Porwanie lady Alice - Helen Dickson

Helen Dickson

Porwanie lady Alice Tłu​ma​cze​nie: Ewa Nil​sen

PROLOG 1746 rok – po bi​twie pod Cul​lo​den Ksią​żę Ka​rol Edward Stu​art przy​był do Szko​cji, by za​żą​dać tro​nu swe​go ojca i przy​wró​cić mo​nar​chię Stu​ar​tów. Gło​wa tego mło​de​go uro​dzi​we​go czło​wie​ka peł​na była re​wo​lu​cyj​nych po​my​słów, któ​re do​pro​wa​dzi​ły do tego, że na po​lach Cul​lo​den od​by​ła się krwa​wa łaź​nia. Ka​rol Edward Stu​art co praw​da po​ko​nał przed​tem woj​ska rzą​do​we pod Pre​ston​pans, jed​nak w Cul​lo​den po​niósł cał​ko​wi​tą klę​skę. A po​nió​sł​szy ją, dla za​cho​wa​nia ży​cia po​rzu​cił swych zwo​len​ni​ków zwa​nych ja​ko​bi​ta​mi na pa​stwę prze​śla​do​wań ze stro​ny wro​ga i ra​to​wał się uciecz​ką. Re​pre​sje oka​za​ły się wy​jąt​ko​wo bru​tal​ne. Część ja​ko​bi​tów dla ra​to​wa​nia ży​cia po​ucie​ka​ła w góry, na​to​miast ci, któ​rych do​pa​dły woj​ska rzą​do​we, tra​ci​li ży​cie za​kłu​ci ba​gne​ta​mi, po​no​si​li śmierć przez po​wie​sze​nie albo też zo​sta​wa​li spa​le​ni żyw​cem we wła​snych do​mach. Ni​ko​go nie szczę​dzo​no, na​wet ko​biet, dzie​ci i star​ców. W Ros​slea, po​ło​żo​nym w re​jo​nie przy​gra​nicz​nym ma​jąt​ku Ia​ina Fro​bi​she​ra, po uciecz​ce ca​łej służ​by zo​sta​ła tyl​ko żona wła​ści​cie​la, Mary Fro​bi​sher, z dwu​na​sto​let​nim sy​nem Wil​lia​mem i li​czą​cą so​bie za​le​d​wie mie​siąc ma​lut​ką có​recz​ką Ali​ce. Dwaj star​si sy​no​wie Fro​bi​she​rów po​le​gli pod Cul​lo​den, a sam Iain Fro​bi​sher do​stał się do an​giel​skiej nie​wo​li. Do​mo​stwo Fro​bi​she​rów sta​ło wy​so​ko na wznie​sie​niu gó​ru​ją​cym nad ni​sko po​ło​żo​ną wio​ską. Gdy za​czę​ło się ściem​niać, w do​li​nie za​pa​no​wał ja​kiś ruch. Lu​dzie w czer​wo​nych ka​fta​nach po​ja​wi​li się w wio​sce. Przy​by​li z po​chod​nia​mi, by pa​lić i mor​do​wać. Mary usły​sza​ła strza​ły z musz​kie​tów, a za​raz po​tem krzy​ki. Za​no​si​ło się na to, że na​past​ni​cy wkrót​ce po​ja​wią się w Ros​slea. Nie wa​ha​ła się ani chwi​li. Ubra​na w suk​nię i pe​le​ry​nę, w któ​rych za​szy​te były pie​nią​dze i klej​no​ty, za​bra​ła dzie​ci, opu​ści​ła po​spiesz​nie dom i po paru chwi​lach znik​nę​ła wraz z dzieć​mi wśród drzew. Kie​dy ciem​no​ści spo​wi​ły zie​mię, zo​ba​czy​ła, że nie​bo nad Ros​slea roz​świe​tla krwa​wa łuna. Zro​zu​mia​ła, że pło​nie ich ro​dzin​ny dom. Sza​le​ją​ce pło​mie​nie, po​chła​nia​jąc bły​ska​wicz​nie wszyst​kie kosz​tow​no​ści, któ​re krył w swym wnę​trzu, bu​cha​ły wy​so​ko w noc​ne nie​bo. Mary, po​wstrzy​mu​jąc łzy, od​wró​ci​ła gło​wę; nie chcia​ła pa​trzeć na ten strasz​ny wi​dok. W na​stęp​nej chwi​li opa​no​wa​ła się. Nie czas te​raz oka​zy​wać sła​bość, po​wie​dzia​ła so​bie i ru​szy​ła w dro​gę. Oszo​ło​mio​na i gna​na stra​chem, nio​sąc owi​nię​tą w pled Ali​ce i po​na​gla​jąc Wil​lia​ma, szła zde​cy​do​wa​nym kro​kiem przed sie​bie. Wę​drów​kę uła​twiał jej fakt, że te​ren nie był jej obcy, miesz​ka​ła bo​wiem w tych stro​nach od uro​dze​nia. Zna​ła tu wszyst​kie dro​gi, tak​że te, któ​ry​mi po​ru​sza​li się po​ga​nia​cze by​dła, i jed​ną z nich do​tar​ła do gra​ni​cy. A po​tem uda​ło jej się do​stać na za​chod​nie wy​brze​że i prze​-

pra​wić do Ir​lan​dii, skąd po​pły​nę​ła stat​kiem do Fran​cji. Szyb​ko od​na​la​zła ro​da​ków, zwo​len​ni​ków Stu​ar​tów, któ​rym uda​ło się uciec przed prze​śla​do​wa​nia​mi, ja​kie na​stą​pi​ły po bi​twie pod Cul​lo​den. O śmier​ci męża i dwóch sy​nów do​wie​dzia​ła się w Pa​ry​żu. Nie mia​ła jed​nak wie​le cza​su, aby ich opła​ki​wać. Mu​sia​ła za​pew​nić byt tym dwoj​gu dzie​ciom, któ​re po​zo​sta​ły przy ży​ciu.

ROZDZIAŁ PIERWSZY 1756 rok, wy​brze​że Afry​ki Pół​noc​nej Po​rucz​nik Ewen Tre​ma​in nie był pe​wien, co go obu​dzi​ło. Czy ten ci​chy, nie​re​gu​lar​ny od​głos, któ​ry do​bie​gał go po​śród noc​nej ci​szy, jak​by gdzieś od stro​ny dę​bo​we​go re​lin​gu, to po pro​stu chro​bo​ta​nie szczu​ra? Czy może ten dźwięk – zde​cy​do​wa​nie gło​śniej​szy niż chlu​po​ta​nie wody o ka​dłub okrę​tu – to plusk wio​seł? Nie, nie. Z pew​no​ścią to nie wio​sła. To musi być szczur, po​wie​dział so​bie po​rucz​nik, od​dy​cha​jąc głę​bo​ko, aby się uspo​ko​ić. To ab​sur​dal​ne, że taki dro​biazg wy​bił go ze snu i wzbu​dził u nie​go aż taki nie​po​kój. Wy​glą​da na to, że ner​wy za​czy​na​ją mi się da​wać we zna​ki, po​my​ślał zde​pry​mo​wa​ny. Krę​cił się nie​spo​koj​nie na po​sła​niu, lecz nie mógł po​now​nie za​snąć. Ten ci​chy, niby chro​bo​czą​cy, niby zgrzy​tli​wy dźwięk wciąż wy​pro​wa​dzał go z rów​no​wa​gi. Po​wo​li do jego nie​wiel​kiej ka​ju​ty wkra​dła się zgro​za – tak in​ten​syw​na, że nie​mal na​ma​cal​na. Pod​peł​zła bli​żej i sta​nę​ła tuż obok jego koi – szep​cząc i nie da​jąc mu spać. Po​rucz​nik wstał, ubrał się i wy​szedł na po​kład unie​ru​cho​mio​ne​go od czte​rech dni okrę​tu Jego Kró​lew​skiej Mo​ści no​szą​ce​go na​zwę „Od​wa​ga”. Za​stał je​dy​nie ma​ry​na​rza, któ​re​go obo​wiąz​kiem było czu​wać i wy​pa​try​wać okrę​tów kor​sa​rzy. Sto​jąc przy re​lin​gu, po​rucz​nik spoj​rzał w ciem​ność. Mor​ska mgła wi​sia​ła ni​sko, spo​wi​ja​jąc okręt swo​im wil​got​nym, pół​prze​zro​czy​stym ca​łu​nem. Noc i zło​wiesz​cza ci​sza zda​wa​ły się z każ​dą chwi​lą pod​cho​dzić o krok bli​żej. Jak​by za​po​wia​da​ły ja​kieś przy​cza​jo​ne, nie​wi​dzial​ne za​gro​że​nie. Gdzieś tam, za bur​tą, było coś, co upar​cie do​ma​ga​ło się uwa​gi. Zmę​czo​ny umysł Ewe​na otrzą​snął się z le​tar​gu i stał się na​gle ja​sny i czuj​ny. Nie​spo​dzie​wa​nie, po raz pierw​szy od kil​ku dni, po​czuł lek​ką bry​zę. Sła​by, nie​pew​ny od​dech wia​tru szep​tał coś wśród ta​kie​lun​ku, po​ru​sza​jąc płót​nem. Za​spa​ny ka​pi​tan Mil​ton sta​nął obok po​rucz​ni​ka i po​tarł dło​nią za​ro​śnię​tą bro​dę. – Wiatr, pa​nie Tre​ma​in – ode​zwał się. – O świ​cie ru​szy​my w dal​szą dro​gę. Ewen Tre​ma​in mil​czał, wy​tę​ża​jąc słuch. Plusk wio​seł sta​wał się wy​raź​niej​szy, aż na​gle ciem​ny, zło​wro​gi kształt wy​ło​nił się spo​śród mgły. Okręt, a tuż za nim dwa na​stęp​ne. Ewen zo​ba​czył, że wszyst​kie trzy po​ru​sza​ją się dzię​ki sile ra​mion wio​słu​ją​cych ga​ler​ni​ków, a na ich grot​masz​tach po​wie​wa pi​rac​ka ban​de​ra – ludz​ka czasz​ka na ciem​nym tle. Wie​dział, że ten wi​dok nie wró​żył nic do​bre​go. Za​ło​ga nie mia​ła żad​nych szans ani na uciecz​kę, ani w otwar​tej wal​ce. Wszyst​kich cze​kał los nie​wol​ni​czy, a nie​któ​rych nie​chyb​na śmierć. Nie było ta​jem​ni​cą, że ber​be​ryj​scy kor​sa​rze są okrut​ni i nie dba​ją o uwię​zio​nych. Dzia​ło się to la​tem roku ty​siąc sie​dem​set pięć​dzie​sią​te​go szó​ste​go. Wra​ca​ją​cy do An​glii z Afry​ki Za​chod​niej okręt do​wo​dzo​ny przez ka​pi​ta​na Mil​to​na wpadł

w ręce kor​sa​rzy. Wszy​scy człon​ko​wie jego za​ło​gi zo​sta​li za​ku​ci w kaj​da​ny i za​wie​zie​ni na targ nie​wol​ni​ków do ma​ro​kań​skie​go mia​sta Salé. Tam Ewen Tre​ma​in zo​stał sprze​da​ny zna​ne​mu z okru​cień​stwa bra​tu suł​ta​na, któ​ry za​ofe​ro​wał naj​wyż​szą cenę. Spraw​ność fi​zycz​na i in​te​li​gen​cja Ewe​na spra​wi​ły, że wkrót​ce go wy​róż​nio​no, po​wie​rza​jąc mu rolę oso​bi​ste​go słu​gi wład​cy. Peł​nił bo​wiem swo​je obo​wiąz​ki uważ​nie i z sza​cun​kiem dla oby​cza​jów ma​ro​kań​skie​go dwo​ru. Pew​ne​go razu jego pan opu​ścił pa​łac i udał się w po​dróż ma​ją​cą trwać sześć ty​go​dni. Ewen po​znał wów​czas na dwo​rze mło​dą Mau​re​tan​kę o imie​niu Etta. Owa na​mięt​na pięk​ność, ob​da​rzo​na ty​gry​si​mi zie​lo​no​zło​ty​mi ocza​mi, była fa​wo​ry​tą. Na dwo​rze szep​ta​no jed​nak, że wie​lu męż​czyzn od​wie​dza​ło nocą jej kom​na​tę, by za​spo​ka​jać głód na​mięt​no​ści, a po​tem ich cia​ła wy​rzu​ca​ło na brzeg mo​rze. Prze​ko​na​ny, że tyl​ko śmierć może go wy​rwać z nie​wo​li, tak​że Ewen nie był w sta​nie oprzeć się Et​cie. Tym bar​dziej że uży​ła swe​go ca​łe​go uro​ku, aby go uwieść i uczy​nić swym ko​chan​kiem. Ich schadz​ki nio​sły z sobą ogrom​ne ry​zy​ko, jed​nak nie zwa​ża​li na nie. Te chwi​le bli​sko​ści wno​si​ły bo​wiem odro​bi​nę świa​tła w ich po​grą​żo​ne w mro​ku nie​wo​li ży​cie. W swo​ich ra​mio​nach znaj​do​wa​li za​po​mnie​nie. Wie​rzył, że Etta go ko​cha, i jako czło​wiek ry​cer​ski i praw​do​mów​ny ani przez chwi​lę nie po​dej​rze​wał, że jej uśmie​chy i słod​kie słów​ka oka​żą się fał​szy​we. Tym​cza​sem suł​tan wró​cił do pa​ła​cu i we​zwał Ettę. Uda​ła się na​tych​miast do nie​go i skła​ma​ła, że Ewen ją znie​wo​lił, mimo że wie​lo​krot​nie i sta​now​czo od​rzu​ca​ła jego za​lo​ty. Ewen stał wów​czas tuż przy drzwiach kom​na​ty i sły​szał każ​de sło​wo uko​cha​nej. Cios był tak bo​le​sny, że łzy na​pły​nę​ły mu do oczu i omal nie ze​mdlał. Opa​no​wał się jed​nak bar​dzo szyb​ko, a w miej​sce smut​ku i re​zy​gna​cji po​ja​wi​ła się złość. Był wście​kły na sa​me​go sie​bie – za to, że po​zwo​lił się tak oszu​kać i zra​nić, że po​zwo​lił so​bie na na​iw​ność i sła​bość. Ska​za​no go na karę chło​sty. Miał do​stać sto ba​tów, a po​tem, je​że​li prze​ży​je, resz​tę ży​cia spę​dzić na ga​le​rach, przy​ku​ty do wio​sła. Ostat​nia na​dzie​ja na uwol​nie​nie pry​sła. Jako ga​ler​nik nie miał bo​wiem szans na ura​to​wa​nie. Po​zo​sta​wa​ło mu ży​cie pod po​kła​dem i ocze​ki​wa​nie na nie​chyb​ną, bo​le​sną śmierć w od​mę​tach. Po kil​ku​na​stu mie​sią​cach zda​rzył się jed​nak cud. Jego ga​le​ra zo​sta​ła za​ata​ko​wa​na u brze​gów Hisz​pa​nii przez bry​tyj​ski okręt wo​jen​ny. Ewen nie mógł uwie​rzyć wła​sne​mu szczę​ściu, gdy wio​sło, do któ​re​go był przy​ku​ty, zła​ma​ło się, a jego sa​me​go mor​skie fale wy​rzu​ci​ły na brzeg. Kie​dy otwo​rzył oczy, za​raz też oka​za​ło się, że nie jest je​dy​nym roz​bit​kiem, bo​wiem obok nie​go na mo​krym pia​sku leży sku​lo​ny mło​dzie​niec imie​niem Amir. Wi​dząc, jaki jest sła​by i bez​rad​ny, Ewen po​czuł li​tość dla chłop​ca. Po​sta​no​wił się nim za​opie​ko​wać. Po​mo​dlił się żar​li​wie do Boga i po​dzię​ko​wał za oca​le​nie ży​cia, a na​stęp​nie pod​szedł do mło​dzień​ca i po​mógł mu wstać. Ru​szy​li w głąb lądu. Wę​dro​wa​li wie​le dni przez góry, wza​jem​nie bę​dąc dla sie​bie wspar​ciem. Gdy Ewe​na na​wie​dza​ły

wspo​mnie​nia zdra​dziec​kie​go uśmie​chu Etty i z bra​ku sił chciał zo​stać i cze​kać na śmierć, Amir pod​trzy​my​wał go na du​chu i nie po​zwa​lał pod​dać się re​zy​gna​cji. Wkrót​ce oka​za​ło się, że zmie​rza​ją wprost ku klasz​to​ro​wi. Spo​tka​li bo​wiem wę​drow​ca, któ​ry wska​zał im kie​ru​nek. Szli ostat​kiem sił, wie​dze​ni je​dy​nie in​stynk​tem, sil​niej​szym od bólu i cier​pie​nia fi​zycz​ne​go. Gdy​by nie na​dzie​ja na to, że zo​ba​czy zno​wu swo​ją ro​dzi​nę, Ewen za​ła​mał​by się i nie​chyb​nie nie do​tarł do celu. Gdy w pew​nej chwi​li Amir po​tknął się i upadł, Ewen pod​niósł go i pod​trzy​mał. – Chodź, Ami​rze. Bądź sil​ny – za​chę​cał, choć sam opadł z sił. – Klasz​tor musi być już nie​da​le​ko. Jego peł​nym na​dziei sło​wom za​wtó​ro​wał ni​kły dźwięk po​je​dyn​cze​go dzwon​ka nio​są​cy się w czy​stym po​wie​trzu. – To dzwo​nek wo​ła​ją​cy zbłą​ka​nych wę​drow​ców! Do​brze idzie​my! – za​wo​łał Ewen i ode​tchnął z ulgą. Za​pa​dła już noc, gdy do​tar​li do miej​sca, z któ​re​go wi​docz​ny był klasz​tor udzie​la​ją​cy schro​nie​nia lu​dziom wszel​kiej na​ro​do​wo​ści i wia​ry. Zim​ne księ​ży​co​we świa​tło spły​wa​ło w dół po ni​skich da​chach do​mów o gru​bych mu​rach. Nad tymi bu​dyn​ka​mi, któ​re przy​cup​nę​ły u stóp wą​skiej prze​łę​czy, gó​ro​wa​ła wie​ża z ce​gły, a dro​ga pod łu​kiem ka​mien​nej bra​my pro​wa​dzi​ła pro​sto do sta​re​go klasz​to​ru. Gdzieś zza mu​rów do​bie​ga​ły ci​che dźwię​ki gre​go​riań​skie​go cho​ra​łu. Śpiew oka​zał się czymś tak nie​ocze​ki​wa​nym i dla nie​go no​wym, że Ewen przy​sta​nął, żeby po​słu​chać. Czuł, jak w jego ser​cu bu​dzi się na​dzie​ja. Przy​szło mu na myśl, że oto sły​szy od​po​wiedź Boga na jego żar​li​wą mo​dli​twę. Nie był już jed​nak w sta​nie zro​bić ko​lej​ne​go kro​ku i osu​nął się na ko​la​na. Ostat​kiem świa​do​mo​ści zo​ba​czył jesz​cze ni​kłe świa​tła la​tar​ni, po​ru​sza​ją​cych się tu i tam. Dla nie​go, znu​żo​ne​go wę​drow​ca, owe świa​tła ozna​cza​ły szan​sę na nowe ży​cie.

ROZDZIAŁ DRUGI 1766 rok, Lon​dyn Mło​da ko​bie​ta, ubra​na w pe​le​ry​nę z kap​tu​rem, z tru​dem szła przez ciem​ny park, po​ty​ka​jąc się i wal​cząc z lo​do​wa​tym wia​trem. Roz​wie​wał jej pe​le​ry​nę i sma​gał ją bez​li​to​śnie, a wi​ru​ją​ce płat​ki śnie​gu ośle​pia​ły. Prze​ni​kli​wy chłód spra​wił, że zdrę​twia​ły jej prze​mar​z​nię​te do ko​ści sto​py i dło​nie, a po​licz​ki sta​ły się zim​ne jak lód. Cała jej po​sta​wa zdra​dza​ła cier​pie​nie, jed​nak nie było to cier​pie​nie fi​zycz​ne, gdyż cia​ło mia​ła sil​ne i zdro​we. Ko​bie​ta cier​pia​ła na myśl o ojcu. W pew​nej chwi​li, ku swe​mu za​sko​cze​niu, po​czu​ła, że do oczu na​pły​wa​ją jej łzy. A prze​cież tak daw​no nie pła​ka​ła… Tak, po​my​śla​ła, nie pła​ka​łam, od cza​su gdy po​rzu​ci​łam Phi​lip​pe’a. Pa​no​wa​ła nad emo​cja​mi z oba​wy, że pod​daw​szy się im, za​ła​mie się kom​plet​nie i po​grą​ży w me​lan​cho​lii. Te​raz jed​nak na myśl, że jej oj​ciec, któ​re​go od za​wsze uwa​ża​ła za zmar​łe​go, żyje i wkrót​ce go zo​ba​czy, po​zwo​li​ła emo​cjom wziąć górę i ko​bie​ta za​la​ła się łza​mi. Na​gle wśród za​dym​ki, tuż przed nią, za​ma​ja​czy​ła ciem​na po​stać. Mło​da ko​bie​ta spró​bo​wa​ła ją wy​mi​nąć, jed​nak uczy​ni​ła to za póź​no, bo w tej sa​mej chwi​li zde​rzy​ła się z owym ta​jem​ni​czym nie​zna​jo​mym. Upa​dła​by, gdy​by nie chwy​cił jej za ra​mię i moc​no nie przy​trzy​mał. – Co ro​bisz tu​taj w taką po​go​dę, pani? – ode​zwał się szorst​ki mę​ski głos. Ali​ce otwo​rzy​ła usta, chcąc od​po​wie​dzieć, jed​nak nie była w sta​nie wy​do​być z sie​bie ani sło​wa. Jej gar​dło, po​dob​nie jak całe cia​ło, zda​wa​ło się cał​kiem zmro​żo​ne, a wiatr na​wie​wał jej do oczu płat​ki śnie​gu i zu​peł​nie ośle​piał. – O co cho​dzi? – za​py​tał męż​czy​zna. – Stra​ci​łaś, pani, głos? Po​czu​ła, jak dło​nią w rę​ka​wicz​ce starł z jej twa​rzy śnieg, a po​tem zo​ba​czy​ła, że przy​glą​da się jej w ni​kłym świe​tle par​ko​wej la​tar​ni. Za​nim śnieg ośle​pił ją po​now​nie, Ali​ce zdą​ży​ła je​dy​nie za​uwa​żyć, że męż​czy​zna jest wy​so​ki i oczy ma prze​peł​nio​ne gnie​wem i sza​re ni​czym krze​mień. Z ust męż​czy​zny wy​rwa​ło się ci​che prze​kleń​stwo. Za​czę​ła się na​gle bar​dzo bać. Nie​zna​jo​my wciąż trzy​mał ją za ra​mię, jed​nak jego uchwyt ze​lżał. Wte​dy z siłą zro​dzo​ną ze stra​chu, zdo​ła​ła się szarp​nąć, wy​rwać i rzu​cić do uciecz​ki. Bie​gła co sił w no​gach, od​da​li​ła się znacz​nie w jed​nej chwi​li i choć sły​sza​ła za sobą jego wo​ła​nie, nie za​trzy​ma​ła się. Wkrót​ce znik​nę​ła mu z oczu w śnież​nej za​dym​ce. Kwa​drans póź​niej, mo​kra i wy​sma​ga​na wia​trem, za​dy​sza​na i wstrzą​śnię​ta spo​tka​niem z ob​cym męż​czy​zną, Ali​ce do​tar​ła do re​zy​den​cji Hi​slo​pów znaj​du​ją​cej się w sa​mym ser​cu Pic​ca​dil​ly. Re​zy​den​cja na​le​ża​ła do lady Mar​ga​ret Hi​slop, hra​bi​ny Mar​ching​ton, i w tej chwi​li trwa​ły w niej peł​ną parą przy​go​to​wa​nia do balu. Hra​bi​na wy​da​wa​ła go tego wie​czo​ru z oka​zji za​rę​czyn swo​jej bra​ta​ni​cy Ro​ber​ty z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem, naj​star​szym sy​nem hra​bie​go Win​ter​worth. Za​nim Ali​ce zdą​ży​ła na do​bre ochło​nąć, do holu, na jej spo​tka​nie, wy​bie​gła Ro​-

ber​ta. – Jak to do​brze, że już wró​ci​łaś, Ali​ce! – za​wo​ła​ła. – Na​praw​dę nie ro​zu​miem, co w cie​bie wstą​pi​ło. Czy mu​sia​łaś wy​cho​dzić pod​czas ta​kiej śnie​ży​cy? A poza tym wiesz do​brze, że cio​cia Mar​ga​ret nie lubi, gdy wy​cho​dzisz sama. Po​win​naś była wziąć ze sobą ko​goś ze służ​by. Ali​ce cięż​ko wes​tchnę​ła. – Wiesz, Ro​ber​to, że nie zno​szę prze​sia​dy​wać ca​ły​mi dnia​mi w domu. W po​ko​jach jest tak dusz​no! Mu​sia​łam za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza. A poza tym… mia​łam na​dzie​ję, że two​ja cio​cia nie za​uwa​ży, że wy​szłam. W do​dat​ku bez przy​zwo​it​ki. Po​przed​nie​go dnia po otrzy​ma​niu li​stu od nie​ja​kie​go Dun​ca​na For​be​sa, Ali​ce po​sta​no​wi​ła zi​gno​ro​wać za​kaz lady Mar​ching​ton do​ty​czą​cy sa​mot​nych spa​ce​rów. Nie​zna​ny jej au​tor li​stu za​wia​da​miał, że dys​po​nu​je in​for​ma​cja​mi na te​mat jej ojca, któ​re​go ona od dwu​dzie​stu lat uwa​ża​ła za zmar​łe​go. Za​in​try​go​wa​na, bar​dzo pra​gnąc do​wie​dzieć się wię​cej, Ali​ce uda​ła się do po​bli​skie​go Gre​en Par​ku na spo​tka​nie w miej​scu i o cza​sie, któ​re For​bes wy​zna​czył. – Nic nie uj​dzie uwa​gi cio​ci Mar​ga​ret – stwier​dzi​ła Ro​ber​ta. – Zna se​kre​ty wszyst​kich i nic się przed nią nie ukry​je. Po​win​naś to już wie​dzieć. Czy list, któ​ry do​sta​łaś wczo​raj, ma coś wspól​ne​go z two​ją dzi​siej​szą eska​pa​dą? Ali​ce po​krę​ci​ła gło​wą. Od cza​su gdy dwa mie​sią​ce temu za​miesz​ka​ła w Hi​slop Ho​use, mię​dzy nią a Ro​ber​tą było nie​wie​le se​kre​tów. Zwie​rzy​ła się jej, dla​cze​go po​sta​no​wi​ła nie wy​cho​dzić za Phi​lip​pe’a, choć nie wta​jem​ni​cza​ła we wszyst​kie po​wo​dy tej de​cy​zji. Pew​ne rze​czy, któ​re ro​bi​ła z Phi​lip​pe’em, nie nada​wa​ły się dla de​li​kat​nych uszu przy​ja​ciół​ki. Po​wie​dzia​ła o skan​da​lu, któ​ry spra​wił, że mu​sia​ła z za​szar​ga​ną re​pu​ta​cją ucie​kać z Pa​ry​ża, ale list i spo​tka​nie z Dun​ca​nem For​be​sem po​sta​no​wi​ła za​cho​wać w ta​jem​ni​cy. Przy​naj​mniej na ja​kiś czas. Dun​can For​bes po​wie​dział jej, że po bi​twie pod Cul​lo​den w roku czter​dzie​stym szó​stym jej oj​ciec, Iain Fro​bi​sher, zo​stał poj​ma​ny i za​wie​zio​ny na po​łu​dnie, gdzie sta​nął przed są​dem oskar​żo​ny o zdra​dę sta​nu. Prze​trzy​my​wa​no go na stat​kuwię​zie​niu na Ta​mi​zie. Po​nie​waż lu​dziom uzna​nym za zdraj​ców spra​wie​dli​wość wy​mie​rza​no szyb​ko, Iain Fro​bi​sher zo​stał wkrót​ce po​zba​wio​ny ca​łe​go ma​jąt​ku i ska​za​ny na śmierć. Jed​nak kie​dy straż​ni​cy przy​szli po nie​go, by za​brać go na bło​nie zwa​ne Ken​ning​ton Com​mon bę​dą​ce miej​scem eg​ze​ku​cji, on – wie​dzio​ny pra​gnie​niem ży​cia i wol​no​ści – wsko​czył do Ta​mi​zy. Strze​la​no do nie​go, ale ni​g​dy nie zna​le​zio​no. Mimo to uzna​no go za zmar​łe​go. For​bes po​wie​dział tak​że Ali​ce, że sam w cza​sach Cul​lo​den był pro​stym żoł​nie​rzem i że wię​zio​no go po​tem na tym sa​mym stat​ku co jej ojca, a w koń​cu w roku ty​siąc sie​dem​set czter​dzie​stym siód​mym zwol​nio​no na mocy Aktu Ła​ski. Nie wspo​mniał jej jed​nak, że ostat​nio bar​dzo źle mu się po​wo​dzi i nie​wie​le my​ślał o Ia​inie Fro​bi​she​rze. Przy​po​mniał go so​bie do​pie​ro, gdy ostat​nio, w Lon​dy​nie, spo​tkał czło​wie​ka łu​dzą​co do nie​go po​dob​ne​go. Wkrót​ce jego po​dej​rze​nie, że oto jest daw​ny to​wa​rzysz wię​zien​nej nie​wo​li, oka​za​ło się słusz​ne, po czym obaj męż​czyź​ni wda​li się w dłuż​szą roz​mo​wę. Po​ga​daw​szy tro​chę o daw​nych

cza​sach, ro​ze​szli się – każ​dy w swo​ją stro​nę. I Dun​can For​bes był​by o wszyst​kim za​po​mniał, gdy​by nie to, że pew​ne​go dnia w jed​nej z ga​zet prze​czy​tał wia​do​mość o kło​po​tach Ali​ce Fro​bi​sher w Pa​ry​żu i o jej przy​jeź​dzie do Lon​dy​nu. Uznał, że w tych oko​licz​no​ściach może tro​chę się wzbo​ga​cić, i na​pi​sał do Hi​slop Ho​use, za​wia​da​mia​jąc, że jest w po​sia​da​niu in​for​ma​cji o jej ojcu, któ​ra może ją za​in​te​re​so​wać. Pod​czas pierw​sze​go spo​tka​nia w par​ku roz​bu​dził jej cie​ka​wość i upew​niw​szy się, że Ali​ce bar​dzo chce do​wie​dzieć się wię​cej, umó​wił się z nią na​za​jutrz, w tym sa​mym miej​scu i o tej sa​mej po​rze. Ali​ce zgo​dzi​ła się przyjść, ma​jąc na​dzie​ję, że do tego cza​su zdo​bę​dzie sumę, któ​rej za​żą​dał za dal​sze in​for​ma​cje. – Nie. Oczy​wi​ście, że nie – skła​ma​ła te​raz, od​po​wia​da​jąc na py​ta​nie Ro​ber​ty. Od​da​ła swo​ją mo​krą od śnie​gu pe​le​ry​nę lo​ka​jo​wi, do​da​jąc: – Pój​dę do lady Mar​ching​ton, gdy tyl​ko zmie​nię suk​nię. Ta jest cał​kiem prze​mo​czo​na. – Oba​wiam się, że ciot​ka chce cię wi​dzieć na​tych​miast – od​rze​kła Ro​ber​ta. – Do​praw​dy, ko​cha​na – znie​cier​pli​wi​ła się Ali​ce – nie je​stem po​dob​na do cie​bie. Nie będę na każ​de jej ski​nie​nie. A i ty mo​gła​byś cza​sem jej się prze​ciw​sta​wić. Nikt by cię za to nie po​tę​pił. Ro​ber​ta uśmiech​nę​ła się na to wy​ro​zu​mia​le. Nie była oso​bą zde​cy​do​wa​ną i są​dzi​ła, że ła​twiej bę​dzie żyć z ciot​ką w zgo​dzie, nie prze​ciw​sta​wia​jąc się jej, a prze​ciw​nie – oka​zu​jąc po​słu​szeń​stwo. – Ciot​ka Mar​ga​ret – po​wie​dzia​ła – była dla mnie bar​dzo do​bra. A tak​że i dla cie​bie, Ali​ce, nie za​po​mi​naj o tym. Co do mnie, to… gdy​by nie ona, wy​sła​no by mnie do ob​cych lu​dzi i moje ży​cie sta​ło​by się nie do znie​sie​nia. Tak, Ali​ce, ciot​ka Mar​ga​ret bar​dzo wie​le dla mnie zro​bi​ła. Gdy Ro​ber​ta zo​sta​ła sie​ro​tą, jej je​dy​na krew​na, hra​bi​na Mar​ching​ton, lady Mar​ga​ret Hi​slop, ko​bie​ta bez​dziet​na i od dzie​się​ciu lat wdo​wa, wzię​ła ją pod swo​ją opie​kę. Ro​ber​ta, bar​dzo ciot​ce wdzięcz​na, pod​po​rząd​ko​wy​wa​ła jej się bez sło​wa skar​gi, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na jej apo​dyk​tycz​ność. Ani też na jej ostry ję​zyk i szcze​rość gra​ni​czą​cą z nie​grzecz​no​ścią. Ali​ce z ko​lei nie bała się lady Mar​ga​ret, jed​nak sta​ra​ła się jej uni​kać, oczy​wi​ście, w mia​rę moż​li​wo​ści. – No tak – po​wie​dzia​ła te​raz do Ro​ber​ty, wcho​dząc za nią na górę – za​pew​ne masz ra​cję. A jak są​dzisz? Czy dzi​siej​szy bal się uda? – zmie​ni​ła te​mat. – Cały Lon​dyn cze​ka na ogło​sze​nie two​ich za​rę​czyn… Wszy​scy mó​wią tyl​ko o tym. Je​stem prze​ko​na​na, że za​pro​sze​ni go​ście zja​wią się co do jed​ne​go, po​mi​mo tej okrop​nej po​go​dy. – Ja też mam szcze​rą na​dzie​ję, że po​go​da ni​ko​go nie od​stra​szy – od​rze​kła Ro​ber​ta. – Wie​czór oka​że się wiel​kim suk​ce​sem. Je​stem tego pew​na! Hugh jest w to​bie za​ko​cha​ny, Ro​ber​to. Z pew​no​ścią nie od​stą​pi cię na krok. A i ty, są​dząc po tym, jak się ru​mie​nisz w jego obec​no​ści, od​wza​jem​niasz jego uczu​cia. No, no, nie za​prze​czaj! I nie mów mi, że o nim wciąż nie my​ślisz.

– To praw​da, Ali​ce. My​ślę o nim bez ustan​ku. A gdy go wi​dzę, je​stem taka szczę​śli​wa. Ja… ja go na​praw​dę ko​cham – wy​zna​ła Ro​ber​ta, a Ali​ce uśmiech​nę​ła się do niej. – Ko​chasz go i wkrót​ce zo​sta​niesz jego żoną – po​wie​dzia​ła. – Nie mogę się już tego do​cze​kać – od​rze​kła ci​cho Ro​ber​ta. – Cho​ciaż… – kon​ty​nu​owa​ła Ali​ce – …nie wia​do​mo, co się sta​nie, kie​dy Hugh do​wie się, że by​łaś za​rę​czo​na z in​nym… a ra​czej, że wciąż je​steś, bo prze​cież wa​sze za​rę​czy​ny nie zo​sta​ły ofi​cjal​nie ze​rwa​ne. Peł​ne bla​sku oczy Ro​ber​ty przy​ga​sły i po​smut​nia​ły. – Cio​cia Mar​ga​ret twier​dzi, że lord Tre​ma​in już się nie li​czy, że… nie trze​ba na​wet o nim my​śleć… – za​czę​ła się bro​nić. – Za​rę​czył się ze mną w Pa​ry​żu, a po​tem znik​nął i nikt nie wie, gdzie te​raz jest… Wy​je​chał po​nad rok temu, gdy we​zwa​no go do bra​ta do Bor​de​aux w ja​kiejś spra​wie ro​dzin​nej, i od tej pory nie mia​łam od nie​go żad​nej wia​do​mo​ści. A czy ty, Ali​ce, miesz​ka​jąc jesz​cze we Fran​cji, po​zna​łaś go może? – Nie – od​rze​kła, krę​cąc gło​wą. – Ale o nim sły​sza​łam. Jego brat Si​mon wal​czył ra​mię w ra​mię z moim oj​cem i brać​mi pod Cul​lo​den. – Pa​mię​tam, że twoi bra​cia tej bi​twy nie prze​ży​li… – Nie​ste​ty, Ro​ber​to… Dwaj moi bra​cia po​le​gli pod​czas tej bi​twy. Wil​liam był wte​dy za mło​dy, by wal​czyć, a ja by​łam nie​mow​lę​ciem. Moja mat​ka zmar​ła wkrót​ce po tym, jak osie​dli​li​śmy się we Fran​cji. Zo​sta​li​śmy z Wil​lia​mem sami… – Cio​cia Mar​ga​ret pi​sa​ła do lor​da Tre​ma​ina bar​dzo wie​le razy – po​wró​ci​ła Ro​ber​ta do po​przed​nie​go te​ma​tu. – Bez naj​mniej​sze​go skut​ku. Ani razu nie ode​zwał się i dla​te​go za​słu​gu​je je​dy​nie na po​gar​dę. Tak, na po​gar​dę, za​rów​no ze stro​ny mo​jej cio​ci, jak i mo​jej. Moż​na po​wie​dzieć, że mia​łam szczę​ście, uni​ka​jąc mał​żeń​stwa z czło​wie​kiem, któ​ry nie jest god​ny mo​jej ręki. Moją cio​cię spo​tkał z jego stro​ny wiel​ki afront. I dla​te​go cio​cia po​sta​no​wi​ła jego na​zwi​sko… po pro​stu wy​ma​zać z pa​mię​ci. Jest to rów​nież po​wód, po​my​śla​ła Ali​ce, dla któ​re​go lady Mar​ching​ton wy​da​je dziś wie​czo​rem bal – Ro​ber​ta zo​sta​nie za​pre​zen​to​wa​na oczom go​ści ni​czym dro​go​cen​ny klej​not, bry​lant ma​ją​cy błysz​czeć w ko​ro​nie. Lady Mar​ching​ton za​ba​wi​ła się w swat​kę i od cza​su gdy lord Tre​ma​in znik​nął z ho​ry​zon​tu, nie my​śli o ni​czym in​nym jak tyl​ko o wy​da​niu swej osie​ro​co​nej bra​ta​ni​cy za mąż za czło​wie​ka ucho​dzą​ce​go za naj​lep​szą par​tię w Lon​dy​nie. I – zna​jąc jej upór i bez​względ​ność w dą​że​niu do celu – na​le​ży się spo​dzie​wać, że do​pnie swe​go. – Czy ty, Ro​ber​to, my​ślisz jesz​cze cza​sa​mi o lor​dzie Tre​ma​inie? – Cza​sa​mi – od​rze​kła szcze​rze Ro​ber​ta. – Nie zna​li​śmy się zbyt do​brze, jed​nak pa​mię​tam, że od​zna​czał się nie​na​gan​ny​mi ma​nie​ra​mi i tak​tem… że był czło​wie​kiem, któ​ry z pew​no​ścią po​tra​fi pod​bić ser​ce ko​bie​ty… jest ele​ganc​ki… no i tak​że przy​stoj​ny. Ale miał w so​bie coś ta​jem​ni​cze​go… był skry​ty i… ja​kiś taki po​nu​ry. Ale po​mów​my o to​bie, Ali​ce. Wiesz, bar​dzo się cie​szę, że twój brat przy​słał cię do Lon​dy​nu i że za​miesz​ka​łaś wraz ze mną u cio​ci. Lecz… czy nie bra​ku​je ci Pa​ry​ża?

Ali​ce wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Nie mia​ła ocho​ty przy​po​mi​nać so​bie wy​pad​ków, któ​re zmu​si​ły ją do opusz​cze​nia domu bra​ta. Nie chcia​ła my​śleć o tym, że na​ra​zi​ła na szwank jego do​bre imię. Miesz​ka​jąc w Lon​dy​nie, pra​gnę​ła je​dy​nie o tym wszyst​kim za​po​mnieć i my​śleć już tyl​ko o przy​szło​ści. – Ja, Ro​ber​to – po​wie​dzia​ła – bar​dzo lu​bi​łam Pa​ryż. Jed​nak znie​na​wi​dzi​łam miesz​ka​ją​ce​go tam czło​wie​ka, za któ​re​go mia​łam wyjść za mąż. Dla​te​go mu​sia​łam wy​je​chać. – Ze​rwa​łaś za​rę​czy​ny, wiem o tym. No ale… sko​ro swe​go na​rze​czo​ne​go nie ko​cha​łaś, to… nie masz so​bie nic do za​rzu​ce​nia. Po​mi​mo po​cie​sza​ją​cych słów Ro​ber​ty Ali​ce uświa​do​mi​ła so​bie na​gle, że wciąż od​czu​wa skut​ki okrop​nych pa​ry​skich prze​żyć. Zmarsz​czy​ła brwi na wspo​mnie​nie peł​ne​go sa​mo​za​do​wo​le​nia uśmiesz​ku, z któ​rym Phi​lip​pe po raz pierw​szy wziął ją do łóż​ka. I przy​po​mnia​ła so​bie, że po​czu​ła się wte​dy tak, jak​by była jego wła​sno​ścią, rze​czą, ja​kąś bły​skot​ką, któ​rą on może się pysz​nić przed świa​tem. Po​tem przy​szła chwi​la, gdy mu oznaj​mi​ła, że nie zo​sta​nie jego żoną. Po​rzu​ci​ła go i ze​rwa​ła za​rę​czy​ny. Gniew Wil​lia​ma z po​cząt​ku był strasz​ny. Jak mo​głaś? – gro​mił ją. Czy nie masz wsty​du ani wy​rzu​tów su​mie​nia? Przy​nio​słaś ro​dzi​nie hań​bę. Czy po​my​śla​łaś, co by na to po​wie​dzia​ła na​sza dro​ga mat​ka? Ali​ce wów​czas za​mknę​ła oczy z wy​ra​zem cier​pie​nia na twa​rzy. Wil​liam wspo​mniał o mat​ce, co było nie​spra​wie​dli​we i bar​dzo bo​le​sne. Bo​wiem nie pa​mię​ta​ła jej – mia​ła za​le​d​wie czte​ry lata, gdy mat​kę za​bi​ły su​cho​ty. Wie​dzia​ła o niej tyl​ko to, co opo​wia​dał jej Wil​liam, jed​nak czu​ła, że zo​sta​ła​by przez nią wy​słu​cha​na i zro​zu​mia​na. Gniew Wil​lia​ma na szczę​ście wkrót​ce ostygł. Po​wie​dział wów​czas ze smut​kiem: „To, co ci się przy​tra​fi​ło, by​ło​by szo​ku​ją​ce i tra​gicz​ne, na​wet gdy​by nikt prócz mnie o tym nie wie​dział”. Usły​szaw​szy te sło​wa, po​ję​ła, że Wil​liam szcze​rze mar​twi się o jej przy​szłość. To jed​nak spo​tę​go​wa​ło jej po​czu​cie wsty​du i przy​gnę​bie​nie. Po​tem wy​słał ją do Lon​dy​nu, do lady Mar​ching​ton, któ​ra mia​ła na​uczyć ją roz​sąd​ku, a tak​że tego, jak być do​brą żoną. Na po​że​gna​nie po​wie​dział jej jesz​cze, aby się nie mar​twi​ła, bo nie​ba​wem za​ła​twi spra​wę ze​rwa​nych za​rę​czyn w je​dy​ny wła​ści​wy spo​sób. W jego gło​sie za​brzmia​ła przy tym sta​lo​wa nuta, lecz Ali​ce wte​dy w naj​śmiel​szych do​my​słach nie przy​pusz​cza​ła, że za​po​wia​da​ła ona wła​śnie to, co się wkrót​ce mia​ło stać. Do​pie​ro list od żony Wil​lia​ma, któ​ry przy​szedł po dwóch ty​go​dniach do Lon​dy​nu, uświa​do​mił jej, że tak do koń​ca nie zna​ła swe​go bra​ta. Wzdry​gnę​ła się te​raz na to wspo​mnie​nie. Po​czu​ła dreszcz zgro​zy, przy​po​mi​na​jąc so​bie, że Wil​liam wy​zwał Phi​lip​pe’a na po​je​dy​nek na śmierć i ży​cie i że ten po​je​dy​nek sto​czył w obro​nie jej ho​no​ru. – Są​dzę, że wie​le osób po​wie​dzia​ło​by, że uciecz​ka ni​g​dy ni​cze​go nie roz​wią​zu​je – wy​rwa​ła ją z za​my​śle​nia Ro​ber​ta. – Dla mnie, Ro​ber​to, prze​pro​wadz​ka do Lon​dy​nu ozna​cza nowy po​czą​tek.

– Wró​żą​cy szczę​ście, mam na​dzie​ję – od​rze​kła Ro​ber​ta. – Tak czy ina​czej, bez wzglę​du na to, co mó​wią inni, ja cie​szę się, że tu je​steś. I te​raz bar​dzo cię pro​szę, za​po​mnij o wszyst​kim, co było w Pa​ry​żu, i za​cznij cie​szyć się ży​ciem. Za​cznij się do​brze ba​wić, już, za​raz, dziś wie​czo​rem, na moim balu za​rę​czy​no​wym. Ali​ce już nie żyła w stra​chu przed po​now​nym spo​tka​niem z Phi​lip​pe’em, jed​nak nie po​tra​fi​ła od​na​leźć spo​ko​ju. Eg​zy​sto​wa​ła jak​by w za​wie​sze​niu mię​dzy prze​szło​ścią, któ​rej się ogrom​nie wsty​dzi​ła i do któ​rej nie chcia​ła wra​cać my​śla​mi, a przy​szło​ścią, o któ​rej my​śleć jesz​cze nie umia​ła. Choć nie zo​sta​ła przez Phi​lip​pe’a zgwał​co​na, to jed​nak była ofia​rą prze​mo​cy. To, co jej zro​bił, wciąż nie​doj​rza​łej dziew​czy​nie, wpły​nę​ło na jej cha​rak​ter i po​sta​wę wo​bec ży​cia. Ode​brał jej nie tyl​ko nie​win​ność i po​czu​cie bez​pie​czeń​stwa, ale tak​że wia​rę w praw​dzi​wą, szcze​rą mi​łość. Zła​mał jej ser​ce i spra​wił, że po​czu​ła się zbru​ka​na i głu​pia, że pod​da​ła się mrzon​ce o bez​in​te​re​sow​nym, czy​stym uczu​ciu. Od tam​tej pory nie czu​ła się zdol​na do stwo​rze​nia szczę​śli​we​go związ​ku. Nie wie​rzy​ła, że kie​dy​kol​wiek bę​dzie po​now​nie na​praw​dę szczę​śli​wa ani że zdo​ła za​ufać ja​kie​mu​kol​wiek męż​czyź​nie. Wy​prze​dzi​ła Ro​ber​tę i we​szła szyb​ko do swo​jej sy​pial​ni. – Dzi​wię się – po​wie​dzia​ła, za​czy​na​jąc roz​pi​nać suk​nię – że lady Mar​ching​ton zgo​dzi​ła się wpu​ścić mnie za próg swe​go domu. Przy​pusz​czam, że Anne, żona Wil​lia​ma i cór​ka jej naj​lep​szej przy​ja​ciół​ki, mia​ła coś z tym wspól​ne​go. Nie my​li​ła się co do tego. Lady Mar​ching​ton przy​ję​ła Ali​ce do swe​go domu wła​śnie na proś​bę Anne, ale tak​że dla​te​go, że chcia​ła za​pew​nić to​wa​rzy​stwo Ro​ber​cie. I za​no​si​ło się na to, że za​raz po ślu​bie Ro​ber​ty z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem znaj​dzie męża tak​że i dla niej. – Daj, po​mo​gę ci – za​pro​po​no​wa​ła Ro​ber​ta i za​czę​ła roz​pi​nać gu​zi​ki suk​ni; po chwi​li za​py​ta​ła: – Jaki on był? To zna​czy Phi​lip​pe. Był przy​stoj​ny? – Och, tak – od​po​wie​dzia​ła twar​dym gło​sem Ali​ce. – Był przy​stoj​ny. Na​wet bar​dzo. Ale wła​śnie to mnie w nim iry​to​wa​ło. Czy​ni​ło go to aro​ganc​kim i za​du​fa​nym w so​bie. Pew​no​ści sie​bie też mu nie bra​ko​wa​ło. Ni​g​dy nie do​pusz​czał do sie​bie my​śli, że mógł​by nie do​stać tego, cze​go chce. Ro​ber​ta, roz​piąw​szy wszyst​kie gu​zi​ki, po​mo​gła Ali​ce zdjąć suk​nię, któ​rą prze​wie​si​ła na​stęp​nie przez opar​cie krze​sła. – Ale mu​siał cię po​cią​gać… – po​wie​dzia​ła. – Bo prze​cież zgo​dzi​łaś się go po​ślu​bić. – Może tro​chę, z po​cząt​ku. Phi​lip​pe Du​play, hra​bia St. An​to​ine, był ty​pem męż​czy​zny, o ja​kim ma​rzą ko​bie​ty. Po​tra​fił uwo​dzić i miał nie​od​par​ty urok. Są​dzę, że nie​któ​rzy męż​czyź​ni od​da​li​by wszyst​ko, by mieć jego wy​so​ki wzrost, ja​sne wło​sy, ro​ze​śmia​ne nie​bie​skie oczy, we​so​łe uspo​so​bie​nie i umie​jęt​ność pro​wa​dze​nia dow​cip​nej, lek​kiej kon​wer​sa​cji. Do​sko​na​le też jeź​dził kon​no i tań​czył… To jed​nak były tyl​ko po​zo​ry, za któ​ry​mi krył się aro​ganc​ki łaj​dak i ha​zar​dzi​sta. Po​wie​dzia​ła to z taką go​ry​czą, że Ro​ber​ta spoj​rza​ła na nią zdu​mio​na. – Mó​wisz o nim tak… jak​by nie żył, Ali​ce. – Bo on nie żyje, Ro​ber​to – od​rze​kła Ali​ce z na​ci​skiem. – Phi​lip​pe nie żyje.

A te​raz bądź tak do​bra i przyj​mij do wia​do​mo​ści, że nie chcę już wię​cej o nim mó​wić. Z tymi sło​wy od​wró​ci​ła się do okna i za​pa​trzy​ła na sy​pią​ce gę​sto płat​ki śnie​gu. Ro​ber​ta, zszo​ko​wa​na, we​szła do jej gar​de​ro​by, by po​szu​kać suk​ni od​po​wied​niej na spo​tka​nie z hra​bi​ną Mar​ching​ton. Ali​ce tym​cza​sem po​my​śla​ła o Wil​lia​mie, z któ​rym miesz​ka​ła od ma​leń​ko​ści w mia​stecz​ku po​ło​żo​nym nie​da​le​ko Pa​ry​ża. Przy​po​mnia​ła so​bie, że od chwi​li, gdy skoń​czy​ła osiem​na​ście lat, Wil​liam my​ślał je​dy​nie o tym, by wy​dać ją do​brze za mąż. Był czło​wie​kiem ma​jęt​nym i za​mie​rzał dać jej spo​ry po​sag. Przez ich dom za​czę​li więc prze​wi​jać się za​lot​ni​cy, a ona czu​ła się jak ja​łów​ka wy​sta​wio​na na sprze​daż na lo​kal​nym jar​mar​ku. W koń​cu Wil​liam wy​brał Phi​lip​pe’a Du​playa, hra​bie​go St. An​to​ine, któ​ry od dłuż​sze​go cza​su oka​zy​wał jej za​in​te​re​so​wa​nie. Jed​nak Ali​ce od sa​me​go po​cząt​ku nie czu​ła się do​brze w roli na​rze​czo​nej Du​playa. Onie​śmie​la​ły ją bo​gac​two i po​zy​cja jego ro​dzi​ny; wspa​nia​ły za​mek i roz​le​głe po​sia​dło​ści ziem​skie, a tak​że cen​ne skar​by znaj​du​ją​ce się w zam​ku – wszyst​ko to upew​nia​ło ją, że do nich nie pa​su​je. – To, co zro​bi​łaś – po​wie​dzia​ła Ro​ber​ta, wra​ca​jąc z gar​de​ro​by z pro​stą, nie​bie​ską suk​nią dzien​ną – to, że zde​cy​do​wa​łaś, że za nie​go nie wyj​dziesz, wie​dząc rów​no​cze​śnie, że spo​wo​du​je to skan​dal… było ak​tem od​wa​gi. Choć bar​dzo pra​gnę​ła za​py​tać, w jaki spo​sób Phi​lip​pe stra​cił ży​cie, Ro​ber​ta nie zro​bi​ła tego. A Ali​ce wciąż była po​grą​żo​na w my​ślach i za​nim się ode​zwa​ła, przy​po​mnia​ła so​bie, że za​wsze sta​ra​ła się być po​wścią​gli​wa i opa​no​wa​na. A za​rę​czyw​szy się z Phi​lip​pe’em, wkrót​ce osią​gnę​ła pod tym wzglę​dem praw​dzi​we mi​strzo​stwo. Dzię​ki temu za​cho​wy​wa​ła po​zo​ry i gra​ła do​sko​na​łą na​rze​czo​ną. Jed​nak cza​sa​mi, gdy Phi​lip​pe ją za bar​dzo pro​wo​ko​wał, zda​rza​ły jej się po​dob​ne do let​niej bu​rzy wy​bu​chy. Wła​śnie pod​czas jed​ne​go z nich wy​krzy​cza​ła, że nie zo​sta​nie jego żoną. Nie była jed​nak przy​go​to​wa​na na to, co mia​ło na​stą​pić po​tem. Dla​te​go za​sko​czy​ła ją za​ja​dłość, z jaką Phi​lip​pe wziął na niej od​wet, oraz to, że spo​tkał ją to​wa​rzy​ski ostra​cyzm. Bo​wiem Phi​lip​pe, nie mo​gąc się po​go​dzić z tym, że zo​stał od​trą​co​ny, roz​gło​sił, że Ali​ce Fro​bi​sher jest oso​bą o mo​ral​no​ści ko​bie​ty lek​kich oby​cza​jów. Oszczer​stwo to lo​tem bły​ska​wi​cy obie​gło cały Pa​ryż, a plot​ka​rze do​da​wa​li do nie​go co​raz to inne pi​kant​ne szcze​gó​ły. Z po​cząt​ku Ali​ce czu​ła się tym wszyst​kim zra​nio​na i przy​gnę​bio​na, jed​nak za​raz po​tem ogar​nął ją gniew. Ze​bra​ła siły i z de​ter​mi​na​cją sta​nę​ła twa​rzą w twarz z fak​ta​mi, uświa​da​mia​jąc so​bie, że jej do​tych​cza​so​we ży​cie się skoń​czy​ło. Kie​dy już wy​pła​ka​ła wszyst​kie łzy, wy​szła do lu​dzi z uśmie​chem na twa​rzy i sta​wi​ła im czo​ło. Jed​nak roz​głos, ja​kie​go na​brał cały ten skan​dal, zmu​sił ją do opusz​cze​nia Pa​ry​ża na za​wsze. – Gdy​bym wy​szła za Phi​lip​pe’a – po​wie​dzia​ła te​raz do Ro​ber​ty – nie by​ła​bym szczę​śli​wa. Spra​wił mi tyle bólu, gdy by​li​śmy ra​zem… Dla​te​go po​sta​no​wi​łam, że le​piej bę​dzie prze​żyć skan​dal wy​wo​ła​ny ze​rwa​niem za​rę​czyn niż spę​dzić resz​tę ży​cia z czło​wie​kiem, któ​re​go ani nie ko​cham, ani na​wet nie sza​nu​ję.

– Ach, Ali​ce – od​rze​kła Ro​ber​ta – mamy za sobą po​dob​ne do​świad​cze​nie. Ze​rwa​ne za​rę​czy​ny trud​no prze​trwać w to​wa​rzy​stwie. Jed​nak mam na​dzie​ję, że i ty w przy​szło​ści znaj​dziesz czło​wie​ka ta​kie​go jak Hugh… któ​ry, po​dob​nie jak Hugh mnie, bę​dzie umiał cie​bie uszczę​śli​wić. Ży​czę ci tego z ca​łe​go ser​ca. – Dzię​ku​ję ci, Ro​ber​to – po​wie​dzia​ła Ali​ce z uśmie​chem, mo​dląc się w du​chu, by ży​cze​nie Ro​ber​ty się speł​ni​ło i by Bóg ze​słał jej do​bre​go czło​wie​ka, któ​ry bę​dzie trak​to​wał ją z sza​cun​kiem i czu​ło​ścią, ja​kie na​le​żą się żo​nie. – No a te​raz mu​szę już biec do two​jej ciot​ki, za​nim za​cznie mnie szu​kać. Gdy le​d​wie zna​la​zła się na scho​dach, usły​sza​ła pod​nie​sio​ny głos lady Mar​ching​ton dy​ry​gu​ją​cej służ​bą w sali ba​lo​wej. W na​stęp​nej chwi​li ta wzbu​dza​ją​ca po​strach star​sza dama sta​nę​ła w drzwiach, mie​rząc ją kry​tycz​nym, gniew​nym spoj​rze​niem. – A więc tu je​steś, moja pan​no – za​czę​ła lo​do​wa​tym to​nem. – Szu​ka​łam cię, ale nie było cię w domu. No więc? Może za​dasz so​bie trud i się wy​tłu​ma​czysz? Gdzie by​łaś? – Wy​szłam za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza… – Wy​szłaś, żeby za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza? Tak twier​dzisz? To do​praw​dy roz​czu​la​ją​ce… Jak śmiesz być taka nie​po​słusz​na? Jak śmiesz wy​cho​dzić z domu sama bez po​ko​jów​ki? I na do​da​tek w taką po​go​dę? Przy​no​sisz wstyd mo​je​mu do​mo​wi! – Ależ… lady Mar​ching​ton… ja nie chcia​łam… – Milcz! Two​je za​cho​wa​nie jest nie do przy​ję​cia. Już w Pa​ry​żu po​ka​za​łaś, co po​tra​fisz. Wy​je​chać okry​ta hań​bą i wsty​dem… Ale wiedz, że ja to​le​ro​wać ta​kich wy​bry​ków nie będę! A te​raz zejdź mi z oczu i przy​go​tuj się do balu. Po​móż też w przy​go​to​wa​niach Ro​ber​cie. Pa​mię​taj, że to jej dzień, więc nie ze​psuj jej go żad​nym wy​sko​kiem. Pa​mię​taj, że masz za​cho​wy​wać się przy​zwo​icie! – za​koń​czy​ła lady Mar​ching​ton i od​wró​ci​ła się do ka​mer​dy​ne​ra, któ​ry zja​wił się wła​śnie u jej boku. Wciąż jed​nak była wście​kła na Ali​ce. Przy​ję​ła ją do swe​go domu w na​dziei, że znaj​dzie jej od​po​wied​nie​go męża, ale za​da​nie to oka​za​ło się nie​ła​twe. Bo​wiem Ali​ce nie oka​zy​wa​ła za​in​te​re​so​wa​nia przy​stoj​ny​mi, bo​ga​ty​mi i uty​tu​ło​wa​ny​mi mło​dzień​ca​mi, któ​rych jej przed​sta​wia​no i któ​rzy wsku​tek tego, że echa pa​ry​skie​go skan​da​lu do​tar​ły do Lon​dy​nu, za​cie​ka​wie​ni, ota​cza​li ją za​wsze licz​nym krę​giem. Co wię​cej, zda​wa​ła się nimi po​gar​dzać, a to wy​pro​wa​dza​ło lady Mar​ching​ton z rów​no​wa​gi, bo​wiem owa apo​dyk​tycz​na dama chcia​ła wy​ko​nać swo​je za​da​nie szyb​ko i bez zbęd​nych kom​pli​ka​cji, aby po​zbyć się z domu nie​po​słusz​nej dziew​czy​ny. Ali​ce przy​jąw​szy z ulgą fakt, że ma już za sobą roz​mo​wę z su​ro​wą opie​kun​ką, wró​ci​ła do swe​go po​ko​ju. Ubie​ra​jąc się na bal, nie mo​gła prze​stać my​śleć o spo​tka​niu z Dun​ca​nem For​be​sem. Co ten czło​wiek ma mi do po​wie​dze​nia? – za​da​wa​ła so​bie py​ta​nie. Je​że​li mój oj​ciec żyje, to gdzie jest? Od chwi​li, gdy wsko​czył do Ta​mi​zy, upły​nę​ło prze​cież dwa​dzie​ścia lat. Dla​cze​go ani razu nie skon​tak​to​wał się z Wil​lia​mem?

