wa​ła mu za​im​po​no​wać. Sza​no​wał jej po​czu​cie wła​snej war​to​ści. – Tak my​śla​łam – od​rze​kła, sta​ran​nie ukry​wa​jąc ra​dość, że coś od​wró​ci​ło uwa​gę Ba​stie​na od jej oso​by. Ba​stien pa​trzył, jak sia​da wy​god​nie na so​fie, żeby obej​rzeć do koń​ca od​ci​nek re​-

ali​ty show. Za​ak​cep​to​wa​ła bez ura​zy, że sta​wia in​te​re​sy na pierw​szym miej​scu. Nie pró​bo​wa​ła zwró​cić na sie​bie jego uwa​gi. Wi​dząc, jak za​ja​da z ape​ty​tem swo​ją por​cję, po​my​ślał, że wła​ści​wie po​wi​nien uznać jej obo​jęt​ność za znie​wa​gę. By​naj​mniej nie po​chle​bia​ło mu, że nie prze​szka​dza jej brak za​in​te​re​so​wa​nia z jego stro​ny. Po go​dzi​nie znu​dzo​na De​li​lah wy​łą​czy​ła te​le​wi​zor i z po​wro​tem za​ło​ży​ła buty. Nie na​de​szła jesz​cze pora spa​nia i naj​wy​raź​niej nie mo​gła wy​sie​dzieć na miej​scu. – Do​kąd idziesz? – spy​tał, gdy ru​szy​ła ku drzwiom. – Na spa​cer. Po​trze​bu​ję wy​tchnie​nia. Kie​dy wsia​da​ła do win​dy, ku jej za​sko​cze​niu do​łą​czył do niej je​den z pra​cow​ni​ków Ba​stie​na. – Czy Ba​stien boi się, że uciek​nę? – spy​ta​ła, gdy go roz​po​zna​ła. – Nie​ste​ty, jest pani ska​za​na na moje to​wa​rzy​stwo. Do​sta​łem po​le​ce​nie, żeby nie spusz​czać z pani oka. – Jak ma pan na imię? – Ciro. – A ja Li​lah – od​rze​kła z uśmie​chem, świa​do​ma, że by​ło​by nie​spra​wie​dli​wie wy​ła​do​wy​wać złość na Bogu du​cha win​nym czło​wie​ku, wy​ko​nu​ją​cym tyl​ko swo​je obo​wiąz​ki. W ba​rze na dole, oświe​tlo​nym na​stro​jo​wym, przy​ćmio​nym świa​tłem, grał pia​ni​sta. Li​lah za​mó​wi​ła so​bie na​pój. Ciro usiadł przy sto​li​ku pod ścia​ną i zo​sta​wił ją w spo​ko​ju. Li​lah ża​ło​wa​ła, że nie wzię​ła ze sobą nic do czy​ta​nia. Po​sta​no​wi​ła wy​peł​nić nad​miar cza​su, dzwo​niąc do ro​dzi​ny. Jako pierw​szy wy​bra​ła nu​mer ojca. Ro​bert Mo​ore przed​sta​wił cór​ce pla​ny Ba​stie​na wo​bec fir​my i za​le​ty no​wej lo​ka​li​za​cji za​kła​du. Na​stęp​nie usły​sza​ła od Vic​kie, że jej pie​sek, Skip​py, zo​stał za​bra​ny tego ran​ka zgod​nie z prze​pi​sa​mi przez spe​cja​li​stycz​ną fir​mę trans​por​to​wą. Wkła​da​ła te​le​fon z po​wro​tem do to​reb​ki, kie​dy ja​kaś blon​dyn​ka bez py​ta​nia o po​zwo​le​nie za​ję​ła miej​sce na​prze​ciw​ko. Li​lah po​pa​trzy​ła na nią ze zdzi​wie​niem. – Miesz​ka pani z Ba​stie​nem Zi​ko​sem, praw​da? – za​gad​nę​ła z uśmie​chem. Li​lah zmarsz​czy​ła brwi. – Dla​cze​go pani pyta? – Na​zy​wam się Jen​ny Go​wer. Pi​szę ar​ty​ku​ły na stro​ny dla pań w „Da​ily Pa​ge​ant” – wy​ja​śni​ła po​god​nym to​nem, wyj​mu​jąc wi​zy​tów​kę. – Oto mój nu​mer te​le​fo​nu. Pro​szę dzwo​nić o do​wol​nej po​rze. Ba​stien na​le​ży do ulu​bień​ców na​szych czy​tel​ni​czek. Dla​te​go zbie​ra​my in​for​ma​cje o jego naj​now​szych pod​bo​jach. – Nie mam pani nic do po​wie​dze​nia – od​par​ła Li​lah, prze​ra​żo​na ata​kiem re​por​ter​ki. – Pro​szę się nie krę​po​wać. Hoj​nie pła​ci​my na​wet za drob​ne plo​tecz​ki. Nie​ocze​ki​wa​nie pod​szedł do nich Ciro i ostrzegł: – Li​lah! Nie roz​ma​wiaj z dzien​ni​ka​rza​mi. – Wła​ści​wie nie roz​ma​wia​ły​śmy. Wła​śnie za​mie​rza​łam wyjść. – Po ostat​nich sło​wach do​pi​ła na​pój i wsta​ła od sto​li​ka. – Pan Zi​kos nie zno​si plot​kar​skich ga​zet – po​in​for​mo​wał ją Ciro. – Je​że​li to bę​dzie moż​li​we, nie prze​ka​żę mu, że do cie​bie po​de​szła. Gdy wró​ci​ła do apar​ta​men​tu, Ba​stien wła​śnie od​pra​wiał swo​ich lu​dzi przed nocą.

– Pla​no​wa​łem zejść na dół i do cie​bie do​łą​czyć – oznaj​mił, kie​dy ją spo​strzegł. Li​lah drgnę​ła, spło​nę​ła ru​mień​cem i z prze​stra​chem pod​nio​sła na nie​go wzrok. Ba​stie​na zde​ner​wo​wa​ło jej spło​szo​ne spoj​rze​nie. Nie bu​dził w ko​bie​tach stra​chu, tyl​ko po​żą​da​nie. Mu​sia​ła mó​wić praw​dę o swo​jej nie​win​no​ści. Tyl​ko brak do​świad​cze​nia uspra​wie​dli​wiał jej lęk. Uznał, że naj​wyż​szy czas po​ka​zać jej, że nie ma po​wo​du do obaw. – Za​mó​wić ci coś do pi​cia? – za​pro​po​no​wał. – Nie, dzię​ku​ję. Ba​stien prze​mie​rzył po​kój i uniósł ją do góry. Usi​łu​jąc się oswo​bo​dzić, wiła się jak wę​gorz. – Prze​stań hi​ste​ry​zo​wać – upo​mniał ją su​ro​wo. Li​lah za​sty​gła w bez​ru​chu w jego ra​mio​nach, jak​by wy​mie​rzył jej po​li​czek. Uświa​do​mi​ła so​bie, że fak​tycz​nie prze​sad​nie za​re​ago​wa​ła. Wie​dzia​ła, że za​mie​rza jej do​ty​kać. Po​win​na być na to przy​go​to​wa​na. – Za​sko​czy​łeś mnie i wy​stra​szy​łeś – wy​mam​ro​ta​ła z za​że​no​wa​niem. – Nie za​mie​rzam prze​pra​szać. – Usiadł na krze​śle, na​dal tu​ląc ją do sze​ro​kiej pier​si. Po​tem roz​su​nął za​mek bły​ska​wicz​ny na ple​cach i zsu​nął jej bluz​kę z ra​mion. – Och! – wes​tchnę​ła zno​wu, za​wsty​dzo​na, że ro​ze​brał ją do sta​ni​ka. Ba​stien tym​cza​sem ob​jął z tyłu jej wą​ską ta​lię, żeby ją przy​trzy​mać, pod​czas gdy jego usta błą​dzi​ły po kar​ku. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, gdy de​li​kat​nie chwy​tał zę​ba​mi skó​rę i wo​dził ję​zy​kiem po za​głę​bie​niu po​mię​dzy szy​ją a ra​mie​niem. Przy​spie​szył jej nie tyl​ko puls, ale i od​dech. Chło​nę​ła zmy​sło​we do​zna​nia tak in​ten​syw​nie, że chwi​la​mi bra​ko​wa​ło jej tchu, a biu​sto​nosz za​czął uwie​rać na​brzmia​łe pier​si. Póź​niej uniósł ją do góry, po​sa​dził z roz​sta​wio​ny​mi no​ga​mi przo​dem do sie​bie i wy​ci​snął na jej ustach na​mięt​ny po​ca​łu​nek. Przy​cią​gnął ją bli​żej, żeby czu​ła, jak bar​dzo jej pra​gnie. – Ba​stien… Wy​star​czy​ło jed​no spoj​rze​nie pięk​nych, ciem​nych oczu w opra​wie dłu​gich rzęs, żeby ją uci​szyć. Prze​sta​ła pro​te​sto​wać, prze​sta​ła na​wet my​śleć. Od​bie​ra​ła jego bli​skość każ​dą ko​mór​ką cia​ła. Nie wie​dzia​ła na​wet, kie​dy zdjął jej biu​sto​nosz. Za​nim zdą​ży​ła od​czuć skrę​po​wa​nie z po​wo​du ma​łych roz​mia​rów pier​si, ob​jął je dłoń​mi i wpraw​ny​mi ru​cha​mi pal​ców za​czął pie​ścić, bu​dząc nie​zna​ne do​tąd, ero​tycz​ne tę​sk​no​ty. – Masz pięk​ny biust. I taki wraż​li​wy… – wy​mam​ro​tał, za​nim ob​jął war​ga​mi je​den su​tek. Dłu​go, ryt​micz​nie ko​ły​sał ją w ra​mio​nach, za​nim jego dło​nie do​tar​ły do naj​wraż​liw​szych miejsc. W mgnie​niu oka skru​szył wszel​kie opo​ry, tak że krzy​cza​ła z roz​ko​szy bez wsty​du, bez opo​rów, bez za​ha​mo​wań. Wy​czer​pa​na po nie​ziem​skich do​zna​niach, wspar​ła gło​wę o moc​ną pierś, za​dzi​wio​na, że jej cia​ło po​tra​fi tak gwał​tow​nie re​ago​wać na sam jego do​tyk. Z przy​jem​no​ścią wdy​cha​ła za​pach wody ko​loń​skiej, te​sto​ste​ro​nu i piż​ma. Ba​stie​na ogar​nę​ła czu​łość, gdy De​li​lah przy​tu​li​ła się do nie​go. Ob​li​zał pal​ce, żeby po​czuć jej smak. Pra​gnął wię​cej, tak wie​le, że nie śmiał jej do​tknąć, póki nie ochło​nie. Nie był cier​pli​wy i znał swo​je wady. Wstał, na​dal tu​ląc ją w ob​ję​ciach, za​niósł do jej sy​pial​ni, po​ło​żył na łóż​ku i zga​sił lamp​kę noc​ną.

– Do zo​ba​cze​nia rano. Gdy po​czu​ła na na​gich pier​siach po​wiew zim​ne​go po​wie​trza, pod​nio​sła na nie​go zdu​mio​ne spoj​rze​nie. Czyż​by nie za​mie​rzał do niej do​łą​czyć i do​koń​czyć tego, co za​czął? – Ale… – Dzi​siej​szy wie​czór był dla cie​bie, nie dla mnie – oświad​czył w dro​dze do drzwi. – Na​gle przy​sta​nął i ob​da​rzył ją znie​wa​la​ją​cym uśmie​chem. – Wy​obraź so​bie, że to naj​bar​dziej nie​win​ne do​świad​cze​nie z ko​bie​tą w ca​łym moim ży​ciu. Gdy za​mknął za sobą drzwi, Li​lah unio​sła brwi ze zdu​mie​nia. Jak mógł tak in​tym​ny kon​takt na​zwać nie​win​nym? Na mięk​kich no​gach do​szła do ła​zien​ki. Pół​na​ga, z roz​ma​za​nym ma​ki​ja​żem i roz​wi​chrzo​ny​mi wło​sa​mi, by​naj​mniej nie wy​glą​da​ła jak uoso​bie​nie nie​win​no​ści. Za​wsty​dzo​na, ścią​gnę​ła spód​ni​cę i we​szła pod prysz​nic. Lecz na​wet pod orzeź​wia​ją​cym stru​mie​niem chłod​nej wody miej​sca, któ​rych Ba​stien do​ty​kał, pło​nę​ły i pul​so​wa​ły. Za​drża​ła na myśl o po​wtór​ce, by​naj​mniej nie z od​ra​zy. Póź​niej przez pół nocy nie mo​gła za​snąć.

ROZDZIAŁ PIĄTY – Czy mogę pana pro​sić na słów​ko? – za​gad​nął z nie​pew​ną miną szef ochro​ny Ba​stie​na, Ma​nos. – Spra​wa do​ty​czy pan​ny Mo​ore. Ma​nos w cią​gu kil​ku mi​nut zbu​rzył spo​kój Ba​stie​na. Po​nie​waż z po​cząt​ku uznał De​li​lah Mo​ore za nową pra​cow​ni​cę, nie wi​dział po​wo​du, by in​for​mo​wać sze​fa, jak spę​dza wol​ny czas. Zbyt póź​no do​szedł do wnio​sku, że jej spo​tka​nie z in​nym męż​czy​zną mo​gło​by go za​in​te​re​so​wać. Ba​stien prze​żył szok. Gdy tro​chę ochło​nął, ogar​nę​ła go złość na sie​bie, że otrzy​ma​ny ra​port tak moc​no nim wstrzą​snął. Ile razy ko​bie​ta go za​wio​dła, okła​ma​ła, na​cią​gnę​ła, oka​zy​wa​ła fał​szy​we emo​cje? Zbyt wie​le razy, żeby mógł zli​czyć. Lecz z tego, co wie​dział, żad​na z ko​cha​nek go nie zdra​dzi​ła. Je​że​li De​li​lah po​szła na rand​kę z in​nym za​le​d​wie wczo​raj, już jej nie chce. Prze​kli​nał jed​nak ochro​nia​rzy za to, że nie po​je​cha​li za nią do domu, spraw​dzić, jak za​koń​czy​ła wie​czór. Sfru​stro​wa​ny, za​ci​snął pię​ści, wsa​dził je do kie​sze​ni i po​sta​no​wił wyjść na mia​sto, żeby roz​ła​do​wać nad​miar złych emo​cji. Dzie​wi​ca? Wie​rut​ne kłam​stwo! Nie wąt​pił, że je zmy​śli​ła, żeby zro​bić z nie​go po​two​ra, a z sie​bie znie​wo​lo​ną ofia​rę. A Ba​stien nie zno​sił dra​ma​tów. Już przed dwo​ma laty uznał swo​ją fa​scy​na​cję De​li​lah Mo​ore za szko​dli​wą. Czy kie​dy​kol​wiek pra​gnął ja​kiejś oso​by tak bar​dzo, żeby pa​mię​tać ją przez dwa lata? Po​szedł do eks​klu​zyw​ne​go noc​ne​go klu​bu, zna​leźć dziew​czy​nę na noc. Mu​siał so​bie udo​wod​nić, że nie bar​dzo obe​szło go po​stę​po​wa​nie De​li​lah. Pi​jąc trze​ci kie​li​szek, po​wta​rzał so​bie, że ni​czym szcze​gól​nym się nie wy​róż​nia. Każ​da może ją za​stą​pić. W klu​bie na​tych​miast oto​czy​ły go ślicz​not​ki, któ​re wprost wy​cho​dzi​ły ze skó​ry, by zwró​cił na nie uwa​gę. Obej​rzał je do​kład​nie w na​dziei, że któ​raś go za​in​te​re​su​je. Blon​dyn​kę uznał za zbyt pulch​ną. U bru​net​ki prze​szka​dza​ły mu zbyt bli​sko osa​dzo​ne oczy, u ru​dej zbyt gło​śny śmiech, jesz​cze u in​nej pa​skud​na su​kien​ka w kwiat​ki, a u ko​lej​nej zbyt wiel​kie sto​py. De​li​lah mia​ła ma​leń​kie pa​lusz​ki z pa​zno​kiet​ka​mi jak pe​reł​ki. Uświa​do​mił so​bie, że za​nim ją po​znał, ni​g​dy nie zwra​cał uwa​gi na ta​kie dro​bia​zgi. Każ​da ład​na dziew​czy​na po​win​na ją z po​wo​dze​niem za​stą​pić. Dla​cze​go więc na​dal sie​dział sam? Nie po​wi​nien po​świę​cić ani jed​nej my​śli oso​bie, któ​ra go oszu​ka​ła. Za​mó​wił czwar​te​go drin​ka, usiadł i spró​bo​wał ze​brać my​śli. Wbrew wła​snym zwy​cza​jom czuł po​trze​bę kon​fron​ta​cji z De​li​lah, co go nie​po​ko​iło. Ni​g​dy nie kłó​cił się z ko​chan​ka​mi. Je​że​li któ​raś go draż​ni​ła, szyb​ko wy​kre​ślał ją de​fi​ni​tyw​nie ze swo​je​go ży​cia i znaj​do​wał na​stęp​ną na jej miej​sce. Do​szedł do wnio​sku, że naj​le​piej by​ło​by ode​słać De​li​lah z po​wro​tem na pół​noc, ze​rwać wszel​kie kon​tak​ty i za​po​mnieć o ca​łej przy​go​dzie. Li​lah obu​dził dźwięk gwał​tow​nie otwie​ra​nych drzwi. Usia​dła na łóż​ku. W świe​tle,

do​cho​dzą​cym z ze​wnątrz, uj​rza​ła po​tęż​ną, mę​ską syl​wet​kę. Na​tych​miast roz​po​zna​ła Ba​stie​na. Za​pa​lił świa​tło, któ​re ją ośle​pi​ło, i wkro​czył do środ​ka z chmur​ną miną. Wy​stra​szo​na jego na​głym wtar​gnię​ciem, pod​cią​gnę​ła ko​la​na pod bro​dę. Gdy za​trza​snął za sobą drzwi i pod​szedł bli​żej, wy​czu​ła lek​ki za​pach al​ko​ho​lu. Po raz pierw​szy uświa​do​mi​ła so​bie, że pra​wie nic o nim nie wie. To, co wy​czy​ta​ła w in​ter​ne​cie, by​naj​mniej jej nie uspo​ko​iło. Czy dużo pije? Czy po pi​ja​ne​mu jest zdol​ny do prze​mo​cy? Czy ma gwał​tow​ny cha​rak​ter? – za​sta​na​wia​ła się go​rącz​ko​wo, gdy ob​ser​wo​wał ją bacz​nie spod dłu​gich, gę​stych rzęs. – Nie patrz na mnie z ta​kim prze​stra​chem – upo​mniał ją su​ro​wo. – Ni​g​dy w ży​ciu nie skrzyw​dzi​łem ko​bie​ty – do​dał już ła​god​niej. – Obu​dzi​łeś mnie na​gle. Już moc​no spa​łam – wy​ja​śni​ła, za​ta​ja​jąc naj​bar​dziej nie​wy​god​ną część praw​dy, że na​praw​dę ją prze​ra​ża. Wy​so​ki, po​tęż​ny, nie​prze​wi​dy​wal​ny bu​dził w niej lęk, zwłasz​cza te​raz, gdy stał tuż przy łóż​ku i pa​trzył na nią ba​daw​czo z góry z gniew​nym bły​skiem w oku. – Wy​ja​śnij, do​kąd i z kim wy​cho​dzi​łaś wczo​raj wie​czo​rem – za​żą​dał. – Po​szłam z pacz​ką przy​ja​ciół na ko​la​cję i do kina – nie​mal wy​szep​ta​ła, zdzi​wio​na, że żąda ta​kich wy​ja​śnień na​gle w środ​ku nocy. – Czy za​wsze ca​łu​jesz ko​le​gów i wra​casz z nimi sa​mo​cho​da​mi do domu póź​ny​mi wie​czo​ra​mi? – do​cie​kał z po​nu​rą miną. Li​lah zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Skąd wiesz o po​ca​łun​ku? Ba​stien pil​nie śle​dził grę uczuć na jej twa​rzy. Wy​czy​tał z niej za​że​no​wa​nie, ura​zę, ale ani śla​du skru​chy. – Wy​sła​łem za tobą jed​ne​go z mo​ich ochro​nia​rzy. Stra​cił cię z oczu, gdy wsia​dłaś do sa​mo​cho​du tego fa​ce​ta. – Och! – jęk​nę​ła Li​lah, po​nie​waż ode​bra​ło jej mowę na wieść, że ka​zał ją śle​dzić, jesz​cze za​nim opu​ści​ła ro​dzin​ne mia​sto. Jak śmiał na​ru​szać jej pry​wat​ność? – Nie mia​łeś pra​wa mnie szpie​go​wać! – za​pro​te​sto​wa​ła. – Zy​ska​łem je w mo​men​cie, kie​dy przy​sta​łaś na moje wa​run​ki. Czy spę​dzi​łaś z nim noc? Li​lah wzię​ła głę​bo​ki od​dech dla uspo​ko​je​nia wzbu​rzo​nych ner​wów. – Nie – za​prze​czy​ła sta​now​czo. – Josh od​wiózł mnie do domu. Po​ca​ło​wał mnie tyl​ko raz, z za​sko​cze​nia. Ni​g​dy wcze​śniej nie pró​bo​wał mnie uwo​dzić. – Nie zro​bi​łaś nic, żeby go po​wstrzy​mać. – Nie by​li​śmy sami. Nie chcia​łam ro​bić przy​ja​cie​lo​wi wsty​du przy lu​dziach, żeby nie po​sta​wić go w nie​zręcz​nej sy​tu​acji. Ba​stien dłu​go ob​ser​wo​wał ją w na​pię​ciu, nie​zde​cy​do​wa​ny, czy uwie​rzyć, czy nie. – Oka​za​łaś mu zbyt wiel​ką wy​ro​zu​mia​łość. Nie po​zwo​lę, żeby ktoś prócz mnie cię do​ty​kał. – A ja nie ży​czę so​bie, żeby kto​kol​wiek dep​tał mi po pię​tach. – To ko​niecz​ne dla mo​je​go spo​ko​ju i two​je​go bez​pie​czeń​stwa. – Nie po​trze​bu​ję ochro​ny. – To ja o tym de​cy​du​ję – oświad​czył to​nem nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu, ga​sząc świa​tło.

– Cza​sa​mi okrop​nie mnie de​ner​wu​jesz – od​burk​nę​ła. – Ty mnie też. – Za​milkł na chwi​lę, na​stęp​nie od​rzu​cił koł​drę, wziął ją na ręce i ru​szył ku drzwiom. – Co ro​bisz? – za​pro​te​sto​wa​ła, gdy spo​strze​gła, że nie​sie ją do swo​jej sy​pial​ni. – Obie​ca​łeś mi osob​ny po​kój. – Na dziś zmie​ni​łem zda​nie – uciął krót​ko, ukła​da​jąc ją na wła​snym łóż​ku. Na​stęp​nie zdjął ma​ry​nar​kę i po​wie​sił na opar​ciu krze​sła. – Idę pod prysz​nic – oświad​czył bez​barw​nym gło​sem. Li​lah zwi​nę​ła się w kłę​bek, zbyt zmę​czo​na, zdez​o​rien​to​wa​na i za​lęk​nio​na, żeby wsz​czy​nać kłót​nie. Za​sko​czy​ło ją, że za​koń​czył dys​ku​sję rów​nie na​gle, jak ją roz​po​czął. Czy prze​ko​na​ła go, że nie spa​ła z Jo​shem? Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć jego my​śli ani prze​wi​dzieć re​ak​cji. Do​szła do wnio​sku, że nie​słusz​nie uzna​ła go za zim​ne​go, po​zba​wio​ne​go uczuć czło​wie​ka. Od​kąd go po​zna​ła, w jej gło​wie pa​no​wał to​tal​ny za​męt. Jesz​cze kil​ka go​dzin wcze​śniej nie śmia​ła​by po​now​nie spoj​rzeć mu w oczy po in​tym​nych piesz​czo​tach, któ​re okre​ślił jako nie​win​ne. Do​pie​ro te​raz za​czy​na​ła so​bie uświa​da​miać, że jej pru​de​ria i na​iw​ność wy​ni​ka​ły z bra​ku do​świad​cze​nia. Po la​tach do​bro​wol​nej wstrze​mięź​li​wo​ści nic nie wie​dzia​ła o ży​ciu. Sko​ro znacz​nie bar​dziej do​świad​czo​ny Ba​stien uwa​żał, że nie zro​bi​li nic zdroż​ne​go, ona też nie po​win​na od​czu​wać wsty​du. Na​stęp​ne​go ran​ka obu​dzi​ła ją służ​ba, któ​ra przy​nio​sła ob​fi​te śnia​da​nie na tacy. Li​lah zer​k​nę​ła na wgnie​ce​nie na po​dusz​ce obok, zdzi​wio​na, że spo​koj​nie za​snę​ła obok Ba​stie​na i prze​spa​ła całą noc. Ja​dła wła​śnie ro​ga​li​ka z na​dzie​niem cze​ko​la​do​wym, kie​dy oso​bi​sta asy​stent​ka Ba​stie​na o imie​niu Ber​di​na przy​szła ją po​in​for​mo​wać, że wy​szedł na waż​ną na​ra​dę. Do​da​ła, że po spo​tka​niu z jego praw​ni​kiem za kil​ka go​dzin od​le​cą do Pa​ry​ża. Za​cho​dząc w gło​wę, po co ją z nim umó​wił, spa​ko​wa​ła nowo na​by​tą gar​de​ro​bę. Wło​ży​ła in​ten​syw​nie nie​bie​ski płaszcz i ja​sną su​kien​kę. Po​wie​dzia​ła so​bie, że no​sze​nie ele​ganc​kich stro​jów na​le​ży do jej obo​wiąz​ków, za któ​re hoj​nie za​pła​cił. Mu​sia​ła so​bie re​gu​lar​nie przy​po​mi​nać, że za​war​li pro​sty układ han​dlo​wy. Za​ak​cep​to​wa​ła jego wa​run​ki w za​mian za po​now​ne otwar​cie fa​bry​ki i za​trud​nie​nie daw​nej za​ło​gi, łącz​nie z oj​cem. Wąt​pi​ła, czy kie​dy​kol​wiek wy​ba​czy Ba​stie​no​wi, że udo​wod​nił, że moż​na ją ku​pić. Gdy wy​szła z sy​pial​ni, praw​nik Ba​stie​na za​pre​zen​to​wał jej de​kla​ra​cję po​uf​no​ści, któ​rą zgo​dzi​ła się pod​pi​sać. Star​szy pan roz​ło​żył do​ku​ment na sto​le. Pod​czas czy​ta​nia zwra​cał jej uwa​gę na róż​ne klau​zu​le, za​nim wrę​czył dłu​go​pis. Po​nie​waż nie zna​la​zła nic po​dej​rza​ne​go, bez opo​rów zło​ży​ła pod​pis. Gdy tra​ga​rze przy​szli za​brać ba​ga​że, opu​ści​ła ho​tel w to​wa​rzy​stwie Ber​di​ny. – Ma​riel​le i Fra​nço​is Du​rand za​pro​si​li nas dzi​siaj na lunch w Pa​ry​żu – po​in​for​mo​wał Ba​stien, gdy le​d​wie za​ję​ła miej​sce obok nie​go w ob​szer​nej ka​bi​nie jego od​rzu​tow​ca. Gra​fi​to​wy gar​ni​tur do​sko​na​le le​żał na smu​kłej, bar​czy​stej syl​wet​ce. Bia​ła ko​szu​la pod​kre​śla​ła śnia​dą cerę. – Co to za lu​dzie? – spy​ta​ła Li​lah z za​cie​ka​wie​niem. – Ma​riel​le była kie​dyś moją dziew​czy​ną. Póź​niej wy​szła za Fra​nço​is – wy​znał bez

