Polowanie na motyle 02 - Krystyna Mirek

Rozdział 1 Marcin Wilk obudził się nagi. W głowie huczała mu Niagara, a pod powiekami czuł piasek. Powoli otworzył zapuchnięte oczy. Na krześle stojącym obok łóżka zobaczył idealnie poskładany garnitur, w którym wczoraj był na weselu przyjaciół. Spodnie złożone w kant, koszula i marynarka powieszone na oparciu. Skarpetki i bokserki na podłodze. Zajrzał pod kołdrę. – Jasna cholera! – zaklął. – Kto mnie rozebrał? Uczynił potężny wysiłek intelektualny, żeby sobie przypomnieć wydarzenia wczorajszego dnia. Piłem – ustalił po mozolnym namyśle. – Ale z kim? Wyczerpany umysł nie zdołał już odpowiedzieć na to pytanie. Powoli odtwarzał wciąż te same strzępki wspomnień. Był ślub. Weroniki i Konrada. Tyle pamiętał. I jeszcze Kasię Jaworską, która wyglądała tego wieczoru wyjątkowo ponętnie. Chciał do niej podejść, porozmawiać, ale mu się nie udało, ponieważ otaczało ją stadko wielbicieli. Marcin westchnął i przypomniał sobie jeszcze jeden obraz. Przyjęcie weselne w ogrodzie. Frustracja z powodu Kasi i pierwszy drink. Stop – przyhamował. – Z kim? No tak – już wiedział – z wujkiem pana młodego. Wszystko jasne. Jemu nikt nie jest w stanie dotrzymać kroku. To tłumaczyło potężnego kaca, którego skutki uboczne rozsadzały mu właśnie głowę i skręcały żołądek. Choć nie wyjaśniało, dlaczego obudził się kompletnie nagi, a obok łóżka spoczywało porządnie złożone ubranie. Sam tego nie zrobił na pewno, ponieważ nigdy w życiu nie splamił się poskładaniem własnych ciuchów. Nie miał też zwyczaju sypiać nago. Czuł również rozlewającą się po całym ciele błogość nieznanego pochodzenia. Wydawało mu się, że zaraz sobie przypomni jej źródło, lecz ulotne wrażenie zniknęło, zanim zdążył je rozpoznać. Uczynił jeszcze jeden rozpaczliwy wysiłek, aby pokojarzyć fakty, ale solidnie nadwątlona pamięć niczego nie zdołała odszukać. No trudno – pomyślał zrezygnowany. – Pod wpływem alkoholu ludzie robią różne rzeczy. Nie ma się czym przejmować, mogło być gorzej. Oblizał suche usta i rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu czegoś do picia. Wyobraźnia podsuwała mu kuszące wizje: wysoką szklankę zimnego spienionego piwa, pepsi z lodem albo nawet zwyczajny kefir, którym jego ojciec leczył się w takich sytuacjach. Jedynym płynem znajdującym się w pomieszczeniu była woda do podlewania kwiatów, stała na parapecie w plastikowej butelce, na dnie której zebrał się ciemnozielony osad. Marcin z trudem przełknął ślinę. Gardło miał jak piach i tak samo chropowate. Wstawać w poszukiwaniu jakiegoś napoju nie miał siły. Przymknął oczy i spróbował przywołać sen, który mógłby złagodzić konsekwencje nieopanowanej degustacji anyżówki, ale sen nie nadchodził. Pod zamkniętymi powiekami nagle zaczęły się przesuwać wspomnienia wczorajszego dnia.

Przyjechał z Wrocławia, gdzie studiował, specjalnie na wesele i od razu zauważył nieznajomego mężczyznę, który łakomym wzrokiem wpatrywał się w stojącą obok niego Kasię Jaworską. Marcin, zgodnie z męską logiką, również spojrzał na nią łakomie. Pięknie się prezentowała w jasnoniebieskiej sukience. Ksiądz trudził się nad wprowadzeniem młodych w istotę tego, co ich czeka w małżeństwie, a Marcin denerwował się z minuty na minutę coraz bardziej. Zanim wyjechał, tak był zaprzątnięty marzeniem o studiach, kłopotami z ojcem i pracą, że nie zwracał uwagi na znajomą z czasów szkolnych, mimo iż docierały do niego krążące po okolicy plotki, jakoby Kasia potajemnie się w nim kochała. We Wrocławiu czuł się świetnie. Pierwszy rok studiów stał się przygodą życia. Piękno miasta i możliwości, jakie dawało młodym ludziom, zwłaszcza w porównaniu z tym, co miała do zaoferowania jego rodzinna miejscowość, powaliły go na kolana. Tak się zachłysnął nowym życiem, że nawet nie myślał o domu, a tym bardziej o Kasi. Nadal pomagał ojcu prowadzić firmę transportową, ale wyłącznie telefonicznie i mailowo. Wiedział, co słychać u siostry i brata, jednak zupełnie stracił kontakt z kolegami. Dopiero zaproszenie na ślub od Konrada i Weroniki wyrwało go z transu. Zdziwił się. Ślub? Jak do tego doszło? Weronika z Konradem rozstali się przecież: on wyjechał za granicę. Ona została i rozpoczęła mało satysfakcjonującą pracę w biurze. Tak wyglądała sytuacja, kiedy Marcin udawał się na kurs przygotowawczy na studia. I nagle ślub oraz przyjęcie weselne w sadzie, który to pomysł, jako staroświecki i ryzykowny pod względem organizacyjnym, początkowo go rozśmieszył. Ale kiedy po południu stanął wraz z innymi gośćmi pod rozłożystą jabłonią, zmienił zdanie. Impreza była wyjątkowa. Stare drzewa, kwiaty, szwedzki stół z mnóstwem przekąsek i młoda para na tle soczystej zieleni. Z boku między trzema lipami podest dla tańczących. Marcin nie mógł sobie przypomnieć, kiedy tak dobrze się bawił. W końcu zdołał dopchać się nawet do Kasi. Reszta wieczoru ginęła w oparach alkoholu, mimo to pamiętał, że niebieska sukienka towarzyszyła mu jeszcze długo. Szkoda, że tak szybko uległ namowom wujka Konrada delektującego się trunkami w specjalnie przygotowanej altance między śliwami. Nawet nie miał pojęcia, co osiągnął, adorując Kasię, i czy w związku z tym powinien witać się z nią teraz bardziej poufale z uwagi na wspólne przeżycia czy też musi zaczynać wszystko od początku. To był jednak zdecydowanie zbyt poważny problem jak na obecne możliwości jego intelektu. Postanowił, że pomyśli o tym jutro, przewrócił się na drugi bok i wtulił głowę w poduszkę. Po chwili już spał. * Szlag by to jasny trafił, to wcale nie jest przyjemne – pomyślała Kasia Jaworska, kryjąc się za przekwitłym krzakiem bzu. Zamierzała dyskretnie opuścić przyjęcie weselne, ale najpierw musiała zmylić

co najmniej pięciu mężczyzn, którzy natarczywie proponowali, że odprowadzą ją do domu. Najbardziej naciskał Tobiasz, przyjaciel pana młodego. Chodził za nią krok w krok z namiętnym uczuciem wypisanym na twarzy. Także Marcin, który do niedawna nawet nie spoglądał w jej stronę, tej nocy raz po raz prosił ją do tańca. Podobnie jak wielu innych. To męskie zainteresowanie, początkowo miłe, po kilku godzinach zaczęło być męczące i Kasia pojęła, co miała na myśli Weronika, która zawsze twierdziła, że nadmiar powodzenia nie jest niczym przyjemnym. Mimo tych drobnych niedogodności Kasia dobrze się bawiła i z radością patrzyła na szczęśliwą Weronikę. Przyjaciółka musiała pokonać wiele przeciwności, by teraz wśród licznych bliskich ludzi świętować upragnioną uroczystość. Kasia też marzyła o takim związku dusz i ciał, który będzie trwał aż do końca dni. Jednak niekoniecznie z narzucającym się Tobiaszem, którego prawie nie znała. Ani z Marcinem, który był już tylko kolegą, podobnie jak wszyscy obecni na weselu mężczyźni. Żaden nie wywoływał tego drżenia, które uważała za przejaw prawdziwej miłości. A jeśli tak właśnie powinno być? Jeśli tak wygląda miłość większości ludzi, a wzloty i porywy są zarezerwowane dla nielicznej garstki? Może trzeba wybrać mężczyznę, który daje poczucie bezpieczeństwa, choćby był nawet trochę nudny jak Tobiasz, a nie czekać na takiego, który poruszy serce, rozpali ciało i duszę, i ryzykować samotność i cierpienie? Jaka istnieje szansa, że spotka tak niezwykłego człowieka? A jeśli nawet, to czy on zwróci uwagę na taką szarą myszkę jak ona? Przecież to weselne powodzenie było czymś niezwykłym, na co złożyły się piękna sukienka, wizyta u kosmetyczki i u fryzjera. Zasadniczo mężczyźni mijali ją na ulicy obojętnie. Może trzeba posłuchać mamy, która twierdzi, że za motyle w brzuchu płaci się w życiu wysoką cenę, dlatego należy doceniać inne wartości? W domyśle te, które reprezentuje Tobiasz, ulubieniec Jaworskich. Kasia opuściła schronienie za krzakiem i poczuła, jak szpilki zapadają się w wilgotnej ziemi; wyszarpnęła je ze złością. Czemu wszystko w życiu musi być takie trudne? Czy nie można mieć miłości i wartościowego mężczyzny jednocześnie? Potarła odsłonięte ramiona dłońmi, robiło się coraz chłodniej. Rozejrzała się. Na oświetlonym podeście wciąż tańczyli goście, muzyka niosła się daleko w noc. Spojrzała na zegarek, była czwarta nad ranem. Dopadło ją zmęczenie ostatnich dni. Przygotowań przedślubnych, zakupów, obmyślania dekoracji, pieczenia ciast i przeżywania z Weroniką każdej decyzji. Postanowiła wracać do siebie. W domu zrzuciła z ulgą buty sfatygowane w tańcu, zdjęła niebieską sukienkę i włożyła do pralki. Wzięła prysznic, po czym położyła się w chłodnej pościeli i zasnęła, zanim zdążyła przywołać choćby jedno wspomnienie wieczoru. * Klaudia siedziała na przystanku, drżąc z zimna. W eleganckiej, cieniutkiej sukience i szpilkach, mocno zniszczonych podczas długiej drogi, którą pokonała pieszo, żeby się dostać do jakiejś namiastki cywilizacji. Była bardzo zmęczona i nie

wiedziała, jak trafić do domu ciotki pana młodego, u której miała nocować. Poczuła dreszcze. Świt już dawno wstał, lecz słońce jeszcze nie zdążyło ogrzać powietrza. Było jej nieprzyjemnie. Dopadły ją wyrzuty sumienia. Generalnie niezbyt często ją nawiedzały, jednak tym razem nie mogła się uwolnić od natrętnych, niewesołych myśli. Była zła na samą siebie, że wpadła na głupi pomysł i wymogła zaproszenie na ślub. Miała zamiar dobrze się bawić, na złość Konradowi, który jako pierwszy i na razie jedyny mężczyzna dał jej kosza. Pokazać mu, że nic się nie stało. Jest szczęśliwa i silna. Na dnie serca wciąż tliła się nadzieja, że on pożałuje swojej decyzji. Jakoś dziwnie się nie udało. Cieszyła się wprawdzie dużym powodzeniem, jednak nie sprawiało jej to żadnej satysfakcji. Konrad świata nie widział poza świeżo poślubioną żoną, a Klaudia mimo najszczerszych chęci nie umiała tej miłej dziewczyny znienawidzić. Jednak najgorsze okazało się to, co nastąpiło na zakończenie, a co z nieznanych przyczyn pozostawiło w niej głębokie poczucie niesmaku. Zupełnie nie rozumiała dlaczego. Przecież nie po raz pierwszy spędziła noc z przypadkowo poznanym mężczyzną i nie po raz pierwszy wymykała się od niego niepostrzeżenie przed świtem. Takim doraźnym spotkaniom nie poświęcała zwykle nawet jednej myśli. Z jakiego powodu dzisiaj było inaczej? Nie wiedziała. Najwyraźniej miała kaca moralnego. Ale dlaczego? Tylko dlatego, że sympatyczny, przystojny student, którego upolowała na weselu, był tak pijany, że wołał do niej: Kasiu? A jakie to ma znaczenie? Klaudia postukała obcasem pięknie wyprofilowanego buta w krzywą płytę chodnikową i naciągnęła brzeg błękitnej sukienki na zziębnięte kolana. Starzeję się – pomyślała. – Czas na stabilizację. Nagle przypomniała sobie, jak Konrad patrzył na swoją żonę. Szybko skierowała myśli na inny temat. Miłość nie jest jej potrzebna. Miłość boli, o tym zdążyła się już przekonać. Postara się więc zapomnieć o całej sprawie, wróci do pracy w Niemczech i do realizowania wszystkich planów, w które Konrad wprowadził tyle zamieszania. Trzeba spuścić zasłonę na wydarzenia ostatnich dni i raz na zawsze wykreślić je z pamięci. Nigdy już o tym nie myśleć. Aby przypieczętować decyzję, wyprostowała się i uśmiechnęła. Będzie dobrze – postanowiła. * Słońce wychylało się już w sposób zdecydowany zza tej góry co zawsze, kiedy Wiktoria Jaworska, babcia Kasi i główna organizatorka wesela, stanęła pod jabłonką szczelnie otulona ciepłym swetrem. Poczuła przyjemny chłód. Dawno powinna być w domu, syn szesnaście razy dzwonił już na jej komórkę, lecz celowo nie odbierała. Musiała pozbierać myśli. Doznała dzisiaj poważnego wstrząsu na widok Adama Kościelniaka – wyrodnego ojca panny młodej, który najpierw skrzywdził córkę przez pozbawienie ją rodzinnego domu, a kilka tygodni później pojawił się na jej ślubie

całkowicie odmieniony. Nie był już przygaszonym, zgorzkniałym pięćdziesięciolatkiem, ale mężczyzną w pełni sił, który złapał wiatr w żagle. A to skubaniec – pomyślała. – Żeby tak szybko przeorganizować całe swoje życie. Podjął decyzję, sprzedał dom i gospodarstwo, za część uzyskanych pieniędzy kupił dla Weroniki małe mieszkanie, a sam natychmiast wyjechał do Anglii. I tam odnalazł swoje miejsce na ziemi. Wiktoria nie pochwalała jego zachowania, była oburzona jak wszyscy w okolicy i aktywnie uczestniczyła w licznych dyskusjach, w których analizowano niskie pobudki postępowania Kościelniaka. Jednak kiedy go zobaczyła na weselu, coś się zmieniło w jej sposobie myślenia. Uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy dobrze go rozumie. Nie akceptuje tego, co uczynił, ale domyśla się, co wtedy czuł. Po raz pierwszy uwierzył, że może wziąć życie we własne ręce, zrobić to, o czym zawsze marzył, ale nie miał odwagi ani możliwości, by to zrealizować. Pośpiech wynikał po prostu ze strachu, że dobry moment minie, że się nie uda. Miał pięćdziesiąt pięć lat, a bał się, że może być za późno. Ona, choć przekroczyła sześćdziesiątkę, wyglądała i czuła się, jakby na barkach nosiła dziesięć lat więcej. Wychowała pięcioro dzieci, miała dwanaścioro wnuków, długie włosy upięte w kok, sporą nadwagę i pokój w domu, który zapisała synowi. Zawsze robiła to, czego od niej oczekiwano. Ile mi jeszcze czasu pozostało? – zastanawiała się. – Nie chodzi o życie w ogóle, ale zdrowe, świadome istnienie, które można jakoś spożytkować dla siebie? Przy pomyślnych wiatrach może dziesięć lat. Albo mniej. Co powinna zrobić? Spędzić ostatnie lata w pokoju z balkonem, żyjąc cudzym życiem, ze świadomością, że młoda synowa i syn, choć ją kochają, to świetnie radzą sobie sami i z największym trudem znoszą jej wtrącanie się w prowadzenie domu i codzienne sprawy? Czy jednak warto podejmować ryzyko, by coś zmienić? Dla współczesnych kobiet wychowanych na poradnikach, kolorowych gazetach i forach internetowych odpowiedź jest oczywista. Ona mieszkała w małej miejscowości, nie umiała korzystać z internetu, kolorowe gazety ją nudziły, a telewizję oglądała rzadko, bo uważała to zajęcie za stratę czasu. Zawsze była wyłącznie matką i babcią. Nigdy nie pracowała zawodowo. Prowadziła dom. Jej cały świat można było łatwo ogarnąć wzrokiem. Nigdy nie widziała morza. Jej najdłuższa podróż życiowa to wyjazd do córki mieszkającej w Poznaniu. Ale co to była za wyprawa? Wsadzono ją do samochodu, podwieziono pod blok, weszła do mieszkania, przesiedziała całe popołudnie, zjadła obiad, wypiła kawę, popatrzyła z balkonu na panoramę miasta i wieczorem została odwieziona z powrotem. Była przecież babcią, a tak się właśnie postępuje z babciami. Nikt nie pomyśli, że mają marzenia. Plany na dalsze życie. Że ich zainteresowania mogłyby wykraczać poza cykliczne spotkania rodzinne i oglądanie telewizji. Nie popierała modnego ostatnio trendu, według którego kobieta ma prawo robić wszystko, co sprawia jej przyjemność, i realizować się za wszelką cenę. W jej

młodości nazywano to po prostu egoizmem, i słusznie. Ale ona wypełniała dobrze swoje obowiązki wobec życia. Już dawno z czystym sumieniem mogła zająć się własnymi marzeniami. Nie chciała wywoływać sensacji. Czy wystarczy jej odwagi, żeby się przeciwstawić rodzinie i sąsiadom? Czy poradzi sobie w zupełnie obcym dla niej świecie, pełnym komputerów, przedmiotów nieznanego przeznaczenia z instrukcją obsługi napisaną drobnym drukiem we wszystkich językach, tylko nie po polsku? Czy będzie umiała zawalczyć o siebie w epoce wirtualnej rzeczywistości? To będzie test – pomyślała Jaworska. Jeśli dam sobie radę z obsługą komputera i internetem, to będzie oznaczało, że potrafię coś osiągnąć we współczesnym świecie. Z trudem przełknęła ślinę, bo strach nagle ścisnął ją za gardło. Szybko się jednak uspokoiła. Tymczasem do sadu weszli zmęczeni bracia pana młodego, aby zabrać ostatnie stoły. Zobowiązali się, że do godziny ósmej sad zostanie uprzątnięty ze śladów uczty. To i tak cud, że właściciel biura nieruchomości pozwolił na zorganizowanie przyjęcia na terenie sprzedanej posiadłości. Weronika bardzo przeżyła utratę domu. Nie mogła się pogodzić z myślą, że do ślubu wyjdzie z obcego mieszkania w bloku. Za radą babci Jaworskiej poszła do właściciela agencji nieruchomości, który kupił dom, i ubłagała, żeby wynajął go jej na wesele. Zgodził się po długich pertraktacjach, ale tylko na użyczenie ogrodu i sadu. Drzwi domu na czas uroczystości pozostały zamknięte. Weronika była szczęśliwa, że chociaż tyle zdołała uzyskać, i urządziła przyjęcie w ogrodzie. * Dwa tygodnie po ślubie, w małej kuchni nowego mieszkania, Weronika przygotowywała kolację. Konrad wróci z pracy późnym wieczorem. Była to ostatnia umowa, jaką realizował. Kolejnych zleceń na razie nie dostał i wyraźnie gryzł się z tego powodu. Weronika kroiła warzywa i kawałki smażonego kurczaka na sałatkę. Wszystkie składniki, z biednym kurczakiem włącznie, pochodziły z gospodarstwa Jarzębskich, można więc było uznać, że kolacja nic nie kosztowała. Weronika starała się prowadzić dom oszczędnie, żeby trochę uspokoić świeżo poślubionego męża, który się zamartwiał wydatkami, ale jak na razie rezultaty były mizerne. Konrad wprawdzie w nocy sprawiał wrażenie absolutnie szczęśliwego, za to w ciągu dnia kłopoty przygniatały go tak samo jak dawniej. Weronika uważała, że ślub zamknie pewien rozdział ich historii i zaczną się cieszyć nowym etapem. Myliła się. W pierwszy poniedziałek wspólnego życia Konrad obudził się o piątej rano, usiadł przy kuchennym stole i zaczął dzień od generalnego przeglądu zmartwień. Na wiosnę tego roku, kilka miesięcy przed ślubem, rozpoczął budowę domu dla matki i czwórki rodzeństwa. Budynek jak na razie był w stanie surowym, jego jak najszybsze ukończenie zdawało się absolutną koniecznością, ponieważ rodzina Konrada musiała się jak najszybciej wyprowadzić z wiekowej, bardzo zniszczonej rudery, w której do tej pory mieszkała. Konrad marzył o nowym domu i ciężko pracował w Niemczech, żeby móc go wybudować. Nie chodziło tylko o budynek w sensie materialnym, ale przede wszystkim o głęboką psychiczną potrzebę posiadania miejsca pochodzenia, korzeni,

rodzinnej siedziby, jakiej jego ojciec alkoholik nigdy nie zdołał stworzyć. Konrad postawił sobie za punkt honoru, że zrobi to za niego. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że pieniądze się skończyły. Martwił się, co teraz będzie? Jak utrzyma założoną właśnie rodzinę? Jak pogodzi ze sobą potrzeby swojej rodziny oraz matki i rodzeństwa? Weronika z pasją szatkowała marchewkę, aż została z niej pomarańczowa miazga. Na samo wspomnienie ostatniej rozmowy miała ochotę krzyczeć. Konrad znał tylko jeden sposób na życie: dużo się martwić i dużo pracować. Natomiast planowanie, marzenia, wiara w pozytywne zmiany – w ogóle nie wchodziły w grę. Wrócił do pracy w poniedziałek zaraz po weselu. Nie było podróży poślubnej, żadnego dalszego świętowania. Weronika nie narzekała, była szczęśliwa, ale nie miała zamiaru pozwolić, by tak wyglądało ich dalsze życie. Zamaszyście wsypała skrojone warzywa do miski. Coś trzeba postanowić – pomyślała. – Najlepiej, gdyby Konrad wrócił do Niemiec, gdzie pracował przed ślubem w dużym gospodarstwie przy hodowli kwiatów, i dzięki zarobionym tam pieniądzom mógłby dokończyć rozpoczętą budowę. Nie uspokoi się przecież, dopóki tego nie zrobi. Ale jak się rozstać? Na samą myśl o kolejnej rozłące Weronika zastygła z nożem w dłoni. Taka opcja nie wchodziła w rachubę. Wzięła w dłoń ugotowanego ziemniaka i już spokojniej kroiła na kwadraciki. Może udałoby się pojechać razem? To na pewno nie byłoby łatwe, jednak możliwe. Dziewczyny też tam przecież pracowały. Może i dla niej znalazłoby się zajęcie? Zastanowiła się chwilę nad tym, kto mógłby pomóc? Tobiasz, najlepszy przyjaciel Konrada, nie wrócił na razie do Niemiec, tylko wynajął pokój w mieście i chodził codziennie do Kasi z nadzieją, że w końcu jego uczucie zostanie odwzajemnione. Było jeszcze trzech innych kolegów, których Konrad zaprosił na wesele, ale Weronika nie znała ich numerów telefonu. Przerwała krojenie i zapatrzyła się w okno. Klaudia! – przypomniała sobie nagle. Tak, ona mogłaby coś poradzić. Piękna dziewczyna, która najpierw zrobiła furorę na weselu, a potem zniknęła gdzieś nagle nad ranem i odezwała się dopiero dwa dni później, już z Niemiec, żeby podziękować za zaproszenie i dobrą zabawę. Weronika umyła ręce i spojrzała na zegarek. Klaudia na pewno skończyła już pracę. Odnalazła numer, zadzwoniła. Klaudia obiecała, że porozmawia ze Schmidtem, właścicielem gospodarstwa, i wybada, czy znajdzie się praca dla Weroniki. Co do Konrada, to była pewna, że Schmidt się zgodzi na jego powrót, ponieważ ciągle wspominał ulubionego pracownika. Weronika wróciła zadowolona do przygotowywania sałatki. Wymieszała ją i przełożyła do salaterki. To będzie udana kolacja. Smaczne jedzenie i dobre wieści to idealny wstęp do romantycznego wieczoru we dwoje. Weronika energicznie zabrała się do porządkowania kuchni, jednocześnie zastanawiała się, co na siebie włoży. Umyła naczynia, starła blaty i zamiotła podłogę. Szybko zrzuciła pantofle, tak energicznie, że poleciały aż pod kanapę w pokoju, i rozpinając po drodze bluzkę, pobiegła do łazienki. Szpilki i sukienka, wilgotne włosy prosto spod prysznica

i najlepsze ślubne perfumy. To był plan doskonały. * Jaworska długo planowała pierwsze posunięcie. Łatwo się mówi: zmień swoje życie, ale to nie jest takie proste: przeciwstawić się całemu światu, stracić poczucie bezpieczeństwa, opinię osoby o zdrowych zmysłach i szacunek otoczenia. A także zaryzykować wszystkie oszczędności. Nie poddam się – postanowiła. – Dzisiaj albo nigdy. O ósmej rano wyszła z domu. Obliczyła, że dojście do najbliższego przystanku busa zajmie jej około dwudziestu minut, może trochę mniej. Syn pojechał wprawdzie rano do pracy samochodem, ale nie mogła go prosić o podwiezienie. Uruchomiłaby lawinę pytań. Wyszła dyskretnie i powoli podążała opadającą w dół drogą, w stronę miasta. Pogoda była piękna. Idealny dzień na dokonywanie zmian. Może gdyby padało, a zimny wiatr urywał głowę, zatrzymałaby się i pomyślała, że to ponad jej siły, lecz cały świat stał po jej stronie. Nawet klimat. Czuła się wolna. Nikt jej wprawdzie dotąd nie więził w domu, ale też nigdy jeszcze nie szła tak po prostu przed siebie z radością. Wiatr niósł zapach dojrzałej trawy, drzewa szumiały, ciepłe promienie słońca muskały policzki i Wiktoria znów poczuła się młoda. Wsiadła do stojącego na przystanku busa i po dłuższej chwili spędzonej w jego przepełnionym wnętrzu znalazła się na rynku w miasteczku. Najpierw poszła do banku. Przechowywała tam pieniądze na pilną potrzebę lub ważne wydarzenie. Wstyd jej teraz było się przyznać, nawet przed sobą, że to miał być własny pogrzeb. Podjęła z konta dwadzieścia tysięcy, banknoty schowała zwyczajnie do torebki i wyszła na ulicę. Grunt to zachować spokój i nie zwracać na siebie uwagi. Zapytała jeszcze, gdzie można kupić komputer. Uśmiechnięty kasjer wyjaśnił jej dokładnie i nawet nie był specjalnie zaskoczony, co ją początkowo lekko podniosło na duchu, potem jednak zirytowało, kiedy się okazało, że myślał o prezencie dla wnuka. Ale pal sześć. Jak cię widzą, tak cię piszą. Skoro wygląda jak typowa babcia, tak jest traktowana. Z tym też we właściwym czasie coś się zrobi. Do sklepu trafiła bez problemu. Weszła do błyszczącego wnętrza, w którym niestety nie było kolejki. Nie miała więc czasu przygotować się do rozmowy. Trudno. Jak się chce zdobywać świat, należy sobie radzić. Wzięła głęboki oddech, podniosła głowę do góry zgodnie z zasadą, że nie musisz być odważny, jeżeli nie możesz, ale powinieneś przynajmniej tak wyglądać. Pewnym krokiem podeszła do lady i powiedziała: – Chciałabym kupić komputer. – O! – ucieszył się sprzedawca. – Kacper dostanie prezent. Albo Kaśka. No jasne. W małym miasteczku nawet życia nie można zacząć zmieniać, żeby się od razu nie natknąć na kogoś znajomego. Jaworska wyprostowała się i spojrzała smarkaczowi groźnie w oczy. – Może dostaną – odparowała surowo. – Ale na razie to ja potrzebuję komputera.

– A to przepraszam. – Sprzedawca się uśmiechnął. – Można spytać, do czego komputer będzie używany? Co cię to, gówniarzu, obchodzi – już miała odpowiedzieć Jaworska, bo wyprowadziła ją z równowagi ta niepotrzebna, jej zdaniem, ciekawość, kiedy usłyszała: – Proszę się nie gniewać, muszę to wiedzieć, żeby zaproponować odpowiedni model. Czy do pisania, czy do gier? A może do programów graficznych? – Znowu się uśmiechnął, jak się Jaworskiej wydało, złośliwie. – Chcę wyszukiwać wiadomości z całego świata – oświadczyła. – Rozumiem, chce pani korzystać z internetu? – Tak. – Dobrze. – Sprzedawca wyraźnie zmiękł pod jej żelaznym spojrzeniem. – Zaproponuję pani laptopa. Jest zdecydowanie bardziej poręczny. Może go pani podłączyć wszędzie. Sprzedawca zaczął szybko wykładać na ladę płaskie modele w różnych kolorach. – Za granicą też? – zapytała Jaworska. – Za granicą? – Źrenice chłopaka się rozszerzyły. – Tak – odparła zimno Jaworska. – Masz coś takiego czy muszę szukać gdzie indziej? – zapytała wprost, uznając, że słowo pan temu wścibskiemu plotkarzowi się nie należy. – Ależ oczywiście. – Chłopak wyprostował się jak struna. – Już pokazuję. Po godzinie wyszła ze sklepu obarczona nieporęcznym, płaskim pudłem oraz ogromną ilością niezrozumiałych informacji. Stanęła przed sklepem i pomyślała, że źle zaplanowała zakupy. Chciała jeszcze nabyć nowy telefon (specjalnie sprawdziła przed wyjściem i zapisała na karteczce, teraz to się nazywało smartfon, cokolwiek to oznacza), odwiedzić księgarnię i fryzjera, a z takim tobołem będzie niewygodnie. No nic, chcesz zmieniać życie, to sobie radź – skarciła samą siebie. Postanowiła pójść do Kasi i zostawić u niej w sklepie zakupy. I tak zamierzała zdradzić jej swoje plany. * Kasia od rana tkwiła w sklepie. Od czasu do czasu poprawiała ułożenie biżuterii w gablotach lub przecierała bez zapału szyby wystawowe, ale głównie stała i patrzyła w okno. Zmęczona i niewyspana po ostatniej, trwającej do późnych godzin nocnych, rozmowie z Weroniką, która zwierzała jej się z pierwszych małżeńskich problemów, modliła się o odwrotność pragnień swojego pracodawcy. O całkowity brak klientów. Szef i tak nie był w zbyt dobrym humorze. Firma przygotowywała się do reorganizacji. Wielkie zmiany, które nastąpią, jednego dnia wprawiały zwierzchnika w stan euforii, a drugiego stresowały tak, że nie był w stanie pracować ani rozmawiać. Ciągle jeździł do Krakowa, odbierał telefony i maile albo siedział na zapleczu i drapał się w brodę, co zapewne sygnalizowało głęboki namysł. Prowadzenie sklepu zostawił Kasi. Nie było to trudne zadanie, bo klienci wstępowali tu rzadko, dokonywała zaledwie kilku transakcji dziennie. Zapotrzebowanie na biżuterię nie było w tej okolicy zbyt duże. Kasia spojrzała

w okno i przypomniała sobie podobną chwilę, prawie rok temu, która zapoczątkowała jej przyjaźń z Weroniką. Tamtego dnia ujrzała idącą chodnikiem znienawidzoną wówczas piękną dziewczynę, która w ciągu kilku miesięcy stała się jej najlepszą przyjaciółką. Dzisiaj też zobaczyła znajomą twarz. Okno sklepu jubilerskiego wychodziło na prostokątny rynek, na środku którego rósł dorodny kasztanowiec. Obok tryskała wodą fontanna, a przy niej siedział mężczyzna i wpatrywał się intensywnie w jej stronę. No tak, oczywiście, Tobiasz. Od rana na posterunku. Trzeba coś wreszcie postanowić. Poznała Tobiasza, kiedy pojechała do Niemiec, by wstrząsnąć Konradem i zmusić go do powrotu i walki o Weronikę. Kiedy Konrad z piskiem motocyklowych opon ruszył za odjeżdżającą do Danii ukochaną, Kasia została sama na obcym terenie. Tobiasz zaopiekował się nią, zorganizował nocleg i powrót do kraju. I szybko się zakochał. Nie wiedziała, co o tym sądzić. Bała się podjąć decyzję, bała się odmówić mu spotkań, bo był miły i zapełniał trochę jej samotność, zawsze wymyślał coś ciekawego na wieczór, prawił jej komplementy i z uwagą słuchał wszystkiego, co mówiła. Ale czy przyjemne uczucie, jakiego doznawała, to miłość? Nie była pewna. Czy to jest właśnie to najlepsze, co ją miało w życiu spotkać, i należy, jak ciągle sugerowały mama i babcia, łapać okazję, póki jest? Nie była romantyczką jak Weronika, starała się myśleć rozsądnie, ale nie mogła się zdecydować. Czuła w sobie opór nie do pokonania. Nagle, wpatrzona w okno, zauważyła jakąś kobietę łudząco podobną do babci Wiktorii, która taszczyła, z wyraźnym trudem, charakterystyczne pudło do pakowania laptopów. Kobieta podeszła do Tobiasza i złożyła mu pakunek na kolana, a potem machnęła zamaszyście ręką w stronę sklepu jubilera. Babcia? Niemożliwe, choć tylko ona mogła spowodować, że Tobiasz natychmiast się poderwał z miejsca, wziął pudło i ruszył we wskazanym kierunku. Jak dobrze, że szef pojechał dzisiaj do Krakowa – pomyślała Kasia, obserwując, jak zbliża się do sklepu. * Po przekazaniu nieporęcznego pudła Tobiaszowi, którego szczęśliwie spotkała w drodze do Kasi, Jaworska pomknęła dalej. Zmianę wizerunku postanowiła zacząć od fryzjera. Poprosiła o skrócenie włosów do ramion i ufarbowanie na ciemnokasztanowy kolor. Marzenie numer jeden. Jeszcze z czasów, kiedy była młodą dziewczyną. Trzeba przyznać, że fryzjerka się postarała. Ładnie ścięła i wymodelowała włosy. Głęboki bursztynowy kolor opalizował w świetle. Ani jednego siwego włosa. Twarz nabrała życia. – Jak często trzeba farbować, żeby nie było odrostów? – zapytała Wiktoria. – Co miesiąc lub dwa, to zależy, jak szybko rosną włosy – odpowiedziała fryzjerka. Jaworska przeliczyła. Tanio to nie wychodziło. Ale na co miała oszczędzać? Na pogrzeb? Opuściła zakład trochę przerażona zmianą, lecz jednocześnie dumna z siebie. Szła i przeglądała się, po raz pierwszy w życiu, w każdej szybie wystawowej. Nigdy

wcześniej nie czuła takiej potrzeby. Teraz sprawiało jej to przyjemność. Szukała sklepu z kosmetykami. Całe życie wierna kremowi Nivea, dzięki któremu cera prezentowała się jak na jej lata całkiem dobrze, postanowiła zaszaleć i zadbać o twarz w sposób bardziej wyrafinowany. Znalazła duży pawilon z półkami pełnymi błyszczących pudełeczek, słoiczków oraz flakoników. Od razu wyciągnęła portfel. Z pewnością będzie jej tutaj potrzebny. Popatrzyła bezradnie na ogrom towaru. – W czym mogę pani pomóc? – Czujna sprzedawczyni już była obok. Jaworska zawstydziła się trochę, ale dziewczyna uśmiechnęła się sympatycznie, więc babcia nabrała tchu i powiedziała, nie patrząc jej w oczy: – Chciałabym kupić wszystko, co jest potrzebne do pielęgnacji takiej twarzy jak moja… i ciała – dodała przekonana, że to musiało zabrzmieć żałośnie. Była przecież stara, pomarszczona i brzydka. Jednak ekspedientka nie uśmiechnęła się z wyższością ani z pogardą, tylko sprawiała wrażenie ucieszonej. – Mogę spytać, w jakim przedziale cenowym? Czy mam szukać produktów najtańszych, czy w miarę możliwości dobrych? – Dobrych. – Super. Proszę sobie usiąść, bo to chwilę potrwa. Jaworska klapnęła z ulgą na krześle, błogosławiąc w duchu domyślną dziewczynę. Zaczynała powoli cieszyć się przygodą. Przypomniała sobie Pretty Women i Julię Roberts, wśród sterty pudeł, otoczoną sprzedawcami. Tak, to jest przyjemne – wybieranie, otwieranie kolejnych słoiczków, dotykanie delikatnych kremów, poznawanie zapachów. Po piątym wprawdzie nic już nie czuła, ale miłe wrażenie pozostało. Dziewczyna bawiła się najwyraźniej równie dobrze i o dziwo chyba nie chciała wykorzystać swej nieświadomej klientki. Czasem proponowała produkt drogi, na przykład serum wygładzające zmarszczki, ale kiedy było to możliwe, oferowała towar tańszy, a równie dobry. Zaczęły od kosmetyków do pielęgnacji. Jaworska wybrała opcję najprostszą – tonik, mleczko, serum i krem na dzień i na noc, pod oczy i balsam do ciała – a i tak czuła, że kręci jej się w głowie. Potem puder w kremie, brązowe cienie do powiek, tusz, delikatny błyszczyk i wspaniałe, choć najdroższe z tych produktów, perfumy. Ekspedientka twierdziła, że stanowią podstawę tak wyglądu, jak i samopoczucia. Jaworska uwierzyła jej na słowo, zaakceptowała też w ciemno wybrany zapach, bo jej nos odmówił współpracy. Na koniec została umalowana próbkami produktów, które kupiła, wybrała szampon oraz odżywkę do włosów farbowanych i odmieniona wyszła, odprowadzona życzliwym spojrzeniem sprzedawczyni, lżejsza o kilka stuzłotowych banknotów. Stanęła na chodniku i się rozejrzała. Pilnie potrzebowała lustra. Na szczęście obok był salon obuwniczy. Stanęła przed jednym z wielkich luster i wpatrywała się z niedowierzaniem we własną twarz. Ujrzała inną kobietę. Uśmiechniętą, promienną, pełną blasku i w niewielkim jedynie stopniu podobną do dawnej babci Jaworskiej. Tylko ubranie psuło efekt. Nad tym też trzeba będzie popracować. Najpierw jednak odpoczynek. Wiktoria

wyszła na rynek i usiadła na ławeczce pod kasztanowcem, chętnie napiłaby się kawy i zjadła coś dobrego. Spojrzała na ustawione nieopodal stoliki. Czy ktoś by uwierzył, że ostatni raz była w kawiarni dwadzieścia lat temu? Chyba nikt. Nawet ona sama nie mogła dać temu wiary. Wstała powoli i poszła w kierunku ogródka. Zamówiła kawę i sernik, który okazał się fatalnym wyborem. Gumowaty i całkiem biały, jakby nie było w nim wcale jajek. Zjadła bez przyjemności, wypiła kawę i zapłaciła. Rachunek jej się nie spodobał. To były pieniądze wyrzucone w błoto. Opanowując lekkie mdłości, weszła do piekarni i kupiła dużą, smaczną grahamkę. Proste i tanie nie zawsze znaczy gorsze. Torba z kosmetykami ciążyła jej na ramieniu, ale postanowiła jeszcze kupić coś z ubrania. W jej miasteczku stereotyp był normą, obowiązkiem i najświętszym prawem. Dla kobiety w jej wieku i rozmiarze ubrania szyto wyłącznie ze sztucznych materiałów, standardowo jednakowe i najczęściej po prostu brzydkie. Wcześniej bez protestu takie nosiła. Bluzki, w których już po chwili pociła się jak mysz, i długie bezkształtne spódnice. Nie czuła się w nich dobrze, po prostu myślała, że tak trzeba. Jej koleżanki i sąsiadki też się tak ubierały. Po trzech godzinach, kompletnie wykończona, w sklepie z odzieżą ciążową znalazła twarzową, granatową sukienkę, ładnie marszczoną i kryjącą nadmiary tu i tam. Do tego dobrała apaszkę w kolorze starego wina, która ładnie podkreślała kolor włosów. Jaworska przymierzyła sukienkę i postanowiła w niej zostać, a do reklamówki spakowała swoje ubranie, starając się nie stresować drwiącym spojrzeniem sprzedawczyni. Błysnęła jej w głowie pewna myśl: odwiedzi Kasię w pracy i sprawdzi, jak wnuczka zareaguje na jej widok. Ona sama nie rozpoznawała siebie w lustrze. Szybko poszła w kierunku jubilera. Dochodziła piąta i chciała poprosić Kasię, żeby skontaktowała się z kimś, kto mógłby je podwieźć, bo absolutnie nie czuła się na siłach wracać pieszo do domu. Weszła do sklepu jubilerskiego i stanęła przy pierwszej gablocie. Kasia rozmawiała z Tobiaszem, lecz zaraz podeszła i zapytała, w czym może pomóc. Spojrzała przelotnie na nową klientkę, ale najwyraźniej nie wiedziała, z kim ma do czynienia. Jaworska się roześmiała i popatrzyła wnuczce prosto w oczy. – Czy ty mnie naprawdę nie poznajesz? – zapytała. Kasia patrzyła na profesjonalnie ułożone piękne bursztynowe włosy, twarz z ładnym makijażem, sukienkę i w końcu na buty. – Głos i buty z pewnością należą do mojej babci – powiedziała powoli – reszta, nie wiem… – Reszta też. To przecież ja. Po tych słowach rzeczywiście łatwo można było rozpoznać znajome rysy twarzy, charakterystyczny uśmiech i głos. Kasia wpatrywała się we własną babcię kompletnie zaskoczona. – Na ulicy bym cię nie poznała – zawołała. – Co za numer! Myślałam, że to któraś twoja kuzynka tak świetnie wygląda.

Jaworska uśmiechnęła się. – Powiedz, czy ci się podoba. – Jest świetnie, ale co się stało? Poznałaś kogoś, jakiegoś milionera? – Nie. Zdobyłam się tylko na odwagę i postanowiłam troszkę zmienić. – Skoro to jest troszkę, to co będzie, kiedy naprawdę zechcesz coś zmienić? – Masz rację, to dopiero początek. – Jaworska usiadła na ławeczce dla klientów i dyskretnie pomasowała kolana. – Będę potrzebować twojej pomocy, na wypadek gdyby w domu dostali zawału, i mam dla ciebie propozycję. Kasia uniosła brwi. Babcia zawsze była trochę niezwykła, ze swoją mądrością życiową i przenikliwością, ale teraz pokazywała całkiem nowe oblicze. – Dla was – Jaworska spojrzała ciepło na Tobiasza, który przysłuchiwał się rozmowie w napięciu – wyciągnęłam część oszczędności z konta. Zamierzam też sprzedać ostatnią działkę, jaką mam, i przeznaczyć pieniądze na wyjazd. – No to już widzę te zawały – odezwała się kwaśno Kasia. – Co najmniej trzy ciotki ostrzą sobie zęby na ten kawałek ziemi. Słyszałam wiele razy, jak planowały, co z nią zrobią. – Mogą planować, ale to jest moja własność – powiedziała stanowczo Jaworska. – Nie dostaliśmy z dziadkiem tej łąki od rodziców, ale kupiliśmy ją sami i nie było łatwo zebrać wtedy taką sumę pieniędzy. Poza tym każdemu dziecku coś już dałam, a z resztą zrobię, co uznam za słuszne. – Żeby to jeszcze na jakąś chorobę albo budowę czyjegoś domu – mówiła Kasia – może by jakoś przeszło, lecz podróż?! – Kaśka, jak możesz? – oburzyła się babcia i wstała z ławeczki. – Nawet ty tak myślisz? Czy ja nie mam prawa do niczego? Przecież to mój dorobek życia, nie wasz, wy macie swoje życie i dwie ręce do pracy jak każdy. Jaworska usiadła z rozmachem, nagle odechciało jej się wszystkiego. Nowej fryzury i głupiego makijażu. – Babciu, nie martw się – przestraszyła się Kasia. – Kto jak kto, ale ty chyba się nie poddasz. Nigdy tego nie robiłaś, zawsze byłaś odważna. – Gdzie pani chce jechać? – zapytał Tobiasz, żeby skierować rozmowę na bezpieczniejsze tory. – Tak naprawdę to lecieć – odpowiedziała. – Do Paryża. – Ja nie mogę! – Kasia też usiadła. – Kiedyś miałam piękny głos – wyjaśniła babcia. – Nigdy się nie uczyłam i nie miałam szans, żeby śpiewać gdzie indziej niż tylko w kościele albo przy pracy, ale zawsze chciałam zobaczyć najpiękniejsze opery na świecie i posłuchać cudownych arii. Kasia z Tobiaszem milczeli i wpatrywali się w napięciu w Jaworską. – Chcę zacząć od Paryża – powiedziała – i zabrać was ze sobą. Opłacę bilety i pobyt. Na tydzień na pewno szefostwo cię zwolni – zwróciła się do oszołomionej Kasi. – Tego nie wiem, mają wprowadzić radykalne zmiany. Sklep stanie się częścią znanej sieci, szefowi zaproponowano awans i wyjazd do Krakowa, a co będzie tutaj, to się dopiero okaże. Jutro mam odbyć rozmowę z nowym kierownikiem. – To się zwolnisz. Pracę w sklepie zawsze znajdziesz. Jesteś młoda i ładna. Na

razie nie musisz się martwić takimi sprawami. A poza tym to nie będzie jedna wyprawa, tylko podróż życia, po wszystkich najpiękniejszych operach świata. – Świata?! – powtórzyła oszołomiona Kasia. – Tak. Obliczyłam, że całe przedsięwzięcie zajmie mi około roku. Potem mogę osiąść z powrotem w domu i być babcią. Ale już inną. Wiktoria zamyśliła się przez chwilę. – Chciałabym jeszcze raz w życiu poczuć motyle w brzuchu – wyznała po chwili. – Nie, nie takie. – Roześmiała się, widząc przerażone spojrzenie wnuczki. – Nie szukam romansu, tylko poczucia, że dzieje się coś niezwykłego, że życie pędzi przed siebie, a ja z nim, nie obok. Bez takich przeżyć człowiek umiera. – Och, babciu, nie mów tak. – Dobrze, ale pojedziesz ze mną. – Oczywiście – zgodziła się Kasia. Tobiaszowi także pomysł się spodobał. Już cieszył się na całe dnie spędzane z Kasią. Ona też była zafascynowana. Chciała zobaczyć na własne oczy piękne miejsca, odpocząć od pracy w sklepie, przeżyć przygodę i może wreszcie ostatecznie zamknąć sprawę Tobiasza. Albo po bliższym poznaniu coś drgnie, albo będzie okazja, żeby szczerze porozmawiać i zakończyć znajomość. Babcia miała rację, pracę zawsze znajdzie w miasteczku, a takiej propozycji już nigdy w życiu nie dostanie. Dochodziła siedemnasta. Wszyscy troje w doskonałych humorach, śmiejąc się i żartując, zamknęli wspólnie sklep i poszli przez rynek do zaparkowanego po drugiej stronie samochodu Tobiasza. * Trzasnęły drzwi i Klaudia podniosła głowę. Zobaczyła jednego z pracowników, który wyszedł z pokoju i zapalił papierosa, wpatrując się intensywnie w otaczające go ciemności. Klaudia schowała się za krzewem pnącej róży. Nie miała ochoty na rozmowę. Siedziała przed budynkiem biura już prawie dwie godziny i rozmyślała o różnych sprawach. Próbowała żyć jak dawniej. Wykonywać biurowe obowiązki, uśmiechać się do klientów i robotników. Dbać o figurę, włosy i cerę oraz marzyć i planować podróż do Monachium, aby upolować mężczyznę życia. Nie mogła jednak wykrzesać z siebie choćby odrobiny energii, by sprawdzić maile, a co dopiero marzyć o podróżach. Nadal trzymała ścisłą dietę, ale kosztowało ją to o wiele więcej wysiłku niż kiedyś i ciągle chodziła głodna, ćwiczenia też jej nie szły. Szybko się męczyła, potem jeszcze bardziej chciało jej się jeść. Dziwnie też straciła zainteresowanie płcią przeciwną. Nad tym właśnie problemem zastanawiała się od dwóch godzin. Ale nawet te rozmyślania nie były takie jak dotąd. Nie myślała energicznie, konkretnie, na temat i z określonym rezultatem, tylko pozwalała, by refleksje swobodnie i bez związku przepływały przez jej świadomość. Opuściła ją wszelka życiowa energia i nic jej się nie chciało robić, co najwyżej spać. Nie wspominała Konrada, jego wesela i ślicznej żony. Przynajmniej świadomie. Aż do dzisiaj, kiedy Weronika zadzwoniła z prośbą o pomoc. Klaudia ciągle to rozważała. Pomóc im czy nie? Sprowadzić ich do firmy, gdzie z najwyższym trudem, ale powoli odzyskiwała równowagę, i patrzeć, jak bardzo są razem szczęśliwi?