Wszyst​ko to było okry​te gę​stą mgłą ta​jem​ni​cy, a Ali​ce z nie​cier​pli​wo​ścią cze​ka​ła na chwi​lę, gdy wrę​czy Dun​ca​no​wi For​be​so​wi pie​nią​dze, a on w za​mian wszyst​ko jej opo​wie. Czu​ła co​raz więk​sze na​pię​cie i z tego po​wo​du nie była w na​stro​ju do za​ba​wy. Pra​gnę​ła, by bal jak naj​prę​dzej się skoń​czył.

ROZDZIAŁ TRZECI Ali​ce mia​ła ra​cję. Po​go​da nie od​stra​szy​ła go​ści. Przy​by​li tłum​nie, za​szczy​ce​ni za​pro​sze​niem na bal za​rę​czy​no​wy do tak zna​mie​ni​te​go domu i cie​ka​wi mło​dej na​rze​czeń​skiej pary. Gdy wszy​scy, w licz​bie trzy​stu, po​wi​ta​ni oso​bi​ście przez lady Mar​ching​ton, zgro​ma​dzi​li się już w holu, na​stą​pi​ło wiel​kie wej​ście Ro​ber​ty. Ubra​na w suk​nię z szy​fo​nu, któ​rej spód​ni​ca ozdo​bio​na była błysz​czą​cy​mi sre​brzy​sty​mi ce​ki​na​mi, ze swo​imi mięk​ki​mi, ciem​no​blond wło​sa​mi upię​ty​mi wy​so​ko, przy​po​mi​na​ła księż​nicz​kę z baj​ki. Wszyst​kie oczy zwró​ci​ły się w pierw​szej chwi​li na nią, lecz za​raz po​tem wzrok więk​szo​ści go​ści, zwłasz​cza dżen​tel​me​nów, przy​ku​ła syl​wet​ka mło​dej ko​bie​ty idą​cej o krok za nią tuż obok lady Mar​ching​ton. Bo​wiem Ali​ce, w je​dwab​nej sza​fi​ro​wej suk​ni do​bra​nej ide​al​nie do ko​lo​ru nie​bie​skich oczu, ze swy​mi kru​czo​czar​ny​mi wło​sa​mi upię​ty​mi wy​so​ko i ozdo​bio​ny​mi drob​ny​mi pe​reł​ka​mi oraz w na​szyj​ni​ku z mi​go​czą​cych w świe​tle świec bry​lan​tów była pięk​no​ścią, któ​ra przy​ćmie​wa​ła przy​ja​ciół​kę uro​dą, bu​dzi​ła za​zdrość dam i za​chwyt pa​trzą​cych na nią dżen​tel​me​nów. Gdy​by jed​nak kto​kol​wiek z tego tłu​mu za​dał so​bie trud, by spoj​rzeć na nią uważ​niej, zo​ba​czył​by, że wy​raz jej oczu jest nie​obec​ny, że pa​trzy na wszyst​ko, co ją tu​taj ota​cza, z obo​jęt​no​ścią i smut​kiem; że jest ogar​nię​ta me​lan​cho​lią. – Sza​now​ni pań​stwo – prze​mó​wi​ła do zgro​ma​dzo​nych hra​bi​na, gdy szmer roz​mów ucichł po tym, kie​dy ka​mer​dy​ner po​pro​sił ich o uwa​gę. – Mam wiel​ki za​szczyt ogło​sić za​rę​czy​ny mo​jej bra​ta​ni​cy z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem. Pro​szę was, wznie​ście to​ast za szczę​śli​wą parę, któ​ra na moją proś​bę uczy​ni nam ho​nor i otwo​rzy dzi​siej​szy bal, speł​nia​jąc tym sa​mym swój pierw​szy obo​wią​zek mał​żeń​ski. Ka​mer​dy​ner dał znak znaj​du​ją​cym się na ga​le​rii mu​zy​kom. Roz​le​gły się dźwię​ki pierw​sze​go utwo​ru, a tłum pa​trzył z za​chwy​tem na przy​stoj​ne​go wi​ceh​ra​bie​go, któ​ry ujął rękę swej na​rze​czo​nej i po​pro​wa​dził ją do pierw​sze​go tań​ca. Ali​ce tak​że pa​trzy​ła na tych dwo​je i w błysz​czą​cych oczach Ro​ber​ty zwró​co​nych na na​rze​czo​ne​go do​strze​gła szczę​ście. Ży​czy​ła przy​ja​ciół​ce jak naj​le​piej, ale ów wi​dok po​głę​biał jed​nak jej smu​tek. Za​pra​gnę​ła na​gle uciec z tej peł​nej roz​ra​do​wa​nych lu​dzi ba​lo​wej sali. Uciec od świa​teł i mu​zy​ki, od tań​czą​ce​go tłu​mu, od wszyst​kich tych lu​dzi od​da​ją​cych się za​ba​wie. Nie było to jed​nak pra​gnie​nie tchórz​li​we​go ser​ca. Ali​ce nie bała się kon​fron​ta​cji z wła​snym nie​we​so​łym lo​sem. Chcia​ła je​dy​nie ukryć swe uczu​cia przed ocza​mi cie​kaw​skich i szu​kać uko​je​nia w sa​mot​no​ści i ci​szy. Tym​cza​sem jed​nak trwał bal i po tań​cach nad​szedł czas na uro​czy​stą, wy​staw​ną ko​la​cję. Ali​ce uśmie​cha​ła się, a na​wet śmia​ła. Wy​pi​ła tro​chę wina i wda​ła się w po​ga​węd​kę z grup​ką mło​dych dam, a po​tem prze​tań​czy​ła kil​ka tań​ców z ele​ganc​ki​mi mło​dzień​ca​mi, któ​rzy za​ba​wia​li ją uprzej​mą roz​mo​wą; zja​dła ko​la​cję w to​wa​rzy​stwie jed​ne​go ze swo​ich wiel​bi​cie​li, a na​stęp​nie tań​czy​ła zno​wu, słu​-

cha​jąc kom​ple​men​tów pły​ną​cych w tań​cu gład​ko z ust part​ne​rów. Uda​ło jej się na​wet wy​słu​chać z obo​jęt​ną miną lu​bież​nych pro​po​zy​cji, któ​re wy​szep​tał jej do ucha pe​wien dżen​tel​men, pod​ocho​co​ny zbyt dużą ilo​ścią wy​pi​te​go wina. Dżen​tel​men był jed​nym z wie​lu wpa​tru​ją​cych się w nią z po​żą​dli​wo​ścią, któ​ra przy​pra​wia​ła ją wprost o mdło​ści. Czyż już mia​ła ni​g​dy nie uwol​nić się od pa​ry​skich plo​tek i za​wsze bę​dzie ska​za​na na uwa​gę męż​czyzn po​kro​ju Phi​lip​pe’a – obrzy​dli​wie lu​bież​nych, wi​dzą​cych w ko​bie​cie je​dy​nie rzecz, swo​istą ozdo​bę, któ​rą ma się je​dy​nie po to, by wzbu​dzać za​zdrość in​nych? W koń​cu cier​pli​wość Ali​ce wy​czer​pa​ła się i gdy po​czu​ła, że dłu​żej tego nie znie​sie, od​szu​ka​ła lady Mar​ching​ton i po​wie​dzia​ła jej, że chce już pójść do sie​bie, bo boli ją gło​wa. Otrzy​maw​szy po​zwo​le​nie, opu​ści​ła salę ba​lo​wą i za​raz zna​la​zła się we wła​snej sy​pial​ni, gdzie mo​gła za​mknąć oczy i skryć się w ciem​no​ści. Na​raz po​czu​ła się bar​dzo zmę​czo​na. Ner​wo​we na​pię​cie, w któ​rym żyła od chwi​li, gdy spo​tka​ła Dun​ca​na For​be​sa, od​bie​ra​ło jej siły. Pra​gnę​ła tyl​ko jed​ne​go – ci​szy i spo​ko​ju. Za​mknąw​szy za sobą drzwi wej​ścio​we, po​de​szła do drzwi bal​ko​no​wych i roz​su​nę​ła za​sło​ny. Za ta​flą szkła był ogród po​grą​żo​ny w pół​mro​ku. Śnieg już nie pa​dał, a na nie​bie ja​sno świe​ci​ły gwiaz​dy. Srebr​na po​świa​ta wy​do​by​wa​ła z mro​ku drze​wa i ozda​bia​ją​ce ogród ka​mien​ne po​są​gi. Była to noc stwo​rzo​na dla ko​chan​ków. Ali​ce wes​tchnę​ła cięż​ko. Przy​szło jej na myśl, że wsku​tek tych okrop​no​ści, któ​re prze​ży​ła z Phi​lip​pe’em, nie ma ocho​ty zbli​żyć się do żad​ne​go męż​czy​zny i praw​do​po​dob​nie jest ska​za​na na sa​mot​ność. Od​wró​ci​ła się ty​łem do okna, po​de​szła do ko​min​ka i zdmuch​nę​ła sto​ją​ce na jego gzym​sie świe​ce. Sy​pial​nię oświe​tla​ły te​raz tyl​ko małe lamp​ki znaj​du​ją​ce się przy łóż​ku, któ​re, mięk​kie i cie​płe, za​chę​ca​ło do od​po​czyn​ku. Po​sta​no​wi​ła się po​ło​żyć, a na dru​gi dzień, z sa​me​go rana, udać się do mia​sta i sprze​dać część swo​jej bi​żu​te​rii, by zdo​być sto fun​tów za​żą​da​ne przez For​be​sa za dal​sze in​for​ma​cje o ojcu. Po​tem spo​tka się z nim, wy​słu​cha wszyst​kie​go, co ma jej do po​wie​dze​nia, i na​pi​sze do Wil​lia​ma. Wy​ję​ła szpil​ki z wło​sów i po​trzą​snę​ła gło​wą, a wło​sy buj​ną, ciem​ną falą spły​nę​ły jej na ple​cy. Na​stęp​nie za​czę​ła roz​pi​nać suk​nię, zma​ga​jąc się z licz​ny​mi ha​ft​ka​mi. Szło jej to z tru​dem, ale gdy so​bie przy​po​mnia​ła, że w tej suk​ni po​do​ba​ła się Phi​lip​pe’owi, szarp​nę​ła ją gniew​nie, roz​dzie​ra​jąc de​li​kat​ny ma​te​riał. Na​stęp​nie zdję​ła ją i od​rzu​ci​ła z obrzy​dze​niem na krze​sło. Ma​jąc na so​bie tyl​ko ko​szu​lę, usia​dła i zdję​ła pan​to​fel​ki. Już mia​ła wstać, gdy na​gle za​mar​ła w bez​ru​chu. Do​zna​ła bo​wiem dziw​ne​go uczu​cia, że ktoś na nią pa​trzy. Pod​nio​sła wzrok i ska​mie​nia​ła ze ści​śnię​tym gar​dłem, bo strach ode​brał jej mowę. Przy oknie, nie​ru​cho​my ni​czym po​sąg, stał obcy męż​czy​zna. Pa​trzył na nią w bez​ru​chu, a jego ciem​na syl​wet​ka ma​ja​czy​ła po​nu​ro w mro​ku. Jego ubiór świad​czył o tym, że nie jest jed​nym z go​ści za​pro​szo​nych na bal. Miał bo​wiem na so​bie ob​ci​sły czar​ny sur​dut i bia​ły fu​lar, a jego wą​skie bio​dra i mu​sku​lar​ne uda opi​na​ły czar​ne spodnie do kon​nej jaz​dy. No​sił też czar​ne, lśnią​ce, się​ga​ją​ce ko​-

lan buty. Dłu​gie brą​zo​we wło​sy, bar​dzo ciem​ne i gdzie​nie​gdzie po​prze​ty​ka​ne si​wi​zną, zwią​za​ne były na kar​ku, two​rząc fry​zu​rę ty​leż awan​tur​ni​czą, co nie​dba​łą. Męż​czy​zna zro​bił krok do przo​du i zna​lazł się w krę​gu świa​tła lamp​ki, a Ali​ce zo​ba​czy​ła, że wpa​tru​je się w nią zu​chwa​łym, upo​rczy​wym spoj​rze​niem. Wstrzy​ma​ła od​dech i ska​mie​nia​ła z prze​ra​że​nia. – To ty, pa​nie?! – zdo​ła​ła wy​po​wie​dzieć, pró​bu​jąc nie dać się za​hip​no​ty​zo​wać jego prze​ni​kli​we​mu wzro​ko​wi. Tak, to był bez wąt​pie​nia nie​zna​jo​my z par​ku. Nie wi​dzia​ła wte​dy do​kład​nie jego twa​rzy, ale te​raz go roz​po​zna​wa​ła. Gdy się ode​zwał, mia​ła już co do tego pew​ność. Nie​zna​jo​my za​uwa​żył jej prze​ra​że​nie. – Pro​szę cię, pani, nie bój się. I wy​bacz mi to wtar​gnię​cie. – Nie wy​ba​czę! A je​że​li mnie, pa​nie, tkniesz choć​by pal​cem, to… przy​się​gam, będę krzy​cza​ła – za​gro​zi​ła, ze​rwa​ła się na rów​ne nogi i ru​szy​ła ku drzwiom. – Na mi​łość bo​ską, nie za​mie​rzam cię skrzyw​dzić, pani – wy​ce​dził, po czym bły​ska​wicz​nie do niej do​padł. Nie mógł po​zwo​lić, by wy​bie​gła z po​ko​ju i wsz​czę​ła alarm, więc by ją za​trzy​mać, chwy​cił jej ko​szu​lę. De​li​kat​ny ma​te​riał roz​pruł się gło​śno. Ali​ce chcąc się ra​to​wać, wy​ko​na​ła cha​otycz​ne ru​chy rę​ka​mi, stra​ci​ła rów​no​wa​gę i upa​dła na pod​ło​gę ra​zem z na​past​ni​kiem, któ​ry usi​ło​wał przy​trzy​mać ją za rękę. Dy​sza​ła cięż​ko, a łzy bez​sil​nej wście​kło​ści wy​peł​ni​ły jej oczy. Jej gę​ste, dłu​gie wło​sy przy​ci​ska​ło te​raz do pod​ło​gi jego ra​mię, tak że nie mo​gła po​ru​szyć gło​wą. Męż​czy​zna tym​cza​sem po​chy​lił się nad nią – tak ni​sko, że jego od​dech owio​nął jej twarz. Ali​ce zmro​ził strach na myśl, że in​truz zro​bi to samo, co ro​bił jej Phi​lip​pe. Bła​gam cię, Boże, nie do​puść, by to wszyst​ko się po​wtó​rzy​ło, za​czę​ła się mo​dlić w du​chu. Czyż nie dość wy​cier​pia​łam z rąk Phi​lip​pe’a, gdy roz​ka​zy​wał mi i zmu​szał do ule​gło​ści? Mo​dli​twa do​da​ła jej otu​chy i wla​ła w nią na​głą siłę. Ni​czym osa​czo​na dzi​ka kot​ka bro​nią​ca swych mło​dych, Ali​ce wy​rwa​ła swo​je dłu​gie wło​sy spod ra​mie​nia męż​czy​zny i wbi​ła zęby w jego dłoń. Za​klął na czym świat stoi i ze​rwał się na rów​ne nogi. – Ty mała wiedź​mo! – wy​chry​piał, chwy​ta​jąc ją za ra​mię i zmu​sza​jąc, żeby wsta​ła. – Uspo​kój się do dia​bła! Nie mam za​mia​ru cię skrzyw​dzić. Szarp​nę​ła się, lecz on z ła​two​ścią ją przy​trzy​mał i nie pu​ścił, do​pó​ki nie uspo​ko​iła się i nie prze​sta​ła wy​ry​wać z jego uści​sku. Spoj​rza​ła gniew​nie w jego zim​ne sre​brzy​sto​sza​re oczy. Nie mo​gła za​prze​czyć, że jest bar​dzo przy​stoj​ny, a na​wet wspa​nia​ły. Wy​dał​by się jej wręcz ucie​le​śnie​niem ko​bie​cych fan​ta​zji, jej fan​ta​zji, gdy​by nie czy​ny Phi​lip​pe’a, któ​re na​peł​ni​ły ją nie​chę​cią do wszyst​kich osob​ni​ków ro​dza​ju mę​skie​go… – Za​bierz ręce, pa​nie! Nie do​ty​kaj mnie! – syk​nę​ła. – Będę krzy​czeć! Przy​się​gam! Nie wiem, kim je​steś, ale cię nie​na​wi​dzę! Brzy​dzę się tobą! Gar​dzę tobą!

Nie chcę, że​byś mnie do​ty​kał. – Przy​się​gam, że na​wet o tym nie po​my​śla​łem. Do​pó​ki ty, pani, nie za​gro​zi​łaś, że bę​dziesz krzy​czeć – od​rzekł lo​do​wa​tym to​nem. Był już pra​wie zu​peł​nie spo​koj​ny. Tak jej się przy​naj​mniej zda​wa​ło. Jed​nak wciąż do​strze​ga​ła w jego ry​sach coś su​ro​we​go i bez​względ​ne​go. Pa​trzył na nią chłod​nym wzro​kiem, któ​ry uzna​ła za ostrze​że​nie. Po​sta​no​wi​ła mieć się na bacz​no​ści i uda​wać ule​głą, aby uśpić jego czuj​ność i uciec z sy​pial​ni w do​god​nym mo​men​cie…

ROZDZIAŁ CZWARTY – Scho​waj swo​je pa​zur​ki, pani. Ali​ce wzdry​gnę​ła się z obrzy​dze​niem pod jego spoj​rze​niem, któ​re bez​czel​nie tak​so​wa​ło każ​dy frag​ment jej ską​po odzia​ne​go cia​ła. – Wbrew temu, co my​ślisz, pani, nie je​stem tu​taj, by cię znie​wo​lić. Nie brak ci uro​dy, to praw​da. Jed​nak nie mam ani cza​su, ani ocho​ty ko​rzy​stać z two​ich wdzię​ków. Nie ży​czę ci źle, uwierz mi. Czy obie​cu​jesz być ci​cho, je​że​li cię te​raz pusz​czę? Ali​ce spoj​rza​ła mu w oczy i nie doj​rza​ła w nich ani na​mięt​no​ści, ani po​żą​da​nia. W tych oczach, dziw​nych i pięk​nych, sre​brzy​sto​sza​rych, był je​dy​nie gniew. Po chwi​li wa​ha​nia kiw​nę​ła gło​wą. Uwol​nił z uści​sku jej ra​mię, po czym Ali​ce chwy​ci​ła na​tych​miast suk​nię i wło​ży​ła ją szyb​ko na sie​bie. Po​czuw​szy się w ubra​niu znacz​nie pew​niej, pod​nio​sła dum​nie gło​wę, od​rzu​ci​ła do tyłu dłu​gie wło​sy, któ​re spły​nę​ły jej na ple​cy kru​czo​czar​ną ka​ska​dą, i sta​nę​ła twa​rzą w twarz z in​tru​zem. – Wi​nie​neś mi, pa​nie, wy​ja​śnie​nie – po​wie​dzia​ła. – Co ro​bisz w moim po​ko​ju, na do​da​tek o tak póź​nej po​rze? Jego spoj​rze​nie prze​su​nę​ło się po​wo​li z jej twa​rzy w dół, za​trzy​mu​jąc się na mo​ment na fa​lu​ją​cej pier​si. Gdy spoj​rzał jej po​now​nie w oczy, na jego ustach igrał cień peł​ne​go apro​ba​ty uśmie​chu. – Kim je​steś, pani? – za​py​tał. – A czy to ma zna​cze​nie? Za​in​te​re​so​wa​nie nie​zna​jo​me​go się wzmo​gło. Więk​szość ko​biet w jego obec​no​ści oka​zy​wa​ła pew​ną ner​wo​wość, a na​wet strach. W owej mło​dej da​mie nie do​strzegł ani jed​ne​go, ani dru​gie​go. Wy​czu​wał przede wszyst​kich złość i czuj​ność. – Pro​szę cię, pani, nie utrud​niaj mi za​da​nia. Chcę na​tych​miast po​znać two​je na​zwi​sko. – Nie za​pra​sza​łam cię, pa​nie, do mo​jej sy​pial​ni, więc nie czu​ję się w obo​wiąz​ku przed​sta​wiać. A poza tym to ja po​win​nam za​py​tać, kim je​steś. – Je​stem Ewen Tre​ma​in – od​rzekł, uno​sząc aro​ganc​ko brew i mie​rząc ją wzro​kiem. Do​bry Boże! – po​my​śla​ła Ali​ce. Daw​ny na​rze​czo​ny Ro​ber​ty! Co on tu​taj robi?! Co robi tu​taj ten prze​ra​ża​ją​cy, sil​ny, ma​ją​cy w so​bie ja​kiś fa​tal​ny urok męż​czy​zna o spoj​rze​niu dra​pież​ni​ka, któ​ry za​cho​wu​je się ni​czym wo​jow​nik przed bi​twą? Ali​ce po​czu​ła za​wrót gło​wy od na​tło​ku tych py​tań. W oczach jej po​ciem​nia​ło i omal się nie osu​nę​ła na łóż​ko. W ostat​niej chwi​li opa​no​wa​ła się jed​nak i po​sta​no​wi​ła, że nie oka​że sła​bo​ści i nie da się za​stra​szyć. Zmie​rzy​ła in​tru​za wzro​kiem peł​nym po​gar​dy. – Ach – pod​ję​ła iro​nicz​nym to​nem – więc to daw​no nie​wi​dzia​ny lord Tre​ma​in

za​szczy​ca Ro​ber​tę swo​ją obec​no​ścią. Pro​szę mi po​wie​dzieć, mi​lor​dzie, czy wcho​dze​nie bez za​pro​sze​nia do sy​pial​ni dam na​le​ży do two​ich zwy​cza​jów, czy może zgu​bi​łeś dro​gę? – I jed​no, i dru​gie – od​rzekł cierp​ko, po czym zbli​żył się o krok do niej. Miał przed sobą ko​bie​tę o nie​wia​ry​god​nie pięk​nej twa​rzy. Pa​trzył na jej wy​so​kie, de​li​kat​nie za​ry​so​wa​ne ko​ści po​licz​ko​we, do​sko​na​łe​go kształ​tu nos, peł​ne usta i ma​lut​ki do​łe​czek w bro​dzie. Wi​dział rów​no​cze​śnie, że spod ciem​nych brwi spo​glą​da​ją na nie​go wciąż gniew​ne oczy. – Pro​szę po​słu​chać, mi​lor​dzie – za​czę​ła lo​do​wa​tym to​nem – będę wdzięcz​na, je​że​li… gdy skoń​czysz przy​glą​dać się mo​jej twa​rzy… i wy​ja​śnisz mi, co ro​bisz w mo​jej sy​pial​ni. – Roz​po​zna​łem cię, pani, gdy tyl​ko zo​ba​czy​łem cię w oknie. – A więc to ty, mi​lor​dzie, by​łeś w ogro​dzie? Kiw​nął po​ta​ku​ją​co gło​wą. – Ow​szem – po​twier​dził. – I z ła​two​ścią wsko​czy​łem na bal​kon. No i… mam dla cie​bie, pani, do​brą radę. Je​że​li chcesz znie​chę​cić nie​pro​szo​nych in​tru​zów, po​leć po​ko​jów​ce, żeby pod two​ją nie​obec​ność za​my​ka​ła drzwi od bal​ko​nu. – Nie czas te​raz o tym mó​wić. Cze​go chcesz, mi​lor​dzie? – po​wie​dzia​ła Ali​ce to​nem ostrym, gniew​nym, lecz Tre​ma​in wy​czuł, że się bar​dzo boi. – Czym za​wi​ni​ła ci two​ja suk​nia, pani, że po​trak​to​wa​łaś ją w ten spo​sób? – To moja spra​wa. – Tam, w par​ku… pła​ka​łaś, pani. Cóż ta​kie​go wy​pro​wa​dzi​ło cię z rów​no​wa​gi? – Wca​le nie pła​ka​łam. Mia​łam twarz mo​krą od śnie​gu. Po​krę​cił po​wo​li gło​wą. – Mo​żesz, pani, za​prze​czać, a ja i tak wiem, co wi​dzia​łem. – Wciąż wi​nien mi je​steś, mi​lor​dzie, wy​ja​śnie​nie, co tu​taj ro​bisz. I dla​cze​go zja​wiasz się wła​śnie te​raz? Wiem, kim je​steś, i mam na​dzie​ję, że nie przy​by​wasz po to, by spra​wić Ro​ber​cie kło​po​ty. – Nie wi​dzia​łem swo​jej na​rze​czo​nej od dłuż​sze​go cza​su… I po​my​śla​łem, że naj​wyż​sza już pora się z nią zo​ba​czyć. – W mo​jej sy​pial​ni? Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie chcia​łem prze​stra​szyć Ro​ber​ty, po​ka​zu​jąc się jej zbyt wcze​śnie. Chcę zo​ba​czyć naj​pierw, jak się spra​wy mają, za​nim się ujaw​nię. Przy​pusz​czam, że ty, pani, je​steś jej przy​ja​ciół​ką… Za​tem nikt inny nie na​da​je się le​piej do tego, by udzie​lić mi in​for​ma​cji… – Czyż już nie spra​wi​łeś jej wy​star​cza​ją​co dużo bólu, mi​lor​dzie? Mu​sisz jesz​cze psuć jej dzień za​rę​czyn? W jego sre​brzy​sto​sza​rych oczach po​ja​wił się błysk gnie​wu. – Jak to moż​li​we, by za​rę​czy​ła się z in​nym, sko​ro zo​sta​ła obie​ca​na mnie? Jak miał​bym w tej sy​tu​acji się za​cho​wać? Zi​gno​ro​wać ob​ra​zę i wy​co​fać się bez wal​ki? O nie, to się po mnie nie po​ka​że. – A co zro​bisz, mi​lor​dzie? Zej​dziesz do sali ba​lo​wej i za​kłó​cisz uro​czy​stość?

Za​wsty​dzisz Ro​ber​tę i ją upo​ko​rzysz? Je​że​li masz ser​ce, po​wstrzy​masz się od tak okrut​ne​go po​stęp​ku. – Za​tem bądź tak do​bra, pani, i po​proś tu​taj hra​bi​nę. – Nie zro​bię tego. Są​dzę, że po​wi​nie​neś stąd na​tych​miast wyjść, mi​lor​dzie. Wróć tu​taj ju​tro, je​że​li chcesz mó​wić z hra​bi​ną. Tam są drzwi bal​ko​no​we – do​da​ła, wska​zu​jąc ręką – pro​szę na​tych​miast wyjść. – Pani – wy​ce​dził przez zęby, bio​rąc ją pod bro​dę i pa​trząc w jej oczy – po​zwól, że cię ostrze​gę, że ktoś, kto mnie nie słu​cha, wy​pro​wa​dza mnie z rów​no​wa​gi… a to bar​dzo nie​roz​sąd​ne po​su​nię​cie. Nie zja​wi​łem się tu​taj, by się z tobą ba​wić. Zresz​tą to​bie igrasz​ki ze mną z pew​no​ścią by nie od​po​wia​da​ły. Je​że​li nie chcesz pójść po hra​bi​nę oso​bi​ście, po​ślij po nią ko​goś ze służ​by. – Śmiesz, mi​lor​dzie, mi roz​ka​zy​wać? – Nie ina​czej. – Wciąż pa​trzył na nią twar​dym jak stal spoj​rze​niem, a ona nie mo​gła od​wró​cić gło​wy, bo jej bro​da tkwi​ła nie​ru​cho​mo w jego dło​ni. – Zrób, pani, jak pro​szę, bo ina​czej cały dom się do​wie, że przy​ję​łaś w swo​im po​ko​ju męż​czy​znę, w do​dat​ku na​rze​czo​ne​go przy​ja​ciół​ki… Je​że​li więc trosz​czysz się o swo​ją re​pu​ta​cję, zrób, jak mó​wię, za​nim sam udam się na po​szu​ki​wa​nie lady Mar​ching​ton. Do​tknię​ta do ży​we​go Ali​ce spio​ru​no​wa​ła go wzro​kiem. Trosz​czy​ła się o swo​ją re​pu​ta​cję, ow​szem, i nie mia​ła za​mia​ru wy​wo​ły​wać ko​lej​ne​go skan​da​lu, by na​ra​zić na szwank swo​ją cześć jesz​cze bar​dziej. – Zda​jesz się, mi​lor​dzie, za​po​mi​nać, że to jest moja sy​pial​nia i wdar​łeś się do niej nie​pro​szo​ny. – Zrób, pani, jak pro​szę – po​wtó​rzył, pusz​cza​jąc jej bro​dę i co​fa​jąc się o krok. Wi​dząc jego peł​ne dumy i de​ter​mi​na​cji spoj​rze​nie, Ali​ce z bi​ją​cym ser​cem ustą​pi​ła i wy​szła z po​ko​ju, by speł​nić jego po​le​ce​nie. Po chwi​li wró​ci​ła i ra​zem z nim, w mil​cze​niu, cze​ka​ła na przy​by​cie lady Mar​ga​ret Hi​slop, hra​bi​ny Mar​ching​ton. Gdy ta zja​wi​ła się w sy​pial​ni, jej spoj​rze​nie po​bie​gło w stro​nę męż​czy​zny sto​ją​ce​go przy ko​min​ku. Od​wró​cił gło​wę, a wte​dy na​tych​miast go po​zna​ła. Po​bla​dła, a na jej po​cią​głej twa​rzy po​ja​wi​ło się naj​pierw zmie​sza​nie, a po​tem gniew i po​gar​da. Przy​po​mnia​ło jej się wszyst​ko, cze​go nie​daw​no do​wie​dzia​ła się o jego prze​szło​ści. Fakt, że prze​by​wał w nie​wo​li w Afry​ce Pół​noc​nej, był jej te​raz zna​ny, choć rok wcze​śniej, gdy go​dzi​ła się na jego za​rę​czy​ny z Ro​ber​tą, nie mia​ła o nim po​ję​cia. Od chwi​li, gdy po​zna​ła praw​dę, ta myśl nie da​wa​ła jej spo​ko​ju. Do​szła do wnio​sku, że osiem lat nie​wo​li w rę​kach bar​ba​rzyń​ców mu​sia​ło od​ci​snąć się na jego du​szy nie​za​tar​tym pięt​nem. I była zda​nia, że czło​wiek w ten spo​sób do​świad​czo​ny nie może do​stać za żonę isto​ty tak na​iw​nej i de​li​kat​nej jak Ro​ber​ta. Ta​kie mał​żeń​stwo było jej zda​niem czymś nie do przy​ję​cia i po​sta​no​wi​ła do nie​go za wszel​ką cenę nie do​pu​ścić. A poza tym wi​ceh​ra​bia Pem​ber​ton był znacz​nie le​piej uro​dzo​ny od Ewe​na Tre​ma​ina… Lady Mar​ching​ton z wła​ści​wą so​bie by​stro​ścią oce​ni​ła na​tych​miast sy​tu​ację i w jed​nej chwi​li wy​bra​ła sto​sow​ną do niej stra​te​gię. Z wro​gim wy​ra​zem twa​rzy

i ser​cem zim​nym jak lód zwró​ci​ła się do nie​ocze​ki​wa​ne​go i nie​po​żą​da​ne​go przy​by​sza: – Nie są​dzisz, mi​lor​dzie, że zja​wiasz się sta​now​czo zbyt póź​no? – To praw​da, pani hra​bi​no – od​rzekł jej na to spo​koj​nie lord Tre​ma​in. – Wzglę​dy ro​dzin​ne spo​wo​do​wa​ły, że nie mo​głem się zja​wić wcze​śniej. Pro​szę za​tem o wy​ba​cze​nie. A rów​no​cze​śnie pra​gnę ci, pani, uświa​do​mić, że je​stem wciąż za​rę​czo​ny z two​ją bra​ta​ni​cą. – My​lisz się, mi​lor​dzie. Nie ma na to do​wo​du na pi​śmie. Nie masz pra​wa do mo​jej bra​ta​ni​cy. Żad​ne​go pra​wa! – po​wtó​rzy​ła z em​fa​zą. – Poza tym jak śmia​łeś we​drzeć się do mo​je​go domu?! I dla​cze​go za​sta​ję cię tu​taj, w sy​pial​ni pan​ny Fro​bi​sher? Prze​cież to nie ucho​dzi! Lord Tre​ma​in spoj​rzał na mło​dą ko​bie​tę. Fro​bi​sher! Na​zwi​sko wy​da​ło mu się zna​jo​me, jed​nak w tej chwi​li nie po​tra​fił przy​po​mnieć so​bie, skąd je zna. – Prze​pra​szam za za​mie​sza​nie, któ​re spo​wo​do​wa​łem. Nie ta​kie mia​łem in​ten​cje. Są​dzę, że pan​na Fro​bi​sher wy​ja​śni ci, pani, póź​niej, jak się tu zna​la​złem. Pi​sa​łem do cie​bie, że zja​wię się w cią​gu mie​sią​ca… A po​nie​waż oka​za​ło się, że mogę to uczy​nić prę​dzej, zja​wi​łem się dzi​siaj i… zda​je się, że przy​by​łem zde​cy​do​wa​nie nie w porę. Bo, jak się do​my​ślam, tam na dole świę​tu​je się za​rę​czy​ny Ro​ber​ty z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem. – Ro​ber​ta, mi​lor​dzie, nie jest już z tobą za​rę​czo​na. I… to praw​da… dziś wie​czo​rem za​rę​czy​ła się z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem. Na twa​rzy Ewe​na po​ja​wił się smut​ny uśmiech. – Wi​dzę, pani hra​bi​no, że pod moją nie​obec​ność nie tra​ci​łaś cza​su. Spo​dzie​wa​łem się tu​taj jak naj​gor​sze​go przy​ję​cia. I oka​zu​je się, że się nie my​li​łem. – Nie my​li​łeś się, mi​lor​dzie – stwier​dzi​ła iro​nicz​nie lady Mar​ching​ton. – I mu​szę przy​znać, że nie spo​dzie​wa​łam się, że się tu​taj zja​wisz. – Ale dla​cze​go? – za​py​tał, a na jego twa​rzy za​go​ścił lek​ki uśmie​szek roz​ba​wie​nia. – Prze​cież mu​sia​łaś, pani, wie​dzieć, że kie​dyś wró​cę. – Im dłuż​sza była two​ja nie​obec​ność, mi​lor​dzie, tym więk​sza moja na​dzie​ja, że się ni​g​dy nie zja​wisz. Ale cóż, oka​za​ła się płon​na. Ali​ce cof​nę​ła się w cień, śle​dząc tę wy​mia​nę zdań i ob​ser​wu​jąc lor​da Tre​ma​ina. Świa​tło świec wy​do​by​wa​ło z mro​ku jego su​ro​we rysy, któ​re te​raz wy​da​ły się jej iście dia​bel​skie. Był przy​stoj​ny i bez​względ​ny… ale nie po​tra​fi​ła jesz​cze za​wy​ro​ko​wać, czy rów​nież zły… Je​dy​ne, cze​go te​raz była pew​na, to tego, że pra​gnie uciec z po​ko​ju, zo​sta​wia​jąc tych dwo​je sa​mych. Kształt​ne dło​nie Tre​ma​ina świad​czy​ły, że jest dżen​tel​me​nem. Jed​nak do​strze​ga​ła na nich drob​ne bli​zny – do​wo​dzą​ce, że był kie​dyś zmu​szo​ny do cięż​kiej pra​cy. Miał pięk​ną twarz o wy​dat​nych ko​ściach po​licz​ko​wych, a drob​ne zmarszcz​ki wo​kół jego oczu na​su​wa​ły myśl, że mu​siał spę​dzić bar​dzo wie​le cza​su w peł​nym słoń​cu po​łu​dnia. Na​to​miast pa​trząc na jego usta, moż​na było się do​my​ślić, że rzad​ko się śmie​je i rów​nie nie​czę​sto uśmie​cha. Cho​ciaż… Ali​ce wy​czu​wa​ła, że tak nie było za​wsze, że kie​dyś ten czło​wiek był ra​do​śniej​szy, tyl​ko ja​kieś nie​-

szczę​ścia, cięż​kie i bo​le​sne do​świad​cze​nia mu​sia​ły wy​gnać z jego ży​cia całą ra​dość. – Je​że​li o mnie cho​dzi – po​wie​dział to​nem sta​now​czym, ale nie pod​niósł gło​su – za​mie​rzam do​trzy​mać obiet​ni​cy da​nej Ro​ber​cie. Je​stem czło​wie​kiem, któ​ry ma zwy​czaj być wier​ny da​ne​mu sło​wu. Zja​wi​łem się tu​taj, bo ani pani, pani hra​bi​no, ani Ro​ber​ta nie od​pi​sy​wa​ły​ście na moje li​sty. Ali​ce spoj​rza​ła na lady Mar​ching​ton. Dama słu​cha​ła słów przy​by​sza z nie​prze​nik​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Ale… o ile ja zro​zu​mia​łam – włą​czy​ła się do roz​mo​wy zdez​o​rien​to​wa​na Ali​ce – to… od cza​su roz​sta​nia w Pa​ry​żu Ro​ber​ta nie otrzy​ma​ła od jego lor​dow​skiej mo​ści żad​ne​go li​stu. Lady Mar​ching​ton spoj​rza​ła na Ali​ce z iry​ta​cją, bo​wiem zo​sta​ła przy​ła​pa​na na kłam​stwie. I nic so​bie z tego nie ro​bi​ła. Te​raz oka​za​ło się bo​wiem, że tak da​le​ce nie chcia​ła, by ślub Ro​ber​ty z Tre​ma​inem się od​był, że nie cof​nę​ła się na​wet przed łgar​stwem. Prze​chwy​ty​wa​ła wszyst​kie li​sty, któ​re pi​sał do na​rze​czo​nej, i bez skru​pu​łów je pa​li​ła. – Le​ża​ło mi na ser​cu do​bro Ro​ber​ty – oznaj​mi​ła chłod​no. – To praw​da, ukry​wa​łam przed nią two​je li​sty, mi​lor​dzie. Przy​zna​ję. I nie mam z tego po​wo​du choć​by naj​mniej​szych wy​rzu​tów su​mie​nia. Znam two​ją prze​szłość. Wiem, co ci się przy​tra​fi​ło, za​nim się po​zna​li​śmy w Pa​ry​żu. Jak mo​głeś, mi​lor​dzie, spo​dzie​wać się, że ja, gdy się o tym do​wiem, uznam cię za od​po​wied​nie​go kan​dy​da​ta na męża mo​jej bra​ta​ni​cy? Lord Tre​ma​in żach​nął się na te sło​wa. – Więc to ma aż ta​kie zna​cze​nie? – za​py​tał. – Oczy​wi​ście. Nie by​łeś ze mną szcze​ry, mi​lor​dzie. A ja, po​znaw​szy praw​dę, ba​łam się, jak na nią za​re​agu​je Ro​ber​ta. Pra​gnę​łam ją chro​nić. Ona jest oso​bą de​li​kat​ną i ła​god​ną. Zga​dza​jąc się na jej mał​żeń​stwo z czło​wie​kiem o tak mrocz​nej prze​szło​ści, pod​ję​ła​bym ogrom​ne ry​zy​ko. Lord Tre​ma​in po​czuł się tak, jak​by wy​mie​rzo​no mu siar​czy​sty po​li​czek. Co gor​sza jed​nak, sło​wa hra​bi​ny przy​wo​ła​ły wspo​mnie​nie cier​pień, któ​rych tak dłu​go do​zna​wał. Wy​do​by​ły z mro​ku za​po​mnie​nia osiem lat ży​cia w cie​niu śmier​ci i spra​wi​ły mu wiel​ki ból. Po​chy​lił się w przód, wpa​tru​jąc się wro​go w swo​ją roz​mów​czy​nię. – Two​je sło​wa, pani, są god​ne naj​praw​dziw​szej ję​dzy, naj​gor​szej se​kut​ni​cy. Są wprost ohyd​ne. Są nie​god​ne oso​by no​szą​cej ary​sto​kra​tycz​ny ty​tuł. Gdy​byś, pani, była męż​czy​zną, za​żą​dał​bym sa​tys​fak​cji. – O, nie wąt​pię – od​rze​kła lady Mar​ching​ton z po​gar​dli​wym uśmiesz​kiem. – I są​dzę, że bru​tal​no​ści, któ​ra prze​ja​wia się w tym pań​skim oświad​cze​niu, mi​lor​dzie, na​uczy​łeś się od tych bar​ba​rzyń​ców. Cóż, mam za​tem na​dzie​ję, że wy​ra​zi​łam się ja​sno. Ro​ber​ta wyj​dzie za wi​ceh​ra​bie​go Pem​ber​to​na. Żad​na ko​bie​ta przy zdro​wych zmy​słach nie zre​zy​gno​wa​ła​by z mał​żeń​stwa z czło​wie​kiem tak do​brze uro​dzo​nym i bo​ga​tym dla ko​goś, kto wiódł w prze​szło​ści ży​cie ta​kie jak ty, mi​lor​dzie.

– To zna​czy ży​cie nie​wol​ni​ka – spre​cy​zo​wał lo​do​wa​tym to​nem Ewen. – Za​pew​niam, że nie wy​bra​łem so​bie ta​kie​go losu. Nie zna​la​złem się w rę​kach mo​ich opraw​ców z wła​snej woli. – Oczy​wi​ście, że nie. Jed​nak fakt, że by​łeś w ich rę​kach, na​zna​czył cię, na​pięt​no​wał. Praw​do​po​dob​nie na za​wsze. Mu​szę ci też przy​po​mnieć, mi​lor​dzie, że je​steś rów​nież ka​to​li​kiem i obroń​cą ja​ko​bi​tów. – Nie musi mi nikt przy​po​mi​nać o tym, jaką wy​zna​ję wia​rę. Ani o tym, że tę wia​rę wy​zna​je moja ro​dzi​na, któ​rej za​wsze będę bro​nić. – I któ​rej czę​ścią, mi​lor​dzie, jest twój brat, czło​wiek wal​czą​cy pod Cul​lo​den i uzna​ny za zdraj​cę. – Nie są​dzę, by mój brat za​słu​gi​wał na po​tę​pie​nie za to, że jest wier​ny swo​im prze​ko​na​niom. Gdy​bym w tam​tych cza​sach był do​ro​sły, wal​czył​bym u jego boku. – I to jest je​den z po​wo​dów, dla któ​rych nie ze​zwa​lam na two​je, mi​lor​dzie, mał​żeń​stwo z moją bra​ta​ni​cą. Ko​niec! – Czyż​by? – rzu​cił Ewen i ru​szył ku drzwiom, jed​nak za​nim do nich do​tarł, obej​rzał się i do​dał: – Strzeż się, pani. Strzeż się, hra​bi​no, bo ujaw​nię twój pil​nie strze​żo​ny se​kret. Lady Mar​ching​ton po​bla​dła. – Nie od​wa​żysz się, mi​lor​dzie! – Nie od​wa​żę się? Prze​ko​naj​my się! Obo​je wie​my, że ktoś z two​jej ro​dzi​ny, hra​bi​no, miał ści​słe po​wią​za​nia z ja​ko​bi​ta​mi. – Masz czel​ność, mi​lor​dzie, mó​wić ta​kie rze​czy?! – Gdzie on te​raz jest, hra​bi​no? Pew​nie nie wiesz, bo prze​cież… tak, tak, on tak​że… wal​czył pod Cul​lo​den… a wte​dy ty się go wy​rze​kłaś. Ale ja wiem, gdzie jest ten czło​wiek. Prze​by​wa we Wło​szech i czę​sto bywa we Fran​cji. Sta​le kon​tak​tu​je się z oto​cze​niem Mło​de​go Pre​ten​den​ta, Ka​ro​la Edwar​da Stu​ar​ta. A tak​że z sa​mym księ​ciem. Lady Mar​ching​ton słu​cha​ła tego z prze​ra​że​niem. Wie​dzia​ła, że gdy​by wy​szło na jaw, że je​den z jej bra​ci jest ja​ko​bi​tą i wal​czył z bro​nią w ręku prze​ciw Jego Kró​lew​skiej Mo​ści, wy​bu​chł​by wiel​ki skan​dal. Nie mo​gła do tego do​pu​ścić. – Co​kol​wiek o so​bie my​ślisz, mi​lor​dzie – za​czę​ła – w mo​ich oczach nie je​steś dżen​tel​me​nem. – Oczy​wi​ście. Czyż może być nim ktoś, kto spę​dził tak wie​le lat w nie​wo​li, w rę​kach bar​ba​rzyń​ców z Ma​ro​ka? – Jaki jest twój cel, mi​lor​dzie? Chcesz znisz​czyć Ro​ber​tę? – Znisz​czyć Ro​ber​tę? – po​wtó​rzył jak echo lord Tre​ma​in, uśmie​cha​jąc się iro​nicz​nie. – Och, nie. Nie zja​wi​łem się tu, by ją znisz​czyć czy skrzyw​dzić w ja​ki​kol​wiek spo​sób. Za​mie​rzam ją po​ślu​bić. I Bóg mi świad​kiem, hra​bi​no, że do​pro​wa​dzę do tego, a ty nie sprze​ci​wisz mi się. Z tymi sło​wy od​wró​cił się na pię​cie i ru​szył ku drzwiom, a kie​dy już za nimi znik​nął, lady Mar​ching​ton wy​pro​sto​wa​ła się i zmie​rzy​ła lo​do​wa​tym spoj​rze​niem Ali​ce. – O tym, co usły​sza​łaś przed chwi​lą – po​wie​dzia​ła – nikt nie może wie​dzieć.

Nie wol​no ci o tym z ni​kim mó​wić. Ro​zu​miesz, Ali​ce? Zwłasz​cza z Ro​ber​tą. – Tak… tak, oczy​wi​ście… – od​rze​kła ci​cho Ali​ce. Lady Mar​ching​ton nie do​da​ła wię​cej ani sło​wa i wy​szła z sy​pial​ni. Kil​ka chwil póź​niej Ali​ce le​ża​ła w łóż​ku z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi i za​sta​na​wia​ła się nad tym, cze​go do​pie​ro co była świad​kiem. Co ta​kie​go spra​wi​ło, że lord Tre​ma​in stał się czło​wie​kiem do tego stop​nia nie do za​ak​cep​to​wa​nia jako kan​dy​dat na męża Ro​ber​ty? Prze​cież lady Mar​ching​ton nie cho​dzi​ło je​dy​nie o to, że wy​je​chał i że przez rok nie wi​dział się ze swo​ją na​rze​czo​ną…? Wspo​mnia​ła, że był w nie​wo​li i wiódł ży​cie nie​wol​ni​ka. Jak to się mo​gło stać? – za​cho​dzi​ła w gło​wę Ali​ce i na​gle za​drża​ła. Była w tym czło​wie​ku ja​kaś dziw​na siła, któ​ra bu​dzi​ła strach i wy​wo​ła​ła w niej prze​ra​że​nie…

ROZDZIAŁ PIĄTY Ewen opu​ścił re​zy​den​cję hra​bi​ny Mar​ching​ton upo​ko​rzo​ny i wście​kły. Opa​no​wa​ła go dzi​ka fu​ria i tra​wi​ła go bo​le​snym pło​mie​niem. Ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem, gdy brnąc przez śnieg, szedł w stro​nę miej​sca, gdzie Amir cze​kał na nie​go z koń​mi. Miał na​dzie​ję, że ślub z Ro​ber​tą bę​dzie dla nie​go po​cząt​kiem no​we​go ży​cia; ży​cia na tyle nor​mal​ne​go, na ile to w jego wy​pad​ku było moż​li​we. Wła​śnie dla​te​go wieść o tym, że lady Mar​ching​ton po​sta​no​wi​ła jego na​rze​czo​ną wy​dać za ko​goś in​ne​go, za​sko​czy​ła go, spa​dła na nie​go ni​czym okrop​ny cios zni​kąd – na​gły, wy​mie​rzo​ny z bez​li​to​snym okru​cień​stwem i chi​rur​gicz​ną pre​cy​zją. Po​wró​cił ból. Nie ten, któ​re​go do​świad​czał, gdy spa​da​ły na nie​go razy ba​to​ga, lecz ból du​szy, trud​ny do znie​sie​nia, któ​ry bez​li​to​śnie nę​kał jego ser​ce i umysł. Przez wszyst​kie lata spę​dzo​ne na ga​le​rze, lata tor​tur, nę​dzy i bez​rad​no​ści, któ​re za​wdzię​czał prze​wrot​nej Et​cie, sta​rał się nie po​paść w obłęd i za​cho​wać zdro​we zmy​sły. Uda​wa​ło mu się to dzię​ki temu, że sku​piał my​śli na uciecz​ce, a tak​że na po​wro​cie do nor​mal​ne​go ży​cia – ży​cia bez od​bie​ra​ją​cych god​ność i sza​cu​nek dla sa​me​go sie​bie cier​pień i upo​ko​rzeń. Gdy jed​nak jego nie​wo​la się skoń​czy​ła i za​miesz​kał ze swym bra​tem w Bor​de​aux, oka​za​ło się, że to, co prze​żył, na​zna​czy​ło go nie​za​tar​tym pięt​nem. Nie był już te​raz tym sa​mym bez​tro​skim mło​dzień​cem, któ​ry ko​chał ży​cie i prze​ży​wał je, czer​piąc z nie​go ra​dość i szczę​ście. Nie śmiał się tak jak daw​niej, nie był jak kie​dyś ra​do​sny i dow​cip​ny, nie cią​gnę​ło go do tań​ców ani za​lo​tów; nie szu​kał flir​tów i nie miał ocho​ty na czcze sa​lo​no​we kon​wer​sa​cje. I do​pie​ro kie​dy po​znał Ro​ber​tę, dziew​czy​nę słod​ką i nie​win​ną, uwie​rzył, że ży​cie daje mu dru​gą szan​sę, że bę​dzie mógł za​cząć wszyst​ko od nowa. Tym​cza​sem zno​wu wszyst​ko zo​sta​ło mu ode​bra​ne… A jed​nak we​wnętrz​ny głos mó​wił mu, że po​wi​nien o Ro​ber​cie za​po​mnieć. Do dia​bła z nią i jej słod​ką, ła​god​ną bu​zią, z jej wy​szu​ka​ny​mi ma​nie​ra​mi, ele​ganc​ki​mi przy​ja​ciół​mi, a nade wszyst​ko z tym jej ca​łym wi​ceh​ra​bią! On, lord Ewen Tre​ma​in, wła​ści​ciel Bar​ra​di​ne i czło​wiek ho​no​ru, jej nie po​trze​bu​je. Do tego, by po​wró​cić do świa​ta i za​jąć w nim na​leż​ne mu miej​sce, nie​po​trzeb​na mu ani ona, ani nikt inny… Tak so​bie mó​wił i sta​rał się w to wie​rzyć. Pro​blem był jed​nak w tym, że jego am​bi​cja, jego duma nie po​zwa​la​ły mu do​pu​ścić do tego, by ta sta​ra, apo​dyk​tycz​na hra​bi​na prze​pro​wa​dzi​ła swój plan bez żad​nych prze​szkód i nad nim za​try​um​fo​wa​ła. Dał jej już co praw​da małą na​ucz​kę, jed​nak to było za mało. Mu​siał te​raz wy​cią​gnąć swo​ją ostat​nią kar​tę i do​pro​wa​dzić grę do koń​ca. Się​gnął do kie​sze​ni po za​pie​czę​to​wa​ny list i wraz z sa​kiew​ką peł​ną mo​net wrę​czył go Ami​ro​wi.

– Weź to, przy​ja​cie​lu – po​wie​dział. – I ju​tro, je​że​li rano nie uda mi się zło​żyć wi​zy​ty w Hi​slop Ho​use, znajdź ko​goś ze służ​by hra​bi​ny Mar​ching​ton, kto odda list pan​nie Ro​ber​cie. Prze​kup go, je​śli to bę​dzie ko​niecz​ne, no i, co bar​dzo waż​ne, każ mu za​cho​wać dys​kre​cję. Od​pra​wiw​szy Ami​ra, Ewen udał się do swo​jej sy​pial​ni. Przy​go​to​wu​jąc się do snu, wciąż my​ślał o Ro​ber​cie i hra​bi​nie, ale gdy się już po​ło​żył, tuż przed za​śnię​ciem wspo​mniał mło​dą ko​bie​tę, któ​ra dziś wie​czo​rem, bro​niąc się przed nim, ugry​zła go w rękę. Wciąż jesz​cze czuł za​pach jej per​fum i ema​nu​ją​ce cie​pło jej cia​ła. Zo​ba​czył oczy​ma wy​obraź​ni jej ciem​ne, spły​wa​ją​ce na ra​mio​na wło​sy, a tak​że de​li​kat​ną, ślicz​ną twa​rzycz​kę o kształt​nym no​sku i peł​nych ustach oraz dłu​gie, ciem​ne rzę​sy i oczy tak błę​kit​ne jak la​zur po​łu​dnio​we​go nie​ba… Na​za​jutrz rano, po balu, gdy służ​ba była za​ję​ta po​rząd​ko​wa​niem domu, a Ro​ber​ta i lady Mar​ching​ton jesz​cze nie wsta​ły, Ali​ce za​mó​wi​ła po​wóz i po​je​cha​ła do mia​sta, by sprze​dać część swo​jej bi​żu​te​rii i zdo​być w ten spo​sób pie​nią​dze na opła​ce​nie Dun​ca​na For​be​sa, z któ​rym była umó​wio​na po po​łu​dniu. Mu​sia​ła tak po​stą​pić, gdyż nie mia​ła do​stę​pu do wła​snych pie​nię​dzy. Wil​liam uczy​nił jej opie​kun​ką lady Mar​ching​ton, któ​ra mia​ła roz​po​rzą​dzać jej ma​jąt​kiem do chwi​li jej za​mąż​pój​ścia albo dwu​dzie​stych pierw​szych uro​dzin. Gdy uda​ło jej się sprze​dać klej​no​ty w lom​bar​dzie przy Dru​ry Lane – co praw​da za sumę sta​no​wią​cą uła​mek ich war​to​ści, lecz wy​star​cza​ją​cą na za​pła​ce​nie za in​for​ma​cję o ojcu – wró​ci​ła szyb​ko do domu. Za​sta​ła Ro​ber​tę bar​dzo wzbu​rzo​ną ze łza​mi w oczach. – Co się sta​ło, ko​cha​na? – za​py​ta​ła, gdy obie zna​la​zły się już sam na sam w sy​pial​ni. – Co cię tak wy​pro​wa​dzi​ło z rów​no​wa​gi? – Och, Ali​ce – od​rze​kła Ro​ber​ta. – Sta​ło się coś strasz​ne​go. Po​trze​bu​ję two​jej po​mo​cy, a nie mogę o nią pro​sić ni​ko​go in​ne​go. Do​star​czo​no mi… przez moją po​ko​jów​kę… list od lor​da Tre​ma​ina. Wy​glą​da na to, że on jest w Lon​dy​nie… Ali​ce, moja ko​cha​na, po​wiedz mi, pro​szę, co ja mam te​raz zro​bić? – List? Od lor​da Tre​ma​ina? – za​py​ta​ła Ali​ce. – Ale… co jest w tym li​ście? I dla​cze​go lord Tre​ma​in nie zja​wił się po pro​stu u nas z wi​zy​tą? – Zja​wił się. Dziś rano. Ale, we​dle słów mo​jej po​ko​jów​ki, cio​cia Mar​ga​ret ka​za​ła ka​mer​dy​ne​ro​wi po​wie​dzieć mu, że nie ma jej w domu. Lord Tre​ma​in chce się ze mną zo​ba​czyć. Ale… ja… prze​cież nie mogę się na to zgo​dzić. Bo też jak mo​gła​bym się z nim spo​tkać po tak dłu​gim cza​sie? Gdzie on był… od kie​dy… od kie​dy się ze mną za​rę​czył? – Kie​dy on chce się z tobą spo​tkać? I gdzie? – Dziś o czwar​tej po po​łu​dniu… w par​ku. Ale ja prze​cież nie mogę… Cio​cia do​sta​ła​by apo​plek​sji… To… to po pro​stu wy​klu​czo​ne… – No tak… Rze​czy​wi​ście… Ali​ce marsz​cząc brwi, za​sta​na​wia​ła się go​rącz​ko​wo. Było dla niej ja​sne, że lady Mar​ching​ton za​ta​iła przed Ro​ber​tą fakt wczo​raj​szej wie​czor​nej wi​zy​ty lor​-

da Tre​ma​ina i że nie za​mie​rza​ła wca​le jej o tej wi​zy​cie po​wie​dzieć. No cóż, po​my​śla​ła Ali​ce, ja też Ro​ber​cie o niej nie po​wiem i nie zdra​dzę tej ta​jem​ni​cy, choć… czu​ję się jak zdraj​czy​ni. – Ja nie chcę, żeby moja daw​na zna​jo​mość… daw​ne za​rę​czy​ny… z lor​dem Tre​ma​inem za​gro​zi​ły moim za​rę​czy​nom z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem – mó​wi​ła da​lej Ro​ber​ta ze łza​mi. – Och, Ali​ce, je bym tego nie znio​sła. Czy… czy ty mi po​mo​żesz? Czy spo​tkasz się z nim i wy​ja​śnisz mu, dla​cze​go nie mogę się z nim zo​ba​czyć? Po​wiesz mu, że to… że to po pro​stu nie wy​pa​da? – Do​brze, Ro​ber​to – po​wie​dzia​ła uspo​ka​ja​ją​cym to​nem Ali​ce, po​ru​szo​na do głę​bi cier​pie​niem przy​ja​ciół​ki. – Zro​bię, co w mo​jej mocy – obie​ca​ła. – W któ​rym miej​scu w par​ku on ma się zja​wić? – Na​pi​sał, że bę​dzie mnie wy​pa​try​wał przy wej​ściu. Ale nie mów nic cio​ci, do​brze, Ali​ce? Kie​dy wy​ja​śnisz mu, że je​stem za​rę​czo​na z in​nym, to… je​stem tego pew​na… on to zro​zu​mie i… i nie bę​dzie mnie wię​cej nie​po​ko​ił. Ali​ce cze​ka​ła na chwi​lę spo​tka​nia z lor​dem Tre​ma​inem bar​dzo zde​ner​wo​wa​na. Z For​be​sem mia​ła się zo​ba​czyć w par​ku pół go​dzi​ny póź​niej, więc wszyst​ko ukła​da​ło się po​myśl​nie. Wy​szła z domu tyl​ny​mi drzwia​mi wcze​śniej, aby zdą​żyć na czas. Wcho​dząc do par​ku, na​su​nę​ła na gło​wę kap​tur cie​płej pe​le​ry​ny. Chmu​ry wi​sia​ły ni​sko, po​głę​bia​jąc mrok pa​nu​ją​cy pod drze​wa​mi. Śnieg ją ośle​piał, a wiatr hu​lał po par​ku, za​wo​dząc niby la​men​tu​ją​cy ża​łob​nik. Po​go​da była tak okrop​na, że park świe​cił pust​ka​mi. Ali​ce zo​ba​czy​ła grup​kę zna​jo​mych lady Mar​ching​ton zmie​rza​ją​cych ku wyj​ściu. Opu​ści​li park, nie pod​cho​dząc do niej, ale ich peł​ne zdzi​wie​nia spoj​rze​nia świad​czy​ły, że ją roz​po​zna​li. Ali​ce spoj​rza​ła w pra​wo i spo​strze​gła po​wóz, do któ​re​go za​przę​gnię​to dwa ko​nie. Na jego koź​le sie​dział woź​ni​ca – zgar​bio​ny i opa​tu​lo​ny płasz​czem. Z jego ust z każ​dym od​de​chem wy​do​by​wa​ła się mgieł​ka pary. Wy​glą​da​ło na to, że w po​wo​zie nie ma ni​ko​go. Pa​no​wał taki mróz, że Ali​ce trzę​sła się z zim​na. Przy​spie​szy​ła kro​ku i mi​nę​ła po​wóz. Na​raz do​zna​ła dziw​ne​go uczu​cia… coś ją tknę​ło… i ka​za​ło jej się obej​rzeć. Jej wzrok padł na śnieg w po​bli​żu ta​jem​ni​cze​go po​jaz​du, do​strze​gła na jego bia​łej po​wierzch​ni wła​sny cień, do któ​re​go z dwóch stron zbli​ża​ły się dwa inne cie​nie, wiel​kie i zło​wro​gie cie​nie męż​czyzn, ubra​nych w pe​le​ry​ny i ka​pe​lu​sze o sze​ro​kich ron​dach. – To ona! To musi być ona – ode​zwał się stłu​mio​nym gło​sem je​den z nich. – Za​trzy​maj się, pa​nien​ko! – za​wo​łał nie​co gło​śniej. – Chcie​li​by​śmy za​mie​nić z tobą słów​ko! Ali​ce, dy​go​cząc na ca​łym cie​le, za​czerp​nę​ła tchu. Wy​da​ło jej się na​gle, że park jest pe​łen ja​kichś nie​sa​mo​wi​tych zjaw i zwi​dów, któ​re w zu​peł​nej zło​wro​giej ci​szy ze wszyst​kich stron zbli​ża​ją się do niej. – A niech to wszy​scy dia​bli! – za​klął je​den z męż​czyzn. – W taką po​go​dę żal i psa na dwór wy​pę​dzić. Ona się od​da​la, Taff. Trze​ba ją za​trzy​mać… A po​tem zwią​zać. Wiesz prze​cież, jak bar​dzo on chce do​stać ją w swo​je ręce.