cie​nia za​że​no​wa​nia, kie​dy po​da​no kawę. – Two​ja obec​ność roz​ła​du​je at​mos​fe​rę. Jego wy​zna​nie pod​sy​ci​ło cie​ka​wość Li​lah. Ba​stien wy​cią​gnął kar​tę kre​dy​to​wą i rzu​cił na dzie​lą​cy ich sto​lik. – To dla cie​bie. Idź na za​ku​py, gdy ja będę pro​wa​dził in​te​re​sy. Przy​ja​dę po cie​bie przed lun​chem. Li​lah po​pa​trzy​ła z nie​sma​kiem na kar​tę, po czym od​su​nę​ła ją od sie​bie. – Nie chcę wy​da​wać two​ich pie​nię​dzy. – Nie masz wy​bo​ru. Ocze​ku​ję tego od cie​bie. Li​lah dla świę​te​go spo​ko​ju wsu​nę​ła kar​tę do to​reb​ki. Po​wie​dzia​ła so​bie, że nie musi ni​cze​go ku​po​wać. Nie umknę​ło jej uwa​dze, że pod​wład​ni Ba​stie​na śle​dzą każ​dy jej ruch. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że roz​sa​dza ich cie​ka​wość, co ją łą​czy z ich sze​fem. Ich za​in​te​re​so​wa​nie świad​czy​ło o tym, że przy​naj​mniej dla po​stron​ne​go ob​ser​wa​to​ra ich wza​jem​ne re​la​cje nie spra​wia​ły wra​że​nia ty​po​wych. Gdy unio​sła gło​wę, go​rą​ce spoj​rze​nie Ba​stie​na przy​po​mnia​ło jej nie​daw​ne in​tym​ne piesz​czo​ty. Na​tych​miast wzro​sła jej tem​pe​ra​tu​ra, a ser​ce szyb​ciej za​bi​ło. Bez​wied​nie zwil​ży​ła ję​zy​kiem wy​schnię​te war​gi. – Se the​lo. Pra​gnę cię – wy​szep​tał, gła​dząc ją po dło​ni. – Ni​g​dy na żad​ną ko​bie​tę nie cze​ka​łem tak dłu​go. Wczo​raj​szy wie​czór pod​sy​cił mój ape​tyt. – Wca​le nie cze​ka​łeś! – wy​po​mnia​ła, co​fa​jąc rękę. – W prze​cią​gu dwóch lat uwio​dłeś cały tłum pięk​no​ści. – Spraw​dzi​łaś, ile? – A po co? Co mnie ob​cho​dzą two​je pry​wat​ne spra​wy? – Ra​cja. Nie po​win​ny cię in​te​re​so​wać. Nie łą​czy nas nic prócz po​cią​gu fi​zycz​ne​go. – Oczy​wi​ście. Po przej​ściu przez bram​kę por​tu lot​ni​cze​go w Pa​ry​żu Li​lah za​sko​czył wi​dok wy​ce​lo​wa​nych w nich obiek​ty​wów. Strach chwy​cił ją za gar​dło, że me​dia okrzyk​ną ją naj​now​szą zdo​by​czą Ba​stie​na. Mar​twi​ło ją, że gdy ro​dzi​na lub zna​jo​mi zo​ba​czą ich zdję​cia w ga​ze​tach, za​czną po​dej​rze​wać, że łą​czy ich coś wię​cej niż sto​sun​ki służ​bo​we. Aby zmi​ni​ma​li​zo​wać ry​zy​ko, od​stą​pi​ła do tyłu i pró​bo​wa​ła uda​wać jed​ną z pra​cow​nic. Mimo to fle​sze wciąż bły​ska​ły. Dzien​ni​ka​rze wy​krzy​ki​wa​li py​ta​nia po fran​cu​sku i an​giel​sku, ale zi​gno​ro​wa​ła ich tak samo jak fo​to​gra​fów. Wsia​dła do li​mu​zy​ny w to​wa​rzy​stwie Ber​di​ny, z któ​rą mia​ła wspól​nie ro​bić za​ku​py, i Cira, przy​dzie​lo​ne​go jej do ochro​ny. Kie​row​ca za​wiózł ich na Ave​nue Mon​ta​igne, eks​klu​zyw​ną ale​ję han​dlo​wą. Gdy Ber​di​na nie zwra​ca​ła na nią uwa​gi, Li​lah po​szu​ka​ła w te​le​fo​nie in​for​ma​cji o Ma​riel​le Du​rand. Na ekra​nie uj​rza​ła smu​kłą, ślicz​ną blon​dyn​kę i wy​czy​ta​ła, że przed wyj​ściem za mąż była sław​ną mo​del​ką. Nie​obec​na du​chem, prze​mie​rzy​ła fir​mo​we skle​py Lo​uisa Vu​it​to​na, Dio​ra i Cha​nel. W koń​cu zgod​nie z ży​cze​niem Ba​stie​na sko​rzy​sta​ła z kar​ty kre​dy​to​wej, żeby ku​pić mu kra​wat u Ral​pha Lau​re​na. Sko​ro speł​ni​ła jego ży​cze​nie, nie po​wi​nien na​rze​kać. Do​łą​czył do niej w po​łu​dnie. – Gdzie tor​by z za​ku​pa​mi? – za​py​tał za​miast po​wi​ta​nia. Li​lah wy​cią​gnę​ła z to​reb​ki ma​lut​ką pa​czusz​kę i wrę​czy​ła mu. – Pro​szę, to dla cie​bie.

– Dla mnie? – Ka​za​łeś mi wy​da​wać swo​je pie​nią​dze – przy​po​mnia​ła. – Ale nie na mnie! – wy​krzyk​nął, gdy roz​pa​ko​wał kra​wat ze zło​ci​ste​go je​dwa​biu. – Ku​pi​łeś mi tyle rze​czy w Lon​dy​nie, że nie będę po​trze​bo​wa​ła ni​cze​go no​we​go co naj​mniej do koń​ca stu​le​cia. – Nie o to mi cho​dzi​ło. Chcia​łem, że​byś przy​naj​mniej raz speł​ni​ła moje ży​cze​nie. Czy wy​peł​nia​nie ja​kich​kol​wiek po​le​ceń spra​wia ci aż tak wiel​ką trud​ność? – Nie. Tyl​ko two​ich. Wy​bacz, pa​nie. Na​stęp​nym ra​zem po​słu​cham roz​ka​zu – za​drwi​ła. – Po​win​naś z wła​snej woli dą​żyć do tego, żeby mnie za​do​wo​lić. – Niby dla​cze​go? – Żeby wpra​wić mnie w do​bry na​strój. Pod​czas gdy Li​lah pró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, co by zy​ska​ła, oka​zu​jąc ule​głość, sa​mo​chód ru​szył w dro​gę. Du​ran​do​wie miesz​ka​li w im​po​nu​ją​cym osiem​na​sto​wiecz​nym domu na Wy​spie Świę​te​go Lu​dwi​ka. Po​ko​jów​ka za​pro​wa​dzi​ła ich do prze​stron​ne​go sa​lo​nu, gdzie wy​mie​ni​li z go​spo​da​rza​mi po​wi​tal​ne uprzej​mo​ści i gdzie po​da​no na​po​je. Okrop​nie skrę​po​wa​na ba​daw​czym spoj​rze​niem Ma​riel​le, Li​lah na próż​no usi​ło​wa​ła opa​no​wać zde​ner​wo​wa​nie. Ma​riel​le na żywo wy​glą​da​ła jesz​cze pięk​niej niż na zdję​ciach. Ucie​szy​ła ją wia​do​mość, że jest An​giel​ką. Ba​stien za​sko​czył Li​lah, uj​mu​jąc jej dłoń i przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie pod​czas po​ga​węd​ki z Fra​nço​is. Roz​ma​wia​li wy​łącz​nie po fran​cu​sku, do​pó​ki Ma​riel​le nie za​py​ta​ła Li​lah o ro​dzin​ne mia​sto. Za​do​wo​lo​na, że nie musi przy​wo​ły​wać z za​ka​mar​ków pa​mię​ci szkol​nej fran​cusz​czy​zny, Li​lah od​prę​ży​ła się nie​co pod​czas lun​chu. Przy kie​lisz​ku wina pięk​na blon​dyn​ka za​pro​si​ła ją na prze​chadz​kę po ogro​dzie. – Od jak daw​na je​steś z Ba​stie​nem? – spy​ta​ła pro​sto z mo​stu, gdy ode​szły na tyle da​le​ko, że pa​no​wie nie mo​gli ich usły​szeć. – Za​le​d​wie od kil​ku dni – przy​zna​ła Li​lah z ocią​ga​niem. – Czy wol​no mi za​py​tać, kie​dy z nim cho​dzi​łaś? – Bar​dzo daw​no temu, gdy za​czę​łam od​no​sić suk​ce​sy jako mo​del​ka. Uwiel​biam męża, ale mu​szę przy​znać, że ni​g​dy w ży​ciu nie prze​ży​łam tak fa​scy​nu​ją​cej przy​go​dy jak z Ba​stie​nem. Lecz złe do​świad​cze​nia wy​war​ły na nie​go zbyt de​struk​cyj​ny wpływ, by mógł za​ufać ja​kiej​kol​wiek ko​bie​cie i zo​stać przy jed​nej na sta​łe. Dla​te​go ła​mie dam​skie ser​ca. – Co go spo​tka​ło? – Nie wiem, ale dam gło​wę, że do​ra​stał w nie​przy​ja​znym śro​do​wi​sku. Przy​pusz​czam, że trud​ne dzie​ciń​stwo wy​ci​snę​ło pięt​no na jego psy​chi​ce, stąd jego nie​sta​łość i nie​uza​sad​nio​na nie​uf​ność. Dla mnie ma zbyt skom​pli​ko​wa​ną oso​bo​wość. Li​lah od​kry​ła, że wła​śnie nie​prze​wi​dy​wal​ność Ba​stie​na naj​bar​dziej ją po​cią​ga. Sta​no​wił dla niej za​gad​kę i cie​ka​we wy​zwa​nie. Nie przy​po​mi​nał ni​ko​go, kogo zna​ła. Nie​prze​cięt​nie in​te​li​gent​ny, nie​cier​pli​wy, skry​ty, bez resz​ty od​da​ny pra​cy i nie​na​sy​co​ny w dą​że​niu do ko​lej​nych suk​ce​sów, in​try​go​wał ją jak nikt inny. Co ukształ​to​wa​ło jego cha​rak​ter? Albo kto? Ja​kie mo​ty​wy nim kie​ro​wa​ły? I dla​cze​go w ogó​le ła​ma​ła so​bie nad nim gło​wę?

– Sku​tecz​nie ocza​ro​wa​łaś Du​ran​dów – orzekł Ba​stien w dro​dze po​wrot​nej na lot​ni​sko. – Nie je​steś o mnie ani tro​chę za​zdro​sna. – A cze​mu mia​ła​bym być? – od​po​wie​dzia​ła py​ta​niem, żeby ukryć za​sko​cze​nie nie​ocze​ki​wa​nym stwier​dze​niem. – Nie są​dzę, że​byś lu​bił za​bor​cze ko​bie​ty. Ba​stien przy​znał jej w du​chu ra​cję, ale gdy ob​ser​wo​wał przez otwar​te drzwi na pa​tio, jak swo​bod​nie ga​wę​dzi i żar​tu​je z jego byłą ko​chan​ką, za​bo​la​ła go jej obo​jęt​ność. Za​wsty​dził nie​co Li​lah, po​nie​waż nie po​wie​dzia​ła mu ca​łej praw​dy. Nie cier​pia​ła mąk za​zdro​ści, ale prze​szka​dza​ła jej świa​do​mość, że prze​ślicz​na mo​del​ka nie​gdyś dzie​li​ła z nim łoże. – Do​kąd te​raz po​le​ci​my? – spy​ta​ła, żeby od​wró​cić jego uwa​gę od nie​wy​god​ne​go te​ma​tu. – Mam za​mek w Pro​wan​sji.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Opu​ści​li lot​ni​sko sa​mo​cho​dem te​re​no​wym. Ochro​na po​dą​ża​ła za nimi dru​gim au​tem. Ja​sne pro​wan​sal​skie słoń​ce chy​li​ło się ku za​cho​do​wi, ła​go​dząc ostre kon​tu​ry cie​ni. Je​cha​li przez wy​bo​iste wzgó​rza z głę​bo​ki​mi wą​wo​za​mi i ży​zny​mi do​li​na​mi. Na szczy​tach wy​bu​do​wa​no ma​low​ni​cze, for​ty​fi​ko​wa​ne osa​dy z wą​ski​mi, krę​ty​mi ulicz​ka​mi i dom​ka​mi z okien​ni​ca​mi w oknach. Wspa​nia​ły kra​jo​braz po​ra​sta​ła buj​na zie​leń. Zbo​cza wzgórz po​kry​wa​ły sta​re win​ni​ce. W sa​dach na ka​mien​nych ta​ra​sach roz​kwi​ta​ły brzo​skwi​nie, gru​sze, nek​ta​ryn​ki i wi​śnie. – Czy odzie​dzi​czy​łeś re​zy​den​cję po przod​kach? – spy​ta​ła Li​lah. – Nie po​cho​dzę z za​moż​ne​go rodu – po​in​for​mo​wał Ba​stien oschłym to​nem. – Moja mat​ka uro​dzi​ła się na przed​mie​ściu Aten. Pra​co​wa​ła jako kel​ner​ka. Oj​ciec pro​wa​dzi małe przed​się​bior​stwo bu​dow​la​ne. Po​ślu​bił bo​ga​tą ko​bie​tę. Nie​ste​ty, ni​g​dy nie oże​nił się z moją mat​ką. – Och! – wes​tchnę​ła Li​lah po dość dłu​gim, nie​zręcz​nym mil​cze​niu. – Gdy wspo​mnia​łeś, że po​da​ro​wał jej wi​sio​rek w kształ​cie ko​ni​ka mor​skie​go, i do​da​łeś, że jako dziec​ko uwa​ża​łeś zwią​zek swo​ich ro​dzi​ców za do​sko​na​ły, od​nio​słam myl​ne wra​że​nie na te​mat wa​szych sto​sun​ków ro​dzin​nych. – Jako mały chło​piec nie ro​zu​mia​łem, jak wy​glą​da​ją praw​dzi​we re​la​cje mię​dzy ro​dzi​ca​mi. – A jak wy​glą​da​ły? – Fa​tal​nie. Moja mat​ka była ko​chan​ką Ana​to​le. Raz przy​zna​ła, że ce​lo​wo za​szła w cią​żę w na​dziei, że po​rzu​ci żonę i oże​ni się z nią. Jed​nak jej plan spa​lił na pa​new​ce. Do​zna​ła gorz​kie​go roz​cza​ro​wa​nia. Nie​co wcze​śniej spło​dził z żoną mo​je​go przy​rod​nie​go bra​ta, Le​ona, star​sze​go ode mnie za​le​d​wie o kil​ka mie​się​cy. – Po​wie​dzia​ła ci o tym? – do​py​ty​wa​ła się Li​lah z nie​do​wie​rza​niem. Ba​stien wy​krzy​wił pięk​nie wy​kro​jo​ne usta. – Athe​ne nie mia​ła za grosz in​stynk​tu ma​cie​rzyń​skie​go. Ni​g​dy nie prze​zwy​cię​ży​ła roz​go​ry​cze​nia. Nie kry​ła żalu, że spa​dła na nią od​po​wie​dzial​ność i wy​dat​ki na dziec​ko, któ​re nie przy​nio​sło jej żad​ne​go po​żyt​ku. Li​lah za​ci​snę​ła zęby, żeby nie wy​rzu​cić z sie​bie, co my​śli o tak bez​dusz​nej oso​bie. Prze​ży​ła szok, ale prze​wi​dy​wa​ła, że Ba​stien by ją wy​śmiał, gdy​by wy​ra​zi​ła obu​rze​nie. Bo​la​ło ją jed​nak, że do​ra​stał, my​śląc, ja​ko​by nie​po​trzeb​nie przy​szedł na świat. Żad​ne po​czę​cie dziec​ka nie po​win​no być na​rzę​dziem mo​ral​ne​go szan​ta​żu. – Cze​mu mil​czysz? – za​gad​nął Ba​stien po dłuż​szej chwi​li. – Dał​bym gło​wę, że wy​gło​sisz mo​ra​li​za​tor​ską prze​mo​wę. – Bo mnie nie znasz. Do​sko​na​le zda​ję so​bie spra​wę, że nie wszyst​kie dzie​ci do​ra​sta​ją w baj​ko​wym świe​cie. Ina​czej mój oj​ciec ko​chał​by mamę i po​zo​stał jej wier​ny. – A nie był? – za​py​tał z nie​do​wie​rza​niem. – Po​nie​waż łą​czy was bli​ska więź, uzna​łem za oczy​wi​ste…

– Moi ro​dzi​ce nie byli ze sobą szczę​śli​wi. Nie wzię​li ślu​bu z mi​ło​ści. Oj​ciec zdra​dzał mamę, z kim po​pa​dło. Z po​wo​du jego nie​wier​no​ści cią​gle do​cho​dzi​ło w domu do kłót​ni. Zo​sta​li parą bar​dzo wcze​śnie, w wie​ku kil​ku​na​stu lat. Wszy​scy ocze​ki​wa​li, że się z nią oże​ni, więc w koń​cu to zro​bił. Nie​pręd​ko zro​zu​mia​łam, że pre​sja spo​łecz​na spo​wo​do​wa​ła, że czuł się jak schwy​ta​ny w pu​łap​kę. Zu​peł​nie ina​czej trak​tu​je moją ma​co​chę. – Czy nie​sta​łość ojca wpły​nę​ła na two​ją oce​nę, kie​dy wy​zwa​łaś mnie od bu​ha​jów? Za​wsty​dził Li​lah, przy​po​mi​na​jąc obe​lgę sprzed dwóch lat w naj​mniej spo​dzie​wa​nym mo​men​cie. – Oczy​wi​ście że nie, ale… ty też czę​sto zmie​niasz ko​chan​ki. – Ale nie zdra​dzam i nie śpię z byle kim. Choć wy​zna​ję inne war​to​ści niż ty, ja tak​że prze​strze​gam okre​ślo​nych stan​dar​dów. Li​lah ze wsty​du moc​no za​ci​snę​ła pal​ce, sple​cio​ne na ko​la​nach. – Tam​te​go wie​czo​ra nie​po​trzeb​nie po​nio​sły mnie ner​wy. Nie po​win​nam od​są​dzać od czci i wia​ry ko​goś, kogo pra​wie nie zna​łam – przy​zna​ła w na​dziei, że tym wy​zna​niem za​mknie nie​wy​god​ny te​mat. – Czy to prze​pro​si​ny? – Gdy za​miast po​twier​dze​nia usły​szał tyl​ko głę​bo​ki od​dech, do​dał po chwi​li: – Przyj​mu​ję, że tak. W koń​cu nie zro​bi​łem ci krzyw​dy. Za​pro​si​łem cię tyl​ko na ko​la​cję i za​pro​po​no​wa​łem, że​byś spę​dzi​ła ze mną noc. Nie pró​bo​wa​łem cię znie​wo​lić. – No do​brze, prze​pra​szam… uni​że​nie. Za​do​wo​lo​ny? – wark​nę​ła z ura​zą. – Swo​ją dro​gą, co dzie​wi​ca może wie​dzieć o mę​skich zwy​cza​jach? – za​drwił. – Może czy​tam bru​ko​wą li​te​ra​tu​rę – od​burk​nę​ła. Ba​stien ro​ze​śmiał się na wi​dok za​czer​wie​nio​nych po​licz​ków i gniew​ne​go bły​sku w błę​kit​nych oczach. Ba​wi​ło go, że na​wet je​że​li nie mia​ła ra​cji, nie da​wa​ła za wy​gra​ną jak inne. Lu​bił tę jej prze​ko​rę. Wje​cha​li po​mię​dzy dwie​ma po​tęż​ny​mi ka​mien​ny​mi ko​lum​na​mi w ale​ję sta​rych drzew. Wkrót​ce za​trzy​mał sa​mo​chód. – Wi​taj w Cha​te​au Sa​in​te-Mo​ni​que. Kin​kie​ty w for​mie że​la​znych la​tarń oświe​tla​ły sta​rą bu​dow​lę, pod​kre​śla​jąc mio​do​wą bar​wę ka​mie​ni. Wie​le okien prze​sła​nia​ły ty​po​wo pro​wan​sal​skie fio​le​to​wo-nie​bie​skie okien​ni​ce. Ra​bat​ki kwia​to​we po​mię​dzy żwi​ro​wy​mi alej​ka​mi zdo​bi​ły fron​to​wy dzie​dzi​niec. Li​lah wy​sia​dła i po​de​szła z Ba​stie​nem ku wej​ściu. – Kie​dy ku​pi​łeś tę po​sia​dłość? – za​py​ta​ła. – Oko​ło trzech lat temu. Na​le​ża​ła do sę​dzi​wej hra​bi​ny, któ​rą po​zna​łem, kie​dy po​szu​ki​wa​łem te​re​nów pod wiej​ską za​bu​do​wę. Le​d​wie zo​ba​czy​łem tę re​zy​den​cję, zło​ży​łem jej ofer​tę, ale do​pie​ro po kil​ku mie​sią​cach zgo​dzi​ła się ją sprze​dać. Re​mont za​jął na​stęp​ny rok. Przy​jeż​dżam tu od​po​cząć albo kie​dy mogę pra​co​wać w domu. Miesz​ka​łem tu przez ostat​ni mie​siąc. Otwo​rzył im męż​czy​zna w śred​nim wie​ku w sztyw​no wy​kroch​ma​lo​nej bia​łej ko​szu​li i musz​ce. Po​wi​tał ich uśmie​chem. – Ste​fan wraz z żoną, Ma​rie, dba​ją o dom – po​in​for​mo​wał Ba​stien po przed​sta​wie​niu jej do​mow​ni​kom. Na​stęp​nie ob​jął Li​lah i wpro​wa​dził do środ​ka. Wy​strój wnę​trza za​pie​rał dech w pier​si. Hol z no​wo​cze​sny​mi me​bla​mi po​kry​wa​ła

po​sadz​ka z uło​żo​ne​go w sza​chow​ni​cę czar​ne​go i bia​łe​go mar​mu​ru. Na górę pro​wa​dzi​ły sze​ro​kie, krę​co​ne scho​dy. Gdy wnie​sio​no ba​ga​że, Ba​stien ru​szył ku scho​dom. Ste​fan otwo​rzył drzwi i Li​lah usły​sza​ła zna​jo​me, ra​do​sne szcze​ka​nie. Ste​fan uśmiech​nął się na wi​dok jam​nicz​ka z dłu​gi​mi usza​mi, któ​ry w pod​sko​kach do​padł do Li​lah. – Ja też za tobą tę​sk​ni​łam – przy​zna​ła, ku​ca​jąc, żeby wziąć pu​pi​la na ręce. Wy​ję​ła mu z pyszcz​ka jed​ną z pisz​czą​cych za​ba​wek, któ​re uwiel​biał apor​to​wać, po czym z po​wro​tem po​sta​wi​ła go na pod​ło​dze. Gdy mu ją rzu​ci​ła, po​chwy​cił ją i po​spie​szył do Ba​stie​na. – Zi​gno​ruj jego za​czep​ki – do​ra​dzi​ła. – Zro​zu​mie, że nie chcesz się z nim ba​wić i da ci spo​kój. Vic​kie za​wsze tak robi. Nie prze​pa​da za psa​mi. Woli koty. Skip​py trą​cił no​skiem czu​bek buta Ba​stie​na. Mimo że pa​trzył na nie​go bła​gal​nie wiel​ki​mi, ciem​ny​mi ocza​mi, Ba​stien od​su​nął go nogą. Li​lah pa​trzy​ła z prze​ra​że​niem, jak pie​sek spa​da ze schod​ka. Ste​fan pod​biegł, żeby go pod​nieść, naj​wy​raź​niej świa​do​my, że jego pra​co​daw​ca nie lubi zwie​rząt. Li​lah po​dą​ży​ła za Ba​stie​nem do na​stro​jo​wej sy​pial​ni, wy​po​sa​żo​nej w mie​sza​ni​nę za​byt​ko​wych i współ​cze​snych me​bli. W oknach za​wie​szo​no per​ło​we za​sło​ny. Dra​pe​ria z tego sa​me​go ma​te​ria​łu spły​wa​ła ob​fi​ty​mi fa​la​mi z ob​rę​czy z ku​te​go że​la​za w kształ​cie ko​ro​ny nad wiel​kim ło​żem. – Jaki prze​pięk​ny po​kój! – wy​szep​ta​ła Li​lah w za​chwy​cie. – Po​ko​jów​ki roz​pa​ku​ją two​je rze​czy. Przyjdź za go​dzi​nę na ko​la​cję – po​wie​dział, gdy ja​kiś męż​czy​zna przy​niósł jej ba​gaż, a dwie dziew​czy​ny w uni​for​mach przy​szły prze​nieść wa​liz​ki do przy​le​głej gar​de​ro​by, wi​docz​nej przez otwar​te drzwi. – Włóż coś wy​jąt​ko​we​go, że​bym roz​bie​rał cię póź​niej z przy​jem​no​ścią, moja słod​ka. Li​lah spło​nę​ła ru​mień​cem, gdy na​po​tka​ła go​rą​ce spoj​rze​nie Ba​stie​na. De​li​kat​nie po​gła​dził ją po po​licz​ku, po czym wy​ci​snął na jej ustach na​mięt​ny po​ca​łu​nek, któ​ry przy​spie​szył jej od​dech i puls. Gdy ją pu​ścił, pa​trzył na nią w mil​cze​niu przez kil​ka dłu​gich se​kund, za​nim ru​szył ku drzwiom. Li​lah we​szła do wy​ło​żo​nej mar​mu​ra​mi ła​zien​ki. Kom​plet​nie za​gu​bio​na, po​wio​dła pal​cem po opuch​nię​tych war​gach. Nie mo​gła so​bie da​ro​wać, że pra​gnie Ba​stie​na do bólu. Tyl​ko tego bra​ko​wa​ło, żeby po​lu​bi​ła rolę utrzy​man​ki! Ale czy to na​praw​dę ta​kie złe? Czy nie prze​ma​wia​ła przez nią ura​żo​na duma? Prze​cież lu​dzie upra​wia​ją seks dla przy​jem​no​ści, acz​kol​wiek z re​la​cji przy​ja​ció​łek wy​ni​ka​ło, że czę​sto do​zna​wa​ły roz​cza​ro​wa​nia. W koń​cu uzna​ła, że kie​dy wy​peł​ni zo​bo​wią​za​nie, praw​do​po​dob​nie bę​dzie się dzi​wić sama so​bie, że ła​ma​ła so​bie gło​wę nad zu​peł​nie na​tu​ral​ną ludz​ką ak​tyw​no​ścią. Wzię​ła prysz​nic, za​bra​ła ko​sme​ty​ki do ma​ki​ja​żu i owi​nię​ta w ręcz​nik wró​ci​ła do sy​pial​ni. W gar​de​ro​bie przej​rza​ła nowo za​ku​pio​ne stro​je. Ba​stien ka​zał jej wło​żyć coś wy​jąt​ko​we​go. Z bły​skiem roz​ba​wie​nia w oku ścią​gnę​ła z wie​sza​ka suk​nię ba​lo​wą brzo​skwi​nio​wej bar​wy, bar​dziej przy​po​mi​na​ją​cą ko​stium te​atral​ny niż współ​cze​sne ubra​nie. Uzna​ła, że w sam raz pa​su​je do pa​ła​cu. Kie​dy pre​zen​to​wa​ła ją Ba​stie​no​wi w domu mody, do​strze​gła w jego oczach pło​mień po​żą​da​nia. Ba​stien sta​nął w holu i z za​chwy​tem ob​ser​wo​wał De​li​lah. Scho​dzi​ła ze scho​dów z wdzię​kiem i god​no​ścią kró​lo​wej. Wspa​nia​ła, lśnią​ca kre​acja opi​na​ła jej smu​kłą fi​gu​rę do ta​lii. Po​ni​żej nie​zli​czo​ne war​stwy cie​niut​kie​go tiu​lu spły​wa​ły po ka​mien​nych

scho​dach. Bu​rza czar​nych lo​ków opa​da​ła na ple​cy. Po​je​dyn​cze pa​sem​ka oka​la​ły trój​kąt​ną twa​rzycz​kę, pod​kre​śla​jąc błę​kit oczu. Po​dał jej rękę, wpa​trzo​ny w peł​ne, ró​żo​we ustecz​ka. – Za​par​ło mi dech w pier​si na twój wi​dok – wy​znał. Li​lah za​sko​czył nie​ocze​ki​wa​ny kom​ple​ment. Ba​stien prze​pro​wa​dził ją przez prze​stron​ny sa​lon z za​byt​ko​wym, rzeź​bio​nym ko​min​kiem i ele​ganc​ki​mi, nie​bie​ski​mi so​fa​mi na wy​ło​żo​ny ka​mien​ną po​sadz​ką ta​ras z pło​ną​cy​mi świe​ca​mi na sto​le. – Je​stem bar​dzo głod​na – stwier​dzi​ła, gdy lo​kaj od​su​nął dla niej krze​sło i roz​ło​żył jej ser​wet​kę na ko​la​nach. – Po​win​no ci sma​ko​wać. Ma​rie, żona Ste​fa​na, go​to​wa​ła w re​no​mo​wa​nej re​stau​ra​cji, ozna​czo​nej gwiazd​ka​mi Mi​che​li​na w Pa​ry​żu, za​nim pod​ję​li u mnie pra​cę – po​in​for​mo​wał. – Za​trud​niasz tu wie​lu lu​dzi – za​uwa​ży​ła. – Ży​jesz jak król. – Tyl​ko wte​dy, gdy obo​wiąz​ki po​zwa​la​ją mi tu spę​dzić ja​kiś czas. Pod​czas po​dró​ży służ​bo​wych ja​dam w lo​ka​lach lub sam przy​rzą​dzam so​bie po​sił​ki. – Umiesz go​to​wać? – spy​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem. – Oczy​wi​ście. Nikt mnie nie roz​piesz​czał. Ale do​ce​niam to, co w ży​ciu naj​lep​sze. – Czy two​ja mama żyje? – spy​ta​ła pod​czas pierw​sze​go da​nia. Ba​stien przez chwi​lę ob​ser​wo​wał ją ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi. – Wi​dzę, że cie​ka​wi cię moje ży​cie. – Cze​mu nie? To chy​ba nic dziw​ne​go – od​rze​kła, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Zgi​nę​ła w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym, gdy by​łem jesz​cze dziec​kiem, i mu​sia​łem za​miesz​kać u ojca. – Jak ci tam było? – Kosz​mar​nie. Jego żona, Cle​ta, znie​na​wi​dzi​ła mnie od pierw​sze​go wej​rze​nia. Sta​no​wi​łem dla niej żywy do​wód nie​wier​no​ści męża. A mój przy​rod​ni brat, Leo… na​gle prze​stał być uko​cha​nym je​dy​na​kiem. Na​tu​ral​nie i on mnie nie zno​sił. Ale od​nio​słem pew​ne ko​rzy​ści z prze​pro​wadz​ki do no​we​go domu. – Ja​kie? – Przede wszyst​kim wresz​cie re​gu​lar​nie wi​dy​wa​łem ojca i po​sze​dłem do lep​szej szko​ły. – Wy​glą​da na to, że z oj​cem łą​czy cię bli​ska więź – sko​men​to​wa​ła Li​lah w na​dziei, że po​twier​dzi. Ucie​szy​ło ją, że mó​wił o nim cie​pło, po​nie​waż nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że miał bar​dzo cięż​kie dzie​ciń​stwo. – Tak. Bar​dzo go ko​cham. Fa​tal​nie wy​bie​rał ży​cio​we part​ner​ki, ale był wspa​nia​łym oj​cem. Za​wsze mo​głem na nim po​le​gać – przy​znał z nie​skry​wa​ną dumą. Li​lah ode​tchnę​ła z ulgą, że przy​naj​mniej je​den czło​wiek go ko​chał. Ku jej za​sko​cze​niu bar​dzo przy​gnę​bi​ła ją myśl, że do​ra​stał w osa​mot​nie​niu, bez ro​dzi​ciel​skiej mi​ło​ści. Od​po​wie​dzi Ba​stie​na wy​ja​śni​ły jej, co ukształ​to​wa​ło jego twar​dy, bez​kom​pro​mi​so​wy cha​rak​ter. – Ale daj​my spo​kój mo​jej prze​szło​ści, gli​kia mou – wy​rwał ją z za​du​my głos Ba​stie​na. – Le​piej opo​wiedz mi o Jo​shu Bur​ro​we​sie. Li​lah ze​sztyw​nia​ła, zbi​ta z tro​pu. – Nie ma o czym mó​wić. Stu​dio​wał ze mną na jed​nym roku na uni​wer​sy​te​cie. Jest dla mnie tyl​ko ko​le​gą.