Myślała o tym od dwóch godzin, choć i tak od początku wiedziała, że nie odmówi. Drzwi znowu trzasnęły i drugi mężczyzna wyszedł na zewnątrz. Usłyszała fragmenty cichej rozmowy. Te same co zawsze dowcipy i puste słowa zapełniające samotność. Nagle poczuła, że nie chce już takiego życia. Spartańskich warunków, monotonnej pracy w biurze i wciąż takich samych robotników jako towarzystwa. Urlop dziekański kończył się w październiku. Wcześniej miała zamiar go przedłużyć i wyjechać jeszcze do Monachium, teraz zmieniła zdanie. Wróci do Polski, podejmie przerwane studia i od nowa poukłada swoje sprawy. Zatęskniła nagle za Krakowem, znajomymi i życiem studenckim. Wszystko się dobrze składa – pomyślała. – Konrad wróci do pracy, Weronika przejmie moje obowiązki, a ja wyjadę i już nigdy się nie zobaczymy. Nareszcie będzie można zamknąć ten rozdział. A pomóc im koniecznie trzeba. Jemu – poprawiła się. Złożyła krzesełko i weszła do pokoju. Natychmiast włączyła telewizor, żeby zagłuszyć ciszę wypełniającą pomieszczenie. Rozejrzała się i poczuła, że ma serdecznie dość tych czterech ścian. W ciągu ostatniego roku udowodniła ojcu, że doskonale radzi sobie bez jego pomocy, odłożyła sporo pieniędzy, mogła wracać. Najwyższy czas poznać kogoś miłego, nawet jeśli mężczyźni przestali ją pociągać. Koniec z samotnymi wieczorami i spotkaniami z przypadkowymi facetami, których twarzy ani imienia nie pamiętała po kilku godzinach. Trzeba upolować tego właściwego. Świetny wygląd, pozycja społeczna i pieniądze. Wprawdzie ostatnio do jej wyobrażeń o idealnym kandydacie wkradły się takie cechy jak ciepło w oczach, czułość, ciekawa osobowość, ale intensywnie pracowała nad powrotem do dawnych wzorców. Miłość boli – powtarzała sobie. – Miłość nie jest też do niczego potrzebna. Spróbowałam tego luksusu przereklamowanego przez romanse i efekt jest okropny. Boli jak diabli. Nigdy więcej. Najlepszy jest układ partnerski, w którym obie strony dają sobie nawzajem to, czego im brak. Do tego wystarczą brak wstrętu fizycznego, dostatecznie wysokie zarobki i kultura osobista. A motyle z brzucha niech wracają do dżungli, gdzie ich naturalne miejsce. Wyszczotkowała włosy i włożyła sweter. Zrobiło się zimno. Siłą woli opanowała gwałtowną pokusę położenia się do łóżka i postanowiła, że od razu uda się do Schmidta na rozmowę o pracy dla Weroniki. * Weronika miała zamiar odwiedzić teściową. Chciała spędzić u niej trochę czasu, bo Konrad wyjechał na odległą budowę i wróci dopiero późnym wieczorem. Dzień był idealny na pieszą wyprawę, ciepły, choć niezbyt gorący. Włożyła sukienkę i rozpuściła długie ciemne, zawsze falujące włosy. Już się nie irytowała jak kiedyś, że niezwykłą urodą przyciąga uwagę przechodniów. Dumnie prezentowała obrączkę na palcu błyszczącą nowiutkim złotem. Znajomi mężczyźni dali jej spokój, a nieznajomych w okolicy właściwie nie było. Szła powoli pod górę, wiatr podwiewał jej ciężkie loki. Wystawiała policzki do słońca i wdychała znajomy zapach lata. Suchej trawy, liści, ciepłej ziemi i kurzu. Muchy i pszczoły brzęczały pracowicie, a odgłos orzącego ziemię traktora

konkurował z odwiecznym poszczekiwaniem psów. Po godzinie spaceru weszła w kotlinę, której dołem płynęła rzeka. Zagłębiła się w cień rzucany obficie przez dorodne, stare drzewa. Stanęła na moście i oparła się o krzywą metalową barierkę. Czysta rzeka o wiecznie chłodnej wodzie spływała w dół, szemrząc przyjemnie na kamieniach. Liczne strumyki zasilały jej nurt. Weronika wiedziała, że jeden z nich ma swój początek pod szczytem góry, tuż obok zrujnowanego domku myśliwskiego należącego do byłego właściciela tych okolic, hrabiego Jaworczańskiego. A ja? – pomyślała. – Ja też w pewnym sensie tam mam swoje źródło. Odkąd dwa miesiące temu dowiedziała się, że jest spokrewniona z rodziną Jaworczańskich, nie mogła przestać o tym myśleć. Nagle pod wpływem impulsu zmieniła plany na dzisiejszy dzień i postanowiła dojść do samej góry. Do źródła. Na swój dawny dom stojący przy drodze rzuciła tylko okiem. Stał smutny i opuszczony, pozbawiony kwiatów i firanek w oknach sprawiał przygnębiające wrażenie. Odwróciła głowę i poszła dalej. Minęła dom Konrada, w którym czekała na nią teściowa, weszła w zagajnik i skierowała się na szczyt. Dotarła tam zmęczona i spocona. Uklęknęła na rozgrzanej słońcem ziemi, rozgrzebała stertę kamieni porośniętych wysoką trawa i odsłoniła miejsce, skąd spod głazu wypływała woda. Nabrała jej w dłonie i poczuła niepowtarzalny, lekko kamienisty smak znany z dzieciństwa. Ochlapała zimną wodą twarz i dekolt, po czym rozejrzała się po polanie. Wysoka ciemnozielona trawa kołysała się w słońcu. Położyła się na mięciutkim mchu delikatnym jak aksamit. Ziemia była przyjemnie ciepła, promienie słońca prześlizgiwały się przez liście i gałęzie, rozgrzewały włosy, policzki, brzuch i stopy. Gdzieś daleko toczyło się gwarne życie, w miastach pędziły samochody i spieszyli się ludzie. Tutaj panowała cisza, choć na pewno nie było spokoju. W trawie wciąż coś się poruszało, mnóstwo małych żyjątek próbowało wdrapać się na dłoń Weroniki, a nad jej głową w gałęziach drzew też nie ustawała krzątanina. Weronika zamknęła oczy. Miała wrażenie, że czuje, jak pod jej plecami obraca się ziemia, a ona należy nieodłącznie do tego właśnie skrawka ogromnej planety. Podniosła powieki i mrużąc je przed ostrym światłem, usiadła. Magiczna chwila minęła. Tuż obok resztki dawnego domku myśliwskiego porastały zarośla. Jeśli wierzyć plotkom, to właśnie tutaj została poczęta prababcia Weroniki. Dwie ściany domku zasłaniały w całości wielkie krzewy czarnego bzu, wybite szyby w oknach świeciły pustką, a wielki dąb rósł na środku czegoś, co zapewne kiedyś było pokojem. Drzewa zagarnęły już to terytorium w swoje posiadanie. Były na ziemi przed człowiekiem i jeśli on choć na chwilę zostawi jakieś miejsce własnemu losowi, wracają. Weronika wzięła gruby kij i zaczęła oczyszczać resztki murów z roślin. Cegła się kruszyła i sypała na leżące na dawnej podłodze gruzy, glinę, szmaty i szkło. Czego szukała? Chciała, żeby stara, zarośnięta budowla pełna śmieci odpowiedziała jej na pytanie: kim jest? Ile w niej jest z jej przodków? Czy w dobie banków nasienia, kobiecych brzuchów do wynajęcia, możliwości wyboru płci, kraju zamieszkania

i religii ma to jeszcze jakiekolwiek znaczenie, czy zna się swoich protoplastów? Do jakiego stopnia określa nas spuścizna genetyczna? Czy człowiek, by naprawdę zrozumieć samego siebie, powinien wiedzieć, kim byli jego pradziadkowie, co ich cieszyło, a co bolało, jakie mieli marzenia? Weronika grzebała wytrwale w kamieniach. Gdzie to się stało? – zastanawiała się. – Gdzie przystojny i bogaty hrabia uwiódł prostą dziewczynę? Tu, na podłodze, w miejscu, w którym prawnuczka próbuje się dokopać jego śladów, czy tam pod lasem, gdzie przed momentem położyła głowę i przeżyła magiczną jedność ze wszechświatem? Czy hrabia postarał się, żeby było romantycznie, czy też wziął służącą siłą? Jedno jest pewne. Nawet przez chwilę nie zastanowił się nad tym, jakie konsekwencje przyniesie ta jedna chwila, zapewne krótka. Weronika poczuła znużenie. Nic o nich nie wiem – pomyślała ze złością. – Ale jeśli jestem do kogoś podobna, to przecież nie do ojca, który nienawidzi wsi, ani nie do babci, która kochała tylko pozory, a więc może do tej dziewczyny w wielkim kapeluszu ze starej fotografii, przedstawiającej matkę hrabiego. Wzięła z powrotem kij i zaczęła kopać zapalczywie w ziemi, ale nie znalazła niczego, prócz kamieni, starych butelek i jeszcze większej ilości szmat. Wtedy zobaczyła wśród krzaków coś jakby stare drzwi do piwnicy. Oczywiście o ich otworzeniu nie było mowy, tkwiły wbite do połowy w ziemię i przysypane gruzem. Oczyściła z ziemi górną część framugi i pogłaskała dłonią. W szczelinie widoczne było metalowe kółko o nieregularnym kształcie. Podrapała patyczkiem i odsłoniła więcej. Kółko było ozdobione jakimś ornamentem, po dłuższych staraniach wydłubała klucz. Staroświecki i duży. Pewnie do drzwi wejściowych – domyśliła się. Jeszcze teraz jest przecież w okolicy zwyczaj, że zapasowy klucz do domu przechowuje się gdzieś na zewnątrz, w miejscu znanym tylko członkom rodziny. Ten, wsunięty w szczelinę pomiędzy drzwiami a framugą, przetrwał dziesięciolecia, aż dostał się w jej ręce. Objęła go dłońmi, chłodny metal rozgrzewał się powoli. Klucz do domu, który nie istnieje. Klucz do ruin i wspomnień. Czy to jakiś symbol, czy po prostu jest to zwykły przypadek pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia? Komórka zapiszczała w torebce. Esemes od mamy Konrada. Będę za dwie godziny – odpisała i poczuła się, jakby wracała z dalekiej galaktyki do normalnego świata. Klucz leżał w trawie. Weronika wzięła go, opłukała w źródełku i schowała do torebki. Nie wierzyła w przesądy ani przesłania z zaświatów, a jednak poczuła ogromną pokusę, żeby przekręcić ten klucz w zamku. Najlepiej własnego domu. Musiałby być duży, z ogromnymi dębowymi drzwiami. Dobudować dom do znalezionego w starych ruinach klucza. Oto marzenie, które musiałaby przedstawić swemu mężowi, znanemu z tego, że był racjonalny do bólu i tak oszczędny, że Szkoci ze wstydem spuściliby oczy. Weronika położyła rękę na brzuchu. Zaledwie dwa tygodnie temu wzięła ślub, a już czuła, że drogi jej i męża zaczynają się rozchodzić. W gruncie rzeczy wyszła za mąż za nieznajomego człowieka. Nie był on tym chłopcem, z którym bawiła się

w dzieciństwie, ani młodzieńcem, w którym była platonicznie zakochana przez lata, bo uważała go za chodzący ideał. Był to mężczyzna wcale nie taki silny, jak myślała, bał się życia, wciąż nosił w sobie małe przestraszone dziecko, kulące się w kącie i oczekujące na powrót ojca alkoholika. Ale był to także jej Konrad. Ciepły, mądry, kochający ją do utraty tchu i, nie da się ukryć, bardzo przystojny. Czy przyjdzie mi w życiu zapłacić za to, że wyszłam za mąż tak wcześnie i kierowałam się tylko motylami w brzuchu? – zastanowiła się. – Nie pomyślałam ani przez chwilę o tym, czy nasze charaktery do siebie pasują. Gdzie będziemy mieszkać i z czego żyć? Szłam jak burza, byle tylko być przy nim. I od razu, tuż po przyjęciu weselnym, oszukała Konrada. Weronika nie przyznała się, że może tej nocy zajść w ciążę, zbyła machnięciem ręki jego pytanie, a on jej zaufał. Za wcześnie, by mogła to sprawdzić, lecz miała przeczucie, że to się wtedy stało. Radość wzbierała w niej jak ogromna fala, ale też opadała gwałtownie na samą myśl o reakcji męża. To był pierwszy punkt sporny. Ona postrzegała przyszłość jako jasną drogę wypełnioną niespodziankami, pragnęła mieć duży dom i kilkoro dzieci, on postrzegał życie jako ciemny tunel pełen niebezpieczeństw i w najbliższym czasie nie planował powiększenia rodziny. Ona chciała mieszkać tutaj, jeśli nie w rodzinnym domu, to chociaż niedaleko, Konrad z nostalgią wspominał Niemcy i pracę, którą tam wykonywał. To było dla niego jedyne źródło poczucia bezpieczeństwa. Co zrobi, gdy dowie się o dziecku? Zapewne jeszcze bardziej zaciśnie szczęki i pogrąży się w strachu. – Więc na razie się nie dowie – powiedziała Weronika do klucza. – O dzieci i marzenia muszę zadbać sama. Tylko jak to zrobić? – zastanowiła się. – Mam jedynie niezwykłych przodków i urodę. Potrafię też gotować, piec i dbać o ogród. To wszystko. Nic więcej na razie nie wymyślę, ale wrócę tu z moim dzieckiem – postanowiła z determinacją. Zrobiła zdjęcie, żeby mieć co oglądać, kiedy już wyjadą do Niemiec, a potem jeszcze raz spojrzała. Na łąkę i okalające ją góry porośnięte lasem. Zamknęła oczy i zapisała obraz w pamięci. Następnie dodała do niego przepiękny, ogromny dom i gromadę dzieci biegających dookoła, posadziła uśmiechniętego Konrada na rozległym tarasie i zapisała zmieniony obraz we własnej pamięci. Tak to będzie wyglądało. Coś wymyślę – obiecała sobie – potrzebuję tylko trochę czasu. Ruszyła w drogę powrotną bez oglądania się za siebie. Teraz najważniejszym celem była praca w Niemczech. Postanowiła wpaść do teściowej tylko na chwilkę i już dzisiaj rozpocząć przygotowania do wyjazdu. * Dwa tygodnie później Klaudia przewracała się z boku na bok, bezskutecznie próbując zasnąć. Szybko i sprawnie załatwiła pracę dla Konrada i Weroniki. Schmidt zgodnie z jej przewidywaniami bardzo się ucieszył, że przynajmniej jeden z jego ulubionych pracowników wraca. Musiała dołożyć trochę więcej starań, żeby go przekonać, że jest potrzebna dodatkowa dziewczyna do pomocy w biurze. Ale i to się udało, dzięki umiejętnościom dyplomatycznym i urokowi osobistemu Klaudii. Mogła znaleźć dla

Weroniki zajęcie w kuchni albo w szklarniach, gdzie nieliczne dziewczyny całymi dniami przesadzały, podlewały lub obcinały zwiędłe liście czy przekwitłe kwiaty z tysięcy sadzonek. Jednak, z nie do końca uświadomionych przyczyn, postanowiła powalczyć o coś lepszego. Żona Konrada nie będzie musiała stać przy garach ani klęczeć całymi dniami w wilgotnej ziemi. To był dodatkowy prezent ślubny. Utkany z prawdziwego poświęcenia i bólu, bo teraz Klaudia będzie musiała patrzeć na szczęśliwą rywalkę co najmniej osiem godzin dziennie. Mieli przyjechać tej nocy i to był zasadniczy powód, dla którego Klaudia nie mogła zasnąć. Była zdenerwowana. Nagle usłyszała trzask drzwi samochodu. Wyskoczyła z łóżka i pobiegła do okna. Rozległ się głośny śmiech, jakieś krzyki i rozmowy. Przyjechali, a koledzy wyszli im na spotkanie i teraz całą gromadą odprowadzali ich do kwatery. Przetarła twarz dłońmi. Przez najbliższe tygodnie będzie potrzebować dużo siły. Podobno każdy dobry uczynek wymaga ofiary. To będzie jej ofiara. Codziennie osiem godzin z piękną Weroniką. A wieczorami rozmyślania o Konradzie. Stała przy oknie i patrzyła na podwórko. W ciemnościach słabo rozjaśnionych bladymi światełkami ekologicznych lamp zobaczyła Konrada. Niewidzialny sznur zacisnął jej się wokół serca. W dwuosobowym pokoju, który osobiście zorganizowała dla Konrada i jego żony, wyrzucając do ogólnej sypialni dwóch mieszkających tam starszych mężczyzn, zapaliło się światło. Weronika z Konradem weszli do środka. Koledzy udali się do swoich pokojów. Słychać było jeszcze przez otwarte okno jakieś rozmowy w dużej sypialni dla mężczyzn, potem światła powoli zaczęły gasnąć. U Konrada nadal było jasno. Klaudia odeszła od okna, usiadła na krześle i skuliła się, czując ucisk w brzuchu. Oni się teraz pewnie przytulą, położą razem. Wyobrażała sobie tę scenę ze szczegółami. Weronika wcale nie będzie musiała się starać, kłamać, uśmiechać na siłę i udawać, żeby zyskać prawdziwą miłość. To nie było sprawiedliwe. Światło zgasło. Klaudia się rozpłakała i, kiwając się na krześle, siedziała jeszcze bardzo długo wpatrzona w ciemność i próbowała opanować tępy ból serca. * Nowy szef pojawił się z samego rana. Średni – oceniła go błyskawicznie Kasia. Średniego wzrostu, w średnim wieku, około czterdziestki, wyróżniał się jedynie ubraniem. Świetna koszula, modne spodnie i drogie perfumy. Te ostatnie oceniła, kiedy mężczyzna podszedł do niej i podał jej dłoń na powitanie, a w stronę Kasi popłynął intrygujący, przyjemny zapach. – Tymon Wraniecki – przedstawił się. Jak ładnie – oceniła w myślach. Jego dłoń była duża, ale delikatna, a uścisk stanowczy. Kasia zapisała mu to jako drugi plus. Wraniecki spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się. Wiedział, co robi. Uśmiech był jego kolejnym atutem, Kasia mimo woli też uśmiechnęła się serdecznie

i poczuła, że już go lubi. Ciekawy gość – pomyślała. – Szkoda, że nie będzie okazji, by poznać go bliżej. Panowie weszli na zaplecze i zamknęli za sobą drzwi, a Kasia próbowała uporządkować wrażenia. Zaraz tam wejdzie i złoży wypowiedzenie. Trochę się denerwowała. Zaplotła ręce, które nagle zwilgotniały, podeszła do lustra i szybko poprawiła uczesanie, krytycznie oceniając nijaką fryzurę, mysi kolor włosów i nieciekawy makijaż, a właściwie prawie całkowity jego brak. Jesteś taka piękna – przypomniała sobie wczorajsze komplementy Tobiasza. Może dla niego tak. Obiektywnie na pewno nie. Nie muszę się przecież tak starać – próbowała się uspokoić. Mimo to przypudrowała policzki, pociągnęła usta błyszczykiem i poprawiła bluzkę. Mężczyźni długo siedzieli na zapleczu. W końcu były szef poprosił Kasię. Sam zajął jej miejsce za ladą, o ona weszła na spotkanie z ewentualnym pracodawcą. Gabinet na zapleczu nie był duży, a kiedy na jej widok Wraniecki wstał, zdawało się, że wypełnia sobą całe pomieszczenie. Znów uśmiechnął się do niej tak optymistycznie, że nagle poczuła się szczęśliwa i pełna energii. Usiadła i zapatrzyła się w jego koszulę w ciemnozielonym kolorze opinającą szerokie ramiona. Mężczyzna nie był wysoki, ale dobrze zbudowany i silny. Kasia błyskawicznie wyobraziła sobie, jak można by się czuć w jego ramionach. Z pewnością bezpiecznie. Głos Wranieckiego przerwał jej rozmyślania. – Witam – powiedział. – Jest to właściwie tylko formalność, jednak muszę z panią przeprowadzić rozmowę kwalifikacyjną. Kasia zestresowała się jeszcze bardziej. Nie wyciągnęła wypowiedzenia z torebki. Patrzyła temu nieznanemu mężczyźnie w oczy i czuła dziwne ciepło w brzuchu. Zastygła w biernym oczekiwaniu. Miała wrażenie, że za chwilę spotka ją coś niezwykłego. – Wiem, że pracuje tu pani już dwa lata – mówił z uśmiechem Wraniecki. – Dotychczasowy szef wydał o pani bardzo pochlebną opinię. – Dziękuję – bąknęła Kasia. Kiedy się uśmiechał, jego twarz stawała się tak przyjazna, że miało się ochotę zwierzyć mu ze wszystkiego. – Rozumiem, że nadal chce pani tutaj pracować. – Tak, oczywiście – błyskawicznie odpowiedziała Kasia, myśli o rozwiązaniu umowy odsuwając w bliżej nieokreśloną przyszłość. Wraniecki ją zaintrygował, chciała poznać go bliżej. – To zaczynajmy. Jakie ma pani wykształcenie? – zapytał i spojrzał na nią z zainteresowaniem. Kasi zrobiło się gorąco, poprawiła włosy i przełknęła ślinę. – Dwa lata temu ukończyłam liceum, zdałam maturę i od tej pory pracuję w tym sklepie. – Nie chciała pani rozpocząć studiów? – zdziwił się tak szczerze, że Kasi zrobiło się wstyd z powodu własnego braku ambicji. – Chciałam – odparła bez zastanowienia, choć było to kłamstwo, bo nigdy nie czuła takiej potrzeby. – To dlaczego pani tego nie zrobiła?

– Oszczędzałam pieniądze – skłamała, sama nie wiedząc dlaczego. – Mam zamiar zacząć studiować marketing i zarządzanie w tym roku w październiku. – Nagle zaczęło jej szalenie zależeć na tej pracy i szacunku nowego szefa. – Chciałam wybrać jakąś sensowną uczelnię – kontynuowała – i dobry kierunek, dlatego najpierw musiałam popracować i zebrać pieniądze. – Słusznie. – Mężczyzna uśmiechnął się z uznaniem, a Kasia rozluźniła się nieco. – Często bywam w Krakowie, mamy tam kilka oddziałów, więc może będę mógł służyć pomocą w kwestii dojazdów, a pani odwiedzi przy okazji nasze krakowskie salony prowadzone z sukcesem od lat, żeby się uczyć w sposób praktyczny i od najlepszych. Będziemy też razem jeździć na konferencje i szkolenia. Przed panią otwarta droga do kariery. Zakręciło jej się w głowie na myśl o takich perspektywach. Wspólny wyjazd z babcią stracił wiele ze swego uroku, a Tobiasz wraz ze swoimi komplementami odpłynął w niebyt. – Czy lubi pani tę pracę? – pytał Wraniecki. – Bardzo – tu skłamała tylko trochę, bo nawet lubiła. – Uważam, że sprzedawanie biżuterii to szlachetne zajęcie i tak naprawdę chciałabym studiować historię sztuki, żeby lepiej rozumieć zasady rządzące tym pięknem – łgała jak najęta, w stresie wymyślając coraz większe bzdury, żeby jak najdłużej cieszyć się pełnym akceptacji spojrzeniem. Historia sztuki! Dla paru łańcuszków i obrączek ślubnych w tych samych wzorach od lat? – przemknęło jej gdzieś na obrzeżach świadomości, ale odpędziła te refleksje, uśmiechnęła się i spojrzała Wranieckiemu w oczy. Zaskoczyła go. Patrzył na nią z wyraźną aprobatą w ciemnoniebieskich oczach i było to uczucie tak miłe, że Kasia poczuła w sobie gotowość studiowania czegokolwiek: oceanografii, sinologii, byle tylko zatrzymać ten moment. Wraniecki oparł dłonie o blat biurka i pochylił się w jej stronę. – To niezmiernie interesujące, co pani mówi. Myślę, że oba te pragnienia będzie można pogodzić. Wystarczy poszukać dwóch uczelni, na których zajęcia na tych kierunkach odbywają się co drugi weekend, tak aby się przeplatały. Zszokowana Kasia uśmiechała się promiennie, ukrywając zręcznie przerażenie w sercu. Jeszcze do wczoraj uważała, że pogodzenie pracy z jednym kierunkiem studiów jest niemożliwe, ze względu na dojazdy oraz ilość materiału do opanowania. Teraz zadeklarowała chęć podjęcia nauki na dwóch kierunkach. – Będziemy prawie sąsiadami – powiedział Wraniecki na koniec, a Kasia znów doznała szoku. – Kupiłem w tej okolicy dom. Moja żona właśnie dopilnowuje równocześnie przeprowadzki i wstępnego remontu. Kasię przeszedł prąd. Dom, żona. Nie wiedziała, która informacja bardziej ją poraziła. O żonę nie śmiała jednak zapytać. – Który dom pan kupił? – zapytała. – U was się to chyba nazywa na Podgórce. – Tak myślałam – uśmiechnęła się. – Kupił pan dom mojej przyjaciółki. – O proszę, to świetnie, w razie czego otrzymam informacje z pierwszej ręki. Piękna posiadłość, po okazyjnej cenie, wymaga wprawdzie gruntownych zmian i remontu, ale ma niezwykły urok. Specjalnie przeprowadziłem się z rodziną

z Warszawy, żeby moi synowie mogli mieć takie sielankowe, prawdziwe dzieciństwo. Kasia znów zdrętwiała. Synowie! – W związku z tym będę sporo jeździć – mówił Wraniecki. – Do Warszawy dwa razy w tygodniu, do Krakowa też często, pewnie na piątki i soboty. – Uśmiechnął się. – W pozostałe dni praca, a w niedzielę spotkania, konieczne bankiety i kolacje, bo taka jest specyfika tej branży. Czego się jednak nie robi dla dzieci? Kasia pomyślała, że przecież nie będzie się z tymi dziećmi wcale widywał, ale nic nie powiedziała. – Dobrze – rzekł – a wracając do tematu, proponuję pani stanowisko menedżera. Do pani zadań będzie należało kierowanie oddziałem, aktywne poszukiwanie klientów, dbanie o wizerunek firmy i kreowanie perspektyw rozwoju. A także zatrudnianie pracowników. Pani zaangażowanie i uzyskiwane wyniki finansowe zadecydują o naszej dalszej współpracy – dodał surowo, a Kasia poczuła strach pełznący powoli po plecach. Co będzie, jeśli nie da rady, a wyniki okażą się za słabe? – Premia może być nawet dwa razy większa od pensji podstawowej – mówił Wraniecki. – To zależy tylko od pani. W firmie pracują osoby kreatywne, zaangażowane, liczę, że zostanie pani liderem. Kasia uśmiechnęła się, czując, że policzki zesztywniały jej z nerwów. Wraniecki podał jej rękę, tym razem na pożegnanie, i odprowadził do wyjścia, choć były to tylko dwa kroki. Otwierając drzwi, przysunął się do niej blisko w ciasnym pomieszczeniu. I nagle to poczuła. Niezwykłe łaskotanie w brzuchu, skurcz serca i miękkość w kolanach. To była prawdziwa magia. Wyszła oszołomiona, szczęśliwa i przerażona jednocześnie. Obaj szefowie opuścili sklep, życząc jej dobrego dnia. Zaplecze zostawili otwarte, od dziś to był także jej gabinet. Wraniecki zobowiązał się, że przez najbliższy tydzień będzie Kasię wdrażać do nowych obowiązków. Złożył jej tę obietnicę, jakby to był zaszczyt wszech czasów, i zadowolony się pożegnał. Aby opanować drżenie rąk, łomotanie serca i gonitwę myśli, Kasia włączyła komputer. Przesunęła biurko, tak by przez otwarte drzwi było widać wejście do sklepu, i rozpoczęła przeszukiwanie stron wyższych uczelni. Przejrzała kilka z nich i nagle uświadomiła sobie własną głupotę. Co ja robię, chyba całkiem mi odbiło? – pomyślała, kręcąc głową ze zdumienia. – Nie będę przecież studiować tylko dlatego, że to się podoba jakiemuś facetowi, choćby był nie wiem jak intrygujący. Puknij się w głowę, dziewczyno, on jest stary i żonaty – nakazała sobie stanowczo i wstała od komputera. Co z tego, że w jego obecności poczuła to, o czym bezskutecznie marzyła przez lata. On był zajęty. To nie miało najmniejszego sensu. Popatrzyła na sklep i ulicę widoczne przez szybę wystawową, wszystko wyglądało jak zawsze. Nie mogła uwierzyć, że zaledwie przed chwilą siedziała na zapleczu i plotła bzdury jak najęta. Wyciągnęła wypowiedzenie z torebki i postanowiła przekazać je dawnemu szefowi, gdy przyjdzie zamknąć sklep. Dzisiaj był piątek, szef zawsze pod koniec tygodnia siadał na zapleczu i robił rozliczenie tygodnia.

Zabrzęczał dzwonek i weszła klientka. Powiało normalnością i rutyną, Kasia sprzedała jej kolczyki i uspokoiła się całkowicie. Wszystkie sprawy wróciły na dawne miejsce. Aby utwierdzić się co do słuszności swojego postępowania, zadzwoniła do babci i wypytała o szczegóły wyjazdu, choć znała je doskonale. Był to temat numer jeden w ostatnich dniach w domu i okolicy. Na wieść o zamiarach babci zszokowana rodzina nie szczędziła zjadliwych komentarzy o starych kobietach, którym na koniec życia coś odbija. Niektórzy uważali, że kobieta poznała jakiegoś oszusta i dla niego zbiera pieniądze. W marzenie o najpiękniejszych operach świata nikt nie uwierzył. Jedna z ciotek zasugerowała, by zatrzymać babcię siłą, ale ten pomysł upadł z powodu braku poparcia. A tymczasem Jaworska, nie zważając na nic, przystąpiła energicznie do działania. Zaproponowała najbliższemu sąsiadowi zakup działki, a on po krótkim namyśle zgodził się wystraszony perspektywą, że ktoś obcy wybuduje mu się pod oknami. Cena była uczciwa, Wiktoria rozłożyła ją na dwie raty, szybko więc doszli do porozumienia. Teraz babcia siedziała nocami przed laptopem i spracowanymi palcami uczyła się trafiać we właściwe przyciski klawiatury. W zeszycie notowała dużym staroświeckim pismem każde słowo młodszego brata Kasi, Kacpra, który z anielską cierpliwością wprowadzał ją w tajniki korzystania z internetu. Starszy brat Tomek, choć był informatykiem, poddał się po pierwszym dniu, kiedy po kilku godzinach szkolenia babcia wciąż nie rozumiała najprostszych poleceń. Ale Kacper radził sobie dobrze, a Jaworska nie należała do tych kobiet, które łatwo się poddają. Kasia uśmiechnęła się na myśl o podróży. To naprawdę będzie przygoda. Oprócz wspaniałości zabytków Paryża, opery i pozostałych atrakcji, nikt przecież nie był w stanie przewidzieć, co jeszcze wpadnie babci do głowy. Ta niewiadoma fascynowała Kasię najbardziej. Jedynymi ciemnymi chmurami, które zbierały się nad wyjazdem, było leżące wciąż w torebce wypowiedzenie oraz perspektywa towarzystwa Tobiasza. Tak bardzo się cieszył z wyjazdu z Kasią, że już teraz nie odstępował jej prawie na krok. Wciąż przesiadywał u niej w domu albo odwiedzał ją w pracy. Dzisiaj miała spokój, bo zabroniła mu przychodzić ze względu na wizytę szefostwa, i czuła ogromną ulgę. Początkowo starała się w nim zakochać lub wmówić sobie, że to się już stało. Był miły, przystojny, a nad licznymi zaletami jego charakteru babcia z mamą rozwodziły się całymi godzinami i wciąż odkrywały nowe, roztaczając przed Kasią upojne wizje szczęśliwej przyszłości u jego boku. Jej wątpliwości nie były brane pod uwagę w tych rozważaniach i traktowane jak bzdury. A wątpliwości mnożyły się jak króliki na łące pod lasem, jak chwasty między truskawkami i mszyce na różach. Każdego dnia było ich coraz więcej. – Witam prezesową – huknął jej nagle ktoś za plecami, tak że o mało się nie przewróciła z przestrachu. Tak się zamyśliła, że nie usłyszała szefa, który wszedł właśnie do środka. – Co to się dzieje? Jestem oburzony. Pierwszy dzień awansu i już spadła jakość pracy. Sprzedawczyni odwrócona tyłem do wejścia, zamyślona, jakby była na innej planecie. Czarno to widzę, no ale to już nie mój problem. Przyszedłem się pożegnać. Kasia odwróciła się w stronę szefa i zaskoczona szybkim tempem zmian zapytała:

– Już? – Tak, dzisiaj wieczorem jadę odebrać klucze do mieszkania, które znajoma wynajęła mi w Krakowie. A od jutra pierwsze kroki w nowej pracy. – Cieszy się pan? – Pewnie, że się cieszę. – Szef oparł się o gablotę i uśmiechnął szeroko. – W moim wieku taki awans to gwiazdka z nieba. Może się nie zestarzeję tak szybko i kto wie, co mnie tam spotka. Tutaj żadna mnie nie chciała. – Puścił do niej oko i się roześmiał. – Ależ to wierutne kłamstwo, to pan żadnej nie chciał, wystarczyłoby jedno słowo. – Oj tam, oj tam, jak mawia współczesna młodzież. A ty? Jak sobie z tym wszystkim poradzisz? Gdybyś potrzebowała pomocy, wiesz, że zawsze możesz zadzwonić. – Wiem, dziękuję. – Jeszcze jedno – zaczął powoli. – To nie moja sprawa… Ale tak długo razem pracowaliśmy, lubię cię jak własną córkę. Nie gniewaj się, że to powiem: uważaj na tego nowego. On mi się nie podoba. Poznałem go trochę w ciągu ostatnich dni i nic mi się w tym facecie kupy nie trzyma. Wielki biznesmen, ciągle opowiada, jakie to miał europejskie perspektywy awansu, a tymczasem wybrał dobrowolnie taką dziurę! To absurdalne. Wyczuwam jakąś tajemnicę, dlatego patrz mu na ręce, nie ufaj i zawsze trzymaj na dystans. Pod każdym względem – dodał. – I jeszcze jedno. Wiem przecież, że wciąż tu przychodzi jeden gość, ludzie już dawno mi donieśli. – Szlag – zaklęła cicho. – Nie miałem nic przeciwko temu, to świetny chłopak, będę wam kibicował na odległość. Kasia milczała. – To co, mogę cię uściskać na pożegnanie? – Oczywiście, szefie. – Kasia podeszła do niego i objęła go serdecznie. Był dobrym człowiekiem i choć często się irytował, na jego życzliwość zawsze mogła liczyć. – Idę – powiedział – a ty uważaj na tego farbowanego lisa. Słyszałaś, że kupił dom Kościelniaków? – Tak. – Ciekawe, jak długo tu wytrzyma. Założymy się, że nie przetrwa pierwszej zimy? – Dobrze – roześmiała się Kasia – możemy się założyć. Szef uwielbiał zakłady. – O największą czekoladę w mieście – zaproponował. Kasia podała mu rękę, przecięli zakład. – Umowa stoi – powiedziała. – Wiesz – roześmiał się. – Takie zakłady porobiła już połowa miasta i prawie cała wieś. Na czekoladę i inne towary będzie popyt na wiosnę. Poszedł. Kasia pomachała mu jeszcze przez szybę i uśmiechnęła się. Niepotrzebnie się biedak o nią martwi. Nie jest taka głupia, żeby sama nie umiała ocenić Wranieckiego. W tym momencie na zapleczu zadzwonił telefon. Podbiegła i odebrała.

– Witam, pani Kasiu – rozległ się wesoły głos Tymona. – Mam wspaniałą nowinę. Jadę wieczorem niespodziewanie do Krakowa, mogę panią zabrać na dwa dni. Dzisiaj weźmie pani udział w konferencji, jutro zobaczy krakowskie oddziały i pójdzie ze mną na szkolenie dla menedżerów, a wieczorem przewidziana jest uroczysta kolacja w hotelu. Co pani na to? Jestem przekonany, że zdąży się pani spakować w dwie godziny. To masa czasu. Prawda? – Oczywiście – odpowiedziała, zanim zdążyła pomyśleć. Dotyczyło to masy czasu, a nie wyjazdu, ale Wraniecki nie czekał na dalsze wyjaśnienia. – To wspaniale – ucieszył się. – Będę u pani pod domem o dziewiętnastej. Do zobaczenia – powiedział i rozłączył się. Kasia stała jeszcze chwilę, ze słuchawką w ręku. Zaraz zadzwonię i odwołam – postanowiła, a jednocześnie jej myśli zaczęły krążyć wokół usłyszanych właśnie słów: konferencja dla menedżerów, kolacja w hotelu, krakowskie oddziały, podróż samochodem z Wranieckim… Nadal trzymała słuchawkę w dłoni ze szczerym zamiarem wybrania numeru i odwołania wyjazdu, a jednocześnie zastanawiała się, czy ma chociaż jedną sukienkę, która by się nadawała na kolację w hotelu. I jaki, do licha, jest ten hotel? Bardzo elegancki czy zwyczajny? Zerknęła na zegarek. Była siedemnasta. Czas zamykać sklep. Jeśli chciała zdążyć się spakować i przygotować do wyjazdu, należało się spieszyć. Ale czy tego chciała? Znowu poczuła przyjemne mrowienie w sercu, które utrudniało podjęcie decyzji. Pokusa była silna. Odwróciła się w stronę dużego lustra wiszącego na ścianie. Spójrz prawdzie w oczy – pomyślała – i powiedz sobie szczerze: Chcesz jechać? Gdybyś nie chciała, nigdy byś się nie zgodziła, więc sprawa jest jasna. Drugie pytanie: dlaczego chcesz jechać? Bo nigdy nie byłam na szkoleniu dla menedżerów – znalazła dyplomatyczną odpowiedź – ani na konferencji, ani na eleganckiej kolacji w hotelu. Całe życie w jednym małym mieście. Dom, szkoła, a potem praca. Mam prawo spróbować czegoś innego. Wypowiedzenie poczeka do poniedziałku. Jest czas. Odwróciła się od lustra. Nie mogła już dłużej patrzeć sobie w oczy. Wiedziała, że nie jest ze sobą całkiem szczera. Ale przestała się wahać, za to zaczęła spieszyć. Do domu daleko, nic nie jest przygotowane, a rodzina będzie zaskoczona. Szybko, szybciej. Wtedy po raz pierwszy wypowiedziała w myślach te słowa, nie podejrzewając, że staną się jej mottem na następne miesiące. * Punktualnie o szóstej rano Weronika stanęła przed biurem. Była senna. Tej nocy nie spała ani minuty, w ciągu poprzednich też nie za wiele, ale była szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. Świeciła własnym blaskiem nawet o szóstej rano po ciężkiej podróży. Miała do tego co najmniej kilka powodów. Jeden z nich, malutki, lecz rosnący z każdym dniem, stanowił na razie jej tajemnicę. Od ślubu minęło pięć tygodni i była już całkowicie pewna, że jest w ciąży, a dzisiaj postanowiła wykonać wreszcie trzy testy, które od wielu dni nosiła w torebce, i powiedzieć o wszystkim Konradowi. Nie

zrobiła tego wcześniej, ponieważ się bała, że będzie chciał zrezygnować z wyjazdu. I tak musiała się sporo namęczyć, żeby go przekonać, że to dobry pomysł. Przez kilka wieczorów twierdził, że Weronika powinna zacząć studia, a nie pracować wśród zwykłych robotników daleko od domu. W końcu przekonywany na różne sposoby ustąpił. Warto było. Kiedy decyzja została podjęta, Konrad się uspokoił i nabrał optymizmu. Kalkulował, ile odłoży miesięcznie i co zrobią na budowie jeszcze tej jesieni, a co na wiosnę. Z jego obliczeń wynikało, że do dwóch pokoi na parterze rodzina będzie się mogła wprowadzić już w przyszłym roku. Dodatkowym źródłem radości był fakt, że Schmidt zaproponował mu stanowisko szefa wszystkich pracujących w gospodarstwie robotników oraz przejęcie dawnych obowiązków Tobiasza, który tkwił u boku Kasi i nie reagował na wezwania do powrotu. Więcej odpowiedzialności, ale równocześnie wyższe wynagrodzenie. Gdyby mu powiedziała, że jest w ciąży, Konrad zmusiłby ją do pozostania w Polsce i zamartwiałby się sytuacją. Wyjazd był konieczny. Zanim dziecko się urodzi, zdążą trochę popracować, a reszta jakoś się ułoży. Weronika czuła, że to będzie dobre dziecko, niesprawiające kłopotów. W końcu było owocem prawdziwej miłości. Dziesięć minut później, niż było umówione, przyszła Klaudia. Wyglądała na zmęczoną i niewyspaną. Weronika poczuła wyrzuty sumienia, choć to Klaudia nakazała jej stanowczo, by stawiła się o tej porze, aby mogły przećwiczyć rozmowę kwalifikacyjną. Schmidt zaplanował spotkanie z Weroniką na dziesiątą i Klaudia postanowiła choć trochę ją przygotować. Przewidziała pytania, które najprawdopodobniej padną, i wraz z odpowiedziami wysłała mailem, żeby Weronika nauczyła się na pamięć. Teraz miała ją przepytać i przedstawić obowiązki, żeby dziewczyna mogła błysnąć podczas rozmowy. Choć jej niemiecki ze szkoły sekretarek kulał, Weronika była dobrej myśli. Klaudia przywitała się krótko i spojrzała na Weronikę ze znaną jej już mieszaniną zainteresowania i niechęci, po czym otworzyła biuro. Całkiem przyjemne, jasne pomieszczenie z trzema biurkami. Weronika skupiła myśli. Za wszelką cenę chciała zyskać sympatię Klaudii. – Tu będziesz siedzieć, jeśli nie dasz plamy na rozmowie – powiedziała Klaudia, wskazując jej ładne duże biurko stojące naprzeciwko jej własnego. – Tak cię zareklamowałam, że już ci przygotowali miejsce pracy. Masz naprawdę duże szanse, ale musisz mówić chociaż trochę po niemiecku, bez tego nie da rady. – Nauczyłam się, ile mogłam. – Zobaczymy. Siadaj! Ja będę Schmidtem, a ty mnie przekonaj, że jesteś idealną kandydatką do tej pracy. – Dobrze. – Weronika usiadła naprzeciwko. – Wyprostuj się – usłyszała, więc posłusznie napięła plecy i podniosła głowę. – Wyglądasz bardzo dobrze – oceniła Klaudia. – Skromne, pracowite dziewczę, a do tego ładne. Zobaczymy, co masz do powiedzenia. Klaudia zaczęła od pytań z kartki, o nazwisko, pochodzenie, wykształcenie, dotychczasową pracę oraz umiejętności i o to, dlaczego chciałaby akurat tutaj pracować (bo kocha kwiaty i zawsze o tym marzyła, brzmiała podpowiedź na kartce).

Z zadowoleniem wysłuchała bezbłędnie wykutych kwestii. Potem zadała kilka innych pytań; z tymi był większy problem, Weronika nie umiała budować zdań złożonych i brakowało jej słownictwa. Pozostawała nadzieja, że Schmidt poprzestanie na tych pytaniach co zawsze, i sam zacznie opowiadać o kwiatach, do czego łatwo go było sprowokować. Wtedy wystarczał wdzięczny uśmiech i sprawa była załatwiona. Po godzinie Klaudia zgłodniała. Zaczęło jej głośno burczeć w brzuchu i pobladła, tak że cienie pod oczami stały się widoczne pomimo dobrze zrobionego makijażu. Weronika, nie bacząc na protesty, pobiegła po jedzenie. Przywiozła z Polski bułki drożdżowe własnego wypieku, domową szynkę od mamy Konrada, pomidory i ogórki z ogrodu, ser z prawdziwego mleka i ciasto jabłkowe. Wszystko było jeszcze świeże i smaczne. Spakowała jedzenie do koszyka i wróciła do biura. Wyszły na chwilę na podwórko. Stały tam drewniane stoliki i ławy. Usiadły i rozpoczęły ucztę. Weronika miała apetyt i nie żałowała sobie jedzenia ze względu na dziecko, które – jak podejrzewała – nosi pod sercem, Klaudia też nie pozostawała w tyle. Po śniadaniu humor wyraźnie jej się poprawił, nawet się uśmiechnęła i na jej twarz powróciły kolory. Weronika z zadowoleniem spakowała resztki i pobiegła znowu do pokoju. Tam szybko przygotowała dwie bułki z szynką i przykryła talerzem – to było śniadanie dla Konrada. Ledwie przekroczyła drzwi biura, zobaczyła Schmidta. Co jest? – zdenerwowała się. – Podobno Niemcy są tacy punktualni, a ten zjawia się dwie godziny za wcześnie. Schmidt zabulgotał coś po niemiecku, czego Weronika kompletnie nie zrozumiała, po czym wyciągnął rękę, więc się uśmiechnęła, jak mogła najładniej, i uścisnęła jego dłoń. On znów coś powiedział i na szczęście uczynił gest wskazujący na drzwi do jego gabinetu, bo Weronika znowu nic nie zrozumiała. Jej dobry nastrój prysł. Rzuciła Klaudii przerażone spojrzenie i weszła do jaskini smoka. Sprawa wyglądała beznadziejnie. * Trzy bilety leżały na stole. Hotel był zamówiony, spektakle w operze zarezerwowane. W szafie wisiała czarna sukienka i kilka zestawów wygodnych i twarzowych ubrań. Wszystko załatwiła sama. Nie prosiła Kasi ani Tobiasza o pomoc, mozoliła się długo z każdą czynnością, powoli poruszając się w całkowicie obcym świecie, ale dała radę. Nauczyła się, jak kupować bilety lotnicze, w jaki sposób po polsku dokonać rezerwacji we francuskiej operze i gdzie trzeba pojechać, by elegancko się ubrać. To wszystko zaledwie w kilka tygodni. Wiktoria była z siebie bardzo dumna. Tylko sprawa Kasi mąciła jej szczęście. Biedna dziewczyna. Zakochała się w sposób beznadziejny i nie dała sobie przemówić do rozsądku. Wysłała papiery na studia, którymi nie była zupełnie zainteresowana, i zrezygnowała ze wspólnego wyjazdu. Jaworska widziała, jak wnuczka z przerażeniem wpatruje się w program studiów i w Google szuka wyjaśnienia nazw niektórych przedmiotów kierunkowych, bo nawet nie wiedziała, co to jest. Coraz dłużej zostawała w pracy i jako powód podawała wszystkim swój awans. Ale babcia wiedziała swoje, zorientowała się już po

pierwszych pięciu minutach rozmowy. Kasia się zakochała. Jednak nie w dobrym, miłym Tobiaszu, tylko w żonatym, pewnym siebie facecie, który nic nie mógł jej ofiarować. To, co dla Jaworskiej bardzo szybko stało się oczywiste, dla Tobiasza długo pozostawało całkowicie niezrozumiałe. Poddał się dopiero po dwóch tygodniach, które spędził w towarzystwie babci, bo Kasia przestała wracać o siedemnastej. Siedziała w sklepie do późnych godzin wieczornych, a szef odwoził ją do domu samochodem. Weekendy też miała zajęte przez szkolenia, wyjazdy albo spotkania. Dwa tygodnie Tobiasz patrzył, jak ci dwoje żegnają się w ciemnościach pod domem Kasi, a wspomnienie podobnych scen, które już kiedyś obserwował, bolało z każdym dniem coraz bardziej i w końcu doprowadziło do rozpoznania. Dziewczyna, w której się zakochał, znów wybrała innego. Rozmawiał jeszcze o tym z jej babcią, żywiąc w głębi ducha bezpodstawną nadzieję, że się myli, i pragnąc, by go przekonała mocnymi argumentami, ale ona tylko spojrzała ze smutkiem i zachęciła do walki. Tyle że on nie czuł się na siłach, by walczyć. Nie z wykształconym i błyskotliwym palantem w samochodzie terenowym za ciężkie miliony. Co z tego, że gość był żonaty? Najwyraźniej Kasi to nie przeszkadzało. Któregoś dnia Tobiasz się spakował i zwolnił pokój w miasteczku. Wsiadł do używanego volkswagena i odjechał do Niemiec. Na szczęście Schmidt i jego przyjął z otwartymi ramionami. Wcześniej Tobiasz pożegnał się z Wiktorią Jaworską, życząc jej udanej podróży, i odrzucił propozycję wyjazdu w towarzystwie jej drugiej, młodszej i podobno tak samo miłej wnuczki. Z Kasią nie zamienił ani słowa. Wieczorem wróciła bardzo późno i poszła do siebie; nawet nie zajrzała do babci, choć musiała wiedzieć, że Tobiasz tam jest, bo jego samochód stał na podjeździe. Skoro świt pojechała do pracy, ale nie było jej w sklepie, kiedy przyszedł tam, żeby się pożegnać. Nowa dziewczyna stała za ladą w firmowym uniformie i uśmiechała się sztucznie. Pewnie szef znów szkoli Kasię – pomyślał Tobiasz z bólem i wstrętem. Wysłał jej esemesa, lecz nie dostał odpowiedzi. Zrezygnowany ruszył w drogę. Rzucił ostatnie spojrzenie na budzące się powoli miasto i pomyślał z żalem, że chętnie by tu zamieszkał, podobało mu się. Spokojne życie, góry, no a przede wszystkim Kasia. Bez niej nic tutaj nie miało sensu. Jechał powoli, mimo wczesnej pory korki na szosie do Krakowa już się zaczęły, wąskie drogi blokowały ciężarówki, których nie dawało się wyprzedzić na licznych zakrętach. Miał dość czasu, żeby się zastanowić nad swoim życiem. Wnioski z tych rozmyślań nie napawały optymizmem. * Rano Klaudia bardzo źle się poczuła. Miała zawroty głowy i myślała, że za chwilę zwymiotuje. Wypiła szklankę zimnej wody, otworzyła szeroko okno i zaczerpnęła świeżego powietrza. Niewiele to pomogło. Usiadła na chwilę i popatrzyła na białą ścianę; próbowała przeczekać tańczące

przed oczami fioletowe płatki. Może to z głodu – pomyślała i podeszła do lodówki. Otworzyła drzwiczki, a zapach zgromadzonych tam zupełnie zwyczajnych i w żadnym wypadku niezepsutych produktów dosłownie zwalił ją z nóg. Popędziła do łazienki i zwymiotowała. Weronika przybiegła po pierwszym telefonie. Zobaczyła Klaudię leżącą na łóżku, bladą i roztrzęsioną. – Co ci jest? – Nie wiem. Albo grypa żołądkowa, albo jakieś cholerne zatrucie. Akurat dzisiaj, kiedy jest tyle pracy. Będziesz musiała jakoś sobie poradzić. Przykro mi. – Dobrze. O nic się nie martw. Dam sobie radę. Jesteś przecież niedaleko, jeśli nie będę wiedziała, co robić, to zadzwonię. Może ci przygotuję herbatę albo jakieś śniadanie. – Dzięki. Poproszę herbatę, może rumiankową. – Już się robi. Piotrek jedzie za chwilę do miasta. Schmidt przygotowuje listę spraw do załatwienia. Kupi lekarstwa, tylko powiedz, co byś chciała. Przyniosę ci syrop z mlecza, rewelacyjny na przeziębienia. Dobre jest też mleko z miodem, masłem i czosnkiem. Klaudia najwyraźniej wyobraziła sobie ten cudotwórczy napój, bo złapała się za usta i pobiegła do łazienki. – Klaudia, przepraszam – zawołała za nią Weronika. – W takim razie Piotrek kupi ci aspirynę i wapno. Wstała wystraszona i przygotowywała szybko herbatę. Klaudia wyszła z łazienki po dłuższej chwili blada i z kropelkami potu na czole. – Proszę, żadnego mleka ani czosnku, miodu ani masła – powiedziała słabo. Przytrzymała się ściany i powoli doszła do łóżka. – Połóż się – zaproponowała Weronika. – Herbata już jest. Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebowała, dzwoń, a na pewno przybiegniemy: ja albo Konrad. Klaudia uśmiechnęła się blado. – Dziękuję. – Nie ma za co. Naprawdę. Takie sensacje są nieprzyjemne, ale nie trwają długo. Jutro, najpóźniej pojutrze poczujesz się lepiej. Weronika poszła do biura zgłosić chorobę Klaudii i zmierzyć się ze wszystkimi obowiązkami. Jej niemiecki, który dobrze sprawdzał się w szkole, w kontaktach ze Schmidtem zupełnie zawodził. Mężczyzna mówił szybko i z dziwnym akcentem, tak że Weronika nie rozpoznawała nawet znanych jej słówek. Przeszła wprawdzie przez rozmowę kwalifikacyjną, głównie dzięki przesłanym przez Klaudię pytaniom, ale każdy dzień pracy był wyzwaniem. Uczyła się z notatek Konrada, słuchała płyt, jednak na rezultaty trzeba było jeszcze poczekać. Zawartość służbowego laptopa, dokumentacja, wszystko to wciąż było tak niezrozumiałe jak chiński przepis na kurczaka. Walczyła ze względu na męża. Jeszcze mu nie powiedziała o ciąży, której była już całkowicie pewna. Postanowiła poczekać na lepszy moment. Niech się Konrad trochę uspokoi i nabierze wiary, że będzie dobrze. Zacisnęła zęby. Musi sobie poradzić, także ze względu na Klaudię, której była

wdzięczna za okazaną pomoc. Był koniec miesiąca, czas przygotowywania wypłat. Weronika wzięła zeszyt, w którym były zapisane godziny przepracowane przez poszczególnych pracowników, i z mozołem zaczęła obliczać, ile komu i za co się należy. Każdy miał inną stawkę godzinową, a do tego system premii uzależniony od stanowiska i zasług, które Schmidt odręcznie notował po niemiecku. Odcyfrowanie tego wszystkiego nie było łatwe. Szef przyszedł po godzinie, sprawdził, ile już zrobiła, i coś tam długo mówił, z czego zrozumiała dwa razy słowo Klaudia, raz Konrad i trzy razy gut, czyli dobrze. Skoro dobrze, to dobrze. Uśmiechnęła się promiennie i szef wyszedł. Ciekawe, jak zareaguje na wiadomość, że dopiero co zatrudniona dziewczyna jest w ciąży. Weronika westchnęła. Sytuacja stawała się coraz bardziej skomplikowana. * Kasia złożyła papiery na dwie uczelnie. Terminy zajęć przeplatały się w sposób prawie idealny. Obliczyła, że w pierwszej sesji musi zdać sześć egzaminów. Żaden z przedmiotów nie wydawał jej się ciekawy, a na samą myśl o nauce, która ją czekała, czuła bolesny ucisk w żołądku. Za to podziw w oczach Wranieckiego był bezcenny. Dodawał sił do pokonywania wszelkich trudności. Nie zamierzała zakochać się w szefie. Tymon był przecież żonaty i miał małe dzieci, a ona nie chciała nikogo krzywdzić.

