Powrot do Ferrinu - Katarzyna Michalak

Każdy zasługuje na drugą szansę, Nieliczni także na trzecią, Czwartej nie dawaj nikomu.

Tobie, syneczku Patryczku z miłością

Jeżeli jakaś powieść może uchronić od cierpienia, jest to właśnie t a powieść.

PROLOG Widziałam

tęsknotę w twoich oczach, gdy z ręką zaplątaną w czarną grzywę fryzyjczyka, każdego dnia wychodziłeś na łąki, ciągnące się za naszym lasem aż po horyzont. Ta tęsknota wypełniała także moje serce, ale wiedziałam, że dla nas dwojga nie ma powrotu. Ja pogodziłam się, że nad tymi łąkami nigdy nie wzejdą dwa słońca — ty nie. Słyszałam bunt w twoim głosie, gdy ty prosiłeś, a ja mówiłam „nie”. Nie chciałeś zrozumieć, że tam, dokąd pragnąłeś się udać „choć na chwilę”, do świata, który ja oddałam za ciebie, a ty oddałeś za mnie, nie ma powrotu. Dla nas — dwojga banitów — zielony portal już się nie otworzy. Czułam wypełniającą twoje serce rozpacz, która zostawiała w nim coraz mniej miejsca dla mnie. Ta sama rozpacz dławiła moje gardło za każdym razem, gdy sięgałam po spisaną opowieść i, bez otwierania, odkładałam ją na szafkę po twojej stronie łóżka, wiedząc, że jak co wieczór, będziesz ją czytał przed zaśnięciem, począwszy od dnia, gdy z dumą przyniosłam do domu tę namiastkę Świata Światów. Wiedziałam, że cię stracę. Oddalałeś się z każdym spędzonym na bezcelowej włóczędze dniem, z każdą nieprzespaną nocą, gdy wpatrzony niewidzącymi oczyma w belkowanie stropu, marzyłeś o nim. O Ferrinie. Nie myślałam tylko, że stracę cię tak szybko. Obudził mnie własny krzyk. Wsłuchana w jego echo wstrzymywałam oddech tak długo, aż płuca zaczęły domagać się powietrza, a potem leżałam sparaliżowana strachem, czując Hebe, przyczajoną i gotową do ataku. Nigdy jeszcze nie była tak blisko granicy między nią a mną. — Sellinarisie! — To był szept, nie krzyk. Wyciągnęłam ku ukochanemu dłoń w geście rozpaczy. Powinien ją chwycić i trzymać dotąd, aż duszobójczyni zaśnie razem ze mną, ale Sellinarisa nie było. Druga połowa łóżka była jeszcze ciepła, lecz pusta. Hebe zaszamotała się w środku. Pusta dłoń zacisnęła się w pięść. Nie teraz! Poderwałam się i rzuciłam ku drzwiom. Ustąpiły pod naporem zwilgotniałej od potu dłoni. Może jest w stajni? Miła Moja miała się źrebić. Ale Sellinarisa nie było w stajni. Konie przestępowały niespokojnie z nogi na nogę, widząc, jak miotam się między boksami. Obiegałam podwórze, wołając jego imię raz po raz, i czułam narastającą pewność, że robię to na próżno. Coś ciągnęło mnie z powrotem do sypialni, lecz broniłam się przed tym, jeszcze próbując szukać Sellinarisa przy stawie, jeszcze wychodząc na drogę prowadzącą do leśniczówki z nadzieją, że właśnie będzie nią wracał. Księżyc przyglądał się moim bezowocnym poszukiwaniom. Gdybym potrafiła wyć, powinnam zatrzymać się i zawyć do tego oka, ślepo patrzącego na mój ból i strach. Wróciłam do domu. Wspierając się o framugę, stanęłam na progu sypialni. Spodziewałam się tego, co ujrzę,

ale mimo to z mego gardła wydobył się krzyk, przechodzący w jęk: w poduszkę, na której powinna była spoczywać głowa mego ukochanego, wbity był miecz. Czarny Tytanian. I już wiedziałam, że zagrano nami ponownie.

RO ZDZI AŁ I

CIENIE

Portal, tak jak poprzednio, lśnił zielonkawo. Tym razem jednak po drugiej stronie nie było Amarilli dell’Soll. Nikt Anaeli w Ferrinie nie oczekiwał. Nikt nie próbował jej tam zwabić. Ona sama podjęła decyzję, przy „niewielkiej” zachęcie ze strony bogów. Stała teraz przed otwartymi wrotami Świata Światów i patrzyła na pasma zieleni, rozświetlające długą drogę do domu. Nie! Jakiego domu?! Tu, na Ziemi, był jej dom! — Mój dom jest tam, gdzie on, Sellinaris! — zakrzyczała, a potem przypomniała sobie słowa kończące Grę o Ferrin: „Za ten gest i ten uśmiech po raz drugi zrobiłabym krok w nieznane”. Na co więc czekasz? Czemu się wahasz? Nieważne, jak tym razem zagrają tobą Primea i Saetin. Liczy się tylko on. Nie, nie Ferrin. Ferrin już raz oddała bez żalu. Liczy się tylko Sellinaris. Powoli, wciąż wpatrzona w portal, ujęła Czarny Tytanian i przeszła na drugą stronę. * „Jezu, wykończą mnie te podróże. — To była pierwsza myśl, która napłynęła do otumanionego upadkiem umysłu. — Czy ten cholerny portal zawsze musi się otwierać kilometr nad ziemią?! Jak mam wypełnić zadanie, skoro już na wstępie łamiecie mi kości i obijacie skórę?!” „Oby tylko na paru siniakach się skończyło”. — Ta straszna myśl zmroziła Anaelę na moment. Gdy ostatnio wylądowała w tym świecie, czekało ją coś dużo gorszego niż kilka drobnych ran i zadrapań. Przymknęła oczy, by łatwiej było się skupić i rozejrzała się, szukając obecności ludzi. „Bandziorów, nie ludzi” — poprawiła się w myślach. Skrzywiła się lekko, czując napór aury Lasu, protestującej przeciw użyciu magii. Nadal jednak uważnie badała otoczenie w poszukiwaniu gwałcicieli, którzy „powitali” ją poprzednio. Nic. Cisza i spokój. Zupełnie niepasujące do Lasu Tysiąca. Był pusty. Bezpieczny. Wtem gdzieś w oddali zamigotała czyjaś aura. Niedobrze. Może ten, kto ją roztaczał, nie stanowił zagrożenia, ale z drugiej strony nikt normalny nie udaje się do Lasu Tysiąca na grzybobranie. Liźnięcia setek języczków sprawiły, że przerwała przeczesywanie okolicy wewnętrznym wzrokiem i z obrzydzeniem potrząsnęła ręką. Cholerny mech-wampir. Usiadła, pocierając nadgarstek. Tuż przed nią zamajaczyła Pani Lasu. — Wiem, wiem. Żądasz ofiary z krwi. — Anaela niechętnie opuściła pokaleczoną dłoń, by mech znów mógł chciwie spijać życiodajny płyn. Driada uśmiechnęła się lekko. — Jak to było…? — Anaela usiłowała sobie przypomnieć rytuał, którego była świadkiem. — Co Las oferuje w gościńcu?

— Ostrzeżenie — odparła Pani Lasu, nagle poważniejąc. — Wyprowadź Cienie, nim Ferrin spuści ze smyczy gończe psy, a Las Tysiąca zapłacze głosami wrzaskargów nad rzezią jednorożców. Oto twoje zadanie: wyprowadź Cienie. Anaela pokiwała powoli głową. „To wstydliwa tajemnica elfów. Miejsce rzezi, którą Ferrin zgotował Cieniom”. Jeżeli tylko zdoła… — Nie ma „jeżeli”. Nie ma miejsca na wahanie, gdy stawką jest życie jednorożców. — Pani Lasu wbiła widmowe oczy w twarz Anaeli. — Ty jedna wiesz, co się stanie, gdy historia się powtórzy. Gra będzie trwała bez końca. Ty jedna masz szansę zakończyć ją raz na zawsze. — Mylisz się. Ciebie też zwiedli bogowie Świata Światów — odparła cicho Anaela. — Nic się nie zmieni, może oprócz pionków na szachownicy. Nie wymordują dzięki mnie jednorożców, to wymordują kogoś innego. Jeżeli nie w tej grze, to w innej. Gra się nigdy nie skończy, bo twoi bogowie nie znają litości. Potrafią tylko niszczyć i zabijać. — Bluźnisz! — syknęła driada. — Mimo to mam dla ciebie, właśnie od nich, wielki dar. Pani Lasu, która jeszcze przed chwilą stała dwa kroki dalej, teraz znalazła się tuż przy Anaeli, przyłożyła jej kciuk do czoła i rzekła, wyciskając na skórze srebrne piętno: — Z łaski bogów mianuję cię Władczynią Edenu. — O nie, tylko nie to! — Anaela odepchnęła ducha, a przynajmniej próbowała odepchnąć, lecz driada tylko zaśmiała się nieprzyjemnie. — Teraz, Wasza Wysokość, chcesz czy nie, jesteś odpowiedzialna za swych poddanych. Wyprowadź Cienie… Szept zanikł w nagłym porywie wiatru, a driada rozpłynęła się w mroku, zostawiając Anaelę całkowicie oszołomioną. Kobieta wsparła się ciężko o pień drzewa. Chciało jej się płakać. Strach, że znów wszystko się zaczyna, a jednocześnie ulga, że jeszcze jest nadzieja, jeszcze istnieje jakiś Eden, przyprawiały o łzy. Otarła je niecierpliwym gestem, po czym z nagle powziętym postanowieniem wstała i otrzepała suknię, gotowa do działania. Nagła myśl sprawiła, że oddarła pas materiału z halki i zawiązała na czole opaskę, skrzętnie ukrywając Znak. Zadowolona uśmiechnęła się i… aż krzyknęła, widząc utkwioną w sobie parę szafirowych oczu. Cień stał kilka kroków od niej. Znajomy aż do bólu. — Saris! Rzuciła się ku niemu z wyciągniętymi ramionami, lecz cofnął się o krok, ostrzegawczo podrzucając głową. Grzywa, tak samo gęsta, lśniąca i jedwabista jak… jak przedtem, przed jego śmiercią, spłynęła z karku ogiera niemal do ziemi. Ta myśl — „przed jego śmiercią” — przyprawiła Anaelę o zawrót głowy. Zmiana czasoprzestrzeni była trudna do pojęcia, ale przecież właśnie miała Cienia przed sobą całego, żywego, na wyciągnięcie ręki. Nie odezwał się, ale łatwo można było odgadnąć jego myśli: „Kim jesteś? Skąd wiesz, jak mam na imię? Dlaczego ty znasz mnie, a ja ciebie nie? Kim jesteś?!”. — Saris, koniku… — zaczęła miękko, z nadzieją. I nie zawiodła się. — Nie jestem konikiem! — parsknął. Roześmiała się, a jego zdziwił ten śmiech. Delikatnie próbował wniknąć w jej umysł, ale zamknęła aurę, nadal się śmiejąc. — Nie, nie, kochany, żadnych sztuczek! Sam mnie tego nauczyłeś. — Ja cię uczyłem? — W szafirowych oczach błysnęło niedowierzanie. — Pierwszy raz cię widzę, moja pani. A czarodziejkę z takimi włosami na pewno bym zapamiętał.

— A jednak. — Podeszła doń i poczęła gładzić Cienia po szyi. Do oczu napłynęły jej łzy. Tak dobrze było znów poczuć żywe ciepło i miękką sierść Sarisa. Tak dobrze było wiedzieć, że znów ma go po swojej stronie. Że bogowie postanowili zwrócić jej najdroższego przyjaciela. — Przyjaciela? — zdziwił się. — Nie mam nic przeciwko przyjaźni z tobą, nieznajoma czarodziejko, ale… — Po drodze do Feri’any opowiem ci wszystko, zgoda? — A po cóż ci Feri’ana, skoro, jak widzę, jesteś wolna? — zdziwił się. — Jeszcze nie spotkałem istoty ludzkiej czy nieludzkiej, która sama oddawałaby się w elfią niewolę. I nie zamierzam ci w tym nie najmądrzejszym przedsięwzięciu towarzyszyć. Niewola? Elfia niewola? Anaela zmarszczyła brwi. Na jej opowieści przyjdzie czas, teraz musi się dowiedzieć jak najwięcej o tym, co ją czeka. Jeśli oczywiście nieufny Cień zechce jej cokolwiek opowiedzieć. — Może zechcę, a może nie — odparł na niezadane pytanie. — Nie grzeb mi w myślach nieproszony! — oburzyła się jak za dawnych czasów. — To nie myśl głośno! — zaśmiał się i ten śmiech stopił wreszcie dzielącą ich taflę lodu. — No dobrze — odezwała się dobry kwadrans później, w czasie którego ona opowiedziała mu co nieco o sobie, a on jej o swoim świecie. — Jest jeden Ferrin. Żyją w nim elfowie i ludzcy niewolnicy. Smoki zostały pokonane i pojmane, a Górale pilnują północnej granicy przez Dzikimi Ludźmi, kyriemi i Nienazwanem. — Bardzo ładnie — pochwalił Anaelę łaskawie. — Nie ma Darrakii, Alderii i Tartaru. — Nie wiem, co to jest, a skoro nie wiem, to tego nie ma — zgodził się. — Może lepiej, że nie wiesz — mruknęła. — Czy powstał już Eden? — A ma powstać? — zdziwił się w odpowiedzi. — Ładna nazwa. — To dokąd mam was wyprowadzić? — Nas, to znaczy kogo? — zdziwił się Saris. — I skąd? Anaela nie odpowiedziała, zamyślona. Już wiedziała mniej więcej, w jakim czasie się pojawiła — w świecie sprzed Szarej Śmierci. Krążyła jednak wokół pytania, które trzepotało gdzieś na dnie serca. Sellinaris. Czy jest? Czy istnieje? Czy go spotka? Czy chociaż on ją pozna? Czy może mieć nadzieję? Czy zdążyła?! — Sellinaris — szepnęła. — Ha! Marzy ci się następca tronu! Nie tobie jednej — roześmiał się Cień, a Anaela niemal osłabła z ulgi. Sellinaris był tutaj: w tym świecie i w tym Wymiarze. A skoro był i on, i Saris, dało się żyć. Następne słowa Cienia sprawiły, że Anaeli krew zamarzła w żyłach: — Uważaj na konkurentkę. Jest piękna, niebezpieczna i bardzo zdeterminowana. Krążą plotki, że zdążyła się Wielkiemu Księciu oświadczyć, a on przyjął oświadczyny… — Nagle urwał, uważnie przyglądając się Anaeli, która zbladła śmiertelnie. — Aż tak cię zmogła miłość do Sellinarisa, że zamierzasz mdleć? — Czy to… Elanora? — zdołała wykrztusić. Czuła, że faktycznie zaraz zemdleje. — Nie, proszę, nie… — jęknęła, widząc w oczach Sarisa potwierdzenie. — Jak on… jak oni mogą? — Nie, tego się nie spodziewała. W najczarniejszych snach nie przypuszczałaby, że przyjdzie jej walczyć o Sellinarisa z Elanorą! — Nie znam szczegółów i nie chcę znać. — Gdyby był człowiekiem, wzruszyłby zapewne

ramionami. — Dlatego go opuściłeś? Wybranego? — Anaela podniosła nań wilgotne od łez oczy. — Bo żeni się z siostrą? — Nic mi do wyborów i ożenków rozpieszczonych potomków Eleuzisa — odparł obojętnie Saris. — Może to tylko plotka? Ale co miałaś na myśli, mówiąc „opuściłeś”, tego nie pojmuję. — Nie łączy cię z Sellinarisem przysięga? — Łzy nagle obeschły. To coś nowego i niespodziewanego. Zresztą zaczęła się obawiać, że tu co chwilę będzie ją coś zaskakiwać. Może i znała historię tego świata, ale była to nieco inna historia! — Nic mnie nie łączy z następcą ferrińskiego tronu. Z nikim innym też nie. — Cienie nie są związane z Ferrinem przymierzem? — upewniła się. — Cienie są wolne, tak jak wolne były od narodzin tego świata. — Saris z dumą uniósł głowę. — Już nie są. — Na dźwięk tych słów Anaela i Saris gwałtownie zwrócili głowy w kierunku, z którego padły. Nieznajomy elf uniósł kącik ust w ironicznym uśmiechu — podejść niezauważonym do jednorożca było doprawdy wyczynem. Nawet jeśli ten jednorożec, o sierści czarnej jak źrenica kota, był bardzo zajęty rozmową z człowieczą kobietą o dziwnej barwie włosów. — Już nie są — powtórzył z tym samym uśmiechem, dostrzegając strach w oczach wiedźmy. — Odłóż ten miecz, kobieto. Jestem nieuzbrojony. — Wskazał głową oręż, ściskany w rękach przez Anaelę. Ze zdziwieniem spojrzała na Czarny Tytanian. Nawet nie zauważyła, kiedy znalazł się w jej dłoni. — Jednak jeszcze trochę go potrzymam — odparła. Zmrużył zielone oczy. Już się nie uśmiechał. — Zdajesz sobie sprawę, czym grozi zbiegłej niewolnicy podniesienie ręki na elfa czystej krwi? — Prawdę mówiąc, nie. — A na posła? — Zsunął z ramienia płaszcz, pod którym pyszniła się szkarłatna szarfa. — Domyślam się, że… — Anaela nie zdążyła wyartykułować swoich domysłów. Umilkła raptownie, patrząc ponad głową nieznajomego i unosząc brwi. Ten nie zdążył odwrócić się i sprawdzić, co ją tak zdumiało — jedno celne uderzenie Sarisowym kopytem pozbawiło go przytomności. * — Nie musiałeś go od razu zabijać! — Anaela, klnąc pod nosem z wysiłku, usiłowała przewrócić elfa na brzuch, by obejrzeć ranę. — Człowiek idzie sobie spokojnie lasem i nagle obrywa kopytem… — To elf, nie człowiek. — Zauważyłam. Tym bardziej! — Elfy nie mają wstępu do Lasu Tysiąca — odparł spokojnie Saris, podśmiewając się w duchu z jej oburzenia. — Ten złamał niepisane prawo. — Więc od razu trzeba mu łeb rozłupać?! — Zaczerpnęła błękitnej energii i przyłożyła do rany. — To poseł. Wiesz, czym grozi… — Wiem, wiem, śmiercią oczywiście. Nie byłaś ciekawa, co znaczyło to „już nie są”? — Byłam, ale nie na tyle, by… — Wie coś, czego nie wiemy my — przerwał jej stanowczo Saris. — Należy go

przesłuchać na naszych warunkach. Obawiam się, że twego ślicznego mieczyka, który tak niepewnie trzymasz w ręku, raczej by się nie wystraszył. — Mogłeś go zabić! — krzyknęła oburzona i zniecierpliwiona. — Wiem, jak uderzyć, by nie zabić. Zastanawia mnie jedno: dlaczego tak bronisz przybłędy, który ci groził? — Saris wbił podejrzliwe spojrzenie w Anaelę, unoszącą zakrwawioną dłoń, by odgarnąć włosy z czoła. — Może to twój kompan? Może „zapomniałaś” mi powiedzieć to, co powiedział on: że Cienie już nie są wolnymi istotami? Naparł na kobietę, aż musiała się cofnąć, zarówno zdumiona, jak i przestraszona. Nigdy w życiu nie widziała Sarisa w gniewie i ten widok wcale się jej nie podobał. — Daj spokój, Saris… — zaczęła pojednawczym tonem, ale nie dał jej skończyć: — Nie, moja pani, nie dam ci spokoju, nim nie wyjaśnisz, skąd i po co tu przybyłaś. I co ma znaczyć piętno, które tak skwapliwie ukryłaś pod opaską. — Potężne kopyto uderzyło w ziemię z taką siłą, że zadrżała. Tego było Anaeli za wiele. — Nie waż się mnie straszyć! — krzyknęła z furią i zdarła materiał chroniący Znak. Na widok srebrnej gwiazdy Saris aż westchnął, a potem cofnął się o krok i pochylił głowę. — Wybaczcie, Wasza Wysokość… — Daj spokój, Saris… — przerwała mu powtórnie. W jej głosie brzmiało znużenie. — Tuż przed twoim pojawieniem się zostałam przez Panią Lasu mianowana Władczynią Edenu. Twoją władczynią. Wolność Cieni jest zagrożona, wasze życie także. Mam was wyprowadzić z Lasu i powieść… No właśnie. Do tegoż Edenu, który — jak wiemy — nie istnieje. Jęk rannego przyciągnął uwagę Anaeli, ale nie Sarisa. Cień, przyglądając się, jak kobieta przywraca przytomność nieznajomemu, rozważał w myślach jej niedawne słowa. Nie miał powodu, by nie wierzyć smoczowłosej czarodziejce. Znak Władców nie pozwalał wątpić w jej słowa. Tym bardziej były one zatrważające. — Zwiąż go, moja pani, nim całkiem oprzytomnieje. Anaela pokręciła głową. — Nie boję się go. — To chociaż zabierz mu miecz! — Jego miecza też się nie boję — odparła. — Ale skoro nalegasz… * Elf, który chwilę wcześniej odzyskał przytomność, spod uchylonych powiek obserwował, jak ludzka kobieta rozczesuje palcami splątaną grzywę jednorożca, coś przy tym szepcząc. Gdyby nie był posłem, pokusiłby się o własnoręczne pojmanie wiedźmy i odprowadzenie jej do właścicieli. Zgarnąłby wysoką nagrodę, ona zaś zapłaciłaby za ucieczkę bólem i łzami. I krwią na pociętych batogiem plecach. W tym momencie niewolnica zwróciła ku niemu twarz, a on aż jęknął. Nie była niewolnicą. Była władczynią. — Dass’ratt — syknęła Anaela, sięgając po opaskę. — Ocknął się. Możesz go sobie przesłuchać, Saris. Ja popatrzę. Cień podszedł do rannego i położył kopyto na jego piersi. Nie musiał naciskać, by wydobyć z jeńca zeznania. — Jestem posłem — rzekł tamten zdławionym głosem. — Jesteś elfem — syknął Saris. — Nie masz prawa wstępu do Lasu Tysiąca bez zezwolenia.

— Prawa Cieni już nie obowiązują. — Elf, wciąż przyciskany do ziemi ciężkim kopytem jednorożca, niezdarnie sięgnął do sakwy. — Oto znoszący je Dekret Jedynej Władzy. — Dekret Jedynej Władzy? — W oczach Sarisa po raz nie wiadomo który tego dnia pojawiło się zdumienie. — Sam tytuł mówi wszystko. — Anaela wzruszyła ramionami. — Od razu widać w tym podłą rękę Eleuzisa. Mówiłam ci: zaraz skrzyknie mądrali z Wieży Bogów i po was. — A co ty wiesz, moja pani, o Wieży Bogów? — Saris zwrócił się do Anaeli bardziej z podejrzliwością niż z ciekawością. Wieża Bogów była zwykłemu śmiertelnikowi niedostępna. Żadna z istot o czystych sercach, a za taką uważał nowo objawioną Władczynię, nie powinna zbyt wiele wiedzieć o tym przeklętym miejscu. — To długa historia. — Sięgnęła po rulon z dekretem. — „Jego Wysokość Eleuzis dell’Soll… tutaj jego liczne tytuły… nakazuje wszystkim istotom myślącym złożenie hołdów lennych… udanie się bezzwłocznie na terytoria dla nich przeznaczone”. O, tu jest o Cieniach: zostaniecie rozdysponowani. — Co?! — Zdumienie Sarisa zbiegło się z jękiem jeńca, gdyż wzburzony jednorożec oparł się o niego niemal całym ciężarem ciała. — Puść go, bo niechcący uszkodzisz biedaka, a wiesz, co grozi za nadepnięcie na posła — mruknęła Anaela, nie odwracając wzroku od pergaminu. — Roześlą was po lordiach, gdzie będziecie służyć właścicielom. Taki rozkaz wydał Eleuzis. — Podniosła oczy na jednorożca. — Zwołaj Cienie. Musicie uciekać — dokończyła mentalnie. — Ja natomiast chciałabym zamienić parę słów z Władcą Ferrinu. Nie zważając na pytanie w oczach Sarisa, zajęła się przypasaniem miecza. — Coś nie tak? — uniosła głowę. — Czy dobrze zrozumiałem, Wasza Wysokość: wybierasz się do Feri’any? — Owszem. Zamierzam nieco pokrzyżować plany temu… — Nosisz na czole Znak. Jesteś dla niego konkurentką. Niebezpieczną, choć za twoją władzą nikt nie stoi. Wiesz, co Eleuzis z tobą zrobi? — Wysłucha. Nie wie czegoś, co wiem ja. — I się nie dowie. Zakuje cię, moja pani, w kajdany i wtrąci do celi z tytanianu, nim zdążysz wypowiedzieć choć słowo. Eleuzis nie jest ciekaw wieści z innych Wymiarów. — Nie przybyłam z innego wymiaru, Saris… — Uśmiechnęła się na samą myśl o minie, jaką za chwilę zrobi Cień. — Przybyłam ze Wszechświata. Nie zawiodła się. Sarisowi opadły uszy. * Podążali na południe, w kierunku Czterech Wodospadów, gdzie Władca Cieni zwołał swych poddanych. Anaeli na samo wspomnienie tego miejsca — miejsca, do którego trafiła na samym początku podczas poprzedniej Gry — po plecach przebiegały ciarki. Wolałaby uciekać ku Nienazwanemu, zamiast udawać się na naradę, jednorożec był jednak nieugięty: ona jest wolną istotą — tłumaczył — sama może ruszać nawet i do Wieży Bogów, on ma swego przewodnika, Cienia o imieniu Izis, któremu winien jest posłuszeństwo. — Izis. Służył Amarilli — rzekła, słysząc to imię. Zostawiwszy ferrińskiego posła daleko w tyle, mogli rozmawiać swobodnie. — Znałaś Amarillę dell’Soll? — zainteresował się Cień. — Można tak powiedzieć. Pod innym imieniem i w innym świecie, ale znałam.

— Zniknęła w tajemniczych okolicznościach. Podejrzewano nałożnicę Eleuzisa, niejaką Berenikę, o przyłożenie ręki do jej zaginięcia, ale zarzuty zostały oddalone. — Berenika… Oczywiście że zostały oddalone… — Wierz mi: była przesłuchiwana na wszelkie sposoby, a elfowie, szczególnie gdy są tak żądni krwi jak byli po zniknięciu ukochanej władczyni, potrafią wydobyć prawdę nawet z nieboszczyka. — Nie mam co do tego wątpliwości. Po prostu do tej jednej zbrodni Berenika nie przyłożyła ręki. Amarilla przeszła do Wszechświata, by odnaleźć i sprowadzić Pierwszą z Przepowiedni. — Ciebie? — Tak, Saris — westchnęła. — Mnie. Miałam uratować Ferrin przed zagładą. Zrobiłam to, ale bogowie sięgnęli po mnie ponownie. Wiem teraz, kto jest winien całemu złu i przed kim mam ratować Ferrin. — Nie masz najlepszego mniemania o jego władcy — zauważył. Uśmiechnęła się smutno. — To Eleuzis zawiąże z Bereniką i Raskãrem przymierze. On uwolni duszobójcę z Wieży Bogów i ześle na Świat Światów Szarą Śmierć. To on wymorduje wszystkie Cienie, złamie życie swoim synom, nie cofnie się przed żadną zbrodnią, byle tylko mieć władzę. Coraz więcej i więcej władzy. — I o tym chcesz z Władcą Ferrinu przyjacielsko pogawędzić? Anaelo, bój się bogów! Przecież osobiście skręci ci kark za te oszczerstwa! — Cień pokręcił głową, zdumiony jej beztroską, czy też raczej głupotą. — Ja nie chcę z nim gawędzić, koniku — odparła i dokończyła zimno: — Ja chcę go zabić. Saris stanął jak wryty. — Chcesz zabić Władcę Ferrinu? — powtórzył wolno. Czekał, aż Anaela obróci te słowa w żart, ale ona była śmiertelnie poważna. — I mówisz to mnie, jednorożcowi? Istocie o czystym sercu? — Tak, Saris. Jeżeli po drodze znajdę inny sposób unieszkodliwienia największego zdrajcy w dziejach tego świata, oszczędzę go. W oczach Anaeli był chłód. Lodowata, mordercza determinacja. — Wiesz, że na drodze śmierci nie mogę ci towarzyszyć. — Wiem. — Złoto-zielone oczy pociemniały. — Jeżeli jednak mogę uratować życie twoje i życie tych, których kochałam w tamtym świecie, zrobię to. Nawet jeśli poniosę najwyższą cenę za śmierć Eleuzisa, trudno. Nie będę jednak po raz drugi brała udziału w rzezi, nie pozwolę, by Sellinaris przechodził przez piekło zgotowane mu właśnie przez ojca i nie dopuszczę, byś ty, koniku, po raz drugi umierał w Tartarze. — Pogładziła aksamitnie czarną sierść. — Nim jednak przeprowadzę zamach stanu, powiodę Cienie w bezpieczne miejsce… — O ile takie istnieje — wszedł jej w słowo. — No nie żartuj, proszę. Nie ma w całym Świecie Światów choć jednej łączki, na której paślibyście się bezpiecznie, przynajmniej do czasu, aż… no, wiesz… ukatrupię Wielkiego Władcę? Saris roześmiał się bezgłośnie. — A właśnie: jak chcesz tego dokonać? Nie wyglądasz na biegle władającą tym pięknym mieczem — spojrzał znacząco na Czarny Tytanian obijający się o udo Anaeli. — To nie mój miecz. Muszę go oddać prawowitemu właścicielowi. A do walki z

Eleuzisem stanę uzbrojona tylko w moc. Prychnął kpiąco, więc dodała: — Jestem w tym niezła. Byłam Leczącą. W tym momencie oboje stanęli jak wryci. — Widzisz to? — zapytała wolno. Cień przytaknął. Przed nimi, niezliczone kilometry kniei dalej, zamigotały płomyki czyichś istnień. Echo potężnego czaru sprawiło, że Anaela i Cień — jednakowo wrażliwi na zaburzenia magicznej równowagi Świata Światów — zwrócili głowy w przeciwnym kierunku. I tu także obrzeża Lasu Tysiąca pojaśniały od aury przybyłych portalem istot. Kolejna eksplozja, a po niej jeszcze jedna uniosły Sarisowi sierść na grzbiecie, a Anaeli włoski na karku. — Zaczęła się obława — wyszeptała. * Dwa dni i dwie noce Saris gnał niezmordowanie w kierunku Czterech Wodospadów. Anaela zaś trzymała się na jego grzbiecie resztkami sił i ostatkiem woli. Zatrzymywali się jedynie przy strumieniach, by odetchnąć choć chwilę. Ona zsuwała się wtedy z jego grzbietu i usiłując ustać na zdrętwiałych, obolałych nogach, wlokła się do wody, Cień zaś padał tam, gdzie stał, i drzemał płytkim, niespokojnym snem. Takim właśnie zastała go, wracając znad strumienia, gdzie zmusiła się do przetarcia zmęczonego ciała zimną wodą. Ogier leżał na boku. Z wyciągniętą szyją i zamkniętymi oczami wyglądał jak martwy. Anaela aż krzyknęła na ten widok. Poderwał głowę. — Nic, nic — uspokoiła go, odegnawszy upiorną wizję. Opadła na mech i wsparła się plecami o bok jednorożca. Przez chwilę oddychali jednym rytmem. — Chcę ci coś obiecać, moja pani… Już niemal śpiąc, zmusiła się do uniesienia powiek. — Jeżeli to prawda, jeżeli Eleuzis wysłał na nas swoich podwładnych, będę ci towarzyszył w drodze do Feri’any. Zostanę twoim Cieniem. Uśmiechnęła się. — Mówiono o takim przymierzu Braterstwo-w-Mocy. Ciekawe, czy wystarczy twoje słowo, czy trzeba będzie pieczętować je krwią. — Wystarczy moje słowo — mruknął. — Nie przepadam za elfimi rytuałami. Jutro dotrzemy na miejsce. Czujesz zdążające ku polanie Cienie? — Czuję. — Mimo że jednorożce miały zamknięte aury, napływ potężnej mocy był niemal namacalny. — A elfowie? Muszą być równie blisko… Na samą polanę nie wolno mi wyjść. — A czemuż to? — zaciekawiła się, odganiając zmęczenie. — Zostałem wygnany — mruknął. Otworzyła szeroko oczy. Saris? Jej Saris wygnany?! Za co? — Mając dobre intencje, w obronie jednego życia odebrałem drugie — wyjaśnił niechętnie. — Zabiłem. Jestem napiętnowany. Jedyny czarny jednorożec… — Przecież zrobiłeś to w szlachetnym celu. Tak powiedziałeś. — To mnie nie usprawiedliwia. Nie w oczach mych braci. — Ale w moich cię usprawiedliwia. — Pogładziła go po zlepionej potem sierści na szyi. — I tak cię kocham.

— Tobie również nie radziłbym pchać się przed oczy Izisowi. Jak wszyscy w tym świecie, uwielbiał Amarillę, a ty nosisz jej medalion. I jej miecz. Anaela w pierwszej chwili nie zrozumiała. W następnej podnosiła do oczu czarną klingę Tytanianu, na której wyryte było, oprócz run dodających mocy i szczęścia w walce, imię Amarilli. Do tej pory myślała, że to miecz Sellinarisa, zresztą miała tę broń w rękach zaledwie kilka razy i nigdy się jej specjalnie nie przyglądała, a tu się okazuje, że należał do Wielkiej Małej Pani… — Znak Władców również bym ukrył — ciągnął Saris. — Izis wysoko sobie ceni wolność własną i swoich poddanych. Nie zniesie niczyjej władzy. — Mojej znosić nie musi, bez łaski, ciekawe jednak, jak się pogodzi ze służbą Eleuzisowi. — Och, Izis to urodzony dyplomata. Będzie zwodził ferrińskich posłów i zwlekał z odpowiedzią. Miną lata, nim obie strony wypracują jakiś konsensus: służba tylko wybranym, pełniona tylko przez ogiery i tylko w dni świąteczne, by orszak paradny ładnie wyglądał… Anaela parsknęła śmiechem. — Nie miałabym nic przeciwko orszakowi złożonemu z jednorożców. — Mnie nie bierz pod uwagę. Jestem wygnany. I skonany. — Znów opadł na mech i wyciągnął szyję. — Odpoczywaj, przyniosę ci wody, koniku. — Poklepała go ponownie i wstała, powstrzymując jęk. Całe ciało miała poobijane i zdrętwiałe. Na szczęście już jutro będą na miejscu. — Anaelo, znamy się już dosyć długo — zatrzymał ją głos Sarisa. — Ty nawet znasz mnie dłużej niż ja ciebie… Przytaknęła, zaintrygowana, do czego zmierza. — I do tej pory nie zauważyłaś, że nie jestem konikiem? Śmiała się, idąc po wodę, śmiała, klękając przy strumieniu, i śmiała się, zanurzając ukradziony posłowi bukłak w lodowato zimnej wodzie. Dopiero świadomość czyjejś obecności sprawiła, że nagle umilkła. Podniosła powoli oczy, a potem równie powoli wstała, upuszczając naczynie. W ciemnościach, po drugiej stronie strumienia, świeciły dwa żółte punkty — oczy przyczajonej bestii. Krzyk uwiązł Anaeli w gardle. Gdyby bestia zaatakowała, Saris nie zdążyłby ruszyć z pomocą. Czuła narastającą agresję zwierzęcia i wiedziała, że ten atak za chwilę nastąpi. Płytka aura, którą dostrzegła dopiero teraz, zaczynała już płonąć czerwienią. Tylko w jednym miejscu wyraźnie zszarzała: zwierzę było ranne. Zrobiła krok w tył, nie spuszczając oka z żółtych źrenic. Te zwęziły się lekko, gdy pod stopą Anaeli trzasnęła gałązka. Bestia obniżyła głowę i zasyczała znajomo. — Lwiana… — W głosie kobiety zabrzmiała niewysłowiona ulga. Kot zrobił krok do przodu, wychodząc z cienia. Potknął się, uniósł ranną łapę i zasyczał powtórnie. Był skrajnie wyczerpany i wściekle głodny. Musiał dogorywać nad tym strumieniem, niezdolny do polowania, przez wiele, wiele dni. Mimo zapadniętych boków i zmierzwionej sierści wyglądał znajomo. — Hatira! Zwierzę przekrzywiło głowę, przyglądając się istocie ludzkiej, która znała jego imię. Ta wyciągnęła przed siebie zapraszającym gestem ręce, z których już spływał strumień dobroczynnej błękitnej energii, i ruszyła ku lwianie. Kot, zrozumiawszy, że nadeszło

wybawienie, opadł ciężko na bok i w błagalnym geście uniósł zbroczoną krwią łapę. Pocisk z kuszy głęboko utkwił w poharatanych tkankach. Wprawdzie lwiana odgryzła wystający bełt, nie zdołała jednak wyciągnąć reszty. Łapa cuchnęła ropą i zgniłą tkanką. — Długo byś nie pożyła. — Anaela delikatnie przyłożyła dłoń ze znieczulającą zielenią do poharatanych tkanek, szmaragd otulił ranę miękkim, kojącym blaskiem. Hatira przymknęła oczy i poddała się zabiegowi, mrucząc coraz wyraźniej z narastającego ukontentowania. — Teraz zaboli, ale musisz to znieść. Rozumiesz? Zwierzę warczało podczas usuwania żelaznego grotu, biło wściekle ogonem o ziemię, ale nawet nie drgnęło. Dopiero potem, gdy Anaela odrzuciła ostrze i powróciła do leczniczego zabiegu, używając tym razem błękitu, z kącików żółtych oczu spłynęły łzy. — Dzielna Hatira. Dobra Hatira. — Anaela z gardłem zdławionym wzruszeniem, że oto ma znów swą lwianę, raz po raz szeptała imię postradanej w tamtej rzeczywistości towarzyszki. Skrzydło, pokryte miękkim, srebrzystym puszkiem, zupełnie niepasującym do potężnego kota, również było przebite. Pocisk nie wyrządził większych szkód, przeszedł bowiem na wylot, mimo to sporo wysiłku i mocy połączonych energii — zielonej, błękitnej i czerwonej — kosztowało Anaelę doprowadzenie i skrzydła, i łapy do stanu umożliwiającego zwierzęciu w miarę bezbolesne poruszanie się. — No, wstawaj, kocie! — Skończywszy zabieg, kobieta pieszczotliwie pociągnęła lwianę za pędzelkowate ucho. Kot uniósł się, ostrożnie oparł łapę o ziemię, machnął skrzydłami, po czym ze szczerą wdzięcznością przeciągnął szorstkim i mokrym jęzorem po policzku Anaeli. Ta wzdrygnęła się z obrzydzenia, uśmiechając się równocześnie. — Hatira głodna. Bardzo głodna — usłyszała w umyśle głos kota. — No to idź, zapoluj. Lwiana zajrzała w złoto-zielone oczy prosząco i pytająco zarazem. Wrodzona lojalność nie pozwalała opuścić zwierzęciu swego dobroczyńcy, ale głód był równie silny jak wdzięczność. — Idź, idź. Ja jestem kiepska w polowaniu. — Anaela klepnęła ociągające się zwierzę w zad. — Pani nie powie elfom? — Że cię spotkałam? — spytała Anaela, zdziwiona tą tajemniczością. Lwiany służyły przecież Ferrinowi. — Uciekłam. — Zwierzę potarło pysk, na którym przy uważnych oględzinach można było dostrzec ślady po kagańcu. Anaela w zamyśleniu przeciągnęła palcem po przetartej sierści. — Nie, nie powiem. — Wrócę — zapewniła lwiana, odchodząc. — Jeżeli znów mają cię złapać, nie wracaj! — krzyknęła kobieta do znikającego w zaroślach potężnego drapieżnika. Za chwilę krzyknęła powtórnie, tym razem ze strachu, gdy tuż przy niej pojawił się zaniepokojony Saris. — Wołałaś mnie? Co się stało? Znów masz zakrwawione ręce! Jesteś ranna? Anaela odruchowo spojrzała na swe dłonie. — To krew lwiany. — Lwiany?! — wykrzyknął ze zgrozą jednorożec. — Zaatakowała cię?! — Nie, nie, leczyłam ją. Ktoś postrzelił moją lwianę z kuszy. — Twoją lwianę? W kilka minut udało ci się oswoić lwianę? Zadziwiasz mnie, moja

pani. — Myślałam, że lwiany służą elfom. — Tym razem to ona się zdziwiła. Ciągle dowiadywała się czegoś sprzecznego z tym, co nosiła w pamięci. — Teraz owszem. Lecz za czasów Amarilli były wolne. Za czasów Wielkiej Małej Pani wszyscy byliśmy wolni — dokończył z goryczą. * Następnego dnia dotarli do Czterech Wodospadów. Miejsce to w świetle wstającego dnia w niczym nie przypominało Anaeli przebytego koszmaru: spotkania z bandą brodacza na początku swego poprzedniego pobytu w Świecie Światów. Przeciwnie — zdawało się dekoracją do najpiękniejszej baśni. Podświetlone przez wschodzące słońca mgły unosiły się nad osrebrzonymi rosą trawami. Lekka bryza od czterech wodospadów wprawiała mleczny welon w delikatne falowanie. Pośród woalu mgieł spały, wtulone w siebie, setki zjawiskowych istot. Jednorożce najróżniejszej wielkości i maści: od nowo narodzonych źrebiąt po potężne ogiery, od śnieżnobiałych po niemal czarne, bok przy boku, głowa przy głowie, nieruchome niczym alabastrowe statuetki, spały ufnie, nieświadome nadciągającego niebezpieczeństwa. Pośrodku, zwrócony ku nadjeżdżającej Anaeli, czekał Izis. Widząc nieruchomą sylwetkę Władcy Cieni, kobieta nie dziwiła się, dlaczego został wybrany na przywódcę. Nie był może najpotężniejszym ogierem, jakiego Anaeli zdarzyło się widzieć, ale z pewnością najpiękniejszym. Podszedł do niej i Sarisa, ostrożnie mijając śpiących poddanych. Saris pochylił głowę, ale Władca Cieni nie obdarzył go nawet spojrzeniem. Oczy, błękitne jak niebo nad ich głowami, skierował ku Anaeli. Była w nich mądrość całych pokoleń, tajemna wiedza tego świata, a może i wszystkich innych. — Cienie nie potrzebują władczyni. — Jego pierwsze słowa wytrąciły kobietę ze stanu niemal hipnotycznego. — Cienie były, są i pozostaną wolne. Zsunęła się z grzbietu Sarisa, który od razu, wciąż ze spuszczoną głową, zrobił krok w tył, i ruszyła w stronę Władcy Cieni. Ten uniósł ostrzegawczo głowę i uderzył kopytem w ziemię. Srebrzysta grzywa spłynęła niemal do ziemi, a sierść na bokach i szyi zalśniła w promieniach słońc. Gdyby nie miała pewności, że nie śni, uznałaby tę zjawiskową istotę za utkaną z sennego marzenia. Echo jego słów dotarło do zauroczonego umysłu Anaeli z opóźnieniem, ale uderzyło celnie i mocno: nie chciano jej tutaj. Zaraz potem przyszła gorzka refleksja: czy kiedykolwiek chciano jej w tym świecie? — Srebrna gwiazda, ukryta pod opaską, nie czyni cię nikim więcej niż niewolnicą z przywilejem władzy. Uzurpatorką. Ferrin wcześniej czy później upomni się o zbiegłą niewolnicę. Wracaj, skąd przybyłaś, o ile posiadasz taką moc, nim ściągniesz na nas wszystkich nieszczęście. Pomoc ściganej karana jest śmiercią, więc Cienie ci jej nie udzielą. Możesz liczyć tylko na wygnańców — tu rzucił ostre spojrzenie Sarisowi — i zbiegów. — Zdegustowany omiótł wzrokiem plamy krwi, które szpeciły zieloną suknię kobiety. Skąd tyle nienawiści w tym jednorożcu? — Anaela zdumiała się w myślach. Utkwił spojrzenie w Amirinie, który miała na szyi. — Amarilla dell’Soll odeszła, by sprowadzić tu ciebie — odpowiedział na niezadane pytanie. — Najukochańsza i najlepsza istota, jaką nosiła ta ziemia, oddała życie, byś mogła przejść na tę stronę zielonego portalu. Czym sobie zasłużyłaś? Czym zasłużyłaś na przywilej noszenia miecza i medalionu mojej pani?

— Dla ciebie była panią, dla mnie matką — zaczęła cicho. — Poświęciła życie, by ocalić duszę swego syna. By ocalić życie swojego Cienia… twoje życie. By ukochany Ferrin nie spłynął krwią elfów w bratobójczej wojnie. — Podeszła do jednorożca na wyciągnięcie ręki, ale nie uniosła jej. Nie pogłaskała srebrnej sierści tak, jak zrobiłaby to w tamtym życiu. — Nie spodziewałam się, że Brat-w-Mocy Amarilli dell’Soll tak szybko wydaje wyroki. Żegnaj, Władco Cieni. — Skłoniła się nisko i odeszła powoli. Saris ruszył za nią. Wstawał nowy dzień. * Anaela i Saris jedynie z oddalenia mogli przypatrywać się jednorożcom, będąc przez nie całkowicie ignorowani. Żadna z istot pasących się na polanie, pijących wodę czy po prostu polegujących leniwie pośrodku słonecznej polany ani razu nie spojrzała w kierunku dwojga wyklętych. Izisa nie było nigdzie widać, Anaela czuła jednak na sobie jego spojrzenie. Słońca chyliły się ku zachodowi. — Odejdźmy — odezwała się nagle, błogosławiąc w myślach sam fakt, że ma się do kogo odezwać. — Ten świat jest spory. Wystarczy miejsca i dla nas dwojga. No, trojga, wliczając Hatirę, która też się musi ukrywać. — Jesteśmy otoczeni przez elfów. — Drzemiący obok Saris uniósł powieki. — Jeszcze przed zmrokiem pojawi się poseł z dekretem. — Ten, którego potraktowałeś kopytem? — Musiała się roześmiać, ale Cieniowi nie było do śmiechu. — Nie widziałem szarfy — usprawiedliwił się. — Nie przejmuj się, przyjacielu. Już bardziej wyklęty przez swego władcę niż jesteś, być nie możesz. — Przytuliła policzek do miękkich chrapów jednorożca. — Ty, niewolnico! — Nagłe pojawienie się nieznajomego, jabłkowitego ogiera i jego głos, wdzierający się wprost do mózgu, niemal przyprawiły Anaelę o zawał serca. To był odruch: nabrała czerwonej energii i uderzyła w jednorożca. Cień z dzikim kwikiem skoczył w tył. Wszelki ruch na polanie zamarł. Wszystkie Cienie wpatrywały się w Anaelę i Sarisa. — Nie waż się ingerować w mój umysł — rzekła powoli, z trudem panując nad gniewem. — Ani odzywać do mnie tym tonem i tymi słowami. — Spojrzała ponad głową jabłkowitego tam, gdzie stał otoczony swą świtą Izis. — Dla ciebie — ciągnęła, a jej słowa były skierowane do Władcy Cieni — jestem panią Anaelą. Czego chciałeś? — Znów zwróciła wzrok na posłańca. — Ciebie, pani Anaelo — zaczął z gryzącą ironią. — Izis prosi o rozmowę. Wygnany ma pozostać tam, gdzie jest. Anaela pokręciła głową. — Z wygnanym, jak nazywacie Sarisa, łączy mnie Braterstwo-w-Mocy. Nigdzie się bez niego nie ruszę. Jabłkowity odwrócił głowę, wymieniając myśli z władcą. — Jesteście proszeni obydwoje — rzekł po chwili, a w jego głosie wyczuła nutę szacunku. Saris zrobił dwa kroki naprzód, zatrzymując się między jabłkowitym a Anaelą, i obejrzał się niepewnie na swą towarzyszkę. Wiedziała, jak bardzo pragnie wrócić do stada, mimo to rzekła, wzruszając ramionami: — Dobrze nam tutaj. Cisza panująca na polanie była porażająca.

I nagle pękła, jak mydlana bańka. Wszystkie jednorożce raptownie ożyły: na oczach nic nierozumiejącej Anaeli ruszyły ku środkowi polany i zbiły się błyskawicznie, niemal w panice, w zwarte stado. Klacze zapędzone zostały do środka i otoczone przez krąg ogierów. Izis zniknął gdzieś pomiędzy swymi podwładnymi. Na zewnątrz pozostali Saris wraz z Anaelą. — Zaczęło się — mruknął ten pierwszy, patrząc gdzieś za jej plecami. Długą chwilę nie miała ochoty się odwracać. Naprawdę nie miała. Zacisnęła powieki, by odwlec ten moment, a potem, wciągając powietrze, jak przed skokiem na głęboką wodę, odwróciła się, by stanąć oko w oko z… najpiękniejszą istotą, jaką Anaeli zdarzyło się kiedykolwiek spotkać. * Gdyby Bogini Primea miała zstąpić na ziemię, z pewnością przybrałaby postać właśnie tej dziewczyny: młodziutkiej elfii, której piękną jasną twarz o rysach szlachetnych i doskonale regularnych okalała burza pszenicznych, długich włosów, splecionych nad czołem w misterną koronę, a tyłem puszczonych luźno. Oczy, barwy ciemnego złota, dominujące w drobnej twarzyczce, zdobiła firana długich czarnych rzęs. Pełne, lecz nie za duże usta, równie doskonałe jak reszta ciała, miały barwę koralu. Uśmiechała się lekko, przypatrując się Anaeli z tym samym zaskoczeniem i zainteresowaniem co ona jej, a uśmiech ten rozświetlał i tak już śliczną buzię, unosząc kości policzkowe i odsłaniając perłowobiałe równe zęby. Diadem! Czoło elfii zdobił podejrzanie znajomy diadem i nagle cały zachwyt, jaki Anaela miała w sercu, ustąpił miejsca chłodowi, nadciągającemu od czubków palców i powoli ogarniającemu całe ciało. Anaela już wiedziała, kogo ma przed sobą. Elanorę dell’Soll. Uśmiech powoli znikł również z twarzy elfii. Mimo że pozostawił ją tak samo piękną, obnażył jednocześnie coś, co ponownie zmroziło Anaelę. Na dnie oczu tej młodej dziewczyny czaił się znajomy cień. Cień widziany codziennie u mijanych na szpitalnym korytarzu więźniów. Cień widziany w rekinim spojrzeniu Vervaina, a potem Hebe. Cień przyprawiający o dreszcze i mrożący krew w żyłach. Elfia, siedząca przed Anaelą na swej ślicznej śnieżnobiałej klaczy, miała w oczach obłęd. — Pokłon dla Jej Wysokości Elanory dell’Soll, Wielkiej Księżnej Ferrinu. — Głos przybocznego, który wysforował się naprzód, sprawił, że obie zamrugały. Księżniczka już nie zwracała uwagi na brudną ludzką niewolnicę w poszarpanej, poplamionej krwią i błotem sukni, z dziwaczną opaską na czole, ukrywającą zapewne wstydliwe piętno. Bardziej interesował ją Władca Cieni, który właśnie nadchodził poprzez szpaler rozstępujących się jednorożców. Izis zatrzymał się tuż przy Anaeli, niemal dotykając jej bokiem. — Prosiłbym, moja pani, byś razem z Sarisem przyłączyła się do stada. Chcę być o ciebie spokojny — powiedział wprost do niej, lecz na nią nie patrząc. Wzrok miał utkwiony w… nie, również nie w Elanorze. W przyszłości. Właśnie oglądał wydarzenia, które dopiero miały nastąpić. Anaela spojrzała nań, nie kryjąc zdumienia. Przecież zostali wygnani! — Nalegam — powtórzył — byś weszła w środek stada. Jego głos był łagodny. Nie było w nim rozkazu, jedynie prośba. I strach. — To i tak się stanie — odparła. — Przed wolą bogów nie ma ratunku. Nie ochronisz przed nimi ani siebie, ani mnie, ani kogokolwiek, kto jest pionkiem w ich grze. Przytaknął ruchem głowy. Ich spojrzenia spotkały się na sekundę. Nie. Przed bogami nie było ratunku. Stali na ich szachownicy, bezradni i bezbronni, czekając z dławiącym strachem i niepewnością na następny ruch utkanej z srebrzystych mgieł dłoni. Dłoni Primei lub Saetina.

Czyja kolej nadeszła w tej chwili? — Izisie, Władco Cieni… — Elanora lekko zeskoczyła na ziemię. Znów miała uśmiech na ustach, ale nie w oczach. Ukłoniła się przesadnie nisko. — Prowadzę poselstwo z polecenia mego ojca. Przynoszę tobie i twoim poddanym pozdrowienia z Ferrinu. Czy otrzymałeś zaproszenie do Feri’any? Jesteś tam z niecierpliwością oczekiwany. Pragnę towarzyszyć tobie i twemu stadu w drodze do serca mej krainy. To stało się w ułamku sekundy. W jednej chwili urocza księżniczka zapraszała Władcę Cieni do Feri’any, zbliżając się do niego lekkim krokiem, w drugiej cięła jednorożca przez szyję krótkim mieczem o czarnej klindze. Cały świat zamarł na jedno, może dwa uderzenia serca — akurat na tak długo i tak krótko zarazem, by z rany mogła wytrysnąć jasnoczerwona krew. Anaela zareagowała natychmiast, nim jeszcze Izis osunął się na ziemię. Zaczerpnęła obiema dłońmi błękitnej energii i z całej mocy cisnęła nią w głąb rany, tam, skąd z każdym uderzeniem serca uchodziło życie Izisa. Przycisnęła kciuk, by choć na moment powstrzymać krwotok. Była jednak bez szans. Przeklinając świat, w którym zamiast zestawu chirurgicznego miała do dyspozycji jedynie magię, widząc tylko swoje ręce, unurzane w błękicie i srebrzystej purpurze, razem z Izisem osuwała się na murawę. Dookoła świat przestał istnieć. Żaden jednorożec i żaden elf się nie poruszył — wszyscy trwali w przerażeniu, patrząc jak z każdym uderzeniem serca Władca Cieni umiera. Anaela zacisnęła powieki, wyrównała oddech, zatopiła się we własnej jaźni i zaczęła schodzić coraz niżej, tam, gdzie dostępna jej była łaska rozmowy z Prządką. Już raz stanęła u stóp czarnego tronu, by wybłagać u bogów życie kogoś, kogo kochała. Czy pozwolą jej na to ponownie? Prządka rozparła się wygodnie na ciosanym z czarnego kamienia tronie. Wąż o rubinowych oczach, oplatający jej nogi, zasyczał na powitanie. Miriady nici Losu migotały w nieprzeniknionej głębi nieistnienia, prowadząc wprost w ręce Śmierci. — Nie tym razem — Prządka roześmiała się bezgłośnie. Ujęła jedną z nici i pociągnęła do siebie. Nić pękła. * Gdy Anaela odzyskała przytomność, otaczały ją ciemności. Długą chwilę patrzyła w nocne niebo, migocące płomykami odległych gwiazd, próbując zebrać myśli i przypomnieć sobie wszystko, co stało się przed tym, zanim zapadła w letarg. Umysł miała zupełnie pusty. Czuła z obu stron ciepło grzejących ją ciał — to dodawało otuchy. Rozpacz tymczasem czaiła się dookoła, niemal namacalna. Anaela słyszała ją w cichym zawodzeniu wiatru, w szlochu wodospadów i jęku pierwszego, rodzącego się w cierpieniu wrzaskarga. I nagle niedawne wydarzenia dotarły do zniewolonego bólem umysłu Anaeli: Izis skonał. Nie zdołała go uratować. Prządka nie chciała tym razem wypuścić ofiary z rąk, bogowie strącili srebrnego konia z szachownicy jednym niedbałym ruchem. Krtań zacisnęła się spazmatycznie. Szloch próbował wyrwać się na zewnątrz, ale nie mogła zaczerpnąć powietrza. — Spokojnie, moja pani. — Łagodny głos Sarisa spłynął na Anaelę i otulił ją kojącą miękkością. Objęła jednorożca za szyję. — Nie zniosłabym twojej śmierci — zdołała wykrztusić. Zaczęła drżeć na całym ciele.