– Ale naj​wy​raź​niej jemu to nie wy​star​cza. Chciał​by cze​goś wię​cej. Po​win​naś po​wie​dzieć mu praw​dę. – Opo​wie​dzia​łam zna​jo​mym tę samą hi​sto​rię co ro​dzi​nie, że za​ofe​ro​wa​łeś mi po​sa​dę. Ba​stien wbił wzrok w ku​szą​ce usta, gdy pró​bo​wa​ła wspa​nia​łej ja​gnię​ci​ny, po​da​nej na dru​gie da​nie. – Dla jego do​bra le​piej, że​byś mu uświa​do​mi​ła, że je​steś moja. – Nie na​le​żę do cie​bie – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby. – Na​le​żysz. Ile​kroć na cie​bie spoj​rzę, wi​dzę, że od​wza​jem​niasz moje pra​gnie​nia. Li​lah uzna​ła mil​cze​nie za naj​bar​dziej dy​plo​ma​tycz​ną od​po​wiedź. Za żad​ne skar​by nie przy​zna​ła​by, że po​cią​ga ją nie​od​par​cie. Spró​bo​wa​ła sku​pić uwa​gę na je​dze​niu, ale oczy same po​dą​ży​ły za Ba​stie​nem. Od pierw​sze​go wej​rze​nia uzna​ła go za naja​trak​cyj​niej​sze​go męż​czy​znę, ja​kie​go w ży​ciu wi​dzia​ła. Przez dwa lata nie zmie​ni​ła zda​nia. Do​pie​ro kie​dy za​bra​no pu​ste ta​le​rze i na​peł​nio​no im kie​lisz​ki, zdo​ła​ła ode​rwać wzrok od pięk​nie rzeź​bio​nych ry​sów. – Żona Ste​fa​na wspa​nia​le go​tu​je – po​chwa​li​ła, gdy spró​bo​wa​ła pie​czo​ną grusz​kę z so​sem cze​ko​la​do​wym, któ​rą po​da​no na de​ser. – Ale nic wię​cej już nie zdo​łam prze​łknąć – do​da​ła, od​su​wa​jąc ta​le​rzyk. – Chcesz kawy? – Nie, dzię​ku​ję. – Za​mar​ła w bez​ru​chu, gdy Ba​stien wstał i pod​szedł do niej. – Re​agu​ję na cie​bie jak na​sto​la​tek – wy​znał schryp​nię​tym gło​sem. – Nie mogę cze​kać ani mi​nu​ty dłu​żej. Li​lah wspar​ła ręce o stół i wsta​ła. Fał​dy brzo​skwi​nio​wej suk​ni spły​nę​ły na pod​ło​gę. Czas spła​cić zo​bo​wią​za​nie – my​śla​ła go​rącz​ko​wo. Ba​stien nie od razu jej do​tknął. Po​chy​lił gło​wę i mu​snął jej usta za​pra​sza​ją​cym po​ca​łun​kiem, któ​ry przy​spie​szył jej puls i przy​pra​wił o za​wro​ty gło​wy, tak że le​d​wie mo​gła ustać na no​gach. Na​stęp​nie po​rwał ją na ręce. – Wczo​raj zde​ner​wo​wa​ła mnie wia​do​mość, że Josh cię po​ca​ło​wał – oświad​czył nie​ocze​ki​wa​nie, nio​sąc ją po scho​dach z taką ła​two​ścią, jak​by nic nie wa​ży​ła. – Póki po​zo​sta​jesz ze mną, nie po​zwól, żeby ktoś inny cię do​ty​kał. Na​dal oszo​ło​mio​na nie​wy​po​wie​dzia​nie słod​kim po​ca​łun​kiem, Li​lah pod​nio​sła na nie​go za​mglo​ne spoj​rze​nie. – Nie gro​zi mi to – wy​mam​ro​ta​ła. – Dla​cze​go? Je​steś pięk​na. Nie tyl​ko ja to wi​dzę. Josh też. – Wi​dzisz we mnie wię​cej, niż sama do​strze​gam – od​rze​kła, po​nie​waż we​dług wła​snej oce​ny nie do​ra​sta​ła do pięt pięk​nym mo​del​kom, z któ​ry​mi wcze​śniej ro​man​so​wał. Za​wsze wy​bie​rał dłu​go​no​gie, ja​sno​wło​se, kla​sycz​ne pięk​no​ści w ty​pie Ma​riel​le. Ni​ska, za szczu​pła Li​lah w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła ide​ału uro​dy. W szko​le chłop​cy nie zwra​ca​li na nią uwa​gi z po​wo​du zbyt ma​łe​go biu​stu i zbyt wą​skich bio​der. – Wiem tyl​ko tyle, że cię pra​gnę. Nic in​ne​go się nie li​czy. – Nic? – po​wtó​rzy​ła z nie​do​wie​rza​niem. – Nic – po​twier​dził, wdy​cha​jąc z lu​bo​ścią aro​mat ko​ko​so​we​go szam​po​nu zmie​sza​ny z de​li​kat​nym za​pa​chem ko​sme​ty​ków i jej wła​snym, uni​kal​nym, nie​po​wta​rzal​nym. A te oczy, błę​kit​ne jak sza​fi​ry, lśni​ły jak klej​no​ty! Uło​żył ją na łóż​ku w jej sy​pial​ni. Sam jej wi​dok roz​pa​lał mu zmy​sły. Po​wie​dział so​-

bie, że gdy ją po​sią​dzie, na​sy​ci głód. Nie wy​klu​czał, że do​zna roz​cza​ro​wa​nia, zwa​żyw​szy na jej brak do​świad​cze​nia i za​in​te​re​so​wa​nia cie​le​sny​mi ucie​cha​mi. Bo czy zmy​sło​wa ko​bie​ta po​zo​sta​ła​by tak dłu​go nie​tknię​ta? Na​wet je​że​li jej oczy błysz​cza​ły jak gwiaz​dy, gdy na nie​go pa​trzy​ła, na​wet je​śli z pa​sją od​da​wa​ła po​ca​łun​ki, mało praw​do​po​dob​ne, by mia​ła wie​le do za​ofe​ro​wa​nia. Zdej​mu​jąc jej buty, świa​do​mie od​parł po​ku​sę po​gła​ska​nia roz​czu​la​ją​co ma​leń​kich stó​pek. Wy​tłu​ma​czył so​bie, że nie umie z nią po​stę​po​wać, po​nie​waż jej dzie​wic​two zbi​ja go z tro​pu. Ale je​że​li mó​wi​ła praw​dę, a nie mia​ła po​wo​du, żeby kła​mać, bę​dzie do nie​go na​le​ża​ła bar​dziej niż ja​ka​kol​wiek inna part​ner​ka. Ze zdzi​wie​niem stwier​dził, że ogrom​nie go to cie​szy. – O czym my​ślisz? – wy​szep​ta​ła Li​lah nie​śmia​ło, gdy roz​su​nął za​mek bły​ska​wicz​ny su​kien​ki. – Oczy​wi​ście o sek​sie. – Ja​sne. Głu​pie py​ta​nie – mruk​nę​ła. Po​nad jej gło​wą Ba​stien uśmiech​nął się szel​mow​sko. Zsu​nął su​kien​kę z bia​łych, smu​kłych ra​mion, zdu​mio​ny jej przy​spie​szo​nym od​de​chem. – Bez oba​wy. Nie zro​bię ci krzyw​dy – za​pew​nił. – Sły​sza​łam, że pierw​szy raz boli. – Prze​ma​wiasz jak śre​dnio​wiecz​na mę​czen​ni​ca, pro​wa​dzo​na na tor​tu​ry – wy​tknął z ura​zą. – Już za​my​kam bu​zię. Na kłód​kę. Ba​stien zdarł z niej suk​nię i rzu​cił zmię​tą na dy​wan. – Ba​stien! Wi​dzia​łam cenę. Nie moż​na tak trak​to​wać ta​kich ele​ganc​kich rze​czy! – za​pro​te​sto​wa​ła żar​li​wie. – To… nie​przy​zwo​ite. – Nie​zbyt dłu​go mil​cza​łaś. Prze​stań mnie de​ner​wo​wać – upo​mniał ją su​ro​wo. – Ja​kie ty mo​żesz mieć po​wo​dy do zde​ner​wo​wa​nia? – spy​ta​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem, po​mna jego bo​ga​te​go do​świad​cze​nia. Naj​chęt​niej od razu za​nur​ko​wa​ła​by pod koł​drę, za​miast sie​dzieć na łóż​ku w sa​mej bie​liź​nie. Pod​cią​gnę​ła ko​la​na pod bro​dę, żeby za​kryć tyle, ile moż​na. Ba​stien wsu​nął rękę do kie​sze​ni i wy​cią​gnął pu​de​łecz​ko od ju​bi​le​ra. – To dla cie​bie. – Nie chcę pre​zen​tów. – Za​łóż go dla mo​jej przy​jem​no​ści, moja ślicz​na. Od​kąd cię po​zna​łem, chcia​łem cię zo​ba​czyć w dia​men​tach. – Otwo​rzył pu​de​łecz​ko, wy​jął bry​lan​to​wy wi​sio​rek na łań​cusz​ku i za​piął jej na szyi. Li​lah nie wy​ko​na​ła żad​ne​go ru​chu. Czu​ła chłód i cię​żar klej​no​tu na szyi. Ba​stien od​stą​pił od łóż​ka, żeby zdjąć ma​ry​nar​kę i roz​piąć ko​szu​lę, ale przez cały czas nie od​ry​wał od niej wzro​ku. Jego spoj​rze​nie dzia​ła​ło jak piesz​czo​ta, roz​pa​la​ło zmy​sły. Po​że​ra​ła wzro​kiem wspa​nia​łe mię​śnie na jego klat​ce pier​sio​wej. Lecz gdy wy​jął z kie​sze​ni kil​ka fo​lio​wych pa​kie​ci​ków, a po​tem się​gnął do pa​ska spodni, z za​że​no​wa​niem od​wró​ci​ła wzrok. Usiadł koło niej na łóż​ku w sa​mych bok​ser​kach i jed​nym zręcz​nym ru​chem roz​piął jej biu​sto​nosz, od​sła​nia​jąc sut​ki. – Zgaś przy​naj​mniej świa​tło! – krzyk​nę​ła. – Je​steś pięk​na. Chcę na cie​bie pa​trzeć. Je​że​li cię to krę​pu​je, za​mknij oczy – za​su​ge​ro​wał.

Li​lah nie śmia​ła da​lej pro​te​sto​wać, gdy go​rą​ce usta błą​dzi​ły po jej roz​pa​lo​nej skó​rze. Za​sko​czy​ła ją jego de​li​kat​ność. Po tak nie​cier​pli​wym, apo​dyk​tycz​nym czło​wie​ku spo​dzie​wa​ła się gwał​tow​no​ści. Prze​sta​ła wal​czyć ze sobą i bez opo​rów chło​nę​ła cu​dow​ne do​zna​nia. Każ​de do​tknię​cie, każ​dy in​tym​ny po​ca​łu​nek spra​wiał jej nie​wy​po​wie​dzia​ną roz​kosz. – Po​wiedz, że mnie pra​gniesz, od pierw​sze​go spo​tka​nia – za​żą​dał, gdy nie​co ochło​nę​ła. – Prze​cież wiesz – wy​dy​sza​ła wśród przy​spie​szo​nych od​de​chów. – Nie po​trze​bu​jesz po​twier​dze​nia. Uło​żył ją wy​god​nie i znów roz​bu​dzał po​wo​li. Roz​pa​lił w niej taki żar, że w mo​men​cie po​łą​cze​nia ra​dość speł​nie​nia przy​ćmi​ła lek​kie ukłu​cie bólu. Gdy opadł na nią, wy​czer​pa​ny, z gło​wą wtu​lo​ną w jej po​li​czek, czu​ła każ​de ude​rze​nie jego ser​ca. Gdy wy​rów​nał od​dech, po​rwał ją zno​wu w ra​mio​na i spon​ta​nicz​nie po​ca​ło​wał w czo​ło. Spra​wi​ła mu taką przy​jem​ność, ja​kiej nie pa​mię​tał. Sam nie ro​zu​miał, co w nie​go wstą​pi​ło, ale wie​dział, że nie prze​stał jej pra​gnąć. Prze​ra​żo​ny, że za​czy​na po​pa​dać w uza​leż​nie​nie, wstał z łóż​ka i ru​szył w stro​nę ła​zien​ki, choć naj​chęt​niej po​zo​stał​by przy niej. – Nie śpię spo​koj​nie, dla​te​go pój​dę spać do po​ko​ju obok – rzu​cił przez ra​mię od nie​chce​nia. Li​lah do​zna​ła za​wo​du. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że nie po​win​na ocze​ki​wać ni​cze​go wię​cej. Od po​cząt​ku nie krył, że nie czu​je do niej nic prócz fi​zycz​ne​go po​cią​gu. Mimo wszyst​ko było jej przy​kro, że po za​spo​ko​je​niu po​żą​da​nia zo​sta​wił ją samą. Czy ocze​ki​wa​ła cie​plej​sze​go za​koń​cze​nia pierw​szej wspól​nej nocy? Je​że​li tak, to nie​po​trzeb​nie ro​bi​ła so​bie złu​dze​nia. Prze​cież od​trą​ci​ła go przed dwo​ma laty wła​śnie dla​te​go, że nie in​te​re​so​wa​ło go nic prócz jej cia​ła, pod​czas gdy ona pra​gnę​ła wię​cej. Nie tyl​ko ura​ził jej dumę, ale też zła​mał ser​ce. Wresz​cie przy​zna​ła przed sobą, że od pierw​sze​go spoj​rze​nia uto​nę​ła w tych głę​bo​kich, ta​jem​ni​czych oczach. Oczy​wi​ście nic o nim nie wie​dzia​ła. Okre​śli​ła​by swo​je po​cząt​ko​we za​uro​cze​nie ra​czej mia​nem fa​scy​na​cji niż mi​ło​ści. Od​rzu​ci​ła go tyl​ko dla​te​go, że głę​bo​ko roz​cza​ro​wa​ło ją po​wierz​chow​ne po​dej​ście Ba​stie​na do ko​biet. Po​nie​waż uwo​dził je rów​nie ła​two jak po​rzu​cał, od​par​ła po​ku​sę, żeby jej nie uniesz​czę​śli​wił. Te​raz znów mu​sia​ła spoj​rzeć w oczy bo​le​snej praw​dzie, że zna​czy dla nie​go nie wię​cej niż inne, je​dy​nie tyle, co tym​cza​so​wa za​baw​ka, prze​lot​ny, ero​tycz​ny ka​prys. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że za​pła​cił jej za ule​głość wy​so​ką cenę nie z po​wo​dów uczu​cio​wych, tyl​ko dla​te​go, że przy​wykł na​gi​nać in​nych do swej woli wszel​ki​mi do​stęp​ny​mi spo​so​ba​mi. Nie umiał prze​gry​wać i nie przyj​mo​wał do wia​do​mo​ści od​mo​wy. Żeby od​pę​dzić przy​gnę​bia​ją​ce my​śli, usi​ło​wa​ła sku​pić uwa​gę na za​le​tach tego bez​dusz​ne​go ukła​du: na po​now​nym otwar​ciu fa​bry​ki, za​trud​nie​niu ojca, za​pła​co​nych ra​chun​kach. Jej przy​rod​nie ro​dzeń​stwo mo​gło do​ra​stać bez​piecz​nie, bez trosk ma​te​rial​nych, a byli pra​cow​ni​cy Mo​ore Com​po​nents wkrót​ce po​wró​cą do pra​cy. Pod​czas roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej oj​ciec wspo​mniał, że zwo​łał ze​bra​nie za​ło​gi, żeby po​in​for​mo​wać ją o pla​nach otwar​cia za​kła​du w no​wym miej​scu. Ta wia​do​mość ucie​szy wszyst​kich. Tyl​ko bar​dzo sa​mo​lub​na oso​ba mo​gła​by uża​lać się nad sobą, wi​dząc tyle po​zy​-

tyw​nych skut​ków po​świę​ce​nia wła​snej dumy. Przy​się​gła so​bie, że nie bę​dzie ro​bić dra​ma​tu z tego, cze​go nie moż​na zmie​nić. Wsta​ła z łóż​ka, prze​szła nago do gar​de​ro​by, wy​ję​ła szla​frok i za​wią​za​ła pa​sek w ta​lii. Gdy zmie​rza​ła w stro​nę ła​zien​ki, Ba​stien wy​szedł z niej w sa​mym ręcz​ni​ku na bio​drach. Kro​pel​ki wody na owło​sio​nej pier​si lśni​ły jak krysz​ta​ły. Mo​kre, krę​co​ne wło​sy opa​da​ły na czo​ło. Cień za​ro​stu pod​kre​ślał moc​ny za​rys żu​chwy i pięk​nie wy​kro​jo​ne usta. Gdy po​pa​trzył na nią spod dłu​gich rzęs, jej ser​ce przy​spie​szy​ło rytm. Na wi​dok Li​lah zmarsz​czył brwi. – My​śla​łem, że śpisz. – Po​trze​bu​ję ką​pie​li. Żeby zmyć wspo​mnie​nia two​je​go do​ty​ku – do​da​ła, oczy​wi​ście je​dy​nie w my​ślach. Pró​bo​wa​ła go wy​mi​nąć, ale wy​cią​gnął rękę i chwy​cił ją za nad​gar​stek. – By​łaś wspa​nia​ła, gli​kia mou – po​chwa​lił. – Nie było tak strasz​nie, jak so​bie wy​obra​ża​łam – od​po​wie​dzia​ła z wy​so​ko pod​nie​sio​ną gło​wą, oswo​bo​dziw​szy rękę. Ba​stien aż za​mru​gał po​wie​ka​mi po usły​sze​niu tak pro​za​icz​nej od​po​wie​dzi. Z chmur​ną miną otwo​rzył drzwi, łą​czą​ce obie sy​pial​nie i wy​szedł bez sło​wa. De​li​lah jak zwy​kle ką​sa​ła jak osa. Cze​go ocze​ki​wał? Kom​ple​men​tów? – my​śla​ła Li​lah pod prysz​ni​cem. Po​wie​dzia​ła mu praw​dę, acz​kol​wiek nie​ca​łą. Mu​sia​ła przy​znać, że do​ło​żył wszel​kich sta​rań, żeby nie spra​wić jej bólu, tyl​ko przy​jem​ność. Mógł po​trak​to​wać ją bar​dziej sa​mo​lub​nie. Lecz tro​ska o jej od​czu​cia nie zmie​nia​ła od​ra​ża​ją​ce​go fak​tu, że za​cią​gnął ją do łóż​ka za po​mo​cą szan​ta​żu. Nie miał pra​wa ocze​ki​wać cie​płych słó​wek jak od uko​cha​nej. Wy​czer​pa​na, szyb​ko za​snę​ła, ale Ba​stie​na obu​dził te​le​fon w środ​ku nocy. Wia​do​mość, któ​rą usły​szał, ze​psu​ła mu na​strój na cały dzień.

ROZDZIAŁ SIÓDMY – De​li​lah! – wrza​snął Ba​stien od pro​gu. – Wsta​waj! Mu​szę z tobą po​roz​ma​wiać. Li​lah z wy​sił​kiem uchy​li​ła cięż​kie po​wie​ki, za​da​jąc so​bie py​ta​nie, czym za​słu​ży​ła na tak bru​tal​ne prze​bu​dze​nie. Bu​dzik koło łóż​ka wska​zy​wał do​pie​ro siód​mą rano. Za​mru​ga​ła i stłu​mi​ła ziew​nię​cie, po czym zwró​ci​ła wzrok na po​tęż​ną syl​wet​kę Ba​stie​na sto​ją​ce​go w drzwiach sy​pial​ni. – O co cho​dzi? – spy​ta​ła pół​przy​tom​nie. – Po​dy​sku​tu​je​my, jak wsta​niesz – od​parł lo​do​wa​tym to​nem. – Zejdź na dół za pięć mi​nut. Li​lah prze​wró​ci​ła ocza​mi ze zgro​zy. Do​pro​wa​dza​ło ją do pa​sji, że trak​tu​je ją jak nie​grzecz​ną uczen​ni​cę. Po na​my​śle do​szła do wnio​sku, że mu​sia​ło się wy​da​rzyć coś złe​go, co rów​nież jej w ja​kiś spo​sób do​ty​czy​ło. Ina​czej nie pa​trzył​by na nią spode łba. Mimo wszyst​ko na​wet je​że​li tak, nie po​zwo​li sobą po​mia​tać jak nie​wol​ni​cą. Nie przy​bie​gnie w pod​sko​kach w prze​cią​gu pię​ciu mi​nut. Nie​do​cze​ka​nie! Prze​szła do gar​de​ro​by, prze​szu​ka​ła nie​zli​czo​ne szu​fla​dy, za​pcha​ne nowo za​ku​pio​ny​mi stro​ja​mi, póki nie zna​la​zła wła​snych ubrań, któ​re ze sobą za​bra​ła. Wy​bra​ła dżin​so​we krót​kie spoden​ki i zwy​kły bia​ły pod​ko​szu​lek, w sam raz od​po​wied​ni na upa​ły. Wzię​ła jesz​cze szyb​ki prysz​nic, na​ło​ży​ła lek​ki ma​ki​jaż, po czym ze​szła na dół w płó​cien​nych te​ni​sów​kach, przy​go​to​wa​na na naj​gor​sze. Skip​py po​spie​szył za nią, gło​śno skro​biąc pa​zur​ka​mi po pod​ło​dze. Ste​fan po​in​for​mo​wał ją, że Ba​stien cze​ka w ga​bi​ne​cie, i skie​ro​wał ją ko​ry​ta​rzem w od​po​wied​nią stro​nę. Do​dał, że śnia​da​nie zo​sta​nie przy​go​to​wa​ne na ta​ra​sie. Ba​stien stał przy oknie w wiel​kim, wy​peł​nio​nym książ​ka​mi po​ko​ju, zwró​co​ny ty​łem do niej. Dro​gi ma​te​riał ma​ry​nar​ki opi​nał wspa​nia​łą mu​sku​la​tu​rę. Usły​szaw​szy jej kro​ki, od​wró​cił się twa​rzą do niej. Li​lah wbrew woli skry​cie po​dzi​wia​ła wspa​nia​łą syl​wet​kę w świet​nie uszy​tym gar​ni​tu​rze. Po​bla​dła na wi​dok ba​daw​cze​go, nie​mal wro​gie​go spoj​rze​nia. Ba​stien po​wo​li zmie​rzył ją wzro​kiem. W swo​bod​nym, dziew​czę​cym stro​ju, z dłu​gi​mi wło​sa​mi i bar​dzo dys​kret​nym ma​ki​ja​żem wy​glą​da​ła jak na​sto​lat​ka, na​wia​sem mó​wiąc prze​ślicz​na. Nie, ni​g​dy nie uży​wał tak sta​ro​świec​kich okre​śleń. Okre​ślił​by ją ra​czej jako ape​tycz​ną z tą smu​kłą ta​lią, drob​ny​mi, jędr​ny​mi pier​sia​mi i zgrab​ny​mi, dłu​gi​mi no​ga​mi. Usi​ło​wał od​pę​dzić nie​wy​god​ne my​śli, ale sam jej wi​dok bu​dził w nim po​żą​da​nie. – O co cho​dzi? – spy​ta​ła z nie​win​ną miną. Ba​stien prze​mie​rzył po​kój, po​rwał ta​blet z biur​ka i pod​su​nął jej pod nos. – O to! – wark​nął. Li​lah od​czy​ta​ła z ekra​nu ty​tuł z bry​tyj​skiej ga​ze​ty: Czy Zi​kos przy​łą​czy Du​fort Phar​ma​ceu​ti​cals do swo​je​go im​pe​rium?