Tylko pracowali razem. Nic w tym złego. Nie rozumiała, dlaczego babcia robi straszną aferę i namawia ją do wyjazdu. Nie każdy marzy o operach świata. A przygodę życia przeżywała teraz w pracy. Spokojny sklep zamienił się w centrum dowodzenia. Wraniecki był dyrektorem generalnym w kraju i koordynował pracę wszystkich oddziałów. Kasia powoli stawała się jego asystentką. Nie dość, że prowadziła miejscowy oddział i musiała się wiele nauczyć, to jeszcze pomagała szefowi w jego obowiązkach. Często przychodziła do sklepu na szóstą, żeby się uporać ze swoją pracą, zanim Wraniecki zarzuci ją dodatkowymi zleceniami. Miała teraz o wiele więcej zadań do wykonania, a zarabiała mniej, bo jak dotąd nie zasłużyła na premię; wyniki finansowe jej oddziału przedstawiały się marnie na tle innych. Małe miasteczko nie potrafiło wygenerować dostatecznie wysokiego obrotu i Kasia musiała to zmienić. Towarzystwo Wranieckiego jak na razie rekompensowało wszystkie trudności. Wprowadzał ją w świat zupełnie nieznany. Wielkie pieniądze, wyrafinowany marketing, ogromna wiedza i kontakty z niezwykłymi ludźmi. Jej nowy szef zawsze był najlepszy. Najpierw jako kierownik jednego z warszawskich sklepów, potem szef regionu, a w końcu dyrektor centrali. Podobno dostał nawet propozycję wyjazdu do Austrii; zostałby szefem europejskiej części firmy, ale się nie zgodził ze względu na dzieci. Nie chciał, by rosły z dala od swoich korzeni. Kiedy o tym mówił, Kasia czuła się mała, niedoświadczona i słaba. Ona nie osiągnęła w życiu niczego, nie stawiała sobie żadnych celów i nie rozliczała się z ich realizacji. Wpatrywała się w Tymona z fascynacją i czuła się szczęśliwa, że może dzielić z nim obowiązki, być blisko, pić razem kawę, jeździć do Krakowa, odbierać w jego imieniu maile i wykonywać telefony. Nazywał ją swoją prawą ręką i przekazywał coraz więcej spraw do załatwienia. Czuła się kimś ważnym, ciągle była zajęta, wydawała polecenia i podejmowała decyzje. Zaczęła też dbać o wygląd zewnętrzny. Wcześniej też to robiła, ale zupełnie inaczej. Kiedy zobaczyła szefowe krakowskich i warszawskich oddziałów, poczuła się małą, szarą myszką. Po tygodniu założyła kartę u kosmetyczki, co trzy dni poprawiała manikiur, chodziła do fryzjera i wydała mnóstwo pieniędzy w galerii krakowskiej na nowe ciuchy i kosmetyki. Wszystko to niby ze względu na nowe stanowisko, ale ilekroć stała w przymierzalni przed lustrem, zastanawiała się, czy spodoba się Wranieckiemu. Kiedyś oszczędzała połowę wypłaty, zawsze znajdowała czas dla rodziny i przyjaciół, czytała książki na huśtawce w ogrodzie i godzinami rozmawiała z Weroniką. Teraz jej oszczędności w błyskawicznym tempie pochłonęły zakupy i opłaty za studia na dwu uczelniach. Pensja szła w całości na wyjazdy z szefem, pielęgnowanie wyglądu i inne wydatki związane z pracą. Brakowało jej czasu. Wracała do domu po północy, o szóstej często była już z powrotem w sklepie. Z najwyższym trudem znalazła pół godziny, żeby się pożegnać z wyjeżdżającą do Niemiec Weroniką i mozoliła się później długo w nocy, żeby ten czas nadrobić. Toteż

kiedy wyjeżdżała babcia, ukochana wnuczka tylko ucałowała ją serdecznie i popędziła do pracy. Nie spodobało się to najbliższym. Rodzina nie mogła pojąć, że chwilowo Kasia jest naprawdę zajęta, ale nie będzie to trwało wiecznie, zdąży jeszcze z nimi pobyć. Kasia nie chciała wysłuchiwać pouczeń, które znała na pamięć. Nie czuła się wykorzystana, skrzywdzona ani bezsensownie zakochana, jak sugerowała babcia. Była po prostu szczęśliwa. Uczestniczyła w czymś fascynującym, i to w towarzystwie najbardziej niezwykłego człowieka, jakiego kiedykolwiek poznała. Motyle w brzuchu fruwały codziennie, całymi stadami. * Po tygodniu, kiedy symptomy choroby nie ustąpiły, Schmidt nakazał Klaudii wizytę u lekarza. Żadne z zakupionych w aptece lekarstw nie pomogło i szef uznał, że należy koniecznie poradzić się specjalisty. Osobiście zawiózł dziewczynę do miasta i poprosił o telefon po skończonej wizycie, żeby ktoś mógł ją odebrać. Lekarz spokojnie wysłuchał chaotycznej opowieści Klaudii o niepokojących objawach, które nękają ją od kilku dni. Zmierzył puls, zbadał płuca, węzły chłonne, gardło, po czym zrobił jej USG brzucha. – No tak – powiedział, gdy leżała na kozetce. – Dla potwierdzenia proponuję zrobić test ciążowy. – Słucham? – zapytała zaskoczona Klaudia, przekonana, że niedokładnie zrozumiała jakiś niemiecki idiom. – No tak – lekarz pokiwał głową – to pewnie dla pani niespodziewana wiadomość, ale według wszelkiego prawdopodobieństwa jest to sześciotygodniowa ciąża. – O czym pan mówi? – zdenerwowała się Klaudia. – Ja biorę tabletki. Trzy tygodnie temu miałam przewidziane plamienie miesiączkowe. Co prawda trochę mniejsze niż zwykle – dodała po zastanowieniu – ale takie anomalie przecież się zdarzają. – Niedobrze – zatroskał się lekarz – to komplikuje sprawę, może być niebezpieczne dla dziecka. – Dla jakiego dziecka? Tabletki przecież zapobiegają zajściu w ciążę. Przyjmuję wasze niemieckie, najlepsze. – Tabletki antykoncepcyjne zasadniczo mają takie działanie – potwierdził lekarz – jednak żadne nie dają stuprocentowej pewności. To jest napisane na ulotce informacyjnej. Klaudia milczała. Do jej świadomości z najwyższym trudem przedzierała się ta dziwna myśl. Jej życie było jak dobre puzzle. Wszystkie elementy precyzyjnie poukładane. Gdzie tu miejsce na ciążę? Miała szok wypisany na twarzy, więc lekarz jak zwykle w takich wypadkach zalecił spokój, zapisał witaminy i wydrukował skierowanie na badania krwi, by potwierdzić diagnozę. Klaudia wyszła powoli z gabinetu, ściskając w rękach recepty i skierowania na badania. Po chwili wyrzuciła je do kosza. Na pewno nie będą potrzebne. Słońce przypiekało. Połowę szerokiego chodnika zajmowały kawiarniane

stoliki. Usiadła przy jednym z nich. W głębi lokalu zobaczyła ladę z ciastkami. Nabrała wielkiej ochoty na coś słodkiego. Najbardziej lubiła napoleonki z dużą ilością słodkiego różowego kremu. Dbała o figurę i dlatego pozwalała sobie na tę przyjemność rzadko, tylko przy wyjątkowych okazjach, kiedy świętowała jakiś sukces. Zawsze sama. Jej największe sukcesy nie nadawały się do tego, by się nimi chwalić przed obcymi, a przyjaciół nie miała. Teraz błysnęła jej w głowie niespodziewana myśl, że dla dziecka najzdrowszy byłby chyba sernik, bo zawiera dużo wapnia, i poczuła ochotę na to ciastko, choć nigdy wcześniej za nim nie przepadała. Jakie to ma znaczenie, co jest dla niego zdrowe? – skarciła sama siebie. – To dziecko, nawet jeżeli istnieje, nigdy się nie urodzi. Co do tego nie było najmniejszych nawet wątpliwości. To tylko kwestia wyboru metody. Podeszła kelnerka i Klaudia zamówiła podwójną porcję sernika oraz herbatę z cytryną. Zawsze piła zieloną, ale teraz na myśl o jej charakterystycznym smaku i zapachu żołądek podjechał jej do gardła. Ten lekarz ma rację – przemknęło jej przez głowę – jestem w ciąży. Młoda kelnerka postawiła na stoliku filiżankę herbaty i ogromny kawał sernika. Na jego widok Klaudii ślinka napłynęła do ust. Nigdy w życiu nie zjadła tak wielkiego ciastka. Przez lata ćwiczyła żołądek, żeby się przyzwyczajał do niewielkich ilości jedzenia. Upiła łyk pysznej, aromatycznej herbaty i spróbowała ciasta. Było wspaniałe. Poczuła się trochę lepiej, ale nadal miała ogromną ochotę na coś słodkiego. To było dla ciebie – zwróciła się do dziecka – teraz ja – powiedziała i zamówiła wielkie ciastko z różowym kremem. Co dzisiaj świętuję? – zastanowiła się. – Naukę. Że w życiu trzeba być przygotowanym na wszystko. I zdecydowanie ostrożniejszym w nawiązywaniu znajomości. Może rzeczywiście nie ma sensu rzucać się na każdego faceta, jaki się nawinie? Za dużo ich było ostatnio. Nabrała łyżeczką kremu. Powoli włożyła do ust i delektowała się smakiem. Kiedyś słodkości popijała gorzką kawą dla równowagi, teraz krem wydał jej się doskonały. Rozpływał się na języku, a całe jej ciało ogarniało błogie zadowolenie. Pomyślała o ojcu dziecka. Od pierwszej sekundy wiedziała, czyje ono jest. Dla potwierdzenia dokonała obliczeń. Sześciotygodniowa ciąża. Wszystko się zgadza. Dziecko poczęte w czasie wesela Konrada. Trochę wtedy przesadziła. Najpierw wymogła na Konradzie zaproszenie na ślub, a potem zachowywała się jak pięćdziesięciolatek w kryzysie wieku średniego. Za wszelką cenę próbowała udowodnić sobie i innym, że ma wszystkich mężczyzn u stóp. Zupełnie niepotrzebnie w drodze na wesele wstąpiła do Krakowa, do rodzinnego domu. Chciała zabrać sukienkę, ale przecież mogła sobie kupić coś nowego. Ojciec bardzo się zdenerwował na wieść, że nie zmiękła, nie wróci do domu i nie spokornieje. Że sobie radzi bez niego i bez jego pieniędzy. Wykrzyczał jej w twarz te same co zawsze słowa, miedzy innymi jego ukochane, że w takim razie może się więcej w domu nie pokazywać. Jak zwykle wybiegła z płaczem odprowadzana smutnym spojrzeniem gosposi i ochroniarzy. Zapomniała o sukience.

Zdenerwowana awanturą, przygnębiona ślubem Konrada, pierwszego mężczyznę upolowała piętnaście minut po zameldowaniu w hotelu; na łzy i smutną historyjkę o ojcu tyranie. Był to bogaty biznesmen i nie miał żadnych oporów. Następnego dnia wyjechał, ale zostawił numer telefonu i drogi naszyjnik. Ohydny. Klaudia sprzedała go i kupiła sobie piękną sukienkę na wesele. Postanowiła przyćmić pannę młodą. Poszła do solarium, fryzjera i kosmetyczki. Z właścicielem salonu fryzjerskiego umówiła się na kolację. Był bardzo przystojny i nawet zabawny. Dość przyjemnie spędziła z nim wieczór i noc. To był drugi. Rano pojechała na wesele. O siedemnastej stanęła przed kościołem. Na mszę nie poszła, nie zamierzała uczestniczyć w tej ceremonii, zresztą w kościele nie była już tak dawno, że może by nawet nie wiedziała, jak się tam zachować. Stanęła troszkę z boku, w lekkim oddaleniu od tworzących się grupek gości, w takim miejscu, żeby Konrad na pewno ją zobaczył. Niech żałuje. Chciała też mieć dobry widok, bo bardzo była ciekawa panny młodej. Miejscowa piękność, spalona w solarium, ze sztucznie rozjaśnionymi włosami, w błyszczącej sukience pełnej falbanek, tak ją sobie wyobrażała. Kiedy w końcu państwo młodzi wyszli z kościoła, Klaudia poczuła, jak w jej serce wbija się nóż. Panna młoda był piękna. W prostej, bardzo kobiecej koronkowej sukience, z rozpuszczonymi długimi, naturalnie wijącymi się włosami i z wiankiem z prawdziwych kwiatów pod delikatnym welonem. Klaudia wypuściła wstrzymywany dech. O cholera! – zdenerwowała się na myśl o własnych włosach, w których wszystko było sztuczne, kolor, ułożenie, nawet gęstość i długość, o krzykliwej czerwonej sukience, zbyt krótkiej i ze zbyt głębokim dekoltem, o paznokciach agresywnie długich, ozdobionych kryształkami, sztucznych rzęsach doklejonych na wesele i o opaleniźnie. Przesadziła z ekspresją. Panna młoda nie miała głębokiego dekoltu, suknia była oczywiście długa, a dziewczyna wyglądała ogromnie kusząco. Włosy układały się miękko pod długim welonem, a w wyrazie jej twarzy było coś niezwykłego. Szczęście. Klaudia wycofała się między kamieniczki na rynku. Gdzieś mignęła jej reklama pasażu handlowego. Wsiadła do taksówki i kazała się tam szybko zawieźć. W ciągu pół godziny znalazła jasnoniebieską sukienkę, dziewczęcą, z mniejszym dekoltem. Kupiła zmywacz do paznokci i prawie siłą zdarła krzykliwy lakier. Rozczesała nie bez trudu włosy, lekko tylko utrwaliła grzywkę. Nawet dobrze – z uznaniem popatrzyła w lusterko. Czerwoną sukienkę bez skrupułów zwinęła i wyrzuciła do kosza. Szybko skierowała się do wyjścia. Dobrze, że włożyła buty w ciepłym beżowym kolorze, pasowały do wszystkiego. Wsiadła do czekającego samochodu i pojechała z powrotem pod kościół. Jak się słusznie domyślała, goście jeszcze składali życzenia. W końcu nadeszła jej kolej. Klaudia westchnęła i pocałowała delikatną pannę młodą, czując na sobie spojrzenia wspólnych znajomych. W zamian została serdecznie uściśnięta i zapewniona, jak to wspaniale, że jest z nimi. Odeszła na bok, ustępując miejsca kolegom, którzy skrępowani pospiesznie całowali pannę młodą w oba policzki i nieskładnie życzyli jej szczęścia. Nie odbiorę ci męża – pomyślała nagle Klaudia. – Po pierwsze nie jestem,

niestety, w stanie, ale – doszła nagle do zdumiewającego wniosku – chyba też nie mam ochoty niszczyć ich szczęścia. Na weselu bawiła się jak zwykle. Wyłuskiwała z tłumu co bardziej interesujących mężczyzn i wyznaczała sobie minuty na to, by ich usidlić. Ale zabawa była marna. Dwa razy jakieś grube baby groziły jej rękoczynami, nieznany pijak uwiesił się na niej i nie chciał odczepić, a nikt nie stanął w jej obronie. Dopiero późną nocą znalazła fajnego chłopaka. Siedział samotnie na ławeczce i był pijany. Miał piękne jasnoniebieskie oczy i sympatyczną twarz. Zabrał ją do swojego domu. Z trudem trzymał się na nogach, jednak nie można było powiedzieć, że do niczego się nie nadawał. Owszem nadawał się, i to nawet bardzo. Tylko na koniec zaczął do niej mówić: Kasieńko. Kiedy zasnął, usunęła po sobie wszystkie ślady, poskładała jego rozrzucone ubranie i wyszła. Zupełnie nie wiedziała, gdzie się znajduje i jak trafić do domu Konrada, poszła więc główną drogą w dół i po godzinie męki dotarła do jakiegoś nędznego miasteczka, gdzie oczywiście nie było żadnej taksówki. Usiadła na przystanku autobusowym i zastanawiała się, do kogo zadzwonić po pomoc. Konrad odpadał, wolała nie myśleć, czym się teraz zajmuje. Tobiasz nie bardzo ją ostatnio lubił, kilku kolegów z Niemiec spało podobno u przyjaciółki panny młodej, jakiejś Kasi. No tak – skojarzyła Klaudia – to pewnie ta Kasieńka – i zrobiło jej się przykro. Czuła się ponad wszelką wątpliwość najbardziej atrakcyjną dziewczyną wśród gości weselnych, a mimo to musiała się zadowolić chłopakiem, który marzył o innej. To nie było przyjemne uczucie. Miała spędzić tę noc u ciotki pana młodego, została jej przedstawiona na początku uroczystości, ale gdzie jej teraz szukać. Posiedziała jeszcze chwilę i na szczęście zobaczyła jakiegoś mężczyznę na chodniku po drugiej stronie ulicy. Podeszła do niego i posłała mu uśmiech numer czterdzieści cztery przeznaczony do załatwiania spraw urzędowych. Zadziałał jak zawsze. Po chwili taksówka była na miejscu. Wróciła do Krakowa, a potem do pracy u Schmidta i nie wspominała zbyt często tych chwil. Dwa dni i trzech facetów. Każdy z nich mógł być ojcem jej dziecka. W głębi serca jednak wiedziała, czyje ono jest. Studenta o pięknych oczach. Skurczybyk na wsi hodowany, żre roślinność bez konserwantów, to plemniki ma jak woły – pomyślała ze złością. – Przedrą się nawet przez tabletkę hormonalną. Skończyła jeść ciastko i dokładnie oblizała łyżeczkę. Miała ochotę na kolejne, lecz przepełniony żołądek wysyłał już sygnały ostrzegawcze. Wstała i poszła kupić coś na wynos. Lada cukiernicza wypełniona była po brzegi. Wybrała kilka ciastek i poprosiła po dwa z każdego rodzaju. Zrobią sobie z Weroniką ucztę. * W biurze cicho szumiał ekspres do kawy. Weronika wypiła już dwie filiżanki, ale nadal była śpiąca. Kończyła wypisywanie faktur. Za każdym razem kosztowało ją to sporo nerwów. Ledwie zaczęła tutaj pracować, Klaudia zachorowała i nie zdążyła jej wszystkiego wytłumaczyć. Popołudniami czuła się trochę lepiej, wtedy

przychodziła do biura i wprowadzała Weronikę w podstawowe zagadnienia, jednak to było zbyt mało, by nowa pracownica poczuła się choć trochę pewniej w tym obcym świecie. Weronika starała się radzić sobie samodzielnie, żeby nie obciążać chorej Klaudii, ale także dlatego, że bała się zarazić. Nie wiedziała, jaki wpływ może mieć tajemnicza grypa Klaudii na wczesną ciążę. Nadal nie powiedziała o niczym Konradowi, nie było jak dotąd odpowiedniego momentu. Wydawało jej się, że nie czuje się on zbyt pewnie w nowej roli, bała się, że zabroni jej pracować i będzie chciał wracać do Polski. A ona czuła się doskonale, nie miała żadnych przykrych objawów i za każdym razem, kiedy Schmidt kazał jej jechać do miasta, kupowała w aptece kolejne testy, żeby potwierdzić ciążę. Zebrała ich już w tajnej szufladzie czternaście. Na wszystkich widniały dwie różowe kreseczki. Oglądała je codzienne, przed powrotem Konrada z pracy, i bardzo się cieszyła. Męczyła ją myśl, że nie była jeszcze u lekarza, ale codziennie przeglądała strony internetowe i postępowała zgodnie z zamieszczonymi tam zaleceniami. Jadła odpowiednie witaminy, zdrową, prawidłowo skomponowaną żywność i w miarę możliwości starała się dużo spać. Przeczytała kilka artykułów w internecie na temat współżycia w ciąży i doszła do wniosku, że dziecku nic nie grozi. Pomyślała, że musi wziąć się w garść i powiedzieć Konradowi, że zostanie ojcem. Może dzisiaj wieczorem – zdecydowała. Na pewno się ucieszy. Nie może być inaczej. Klaudia pojechała rano do lekarza, z pewnością dostanie odpowiedni antybiotyk i niedługo wróci do pracy. Wtedy Weronika weźmie wolne przedpołudnie i pojedzie z Konradem po raz pierwszy do lekarza. No a potem zawiadomią o wszystkim Schmidta. To nie będzie łatwa rozmowa. I nie tylko z uwagi na oczywistą barierę językową. Niemcom się pewnie nie zdarzają nieplanowane ciąże. Kasia, poinformowana wczoraj o tym doniosłym fakcie, była zdania, że za wcześnie na dziecko, ale Weronika cieszyła się bardzo. Chciała mieć dużo dzieci, gwarny dom i wielką rodzinę zgromadzoną przy wspólnych posiłkach. Sama była jedynaczką i wielodzietna rodzina wydawała jej się największym szczęściem świata. Konrad miał czwórkę rodzeństwa, uważał, że dziecko to wielka odpowiedzialność, i nie był w stanie nawet w przybliżeniu określić, kiedy chciałby się na nie zdecydować. Na pewno nie teraz. Powtarzał to, ilekroć próbowała go dyplomatycznie podpytać. Mimo to Weronika była dobrej myśli. Nawet jeśli Konrad trochę się zdziwi, to w końcu na pewno się ucieszy. * Następnego dnia Konrad obudził się jak zwykle o wpół do szóstej. Dawniej błyskawicznie wyskakiwał z łóżka i w ciągu dziesięciu minut był gotów do pracy. Odkąd się ożenił, odklejenie się od ciepłej Weroniki kosztowało go więcej wysiłku niż rozładowanie tira. Był szczęśliwy. Wracał do pokoju po pracy i ciągle się dziwił, że ona tam jest. Szczęście to było nieco zmącone. Wciąż towarzyszyło mu niedowierzanie. Że Weronika pragnęła z nim być. Ze zwykłym robotnikiem, bez majątku, wykształcenia, domu. I wyrzuty sumienia, że przywiózł ją do obcego kraju, gdzie musi się

poniewierać, mieszkać w malutkim pokoju i pracować. Był przerażony. Całe szczęście, że Tobiasz wrócił. Mogli znów jak dawniej rozmawiać przy pracy, a on jako jedyny potrafił sprowadzić problemy Konrada do właściwych rozmiarów i uspokoić przyjaciela. Pierwszego dnia po powrocie Tobiasz, który usłyszał zdanie skargi, tak się zdenerwował, że Konrad przez kolejne dni nie śmiał martwić się nawet w nocy, gdy nikt go nie widział. – Gdzie ty widzisz, głupku, problem? Weronika cię kocha i jest ze swojej sytuacji zadowolona, pracuje w biurze, a w Polsce przecież robiła to samo, ty też masz nieźle płatną pracę. Czego jeszcze, do cholery, chcesz? Konrad milczał. Nie znajdował żadnych argumentów. – Przestań się bać życia i ciesz się, bo zyskałeś więcej niż jakakolwiek znana mi osoba. – Łatwo ci powiedzieć, ale jak to zrobić? – Wziąć się w garść i nie denerwować tych, co mają naprawdę pod górkę. Tobiasz przekładał z furią skrzynki z roślinami. Tworzył wysokie, krzywe kolumny, które chwiały się niebezpiecznie i Konrad błyskawicznie podpierał je to z jednej, to z drugiej strony. – Wiem, przepraszam cię. Rzeczywiście głupio gadam. – Właśnie tak, za karę stawiasz dzisiaj kolację. Podobno Weronika robi pyszne kanapki i wszystkim chłopakom żołądki się skręcają, ja też chcę dzisiaj po znajomości takie dostać. – Weronika upiekła na twój przyjazd sernik. Już zdążyła się zaprzyjaźnić z kucharkami i pozwalają jej wieczorami korzystać ze sprzętu. – Konrad – Tobiasz nagle spoważniał i zatrzymał się z ciężką skrzynią w dłoniach – chciałbym ci podziękować. – Za co? Nie czuję, żebym miał na koncie jakieś zasługi, wręcz przeciwnie to ja mam dług wdzięczności wobec ciebie. – Coś ty się taki wygadany po ślubie zrobił? – wszedł mu w słowo Tobiasz. – Milcz i nie przerywaj, kiedy zwierzchnik do ciebie mówi. Konrad się roześmiał i przejął skrzynkę z rąk przyjaciela. Odłożył ją, wyprostował się i zasalutował wielką szarą rękawicą, z której na ramię posypała mu się ziemia. – Mów. – Dzięki, że zwróciłeś mi moje stanowisko. Wiem, że Schmidt dał ci tę pracę, wiem, że potrzebujesz pieniędzy… – Nie ma o czym gadać, i tak dostałem podwyżkę, więc ani to zasługa, ani poświęcenie. – Powiedziałem, nie przerywać? Chwilę mnie nie było i szlag trafił dyscyplinę. Więcej do tego tematu wracał nie będę, bo szkoda języka na sentymenty, ale chciałem, żebyś wiedział. Uważam, że z ciebie równy gość, i jestem ci wdzięczny. Tak się składa, że ta praca to wszystko, co mam… Konrad otworzył usta. – I nie pocieszać mnie. To rozkaz. – Tak jest. – Konrad ponownie zasalutował.

– Jest jeszcze jedno zarządzenie. – Słucham. – Nie bądź baranem i ciesz się z tego, co masz. – A co tutaj się dzieje? – rozległ się gromki głos, zanim Konrad zdążył odpowiedzieć. – Dwóch szefów teraz mamy, a żaden nie pracuje jak należy, tylko się wygłupiają. Skrzynki krzywo poustawiane, gdybym kopnął przez nieuwagę, to wszystko by się przewaliło. Piotrek podszedł do nierównych stosów. – Co jest? – zawołał, patrząc na Tobiasza. – Kto mnie uczył, że jak już coś robisz, zrób, kurwa, dobrze? To był cytat – dodał. – Ja – przyznał się Tobiasz. – Dobra, Piotrek – roześmiał się Konrad – masz rację, gadaliśmy o dziewczynach, ale zaraz bierzemy się do roboty, a na przeprosiny przyjdź do mnie do pokoju dziś wieczorem, będziemy witać Tobiasza. – Dzięki, pewnie, że przyjdę. – Weronika podobno sernik upiekła – dorzucił Tobiasz. – Znam, raz mnie poczęstowała. Za to mogę nawet za was skrzynki poukładać. – Dzięki, już się bierzemy do roboty. To do wieczora. – Na razie. Piotrek odszedł, a oni w milczeniu układali skrzynki, tym razem w równe stosy. Konrad współczuł Tobiaszowi. Kto by pomyślał, że Kaśka wybierze żonatego mężczyznę zamiast niego. To się po prostu nie mieściło w głowie. Nawet Weronika, która dobrze ją znała, nie mogła tego zrozumieć. * Jazda terenowym dżipem po krętych górskich drogach była samą przyjemnością. Samochód bez trudu pokonywał wzniesienia i dobrze sobie radził na każdej nawierzchni. Kasia po raz pierwszy jechała z szefem do jego domu. Po południu wspólnie wyjeżdżali do Krakowa i Wraniecki chciał wymienić walizki. Rano wrócił z Warszawy i zaraz przyszedł do sklepu. Świeży i wypoczęty, doskonale ubrany, nie wyglądał na kogoś, kto spędził noc w drodze. Kiedy Kasia o tym wspomniała, tylko się roześmiał i powiedział, że istotnie nie spędził. Wyspał się w motelu dwadzieścia kilometrów stąd i rano ruszył dalej. Dlaczego nie pojechał do domu? W sklepie i tak nic ważnego się nie działo – zdziwiła się Kasia, kiedy to usłyszała. Zażądał kawy i przez trzy godziny opowiadał Kasi i nowej sprzedawczyni Agnieszce o swoich sukcesach w Warszawie. Potem nagle zaczął się spieszyć, zawiózł Kasię do domu po rzeczy, które na szczęście miała już spakowane, i powiedział, że dzisiaj muszą być w Krakowie wcześniej, bo ma dużo spraw. Podjechali pod dom Jaworskich z efektownym wizgiem, którego nienawidził ojciec Kasi. Wraniecki codziennie robił na podjeździe wysypanym żwirem głębokie koleiny. Potem Tymon stwierdził, że musi jeszcze wpaść do siebie do domu, żeby wymienić walizki. Z samochodu zadzwonił do żony.

– Tak, kochanie – usłyszała Kasia – już jadę, będę za jakieś dziesięć minut. Nie, niestety, nie mogę. Czy moja walizka jest przygotowana? To świetnie. Też bym chciał, ale mam naprawdę mało czasu. Choruje? To przykre. Wezwałaś lekarza? Nie martw się, będzie dobrze. Muszę kończyć. Pa. Rozłączył się i przyspieszył, pokonując kolejne wzniesienia. Takim samochodem mógł dojechać do domu w dziesięć minut. Minęli most na rzece i Kasia ze zdumieniem zobaczyła drogę, niegdyś wąską i kamienistą, teraz asfaltową i pięknie poszerzoną. – Jaka piękna droga – zachwyciła się. – Kazałem zrobić, ta stara była krzywa, wąska i pełna kamieni. – A co ludzie na to? Pozwolili ci tak po prostu ją poszerzyć? – Tak po prostu to nie. Podali mnie do sądu, zbiorowo, ale nic mi nie zrobią, mam mapy geodezyjne i wszelkie pozwolenia. Poza tym zyskuję tutaj coraz więcej zwolenników. Otworzę na łące koło mostu nowy sklep, porządny, ze zróżnicowanym asortymentem, żeby moja żona po każdą bzdurę nie musiała jeździć do miasta. Ludziom się ten pomysł podoba. Zrobimy duży parking i zatrudnimy ładne ekspedientki. To stary sklep Michalaka na pewno zbankrutuje – przemknęło Kasi przez głowę i wyobraziła sobie sprzedawczynie, młode, niedoświadczone, które Wraniecki za jeden uśmiech skłoni do pracy ponad normę i poświęcenia wszystkiego. Jak mnie – dotarło do niej, ale tylko na chwilę. – Myślisz, że to dobry pomysł? – zapytał szef, uśmiechając się do niej. Kasia spojrzała na niego z podziwem. Uosabiał wszystko, co ceniła w mężczyznach. Był silny, przystojny, pełen energii i nie bał się wyzwań. Wraniecki rzucił jej zadowolone spojrzenie. Lubił podziw w oczach kobiet. Szybko pokonali stromą drogę i znaleźli się na podwórku. Kasia aż krzyknęła ze zdumienia. Nowa kostka brukowa w pięknym mlecznobrązowym kolorze wypełniała rozległy podjazd, który wykańczali robotnicy. Na widok właściciela przerwali pracę i podeszli, żeby się przywitać. Ogromny pies wybiegł na spotkanie, szczekając radośnie. Po chwili otworzyły się nowe, potężne drzwi i wśród rusztowań, którymi budynek był obstawiony, pojawiła się szczuplutka ciemnowłosa dziewczyna. Trzymała na rękach kilkumiesięczne dziecko, po obu jej stronach stało dwóch małych chłopców. Obaj rzucili się w kierunku Wranieckiego. – Tata, tatuś – wołał starszy, a młodszy pędził za nim, przebierając szybko nóżkami. Kasia zdrętwiała. Serce jej zamarło. Dzieci złapały ojca za nogi i ściskały mocno. Wraniecki porwał obu na ręce i zakręcił wkoło. Chłopcy zaczęli przeraźliwie piszczeć, a najmłodszy się rozpłakał. Wraniecki podszedł do nich i pocałował żonę w policzek. Kasia czuła się głupio. Jak intruz. Wraniecka podeszła do niej, by się przywitać. Zaprosiła Kasię do środka. Przeszli przez przedsionek o zdartych do tynku ścianach, minęli wielki hol również remontowany i weszli do salonu. Dawny pokój Kościelniaka zmienił się nie do poznania. Jasne ściany, ogromne drewniane okna z fantastyczną panoramą gór, kremowe skórzane kanapy i delikatne meble. Skromnie, ale wykwintnie i drogo.

Kasia usiadła na wskazanym jej mięciutkim i bardzo wygodnym fotelu. Czuła się skrępowana i była zła na Wranieckiego, że ją tu przywiózł. Domyślała się, że żona chciałaby zamienić choć słowo na osobności z niewidzianym od trzech dni mężem, tuż przed jego kolejnym wyjazdem. Tymczasem Wraniecki gadał jak najęty, chwalił się pięknymi synami i marudził, że prace remontowe postępują opieszale, wszystko w obecności Kasi. Podobno spodziewał się szybszego tempa robót. Żona tłumaczyła mu przyczyny opóźnień i z jej wypowiedzi wynikało, że biedna dziewczyna załatwia tysiące spraw, pilnuje remontów, zakupu materiałów, wykonania i do tego wszystkiego zajmuje się trójką małych dzieci, z których najmłodsze było chore. I jeszcze musiała prasować mu ciuchy na wyjazd – pomyślała Kasia, coraz bardziej skrępowana i wściekła na szefa, który jako mąż zdecydowanie był palantem. W końcu Wraniecki, wciąż w doskonałym humorze, nieprzejęty wcale problemami domowymi, wyszedł do robotników i przez otwarte drzwi słychać było, jak ruga ich za opieszałość i straszy obcięciem wypłaty, jakby żona mu nie wytłumaczyła, z czego wynikały opóźnienia. – Napijesz się herbaty? – zapytała ciepło Wraniecka, a Kasia z miejsca poczuła do niej sympatię. Ta dziewczyna musiała przecież słyszeć wszystkie głupie plotki, jakie krążyły ostatnio po okolicy. Całkowicie bezpodstawne i wstrętne, jakoby Kasia miała z Wranieckim romans. To prawda: Tymon ją fascynował, ale do niczego między nimi nie doszło. Jednak ludzie stworzyli już spójną historię, łącząc wyjazd Tobiasza z awansem Kasi i całymi dniami spędzanymi przez nią w pracy. Opinia publiczna stanęła murem po stronie młodej żony Wranieckiego i trójki dzieci, zgodną niechęcią obdarzając Kasię. Coraz częściej musiała wysłuchiwać mniej lub bardziej zawoalowanych aluzji. Dlatego przestraszyła się dzisiejszej wizyty. Wyobrażała sobie żonę szefa jako kobietę w jego wieku, dojrzałą i surową, choć elegancką. Nie spodziewała się młodej, pełnej wdzięku, miłej dziewczyny. Wraniecka, nawet jeżeli wiedziała o plotkach, nie dała nic po sobie poznać. – To jest Kubuś. – Pokazała najmniejsze dziecko. – To Mateusz, a średni Krzyś. Miałam nadzieję, że w końcu będzie dziewczynka, ale się nie udało. – Uśmiechnęła się ciepło i Kasia odważyła się zadać pytanie: – Jak ci się tutaj mieszka? Przyzwyczaiłaś się? – Z trudem – powiedziała, zerkając w stronę drzwi, za którymi zniknął jej mąż. – Tymon bardzo lubi to miejsce, a ja i tak cały czas siedzę z dziećmi w domu, więc właściwie wszystko mi jedno, gdzie mieszkamy. A widoki są naprawdę piękne. – Sama tu mieszkasz? – zdziwiła się Kasia. – Z Tymonem, ale jak wiesz, jego często nie ma. – Nie chciałaś zatrudnić jakiejś opiekunki albo kogoś do pomocy? – Nie. Tymon uważa, że najlepiej, jeśli matka osobiście wychowuje dzieci, poza tym odwiedza mnie Natalka, córka sąsiadów, inne kobiety też wpadają. Same starsze – dodała po chwili. – No tak. Akurat obok was mieszkają starsze osoby, a młodzi Jarzębscy to jeszcze dzieci. Weronika wyjechała, Konrad też. Jak ty sobie radzisz? – Nie jest najgorzej. Na zakupy rzeczywiście trochę daleko, ale dajemy radę. Pakuję dzieci do samochodu i jedziemy. Tymon chce wybudować tutaj duży sklep,

więc będzie łatwiej. Czy te rzadkie chwile z nim wynagradzają ci to wszystko? – pomyślała Kasia. Tak najwyraźniej było, bo kiedy Wraniecki wrócił, przytulił żonę i wziął z jej rąk najmłodszego synka. Chodził z nim chwilę po pokoju, kołysząc go łagodnie, a żona wpatrywała się w niego z wyrazem niesłabnącego podziwu. Kasia musiała przywołać się do porządku i zapanować nad twarzą, bo widok tego mężczyzny z niemowlakiem w ramionach ją również wprawiał w cielęcy zachwyt. Między tymi małżonkami istniała magia, której Kasia bezskutecznie poszukiwała w swojej relacji z Tobiaszem. Motyle w brzuchu czuła na sam widok Wranieckiego, wolała nie myśleć, co mogło się dziać, kiedy kobieta miała szansę być z nim naprawdę blisko. * Świętowanie powrotu Tobiasza zapowiadało się wspaniale. Weronika zrobiła potężną górę kanapek i pokroiła sernik, zaproszeni koledzy przynieśli piwo, wszyscy byli w dobrych humorach. Brakowało tylko Klaudii. Weronika pobiegła do niej zaraz po rozpoczęciu imprezy, ciekawa, co powiedział lekarz. Zapukała i, nie słysząc zaproszenia, delikatnie nacisnęła klamkę. Bała się, że Klaudia zemdlała. W pokoju panował półmrok, Klaudia siedziała przy stole i wpatrywała się w dłonie położone na blacie. – Dlaczego siedzisz po ciemku? – przywitała się Weronika. – Co lekarz powiedział? Dał jakieś lekarstwa? – Powiedział, ale recepty nie dał – odpowiedziała Klaudia powoli. – W pewnym sensie to nieuleczalne – dodała po chwili. – Co ty mówisz? – wystraszyła się Weronika i opadła na krzesło. – Nie bój się, to nie to, co myślisz. Jestem w ciąży. – O rany – zawołała zaskoczona Weronika. – No właśnie – potwierdziła Klaudia – ale nie mów nikomu, bo to już niedługo. – Jak to niedługo? – zapytała Weronika, spoglądając na idealnie płaski brzuch Klaudii. – Nie bądź naiwna, dziecko się nie urodzi. I proszę cię jeszcze raz, nie mów nikomu. Weronika zacisnęła ręce. Chciała powiedzieć coś mądrego, lecz nic nie mogła wymyślić. Nagle odezwał się telefon. Dzwonił Konrad, który nie wiedział, gdzie jest Weronika, i prosił, żeby jak najszybciej przyszła. – Idź – powiedziała Klaudia – ja się teraz położę. I tak nic nie poradzisz na moją chorobę. – Ale nie będziesz dzisiaj tego robić? – zapytała Weronika przez ściśnięte gardło. – Nie denerwuj mnie, dziewczyno – zawołała zirytowana Klaudia. – Sama tego przecież nie zrobię. Czym? Pilniczkiem do paznokci? Weronika pomyślała o tabletkach poronnych, jednak milczała. Skoro Klaudia na to nie wpadła, nie należało jej podpowiadać.

– Na tabletki jest za późno – odezwała się Klaudia, jakby czytała w jej myślach. – Rozumiem – powiedziała Weronika, trochę uspokojona. – Połóż się i odpocznij, to dla ciebie duży szok. Jutro przyniesie na pewno lepsze rozwiązanie. – Masz rację – odparła Klaudia zdumiona zrozumieniem, jakie jej okazano. – Jest wiele metod. – Tak – przytaknęła Weronika, choć miała zupełnie co innego na myśli. Postanowiła uratować to dziecko za wszelką cenę. * Wieczorem przyszedł mail od babci. Kasia odebrała go i przez chwilę wpatrywała się w długą epistołę. Czuła mętlik w głowie, czytając opowieść o wspaniałych przygodach i przeglądając dwadzieścia zdjęć w załączniku, które przedstawiały babcię i towarzyszącą jej Małgosię w najciekawszych miejscach Paryża. Zmęczona Kasia z niedowierzaniem wpatrywała się w uśmiechnięte twarze. Pogodne, spokojne i odprężone. Przetarła oczy. Miała jeszcze dużo pracy. Wraniecki zlecił jej wykonanie tabeli z wynikami, jakie osiągnęły wszystkie polskie oddziały w ostatnim miesiącu, i bolały ją plecy od ślęczenia nad poszczególnymi rubrykami. Po raz pierwszy poczuła złość na szefa. To należało do jego obowiązków. Nie protestowała jednak, kiedy zlecił jej tę paskudną robotę, jakby to był nie lada zaszczyt, a sam pojechał do domu. Spędzać czas z żoną. Wraniecki uważał się za idealnego męża i ojca. Zgrywał się przed ludźmi, opowiadał o synach i żonie, a przecież to Kasia najlepiej wiedziała, że prawie nie bywał w domu, i to wcale nie dlatego, że miał dużo pracy. Lubił być w biurze. Nieraz zostawał po godzinach, pił kawę, opowiadał wesołe historie, które powoli zaczynały się powtarzać, i przetrzymywał tym samym Kasię i Agnieszkę. Niby mogły iść do domu, ale stwarzał taką atmosferę, że nie odważyły się wyjść. Siedział, gadał lub przeglądał strony internetowe. Żeby chociaż pracował. Nigdy mu się do domu nie spieszyło, lecz cały czas opowiadał, że rodzina jest dla niego najważniejsza, i chwalił się dziećmi. Ludzie, którzy nie znali go bliżej, podziwiali go. Spełniony zawodowo mężczyzna, a jednocześnie troskliwy mąż i ojciec. Na takiego się kreował i wielu wierzyło w ten wizerunek. Kasia wiedziała, że to nieprawda. Była świadkiem, jak zostawił żonę z trójką synów chorych na ospę, bo twierdził, że w weekend koniecznie musi być w Warszawie, ale ona układała mu kalendarz i wiedziała, że w planach nie miał niczego, czego nie można by bez szkody dla firmy odwołać. A jednak pojechał. Na obiady chodził do restauracji w mieście, bo twierdził, że na dojazd do domu straciłby zbyt dużo czasu, a potem siedział w lokalu nieraz godzinę lub dłużej i bez pośpiechu rozmawiał z właścicielem o sporcie. Po bliższym poznaniu szef znacznie tracił na atrakcyjności i Kasia nieraz współczuła jego żonie, że tak fatalnie ułożyła sobie życie. Ale tylko gdy Wranieckiego nie było w pobliżu. Kiedy stawał obok, Kasia poddawała się jego urokowi i wyszukiwała najmniejsze nawet oznaki okazywanej jej sympatii, łudząc

się, że są potwierdzeniem głębszego uczucia. I choć widziała, że Tymon dokładnie tak samo czaruje Agnieszkę, a także inne kobiety, choć widziała, jak z zimną krwią wykorzystuje ich sympatię w celach biznesowych i zapomina o nich natychmiast po załatwieniu sprawy, jej fascynacja szefem nie zmniejszyła się ani trochę. Wszystkie inne kobiety mógł traktować instrumentalnie, ale przecież z nią spędzał najwięcej czasu. Ich relacja była wyjątkowa. Nocne podróże samochodem, długie godziny w sklepie, rozmowy telefoniczne, łączyło ich wiele, choć Wraniecki nigdy nie przekroczył pewnej granicy. Uśmiechał się, prawił komplementy, czasem bez wątpienia flirtował, zwierzał się ze swoich problemów, zarzucał obowiązkami, lecz nic więcej. Może myślał, że Kasia nie pozwoliłaby mu na żadną poufałość. Pozwoliłaby, i to wiele razy, a on, jako wytrawny specjalista w sprawach męsko-damskich, na pewno doskonale o tym wiedział. Mimo wszelkich teoretycznie wyznawanych zasad, mimo całej szczerej sympatii do jego żony, były momenty, kiedy napięcie dochodziło do poziomu, za którym puszczały wszystkie blokady. Dlaczego Wraniecki nigdy tego nie wykorzystał? Nie wiedziała. Oparła zmęczoną głowę o ekran laptopa. Odbiła się na nim plama z brązowego pudru w kremie. Przymknęła oczy. Chciała już jechać do domu, położyć się do łóżka i chociaż trochę odpocząć. Ale nie mogła. Jutro wyjeżdża z szefem do Warszawy. Byli umówieni o szóstej rano. Musi skończyć to zestawienie. Nawet sobie nie potrafiła wyobrazić, że stanie przed Tymonem i powie, że zawaliła sprawę. A jeszcze trzeba się spakować. Zawsze robiła to wcześniej, jednak wczoraj skończyła pracę po północy, przedwczoraj również, a o szóstej rano musiała już być w sklepie. Nie zdążyła nic przygotować. Dobrze, że mama trochę pomaga, wypierze sukienki, wyprasuje, inaczej Kasia naprawdę nie dałaby rady. Dlaczego ja się na to wszystko godzę? – zastanowiła się. – On nawet nigdy nie powiedział: dziękuję. Wszystko tylko za uśmiech? A on pewnie teraz śpi, przytulony do żony, i jutro będzie tryskał energią i dowcipem, a o mnie nawet przez chwilę nie pomyśli. Kasia zadumała się nad własną głupotą. Poświęciła dla niego cały swój czas wolny, zrezygnowała z przyjaciół, od tygodni nie dzwoniła do Weroniki, o innych koleżankach nie wspominając, wydała wszystkie oszczędności na ciuchy i kosmetyki. I co otrzymała w zamian? Prawo do patrzenia w jego piękne oczy podczas wspólnej pracy, do nocnej jazdy w przytulnym ciemnym samochodzie, do narad sam na sam w gabinecie, do którego zamykała drzwi odprowadzana zazdrosnym spojrzeniem Agnieszki, a czasem klientek obecnych w sklepie. Czy było warto? Na to pytanie Kasia nie odpowiedziała. Zasnęła. * Kiedy Weronika usłyszała, że Klaudia spodziewa się dziecka, ale chce usunąć ciążę, przeraziła się i poczuła się podwójnie odpowiedzialna. Jeśli tamtemu maleństwu coś się stanie, nie będzie się umiała w pełni cieszyć własnym dzieckiem. Tym bardziej że dzieci były rówieśnikami. Według tego, co mówiła Klaudia, poczęły się w tę samą czerwcową noc. Odwiedzała ją codziennie. Wspierała na duchu i dokarmiała. Wszelkimi

sposobami próbowała też przekonać, by nie podejmowała żadnych nierozważnych kroków. Klaudia coraz bardziej się denerwowała. – Weronika, ja nie chcę tego dziecka, nie planowałam ciąży, nie mam męża, pracy ani mieszkania, a zwłaszcza nie mam instynktu macierzyńskiego. Niektóre kobiety nie pragną dzieci i jest to dla wszystkich nieszczęście, jeżeli się na nie zdecydują. Weronika milczała. – Ale sernik zjadłaś – przypomniała po dłuższym namyśle. – Co sernik ma do tego? – Jeszcze nie wiesz, czy na pewno jesteś w ciąży, a już dbasz o to dziecko. Zdrowo karmisz i idziesz na ustępstwa. – Bzdura. Tak wyszło, to tylko czysta biologia, organizm domaga się wapnia, bo nie wie, że i tak to nie będzie potrzebne. Weronika milczała. – Nie dziw się. Nie ma u was na wsi telewizji ani internetu, nie masz pojęcia, co się robi z niechcianą ciążą. – Nieprawda – zaprotestowała cicho Weronika, odruchowo kładąc rękę na brzuchu, jakby chciała uchronić własne dziecko przed usłyszeniem tego, co za chwilę zostanie powiedziane. – To bardzo poważna sprawa. – Już się zalogowałam na odpowiednich forach. Są kobiety, które przeszły przez to kilkakrotnie, żyją i dobrze się mają – oznajmiła Klaudia stanowczo, ale coś drgnęło w jej głosie. Weronika milczała, bała się, że użyje niewłaściwych słów. Świat Klaudii tak bardzo różnił się od jej własnego, że z trudem się w nim poruszała. A stawką było życie dziecka. Żeby zwiększyć siłę przekonywania, przyznała się, że sama jest w ciąży, i poprosiła, by Klaudia się nie zdradziła przed Konradem, że o tym wie. Dziewczyna była zaskoczona, że Weronika ukrywa ten fakt przed mężem, a jednocześnie uświadomiła sobie, że gdyby ona nosiła dziecko Konrada, to kto wie, może nawet zdecydowałaby się je urodzić? Siedziała na kanapie, z podwiniętymi nogami i przykryta kocem, i wyglądała mizernie. Weronika też była w szóstym tygodniu ciąży, ale czuła się i wyglądała kwitnąco. – Weronika, wiem, co myślisz – odezwała się Klaudia. – Moja sytuacja jest zupełnie inna. Nie jestem pozbawiona ludzkich uczuć, tylko muszę być twarda, żeby przetrwać. Jestem przecież sama. – A ojciec dziecka? – odważyła się zapytać Weronika. – Co on ma do tego? Przecież o niczym nie wie. Zresztą nie sadzę, żeby się ucieszył. Którykolwiek z nich – dodała po chwili. – Słucham? – Tu masz listę rankingową potencjalnych ojców z numerami telefonów. – Klaudia wstała i podała jej leżącą na komodzie karteczkę. Weronika wzięła ją do ręki i przeczytała cztery pozycje: biznesmen, właściciel salonu, student i mecenas. Oprócz studenta przy wszystkich zobaczyła numery telefonów.

– Na końcu jest numer mojego ojca – wyjaśniła Klaudia. – Nie potrafisz sobie wyobrazić, jak on zareagowałby na taką wiadomość. – W tej dziedzinie moja wyobraźnia potrafi naprawdę wiele. Mój ojciec to też niezły okaz, jeśli o to chodzi – odparła Weronika. – Chcesz? – wpadła nagle na szalony pomysł. – Możemy zaraz zadzwonić do naszych ojców i przekazać im radosną wieść. Ciekawa jestem, który będzie lepszy, ale obstawiam mojego. Pod tym względem zawsze można na niego liczyć. Klaudia spojrzała na nią zdziwiona. Jakoś nie mogła sobie wyobrazić ojca gotowego skrzywdzić tę łagodną śliczną dziewczynę. Weronika wzięła telefon do ręki. – To co? Zaczynamy? – Oszołomiona Klaudia kiwnęła głową i Weronika wybrała numer, po czym włączyła głośnik. – Słuchaj. Po kilku sygnałach w słuchawce odezwał się głos. – Halo – usłyszała Klaudia na tle jakichś stuków, odgłosów wiercenia i szlifowania. – Weronika, to ty? – Tak, tato. Jesteś w pracy? Dzwonię z ważną sprawą. – Poczekaj, schowam się w jakimś cichszym miejscu. No, mów szybko, bo nie mogę za długo rozmawiać. – Co słychać u ciebie, dobrze sobie radzisz? – Weronika, nie denerwuj mnie, jestem w pracy, na pogaduszki możemy się umówić w weekend. – No dobrze, mam nowinę. – Słucham. – Jestem w ciąży. – Co ty gadasz? – Spodziewam się dziecka. – Nie, to się nie dzieje naprawdę. Fuck. I co ty teraz zrobisz, nieszczęsna dziewczyno? – Urodzę i będę wychowywać. – Jasne! Po prostu brak słów! Jak zwykle robisz, co chcesz, ale pamiętaj, że sama poniesiesz konsekwencje. – Wiem, tato. – Nie mogliście się, kurwa, zabezpieczyć? – Muszę kończyć, tato. Pa – powiedziała słabym głosem i zakończyła połączenie. – Widzisz – zwróciła się do Klaudii z trudem powstrzymując łzy. – A to był dopiero początek. Nie wyobrażasz sobie, co by jeszcze palnął, gdyby dać mu szansę. – Nie płacz – odezwała się Klaudia. – Ja cię pocieszę, zaraz dojdziesz do wniosku, że twój ojciec jest ciepłym i serdecznym mężczyzną, który przynajmniej potrafi okazywać emocje. Usłyszysz mojego. Wzięła swoją komórkę i też włączyła głośnik. Po kilku sygnałach usłyszały oficjalny ton. – Tu rezydencja mecenasa Janiaka. W czym mogę pomóc? – Witaj, Marzenko. Mówi Klaudia, zastałam tatę?

– Dzień dobry, Klaudio. Cieszę się, że dzwonisz. Pan mecenas jest w gabinecie, pracuje, ale twój telefon na pewno odbierze. Rzeczywiście po chwili w słuchawce rozległ się stanowczy głos: – Dzień dobry. Miło mi, że dzwonisz. Jakby nie było ostatniej awantury, jakby się dopiero co rozstali w zgodzie. – Tato, mam ci coś ważnego do powiedzenia. – Tak? Klaudia była wyraźnie przestraszona. – Jestem w ciąży. – Słucham? – mecenas powtórzył nieświadomie reakcję Kościelniaka. – Spodziewam się dziecka. W słuchawce zapanowała cisza. – Kim jest szczęśliwy ojciec? – padło po chwili. – Nie wiem – odpowiedziała Klaudia nie do końca zgodnie z prawdą. – Jesteś hańbą dla naszej rodziny – odparł mecenas, a głos nawet mu nie drgnął. – Więcej do mnie w tej sprawie nie dzwoń. Mam nadzieję, że wiesz, co należy zrobić. Odpowiedziało mu milczenie. – Pieniądze na zabieg zostaną przelane na twoje konto, a potem proszę się do mnie zgłosić i wreszcie ułożyć sobie życie jak należy – powiedział i odłożył słuchawkę. Weronika przytuliła Klaudię. – Miałaś rację, mój ojciec to bardzo serdeczny człowiek. Przynajmniej okazuje jakieś uczucia. Twój to rzeczywiście trudny przypadek. Nie martw się, nauczysz się żyć bez niego. Ja się nauczyłam. Nie twierdzę, że to nie boli, ale jest możliwe. – Ty jesteś w innej sytuacji – odezwała się Klaudia, wycierając nos. – Masz Konrada, Kasię, teściową. Proszę cię, nie mieszaj mi w głowie, bo i tak brakuje mi sił, a muszę znaleźć odpowiednią klinikę, która wykona zabieg profesjonalnie, nie chcę całe życie mieć problemów przez jakiegoś rzeźnika. I tak już źle się stało, że zadzwoniłam do ojca. Im mniej osób wie, tym lepiej. – Nie będziesz robić badań, które lekarz ci zlecił? – Na razie nie. Nie chcę zwracać na siebie uwagi. Niby można tu legalnie wykonać zabieg, ale jednak różne instytucje interesują się dziećmi. Wiesz, że mają niż demograficzny. Nie potrzebuję kłopotów. – A ojciec dziecka, nawet jemu nie powiesz? – Po pierwsze nie mam pewności, kto nim jest, po drugie ten najbardziej prawdopodobny był pijany, w ogóle mnie nie zna i mówił do mnie: Kasiu. Wyobrażasz sobie, jak może zareagować na wieść o ciąży. Będzie się wszystkiego wypierał. Nie jestem pewna, czy w ogóle cokolwiek pamięta, w takim był wtedy stanie. – Ale się nie przekonasz, dopóki nie dasz mu szansy. – Weronika spojrzała na listę. – To ten student, ostatni na liście, tak? – Tak. Niewiele ode mnie starszy, bez zawodu, może też bez pracy, chociaż dom miał bardzo ładny. Nie znam nawet jego imienia ani numeru telefonu. – Byłaś u niego w domu?