— Jestem bezpieczny — zapewnił, ale były to czcze słowa. Był bezpieczny dopóty, dopóki zabójczyni Izisa nie skierowała ku niemu swego złotego spojrzenia. Dopóki bogowie Ferrinu chcą grać czarnym pionem… Dreszcze sprawiały, że Anaela szczękała zębami i nie mogła wypowiedzieć ani słowa. Lwiana — bo to ona z drugiej strony chroniła swą panią — przysunęła się bliżej, by ją rozgrzać, ale na to zimno nie pomogło nawet ciepłe, miękkie futro Hatiry. — Uciekaj, kocie, nim cię złapią — wykrztusiła, słysząc tuż przy uchu kojące mruczenie. — Próbowali. Nie mogli się zbliżyć — wyjaśnił Saris. — Roztoczyłaś aurę tak silną, że żaden elf nie zdołał podejść do krańca polany. Ona jest pod wrażeniem. — Spojrzał ponad głową Anaeli na elfią księżniczkę. — Elanora jest pod wrażeniem twych leczniczych i magicznych zdolności. Powstrzymałaś krwotok, ale było już za późno… „Mało brakowało, a ocaliłaby Władcę Cieni” — to jej słowa. — „Przyda się w Feri’anie tak dobra Lecząca”. — Będzie miała swoją Leczącą… — wysyczała Anaela, czując napływającą do serca czystą, morderczą nienawiść. Znów zaczęła dygotać, ale już nie z zimna, a z furii. — Dlaczego to zrobiła? Co mówiła po… tym? — Izis nie posłuchał wezwania i został ukarany. Cienie mają czas do świtu, by wybrać nowego przewodnika, który zostanie zaprzysiężony, w imieniu nas wszystkich, przez Władcę Ferrinu. — Będzie miała swojego przewodnika… — Nie, moja pani. Jednorożce postanowiły zostać przy Izisie — głos Sarisa załamał się. — Myślę, że jutrzejsze gwiazdy nie ujrzą już ani jednego żywego Cienia. — Zawiodłam… Dostałam ostrzeżenie od samej Pani Lasu i zawiodłam… Wsparła się o bok Sarisa i uniosła. Niedaleko miejsca, gdzie leżała, między dwoma wodospadami, Cienie kopały grób. W całkowitej ciszy, zmieniając się co chwilę, bo każdy chciał mieć swój udział, kopały grób dla swego władcy. I dla siebie. Po chwili Anaela wraz z Cieniami rozgarniała miękką, pachnącą lasem ziemię. Ciało srebrzystego jednorożca spoczęło na dnie głębokiego dołu. Pierwszy poblask świtu rozświetlił jego sierść. Anaela stała z pełną garścią ziemi, nie mogąc się zmusić do rzucenia jej w dół. Mogło się wydawać, że Izis śpi spokojnie, gdyby nie sczerniała krew na jego szyi i pośrodku czoła — Elanora nakazała wyłamać róg jednorożca, który nosiła teraz jako trofeum. Trofeum… Za to też zapłacisz. W swoim czasie. — Anaela zacisnęła dłoń w pięść i ziemia przesypała się jej między palcami. Chwyciła opaskę do tej pory skrywającą srebrną gwiazdkę, zerwała ją i potoczyła wzrokiem po zbitych dookoła grobu Cieniach. — Izis przekazał mi władzę nad wami. Będziecie posłuszne jego i mojej woli. — Jednorożce patrzyły szeroko otwartymi oczyma na jaśniejący Znak. — Teraz, nad jego grobem, nim złożycie mi przysięgę wierności, ja złożę wam swoją: dopóki żyję, żaden z Cieni nie straci ani życia, ani wolności. Przysięgam. — Spojrzała w górę, w niewzruszone niebo, skąd patrzyli na nią z rozbawieniem bogowie Świata Światów. — Przysięgam! — powtórzyła głośniej, rzucając bogom w twarz to wyzwanie. Pierwszy ukląkł niezawodny Saris, a za jego przykładem poszła reszta jednorożców. Morze głów pochyliło się, składając hołd nowej władczyni i oddając się pod jej rozkazy. Pod jej opiekę. Lwiana oparła głowę na ramieniu kobiety, patrząc jej z uwielbieniem w oczy. — Ty, Hatira, znikaj i trzymaj się z daleka od elfów. — Anaela stanowczo odepchnęła ciężki łeb. — A wy… — zwróciła się do jednorożców i zaczęła myślowy przekaz.

Słuchały w skupieniu. * — Przyjmij wyrazy uznania, jesteś znakomitą uzdrowicielką. — Księżniczka Elanora uśmiechała się do stojącej przed nią Anaeli. — Jak zauważyłam: wolną uzdrowicielką. Nie nosisz uwarunkowania. — Nie noszę. — Anaela patrzyła przed siebie, nie mogąc znieść widoku uśmiechniętej elfii. Po głowie kołatała się jej jedna myśl: jeżeli rozpieszczona córeczka Eleuzisa jest zdolna do tak okrutnego czynu, jacy okażą się jego synowie — Sellinaris i Reikan? — Przyjmij w imieniu mego ojca zaproszenie do Feri’any. Wielki Władca potrafi docenić utalentowanych służących. — Czy doceni mnie tak jak ty Izisa? — To było konieczne — ucięła Elanora. — Nie chcemy dalszego rozlewu krwi. Chyba że Cienie okażą nieposłuszeństwo i nie przyjmą postanowień dekretu. — Co wtedy? — Anaela po raz pierwszy spojrzała w złote oczy księżniczki. Nie zmieniły wyrazu, nie zagościł w nich żal czy smutek, gdy elfia odpowiadała: — Jeden po drugim będą umierać, aż w końcu się ugną. Izis ułatwił nam to niewdzięczne zadanie, zwołując swoich poddanych w jedno miejsce. Rozproszone po Lesie Tysiąca byłyby trudniejsze do pokonania. Nie wierzę. Po prostu nie wierzę, że ona mówi o tym tak spokojnie. To niemożliwe, by w tej młodej dziewczynie nie było żadnych głębszych uczuć. By nie było w niej odrobiny współczucia! — Anaela nadal patrzyła w nieruchome złote oczy z rosnącą zgrozą. — Już wiem, kogo mi ona przypomina. Nie Vervaina — on mimo wszystko miał w sobie pasję, złość, nienawiść. Ona jest tak chłodna i opanowana w wydawaniu i wykonywaniu wyroków jak Eleuzis. To kolejny gracz. Jego godna następczyni. Dlatego wysłał ją. Ani Sellinaris, ani Reikan nie mogliby uczynić tego, co zrobiła Elanora. Wtedy, w tamtej Grze, to przecież księżniczka rozpętała całe to piekło. — Zgroza zmieniła się w nagłą ulgę. Może jednak zdąży… Obejrzała się na stojące pośrodku polany stado. Szafirowe oczy śledziły każdy jej ruch. Czekały na to, co zaraz miała uczynić. A ona modliła się, by Cienie zrobiły to, co na nich wymogła. Każdy następny jej ruch był niczym film puszczony w zwolnionym tempie. Widziała siebie z oddalenia: jak ściąga z czoła opaskę i jak na widok srebrnej gwiazdki Elanora wydaje okrzyk zaskoczenia. Jak świta księżniczki, równie zdumiona, wpatruje się w Znak, który w Świecie Światów do tej pory nosił tylko Eleuzis. Widziała siebie, jak robi krok do przodu i mówi: — Teraz ja jestem Władczynią Cieni i w ich imieniu… — zawiesza głos, pada przed Elanorą na kolana i pochyla głowę. W tym momencie Cienie robią zwrot i niczym taran wbijają się w trzymających tylną straż elfów, tratując wszystko na swojej drodze. Elfowie, całkowicie zaskoczeni, posyłają parę strzał. Ranią parę Cieni — obie: i Anaela, i Elanora, patrzą na to ze wstrzymanym oddechem — ale całe stado znika szczęśliwie w mroku Lasu. Na polanie zostaje jedynie Saris. Anaela przeklina go w duchu, ale zaraz potem uśmiecha się z satysfakcją, wstaje i otrzepuje suknię. — No właśnie: w ich imieniu oświadczam, iż Cienie nie przyjmują postanowień dekretu,

ale jestem skłonna udać się do Feri’any i negocjować z Władcą Ferrinu, nim znów poleje się krew. Elanora dell’Soll przenosi na nowo objawioną władczynię osłupiałe spojrzenie. Zdolna do wypowiedzenia jednego jedynego słowa: — Dobrze — nie wie, iż pieczętuje nim swój los. * — Wybaczcie, pani, ale musimy nałożyć wam pęta — Przed Anaelą stanął, zmieszany własnym żądaniem, przyboczny Elanory. Znała go z poprzedniej Gry, lecz wtedy towarzyszył Reikanowi. Teraz niepewnie trzymał w ręku linkę z tytanianu. — To jej pomysł? — wskazała obserwującą ją z oddalenia księżniczkę. Elf pokręcił głową. — Władcy Ferrinu. — Podał Anaeli zwitek papieru, przyniesiony zapewne przez posłańca: „Doprowadzić Władcę Cieni na postronku”. Widać Elanora zrozumiała to, albo chciała zrozumieć, dosłownie. Jeżeli jednak spętają Anaelę tytanianem… Musiała zamienić jeszcze parę słów z Sarisem, dopóki mogła się z nim porozumiewać. — Niech tak będzie — skwitowała, oddając przybocznemu wiadomość. — To wprawdzie godzi w przywilej nadany mi wolą bogów, ale skoro Eleuzis stawia się ponad nimi… — Wymownie zawiesiła głos. — Nim mnie zniewolicie jak byle zbrodniarkę, chciałabym prosić ostatniego jednorożca, który mi pozostał, by poniósł mnie do Feri’any. — Anaela uśmiechnęła się niemal przymilnie. Za parę słów z Sarisem, nadal tkwiącym nieruchomo pośrodku polany, gotowa była ucałować skażone krwią Izisa rączki elfii. Ta łaskawie skinęła głową. Anaela po chwili stała przed swoim Cieniem. — Milcz i słuchaj. Mamy mało czasu — zaczęła, nim Saris zdążył cokolwiek powiedzieć. — Od tej pory nic dla siebie nie znaczymy. Jesteś jednym z setek moich poddanych, rozumiesz? Nie chcę, by ona miała nade mną władzę, grożąc mi twoją śmiercią. Zostałeś, mimo że kazałam ci uciekać ze wszystkimi, niech ci będzie, Saris… — Dałem słowo, że będę ci towarzyszył do Feri’any — wtrącił. — Niech ci będzie — powtórzyła. — Ale ani Elanora, ani Eleuzis nie mogą się dowiedzieć o Braterstwie-w-Mocy. Nie zniosłabym utraty ciebie. A gdyby zaczęli cię torturować… Oni zaraz mnie spętają, lecz nie protestuj przeciw temu. Nawet jeśli zacisną mi tę cholerną linkę na szyi, jakoś to zniosę. Bądź tylko przy mnie i pilnuj, by lwiana trzymała się z daleka. Cokolwiek by się ze mną działo, wy dwoje musicie być bezpieczni. Oni nie mogą mieć nade mną władzy poprzez was, rozumiesz? — Jeśli ten Cień jest tak krnąbrny, że nie chce nieść swej władczyni, zostanie przykładnie ukarany. — Elanora stała tuż za Anaelą. Nie mogła słyszeć ich rozmowy — wymieniali myśli — i tym bardziej nie podobało się to podejrzliwej księżniczce. — Też tak uważam — zgodziła się Anaela i nagle z całej siły, otwartą ręką, uderzyła Sarisa w policzek. — Klękaj! — rozkazała, niepomna na spojrzenie, jakie rzucił jej zarówno jednorożec, jak i zaskoczona elfia. Cień powoli, mrużąc jadowicie oczy, osunął się na przednie nogi, by jego pani mogła wygodnie usiąść. Nim jednak to uczyniła, ponownie podszedł elf z linką. Anaela posłusznie podała do skrępowania złączone nadgarstki, lecz w tej samej chwili Elanora wyjęła przybocznemu sznur z rąk, koniec związała w pętlę, po czym zarzuciła ją Anaeli na szyję. Ta zacisnęła pięści i zagryzła wargi, by nie odepchnąć księżniczki z całych sił, choćby miało to ją kosztować życie. Pewnie na to Elanora liczyła: na bunt Władczyni Cieni, który

stłumi jednym cięciem miecza. — Pozwól mi, powiedz słowo, a… — usłyszała w myślach stłumiony przez tytanian głos Sarisa. I to ją otrzeźwiło. Saris. Za jej bunt zapłaciłby życiem właśnie on. Nie dam ci tej satysfakcji, podła żmijo. — Anaela, używając całej siły woli, wyrównała oddech, rozwarła palce rąk. — Za to też zapłacisz. W swoim czasie… Pętla zacisnęła się mocniej. * Z przodu kolumny dobiegało wesołe paplanie księżniczki. Zbyt wesołe, by brzmiało naturalnie. Co jakiś czas Anaela czuła na sobie jej wzrok, ale nie podnosiła spojrzenia, wbitego w kark Sarisa. To nie był czas na konfrontacje, lecz na ćwiczenie hartu ducha, pozwalającego znosić ból fizyczny — linka, mimo że zwisała luźno między Anaelą a trzymającym drugi koniec sznura elfem, i tak otarła do krwi delikatną skórę na szyi. To była także lekcja pokory, która pozwoli w przyszłości znieść wszelkie poniżenie. Anaela nie miała wątpliwości, że na dworze Eleuzisa czeka ją ich jeszcze wiele. — Mam na imię Sorell, pani. — Elf, nadal zmieszany powierzoną mu rolą, zrównał wierzchowca z Sarisem, postanawiając rozmową umilić brance monotonną podróż. — Wiem — mruknęła. — Znasz mnie, pani? — zdziwił się. — Znałam — wzruszyła ramionami. — W innym Wymiarze. I pod rozkazami kogo innego. Reikana — wyjaśniła, widząc w zielonych oczach elfa niezadane pytanie. — Towarzyszyłeś młodszemu księciu, a nie jego siostrze. — Ta służba to nie mój wybór — żachnął się. — Takie rozkazy. — Wiem. — Znów wzruszenie ramion. — Nie ma to jak rozkazy. Wymordować: mordujesz. Przywieść na postronku: wiedziesz. Nie ma wyboru, takie rozkazy… — Jesteście Wielką Władczynią, pani — odparł, hamując gniew. — Sama posyłasz poddanych po śmierć i na śmierć. Wymagasz bezwzględnego posłuszeństwa i wypełniania rozkazów, odpowiadając jedynie przed bogami. — I tu się mylisz, elfie o imieniu Sorell. Odpowiadam przed własnym sumieniem, a to surowszy sędzia niż wasi, to jest nasi — poprawiła się szybko — bogowie. Mimo że z tą pętlą wyglądam jak byle kundel, mogę sobie spojrzeć w oczy, gdy co rano pozwalacie mi opłukać twarz nad strumieniem. Czy ty, który trzymasz drugi koniec sznura, potrafisz to samo? Uderzyła celnie, bo ponownie się zmieszał, ubódł piętami konia i wysforował się naprzód. Wcisnął koniec linki w dłoń mijanego żołnierza i pognawszy na czoło kolumny, dołączył do Elanory. Anaela uśmiechnęła się tylko. Nie po to lądowała po raz drugi na łeb na szyję w Lesie Tysiąca, by koić wyrzuty sumienia zbłąkanego elfiątka. * O dziwo, ta rozmowa dała nieoczekiwane rezultaty. Wieczorem, gdy zatrzymali się na kolejny popas, Sorell osobiście zdjął pęta z szyi Anaeli. — Tylko nie próbujcie uciekać, pani. Będziecie strzeżeni. Wypchaj się — chciała powiedzieć, ale wtrącił się Saris: spodziewając się widać takiej odpowiedzi, machnął głową tak silnie, że mało nie zwalił jej z nóg. — Jeszcze raz coś takiego zrobisz i do końca świata będę cię nazywała konikiem — uprzedziła, rozcierając obolałe ramię.

— Przyjmuję ostrzeżenie, a ty, zamiast zrażać sobie jedynego sprzymierzeńca… — Cień zawiesił głos — poćwicz na nim. — Anaela podążyła za jego wzrokiem. Szafirowe spojrzenie spoczęło znacząco na niosącym wodę Sorellu. — Co mam na nim ćwiczyć? — Uniosła brwi. Saris wywrócił oczyma. — Uwodzenie. — Uwo… — urwała, zatykając sobie usta dłonią. — Ale po co? — Przyda się — uciął krótko. — Oboje wiemy, że władasz elfią magią. Widziałem twoją aurę i wiem, co ona oznacza. Jeśli zamierzasz uczynić to, co zamierzasz, musisz zbliżyć się do Eleuzisa na tyle, by ci zaufał. A on ufa, a i to nie do końca, jedynie swoim nałożnicom. — Sarisie, na wszystkich tutejszych bogów, ty nie sugerujesz tego, co sugerujesz, prawda? — Anaela nie wiedziała, czy ma się roześmiać, czy oburzyć. — Mam zostać nałożnicą tego starego podłego drania?! — To był twój pomysł… — Ja chcę go zabić, a nie uwodzić! — sprostowała. — Cóż, próbuj. A na razie, tak na wszelki wypadek, ćwicz. Bo widzę, że choć energią władasz bardzo sprawnie, to pod względem zjednywania sobie elfich arystokratów daleko ci do biegłości, a ta akurat umiejętność bardzo się liczy na dworze Eleuzisa. Nadchodzi twa ofiara. Ćwicz! — Ale tego się nie da ćwiczyć! Taki urok można rzucić tylko raz w życiu. — No to poćwicz na sucho. Bez rzucania uroku. — Puścił do niej oko i odszedł popaść się jak gdyby nigdy nic. Patrzyła to na jednorożca, to na Sorella. Ćwicz! Łatwo powiedzieć… Rzucania uroku, takiego uroku nie da się wyćwiczyć! Jednak Saris miał rację. Nie zbliży się do Wielkiego Zdrajcy, nie omotawszy go swymi wdziękami. Eleuzis za bardzo będzie się lękał srebrnej gwiazdki, by pozwolić jej właścicielce na realizację morderczych zamierzeń. Cała pałacowa gwardia będzie Anaeli — a więc pośrednio i Eleuzisa — strzegła dzień i noc, a ona, mając tak wiele do zrobienia, musi być wolna. Powoli, bardzo powoli podniosła złoto-zielone oczy na niczego nieświadomego Sorella. Zamrugał, niepewny i zaniepokojony, ale nie mógł oderwać od niej wzroku. — Sorell — szepnęła wprost do zamroczonego jej spojrzeniem umysłu mężczyzny — jesteś mój… Lekko drgnął, poddając się magii i… w tym momencie Anaela usłyszała znienawidzony, śpiewny głosik: — Zjesz, pani, wieczorny posiłek w moim towarzystwie, o ile ci ono nie uwłacza. — Elanora zmaterializowała się nagle między nimi, przywracając przybocznego do porządku. Sorell z trudem oderwał wzrok od Anaeli i ponaglony przez swą panią, odszedł spiesznie, Anaela zaś, uśmiechnięta niczym syty kot, odparła lekko: — Z przyjemnością, Wasza Książęca Wysokość. Z przyjemnością. * Od dłuższego czasu księżniczka omawiała sama ze sobą — bo Anaela przeżuwała w milczeniu suchary, które jej podano — krój podróżnej sukni swej interlokutorki. W istocie, tym razem Anaela, wiedząc, co czeka ją w Świecie Światów, rozważniej przygotowała się do przejścia. Suknia z ciemnozielonego aksamitu miała nieco obfitszą halkę, by można ją było

drzeć na bandaże; do jazdy konnej spódnicę można było podpiąć tak, że nie krępowała ruchów, ale i nie obnażała gorsząco nagich nóg; zamiast sznurowanego z tyłu gorsetu miała sprytnie wszyty zamek błyskawiczny. I właśnie zwykły suwak stał się obiektem podziwu księżniczki. Zastanawiała się, nie chcąc otwarcie prosić Anaeli o zdradzenie tajemnicy, jakim cudem tak obcisłą od talii w górę szatę Anaela nakłada i zdejmuje. Ile można nawijać o kieckach! — Zniecierpliwiona Anaela przewróciła oczyma. — Dlaczego Władca Ferrinu wysłał w tak niebezpieczną misję ciebie, pani, zamiast któregoś ze swych synów? — wtrąciła, gdy tylko Elanora zamknęła usta. — Nie była taka znów niebezpieczna. — Księżniczka machnęła lekceważąco ręką. — Cienie nie stanowią przecież zagrożenia. Niczego nie ujmując tobie, pani Anaelo, twoi poddani nie są zdolni do buntu czy oporu. Nie udało się wyłapać jednorożców za jednym zamachem, będą wyłapywane pojedynczo. Twoja interwencja sprawiła tylko, że więcej ich zginie… — Izis… — szepnęła Anaela. — Nie wiem, czemu tak opłakujesz niedawnego przywódcę stada. Przecież oddał cię w nasze ręce. Anaela poderwała głowę. Jak to?! — Zwabił do Czterech Wodospadów, a potem wyprowadził wprost na nas. — Elanora uśmiechała się łagodnie. W jej złotych oczach nie było okrucieństwa, gdy tak odzierała Anaelę ze złudzeń, przyznając się jednocześnie beztrosko do popełnionej na jednorożcu zbrodni. Dało się za to dostrzec chłód, jakiś trudny do nazwania dystans i cień tamtego obłędu. Na Ziemi takie spojrzenie mieli zapewne zawodowi mordercy. Tutaj elfie księżniczki. — Mylisz się. — Anaela z trudem oderwała spojrzenie od jej oczu. — Izis stanął między mną a tobą. Pragnął bronić mojego życia nawet za cenę swojego. Widział przyszłość. Widział nadchodzącą śmierć. — No właśnie! — podchwyciła radośnie elfia. — Nie wiedział jedynie, czy swoją, czy twoją. — No właśnie! — powtórzyła ze złością Anaela. — Dlatego… — …jego ostatnia skierowana do mnie myśl była pełna wyrzutu. „Dlaczego ja?!” — to wykrzyknął twój ukochany Izis w chwili, gdy poczuł ostrze mojego miecza. — Elanora z uwagą obserwowała twarz Anaeli. Osłupienie, ustępujące miejsca żalowi i poczuciu zdrady, zdawało się cieszyć księżniczkę. — Nie masz sprzymierzeńców w tym Wymiarze, moja pani. — Mam! — zaprzeczyła gorąco. I umilkła. Nie mogła zdradzić, jakich przyjaciół już posiada, a jakich spróbuje sobie zjednać. Zmieniła temat: — Jednorożce widzą przyszłość do pierwszego węzła. Izis widział więc swoją śmierć, nie moją. — Oj, Wasza Wysokość — Elanora pokręciła głową — Izis widział węzeł, a w nim śmierć. To różnica. Nie znasz, pani, teorii węzła? — Anaela musiała zaprzeczyć. Słyszała o tym wiele razy, ale nikt jakoś się nie pokwapił, a może nie było po temu sposobności, by wytłumaczyć jej, czym właściwie jest ów węzeł. Elanora narysowała linię. — Oto nasz Wymiar, nasza Ścieżka Losu. To jest węzeł. — Palec księżniczki spoczął w punkcie, w którym z pojedynczej linii powstawały trzy nowe. — Wydarzenie, sprawiające, że los Świata Światów się zmienia. Czyjś wybór powoduje powstanie trzech nowych Wymiarów… tutaj trzech, bo przecież może ich powstać nieskończona liczba. Izis szedł do

tego miejsca — ponownie wskazała ów węzeł — widząc śmierć. Mogła to być jego śmierć… — powiodła po jednej z linii. — Mogła to być moja śmierć… — powiodła po środkowej. — Mogła to być wreszcie… — zawiesiła głos, podnosząc złote oczy na Anaelę — twoja śmierć. Powstałyby trzy różne Wymiary: jeden bez Izisa, drugi beze mnie, trzeci bez ciebie. Być może powstały. — Elanora wstała nagle i teraz patrzyła na Anaelę z góry. — Ja wybrałam tę ścieżkę, wybrałam Świat Światów bez Izisa, mimo że przybyłam po twoje życie. Nie zawiedź mnie, Wasza Wysokość. — Uśmiechnęła się przez ramię i już miała odejść, ale jakaś myśl nie dawała jej spokoju. — Nie wierzę, że Władczyni Cieni, mianowana przez bogów, nie znała istoty powstawania równoległych Wymiarów. Skąd przybyłaś? Anaela klęczała wpatrzona w Drzewo Losu, które powstało na piasku za sprawą smukłej elfiej dłoni. Nie mogła uwierzyć, że jednym ruchem ręki Elanora stworzyła trzy nowe rzeczywistości. — Skąd przybyłaś? — Tym razem ciekawość w głosie księżniczki zastąpiła groźba. — Z miejsca, gdzie jest jedna rzeczywistość i jedna przyszłość. — Anaela powoli wstała. Całym ciałem czuła zbliżanie się kolejnego węzła, który zadecyduje o ścieżce, jaką podąży. — Tam mój los leży w moich rękach, a mój wybór jest moim wyborem. Słusznie się domyślasz, córko Eleuzisa, nie pochodzę z tego Świata ani z żadnego innego. Jestem… Cios spadł nagle. Anaela padła twarzą w piach, od razu tracąc przytomność. — Zapłacisz mi za to — wysyczała Elanora, zwracając pobladłą twarz ku Sarisowi. — Przeklęty, przeklęty po trzykroć!!! — Chwyciła za miecz i wzięła szeroki zamach. Gdy przytrzymano ją za nadgarstek, jak wściekła żmija rzuciła się ku kolejnemu przeciwnikowi. Sorell nie zwolnił jednak uścisku. — Ty też knujesz przeciwko mnie? Puszczaj, albo każę cię wychłostać, a potem nabić na pal! — Wasza Wysokość, przydadzą się nam oboje: i ona — wskazał nieprzytomną Anaelę — i on. Szczególnie on. Cień wie tyle co ta tutaj, a… — uniósł kącik ust w uśmiechu — jest mniej odporny na ból i w przeciwieństwie do jego pani nie chroni go Najwyższa Magia. Sprawdźmy, jak długo jednorożec wytrzyma elfie tortury… Saris nie czekał, aż księżniczka podda go próbie, zrobił w tył zwrot i ruszył cwałem przed siebie. — Strzelać! — padł rozkaz. — Ranić, nie zabijać! Mimo że kluczył między drzewami, elfowie byli zbyt dobrymi łucznikami, by tak duże stworzenie jak jednorożec mogło im umknąć. Pierwsza strzała jedynie się o niego otarła. Dwie następne niestety już nie. Ogień smagnął prawe udo raz po razie. Dusza rwała się do przodu, lecz ciało odmówiło posłuszeństwa. Ogier potknął się, a potem upadł ciężko. Słysząc nadciągających oprawców, westchnął i zamknął szafirowe oczy. Za chwilę on sam się przekona, ile warte jest słowo jednorożca. * Elanora pochyliła się nad Anaelą, biorąc jej głowę w dłonie i delikatnie próbując wniknąć w umysł kobiety. Po chwili jednak odskoczyła na bezpieczną odległość przed dwiema czerwonymi błyskawicami, które broniły dostępu do pamięci nieprzytomnej. Krzywiąc się z bólu i rozcierając poparzoną skórę rąk, Elanora powoli zwróciła się ku otoczonemu przez elfów Cieniowi. W jej pięknych, jasnych oczach błysnęło czyste okrucieństwo… * Nieludzki skowyt, przechodzący w żałosne zawodzenie — już kiedyś taki słyszała, tylko

wrzaskargi potrafiły wydawać z siebie tak potworne dźwięki — sprawił, że Anaela powróciła do przytomności. — Uwaga, budzi się! — usłyszała. Skowyt umilkł jak ucięty nożem. Usiadła, troskliwie przez kogoś podparta, krzywiąc się z bólu. Dotknęła potylicy i czując pod palcami lepką wilgoć, zaklęła cicho. Powiodła dookoła coraz przytomniejszym wzrokiem. Otaczała ją elfia eskorta, rozłożona obozem na polanie. Nigdzie nie było jednak widać Elanory. Elanora. No właśnie. Anaela zogniskowała wzrok na Drzewie Losu, które — to było jej ostatnie wspomnienie — księżniczka narysowała na piasku. Od jednej z gałązek — Anaela nie pamiętała której, „to śmierć Izisa, to moja śmierć, a to twoja” — odchodziły dwie nowe ścieżki, których poprzednio, mogłaby przysiąc, nie było. Jedna z nich lśniła delikatną błękitną poświatą i Anaeli przyszła do głowy nieprawdopodobna myśl, że narysowała ją ręka Pani Lasu. Tylko co driada miałaby do roboty w elfim obozowisku? Oprócz przypomnienia „wyprowadź Cienie” i dorysowania błękitnej ścieżki — nic. * — Ruszamy — nieznoszący sprzeciwu głos Elanory postawił na nogi wszystkich prócz Anaeli, która wciąż wpatrywała się w Drzewo Losu, usiłując zrozumieć jego przesłanie. Właściwie było jasne: podążać błękitną drogą. Anaela podniosła oczy na szafirową tunikę, którą miała na sobie córka Eleuzisa. Wstała. — Pojedziesz, pani, z moim przybocznym. Twój Cień postanowił się oddalić. — Elanora, nie patrząc na Anaelę, zajęła się zaciskaniem popręgu swej siwej klaczy. — Jak to: postanowił się oddalić?! — Dostał wybór: wygnanie lub śmierć. Próbował cię zabić — wyjaśniła księżniczka, podnosząc złote oczy i uśmiechając się ze współczuciem. — Wiem, że byłaś doń przywiązana, ale mówiłam, moja pani: nie masz sprzymierzeńców w tym Wymiarze. Może oprócz mnie. Zdążyłam cię polubić, ty jednak zdajesz się nie odwzajemniać tego uczucia. I masz cholerną rację! — chciała krzyknąć Anaela, ale zaciśnięte z żalu gardło nie chciało, na jej szczęście, przepuścić tych słów. Podstępem lub przemocą oddzielili ją od Sarisa — nie wierzyła ani jednemu słowu księżniczki — teraz zwiążą ją ponownie (elf imieniem Sorell już trzymał w dłoniach gotową pętlę) i, tym razem zupełnie samotną, powiodą Bóg wie dokąd. Może nigdy nie trafi do Feri’any? Może dostali rozkaz, by zamknąć ją w kazamatach najbliższego zamku? Wtedy nigdy nie dopełni przysięgi danej choćby samej sobie i nigdy… To był odruch zrodzony z rozpaczy i strachu. Pchnęła z całej mocy, obiema rękami. Purpurowe błyskawice odrzuciły elfów na boki. Droga do Feri’any była wolna. W sekundę otworzyła portal i nim ktokolwiek zdążył zaprotestować, zniknęła w jego rozchybotanej paszczy.

RO ZDZI AŁ I I

FERI’ANA

Dzika teleportacja była uważana za odwagę. O dzikiej teleportacji z Lasu Tysiąca mówiono, że nie jest odwagą — jest głupotą. Dzika teleportacja z Lasu Tysiąca do chronionej blokadami stolicy Ferrinu była samobójstwem. * Portali powszechnie używano w Świecie Światów jako doskonałego środka transportu na większe odległości, mimo że uważano je za nie do końca przewidywalne. Już dzieci w Akademii uczono podstawowych zasad bezpiecznego korzystania z magicznych wrót, choćby takiej jak: „Materiał, który nie występuje w świecie, do którego się udajesz, nie przejdzie”. Znaczyło to, że z nylonowej sukni zostaniesz po drodze obdarta lub wręcz w niej zawiśniesz, gdzieś między światami, jak mucha w pajęczynie. Znaczyło to także, że nie przeniesiesz portalem broni, jakiej nie ma tam, dokąd się udajesz. Żadnych wyrzutni rakietowych przemycanych z Rosji do Smoczego Stosu… Druga zasada dotyczyła czasu. Portale były czasowo nietrwałe, a im dłuższe łączyły odległości, tym bardziej były zawodne. To z kolei znaczyło, że przez czarny portal śmierci, łączący niegdysiejszy Tartar z ówczesnym Światem Światów, można było trafić zarówno przed, jak i po dniu, w którym się tam wyruszyło, o ile było się na tyle niemądrym, by pchać się do Tartaru czy w Międzywymiar. Czas mógł się różnić o minutę lub dwie, ale równie dobrze mógł być przesunięty o miesiące — można było przeżyć całą powieść, całą Grę o Ferrin, podczas gdy w szpitalnej rzeczywistości minęła zaledwie jedna noc. Dla podróżujących w obrębie jednego Wymiaru portale były łaskawe: posłusznie trzymały się linii czasoprzestrzennej, jednak dla żądnych przygód, i dla przemieszczających się poza wytyczonymi drogami, bywały śmiertelnie niebezpieczne. To była właśnie trzecia, najbardziej podstawowa z zasad rządzących teleportacją: dzikie wrota wyjścia otwierały się dokładnie w linii prostej z wrotami wejścia. Gdy miało się szczęście, trafiało się metr — lub kilka metrów — ponad miejscem otwarcia portalu wyjściowego; ziemia nie jest przecież płaska jak Nienazwane, teren to wznosi się, to opada. Gdy szczęścia było mniej, za to władało się magicznymi umiejętnościami, wypadało się z portalu naprawdę wysoko nad ziemią, lecz nadal ponad powierzchnią, a zachowując przytomność umysłu, można było użyć zaklęcia lewitacji i w miarę bezpiecznie wylądować. Gdy szczęścia brakowało, trafiało się pod ziemię, co wymagało wykazania się nadnaturalną przytomnością umysłu i wybitnymi umiejętnościami magicznymi, by użyć zaklęcia lewitacji skierowanego ku górze, które wyciągnęłoby przyduszone ciało na powierzchnię. Oczywiście jeśli widziało się wrota wyjścia i to, co za nimi się znajduje — przejście przez nie było aktem odwagi lub brawury. Stawało się głupotą, gdy nie dało się dostrzec miejsca docelowego, a właśnie aura Lasu Tysiąca zniekształcała portal wyjściowy — nadal

jednak istniał wybór: przejść czy nie. Gdy natomiast miało się pecha, można było wbić się w magiczną barierę, chroniącą cel teleportacji. I nie wiadomo, co było gorsze: śmierć przez pogrzebanie żywcem czy utkwienie w czymś, co nie ma początku ani końca, czego nie ogranicza góra ani dół, gdzie nie istnieje również czas; zawieszenie w czystej, rozbitej na miriady cząsteczek energii. Anaela miała pecha. * Elanora roześmiała się, patrząc, jak zanika ślad po portalu donikąd. — No, to kłopot z głowy. Jej świta również nie mogła oderwać oczu od blednącej poświaty. Nieczęsto zdarzało się, by ktoś popełniał w ten sposób samobójstwo. — A teraz wy… — Księżniczka zwróciła na elfów złote oczy. Cofnęli się mimowolnie, myśląc, że ich również chce wysłać w Międzywymiar. — Podchodźcie po kolei, każdemu nałożę uwarunkowanie. Wprawdzie ufam wam i wierzę danemu słowu, ale… Nikt nie może się dowiedzieć o pojawieniu się i zniknięciu tajemniczej władczyni. Sorell, ty pierwszy. — Wyciągnęła nakazująco dłoń ku przybocznemu, nadal wpatrującemu się osłupiałym wzrokiem w miejsce po portalu. — Sorell! Zamrugał, otrzeźwiony ostrym tonem Elanory. Zmusił się do podania odsłoniętego nadgarstka, który tamta ujęła między kciuk a palec wskazujący, by wycisnąć magiczne piętno. Skutecznie zamknęło ono elfom usta. Na szczęście dla Anaeli nie tylko oni byli świadkami jej zniknięcia. * Poprzez ból rozrywający czaszkę z trudem przedzierała się kojąca go pieszczota — miękkie, łagodne, a zarazem budzące do życia pociągnięcia wilgotnym jęzorem. Raz po raz, dotąd, aż ciężkie powieki uniosły się nieznacznie, a oczy błysnęły przytomnie. I szafirowo. Z gardła jednorożca wydarło się żałosne, ciche kwilenie. Próbował unieść głowę, ale opadła bezwładnie, a skronie, na których sierść spalona była do sczerniałej skóry, ponownie zapłonęły ogniem. Elfom jedno trzeba było przyznać: ich słynne tortury nie były jedynie mitem. Cień chciał odpłynąć w nieświadomość, gdzie nie było odbierającego zmysły cierpienia, ale coraz bardziej natarczywe liźnięcia nie pozwalały na tę ulgę. — Zbudź się. Zbudź się — doszedł do tego głos. Ponownie uniósł powieki. Lwiana stała nad jednorożcem i budziła go do życia. Lizała jego rany, szturchała delikatnie nosem i podpierała barkiem. Po chwili zaczęła krążyć dookoła, napięta jak struna, nie potrafiąc poradzić sobie z przerastającym ją zadaniem. — Wstawaj. Pomóż mojej pani. Wstawaj! Saris siłą woli oddalił cierpienie i skoncentrował uwagę na wielkim kocie. — Pani Anaela? Co się stało? — Ucieczka. Moja pani uciekła. Bardzo niebezpiecznie. Śmiertelnie niebezpiecznie! — Kot znów zaczął krążyć. — Hatira, stój! — nakazał. Lwiana zatrzymała się. — Mów powoli i spokojnie. Co się stało? — Moja pani uciekła. — Kot zmarszczył brwi, niczym intensywnie myślący człowiek. — Do Feri’any. Przez portal bez wyjścia. — Uciekła do Feri’any portalem?! Przecież Feri’anę chroni blokada! — Właśnie, blokada! Niebezpieczna. Bardzo. Wstawaj! Pomóż mojej pani! — Kot ruszył

do przodu, niecierpliwie oglądając się na jednorożca. Ogon uderzył o boki. — Odwiąż linkę! — Saris podniósł głowę. Linka z tytanianu, którą przywiązany był do pnia drzewa, wpiła się w skórę na szyi. Już samo to, że zostawiono go na pewną śmierć z głodu i pragnienia, było nieludzkie, ale czego można się było spodziewać po elfach? Nawet mocne szczęki lwiany, przywykłe do miażdżenia kości, nie poradziłyby sobie z na pozór cienkimi tytanianowymi pętami. Saris nie miał więc szans, by uwolnić się samodzielnie. Żadna siła, ludzka czy nieludzka, nie zdołałaby zerwać linki. Można ją było jedynie rozsupłać, co kotu zabrało niemal godzinę. Gdy węzeł w końcu puścił, Saris podniósł się, stanął na chwiejnych nogach i przez chwilę łapał powietrze, by nie zemdleć z bólu. Lwiana podparła go troskliwie, ale koniuszek jej ogona nadal uderzał o ziemię. To nie o jednorożca się martwiła. Saris rozumiał ją. — Idź przodem. Sprawdź, gdzie są elfowie. Ominiemy ich i wyjdziemy z Lasu Tysiąca najkrótszą drogą. Wtedy wezwiemy pomoc. Dopiero po nieskończenie długiej chwili — czy była to godzina?, dzień?, miesiąc? — do otumanionego umysłu Anaeli dotarła świadomość tego, co uczyniła. Tam, gdzie się znalazła — nie można było tego nazwać miejscem — nie istniało nic. Nawet umierając, gdy kroczyła ku Prządce, nie idąc przecież, nawet w obliczu bogów, stojąc przed nimi, choć nie miała pod nogami ziemi, czuła, że istnieje, a jej zmysły odbierały jakieś bodźce. Słyszała głos Prządki, czuła ból poranionego ciała, widziała bogów, wymawiała słowa… Tutaj zaś… Nie było żadnych punktów odniesienia. Nie widziała, bo otaczała ją nieprzenikniona czerń. Nie słyszała. Nie czuła. Nie istniała. Było to porażające, bardziej jednak przerażała ją myśl, że nie mogła zrobić nic, kompletnie nic. Uniosła dłoń, ale zrobiła to jedynie w swojej świadomości — nie widziała ani nie czuła przecież. Wypowiedziała pierwsze zaklęcie, jakie jej przyszło do głowy — przywołanie energii — ale tam gdzie się znalazła, w Pustce Międzywymiaru, nie było energii. Ogarnęła ją potworna panika, odbierająca jasność umysłu. Nim całkowicie odebrała jej rozum, umysł zdołał uczepić się jednego jedynego słowa, imienia tego, kto potrafił jej pomóc: — Reikan!!! * Podniósł głowę. Czyjeś natarczywe wołanie cięło mrok nocy, odbierając księciu spokojny sen. — Reikanie dell’Soll, usłysz mnie! Pośrodku sypialnej komnaty zamajaczył widmowy cień. Książę potarł powieki, odganiając resztki snu. — Słyszę cię, słyszę — mruknął. — Wasza Wysokość, wiedz, że nie budziłbym cię z błahego powodu i nie prosił o pomoc, gdybym… — Wiem, wiem. Wy, Cienie, gardzicie pomocą maluczkich — Reikan przerwał temu, kto go wezwał, machnięciem ręki, ale uśmiechał się przyjaźnie. Darzył jednorożce sympatią, mimo ich wyniosłości, a humorzastość Władcy Cieni po prostu go bawiła. — Czego chce Jaśnie Wielmożny Izis? — Izis nie żyje. Proszę o pomoc dla jego następczyni. — Na bogów, jak to?! — Proszę o pomoc dla jego następczyni — powtórzył dobitnie Saris. — Obiecuję wszystko wyjaśnić, gdy sprowadzisz bezpiecznie Władczynię Cieni z Międzywymiaru.

— Co ona tam robi? — wyrwało się zdumionemu Reikanowi. — Przeceniasz moje zdolności, Cieniu. — Pokręcił głową. — Raz złamałeś feri’ańską blokadę. Spróbuj ponownie. Proszę, uwolnij moją panią. — Rozumiem… Próbowała wedrzeć się do Feri’any? — Reikan zmrużył z dezaprobatą zielone oczy. — Nie, Wasza Wysokość, usiłowała uciec przed twoją siostrą, która parę godzin wcześniej własnymi rękami zgładziła Izisa. Na te słowa książę poderwał się do pionu. — Moja siostra? Izisa? Elanora?! Jak śmiesz…?! — Z zimną krwią poderżnęła mu gardło — wycedził Saris. * Mocna dłoń zacisnęła się na jej dłoni. Kurczowo wpiła w nią palce. Poczuła szarpnięcie. Potem następne, silniejsze. Uścisk się wzmógł, a kolejne szarpnięcie było tak silne, że krzyknęła z bólu. Jej ręka spotniała i zaczęła wyślizgiwać się z uścisku, ale tamta dłoń nie zamierzała się poddać. Szarpnęła ostatni raz. Rozpaczliwie, z całych sił. Staw barkowy trzasnął z oślepiającym rozbłyskiem bólu, ale nim straciła przytomność, zdążyła ujrzeć czyste i błękitne niebo Ferrinu. * Reikan osunął się na kolana, drżąc na całym ciele. Łapał powietrze płytkimi haustami, sam bliski omdlenia. Co innego przechodzić dla zabawy, no, dla nabrania nowych doświadczeń, przez chronione blokadami portale, co innego zaś wyciągać tkwiące w nich, niczym muchy w pajęczynie… — właśnie, nawet nie wiedział, kogo uwolnił! Władczynię Cieni — podsunął mu usłużnie własny, nieco znękany wysiłkiem, umysł. Zwrócił głowę ku uratowanej istocie. Już tam, w Międzywymiarze, ułamkiem świadomości zarejestrował, że ma do czynienia z elfem. Ale ona nie była elfem. Była człowiekiem. Ludzką kobietą z elfią aurą, smoczymi włosami i srebrną gwiazdką władzy lśniącą pośrodku bladego, zroszonego potem czoła. Reikan zdumiał się po raz kolejny tej nocy. W tym momencie ona, ta nieznajoma, otworzyła oczy i wyszeptała: — Reikanie… Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz… * — Musimy porozmawiać, Cieniu. — To były pierwsze słowa, jakie usłyszał Saris, kiedy stanął przed obliczem księcia. — Twoja pani jest tutaj — wskazał głową za siebie — bezpieczna. Aż za bardzo bezpieczna. Strzeże jej, niczym kocięcia, zdziczała lwiana, nie pozwalając mi się zbliżyć. — Po co miałbyś się zbliżać? — wymknęło się Sarisowi podejrzliwe pytanie. Reikan roześmiał się. — Oto wdzięczność Cienia. Twoja pani jest ranna, ma zwichnięty bark — wyjaśnił. — Gdy odzyska przytomność, będzie bardzo cierpieć, a ja nie mogę jej pomóc, bo co się zbliżę, lwiana syczy jak wściekła. — Widać ma powody, by się obawiać elfów — mruknął jednorożec. — I nie ona jedna. — Cóż… — Reikan uniósł dłonie w geście poddania. — Pozwól, że powrócę do ciepłego łoża, a los twojej władczyni zostawię w rękach przygodnego patrolu. Myślę, że gwardziści poradzą sobie i z nią, i z lwianą.

— Reikanie… — zaczął Cień. — Reikanie… — wyszeptała. Książę przeniósł spojrzenie z jednorożca na nieznajomą. Złoto-zielone oczy wpatrywały się w twarz elfa z trudnym do odgadnięcia wyrazem ni to nadziei, ni błagania, ni…strachu. Próbowała coś powiedzieć, ale z jej ust dobył się tylko stłumiony jęk. Pochylił się nad nią, w odruchu niesienia pomocy, a smoczowłosa kobieta, ponoć Władczyni Cieni, ku zdumieniu Reikana, ujęła jego dłoń i przytuliła do mokrego od łez policzka. Trwali tak przez chwilę, czym książę był coraz bardziej zdumiony i skonfundowany, aż wreszcie nieznajoma przeniosła jego dłoń na zwichnięty bark z jednoznaczną prośbą o ulżenie w cierpieniu. — Muszę rozciąć i zsunąć ramiączko sukni — zaczął Reikan przepraszającym tonem. Bądź co bądź miał do czynienia z władczynią, której sam zadał to cierpienie. — Przez materiał… — Wiem — przerwała mu. Jej, Leczącej, nie musiał tłumaczyć, jak trudnym zadaniem jest połączenie zerwanego więzadła. — Oddal lwianę, pani, bo nie pozwoli mi się do ciebie zbliżyć z nożem. Hatira wiernie warowała u boku Anaeli, nie spuszczając z elfa bursztynowych oczu, ale jedno słowo pani wystarczyło, by poderwała się w górę, z zapewnieniem, że będzie blisko. Reikan obnażył ramię rannej i wreszcie, ku jej ogromnej uldze, przyłożył garść zielonej znieczulającej energii. Anaela odwróciła głowę i zamknęła oczy, poddając się dotykowi elfich dłoni. Kpiące słowa, które usłyszała zaraz potem, sprawiły, że wstrzymała oddech: — Proszę, proszę, mój brat zabawia się z niewolnicą. Poznałaby ten głos na końcu świata. * Sellinaris stał z rękami splecionymi na piersiach i patrzył na Reikana z rozbawieniem, a jednocześnie przyganą w czarnych oczach. Na niewolnicę nie zwrócił większej uwagi. Nie zaciekawił go nawet kolor jej włosów. Widywał już w życiu różne cuda, natomiast młodszego brata w dwuznacznej sytuacji z kobietą, jakąkolwiek kobietą, nie mówiąc już o ludzkiej, jeszcze nie widział. — To nie przystoi księciu Ferrinu — spoważniał. — Życzę sobie, byś respektował zasady, które ci wpoiłem. — Ja ją leczę — odparł spokojnie Reikan. — I to nie jest niewolnica. Odsunął się nieco, by starszy brat mógł ujrzeć ranną w całej jej władczej okazałości, ta jednak nadal leżała z głową zwróconą na bok tak, że włosy zasłaniały jej pół twarzy. Niech ta chwila się nie kończy — modliła się w duchu, jednocześnie powtarzając: — Nie teraz, to nie czas na spotkanie z Sellinarisem! Gdy ona otworzy oczy, a on pochyli się nad nią, oboje będą zgubieni: ona nie zdoła dokonać tego, co zamierzała, nie wtedy, kiedy ujrzy go znowu, tak kochanego, tak blisko, on zaś nie zdoła się uwolnić od jej pełnego miłości i tęsknoty złoto-zielonego spojrzenia i nigdy, nigdy nie wybaczy Anaeli tego, co ta już niedługo uczyni. Co muszę uczynić… — sprostowała w duchu. — Odejdź więc, Sellinarisie, spotkamy się innym razem. Gdy nie będę tak bezbronna, jak jestem w tej chwili, i zdołam zapanować nad swym spojrzeniem. Nad swą miłością do ciebie. Odejdź, mój kochany… Poczuła na policzku dotknięcie jego dłoni, gdy odwracał ku sobie jej twarz. Słyszała, jak wciąga powietrze, widząc Znak Władców.

— Pani… Wasza Wysokość… — Usłyszała znajomy do bólu miękki, głęboki baryton. Cofnął dłoń. Głowa opadła na bok. Miejsce, w którym jeszcze przed chwilą czuła dotyk jego palców, płonęło bolesnym ogniem tęsknoty. — Dokończ, bracie — rzekł, wstając. — Poczekam przy koniach. Usłyszała oddalające się kroki i odetchnęła z ulgą. Pod powiekami zapiekły łzy. Gdy Reikan odjął dłoń od jej barku, wstała i ostrożnie poruszyła ramieniem. Ból zniknął. Książę był przecież tak dobrym uzdrowicielem jak ona sama. Uśmiechnęła się doń z wdzięcznością, ale on nie odpowiedział uśmiechem. Spoglądał na Anaelę z lekką obawą. Nie bardzo wiedział, czego się spodziewać po nowo objawionej władczyni, która utknęła w jednej z ferrińskich blokad chroniących twierdzę. Powinienem był wezwać straż — przemknęło księciu przez myśl. Teraz na wzywanie posiłków było nieco za późno. Ona zaś stała przez chwilę ze zwieszoną głową, zdając się głęboko nad czymś rozmyślać. Jak to było, Reikanie? „Wyprostuj się. Podnieś głowę. Jesteś kimś”. — To twoje słowa, z poprzedniej Gry. Uśmiechnęła się na to wspomnienie, po czym, jakby nagle zdecydowała się skoczyć na głęboką wodę, wzięła głęboki oddech i… przed księciem stała inna osoba. Wyprostowana, z uniesioną dumnie głową, strzepnęła niedbale suknię i rzekła: — Prowadź, książę, do Władcy Ferrinu. * Siedziała w siodle przed Reikanem, czując na sobie badawczy wzrok Sellinarisa. Do tej pory, a przejechali już spory kawał drogi, nie obdarzyła Wielkiego Księcia ani jednym spojrzeniem. Mimo że sercem, duszą i ciałem rwała się do ukochanego, bardzo się pilnowała, by patrzeć prosto przed siebie, jakby drugi z ferrińskich książąt w ogóle nie istniał. Nie zdawała sobie sprawy, że dla kogoś tak inteligentnego jak Sellinaris dell’Soll jej uderzający brak uwagi był wystarczającym dowodem na to, jakim darzy go zainteresowaniem, uśmiechał się więc tylko od czasu do czasu, widząc wysiłki nieznajomej, by trzymać się prosto, mimo wyraźnego zmęczenia, i nie spuszczać oczu z drogi przed sobą. Cóż, skoro taka jej wola… — Pojadę przodem i uprzedzę ojca — zdecydował nagle i spiął konia do galopu. Mijając brata i nieznajomą, siłą rzeczy znalazł się tuż przed nią, musiała więc nań spojrzeć i wtedy… odwrócił się przez ramię i na ułamek sekundy wbił spojrzenie w jej twarz. W czarnych źrenicach Sellinarisa ujrzała najpierw ciekawość, a potem niebotyczne zdumienie i ślad rozpoznania. A może była to tylko jej wyobraźnia? Uniósł kącik ust w uśmiechu, trochę łobuzerskim, trochę triumfalnym, i po chwili pomknął w dal, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie. Pozostała też ona, otumaniona uśmiechem, w pogoni za którym wróciła do Ferrinu. * — Anaelo dell’Idarei, usłysz mnie! — Mentalne wezwanie odwróciło uwagę kobiety od znikającego Sellinarisa. — Saris, koniku! — odpowiedziała natychmiast. Czekała na nieśmiertelne „Nie jestem konikiem”, ale Cień był zbyt poważny, by odpowiedzieć żartem. — Poczekaj na mnie, przed świtem do was dołączę. Nie chcę, byś wkraczała do gniazda żmij zupełnie sama. I ona spoważniała. Wiedziała jedno: musi trzymać Sarisa, Hatirę i… Sellinarisa, tak,

przede wszystkim jego, z dala od Elanory, która niebawem powróci do zamku. Nie po to po raz drugi przybyła do Świata Światów, by historia miała się powtórzyć. — Poradzę sobie — odparła cicho. Reikan zwrócił ku niej pytające spojrzenie. — Poradzę sobie — powtórzyła już tylko Sarisowi. — Ciebie czeka inne zadanie. — Nie, moja pani — ze zdumieniem usłyszała odmowę Sarisa — jestem wolną istotą i sam o sobie decyduję. Właśnie delegowałem siebie do Feri’any, by moja władczyni zyskała na wjeździe godną oprawę. — Godną oprawę to ty dostaniesz, jak Eleuzis powiesi twoją głowę nad łóżkiem — mruknęła, ale nie sprzeciwiała się więcej. Prawdę mówiąc, potrzebowała wiernej i serdecznej obecności Sarisa w miejscu, gdzie czekało ją nic więcej, niż wrogość. — Zatrzymajmy się, Reikanie — zwróciła się do księcia. — Poczekam na Sarisa. — Wolałbym… Nie pozwoliła mu dokończyć, zeskakując po prostu na ziemię. Wierzchowiec Reikana stanął. — Jeżeli zechcesz poczekać wraz ze mną… — zawahała się. — Spróbuję wyjaśnić zaistniałą sytuację. Tak, Reikan, jeden z nielicznych sprzymierzeńców, powinien poznać prawdę. Prawie całą prawdę o celu przybycia Anaeli do tego Świata i wszystkich wydarzeniach, których była świadkiem lub uczestniczką. Miała nadzieję, że stanie u jej boku tak, jak to raz już uczynił. Tylko że wtedy, w tamtej Grze, jego przeciwnikami nie byli ci, których kochał całym dobrym i czystym sercem: ojciec, brat i siostra. Zamyślona patrzyła, jak książę zsiada z konia. Czy rzeczywiście w poprzedniej Grze serce Reikana było tak do końca dobre, czyste i szlachetne? Czy będąc tak blisko tych trojga, niczego nie podejrzewał? Nie widział chorej miłości siostry do brata? Nie słyszał knowań ojca przeciwko wrogom i przyjaciołom? Nie czuł, że pozostawienie Górali i swoich ludzi na pastwę kyriech to zwykła zdrada? Jak to z tobą jest, Reikanie? Nie widzisz czy nie chcesz widzieć? Jesteś ślepy na brudną grę najbliższych, bo sam tak grać nie potrafisz, czy z tą ślepotą jest ci wygodniej? Oni grzeszą, a ty zawsze masz czyste ręce. Żadnych trudnych wyborów, żadnego opowiadania się po którejś ze stron i ponoszenia konsekwencji swych decyzji. To przecież łatwiejsze… Może więc poddamy cię próbie lojalności? Może sprawdzimy już teraz, ile są warte siła i hart twego ducha i czy je w ogóle posiadasz? — Dlaczego po głowę Izisa wysłano Elanorę, nie ciebie? Spojrzał na nią zaskoczony. — Odbierać życie to raczej męskie zajęcie — indagowała. — Elanorę wysłano li tylko z poselstwem — odparł bez przekonania. — Nie było mowy o odbieraniu czyjegoś życia. — Mam wierzyć, że Izis wypełniłby bez sprzeciwu rozkaz: „Przyprowadzić Władcę Cieni na postronku” i zgodziłby się oddać siebie i swoich poddanych w elfią niewolę bez przelewu krwi? Bez buntu? Smoki walczyły o wolność dwieście lat, a jednorożce miałyby ot tak się poddać bez walki? — Nie wiem, jaki był zamysł mego ojca, gdy wysyłał Elanorę do Lasu Tysiąca — odparł gniewnie. — Wiem, że to ją tam wysłał. Nie mnie i nie Sellinarisa. — Dlaczego nie jego? — podchwyciła.