– Na​dal nic nie ro​zu​miem – stwier​dzi​ła Li​lah, choć jak przez mgłę przy​po​mi​na​ła so​bie na​zwę spół​ki. Czę​sto pa​da​ła pod​czas wie​czor​nej na​ra​dy Ba​stie​na z pod​wład​ny​mi w ho​te​lu w Lon​dy​nie. Nie​ste​ty, po​nie​waż nie słu​cha​ła uważ​nie dys​ku​sji, na​dal nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć przy​czy​ny zde​ner​wo​wa​nia Ba​stie​na. – Tam​te​go wie​czo​ra w Lon​dy​nie ktoś wy​ja​wił pra​sie taj​ną in​for​ma​cję. Po​dej​rze​wam, że ty – wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. Li​lah rap​tow​nie się wy​pro​sto​wa​ła. Za​szo​ko​wa​na bez​pod​staw​nym za​rzu​tem, unio​sła gło​wę i po​pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy. – Ja? Osza​la​łeś? Rysy Ba​stie​na stę​ża​ły. – Jako je​dy​na opu​ści​łaś apar​ta​ment pod​czas mo​jej de​ba​ty z per​so​ne​lem. Moi in​for​ma​to​rzy do​no​szą, że ktoś za​wia​do​mił pra​sę w trak​cie trwa​nia dys​ku​sji. Ochro​niarz, któ​ry ci to​wa​rzy​szył, wi​dział, jak dzwo​ni​łaś do kil​ku osób. Na​wią​za​łaś też kon​takt z dzien​ni​kar​ką. Li​lah nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. Szczę​ka jej opa​dła. Jak śmiał oskar​żać o szpie​go​stwo go​spo​dar​cze oso​bę, z któ​rą spę​dził noc? Za​raz jed​nak przy​po​mnia​ła so​bie, że nie​ca​łą, po​nie​waż po za​spo​ko​je​niu żą​dzy zo​sta​wił ją samą i po​szedł spać do sie​bie. – Nie wie​rzę, że mó​wisz se​rio. Nie​moż​li​we, że​byś po​dej​rze​wał mnie o kra​dzież po​uf​nej in​for​ma​cji. Po co kto​kol​wiek miał​by ją roz​po​wszech​niać? – Wia​do​mość, że pla​nu​ję za​kup Du​fort Phar​ma​ceu​ti​cals, jest war​ta set​ki ty​się​cy fun​tów na ryn​ku. – Nie ja po​no​szę winę za prze​ciek. Nie dys​ku​to​wa​łam z ni​kim o tej spra​wie. Nie ob​cho​dzi mnie, ja​kie in​te​re​sy pro​wa​dzisz i nie słu​cha​łam wa​szej de​ba​ty. Oglą​da​łam te​le​wi​zję. – Mimo wszyst​ko by​łaś obec​na. Sły​sza​łaś wszyst​ko – przy​po​mniał nie​ubła​ga​nie. – Co naj​mniej czte​rech two​ich lu​dzi uczest​ni​czy​ło w ze​bra​niu. Dla​cze​go ty​pu​jesz wła​śnie mnie? – Po​nie​waż bez​gra​nicz​nie ufam swo​im naj​bliż​szym współ​pra​cow​ni​kom. – Miło mi to sły​szeć, ale naj​wy​raź​niej co naj​mniej je​den z nich za​wiódł two​je za​ufa​nie. Za​pew​niam cię, że ni​ko​mu nie sprze​da​łam in​for​ma​cji o two​ich pla​nach. – Nie wie​rzę ci – od​parł, po​nie​waż wszyst​kie po​szla​ki wska​zy​wa​ły na nią. Li​lah po​ło​ży​ła ta​blet z po​wro​tem na sto​le. – Nie rób ze mnie ko​zła ofiar​ne​go. Za​miast tra​cić czas na bez​pod​staw​ne oskar​że​nia, po​szu​kaj praw​dzi​we​go wi​no​waj​cy. Dla​cze​go mnie po​dej​rze​wasz? Mam zbyt wie​le do stra​ce​nia, żeby ci szko​dzić. – Jak to? – wark​nął, co​raz bar​dziej zły, po​nie​waż kie​dy obu​dził go te​le​fon z ostrze​że​niem, miał ocho​tę znów po​rwać ją w ra​mio​na. – Da​łeś ta​cie pra​cę, któ​ra wie​le dla nie​go zna​czy. Nie pod​ję​ła​bym żad​nych dzia​łań, któ​re mo​gły​by mu za​gro​zić. Za do​brze zda​ję so​bie spra​wę, że gdy​bym za​wio​dła two​je za​ufa​nie, ze​rwał​byś umo​wę. Ba​stien za​ci​snął zęby. Nie mógł li​czyć na jej lo​jal​ność. Nie pra​co​wa​ła u nie​go. Nie wy​klu​czał, że po​sta​no​wi​ła go uka​rać za wy​war​cie na nią pre​sji, co sta​no​wi​ło​by wy​star​cza​ją​cy mo​tyw. Poza tym mia​ła oka​zję tam​te​go wie​czo​ra, żeby wy​słu​chać, co usta​li​li, i wy​ja​wić jego za​mia​ry pra​sie. Naj​gor​sze, że pu​bli​ka​cja ode​bra​ła mu szan​sę

oka​zyj​ne​go za​ku​pu. Ist​nia​ły tyl​ko dwie moż​li​wo​ści: albo prze​pła​cić, albo zre​zy​gno​wać. – Po​zba​wi​łaś mnie ogrom​nych pie​nię​dzy – wy​tknął oskar​ży​ciel​skim to​nem. – W ogó​le mnie nie słu​cha​łeś, sko​ro nie przy​ją​łeś do wia​do​mo​ści ani jed​ne​go sło​wa, któ​re wy​po​wie​dzia​łam w swo​jej obro​nie. Po​wta​rzam jesz​cze raz: je​stem nie​win​na. Nie plot​ku​ję o two​ich przed​się​wzię​ciach ani nie prze​ka​zu​ję two​ich pla​nów ni​ko​mu, komu wie​dza o two​ich po​czy​na​niach mo​gła​by przy​spo​rzyć ko​rzy​ści. Po opusz​cze​niu apar​ta​men​tu w ho​te​lu za​dzwo​ni​łam do dwóch osób: naj​pierw do taty, a póź​niej do ma​co​chy. W żad​nej z roz​mów nie wspo​mnia​łam o wa​szej na​ra​dzie. Dzien​ni​kar​ka, któ​ra mnie za​cze​pi​ła, pi​sze do plot​kar​skiej ko​lum​ny dla pań, a nie do ga​ze​ty eko​no​micz​nej… ale ty na​dal nie słu​chasz – stwier​dzi​ła, pa​trząc w chmur​ne, ka​mien​ne ob​li​cze. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że z góry uznał ją za win​ną, za​nim od​po​wie​dzia​ła na jego za​rzu​ty. Bo​la​ła ją ta nie​spra​wie​dli​wość. – Czy żad​nej ko​bie​cie nie po​tra​fisz za​ufać, czy tyl​ko mnie? – Ko​bie​ty do​sko​na​le umie​ją wy​kryć i wy​ko​rzy​stać mę​skie sła​bo​ści. – Żeby ich oszu​kać i okraść? Je​że​li w ten spo​sób mnie po​strze​gasz, nie po​zwo​lę się do​tknąć, póki nie oczy​ścisz mo​je​go imie​nia. – Za​war​li​śmy umo​wę. – Prze​sta​ła obo​wią​zy​wać, od​kąd uzna​łeś mnie za oszust​kę i zło​dziej​kę. Chy​ba nie wy​obra​żasz so​bie, że po tak uwła​cza​ją​cych oskar​że​niach ra​do​śnie wsko​czę ci do łóż​ka! Spraw​dzisz wszyst​kich pra​cow​ni​ków, któ​rzy byli obec​ni przy na​ra​dzie, oraz tych, któ​rzy wie​dzie​li, że in​te​re​su​je cię za​kup spół​ki, wy​kry​jesz zdraj​cę i prze​pro​sisz mnie za znie​wa​gę. Ba​stien po​pa​trzył na nią z nie​do​wie​rza​niem. Rysy mu stę​ża​ły, w ciem​nych oczach mi​go​ta​ły groź​ne bły​ski. – Mam cię pro​sić o wy​ba​cze​nie? – Tak, choć​byś miał po​tem umrzeć – od​burk​nę​ła. – Strasz​li​wie mnie znie​wa​ży​łeś. Nie za​mie​rzam to​le​ro​wać tak po​ni​ża​ją​ce​go trak​to​wa​nia. A to so​bie za​trzy​maj – do​da​ła, kła​dąc na sto​le wi​sio​rek z bry​lan​tem. – Nie pro​si​łam o nie​go, nie ce​nię go i od​ma​wiam no​sze​nia bły​sko​tek od cie​bie, póki mnie nie prze​pro​sisz. – Skoń​czy​łaś? – wark​nął z wście​kło​ścią. – Je​że​li tak, to przyj​mij do wia​do​mo​ści, że nie zwy​kłem za nic prze​pra​szać. – Na szczę​ście ni​g​dy nie jest za póź​no na na​ukę do​brych ma​nier – od​pa​ro​wa​ła rów​nie sta​now​czo, za​nim od​wró​ci​ła się na pię​cie i ru​szy​ła ku wyj​ściu na ta​ras, żeby zjeść obie​ca​ne przez Ste​fa​na śnia​da​nie. Skip​py po​dą​żył za nią jak cień. Cała roz​trzę​sio​na, bez​wład​nie opa​dła na fo​tel przy sto​li​ku, ale nie ża​ło​wa​ła ani sło​wa. Gdy​by nie sta​wi​ła mu czo​ła, stłam​sił​by ją i po​de​ptał reszt​ki god​no​ści. Za​kwe​stio​no​wał jej uczci​wość, że​la​zną za​sa​dę, któ​rej bez​względ​nie prze​strze​ga​ła w każ​dych oko​licz​no​ściach. Nie była anio​łem, ale nie kła​ma​ła, nie oszu​ki​wa​ła i nie zdra​dza​ła, zwłasz​cza dla tak ni​skich mo​ty​wów jak zysk. Prze​ży​ła wstrząs, gdy rzu​cił jej w twarz wy​jąt​ko​wo od​ra​ża​ją​ce oskar​że​nia po tym, jak zo​sta​li ko​chan​ka​mi. Ta myśl po​win​na ją ostrzec, że na​dal na​iw​nie my​śli o ich związ​ku. Za​wsze so​bie wy​obra​ża​ła, że jej pierw​szym part​ne​rem zo​sta​nie ktoś, kto do​brze ją po​zna i bę​dzie ro​zu​miał. Lecz z Ba​stie​nem po​łą​czy​ła ją tyl​ko

więź cie​le​sna, a nie in​te​lek​tu​al​na czy du​cho​wa. Nie in​te​re​so​wał go jej cha​rak​ter. Ale czy po​wierz​chow​na zna​jo​mość uspra​wie​dli​wia​ła po​dej​rze​nie o pod​stęp​ne zdo​by​cie i sprze​da​nie taj​nych in​for​ma​cji? Już wcze​śniej do​szła do wnio​sku, że Ba​stien nie ma zbyt do​bre​go mnie​ma​nia o płci prze​ciw​nej, zwłasz​cza o ko​bie​tach, któ​re dzie​li​ły z nim łoże. Za​drża​ła na wspo​mnie​nie zim​ne​go cię​ża​ru wi​sior​ka z bry​lan​tem, któ​ry za​wie​sił na jej szyi mi​nio​ne​go wie​czo​ra. Czy uwa​żał, że dro​gie pre​zen​ty uspra​wie​dli​wia​ją obrzy​dli​we za​cho​wa​nie? Czy jej po​przed​nicz​ki na​uczy​ły go ta​kiej aro​gan​cji? Je​dząc cze​ko​la​do​we ro​ga​li​ki i po​pi​ja​jąc her​ba​tą, Li​lah spró​bo​wa​ła bez​stron​nie oce​nić Ba​stie​na. Nie​praw​do​po​dob​nie atrak​cyj​ny wy​gląd, ba​jecz​ne bo​gac​two i bo​ga​te do​świad​cze​nie w sy​pial​ni sta​no​wi​ły nie​wąt​pli​we atu​ty. Nie wąt​pi​ła, że dla nie​jed​nej sam jego sta​tus spo​łecz​ny i ma​te​rial​ny re​kom​pen​so​wał wady cha​rak​te​ru. Nie​ste​ty Ba​stie​na nie​wie​le ob​cho​dzi​ło, że ona nie za​mie​rza na nie przy​my​kać oczu. Nie in​te​re​so​wa​ły go jej uczu​cia, tyl​ko cia​ło. Za każ​dym ra​zem, kie​dy so​bie o tym przy​po​mi​na​ła, do​cho​dzi​ła do wnio​sku, że tkwi w mar​twym punk​cie i że dal​sze roz​wa​ża​nia do ni​cze​go nie do​pro​wa​dzą. Po śnia​da​niu po​pro​si​ła Ste​fa​na o bu​tel​kę wody i wy​szła zwie​dzić oko​li​cę z nie​od​łącz​nym Skip​pym przy no​dze. Nie wy​sie​dzia​ła​by bez​czyn​nie, po​kor​nie cze​ka​jąc, aż Ba​stien ją zre​ha​bi​li​tu​je. Ogro​dy ota​cza​ją​ce pa​ła​cyk urzą​dzo​no w tra​dy​cyj​nym fran​cu​skim sty​lu. Kwa​te​ry ozdob​nie przy​strzy​żo​nych krze​wów ze spa​ty​no​wa​ny​mi urna​mi i żwi​ro​wy​mi alej​ka​mi ota​cza​ły ni​skie, geo​me​trycz​ne ży​wo​pło​ty. Li​lah ba​lan​so​wa​ła jak ba​let​ni​ca na brze​gu sta​rej, ka​mien​nej fon​tan​ny roz​pry​sku​ją​cej lśnią​ce kro​ple do misy u pod​sta​wy. Z okna na gó​rze Ba​stien ob​ser​wo​wał jej za​ba​wę. Wy​glą​da​ła nie​mal dzie​cin​nie, jak dłu​go​no​ga dziew​czyn​ka, gdy raz po raz pod​no​si​ła głu​pią, pisz​czą​cą za​baw​kę i rzu​ca​ła ją roz​bry​ka​ne​mu psu. Nie wie​dział, co o niej my​śleć. Wciąż go za​ska​ki​wa​ła, a Ba​stien nie lu​bił nie​spo​dzia​nek. Mu​siał przy​znać, że nie wy​glą​da na wi​no​waj​czy​nię. Jed​nak z dru​giej stro​ny znał wie​le ko​biet na co dzień prze​wyż​sza​ją​cych ta​len​ta​mi ak​tor​ski​mi naj​słyn​niej​sze gwiaz​dy Hol​ly​wo​od. Jego wła​sna mat​ka nie​ustan​nie od​gry​wa​ła prze​ko​nu​ją​ce przed​sta​wie​nia na uży​tek jego ojca, któ​ry do koń​ca ją ad​o​ro​wał. Ale o ile Ana​to​le omo​ta​ła bez tru​du, o tyle syn wy​cią​gnął lo​gicz​ne wnio​ski z ob​ser​wa​cji z dzie​ciń​stwa, że nie na​le​ży wie​rzyć po​zo​rom. Nie miał zbyt wy​so​kie​go mnie​ma​nia o ga​tun​ku ludz​kim i wo​lał naj​bar​dziej bru​tal​ną praw​dę od naj​pięk​niej​szych kłamstw. Za​uwa​żył też, że w mia​rę wzro​stu jego ma​jąt​ku przy​by​wa​ło ta​kich, któ​rzy usi​ło​wa​li go wy​ko​rzy​stać. Po​nie​waż nie zno​sił ma​ni​pu​la​cji, ob​ser​wo​wał bacz​nie swo​je oto​cze​nie w po​szu​ki​wa​niu fał​szy​wych po​chleb​ców czy wiel​bi​cie​lek. Je​że​li kto​kol​wiek go zra​nił, nie znał li​to​ści. Od​pła​cał w dwój​na​sób, by uka​rać win​ne​go i na​uczyć sza​cun​ku. Od naj​młod​szych lat udo​wad​niał so​bie, że jest sil​niej​szy od do​bre​go, ale nie​od​por​ne​go na ma​ni​pu​la​cję ojca, któ​re​go bar​dzo ko​chał. Przy​siągł so​bie, że nikt nie oma​mi go tak jak Athe​ne Ana​to​le. Athe​ne prze​zy​wa​ła Ana​to​le „pa​nem uni​żo​nym”. Drę​czo​ny po​czu​ciem winy, za każ​dym ra​zem, kie​dy od​wie​dzał ko​chan​kę i syna wciąż za coś prze​pra​szał, żeby za​cho​wać względ​ny spo​kój w swo​im nie​upo​rząd​ko​wa​nym, po​dwój​nym ży​ciu. Dla​te​go Ba​stien gar​dził po​ko​rą. W jego od​czu​ciu wy​ra​ża​nie skru​chy sta​no​wi​ło ob​jaw sła​bo​ści

i tchó​rzo​stwa. Lecz te​raz przy​znał sam przed sobą, że nie prze​wi​dział kon​se​kwen​cji na​tych​mia​sto​wej kon​fron​ta​cji z De​li​lah po otrzy​ma​niu do​nie​sie​nia o prze​cie​ku. Sam nie ro​zu​miał, dla​cze​go po​nio​sły go ner​wy. Cze​mu nie spraw​dził wszel​kich do​wo​dów przed sfor​mu​ło​wa​niem za​rzu​tów? Prze​cież do​świad​cze​nie na​uczy​ło go, że po​chop​ne dzia​ła​nia przy​no​szą wię​cej szko​dy niż po​żyt​ku. Dla​te​go ni​g​dy nie po​zwa​lał so​bie na utra​tę kon​tro​li nad sobą. Jed​nak De​li​lah dwu​krot​nie zdo​ła​ła wy​pro​wa​dzić go z rów​no​wa​gi, choć prze​wi​dział, że bę​dzie od​gry​wa​ła uci​śnio​ną nie​win​ność. Jak ina​czej mo​gła​by po​stą​pić? – Spraw​dzę każ​de​go człon​ka pań​skiej za​ło​gi – za​de​kla​ro​wał Ma​nos, szef ochro​ny Ba​stie​na, po wy​słu​cha​niu jego in​struk​cji. – Zda​ję so​bie spra​wę, że pan​na Mo​ore mia​ła oka​zję prze​ka​zać wia​do​mość, ale ja​koś jej nie po​dej​rze​wam. – Po czym roz​po​zna​jesz po​dej​rza​ne oso​by? – spy​tał Ba​stien lo​do​wa​tym to​nem, ob​ser​wu​jąc zgrab​ne nogi De​li​lah w krót​kich spoden​kach z wy​strzę​pio​nym brze​giem no​ga​wek. Ręce go świerz​bi​ły, żeby je z niej ścią​gnąć, ale od​pę​dził nie​do​rzecz​ne pra​gnie​nia. Miał na​dzie​ję, że nie pla​nu​je opu​ścić po​sia​dło​ści w tak wy​zy​wa​ją​cym stro​ju. Za​ci​snął zęby. Draż​ni​ło go, że wciąż jej po​żą​da. Nie wąt​pił, że gdy​by wie​dzia​ła, jak bar​dzo, wy​ko​rzy​sta​ła​by jego sła​bość prze​ciw​ko nie​mu. Wo​lał​by, żeby go szyb​ko znu​dzi​ła jak wszyst​kie wcze​śniej​sze zdo​by​cze. Mu​siał jak naj​szyb​ciej wy​rzu​cić ją z pa​mię​ci. Po​ra​nek mi​nął mu szyb​ko. Żeby od​wró​cić wła​sną uwa​gę od ra​por​tu, któ​ry za​bu​rzył jego plan dnia, usi​ło​wał nad​ro​bić po​wsta​łe za​le​gło​ści. Zszedł​szy na ta​ras, od​krył, że przyj​dzie mu sa​mot​nie spo​ży​wać lunch. De​li​lah bo​wiem po​sta​no​wi​ła prze​ką​sić coś w swo​im po​ko​ju. Po​now​nie za​ci​snął zęby i prze​niósł wzrok na psa, dy​szą​ce​go w cie​niu. Praw​do​po​dob​nie za​wę​dro​wa​ła tak da​le​ko, że na​dą​że​nie za nią na kró​ciut​kich łap​kach kosz​to​wa​ło mi​nia​tu​ro​we​go jam​nicz​ka wie​le wy​sił​ku. Na wi​dok wy​wie​szo​ne​go ję​zy​ka Ba​stien opróż​nił mi​secz​kę z owo​ca​mi, na​peł​nił ją wodą i po​sta​wił przed Skip​pym. Pie​sek na​tych​miast do niej pod​szedł i wy​pił wszyst​ko z gło​śnym mla​ska​niem. Po​tem wszedł do środ​ka, przy​niósł w pyszcz​ku za​baw​kę i po​ło​żył obok buta Ba​stie​na, ale jego za​czep​ka zo​sta​ła zi​gno​ro​wa​na. Li​lah nie mo​gła usie​dzieć na miej​scu. Ner​wo​wo prze​mie​rza​ła po​kój, za​da​jąc so​bie py​ta​nie, czy musi być uwię​zio​na w zam​ku. Nie od​po​wia​da​ło jej sie​dze​nie i cze​ka​nie na roz​ka​zy Ba​stie​na. Przy​po​mniaw​szy so​bie, że w dro​dze do re​zy​den​cji mi​ja​li ma​low​ni​czą wio​skę Lo​ur​ma​rin, do​szła do wnio​sku, że zwie​dze​nie oko​li​cy do​brze jej zro​bi. Opłu​ka​ła za​ku​rzo​ne sto​py, zmie​ni​ła szor​ty i te​ni​sów​ki na bia​łą, let​nią su​kien​kę i san​da​ły, po czym ze​szła na dół, od​szu​kać Ste​fa​na i za​py​tać, czy mo​gła​by urzą​dzić so​bie prze​jażdż​kę. Kil​ka mi​nut póź​niej przy​je​chał po nią sa​mo​chód. Po​wi​ta​ła uśmie​chem Cira sie​dzą​ce​go obok kie​row​cy. Ba​stie​na za​sko​czy​ła wia​do​mość, że opu​ści​ła re​zy​den​cję. Roz​draż​ni​ła go jej dzie​cin​na tak​ty​ka uni​ków. Po te​le​fo​nie do kie​row​cy po​dą​ży​li w ślad za nią do Lo​ur​ma​rin.

Co w niej wi​dział? Spra​wia​ła same kło​po​ty. Ab​sor​bo​wa​ła jego uwa​gę jak żad​na inna. Dla​cze​go jej na to po​zwa​lał? I dla​cze​go na​dal jej pra​gnął, mimo że cią​gle wy​pro​wa​dza​ła go z rów​no​wa​gi? W Lo​ur​ma​rin tra​fi​li na dzień tar​go​wy. Dłu​gie po​szu​ki​wa​nie miej​sca do par​ko​wa​nia by​naj​mniej nie po​pra​wi​ło mu na​stro​ju. Gdy usta​lił miej​sce po​by​tu De​li​lah, usły​szał jej śmiech, co go jesz​cze bar​dziej zde​ner​wo​wa​ło, po​nie​waż ostat​ni raz wi​dział ją ro​ze​śmia​ną przed dwo​ma laty. O ile nie zno​sił chi​cho​tek, o tyle jej we​so​łość zwy​kle po​pra​wia​ła mu hu​mor. Do​strzegł ją na ta​ra​sie ka​wiar​ni. Czar​ne wło​sy oka​la​ły oży​wio​ną bu​zię, gdy ga​wę​dzi​ła i żar​to​wa​ła z Ci​rem. W pew​nym mo​men​cie na​wet do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Ba​stien za​ci​snął zęby, wi​dząc taką po​ufa​łość, zwłasz​cza że Ciro pa​trzył na nią z nie​skry​wa​nym za​chwy​tem. – De​li​lah! Li​lah ze​sztyw​nia​ła, sły​sząc dez​apro​ba​tę w jego gło​sie. Unio​sła gło​wę i uto​nę​ła w ciem​nych, głę​bo​kich oczach. Na ich wi​dok za​po​mnia​ła o cza​row​nym oto​cze​niu. Na​wet sro​ga mina i kar​cą​ce spoj​rze​nie nie od​bie​ra​ło Ba​stie​no​wi znie​wa​la​ją​cej mę​skiej uro​dy. – Szu​ka​łeś mnie? – spy​ta​ła, od​sta​wia​jąc kie​li​szek. – Nie są​dzę, że​byś tra​fił na mnie wsku​tek nie​szczę​śli​we​go zbie​gu oko​licz​no​ści. W od​po​wie​dzi Ba​stien po​chwy​cił jej dłoń i po​cią​gnął do góry, zmu​sza​jąc, by wsta​ła z krze​sła. – Dzię​ku​ję, że jej po​pil​no​wa​łeś, Ciro. Te​raz wra​ca​my do domu. – Wy​glą​da na to, że nie wol​no mi wyjść z two​je​go zam​ku – szep​nę​ła, gdy pro​wa​dził ją do sa​mo​cho​du. – Nie​praw​da. Uwa​żam za nie​do​pusz​czal​ne tyl​ko flir​to​wa​nie z ochro​nia​rzem. – Wca​le z nim nie flir​to​wa​łam – za​pro​te​sto​wa​ła, z tru​dem do​trzy​mu​jąc mu kro​ku. Szedł bar​dzo szyb​ko, nie zwa​ża​jąc na to, że roz​trą​ca prze​chod​niów, a po pra​wie dwóch lamp​kach wina tro​chę krę​ci​ło jej się w gło​wie. – Ciro też nie po​wi​nien po​zwa​lać so​bie na taką po​ufa​łość z moją ko​bie​tą – do​dał gniew​nym to​nem, go​tów wziąć ją na ręce i za​nieść do auta przy pierw​szych ozna​kach bun​tu. – Nie je​stem two​ja – od​burk​nę​ła ze zło​ścią. – Zgo​dzi​łam się tyl​ko z tobą spać, póki ci się nie znu​dzę. Ba​stien spo​strzegł, że po ostat​nim zda​niu kil​ka osób od​wró​ci​ło gło​wy w ich stro​nę. – Nie wrzeszcz tak gło​śno. Czy po​trze​bu​jesz me​ga​fo​nu, żeby roz​gło​sić tę in​for​ma​cję? – upo​mniał ją su​ro​wo. – Nie pod​nio​słam gło​su – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Przy​po​mnia​łam ci tyl​ko pod​sta​wo​we wa​run​ki na​szej umo​wy. Za​war​łam pakt z dia​błem, ale mimo to wy​peł​ni​łam swo​je zo​bo​wią​za​nie. W za​mian ocze​ku​ję przy​naj​mniej odro​bi​ny sza​cun​ku i zro​zu​mie​nia. – A kie​dy ja za​słu​żę so​bie na sza​cu​nek? – Kie​dy zro​bisz coś, czym go so​bie za​skar​bisz – od​pa​ro​wa​ła bez wa​ha​nia. Ba​stien otwo​rzył fer​ra​ri, wziął De​li​lah na ręce i po​sa​dził na miej​scu pa​sa​że​ra, głu​chy na jej na​rze​ka​nia. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by na nią na​krzy​czał. Po raz pierw​-

szy od dzie​ciń​stwa spo​tkał oso​bę, któ​ra do tego stop​nia wy​pro​wa​dza​ła go z rów​no​wa​gi. – Po co mnie cią​gniesz z po​wro​tem do zam​ku? – do​py​ty​wa​ła się wo​jow​ni​czym to​nem, kie​dy za​jął miej​sce obok niej. – W obec​nej sy​tu​acji po​wi​nie​neś mnie uni​kać jak za​ra​zy. Ba​stien po​wo​li za​nu​rzył pal​ce w gę​stwi​nie dłu​gich, czar​nych wło​sów, żeby od​wró​cić jej twarz ku so​bie. Dru​gą dłoń de​li​kat​nie po​ło​żył na po​licz​ku, żeby ją przy​trzy​mać. Gdy wy​ci​snął na jej ustach go​rą​cy po​ca​łu​nek, Li​lah drgnę​ła, a po​tem bez​wied​nie wplo​tła mu pal​ce we wło​sy. Roz​pa​lił w niej ogień po​żą​da​nia, jak​by wczo​raj​sze zbli​że​nie obu​dzi​ło wul​kan na​mięt​no​ści, któ​rej nie po​tra​fi​ła stłu​mić. Pra​gnę​ła go do bólu. Lecz gdy wsu​nął pal​ce pod rą​bek su​kien​ki, przy​szło opa​mię​ta​nie. Od​chy​li​ła gło​wę i przy​trzy​ma​ła jego rękę, żeby nie za​wę​dro​wa​ła da​lej. – Nie – za​ka​za​ła drżą​cym gło​sem. Ba​stien za​klął po grec​ku. Naj​chęt​niej wy​wlókł​by ją z sa​mo​cho​du, uło​żył na ma​sce i po​siadł na​tych​miast, bez żad​nej gry wstęp​nej. Za​ci​snął zęby, za​piął pas i skrę​cił w krę​tą, wą​ską dro​gę pro​wa​dzą​cą w dół wzgó​rza. Li​lah mę​czy​ło na​pię​cie pa​nu​ją​ce w sa​mo​cho​dzie, ale to Ba​stien po​no​sił za nie winę. Nie po​wi​nien jej do​ty​kać. Na próż​no usi​ło​wa​ła stłu​mić nie​za​spo​ko​jo​ne po​żą​da​nie. Każ​de jego do​tknię​cie roz​pa​la​ło jej zmy​sły. Żeby od​wró​cić swo​ją uwa​gę od nie​go, wy​sia​dła po​spiesz​nie, gdy do​je​cha​li na miej​sce. Ma​nos już na nich cze​kał. Sko​rzy​sta​ła z oka​zji, by umknąć na górę. Ba​stien nie po​trze​bo​wał świad​ków, gdy usły​szał, że wstęp​ne śledz​two ujaw​ni​ło fak​ty ob​cią​ża​ją​ce jed​ne​go z jego oso​bi​stych współ​pra​cow​ni​ków. An​dre​as The​oda​kis zro​bił so​bie prze​rwę na pa​pie​ro​sa pod​czas wie​czor​nej na​ra​dy w Lon​dy​nie. Wi​dzia​no go, jak ko​rzy​stał z te​le​fo​nu na bal​ko​nie. Co wię​cej, je​den z ko​le​gów wy​ja​wił, że upra​wia ha​zard. Ba​stien uznał za bar​dzo praw​do​po​dob​ne, że to on prze​ka​zał pra​sie wia​do​mość o pla​no​wa​nym za​ku​pie Du​fort Phar​ma​ceu​ti​cals. – Przy​pusz​czal​nie do koń​ca ty​go​dnia zdo​bę​dę nie​pod​wa​żal​ne do​wo​dy jego winy lub nie​win​no​ści – pod​su​mo​wał Ma​nos. Ba​stien na​lał so​bie kie​li​szek i roz​wa​żał to, co usły​szał. Nie za​mie​rzał prze​pra​szać De​li​lah po tym, jak urzą​dzi​ła mu sce​nę. Nie zniósł​by ta​kie​go upo​ko​rze​nia. Zjadł ko​la​cję sam przy biur​ku i swo​im zwy​cza​jem po​szu​kał uko​je​nia w pra​cy. Roz​pro​szy​ło go skro​ba​nie pa​zur​ka​mi po pod​ło​dze. Ode​rwaw​szy wzrok od ekra​nu, zo​ba​czył Skip​py’ego, któ​ry mu​siał się wśli​znąć do ga​bi​ne​tu, gdy Ste​fan przy​niósł po​si​łek. Mi​nia​tu​ro​wy jam​ni​czek użył tecz​ki le​żą​cej na pod​ło​dze w cha​rak​te​rze tram​po​li​ny, żeby wsko​czyć na krze​sło po prze​ciw​nej stro​nie biur​ka. Na​stęp​nie jed​nym su​sem sko​czył na blat, po​wie​wa​jąc dłu​gi​mi usza​mi, pod​szedł do Ba​stie​na i po​ło​żył swo​ją za​baw​kę obok jego lap​to​pa. Ba​stien z cięż​kim wes​tchnie​niem prze​niósł go z po​wro​tem na pod​ło​gę, żeby nie po​ła​mał ła​pek przy ze​sko​ku. Po​tem z nie​sma​kiem wziął do ręki za​baw​kę i rzu​cił pie​sko​wi, któ​ry po​gnał za nią ra​do​śnie. – Dru​gi raz ci jej nie rzu​cę – ostrzegł. Nie mo​gąc sku​pić uwa​gi na pra​cy, wy​szedł na bal​kon i wy​dał gło​śny po​mruk, gdy owio​nę​ło go cie​płe, wie​czor​ne po​wie​trze. Ze​sztyw​nia​ły mu wszyst​kie mię​śnie. Prze​go​nił Skip​py’ego, któ​ry naj​wy​raź​niej po​sta​no​wił do​trzy​mać mu to​wa​rzy​stwa, i po​-