– Tak. Bardzo krótko. – Opowiedz o nim. – Nie. Na razie nie ma potrzeby, ale muszę o wszystkim powiedzieć Schmidtowi. Chyba się załamie. Najpierw go dwa dni przekonywałam, że jest tyle roboty, że jedna dziewczyna nie da rady, a teraz się okaże, że nie ma żadnej. Ciebie ledwie zatrudnił, już jesteś w ciąży, po mnie też się czegoś takiego na pewno nie spodziewał. W każdym razie ja idę do niego jutro rano. Pierwsza będzie mieć łatwiej, drugą chyba udusi. Klaudia się roześmiała, a Weronika spojrzała na nią z przestrachem. Konrad też urwie mi głowę – pomyślała. * Kasia zadzwoniła po kilku dniach i po raz pierwszy miała czas. Tobiasz założył jej przed wyjazdem specjalny telefon internetowy i dzięki temu mogła rozmawiać z przyjaciółką godzinami; kiedy jednak praca wypełniła jej dzień po brzegi, telefon stał się właściwie bezużyteczny. – Byłam u ciebie w domu. Mój szef zrobił piękną drogę, wyremontował podwórko, cały budynek na zewnątrz i w środku. Jeszcze nie skończył, a i tak wygląda niesamowicie – powiedziała szybko. Ostatnio ciągle się spieszyła. Weronika usiadła i złapała się za brzuch. – Czyli mojego domu już nie ma? – Na to wygląda, ale nie przejmuj się, masz teraz swojego Konrada i wszystko będzie dobrze. Nie tylko Konrada. A jak się czujesz? Rzygasz jak kot? – Wcale nie i to mnie bardzo martwi. Już kilkanaście razy powtarzałam test i zrobiłam sobie badania krwi. Drugi miesiąc potwierdzony, a ja nic nie czuję, żadnych objawów. Nie mam zachcianek, mdłości ani humorów. Czytam ciągle w internecie opisy, jak się czuje kobieta w ciąży, i nic mi się nie zgadza. Za to kto inny wymiotuje tak, że z trudem dobiega do łazienki. Nigdy nie zgadniesz, o kim mówię. Kasia zastanowiła się chwilę, ale nikt spośród wspólnych znajomych nie przychodził jej do głowy. – Klaudia – powiedziała Weronika. Kasi przez chwilę zrobiło się zimno. – Z Tobiaszem? – zareagowała odruchowo. Weronika się uśmiechnęła. Chyba Kasi na nim zależy, choć nie chciała się do tego przyznać. – Nie. Jego na liście potencjalnych ojców nie ma. – Na jakiej liście? – Klaudia na razie nie wie, kto jest ojcem. Jest trzech podejrzanych. Dwóch z Krakowa i jeden, o którym nie chce nic bliższego powiedzieć. Podejrzewam, że go znam. Tobiasz – znowu przemknęło przez głowę Kasi i mimo wszystko ta myśl zabolała. – Tobiasz jest czysty – odczytała jej tok rozważań Weronika. – Po pierwsze cały czas był przy tobie, to się podobno stało w dniu naszego wesela, a po drugie ona

nie znała wcześniej tego chłopaka. Na razie nie może sobie nawet przypomnieć jego imienia, tak twierdzi. – Ale jazda. – Właśnie. – A co na to Schmidt? Jak znosi fakt, że obie sekretarki równocześnie zaszły w ciążę? – Jeszcze o niczym nie wie. – No to pięknie. Może mu nie mówcie obie naraz, żeby nie padł na zawał. Przepraszam cię, muszę kończyć, widzę mojego szefa przez okno. Nie mam pojęcia, jaki jest jego stosunek do prywatnych rozmów w czasie pracy, ale nikłe szanse, że popiera. Cześć. – Cześć – powiedziała Weronika do słuchawki, bo Kasia już się rozłączyła. Weronikę martwiło, że przyjaciółka dziwnie się ostatnio zachowuje. Nie wierzyła wprawdzie w sensacyjne plotki o tym, że Kasia zakochała się w żonatym mężczyźnie, lecz coś złego na pewno działo się w jej życiu. To było wyczuwalne. Tylko jak to wybadać na odległość i jak jej pomóc? Na miejscu też problemów nie brakowało. Kasia miała rację, ze Schmidtem trzeba jak najszybciej porozmawiać. Ale najpierw z Konradem. Tyle osób już wiedziało o dziecku, bo Weronika nie wytrzymała i pochwaliła się także teściowej, a on jeszcze nie. W końcu ktoś się wygada i będą kłopoty. Ósmy tydzień ciąży dobiegał końca i Weronika czuła się doskonale. Przeżywała chwile wielkiego szczęścia na przemian ze strachem, że może to sobie uroiła, który zawsze skutkował zakupieniem nowego testu w aptece. Kolekcja w szufladzie rosła. * Klaudia chorowała nadal, ale wbrew wcześniejszym postanowieniom nie pokazała szefowi zwolnienia lekarskiego, na którym było napisane rozpoznanie, tylko wzięła urlop. Leżała w swoim pokoju wycieńczona i najczęściej w złym nastroju. Niczego nie mogła załatwić, tak była słaba, a nie miała obok siebie nikogo, kto by jej pomógł. W sprawie usunięcia dziecka Weronika bowiem odmówiła wsparcia. Klaudia ciągle przeglądała strony o aborcji i próbowała znaleźć odpowiednie miejsce na wykonanie zabiegu. Wyglądało na to, że w Polsce jest najłatwiej. W sieci ogłaszało się mnóstwo gabinetów oferujących bezbolesne przywracanie miesiączki, jak to elegancko nazywano. Ale Klaudia nie potrafiła sobie na razie nawet wyobrazić tak długiej podróży. Poza tym strasznie męczyła ją Weronika. Była teraz jej jedynym powiernikiem, mimo że wciąż namawiała do zmiany decyzji. Klaudia zastanawiała się, choć nie było nad czym, a czas płynął i mimo woli coraz bardziej przywiązywała się do małej istoty, która rosła w jej brzuchu. * – Chłopaki, kryć się. Klaudia szuka ojca dla dziecka – zawołał Piotrek, wpadając do największej sypialni dla pracowników. – Pieprzysz. Klaudia w ciąży?

– Słowo honoru. Dziewczyny w stołówce mówiły, że dlatego nie pracuje, siedzi w pokoju i rzyga jak kot. Wiadomość pewna. – Ale jaja? – Wiadomo z kim? – Tego pewnie nawet ona nie wie. – Czekaj – wystraszył się wyraźnie Adam, inżynier dróg i mostów, który przyjechał tu do pracy, zostawiając w domu młodą żonę i dwójkę dzieci. A w którym miesiącu? – A ja skąd mam wiedzieć? Pewnie w czwartym albo i więcej. – Nawet nie mów – wystraszył się Grzesiek. – Czwarty miesiąc to by wychodziło, że w kwietniu. – No to masz, chłopie, problem – roześmiał się Adam. – Mówicie, że Klaudia w ciąży? – Z łóżka podniósł się jeszcze jeden mężczyzna. – Jeżeli tak – powiedział spokojnym tonem – to ja się z nią ożenię, nie jestem takim dupkiem jak wy, co zostawia dziewczynę w potrzebie. I wyszedł, trzaskając drzwiami. Piotrek obejrzał się za nim. – Co on opowiada, przecież nigdy nie był z Klaudią. – Nie był, ale może liczy, że Klaudia nie pamięta, a w potrzebie weźmie każdego, kto się zgłosi. – Może? – Piotrek popatrzył na drzwi i się zastanowił. – Kurczę, ja bym też spróbował, jest szansa, że macie rację, a kto pierwszy, ten lepszy. Taka okazja nie trafi się drugi raz. Mężczyźni w milczeniu pokiwali głowami. Do pokoju wszedł Tobiasz. Żaden z nich nie miał odwagi poruszyć przy nim tego tematu. Nie było pewności, czy szef przebaczył już dawnej narzeczonej wiarołomstwo. Nie warto było ryzykować utratę pracy z tego powodu. Niech się dowie o najnowszych plotkach od kogoś innego. Wiadomo, jak łatwo wpadał w złość z powodu Klaudii. Podobno teraz zakochał się w innej, ale chyba znowu mu nie wyszło, bo na szczególnie szczęśliwego nie wyglądał. Piotrek wyszedł, a pozostali mężczyźni zajęli się swoimi sprawami. Otworzyli laptopy i dla zabicia czasu zaczęli przeglądać różne strony. Wieczory wlokły się tutaj niemiłosiernie. * Klaudia cały dzień przeglądała portale poświęcone aborcji, choć już bez wcześniejszego zapału. Wyczytała z nich właściwie wszystko. Po wnikliwej analizie ich treści wyrobiła sobie w tej sprawie dwie opinie. Pierwsza, że usunięcie ciąży to najprostsza sprawa, wystarczy zamówić przez internet odpowiednie tabletki lub pójść do ogłaszających się dyskretnych lekarzy. Kobieta ma prawo do decydowania o sobie, a kilkutygodniowy płód nie jest istotą ludzką. Druga opinia była taka, że to mały pełnowartościowy człowiek, aborcja jest zabiciem własnego dziecka, którego skutki kobieta będzie ponosić zarówno na tym, jak i na tamtym świecie. Cóż, trzeba sobie powiedzieć szczerze, że po wielu godzinach przeglądania portali Klaudia miała w głowie jeszcze większy zamęt niż na początku. Komentarze i prawdziwe historie kobiet, które przez to przeszły, też sobie

nawzajem przeczyły. Z jednej strony pogrążone w skrajnej depresji, udręczone powikłaniami i wyrzutami sumienia, z drugiej te, dla których zabieg był jak wyrwanie zęba. Skąd człowiek ma wiedzieć, jak jest naprawdę? Najgorsze były zdjęcia i filmy. Dzieci w brzuchach matek, dzieci zmasakrowane po zabiegu, szczegółowe opisy i ckliwe teksty. Zwolennicy i przeciwnicy usuwania ciąży walczyli wszelkimi środkami o przeciągnięcie kobiet na swoją stronę. Szum, krzyk i coraz ostrzejsze komentarze nie sprzyjały podjęciu decyzji. Klaudia wstała i zrobiła sobie kanapkę. Była szansa, że pożywienie przetrwa w jej żołądku, bo późnym popołudniem wymioty prawie jej nie męczyły. Na dużej kromce pełnoziarnistego chleba ułożyła plastry łososia, na to pokrojone jajko, dojrzałe mięciutkie awokado w plastrach i soczysty pomidor plus duża kropla majonezu, w sumie mnóstwo kalorii. Ale witamin i oleju też – pomyślała Klaudia i z przyjemnością zatopiła zęby w kanapce ogromnych rozmiarów. Połknęła ją szybko i, nie zastanawiając się ani chwili, zrobiła sobie drugą. Dorzuciła też na talerzyk kiść winogron. Weronika z Konradem dbali o zaopatrzenie jej lodówki, a ona nie żałowała sobie niczego. Po zabiegu będzie się odchudzać, na razie liczyły się tylko chwile wytchnienia pomiędzy kolejnymi falami mdłości, ostatnio na szczęście coraz dłuższe. Słabo sypiała w nocy, leżała w ciemnościach, trzymając rękę na brzuchu, i próbowała sobie wyobrazić rosnące w niej dziecko, ale nie potrafiła. Nie przybierało ono, mimo jej wysiłków, żadnych ludzkich kształtów, tylko jawiło jej się jako bliżej nieokreślone, groźne niebezpieczeństwo. Postanowiła nieodwołalnie wrócić do Polski. W ciągu dnia coraz częściej czuła, że nie jest sama. Łapała się na tym, że mówi w myślach do dziecka, zwierza mu się z brutalną szczerością ze swoich rozterek i problemów. Po raz pierwszy miała partnera do rozmowy, który nie przerywał, niczego nie oczekiwał i z którym mogła być absolutnie szczera. To było niebezpieczne. Czuła, że mimo woli miedzy nią a dzieckiem rodzi się porozumienie, może nawet sympatia. Choć wiedziała, że te odczucia nie mają znaczenia i z pewnością nie skłonią jej do zmiany decyzji, postanowiła się spieszyć. Czasu pozostało niewiele. Zjadła winogrona, ale miała ochotę jeszcze na coś słodkiego. Sięgnęła do szafki po zapas milki z czekoladowo-śmietankowym nadzieniem. Poemat. Zjadła połowę miękkiej tabliczki, a resztę nie bez oporów odłożyła z powrotem. Gdyby nie głos rozsądku, zjadłaby wszystko. Ten mały to straszny łakomczuch – pomyślała z nagłą sympatią, wdzięczna za pretekst do jedzenia smakołyków. – Zaczynam się do niego coraz bardziej przywiązywać. To źle. Najwyższy czas zakończyć sprawę. Usiadła przy stole i zaczęła planować kolejne posunięcia. Znalazła w internecie numer telefonu kliniki zajmującej się przywracaniem miesiączki. Farmakologicznie i mechanicznie – tak się reklamowali. Dodzwoniła się i uzyskała informację, że jest szansa na usunięcie ciąży za pomocą specjalnych środków. To dobrze – pomyślała – nie będą mi się potem śniły po nocach zmasakrowane ciałka dzieci. Umówiła się na wizytę na przyszły tydzień. Serce jej łomotało, a ręka, w której

trzymała telefon, była mokra od potu. Ciepła łza kapnęła na stół. Jestem atrakcyjną młodą dziewczyną, facetów mam na pęczki. Dlaczego więc w chwili tak ciężkiej próby jestem sama? – pomyślała ze smutkiem. – Dlaczego nikt mnie nie odwiedzi? Nie zapyta, jak się czuję? Tylko Weronika i głupi robotnicy, którzy próbują skorzystać na tej sytuacji. Nawet nie ma mnie kto zawieźć do Polski i potrzymać za rękę w gabinecie. Szloch wstrząsnął jej plecami. Skoro tylko raz w życiu się zakochałam, to nie mogło to być odwzajemnione uczucie? Mało doznałam w dzieciństwie obojętności? Klaudia rozżaliła się tak bardzo, że aż nie mogła złapać tchu. Trzymała się za brzuch i łkała. W końcu położyła się wyczerpana na blacie stołu. Jej ręka spoczęła na brzuchu. – Nie martw się, dziecko – powiedziała zachrypniętym głosem. – Jakoś się pozbieram, zawsze się zbierałam. Może to rzeczywiście nie jest w porządku iść z tobą na zabieg, ale na nikogo nie możemy przecież liczyć. Przypomniała sobie słowa Weroniki, że nawet nie dała życiu szansy, żeby jej pomogło. Do żadnego z potencjalnych ojców nie zadzwoniła. – No dobra – postanowiła Klaudia – co mi zależy? Spróbujmy. Może któryś poczuje się na tyle odpowiedzialny, że przynajmniej zawiezie mnie na zabieg. Wzięła komórkę i wybrała numer właściciela salonu kosmetycznego. – Witaj, mówi Klaudia. Pamiętasz mnie jeszcze? Spotkaliśmy się w Krakowie. – Jasne, pamiętam – mężczyzna wyraźnie się ucieszył. – Miło cię usłyszeć. Jesteś znowu w Krakowie? – Nie, ale mam dla ciebie nowinę. Zapadło milczenie. – Jesteś tam? – Tak oczywiście, mam nadzieję, że się mylę. – Ton głosu był chłodny. – Co chcesz mi powiedzieć? – Jestem w ciąży – oświadczyła Klaudia, w napięciu wsłuchując się w ciszę. – Tak myślałem. Przykro mi, ale nie dam się wrobić. Nie wyciągniesz ode mnie nawet złotówki. Myślałem, że przynajmniej ty jesteś inna. Nie dzwoń do mnie więcej. W słuchawce usłyszała ciągły sygnał. – No, mały, to jednego mamy z głowy – powiedziała i skreśliła jeden numer z kartki leżącej na komodzie. – Teraz drugi. Wystukała numer biznesmena od naszyjnika. – Cześć, witaj, tu Klaudia, pamiętasz mnie jeszcze? – zaczęła znowu. – Oczywiście. – On również się ucieszył. – Gdzie jesteś? Szukałem cię. Nie zostawiłaś mi nawet numeru. – Jestem daleko. Ale mam dla ciebie nowinę. – Jesteś w ciąży? – Skąd wiesz? – Takie mnie ostatnio dręczyło przeczucie. – Roześmiał się, a Klaudii zimny dreszcz przeszedł po plecach. Coś tu nie grało. – Bardzo się cieszę, powiedz tylko, gdzie jesteś, a natychmiast po ciebie przyjadę. – Naprawdę się cieszysz? – zdumiała się Klaudia, trochę wystraszona

rozwojem wypadków. – Nie jesteś zaskoczony, za młody na gniazdowanie i tak dalej? – Nie jestem zaskoczony, ale o tym opowiem ci później. Bardzo się cieszę i jestem absolutnie gotowy na gniazdowanie. Spadłaś mi z nieba, dziewczyno. – Naprawdę? – Oczywiście. Do jesieni zdążymy wziąć reprezentacyjny ślub i dziecko się urodzi miesiąc przed kampanią. – Jaką kampanią? – Wyborczą, moja droga. Ty jesteś z szanowanej rodziny, a żona i dziecko dobrze wyglądają w programie wyborczym. Poza tym naprawdę mi się podobasz. Jesteś piękna i wiesz, czego chcesz. – Czekaj. – Klaudia przerwała ten słowotok. – Skąd wiesz, że pochodzę z szanowanej rodziny? – Bo cię znam. – Mężczyzna znowu się roześmiał, a Klaudię przeszył dreszcz. – Od początku wiedziałem, kim jesteś. Byłaś dwa lata temu na bankiecie z ojcem. Piękna i zadziorna, zwracałaś uwagę. Poznałem cię wtedy w hotelu, wiedziałem, kim jesteś. A tydzień temu twój ojciec, z którym od lat prowadzę interesy, wygadał się przy wódce, że masz kłopoty. Wszystkie te fakty połączyłem i czekałem na telefon. Nawet nie musisz mówić, że jesteś w Niemczech, wiem o tym, podaj adres, a zaraz przyjadę. – Zapomnij, człowieku – oburzyła się Klaudia i obronnym gestem zasłoniła brzuch. – Nie zrobisz na mnie kariery, bo zamierzam tę ciążę usunąć i wyłącznie w tej sprawie do ciebie dzwonię. – Tylko spróbuj – rzekł zimno – a bez skrupułów wsadzę cię za kratki. Jako obrońca życia nienarodzonego też zyskam parę punktów, ale z oczywistych powodów wolę cię w roli małżonki. – Nigdy. To zresztą nie jest twoje dziecko. – Jasne. Nie denerwuj mnie. Pamiętaj, że wiem, kim jesteś, i znajdę cię choćby na końcu świata, a twój ojciec mi pomoże. Spodobały mu się moje plany i obiecał mnie wspierać. A także ostrzegł, że twój charakter nie jest najłatwiejszy – roześmiał się znowu. – Mów, gdzie jesteś. Klaudia wyłączyła komórkę i rzuciła na stół, jakby to był wąż. – Ty parszywcu – krzyknęła – zapomnij. Nie wykorzystasz mojego dziecka dla jakiejś tam kariery. Nigdy. Telefon rozdzwonił się natychmiast. To był znowu on. Klaudia się wystraszyła. Wyciągnęła kartę z komórki i wyrzuciła do ubikacji. Spłukała dla pewności trzy razy. – Nie znajdziesz nas, świnio. To i tak nie jest twoje dziecko. Po co ja do niego zadzwoniłam? Trzeba było od razu odszukać studenta, w końcu to wyłącznie nasza sprawa. Chodziła nerwowo po pokoju, splatając spocone palce. – Spokojnie, dziecko – powiedziała cicho – nie denerwuj się. Damy ojcu szansę. Niech to nie obciąża tylko mojego sumienia. Weszła do łazienki, wykąpała się, umalowała, ładnie ubrała i poszła popytać, czy ktoś w najbliższym czasie nie jedzie do Polski. Nikt się akurat nie wybierał, ale jeden z mężczyzn postanowił ją odwieźć i zażądał tylko zwrotu pieniędzy za benzynę. Klaudia się ucieszyła i pobiegła do biura. Umówiła się, że wyjadą za dwie

godziny, a jeszcze musiała się spakować i pozamykać wszystkie sprawy. – Weronika, jadę do studenta – zawołała w progu. – Jeśli mnie wyrzuci za drzwi, zaraz potem jadę na zabieg. Więcej nie jestem w stanie zrobić ani dla dziecka, ani dla ciebie. Weronika przytuliła ją z całej siły. – Wierzę w ciebie. Na pewno podejmiesz słuszną decyzję. Proszę, dzwoń i mów, co się dzieje. * Kasia trzęsła się tak bardzo, że z trudem utrzymywała się na nogach. Nie upadła jedynie dlatego, że z całej siły oparła się o biurko. Skoncentrowała się na opanowaniu rozpaczliwego szlochu, który próbował wydostać się z jej piersi. Tylko się przy nim nie rozpłacz – błagała samą siebie. Wraniecki szalał. Przyjechał pod sklep punktualnie o szóstej przekonany, że zobaczy pod drzwiami Kasię ze spakowaną walizką i zestawieniem w ręku. Stał wściekły dziesięć minut na chodniku, dzwoniąc bezskutecznie na jej komórkę. Najpierw podejrzewał, że zaspała. Już miał dzwonić na numer domowy i, nie zważając na wczesną porę, poprosić jej rodziców o pomoc, gdy przez szybę wystawową zobaczył w biurze światło. Domyślił się, że Kasia jest w środku, i zabębnił w szklane drzwi. Cisza. Zdenerwował się jeszcze bardziej. Nie zabrał własnych kluczy, przekonany, że nie będą potrzebne, i teraz stał na schodkach i tłukł pięścią w szybę, a nieliczni przechodnie rzucali mu dyskretne, ale przepełnione wyraźną dezaprobatą spojrzenia. W końcu, rozwścieczony do granic, zadzwonił do Agnieszki i kazał jej natychmiast przyjechać i otworzyć sklep. Piętnaście minut później niebieskie renault twingo zatrzymało się z wizgiem na parkingu. Agnieszka podbiegła do szefa i drżącymi rękami otwierała zamki. Całą głowę miała w malutkich sprężynkach loków i Wraniecki, przyzwyczajony do jej idealnie prostych i gładkich włosów, początkowo jej nie poznał. – Nie da rady – powiedziała – w zamku jest klucz. Kasia musi tam być. Zaraz do niej zadzwonię. – Już próbowałem. – Wraniecki kopnął w schodek ze złości. – Spieszę się, a ona takie numery odstawia. Już mamy prawie godzinę spóźnienia. Zapukał głośno w szybę. – Kaśka! – zawołał. – Otwieraj! Po dłuższej chwili Kasia wyszła z zaplecza. Otworzyła drzwi i stanęła zaspana, mrużąc oczy i najwyraźniej próbując zrozumieć, gdzie jest i co się dzieje. Wraniecki wpadł do środka, wepchnął Kasię prawie siłą do biura i wysyczał przez zaciśnięte zęby: – Czyś ty oszalała?! Spałaś w biurze i nie włączyłaś alarmu? Wiesz, ile towaru jest w sklepie?! Kasia zapędzona przez szefa za biurko stała na chwiejnych nogach i mrugała powiekami. Przez otwarte drzwi widziała Agnieszkę, która spokojnie przyglądała się całej scenie. – Gdzie jest to zestawienie? – pieklił się Wraniecki. – Najpóźniej o jedenastej

musimy być w Warszawie. I tak już nie wiem, jak zdążymy, a jeszcze przecież muszę je przejrzeć. Kasia spojrzała na niego i poczuła lodowaty strach, który spłoszył resztki rozespania. – Rany boskie. Zestawienie! – przypomniała sobie. Poruszyła myszką, a na wygaszonym monitorze ukazała się wypełniona do połowy tabela. – Nie zrobiłam – powiedziała cicho. – Nie dałam rady. – Słucham? – Przepraszam, szefie. Wraniecki zaczął miotać się po biurze jak rozjuszone zwierzę. – I co ja teraz zrobię? – zapytał retorycznie. – Przecież muszę to mieć! Sama wiesz, jakie to ważne na zebraniu kierowników wszystkich oddziałów. – Wiem – potwierdziła Kasia słabo, ze wszystkich sił powstrzymując łzy. – Masz jakiś pomysł? – zwrócił się do niej Wraniecki, mierząc ją zimnym spojrzeniem. – Nie mam – odparła zgodnie z prawdą. – A ja owszem. – Agnieszka wyczuła swoją szansę. – Kaśka niech idzie do domu, jest w takim stanie, że nic już dzisiaj nie wymyśli. Szef powinien jechać jak najszybciej do Warszawy, bo czasu coraz mniej. Ja skończę tabelę i wyślę panu mailem, odbierze pan na miejscu i przed spotkaniem na pewno zdąży jeszcze się zapoznać z najważniejszymi pozycjami. Agnieszka delikatnie odsunęła Kasię od biurka, wzięła myszkę i przejrzała tabelę. – To nie jest trudne, a ja przecież studiuję ekonomię. Dla mnie to pestka. Wraniecki spojrzał na nią z aprobatą. – Dobrze. Do otwarcia sklepu zostały dwie godziny. Zdążysz? – Oczywiście, szefie. Proszę jechać spokojnie i niczym się nie martwić. – Agnieszka uśmiechnęła się promiennie. Ładnie jej było w tych loczkach. Kasia stała obok, niezdolna do żadnej reakcji. Wraniecki minął ją bez słowa i wyszedł. – Jedź do domu – powiedziała Agnieszka sucho. – Dam sobie radę. – Dobrze. – Kasia pozbierała swoje rzeczy i powoli wyszła ze sklepu. Łatwo powiedzieć: jedź do domu. Kasia nie miała samochodu. Rozespana stanęła przed sklepem. Powieki same jej się zamykały i ledwie trzymała się na nogach. Odruchowo chciała zadzwonić po Tobiasza. Gdzie on w ogóle jest? – zastanowiła się, dawno go nie widziała. A tak, przecież wyjechał – przypomniała sobie. Wyjęła komórkę, lecz nie zdołała jej włączyć, była rozładowana. Ruszyła powoli w stronę zaparkowanych przy rynku taksówek. Babcia coś pisała o Tobiaszu, ale Kasia tylko pobieżnie przebiegała wzrokiem długie maile, przekonana, że babci wciąż chodzi o to samo. Nie miała czasu. Ostatnio na nic nie miała czasu. Zachwiała się i oparła o ścianę kamienicy. Tylko nie płacz – powiedziała sobie.

– Wytrzymaj, nie rób przedstawienia. Ale ciągle słyszała krzyk Wranieckiego i czuła jego obojętność. Nie wiedziała, co gorsze. Nawet nie zapytał, co się stało, dlaczego nie dała rady przygotować tego cholernego zestawienia. Nie płacz – nakazała sobie znowu, bo łzy czaiły się pod powiekami. Wsiadła do taksówki i zamówiła kurs do domu. Kierowca jednym spojrzeniem zmierzył jej włosy w nieładzie, pomiętą sukienkę i podkrążone oczy. Zacisnął usta w wąską kreseczkę i nie odezwał się do pasażerki ani słowem, choć zasadniczo był gadułą. Popatrzył tylko z naganą, kiedy wysiadała, i pokręcił głową. * Klaudia wysiadła z taksówki pod kutą bramą domu Wilków. Wiał silny wiatr i z trudem trzymała się na nogach. Przejechała ponad tysiąc kilometrów. Często musiała robić przerwy w podróży. Z Krakowa jechała taksówką sześć godzin; musiała wysiadać, bo żołądek szarpały jej mdłości nie do opanowania. Kierowca blady i spocony jechał pięćdziesiąt kilometrów na godzinę i zatrzymywał się na parkingach i stacjach benzynowych, a nawet na poboczu. Raz doprowadził ją za rękę z powrotem do samochodu, bo sama nie miała siły. Nie wziął dodatkowej opłaty za te przerwy, tak bardzo przejął się sytuacją. Późnym popołudniem dotarli do miasta. Klaudia podziękowała kierowcy i zamówiła kolejną taksówkę. Nie znała adresu, ale wiedziała, że ojciec jej studenta ma firmę transportową. Spodziewała się, że ta wskazówka wystarczy. – Psiakrew, do bani z tym wszystkim – zaklęła. Dawno już byłoby po zabiegu, gdyby nie to głupie gadanie. Może rzeczywiście łatwiej jest przejść przez zabieg, mając obok siebie kogoś bliskiego, choć szansa, że ten chłopak stanie na wysokości zadania, była znikoma. Weronika argumentowała, że wszystko należy zrobić jak należy, żeby nie mieć potem wyrzutów sumienia, ale przecież to było bez sensu.

Cóż mi to da – myślała Klaudia – że obciążę tą sprawą niewinnego chłopaka? – Zobaczyła nagle z całą jasnością bezsens własnego postępowania. Jednak było już za późno, rozgadany taksówkarz zatrzymał się właśnie pod okazałym domem i Klaudia poznała to miejsce. Strach ścisnął jej żołądek. Odprawiła ciekawskiego taksówkarza, który miał zamiar odprowadzić ją do bramy, i ukryła się za żywopłotem. Zajrzała przez gałęzie do ogrodu. Dom wyglądał sielankowo. Szczekał pies, kwiaty wylewały się z doniczki. Jakaś kobieta, pewnie matka, zbierała do koszyka jabłka. Klaudia poczuła wielką ochotę na szarlotkę, taką prawdziwą, upieczoną w domu. Prędzej mnie tutaj psem poszczują, niż dadzą szarlotkę – pomyślała. Nagle go zobaczyła. Stał na podwórku i układał jakieś narzędzia w skrzynce. Biedak, wyglądał tak spokojnie. To ostatnie takie chwile. Sprawiał wrażenie porządnego człowieka, a po usunięciu dziecka nic już dla niego nie będzie takie samo. Przez moment chciała się nad tą rodziną zlitować, nie burzyć jej spokoju, ale lojalność wobec dziecka okazała się silniejsza. Trudno – zdecydowała. – Jeśli przyjdzie mi to zrobić, to Weronika ma rację, będzie łatwiej ze świadomością, że zrobiłam wszystko, co do mnie należało. Podeszła do furtki. Przed domem zobaczyła mężczyznę w średnim wieku. Siedział obok ładnej młodej dziewczyny i razem oglądali jakąś gazetę. – Tato – usłyszała Klaudia – to ma być rower dla mnie czy dla ciebie? – Oczywiście, że dla ciebie – odpowiedział mężczyzna – ale dlaczego akurat taki? Na litość boską, on się po miesiącu rozleci na kawałki. – Niekoniecznie, a popatrz, jaki jest niebieściutki. – Trzymajcie mnie, niebieściutki – oburzył się mężczyzna. – Małgośka, to nie ma żadnego znaczenia. – Obiecałeś. – Dziewczyna spojrzała na niego. Mężczyzna wyraźnie zbierał siły. – No dobrze – skapitulował – kup sobie ten, który wybrałaś, córeczko, tylko jak się rozleci po miesiącu, to będziesz sobie musiała poszukać chłopaka, żeby ci go naprawiał – powiedział surowo, ale zaraz się roześmiał i przytulił jasnowłosą Małgosię, przyciskając jej głowę wielką ręką. Klaudia znowu schowała się za żywopłot i usiadła na trawie. Musiała się uspokoić. Jeśli zacznie teraz płakać, nie przestanie już do końca świata. Przymknęła powieki, ale to nie pomogło. Ciągle widziała zimną, zaciętą twarz własnego ojca, a potem tego mężczyznę przytulającego córkę. Tylko raz w życiu – poprosiła – raz w życiu poczuć, jak to jest. Mieć ojca, takiego prawdziwego. Niemożliwe. To się nigdy nie stanie. Szczęście tych ludzi też za chwilę pryśnie. Nie wyglądali na rodzinę, w której z radością wita się informację, że syn będzie musiał pomóc dziewczynie usunąć ciążę. Trudno. Sama nie da sobie rady. Nie ma na co czekać, im szybciej to załatwi,

tym lepiej. Na miękkich nogach ruszyła w kierunku bramy. Kobieta o miłej twarzy podeszła, zanim Klaudia zdążyła zadzwonić. – Dzień dobry – przywitała się. – Dzień dobry – odpowiedziała szybko. – Nazywam się Klaudia Janiak. Poznałyśmy się chyba na weselu Konrada. Mam do państwa bardzo ważną sprawę. Czy mogę wejść? – Oczywiście. – Wilkowa szeroko otworzyła furtkę. – Zapraszam. Zaraz zawołam męża. – Poproszę też syna. Kobieta popatrzyła na nią uważnie, uniosła brwi i Klaudia miała wrażenie, że wszystkiego się domyśliła. – Chodź, dziecko, wejdź do domu. Wyglądasz na zmęczoną. – Jej głos brzmiał serdecznie. – Przyjechałam z Niemiec. – Rozumiem. – Czesiek! – krzyknęła w głąb domu. – Możesz tu na chwilę przyjść? – Mogę. – Zawołaj też Marcina. Mamy gościa. Marcina? – A więc tak ma na imię. Nie chciał tego powiedzieć, kiedy się ostatnio widzieli. Śmiał się tylko. Spokojnie, maleństwo – pomyślała Klaudia, choć dziecko nie dawało jeszcze żadnych znaków życia. – Może nas pozna. Marcin wszedł do pokoju. Przywitał się. Klaudia miała wrażenie, że coś błysnęło w jego oku, kiedy ją zobaczył. Zaraz za nim pojawił się duży mężczyzna, którego widziała wcześniej na podwórku. Rozpromienił się na widok Klaudii. – Witam. – Uścisnął jej rękę. – Pamiętam z wesela. Jaka miła wizyta. Klaudia przełknęła ślinę. Do pokoju weszła Wilkowa. Niosła tacę, na której stał dzbanek z herbatą i jakieś żółciutkie, puszyste ciasto. – Proszę się poczęstować. Najpierw trzeba się wzmocnić, potem będziemy rozmawiać. Pani domu rozłożyła talerzyki, nalała herbaty i uśmiechnęła się serdecznie. – Ona wszystko wie – pomyślała Klaudia – a mimo to jest taka miła. Upiła łyk herbaty, trochę jej było słabo. – Proszę spróbować ciasta, blado pani wygląda – zatroszczył się ojciec Marcina. – A może, Justynko, dasz pani kolację, pewnie głodna po takiej dalekiej drodze. – Już się grzeją kiełbaski – odpowiedziała spokojnie Wilkowa – tylko chciałam poczęstować ciastem, zanim będą gotowe. Czesiek się uśmiechnął. – Proszę jeść. Klaudia spróbowała. Ciasto było pyszne. Zjadła i spojrzała tęsknie na

półmisek, ale uznała, że nie wypada brać dokładki, a wtedy Wilkowa sama nałożyła jej kolejną porcję. Klaudii zaparło na chwilę dech. Nie dam rady. Nic im nie powiem – pomyślała spanikowana. – Po co robić tym serdecznym ludziom taką przykrość. – Przepraszam, że tak państwa nachodzę. Ja właściwie nie mam żadnej ważnej sprawy. Chciałam tylko odwiedzić Marcina i zapytać, czy pamięta mnie z wesela. – Czyżby? – zapytała Wilkowa. – Może chcesz najpierw z nim porozmawiać na osobności, bo domyślam się, że on o niczym nie wie. Prawda? – Wilkowa spojrzała Klaudii prosto w oczy. Marcin słuchał zaskoczony, a Klaudii łza spłynęła po policzku. – Rzeczywiście, on o niczym nie wie – potwierdziła. – Tak właśnie myślałam. – O czym wy mówicie? – zapytał Marcin. – No właśnie, o czym ty, kobieto, mówisz? – wyraził swe oburzenie Czesiek, spoglądając na żonę. Klaudia uznała, że nie ma szans, by się z tej sytuacji wycofać, była też zbyt zmęczona i słaba, by wymyślać długie wstępy i dyplomatyczne wykręty. – Przyjechałam tu z Niemiec – palnęła – żeby powiedzieć, że jestem w ciąży z waszym synem Marcinem. Marcin zdębiał. Milcząco wpatrywał się w Klaudię całkowicie oszołomiony. Za to Czesiek zerwał się z krzesła, porwał Klaudię w objęcia i krzyknął: – A to dopiero nowina, ciągle go namawiałem, żeby sobie dziewczynę znalazł. I proszę, jak się postarał. Taka piękna panna. Ty obwiesiu, czemuś ojcu nic nie powiedział – zawołał i żartobliwie palnął Marcina w tył głowy, a ten się zachwiał i, nadal blady, patrzył w oczy nieznajomej dziewczyny. – Nie wiedział – odpowiedziała za niego Klaudia. – Ale o tym, że ma dziewczynę, to chyba wiedział – zaśmiał się Czesiek. – Nie – zaprzeczyła Klaudia cicho. – O tym też nie wiedział. – Jak to, czy to jakieś probówki były? – Czesiek cofnął się pod ścianę, a różne oburzające możliwości, znane z gazet i telewizji, odebrały mu mowę. – Nie – uspokoiła go Klaudia – wszystko, że tak się wyrażę, odbyło się metodą tradycyjną. Tyle że Marcin o niczym nie wiedział. Był pijany. Marcin zbladł jeszcze bardziej. – Pamiętasz dziewczynę w niebieskiej sukience? – zwróciła się do niego Klaudia. – To byłam ja, nie Kasia. Marcin, identycznie jak ojciec, cofnął się pod ścianę. Nagle wszystko sobie przypomniał. Dziewczynę w niebieskiej sukience i tamtą noc. Zaprosił – wydawało mu się – Kasię do siebie, szli razem przytuleni w ciemnościach. Wszystko, co stało się potem, przewinęło się w jego myślach jak fascynujący teledysk. Na wierzch wypłynęła jedna myśl, przecież podświadomie czuł, że to nie mogła być Kasia, nic się prócz koloru sukienki nie zgadzało. Dlaczego się wcześniej nie zabezpieczył? Czemu nie pomyślał o konsekwencjach? Cholera, w końcu już w przedszkolu wiedział, skąd się biorą dzieci. Nogi się pod nim ugięły. Z całych sił oparł się o ścianę, żeby nie upaść. – To wszystko prawda – potwierdził zachrypniętym głosem.

* W domu panowała cisza. Wyczerpana Klaudia starała się zasnąć w gościnnym pokoju Wilków. Leżała na plecach, dłonie na prześcieradle, palce zaciśnięte z całych sił. Czuła niepohamowaną ochotę, by położyć dłoń na brzuchu. Pragnęła to zrobić, a jednocześnie przerażała ją sama myśl o tym. Najbardziej się bała, że dziecko nagle się poruszy albo da jakiś inny znak życia. Stanie się istotą realną, a nie tylko problemem do załatwienia. Ostatnio, nawet kiedy brała prysznic, starała się nie dotykać tego miejsca. Sztywna i spięta, przełknęła ślinę. To okropne, czuła, że własne ciało już do niej nie należy i nawet na chwilę nie mogła zapomnieć o tym, kto w nim, wbrew jej woli, rośnie. Z jej brzucha na całe ciało promieniowało dziwne ciepło. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doznała. Gardło ścisnął jej strach. A może zaczyna się poronienie? Daleka droga, zmęczenie, stres. Może to i lepiej – pomyślała. – Problem sam się rozwiąże. Nagle odważyła się i położyła zimną dłoń na ciepłej skórze brzucha. Poczuła dreszcz przenikający każdą komórkę jej ciała. Wrażenie było dość przerażające. Szybko zsunęła dłoń z powrotem na prześcieradło. Zapomnieć – rozważała – jak o tym wszystkim choć na chwilę zapomnieć? Uśmiechnęła się na samo wspomnienie nieudolnych starań Marcina. Trząsł mu się głos i drżały dłonie, ale próbował stanąć na wysokości zadania i obiecywał, że zaopiekuje się nią i dzieckiem. Nie zastanawiał się, nawet mu przez myśl nie przeszło, że mógłby się wszystkiego wyprzeć albo rzucić na stół pieniądze na zabieg. – Nie boisz się? – zapytała go po długiej wymianie zdań, kiedy zabrakło jej argumentów, a próbowała go przekonać, że pomysł, by z nim zamieszkała, jest bez sensu. Marcin wytrzymał jej spojrzenie. – Boję się – odpowiedział – ale jestem pewien, że damy radę. Zresztą nie mamy wyboru. – Mamy. – Nieprawda. Mieliśmy go wtedy w czerwcu. Ja nie musiałem pić jak głupi, a ty iść ze mną do łóżka. – Mylisz się. – Nie, Klaudia, nie mylę się. To, co nosisz w brzuchu, to nie problem, tylko dziecko. Zdążyłem obejrzeć zdjęcia w internecie. Koniec drugiego miesiąca. Dziecko ma już wszystkie organy. Ręce, nogi, głowę, serce. Wszystko. Wszystko – powtórzyła Klaudia w myślach i złapała się obiema dłońmi za głowę. Miała ochotę krzyczeć na cały głos. Czuła, że jeśli tego nie zrobi, za chwilę zwariuje. Usiadła na łóżku. – Przysięgam – powiedziała na głos. – Jutro to załatwię, dłużej tego nie wytrzymam. Nad ranem zasnęła. Śniła jej się Weronika. Siedziała na łące, a obok niej bawiło się mnóstwo małych dzieci. Sen nie trwał długo. O piątej rano leżała na

wznak, wpatrując się w sufit. Mdłości powróciły. * Czesiek Wilk stał pod drzwiami pokoju syna i najspokojniej w świecie podsłuchiwał, choć było to niezgodne z jego zasadami, przynajmniej z tymi, które wyznawał teoretycznie. W praktyce cenił tę metodę za skuteczność, ale nigdy nawet sam przed sobą nie przyznał się do tego. Sterczał pod ścianą, czubkiem buta stukał lekko w listwę podłogową i wściekał się na syna. Nic się ten Marcin nie znał na negocjacjach. Studiował, ale wcale nie był mądrzejszy. Bo Marcin przedstawiał Klaudii warunki wspólnego życia, jakby negocjował kontrakt w biznesie. Oferował pokój i utrzymanie, mówił, że przeniesie się na studia zaoczne do Krakowa, żeby być bliżej, co Czesiek uznał za doskonały pomysł, i tak dalej. Tyle że dziewczyna wciąż nie była przekonana. Wspomniała nawet o usunięciu ciąży. Czesiek z dezaprobatą pokręcił głową i postanowił działać. Marzył o tym, by syn znalazł sobie dziewczynę, a wobec braku inicjatywy z jego strony sam próbował go swatać. Niestety skutek był mizerny. Klaudia spadła mu jak z nieba i nie zamierzał wypuścić z rąk takiej okazji. Piękna i miła dziewczyna, na dodatek od razu w ciąży. Ściągnie Marcina z powrotem do domu, założą szczęśliwą rodzinę, wszystko się ułoży. Trzeba tylko energicznie zabrać się do działania. W niektórych sprawach Czesiek z trudem sobie radził, jego relacje z synem nie układały się najlepiej – nadal nie mogli dojść do porozumienia, ale jeśli chodzi o kobiety, nie było z nim tak źle. Zwłaszcza kiedy miał silną motywację. * Wilkowa wstała wcześnie rano. Nie mogła spać i była niespokojna, bo mąż o czwartej nad ranem zniknął z łóżka i gdzieś się plątał po domu. Nie chciała, żeby się wtrącał w sprawy Klaudii i Marcina, a przeczuwała, że właśnie to ma zamiar zrobić. Nastawiła w kuchni wodę na kawę, odsłoniła rolety i zamarła. W ogrodzie stał jej mąż i trzymał w objęciach Klaudię, która była ubrana w krótką koszulę nocną i cienki szlafrok. W pierwszym momencie Justynie zabrakło tchu, a cała krew odpłynęła do stóp. Usiadła na taborecie i jeszcze raz spojrzała w tamtą stronę. Czesiek już nie przytulał Klaudii. Trzymał ręce na jej ramionach i patrząc w oczy, coś dobitnie tłumaczył. Klaudia płakała. Wilkowa się zdenerwowała. Stresuje dziewczynę, komplikuje sytuację, która i bez tego nie jest prosta. Otworzyła okno i zawołała gromko: – Czesiek, co ty wyprawiasz, przecież Klaudia zmarznie. – Swoją drogą co to za zwyczaje, żeby po obcym ogrodzie plątać się w takiej skąpej bieliźnie – pomyślała oburzona. Czesiek machnął uspokajająco ręką w jej stronę i po chwili zobaczyła, jak oboje idą do domu. Klaudia zaciskała dłonie na ramionach i nadal płakała. Justynie zrobiło się głupio. Czepia się koszuli, a dziewczyna ma teraz poważniejsze sprawy na

głowie. Po chwili Czesiek wszedł do kuchni. Wyglądał jak król złodziei po najbardziej udanym skoku. – Gdzie Klaudia? – zapytała cicho Wilkowa. – Poszła pospać, nie tylko my mieliśmy dzisiaj trudną noc. – Co wy tam, do licha, robiliście tak wcześnie? – Zobaczyłem ją przez okno, podobno było jej duszno, i postanowiłem skorzystać z okazji. – Do czego? – zapytała Justyna podejrzliwie. – Do rozmowy, oczywiście. Wszystko załatwiłem – wyszeptał. – Dziewczyna zostanie u nas do porodu. – O czym ty mówisz? Czy to nie było od początku oczywiste, skoro to dziecko Marcina. – Słowa z trudem przechodziły jej przez gardło. Nowina o ciąży spadła tak nagle, nawet nie wiedziała, że Marcin się z kimś spotyka. – Nieprawda. – Czesiek wyraźnie triumfował. – Miała mnóstwo obiekcji i innych pomysłów, ale ją przekonałem. – Spojrzał na żonę, jawnie domagając się pochwały. – Jesteś niezwykle skuteczny – powiedziała Justyna z uśmiechem. – Czy to było trudne? – Bardzo. – Czesiek wypiął pierś. – Ale mam przeczucie, że wyniknie z tego coś bardzo dobrego dla całej naszej rodziny. Gdyby doszło jeszcze do dyskusji na ten temat, a na pewno tak się stanie, wspieraj mnie kobiecymi sposobami. Podszedł do żony i pocałował ją w kark. – Wszystko, co kobiece, dobrze mi się kojarzy – wyszeptał – i czuję, że znowu jestem śpiący, chodźmy się położyć. Wszystkie głupie podejrzenia momentalnie wywietrzały Justynie z głowy i zapominając o kawie, Klaudii i jej ciąży, poszła za mężem. * Kuba Jarzębski jeździł wokół domu na rowerze. Ustalona trasa biegła przez podwórze, sad, pod górkę za szopą, po wertepach dookoła budowy i kończyła się przy drodze pod starą jabłonią. Skrycie marzył o kolarstwie górskim, ale jak na razie jego jedynym osiągnięciem było rozwalenie w leśnych ostępach trzeciego już roweru w ciągu dwóch miesięcy wakacji. Wszystkie rowery były stare, wszystkie po zamożniejszych kuzynach, i Kuba na próżno wyobrażał sobie przerzutki, dobre opony i specjalnie wzmacnianą ramę. Rozumiał jednak, że dopóki budują dom, o innych wydatkach trzeba zapomnieć. Cieszył się budową. Na planie wyraźnie widział narysowany swój własny pokój i Kuba w marzeniach już urządzał w nim urodziny. Do starego domu nie mógł zaprosić kolegów. Dwa pokoje z przedpotopową kuchnią, szczelnie zapakowane rzeczami należącymi do piątki dzieci i mamy. Zmurszała podłoga w sieni, zapadający się dach. Skansen, jak mawiał jego kolega Mateusz, lub rudera, jak krótko komentował Maks, najlepiej ubrany kolega w klasie. Kuba nikogo nie zapraszał na urodziny, więc i jego zapraszano rzadko. A nawet jeśli to się zdarzyło, zawsze odmawiał. Nie stać go było na prezent. W szlachetnych lekturach szkolnych oraz czytankach dla dzieci napisano, że

najlepszy podarunek to taki, który wykona się własnoręcznie. Może to i prawda, ale dotyczy głównie babć lub mam przedszkolaków. Wśród chłopców z czwartej klasy ta zasada zupełnie się nie sprawdzała. Co mógł zrobić własnoręcznie, nie mając pieniędzy na żadne materiały? Laurkę? Dlatego wolał nie iść. Próbował sobie wmówić, że wcale go to nie boli, lecz za każdym razem, kiedy któryś z przyjaciół, a miał ich wielu, bo ogólnie był lubiany, urządzał przyjęcie urodzinowe, Kuba spędzał popołudnie na przewróconej wiśni w ogrodzie, ukryty w jej gęstych gałęziach. Kiedy był młodszy, płakał tam czasami, potem tylko siedział, a od paru miesięcy w natchnieniu planował własne urodziny w nowym domu. Wszystko było na dobrej drodze. Konrad znów wyjechał do pracy i za miesiąc zaczną kłaść dach, a na wiosnę podobno pierwsze pomieszczenia będą gotowe. Jeszcze wprawdzie nie jego własny pokój, ale czerwcowe urodziny być może już urządzi. Kuba zakończył efektownym wizgiem kolejne okrążenie. Chętnie pojeździłby swoją ekstremalną trasą po lesie, ale mama rozłożyła się na podwórku z ogórkami, które myła i ładowała do słoików, i pilnowała syna jak oka w głowie. Dostał stanowczy zakaz jeżdżenia po lesie. Był z tego powodu oburzony do granic. To gdzie może trenować? Na prostej drodze? Na dodatek godzinę temu przyszła ciotka Basia i nie było najmniejszej szansy, by dyskretnie zniknąć. Obie obserwowały go uważnie, obierając czosnek i krojąc chrzan. Do uszu Kuby dochodziły urywane strzępki rozmów. O życiu, dzieciach i domowych przetworach. Nic ciekawego. Nagle usłyszał słowa, które spowodowały, że zarył butami w piachu. – …i teraz, kiedy Weronika jest w ciąży, nie mam sumienia tego zrobić. Konrad się do tego za nic nie przyzna, ale przecież wiem, że będzie myślał o własnej rodzinie, a nie o nas. Kuba przyczaił się w sadzie. Zrobiło mu się zimno ze strachu. Weronika jest w ciąży?! Konrad będzie miał własnego malutkiego dzidziusia? Chłopak zamarł, a jego świat zachwiał się w posadach. Nie chodziło już tylko o dom, mieszkał tyle czasu w starym, dałby radę jeszcze trochę. Dech zaparła mu myśl o utracie czegoś o wiele cenniejszego. Miłości Konrada. Nie zabrała mu jej Weronika, bo była mądrą, dobrą dziewczyną, która rozumiała, że najstarszy z Jarzębskich jest dla rodzeństwa jak ojciec, ale takie małe dziecko zabierze cały jego czas i uwagę. Kuba przymknął oczy. Ku własnemu wstydowi poczuł na policzku łzę. Konrad był dla niego wszystkim. Centrum wszechświata. Mama czasem płakała, nie wiedziała, co robić, jak rozwiązać problemy, Konrad nigdy. Był opoką, na której wspierała się cała rodzina. Zawsze silny, opanowany, potrafił znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Co poczną bez niego? Kuba położył rower w trawie i otarł łzy podkoszulkiem. Pobiegł do domu. Trzeba zadzwonić. Musi być bardzo źle, skoro Konrad nie pochwalił się spodziewanym dzieckiem. Taka nowina, a on nic, milczy. Widocznie dawna rodzina już nic dla niego nie znaczy, chociaż dziecko jeszcze się nie urodziło. Kuba wbiegł do domu. Wziął do ręki słuchawkę telefonu i notes mamy. Był tam numer do Konrada. Dzieciom nie wolno było dzwonić do brata, bo połączenie zagraniczne zbyt dużo kosztowało. Ale Kuba wziął głęboki wdech i szybko złamał

zakaz. Konrad nie odbierał. Za to w sieni dały się słyszeć głosy mamy i cioci. Kuba odłożył słuchawkę. Wziął komórkę mamy i postanowił wysłać do brata esemesa. ,,Konrad – napisał – wiem, że Weronika jest w ciąży, życzę wam ślicznego dziecka, ale pamiętaj, że my też bardzo cię kochamy. Kuba”. Wysłał. Teraz pozostało tylko czekać na odpowiedź. Po pięciu minutach obgryzania paznokci i nerwowego wpatrywania się w ekran pożałował swojego czynu. Treść wysłanej wiadomości wydała mu się żałosna, obawiał się, że brat się obrazi za wtrącanie się do jego spraw. – …i wiesz – usłyszał głos mamy dobiegający z kuchni – najdziwniejsze jest to, że Weronika jeszcze nie powiedziała o tym Konradowi. Mnie też prosiła o dyskrecję, więc niech to zostanie na razie między nami. Ale martwi mnie to bardzo. Mam nadzieję, że Konrad nie dowie się o tym od osób trzecich, bo taka wiadomość długo się przecież nie ukryje. Kuba zbladł jak ściana i bezwładnie osunął się pod stół. – O rany – szepnął. – Weronika mnie zabije, a potem mama, a na końcu Konrad. * Konrad był spocony, mokra, niebieska koszula szczelnie opinała szerokie ramiona, pot spływał strumykiem po plecach, powodując nieprzyjemne łaskotanie. Wyszedł ze szklarni. Gorące powietrze na zewnątrz wydało mu się cudownie chłodne i ożywcze po wilgotnym skwarze, w jakim pracował od trzech godzin. Wytarł ręce w spodnie i przeczytał wiadomość na komórce, która piknęła mu w kieszeni pół godziny temu. Esemes od Kuby. Co to ma być? Jakiś głupi żart? Szybko odpisał. ,,Kto ci powiedział, że Weronika jest w ciąży?”. Odpowiedź przyszła błyskawicznie. ,,Mama, ale nie martw się, to na pewno nieprawda”. Pod Konradem ugięły się kolana. To niemożliwe – pomyślał. – I skąd się taka wiadomość mogła wziąć? Zastanowił się. Weronika kilkakrotnie powtarzała, że antykoncepcja to nie problem i nie chciała o tym rozmawiać, a on nie naciskał. Co miała na myśli? Że nie zajdzie ciążę, bo już jest w ciąży? Przetarł spocone czoło i zdjął koszulę. Musi wrócić do pozostawionych w szklarni robotników, do przerwy została jeszcze cała godzina. Spróbował sobie przypomnieć, kiedy Weronika miała okres. Nie pamiętał. Czy możliwe, że jego żona była w ciąży, a on niczego nie zauważył? Jeśli tak, to dlaczego nic nie powiedziała? Zrobiło mu się przykro. Musi się uspokoić, bo to na pewno informacja nieprawdziwa. Weronika tak by go nie potraktowała. Nie była przecież u żadnego lekarza, nie miała mdłości, humorów ani zachcianek, no i ona nigdy by się tak nie zachowała. Mimo to niepokój pozostał. Konrad znowu wyciągnął telefon. Wybrał numer Kasi. Postanowił blefować. Cóż, najwyżej pośmieją się razem z głupiej plotki.