Ali​ce usły​sza​ła te sło​wa, rzu​ci​ła się do uciecz​ki. Bie​gnąc co sił, zmie​rza​ła w stro​nę miej​sca, w któ​rym umó​wi​ła się z For​be​sem. Za​nim jed​nak zna​la​zła się w po​ło​wie dro​gi, na​past​ni​cy do​go​ni​li ją. Je​den z nich chwy​cił ją wpół i przy​cią​gnął do sie​bie. Obu​rzo​na, za​czę​ła się szar​pać i wierz​gać no​ga​mi. – Puść mnie, ty… ty ło​trze… ty by​dla​ku… – Za nic, moja ko​cha​niut​ka. Po​je​dziesz z nami. No, no. On twier​dził, że je​steś ła​god​na jak ba​ra​nek. Tym​cza​sem oka​zu​je się, że z cie​bie dzi​ka ko​ci​ca. Ali​ce chcia​ła krzy​czeć, wo​łać o po​moc, jed​nak nie zdą​ży​ła tego zro​bić, bo duża mę​ska dłoń za​tka​ła jej usta. Wszyst​ko to przy​po​mi​na​ło prze​ra​ża​ją​cy kosz​mar sen​ny. Któ​ry stał się jesz​cze strasz​niej​szy i bar​dziej prze​ra​ża​ją​cy, gdy nie​zna​jo​mi męż​czyź​ni owi​nę​li ją ja​kąś płach​tą, na​rzu​ciw​szy je​den jej ko​niec na gło​wę, a po​tem okrę​ci​li i zwią​za​li po​wro​zem. – Po​spiesz się, Hicks – po​wie​dział je​den z nich przy​ci​szo​nym gło​sem. – Ro​bię prze​cież, co mogę – od​rzekł dru​gi. – Uspo​kój się, da​mul​ko – zwró​cił się do Ali​ce, któ​ra, ogar​nię​ta pa​ni​ką, roz​pacz​li​wie się szar​pa​ła. – Nie chce​my, że​byś nie​po​trzeb​nie cier​pia​ła. Mamy czu​wać nad two​im bez​pie​czeń​stwem. I do​star​czyć cię na​sze​mu panu całą i zdro​wą. Ali​ce za​mar​ła. Na​sze​mu panu?! Ale kto nim jest? Kim są ci lu​dzie i cze​go od niej chcą? Usły​sza​ła ich stłu​mio​ne gło​sy, nie roz​róż​nia​jąc słów, a po​tem po​czu​ła, że ją nio​są. Nie mo​gła krzy​czeć, bo gło​wę mia​ła owi​nię​tą płach​tą, a usta za​tka​ne. Wkrót​ce ją po​ło​żo​no – ostroż​nie, tak jak​by nie chcia​no jej zro​bić krzyw​dy. Usły​sza​ła krót​kie „Wio!” i zo​rien​to​wa​ła się, że leży na pod​ło​dze po​wo​zu, któ​ry na​tych​miast ru​szył. Je​cha​li z po​cząt​ku wol​no, jed​nak po kil​ku mi​nu​tach przy​spie​szy​li. Ali​ce, za​ku​ta​na w płach​tę i skrę​po​wa​na po​wro​zem, du​sząc się pra​wie i nic nie wi​dząc, nie mia​ła po​ję​cia, że po​wóz mi​nął już Pic​ca​dil​ly i je​chał te​raz dro​gą pro​wa​dzą​cą na pół​noc. Krew ścię​ła jej się w ży​łach z prze​ra​że​nia. Wszyst​ko to przy​po​mi​na​ło strasz​ny sen, z któ​re​go nie moż​na się było obu​dzić. A ona była ni​czym ptak, któ​ry trze​po​cze się w klat​ce i od​bi​ja od jej prę​tów – na próż​no usi​łu​jąc się wy​zwo​lić. Uświa​do​mi​ła so​bie, że zo​sta​ła po​rwa​na. Tak, po​rwa​na i upro​wa​dzo​na w nie​zna​nym kie​run​ku! Ale przez kogo? I z ja​kie​go po​wo​du? I co jej po​ry​wa​cze za​mie​rza​ją z nią zro​bić? Czy po​rwa​li ją, by się z nią za​ba​wiać? Dla wła​snej, mę​skiej przy​jem​no​ści? – ko​ła​ta​ły w jej gło​wie py​ta​nia. Je​że​li tak, to ona im po​ka​że, jak po​tra​fi wal​czyć. Zwią​zek z Phi​lip​pe’em był dla niej do​brą szko​łą, na​uczył ją, że na​wet w cie​le sła​bej ko​bie​ty kry​je się tem​pe​ra​ment i de​ter​mi​na​cja praw​dzi​we​go wo​jow​ni​ka. Prze​sta​ła się szar​pać i je​dy​nie na​słu​chi​wa​ła, co się wo​kół dzie​je. – Zro​bi​ła się ja​kaś taka spo​koj​na – ode​zwał się je​den z po​ry​wa​czy. – Po mo​je​mu ze​mdla​ła – za​wtó​ro​wał mu dru​gi. – No to i le​piej. Się nie rzu​ca i nie mamy z nią kło​po​tu. Po​dróż się dłu​ży​ła, a Ali​ce co​raz bar​dziej cier​pia​ła. Le​żąc na go​łej pod​ło​dze

po​wo​zu, obi​ja​ła się na każ​dym wy​bo​ju i za​krę​cie. W koń​cu sta​ła się tak obo​la​ła, że za​czę​ła my​śleć, że nie prze​ży​je tej dro​gi przez mękę. W koń​cu, znu​żo​na, cier​pią​ca i otę​pia​ła z bólu, za​mknę​ła oczy i za​pa​dła w nie​na​tu​ral​ną drzem​kę. Po​wóz prze​je​chał przez cięż​ką bra​mę z ku​te​go że​la​za i za​śnie​żo​ną ale​ją bie​gną​cą szpa​le​rem drzew zbli​żał się ku do​mo​wi. Za​trzy​ma​li się tak gwał​tow​nie, że Ali​ce się ock​nę​ła. Oprzy​tom​nia​ła w jed​nej chwi​li i na​tych​miast tak się prze​ra​zi​ła, że ser​ce za​czę​ło jej cięż​ko ło​mo​tać. Na​słu​chi​wa​ła. Do jej uszu do​biegł ści​szo​ny głos jed​ne​go z męż​czyzn, po czym usły​sza​ła, że otwie​ra​ją się drzwicz​ki po​wo​zu. Ktoś ją pod​niósł i po​sta​wił na zie​mi, po czym roz​luź​nił krę​pu​ją​cy ją po​wróz. Chwie​jąc się na no​gach, Ali​ce ode​tchnę​ła zim​nym, noc​nym po​wie​trzem i po​czu​ła, że wra​ca jej ży​cie. Z jej ust wy​rwał się ci​chy okrzyk, któ​ry od razu stłu​mi​ła duża, mę​ska dłoń. Po​now​nie ktoś ją pod​niósł i po​stą​pił kil​ka kro​ków po schod​kach, aby wejść do ja​kie​goś wnę​trza. Ali​ce, wciąż nic nie wi​dząc, wy​czu​ła do​god​ny mo​ment i wbi​ła zęby w dłoń swe​go opraw​cy. Gdy krzyk​nął z bólu, za​klął i po​sta​wił ją wresz​cie na pod​ło​dze. Wte​dy za​czę​ła wierz​gać na oślep i wy​mie​rzy​ła mu kop​nia​ka, tra​fia​jąc pro​sto w go​leń. Męż​czy​zna za​klął szpet​nie i pchnął ją na ja​kąś ka​na​pę. Szar​piąc się i pró​bu​jąc wy​swo​bo​dzić z krę​pu​ją​cej ją płach​ty, za​czę​ła krzy​czeć: – Po​słu​chaj​cie, wy… wy idio​ci! Pół​głów​ki! Dla​cze​go przy​wieź​li​ście mnie tu​taj? Kto wam ka​zał mnie po​rwać?! Kto to wszyst​ko zor​ga​ni​zo​wał?! Za​nim któ​ryś z nich zdą​żył co​kol​wiek od​po​wie​dzieć, drzwi się otwo​rzy​ły i do wnę​trza, wraz z po​dmu​chem wia​tru i wi​ru​ją​cym śnie​giem, wkro​czył wy​so​ki męż​czy​zna. – Co się tu, u dia​bła, dzie​je?! – za​wo​łał wład​czym to​nem, za​trza​sku​jąc drzwi za sobą. – Co to za płach​ta?! Zdej​mij​cie ją! Na​tych​miast! – Przy​wieź​li​śmy mło​dą pa​nią – za​czął tłu​ma​czyć Hicks. – Tak jak pan ka​zał, ja​śnie pa​nie… – Przy​wieź​li​ście ją? Mam na​dzie​ję, że całą i zdro​wą! Ka​za​łem wam prze​cież za​dbać o jej bez​pie​czeń​stwo i wy​go​dę! – Tak, ja​śnie pa​nie, tak… Po​stą​pi​li​śmy we​dług roz​ka​zu. Tyl​ko że ona jest tro​chę… zde​ner​wo​wa​na. To wszyst​ko. – Kre​ty​ni! – wy​krzy​cza​ła, cięż​ko dy​sząc, Ali​ce. – Spę​ta​li​ście mnie tak, że nie mogę od​dy​chać. Zdej​mij​cie wresz​cie ze mnie tę okrop​ną płach​tę! I wiedz​cie, że… nie spo​cznę, póki nie za​wi​śnie​cie na szu​bie​ni​cy! Już moja w tym gło​wa… Ewen zro​bił krok do przo​du i zdez​o​rien​to​wa​ny zmarsz​czył brwi. To nie​moż​li​we, prze​mknę​ło mu przez myśl, żeby słod​ka, de​li​kat​na Ro​ber​ta wy​buch​nę​ła taką zło​ścią. W na​stęp​nej chwi​li, gdy zo​ba​czył bu​rzę ciem​nych lo​ków za​sła​nia​ją​cą twarz wy​swo​ba​dza​ją​cej się z płach​ty dziew​czy​ny, był już pe​wien, że jego plan się nie po​wiódł.

ROZDZIAŁ SZÓSTY – A więc… to ty, pani! – za​wo​łał wzbu​rzo​ny, a Ali​ce spoj​rza​ła w jego peł​ne gnie​wu sza​re oczy. Przez chwi​lę zda​wa​ło jej się, że tra​ci zmy​sły; że wszyst​ko, co ją ota​cza i co się z nią dzie​je, jest przy​wi​dze​niem. – Lord Tre​ma​in! No tak! Mo​głam się do​my​ślić, że to ty, mi​lor​dzie, się za tym kry​jesz! – Gdzie jest Ro​ber​ta? – za​py​tał, roz​glą​da​jąc się tak, jak​by szu​kał wzro​kiem swej daw​nej na​rze​czo​nej. – W Lon​dy​nie. U boku swe​go na​rze​czo​ne​go, wi​ceh​ra​bie​go Pem​ber​to​na. Czy​li tam, gdzie po​win​na być mło​da, do​pie​ro co za​rę​czo​na ko​bie​ta. A ty, mi​lor​dzie, nie za​mie​rzasz chy​ba się upie​rać, że jest z tobą za​rę​czo​na? – Nie będę na ten te​mat roz​ma​wiał z tobą, pani. – Spo​dzie​wam się, że nie – od​rze​kła ja​do​wi​tym to​nem. – A więc sy​tu​acja wy​glą​da na​stę​pu​ją​co: roz​ka​za​łeś, mi​lor​dzie, tym pół​głów​kom, żeby przy​wieź​li tu​taj Ro​ber​tę, a oni za​miast Ro​ber​ty po​rwa​li mnie. Jak​że mu​sisz być roz​cza​ro​wa​ny! Ha! Bo prze​cież ja nie je​stem za​ko​cha​ną w to​bie dziew​czy​ną, pra​gną​cą za​spo​ko​ić two​je wszel​kie mi​ło​sne za​chcian​ki. Zresz​tą Ro​ber​ta też nią nie jest. Je​że​li uwa​żasz ina​czej, je​steś tak głu​pi jak ci dwaj twoi słu​dzy! Ewen spoj​rzał z wście​kło​ścią na Hick​sa i Taf​fa, któ​rzy z prze​ra​że​niem usi​ło​wa​li się wy​co​fać, by unik​nąć dal​szych po​ła​ja​nek. – Bóg mi świad​kiem – zwró​cił się do nich – że za to, co zro​bi​li​ście, z chę​cią wy​pruł​bym wam fla​ki. A ty, Hicks, co ty ro​bisz z tą ręką? Co ci się w nią sta​ło? – Nic, ja​śnie pa​nie, to… tyl​ko… – ją​kał się, pa​trząc na swo​ją dłoń, no​szą​cą pod​bie​gnię​te krwią śla​dy zę​bów. – To śla​dy mo​ich zę​bów – ode​zwa​ła się ostrym to​nem Ali​ce. – Ugry​złam tego pół​głów​ka. – Tak, ja​śnie pa​nie – po​twier​dził Hicks. – Ni​g​dy w ży​ciu nie wi​dzia​łem ta​kiej żąd​nej krwi baby. – Ja też – przy​znał mu ra​cję Ewen, nie mo​gąc po​wstrzy​mać uśmie​chu i roz​cie​ra​jąc wła​sną dłoń, któ​ra tak​że no​si​ła śla​dy zę​bów Ali​ce. – Pan​no Fro​bi​sher… do​sko​na​le się bro​nisz. Od​czu​łem to na wła​snej skó​rze. – Pan​no… jak? Jak ona się na​zy​wa? Kim jest ta dama? – za​py​tał zdez​o​rien​to​wa​ny Taff. – Na​zy​wam się Ali​ce Fro​bi​sher – od​rze​kła lo​do​wa​tym to​nem. – I je​stem pod​opiecz​ną hra​bi​ny Mar​ching​ton. – My… my nie mie​li​śmy o tym po​ję​cia – wy​szep​tał Hicks, rów​nie jak jego kom​pan zdu​mio​ny. – Wi​dzi​cie, co​ście na​ro​bi​li? – zwró​cił się do nich Ewen. – Mie​li​ście przy​wieźć mi pan​nę Ro​ber​tę Hi​slop… Ale nie wbrew jej woli! Ta​kie było moje po​le​ce​nie.

Tym​cza​sem spro​wa​dzi​li​ście mi na gło​wę tę małą zło​śni​cę… Zejdź​cie mi z oczu. Po​roz​ma​wiam z wami póź​niej. Gdy obaj słu​dzy po​słusz​nie i bar​dzo po​spiesz​nie wy​co​fa​li się z holu, Ewen spoj​rzał na Ali​ce. Zo​ba​czył, że pa​trzy na nie​go ocza​mi za​szczu​te​go zwie​rzę​cia, peł​ny​mi stra​chu i go​to​wo​ści do na​tych​mia​sto​wej uciecz​ki przy pierw​szej nada​rza​ją​cej się spo​sob​no​ści. Na​raz przy​po​mniał so​bie, co czuł, gdy on sam zo​stał po​rwa​ny, i zdał so​bie spra​wę, jak bar​dzo musi się te​raz bać owa ciem​no​wło​sa bran​ka o błę​kit​nych oczach i pięk​nej twa​rzy. – Nie​ste​ty, nie mogę cof​nąć cza​su – ode​zwał się, wska​zu​jąc ko​mi​nek. – Ale… pro​szę cię, pani, po​dejdź bli​żej i się ogrzej. Za​pew​ne je​steś zmar​z​nię​ta i zmę​czo​na po dłu​giej po​dró​ży. Na Ali​ce te po​jed​naw​cze sło​wa po​dzia​ła​ły jak płach​ta na byka. Jak on śmie! – po​my​śla​ła z obu​rze​niem. Przyj​mu​je te​raz po​jed​naw​czy ton, choć przed chwi​lą na​zwał mnie małą zło​śni​cą! Do​brze, sko​ro tak, to trze​ba mu po​ka​zać, że się nie myli! Ten czło​wiek, z któ​re​go winy nie spo​tka​ła się z Dun​ca​nem For​be​sem i stra​ci​ła wszel​kie szan​se na od​na​le​zie​nie swe​go ojca, musi za to od​po​ku​to​wać! Od​rzu​ci​ła kop​nia​kiem płach​tę i sko​czy​ła z pię​ścia​mi na Ewe​na. Mimo że za​sko​czy​ła go ata​kiem, uchy​lił się w porę, uni​ka​jąc cio​su w gło​wę, a w na​stęp​nym ułam​ku se​kun​dy chwy​cił ją wpół i przy​ci​snął do sie​bie. – Do dia​bła, pa​nien​ko! – wy​ce​dził iro​nicz​nie i po​sa​dził ją na krze​śle. – Nie je​stem ła​twym prze​ciw​ni​kiem. Prze​ko​nał się o tym nie​je​den sil​ny męż​czy​zna. Dy​sząc cięż​ko, pa​trzy​ła na nie​go gniew​nie. – Czyż​byś, mi​lor​dzie, za​po​mniał, co to zna​czy być po​rwa​nym? Ewen po​chy​lił się nad nią, wziął ją pod bro​dę i zmu​sił, by spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy. – Nie za​po​mnia​łem, pan​no Fro​bi​sher – od​rzekł. – I nikt nie po​trze​bu​je mi o tym przy​po​mi​nać. Na​wet ty, pani. A te​raz – do​dał, pro​stu​jąc się, się​ga​jąc po ka​raf​kę i na​le​wa​jąc do kie​lisz​ka tro​chę sher​ry – może odro​bi​na trun​ku uspo​koi two​je ner​wy. – To nie moje ner​wy sta​no​wią pro​blem, tyl​ko two​ja bez​czel​ność, mi​lor​dzie – od​po​wie​dzia​ła mu gniew​nie. Wzię​ła kie​li​szek i wy​pi​ła jego za​war​tość jed​nym hau​stem, co od razu po​dzia​ła​ło na nią krze​pią​co. Wie​dzia​ła jed​nak, że nie może pić wię​cej, bo musi za​cho​wać przy​tom​ność umy​słu. Tyl​ko pod tym wa​run​kiem uda jej się wy​swo​bo​dzić z rąk tego nie​zno​śne​go czło​wie​ka. Jak​że mą​drze po​stą​pi​ła lady Mar​ching​ton, nie do​pusz​cza​jąc go do Ro​ber​ty! – po​my​śla​ła, dzi​wiąc się rów​no​cze​śnie, że po​su​nął się do po​rwa​nia. Cie​ka​we, co skło​ni​ło go do tego po​stęp​ku, bo prze​cież nie mi​łość do Ro​ber​ty – za​sta​no​wi​ła się. Gdy​by ją ko​chał, nie opu​ścił​by jej na cały rok. Od​sta​wi​ła ener​gicz​nie kie​li​szek. – Oświad​czam, mi​lor​dzie – po​wie​dzia​ła – że zna​la​złam się tu​taj wbrew wła​snej woli. Zmie​rza​łam wła​śnie na waż​ne spo​tka​nie, gdy po​rwa​li mnie ci dwaj im​be​cy​-

le, któ​rym za​pła​ci​łeś za upro​wa​dze​nie Ro​ber​ty. Je​że​li za​le​ży ci tak bar​dzo na mo​jej przy​ja​ciół​ce, to dla​cze​go nie spo​tka​łeś się z nią oso​bi​ście, tyl​ko po​sła​łeś do par​ku tych dwóch osił​ków? – Za​mie​rza​łem spo​tkać się z Ro​ber​tą oso​bi​ście, ale za​trzy​ma​ły mnie inne waż​ne spra​wy. Praw​da wy​glą​da​ła tak, że Ewen mu​siał od​wieźć swą mat​kę, oj​czy​ma i stry​ja do Do​ver, skąd mie​li od​pły​nąć do Ca​la​is i udać się po​tem przez Pa​ryż do Bor​de​aux. My​ślał, że zdą​ży wró​cić z Do​ver do Lon​dy​nu, jed​nak unie​moż​li​wi​ła mu to śnie​ży​ca. Dla​te​go na spo​tka​nie w par​ku sta​wi​li się Hicks i Taff, któ​rym wcze​śniej po​le​cił to zro​bić, gdy​by sam nie wró​cił na czas. Roz​ka​zał im też za​wieźć Ro​ber​tę do Mer​cot​te Hall. A tym​cza​sem w par​ku zna​la​zła się pan​na Fro​bi​sher, któ​rą ci głup​cy po​trak​to​wa​li w nie​do​pusz​czal​ny spo​sób. Ewen ża​ło​wał gorz​ko, że tak się sta​ło, i czuł się od​po​wie​dzial​ny za tę okrop​ną sy​tu​ację. Po​pa​trzył na roz​gnie​wa​ną pan​nę Fro​bi​sher, prze​ko​na​ny, że nie​ła​two bę​dzie ją udo​bru​chać i uspo​ko​ić. – Żą​dam – ode​zwa​ła się – byś pan, mi​lor​dzie, od​wiózł mnie na​tych​miast do Lon​dy​nu. Tak, na​tych​miast – do​da​ła twar​do, nie​ustę​pli​wym to​nem, po​twier​dza​jąc jego oba​wy. – Nie, pan​no Fro​bi​sher – od​rzekł. – Jest wy​klu​czo​ne, byś mo​gła na​tych​miast wró​cić. Za​uważ, pani, że pada śnieg. Go​ściń​ce są nie​mal nie​prze​jezd​ne. Na​wet do​świad​czo​ny woź​ni​ca nie wy​ru​sza w ta​kich wa​run​kach w dro​gę. Obie​cu​ję jed​nak, że kie​dy tyl​ko to bę​dzie moż​li​we, po​ślę do Lon​dy​nu umyśl​ne​go, któ​ry za​wia​do​mi hra​bi​nę, że ty, pani, je​steś tu​taj cała i zdro​wa. Usły​szaw​szy to, Ali​ce, ogar​nię​ta gnie​wem, ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. – Cała i zdro​wa?! – za​wo​ła​ła, sta​jąc z Ewe​nem twa​rzą w twarz i bio​rąc się pod boki. – Ci twoi lu​dzie, mi​lor​dzie, zwią​za​li mnie, owi​nę​li w tę okrop​ną płach​tę i wrzu​ci​li do po​wo​zu! Je​cha​łam tu​taj jak… jak ja​kiś wo​rek kar​to​fli! A wszyst​ko to z two​je​go roz​ka​zu! Je​steś, mi​lor​dzie, god​nym po​gar​dy, pod​łym nik​czem​ni​kiem! Te ob​raź​li​we sło​wa spra​wi​ły, że współ​czu​cie Ewe​na za​stą​pił po​now​nie gniew. Nie za​mie​rzał jed​nak po​ka​zać po so​bie, że ta mała zło​śni​ca tak ła​two wy​pro​wa​dza go z rów​no​wa​gi. Wzru​szył lek​ko ra​mio​na​mi. – Ob​ra​żasz mnie, pani. Ale to nie ma zna​cze​nia. Zno​si​łem o wie​le gor​sze obe​lgi i ra​dzi​łem so​bie z go​ręt​szą nie​na​wi​ścią niż two​ja. A te​raz po​słu​chaj, pro​szę. Jest oczy​wi​ste, że nie da​rzy​my się sym​pa​tią. Jed​nak zna​leź​li​śmy się w sy​tu​acji, z któ​rej trud​no zna​leźć wyj​ście, bo​wiem nie mogę cię na​tych​miast ode​słać do Lon​dy​nu. Pro​po​nu​ję, by​śmy za​war​li ro​zejm, cho​ciaż wiem, jak bar​dzo wo​la​ła​byś nie​zwłocz​nie wy​je​chać. – Ro​zejm? Ro​zejm mię​dzy nami jest moż​li​wy tyl​ko pod wa​run​kiem, że wró​cę za​raz do Lon​dy​nu. Na​tych​miast! – Two​je​go ży​cze​nia, pani, nie da się te​raz speł​nić – od​rzekł Ewen. – No a poza tym… to wiel​ka szko​da, że nie od​zna​czasz się ta​kim sa​mym tem​pe​ra​men​tem jak two​ja przy​ja​ciół​ka.

– Rze​czy​wi​ście, Ro​ber​ta i ja nie je​ste​śmy do sie​bie po​dob​ne. Ale się przy​jaź​ni​my i so​bie zwie​rza​my. A ty, mi​lor​dzie… Czy… czy nie do​cie​ra do cie​bie, że ona za​mie​rza wyjść za wi​ceh​ra​bie​go Pem​ber​to​na? – No cóż, do​cie​ra. Ale ja tak​że mam pra​gnie​nia. I chcę je za​spo​ko​ić. – Moim zda​niem, mi​lor​dzie, nie wy​glą​dasz na usy​cha​ją​ce​go z mi​ło​ści ko​chan​ka. Czyż​byś nie miał ho​no​ru? Tak – po​wtó​rzy​ła, wi​dząc jego zdu​mie​nie – ho​no​ru, któ​ry nie po​zwo​lił​by ci zni​żać się do ta​kich me​tod jak po​rwa​nie czy prze​ko​ny​wa​nie ko​bie​ty za po​mo​cą se​kret​nych li​stów? – Ho​no​ru, mó​wisz pani? Ow​szem, mam ho​nor. Za​pew​niam cię o tym – od​rzekł Ewen, pod​no​sząc dum​nie gło​wę. – A zmie​nia​jąc te​mat, czy nie mylę się, są​dząc, że hra​bi​na nie po​wie​dzia​ła Ro​ber​cie o mo​jej wie​czor​nej wi​zy​cie? – Czy mo​żesz, mi​lor​dzie, za to ją wi​nić? Moim zda​niem mia​ła zu​peł​ną ra​cję, ukry​wa​jąc ten fakt przed Ro​ber​tą. Ali​ce umil​kła i ro​zej​rza​ła się do​ko​ła. W holu było cie​pło. W du​żym ka​mien​nym ko​min​ku bu​zo​wał ogień. Ścia​ny do po​ło​wy wy​so​ko​ści wy​ło​żo​ne zo​sta​ły dę​bo​wą bo​aze​rią, a sztu​ka​te​rie znaj​du​ją​ce się wy​żej od​zna​cza​ły się szcze​gól​ną uro​dą. Po​my​śla​ła, że znaj​du​je się w ja​kiejś oka​za​łej re​zy​den​cji, co naj​mniej go​dzi​nę dro​gi od Lon​dy​nu. Wy​glą​da​ło na to, że nikt nie ma szan​sy jej tu​taj zna​leźć, więc była w nie​zna​nym so​bie miej​scu na ła​sce ob​ce​go czło​wie​ka. – Twoi lu​dzie przy​wieź​li mnie tu​taj, mi​lor​dzie, w miej​sce cał​kiem mi nie​zna​ne. Ja… ja po pro​stu chcia​ła​bym się do​wie​dzieć, gdzie je​stem… Czy to twój dom ro​dzin​ny? – Znaj​du​je​my się w re​zy​den​cji no​szą​cej na​zwę Mer​cot​te Hall. Na​le​ży do mo​je​go stry​ja, lor​da Joh​na Tre​ma​ina, któ​ry prze​by​wa w tej chwi​li w Do​ver, wraz z moją mat​ką, lady Mary, i Mat​thew Bro​dym, moim oj​czy​mem. Wszy​scy tro​je wsią​dą na sta​tek pły​ną​cy do Fran​cji. Po​tem po​ja​dą do Bor​de​aux, do mo​je​go bra​ta Si​mo​na i jego żony Hen​riet​ty. Jak sama wi​dzisz, pani, Mer​cot​te Hall to pięk​na re​zy​den​cja. A je​śli chcesz wie​dzieć, gdzie jest po​ło​żo​na, to zdra​dzę, że na pół​noc od Lon​dy​nu. – Aha, ro​zu​miem. I tym bar​dziej na​le​gam, aby na​tych​miast wy​ru​szyć w dro​gę po​wrot​ną. Je​że​li jed​nak, mi​lor​dzie, je​steś zda​nia, że twoi słu​dzy nie mogą mnie tam dzi​siaj za​wieźć, daj mi ko​nia, a po​ja​dę sama. I… – do​da​ła przy​mil​nie, ma​jąc na​dzie​ję, że ko​bie​cy urok skru​szy jego opór – …obie​cu​ję ci, że nie po​wiem lady Mar​ching​ton ani ni​ko​mu in​ne​mu, że zo​sta​łam przez cie​bie po​rwa​na. A więc? Czy nie wi​dzisz, mi​lor​dzie, że pro​po​nu​ję ci do​bre wyj​ście z sy​tu​acji? – Wy​bacz, ale two​ja obiet​ni​ca, pani, jest ab​sur​dal​na. Obo​je wie​my, że jej nie do​trzy​masz i bę​dziesz póź​niej prze​ko​ny​wać wszyst​kich, że zło​ży​łaś ją pod przy​mu​sem. Zda​ję so​bie spra​wę, że się bo​isz, jed​nak za​pew​niam cię, że je​steś bez​piecz​na. Daję ci na to moje sło​wo, pani. – Two​je sło​wo, mi​lor​dzie, nic dla mnie nie zna​czy! A poza tym ja mu​szę, po pro​stu mu​szę wró​cić do Lon​dy​nu, bo… Ali​ce za​mil​kła. Nie chcia​ła zbyt wie​le zdra​dzić na swój te​mat, a już na pew​no nie mo​gła po​zwo​lić, by się do​wie​dział, dla​cze​go zna​la​zła się tego dnia w par​ku.

Sku​tek jed​nak był taki, że obu​dzi​ła jego cie​ka​wość. – Po​dej​rze​wam – po​wie​dział – że chcesz tak szyb​ko wró​cić, pani, nie tyl​ko dla​te​go, że oba​wiasz się gnie​wu hra​bi​ny. Wy​jaw mi za​tem, pro​szę, o co jesz​cze cho​dzi. – Cho​dzi o to, że… jest ktoś, z kim mu​szę się zo​ba​czyć. – Czy to dla​te​go zja​wi​łaś się w par​ku? – Ow​szem. A tak​że po to, by spo​tkać się z tobą, mi​lor​dzie. Twój list prze​ra​ził Ro​ber​tę. Nie chcia​ła się z tobą wi​dzieć, więc po​pro​si​ła mnie, że​bym ją za​stą​pi​ła i wy​ja​śni​ła ci całą sy​tu​ację. A po​nie​waż by​łam umó​wio​na nie​co póź​niej w par​ku z kimś in​nym, zgo​dzi​łam się speł​nić jej proś​bę. – Ach, więc to tak – po​wie​dział Ewen z uśmie​chem, mie​rząc Ali​ce od stóp do głów spoj​rze​niem. – Za​czy​nam ro​zu​mieć. Mia​łaś po​ta​jem​ną schadz​kę z uko​cha​nym! Za​tem szcze​rze prze​pra​szam, że za​kłó​ci​łem wam wa​sze słod​kie tête-àtête. Ali​ce za​ru​mie​ni​ła się aż po ko​rzon​ki wło​sów. – Ależ nie… – za​czę​ła się plą​tać, pa​trząc na nie​go prze​ra​żo​na. – Ja nie… Nie mo​żesz, mi​lor​dzie, być dal​szy od praw​dy… Nic na to nie od​po​wie​dział, tyl​ko po​pa​trzył na nią z roz​ba​wie​niem. Za​pra​gnę​ła zma​zać ten jego bez​czel​ny uśmie​szek z twa​rzy pa​znok​cia​mi. – Twoi lu​dzie, mi​lor​dzie, schwy​ta​li mnie, spę​ta​li i za​cią​gnę​li siłą do po​wo​zu. A ja… nie mia​łam po​ję​cia, co za​mie​rza​ją ze mną zro​bić. Strasz​nie się ba​łam… prze​cież mo​gli mnie zgwał​cić… albo… albo i za​bić… Wy​raz roz​ba​wie​nia znik​nął z twa​rzy Ewe​na. Pa​trząc na po​bla​dłą twarz Ali​ce i sły​sząc drże​nie, któ​re po​ja​wi​ło się w jej gło​sie, zro​zu​miał, na jak cięż​ką pró​bę ją na​ra​ził. – Masz ra​cję, pani – po​wie​dział skru​szo​ny. – To, co zro​bi​łem, jest po pro​stu nie​wy​ba​czal​ne. Wy​cier​pia​łem bar​dzo wie​le po tym, gdy zo​sta​łem po​rwa​ny, i uwierz mi, ostat​nią rze​czą, któ​rej pra​gnę, jest na​ra​zić ko​goś na po​dob​ne cier​pie​nia. Prze​pra​szam cię, pani. Po​kor​nie pro​szę o wy​ba​cze​nie. Uwierz mi i przyj​mij do wia​do​mo​ści, że bar​dzo ża​łu​ję swe​go czy​nu. Zro​zum jed​nak, że w tej chwi​li nie mo​żesz wy​ru​szyć w dro​gę do Lon​dy​nu. Zo​stań moim go​ściem, a obie​cu​ję, że oso​bi​ście za​dbam o to, aby ni​cze​go ci nie za​bra​kło. Ali​ce po​czu​ła złość, któ​rą z tru​dem ha​mo​wa​ła. Roz​cza​ro​wy​wa​ła ją jego upar​ta od​mo​wa i fru​stro​wa​ła myśl, że stra​ci​ła szan​sę na od​na​le​zie​nie ojca. Po pro​stu mia​ła ocho​tę krzy​czeć. Za​miast tego uśmiech​nę​ła się kpią​co i od​par​ła: – Ostrze​gam cię, mi​lor​dzie, je​że​li za​trzy​masz mnie tu​taj choć​by o mi​nu​tę dłu​żej, niż to ko​niecz​ne, na​ro​bię ta​kie​go ra​ba​nu, za​le​zę ci tak za skó​rę, że gorz​ko po​ża​łu​jesz tego nie​do​rzecz​ne​go po​my​słu z po​rwa​niem. Nie je​stem po​tul​ną jak ba​ra​nek Ro​ber​tą. – Tak – uśmiech​nął się Ewen – to praw​da. Ro​ber​ta jest inna niż ty, pani. I je​stem pe​wien, że chęt​nie by tu​taj zo​sta​ła. – Skąd wiesz, mi​lor​dzie? Py​ta​łeś ją o to?

– Za​mie​rza​łem. Tak, za​mie​rza​łem ją o to za​py​tać wczo​raj wie​czo​rem. I je​stem pe​wien, że bym ją prze​ko​nał, bo​wiem je​stem lep​szym kan​dy​da​tem na męża niż Pem​ber​ton. – Cóż za aro​gan​cja! – za​wo​ła​ła Ali​ce, obu​rzo​na. – A co do mnie… to… to obie​cu​ję, że będę ci za​tru​wa​ła ży​cie, do​pó​ki mnie stąd nie wy​pu​ścisz i nie od​wie​ziesz do Lon​dy​nu! – Po​słu​chaj mnie, pani: je​że​li nie bę​dziesz za​cho​wy​wać się roz​sąd​nie, będę zmu​szo​ny za​mknąć cię w two​ich kom​na​tach i oso​bi​ście czu​wać pod ich drzwia​mi. Je​stem zde​cy​do​wa​ny od​dać cię w ręce hra​bi​ny całą i zdro​wą. Na​raz ich roz​mo​wę prze​rwa​ła go​spo​dy​ni, któ​ra przy​szła, żeby za​py​tać, gdzie ma zo​stać po​da​na ko​la​cja. Gdy Ali​ce oznaj​mi​ła, że bę​dzie ja​dła u sie​bie, go​spo​dy​ni wy​szła, a przy scho​dach – ci​cho, ni​czym cień – po​ja​wił się mło​dy, ciem​no​skó​ry czło​wiek. – Po​zwól, pani, że ko​goś ci przed​sta​wię – po​wie​dział Ewen. – Oto Amir, któ​ry za​pro​wa​dzi cię do kom​nat prze​zna​czo​nych dla Ro​ber​ty. Znaj​dziesz tam wszyst​ko, cze​go ci po​trze​ba. Ali​ce, za​cie​ka​wio​na, przyj​rza​ła się mło​dzień​co​wi, któ​ry stał spo​koj​nie i pa​trzył na nią swy​mi ciem​ny​mi, peł​ny​mi ta​jem​ni​cze​go bla​sku ocza​mi. Jego twarz o szla​chet​nych, re​gu​lar​nych ry​sach była nie​ru​cho​ma, po​waż​na i nie​prze​nik​nio​na, a smu​kłość i mu​sku​lar​ność jego cia​ła pod​kre​śla​ły do​pa​so​wa​na kurt​ka i ob​ci​słe spodnie do kon​nej jaz​dy. Ali​ce ru​szy​ła ku scho​dom, lecz za​trzy​ma​ła się w po​ło​wie dro​gi, by spoj​rzeć na lor​da Tre​ma​ina, któ​ry nogą w dłu​gim bu​cie prze​su​nął wła​śnie pło​ną​ce na ko​min​ku spo​re po​la​no. – Za​pła​cisz za to wszyst​ko, mi​lor​dzie – oznaj​mi​ła zim​nym gło​sem. – Masz tyle sza​cun​ku dla ko​bie​ty i jej uczuć, ile dla tego po​la​na, któ​re wła​śnie kop​ną​łeś. To, co zro​bi​łeś, to czyn god​ny bru​tal​ne​go prze​stęp​cy. Bo prze​cież tyl​ko prze​stęp​ca ucie​ka się do po​ry​wa​nia i drę​cze​nia ko​biet… I… chcę ci jesz​cze po​wie​dzieć, że… że mam na​dzie​ję, że nie bę​dziesz mnie za​drę​czał żad​ny​mi… lu​bież​ny​mi pro​po​zy​cja​mi. – Mo​żesz mi, pani, ubli​żać do woli – od​rzekł Ewen z iry​ta​cją. – Ale za​pew​niam cię, że ni​g​dy nie za​le​ca​łem się do ko​bie​ty, któ​rej moje za​lo​ty były nie​mi​łe. W sto​sun​kach z płcią pięk​ną je​stem za​wsze dżen​tel​me​nem. – Czyż​by, mi​lor​dzie? Chy​ba tyl​ko w two​jej wła​snej wy​obraź​ni! Ewen za​ci​snął zęby, sta​ra​jąc się opa​no​wać gniew. Nie spo​tkał do​tąd ko​bie​ty, któ​ra iry​to​wa​ła​by go tak jak ta po​ryw​cza zło​śni​ca o ja​do​wi​tym ję​zy​ku. – Wiedz, mi​lor​dzie – mó​wi​ła da​lej Ali​ce – że Ro​ber​ta nie wy​cho​dzi za wi​ceh​ra​bie​go Pem​ber​to​na wbrew wła​snej woli. Wprost prze​ciw​nie. Ona go uwiel​bia. I bar​dzo pra​gnie zo​stać jego żoną. A za to, że wszyst​ko po​to​czy​ło się nie po two​jej my​śli, mo​żesz, mi​lor​dzie, wi​nić tyl​ko sie​bie. Nie było cię tak dłu​go… Nie pi​sa​łeś do Ro​ber​ty… – Tak za​pew​ne utrzy​mu​je hra​bi​na Mar​ching​ton – prze​rwał ostro Ewen. – Ale praw​da jest inna. Re​gu​lar​nie pi​sy​wa​łem do Ro​ber​ty, a hra​bi​na prze​chwy​ty​wa​ła

moje li​sty i bez skru​pu​łów je nisz​czy​ła. – Ach, tak? Być może… I… je​że​li tak, to przy​kro mi z tego po​wo​du. Albo nie… wca​le nie jest mi przy​kro. Bo Ro​ber​ta i wi​ceh​ra​bia sta​no​wią bar​dzo do​bra​ną parę. Zresz​tą… co ona, bied​na, mia​ła my​śleć? Two​ja nie​obec​ność, mi​lor​dzie, pchnę​ła ją w ra​mio​na in​ne​go… Nie wie​dząc nic o li​stach, któ​re do niej pi​sa​łeś, do​szła do wnio​sku, że ci na niej nie za​le​ży. – A hra​bi​na… i, jak po​dej​rze​wam, ty, pani, za​aran​żo​wa​ły​ście jej za​rę​czy​ny z Pem​ber​to​nem. – Ja nie mia​łam z tym nic wspól​ne​go. Ale lady Mar​ching​ton… tak, przy​zna​ję… jej bar​dzo za​le​ża​ło… i za​le​ży… na szczę​ściu Ro​ber​ty. – A to​bie, pani? Czy to​bie też za​le​ży na jej szczę​ściu? – Jak to? – Czy jej za​rę​czy​ny nie były oka​zją do świę​to​wa​nia? – Oczy​wi​ście, że były. Bal oka​zał się ogrom​nym suk​ce​sem i wszy​scy do​sko​na​le się ba​wi​li. – Wszy​scy prócz cie​bie, pani. Mło​da ko​bie​ta, któ​ra ży​czy do​brze swo​jej przy​ja​ciół​ce, nie wy​cho​dzi z jej balu w sa​mym jego środ​ku. Czy ty, pani, je​steś na​praw​dę tak bli​sko zwią​za​na z Ro​ber​tą i tak jej życz​li​wa, jak twier​dzisz? – Oczy​wi​ście, że je​stem! Moje wcze​śniej​sze wyj​ście nie ma z Ro​ber​tą nic wspól​ne​go. Ani z tobą, mi​lor​dzie. Więc le​piej pil​nuj swe​go in​te​re​su. A gdy mnie już tu nie bę​dzie, wspo​mnie​nie ca​łej tej hi​sto​rii… i wy​rzu​ty su​mie​nia z jej po​wo​du będą cię drę​czy​ły przez całe dłu​gie lata. Ewen nic na to nie od​po​wie​dział, zmie​rzył ją tyl​ko gniew​nym spoj​rze​niem. Po chwi​li zwró​cił się do przy​ja​cie​la. – Za​pro​wadź tę mło​dą damę do jej kom​nat, Ami​rze, i do​pil​nuj, żeby się roz​go​ści​ła – po​le​cił, po czym zwró​cił się do Ali​ce: – A to​bie, pani, nie ra​dzę stam​tąd wy​cho​dzić. Ta po​sia​dłość to ist​ny la​bi​rynt, w któ​rym nie​ostroż​ny gość może z ła​two​ścią za​błą​dzić. – Nie wyj​dę ze swo​ich po​ko​jów – od​rze​kła mu na to Ali​ce. – Obie​cu​ję. A poza tym, mi​lor​dzie, zwra​cam ci uwa​gę, że nie je​stem two​im go​ściem, tyl​ko więź​niem. I jako wię​zień mam pra​wo ro​bić wszyst​ko, by uciec. Po​wi​nie​neś to wie​dzieć le​piej niż kto​kol​wiek inny, mi​lor​dzie. Jak się zo​rien​to​wa​łam z two​jej roz​mo​wy z hra​bi​ną, spę​dzi​łeś w nie​wo​li spo​ro cza​su i z ja​kichś po​wo​dów za​ta​iłeś ten fakt przed za​rę​czy​na​mi z Ro​ber​tą. A zda​niem hra​bi​ny mał​żeń​stwo z czło​wie​kiem, któ​ry był nie​wol​ni​kiem, by​ło​by pla​mą na ho​no​rze. Gdy hra​bi​na po​zna​ła praw​dę o to​bie, nie mo​gła do​pu​ścić do tego mał​żeń​stwa. Gdy​byś był szcze​ry, mi​lor​dzie, unik​nął​byś… nie​przy​jem​no​ści. – Nie​przy​jem​no​ści?! Na​zy​wasz to, pani, nie​przy​jem​no​ścia​mi?! Naj​praw​dziw​szy eu​fe​mizm! – Być może. Ale za​kończ​my już tę dys​ku​sję, bo je​stem bar​dzo zmę​czo​na. I chcę zo​stać sama. Z tymi sło​wy Ali​ce ru​szy​ła ku scho​dom, zo​sta​wia​jąc Ewe​na z wła​sny​mi my​śla​mi.

Od​pro​wa​dziw​szy ją wzro​kiem, po​grą​żył się w my​ślach. Wspo​mi​nał Ro​ber​tę, któ​rą po​znał w Pa​ry​żu, gdy ba​wi​ła tam z wi​zy​tą wraz z ciot​ką, hra​bi​ną Mar​ching​ton. Nie zna​li się zbyt dłu​go. Spo​tka​li się za​le​d​wie kil​ka razy, a po​tem we​zwa​no go do Bor​de​aux, do bra​ta. I wszyst​ko po​to​czy​ło się tak, że nie wi​dział jej wię​cej, a te​raz usi​ło​wał wy​do​być z mro​ków nie​pa​mię​ci jej ślicz​ną, de​li​kat​ną twarz i oczy o ła​god​nym spoj​rze​niu. Przy​po​mniał so​bie, że Ro​ber​ta przy​ję​ła jego oświad​czy​ny spo​koj​nie, z peł​nym ule​gło​ści uśmie​chem. Ku jego za​sko​cze​niu wspo​mnie​nie to nie wy​wo​ła​ło żad​nej żyw​szej re​ak​cji – ani w jego ser​cu, ani w lę​dź​wiach. Co so​bie my​ślał, gdy przy​był do Lon​dy​nu z za​mia​rem po​now​ne​go na​wią​za​nia kon​tak​tów z na​rze​czo​ną? Czy li​czył na to, że stę​sk​nio​na rzu​ci mu się na szy​ję? I co nim kie​ro​wa​ło póź​niej, gdy po tej upo​ka​rza​ją​cej dla nie​go roz​mo​wie z hra​bi​ną po​sta​no​wił po​rwać Ro​ber​tę? Czy była to mi​łość, czy tyl​ko chęć ze​msty? Za​nim od​po​wie​dział so​bie na te py​ta​nia, po​my​ślał, cał​kiem mimo woli, o pan​nie Fro​bi​sher, któ​ra te​raz wsku​tek nie​for​tun​nej po​mył​ki znaj​do​wa​ła się w jego rę​kach za​miast Ro​ber​ty. I przy​po​mniał so​bie po​przed​ni wie​czór, kie​dy, wtar​gnąw​szy do jej sy​pial​ni, zo​ba​czył ją, kie​dy przy​go​to​wy​wa​ła się do snu. Oczy​ma wy​obraź​ni uj​rzał te​raz jej bia​łe pier​si o ster​czą​cych ko​niusz​kach le​d​wie przy​kry​te lek​ką ko​szul​ką, wą​ską ta​lię i za​okrą​glo​ne bio​dra, jej wspa​nia​łe czar​ne wło​sy spły​wa​ją​ce na ple​cy lśnią​cą falą, nie​bie​skie oczy ocie​nio​ne dłu​gi​mi rzę​sa​mi i jej mięk​kie ró​żo​we usta. Ta dziew​czy​na, po​my​ślał, to ab​so​lut​na pięk​ność, peł​na tem​pe​ra​men​tu i ży​cia. I ma nie​wy​pa​rzo​ny ję​zyk. Bez za​jąk​nię​cia, nie prze​bie​ra​jąc w sło​wach, gro​mi​ła go za to, co zro​bił. Ubli​ża​ła mu rów​nie za​ja​dle, jak sta​wia​ła opór, wy​sta​wia​jąc jego cier​pli​wość na pró​bę. Za​klął pod no​sem i w tej sa​mej chwi​li uświa​do​mił so​bie, że na myśl o Ali​ce Fro​bi​sher nie tyl​ko czu​je gniew i fru​stra​cję, ale tak​że… po​żą​da​nie. Na tę myśl ogar​nę​ła go ist​na fu​ria. Po​czuł tak wiel​ką złość na sa​me​go sie​bie, że ru​szył gwał​tow​nie przed sie​bie, otwo​rzył drzwi i wy​szedł pro​sto w śnież​ną za​dym​kę.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Amir wcho​dził po scho​dach nie​mal bez​sze​lest​nie i w kom​plet​nym mil​cze​niu. Ali​ce szła za nim. Gdy zna​leź​li się już na pię​trze i prze​by​li dłu​gą ga​le​rię, z któ​rej ścian spo​glą​da​ły na nich licz​ne por​tre​ty przod​ków lor​da Tre​ma​ina, Amir wpro​wa​dził Ali​ce w bocz​ny ko​ry​tarz, za​trzy​mał się przed jed​ny​mi z sze​re​gu za​mknię​tych drzwi i je otwo​rzył. – Oto two​je kom​na​ty, pani – oznaj​mił to​nem cie​płym i przy​ja​znym. – Są bar​dzo wy​god​ne… Mam na​dzie​ję, że ci się spodo​ba​ją. Jak wi​dzisz, wszyst​ko jest przy​go​to​wa​ne. Ali​ce we​szła i ro​zej​rza​ła się szyb​ko po ele​ganc​ko urzą​dzo​nej i przy​tul​nej sy​pial​ni, gdzie sta​ło łoże z bal​da​chi​mem, z pięk​ną pu​cho​wą koł​drą i mięk​ki​mi po​dusz​ka​mi, a na ko​min​ku pło​nął ogień. Wszyst​ko było tu urzą​dzo​ne z my​ślą o jej – a ra​czej Ro​ber​ty – wy​go​dzie. Amir, oznaj​miw​szy, że za​raz zja​wi się po​ko​jów​ka z ko​la​cją, wy​co​fał się z uprzej​mym „Do​bra​noc”. Gdy drzwi się za nim za​mknę​ły, Ali​ce za​czę​ła prze​cha​dzać się po po​ko​ju. Wciąż była zde​ner​wo​wa​na. Czu​ła fru​stra​cję i wprost go​to​wa​ła się ze zło​ści na myśl, że nie może nic zro​bić. Ani po​ra​dzić na to, że ta okrop​na przy​go​da nie tyl​ko unie​moż​li​wi​ła jej spo​tka​nie z Dun​ca​nem For​be​sem, ale tak​że bar​dzo za​szko​dzi jej re​pu​ta​cji. Co zro​bi Dun​can For​bes po tym, gdy nie sta​wi​łam się na umó​wio​ne spo​tka​nie? – py​ta​ła samą sie​bie. Czy bę​dzie mnie szu​kał w Hi​slop Ho​use? A może po​my​śli, że los mego ojca nic mnie nie ob​cho​dzi? Że wca​le nie in​te​re​su​ją mnie in​for​ma​cje na jego te​mat? Na szczę​ście po​wie​dział mi, gdzie mogę go zna​leźć… Po​czu​ła na​głe zmę​cze​nie. Gło​wę mia​ła cięż​ką i za​chcia​ło jej się spać, choć po​dej​rze​wa​ła, że tej nocy nie za​zna od​po​czyn​ku. Usia​dła na łóż​ku i nie​ru​cho​mym wzro​kiem wpa​trzy​ła się w ogień. Gdy drzwi się otwo​rzy​ły i do po​ko​ju we​szła po​ko​jów​ka z ko​la​cją, za​pach je​dze​nia spra​wił, że za​czę​ło jej bur​czeć w brzu​chu, i uświa​do​mił jej, że tego dnia pra​wie nic nie ja​dła. Po​si​li​ła się, prze​bra​ła w ko​szu​lę noc​ną przy​go​to​wa​ną dla Ro​ber​ty i, od​pra​wiw​szy po​ko​jów​kę, po​ło​ży​ła się do łóż​ka. Była na​resz​cie sama i mo​gła swo​bod​nie się wy​pła​kać… Pła​ka​ła dłu​go, w na​dziei, że łzy po​dzia​ła​ją na nią jak ko​ją​cy bal​sam. I choć tak się nie sta​ło, choć nie za​zna​ła uko​je​nia, płacz ją w koń​cu zmę​czył i za​snę​ła. Ock​nę​ła się wcze​snym ran​kiem i przez tę krót​ką chwi​lę, któ​ra na​stę​pu​je po​mię​dzy snem a jawą, czu​ła się spo​koj​na i od​prę​żo​na. Jed​nak w na​stęp​nej chwi​li, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, gdzie jest, wczo​raj​szy kosz​mar, któ​ry nie był wca​le złym snem, tyl​ko naj​praw​dziw​szą jawą, po​wró​cił.

Roz​su​nę​ła za​sło​ny łóż​ka i sta​nę​ła bo​sy​mi sto​pa​mi na zim​nej pod​ło​dze. Po​nie​waż ogień na ko​min​ku wy​gasł w cią​gu nocy, w sy​pial​ni pa​no​wał prze​ni​kli​wy chłód. Dy​go​cząc z zim​na, po​de​szła do okna i roz​su​nę​ła cięż​kie sto​ry. Śnieg prze​stał pa​dać i świat za oknem był pięk​ny i bia​ły. Świe​ci​ło też ła​god​ne zi​mo​we słoń​ce, na​peł​nia​jąc jej ser​ce otu​chą. – Musi być ja​kiś spo​sób, by się stąd wy​do​stać! – po​wie​dzia​ła do sie​bie. Na​stęp​nie po​de​szła do umy​wal​ki, umy​ła twarz i za​czę​ła się ubie​rać. – Mu​szą tu być staj​nie, a w nich ko​nie – mó​wi​ła so​bie da​lej. – Gdy uda mi się osio​dłać jed​ne​go z nich, ru​szę w dro​gę, za​nim kto​kol​wiek się zo​rien​tu​je. Śnieg jest dość głę​bo​ki, ale dro​gi za​pew​ne są prze​jezd​ne. Zja​wi​ła się po​ko​jów​ka ze śnia​da​niem i przy oka​zji roz​pa​li​ła ogień. Kie​dy wy​szła, Ali​ce po​spiesz​nie zja​dła słod​kie bu​łecz​ki, po​pi​ja​jąc je go​rą​cą cze​ko​la​dą. Ubra​ła się, na​rzu​ci​ła pe​le​ry​nę i wy​szła po ci​chu z sy​pial​ni. W holu, do któ​re​go zbie​gła po scho​dach, szczę​śli​wie nie za​sta​ła ni​ko​go. Ali​ce prze​szła przez hol, po​de​szła do drzwi i z wiel​ką ulgą przy​ję​ła fakt, że otwo​rzy​ły się bez​sze​lest​nie. Kie​dy zna​la​zła się na ze​wnątrz, jej buty na​tych​miast za​pa​dły się w śnieg, któ​ry jed​nak, jej zda​niem, nie był na tyle głę​bo​ki, by unie​moż​li​wiać kon​ną jaz​dę. Z bi​ją​cym ser​cem skie​ro​wa​ła się na tyły domu, gdzie spo​dzie​wa​ła się zna​leźć staj​nie. Nie my​li​ła się. Okrą​ży​ła bu​dy​nek i we​szła do nie​go od tyłu, tak aby nikt nie mógł jej za​uwa​żyć. Nie wie​dzia​ła, że Ewen ob​ser​wo​wał ją z okna swo​jej sy​pial​ni. Za​marł w bez​ru​chu, prze​ra​żo​ny, gdy zo​ba​czył, że okrą​ża staj​nie. Przy​po​mniał so​bie bo​wiem, że na jej dro​dze znaj​du​je się za​mar​z​nię​ta, przy​kry​ta śnie​giem i cał​kiem wsku​tek tego nie​wi​docz​na nie​wiel​ka sa​dzaw​ka dla ka​czek, z cze​go Ali​ce nie zda​wa​ła so​bie spra​wy. Oba​wia​jąc się naj​gor​sze​go, ru​szył na​tych​miast ku drzwiom.