— Sellinaris… — zaczął, ale urwał, pochmurniejąc. — Sellinaris…? — Zajrzała łagodnie w zielone oczy księcia. — Nigdy by tego nie zrobił — dokończyła. — Elanora owszem, ale ty i on nie. — Surowo oceniasz moją siostrę, pani. — W zielonych oczach błysnął gniew. — Mnie i mojego brata również. Ją masz za bezwzględną zabójczynię, nas za zdrajców, którzy z powodu słabości serc nie wykonaliby rozkazu władcy. Kto dał ci prawo do ferowania wyroków? Ledwie mnie poznałaś. Mojego brata nie znasz w ogóle. Znak Władców, owszem, daje przywileje, ale i zobowiązuje. Wysłuchała go w milczeniu. Miałby rację, gdyby nie to, że aż za dobrze poznała i jego, i Sellinarisa, i nawet Elanorę, o Eleuzisie nie wspominając. Cóż jednak mogła odpowiedzieć w tej chwili wzburzonemu księciu? Nic. Milczała więc. — Żałuję, że pomogłem ci przejść przez blokadę. Tkwiłabyś w Międzywymiarze do końca świata, gdyby nie moje miękkie serce — rzucił z goryczą. — Czuję, że przysporzysz mi jeszcze nie lada kłopotów. — To więcej niż pewne, drogi książę — odparła. — Wierz mi jednak: sama z własnej woli tutaj nie przybyłam. I… — zawahała się — jestem twoją jedyną nadzieją. — Na co? Na kłopoty? — roześmiał się kpiąco. No, no, Reikan potrafi być uszczypliwy? — Na to, że być może, powtarzam: być może, uda mi się uratować Sellinarisa i Elanorę. Te słowa zdmuchnęły uśmiech z twarzy księcia. Spojrzał na nią ostro. — Przed czym? Raczej przed kim: przed twoim ojcem — chciała odrzec, ale zamiast tego machnęła ręką z udaną beztroską: — Och… Bogowie mają co do nich niecne plany, a ja je akurat znam. — Jesteś wieszczką? Tak łatwo byłoby skłamać, że owszem, jest. Skończyłyby się pytania i brak ufności. Reikan powinien jednak znać prawdę. Lecz jeśli pozna przyszłość, jaką gotują Ferrinowi Saetin i Primea, czy stanie po stronie Anaeli? Czy zgodzi się na to, co zamierzała uczynić? Nie. Tylko Sarisowi mogła zaufać do końca. — Tak. Jestem wieszczką. * Saris przybył tuż przed brzaskiem. Było już na tyle jasno, by Anaela zauważyła spaloną na skroniach skórę i pocięte płomieniami boki. Nie zdążyła wyrzec ni słowa: gdy wypadł na nich, spieniony i drżący ze zmęczenia, objęła Cienia za szyję, przytulając policzek do jego policzka, a potem, na widok śladów tortur, głos po prostu uwiązł jej w gardle. — Wiem, wiem, zabijesz ją za to — rzekł Saris, a ona, pomimo łez gniewu, musiała się roześmiać. — Ale to później, moja pani, później. Musimy zdążyć przed Elanorą do Feri’any. Ruszajmy. Natychmiast. Przyklęknął, by mogła wdrapać się na jego grzbiet. Usadowiła się wygodnie i ułożyła suknię, nieco wyświechtaną, w eleganckie fałdy. — Gdzie Reikan? — zapytał Saris, rozglądając się niecierpliwie. — Boczy się na mnie. Mieliśmy dużo czasu na rozmowy. — Nie wyjawiłaś mu chyba miejsca swego pochodzenia? — Cień ruszył. — Nie. Skutecznie wybiłeś mi ten pomysł z głowy.

— To było konieczne. — Tak, wiem. I cieszę się, że potrafisz uderzyć tak, by nie zabić — roześmiała się złośliwie, czując przepełniający Cienia wstyd. Zaraz jednak pochyliła się i poklepała go z czułością po szyi. — Jedźmy, jeśli mamy jechać. Rozwiń skrzydła. Saris nie dał się długo prosić. * Leśny trakt, którym do tej pory podążali, przeszedł w wykładany białym marmurem dukt. Kopyta wystukiwały swój rytm niczym kastaniety. Naraz padła komenda: — Stać! To sprawiło, że Cień zwolnił gwałtownie, by po chwili znieruchomieć. Na drodze stał elf, przepasany szarfą dowódcy. Jego podkomendni, którzy w tej samej chwili wyłonili się z mroku lasu, trzymając w dłoniach napięte łuki, jednoznacznie dawali nieznajomej do zrozumienia, co uczynią, jeśli choć palcem kiwnie w najmniejszym niepożądanym geście. Anaela nie miała pewności, czy wiedzą, kogo zatrzymują. Czy biorą ją za zwykłą podróżną? Czy też za zbiegłą niewolnicę? Na wszelki wypadek opuściła dłonie wzdłuż ciała. Wiedziała, i elf też powinien zdawać sobie z tego sprawę, że w takiej pozycji energia uderzyłaby w ziemię, a ona sama była bezbronna. — Uwarunkowanie! — Dowódca podjechał na tyle blisko, by w blasku pochodni sprawdzić tożsamość podróżnej. — Podaj rękę z uwarunkowaniem, powoli! — Jestem wolną Leczącą — odrzekła cicho. — Z której lordii pochodzisz?! Elf mówił podniesionym głosem, co zaczęło Anaelę drażnić. Poczuła kuszące mrowienie w koniuszkach palców. — Ani się waż! — ostrzegł Saris. — Rób to, co on ci każe. — To może mi podpowiesz, z której lordii pochodzę? — Z Amarkandy. — Z Amarkandy — powtórzyła na głos. — Masz glejt od lorda Amar? — No i co teraz, koniku? Mamy glejt? — Mamy. Jest tuż za tobą. — Ta Lecząca jest ze mną — rozległ się w ciemnościach głos Reikana, a Anaela odetchnęła z ulgą, bo walka z uzbrojonym elfim patrolem mogła się źle skończyć. — A ty kim jesteś? — Dowódca był nadal nieprzejednany. — Reikan dell’Soll. — Książę znalazł się wreszcie w kręgu pochodni. Jego diadem błysnął srebrzyście. Dowódca skłonił się z szacunkiem. — Wybaczcie, Wasza Miłość, mam obowiązek strzec traktu. — I dobrze wywiązujesz się z tego obowiązku — Reikan pochwalił go łaskawie. — A teraz nas przepuść. Tamten pospiesznie usunął się z drogi. — Czy życzycie sobie eskortę, panie? — Nie. W Ferrinie nic nam nie grozi. — Reikan minął gwardzistów, unosząc dłoń na pożegnanie. Anaela bez słowa ruszyła za nim. — Ponownie uratowałem twoją cenną skórę, Wasza Wysokość — zwrócił się ku niej, gdy elfowie zniknęli w mroku.

— Och, dałabym sobie radę… — Machnęła ręką z udaną niefrasobliwością, w myślach kończąc jednak: „chyba”. — Cóż. Przed nami jeszcze trzy posterunki. Sprawdzimy? — Nie widziała jego twarzy, ale w głosie słychać było śmiech. — Innym razem. — I ona się uśmiechnęła. — Teraz zdam się na ciebie. — Dobry wybór. Spiął konia i pognał przed siebie. — Amarkanda — prychnęła pod adresem Cienia. — Też wymyśliłeś. * O świcie dotarli do Feri’any. To było jak sen, a raczej jak przebudzenie ze snu. Wąski most, zawieszony nad jeziorem fioletowo-złocistych mgieł… Wynurzający się z nich zamek, opromieniony blaskiem wstających słońc. Trzy perłowobiałe wieże, rzucające wyzwanie samym bogom… Anaela stała obok zerkającego na nią niecierpliwie Cienia, nie śmiąc zrobić kroku do przodu. Miała świadomość, że gdy wstąpi na most, nie będzie już odwrotu. — i tak nie masz odwrotu — zauważył Saris, rzucając znaczące spojrzenie na stojącego z tyłu Reikana, ale ona nie zwracała uwagi na jego słowa. Wspomnienia powracały. Koronacja. Wymarsz na pierwszą bitwę, która okazała się ostatnią, i powrót z niej w panice i rozpaczy. Biała wieża, która przez krótkie mgnienie była jej królestwem… Uniosła oczy. Sellinaris stał oparty o balustradę właśnie tam, w oknie jej dawnej komnaty i, była tego pewna, patrzył wprost na nią. Równie pewna była tego, że w tej właśnie chwili uśmiecha się po swojemu. Czuła ten uśmiech niczym pieszczotę, muśnięcie ust, dotyk dłoni na policzku… — Wasza Wysokość? — ponaglił ją Reikan. Gwałtownie oprzytomniała. Przecież nie pokaże się na zamku w takim stanie! Zbiegła z traktu i przypadła do brzegu jeziora. Uklękła i wyciągnęła ręce, by nabrać wody. Niewidzialna ściana ugięła się przed koniuszkami palców, ale wody nie było. Ponowiła próbę. — Anaelo, na bogów, co ty wyrabiasz?! — usłyszała rozeźlony głos Sarisa. — Usiłuję choć twarz obmyć… — W Międzywymiarze?! Cofnęła gwałtownie obie dłonie. No tak, przecież Feri’ana była otoczona próżnią. Nieistnieniem. Międzywymiarem. Cóż. W takim razie ona, Anaela, ukaże ślicznym wymuskanym elfom brudną twarz i zakurzone włosy. Może szok ich nie zabije. Wróciła na trakt, napotykając zdumione spojrzenie Reikana. Widziała w jego oczach to samo pytanie, które wykrzyczał Saris. Co ona tam, na bogów, wyrabiała?! — Sprawdzałam blokadę — odparła. — Dobra jest. Solidna. Nie czekając na reakcję księcia, stanęła przed mostem. Rękę oparła niedbale na kłębie Sarisa i wbiła wzrok w otwarte wierzeje. To ją zdumiało. Obejrzała się na Reikana. — Co wy się tacy gościnni zrobiliście? Nie ma wart? Nie ma: „Stój! Kto idzie? Hasło!”. Eleuzisa nie interesuje, kto wchodzi do jego warowni? — Bez obaw, moja pani. Brak zainteresowania ze strony Władcy Ferrinu raczej ci nie

grozi. — Reikan uśmiechnął się lekko. — Jesteś wyjątkowo pilnie strzeżona. I nie mam tu na myśli tylko mej skromnej osoby. — Spojrzał wymownie w niebo. Nad ich głowami krążyły trzy małe punkty. — Lwiany — podpowiedział Saris. — Jest wśród nich Hatira? — Anaela osłoniła oczy ręką, chroniąc je przed promieniami wschodzących słońc. — To niewolne lwiany — uciął. — A jeżeli elfowie pojmają moją Hatirę? Nie chcę, żeby znów miała pysk otarty kagańcem. — Więc przejmij ją w posiadanie. — Jak? Jednorożec przewrócił oczyma. — Nie wiem jak! Obróżkę z diamencikami jej nałóż. Piętno na zadku wypal. Uszy natnij. Czy ty myślisz, że ja się znam na niewoleniu? — Piętno i uszy niekoniecznie — odparła w zadumie — ale obróżka to dobry pomysł. — Książę — odezwała się na głos, a Reikan, czekający cierpliwie, aż skończy mentalny dialog z jednorożcem, spojrzał na Anaelę pytająco — potrzebna mi obroża. — Znajdziesz jakąś w zamku. — Ale ona potrzebna mi teraz. Nim wejdę do środka. — To ją sobie wyczaruj — wzruszył ramionami. Miał nadzieję, że nic go już nie zaskoczy ze strony płomiennowłosej władczyni, ale żądanie obroży tuż przed wkroczeniem do zamku, gdzie wielmożom usługują takie jak ona… Może czarodziejka nie ceni sobie wolności tak, jak powinna? Zaintrygowany, przyglądał się, jak Anaela zamyka oczy i w najwyższym skupieniu, marszcząc czoło i poruszając ustami, usiłuje wyczarować obrożę. O dziwo, w jej dłoniach zaczynało się materializować… to coś. * Obróżka z założenia miała być piękna. Przed oczyma wyobraźni Anaeli malował się szeroki na kciuk pas skóry obity od wewnątrz filcem, na zewnątrz zaś czerwonym aksamitem. W aksamicie umocowała — zgodnie z sugestią Sarisa — diamenciki, a na koniec wyryła ozdobnym pismem: „Lwiana Hatira. Własność Anaeli dell’Idarei, W.W.E.”. To ostatnie było skrótem od Wielkiej Władczyni Edenu, który to skrót nie powinien nikogo kłuć w oczy, a dawać do myślenia uczciwemu znalazcy. Anaela dołożyła wszelkich starań, by ze skrzętnie uzbieranych i połączonych zaklęciem kłaczków energii stworzyć prawdziwe cudo, ale… Saris parsknął. Reikan wydał z siebie coś na kształt kaszlnięcia. Otworzyła oczy i westchnęła ciężko. Może Leczącą była dobrą, ale iluzjonistką… marną. Obróżka wyglądała jak rozciągnięty i przeżuty kapeć, w którym utkano bryłki czegoś błyszczącego i nabazgrano niewprawną ręką dziecka parę słów w suahili. Anaela przeniosła zmartwione spojrzenie z kapcia na Reikana, który usiłował zachować powagę. — Moja lwiana nigdy tego nie włoży. Będzie się wstydziła. — Aaa, to miało być dla lwiany… — Książę pokiwał głową, pochylając się nad dziełem jej rąk. — No przecież nie dla mnie! — odrzekła. Błysk w zielonych oczach sprawił, że spytała z

niedowierzaniem: — Myślałeś, że dla mnie? No nie, drogi książę. Wolność cenię sobie wyżej od własnego życia. „Warto pamiętać” — pomyślał Reikan, obracając w rękach odebrany Anaeli kawałek skóry. Przeciągnął go między palcami raz i drugi, nadał mu kształt, wygładził kciukiem, a na koniec wytrawił za pomocą magii żądaną inskrypcję. Tyle tylko, że tytuł przysługujący Anaeli wypisał w całości. — „Wielka Władczyni Edenu”. Bardzo proszę. — Oddał kobiecie swoje dzieło i dorzucił: — A teraz popatrzę, jak będziesz to nakładała dzikiej lwianie. — Ja też — dodał natychmiast Saris. — Ja też wolałabym popatrzeć — mruknęła Anaela, po czym mentalnie wezwała Hatirę. Ale Hatira nie odpowiedziała na wezwanie, a przynajmniej nie natychmiast. Gdy zaś udzieliła odpowiedzi, było już za późno na ratowanie lwian. * Konni wypadli jednocześnie z lasu i z bramy. Anaela, stojąca pośrodku mostu, nie miała dokąd uciec. Ci z tyłu zatrzymali się, natomiast nadjeżdżający z przodu zawrócili konie tuż przed nią, Sarisem i Reikanem. Ujęta w dwa ognie, musiała podążyć w kierunku zamku. Właściwie tam przecież, choć niechętnie, zdążała już od momentu pojawienia się w tym Świecie. Cóż więc miała zrobić? — Saris, poproszę o oprawę — szepnęła do Cienia. Ten przyklęknął, by mogła usadowić się na jego grzbiecie. Siadła po damsku, układając suknię w fałdy, które malowniczo spłynęły z hebanowych boków wierzchowca. Wyprostowała plecy, uniosła głowę i ruszyła, gotowa na spotkanie z Eleuzisem. Gwardia jadąca kilka metrów za nią milczała. Reikan, z nieobecnym wyrazem twarzy, jechał tuż przy niej, bok w bok. Nagle posłał Sarisowi nieprzyjazne spojrzenie. — Więcej tego nie rób, Cieniu, bo zostanie z ciebie cień — warknął. Anaela uniosła brwi. — Nieproszony wtargnąłem do umysłu naszego księcia — wyjaśnił Saris. — Zastanawiał się, czy zdradzić ojcu, że władasz elfią magią, czy nie. Zastanawiał się również, skąd w ogóle w ludzkiej kobiecie elfi potencjał. — Sam pomógł go wyzwolić — odparła, zwracając się do księcia. — Tak, tak, Reikanie, przyłożyłeś do tego rękę. Razem ze swoim ojcem, w innym Wymiarze, obudziliście we mnie tę swoją piekielną elfią magię. — Mówiła cicho, tak by eskorta nie usłyszała jej słów, ale ton głosu wystarczył, by Reikan wyczuł w nim gniew. — I nie poprosiłeś mnie przedtem o zgodę. — Czy wiesz, jak działa nasza moc wyzwolona w ludzkiej kobiecie? — zapytał książę, nie patrząc na nią. Pytanie sprawiało wrażenie niewinnego i przyglądając się tym dwojgu z boku, można byłoby przysiąc, że gawędzą o pogodzie, lecz napięcie na twarzy księcia i rumieniec gniewu na policzkach kobiety nie pozostawiały wątpliwości. — Owszem — odparła krótko. — Zamierzasz ją wykorzystać? — To pytanie należało zrozumieć: „Na kim zamierzasz ją wykorzystać?”. I tak je zrozumiała. Uśmiechnęła się lekko, patrząc Reikanowi w oczy, a potem odrzekła: — Nie bój się, książę, nie na tobie. *

Kopyta Sarisa zadudniły o bruk podwórca. Eskorta, wciąż milcząc, otoczyła Anaelę ciasnym półkręgiem, otwartym na jednego jedynego elfa czekającego na pustym dziedzińcu. Nikt poza nim nie pojawił się, by powitać Wielką Władczynię. — Taka jest wola Władcy? — W głosie Reikana, stojącego między Anaelą a witającym, zabrzmiał chłód. — Tak — odparł krótko zapytany. Reikan skinął głową i nie oglądając się na towarzyszkę, ruszył przez podwórzec, by po chwili zniknąć w jakichś drzwiach. Anaela odprowadziła go spojrzeniem, unosząc brwi ze zdumienia. Zostawił ją ot tak, bez słowa pożegnania? — Udacie się, Wasza Wysokość, ze mną — usłyszała. Przeniosła pytający wzrok na elfa, którego po nią wysłano. Nieznajomy odziany był w surowy czarny mundur i tegoż koloru płaszcz bez żadnych zdobień, lamowań czy haftów, który okrywał mu tylko jedno ramię, drugie pozostawiając wolne. Dzięki temu miecz tkwiący w pochwie mógł zostać wydobyty w każdej chwili i natychmiast pozbawić ofiarę życia. Musiał być naprawdę groźny, skoro nawet straż trzymała się w bezpiecznej odległości. Właściwie nieustraszeni elfowie wyglądali teraz jak stadko kurcząt schowane za matkę kwokę. Oczywiście Anaela zdołałaby usmażyć „czarnego” purpurową błyskawicą, nim ten zdążyłby wyciągnąć miecz z pochwy, może nawet wtopiłaby jego dłoń w mosiężną głowicę, ale otaczało ją jeszcze kilkunastu gwardzistów, którzy na pewno stanęliby po stronie elfa, bez względu na to, jak bardzo się go teraz bali. Mimo że nie miała szans, nie zamierzała poddawać się bez walki. — Zależy, dokąd mam się udać — odrzekła grzecznie. — W Południowej Wieży przygotowano wam wygodne komnaty. — Mój Cień nie wejdzie po krętych schodach. — Na niego czeka obszerny boks w królewskich stajniach. — Elf patrzył w twarz Anaeli bez mrugnięcia okiem, widziała jednak, że na uwadze ma raczej jej ręce, po których właśnie zaczęły spływać czerwone błyskawice. Nic jednak nie mogła poradzić na ogarniającą ją wściekłość. Pieprzony Eleuzis zamierzał ją rozdzielić z jednorożcem, a potem uwięzić w wieży, oczywiście w wygodnych komnatach… Naprawdę sporo wysiłku kosztowało Anaelę, by trzymać dłonie palcami w dół, tak aby błyskawice wsiąkały w ziemię, nie czyniąc spustoszenia i nie wydając wyroku śmierci na nią i na Sarisa. — A jakiego powitania się spodziewałaś? — zapytał kąśliwie jednorożec. — Uprzedzałem? Uprzedzałem. Już lepsza wieża niż loch. I nie prowokuj go. To Ostatni. Zwinęła dłonie w pięści, zamykając energię wewnątrz. Zeskoczyła na ziemię i rzekła krótko: — Prowadź. Elfowie odetchnęli z ulgą, rozluźniając napięte do granic możliwości mięśnie. Nie będzie siłowej konfrontacji ze smoczowłosą władczynią, nie do końca panującą nad własną mocą. Bogom dzięki. Nie oglądając się na Cienia, Anaela ruszyła za „czarnym”, który wkrótce miał się okazać nadzorcą jej osobistego więzienia. * Spędzała bezczynnie kolejny dzień. „Czarny” trzy razy dziennie przynosił jej wykwintny

posiłek i rozliczne trunki, a także świeżą wodę, po czym wychodził bez słowa. Nuda ją wprost dobijała. Z okien wieży, z których jedno wychodziło na jezioro, mogła jedynie popluć na włóczących się na dole strażników. A i tak pewnie by nie trafiła. — Dajcie mi chociaż coś do czytania albo papier i pióro! — krzyknęła sfrustrowana, gdy kolejny dzień zaczął się tak samo: pukaniem do drzwi, ukłonem, tacą ze śniadaniem, znów ukłonem i wyjściem. „Czarny” nie zwrócił uwagi na jej słowa. Wściekle rąbnęła tacą o zamykające się odrzwia i tak straciła swoje śniadanie. Wypadła na taras. Wysoko nad głową pojawiły się natychmiast trzy lwiany i zaczęły zataczać kręgi. Wychyliła się ponad balustradą. „A gdybym tak skoczyła? Ciekawe, czy któraś ze skrzydlatych strażniczek zdążyłaby chwycić mnie w locie. Zawsze pozostaje zaklęcie lewitacji”. Nie namyślając się dłużej, rzuciła się w dół. Więc tak to jest… — przemknęło jej przez myśl. Potężne łapy chwyciły ją w momencie, gdy sama zamierzała się ratować. Parę machnięć skrzydłami i znów była na tym przeklętym tarasie. Kilka kolejnych i ponownie została sama. Jedyną zmianą była rozdarta na ramieniu suknia i powiększająca się plama krwi. Lwiana, choć delikatna, zadrapała widać Anaelę pazurem. Ból rozciętego ramienia przechylił czarę goryczy. Nie zamierzała poddawać się pierwsza, ale też nie zamierzała gnić na tej wieży ani chwili dużej. — Eleuzisie dell’Soll, usłysz mnie! * Władca Ferrinu był wytrawnym graczem. Poczynania uzurpatorki, zesłanej chyba przez samego Saetina, obserwował z uwagą, odkąd tylko zwróciła ją na siebie, to jest od czasu, gdy pierwszy posłaniec przysłany przez Elanorę przyniósł wieści z Lasu Tysiąca. Niecodzienny gość miał zniknąć na wieki w sieci Międzywymiaru, jednak udało mu się wydostać dzięki nieoczekiwanej pomocy Reikana. Władca rozmówił się już z młodszym synem twardo i po męsku w sprawie wyciągania intruzów z blokad mających za zadanie chronić Ferrin właśnie przed tymi intruzami. By Reikan nie popełnił po raz drugi tak rażącego przewinienia, dostał parę batów na gołe plecy i kilka dni na przemyślenia w celi przeznaczonej dla ludzkich niewolników. Również Sellinaris został przez ojca napomniany, choć nieco łagodniej, że nie należy odwracać się plecami do świeżo objawionych władców. Zwłaszcza jeśli są to przybysze z innego Wymiaru, nieprzedstawieni jedynemu Władcy panującemu w tym Wymiarze. Takich należało przywieść do Feri’any, i to najlepiej na postronku. Jedynie za krnąbrne tłumaczenie Sellinarisa, iż chciał popatrzeć na rozwój wypadków, on również został wybatożony, co zniósł, podobnie jak Reikan, z godnością właściwą królewskim synom. Nauczywszy swych następców postępowania w takich przypadkach, Eleuzis oddał się rozrywce, którą ukochał ponad wszystko inne: grze z nieznajomym przeciwnikiem… Przeciwnik był doprawdy godzien uwagi: pojawił się znikąd. Portal zielonej barwy, co świadczyło o jego niebotycznej długości, wbił się w aurę Lasu Tysiąca i nawet Eleuzis nie zdołał wyśledzić jego przebiegu, bo nie dotarł do miejsca, z którego portal się rozpoczynał. Ów przeciwnik, miast zostać potraktowany przez niepokorną i nieprzewidywalną, ale

zawsze okrutną Panią Lasu tak, jak każdy „zbłąkany magiczny wędrowiec”, czyli zostać strącony gałęzią i pożarty przez mech, najwyraźniej miał u driady specjalne względy, bo przebywał w jej domenie dłużej, niż pozwoliłaby na to któremukolwiek z elfów. No tak — przeciwnik nie był przecież elfem. Tu Eleuzis skrzywił się mimowolnie. Z krótkiego raportu Elanory wynikało, że tajemniczy przybysz przejął władzę nad jednorożcami, podburzył je i zdołał wyprowadzić z okrążenia. To właśnie bardzo, ale to bardzo, nie podobało się Władcy Ferrinu. Przeciwnik był młodą ludzką kobietą. Nie nosił ani niewolniczej obroży, ani nawet uwarunkowania, jedynie ten irytujący tatuaż na czole — Znak Władców. Piętno to wypalali swoim wybrańcom bogowie, i Eleuzis, pocierając w zamyśleniu swoją własną złotą gwiazdkę, mógł się jedynie pogodzić z istnieniem jej odpowiednika u kogoś innego. Ale to już potrwa niedługo, miał nadzieję, niedługo… Pierwszej nocy po uwięzieniu nowo objawionej Władczyni Cieni w wieży udał się tam w towarzystwie Ostatniego i dwóch niewolnic. Nieznajoma, spojona lekkim winem z dodatkiem silnego narkotyku, spała głębokim, pozbawionym marzeń snem. Podszedł do łoża, nakazując świcie, aby pozostała na korytarzu. Próbował wejść w umysł tej tajemniczej kobiety, lecz dwie czerwone błyskawice skutecznie go od tego odwiodły. Potem usiłował nałożyć na brankę uwarunkowanie, ale Najwyższa Magia i do tego nie dopuściła. Nie pozwoliła również przyozdobić szyi uśpionej obrożą z tytanianu. Władczyni, tak chroniona, miała pozostać z woli bogów wolna, a on, Eleuzis, mógł ją zniewolić jedynie za jej, Anaeli, przytomności. Bez jej zgody nie mógł uczynić nic. Oczywiście istnieją różne formy nacisku. Wystarczyło znaleźć słaby punkt — każdy takowy posiada — i już, niby taka nietykalna, zgodzi się i na uwarunkowanie, i na obrożę. Stał w zadumie nad łóżkiem uśpionej kobiety i przyglądał się jej z lekkim uśmiechem. Na szukanie słabych punktów przyjdzie czas. Teraz musi nieco dokładniej poznać przeciwniczkę. Wezwał niewolnice i Ostatniego. To, co zamierzał uczynić, mogło się również nie spodobać ochronnej aurze, wolał więc, by kto inny rozcierał poparzone ręce. — Rozbierzcie ją — rozkazał. Niewolnice, ku zdumieniu Eleuzisa, bez przeszkód ściągnęły z bezwładnej kobiety batystową koszulę. Po chwili władca mógł do woli przyglądać się nagiemu ciału. Czarodziejka leżała na wznak, z rozrzuconymi rękami, nieprzytomna. Nie reagowała na jakiekolwiek bodźce. Drobna pierś podnosiła się w powolnym oddechu, co było jedynym dowodem, że żyje. Eleuzis pochylił się nad jej twarzą i przejechał ręką po włosach, długich, jedwabistych, lekko falujących niczym grzywa Cienia. Ich smocza barwa nie była iluzją. Podniósł powiekę nieprzytomnej, przybliżył do niej świecę. Źrenice miała okrągłe, ludzkie, a nie smocze. Była więc czystej krwi człowiekiem. Koloru aury nie mógł zobaczyć, bo mimo odurzenia trzymała ją zamkniętą. I to silnie. To właśnie jej aura wyzwalała Najwyższą Magię. Ciekawe… Pochylił się niżej. Tęczówka miała niezdecydowaną barwę. Źrenicę otaczał pierścień ciemnego złota, przechodzący w zieleń, żywą niczym liść brzozy. Eleuzis powiódł dłonią po ciele dziewczyny. Dotyk jasnej, gładkiej skóry, pachnącej jaśminowym mydłem, był na tyle przyjemny, że władca poczuł narastające pożądanie. Zdusił je natychmiast. — Wyjdźcie! — rzucił przez ramię do niewolnic. — Ty zostań — zatrzymał Ostatniego. — Tylko ty masz do niej od dzisiaj dostęp. Nie opuścisz progu jej drzwi na krok. Będziesz strzegł tej kobiety przed każdym, nawet przed moimi dziećmi. Nie rozmawiaj z nią, ale traktuj

uprzejmie i z szacunkiem. Nie prowokuj. Czekaj na dalsze rozkazy. Elf przyłożył pięść do piersi, składając niemą przysięgę. To było trzy dni temu. Teraz władca słyszał jej wołanie: — Eleuzisie dell’Soll, usłysz mnie! Krzyk był tłumiony przez ściany gabinetu, inkrustowane płytkami z czarnego tytanianu, lecz mimo to zadziwiająco silny. Eleuzis odczekał długą chwilę, by nieco bardziej rozdrażnić czarodziejkę… * Anaela w rozmowie z Sarisem porównała kiedyś mentalny kontakt do otwierania drzwi. Zwykle grzecznie „pukano” do umysłu wzywanego utartym ni to zaklęciem, ni zwykłym zwrotem „Taki-to-a-taki, usłysz mnie” i czekano na zaproszenie. Czasem, na przykład podczas toczonej rozmowy, „drzwi” były otwarte i tylko „wchodzono” do czyjegoś umysłu jak do siebie. Anaela, słysząc obce myśli, miała nieprzyjemne wrażenie rozdwojenia jaźni, obłąkanego wewnętrznego dialogu, choć głos szepcący w jej mózgu nosił barwę, ton i wszelkie cechy charakterystyczne głosu istoty z nią rozmawiającej — Sarisa, Reikana czy Sellinarisa. Czasami „drzwi” pozostawały uchylone, aura niedomknięta i tak jak to ostatnio uczynił Saris z Reikanem, można było „niechcący” podejrzeć czyjeś myśli. Było to zdecydowanie naruszeniem prywatności i Anaela zawsze się obruszała: „Nie grzeb mi w myślach nieproszony!” — bo wrażenie było tak nieprzyjemne, jakby ktoś zakradłszy się po cichu, stanął za twymi plecami i nagle chwycił cię za ramiona. Nikt przecież tego nie lubi. Niekiedy zaś „drzwi” były wyważane razem z futryną. Po prostu szły w mentalne drzazgi — obcy umysł wdzierał się do twojego, bez liczenia się z zasadami. Taka ingerencja była przestępstwem. A wobec przyjaciela stawała się wprost nie do wybaczenia. Eleuzis nie był przyjacielem Anaeli, więc ta, nie usłyszawszy grzecznego: „słyszę cię”, które było zaproszeniem do konwersacji, po prostu… weszła. Bez namysłu wdarła się do umysłu Wielkiego Władcy i nim Eleuzis zdążył zareagować, ona odebrała strzępki jego myśli. Oczywiście było wśród nich szczere oburzenie — sama byłaby wściekła, gdyby ktoś wdarł się tak do niej — ale też zdziwienie, odrobina szacunku i przebłysk refleksji: „Ciekawe, co jeszcze potrafi?”. Sprawdzał ją więc! Przez cały ten czas, gdy gniła na wieży, była króliczkiem doświadczalnym Eleuzisa! Cóż, właściwie nie było się czemu dziwić. Wiedza daje władzę. — Elezusie dell’Soll, usłysz mnie! — ponowiła mentalne żądanie. Tym razem wahał się krócej, masując obolałe skronie. — Słyszę cię. — Chcę negocjować. — Anaela nie bawiła się w uprzejmości. — A co mi dasz? I co mam dać ci ja? — On również miał do zaproponowania tylko konkrety. — Służba wybranych Cieni wybranym elfom w zamian za ziemię. Mocno powiedziane, krótko i na temat. — Służba Cieni jest kwestią czasu, a ziemia jest cenniejsza od czasu — odrzekł, rozpierając się w fotelu. Pertraktacje zapowiadały się nader ciekawie. — Dorzucę coś jeszcze… Niedokończone zdanie zawisło w przestrzeni między Południową Wieżą a gabinetem w

zachodnim skrzydle. Eleuzis pozwolił, by trwało w zawieszeniu. Zbytnie zainteresowanie mogłoby się okazać porażką w negocjacjach. Czekał, aż przeciwniczka zirytuje się jego milczeniem i dokończy propozycję. Zawiódł się jednak — poczuł, jak Anaela wycofuje się i zrywa kontakt. To był koniec rozmowy. — Bezczelna smarkula — parsknął, ale w jego głosie zabrzmiał cień podziwu. Już od pierwszej nocy, gdy zbadał zdolności czarodziejki, darzył ją ostrożnym szacunkiem. Brak szacunku dla przeciwnika mógł się bowiem skończyć całkowitą porażką. * — Pani, jesteś wzywana — oznajmił odziany na czarno elf dwa dni później. Nie odwróciła się od okna. Stała nieruchomo z rękami splecionymi na piersiach. Miała serdecznie dosyć „gościny” na feri’ańskim dworze. — Masz jakieś imię, strażniku? — Nie, nie mam imienia. Przynajmniej nie mam go dla ciebie. A na pewno nie w tym momencie. O, to było zaskakujące. Spojrzała nań z odrobiną zainteresowania, pilnując, by nie było ono zbyt widoczne. — Zwą mnie Ostatnim. — Ostatnim? Tylko tyle? — prychnęła. — Żadnych napuszonych Jaśnie Wielmożnych Lordów? — Tylko tyle, Anaelo dell’Idarei, Wielka Władczyni Edenu, choć niektórzy uważają, że aż tyle — odparł elf głosem pozbawionym jakichkolwiek uczuć. Za to ona miała już za chwilę coś poczuć. — Jestem Ostatni. Tak od wieków wołają na królewskiego kata. Poczuła. Tak poczuła, że aż siadła. I nie pytała o nic więcej. * Przypatrywał się uważnie emocjom, rysującym się na jej ładnej, delikatnej twarzy. Strach i szok były w pełni zrozumiałe. Po chwili zaczęły jednak ustępować… czemu? Ostatni nie potrafił stwierdzić, o czym teraz myśli kobieta. A ona zdawała się dziwnie radosna. — Nie boisz się, pani, że przyszedłem po twą głowę? — zapytał z mieszaniną zaciekawienia i rozczarowania. — Nie — odparła krótko. Umierała w tym świecie już dwukrotnie. Raz na polanie Czterech Wodospadów, gdy brodaty żołnierz poderżnął jej gardło (mimowolnie wstrząsnęła się na samo wspomnienie), i drugi raz, gdy miecze Reikana i Sellinarisa przeszyły jej ciało. Za pierwszym razem wydarzenia cofnęły się do momentu jej przybycia, za drugim znalazła się z powrotem na Ziemi. Umarła dwukrotnie. A jednak żyła. — Wiesz, panie kacie… — zaczęła. — Wolę, by zwracano się do mnie „Ostatni” — wtrącił stanowczo, choć grzecznie. — Wiesz, panie Ostatni — zaczęła ponownie — uśmiercenie mnie wcale nie jest taką prostą sprawą. Muszą się najpierw pojawić bogowie z tymi swoimi werblami i dzwoneczkami. Potem przyjdzie czas na pogawędki o przepowiedniach i przeznaczeniu. Muszę otrzymać jakiś absurdalny wybór i jego dokonać, i dopiero po tych wszystkich pierdołach może umrę, albo i nie. Jak na razie nie słyszę ani werbli, ani dzwoneczków, ty nie wyglądasz mi na Saetina, a tym bardziej na Primeę, a co najważniejsze… — Tu zawiesiła

głos. Ostatni wpatrywał się w Anaelę z takim napięciem, jak ona jeszcze przed chwilą w niego. — Najważniejsze? — Tak. Najważniejsze: jeszcze za wcześnie na koniec Wielkiej Gry. Milczał, więc zaczęła mu wyjaśniać jak dziecku, wiedząc, że każdym słowem powoduje jeszcze większy mętlik w jego głowie. — Gdybyś teraz mnie ściął lub powiesił, bogowie przestawiliby mnie po prostu na inną ścieżkę Drzewa Losu, dając do zrozumienia, że idąc tą drogą, nie spełnię ich oczekiwań. Spotkamy się więc ponownie — albo i nie — i ponownie — albo i nie — przeprowadzimy tę rozmowę, tylko że ja mogę być wtedy twoją władczynią, w miejsce Eleuzisa. — Nie mogła już dłużej wytrzymać i roześmiała się serdecznie, chociaż trochę smutno. — Rozumiesz, kacie Ostatni: jestem ulubioną zabaweczką twoich bogów, a ulubionym zabaweczkom nie urywa się głów. — Ale rączkę czy nóżkę można, by sprawdzić, czy będą pełzały — zauważył. To trafne spostrzeżenie sprawiło, że spoważniała. — Masz rację. Przyszedłeś więc po moją rączkę czy nóżkę? — Przyszedłem po całość — tym razem uśmiechnął się on. * Świadomość nieśmiertelności nadal w jakiś sposób bawiła Anaelę, gdy szła za zamyślonym Ostatnim. Oczywiście był to uśmiech przez łzy, bo za tutejszą nieśmiertelność płaciło się utratą wolności albo cierpieniem tych, których się kochało. Nie było sensu się oszukiwać — stała się pionkiem w rękach bogów. Nie dysponowała ani własnym życiem, ani śmiercią, dopóki oczywiście nie dopełni jakiejś Przepowiedni lub też nie znudzi się kapryśnym bóstwom i nie zastąpią jej kimś innym. Na razie pozostawała nieśmiertelna, co nie znaczy, że była nietykalna. Ten przywilej tym razem nie był jej dany. Otrzymała za to niezwykły dar: małą srebrną gwiazdkę. Podążała za elfim katem, odziana w piękną srebrno-zieloną suknię, ze Znakiem Władców ukrytym pod diademem z białego złota, inkrustowanego zielonymi kamieniami. Ostatni, o ile to on przygotował dla Anaeli suknię i diadem, miał gust: pasowały do jej urody i ładnie się ze sobą komponowały. Ogniste włosy nakazał jej skrzętnie ukryć pod kapturem ciemnozielonej peleryny, obrębionej misternym, srebrnym haftem, co uczyniła bez sprzeciwu. Zeszli krętymi schodami i stanęli wprost na dziedzińcu, tym razem gwarnym i pełnym pysznie odzianych elfów, spieszących do swoich spraw. Za każdym z nich podążało większe lub mniejsze, zapewne w zależności od pozycji czy posiadanego majątku, stadko mężczyzn i kobiet w surowych szarych uniformach. Jedyną ozdobą, niestety nieco wątpliwą, były obroże na ich szyjach. Jak na Ziemi, gdzie pupilki co bardziej zbzikowanych starszych pań nosiły wyszukane obróżki, tak tutaj panowie ozdabiali swoich niewolników mniej lub bardziej, zależnie od zamożności, zdobnymi obrożami. Takie z czerwonego aksamitu, skrzącego się brylantami, Anaela też widziała. Oprócz ferrińskich wielmożów i ich sług na dziedzińcu zebrał się oddział konnych. Ci byli mniej wystrojeni: nosili proste mundury w barwach mchu, złote naszywki na kołnierzykach i mankietach, długie ciemnozielone płaszcze i miecze u boku. Tylko dowódca oddziału miał pierś przepasaną ozdobną szarfą. Wydawał komendy, równając szereg. Nagle otworzyły się któreś drzwi, a na otwartą przestrzeń wypadło rozkrzyczane stadko… — Dzieci! — wykrzyknęła Anaela z niedowierzaniem. — Macie dzieci!

— A co pani myślałaś? Że lęgniemy się z powietrza? — Ostatni rzucił dziewczynie zdziwione spojrzenie. Elfiątka, odziane w tuniki w barwach Ferrinu, były w różnym wieku: od kilkulatków do nastoletnich wyrostków. Nadal wysypywały się z gardzieli korytarza, rozpierzchając się po całym dziedzińcu. Kilkoro ruszyło w stronę Anaeli i stanęło jak wryte. Przenosząc spłoszone spojrzenia wielkich migdałokształtnych oczu z nieznajomej — wolnej kobiety — na towarzyszącego jej Ostatniego. Zachowanie dzieci zwróciło uwagę pozostałych na dziedzińcu. Gwar cichł stopniowo, w miarę jak coraz większa liczba osób dostrzegała tę niezwykłą parę. Konni strażnicy wyruszający na patrol od niechcenia oparli dłonie na głowicach mieczy, nie wiadomo komu i co dając do zrozumienia. — Myślę, że Wasza Wysokość dosyć się napatrzyła. — Kat lekko popchnął swą podopieczną w stronę głównego skrzydła, serca Feri’any. Elfy i ludzie rozstępowali się przed nimi w milczeniu. Niektórzy czynili znak błogosławieństwa. W oczach niewolnych kobiet widziała łzy. — Czy oni aby nie przypuszczają, iż prowadzisz mnie na egzekucję? — zapytała półgłosem. — Owszem, coś takiego właśnie myślą — odparł sucho. — No to wyprowadźmy ich z błędu! — Anaela jednym ruchem zerwała z głowy kaptur. Jej włosy spłynęły aż do pasa, a Znak Władców opromienił całą jej postać. Uśmiechnęła się, widząc minę kata. — Teraz nikt nie będzie się nade mną litował — wyjaśniła, wchodząc na pierwszy schodek prowadzący do sali audiencyjnej. Ostatni ruszył za nią. Poruszenie wywołane demonstracyjnym gestem Anaeli było już zmartwieniem kogoś innego. Powoli i majestatycznie stąpała po szerokich schodach z białego marmuru. Mijała kolejnych gwardzistów, stojących nieruchomo po obu stronach. Patrzyli prosto przed siebie, ale wiedziała, że ją obserwują, rejestrując każdy jej gest, każde drgnienie ręki. Była też pewna, że porozumiewają się mentalnie — nie tylko między sobą, ale i z przełożonym, może nawet samym Eleuzisem. Na szczycie schodów oczekiwał jej elfi wielmoża. Gdy Anaela znalazła się tuż przed nim, skłonił się, choć nie za nisko, i rzekł: — Jestem lord Istrell dell’Arane. Witam Waszą Wysokość w progach Eleuzisa dell’Soll, Wielkiego Władcy Ferrinu. Anaela odkłoniła się grzecznie, choć również nie za nisko. — Wiedzcie, pani, że nie wolno przekroczyć tego progu uzbrojonym. — Nie noszę broni — odparła, ale gdzieś na dnie duszy zaczęło kiełkować ziarno podejrzenia. — Mimo to jesteś potężnie uzbrojona. W magię. — Cóż. Magii ci nie oddam, panie. Nawet nie myśl, że pozwolę nałożyć sobie tytanianowe pęta. Milczał. Wytrzymała jego spojrzenie wystarczająco długo, by móc z honorem odwrócić wzrok i uczynić w tył zwrot. Ruszyła schodami w dół. Trudno, niech się dzieje, co chce. Mogą ją wtrącić z powrotem do złotego więzienia na szczycie wieży, mogą zamknąć w jednym z

feri’ańskich lochów, obok których niegdyś przechodziła, ale… — Pani, Jego Wysokość spodziewał się takiej odpowiedzi — słowa elfa zatrzymały Anaelę parę stopni niżej. — Czy widzicie, Wasza Wysokość, wewnętrznym wzrokiem? — Widzę — odrzekła. „O ile nie zakujesz mnie w tytanianową obrożę” — dokończyła w myślach. — Władca Ferrinu prosi więc, byś nałożyła to… Musiała się odwrócić, z czystej ciekawości. Szarfa. Zwykła jedwabna szarfa w kolorze mchu, przetykana srebrną nicią. — Czy pozwolicie, pani, zawiązać sobie oczy? No tak… Opaska na oczy gustownie dobrana do koloru sukni, peleryny i diademu. Elfowie naprawdę muszą się nudzić, by przykładać taką wagę do dobierania stroju więźniowi. — Radzę się zgodzić, pani — usłyszała ciche słowa czarno odzianego elfa, który do tej pory towarzyszył jej niczym cień. — Nie chciałbym być twoim Ostatnim. No, no, a więc groźba! Wyciągnęła dłoń po szarfę i podała ją Ostatniemu ze słowami: — Kacie, czyń swoją powinność. Nie docenił żartu. Szarfa zacisnęła się mocno wokół głowy Anaeli. Świat stracił nagle zwykłe barwy. * Wewnętrzny wzrok można porównać do patrzenia przez noktowizor. Niby wszystko widzisz — to nic, że na zielono, pamiętasz przecież naturalne barwy — lecz świat staje się całkiem nierealny. Rozpoznajesz kształty, prawidłowo oceniasz odległości, a jednak wyciągając rękę, nie do końca jesteś pewna, czy trafisz na kubek, po który sięgasz, czy może w próżnię, bo kubek jest jedynie wytworem twojej wyobraźni. Mimo że widzisz, poruszasz się ostrożnie i po omacku, jak ślepiec. Anaela wraz z zaciśnięciem szarfy straciła całą pewność siebie. Omiotła wzrokiem otoczenie, a potem ruszyła z ręką niepewnie wysuniętą w przód. Potknęła się o następny schodek i została troskliwie podtrzymana przez Ostatniego. Stąpała powoli, nie tyle ze strachu przed kolejnym potknięciem — nie pozwolą się jej tu nawet przewrócić, spokojnie! — ile dlatego, że skupiła się na intensywnym rozmyślaniu, w jakim celu nakazano odebrać jej „zwykły” wzrok (dzięki bogom, że jedynie w ten sposób!). Czy stanowił dla kogokolwiek jakieś zagrożenie? Przecież nieraz czarowała z zamkniętymi oczyma… Niee… To nie wzrok był niebezpieczny! — Anaelę nagle olśniło — a jej oczy! Eleuzis wiedział już zapewne od Reikana, że branka włada elfią magią, i obawiał się rzucenia uroku! Dobrze się obawiał. Szkoda tylko, że już na to wpadł, bo będzie miała trudniejsze zadanie. Z odzyskaną pewnością siebie Anaela przekroczyła próg sali. * Eleuzis siedział pomiędzy Sellinarisem a Reikanem. Uważnie przyglądał się drobnej postaci, która szła środkiem sali audiencyjnej. Wiedział, że będzie niełatwą przeciwniczką, choćby z tego względu, że bogowie naznaczyli ją nietykalnością, o czym, co gorsza, ona również wiedziała — skąd i w jaki sposób się o tym przekonała, pozostawało intrygującą zagadką. Była chroniona Najwyższą Magią, a co zwykły śmiertelnik (nie mając dowodów na to, że jest inaczej, Eleuzis wolał uważać siebie za śmiertelnego) mógłby zrobić boskiej wybrance?

Fizycznie — niewiele. Do dyspozycji Wielkiego Władcy pozostawały jedynie rozum, dusza i uczucia nieznajomej. I na tych trzech strunach Eleuzis postanowił zagrać, pamiętając o jednym drobnym szczególe: jeśli nie będzie ostrożny, Anaela dell’Idarei zagra na tych samych strunach: na jego rozumie, duszy i uczuciach. I tego też zdawała się nieznośnie świadoma. Dał znak. Ostatni pchnął niespodziewającą się tego kobietę na kolana. Upadła, podpierając się dłońmi i krzywiąc twarz w grymasie bólu. Dobrze. Nietykalność nietykalnością, a pocierpieć może. — Pokłon Eleuzisowi dell’Soll, Wielkiemu Wła… — słowa zamarły szambelanowi na ustach, bo ta, która miała pokłon oddawać, wstała raptownie i ruszyła wprost ku podwyższeniu, na którym stał tron. — Darujmy sobie pokłony: ja tobie, ty mnie, panie Eleuzisie. — Dobrze, że dodała to „panie”, przemknęło władcy przez myśl. — Przyszłam negocjować jak równa z równym. Jeśli mam być traktowana niczym byle kto, wrócę tam, skąd przyszłam. — To znaczy? — podchwycił Eleuzis. Miejsce pochodzenia przybłędy też było owiane tajemnicą. — Na wieżę — ucięła. Władca Ferrinu zmrużył zielone jak sosnowa igła oczy. — Tym razem przeznaczyłem dla ciebie inną komnatę. Nieco mniej wygodną. I widok z okna zdecydowanie gorszy. Po prawdzie nie ma w niej okien, są za to szczury. — W głosie Eleuzisa brzmiało wyraźne ostrzeżenie: mogła sobie być władczynią nieistniejącej krainy, ale nie powinna obrażać gospodarza w jego własnym domu. Anaela poczuła narastającą wściekłość. Po pierwsze: widziała na zielono, a i to niezbyt wyraźnie. Wzrok może był darem niebios w całkowitych ciemnościach, gdy prawdziwy wzrok zawodził, ale zupełnie nie nadawał się do negocjacji, w których stawką jest czyjeś życie. Gdy należało śledzić wyraz twarzy rozmówcy, nie mówiąc już o wyrazie oczu. Była wściekła, gdy Ostatni bez ostrzeżenia pchnął ją na kolana. Gdyby ją o to poproszono, Eleuzis otrzymałby swój pokłon — jako Wielkiemu Władcy Ferrinu zwyczajnie mu się należał. Była rozczarowana, bo liczyła na rozmowę w cztery oczy, nawet jeśli swoje miałaby związane śliczną srebrno-zieloną szarfą, a tutaj Eleuzisowi towarzyszyła połowa dworu. Co gorsza, po obu stronach tronu, choć o stopień niżej, zasiadali jego dwaj synowie, w tym on — Sellinaris. Nie przygotowała się na przedstawienie przy tak licznej widowni, więcej: nie cierpiała jakichkolwiek przedstawień i gierek. Poczuła, jak z powodu tej frustracji z koniuszków palców poczyna się sączyć czerwona energia. Jeszcze tego brakowało, by dała popis braku panowania nad własną mocą! Zwinęła dłonie w pięści, opadła na kolana i trwała tak, z pochyloną głową i włosami zasłaniającymi twarz. Miała nadzieję, że Eleuzis nabierze się na ten gest pokory, a ona zdoła uspokoić oddech i opanować wijące się w dłoniach czerwone żmijki energii. — Powstań, pani — rzekł. Wolała jednak trochę jeszcze poklęczeć. Władca jednak nie zwykł powtarzać rozkazów. Na ramieniu poczuła ciężką rękę kata i nie wiadomo, jak by się ta potyczka skończyła, gdyby w tym momencie skrzydła drzwi nie trzasnęły o ściany, na marmurowej posadzce nie rozbrzmiał stukot obcasików, a w sali radosny głosik: — Tatusiu! — Elanora przebiegła przez całą komnatę, po czym rzuciła się ojcu w ramiona.

Anaela gwałtownym ruchem zerwała z oczu opaskę. Musiała przecież to zobaczyć! To jednak, co ujrzała, było tak nieprawdopodobne, że nie mogła w to uwierzyć. Na bogów, nie chciała wierzyć…! Tych dwoje: król i księżniczka, ojciec i córka, witało się na oczach całej Feri’any namiętnym pocałunkiem! Anaela poczuła żółć podchodzącą do gardła. Czuła, że jeszcze chwila, a zwymiotuje na marmurową posadzkę. Powiodła spojrzeniem dookoła: wszyscy z kamiennymi twarzami starali się patrzeć przed siebie. Jedyną osobą, która nie udawała, że wszystko jest w porządku, był… Sellinaris. — Elanoro! — syknął. Księżniczka oderwała usta od ust Eleuzisa i zaśpiewała nieomalże: — Jesteś zazdrosny! Przyznaj, że jesteś! Ale to nie na twarzy Sellinarisa ukazał się brzydki grymas zazdrości. To Eleuzis był zazdrosny o własnego syna. Tego było Anaeli stanowczo za wiele. Zatkała usta dłonią i stłumionym głosem rzekła do Ostatniego: — Muszę wyjść, natychmiast! * Oparta o chłodną ścianę, oddychała przez nos, walcząc z mdłościami. Kolejne puzzle, wirując jej przed oczami, wskakiwały na swoje miejsca. To dlatego Eleuzis za wszelką cenę chciał pozbyć się najstarszego syna. To nie była walka o tron czy o Ferrin, przynajmniej nie na początku. To była walka o Elanorę. To chora miłość do tej małej, wrednej elfii ześle na Ferrin Szarą Śmierć! Oddychaj, Anaelo, oddychaj. Wdech i wydech… Eleuzis miał wszystko: władzę, Ferrin, swoje małe gierki i wojenki. Cóż to dla niego: tu poszczuć Górali na stworzonych przez siebie kyriech albo uwolnionych, być może rozmyślnie, Dzikich Ludzi, tam podrażnić potężną czarodziejkę — Berenika władała przecież wielką mocą — czyniąc z otwartego wroga tajną sojuszniczkę w zbrodniczym dziele… Eleuzis miał miłość swoich poddanych i nienawiść niewolników. Mógł polować na lwiany, a pokonanie Cieni było mu potrzebne jedynie dla zaspokojenia próżnego kaprysu. Miał więc wszystko prócz miłości Elanory, bo Elanora, to smutne, kochała nie ojca, a brata. I nie była to wcale miłość czysto siostrzana. — To chore! — wyrzuciła z siebie Anaela. — To chore! — tylko tyle mogła wykrztusić przez zaciśnięte spazmatycznie gardło. Przed oczami stanęli jej duszobójcy, kołyszący się na boki z upiornym ni to jękiem, ni śpiewem… — Radzę milczeć, moja pani — syknął Ostatni. — Ale widziałeś! Wszyscy… — Wszyscy są ślepi i tobie także radzę oślepnąć. — Powiedz tylko, że to tutaj normalne, a nie będę się już niczemu dziwiła i niczym bulwersowała. Powiedz, że pozwała na to wasze prawo! — Władca ma przywilej dyktowania własnych praw — uciął. Stanął przed Anaelą i chwycił ją za ramiona, a potem rzekł cicho: — Polubiłem cię, pani Anaelo, mimo że jako kat nie mam prawa do uczuć. Dlatego dam ci radę, za którą z pewnością zostanę ukarany: trzymaj się z daleka od Eleuzisa i Elanory, a może przeżyjesz.

Podniosła nań błyszczące od łez oczy i odparła równie cicho: — Nie mogę. Ale za radę dziękuję. Odwróciła się, zbiegła na dziedziniec i ruszyła ku stajniom. Podążył za nią, jak wierny cień. * — Saris, to mnie przerasta. — Wtuliła twarz w grzywę jednorożca. — Dramatyzujesz — parsknął Cień. — Co ci właściwie do tego, z kim… — Wszystko mi do tego! To dlatego zostałam zwabiona do Ferrinu po raz drugi. Nie chcę, po prostu nie chcę, by historia się powtórzyła. Saris spojrzał ze współczuciem w złoto-zielone oczy swej pani, teraz błyszczące od łez. — Czy mogę ci w jakiś sposób pomóc? Po chwili namysłu przytaknęła: — Gdy nadejdzie pora, pojedziesz z Sellinarisem do Nienazwanego i zatrzymasz go tam, choćbyś miał go zabić. — Zabić? Myślałem, że pragniesz Sellinarisa żywego — kącik oka uniósł się w uśmiechu. — Przesadziłam. Choćbyś miał go przydepnąć i stać na nim, dopóki was nie przywołam. Saris udał, że się namyśla. — To się da zrobić. By nie umarł z pragnienia, będę podawał mu wodę z ust do ust. — Roześmiali się oboje, ale Saris nagle spoważniał. — Czy to jest takie ważne, by trzymać Sellinarisa z daleka od Feri’any? — Najważniejsze na świecie. Tym i tamtym. Kiwnął głową. Ostatni poruszył się, dyskretnie dając znak, że czekanie na powrót Anaeli do sali audiencyjnej zbytnio się wydłuża. Wstała z westchnieniem, a jej barki przygięło brzemię doświadczeń z tego i poprzedniego życia. Oglądanie umizgów Elanory do Eleuzisa, obliczone na wywołanie zazdrości Sellinarisa, zdawało się ponad jej siły. * Tym razem jednak Wielki Władca oszczędził Anaeli tego przedstawienia, przyjmując ją w bocznym gabinecie, w którym zwykł pracować. Siedział za potężnym biurkiem z meandrowca, którego blat lśnił niczym tafla wody, i przyglądał się uważnie stojącej na progu kobiecie, która znów miała oczy zawiązane przepaską. Taka niepozorna, taka drobna, a tak ważna dla Primei. A może dla Saetina? — Czy wiesz, pani, że nie opuszcza się audiencji bez mego pozwolenia? — postanowił ją sprowokować. Jak na razie prowokacje dawały dobry efekt: nie miała w sobie nic z wytrawnego gracza, a wszystkie uczucia wypisane były na jasnej twarzy, okolonej kędziorami smoczych włosów. — Wasza Wysokość raczy mi wybaczyć. Poczułam się bardzo źle. Wielkopańskim gestem machnął ręką. — Wróćmy do negocjacji: co możesz zaproponować komuś, kto ma wszystko? — Prawie wszystko — sprostowała. — Mogę do puli dorzucić owo „prawie”, za które proszę o nadanie ziem na wschodzie mnie i moim poddanym. Uniósł brew.