– Cześć, ja w sprawie ciąży Weroniki – zaczął bez wstępów, zdenerwowany bardziej, niż się spodziewał. – Już wiesz? – krzyknęła dziewczyna. – To całe szczęście. Gratuluję, chłopie, choć przyznam, że mnie zaskoczyliście. Konrad milczał, wsłuchany w długą przemowę, a przed oczami wirowały mu fioletowe płatki. Upał wzmógł się znacząco, a Konrad czuł, że zaraz dostanie zawału. – Hej, chłopie, co jest? Czemu nie wracasz? – usłyszał głos Tobiasza, więc oderwał od ucha słuchawkę, pełną nadal radosnego szczebiotu Kasi, i rozłączył się w pół słowa. Spojrzał na Tobiasza, jakby go widział po raz pierwszy w życiu. – Chodź do środka, twoja nieobecność źle wpływa na morale pracowników. – Tobiasz, czy ty też wiesz, że Weronika jest w ciąży? Tobiasz cofnął się wystraszony. – A jest? – Podobno. – Nie, ja o niczym nie wiem. Może to plotka. Wiesz, jak jest. – Może – syknął Konrad przez zaciśnięte zęby. Zarzucił mokrą koszulę na ramię i bez słowa wszedł do szklarni. To niemożliwe – myślał Tobiasz, pełen najgorszych skojarzeń. – Niemożliwe, żeby Weronika okazała się tak samo podła jak inne. – Niech to szlag – zaklął i kopnął doniczkę leżącą na ścieżce. – Niech no tylko złapię tego, co nie posprzątał. Łeb mu urwę. * Pokój był idealnie posprzątany, ale Weronika chodziła ze szmatką i ścierała nieistniejące kurze. Z nieznanych powodów była zdenerwowana dzisiaj bardziej niż zwykle. Od kilku tygodni żyła w napięciu spowodowanym ciążą oraz ukrywaniem tego faktu przed Konradem i Schmidtem. Właściciel gospodarstwa bardzo źle zniósł wiadomość o nieoczekiwanej ciąży Klaudii, jej natychmiastowym wyjeździe i zerowej nadziei na szybki powrót. W tych trudnych chwilach uspokajała go obecność Weroniki, której zamierzał powierzyć prowadzenie biura, zaproponował kurs językowy i starał się, by warunki jej pracy były jak najlepsze. Klaudia posłała jej na pożegnanie porozumiewawczy uśmiech i zostawiła całkowicie przerażoną na środku biura. Strąciła budzik z parapetu. Usiadła na łóżku i przytuliła leżącą tam poduszkę, prezent od Kasi. Trzeba było Konradowi od razu powiedzieć – pomyślała. – Teraz jest coraz gorzej. Codziennie wieczorem szykowała się do rozmowy i zawsze coś stawało na przeszkodzie. Albo pojawiał się temat pieniędzy i budowy, albo Klaudii, która według Konrada niepotrzebnie zamotała sobie życie zbyt wczesną ciążą, albo w ogóle żaden temat się nie pojawiał i wtedy było jeszcze gorzej. A dzisiaj Konrad się spóźniał i Weronice wydało się to co najmniej podejrzane. *

Przyszedł dopiero po pierwszej w nocy. Cicho się rozebrał, umył i położył obok na brzegu łóżka. Nie przywitał się, nie przytulił jak zawsze, tylko leżał na plecach. Weronika była pewna, że nie śpi i wpatruje się w sufit. Bała się odezwać, czuła, że coś bardzo niedobrego się stało. Zamknęła oczy. Była bardzo zmęczona. Czekaniem, pracą i niepokojem. Zasnęła, zanim się zorientowała kiedy. Rano, gdy zadzwonił budzik, Konrada już w pokoju nie było. Nie obudził jej jak zwykle przed wyjściem do pracy, nie pożegnał się i nie zostawił żadnej wiadomości. Proszę – błagała w myślach Weronika – oby tylko nie powtórka tego, co było. Znowu będzie mnie unikać i milczeć jak zaklęty. Musiał się o wszystkim dowiedzieć i dlatego się obraził. Innego wyjaśnienia nie potrafiła znaleźć. Słusznie się trzy razy nie dostałam na psychologię – rozmyślała z goryczą. – Znam się na ludziach jak kura na pieprzu. Beznadziejnie to rozegrałam. Trzeba być skończoną idiotką, żeby tak długo trzymać to w tajemnicy. Ktoś się wygadał, albo Kaśka, albo mama, albo Klaudia. To się musiało tak skończyć. Wstała i otuliła się szlafrokiem. W pokoju było zimno. Jeszcze nie włączyli ogrzewania, a temperatura na zewnątrz spadała z każdym dniem. Weronika miała czterdzieści minut do rozpoczęcia pracy. Postanowiła poszukać Konrada, by mu wszystko wyjaśnić. Oparła się o ścianę w łazience. Wspomnienie podobnej próby stanęło przed nią jak żywe. Konrad w deszczu – obojętny, milczący i obcy. Mdlące poczucie bezsiły powróciło jak fala. – Proszę, tylko nie to – wyszeptała i poczuła, że robi jej się słabo. Przyłożyła głowę do chłodnych kafelków, w oczach lekko jej pociemniało, a w ustach poczuła dziwny słodkawy smak i zrobiło jej się nagle bardzo gorąco. Osunęła się bezwładnie na podłogę. * O tym, że dzisiaj należy omijać Konrada, wiedzieli w firmie już wszyscy. Chodził od rana zły i nie chciał rozmawiać nawet z Tobiaszem. Ten z kolei, też wyraźnie nie w humorze, robił generalną kontrolę wszystkiego. Od stanu czystości pokoi po grafik na kolejny miesiąc. Sprawdzał porządek w szklarniach i darł się wniebogłosy z powodu najmniejszego nawet uchybienia. A wiadomo, że jak ktoś zacznie kontrolę, to zawsze coś znajdzie. Pracownicy starali się jak najmniej rzucać w oczy wściekłemu zwierzchnikowi. Cicho wspominali ostatnie dni i świetną atmosferę, kiedy Tobiasz żartował z nimi, pił piwo i tak długo układał co miesiąc grafik dyżurów, aż każdy z nich był zadowolony. Konrad również omijał przyjaciela szerokim łukiem, choć ten bardzo się starał wyciągnąć go na rozmowę. Nie był w stanie mówić ani nawet myśleć. Zaciskał szczęki i snuł ponure myśli. Dziesięć po ósmej w kieszeni spodni rozdzwonił się telefon. Dźwięk sygnału straży pożarnej obaj z Tobiaszem ustawili sobie jako znak rozpoznawczy Schmidta. Alarm, szef dzwoni. Konrad wytarł ręce w koszulę i odebrał.

– Co się dzieje z Weroniką? – usłyszał po niemiecku. – Nie przyszła do pracy i nie odbiera telefonu, a roboty dzisiaj mnóstwo. – Nie wiem – odpowiedział Konrad. – Zostawiłem ją rano w pokoju, wszystko było w porządku. Nagle ugięły się pod nim nogi. Znowu to samo, znowu porzucił ją w potrzebie. – Zaraz sprawdzę, co się dzieje – zawołał do telefonu i po chwili pędził w stronę budynków mieszkalnych. Drzwi do pokoju były zamknięte. Może już wyszła – myślał, przekręcając klucz w zamku trzęsącymi się ze zdenerwowania rękami. Niepościelone łóżko, zapalone światło w łazience. Zapukał. Nikt nie odpowiedział. – Weronika! – zawołał. – Jesteś tam?! Nadal cisza. – Weronika! – wrzasnął Konrad jeszcze raz i zaczął walić pięściami w drzwi. Zdesperowany rozpędził się i z całej siły uderzył w nie bokiem. Rozległ się huk, zawiasy ustąpiły, jakby były z papieru, a skrzydło poleciało na wannę. Na podłodze pod umywalką leżała Weronika. Konradowi zrobiło się zimno ze strachu. – Boże święty, Weronika, błagam cię, obudź się. Zaczął ją klepać po policzkach. Odkręcił kran i chlusnął jej w twarz lodowatą wodą. Efekt był natychmiastowy. Weronika oprzytomniała i, krztusząc się, próbowała podnieść się z podłogi. Konrad chwycił ją na ręce, wyniósł nie bez trudu z ciasnej łazienki, omal nie rozbijając jej głowy o futrynę. Położył ją na łóżku i przytulał tak mocno, że nie mogła złapać tchu. Odsunęła go na krótką chwilę i patrząc mu prosto w twarz, wyszeptała: – Przepraszam, Konrad, tak bardzo cię przepraszam. Chciałam dobrze, a wyszło beznadziejnie. Konrad położył palec na jej ustach. – Nic nie mów – powiedział, po czym znów ją przytulił, szczęśliwy, że nic jej nie jest, że nie zdążyło się stać nic nieodwracalnego. Z tej radości nie miał już nawet siły martwić się, skąd weźmie pieniądze na wychowanie dziecka. * Schmidt siedział w biurze i z najwyższym trudem wypełniał obowiązki sekretarki. Co chwila zerkał na zegarek. Konrad już dawno powinien dać mu znać, co się dzieje z Weroniką. Polacy! Romantyczny naród. Jedna sekretarka w ciąży, druga zakochana po uszy, Tobiasz uganiający się po małym miasteczku za dopiero co poznaną dziewczyną. I ten ślub w sadzie. Nigdy w życiu czegoś takiego nie przeżył, chociaż bywał na przyjęciach u bardzo bogatych i ekscentrycznych ludzi. Lubił Tobiasza, który najwyraźniej nie miał szczęścia do kobiet i nie mógł sobie ułożyć życia. Darzył też prawdziwą sympatią Konrada i jego śliczną żonę. Weronika była dużo ładniejsza niż Klaudia, ale nie wywoływała na szczęście takiego zamieszania wśród mężczyzn, była miła i uczynna. Schmidt spojrzał przez okno na wybrukowane szarą kostką podwórko. Konrada ani widu, ani słychu, rozlega się tylko wrzask Tobiasza. Musiało się stać coś

poważnego, bo zasadniczo był on wyrozumiały dla pracowników. Gdzie ten Konrad? Schmidt wyciągnął komórkę, żeby znów zadzwonić, ale zmienił zdanie, otworzył okno i zawołał do siebie Tobiasza. Pewna myśl zaczęła mu kiełkować w głowie i chciał zdobyć więcej informacji. Tobiasz przybiegł szybko do gabinetu Schmidta. Opuścił go po kilkunastu minutach blady i mokry z nerwów, zmęczony krzyżowym ogniem pytań, ale nie pisnął ani słowa na temat tajemnicy przyjaciół. Był z siebie zadowolony, lecz Schmidta jego wymijające odpowiedzi utwierdziły tylko w podejrzeniach. Postanowił się upewnić. Zamknął starannie biuro i poszedł w kierunku kwater pracowników. Drzwi wejściowe do budynku, w którym mieszkał Konrad z żoną, były otwarte. Schmidt wszedł do korytarza. Było cicho, jedynie strzępy niegłośnej rozmowy dobiegały zza rogu. Schmidt nic nie zrozumiał, ale zobaczył uchylone drzwi do pokoju Konrada. Podszedł cicho, wychylił głowę zza rogu i zajrzał przez szparę. Ku swemu zaskoczeniu na pierwszym planie dojrzał wyważone drzwi do łazienki, które strzaskane leżały na podłodze. Na łóżku, w głębi pokoju leżała Weronika w koszuli nocnej, a klęczący na podłodze Konrad całował ją po brzuchu. – No tak – zawołał Schmidt i złapał się za głowę. – Kolejna ciąża. Dokładnie tak, jak podejrzewałem. Czy oni nie mogą się zająć choć przez chwilę czymś innym?! Wycofał się po cichu, nie chcąc przeszkadzać młodym w przeżywaniu intymnej sytuacji. Co mógł innego zrobić? Ciąża nie była jeszcze widoczna, ale zaraz zaczną się mdłości i inne problemy, a za kilka tygodni Weronika stanie przed nim i poprosi o urlop. Schmidt potarł czoło dłonią, wzdychając bezradnie. Skąd wziąć sekretarkę, która po dwóch miesiącach żmudnego wdrażania się w obowiązki nie zajdzie w ciążę? Rozejrzał się po podwórku. Kilka kobiet pracowało w pierwszej szklarni. Aż tutaj niosły się ich głosy. Wszystkie pochodziły z Ukrainy i dobrze im się rozmawiało w czasie pracy. Były miłe i nawykłe do roboty. Trzy z nich nie najgorzej znały język. W kuchni też zatrudniał kilka dziewczyn, w tym dwie sympatyczne młode Węgierki, studentki ekonomii. Obie znały język i na pewno z radością zmieniłyby umowę na korzystniejszą. Zamyślił się. Jaka jest gwarancja, że dłużej popracują? Żadna. Schmidt usiadł na ławce przed biurem i się zadumał. Nagle jego wzrok padł na przechodzącego spiesznie Tobiasza. No właśnie. Nie wiadomo jeszcze, co medycyna wymyśli w przyszłości, ale na razie mężczyźni w ciążę nie zachodzą. Bingo. A kto powiedział, że sekretarką musi być kobieta? Tobiaszowi należy się awans i lżejsza praca. W końcu wypisywanie faktur i odbieranie telefonów to żadna filozofia, a w pozostałych sprawach związanych z prowadzeniem gospodarstwa właśnie on orientował się najlepiej ze wszystkich pracowników. Schmidt westchnął jeszcze raz i wszedł do biura. Zmiany trzeba wprowadzić jak najszybciej, póki jeszcze Weronika może pracować i choć trochę pomóc. Usiadł przy dawnym biurku Klaudii i włączył komputer. Jestem już stary – zauważył zrezygnowany. – Może powinienem zadzwonić do Michaela, żeby przyjechał i coś poradził w tej sytuacji. Wziął słuchawkę do ręki, ale zaraz się rozmyślił. Syn, od kilku lat pracujący i korzystający z uciech życia

w Berlinie, na pewno udzieli mu tej samej co zawsze rady. Zaproponuje sprzedaż gospodarstwa. Zrezygnowany wybrał numer komórki Tobiasza. * Od tego pamiętnego poranka atmosfera w pracy trochę się zmieniła. Wraniecki już nie był taki serdeczny jak dawniej, ale też nie wspominał ani słowem feralnego zestawienia i nie dał po sobie poznać, co naprawdę o tym myśli. Wciąż zabierał Kasię do Krakowa, choć raz zaproponował wyjazd Agnieszce. Kasia siedziała wtedy do późnych godzin nocnych w pustym biurze i płakała. W poniedziałek szef przywitał ją jak gdyby nigdy nic i zaprosił do siebie. Agnieszka posłała im złe spojrzenie i zaczęła zawzięcie czyścić gabloty. Kasia czuła, że dziewczyna tylko czeka, żeby zająć jej miejsce. Ostentacyjnie i namolnie namawiała klientów na zakup biżuterii w obecności Wranieckiego, żeby pokazać mu, jak świetnie zna się na sprzedaży, uczyła się po nocach, by móc się pochwalić piątką z egzaminu, i stroiła, wydając większą część pensji na ciuchy. Obie jesteśmy do bólu głupie – myślała czasem Kasia. Najczęściej jednak to Kasia siedziała z szefem w gabinecie i wykonywała jego pracę, a on uśmiechał się do niej i nagradzał historiami ze swego życia, zwierzał się i prosił o radę. Wieczorami zostawali sami, zamawiali pizzę i snuli plany rozbudowy oddziału. A w weekendy jeździli po Polsce. Ogólnie Kasia była zadowolona, choć trochę zmęczona huśtawką nastrojów, rywalizacją z Agnieszką i wyrzutami sumienia. Coraz częściej docierało do niej, że świadomie kokietuje szefa i go prowokuje. Czuła się z tym podle, zawsze potem myślała o jego dzieciach i obiecywała sobie, że nigdy więcej, ale już następnego dnia stała rano przed lustrem i przymierzając bluzki, zastanawiała się, czy mu się spodoba. Przed ostatecznym upadkiem ratowała ją niezłomność Wranieckiego. Niekiedy miała wrażenie, że w ogóle nie dostrzega w niej kobiety, a niekiedy, że widzi wszystkie starania i dobrze się bawi jej kosztem. Nie potrafiła ocenić, które z tych przypuszczeń było prawdziwe. A może zakochał się tak samo jak ona w nim, tylko dręczą go wątpliwości moralne? Może potrzebuje więcej czasu? Wolała nie drążyć tego tematu. Trójka dzieci Tymona stanęła jej przed oczami. Znalazła się w sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia. Zostawić go, zmienić pracę lub wyjechać nie była już w stanie, a na samą myśl, że mógłby dla niej porzucić żonę, czuła bolesny skurcz w żołądku. Dzisiaj Kasia wyszła z pracy wyjątkowo wcześnie. Była dopiero szósta, a ona szła ulicą, pchając rower w stronę domu. Nie bez rozterek zostawiła szefa samego z Agnieszką. Nie miała wyjścia, dzisiaj wracała babcia, na kolacji powitalnej stawi się cała rodzina. Podróżniczka przywiozła podobno mnóstwo prezentów i, co najbardziej zszokowało rodzinę, za tydzień zamierzała wylecieć do Mediolanu. Zależało jej na obecności ulubionej wnuczki i Kasia postanowiła zacisnąć zęby i dzielnie przetrwać to spotkanie. Kochała babcię, nie chciała zepsuć jej tego wyjątkowego wieczoru, choć była świadoma, jak trudne będzie to zadanie. W rodzinie wszyscy już wydali na nią wyrok, spotkała się z potępieniem starszego pokolenia oraz niezdrową ciekawością młodszego jako kochanka szefa, ojca trójki

małych dzieci. Znosiła wszystkie plotki, pomówienia i nieprzyjemne komentarze. Wraniecki był czysty jak łza, nigdy nawet w słowach nie posunął się za daleko, a co dopiero w czynach. Ale o tym wiedziała tylko ona, nikt inny nie chciał w tę wersję uwierzyć. * Jabłka pachniały, lekki wiatr poruszał gałęziami jabłoni. Klaudia siedziała na drewnianej ławce wyścielonej poduchami. Pochłaniała śliwki w tempie, któremu Wilkowa przyglądała się z fascynacją i lekkim przerażeniem. Kobiecie w ciąży nie odmawia się jedzenia, ale istniała obawa, że taka ilość poważnie jej zaszkodzi. – Co postanowiłaś? – zapytała. – Zostaniesz u nas na dłużej? – Tak pani pyta, jakbym to ja wam wyświadczała przysługę. – Bo tak jest. Nosisz pod sercem moją wnuczkę. – Lub wnuka. – Gdzie tam, mam przeczucie, że to będzie dziewczynka. Śliczna jak ty. – A pani mąż jest pewny, że to będzie chłopak. Wywnioskował to podobno na podstawie potraw, które pożeram. Szczerze powiedziawszy, nie wiem, jak to zrobił, bo ja mam ochotę na wszystko. Słodkie, kwaśne, tłuste, chude. Obojętnie. – Słyszałam, że Czesiek tak mówi, ale on się nie zna. Wyglądasz nie najlepiej, jesteś blada, masz podkrążone oczy, to pewny znak, że będzie dziewczynka. Przy chłopcach kobiety promienieją. – No to Weronika będzie miała chłopca. Świeci własnym blaskiem jak żarówka halogenowa i nie wymiotuje. – Niekoniecznie. Ona zawsze była taka. Od dziecka. A wracając do tematu, założyliśmy się z Cześkiem o marzenie. – Nie rozumiem. – Klaudia spojrzała z uśmiechem na mamę Marcina. – Ten, kto przegra – wyjaśniła jej Wilkowa – spełnia jedno marzenie zwycięzcy. Oczywiście w granicach rozsądku, ale łatwo nie jest, bo oboje mamy bogatą wyobraźnię. Klaudia się roześmiała. – To będę z całego serca trzymać kciuki, żeby to była dziewczynka. – O tak, to na pewno nie zaszkodzi. – Nie wiem, co zrobić ze swoim życiem. – Klaudia spoważniała. – Jak je poukładać? Właściwie nawet nie wiem, czego chcę. Wilkowa się zamyśliła. Jej miła twarz otulona miękkimi ciemnymi włosami wzbudzała zaufanie i Klaudia nagle zaczęła być bardzo ciekawa, co ta kobieta jej odpowie. Jeszcze miesiąc temu pewnie nie zauważyłaby jej na ulicy w tych zwykłych dżinsach, bawełnianym podkoszulku i swetrze zakupionym na miejscowym targu. Od tygodnia, mieszkając z nią pod jednym dachem, nabrała do niej ogromnego zaufania. Wilkowa była ciepła, serdeczna, do niczego nie nakłaniała ani nie zmuszała, a mimo to, przebywając w jej towarzystwie, miało się ochotę robić rzeczy dobre. Bo i ona była dobra jak drożdżówki i biszkopty wychodzące spod jej ręki, jak chleb, który sama piekła, jak białe serki pełne ziół i pachnące pomidory. Jak zapach delikatnych kwiatowych perfum, który się czuło, kiedy siadała blisko i można było położyć głowę na jej ramieniu. I jak dotyk miękkiej, pomimo pracy fizycznej dłoni, którą

głaskała po policzku obcą przecież dziewczynę. – Dostaniesz to, czego chcesz – odezwała się Wilkowa. – To ty o tym decydujesz. Możesz sobie ułożyć życie, jak tylko zapragniesz. Z jednym zastrzeżeniem – powiedziała i zawiesiła głos. – Jakim? – zapytała niecierpliwie Klaudia. – Nigdy nie dostaniesz wszystkiego. Im dłużej żyję, tym bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu. Cała sztuka na tym polega, żeby nie gonić za niemożliwym. Wszystkiego nikt nie osiąga. Musisz wybrać to, na czym ci najbardziej zależy. To ciekawe, ale najczęściej są to trzy rzeczy, jak w bajce trzy życzenia do złotej rybki. Jeśli przekroczysz limit, tracisz wszystko. Ludzie najczęściej przekraczają i dlatego są nieszczęśliwi. Klaudia zjadła kolejną śliwkę i poczuła lekkie mdłości. Schowała ręce pod stół, żeby zrobić krótką przerwę w jedzeniu. – Ciekawa teoria. Mogę mieć, co chcę – powtórzyła z rozbawieniem i lekką kpiną w głosie, bo rzecz wydała jej się absurdalna, rodem z poradników, jak zostać milionerem w tydzień. – Ale pamiętaj, masz tylko trzy życzenia – potwierdziła Wilkowa. – Jakie byłoby pierwsze? – zapytała. Klaudia się zamyśliła. – Chciałabym mieć ojca – wyznała cicho po dłuższej chwili, odwróciła wzrok i zacisnęła dłonie pod stołem. – Naprawdę tego bym chciała najbardziej. Choć raz poczuć, jak to jest, kiedy ktoś mnie kocha, akceptuje nie tylko w słowach i opiekuje się mną. – To masz załatwione – roześmiała się Wilkowa. – Jeśli zostaniesz z nami, Czesiek będzie cię kochał jak własną córkę i rozpuszczał twoje dziecko do nieprzytomności. On uwielbia małe dzieci i wspaniale potrafi się nimi zajmować. Ze starszymi trochę gorzej sobie radzi, jednak zanim twoja dziewuszka dorośnie, nauczy się. Już teraz coraz lepiej mu to wychodzi. – A o co pani poprosiła? – zapytała Klaudia. Wilkowa przegoniła osę z owoców na stole, nakryła je ścierką, chroniąc przed owadami, a także z obawy przed nieopanowanym apetytem Klaudii. – O małżeństwo i rodzinę – przyznała powoli. – To było dla mnie najważniejsze i to otrzymałam, choć cena była wysoka. Dziesięć lat samotności, kiedy mój mąż budował firmę i coś mu odbiło. Mogłam go zostawić, część kobiet tak by zrobiła. Zachowywał się jak ostatni palant, żył w swoim świecie, ale przeczekałam to i mam, na czym mi najbardziej zależało – małżeństwo. Teraz jest dobrze. On bardzo się stara i zbieram profity z tych czasów, kiedy musiałam dla niego tak dużo poświęcić. – A drugie życzenie? – Zdziwisz się – powiedziała Wilkowa, odgarniając włosy z czoła – teraz wszyscy mają takie ambitne marzenia. Nawet nasza sąsiadka pojechała w podróż po Europie. Czad, jak mówi Piotruś. A ja chciałam mieć dom i duży ogród. Sad z owocami, z których mogłabym robić przetwory, drzewa, warzywa i kwiaty. To moje małe królestwo i jestem tu naprawdę szczęśliwa. Klaudia pokiwała głową. No cóż, każdemu co innego sprawia satysfakcję.

– A trzecie życzenie? – zapytała. – Nie wiem, czy już nie zostało wypowiedziane – odparła Wilkowa. – Małżeństwo i rodzina to dwa czy jedno? – Ja bym policzyła jako jedno. – No to może coś mnie jeszcze w życiu czeka. – Jestem pewna, że tak. – Klaudia się uśmiechnęła. – Należy się pani jak mało komu. – A twoje pozostałe życzenia? – zapytała nieśmiało Wilkowa. – Nie wyśmieje mnie pani? Nie będą takie szlachetne – odparła Klaudia. – Och, co ty pleciesz. Nie wstydź się, to zostanie między nami. – Chciałabym być sławna. Żeby wszyscy mnie znali. Wchodzić do kawiarni wśród szeptów i ukradkowych spojrzeń. Udzielać wywiadów i pozować do zdjęć. – Obawiam się, że w dzisiejszych czasach na ukradkowe spojrzenia nie ma co liczyć. Ludzie nie są już tacy dyskretni. – Nie szkodzi, niechby nawet były natarczywe, zniosłabym drobne niedogodności, bo i tak byłoby super. – Marzenie tak samo dobre jak inne. Jeśli to sprawi ci największą radość, to próbuj. Teraz jest tyle możliwości. Wybierz sobie dziedzinę i nie ustępuj, dąż wytrwale do celu, aż ci się uda. My ci pomożemy, dziecko w niczym nie przeszkodzi. – Najbardziej chciałabym zostać aktorką – rozmarzyła się Klaudia. – I super, jesteś przecież taka ładna. – Ale do tego trzeba skończyć studia. – Chcesz być aktorką czy chcesz zostać popularna? – Popularna. – No to studia do niczego ci nie są potrzebne. Wystarczy, że zagrasz w serialu i już. Musisz się tylko dobrze przygotować. Myślę, że czas ciąży możesz poświęcić na wstępne rozpoznanie sytuacji, jakieś szkolenia czy kursy, a potem zawalczyć. Zobaczysz, to się na pewno uda. Klaudia się zamyśliła. Wiele razy w życiu walczyła jak mężczyzna, parła do celu, nie zważając na cenę, ale zawsze były to rozpaczliwe starania o zdobycie poczucia bezpieczeństwa, pieniędzy czy ustawionego mężczyzny, który wydawał się jej niezbędny do przetrwania. Zawsze myślała, że musi być twarda, żeby nie zginąć. Życie to obóz przetrwania, dżungla, w której mają szansę tylko najsilniejsi. Jednak żeby tak po prostu usiąść w ogrodzie, popatrzeć na jabłka kołyszące się na wietrze, odetchnąć głęboko, poczuć się bezpiecznie i skupić na tym, o czym zawsze marzyła. Nigdy nie przypuszczała, że to możliwe. – Nie chciałabym być nietaktowna – odezwała się Wilkowa – ale co z mężczyznami? Znajdzie się dla nich miejsce w twoich planach? – Mowy nie ma. Z chłopakami koniec – powiedziała Klaudia stanowczo. – Dlaczego? – A jak to pani sobie wyobraża? Przecież zaraz znowu zajdę w ciążę i będę wymiotować za każdym przystankiem. – Są na to sposoby… – Dziękuję, przejechałam się na najbardziej skutecznej metodzie. O ile wiem, medycyna jak dotąd nie wymyśliła nic lepszego.

Wilkowa uśmiechnęła się znacząco i korzystając z nieuwagi Klaudii, dyskretnie odsunęła miskę ze śliwkami, podsuwając w zamian jabłka. Klaudia wzięła owoc do ręki. – Poza tym – powiedziała – w ogóle mnie to już nie pociąga. Kojarzy mi się tylko z mdłościami. – To na szczęście mija – roześmiała się Wilkowa – ale na razie nie ma się co martwić. Powiedz, kiedy idziecie do lekarza. – Jutro. Nie zrobiłam dotąd żadnych badań. Marcin zarezerwował już termin u lekarza, którego nam pani poleciła. Biedny Marcin, jak on sobie dzielnie w tym wszystkim radzi. Naprawdę go podziwiam. Jest inny niż wszyscy mężczyźni, których do tej pory znałam. Tamci byli, oprócz jednego, skur… No, chciałam powiedzieć palantami. – Rozumiem. – Wilkowa nagle wstała, podeszła do Klaudii i uściskała ją serdecznie. – Tak się cieszę, że zgodziłaś się zostać. Klaudia wyswobodziła się z uścisku z poważną miną. – Muszę się pani do czegoś przyznać. Chciałam tę ciążę usunąć, byłam zdecydowana. Wilkowa westchnęła. – Nic w tym dziwnego, byłaś sama, źle się czułaś i nie miałaś nikogo, kto mógłby ci pomóc. – To też, ale chyba głównie dlatego, że nie mam instynktu macierzyńskiego. Niby zdecydowałam się zostać, urodzić i tak dalej, ale wciąż targają mną wątpliwości. – To normalne, wiele kobiet tak ma, tylko w romantycznych komediach wszystko idzie jak z płatka. Daj sobie trochę czasu, zobaczysz, zakochasz się w tym maleństwie prędzej czy później. Już je kochasz, skoro tak szybko zmieniłaś zdanie. Potrzebowałaś tylko wsparcia. Nie wierzę, że mój mąż zdołałby przekonać dziewczynę, która naprawdę chciałaby usunąć ciążę, by tego nie robiła. To za łatwo poszło. Chcesz tego dziecka, choć jeszcze sobie tego w pełni nie uświadamiasz. – Mamo – rozległ się krzyk od strony domu. Wilkowa wstała. – Zaraz wracam – powiedziała i odchodząc, pogłaskała dziewczynę po głowie. A Klaudia siedziała zła. Wynik tej prostej, żeby nie powiedzieć prostackiej psychoanalizy jej nie zadowolił. To nie było tak. Ciągle miała poważne wątpliwości. A do dziecka nadal nie czuła jeszcze tego, co powinna czuć prawdziwa matka. Została, ponieważ zaczarował ją ten dom, a przede wszystkim Czesiek Wilk. Bo przyjął i traktował ją od pierwszej minuty jak córkę. Był dumny z jej urody, szczęśliwy z powodu ciąży i na każdym kroku okazywał jej serdeczność. Grzała zziębniętą duszę w tym cieple i nie potrafiła się zdobyć na wyjazd. A co do dziecka, niczym nie ryzykowała, zostało jeszcze trochę czasu. * Umówieni byli na piętnastą, ale weszli do gabinetu pół godziny później, co Klaudię już na wstępie nastawiło negatywnie do małomiasteczkowego ginekologa. Potem zdenerwowała się jeszcze bardziej, bo chciał ją badać w obecności Marcina i nawet nie zapytał jej o zdanie w tej kwestii. Najgorsze miało dopiero nadejść.

Po długim, nieprzyjemnym badaniu lekarz zawołał czekającego na korytarzu Marcina, którego Klaudia dopiero co wyprosiła, i znów nie pytając jej o zdanie, zaprosił na badanie USG. – Proszę usiąść przy żonie i potrzymać ją za rękę. Pierwsze USG zawsze jest dużym przeżyciem, a to będzie prawdopodobnie wyjątkowe. Klaudia się skrzywiła, ale Marcin tylko uśmiechnął się uspokajająco. – Chodź, małżonko – powiedział – połóż się tutaj, będę cię trzymał za rękę, jak pan doktor kazał, i razem damy radę. Lekarz skwitował te słowa uśmiechem, a Klaudia zgrzytnęła zębami i położyła się na kozetce. Postanowiła nieodwołalnie, że nigdy już do tego konowała nie przyjdzie. Lekarz usiadł na obrotowym krzesełku, posmarował brzuch pacjentki zimnym żelem i zaczął dość mocno przesuwać po nim specjalną głowicą. – Proszę spojrzeć, tutaj mamy serduszko – mówił do Marcina – rączki, nóżki. Wszystko w najlepszym porządku, a tutaj… No cóż, tak jak się spodziewałem… Klaudia rzuciła mu mordercze spojrzenie. – Czego się pan spodziewał? Czy z dzieckiem coś nie tak? Powiedział pan przecież przed sekundą, że wszystko w najlepszym porządku. – Spokojnie, muszę państwu przekazać pewną informację, ale nie wiem, może najpierw porozmawiam z mężem, bo pani jest trochę zdenerwowana, mąż spokojniej… – Nie wytrzymam – krzyknęła Klaudia. – Proszę przyjąć do wiadomości, że nie mam męża ani nawet narzeczonego, nie jestem zdenerwowana i proszę natychmiast powiedzieć, o co chodzi. To moje dziecko, mój brzuch i mam prawo wiedzieć w pierwszej kolejności. – Oczywiście, tylko spokojnie, bo dziecku wzrasta tętno. – Jak mam się uspokoić, kiedy pan się tak zachowuje jak… – Już dobrze – przerwał jej Marcin, obawiając się obrazowego porównania. – Panie doktorze, proszę powiedzieć, o co chodzi. – Widzi pan – powtórzył lekarz. – Tutaj jest serduszko, o którym przed chwilą wspomniałem. Czy tak? – Tak. – A to widzi pan? – powiedział wolno. – Tak. – Wie pan, co to jest? – Nie mam pojęcia – odparł Marcin, bezradnie wpatrując się w plątaninę czerwonych pasów i dziwnych kształtów, które według słów lekarza były jego dzieckiem. W internecie wszystko wyglądało inaczej. – To jest drugie serduszko. – Ma dwa serca! Jest nieuleczalnie chore – poderwała się Klaudia. – Nie – zawołał lekarz. – Wszystko w porządku. Proszę się uspokoić. Dzieci jest dwoje. Będą państwo mieli bliźnięta. – No to mnie pan uspokoił, naprawdę. – Oszołomiona Klaudia opadła z powrotem na łóżko i wpatrywała się w ekran, próbując dojrzeć te dwa serca. – To się zdarza po tabletkach hormonalnych – dodał lekarz, jak się Klaudii

wydawało, ze złośliwą satysfakcją. – Specjaliści wprawdzie zaprzeczają, ale ja swoje wiem. – O cholera. – Klaudia zakryła twarz dłońmi i leżała bez słowa. Lekarz wytarł jej brzuch, schował aparat i spojrzał współczująco na Marcina, który blady nadal wpatrywał się w monitor, choć obraz już zniknął. Rany boskie! – pomyślał przerażony. – Dwoje dzieci. Ledwie z trudem do niego dotarło, że będzie miał jedno, a tu dowiaduje się, że na świat przyjdzie ich dwoje. Klaudia obróciła się na bok i skuliła na łóżku, cały czas zasłaniając twarz rękami. Nie wiedział, czy płacze. Podszedł i zaczął głaskać ją po plecach, a potem po włosach. – Nie martw się, będzie dobrze – szeptał cicho najstarsze zaklęcie ludzkości. – Nic lepszego nie umiał na poczekaniu wymyślić, ale chyba nie było to takie złe, bo dziewczyna po chwili trochę się uspokoiła, wstała, poprawiła sukienkę i rzuciwszy lekarzowi stuzłotowy banknot na biurko, wyszła. Rozpłakała się dopiero w samochodzie. Marcin siedział obok, głaskał ją po plecach i w kółko powtarzał: – Będzie dobrze, zaopiekuję się wami. Będzie dobrze. Obawiał się, że Klaudia go wyśmieje, skrzyczy za te naiwne słowa, ale ona przytuliła się tylko do jego marynarki i płakała. – Zamorduję Weronikę – warknęła w końcu – zabiję, wyrwę jej te wszystkie piękne włoski z głowy. Wtrąca się w nie swoje sprawy, wymądrza, a nic nie wie o życiu. Marcin odetchnął. Klaudia najwyraźniej wracała do formy. Przesiadł się z tylnego siedzenia za kierownicę i włączył silnik. – Jedźmy do domu – powiedział – trzeba spokojnie porozmawiać. Ale w domu nie było spokoju. Wilkowie mieli gości. Wieść o tym, że do Marcina przyjechała nieznana dziewczyna w ciąży i zamieszka z nim na stałe bez ślubu, rozeszła się już po okolicy i rodzina zapragnęła zobaczyć na własne oczy, co się u bogatego krewniaka dzieje. Klaudia potwierdziła ich najgorsze obawy. Przywitała się krótko i zdawkowo, po czym poszła do swojego pokoju. Ciotki były oburzone, czego nie ukrywały przed Wilkową, roztaczając ponury obraz złamanego życia Marcina i zmarnowanej na wieki szansy na szczęśliwe małżeństwo. Na dodatek kurier tego popołudnia dowiózł pozostałe rzeczy Klaudii, między innymi jej laptopa, co spowodowało, że przypomniała sobie, jak dawno już nie sprawdzała maili. Otworzyła komputer, wpisała hasło i po chwili lawina wiadomości spłynęła do okienka. Wśród spamu, reklam, informacji od znajomych i wiadomości z Facebooka wyłowiła wzrokiem pełne wykrzykników posty Grzegorza Wronckowskiego. Nazwisko nic jej nie mówiło. Otworzyła pierwszą z nich. Witaj, Nie odbierasz komórki, ale to nie oznacza, że cię nie znajdę. Byłem

w Niemczech, nikt mi nie chciał dać twojego nowego adresu, ale wiem, że jesteś w Polsce. Znalezienie cię jest tylko kwestią czasu. Twój ojciec już zgłosił na policji zaginięcie córki w ciąży. Wynajęliśmy też wspólnie prywatnego detektywa. Nie waż się zrobić krzywdy mojemu dziecku, bo gorzko tego pożałujesz!!! Odezwij się, a na pewno dojdziemy do porozumienia. Grzegorz Takich wiadomości było codziennie kilka. Od ojca ani słowa, ale można się było domyślić, że pobłogosławił potencjalnego zięcia i zna każdy jego krok. Co to znaczy – przeraziła się Klaudia – że szuka mnie policja? Wpadną tutaj o świcie i aresztują mnie za ucieczkę. A jestem przecież pełnoletnia. Ręce jej się trzęsły, kiedy przeglądała kolejne wiadomości. Ich treść z każdym mailem była bardziej agresywna. Co ja narobiłam? – pomyślała Klaudia ze strachem. – Nie dość że zburzyłam tym ludziom ich poukładane życie, to jeszcze spadną na nich dodatkowe kłopoty. A wszystko przez Weronikę. To ona się uparła, żeby poinformować ojców, to ona marudziła, żeby nie usuwać ciąży, i swoim gadaniem sprawiła, że rzeczywiście przywiązałam się trochę do tego dziecka i wszystko się cholernie skomplikowało. Na dodatek to bliźnięta – przypomniała sobie. – Ja chyba zwariuję. Niech ten koszmar się wreszcie skończy. Położyła się na wersalce, zwinęła w kłębek i przykryła kocem. Dostała dreszczy z zimna i ze strachu. Usłyszała pukanie do drzwi. – Proszę – powiedziała Klaudia słabo. Mama Marcina położyła na stole tacę z pokrojonymi owocami, herbatą i drożdżowymi bułkami. – Jesteś głodna? – zapytała. – Nie. – Coś się stało, prawda? Powiedzcie, o co chodzi, bo bardzo się z Cześkiem martwimy. Czy z dzieckiem coś nie tak? – W pewnym sensie jest dobrze, ale w innym katastrofa – zaczęła Klaudia i nagle usiadła wyprostowana. – Ja muszę stąd wyjechać. Bardzo mi tu dobrze u was. Troszczycie się o mnie, jak nikt wcześniej, a ja ciągnę za sobą wyłącznie problemy. Wasza rodzina będzie się tylko ze mną męczyć, a i tak nic dobrego z tego nie wyniknie. – Spokojnie. Będzie, jak postanowisz, ale spróbujmy najpierw porozmawiać. Co z ciążą? Co powiedział lekarz? Marcin milczy jak zaklęty. Klaudia spojrzała jej w oczy. – To bliźnięta – powiedziała zrezygnowanym tonem. – Czuję się jak w pułapce, z której nie ma wyjścia. – Rozumiem. – Naprawdę? – Oczywiście. Wyobrażam sobie, jaki to musi być wstrząs. Najpierw się

dowiedzieć, że jest się w nieplanowanej i zupełnie nieoczekiwanej ciąży, a potem, że dzieci jest dwoje. Dla mężatki o ustabilizowanej sytuacji byłoby to trudne, a co dopiero dla ciebie. Jesteś przecież taka młoda. Klaudia milczała, powoli odzyskiwała spokój. Westchnęła głęboko. – Nie twierdzę, że to nie problem – kontynuowała Wilkowa – i że będzie łatwo. Mogę tylko obiecać, że my na pewno we wszystkim ci pomożemy. I jeszcze jedno. Obiecuję ci, przysięgam, że w ciągu najbliższych miesięcy twoje dzieci staną się dla ciebie radością, będziesz szczęśliwa i z czasem ta decyzja przyniesie ci mnóstwo satysfakcji. Poczekaj tylko trochę. Klaudia uśmiechnęła się z powątpiewaniem. Zupełnie sobie nie umiała wyobrazić siebie szczęśliwej i spokojnej po tym, co w ostatnich miesiącach wydarzyło się w jej życiu. – To jeszcze nie wszystko – powiedziała i pokazała Wilkowej maile od Grzegorza. Justyna spokojnie przeczytała ich wstrząsającą treść. – Dlaczego ten mężczyzna sądzi, że jest ojcem twojego dziecka, dzieci? – poprawiła się. – Dzwoniłam do niego. Szukałam kogoś, kto mi pomoże, a on był potencjalnym kandydatem. Nie chciał mi potem uwierzyć, że to była tylko ściema. Pasuję mu do życiorysu, ma zamiar startować w wyborach i rodzina oraz teść, który jest majętnym adwokatem, bardzo by mu się przydali. A ojciec oczywiście z całego serca go popiera. Trafił swój na swego. – A to szuja. Wróżę mu wielką karierę w polityce. – Bardzo się boję, że wpadnie tu policja. Nie wiem, co oni mogą mi zrobić. Zniknęłam rzeczywiście bez słowa i tylko Weronika wie, gdzie jestem, ale na szczęście nic mu nie powiedziała. – Spokojnie, jesteś przecież pełnoletnia. Nic złego nie zrobiłaś. Nie masz już obowiązku informować ojca o swoich decyzjach. Wiem, co zrobimy. Pojedziesz jutro na komendę i zgłosisz, że nie zaginęłaś, przebywasz w bezpiecznym miejscu u ojca dzieci i niech wstrzymają poszukiwania. – To takie proste? – Klaudia popatrzyła na nią jak na czarodzieja. – Czasem tak. Niektóre problemy tylko pozornie wyglądają na nierozwiązywalne. Napij się herbatki, wszystko się ułoży. – Wy to chyba macie rodzinne. Marcin też to w kółko powtarza. – Bo to prawda. W kupie siła, jak mówi stare przysłowie, a my jesteśmy liczną rodziną. Damy radę nawet trojaczkom. A poza tym skąd wiesz, może te dzieci będą bardzo grzeczne, zdrowe, słodkie i nawet nie poczujesz, że są? – Nie wierzę. – Dlaczego? Marcin taki właśnie był. Jadł, spał i cały dzień mu się buzia śmiała. Jest szansa, że jego dzieci będą takie same. Mój Boże, jaka ja jestem ich ciekawa. Już się nie mogę doczekać. A ty jaka byłaś jako niemowlę? – Nie wiem. Mamy nie pamiętam, a ojciec nigdy mi o tym nie opowiadał. Klaudia wzięła filiżankę do ręki i napiła się pysznego płynu. Robili tu fantastyczną herbatę. Z przeróżnymi sokami i dodatkiem suszonych owoców lub ziół. Ciepły płyn rozlał się przyjemnie po ciele. Zmierzch powoli zapadał, więc Wilkowa

zapaliła lampkę nocną. Pomarańczowe światło wypełniło pokój. Zrobiło się przytulnie. Wilkowa zebrała się na odwagę i delikatnie pogłaskała Klaudię po ramieniu, a ta oparła głowę na jej dłoni. Było cicho, tylko wiatr szumiał za oknem. * Kilka dni później Klaudia siedziała na ławce w parku, obie dłonie trzymała zaplecione na brzuchu. Przed momentem zadzwoniła do znalezionego w internecie lekarza, który bez najmniejszego problemu zgodził się wykonać zabieg. Nie zapytał o powód jej decyzji ani nawet o stan zdrowia, tylko zastrzegł sobie pełną dyskrecję i zażądał opłaty przed zabiegiem, i to w gotówce. Rodzina Wilków była pewna, że Klaudia pojechała na zakupy, Marcin przywiózł ją rano i czekał pod telefonem, by ją odebrać. Był miły, ale to nie miało znaczenia. Umysł Klaudii pracował z lodowatą precyzją. Żadnych sentymentów – postanowiła. To był ostatni tydzień, kiedy jeszcze mogła zdecydować się na zabieg, i miała zamiar podjąć decyzję samodzielnie i bez żadnych sugestii ze strony innych. To nie było łatwe, ci obcy ludzie, którzy przyjęli ją pod swój dach, niespodziewanie stali się dla niej kimś bardzo ważnym. Byli bardziej skuteczni niż niejedna organizacja obrońców życia. Prawie ją pokonali swoją serdecznością. Prawie, bo do niej należy ostatnie słowo. Dwoje dzieci. To był dodatkowy argument za (bo to jeszcze większa abstrakcja i przeszkoda nie do pokonania) oraz przeciw (bo jednak to aż dwoje dzieci). Dwa embriony – poprawiła się – dwa zarodki. Leżąca obok komórka zadrgała, dzwonił lekarz. Za pięć minut powinna być u niego w gabinecie. Odwróciła głowę i nie odebrała. Spojrzała na wyraźnie już zaokrąglony ładny brzuszek. Kim jesteście? Dziećmi czy embrionami? Problemem do pokonania czy najważniejszymi istotami? Zamknęła oczy i próbowała oczyścić umysł ze wszystkich emocjonalnych wpływów, sprawić, by z zimną precyzją podpowiedział jej właściwe wyjście. Robiła to wielokrotnie, była w tym dobra. Ale teraz się nie udawało. Sytuacja ją przerosła. Niepotrzebnie tyle się razem z Weroniką naoglądały zdjęć w internecie. Zbyt wyraźnie wyobrażała sobie dwa małe, różowe, lekko przezroczyste ciałka. A może rację miała mama Marcina. Może od początku była gotowa pokochać swoje dziecko, bo wystarczyło trochę troski ze strony innych, opieki i wsparcia, by zrezygnowała z zabiegu. Ile kobiet decyduje się na aborcję tylko dlatego, że nie ma obok nich nikogo, kto podałby im rękę? Nie ma takich statystyk, ale powinny być. Ile kobiet podejmuje tę ważną decyzję pod wpływem strachu, rozchwiania hormonalnego, samotności i chwilowego impulsu? Klaudia zacisnęła dłonie na ławce. Nosiła w brzuchu dzieci, nie umiała już przestawić się na inny tok myślenia i nagle z całą jasnością pojęła, że jej na nich zależy. Trochę dziwnie, bardzo

niepewnie, z czułością pomieszaną z wielkim strachem, irytacją i niezgodą na to, co się stało, ale mimo wszystko zależy. Komórka znów się rozdzwoniła, tańcząc po ławce. Wyłączyła dźwięk. Spojrzała na park i widoczne w oddaleniu miasto. To jedna z konsekwencji wyboru. Musi tu na jakiś czas zamieszkać. Do tego Marcin – jego trzeba będzie wprowadzić w prawdziwe ojcostwo, bo jeśli dzieci mają się narodzić, muszą mieć wszystko, co najlepsze. Ledwie to pomyślała, zrobiło jej się ciepło w sercu. Wszystko, co najlepsze, naprawdę tego dla nich chciała. Wsłuchała się chwilę w siebie, żeby zdobyć całkowitą pewność, że się nie myli. Ale naprawdę, skądś się to uczucie znalazło w jej sercu i nie było ułudą. W końcu znikło i zastąpiła je zwykła irytacja. Ale decyzja została podjęta i teraz pozostało tylko tak zagospodarować wszechświat, żeby jak najbardziej sprzyjał jej planom. Wyłączyła po raz kolejny komórkę, niech się konował denerwuje, czemu nie przyszła, należy mu się. Wstała i z prawdziwą przyjemnością udała się do sklepu z artykułami niemowlęcymi. Po trzech godzinach blade z wyczerpania, lecz zadowolone ekspedientki zapakowały do wielkiego forda prawie pół sklepu. Oszołomiony Marcin, który posłusznie podjechał większym samochodem, pomagał im, jak umiał. Klaudia uśmiechnęła się do niego i pocałowała go w policzek. – Prawie wszystko mamy – obwieściła radośnie. – A czego nam jeszcze brakuje? – Zobaczysz we właściwym czasie. Marcin nic nie odpowiedział, patrzył na drogę, ale nie mógł skupić myśli. Obietnica, jaką usłyszał w głosie Klaudii, pełen niedomówień i wymownych sugestii ton sprawiały, że z trudem się skupiał na znakach drogowych.

Rozdział 2

Boże Narodzenie zapowiadało się bez śniegu. Bure pola i zielone góry musiały wystarczyć za jedyne tło świątecznych dekoracji. Weronika z Konradem przyjechali w Wigilię rano, nie chcieli ani na jeden dzień dłużej, niż to było konieczne, zostawiać Schmidta samego na gospodarstwie. Weronika miała już zostać w Polsce. Konrad planował, że popracuje jeszcze miesiąc, po czym wróci do żony, żeby się nią opiekować w ostatnich miesiącach ciąży. Przywiózł ich swoim samochodem Tobiasz; auto również miało zostać na stałe w Polsce. Konrad postanowił je kupić od przyjaciela i zrobić jak najszybciej prawo jazdy. – Zafunduję sobie teraz niebieskiego jaguara – odgrażał się Tobiasz w drodze. – Dziewczyny będą lecieć na mnie jak muchy. W końcu tylko na tym im przecież zależy. Zalety charakteru nie mają znaczenia. Ty jesteś wyjątkiem – dodał, zwracając się do Weroniki. – Proszę cię, nie przesadzaj. Są na świecie miliony dziewcząt, które zwracają uwagę na charakter, i ta jedna też. Zagubiła się, przyznaję, ale naprawdę taka nie jest. Znam ją dobrze. – Na szczęście nie stać cię na jaguara, bo to by była ostatnia głupota – odezwał się Konrad, który w myślach zdążył już przeliczyć przypuszczalną cenę jaguara na cegły. To był odruch, nad którym nie mógł zapanować. Wyszła mu jakaś niewyobrażalna ilość. – Żebyś się nie zdziwił. Dziesięć lat już pracuję u Schmidta. Głupi nie jestem, wszystkiego nie przepuszczam. To znaczy jestem głupi – poprawił się – bo myślałem, że za te pieniądze wystartuję w życie z jakąś miłą dziewczyną u boku. A ponieważ to niemożliwe, równie dobrze mogę się rozbijać po mieście niebieskim jaguarem. – Może nie znajdziesz niebieskiego – zaśmiała się Weronika – i jednak ułożysz sobie życie z miłą dziewczyną. – Tylko znowu nie zaczynajcie mnie pocieszać – zawołał Tobiasz. – Lepiej coś zjedzmy – powiedział i skręcił na stację benzynową. Więcej do tematu nie wrócili, ale myśl o tym, jak Kasia ugania się za Wranieckim, psuła im nastrój, bo według tego, co donosili zgodnie wspólni znajomi, dziewczyna wyglądała na zmęczoną, nieszczęśliwą i przepracowaną. I wcale nie sprawiała wrażenia szczęśliwie zakochanej. Dlaczego więc tkwiła w tak dziwnym związku? Tobiasz nie przyjął zaproszenia na wigilię, pomógł tylko wynieść ich bagaże i nawet nie chciał napić się herbaty. Spieszył się do rodziny. Zgodził się przyjechać na sylwestra, którego Weronika pragnęła spędzić w gronie przyjaciół w swoim małym mieszkaniu. Była druga po południu i Weronika z Konradem po pożegnaniu Tobiasza postanowili umyć się szybko, przebrać i odwiedzić czekającą na nich rodzinę Jarzębskich. Weronika przygotowała dla wszystkich prezenty, które przepakowali do plecaka i po godzinie ruszyli w drogę.

– Może pojedziemy taksówką? – zapytał Konrad, choć ta propozycja kosztowała go sporo wysiłku. Na samo słowo taksówka czuł się tak, jakby pozbawiał dom kilku dachówek. Ale dla Weroniki gotów był na wszystko. Droga ich czekała daleka i prawie cały czas pod górę. Nie było na szczęście zasp, jednak dla kobiety w ciąży taki spacer mógł stanowić poważne wyzwanie. – Daj spokój. – Weronika machnęła lekceważąco ręką, podała mu plecak z prezentami i szczelnie owinęła się szalikiem. – Dobrze się czuję, a poza tym chodziłam tą drogą milion razy. Szkoda pieniędzy. Konrad pocałował ją w czubek nosa, bo tylko tyle wystawało spod wełnianej czapki i szerokiego szalika szczelnie zakrywającego policzki. Na zewnątrz był silny mróz. Ruszyli. Przeszli przez osiedle. W wielu oknach już zobaczyli oświetlone choinki. Weronika przytuliła się do Konrada. W kieszeni zapiszczała jej komórka. Esemes od ojca. Standardowe życzenia ściągnięte z netu i podpis. Żadnych pytań o dziecko czy Konrada. Żadnych informacji dotyczących tego, jak spędzi święta, ani słowa o jego planach. Trudno. Może kiedyś, za kilka milionów lat świetlnych, przyzwyczai się do tego i przestanie ją to wreszcie tak boleć. Może. Na razie z najwyższym trudem opanowała cisnące się do oczu łzy. Dobrze, że chociaż Kasia odezwała się wreszcie i zapowiedziała na drugi dzień świąt długie odwiedziny. To był prawdziwy bożonarodzeniowy cud. Kasia miała wolne popołudnie. Już ja cię przycisnę – postanowiła Weronika. – Wszystko wyśpiewasz i kto wie, może zmienisz zdanie. Tobiasz to świetny facet. Szli wolno, często przystawali. Góry z każdym krokiem robiły się coraz bardziej widoczne. – Jak ja się za nimi stęskniłam – powiedziała Weronika. – Przecież miałaś ładniejsze, tam w Bawarii. – No wiesz – oburzyła się – należałoby cię za to wytarzać w zaspie. – Nie mogę się doczekać. – Nie ma na świecie ładniejszych gór. Zrozumiano? – Oczywiście. – No i żeby mi to było ostatni raz – pogroziła mu palcem w ciepłej rękawiczce, którą zaraz ściągnęła, żeby odczytać kolejną wiadomość w komórce. – Piotrek nas pozdrawia – powiedziała. – W domu mu odpiszemy, bo mi palce zgrabiały na tym mrozie. Zimno jak diabli, a śniegu nawet na lekarstwo. Żadnego pożytku z tej zimy. – Daj te palce – powiedział Konrad – rozgrzejemy. Zaczął na nie dmuchać, rozcierać je i całować. Zeszli na bok, bo usłyszeli nadjeżdżające auto. Zatrzymało się obok i zza odsuniętej szyby wyłoniła się uśmiechnięta twarz Wojtka Sochnala, który zdołał już przebaczyć Weronice zawód, jaki mu uczyniła, wychodząc za Konrada. Tym bardziej że kiedy, we własnym mniemaniu, uratował jej życie, jego akcje w okolicy wzrosły. Teraz spotykał się z miłą blondyneczką, której ta historia, choć opowiadana w kółko, nigdy się nie nudziła. Może dlatego, że wciąż wzbogacał fabułę o nowe szczegóły, nie troszcząc się o takie drobiazgi jak prawda.