ROZDZIAŁ ÓSMY Ali​ce szła po​spiesz​nie w stro​nę staj​ni, gdy na​gle wkro​czyw​szy ener​gicz​nie na za​mar​z​nię​tą i po​kry​tą śnie​giem po​wierzch​nię sa​dzaw​ki, usły​sza​ła pod swy​mi sto​pa​mi trzask ła​mią​ce​go się lodu. Krzyk​nę​ła prze​ra​żo​na, a w na​stęp​nej chwi​li zna​la​zła się po pas w lo​do​wa​tej wo​dzie. Cho​ciaż spa​ra​li​żo​wał ją strach, mia​ła tyle przy​tom​no​ści, by chwy​cić się wy​so​kich trzcin ro​sną​cych przy brze​gu. Nie na wie​le się to jed​nak zda​ło, bo​wiem ma​jąc sto​py za​nu​rzo​ne w bło​cie za​le​ga​ją​cym na dnie, nie była w sta​nie pod​cią​gnąć się i wy​do​stać z wody. Roz​glą​da​jąc się roz​pacz​li​wie za ja​kąś po​mo​cą, uświa​do​mi​ła so​bie, że im dłu​żej po​zo​sta​je w wo​dzie, tym jest słab​sza. I że na​praw​dę gro​zi jej śmierć. Na​raz usły​sza​ła głos lor​da Tre​ma​ina, a w na​stęp​nej chwi​li zo​ba​czy​ła, że bie​gnie w jej stro​nę. Bły​ska​wicz​nie zna​lazł się na brze​gu i, pa​trząc na nią z góry z iro​nicz​nym uśmiesz​kiem, po​wie​dział: – No, no. I kogo ja tu wi​dzę? Czyż​byś chcia​ła, pani, uciec? Nie mylę się, praw​da? Od razu tak po​my​śla​łem, gdy zo​ba​czy​łem, że zmie​rzasz ku staj​niom. Ktoś po​wi​nien był cię ostrzec, że na two​jej dro​dze znaj​du​je się ta za​mar​z​nię​ta sa​dzaw​ka. – Ale nikt mnie nie ostrzegł! A ty, mi​lor​dzie, prze​stań się tak głu​pio uśmie​chać i wy​cią​gnij mnie stąd! Ewen ukląkł na kra​wę​dzi staw​ku i po​dał jej rękę. – Pro​szę – po​wie​dział. – Chwyć się, pani. I o nic się nie martw. Za​raz bę​dziesz na brze​gu. Gdy Ali​ce uję​ła jego dłoń, szyb​ko przy​cią​gnął ją na tyle, by być w sta​nie ująć ją pod pa​chy i wy​do​być z lo​do​wa​tej wody. Ali​ce po​czu​ła wiel​ką ulgę i ode​tchnę​ła cięż​ko. Nie była jed​nak w sta​nie opa​no​wać dy​go​tu, któ​ry ogar​nął całe jej cia​ło. Ewen bez chwi​li zwło​ki wziął ją na ręce i za​niósł szyb​ko do domu. Zna​la​zł​szy się wraz z nią w jej sy​pial​ni, we​zwał po​ko​jów​kę, któ​rej ka​zał przy​nieść kie​li​szek grza​ne​go wina, a po​tem urzą​dzić go​rą​cą ką​piel. Gdy po​ko​jów​ka wró​ci​ła z wi​nem, ręce Ali​ce drża​ły tak bar​dzo, że nie mo​gła pod​nieść kie​lisz​ka. Uniósł go więc i zbli​żył do jej ust, a ona otwo​rzy​ła je wte​dy ni​czym po​słusz​ne dziec​ko i wy​pi​ła go​rą​cy płyn. – Po ką​pie​li po​czu​jesz się, pani, le​piej – po​wie​dział ser​decz​nym to​nem, od​gar​nia​jąc jej mo​kry ko​smyk wło​sów z twa​rzy. – Te​raz już je​steś bez​piecz​na… Są​dzę, że nie mu​si​my wzy​wać le​ka​rza. Kie​dy opróż​ni​ła kie​li​szek, zdjął z niej prze​mo​czo​ną pe​le​ry​nę i roz​tarł jej zzięb​nię​te, sine z zim​na dło​nie. A po​tem, gdy zja​wi​li się Hicks i Taff z dzba​na​mi go​rą​cej wody na ką​piel, wy​co​fał się do swo​ich wła​snych kom​nat, by zdjąć mo​kre ubra​nie. Zro​bił to nie​po​strze​że​nie, a Ali​ce, gdy się zo​rien​to​wa​ła, że go nie ma, ku wła​sne​mu zdzi​wie​niu po​czu​ła, że bra​ku​je jej jego obec​no​ści.

Po ką​pie​li, otu​lo​na cie​płym szla​fro​kiem, Ali​ce uklę​kła przed ko​min​kiem, żeby wy​su​szyć wło​sy. Od razu zła​pa​ła się na tym, że jej my​śli krą​żą wo​kół lor​da Tre​ma​ina. Mia​ła go za po​zba​wio​ne​go li​to​ści, har​de​go męż​czy​znę, tym​cza​sem oka​zał jej tro​skę i oto​czył ją opie​ką. Ow​szem, był skłon​ny do iro​nii, jed​nak bez wa​ha​nia po​mógł jej i za​niósł na wła​snych rę​kach do domu. Poza tym ja​koś dziw​nie po​bu​dza​ją​co po​dzia​ła​ła na nią jego bli​skość. Za​pach i cie​pło bi​ją​ce od jego mę​skie​go cia​ła… po pro​stu odu​rzy​ły ją. Uświa​do​mi​ła so​bie na​gle, w ja​kim kie​run​ku bie​gną jej my​śli, i po​sta​no​wi​ła je opa​no​wać. Nie, nie, po​wie​dzia​ła so​bie. Nie mo​żesz o nim my​śleć w ten spo​sób. Mu​sisz być ostroż​na. Prze​cież w ostat​nich dniach przez nie​go do​świad​czy​łaś wie​lu przy​kro​ści! Osu​sza​jąc wciąż wło​sy ręcz​ni​kiem, usły​sza​ła za ple​ca​mi ci​chy śmiech. Od​wró​ci​ła gło​wę i zo​ba​czy​ła, że lord Tre​ma​in stoi w drzwiach opar​ty o fra​mu​gę. I przy​glą​da się jej bez że​na​dy. Miał roz​pię​tą ko​szu​lę, spod któ​rej wy​sta​wa​ły ciem​ne wło​ski. – Drzwi były uchy​lo​ne – wy​ja​śnił, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Przy​sze​dłem, żeby zo​ba​czyć, czy czu​jesz się le​piej po ką​pie​li, pani. – Tak. Znacz​nie le​piej – po​twier​dzi​ła Ali​ce. – Cho​ciaż gdy​by mnie tu nie przy​wie​zio​no, nie wpa​dła​bym do sa​dzaw​ki. Wiem, że ty, mi​lor​dzie, uwa​żasz całe to wy​da​rze​nie za za​baw​ne, jed​nak praw​da jest taka, że gdy​byś nie po​spie​szył mi z po​mo​cą, umar​ła​bym z zim​na. A wte​dy zo​stał​byś oskar​żo​ny o mor​der​stwo. Ewen zno​wu się ro​ze​śmiał i wszedł do po​ko​ju. – Na szczę​ście tak się nie sta​ło. I moż​na mnie oskar​żyć je​dy​nie o po​rwa​nie… za któ​re na​praw​dę szcze​rze i go​rą​co prze​pra​szam. Po​trak​to​wa​łem cię, pani, bar​dzo źle i po​kor​nie pro​szę o wy​ba​cze​nie. Po​wie​dział to to​nem tak ła​god​nym, że Ali​ce za​bra​kło słów ze zdu​mie​nia i za​mil​kła na dłuż​szą chwi​lę. – No więc? – ode​zwał się wresz​cie Ewen, tym ra​zem nie​co ostrzej​szym gło​sem. – Ufam, że przyj​mu​jesz, pani, prze​pro​si​ny. No tak, po​my​śla​ła Ali​ce. Zno​wu był sobą. – Oczy​wi​ście… – burk​nę​ła. Za​pa​dła na po​wrót ci​sza. Ewen nie od​ry​wał oczu od Ali​ce. Chło​nął uro​czy wi​dok z praw​dzi​wym za​chwy​tem. A gdy po​chy​li​ła się nie​co w stro​nę ognia i jej szla​frok na chwi​lę się roz​chy​lił, jego ser​ce za​czę​ło moc​no bić, a krew w nim za​wrza​ła. Za​uwa​ży​ła, do​kąd bie​gnie jego wzrok, i za​ru​mie​ni​ła się po ko​rzon​ki wło​sów. – By​ła​bym zo​bo​wią​za​na, mi​lor​dzie, gdy​byś nie pa​trzył na mnie w ten spo​sób. Nie wiem, co chcesz osią​gnąć, ale nie do​łą​czysz mo​je​go imie​nia do li​sty swo​ich pod​bo​jów… – Ależ, pan​no Fro​bi​sher – od​rzekł. – Pro​szę cię, byś tak nie my​śla​ła. Po​stą​pi​łem źle w sto​sun​ku do cie​bie, ale sko​ro je​ste​śmy zmu​sze​ni przez ja​kiś czas prze​by​wać w jed​nym domu, są​dzę, że na​praw​dę do​brze by było za​wrzeć ro​zejm i… współ​dzia​łać? Czy pro​szę o zbyt wie​le? – do​dał, sia​da​jąc obok niej na dy​wa​nie.

– Wy​ma​gasz ode mnie, mi​lor​dzie, że​bym po​lu​bi​ła swo​je​go opraw​cę? Że​bym mu prze​ba​czy​ła…? – Nie mu​si​my po​su​wać się aż tak da​le​ko. Wy​star​czy… że​by​śmy byli w sta​nie roz​ma​wiać bez gnie​wu. – Ale ty, mi​lor​dzie, je​steś nad wy​raz po​ryw​czy. – Moja mat​ka – od​rzekł z uśmie​chem – wciąż mi po​wta​rza, że moim naj​gor​szym wro​giem jest po​ryw​czość. Ale wra​ca​jąc do nas: je​że​li nie chcesz, pani, za​wrzeć ze mną ro​zej​mu, to mo​że​my się umó​wić, że będę ci scho​dził z dro​gi. Dba​jąc jed​no​cze​śnie, żeby aż do chwi​li gdy cię od​wio​zę do Lon​dy​nu, ni​cze​go ci w tym domu nie bra​ko​wa​ło. – Do​brze – zgo​dzi​ła się Ali​ce po krót​kim na​my​śle, do​szedł​szy do wnio​sku, że jest zmę​czo​na i że do​brze bę​dzie spę​dzić tro​chę cza​su bez na​pięć i spo​rów. – Spró​buj​my, ale… bądź ła​skaw, mi​lor​dzie, wziąć pod uwa​gę, że wca​le nie pro​szę cię o wszyst​kie te luk​su​sy, któ​re chcia​łeś za​pew​nić Ro​ber​cie. Ja tak na​praw​dę nie mam żad​nych żą​dań ani wy​ma​gań. Może poza jed​nym: że​byś od​wiózł mnie do domu. Do tego cza​su przy​chy​lę się do two​jej proś​by i rów​nież się po​sta​ram, aby​śmy żyli w spo​ko​ju – za​koń​czy​ła i za​pa​trzy​ła się w ogień. Ką​tem oka za​uwa​ży​ła, że wy​cią​gnął ręce w kie​run​ku ognia, a na jego dłu​gich szczu​płych pal​cach dały się za​uwa​żyć drob​ne bli​zny, któ​re od​bi​ja​jąc świa​tło, błysz​cza​ły ni​czym sre​bro. Wi​dok ten spra​wił, że za​drża​ła. Uświa​do​mi​ła so​bie bo​wiem, jak mało wie o tym czło​wie​ku. Tym​cza​sem cof​nął dło​nie i oparł się wy​god​nie ple​ca​mi o jed​no z krze​seł. Chcąc wy​ko​rzy​stać fakt, że za​pa​no​wa​ła mię​dzy nimi zgo​da, za​gad​nął: – Po​wiedz mi, pani, z kim mia​łaś się spo​tkać wczo​raj w par​ku? Nie był to, jak mó​wisz, twój uko​cha​ny, a jed​nak to spo​tka​nie mu​sia​ło być dla cie​bie bar​dzo waż​ne, sko​ro wy​szłaś z domu w taką po​go​dę? – Nie my​lisz się, mi​lor​dzie – od​rze​kła spo​koj​nie Ali​ce. – To spo​tka​nie było dla mnie bar​dzo waż​ne. Przez cie​bie praw​do​po​dob​nie ni​g​dy się nie do​wiem, co sta​ło się z moim oj​cem. – Z two​im oj​cem? – Tak – od​po​wie​dzia​ła, ki​wa​jąc gło​wą. – By​łam umó​wio​na z kimś, kto miał mi zdra​dzić, gdzie on jest. – Jak to? Czy twój oj​ciec za​gi​nął, pani? – Jesz​cze czte​ry dni temu by​łam prze​ko​na​na, że nie żyje. – A te​raz? Co spra​wi​ło, że są​dzisz ina​czej? Ali​ce z wy​ra​zem twa​rzy zdra​dza​ją​cym na​pię​cie spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy. – Mój oj​ciec miał być stra​co​ny. Wal​czył pod Cul​lo​den prze​ciw​ko kró​lo​wi Je​rze​mu. Schwy​ta​no go i wraz z in​ny​mi jeń​ca​mi wię​zio​no w Lon​dy​nie, na jed​nym z tych stat​ków na Ta​mi​zie. Kie​dy przy​szli po nie​go, żeby go za​brać na miej​sce eg​ze​ku​cji, rzu​cił się do rze​ki. – A więc uciekł? – Nie wiem. Wiem tyl​ko, że nie zna​le​zio​no jego cia​ła i uzna​no go za zmar​łe​go. Moja ro​dzi​na uwie​rzy​ła, że stra​cił ży​cie, i od​pra​wi​ła ża​ło​bę… A te​raz, po tylu la​-

tach, kil​ka dni temu do​sta​łam list od czło​wie​ka, któ​ry twier​dzi, że go wi​dział. Ten czło​wiek prze​by​wał na tym stat​ku-wię​zie​niu ra​zem z oj​cem, a po​tem zo​stał uła​ska​wio​ny. – I wie​rzysz, że on mówi praw​dę? Ufasz temu czło​wie​ko​wi, pani? – Nie wiem, czy mu wie​rzyć, czy nie. Ale je​że​li mój oj​ciec żyje, tak jak twier​dzi ten czło​wiek, mu​szę zro​bić wszyst​ko, aby go od​na​leźć. Czy ro​zu​miesz, mi​lor​dzie, co to dla mnie zna​czy? Jak ja się czu​ję, nie ma​jąc pew​no​ści? Nie wie​dząc, gdzie jest? Ma​jąc świa​do​mość, że z two​jej winy mogę się ni​g​dy tego nie do​wie​dzieć? – Przy​kro mi – od​rzekł Ewen skru​szo​ny. – Jed​nak… za​sta​na​wia mnie jed​no… Je​że​li twój oj​ciec żyje, pani, to dla​cze​go nie pró​bo​wał od​na​leźć swo​jej ro​dzi​ny? – Nie mam po​ję​cia. Nie wiem… Ja… po pro​stu nic nie wiem. – Mó​wisz, pani, że wal​czył pod Cul​lo​den i tam zo​stał wzię​ty do nie​wo​li. Ale… ile masz lat? Osiem​na​ście? Dzie​więt​na​ście? – Po​chle​biasz mi, mi​lor​dzie. Skoń​czy​łam już dwa​dzie​ścia. – Za​tem… nie mo​głaś znać ojca… – Ow​szem, nie zna​łam go. Uro​dzi​łam się kil​ka mie​się​cy przed bi​twą. Pod Cul​lo​den po​le​gli dwaj moi bra​cia. Mat​ka ucie​kła ze Szko​cji ze mną i moim trze​cim bra​tem, Wil​lia​mem, któ​ry był zbyt mło​dy, by wal​czyć. Zna​la​zła schro​nie​nie we Fran​cji. Po na​szej uciecz​ce dom zo​stał splą​dro​wa​ny i spa​lo​ny przez An​gli​ków. Ewen zmarsz​czył brwi, bo na​gle coś mu się przy​po​mnia​ło. – No​sisz na​zwi​sko Fro​bi​sher – po​wie​dział z na​my​słem. – Czy twój oj​ciec ma na imię Iain, a jego po​sia​dłość nosi na​zwę Ros​slea? – Tak. – Sko​ro tak, to na​sze ro​dzi​ny są​sia​do​wa​ły ze sobą. Twój oj​ciec wal​czył pod Cul​lo​den ra​zem z moim bra​tem Si​mo​nem. – Co za zbieg oko​licz​no​ści! – za​wo​ła​ła Ali​ce, otwie​ra​jąc sze​ro​ko oczy ze zdu​mie​nia. – Ale… – cią​gnął Ewen – …umiem chy​ba wy​ja​śnić, dla​cze​go twój oj​ciec, pani, nie szu​kał was we Fran​cji. – Dla​cze​go? – Bo wszy​scy byli prze​ko​na​ni, że two​ja mat​ka, ty i twój brat zgi​nę​li​ście pod​czas po​ża​ru. – No tak… – od​rze​kła Ali​ce – …to by wy​ja​śnia​ło spra​wę… A czy twój brat, mi​lor​dzie, prze​żył bi​twę pod Cul​lo​den? – Dzię​ki Bogu, prze​żył. Zo​stał ran​ny, ale miał wię​cej szczę​ścia niż inni. On tak​że uciekł do Fran​cji. Był na tyle prze​zor​ny, że za​nim ksią​żę Ka​rol Stu​art przy​był do Szko​cji, prze​pi​sał ma​ją​tek na na​sze​go bra​ta Edwar​da, któ​ry był wte​dy mały. Do jego peł​no​let​nio​ści Edwar​dem opie​ko​wał się nasz stryj John, któ​ry jest wła​ści​cie​lem Mer​cot​te Hall i któ​ry nie sprzy​jał ja​ko​bi​tom, tyl​ko był wier​ny kró​lo​wi Je​rze​mu. – A gdzie jest te​raz twój brat Si​mon, mi​lor​dzie? – Miesz​ka w Bor​de​aux, z żoną Hen​riet​tą, i dwo​ma sy​na​mi i cór​ką. Upra​wia

wi​no​rośl. Ich naj​star​szy syn, no​szą​cy imię Edward po na​szym bra​cie, odzie​dzi​czy Mer​cot​te Hall po śmier​ci stry​ja, któ​ry owdo​wiał wkrót​ce po swo​im ślu​bie, nie oże​nił się po​now​nie i nie ma dzie​ci… Ale po​wiedz mi, pani, dla​cze​go ten czło​wiek, któ​ry twier​dzi, że ma in​for​ma​cje o two​im ojcu, nie skon​tak​to​wał się z two​im bra​tem, tyl​ko z tobą? I dla​cze​go nie prze​ka​zał ci tych in​for​ma​cji przy pierw​szym spo​tka​niu? – Bo chciał za nie pie​nię​dzy. A ja ich przy so​bie nie mia​łam. Umó​wi​li​śmy się, że je zdo​bę​dę i dam mu na dru​gi dzień w par​ku… – Chciał pie​nię​dzy? A więc ten czło​wiek to nik​czem​nik. Jak się na​zy​wa? – Dun​can For​bes. Do​wie​dział się w ja​kiś spo​sób, że je​stem w Lon​dy​nie, i dla​te​go zwró​cił się do mnie. – Wia​do​mość, że twój oj​ciec żyje, mu​sia​ła być dla cie​bie szo​kiem… – Tak, to praw​da – od​rze​kła Ali​ce pra​wie szep​tem, po​wstrzy​mu​jąc łzy. – My​ślę o tym bez prze​rwy. Je​że​li For​bes mówi praw​dę, to ja mu​szę od​na​leźć ojca. Po pro​stu mu​szę. – Rze​czy​wi​ście. Mu​sisz to zro​bić. Ro​zu​miem to do​sko​na​le… – po​pa​trzył na Ali​ce z po​dzi​wem – …je​steś ko​bie​tą sta​now​czą i po​tra​fisz bro​nić swo​je​go zda​nia… – Je​że​li chcesz przez to po​wie​dzieć, mi​lor​dzie, że mam w gło​wie mózg, po​sia​dam ro​zum i po​tra​fię my​śleć sa​mo​dziel​nie, to się nie my​lisz. Za​brzmia​ło to dość wo​jow​ni​czo, jed​nak Ewen nie chciał się kłó​cić. – A… czy je​steś, pani, tak​że ko​bie​tą z am​bi​cja​mi? – za​ry​zy​ko​wał py​ta​nie. – Moje am​bi​cje nie róż​nią się od tych, któ​re ma każ​da ko​bie​ta – od​rze​kła szcze​rze, pa​trząc mu pro​sto w oczy. – Są​dzę, że w koń​cu wyj​dę kie​dyś za mąż… będę się opie​ko​wa​ła dzieć​mi i dba​ła o męża. – I nic wię​cej? – Moim zda​niem to są naj​wyż​sze am​bi​cje, ja​kie może mieć ko​bie​ta – od​rze​kła i za​pa​trzy​ła się w ogień. Ewen ob​ser​wo​wał ją uważ​nie. To dziw​ne, po​my​ślał, naj​pierw uwa​ża​łem ją za utra​pie​nie, a te​raz słu​cham jej ro​dzin​nych se​kre​tów. Wi​dział te​raz, że jest de​li​kat​na, kru​cha i… bu​dzi​ło to jego sym​pa​tię. Czuł, że… za​czy​na ją lu​bić. Wła​ści​wie… praw​da wy​glą​da​ła tak, że od kie​dy ją po​znał, nie prze​sta​wa​ła go za​dzi​wiać, a na​wet fa​scy​no​wać – sta​no​wi​ła ku​szą​cą mie​sza​ni​ną nie​win​no​ści i zu​chwa​ło​ści. Obie te ce​chy były tak cu​dow​nie in​try​gu​ją​ce i w po​łą​cze​niu z jej uro​dą spra​wia​ły, że czuł się nią co​raz bar​dziej za​uro​czo​ny. Ali​ce rów​nież była za​in​try​go​wa​na Ewe​nem Tre​ma​inem. Po raz pierw​szy od chwi​li, gdy zo​sta​ła po​rwa​na, od​prę​ży​ła się i na​gle za​pra​gnę​ła do​wie​dzieć się o nim wię​cej. Ja​kim je​steś czło​wie​kiem, Ewe​nie Tre​ma​in? – za​sta​no​wi​ła się w du​chu. Prze​czu​wa​ła, że jego nie​przy​stęp​ne uspo​so​bie​nie i sar​kazm jest je​dy​nie ma​ską, pod któ​rą skry​wa się praw​dzi​wy lord Tre​ma​in. Na​raz zda​ła so​bie spra​wę, że jego opa​no​wa​nie i siła im​po​nu​ją jej, a rów​no​cze​śnie bu​dzą jak​by… iry​ta​cję. – O czym my​ślisz, pani? – za​py​tał. – Pa​trzysz na mnie tak, jak​byś się za​sta​na​wia​ła, czy ja nie je​stem…

Ali​ce ro​ze​śmia​ła się. – Po pro​stu je​stem cie​bie cie​ka​wa, mi​lor​dzie. Czy na​praw​dę by​łeś nie​wol​ni​kiem w Afry​ce Pół​noc​nej? Przez jego twarz prze​mknął cień. – Na​praw​dę – od​po​wie​dział to​nem twar​dym i zde​cy​do​wa​nym. – By​łem. I po​przy​sią​głem so​bie, że o tym za​po​mnę. Ali​ce spoj​rza​ła na nie​go ze współ​czu​ciem. Zno​wu zo​ba​czy​ła w nim ten mrok i dzi​kość, któ​re za​pa​mię​ta​ła z pierw​sze​go spo​tka​nia. Ich oczy spo​tka​ły się na chwi​lę, po czym Ewen szyb​ko od​wró​cił wzrok. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła Ali​ce. – Nie po​win​nam była o to py​tać. Ogar​nę​ła ją na​gła, trud​na do okre​śle​nia emo​cja, pod któ​rej wpły​wem jej głos za​drżał. Spoj​rza​ła na nie​go i zo​ba​czy​ła jego ka​mien​ny pro​fil. – Pro​szę cię, mi​lor​dzie – ode​zwa​ła się zno​wu, po​chy​la​jąc nie​co w jego stro​nę – za​po​mnij, że py​ta​łam. – Nie jest to ta​kie ła​twe – od​rzekł Ewen. – Bo to py​ta​nie jed​nak pa​dło. Po​patrz na mnie uważ​nie, pani – do​dał ła​god​nie, a gdy usłu​cha​ła, zo​ba​czył w jej oczach łzy. – Pła​czesz? – za​py​tał zdzi​wio​ny. – Dla​cze​go? – Ja… nie wiem. Na​praw​dę nie umiem tego wy​ja​śnić… – Nie mu​sisz ni​cze​go wy​ja​śniać… Wy​obra​żam so​bie, jak cię to zdu​mie​wa. I ja​kie py​ta​nia ci się na​su​wa​ją. – No tak, ale… to nie moja spra​wa. Ewen mil​czał przez chwi​lę. Wi​dać było, że się wa​hał. Nie wie​dział, czy ma za​spo​ko​ić tę jej na​głą cie​ka​wość. Nie mógł jej prze​cież opo​wie​dzieć wszyst​kie​go… zwłasz​cza tego, o czym sta​rał się nie my​śleć i co chciał usu​nąć z pa​mię​ci… hi​sto​rię ro​man​su z Ettą. Wy​pro​sto​wał się na​gle – jak ktoś, kto pod​jął de​cy​zję. – To sta​ra hi​sto​ria – po​wie​dział. – Sta​ra i nie​we​so​ła. Dzie​sięć lat temu by​łem mło​dym po​rucz​ni​kiem ma​ry​nar​ki bry​tyj​skiej… – Za​dzi​wiasz mnie, mi​lor​dzie. Prze​cież po​cho​dzisz ze szkoc​kiej ro​dzi​ny, a twój brat wal​czył pod Cul​lo​den prze​ciw​ko kró​lo​wi… – Ale je​stem tak​że Bry​tyj​czy​kiem, a flo​ta bry​tyj​ska jest naj​po​tęż​niej​sza na świe​cie. I jako naj​młod​szy z bra​ci po ukoń​cze​niu edu​ka​cji mo​głem wy​brać swo​ją ży​cio​wą dro​gę. Mo​rze fa​scy​no​wa​ło mnie od dzie​ciń​stwa, w mo​ich ży​łach pul​so​wał jego zew. By​łem mło​dzi​kiem o go​rą​cej gło​wie i uwa​ża​łem, że czło​wiek musi sam wy​brać swą dro​gę do chwa​ły albo też po​tę​pie​nia – po​wie​dział i do​dał za​raz z gorz​kim uśmie​chem: – W moim wy​pad​ku oka​za​ła się to dro​ga do po​tę​pie​nia, bo w nie​wo​li cier​pia​łem męki po​tę​pień​ca. – Ale jak to się sta​ło? – Po wy​ko​na​niu za​dań bo​jo​wych u za​chod​nich wy​brze​ży Afry​ki mój okręt znaj​do​wał się w dro​dze po​wrot​nej do An​glii. Wte​dy za​ata​ko​wa​li nas ber​be​ryj​scy kor​sa​rze. Sły​sza​łaś o nich, pani? – Tak. Wiem o nich tyle, ile opo​wie​dział mi Wil​liam. Na​pa​da​ją na stat​ki, a na​wet na okrę​ty ma​ry​nar​ki wo​jen​nej, po​ry​wa​ją lu​dzi i czy​nią z nich nie​wol​ni​ków. Czy wła​śnie to zda​rzy​ło się to​bie, mi​lor​dzie?

Ewen kiw​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co, po czym kon​ty​nu​ował: – Zo​sta​li​śmy za​sko​cze​ni. I by​li​śmy za sła​bi, by sta​wiać opór ich prze​wa​ża​ją​cym si​łom. Kor​sa​rze nas schwy​ta​li i za​wieź​li na targ nie​wol​ni​ków w Ma​ro​ku. A po​tem… przez osiem dłu​gich lat… o wła​snym domu, ro​dzi​nie i wol​no​ści… mo​głem je​dy​nie ma​rzyć. Nie za​mie​rzam, pani, ob​ra​żać two​ich uszu szcze​gó​ła​mi. Po​wiem tyl​ko, że mnie i mo​ich to​wa​rzy​szy, tych, któ​rzy prze​ży​li atak kor​sa​rzy na nasz okręt, spo​tka​ło tyle upo​ko​rzeń, że… no… trud​no to so​bie wy​obra​zić. Nie​któ​rzy zo​sta​li ze​sła​ni do ka​mie​nio​ło​mów… – A ty, mi​lor​dzie? Co się sta​ło z tobą? – Ja mia​łem z po​cząt​ku szczę​ście. Zwró​ci​łem na sie​bie uwa​gę pew​ne​go pa​szy, do​sta​łem się na dwór suł​ta​na i zo​sta​łem jego oso​bi​stym słu​gą. A po​tem… po pew​nym wy​da​rze​niu… mój los od​mie​nił się na gor​sze. Zo​sta​łem ska​za​ny na do​ży​wot​nie ga​le​ry. Za​ku​to mi nogi w kaj​da​ny i przy​ku​to mnie jako jed​ne​go z sze​ściu wio​śla​rzy do wio​sła. Poza karą śmier​ci była to naj​sroż​sza kara, jaką sto​so​wa​no. Bo z ga​ler nie dało się uciec. – Ale ty, mi​lor​dzie, ucie​kłeś. I prze​ży​łeś. – Pew​ne​go razu, gdy znaj​do​wa​li​śmy się u wy​brze​ży Hisz​pa​nii, roz​pę​ta​ła się bu​rza. Ka​pi​tan ga​le​ry był na tyle mi​ło​sier​ny, że ka​zał nas roz​kuć. A po​tem każ​dy ra​to​wał się, jak mógł… Oca​le​li​śmy we dwóch… – Amir, twój słu​ga, mi​lor​dzie, czy tak? – do​my​śli​ła się Ali​ce, pa​trząc na nie​go z mie​sza​ni​ną prze​ra​że​nia, smut​ku i li​to​ści. – Tak, Amir. Ale on nie jest moim słu​gą. Jest ze mną z wła​sne​go wy​bo​ru i zo​sta​nie ze mną tak dłu​go, jak tyl​ko ze​chce. Uro​dził się w nie​wo​li i nie ma do​kąd pójść. By​li​śmy przy​ku​ci do jed​ne​go wio​sła i przez dwa​na​ście dłu​gich mie​się​cy ha​ro​wa​li​śmy ra​mię w ra​mię. Sta​li​śmy się so​bie bar​dzo bli​scy, ni​czym bra​cia. – Ile on ma lat? – Nie po​tra​fię po​wie​dzieć – wzru​szył ra​mio​na​mi Ewen. – Dwa​dzie​ścia trzy, może dwa​dzie​ścia czte​ry. Są​dzę, że sam nie zna do​kład​nej daty swo​je​go uro​dze​nia. Ewen za​milkł i za​pa​trzył się w ogień, a Ali​ce wy​ko​rzy​sta​ła ten mo​ment, by się za​sta​no​wić nad tym, co po​wie​dział. To, co mu się przy​da​rzy​ło, było strasz​ne i po​zo​sta​wi​ło na jego du​szy bo​le​sne rany. Ogar​nę​ło ją współ​czu​cie. Za​pra​gnę​ła do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej o czło​wie​ku, któ​ry co praw​da ją upro​wa​dził, jed​nak z pew​no​ścią nie był jej wro​giem. – Te​raz je​steś już bez​piecz​ny, mi​lor​dzie. Nie je​steś nie​wol​ni​kiem – po​wie​dzia​ła. – Ale… gdy znaj​do​wa​łeś się w ich rę​kach, two​je ser​ce mu​sia​ła wy​peł​niać nie​na​wiść. – Cza​sem tyl​ko nie​na​wiść trzy​ma czło​wie​ka przy ży​ciu, pan​no Fro​bi​sher. Daje wolę wal​ki i siłę, aby prze​trwać… – A czy ba​łeś się kie​dy​kol​wiek, mi​lor​dzie? – Przez cały czas. Co​dzien​nie. Każ​dej nocy. Dzię​ki stra​cho​wi uda​ło mi się prze​żyć, by​łem czuj​ny i sku​pia​łem my​śli je​dy​nie na chwi​li obec​nej. W tak skraj​nych wa​run​kach to jest wła​śnie naj​waż​niej​sze: chwi​la obec​na. Amir jest mu​zuł​-

ma​ni​nem i znaj​do​wał opar​cie w swo​jej wie​rze. Ja nie mia​łem na​wet tego… Ewen za​milkł po​now​nie, po​pa​trzył na Ali​ce i po​ło​żył dłoń na jej dło​ni. Uśmiech​nął się nie​znacz​nie. – Na ra​zie wy​star​czy. Czy to za​spo​ka​ja two​ją cie​ka​wość, pani? Ali​ce mil​cza​ła, prze​ję​ta do głę​bi. Sie​dzie​li obo​je przez chwi​lę nie​ru​cho​mo, w mil​cze​niu. W koń​cu po​ru​szy​ła się, a on cof​nął rękę. – Tak – od​rze​kła. – Dzię​ku​ję, mi​lor​dzie, za to wy​zna​nie. Je​stem ci na​praw​dę wdzięcz​na, bo​wiem… do​my​ślam się, jak trud​no wra​ca się do tak przy​krych wspo​mnień. – Przy​zna​ję, nie​ła​two mi przy​cho​dzi roz​mo​wa o mo​jej nie​wol​ni​czej prze​szło​ści… Ale… mam na imię Ewen i chciał​bym, pani, że​by​śmy od​tąd za​po​mnie​li o sztyw​nych kon​we​nan​sach i mó​wi​li so​bie po imie​niu. – Zgo​da – od​rze​kła Ali​ce po chwi​li wa​ha​nia i przy​trzy​mu​jąc szla​frok tak, żeby się nie roz​chy​lił, wsta​ła. On tak​że wstał i przyj​rzał się jej spo​koj​nej twa​rzy. W ni​czym nie przy​po​mi​na​ła tej ogar​nię​tej gnie​wem mło​dej ko​bie​ty, któ​rą była wczo​raj wie​czo​rem. Na​raz po​czuł po​trze​bę, aby się nią za​opie​ko​wać, i po​przy​siągł so​bie, że ni​g​dy wię​cej nie stra​ci do niej cier​pli​wo​ści. Nie miał prze​cież pra​wa czuć z po​wo​du ja​kie​go​kol​wiek jej za​cho​wa​nia gnie​wu lub fru​stra​cji. Po​wi​nien ra​czej być skru​szo​ny z po​wo​du tego, na co ją na​ra​ził, i zro​bić wszyst​ko, by jej to wy​na​gro​dzić. – Czy zjesz ze mną ko​la​cję dziś wie​czo​rem, Ali​ce? – za​py​tał. – Bra​ku​je mi to​wa​rzy​stwa i był​bym ci za to na​praw​dę wdzięcz​ny. Ali​ce spoj​rza​ła w dół, na szla​frok, któ​ry mia​ła na so​bie. – By to zro​bić, mu​sia​ła​bym wło​żyć ja​kieś ubra​nie – od​rze​kła z uśmie​chem. – No to ubierz się – po​pro​sił. – I zjedz ze mną. Do​brze? – Gdy ona, po chwi​li wa​ha​nia, ski​nę​ła gło​wą, do​dał: – I… po​wiem ci, że cho​ciaż nie masz na so​bie suk​ni, ogrom​nie mi się po​do​basz. A te​raz od​pocz​nij. Ali​ce po​pa​trzy​ła na nie​go za​sko​czo​na. – Ła​two ci mó​wić, Ewe​nie. Jed​nak… ni​cze​go to nie zmie​ni w mo​jej sy​tu​acji. – To praw​da, ale… nie bę​dziesz już sama… na​ra​dzi​my się wspól​nie, co ro​bić da​lej. – Po​mo​żesz mi? – za​py​ta​ła, czu​jąc przy​pływ na​dziei. Ro​ze​śmiał się na to ci​cho, jego twarz stra​ci​ła su​ro​wy wy​raz. Od​ma​lo​wa​ły się na niej spo​kój i po​go​da, a oczy po​pa​trzy​ły na nią z cie​płą życz​li​wo​ścią. – Oczy​wi​ście. Prze​cież to prze​ze mnie nie spo​tka​łaś się z For​be​sem. Spró​buj za​snąć, a ja będę z ra​do​ścią ocze​ki​wał twe​go to​wa​rzy​stwa przy sto​le. W suk​ni z fio​le​to​we​go je​dwa​biu przy​go​to​wa​nej dla Ro​ber​ty, któ​rą zna​la​zła w sza​fie, Ali​ce wpły​nę​ła do ja​dal​ni ni​czym let​ni po​wiew cie​płe​go po​wie​trza. Ewen na​tych​miast zbli​żył się do niej z dwo​ma kie​lisz​ka​mi wina. – Wy​glą​dasz pięk​nie, Ali​ce – po​wie​dział za​chwy​co​ny jej uro​dą, pa​trząc w za​ru​mie​nio​ną twarz i po​dzi​wia​jąc jej ciem​ne, spły​wa​ją​ce na ra​mio​na wło​sy, a tak​że pro​mien​nie lśnią​ce oczy. – Są​dzę, że po​trzeb​na ci odro​bi​na al​ko​ho​lu.

– Tak – zgo​dzi​ła się z uśmie​chem. – W cią​gu ostat​nich dwóch dni bar​dzo wie​le prze​ży​łam. – Są​dzę, że bę​dzie​my do nich wra​ca​li pa​mię​cią jesz​cze przez dłu​gie lata. – Ach, oby nie! – od​rze​kła, upi​ja​jąc łyk wina. – Bo… im prę​dzej wró​cę do nor​mal​no​ści i za​po​mnę o tym, co się w cią​gu tych dni zda​rzy​ło, tym le​piej będę się czu​ła. Ewen ro​ze​śmiał się ci​cho. – Kto wie, co wy​nik​nie z na​szej zna​jo​mo​ści… Może wkrót​ce za​po​mnę o swym uczu​ciu dla Ro​ber​ty i po​zwo​lę jej wyjść za wi​ceh​ra​bie​go? Czy wów​czas zre​ha​bi​li​tu​ję się w two​ich oczach? Ali​ce spoj​rza​ła na nie​go ze zdu​mie​niem. – Dla​cze​go, na mi​łość bo​ską, miał​byś to zro​bić ze wzglę​du na mnie? Dla​cze​go za​czą​łeś na​gle li​czyć się z moim zda​niem i ob​cho​dzi cię moja opi​nia? – Dla​te​go że z mo​jej winy do​świad​czy​łaś wie​le złe​go i prze​ze mnie nie spo​tka​łaś się z tym pod​łym For​be​sem. Chciał​bym ci to choć czę​ścio​wo wy​na​gro​dzić… spra​wić na przy​kład, byś z przy​jem​no​ścią zja​dła dziś ko​la​cję. A poza tym… za​pew​niam cię, że po​zbę​dziesz się mego to​wa​rzy​stwa, gdy tyl​ko stop​nie​ją śnie​gi. – Nie wy​obra​żaj so​bie jed​nak, że po​zwo​lę ci się po​rzu​cić na pro​gu re​zy​den​cji lady Mar​ching​ton. Bę​dziesz mu​siał jej wszyst​ko do​kład​nie wy​ja​śnić. Bo ona, ni​czym hisz​pań​ska in​kwi​zy​cja, bę​dzie chcia​ła po​znać naj​drob​niej​szy szcze​gół. I nie wy​pu​ści ze swych szpo​nów ani mnie, ani cie​bie, do​pó​ki nie usły​szy z na​szych ust wy​ra​zów skru​chy. Z mo​ich – z tego po​wo​du, że zgo​dzi​łam się pójść do par​ku za​miast Ro​ber​ty, a z two​ich – z po​wo​du po​rwa​nia. – Dro​ga Ali​ce – od​rzekł Ewen, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko – przy​się​gam, że sta​nę twa​rzą w twarz ze strasz​li​wą hra​bi​ną Mar​ching​ton. Nie boję się jej. – A jak po​stą​pisz z Ro​ber​tą? Bę​dziesz na​dal sta​rał się o jej rękę? Ewen po​krę​cił gło​wą, bo​wiem pod​jął już de​cy​zję. Po​sta​no​wił zre​zy​gno​wać nie tyl​ko ze szczę​ścia z Ro​ber​tą, ale w ogó​le z ma​rzeń o za​ło​że​niu wła​snej ro​dzi​ny. – Nie – po​wie​dział. – Niech wyj​dzie za Pem​ber​to​na. Je​że​li tego wła​śnie pra​gnie, otrzy​ma ode mnie bło​go​sła​wień​stwo. – Ro​ber​ta przyj​mie z ulgą two​ją de​cy​zję. Nie masz po​ję​cia, jak bar​dzo się mar​twi​ła. Nie ro​zu​mia​ła, dla​cze​go opu​ści​łeś ją na tak dłu​go… Czy na​praw​dę są​dzi​łeś, że bę​dzie na cie​bie cze​ka​ła? Czy nie po​my​śla​łeś, jak roz​cza​ro​wa​na i od​rzu​co​na bę​dzie się czu​ła… na​wet do​sta​jąc two​je li​sty… któ​rych prze​cież nie do​sta​wa​ła…? Ewen zmarsz​czył brwi, kil​ka razy ob​ró​cił w swo​ich dłu​gich, szczu​płych pal​cach nóż​kę kie​lisz​ka, na​stęp​nie spu​ścił wzrok. Wy​po​wie​dział tyl​ko trzy sło​wa: – Zmarł mój brat.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Ali​ce opar​ła się cięż​ko i wpa​trzy​ła w nie​go. – Och… no tak… ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła za​sko​czo​na. – Tak mi przy​kro… – Mó​wię o moim bra​cie Edwar​dzie, któ​ry miesz​kał w Szko​cji – kon​ty​nu​ował Ewen. – A… w tam​tym cza​sie ro​dzi​na była dla mnie naj​waż​niej​sza. Moja mat​ka, któ​ra nie cie​szy się naj​lep​szym zdro​wiem, po​je​cha​ła do Edwar​da z Fran​cji, wraz ze swo​im mę​żem, a moim oj​czy​mem. Była przy nim do koń​ca, co zresz​tą od​bi​ło się bar​dzo źle na jej zdro​wiu. Edward od dłuż​sze​go cza​su cho​ro​wał, więc jego śmierć nie po​win​na była ni​ko​go za​sko​czyć, ale sta​ło się ina​czej. Edward nie miał żony ani dzie​ci, dla​te​go ja, jako ko​lej​ny w suk​ce​sji, odzie​dzi​czy​łem na​sze ro​do​we do​bra. – W Szko​cji? – Tak. Ma​ją​tek nosi na​zwę Bar​ra​di​ne. – Ale… masz jesz​cze star​sze​go bra​ta. Więc czy to nie on po​wi​nien… – Idąc na woj​nę prze​ciw kró​lo​wi Je​rze​mu, Si​mon zrzekł się ma​jąt​ku na rzecz Edwar​da. A poza tym jest szczę​śli​wy w Bor​de​aux i ni​g​dy nie za​mie​rza wró​cić do Szko​cji. – Gdy​by Ro​ber​ta do​sta​wa​ła two​je li​sty… Gdy​by wie​dzia​ła, za​pew​ne by… – Co? Za​cze​ka​ła na mnie? – za​śmiał się ci​cho, krę​cąc gło​wą. – Wsty​dzę się te​raz na myśl o swo​im po​stę​po​wa​niu. Pi​sa​łem do Ro​ber​ty, to praw​da. Jed​nak… nie po​wi​nie​nem był jej opusz​czać na tak dłu​go. – Po​wiesz jej… o li​stach? Po​krę​cił gło​wą. – Je​że​li hra​bi​na ma choć tro​chę przy​zwo​ito​ści, po​wie jej sama. Nie za​mie​rzam się wtrą​cać. – Ro​ber​cie było trud​no do​cho​wać ci wia​ry, ale bar​dzo dłu​go lo​jal​nie cię bro​ni​ła. Cze​ka​ła cier​pli​wie, ufa​jąc, że się po​ja​wisz. Po​tem za​czę​ła się wa​hać, mia​ła złe prze​czu​cia… już sama nie wie​dzia​ła, co my​śleć. I w koń​cu po​zna​ła lor​da Pem​ber​to​na. – Przy​zna​ję, że wieść o Pem​ber​to​nie zra​ni​ła moją dumę. I to bar​dzo głę​bo​ko. Wpa​dłem w wiel​ki gniew. Ale te​raz my​ślę, że do​brze się sta​ło. Ro​ber​ta po​ko​cha​ła Pem​ber​to​na. Ja ni​g​dy nie by​łem jej tak bli​ski… – Pro​szę cię, nie mów tak – po​wie​dzia​ła Ali​ce z uśmie​chem. – Bo za​raz za​cznę ci współ​czuć i się nad tobą uża​lać. – Wierz mi, Ali​ce, współ​czu​cie i żal to ostat​nie uczu​cia, ja​kie chciał​bym w to​bie wzbu​dzić. – A ja​kie uczu​cia wo​lał​byś we mnie wzbu​dzić? – Po​wiem ci, kie​dy się zde​cy​du​ję. Ali​ce ro​ze​śmia​ła się. – To brzmi groź​nie – za​żar​to​wa​ła.

– Taki wła​śnie mia​łem za​miar – od​parł lek​ko i rzu​cił jej peł​ne za​chwy​tu spoj​rze​nie. Śmiech ją od​mie​nił. Jej po​licz​ki za​ru​mie​ni​ły się, oczy roz​bły​sły, a ró​ża​ne usta roz​chy​li​ły się, uka​zu​jąc rów​ne, bia​łe zęby. Od​rzu​ci​ła do tyłu wło​sy i za​śmia​ła się zno​wu – per​li​ście i uwo​dzą​co. Ewen wy​cią​gnął rękę po​nad sto​łem, chcąc jej do​tknąć, ale za​raz się po​wstrzy​mał. I po​pa​trzył na nią w taki spo​sób, jak​by pró​bo​wał za​pa​mię​tać każ​dy, naj​drob​niej​szy na​wet szcze​gół jej twa​rzy. Ko​la​cja oka​za​ła się wy​śmie​ni​ta – go​spo​dy​ni, pani Mul​len, prze​szła samą sie​bie. Gdy zje​dli, prze​nie​śli się na sto​ją​cą koło ko​min​ka ka​na​pę, a Ewen pod​niósł wiecz​ko in​kru​sto​wa​ne​go pu​de​łecz​ka i po​czę​sto​wał Ali​ce cu​kier​ka​mi. Wzię​ła je​den z nich i po​pro​si​ła, by opo​wie​dział jej o swo​im ży​ciu na mo​rzu. Usły​sza​ła z jego ust o tym, jak się szko​lił w ma​ry​nar​skim rze​mio​śle, o pół​noc​nych zim​nych mo​rzach i sza​le​ją​cych na nich wi​chu​rach, a tak​że o tym, jak pięk​ne są la​zu​ro​we ni​czym nie​bo nad nimi przy​brzeż​ne wody Afry​ki. – By​łem am​bit​ny – wy​znał – i zde​cy​do​wa​ny od​nieść suk​ces. Ma​rzy​łem o tym, by pew​ne​go dnia ob​jąć do​wo​dze​nie, do​słu​żyw​szy się ran​gi ka​pi​ta​na… – Ma​rzy​łeś o tym aż do chwi​li, gdy poj​ma​li cię kor​sa​rze – od​rze​kła ci​cho Ali​ce, któ​ra chło​nę​ła z uwa​gą i fa​scy​na​cją każ​de jego sło​wo. Kiw​nął po​ta​ku​ją​co gło​wą i za​milkł, by po chwi​li spy​tać. – Po​wiedz mi, Ali​ce, dla​cze​go przy​je​cha​łaś z Fran​cji do Lon​dy​nu? Tyl​ko nie pró​buj mnie prze​ko​ny​wać, że znu​dził ci się Pa​ryż. Ali​ce nie od razu od​po​wie​dzia​ła. Nie od​wró​ci​ła też ku nie​mu gło​wy ani na​wet nie spoj​rza​ła na nie​go. Do​koń​czy​ła słod​ki przy​smak i mil​cza​ła przy wtó​rze sza​le​ją​cej za okna​mi wi​chu​ry. – Pa​ryż wca​le mnie nie znu​dził – ode​zwa​ła się wresz​cie. – Praw​da jest taka, że tę​sk​nię za pa​ry​skim ży​ciem, za moim bra​tem i przy​ja​ciół​mi… – Za​tem dla​cze​go? Dla​cze​go stam​tąd wy​je​cha​łaś? Ali​ce wsta​ła gwał​tow​nie i po​de​szła do sto​li​ka, na któ​rym roz​ło​żo​na była sza​chow​ni​ca. Ewen po raz pierw​szy za​chwy​cił się jej fi​gu​rą, któ​rej do​sko​na​ły kształt pod​kre​śla​ła pięk​na suk​nia. – Więk​szą część ży​cia spę​dzi​łam we Fran​cji. Ode​bra​łam mie​sza​ną edu​ka​cję, an​giel​sko-fran​cu​ską. I… i za​rę​czy​łam się… – Na​praw​dę? – po​wie​dział Ewen, za​sko​czo​ny. – I co sta​ło się po​tem? – Cóż… nie pa​so​wa​li​śmy do sie​bie. – I po​sta​no​wi​łaś ze​rwać za​rę​czy​ny? Kiw​nę​ła gło​wą. – Coś w tym ro​dza​ju. – Pró​bo​wa​ła za​cho​wać spo​koj​ny ton, ale głos jej za​drżał. – Nie mo​gło nam się do​brze uło​żyć. – Ale jak to się od​by​ło? Czy to twój na​rze​czo​ny ze​rwał umo​wę? – Nie. To ja ją ze​rwa​łam. – Ro​zu​miem – po​wie​dział Ewen spo​koj​nie i choć po​bu​dzi​ła jego cie​ka​wość, po​-

sta​no​wił nie py​tać o nic wię​cej. – No cóż – do​dał tyl​ko. – Je​stem tym za​sko​czo​ny. – Nic dziw​ne​go – od​rze​kła. – Prze​waż​nie męż​czyź​ni wy​co​fu​ją się z da​ne​go sło​wa. A… ten, któ​re​go mia​łam po​ślu​bić, był ary​sto​kra​tą… i… nie był do​brym czło​wie​kiem. Nie będę ukry​wa​ła, że wy​wo​ła​łam nie lada skan​dal. I… dla​te​go Wil​liam po​sta​no​wił wy​słać mnie do Lon​dy​nu, gdzie mia​łam przy​go​to​wy​wać się do roli żony i… być może spo​tkać ko​goś in​ne​go, kto ze​chce mnie po​ślu​bić. A któż w tej sy​tu​acji le​piej się nada​wał na moją opie​kun​kę niż hra​bi​na Mar​ching​ton? Żona Wil​lia​ma jest cór​ką jej naj​lep​szej przy​ja​ciół​ki… Dzię​ki cze​mu hra​bi​na zgo​dzi​ła się roz​to​czyć nade mną to​wa​rzy​ską opie​kę. Je​stem pew​na, że za​raz po ślu​bie Ro​ber​ty i mnie wyda za mąż. – A to​bie wca​le się to nie po​do​ba – po​wie​dział Ewen z lek​kim uśmie​chem, wstał i pod​szedł do niej. – „Kto raz się spa​rzył…” i tak da​lej. Jed​nak… czy nie trak​tu​jesz tego wszyst​kie​go zbyt po​waż​nie? Ali​ce spoj​rza​ła na nie​go spod rzęs, za​sta​na​wia​jąc się, co by po​wie​dział, gdy​by znał praw​dzi​wy po​wód ze​rwa​nia za​rę​czyn i tra​gicz​ny fi​nał ca​łej hi​sto​rii z Phi​lip​pe’em. On tym​cza​sem nie od​ry​wał od niej swo​ich sza​rych, błysz​czą​cych ni​czym sre​bro oczu. Tak do​sko​na​le pa​no​wał nad sobą, że nie była w sta​nie od​gad​nąć ani jego my​śli, ani uczuć… Bar​dzo róż​nił się od Phi​lip​pe’a. – Prze​pra​szam, za​my​śli​łam się na chwi​lę… – A nad czym? Co za​mie​rzasz zro​bić z resz​tą swo​je​go ży​cia? – Nie wiem… w tej chwi​li je​dy​nym moim pra​gnie​niem jest od​na​leźć ojca. Nie spo​cznę, do​pó​ki tego nie zro​bię. – Nie mó​wisz nic o wol​no​ści. Uśmiech​nę​ła się smut​no, zwra​ca​jąc na nie​go oczy. – No tak… rze​czy​wi​ście… Chcę się wy​do​stać z Mer​cot​te Hall i wró​cić do Lon​dy​nu. Ale naj​waż​niej​sze dla mnie jest to, aby od​na​leźć ojca. – Czy masz ocho​tę na jesz​cze jed​ne​go cu​kier​ka albo kie​li​szek wina? Spoj​rza​ła na nie​go i za​nie​mó​wi​ła. Przy​szedł jej zno​wu na myśl Phi​lip​pe oraz całe cier​pie​nie i upo​ko​rze​nie, ja​kich przy nim za​zna​ła. Dziw​ny, gorz​ki uśmiech po​ja​wił się na jej ustach, a oczy wy​peł​ni​ły się łza​mi. – O co cho​dzi, Ali​ce? Co się sta​ło? Jego ochryp​nię​ty, pe​łen tro​ski głos wy​rwał ją z za​my​śle​nia. Po​czu​ła na ra​mie​niu jego dłoń i po​wró​ci​ła do rze​czy​wi​sto​ści. Po jej po​licz​ku spły​nę​ła po​je​dyn​cza łza. Po​krę​ci​ła po​wo​li gło​wą, za​wsty​dzo​na tym, że zdra​dzi​ła swo​je uczu​cia. Po​zwo​li​ła mu za​pro​wa​dzić się na ka​na​pę i usiąść obok sie​bie, a po​tem przy​szła jej z po​mo​cą duma. Je​stem prze​cież szkoc​ką szlach​cian​ką i po​cho​dzę z dum​ne​go rodu, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu. Tak, mu​sisz się z tego otrzą​snąć i za​po​mnieć o tym wszyst​kim, co przy​da​rzy​ło się w Pa​ry​żu. Phi​lip​pe na​uczył ją, że nie na​le​ży spo​dzie​wać się po męż​czy​znach ni​cze​go do​bre​go, i był do​sko​na​łym na​uczy​cie​lem. Naj​pierw ocza​ro​wał ją i od sie​bie uza​leż​nił, a po​tem uwiódł. Wkrót​ce za​czął z nią ro​bić rze​czy okrop​ne, ohyd​ne w swej ob​sce​nicz​no​ści. Z po​cząt​ku zno​si​ła to spo​koj​nie, ale wkrót​ce uświa​do​mi​ła so​bie,

że Phi​lip​pe ma ob​se​sję i go​dząc się na mał​żeń​stwo z nim, by​ła​by zgu​bio​na. Z po​mo​cą bra​ta uda​ło jej się uwol​nić od sa​dy​stycz​ne​go na​rze​czo​ne​go. Gdy ze​rwa​ła za​rę​czy​ny, roz​pu​ścił w to​wa​rzy​stwie plot​ki. Oszka​lo​wał ją, oskar​żył o to, że jest roz​wią​zła i nie​wraż​li​wa. Praw​da tym​cza​sem była inna. Ali​ce nie po​do​ba​ło się to, co z nią ro​bił. Bu​dzi​ło to jej obrzy​dze​nie. Czu​ła wstyd i nie​chęć do sa​mej sie​bie, aż w koń​cu za​pra​gnę​ła umrzeć. A te​raz… czy po​peł​nia błąd, mie​rząc wszyst​kich męż​czyzn mia​rą Phi​lip​pe’a? Zwłasz​cza Ewe​na Tre​ma​ina? Ewen pal​cem starł łzę z jej po​licz​ka, a ona za​mar​ła w bez​ru​chu, jak​by zmro​żo​na stra​chem. Zwró​ci​ła ku nie​mu twarz, a gdy po​ka​zał jej łzę na ko​niusz​ku pal​ca, za​ru​mie​ni​ła się jak pi​wo​nia. Wy​glą​da​ła bar​dzo mło​do i po​cią​ga​ją​co. Czy ona zda​je so​bie z tego spra​wę? – za​dał so​bie w du​chu py​ta​nie. Jej twarz mia​ła nie​prze​nik​nio​ny wy​raz, a on nie był w sta​nie do​my​ślić się bie​gu jej my​śli. Nie wie​dział, że ona po raz pierw​szy od dłu​gie​go cza​su czu​je, że jej cia​ło bu​dzi się do ży​cia. Na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie i uśmiech​nę​ła się. Oto sie​dzie​li tu​taj, tyl​ko we dwo​je w przy​tul​nym po​ko​ju, w mi​łej at​mos​fe​rze ni​czym para przy​ja​ciół, pod​czas gdy na ze​wnątrz po​now​nie roz​sza​la​ła się śnie​ży​ca. – Prze​pra​szam. Zno​wu się za​my​śli​łam. My​śla​łam o… moim ojcu. Skła​ma​ła i od razu po​czu​ła wy​rzu​ty su​mie​nia, nie mo​gła jed​nak po​wie​dzieć praw​dy. – Bo… jest pra​wie nie​praw​do​po​dob​ne, że on prze​żył – do​koń​czy​ła nie​pew​nie. – Masz moje sło​wo – od​rzekł jej na to Ewen – że po po​wro​cie do Lon​dy​nu od​szu​kam ra​zem z tobą owe​go Dun​ca​na For​be​sa. Ali​ce spoj​rza​ła mu w oczy i na​bra​ła pew​no​ści, że do​trzy​ma sło​wa. Uświa​do​mi​ła so​bie, że się ru​mie​ni, czu​jąc bli​skość jego szczu​płe​go, sil​ne​go cia​ła. Tak, za​ru​mie​ni​ła się, bo choć z opo​ra​mi, mu​sia​ła przy​znać przed samą sobą, że ten przy​stoj​ny męż​czy​zna ją po​cią​ga. Gdy za​raz jego dłoń, jak​by od nie​chce​nia, do​tknę​ła jej dło​ni, za​bra​kło jej tchu, po​czu​ła pul​so​wa​nie krwi, a po ple​cach prze​biegł przy​jem​ny dresz​czyk. Wszyst​ko to nie przy​po​mi​na​ło ni​cze​go, co do​tych​czas prze​ży​ła. Ewen tym​cza​sem nie od​ry​wał od niej wzro​ku, pa​ra​li​żu​jąc wprost nie​ustę​pli​wym spoj​rze​niem. I trwa​li tak w bez​ru​chu i mil​cze​niu, złą​cze​ni ci​chym po​ro​zu​mie​niem ero​tycz​ne​go przy​cią​ga​nia. W pew​nej chwi​li Ali​ce zwil​ży​ła war​gi ję​zy​kiem, cał​kiem nie​świa​do​ma, że każ​dy męż​czy​zna – tak​że i Ewen – od​czy​tał​by to jako zmy​sło​we za​pro​sze​nie. W na​stęp​nej chwi​li przy​po​mniał jej się zno​wu Phi​lip​pe i po​czu​ła strach. Czyż​by Phi​lip​pe od​ci​snął na niej tak głę​bo​kie pięt​no, że ona te​raz nie bę​dzie w sta​nie za​re​ago​wać po​zy​tyw​nie na do​tknię​cie ko​chan​ka? Jej umysł zbun​to​wał się prze​ciw​ko temu. Nie! – po​wie​dzia​ła so​bie, Phi​lip​pe nie bę​dzie try​um​fo​wał. Bez​wied​nie po​chy​li​ła się ku Ewe​no​wi i mu​snę​ła lek​ko war​ga​mi jego usta. Ku wła​sne​mu zdu​mie​niu uwol​ni​ła się od wąt​pli​wo​ści, któ​re pod​su​wał jej ro​zum, i po​zwo​li​ła sobą kie​ro​wać zmy​sło​we​mu im​pul​so​wi. Ewen mimo że za​sko​czo​ny, od​wza​jem​nił po​ca​łu​nek. Zro​bił to wręcz z en​tu​zja​-

zmem. I po​czuł, że jej cie​płe, słod​kie usta roz​chy​la​ją się pod wpły​wem jego piesz​czo​ty… Na​raz Ali​ce oprzy​tom​nia​ła i ode​rwa​ła się od nie​go, cięż​ko od​dy​cha​jąc. – O mój Boże – wy​ją​ka​ła. – Ja… ja nie wiem, co się ze mną sta​ło… Ewen uniósł jed​ną brew, pa​trząc na nią prze​ni​kli​wym wzro​kiem. – Po​ca​ło​wa​łaś mnie. – Ja… ja nie chcia​łam. Pro​szę… bła​gam cię, wy​bacz. Ze wsty​du krew ude​rzy​ła jej do twa​rzy, a w chwi​lę póź​niej na wspo​mnie​nie tych okrop​nych rze​czy, któ​re prze​ży​ła z Phi​lip​pe’em, ob​lał ją zim​ny pot. Jak mo​głam zro​bić coś ta​kie​go? – po​my​śla​ła i od​wró​ci​ła gło​wę, przy​gry​za​jąc drżą​cą war​gę. Jej szcze​re stwier​dze​nie za​sko​czy​ło Ewe​na. Ja​każ ona jest nie​win​na, po​my​ślał. I tak nie​do​świad​czo​na, że nie ma po​ję​cia, jak na mnie dzia​ła… Do​da​je jej to nie​wia​ry​god​ne​go uro​ku… Ale za​raz… Do jego du​szy wkra​dła się nie​uf​ność. Po​ca​ło​wa​ła go jako pierw​sza, cze​go nie czy​ni​ła żad​na ze zna​nych mu ko​biet; żad​na poza jed​ną – Ettą. Zno​wu za​sta​no​wił się nad po​wo​dem ze​rwa​nia za​rę​czyn i prze​ana​li​zo​wał za​cho​wa​nie Ali​ce. Rze​czy​wi​ście nie znał jej do​brze, ale nie dała mu żad​nych po​wo​dów do tego, aby mógł ją uznać za fał​szy​wą. Wręcz prze​ciw​nie, mó​wi​ła wprost, co my​śli, i nie prze​bie​ra​ła w sło​wach. Do​szedł do wnio​sku, że jest dla niej nie​spra​wie​dli​wy. Ali​ce w ni​czym nie przy​po​mi​na Etty… Jest młod​sza, bar​dzo pięk​na i zmy​sło​wa, ale w nie​win​ny, wręcz na​iw​ny spo​sób. Mimo to nie uwol​nił się od nie​po​ko​ju. – Nie ma nic do wy​ba​cze​nia – po​wie​dział ci​cho, do​ty​ka​jąc jej po​licz​ka i zwra​ca​jąc jej twarz ku so​bie. Ob​jął ją ra​mie​niem. – Cie​szę się, że to zro​bi​łaś – do​dał i za​nim zdą​ży​ła za​pro​te​sto​wać, po​ca​ło​wał ją po​now​nie. Ali​ce chcia​ła mu się wy​rwać, lecz jego ra​mię było sil​ne, a jej wola sła​ba. Po​czu​ła, że jego wol​na ręka za​kra​da się na jej sta​nik. Ze​sztyw​nia​ła, gdy dużą dło​nią ob​jął jej małą krą​głą pierś. Za​czął ją pie​ścić z za​ska​ku​ją​cą de​li​kat​no​ścią, wy​wo​łu​jąc u Ali​ce roz​kosz​ne do​zna​nia, ja​kich ni​g​dy nie do​świad​czy​ła z Phi​lip​pe’em. Wes​tchnę​ła prze​cią​gle, ale za​raz oprzy​tom​nia​ła. Co ja ro​bię?! – po​my​śla​ła na​gle. Prze​cież je​stem ko​bie​tą przy​zwo​itą. Tak, przy​zwo​itą i po​rząd​ną; a po​rząd​na ko​bie​ta nie ca​łu​je się z do​pie​ro co po​zna​nym męż​czy​zną i nie po​zwa​la mu się pie​ścić! Co też we mnie wstą​pi​ło?! Ewen tym​cza​sem nie prze​ry​wał i sta​wał się co​raz od​waż​niej​szy w swo​ich ru​chach. – Prze​stań! – za​wo​ła​ła Ali​ce sta​now​czym to​nem. Mio​ta​na sprzecz​ny​mi emo​cja​mi, ode​pchnę​ła go obie​ma rę​ka​mi. Nie była go​to​wa na to, co za​zwy​czaj na​stę​pu​je po ta​kich śmia​łych piesz​czo​tach. Wciąż się tego bała. – Prze​stań – po​wtó​rzy​ła. Ewen za​czerp​nął tchu i wy​pro​sto​wał się. – Sko​ro taka jest two​ja wola… – po​wie​dział z ocią​ga​niem, wy​raź​nie roz​cza​ro​wa​ny.