szedł do sali gim​na​stycz​nej w piw​ni​cy, żeby roz​ła​do​wać na​pię​cie. Po ma​ra​to​nie pły​wac​kim i za​wzię​tej wal​ce z wor​kiem tre​nin​go​wym wziął prysz​nic. Ku​si​ło go, żeby zaj​rzeć do De​li​lah, ale po​wie​dział so​bie wca​le jej nie po​trze​bu​je. Wy​star​czy mu po​rząd​ny sen. Li​lah czy​ta​ła do póź​na. Za​snę​ła przy świe​tle i obu​dzi​ła się, zdez​o​rien​to​wa​na, oko​ło trze​ciej w nocy. W dro​dze z ła​zien​ki usły​sza​ła, że ktoś krzy​czy. Po​de​szła do okna, od​su​nę​ła za​sło​ny i po​pa​trzy​ła na ską​pa​ny w bla​sku księ​ży​ca ogród, ale nie do​strze​gła ni​ko​go, na​wet cie​nia. Gdy po​now​nie do​biegł ją po​dob​ny dźwięk, usta​li​ła, że do​cho​dzi z sy​pial​ni Ba​stie​na. Ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi po​de​szła do drzwi dzie​lą​cych obie sy​pial​nie. Roz​dzie​ra​ją​cy krzyk zmu​sił ją do ich otwar​cia. Ba​stien rzu​cał się na łóż​ku, na prze​mian szlo​cha​jąc i wy​rzu​ca​jąc z sie​bie grec​kie sło​wa. Naj​wy​raź​niej drę​czy​ły go ja​kieś strasz​li​we noc​ne kosz​ma​ry. Su​mie​nie nie po​zwa​la​ło jej go zo​sta​wić, by da​lej tak cier​piał. Przez chwi​lę sta​ła nie​zde​cy​do​wa​na przy łóż​ku, a po​tem ści​snę​ła moc​no opa​lo​ne ra​mię, żeby nim po​trzą​snąć. – Obudź się, Ba​stien. To tyl​ko sen – po​wie​dzia​ła ła​god​nie.

ROZDZIAŁ ÓSMY Ba​stien gwał​tow​nie wy​rzu​cił przed sie​bie rękę, zła​pał ją za szy​ję i ścią​gnął w dół, otwie​ra​jąc sze​ro​ko oczy. – Spo​koj​nie, Ba​stien, to ja, Li​lah – wy​dy​sza​ła, prze​ra​żo​na re​zul​ta​tem swo​jej in​ter​wen​cji. – Mia​łeś kosz​mar​ny sen. Pró​bo​wa​łam cię obu​dzić. Ba​stien za​mru​gał i pół​przy​tom​nie po​krę​cił gło​wą. Ciem​ne oczy błysz​cza​ły w sła​bym świe​tle, do​cho​dzą​cym z jej po​ko​ju. – De​li​lah! Co tu ro​bisz? – Przy​szłam zo​ba​czyć, co z tobą, kie​dy usły​sza​łam twój krzyk. Mu​sia​ło ci się przy​śnić coś okrop​ne​go – wy​ja​śni​ła, sia​da​jąc na wol​nym brze​gu łóż​ka. Spo​strze​gł​szy, że na​dal drży i cały błysz​czy od potu, spy​ta​ła: – Co cię tak wy​koń​czy​ło? – Chwy​ci​łem cię za szy​ję. Nie zro​bi​łem ci krzyw​dy? – za​py​tał, za​nim za​pa​lił noc​ną lamp​kę przy łóż​ku i obej​rzał lek​kie za​czer​wie​nie​nie na bia​łej szyi. – Prze​pra​szam. Ni​g​dy nie pod​chodź do mnie w ta​kich sy​tu​acjach. By​wam bar​dzo nie​spo​koj​ny, dla​te​go za​wsze śpię sam. – Nie zro​bi​łeś mi nic złe​go. Mar​twi​łam się o cie​bie – przy​zna​ła. – Dla​cze​go trosz​czysz się o fa​ce​ta, któ​ry nie oka​zu​je ci sza​cun​ku ani tro​ski? Li​lah zi​gno​ro​wa​ła py​ta​nie, po​nie​waż nie umia​ła​by na nie od​po​wie​dzieć na​wet sama so​bie. – Nie​waż​ne. Po​wiedz le​piej, co ta​kie​go strasz​ne​go ci się śni​ło – po​pro​si​ła. – Uwierz mi, nie chcia​ła​byś wie​dzieć – od​parł z nie​prze​nik​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. Za​nim zdo​ła​ła ochło​nąć z za​sko​cze​nia, po​rwał ją w ob​ję​cia. Li​lah czu​ła, że na​dal wstrzą​sa​ją nim dresz​cze. – Spró​buj się od​prę​żyć – do​ra​dzi​ła. – Nie za​stę​puj mi mat​ki, gli​kia mou. Nie tego od cie​bie ocze​ku​ję – przy​po​mniał, po czym opadł na po​dusz​ki i wziął głę​bo​ki od​dech. – Na ra​zie ni​cze​go wię​cej nie do​sta​niesz – ostrze​gła. Śmia​ła od​po​wiedź na​resz​cie roz​ba​wi​ła Ba​stie​na, bo ro​ze​śmiał się gło​śno. – Opo​wiedz mi swój sen – na​le​ga​ła nie​zmor​do​wa​nie. Ba​stien prze​wró​cił ocza​mi i ob​jął ją w ta​lii, gdy z po​wro​tem zło​ży​ła gło​wę na jego pier​si. – Prze​ży​wa​łem na nowo dra​mat z dzie​ciń​stwa – wy​znał z ocią​ga​niem. – Pew​ne​go dnia zo​sta​łem cięż​ko po​bi​ty. – Jako dziec​ko? Przez kogo? – Przez ko​chan​ka mo​jej mat​ki. Kie​dyś wsze​dłem do sy​pial​ni i za​sta​łem ją w łóż​ku z han​dla​rzem nar​ko​ty​ków. Po​bił mnie do nie​przy​tom​no​ści. Nie in​ter​we​nio​wa​ła z oba​wy, że wy​ja​wię ojcu, że sy​pia z in​ny​mi, pod​czas gdy on pła​ci na​sze ra​chun​ki. Li​lah nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. – O nie! Ile mia​łeś wte​dy lat? Ba​stien wzru​szył ra​mio​na​mi.

– Nie pa​mię​tam do​kład​nie. Oko​ło pię​ciu. Naj​wy​żej sześć. O mało nie umar​łem. Athe​ne za​bra​ła mnie do szpi​ta​la do​pie​ro na​stęp​ne​go dnia, kie​dy wy​uczy​ła mnie na pa​mięć ze​zna​nia, że spa​dłem ze scho​dów. Li​lah przy​po​mnia​ła so​bie przy​pusz​cze​nie Ma​riel​le Du​rand, że Ba​stien praw​do​po​dob​nie prze​żył coś okrop​ne​go, co wy​ci​snę​ło strasz​li​we pięt​no na jego psy​chi​ce. Te​raz zo​ba​czy​ła ból w jego oczach. Nic dziw​ne​go, że stra​cił za​ufa​nie do lu​dzi przy tak bez​względ​nej, sa​mo​lub​nej mat​ce, któ​ra go nie chcia​ła ani nie ko​cha​ła. Po​nie​waż wi​dzia​ła, jak bar​dzo za​wsty​dzi​ło go wy​zna​nie bru​tal​nej praw​dy, od​wró​ci​ła wzrok, żeby oszczę​dzić mu skrę​po​wa​nia. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu. Jako dziec​ko cier​pia​ła męki, kie​dy oj​ciec przy​pro​wa​dzał ko​chan​ki do domu na noc. Cza​sa​mi mu​sia​ła jeść z nimi śnia​da​nie. Z per​spek​ty​wy cza​su do​szła do wnio​sku, że mo​gło ją spo​tkać coś o wie​le gor​sze​go. Choć nie​wier​ność ojca za​wsty​dza​ła ją i za​smu​ca​ła, nie mo​gła na​rze​kać na brak ro​dzi​ciel​skiej tro​ski. Za​wsze ją ko​chał i ota​czał opie​ką. Ba​stien nie miał tyle szczę​ścia. – Sam nie wiem, cze​mu opo​wie​dzia​łem ci tę hi​sto​rię – wy​szep​tał schryp​nię​tym gło​sem. – Po​nie​waż na​le​ga​łam. Je​że​li chcę coś wie​dzieć, by​wam bar​dzo upar​ta – przy​zna​ła roz​myśl​nie lek​kim to​nem. – I po​nie​waż ro​bi​łeś wra​że​nie za​ła​ma​ne​go. – Nic mnie nie za​ła​mu​je – za​pro​te​sto​wał zgod​nie z jej prze​wi​dy​wa​nia​mi. – Oczy​wi​ście – po​twier​dzi​ła z drwią​cym uśmiesz​kiem. Ba​stien bez ostrze​że​nia wy​sko​czył z łóż​ka, na​dal trzy​ma​jąc ją w ob​ję​ciach. – Co ro​bisz? – Mu​szę wziąć prysz​nic. – W ta​kim ra​zie wró​cę do sie​bie. – Ni​g​dzie cię nie pusz​czę. – Za​nim zdą​ży​ła po​now​nie za​pro​te​sto​wać, za​niósł ją do ła​zien​ki, wprost do ka​bi​ny prysz​ni​co​wej, i na​ci​snął łok​ciem przy​cisk. – Co ty wy​pra​wiasz? – krzyk​nę​ła, gdy ob​lał ją stru​mień cie​płej wody, przy​le​pia​jąc noc​ną ko​szu​lę do cia​ła. Ba​stien zda​wał so​bie spra​wę, że za​cho​wu​je się jak sza​lo​ny, ale dzia​łał au​to​ma​tycz​nie. Nie ob​cho​dzi​ło go nic prócz De​li​lah. W po​ry​wie dzi​kiej na​mięt​no​ści od​gar​nął mo​kre wło​sy z jej twa​rzy i za​mknął jej usta za​chłan​nym po​ca​łun​kiem. Oszo​ło​mio​na chwy​ci​ła go za ra​mio​na, żeby za​cho​wać rów​no​wa​gę, gdy pe​ne​tro​wał ję​zy​kiem wnę​trze jej ust. Po​dej​rze​wa​ła, że roz​pacz​li​wie po​szu​ku​je bli​sko​ści. Po raz pierw​szy jego gwał​tow​ność jej nie ra​zi​ła. Wręcz prze​ciw​nie, odu​rza​ła bar​dziej niż wy​pi​te po​przed​nie​go wie​czo​ra wino i na​pa​wa​ła dumą, że przy niej tra​ci kon​tro​lę nad sobą. Po​wio​dła dłoń​mi po gład​kim, moc​nym tor​sie, a po​tem bez za​sta​no​wie​nia opa​dła na ko​la​na i ob​da​rzy​ła go in​tym​ny​mi, czu​ły​mi piesz​czo​ta​mi, nad​ra​bia​jąc brak do​świad​cze​nia spon​ta​nicz​no​ścią. Gdy nie mógł dłu​żej wy​trzy​mać na​pię​cia, pod​niósł ją do góry, oparł o ka​fel​ki i speł​nił wspól​ne pra​gnie​nie. Za​nim zdą​ży​ła ochło​nąć, zdjął jej ko​szu​lę i owi​nął ją w ręcz​nik. – Nie po​win​nam na to po​zwo​lić – wy​mam​ro​ta​ła, gdy od​zy​ska​ła zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia. – Nie prze​pro​si​łeś mnie. – Do​sze​dłem do wnio​sku, że nie​spra​wie​dli​wie cię osą​dzi​łem. Wy​glą​da na to, że je​den z mo​ich współ​pra​cow​ni​ków prze​ka​zał in​for​ma​cję pra​sie – przy​znał z ocią​ga​-

niem, się​ga​jąc po dru​gi ręcz​nik, żeby owi​nąć w nie​go mo​kre wło​sy De​li​lah. – A nie mó​wi​łam? – wy​po​mnia​ła nie​zbyt uprzej​mie. – Wbrew swo​im zwy​cza​jom stra​ci​łem pa​no​wa​nie nad sobą. Nie​po​trzeb​nie po​nio​sły mnie ner​wy. W gnie​wie czło​wiek po​peł​nia błę​dy. – Czy to zna​czy, że mnie prze​pra​szasz? – wy​szep​ta​ła, sła​ba jak ko​ciak, gdy za​niósł ją do jej sy​pial​ni, uło​żył de​li​kat​nie na łóż​ku i przy​krył prze​ście​ra​dłem. Ba​stien za​milkł. Prze​pro​si​ny nie prze​szły mu przez gar​dło, ale cie​szy​ło go, że przy​ję​ła jego wy​ja​śnie​nie za do​brą mo​ne​tę. Chciał za​wrzeć z nią po​kój, po​nie​waż przy niej czuł, że żyje. Jed​no zbli​że​nie roz​bu​dzi​ło ape​tyt na po​wtór​kę. Ob​jął jej twarz dłu​gi​mi, śnia​dy​mi pal​ca​mi. Z przy​jem​no​ścią do​ty​kał gład​kiej, je​dwa​bi​stej skó​ry i sma​ko​wał ró​ża​ne ustecz​ka. W mgnie​niu oka roz​pa​lił w niej ogień. Gdy go uga​sił, opa​dła bez​wład​nie na po​dusz​ki, wy​czer​pa​na, ale speł​nio​na. Ba​stien z lu​bo​ścią wdy​chał za​pach jej szam​po​nu. Pach​nia​ła jak łąka la​tem. Nie wy​pusz​cza​jąc De​li​lah z ob​jęć, uca​ło​wał ją w czo​ło. – Je​steś naj​lep​szym le​kar​stwem na noc​ne kosz​ma​ry – stwier​dził z roz​ba​wie​niem, za​nim ru​szył do ła​zien​ki. Do​pie​ro tam uświa​do​mił so​bie, że dwu​krot​nie za​po​mniał o za​bez​pie​cze​niu. Gar​dził sobą za tak ka​ry​god​ne za​nie​dba​nie. Kie​dy stał pod prysz​ni​cem, po​wró​ci​ły naj​strasz​niej​sze wspo​mnie​nia, któ​re przy​pra​wi​ły go o dresz​cze. Szyb​ko zde​cy​do​wał, co po​wi​nien zro​bić. Nie mógł so​bie po​zwo​lić na bier​ne ocze​ki​wa​nie na kon​se​kwen​cje. De​li​lah musi wie​dzieć, że co​kol​wiek na​stą​pi, za​bez​pie​czy przy​szłość jej i dziec​ka. Ob​wią​zał ręcz​nik wo​kół bio​der i wró​cił do sy​pial​ni, żeby za​dać bar​dzo waż​ne py​ta​nie, któ​re uzna​ła za wy​so​ce nie​sto​sow​ne. – Dla​cze​go wy​py​tu​jesz o ta​kie rze​czy? – za​pro​te​sto​wa​ła z ru​mień​cem na po​licz​kach. – Po​nie​waż za​po​mnia​łem za​dbać o za​bez​pie​cze​nie – wy​ja​śnił po​nu​rym gło​sem. – Ni​czym cię nie za​ra​żę, bo re​gu​lar​nie ro​bię ba​da​nia i je​stem zdro​wy. Usi​łu​ję tyl​ko oce​nić ry​zy​ko za​płod​nie​nia. Li​lah za​mar​ła ze zgro​zy. Zim​ny dreszcz prze​szedł jej po ple​cach. W sza​le na​mięt​no​ści nie za​uwa​ży​ła, że nie za​dbał o an​ty​kon​cep​cję. Świa​do​ma ewen​tu​al​nych kon​se​kwen​cji, nie mo​gła so​bie da​ro​wać nie​do​pa​trze​nia. Za​wsty​dzo​na swą lek​ko​myśl​no​ścią, ob​li​czy​ła i po​da​ła datę ostat​niej mie​siącz​ki. Z prze​ra​że​niem pa​trzy​ła, jak Ba​stien marsz​czy brwi ze stra​pie​nia. – Ist​nie​je duże praw​do​po​do​bień​stwo, że za​szłaś w cią​żę – orzekł. – Je​steś mło​da, płod​na. Weź​mie​my ślub tak szyb​ko, jak tyl​ko zdo​łam za​ła​twić for​mal​no​ści. Li​lah gwał​tow​nie usia​dła na łóż​ku i zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Ślub? – po​wtó​rzy​ła z nie​do​wie​rza​niem. – Mu​sisz wie​dzieć, że nie​za​leż​nie od tego, co się wy​da​rzy, mo​żesz na mnie po​le​gać. Ob​rącz​ka to naj​lep​szy spo​sób za​pew​nie​nia ko​bie​cie po​czu​cia bez​pie​czeń​stwa w ta​kiej sy​tu​acji. – To czy​ste sza​leń​stwo. Lu​dzie nie pę​dzą do urzę​du sta​nu cy​wil​ne​go za​raz po wsta​niu z łóż​ka. – Do​sko​na​le wiem, co ro​bię. Stra​ci​łem pierw​sze dziec​ko w wie​ku za​le​d​wie dwu​dzie​stu je​den lat. Nie za​ry​zy​ku​ję po raz dru​gi – oświad​czył gło​sem nie zno​szą​cym sprze​ci​wu.

– Ale… – za​mil​kła, za​szo​ko​wa​na wy​zna​niem Ba​stie​na. – Żad​ne​go ale. Je​że​li zo​sta​niesz mę​żat​ką, nie bę​dzie cię ku​si​ło, żeby do​ko​nać abor​cji. Nie mu​si​my ogła​szać na​szych pla​nów. Urzą​dzi​my ka​me​ral​ną ce​re​mo​nię. Je​że​li oka​że się, że nie ma po​wo​du, że​by​śmy po​zo​sta​li mał​żeń​stwem, szyb​ko do​sta​nie​my roz​wód – za​pew​nił, jak​by na​gła zmia​na sta​nu cy​wil​ne​go była naj​bar​dziej na​tu​ral​ną rze​czą na świe​cie. Li​lah z po​wro​tem opa​dła na po​dusz​ki, wstrzą​śnię​ta i wy​czer​pa​na. Za dużo na nią spa​dło: szo​ku​ją​ce wy​zna​nie na te​mat jego prze​szło​ści i nie​re​al​ny plan na przy​szłość. – Moim zda​niem to ab​sur​dal​ny po​mysł, ale prze​dys​ku​tu​je​my go rano – za​pro​po​no​wa​ła, wciąż oszo​ło​mio​na nie​spo​dzie​wa​ny​mi oświad​czy​na​mi. – Prze​wi​du​jesz naj​gor​szy sce​na​riusz. – Nie. Już go prze​ży​łem. Stra​ci​łem upra​gnio​ne dziec​ko, po​nie​waż moja part​ner​ka po​sta​no​wi​ła usu​nąć cią​żę. Li​lah sły​sza​ła roz​go​ry​cze​nie w jego gło​sie. Cie​ka​wi​ło ją, kto go tak strasz​li​wie za​wiódł. Wy​zna​nie Ba​stie​na moc​no ją po​ru​szy​ło. Zdu​mia​ło ją od​kry​cie głę​bo​kiej, wraż​li​wej stro​ny jego na​tu​ry. Po raz pierw​szy spró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, co czuł. Z pew​no​ścią cięż​ko prze​żył utra​tę dziec​ka, ale mu​siał też ode​brać de​cy​zję swo​jej dziew​czy​ny jako od​rzu​ce​nie i upo​ko​rze​nie, co pew​nie jesz​cze bar​dziej bo​la​ło. Bar​dzo mu współ​czu​ła. Od​pro​wa​dzi​ła go wzro​kiem, gdy wró​cił do sie​bie, by​naj​mniej nie skrę​po​wa​ny swo​ją na​go​ścią. Ale co mia​ło​by go krę​po​wać przy tak do​sko​na​łej bu​do​wie? Mimo wszyst​ko ża​ło​wa​ła, że u niej nie zo​stał. To, co usły​sza​ła, kom​plet​nie wy​trą​ci​ło ją z rów​no​wa​gi. Czy ko​chał ko​bie​tę, któ​ra zde​cy​do​wa​ła, że nie uro​dzi mu dziec​ka? I dla​cze​go za​smu​ci​ło ją, że kie​dyś Ba​stie​no​wi za​le​ża​ło na in​nej? Wi​docz​nie wte​dy nie był tak za​mknię​ty w so​bie i ozię​bły uczu​cio​wo jak te​raz. Wy​glą​da​ło na to, że od​dał ko​muś ser​ce i zo​stał zra​nio​ny. Dla​cze​go ta świa​do​mość tak bar​dzo ją przy​gnę​bi​ła? Chy​ba nie po​wo​do​wa​ła nią za​zdrość? Wma​wia​ła so​bie, że nie za​le​ży jej na Ba​stie​nie. Zo​sta​ła jego utrzy​man​ką, żeby do​trzy​mać za​war​tej umo​wy. Ni​cze​go wię​cej od niej nie chciał. Ani ona od nie​go. Przy​sta​ła na jego wa​run​ki, żeby na​kło​nić go do po​now​ne​go otwar​cia fa​bry​ki i za​pew​nić ojcu pra​cę. Uczci​wość zmu​si​ła Li​lah do przy​zna​nia, że okła​mu​je samą sie​bie. Dwa lata wcze​śniej, gdy po​zna​ła Ba​stie​na, obu​dził w niej głę​bo​kie uczu​cia. Roz​cza​ro​wa​ło ją jego po​wierz​chow​ne za​in​te​re​so​wa​nie o wy​łącz​nie ero​tycz​nym cha​rak​te​rze. Nie​ste​ty nie zmie​nił na​sta​wie​nia. I bez wąt​pie​nia nie zmie​ni, na​wet gdy​by za nie​go wy​szła. Je​że​li nic do niej nie czuł od sa​me​go po​cząt​ku, nie ist​nia​ła szan​sa na po​waż​ną więź. Ale jak śmiał za​kła​dać, że po​sta​no​wi do​ko​nać abor​cji, je​że​li nie przej​mie nad nią kon​tro​li? Nie miał pra​wa ani tak my​śleć, ani de​cy​do​wać za nią. Znu​żo​na bez​owoc​ny​mi roz​wa​ża​nia​mi, szyb​ko za​pa​dła w głę​bo​ki sen. Na​stęp​ne​go ran​ka nie​ty​po​we oświad​czy​ny Ba​stie​na wy​da​ły się Li​lah zu​peł​nie nie​re​al​ne, wręcz sur​re​ali​stycz​ne. Głę​bo​ko za​my​ślo​na, ze​szła na dół na śnia​da​nie. Ba​stien ob​ser​wo​wał jej drob​ną po​stać, gdy prze​mie​rza​ła ta​ras. Let​ni, tur​ku​so​wy

kom​bi​ne​zon pod​kre​ślał smu​kłość ta​lii i dłu​gość szczu​płych nóg. Z czar​ny​mi lo​ka​mi na ra​mio​nach wy​glą​da​ła bar​dzo mło​do. Gdy usia​dła na​prze​ciw​ko, po​chwy​cił jej spło​szo​ne spoj​rze​nie. Na wi​dok Ba​stie​na Li​lah za​par​ło dech. Sie​dział na ni​skim oka​la​ją​cym ta​ras mur​ku z fi​li​żan​ką kawy w ręku. Świe​żo ogo​lo​ny, w kre​mo​wych, świet​nie uszy​tych spodniach i w swo​bod​nej po​zie, ema​no​wał cha​ry​zmą i pew​no​ścią sie​bie. – Prze​my​śla​łam na​szą sy​tu​ację – za​gad​nę​ła po​spiesz​nie za​miast po​wi​ta​nia. – Nie​po​trzeb​nie z góry się mar​twisz. Nie tak ła​two zajść w cią​żę. Moja ma​co​cha cze​ka​ła kil​ka mie​się​cy. – Nie zmie​ni​łem zda​nia. Na​dal uwa​żam mał​żeń​stwo za naj​lep​sze roz​wią​za​nie – od​parł, sta​ran​nie ukry​wa​jąc roz​ba​wie​nie jej opo​rem. Nie​jed​na na jej miej​scu skwa​pli​wie sko​rzy​sta​ła​by z oka​zji, by wyjść bo​ga​to za mąż. – Za​nim za​ła​twi​my nie​zbęd​ne for​mal​no​ści, co tu​taj, we Fran​cji, trwa do​syć dłu​go, moi praw​ni​cy przy​go​tu​ją in​ter​cy​zę. Na​wet je​że​li moja pro​po​zy​cja brzmi dla cie​bie dziw​nie w na​szym ukła​dzie, udo​wod​nię, że mam wie​le do za​ofe​ro​wa​nia jako mąż i oj​ciec. Li​lah nie po​wstrzy​ma​ła cie​ka​wo​ści. Mu​sia​ła wie​dzieć, kto ode​brał Ba​stie​no​wi po​czu​cie wła​snej war​to​ści u pro​gu do​ro​słe​go ży​cia. – Wiem, Ba​stien – za​pew​ni​ła bez wa​ha​nia. – Kim była dziew​czy​na, któ​ra do​ko​na​ła abor​cji? Twarz Ba​stie​na wy​krzy​wił bo​le​sny gry​mas. – Mi​nę​ło tyle cza​su, że nie ma sen​su wra​cać do tam​tych wy​da​rzeń. – Je​że​li chcesz, że​bym za cie​bie wy​szła, mam pra​wo po​znać całą hi​sto​rię – oświad​czy​ła, pa​trząc mu pro​sto w oczy. – Na​zy​wa się Ma​ri​na Ko​uros. Jest cór​ką bo​ga​te​go przed​się​bior​cy. – Grec​kie​go? – Tak. Wy​pa​try​wa​ła oczy za moim przy​rod​nim bra​tem, ale on wi​dział w niej tyl​ko ko​le​żan​kę. – Skom​pli​ko​wa​na sy​tu​acja… – Wte​dy nie my​śla​łem w ten spo​sób. Nie wąt​pi​łem, że przy mnie o nim za​po​mni. Oczy​wi​ście by​łem nią za​uro​czo​ny, ale i zbyt pew​ny sie​bie. Spę​dzi​łem z nią tyl​ko jed​ną noc, ale to mi nie wy​star​czy​ło. Chcia​łem, żeby ze mną zo​sta​ła. Nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, że wy​ko​rzy​sta​ła mnie, żeby wzbu​dzić za​zdrość w Le​onie. – To pod​łe! Nie po​win​na wcho​dzić mię​dzy bra​ci. – Szcze​rze mó​wiąc, nie za​mie​rza​ła nas po​róż​nić. Zresz​tą ni​g​dy nie ży​li​śmy w zgo​dzie. Ro​zu​miem też, dla​cze​go po​zby​ła się dziec​ka za mo​imi ple​ca​mi. Bę​kart bez pen​sa przy du​szy nie sta​no​wił od​po​wied​niej par​tii dla có​recz​ki bo​ga​te​go ta​tu​sia. Naj​gor​sze, że gdy Leo usły​szał plot​ki o cią​ży, okła​ma​ła go, że za​cią​gną​łem ją wbrew woli do kli​ni​ki abor​cyj​nej. Póź​niej wy​ko​rzy​sty​wał każ​dą oka​zję, by wy​tknąć mi bez​dusz​ność. – To nie​spra​wie​dli​we! – sko​men​to​wa​ła Li​lah z obu​rze​niem. – Przez całe ży​cie nie mo​głem li​czyć na spra​wie​dli​wość. Dla​te​go mu​sia​łem wziąć swój los we wła​sne ręce. Do​sze​dłem do obec​nej po​zy​cji bez ni​czy​jej po​mo​cy. Wolę sam dbać o swo​je spra​wy niż co​kol​wiek ko​muś za​wdzię​czać. – Ale ja nie po​trze​bu​ję w ży​cio​ry​sie po​chop​ne​go mał​żeń​stwa za​koń​czo​ne​go roz​wo​dem. Le​piej za​cze​kać i spraw​dzić, czy mamy po​wód do zmar​twień. Na​wet je​śli