Prawda nigdy nie powinna stanąć na przeszkodzie dobrej opowieści – to była jego życiowa dewiza. – Cześć, zakochani – zawołał wesoło. – Wsiadajcie. Podwiozę was do mostu. – Chętnie, dzięki. – Konrad otworzył drzwi Weronice. Poczuł, że wraca do domu. Tu zawsze znajomi zabierali z drogi idących pieszo i był to bardzo miły zwyczaj, choć czasem jechało się w wielkiej ciasnocie, bo pasażerów zabierano wszystkich, nie zwracając uwagi na pojemność pojazdu zapisaną w dowodzie rejestracyjnym. Wojtek spojrzał na mocno zaokrąglony brzuch Weroniki opięty szczelnie kurtką. – Fiu, fiu! – zagwizdał. – Toście się szybko uwinęli. Coś czuję, że znowu głównie o was będzie mowa przy świątecznych stołach. Macie do tego wyjątkowy talent. Weronika z Konradem nic nie odpowiedzieli, tylko uśmiechnęli się do siebie. W słowach kolegi było sporo prawdy. Po chwili Wojtek zatrzymał się przy moście, tłumacząc, że nie może ich podwieźć pod sam dom, ponieważ jest już bardzo spóźniony, a zaprosili go rodzice dziewczyny, więc to nie przelewki. – Powodzenia! – krzyknęła za nim Weronika. Samochód zawinął szybko na zakręcie i zniknął na drugim moście. Weronika z Konradem powoli wspinali się pod górę. Wszystko było tu znajome. Każde drzewo i krzak. I na szczęście niewiele się zmieniło. Tylko droga błyszczała nowiutkim asfaltem i równą jak nigdy, gładką wstęgą wiła się po stromiźnie. Zniknęły dziury, kamienie i zagłębienia rzeźbione każdej wiosny przez spływającą wodę. Podziwiając szeroką szosę, wyszli z lasu okalającego pobocze i Weronika zobaczyła w oddali łąkę i sad, które niegdyś były jej własnością. Ściemniło się już znacznie i pomiędzy drzewami, które rosły jakby inaczej, migały światła domu. Ścisnęło się jej serce na ten widok. Ale prawdziwy szok przeżyła, kiedy po dłuższej chwili podeszli bliżej. Dom był całkowicie odmieniony. Pierwsze wrażenie nie myliło Weroniki. Drzewa w sadzie rzeczywiście były poprzesadzane. Niektóre wycięto, a w ich miejsce posadzono nowe. Podwórko wybrukowano kostką, podobnie jak drogę dojazdową. Stodoła zniknęła. Nie pozostał po niej najmniejszy ślad. Budynek świecił w mroku białymi ścianami. Skromne, ale gustowne ozdoby świąteczne zdobiły go od frontu. Ogromne okna były ciemne, tylko w jednym świeciło się światło. Weronika poczuła skurcz w brzuchu. Kolejna nitka grubej liny, która łączyła ją z tym domem, pękła. Ile ich jeszcze zostało? Kiedy się wreszcie pogodzi z tą stratą? Konrad przytulił ją mocno. – Chodź – wyszeptał jej do ucha. – Nie patrz na to. Wybuduję dla ciebie i dziecka ładniejszy dom, prawdziwy, i nigdy go nie stracisz – obiecał i żołądek mu się ścisnął ze strachu na samą myśl, ile to będzie kosztowało i jak zdoła tego dokonać. Z sąsiedniego domu, położonego trochę wyżej niż ten Weroniki, ktoś ich musiał dojrzeć, bo trzasnęły drzwi, psy się rozszczekały i gromada dzieci bez czapek,

w butach nie do pary i byle jak narzuconych kurtkach wybiegła im na spotkanie. W progu stanęła mama i bezskutecznie próbowała zawrócić dzieci do domu, by się ubrały. – Konrad! Weronika! Przyjechali. Nareszcie! – niosło się dookoła. Dzieci przybiegły do nich i zaczęły ściskać ich serdecznie i nawet mama Konrada nie wytrzymała i wybiegła im na spotkanie w kapciach i samym szaliku na ramionach. – Witajcie, kochani – powiedziała i objęła ich serdecznie, głaszcząc Weronikę po brzuchu. – Jak dzieciątko, grzeczne? – zapytała. – Oczywiście, bardzo – odparła Weronika dumna jak paw i poczuła się, jakby przyjechała do własnego domu. Choć był stary i spróchniały, a jego dach chylił się ku ziemi, to tutaj właśnie po raz pierwszy przyjęto ją jak kogoś oczekiwanego, kochanego. Nigdy tego wcześniej nie doświadczyła. Wzięła mamę Konrada pod ramię i szczęśliwa przekroczyła drewniany próg. Pal sześć, jak wygląda budynek, najważniejsi są ludzie – pomyślała szczęśliwa. Konrad został trochę z tyłu. Szedł z rodzeństwem i patrzył na widoczny na łące czerwony nowy dom. Jeszcze te święta spędzą w starym, ale ostatni raz. Wiedział to na pewno. Miał już na koncie odpowiednią ilość pieniędzy, by na wiosnę można było zagospodarować kuchnię, łazienkę i dwa pierwsze pokoje. Dom jest bardzo ważny – pomyślał – najważniejszy. Rodzina musi mieć dach nad głową. Sprawa dokończenia budowy to priorytet. Mama z rodzeństwem przeprowadzą się do nowego, stary się wyburzy, a Konrad zabierze się do budowy kolejnego. Serce mu się ścisnęło na samą myśl. Ten dom pochłonie wszystkie oszczędności, do Niemiec przecież już nie wróci, bo nie zostawi żony samej. Nie miał pojęcia, jak zdoła zarobić na kolejny dom dla Weroniki i dziecka. * Drugi dzień świąt spędzili sami. Kasia odwołała spotkanie, nie podając przyczyny, i zapowiedziała się na sylwestra. Objedzeni po uszy po wigilijnej kolacji i wczorajszych odwiedzinach u cioci Konrada pili leniwie herbatę, siedząc w łóżku w piżamach, i patrzyli, jak biała armia płatków śniegu płynie na miasto. – Po raz pierwszy nie muszę się tym martwić – powiedział Konrad. – Czym? – Padającym śniegiem. On sobie leci, a ja nie muszę wstać o czwartej albo piątej rano, żeby odśnieżyć drogę do domu czy w Niemczech parking przed firmą, żeby tiry mogły wjechać. – Wiem. Też się naodśnieżałam niemało, no ale u siebie to przecież sama przyjemność. – Tak mówisz? Ja bym mógł podać co najmniej kilka przykładów czynności, które zimą o piątej rano są przyjemniejsze niż odwalanie zasp. – Tak? Na przykład co? – Wiele rzeczy – odparł Konrad i pocałował ją w gorące od herbaty usta – i jeszcze spanie, i prawie wszystko inne. – Ale nasz dom będziesz odśnieżał? – Oczywiście, że będę – odparł i się zasępił.

– Martwisz się jednak. – Nie. – Powiedz prawdę. Obiecałeś mi. Żadnego milczenia, bo to małżeństwo nie przetrwa nawet roku. Co cię gryzie? – Nikt i nic, a chciałbym – rzekł i pocałował ją w szyję. – Spokój. – Weronika pacnęła go ręką w głowę. – I nie zmieniaj tematu. Pytam poważnie. Wzięła jego twarz w dłonie i popatrzyła mu w oczy. Spróbował jeszcze raz ją pocałować, ale się odsunęła. – Mów. – Są święta, po co poruszać trudne tematy? Nastrój się zepsuje. – Tam, gdzie nie ma szczerości, nastroju też nie będzie. Gadaj, mam dość milczących facetów na całe życie. Tajemnic i niedomówień tym bardziej. – No dobrze – zgodził się, po czym zamilkł. – No – popędziła go Weronika – zaczynaj. – Wszystko przecież wiesz. Nie mam pracy. Co będzie na wiosnę, tego nie wiemy. Dom dla mamy i dzieciaków jakoś skończę, przynajmniej w stanie surowym, ale dla nas… – westchnął – naprawdę zupełnie już nie wiem, za co go zbuduję. Weronika znalazła jego dłoń i ścisnęła mocno. Konrad pocałował ją w palce. – Kiedy dziecko się urodzi, nie zostawię was, więc wyjazd za granicę odpada, a tutaj sama wiesz, jak jest. – Och przestań. – Weronika palnęła go tym razem w ucho. – Nie bądź głupi. – Nie stosuj przemocy domowej – odgryzł się. – Chcesz znać prawdę? – zapytał. – Oczywiście. – Nie zaznam spokoju, dopóki cię nie zobaczę w bezpiecznym domu i spełnionej zawodowo. Musisz iść na studia. – Wiesz, że próbowałam. – Uparłaś się koniecznie na psychologię i koniecznie na Jagiellonkę. – Nie każdy musi studiować. – Tak, ale każdy powinien robić coś fajnego, co lubi. – Tak? A ty też zamierzasz to robić? – Będę do tego dążył z całych sił. Jeszcze nie wiem, w jaki sposób, ale bardzo bym chciał zrobić to dla ciebie. – No to jesteśmy skazani na sukces, bo ty zawsze dostajesz to, do czego dążysz. – Co ty opowiadasz? Nigdy nic nie dostałem, chyba że po głowie. – Mylisz się. Owszem, miałeś trudne dzieciństwo, lecz ono cię tylko uczyniło mocniejszym. A odkąd sam o sobie decydujesz, radzisz sobie świetnie. – Jestem bez pracy i bez perspektyw na utrzymanie rodziny. Naprawdę, można powiedzieć, że świetnie sobie radzę. – Będzie dobrze. Jestem całkowicie pewna, że dasz sobie radę. Wierzę w zakręty na drodze. – W co? – W zakręty. Kiedy już myślisz, że wszystko skończone, nagle pojawia się

zakręt, a za nim nowa szansa. Poczekajmy, co życie przyniesie. Tylko się nie martw. – Ale ja nie wierzę w żadne zakręty. – Zobaczysz, będzie dobrze. W nagrodę możesz mnie pocałować, tylko delikatnie. – Delikatnie chyba nie dam rady – zawołał i przytulił ją z całej siły. * Spotkanie wigilijne dla szefów oddziałów przeciągnęło się do późnych godzin nocnych. Kasia chodziła sfrustrowana wśród wystrojonych uczestników bankietu ze świadomością, iż ostatni pociąg odjechał, a jej szef zadowolony z siebie bryluje w towarzystwie i nawet nie przyjdzie mu do głowy zapytać, czy ona może zostać w Warszawie jeszcze jeden dzień. Nie pomyśli o jej bilecie w obie strony, o kosztach hotelu, które będzie musiała pokryć, bo przecież teoretycznie nie jest już w pracy. Oficjalnie uroczystość zakończyła się o dwudziestej drugiej. Z Krakowa, gdzie spędzili ostatnie dwa dni na podsumowujących rok pracach i licznych spotkaniach, przyjechali pociągiem, a nie jak zwykle samochodem, ponieważ Wraniecki chciał w spokoju wypić toast za pomyślność firmy. Pociąg Inter City uznał za doskonałe rozwiązanie. Świętowanie było suto zakrapiane i wszyscy mieli doskonałe humory, a impreza stawała się coraz głośniejsza. Wraniecki jako dyrektor generalny nie musiał się stresować, jak wyniki jego województwa prezentują się na tle pozostałych, krążył więc między gośćmi, jak zwykle nienagannie ubrany i pachnący najdroższymi perfumami. Kasia zaproszona jako asystentka snuła się za nim jak cień i czuła nieprzyjemne mrowienie w policzkach obolałych od wielogodzinnego uśmiechania się. Kiedy po raz pierwszy szef zabrał ją na takie spotkanie, wydawało się jej, że przekroczyła bramy innego świata. Eleganckie wnętrza drogich hoteli, starannie ubrani i kulturalni ludzie prowadzili interesujące rozmowy. Piękne kobiety i zadbani mężczyźni. Blask i blichtr. Po bliższym poznaniu okazało się, że przystojni panowie w drogich garniturach i wypielęgnowane kobiety oprócz stroju niczym się od zwyczajnych ludzi nie różnią. Kobiety obgadywały się nawzajem dokładnie tak jak Rogózowa ze Smężykową. Mężczyźni rywalizowali miedzy sobą, prowadząc często niezbyt czyste gry. Kasia już dawno straciła dla nich zainteresowanie. Wciąż te same puste rozmowy i lepkie od aluzji spojrzenia oceniające jej figurę, włosy i ubiór, niewybredne komentarze, że nawet na to wigilijne spotkanie Wraniecki nie zabrał żony. Zostawiła szefa w otoczeniu trzech nowych dziewczyn, które jeszcze go nie znały, więc z cielęcym zachwytem wysłuchiwały zawiłej historii przedstawiającej jego zawodową drogę na szczyty. Nawet nie zauważył, kiedy zniknęła. Weszła do pięknej łazienki hotelowej i oparła dłonie o umywalkę. Spojrzała w lustro. Piękna, kryształowa tafla oświetlona złotymi żaróweczkami odbiła twarz eleganckiej dziewczyny w makijażu wykonanym za trzydzieści złotych, fryzurze za dwieście, dyskretnie przedłużonych rzęsach (sześćdziesiąt) i sukience za trzysta złotych, której już nie będzie miała gdzie włożyć, bo Wraniecki nie był zwolennikiem noszenia dwa razy tych samych ciuchów. Tłumaczył jej, że to oznacza brak klasy. Oczywiście u kobiety, bo on sam chodził w trzech garniturach na zmianę i nie widział w tym

żadnego problemu. Kasia doliczyła rajstopy, buty i koszt pomalowanych pięknie paznokci, naszyjnika oraz bransoletki z oryginalnymi koralikami i wyszło, że wydatki na dzisiejszy wieczór znacznie przekroczyły jej pensję. A do tego bilet na pociąg w obie strony i nocleg. Wraniecki płacił tylko za siebie, a wybierał najdroższe hotele. I bilet mi przepadł – przypomniała sobie. Kupiła w obie strony, żeby było taniej, i teraz będzie musiała zapłacić jeszcze raz. Spojrzała w oczy dziewczynie w lustrze. – Dlaczego się na to wszystko godzisz? – zapytała twardo. – Dlaczego nie zaczniesz się buntować, bronić? Wciąż go kochasz? Dziewczyna w lustrze milczała. Od wielu już tygodni Kasia wiedziała, że Wraniecki to kawał drania. Widziała go w sytuacjach kompromitujących, kiedy zachowywał się jak tchórz, krętacz, leń, i nic nie pomagało. Gdy go nie było w pobliżu, jej umysł funkcjonował racjonalnie. Rozumiała, że to głupie uczucie, nieodwzajemnione i skazane na klęskę. Dostrzegała wszystkie jego wady, ale kiedy tylko Wraniecki stanął przy niej, traciła jasność myślenia i robiła to, czego on chciał, mówiła słowa, o których wiedziała, że będą przez niego zaakceptowane, i wyrażała opinie dostosowane do jego poglądów, po czym patrzyła trwożnie w jego twarz, by wyczytać, czy się udało. Czy się uśmiechnie, czy też zmarszczy brwi i podsumuje jej starania kwaśną uwagą? – Dziewczyno, obudź się – powiedziała znów głośno. – Proszę cię, wyzwól się z tego. Drzwi otworzyły się cicho i do łazienki weszła szefowa warszawskiego oddziału. Kasia znała ją trochę z poprzednich spotkań, ale nigdy jeszcze nie rozmawiała z nią bez świadków. – Płaczesz z powodu Wranieckiego? – zapytała. – Ależ skąd. – Kasia mimo woli zaczerwieniła się po same uszy. Kobieta tylko pokiwała głową. – Powiem ci coś. Nie obraź się… – Nie mam z nim romansu, jeśli o to chodzi… – przerwała jej Kasia ze znużeniem. – Wszyscy mnie o to posądzają, a to nieprawda. – Wiem, że nie masz. Kasia spojrzała na rozmówczynię. – Wraniecki nigdy nie romansował z żadną ze swoich licznych, co kilka miesięcy zmienianych, asystentek. To nie w jego stylu. Unika dodatkowych kłopotów. On wykorzystuje urok osobisty, żeby je zmusić do pracy ponad siły na jego rachunek. Ty niedługo odejdziesz, a on zbierze efekty twojej pracy i zapisze na swoje konto. – Jak to odejdę? – oburzyła się Kasia. – Skąd taka myśl? Czy coś pani słyszała? Chcą mnie zwolnić? – Nie, ale to w jego stylu. Pozbędzie się ciebie, kiedy zorientujesz się w regułach jego gry i przestaniesz patrzeć w niego jak w obraz. Chyba że wcześniej sama się zwolnisz. Na dłuższą metę nikt nie wytrzyma takiego traktowania, a u ciebie już widać pierwsze objawy trzeźwienia. Pracuję w firmie od ośmiu lat, widziałam z tuzin asystentek Wranieckiego, wszystkie miłe, cholernie pracowite i zapatrzone

w niego bezkrytycznie. Ich historie są identyczne. Wraniecki je kokietuje, uzależnia, a następnie wykorzystuje, ale tylko do pracy ponad siły i nigdy zbyt wiele nie płaci. Prawda? – Tak – potwierdziła Kasia i zrobiło jej się ogromnie przykro. – Ty jesteś z nich wszystkich najsympatyczniejsza, żal mi cię, dlatego poradzę ci coś. Odejdź jak najszybciej, póki masz jeszcze siły i pieniądze, bo on wyssie z ciebie wszystko. – Już nie mam ani sił, ani pieniędzy. – Kasia oderwała się od umywalki, odwróciła i spojrzała rozmówczyni w oczy. – No właśnie… I nie płacz, człowiek całe życie się uczy. – Nie płaczę. – Kasia wytarła palcem łzę tuż pod idealnie namalowaną czarną kreską. – Skąd go pani tak dobrze zna? – zapytała. – Pracowaliśmy razem w Warszawie. – Zamilkła na chwilę. – Zresztą przyznam ci się – powiedziała. – Jestem jego pierwszą asystentką, po moich plecach wspiął się na szczyt, a ja zostałam w oddziale warszawskim. W głębi serca nadal mam do niego słabość, zauroczenie przechodzi bardzo powoli, tyle że potrafię nad tym zapanować i mam męża, którego kocham. Ale pamiętam, jak bolało, kiedy powoli odkrywałam, jaki z niego kawał drania. Kobieta popatrzyła w lustro na swoją piękną twarz i uśmiechnęła się smutno. – A jak on się czuje na tym końcu świata? – zapytała. – Bardzo dobrze – odpowiedziała Kasia i poprawiła włosy, musiała czymś zająć ręce. – Robi karierę i jest szczęśliwy. Chciał tego. – Ależ skąd. To jego kolejna bajka. Musiał uciekać z Warszawy i tyle. – Uciekać? – Kasia zamarła w połowie gestu. – Mówił, że to dla dobra dzieci… – Nigdy nie wierz w to, co on mówi. Przegrał walkę o stanowisko dyrektora na Europę, a że walczył bardzo agresywnie, narobił sobie wrogów i musiał wyjechać. Ma szczęście, że pozostał szefem na Polskę, bo już się szykowała ofensywa z kontrkandydatem, tyle że jeszcze byli za słabi. Ale to kwestia czasu. W końcu dobiorą się do niego i nie chciałabym być wtedy w jego skórze. Do łazienki weszła kolejna kobieta, a za nią dwie następne. Kasia podziękowała rozmówczyni i wyszła oszołomiona. Wróciła na salę odprowadzana spojrzeniem recepcjonistki. Wzięła do ręki kieliszek czerwonego wina i usiadła w kącie pod wielką palmą, której liście dawały trochę schronienia. Przyglądała się uważnie Wranieckiemu. Był już wyraźnie pijany. Śmiał się głośno i komplementował kobiety. Część z nich na pewno wiedziała, ile są warte jego frazesy, mimo to bawiły się w jego towarzystwie doskonale. Kasia siedziała pod palmą i dojrzewała do decyzji. Praca wykańczała ją finansowo, bo wydatki przekraczały pobory, a relacje z szefem wysysały jej duszę i niszczyły życie prywatne. Czas coś zmienić. W tym momencie roześmiany Wraniecki podszedł do miejsca, gdzie siedziała. – Jest moja Kasia! – zawołał, a cała sala mogła podziwiać jej krwisty rumieniec, rzadkość na warszawskich salonach. – Chodź – powiedział – przedstawię cię komuś wyjątkowemu, nie znasz go

jeszcze. Ujął ją pod ramię i poprowadził na drugi koniec sali. Szła posłusznie, czuła, jak błogie ciepło płynące od Wranieckiego rozgrzewa jej ciało. Czuła też narastającą złość, że daje się tak prowadzić jak owca, że została zmuszona do pozostania w Warszawie o jeden dzień dłużej i szef nawet jej nie zapytał, czy to dla niej nie jest problem. Podeszli do grubego mężczyzny w szarym, eleganckim garniturze. Musiał być kimś znaczącym, bo Wraniecki rozpłynął się w uśmiechu. Kasia zimno podała dłoń na powitanie i nie zareagowała na komplement. Przecież nawet nie znam tego człowieka, dlaczego mam się zaraz do niego szczerzyć? – zbuntowała się po raz pierwszy. – Twojej asystentce się chyba nie podobam – rzekł mężczyzna do Wranieckiego. – Nawet się nie dziwię – dodał nagle zimno. – Twoje asystentki mają określone kryteria oceny ludzi. Zawsze stawiasz na urodę… – zamilkł na chwilę – i dlatego często przegrywasz – dokończył i spojrzał Wranieckiemu w twarz, po czym roześmiał się i odszedł do kolejnych gości. – Skurwiel – rzucił za nim Tymon, ale tak, że nikt prócz Kasi nie usłyszał. – Gruba świnia – warknął jeszcze, po czym spojrzał z gniewem na asystentkę. – Zarezerwuj pokój w hotelu. Natychmiast. Po co zostaliśmy tutaj tak długo? – zapytał z wyraźną pretensją w głosie, jak gdyby to ona upiła się z kolegami i przegapiła ostatni pociąg. Wraniecki odwrócił się od niej i skierował do innego znajomego. Rozpoczął z nim swobodną rozmowę, jakby nic się nie stało, choć było widać, że jest zdenerwowany: śmiał się głośno i mocno ściskał w ręce szklankę z drinkiem. Kasia poszła powoli w stronę recepcji. Była zmęczona i marzyła już tylko o wygodnym łóżku, obojętnie za jakie pieniądze. Byle zamknąć choć na chwilę oczy i zapomnieć. Po drodze natknęła się znów na szefową warszawskiego oddziału. – Mogę o coś spytać? – Oczywiście – odparła kobieta, patrząc na Kasię ze współczuciem. – Kim jest ten mężczyzna, który przed chwilą przyjechał? – Nie wiesz? To dyrektor na Europę. Najwyższa szycha. Dzisiaj jest tu prywatnie, wpadł przy okazji. Oficjalnie będą go witać jutro w firmie, a w sylwestra na specjalnym bankiecie dla ścisłego kierownictwa. A poza tym to największy wróg Tymona, choć obaj udają, że współpraca dobrze im się układa. Wraniecki przegrał z nim walkę o stanowisko, choć był całkowicie pewien, że mały gruby facecik nie ma z nim szans. – Też bym tak pomyślała. – Tamten wygrał, bo nie narobił sobie tylu wrogów, jest doskonale zorganizowany, zyskał też rewelacyjne wyniki sprzedaży. To przeważyło, a Wraniecki ze swoją aparycją i wdziękiem w charakterze głównego atutu nie dał rady. W zarządzie jest tylko jedna kobieta. Reszta to rzeczowi faceci obojętni na jego wdzięki. A potem musiał uciekać. A ty widzę, że przytomniejesz. Tylko się nie zdradź, bo cię zwolni. – To niemożliwe. Kroku beze mnie nie zrobi. Cała firma na mojej głowie.

– Tylko się nie zdziw. – Kobieta uśmiechnęła się smutno. Kasia podziękowała za rozmowę i ruszyła w stronę recepcji, ale strach zakiełkował w jej podświadomości. Niemożliwe, żeby mnie zwolnił – pomyślała. – Może mnie nie kocha, może mną manipuluje, jednak nie wyrzuci mnie tak po prostu na bruk. Nie po tym wszystkim, co dla niego zrobiłam. Lekkie ukłucie niepokoju pozostało. Jej umowa była ważna do końca grudnia, a o przedłużeniu na razie nie rozmawiali. Nie pytała, bo to wydawało się oczywiste. – W czym mogę pomóc? – zapytała recepcjonistka, wyrywając ją z zamyślenia. – Chciałabym zamówić dwa jednoosobowe pokoje na jedną noc – oprzytomniała Kasia. * Weronika krzątała się energicznie po kuchni, z trudem mieszcząc się w ciasnym pomieszczeniu z coraz większym brzuchem. Zaprosiła na sylwestra Klaudię z Marcinem oraz Kasię i Tobiasza i wiele sobie po tym wieczorze obiecywała. Konrad twierdził, że taki zestaw gości to mieszanka wybuchowa, i od rana przewidywał problemy. No i rzeczywiście, około drugiej po południu się zaczęło. Najpierw zadzwonił Marcin z wiadomością, że Klaudia bardzo źle się czuje i niestety zostaną w domu. Źle znosiła ostatnie miesiące ciąży i cała rodzina Wilków zdmuchiwała jej pyłki spod stóp, żeby ułatwić przetrwanie najgorszych tygodni. O siedemnastej zadzwoniła Kasia. Spłakana oznajmiła, że nie przyjedzie, Wraniecki nie przedłużył z nią umowy i od pierwszego stycznia będzie bezrobotna. Zszokowana Weronika nie zdołała wykrztusić ani słowa, Kasia oświadczyła, że nie chce im psuć zabawy swoim ponurym nastrojem i musi pobyć sama i zebrać myśli, po czym się rozłączyła. Weronika opadła na fotel. Popatrzyła na dekoracje i na górę jedzenia, którą przygotowała. Konrad właśnie pobiegł do sklepu po dodatkowy bochenek chleba, a tu proszę, okazuje się, że jedynym gościem będzie Tobiasz. Kurczę, będziemy cały wieczór topić smutki w szampanie – pomyślała. – Co robić? Odwołać imprezę? Nie da się, bo Tobiasz dwa razy już potwierdził przybycie, i za każdym razem powtórzył, że ma dla nich wspaniałe wieści i że nie może się już doczekać, kiedy się zobaczą. Poprosił nawet, żeby w Nowy Rok spotkali się na chwilę bez świadków, bo ma dla nich ciekawą propozycję. Weronika westchnęła i wstała powoli. Cóż, trzeba zebrać siły. Tobiaszowi na pewno nie odmówi. To najlepszy i jedyny przyjaciel Konrada, a ona także bardzo go lubiła. Uprzątnęła połowę talerzy i jedzenia ze stołu. Odniosła niepotrzebne krzesła do kuchni, zamieszała w garnku z bigosem, zrobiła sobie herbaty i usiadła wygodnie w fotelu. Tobiasz przyjechał około szóstej. Był w doskonałym nastroju. Pochwalił się nowo zakupionym samochodem i wyraźnie ucieszył ze zmiany planów. – Świetnie – powiedział na wieść, że będzie jedynym gościem. – Pogadamy

w spokoju. Weronika, która tego właśnie obawiała się najbardziej, westchnęła tylko. Nic nowego w sprawie Kasi nie wydarzyło się przez święta, a dzisiejsza rozmowa nie napawała optymizmem. Jednak on wcale o Kasię nie zapytał. Rozebrał się szybko, wnosząc do mieszkanka zapach mrozu i śniegu, zatarł zmarznięte ręce i zażądał herbaty z prądem. Potem rozejrzał się z zadowoleniem po przytulnym wnętrzu i poprosił, by usiedli. – Wiem – zwrócił się uroczyście do przyjaciela – że martwisz się o przyszłość. O dom i o to, skąd wziąć pieniądze na dziecko. Konrad spojrzał spłoszony na Weronikę, zaskoczony tym bezpośrednim wstępem. – Trochę – przyznał ostrożnie. – I nie masz teraz zbyt wielu zleceń, bo sezon na budowy zacznie się za trzy miesiące. – Tak – potwierdził Konrad hardo, ale głos mu zadrżał. – No to bardzo dobrze – ucieszył się Tobiasz. Konrad skrzywił się i rzucił Weronice ukradkowe spojrzenie. – W związku z tym mam dla was rewelacyjną propozycję – zawołał Tobiasz. Weronika wyprostowała się i wpatrzyła w jego twarz. Tobiasz doskonale czuł się w roli atrakcji wieczoru. Napił się herbaty, ukroił sobie kawałek sernika i włożył do ust, przełknął spokojnie, po czym się odezwał: – Wiecie, że pracuję teraz u Schmidta jako sekretarka. – Skrzywił się na samą myśl. – Paskudne zajęcie, cholernie niemęskie, poza tym nie nadaję się do pracy w biurze i moją jedyną zaletą jest to, że rzeczywiście w ciążę nie zachodzę. A od pierwszej minuty, kiedy szef mi złożył tę propozycję, sugerując z naciskiem walca drogowego konieczność jej przyjęcia, kombinuję, jak się z tego wymiksować. No i w końcu wymyśliłem. Rozmawiałem już ze Schmidtem, zdążyłem wszystko załatwić i jestem. Wszystko zostało zaplanowane w najmniejszym szczególe, a ty masz teraz paść na kolana z wdzięczności i broń Boże nie wyrażać żadnych sprzeciwów – zwrócił się stanowczo do Konrada. – Ja? – Owszem, ty. Powiedziałem Schmidtowi, że to nasz wspólny pomysł. – Nie rozumiem – oburzył się Konrad, którego ta rozmowa zaczynała denerwować. – Dlaczego nie zadzwoniłeś wcześniej. – Nastawiłbyś się psychicznie, a potem byłoby ci przykro, gdyby Schmidt się nie zgodził. – Och, przestań – krzyknął Konrad. – Nie róbcie ze mnie takiej ofermy. – Oczywiście – pospieszyła mu z pomocą Weronika – nie przesadzaj, Konrad jest bardzo dzielny. – Konrad skrzywił się, bo nie w smak mu była taka obrona. – Uspokójcie się oboje – zażądał. – Przyznaję, czasem może trochę przesadzam. Ale dam sobie radę. Mów, co to za pomysł. – Schmidt nie ma już siły do kierowania gospodarstwem i chętnie by je przekazał synowi, tylko ten nie chce. Kiedy siedziałem z nim w sekretariacie, trochę lepiej poznałem sytuację firmy. Szklarnie nie przynoszą zbyt dużych dochodów,

koszty są wysokie i on już zajmuje się biznesem z przyzwyczajenia, żeby się dorobek życia nie zmarnował. Więc wymyśliłem szatański plan. Zawiesił na chwilę głos, a Weronika wstrzymała oddech i przymknęła powieki. W wyobraźni zobaczyła dom na polanie w górach, Konrada na tarasie i dzieci biegające ze śmiechem dookoła. Proszę cię,Tobiasz – powiedziała do siebie – bądź naszym zakrętem na drodze. Tobiasz milczał jeszcze chwilę, potęgując napięcie, i Konrad stwierdził, że zaraz go palnie za to głupie przedstawienie. – Przeniesiemy produkcję Schmidta do Polski – wyrzucił z siebie w końcu jednym tchem. – Co zrobimy? – Konrad wyprostował się gwałtownie, a kawałek sernika stanął mu w gardle. – Przeniesiemy produkcję do Polski. Wybudujemy szklarnie tu, a sprzedawać będziemy tam. Konrad oszołomiony wpatrywał się w przyjaciela. – To jest wyjątkowo głupi pomysł. Nie stać nas na to. Trzeba by cholernie dużo pieniędzy. – Wiem, ale mam oszczędności i szansę na dotację z Unii. Schmidt zgodził się tylko dlatego, że go zapewniłem, iż to marzenie twojego życia i że uwielbiasz kwiatki, tylko wstydziłeś mu się do tej pory przyznać. – Ja?! – obruszył się Konrad. – Dzięki temu on ma poczucie, że dzieło jego życia przetrwa, że przejmie je ktoś, dla kogo jest to pasja, a nie tylko praca. – Ale ja nie lubię kwiatów! – Konrad złapał się za głowę porażony absurdalnością pomysłu. – Domy się uczę budować, jak na razie jedynie to potrafię robić. Dobrze wiesz, że o ogrodnictwie nie mam pojęcia. – Cicho. Napiszę ci na kartce i nauczysz się na pamięć jak Weronika. Masz powiedzieć tylko jedno zdanie. Lubię kwiatki, to moje marzenie i już. Tylko tyle. Konrad nalał sobie pół szklanki wódki i wypił jednym haustem, choć zasadniczo nie używał alkoholu. Czuł na sobie oczy Weroniki i wyraźnie odczytywał w jej spojrzeniu pochwałę pomysłu Tobiasza. Pomysłu, który jego zdaniem był absurdalny. Alkohol przepalił mu gardło, ale problemu nie rozwiązał. – No proszę cię – tłumaczył mu Tobiasz. – Nie widzisz, jaka to dla nas szansa? Zarobimy trochę, a potem będziesz robił, co zechcesz. Możesz do końca życia budować domy. Choć nie ukrywam, że chciałbym z tobą pracować. Dobry wspólnik to rzecz podstawowa w biznesie. Konrad milczał. – Posłuchaj – odezwała się Weronika. – To, co Tobiasz mówi, naprawdę ma sens. Poza tym ja uwielbiam kwiatki, naprawdę. Jeżeli weźmiecie mnie do spółki, będę szczęśliwa. Mogę jeździć na wystawy, promować firmę, projektować katalogi. Och! Chciałabym się tym zająć. Naprawdę. W tym momencie coś drgnęło w jej wyobraźni i w ułamku sekundy pojawił się plan. Już wiedziała, jak dobudować wymarzony dom do klucza, wszystko ułożyło się w całość, której brakującym elementem stała się propozycja Tobiasza. Miała niezwykłą historię własnego pochodzenia, umiejętność prowadzenia

domu oraz prawdziwą miłość do roślin. Stworzy z tego spójną całość. Na łące powstanie nowy, piękny domek myśliwski, w którym goście będą mogli zapoznać się z romantyczną historią hrabiego, a ona stylowo ubrana jako ostatnia z rodu będzie ich zabawiać ciekawą rozmową, udostępni kronikę i zebrane stare zdjęcia. Będzie podawać szlacheckie potrawy i hodować niezwykłe rośliny i owoce. Zimą zaproponuje jazdę na nartach, a jesienią zbieranie grzybów. Do urzekającego miejsca dopracuje się niezwykłą historię, do strumyka, źródła, znalezionego klucza, a nawet mchu. Od czego jest wyobraźnia? Stworzy niesamowite miejsce owiane tajemnicą i z niespotykaną atmosferą. Goście będą się pchać drzwiami i oknami. To się musi udać. A szklarnie Tobiasza będą stanowić dodatkowe źródło dochodu. Pomysł był genialny. Powiedziała stanowczo: – Ja się zgadzam, uważam, że to nasza jedyna szansa. I wiem, jak to zorganizować. Pokażę wam, którą działkę kupimy i gdzie staną szklarnie. Zaraz otworzę laptopa i sprawdzimy, w jakie priorytety unijne wpasowuje się nasz projekt. Na pewno dostaniemy dotację, być może całkiem sporą. Konrad, to się uda. Jestem całkowicie przekonana. Już wiem, co chciałabym robić w życiu. Kolejne pomysły z prędkością błyskawicy przelatywały je przez głowę. Kuchnia stylizowana na hrabiowską, książki ze staroświeckimi przepisami, pocztówki, wesela ze specjalnym scenariuszem i spotkania przy kominku. Konrad złapał się za głowę przerażony. Znów doznał wrażenia, że mylą go zmysły, jak wtedy na promie, gdy nieoczekiwanie zobaczył Weronikę. Wiedział, że nie ma sił, aby się przeciwstawić, że nie zdoła powstrzymać Weroniki i Tobiasza, a szanse powodzenia szacował na jeden do tysiąca. Milczał. – Widzisz – zawołała Weronika radośnie – mówiłam, że wszystko się ułoży? I to dzięki tobie. – Usiadła mężowi na kolanach, a on westchnął z rezygnacją. Już czuł się pokonany. – Przecież to twoja zasługa – kontynuowała – że Schmidt tak bardzo cię polubił. Bez tego nic by się nie udało. – Właśnie tak – poparł ją zadowolony Tobiasz. – I Schmidt nam pomoże. – Dobrze. Dajcie spokój. – Konrad odsunął włosy Weroniki ze swojej twarzy, było mu gorąco z nerwów. – Ja zrobię, co do mnie należy, będę pracował, ile tylko zdołam, ale niech nas Pan Bóg ma w swojej opiece, bo inaczej jesteśmy bez szans. To potężne ryzyko. Tobiasz, zastanów się, ja przecież ci nie pomogę finansowo. Nie dysponuję żadnymi oszczędnościami. – Już się zastanowiłem. Wchodzę w to. Daję pieniądze i pracę, ty pracę. Dzielimy się zyskami dwa do jednego. Na początek oczywiście, potem zobaczymy, jak się sytuacja rozwinie. Konrad spojrzał w twarz przyjaciela i poczuł, że znowu kręci mu się w głowie. – Dobrze, nie wygram z wami. Co mam zrobić? Weronika złapała go i zaczęła wirować po ciasnym pokoju. Zatoczyli się na szafę i Konrad mocno przytulił żonę. – Będę pracował jak szalony dzień i noc. – O to właśnie chodzi – ucieszył się Tobiasz. – Nie ma mowy – sprzeciwiła się równocześnie Weronika. – Nigdy na to nie pozwolę. – Widzę, że mamy nowego szefa.

– O tak. Będziecie chodzić jak w zegarku. Monitoring dwadzieścia cztery godziny na dobę. – O rany, no to po nas. – Nie martwcie się – zawołała. – Konrad, stawiaj szampana. Ja nie mogę, ale wy musicie wznieść toast za powodzenie przedsięwzięcia. Będzie dobrze. – Weronika uśmiechnęła się i pocałowała męża. Nigdy wcześniej, ani na weselu, ani później nie czuła się tak szczęśliwa. Siedziała na kolanach mężczyzny, którego kochała, w jej brzuchu rosło dziecko, a perspektywy na przyszłość aż skrzyły się blaskiem. * – Nie zgadzam się. Do jasnej cholery, nie zgadzam się. – Konrad stał przed lustrem w przedpokoju i ćwiczył rozmowę z Weroniką. Nie było jej w domu, pobiegła z Tobiaszem załatwiać kolejne sprawy. Przygotowania szły pełną parą. Konrad czuł się jak kukiełka w teatrzyku dla dzieci. Ktoś pociągał za sznurki, jak mu się podobało, i obracał nim na wszystkie strony. Przydzielano mu obowiązki, mówiono, co myśleć, z czego się cieszyć, jakie ma plany i marzenia, czym się interesuje i co chciałby robić przez całe życie. A on powstrzymywał się, by nie wyć, krzyczeć, drapać ściany i bić. Westchnął i kopnął ścianę pod lustrem. – Cholera jasna! Tak nie może dalej być. Właściwie wyjście było proste. Zadzwoni do Schmidta i zakończy sprawę. Wyjaśni, że doszło do nieporozumienia i że on, Konrad, nie zamierza hodować kwiatów, budować szklarni ani zaciągać kredytu pod zastaw mieszkania, jak zaproponowała Weronika. Oparł się o ścianę i próbował uspokoić. Musiał zyskać absolutną jasność umysłu, by podjąć męską decyzję. Czy powinien dla dobra rodziny w tajemnicy przed żoną zniszczyć w zarodku jej szaleńczy plan? Czuł wyrzuty sumienia, że chce ją oszukać, ale i złość. Weronika też miała swoje sekrety i nie konsultowała z nim wszystkich swoich działań. Aż zatrząsł się z wściekłości na myśl o jej największym oszustwie. Teraz kiedy wiadomość o ciąży przestała już być tajemnicą, Weronika coraz chętniej o niej rozmawiała i z jej wypowiedzi wnioskował, że to nie była wpadka, jakich wiele, tylko świadoma decyzja od samego początku. Konrad spojrzał na przeciwległą ścianę. Zamiast gładkiej żółtej powierzchni widział szare pulsujące plamy, tak był zły i rozżalony. Kopnął listwę jeszcze raz i zaczął wkładać kurtkę. Idę do pracy – postanowił – do mojej pracy. Na budowę. Jestem budowlańcem, nie ogrodnikiem, i moja żona musi się z tym pogodzić. I nie będzie więcej żadnych dzieci. Tak długo, jak uznam za słuszne. Zamknął za sobą drzwi i się wyprostował. Poczuł się trochę lepiej, jak mężczyzna, a nie bezwolna kukła. W dłoni ściskał telefon, z którego w każdej chwili mógł zadzwonić do Schmidta i postawić na swoim, a na poczęcie dzieci też miał przecież niebagatelny wpływ. Postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Wsiadł do samochodu w trochę lepszym nastroju. *

Weronika spędzała teraz z Tobiaszem całe dnie. Wspólnie planowali, przeglądali strony internetowe, wciąż wpadali na nowe pomysły i roztaczali przed Konradem coraz to barwniejsze wizje wspólnego biznesu. Schmidt rozpoczął rozmowy z prawnikami i przygotowywał powolną likwidację firmy. Miał zamiar sprzedać gospodarstwo, znalazł już nawet kilku potencjalnych nabywców. Marzył, że osiądzie gdzieś niedaleko w mniejszym domu, a kwiaty będzie hodował już tylko dla własnej przyjemności w niewielkiej oranżerii. Zgodził się sprzedać niedrogo Konradowi i Tobiaszowi część wyposażenia, którego nowi właściciele gospodarstwa i tak pewnie by nie chcieli, ale co najważniejsze – dał im listy polecające do swoich odbiorców. Koncepcja przybierała coraz realniejsze kształty i tylko Konrad nie widział, jak świetnie wszystko się układa. Wciąż zgłaszał wątpliwości i studził entuzjazm Tobiasza. Weronika natomiast była szczęśliwa. Z zapałem podchodziła do kolejnych zadań. Była głęboko wdzięczna Tobiaszowi za to, że wydostał ją z ciemnego dołu, w którym tkwili z Konradem, i pomyślał o nich jako o wspólnikach. Wciąż się zastanawiała, jak mu się odwdzięczyć. Czuła, że do szczęścia brakowało mu tylko Kasi. Niestety nie mogła zawinąć jej w zgrabną paczuszkę, przewiązać kokardką i wysłać pod właściwy adres, choć pewnie byłoby to dla nich obojga najlepsze rozwiązanie. Tobiasz udawał, że mu na niej już nie zależy, ale czujnie nadstawiał ucha, kiedy ktoś o niej mówił, zaciskał szczęki na dźwięk nazwiska Wranieckiego i omijał go szerokim łukiem, kiedy widział go w mieście. Weronika zdecydowała, że zrobi im obojgu niespodziankę i zaprosi ich na kolację. Oboje przyjęli zaproszenie i przybyli na umówioną godzinę i na tym właściwie sukces się zakończył. Spotkanie od pierwszej minuty wydawało się skazane na klęskę. Tobiasz siedział spięty i wyraźnie zły, podstęp Weroniki mu się nie spodobał. Kasia zaplatała palce, wbijała wzrok w podłogę, smutna i równie milcząca, co zmuszało Weronikę do rozpaczliwego poszukiwania kolejnych tematów do rozmowy. Miała dobre intencje, ale najwyraźniej to było zbyt mało. – Wyjeżdżasz w przyszłym tygodniu? – zapytała Kasię, która w krótkich zdaniach streściła im dalsze plany na życie. – Tak, to już postanowione – potwierdziła przyjaciółka, nie podnosząc wzroku i mnąc w palcach róg obrusa. Proste, puszyste włosy zsunęły się jej na policzek i Tobiasz skrzywił się na ten widok, jakby go coś zabolało, po czym spojrzał w okno i zacisnął usta. Kasia wyglądała pięknie, jasne pasemka rozświetlały jej fryzurę, niebieski sweter z delikatnej cieniutkiej wełny opinał szczupłą figurę i podkreślał kolor oczu. Pozornie nic w jej wyglądzie nie wskazywało na nieszczęśliwą miłość. Tylko mówiła powoli, cicho i smutno. Energiczna, wesoła dziewczyna straciła napęd życiowy, na dodatek się poddała. Weronika pomyślała o podobnej decyzji, którą sama podjęła rok temu, kiedy też przeżywała kryzys i chciała uciec od wszystkiego. To właśnie Kasia sprowadziła wówczas Konrada i uratowała ich miłość. Szanse na to, że Tobiasz wskoczy na motor i pojedzie walczyć o dziewczynę, na której tak bardzo mu kiedyś zależało, były nikłe. Siedział, zaciskał usta i gapił się

w ścianę. Ani razu się nie uśmiechnął. Weronika obciągnęła sukienkę ciasno opinającą brzuch. Kasia spojrzała, po czym odwróciła wzrok. – Nie myślałam – powiedziała nagle – że w dzisiejszych czasach można tak łatwo stracić dobre imię. Tobiasz się wyprostował. – Nic złego nie zrobiłam – mówiła cicho Kasia – a wszyscy mnie już osądzili. Moi rodzice mają teraz naprawdę ciężko. Ciągle muszą słuchać ludzkiego gadania. A plotki są tak barwne, że można by na ich podstawie nakręcić telenowelę. Męczy mnie to bardzo i mam już dość mieszkania tutaj, wyjazd to najlepsze rozwiązanie. Rodzicom też będzie lżej, jeśli zniknę na jakiś czas. Ludzie powoli zapomną, zajmą się kimś innym. – A nie chcesz wyjechać z babcią? – zapytała Weronika. – Podobno za dwa tygodnie rusza do Hiszpanii. Kasia spojrzała na Tobiasza, a ten odwrócił wzrok. Jeszcze nie tak dawno planowali razem ten wyjazd i się cieszyli, choć każde z innych powodów. – Nie zrobię świństwa kuzynce – odpowiedziała. – Ona się tak cieszy z tych wypraw, prowadzi bloga, ma tam dziesiątki wpisów, żyje tym. No i dobrze się z babcią rozumieją, są świetnie zorganizowane i szczęśliwe. Szkoda to psuć. – Nie wierzę, że twoja babcia jest szczęśliwa, widząc cię w takim stanie – oburzyła się Weronika. – Babcia nie wie wszystkiego. Rodzina jej plotek nie powtarza, a znajomi czują przed nią taki respekt, że wyobraź sobie, żadna z sąsiadek jeszcze się nie odważyła wyskoczyć z rewelacjami. Tym bardziej że babcia mogłaby się obrazić, a tego nikt by nie chciał. Organizuje teraz eleganckie herbatki dla sąsiadek, pokazuje zdjęcia i filmy z wycieczek i jest bardziej popularna niż burmistrz. Umie ciekawie opowiadać, to trzeba przyznać. A żebyś widziała, jak laptopa obsługuje, warto przyjść, żeby to zobaczyć. Jej znajome są w szoku. Ale wracając do tematu, babcia myśli, że się przenoszę do Krakowa, aby studiować. – A będziesz? – Będę, ale nie w taki idiotyczny sposób jak do tej pory. Rezygnuję z ekonomii i marketingu, zresztą i tak by mnie pewnie wywalili, mam dużo niezaliczonych zajęć. Zostaję na historii sztuki. Poszłam tam przez przypadek, ale bardzo mi się podoba. Okazało się nawet, że potrafię nieźle malować, o czym nie miałam pojęcia. Nie wiem, czy potem dostanę jakąś pracę, ale zaryzykuję. – A gdzie zamieszkasz? – Znalazłam pokój przy starszej pani. Jego główna zaleta to niska cena, ale nie grymaszę, bo bardzo teraz potrzebuję pieniędzy. Mój brat jest na trzecim roku studiów dziennych, trochę dorabia, ale głównie rodzice go utrzymują, młodszy kończy gimnazjum, a u nas, jak wiesz, pracuje tylko tata. Babcia żyje teraz własnymi sprawami i mamie brakuje odwagi, tak jak dawniej, prosić, żeby dołożyła coś z renty do domowych wydatków. Nie mogę jeszcze ja zwalić się im na głowę, tym bardziej że pracowałam prawie trzy lata, moja wina, że nic nie mam. – Jak to nie masz? Nie dostawałaś pensji? – nie wytrzymał w końcu Tobiasz. – Dostawałam – odpowiedziała spokojnie Kasia, spuszczając głowę z rezygnacją – ale mniejszą niż wcześniej, bo oddział nigdy nie zasłużył na

obiecywaną premię. Obroty wciąż były zbyt niskie. A wydatki na studia i wyjazdy ogromne. Tobiasz zacisnął zęby na sam dźwięk słowa wyjazdy, które najwyraźniej bardzo jednoznacznie mu się kojarzyło. Kasia posmutniała jeszcze bardziej. – Znalazłam w Krakowie pracę w sklepie z pamiątkami, w samym centrum. Pensja nie najgorsza, tylko szefowa okropna, surowa i nieprzyjemna. Ale co zrobić? Odpowiedziało jej milczenie. Tobiasz wpatrywał się w stół, a Weronika gorączkowo poszukiwała dobrej odpowiedzi. Nie zdołała jej znaleźć. – Na mnie już czas – powiedziała Kasia, wstając z miejsca. Tobiasz też się podniósł. – Odwiozę cię – zaproponował. – Dobrze – zgodziła się i zaczęła się ubierać w malutkim przedpokoju, który Konrad przemalował niedawno na ciepły żółty kolor. Dziewczyny uściskały się serdecznie. – Będziesz nas odwiedzać? – zapytała jeszcze Weronika. – Tak, oczywiście, choć nieczęsto. W weekendy przeplata mi się praca z wykładami. Jedynie święta mam wolne, i to niecałe, bo sklep wtedy też jest otwarty, a wakacje to oczywiście szczyt sezonu. Będę dzwonić, jak tylko znajdę chwilę. Wyszli. Weronika słuchała pod drzwiami odgłosu ich kroków na schodach. Westchnęła z ulgą. Jak to dobrze, że poszli razem – cieszyła się, zbierając ze stołu filiżanki po kawie i talerzyki z nietkniętym prawie ciastem. Spotkanie nie było zbyt udane, ale pojadą teraz razem do domu, porozmawiają sam na sam i wszystko powoli się ułoży. Weronika skończyła sprzątanie i usiadła. Pogłaskała dziecko, które dzisiaj miało dzień fikołków i wierciło się przez cały czas. Może z nerwów, bo bardzo się stresowała tą kolacją. Ale warto było – odetchnęła z ulgą i znów pogłaskała dziecko, które powoli się uspokajało. – Będziesz mieć wspaniałych ciocię i wujka – powiedziała. – Właściwie to oczywiste, że mogliby oboje zostać twoimi rodzicami chrzestnymi. * W samochodzie cicho grało radio. Milczeli oboje, a czas mijał szybko. Jeszcze chwila i będziemy na miejscu – pomyślała Kasia z żalem. Było jej dobrze w ciepłym samochodzie. Popatrzyła ukradkiem na Tobiasza. Widać było, że zaciska zęby, jego usta wyglądały jak cieniutka kreseczka. Ciekawe, o czym myśli. Chociaż może nie. Lepiej nie wiedzieć. Na pewno o mnie i na sto procent źle. Minęli most i wkrótce Tobiasz zaparkował na podwórku. Firanka w oknie drgnęła, mama pewnie się ucieszyła, widząc granatowego passata – nowy nabytek Tobiasza. – Wejdziesz na chwilę? – zapytała, patrząc na niego z nadzieją. – Nie, dzięki – odpowiedział. – Spieszę się, ty pewnie też. Trzymaj się ciepło