W jego spoj​rze​niu wy​czy​ta​ła roz​ba​wie​nie, su​ge​ru​ją​ce rze​czy, o któ​rych Ali​ce nie śmia​ła na​wet my​śleć. Od​wró​ci​ła wzrok i drżą​cy​mi rę​ka​mi wy​gła​dzi​ła spód​ni​ce. – To… moja wina. To była po​mył​ka. Za​cho​wa​łam się jak ko​kiet​ka, wiem o tym. Prze​pra​szam. Wy​glą​da​ła na szcze​rze skru​szo​ną, ale Ewen nie ustę​po​wał. Po​now​nie ją ob​jął. – Bar​dzo po​do​ba mi się two​je za​cho​wa​nie… nie prze​ry​waj… – po​pro​sił. – Pro​szę cię, nie rób tego. Bo… je​że​li zno​wu za​cznie​my, nie skoń​czy​my. – A ja się oba​wiam, że je​że​li te​raz skoń​czy​my, to już ni​g​dy nie za​cznie​my… – od​rzekł jej ci​cho, gło​sem ochryp​nię​tym z po​żą​da​nia. Tak, po​żą​da​nie, na​mięt​ność – to było to, co nim kie​ro​wa​ło, choć po​tra​fił nad tym pa​no​wać. Ali​ce, wy​czu​wa​jąc to, do​zna​ła wra​że​nia, że te uczu​cia tak​że i jej się udzie​la​ją. Ewen był na​tar​czy​wy, wręcz nie​ustę​pli​wy. Pra​gnął jej ca​łym sobą. Po​win​na czuć wstyd, ale… czy coś, co jest tak pięk​ne, tak do​bre, może być grzesz​ne? – za​sta​no​wi​ła się. Jego do​tyk spra​wiał jej ra​dość, a po tym, co ją spo​tka​ło z rąk Phi​lip​pe’a, my​śla​ła, że już ni​g​dy nie za​pra​gnie bli​sko​ści z żad​nym męż​czy​zną. Tym​cza​sem te​raz uświa​do​mi​ła so​bie, że Ewen to prze​cież nie Phi​lip​pe i że z nim wszyst​ko od​bę​dzie się ina​czej… Po​krę​ci​ła gło​wą, żeby się opa​no​wać i ode​gnać lu​bież​ne my​śli. Nie po​win​na i nie mo​gła mu ulec. Zno​wu ode​pchnę​ła Ewe​na. Marsz​cząc brwi, zaj​rzał jej w oczy. – Nie po​win​nam była… – po​wie​dzia​ła po​spiesz​nie. – Prze​pra​szam. Nie chcę, że​byś my​ślał, że… ro​bię ta​kie rze​czy czę​sto, że mam zwy​czaj tak po​stę​po​wać. – Wy​ję​łaś mi te sło​wa z ust – od​rzekł Ewen za​sko​czo​ny. – Wła​śnie za​mie​rza​łem po​wie​dzieć to samo o so​bie. – Nie wiem, co we mnie wstą​pi​ło. Ale… wy​da​wa​ło mi się, że w tam​tym mo​men​cie po​stę​pu​ję wła​ści​wie. – Czy ża​łu​jesz, że to zro​bi​łaś? Kiw​nę​ła gło​wą. – Tak. Tak, ża​łu​ję. Za​po​mnia​łam się na chwi​lę. Za​po​mnia​łam, kim je​steś. Za​po​mnia​łam, co mi zro​bi​łeś. – My​śla​łem, że to… już so​bie wy​ja​śni​li​śmy, że… mi wy​ba​czy​łaś. Po​wo​li pod​niósł rękę i do​tknął jej po​licz​ka, de​li​kat​nie piesz​cząc ko​niusz​ka​mi pal​ców jej ak​sa​mit​ną skó​rę. Ali​ce z tru​dem opa​no​wa​ła chęć uciecz​ki. Trwa​ła nie​ru​cho​mo, lecz jej cia​ło ogar​nę​ło drże​nie. Ewen, wciąż pa​trząc jej w oczy, cof​nął dłoń i zro​bił taki ruch, jak​by chciał ob​jąć ją wpół. Ali​ce cof​nę​ła się na​tych​miast, od​wró​ci​ła na pię​cie i, ogar​nię​ta na​głą pa​ni​ką, rzu​ci​ła się do uciecz​ki. Usły​sza​ła za sobą jego wo​ła​nie, jed​nak nie obej​rza​ła się… Bie​gła, do​pó​ki nie zna​la​zła się w swo​jej sy​pial​ni. Za​trza​snę​ła drzwi za sobą i, cięż​ko dy​sząc, opar​ła się o nie ple​ca​mi. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, a przez gło​wę prze​mknę​ła prze​ra​ża​ją​ca myśl, że lord Tre​ma​in może ze​chcieć do​stać się do jej po​ko​ju i skoń​czyć to, co za​czął.

Na dru​gi dzień po​ka​za​ło się słoń​ce, a śnie​gi za​czę​ły top​nieć. Park i lasy za​mie​ni​ły się w jed​no wiel​kie trzę​sa​wi​sko. Ali​ce, wciąż za​wsty​dzo​na tym, co za​szło po​przed​nie​go wie​czo​ru, po​sta​no​wi​ła uni​kać Ewe​na. Cały dzień spę​dzi​ła w swo​ich po​ko​jach, nie scho​dzi​ła na​wet na po​sił​ki, tyl​ko ja​dła je u sie​bie. Po​tem go​dzi​na​mi sie​dzia​ła, słu​cha​jąc, jak za oknem ka​pie woda z top​nie​ją​ce​go na da​chu śnie​gu. Ewen na szczę​ście nie szu​kał jej to​wa​rzy​stwa i po​zwa​lał na te chwi​le sa​mot​no​ści. Ona jed​nak wie​dzia​ła, że w koń​cu bę​dzie mu​sia​ła sta​nąć z nim twa​rzą w twarz, a tak​że, co gor​sza, od​być w jego to​wa​rzy​stwie po​dróż do Lon​dy​nu. Wy​ru​szą ju​tro rano, po​sta​no​wi​ła, bo​wiem do tego cza​su dro​gi sta​ną się na pew​no prze​jezd​ne. No a poza tym nie chcę spę​dzić tu​taj, w Mer​cot​te Hall, ani dnia dłu​żej.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Ko​lej​ne​go ran​ka wsta​ła i ubra​ła się, za​nim po​ko​jów​ka przy​nio​sła jej śnia​da​nie, a po po​sił​ku na​rzu​ci​ła na ra​mio​na pe​li​sę. Nie swo​ją, tyl​ko tę, któ​rą zna​la​zła w sza​fie, prze​zna​czo​ną dla Ro​ber​ty – wspa​nia​łą, z kap​tu​rem i pod​bi​tą cie​płym fu​trem. Ze​szła na dół, do holu, gdzie za​sta​ła Ewe​na. Ubra​ny na czar​no, z bia​łym halsz​tu​kiem pod szy​ją i w dłu​gich bu​tach do kon​nej jaz​dy, Ewen stał przy ko​min​ku z nogą opar​tą o mo​sięż​ną osło​nę pa​le​ni​ska. Wy​glą​dał ni​czym ide​ał mę​skiej uro​dy. Gdy Ali​ce – ode​tchnąw​szy głę​bo​ko, dla uspo​ko​je​nia osza​la​łe​go ko​ła​ta​nia ser​ca – ru​szy​ła od scho​dów ku nie​mu, od​głos jej kro​ków na ka​mien​nej po​sadz​ce spra​wił, że od​wró​cił gło​wę. Spoj​rzał na nią i uniósł brwi w nie​mym za​py​ta​niu. – Chcę dziś wy​je​chać – po​wie​dzia​ła Ali​ce sta​now​czo. – Dro​gi z pew​no​ścią są już w znacz​nie lep​szym sta​nie. By​ła​bym za​tem wdzięcz​na, gdy​byś ty sam albo któ​ryś z two​ich sług od​wiózł mnie do Lon​dy​nu. Nie mo​żesz mnie tu dłu​żej za​trzy​my​wać. – Wca​le nie mam ta​kie​go za​mia​ru – od​rzekł ci​cho i uśmiech​nął się na​gle. – Je​steś na mnie zła, Ali​ce… – do​dał na wpół twier​dzą​co, na wpół py​ta​ją​co. Mil​cza​ła przez chwi​lę, bo jego uśmiech spra​wił, że ogar​nę​ło ją ja​kieś dziw​ne pod​nie​ce​nie. – Ależ nie – za​prze​czy​ła wresz​cie. – Wca​le nie je​stem na cie​bie zła. Dla​cze​go tak my​ślisz? – Uni​ka​łaś mnie. Ali​ce spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy, czu​jąc, że jego cie​pły mę​ski głos bu​dzi jej zmy​sły. Za​ru​mie​ni​ła się lek​ko i od​rze​kła: – No tak, to praw​da. Pro​szę cię, nie upo​ka​rzaj mnie. I bez tego czu​ję się fa​tal​nie na myśl, że przed​wczo​raj… wino… czy może coś in​ne​go spra​wi​ło, że… się za​po​mnia​łam. Ale obie​cu​ję: to się wię​cej nie po​wtó​rzy. Ja… nie by​łam sobą i będę ci wdzięcz​na, je​że​li nie wspo​mnisz już o tym ani sło​wem. – Zgo​da. Nie będę o tym mó​wił. Ale… nie mogę ci obie​cać, że o tym za​po​mnę. To nie leży w mo​jej mocy… Oba​wiam się na​wet, że ni​g​dy tego nie za​po​mnę. – Pro​szę, po​zwól mi wy​je​chać. – Wi​dzę, że bar​dzo ci się spie​szy. – Tak. Spie​szy mi się. Mu​szę jak naj​prę​dzej wró​cić do Lon​dy​nu – od​rze​kła, ru​mie​niąc się zno​wu. Kiw​nął gło​wą. – Do​brze. Po​go​da się po​pra​wi​ła, choć coś czu​ję, że póź​niej spad​nie jesz​cze śnieg. Mo​że​my spró​bo​wać, ale naj​le​piej bę​dzie po​je​chać kon​no. Wy​da​łem od​po​wied​nie po​le​ce​nia. Ko​nie już cze​ka​ją. Aha, i bę​dzie nam to​wa​rzy​szył Amir. Obaj za​opie​ku​je​my się tobą i za​trosz​czy​my o to, byś do​tar​ła szczę​śli​wie do Hi​slop Ho​use.

Było po​łu​dnie, gdy do​tar​li do przed​mieść Lon​dy​nu, a wkrót​ce po​tem zna​leź​li się w sa​mym środ​ku tęt​nią​ce​go ży​ciem mia​sta. – Dun​can For​bes. Gdzie go szu​kać? – za​py​tał na​gle Ewen. – Czy po​wie​dział ci, gdzie miesz​ka? – Mó​wił, że miesz​ka na po​łu​dnio​wym brze​gu rze​ki, w So​uth​wark, na Bank​si​de, chy​ba w ta​wer​nie Pod Je​le​niem. Ale jak ja się tam do​sta​nę? Lady Mar​ching​ton po tym wszyst​kim nie wy​pu​ści mnie z domu. A poza tym on mógł się już stam​tąd wy​nieść. – Je​że​li ma na​dzie​ję do​stać pie​nią​dze za swo​je in​for​ma​cje, to się nie wy​pro​wa​dził – stwier​dził sta​now​czo Ewen. – Ale ty, Ali​ce, nie mu​sisz go szu​kać. Zo​staw to mnie. Po​ja​dę do tej ta​wer​ny z Ami​rem. I, je​że​li ten czło​wiek tam jesz​cze miesz​ka, po​roz​ma​wia​my z nim. Ali​ce po​czu​ła, że w jej ser​cu bu​dzi się na​dzie​ja. – Mo​gli​by​śmy wszy​scy tro​je po​je​chać tam za​raz – za​pro​po​no​wa​ła. – Za​nim od​pro​wa​dzi​cie mnie do Hi​slop Ho​use. – Nie, Ali​ce, nie mów głupstw. Ta​wer​na na Bank​si​de to nie miej​sce dla przy​zwo​itej mło​dej damy. – Ale to jest moja spra​wa. I chcę sama po​roz​ma​wiać z pa​nem For​be​sem – upie​ra​ła się Ali​ce. – Skończ​my tę dys​ku​sję i jedź​my tam. Za​ła​twi​my spra​wę od razu. Ostat​nie sło​wa wy​po​wie​dzia​ła z bła​gal​nym wy​ra​zem twa​rzy, pod któ​re​go wpły​wem Ewen ustą​pił. – Wi​dzę, że bar​dzo ci na tym za​le​ży – stwier​dził zre​zy​gno​wa​ny. – I są​dzę, że nie dasz mi spo​ko​ju, do​pó​ki nie do​pniesz swe​go. Je​steś na​praw​dę bar​dzo upar​tą ko​bie​tą, pan​no Fro​bi​sher – po​wie​dział, po czym wszy​scy tro​je ru​szy​li na po​łu​dnio​wy brzeg Ta​mi​zy. Dziel​ni​ca Bank​si​de, po​ło​żo​na na po​łu​dnio​wym brze​gu rze​ki, była zna​nym miej​scem roz​pu​sty i wy​stęp​ku. Je​cha​li ostroż​nie, to​ru​jąc so​bie dro​gę wśród prze​chod​niów, naj​róż​niej​szych stra​ga​nów i wszel​kie​go ro​dza​ju po​jaz​dów. Wą​skie ulicz​ki, peł​ne psów roz​grze​bu​ją​cych sto​sy gni​ją​cych śmie​ci, otwie​ra​ły swe bra​my na cia​sne, ob​skur​ne po​dwór​ka. Ta​wer​na Pod Je​le​niem oka​za​ła się bar​dziej schlud​na niż więk​szość pi​wiar​ni w tej czę​ści gmi​ny So​uth​wark. Ewen od​dał ko​nie pod opie​kę sto​ją​ce​go przed wej​ściem słu​gi, po czym wszy​scy tro​je we​szli do środ​ka. Za​sta​li pod​ło​gę po​sy​pa​ną świe​ży​mi tro​ci​na​mi i ogień bu​zu​ją​cy we​so​ło na pa​le​ni​sku. Kil​ku go​ści roz​ma​wia​ło przy dzban​ku piwa, za​ja​da​jąc paj​dy chle​ba z se​rem i go​to​wa​nym mię​sem. Obe​rży​sta, za​gad​nię​ty o For​be​sa, po​twier​dził, że wciąż wy​naj​mu​je tu​taj po​kój, ale wy​szedł do mia​sta. – Za​cze​ka​my na nie​go – po​wie​dział Ewen, po czym za​ję​li sto​lik przy oknie, przez któ​re mo​gli ob​ser​wo​wać uli​cę. Obe​rży​sta po​dał im piwo, wino i coś do je​dze​nia. Cze​ka​li pół go​dzi​ny, za​nim ich cier​pli​wość zo​sta​ła wy​na​gro​dzo​na.

– Idzie – po​wie​dzia​ła bez tchu Ali​ce, ob​ser​wu​jąc przez okno For​be​sa wy​ła​nia​ją​ce​go się z tłu​mu prze​chod​niów i zmie​rza​ją​ce​go ku ta​wer​nie. Dun​can For​bes, czło​wiek ni​ski i tęgi, był nie​ogo​lo​ny i bied​nie ubra​ny. Za​cho​wy​wał się bar​dzo ner​wo​wo, bo​wiem ży​cie ostat​nio dało mu w kość. Li​czył na pie​nią​dze od pan​ny Fro​bi​sher, a tym​cza​sem ona – do​słow​nie sprzed jego nosa – zo​sta​ła po​rwa​na. Wszedł do ta​wer​ny, ro​zej​rzał się i… jego wzrok padł na pan​nę Fro​bi​sher, któ​ra jed​nak nie była sama. – O co cho​dzi? – za​py​tał, pa​trząc na nią nie​uf​nie. Ewen wstał i wska​zał mu krze​sło. – Pro​szę do nas, pa​nie For​bes – po​wie​dział. For​bes usiadł ostroż​nie i zmie​rzył wciąż nie​uf​nym wzro​kiem nie​zna​jo​me​go dżen​tel​me​na i jego ciem​no​skó​re​go to​wa​rzy​sza. – Kim oni są? – za​py​tał zno​wu Ali​ce. – Oni… są ze mną – wy​ja​śni​ła gło​sem ła​god​nym i spo​koj​nym, choć czu​ła ogrom​ne na​pię​cie. – Czy my​ślał pan, że przy​ja​dę sama? – Są​dzę, że znasz miej​sce po​by​tu ojca pan​ny Fro​bi​sher – przy​stą​pił do rze​czy Ewen. – Pan​na Fro​bi​sher mia​ła się z pa​nem spo​tkać kil​ka dni temu, lecz nie​ste​ty ktoś jej to unie​moż​li​wił. – Wiem – wark​nął For​bes. – Wi​dzia​łem to na wła​sne oczy. By​łem tam wte​dy. I nie my​śla​łem, że ją jesz​cze zo​ba​czę. Cze​go ode mnie chce​cie? – In​for​ma​cji – od​rzekł bez ogró​dek Ewen. – A je​śli ich wam nie udzie​lę, to co? Ile te in​for​ma​cje są dla was war​te? – Pro​szę pana bar​dzo, niech pan po​wie, co wie o moim ojcu – za​czę​ła bła​gać Ali​ce. – Mam pie​nią​dze. Całe sto fun​tów – za​koń​czy​ła i po​ło​ży​ła sa​kiew​kę na sto​le. Za​nim For​bes zdą​żył wy​cią​gnąć po nią dłoń, chwy​cił ją Ewen. – Naj​pierw po​wie nam pan, co wie na te​mat Ia​ina Fro​bi​she​ra. A je​że​li nas okła​miesz, to pa​mię​taj, ja cię znaj​dę choć​by na koń​cu świa​ta i za​pła​cisz za to wła​snym ży​ciem. Czy to praw​da, że Iain Fro​bi​sher żyje? For​bes kiw​nął gło​wą. – Żył, kie​dy go ostat​nio wi​dzia​łem. – Kie​dy to było? – Osiem mie​się​cy temu. – Gdzie? Gdzie go pan wi​dzia​łeś? – Tu​taj, w Lon​dy​nie. W Lam​beth. – Czy… czy on tu jesz​cze jest? – do​py​ty​wa​ła się peł​na na​dziei Ali​ce. For​bes po​krę​cił gło​wą. – Wy​je​chał. Po​wie​dział, że je​dzie do domu. – Do domu? Co chciał przez to po​wie​dzieć? Do swe​go domu tu​taj, w Lon​dy​nie? – W Szko​cji. Po​wie​dział, że wra​ca do Szko​cji. – Ale przed​tem… Gdzie prze​by​wał? Mó​wił pan, że był z nim po bi​twie pod Cul​lo​den i ra​zem przy​wie​zio​no was do Lon​dy​nu.

– Mó​wi​łem pa​nien​ce, że by​li​śmy ra​zem uwię​zie​ni, na ta​kim stat​ku-wię​zie​niu na Ta​mi​zie. On wsko​czył do wody, kie​dy po nie​go przy​szli, żeby go za​brać na bło​nie Ken​ning​ton Com​mon i tam po​wie​sić. No więc wsko​czył do wody i pró​bo​wał od​pły​nąć. A oni do nie​go strze​la​li. Wszy​scy my​śle​li, że stra​cił ży​cie… ja też… aż do chwi​li, kie​dy spo​tka​łem go w Lam​beth. – Ale… je​że​li nie stra​cił ży​cia… to do​kąd się udał? Gdzie miesz​kał przez wszyst​kie te lata? For​bes wzru​szył ra​mio​na​mi. – Przede wszyst​kim naj​pierw omal się nie uto​pił, bo sta​rał się jak naj​dłu​żej nie wy​pły​wać na po​wierzch​nię, kry​jąc się w ten spo​sób przed po​ści​giem. A po​tem ktoś go wy​cią​gnął i się nim za​opie​ko​wał. Mó​wił mi też, że przez pe​wien czas był po tym wszyst​kim no tak… jak​by… nie​speł​na ro​zu​mu. – W ja​kim był sta​nie, kie​dy z nim pan roz​ma​wiał? Był może cho​ry? – Był w nie naj​lep​szym sta​nie. I nie miał wie​le do po​wie​dze​nia. Twier​dził tyl​ko, że chce wró​cić do domu. Ali​ce mia​ła oczy peł​ne łez. – Na​praw​dę? A czy wie​dział, że jego ro​dzi​nie uda​ło się do​stać do Fran​cji? – My​ślał, że żona wraz z dzieć​mi zgi​nę​ła w po​ża​rze. W ogniu… kie​dy żoł​nie​rze kró​la Je​rze​go pod​pa​li​li dom. Przez pe​wien czas nie wra​cał do Szko​cji, bo się bał, że go tam znaj​dą i aresz​tu​ją. Ale tak​że dla​te​go, że nie mógł​by pa​trzeć na dom, w któ​rym zgi​nę​ła jego ro​dzi​na. – Wie pan coś jesz​cze? Gdzie miesz​kał? Z kim się kon​tak​to​wał? – Prze​pra​szam pa​nien​kę. Nie wiem nic wię​cej… nie je​stem w sta​nie nic wię​cej po​wie​dzieć… Ali​ce wzię​ła sa​kiew​kę z rąk Ewe​na i wrę​czy​ła ją For​be​so​wi. – Dzię​ku​ję, pa​nie For​bes. Je​stem panu bar​dzo wdzięcz​na. Prze​je​cha​li po​kry​ty​mi śnie​go​wym bło​tem uli​ca​mi dziel​ni​cy Pic​ca​dil​ly i do​tar​li wresz​cie przed Hi​slop Ho​use. Gdy za​trzy​ma​li ko​nie, Ali​ce po​czu​ła na​gle, że wca​le nie ma ocho​ty wejść do domu, gdzie cze​ka groź​na lady Mar​ching​ton, z któ​rej gnie​wem bę​dzie się mu​sia​ła zmie​rzyć. Ewen na​to​miast wca​le nie chciał się z nią roz​sta​wać. Zwłasz​cza na za​wsze, jak za​mie​rzał na po​cząt​ku… Na po​cząt​ku bo​wiem mó​wił so​bie, że od​sta​wi ją do re​zy​den​cji hra​bi​ny, a po​tem znik​nie na za​wsze z jej ży​cia. Jed​nak to było, za​nim ona go po​ca​ło​wa​ła. Te​raz wspo​mnie​nie sło​dy​czy jej po​ca​łun​ku oraz tego, co czuł, gdy wziął ją w ra​mio​na, spra​wi​ło, że za​pra​gnął po​now​nie zo​ba​czyć pięk​ną pan​nę Ali​ce Fro​bi​sher, któ​ra była jed​no​cze​śnie de​li​kat​na i od​waż​na i bu​dzi​ła w nim całą gamę sprzecz​nych uczuć. Po​nad wszyst​ko jed​nak pra​gnął jej bro​nić przed przy​kro​ścia​mi i roz​to​czyć nad nią opie​kę. Wszyst​ko, co wy​cier​piał w nie​wo​li okrut​nych bar​ba​rzyń​ców, do​pro​wa​dzi​ło do tego, że stał się twar​dy i nie​czu​ły. Jego sto​sun​ki z ko​bie​ta​mi ogra​ni​cza​ły się wy​łącz​nie do sfe​ry fi​zycz​nej. Te​raz jed​nak, gdy po​znał Ali​ce, za​tę​sk​nił za czymś wię​cej – za praw​dzi​wą wię​zią i wspól​no​tą uczuć. Wie​dział przy tym, że wciąż

może mieć mu za złe to, że ją upro​wa​dził. Na​raz za​świ​ta​ła mu w gło​wie myśl. Gdy po​ma​gał jej zsiąść z ko​nia, Ali​ce, uśmiech​nę​ła się. Opar​ła ręce na jego ra​mio​nach i po​wie​dzia​ła: – Cóż, Ewe​nie, je​ste​śmy na miej​scu. Czy je​steś go​tów się po​ka​jać? – Ja je​stem zdol​ny do wie​lu rze​czy, Ali​ce – od​rzekł, wrę​cza​jąc wo​dze jej i swe​go wierz​chow​ca Ami​ro​wi. – Ale ka​jać się… Nie, to się po mnie nie po​ka​że. Je​stem świa​dom, że za​raz do​świad​czę wer​bal​ne​go ata​ku hra​bi​ny, ale nie boję się – za​koń​czył. Na​stęp​nie wziął Ali​ce pod ra​mię i za​pro​wa​dził po schod​kach do drzwi fron​to​wych, go​tów zmie​rzyć się ze wszyst​kim, co cze​ka​ło go w tym domu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Drzwi otwo​rzył ka​mer​dy​ner Simp​son i na wi​dok Ali​ce po pro​stu onie​miał ze zdu​mie​nia. Po chwi​li jed​nak na jego twa​rzy po​ja​wił się wy​raz ulgi. – Pan​na Fro​bi​sher! – za​wo​łał. – Tak, to ja, Simp​so​nie – od​rze​kła Ali​ce, wkra​cza​jąc ener​gicz​nie do holu. – Czy lady Mar​ching​ton jest w domu? – Tak, pa​nien​ko, pani hra​bi​na wraz z pa​nien​ką Ro​ber​tą są w sa​lo​nie. I z pew​no​ścią, wi​dząc pa​nien​kę całą i zdro​wą, ucie​szą się nie​po​mier​nie – po​wie​dział Simp​son, po czym po​szedł przo​dem, pro​wa​dząc ich do sa​lo​nu. Tam przy​wi​ta​ło ich gniew​ne, oskar​ży​ciel​skie spoj​rze​nie groź​nej hra​bi​ny i jej wy​po​wie​dzia​ne bez zbęd​nych wstę​pów i po​gar​dli​wym to​nem sło​wa. – Za​sta​na​wia​łam się, mi​lor​dzie, kie​dy ją tu​taj przy​wie​ziesz. Czy zda​jesz so​bie spra​wę z po​wa​gi sy​tu​acji? To, co zro​bi​łeś, jest obu​rza​ją​ce. Za​mie​rza​łam już o jej znik​nię​ciu za​wia​do​mić sto​sow​ne wła​dze. – Cie​szę się za​tem, pani, że oszczę​dzi​łem ci fa​ty​gi – od​rzekł spo​koj​nie Ewen. – Ale skąd wie​dzia​łaś, że Ali​ce jest ze mną? – Kie​dy Ro​ber​ta po​wie​dzia​ła mi o li​ście od cie​bie, mi​lor​dzie, na​bra​łam prze​ko​na​nia, że ta nie​zno​śna dziew​czy​na jest z tobą. – Wy​znam ci szcze​rze, pani – mó​wił da​lej Ewen, wciąż spo​koj​ny i opa​no​wa​ny – że lu​dzie na ogół się mnie boją. Tak, oba​wia​ją się mnie wszy​scy z wy​jąt​kiem paru przy​ja​ciół, człon​ków mo​jej ro​dzi​ny oraz… cie​bie, pani. No i pan​ny Fro​bi​sher. I wszyst​kie te oso​by, moim zda​niem, ce​chu​je… może od​wa​ga, a może ra​czej lek​ko​myśl​na bra​wu​ra. Tak czy ina​czej, daję ci te​raz, pani, po​zwo​le​nie na to, byś oka​za​ła tę od​wa​gę i mnie nie oszczę​dza​ła. Gań mnie, łaj… wy​ła​duj na mnie swój gniew, je​że​li ma ci to przy​nieść ulgę. Pro​szę bar​dzo. Lady Mar​ching​ton zmie​rzy​ła go wzro​kiem peł​nym nie​na​wi​ści. – Nie omiesz​kam – oznaj​mi​ła z po​gar​dą i kon​ty​nu​owa​ła: – Po​stą​pi​łeś wprost ha​nieb​nie, mi​lor​dzie. Czy choć przez chwi​lę po​my​śla​łeś, że tu​taj bę​dzie​my umie​ra​ły z nie​po​ko​ju? Co chcia​łeś przez to po​rwa​nie osią​gnąć? – Chcia​łem od​zy​skać Ro​ber​tę, na​rze​czo​ną, któ​ra do mnie na​le​ża​ła ja​kiś czas temu. Po tych sło​wach Ewen, igno​ru​jąc groź​ną hra​bi​nę, pod​szedł do swej by​łej na​rze​czo​nej i spoj​rzał w jej sze​ro​ko otwar​te, peł​ne lęku oczy. – Po​słu​chaj, Ro​ber​to – zwró​cił się do niej. – Cóż ja mogę te​raz… Mogę tyl​ko prze​pro​sić cię za swo​je po​stę​po​wa​nie. Pro​szę cię, wy​bacz mi, je​że​li moja nie​obec​ność, z któ​rej się do​tych​czas nie wy​tłu​ma​czy​łem, spra​wi​ła ci ból. Na swo​je uspra​wie​dli​wie​nie mam tyl​ko to, że mój brat Edward, miesz​ka​ją​cy w Bar​ra​di​ne, zmarł po dłu​giej cho​ro​bie. Moja mat​ka po jego śmier​ci po​pa​dła w taką roz​pacz, że nie mo​głem jej opu​ścić. Mu​sia​łem po pro​stu przy niej być. – Och – po​wie​dzia​ła Ro​ber​ta z wy​ra​zem współ​czu​cia na twa​rzy. – Tak mi przy​-

kro. Szko​da, że o tym nie wie​dzia​łam… Zro​zu​mia​ła​bym cię, Ewe​nie. I… i za​pew​niam cię, że i te​raz… ro​zu​miem – do​da​ła szep​tem, wciąż się go jed​nak bo​jąc. – A jak te​raz czu​je się two​ja mat​ka? – Znacz​nie le​piej. Wró​ci​ła do Fran​cji wraz z moim oj​czy​mem i stry​jem. No a ja… szcze​rze ży​czę ci wszyst​kie​go naj​lep​sze​go. Mo​dlę się o to, byś była szczę​śli​wa w mał​żeń​stwie z wi​ceh​ra​bią Pem​ber​to​nem. – Dzię​ku​ję – od​rze​kła Ro​ber​ta z pro​mien​nym uśmie​chem. – Będę szczę​śli​wa. Je​stem tego pew​na. Hugh i ja… obo​je… bę​dzie​my szczę​śli​wi. – Wy​wi​ną​łeś się z tego na​der ła​two, mi​lor​dzie – stwier​dzi​ła lady Mar​ching​ton lo​do​wa​tym to​nem. – Ro​ber​ta ma zbyt mięk​kie ser​ce. A ty… ty za​cho​wa​łeś się jak łotr, a nie jak doj​rza​ły męż​czy​zna. – Cał​ko​wi​cie się z pa​nią zga​dzam, hra​bi​no. – Czy mam ro​zu​mieć, że ode​zwa​ło się w to​bie su​mie​nie i że zja​wiasz się tu​taj, by prze​pro​sić za po​rwa​nie pan​ny Fro​bi​sher? – Moje su​mie​nie nie ma z tym nic wspól​ne​go. Choć szcze​rze ża​łu​ję tego, co zro​bi​łem. Za​miast usi​ło​wać po​rwać Ro​ber​tę, po​wi​nie​nem był ra​czej po​roz​ma​wiać z tobą, pani, o na​szych za​rę​czy​nach. – Te​raz już na to za póź​no. Zresz​tą za póź​no było już wte​dy… Ro​ber​ta wyj​dzie za wi​ceh​ra​bie​go Pem​ber​to​na. Ślub jest nie​odwo​łal​ny. A te​raz pro​szę mi po​wie​dzieć, mi​lor​dzie, do​kąd upro​wa​dzi​łeś Ali​ce i dla​cze​go wcze​śniej nie od​wio​złeś jej do mego domu? – By​li​śmy w po​sia​dło​ści mego stry​ja, zwa​nej Mer​cot​te Hall, po​ło​żo​nej na pół​noc od Lon​dy​nu. Gdy​by nie ta okrop​na po​go​da, od​wió​zł​bym pan​nę Fro​bi​sher wcze​śniej. Za​pew​niam, że mia​ła do​brą opie​kę i nic złe​go jej się nie sta​ło. – Nic złe​go, mi​lor​dzie?! Nic złe​go?! Ależ pan zruj​no​wa​łeś jej re​pu​ta​cję! Skom​pro​mi​to​wa​łeś ją. Zszar​ga​łeś jej do​bre imię. Ta nie​zno​śna dziew​czy​na, któ​ra nie po​win​na była speł​nić proś​by Ro​ber​ty i iść za​miast niej do par​ku, była tam wi​dzia​na! Tak, w par​ku wów​czas zna​la​zły się oso​by, któ​re ją roz​po​zna​ły i były świad​ka​mi tego, że ją wrzu​co​no siłą do po​wo​zu. Plot​ka o tym zda​rze​niu obie​gła mia​sto w parę go​dzin! – Przy​kro mi z tego po​wo​du. Ale są​dzę, że ktoś, kto do​strze​ga skan​dal w po​rwa​niu, jest nie​speł​na ro​zu​mu. – Nie wte​dy, gdy ta ko​bie​ta jest moją pod​opiecz​ną! Lady Mar​ching​ton spio​ru​no​wa​ła wzro​kiem Ali​ce. – Ty głu​pia dziew​czy​no – wy​ce​dzi​ła z po​gar​dą. – Czy ży​cie cię ni​cze​go nie na​uczy​ło? Czy nie ro​zu​miesz, że i bez tego stą​pa​łaś w sa​lo​nach Lon​dy​nu po kru​chym lo​dzie? – do​da​ła i wi​dząc za​sko​cze​nie ma​lu​ją​ce się na twa​rzy lor​da Tre​ma​ina, uśmiech​nę​ła się z za​do​wo​le​niem. Nie wie​dział, o czym mówi, a hra​bi​na nie za​mie​rza​ła go w tej kwe​stii oświe​cić! – Ten skan​dal cię zgu​bi! – kon​ty​nu​owa​ła bez li​to​ści. – Lu​dzie z to​wa​rzy​stwa będą snuć na twój te​mat do​my​sły, szep​tać i plot​ko​wać o to​bie. Nie będą ci szczę​dzi​li oszczerstw i in​sy​nu​acji. A wszyst​ko dla​te​go, że już uro​bi​li so​bie jak

naj​gor​szą opi​nię na twój te​mat. I z pew​no​ścią bę​dziesz z eli​ty wy​klu​czo​na. Tak, mi​lor​dzie – zwró​ci​ła się do Ewe​na, wi​dząc z sa​tys​fak​cją, że współ​czu​jąc Ali​ce, za​ci​ska zęby z obu​rze​nia i zło​ści. – Zni​we​czy​łeś wszel​kie szan​se pan​ny Fro​bi​sher na przy​zwo​ite mał​żeń​stwo. Gra​tu​lu​ję ci za​tem ser​decz​nie. Czy​niąc ją bo​ha​ter​ką pu​blicz​ne​go skan​da​lu, spra​wi​łeś, że sta​ła się trę​do​wa​ta! Je​że​li więc są​dzisz, że po tym, jak ska​la​łeś jej i moje do​bre imię, mo​żesz tak po pro​stu znik​nąć, to się gru​bo my​lisz! – Nie mam wca​le ta​kie​go za​mia​ru – od​rzekł spo​koj​nie Ewen, bio​rąc Ali​ce za rękę i pa​trząc w jej po​bla​dłą, za​lęk​nio​ną twarz. – Pra​gnę po​ślu​bić pan​nę Fro​bi​sher. Za​mie​rzam uczy​nić ją moją żoną. Lady Mar​ching​ton, któ​ra w żad​nym wy​pad​ku nie spo​dzie​wa​ła się, że on poda Ali​ce po​moc​ną dłoń, i to w ten spo​sób, za​bra​kło na chwi​lę słów. Po pro​stu za​nie​mó​wi​ła. – Ach tak… ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła wresz​cie po dłuż​szej chwi​li, po czym za​raz przy​stą​pi​ła do ko​lej​ne​go ata​ku: – Czy do​bry zwy​czaj nie na​ka​zu​je po​pro​sić o po​zwo​le​nie ro​dzi​ców albo opie​ku​nów dziew​czy​ny, za​nim przed​sta​wi się swo​je za​mia​ry tak… wszem wo​bec? – Za​wia​do​mię o swo​ich za​mia​rach bra​ta Ali​ce. I to jak naj​prę​dzej. A co do cie​bie, pani, to za​py​tu​ję te​raz: czy masz coś prze​ciw​ko mo​je​mu mał​żeń​stwu z pan​ną Fro​bi​sher? – No cóż… – Lady Mar​ching​ton za​wie​si​ła na chwi​lę głos, ale za​raz kon​ty​nu​owa​ła: – Zga​dzam się, że jest to je​dy​ne roz​wią​za​nie… je​dy​ne do​bre wyj​ście z tej sy​tu​acji. Było oczy​wi​ste, że nie mia​ła nic prze​ciw​ko temu, bo​wiem w ten spo​sób mo​gła za jed​nym ra​zem po​zbyć się ze swe​go ży​cia i Ali​ce, i lor​da Tre​ma​ina. Nie mo​gąc uwie​rzyć wła​snym uszom, Ali​ce wy​swo​bo​dzi​ła dłoń z uści​sku Ewe​na. Upo​ko​rzo​na, z tru​dem pa​no​wa​ła nad zło​ścią. Nie wie​dzia​ła, co o tym wszyst​kim my​śleć ani cze​go się spo​dzie​wać. Jak on śmiał zro​bić coś ta​kie​go, nie uzgod​niw​szy tego przed​tem ze mną? – za​da​wa​ła so​bie sa​mej w du​chu py​ta​nie. Myśl o mał​żeń​stwie z Ewe​nem Tre​ma​inem, czło​wie​kiem, któ​ry po​trak​to​wał ją w tak okrop​ny spo​sób i któ​re​go pra​wie nie zna​ła, była nie do znie​sie​nia. – Nie! – za​wo​ła​ła, od​ry​wa​jąc wzrok od Ewe​na i pa​trząc na lady Mar​ching​ton. – Ja nie chcę wyjść za lor​da Tre​ma​ina! Ten po​mysł jest wprost nie​do​rzecz​ny! Ewen zwró​cił się ku niej szyb​kim ru​chem i wpa​trzył w twarz. Przy​glą​dał jej się tak, jak​by wi​dział ją po raz pierw​szy w ży​ciu. Ali​ce po​bla​dła i od​su​nę​ła się od nie​go. Pra​gnę​ła się od​da​lić i w sa​mot​no​ści wszyst​ko spo​koj​nie prze​my​śleć. Pod​nio​sła na nie​go wzrok, jak​by mimo wszyst​ko szu​ka​ła jego wspar​cia. Do​strzegł w jej oczach mie​sza​ni​nę gnie​wu, cier​pie​nia i stra​chu. – Ali​ce, o co cho​dzi? – za​py​tał. – Nie mogę uwie​rzyć, że tego chcesz. Prze​cież ja cię do tego nie za​chę​ca​łam… Wy​po​wie​dzia​ła te sło​wa i na​tych​miast za​pra​gnę​ła je cof​nąć. Praw​da była prze​cież taka, że go za​chę​ca​ła. Prze​cież go na​wet po​ca​ło​wa​ła. Spoj​rze​nie Ewe​na zła​god​nia​ło. Nie od​ry​wał wzro​ku od jej twa​rzy, ro​zu​mie​jąc,

jak bar​dzo czu​je się w tej chwi​li za​gu​bio​na i upo​ko​rzo​na. – Nie​świa​do​mie – po​wie​dział – za​chę​ca​łaś mnie do tego przez cały czas, gdy by​li​śmy ra​zem. Czy są​dzisz, że nie na​da​ję się na męża? – Nie bę​dzie​my o tym dys​ku​to​wać – włą​czy​ła się sta​now​czym to​nem lady Mar​ching​ton. – Lord Tre​ma​in po​sta​no​wił wy​na​gro​dzić ci krzyw​dę, któ​rą ci wy​rzą​dził. A ty nie mo​żesz wie​dzieć, czy on na​da​je się na męża, bo nie bar​dzo jesz​cze wiesz, ja​kim jest czło​wie​kiem. Ale za​pew​ne wkrót​ce się do​wiesz. Poza tym pa​su​je​cie do sie​bie, co do​brze wró​ży wa​sze​mu związ​ko​wi. Być może w tej chwi​li czu​jesz nie​chęć do mał​żeń​stwa. Ro​zu​miem to, jed​nak są​dzę, że zmie​nisz zda​nie, kie​dy uświa​do​misz so​bie całą po​wa​gę sy​tu​acji. Bo prze​cież… je​że​li ta spra​wa nie zo​sta​nie w spo​sób wła​ści​wy za​ła​twio​na, bę​dziesz ska​za​na na pu​blicz​ne po​tę​pie​nie, a cały ten skan​dal spra​wi, że i ja zo​sta​nę wy​sta​wio​na na po​śmie​wi​sko. Po tych sło​wach lady Mar​ching​ton zwró​ci​ła się do lor​da Tre​ma​ina: – Oczy​wi​ście jest jesz​cze spra​wa jej po​sa​gu. Za​pew​niam cię, mi​lor​dzie, że jej brat wy​po​sa​ży ją hoj​ną ręką. – Nie wąt​pię – od​rzekł su​cho Ewen. – Ale mnie na po​sa​gu nie za​le​ży. Z po​sa​giem czy bez, po​tra​fię za​dbać o wła​sną żonę. Z tymi sło​wa​mi spoj​rzał na Ali​ce wzro​kiem ła​god​nym i ser​decz​nym, po czym wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził ku drzwiom. Lady Mar​ching​ton żach​nę​ła się obu​rzo​na. – Jak śmiesz, mi​lor​dzie, w ten spo​sób wy​cho​dzić? Żą​dam wy​ja​śnie​nia! Do​kąd idzie​cie? – Chcę po​roz​ma​wiać z pan​ną Fro​bi​sher w czte​ry oczy – od​rzekł Ewen. – Chcę, aby sa​mo​dziel​nie, zgod​nie z wła​sną wolą, pod​ję​ła de​cy​zję. Bez pre​sji z czy​jej​kol​wiek stro​ny. Na​sze mał​żeń​stwo to spra​wa je​dy​nie mię​dzy nami dwoj​giem. Chodź, Ali​ce – do​dał z uśmie​chem – po​roz​ma​wia​my na osob​no​ści. W holu nie było ni​ko​go. Ewen po​ło​żył ręce na ra​mio​nach Ali​ce i po​pa​trzył jej w oczy. – Zda​ję so​bie spra​wę – po​wie​dział – że cię za​sko​czy​łem, Ali​ce. Ale po​myśl o tym, za​sta​nów się tak na spo​koj​nie. Pro​po​nu​ję ci swo​ją opie​kę i swo​je na​zwi​sko. Hra​bi​na ma ra​cję. Upro​wa​dzi​łem cię i, czy​niąc to, skom​pro​mi​to​wa​łem. Two​ja re​pu​ta​cja zo​sta​ła z mo​jej winy nie​od​wra​cal​nie zruj​no​wa​na. Ali​ce pa​trzy​ła na nie​go przez chwi​lę, za​sta​na​wia​jąc się w mil​cze​niu. – To wszyst​ko jest… ta​kie na​głe – po​wie​dzia​ła wresz​cie ostroż​nie i po​chy​li​ła gło​wę. Prze​mknę​ło jej przez myśl, że przyj​mu​jąc oświad​czy​ny Ewe​na, tra​ci szan​sę na to, że zja​wi się w jej ży​ciu ktoś, kto ją po​ko​cha i ze​chce się z nią oże​nić z mi​ło​ści. Ale z dru​giej stro​ny to mało praw​do​po​dob​ne. Poza tym ich po​ca​łu​nek po​zwa​lał mieć na​dzie​ję na to, że mi​łość przyj​dzie z cza​sem. – Ja… je​stem za​sko​czo​na tym, że lady Mar​ching​ton się zgo​dzi​ła. A poza tym… nie, nie wyj​dę za czło​wie​ka, któ​ry chce mnie po​ślu​bić tyl​ko dla​te​go, że mnie skom​pro​mi​to​wał i… nie wi​dzi in​ne​go wyj​ścia. Sama myśl o tym jest od​py​cha​ją​ca. To ja​kiś ab​surd.

Ewen wzru​szył ra​mio​na​mi. – To ża​den ab​surd, Ali​ce. Już wcze​śniej po​sta​no​wi​łem za​pro​po​no​wać ci mał​żeń​stwo. – Tak? A kie​dy? – Pod​czas na​szej po​dró​ży do Lon​dy​nu. – Ale prze​cież… dwa dni temu na​wet mnie nie lu​bi​łeś. – Nie… By​łem zły, ow​szem, ale za​in​try​go​wa​łaś mnie i tak na​praw​dę bar​dzo cię po​lu​bi​łem. – Nie pa​mię​tasz, co po​wie​dzia​łeś do Hick​sa i Taf​fa? Nie pa​mię​tasz, że mia​łeś do nich pre​ten​sję o to, że przy​wieź​li ci… Kogo? Tę małą zło​śni​cę? – Cóż… To było, za​nim mia​łem oka​zję po​być w two​im to​wa​rzy​stwie. Pro​szę cię, Ali​ce, nie ana​li​zuj tak do​kład​nie mo​ich uczuć. I uwierz mi, na​sze mał​żeń​stwo bę​dzie od​po​wia​da​ło nam oboj​gu. Obo​je je​ste​śmy sami. Obo​je mamy szkoc​kie ko​rze​nie, a na​sze ro​dzi​ny miesz​ka​ją we Fran​cji. A poza tym obie​cu​ję ci, że gdy wró​ci​my do Szko​cji, we dwo​je po​szu​ka​my twe​go ojca. Na​praw​dę nie chcesz przy​jąć mo​ich oświad​czyn? Mu​sia​ła przy​znać, że bar​dzo lo​gicz​nie ro​zu​mo​wał. Pra​gnę​ła jed​nak cze​goś wię​cej niż tyl​ko związ​ku opar​te​go na roz​sąd​ku. – Jest za wcze​śnie – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie. – Ty​dzień temu na​wet się nie zna​li​śmy. A poza tym ja je​stem ka​pry​śna… i po​ryw​cza, po​dob​nie ja ty. Bę​dzie nam trud​no żyć w zgo​dzie. – Do​praw​dy, Ali​ce, ni​g​dy nie spo​tka​łem ko​bie​ty bar​dziej nie​zno​śnej od cie​bie. – Sko​ro tak, to dla​cze​go pro​sisz mnie o rękę? Nie przy​nio​sę ci nic prócz zgry​zo​ty. Ewen uśmiech​nął się. – Za​ry​zy​ku​ję i się prze​ko​nam, je​że​li i ty po​dej​miesz ry​zy​ko. I co ty na to, Ali​ce? Zo​sta​niesz moją żoną? A może… wo​lisz in​ne​go? Czy jest ktoś inny? – Nie, nie ma. Nie od​wza​jem​ni​ła jego uśmie​chu. Cze​ka​ła na jego dal​sze sło​wa. – Je​śli chcesz, uklęk​nę… – do​dał po chwi​li. – Nie, nie. To bę​dzie wy​glą​da​ło śmiesz​nie. Ja… za​sta​no​wię się. – Do​brze, ale nie każ mi cze​kać zbyt dłu​go… Nie za​znam spo​ko​ju, póki nie po​znam two​jej de​cy​zji. Ta​kiej czy in​nej. Znam cię nie​dłu​go, ale wiem o to​bie jed​no. Je​steś oso​bą sta​now​czą i zde​cy​do​wa​ną. Była też pięk​na i szcze​ra. I na pew​no spodo​ba się mo​jej mat​ce, po​my​ślał. Jest bez​po​śred​nia i z pew​no​ścią moż​na na niej po​le​gać. – Lu​bisz dzie​ci, Ali​ce? – Tak – od​rze​kła, pró​bu​jąc za​cho​wać po​zo​ry spo​ko​ju, choć ogar​nął ją ja​kiś nie​po​kój. – Nie mam do​świad​cze​nia w opie​ce nad dzieć​mi, ale spo​dzie​wam się, że pew​ne​go dnia sama zo​sta​nę mat​ką… – Ali​ce po​pa​trzy​ła mu te​raz pro​sto w oczy. – Lady Mar​ching​ton po​wie​dzia​ła ci już, że będę mia​ła spo​ry po​sag. A ty… z pew​no​ścią je​steś cie​kaw, czy będę do​brą żoną. Usta Ewe​na drgnę​ły.