— Musi to być coś bardzo cennego, skoro na szali kładziesz wolność swoją i Cieni. — Owszem, jest cenne. — Naprawdę starała się, by nie roześmiać mu się w twarz. — W zamian za te dwa niewielkie wyrzeczenia dam ci… Elanorę. Po drugiej stronie biurka zapadła cisza. Anaela mogła się tylko domyślać burzy uczuć i myśli targających teraz Wielkim Władcą. Nagle zwrócił się do stojącego przy drzwiach Ostatniego, jedynego świadka tej rozmowy. — Wyjdź! — rzucił ostro. * Gdy za katem zamknęły się drzwi, Eleuzis podniósł się powoli z krzesła, wyszedł zza biurka i stanął przed Anaelą. I nagle trzasnął ją w twarz z taką siłą, że padła na drzwi i osunęła się po nich, niemal tracąc przytomność. Wielki Władca chwycił pełną garścią przód sukni i postawił chwiejącą się kobietę przed sobą. Potrząsnął nią i wbił plecami w skrzydło drzwi. Rąbnęła potylicą o drewno i gwałtownie oprzytomniała. — Dobrze. Widzę, że możemy negocjować dalej. Ani się waż! — warknął, widząc purpurowe błyskawice, które nagle spłynęły z jej dłoni. Zdążyła unieść uzbrojoną w czerwień rękę o milimetr, gdy potężna moc Eleuzisa ponownie cisnęła nią w kąt. I nie musiał podnosić ręki, by użyć purpury. Zgięta wpół, łapczywie chwytając powietrze, wyglądała jak zbity psiak, ale Eleuzis nie dał się zwieść pozorom: wciąż była niebezpieczna. Moc poddawała się woli Anaeli z dużymi oporami. Kosztowało ją wiele wysiłku, by nie odpowiedzieć atakiem na atak. Wreszcie, wspierając się o ścianę, stanęła w miarę prosto. Miała wielką ochotę zerwać z oczu opaskę, wedrzeć się do mózgu Eleuzisa i zrobić z niego sieczkę, tak by skomlał u jej stóp, ale ciche ostrzeżenie: — Nawet nie próbuj! — sprawiło, że ręka sięgająca ku przepasce opadła. — A teraz mów, co masz do powiedzenia, i wynoś się. Anaela pokornie skinęła głową. — Pojadę do Wieży Bogów. Przywiozę stamtąd coś, co sprawi, że Elanora będzie twoja. — Widząc podnoszącą się do uderzenia dłoń, nie cofnęła się ani na krok, choć tego się pewnie spodziewał. — Możesz mnie zatłuc na śmierć, nie zmieni to jednak faktu, że ponad wszystko pożądasz własnej córki. Ręka Eleuzisa opadła bezwładnie. Słowa przybłędy były prawdziwe, nawet jeśli miałby ją za nie zabić. — Zgoda — rzekł nagle, aż Anaela poderwała głowę, nie wierząc w to, co usłyszała. — Wróć z tym czymś, co wybłagasz u bogów, a dostaniesz swój Eden. * Wyszła na miękkich nogach, zaraz za drzwiami zdarła znienawidzoną opaskę. Rozcięty sygnetem policzek palił żywym ogniem, a głowa bolała tak, jakby miała za chwilę eksplodować. Oparła się ramieniem o ścianę i czekała, aż podłoga przestanie się chwiać i miną mdłości. — Negocjacje, jak widzę, był trudne — usłyszała głos Ostatniego. Odepchnęła go, nie mając siły na znoszenie drwin. — Pozwól, pani… — Nie przejmując się tym, nabrał zielonej energii i przyłożył dłoń do jej policzka. Ból zelżał. — Proszę, proszę, nie tylko kat, ale i uzdrowiciel. Jesteś dla mnie za dobry, mój panie —

prychnęła ironicznie. Na to też nie zwrócił uwagi, wsłuchany w głos szepcący rozkazy wprost do jego umysłu. Ogłuszona bólem Anaela wcale nie chciała znać ich treści. — Będę ci towarzyszył — rzekł nagle. — Dokąd? — Aż do końca — uniósł kącik ust w uśmiechu. — A na razie do Wieży Bogów, choć bogowie jedni wiedzą, po co się tam wybierasz. Własna dusza ci niemiła, moja pani? — Jesteście tu wszyscy ze sobą tak blisko… — zaczęła z gryzącą ironią. — Zapytaj Eleuzisa, po co tam idę. — Widzę, że potraktował cię zbyt łagodnie. — Ostatni dotknął koniuszkami palców rany na twarzy Anaeli, nim ta zdążyła się cofnąć. — Czy mogę już wrócić do więzienia? — odepchnęła i tę dłoń. — Do dnia wyjazdu w obrębie murów możesz poruszać się swobodnie, Wasza Wysokość. Nie wolno ci tylko w obecności Władcy Ferrinu mieć odsłoniętych oczu. Jeżeli zobaczę, że sięgasz do opaski, bez ostrzeżenia skrócę cię o głowę. „I zdziwisz się, gdy miecz odbije się od mojej szyi. — Uśmiechnęła się do tej myśli z satysfakcją. — Albo zdziwię się ja…” — Nie potrzebuję łaski twego pana — rzekła na głos, minęła go i ruszyła w stronę Wieży Południowej. * Oczywiście zabłądziła. Nadal wzburzona starciem z Władcą Ferrinu skręciła nie w ten korytarz co trzeba, czy weszła nie na te schody… Poznała, że nie są to „jej” schody po arrasach zdobiących ściany. Na „jej” ścianach wisiały sielskie sceny pląsających elfii, tutaj zaś królowały smoki. Zwolniła kroku, z podziwem przyglądając się dziełom tkaczy. Smoka widziała dwa razy w życiu, w osobie Raskãra. Pierwszy raz, gdy „gościła” u niego w Kyrenii, a drugi chwilę przed tym, jak złamał przysięgę krwi, ruszając na ferrińskie oddziały. Zresztą Raskãr był jedynie półsmokiem. Teraz zafascynowana stała przed największym z arrasów, przyglądając się jaszczurowi zwiniętemu wokół gniazda z jajami. Maleńka figurka elfa próbowała jedno skraść. Na tutejszych bogów! Jeśli skala została oddana wiernie, jak wielkie musiały być smoki!? Czyjeś kroki odwróciły uwagę Anaeli od fascynujących dzieł sztuki. A słowa, jakie po chwili padły, sprawiły, że wcisnęła się w kąt, a oddech zamarł jej w piersi… * — Unikasz mnie — szepnęła z wyrzutem Elanora. — Dlaczego, Sellinarisie? Książę, zdążający do swych komnat, zatrzymał się w pół kroku i zwrócił ku ukrytej w podcieniu siostrze. — Słodyczko… — zaczął, odgarniając czułym gestem kosmyk włosów z jej twarzy. Przerwała mu: — Nie nazywaj mnie tak! Nie jestem już dzieckiem! Przytrzymała jego dłoń, przycisnęła do policzka i nagle wtuliła usta w jej wnętrze. — Elanoro, na bogów! — Sellinaris wyrwał rękę i zrobił krok w tył. — Nie kochasz mnie już? — zapytała płaczliwie. — Kocham cię ponad życie, ale… — To dlaczego mnie odtrącasz? — Zrobiła krok w kierunku księcia, ten cofnął się aż pod ścianę. Patrzył z mieszaniną fascynacji i przerażenia, jak Elanora podchodzi doń, bierze jego

twarz w dłonie, a jej źrenice ogromnieją. Pierwsze muśnięcie ciepłych, karminowych warg było miękkie i delikatne. I niewinne. Całowała go tak po wielekroć, gdy, jak przystało na starszego brata, ratował siostrę z rozlicznych opresji. Skoro całowała cię tak po wielekroć, czemu twe lędźwie zapłonęły pożądaniem? Dlaczego pragniesz porwać ją w ramiona, tulić i całować do utraty tchu? Dlaczego, Sellinarisie? Palce elfii wplotły się w krucze włosy księcia, przyciągając jego głowę z niespodziewaną siłą. Wpiła się w jego usta i ten pocałunek nie był już pocałunkiem li tylko siostrzanym. Przerażenie Sellinarisa wzięło górę nad fascynacją. W nagłym akcie desperacji chwycił Elanorę za nadgarstki i oderwał od siebie. Stanowczo. Niemal brutalnie. Spojrzała nań oczyma zranionej łani. — Nie, Elanoro! — wychrypiał, ciężko łapiąc oddech. — Na bogów, nie! Nie!!! — Potrząsnął nią, aż spięte diademem włosy dziewczyny rozsypały się w nieładzie. Odepchnął ją i ruszył korytarzem. — Dokąd idziesz?! — Elanora dogoniła brata i uczepiła się rękawa jego kurty. — Wyjeżdżam — odrzekł zduszonym głosem, nie zatrzymując się. — Nie możesz! Przecież ja cię kocham! — wykrzyknęła, jakby to wszystko tłumaczyło. — Dokąd jedziesz?! Kiedy wrócisz?! — Raz jeszcze szarpnęła go za rękę, widząc, że jej wyznanie nie zrobiło na Sellinarisie spodziewanego wrażenia. Nie zrobiło żadnego wrażenia. — Wrócę dopiero na twój ślub, siostro — rzucił przez ramię, wyswobadzając się z kurczowego uścisku jej palców. — O ile nie będzie to ślub z naszym ojcem. — Wrócisz do mnie! Wrócisz na kolanach, ty… ty zdrajco!! Ty… ty mieszany bękarcie!!! Sellinaris stanął jak wryty. Widać ugodziła go celnie tą obelgą. Bo też chciała go zranić! Chciała, żeby poczuł jej ból! Chciała, żeby odwrócił się i wybuchnął gniewem, żeby dał jej w twarz za tę śmiertelną zniewagę, ale książę trwał tylko przez długą chwilę w bezruchu, po czym… odszedł. Anaela, drżąc na całym ciele, wypuściła powietrze z płuc. Już kiedyś widziała tę scenę i słyszała te słowa. Mimo jej obecności w Świecie Światów historia zaczynała się powtarzać. Kroki Sellinarisa ucichły w głębi korytarza. Ucichł też szloch oddalającej się Elanory. Anaela wyślizgnęła się z ciemnego kąta i… znalazła twarzą w twarz ze swym aniołem stróżem. Kat stał pośrodku korytarza z rękami splecionymi na piersiach i surowym wzrokiem wbitym w pobladłą dziewczynę. — A ty nadal mnie szpiegujesz! — wykrzyknęła z furią. — A ty szpiegujesz księcia i księżniczkę. — Zgubiłam się! I nie jestem ciekawa księcia ani księżniczki! Oboje znam aż za dobrze. Minęła go i ruszyła w głąb korytarza. — To nas właśnie zastanawia: skąd. — Z innego Wymiaru! Dlaczego ty? Dlaczego nadworny kat? Czy Wielki Zdrajca nie mógł przydzielić mi kogoś milszego?! Szarpnął ją za ramię, aż zatrzymana tak gwałtownie, wpadła na niego. — Usiłuję cię chronić, głupia kobieto, ale widzę, że spieszno ci do spotkania z moim mieczem! — Jego chroń — odrzekła, nagle spokojna. — Uchroń Sellinarisa, a zyskasz moją wdzięczność, przyjaźń i szacunek. — Przed czym mam go chronić? — zaniepokoił się. — Co zagraża następcy tronu?

Wskazała palcem sufit. — Bogowie. * Przebierała się pospiesznie w swoją własną suknię. Będąc w stałym kontakcie z Sarisem i słysząc jego: — Przyszedł. Siodła konia — pobiegła do stajni. Wpadła na Sellinarisa, gdy ten niósł ogłowie. — Książę! — wyrzuciła z siebie, usiłując złapać oddech. — Tak? — Nie zaszczyciwszy jej spojrzeniem, minął Anaelę i wszedł do któregoś z boksów. — Jako Wielka Władczyni Edenu daruję ci mego wierzchowca: Cienia o imieniu Saris. Będzie ci służył wiernie i odważnie. Pójdzie za tobą choćby w czeluści Saetina. „Tam może nie zechcieć” — dodała w myślach. — Czemu więc się go pozbywacie, Wasza Wysokość? — zapytał ironicznie i wreszcie na nią spojrzał. A ona tym razem nie potrafiła oderwać od niego oczu. Na parę uderzeń serca czas stanął w miejscu. * Sellinaris wpatrywał się w stojącą na progu kobietę, jakby ujrzał ją pierwszy raz w życiu. Poniekąd tak właśnie było, bo tamto krótkie spotkanie, gdy tak skrzętnie ignorowała jego obecność, nie mogło się liczyć. „Ma niezwykłe oczy — pomyślał. — Już choćby w tych oczach… Nie. Wystarczy mi kłopotów z kobietami”. Powrócił do siodłania siwka, a ona weszła za nim do boksu i chwyciła wodze, których jeszcze nie przerzucił przez szyję wierzchowca. — Książę, proszę. W Nienazwanem przyda się myślący towarzysz. — To zbyt wspaniały podarunek. — Spokojnie dopiął sprzączkę. — Zaraz wyjeżdżam, a Saris nie może towarzyszyć mi tam, dokąd się udaję. Nie chcę go też zostawić tutaj. Weź go, Sellinarisie, niech będzie bezpieczny u twego boku. Powtórnie spojrzał na nią uważnie, szukając fałszu w złoto-zielonych oczach i wietrząc podstęp. Ale spojrzenie Anaeli było jasne i czyste. Znalazł w nim tylko troskę i miłość do czarnego jednorożca. — To twój Cień. Nie zechce służyć nikomu innemu — zauważył. — Tobie zechce — zapewniła żarliwie, czując, jak opór księcia słabnie. — Powiesz mi jeszcze, moja pani, dokąd się udajesz, że Cień za tobą nie może podążyć? — Do Wieży Bogów — rzekła cicho. — Ty chyba żartujesz!? — usłyszała głos Sarisa. — Powiedz, pani, że to żart — rzekł powoli Sellinaris. — Jadę do Wieży Bogów — powtórzyła dobitnie. — Wymodlić wolny Eden dla wszystkich istot o czystych sercach. — To raczej w przeciwnym kierunku — zauważył Saris głosem drżącym ze wzburzenia. — Tam możesz wymodlić co najwyżej zniewolenie! — Saetin jest Bogiem Ciemności — rzekł Sellinaris tak łagodnie, jakby zwracał się do dziecka. — Nie wyprosisz u niego łaski dla światła. — Mimo to spróbuję. A ty, Saris, milcz! Usłyszała, jak Cień kopie wściekły w drewniane przepierzenie.

— Wasza dusza — wasza wola, moja pani. — Sellinaris wzruszył ramionami. — Może mianowaną przez siebie władczynię bogowie potraktują łaskawie… — Zaopiekujesz się Sarisem? — tylko to jedno chciała wiedzieć, tylko po to łgała w żywe oczy i Sellinarisowi, i Cieniowi. — Zadbam o niego — zgodził się wreszcie książę. — W każdej chwili mogę przecież zrezygnować z jego służby. — Akurat! — prychnął jednorożec. — Spróbuj zrezygnować, gdy cię nadepnę… — Tylko w ostateczności! — przypomniała Cieniowi Anaela. — Dopóki was nie wezwę. Wychodziła już, by wybrać konia dla siebie, gdy Sellinaris wcisnął jej do ręki wodze siwka. Chciała podziękować, ale on odezwał się pierwszy: — Pewnie nie odpowiesz, gdy zadam ostatnie pytanie: skąd wiedziałaś, że udaję się do Nienazwanego, skoro ja sam nie myślałem jeszcze, dokąd ruszę? Widząc minę Anaeli, parsknął śmiechem. A potem skinął głową i już go nie było. * — Widzę, żeś bardzo z siebie zadowolona, moja pani — zagadnął Ostatni, gdy bok w bok wyjeżdżali ze stajni. — Czy w Nienazwanem Sellinaris i twój Cień będą wystarczająco daleko? Posłała mu kose spojrzenie. Powinna pamiętać, że kat jest wyjątkowo bystrym elfem. Eleuzis nie powierzyłby jej przecież byle komu. A właśnie! To dobry pretekst, by zmienić temat. — Dlaczego właściwie ty mnie chronisz? Jeżeli Władca Ferrinu chciał mnie straszyć twoją osobą, to przekaż mu, że czuję się przestraszona. — Widać niewystarczająco, skoro ciągle igrasz z ogniem. — Czy masz jakieś inne imię? Trochę niewygodnie mi ciągle zwracać się do ciebie per Ostatni. To takie… ostateczne — uśmiechnęła się. — Po imieniu zwraca się do przyjaciół, nie do katów — odpowiedział uśmiechem, tyle że gorzkim. — Nie mam nic przeciwko przyjaźni z tobą. — Z katem nie można się zaprzyjaźnić. — Sam mówiłeś, że mnie polubiłeś. — Nie jestem bez uczuć. — Co nie znaczy, że nie zabiłbyś mnie, gdybyś dostał taki rozkaz? — domyśliła się. Przytaknął. — A czy kat potrafiłby… pokochać? — Nie wiem. Nigdy nikogo nie kochałem, oprócz władcy i krainy, do których należę. I proszę, moja pani, nie trudź się na darmo: na mnie twój czar nie podziała. Wiedziała, o czym mówi. — Elfia magia działa na każdego mężczyznę — zauważyła. Tym razem jego uśmiech był jeszcze bardziej gorzki. — Nie jestem mężczyzną. Oniemiała. A potem zarumieniła się z zakłopotania. Ostatni zaś cieszył się przez chwilę jej zmieszaniem. — Zresztą nawet gdybym był, nie traciłabyś tego cennego daru, uroku, jaki można rzucić tylko raz w życiu, na jakiegoś tam kata, czyż nie, Anaelo? Zmrużyła lekko swe kocie oczy, zdziwiona, że po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu, po czym zrobiła szybki i niespodziewany wypad do jego umysłu, odnajdując tam jego

imię, i odrzekła: — Masz rację, lordzie Sirden. Uniósł brwi i uśmiechnął się z uznaniem. Wjechali na most.

RO ZDZI AŁ I I I

WIEŻA BOGÓW

By dostać się do Wieży Bogów, wystarczyło przejść portalem do Ellisii, skąd było bliżej niż z Feri’any, jednak Anaela wybrała długą i męczącą drogę wierzchem. Z każdym przebytym kilometrem od gniazda żmij oddalał się też Sellinaris, któremu chciała dać więcej czasu na ucieczkę. Towarzystwo Ostatniego nie było niemiłe, wprost przeciwnie: nie dość, że jechali niezatrzymywani ani przez patrole, ani przez zdążających królewskim traktem podróżnych, to jeszcze budzący powszechną grozę kat okazał się całkiem rozmownym towarzyszem. Wreszcie ktoś opowiedział Anaeli dotychczasową historię Świata Światów, a także jego baśnie i legendy. Ostatni opowiadał właśnie o trwających dwieście lat wojnach nolandzkich, w których elfowie razem z Góralami pokonali smoki, gdy Anaela zapytała ni stąd, ni zowąd: — Gdzie jest Berenika? — Pytasz, pani, o Berenikę de Sanctis, matkę Sellinarisa? Przytaknęła. — Byłem jej Ostatnim — odparł spokojnie. — Ostatnim mężczyzną? — w pierwszej chwili nie zrozumiała. — Ostatnim, jakiego widziała przed śmiercią. — Berenika nie żyje?! — krzyknęła Anaela. — Tak. Podałem jej truciznę i byłem przy niej, póki nie skonała. — Dlaczego ją otrułeś? — Kobieto, na bogów, jestem katem! Wykonywałem wyrok! — Nagle jego głos złagodniał. — Ach, myślałaś, że byłem jej ostatnim kochankiem, a potem ją podstępnie otrułem? — Uśmiechnął się. — No tak, określenie „ostatni” może czasem wprowadzić w błąd. Władca skazał Berenikę de Sanctis na śmierć za… — przerwał, widząc, że Anaela go nie słucha. A ona była zbyt wstrząśnięta. Berenika, jej wróg numer dwa, podstawowy klocek w układance i jeden z pionów rozgrywających, nie żyła. Nie będzie Alderii. Nie będzie buntu niewolników, a więc i uwolnienia ludzi. Nie będzie Tartaru. Nie będzie Gry o Ferrin. Chyba że ktoś zastąpił Berenikę na planszy… Straszliwe podejrzenie ścięło Anaeli krew w żyłach. W poprzedniej grze Berenika otrzymała w Wieży Bogów truciznę dla Sellinarisa, teraz w podobnym celu udawała się tam Anaela. Z tą różnicą, że narkotyk miał otrzymać kto inny, ale marne to było pocieszenie. Zaczynała się poważnie obawiać następnych niespodzianek, jakie przygotowali dla niej Primea i Saetin… *

Piątego dnia dotarli do rozwidlenia dróg, z których jedna, ta najmniej uczęszczana, prowadziła do celu. Anaela po prostu wiedziała, że musi podążyć właśnie nią. Skierowała konia w tym kierunku, ale zwierzę nie chciało iść dalej. Podrzucało nerwowo łbem, kładło uszy i znienacka uskakiwało w bok. Gdy próbowało ugryźć kobietę, wczepioną w jego grzbiet niczym rzep, ta poddała się i zsiadła. — Wcale ci się nie dziwię — szeptała, rozkulbaczając siwka. — Pewnie też masz jakąś duszę do stracenia. Lordzie Sirden, czy ty nie obawiasz się o swoją duszę? — zwróciła się do elfa, który podobnie jak ona zdejmował siodło z grzbietu swego gniadosza. — Ja nie mam duszy, ale będę ci towarzyszył jedynie do Bramy Piekieł. Nie mam ochoty ani obowiązku wchodzić dalej. — To tam jest jakaś Brama Piekieł? — zapytała słabo. — Jest. I prowadzi prosto w czeluści Saetina. Nie pocieszył jej tym. * Gdy stanęli przed wrotami o złowieszczej nazwie, Anaela wcale nie miała chęci ich przekraczać. Nie różniły się niczym, może oprócz wielkości, od Portalu Śmierci, którym swego czasu powróciła z Tartaru. Stała teraz przed czarną taflą, nie mogąc zdecydować się na krok w przód. Ostatni nie ponaglał jej. Usiadł na omszałym głazie i czekał, nieruchomy niczym posąg z obsydianu. Misternie uknuty przez Anaelę plan był prosty: podrzuci Elanorze trutkę, ta oszaleje na punkcie swego ojca, Eleuzis — wreszcie zaspokojony — odda Anaeli Eden, Cienie będą bezpieczne, a Elanora… Zaraz, zaraz, co tu robi Elanora?! Księżniczka, czy raczej cień księżniczki, wypadła z Bramy Piekieł wprost na zszokowaną Anaelę. Ta złapała osuwającą się elfię wpół, a Ostatni, równie zaskoczony, po chwili przyszedł jej z pomocą. Położyli Elanorę na mchu i… spojrzeli na siebie, nic nie rozumiejąc. — Co ona tu, na bogów, robi?! — pytanie zawisło w nienaturalnej ciszy, jaka przepełniała to miejsce. Anaela rozwarła palce elfii, zaciśnięte na małej, dokładnie zakorkowanej buteleczce. — Wyręcza mnie — szepnęła i… nie namyślając się wiele, ruszyła biegiem w drogę powrotną. Ostatni krzyknął za nią, ale nawet się nie obejrzała. Kat rozdarty między obowiązkiem towarzyszenia podopiecznej a chęcią pozostania przy nieprzytomnej księżniczce w końcu wybrał swój obowiązek. Anaela, słysząc jego kroki, przyspieszyła. Elf dogonił ją jednak bez trudu i… może pięciodniowa podróż nadwątliła ostrożność Ostatniego, bo chwycił kobietę za ramię. To był jego błąd. Anaela, uciekająca w panice, zaczerpnęła dłońmi czerwonej energii, a miała z czego czerpać — sama była jednym wielkim kłębem adrenaliny — i uderzyła w kata. Padł na wznak. O nie! Jak mogła go tak potraktować?! Przecież stał po jej stronie! Zabiją ją za to i będą mieli rację! A jeśli nie będą mogli zabić, to wtrącą do lochu, jak niegdyś Sellinarisa, i tam będzie się modlić o szybką śmierć. Musi uciekać! I to szybko! Dopadła przerażonego siwka, cały czas ściskając w ręce cenną buteleczkę. Buteleczkę, za którą Elanora oddała duszę. Elanora! Obejrzała się. Księżniczka była parę kroków od niej. — Oddaj to! — wysyczała, wpatrując się w kryształowy flakonik. A gdy kobieta pokręciła głową, Elanora wyszarpnęła sztylet i… w tej sekundzie Czarny Tytanian sam wskoczył Anaeli do ręki. Sparowała cięcie, wpadając plecami na koński bok.

Zwierzę kwiknęło i uskoczyło. Elanora cięła z lewej na prawą, Anaela odbiła ostrze, dziękując w duchu Sellinarisowi, że na Ziemi, w leśniczówce, uczył ją szermierki. Kolejny cios krótkim mieczem znów udało się Anaeli sparować, ale tylko dlatego, że rywalka z wściekłości odchodziła od zmysłów. Uskoczyła przed pchnięciem. Potknęła się. Ostrze sztyletu cięło powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą była jej twarz. Świsnęło po raz drugi — zdążyła się uchylić. Odbiła kolejny sztych. I jeszcze jeden. Uskoczyła. Sparowała. I znów się cofnęła. Czarny Tytanian był dwa razy dłuższy od sztyletu elfii i chyba dzięki temu Anaela jeszcze żyła. Po raz kolejny uskoczyła, cały czas trzymając Elanorę na długość swego miecza. Nagle potknęła się i upadła na plecy. Elfia jednym skokiem była przy niej. Chwyciła pełną garścią włosy rywalki, odgięła jej głowę do tyłu, odsłaniając gardło i pchnęła ostrze prosto w krtań. * — Rozczarowujesz nas. Znajomy głos sprawił, że Anaela otworzyła zaciśnięte powieki. Nad sobą miała znieruchomiałą Elanorę. Patrzyła w rozszerzone furią źrenice elfii i… to było bardziej przerażające, niż ostrze sztyletu wbite na milimetr w gardło. Księżniczka nie była już elfem. Była duszobójcą. Czerń, która pochłonęła złoto tęczówek, nadawała twarzy tego czegoś wyraz tak upiorny, że Anaeli uwiązł w gardle krzyk przerażenia. Miała przed sobą uosobienie najgorszych koszmarów. Nawet Vervain nie był tak straszny, bo cała jego sylwetka, jego rysy twarzy i wrodzona podłość przygotowywały na to, co można było ujrzeć w oczach Arcymaga. Elanora natomiast ze swą prześliczną twarzyczką, lśniącymi platynowo jedwabistymi włosami i pięknym gibkim ciałem, a to wszystko zeszpecone piętnem duszobójcy — oczyma bez dna, dwiema czarnymi dziurami w buzi dziecka, po prostu obezwładniała. — Jezu…! — wychrypiała Anaela, wyczołgując się spod ostrza i unikając spojrzenia tych strasznych oczu. Przeniosła udręczony wzrok na Primeę i Saetina. — To nic nie daje. Nic się nie zmienia! — Rozczarowujesz nas — tym razem odezwał się Saetin. O ile na łaskę bogini Anaela mogła jeszcze w cichości ducha liczyć, to na łaskę Boga Ciemności na pewno nie. — Wiemy już, że potrafisz cierpieć, teraz chcemy się dowiedzieć, czy potrafisz zadawać ból. Wiemy, że potrafisz kochać, teraz chcemy wiedzieć, że umiesz nienawidzić. Jako ofiara jesteś doskonała, lecz czy potrafisz być katem? Jesteś godną podziwu Leczącą, ale czy potrafisz zabijać? Anaela cofała się z każdym jego słowem, choć w pustce nieistnienia nie oddaliła się ani na krok. — Twój pierwszy wybór będzie prosty: ty albo ona. I doceń naszą łaskę, że każemy ci zabijać duszobójcę, a nie Elanorę. Elanorze dasz szybką i łagodną śmierć. Posłuchaj: błaga o nią… Nagle Anaela znalazła się na dnie jaźni księżniczki, tam, dokąd duszobójca zagnał swą ofiarę. Jej ból i strach poczuła jak swoje własne. Znała ten ból i ten strach. Na Ziemi czuła je bez przerwy, dotąd, aż nie uciekła — najpierw w śmierć, a gdy ta nie była jej dana, do Ferrinu, skąd wróciła jako wolna istota. W Ferrinie zostawiła ból, strach i… Szarą Śmierć. Teraz widać miała uwolnić od nich oba światy. — Mylisz się. To ty jesteś zarazą. To ty jesteś Nosicielką. Pierwszym i Ostatnim Duszobójcą. To w tobie jest Szara Śmierć. Każde słowo Primei było niczym cios w otwarte serce. Każde słowo zabijało. Z każdym

słowem kuliła się coraz bardziej i coraz bliżej była Elanory. — Uwolnić od nich masz nie światy, a… siebie. * Znów znajdowała się na ścieżce, obok Elanory pochylonej nad miejscem, gdzie leżała jeszcze przed chwilą. I bogowie nie musieli mówić już nic. Anaela wyjęła z zaciśniętej dłoni sztylet, którego ostrze wyszlifowano z rogu Izisa. Bo tylko róg jednorożca mógł zgładzić duszobójcę. Ujęła rękojeść — ta zaraza już na nikogo nie przejdzie — i wbiła ostrze w plecy Elanory. Nie, nie Elanory: duszobójcy. Czas ruszył. Bogowie powrócili do swej Wieży. Szara krew duszobójcy zmieszana z żywo czerwoną krwią Elanory chlusnęła z rany w plecach. * Słońca chyliły się ku zachodowi, gdy Anaela złożyła wystygłe ciało elfii na zdeptanej, lepkiej od krwi trawie. Krew wyżłobiła rowki w pyle drogi, łzy zaś naznaczyły pokrytą brudem twarz Anaeli. Kobieta nie miała złudzeń: wbijając nóż w plecy Elanory, bezpowrotnie utraciła niewinność. Czuła się tak pusta. Nie miała już w sobie ani łez, ani gniewu. Teraz umiała już zabijać. Wstała. — Eleuzisie dell’Soll, usłysz mnie. Ja… — Nie dała rady. Nie potrafiła powiedzieć nawet temu, którego nienawidziła całym sercem, że właśnie zabiła jego córkę. * Czekając na przybycie Władcy Ferrinu, powlokła się do Ostatniego. Leżał tam, gdzie upadł, nadal nieprzytomny. Poparzenia, w kształcie charakterystycznych dla uderzenia pioruna „widełek”, zaczynały się od twarzy, szły przez pierś i kończyły w okolicy lędźwi. Dopiero widząc zmasakrowane ciało, Anaela pojęła, jaką włada mocą. I jak bardzo nad nią nie panuje. Chyba tylko siły elfiej krwi spowodowały, że przeżył. Człowiek zginąłby na miejscu. Nabrała w dłonie białej energii, by wyprowadzić kata ze wstrząsu. Gdy ujęła jego głowę w dłonie, jęknął. Wtem, wciąż pochylona nad rannym, usłyszała dobiegający zza jej pleców syk gęstniejącego powietrza. Portal rozbłysł oślepiającym błękitem, a potem nieco przygasł, by otworzyć się parę metrów nad ziemią i gwałtownie się obniżył, dotykając traw. Pierwsze wyszły z niego dwie niewolnice czarodziejki, kotwicząc portal do ziemi — widać specjalizowały się w dzikiej teleportacji. Za nimi wyskoczyło parunastu uzbrojonych w miecze gwardzistów, gotowych do rozsieczenia każdego, kto byłby na tyle szalony, by się do nich zbliżyć. Otoczyli Anaelę i dopiero wtedy z błękitu wyłonił się sam władca. Twarz wykrzywioną miał przez szok, niedowierzanie i jakiś straszny odcień grozy, która może malować się jedynie na twarzy kogoś, kto stracił swoje dziecko. Chwycił Elanorę i uniósł jej bezwładne ciało, tuląc je do piersi. Powiódł półprzytomnym spojrzeniem po otaczających go elfach i zatrzymał wzrok na Anaeli. Złożył córkę na ziemi i… przyskoczył do Leczącej. Wpił palce w jej ramiona, zacisnął, aż jęknęła i potrząsając nią, nieomal zawył: — Coś jej zrobiła?! Anaela odruchowo oparła dłoń o jego pierś i…

Pod palcami czuła wściekle tłukące serce, a tuż przed sobą miała wykrzywioną grymasem nienawiści twarz Władcy Ferrinu. Jego oczy płonęły szaleństwem. Szansa jedna na milion. Drugiej nie będzie. — Eleuziiiisieee… — Najwyższa Magia wbiła dłoń Anaeli w głąb jego ciała. Przerażona kobieta uchwyciła trzepocące serce. Eleuzis drgnął i otworzył usta, jakby do krzyku, ale nie mógł wydać z siebie nawet jęku. Jego źrenice rozszerzył szok. Próbował się cofnąć, zawołać o pomoc, ale wokół nie było nikogo. Zostali sami. Tylko ona i on. Świat zewnętrzny przestał istnieć. Ze wzrokiem wbitym w złoto-zielone szaleństwo trwał bez ruchu, ledwo łapiąc oddech. Był bezbronny i całkowicie zdany na jej łaskę. — Eleuziiisieee, jesteś mójjjj…! Wiedźmi wizg wdarł się do jaźni elfa, oplótł ją, wyrwał z ciała i złożył w nadstawionych dłoniach tej, która rzuciła urok. Urok, jaki można rzucić jeden jedyny raz. Anaela osunęła się na ziemię, spazmatycznie łapiąc powietrze. Dowódca gwardii raptownie oprzytomniał. — Brać ją! — krzyknął. * Ściany lochu emanowały poświatą na tyle silną, by więzień mógł cokolwiek widzieć, lecz jednocześnie tak słabą, że panował mrok. Było ani za zimno, ani za ciepło — tak by skazaniec jak najdłużej znosił uwięzienie, nie chorując. Z jednej ze ścian spływała papka bez smaku, zawierająca to wszystko, czego potrzebował ludzki organizm, z drugiej woda z lekkim posmakiem pleśni. Oba strumyczki niknęły w otworach na ekskrementy. Czuła ból w każdej komórce ciała, nie było miejsca na skórze, którego nie znaczyłby siniec albo krwiak — ci, którzy ją pojmali, gdy już byli pewni, że Anaeli nie obronią czerwone błyskawice, nie żałowali jej razów. Każdy oddech przyprawiał o nieznośne dźgnięcie bólu: miała złamane żebro, jak nie dwa. Palce lewej dłoni, zmiażdżone butem któregoś z żołdaków, przyprawiały o największe cierpienia. Oto jak elfowie traktowali bezbronnych jeńców. Jedno musiała przyznać: sama tak właśnie potraktowałaby tego, kto zadźgałby ciosem w plecy Sellinarisa czy Reikana. Wspierając się na jednej ręce, podpełzła do ściany. Tortura trwała długo, ale pragnienie przeważyło nad bólem. Potem zlizywała ze ściany chłodną wodę, przynoszącą ulgę przynajmniej wyschniętemu na wiór językowi. Zmęczona opadła na zimną podłogę, pozwalając, by woda spływała po włosach i szyi, chłodząc palone gorączką ciało. Bolało. Ból odbierał jej zmysły, lecz cień ponurej satysfakcji, potęgujący się z każdym bolesnym oddechem, sprawił, że opuchniętą twarz wykrzywił równie ponury uśmiech. Dopadłam cię, draniu. Ale i ty dopadłeś mnie. Uniosła się i oparła plecami o gładką, chłodną powierzchnię. Odpoczywała chwilę, przygryzając wargi, by nie jęczeć. Spróbowała zaczerpnąć w zdrową dłoń leczniczej energii, ale sił wystarczyło jej jedynie na najbardziej dokuczliwą ranę: zmiażdżone palce. Przynajmniej one przestały krwawić i rwać, jakby wciąż wbijał je w ziemię twardy obcas. Otępiała ze zmęczenia, bólu i gorączki trwała tak nieskończenie długie godziny, aż w końcu zwinęła się w kłębek, z twarzą tuż przy strumyczku, i zapadła w letarg. * Czyjeś słowa zawróciły ją z niebytu. — Ona ma żyć.

— Nie dotknę tej morderczyni! Niech zdycha! — Zdechnie, ale najpierw odpowie na wszystkie pytania. — Nie interesują mnie jej odpowiedzi! — A mnie owszem. — Zabiła moją siostrę! — głos załamał się. — Naszą siostrę. — Więc ukręć łeb tej bestii! Po co ją leczyć? Okażesz jej tylko łaskę. — Nie okażę łaski komuś, kto wbił nóż w plecy Elanorze. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego to zrobiła. — A ja chcę tylko wbić jej w plecy własny nóż! Jeśli ci tak zależy na życiu tej zdrajczyni, trzymaj ją pod kluczem, bo nie ręczę za siebie! Odgłos kroków zmierzających ku drzwiom i krótkie, ostre: — Wróć! Cisza. Zduszone „Nienawidzę cię!”, rzucone w tej ciszy, i urwany szloch. Anaela pojęła, że właśnie rozgrywa się walka o jej życie. Nie wiedziała tylko, kto się za nią ujął, a kto życzy jej śmierci. Uniosła powieki. Ostre jak sztylet spojrzenie wbiło się w jej twarz. W tym spojrzeniu była czysta nienawiść. Gdyby wzrok mógł zabijać, już byłaby martwa, ale… on chciał, czy też musiał utrzymać ją przy życiu. By wiedzieć. Zacisnął zęby, by nie wybuchnąć stekiem przekleństw, podszedł do brata, siłą odwrócił go do siebie i obejmując ramionami, mocno przycisnął do piersi. Tamten szarpnął się wściekle raz i drugi, a potem z jękiem potwornego bólu rozpłakał się niczym dziecko. On sam oczy miał suche. Pod powiekami czuł piasek od nieprzespanych nocy i niewypłakanych łez. Pogrzeb odbył się wczoraj, lecz nadal nie był w stanie uwierzyć w śmierć siostry. Ponad ramieniem brata wbijał piekące oczy w morderczynię. Żyła tylko dlatego, że on chciał, by żyła. I tylko on. Gdyby nie jego pieczęć na drzwiach, już dawno sczezłaby, uduszona albo zasztyletowana. — Sellinarisie… — wyszeptała błagalnie. Odwrócił z odrazą wzrok. Postawił brata przed sobą, trzymając go za ramiona, i rzekł: — Elanora nie pozwoliłaby wbić sobie w plecy własnego sztyletu. Ktoś musiał pomóc tej przybłędzie, bo nie wierzę, by władała mieczem lepiej od naszej siostry. Chcę wiedzieć, kto jest współwinny zbrodni. Reikan nagle zrozumiał. Sellinaris uścisnął jego ramię. — Pomóż mi utrzymać ją przy życiu, a dowiemy się, kto jej pomagał. Młodszy z książąt bez słowa ukląkł obok kobiety i zaczerpnął pełną garść błękitnej energii… * Siedziała pod ścianą. Reikan i Sellinaris stali nad nią. Dwóch sędziów, którzy za chwilę mogą stać się katami. Jak ma ich przebłagać? Jak udowodnić, że przyniosła Elanorze ukojenie, bo księżniczka była martwa w chwili, gdy dopadł ją duszobójca? — Powiedziałam wszystko. Całą prawdę. — I mam ci uwierzyć?! Mam uwierzyć, że zabiłaś mi siostrę, bo miała czarne tęczówki?! Na bogów! — Reikan rąbnął pięścią w ścianę, a potem pochylił głowę, opierając czoło o zimny kamień. — Bracie, pozwól mi odejść, bo nie ręczę za siebie — wychrypiał.

— Nie — odrzekł twardo Sellinaris. — Jeśli ona wyrazi zgodę, chcę, byś pierwszy odczytał jej pamięć. Co ty na to? — zwrócił się do Anaeli. — Zrobię to, czy ona się zgodzi, czy nie… — zaczął Reikan, ale Sellinaris pokręcił głową, pochylił się ku Anaeli i wycedził: — Twoją pamięć chroni Najwyższa Magia, twoje życie zapewne również, ale ja mam czas… Będziesz gnić tu rok, dwa, pięć, dziesięć czy sto lat, to bez znaczenia. Poczekam. Tobie zaś oczekiwanie umilą moi gwardziści. I nie licz na ich zlitowanie. Każde jego słowo było gorsze od uderzenia. Każdym sprawiał jej ból nie do zniesienia. Miała tylko jedno wyjście: zgodzić się na wszystko, czego żądał. Zwiesiła głowę, łykając łzy. Pamięć przyniosła wspomnienie Amrego, wstrząsanego drgawkami po tym jak Reikan badał jego mózg. Wiedziała, że w jej przypadku książę będzie jeszcze brutalniejszy. Nie miała jednak wyboru. Przed chwilą Sellinaris dobitnie jej uzmysłowił, co się stanie, gdy odmówi. Wstała, próbując zachować resztki godności. Stanęła przed Reikanem. — Zgadzam się. Możesz zrobić ze mną, co chcesz. A jak już dorwiesz się, drogi książę, do mego umysłu, pogrzeb głębiej. Tak głęboko, aż dotrzesz do naszego pierwszego spotkania. Nie tego w Międzywymiarze, gdy uwolniłeś mnie z blokady, ale wcześniejszego, w Lesie Tysiąca, niedaleko Czterech Wodospadów. Dokładnie obejrzyj sobie moje wspomnienia. Odnajdziesz w nich przyszłość swoją, swego brata, siostry i ojca. Może kiedyś mi podziękujesz. Zrobiła krok w jego kierunku. Mimowolnie cofnął się, ale zaraz przypadł do Anaeli i z nienawiścią w oczach wdarł się do jej umysłu. Zaskowyczała tylko. * Chłodna dłoń spoczywała na jej czole. Druga podtrzymywała potylicę, by nie roztrzaskała głowy o kamienną podłogę. Sellinaris patrzył przez chwilę na wstrząsane drgawkami ciało, po czym niechętnie, czyniąc to wbrew sobie, ściągnął z ramion płaszcz i okrył nim nieprzytomną. — Mogłeś zrobić to delikatniej — mruknął. Reikan nie odpowiedział. Od chwili gdy zerwał kontakt, milczał ze wzrokiem wbitym w przeciwległą ścianę. — No i co? Mówiła prawdę? — ponaglił go starszy z książąt. Reikan zamrugał, jakby budził się z sennego koszmaru. — Sam ocenisz — uciekł wzrokiem przed spojrzeniem Sellinarisa. — Nie wytrzyma drugiego badania. Reikan przeniósł spojrzenie na Anaelę. Drgawki powoli mijały. Uspokajała się i milkła, by w końcu opaść bez sił. — Zaopiekuję się nią do czasu, aż będzie gotowa. Sellinaris pokręcił głową. — Sam się nią zajmę. Twojej opieki mogłaby nie przeżyć. Młodszy brat spojrzał mu prosto w oczy. — Jest niewinna. Więcej: powinniśmy być jej wdzięczni. Wbijając Elanorze nóż w plecy… — „wyręczyła ciebie”, dokończył w myślach. Nie był w stanie rzucić tego bratu prosto w twarz. Wiedział, że odtąd musi w samotności mierzyć się z demonami, które uwolniła opowieść tej kobiety. Z historią Ferrinu, która miała się dopiero zacząć. Z historią ukochanego starszego brata — mistrza, opiekuna, wychowawcy — który dziś

wpajał Reikanowi co dobre, a co złe, a w przyszłości miał stać się bezwzględnym katem siostry i ojca, bez mrugnięcia okiem zarzynającym każdego, kto stanął mu na drodze do władzy, czy wreszcie mordującym dzieci, kobiety, starców dla samej przyjemności mordowania. Z historią ojca, który dla rozrywki dokonywał zbrodni za zbrodnią, zesłał w koszmar nieistnienia całą krainę, łgał, zdradzał i manipulował każdym, nawet własnymi dziećmi, ogarnięty żądzą władzy. Z historią siostrzyczki, małej słodkiej Elanory, która z chorej miłości do brata oddała Saetinowi trzy dusze: własną, Sellinarisa i ich synka, stając się nosicielką Szarej Śmierci. Oczami Anaeli widział duszobójców kołyszących się na boki w upiornym, obłąkanym tańcu. Patrzył w oczodoły bez dna, słyszał przeciągły, upiorny jęk, wznoszący się i opadający, który był ich zewem, gdy zwietrzyli świeżą krew. Widział zniszczony świat, wymordowane jednorożce, elfów poległych w bratobójczej walce, a potem… potem widział Sellinarisa, który staje z nim, Reikanem, do walki na śmierć i życie. I nie miał wątpliwości, że gdyby nie ona, Sellinaris nie wstrzymałby miecza, a może to Reikan zatopiłby ostrze w jego piersi i tak brat zabiłby brata. Gdyby nie ona. Anaela. Ta, która miała być winna, w tamtej Grze okupiła grzechy Sellinarisa własną śmiercią i ocaliła jego duszę przed czymś gorszym niż śmierć. W tej zdążyła już ocalić z rzezi Cienie, a dwa dni temu przyniosła łagodny koniec nieszczęsnej Elanorze, pożeranej żywcem przez zarazę… Jeszcze tak niedawno w myślach skazał tę kobietę na powolne, bolesne umieranie, teraz jednak winien był jej dozgonną wdzięczność, bo on sam do tej pory nie zdobył się nawet na najcichszy protest. Wygodniejsze było pławienie się w uwielbieniu najbliższych i przymykanie oczu na ich grzechy. Wstał. Będzie ją chronił. Za wszelką cenę. A Sellinaris nie dowie się nigdy, kim mógłby się stać, gdyby nie ona. — Ocaliła nas przed zarazą. Widziałem to, Sellinarisie, jej oczami — rzekł wreszcie, choć starszy brat zaczął kręcić głową. — Widziałem duszobójców, widziałem zniszczoną przez nich ziemię i wszystko, co na niej żyje. Jeśli Anaela dell’Idarei zdołała ocalić Ferrin, zabijając nosiciela w ciele Elanory, jesteśmy jej dłużnikami. Musimy zrobić wszystko, by… — To brednie! — Sellinaris przerwał mu z gniewem. — Omamiła cię iluzją, a ty uwierzyłeś, bo chciałeś jej wierzyć! — Dobrze wiesz, że nie można narzucić iluzji w bezpośrednim badaniu. Chodź, pokażę ci ostatnie chwile Elanory… — Reikan nie czekał na zgodę: chwycił głowę brata w dłonie i nie siląc się na delikatność wtłoczył mu do mózgu ostatnie wspomnienia Anaeli. Sellinaris wyrwał się wreszcie, z trudem łapiąc powietrze. — Nie wiem, jak ocalimy tę kobietę przed żądnym krwi Ferrinem — wychrypiał, wciąż mając przed oczami twarz Elanory, z wypalonymi przez zarazę czarnymi dziurami zamiast złotych źrenic. Reikan odparł cicho: — Damy Ferrinowi krew, ale nie jej… *

W feri’ańskich lochach nie było dnia ani nocy. Zresztą upływ czasu był Anaeli doskonale obojętny. Budziła się, trwała przez chwilę na jawie, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w przestrzeń, po czym na powrót zasypiała, zamknięta w kokonie ciszy, ciemności i pustki. Gdy była głodna, zlizywała ze ściany papkę. Gdy męczyło ją pragnienie, piła wodę. Czasem myła się kawałkiem materiału oddartego z sukni. Ale przeważnie po prostu trwała. To właśnie miała być kara wymierzona nietykalnej, której nie można było zabić w żaden inny sposób. Ta potworna, bo niekończąca się agonia. Któregoś dnia spokój został jednak zburzony. Drzwi do jej celi otwarły się, a ona została szarpnięciem za ramię postawiona na nogi. — Nadszedł twój czas, moja pani — usłyszała pozbawiony emocji głos Ostatniego. Słowa kata powoli torowały sobie drogę do jej otępiałego umysłu. Wyprowadził ją na korytarz, po czym przeszli do więziennej łaźni. Nie stawiała oporu. Dwie służące, unikając jej wzroku, obmyły ją, nałożyły prostą suknię z białego lnu, a włosy upięły w ciasny kok, odsłaniając szyję skazanej. Nie chciała umierać, to oczywiste, ale bardziej od śmierci bała się beznadziejnego trwania w pustej celi. Przez te niekończące się dni zrozumiała, dlaczego zesłanie w Międzywymiar było tu, w Ferrinie, najgorszą karą. Spojrzała na kata, z całych sił starając się nie okazać strachu i rwącej serce rozpaczy, że to Sellinaris, jej miłość i dopełnienie, skazał ją na śmierć. — Jestem gotowa — powiedziała cicho. Ostatni, kładąc ciężką dłoń na ramieniu Anaeli, powiódł ją schodami w górę. * Stała na tym samym czarnym kamieniu co w poprzedniej Grze. Tak samo jak wtedy leżała u jej stóp związana lwiana. Jedyną różnicą było to, że owo zwierzę było jej dużo bliższe. Skrzydlaty kot nieraz ocalił jej życie, a ona kilkakrotnie ratowała lwianę. Teraz związaną Hatirę ciśnięto Anaeli do stóp. — Nie możemy wziąć twego życia w zamian za życie księżniczki Elanory — usłyszała głos Arcykapłana. — Jesteś Nietykalną, naznaczoną przez bogów. Weźmiemy więc to życie, które nam dasz. Patrzyła na ciężko oddychającą Hatirę. Kaganiec wżynał się zwierzęciu w pysk. Powinna być otumaniona narkotykiem, ale albo nie zadziałał, albo podano go zbyt mało, bo żółte oczy, wpatrzone w ukochaną panią, wciąż były przytomne. Zbyt przytomne, by mogły zgasnąć z jej ręki. — A jeśli odmówię? — usłyszała własny głos, choć gotowa była przysiąc, że patrząc w źrenice kota, nie otworzyła ust. — Wrócisz tam, skąd cię wywleczono, pani, skazana za krzywoprzysięstwo, a ofiarną krew przeleje kto inny. — Za krzywoprzysięstwo? — podniosła na kapłana błyszczące od łez oczy. — Złożyłaś zeznanie: zabiłaś w obronie Ferrinu nosiciela Szarej Śmierci żyjącego w ciele Elanory dell’Soll… — Tak było. — Udowodnij to. Udowodnij, że mówiłaś prawdę, zabijając drogą ci istotę. — Podał Anaeli rytualny sztylet. — Zrób to — usłyszała w myślach głos Sellinarisa. — Jeśli teraz się cofniesz, nie zdołam cię uratować.

Drgnęła i uniosła nań pociemniałe oczy. Patrzył wprost na nią i milczał. — Zrób to — usłyszała Reikana. — To ja świadczyłem za ciebie. Przeniosła spojrzenie na młodszego z książąt. Patrzył na nią równie beznamiętnie, jak Sellinaris. — Zrób to — usłyszała na koniec Sarisa, wyklętego jednorożca, który zabił w obronie życia. — Jeżeli odmówisz… sięgną po tego, którego śmierci nie zniesiesz… — Po kogo? — utkwiła wzrok w szafirowych źrenicach Cienia. — Po mnie, Anaelo. Ja będę następny. — Czy jeśli… jeśli teraz zabiję… to ocalę ciebie? Odpowiedziała jej cisza. Sztylet zaciążył w ręce. Nie wiedziała, że noże — wtedy, gdy mają posłużyć do zabijania — stają się tak ciężkie. Dłoń ściskająca rękojeść opadła bezwładnie, ostrze szczęknęło o kamień. Uniosła sztylet, wkładając w ten prosty ruch całą siłę, która jej została. Świat zewnętrzny przestał istnieć, a przestrzeń zamknęła się nad nimi dwiema, nad kobietą i lwianą. Odgłosy lasu, szmer tłumu, słowa otuchy — wszystko to umilkło w utkanej z przerażenia ciszy. — Zabijaj szybko i bezboleśnie — tak powtarzałeś, Sellinarisie. Ale twoje słowa nie nauczyły mnie zabijać! — Zrób to, a nikt więcej nie zginie. Przyłożyła dłoń do miejsca, pod którym tłukło się, jak zwierzątko zamknięte w ciasnej klatce, serce Hatiry. A potem… potem do tego samego miejsca, na ciepłej skórze między żebrami, przyłożyła ostrze sztyletu. „Nie dam rady” — przemknęło jej przez myśl. Lewą dłonią przykryła oczy zwierzęcia, choć przez łzy i tak nie była w stanie dostrzec oskarżycielskiego spojrzenia. Po to mnie ratowałaś, tam, nad strumieniem, by teraz zadźgać? Tu? Na oczach tłumu? — pytały bursztynowe źrenice. Wtedy umierałabym szczęśliwa i wolna, na miękkim mchu, otoczona opieką driad, a teraz…? Więc co mi przyszło z twojej pomocy, wszechwładna Anaelo? Wbijesz mi nóż w serce, bym zapłaciła za tamtą litość? Dlaczego w ogóle mamy płacić za miłosierdzie? Dlaczego świat tego od nas zażądał? Czyż nie powinnaś zostać nagrodzona, miast płakać teraz z żalu i bezsilności, ściskając jedną dłonią śliską od potu rękojeść noża, a drugą zamykając moje oczy? Jeżeli się cofniesz… Ja zginę… Ja zabiję… Ja umrę — za ciebie. Zacisnęła oczy, załkała i pchnęła. Nóż wszedł w ciało i zgrzytnął o kość. Sellinaris stłumił okrzyk bólu. Z jego ręki, którą w ostatnim momencie uchwycił ostrze, pociekła na ofiarny kamień krew. Świat wokół pociemniał. * — Potwierdzam własną krwią prawdziwość słów tej kobiety — rzekł Sellinaris donośnie. Krwawiącą dłoń uniósł wysoko w górę, drugą podtrzymując osłabłą Anaelę. „Jak? Jak to się stało?!” — kołatało się w otępiałym umyśle niedoszłej zabójczyni. Pojęła, że w chwili gdy nóż opadał, Sellinaris musiał podłożyć własną dłoń. Chciał uratować wielkiemu kotu życie? Nie, w jego spojrzeniu nie było śladu współczucia dla zwierzęcia, była wściekłość, bo Anaela w ostatniej sekundzie postanowiła: nie zabije! I Sellinaris był tego boleśnie, teraz bardzo boleśnie, świadom. Dlaczego więc mimo to jej pomógł?