w tym Krakowie. Powodzenia – pożegnał się i wsiadł do samochodu. Kasia stała na podjeździe i przyglądała się, jak nawraca, spokojny, opanowany i silny. Przystojny. I dobry. Pociągnęła nosem, wiosna powoli się zbliżała, ale było jeszcze zimno. Chciałaby teraz usiąść z nim w pokoju, porozmawiać, jak to bywało w lecie. Są różne rodzaje motyli w brzuchu – pomyślała, wchodząc cicho do domu i umykając przed rodziną na górę do pokoju. Są motyle delikatne i romantyczne, które wywołują wspaniałe łaskotanie w brzuchu oraz miłość po grób jak u Weroniki i Konrada. Takiego motyla spotkał też Marcin, choć jeszcze sobie z tego nie zdaje sprawy. Są motyle praktyczne, jak Tobiasz, nadają się do zakładania rodziny i budowania trwałych związków. Są też groźne. Może na początku lekko łaskoczą w brzuchu, ale na dłuższą metę niszczą i unicestwiają wszystko, co znajdzie się w zasięgu ich rażenia. Miłość przede wszystkim. A potem dobre imię, godność, poczucie własnej wartości, zdrowie, finanse, czasem pracę i rodzinę. Wraniecki jako doskonały okaz tego rodzaju mógłby swojego zdjęcia użyczać w Wikipedii dla zobrazowania hasła. Gdyby się zakochał i uwiódł Kasię, mogłaby to jakoś zrozumieć i w końcu wybaczyć. Zakochać się ludzka rzecz. Manipulowanie uczuciami innych z zimną krwią, bez mrugnięcia okiem, wykorzystywanie ich do swoich celów – to było wstrętne. Jeszcze się z tego cieszył i chwalił dookoła. Co za szuja. Kasia rozejrzała się po swoim pokoju. Zwykłe meble i niewielki metraż, ale pewnie będzie tęsknić za tym bezpiecznym światem, w którym żyła tyle lat, absolutnie nie doceniając jego zalet. Kto wie, może będzie, jak Weronika, opowiadać wszystkim o najpiękniejszych górach świata, choć jeszcze wczoraj nie poświęcała im cienia uwagi? Z całą pewnością będzie tęsknić za dawną pracą, tą sprzed reorganizacji. Już taka jej się nie zdarzy. Spokojny szef, ilość obowiązków dostosowana do rzeczywistych potrzeb firmy i możliwości pracowników, żadnej zbędnej biurokracji, żadnych mityngów, zadań ponad siły, nachalnego marketingu. Praca, która jest sposobem zarabiania pieniędzy, ale nie wysysa duszy, nie pozbawia rodziny, całego wolnego czasu, zdrowia i przyjaciół. Westchnęła głęboko. Było, minęło. Trzeba się powoli pakować. Wyciągnęła walizkę i zaczęła wyjmować rzeczy. Mogła zabrać tylko te niezbędne. W wynajętym pokoju nie było zbyt dużo miejsca. Ciekawe, czy życie mnie za to ukarze? – zastanawiała się, składając swetry. – Skrzywdziłam dobrego człowieka, wzgardziłam jego uczuciem. Czy to oznacza, że zawsze już będę sama albo spotkam drania, który mi odpłaci za Tobiasza? Czy historia z Wranieckim to było ostrzeżenie? A może trzeba posłuchać babci i mamy? Zacisnąć zęby i brać, co los daje. Tobiasz nie jest odrażający. Może powinnam związać się z nim z rozsądku? Pomyślała przelotnie o Wranieckim. Zdecydowanie nie był ideałem, lecz i tak kochała go jakimś granitowo mocnym uczuciem, którego nie mogły złamać ani brak wzajemności, ani objawy zimnego draństwa, ani nawet obrączka na jego palcu. Rozsądkowo rzecz ujmując, nie była zakochana, nie powinna, nie miała ku temu żadnych podstaw, ale w rzeczywistości była. Spojrzała przez okno. Za łąką położoną

za ich domem był las, za nim polna dróżka prowadząca do dawnego domu Kościelniaków. Miała do Tymona tak blisko, a jednocześnie niewyobrażalnie daleko. Zresztą i tak pewnie nie ma go w domu. Siedzi teraz w sklepie i czaruje Agnieszkę, która awansowała na szefową, albo nową dziewczynę zatrudnioną w charakterze sprzedawczyni. Widziała ją ostatnio przez szybę, ładna szatynka o dużych oczach. Wychodziła właśnie z pracy, a była godzina dwudziesta pierwsza, co oznaczało, że szybko zaakceptowała reguły gry. Oficjalnie pracowała przecież tylko do siedemnastej. Taktyka Wranieckiego w gruncie rzeczy była genialna. Nie płacił za dodatkowe godziny, teoretycznie nawet ich nie wymagał, nigdy nie wydał polecenia, żeby zostały dłużej; one same to robiły na skutek delikatnych aluzji lub z powodu przytłaczającej ilości obowiązków. A on jako szef korzystał z dodatkowej pracy, pomysłów i sił ludzi, których bez skrupułów wymieniał na nowych, kiedy się zużyli. A sam zbierał efekty ich pracy i piął się coraz wyżej. Kasia westchnęła. Już naprawdę nie miałam w kim się zakochać? I tak przecież nie umiałabym być z nim szczęśliwa. Nie potrafiłabym ani siedzieć samotnie całymi dniami w domu, ani patrzeć, jak codziennie flirtuje z innymi kobietami. Ale jak to wytłumaczyć własnemu sercu? Co zrobić, żeby pojęło fakty i przestało boleć? Wróciła myślami do Tobiasza. Kto wie, może byłaby z nim szczęśliwa? Może z czasem przyzwyczaiłaby się do niego? Nie chciała być sama, a o Wranieckim i tak musiała zapomnieć. Może na tym polega mądrość życiowa, żeby nie kierować się emocjami, tylko rozumem? Rozważać na zimno różne możliwości i podejmować decyzje. Według takich kryteriów związek z Tobiaszem jawił się jako doskonałe wyjście. Zamknęła oczy. Wyobraziła to sobie. Zaprosi go na kolację. Pięknie się ubierze w sukienkę z głębokim dekoltem. Napiją się wina. Przypomniało się jej, jak dziadek często żartował, że partner życiowy może być w zasadzie dowolny, trzeba tylko pić dużo wina i co chwila gasić światło. Tak właśnie musiałaby postąpić. Dużo wina i ciemno. Otworzyła oczy. Pomyślała o Tobiaszu, miłym, sympatycznym, szczerym. Rano musiałaby spojrzeć mu w oczy i sobie też. Nie dam rady – pomyślała. – Nie mogę mu tego zrobić. * Klaudia otworzyła laptopa, odebrała pocztę i z ulgą stwierdziła brak wiadomości od Grzegorza Wronckowskiego. Miłe wrażenie szybko się rozwiało. Nerwowy dreszcz przebiegł jej po plecach. Wśród maili był jeden od ojca. Zatytułowany: bardzo pilne. Chwilę się zawahała i kliknęła. Witaj, Zadzwoń, proszę, pilnie do mnie. To bardzo ważne. Tata No proszę, jak ładnie. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek tak się podpisał pod

wiadomością. Zawsze używał służbowej wizytówki z wszystkimi tytułami. Coś się musiało stać. Może zachorował? Nie zastanawiając się dłużej, wybrała numer komórki ojca. Ucieszył się. – No, wreszcie dzwonisz. Jak się czujesz? – zapytał, a zaskoczona Klaudia aż usiadła. Pierwszy raz zainteresował się jej samopoczuciem. – Dobrze – odpowiedziała ostrożnie. – Masz tam dobrą opiekę, dbają o ciebie? – Tak. – Bardzo się cieszę. To ważne w ciąży. – Tato, powiedz, o co chodzi? Nie wierzę, że martwisz się tylko moim zdrowiem. – Chciałbym się z tobą spotkać i porozmawiać. Są sprawy, których nie da się załatwić przez telefon. Macie w tej wsi jakąś kawiarnię? Klaudia zamarła. – Wiesz, gdzie mieszkam? – zapytała. – Oczywiście. Nie bądź dzieckiem. Dla profesjonalnego detektywa to pestka. Nie bój się, na razie nie zdradziłem tego Grzegorzowi. Ale muszę ci powiedzieć, że zalazłaś biedakowi za skórę. Klaudia milczała. – To jak będzie? A może zaprosisz mnie do siebie? Nie – pomyślała. – Nie, tato, nie mogę cię zaprosić – powiedziała głośno. Spotkajmy się w kawiarni. Może dzisiaj po południu. Zadzwoń, jak dojedziesz do miasta, powiem ci wtedy, jak do niej trafić. Wyświetla ci się teraz mój nowy numer telefonu? – Tak. Dobrze, zadzwonię, jak tylko dotrę na miejsce. Będę najszybciej jak się da. Rozłączył się, a Klaudia siedziała jeszcze chwilę, wpatrując się w ekran komórki. Dręczyło ją wprawdzie niedobre przeczucie, ale gdzieś na dnie serca zakiełkowała malutka i słaba nadzieja, że może ojciec się zmienił i jest jeszcze dla nich jakaś szansa na porozumienie. Przebrała się w ładną tunikę koloru starego wina, rozpuściła włosy i zabrała się do wykonania makijażu. Perfekcyjnie pomalowała oczy i usta. Przypudrowała twarz. Spojrzała w lustro. Była ładna. Figura jej się zmieniła, lecz nadal była zgrabna. Położyła dłoń na brzuchu. Mimo że dzieci wciąż były dla niej abstrakcją i zupełnie nie umiała ich sobie wyobrazić jako istot realnych, czuła się coraz lepiej ze świadomością, że nie jest sama. Podjęcie decyzji o ich urodzeniu wniosło trochę spokoju do jej życia, choć wciąż ze strachem myślała o przyszłości. Rodzina Marcina otoczyła ją opieką. Czesiek Wilk rzeczywiście trochę przesadzał z gorliwością, ale Klaudia grzała samotną duszę w cieple jego zainteresowania i z każdym dniem stawała się spokojniejsza i szczęśliwsza. Dom był gwarny, mały Piotrek, najmłodszy w rodzinie, ciągle zapraszał kolegów, Czesiek energicznie zarządzał firmą, a z okien pokoju Klaudii widać było codziennie odjeżdżające ciężarówki. Nieśmiała Małgosia, siostra Marcina, godzinami potrafiła słuchać opowieści o studiach w Krakowie i pracy w Niemczech. Towarzyszyła Klaudii, kiedy tylko mogła, chłonęła każde jej słowo i gest. Po kilku tygodniach

zmieniła uczesanie, kupiła delikatne kosmetyki i zaczęła się dyskretnie malować. Klaudia nie traktowała Małgosi jak przyjaciółki, cenzurowała wszystkie opowieści, lecz lubiła ją i z przyjemnością patrzyła, jak zmienia się i ośmiela. Marcin, choć niepewny w swojej roli, robił, co mógł, żeby stanąć na wysokości zadania. Klaudia z wprawą fachowca rejestrowała jego ukradkowe spojrzenia i zachowanie. Marcin był pod jej urokiem. Spędzał z nią każdą wolną chwilę i coraz częściej sugerował zawarcie związku małżeńskiego niby to dla dobra dzieci. Były to na razie tylko żarty i przekomarzania, ale dało się zauważyć, że bada grunt. Marcin. Odwrotność wszelkich jej ideałów. Skromny, odporny na wszelkie mody i jakiekolwiek trendy, nigdy nie był na bankiecie, a w teatrze tylko z klasą i wychowawcą. W nocnych klubach też nie bywał, nawet na dyskotekach rzadko. Jego ojciec miał firmę, ponoć nieźle prosperującą, a on jeździł używanym oplem. Pracował, uczył się, był dobry i mądry, nawet podobny trochę do Konrada, ale przecież nic jej z nim nie łączyło. Nic. Albo wszystko. Dwoje dzieci. Jeżeli dzieci mają mieć, jak to sobie zaplanowała, wszystko, co najlepsze, należało w najbliższym czasie dodać kolejny element. Był nim Marcin. Zerknęła na zegarek. Do spotkania z ojcem zostało sporo czasu. Zanim mecenas dojedzie z Krakowa, miną jeszcze ze dwie godziny. Postanowiła pójść do firmy i pomóc Marcinowi w pracach biurowych. Myślenie o dzieciach, mimo wszystko, ją stresowało. Odtrutką mógł być jedynie dzień wypełniony jak największą ilością zajęć. Marcin był jej szczerze wdzięczny za pomoc. Ojciec zupełnie nie był świadom, jak wielka odpowiedzialność spoczywała na barkach syna. Czesiek ciągle powtarzał, że firma jest już rozkręcona, więc roboty nie ma zbyt wiele. To nie była prawda. To on nie miał pracy, bo jego obowiązki sprowadzały się do wyprawienia rano kierowców w trasę, skontrolowania, czy dotarli o czasie, i wypłacania pensji. Pozostała księgowość, poszukiwanie nowych klientów, dopracowywanie szczegółów należały do Marcina. Klaudia szybko się wciągnęła w te zajęcia, a Cześka jej widok za biurkiem wprawiał w stan absolutnej euforii. * Po południu Marcin pełen obaw i niedobrych przeczuć zawiózł Klaudię na rynek. Umówiła się z ojcem w jedynej eleganckiej restauracji, jaka była w miasteczku. Marcin postanowił zaczekać w samochodzie. Nie czuł się zaproszony, a na spontaniczne spotkanie z ojcem Klaudii nie miał ochoty. Zbyt wiele się o nim dowiedział od jego córki, gdy pracował z nią w biurze. Zaparkował samochód w niedozwolonym miejscu naprzeciwko restauracji, tak by przez wielkie szyby móc widzieć, co się dzieje w środku, i w razie konieczności biec na ratunek. Na widok Klaudii w głębi lokalu podniósł się z krzesła przystojny mężczyzna, zaprosił ją do stolika, po czym zasłonił zwalistymi plecami. Marcin niewiele mógł zobaczyć i dlatego się denerwował. Klaudia była nieobliczalna, a to, co mu opowiedziała o swoim ojcu, dawało podstawy do niepokoju. Zacisnął dłonie na kierownicy. Tak mocno, że aż kostki wyraźnie zarysowały

się pod napiętą skórą. Może ojciec skłoni ją do powrotu do domu – pomyślał. – I co wtedy? Wszystko wróci do normy. Przestanę się budzić o czwartej nad ranem przerażony, czy zdołam wychować dwoje dzieci. Chodnikiem przeszła para znajomych, pomachali mu i wyraźnie chcieli porozmawiać, ale odwrócił głowę. Musiał pomyśleć. Wyjął pudełko z gumą do żucia, lecz ręce tak mu się trzęsły, że pastylki wysypały się pod stopy. Klaudia nie może wyjechać – uświadomił sobie. Strach ścisnął go za gardło, a tęsknota szarpnęła sercem, dając przedsmak tego, co go czeka. Nie potrafił określić, co ich połączyło. Miłość? Uzależnienie? Fascynacja? Pogoń za niedostępnym, a może wszystko naraz? Nie wiedział, kiedy to się stało, ale nie umiał już bez niej żyć. Wszystko teraz kręciło się wokół niej i nawet sobie nie potrafił wyobrazić pustki, która by nastała po wyjeździe dziewczyny. Nieważne, ile dzieci urodzi, nieważne, jak on sobie z tym wszystkim poradzi, liczyło się tylko jedno. Żeby została. Trzeba ją do tego przekonać za wszelką cenę. Nastawił się psychicznie, że spędzi na czekaniu co najmniej godzinę, więc ledwie zdążył wysiąść, drżącymi rękami szarpiąc za klamkę, kiedy po dziesięciu minutach Klaudia wybiegła z lokalu i trzymając się jedną ręką za brzuch, a drugą opierając o ścianę, zaczęła schodzić po schodach. Mężczyzna został w lokalu, nawet nie odwrócił głowy. Marcin, rozglądając się na boki, przebiegł przez ulicę i wziął Klaudię pod ramię. Trzęsła się cała i zaciskała usta, a jej twarz była blada. Skurczybyk jeden – pomyślał Marcin – nie widzi, że dziewczyna w ciąży? Musiał ją zdenerwować? – Chodź – powiedział do Klaudii – zabiorę cię do domu. I na razie, proszę cię, nie spotykaj się z nim sama. Klaudia wsiadła posłusznie i zapięła pasy. Odwróciła głowę do okna i milczała przez całą drogę. Na zewnątrz zmierzchało i kiedy dojechali pod dom, zrobiło się całkiem ciemno. Marcin zgasił silnik, ale nie odpiął pasów. Klaudia spojrzała w jego stronę. W ciemnym samochodzie rysował się jego profil, miękkie opadające na czoło ciemne włosy i ocienione gęstymi rzęsami oczy, które tak bardzo jej się spodobały, kiedy go po raz pierwszy spotkała na weselu Weroniki. Smukłe dłonie oparł na kierownicy, wyraźnie zbierał się w sobie. Chce wiedzieć, co się stało – pomyślała Klaudia. Uśmiechnęła się gorzko. Marcin popatrzył na nią. – Wiesz, czego on chciał? – zapytała. – Nie. – Prosił, żebym mu w tajemnicy powiedziała, czy wyjdę za Wronckowskiego, czy też będziemy żyć na kocią łapę, bo Grzegorz zamierza właśnie wybrać partię, którą będzie reprezentował w wyborach. Jeśli weźmiemy ślub, to będzie startował z listy PiS-u, a jeśli chciałabym żyć w związku nieformalnym, to z PO. Uwierzyłbyś? W ogóle nie brał pod uwagę, że mogłabym zostać tutaj, że nie droczę się

z Wronckowskim, tylko mówię serio. I błagał mnie na wszystko, żebym mu pomogła, bo ma jakieś kłopoty finansowe, więc bardzo jest mu potrzebny zięć, który robi karierę polityczną. Pilnie, nie może czekać ani dnia dłużej. Marcin pobladł, widać było, że opowieść zrobiła na nim duże wrażenie. Automatyczny zamek szczęknął cicho. – Co robisz? – zapytała zdziwiona Klaudia. – Zamykam cię – odparł Marcin i zacisnął lekko drżące dłonie na kierownicy. – Muszę cię o coś zapytać, a nie chcę, żebyś pod wpływem emocji uciekła mi gdzieś w ciemność lub zrobiła coś głupiego. Klaudia pobladła. Marcin wyraźnie zbierał siły. W końcu odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. – Możesz mi powiedzieć – zaczął powoli wyraźnie zdenerwowany – na jakiej podstawie sądzisz, że dziecko, dzieci – poprawił się – są moje? Klaudii cała krew odpłynęła z twarzy. Zrobiło jej się słabo. Poczuła się, jakby ją z całej siły uderzył w twarz, a jej dopiero co zbudowany bezpieczny świat zatrząsł się w posadach i pogrzebie zarówno ją, jak i jeszcze nienarodzone dzieci. Złapała za klamkę, chcąc w pierwszym odruchu uciec jak najdalej, lecz drzwi były zamknięte. Siedziała długą chwilę z zaciśniętymi dłońmi. Spojrzała na Marcina, odetchnęła głęboko kilka razy i spróbowała chociaż trochę się uspokoić. W końcu miał przecież prawo o to zapytać. Patrząc mu w oczy, odpowiedziała szczerze: – Nie mogę na razie niczego udowodnić ani dać żadnej gwarancji. Mam tylko takie mocne przeczucie. – Przeczucie… – powtórzył Marcin. Klaudia znów szarpnęła za klamkę. – Wiem, że to niewiele – zawołała – ale nie mogę zrobić badań, dopóki dzieci się nie urodzą, bo te w czasie ciąży niosą ze sobą zbyt wysokie ryzyko. – Zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Było jej wstyd jak jeszcze nigdy w życiu. Przyjechała tutaj, dostała opiekę, wywróciła życie tego chłopaka do góry nogami. I na jakiej podstawie? Przeczucia? Nagle w całej jaskrawości uświadomiła sobie absurdalność własnego postępowania. – Wypuść mnie – powiedziała, szarpiąc za klamkę. – Wyjadę i już mnie nigdy nie zobaczysz. – Nie ma mowy – odparł Marcin spokojnie. – Zostaniesz tutaj tak długo, aż ochłoniesz i będziemy mogli rzeczowo porozmawiać. Klaudia trzęsła się z nerwów i ocierała dłońmi płynące strumieniem łzy. – Proszę cię, oszczędź mi tego upokorzenia, wypuść mnie. Zacznę krzyczeć. – Spokojnie. Krzyk nic nie pomoże. I tak nikt cię nie usłyszy. Spróbuj zebrać myśli. Musimy porozmawiać. – O czym? Nie mogę dać ci gwarancji, że to twoje dzieci. – A jakie mam szanse? – Jeden do trzech. Marcin zgiął się nad kierownicą, jakby go ktoś uderzył w brzuch. – Kto jest trzeci? – Nie ma o czym mówić. Przypadkowo poznany mężczyzna. Nie chce o nas słyszeć.

Ach, tak – pomyślał Marcin. – A dla Wronckowskiego liczyła się tylko kariera. Ja byłem idealny na ojca. Albo na frajera. Nagle przypomniał sobie, co ludzie opowiadali o małżeństwie Kościelniaka. Jego dziewczyna była podobno w ciąży z innym i szukała naiwnego, który da dziecku nazwisko. Ojciec Weroniki całe życie się z tym zmagał. Potem podobno okazało się, że to plotka, ale kto teraz może wiedzieć, jak było naprawdę. Milczeli oboje. W samochodzie zrobiło się zimno i nieprzyjemnie. Klaudia nadal się trzęsła. Trochę z zimna, na pewno też ze strachu. Co zrobi teraz? Dokąd pójdzie ze swoimi dziećmi? Nagle poczuła w sercu po raz pierwszy taki strach o te małe istoty, że aż zabrakło jej tchu. Na samą myśl, że będzie się z nimi gdzieś samotnie poniewierać, że stanie im się krzywda, była gotowa krzyczeć, walczyć i zrobić wszystko, by je obronić. – Nie bój się – powiedział nagle Marcin i przykrył jej drżącą dłoń swoją mocną ręką. – Dopóki istnieje choćby mała szansa, że dzieci są moje, na pewno cię stąd nie wypuszczę. Zresztą nawet jeśli nie są – dodał po chwili – to też chciałbym, żebyś została. Tamci ojcowie i tak są do bani, a ja może bym się nadał. – Nadał? – powtórzyła zdumiona Klaudia. – Do czego? – Mógłbym się z tobą ożenić – powiedział i spojrzał na nią tęsknie. – Dla dobra dzieci, oczywiście – dodał pospiesznie. – Tylko to mam na myśli. – Jasne – rzuciła Klaudia sarkastycznie. – Chłopie, nawet nie wiesz, o czym mówisz. Naprawdę miałbyś tylko dobro dzieci, bo ja się naprawdę na żonę nie nadaję. Marcin się uśmiechnął i pokręcił przecząco głową. – Jestem innego zdania. Atmosfera trochę się rozluźniła. – Bardzo bym chciała – powiedziała Klaudia z żarem – żeby przeczucie mnie nie myliło. Ale ty nie musisz się tak bardzo przejmować, to była wyłącznie moja wina, możesz sobie ułożyć życie, jak chcesz. – Twoje przeczucie na pewno cię nie zawiedzie, słyszałem, że kobiety mają szósty zmysł. A ja właśnie próbuję ułożyć sobie życie, tak jak bym najbardziej chciał. Marcin nadal trzymał dłoń na zmarzniętych palcach Klaudii, ciepło przyjemnie płynęło przez skórę. – Będę cię tak długo więził w tym samochodzie, aż mi obiecasz, że nigdzie nie wyjedziesz. Zostaniesz tak długo, dopóki nie podejmiemy wspólnie dobrych decyzji. – Muszę ci coś powiedzieć. – Klaudia spojrzała mu w oczy. – Jest jeszcze jedna rzecz, której o mnie nie wiesz. – Tylko jedna? Przyznaję, że jestem w szoku. – Nie żartuj, to poważna sprawa. – Domyślam się, tyle mojego, że się uśmiechnę, przynajmniej trochę mi ulży, zanim usłyszę o kolejnym facecie. Bo tak będzie, prawda? – Niestety. Marcin znów położył dłonie na kierownicy i spuścił oczy. – Znałam wielu mężczyzn – Klaudia użyła tego eufemizmu, bo zrobiło jej się go żal – ale tylko jeden raz byłam zakochana. – Wzięła głęboki oddech. – Wiem w kim – przerwał jej Marcin.

– Wiesz? – Tak. Słyszałem na weselu, jak koledzy Konrada mówili. To Konrad, prawda? – Tak – przyznała. – To dobrze – odparł z uśmiechem. – Świetnie do siebie pasujemy. Klaudia spojrzała na niego. – Ja się wiele lat kochałem w Weronice. Roześmieli się oboje. Marcin pochylił się w jej stronę, objął jej głowę i pocałował we włosy. – Nie martw się, wszystko się ułoży. – Tak, to twoje ukochane słowa. – Zgadza się, ale to jest prawda. – Ładnie pachniesz – powiedziała Klaudia i przysunęła się bliżej. – Nie prowokuj mnie, bo znowu zajdziesz w ciążę, jeszcze zanim zdążysz urodzić nasze bliźniaki. – O nie, nigdy. – Klaudia oprzytomniała, nastrój prysł. – Nie ma mowy. Wypuścisz mnie teraz? – Tak, jeśli najpierw obiecasz, że grzecznie pójdziesz ze mną do domu. – Posłusznie? – roześmiała się Klaudia. – Tak, jeśli będziesz grzeczna, to pochwalę cię przed panem doktorem. – Daj spokój, nie chcę słyszeć ani słowa o tym konowale. Marcin roześmiał się i otworzył zamki. Wysiedli i poszli w stronę świateł padających na podwórko z jasnych okien kuchni. Do domu. * Kiedy światła we wszystkich pomieszczeniach w domu pogasły i Klaudia upewniła się, że cała rodzina śpi, wstała z łóżka, ściągnęła miękką bawełnianą koszulę nocną, w której lubiła ostatnio sypiać, i włożyła jedwabną z dawnych czasów. Na szczęście była szeroka, brzuch zmieścił się bez problemów. Wyszła cicho ze swojego pokoju i bez pukania weszła do sypialni Marcina. Usiadła na brzegu łóżka, a kiedy się przebudził i chciał się podnieść, położyła się obok niego. – Zimno mi – powiedziała miękkim głosem, przytulając się. Marcin tylko westchnął i objął ją delikatnie z wielką czułością. Jego dłonie stawały się z każdą sekundą coraz bardziej gorące.

Przepraszam cię – pomyślała, całując go w szyję. – Dzieci są teraz najważniejsze. Wykonasz swoje zadanie, a potem czas pokaże, co będzie dalej. * Ku ogromnemu zaskoczeniu Weroniki okazało się, że działka w górach, którą sobie wymarzyła, należy w największej części do jej dawnej sąsiadki. Rogózowa od lat nie uprawiała tej łąki ani jej nie dzierżawiła, bo brakowało chętnych, ale teren należał do niej. Otrzymała go w spadku po rodzicach, oszukana przez rodzeństwo, które wybrało sobie dużo korzystniej położone grunty. Wszystko to opowiedziała Weronice znajoma babci Jaworskiej pracująca w Wydziale Ksiąg Wieczystych i nawet po kryjomu pokazała jej odpowiedni zapis. Hektar ziemi, na której znajdowały się ruiny domku myśliwskiego i las powyżej, był własnością gminy. Weronika ubrała się elegancko i poszła do urzędu zapytać o możliwość ewentualnego zakupu i cenę. Zdenerwowała się, kiedy urzędnik podał zawrotną sumę. A za mały kawałek lasu gmina chciała jeszcze więcej. Tobiasz się upierał, żeby kupić tylko pięć hektarów od Rogózowej, bo w zupełności wystarczą, by rozwinąć hodowlę kwiatów, ale Weronika nawet nie chciała o tym słyszeć. Domek myśliwski stanowił serce całego przedsięwzięcia. Nie zamierzała się poddawać. Wiadomo, jak to jest z urzędnikami, na początku zawsze mówią, że czegoś się nie da przeprowadzić, a potem się okazuje, że to tylko kwestia dostatecznie dobrej argumentacji oraz wytrwałości. Nie było jej łatwo, o wszystko musiała walczyć sama. Konrad się zaciął i zbijał wszystkie jej racjonalne argumenty. Odmówił współpracy, a ją coraz bardziej martwiła jego postawa. Trzeba będzie przecież stanąć przed Schmidtem, odebrać sprzęt, który dla nich przygotował, i listy polecające, ale przede wszystkim udowodnić mu, że wszystko jest świetnie zorganizowane i jego odbiorcy będą mogli liczyć na profesjonalnego dostawcę. W przeciwnym razie Schmidt za nich nie poręczy i cały plan runie. Jeżeli Konrad zacznie wyjawiać swoje wątpliwości, przewidywać problemy i zwierzać się ze swojego braku fachowości, Schmidt się wścieknie. Entuzjazm Konrada był niezbędny. Próbowała go wykrzesać różnymi sposobami, ale bez rezultatu. Nie reagował ani na rozsądne argumenty, ani na kobiece sztuczki. Zwłaszcza na kobiece sztuczki zrobił się ostatnio dziwnie odporny. Weronika westchnęła i pogłaskała brzuch. Zupełnie inaczej wyobrażała sobie życie po ślubie. Problemy miały zniknąć porażone bielą sukni i wspaniałym przyjęciem weselnym, a nie mnożyć się jak stonka. Problemy najwyraźniej były jednak odmiennego zdania. Konrad się obraził z powodu ciąży i choć dbał o nienarodzone dziecko, głaskał brzuch i troszczył się o żonę, widać było, że czuje się bardzo skrzywdzony. Weronika usiadła w kuchni i położyła głowę na stole. Łzy zaczęły kapać na niebieską ceratę.

Płacz przyniósł jej chwilę ulgi. Wstała, otarła oczy i wzięła się w garść. Jeżeli wszystko załatwi, to Konradowi zabraknie argumentów i w końcu przyzna, że pomysł jest świetny. Weszła do łazienki i umyła twarz zimną wodą. Nałożyła puder w kremie, róż i podkreśliła oczy kredką w odcieniu ciemnej śliwki. Włożyła sukienkę i spojrzała z uznaniem w lustro. Była gotowa do dalszych działań. W sam raz, bo Tobiasz już wysłał esemesa, że czeka pod blokiem. Poprawiła włosy, spryskała się delikatnie perfumami i wyszła. Kolejnym punktem ich planu była rozmowa z Rogózową. Zdziwiła ją wizyta i początkowo nawet nie chciała słyszeć o sprzedaży działki. Sama propozycja wydawała jej się podejrzana, czuła podstęp, którego nie mogła przejrzeć. Poczęstowała gości kawą, podała ciastka. Po trzech godzinach męczących podchodów Rogózowa zmiękła. Wpatrywała się intensywnie w Tobiasza i zamiast o działce wciąż napomykała o jego nieszczęśliwej miłości do Kasi. Wypytywała też o pracę w Niemczech, rodzinę i plany na przyszłość. Widocznie wynik przesłuchania był zadowalający, bo uśmiechnęła się i powiedziała, że wszystko da się załatwić, ale w sobotę. – Dlaczego w sobotę? – zapytał Tobiasz. Rogózowa uśmiechnęła się do niego i nałożyła mu jeszcze jeden kawałek ciasta. – Ponieważ działka należy do mojej córki Wioli i to z nią pan musi porozmawiać. Weronika na własne oczy widziała zapis w gminie świadczący, że właścicielem jest mama Wioli, jednak nic nie powiedziała. Fakt, że od dłuższej chwili Rogózowa nie zwracała na nią uwagi, koncentrując się na Tobiaszu, i nagłe ocieplenie atmosfery, wszystko zdawało się wysoce podejrzane. Rogózowa najwyraźniej realizowała własne plany. Weronika się wystraszyła, że sąsiadka liczy na wysoką cenę, biorąc pod uwagę niemieckie zarobki Tobiasza. – Nie możemy dużo zapłacić – zastrzegła. – No tak – odparła Rogózowa, zbywając ją machnięciem dłoni. – Na pewno dojdziemy do porozumienia. Nie ma zbyt wielu chętnych na tę działkę. Szczerze powiedziawszy, jesteście tylko wy. Ale o wszystkim zadecyduje Wiola. Studiuje w Krakowie – powiedziała z dumą. – Na studiach dziennych. Na weekendy zawsze przyjeżdża do domu. Możecie przyjść przed południem. Weronika podniosła się, uznając wizytę za zakończoną. Wyszli przed dom i wsiedli do samochodu. Dopiero kiedy drzwi się zamknęły, Tobiasz odetchnął. – Znasz dobrze tę kobietę? Wymęczyła mnie jak mało kto – powiedział, zapalając silnik. – Trudno ją przejrzeć. Z jednej strony zbiera i roznosi plotki z szybkością przekraczającą prędkość światła. Wszystko musi wiedzieć, wszędzie wsadzić nos. I jest nieposkromioną gadułą, czego dowód miałeś przed chwilą. Ale z drugiej strony, kiedy byłam mała i chorowałam, przychodziła do mnie, przynosiła domowy rosół i sok malinowy, po czym siedziała długo i głaskała mnie po głowie, a przecież własnych obowiązków miała mnóstwo. Nie wiem, co o niej myśleć. Chyba ją, mimo wszystko, lubię.

– Ona coś knuje – zauważył Tobiasz, potwierdzając obawy Weroniki. – Liczę na to, że nie rzuci jakiejś nierealnej ceny. Bo wtedy kupimy po prostu inną działkę, ja też mam jedną na oku. Nawet lepsza, bo bliżej. Nigdy w życiu – pomyślała Weronika. – To musi być tam. Nic nie powiedziała, na razie nie chciała niepotrzebnie denerwować Tobiasza. Może w sobotę sprawy same się rozwiążą. Nie przypuszczała, by nieśmiała, spokojna i małomówna Wiola, która była całkowitym przeciwieństwem swojej matki, mogła być trudnym partnerem w negocjacjach. Weronika poprawiła pas pod brzuchem i z zadowoleniem spojrzała na Tobiasza. Będzie dobrze – uspokoiła się – cokolwiek planuje Rogózowa, poradzimy sobie. Gdyby jeszcze Konrad zaczął współpracować i gdyby Kasia przestała uciekać przed Tobiaszem. Byłoby tak pięknie. Szkoda, że ludzie tak opornie przyjmują to, co dla nich najlepsze. Westchnęła. Życie nie jest łatwe, ale to nie oznacza, że należy się poddawać. Po kolei wszystko się załatwi. Z Kasią, a także z Konradem. * Mecenas Oliwier Janiak zaparkował czarne bmw pod kutą bramą prowadzącą do domu Wilków. Chwilę siedział w samochodzie. Klaudia wykrzyczała mu ostatnim razem, żeby się jej więcej nie pokazywał na oczy, ale nie miał zamiaru przejmować się jej histerycznymi reakcjami. Była przewrażliwiona tak jak jej matka. Wysiadł, trzasnął stylowo drzwiczkami i zapatrzył się na rozciągającą się przed nim posesję. Duży dom, piękna kostka brukowa na podjeździe, zadbany ogród, a za nim budynki firmy i zaparkowane równo potężne ciężarówki. Janiak mimo woli gwizdnął. – No proszę – mruknął pod nosem – jednak Klaudia to moja krew, byle kogo na dziecko nie złapała. Dokonał w myślach szybkiej kalkulacji. Oszacował wartość budynków, samochodów i wyliczył ewentualne dochody. Wynik był zadowalający. Zanim położył palec na dzwonku, miał już pomysł, jak wykorzystać dobre imię Cześka Wilka, oszczędności, które zapewne posiadał, i potencjał firmy do własnych celów. To będzie świetna operacja, na której dużo da się zyskać. Ten prostak na pewno w życiu nie zrobił żadnego przekrętu, jest czyściutki, poza wszelkim podejrzeniem. Zadowolony nacisnął energicznie klamkę, kiedy tylko usłyszał charakterystyczny brzęczyk sygnalizujący, że gospodarze zapraszają, i w doskonałym nastroju wkroczył na podwórko. Postanowił jeszcze raz porozmawiać z córką i ostatecznie przemówić jej do rozumu. Gdyby się to nie udało, zamierzał nawiązać dobry kontakt z rodziną, która przygarnęła Klaudię, a o której prywatny detektyw zebrał niezwykle interesujące informacje. Jeden i drugi wariant dawał jego interesom korzystne perspektywy, których teraz mecenas bardzo potrzebował. Parę błędnych inwestycji giełdowych i kryzys znacznie podkopały jego budżet, a przyzwyczajony był do wysokiego poziomu życia. Klaudii nie było w domu, gospodarz powiedział, że pomaga w firmie, i chciał po nią zadzwonić, ale Janiak go powstrzymał. Postanowił najpierw zyskać zaufanie

ewentualnego przyszłego teścia córki. Pili już trzecie piwo i sprawy zmierzały w dobrym kierunku, kiedy skrzypnęły drzwi i w progu stanęła Klaudia. – Co tu się dzieje? – zapytała z groźną miną. Czesiek roześmiał się nerwowo, zdziwiony jej reakcją. – Siedzimy sobie i rozmawiamy o interesach – odpowiedział jej ojciec. – Tato, bardzo cię proszę, nie wchodź w żadne interesy z tym człowiekiem. Mecenas zerwał się z kanapy. – Klaudia, jak możesz tak mówić? – Mówię to do mojego taty. Proszę cię – zwróciła się do Cześka – nie wchodź z tym człowiekiem w żadne układy. Znam go bardzo dobrze. Wiem, co mówię. Czesiek zbladł, a na jego czole pojawiły się kropelki potu. Mecenas na chwilę stracił mowę, ale zaraz wyprostował się i rzekł zimno: – Słowa mają moc. Myślę, że nie jesteś świadoma znaczenia tego, co właśnie powiedziałaś. – Owszem jestem – twardo oznajmiła Klaudia, patrząc mu prosto w oczy. – Przykro mi. Twarz Janiaka pobladła. – Uspokój się. Jestem twoim ojcem. – Biologicznym. – Prawdziwym. Uspokój się – powtórzył. – Nie wiesz, o czym mówisz. – Proszę, nie rób scen – powiedziała zimno Klaudia – i nie przyjeżdżaj tutaj więcej. – Klaudia – oburzył się Czesiek – twój ojciec ma prawo zobaczyć wnuki. – Dobrze, będzie, jak zechcesz – zwróciła się do Cześka. – Ale musi wcześniej zadzwonić, nie ma prawa wpadać tu bez zapowiedzi. Mecenas spojrzał z podziwem na niepozornego mężczyznę, którego jego nieposkromiona córka słuchała bez słowa sprzeciwu. Zacisnął szczęki. – W takim razie żegnam państwa – powiedział chłodno. – Zadzwonię. Proszę wybaczyć mojej córce, jest w ciąży, to wiele tłumaczy. Czesiek skinął potakująco i odprowadził gościa do drzwi. Klaudia patrzyła, jak ojciec wychodzi. Chyba po raz pierwszy w życiu stracił rezon. Nie cieszyło jej to, ale też nie bolało. Ze zdumieniem stwierdziła, że mecenas Janiak staje się jej powoli obojętny. Czesiek odprowadził gościa do bramy, a siedząca przy stole Małgosia wpatrywała się w Klaudię z przerażeniem. Klaudia podeszła do niej i pogłaskała ją po głowie. – To długa historia. Kiedyś ci ją opowiem. Wtedy będziesz mogła obiektywnie ocenić to, co się stało. Minęła mamę Konrada, musnęła delikatnie jej dłoń i popatrzyła w oczy, ale nie zobaczyła w nich potępienia, tylko niepewność. Weszła po schodach, otworzyła drzwi pokoju i w płaszczu usiadła na wersalce. Czuła się znużona. Dojrzała i znękana życiem. Po chwili do drzwi zapukał Czesiek. Wszedł, usiadł obok niej i siedział. Nie powiedział ani słowa, nie dotknął jej nawet palcem, ale był. Siedzieli razem długo,

każde porządkowało własne myśli i uczucia. * Wiosna zbliżała się powoli. Weronika codziennie oglądała „Wiadomości” i czekała na prognozę pogody, nie zważając na komentarze Konrada, który w te „przepowiednie” zupełnie nie wierzył. Ale tym razem synoptykom się udało. Nie zapowiadali ocieplenia i rzeczywiście było zimno. Niestety. Źle znosiła brak słońca, świeżych liści na drzewach i widok smutnych szarych gór, gdzieniegdzie tylko zieleniejących świerkami. Tego dnia od rana chodziła po mieszkaniu bardziej poirytowana niż zwykle. Konrad wyjechał o świcie, nadal nieprzekonany do konieczności wzięcia kredytu, budowania szklarni i rozwijania interesu, no i wyjazdu do Niemiec w celu podpisania umowy. Kilka razy dzwoniła do Kasi, ale przyjaciółka nie odbierała. Weronika chciała się z nią podzielić swoimi problemami, a także ważnymi informacjami. Wciąż uważała, że Kasia zmieni zdanie na temat byłego szefa, a miała teraz dla niej nie lada argument. Przynajmniej tę sprawę chciała załatwić jak należy. Wybrała numer jeszcze raz. Po szóstym sygnale Kasia wreszcie odebrała. – Kaśka, usiądź – przywitała ją Weronika. – Mam dla ciebie supernowinę. – No to dawaj – odpowiedziała szybko Kasia. – Żona uciekła od Wranieckiego. – Coś ty? – zdziwiła się Kasia i usiadła. – Niemożliwe, to do niej zupełnie niepodobne. Naprawdę się odważyła? – Tak. Decyzję podjęła dość dawno, tylko potrzebowała trochę czasu, żeby się zorganizować. Z trójką dzieci to nie jest łatwe. – A co się stało? – Miarka się po prostu przebrała. Jakiś czas temu wiatr pozrywał linie elektryczne i w całej okolicy nie było prądu. W domu było ciemno, wiesz, ona z Warszawy, więc nie miała pojęcia, że zawsze trzeba mieć zapas świeczek. Była przerażona, dzieci płakały w ciemnościach, więc zadzwoniła do niego, żeby natychmiast wracał. A był w sklepie na dole, pół kilometra od domu. Powiedział, że zaraz przyjedzie, więc czekała. Przyjechał po czterech godzinach, bo miał jakoby sto spraw do załatwienia w związku z brakiem prądu w jednym i drugim sklepie. A ludzie widzieli, jak odwoził tę nową Asię do domu i stał na jej podwórku piętnaście minut, więc oczywiście jej donieśli. Mama Konrada pomogła Wranieckiej. Wzięła ją do siebie, uśpiła dwóch starszych chłopców, a najmłodszego nosiły na zmianę na rękach, bo cały czas płakał. Tam ich znalazł w końcu Tymon i potraktował wszystko jak najoczywistszą sprawę świata, podziękował krótko, coś tam próbował żartować, po czym zabrał rodzinę do domu. – I co? Nagle Wraniecka się zbuntowała? Nie pierwszy raz ją zostawił w potrzebie. – Tak, ale tym razem coś w niej chyba pękło. Tym bardziej że rano wyjechał do pracy i zachowywał się jakby nic się nie stało. A najlepszy numer, że dopiero po dwu dniach się zorientował, że żona i dzieci zniknęły. Całe miasto się śmiało. Teraz lata po mieście z furią w oczach i jej szuka. Ale wiesz, udaje, że niby wszystko w porządku. Siedzi w sklepie, wydzwania po Warszawie, Krakowie. A wszyscy

dookoła wiedzą, gdzie ona jest, i nieźle się bawią. To pewne, że nikt pary z ust nie puści. – Ty też wiesz? – Oczywiście. Jest w Jodłówkach. – Coś ty? Tak blisko? Co ona tam robi? – To dłuższa historia. Kiedy się rozeszło po wsi, że Wraniecka chce odejść od męża, okazało się, że w ciągu paru miesięcy ona zyskała tu tylu przyjaciół, ilu jej mąż wrogów. Wszyscy zadeklarowali chęć pomocy. Ojciec Magdy ze sklepu spożywczego, która ma za sobą podobną jak ty historię, przewiózł wszystkie rzeczy Wranieckiej swoim służbowym transporterem, sąsiadki pomogły się spakować, twoja Agnieszka pilnowała go w sklepie i miała dać znać, gdyby przypadkiem strzeliła mu do głowy śmiała myśl odwiedzenia własnego domu, ale oczywiście nic takiego się nie stało. Mieszkanie załatwiła Smężykowa. Ma w Jodłówkach dom po rodzicach i wynajęła za darmo na tak długo, aż Wraniecka się usamodzielni, choć im się nie przelewa i dawniej zawsze mieli za tę chatę dodatkowy pieniądz. – Nie wierzę. Dlaczego to zrobiła? – Wraniecki strasznie jej się naraził. Kiedy otwierał nowy sklep, poprosiła go o pracę, wiesz, jej syn teraz na studiach, troje młodszych dzieci w szkole, nie jest im lekko, a ona wiele lat pracowała w spożywczym, ma doświadczenie. – I co? – No nic, ten palant powiedział, że nie jest dostatecznie reprezentacyjna. – Coś ty, nie do takich brzydul się wdzięczył i kłamał jak z nut. Co mu się nagle stało? – Nie wiem, podobno miał do niej jakiś zadawniony żal, bo kiedyś mu nie uwierzyła, że jest mężem doskonałym, i zapytała, ile czasu spędza w domu. A on nigdy nie zapomina uraz i nigdy nie wybacza, więc postanowił się odgryźć. Wiesz, Smężykowa jest, jaka jest, trochę plotkuje, ale zna się na handlu i każdemu pomoże w potrzebie, o dzieci i męża też dba. A że brakuje jej przy tym wszystkim kasy na ciuchy, to już inny temat. Nie musiał jej tego mówić. – No pewnie, że nie. – Więc ona postanowiła teraz pomóc jego żonie za wszelką cenę. Także twoja babcia, która idzie jak kombajn przez zboże i niszczy każdą dobrą opinię o Wranieckim. Za ciebie. Dowiedziała się o wszystkim. Już nikt cię nie potępia. Wszyscy wiedzą, jak było, i bardzo ci współczują, możesz wracać. A twój ojciec, wyobraź sobie, załatwił Wranieckiej pracę. Też nienawidzi jej męża, wiadomo dlaczego. – Gdzie jej załatwił? U siebie w zakładzie? – Tak, ona była kiedyś grafikiem komputerowym, podobno jest świetna, ma doświadczenie z Warszawy i szef twojego ojca jest bardzo zadowolony. Przyjechała też matka Wranieckiej, zajmuje się młodszymi chłopcami. Starszemu załatwili miejsce w przedszkolu i życie tej kobiety zaczyna się układać. – A jak ona się trzyma? Cierpi? – Tak, chyba nawet bardzo, strasznie to przeżywa. – Myślę, że i tak w końcu do niego wróci – powiedziała Kasia. – Nie wyleczy

się z tego tak łatwo, no i ma dzieci. A może on coś zrozumie i zacznie ją choć trochę szanować. Ale dlaczego moja rodzina nic mi nie powiedziała? – Szykują się do rozmowy z tobą od wielu dni, nie chcą popełnić żadnego błędu. Trochę im ostatnio zalazłaś za skórę swoją niezależnością. – Może masz rację – przyznała Kasia. – A co u ciebie? – zapytała Weronika, na próżno czekając, by przyjaciółka potępiła Wranieckiego i by zainteresowała się, co słychać u Tobiasza. – Jak ci się żyje w Krakowie? – Nawet nie najgorzej. Po ostatnich miesiącach pracy ośmiogodzinny dzień i jeden kierunek studiów to dla mnie jak urlop wypoczynkowy. Wyobraź sobie, o siedemnastej wychodzę ze sklepu, bo pracujemy na zmiany, i koniec. Mam wolny wieczór. Nie mogę się do tego przyzwyczaić. – A kiedy do nas przyjedziesz? Brakuje mi tu ciebie, a Konrad mnie do Krakowa nie puści samej. – A on co robi? Ma pracę? – Na szczęście tak, ale poza tym same problemy. Nie chce zaakceptować pomysłu Tobiasza, mimo że wszystko świetnie się układa. Wnioski napisane, dofinansowanie pewne, pieniędzy Tobiasza i naszego kredytu wystarczy na działkę i dwie pierwsze szklarnie, Schmidt zapewnia odbiorców, a Konrad wszystko krytykuje. Ciągle ma do mnie o coś pretensje. – Dziwisz się? – No dziwię – zaperzyła się Weronika, po czym zamilkła i dokończyła: – Nie, trochę to wszystko głupio wyszło. – Porozmawiaj z nim. – Porozmawiaj – zdenerwowała się Weronika. – Tak mówisz, jakby to było odkrycie stulecia. Myślisz, że nie próbowałam już milion razy? Nie da się z nim rozmawiać. Zaciął się i koniec. – Musisz go przeprosić. – Dzięki za kolejną genialną podpowiedź. Myślisz, że nie przeprosiłam. – Musisz go przeprosić bardzo, tak bardzo, jak poczuł się zraniony i oszukany. Zwyczajne wyjaśnienie nic nie pomoże. Weronika westchnęła. – Może masz rację, ale co ja wymyślę. Już wszystkiego próbowałam. – Dasz radę, to w końcu twój Konrad, walcz o niego. – Dobra, dość o tym, bo mi się ciśnienie podnosi. Słuchaj, bo ja dzwonię przede wszystkim w związku z Tobiaszem. – Tak? Ja nie mam już z nim nic wspólnego. – No właśnie. To nie może tak dłużej trwać, mam pewne poważne podejrzenia. Chodzi o Rogózową. – Zgodziła się sprzedać wam działkę? – Tak, nawet za przyzwoitą cenę, ale wszystko oficjalnie załatwia z Tobiaszem Wiola. Omawiają szczegóły we dwoje, mnie zręcznie wymanewrowali, niby z powodu ciąży, ale coś mi się wydaje, że nie o to chodzi. – A o co? Weronika wzięła głęboki oddech, nie miała co do tego pewności, lecz na

wszelki wypadek postanowiła powiedzieć Kasi o swoich podejrzeniach. – Rogózowej spodobał się Tobiasz jako kandydat na zięcia, a Wiola nie ma nic przeciwko temu. Uśmiecha się do niego i wdzięczy na wszelkie sposoby. Kasia milczała. – To dobrze – odparła po chwili. – Wiolka jest przecież bardzo fajna. – Naprawdę tak myślisz? – zdenerwowała się Weronika. – Oczywiście – odpowiedziała Kasia pewnym głosem. – Muszę już kończyć, mam klientów. Aha, w sobotę przyjeżdżam, babcia ma imieniny, wzięłam wolne. Odwiedzę cię. Pa. – Pa. – Weronika pokręciła głową. Znowu jak kulą w płot. Miała wrażenie, że całe życie jej się rozsypuje. Kaśka nie reaguje jak należy, a przeproszenie Konrada wydawało się zadaniem ponad ludzkie siły. * Kasia odłożyła słuchawkę i rozejrzała się po pustym sklepie. Klienci byli tylko pretekstem do zakończenia rozmowy. Spojrzała na półki pełne idealnie poustawianych pamiątek. Nie rozumiała samej siebie. Choć nie kochała Tobiasza, było jej przykro, że spotyka się z inną. – Kaśka, nie bądź psem ogrodnika, daj żyć chłopakowi – powiedziała, ale mimowolnie zaczęła odliczać godziny do zamknięcia sklepu. Zdecydowała się wyjechać do domu wcześniej, niż planowała, zaraz po pracy. * Agnieszka zamknęła laptopa. Postanowiła zrobić sobie przerwę i wyjść na małe zakupy. Nie zabrała dzisiaj śniadania do pracy. Wczoraj wróciła bardzo późno i rano nie miała siły wstać pięć minut wcześniej, by zrobić sobie kanapki. Przygładziła dłonią skręcone mocno loki. Od trzech lat nosiła proste włosy, loków nienawidziła od dzieciństwa, bo jej głowa zawsze wyglądała jak szczotka do kurzu. Dzięki nowoczesnym prostownicom stawały się idealnie gładkie i Agnieszka wreszcie mogła się cieszyć fryzurą. Jednak odkąd awansowała na asystentkę szefa, nie znajdowała na to czasu ani siły i zdarzało się, że znajomi, przyzwyczajeni do poprzedniego wizerunku, nie rozpoznawali jej na ulicy. Wyszła ze sklepu, poprawiła szalik i wystawiła twarz do pierwszych promieni słonecznych. Było jeszcze zimno, śnieg zalegał wszędzie, lecz słońce z każdym dniem grzało coraz śmielej. Agnieszka rozejrzała się uważnie, poszukując wzrokiem sylwetki szefa. Nie akceptował przerw w pracy, choć sam plątał się po mieście nieraz pół dnia. A teraz niebezpiecznie było wchodzić mu w drogę. Już dwa tygodnie poszukiwał bezskutecznie swojej żony i był po prostu wściekły. W końcu schował honor do kieszeni i zaczął prosić ludzi o pomoc. Widać było, że go to dużo kosztuje. Jego urażona męska duma wyła z upokorzenia. Prośby nie na wiele się zdały. Nie miał w mieście przyjaciół, a jego żona zdobyła ich całkiem dużo. Nie miał też odwagi pójść na policję, tym bardziej że teściowa, do której najpierw zadzwonił, powiedziała mu zimno, że wszystko jest w porządku; jej córka przebywa w bezpiecznym miejscu, a jego ma dość. Zgrzytał więc zębami w bezsilnej złości i szukał żony w Warszawie, przekonany, że ktoś