– Je​steś bar​dzo szcze​ra – po​wie​dział. Ali​ce od​wró​ci​ła wzrok. – Taka już je​stem I… coś w mo​jej sy​tu​acji musi się zmie​nić – oznaj​mi​ła spo​koj​nie. – Nie mogę tu miesz​kać w nie​skoń​czo​ność. Po ślu​bie Ro​ber​ty po​win​nam znik​nąć z tego domu. – Mo​gła​byś wró​cić do bra​ta, do Pa​ry​ża. Ali​ce od​wró​ci​ła wzrok. Nie mo​gła mu prze​cież wy​znać, że tam, w Pa​ry​żu, to​wa​rzy​stwo uzna​ło ją za ko​bie​tę upa​dłą. – Nie mogę tego zro​bić. To… to po pro​stu wy​klu​czo​ne. Nie ma ta​kiej moż​li​wo​ści. Ewen wziął ją pod bro​dę i spoj​rzał jej pro​sto w oczy. – Mo​żesz mi po​wie​dzieć, co hra​bi​na mia​ła na my​śli, twier​dząc, że stą​pasz po kru​chym lo​dzie? Mó​wi​łaś, że by​łaś za​rę​czo​na i że zry​wa​jąc za​rę​czy​ny, wy​wo​ła​łaś skan​dal. Czy jest coś jesz​cze, co chcesz… co po​win​naś mi po​wie​dzieć? Po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą. – Nie. – Coś jed​nak dało hra​bi​nie pod​sta​wy do tej uwa​gi. – Za​pew​niam cię, że nie ma nic ta​kie​go. Po pro​stu na​gle i w spo​sób bo​le​sny prze​ko​na​łam się, że ktoś, kto raz po​stą​pi wbrew kon​we​nan​som, nie może już po​wró​cić w ich bez​piecz​ne ko​le​iny. Ja… zry​wa​jąc za​rę​czy​ny, od​cię​łam się od prze​szło​ści i w ża​den spo​sób nie mogę do niej wró​cić. – Ali​ce, pro​szę, wy​jaw mi praw​dę o tym, co sta​ło się w Pa​ry​żu tuż przed two​im wy​jaz​dem. Całą praw​dę… – Już ci mó​wi​łam. Nie mam nic wię​cej do do​da​nia – ucię​ła lo​do​wa​tym to​nem. Jej twarz przy​bra​ła nie​prze​jed​na​ny wy​raz. – Boże dro​gi, Ali​ce! Co ja ta​kie​go po​wie​dzia​łem? Przy​się​gam, że nie spo​tka​łem jesz​cze w ży​ciu ko​bie​ty tak upar​tej jak ty. To praw​da, że z po​cząt​ku po​stą​pi​łem wo​bec cie​bie nie​od​po​wied​nio, ale chcę to na​pra​wić. Pro​szę, byś zo​sta​ła moją żoną, chcę ci dać moje na​zwi​sko i uwol​nić cię od opie​ki apo​dyk​tycz​nej hra​bi​ny, a ty… na moje grzecz​ne py​ta​nie re​agu​jesz jak na ja​kąś ob​raź​li​wą uwa​gę. To nie jest uprzej​me z two​jej stro​ny. Ale trud​no, sko​ro chcesz ukry​wać swo​ją prze​szłość, to… two​ja spra​wa… – Prze​pra​szam… na​praw​dę mi przy​kro…. Wy​raz jej twa​rzy zła​god​niał. Jed​nak sta​ła się te​raz tak po​waż​na i zmar​twio​na, że Ewen miał ocho​tę wziąć ją w ra​mio​na i przy​tu​lić. Po​wstrzy​mał się jed​nak i po​sta​no​wił na ra​zie nie po​ru​szać tego te​ma​tu. – W mo​jej prze​szło​ści nic się nie kry​je, Ewe​nie – po​wtó​rzy​ła Ali​ce. – Ale co z two​ją? Czy mo​żesz szcze​rze i z całą uczci​wo​ścią po​wie​dzieć mi, że nie ma nic, do cze​go nie chcesz wra​cać? Czy nie masz ta​kich wspo​mnień z nie​wo​li, któ​rych nie mógł​byś wskrze​szać bez bólu? Je​że​li tak, to obie​cu​ję, że nie będę o nie py​ta​ła. Nie mu​szę nic o nich wie​dzieć. Ewen od​prę​żył się, gdy usły​szał jej ostat​nie sło​wa. – Wy​glą​da na to – po​wie​dział, ki​wa​jąc gło​wą – że każ​de z nas ma swo​je se​kre​-

ty. Więc… tyl​ko się nie ob​raź… na​sza wspól​na przy​szłość jest dość ry​zy​kow​na. Ali​ce, chcąc ukryć zde​ner​wo​wa​nie, spró​bo​wa​ła się ro​ze​śmiać. Tak? – po​wie​dzia​ła. – Czy za​tem, Ewe​nie, ża​łu​jesz swo​ich po​spiesz​nych oświad​czyn? Za​sta​na​wiasz się, czy nie zmie​nić de​cy​zji? Przyj​rzał jej się uważ​nie. – Moja dro​ga Ali​ce, ja… po pro​stu pró​bu​ję upo​rząd​ko​wać swo​je ży​cie po tym, gdy tam​ci dwaj głup​cy przy​wieź​li nie tę ko​bie​tę, co trze​ba. I nie je​stem pe​wien, czy będę po​tra​fił po​ra​dzić so​bie z ko​lej​ną nie​spo​dzian​ką. – Czy mam te sło​wa uznać za do​wód tchó​rzo​stwa, mi​lor​dzie? – za​py​ta​ła, sta​ra​jąc się za​cho​wać żar​to​bli​wy ton. – A czy nie mam pra​wa być tchó​rzem? Wciąż liżę rany po na​szym pierw​szym spo​tka​niu… w two​jej sy​pial​ni. Ali​ce ro​ze​śmia​ła się na to ci​cho i przy​su​nę​ła do nie​go. – Ro​bisz z sie​bie nie​wi​niąt​ko, a prze​cież obo​je wie​my, że na to za​słu​ży​łeś. – Przy​znam, że z tym twier​dze​niem miał​bym ocho​tę po​le​mi​zo​wać – od​rzekł, bio​rąc ją pod bro​dę. – A poza tym za​nim cię bli​żej po​zna​łem, ni​g​dy bym się nie spo​dzie​wał, że mo​żesz do​star​czyć mi tyle wra​żeń. Po tych sło​wach wziął jej drob​ną dłoń w swo​je dło​nie i spoj​rzał jej w oczy. – Pan​no Ali​ce Fro​bi​sher – po​wie​dział – był​bym za​chwy​co​ny, gdy​byś przy​ję​ła moje oświad​czy​ny i zo​sta​ła moją żoną. Czy za​szczy​cisz mnie i się zgo​dzisz? – Nie mó​wisz nic o mi​ło​ści, Ewe​nie. – A po​wi​nie​nem? – Nie. Je​że​li jej nie ma… Je​że​li nikt jej nie od​czu​wa… – Kogo masz na my​śli? – Każ​de z nas dwoj​ga. Wes​tchnął i spoj​rzał jej w oczy, wciąż trzy​ma​jąc jej dłoń. – Bę​dzie nam ze sobą do​brze, Ali​ce. Je​stem tego pe​wien. Po​cią​ga​my się wza​jem​nie. I to bar​dzo. Obo​je to czu​je​my, wiem o tym. Bądź pew​na, że wy​na​gro​dzę ci całe zło, któ​re​go by​łem przy​czy​ną, i będę do​brym mę​żem. Gdy bę​dziesz ze mną, nikt ci nie wy​rzą​dzi krzyw​dy i ni​cze​go ci nie za​brak​nie. Obie​cu​ję. – A więc… mó​wisz po​waż​nie – wy​szep​ta​ła zdu​mio​na, bo przez cały czas tej roz​mo​wy mia​ła wąt​pli​wo​ści i za​da​wa​ła so​bie w du​chu py​ta​nie, cze​go on na​praw​dę od niej chce. Przyj​mo​wa​ła jego szcze​re sło​wa z przy​spie​szo​nym bi​ciem ser​ca. – I… i nie bę​dziesz po​tem ża​ło​wał? – za​py​ta​ła. – Znam cię krót​ko, Ali​ce, i przez ten krót​ki czas po​lu​bi​łem two​je to​wa​rzy​stwo. Nie będę cię pro​sił o nic, cze​go mi nie mo​żesz dać. I nie we​zmę ni​cze​go siłą. Uwa​żam się za czło​wie​ka spra​wie​dli​we​go i roz​sąd​ne​go. A tak​że hoj​ne​go. Lu​bię so​bie do​ga​dzać, to praw​da, ale wszyst​ko, co mam, bę​dzie tak​że na​le​ża​ło do cie​bie. Bę​dziesz moją żoną, Ali​ce, i dla mnie tyl​ko to się li​czy – za​koń​czył, a ona słu​cha​ła, nie mo​gąc od nie​go ode​rwać oczu. Wszyst​ko to przy​szło zbyt wcze​śnie. Zbyt wcze​śnie, by po​czu​ła się na to go​to​wa. Wszyst​ko, co Ewen ro​bił, ją za​ska​ki​wa​ło. Prze​cież ta​kie de​kla​ra​cje, ja​kie jej

skła​dał, po​win​ny być po​prze​dzo​ne za​lo​ta​mi, okre​sem po​zna​wa​nia się, od​kry​wa​nia sie​bie na​wza​jem i roz​kosz​ne​go ocze​ki​wa​nia. Za​sta​na​wia​ła się, czy nie pod​da​je się zbyt szyb​ko. A jed​nak… tam​ten po​ca​łu​nek… i jego re​ak​cja… i żyw​sze bi​cie ser​ca, z któ​rym przyj​mo​wa​ła jego pro​ste i szcze​re oświad​czy​ny, nie przy​po​mi​na​ły ni​cze​go, co prze​ży​ła z Phi​lip​pe’em. Choć Phi​lip​pe oświad​czał się z wiel​ką pom​pą. Wy​cho​dząc za Ewe​na Tre​ma​ina, wyj​dzie za czło​wie​ka, któ​ry roz​bu​dził w niej na​mięt​ność – taką, ja​kiej ni​g​dy nie spo​dzie​wa​ła się do​świad​czyć. A mi​łość? Z pew​no​ścią przyj​dzie z cza​sem. Poza tym uwol​ni się od uprzy​krzo​nej lady Mar​ching​ton i ucie​szy Wil​lia​ma, któ​ry z pew​no​ścią za​ak​cep​tu​je Ewe​na jako kan​dy​da​ta na jej męża i da im swo​je bło​go​sła​wień​stwo. I po​zo​sta​wa​ła jesz​cze jed​na waż​na rzecz – spra​wa ojca. Ali​ce czu​ła się win​na, zaj​mu​jąc się te​raz wła​snym szczę​ściem, pod​czas gdy wciąż nie zna​ła miej​sca po​by​tu ojca. Wie​dzia​ła, że za​raz po ślu​bie wzno​wi po​szu​ki​wa​nia. I nie usta​nie, do​pó​ki go nie od​naj​dzie. Kiw​nę​ła po​wo​li gło​wą. – Tak, Ewe​nie – wy​szep​ta​ła ze łza​mi w oczach. – Wyj​dę za cie​bie. – Zo​sta​niesz moją żoną? – za​py​tał Ewen, ob​ser​wu​jąc grę uczuć na jej twa​rzy. – Tak. – A za​tem weź​mie​my ślub tu​taj, w Lon​dy​nie… Wkrót​ce… – za​pro​po​no​wał ci​cho. – Jak so​bie ży​czysz – od​rze​kła ła​mią​cym się gło​sem. – Na​pi​szę do two​je​go bra​ta, kie​dy tyl​ko po​dasz mi jego ad​res we Fran​cji. – Wąt​pię, by Wil​liam miał coś prze​ciw​ko na​sze​mu ślu​bo​wi. Ucie​szy się za​pew​ne na myśl, że bę​dzie miał szwa​gra po​cho​dzą​ce​go z ro​dzi​ny na​szych szkoc​kich są​sia​dów. Ewen wziął ją pod bro​dę i po​ca​ło​wał w usta. Lek​ko, de​li​kat​nie, tak jak​by się oba​wiał, że na​mięt​niej​szy po​ca​łu​nek ją zra​ni. – Ma​rzy​łem, żeby to zro​bić od cza​su, gdy mnie po​ca​ło​wa​łaś – po​wie​dział, od​su​nął się nie​co i wpa​trzył w jej twarz błysz​czą​cy​mi ocza​mi. Po chwi​li po​ca​ło​wał ją po raz dru​gi. Tym ra​zem na​mięt​nie i z za​pa​łem. Jego usta, za​chłan​nie i żar​li​wie, na​par​ły na jej usta, przy​spie​sza​jąc puls i roz​bu​dza​jąc cia​ło. Jed​nak gdy jego ję​zyk z pro​wo​ka​cyj​ną śmia​ło​ścią wsu​nął się mię​dzy jej war​gi, przy​po​mnia​ła so​bie na​gle wszyst​ko, co ro​bił z nią Phi​lip​pe, i od​ru​cho​wo za​pra​gnę​ła uciec. Od​su​nę​ła się od Ewe​na na​gle i ode​zwa​ła się drżą​cym gło​sem: – Są​dzę, że po​win​ni​śmy wró​cić do sa​lo​nu i po​wie​dzieć lady Mar​ching​ton, co po​sta​no​wi​li​śmy. Ale przed​tem chcę cię jesz​cze o jed​no za​py​tać… Mó​wi​łeś, że za​wie​ziesz mnie do Szko​cji. Czy to tam bę​dzie​my miesz​ka​li? – Tak. Odzie​dzi​czy​łem Bar​ra​di​ne i tam jest mój dom. Co ty na to? Czy od​po​wia​da ci taki plan? Są​dzę, że po na​szym spo​tka​niu z For​be​sem po​wi​nien ci się po​do​bać. Ali​ce, sły​sząc te sło​wa, po​czu​ła, jak wstę​pu​je w nią otu​cha. Jej oczy na​peł​ni​ły

się łza​mi. – Mam na​dzie​ję – po​wie​dzia​ła ci​cho – że w Szko​cji uda mi się od​szu​kać ojca. A poza tym ja prze​cież tam się uro​dzi​łam. Więc tak, z ra​do​ścią za​miesz​kam w Szko​cji. Póź​niej, kie​dy za​sta​na​wia​ła się nad tak na​głą zmia​ną bie​gu swe​go ży​cia, Ali​ce nie była w sta​nie oswo​ić się z my​ślą, że ma po​ślu​bić Ewe​na Tre​ma​ina, czło​wie​ka, o któ​rym wie​dzia​ła tyl​ko jed​no: to mia​no​wi​cie, że go wca​le nie zna. Ewen w koń​cu prze​szedł tak wie​le, jego umysł i pa​mięć kry​ły w so​bie tyle za​ga​dek… Mie​li się po​brać przede wszyst​kim po to, żeby ura​to​wać jej re​pu​ta​cję, a tym​cza​sem gdy​by mu po​wie​dzia​ła praw​dę o so​bie, o pa​ry​skim skan​da​lu i jego przy​czy​nach, z pew​no​ścią by ją znie​na​wi​dził. Jak ina​czej mógł​by się po​czuć, gdy​by się do​wie​dział, że ko​bie​ta, któ​rą po​ślu​bił, na​le​ża​ła wcze​śniej do in​ne​go? Ewen od​wie​dził Ali​ce do​pie​ro po dwóch ty​go​dniach. Ten czas dłu​żył jej się tak bar​dzo, że gdy​by nie do​sta​ła od nie​go przy​sła​nych przez po​słań​ca dwóch wiel​kich bu​kie​tów kwia​tów, za​czę​ła​by się za​sta​na​wiać, czy jego oświad​czy​ny nie były je​dy​nie wy​two​rem jej wy​obraź​ni. W koń​cu jed​nak się zja​wił. – Ewe​nie! – za​wo​ła​ła, mo​dląc się w du​chu, żeby nie przy​no​sił złych no​win. – Za​sko​czy​łeś mnie. Nie spo​dzie​wa​łam się dziś cie​bie. – Prze​pra​szam, Ali​ce. Prze​pra​szam za to, że nie zja​wi​łem się wcze​śniej. To dla​te​go że mia​łem do za​ła​twie​nia w Lon​dy​nie róż​ne nie​cier​pią​ce zwło​ki spra​wy. No ale już je​stem. Otrzy​ma​łem też wia​do​mość od twe​go bra​ta. Daje nam swo​je ze​zwo​le​nie na ślub. A tak​że swo​je bło​go​sła​wień​stwo. Je​że​li oczy​wi​ście… – do​dał, gdy ona mil​cza​ła – …je​że​li oczy​wi​ście ty wciąż jesz​cze pra​gniesz mnie po​ślu​bić? – Ależ tak – za​pew​ni​ła bez tchu, uszczę​śli​wio​na. – Oczy​wi​ście, bar​dzo tego pra​gnę. Ale… chcę cię za​py​tać… czy ty… na​pi​sa​łeś Wil​lia​mo​wi o na​szym spo​tka​niu z pa​nem For​be​sem i o tym, co nam po​wie​dział o ojcu? – Nie. Są​dzę, że to ty po​win​naś go o tym po​in​for​mo​wać. I my​śla​łem, że już to zro​bi​łaś. Ali​ce wes​tchnę​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, jesz​cze nie. Zro​bię to oczy​wi​ście, bo Wil​liam ma pra​wo wie​dzieć… – Ale? – Ale po​my​śla​łam, że na​pi​szę do nie​go do​pie​ro po tym, jak w Szko​cji zo​rien​tu​je​my się w sy​tu​acji. Nie chcę nie​po​trzeb​nie roz​bu​dzać jego na​dziei. – Tak bę​dzie le​piej, masz ra​cję. Zaj​mę się po​szu​ki​wa​nia​mi, gdy tyl​ko znaj​dzie​my się w Szko​cji. Już wkrót​ce po​zna​my praw​dę. Ale co z hra​bi​ną? Nic jej nie po​wie​dzia​łaś o ojcu? Ali​ce pod​nio​sła dum​nie gło​wę. – Nie. Zresz​tą po co mia​ła​bym jej mó​wić? Jej moja ro​dzi​na nie in​te​re​su​je. A poza tym obo​je się wkrót​ce po​bie​rze​my i znaj​dzie​my da​le​ko od niej, w Szko​cji.

– A tym​cza​sem przy​go​tu​je​my się do ślu​bu. Czy za​sta​no​wi​łaś się, w któ​rym ko​ście​le od​bę​dzie się ce​re​mo​nia? – Nie, nie za​sta​na​wia​łam się nad tym. Zo​sta​wię wszyst​kie przy​go​to​wa​nia lady Mar​ching​ton. Nasz ślub nie bę​dzie żad​nym wiel​kim wy​da​rze​niem to​wa​rzy​skim. Wolę, żeby był ci​chy, skrom​ny, nie​przy​cią​ga​ją​cy uwa​gi. A jak my​ślisz, na kie​dy usta​li​my jego datę? – Chcę, by od​był się jak naj​prę​dzej. Nie ma po​trze​by zwle​kać. Wiesz, jak się z hra​bi​ną nie lu​bi​my. Ona bę​dzie chcia​ła po​zbyć się mnie tak pręd​ko, jak to tyl​ko moż​li​we. – A po​tem? Po​je​dzie​my za​raz do Szko​cji? – Nie tak za​raz. Naj​pierw spę​dzi​my tro​chę cza​su w Mer​cot​te Hall. A wy​ru​szy​my w dro​gę wte​dy, kie​dy po​go​da się zmie​ni i umoż​li​wi da​le​ką po​dróż na pół​noc. I wiesz – do​dał, kła​dąc jej ręce na ra​mio​nach i pa​trząc pro​sto w oczy – chciał​bym cię za​brać w kil​ku​mie​sięcz​ną po​dróż po Eu​ro​pie. Ale do​pie​ro gdy obo​je za​ła​twi​my swo​je spra​wy w Szko​cji. Może w przy​szłym roku. Pod​czas tej po​dró​ży za​trzy​ma​my się w Bor​de​aux, gdzie przed​sta​wię cię swo​jej ro​dzi​nie. – Już się na to cie​szę. Tym bar​dziej że ja… za​wsze chcia​łam zo​ba​czyć Wło​chy. – Za​sta​no​wię się, co się da w tej spra​wie zro​bić. – Nie chcę ci spra​wiać żad​nych kło​po​tów. – Od kie​dy? – za​py​tał z szel​mow​skim uśmie​chem. – Od chwi​li, gdy mnie po​pro​si​łeś o rękę.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Dwa ty​go​dnie póź​niej Ali​ce i Ewen wzię​li ślub w ko​ście​le Świę​te​go Je​rze​go przy Ha​no​ver Squ​are. Była to ce​re​mo​nia ci​cha i nie​zwy​kła w swo​jej opra​wie. Nie za​pro​szo​no żad​nych go​ści, druż​bów ani dru​hen. Prócz Ro​ber​ty, któ​ra po​da​ro​wa​ła Ali​ce bu​kie​cik wcze​snych prze​bi​śnie​gów. Sto​jąc z nim obok Ewe​na, w błę​kit​no​sre​brzy​stej je​dwab​nej suk​ni ślub​nej, Ali​ce, we​wnętrz​nie sku​pio​na, była jak​by nie​świa​do​ma tego, co się z nią dzie​je, a jed​no​cze​śnie zda​wa​ła so​bie ja​sno spra​wę z do​nio​słe​go zna​cze​nia tej ce​re​mo​nii. Nie był to ślub, o ja​kim ma​rzy​ła – miał w so​bie coś nie​re​al​ne​go, co po​wo​do​wa​ło u niej ogrom​ne na​pię​cie. Po​my​śla​ła, że to wiel​ka szko​da, że Wil​liam i jego żona Anne nie mo​gli przy​być i być świad​ka​mi tego waż​ne​go wy​da​rze​nia w jej ży​ciu. A po​tem do​zna​ła ata​ku pa​ni​ki. W jej gło​wie ode​zwał się głos wo​ła​ją​cy, że po​peł​nia okrop​ny błąd, oszu​ku​jąc Ewe​na. Po​win​na mu była po​wie​dzieć, co jej się przy​da​rzy​ło, za​nim przy​je​cha​ła do Lon​dy​nu. Jed​nak nie od​wa​ży​ła się. A po ślu​bie… po ślu​bie klam​ka za​pad​nie i nie bę​dzie już od​wro​tu. Ali​ce po​czu​ła się jak w pu​łap​ce. Po​czu​ła, że znaj​du​je się w rę​kach nie​prze​jed​na​ne​go losu… Spoj​rza​ła na Ewe​na z uko​sa i wy​da​ła się so​bie przy nim bar​dzo mała. Stłu​mio​nym, drżą​cym gło​sem od​po​wia​da​ła na py​ta​nia ka​pła​na, a po​tem na​stą​pi​ła przy​się​ga mał​żeń​ska. Ich oczy się spo​tka​ły, Ewen po​chy​lił się i przy​pie​czę​to​wał przy​się​gę po​ca​łun​kiem. Wszyst​ko to od​by​ło się bar​dzo szyb​ko. Zde​cy​do​wa​nie zbyt szyb​ko. Byli już mę​żem i żoną i po​zo​sta​wa​ło im jesz​cze tyl​ko pod​pi​sać do​ku​men​ty. Ali​ce, wspo​mi​na​jąc, w jaki spo​sób się po​zna​li, po pro​stu nie mo​gła uwie​rzyć, że są już so​bie po​ślu​bie​ni. Po ce​re​mo​nii ko​ściel​nej nie po​je​cha​li do Hi​slop Ho​use na we​sel​ne przy​ję​cie. Ewen bo​wiem po​sta​no​wił, że na​tych​miast uda​dzą się w dro​gę. Za​nim Ali​ce zdą​ży​ła się zo​rien​to​wać, jej mąż otu​lił ją pod​bi​tą fu​trem pe​le​ry​ną i już się że​gna​li; z lady Mar​ching​ton, za​do​wo​lo​ną, że obo​je zni​ka​ją z jej ży​cia, by​naj​mniej nie przy​jaź​nie, i z Ro​ber​tą, któ​ra ze łza​mi w oczach ży​czy​ła im wszyst​kie​go naj​lep​sze​go. Gdy wśród wia​tru i za​ci​na​ją​ce​go desz​czu wsie​dli do po​wo​zu, a to​wa​rzy​szą​cy im Amir za​jął już miej​sce na gó​rze, obok stan​gre​ta, po​wóz na​tych​miast ru​szył sprzed ko​ścio​ła, kie​ru​jąc się na pół​noc. Jego ko​ły​sa​nie spra​wi​ło, że kap​tur pe​le​ry​ny zsu​nął się z gło​wy Ali​ce i że wło​sy spły​nę​ły jej na ra​mio​na ciem​ną, lśnią​cą falą. – Je​dzie​my do Mer​cot​te Hall – po​wie​dział Ewen, pa​trząc na nią z ser​decz​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Tam urzą​dzi​my so​bie na​sze wła​sne ślub​ne przy​ję​cie. Po tych sło​wach otu​lił ją fu​trza​nym ple​dem i prze​siadł się z prze​ciw​le​głej ka​na​py na miej​sce tuż obok niej.

– Przy​suń się, Ali​ce – po​wie​dział. – Ra​zem bę​dzie nam cie​plej. Ob​jął ją, przy​cią​ga​jąc do sie​bie, a ona opar​ła gło​wę na jego ra​mie​niu. – Nie ta​kie​go pra​gną​łem dla nas ślu​bu – wy​znał, wtu​la​jąc usta w jej wło​sy. – Pra​gną​łem we​se​la, uro​czy​sto​ści peł​nej ra​do​ści. – Ale naj​waż​niej​sze, że ślub już się od​był i je​stem two​ją żoną. Tyl​ko wiesz… nasz zwią​zek to jest coś bar​dzo kru​che​go… bo prze​cież w koń​cu pra​wie się nie zna​my… – Bę​dzie​my mie​li mnó​stwo cza​su, żeby się po​znać. W Bar​ra​di​ne albo w Mer​cot​te Hall, za​leż​nie od po​go​dy. – Uśmiech​nął się, za​glą​da​jąc jej w oczy. – Mam za​miar uwię​zić cię w na​szej sy​pial​ni na ty​dzień albo na​wet na dłu​żej i ko​chać się przez cały ten czas. Czu​jesz chy​ba, jak bar​dzo tego pra​gnę? I, są​dząc po po​ca​łun​ku, któ​rym mnie ob​da​rzy​łaś, ty chy​ba pra​gniesz tego sa​me​go? Bo po​ca​ło​wa​łaś mnie z ta​kim en​tu​zja​zmem, że… wy​glą​da​ło to wprost nie​przy​zwo​icie. – A ty, mi​lor​dzie, od​wza​jem​ni​łeś mój po​ca​łu​nek z nie mniej​szym en​tu​zja​zmem – od​rze​kła z uśmie​chem, pa​trząc na nie​go pro​mien​nym spoj​rze​niem. – No ale to chy​ba nie ozna​cza, że je​stem w two​ich oczach roz​pust​ni​kiem? Mam na​dzie​ję, że tak o mnie nie my​ślisz… No i… nie jest chy​ba tak, że nie lu​bisz być trak​to​wa​na jak ko​bie​ta? – Prze​ciw​nie, bar​dzo lu​bię być tak trak​to​wa​na – za​pew​ni​ła z za​pa​łem. – Zwłasz​cza przez cie​bie. Po tych sło​wach wtu​li​ła po​now​nie gło​wę w za​głę​bie​nie jego ra​mie​nia, wsłu​chu​jąc się w mia​ro​we, ryt​micz​ne bi​cie jego ser​ca. On tym​cza​sem za​mknął oczy, chło​nąc za​pach nie​win​nej mło​do​ści. Jej od​dech pie​ścił wraż​li​we miej​sce u na​sa​dy jego szyi. Ta de​li​kat​na piesz​czo​ta spra​wi​ła, że za​drżał. Ali​ce pod​nio​sła gło​wę i spoj​rza​ła na nie​go jak​by za​sko​czo​na. Ich oczy się spo​tka​ły, a ona po​czu​ła trze​pot wła​sne​go ser​ca, któ​re​go nie po​tra​fi​ła opa​no​wać, choć po raz ko​lej​ny za​pew​nia​ła samą sie​bie, że to, co bę​dzie ro​bił z nią tej nocy, nie jest jej nie​zna​ne. Nie bę​dzie żad​nych nie​spo​dzia​nek. Tak so​bie mó​wi​ła, a mimo to ci​snę​ły jej się do gło​wy py​ta​nia. Do cze​go był do​tych​czas przy​zwy​cza​jo​ny ten męż​czy​zna, któ​ry – nie mia​ła co do tego wąt​pli​wo​ści – ko​chał się w ży​ciu z wie​lo​ma ko​bie​ta​mi? Cze​go bę​dzie od niej żą​dał? Czy bę​dzie cier​pli​wym ko​chan​kiem? A ona sama – czy bę​dzie po​tra​fi​ła od​po​wied​nio za​re​ago​wać na jego piesz​czo​ty, przy​jąć je z roz​ko​szą, a po​tem od​wza​jem​nić? Czy bę​dzie ich pra​gnę​ła? W cią​gu kil​ku na​stęp​nych mi​nut prze​ko​na​ła się, że tak. Gdy spoj​rza​ła na twarz Ewe​na i zo​ba​czy​ła w jego oczach wy​raz jak​by sen​no​ści… od razu wie​dzia​ła, cze​go się spo​dzie​wać. – O czym my​ślisz? – spy​ta​ła. Uśmiech​nął się po​wol​nym, le​ni​wym uśmie​chem, któ​ry spra​wił, że ser​ce jej zno​wu za​trze​po​ta​ło. – My​ślę… że chcę cię po​ca​ło​wać. Czy masz coś prze​ciw​ko temu? Prze​łknę​ła śli​nę, sta​ra​jąc się opa​no​wać ner​wo​wość. – Nie – wy​szep​ta​ła, pa​trząc na jego usta. – W każ​dym ra​zie… nie, nie są​dzę.

Ewen po​gła​dził dło​nią jej kark. Wziął ją pod bro​dę i do​tknął usta​mi po​licz​ka, ca​łu​jąc swo​ją pięk​ną żonę lek​ko i de​li​kat​nie. Po chwi​li na​tra​fił na jej drżą​ce war​gi. Po​cie​rał je te​raz swo​imi usta​mi, sma​ku​jąc ich mięk​kość i sło​dycz. Przy​tu​lił ją moc​niej i sub​tel​ną piesz​czo​tą ję​zy​ka spra​wił, że jej war​gi się roz​chy​li​ły. Ten po​ca​łu​nek był cie​pły i pod​nie​ca​ją​cy, nie​spiesz​ny. A gdy po​tem usta Ewe​na zsu​nę​ły się w dół, by okry​wać go​rą​cy​mi po​ca​łun​ka​mi jej szy​ję, Ali​ce ci​cho wes​tchnę​ła. Po​ca​łun​ki i piesz​czo​ty trwa​ły aż do chwi​li, gdy obo​je za​uwa​ży​li, że wła​śnie prze​jeż​dża​ją przez bra​mę Mer​cot​te Hall. Ali​ce uświa​do​mi​ła so​bie, że za​raz znaj​dą się przed do​mem, wy​sią​dą z po​wo​zu i będą mu​sie​li sta​nąć twa​rzą w twarz z wi​ta​ją​cą ich służ​bą. Zer​k​nę​ła na swo​je od​bi​cie w szy​bie po​wo​zu. – Moje wło​sy – wy​szep​ta​ła prze​ra​żo​na. – Jak ja wy​glą​dam! Co lu​dzie so​bie po​my​ślą? – Co so​bie po​my​ślą? – od​rzekł Ewen. – Nic się nie martw, ko​cha​nie. Po​my​ślą, że twój mąż ca​ło​wał cię czu​le i z za​pa​łem. I będą mie​li ra​cję – do​koń​czył ze śmie​chem. Ak​sa​mit​na mięk​kość jego gło​su była na​wet bar​dziej uwo​dzi​ciel​ska niż po​ca​łun​ki. Ali​ce uśmiech​nę​ła się i po​da​ła mu usta jesz​cze raz, a za​raz po​tem po​wóz się za​trzy​mał, schod​ki zo​sta​ły opusz​czo​ne i mu​sie​li wy​sia​dać. Przed do​mem cze​ka​ła go​spo​dy​ni, pani Mul​len, wraz z całą służ​bą, któ​ra wi​ta​ła ich uszczę​śli​wio​na. Pani Mul​len już w holu zło​ży​ła im ży​cze​nia i za​raz wy​co​fa​ła się do kuch​ni, by przy​go​to​wać wie​czor​ny po​si​łek. Ewen ode​brał od Ali​ce pe​le​ry​nę i wska​zał jej miej​sce przy wiel​kim ka​mien​nym ko​min​ku, na któ​rym pło​nął ogień. – Na​sze kom​na​ty są przy​go​to​wa​ne i cze​ka na nas wspa​nia​ła ko​la​cja – po​wie​dział. – Mam na​dzie​ję, że je​steś głod​na… – Jesz​cze nie – od​rze​kła, wciąż oszo​ło​mio​na po​ca​łun​ka​mi. Poza tym de​ner​wo​wa​ła się na myśl o tym, co ją cze​ka w nocy. Ewen uśmiech​nął się, wy​czu​wa​jąc jej na​pię​cie. – My​ślę, że po​win​ni​śmy na​pić się szam​pa​na. Po​bu​dzi on twój ape​tyt i uspo​koi ner​wy. Na​lej nam, Ami​rze – zwró​cił się do nie​od​stę​pu​ją​ce​go ich na krok ciem​no​skó​re​go to​wa​rzy​sza. Amir speł​nił jego proś​bę, po czym, gdy już wznie​śli to​ast i gdy zło​żył im ży​cze​nia wszyst​kie​go, co naj​lep​sze na no​wej dro​dze ży​cia, dys​kret​nie się od​da​lił. Ali​ce od​sta​wi​ła kie​li​szek. – Chcia​ła​bym się od​świe​żyć, Ewe​nie. Czy będę miesz​ka​ła w tych sa​mym kom​na​tach co po​przed​nio? – Oba​wiam się, że nie. Mamy te​raz sy​pial​nie są​sia​du​ją​ce ze sobą. I po​łą​czo​ne. Je​stem pe​wien, że uznasz to za wy​god​ne roz​wią​za​nie – od​rzekł Ewen, po czym we​zwał po​ko​jów​kę, Lily, i po​le​cił jej za​pro​wa​dzić pa​nią do ich po​łą​czo​nych kom​nat.

Od​świe​żyw​szy się na gó​rze, w urzą​dzo​nych z ele​ganc​ką pro​sto​tą ich wspól​nych po​ko​jach, Ali​ce, wciąż w ślub​nej suk​ni, ze​szła do nie​wiel​kiej, przy​tul​nej ja​dal​ni, gdzie cze​kał już na nich stół na​kry​ty do wie​czor​ne​go po​sił​ku. Sre​bra błysz​cza​ły w ła​god​nym bla​sku świec i pach​nia​ły de​ko​ru​ją​ce stół przy​nie​sio​ne z cie​plar​ni kwia​ty. Ewen, któ​ry tak​że miał wciąż na so​bie ślub​ny strój, cze​kał na nią i gdy we​szła, na jego twarz wy​pły​nął po​wol​ny uśmiech za​chwy​tu. Ali​ce ze swy​mi czar​ny​mi, spły​wa​ją​cy​mi na ra​mio​na wło​sa​mi i w błę​kit​no​sre​brzy​stej suk​ni pod​kre​śla​ją​cej wą​ską ta​lię, z pięk​nym de​kol​tem w karo i sze​ro​ką spód​ni​cą, wy​glą​da​ła jak eg​zo​tycz​na pięk​ność, świe​ża i nie​win​na. Od razu za​uwa​żył, że była zde​ner​wo​wa​na. Wy​czu​wał w niej ja​kieś nie​zwy​kłe pod​nie​ce​nie. Wie​dział, że de​li​kat​na mło​da ko​bie​ta ma pra​wo być prze​ra​żo​na tym, co ją cze​ka w noc po​ślub​ną w mał​żeń​skim łożu, gdyż na​uczo​no ją, że musi znieść wszyst​ko – po to, by za​do​wo​lić męż​czy​znę. Za​tem po​sta​no​wił być de​li​kat​ny, by za żad​ne skar​by jej nie zra​zić. Wy​szedł jej na​prze​ciw, wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził do sto​łu. – Ali​ce – po​wie​dział – przyj​mij moje naj​szczer​sze kom​ple​men​ty. Suk​nia, któ​rą wy​bra​łaś do ślu​bu, jest pięk​na, lecz o ileż pięk​niej​sza jest ko​bie​ta, któ​ra ją nosi. – Dzię​ku​ję, Ewe​nie. Cie​szę się, że tak my​ślisz – od​par​ła za​że​no​wa​na, czu​jąc na so​bie jego peł​ne za​chwy​tu spoj​rze​nie. – Pani Mul​len przy​go​to​wa​ła dla nas praw​dzi​wą ucztę. Usią​dzie​my? Dla​cze​go je​steś taka zde​ner​wo​wa​na? – za​py​tał, czu​jąc, że jej drob​na dłoń drży. Ali​ce za​śmia​ła się ci​cho i ner​wo​wo i wy​po​wie​dzia​ła pierw​sze sło​wa, ja​kie jej przy​szły do gło​wy. – Bo… ni​g​dy przed​tem nie by​łam za​męż​na. I nie je​stem pew​na, jak mam się za​cho​wy​wać. – Ja tak​że ni​g​dy nie mia​łem żony. Są​dzę, że z przy​jem​no​ścią bę​dzie​my obo​je się wszyst​kie​go uczy​li. Wspól​nie. – Ale… mię​dzy ko​bie​tą a męż​czy​zną jest róż​ni​ca. Męż​czy​zna wie… zna… No… ja się de​ner​wu​ję, bo… nie chcę cię roz​cza​ro​wać. Ro​ze​śmiał się na to, wy​pusz​cza​jąc jej dłoń i od​su​wa​jąc dla niej krze​sło. Gdy już usia​dła, po​chy​lił się nad nią i po​wie​dział: – Czy są​dzisz, że wo​lał​bym przy​jąć w swo​im łożu ko​bie​tę bie​głą w sztu​ce mi​ło​ści? Two​ja na​iw​ność i nie​win​ność mnie za​chwy​ca​ją… Czu​ję jed​nak drze​mią​cy w to​bie ogień zmy​słów i z naj​więk​szą przy​jem​no​ścią go roz​nie​cę. Po tych sło​wach ob​szedł stół i za​jął miej​sce na​prze​ciw​ko niej. Za​ru​mie​ni​ła się i od​wró​ci​ła wzrok, uni​ka​jąc jego peł​ne​go za​chwy​tu spoj​rze​nia. Po​chwa​li​ła de​ko​ra​cję sto​łu, któ​ry na​kry​ty był śnież​no​bia​łym ob​ru​sem i na któ​rym stał srebr​ny świecz​nik i bu​kiet bia​łych róż w ozdob​nym wa​zo​nie i do​pie​ro wte​dy od​wa​ży​ła się pod​nieść na nie​go wzrok – z uśmie​chem, tak ser​decz​nym i peł​nym mil​czą​cych obiet​nic, że Ewe​no​wi za​bra​kło tchu. Kie​dy słu​dzy wnie​śli już pierw​sze da​nie, na​peł​ni​li ich kie​lisz​ki i zo​sta​wi​li sa​mych, Ewen wzniósł to​ast.

– Za nas, Ali​ce. Uśmiech​nę​ła się i upi​ła nie​co wina. Obie​cy​wa​ła so​bie w du​chu, że się nie roz​pła​cze, że bę​dzie rów​nie spo​koj​na i opa​no​wa​na jak Ewen. Wes​tchnę​ła, skosz​to​wa​ła da​nia i po​chwa​li​ła jego smak. Z każ​dą chwi​lą czu​ła się swo​bod​niej i wkrót​ce je​dli, po​pi​ja​li wino i roz​ma​wia​li na​tu​ral​nie – tak jak​by dzi​siej​szy wie​czór nie róż​nił się od in​nych. Obo​je jed​nak wie​dzie​li, że to wie​czór nie​zwy​kły. Ewen zo​stał na dole, obie​caw​szy, że po wy​pi​ciu por​to jak naj​szyb​ciej do niej do​łą​czy, a Ali​ce uda​ła się na górę. Kie​dy zna​la​zła się już w sy​pial​ni, ro​ze​bra​ła się i wło​ży​ła pro​stą ko​szu​lę noc​ną z pięk​ne​go ba​ty​stu, ozdo​bio​ną ko​ron​ka​mi i wą​ską wstąż​ką z bia​łe​go atła​su. Usia​dła przed lu​strem, pa​trząc na sie​bie kry​tycz​nym wzro​kiem i za​sta​na​wia​jąc się, czy tak na​praw​dę spodo​ba się Ewe​no​wi, któ​ry prze​cież, choć się jej oświad​czył i ją po​ślu​bił, nie wy​znał jej ani razu, że ją ko​cha. – Wy​glą​da pani pięk​nie, mi​la​dy – po​wie​dzia​ła Lily, wi​dząc jej nie​po​kój. – Wszyst​ko bę​dzie do​brze. – Tak, tak, Lily. Mnie nic nie do​le​ga. Je​stem tyl​ko tro​chę zde​ner​wo​wa​na. – Czy mam pani po​móc się po​ło​żyć? – Nie, nie. Po​ło​żę się póź​niej. Po wyj​ściu Lily Ali​ce, usi​łu​jąc za​po​mnieć o swo​ich wąt​pli​wo​ściach, wpa​trzy​ła się w ogień. Za​czę​ła so​bie wy​obra​żać, co bę​dzie, gdy Ewen za​wie​zie ją do Bar​ra​di​ne. Czy od​naj​dę w Szko​cji ojca? – za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie, po czym z jej ser​ca po​pły​nę​ła do Boga mo​dli​twa – o to, by sło​wa Dun​ca​na For​be​sa oka​za​ły się praw​dą. Gdy wszedł Ewen, wciąż jesz​cze sta​ła przy ko​min​ku. Na​tych​miast po​czu​ła na so​bie jego peł​ne po​dzi​wu spoj​rze​nie. Szedł ku niej swo​im spo​koj​nym, pew​nym kro​kiem, po​wo​li po​zby​wa​jąc się fra​ka i ka​mi​zel​ki. Gdy zo​stał w sa​mej roz​chy​lo​nej, od​sła​nia​ją​cej szy​ję ko​szu​li, ją za​chwy​ci​ła jego su​ro​wa mę​ska uro​da. Onie​śmie​lo​na my​ślą, że ma na so​bie tyl​ko noc​ną ko​szu​lę, Ali​ce zro​bi​ła krok w jego kie​run​ku. I na​raz się za​trzy​ma​ła. Tym​cza​sem on nie od​ry​wał od niej oczu, chło​nął wi​dok jej ską​po odzia​ne​go cia​ła wzro​kiem peł​nym żaru, lecz z nie​prze​nik​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. Spra​wił on, że po​czu​ła się na​gle za​gu​bio​na i nie​pew​na. Nie wie​dzia​ła, cze​go może po nim się spo​dzie​wać. Czy Ewen nie za​mie​ni się za​raz w mio​ta​ne​go żą​dza​mi, bru​tal​ne​go dzi​ku​sa, do​ma​ga​ją​ce​go się, by za​spo​ka​ja​ła wszel​kie jego za​chcian​ki? Pro​szę cię, Boże, mo​dli​ła się w du​chu, pro​szę, tyl​ko nie to. Nie każ mi po​now​nie tego prze​ży​wać. Nie znio​sę tego. – Chcesz się na​pić wina? – za​py​tał mięk​ko Ewen. – A może szam​pa​na? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, dzię​ku​ję, Ewe​nie. – Sta​ra​ła się mó​wić nor​mal​nym gło​sem. – Ja nic nie chcę. – Ty drżysz – za​uwa​żył, nie od​ry​wa​jąc od niej oczu. – Wiem – od​po​wie​dzia​ła i te​raz w jej gło​sie po​ja​wi​ło się to samo drże​nie, któ​re

ogar​nę​ło jej cia​ło. – Ale… nie wiem dla​cze​go… Uśmiech​nął się. – Na​praw​dę? Nie wiesz? Ali​ce po​krę​ci​ła gło​wą, peł​na lęku, lecz rów​no​cze​śnie pra​gnąc, by wziął ją w ra​mio​na. Ewen ujął ją pod bro​dę i zmu​sił, by na nie​go spoj​rza​ła. – Och, Ali​ce – po​wie​dział schryp​nię​tym gło​sem – je​steś moim szczę​ściem… Obie​cu​ję być de​li​kat​ny… Obie​cu​ję… Ból nie bę​dzie trwał dłu​go. Szyb​ko mi​nie. Ali​ce, sły​sząc to, po​czu​ła się na​gle cał​kiem nie​zde​cy​do​wa​na, bo​wiem w tym mo​men​cie do​tar​ła do niej naga praw​da: oto jej mąż mówi do niej jak do mło​dej, nie​tknię​tej, nie​win​nej dziew​czy​ny, któ​rą trze​ba de​li​kat​nie wta​jem​ni​czyć w se​kre​ty cie​le​sne​go związ​ku z męż​czy​zną. A tym​cza​sem ona… już we wszyst​kie te se​kre​ty wpro​wa​dzo​na, nie ma ocho​ty do​świad​czać ich po​now​nie. I czu​je, że do​pu​ści​ła się oszu​stwa. Ewen za​milkł. Do​my​śli​ła się, że mu​siał to spra​wić wy​raz udrę​ki ma​lu​ją​cy się na jej twa​rzy. Pa​trzy​ła bo​wiem na nie​go jak​by tknię​ta pa​ra​li​żem, wzro​kiem nie​ru​cho​mym i peł​nym prze​ra​że​nia. – Ali​ce? Co się sta​ło? – ode​zwał się wresz​cie. – Ewe​nie… ja… ja chcę z tobą po​roz​ma​wiać – wy​ją​ka​ła. – Po​roz​ma​wiać? Po​wiem ci, że nie roz​mo​wy z tobą pra​gnę w tej chwi​li – od​po​wie​dział to​nem z lek​ka drwią​cym. – Ali​ce, o co cho​dzi? – za​py​tał po​now​nie spo​koj​nym to​nem. – Ja prze​cież nie je​stem żad​nym po​two​rem. Nie będę cię zmu​szał… Nie zmu​szę cię do ni​cze​go siłą. Nie spo​dzie​wał się opo​ru i był jej za​cho​wa​niem za​sko​czo​ny. Wy​czu​wał, że coś ją drę​czy, i miał na​dzie​ję, że się przed nim otwo​rzy. – Dla​cze​go nie chcesz mi po​wie​dzieć? – za​py​tał, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​kój. Ali​ce od​wró​ci​ła się do nie​go ple​ca​mi, za​ci​ska​jąc pię​ści. Pra​gnę​ła ca​łym ser​cem mu za​ufać i po​wie​dzieć całą praw​dę. Jed​nak to, co się wy​da​rzy​ło mię​dzy nimi przed​tem, bu​dzi​ło jej nie​uf​ność. Prze​cież nie tak daw​no pra​gnął Ro​ber​ty. A dla​cze​go? Bo Ro​ber​ta była czy​sta… nie​mal do​sko​na​ła. Na​to​miast ona… wprost prze​ciw​nie. Czyż nie po​wie​dział przed chwi​lą, że nie chciał​by mieć w swo​im łożu ko​bie​ty bie​głej w sztu​ce mi​ło​ści? Po​czu​ła, że pie​ką ją oczy i ści​ska w gar​dle, jed​nak uda​ło się jej nie pła​kać. Ewen pod​szedł i po​ło​żył ręce na jej ra​mio​nach. Mi​mo​wol​nie wzdry​gnę​ła się. Dreszcz prze​szedł całe jej cia​ło. – Ali​ce – za​py​tał ła​god​nie – czy tak bo​isz się zbli​że​nia? Dla​te​go nie chcesz po​zwo​lić, bym się z tobą ko​chał? Wzdry​gnę​ła się zno​wu, uwal​nia​jąc od jego dło​ni, tak jak​by ich do​tknię​cie pa​rzy​ło ją. Od​su​nę​ła się od nie​go. – Pro​szę cię, Ewe​nie, nie do​ty​kaj mnie. Ja… ja tego nie chcę. Nie te​raz. Ewen za​ci​snął zęby. Wziął ją zno​wu za ra​mio​na i od​wró​cił twa​rzą do sie​bie. – Czy bę​dziesz uprzej​ma mi po​wie​dzieć, co w cie​bie wstą​pi​ło? Pu​ścił ją, wi​dząc, że jej twarz przy​po​mi​na po​zba​wio​ną wy​ra​zu ma​skę. Jej oczy

były przy​ga​szo​ne i bez ży​cia. Ni​g​dy do​tąd nie wi​dział jej w ta​kim sta​nie. Do​znał po​ku​sy, by zi​gno​ro​wać jej sło​wa i wziąć ją w ra​mio​na. Coś jed​nak ka​za​ło mu się po​wstrzy​mać i tego nie czy​nić. – Wy​bacz mi… je​że​li moje py​ta​nia wy​da​ją ci się głu​pie… – po​wie​dział, usi​łu​jąc oka​zać cier​pli​wość, sta​ra​jąc się prze​zwy​cię​żyć nie​moż​ność po​ko​na​nia nie​wi​dzial​nej ba​rie​ry, któ​rą wznio​sła wo​kół sie​bie. Prze​cze​sał wło​sy pal​ca​mi i za​czął spa​ce​ro​wać tam i z po​wro​tem po po​ko​ju. To praw​da: kie​dy wcho​dził tu, do tej sy​pial​ni, nie bar​dzo wie​dział, cze​go się spo​dzie​wać. Nie przy​pusz​czał jed​nak, że zo​sta​nie od​rzu​co​ny. Nie, to mu nie przy​szło do gło​wy. Za​koń​czył swój ner​wo​wy spa​cer, sta​nął na​gle przed nią i wziął się pod boki. – Przy​zna​ję, że je​stem zdez​o​rien​to​wa​ny – ode​zwał się zno​wu. – Bo prze​cież… kie​dy cię ca​ło​wa​łem, nie mia​łaś nic prze​ciw​ko temu. Mało tego, od​wza​jem​nia​łaś po​ca​łun​ki z za​pa​łem rów​nym mo​je​mu. A na​wet, przy​po​mi​nam to so​bie do​sko​na​le, pew​ne​go razu po​ca​ło​wa​łaś mnie pierw​sza. Za​milkł, bo przy​po​mniał so​bie, że wte​dy był dla niej czu​ły i de​li​kat​ny. – Ali​ce – zwró​cił się do niej po chwi​li – prze​cież wie​dzia​łaś, cze​go się spo​dzie​wać, kie​dy zga​dza​łaś się zo​stać moją żoną. Za​czerp​nę​ła tchu, zbie​ra​jąc siły i sta​ra​jąc się oka​zać od​wa​gę po​trzeb​ną do wy​ra​że​nia tego, o co chcia​ła go po​pro​sić. – Pro​szę cię, Ewe​nie… czy… zgo​dzisz się za​cze​kać… dać mi czas? Po​pa​trzył na nią z ka​mien​ną twa​rzą. – Zda​jesz so​bie spra​wę, że to, o co pro​sisz, jest… bar​dzo dziw​ne. – Tak. – A co bę​dzie, je​że​li od​mó​wię? – za​py​tał gło​sem, w któ​rym był ja​kiś groź​ny spo​kój. Mięk​kie usta Ali​ce za​drża​ły. Jej oczy mia​ły te​raz wy​raz oczu śmier​tel​nie zra​nio​ne​go zwie​rzę​cia. – Uży​jesz siły? Uniósł jed​ną brew, pa​trząc na nią prze​cią​gle. – Nie po​do​ba​ją mi się two​je sło​wa… Tak jak​byś uwa​ża​ła zbli​że​nie ze mną za karę… karę, do któ​rej mu​sisz się spe​cjal​nie przy​go​to​wy​wać… – Pro​szę cię tyl​ko o jed​no: że​byś dał mi tro​chę cza​su. Prze​cież… za​pew​nia​łeś mnie, że nie bę​dziesz mnie do ni​cze​go zmu​szał… Ewen nie spo​dzie​wał się, że jego wła​sne sło​wa zo​sta​ną uży​te prze​ciw​ko nie​mu. Klnąc w du​chu, od​wró​cił się. Czuł gniew i fru​stra​cję. Po raz pierw​szy w ży​ciu na​po​ty​kał mur, któ​re​go nie po​tra​fił prze​bić. Prze​szedł szyb​ko przez po​kój, otwo​rzył drzwi, obej​rzał się i po​wie​dział: – Klnę się na Boga, Ali​ce, że nie będę cię zmu​szał do ni​cze​go. I oświad​czam, że albo w tej chwi​li pój​dziesz ze mną do łóż​ka, albo wyj​dę. A te drzwi będą nas dzie​li​ły aż do cza​su, gdy zde​cy​du​jesz się przyjść do mnie. Wy​bór na​le​ży do cie​bie. Ali​ce po​czu​ła po​ku​sę, by ulec i rzu​cić mu się w ra​mio​na. Po​ku​sa ta była nie​mal

nie do prze​zwy​cię​że​nia, jed​nak strach oka​zał się sil​niej​szy. Zmro​ził jej ser​ce, na twa​rzy od​ma​lo​wał się wy​raz bólu. Spoj​rza​ła na Ewe​na, nie wie​dząc, co po​wie​dzieć. Ogar​nął ją wstyd. Mia​ła prze​cież na​dzie​ję… że po​zo​sta​wi​ła prze​szłość za sobą, a tym​cza​sem za​cho​wa​ła się tak głu​pio… Spu​ści​ła oczy i po​krę​ci​ła gło​wą. – Przy​kro mi… Ewe​nie – wy​szep​ta​ła. – Aha… Chciał​bym po​wie​dzieć, że ro​zu​miem. Ale praw​da jest inna: ja nic z tego nie poj​mu​ję. Kie​dy zde​cy​du​jesz się być moją żoną w każ​dym sen​sie tego sło​wa, wiesz, gdzie mnie szu​kać. Ale ostrze​gam cię: moja cier​pli​wość wkrót​ce się wy​czer​pie. Po tych sło​wach wy​szedł i za​mknął za sobą drzwi. Ali​ce po​czu​ła, że pęka jej ser​ce. Gdy zna​lazł się już sam we wła​snej sy​pial​ni, Ewen po​sta​no​wił uto​pić swo​ją zgry​zo​tę w al​ko​ho​lu. Na​lał so​bie bran​dy, wy​pił jed​nym hau​stem i po​now​nie na​peł​nił kie​li​szek. Wie​dział, że ina​czej nie za​śnie. Tuż obok, za drzwia​mi, znaj​do​wa​ła się jego pięk​na mło​da żona; ko​bie​ta, któ​rej pra​gnął jak żad​nej in​nej w swo​im ży​ciu. Ze wszyst​kich sił pró​bo​wał o niej nie my​śleć, usu​nąć z wy​obraź​ni jej ob​raz, wspo​mnie​nie tego, jak pro​mien​nie dzi​siej​sze​go ran​ka wy​glą​da​ła w ślub​nej suk​ni. Wy​chy​la​jąc ko​lej​ny kie​li​szek bran​dy, spoj​rzał ze zło​ścią na za​mknię​te drzwi, któ​re go od niej od​dzie​la​ły. To nie do wia​ry, po​my​ślał, że ja, czło​wiek, któ​ry za po​mo​cą zim​nej lo​gi​ki po​tra​fi opa​no​wać wła​sne emo​cje, mo​głem zna​leźć się w tej okrop​nej sy​tu​acji. Trwa​ła prze​cież jego noc po​ślub​na, któ​ra po​win​na być nocą mi​ło​ści, piesz​czot i roz​ko​szy w mał​żeń​skim łożu. Tym​cza​sem on do tego łoża nie miał wstę​pu. Czyż​by jej nie po​cią​gał? A może wciąż mia​ła mu za złe, że ją upro​wa​dził? Po​wód jej po​stę​po​wa​nia mógł też być znacz​nie po​waż​niej​szy… Kie​dy na​stą​pił świt i roz​świe​tlił nie​bo, Ali​ce ob​ró​ci​ła się na bok i za​pa​trzy​ła w blask po​ran​ka, wal​cząc z kłę​bią​cy​mi się w gło​wie my​śla​mi. Nie mo​gła się zmu​sić do zej​ścia na śnia​da​nie, więc zja​dła je sama w swo​jej sy​pial​ni. Wkrót​ce cała służ​ba zo​rien​to​wa​ła się, że mię​dzy pa​nem tego domu i jego żoną rze​czy nie ukła​da​ją się, jak na​le​ży. Pa​no​wa​ło mię​dzy nimi wy​czu​wal​ne na​pię​cie. Z po​cząt​ku obo​je usi​ło​wa​li być dla sie​bie grzecz​ni, jed​nak stan, w któ​rym wy​mie​nia​li je​dy​nie pu​ste uprzej​mo​ści, nie mógł prze​cież trwać wiecz​nie. Ewen znaj​do​wał so​bie mnó​stwo go​spo​dar​skich za​jęć i od​da​wał się im z ja​kąś za​pie​kłą, za​ja​dłą de​ter​mi​na​cją – tak za​mknię​ty w so​bie, jak gdy​by te chwi​le szczę​ścia i czu​ło​ści, któ​rych wspól​nie do​świad​czy​li w dzień ślu​bu, ni​g​dy się nie zda​rzy​ły. Po dwóch ty​go​dniach sy​tu​acja sta​ła się nie do znie​sie​nia. Ali​ce i Ewen uni​ka​li się na​wza​jem, a gdy się spo​ty​ka​li, prze​waż​nie przy ko​la​cji, od​no​si​li się do sie​bie z lo​do​wa​tą uprzej​mo​ścią.