— Uznaj to za częściową spłatę długu — rzekł cicho. — Ustoisz o własnych siłach? Głos Sellinarisa, jego bliskość i poświęcenie — to wszystko sprawiło, że musiała się uśmiechnąć. Czule i z wdzięcznością. I miłością wypełniającą strwożone jeszcze przed chwilą serce. Było warto. Było warto tu wrócić, pozwolić ponownie sobą zagrać, by ujrzeć tę twarz, tak kochaną, piękną i szlachetną, nieoszpeconą czarną gwiazdą duszobójcy. Uniosła dłoń, by dotknąć koniuszkami palców jego policzka w najczulszej pieszczocie, ale dłoń opadła. Nie wolno jej było zbliżyć się do Sellinarisa, nie on był jej cele mw tej Grze. Jeżeli wszystko się powtórzy, jeśli on znajdzie w jej oczach miłość i zatraci się w tej miłości… zrozumie, że są sobie przeznaczeni, że Anaela jest jego dopełnieniem, a wtedy… Będziesz zgubiony, Sellinarisie. A ja nie dopuszczę do tego, rozumiesz? Nie chcę, byś konał gdzieś na Ziemi z tęsknoty za ukochanym Ferrinem. Więc wybacz to, co za chwilę uczynię, ale muszę… Muszę cię odepchnąć, muszę zranić tak boleśnie, byś w tej chwili i już na zawsze znienawidził mnie, zamiast pokochać. Więc wybacz, najmilszy… Książę obserwował uczucia wypisane na jej twarzy. Ze zdumieniem spostrzegł, że jej oczy zapłonęły przeogromną… miłością? Nie mógł oderwać spojrzenia od złoto-zielonych źrenic… Rozchyliła usta, jakby zaraz, za chwilę, miała wyszeptać najczulsze wyznanie, ale milczała… Podniosła dłoń, by dotknąć pieszczotliwie jego policzka, lecz dłoń ta opadła bezwładnie… I nagle rysy jej twarzy stwardniały, usta zacisnęły się w wąską kreskę, a oczy błysnęły jadowicie. — Nie prosiłam o pomoc. Puść mnie — syknęła. Zmiana w jej zachowaniu była tak raptowna, tak niespodziewana, że Sellinaris drgnął, jak od uderzenia. — Och, nie dziękuj mi, pani, tak wylewnie! — odparł z gryzącą ironią i cofnął się o krok. — Chcę się widzieć z Eleuzisem. — W jej oczach nie było już nawet wspomnienia po miłości. — Teraz. — Nie. To krótkie „nie” zaskoczyło ją, ale tylko na chwilę. Czerwona energia, zagarnięta w ułamku sekundy, niczym pętla zacisnęła się na gardle księcia. — Mnie się nie odmawia — wysyczała. Szarpnęła energię do siebie, Sellinaris padł na kolana, ona zaś poczuła chłód ostrza na własnym gardle. — Wystarczy — w głosie Reikana pobrzmiewała z trudem powstrzymywana furia. — Wiem, dlaczego to zrobiłaś, i tylko dlatego jeszcze żyjesz. — Jednym gestem nakazał wycofać się stojącej w gotowości straży. — Uwolnij go i powoli opuść ręce. Zrobiła, co kazał. — Tak. Ty wiesz dlaczego — szepnęła pełnym smutku głosem, zwijając błyskawicę w dłoni, a potem minęła obu braci, by podejść do Sarisa. Wplotła palce w jego grzywę. Elfowie w milczeniu rozstąpili się przed nimi. Jednorożec i jego władczyni mogli odejść wolno. * Dokąd teraz? — To pytanie zadawała sobie wielokrotnie podczas ostatnich kwadransów. Zadawał je też Saris, jadąc duktem z białego marmuru. — A skąd ja mam wiedzieć! — prychnęła wreszcie. — Jedź, póki ci się droga nie

skończy! — A gdy się skończy? — Bądź spokojny, na pewno nie pozwolą nam dotrzeć aż tak daleko. Jakby na potwierdzenie tych słów usłyszeli za sobą tętent kopyt. Saris zjechał na bok, ukrywając siebie i swą panią w cieniu zarośli, lecz ta ostrożność była zbędna. Elfowie doskonale wiedzieli, gdzie szukać Władczyni Cieni. Odkąd wyruszyła, śledzili każdy jej krok. Nie udając, że jest inaczej, dowódca oddziału — Ostatni, bo któż by inny — podjechał do miejsca, w którym ukrył się Saris, i wstrzymał gniadego wierzchowca. — Wasza Wysokość — skłonił się Anaeli. — Rozkazy z Feri’any. — Podał jej rulon z pieczęcią. Wyciągnęła odruchowo dłoń, po czym natychmiast ją cofnęła. — Wasza Wysokość — powtórzył cierpliwie Ostatni — to akt nadania ziemi. Na wschodzie. Mam cię eskortować aż do granic Edenu. * Jechali bok w bok, jak wtedy gdy Anaela pod opieką kata udawała się do Wieży Bogów. Reszta oddziału trzymała się w bezpiecznej odległości. — Jesteś bardzo skuteczna, moja pani — rzucił nagle elf, patrząc przed siebie. — Tak? — zdziwiła się raczej z uprzejmości niż z zaskoczenia. — Cieszy mnie ta pochwała od kogoś, kto z racji swego fachu jest równie skuteczny jak ja. Zmilczał tę zawoalowaną obelgę. — W czym niby jestem tak skuteczna? — W rzucaniu uroków miłosnych. — Oczy elfa błysnęły jadowicie, gdy posłał jej kose spojrzenie. — Wielki Władca Ferrinu stał się z dnia na dzień niewolnikiem wiedźmy. — Ach, to — machnęła z nonszalancją ręką, jakby używała Najwyższej Magii, magii nieujarzmionej, nad którą nikt nie może zapanować, a która panuje nad każdym, do siekania marchewki na krupnik. Ostatni musiał się uśmiechnąć. — Zadziałało? — musiała zapytać. Pokręcił głową z dezaprobatą, parsknąwszy pod nosem: — I to jak. — Jak?! — podchwyciła. — Nim odpowiem, również chcę się czegoś dowiedzieć: w jaki sposób rzucić i zdjąć ten urok? Anaela wzruszyła ramionami. W rzucaniu uroków może i była skuteczna, ale w ich zdejmowaniu… Po prawdzie nigdy żadnego nie zdjęła. — Nie mam pojęcia — odpowiedziała. — Ten urok sam się rzuca. Niewiele miałam do zdziałania, oprócz pierwszego spojrzenia. Poprzednim razem nawet tego spojrzenia nie było… — Poprzednim razem? — Ostatni uniósł brwi. — Tak silny urok można rzucić jedynie raz w życiu! A ty mówisz, pani… — Zwykle wiem, co mówię — przerwała mu łagodnie. — To jest moje drugie zaistnienie w tym świecie. Druga możliwość rzucenia nieodwracalnego uroku. Drugie skuteczne użycie magii miłości. Poprzednim razem zdjęłam klątwę z Sellinarisa, rzucając urok na duszobójcę żyjącego w jego ciele, teraz zaś… Teraz spojrzałam na dno duszy Eleuzisa. I udało się — parsknęła śmiechem, ale Ostatniemu nie było do śmiechu. Patrzył na Anaelę szeroko otwartymi oczyma, blady na twarzy, jak nigdy przedtem. — Teraz ci uwierzyłem — szepnął — w opowieść o bogach i Przepowiedni. I o twoim umieraniu, i nieśmiertelności…

— Rychło w czas — mruknęła. — Mógłbyś się zdziwić, próbując ściąć mi głowę. — Czy tego też już doświadczyłaś? — zapytał cicho. — Przecież mówiłam: dwukrotnie. I raz odbiłam ręką miecz Reikana, którym zamierzał ściąć… mojego przyjaciela. Umilkła. Wspomnienie Amrego i jego śmierci było bolesne. Jedynie on nie powrócił do tego świata z tamtej Gry. Kat milczał, porażony jej słowami. Ta niepozorna ludzka kobieta władała Najwyższą Magią, nie zdając sobie z tego sprawy. Nie, nie władała, bo Najwyższą Magią nie da się władać, a jedynie nieświadomie używała tej mocy. Lecz co będzie, gdy nauczy się nad nią panować? Kim się stanie? Znał jedną jedyną istotę w Świecie Światów, która tego dokonała: była nią Amarilla dell’Soll, zaginiona Władczyni Ferrinu, nieodżałowana, wspaniała Wielka Mała Pani. Teraz miał u boku jej następczynię, również ze srebrną gwiazdką na czole i Czarnym Tytanianem przy pasie. Nagle zrozumiał, że musi się liczyć z Anaelą dell’Idarei, bo kiedyś może zostać Ostatnim na jej dworze. Zmieszał się pod spojrzeniem uważnych oczu, które utkwiła w jego twarzy, zaciekawiona tak długim milczeniem. — Jaka jest treść Przepowiedni, której będziesz dopełniała tym razem? — zmienił temat. Przez jej twarz przemknął uśmiech. Była zbyt inteligentna, by nabrać się na nagłe zmiany tematu, ale tym razem pozwoliła się zwieść. — A wiesz, lordzie Sirden, że nie wiem — odparła pogodnie. — Może taka nie istnieje i otrzymałam od bogów swobodę działania albo będą improwizować na bieżąco: wypadnie orzeł — zabiję Hatirę, wypadnie reszka — zabiję Ostatniego… — Musiała się roześmiać, widząc jego minę. — Ale to nie zostało mi jeszcze zakomunikowane. Ferrińska wieszczka zaspała czy coś w tym stylu. Może bogowie dopiero układają czterowiersz i kiepsko im to idzie, dlatego nie podali jeszcze swego dzieła do publicznej wiadomości. Sama jestem ciekawa… Ale bardziej interesuje mnie to, jak zadziałał mój urok. Co się stało z Wielkim Władcą Ferrinu? — Został pojmany i uwięziony — odparł zwięźle kat. Anaela mało nie spadła z grzbietu Sarisa, który stanął jak wryty, najwyraźniej nie wierząc własnym uszom. Ostatni, wraz z całą eskortą, zatrzymali się w niewielkiej odległości. I stali tak pośrodku leśnego duktu, czekając, aż Anaela odzyska głos. — Uwięziliście Eleuzisa dell’Soll? — spytała z niedowierzaniem. — Tak. Na rozkaz następcy tronu Wielki Władca został odosobniony w Zachodniej Wieży. — Sellinaris uwięził ojca? — Nie, to się Anaeli nie mieściło w głowie. W tym momencie odezwał się zniecierpliwiony Saris: — Moja pani, czy tobie trzeba wszystko powtarzać wielkimi literami? Tak, Sellinaris przyskrzynił Eleuzisa. Teraz dotarło? Lepiej wyciągnij z twego ulubionego kata, jak i dlaczego tak się stało. Ta wiedza bardziej nam się przyda niż twoje głupie pytania. — No dobrze — skapitulowała. — Jak do tego doszło? Jeśli to nie tajemnica. — To nie jest tajemnica, było zbyt wielu świadków — odparł kat. — Ja również do nich należę… — urwał i ruszył. — No i co dalej? — rzuciła za nim. Saris poszedł w ślady gniadosza i po chwili zrównali się z katem. — Po tym, jak Eleuzis wyszedł z portalu pod Wieżą Bogów i obydwoje zniknęliście na parę chwil… Właśnie wtedy udało ci się rzucić na Wielkiego Władcę ów słynny urok? —

rzucił Anaeli pytające spojrzenie. Przytaknęła gorliwie, ciekawa dalszego ciągu. — Po waszym pojawieniu się… — kat znów urwał i tym razem zamilkł całkowicie. Po dłuższej chwili jego milczenia wycedziła: — Lordzie, ty chyba robisz to celowo. Podnosisz napięcie, by urywać w najciekawszych momentach. — Nie, moja pani, po prostu trudno mi o tym mówić. Gdyście się pojawili, Eleuzis rzucił się na ciebie. Ledwieśmy go odciągnęli. — Miał prawo — mruknęła. — Zabiłam mu córkę. — Ale on nie chciał się mścić. Chciał cię posiąść. Anaela ponownie mało nie spadła na ziemię. — Faktycznie jesteś skuteczna — usłyszała głos Sarisa. I trudno powiedzieć, co w tym głosie dominowało: rozbawienie, uznanie czy respekt. — Straż odciągnęła Wielkiego Władcę — Ostatni relacjonował już spokojniejszym głosem. — Potem zajęła się tobą, dosyć brutalnie przyznam, ot, bezmyślni żołdacy. Nim zdołałem nad nimi zapanować, mało nie zakatowali cię na śmierć. Anaela uniosła dłoń. Zmiażdżone palce nie zagoiły się jeszcze do końca i pobolewały przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Kat pokiwał głową. — Gdy przenieśliśmy cię do Feri’any, Wielki Władca nadal nad sobą nie panował. Jego syn przejął więc władzę, nakazał odizolować ojca w wieży, a ciebie przesłuchać i osądzić, co też uczyniono. „I siedzi w tej wieży, jak ja poprzednio. Dobrze mu tak!” — pomyślała mściwie, lecz następne słowa kata zmroziły ją do szpiku kości. — Gdy tylko go wypuszczono, zniknął. Dlatego Sellinaris przydzielił tobie, pani, eskortę. — Jak to „zniknął”? — jęknęła. — Dlaczego wypuściliście tego bydlaka? — Baczcie, pani, iż mówicie o Wielkim Władcy Ferrinu, o moim władcy — wycedził Ostatni — na którym nie ciąży żadna zbrodnia. „Nie no, w ogóle!” — chciała wykrzyknąć, ale Saris ponownie jej to uniemożliwił, nagle przechodząc w cwał, tak że ledwo zdążyła chwycić się grzywy. Jednorożec, nie zwalniając, skręcił z głównego traktu, wpadł na jakąś polanę i szarpnięciem głowy ściągnął Anaelę z grzbietu. Padła na wznak z głuchym stęknięciem. — Nie musiałeś tego robić — rzekła z wyrzutem, podnosząc się na łokciach. — Wybacz, moja pani, ale twoja inteligencja maleje w tempie tak gwałtownym, że musiałem. Po co prowokujesz najbardziej oddanego i zaufanego sługę Eleuzisa, choćby był teraz poddanym jego syna? Czy nie widzisz, że Ostatni z przyjemnością zatopiłby nóż w twoim sercu i tylko rozkaz, by cię chronić, go od tego powstrzymuje, pal licho twoją nieśmiertelność? Ty, kobieto, jesteś tak głupia czy tak odważna, że ciągle igrasz z ogniem? Wstała. Otrzepała suknię. — Masz rację, Saris, zgłupiałam. — Ironicznie zmrużyła oczy. — Eleuzis mnie ściga, by dać ujście żądzy, a Sellinaris, by mnie chronić, przydziela mi najbardziej zaufanego człow… elfa, który tylko marzy, by mnie zabić. Nie. To nie ja jestem porąbana, to ten wasz świat… — Nikt nie uchroni cię skuteczniej od Ostatniego, wierz mi. — Który tylko marzy… — W marzeniach może cię siekać na kawałki, ale w rzeczywistości nie pozwoli, by włos spadł z twej pięknej główki. On jeden ratował cię przed rozwścieczonymi gwardzistami. Niechętnie musiała przyznać Sarisowi rację.

— Musi dobrze władać mieczem, skoro sam jeden… Saris parsknął bezgłośnym śmiechem. — Tutaj nie boją się katowskiego miecza, moja naiwna Anaelo, tutaj boją się katowskiej magii. Magii Śmierci. Oczy Anaeli rozbłysły. Magia Śmierci, to musi być coś! Coś, o czym do tej pory nie słyszała. I o co nie omieszka natychmiast Sarisa wypytać. Już miała to uczynić, gdy obiekt ich rozważań wjechał na polanę i nakazał im wrócić na trakt. Chcąc nie chcąc, dosiadła boczącego się Cienia i ruszyła za katem. — Tylko go o to nie wypytuj — rzucił ostrzegawczo Saris, gdy Anaela właśnie otwierała usta. — Ten temat nie należy do ulubionych, szczególnie dla katów. — To jest ich więcej? Katów? — Nie. Tylko jeden, ale czasem się zmieniają. Jeden odchodzi, przekazując przywilej następnemu — uprzedził pytanie, które miała zadać. — Odchodzi? W jaki sposób? Mówi „zmęczony jestem” czy „znudziło mi się” i już go nie ma? Saris prychnął, udając zniecierpliwienie. — No dobrze, wytłumaczę ci od początku. Ostatni rzadko wykonują wyroki śmierci poprzez ścięcie, powieszenie, otrucie, czy co tam władca sobie umyśli. Ich moc polega na wysyłaniu w Międzywymiar, w wieczne nieistnienie. — Tu Anaela mimowolnie się wzdrygnęła. — To właśnie Magia Śmierci. Kat podchodzi do skazanego, obejmuje głowę nieszczęśnika dłońmi, choć wystarczyłoby pewnie jedno dotknięcie, może nawet moc wysłana z pewnej odległości, objęcie głowy dłońmi wygląda jednak dużo ładniej… — Jakby to skazanemu robiło jakąś różnicę — mruknęła Anaela. — Nie przerywaj mi, bo zbliżamy się do wodopoju i nie zdążę opowiedzieć. Kat obejmuje więc głowę skazanego i ten po chwili znika w Międzywymiarze. — No pięknie — mruknęła, widząc tę scenę oczyma wyobraźni. — A co z tym odchodzeniem? — Gdy Ostatni kończy służbę, a musisz wiedzieć, że sam decyduje o tym, jak długo chce służyć, odchodzi w Międzywymiar, a zamiast niego przybywa stamtąd kto inny. Nowy Ostatni. — To Międzywymiar musi być pełen katów! — wykrzyknęła na głos, z trudem powstrzymując śmiech. — Jakoś będąc tam, żadnego nie spotkałam. — Może za krótko w nim przebywałaś? — Kat spojrzał na nią tak, że umilkła. Równie dobrze jego ironiczne pytanie mogło brzmieć wprost: „Może chciałabyś poprzebywać w Międzywymiarze nieco dłużej?”. I nagle przypomniała sobie Tartar, cały świat zesłany w nieistnienie, krainę, przeciw której użyto Magii Śmierci. Przypomniała sobie również czarny portal, łaknący krwi, zanim pozwolił przekroczyć swe wrota. W tej sekundzie przestała bać się Ostatniego, bo miała coś, co chroniło ją nawet przed mocą kata: małą srebrną gwiazdkę, podarunek bogów. Była bezkarna, wszyscy kaci tego świata zdawali się niczym wobec jej przywileju, Magia Śmierci zaś… Wstrzymała Sarisa, na co Ostatni nie mógł uczynić nic innego, niż ściągnąć wodze gniadosza, wyciągnęła dłoń wierzchem ku górze i zaczęła szeptać zakazane zaklęcie. Kula czarnej energii zaczęła rosnąć jej w ręku, lśniąc złowrogo. — To jest ta Magia Śmierci? Tym mnie straszyliście? — Anaela przez chwilę cieszyła się, widząc minę kata, Sarisa i eskorty, po czym upuściła kulę energii, a ta z sykiem wsiąkła w

ziemię. Ostatni wypuścił wstrzymywany oddech, Saris sapnął tylko, Anaela zaś uśmiechnęła się z satysfakcją. — Jako kat byłabym równie skuteczna — rzekła. Nie czekając na odpowiedź elfa, wbiła pięty w boki Cienia i pognała przed siebie. * — Zaczynam się ciebie bać, moja pani — rzekł poważnie Saris, gdy zwolnili do stępa. — Beztrosko wybierasz się na wycieczki do Wieży Bogów, sieczesz na prawo i lewo czerwoną energią, niektórym nawet po twarzy. — Rzucił znaczące spojrzenie na trzymającego się nieco z tyłu kata. — Odbijasz miecze gołą ręką, a teraz to: kacia magia. — Zakazana Moc. Tak się o niej mówi — sprostowała. — To znaczy mówiło… Nie. Będzie się dopiero mówić. — Zaczynała gubić się w czasoprzestrzeni tego świata. — Zakazana Moc. I dobrze, że zakazana! — Saris był naprawdę wzburzony. — Rozumiem, że w przyszłości wszyscy będą jej używać? Czy jako broni? Pokręciła głową. — Przecież mówiłam: to moc zakazana. Nawet w czasie wojny nie zdarzyło się, by ktoś uderzył czarną energią. Wiesz: „Zabijaj szybko i bezboleśnie, tak jak sam chciałbyś zginąć”. Umieranie w Międzywymiarze nie należy do najłagodniejszych… — Dużo wiesz. I o Magii Śmierci, i o umieraniu. — Kiedyś sama jej użyłam. Potem użyto jej przeciwko mnie. Umierałam również parę razy. Tak. Myślę, że w temacie śmierci jestem ekspertem w całym Wszechświecie i Świecie Światów. — Roześmiała się, ale Cień nie podzielał jej wesołości. — Kto, oprócz katów i władców, posiada ten dar… czy może raczej przekleństwo? — Myślę, że ten rodzaj magii może przywołać każdy, kto włada energią: elfowie, czarodziejki, może kyrie? Ale bezkarnie mogli jej używać, to znaczy będą mogli, tylko władcy. Cała reszta… idzie pod pręgierz. — Pręgierz? Tylko pręgierz? Za wysłanie kogoś w Międzywymiar? — zbulwersował się Saris. — No nie wiem, czy tylko. Wiem, że ja zostałam tak ukarana. Spochmurniała. Saris nagle złagodniał, a w jego głosie zabrzmiało współczucie: — Bolało? — Wtedy jeszcze nie bolało, bo karę wziął na siebie Reikan. — Więc kiedy bolało? — Gdy wychłostał mnie Sellinaris. Cień aż przystanął z wrażenia. Anaela patrzyła przed siebie niewidzącym spojrzeniem, znów czując tamten ból. Palce same zacisnęły się w pięści. Ból wykręconych rąk. Ironiczny uśmieszek WeddSa’arda. Świst bata, a potem… — Mówiłaś — zaczął Saris, ostrożnie ważąc słowa — że go kochałaś, a on kochał ciebie. — Owszem, tylko wtedy jeszcze tego nie wiedzieliśmy — ucięła, przytomniejąc. — I co? Ruszysz się w końcu? Znów na nas czekają. Posłusznie podreptał ścieżką, wzdychając co chwilę i kręcąc głową. Anaela była cicha i zamyślona.

„Bądź wierna. Idź”. „To tylko ból. Dopóki są zajęci mną, nikt nie zginie”. I skowyt, wydzierający się z gardła, mimo użycia całej siły woli, by w milczeniu znosić katorgę. To tylko ból… Jednorożec zatrzymał się ponownie. Co znowu? — Nadjeżdża konny. Elfia eskorta, dotąd wlokąca się za nimi niczym żałobny kondukt, nagle się ożywiła. Żołnierze otoczyli Anaelę zwartym kordonem, a Ostatni stanął na przodzie, zasłaniając podopieczną przed majaczącym w oddali jeźdźcem. Anaela przekrzywiła głowę, niczym wróbel wypatrujący okruszka chleba. Zmrużyła oczy, a potem w ogóle je zamknęła, bo aurę z tak daleka łatwiej było wypatrzyć wewnętrznym wzrokiem. — Amre!!! — krzyknęła tak nagle, że aż konie zatańczyły nerwowo. Zsunęła się z grzbietu Sarisa i nie zważając na wołanie Ostatniego, wybiegła nadjeżdżającemu naprzeciw. Ten wstrzymał konia parę metrów przed nią i zeskoczył na ziemię. — Amre! — zabrzmiało to raczej jak szloch niż krzyk. — Amre… Co chwila powtarzając jego imię, rzuciła się mężczyźnie na szyję, on zaś, niczego nie rozumiejąc, odruchowo rozwarł ramiona i objął nimi drżącą kobietę. — Żyjesz! Jesteś tutaj… Oficer uniósł brwi w niemym zdumieniu. Anaela, nadal nie wierząc własnym oczom, ujęła jego twarz w dłonie, dotknęła czarnych włosów, pogładziła opuszkami palców pokryty parodniowym zarostem policzek, zajrzała w szare oczy i znów wtuliła się w oficera całym ciałem. Coraz bardziej skonfundowany podniósł pytające spojrzenie na Ostatniego, ale kat był tak samo zaskoczony jak i on. Ponownie ujęła jego twarz w dłonie: — Kocham cię, Amre. Pamiętaj. Cokolwiek by się działo: kocham cię! Po tak zaskakującym wyznaniu odwróciła się na pięcie, otarła oczy i odetchnęła głęboko. — Ależ dałaś przedstawienie — usłyszała głos Cienia. — Przeraziłaś nieszczęśnika na śmierć. Jeśli chciałaś go w tak gwałtowny sposób uwieść, to osiągnęłaś wręcz odwrotny skutek. Anaela uśmiechnęła się z zażenowaniem. — Proszę wybaczyć, oficerze — zwróciła się ponownie do oniemiałego Shanona — znaliśmy się w innym Wymiarze i wtedy nie zdążyłam… — urwała. Skompromitowałaś się już wystarczająco, zdawały się mówić twarze wszystkich obecnych. Machnęła ręką. Jej gest obudził skonsternowaną eskortę. Ruszyli, by ponownie zapewnić podopiecznej bezpieczeństwo, ale Shanon oprzytomniał pierwszy: — Rozkazy z Ferrinu, Wasza Wysokość — podał Anaeli zwój, klękając na jedno kolano i chyląc głowę. Już chciała powiedzieć, gdzie ma rozkazy z Ferrinu, ale napotkała spojrzenie Ostatniego. Kat pokręcił z dezaprobatą głową. Wyciągnęła więc rękę po rulon, złamała pieczęć i rozwinęła pergamin. * Wasza Wysokość, Pomyślałem, że nikt nie zapewni Wam lepszej ochrony niż Amre Shanon. Wysyłam go Wam w dowód wdzięczności. Książę Ferrinu Reikan dell’Soll

* Oczy Anaeli znów wypełniły się łzami. Kochany, nigdy niedoceniany, zawsze ten drugi — Reikan. Odnalazł zwiadowcę, bogowie wiedzą gdzie, i przysłał go jej na służbę, wiedząc, jak silne łączyły ich więzi i ile razy Amre ją ocalił. Wiedział także, bo i to odnalazł w jej wspomnieniach, że nie zdążyła się pożegnać ze swym przyjacielem. Przynajmniej tak, jak na to zasługiwał. Teraz dostała drugą szansę — tym razem nie od Losu, a od Reikana. Amre… Klęczał u jej stóp, nie śmiąc unieść wzroku, choć dużo to kosztowało tak dumnego mężczyznę, jakim był. Odziany nie w czerń, a w szarości i zielenie, barwy lasu i Ferrinu, zdawał się być innym człowiekiem, ale ona czuła, że tak naprawdę wcale się nie zmienił od ich ostatniego spotkania i że był to ten sam Amre, który tak jak Saris będzie przy niej do końca. — Proszę wybaczyć, oficerze — powtórzyła. — Jestem zwykłym zwiadowcą — ośmielił się sprzeciwić. — Już nie — pokręciła głową. Klinga z Czarnego Tytanianu zaśpiewała dźwięcznie. Shanon uniósł wzrok. — Mianuję ciebie, Amre Shanonie, kapitanem mojej gwardii przybocznej. — Pasowała go lśniącą głownią, a potem… Ujęła miecz w obie dłonie i podała go Amremu. — Oddaję twoją własność. Amre z niedowierzaniem pokręcił głową, nawet nie spoglądając na miecz. Patrzył prosto w złoto-zielone oczy, jednocześnie wypełnione łzami i rozjaśnione szczęściem. Patrzył na delikatną twarz, okoloną włosami opadającymi na szczupłe plecy. Patrzył na srebrną gwiazdkę — dowód, że ma przed sobą Wielką Władczynię, do której go posłano. Ale… ta kobieta nie miała w sobie nic z Wielkiej Władczyni, może oprócz tej gwiazdki. Utkany z magii posłaniec odnalazł Amrego na rubieżach Ferrinu: oficer tropił niewielki oddział kyriech nękających tamtejszych elfów, a po sąsiedzku i Górali. Rozkaz, podpisany przez księcia Reikana, był krótki: „Odnaleźć i chronić Władczynię Edenu. Czarny Kod” — nawet jeśli miałbyś zabić lub sam zginąć. Nie wiedział nic o owej władczyni. Po prawdzie nie wiedział nawet, że taka istnieje. Gdy wyjeżdżał z Feri’any, w całym Świecie Światów był tylko jeden namiestnik bogów: Eleuzis dell’Soll. Amre, zaskoczony i zaintrygowany rozkazem, dotarł najkrótszą drogą do Smoczego Stosu, stamtąd zaś przeszedł portalem do Amarkandy i wysłuchawszy sprawozdania z wydarzeń, które wstrząsnęły światem, czym prędzej podążył naprzeciw owej władczyni. A ona podążyła naprzeciw jemu. Rzucając się mu na szyję i wyznając miłość. Na koniec mianowała go oficerem i ofiarowała bezcenny miecz. Ten miecz — wreszcie odważył się spojrzeć na trzymany cierpliwie przez Anaelę Czarny Tytanian. Czuł, choć nie wiedział skąd, że ta broń jest mu przeznaczona. Mimo to nie śmiał wyciągnąć po nią ręki. „To musi być jakaś gra — przyszło mu na myśl — komedia na użytek elfów czystej krwi i królewskiego kata. Wielka Władczyni zakpiła sobie ze mnie!” Wstał, czując, jak w jego serce wgryza się gniew. — Mogłyście darować mi, pani, tego upokorzenia — rzekł zduszonym głosem. — Będę wam służył zgodnie z rozkazem, lecz nie wystawiajcie mnie na pośmiewisko. Teraz oniemiała Anaela. O czym on mówi?! Jakie pośmiewisko? Mianowała go oficerem,

oddaje najwspanialszy na świecie miecz, a on… — Jej Wysokość, pani Anaela, nie żartuje z ciebie, oficerze. — Ostatni stanął przed Amrem. — Może jest nieco… hmm… bezpośrednia i… jak by to powiedzieć… spontaniczna, ale skoro darowuje ci tę broń, znaczy, że na nią zasłużyłeś. Jeśli nie w tym Wymiarze, to w innym. — Właśnie — Anaela przytaknęła słowom kata i roześmiała się. — Bywam bezpośrednia i hmm… spontaniczna, a ten miecz naprawdę był twój. Weź go, proszę. Jej uśmiech stopił serce Shanona. Jeszcze nie wierząc swemu szczęściu, ujął pięknie zdobioną rękojeść. Zmierzył spojrzeniem lśniącą grafitową klingę. — Dziękuję, Wasza Wysokość — powiedział, po czym uniósł do ust jej drobną dłoń, ale wyswobodziła się, nieco zażenowana, i rzekła: — Kiedyś byłam dla ciebie Anaelą i chcę, by tak zostało. Jedziemy? — zwróciła się do eskorty i nie czekając na odpowiedź, dosiadła Sarisa. — No, no — mruknął Ostatni, mierząc oficera uważnym spojrzeniem, pod którym tamten mógł się tylko zmieszać. — A myślałem, że kto inny był ukochanym naszej uroczej Anaeli. — Ja też tak myślałem — dodał, mijając go, Saris. Amre, ściskając w dłoni rękojeść miecza, patrzył na oddalającą się sylwetkę Wielkiej Władczyni, która kazała zwracać się do siebie po imieniu, i miał zupełny mętlik w głowie. Cóż, chłopie, przyszłość przyniesie odpowiedzi na wszystkie pytania. Jeszcze raz przyjrzał się klindze darowanego oręża. Runy ułożyły się w napis: „Czarny Tytanian Amrego Shanona”. Tak. Miecz był naprawdę jego, a skoro tak… Gwizdnął cicho. Pasąca się nieopodal gniada klacz przydreptała natychmiast. Dosiadł jej, wbił pięty w boki, zmuszając zwierzę do galopu, a gdy po chwili zajął miejsce na czele kolumny, odwrócił się w siodle. — Ty — wskazał na jednego z członków eskorty — udasz się na zwiady. Ty — wskazał drugiego — pojedziesz w ariergardzie. Żołnierze spojrzeli po sobie skonsternowani, potem przenieśli wzrok na dotychczasowego dowódcę. Ostatni zaś spojrzał pytająco na Anaelę. — Wykonać! — rzekła krótko.

RO ZDZI AŁ I V

AMARKANDA

Przed

dwoma dniami minęli granicę najbardziej na wschód wysuniętej lordii, Amarkandy, którą Anaela znała już ze słyszenia. Teraz dojeżdżali do zamku, zajmowanego przez właściciela tych ziem. Przez te dwa dni Amre jechał przodem, od Anaeli oddzielał go Ostatni, i nie licząc zdawkowych rozmów podczas popasów, nie zamienił z nią ani słowa na osobności. Shanon wiedział już, że oprócz niego władczyni służy jednorożec o imieniu Saris, że bez przerwy rozmawiają ze sobą w myślach, przy czym jej zdarza się odpowiadać na głos. Wiedział też, że kat otrzymał podobne rozkazy co on — miał chronić ją za wszelką cenę. U kata ceną tą było zapewne użycie Magii Śmierci. Przez te dwa dni zastanawiał się, dlaczego owa uzurpatorka była dla Ferrinu tak cenna, by oddano jej pod rozkazy królewskiego kata, którego obawiano się niemal tak, jak samego Władcy Ferrinu. Miał czas, by pomyśleć i o własnej osobie. Dlaczego właśnie jemu, nikomu do tej pory nieznanemu zwiadowcy, powierzono podobną misję? Nie znalazł jednak odpowiedzi. I nie miał komu zadawać pytań. Kat jechał za nim z chmurną miną — nie wiadomo, czy dlatego, że Amre odebrał mu dowództwo, czy dlatego, że zbliżali się do celu. Eskorta trzymała się w bezpiecznej odległości, przy czym Amre zauważył, że większym respektem zdają się darzyć Anaelę niż Ostatniego. Wiedział, że powinien porozmawiać z władczynią lub jej Cieniem. Wybrał to drugie, choć niesporo było mu mówić do jednorożca. — Panie Sarisie… — Czy tak należało się zwracać do wierzchowca władczyni? — Skoro Anaela prosiła, byś mówił do niej po imieniu, do mnie tym bardziej możesz — odparł łaskawie Cień. — Dziękuję — Amre uśmiechnął się z przekąsem. — Czy mógłbyś wyjaśnić mi w paru słowach, kim jest nasza pani i kim… ja jestem, czy też byłem w jej życiu? Nie chciałbym jej urazić jakimś gestem czy słowem. — Anaela jest dosyć odporna na gesty i słowa — usłyszał nieco kpiącą odpowiedź Sarisa. — Co do ciebie, byłeś jej przyjacielem, Bratem-w-Mocy, jak ja. Parokrotnie ocaliłeś jej życie, ja również. Ona zapewne nieraz ratowała nas. A potem… Potem przyczyniła się zarówno do twojej śmierci, jak i do mojej. Amre ściągnął gwałtownie wodze. Klacz wryła się kopytami w ziemię. Saris zrównał się z nimi. Anaela spojrzała na oficera pytająco, ale on nie patrzył na nią. — Kim ona jest?! — wykrzyczał, aż jednorożec stulił uszy. — Shanon, na bogów, nie musisz podnosić głosu! Taki wrzask wprost do mózgu boli! — Przepraszam — w głosie oficera nie było skruchy. — Kim ona jest? — Ona, tobie mogę to powiedzieć, bo jeśli zdradzisz tę tajemnicę, zostaniesz przeze mnie rozdeptany, została przysłana przez bogów ze Wszechświata — Saris z radością

usłyszał, jak Amre wciąga powietrze, gdyż swego czasu uczynił to samo — z tajemniczą misją ocalenia Ferrinu, czy może raczej… Powiedzmy, że Ferrinu. Musisz wiedzieć, że jest nieśmiertelna. Dwa razy umierała, tutaj, w Ferrinie, i dwukrotnie bogowie przywrócili ją do życia. Używa Najwyższej Magii i Magii Śmierci, tej ostatniej równie biegle jak kat. Tak, tak — zmrużył w uśmiechu kącik oka, widząc reakcję Shanona — nikomu nie radziłbym wchodzić naszej pani w drogę, bo — co widać po twarzy Ostatniego — czasem nie kontroluje swej mocy. No dobrze, będę szczery: często traci kontrolę. — Saris znów się zaśmiał. Widać sprawiało mu ogromną przyjemność straszenie oficera. Czyżby mieli się nie polubić? — Jest, jak zauważył Ostatni, postrzelona i nieprzewidywalna: potrafi oswoić lwianę, potrafi smagnąć kata błyskawicą, potrafi też… rzucać się na szyję byle oberwańcowi i wyznawać mu miłość na oczach tłumu. W tym momencie Amre pojął, że jednorożec mówi o nim i oburzony tym określeniem, naparł klaczą na jego bok. Saris uskoczył zwinnie, pilnując jednak, by Anaela nie zsunęła się przy tak raptownym ruchu. — Dodam na zakończenie, że kocha innego, ty możesz więc spać spokojnie. — Na oczach tłumu wyznała przecież miłość oberwańcowi — prychnął Amre. — Och, tak. Pewnie kocha cię jak brata i takie tam, jednak nasza pani jest całym sercem oddana temu, z powodu którego wróciła do Ferrinu. Sellinarisowi dell’Soll, jak byś chciał wiedzieć. — Zaśmiał się cicho, widząc mimowolne rozczarowanie na twarzy Amrego. Tak, w konkurencji z Wielkim Księciem oficer nie miał żadnych szans. — Dlaczego więc pani Anaela jedzie na koniec świata, miast pocieszać księcia po śmierci siostry? — zapytał cierpko. — Ją o to pytaj — uciął Saris. Oficer, kręcąc głową, ruszył naprzód. — Jeszcze jedno, Amre, skoro już tak sobie po przyjacielsku gawędzimy — zatrzymał go jadowity głos jednorożca. — Wszyscy trzej, ja, ty i kat, mamy za wszelką cenę… pamiętasz: Czarny Kod… chronić Anaelę. Czy wiesz przed kim? — Za chwilę mnie pewnie uświadomisz. — Ton głosu Amrego wskazywał, że faktycznie nie będzie im dane się polubić. — Przed Eleuzisem dell’Soll. Amre odwrócił się ponownie, wbijając wzrok w szafirowe oczy Cienia. — Przed Wielkim Władcą Ferrinu — powtórzył dobitnie Saris. — Gdybyś miał wątpliwości, wiedz, że ten rozkaz wyszedł od Reikana, jego syna. * W milczeniu, każdy zatopiony w swoich myślach, dotarli do zamku. Bramy Amarkandy okazały się jednak dla nich zamknięte. Lord nie życzył sobie gościć przybłędy, której musiał oddać część swych ziem. — Wcale mu się nie dziwię — mruknęła Anaela, rozcierając obolały krzyż. Pozostali trwali w milczeniu. Oddałaby wszystko, no, może oprócz tych ziem, które jej nadano, za kąpiel, kolację i wygodne łóżko. Poseł, który przyniósł wieści z zamku — oczywiście nie bezpośrednią odmowę, ale jakieś brednie o gorączce trapiącej domowników — lekko skłonił głowę i już chciał się oddalić, gdy między nim a Anaelą pojawił się Ostatni. — Przekaż lordowi Amar — wycedził zimno — że za kwadrans ma ugościć Jej Wysokość.

I to po królewsku. Kwadrans: tyle daję wam na zdławienie gorączki trapiącej lordessę i dzieciątka. W przeciwnym razie sam stanę się dla nich nie lada utrapieniem. Posłaniec zbladł, spiął konia i oddalił się w milczeniu. — No, no, lordzie Sirden, nie spodziewałam się, że nadużyjesz swego autorytetu w tak błahej sprawie — rzekła Anaela, uśmiechając się z wdzięcznością. — Wojny z lordem Amar nie nazwałbym błahą sprawą. — Wojna? O co? O łóżko i miskę gulaszu? — roześmiała się. Zmroził ją spojrzeniem. — O Eden. Twój Eden. * „Wyprostuj się. Unieś głowę”. Dużo bym dała, Reikanie, byś stał teraz u mego boku — pomyślała smętnie, gdy przekraczali bramy zamku. Mimo uniesionej głowy i wyprostowanych pleców, pośród dwunastu elfów sprawiała niepozorne wrażenie. Gdyby jeszcze znajdowała się na przedzie, sam Saris wystarczyłby za godną oprawę, ale Amre nie pozwolił, by wjechała do wrogiej twierdzy pierwsza. Kat poparł go natychmiast, a eskorta otoczyła ją zwartym kordonem, obrzucając mury czujnym spojrzeniem. Gdy na dziedziniec wjechał ostatni z gwardzistów, brama zatrzasnęła się na głucho. — No i jesteśmy w pułapce — westchnęła. — Bo katu zachciało się wojny. Ostatni nie zareagował, wzrok mając utkwiony w postaci stojącej u szczytu schodów. Lord Amar powoli i majestatycznie ruszył w dół. Za nim płynęła elfia, urodą przewyższająca wszystkie dotąd spotkane, może oprócz Elanory. Anaela w swej prostej sukni, z zakurzonymi włosami, brudna i obolała, poczuła się jak wieśniaczka. — Która to jest Wielka Władczyni… Edenu? — huknął lord, gdy stanął w końcu przed nimi. „Edenu” w jego ustach zabrzmiało jak splunięcie. — Jakby trudno było zauważyć, że jedyny okaz płci żeńskiej to ja — Anaela szepnęła do Sarisa, ale ten również nie zwrócił uwagi na jej słowa, wsłuchany we własną jaźń. Na blankach ukazali się łucznicy. — Lordzie Amar — Ostatni cmoknął i pokręcił głową — nie radzę. — Która to jest Anaela dell’Idarei, ta, co okrada mnie z najlepszych ziem? Mniemam, iż ma odwagę wystąpić! — powtórzył tamten. Anaela ubodła jednorożca piętami, chcąc wyjść naprzód — miała przecież odwagę — ale Cień podrzucił tylko głową i ani drgnął. Eskorta zacieśniła krąg. Wszystko, co nastąpiło potem, rozegrało się błyskawicznie. Lord unosi dłoń, by dać sygnał łucznikom. W tej samej sekundzie Saris skacze w przód, a kat ciska czarną, złą energię w lorda Amar. Strzały, uwolnione z cięciw, śpiewają w powietrzu, kilku elfów pada na bruk dziedzińca. Saris gna w kierunku krużganków, ścigany tymi strzałami. Ale tam już czekają na nich z mieczami. Jednorożec zmienia gwałtownie kierunek. Amre jak jastrząb spada na uzbrojonych w miecze gwardzistów Amarkandy. Ostatni znów uderza czarną mocą. I pada na wznak, ugodzony strzałą w pierś. Anaela krzyczy i szarpie Cienia, by zawrócił, ale ten nie słucha. Rwie do przodu, tratując wszystkich, którzy stają mu na drodze. Wpadają w jakiś korytarz. Na ciemne schody, prowadzące w dół. Anaela ogląda się w panice, słysząc odgłosy pogoni, ale to Amre gna za nimi krok w krok.

Ktoś staje na drodze uciekającym, unosząc kuszę. Saris skacze w bok, niemal zrzucając Anaelę z grzbietu. Sztylet, ciśnięty przez oficera, wbija się tamtemu w pierś. Jednorożec przeskakuje nad ciałem, za nim podąża klacz Amrego i gnają dalej. Ku schodom, prowadzącym w dół, do piwnic, a potem do lochów. To tam kieruje się Saris, prowadzony wizją dostępną tylko jemu. Wreszcie dopadają korytarza, prowadzącego do ciężkiej furty. Saris znów skacze w bok, usuwając się z drogi Amremu, bo jedynej drogi ku wolności broni dwóch uzbrojonych po zęby elfów. Zaskoczenie daje uciekającym tylko chwilową przewagę. Czarny Tytanian rozpoczyna taniec śmierci. Drogę odwrotu odcinają nadbiegający gwardziści i wtedy, gdy los Władczyni Edenu i jej obrońców wydaje się przesądzony… Owa władczyni prostuje się na grzbiecie wierzchowca i całą mocą nienawiści i strachu ciska w żołnierzy czerwoną energią. Obijają się o ściany i padają na wznak. Amre kończy potyczkę z drugim elfem i próbuje otworzyć ciężkie wierzeje, ale ma za mało czasu na sforsowanie kłódki. — Uderz w drzwi! — krzyczy do Anaeli, zawraca klacz i zasłania kobietę własnym ciałem przed kolejnymi gwardzistami. Ta nabiera pełną garść purpury i drzwi pryskają w drzazgi. — Droga wolna! — woła do Amrego, ale on nie odpowiada. Anaela, która już ma wjechać w zapraszająco otwartą furtę, odwraca się i z krzykiem zeskakuje na ziemię, bo Amre… On leży bez życia. * Gwardziści zatrzymali się. Na kilku twarzach zagościł triumfalny uśmiech. Mieli wiedźmę, pochyloną nad nieruchomym ciałem oficera, w garści. Zaczęli podchodzić bliżej, pewni zdobyczy. Anaela podniosła się z kolan, unosząc powoli wzrok. W jej wymizerowanej twarzy płonęły tylko oczy. Uśmiech zniknął z twarzy gwardzistów, gdy podniosła dłoń, którą błyskawicznie wypełniła czerń. — Kacia Moc! — krzyknął któryś. — Magia Śmierci! — Precz! — syknęła. Cofnęli się o krok. — Precz! — Cisnęła czernią w sufit. Na głowy gwardzistów posypały się odłamki kamienia. Uciekli w panice, ale wiedziała, że za chwilę wrócą. Z kuszami. — Saris, pomóż mi! — krzyknęła. — Amre… — Zostaw go i uciekajmy! — Nie zostawię go! Połóż się! Jednorożec rzucił przekleństwem, ale położył się tak, jak kazała — bokiem do nieprzytomnego, a może już martwego oficera. Teraz mógł tylko czekać, napięty niczym struna, aż kobieta przeciągnie Amrego przez jego grzbiet i będą mogli umknąć. — Pospiesz się, wracają — syknął po chwili do płaczącej z wysiłku i strachu Anaeli. W ostatnim akcie desperacji szarpnęła oficera ku sobie i w końcu mogli ruszać. Kręte schody w górę pokonali w szaleńczym tempie. Wreszcie…! Saris wyprysnął z lochów jak wypuszczona z kuszy strzała. Gnał dotąd, aż zmęczył się podwójnym ciężarem. Aż z gardła Anaeli, usiłującej resztkami

sił utrzymać siebie i oficera na grzbiecie pędzącego jednorożca, wydarł się szloch. Wpadli na jakąś polanę i Cień wrył się kopytami w ziemię. Dysząc ciężko, ze zwieszonym łbem i bokami mokrymi od piany czekał, aż jego pani ściągnie oficera na mokrą od wieczornej rosy murawę. — Amre — jęknęła, gdy wreszcie mogła się przyjrzeć jego ranom, a przede wszystkim aurze nad nimi. — Potrzebujemy dachu nad głową — spojrzała prosząco w szafirowe oczy Cienia. — On umrze, jeśli nie znajdziemy miejsca, gdzie byłoby sucho i ciepło. Saris, wymyśl coś! — Zamek lorda Amar — mruknął Cień odpychającym tonem. Teraz dopiero dostrzegła koniec strzały wbity w udo jednorożca i ułamany tuż nad skórą. Cień osunął się ciężko na trawę, prostując z jękiem krwawiącą kończynę. W pierwszym odruchu chciała pomóc jemu, ale pilniejsze były rany Amrego. Aura oficera gasła z każdym urywanym oddechem. — Saris, pomóż mi, nie mogę go stracić! — Załkała, przykładając dłonie z błękitem do boku rannego. Miecz ciął głęboko. Tak głęboko, że mogła obawiać się najgorszego. Jednorożec wstał ostrożnie, podszedł i ułożył się wzdłuż ciała oficera. Przymknął oczy. Złota, życiodajna energia zaczęła wypełniać umierające ciało oficera. Anaela w milczeniu kończyła zabieg, czując całą sobą, jak Saris powoli gaśnie… — Wystarczy! — smagnęła go myślą w ostatniej chwili. Saris uniósł ciężkie powieki. — Wezwij, głupia, pomoc z Feri’any. Cień miał rację. To jedyne, co mogła teraz zrobić. — Reikanie dell’Soll, usłysz mnie!!! * Pośrodku jadalni, gdzie bracia spożywali właśnie kolację, zamajaczył znajomy cień. Reikan westchnął ciężko. Czy on się nigdy od niej nie uwolni?! — Nie udawaj, braciszku… — Sellinaris podniósł widelec z kawałkiem pieczystego. — Lubisz tę wiedźmę i pobiegniesz na każde jej „usłysz mnie”. Wyjdźcie. Wszyscy — rzucił do służących. Opuścili w pośpiechu komnatę. — Zakochany? — Sellinaris przeniósł wzrok z resztek bażanta na brata. Reikan zmieszał się pod jego uważnym spojrzeniem. Pokręcił głową. Po prostu polubił tę tajemniczą przybłędę, nic ponadto. Od chwili gdy wyciągnął ją z sieci blokady, a ona powitała go słowami: „Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz”, czuł bijącą z niej niezachwianą pewność, pewność jego, Reikana, jakiej jemu nigdy nie było dane odczuć. Głos brata otrzeźwił go naraz: — Weź sobie jakąś młodą śliczną elfię, a wiedźmę pozostaw mnie. — Zakochany? — Reikan parsknął śmiechem, ale gdzieś w środku poczuł ukłucie zazdrości. Sellinaris zmrużył oczy. — Nie. Ostrożny. Wstał. Przechodząc obok brata, położył mu rękę na ramieniu i lekko uścisnął. Reikan żartobliwie strącił tę dłoń. — Czego chcesz? — zwrócił się do drgającego jak płomień świecy widma Anaeli. Zawahała się na sekundę czy dwie, a potem rzekła błagalnie: — Ocal go.

* Przerażony Klucznik osunął się po ścianie Komnaty Przejścia, pchnięty purpurową energią. Nawet nie zapytano, czy przepuści tych, którzy chcieli przejść. Po prostu portal ożył, a potem cisnął Klucznikiem o mur. Pierwszy wkroczył do Amarkandy Sellinaris dell’Soll, za nim żołnierze. Przerażony Klucznik mógł tylko patrzeć, jak go mijają — uzbrojeni po zęby, ponurzy, z zaciśniętymi szczękami, gotowi rozsiec każdego, kogo wskaże dowódca. Książę pochylił się nad nieszczęsnym strażnikiem portalu. Chwycił go za poły szaty i warknął tylko jedno słowo: — Mów! * Lord Amar nie żył. Ten, który go zabił, ferriński kat, lord Sirden dell’Sir, konał na dziedzińcu. Wszyscy gwardziści z przydzielonej Anaeli eskorty polegli albo zaraz na początku, zastrzeleni z łuków, albo niedługo potem, rozniesieni na mieczach, gdy osłaniali ucieczkę tej, której mieli strzec. Władzę nad zamkiem przejął najstarszy syn lorda, który teraz, z arogancko wysuniętą szczęką, stał przed swoim panem, Sellinarisem dell’Soll. — Mój ojciec bronił ziemi. Tej, którą nadaliście naszej rodzinie dwa tysiące lat temu — w głosie młodego mężczyzny pobrzmiewał gniew. — Tej, którą tak łatwo oddaliście smoczowłosej kurwie. — Mówisz o ziemi, która od zarania dziejów należała do Ferrinu, a więc… do mnie? — Sellinaris, nie patrząc na lorda, obrócił na palcu sygnet namiestnika. — Amarkanda należy… — Należy do mnie — przerwał mu książę. Głos miał spokojny. Zatrważająco spokojny. — Należy do mnie, jak wszystkie inne prowincje. Ty jesteś jedynie nadzorcą. Równie dobrze całą Amarkandę mogę oddać Wielkiej Władczyni Edenu. Właściwie czemu nie? — Po raz pierwszy od rozpoczęcia tej rozmowy wbił spojrzenie w nowego lorda tej krainy. — Godność Wielkiej Władczyni, z którą Ferrin zawarł przymierze, wymaga odpowiedniej oprawy, a wasz zameczek jest doprawdy uroczy. — Nie… nie zrobicie tego, panie — młody lord zająknął się i zbladł. — Owszem, zrobię. — Sellinaris wstał. — Wydałem rozkazy: ugościć Władczynię Edenu po królewsku. Twój ojciec otwarcie je złamał. Ty, jako syn buntownika, pójdziesz ze mną. Twój dwór uda się do prowincji Saskia. Szmaragdowe oczy młodego elfa wypełniła nienawiść. — Będziesz musiał wziąć mnie siłą. I mój dwór też, mieszany bękarcie! Nim jednak zdążył sięgnąć po miecz, padł z rozpłatanym gardłem. Kobiety, do tej pory przysłuchujące się słownej potyczce z uśmieszkami na twarzach, zakrzyczały jedna w drugą. Gwardziści młodego lorda sięgnęli po broń. Żołnierze z Feri’any w pełnej gotowości stanęli w półkolu za plecami księcia. Sellinaris potoczył po zgromadzonych ciężkim spojrzeniem. — Kto następny? * Brama zamku tym razem stała otwarta na oścież, a Anaela nie miała sił zastanawiać się, czy ponownie nie zastawiono na nich pułapki. Gdyby nawet tak się stało, nie miała szans ujść z życiem — nie na kulejącym jednorożcu i z umierającym Amrem, przewieszonym przez

Sarisowy grzbiet. Tak jak poprzednio zatrzymała się pośrodku cichego podwórca. Uniosła umęczone spojrzenie na postać schodzącą po schodach. A potem, poznawszy tego, kto ku niej zdążał, pozwoliła sobie zemdleć. Sellinaris zeskoczył z ostatnich stopni, pochwycił osuwającą się kobietę i przez chwilę stał, zdumiony i niezdecydowany, co ma począć z tym ciężarem. — Zajmijcie się rannym i Cieniem, zaraz do nich wrócę — rzucił do feri’ańskich gwardzistów, po czym ruszył ku najbliższemu korytarzowi, w którym winny się znajdować pokoje służby. Odkopnął pierwsze lepsze drzwi. W niewielkim pomieszczeniu panował nieład wskazujący na to, że poprzedni właściciel opuścił je w pośpiechu, pakując to, co miał pod ręką. Książę złożył nieprzytomną w skotłowanej pościeli i położył dłoń na jej rozpalonym czole. Anaela równie nagle, jak znalazła się po tamtej stronie świadomości, została zawrócona. Unosząc powieki, chwyciła Sellinarisa za nadgarstek. — Gdzie jest Amre? Ratuj go! — Ciebie… — zaczął. — Ratuj go — powtórzyła. Palce, zaciśnięte na jego nadgarstku, rozwarły się. Drobna dłoń opadła bezwładnie. * „Ratuj go”. Wiele cennego czasu poświęcił Wielki Książę Ferrinu na spełnienie tej prośby. Zwiadowca, o którego tamta tak się troszczyła, był na granicy życia i śmierci. Rzucał się w malignie, zdzierając bandaże i rozdrapując niedawno zasklepione rany. Gorączka trawiła poranione ciało, skutecznie opierając się elfiej magii. Sellinaris, widząc, że nie wygra tej walki, a już na pewno nie przy użyciu błękitnej energii, użył jedynego sposobu, który mu pozostał: wszedł w jaźń umierającego, by spróbować zawrócić go z ostatniej drogi. I wtedy… „Dlaczego mnie ratujesz? Przecież mnie nie znasz”. Ból torturowanego ciała. Pragnienie. Gorączka. „Nikt nie zasłużył na taką śmierć”. Ręka oficera, odcinająca więzy. „To dla ciebie, Shanon, w podzięce za uratowanie życia”. Czarny Tytanian wbija się tuż obok głowy oficera. „Odnaleźć i doprowadzić Anaelę dell’Idarei. Czarny Kod”. Medalion pochwycony w locie. „A jeśli zawiodę?” Policzek rozorany sygnetem. „Kocham cię, Sellinarisie…” — ni to jęk, ni szloch, a potem cisza… śmiertelnie długa cisza. „Zapłacisz mi za to, Shanon”. Świst bata. „Bądź wierna. Idź…” Krew i jęk. „Twoi przyjaciele? Zdradzili mnie, zdradzą i ciebie”. Zsuwająca się z nagich ramion złocista suknia. „Kocham cię, Sellinarisie…” Umierający w pyle i mroku Cień. „Śmiercią jedynego przyjaciela zapłacisz za jego śmierć”. Krew i krzyk. „Amre! Nie umieraj, Amre!!!” I podły śmiech. „Zawsze jest jakiś wybór”. A potem słowa, które padają za późno… Zielony portal bez początku i końca… Złoto-zielone oczy pełne miłości… Zielone łąki… Ocknął się, skulony na podłodze. Całym jego ciałem wstrząsały drgawki po niedawnej wizji. Strasznej wizji. Uniósł się na omdlewających rękach, wsparł na kolumience łóżka, na którym, teraz już spokojny, trwał w letargu ranny oficer. Oparł głowę o krawędź materaca, słaby jak dziecko. Amre Shanon, Anaela dell’Idarei i on, Sellinaris dell’Soll. Tamtych dwoje na jednej szalce wagi. On, samotny w swej podłości, na drugiej. Oni obydwoje zapłacili miłością i

życiem, by na końcu ocalić jego duszę. On odwdzięczył się za ten dar okrucieństwem i zdradą. Jak z tym żyć? Jak żyć z piętnem duszobójcy na sercu? Amre Shanon — do tej pory nieznany nikomu zwiadowca, zwykłe mięso armatnie mieszanej, a przez to podlejszej krwi, wysłane gdzieś, skąd jego powrotu nikt nie oczekiwał — zdolny do największych poświęceń w imię miłości, wierności czy zwykłego dobra. Anaela dell’Idarei — wyklęta od samego początku, smoczowłosa kurwa — bez wahania ofiarująca życie i duszę za tego, kogo kochała ponad życie i ponad śmierć. A on, właśnie ten, za którego umarła, wyprawił ją w drogę bez powrotu, do przyobiecanego Edenu, gdzie czekała tylko śmierć, niełatwa śmierć. Bo wiedziałeś, Sellinarisie, co, a raczej kto, Anaelę w Edenie oczekuje. I mimo to zwiodłeś złoto-zielone oczy obietnicą wolności, nadając ziemię. Zawiodłeś ufność w tych oczach, dając pozory bezpieczeństwa i przydzielając eskortę. Reikana, który gotów był ruszyć wiedźmie z prawdziwą pomocą, odprawiłeś tylko dlatego, by osobiście dopilnować, że trafi ona tam, gdzie chciałeś, by trafiła: do Edenu, wprost w ręce twego ojca, oszalałego z żądzy i nienawiści. Oto, jaki jesteś naprawdę, wielki, wspaniały i szlachetny książę Ferrinu. Jesteś zdrajcą. Zacisnął szczęki w bezsilnym gniewie i wstał. Jeszcze wszyscy troje żyli. Jeszcze miał szansę… * — Saris. Cień, słysząc swoje imię, uniósł oczy wypełnione cierpieniem. Czując znieczulającą zieleń na rannym udzie, opuścił głowę z niemal ludzkim westchnieniem ulgi. — Twoja pani jutro będzie gotowa do dalszej drogi. Tego zwiadowcę, jak i resztę rannych, zabieram do Feri’any. Potrzebują troskliwszej opieki, niż mogę zapewnić im tutaj. — Ona go nie opuści — przerwał księciu Cień. — Twoja w tym głowa, czarny jednorożcu, by jednak opuściła i udała się tam, gdzie będzie bezpieczna. Nie, nie do Edenu — odpowiedział, nim Saris zdążył zadać pytanie. — Wywieziesz ją do Nolandii. — Do Nolandii? — Saris ponownie uniósł głowę. — Jak najdalej od wschodniej granicy. — Myślisz, że jest tak głupia, by nie zauważyć, że jedziemy na północ, miast na wschód? — prychnął Cień, ale książę spojrzał nań zimno. — Nie interesuje mnie, jaką bajkę wymyślisz, by zwieść swoją panią. Masz ją trzymać z daleka od Edenu do czasu, gdy… — Sellinaris zawahał się. Czujne spojrzenie jednorożca kazało mu dokończyć: — Do czasu, gdy Eden będzie wolny od zarazy. — Kłamiesz, Sellinarisie — odparł spokojnie Cień. — Jedyną zarazą, która może zagrażać Anaeli w Edenie, jest twój ojciec. Od kiedy o tym wiesz? — W szafirowych oczach jednorożca błysnął gniew. — Powiedz: czy najpierw nadałeś jej ziemię, a potem wypuściłeś Władcę Ferrinu i wskazałeś mu kierunek, czy może odwrotnie: osadziłeś Eleuzisa w Dalekim Dworze, a potem powiodłeś ku niemu Anaelę? — Mój ojciec zbiegł w nieznanym kierunku — wycedził Wielki Książę. — Proszę, Sellinarisie… — przerwał mu Saris z ironią. — To tylko ona, Anaela, w swej nieskończonej naiwności sądziła, że Ferrin tak łatwo wyzbędzie się choćby piędzi ziemi. Że następca tronu z dobrego serca przydzieli jej eskortę. Że… — Milcz, Cieniu, bo twoja pani straci wierzchowca — w głosie Sellinarisa zabrzmiała

mordercza furia. — Wierzchowca, który świadomie wiódł ją na zatracenie. Saris oniemiał. — Widzisz przyszłość do pierwszego węzła — ciągnął książę głosem ostrym jak katowska klinga — a mimo to opuściłeś ją, wiedząc, że uda się do Wieży Bogów. Pozwoliłeś ukochanej pani wejść do Amarkandy, gdzie czekał na nią żądny krwi lord. Prowadziłeś Jej Wysokość do Edenu, wprost w objęcia Eleuzisa. Jesteś nie lepszy ode mnie, Saris, a może po stokroć gorszy, bo ja twojej pani nie darzę przyjaźnią, nie mówiąc już o miłości, a ty ponoć tak. Jesteś jej Bratem-w-Mocy. Zawarłeś przymierze. I zdradziłeś ją już po trzykroć. Nie ucz mnie więc, co dobre, a co złe. Sellinaris wstał, strzepnął z dłoni resztki błękitu i nie oglądając się więcej, wyszedł. Przed nim była jeszcze jedna rozmowa. * — Odchodzę, pani — stanął w drzwiach pokoju, w którym leżała Anaela. — Co z Amrem?! — poderwała się. Źrenice rozszerzył strach. — Wracam do Feri’any i zabieram go ze sobą — odparł. — Tutaj nie dożyje jutra. — Dobrze — opadła na poduszki. — Reikan go uratuje. — Zamknęła oczy. Sellinaris patrzył na jej bladą twarz, na wstrząsane dreszczami wychudzone ciało i splątane włosy. Ona oddała za ciebie życie. Pamiętaj o tym, Wielki Książę. — Wróć ze mną — rzucił, nim zdał sobie sprawę z tego, co mówi. Oczy kobiety, jeszcze przed chwilą zaciśnięte z bólu, teraz rozwarły się szeroko. Dlaczego to powiedziałeś?! — zdawały się krzyczeć. Nie znał prawdziwej odpowiedzi na to pytanie, mógł tylko zwieść siebie i ją innymi słowami: — Musisz odzyskać siły przed dalszą drogą, a pod opieką moich żołnierzy cię nie zostawię. Żaden nie śmiałby cię skrzywdzić, ale troskliwi to oni nie są. — Jedyne, co muszę, to wprowadzić Cienie do Edenu. To mój cel. — Odwróciła głowę i wpatrzyła się w jaśniejący prostokąt okna. „Jedyne, co muszę, to zabić Eleuzisa — poprawiła się w myślach. — To mój prawdziwy cel. A ten czeka na mnie w Edenie, nie w Feri’anie. Nie, Sellinarisie, nie wrócę z tobą do Ferrinu. Nie teraz. Może potem, gdy Gra się skończy… Może znów się spotkamy. Może mnie pokochasz. Może razem wrócimy do domu. Teraz odejdź i zapomnij o mnie”. — Brać ją — rozkaz padł nagle. Tak nagle, że… nie uwierzyła. Po prostu nie mogła uwierzyć. Pierwsze, co zarejestrował zaskoczony umysł Anaeli, to zimne ostrze Sellinarisowego miecza na szyi. Jak to możliwe?! Równocześnie czuła przecież palący dotyk jego dłoni, jego zapach, który tak dobrze pamiętała… Wbrew rozsądkowi zapragnęła odwrócić się i opowiedzieć mu o wszystkim, co łączyło ich podczas poprzedniej Gry. — Ani drgnij — ostrzegł, gdy próbowała nań spojrzeć. — Ani się waż! — syknął, gdy na milimetr uniosła dłoń. W następnym momencie chwycił ją za krtań i zacisnął palce, wyduszając z jej gardła resztki oddechu. Nawet nie próbowała się bronić. Trzymał Anaelę dotąd, aż spętaną tytanianową linką, wzięli między siebie dwaj gwardziści. Gdy ją puścił, odskoczyła w tył i krzyknęła przez łzy: — Za co? Co ci zrobiłam?! — Za to, czego jeszcze nie zrobiłaś — odparł już na progu. — Eskortujcie panią Anaelę

do Wieży Portalowej. W Smoczym Stosie już na nią czekają. Mierzyła portal zmrużonymi oczyma. Pod wpływem zaklęcia rzuconego z tamtej strony zajaśniał błękitem. — Saris. Co z moim Cieniem? — wycedziła przez zaciśnięte zęby. — Przeszedł z Wielkim Księciem do Feri’any — uspokoił ją gwardzista. Przynajmniej w jego mniemaniu uspokoił. — Jako zakładnik — skwitowała. — Ten zdrajca wziął Sarisa i Amrego jako gwarancję mego posłuszeństwa! — Dosyć, pani! — Żołnierz pchnął ją w kierunku portalu. — Przekaż swemu panu, że zapłaci mi za to — rzuciła przez ramię i weszła w błękit.