z rodziny udzielił jej schronienia. Wysyłał też do niej długie esemesy, w których prosił, groził, wyznawał miłość lub szantażował policją albo prywatnym detektywem. Wszystko na darmo. Agnieszka odetchnęła z ulgą. Szefa nigdzie nie było. Przeszła na drugą stronę ulicy i z przyjemnością wciągnęła w płuca zapach świeżo pieczonych drożdżówek dolatujący z jej ulubionej piekarni. Nie wiedziała, że Tymon Wraniecki obserwuje ją właśnie z okien pobliskiej restauracji. Wbrew obawom jej wyjście nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Nie miał siły ani ochoty zajmować się drobiazgami. Siedział tam od rana, wolno sączył kolejne drinki, pogrążony w niewesołych myślach, i obserwował ludzi przechodzących chodnikiem. Po kilku godzinach i paru drinkach doszedł do wniosku, że każdy mieszkaniec tej podłej mieściny, w której się schronił przed światem, ma lepszą sytuację finansową, a przynajmniej mniej długów, bardziej kochającą żonę oraz mniej wrogów i zmartwień. Nie mógł się z tą myślą pogodzić. Zawsze był najlepszy, od przedszkola. Przystojny, błyskotliwy, kochany najpierw przez dziewczynki, potem przez kobiety, dostawał wszystko, czego potrzebował. Co się nagle stało? Przegrał konkurs na szefa, atmosfera w firmie była do tego stopnia nie do zniesienia, że uciekł do miejscowości, którą poznał przez przypadek i do której pod wpływem chwilowego zachwytu krajobrazem postanowił się przeprowadzić. Dorobił do tego odpowiednią teorię, wziął kredyt, kupił dom, zaplanował z rozmachem remont, wziął kolejny kredyt, wybudował nowoczesny sklep spożywczy, naprawił drogę, lecz tutejsi ludzie go nie polubili, a inwestycje się nie zwracały. Choć zarabiał bardzo dobrze, z trudem wystarczało na ratę kredytu, prowadzenie sklepu, który wciąż przynosił straty, na rachunki za remont, utrzymanie rodziny i poziomu życia, do jakiego przywykł. Na dodatek żona go opuściła. Nie mógł się z tym pogodzić. Późnym wieczorem nadal siedział w pustym już lokalu. Znudzeni kelnerzy cicho komentowali najnowsze plotki dotyczące jego życia. Umilał im swoją obecnością nudny i długi wieczór. Nagle zamarli, obiekt ich obserwacji zerwał się z miejsca i popędził na zewnątrz, nie zapłaciwszy rachunku. Kelnerzy wymienili zdumione spojrzenia. Znali go, bywał tu często i przyjaźnił się z właścicielem, daleko nie ucieknie, ale jego zachowanie było co najmniej dziwne. W samej koszuli wybiegł na ulicę, a po krótkiej chwili wrócił, ciągnąc za sobą lekko opierającą się dziewczynę, którą kelnerzy szybko rozpoznali. Była to Kasia, dawna kierowniczka sklepu jubilerskiego. Usiadła przy stoliku i powoli rozplątywała szalik. Wraniecki skinął głową w stronę kelnerów i obaj ruszyli zza baru. W końcu jeden z nich się wycofał, a drugi stanął przed klientem. Przyjrzał się dziewczynie i odebrał zamówienie na podwójną obfitą kolację i dwie herbaty z cytryną. Gdy Wraniecki zobaczył Kasię na chodniku, nie namyślając się ani chwili, wybiegł i zaprosił ją na kolację. Zgodziła się niechętnie. Kasia przypominała mu dobre czasy, kiedy wszystko się lepiej układało. W domu panował spokój, nowe miejsce zamieszkania pociągało go odmiennością i perspektywami wprowadzania zmian, a Kasia towarzyszyła mu przez cały czas, dodając każdemu przedsięwzięciu uroku swoim zachwytem i entuzjazmem. Po zwolnieniu Kasi wszystko się zmieniło. Agnieszka była pracowita i dobrze

wywiązywała się z powierzonych jej zadań, ale działała zbyt spokojnie i rzeczowo. Nie patrzyła na szefa z należytym podziwem, nie prawiła mu komplementów, a w drodze do Warszawy nudził się w jej towarzystwie jak mops. Nic ciekawego nie miała do powiedzenia. Kasia nawet teraz, zaskoczona na ulicy, spojrzała na niego ciepło i się uśmiechnęła, tak że od razu poprawił mu się humor. Po raz pierwszy pożałował podjętej w grudniu decyzji. Może za szybko ją zwolnił? Potrzebował zachwytu w kobiecych oczach jak tlenu. Bez niego czuł się zwyczajny, stary i co najgorsze – przegrany. Agnieszkę trzeba będzie koniecznie wymienić na kogoś bardziej entuzjastycznie nastawionego do pracy. Kasia zdjęła kurtkę i usiadła naprzeciwko, wyjątkowo ładna w kremowym sweterku, który pamiętał z ich ostatniej wyprawy do Krakowa. Kasia – pomyślał z czułością, jakiej nigdy nie doświadczył w stosunku do żadnej z asystentek ani nawet żony. Związał się z Karoliną, kiedy uznał, że w jego karierze nadszedł czas na założenie rodziny. Spotykał się wtedy akurat z nią, była atrakcyjna, miła i zakochana w nim bez pamięci. Uznał, że to dobry wybór. I nie pomylił się. Karolina była idealną żoną, nie sprawiała kłopotów aż do tego momentu. Nie miał pojęcia, co należy w tej sytuacji zrobić. Każdą asystentkę wymieniał, gdy tylko zauważył najmniejsze oznaki buntu, z żoną nie mógł tak postąpić, zaszkodziłoby to jego wizerunkowi, a poza tym był w głębi serca przywiązany do synów. Nie spędzał z nimi zbyt wiele czasu, ale patrzył z radością, jak rosną, planował ich przyszłość i był z nich dumny. Teraz spojrzał ze smutkiem na siedzącą naprzeciw niego dziewczynę, a ona uśmiechnęła się ze współczuciem, jakby rozumiała jego ból. Wraniecki oprzytomniał. Wyraz jej twarzy dał mu podstawę do błyskawicznego rozpoznania: Kasia wie o jego kłopotach. Nagle przypomniał sobie ukradkowe spojrzenia i miny ludzi, z którymi ostatnio rozmawiał. Oni wszyscy wiedzieli – błysnęło mu w głowie nagłe podejrzenie – może nawet słyszeli, gdzie się Karolina ukrywa. W takim razie Kaśka też na pewno jest o tym poinformowana. Spojrzał na nią intensywnie, w jego głowie już skrystalizował się plan, porzucił smętne myśli i zlekceważył przelotne uczucie szczerej sympatii, które przed chwilą go nawiedziło. Znów był sobą, skupił się na działaniu i z zimną precyzją zaczął dążyć do osiągnięcia celu. Po pierwsze rozpłynął się w najpiękniejszym ze swoich uśmiechów. Rumieniec rozlał się po policzkach dziewczyny. Zawsze ją zdradzał. Teraz też był dowodem na to, że Wraniecki ma jeszcze władzę nad byłą asystentką, wystarczającą, by załatwić sprawę, na której mu zależało. – Tęskniłem za tobą – wymruczał cicho. – Sklep bez ciebie stracił cały urok. Sam mnie zwolniłeś – pomyślała Kasia, ale poddała się magii jego głosu. – Mam teraz poważne problemy – czarował Wraniecki – i nikogo, z kim mógłbym porozmawiać. Proszę cię, powiedz mi szczerze, wiesz o moich kłopotach, prawda? Kasia chciała zaprzeczyć, lecz gwałtowne, instynktowne pragnienie, by mu się

przypodobać, które ją ogarniało w jego obecności, wzięło górę. – Tak – odparła równie cicho. Wraniecki pokiwał głową i uśmiechnął się z aprobatą, a Kasia rozpięła guziki ciepłego swetra, zrobiło jej się gorąco. – Inni też wiedzą – powiedział Tymon – ale nikt nie ma odwagi, żeby ze mną szczerze porozmawiać. Otaczają mnie tchórze i lizusy. Spojrzał na nią z żarem w oczach, pochylił się nad stolikiem, na którym kelner położył już dwa talerze wypełnione smakowicie pachnącym jedzeniem. Nakrył jej rękę swoją dłonią, a kelnerzy o mało nie wyskoczyli zza kontuaru. Kasia zamarła. Po raz pierwszy w życiu wykonał tak poufały gest. Prąd przebiegł przez palce Kasi prosto do jej serca, a następnie do mózgu, gdzie skutecznie zablokował wszystkie jego funkcje i myśli. Została tylko jedna – ta o Tymonie. – Wiesz, gdzie jest moja żona, prawda? – zapytał Wraniecki. – Ty zawsze byłaś z nią w doskonałych stosunkach i wszyscy cię tu lubią. Kasia, której było gorąco i słabo zarówno z głodu, bo nic nie jadła od rana, jak i z powodu bliskości tego mężczyzny – nadal jej największej fascynacji – najpierw przełknęła ślinę, a potem spróbowała zebrać rozproszone myśli. Bez skutku. W końcu zahipnotyzowana jego spojrzeniem, kiwnęła głową. Przez twarz Wranieckiego przebiegł z prędkością błyskawicy wyraz ulgi i satysfakcji. Pochylił się jeszcze niżej nad stołem, mocząc krawat w jedzeniu. – Pomożesz mi uratować rodzinę? – zapytał. – Bardzo cię proszę, powiedz, gdzie ona jest. Kasia milczała. Wraniecki wstrzymał oddech. – Chcę z nią tylko porozmawiać. Nie układa się między nami od dawna. Gdybym wiedział, gdzie jest, miałbym szansę uporządkować własne życie. Kasia zamarła. Co miał na myśli? Nowy związek? Dłoń Tymona paliła i skutecznie uniemożliwiała jej rozsądne wyciąganie wniosków. A może nie chciała ich wyciągać, myśleć o ewentualnie porzuconych dzieciach i innych komplikacjach. Poddała się nastrojowi chwili, popatrzyła na jego dłoń i uśmiechnęła się promiennie. Postanowiła cieszyć się tym sam na sam, a myślenie zostawić na potem. – Dobrze – powiedziała – zdradzę ci, gdzie ona jest. Mieszka w Jodłówkach, pracuje w tej samej firmie co mój ojciec. Wraniecki puścił jej dłoń i odchylił się na oparcie krzesła. Odetchnął z wyraźną ulgą. Przez moment nic nie mówił. Potem spojrzał na Kasię, ale już zupełnie inaczej. – Dziękuję ci. – Ton był spokojny i rzeczowy. – Jestem ci naprawdę wdzięczny, a teraz zjedzmy kolację, bo wystygnie. Nie wiem jak ty, ale ja jestem głodny od dawna. Wziął sztućce do ręki i zaczął jeść. Kasia powoli podniosła widelec, lecz nie mogła niczego przełknąć. Wpatrywała się w siedzącego naprzeciwko mężczyznę, który zadowolony i wyraźnie odprężony zajadał ze smakiem smażone mięso z borówkami i sałatką jarzynową – specjalność zakładu. Czar prysł, magia i napięcie powoli się ulatniały. Kasia spojrzała na ściany restauracji, stojących z tyłu kelnerów i w końcu na własny talerz. Rany, co ja zrobiłam? – pomyślała przerażona. – Zdradziłam biedną Karolinę

za kolację, muśnięcie dłoni i parę ciepłych słów? Wraniecki spojrzał na nią przelotnie i się skrzywił. – Co się stało? – zapytał dobrze jej znanym tonem, pełnym niezadowolenia. – Dlaczego nie jesz? Nie smakuje ci? – Dziękuję – powiedziała Kasia i wstała od stołu. – Nie jestem głodna. Pójdę już. – Dobrze – zgodził się Tymon. Wstał i pomógł jej włożyć kurtkę. Myślami był już w Jodłówce, planował, jak i kiedy przywiezie żonę do domu. Towarzystwa Kasi już nie potrzebował. Po wyjściu dziewczyny usiadł i spokojnie zjadł najpierw swoją, a potem jej nietkniętą porcję. Kasia szła ciemną ulicą i płakała. Łzy wsiąkały w szalik. Co z tego, że wypłukiwały jej uczucie do Wranieckiego, skoro skrzywdziła jego żonę, zdradziła ją i Weronikę, która przecież opowiedziała jej o wszystkim w zaufaniu. Ty głupia dziewczyno, jesteś doprawdy żałosna i godna pogardy – wymyślała sobie w duchu, połykając łzy i potykając się w ciemnościach na nierównym chodniku. Powlokła się do domu. Nie była w stanie zadzwonić do taty, by po nią przyjechał. Płakała przez całą drogę. Kiedy dotarła pod bramę domu, usiadła pod ogrodzeniem i długą chwilę wpatrywała się w ciemne niebo, zanim uspokoiła się na tyle, by móc pokazać się rodzicom. * Szklanka wypadła jej z dłoni tuż po śniadaniu. Nie posprzątała, bo nie mogła się schylać. Talerzyk spadł ze stołu przed południem. Potem strąciła doniczkę, kiedy próbowała zasłonić okno. Widok rozsypanej na dywanie ziemi tak ją rozstroił, że położyła się na kanapie i rozpłakała. Była wyczerpana. Konrad pod wpływem prośby, groźby i szantażu wprawdzie zgodził się pojechać z Tobiaszem do Niemiec i rozmawiać ze Schmidtem, ale nadal demonstrował niechęć. Właściwie wszystko już było załatwione: działka kupiona, kredyt wzięty, wnioski złożone; można było się cieszyć, ale nie było z kim. Tobiasz zajmował się swoimi sprawami, a Konrad głównie milczał. Nie dotykał jej, nie pytał o nic i ciągle był w pracy. Powoli atmosfera stawała się nie do zniesienia. Weronika zwinęła się w kłębek na kanapie, popatrzyła na ścianę naprzeciwko i poczuła, że to jest właśnie to, co może robić do końca życia. Leżeć i patrzeć bez celu przed siebie. Na nic więcej nie miała sił ani ochoty. Kiedy Konrad wrócił późnym wieczorem, nawet nie podniosła głowy na jego widok. – Co się stało? – wystraszył się, kiedy zobaczył pobojowisko na podłodze i bladą Weronikę. – Źle się czujesz? – zapytał z taką samą troską w głosie jak dawniej. Usiadł na brzegu kanapy, nawet nie zdejmując kurtki, i pogłaskał ją po głowie. Weronika się odsunęła. – Nie wiem, jak się czuję, i jest mi wszystko jedno. Wygrałeś. Zadzwoń do Tobiasza i powiedz, że nie chcesz być jego wspólnikiem, bez problemu znajdzie

kogoś na twoje miejsce. – Dlaczego tak mówisz? – zdziwił się Konrad. – Przecież zrobiłem wszystko, jak chciałaś. Weronika usiadła gwałtownie. – I co z tego? – krzyknęła. – Wciąż chodzisz zły i obrażony, więc co to za zgoda. Ile razy mam cię przepraszać? – krzyknęła, uderzając dłonią w kanapę. – Raz – powiedział cicho Konrad. – Jak to raz? Przecież ciągle ci tłumaczę… – Nic mi nie tłumaczysz, wydajesz wyłącznie zarządzenia albo różnymi sposobami mną manipulujesz. Weronika spuściła głowę. – Chcę – zaczęła – żebyś wiedział, jak bardzo mi na tobie zależy, choć nie wiem, czy mężczyzna powinien to wiedzieć. Nie mogę już dłużej tak żyć, wróć, proszę, tak naprawdę. Będziemy rozmawiać i wspólnie podejmować decyzje. Spojrzała na niego. Siedział z opuszczonymi ramionami, zrezygnowany. – Jeszcze raz od nowa? – zapytał. – Tak. Chcesz tego? Konrad westchnął, po czym się uśmiechnął. – Obawiam się, że to nie będzie ostatni raz, ale oczywiście się zgadzam, też za tobą tęsknię. Jeżeli to jest cena, którą muszę zapłacić za to, że jesteś ze mną, zrobię to. Przytulił ją mocno. – Nie chciałam cię oszukać – wyszeptała Weronika. – Myślałam tylko, że się ucieszysz, że to najlepszy sposób, a dyskusje zostawimy na później. Konrad ją odsunął, przytrzymując za ramiona. – Nigdy więcej – powiedział stanowczo. – Dobrze? Żadnych niedomówień ani tajemnic. Ale chyba sam w to nie wierzę. – Popatrzył na nią z powątpiewaniem i zdjął kurtkę. Rozłożył koc, przykrył Weronikę, która nawet nie czuła, że drży z zimna, poprawił jej poduszkę i butem odsunął strzaskaną doniczkę pod ścianę. – Dobrze – zgodziła się Weronika. – Wiem, że już to sobie parę razy obiecywaliśmy, ale teraz tak będzie. Konrad się uśmiechnął, zdjął sweter i wślizgnął się pod koc. – Nie martw się, damy radę. A pomysł Tobiasza naprawdę jest dobry. Przyznaję, że się myliłem, to się rzeczywiście może udać. Weronika podniosła się na łokciu i badawczo spojrzała mu w oczy. – A dziecko? – zapytała. – Dziecko też. Bałem się początkowo, teraz już czuję się dużo pewniej. Weronika uśmiechnęła się, nadzieja rozbłysła w jej oczach. – Widzisz, a nie mówiłam – powiedziała szybko. – To może następne też… Konrad usiadł gwałtownie. – Nie ma mowy. Zapomnij albo… – Przepraszam, obiecuję, że następne zaplanujemy wspólnie. – Nie musisz obiecywać, to już postanowione. Konrad położył się wygodnie i przytulił ją. Uśmiechnął się z zadowoleniem. – Nic się nie martw – dodał. – Spokojnie dbaj o ciążę, kolejnymi decyzjami ja

się zajmę. Weronika położyła głowę na jego piersi i cieszyła się kojącym ciepłem, znów było dobrze jak dawniej. Tylko te decyzje. Zanim Konrad coś postanowi, zdążą się przecież zestarzeć. Obiecała, że nie będzie go już oszukiwać, nie obiecała jednak, że całkiem zaniecha prób wywierania na niego wpływu. Zamknęła oczy i też się uśmiechnęła. Coś się wymyśli – stwierdziła optymistycznie i po chwili zasnęła z obrazem myśliwskiego domku z mnóstwem dzieci na tarasie pod powiekami. * Klaudia wstała wcześnie rano i przeglądała spakowaną torbę. Ręce trzęsły jej się z nerwów. Zostały jeszcze trzy tygodnie, ale lekarz podejrzewał, że u niej akcja porodowa może zacząć się dużo wcześniej. Pokłóciła się z nim i odmówiła, gdy zalecił, by ostatnie tygodnie spędziła na oddziale w szpitalu. Na wszelki wypadek – jak stwierdził. Zwariowałaby tam ze strachu. W domu przynajmniej coś się działo, liczna rodzina otaczała ją opieką i pomagała choć na chwilę zapomnieć o tym, co nieuchronnie każdego dnia coraz bardziej się zbliżało. O porodzie. Klaudia przeczytała już chyba wszystkie zamieszczone na różnorakich forach opisy trudnych porodów, nie wyłączając tych najbardziej drastycznych, i bała się bardzo tego, co ją czeka. Pragnęła dla swoich dzieci wszystkiego, co najlepsze, jednak na samą myśl o krwawej masakrze, przez którą będzie musiała przejść, wpadała w panikę. Nie chciała, żeby dzieci urodziły się przez cesarskie cięcie, ponieważ wyczytała, że to gorzej i dla noworodków, i dla matki. Ale ilość urazów okołoporodowych, o których wiedziała, że są możliwe, potęgowała jej przerażenie. Wzdychając głęboko, wyciągnęła jeszcze raz wszystkie rzeczy z torby. Na tej beznadziejnej próbie oderwania myśli od ponurych wizji dzieci przyduszonych podczas bliźniaczego porodu zastała ją matka Marcina. Pilnowała ostatnio, by Klaudia nie przebywała zbyt długo sama. Pozbawiona wsparcia już dawno oszalałaby ze strachu. Wilkowa położyła dłoń na ramieniu dziewczyny. – Jak się czujesz? – zapytała. – Dziwnie – odparła Klaudia zgodnie z prawdą. – Myślę, że to się stanie dzisiaj, najpóźniej jutro. – O Boże! – zawołała Klaudia i pobladła jeszcze bardziej. – Dlaczego pani tak myśli? – Brzuch się trochę obniżył, to jeden z charakterystycznych objawów. Klaudia spojrzała przerażona na rozrośnięty brzuch i znowu pomyślała, że zachowanie ciąży, mieszkanie w tym domu, zawracanie głowy Marcinowi to głupi, beznadziejny pomysł. – Mam do ciebie prośbę – wyrwała ją z zadumy Wilkowa. Klaudia nie była w nastroju do spełniania jakichkolwiek żądań, ale spojrzała na nią i pochyliła głowę, co Wilkowa odebrała jako zachętę. – Kiedy już będzie po wszystkim, proszę cię, nie bądź zbyt dzielna.

– Słucham? – Zaskoczona usiadła na wersalce. – Mam nie być dzielna? A jaka? – Słodka i wymagająca opieki. Klaudia uśmiechnęła się krzywo. – To mi chyba nie wyjdzie. Zwłaszcza ta słodycz. Jestem wściekła i najchętniej bym kogoś udusiła. Lekarza, mojego ojca, a najbardziej to Weronikę; dawno miałabym spokój, gdyby nie ona oraz jej głupie pomysły i rady. Wilkowa przemilczała te słowa i powiedziała tylko: – Proszę cię, po porodzie zamknij oczy i zaśnij albo udaj, że śpisz i nie masz na nic siły. Każ Marcinowi zaopiekować się w tym czasie dziećmi i nie pozwól, by pielęgniarki je zabrały. Niech Marcin ich pilnuje i koniecznie niech weźmie na ręce. To bardzo ważne. I nie waż się obudzić, dopóki nie stanie się to, co najważniejsze. – To znaczy co? – Zobaczysz. Poznasz na pewno. Nie ma co do tego wątpliwości. – Nic nie rozumiem. – Klaudia, zła na Wilkową, Marcina i cały świat, podniosła się i zaczęła porządkować biurko, na którym stało kilka jej drobiazgów. Między innymi piękne zdjęcie jej mamy. Odkurzyła je i ustawiła pod innym kątem. Przetarła rękawem blat i zaczęła poprawiać kwiaty idealnie ustawione na parapecie. – Klaudia, nie gniewaj się, że się wtrącam, ale proszę cię, jedźmy do szpitala. To bliźniaki, wszystko może potoczyć się szybko. Klaudia milczała. Zacisnęła tylko usta i zgrzytnęła zębami. – Lekarz czeka na ciebie na oddziale, Marcin też jest gotowy. – To może on urodzi, skoro taki przygotowany – rzuciła Klaudia ostro. Była wściekła. Czuła się jak zwierzę w klatce, złapane w pułapkę bez wyjścia. Nikt jej nie rozumiał, wszyscy sobie żyli szczęśliwie bez ciąży bliźniaczej, a ona musi za chwilę urodzić. Jeszcze się wymądrzają. Spojrzała na mamę Marcina i zobaczyła obcą, nieżyczliwą kobietę, która myśli tylko o własnym synku i nie ma pojęcia, co to znaczy być w ciąży. I ten dziecinny Marcin, który, kto wie, może wcale nie jest ojcem jej dzieci. Klaudia zgięła się wpół w ataku paniki. – Nigdzie nie jadę! – krzyknęła. – Nie zgadzam się na żaden poród. Dajcie mi święty spokój. Rozumiecie? – wrzasnęła i rozpłakała się rozpaczliwie. – Spokojnie. – Wilkowa podeszła do niej i próbowała pogłaskać ją po plecach. – Będzie, jak zechcesz – powiedziała, lecz Klaudia odepchnęła gwałtownie jej dłoń. – To wasze ulubione kłamstwo. Nic nie jest tak, jak ja chcę. Nic! – krzyczała, a łzy płynęły jej po policzkach. – Wybacz, ale muszę zadzwonić po pogotowie – zdecydowała mama Marcina i pobladła wycofała się z pokoju. – Zaraz wracam. Za oknem gałęzie zaszumiały rozkołysane wiatrem. Wiał halny. Klaudia rzuciła się na fotel, skuliła i płakała, jakby wszystkie wody potopu chciały wypłynąć naraz z jej oczu. Czuła, że na calutkim świecie nie ma ani jednej tak nieszczęśliwej, oszukanej i samotnej osoby jak ona. * Kasia odwiedziła Weronikę w sobotę z samego rana. Miała szczęście, bo skoro

świt Konrad pojechał do pracy i jego żona była sama. Uśmiechnięta i piękna obejmowała pełnym czułości gestem zgrabny brzuszek i chodząc po pokoju, opowiadała o czekającym ją porodzie i swojej radości z powodu dziecka. Potem długo relacjonowała plany biznesu, który powoli, ale systematycznie wprowadzali z Tobiaszem w życie. Nie dopuściła Kasi w ogóle do głosu. Jej to jednak nie przeszkadzało. Nie spieszyło jej się ani do opowiadania o tym, jak zdradziła Wraniecką, ani o swoim beznadziejnym zadurzeniu w byłym szefie. Piła kawę, jadła smaczne ciasto i z przyjemnością wysłuchiwała obszernej relacji dotyczącej położenia i zalet działki, którą Tobiasz wybrał, by wybudować tam szklarnie. – Pojedźmy tam – zawołała nagle Weronika. – Wszystko ci pokażę. – No co ty, Konrad by mnie zabił, gdyby się dowiedział, że zabrałam cię w góry. – Nic się nie martw, dobrze się czuję, a tam dojeżdża przecież bus. Nie pójdziemy w góry, tylko podjedziemy dołem i będziesz mogła wszystko zobaczyć. Do Jodłówek prowadzi droga asfaltowa. Przystanku wprawdzie nie ma, ale kierowcy się zatrzymują, jeśli się poprosi. No to co? – zapytała. – Ja nie wiem – wahała się Kasia, spoglądając na pokaźnych rozmiarów brzuch przyjaciółki. – Proszę cię, nic się nie stanie. Byłam tam z Tobiaszem mnóstwo razy. Zresztą on dzisiaj będzie wykonywał pomiary po południu. Wrócimy z nim samochodem. Kasia westchnęła. Miło byłoby znowu go zobaczyć. Jako znajomego rzecz jasna. Ubrały się i pojechały. Długo czekały na przystanku, marznąc w coraz bardziej porywistym wietrze. Weronika stała dzielnie, choć brzuch ciążył jej coraz bardziej, koniecznie chciała, by przyjaciółka spotkała się z Tobiaszem. W końcu musi się udać – myślała. Zapchany bus z czerwonym napisem „Jodłówki” podjechał i dziewczyny wsiadły, nie bez trudu, do środka. Weronika znalazła miejsce z przodu na pojedynczym siedzeniu, które, przemieszczając się z mozołem w ścisku, odstąpił jej starszy mężczyzna. Kasia, zgięta pod dziwnym kątem, trzymała się z całej siły metalowej rurki, bo na zakrętach kolebało mocno na boki, a zakrętów na tej drodze nie brakowało. Ludzie ściśnięci rozmawiali, śmiali się, flirtowali, obgadywali znajomych, wymieniali najnowsze plotki lub siedzieli wpatrzeni w okna, ściskając na kolanach torby pełne zakupów. W końcu dojechali. Kierowca trochę pomarudził, ale zatrzymał się w niedozwolonym miejscu na poboczu i dziewczyny, przepychając się przez stłoczonych pasażerów, wysiadły. Wiatr zakręcił starymi liśćmi leżącymi na poboczu i dmuchnął im zimnem w twarze. Weronika poprawiła kołnierz. Rozejrzała się i zobaczyła zaparkowany samochód Tobiasza. – Gdzieś tu musi być – ucieszyła się. Popatrzyła na łąkę spływającą łagodnie od szczytu góry aż do drogi. W oddali rysowały się ruiny myśliwskiego domku. – Spójrz, jak tu pięknie! – zawołała. Kasia podskoczyła parę razy w miejscu, bo palce w butach marzły jej

w nasilającym się wietrze i spojrzała w górę. Sucha trawa, nieskoszona jesienią, kładła się burymi płatami, bezlistne drzewa poruszały ponurymi, ciemnymi gałęziami, las szumiał przeciągle. W pobliżu nie było żadnego domu. Nic się na tym pustkowiu Kasi nie podobało. Ale zanim zdołała wyrazić swą dezaprobatę, z lasu wyszedł Tobiasz. – Hej! – krzyknęła w jego stronę Weronika i pomachała mu ręką. Kasia też miała zamiar pomachać, lecz zamarła w pół gestu. Tobiasz nie był sam. Tuż za nim brzegiem łąki schodziła dziewczyna ubrana w ciemnozieloną kurtkę i brązowy szalik. Co cię to obchodzi – pomyślała Kasia, jednak coś ją ścisnęło w sercu, kiedy zobaczyła, jak Tobiasz troskliwie podaje tamtej rękę. Nie było aż tak stromo, względy bezpieczeństwa nie tłumaczyły tej poufałości. Szybko się pocieszył – zauważyła z przykrością. W końcu oboje zeszli. – Cześć – przywitała się serdecznie Weronika i ucałowała ich w policzki. – Co wy tu robicie? – zdziwił się Tobiasz. – Konrad ci na to pozwolił? – O nic nie pytaj – roześmiała się Weronika. – Przyjechałyśmy tylko na chwilę i mam cichą nadzieję, że zabierzesz nas z powrotem. Chciałam pokazać Kasi, jak tu pięknie. – Fajnie cię widzieć – rzekł Tobiasz i podał Kasi rękę, a stojąca obok Wiola Rogóz spuściła oczy i lekko pobladła. – Znacie się? – Jasne – potwierdziła Kasia i spróbowała się uśmiechnąć. Wiola spojrzała na Tobiasza, a on stanął za nią i położył rękę na jej ramieniu. – Będziemy razem pracować – zwrócił się do Weroniki. – Wiolka sprzeda nam niedrogo działkę, ale zagospodarujemy ją wspólnie. Weronika nie wyglądała na zadowoloną, ale co mogła powiedzieć. Tobiasz miał prawo do takiej decyzji, a obecność Wioli wykluczała możliwość jakiejkolwiek dyskusji. Była zła, że się wcześniej nie zorientowała i nie podjęła bardziej energicznych starań, aby ściągnąć Kasię z Krakowa. – Chodźmy do samochodu – zaproponował Tobiasz. – Jest bardzo zimno. – Spojrzał z troską na czerwone policzki Wioli i ruszył w stronę auta. Dziewczyny milcząco podążyły za nim. Wiola odstąpiła miejsce z przodu Weronice i usiadła obok Kasi. W czasie jazdy nie odezwała się ani słowem, wpatrywała się tylko w kark Tobiasza, jakby chciała go zahipnotyzować. Kasia też milczała. Nie miała nic do powiedzenia. Sytuacja była jasna. Zgodnie z tym, co jej kiedyś wykrzyczała wyprowadzona z równowagi mama, została sama. Zaryzykowała i przegrała. Wraniecki odnalazł żonę i wyjechał z nią do Warszawy. Nikt nie wiedział, jakie ma plany. Dom stał zamknięty, sklepy funkcjonowały bez niego. Uczucie do Tymona wciąż pełgało słabym płomykiem w jej sercu, ale nie miało już wpływu na jej postępowanie. Po raz kolejny dostał od Kasi to, na czym mu zależało, i odszedł do swoich spraw. A Tobiasz szybko się pocieszył. Widocznie nie była kimś tak wyjątkowym, by mężczyznom chciało się o nią walczyć do końca. Może zaprzepaściła swoją jedyną szansę na miłość.

Nikt nowy nie pojawił się w jej życiu. Przed oknami sklepu z pamiątkami nie zaparkował żaden książę, nie pojawił się w nim ani jeden klient gotów zakochać się w miłej sprzedawczyni i walczyć o wzajemność, wywoływać drżenie w sercu. Jej życie było puste i szare jak marcowe pola, przez które właśnie przejeżdżali. Przeszył ją dreszcz na samą myśl, że tak już może być zawsze. Będzie trzecia, piąta, zawsze na tylnym siedzeniu, zawsze jako przyjaciółka jakiejś pary. Choć przerażała ją ta perspektywa, czuła, że nie mogła postąpić inaczej. * Klaudia od dwóch godzin skręcała się z bólu na porodówce. Akcja rozwijała się bardzo powoli. Ordynator, ściągnięty z domu, oburzył się, kiedy po raz kolejny stanowczo odmówiła zgody na cesarskie cięcie. Twierdziła zawzięcie, że dopóki nie będzie wskazań medycznych, nie zgodzi się na operację. Uparła się, że urodzi dzieci w sposób naturalny i zmieni zdanie wyłącznie w razie zagrożenia ich życia. Marcin stał pod drzwiami, bo mimo iż opłacili poród rodzinny, Klaudia nagle zmieniła zdanie i zdecydowała stanowczo, że chce być sama. Poprosiła go tylko, by pozostał w pobliżu, w razie gdyby potrzebowała pomocy. Nie zgodziła się, by jej towarzyszył. Wyobrażała sobie poród jako największą masakrę wszech czasów i nie miała ochoty na świadków. Tylko jedną osobę zniosłaby obok siebie i w miarę jak bóle narastały, chęć, by dzielić z nią to przeżycie, rosła. Wyjęła komórkę i z najwyższym trudem wyszukała numer Weroniki. – Co robisz? – zapytała agresywnie, zaciskając mocno ręce z powodu gwałtownego skurczu, który przeniknął jej brzuch i plecy. – Czytam gazetę i siedzę sobie – odpowiedziała nieświadoma sytuacji Weronika, która wróciła zmarznięta z wyprawy na działkę i właśnie grzała się w ciepłym mieszkaniu. – Nawet mnie nie denerwuj – krzyknęła Klaudia oburzona jej słowami i zgięta od kolejnego bólu. – Siedzisz sobie, a ja się skręcam. Powinnaś rodzić razem ze mną. Co ty sobie, do cholery, wyobrażasz? Wkopałaś mnie w tę imprezę, a teraz gazetę sobie czytasz?! – Klaudia, co się dzieje? – Weronika się wystraszyła. – Jestem w szpitalu, boli jak cholera. Masz tu natychmiast przyjść i rodzić ze mną, to wszystko w końcu twoja wina. – Dobrze, zaraz będę. Weronika wstała z trudem i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. Co robić? Konrad przyjedzie dopiero za trzy godziny, a ona solennie mu obiecała, że nigdzie już nie wyjdzie. Nie mogła jednak zostawić Klaudii w takiej chwili samej, a do szpitala przecież nie było daleko. Jakiś kilometr. Wiele razy chodziła tam pieszo. Spojrzała na spakowaną torbę, ale zdecydowała, że zostawi ją w domu. Nie było sensu jej taszczyć, skoro do terminu porodu zostały jeszcze co najmniej dwa tygodnie. Włożyła płaszcz, wzięła do ręki komórkę, przekręciła klucz w zamku i wyszła. Za drzwiami zostało przytulne mieszkanie, lampka, fotel, ciepła herbata oraz stanowczy nakaz Konrada, żeby się bez niego nigdzie nie ruszała. Na zewnątrz wiał porywisty wiatr. Pierwszy marcowy halny w tym roku. Śnieg zniknął z poboczy

w ciągu jednego popołudnia. Pozostały bure połacie trawy i brudne chodniki, tak wyglądała wiosna w mieście. Weronika odwróciła głowę od tego ponurego krajobrazu i wybrała numer do Konrada. Nie odbierał. Szła szybko, pokonując wiatr, który spychał ją z chodnika. Brzuch zrobił się twardy z wysiłku, dziecko przestało kopać i ciążyło bardziej niż zwykle. Przystanęła, oparła się o rosnące na poboczu drzewo. Parę metrów dalej był przystanek autobusowy, postanowiła dojść do niego, usiąść i chwilę odpocząć, kiedy znowu rozdzwoniła się komórka. – Gdzie jesteś? – krzyczała Klaudia. – Już idę do ciebie. – Pospiesz się! – wrzeszczała. – Ja już tego nie wytrzymam. Rozumiesz? Rezygnuję, nie zgadzam się na żaden poród, a już na pewno nie podwójny. Idę do domu! Słyszysz?! – Tak, oczywiście – uspokajała ją Weronika. – Spróbuj jeszcze trochę wytrzymać, zaraz będę. – Zrezygnowała z odpoczynku i, nie zważając na coraz silniejsze skurcze, przyspieszyła kroku. – Jest z tobą Marcin? – zapytała, ciężko dysząc. – Jest, mdleje na korytarzu, ale będzie żył – wykrzyczała Klaudia. – Ty nie wiesz, jak to okropnie boli. – Już lecę – obiecała przerażona Weronika. Przyspieszyła kroku i podtrzymując oburącz brzuch, prawie biegła. Z trudem pokonała szeroki parking, minęła bramę i budkę portiera, który wpuścił ją bez słowa pewien, że pędzi, by urodzić. Wpadła z rozmachem do szpitala i przeszła długim korytarzem na izbę przyjęć. Usiadła na pierwszym krześle. Musiała odsapnąć chwilę. Jedna z dyżurujących pielęgniarek natychmiast do niej podbiegła i pokrzepiająco pogłaskała po ręce. – Spokojnie, dziecko, już wołam lekarza. Oddychaj. Masz książeczkę ciąży? – Nie! – Weronika zamaszyście pokręciła głową. – Ja nie na poród, ja w odwiedziny. – Słucham? – zdziwiła się pielęgniarka. – Do pacjentki, która właśnie u was rodzi, prosiła, żebym przyszła. – Przecież na salę porodową nikt cię nie wpuści. Chyba że to poród rodzinny. Kto do ciebie dzwonił? – Klaudia Janiak. Pielęgniarka rozłożyła zeszyt. – Sala porodowa numer dwa – powiedziała. – O odwiedzinach nie ma mowy. To na dodatek ciąża bliźniacza. Nie ma szans, nawet męża wyrzucili za drzwi. – Rozumiem. Weronika oddychała szybko, źle się czuła, brzuch miała twardy, ciężki jak kamień. I słabo jej było na myśl o tym, co powie Konrad, kiedy się dowie, co znowu zrobiła. Z trudem łapała oddech i próbowała uspokoić bicie serca. Pielęgniarka popatrzyła na nią uważnie. – Coś mi się wydaje – odezwała się – że sama dzisiaj trafisz na porodówkę. Mam wolne łóżko na dwójce. Mogę cię położyć obok koleżanki.

– Nie – zaprotestowała Weronika gwałtownie – ja mam termin za dwa tygodnie. Wczoraj byłam na kontroli. – Tak, tak. – Pielęgniarka się uśmiechnęła. – Tylko że biegłaś tu na ostatnich nogach, jesteś zdenerwowana i wieje halny. Ja bym na twoim miejscu rezerwowała to łóżko, bo za chwilę może być zajęte. Wiatr uderzył z mocą w szyby, jakby rozumiał, że o nim mowa, a Weronika poczuła dziwne napięcie w plecach. – Nic mi nie jest – powiedziała. – Nic mnie nie boli. – O, jest pan doktor – ucieszyła się pielęgniarka. – Zbada cię i zdecyduje. Weronika zgodziła się z ociąganiem trochę przerażona rozwojem wypadków. Badanie nie było przyjemne. Weronika czuła się coraz gorzej i wydawało jej się, że lekarz jest brutalny. Ten jednak ściągnął rękawiczki, celnym rzutem umieścił je w koszu i zawołał stanowczo: – Szybko na salę. Trzycentymetrowe rozwarcie, nie wiem, dlaczego pani tak długo czekała. Na jedynkę, ale migiem. – Może na dwójkę – wtrąciła pielęgniarka – będzie łatwiej konsultować ten poród bliźniaczy. – No dobrze – zgodził się lekarz. – Kartę ciąży, poproszę – zwrócił się do Weroniki. – Nie mam, nie spodziewałam się – powiedziała bliska płaczu. – Zostawiłam w domu, przyszłam prosto z ulicy. – Niedobrze. Niech ktoś szybko dowiezie, proszę zrobić badania na cito i przygotować pacjentkę, bo nam na izbie przyjęć urodzi. Lekarz wyszedł, a oszołomiona Weronika poddała się działaniom pielęgniarek. W spoconej dłoni ściskała komórkę. Usiadła na obrotowym krzesełku i, korzystając z tego, że pielęgniarka zaczęła wypełniać jej kartę, wybrała numer Konrada. Odbierz, proszę cię, odbierz – błagała w myślach. Nic z tego, znowu włączyła się poczta głosowa. Przebrała się w szpitalną koszulę i została zawieziona na oddział. Z trudem trzymała się na nogach. Kiedy dojeżdżały do windy, komórka wreszcie zadzwoniła. – Weronika, co się stało? Mało zawału nie dostałem, jak zobaczyłem siedemnaście nieodebranych połączeń. Wszystko w porządku? – Nie, nie jest w porządku. – Weronika nagle rozpłakała się ze zdenerwowania. – Jestem w szpitalu, mówią, że to już. Nie mam rzeczy ani książeczki i nie wiem, co dalej będzie. – Nie rób mi tego, poczekaj na mnie, przecież obiecałaś – zawołał Konrad. – Staram się, ale nie mam na to wpływu. – Będę najszybciej za godzinę, poczekaj, proszę. – Dobrze, poczekam. – Weronika uśmiechnęła się słabo, ocierając łzy. Dziwne uczucie napięcia w plecach się nasilało. – Jak to długo może potrwać? – zapytała pielęgniarkę, która pchała wózek. – Na moje oko nie dłużej niż dwie godziny. Masz szczęście, dziewczyno. Niektóre się dwa dni męczą, a tu proszę, wszystko szybciutko się rozwija.

Niech sobie zaaplikują biegi przełajowe, jak ja, też im się akcja zaraz rozwinie – pomyślała Weronika z rezygnacją. – Ale jestem głupia. Zaczęła głęboko oddychać, żeby dotlenić dziecko. Spokojnie – powtarzała sobie. – Konrad zaraz tu będzie. Tak bardzo chciała w tym obcym miejscu złapać go za rękę i poczuć się bezpiecznie. Dojechali do sali numer dwa. Pod ścianą stał Marcin. Był bardzo blady. – Cześć, Weronika! – zawołał zaskoczony. – Ty też? – Na to wygląda. Klaudia mi kazała. A co u niej? – Strasznie cierpi i krzyczy. Nie wiem, jak ona sobie poradzi. – Nie martw się. – Weronika dotknęła jego dłoni. – Klaudia jest silna. Da radę. – Przepraszam – wtrąciła się pielęgniarka. – Nie ma czasu na pogaduszki. – Tak, już jedziemy, ale nic mi nie jest, trochę mnie tylko plecy bolą. Może to jednak fałszywy alarm? – Wpatrywała się błagalnie w oczy pielęgniarki. – Nie sądzę – odparła ta stanowczo i szeroko otworzyła drzwi sali, po czym przy wtórze rozpaczliwego krzyku Klaudii wprowadziła wózek z pacjentką. Drzwi zatrzasnęły się i w tym momencie do Weroniki dotarło, że będzie musiała radzić sobie sama, bo Konrada tutaj nie wpuszczą. Blady strach zajrzał jej w oczy. Lekarz kazał jej się położyć, a kolejne nieprzyjemne badanie wykazało, że akcja porodowa w najlepsze się rozwija. Weronika leżała posłusznie i liczyła minuty pomiędzy skurczami, jak kazał lekarz. Czuła delikatne ściągnięcia. Uznała, że to właśnie są skurcze, choć inaczej je sobie wyobrażała, żadnych innych objawów nie było. Przy sąsiednim łóżku klęczała Klaudia, blada i mokra od potu, zaciskała co chwila zęby na rogu poduszki, który wepchnęła sobie w usta, a kiedy już nie mogła wytrzymać, krzyczała. Weronika przymknęła oczy. Klaudia nie odezwała się do niej, skupiona na bólu, od czasu do czasu rzucała jej tylko mordercze spojrzenia. Weronika skuliła się na łóżku, przykryła cienką kołdrą i cicho liczyła minuty. Usłyszała lekarza, który zaproponował Klaudii znieczulenie. – Nie – ryknęła Klaudia na cały oddział. – Da mi pan gwarancję, że dzieciom to nie zaszkodzi? Lekarz niepewnie przytaknął. – To mi nie wystarcza – irytowała się Klaudia. – Nie przekonał mnie pan. Muszę to wytrzymać. Zgięta wpół podeszła chwiejnie do Weroniki, przysiadła na krześle obok i położyła głowę na jej piersi. Weronika głaskała ją po spoconych włosach i szeptała: – Wytrzymaj, jeszcze tylko troszkę. – Może cesarskie cięcie? – zapytał po raz kolejny ordynator. – Pani traci siły. – Nie! – odpowiedziała hardo Klaudia i odwróciła się do niego plecami, po czym zacisnęła zęby na poduszce Weroniki. – Wskazań medycznych nie ma – poparł pacjentkę spokojnym głosem młody lekarz, a ordynator znów się obruszył. – Zaraz się zacznie. Na razie wszystko jest dobrze. – Dobrze?! – ryknęła Klaudia. – Nie wiem, komu tu jest dobrze, bo mnie na pewno nie.

– Spokojnie – lekarz podszedł bliżej. – Proszę się teraz położyć, to już długo nie potrwa. – Widzę, że świetnie sobie beze mnie radzicie – rzekł ordynator zły, że wypadł z centrum zainteresowania. – W takim razie wychodzę, proszę mnie wezwać w razie potrzeby. – Ależ panie doktorze – zawołała za nim pielęgniarka. Ordynator zatrzymał się przy łóżku Weroniki, zaskoczony, jakby dopiero zauważył, że ma jeszcze jedną pacjentkę. – A tutaj co się dzieje? – zapytał ostro. – Dlaczego pani śpi? Weronika wystawiła głowę spod kołdry i uśmiechnęła się do lekarza. Gruby warkocz naprędce spleciony spływał jej po ramieniu, w oczach miała spokój tak bardzo kontrastujący z napastliwością Klaudii, że ordynator zmiękł i usiadł obok. – Dziewczyno – zażartował – tu się nie śpi, to porodówka, tu się krzyczy: panie doktorze, ratunku, a nie leży i wypoczywa. – Co mam zrobić, kiedy mnie nic nie boli. – Jak to nie boli? Panie kolego, proszę tu sprawdzić postęp akcji porodowej. Lekarz rzucił się do zbadania Weroniki. – Bardzo ładnie, za chwilę zacznie rodzić. Wszystko w najlepszym porządku. – Co ile skurcze? – zapytał ordynator. – Co trzy minuty – odpowiedziała Weronika zgodnie z prawdą. – Rany boskie, prześpisz poród, dziewczyno – roześmiał się lekarz. – Proszę tu do mnie, zaczynamy akcję. Dwaj położnicy ustawili się obok i czekali w pełnej gotowości, ale nadal nic się nie działo. W sali rozlegały się tylko krzyki Klaudii. – Panie doktorze – Weronika usłyszała głos Klaudii, która złapała za rękę młodego lekarza, wbijając mu paznokcie w skórę. Wszyscy odwrócili się w tamtą stronę. – Czy przysięga pan – zapytała Klaudia – że prawidłowo odbierze poród i ręka panu nie drgnie, zwłaszcza przy drugim dziecku. – Nie martw się – lekarz próbował trzymać fason, choć widać było, że jest przejęty. – Niech pan przysięgnie – powtórzyła Klaudia z naciskiem. – Dobrze, przysięgam – powiedział uroczyście lekarz, starając się unikać wzroku rozbawionych albo wyraźnie zdegustowanych kolegów. – I niech pan pamięta – dodała Klaudia – że ufam panu bezgranicznie i oddaję w pańskie ręce, co mam najcenniejszego. Dwoje dzieci. W tej samej sekundzie grymas bólu wykrzywił jej twarz i przez dłuższą chwilę nic już nie mogła powiedzieć. Lekarz podszedł do okna i skupił myśli. To był jego pierwszy poród bliźniaczy i dlatego czuł się zestresowany. Na dodatek ordynator zostawił go samego i wszyscy patrzyli mu na ręce. Skoncentrował się. Popatrzył na kasztanowca rosnącego przed szpitalem i na jego potężną koronę. Jestem dobrze przygotowany – pomyślał. – Dam radę. Stanął przy łóżku i po chwili kierował działaniami zespołu. Klaudia wciąż krzyczała, ale robiła wszystko, co lekarz kazał. Pół godziny później na sali rozległ się wrzask noworodka.

Dziecko – Weronika była mokra z przerażenia. Choć jej skurcze nie były bolesne, całą sobą odczuwała ból Klaudii. – Urodziło się. Jak to dobrze – pomyślała. Nagle sama poczuła potężną nieopanowaną siłę, napierającą na brzuch i plecy. Poród zaczął się na dobre i postępował szybko. W sali pojawiło się kilku lekarzy, między innymi ordynator, ale akcją porodową obydwu pacjentek kierował młody lekarz, którego spokojnemu głosowi, wzbudzającemu respekt i zaufanie, poddali się wszyscy. Był też jedynym, którego polecenia Klaudia wykonywała posłusznie i bez dyskusji. Oddychała ciężko. – Spokojnie – powiedział lekarz – odpocznij, teraz chwila przerwy. Ale niezbyt długa. – Trzymaj się, Klaudia – krzyknęła tylko Weronika, bo cały ból, który ominął ją w akcji przygotowawczej, skumulował się w tych ostatnich skurczach. Nic więcej nie zdołała już powiedzieć. * Na sali leżały razem. Staś Wilk urodził się dziesięć minut przed Zosią Jarzębską. Mała Anielka, która jako pierwsza pojawiła się na świecie, leżała obok w plastikowym łóżeczku na wysokich nóżkach. Po porodzie wszystkich przewieziono na salę porodów rodzinnych, gdzie już czekali przejęci ojcowie. Marcin wyglądał, jakby osobiście urodził co najmniej pięcioraczki, a Konrad był bladoszary jak świeży tynk, którego resztki miał jeszcze we włosach, bo przyjechał prosto z pracy. Klaudia nie zgodziła się, żeby zabrano dzieci, choć marzyła o odpoczynku po wyczerpującym porodzie. Pomna na pouczenia Wilkowej opanowała euforię wywołaną widokiem zdrowych, ślicznych dzieci i potężny przypływ energii, który pchał ją do przytulania i całowania malutkich paluszków i główek. Opadła więc wdzięcznie na poduszki i, symulując wielkie zmęczenie, bezradnie wpatrywała się w Marcina. Stanął przy łóżku i spojrzał z przerażeniem na dwa białe tobołki. Zupełnie nie wiedział, co począć. – Teraz będę spać – zapowiedziała Klaudia. – Długo. Proszę cię, zajmij się nimi. Weź koniecznie na ręce i popilnuj, dopóki się nie obudzę. – Dobrze – zdołał wyjąkać Marcin przez ściśnięte gardło i z najwyższym trudem przełknął ślinę. Klaudia zamknęła oczy, Marcin rozejrzał się po sali, szukając pomocy. Konrad szeptał coś cicho do Weroniki odwrócony plecami i całkowicie skoncentrowany na swojej rodzinie. Pielęgniarki przemykały korytarzem, a widząc przez otwarte drzwi, że noworodki śpią słodko, tylko się uśmiechały. Marcin zbliżył się powoli do łóżeczek. Wyciągnięcie dwójki dzieci z tych plastikowych pojemników wydało mu się niewykonalne. Jednak Klaudia stanowczo się tego domagała, bał się jej sprzeciwić. Może to było z nieznanych mu powodów konieczne? W końcu bardzo ostrożnie wyciągnął najpierw jedno, potem drugie dziecko, podkładając silną dłoń i całe przedramię pod plecki, sparaliżowany strachem o ich kruche kręgosłupy.

Położył oba zawiniątka na kołdrze Klaudii i chwilę oddychał jak po ogromnym stresie lub wyjątkowo ciężkiej pracy. Potem przysunął krzesło i powolutku położył sobie jedno dziecko na ręce. Przytulił delikatnie ciepłe ciałko i znowu musiał odpocząć. Otarł spocone czoło i spojrzał na drugiego malca czekającego na łóżku. W jaki sposób miałby go przetransportować jedną ręką i nie upuścić dziecka, które już trzymał, nie miał pojęcia. Nie wiedział, w którym białym zawiniątku leży jego córka, a w którym syn, a bał się obrócić małą rączkę z opaską, by to sprawdzić. W końcu zebrał się na odwagę. Przyklęknął obok łóżka, powolutku wsunął dłoń i przedramię pod tobołek z dzieckiem i przysunął do siebie. Kiedy poczuł, że ma je przy sobie, przytulił mocno i powolutku się podniósł. Stanął i rozejrzał się dookoła z takim poczuciem triumfu, jakby zdobył właśnie największą twierdzę świata. Usiadł na krześle i zamarł w bezruchu wpatrzony w dwie małe twarzyczki o zaciśniętych, lekko drgających powiekach. Klaudia, obserwująca go ukradkiem, uśmiechnęła się z ulgą, zamknęła oczy i po chwili naprawdę zasnęła. Obok spała Weronika z małą Zosią w ramionach, a Konrad pojechał do domu po niezbędne rzeczy. Marcin został sam. Po długich miesiącach ciąży, kiedy wydawało mu się, że jest przygotowany na to, co ma się stać, zrozumiał nagle, że nie wie, jak być ojcem, nie dotarło do niego wcale, że nim został. W końcu nawet nie miał pewności, czy to jego dzieci. Ale kiedy tak siedział, trzymając noworodki na rękach, nie czując bólu pleców i ramion, nastąpił kolejny poród. Bardzo powoli Marcin narodził się jako ojciec. Patrzył i czuł, jak rodzi się radość, rozczulenie i ciepło w sercu. Nie spodziewał się takiej reakcji, myślał, że będzie przerażony, mało pomocny i ogólnie do niczego. Siedział tak długo. Dzieci spały, lekko tylko drgały im powieki albo paluszki. Weszła pielęgniarka i skarciła go szeptem za niepotrzebne, jej zdaniem, wyciągnięcie dzieci z łóżeczek. Wyjaśnił jej cicho, że tak Klaudia kazała, na co pielęgniarka uśmiechnęła się i nic już nie powiedziała. Nikt tu nie miał ochoty wchodzić w konflikt z wybuchową pacjentką. Przyniosła tylko wygodniejszy fotel zamiast krzesła, żeby mógł oprzeć łokcie. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo zdrętwiały. Usiadł, poczekał, aż pielęgniarka wyjdzie, po czym pochylił głowę i delikatnie pocałował dwa małe czółka, czując na ustach ciepło i delikatność dziecięcej skóry. – Kocham was – powiedział zdumiony. – I zawsze już będę kochał.