za​szłam w cią​żę, nie są​dzę, że​bym chcia​ła ją usu​nąć – za​pew​ni​ła na ko​niec. Ba​stien rap​tow​nie od​sta​wił kawę i wstał. – Tym ra​zem nie za​mie​rzam ry​zy​ko​wać. Li​lah jesz​cze raz usi​ło​wa​ła prze​mó​wić mu do roz​sąd​ku, ale zi​gno​ro​wał jej pro​te​sty: – Zro​bi​my tak, jak po​sta​no​wi​łem. Zo​sta​niesz moją żoną. Uznaj moją de​cy​zję za do​dat​ko​wy wa​ru​nek umo​wy i po​gódź się z ko​niecz​no​ścią jego speł​nie​nia – oświad​czył bez wa​ha​nia. – Daję ci kil​ka dni na prze​my​śle​nie swo​jej sy​tu​acji. Będę mu​siał po​le​cieć do Azji, żeby roz​wią​zać pro​ble​my w jed​nym z mo​ich za​kła​dów pro​duk​cyj​nych. – Kie​dy wró​cisz? – spy​ta​ła, za​sko​czo​na. – Mniej wię​cej za ty​dzień. Pod​czas gdy Ba​stien roz​ma​wiał przez te​le​fon w ob​cym ję​zy​ku, Li​lah przy dru​giej fi​li​żan​ce her​ba​ty roz​wa​ża​ła jego ostat​nią wy​po​wiedź. Dla​cze​go przy​po​mniał o za​war​tym ukła​dzie? Czyż​by jej gro​ził? Czy po​trak​tu​je od​mo​wę za​war​cia związ​ku mał​żeń​skie​go jako ze​rwa​nie umo​wy? Czy war​to pró​bo​wać go prze​ko​nać? Nie mo​gła wy​klu​czyć, że nie​po​trzeb​nie z nim wal​czy. Je​że​li jego oba​wy się po​twier​dzą, bę​dzie po​trze​bo​wa​ła jego wspar​cia. Na samą myśl o ta​kiej ewen​tu​al​no​ści prze​szedł ją zim​ny dreszcz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Pro​sta, ele​ganc​ka su​kien​ka z dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi z gę​stej ko​ron​ki, łód​ko​wa​tym de​kol​tem i wą​ską spód​ni​cą pod​kre​śla​ła smu​kłą fi​gu​rę Li​lah. Jej suk​nia ślub​na! Oglą​da​jąc w lu​strze wła​sne od​bi​cie, wciąż nie mo​gła uwie​rzyć, że za chwi​lę wyj​dzie za mąż za Ba​stie​na Zi​ko​sa. Przy​go​to​wa​nia za​ję​ły cały mi​nio​ny ty​dzień. W to​wa​rzy​stwie jed​ne​go z oso​bi​stych asy​sten​tów Ba​stie​na, bie​gle wła​da​ją​ce​go fran​cu​skim, od​wie​dzi​ła me​ro​stwo – sie​dzi​bę miej​sco​we​go bur​mi​strza, gdzie mia​ła się od​być ce​re​mo​nia. Cały stos do​ku​men​tów prze​tłu​ma​czo​no no​ta​rial​nie i przed​sta​wio​no jej do pod​pi​su. Po do​peł​nie​niu wszyst​kich for​mal​no​ści dwa dni temu w obec​no​ści praw​ni​ka pod​pi​sa​ła w za​mecz​ku Ba​stie​na umo​wę przed​ślub​ną. Ba​stien za​gwa​ran​to​wał jej wy​so​kie ali​men​ty w wy​pad​ku roz​wo​du, znacz​nie wyż​sze, niż uwa​ża​ła za ko​niecz​ne. – Po​trak​tuj je jako od​szko​do​wa​nie – do​ra​dził przez te​le​fon, gdy pró​bo​wa​ła pro​te​sto​wać. – Wy​cho​dzisz za mnie wbrew swo​jej woli. Za​pi​na​jąc na szyi wi​sio​rek z bry​lan​tem, któ​ry do​sta​ła od Ba​stie​na, po​wta​rza​ła so​bie w my​ślach, że nie za​wie​ra praw​dzi​we​go związ​ku mał​żeń​skie​go. Usi​ło​wa​ła so​bie wmó​wić, że tym le​piej dla niej. Opu​ścił ją za​le​d​wie na sie​dem dni, a za​czę​ła za nim tę​sk​nić za​raz po wy​jeź​dzie. Jak to moż​li​we? Do tej pory my​śla​ła, że go nie zno​si. Jak mo​gło jej tak bra​ko​wać czło​wie​ka, któ​ry za po​mo​cą szan​ta​żu zmu​sił ją do przy​ję​cia nie​mo​ral​nej pro​po​zy​cji? Po​de​szła do okna, za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza. Wzię​ła kil​ka głę​bo​kich od​de​chów dla uspo​ko​je​nia wzbu​rzo​nych ner​wów. Nie po​ko​cha​ła Ba​stie​na, nie od​da​ła mu ser​ca. Nie czu​ła do nie​go nic prócz po​cią​gu fi​zycz​ne​go i współ​czu​cia. Za​czę​ła le​piej ro​zu​mieć, że cięż​kie dzie​ciń​stwo i bo​le​sne do​świad​cze​nia z wcze​snej mło​do​ści ukształ​to​wa​ły jego trud​ny, agre​syw​ny cha​rak​ter. Czyż​by szu​ka​ła dla nie​go uspra​wie​dli​wień? Nie, skąd​że. Do​sko​na​le zna​ła jego wady, więc nie ist​nia​ło ry​zy​ko, że stra​ci dla nie​go gło​wę. Pu​ka​nie do drzwi prze​rwa​ło go​ni​twę nie​spo​koj​nych my​śli i przy​po​mnia​ło, że czas wy​cho​dzić. Po opusz​cze​niu po​ko​ju Ma​nos po​wi​tał ją uśmie​chem. Fał​dy lśnią​ce​go je​dwa​biu wi​ro​wa​ły Li​lah wo​kół nóg. Ba​stien ka​zał jej przy​słać całą gamę su​kien ślub​nych od naj​lep​szych pro​jek​tan​tów, co ją za​sko​czy​ło. Prze​wi​dy​wa​ła, że zre​zy​gnu​ją ze zwy​cza​jo​we​go splen​do​ru. – Po​win​ni​śmy wy​glą​dać, jak przy​sta​ło na nor​mal​nych no​wo​żeń​ców – orzekł, gdy wy​ra​zi​ła zdzi​wie​nie. Ale jak za​cho​wać choć​by po​zo​ry nor​mal​no​ści bez udzia​łu żad​ne​go z człon​ków ro​dzi​ny? Li​lah drę​czy​ło ab​sur​dal​ne po​czu​cie winy, że wy​cho​dzi za mąż bez wie​dzy ojca. Ba​stien cze​kał na nią w holu. Wy​glą​dał osza​ła​mia​ją​co w nie​na​gan​nym, ja​sno​sza​rym gar​ni​tu​rze. Gdy na​po​tka​ła spoj​rze​nie głę​bo​kich, ciem​nych oczu, ser​ce Li​lah przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu. Czu​ła, że pło​ną jej po​licz​ki. Ba​stien ujął jej dłoń, gdy do​tar​-

ła do naj​niż​sze​go stop​nia scho​dów. – Wy​glą​dasz fan​ta​stycz​nie – po​chwa​lił. – Kie​dy wró​ci​łeś? – O świ​cie. Spa​łem w sa​mo​lo​cie. Ste​fan wrę​czył jej nie​wiel​ki bu​kie​cik, za któ​ry ser​decz​nie po​dzię​ko​wa​ła. Po wyj​ściu przed fron​to​we drzwi przy​sta​nę​li, gdy fo​to​graf wy​szedł im na​prze​ciw. – Nie spo​dzie​wa​łam się go – wy​szep​ta​ła Li​lah. – Trze​ba uwiecz​nić ten mo​ment – od​rzekł Ba​stien. – Dla kogo? – Dla na​sze​go dziec​ka. Na pew​no ze​chce zo​ba​czyć na​gra​nie z na​sze​go ślu​bu. – Ale… – prze​rwa​ła, gdy fo​to​graf po​pro​sił o uśmiech do ka​me​ry. Nie wie​rzy​ła, że za​szła w cią​żę, ale nie wi​dzia​ła sen​su dys​ku​to​wać z Ba​stie​nem. I tak by go nie prze​ko​na​ła. Li​mu​zy​na za​wio​zła ich do me​ro​stwa, nie​wiel​kie​go bu​dyn​ku z kre​mo​we​go ka​mie​nia, sto​ją​ce​go za po​mni​kiem upa​mięt​nia​ją​cym ofia​ry woj​ny. Cy​wil​ną ce​re​mo​nię pro​wa​dzi​ła urzęd​nicz​ka w śred​nim wie​ku. Li​lah wstrzy​ma​ła od​dech, gdy Ba​stien wło​żył jej na pa​lec ob​rącz​kę. Kie​dy przy​szła ko​lej na nią, ręce jej drża​ły, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że Ba​stien wła​śnie zo​stał jej mę​żem. Wsia​da​ła z po​wro​tem do li​mu​zy​ny, gdy po prze​ciw​nej stro​nie uli​cy za​par​ko​wał spor​to​wy sa​mo​chód i dam​ski głos za​wo​łał Ba​stie​na. Ba​stien wy​siadł i od​wró​cił się ku szczu​płej blon​dyn​ce, któ​ra pod​bie​gła, żeby go po​wi​tać. Mia​ła na so​bie tyl​ko szy​fo​no​wą tu​ni​kę, roz​cię​tą od dołu aż do ta​lii, uka​zu​ją​cą wspa​nia​łe nogi i ko​stium bi​ki​ni z na​dru​kiem wzo​ru skó​ry le​opar​da. Li​lah wy​gła​dzi​ła su​kien​kę na ko​la​nach i pa​trzy​ła, jak mło​da dama ca​łu​je Ba​stie​na na po​wi​ta​nie w oba po​licz​ki. Ba​stien po​wi​tał ją rów​nie cie​pło. Pa​pla​ła z oży​wie​niem, ge​sty​ku​lu​jąc smu​kły​mi rę​ka​mi. Li​lah stwier​dzi​ła, że wy​glą​da bar​dzo szy​kow​nie, jak ty​po​wa Fran​cuz​ka. Ce​lo​wo od​wró​ci​ła wzrok, tłu​ma​cząc so​bie, że nie ob​cho​dzą jej zna​jo​mo​ści Ba​stie​na. Lecz gdy ser​ce po​de​szło jej do gar​dła, do​szła do wnio​sku, że jako żona Ba​stie​na nie musi ak​cep​to​wać nad​mier​nych po​ufa​ło​ści z in​ny​mi, sko​ro kil​ka mi​nut temu przy​siągł jej wier​ność. – Kim ona jest? – spy​ta​ła, gdy wresz​cie wsiadł z po​wro​tem i sa​mo​chód ru​szył z miej​sca. – Moją są​siad​ką. Na​zy​wa się Chan​tal Bau​din. – Spa​łeś z nią, praw​da? – spy​ta​ła bez za​sta​no​wie​nia, ku wła​sne​mu za​sko​cze​niu, bo​wiem wcze​śniej nie uświa​da​mia​ła so​bie, że to py​ta​nie krą​ży jej po gło​wie. – Od cza​su do cza​su, od​kąd ku​pi​łem ten za​mek – od​rzekł lo​do​wa​tym to​nem. – Jest mo​del​ką. – No ja​sne, kim by in​nym? – wark​nę​ła, wście​kła na sie​bie, że de​mon za​zdro​ści za​ćmił jej umysł. – Nie łą​czy​ło nas nic po​waż​ne​go, ale to nie two​ja spra​wa. Li​lah po​pa​trzy​ła na nie​go spode łba. Sza​fi​ro​we oczy błysz​cza​ły gnie​wem. – Ow​szem, te​raz już moja – za​pew​ni​ła bez wa​ha​nia. – Przed chwi​lą zło​ży​łeś mi przy​się​gę mał​żeń​ską. Obo​wią​zu​je cię, do​pó​ki po​zo​sta​niesz moim mę​żem. Ba​stien po​czer​wie​niał. – To brzmi jak ostrze​że​nie – za​uwa​żył.

– Zgod​nie z moją in​ten​cją – od​rze​kła z god​no​ścią. – Czy ocze​ku​jesz ode mnie wier​no​ści? – Oczy​wi​ście – po​twier​dził bez na​my​słu. – W ta​kim ra​zie ty też jej do​cho​waj. Nie bądź szo​wi​ni​stą. Ży​je​my w cza​sach rów​no​upraw​nie​nia. Na czas trwa​nia mał​żeń​stwa za​po​mnij o ro​man​sach – do​da​ła z nie​skry​wa​ną sa​tys​fak​cją. – Mam na​dzie​ję, że wy​na​gro​dzisz mi ogra​ni​cze​nie wol​no​ści? – za​py​tał, spo​glą​da​jąc na nią spod dłu​gich, gę​stych rzęs. Wy​star​czy​ło jed​no zmy​sło​we spoj​rze​nie, by przy​spie​szyć jej puls. Za​wsze tak sil​nie na nią dzia​łał, na​wet kie​dy grał jej na ner​wach. Po po​wro​cie do zam​ku w ja​dal​ni cze​kał na nich lunch. Stół na​kry​to bia​łym ob​ru​sem, ozdo​bio​no ko​ron​ką i płat​ka​mi róż jak na we​se​le. Li​lah otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy ze zdzi​wie​nia, po​nie​waż wy​glą​dał bar​dzo ro​man​tycz​nie. Je​dze​nie sma​ko​wa​ło wy​śmie​ni​cie, a re​la​cja Ba​stie​na ze służ​bo​wej po​dró​ży nie​co ją od​prę​ży​ła. Opo​wie​dział jej, na ja​kie pro​ble​my na​po​tkał w azja​tyc​kim za​kła​dzie i jak je roz​wią​zał. Ba​stien po​że​rał wzro​kiem De​li​lah, bar​dzo smu​kłą i ko​bie​cą, za​sta​na​wia​jąc się, czy jest w cią​ży. Stwier​dził, że pra​gnie dziec​ka, pew​nie dla​te​go, że doj​rzał do zmia​ny sty​lu ży​cia. Ale czy czuł​by to samo przy in​nej? – Mu​szę się prze​brać – za​gad​nę​ła przy ka​wie. – Nie. Chcę cię ro​ze​brać z tej suk​ni. – W środ​ku dnia? – Nie​waż​ne. Ze​ga​rek nie re​gu​lu​je mo​je​go li​bi​do. Zresz​tą wo​bec fak​tu, że przed chwi​lą zo​sta​łaś moją żoną, ta​kie drob​nost​ki jak pora dnia tra​cą na zna​cze​niu. Ale Li​lah usi​ło​wa​ła nie my​śleć o nim jak o mężu. Do​szła do wnio​sku, że bez​piecz​niej bę​dzie uznać to mał​żeń​stwo za ko​lej​ny punkt umo​wy. In​ny​mi sło​wy, no​sząc ob​rącz​kę na pal​cu, na​dal po​zo​sta​ła jego utrzy​man​ką, czy​li ero​tycz​ną za​baw​ką. Nie by​ło​by roz​sąd​ne li​czyć na to, że po za​war​ciu ślub​ne​go kon​trak​tu za​ję​ła waż​niej​sze czy też sta​łe miej​sce w jego ży​ciu. Gdy ujął jej dłoń dłu​gi​mi, opa​lo​ny​mi pal​ca​mi, w na​pię​ciu we​szła z nim na górę. Sy​gnał te​le​fo​nu co chwi​lę in​for​mo​wał Ba​stie​na o na​dej​ściu wia​do​mo​ści. Li​lah draż​ni​ło, że ni​g​dy nie wy​łą​czał apa​ra​tu, na​wet w naj​bar​dziej in​tym​nych sy​tu​acjach. Ba​stien zer​k​nął na ekran i zmarsz​czył brwi, prze​czy​taw​szy tekst. Chan​tal na​przy​krza​ła mu się, cho​ciaż ją uprze​dził, że nie przy​je​chał sam. Po​win​na zro​zu​mieć, że po​zo​sta​je poza jej za​się​giem. Pew​nie źle zro​bił, że nie po​in​for​mo​wał jej, że się oże​nił, ale po co roz​gła​szać zmia​nę sta​nu cy​wil​ne​go, nie ma​jąc pew​no​ści, czy to ko​niecz​ne? W koń​cu je​że​li za​płod​nie​nie nie na​stą​pi​ło, wkrót​ce weź​mie roz​wód i bę​dzie wol​ny jak ptak, tak jak pra​gnął. Za​wsze wy​so​ko so​bie ce​nił wol​ność bez żad​nych re​guł czy zo​bo​wią​zań. Wy​glą​da​ło jed​nak na to, że upły​nie jesz​cze tro​chę cza​su, za​nim De​li​lah go znu​dzi. Ze zdzi​wie​niem stwier​dził, że wca​le nie po​cią​ga go per​spek​ty​wa roz​sta​nia. Uświa​do​mił so​bie, że chce ją przy so​bie za​trzy​mać. Ta świa​do​mość prze​czy​ła wszyst​kie​mu, co wie​dział o so​bie. Go​rącz​ko​wo szu​ka​jąc ra​cjo​nal​ne​go wy​tłu​ma​cze​nia tego nie​ty​po​we​go pra​gnie​nia, po​wo​lut​ku roz​su​nął za​mek bły​ska​wicz​ny i oswo​bo​dził ją z suk​ni. Por​ce​la​no​wa kar​na​cja kon​tra​sto​wa​ła z nie​kon​wen​cjo​nal​ną, szkar​łat​ną bie​li​zną.

My​ślał, że za​ło​ży nie​bie​ską zgod​nie ze sta​rą tra​dy​cją, że pan​na mło​da po​win​na iść do ślu​bu w czymś nie​bie​skim, czymś sta​rym i czymś no​wym. Obej​rzał jej dłu​gie nogi, ale pod​wiąz​ki też nie zna​lazł. – Nie wło​ży​łaś nic nie​bie​skie​go? – za​py​tał ze zdzi​wie​niem. – Po co? Za​war​li​śmy zwią​zek mał​żeń​ski tyl​ko na pa​pie​rze. Nie wi​dzia​łam po​wo​du prze​strze​gać tra​dy​cyj​nych oby​cza​jów – rzu​ci​ła bez​tro​sko. Jej lek​ce​wa​że​nie ura​zi​ło i obu​rzy​ło Ba​stie​na. Uwa​żał ją za bar​dziej sen​ty​men​tal​ną oso​bę. – Tym nie​mniej zo​sta​li​śmy mał​żeń​stwem – przy​po​mniał. – Tyl​ko w świe​tle pra​wa i nie na dłu​go. Trud​no trak​to​wać je po​waż​nie, sko​ro jesz​cze przed ślu​bem za​pla​no​wa​łeś roz​wód – wy​po​mnia​ła bez ogró​dek. – Nikt w mo​jej sy​tu​acji ma​jąt​ko​wej nie żeni się bez umo​wy przed​mał​żeń​skiej. Poza tym nie roz​wio​dę się z tobą, je​że​li no​sisz w ło​nie moje dziec​ko – obie​cał, sa​dza​jąc ją na brze​gu łóż​ka, nie​za​do​wo​lo​ny, że wspo​mnia​ła o roz​wo​dzie. – Moim zda​niem to mało praw​do​po​dob​ne – wy​mam​ro​ta​ła, za​wsty​dzo​na, że sie​dzi w sa​mej bie​liź​nie, pod​czas gdy on po​zo​stał kom​plet​nie ubra​ny. – Czas po​ka​że – stwier​dził, ścią​ga​jąc jej san​da​ły. – Mam cały ty​dzień na za​płod​nie​nie. Od​kąd je​ste​śmy mę​żem i żoną, sto​so​wa​nie środ​ków an​ty​kon​cep​cyj​nych stra​ci​ło sens. – Jak dla kogo. Gdy​bym pla​no​wa​ła ma​cie​rzyń​stwo, nie wy​bra​ła​bym ko​bie​cia​rza na ży​cio​we​go part​ne​ra – od​burk​nę​ła. Ba​stien zdjął ma​ry​nar​kę, po​wie​sił na opar​ciu krze​sła i za​czął roz​wią​zy​wać kra​wat. Po​sta​no​wił zro​bić wszyst​ko, żeby ją przy so​bie za​trzy​mać, za wszel​ką cenę. – Je​że​li dasz mi dziec​ko, zo​sta​niesz je​dy​ną ko​bie​tą w moim ży​ciu. Nie​ocze​ki​wa​na de​kla​ra​cja za​sko​czy​ła Li​lah. – Tak bar​dzo pra​gniesz zo​stać oj​cem? – za​py​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem. Ba​stien prze​mil​czał, że tyl​ko je​że​li ona zo​sta​nie mat​ką. Po​sia​da​ła rzad​kie za​le​ty, któ​re do​strzegł już pod​czas pierw​sze​go spo​tka​nia. Nie była chci​wa, fał​szy​wa czy za​kła​ma​na, nie ma​ni​pu​lo​wa​ła ludź​mi. Im​po​no​wa​ła mu też jej lo​jal​ność i do​broć dla bli​skich. Sta​no​wi​ła prze​dziw​nie po​cią​ga​ją​cą kom​bi​na​cję au​ten​tycz​nej, sta​ro​świec​kiej wraż​li​wo​ści z upo​rem i prze​ko​rą. Je​że​li do​dać do tego uro​dę i nie​od​par​ty wdzięk, De​li​lah Mo​ore-Zi​kos sta​no​wi​ła kla​sę samą w so​bie. Nie za​mie​rzał jed​nak wy​ra​żać tej po​chleb​nej opi​nii, zwłasz​cza te​raz, gdy wy​ka​zy​wa​ła ab​so​lut​ną obo​jęt​ność za​rów​no wo​bec nie​go, jak i wo​bec per​spek​ty​wy zo​sta​nia mat​ką. Nie wie​rzył jed​nak po​zo​rom. Po​dob​nie jak on, De​li​lah wo​la​ła prze​my​śleć każ​dą spra​wę, za​nim ob​na​ży du​szę przed dru​gim czło​wie​kiem czy po​dej​mie ja​kie​kol​wiek dzia​ła​nie. Pod​jąw​szy nie​ty​po​wą dla nie​go, za​dzi​wia​ją​co szyb​ką de​cy​zję, ujął jej dłoń w smu​kłe pal​ce. – Chcę mieć z tobą dziec​ko – oświad​czył. – Ale w in​ter​cy​zie… – Za​po​mnij o niej. To tyl​ko for​mal​ność. Je​że​li uro​dzisz mi dziec​ko, po​zo​sta​nę ci wier​ny. – Dla​cze​go za​kła​dasz, że od​po​wia​da mi taka pro​po​zy​cja? – do​cie​ka​ła Li​lah z ru​mień​cem na po​licz​kach. – A nie od​po​wia​da ci?

Li​lah nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. Le​gen​dar​ny ko​bie​ciarz zło​żył jej de​kla​ra​cję wier​no​ści. Le​d​wie mo​gła od​dy​chać z wra​że​nia. – Czyż​byś zno​wu usi​ło​wał mnie prze​ku​pić? – do​cie​ka​ła nie​zmor​do​wa​nie. – Pró​bu​ję tyl​ko ne​go​cjo​wać. – Nie wia​do​mo, czy je​stem płod​na – ostrze​gła. – Po​my​śli​my o tym, je​że​li wy​nik​ną pro​ble​my. Nie ocze​ku​ję, że wszyst​ko na​tych​miast pój​dzie po mo​jej my​śli. Nic war​to​ścio​we​go nie przy​cho​dzi ła​two. Tra​fił w samo sed​no. My​śla​ła tak samo jak on. Łzy wzru​sze​nia na​pły​nę​ły jej do oczu. Za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, żeby je po​wstrzy​mać. – W ta​kim ra​zie… niech los za​de​cy​du​je za nas – wy​krztu​si​ła, nie​pew​na, czy do​brze robi. Z jed​nej stro​ny drę​czy​ła ją oba​wa przed uczu​cio​wą po​raż​ką, z dru​giej – roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła dać mu szan​sę. Ale na co? Na to, żeby zła​mał jej ser​ce, je​że​li znów odej​dzie szu​kać po​cie​sze​nia w ra​mio​nach in​nych? Czy moż​li​we, żeby po​zo​stał jej wier​ny? Czy war​to ry​zy​ko​wać ma​cie​rzyń​stwo w tak nie​pew​nym związ​ku? I dla​cze​go w ogó​le roz​wa​ża​ła taką moż​li​wość? Jed​no ukrad​ko​we spoj​rze​nie dało jej ja​sną od​po​wiedź przy​naj​mniej na ostat​nie z nur​tu​ją​cych ją py​tań. Na wi​dok pięk​nie rzeź​bio​nych ry​sów jak zwy​kle za​par​ło jej dech. Ku​si​ło ją, żeby speł​nić jego ży​cze​nie, po​nie​waż ko​cha​ła go od dwóch lat. W koń​cu prze​sta​ła oszu​ki​wać samą sie​bie, przy​zna​jąc, że uto​nę​ła w tych ciem​nych oczach w chwi​li, gdy po raz pierw​szy ob​da​rzył ją uśmie​chem. Wal​czy​ła z tym uczu​ciem ze wszyst​kich sił, ale prze​gra​ła. Ob​rącz​ka na pal​cu osła​bi​ła jej siły obron​ne, uczy​ni​ła bar​dziej po​dat​ną, roz​bu​dzi​ła na​dzie​ję na uczu​cio​we speł​nie​nie. – Wi​dzę, że spo​waż​nia​łaś – wy​rwał ją z za​du​my głos Ba​stie​na. Li​lah pa​trzy​ła jak urze​czo​na, jak zdej​mu​je ko​szu​lę, uka​zu​jąc mu​sku​lar​ny tors. Nie wąt​pi​ła, że re​gu​lar​nie pra​cu​je nad utrzy​ma​niem do​sko​na​łej syl​wet​ki. Chło​nę​ła wzro​kiem wspa​nia​łe mię​śnie klat​ki pier​sio​wej i brzu​cha. Gdy po​chy​lił gło​wę, za​schło jej w ustach. Le​ciut​ko po​chwy​cił zę​ba​mi jej dol​ną war​gę i po​wiódł ko​niusz​kiem ję​zy​ka po gór​nej. Wo​dzi​ła dłoń​mi po szorst​kim tor​sie, po​ro​śnię​tym twar​dy​mi wło​ska​mi. Ba​stien wy​dał po​mruk po​żą​da​nia, za​niósł ją na łóż​ko, po​ło​żył na so​bie i roz​piął biu​sto​nosz. – Pra​gnę cię – wy​znał schryp​nię​tym gło​sem. – Nie wi​dzia​łem cię przez cały dłu​gi, mę​czą​cy ty​dzień. Za​cze​kał jed​nak ze speł​nie​niem wła​snych pra​gnień do chwi​li, kie​dy po na​mięt​nych piesz​czo​tach wy​krzy​cza​ła jego imię w mi​ło​snej eks​ta​zie. – Chy​ba nie zdo​łam wy​ko​nać żad​ne​go ru​chu – wy​zna​ła, gdy opa​dła na po​dusz​ki, wy​czer​pa​na i na​sy​co​na. – Ja cię po​ru​szę – wy​szep​tał jej do ucha, tu​ląc ją w ob​ję​ciach. – Mam na​dzie​ję, że od​po​wia​da ci po​mysł spę​dze​nia resz​ty dnia w łóż​ku? Wy​na​gro​dzę ci to ju​tro. Wzią​łem wol​ne do koń​ca ty​go​dnia, kar​do​ula mou. Będę się zaj​mo​wał wy​łącz​nie tobą. Li​lah uśmiech​nę​ła się, gdy po​czu​ła jego za​pach i go​rą​cy od​dech na skó​rze. Po​tar​ła po​licz​kiem o brą​zo​we ra​mię, od​prę​żo​na i szczę​śli​wa. W tym mo​men​cie wy​star​czy​ło jej, że Ba​stien sku​pia na niej całą uwa​gę. Po raz pierw​szy po​czu​ła się jak żona, nie jak ko​chan​ka.