Pew​ne​go ran​ka po po​wro​cie ze spa​ce​ru Ali​ce za​sta​ła w holu Ami​ra z dwo​ma sa​kwa​mi. – Do​kąd je nie​siesz? – za​py​ta​ła. – Twój mąż, pani, wy​jeż​dża – od​rzekł Amir. – Wy​jeż​dża? Do​kąd? Amir nic nie od​po​wie​dział, tyl​ko spoj​rzał w stro​nę bi​blio​te​ki, któ​rej drzwi były otwar​te. Po​dą​ży​ła za jego wzro​kiem i zo​ba​czy​ła, że w bi​blio​te​ce przy du​żym sto​le stoi Ewen i prze​glą​da ja​kieś pa​pie​ry. Ru​szy​ła w jego kie​run​ku z sze​le​stem spód​nic. I w tej sa​mej chwi​li zo​ba​czy​ła, że jego syl​wet​ka sztyw​nie​je. Gdy pod​niósł na nią wzrok, wy​czu​ła, że ogar​nię​ty jest gnie​wem, nad któ​rym z tru​dem pa​nu​je. Ali​ce na​to​miast ogar​nę​ła tę​sk​no​ta za jego po​ca​łun​ka​mi i bli​sko​ścią. Był tak wspa​nia​ły, tak nie​wia​ry​god​nie przy​stoj​ny, że omal nie zro​bi​ło jej się sła​bo. Po​my​śla​ła, że gdy​by się do niej te​raz uśmiech​nął, oka​zał jej odro​bi​nę współ​czu​cia, rzu​ci​ła​by mu się na szy​ję, bła​ga​jąc o prze​ba​cze​nie. Wy​raz jego twa​rzy jed​nak wy​da​wał jej się nie​prze​jed​na​ny, a wzrok, któ​rym ją mie​rzył, su​ro​wy i wro​gi. Tym​cza​sem praw​da wy​glą​da​ła tak, że Ewen, spoj​rzaw​szy w jej błę​kit​ne oczy, za​ci​snął pię​ści, żeby się opa​no​wać i nie wziąć jej w ra​mio​na. Pra​gnął obej​mo​wać i ca​ło​wać swo​ją pięk​ną, cza​ru​ją​cą mło​dą żonę, za​po​mnieć o tych dwóch ostat​nich ty​go​dniach, któ​re były pie​kłem. – Roz​ma​wia​łam z Ami​rem – ode​zwa​ła się. – On mówi, że wy​jeż​dżasz. – Taki mam za​miar. Po​pa​trzy​ła na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. – Aha… ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie, wi​dząc, że jego okrop​ny na​strój po​gor​szył się od wczo​raj. – Czy mam je​chać z tobą? – Nie – od​rzekł, sta​ra​jąc się nie wi​dzieć, jaka w tej chwi​li jest pięk​na i peł​na ży​cia za​ru​mie​nio​na po spa​ce​rze. – Zo​sta​niesz w Mer​cot​te Hall. Gdzie bez wąt​pie​nia znaj​dziesz so​bie tyle za​jęć, że nie bę​dziesz się nu​dzi​ła. Po​wie​dział to to​nem tak lo​do​wa​tym, że Ali​ce ogar​nął gniew. – Zo​sta​wiasz mnie tu​taj samą? – za​py​ta​ła wzbu​rzo​na, pod​no​sząc dum​nie gło​wę. – Bez żad​ne​go to​wa​rzy​stwa? Nie znam tu prze​cież ni​ko​go. Czy wol​no mi za​py​tać, dla​cze​go na​gle po​sta​no​wi​łeś wy​je​chać? – To chy​ba oczy​wi​ste – od​rzekł z nie​wzru​szo​nym wy​ra​zem twa​rzy. Jego sło​wa były okrut​ne, lecz obu​dzi​ły w niej po​czu​cie winy. On mnie opusz​cza, po​my​śla​ła, od​cho​dzi ode mnie, bo nie je​stem god​na być jego żoną. Chce mnie po​rzu​cić. To pew​ne, czu​ję to. Ale… czyż mogę go za to ob​wi​niać? Sko​ro go ode​pchnę​łam w noc po​ślub​ną? – Na ra​zie zo​sta​niesz tu​taj – po​wie​dział sta​now​czo, po​ryw​czym ru​chem zbie​ra​jąc pa​pie​ry. I roz​nie​ca​jąc jej gniew. – Nie roz​ka​zuj mi, Ewe​nie – wy​ce​dzi​ła, pio​ru​nu​jąc go wzro​kiem. – Choć tego ża​łu​jesz, je​steś prze​cież moim mę​żem. Nie pa​nem. Nie za​mie​rzam spę​dzić ży​cia jak za​kon​ni​ca, na od​lu​dziu… tyl​ko dla​te​go że mój mąż jest ze mnie nie​za​do​wo​lo​-

ny. – Nie​za​do​wo​lo​ny? To mało po​wie​dzia​ne. – Czy wol​no mi za​py​tać, do​kąd je​dziesz? – Do Bar​ra​di​ne. Wy​jeż​dżam za​raz. – Aha, ro​zu​miem. A czy za​po​mnia​łeś, jak waż​na jest dla mnie spra​wa ojca? Czy za​po​mnia​łeś, że chcę go od​szu​kać? I że tyl​ko w Szko​cji mogę do​trzeć do ja​kich​kol​wiek in​for​ma​cji o nim? Jak mo​żesz zmu​szać mnie do tego, że​bym tu​taj zo​sta​ła? Je​steś okrut​ny… – W moim dzia​ła​niu nie ma żad​nej pre​me​dy​ta​cji. I za​pew​niam cię, że nie mu​sisz się mar​twić o spra​wę ojca. Zaj​mę się nią, tak jak obie​ca​łem. Zro​bię to za cie​bie. Po​czu​ła się nie​zno​śnie roz​cza​ro​wa​na. – Pro​szę cię, Ewe​nie – za​czę​ła gło​sem drżą​cym z emo​cji, za​sta​na​wia​jąc się, jak za​że​gnać jego gniew. Wy​cią​gnę​ła rękę ge​stem nie​mej proś​by, lecz za​raz, do​strze​ga​jąc po​gar​dę w jego oczach, bez​rad​nie ją opu​ści​ła. Ser​ce biło jej jak osza​la​łe, od​bie​ra​jąc mowę. Usta mia​ła su​che i bała się okrop​nie, jed​nak pod​ję​ła ko​lej​ną pró​bę. – Ewe​nie, pro​szę, po​słu​chaj… – Chcesz, że​bym po​słu​chał? A dla​cze​go? Co masz mi do po​wie​dze​nia? – za​py​tał in​nym to​nem. Ali​ce wi​dząc jego peł​ne na​dziei, oży​wio​ne spoj​rze​nie, po​czu​ła się jesz​cze go​rzej. Wie​dzia​ła, że wy​raz jego oczu się zmie​ni, kie​dy do​wie się praw​dy. Naj​wyż​sza pora, aby ją wy​ja​wi​ła…

ROZDZIAŁ TRZYNASTY – Po​stą​pi​łam nie​wła​ści​wie i chcia​ła​bym to na​pra​wić. Choć z po​wo​du tego, co po​wiem, na pew​no stra​cę w two​ich oczach. – Za​tem słu​cham. – To… – za​czę​ła, bo​jąc się jego re​ak​cji tak bar​dzo, że ści​skał jej się żo​łą​dek. – To… do​ty​czy wy​da​rzeń, któ​re mia​ły miej​sce, za​nim przy​je​cha​łam do Lon​dy​nu. – Czy ma to coś wspól​ne​go z czło​wie​kiem, z któ​rym by​łaś za​rę​czo​na? A je​że​li tak, to… czy to wła​śnie spo​wo​do​wa​ło, że w noc po​ślub​ną nie do​pu​ści​łaś mnie do łoża? Kiw​nę​ła gło​wą, uni​ka​jąc jego wzro​ku. Rów​no​cze​śnie wie​dzia​ła, że nad​szedł czas na wy​zna​nie ca​łej praw​dy. – Mu​szę cię ostrzec, że to wca​le ci się nie spodo​ba. Ewen za​ci​snął zęby. W jego umy​śle po​ja​wi​ło się strasz​ne po​dej​rze​nie. – Opo​wiedz mi o wszyst​kim, pro​szę. – Do​brze… – wes​tchnę​ła i spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy. – Nie je​stem cno​tli​wą ko​bie​tą, za jaką mnie uwa​żasz. Je​stem… jak by to po​wie​dzieć… spla​mio​na. Ba​łam się two​jej re​ak​cji… wie​dzia​łam, jak bar​dzo cię to roz​cza​ru​je i jak wiel​ki gniew w to​bie wzbu​dzi. Ale te​raz… to, co my​ślisz, nie ma już zna​cze​nia. Nie mogę zmie​nić prze​szło​ści, któ​ra mnie uczy​ni​ła taką, jaka je​stem… Treść jej słów do​tar​ła do Ewe​na do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li. Po​bladł, pro​wa​dząc ze sobą we​wnętrz​ną wal​kę. Pa​trzył na Ali​ce upo​rczy​wym, prze​ni​kli​wym wzro​kiem, pró​bu​jąc jak​by na wskroś prze​nik​nąć jej du​szę. A ona sta​ła przed nim – tak cu​dow​nie pięk​na. Upra​gnio​na. Nic nie mo​gło być ja​śniej​sze od jej oczu ani bar​dziej mięk​kie od jej skó​ry i ust. Nic nie mo​gło być czyst​sze od jej twa​rzy. A jed​nak… wszyst​ko to… cała jej nie​win​ność oka​za​ła się fał​szem. Ewe​no​wi przy​po​mnia​ła się Etta. Po​now​nie po​zwo​lił się oszu​kać pięk​nej ko​bie​cie. Po​czuł się upo​ko​rzo​ny i ogar​nął go wiel​ki gniew. – Tak – po​wie​dział ostro. – Za​tem w koń​cu znam praw​dę. I mu​szę przy​znać, że jest to pro​blem, któ​re​go nie prze​wi​dzia​łem. – Nie jest to jed​nak pro​blem nie do po​ko​na​nia. – Czyż​by? Tak uwa​żasz? Ten pro​blem jed​nak do​ty​czy cze​goś, co w ży​ciu męż​czy​zny jest świę​te. Nie wol​no igrać z uczu​cia​mi, ja​kie męż​czy​zna żywi wo​bec żony. To naj​głęb​sza treść jego ży​cia. – Za​nim cię po​zna​łam, by​łam już raz za​rę​czo​na, Ewe​nie. Nie ukry​wa​łam tego przed tobą. Gdy​bym była wdo​wą, utra​ta dzie​wic​twa nie sta​no​wi​ła​by pro​ble​mu. – Rzecz w tym, że wdo​wą nie by​łaś. – To praw​da. Ale… ni​g​dy cię nie okła​my​wa​łam. – By​łaś tyl​ko oszczęd​na w ujaw​nia​niu praw​dy. Po​wie​dział to ostro. W jego gło​sie nie było ani krzty li​to​ści. Ali​ce od​wró​ci​ła wzrok. Czu​ła się okrop​nie. Zmu​si​ła się, by na nie​go spoj​rzeć, i zo​ba​czy​ła wy​raz

jego twa​rzy. Pa​trzył na nią z obrzy​dze​niem. I ro​zu​mia​ła, że nie moż​na go za to wi​nić. Choć bar​dzo cier​pia​ła, nie ża​ło​wa​ła, że w koń​cu wy​zna​ła mu całą praw​dę. – Prze​pra​szam – ode​zwa​ła się zno​wu. – Po​win​nam była po​wie​dzieć ci wcze​śniej. – Tak, masz ra​cję. Po​win​naś była być ze mną szcze​ra. Oszczę​dzi​ło​by to nam wie​lu nie​po​ro​zu​mień. – Wiem… Przy​kro mi, że ci spra​wiam ból. Ale mu​sisz mnie wy​słu​chać do koń​ca. – Sły​sza​łem już wy​star​cza​ją​co dużo. Nie by​łaś tą dzie​wi​czą na​rze​czo​ną, za któ​rą cię bra​łem. Zo​sta​łaś spla​mio​na, zbru​ka​na… I… ce​lo​wo mnie oszu​ki​wa​łaś. W jego gło​sie wy​brzmie​wa​ło tak wiel​kie po​czu​cie krzyw​dy, że oczy Ali​ce na​peł​ni​ły się łza​mi. Jego za​wzię​tość była dla niej nie do znie​sie​nia. Jak on może… – za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie – …jak może oskar​żać mnie tak bru​tal​nie? – Nie zro​bi​łam tego ce​lo​wo. Miej li​tość, Ewe​nie. Nie po​tę​piaj mnie, do​pó​ki nie usły​szysz wszyst​kie​go. – Przy​pusz​czam – wpadł jej ostro w sło​wo – że ów na​rze​czo​ny bez tru​du wkradł się w two​je ła​ski. Pa​mię​tam, że i mnie pierw​sza po​ca​ło​wa​łaś. – Ale… Spio​ru​no​wał ją wzro​kiem tak, że sło​wa za​mar​ły jej na ustach. Ni​g​dy do​tąd nie wy​da​wał jej się tak obcy. Za​pra​gnę​ła paść przed nim na ko​la​na, ubła​gać, by ją ob​jął, i za​wo​łać: „Ja prze​cież cię ko​cham!”. Tak, ko​cha​ła go. Jed​nak wy​raz jego twa​rzy, cała po​sta​wa po​wstrzy​my​wa​ły ją od tego. Ali​ce, zroz​pa​czo​na, cze​ka​ła. Ewen stał bez ru​chu, z wy​ra​zem twa​rzy nie​wzru​szo​nym, a jed​nak peł​nym bólu. – Czy wciąż chcesz je​chać do Szko​cji? Kiw​nął gło​wą. – Mu​szę stąd wy​je​chać. Po pro​stu mu​szę. – Nie był w sta​nie za​ak​cep​to​wać tego, co mu po​wie​dzia​ła. Jesz​cze nie. – Kie​dy do​trę do Bar​ra​di​ne, przy​ślę wia​do​mość. Te ostat​nie sło​wa były tak ba​nal​ne, że Ali​ce, skon​ster​no​wa​na, pod​nio​sła gło​wę. – Aha… Tak… Będę ci za to wdzięcz​na. Pra​gnę​ła go pro​sić, żeby zo​stał, żeby jej nie opusz​czał, ale na​głym ru​chem przy​kry​ła so​bie usta dło​nią. Stra​ci​ła​by dla sie​bie sza​cu​nek, gdy​by za​czę​ła te​raz bła​gać. On tym​cza​sem ru​szył ku drzwiom i wy​szedł bez sło​wa. Drzwi za​trza​snę​ły się za nim. – On wró​ci – szep​nę​ła do sie​bie. – Uwie​rzę w to, je​że​li będę to so​bie wy​star​cza​ją​co czę​sto po​wta​rza​ła. Ewen, zaj​mu​jąc się przy​go​to​wa​nia​mi do wy​jaz​du, nie był w sta​nie po​zbie​rać my​śli. To, cze​go do​wie​dział się o wła​snej żo​nie, przy​pra​wi​ło go o wiel​kie wzbu​rze​nie. Tak, był wzbu​rzo​ny i cier​piał okrop​nie, bo​wiem Ali​ce spra​wia​ła mu ból – doj​mu​ją​cy i głę​bo​ki. A mimo to, a ra​czej wbrew temu, czuł, że jej pra​gnie i ją ko​-

cha. Tak. I prze​kli​nał sie​bie za to, że nie po​tra​fi usu​nąć jej ze swe​go ser​ca. Z ura​żo​ną dumą i pe​łen gnie​wu, wy​ru​szył na pół​noc. Sa​mot​na i opusz​czo​na, Ali​ce snu​ła się ca​ły​mi dnia​mi bez celu po wiel​kiej re​zy​den​cji. Dwa ty​go​dnie po wy​jeź​dzie Ewe​na, chcąc ode​tchnąć świe​żym po​wie​trzem i uwol​nić się na chwi​lę od współ​czu​ją​cych spoj​rzeń służ​by, wy​szła z domu. Po​wie​trze oka​za​ło się chłod​ne i ożyw​cze, więc uda​ła się na nie​wiel​kie wzgó​rze. Opar​ła się o gru​by pień sta​re​go dębu, za​czerp​nę​ła tchu i spoj​rza​ła w dół na cią​gną​ce się w dal pa​stwi​ska. Chcia​ła się za​sta​no​wić, po​my​śleć, jak ma ra​to​wać wła​sne ży​cie. Bo prze​cież musi być na to ja​kiś spo​sób, mó​wi​ła so​bie, a ja mu​szę zna​leźć w so​bie siłę, by żyć da​lej. Nie pod​da​łam się, gdy mu​sia​łam wy​je​chać z Fran​cji. Nie pod​dam się i te​raz. Po​dzi​wia​ła pięk​ny kra​jo​braz, jed​nak rów​no​cze​śnie sta​ła twa​rzą w twarz z my​śla​mi o tych wszyst​kich okrop​nych rze​czach, któ​re jej się w ży​ciu przy​da​rzy​ły: o tym, co uczy​nił jej Phi​lip​pe, o skan​da​lu, któ​ry po​tem na​stą​pił, o upro​wa​dze​niu i o tym, że Ewen ją opu​ścił. Naj​gor​sze było to ostat​nie. I te​raz mu​sia​ła się z tym zmie​rzyć, zna​leźć spo​sób, by na​kło​nić Ewe​na do po​wro​tu. Za​drża​ła, na​gle prze​ra​żo​na my​ślą, że ją na do​bre po​rzu​ci. Choć z dru​giej stro​ny, po​wie​dzia​ła so​bie, może gdy po​zna całą praw​dę, prze​sta​nie czuć to obrzy​dze​nie, któ​re do​strze​głam w jego oczach. Może wte​dy, prze​my​ślaw​szy wszyst​ko do​kład​nie, zła​god​nie​je i oka​że mi zro​zu​mie​nie. Ale żeby tak się sta​ło, musi wziąć spra​wy w swo​je ręce, i to jak naj​prę​dzej. Im dłu​żej będą roz​dzie​le​ni, tym bar​dziej roz​go​ry​cze​nie w ser​cu Ewe​na bę​dzie się po​głę​bia​ło. Spoj​rza​ła w górę i zo​ba​czy​ła nie​wiel​kie stad​ko pta​ków wzla​tu​ją​ce znad szczy​tów drzew w po​god​ne nie​bo. Zro​zu​mia​ła, że i ona musi wy​ru​szyć w dro​gę. Nie oglą​daj się za sie​bie; co się sta​ło, to się nie od​sta​nie. I uśmiech​nę​ła się, pa​trząc w roz​sło​necz​nio​ne nie​bo. Wo​kół niej bu​dzi​ła się wio​sna. Wkrót​ce mia​ło się ocie​plić. Na​stał czas sprzy​ja​ją​cy po​dró​ży. Ośmio​dnio​wą po​dróż z Mer​cot​te Hall do Bar​ra​di​ne Ali​ce od​by​ła w pięć dni – zmie​nia​ła ko​nie co pięt​na​ście mil i po​zo​sta​wa​ła w dro​dze od świ​tu do nocy. W po​dró​ży to​wa​rzy​szył jej Amir, prze​waż​nie zaj​mu​jąc miej​sce na koź​le, jed​nak od cza​su do cza​su, spra​gnio​na roz​mo​wy, za​pra​sza​ła go do wnę​trza po​wo​zu. Wy​py​ty​wa​ła o jego wła​sne ży​cie, a tak​że o to, co wie​dział o ży​ciu Ewe​na – na ga​le​rach, jak rów​nież przed​tem. – Po​słu​chaj, Ami​rze – po​wie​dzia​ła w pew​nym mo​men​cie – wiem, że mój mąż bar​dzo ci ufa i na pew​no ci się zwie​rzał. Wiem, że coś go drę​czy i że ma to zwią​zek z jego ży​ciem w nie​wo​li. Czy mo​żesz mi o tym opo​wie​dzieć? – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, mi​la​dy, ale nie mogę. – Czy mia​ło to zwią​zek z ja​kąś ko​bie​tą? Czy on ją ko​chał? – nie ustę​po​wa​ła Ali​ce.

Amir od​wró​cił wzrok. Za​sta​na​wiał się; wal​czył ze sobą przez dłuż​szą chwi​lę. Wresz​cie, bar​dzo ci​cho, jak​by do sie​bie, po​wie​dział: – Tak… była pew​na ko​bie​ta. O imie​niu Etta. Ale nie mogę wy​znać nic wię​cej, bo jego lor​dow​ska mość mi za​wie​rzył. Nie zdra​dzę jego za​ufa​nia. To, co zda​rzy​ło mu się przed ga​le​ra​mi, bę​dzie ci, pani, mu​siał opo​wie​dzieć sam. To jed​nak dla nie​go bar​dzo trud​ne. Je​steś, pani, w sta​nie to zro​zu​mieć? – Tak. Ro​zu​miem to. Ali​ce wes​tchnę​ła i opa​dła na po​dusz​ki ka​na​py, za​sta​na​wia​jąc się, co ta Etta uczy​ni​ła Ewe​no​wi, że za​pa​łał taką nie​na​wi​ścią. – Je​steś do​brym przy​ja​cie​lem, Ami​rze. – On jest naj​sil​niej​szym czło​wie​kiem, ja​kie​go w ży​ciu zna​łem. I naj​wspa​nial​szym. To wiel​kie szczę​ście dla mnie, że go spo​tka​łem. Choć Ali​ce o tym nie wie​dzia​ła, Ewen za nią tę​sk​nił. I ża​ło​wał swo​jej po​spiesz​nej de​cy​zji. Tak, ogrom​nie ża​ło​wał, że na​gle ją opu​ścił i uciekł do Bar​ra​di​ne. My​ślał o niej bez prze​rwy i wie​dział, że w jego oczach ni​g​dy nie przy​ćmi jej żad​na inna ko​bie​ta. Ali​ce była nie tyl​ko pięk​na i wy​twor​na, ale tak​że in​te​li​gent​na i peł​na ener​gii. A jed​nak… od chwi​li gdy ją po raz pierw​szy zo​ba​czył, wte​dy nocą, gdy wtar​gnął do jej po​ko​ju, było coś, co go w niej nie​po​ko​iło – po​do​bień​stwo do Etty, któ​re ka​za​ło mu za​cho​wy​wać re​zer​wę. Drę​czy​ło go py​ta​nie o przy​czy​nę jej za​cho​wa​nia w noc po​ślub​ną, a te​raz znał na nie od​po​wiedź. Wie​dział już, że Ali​ce oba​wia​ła się jego re​ak​cji na fakt, że nie jest dzie​wi​cą. Wciąż jed​nak po​zo​sta​wa​ła jesz​cze jed​na za​gad​ka – Ali​ce pod​kre​śla​ła, że to nie wszyst​ko. Te​raz ża​ło​wał, że nie wy​słu​chał jej do koń​ca. Za​miast tego uciekł. Uniósł się dumą i wy​je​chał. Za​cho​wał się jak tchórz. Po​wi​nien był wy​py​tać ją o każ​dy szcze​gół oko​licz​no​ści ze​rwa​nia za​rę​czyn. Żad​na ko​bie​ta nie za​ry​zy​ko​wa​ła​by utra​ty czci bez bar​dzo po​waż​ne​go po​wo​du. Po​dob​ne przy​pad​ki były rze​czą pra​wie nie​sły​cha​ną. Co ją skło​ni​ło do ta​kie​go po​stęp​ku? – Ewen wciąż za​da​wał so​bie to py​ta​nie. Drę​czo​ny nie​po​ko​jem, od​by​wał co​dzien​ne dłu​gie kon​ne prze​jażdż​ki i go​dzi​na​mi zaj​mo​wał się spra​wa​mi ma​jąt​ku. W dzień był bez prze​rwy czymś za​afe​ro​wa​ny i sta​rał się jak naj​bar​dziej zmę​czyć, a mimo to gdy przy​cho​dzi​ła noc, nie mógł za​snąć. Pra​gnął Ali​ce. Tak, pra​gnął jej, pra​gnął zbli​że​nia – bar​dziej niż cze​go​kol​wiek in​ne​go w swo​im ży​ciu. Po​trze​bo​wał jej i wie​dział, że tam da​le​ko, w Mer​cot​te Hall, ona tak​że go po​trze​bu​je i jego pra​gnie. Był pe​wien, że ona po​ko​cha​ła go rów​nie moc​no, jak on po​ko​chał ją. Ewen co noc marsz​czył brwi na tę myśl, a w na​stęp​nej chwi​li, z głę​bo​kim wes​tchnie​niem przy​zna​wał się do tego uczu​cia i w nim upew​niał. Za​ko​chał się w Ali​ce od pierw​sze​go wej​rze​nia… Uśmiech​nął się na wspo​mnie​nie tam​te​go wie​czo​ru i jej gnie​wu. Od razu wy​da​ła mu się roz​czu​la​ją​co mło​da i pięk​na. Mu​siał przy​znać, że Ali​ce po​tra​fi go cza​ro​wać i de​pry​mo​wać, roz​ba​wiać i do​pro​wa​dzać wprost do fu​rii – tak jak żad​na

inna ko​bie​ta na świe​cie. Tym​cza​sem po​dróż Ali​ce do​bie​ga​ła koń​ca. Re​zy​den​cja Bar​ra​di​ne sta​ła przed nią, po​tęż​na i dum​na w po​po​łu​dnio​wym słoń​cu. Wy​sia​dła z po​wo​zu. Po​wie​trze było świe​że i rześ​kie. Na​oko​ło pach​nia​ło so​sno​wym igli​wiem, a ła​god​ny wiatr, w chwi​li gdy pod​nio​sła gło​wę i spoj​rza​ła na wiel​kie do​mo​stwo, roz​wiał jej wło​sy. Ewen sie​dział w ga​bi​ne​cie nad ra​chun​ka​mi, lecz gdy za​uwa​żył, że po raz trze​ci po​peł​nia ten sam błąd aryt​me​tycz​ny, wstał od biur​ka i spoj​rzał na ze​gar. Było póź​niej, niż my​ślał, a nie​bo za oknem już po​ciem​nia​ło. Jego my​śli znów po​bie​gły ku Ali​ce. Przy​po​mniał so​bie zło​ci​ste świa​tło świec pa​da​ją​ce na jej je​dwa​bi​stą skó​rę, ciem​ne wło​sy spły​wa​ją​ce na ple​cy, de​li​kat​ne, mięk​kie ra​mio​na opa​su​ją​ce jego szy​ję oraz peł​ne, ró​żo​we usta. I jej cie​płe, mło​de cia​ło wtu​lo​ne w nie​go. Za​klął zi​ry​to​wa​ny i roz​tarł so​bie kark, by się od​prę​żyć. Jego wzrok skie​ro​wał się za okno i za​trzy​mał na po​wo​zie, któ​ry wła​śnie za​je​chał przed dom. Ewen zmarsz​czył brwi. Kto to może być o tej go​dzi​nie? – za​dał so​bie py​ta​nie i w tej sa​mej chwi​li zo​ba​czył swo​ją żonę. Na jej wi​dok po​czuł się jak ktoś ugo​dzo​ny w samą pierś. – Co to ma, na miły Bóg, zna​czyć?! Od​wró​cił się od okna i po​biegł do fron​to​wych drzwi na jej spo​tka​nie. Ali​ce tym​cza​sem, po​chło​nię​ta oglą​da​niem fa​sa​dy im​po​nu​ją​ce​go trzy​pię​tro​we​go do​mo​stwa, nie za​uwa​ży​ła go, gdy się uka​zał w drzwiach. Wy​czu​ła jego obec​ność do​pie​ro w chwi​li, gdy padł na nią jego cień. Od​wró​ci​ła się ku nie​mu po​wo​li i spoj​rza​ła mu pro​sto w twarz. Ewen skło​nił się przed nią lek​ko. – Po​ja​wiasz się, Ali​ce – po​wie​dział, trzy​ma​jąc emo​cje na wo​dzy – w naj​mniej spo​dzie​wa​nych oko​licz​no​ściach. Ali​ce po​pa​trzy​ła na nie​go uważ​nie swo​imi pięk​ny​mi, ciem​ny​mi ocza​mi i za​re​ago​wa​ła do​pie​ro po chwi​li. – Nie​spo​dzie​wa​nych, Ewe​nie? Prze​cież Bar​ra​di​ne jest rów​nież moim do​mem. A poza tym bar​dzo chcia​łam przy​je​chać do Szko​cji. Tu​taj się uro​dzi​łam. Gra​ni​cę an​giel​sko-szkoc​ką prze​kra​cza​łam z praw​dzi​wym wzru​sze​niem. Dla​cze​go on nie może oka​zać za​do​wo​le​nia z tego, że mnie wi​dzi? – za​py​ty​wa​ła w du​chu samą sie​bie. I dla​cze​go nie czu​ję na nie​go gnie​wu? Chy​ba dla​te​go że go ko​cham. Po pro​stu. – Zro​zu​miem – oznaj​mi​ła – je​że​li mi po​wiesz, że nie chcesz, że​bym tu była. Jed​nak pro​szę… nie każ mi wra​cać. Na jego twa​rzy, któ​ra do​tąd była nie​prze​nik​nio​ną ma​ską, po​ja​wił się sar​do​nicz​ny uśmie​szek. – Jest na to odro​bi​nę za póź​no – od​rzekł spo​koj​nie. – Po​sta​wi​łaś mnie przed fak​tem… do​ko​na​nym. Jego wzrok padł na Ami​ra. – Po​wie​dzia​łem ci chy​ba, że ma​cie tu nie przy​jeż​dżać, do​pó​ki was nie we​zwę.

– Pro​szę cię, nie ob​wi​niaj go – wsta​wi​ła się za Ami​rem Ali​ce. – Zro​bił wszyst​ko, żeby mi tę po​dróż wy​per​swa​do​wać, lecz nie po​słu​cha​łam. Ale… jak ty się mie​wasz, Ewe​nie? – za​koń​czy​ła py​ta​niem, chcąc zmie​nić tok roz​mo​wy. – Mam się świet​nie – za​pew​nił ją oschle. – Wy​jąt​ko​wo do​brze jak na ko​goś, kto nie może so​bie zna​leźć miej​sca, pra​cu​je bar​dzo cięż​ko i nie po​tra​fi za​snąć bez spo​rej daw​ki al​ko​ho​lu. Mó​wił to w spo​sób tak po​zba​wio​ny emo​cji, że do Ali​ce z po​cząt​ku nie do​tar​ło, o co mu cho​dzi. Po chwi​li jed​nak, gdy się zo​rien​to​wa​ła, że on iro​ni​zu​je, do​zna​ła ta​kiej ulgi, że łzy na​pły​nę​ły jej do oczu. – Ja… ja przy​je​cha​łam, bo chcia​łam być z tobą – po​wie​dzia​ła wprost, ale z god​no​ścią. Ewen spoj​rzał na jej wy​pro​sto​wa​ne ple​cy i dum​nie pod​nie​sio​ną gło​wę. Jego głos zła​god​niał. – Mu​sisz być głod​na. Wejdź do środ​ka – za​pro​sił, a gdy zna​la​zła się już w wiel​kim holu, do​dał: – Chodź bli​żej i usiądź. Kom​na​ty, któ​re dla cie​bie wy​bra​łem, są przy​go​to​wa​ne. – To zna​czy, że się mnie spo​dzie​wa​łeś? – W koń​cu kie​dyś… tak. Te sło​wa do​da​ły Ali​ce otu​chy. A więc osta​tecz​nie za​mie​rzał po nią po​słać. Uspo​ko​jo​na, za​czę​ła roz​glą​dać się po swo​im no​wym domu, sto​jąc przy du​żym ko​min​ku, na któ​rym, pod wy​rzeź​bio​ną w ka​mie​niu tar​czą her​bo​wą, pło​nę​ły brzo​zo​we po​la​na. Za​raz też zja​wi​ła się pulch​na ko​bie​ta o po​licz​kach jak ru​mia​ne ja​błusz​ka, w czar​nej suk​ni i bia​łym wy​kroch​ma​lo​nym far​tu​chu. Była to pani Mac​Ken​zie, go​spo​dy​ni, któ​ra – do​wie​dziaw​szy się, że Ali​ce, jej nowa pani, jest z domu Fro​bi​sher, że jej ro​dzi​na miesz​ka​ła w Ros​slea, a tak​że że ona wraz z mat​ką i bra​tem ura​to​wa​ła się, ucie​ka​jąc stam​tąd po bi​twie pod Cul​lo​den – za​wo​ła​ła: – Dzię​ki niech będą za to Bogu! Bo prze​cież wte​dy stra​ci​ło ży​cie tak wie​lu lu​dzi. Zgi​nął też mój oj​ciec. A co do Ros​slea, to dom jest te​raz zu​peł​ną ru​iną. Tyl​ko jego ka​mien​ne ścia​ny opar​ły się po​ża​ro​wi. A za​raz po​tem, gdy Ali​ce po​pro​si​ła ją o coś go​rą​ce​go do pi​cia, wy​szła do kuch​ni. – Chcia​ła​bym zo​ba​czyć to, co zo​sta​ło z Ros​slea – po​wie​dzia​ła do męża, kie​dy zo​sta​li sami. – Czy to da​le​ko? – Pół go​dzi​ny dro​gi stąd. Kie​dy się już roz​go​ścisz, po​je​dzie​my tam ra​zem. Na pew​no je​steś na to go​to​wa? – Tak. Mu​szę prze​cież kie​dyś zo​ba​czyć te ru​iny. Im prę​dzej, tym le​piej.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Po​ko​je Ali​ce były na​praw​dę wspa​nia​łe. Urzą​dzo​no je tak, by za​spo​ko​ić wszyst​kie jej po​trze​by, a na​wet ka​pry​sy. Po ką​pie​li, prze​bra​na w ró​żo​wą suk​nię z du​żym de​kol​tem, ze​szła na dół. Ewen przy​wi​tał ją w ja​dal​ni peł​nym za​chwy​tu spoj​rze​niem. Za​sie​dli do pro​ste​go wie​czor​ne​go po​sił​ku, zło​żo​ne​go z pie​cze​ni ja​gnię​cej, po​da​nej z ziem​nia​ka​mi i ja​rzy​na​mi, i zje​dli go, roz​ma​wia​jąc o rze​czach obo​jęt​nych. Świa​do​mie uni​ka​li te​ma​tu, któ​ry był źró​dłem we​wnętrz​nej udrę​ki i dla niej, i dla nie​go. W pew​nej chwi​li Ewen skie​ro​wał roz​mo​wę na spra​wę ojca Ali​ce. Po​wie​dział jej, że tu​tej​si lu​dzie wi​dy​wa​li nie​raz pew​ne​go nie​zna​jo​me​go, któ​ry zja​wiał się od cza​su do cza​su wśród ruin do​mo​stwa w Ros​slea, a po​tem zni​kał. Nikt z nim nie roz​ma​wiał i nikt nie wie​dział o nim nic poza tym, że jest bied​ny, za​nie​dba​ny i ra​czej nie​mło​dy. – Nie rób so​bie jed​nak zbyt​nich na​dziei, Ali​ce – ostrzegł, wi​dząc, że jego żona jest bar​dzo po​ru​szo​na. – I licz się z tym, że to nie twój oj​ciec, tyl​ko ktoś inny. Przy​go​tuj się na taką ewen​tu​al​ność. – Jak mo​żesz tak mó​wić?! Jak mo​żesz od​bie​rać mi na​dzie​ję?! – za​wo​ła​ła Ali​ce, bun​tu​jąc się na myśl, że może się roz​cza​ro​wać. – Nie mów ta​kich rze​czy! Czy ty na​praw​dę nie masz ser​ca?! – Ser​ca, Ali​ce?! Ty py​tasz mnie o ser​ce?! – Tak, ja. Ja cię o nie py​tam – wy​buch​nę​ła na to, za​po​mi​na​jąc na chwi​lę o ojcu. – Py​tam o nie, bo… no bo… czy mo​żesz so​bie wy​obra​zić, jak strasz​nie się po​czu​łam, kie​dy zo​sta​wi​łeś mnie samą w Mer​cot​te Hall? Prze​cież… ja my​śla​łam, że ty… mnie na za​wsze po​rzu​ci​łeś! – Ależ… – od​rzekł na to Ewen, za​sko​czo​ny – …skąd ta​kie przy​pusz​cze​nie? Co, na miły Bóg, spo​wo​do​wa​ło, że przy​szło ci to do gło​wy?! – Cóż… ja… my​śla​łam, że wszyst​ko ze​psu​łam. My​śla​łam, że ni​g​dy nie bę​dziesz mógł znieść mo​jej obec​no​ści i pra​gniesz być ode mnie jak naj​da​lej. Sły​sząc te sło​wa, Ewen aż się wzdry​gnął na myśl o okrop​nym upo​ko​rze​niu, ja​kie​go Ali​ce do​zna​ła z jego winy. – Ależ, ko​cha​nie – po​wie​dział ła​god​nym to​nem – my​lisz się. Ja prze​cież dla cie​bie wy​rze​kłem się wol​no​ści. Je​stem te​raz twój. Tak samo jak ty je​steś moja. Wiedz, że tak ła​two się nie pod​da​ję. Praw​da jest taka, że już daw​no za​czą​łem ża​ło​wać, że tak po​spiesz​nie wy​je​cha​łem z Mer​cot​te Hall. – Cie​szę się, że to sły​szę. Bo… uciecz​ka nie jest żad​nym roz​wią​za​niem. – Przy​zna​ję: po​stą​pi​łem nie​mą​drze, jak czło​wiek bez ser​ca. I nie je​stem by​naj​mniej z sie​bie dum​ny z tego po​wo​du. Ale wte​dy, kie​dy mi po​wie​dzia​łaś o tej… bli​sko​ści, któ​ra ist​nia​ła mię​dzy tobą a two​im na​rze​czo​nym, ja… po pro​stu nie by​łem w sta​nie przy​jąć tego do wia​do​mo​ści. Mimo to jed​nak nie po​wi​nie​nem był

zo​sta​wić cię sa​mej. No ale z dru​giej stro​ny, po​staw się w mo​jej sy​tu​acji. Mu​sia​łem zro​bić coś, co po​zwo​li mi uśmie​rzyć… fu​rię, któ​ra mnie ogar​nę​ła, gdy się oka​za​ło, że nie wol​no mi się ko​chać z wła​sną żoną. – Mam ro​zu​mieć, że przy​je​cha​łeś tu, do Szko​cji, żeby za​spo​ko​ić swo​je po​trze​by? – Ależ, Ali​ce! Czy oskar​żasz mnie o to, że szu​ka​łem za​spo​ko​je​nia poza mał​żeń​skim ło​żem? – A jak ina​czej mam to ro​zu​mieć? – Nie nad​uży​waj mo​jej cier​pli​wo​ści, Ali​ce. Oświad​czam ci, że od kie​dy cię po​zna​łem, nie było w moim ży​ciu in​nej ko​bie​ty. By​łem cier​pli​wy. Po​wścią​gli​wy. Choć praw​da jest taka, że już sam twój wi​dok spra​wia, że moja krew za​czy​na krą​żyć szyb​ciej. Dla​te​go oświad​czam ci, że nie bę​dzie mię​dzy nami dal​szej se​pa​ra​cji, bez wzglę​du na to, czy jej pra​gniesz, czy nie. – Ależ ja jej wca​le nie pra​gnę! – po​spie​szy​ła go za​pew​nić. – Czy za​sta​no​wi​łaś się po​waż​nie nad tym, co po​wie​dzia​łem przed wy​jaz​dem? – Oczy​wi​ście. I przy​zna​ję: mia​łeś pra​wo czuć wte​dy gniew. Ewe​nie, ja nie wzbra​nia​łam ci do​stę​pu do mo​je​go łoża po to, by cię zra​nić. Pro​szę cię, na​wet tak nie myśl. Nie chcia​łam przy​spo​rzyć ci cier​pie​nia. Jed​nak przy​zna​ję jesz​cze raz: za​wi​ni​łam, bo cię mimo woli zra​ni​łam. Ale… te​raz, gdy znasz już praw​dę, nie ma prze​cież po​wo​du, by​śmy wspól​nie nie po​sta​ra​li się usu​nąć prze​szkód, któ​re po​ja​wi​ły się mię​dzy nami. – Na​praw​dę tak uwa​żasz? – Tak. I wła​śnie po to tu przy​je​cha​łam. Chcę mieć dzie​ci, Ewe​nie… – za​koń​czy​ła to​nem spo​koj​nym i rze​czo​wym. – Co ja sły​szę, Ali​ce?! Czyż​byś mi czy​ni​ła nie​sto​sow​ną pro​po​zy​cję? – Uśmiech​nął się ło​bu​zer​sko. – Na to wy​glą​da – od​rze​kła, ob​le​wa​jąc się ru​mień​cem. – Ale… mię​dzy nami nie jest tak… do​brze… jak było przed ślu​bem… – Bo na​sza sy​tu​acja jest te​raz inna. Je​ste​śmy mał​żeń​stwem. Nie ma sen​su za​my​kać na to oczu. – Mał​żeń​stwo to znacz​nie wię​cej niż kil​ka słów wy​po​wie​dzia​nych w ko​ście​le. – To praw​da. Ale zło​ży​li​śmy przy​się​gę. – Co mó​wisz, Ali​ce? Czyż​byś tymi sło​wy do​ma​ga​ła się… swo​ich praw? Nie od​po​wie​dzia​ła, więc py​tał da​lej: – Czy chcesz mnie w swo​im łożu? – Je​ste​śmy so​bie po​ślu​bie​ni i mu​si​my to przy​jąć do wia​do​mo​ści. Tak, to praw​da: mia​łam in​ne​go męż​czy​znę przed tobą. Nie zmie​nię jed​nak swo​jej prze​szło​ści i nie chcę, aby znisz​czy​ła ona moją przy​szłość… na​szą przy​szłość, Ewe​nie. Jed​nak chcę cię rów​nież ostrzec, abyś nie od​wa​żył się trak​to​wać mnie jak ja​kiś nie​chcia​ny ba​gaż. I… nie zga​dzam się na to, bym była osą​dza​na. Ani przez cie​bie, ani przez ni​ko​go in​ne​go. Nic nie wiesz… Nie wiesz, jak wy​glą​da​ło moje ży​cie, za​nim przy​by​łam do Lon​dy​nu. – Wes​tchnę​ła. – Obo​je nie je​ste​śmy dzieć​mi. Mu​si​my skon​fron​to​wać się z na​szą prze​szło​ścią, aby móc ją na za​wsze po​zo​sta​wić…

i wieść wspól​ne, szczę​śli​we ży​cie… – Mó​wisz tak, jak​by​śmy byli koń​mi, któ​re trze​ba wdro​żyć do wę​dzi​dła. Oszczędź mi dal​sze​go cią​gu. Do​syć! – Jak so​bie ży​czysz – od​rze​kła i z wy​so​ko pod​nie​sio​ną gło​wą i pę​ka​ją​cym ser​cem skie​ro​wa​ła się ku drzwiom. – I po​wiem ci jesz​cze, że w tej sy​tu​acji sama już nie wiem, czy po​ślu​bi​łam męż​czy​znę, czy mysz? Z tymi sło​wy wy​szła, za​my​ka​jąc ener​gicz​nie za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Ewen mie​rzył za​mknię​te drzwi, za któ​ry​mi znik​nę​ła jego żona, spoj​rze​niem peł​nym gnie​wu. Ali​ce tym​cza​sem szła już po scho​dach na górę, na wpół prze​ko​na​na, że jej szy​der​stwo po​skut​ku​je i jesz​cze tego wie​czo​ru zo​ba​czy swe​go męża. Wstał i za​czął prze​cha​dzać się po ja​dal​ni, usi​łu​jąc przy​swo​ić so​bie ja​koś sło​wa żony. Szy​der​stwo, któ​rym za​koń​czy​ła, a tak​że kry​ty​ka pod jego ad​re​sem, za​war​ta w jej zło​śli​wych sło​wach, były dla nie​go bo​le​snym cio​sem. Ja​kie mia​ła pra​wo mó​wić do mnie w ten spo​sób? – py​tał sam sie​bie i nie mógł znieść my​śli, że oto zna​lazł się w tej wprost śmiesz​nej sy​tu​acji na wła​sne ży​cze​nie. Wi​dział też wy​raź​nie, że ona mia​ła ra​cję, twier​dząc, że obo​je mu​szą przy​jąć do wia​do​mo​ści za​rów​no to, co zda​rzy​ło się jej we Fran​cji, jak i to, że są so​bie po​ślu​bie​ni. I zmie​rzyć się z za​ist​nia​łą z tych po​wo​dów sy​tu​acją. Spę​dził w ja​dal​ni spo​ro cza​su, za​sta​na​wia​jąc się, co ro​bić. W koń​cu jed​nak po​szedł na górę, do swo​jej sy​pial​ni. Wbił wzrok w drzwi od​dzie​la​ją​ce go od Ali​ce, wy​obra​ża​jąc so​bie, że ona z pew​no​ścią leży już w łóż​ku, z roz​rzu​co​ny​mi na po​dusz​ce ciem​nym, lśnią​cy​mi wło​sa​mi, a jej ską​po przy​odzia​ne cia​ło jest przy​kry​te cien​ki​mi prze​ście​ra​dła​mi. Pod​szedł do swe​go łoża z bal​da​chi​mem, zdjął frak i od​rzu​cił go. W na​stęp​nej chwi​li usły​szał do​bie​ga​ją​cy zza drzwi ci​chy szmer. Nie bę​dąc w sta​nie zi​gno​ro​wać pło​ną​ce​go w cie​le po​żą​da​nia, pod​szedł do drzwi, prze​krę​cił klucz w zam​ku i… za​stał Ali​ce sie​dzą​cą przy ko​min​ku i cze​ka​ją​cą na nie​go. Tuż obok pło​nę​ła jed​na je​dy​na świe​ca. Wszyst​ko to było ta​kie iry​tu​ją​ce… Oto oka​zy​wa​ło się, że mia​ła ona pew​ność, że jej szy​der​cza uwa​ga go spro​wo​ku​je, i by​naj​mniej nie wąt​pi​ła, że przyj​dzie do jej sy​pial​ni. Choć Ewen o tym nie wie​dział, Ali​ce czu​ła osza​la​łe bi​cie wła​sne​go ser​ca i pul​so​wa​nie krwi. Spo​koj​nym gło​sem prze​rwa​ła mil​cze​nie. – A więc przy​sze​dłeś, Ewe​nie. – Po​win​naś so​bie po​gra​tu​lo​wać, Ali​ce – wy​ce​dził lo​do​wa​to. – Do​pię​łaś swe​go. – Nie za​mie​rzam so​bie gra​tu​lo​wać. Bo… czyż nie jest obo​wiąz​kiem męża dzie​le​nie łoża z żoną? Dłu​go zwle​ka​łeś… Już pra​wie zwąt​pi​łam, że przyj​dziesz. Ewen nie od​po​wie​dział, tyl​ko sta​nął nad nią i przyj​rzał jej się z góry. Jej ko​szu​la noc​na była bar​dzo cien​ka i wi​dział do​brze, że jego żona nic pod nią nie mia​ła. – Dla​cze​go tak się za​cho​wu​jesz, Ali​ce? Wiesz prze​cież, z ja​kie​go po​wo​du chcia​łem tej se​pa​ra​cji. – Wiem. I nie mogę cię za to wi​nić. Ale ta se​pa​ra​cja nie mo​gła trwać dłu​żej. – Je​steś szcze​ra. Mogę po​wie​dzieć: aż na​zbyt szcze​ra. I mu​szę przy​znać, że mi się to po​do​ba. – Wie​dzia​łam, że tak bę​dzie – od​rze​kła ci​cho. – I za​ry​zy​ko​wa​łam – do​da​ła z uśmie​chem. – Ale nie chcę się z tobą po​je​dyn​ko​wać na sło​wa. Chcę za​dać ci

py​ta​nie… Po​wiedz mi, ale tak z ręką na ser​cu: czy po tym, co ci o so​bie po​wie​dzia​łam, my​ślisz o mnie źle? Ewen po​krę​cił gło​wą. – Nie. Wo​lał​bym co praw​da, żeby two​ja prze​szłość była inna. Ale… co się sta​ło, to się nie od​sta​nie. Ob​jął wzro​kiem jej ską​po odzia​ne cia​ło, czu​jąc, że bar​dzo, ale to bar​dzo jej pra​gnie. Pod​szedł do niej bli​żej, a ona wsta​ła. Uniósł rękę i prze​cią​gnął ko​niusz​kiem pal​ca po jej po​licz​ku. – Je​steś bar​dzo pięk​na, Ali​ce – po​wie​dział, ogrom​nie ża​łu​jąc, że nie jest przy tym tak​że nie​win​na. Wów​czas mógł​by sam, czu​le i de​li​kat​nie, wpro​wa​dzać ją w mał​żeń​skie se​kre​ty. A tak… po tym jak ob​co​wa​ła już przed​tem z in​nym męż​czy​zną… może prze​cież nie za bar​dzo pra​gnąć zbli​że​nia. Na​gle, przez uła​mek se​kun​dy, po​czuł się oszu​ka​ny. Po​dej​rze​wa​ła, o czym my​śli jej mąż, i pra​gnę​ła z ca​łe​go ser​ca, by ją już ob​jął i przy​tu​lił. – Pro​szę cię, Ewe​nie – po​wie​dzia​ła – weź pod uwa​gę, że ja nie je​stem ja​kimś de​li​kat​nym kwia​tem. Nic mi się nie sta​nie, kie​dy mnie przy​tu​lisz. Je​stem bar​dzo sil​ną ko​bie​tą… – I cie​ka​wą? – Tak​że. Chcę cię po​znać… Do​kład​nie… Jak przy​sta​ło na do​brą żonę. Te​raz, kie​dy już znasz praw​dę na mój te​mat, pra​gnę tego, co ma mię​dzy nami na​stą​pić tak samo jak ty. Chcę cię… za​do​wo​lić… je​że​li tak to moż​na okre​ślić… – Moż​na, ko​cha​nie. – Sko​ro tak, to po​zwól mi być two​ją ko​chan​ką, po​zwól mi spra​wić, byś prze​stał my​śleć o tej in​nej, któ​rą kie​dyś ko​cha​łeś. Ewen jak​by za​stygł w bez​ru​chu, a jego oczy za​snuł cień smut​ku. Ali​ce za​uwa​ży​ła go, za​nim znik​nął, i po​now​nie za​czę​ła się za​sta​na​wiać, co mu uczy​ni​ła ta ta​jem​ni​cza Etta, któ​rej imię wy​ja​wił jej Amir. – Czy nie po​wi​nie​neś pójść te​raz do swo​jej gar​de​ro​by i się prze​brać? – za​py​ta​ła ci​cho. Uśmiech​nął się na to, lek​ko roz​ba​wio​ny. – Nie mam po​ję​cia. Czy tak się robi? Ali​ce ner​wo​wo prze​łknę​ła śli​nę. – Ja… ja nie wiem – od​rze​kła nie​pew​nie. – Ja tak​że tego nie wiem. To jest prze​cież moja pierw​sza… co praw​da nie​co spóź​nio​na… noc po​ślub​na. Więc… nie wiem, co te​raz po​wi​nie​nem zro​bić. Może to? Po​ło​żył de​li​kat​nie ręce na jej ra​mio​nach i po​chy​lił gło​wę. Za​raz po​czu​ła, że ca​łu​je wraż​li​we miej​sce u na​sa​dy jej szyi. Prze​szedł ją dreszcz i wstrzy​ma​ła od​dech. – Czy to się spo​ty​ka z two​ją apro​ba​tą, Ali​ce? – za​py​tał, a gdy mu nie od​po​wie​dzia​ła, za​czął so​bie po​czy​nać śmie​lej.

Ob​jął ją w pa​sie i przy​cią​gnął do sie​bie. Bli​sko, bar​dzo bli​sko, tak że ich pier​si i nogi się ze​tknę​ły. Za​raz za​cie​śnił uścisk, po​chy​lił gło​wę po​now​nie, od​su​nął jej wło​sy i nie​spiesz​nie ca​ło​wał ucho. Jed​no​cze​śnie prze​su​nął rękę po jej ra​mie​niu i prze​niósł ją na pierś, uj​mu​jąc ją swo​ją dużą, mę​ską dło​nią i koń​cząc śmia​łą, za​bor​czą piesz​czo​tą. Usta​mi prze​su​nął się te​raz po jej po​licz​ku, szu​ka​jąc warg. Gdy je od​na​lazł, na​stą​pił po​wol​ny, pe​łen na​mięt​no​ści po​ca​łu​nek. Ali​ce oplo​tła szy​ję Ewe​na ra​mio​na​mi i wy​rwa​ło się z jej ust wes​tchnie​nie peł​ne tę​sk​no​ty. Wte​dy prze​niósł się na jej pierś. Przez osło​nę z cie​niut​kie​go ba​ty​stu za​czął draż​nić war​ga​mi wraż​li​wy ko​niu​szek, a ją prze​szedł dreszcz roz​ko​szy. Wy​gię​ła się do tyłu z roz​chy​lo​ny​mi usta​mi i trwa​ła tak przez chwi​lę, do​pó​ki Ewen nie za​mknął jej ust ko​lej​nym po​ca​łun​kiem. Gdy ode​rwał się wresz​cie od niej i zaj​rzał w błę​kit​ne oczy, zo​ba​czył w nich ten sam pło​mień na​mięt​no​ści, co czuł w swo​ich. W na​stęp​nej chwi​li wziął ją na ręce i za​niósł do ogrom​ne​go łoża. Nie sta​wia​ła na​wet naj​mniej​sze​go opo​ru. Ewen był prze​cież jej mę​żem i pod​da​wa​nie się jego piesz​czo​tom, po​ca​łun​kom i wszyst​kie​mu, co tyl​ko mo​gło​by mu przyjść do gło​wy, sta​no​wi​ło rzecz jak naj​bar​dziej sto​sow​ną. Tak so​bie po​my​śla​ła, a tym​cza​sem on oto​czył po​now​nie swym sil​nym ra​mie​niem jej ki​bić i przy​gar​nął do sie​bie. Jego war​gi piesz​czą​ce usta przy​pra​wi​ły ją o ko​lej​ny dreszcz roz​ko​szy. – Co ty ro​bisz? – za​py​ta​ła bez tchu, kie​dy w pew​nej chwi​li cof​nął się, wy​pusz​cza​jąc ją z ob​jęć. Całe jej cia​ło dy​go​ta​ło, wo​ła​jąc o dal​szy ciąg, mil​czą​co bła​ga​jąc, by kon​ty​nu​ował to, co za​czął. Spoj​rzał jej w oczy i się uśmiech​nął. – Po​trze​bu​ję chwi​li… żeby się ro​ze​brać, ko​cha​nie. Nie bę​dzie to trwa​ło dłu​go. Obie​cu​ję. A po​tem zro​bię wszyst​ko, by za​pew​nić ci całą tę przy​jem​ność, któ​ra jest na​leż​na żo​nie. – Och, Ewe​nie… Już mi ją za​pew​niasz… Niech mój przy​spie​szo​ny puls po​słu​ży ci za do​wód. – Cie​szę się z tego… i przy​znam, że ni​g​dy do​tąd żad​na ko​bie​ta w moim ży​ciu nie była… tak chęt​na… i tak dla mnie ła​ska​wa – oznaj​mił ci​cho, po czym ujął jej dłoń i ją uca​ło​wał. Ali​ce sie​dzia​ła na łóż​ku i pa​trzy​ła, jak on się roz​bie​ra. Gdy był już ob​na​żo​ny do pasa, ser​ce jej za​trze​po​ta​ło, a w ustach za​schło. Mia​ła bo​wiem przed sobą ide​ał mę​skiej uro​dy. Spoj​rze​niem po​wo​li prze​nio​sła się od jego szyi w dół, obej​mu​jąc po​ro​śnię​tą wło​ska​mi sze​ro​ką pierś o oliw​ko​wej skó​rze, wą​skie bio​dra i pła​ski brzuch. Chło​nę​ła ten wi​dok w za​chwy​cie. Jed​nak gdy on się ob​ró​cił, wstrzy​ma​ła od​dech, a jej oczy na​peł​ni​ły się łza​mi. Na jego ple​cach za​uwa​ży​ła szka​rad​ne fio​le​to​wo-czer​wo​ne bli​zny, okrop​ne śla​dy po ra​zach ba​to​ga, krzy​żu​ją​ce się i two​rzą​ce jak​by pa​ję​czy​nę. Sta​ło się dla niej ja​sne, że pod​da​wa​no go chło​ście. Wie​lo​krot​nie. Na myśl, ile mu​siał wy​cier​pieć pod​czas dłu​gich lat nie​wo​li, ogar​nę​ło ją głę​bo​kie współ​czu​cie.

Ewen od​wró​cił się i sta​nął te​raz twa​rzą do niej. Wi​dząc, jak jest zszo​ko​wa​na, wes​tchnął. Po​wi​nie​nem był prze​wi​dzieć, że tak na wi​dok tych blizn za​re​agu​je, po​my​ślał. – Prze​pra​szam, Ali​ce – ode​zwał się, krę​cąc po​wo​li gło​wą. – Po​wi​nie​nem był cię ostrzec. To nie jest miły wi​dok, wiem. I nie mogę cię wi​nić za to, że je​steś nim tak prze​ra​żo​na. – Oni cie​bie… chło​sta​li ba​to​giem – po​wie​dzia​ła ze zgro​zą. – Nie raz, nie dwa. Kara chło​sty do​ty​ka​ła re​gu​lar​nie każ​de​go wio​śla​rza… – Uśmiech​nął się gorz​ko. – W ten spo​sób pró​bo​wa​li mnie na​uczyć dys​cy​pli​ny. Stał te​raz bez ru​chu, a Ali​ce okrą​ży​ła go, wy​cią​gnę​ła rękę ku jego ple​com i za​czę​ła de​li​kat​nie do​ty​kać pal​cem blizn, tych strasz​nych blizn, któ​re miał no​sić na swym cie​le do koń​ca ży​cia. Czy jego umysł zo​stał tak samo po​ra​nio​ny jak cia​ło? Prze​cią​gnę​ła pal​cem po ko​lej​nej bliź​nie, tak jak​by chcia​ła ją ze​trzeć z jego skó​ry. – Czy one bolą? – za​py​ta​ła szep​tem. – Kie​dyś bo​la​ły. Te​raz już nie. – Jak ty to wy​trzy​ma​łeś? – Mu​sia​łem wy​trzy​mać. Nie mia​łem wy​bo​ru. – A Amir? Czy i jego ka​ra​no w ten spo​sób? Kiw​nął gło​wą. – Tak, choć wte​dy był jesz​cze dziec​kiem. Ale on jest od​por​ny. Prze​żył. Tak jak ja. Od​wró​cił się i sta​nął twa​rzą do niej. Na​stęp​nie wziął ją pod bro​dę i spoj​rzał głę​bo​ko w oczy. – To, przez co prze​sze​dłem, co wy​cier​pia​łem, jest już prze​szło​ścią – po​wie​dział. – Nie mogę nic na to po​ra​dzić ani tego zmie​nić. A rów​no​cze​śnie nie je​stem w sta​nie za​po​mnieć o tym, co prze​ży​łem. Nie​raz my​śla​łem, że umrę z cier​pie​nia. Ale te​raz nie roz​czu​lam się nad sobą. Chcę tyl​ko jed​ne​go: żyć w spo​ko​ju, miesz​ka​jąc tu​taj, w Bar​ra​di​ne. Mó​wił szcze​rze. Ali​ce wi​dzia​ła to po jego oczach. Uję​ła jego dłoń, pod​nio​sła ją do swo​ich ust i uca​ło​wa​ła, piesz​cząc war​ga​mi bli​zny, któ​re ją szpe​ci​ły. – Ro​zu​miem cię, Ewe​nie. Na​praw​dę. Bę​dzie​my tu żyli ra​zem i, je​śli Bóg da, wy​cho​wa​my dzie​ci, któ​ry​mi los nas po​bło​go​sła​wi. – Ma​rzę o tym. I to ma​rze​nie ma szan​sę się speł​nić. Prze​cież tak cu​dow​nie do​peł​nia​my się na​wza​jem, praw​da? I zgod​nie uło​ży​my so​bie wspól​ne ży​cie. Ale… sko​ro mowa o dzie​ciach… – Uśmiech​nął się zna​czą​co. – To… na co cze​ka​my? Z nie​skoń​czo​ną czu​ło​ścią wziął jej twarz w swo​je dło​nie i po​ca​ło​wał roz​chy​lo​ne war​gi. Pra​gnąc roz​pacz​li​wie za​po​mnieć o swo​ich lę​kach, ob​ję​ła go za szy​ję i przy​lgnę​ła do nie​go ca​łym cia​łem – z wła​ści​wą so​bie mie​sza​ni​ną nie​win​no​ści i od​wa​gi, któ​ra tak bar​dzo go fa​scy​no​wa​ła. Ewen, po​ru​szo​ny i za​in​try​go​wa​ny jej re​ak​cją, za​czerp​nął tchu. – Przede mną ogrom​nie trud​ne za​da​nie – po​wie​dział. – Mu​szę oka​zać cier​pli​wość, de​li​kat​ność i czu​łość… A spie​szy mi się do cie​bie tak bar​dzo… że aż tra​wi

mnie ogień po​żą​da​nia… Po tych sło​wach, nie mo​gąc się już do​cze​kać chwi​li zbli​że​nia, od​su​nął ją od sie​bie i szyb​ko zdjął spodnie. Ali​ce jed​nak ogar​nął wiel​ki strach. Oczy​ma wy​obraź​ni zo​ba​czy​ła Phi​lip​pe’a i omal się nie roz​pła​ka​ła. Była roz​dar​ta. Umysł cią​gnął ją w jed​ną stro​nę, a ser​ce w dru​gą. Pra​gnę​ła do​znać tego wszyst​kie​go, na co na​dzie​ję roz​bu​dził w niej Ewen, a rów​no​cze​śnie się bała. Szczę​śli​wie prze​wa​ży​ła mi​łość do męża. Ko​cha​ła Ewe​na. Bar​dzo. Przy​zna​ła się już do tej mi​ło​ści sama przed sobą i po​sta​no​wi​ła, że bez wzglę​du na to, co zda​rzy się mię​dzy nimi tej nocy, wy​rzu​ci Phi​lip​pe’a ze swe​go umy​słu, tak jak wy​rzu​ci​ła go z ser​ca. De​fi​ni​tyw​nie prze​nie​sie w prze​szłość, gdzie jest jego miej​sce. Z tą my​ślą jed​nym szyb​kim ru​chem zdję​ła przez gło​wę ko​szu​lę noc​ną i po​ło​ży​ła się naga obok Ewe​na. Szcze​ra zmy​sło​wość tego ge​stu przy​pra​wi​ła go o chwi​lo​we osłu​pie​nie. Fakt, że Ali​ce ob​na​ży​ła się bez cie​nia za​że​no​wa​nia, za​sko​czył go i za​chwiał jego prze​ko​na​nia​mi na te​mat tego, co mo​ral​ne, a co nie. Po​my​ślał jed​nak za​raz, że wy​ko​na​ła ten gest, są​dząc, że tego od niej ocze​ku​je. W koń​cu była prze​cież jego żoną i mia​ła pra​wo le​żeć obok nie​go naga. Opar​ty na łok​ciu, za​czął jej się przy​glą​dać. Na krą​głych pier​siach od​by​wa​ła się gra świa​tło​cie​ni, któ​ra do​da​wa​ła Ali​ce jesz​cze uro​dy. Ewen po​chy​lił się nad nią i za​czął pie​ścić ją usta​mi. Ca​ło​wał raz po raz, chło​nąc cie​pło i smak jej cia​ła. Ali​ce le​ża​ła nie​ru​cho​mo, czu​jąc, jak na​ra​sta w niej po​żą​da​nie. Pul​su​ją​cy żar po​ja​wił się w jej lę​dź​wiach i roz​lał po ca​łym cie​le. Owi​nę​ła jego bio​dra no​ga​mi i przy​cią​gnę​ła do sie​bie. Za​raz jed​nak stwier​dzi​ła, że chce wię​cej. Jed​nym spraw​nym ru​chem prze​wró​ci​ła go na bok, a po​tem usia​dła na nim zde​cy​do​wa​nie. Prze​ję​ła ini​cja​ty​wę i sama te​raz za​czę​ła ob​da​rzać go piesz​czo​ta​mi. Jej usta i ję​zyk wę​dro​wa​ły w dół od jego szyi, po​przez pierś, w stro​nę pła​skie​go brzu​cha. I czy​ni​ły rze​czy, o ja​kich… ona nie po​win​na była mieć po​ję​cia. Naj​wy​raź​niej moja żona, prze​mknę​ło przez myśl Ewe​no​wi, bar​dzo wie​le w prze​szło​ści na​uczy​ła się o ca​ło​wa​niu. Po​my​ślaw​szy tak, Ewen prze​to​czył się tak, że Ali​ce zna​la​zła się zno​wu pod nim. Przez chwi​lę do​zna​ła ata​ku pa​ni​ki – to do złu​dze​nia przy​po​mi​na​ło kosz​mar, któ​ry prze​ży​ła z Phi​lip​pe’em. O nie, bła​gam, Boże, tyl​ko nie to… niech to się nie po​wtó​rzy, po​mo​dli​ła się w du​chu, a w na​stęp​nej se​kun​dzie po​my​śla​ła: ależ to prze​cież Ewen, mój mąż, któ​ry mnie po​ko​chał. Wszedł w nią – po​wo​li i głę​bo​ko. I wte​dy ogar​nę​ło ją wiel​kie, wprost bo​le​sne po​żą​da​nie. Po​wi​ta​ła je z ra​do​ścią, wie​rząc, że oto otrzy​ma​ła szan​sę, aby wy​ma​zać z pa​mię​ci cały ból, któ​ry spra​wił nie​gdyś jej cia​łu i du​szy Phi​lip​pe. Zbli​że​nie sta​ło się samą roz​ko​szą, po​zba​wio​ną bólu i stra​chu har​mo​nią ciał, ab​so​lut​ną ra​do​ścią, za​chwy​tem, na​ra​sta​ją​cym pra​gnie​niem ze​spo​le​nia i głę​bo​ką sa​tys​fak​cją. Cia​ło Ali​ce gor​li​wie pod​da​wa​ło się piesz​czo​tom Ewe​na, jego po​wol​nym po​szu​ki​wa​niom, pro​wa​dzo​nym z po​mo​cą warg i dło​ni. Gdy wszedł w nią po​now​nie i gdy z jej pier​si wy​rwał się jęk, był to jęk speł​nie​nia i wy​zwo​le​nia. Oto wraz z naj​wyż​szą roz​ko​szą daną jej przez męża umie​ra​ły w koń​cu kosz​ma​ry