RO ZDZI AŁ V

SMOCZY STOS

— No i co my z nią teraz zrobimy? — to były pierwsze słowa, jakimi przywitano Anaelę po drugiej stronie. — Nawet porządnego lochu tu nie uświadczysz, hej… — To „hej” nie było, jak to zwykle u Górali, wesołe. — Puśćcie mnie. Wbijała w czekających na nią trzech małych krępych mężczyzn jadowite spojrzenie, pod którym skulili się tylko. Mieli mężne serca, ale takiego „gościa” się nie spodziewali. Gdy książę prosił o „zaopiekowanie się” niewygodną dla Ferrinu ludzką wiedźmą, nie uprzedził, że ta wiedźma będzie… aż tak wiedźmowata. Najodważniejszy z nich wystąpił naprzód. — Nie możemy, pani, zapłacono nam za… ugoszczenie ciebie. — Gościna?! W lochu?! — Wiedźma roześmiała się, a małym człowieczkom ten śmiech zmroził serca. — Airen nie ma chyba honoru, nie mówiąc już o sumieniu. — Nie obrażaj, pani, naszego władcy! — W głosie tego odważnego zabrzmiała groźba. Pal licho sumienie, ale honoru Airenowi k’Hor nie brakowało. — Więc rozwiążcie mnie i traktujcie jak gościa, a nie jeńca! — krzyknęła. Po głowie kołatała jej myśl, że może powinna potraktować Górali nieco grzeczniej. Zbyt mocno jednak zranił ją przed paroma chwilami Sellinaris, by teraz skupiać się na uprzejmościach. Była zrozpaczona i wściekła. Ani myślała grać słodką i miłą. Sellinaris… „Wróć ze mną”. Nagła nadzieja, zalewająca serce. Zaraz potem podły, nikczemny rozkaz, gdy uśpił jej czujność tą nadzieją: „Brać ją”. Dobrze, że nie pozwolił żołnierzom przed odesłaniem jej do Smoczego Stosu zabawić się po męsku! Czerwone błyskawice spłynęły z ramion. Gdy sięgnęły związanych za plecami rąk i tytanianowej linki, aż zaskowyczała z bólu. — Pozwól, pani, że potraktujemy cię jednak jak jeńca, nie jak gościa — usłyszała kpiący głos jednego z Górali. — Jeśli nie kontrolujesz własnej mocy, mając tytanianowe więzy, my cię wyręczymy. Wstawaj! — Szarpnął ją w górę i popchnął przed sobą. — Delikatniej, Rald — usłyszał naraz. — Poszturchujesz nie byle kogo. Przecie to władczyni, ślepaku. W drzwiach Komnaty Przejścia stał Airen k’Hor, Władca Nolandii. * W Smoczym Stosie Anaela nigdy nie była. Widziała go tylko w wizji zesłanej przez Saetina, w ostatnich minutach swego życia podczas poprzedniej Gry. Teraz, prowadzona przez trzech Górali (Airen majestatycznie kroczył przodem, oddając pozdrowienia poddanym), mogła się przyjrzeć zamczysku, które być może kiedyś — o ile ona, Anaela, nie zdoła wpłynąć na bieg wydarzeń — przejmą kyrie. W porównaniu ze smukłą konstrukcją ferrińskiego zamku ten sprawiał wrażenie ponurej, ciężkiej, przysadzistej

budowli. Przypominał grzyba wyrosłego na zdrowej tkance drzewa. — To wy zbudowaliście to szkaradztwo? — zapytała, mimo złożonej sobie obietnicy, że nie będzie się tutaj do nikogo odzywać. Zielonobrody Góral obrzucił zamek wzrokiem. Parsknął śmiechem. — Wygląda jak kupa, nie? — Właśnie. — To było lepsze porównanie niż grzyb. — Smoki tak obudowały swój portal. Jakby go obsrały — odparł. Tym razem ona się zaśmiała. — Za to portal jest niezwykły. Nie dość, że bardzo stabilny, to jeszcze przeniesie wszędzie, nawet do innych Wymiarów. Nawet w Międzywymiar. Nie ma w całym Świecie Światów portalu o podobnej mocy. Anaela uniosła brew. Warto wiedzieć. — A… poza Świat Światów przeniesie? — zapytała niewinnie. — No masz! — odparł bez zastanowienia Góral. — Hej, Rald, nie za dużo gadasz? Patrz na nią, jaka ciekawska się zrobiła. — Airen, który nagle znalazł się przy nich, szturchnął zielonobrodego pod żebra. — Jak Jej Wysokościowość będzie chciała zwiać, to zwieje, choćby i poza Świat Światów. — Góral wzruszył ramionami. — To akurat prawda — zgodził się Airen. — To naprawdę wspaniałe: stać na straży wrót do innych Wymiarów — zaczęła Anaela niewinnym głosem. Airen jakby urósł parę centymetrów, tak nadął się z dumy. — Skąd wiecie, panie Airenie, że wasz portal prowadzi tak daleko? Dużo ją kosztowała ta słodycz, bo czuła całą sobą, że zbliża się do poznania prawdy. Do początku Gry. Najchętniej chwyciłaby Władcę Nolandii za poły strojnej kurty i wytrząsnęła z niego wszystkie informacje. Posłał jej bystre spojrzenie. Wyczytał tę chęć, nim zdołała zapanować nad mimiką. Kącik oka uniósł się w uśmiechu. I to on chwycił Anaelę za poły, przyciągając ku sobie. — Tędy odeszła Wielka Mała Pani — wyszeptał. Anaela stanęła jak wryta. — Mówisz o Amarilli dell’Soll? — upewniła się. — Mówię o tej, której medalion nosisz na szyi, Anaelo dell’Idarei, naznaczona przez bogów srebrną gwiazdką, używająca Najwyższej Magii i Kaciej Mocy — odparł. — Mówię o tej, której jesteś następczynią. I dlatego — wyjął zza pasa sztylet — nie będę więził wybranej przez Amarillę. Nawet na rozkaz jej syna. — Jednym pociągnięciem noża przeciął pęta. Anaela wyprostowała się, nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała i co on zrobił. Góralska eskorta zatrzymała się w pół kroku, wlepiając oczy we władcę oraz rozcierającą nadgarstki Anaelę. Oni też nie mogli uwierzyć. — No co? — burknął Airen. — Gapicie się tak, jakbym uwolnił smoka. — Chyba… gorzej… — wykrztusił zielonobrody. * — Dlaczego to zrobiłeś? — zapytała, gdy już znaleźli się sam na sam w obszernej jadalni, przy suto zastawionym stole. — Doskonale wiesz, że ucieknę przy byle sposobności. — I tak byś uciekła — odrzekł Airen między jednym kęsem a drugim. — Przecież nie trzymałbym cię w lochu czy na uwięzi. — Są tacy, co by trzymali — mruknęła.

— Gdyby chcieli, to nic by ich przed tym nie powstrzymało — zauważył. — Wierz mi, moja pani, jesteś tu i zajadasz potrawkę z dziczyzny, bo Sellinaris chciał, byś tu była… — No pewnie, że chciał! — …otoczona miłością i opieką… — Osobiście mnie spętał i tu przysłał! — …miast pozwolić ci gnić w feri’ańskim lochu. Opadła na oparcie krzesła. — Jeden z twoich, ten zielonobrody, wspominał coś o lochu — zauważyła z przekąsem. — Na szczęście ja tu rządzę. Dasz słowo honoru, że nie uciekniesz? — zapytał podstępnie. Już miała odruchowo przytaknąć, bo zawsze przytakiwała, gdy w grę wchodził honor, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Powoli pokręciła głową, spuszczając wzrok. — Cóż… — mały władca wielkiej krainy westchnął teatralnie. — Gdy będziesz uciekała, na wieżę możesz się nie fatygować, portal zamknąłem swoją pieczęcią. Konia nie ukradniesz, bo są dobrze strzeżone. Pieszo daleko nie ujdziesz, bo cię złapiemy. Ale próbuj, moja pani, próbuj! Roześmiał się, widząc minę Anaeli: ani portalu, ani konia, ani…?! — Jak długo zamierzasz mnie tu więzić? — zapytała, starając się, by jej głos brzmiał spokojnie. — Przecież cię nie więżę! — zaoponował Góral. — Jak długo? — powtórzyła, a w jej pogodnych dotąd oczach zagościł chłód. — Zapłacono nam za trzy kwadry. — Trzy tygodnie?! Mam tu gnić trzy tygodnie, podczas gdy… Gra. Wielka Gra będzie toczyć się bez jej udziału. Bogowie zagrają może Amrem, może Sarisem. Może zbiją czarny pion, może dwa białe. Ześlą kolejną zarazę czy kolejną próbę. Kto będzie następny? Jaka kraina doświadczy boskiego miłosierdzia lub boskiej zemsty? Nie, Airenie. Ta Gra musi się skończyć, póki wszyscy jeszcze żyjemy. Twoim wspaniałym portalem może i nie ucieknę, ale… zawsze pozostaje dzika teleportacja. Pochyliła się nad talerzem, by Airen nie widział przebiegłego uśmiechu, który zagościł na jej twarzy. Szybko dokończyła posiłek i rzekła: — Dziękuję za kolację, była godna Władcy Nolandii. — Opłukała ręce w czarce z wodą, wytarła w śnieżnobiałą szmatkę i chciała wstać od stołu, ale Góral pokręcił głową. — Nie tak szybko, moja pani, nie tak szybko. Narkotyk jeszcze nie zadziałał. — Znów się roześmiał, widząc zmianę na twarzy Anaeli. Opadła z powrotem na krzesło. — Nie zrobiłeś tego… — powiedziała słabym głosem. Powoli zaczynała mieć wszystkiego dość. — Oczywiście, że zrobiłem. Jak inaczej utrzymałbym cię z dala od Edenu? — Ożeż ty…! Jesteś parszywym zdrajcą, tak jak… Jadalnia nagle zakołysała się niczym statek podczas sztormu, a potem łagodnie przechyliła na bok. Anaela osunęła się w miękką, kojącą ciemność. Śniła… Ciało, czy jej?, spadało w głąb studni bez dna. Nie bała się ani ciemności, ani opadania, ani tego, że dna może nie ma i będzie tak spadać już zawsze. Jej spokój mąciły głosy, a raczej świadomość natarczywego krzyku. Ktoś ją wzywał, a ona nie mogła odpowiedzieć na wezwanie. Zaczęła tęsknić za chwilą, gdy ta podróż się skończy, bez względu na to, co czeka ją u kresu.

Śniła… Wołanie nie cichło. Studnia wsysała ją niczym lej o ścianach z czarnej myśli. O ile myśl mogła mieć kolor. Ta miała. Próbowała się zatrzymać, bo wiedziała, jak może tego dokonać. Wystarczyło wypowiedzieć imię. Jedno jedyne imię. Tylko czyje? Opadając, szukała w splątanych myślach tego imienia, które brzmiało jak zaklęcie. Zaklęcie powrotu. Było tak blisko. Miała je w zasięgu opuszka wskazującego palca. I nie mogła sięgnąć. Naraz pośród tej czerni zajaśniała purpurą pojedyncza litera. Uchwyciła ją tak, jak na powierzchni chwytała pasmo energii. Jej jaźń pamiętała, że tam, na górze, była Leczącą, Zaklinaczką Mocy. Druga litera byłaby przemknęła obok, ale w ostatniej chwili zdołała ją uchwycić. Miała już dwie. Dwa pierwsze znaki zaklęcia. Opadała w dół. Teraz już czujna niczym lwiana na polowaniu. Bo polowała. Na imię. Trzecią, jaśniejącą purpurowo jak poprzedniczki, uchwyciła w garść, gdy wir już miał zgłoskę porwać i unieść. Zagarnęła ją jednak i natychmiast wplotła w inskrypcję. I zaraz ponownie musiała wyciągnąć dłoń. Dwie ostatnie nie dały się zniewolić tak łatwo. Broniły się, purpura parzyła palce. Wyślizgiwały się z ręki i tańczyły w mroku. Przywoływała je łagodnie, tak jak kiedyś przywołano i zawrócono z mroku ją samą. Litery dały się w końcu pochwycić. Splotła je z pozostałymi. S-A-R-I-S. SARIS. Pęd w dół ustał na mgnienie oka. Powtórzyła zaklęcie. Zatrzymała się. Zawisła w próżni i mroku. I przeraziła się, że zostanie tu już na zawsze. SARIS. I nagle wiedziała: właśnie to coś, w co splotły się złowione litery, wzywało ją z powrotem. To SARIS nie pozwalało opadać w nieskończoność i trzymało ją po tej stronie istnienia. Było czarne — świadomość ta poraziła ją na moment — a jednak inną czernią niż czerń studni, w której tkwiła. Było istotą, myślało i miało duszę — tak jak ona sama. Kochało ją. Kochał. To był on. Saris był… Pęd wiatru na twarzy, jedwabista miękkość… Czuły szept z myśli do myśli… Szafirowy błysk oka… Tak! Szarpnęła się całym jestestwem ku niemu — ku Cieniowi imieniem Saris — ale… jednorożec nie wyszedł jej naprzeciw. Stał nieruchomo, jaśniejąc w mroku złotą aurą, i usiłował coś jej przekazać. Wyjdź ze snu. Obudź się. Myśl. I graj. Ani drgnij. Nie pozwól, by… Śpij. „Obudź się” i „śpij”? Patrz. Obudź się i śpij. Patrz, nie patrząc. Powoli rozejrzała się wewnętrznym wzrokiem. Tak, właśnie tak! I już wiedziała, co ma robić. * Komnata rozbłysła błękitem, który zgasł tak nagle, jak się pojawił. Czerwonobrody Góral, stojący na straży, zamrugał, oślepiony blaskiem portalu, a potem podniósł alarm. * — Nie wiem, jak tego dokonała. Jej pytaj, nie mnie. — Airen wzruszył ramionami, ale

było w tym więcej udawania niż prawdziwej nonszalancji. Był skonfundowany i zaniepokojony nie mniej niż jego rozmówca. — Zapłaciłem ci — na twarzy widmowej postaci oprócz niepokoju malował się gniew — byś przetrzymał ją trzy tygodnie. Tylko tyle. Oddałem ją w twoje ręce spętaną tytanianową linką. Bezbronną. Dałem wolną rękę: mogłeś ją zamknąć w lochu, mogłeś trzymać na uwięzi, mogłeś zrobić z nią, co zechcesz, a ty nie potrafiłeś jej upilnować. Airen k’Hor pozwolił uciec wiedźmie! — Doskonale wiesz, że to nie byle jaka wiedźma — powiedział powoli Władca Nolandii. — To następczyni Amarilli… — Brednie! — uciął krótko Sellinaris, bo to jego widmo jaśniało pośrodku sali audiencyjnej, wezwane przez Airena zaraz po zniknięciu Anaeli. — Brednie, które rozgłaszają podobni tobie, tłumaczący tym własną nieudolność wobec dell’Idarei. — Dlaczego więc sam się nią nie zająłeś?! Loch. Pęta. Pręgierz. Znasz metody łamania woli nie gorzej ode mnie, a śmiem twierdzić, że nawet lepiej! Eleuzis dał swym synom dobrą szkołę. — W Ferrinie dell’Idarei wcześniej czy później dostałaby nożem w plecy, to też już sobie wyjaśniliśmy. — Ona jest niebezpieczna! — wybuchnął Góral. — Zwiała ze strzeżonej celi spojona narkotykiem do nieprzytomności! Właściwie na wpół martwa. Słyszałeś kiedyś o czymś podobnym? Sellinaris mierzył Airena długim spojrzeniem. Nie. Po tym wybuchu wyzbył się wątpliwości, że Góral pomógł wiedźmie w ucieczce. Bał się jej tak samo jak on, Wielki Książę. — Mam dwóch zakładników, którzy ją powstrzymają — mruknął wreszcie. — Oby skutecznie. Widmo nagle odwróciło głowę, słuchając kogoś, kogo nie obejmował przekaz. Twarz Sellinarisa stężała. — Cóż… Jednego zakładnika. Drugi uciekł dzikim portalem, tak jak ona. Oblicze Airena pozostało nieruchome. Wielki Książę Ferrinu długo trwał w milczeniu, patrząc gdzieś przed siebie, aż w końcu rzekł: — Pomóż mi, Airen. — Jego czarne oczy ponownie spoczęły na Góralu. — Musimy ją odnaleźć, nim… — Urwał. Pokręcił głową. — Dokończ — nakazał zduszonym głosem Władca Nolandii. — Nim zacznie się mścić.

RO ZDZI AŁ VI

DZICY LUDZIE

— Budzi się. Biegnij po wodza, a wy uciekajta. Słowa, wypowiadane dziwnym, twardym dialektem, torowały sobie drogę przez mgłę spowijającą umysł Anaeli. Nieznacznie uniosła ciężkie powieki i jęknęła, czując każdą obolałą komórkę swego biednego, zmasakrowanego ciała. Jej popękane, spierzchnięte wargi ułożyły się w błagalne: — Pić… — Zara tam pić — odmruknął gniewny schrypnięty głos — wódz powiedzą, że pić, to pić dostanie. Nie było rozkazu. — Dziadek, wody możecie jej podać i bez rozkazu — sprzeciwił się drugi głos, znacznie młodszy. — Bogowie nakazują… — Milcz, szczeniaku, bo pasem przez grzbiet przejadę! Usłyszała skrzypnięcie drzwi, a potem zbliżające się kroki. Zapadła się we własną jaźń, gdzie ból był możliwy do zniesienia, i otworzyła wewnętrzne oko. Jaka ulga! Nie poczuła smagnięcia ogniem, więc nie nałożono jej ani uwarunkowania, ani tytanianowych pęt. A to znaczyło, że ci, w których ręce trafiła, nie umieli posługiwać się magią lub byli zbyt biedni, by używać tytanianu. Spojrzała na przybysza. Rosły, barczysty mężczyzna, odziany w kaftan i zarzuconą na ramiona skórzaną opończę bez rękawów, na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie obdartusa, leśnego bandziora, lecz brodę miał równo przystrzyżoną, odzienie czyste, a postawę iście królewską. Jego czoło zdobił misternie spleciony rzemień inkrustowany połyskującymi kamieniami. O dziwo, w całym tym wojującym świecie był nieuzbrojony. — Wiem, że jesteś przytomna. Otwórz oczy. Miał niski, przyjemnie brzmiący głos, któremu Anaela chętnie dałaby posłuch, gdyby z natury nie była przeciwna wykonywaniu czyichkolwiek rozkazów. Zamiast więc otwierać oczy, omiotła spojrzeniem całe pomieszczenie. Dwa kroki za wodzem zginał się w ukłonie starzec, natomiast w samym kącie chaty… Aura skrytego w mroku chłopaka zalśniła znajomo. — Arliss! — z gardła Anaeli wydobył się tylko szept. Chłopak drgnął. Wódz sapnął, oglądając się przez ramię. Starzec pochylił głowę jeszcze niżej. — Nie patrzcie tak na mnie, panie, nie znam jej. — Arliss pod ciężkim wzrokiem wodza mimowolnie zrobił krok w tył. — Parę batów na gołe plecy i może jednak poznasz. Bo ona ciebie zna. — Nie zna — zaprzeczyła. Wódz odwrócił głowę z powrotem w jej stronę. — Może więc tobie, niewiasto, warto wrócić pamięć, bo jak widzę, na dworowanie z nas masz chętkę. A takie chęci pasem z dupy wybijam. — Mógłbyś próbować… — Anaela, krzywiąc się z bólu, uniosła się na łokciach. Chciała jeszcze coś dodać, ale nie zdążyła. Mężczyzna był szybki. Pchnął ją z powrotem na łóżko i chwycił za gardło.

— Panie, pomiłujcie… — usłyszała głos starucha. — Jak zemrze tutaj, chatę przyjdzie opuścić. Ale wódz ani myślał pomiłować. Zacisnął szorstkie palce na cienkiej szyi Anaeli, aż straciła oddech. O nie, nie! W duszenie bawić się nie będziemy… Chlasnęła na odlew czerwoną energią, aż tamtym rzuciło o ścianę. Odbił się od bierwion i padł na ziemię, ale poderwał się natychmiast, mierząc Anaelę wzrokiem. — To właśnie chciałem wiedzieć — rzekł. W oczach mężczyzny spodziewała się ujrzeć wściekłość, czy chociaż zdumienie, lecz patrzył na nią spokojnie i uważnie. Tak jak się patrzy na jadowitą żmiję chwilę przed tym, nim ukręci się jej łeb. I to Anaelę przeraziło bardziej niż cokolwiek innego. Wcześniejsze przypuszczenia były błędne: znali tutaj magię i co gorsza, nie obawiali się jej. Przez twarz wodza przemknął uśmiech. Zrobił krok w kierunku kobiety, a ta podniosła dłoń, wypełnioną purpurową energią. — Panie — padło z kąta — oddajcie ją mnie. Obydwoje: i mężczyzna, i kobieta, znieruchomieli, całkowicie zaskoczeni. Wódz przeniósł wzrok z Anaeli na chłopaka. — Nadszedł mój czas — dodał tamten. Zapadła cisza. Mężczyzna, straciwszy nagle zainteresowanie Anaelą, przyglądał się stojącemu w mroku Arlissowi, marszcząc brew i pocierając brodę. Staruch umyślił sobie w tym momencie zabrać głos: — A jużci! — prychnął. — Z własnym koniem nie umiesz sobie radzić, robi szkapa, co chce, a z ludzką wiedźmą chcesz potańcować? Nie dawajcie, panie, posłuchu… — Poradzę sobie — Arliss przerwał staremu. Anaela wprawdzie miała co do tego wątpliwości, ale ze zrozumiałych względów kibicowała chłopakowi. Chciała nawet przytaknąć na głos: „Poradzi sobie!”, ale ugryzła się w język. — Dobrze — rzekł mężczyzna tytułowany wodzem. — Niech ta kobieta będzie twą pierwszą. Bierzesz ją dobrowolnie? Anaela uniosła brew. No tak, mogła się spodziewać, że wszystko sprowadzą do jednego. — Dobrowolnie — odparł Arliss. — Bierzesz ją z całą mocą? — Z całą. — Należy więc do ciebie: ona i wszystko, co jej jest — wódz dokończył zwyczajową widać formułę splunięciem w dłoń i wyciągnięciem jej do chłopaka na znak przypieczętowania transakcji. Anaela szerzej otworzyła oczy. Właśnie została sprzedana, jak koń, nie komu innemu jak Arlissowi, który w poprzedniej Grze był jej sługą. Nie dość, że teraz był jej właścicielem?, panem?, to jeszcze wraz z nią otrzymał, całkowicie tego nieświadom, kawałek Ferrinu. Parsknęła śmiechem. Mężczyzna posłał jej przenikliwe spojrzenie i uśmiechnął się lekko. Podszedł do łóżka, pochylił się ku Anaeli i nie zważając na purpurową błyskawicę zwiniętą w jej ręku, szepnął: — Zobaczysz, jakiej mocy my używamy… Wyszedł. Za nim poczłapał ku drzwiom staruch, mamrocząc coś pod nosem i krzywiąc się niemiłosiernie. Drzwi skrzypnęły, po czym Anaela usłyszała dźwięk charakterystyczny dla

zasuwania żelaznej sztaby. Zamknięto ją. Ją i Arlissa. Chłopak wynurzył się z mroku. Miała nadzieję, że jakimś cudem ją rozpozna, że rzuci się jej teraz do nóg, ciesząc się, jak i ona, tym niespodziewanym spotkaniem… Ale nie. Na jego skupionej twarzy nie ujrzała żadnych ciepłych uczuć. — Arliss — zaczęła z rosnącym niepokojem — co zamierzasz zrobić? — Zamierzam posiąść moją własność — odparł i zrobił krok w jej kierunku. — I sądzisz, że nie będę się broniła? — Mam nadzieję, że będziesz. To przecież moja inicjacja. Muszę wykazać się przed radą starszych — mówił dalej przyciszonym głosem, jakby przemawiał do osaczonego zwierzęcia, które za chwilę upoluje. I, o zgrozo!, Anaela tak się właśnie zaczęła czuć. Ale przecież nie będzie walczyła z Arlissem! Nie sieknie go błyskawicą po orzechowych oczach, które kiedyś wpatrywały się w nią z uwielbieniem! Naraz chłopak przyskoczył do niej, a z obu jego rąk spłynęła czarna moc. Zakazana Moc. Krzyknęła zaskoczona. Cofnęła się w róg łóżka. Zakreślił przed nią czarny półkrąg. Pułapka zatrzasnęła się. — Przyrzekałeś! — krzyknęła z żalem. — Przyrzekałeś na życie swojej siostry, że będziesz mnie chronił! Bolało. Bolało, że odzyskany przed chwilą przyjaciel, jeden z najwierniejszych, jak wszyscy stanął po przeciwnej stronie. Oczy zapiekły. Znów poczuła ból obitego dziką teleportacją ciała. Skuliła się na łóżku i oparła głowę na kolanach, całkowicie rozbita. Nie była w stanie walczyć z całym światem ani sekundy dłużej. * Arliss przyglądał się z zainteresowaniem kobiecie, ocierającej ukradkiem łzy. To on dwa dni temu patrolował wzgórza wokół osady, gdy na horyzoncie rozbłysła niebieska gwiazda. To on przybył pierwszy na miejsce otwarcia portalu i przyczajony, ciasno przywierając do ziemi, ujrzał istotę, która zeń wypadła. Leżała nieprzytomna, z rozrzuconymi na boki rękami i twarzą ukrytą pod kaskadą smoczych włosów. Nie była jednak młodym kyriem. Była kobietą. Ludzką kobietą. Obejrzał ją sobie dokładnie, nim nadciągnęli mężczyźni przysłani przed Ardena, wodza plemienia. Opatrzył jej rozbite czoło. Potem również miał sposobność się jej przyjrzeć, gdy nadal nieprzytomną złożono w domu starego, który wychowywał Arlissa, odkąd jego rodzice polegli z rąk elfów. Nieznajoma była zdobyczą chłopaka, dopóki wódz nie postanowiłby inaczej, i to Arliss, a właściwie jego dziad, musiał, czym nie był zachwycony, zapewnić chorej dach nad głową, a także, co zupełnie mu się nie uśmiechało, oddać jej własne łóżko — przybłęda gorączkowała i słabła z godziny na godzinę. — Jest struta — stwierdził Arden po zbadaniu majaczącej w gorączce Anaeli. — Oprócz tego, że obita, jest czymś podtruta. Krwi musimy jej upuścić, a ty oddasz swoją w zamian — skinął na Arlissa. Chłopak chętnie przystał na to żądanie. Chciał dostać tę nieznajomą na własność i miał nadzieję, że wódz nie będzie się sprzeciwiał. A ofiarę z krwi składał już niejednokrotnie. Wódz nie tylko nie był przeciwny, ale zgodził się zadziwiająco łatwo, mimo że przybłęda odziana była w bogatą suknię, można się więc było domyślać pokaźnego okupu… Mimo że wyglądała bardzo apetycznie… Tak, Arden zgodził się stanowczo za łatwo po tym, jak przybłęda okazała niewdzięczność, rzucając nim o ścianę. Dzicy Ludzie znali jednak metody poskramiania złośnic. Nie przetrwaliby jako plemię

nawet dnia w niegościnnej Krainie Bez Imienia, gdyby nie umieli radzić sobie z mocą i bestią. Tak. Dzicy Ludzie nie bali się wiedźm. Ale Arliss nigdy nie widział, by wiedźma płakała. I nie słyszał, by ktokolwiek oskarżał go o zdradę i o złamanie przysięgi złożonej na życie siostry. Przecież nie miał siostry! I nieznajoma, która znała jego imię, powinna o tym wiedzieć. Dlaczego Arden oddał tak cenną zdobycz w jego ręce? — Nie becz, niewiasto — mruknął skonsternowany, pozwalając czarnej energii wsiąknąć w ziemię. — Nic ci nie zrobię. My, Dzicy Ludzie, nie bierzemy kobiet gwałtem, co by o nas nie gadano. — Nie beczę! — żachnęła się. — Jestem u Dzikich Ludzi? — W plemieniu Ardena Silnego. Ja jestem Arliss, co już wiesz, a ciebie jak zwą? — Anaela dell’Idarei. Chłopak głośno wciągnął powietrze. Podniosła głowę i zmarszczyła brwi, widząc jego minę. Znowu powiedziała coś nie tak? Wyglądał, jakby zobaczył ducha! — Idarei. Gwiazda. Gwiazda Ferrinu… — wyszeptał. — Pierwsza z Przepowiedni. O niee… Tylko nie to! Padł na kolana i dotknął czołem klepiska. Trwał tak długą chwilę, nie śmiąc podnieść oczu na milczącą kobietę. Anaela zaś patrzyła na chłopaka, próbując sobie wszystko poukładać. A więc jest. Znów jest jakaś Przepowiednia. Czego zresztą można się było spodziewać. Ona jest Pierwszą, jest więc pewnie Drugi i Trzeci. Ktoś zginie… Wielu zginie… Odzyskała ich — Arlissa, Amrego, Sarisa, Reikana i Sellinarisa — tylko po to, by tracić jednego po drugim. Kogóż jeszcze bogowie jej zwrócą, by zaraz odebrać? Czyja krew w tej Grze zastygnie na jej rękach? „Dlaczego nie weźmiecie mnie?!” — chciała krzyknąć, ale ani bunt, ani przekleństwa na nic by się nie zdały. Bogowie Świata Światów nie wiedzieli, co to litość. Nudzili się… Westchnęła ciężko, z samego dna zbolałej duszy. Nie ma odwrotu, podjęła Grę z własnej woli. Musi pozostać na szachownicy aż do końca. — Jak brzmi ta cała Przepowiednia? — zapytała cicho. Arliss milczał jeszcze przez chwilę, zbierając myśli, po czym wyrecytował: * Gwiazda Ferrinu zalśni srebrzyście, Za nią wrócicie tam, skąd przyszliście. Drugim zostanie Czarny Przeklęty, Trzecim niech będzie Ten, Co W Mrok Wzięty. A gdy dla Zdrajcy wybije dzwon, Serce Ferrinu wróci na Tron. * Nie myliła się. Będzie jedną z Trojga… — Poprowadzicie nas, pani, do Ferrinu? — Chłopak ośmielił się podnieść na Anaelę pełne nadziei spojrzenie. — Nie wracam do Ferrinu — zgasiła tę nadzieję. — I nigdzie nie zamierzam nikogo prowadzić. — Z wysiłkiem usiadła na łóżku. Nie dość, że musi się troszczyć o stado Cieni, to jeszcze plemienia Dzikich Ludzi jej potrzeba… — Od kogo usłyszałeś tę Przepowiednię? Skąd pochodzi? Z Ferrinu? — Nie, pani, nasza wieszczka ją wyśniła. — Zaprowadź mnie do niej — rozkazała.

Arliss znów schylił kornie głowę. — Wybaczcie, pani, ale to niemożliwe. Darrakia odeszła tej samej nocy… — Darrakia?! — krzyknęła takim tonem, że chłopak aż się wzdrygnął. — Takie imię przybierają jasnowidzący Darraków — wyjąkał. Darraków?! Anaelę ogarnęła zgroza. — Tak siebie zwiemy: Dzicy Ludzie, Dar Rakii — wyszeptał. — Wybaczcie, pani, jeśli… — Zamilcz na chwilę, Arliss. Ucichł posłusznie. Podeszła do okna i oparła czoło o chłodną szybę. „Za nią wrócicie tam, skąd przyszliście” — Dzicy Ludzie, Darrakijczycy, wrócicie do Ferrinu, prowadzeni nie przez Sellinarisa dell’Soll, a przez… przeze nią, Anaelę dell’Idarei. Tę dobrą. Pokręciła głową. Ta Gra to przecież obłęd! Zajęła miejsce Bereniki, potem Elanory, teraz ma zastąpić Sellinarisa. Niedoczekanie! — Co mam zrobić, żebyście mnie wypuścili z tej chaty? Pozwolić się zgwałcić? — warknęła do Bogu ducha winnego chłopaka. Poderwał się pospiesznie, dopadł drzwi i zapukał w umówiony sposób. Sztaba szczęknęła, drzwi skrzypnęły i stanęły otworem. Za nimi zaś oczekiwał Arden wraz z całą świtą. Arliss stał niepewnie na progu, nie patrząc wodzowi w oczy. — Szybko ci poszło — wódz zajrzał mu przez ramię do wnętrza chaty. — Nie broniła się? — zapytał cicho, patrząc na Anaelę. — Chyba nie sprawiłeś jej zbytniego bólu? — Mężczyzna zniżył głos do szeptu. Chłopak pokraśniał, a potem pokręcił głową. — Nie śmiałbym tknąć Gwiazdy Ferrinu. To pani Anaela dell’Idarei. Pierwsza z Przepowiedni — oznajmił dobitnie. Arden oniemiał. Za jego plecami rozległo się zbiorowe westchnienie. — To niemożliwe… — wyszeptał wódz. — Możliwe — ucięła Anaela, dając krok w przód. — „Gwiazda Ferrinu zalśni srebrzyście”. — Zdarła z czoła bandaże i srebrny Znak rozświetlił mrok chaty. — Jestem Wielką Władczynią. Ferrin nadał mi ziemie na wschodzie. Wy dacie mi konia i puścicie wolno. Żądam tylko tyle. — Pójdziemy z tobą, Wasza Wysokość. — Mężczyzna przyklęknął i skłonił głowę. W jego ślady poszła reszta starszyzny plemiennej. — Dziękuję, ale dam sobie radę w pojedynkę — odparła już łagodniej. — „Za nią wrócicie tam, skąd przyszliście” — przypomniał Arden. — Pójdziemy z wami, pani. Nic z tego! — chciała krzyknąć, ale wiedziała, że teraz na nic się zda podnoszenie głosu na grupę oberwańców będących na granicy szoku i religijnego uniesienia. Może przekona ich później, łagodną perswazją… * Siedziała przy suto zastawionym stole na honorowym miejscu, po prawicy Ardena. Pierwsza żona wodza usługiwała jej z uniżonym uśmiechem. Anaela jadła coś, co przypominało królika, milcząc. Ani gospodarz, ani zaproszeni na biesiadę goście nie nakłaniali jej do rozmowy, szanując to milczenie. — Opowiedz mi coś o Dzikich Ludziach — rzuciła wreszcie do wodza, czując, że cisza staje się trudna do zniesienia.

Mężczyzna, usłyszawszy to określenie, skrzywił się nieznacznie, ale nie oponował. — Sprzeciwiliśmy się swoim panom, sprzeciwiliśmy się niewolnictwu. Za to nas wypędzono — zaczął. — Elfowie gnali nas aż do granic zamieszkanego świata. Zdziesiątkowani trafiliśmy tutaj, do Nienazwanego. Rok po roku oswajaliśmy tę dziką krainę, aż nauczyliśmy się w niej żyć. — Wódz nie zwykł strzępić języka po próżnicy. Mówił krótkimi zdaniami, bez kwiecistości właściwej elfom. — Czasem Ferrin sobie o nas przypomni: wysyłają wojsko, wybiją w pień jakieś plemię, by nie zapomnieć, jak się miecz trzyma. — To też powiedział beznamiętnie. „Taki los”, można było odczytać między wierszami. — Bywa, że nawiedza nas zaraza lub żywioł. Pustynia nie należy do najprzyjaźniejszych miejsc na ziemi, ale tu właśnie żyjemy. Trwamy. — Lecz co to jest za życie… — dokończyła za niego. — Nadzieję i siłę, by trwać, dawała nam Przepowiednia i oto spełniła się. — Podniósł na Anaelę rozjaśnione spojrzenie. Zmarszczki wokół szarych oczu mężczyzny pogłębiły się, dodając tylko uroku jego surowej, ale dobrej twarzy. Jak mogła po raz wtóry odebrać nadzieję tym oczom i tym ludziom? — Nasze życie jest w waszych rękach, pani. — Ujął jej dłoń i przytknął do czoła. — Oddaję wam władzę nad moim plemieniem i ręczę, że inni pójdą za wami. — Nie chcę nikim rządzić, nie chcę żadnej władzy! — wykrzyknęła, wyrywając dłoń. Czy dla wszystkich w tym świecie władza jest najwyższą wartością? Przy stole zapadła cisza. Wszyscy zwrócili wzrok ku tajemniczej kobiecie, o której mówiła Przepowiednia. Arliss, siedzący najdalej, aż się skulił, skonsternowany tym wybuchem. — Czego więc pragniecie, pani? — zapytał spokojnie Arden, jakby słowa kobiety ani trochę go nie poruszyły. — Chcę wrócić do domu… „Z tym, którego kocham” — dokończyła w myślach. — Niewielkie to wasze marzenie. Jak i wy, pani — uśmiechnął się. — Mierzysz wielkość marzenia wysokością w kłębie, lordzie Ardenie? — odparła tym samym żartobliwym tonem. Biesiadnicy wyraźnie się rozluźnili. — Uciekałeś przed niewolnictwem, a sam je stosujesz — zauważyła, biorąc w palce udko tego czegoś, co jej podano. Arden uniósł brwi, więc dodała: — Niewolisz kobiety. — Ależ nasze kobiety są wolne! — wykrzyknął wódz z nieudawanym zdumieniem. — Handlujecie nimi jak końmi… — Nasze konie też są wolne! I kobieta, i koń mogą odejść od swego pana, kiedy chcą. — Co wtedy? — Zawsze wracają. Na pustyni w pojedynkę nikt nie przeżyje. — Ładny mi wybór: śmierć na pustyni albo powrót na kolanach do ciemiężyciela. — Po powrocie mają prawo wybrać nowego pana. Ten, który krzywdził, okrywa się hańbą. — A jeśli zechcą żyć samotnie? — Samotna kobieta jest niczym owca w stadzie wygłodniałych wilków. Dla własnego dobra oddaje się mężczyźnie, który będzie o nią dbał i chronił ją przed innymi wilkami. — Widzę, że na wszystko masz logiczną odpowiedź. — Anaela niechętnie skinęła głową. — Czy samotna kobieta, mówię teraz o sobie, dostanie jakiegoś samotnego konia, by odejść w pokoju tam, dokąd wiodą ją ścieżki przeznaczenia?

— Tylko razem z eskortą — zastrzegł Arden, po czym zwrócił się do przybocznego: — Wydaj rozkaz do wymarszu. Niech kobiety pakują dobytek. Anaela poderwała się gwałtownie. Miedziane naczynia zabrzęczały w proteście. — Lordzie, już mówiłam i nie będę się powtarzać: odchodzę sama! — Pani, przepowiednia mówi wyraźnie, że mamy wyruszyć z tobą. Nie śmiałbym sprzeciwiać się woli bogów. — A ja owszem!!! — krzyknęła i wybiegła z chaty. * Biały nietoperz krążył nad spowitym w mroku Nienazwanem, wypatrując adresatki wiadomości. Ta zaś stała z głową opartą o chropawą skałę, a jej pierś unosiła się we wzburzeniu, na które mogła sobie pozwolić wyłącznie w samotności. A więc stało się, oto na powrót była nieszczęsną Wielką Władczynią, Pierwszą z Przepowiedni. W jej życiu nie było już miejsca na słabość właściwą kobiecie. Zwierzątko utkane z mgły i magii pisnęło radośnie, po czym wylądowało tuż obok jej twarzy. — Posłaniec niechcianych wiadomości — wyszeptała, gdy zajrzało prosząco niewidzącymi ślepkami w jej oczy, wysuwając łapkę z tulejką. Rozwinęła karteluszek i spojrzała na treść wiadomości, która sprawiła, że serce zamarło jej w piersi. „Amre umiera”. Podpisu nie było. * To Sellinaris przytroczył parę godzin wcześniej tulejkę z wiadomością do łapki białego nietoperza. — Tak się nie godzi! — wybuchnął Reikan, widząc poczynania brata. — Obaj jesteśmy jej winni wdzięczność, a to, co robisz, i to, co uczyniłeś w Amarkandzie… — Milcz, Reikanie — ton głosu Sellinarisa był ostry niczym bicz smagający gołą skórę. — Dell’Idarei jest nieobliczalna, a przez to niebezpieczna. Ferrin musi mieć ją pod kontrolą. — Tak się nie godzi! — powtórzył młodszy z książąt zduszonym wściekłością głosem. — Oddała za ciebie życie, pamiętasz? A ty? Jaką monetą zamierzasz jej odpłacić? — Ferrińskim tronem — odparł spokojnie Sellinaris. Reikan oniemiał. — Masz zamiar wziąć ją za żonę? Nasz ojciec jeszcze żyje… — Mam zamiar oddać ją za żonę naszemu ojcu. — Sellinaris podrzucił białego nietoperza w szarzejące niebo i zwrócił się ku młodszemu bratu, który stał ogłuszony jego ostatnimi słowami. — A ty mi w tym nie przeszkodzisz. Straż! Do wieży wpadło czterech gwardzistów. — Odprowadzić księcia Reikana do jego komnaty i dopilnować, by nikt nie przeszkodził mu w siedmiodniowej medytacji. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem. Po raz pierwszy brat wystąpił przeciw bratu. A sprawiła to ona: Anaela dell’Idarei. Reikan niezauważalnie wzruszył ramionami i pozwolił się wyprowadzić gwardzistom z okrągłej wieży, zamieszkiwanej przez posłańców. Dopiero na dziedzińcu, gdy spokojnym krokiem uśpił czujność strażników… Błysnęła czerwona błyskawica, zatoczyła krąg, ciskając żołnierzami o bruk. Reikan bez pośpiechu otworzył portal, przyjrzał się, co go czeka po

drugiej stronie, lekko obniżył wyjście i w momencie gdy pierwszy z ogłuszonych podnosił się na łokciu, zniknął w błękitnej poświacie. Sellinaris, obserwujący zajście z okna wieży, uniósł kącik ust w uśmiechu. — No wreszcie, Reikanie, zaczynasz działać — mruknął. — Nie zapomnij nocą wrócić po tego jej Amrego.

RO ZDZI AŁ VI I

REIKAN

— Pójdziesz ze mną, oficerze — cichy szept tuż przy uchu sprawił, że Amre, zapadający w niespokojny sen, oprzytomniał raptownie. Nie dociekając, kim jest owinięta w płaszcz postać, pochylająca się nad łóżkiem, i nie zadając pytań, wstał, ubrał się pospiesznie i ruszył za tym, kto po niego przyszedł. Dopiero na korytarzu, gdzie straż pełniła nocną wartę, rozświetlając mrok pochodniami, poznał księcia Reikana, ale i tak nie odezwał się ani słowem. Gdy tylko zbiegli bezszelestnie po schodach i wypadli na otwartą przestrzeń, Reikan otworzył portal. Nim straż zdążyła zareagować, zniknął w widmowych wrotach, wiedząc, że oficer pójdzie za nim. Upadek wydusił z piersi Amrego resztki wstrzymywanego oddechu. Poderwał się na równe nogi i natychmiast wyszarpnął miecz z pochwy. Nim pochylony nad swą ofiarą kyrie zdążył się doń odwrócić, jego głowa spadła, ścięta jednym płynnym ruchem głowni. Kyrie padł na wznak. Książę leżał obok. Pęd powietrza zdarł mu z głowy kaptur, szare włosy rozsypały się na piasku pustyni, z rozprutej mieczem piersi spływała krew. — Książę!!! Reikan nie odpowiedział. — Książę… Nie… Proszę… — szeptał Amre, drżącymi rękami usiłując zatamować krwotok. Głowa księcia opadła bezwładnie. Ciało przelewało się przez ręce. Puls słabł. — Uzdrowiciel… Potrzebuję uzdrowiciela! Niech mi ktoś pomoże! — krzyknął bezradnie, ale pustynia milczała. * — Książę!!! Saris wrył się kopytami w piach pustyni. Hebanowymi bokami, mokrymi od potu, wstrząsnął dreszcz. Książę… — Reikanie dell’Soll, usłysz mnie! — wołanie Cienia przedarło się przez mile piachu i skał, by dotrzeć do umysłu wzywanego, ale… napotkało jedynie pustkę. Reikan nie odpowiedział. * — Książę!!! Anaela oderwała niedowierzające spojrzenie od trzymanej w dwóch palcach karteczki. „Amre umiera”. Nie! Nie Amre! Boże, to nie Amre!!! Więc kto?! W panice sięgnęła umysłem tak daleko, jak potrafiła. Nic. Pustynia była martwa. — Reikanie dell’Soll, usłysz mnie! Nie było odpowiedzi.

* — Książę!!! Sellinaris poderwał głowę. Księga, którą studiował, huknęła o podłogę. Strach zacisnął krtań. Zbladł jak ściana i zachwiał się, wstając, aż służący skoczył, by go podtrzymać. Odegnał go ruchem dłoni. Opadł z powrotem na krzesło, zamknął oczy i obejmując głowę dłońmi, zszedł na dno swej duszy, tam gdzie ukryte było ogniwo spajające go z bratem. Nić pękła. Sellinaris szarpnął się w przód, by łapać rozerwane końce i trzymać tak długo, aż ktoś utrzyma Reikana po tej stronie życia. * Saris wyciągnął się w cwale. Tak jak dotąd zmierzał na zachód, ku Anaeli, tak teraz gnał na południe, ku umierającemu Reikanowi. Widział przyszłość, widział najbliższy węzeł wyraźnie jak nigdy dotąd, i pędził co sił, by pomóc odwrócić przeznaczenie. — Anaelo… dell… Ida… rei… — wołanie rwało się. Cień nie mógł myśleć o nikim innym, tylko o Reikanie. — Anaelo…! Złota aura Leczącej rozbłysła gdzieś w dali i Saris ostro skręcił ku dającemu nadzieję blaskowi. — Saris!!! — Idę po ciebie! — Pospiesz się, Saris!!! * Zeskoczyła w biegu. Dopadła ciała. — Nie… — jęknęła, chwytając głowę księcia w dłonie. Próbowała wtargnąć do jego jaźni i zawrócić… zatrzymać… Oddać mu własną życiodajną energię, ale Reikan nie odpowiedział… — To niemożliwe! — krzyknęła. Uderzyła pięścią w mostek elfa i rozpoczęła rozpaczliwą reanimację. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, wdech i wydech, raz, dwa, trzy, cztery, pięć, wdech i wydech, raz, dwa… — Anaelo, on nie żyje. Podniosła na Sarisa niedowierzające spojrzenie. Jak to „nie żyje”?! Reikan musi żyć! Po prostu musi!!! Raz, dwa, trzy… Padła policzkiem na nieruchomą pierś, nasłuchując bicia serca, ale serce księcia było martwe. To niemożliwe! Każdy, tylko nie on, nie Reikan!! Objęła ramionami stygnące ciało. — Nie puszczę cię! Nie pozwolę ci odejść! — Reikan był przy niej od początku i musi, musi!, być do końca!!! Jak bez niego…?! — Zabierz ją, Amre. Wstrząsana szokiem, poczuła chwytające ją wpół ręce. Próbowała się wyrwać, przylgnęła całym ciałem do Reikana, ale Amre rozwarł jej zaciśnięte kurczowo palce, zamknął ją w ramionach. — To niemożliwe! — podniosła nań oszalałe ze zgrozy oczy. — Nie wierzę! To nie może być prawda!!! Bez słowa przycisnął ją do piersi. * Trzymała głowę Reikana na kolanach i płakała cicho. Na zimne policzki księcia kapały gorące łzy.