Ty​dzień po ślu​bie Li​lah obu​dzi​ła się w środ​ku nocy, sły​sząc, jak Ba​stien roz​ma​wia przez te​le​fon po grec​ku. Cho​dził ner​wo​wo po po​ko​ju w ogrom​nym na​pię​ciu. Le​d​wie otwo​rzy​ła usta, uci​szył ją ge​stem. Li​lah na​ka​za​ła so​bie cier​pli​wość, choć ogrom​nie nie​po​ko​iły ją na​pię​te rysy Ba​stie​na. Mi​nio​ny ty​dzień przy​niósł ra​dy​kal​ne zmia​ny. Ba​stien prze​ła​mał opo​ry i co noc dzie​lił z nią łoże. Tyl​ko raz miał zły sen, lecz bli​skość Li​lah szyb​ko od​wró​ci​ła jego uwa​gę od noc​nych kosz​ma​rów. Do tej pory fa​scy​nu​ją​ce ero​tycz​ne wspo​mnie​nie roz​grze​wa​ło jej krew w ży​łach. Naj​pierw opro​wa​dził ją po naj​bliż​szej oko​li​cy, po​tem za​brał na dal​szą wy​ciecz​kę. Po​je​cha​li do klu​bu jaz​zo​we​go nie​da​le​ko Va​ison-Ven​to​ux-en-Pro​ven​ce. Od​wie​dza​li ko​lo​ro​we tar​gi, wę​dro​wa​li wą​ski​mi, bru​ko​wa​ny​mi ulicz​ka​mi lub pili kawę na ocie​nio​nych pla​cach z szem​rzą​cy​mi ci​chut​ko fon​tan​na​mi. Po​da​ro​wał jej prze​ślicz​ną skó​rza​ną to​reb​kę i śmiał się z ko​lo​ro​wej, ce​ra​micz​nej kury, któ​rą ku​pi​ła dla Vic​kie. Żar​to​wał, że nie​moż​li​we, żeby na​praw​dę lu​bi​ła ma​co​chę, je​że​li wy​bra​ła coś ta​kie​go na pre​zent. Kil​ka​krot​nie wy​cho​dzi​li na ko​la​cje do lo​kal​nych re​stau​ra​cji, ale ża​den po​si​łek nie do​rów​ny​wał pysz​no​ściom, przy​go​to​wa​nym przez Ma​rie w zam​ko​wej kuch​ni. Przez kil​ka nocy ko​cha​li się aż do świ​tu. W nie​któ​re po​po​łu​dnia w ogó​le nie opusz​cza​li łóż​ka, póki nie wy​go​nił ich głód. Li​lah w peł​ni od​wza​jem​nia​ła nie​na​sy​co​ny ape​tyt Ba​stie​na. Dzię​ki jego za​chę​tom za​czę​ła wy​ka​zy​wać nie​co in​wen​cji w sy​pial​ni. Je​dy​ne, co ją nur​to​wa​ło, to nie​po​kój, jak Ba​stien za​re​agu​je, je​że​li nie zaj​dzie w cią​żę. Czy na pew​no jej pra​gnie, czy tyl​ko po​sta​no​wił speł​nić dłu​go tłu​mio​ne ma​rze​nie o oj​co​stwie? Tłu​ma​czy​ła so​bie, że mógł je zre​ali​zo​wać z każ​dą inną. Wo​la​ła nie my​śleć, że wy​brał ją tyl​ko dla​te​go, że aku​rat była pod ręką. W każ​dym ra​zie za kil​ka dni do​wie się, czy na​stą​pi​ło za​płod​nie​nie. Na​wet je​że​li tak, praw​do​po​dob​nie nie wy​star​czy jej od​wa​gi, by wy​znać Ba​stie​no​wi mi​łość, żeby nie czuł się schwy​ta​ny w pu​łap​kę. – Co się dzie​je? – spy​ta​ła, gdy Ba​stien odło​żył te​le​fon i ner​wo​wo prze​mie​rzył po​kój. – Dzwo​nił mój brat, Leo – po​in​for​mo​wał z po​nu​rą miną. – Mój oj​ciec tra​fił do szpi​ta​la w Ate​nach z po​dej​rze​niem za​wa​łu ser​ca. Leo twier​dzi, że nie ma po​trze​by, że​bym tam je​chał. Obie​cał mnie in​for​mo​wać na bie​żą​co, ale… – Na​tu​ral​nie chcesz być przy nim – do​koń​czy​ła za nie​go Li​lah. – I rów​nie na​tu​ral​nie Leo i jego mat​ka nie ży​czą so​bie mo​jej obec​no​ści. – To wca​le nie ta​kie oczy​wi​ste! – za​pro​te​sto​wa​ła gwał​tow​nie w jego obro​nie. – Ana​to​le jest za​rów​no two​im oj​cem, jak i two​je​go bra​ta. – Cho​ciaż ży​łem z nimi całe lata pod jed​nym da​chem, ni​g​dy nie zo​sta​łem człon​kiem tej ro​dzi​ny – wy​znał Ba​stien z go​ry​czą. – Do dziś nie je​stem tam mile wi​dzia​ny. Żona mo​je​go ojca, Cle​ta, nie​na​wi​dzi mnie z ca​łe​go ser​ca. Li​lah za​ci​snę​ła zęby. – Po tylu la​tach, któ​re upły​nę​ły od śmier​ci two​jej mat​ki i któ​re spę​dzi​łeś w ich domu, to już tyl​ko jej pro​blem, nie twój – prze​ko​ny​wa​ła żar​li​wie. – Nie po​zwól ni​ko​mu po​zba​wić cię pra​wa do wi​dy​wa​nia ro​dzo​ne​go ojca. Ty rów​nież je​steś jego sy​nem. Oczy Ba​stie​na roz​bły​sły gnie​wem.

– Po​sta​no​wi​łem, że do nie​go po​ja​dę. Wy​le​ci​my, jak tyl​ko zor​ga​ni​zu​ję lot.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Ba​stien z Li​lah wprost z lot​ni​ska po​je​cha​li do szpi​ta​la. Li​lah za​wa​ha​ła się, gdy wkro​czy​li do za​tło​czo​nej po​cze​kal​ni. Ana​to​le na​dal prze​cho​dził ba​da​nia i tyl​ko naj​bliż​szej ro​dzi​nie po​zwo​lo​no go od​wie​dzać. Pod ob​strza​łem nie​przy​chyl​nych spoj​rzeń Li​lah stwier​dzi​ła, że cho​ciaż wy​szła za Ba​stie​na, nie czu​je się człon​kiem jego ro​dzi​ny. Ni​ska, pulch​na ko​bie​ta w śred​nim wie​ku, prze​dziw​nie wy​stro​jo​na w wie​czo​ro​wy płaszcz z bro​ka​tu i po​dob​ną su​kien​kę, ob​wie​szo​na taką ilo​ścią bry​lan​tów, ja​kiej Li​lah nie wi​dzia​ła ni​g​dzie poza wy​sta​wą skle​pu ju​bi​ler​skie​go, po​pa​trzy​ła na Ba​stie​na spode łba. – Jak śmia​łeś przy​pro​wa​dzić do szpi​ta​la jed​ną ze swo​ich ko​cha​nic? – prych​nę​ła z wście​kło​ścią. – Po​zwól​cie, że przed​sta​wię wam moją żonę – od​rzekł Ba​stien. – To Cle​ta Zi​kos, żona mo​je​go ojca, a to mój przy​rod​ni brat, Leo, i jego żona, Gra​ce. – Two​ja żona? – wy​krzyk​nę​ła ra​do​śnie ru​do​wło​sa ślicz​not​ka z nie​na​gan​nym an​giel​skim ak​cen​tem, pod​cho​dząc bli​żej. – Kie​dy wzię​li​ście ślub? – Nie​daw​no – od​po​wie​dzia​ła Li​lah, wdzięcz​na za życz​li​we po​wi​ta​nie. Gra​ce ro​bi​ła wra​że​nie cie​płej i przy​ja​ciel​skiej w prze​ci​wień​stwie do męża. Leo wy​glą​dał na zdu​mio​ne​go wia​do​mo​ścią o ślu​bie przy​rod​nie​go bra​ta. Jego zgryź​li​wa mat​ka wy​krzy​wi​ła twarz, wy​raź​nie da​jąc do zro​zu​mie​nia, że nie ży​czy so​bie żad​nych kon​tak​tów z Ba​stie​nem, żo​na​tym czy nie. W Li​lah na​ra​sta​ła złość, gdy wy​obra​zi​ła so​bie, przez ja​kie pie​kło prze​szedł, zmu​szo​ny miesz​kać w jej domu po śmier​ci mat​ki. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że Cle​ta Zi​kos nie pró​bo​wa​ła trak​to​wać go jak pa​sier​ba. Gar​dzi​ła nim za to, że uro​dzi​ła go ko​chan​ka męża. Leo pod​szedł zło​żyć Ba​stie​no​wi gra​tu​la​cje. – Nie przy​pusz​cza​łem, że do​ży​ję tego dnia – wy​mam​ro​tał pod no​sem. Mimo po​dob​ne​go wzro​stu i bu​do​wy dwaj bra​cia dla po​stron​ne​go ob​ser​wa​to​ra nie spra​wia​li wra​że​nia spo​krew​nio​nych. Wy​czu​wa​ła wza​jem​ną re​zer​wę, kie​dy prze​szli na grec​ki, praw​do​po​dob​nie żeby omó​wić stan zdro​wia ojca. Gra​ce wzię​ła Li​lah za rękę i pod​pro​wa​dzi​ła do krze​seł przy prze​ciw​le​głej ścia​nie. – Opo​wiedz mi wszyst​ko, De​li​lah – po​pro​si​ła. – Leo był prze​ko​na​ny, że Ba​stien do koń​ca ży​cia po​zo​sta​nie ka​wa​le​rem. – Wszy​scy oprócz Ba​stie​na na​zy​wa​ją mnie Li​lah – po​in​for​mo​wa​ła Li​lah nie​śmia​ło. – Oby​dwie wy​szły​śmy za okrop​nie upar​tych lu​dzi. Ża​den z nich nie ustą​pi na krok. Li​lah zo​ba​czy​ła, że przy​by​ła jesz​cze jed​na oso​ba. Cle​ta Zi​kos wy​szła na​prze​ciw wy​so​kiej, zgrab​nej bru​net​ce, mó​wią​cej po grec​ku. – Kto to jest? – za​py​ta​ła Li​lah. – Ma​ri​na Ko​uros, przy​ja​ciół​ka ro​dzi​ny. Daw​na mi​łość Ba​stie​na. Gdy Li​lah sko​ja​rzy​ła na​zwi​sko, ser​ce za​cią​ży​ło jej jak głaz.

Bez wąt​pie​nia Ba​stien miał do​bry gust już w wie​ku dwu​dzie​stu je​den lat. Pa​pla​ją​ca z oży​wie​niem bru​net​ka była kla​sycz​ną pięk​no​ścią. Ze​sztyw​nia​ła, po​bla​dła i za​mil​kła, do​strze​gł​szy Ba​stie​na. Nie wy​mie​ni​li po​wi​tal​nych uśmie​chów. Ski​nę​li tyl​ko gło​wa​mi z po​waż​nym wy​ra​zem twa​rzy, lecz Li​lah spo​strze​gła, że Ba​stien pa​trzył na daw​ną ko​chan​kę dłu​żej niż to ko​niecz​ne. Ogar​nę​ła ją dzi​ka za​zdrość. Czyż​by przy​sło​wie, że sta​ra mi​łość nie rdze​wie​je, mó​wi​ło praw​dę? Spu​ści​ła wzrok na rękę Ma​ri​ny. Nie no​si​ła ob​rącz​ki, co ozna​cza​ło, że nie wy​szła za mąż. – Chodź​cie do mnie z Ma​ri​ną na kawę – za​pro​po​no​wa​ła Gra​ce. – Żad​nej z nas nie po​zwo​lą od​wie​dzić te​ścia. Cie​bie, Cle​to, też bym za​pro​si​ła, ale wiem, że nie opu​ścisz szpi​ta​la, póki nie zo​ba​czysz męża. – Póź​niej przy​ja​dę po cie​bie – za​ofe​ro​wał Ba​stien pół​gło​sem, wy​raź​nie za​do​wo​lo​ny, że wy​jeż​dża. – Wo​la​ła​bym zo​stać – usi​ło​wa​ła pro​te​sto​wać Li​lah. Ba​stien po​pa​trzył w jej za​tro​ska​ne oczy. – Nie trze​ba. Nie po​trze​bu​ję wspar​cia – za​pew​nił. Li​lah po​my​śla​ła, że na​sta​wie​nie za​le​ży od punk​tu wi​dze​nia. Mimo że uni​ka​ła wro​gie​go spoj​rze​nia Cle​ty i rów​nie nie​przy​chyl​ne​go, choć za​cie​ka​wio​ne​go Le​ona, wie​dzia​ła, że Ba​stien bę​dzie osa​mot​nio​ny w nie​przy​chyl​nie do nie​go na​sta​wio​nym to​wa​rzy​stwie. Nie​chęt​nie zo​sta​wia​ła go z nimi. Ale za​wsze mu​siał być bar​dzo sa​mot​ny w tej dys​funk​cyj​nej ro​dzi​nie. Na​dal trak​to​wa​li go jak bę​kar​ta – god​ną po​gar​dy isto​tę niż​sze​go rzę​du, któ​rą le​piej trzy​mać na dy​stans. Na​tu​ral​ną ko​le​ją rze​czy zdo​łał ja​koś przy​wyk​nąć do nie​chę​ci naj​bliż​sze​go oto​cze​nia. Na​uczył się żyć bez mię​dzy​ludz​kich wię​zi i tłu​mić emo​cje. Ni​ko​mu nie ufał, po​nie​waż zbyt wie​le złe​go spo​tka​ło go w okre​sie do​ra​sta​nia. – Jak ży​jesz z te​ścio​wą? – spy​ta​ła, gdy wsia​dły we trzy do win​dy. – Rzad​ko ją wi​du​ję. Jej ży​cie to​czy się głów​nie wo​kół Ana​to​le. Uwa​żam ją za zim​ną rybę – wy​zna​ła Gra​ce z gry​ma​sem nie​sma​ku na twa​rzy. Li​lah przy​ci​snę​ła rękę do na​brzmia​łych, obo​la​łych pier​si. Czę​sto ją bo​la​ły przed mie​siącz​ką, ale tym ra​zem krwa​wie​nie się opóź​nia​ło. Pla​no​wa​ła zro​bić test cią​żo​wy na​stęp​ne​go ran​ka, ale nie prze​wi​dy​wa​ła po​zy​tyw​ne​go wy​ni​ku. Ja​koś nie mo​gła so​bie wy​obra​zić, że zo​sta​nie mamą. Po​czu​ła, że słab​nie, więc opar​ła się o ścia​nę ka​bi​ny. W tym mo​men​cie na​po​tka​ła za​cie​ka​wio​ne spoj​rze​nie Ma​ri​ny. – Za​sko​czy​ła mnie wia​do​mość, że Ba​stien się oże​nił – przy​zna​ła otwar​cie. – Zmu​sił mnie do mał​żeń​stwa – od​par​ła Li​lah lo​do​wa​tym to​nem, ukrad​kiem ob​ser​wu​jąc oso​bę, któ​ra wy​wo​ła​ła dłu​go​trwa​ły za​męt w jego ży​ciu po spę​dze​niu z nim za​le​d​wie jed​nej nocy. – Mu​siał się oba​wiać, że cię stra​ci – sko​men​to​wa​ła Gra​ce. – Ba​stie​na nie​ła​two wy​stra​szyć – od​rze​kła, wspo​mi​na​jąc, jak za​czę​li zna​jo​mość i jak szyb​ko zmie​ni​ła na​sta​wie​nie. Oczy​wi​ście mi​łość po​zba​wi​ła ją od​por​no​ści. Wszyst​ko mu wy​ba​cza​ła, po​nie​waż po​ko​cha​ła go od pierw​sze​go wej​rze​nia. Dla​te​go też fa​tal​nie się czu​ła w obec​no​ści Ma​ri​ny. Bu​dzi​ła w niej za​rów​no za​zdrość, jak i nie​chęć. Na próż​no usi​ło​wa​ła so​bie wy​tłu​ma​czyć, że nie po​win​na osą​dzać oso​by zna​nej tyl​ko z re​la​cji Ba​stie​na. Mimo to nie zno​si​ła jej za to, że kie​dyś spa​ła z Ba​stie​nem, że nie​gdyś ją ko​chał, a naj​bar​dziej za to, że od​trą​ci​ła jego mi​łość, a jej oszczer​stwa po​róż​ni​ły go z je​dy​nym bra​-

tem. – Nie je​steś zbyt ga​da​tli​wa – za​uwa​ży​ła Gra​ce w sa​mo​cho​dzie. – Ucię​łam so​bie drzem​kę w sa​mo​lo​cie, ale mimo to po​dróż mnie zmę​czy​ła – od​rze​kła Li​lah z prze​pra​sza​ją​cym uśmie​chem. – Kie​dy po​zna​łaś Ba​stie​na? – spy​ta​ła Ma​ri​na. – Przed po​nad dwo​ma laty. – Wspa​nia​ły fa​cet – po​chwa​li​ła Ma​ri​na. – Nie​jed​na bę​dzie ci za​zdro​ścić. Łącz​nie z tobą? – po​my​śla​ła Li​lah, któ​ra wy​czu​ła cie​płą, nie​mal in​tym​ną nutę w gło​sie by​łej ko​chan​ki Ba​stie​na. Nie mo​gła wy​klu​czyć, że Ma​ri​na ża​łu​je, że kie​dyś go od​trą​ci​ła. Te​raz, gdy do​szedł do bo​gac​twa i od​no​sił suk​ce​sy, jego po​zy​cja spo​łecz​na, a za​tem i atrak​cyj​ność pew​nie znacz​nie wzro​sła w jej oczach. Prze​ra​ża​ła ją wła​sna wro​gość wo​bec Ma​ri​ny i za​bor​czość w sto​sun​ku do Ba​stie​na. Leo i Gra​ce miesz​ka​li w pa​ła​co​wej, miej​skiej re​zy​den​cji. Nia​nia przy​nio​sła ich małą có​recz​kę, Ro​sie, żeby ją po​zna​ły. W obec​no​ści ślicz​nej, prze​mi​łej dziew​czyn​ki Li​lah nie​co się od​prę​ży​ła, ale tyl​ko do chwi​li, gdy za​czę​ła się za​sta​na​wiać, jak Ba​stien za​re​agu​je, je​że​li nie za​szła w cią​żę. Czy ze​chce ją przy so​bie za​trzy​mać, je​że​li do​zna za​wo​du? Czy nie doj​dzie do wnio​sku, że już jej nie po​trze​bu​je, kie​dy za​wie​dzie jego na​dzie​je na oj​co​stwo? Bo​ga​ci, wpły​wo​wi męż​czyź​ni źle zno​szą roz​cza​ro​wa​nia, po​nie​waż rzad​ko ich spo​ty​ka​ją. Zim​ny dreszcz prze​biegł jej po ple​cach, gdy spró​bo​wa​ła opty​mi​stycz​nie my​śleć o po​wro​cie do daw​ne​go ży​cia bez Ba​stie​na. – Mia​łam na​dzie​ję, że sko​ro je​ste​ście w Ate​nach, przyj​dzie​cie do nas na ko​la​cję, żeby prze​ła​mać lody – za​gad​nę​ła Gra​ce. – Moim zda​niem do tego trze​ba lo​do​ła​ma​cza – sko​men​to​wa​ła Li​lah. – Ba​stien nie prze​pa​da za ży​ciem ro​dzin​nym – wtrą​ci​ła Ma​ri​na. – Jest ty​po​wym sa​mot​ni​kiem. Li​lah ze​sztyw​nia​ła. Błę​kit​ne oczy roz​bły​sły gnie​wem. – Ba​stien mógł​by dojść do po​ro​zu​mie​nia z bra​tem, gdy​byś dzie​sięć lat temu nie za​tru​ła ich sto​sun​ków oszczer​stwem – wy​pa​li​ła bez za​sta​no​wie​nia. Po jej wy​po​wie​dzi za​pa​dła dłu​ga, nie​zręcz​na ci​sza. Ma​ri​na po​bla​dła, a skon​ster​no​wa​na Gra​ce zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Nie wiem, co od​po​wie​dzieć – wy​mam​ro​ta​ła Ma​ri​na z ru​mień​cem na po​licz​kach. – Ale ja wiem. De​li​lah, pora wra​cać – wtrą​cił zna​jo​my, szorst​ki głos zza sofy, na któ​rej sie​dzia​ła. Li​lah od​wró​ci​ła gło​wę i stru​chla​ła z prze​ra​że​nia na wi​dok chmur​nej miny i gniew​ne​go bły​sku w oczach Ba​stie​na. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że sły​szał jej za​rzu​ty wo​bec Ma​ri​ny. Do​pro​wa​dzi​ła go do pa​sji, wy​cią​ga​jąc na świa​tło dzien​ne uczu​cio​wą po​raż​kę sprzed lat. Za​ru​mie​nio​na ze wsty​du, wsta​ła i na​po​tka​ła współ​czu​ją​ce spoj​rze​nie Gra​ce. – Prze​pra​szam, że wkro​czy​łam tam, gdzie nie po​win​nam – wy​mam​ro​ta​ła ze skru​chą, gdy wsie​dli do sa​mo​cho​du. – Prze​dys​ku​tu​je​my tę spra​wę po po​wro​cie do miesz​ka​nia. – Co z two​im tatą? – Po​dej​rze​wa​ją lek​ki za​wał ser​ca. Musi zmie​nić styl ży​cia: mniej jeść, a wię​cej ćwi​czyć – rzu​cił krót​ko. – Cle​ta przy nim zo​sta​ła. Ja wró​cę do nie​go póź​niej.

Li​lah ukrad​kiem zer​k​nę​ła na za​gnie​wa​ne ob​li​cze Ba​stie​na. Prze​kli​na​ła zło​śli​wość losu, któ​ry spro​wa​dził go aku​rat w tym mo​men​cie, kie​dy za​ata​ko​wa​ła jego byłą uko​cha​ną. Wie​dzia​ła, że źle po​stą​pi​ła, że nie trzy​ma​ła ję​zy​ka za zę​ba​mi. Po​sta​wi​ła Gra​ce w nie​zręcz​nej sy​tu​acji w jej wła​snym domu i jesz​cze roz​gnie​wa​ła Ba​stie​na. Za​ci​snę​ła zęby, zła na sie​bie, że nie po​my​śla​ła o kon​se​kwen​cjach, ale nie ża​ło​wa​ła, że po​wie​dzia​ła Ma​ri​nie, co o niej my​śli. Wje​cha​li win​dą do prze​stron​ne​go, no​wo​cze​sne​go apar​ta​men​tu na ostat​nim pię​trze. Li​lah rzu​ci​ła to​reb​kę w sa​lo​nie i cięż​ko opa​dła na sie​dze​nie. – Mów, co masz do po​wie​dze​nia – wy​rzu​ci​ła z sie​bie, cała w ner​wach. Ba​stien wbił w nią chmur​ne spoj​rze​nie. – Co, do dia​bła, w cie​bie wstą​pi​ło? Wy​ja​wi​łem ci pry​wat​ny se​kret, a ty uży​łaś go jako bro​ni prze​ciw​ko Ma​ri​nie. To nie two​ja spra​wa. Na​ro​bi​łaś wsty​du mnie i Gra​ce. – Je​że​li za​wsty​dzi​łam też Ma​ri​nę, to nie ża​łu​ję – od​pa​ro​wa​ła Li​lah. – Za​słu​ży​ła na to, żeby usły​szeć kil​ka słów praw​dy. Zresz​tą nie opo​wia​da​łam ca​łej hi​sto​rii, to​też wąt​pię, że​bym skom​pro​mi​to​wa​ła ko​go​kol​wiek. – Czy to wszyst​ko? – od​burk​nął Ba​stien. – Wy​cią​gnę​łaś na świa​tło dzien​ne bo​le​sne prze​ży​cie z mo​jej prze​szło​ści. Aż trud​no mi uwie​rzyć, że otwo​rzy​łem przed tobą du​szę. Po​wi​nie​nem pa​mię​tać, że ko​bie​tom nie moż​na ufać. – Prze​stań hoł​do​wać tym sta​ro​świec​kim prze​są​dom! To dla mnie ża​den ar​gu​ment. Po​nio​sły mnie ner​wy, kie​dy Ma​ri​na wkro​czy​ła mię​dzy was, uśmiech​nię​ta i słod​ka jak naj​lep​sza przy​ja​ciół​ka ro​dzi​ny. – Bo na​praw​dę jest przy​ja​ciół​ką ro​dzi​ny. – Ale nie two​ją. Skłó​ci​ła cię z bra​tem. Nie po​wi​nie​neś po​zwo​lić, żeby oszczer​stwa uszły jej pła​zem. Fa​tal​nie wy​cho​dzisz na swo​jej du​mie, Ba​stien. – Nie​po​trzeb​nie dys​ku​tu​je​my na ten te​mat. To, co za​szło daw​niej mię​dzy mną, Ma​ri​ną a Le​onem, to nie two​ja spra​wa. Jak śmia​łaś in​ter​we​nio​wać? – Może… pró​bo​wa​łam coś dla cie​bie zro​bić. – Nie mia​łaś pra​wa spra​wiać Ma​ri​nie ta​kiej przy​kro​ści. – Jej ża​łu​jesz? – wy​dy​sza​ła nie​mal bez tchu, jak​by wy​mie​rzył jej cios. Ser​ce ją bo​la​ło, że bar​dziej go ob​cho​dzą uczu​cia by​łej ko​chan​ki niż wła​snej żony. – Tak – po​twier​dził. – Oczy​wi​ście była za​ła​ma​na. Wi​dzia​łem jej minę. Na​tych​miast po​ję​ła, o czym mó​wisz. Chy​ba nie prze​my​śla​łaś swo​jej wy​po​wie​dzi, De​li​lah. Li​lah cier​pia​ła męki, ale do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, żeby nie oka​zać, jak głę​bo​ko ją zra​nił. Jej mąż stał przed nią, po​tęż​ny, pięk​ny i groź​ny i bro​nił in​nej, za​miast trzy​mać jej stro​nę. Ze zde​ner​wo​wa​nia do​sta​ła mdło​ści. – Ma​ri​na cięż​ko prze​ży​ła abor​cję – tłu​ma​czył Ba​stien. – Sama pod​ję​ła taką de​cy​zję, ale nie wąt​pię, że dro​go ją kosz​to​wa​ła. Przede wszyst​kim dla​te​go nie usi​ło​wa​łem prze​ko​nać Le​ona do mo​jej wer​sji wy​da​rzeń. Ma​ri​na nie za​słu​gu​je na to, żeby przy​po​mi​nać jej ten kosz​mar. Fakt, skła​ma​ła, od​gry​wa​jąc ofia​rę, żeby wzbu​dzić współ​czu​cie mo​je​go bra​ta. Oczy​wi​ście źle po​stą​pi​ła. Ale to Leo po​sta​no​wił uwie​rzyć jej, a nie mnie. Wy​ja​śnie​nie Ba​stie​na obu​dzi​ło w Li​lah wy​rzu​ty su​mie​nia W jed​nej kwe​stii mu​sia​ła przy​znać Ba​stie​no​wi ra​cję. Nie po​my​śla​ła o kon​se​kwen​cjach cięż​kich za​rzu​tów, ja​kie rzu​ci​ła w twarz Ma​ri​nie. Z na​tu​ry nie była bez​względ​na ani za​wzię​ta. Pa​lił ją wstyd, że tak okrut​nie ją po​trak​to​wa​ła. Wsta​ła gwał​tow​nie, żeby umknąć przed nie​-