prze​szło​ści. Phi​lip​pe stał się za​le​d​wie wy​bla​kłym wspo​mnie​niem, a je​dy​ne, do cze​go Ali​ce te​raz była zdol​na, to da​lej pod​da​wać się za​chwy​to​wi zbli​że​nia i trwać w tej bli​sko​ści przez całą wiecz​ność. Kie​dy było już po wszyst​kim, twar​de ni​czym ska​ła, lśnią​ce od potu cia​ło od​dy​cha​ją​ce​go cięż​ko Ewe​na opa​dło na nią ca​łym swo​im cię​ża​rem. Wy​czer​pa​ny i za​spo​ko​jo​ny, le​żał na niej przez chwi​lę i do​pie​ro gdy się pod nim po​ru​szy​ła nie​cier​pli​wie, prze​niósł się na bok. Pod​niósł po​wo​li gło​wę, spoj​rzał uważ​nie na jej twarz i za​uwa​żył, że jej po​licz​ki pło​ną szkar​łat​nym ru​mień​cem. – Są​dzę, że to – po​wie​dział spo​koj​nie, z czu​ło​ścią w gło​sie – ozna​cza, że je​ste​śmy już na​praw​dę mę​żem i żoną. Ali​ce wes​tchnę​ła prze​cią​gle jak piesz​czo​ne ko​ciąt​ko. – Ni​g​dy wię​cej nie na​zwę cię my​szą – za​mru​cza​ła. – Zresz​tą ani przez chwi​lę cię za nią nie uwa​ża​łam. – Przyj​mu​ję to wy​zna​nie z praw​dzi​wą ulgą – od​rzekł ci​cho, a jego od​dech owio​nął jej po​li​czek. Po​my​śla​ła o tym, co do​pie​ro wy​da​rzy​ło się mię​dzy nimi i co spra​wi​ło, że nic od tej pory mia​ło nie być ta​kie samo. Do​szła do wnio​sku, że do​pie​ro dzi​siaj, z Ewe​nem, tak na​praw​dę stra​ci​ła dzie​wic​two. Po​przed​nie zbli​że​nia były przy​kre, po​spiesz​ne i czę​sto bo​le​sne, a po nich przy​cho​dził wstyd i po​czu​cie winy. A dzi​siaj było zu​peł​nie ina​czej. Ewen spra​wił, że po​czu​ła się jak praw​dzi​wa ko​bie​ta i za​pra​gnę​ła wię​cej. Na dru​gi dzień Ali​ce obu​dzi​ła się póź​no i, ku swe​mu roz​cza​ro​wa​niu, stwier​dzi​ła, że Ewe​na nie ma przy niej w sy​pial​ni. Za​sta​ła go na dole w ja​dal​ni. Kie​dy tam we​szła, wstał, okrą​żył stół, od​su​nął dla niej krze​sło i po​mógł usiąść. Je​dli ra​zem śnia​da​nie, roz​ma​wia​jąc. Gdy skoń​czy​li po​si​łek, Ali​ce za​py​ta​ła: – Czy mo​że​my po​je​chać dziś ra​zem do Ros​slea? Po​go​da jest pięk​na, a ja przy tej oka​zji za​ży​ję tro​chę ru​chu. Po​trze​ba mi go po dłu​giej po​dró​ży po​wo​zem. Po​je​dziesz ze mną? – To za​le​ży. – Od cze​go? – Od tego, czy umiesz jeź​dzić kon​no. – Z wiel​ką przy​jem​no​ścią udo​wod​nię ci za​raz, że je​stem praw​dzi​wą ama​zon​ką. I rze​czy​wi​ście. Szyb​ko oka​za​ło się, że Ali​ce rze​czy​wi​ście do​sko​na​le jeź​dzi. Ewen je​chał obok niej i pa​trzył na nią w mil​cze​niu z nie​kła​ma​nym po​dzi​wem. Dro​ga pro​wa​dzi​ła wśród do​lin i wzgórz, a po ka​pry​śnym nie​bie nad nimi prze​su​wa​ły się gna​ne wia​trem ob​ło​ki. Gdy zna​leź​li się już dość wy​so​ko, Ewen ścią​gnął wo​dze, za​trzy​mu​jąc wierz​chow​ca, i wy​cią​gnął przed sie​bie rękę. Ali​ce po​wio​dła za nią wzro​kiem i do​strze​gła ru​iny. Pa​trzy​ła na ucze​pio​ne zbo​cza wy​nio​słe​go wzgó​rza osma​lo​ne reszt​ki ścian, gó​ru​ją​ce nad wio​ską, i po​zo​sta​ło​ści ogro​-

dów. W nie​któ​rych ścia​nach zia​ły wiel​kie otwo​ry, a reszt​ki ko​mi​nów wzno​si​ły się ku nie​bu ni​czym ogrom​ni trzy​ma​ją​cy straż war​tow​ni​cy. Kie​dy pod​je​cha​li bli​żej, Ali​ce ogar​nął wiel​ki żal. My​śląc o prze​szło​ści, o bra​ciach i o mat​ce, któ​ra zmar​ła we Fran​cji, po​czu​ła ści​ska​nie w gar​dle. Wi​dok zruj​no​wa​nych pu​stych staj​ni, nie​gdyś peł​nych za​rów​no koni, jak i lu​dzi, spra​wił, że łzy na​pły​nę​ły jej do oczu. – O czym my​ślisz? – za​py​tał, ob​ser​wu​jąc uważ​nie żonę, Ewen. – O tym, co mu​sia​ła prze​ży​wać moja mat​ka, kie​dy ucie​ka​ła stąd z nami… Jak bar​dzo mu​sia​ła się bać i z jaką roz​pa​czą w ser​cu to ro​bi​ła. A tak​że o tym, że… je​że​li wie​rzyć panu For​be​so​wi… mój oj​ciec przez te wszyst​kie lata żył… I był sa​mot​ny… A ja nie mia​łam o tym po​ję​cia… Ru​iny spo​wi​ja​ła ja​kaś dziw​na, nie​sa​mo​wi​ta ci​sza. Kie​dy już zsie​dli z koni, Ali​ce pa​trzy​ła na nie w mil​cze​niu. Pró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, gdzie by się ba​wi​ła w dzie​ciń​stwie, gdy​by jej losy po​to​czy​ły się ina​czej. – Jak tu było przed po​ża​rem? – za​py​ta​ła wresz​cie. – Czy by​łeś tu​taj wte​dy? Pa​mię​tasz tam​tą noc? – Pa​mię​tam, że by​łem tu kil​ka razy z Si​mo​nem. Moja mat​ka czę​sto od​wie​dza​ła two​ją. W tam​tych cza​sach była tu ogrom​na re​zy​den​cja, peł​na lu​dzi. Do​rów​ny​wa​ła wiel​ko​ścią Bar​ra​di​ne. Mia​ła dwu​spa​do​wy dach i wie​życz​ki. – Tak wła​śnie ją so​bie wy​obra​ża​łam. Jako pięk​ną bu​dow​lę, w któ​rej tęt​ni​ło ży​cie i któ​ra póź​niej zo​sta​ła bru​tal​nie uni​ce​stwio​na. Ali​ce roz​glą​da​ła się wo​kół, słu​cha​jąc wia​tru, któ​ry wzdy​chał i szep​tał wśród ruin. I w pew​nej chwi​li zo​ba​czy​ła pta​ka. Wy​le​ciał spo​śród nich i wzbił się wy​so​ko w nie​bo, na nowo na​peł​nia​jąc jej ser​ce na​dzie​ją. – Gdzie jest mój oj​ciec? Gdzie on może być? – spy​ta​ła na wpół sie​bie, na wpół Ewe​na. Nie od​po​wie​dział. Stał nie​ru​cho​mo i nie od​ry​wał od niej oczu. Wi​dząc ją tak bla​dą i kru​chą ni​czym ze​rwa​ny za​wi​lec, tak bez​bron​ną i za​gu​bio​ną po​śród ruin swe​go ro​dzin​ne​go domu, po​czuł wzbie​ra​ją​cy w ser​cu żal. Tak, ogar​nął go wiel​ki żal i głę​bo​kie współ​czu​cie. A tak​że chęć oto​cze​nia jej opie​ką, chęć obro​ny przed wszel​kim złem, któ​re mo​gło​by ją spo​tkać w ży​ciu. Głę​bo​ko po​ru​szo​na i tym, co zo​ba​czy​ła, i bo​le​sny​mi wspo​mnie​nia​mi, któ​re ten wi​dok u niej wy​wo​łał, Ali​ce po​de​szła do męża. – Wi​dzia​łam już do​syć, Ewe​nie – oświad​czy​ła. – Wra​caj​my do domu. Po po​wro​cie do Bar​ra​di​ne wciąż mia​ła w pa​mię​ci ob​raz spa​lo​ne​go domu i nie po​tra​fi​ła zwal​czyć smut​ku i me​lan​cho​lii. Dla​te​go spę​dzi​ła noc sama. Ewen usza​no​wał jej po​trze​bę i zo​stał u sie​bie. Nie zmru​żył jed​nak oka, całą noc roz​my​śla​jąc tyl​ko o niej. Ran​kiem z okna swej sy​pial​ni zo​ba​czył, że Ali​ce prze​cho​dzi przez ogród i idzie w stro​nę rze​ki. Ubra​na w pe​le​ry​nę, z opusz​czo​ną gło​wą, zda​wa​ła się po​grą​żo​na w my​ślach. Prze​byw​szy wą​ski most spi​na​ją​cy brze​gi rze​ki, ze​szła na ścież​kę pro​wa​dzą​cą w stro​nę ni​skich pa​gór​ków i lasu. W tej sa​mej chwi​li usły​sza​ła za

sobą kro​ki i obej​rza​ła się. – To ty, Ewe​nie? Nie spo​dzie​wa​łam się o tak wcze​snej go​dzi​nie ko​go​kol​wiek spo​tkać. – Wsta​łaś bar​dzo wcze​śnie, Ali​ce. – Nie mo​głam spać. – Dla​cze​go? Czy łóż​ko jest nie​wy​god​ne? – Ależ nie! – No to dla​cze​go? Przy​sta​nę​ła. – Nie spa​łam całą noc, bo… wciąż my​śla​łam – wy​zna​ła. – Mę​czy​ła mnie świa​do​mość, że wciąż są spra​wy, o któ​rych mu​si​my po​roz​ma​wiać. I że… do​pó​ki tego nie zro​bi​my, nie za​zna​my spo​ko​ju. Nie na​ci​ska​łeś, bym ci opo​wie​dzia​ła o tym czło​wie​ku, z któ​rym by​łam za​rę​czo​na, ale ja wiem, że czu​jesz gniew na myśl o nim. Że ta myśl cię rani… Po​wo​du​je two​ją nie​uf​ność. Więc… Je​że​li nie po​roz​ma​wia​my szcze​rze, cała ta prze​szłość bę​dzie sta​ła mię​dzy nami. Z pew​no​ścią czu​jesz się oszu​ka​ny… Ro​zu​miem to i przy​kro mi z tego po​wo​du. Dla​te​go będę z tobą szcze​ra. Są rze​czy, któ​rych jesz​cze o mnie nie wiesz. Rze​czy okrop​ne, o któ​rych nie roz​ma​wia​łam do​tych​czas z ni​kim. Je​że​li roz​mo​wa o nich spra​wi, że wresz​cie uwol​nię się od tego cię​ża​ru, je​stem zde​cy​do​wa​na spró​bo​wać… – Do​brze, Ali​ce. Je​stem go​tów cię wy​słu​chać. I obie​cu​ję, że nie będę cię osą​dzał.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Ali​ce ru​szy​ła z miej​sca i po kil​ku chwi​lach za​czę​ła, nie za​trzy​mu​jąc się jed​nak. – Mia​łam za​le​d​wie sie​dem​na​ście lat, kie​dy za​rę​czo​no mnie z Phi​lip​pe’em Du​play​em, hra​bią St. An​to​ine. Czy go zna​łeś, Ewe​nie? Ewen po​krę​cił gło​wą. – Nie, nie po​zna​łem go. – Był bo​ga​ty, przy​stoj​ny, dow​cip​ny. Był męż​czy​zną, o ja​kim ma​rzą dziew​czę​ta. Był też aro​ganc​ki i prze​bie​gły, a tak​że upra​wiał ha​zard. Ja, na​iw​na i nie​win​na, nie mia​łam po​ję​cia, jak po​stę​po​wać. Ni​g​dy przed​tem się nie za​ko​cha​łam ani na​wet ni​kim nie za​uro​czy​łam. Pod​czas ba​lów i in​nych to​wa​rzy​skich spo​tkań pa​trzy​łam na za​du​rzo​ne i cier​pią​ce nie​raz z mi​ło​ści dziew​czę​ta z roz​ba​wie​niem. Mnie ta​kie rze​czy ni​g​dy nie spo​ty​ka​ły… aż do chwi​li, gdy Phi​lip​pe za​czął oka​zy​wać mi za​in​te​re​so​wa​nie. – Ale… co do nie​go czu​łaś? Mi​łość? – Nie, ni​g​dy. Po​chle​bia​ło mi tyl​ko to, że on się mną in​te​re​su​je. I dla​te​go… nie sprze​ci​wia​łam się, kie​dy po​wie​dział, że chce się ze mną oże​nić. Obie ro​dzi​ny zgo​dzi​ły się na na​sze za​rę​czy​ny. Ali​ce za​trzy​ma​ła się, sta​jąc z Ewe​nem twa​rzą w twarz. Pa​trzy​ła mu te​raz pro​sto w oczy, tak jak​by chcia​ła spraw​dzić jego re​ak​cję na każ​de ko​lej​ne sło​wo. – Po​wie​dział mi o obo​wiąz​ku mał​żeń​skim… Twier​dził, że na​rze​cze​ni zwy​kle… ten obo​wią​zek speł​nia​ją, za​nim zło​żą ślub​ną przy​się​gę. Że taka jest po​wszech​na prak​ty​ka. – Po​wie​dzia​ła to gło​sem bez​barw​nym, nie od​ry​wa​jąc oczu od twa​rzy Ewe​na. – Nie by​łam pierw​szą ko​bie​tą oszu​ka​ną w ten spo​sób przez przy​stoj​ne​go męż​czy​znę, wiem o tym… I nie​ste​ty nie będę ostat​nią. Phi​lip​pe mnie wy​ko​rzy​stał. To, co ze mną ro​bił, było nie​przy​zwo​ite i… To było coś, cze​go się nie da za​po​mnieć. Znie​na​wi​dzi​łam go za to. Był okrut​ny i my​ślał tyl​ko o wła​snej przy​jem​no​ści. Ewe​na ogar​nął wiel​ki gniew. Po​czuł też dla tam​te​go męż​czy​zny bez​brzeż​ną po​gar​dę. – By​łaś bar​dzo mło​da. – Mło​dy wiek nie jest uspra​wie​dli​wie​niem. Bar​dzo się wsty​dzę, Ewe​nie… Jego wy​raz twa​rzy był nie​od​gad​nio​ny. – Za​szo​ko​wa​łam cię – stwier​dzi​ła Ali​ce, da​rem​nie się sta​ra​jąc od​gad​nąć my​śli męża. – Czy nie było ni​ko​go, kto mógł​by cię po​uczyć w tych spra​wach? – Nie za​po​mi​naj, że zo​sta​łam wy​cho​wa​na przez bra​ta. Obo​wią​zek mał​żeń​ski to nie jest te​mat do roz​mo​wy z młod​szą sio​strą – od​rze​kła Ali​ce, ob​le​wa​jąc się ru​mień​cem. – Ja… by​łam cał​kiem za​gu​bio​na. My​śla​łam, że mu​szę ro​bić to, co on mi każe, że… speł​niam w ten spo​sób swój obo​wią​zek… – Obo​wią​zek! – po​wtó​rzył Ewen, od​wra​ca​jąc się od niej z wy​ra​zem udrę​ki na

twa​rzy. – Prze​cież ten czło​wiek cię uwiódł! Ali​ce, naj​droż​sza, nie mów nic wię​cej. – Ale ja… mu​szę. Ewen po​wo​li od​wró​cił się z po​wro​tem ku niej. Ten pro​sty mo​no​log, wy​po​wia​da​ny jed​no​staj​nym to​nem, sta​no​wią​cy hi​sto​rię bólu i upo​ko​rze​nia, opo​wia​da​ną jak​by bez emo​cji i chwi​li prze​rwy, spra​wił, że ser​ce kra​ja​ło mu się z żalu. Na​gle za​pra​gnął wie​dzieć wszyst​ko. Mu​siał po​znać całą praw​dę. – Jak so​bie ży​czysz, ko​cha​nie – po​wie​dział spo​koj​nie. – Wszyst​ko, co Phi​lip​pe ze mną ro​bił… spo​sób, w jaki się do mnie od​no​sił… spra​wi​ło, że po​czu​łam się nic nie​war​ta, że za​czę​łam się wsty​dzić sa​mej sie​bie. Te​raz wprost nie mogę uwie​rzyć w to, że po​zwa​la​łam mu na to, co ze mną ro​bił… że speł​nia​łam jego za​chcian​ki… Obie​cy​wał mi wspa​nia​łe ży​cie… Ale oka​zał się kłam​cą i bru​ta​lem. – Czy po​su​wał się do prze​mo​cy? Czy cię bił? Ali​ce kiw​nę​ła gło​wą. – Tak – od​par​ła sła​bym gło​sem. – Boże! Po​wie​dzia​łaś o tym ko​muś? – Nie. Ni​ko​mu. W każ​dym ra​zie nie wte​dy. Czu​łam się za bar​dzo upo​ko​rzo​na. Gdy​by Wil​liam się do​wie​dział, za​pra​gnął​by go za​bić. Głos jej drżał, ale kon​ty​nu​owa​ła. – Nie mogę o to wszyst​ko wi​nić je​dy​nie Phi​lip​pe’a. Sama… po​win​nam była mieć wię​cej ro​zu​mu. By​łam głu​pią, na​iw​ną, mło​dą dziew​czy​ną, któ​ra nie po​tra​fi​ła od​po​wied​nio się za​cho​wać. Nie wie​dzia​łam, jak ra​dzić so​bie z jego hu​mo​ra​mi. Da​wa​łam mu się bar​dzo ła​two za​stra​szyć. Żad​na inna ko​bie​ta nie by​ła​by tak ła​two​wier​na. Ale nie mia​łam dość siły, by mu się prze​ciw​sta​wić… Ewen z tru​dem opa​no​wy​wał emo​cje. – Ależ, Ali​ce – po​wie​dział wzbu​rzo​ny – nie za​po​mi​naj, że mia​łaś wte​dy za​le​d​wie sie​dem​na​ście lat! Ten czło​wiek cię wy​ko​rzy​stał. Za​cho​wał się bez​względ​nie i okrut​nie… Ali​ce mil​cza​ła, a całe cier​pie​nie, któ​re​go do​zna​wa​ła, wy​ja​wia​jąc praw​dę o so​bie, od​ma​lo​wa​ło się na jej twa​rzy. – On… – wy​szep​ta​ła – …spra​wił mi tyle bólu i cier​pie​nia… Zmu​szał mnie do ule​gło​ści. Ze​pchnął mnie na samo dno de​pra​wa​cji. I twier​dził, że te okro​pień​stwa są nor​mal​ne w sto​sun​kach mię​dzy mę​żem i żoną. Tak okrop​ne rze​czy… – wy​du​si​ła, od​wra​ca​jąc wzrok – …rze​czy, o któ​rych te​raz wiem, że są szo​ku​ją​ce. Na​uczył mnie też nie​na​wi​ści. Ja… ni​g​dy, prze​nig​dy mu tego nie wy​ba​czę. Dla​te​go nie je​stem ani ni​g​dy nie będę taka jak inni lu​dzie. – Ale przy​naj​mniej zna​la​złaś w so​bie tyle roz​sąd​ku i od​wa​gi, by go po​rzu​cić. – To praw​da. Mu​sia​łam z nim ze​rwać. Gdy​bym za nie​go wy​szła, to w koń​cu… je​stem tego pew​na… ode​bra​ła​bym so​bie ży​cie. Za​mil​kła, od​wró​ci​ła gło​wę i ru​szy​ła przed sie​bie. Ewen wie​dzio​ny współ​czu​ciem, za​stą​pił jej dro​gę i ob​jął ją po​ryw​czym ge​stem – z wiel​ką mi​ło​ścią, któ​rej nie umniej​sza​ła świa​do​mość, że przed​tem na​le​ża​ła do in​ne​go. Po​dzi​wiał ją za to,

co od​wa​ży​ła się zro​bić, a rów​no​cze​śnie w jego ser​cu za​pło​nął wiel​ki gniew. – Gdy​bym o tym wszyst​kim wie​dział, nie zo​sta​wił​bym cię sa​mej – po​wie​dział skru​szo​ny. – To był wiel​ki błąd. Ale… od świa​do​mo​ści, że go po​peł​ni​łem, gor​sza jest wie​dza o tym wszyst​kim, co ty mu​sia​łaś wy​cier​pieć. Ali​ce ukry​ła twarz na jego pier​si. – Phi​lip​pe zra​nił mnie okrop​nie. Ale te​raz wiem, że je​stem bez​piecz​na. On sam i wszyst​ko, co z nim zwią​za​ne, na​le​ży do prze​szło​ści. On… nie może mi już zro​bić żad​nej krzyw​dy. – W jaki spo​sób ze​rwa​łaś za​rę​czy​ny? – Po​wie​dzia​łam mu, że za nie​go nie wyj​dę, na ty​dzień przed ślu​bem. Nie ucie​kłam sprzed oł​ta​rza. Ale jego ro​dzi​na i przy​ja​cie​le za​re​ago​wa​li tak, jak​bym wła​śnie to uczy​ni​ła. Nikt nie wie​dział, co on mi zro​bił, i wszy​scy ob​wi​nia​li mnie. Phi​lip​pe był wście​kły. Usi​ło​wał wy​bie​lić sie​bie, opo​wia​da​jąc okrop​ne rze​czy na mój te​mat. Kie​dy za​czął roz​gła​szać, że ja… je​stem oso​bą o mo​ral​no​ści la​dacz​ni​cy, po​czu​łam się tak upo​ko​rzo​na i za​wsty​dzo​na, że na​wet temu nie za​prze​cza​łam. Nie bro​ni​łam się. Bez​rad​nie pa​trzy​łam, jak mój świat roz​padł się na ka​wał​ki. By​łam zszo​ko​wa​na tym, że upu​blicz​nił na​szą spra​wę i roz​gła​szał o mnie ta​kie kłam​stwa. Zro​bił naj​okrop​niej​szą rzecz, jaką moż​na było wy​rzą​dzić mło​dej dziew​czy​nie. Ba​łam się, że już ni​g​dy się z tego wszyst​kie​go nie otrzą​snę. – A twój brat? Czy on nie wsta​wił się za tobą? Czy cię nie bro​nił? – Wil​liam chciał, że​bym po​ślu​bi​ła Phi​lip​pe’a. Kie​dy za​czę​ły się plot​ki, nie zro​bił nic, żeby je wy​ci​szyć. My​ślał, że będę wo​la​ła mał​żeń​stwo od hań​by. Ale ja się upar​łam. Żad​ne jego sło​wa nie mo​gły mnie prze​ko​nać. Wil​liam oskar​żył mnie o to, że po​stę​po​wa​łam nie​roz​waż​nie, a ja by​łam zbyt upo​ko​rzo​na, by pro​te​sto​wać. Do​pie​ro Anne, jego żona, po​wie​dzia​ła mu, co Phi​lip​pe mi zro​bił. Pew​ne​go dnia bo​wiem we​szła do mo​je​go po​ko​ju i zo​ba​czy​ła na moim cie​le siń​ce. Wte​dy jej o wszyst​kim opo​wie​dzia​łam. – A twój brat? Jak za​re​ago​wał, gdy po​znał praw​dę? – Mil​czą​cą wście​kło​ścią. Nie​wie​le ze mną roz​ma​wiał, ale kie​dy już wy​jeż​dża​łam do Lon​dy​nu, obie​cał, że zaj​mie się wszyst​kim. Nie wie​dzia​łam wte​dy, co ma na my​śli… i do​wie​dzia​łam się tego do​pie​ro z li​stu Anne. Na​pi​sa​ła, że Wil​liam wy​zwał Phi​lip​pe’a na po​je​dy​nek. Zwy​cię​żył, a wkrót​ce Phi​lip​pe zmarł od ran. Po​je​dyn​ki są we Fran​cji nie​le​gal​ne, więc ro​dzi​na Phi​lip​pe’a wy​ci​szy​ła całą spra​wę. – Do​stał to, na co za​słu​gi​wał – po​wie​dział mści​wie Ewen i po​my​ślał, że gdy​by Wil​liam tego nie zro​bił, on sam za​bił​by Du​playa. – Ali​ce, uczy​nię wszyst​ko, byś o tych ra​nach za​po​mnia​ła. Obie​cu​ję ci to, naj​droż​sza. Wziął ją w ra​mio​na, moc​no przy​tu​lił, a po chwi​li z uśmie​chem za​py​tał: – Jak się te​raz czu​jesz, kie​dy mi to wszyst​ko po​wie​dzia​łaś? – Wy​czer​pa​na – od​rze​kła z wes​tchnie​niem. – Bar​dzo… Ale cie​szę się, że mam to już za sobą… Na​resz​cie wiesz już wszyst​ko. – Wprost nie mogę so​bie wy​obra​zić, jak się czu​łaś, kie​dy przy​sze​dłem do two​jej sy​pial​ni. Po tym, co prze​szłaś, mo​głaś na myśl o zbli​że​niu z męż​czy​zną za​re​ago​wać wstrę​tem. Czy było to dla cie​bie bar​dzo trud​ne?

Ali​ce z uśmie​chem po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, Ewe​nie, nie było trud​ne. Pra​gnę​łam cie​bie. Ca​łym moim ser​cem. I dla​te​go cień Phi​lip​pe’a nie mógł sta​nąć mię​dzy nami. Nie od​czu​wa​łam wstrę​tu. W naj​mniej​szym na​wet stop​niu. Nie masz po​wo​du do zmar​twie​nia. – Przyj​mu​ję to z praw​dzi​wą ulgą. – Mię​dzy Phi​lip​pe’em a tobą nie ma krzty​ny po​do​bień​stwa. On był sa​mo​lub​ny i okrut​ny. Ty na​to​miast je​steś mi od​da​ny, tak bar​dzo chcesz mnie ko​chać i się mną opie​ko​wać… Na​wet wte​dy, gdy cię wy​pro​wa​dzi​łam z rów​no​wa​gi, roz​gnie​wa​łam, nie pod​nio​słeś na mnie ręki. Dzię​ku​ję ci za to, że mnie wy​słu​cha​łeś. Prze​cież to i dla cie​bie było bar​dzo trud​ne. – Po​wi​nie​nem był cię wy​słu​chać od razu, za pierw​szym ra​zem – od​rzekł Ewen, uj​mu​jąc jej twarz w obie dło​nie. – Nie po​wi​nie​nem był cię zo​sta​wić sa​mej. Ale to, co wte​dy usły​sza​łem, wpra​wi​ło mnie w wiel​ki gniew. Nie mo​głem ścier​pieć, że inny męż​czy​zna wziął to, co ja tak bar​dzo ce​nię. Cier​pia​łem z za​zdro​ści… – Nie za​mie​rza​łam spra​wić ci bólu. Gdy​bym wie​dzia​ła, jak cier​pisz, to… – To co? – za​py​tał z usta​mi przy jej ustach. – Uśmie​rzy​ła​byś mój ból? – No nie… Wte​dy nie. Nie mo​gła​bym tego zro​bić, nie wy​znaw​szy ci naj​pierw wszyst​kie​go. – Po​stą​pi​łem głu​pio, nie wy​słu​chu​jąc cię do koń​ca. A po​tem… mę​czy​łem się strasz​nie. By​łaś tuż obok… a jed​nak tak nie​do​stęp​na i da​le​ka… – Ale… – za​czę​ła Ali​ce, pa​trząc mu z prze​stra​chem w oczy. – Po​wiedz… Pro​szę… po​wiedz mi, że nie wszyst​ko stra​co​ne. – Ali​ce, ko​cha​nie, z przy​jem​no​ścią ci to udo​wod​nię… Po tych sło​wach ob​jął ją cia​sno i po​ca​ło​wał w usta. – Ko​chaj mnie, ko​chaj, Ewe​nie, i na​ucz mnie, jak ja mam ko​chać cie​bie… Jak mam cię za​do​wa​lać… I pa​mię​taj, że wca​le nie je​stem żad​ną kru​chą pa​nien​ką… I… że… tak​że mam swo​je po​trze​by, któ​re bę​dziesz mu​siał za​spo​ko​ić. – Zro​bię to, Ali​ce. I obie​cu​ję na wszyst​ko, co świę​te, że będę cię ko​chał aż do śmier​ci. – Ko​cham cię, Ewe​nie – szep​nę​ła ze łza​mi w oczach. – I tak​że obie​cu​ję ci do​zgon​ną mi​łość. Ale… sko​ro ja opo​wie​dzia​łam ci wszyst​ko o so​bie, to… czy zro​bisz to samo? Nie opo​wiesz mi o dziew​czy​nie imie​niem Etta? Na twa​rzy Ewe​na po​ja​wi​ła się nie​uf​ność. – Etta? – za​py​tał, mru​żąc oczy. – A skąd ty… – Wiem – wpa​dła mu w sło​wo Ali​ce – wiem, że ko​cha​łeś ko​goś, kie​dy by​łeś w nie​wo​li. Amir po​wie​dział mi o tym pod​czas po​dró​ży do Szko​cji. W oczach Ewe​na za​bły​snął gniew. – Nie miał pra​wa ci o tym mó​wić. – Zdra​dził mi tyl​ko, jak mia​ła na imię. Nic wię​cej. Zda​ję so​bie spra​wę, że to, co za​szło mię​dzy nią i tobą, bar​dzo cię zra​ni​ło. I że two​je rany, po​dob​nie jak moje, wy​ma​ga​ją mi​ło​ści, by się za​go​ić. Obo​je, wspól​ny​mi si​ła​mi, na​uczy​my się, jak ko​chać i być ko​cha​ny​mi. Po​wiesz mi, jak to było? – Ni​g​dy o tym nie mó​wi​łem ni​ko​mu. Prócz Ami​ra.

– Czy tak jak ty żyła w nie​wo​li? Kiw​nął gło​wą; w gar​dle czuł ści​ska​nie. – Tak – od​rzekł ochry​ple. – Etta była fa​wo​ry​tą suł​ta​na. Sły​nę​ła z uro​dy. Mia​ła ciem​ne wło​sy tak jak ty. Ale oka​za​ła się za​kła​ma​na i zdra​dzi​ła mnie. Była złą ko​bie​tą… – Co mó​wisz? Czy ją ko​cha​łeś? – Kie​dyś tak my​śla​łem… ale z cza​sem uświa​do​mi​łem so​bie, że jed​nak nie… – od​rzekł, krę​cąc gło​wą – …ni​g​dy jej nie ko​cha​łem. To, co do niej czu​łem, było czymś pier​wot​nym… i okrop​nym… – Opo​wiedz mi o tym. Chcia​ła​bym cię zro​zu​mieć. – Ha​re​mem rzą​dzi​ły ści​śle prze​strze​ga​ne za​sa​dy. Do ha​re​mu nie miał wstę​pu nikt poza suł​ta​nem i eu​nu​cha​mi. Kon​ku​bi​ny pę​dzi​ły ży​cie w za​mknię​ciu, od​dzie​lo​ne od ze​wnętrz​ne​go świa​ta. I bar​dzo rzad​ko opusz​cza​ły ha​rem. Po​ta​jem​ne schadz​ki nio​sły z sobą ogrom​ne ry​zy​ko. – Któ​re ty pod​ją​łeś. Po​twier​dził kiw​nię​ciem gło​wy. – By​łem mło​dy i po​wo​do​wał mną gniew. A poza tym… olśni​ła mnie jej uro​da. Kie​dy suł​tan wy​je​chał na kil​ka ty​go​dni, wzię​ła mnie do swe​go łoża. A ja nie by​łem w sta​nie się od niej ode​rwać. To, co mi ofia​ro​wa​ła, nada​ło ja​kiś nowy sens mo​je​mu nie​szczę​śli​we​mu ży​ciu, po​mo​gło mi zno​sić eg​zy​sten​cję nie​wol​ni​ka. My​śla​łem, że ona czu​je to samo co ja, ale kie​dy wró​cił suł​tan, zdra​dzi​ła mnie. Oskar​ży​ła mnie o to, że jej po​żą​dam, że… dy​szę z po​żą​da​nia jak pies, nie przyj​mu​jąc do wia​do​mo​ści, że ona mnie nie chce. Prze​rwał i spu​ścił gło​wę, lecz po chwi​li mó​wił da​lej, gło​sem ści​szo​nym, w któ​rym da​wa​ły się sły​szeć ból i cier​pie​nie. – Chło​sta​no mnie, do​pó​ki nie stra​ci​łem przy​tom​no​ści… A po​tem ska​za​no na do​ży​wot​nie ga​le​ry. Z pier​si Ali​ce wy​rwał się głu​chy jęk. – Nie! – po​wie​dzia​ła, wpa​tru​jąc się w nie​go tak, jak​by wi​dzia​ła go po raz pierw​szy w ży​ciu, po czym za​mil​kła. Ewen też mil​czał i tak trwa​li w ci​szy, za​kłó​ca​nej tyl​ko szu​mem rze​ki to​czą​cej swe wody po ogrom​nych gła​zach. Po dłuż​szej chwi​li Ewen po​now​nie pod​jął swo​ją opo​wieść. – Pod​czas dłu​gich go​dzin ha​rów​ki, przy​ku​ty do wio​seł, besz​ta​łem sam sie​bie bez li​to​ści za to, że da​łem się sku​sić i jej za​ufa​łem. Znie​na​wi​dzi​łem za to sa​me​go sie​bie. Bo prze​cież gdy​bym się oparł po​ku​sie, nie zo​stał​bym ska​za​ny na ga​le​ry… – Jed​nak spójrz na to z in​nej stro​ny, Ewe​nie. Gdy​by ona cię nie zdra​dzi​ła, był​byś wciąż w nie​wo​li, na dwo​rze suł​ta​na. Ewen prze​łknął śli​nę. – Tak, masz ra​cję – przy​znał, kła​dąc jej ręce na ra​mio​nach i chło​nąc cie​pło jej cia​ła. W na​stęp​nej chwi​li przy​tu​lił gło​wę do jej wło​sów i ob​jął ją cia​sno ra​mio​na​mi. – Upły​nę​ło już wie​le cza​su – po​wie​dział. – I te​raz… ja… wi​dzę to wszyst​ko w in​nym świe​tle. Naj​waż​niej​sze, że mam cie​bie, Ali​ce… Ko​cham cię…

Trzy​mał ją wciąż w ra​mio​nach, a ona wy​czu​wa​ła moc​ne bi​cie jego ser​ca. Pod​nio​sła gło​wę i szep​nę​ła: – Po​ca​łuj mnie. Usłu​chał. Ich usta spo​tka​ły się w po​ca​łun​ku głę​bo​kim i na​mięt​nym, któ​ry spra​wił, że wszel​kie przy​kre uczu​cia wy​wo​ła​ne wspo​mnie​nia​mi ule​cia​ły ni​czym dym na wie​trze. Bar​dzo szyb​ko sta​ło się dla wszyst​kich ja​sne, że coś waż​ne​go za​szło mię​dzy jego lor​dow​ską mo​ścią i jego mał​żon​ką. Zła​god​nie​li obo​je i od​no​si​li się do sie​bie z ser​decz​no​ścią. Ali​ce pro​mie​nia​ła, a Ewen nie cho​dził już z miną roz​ju​szo​ne​go niedź​wie​dzia. Cza​sa​mi ra​dość, ja​kiej mu do​star​cza​ła mi​łość do niej, dzia​ła​ła ni​czym szam​pan i po​wo​do​wa​ła, że Ewen do​zna​wał za​wro​tu gło​wy. Gdy spo​ty​ka​li się w sy​pial​ni, by się ko​chać, za każ​dym ra​zem, nie​odmien​nie, czuł ta​kie pod​nie​ce​nie jak mło​dzik zbli​ża​ją​cy się do swej pierw​szej w ży​ciu uko​cha​nej. Póź​niej le​że​li wy​czer​pa​ni w swo​ich ra​mio​nach, do​zna​jąc uczu​cia naj​praw​dziw​szej jed​no​ści.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Sa​mot​ny wę​dro​wiec szedł do​sko​na​le so​bie zna​nym szla​kiem pa​ste​rzy. Prze​mie​rzał go już wie​le razy. Ostat​nio jed​nak za każ​dym ra​zem pa​trząc na kra​jo​braz, czuł, że na​wie​dza​ją go te same bo​le​sne wspo​mnie​nia. Bi​twa pod Cul​lo​den zo​sta​ła sto​czo​na dwa​dzie​ścia je​den lat temu, lecz ból, jaki mu spra​wia​ła myśl o niej, był wciąż tak samo doj​mu​ją​cy jak daw​niej. Cier​piał tak​że na myśl o bli​skich, któ​rzy po​le​gli pod​czas tej bi​twy, a tak​że tych, któ​rzy stra​ci​li ży​cie w po​ża​rze jego domu. In​ny​mi sło​wy, Iain Fro​bi​sher idąc tędy, czuł się osa​czo​ny przez du​chy. Tak, du​chy nie​ży​ją​cych człon​ków ro​dzi​ny, a tak​że licz​nych to​wa​rzy​szy, któ​rzy mie​li od​wa​gę sta​wić opór an​giel​skiej ty​ra​nii i któ​rych krew wsią​kła w tu​tej​szą zie​mię. Te du​chy i te​raz szły za nim krok w krok, gdy zdą​żał do Bar​ra​di​ne. Ali​ce za​mie​rza​ła wła​śnie udać się na kon​ną prze​jażdż​kę. Cze​ka​ła tyl​ko, aż prze​sta​nie pa​dać deszcz. Sto​jąc w oknie gór​ne​go pię​tra i pa​trząc na pod​jazd, za​uwa​ży​ła na​gle, że w stro​nę domu idzie ja​kiś nie​zna​jo​my czło​wiek. Był wy​so​ki, chu​dy i bied​nie ubra​ny. Szedł cięż​kim kro​kiem z opusz​czo​ną gło​wą, pod​pie​ra​jąc się ko​stu​rem, a sze​ro​kie ron​do ka​pe​lu​sza za​sła​nia​ło mu twarz. Pod​niósł gło​wę, do​pie​ro gdy zna​lazł się przed fron​to​wy​mi drzwia​mi. Ali​ce za​drża​ła gwał​tow​nie i za​sło​ni​ła so​bie usta dło​nią, po​wstrzy​mu​jąc się od wy​da​nia gło​śne​go okrzy​ku. Czło​wiek ów był bo​wiem tak po​dob​ny do Wil​lia​ma, że mu​siał być jej oj​cem. Do​bry Boże! – za​czę​ła się mo​dlić w du​chu. – Spraw, żeby to była praw​da! W na​stęp​nej chwi​li, po​bla​dła, od​wró​ci​ła się od okna, wy​bie​gła z po​ko​ju i bły​ska​wicz​nie zna​la​zła się w holu. Otwo​rzy​ła gwał​tow​nym ru​chem drzwi fron​to​we, a ser​ce po pro​stu za​mie​ra​ło jej w pier​si z ra​do​ści. Sto​jąc na schod​kach, z za​par​tym tchem pa​trzy​ła, jak męż​czy​zna po​wol​nym kro​kiem się zbli​ża. – O Boże! Boże ko​cha​ny! Dzię​ku​ję… – wy​szep​ta​ła bez tchu. Za​sko​czo​ny jej na​głym po​ja​wie​niem się, męż​czy​zna przy​sta​nął. Prze​ni​kli​we spoj​rze​nie jego nie​bie​skich oczu spo​czę​ło na niej, a na po​marsz​czo​nej, wy​mi​ze​ro​wa​nej twa​rzy po​ja​wił się uśmiech. Ale tyl​ko na krót​ką chwi​lę. Jego miej​sce po​now​nie za​stą​pił smu​tek, gdy przyj​rzał jej się bli​żej. – Kim je​steś? – za​py​tał ochry​płym gło​sem. – Je​stem Ali​ce – od​rze​kła, sto​jąc nie​ru​cho​mo i wpa​tru​jąc się w nie​go tak, jak​by się bała, że jest zja​wą i za​raz znik​nie. – A ty… Iain Fro​bi​sher, mój oj​ciec – za​koń​czy​ła, czu​jąc za ple​ca​mi wspie​ra​ją​cą obec​ność męża. – Tak… to praw​da. Na​zy​wam się Iain Fro​bi​sher. Ale… Ali​ce? To nie​praw​do​po​dob​ne. Ja… ja my​śla​łem… Jak to moż​li​we… że je​steś tu​taj? Ali​ce zbie​gła po schod​kach i sta​nę​ła przed nim. Aby spoj​rzeć mu w twarz, mu​sia​ła za​drzeć gło​wę. Był rów​nie wy​so​ki jak Ewen. – Mat​ka wraz ze mną i Wil​lia​mem nie zgi​nę​ła w Ros​slea, w po​ża​rze. Uda​ło

nam się uciec… Naj​pierw do Ir​lan​dii, a po​tem do Fran​cji. My​śla​ła, że nie ży​jesz… Ja zresz​tą też… przez wszyst​kie te lata… Ale wejdź… Wy​ja​śnię ci to póź​niej. To dłu​ga hi​sto​ria, oj​cze, i dość za​wi​ła. Sło​wo to było dla nie​go ni​czym czu​ła piesz​czo​ta. Jego oczy na​peł​ni​ły się łza​mi. – Ali​ce… – wy​szep​tał. – Moja ma​lut​ka Ali​ce… Ob​jął ją i moc​no uści​skał. – My​śla​łem, że nie ży​jesz – po​wie​dział i się roz​pła​kał. Ewen od​wró​cił wzrok, da​jąc im oboj​gu czas na czu​łe przy​wi​ta​nie. Do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li, gdy oj​ciec wy​pu​ścił Ali​ce z ob​jęć, wpro​wa​dził ich do środ​ka i po​le​cił jed​nej ze słu​żą​cych, by przy​go​to​wa​ła po​si​łek. – Oj​cze, to jest po pro​stu cud. Ale… gdzie ty by​łeś? Bo… my do nie​daw​na my​śle​li​śmy, że nie ży​jesz – mó​wi​ła Ali​ce, roz​go​rącz​ko​wa​na, na prze​mian śmie​jąc się i pła​cząc. Iain pa​trzył na nią z za​chwy​tem i zdu​mie​niem. Jego roz​ra​do​wa​na twarz pro​mie​nia​ła. – Ja chy​ba śnię! – po​wie​dział. – To na​praw​dę ty, moja có​recz​ka! Boże dro​gi, dziec​ko, na jaką pięk​ną wy​ro​słaś ko​bie​tę! Two​ja mat​ka… – Mama zmar​ła, kie​dy by​łam mała. – Uści​snę​ła jego ra​mię, wi​dząc wy​raz bólu, któ​ry po​ja​wił się na jego twa​rzy. – To ta​kie smut​ne. Ale Wil​liam żyje. Miesz​ka we Fran​cji. Na​pi​sze​my do nie​go. Za​wia​do​mi​my go, że ży​jesz. Na pew​no bę​dzie chciał się z tobą zo​ba​czyć. Opo​wie​dzia​ła mu o Dun​ca​nie For​be​sie, a on po​twier​dził, że spo​tka​li się nie​daw​no w Lon​dy​nie, a przed laty byli ra​zem uwię​zie​ni na stat​ku na Ta​mi​zie. – Kie​dy przy​je​cha​łam do An​glii – po​wie​dzia​ła – For​bes prze​czy​tał o mnie w ga​ze​cie. Spo​tkał się ze mną, chcąc spraw​dzić, czy je​stem two​ją cór​ką. – Co cię spro​wa​dza do Bar​ra​di​ne, sir? – za​py​tał Ewen Ia​ina. – Ktoś mi po​wie​dział, że mnie szu​ka​cie, więc przy​sze​dłem. Kie​dyś czę​sto tu by​wa​łem. Przy​jaź​ni​łem się z Si​mo​nem. Ci​szę się, że uda​ło mu się uciec po Cul​lo​den. Ja tam stra​ci​łem dwóch sy​nów. – Spoj​rzał na cór​kę. – Chodź – po​pro​sił – usiądź przy mnie i daj mi na sie​bie po​pa​trzeć. To po pro​stu cud, że cię tu spo​ty​kam. Usiadł w fo​te​lu, któ​ry wska​zał mu Ewen, a Ali​ce przy​cup​nę​ła na sto​łecz​ku u jego stóp. – Ali​ce jest moją żoną – po​in​for​mo​wał Ia​ina Ewen. – Ufam, że to się spo​tka z pań​ską apro​ba​tą, sir. Gdy​bym wie​dział, że pan żyje, po​pro​sił​bym o jej rękę we wła​ści​wy spo​sób. A tak… na​pi​sa​łem do Wil​lia​ma. – Oczy​wi​ście, że apro​bu​ję wa​sze mał​żeń​stwo. Ca​łym ser​cem! Ali​ce nie mo​gła wejść do za​cniej​szej ro​dzi​ny. Ale… opo​wiedz mi o mat​ce, Ali​ce, I o Wil​lia​mie… Co robi we Fran​cji? Gdy​bym wie​dział, że tam miesz​ka​cie, przy​je​chał​bym do was. By​łem jed​nak prze​ko​na​ny, że nie mam już ro​dzi​ny… że nie mam ni​ko​go… Gdy służ​ba po​da​ła lek​ki po​si​łek, Ali​ce za​czę​ła opo​wia​dać. Oj​ciec słu​chał jej, nie prze​ry​wa​jąc ani sło​wem. Kie​dy skoń​czy​ła, mil​czał przez chwi​lę i wresz​cie, z wy​ra​zem bólu na twa​rzy, po​wie​dział:

– Two​ja mat​ka… moja ko​cha​na żona… ja​kąż ona oka​za​ła od​wa​gę… i ile się wy​cier​pia​ła… – A z tobą, oj​cze, co się dzia​ło po tym, kie​dy sko​czy​łeś do Ta​mi​zy? – za​py​ta​ła Ali​ce. – Kie​dy cię nie zna​le​zio​no… wszy​scy my​śle​li, że się uto​pi​łeś. Iain Fro​bi​sher wes​tchnął, krę​cąc po​wo​li gło​wą. – Omal się nie uto​pi​łem. Rze​czy​wi​ście. Nie​wie​le z tego wszyst​kie​go pa​mię​tam… Wiem tyl​ko, że do mnie strze​la​no i ude​rzy​łem się w gło​wę. Z wody wy​cią​gnął mnie syn nie​ja​kiej Kate Ben​tley, któ​ra się mną po​tem opie​ko​wa​ła przez dłu​gie ty​go​dnie… Gdy do​sze​dłem do sie​bie, opu​ści​łem jej dom… Włó​czy​łem się po​tem bez celu, ima​jąc róż​nych prac. – Dla​cze​go nie wró​ci​łeś do Szko​cji? Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Z po​cząt​ku ba​łem się tu​taj po​ka​zać. Wła​ści​wie to do​pie​ro po spo​tka​niu z Dun​ca​nem For​be​sem po​sta​no​wi​łem udać się na pół​noc. – Ale… gdzie miesz​kasz? – Ni​g​dzie. Śpię tam, gdzie lu​dzie da​dzą mi pra​cę i schro​nie​nie… Albo w sza​ła​sach owcza​rzy na wrzo​so​wi​skach. Cóż… tam, gdzie znaj​dę miej​sce, by przy​tu​lić gło​wę. Ali​ce po​czu​ła ści​ska​nie w gar​dle i omal się nie roz​pła​ka​ła. – Och, oj​cze… Wie​śnia​cy mó​wi​li Ewe​no​wi, że ja​kiś czło​wiek zja​wia się co ja​kiś czas w Ros​slea. Czy to ty? – Tak. – Kiw​nął gło​wą i de​li​kat​nie po​gła​dził ją po po​licz​ku. – Gdy​bym tyl​ko wie​dział, że nie zgi​nę​li​ście w tam​tym po​ża​rze… na​sze ży​cie wy​glą​da​ło​by ina​czej. Ali​ce przy​tu​li​ła jego dłoń do swo​je​go po​licz​ka. – Nie mo​głeś tego wie​dzieć. Te​raz jed​nak, kie​dy się już od​na​leź​li​śmy, za​miesz​kasz tu​taj, z nami. Praw​da, Ewe​nie? – Nie może być ina​czej – od​rzekł Ewen, na​le​wa​jąc Ia​ino​wi Fro​bi​she​ro​wi naj​lep​szej bran​dy. Tę obiet​ni​cę po​twier​dził jesz​cze w nocy, gdy le​że​li z Ali​ce wtu​le​ni w sie​bie. – Ko​cham cię, Ewe​nie – wy​szep​ta​ła i po​gła​dzi​ła jego nagą pierś. – Ko​cham cię za to, że masz tyle życz​li​wo​ści i zro​zu​mie​nia dla mo​je​go ojca. Dzię​ku​ję, że ofia​ro​wa​łeś mu dach nad gło​wą we wła​snym domu. Ewen po​my​ślał, że je​że​li Ali​ce na​dal bę​dzie dla nie​go taka jak w tej chwi​li, go​tów jest za​kwa​te​ro​wać w Bar​ra​di​ne cały klan Fro​bi​she​rów. Po​wie​dział jej o tym ze śmie​chem, a gdy jej dłoń za​wę​dro​wa​ła ni​żej, wy​dał ci​chy jęk roz​ko​szy…

EPILOG Rok póź​niej Pięk​na Vil​la Tre​ma​in sta​ła w ma​low​ni​czym par​ku, któ​ry prze​cho​dził w roz​le​głe ogro​dy. Si​mon Tre​ma​in, tęż​szy niż ja​kiś czas temu i po​si​wia​ły, ale wciąż nie mniej przy​stoj​ny niż mło​dy czło​wiek, któ​ry pod​bił przed laty w Szko​cji ser​ce Hen​riet​ty, opro​wa​dził wła​śnie go​ści po swo​ich win​ni​cach. Na​stęp​nie wszy​scy Tre​ma​ino​wie i Fro​bi​she​ro​wie skie​ro​wa​li się ku do​mo​wi. Gdy już zna​leź​li się w środ​ku, Wil​liam Fro​bi​sher i jego żona Anne po​mo​gli Ia​ino​wi usiąść w wy​god​nym fo​te​lu. Mat​thew Bro​dy za​jął miej​sce na krze​śle obok swej żony, lady Mary, i są​czył ma​ły​mi ły​ka​mi bran​dy. A Mary cie​szy​ła się, że ma ro​dzi​nę przy so​bie. Wszy​scy roz​ko​szo​wa​li się spo​ko​jem aż do chwi​li, gdy do domu wpa​dli po​tom​ko​wie Si​mo​na i Hen​riet​ty – dwaj chłop​cy o lśnią​cych czar​nych wło​sach i nie​bie​skich oczach oraz ślicz​na dziew​czyn​ka. Ich twa​rze były za​ru​mie​nio​ne po kon​nej prze​jażdż​ce. Wkrót​ce zja​wi​li się tak​że Ali​ce i Ewen, któ​rzy po wspól​nej po​dró​ży z oj​cem za​ba​wi​li przez kil​ka dni w Pa​ry​żu, u Wil​lia​ma. Po​tem całą ro​dzi​ną przy​je​cha​li do Bor​de​aux. Ewen na​ma​wiał Ami​ra, by to​wa​rzy​szył im w tej po​dró​ży, jed​nak wo​lał on zo​stać w Szko​cji, gdzie, jak mó​wił, za gru​by​mi mu​ra​mi Bar​ra​di​ne czuł się spo​koj​ny i bez​piecz​ny. Ali​ce po​dej​rze​wa​ła, że jest jesz​cze inny po​wód. Za​uwa​ży​ła bo​wiem, w jaki spo​sób spo​glą​da na Tess, jej po​ko​jów​kę, któ​ra, jak się zda​wa​ło, tak​że pa​trzy​ła na nie​go ła​ska​wym okiem. Ali​ce przy​ję​ła to z za​do​wo​le​niem i mia​ła na​dzie​ję, że po po​wro​cie z po​dró​ży usły​szą od nich szczę​śli​wą no​wi​nę. Przed wy​jaz​dem ze Szko​cji Ali​ce do​sta​ła list od Ro​ber​ty, któ​ra po wspa​nia​łym ślu​bie z wi​ceh​ra​bią pę​dzi​ła w hrab​stwie Kent ży​cie peł​ne szczę​ścia i ra​do​ści. Spo​tka​nie no​wych i sta​rych człon​ków obu ro​dzin na​stą​pi​ło po​przed​nie​go dnia po przy​by​ciu go​ści do Vil​la Tre​ma​in. Si​mon i Iain, któ​rzy prze​cież roz​sta​li się przed laty pod Cul​lo​den, a po​tem przez tak dłu​gi czas nic o so​bie na​wza​jem nie wie​dzie​li, pa​dli so​bie w ob​ję​cia ze szcze​gól​nym wzru​sze​niem. Tego wie​czo​ru go​spo​da​rze domu i ich go​ście je​dli ko​la​cję na dzie​dziń​cu i sie​dzie​li przy sto​le, roz​ma​wia​jąc aż do chwi​li, gdy za​padł zmrok. – Czy przy​szło ci kie​dyś do gło​wy… – po​wie​dział w pew​nej chwi​li Ewen do Si​mo​na, pa​trząc na mat​kę, obok któ​rej sie​dzie​li Mat​thew i Iain – …czy wie​rzy​łeś, że do​ży​je​my chwi​li, w któ​rej nasi sta​rusz​ko​wie, ma​jąc wo​kół sie​bie całą ro​dzi​nę, będą tak szczę​śli​wi? Si​mon mru​gnął po​ro​zu​mie​waw​czo. – Są​dzę, że je​że​li spraw​dzą się po​dej​rze​nia mo​jej Hen​riet​ty co do Ali​ce, na​sza ro​dzi​na się nie​ba​wem po​więk​szy. Gra​tu​la​cje, bra​cie. Do​brze się spi​sa​łeś. Ewen uśmiech​nął się sze​ro​ko.

– Za​cho​waj tę wia​do​mość dla sie​bie – po​pro​sił. – Nie ujaw​niaj jej, do​pó​ki moja żona nie zde​cy​du​je się sama tego zro​bić. Są​dzę zresz​tą, że na​stą​pi to lada dzień. Ali​ce otwo​rzy​ła oszklo​ne drzwi i wy​szła na bal​kon. Księ​życ świe​cił ja​sno i w od​da​li wi​docz​ne były wie​że zam​ku, a tak​że ce​gla​sto​brą​zo​we da​chy do​mów po​bli​skie​go mia​stecz​ka. Koło domu zaś znaj​do​wa​ły się pięk​ne ogro​dy, za któ​ry​mi cią​gnę​ły się win​ni​ce. Uśmiech​nę​ła się, gdy Ewen sta​nął tuż obok niej. Ob​jął ją jed​ną ręką, a dru​gą wsu​nął pod szal, któ​rym się otu​li​ła, i de​li​kat​nie gła​dził wy​pu​kłość jej brzu​cha. – Mam na​dzie​ję, że ci się tu po​do​ba, ko​cha​nie – po​wie​dział ci​cho. – Bar​dzo – od​rze​kła, pod​no​sząc na nie​go roz​ko​cha​ne oczy. – To wiel​ka ra​dość mieć taką ro​dzi​nę. I wiesz… ni​g​dy nie my​śla​łam, że moż​na być aż tak szczę​śli​wym. Ju​tro ogło​si​my do​brą no​wi​nę – do​da​ła z wes​tchnie​niem, opie​ra​jąc się o nie​go. – Na​sze dziec​ko bę​dzie pierw​szym z wie​lu. – Na po​czą​tek jed​no wy​star​czy – od​rzekł, po​chy​la​jąc gło​wę i piesz​cząc war​ga​mi jej ucho. – A… czy do​znasz roz​cza​ro​wa​nia, je​że​li to bę​dzie dziew​czyn​ka? Od​wró​cił ją twa​rzą do sie​bie i po​ca​ło​wał w usta dłu​gim, go​rą​cym po​ca​łun​kiem. – Będę za​chwy​co​ny cór​ką – po​wie​dział w koń​cu. – Ale gdy​bym mógł o tym zde​cy​do​wać, to chciał​bym i chłop​ca, i dziew​czyn​kę. – Ale nie na​raz! – Ro​ze​śmia​ła się, prze​cią​ga​jąc pal​cem po jego po​licz​ku. – Chcia​ła​bym mieć syna po​dob​ne​go do cie​bie. – A ja cór​kę, któ​ra bę​dzie wy​glą​da​ła tak jak ty. Ali​ce uję​ła jego dłoń i po​ło​ży​ła ją so​bie na brzu​chu. – Czu​jesz? – Tak – od​rzekł. – I je​stem pe​wien, że z dziec​kiem jest wszyst​ko w po​rząd​ku. – Uro​dzi się w Szko​cji, w Bar​ra​di​ne. – Wró​ci​my tam na dłu​go przed jego na​ro​dzi​na​mi. – Ko​cham cię, Ewe​nie Tre​ma​in. I ni​g​dy nie dam ci po​wo​du, byś w to zwąt​pił. Pięć mie​się​cy póź​niej w Bar​ra​di​ne uro​dzi​ło się ich dziec​ko. Był to pięk​ny, zdro​wy chło​piec. I speł​ni​ły się sło​wa Ali​ce. Ewen ni​g​dy nie zwąt​pił w jej mi​łość.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Cau​ght in Scan​dal’s Storm Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Ltd, 2015 Re​dak​tor se​rii: Do​m i​nik Osuch Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Do​m i​nik Osuch Ko​rek​ta: Li​lian​na Miesz​c zań​ska © 2015 by He​len Dick​son © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​m ie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Ro​m ans Hi​sto​rycz​ny są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-2877-0 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Epilog Strona redakcyjna