— Anaelo, chodźmy, proszę. Zaraz zjawi się tutaj Sellinaris. Oskarży cię o śmierć księcia i… Nie musiał kończyć. — Zabije mnie. I was także. — Otarła wierzchem dłoni oczy i policzki. Cień miał rację. Sellinaris rozniesie każdego, kogo dorwie przy… ciele brata. Powstrzymała szloch. Ona musi tutaj zostać, musi stanąć twarzą w twarz z Sellinarisem nad ciałem Reikana, ale Amre i jej Cień będą bezpieczni. — Amre… Oficer, do tej pory siedzący obok z przygarbionymi plecami i zwieszoną głową, podniósł wzrok na Anaelę. — Jedź z Sarisem do Dzikich Ludzi. Daj im to — zerwała z szyi medalion — jako mój poseł będziesz nietykalny. — Zostanę z tobą. — Nie, Amre. — Pokręciła głową. — Sellinaris rozerwie cię na kawałki. — Mimo to, pozwólcie, pani… — Nie pozwalam. Zostałeś mi oddany pod rozkazy przez Reikana, oficerze. To właśnie jest jeden z nich: natychmiast masz wyruszyć do Darrakijczyków. I czekać na mnie. — Będzie czekał do śmierci, a ja razem z nim — sprzeciwił się Cień. — Gdy Sellinaris wreszcie cię dorwie… Uniosła dłoń, stanowczym gestem ucinając dyskusję. — Jedź, Saris, i zabierz ze sobą Amrego. Wrócę. * Została sama. Boleśnie sama. Trzymając Reikana za rękę, ocierała łzy. Prawda o śmierci tego, który przeżył tamtą Grę, więc i w tej powinien żyć aż do końca, z trudem torowała sobie drogę do umysłu Anaeli. Jak to możliwe? Przecież Reikan za dwieście lat miał odnaleźć ją w Lesie Tysiąca! Miał poprowadzić Ferrin do ostatniej bitwy, miał walczyć z WeddSa’ardem! Ale on nie żyje… Ścieżka Losu wiedzie do innej rzeczywistości. Bogowie przyglądają się ciekawie wydarzeniom w Świecie Światów. Patrzą na jej łzy, sycą się bólem, robią zakłady, jak potoczy się dalsza gra. Oddali jej Sarisa i Amrego, odebrali Reikana. A ona mogła tylko łkać bezradnie… W tym momencie rozbłysł portal. — Odebrałaś mi matkę, zamordowałaś siostrę, opętałaś ojca, a teraz zabiłaś i brata. — To były pierwsze słowa, jakie wraził Anaeli w serce Sellinaris dell’Soll. Wyszedł z portalu sam. Twarz miał pooraną bruzdami rozpaczy i nienawiści. Oczy przygaszone niewypłakanymi łzami. Był cieniem mężczyzny, którego widziała nie dalej niż trzy dni temu w Amarkandzie. Śmierć Reikana złamała następcę tronu tak, jak huragan łamie potężne drzewo. Sellinaris był przygotowany na każdy ból, oprócz tego. — Jak to się stało? — Klęknął przy ciele brata i zastygł w bezruchu, czekając na jej wyjaśnienia. Pragnęła podejść do niego i przytulić, tak jak zrobiłaby to pod koniec tamtej Gry albo wtedy, gdy byli tak szczęśliwi, w leśnej głuszy na Ziemi. Wiedziała jednak, że w tej chwili nienawidzi jej bardziej niż kiedykolwiek. Jakżeż to bolało… — Wyszedł z portalu wprost na kyriego — odrzekła cicho. — Tamten po prostu wraził mu miecz w pierś. Sellinaris wyciągnął rękę, by zdjąć płaszcz okrywający Reikana od stóp do głów, nagle

jednak zgiął się w pół, padł głową na pierś zmarłego i zacisnął palce na splamionej krwią tkaninie. Jego plecami wstrząsnął bezgłośny szloch. Odruchowo rzuciła się, by go objąć, pocieszyć, utulić ten żal i uciszyć łkanie, ale w następnej sekundzie cofnęła się, wiedząc, że nigdy by jej tego nie wybaczył. Tak jak nigdy nie wybaczy śmierci Reikana. Ani jej, ani sobie. Przygryzła dłoń, by nie wybuchnąć płaczem równie rozpaczliwym jak Sellinaris. Gdy objął ciało brata i przytulił do piersi, wstała z kolan, nie mogąc dłużej tego znieść, i odeszła w mrok przedświtu. * Wstawał nowy dzień. Anaela siedziała skulona, obejmując rękami podwinięte kolana, wpatrzona w jaśniejące na wschodzie niebo. Słyszała nadchodzącego Sellinarisa, mimo to dotknięcie jego ręki na ramieniu wstrząsnęło nią do głębi. — Teraz puszczę cię wolno — zaczął cicho, głosem tak martwym, jak tylko martwy może być głos człowieka, który stracił wszystko. — Nie skalam twoją krwią ziemi, na której skonał mój brat. Wiedz jednak, że gdy go pochowam, będę cię ścigał do końca życia, znajdę cię na końcu świata i zapłacisz za całe zło, które przyniosłaś ze sobą do Ferrinu. Podniosła się powoli, by stanąć twarzą w twarz z Sellinarisem. — Ty sprowadziłeś to zło — odrzekła powoli. — Nim zaczniesz wypleniać je ze mnie, zajmij się swoją czarną duszą. Minęła go i ruszyła na północ. Ku Nienazwanemu. Nagle zatrzymała się w pół kroku, odwróciła ku Sellinarisowi i dodała: — Będę na ciebie czekać. * Szła przed siebie, płacząc. Łzy spływały po policzkach niepowstrzymanym strumieniem, więc ocierała je co chwilę rękawem sukni. Bolało. Bolało to, że wolałaby, by to była krew, nie łzy. Żadna rana cielesna nie rwała tak strasznie jak ból po stracie Reikana i Sellinarisa. Jak ja cię teraz odzyskam? Nigdy mi tego przecież nie wybaczysz. Jak cię odzyskam? Czy przysłano mnie tu po to, bym poczuła gorycz straty? Przecież znam jej smak! — Znam jej smak, pieprzeni bogowie! — krzyknęła. I szła dalej. W pewnej chwili dołączyli do niej Amre z Sarisem. Pojawili się u jej boku znikąd i już nie opuścili. Twarz oficera ściągnął grymas bólu, jednorożec szedł ze zwieszoną głową. — Co teraz będzie, Saris? — zapytała nagle. — Jak obronimy Ferrin bez Reikana? — Przed kim chcecie go bronić, pani? — odważył się zapytać Amre. Podniosła na niego smutne oczy. — Przed Darrakijczykami, a przed kim innym… — Jesteście, pani, jedną z nich. Właśnie do nich wracamy. Anaela przystanęła. Ból chyba zmącił jej rozum. Spojrzała na Amrego przytomniej, oficer zaś zniósł to spojrzenie. W jego oczach widniały podejrzliwość i wyrzut. — Mam ich poprowadzić do Edenu. Tam, gdzie Sellinaris nadał mi ziemie — wyszeptała. — Wasza Wysokość… — Amre zawahał się — myślę, że straciłyście, pani, te ziemie wraz ze śmiercią księcia Reikana. Następca tronu powstanie przeciwko wam całą potęgą Ferrinu. Oficer miał rację — uświadomiła to sobie ze zgrozą. Stała się przywódczynią Dzikich

Ludzi i śmiertelnym wrogiem Ferrinu. To nie ona będzie bronić Ferrinu przed Darrakijczykami — ona powiedzie ich do walki! — Nie zgadzam się! — jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach. — Saris, wracamy! Poddam się Sellinarisowi i niech robi ze mną, co chce. Teraz, póki nie rozpętałam wojny. Rusz się! — ubodła Cienia piętami. — Przestań, to boli. Nigdzie nie wracasz. Ja ciebie na śmierć nie powiodę. Skierował się ku osadzie Darrakijczyków. Zsunęła się więc z grzbietu jednorożca i zawróciła, płacząc. On po prostu zastąpił jej drogę. — Moja pani, ja też czuję żal. I strach przed tym, jak ukarze nas Sellinaris. Ale mamy misję do spełnienia. Ty ją masz — pamiętasz? Zabić Eleuzisa. Oto twój cel. — Mam mu odebrać także ojca?! Saris, litości! To już nie ma znaczenia! Miałam zabić Eleuzisa, by zapobiec wojnie, a właśnie ją rozpętałam! Amre — oficer zwrócił na nią przygaszone smutkiem oczy — jesteś wolny. Możesz wracać do swoich. Pokręcił głową. — „Moi” nadzieją mnie na pal. To po mnie wrócił książę Reikan. Sellinaris na pewno mi tego nie zapomni — odrzekł cicho. — Nie ma dla nas powrotu do Ferrinu. — Zwiesił głowę i ruszył przed siebie. — Chodź, Anaelo. — Jednorożec delikatnie pchnął ją w kierunku odchodzącego Amrego. — Ani ty, ani ten żołnierz w niczym nie zawiniliście. Chodź. Może wraz z nastaniem świtu wszystko się jakoś ułoży? — Przyklęknął, a ona niechętnie usiadła na jego grzbiecie. Saris podążył za Amrem. Nagle stanął jak wryty. U wylotu przełęczy, ku której zmierzali, czekała na nich jakaś postać. Zapewne elf, bo aurę miał zamkniętą. Amre dobył miecza. Byli na odległość strzału z kuszy. Jeżeli nieznajomy dysponował tą bronią, w wąskim gardle przełęczy powystrzela ich za chwilę jedno po drugim. Zbliżali się krok po kroku. Saris napięty jak struna, oficer nienaturalnie spokojny. Anaela nawet nie podniosła głowy, zobojętniała na wszystko. — Anaelo, ocknij się! — Saris smagnął ją mentalnie, aż jej głowa sama podskoczyła do góry. Raptownie oprzytomniała. Od razu zauważyła tamtego — nie krył się przecież ze swą obecnością. „To już? — przemknęło jej przez myśl. — Zapadł wyrok i przysłali kata?” Bo tym, który ich oczekiwał, był… — To Ostatni — rzekł Amre, starając się, by nie zadrżał mu ani głos, ani trzymany w dłoni miecz. Z katem i Magią Śmierci nie miał żadnych szans, mimo to zamierzał stanąć do walki w obronie tej, którą mu powierzono. — To Sirden — sprecyzowała po chwili Anaela. — Ferriński kat — przypomniał jej Amre. Wzruszyła ramionami. Na jej rozkaz Saris wszedł w galop i w parę chwil był dwa kroki przed Ostatnim. — Lordzie dell’Sir… — Anaela skinęła mu głową na powitanie. — Wasza Wysokość… — odpowiedział ukłonem. — Rozumiem. — Wbrew protestom Sarisa zeskoczyła na ziemię. — Nie zasłużyłam na śmierć, bo nie przyczyniłam się do niej, ale… rób, co ci kazano.

Saris odepchnął ją na bok tak silnie, że ledwo utrzymała się na nogach. — Wasza Wysokość — kat zajrzał na samo dno jej złoto-zielonych oczu — wróciłem z woli bogów, by cię chronić. Zapadło milczenie. Amre, który do nich dołączył, nie wypuszczał miecza z rąk. — Z woli bogów?! — krzyknęła nagle, aż ucichły budzące się ptaki. Nagle poczuła, jak wypełniająca ją dojmująca bezsilność przeradza się w furię. — Wracaj więc do swoich bogów i przekaż, że pieprzę ich ochronę! Niech wskrzeszą Reikana, wtedy im podziękuję! — Ach, więc to śmierci młodszego księcia jesteś winna… — zaczął Ostatni. — Nie jest winna — wysyczał Amre, stając między katem a Anaelą. To stało się błyskawicznie. Momentu, w którym kat dobył miecza, oko Anaeli nawet nie zarejestrowało. Drgnęła dopiero na dźwięk zderzających się ostrzy i na widok deszczu iskier. Ostatni włożył w to pierwsze uderzenie całą moc, a Amre z całą mocą sparował. Wymiana ciosów nastąpiła tak szybko, że nim Anaela wpadła między walczących, Amre chwytał się za ranne ramię, kat za udo. — Oszaleliście?! — krzyknęła, trzymając ich na odległość wyciągniętych ramion. — Obaj macie mnie chronić, a nie wyrzynać się nawzajem! — To jest kat! — Amre wskazał przeciwnika sztychem miecza. — Tak, przysłany, jak sam słyszałeś, by mnie chronić! — By cię śledzić! A kiedy dostanie rozkaz albo ty utracisz czujność, wyśle cię w Międzywymiar albo zadźga po cichu! To egzekutor, nie obrońca uciśnionych! — Amre ma rację — usłyszała w myślach głos Sarisa. — Nie zawierzyłbym katu swego życia. Musimy się go pozbyć, nim on pozbędzie się nas. Anaela zawahała się, ale nie opuściła rąk, z których nadal spływały czerwone błyskawice. — Słyszałeś, lordzie. Twoje intencje podajemy w wątpliwość. Jak udowodnisz swoją lojalność? — Nie zabiję tego mieszańca — warknął Ostatni, wskazując sztychem Amrego. — Chcąc zabić jego, musiałbyś się najpierw zmierzyć ze mną, lordzie — wycedziła Anaela i nagle błyskawice zmieniły barwę z purpurowej na czarną. Saris i Amre cofnęli się odruchowo. — Udowodnij — powtórzyła Anaela. — Pozwól przebadać sobie pamięć. Długą chwilę mierzyli się spojrzeniem. Wreszcie kat opuścił klingę, wbił miecz w ziemię i rzekł: — Zgoda. Amre, cały czas trzymając Tytanian w dłoni, podszedł do kata i odkopnął miecz daleko poza zasięg kacich rąk. — Jeżeli myślisz, że mnie rozbroiłeś, to nie znasz siły Magii Śmierci — prychnął kpiąco lord Sirden. — Ja nie, ale pani Anaela tak — rzucił w odpowiedzi oficer. — Odejdź, Amre — odsunęła go stanowczo. Nagle poczuła, że zaczyna brakować czasu. Tylko na co? Pomyśli o tym później. Teraz musi uspokoić towarzyszy, że nic im ze strony kata nie grozi. Ujęła głowę lorda w dłonie i… Co teraz? Nigdy nie badała niczyjej pamięci. Zamknęła oczy. Skupiła się i naraz wbiła całą mocą swego umysłu w jego umysł. Usłyszała przeciągły jęk i wszystko zgasło.

* Otaczał ją mrok. Znała to miejsce: szarą przestrzeń bez słońc i bez nieba. Międzywymiar. Nieistnienie. Tyle że to, przeznaczone na wieczną pokutę dla ferrińskich katów, było gorsze od Tartaru. W Tartarze była przynajmniej jakaś ziemia, płynęły strumienie, choć woda w nich poszarzała od pyłu, a na horyzoncie majaczyły góry. Tutaj nie było zupełnie nic. Wspomnienie blokady, w której niegdyś utknęła, przemknęło przez umysł Anaeli, czy może Sirdena, bo była teraz nim. Lord, usłyszawszy rozkaz, na który nie mógł się zgodzić, odszedł. Mając ten przywilej, odszedł ze służby i trafił tam, dokąd trafiają ferrińscy kaci: w Międzywymiar. Był pogodzony z miejscem własnej kaźni. Od czasu do czasu ożywało w jego pamięci jakieś wspomnienie — czasem egzekucji, czasem podróży z Anaelą — i gasło, pogrążając umysł w beznadziei wiecznej śmierci. I nagle coś tę jednostajność zmąciło. Cichutki śpiew tysięcy dzwoneczków i werbli, i ten rozkaz: „Będziesz chronił Pierwszą z Przepowiedni od teraz aż do końca”. I mrok, który rozbłysł blaskiem dwóch słońc, a on sam mógł ruszyć na południe — ku tej, nad którą miał roztoczyć swą pieczę — od dziś aż do końca. * Anaela puściła głowę mężczyzny, ten zaś skulił się u jej stóp wstrząsany drgawkami. — Nie byłaś zbyt delikatna — zauważył z przekąsem Saris. — Przepraszam, lordzie. — Pochyliła się nad katem. — Robiłam to pierwszy raz. Nikt mnie nie uczył… Odepchnął jej dłoń i z trudem stanął na nogach. — Możemy ruszać — mruknął. — Na pewno możemy? — Amre zwrócił się do Anaeli. — Tak, tak — przytaknęła z roztargnieniem — z woli bogów ma mnie chronić. Oficer schował miecz i schylił się po broń kata, niechętnie mu ją oddając. — Aha, żeby nie było nieporozumień — zwróciła się do nich Anaela już z wysokości Sarisowego grzbietu — obaj jesteście oficerami, to jasne, obaj dowódcami. Ale to Amre jest wyższy stopniem. Zrozumiałeś, lordzie? — Zrozumiałem. I gwoli ścisłości, jak już sobie wszystko wyjaśniamy: nie jestem już lordem. Moimi ziemiami włada mój następca. — Czyli nie masz niczego. Jak my wszyscy — skwitowała i dała Sarisowi znak, by ruszał. * Szli drugi dzień, pod palącymi słońcami, przez piach pustyni, wszyscy czworo półżywi ze zmęczenia i pragnienia. Przodem Amre, Anaela z Sarisem pośrodku i Sirden w ariergardzie. Obaj mężczyźni, mimo że piaski ciągnęły się po horyzont, płaskie i puste, byli napięci, czujni i gotowi do walki, z rękami na głowicach mieczy. Tylko w nocy pozwalali sobie na odpoczynek. — Mamy się czego obawiać, że tak mnie pilnują? — szepnęła do Sarisa Anaela. — W każdej chwili mogą zaatakować nas kyrie — odparł. — Wiedzą, że tu jesteśmy? — Wiedzą. Jeden z nich nie wrócił, na pewno przeszukali już teren i znaleźli zwłoki, a my zostawiamy wyraźne ślady. — Zaatakują nas, prawda? — Myślę, że tak. Przez czystą złośliwość.

— I co wtedy? — Zapytaj swojego oficera. Zapewne ma jakiś plan obrony. — Amre! — krzyknęła do mężczyzny. Obrócił się na pięcie, już z mieczem w dłoniach, gotów, by odeprzeć atak. Ogarnął szybkim spojrzeniem czyste niebo i z westchnieniem ulgi, chowając broń, poczekał, aż Anaela się zbliży. — Saris uważa, że kyrie wcześniej czy później zaatakują. — Ma rację — mruknął oficer, równając się w marszu z Cieniem. — Czekają tylko, aż upał i pragnienie zmęczą nas jeszcze bardziej. Kat widział wczoraj ich zwiadowcę. — To dlaczego nic nie powiedział? Lordzie! — krzyknęła, oglądając się za siebie. Ostatni przyspieszył, by po chwili znaleźć się po jej lewej stronie. — Widziałeś wczoraj zwiadowcę kyriech i…? — Nie chciałem cię straszyć, moja pani. Jeszcze będzie czas na strach. — Panowie — zaczęła Anaela groźnym tonem — mam prawo wiedzieć, że polują na mnie ludzie-smoki. Bardzo proszę nie oszczędzać mi takich wiadomości. — Jak sobie życzysz, moja pani — odrzekł obojętnie kat. — Właśnie nadlatują. Amre, Saris i Anaela spojrzeli w niebo, które jeszcze przed chwilą było puste i bezpieczne. Teraz… — Uciekaj! — krzyknął Amre, zasłaniając ją własnym ciałem. — Przecież ruszą za mną! — Anaela śledziła wzrokiem ciemne sylwetki, które zataczały właśnie nad nimi koło, wiedząc, że ofiary są bezbronne i nie mają dokąd uciec. — Jest ich dziesięciu. Pięciu na jednego. — Kat, z mieczem w jednej i sztyletem w drugiej dłoni, czekał w napięciu. — Jestem tu jeszcze ja — przypomniała mu Anaela, unosząc dłoń, w której zamigotała czerwona błyskawica. Zeskoczyła na ziemię. I wtedy kyrie zaatakowali. Kobieta strąciła jednego jeszcze w powietrzu, a potem na ziemi zakotłowało się i walczących przesłonił kurz. Stała nieruchomo, z błyskawicą miotającą się między palcami, drugą rękę zaciskając na grzywie Sarisa. Wzrok utkwiła w tumanie kurzu, z którego nagle wypadły na nią cztery półnagie, uzbrojone w toporne miecze monstra. Pierwsze sieknęła przez twarz żywym ogniem. Kyrie zawył i padł. Trzech pozostałych napastników przypadło bliżej, próbując ją okrążyć — trzymała ich na odległość wyciągniętych dłoni, a oni ją na długość mieczy. Sytuacja stawała się patowa. Saris, broniąc tyłów, uniósł ciężkie kopyto, gotów do zadania miażdżącego ciosu. — Poddajemy się? — Jeden z kyriech przechylił głowę. Nagle, wirując, nadleciał ciśnięty przez oficera Czarny Tytanian i wbił się w plecy kyriego, aż koniec ostrza wyszedł piersią. Saris uderzył drugiego, a Anaela smagnęła błyskawicą dwóch kolejnych. Wtedy wszystko ucichło. — Żyjecie?! — Lecząca ruszyła ku swym obrońcom. Pył opadał, odsłaniając ciała zabitych kyriech… i kata, nad którym pochylał się Amre. — Co z nim?! — Dopadła Ostatniego. — Kiepsko — mruknął oficer. — Oberwał w głowę i bok. — Daj sztylet. — Anaela wyciągnęła rękę, by po chwili rozcinać tunikę i koszulę lorda.

Nie było aż tak kiepsko, bo wprawdzie rana okazała się głęboka, ale trzewia nie zostały uszkodzone. W łataniu takich ran Anaela miała wprawę po bitwie o Cambrię, Saskię i na koniec Ferrin. Trochę czasu zajęło jej zespolenie wszystkich tkanek błękitną energią, ale wreszcie poradziła sobie i z tym, i z raną na głowie. Kat powoli odzyskiwał przytomność. — Teraz ty — zwróciła się do Amrego. — Przecież krew ci ścieka po ramieniu. — Draśnięcie — oficer wzruszył ramionami. — Ładne mi draśnięcie. — Rozcięła rękaw jego koszuli, przyglądając się głębokiej ranie. — Dwa dni i gangrena gotowa. Przyłożyła dłoń z błękitem do ciepłej skóry mężczyzny i pozwoliła magii działać. Sama przymknęła powieki. Wspomnienie ucieczki przed pogonią do zamku Saskia, po której oddała za Amrego życie, wróciło na krótką chwilę. Jaka była wtedy ufna i naiwna. Jak wierzyła, że wszystko skończy się dobrze… Mężczyzna poruszył się niespokojnie pod jej ręką, której dotyk wprost palił. Ten żar Amre zaczynał czuć w lędźwiach i… musiał zdusić go natychmiast. Wstał. — Zajmę się waszym Ostatnim, pani — zaczął, pilnując, by jego głos brzmiał obojętnie — a wy zajmijcie się Cieniem. On też, zdaje się, krwawi. — Amre, jedna prośba. — Spojrzał na nią pytająco. — Jeżeli musisz, możesz mówić do mnie „moja pani”, ale przestań z tym „wy”. To rozkaz, oficerze. Niechętnie kiwnął głową, ona zaś podeszła do Cienia, który posłał jej zbolałe spojrzenie. — Saris, koniku… — Nie jestem konikiem! — Jesteś, jesteś, i to rannym. — Obejrzała dokładnie wszystkie cięcia, jakie Sarisowi zadał ostry miecz kyriego. Były drobne, bo Saris był szybki, ale liczne. Anaela postarała się jednak, by nawet najmniejszą rankę zamknął błękit. Wreszcie wszyscy czworo, w miarę cali, mogli ruszać w dalszą drogę. — Jedźcie przodem — mruknął Sirden do Anaeli i Sarisa. — My musimy zrobić z nimi porządek. — Wskazał skrwawionego kyriego. — Porządek? — Kobieta uniosła brwi, by w następnej sekundzie zacisnąć powieki. Miecz kata wbił się w pierś rannego. Ten krzyknął krótko i sczezł. — Nareszcie… — usłyszała westchnienie Sarisa. — No nie „nareszcie”, bo rannych powinno się opatrzyć, a nie dobijać! — odparła gniewnie. — Nareszcie są, Anaelo — powtórzył Saris. Amre i kat wyprostowali się powoli, patrząc na zachód. Ponad piaskami pustyni na horyzoncie unosiła się chmura pyłu. Anaela przesłoniła oczy ręką od słońc. — To burza piaskowa? — spytała. — Nie, moja pani. Cienie. — Cienie? Co tu robią Cienie?! Miały udać się do Edenu! — Wezwałem je. Będziemy potrzebni tobie i twoim ludziom w marszu do Edenu właśnie. Po chwili dało się już rozróżnić poszczególne sylwetki wyciągniętych w galopie długogrzywych jednorożców, a Anaela nie po raz pierwszy pomyślała, że nie ma nic piękniejszego na świecie, niż gnający przed siebie, szybki jak wiatr Cień. — Zjawiły się na czas. Kamraci tych tutaj — wskazał głową kyriech — wrócą niedługo, żeby pomścić swoich. Wtedy my będziemy już bezpieczni. Pierwsze jednorożce właśnie nadbiegały, chyląc głowy w powitaniu. Szafirowe oczy

błyszczały podnieceniem po długim biegu. Lśniące od potu boki unosiły się w szybkim oddechu. Dwa ogiery wystąpiły naprzód i przyklękły przy Amrem i Ostatnim. Mężczyźni spojrzeli pytająco na Anaelę. — No, jeżeli ja umiem jeździć na oklep i bez wodzy, to wy też sobie poradzicie. Śmiało, chcą wam służyć. — Nie chcą, ale muszą. Gdybyśmy nadal posuwali się w tym tempie co dotychczas… — Saris znacząco zawiesił głos. — No wiesz! — Pociągnęła go pieszczotliwie za grzywę, usadawiając się wygodnie na jego grzbiecie. — Z nas czworga tylko ty miałeś cztery nogi, koniku. W drogę! — krzyknęła, odwracając się do reszty. Ruszyli ostrym tempem. Amre jak zwykle wysforował się naprzód, Sirden został nieco z tyłu, obaj tak samo czujni jak poprzednio, ale o niebo spokojniejsi. Nim kyrie zaatakują ponownie, ich pani powinna być daleko stąd. * Wypadli prosto na kolumnę Darrakijczyków. Arden Silny już na nich czekał, ostrzeżony przez zwiadowców, że zbliża się tabun dzikich koni, prowadzony przez troje ludzi. Właściwie nie ludzi: człowiekiem była tylko dell’Idarei, ich Gwiazdeczka, Pierwsza z Przepowiedni. Towarzyszyli jej oficer mieszanej krwi i najczystszej krwi kat. Arden zatrzymał wędrujących na wschód Darrakijczyków: kobiety z dziećmi ukrytymi w chustach na piersiach lub drepczące obok, starców wspierających się o toboły objuczonych koni i eskortujących kolumnę mężczyzn. Po chwili stado dzikich koni i prowadząca je trójka wyłonili się zza wydmy. Anaela zatrzymała się przed Ardenem, oficer i kat zaś stanęli po jej bokach, mierząc lorda podejrzliwym i mało przyjaznym spojrzeniem. — Przywiodłam posiłki — uśmiechnęła się kobieta, zeskakując z grzbietu Sarisa. — Widzę — nie odpowiedział uśmiechem. — Ledwie radzimy sobie z naszymi zwierzętami. Na pustyni nie wyżywimy twoich. — To nie zwierzęta, to Cienie — uśmiechnęła się powtórnie, widząc, jak Ardenowi zdumienie rozszerza źrenice. — Przewiozą nas do Edenu szybciej niż konie i co najważniejsze, po drodze same o siebie zadbają. Znoszą większe obciążenie niż koń, możesz je więc objuczyć i bagażem, i ludźmi. — Moja pani… — Lord skłonił się nisko, nie mogąc znaleźć właściwych słów, by wyrazić wdzięczność. — Wydaj rozkazy swoim. My odpoczniemy. * Z Amrem, Sirdenem i nieodłącznym Sarisem rozłożyli się w wąskim półksiężycu cienia rzucanego przez wydmę. Widać stąd było jak na dłoni pakujących się ludzi Ardena. Ostatni spojrzał na Anaelę, jakby miał coś powiedzieć, ale skrzywił się i zamilkł. Po chwili, gdy podchwyciła jego spojrzenie, w końcu wydusił: — I ty im, pani, ufasz?! — Nie mniej niż tobie — odparowała. Amre milczał wymownie, przypatrując się Ardenowi. — Ten tam, ich przywódca — wskazał go Anaeli — nie podzieli się władzą. Nie podda się żadnym rozkazom. — Mojej władzy i moim rozkazom poddaje się bez oporów. Jestem Pierwszą z ich

Przepowiedni — wyjaśniła. — Wyprowadzę ich z tej pustyni tam, gdzie będą godnie żyć. — Twój Eden to kawałek łąki z niewielkim dworem pośrodku — zauważył Ostatni. — Najdalszy, zapomniany skrawek Świata Światów. Jak chcesz wyżywić w twoim państewku takie mrowie ludzi i tyle zwierząt… i oczywiście Cieni? — dodał pospiesznie, dostrzegając spojrzenie, jakie posłał mu Saris. W głosie Sirdena nie było ironii, jedynie czysta ciekawość. — Nie miałam czasu nad tym pomyśleć. Poza tym Darrakijczycy idą za mną wbrew mojej woli. — Ale idą. Jesteś ich panią. Jesteś panią Cieni. Wszyscy pokładają w tobie zaufanie. Jak zamierzasz ich utrzymać? — Rozumiem, że masz jakiś pomysł? — Daleki Dwór nie wystarczy. Musimy zdobyć lordię. A najlepiej dwie. Amre posłał katu druzgocące spojrzenie. Anaela pokręciła głową: — O nie, nie, lordzie Sirden. Wiem, że pragniesz lordii, ale w wojnę z Ferrinem mnie nie wciągniesz. — Moja pani, jedyne, czego pragnę, to cię chronić, bo dopóki to czynię, dopóty bogowie pozwalają mi żyć na tym świecie. Lordię możesz podarować komukolwiek, nawet swemu Sarisowi, że o tym mieszańcu nie wspomnę… — Dla ciebie jestem oficerem, kacie — wszedł mu w słowo Amre. Tych dwóch naprawdę się nie lubiło. — Mniejsza o to. — Sirden ostentacyjnie machnął ręką. — Jeżeli masz tych tam, Dzikich, wieść na zatracenie, to lepiej pozostaw ich na pustyni, gdzie przez wieki jakoś sobie radzili. A wojnę z Ferrinem już wywołałaś, moja pani. Sellinaris przybędzie po twoją głowę, gdy tylko otrząśnie się po śmierci brata. To ci obiecał. Tak? — Tak — odparła cicho. — Przemkniemy jak najszybciej do Edenu, zostawimy tam kobiety i dzieci, po czym zajmiemy resztę Amarkandy — oto mój plan. — Dlaczego tak ci na tym zależy, Sirden? — zapytała wolno Anaela. — Bo jeżeli już mam o coś walczyć, niech to będzie Zamek Amar, a nie łączka z chatką. — Kat ma rację — odezwał się nagle Saris. Anaela przeniosła nań zdumione spojrzenie. — Eden miał wyżywić tylko Cienie. I ciebie, moja pani. Całe plemię Darrakijczyków po prostu się tam nie pomieści. — Amre, chociaż ty zaprotestuj! — zwróciła się do oficera. — Wykonam każdy twój rozkaz, Wasza Wysokość, nawet jeśli każesz wyrżnąć w pień całą Amarkandę. Anaela milczała długo. Jeżeli najadą Ferrin, resztka nadziei na odzyskanie Sellinarisa pryśnie jak sen. Jak to było? „A gdy dla Zdrajcy wybije dzwon, Serce Ferrinu wróci na Tron”. Tego tylko brakowało, by zdetronizowała Sellinarisa… Darrakijczycy ruszyli. Tworzyli teraz zwartą kolumnę i poganiani przez jadących po bokach mężczyzn, poruszali się dosyć szybko. — Będą z nich dobrzy żołnierze — mruknął Amre. — Nie cofną się przed niczym, skoro tyle czasu opierali się i Ferrinowi, i kyriem. — Jakbym to już słyszała! — prychnęła rozzłoszczona. — Tak się właśnie zaczęła tamta wojna. Totalna wojna o cały świat. — Powiodła wzrokiem za mijającym ich w oddali lordem Ardenem. Ten oddał jej salut. — O najeżdżaniu ferrińskich prowincji pomyślę po drodze. Wiem jedno: nie będzie żadnej rzezi. Zrozumiano? — Spojrzała na Amrego, a potem na kata.

— Powiesz to swemu dzikiemu przyjacielowi, pani — Ostatni wskazał brodą lorda Ardena — gdy poprowadzi swoich ludzi na Amarkandę. — Dlatego nie on, a ty ich poprowadzisz. — Ja, pani Anaelo, nie będę spuszczał cię z oka, gdy już dotrzemy do Edenu. — Ja również, Wasza Wysokość — poparł go Amre. — Od kiedy wy tacy zgodni? — prychnęła. — Od kiedy groźba dotarcia do Edenu stała się realna. Ferrin i Nolandia — Reikan, Sellinaris, Airen i ja — staraliśmy się trzymać ciebie z dala od twych ziem, dopóki… — zawahał się. — Dopóki? — podchwyciła. — Chyba się domyślasz, kto i w jakim celu cię tam oczekuje? — Ach, to… — westchnęła. — Eleuzis. Poradzę sobie bez waszej pomocy. Wy poprowadzicie… — Anaelo, na bogów! — Kat poderwał się na równe nogi. Kobieta podniosła nań zdumione oczy, Amre zmierzył go zaś ostrzegawczym spojrzeniem, odruchowo kładąc dłoń na rękojeści miecza. — Rzuciłaś urok nieodwracalny, najsilniejszy, jaki można rzucić, na Wielkiego Władcę, dysponującego wszelką mocą, w tym Magią Śmierci! Zrobi wszystko, wyśle nas, twoich obrońców i poddanych, w Międzywymiar, byle tylko dopaść cię i zniewolić. Wziąć cię gwałtem, bo pewnie dobrowolnie mu się nie oddasz. Nie mów więc o nim tak beztrosko. To już Sellinaris bardziej się o ciebie obawiał! — Ale mu przeszło — ucięła. — Nie zapominaj o jednym, lordzie: ja także jestem Wielką Władczynią i również władam Magią Śmierci. — A czy tak biegle jak Eleuzis władasz wszelką bronią? Umiesz walczyć wręcz, obezwładniać przeciwnika i niewolić kobiety? Amre, zajmij się naszą panią, ja się na razie poddaję. — Ostatni wskoczył na grzbiet czekającego obok gniadego Cienia i pognał w stronę kolumny Darrakijczyków. — Słyszałaś, pani, o Berenice? — zapytał znienacka oficer. Anaela ostrożnie skinęła głową. Amre kontynuował: — Sirden był przy tym, jak rzuciła ten sam urok na Wielkiego Władcę, a potem wykonał na niej wyrok. — Amre odprowadził kata zamyślonym wzrokiem. — Myślę, Wasza Wysokość, że wie, co mówi. Wstał i wyciągnął do kobiety dłoń. — Nauczysz mnie… — Chwyciła podaną sobie rękę i stanęła twarzą w twarz z Amrem. — Nauczysz, jak się bronić. I będziesz przy mnie, choćby Eleuzis użył Zakazanej Mocy. — Będę, moja pani. — Ucałował koniuszki jej palców, a ona pogładziła wierzchem dłoni dawno niegolony policzek mężczyzny. On, dziwiąc się swojej śmiałości, przytrzymał tę dłoń. — Wiem, Amre. Zawsze przy mnie byłeś… — Wyswobodziła się delikatnie. — Jedźmy. * Dołączyli do czoła kolumny. Anaela zrównała się z lordem Ardenem, Amre jak zwykle skoczył przodem, Ostatni zajął miejsce u jej drugiego boku. — Nie mam nic przeciwko twemu przybocznemu, moja pani — zaczął przywódca Darrakijczyków, wskazując oficera — ale czy za nami musi się włóczyć także kat? — Rzucił Ostatniemu ostre spojrzenie. Tamten jechał spokojnie, patrząc przed siebie. Na jego chmurnej twarzy nie drgnął żaden mięsień, mimo że musiał słyszeć tę obelgę. — Licz się ze słowami, Arden — odparła zimno Anaela. — Lord Sirden jest namiestnikiem moich ziem, a więc twoim suzerenem. Jesteś jego poddanym.

Arden sapnął i wbił pięty w bok swego wierzchowca, chcąc ostentacyjnie pognać w przód. Zapomniał jednak, że dosiada nie konia, a Cienia, który, nienawykły to takiego traktowania, po prostu ściągnął lorda przez łeb. Arden padł twarzą w piach. — I tu jest twoje miejsce — skwitował Ostatni, przejeżdżając obok. — Niepotrzebnie poniżyłeś go jeszcze bardziej — stwierdziła Anaela, gdy nieco się oddalili. — Sama dałaś mi przyzwolenie, moja pani. Powiem więcej: skoro jestem twoim namiestnikiem, jeden z nas musi odejść, bo lordia nie może mieć dwóch panów. — Nie odeślę Ardena — powiedziała twardo. — Nie oczekuję tego — uspokoił ją, by w następnej chwili znów sprawić, że mało nie spadła z Sarisowego grzbietu: — Myślę, że na najbliższym postoju twój dziki lord wyzwie mnie na pojedynek. I wtedy pozostanie jeden namiestnik. — Nie zgodzę się na żaden pojedynek! Jest mi potrzebny każdy człowiek. I elf. Ostatni westchnął. Saris, jak zwykle przysłuchujący się im uważnie, potrząsnął głową. — To nieuniknione, Anaelo — rzekł. — Kat ma rację: Arden nigdy nie podda się żadnej władzy i będzie bez przerwy prowokował. A to Ostatniego, a to Amrego… O ile pamiętam, to właśnie tych dwóch wyznaczyłaś na przywódców? — Owszem. I oni jakoś doszli do porozumienia! — Bo każdy z nich zawsze miał nad sobą pana, a Arden sam był panem, swoim i całego plemienia. Jeżeli chcesz ucywilizować tych ludzi, pozwól mu odejść… — Mam go odesłać? Samego, na pustynię? Saris, co ty wygadujesz?! — Masz pozwolić, by Ostatni pokonał go w walce. — I myślisz, że lord Arden, pokonany, dobrowolnie odejdzie? — Myślę, że pokonany przez kata nie będzie w stanie nigdzie odejść. Ale umierając, zachowa honor. — Nie zgadzam się! Słyszysz, Sirden?! Nie zgadzam się na żadne pojedynki! — krzyknęła, odwracając się do Ostatniego. — Jak sobie życzysz, moja pani — ten odparł obojętnie. — Zaatakowany mam chyba prawo się bronić? Obrzuciła go bystrym spojrzeniem. — A jeżeli jemu nadałabym te cholerne ziemie, a tobie zleciła inne zadanie? — Tak, pani? — Nadal patrzył przed siebie. — Pojedziesz do Ferrinu. Jako poseł. Wolno zwrócił ku niej wzrok. — Mam rozumieć, że wybrałaś Ardena, a mnie postanowiłaś się pozbyć? — Głupiś, panie Ostatni — zaśmiała się. — Nie pozbywam się przyjaciół i obrońców. Po prostu muszę kogoś wysłać z poselstwem do Sellinarisa, a możesz to być jedynie ty, Amre albo… ja. — Pojadę, kiedy zechcesz — odparł. — Pod jednym warunkiem. — Od kiedy to poddany stawia warunki władczyni? — Stawiam go nie jako poddany, a jako obrońca i przyjaciel — sprostował. — W takim razie słucham. — Wyruszę do Ferrinu, gdy ty będziesz już w Edenie. Bezpieczna — podkreślił. — Eleuzis? — Tak, Eleuzis.

— Masz rację, Sirden. — Na wspomnienie tego, co Wielki Władca mógłby z nią zrobić, poczuła dreszcz przerażenia. — Do tego czasu staraj się unikać zatargów z kimkolwiek, od Ardena począwszy, na Amrem skończywszy. — Jak sobie życzysz, Wasza Wysokość. Jako twój obrońca mam tylko jedną prośbę: czy mogłabyś zamienić tę białą suknię na coś mniej rzucającego się w oczy? — To suknia Leczącej — zaprotestowała, spoglądając po sobie. Biel nie była już biała po tylu dniach wędrówki, nadal jednak przyciągała wzrok, zwłaszcza na tle czarnej sierści Sarisa. Mimo to postanowiła podroczyć się z katem. — Nie chodzę w złotych satynach i srebrnych aksamitach, jak przystało na władczynię, czemu więc nie miałabym zachować choć tego przywileju? — Bo ten twój przywilej, pani, za bardzo przyciąga wzrok — odparł. — I o to chodzi. Zapewnia mi nietykalność. — Nie w tym świecie, pani Anaelo, nie w tym świecie. Dziś zapewnia ci szybki wyrok i powolną śmierć. Umilkł i teraz jechał po prostu na swym gniadoszu, jak zwykle czujny i skupiony, od czasu do czasu obrzucając niebo krótkim spojrzeniem. — Dobrze — skapitulowała. — Na najbliższym postoju pożyczę szarą suknię od którejś z kobiet. — O ile nie będzie za późno — odmruknął. * Słońca stały w zenicie, a setki Dzikich Ludzi parły na wschód, podążając za swymi władcami: Pierwszą z Przepowiedni i Ardenem Silnym, którego wodzowie reszty plemion wybrali na swego przywódcę. Pustynia nie dawała odrobiny wytchnienia. Chłód można było znaleźć tylko u podnóża wydm, które z mozołem przemierzali. Wody nie znaleźli w ogóle. Droga do Edenu stawała się coraz większą udręką, ale znikąd nie padło ani słowo skargi. Dzicy Ludzie potrafili zacisnąć zęby i iść naprzód aż do końca. Aż do śmierci. Po południu Arden zarządził postój. Znał wytrzymałość swoich, więc ani Anaela, której pragnienie i głód dawały się wprawdzie we znaki, ale mogła wytrzymać nieco dłużej, ani tym bardziej jej przyboczni, nie protestowali. Darrakijczycy zajęli się przede wszystkim dziećmi, wyjątkowo cichymi, bo zmordowanymi podróżą, i końmi. Kobiety zaczęły przygotowywać skromny posiłek. Żona Ardena podeszła nieśmiało do Anaeli i kłaniając się nisko, podała jej kilka płatów suszonego mięsa, odwijając je z cienkiej szmatki. — Jak ci na imię, pani? — spytała Anaela. — Loreen, Wasza Wysokość. I zwracajcie się do mnie po imieniu, bardzo proszę, bo mój pan mąż ukarze mnie za taką poufałość. — Skłoniła się jeszcze niżej, opuszczając głowę, jakby winna była jakiejś zbrodni. — Ciebie? Za poufałość? — Anaela powiodła nic nierozumiejącym spojrzeniem po Amrem i Sirdenie. Oficer wzruszył ramionami, a Ostatni rzekł: — Dziękuję ci, kobieto, w imieniu Jej Wysokości. Pani Anaela potrzebuje jakiejś sukni, by mogła się przebrać. Jej własna, jak widzisz, jest nieco przybrudzona. — Nie mamy sukien dla wysoko urodzonych, wielmożny panie — wyszeptała kobieta. — Chcę zwykłą, z samodziału, taką jak twoja — uspokoiła ją Anaela.

— Wszystko, co rozkażecie, Wasza Miłość. — Kobieta dygnęła raz jeszcze i uciekła, chowając twarz w chuście, która okrywała ją od stóp do głów. — Chyba niechcący przeraziliśmy biedaczkę. — Anaela odprowadziła ją zdumionym spojrzeniem. — Albo Darrakijczycy tak dobrze wytresowali swoje kobiety… — Wspomniała, jak ją potraktowano na początku pobytu w plemieniu i wstrząsnęła się. — Zaraz będę wyglądała jak wszystkie te szare myszki, a ty będziesz mógł batogiem uczyć mnie posłuszeństwa. Cieszysz się, lordzie Sirden? — Cieszę się niewymownie — odparł z ironią. I wtedy nastąpił atak. * Pierwszy poderwał się Saris, widzący przyszłość do pierwszego węzła. — Anaelo, nadlatują! Kyrie! — Kyrie! Kyrie atakują! — krzyknęła, zrywając się na równe nogi. Amre i Ostatni natychmiast poszli za jej przykładem, chwytając za miecze i wbijając wzrok w błękitne niebo. Na horyzoncie zamajaczyły znajome kształty. — Rozproszyć się! Mężczyźni do kusz! Chronić dzieci! — Arden wykrzykiwał rozkazy, pędząc ku swoim. — Ukryj się gdzieś — warknął kat do Anaeli. — Gdzie?! Chyba się pod ziemię zapadnę! W tym momencie kyrie spadli na obóz. Natychmiast rozległy się rozpaczliwe krzyki, jęki i wołania o pomoc. Ludzie-smoki atakowali mieczem bądź pazurami. Niektóre z ofiar porywali w powietrze i puszczali, by te roztrzaskały się o ziemię. Darrakijczycy odpowiadali strzałami z łuków i kusz, niektórzy walczyli na miecze i sztylety. Żaden, w obawie o życie swoich, nie użył Czarnej Mocy. Mimo przewagi liczebnej Dzikich, kyrie byli niesamowicie szybcy i skuteczni. Wkrótce w obozie zapanował chaos, pogłębiany jeszcze przez zdezorientowane Cienie, które nie wiedziały, czy uciekać, czy czekać na swoich panów i dopiero wtedy uchodzić z nimi na grzbietach. — I co? — warknęła Anaela. — Będziemy tu tak stali i przyglądali się tej rzezi? — Wbrew pozorom radzą sobie — zauważył lord Sirden. — No niee… — Anaela doskoczyła do Amrego i wyrwała mu z ręki Czarny Tytanian. Poczuła znajome mrowienie, jakby miecz poznał swoją panią, i ruszyła do ataku. — Zatrzymaj ją! — usłyszała i w tym momencie poszybowała w górę. Spojrzała zdumiona na umykającą spod nóg ziemię, poczuła uścisk ramienia, obejmującego ją wpół tak silnie, że zaczęło jej brakować powietrza, a potem nagły cios w skroń i… już nic nie czuła. * — Po to zaatakowali: by odwrócić naszą uwagę! — krzyknął Ostatni, przeklinając siebie i własną głupotę. W istocie: kyrie nagle stracili zainteresowanie Darrakijczykami i odlecieli w kierunku, z którego przybyli. Amre nie rzekł ani słowa. Usłyszał — Wskakuj! — Sarisa i nie namyślając się, dosiadł jednorożca, który natychmiast wyciągnął się w cwale. Sirden i jego gniadosz poszli w ich ślady. — Porwali Anaelę! Porwali waszą panią! — krzyczał, mknąc przez obóz.

Arden, wydając w biegu rozkazy, dołączył do pogoni na swoim siwku, a za nim podążyło tylu mężczyzn, ilu udało mu się skrzyknąć. — Widzisz ją, Saris? — Amre wpatrywał się w puste niebiosa. — Nie. Straciłem z Anaelą kontakt. Ale wyczuwam tego, który ją porwał — odpowiedział po chwili Cień, gnając niezmordowanie na zachód. — Jakie ma zamiary? — Na pewno nie chce jej zrobić krzywdy. To ma być raczej… wymiana. — Wymiana?! — Nie wrzeszcz mi nad uchem, Amre, zwłaszcza gdy próbuję się wsłuchać w czyjeś myśli. Ferrin… ach, to Ferrin maczał w tym palce!… wyznaczył nagrodę za ludzką kobietę o smoczych włosach. Wysoką nagrodę. Już się na nią cieszą. Ten poprzedni atak to był tylko zwiad. — Dokąd ją zabierają? — Ukryją się w grotach i tam poczekają na elfów. — Sirden, słyszałeś?! — krzyknął za siebie. — Porwali ją dla nagrody, którą wyznaczył Ferrin! Ukryją się w grotach i będą czekać na elfów! — Rozumiem! — odkrzyknął kat. — Ile mamy czasu? — Za mało — mruknął Saris.

RO ZDZI AŁ VI I I

KYRIE

— Budzi się. — Usłyszała chrapliwy szept. — Dobrze ją zzzwiązałeś? — Dobrze, nie bój nic. Próbowała rozejrzeć się wewnętrznym wzrokiem, nie otwierając jeszcze oczu, ale po wykręconych do tyłu rękach natychmiast smagnął ją ogień tytanianowej linki. Dobrze ją związali. Uniosła powieki. Tuż obok w półsiadzie tkwiło dwóch kyriech, wpatrując się w nią uważnie złotymi oczyma o pionowych źrenicach. — Jestem Anaela dell’Idarei, z woli bogów Wielka Władczyni Edenu — zaczęła, starając się wyglądać mimo wszystko godnie. — Chcę się widzieć z Raskãrem. — My też chcemy się z nim widzieć, Waszsza Wyssokość — skłonił się zdawkowo ten z prawej. — Dlatego właśśnie tu jessteśś. I do chwili wymiany nie będzieszsz sprawiała kłopotów, prawda? — Wymiany? — Raskãr Ssmok więziony jest w lochach Feri’any od dwóch wieków. Dostaliśmy z Ferrinu wieści, że za ciebie, pani, gotowi są wypuścić i jego, i reszsztę ssmoków. Anaela opadła z powrotem na zimną kamienną podłogę. — Ferrin nigdy nie wypuści smoków — mruknęła. Jej wzrok padł na Czarny Tytanian, leżący parę metrów dalej. Gdyby tak miała ten miecz… Albo chociaż wolne ręce. — To ty, pani, zdaje się, wymordowałaś Nassstępcy Tronu całą rodzinę? — padło ironiczne pytanie. — Myślę, że za twoją głowę oddaliby wszyssstko. Nie tylko sssmoki. „Też tak myślę” — westchnęła w duchu. — No, to na co czekacie? — krzyknęła. — Zetnijcie mi głowę i oddajcie Sellinarisowi! — Płaci za całą, żywą i nietkniętą. Pewnie sssam chce się z tobą zabawić, Wasza Wysssokość. — Ostatnie słowa zabrzmiały jak obelga. — Czekamy na jego posssłów. — To czekajcie — odwróciła się do nich plecami i zwinęła w kłębek. Co robić? Myśl, Anaelo, myśl! Mniejsza o głowę, której pożąda Sellinaris! Nie można pozwolić, by wypuścił smoki, bo jego ojciec już raz to uczynił — za pomoc w zniszczeniu Edenu. Teraz ona ma przyłożyć do tego rękę? Coraz gorsze warunki stawiają bogowie w tej Grze, a ona zaczyna być wszystkiemu winna… Kyrie są głupie i ślepną w nocy — tyle pamiętała. Jeżeli miałaby się uwolnić, to właśnie wtedy. Musi poczekać do wieczora. O ile wcześniej nie przybędzie poselstwo z Ferrinu. * — Kyrie są głupie i ślepną w nocy, wtedy musimy zaatakować — rzekł Arden, gdy zatrzymali się, by złapać oddech. — Ich groty są o dzień drogi stąd.

— Dzień drogi?! Wtedy wiadomość dotrze do Sellinarisa i ten natychmiast uprowadzi Anaelę portalem! — Amre, nie mogąc usiedzieć na miejscu, poderwał się i chodził wte i wewte. Wspomnienie dotyku jej dłoni i słów: „I będziesz przy mnie. Zawsze przy mnie byłeś” nie dawało mu spokoju. — Czy ktoś ma pomysł, jak natychmiast uwolnić naszą panią? Jeżeli nie, ja nie tracę czasu i ruszam natychmiast. — Przestań panikować jak baba, oficerze — warknął kat. — Owszem, mam pomysł, ale nie wiem, czy najlepszy. — Wszyscy zwrócili nań oczy. — Mogę otworzyć dziki portal. Znaleźlibyśmy się tam natychmiast, o ile przeżylibyśmy teleportację. Ale i tak musimy poczekać do wieczora, bo w dzień zauważą rozbłysk błękitu. — Nie zdążymy dojechać tam przed zmrokiem? — zapytał któryś z ludzi Ardena. Wódz pokręcił głową. — Nie. Nawet na grzbietach Cieni. Do grot dojedziemy przed świtem. — Do świtu będzie po niej — mruknął Amre. — Będą długo negocjować. Myślę, że zdążymy — rzekł Saris. — Lordzie, otworzysz portal, ja ci w tym pomogę. Ale i tak podwójna dzika teleportacja, tam i z powrotem, jest śmiertelnie niebezpieczna. — Dlatego przejdziemy we dwóch: Amre i ja — odparł Ostatni. — Wy jedźcie nam naprzeciw. Wracając, możemy potrzebować pomocy. * — Wssstawaj. — Szarpnięta za wykręcone ramię stłumiła jęk. — Przynieśliśmy ssstrawę. Nie oddamy cię Ferrinowi głodną. — Kyrie zarechotał, drugi strażnik mu zawtórował. Oparli ją plecami o ścianę. Ten, który trzymał miskę, podetknął jej pod usta łyżkę z porcją nalewki. Cuchnęła krwią. Żołądek podszedł Anaeli do gardła. — Nie zjem tego — rzuciła przez zaciśnięte zęby. — Zjesz, zjesz… — Tamten chwycił ją za twarz, by zmusić do otwarcia ust. Nie namyślając się wiele, z całej siły kopnęła go między nogi. Kyrie zwinął się wpół. Drugi wziął zamach, by ją uderzyć, ale uchyliła się, przemknęła pod jego ramieniem i rzuciła do ucieczki. Za sobą usłyszała głośne sapanie i kroki goniących. — Daleko nie ucieknieszsz! — Daleko może nie, ale przynajmniej spróbuję — wydyszała, biegnąc. Ze związanymi rękami, w mroku spowijającym jaskinię, rozświetlanym gdzieniegdzie osadzoną pochodnią, nie było to łatwe. Pochodnie skończyły się nagle. Anaela pogrążyła się w całkowitych ciemnościach. Co teraz? Gdzieś przed sobą usłyszała szum rzeki. Ruszyła, obijając się o ściany i potykając co krok, w tamtym kierunku. Za sobą miała połyskujące światło pochodni niesionych przez kyrie. Musi przyspieszyć! Pobiegła, nie widząc nic, by po kilku długich minutach dotrzeć do brzegu rzeki. Podziemnej rzeki. Płynącej daleko w dole. Kyrie zbliżali się nieubłaganie. Już słyszała ich kroki… Spojrzała w dół, próbując wypatrzyć cokolwiek. Przed sobą miała nieprzeniknioną ciemność. Za sobą kyriech. Skoczyła. Lot w przepaść trwał krótko, lecz dla niej całe życie… * Gromada kyriech zatrzymała się na brzegu podziemnego urwiska, świecąc pochodniami na prawo i lewo.

— Ssskoczyła. Przecież sssam widziałeś! Pochylili się nad rwącą, czarną jak antracyt wodą. Skalna ściana była zupełnie pionowa. Rzeka nie wyżłobiła w niej żadnej półki, na którą mogła spaść ścigana kobieta. — Musssimy ją odnaleźć — rzucił ten, który chciał napoić Anaelę nalewką z krwi. — Wysssłaliśmy już posssła do Ferrinu. — Jak chceszsz ją odnaleźć, to ssskacz — odparował przepasany szarfą dowódcy człowiek-smok. — I szukaj na dnie. — Pchnął tamtego znienacka. Kyrie z rykiem runął w przepaść, a potem plusnął do wody i zniknął w odmętach. — Ze związanymi rękami miała mniejsze szanse niż ty. — Splunął ze złością i rzekł do nadbiegających pobratymców: — Odwołam elfów. Powiem, że branka umknęła. Lepiej, żeby Sssellinaris dell’SSSoll nie od nass się dowiedział, że Jej Wyssokość nie żyje. Przenikliwe zimno zmusiło ją do ocknięcia się. Dygotała na całym ciele, kompletnie przemoczona. Otworzyła oczy, ale równie dobrze mogła mieć je zamknięte, bo otaczała ją nieprzenikniona ciemność. Rzeka, która porwała ją ze sobą i wyrzuciła na wpół utopioną na skalną półkę, płynęła tuż obok. Wgłębienie w skale było na tyle szerokie, by mogła na nim leżeć, lecz nic ponadto. Ani w górę, ani w dół, ani w bok nie prowadziła żadna droga. Skuliła się zrezygnowana i nadal dygocąc, zapadła w letarg. * Śniła… — Nie będziesz mi tu chyba umierała, moja pani? — usłyszała głos Reikana. Pochylił się nad nią i odgarnął z policzka mokre włosy. Podniosła się powoli, patrząc na księcia z niedowierzaniem, a potem przypadła doń, wtulając się całym ciałem. Zamknął ją w silnym uścisku. Trwali tak długą chwilę… — Miałam straszny sen — zaszeptała. — Śniło mi się, że umarłeś. Odszedłeś. Zostawiłeś mnie samą. Zaśmiał się cicho, ale zaraz spoważniał. — Pamiętaj, że zawsze, zawsze!, będę przy tobie. Położył dłonie na ramionach dziewczyny, uścisnął mocno. — Nigdy już nie będziesz sama. — I zostaniesz? Proszę, obiecaj też, że zostaniesz! Pokręcił ze smutkiem głową. — Tylko do czasu, aż będziesz bezpieczna. Zaraz będę musiał odejść. — Ale wrócisz?! — Tak, Anaelo. Ilekroć będziesz mnie potrzebowała, wrócę. Wtuliła się w niego powtórnie, czując pod policzkiem bijące serce. — Anaelo… — Książę cofnął się. — Nie odchodź! — Anaelo! — Nie! * — Anaelo! Poderwała gwałtownie głowę. — Anaelo! To nie był sen, ktoś naprawdę ją wołał. — Tu jestem! — krzyknęła, ale szum rzeki zagłuszył jej słowa. — Tutaj! — krzyknęła z

całej mocy. Dlaczego nie mogła porozumieć się z wołającym mentalnie?! Cholerna linka! — Anaelo! — głos jakby się przybliżył. — Idziemy po ciebie! Opadła z ulgą na kamienną ścianę i osunęła się po niej, wiedząc, że Reikan nie kłamał, że pomoc nadchodzi. * Czarny kształt rozciął pęta na jej rękach, ją samą obwiązał w pasie liną i szarpnięciem dał znak, że można zaczynać. — Nabierz powietrza. Będą nas przeciągać przez rzekę — poznała głos Sirdena. Ledwo zrobiła, co kazał, wepchnął ją do rwącej toni, a lina pociągnęła ją wbrew nurtowi. Natychmiast zakrztusiła się wodą. Silne ramię elfa wypchnęło ją na powierzchnię. Lina zacisnęła się wokół jej talii, wyduszając z płuc resztki powietrza. Czuła, że traci przytomność właśnie wtedy, kiedy nie może tego uczynić. Sirden też czuł, że Anaela mdleje. — Jeszcze trochę, moja pani, wytrzymaj! Lina doholowała bezwładne ciało do miejsca, z którego Anaela skoczyła, i poczęła ciągnąć i ją, i Ostatniego w górę. Gdy wreszcie oboje spoczęli na szczycie przepaści, natychmiast pochylili się nad nimi Amre z Sarisem. — Dobrze, że z nami przeszedłeś — wydyszał kat, klepiąc Cienia po szyi. — Bez ciebie nie dalibyśmy rady. — Czułości i podziękowania zostawcie na później — przerwał mu oficer. — Trzeba uciekać. — Ja muszę odetchnąć, a Anaela oprzytomnieć. Jest podtopiona i przyduszona. Nie mówiąc o wychłodzeniu. Amre zdjął kurtę, otulił nią kobietę i zaczął rozcierać jej dłonie, ramiona, plecy. — Zajmę się tym. — Saris położył się obok niej. Złocista smuga zaczęła przelewać się z ciała jednorożca do ciała kobiety. * — Mówiłem ci, że zawsze będę przy tobie. W złotej mgle zabrzmiał śmiech Reikana. Okryta płaszczem była niesiona gdzieś przez kogoś. Śmiech księcia milkł powoli. Szarpnęła się. — Reikanie! — Zaczyna majaczyć. — Puść mnie! — szarpnęła się powtórnie i zawołała raz jeszcze, z rozpaczą, chcąc zatrzymać ten śmiech: — Reikanie! — Spróbuję otworzyć portal tuż przy granicy Edenu. Nie możemy ryzykować, że stracimy ją po raz drugi. Powoli zaczęła przytomnieć. Sirden niósł ją pod płonącymi pochodniami przez czeluści jaskini kyriech. Chciała powiedzieć, że może iść, prosić, żeby postawił ją na ziemi, ale była tak słaba, iż nie wyrzekła ani słowa. Czuła, że gorączka zaczyna brać jej ciało we władanie. Wstrząsnął nią pierwszy dreszcz. Ostatni z zaciętą miną parł ku wyjściu z jaskini. — M-miecz. T-tytanian — wyszeptała. — Amre znalazł swój miecz. Oszczędzaj siły, moja pani.