przy​chyl​nym spoj​rze​niem Ba​stie​na i wy​le​czyć zra​nio​ną dumę w sa​mot​no​ści. Na​gle po​kój za​czął wi​ro​wać wo​kół niej. Do​sta​ła za​wro​tów gło​wy. Zim​ny pot po​krył jej skó​rę. Nie zdą​ży​ła na​wet jęk​nąć, gdy oto​czy​ła ją ciem​ność i pa​dła ze​mdlo​na na dy​wan. Ba​stien osłu​piał. Przez chwi​lę pa​trzył bez​rad​nie, jak pada bez czu​cia, ale za​raz pod​biegł i przy​kuc​nął, żeby ją pod​nieść. Strach chwy​cił go za gar​dło, choć z re​gu​ły nie wpa​dał w po​płoch. Wy​cią​gnął ko​mór​kę, żeby za​dzwo​nić do domu bra​ta i po​pro​sić do te​le​fo​nu Gra​ce. Leo o nic nie py​tał, za to Gra​ce za​sy​pa​ła go ca​łym gra​dem py​tań. Póź​niej spo​koj​nie udzie​li​ła mu in​struk​cji. Zro​bił wszyst​ko, co ka​za​ła, zły na sie​bie, że nie po​szedł na kurs pierw​szej po​mo​cy, po​nie​waż wy​szedł z za​ło​że​nia, że ni​g​dy nie bę​dzie po​trze​bo​wał ta​kich umie​jęt​no​ści. Kie​dy scho​wał apa​rat i niósł De​li​lah do głów​nej sy​pial​ni, za​czę​ła da​wać zna​ki ży​cia. Za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, po​ru​szy​ła gło​wą, a po​bla​dłe po​licz​ki za​bar​wił le​ciut​ki ru​mie​niec. Do​pie​ro wte​dy Ba​stien od​wa​żył się głę​biej ode​tchnąć. Od​gar​nął jej z czo​ła splą​ta​ne wło​sy. Ni​g​dy w ży​ciu nie prze​żył ta​kie​go stra​chu. Nie mógł so​bie da​ro​wać, że ją po​tę​pił, że na nią krzy​czał. Wciąż brzmia​ły mu w uszach sło​wa De​li​lah: „Może pró​bo​wa​łam coś dla cie​bie zro​bić”. Kie​dy prze​ana​li​zo​wał ich sens, wstrzą​snę​ły nim do głę​bi. Kie​dy kto​kol​wiek pró​bo​wał po​pra​wić jego ży​cie? Kie​dy kto​kol​wiek pod​jął ja​kieś dzia​ła​nie, żeby ochro​nić go przed kon​se​kwen​cja​mi jego wła​sne​go po​stę​po​wa​nia? Na pew​no nikt przed De​li​lah. Lecz Ba​stien nie po​trze​bo​wał ni​czy​jej ochro​ny. Nikt o nie​go nie dbał, ani mat​ka, ani oj​ciec. Mu​siał się na​uczyć żyć, nie cze​ka​jąc na ni​czy​je wspar​cie. Ale De​li​lah sta​nę​ła w jego obro​nie. Lek​ce​wa​żąc za​sa​dy do​bre​go wy​cho​wa​nia, w nie​zręcz​ny i nie​prze​my​śla​ny spo​sób spró​bo​wa​ła na​pra​wić jego fa​tal​ne sto​sun​ki z je​dy​nym bra​tem. Sta​nę​ła po jego stro​nie, gdy spo​strze​gła, jak ro​dzi​na Zi​ko​sów go trak​tu​je. Uświa​do​mił so​bie z bez​gra​nicz​nym zdzi​wie​niem, że za​le​ży jej na nim mimo nik​czem​nych me​tod, ja​kich użył, żeby ją zdo​być, i wszyst​kich błę​dów, ja​kie po​peł​nił. Wziął głę​bo​ki od​dech i po​pa​trzył na nią z uzna​niem. Li​lah otwo​rzy​ła nie​bie​skie oczy i spoj​rza​ła na nie​go pół​przy​tom​nie. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła. – Czyż​bym ze​mdla​ła? Ni​g​dy ży​ciu nie stra​ci​łam przy​tom​no​ści. Tak mi przy​kro! – By​łaś zde​ner​wo​wa​na. Poza tym kie​dy ostat​nio co​kol​wiek ja​dłaś? Po​leż jesz​cze chwil​kę – po​pro​sił, kła​dąc ją z po​wro​tem, kie​dy pró​bo​wa​ła wstać. Nie​do​brze ci? – Mam lek​kie mdło​ści. Ale to nic, to pew​nie sku​tek omdle​nia. – Bar​dzo prze​pra​szam, że na cie​bie na​krzy​cza​łem – po​wie​dział, uj​mu​jąc jej dłoń, zdzi​wio​ny, że prze​pro​si​ny tak lek​ko prze​szły mu przez usta. – Nie krzy​cza​łeś. – Ale po​nio​sły mnie ner​wy. Mar​twi​łem się o Ana​to​le i mia​łem wo​bec nie​go wy​rzu​ty su​mie​nia – wy​znał, za​sko​czo​ny wła​sną szcze​ro​ścią. – Ko​cham ojca, ale ni​g​dy nie po​tra​fi​łem go sza​no​wać, co mnie okrop​nie za​wsty​dza. Za​wsze czu​łem się pod​łym sy​nem. Li​lah uści​snę​ła jego dłoń. – Moim zda​niem doj​rza​łeś do tego, żeby ko​chać go mimo świa​do​mo​ści jego wad.

Uwa​żam, że to do​brze. – Czy za​wsze po​tra​fisz zna​leźć uspra​wie​dli​wie​nie dla każ​de​go mo​je​go uczyn​ku? – za​py​tał, pa​trząc na nią z po​dzi​wem. – Wąt​pię, ale przy​zna​ję ci ra​cję w spra​wie Ma​ri​ny. Po​stą​pi​łam okrut​nie, wy​cią​ga​jąc na świa​tło dzien​ne błąd wcze​snej mło​do​ści. Nie​ste​ty nie po​my​śla​łam, żeby wziąć pod uwa​gę jej od​czu​cia, a nie tyl​ko two​je. Wstyd przy​znać, ale po​wo​do​wa​ła mną przede wszyst​kim za​zdrość. Nie mogę so​bie da​ro​wać swo​jej bez​względ​no​ści. – My​śla​łaś o mnie i o mo​jej re​la​cji z Le​onem. Ale dla​cze​go mia​ła​byś być za​zdro​sna o Ma​ri​nę? Mi​nę​ło pra​wie dzie​sięć lat od tam​tej nie​for​tun​nej przy​go​dy, kie​dy obo​je by​li​śmy mło​dzi i głu​pi. Li​lah wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Je​stem za​zdro​sna o każ​dą two​ją byłą part​ner​kę – wy​zna​ła. – Ni​g​dy wcze​śniej nie zda​wa​łam so​bie spra​wy ze swo​jej za​bor​czo​ści. – Tak jak ja – wtrą​cił nie​ocze​ki​wa​nie Ba​stien. – Tyl​ko przy to​bie zże​ra mnie ir​ra​cjo​nal​na za​zdrość, jak o żad​ną inną przed tobą. Nie mo​głem na​wet znieść, że żar​to​wa​łaś i ga​wę​dzi​łaś z Ci​rem. Li​lah zro​bi​ła wiel​kie oczy, usły​szaw​szy tę nie​spo​dzie​wa​ną de​kla​ra​cję. – Mó​wisz se​rio? – wy​krztu​si​ła. – Tak. Za​cho​wy​wa​łem się jak sza​le​niec, od​kąd cię od​zy​ska​łem. Na two​je nie​szczę​ście wolę ży​cie z tobą niż bez cie​bie. Kie​dy wi​dzę cię przy so​bie po prze​bu​dze​niu, je​stem szczę​śliw​szy niż kie​dy​kol​wiek – wy​rzu​cił z sie​bie jed​nym tchem. Li​lah nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. Chło​nę​ła każ​de sło​wo, nie​pew​na, co o tym my​śleć. – Na​praw​dę? Czy na​dal bę​dziesz szczę​śli​wy, je​że​li nie zaj​dę w cią​żę? – Dia​ve​los! A co to za róż​ni​ca? Je​że​li los za​de​cy​du​je ina​czej, ja​koś so​bie po​ra​dzi​my… o ile ze​chcesz ze mną zo​stać. Li​lah usia​dła na łóż​ku, za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i z ulgą wdy​cha​ła za​pach jego skó​ry. – Oczy​wi​ście, że chcę – za​pew​ni​ła z całą mocą. – To wca​le nie ta​kie oczy​wi​ste – za​pro​te​sto​wał ze wsty​dem, ukła​da​jąc ją de​li​kat​nie z po​wro​tem na po​dusz​kach. – Za​cią​gną​łem cię do łóż​ka za po​mo​cą szan​ta​żu, a po​tem zmu​si​łem do mał​żeń​stwa rów​nie nie​cnym spo​so​bem. – Wiem, że nie je​steś do​sko​na​ły i ro​bi​łeś okrop​ne rze​czy. Pa​mię​tam, jak mną ma​ni​pu​lo​wa​łeś, ale… mimo wszyst​ko cię ko​cham. To nie​roz​sąd​ne, ale sil​niej​sze ode mnie. Ba​stie​no​wi za​schło w gar​dle. – Nie za​słu​gu​ję na two​ją mi​łość – po​wie​dział schryp​nię​tym z emo​cji gło​sem. – Nie, ale mimo to cię ko​cham. – To do​brze, bo nie zdo​łam na​gle zmie​nić swo​je​go cha​rak​te​ru. Le​piej, że wi​dzisz wszyst​kie moje wady. Przy​naj​mniej wiesz, co bie​rzesz – do​dał, ści​ska​jąc obie jej dło​nie. – Ale ja też cię ko​cham, choć nie są​dzi​łem, że zdo​łam po​ko​chać ko​go​kol​wiek. Krót​ko mó​wiąc, sza​le​ję za tobą. Do tej pory nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, że stra​ci​łem dla cie​bie gło​wę. Tak zgłu​pia​łem na two​im punk​cie, że uwa​ża​łem za nor​mal​ne, że spi​sku​ję, jak prze​jąć fa​bry​kę two​je​go ojca, by zy​skać nad tobą wy​star​cza​ją​cą wła​dzę, żeby cię usi​dlić.

Li​lah gwał​tow​nie za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi. – Na​praw​dę mnie ko​chasz? Ba​stien uniósł jej dłoń do ust i nie​mal nie​śmia​ło po​ca​ło​wał. – Tak bar​dzo, że nie mogę bez cie​bie żyć. Nie​waż​ne, czy kie​dy​kol​wiek uro​dzisz mi dziec​ko. Chcę cię i po​trze​bu​ję, bo na​da​jesz sens mo​je​mu ży​ciu. – Na​wet je​że​li in​ge​ru​ję bez za​sta​no​wie​nia w nie swo​je spra​wy? – wy​szep​ta​ła z moc​no bi​ją​cym ser​cem, wciąż nie wie​rząc w to, co usły​sza​ła. – Ro​bisz to spon​ta​nicz​nie, z do​bre​go ser​ca, żeby po​móc mi upo​rząd​ko​wać moje ży​cie. Wy​obraź so​bie, że od uro​dze​nia nikt mnie nie bro​nił, nikt nie wsparł, do​pó​ki dziś ty nie prze​mó​wi​łaś w mo​jej obro​nie. W tym mo​men​cie uświa​do​mi​łem so​bie, jak bar​dzo cię ko​cham i dla​cze​go. Praw​do​po​dob​nie za​ko​cha​łem się w to​bie już w tym mo​men​cie, kie​dy wy​zwa​łaś mnie od bu​ha​jów i za​trza​snę​łaś mi drzwi przed no​sem przed dwo​ma laty. Od tam​tej pory do​sta​łem ist​nej ob​se​sji na two​im punk​cie. – Któ​ra ja​koś nie prze​szka​dza​ła ci spać z in​ny​mi. – Nie wiń mnie za to, sko​ro nie da​łaś mi naj​mniej​szej szan​sy po​wro​tu. Zresz​tą z żad​ną nie wy​trzy​ma​łem dłu​go. Łzy na​pły​nę​ły Li​lah do oczu. Za​mru​ga​ła gwał​tow​nie po​wie​ka​mi, żeby je po​wstrzy​mać. – Nie śmia​łam wie​rzyć, że coś trwa​łe​go może wy​nik​nąć z two​je​go po​wierz​chow​ne​go za​in​te​re​so​wa​nia wy​łącz​nie sek​sem. – Och! – jęk​nął ze zbo​la​łą miną. – Zmie​ni​łaś moje ży​cie w jed​nej mi​nu​cie. Obu​dzi​łaś we mnie sil​ne uczu​cia. Bez cie​bie ży​cie tra​ci dla mnie sens, jak​bym nie miał na co cze​kać ani dla kogo pra​co​wać. Po po​licz​ku Li​lah spły​nę​ła łza. – Och, Ba​stien! – za​łka​ła. – Do​pro​wa​dzasz mnie do łez. Ko​cham cię, ale oba​wiam się, że pew​ne​go dnia stwier​dzisz, że czu​jesz się w mał​żeń​stwie ze mną jak w pu​łap​ce. – Przy to​bie ni​g​dy. Przy każ​dej in​nej czu​łem się uwię​zio​ny albo znu​dzo​ny. – Po​pa​trzył na nią z mi​ło​ścią, po czym po​chy​lił gło​wę i zło​żył na jej ustach po​wol​ny, czu​ły po​ca​łu​nek. Wy​ra​ził nim wszyst​ko, cze​go nie po​tra​fił ująć w sło​wa. Nie zda​wał so​bie spra​wy, że szu​ka ko​goś ta​kie​go jak ona, że na nią cze​ka. Jej ob​raz utkwił w jego gło​wie przed dwo​ma laty tak moc​no, że żad​na inna nie zdo​ła​ła go za​do​wo​lić ani za​trzy​mać przy so​bie. Po​ca​łu​nek obu​dził Li​lah na nowo do ży​cia, wy​wo​łał przy​jem​ne wi​bra​cje pod skó​rą. Wraż​li​we pier​si na​brzmia​ły, a krew za​czę​ła szyb​ciej krą​żyć w ży​łach. Dzwo​nek u drzwi nie mógł za​dzwo​nić w mniej od​po​wied​nim dla oboj​ga mo​men​cie. Ba​stien uniósł gło​wę. – Zo​ba​czę, kto przy​szedł. Nie wsta​waj. Le​d​wie opu​ścił po​kój, Li​lah wbrew za​ka​zo​wi wy​sko​czy​ła z łóż​ka i po​bie​gła do re​pre​zen​ta​cyj​ne​go sa​lo​nu po to​reb​kę. W dro​dze po​wrot​nej prze​mie​rzy​ła hol i zo​ba​czy​ła, że od​wie​dził ich Leo. Ba​stien zmarsz​czył brwi, wi​dząc, że opu​ści​ła łóż​ko bez po​zwo​le​nia. Li​lah uśmiech​nę​ła się do bra​ci i za​pew​ni​ła: – Za​raz się po​ło​żę z po​wro​tem. Za​miast speł​nić obiet​ni​cę, po​mknę​ła pro​sto do ła​zien​ki przy sy​pial​ni i wy​cią​gnę​ła

test cią​żo​wy, któ​ry ku​pi​ła przed kil​ko​ma dnia​mi. Zro​bi​ła​by go wcze​śniej, gdy​by nie strach, że ne​ga​tyw​ny wy​nik zruj​nu​je ich zwią​zek. Do​pie​ro za​pew​nie​nia Ba​stie​na roz​pro​szy​ły jej oba​wy. Poza tym utra​ta przy​tom​no​ści obu​dzi​ła jej po​dej​rze​nia, po​nie​waż ni​g​dy wcze​śniej nie ze​mdla​ła. Mu​sia​ła wresz​cie po​znać praw​dę. Kil​ka mi​nut, któ​re mu​sia​ła od​cze​kać, trwa​ły w jej od​czu​ciu nie​na​tu​ral​nie dłu​go. Kie​dy w koń​cu wsta​ła z brze​gu wan​ny, zmarsz​czy​ła brwi. Po​ra​żo​na re​zul​ta​tem, sze​ro​ko otwo​rzy​ła drzwi ła​zien​ki i wrza​snę​ła: – Ba​stien! Je​ste​śmy w cią​ży! Po​czer​wie​nia​ła, gdy spo​strze​gła Le​ona. Za​ab​sor​bo​wa​na ocze​ki​wa​niem na re​zul​tat, zu​peł​nie za​po​mnia​ła o jego obec​no​ści. Leo, za​sko​czo​ny jej ob​wiesz​cze​niem, nie po​wstrzy​mał uśmie​chu roz​ba​wie​nia. Po​gra​tu​lo​wał Ba​stie​no​wi ty​po​wo po mę​sku, kle​piąc go po ra​mie​niu, po czym po​spiesz​nie ru​szył ku drzwiom fron​to​wym, żeby zo​sta​wić mał​żon​ków sa​mych. – Na​praw​dę? – za​py​tał Ba​stien nie​pew​nie. – Prze​cież by​łaś nie​mal pew​na, że to nie​moż​li​we. – Symp​to​my nie były jed​no​znacz​ne – wy​tłu​ma​czy​ła Li​lah skrom​nie. – Po​wiedz, co o tym my​ślisz? Co czu​jesz? – Chy​ba je​stem w szo​ku. Zo​sta​łem two​im mę​żem, a wkrót​ce zo​sta​nę też oj​cem i… nie mo​głaś mnie bar​dziej uszczę​śli​wić – do​koń​czył z sze​ro​kim, pro​mien​nym uśmie​chem. Li​lah pod​bie​gła do nie​go. – Na​wet je​że​li za​war​łeś inną umo​wę? – Wi​dzę, że nie prze​czy​ta​łaś jej do​kład​nie, sko​ro nie za​uwa​ży​łaś, że nie za​koń​czy​łem jej obiet​ni​cą, że po​zwo​lę ci odejść. Je​steś moją żoną, no​sisz w ło​nie moje dziec​ko i zro​bię wszyst​ko, żeby za​trzy​mać was przy so​bie. – Nie chcie​li​by​śmy bez cie​bie żyć – za​pew​ni​ła Li​lah, sta​nę​ła na pal​cach i za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję. – Tak bar​dzo cię ko​cham, Ba​stien. Ba​stien po​pa​trzył na nią w ra​do​snym zdzi​wie​niu. – Wiem, ale nie ro​zu​miem za co. – Bo bu​dzisz mi​łość. Ba​stien na​dal nie ochło​nął z za​sko​cze​nia, ale uznał, że le​piej nie kwe​stio​no​wać cudu. Po​peł​nił wie​le błę​dów, wie​lo​krot​nie po​stą​pił nie​god​nie, ale wszyst​ko mu wy​ba​czy​ła. Na​praw​dę mu​sia​ło jej na nim za​le​żeć. Czy ko​mu​kol​wiek in​ne​mu kie​dy​kol​wiek na nim za​le​ża​ło? Z po​dej​rza​nie błysz​czą​cy​mi ocza​mi ostroż​nie wziął żonę na ręce i bar​dzo de​li​kat​nie po​ło​żył na łóż​ku. – Po​trze​bu​jesz od​po​czyn​ku – stwier​dził z peł​nym prze​ko​na​niem. – Nie. Po​trze​bu​ję cie​bie – za​pro​te​sto​wa​ła, wy​cią​ga​jąc ręce, żeby przy​cią​gnąć go do sie​bie. Ba​stien od​stą​pił krok do tylu. – Je​że​li po​ło​żę się obok cie​bie… – za​czął, ale nie dała mu do​koń​czyć. – Po​wi​tam cię z otwar​ty​mi rę​ka​mi. – W ta​kim ra​zie two​je ży​cze​nie jest dla mnie roz​ka​zem – od​rzekł, roz​pi​na​jąc ma​ry​nar​kę – Od kie​dy? – do​py​ty​wa​ła się Li​lah, nie​wzru​szo​na nie​praw​do​po​dob​ną de​kla​ra​cją. – Od​kąd usły​sza​łem, że mnie ko​chasz.

– Ko​cham – wes​tchnę​ła, wdy​cha​jąc z lu​bo​ścią jego za​pach. – Ja cie​bie też. Nad ży​cie – wy​znał, od​gar​nia​jąc jej wło​sy z twa​rzy. Ciem​ne oczy pło​nę​ły mi​ło​ścią. Li​lah po​ca​ło​wa​ła go na​mięt​nie, bez​gra​nicz​nie szczę​śli​wa, że los po​da​ro​wał jej nie tyl​ko Ba​stie​na, ale też obiet​ni​cę po​więk​sze​nia ro​dzi​ny.

EPILOG Trzy lata póź​niej Li​lah wy​gła​dzi​ła ko​lo​ro​wą let​nią su​kien​kę i po​pa​trzy​ła na pier​ścio​nek z sza​fi​rem i bry​lan​tem, któ​ry Ba​stien po​da​ro​wał jej z oka​zji na​ro​dzin syna. Ni​kos, prze​ślicz​ny chłop​czyk, odzie​dzi​czył po ro​dzi​cach gę​ste, czar​ne wło​sy, a po mat​ce sza​fi​ro​we oczy. Był też bar​dzo uczu​cio​wy. Uwiel​biał ojca, któ​ry po​świę​cał mu wie​le uwa​gi i ro​bił wszyst​ko, żeby za​pew​nić chłop​cu szczę​śli​we, peł​ne mi​ło​ści dzie​ciń​stwo. W cią​gu mi​nio​nych trzech lat za​szło wie​le zmian. Na sta​łe miesz​ka​li w lon​dyń​skim domu, ale kie​dy po​trze​bo​wa​li wy​tchnie​nia od in​ten​syw​nej pra​cy, le​cie​li do re​zy​den​cji w Pro​wan​sji. Wiel​ki dom sta​no​wił do​sko​na​łą bazę do ro​dzin​nych zjaz​dów. Oj​ciec Li​lah, jej ma​co​cha i ro​dzeń​stwo re​gu​lar​nie ich od​wie​dza​li. Ro​bert Mo​ore na​dal kie​ro​wał Mo​ore Com​po​nents. Roz​bu​do​wa​li fa​bry​kę, żeby mo​gła na​dą​żać z re​ali​za​cją na​wa​łu zle​ceń. Kil​ka ty​go​dni po za​wa​le Ana​to​le Ba​stien z Li​lah wzię​li dru​gi, ko​ściel​ny ślub w Pro​wan​sji, na któ​ry przy​by​ła cała ro​dzi​na. Urzą​dzi​li po nim hucz​ne we​se​le w pro​wan​sal​skiej re​zy​den​cji Ba​stie​na. Przez ja​kiś czas póź​niej Li​lah pra​co​wa​ła jako asy​stent​ka Ba​stie​na, co umoż​li​wi​ło mał​żon​kom spę​dza​nie wię​cej cza​su ze sobą, zwłasz​cza gdy Ba​stien dużo po​dró​żo​wał. Jed​nak po na​ro​dzi​nach syn​ka Ba​stien skon​so​li​do​wał róż​ne przed​się​wzię​cia swo​je​go prze​my​sło​we​go im​pe​rium, żeby ogra​ni​czyć ko​niecz​ność po​dró​ży i spę​dzać wię​cej cza​su z ro​dzi​ną. Gra​ce i Leo re​gu​lar​nie ich od​wie​dza​li. Prze​ła​ma​nie lo​dów za​ję​ło wie​le cza​su, ale Leo z Ba​stie​nem w koń​cu na​wią​za​li praw​dzi​wą bra​ter​ską więź. Ma​ri​na po​wie​dzia​ła Le​ono​wi praw​dę o abor​cji. Leo przy​szedł za​wrzeć po​kój w dniu, w któ​rym Li​lah od​kry​ła, że za​szła w cią​żę. Z ini​cja​ty​wy Li​lah i Gra​ce, któ​re po​łą​czy​ła ser​decz​na przy​jaźń, obie ro​dzi​ny kil​ka​krot​nie spę​dzi​ły ra​zem miłe wa​ka​cje na jach​cie Le​ona i w zam​ku Ba​stie​na. Ana​to​le po za​wa​le ser​ca zrzu​cił spo​ro ki​lo​gra​mów dla po​pra​wy zdro​wia. Uwiel​biał wnu​ki i czę​sto przy​jeż​dżał za​rów​no do Lon​dy​nu jak i do Pro​wan​sji. Jego żona, Cle​ta, pra​wie ni​g​dy nie to​wa​rzy​szy​ła mu w tych wi​zy​tach. Ra​dość ojca z po​jed​na​nia oby​dwu sy​nów wzru​sza​ła Li​lah. – Prze​pra​szam za spóź​nie​nie – za​wo​łał Ba​stien od drzwi, zdej​mu​jąc ko​szu​lę, żeby wziąć ką​piel. – Ni​kos ze Skip​pym mnie za​trzy​ma​li, że​bym za​grał z nimi w pił​kę. Leo mnie za​stą​pił, cho​ciaż Ro​sie stwier​dzi​ła, że ko​pa​nie pi​łek to głu​pia za​ba​wa dla chło​pa​ków. Li​lah ro​ze​śmia​ła się ser​decz​nie. Có​recz​ka Gra​ce, bar​dzo by​stra jak na swój wiek, czę​sto roz​ba​wia​ła do​ro​słych we​so​ły​mi po​wie​dzon​ka​mi. Prze​szła przez po​kój, żeby po​móc Ba​stie​no​wi roz​piąć ko​szu​lę. – Wszyst​kie​go naj​lep​sze​go z oka​zji uro​dzin – za​gad​nę​ła ła​god​nie. – Czy miał​byś

ocho​tę na to​wa​rzy​stwo pod prysz​ni​cem? – Czy to pre​zent uro​dzi​no​wy? – spy​tał z na​dzie​ją w gło​sie. Li​lah zdję​ła su​kien​kę i roz​pię​ła biu​sto​nosz. – Nie. To tyl​ko drob​na nie​spo​dzian​ka. Nie było cię całe trzy dni. Tę​sk​ni​łam za tobą. – Ja za tobą też. Uwa​żaj, za​mo​czysz wło​sy. – Po​de​pnę je. Li​lah wes​tchnę​ła bło​go, gdy wziął ją w ob​ję​cia i na​mięt​nie po​ca​ło​wał. W tym mo​men​cie ta​kie dro​bia​zgi jak wy​gląd stra​ci​ły na zna​cze​niu wo​bec bli​sko​ści Ba​stie​na. – Uprze​dzi​łem Le​ona, że po​zo​sta​nę z tobą tro​chę sam na sam – wy​znał Ba​stien. – Wy​ko​rzy​sta​łeś oka​zję? – Jak zwy​kle, hara mou - przy​znał schryp​nię​tym z po​żą​da​nia gło​sem, za​nim ścią​gnął resz​tę ubra​nia, nie wy​pusz​cza​jąc żony z ob​jęć. Od​po​czy​wa​li póź​niej, cia​sno sple​ce​ni, i wy​mie​nia​li naj​now​sze plo​tecz​ki, szczę​śli​wi, że zno​wu są ra​zem. – Ko​cham cię – wes​tchnę​ła Li​lah. – Ja cię ko​cham bar​dziej – wy​szep​tał Ba​stien, któ​ry w każ​dej sy​tu​acji, na​wet tak in​tym​nej, lu​bił kon​ku​ro​wać i wy​gry​wać.

[1] Da​li​la – uko​c ha​na bi​blij​ne​go Sam​so​na, któ​ra roz​ko​c ha​ła go w so​bie, żeby pod​stę​pem wy​c ią​gnąć od nie​go ta​jem​ni​c ę jego nad​ludz​kiej siły (za​klę​tej w nie​o b​c i​na​nych ni​g​dy wło​sach) i wy​dać wro​gom – Fi​li​sty​nom [przyp. tłum.].

Ty​tuł ory​gi​na​łu: The Gre​ek Com​m ands His Mi​stress Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Li​m i​ted, 2015 Re​dak​tor se​rii: Ma​rze​na Cie​śla Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Ma​rze​na Cie​śla Ko​rek​ta: Anna Ja​błoń​ska © 2015 by Lyn​ne Gra​ham © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​mie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Świa​to​we Ży​c ie są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​mi​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-3015-5 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Epilog Strona redakcyjna