Wyszli w nikły blask przedświtu. — Saris — Sirden zwrócił się do Cienia głosem nieznoszącym sprzeciwu — weź Amrego, wyjedźcie lordowi Ardenowi naprzeciw. Zawróćcie ich i poprowadźcie do Edenu. Cień, zamiast kiwnąć głową, spojrzał na Anaelę. Do tej pory byli nierozłączni. Amre też patrzył na wstrząsane dreszczami, rozgorączkowane ciało swej pani. — Nie otworzymy portalu na tyle trwałego, byśmy przeszli we czwórkę — dobitnie powtórzył Sirden. — Ale otworzymy na tyle stabilny, byście przeszli we trójkę. — Saris oderwał wzrok od Anaeli i przeniósł go na kata. — Amre będzie jej potrzebny w Edenie. Ja sam zawrócę Ardena i resztę tej hałastry. — Zgoda. Amre odetchnął. Wprawdzie to jego Anaela mianowała dowódcą i to on miał katu wydawać rozkazy, ale w kwestii portali nie miał nic do powiedzenia. Poza tym pragnął chronić swą panią, a nie Dzikich Ludzi. Wyszli na otwartą przestrzeń. — Teraz módlmy się o miękkie lądowanie — mruknął Ostatni, składając swój ciężar na piasku pustyni. — Postaram się go obniżyć — sapnął Saris, otwierając błękitne wrota. — Tylko sam weń nie wpadnij. — Przechodźcie. Już!

RO ZDZI AŁ I X

LAS TYSIĄCA

— Cały jesteś, oficerze? Amre, ogłuszony upadkiem, potrząsnął głową. Mroczki przed oczami powoli znikały. — Cały. A ona? Kat uniósł się na łokciu. — Mam nadzieję, że nic jej się nie stało, ale sprawdź to. Amre pochylił się nad Anaelą, badając delikatnie, czy nie ma złamań. Gdy otulał ją swoją kurtą, szeptała coś w malignie, wzywała pomocy, potem uśmiechnęła się i wymówiła imię nieżyjącego księcia, ale była cała. Za to kat… — Draśnięcie — wychrypiał Sirden, widząc pytający wzrok oficera. Ten zauważył: — Masz złamaną rękę. Sirden skrzywił się. — Nic mi nie będzie — mruknął i próbował wstać bez jęku, mimo że z przedramienia sterczała mu kość. — Bez takich bohaterskich gestów, panie kacie. Jeszcze nam się przydasz. Kładź się. — Amre bez wahania odciął pas ze swej kurty. — Gdybym był Anaelą, użyłbym leczniczej energii, niestety, będziesz się musiał zadowolić łupkami. Ujął Czarny Tytanian i jednym cięciem rozłupał pochwę miecza na pół. Ostatni z niedowierzaniem uniósł brwi. On nie byłby skory do takich poświęceń. — Muszę ci nastawić to złamanie. I nie mam cię czym ocucić, więc jak zemdlejesz, niedelikatnie spiorę cię po pysku, zgoda? Ostatni uśmiechnął się krzywo i rzekł: — Kacie, czyń swoją powinność. Podstawił ranne ramię, a gdy Amre pociągnął, zemdlał bez jęku. * Dopiero po opatrzeniu rany Sirdena i sprawdzeniu, czy Anaela jest dobrze okryta, Amre mógł się spokojnie rozejrzeć. Znajdowali się pośrodku bezkresnych łąk, na których w oddali stały, niczym strażnicy bramy, dwa niebosiężne drzewa. — Wrota Edenu — wyszeptał zdumiony i oczarowany, lecz zachwyt ten momentalnie zgasł. — Już tam na nas czekają. Na mnie, nieprzytomną władczynię i rannego kata. Dass’ratt. Niech czekają… — Amre — usłyszał za sobą cichy szept. Anaela unosiła się na łokciu i patrzyła nań błagalnie. — Pić… Oficer przyskoczył do niej i podparł ją własnym ciałem. — Woda się skończyła, moja pani — odrzekł ze skruchą. Manierkę od dawna miał pustą. W kaciej też nie było ani kropli, a on na pewno nie opuści ani Anaeli, ani rannego, by szukać

strumienia pośród tych łąk. — Gdzie jesteśmy? — rozejrzała się, mrużąc oczy. — Przy wejściu do twego Edenu, Wasza Wysokość. — Może tam będą mieli… — jej głos zamierał. — Pani Anaelo, proszę oprzytomnieć. — Potrząsnął nią delikatnie. — Jestem zmęczona, wiesz, Amre? — uśmiechnęła się doń złoto-zielonymi oczami. — Ale wiedziałam, że mnie uratujesz… — szept ucichł, ciało zwisło bezwładnie w ramionach oficera. — Pilnuj jej, ja pójdę na zwiad, a przy okazji znajdę może coś do picia. — Słowa Sirdena otrzeźwiły Amrego, który, pochylony nad nieprzytomną, zapomniał o reszcie świata. Poderwał głowę. Kat, zaciskając zęby, podnosił się z trudem. — W tym stanie daleko nie zajdziesz. Może ja pójdę? — Wolę, by został z nią ktoś, kto może władać mieczem — uciął Ostatni. — Ty władasz Magią Śmierci — zauważył Amre. — Nie w tym stanie. Zostań z Anaelą. Lord Sirden ruszył ku bramie Edenu. I jak ruszył, tak stanął. Z bramy Edenu wypadł właśnie konny i gnał ku nim przez łąki. — To elf. Ma szarfę posła — zauważył półgłosem oficer. — Gdyby przybywał z dobrymi zamiarami, niepotrzebna byłaby mu szarfa — mruknął kat. Stali ramię przy ramieniu z mieczami opuszczonymi do połowy, zasłaniając sobą nieprzytomną Anaelę. Poseł zatrzymał się w wymaganej etykietą odległości, zeskoczył z konia i ruszył ku nim. Skłonił się, lecz nie za nisko, bystrym okiem obrzucając obu mężczyzn. Na dłużej wzrok zatrzymał na leżącej za nimi kobiecie, którą starali się ukryć. — Witajcie przybysze, bez względu na to, kim jesteście. Wielki Władca Ferrinu zaprasza w gościnę. — Odmaw… — zaczął Amre, ale Ostatni uciszył go gestem dłoni. — Co Wielki Władca robi w Dalekim Dworze i co robi w nim elf, który ponoć nie wie, kim jesteśmy? — Mój pan przygotowuje wygodną siedzibę dla Władczyni Edenu — odparł gładko przybysz. — Ja należę do jego świty. W jego imieniu zapraszam was i waszą ranną towarzyszkę w gościnne progi… — Daruj sobie — przerwał mu niegrzecznie Amre. — Sirden, pilnuj go. Kat obejrzał się na oficera zdumiony, ale posłusznie przyłożył ostrze miecza do szyi tamtego. — Jestem posłem! — Wiem, wiem — mruknął Amre, mijając go. Podszedł do konia i z nadzieją sięgnął po przytroczoną do siodła manierkę. Odkręcił korek i powąchał. Woda! — Możesz wracać, panie elfie — zwrócił się do nic nierozumiejącego posła. — Z gościny w Dalekim Dworze niedługo sam będziesz korzystał, o ile nasza pani cię zaprosi. Poseł spojrzał na Amrego jak na wyjątkowo parszywego psa. — Mieszaniec, kat i uzurpatorka — wysyczał. — Eleuzis dell’Soll był dla was zbyt uprzejmy. Odtrącił miecz Sirdena, dosiadł konia i po chwili zniknął między dwoma drzewami.

— Powiedz mi, Amre — zaczął Ostatni — dlaczego właściwie odrzuciliśmy propozycję gościny? Oficer spojrzał nań z niedowierzaniem, a potem, widząc iskierki w oczach kata, zaczął się śmiać. Tamten zawtórował. — Przeniesiemy Anaelę do lasu. — Amre spoważniał po chwili, wskazując głownią majaczącą w oddali ciemną linię drzew. — Tu nie sposób się bronić, wystrzelają nas z kuszy raz-dwa. Wziął kobietę na ręce i szybkim marszem ruszył ku zbawczej gęstwinie. — Z nią jest coraz gorzej — rzucił przez ramię do Sirdena. — Cały czas majaczy. * — Gdzie więc teraz przebywasz, Reikanie? W Międzywymiarze? Książę, siedząc obok, pokręcił głową. — Międzywymiar to miejsce kaźni. Ja… Nie wiem, gdzie się podziewam, gdy nie jestem z tobą. Zasypiam i budzę się, by tutaj przyjść. Złocista mgiełka otaczała tych dwoje lśniącym woalem. Oprócz niej nie widać było żadnych kształtów, żadnego życia ni ruchu. Reszta świata, jaki znali, po prostu nie istniała. — Cieszę się, że bogowie pozwolili ci na to. — Anaela uścisnęła jego dłoń. — Mam ci towarzyszyć, gdy tylko znajdziesz się… tutaj, czymkolwiek jest to miejsce — potoczył dookoła wzrokiem. — Obym więc trafiała tu jak najczęściej. — Nie wolno ci nawet tak myśleć, Anaelo. Twój świat jest gdzie indziej. — Moje oba światy są gdzie indziej. — Wrócisz teraz do tych, którzy się o ciebie martwią… — Nikt za mną specjalnie nie tęskni — odparła z goryczą. — Sellinaris chętnie widziałby mnie martwą. — Ale Sirden i Amre bardzo się niepokoją. Niedługo nadjedzie Saris i będzie odchodził od zmysłów. Bardzo cię kocha ta twoja eskorta. Sam życzyłbym sobie podobnej. — Mężczyźni… — Machnęła ręką i zaśmiała się. Zaraz jednak spoważniała. — Powiedz, Reikanie, póki możemy rozmawiać, jak mam przebłagać twego brata? Książę zwrócił ku niej wzrok i powiedział powoli: — On nigdy ci nie wybaczy, choć wie, że to nie twoja wina. Jest jednak coś, co możesz uczynić… — zawiesił głos. — Powiedz co, błagam! — Istnieje pradawny obyczaj: ktoś, kto wyrządził innemu nieświadomie krzywdę, oddaje się pokrzywdzonemu w niewolę na ustalony czas, by odsłużyć zbrodnię. — Zrobiłabym to, gdyby istniał choć cień szansy, że Sellinaris nie skaże mnie na śmierć, gdy tylko postawię stopę na jego ziemi. — Mój brat ma na tyle honoru, by uznać twoje prawo do skruchy i okazać ci łaskę, gdy staniesz przed jego obliczem. — Ręczysz za niego? Głową? Książę przytaknął poważnie. — Ależ Reikanie, ty nie żyjesz! — roześmiała się, a on jej zawtórował. — Będę powoli wracał. — Reikan podniósł się i pomógł jej wstać. — Ale przyjdziesz jeszcze? — Zawsze, kiedy będziesz mnie potrzebować — odparł, ucałował dłoń Anaeli i odszedł,

znikając w złotej mgle. Mgła przygasła. * — Dziękuję — usłyszała głos Sirdena i niechętnie otworzyła oczy. Pani Lasu pochylała się nad nią, przykładając chłodną, utkaną z błękitnej magii dłoń do jej rozpalonego czoła. — Za często przebywasz w świecie zmarłych, Anaelo. Burzysz ich spokój. — Tylko jednego z nich… — Żebyś kiedyś nie zapragnęła za nim podążyć… — Mam tu jeszcze wiele do zrobienia. — To prawda. — Driada pokiwała głową. — Oszczędzaj więc siły. — Uśmiechnęła się samymi oczami i odjęła dłoń. — Przekaż swoim przyjaciołom, żeby nie obawiali się napaści. Las Tysiąca będzie nad wami czuwał tak długo, jak długo będziecie tu gościć. — To bardzo wielkoduszne z twej strony, Pani Lasu. Dlaczego nam pomagasz? — Jakżeż miałabym odmówić bezpiecznego schronienia Gwieździe Ferrinu? — odparła driada pytaniem na pytanie i śmiejąc się cicho, znikła w pniu najbliższego meandrowca. Anaela uniosła się na łokciach. Amre przytknął do jej spieczonych ust manierkę z wodą. Miała wyborny smak. — Witaj z powrotem wśród żywych, moja pani — usłyszała głos kata, w którym oprócz ulgi zabrzmiało ogromne znużenie. — Długo byłam wśród martwych? — Długo. Gdyby nie ta driada, nie odratowalibyśmy cię. — Byłam bezpieczna. Z Reikanem. — To nic więcej niż wytwór trawionego gorączką umysłu — sprostował łagodnie. — Więc byłam bezpieczna z wytworem. My także jesteśmy tu bezpieczni. Pani Lasu będzie nas strzec. — Oby tak się stało — w głosie Ostatniego brzmiało powątpiewanie. On wierzył jedynie w swój miecz. — Las Tysiąca nie da przejścia nikomu, kto chciałby nas skrzywdzić. — Rzuciła spojrzenie na Amrego, owijającego bandażem rozciętą dłoń. — Zapłaciliśmy za tę ochronę krwią. I zobaczymy, czy będzie skuteczna. — Przeniosła spojrzenie na ciągnące się niemal po horyzont łąki i… wstrzymała oddech. Z wrót Edenu wypadł właśnie oddział zbrojnych i ruszył cwałem w ich stronę. — Amre, zabieraj ją — syknął Sirden. — Ja zatrzymam ich tak długo, jak zdołam. — Nie wolno ci używać tu magii — przypomniał oficer, biorąc na ręce Anaelę. Po dniach bez jedzenia i picia zdawała się lekka i krucha jak dziecko. — Puść mnie — rzuciła ostro. Spojrzał z niedowierzaniem na tę, która jeszcze przed chwilą rozmawiała z duchami zmarłych. — Pani, ledwo trzymasz się na nogach. Nie uciekniesz… — Nie mam zamiaru uciekać. Chcę się przekonać, ile jest warte słowo driady. Usłyszała daleki śmiech Pani Lasu. — Wasza Wysokość, nalegam! — zaprotestował kat. — Lordzie Sirdenie — rzuciła przez ramię — i tak nie mielibyśmy żadnych szans: ja ledwo żywa, ty ranny, a Amre wycieńczony. A tak przynajmniej zobaczymy, co się wydarzy.

Po chwili przypadli do ziemi, kryjąc się wśród poszycia. — Wielki Władca Ferrinu ma o tobie wysokie mniemanie, moja pani — prychnął półgłosem Ostatni. — Wysłał po ciebie całą gwardię. — A ty chciałeś z nimi walczyć… — zauważyła. — I może jeszcze będę musiał. Niżej głowę, Wasza Wysokość. — Delikatnie, acz stanowczo przycisnął Anaelę do ziemi. Dowódca oddziału właśnie zsiadał z konia i przyklękał na jedno kolano, szykując sztylet do złożenia daniny. Widmowa, utkana z błękitu dłoń powstrzymała ostrze. — Przejścia nie ma — usłyszeli dźwięczny, melodyjny głos driady. — Jak to nie ma? — zdziwił się dowódca, a elfowie spojrzeli po sobie skonsternowani. Jeszcze się nie zdarzyło, by Las Tysiąca nie otworzył się przed nimi. Naraz do zwierzchnika zbrojnych dotarło, co w istocie oznacza ów zakaz. Krzyknął: — Chronisz ją! Chronisz tę uzurpatorkę! Jeżeli nie pozwolisz nam jej odnaleźć i zabrać ze sobą, spalimy ten zagajnik razem z tobą, driado! — Próbujcie. Dowódca wskoczył z powrotem na konia i ruszył naprzód, nie oglądając się na resztę. Błękitna aura zamknęła się przed nim niczym kurtyna. Natarł na nią mieczem, starał się sforsować ją konno, ale jedynie uginała się lekko, by po chwili odepchnąć intruza. Po paru próbach poddał się. — Wrócimy, driado. Z pochodniami! — Zawrócił koniem i pognał z powrotem. Anaela, Amre i Sirden patrzyli za odjeżdżającymi elfami. — Masz potężnych sprzymierzeńców, moja pani — wyszeptał kat i cofnął się, pociągając Anaelę za sobą w głąb Lasu. * Gdy dotarli do brzegu strumienia, Anaela zarządziła: — Poczekamy tutaj na naszych ludzi. Amre, ty spróbuj coś upolować, ja zajmę się ręką lorda. Wygląda na złamaną. — Spojrzała pytająco na kata. Przytaknął. — Amre, co z tobą? — przeniosła spojrzenie na oficera, bo ten ani drgnął. — Wolę zostać z tobą, moja pani. Lord Sirden cię nie obroni — odrzekł i umknął wzrokiem. — Jesteśmy bezpieczni, wierz mi — uśmiechnęła się do oficera. — A lord Sirden w tym stanie na pewno nas nie nakarmi. Idź i wracaj szybko z czymś jadalnym. Musimy mieć choć trochę sił przed konfrontacją z Eleuzisem. Oficer skinął niechętnie głową i bez dalszych sprzeciwów zniknął w czeluściach Lasu Tysiąca. — Teraz ty, panie kacie. — Skinęła na Ostatniego. — Połóż się. Po chwili ciszę lasu przeciął jęk, stłumione przekleństwo, a potem wszystko ucichło. * Gdy Amre wrócił do obozowiska z upolowanym jelonkiem, kat, blady po niedawnym zabiegu, spał przykryty płaszczem. Leczącej nie było. Oficer zrzucił zdobycz z ramienia i potrząsnął Ostatnim. — Gdzie ona jest?! Ten otworzył półprzytomne oczy, ale po chwili już się podnosił, sięgając po broń. Nim zdążyli ruszyć na poszukiwania, Anaela wyłoniła się zza drzew. Odetchnęli z ulgą. — Nie rób nam tego więcej, pani! — Kat ze złością schował miecz do pochwy.

— Ale… czego? — Nie znikaj znienacka. Bądź zawsze w zasięgu wzroku. — Wiesz, lordzie, są takie sytuacje, kiedy człowiek musi na chwilę zniknąć z zasięgu czyjegoś wzroku — wyjaśniła, czerwieniąc się lekko. — Skaczecie nade mną jak kwoka nad kurczętami, nie wiedzieć właściwie dlaczego… „Bo cię kochamy” — przemknęło Ostatniemu przez myśl i ucieszył się, że Anaela nie może odczytać tego w jego oczach. Czytała bowiem to samo w oczach Amrego, ale tym razem oficer nie odwrócił wzroku. — Nie odchodź, moja pani — powtórzył z naciskiem prośbę lorda. * Ogień dogasał. Żarzyły się już tylko węgielki. Sirden spał, Amre gdzieś zniknął, Anaela leżała z dłońmi splecionymi pod głową, patrząc w rozgwieżdżone niebo. „Czeka cię ciężka próba, moja droga — pomyślała. — Twoi ludzie poradzą sobie z zajęciem Edenu i nawet Zamku Amar, ale najpierw ty musisz poradzić sobie z Eleuzisem. Nadszedł czas. Ty wiesz, co musisz zrobić, i lepiej, żeby ci dwaj, którzy chronią cię bardziej niżbyś chciała, za wcześnie się o tym nie dowiedzieli, bo zatrzymają cię w tym lesie do końca twych dni… — Westchnęła ciężko. Leżący tuż obok Ostatni poruszył się przez sen. — Wiem, że się boisz, wiem, że to będzie nie do zniesienia, ale tak trzeba”. Skuliła się i szczelniej owinęła płaszczem, ale nie dało to ani odrobiny więcej ciepła. Potrzeba jej było czegoś więcej… Wstała i ruszyła w noc. Nie uszła kilku kroków, gdy Amre wyłonił się z ciemności niczym duch. — Dokąd to znowu… — zaczął i umilkł, gdy podniosła na niego oczy pełne łez. — Boję się — wyszeptała. — Ale tak trzeba. Pochyliła głowę. Pierwsza łza skapnęła na mech. Wyciągnął rękę, by otrzeć jej policzek, ale zabrakło mu śmiałości. — Obejmij mnie, Amre, i mocno przytul — poprosiła. Zrobił to z wahaniem, nieśmiało, jakby nigdy nie tulił kobiety. Czując, jak drży na całym ciele, zamknął ją w ramionach jeszcze mocniej. Przycisnął usta do włosów Anaeli i trwali tak długie chwile. — Wybaczcie, pani — przerwał milczenie chrapliwym szeptem — ale ja… nie mogę. — Odsunął ją na wyciągnięcie ramion. — Czego nie możesz? Przytulić mnie? — spytała urażona. — To nie tak… — urwał. — Ja… pragnąłbym czegoś więcej… Wybaczcie, pani. — Odwrócił się i zniknął w mroku. — Jej Wysokość uwodzi swego przybocznego? — usłyszała kpiące słowa kata i łzy natychmiast obeschły. — Kat szpieguje Jej Wysokość? — zapytała równie zjadliwie. — Strzeże, a to różnica — odparł. — Wróćmy do ogniska, bo widzę, że Amre odmówił. Uderzenie w twarz spadło nań tak nagle, że mimo elfiego refleksu nie zdołał się uchylić. Chwycił Anaelę za rękę już po tym, jak wymierzyła mu policzek. — Nie należy podnosić ręki na swego kata — wycedził. — Nawet Wielcy Władcy o tym wiedzą. — Nie ty będziesz moim katem — odparła lodowato. — Puść, zazdrosny kastracie. On nie zdążył podnieść ręki do uderzenia. Sztych Czarnego Tytanianu wbił mu się w

grdykę i Ostatni usłyszał: — Puść moją panią, albo odeślę cię w Międzywymiar. Anaela wyswobodziła ze złością nadgarstek i odeszła, nie oglądając się na nich. Jak dla niej mogli się teraz powyrzynać. Co za pieprzony świat! Czy wszyscy ci, którzy żyli tu od zawsze, nigdy nie szukali zwykłej bliskości, nie czuli się samotni? Czy nie wolno jej przytulić się do przyjaciela?! Ona musi od czasu do czasu poczuć ludzkie ciepło! Saris nie wystarcza! Czy po to tu wróciła, by być ponownie tak cholernie samotna?! Usłyszała szybkie kroki. Odwróciła się i wpadła wprost w ramiona Amrego. Nim zdołała się zdziwić, zamknął jej usta długim, żarliwym pocałunkiem. Jedną ręką skrępował jej nadgarstki, mimo że ani myślała się bronić, drugą zaś sięgnął pod suknię i przeciągnął po nagim udzie kobiety, jeszcze niepewnie, jeszcze pytająco. Przytrzymała tę dłoń. Nie wahając się dłużej, Amre złożył Anaelę na miękkim poszyciu, chwycił jej głowę w obie dłonie i począł całować do utraty tchu, aż jęknęła z prośbą, by przestał. Ale on nie zamierzał przestać. Zsunął suknię z jej ramion i począł pieścić ustami nagą, rozgrzaną pożądaniem skórę. Chwilę całował odgiętą w tył szyję, czując pod wargami pulsującą tętnicę. Wsunął ręce w smocze włosy, przyciągnął do siebie jej twarz i szepnął z niezwykłą jak na niego czułością: — Kocham cię. * Do ogniska wróciła sama. Amre, gdy tylko ucichł ostatni jęk rozkoszy, ubrał się, ucałował jej usta i odszedł w mrok. Sama więc musiała stawić czoło złośliwości kata. Ostatni jednak siedział zapatrzony w płomienie. — Wybacz mi, jeśli potrafisz, moje słowa i moje zachowanie — powiedział. — Sam doskonale wiem, jak trudno żyć samotnie. Usiadła naprzeciw niego. — Wybaczam, ale nie zrozumiałeś mnie, lordzie. — Podniósł na nią pytające spojrzenie. — To nie jest samotność kobiety otoczonej przez mężczyzn. Z pożądaniem umiem sobie radzić. To samotność kobiety prowadzonej na rzeź. Jej ostatnie życzenie. Błagalna prośba o odrobinę ciepła. — Wasza Wysokość, nikt z nas nie pozwoli, by uczyniono ci jakąkolwiek krzywdę. Skąd te słowa: „prowadzona na rzeź”? — Kat stał się nagle czujny. Anaela miała jakiś plan lub wiedziała o czymś, o czym nie wiedział ani on, ani Amre. Pewnie nawet Saris się nie domyślał. — Lordzie, mam do ciebie nietypowe, trochę wstydliwe pytanie — zmieniła temat. — Nikogo innego nie mogę o to zapytać. Mimo ciemności dostrzegł rumieniec na jej policzkach. — Pytaj, moja pani. — Co tutaj stosujecie, by kobieta nie zaszła w ciążę? Zatkało go. Spodziewał się każdego pytania, tylko nie takiego! — Powinnaś, pani, pomyśleć o tym przed, a nie po — zauważył łagodnie, gdy już odzyskał głos, a ona ukryła twarz, wspierając się czołem o kolana. Przez chwilę docierała do niej jego odpowiedź. — Och, ja nie mówię o Amrem… — Uśmiechnęła się nieznacznie, by zaraz z powrotem spoważnieć. — Co mam zrobić, by nie zajść w ciążę? — powtórzyła twardo, a do lorda dotarł

nagle sens tych słów. — Nie zrobisz tego — powiedział wolno. — Owszem, zrobię. Jak myślisz, po co tu jestem? Po co stoję u wrót Edenu, wiedząc, że po ich drugiej stronie czeka mój kat? Kat, który nie pragnie mojej śmierci, a mojego ciała. — I ty, Wielka Władczyni, którą zdawało mi się, że poznałem jako szlachetną i godną szacunku, zamierzasz mu się oddać? Kiedyś już słyszała taki wyrzut. Dwa wieki później stałby na jej drodze Saris, a ona szłaby do Sellinarisa. Teraz stał jej na drodze lord Sirden, a ona szła do… — Nie zamierzam. Będę zmuszona. A ty mi powiesz, jak zapobiec ciąży. Wytrzymała jego wzrok. To lord skapitulował pierwszy i odwrócił głowę. — Gdy nastanie dzień, poszukam ziół. Ale wiedz, że jestem tu po to, by cię chronić. Przed samym Saetinem. Wstał. Spojrzał ponad jej ramieniem na powracającego oficera. — Zmienię Amrego. Spróbuj, pani, zdrzemnąć się przed świtem. Gdy Ostatni zniknął w mroku, Amre podszedł do ogniska, dorzucił parę gałęzi i wreszcie podniósł wzrok na Anaelę. — Kocham cię, moja pani. I nie pragnę niczego więcej, niż tylko być przy tobie. Jeżeli kiedyś jeszcze będziesz potrzebowała mojej pociechy, powiedz jedno słowo, wyciągnij tylko rękę, a będę twój. Uśmiechnęła się. Wstała, podeszła do mężczyzny i przytuliła się mocno. A potem pogładziła go wierzchem dłoni po policzku i powiedziała tylko: — Dziękuję, Amre. * Z niespokojnego snu ocknęła się przed świtem. Rozejrzała się półprzytomnie dookoła — Sirden i Amre spali po obu jej bokach. To była ich druga noc pod opieką Pani Lasu i obaj najwyraźniej postanowili jej zawierzyć i nie wystawiać warty. — Niech śpią — mruknęła Anaela, wstając po cichu. Zarzuciła na ramiona płaszcz i ruszyła na poszukiwanie tego, co ją obudziło. Nigdy nie lekceważyła intuicji. — Anaelo dell’Idarei, usłysz mnie! — uderzyło ją mentalnie z taką siłą, że przycisnęła dłonie do skroni. — Saris, na bogów, przecież słyszę! — Ten szaleniec idzie po ciebie. W Lesie Tysiąca nie jesteś już bezpieczna. Biegnij na północ, niedługo się spotkamy. — Jaki szaleniec?! O kim ty… — Eleuzis, a któż by inny! Chce podpalić las. Widziałem to. Widziałem w pierwszym węźle. Biegnij w naszym kierunku. Darrakijczycy cię obronią. Biegnij! I Anaela pobiegła… tyle że z powrotem do obozowiska. — Wstawajcie! Budźcie się! Uciekamy! — krzyknęła. Kat i oficer w jednej chwili byli na nogach. — Co się…? — Idzie po mnie sam Eleuzis, Pani Lasu go nie powstrzyma. Saris mnie wezwał — uprzedziła pytanie. — Uciekamy. Nie zwlekając dłużej, pobiegła na północ, w stronę ponaglającego głosu Sarisa, oni zaś spojrzeli na siebie i rzucili się za nią.

— Tędy… — Zamajaczyła przed nimi postać Pani Lasu. — Poprowadzę was. — Miałaś nas chronić, a nie prowadzić! — krzyknął ze złością kat. — Aura Lasu ugięła się przed Magią Śmierci, kacie. Drzewa ugięły się przed ogniem pochodni — wysyczała driada w odpowiedzi. — Tędy! — Przed nimi zamajaczył błękitny ognik. Za nimi rozpętało się piekło płomieni. Anaela potknęła się, Ostatni podtrzymał ją i biegli dalej co sił. — Ruszyli za wami w pogoń, ale macie przewagę. — Pani Lasu znów była przy nich. — Postaram się ich powstrzymać. — Zniknęła, ale błękitny płomień nadal ich prowadził. — Długo tego tempa nie wytrzymam — wydyszała Anaela. — Wytrzymasz! — krzyknął Sirden i chwycił ją za rękę. Za plecami słyszeli tętent końskich kopyt i okrzyki pogoni. Saris wypadł na nich w takim tempie, że mało nie stratował własnej pani. Lord Sirden bez słowa wrzucił Anaelę na grzbiet jednorożca, a ten zawrócił w miejscu i ruszył na północ. — A oni?! Amre i Sirden?! — obejrzała się za siebie. — Muszą sobie poradzić. Chyba nie myślałaś, że uniosę was troje? Saris skręcił, w kilku susach wypadł na otwartą przestrzeń i przyspieszył. Konie goniących nie miały z jednorożcem szans. Tyle tylko, że dosiadali ich kusznicy. Bełty świsnęły niepokojąco blisko. — Połóż się! — rozkazał Saris. Przylgnęła płasko do jego grzbietu, lecz za późno — ogień smagnął jej ramię z taką siłą, że omal nie spadła. — Trafili mnie! Ból odebrał oddech. Przez chwilę chwytała powietrze płytkimi haustami, czując, że mdleje. — Trzymaj się! — Głos Sarisa otrzeźwił ją w jednej chwili. Płacząc z bólu, uchwyciła się jedną ręką czarnej grzywy, druga zwisła bezwładnie. — Już niedługo… I wtedy Cień potknął się niespodziewanie. Anaela spadła na przestrzelone ramię, krzyknęła i nagle wszystko ucichło.

RO ZDZI AŁ X

DALEKI DWÓR

Śniła… — Reikanie?! — Jestem przy tobie, moja pani — usłyszała w złotej mgle jego głos. Opadła z ulgą na pokrytą złotą rosą trawę. Książę siedział obok. — Poprzednio to ty wyjąłeś strzałę z mego ramienia i ty uleczyłeś ranę. — To było poprzednim razem — odparł, zapatrzony przed siebie. — Tym razem nie mam takiej mocy. Ale poradzisz sobie i beze mnie, prawda? — Spojrzał na nią i pociągnął pieszczotliwie za kosmyk włosów. — Ale ty nie jesteś li tylko wytworem mojej wyobraźni? — przestarszyła się. — Nie, Anaelo. Za każdym razem, gdy mnie wzywasz, jestem budzony przez bogów i zsyłany tutaj, do tego miejsca, gdzie możemy rozmawiać. — Od kiedy to bogowie są tacy dla mnie łaskawi? — prychnęła ironicznie. O tutejszych bogach mogła rzec wszystko, tylko nie to, że byli miłosierni. — Odbierają, więc dają — wzruszył ramionami. — Czy i tym razem coś mi odbiorą? — zapytała na wpół żartobliwie. Zapatrzył się przed siebie. — Tak. — Tak?! — poderwała się na równe nogi. — Kogo?! Kogo tym razem?! Proszę, byle nie był to Amre czy Saris! Nie oni…! — Wracaj, Anaelo. Czas na ciebie — odparł Reikan smutno. * Ból wgryzł się w jej ramię jak wściekła bestia. Krzyknęła. — Już, już, Wasza Wysokość — usłyszała uspokajające słowa. Ktoś podetknął do jej ust naczynie i zmusił do wypicia wywaru. Opadła na posłanie, zupełnie pozbawiona sił. Rana paliła żywym ogniem, w głowie szumiało od nalewki. Zaciskając zęby, ściągnęła zieloną energię i znieczuliła rękę. Ból ustąpił na tyle, że mogła unieść się na łokciu i rozejrzeć dookoła. Leżała w łóżku, prawdziwym łóżku w niewielkiej, ale pysznie urządzonej komnacie. Jedwabna pościel chłodziła rozgorączkowane ciało. Złote obicia rzucały refleksy na pokryte drogocennymi tkaninami ściany. Nad nią pochylał się nieznajomy, leciwy elf i już wiedziała, dokąd trafiła: do miejsca, w którym za całe złoto tego świata nie chciałaby się znaleźć — do Dalekiego Dworu. — Jestem uzdrowicielem, Wasza Wysokość. Pozwolicie zająć się waszą raną? — Gdzie są moi ludzie? — wywarczała w odpowiedzi. — Którzy, Wasza Wysokość? Elfowie czy te dzikusy? Mam kogoś wezwać? — Kto pilnuje drzwi komnaty? — Nadal powstrzymywała się, by nie krzyczeć na staruszka.

— Wezwę ich, jeśli sobie tego życzycie. — Elf pospieszył do drzwi. Na widok Ardena i Ostatniego opadła z ulgą na poduszki, ale nagłe przerażenie kazało się jej ponownie poderwać. — Amre! Co z nim?! Ostatni pokręcił głową, a Anaela nagle poczuła pustkę, chłodną pustkę w sercu. — Nie! Tylko nie on! Nie! — Zaginął! Anaelo, uspokój się, znajdziemy go! — Odebrali mi go! Znów mi go odebrali! Krew, która chlusnęła z otwartej na powrót rany, splamiła złotą pościel. — Pomóż mi! Przytrzymaj ją! — Nie! Nie Amre! — On zaginął! Nie znaleźliśmy ciała! Anaelo, na bogów! Arden, pomóż mi! Uzdrowicielu! Wracaj natychmiast! Powstrzymaj krwotok! — Nie! Tylko nie Amre! Proszę, nie!!! — Anaelo, błagam, uspokój się! Musisz żyć, a wykrwawiasz się nam na śmierć! — Ostatni zamknął szlochającą kobietę w ramionach i przytrzymał tak mocno, że w końcu opadła z sił i znieruchomiała. Tylko łzy spływały niepowstrzymanym strumieniem, wsiąkając razem z krwią w złoty jedwab. — Znajdziemy go, znajdziemy, przyrzekam… Uzdrowiciel, ponaglany wzrokiem kata i szturchnięciami Ardena, przyłożył dłoń do rany. — Jak to się stało? — Pytanie zostało zadane nienaturalnie spokojnym tonem. — Jak to się stało, kacie, że ty jesteś tutaj, a on zaginął? Przecież uciekaliście ramię w ramię. — Utkwiła w Sirdenie mordercze spojrzenie. — Może przyłożyłeś rękę do tego „zaginięcia”? Po pamiętnej nocy? Odsunął się, jakby smagnęła go ogniem. — Bredzisz w gorączce, pani — wycedził. — Amre był mi druhem, towarzyszem broni. W walce nie stanęłaby między nami miłość do żadnej kobiety! Chciał wstać i odejść, ale przytrzymała go za rękę. — Przepraszam. Już raz go straciłam. Miałam nadzieję, że tym razem bogowie go oszczędzą. Uścisnął jej dłoń bez słowa. — Co z Sarisem? — Podniosła na kata smutne oczy. — Ma przestrzelone udo, ale jest w stajniach. Bezpieczny, jak i reszta Cieni. — Bardziej się martwisz o swego wierzchowca niż o swych ludzi, pani? — usłyszała nagle pełen wyrzutu głos Ardena. — Wielu poległo w twojej obronie. Wielu zesłano w Międzywymiar… — Szliście ze mną wbrew mojej woli. Nie ja jestem winna ich śmierci, a ty, Arden… — „Lordzie Arden” — rzekł ten z naciskiem. — Zapomniałeś, Arden — odparła, śląc mu miażdżące spojrzenie — że Daleki Dwór ma jednego lorda i jest nim Sirden dell’Sir. Chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie wódz odwrócił spojrzenie. Anaela, śmiertelnie zmęczona, opadła na poduszki, nie widząc, jak Sirden daje znak przywódcy Dzikich Ludzi, by wyszedł. Ten ruszył do drzwi, choć gotował się z wściekłości. Na progu obrócił się i chciał coś rzec, kat jednak uprzedził go jednym słowem: — Później. Lord Arden wyszedł, za nim podreptał stary elf. Anaela i Sirden zostali sami.

— Opowiedz, co się stało — poprosiła rwącym się głosem. Najchętniej umarłaby teraz w tym pysznym łożu, zamiast zmagać się z poczuciem winy i żalu. — Zamierzaliśmy się rozdzielić, by zmylić pogoń, ale dopadli nas szybciej, niż mogliśmy się spodziewać. Amre dostał strzałę prosto w pierś, mnie próbowali ściąć, a gdy stanąłem do walki, po prostu pognali dalej, za tobą. Amre… Nie mogłem mu pomóc, Anaelo. On… on już nie żył. — Mówiłeś, że zaginął! Przyrzekałeś go odnaleźć! — Próbowałem! Wróciliśmy po jego ciało, ale… — pokręcił głową. — Zostawiłeś go — wyszeptała, opadając na poduszki. Jej twarz była biała jak prześcieradło. Po raz setny przymknęła oczy i przeszukała spojrzeniem cały Ferrin, lecz Amrego nie było. — Wybacz, moja pani — w głosie Ostatniego brzmiało błaganie. On sam nie mógł sobie wybaczyć. Anaela odwróciła od niego pełne żalu spojrzenie. — Mów, co było dalej. — Saris dowiózł cię dokładnie między elfów a Dzikich Ludzi. Doszło do walki, w której ani jedna, ani druga strona nie oszczędzała mieczy i czarnej energii. — Tą energią wśród elfów potrafi władać tylko jeden. Co z Eleuzisem? — Jest pod strażą, spętany tytanianem. Czekaliśmy, pani, na twoje decyzje. Jeszcze jedno: wieści szybko się rozchodzą. Ferrin przysłał posłańca. Żąda wydania swego władcy i grozi najazdem na Eden. — To było do przewidzenia. Odeślij wszystkich, którzy służyli Eleuzisowi, do granic najbliższej prowincji. — Do Amarkandy? — Nie. Amarkandę zajmiemy my. — Więc do Saskii? Na dźwięk tej nazwy wspomnienia uderzyły z podwójną siłą. To w Saskii spotkała Amrego po raz drugi. Przytknęła dłoń do oczu… — Muszę cię odnaleźć — wyszeptała. I nagle się podniosła. — Sirden, wezwij Sarisa. Ruszamy… natychmiast… — Przecząc tym słowom opadła na poduszki, na śmiertelnie bladą twarz wystąpiły krople zimnego potu. — Ja pojadę — Sirden chwycił bezwładną dłoń kobiety — ty odpoczywaj. — Nie zareagowała. — Przyślę uzdrowiciela, moja pani — poderwał się, patrząc na nią ze zgrozą. — Nie możesz teraz umrzeć! — Nie umrę. Uzdrowiciela odpraw razem z resztą elfów. — Jej głos zamierał. Musiał się pochylić, by słyszeć, co szepce. — Lordzie… Przynieś mi tych ziół… Pamiętasz? — Wszystko, co zechcesz, Anaelo, tylko nie umieraj. — Nie umrę. * Śniła, a złota mgła otaczała ją ze wszystkich stron. — Reikanie!? — Jestem przy tobie, moja pani. Opadła z ulgi na chłodną od rosy murawę. — Będziesz przychodził zawsze, gdy cię wezwę? — upewniła się. — Będę. Masz na to słowo Bogini Primei. — Usiadł za nią, objął ją ramionami i oboje zapatrzyli się przed siebie.

— Co to za miejsce? Wzruszył ramionami. — Złote Mgły? — Piękna nazwa. — Przeciągnęła dłonią, rozwierając palce, przez mgłę. Ta przelała się między nimi jak płynne złoto. — To jedyne miejsce, gdzie nie ma strachu ani bólu. Czy tam, dokąd odchodzisz, też czujesz ten spokój i ciszę? — Tam zasypiam i śpię snem bez snów — odparł zamyślony. — Tutaj się boję. O ciebie. — Nie bój się. — Poklepała go po dłoni. — Skoro cię wzywam, znaczy, że żyję. Gdy umrę, ty po prostu będziesz dalej spał, prawda? Skinął głową i ciaśniej oplótł ją ramionami. — Czy Sellinaris też cię wzywa? — zapytała nagle. — Nie, Anaelo — odparł łagodnie. — Nie jestem mu widać tak potrzebny jak tobie. Ty zawsze we mnie wierzyłaś. — To prawda. Jego kochałam, ale wierzyłam w ciebie. — Po raz pierwszy zostałem bardziej doceniony niż mój brat czy siostra. Z tej przyczyny bogowie pozwolili mi wracać do ciebie. Zresztą… Sellinarisowi nie jestem potrzebny. Zajął się przygotowaniami do wojny. Wkłada w nie cały swój smutek… i całą nienawiść. Nie wiem, czy twój plan się powiedzie, moja miła. — Skąd o nim wiesz? — spojrzała nań. Uśmiechnął się. — Wiem wszystko to, co ty. I jeszcze trochę więcej. — Powiedz, czy z innymi, którzy odeszli albo odejdą, też będę mogła się spotykać, gdy ich wezwę? — Nie, Anaelo. Pozwól im spać spokojnie i zachowaj najlepsze wspomnienia. Pokiwała głową, a on otarł łzy z jej policzków. — A gdy ból będzie nie do zniesienia, będę mogła zostać tu z tobą na zawsze albo z tobą odejść? — Jeszcze tylko to chciała wiedzieć, ale on znów zaprzeczył. — Każdy ma swoją własną kołyskę. Tak jak każdy ma swój własny ból. Wstał. Wstała i ona. — Będzie mi go bardzo brakowało. Powtórz to Amremu, gdybyś go spotkał tam, w krainie snu. — Powtórzę. I to, że go kochałaś, także. * Leżała w łożu z baldachimem i patrzyła w okno. Złote Mgły… Gdyby tak mogła udawać się na spotkanie z Reikanem, kiedy chciała, a nie kiedy chciał Los. Gdyby mogła uciekać w objęcia przyjaciela każdej nocy, gdy śniła, a nie wtedy, gdy ocierała się o śmierć… Może z czasem nauczy się wzywać Reikana przez sen? Może kiedyś przybędzie także Amre? W pierwszej chwili nie usłyszała pukania do drzwi. Dopiero gdy do komnaty wszedł zaniepokojony jej milczeniem Sirden, przeniosła wzrok z okna na niego i zaniemówiła. — Nie. To niemożliwe… — powiedziała po chwili, patrząc ogromniejącymi oczyma na wchodzącą do pokoju, nieśmiało uśmiechniętą dziewczynę. — Mirella! — Wyciągnęła ręce w jej kierunku. Ta spojrzała spłoszona na kata, który budził w niej mimo wszystko mniejszą grozę niż Wielka Władczyni. — Znasz ją, moja pani? — zapytał podejrzliwie Ostatni.

— Oczywiście, że znam, z poprzedniej Gry! Kochałam ją jak siostrę i… O nie! — Anaela cofnęła się nagle w panice. — Zabierz ją jak najdalej ode mnie! — Jak sobie życzysz, moja pani. — Kat wskazał dziewczynie drzwi, lekko skonsternowany. — Jeżeli czymś wam uchybiłam, Wasza Wysokość, błagam o wybaczenie… — Dziewczyna osunęła się na kolana. — Mam ją ukarać? — zapytał Ostatni dla pewności. Anaela przewróciła oczami, zdegustowana własnym zachowaniem. — Przepraszam was oboje. Źle pojęliście moje intencje. W tamtym życiu Mirella była mi bliska i droga i jak wszyscy, których kochałam, została zabita. Teraz Gra się powtarza i znów giną ci, których dostałam z powrotem i zdążyłam pokochać. Jestem jak zaraza, kto się ze mną zetknie — umiera. Dlatego, choć bardzo chciałabym mieć Mirellę za towarzyszkę, lepiej będzie, jak wróci tam, skąd przyszła. — To znaczy do sypialni Eleuzisa? — rzucił Sirden. — Służyła Eleuzisowi w…?! — Zgroza sprawiła, że dalsze słowa uwięzły Anaeli w gardle. — Owszem — skwitował krótko kat. — Mirello, od dzisiaj służysz mnie. — Dziękuję, Wasza Wysokość — Dziewczyna nie podniosła głowy, tylko schyliła ją jeszcze niżej. „Nieźle cię musiał wytresować nasz Wielki Władca” — pomyślała Anaela, patrząc na dawną przyjaciółkę ze smutkiem. Nawet w Alderii Mirella nie była tak przerażona jak tutaj. — Chodź, moja kochana, pomożesz mi się umyć i ubrać, bo ramię jeszcze trochę mi dokucza. Czy przyniosłeś zioła, o które prosiłam, lordzie? — Ona je ma. — Nie „ona”, Sirdenie. Od dzisiaj nawet niewolnicy mają na tym dworze imiona. — I za to cię kocham, moja pani. Anaela myślała, że powiedział to z ironią i już się miała obruszyć, ale nie: uśmiechnął się do niej i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. — No to jesteśmy same — uśmiechnęła się i Anaela, na co Mirella posłała jej spojrzenie zaszczutego psiaka. Ale już nazajutrz, przy porannej kąpieli, szczebiotała niczym wróbelek. * — Mirello, czy są tu jakieś czarodziejki? — zapytała Anaela podczas śniadania. — Oczywiście, moja pani. Tylko wszystkie mają nałożone uwarunkowania. Jego Wys… Pan Eleuzis nie życzył sobie ludzkiej magii na swoim dworze. — Ty sama jesteś czarodziejką, prawda? Umiesz władać Mocą? — Umiem, pani Anaelo. Szkolono mnie w Amarkandzie, ale to było takie tam, szkolenie domowe — machnęła z lekceważeniem ręką. — Nie to co w Akademii. — To tu istnieje już jakaś Akademia? — To Anaelę zastanowiło. Kiedyś miała taką założyć w Alderii Berenika, ale ona nie żyła. Jakie to wszystko przez ten przeskok czasowy jest zagmatwane… — Cambria ma swoją Akademię, Ellisia swoją, ale najlepsza i największa jest oczywiście w Feri’anie. Tam jednak nauczają tylko najzamożniejszych elfów. — Ahaa… — pojęła wreszcie Anaela. — Więc tylko elfowie szkoleni są w Akademiach?

— No przecież nie niewolnicy, pani Anaelo. — Mirella pokręciła głową nad naiwnością swej pani, co tę ostatnią szczerze ucieszyło: zaczynała mieć w służącej przyjaciółkę. — A tutaj, w Edenie, są jakieś uzdrowicielki? Czarodziejki władające Magią Energii? — Dwie. I to dużo lepsze od tego starego elfa — powiedziała Mirella konspiracyjnym szeptem. — Mam więc dla ciebie zadanie, moja droga. Przekażesz szwaczkom, że mają uszyć po trzy komplety sukien i płaszczów na wzór mojego. Suknie mają być z białego aksamitu, lamowane złoto-czarno-czerwonym haftem ze splecionych węży, płaszcze zaś szkarłatne, obszywane czarno-złotym haftem w ten sam wzór. Jutro, gdy już wstanę i będę mogła obejrzeć swoją posiadłość, wyszukam jakieś ładne białe koniki dla moich dwóch Leczących. — Leczących? — Tak będą od dziś nazywane uzdrowicielki. Leczące. Nietykalne. Jeżeli zajęłam miejsce Bereniki, to wezmę z niej to, co najlepsze. — Tego Mirella wprawdzie nie zrozumiała, ale gorliwie przytaknęła. — Bierz moją suknię i biegnij do szwaczek. Pierwszy komplet niech zrobią dla mnie, bo naprawdę nie mam w czym chodzić. * — Nie wiem, jak one tego dokonały. Chyba użyły magii — szeptała nazajutrz Anaela, patrząc na piękną białą suknię i wspaniały szkarłatny płaszcz, rozłożone na łóżku przez promieniejącą Mirellę. — Bardzo się starały cię zadowolić, moja pani. Pracowały przez całą noc, byś mogła założyć suknię, jakiej sobie życzyłaś. — Podziękuj im bardzo. Tobie również dziękuję. — Uścisnęła drobną dłoń dziewczyny. — Ależ, moja pani… — Zasznuruj mi gorset. — Anaela z przyjemnością włożyła na siebie miękki aksamit. Na ramiona narzuciła płaszcz i spojrzała w lustro. Po chwili już wiedziała, czego brakuje. — Jakiś diadem by mi się przydał. Po pogrzebie wybieram się z wizytą do Eleuzisa, jako władczyni do władcy. Masz jakiś pomysł, Mirello? Dziewczyna uśmiechnęła się tylko i wybiegła z komnaty. Po paru minutach wróciła ze skromnym diademem ze srebra i czerwonych kamieni. — To zostało po jakiejś elfii, którą kazałaś odesłać, moja pani — wyjaśniła, podając Anaeli diadem, nagle onieśmielona. — Myślę, że musisz mnie koronować — rzekła Anaela, poważniejąc. — Będę się czuła godniej. — Ale… ja nie mogę! Nie jestem godna! — No już. Ja przyklęknę, a ty coś wymyślisz. Parę ceremonii w życiu widziałaś. Nawet nie zauważyły, kiedy w drzwiach stanął lord Sirden. Anaela uklękła. Biała suknia z czarno-złoto-czerwonym haftem i szkarłatny płaszcz otoczyły jej drobną sylwetkę. Mirella stanęła naprzeciw niej, uniosła nad głową kobiety zdobyczny diadem i rzekła z namaszczeniem: — Ja, Mirella de Lentis, mocą nadanego mi przywileju i w obliczu bogów, koronuję cię, Anaelo dell’Idarei, na Wielką Władczynię Edenu. Złóż przysięgę. — Ja, Anaela dell’Idarei, na krwię swą i życie swoje bronić ziemi tej przyrzekam — zaczęła, czując moc tych słów. — Bronić ludu tego przyrzekam. Stać na straży granic tych przyrzekam. Oddać wszystko, co mam, pokonać wroga każdego, poświęcić najbliższych sercu

memu, o ile Eden, Eden i tylko Eden tego zażąda. Przyrzekam. Sirden oniemiał. Ona znała słowa Przysięgi Władców! Diadem spoczął na pochylonej głowie Anaeli. W następnym momencie wstała, za to uklękła Mirella i… lord dell’Sir. Obydwoje trwali tak przez parę uderzeń serca, czując powagę chwili. Podnieśli oczy na Anaelę dopiero, gdy powiedziała: — Możemy zaczynać drugą ceremonię. W jej głosie brzmiał bezbrzeżny smutek. * Anaela szła między szpalerem poddanych, zmierzając do kopca pogrzebowego, usypanego tuż przy bramie do Edenu. Szła z godnie podniesioną głową, patrząc przed siebie, a kobiety, dzieci i mężczyźni przyklękali i oddawali cześć swojej pani, jeszcze niedawno tak niepozornej, która teraz promieniała majestatem. Suknia, królewski wręcz płaszcz, srebro i parę rubinów zmieniły panią na Dalekim Dworze nie do poznania. Stanęła przy wejściu do krypt, a najbliżsi poległych poczęli wnosić ich ciała do środka, zatrzymując się przy władczyni. W zupełnej ciszy, bo nie było żadnego płaczu czy szlochów, kładła dłoń na czole poległego i pochylała się, szepcząc: — Spoczywaj w pokoju. Na widok ciała Ardena, oniemiała. — Mam nadzieję, że mu nie pomogłeś — zwróciła się mentalnie do stojącego obok Sirdena. — Niechcący nadział się na mój miecz — odrzekł, wzruszając lekko ramionami. — Zabiję cię za to! — Zabijaj. — I oni wszyscy — potoczyła wzrokiem po Dzikich Ludziach — pozwolili, byś zaszlachtował ich wodza? — To był honorowy pojedynek! — obruszył się. — On mnie wyzwał. I poległ. Aż zgrzytnęła zębami, ale nie mogła poradzić już nic. — Zejdź mi z oczu — warknęła, a gdy kat zniknął w tłumie, położyła dłoń na czole Ardena i wyszeptała: — Byłeś dzielnym wojownikiem i dobrym przywódcą. Spoczywaj w pokoju. Odprowadziła w ten sposób wszystkich: i swoich, i wrogów. Gdy ceremonia dobiegła końca i ludzie w milczeniu zaczęli się rozchodzić, podszedł Ostatni, trzymając na wyciągniętych rękach kurtę Amrego. Oprócz miecza, Czarnego Tytanianu, tylko to odnaleźli wysłani na poszukiwania zwiadowcy: splamioną krwią oficerską kurtę. Anaela pogładziła materiał, zacisnęła palce na srebrnym wilku zdobiącym kołnierzyk. Chciała powiedzieć coś stosownego, ale słowa uwięzły jej w gardle. Spojrzała w jasne, błękitnoszmaragdowe niebo. „Mam nadzieję, że odnalazłeś ukojenie — pomyślała. — Że śpisz głębokim snem gdzieś tam, pośród złotych mgieł, w swojej kolebce. Kocham cię, Amre. Śpij spokojnie…” Srebrny wilk został jej w dłoni. Kamienne drzwi do podziemi zatrzasnęły się. Anaela stała jeszcze przez chwilę nieruchomo, z pochyloną głową, po czym wyprostowała ramiona i rzekła do Ostatniego: — Chcę widzieć Eleuzisa. Teraz. * Zajrzała do celi przez małe okienko. Wielki Władca Ferrinu, skuty jak dzikie zwierzę, brudny i obszarpany, wyglądał żałośnie, Anaeli jednak nie w głowie było się nad nim litować.

— Rozkuwamy go tylko na noc, pozostawiając tytanianowe pęta — mówił po drodze Sirden. — A i tak za każdym razem muszę przy tym być, bo zabiłby każdego, kto się zbliży. Za każdym razem próbuje się wyrwać. Wzywa cię, pani, i klnie na przemian. Nie wiem, czy to dobry pomysł, byś wchodziła do środka. Ale Anaela zdawała się go nie słuchać. Odparła tylko: — Otwórzcie drzwi. Dwaj strażnicy spełnili rozkaz i wraz z Sirdenem chcieli wejść za nią, ale powstrzymała ich i rzekła stanowczo: — Chcę zostać z nim sama. — Moja pani… — zaczął Ostatni. Obejrzała się przez ramię. — Czy choć raz mógłbyś nie protestować? Wyjdźcie i zamknijcie za sobą drzwi. Chcę być z więźniem sam na sam. Zrobili, co rozkazała, choć niechętnie. Dopiero gdy zatrzasnęli zakratowane okienko, spojrzała na Eleuzisa. Jego szalony, gorejący pożądaniem wzrok na chwilę odebrał jej oddech. — A więc jesteś. Przyszłaś do mnie, wiedźmo. Ukochana moja. Trzasnęła go w twarz. Nie żeby czymś jej uchybił — po prostu chciała ujrzeć w jego oczach coś innego niż szaleństwo. Zamrugał, ogłuszony samym faktem, że ktoś śmiał podnieść nań rękę, a potem spojrzał na Anaelę czystym spojrzeniem. — Przybyłam, by zawrzeć z tobą pakt, Wielki Władco Ferrinu. — Nie paktuję z byle kim. — Splunął jej pod nogi. — Więc odejdę, a ty gnij w tym lochu do końca swoich dni. — Odwróciła się do drzwi. — Nie, zostań. Proszę. I znów stali twarzą w twarz. — Rzuciłaś na mnie urok. On odbiera mi rozum… — mówił z wysiłkiem. — Myślę tylko o tobie, pragnę tylko ciebie. Jak długo zamierzasz mnie dręczyć? Te kajdany są niczym w porównaniu z pętami, jakie zarzuciłaś na moje serce, moją duszę i mój umysł. Jak długo jeszcze? — Do jutra. Oto moja propozycja: oddasz mi władzę nad Ferrinem, ja oddam się tobie. Milczał przez dłuższą chwilę, po czym powiedział bardzo powoli: — Ferriński tron mam oddać ludzkiej dziwce? — Nie „ludzkiej dziwce”, a następczyni Amarilli dell’Soll, którą sam pozbawiłeś tronu. — Dźgnęła go palcem w pierś. — Jeżeli nie przystaniesz na moją propozycję, będę przychodziła tutaj, by cię dręczyć, codziennie. Do zobaczenia, Wasza Wysokość. Ruszyła do drzwi. — Stój, wiedźmo! — syknął wściekle i szarpnął się do przodu całym ciałem. Kajdany brzęknęły głośno, Anaela odskoczyła z krzykiem. Do celi wpadł Sirden z mieczem w dłoni, a za nim strażnicy. — Wyprowadźcie panią Anaelę — rzucił kat, przykładając ostrze do grdyki Wielkiego Władcy. * Siedziała na szerokim kamiennym parapecie i z głową opartą o framugę okna patrzyła na zachodzące słońca. Wspomnienia rozmowy z Eleuzisem uparcie powracały, ale odsuwała je od siebie. Będzie, co ma być, a ona zrobi to, co zrobić powinna. Pięknie zachodziły słońca dzisiejszego dnia…

Rozległo się pukanie i do komnaty wszedł lord Sirden. Anaela nie odwróciła jednak ku niemu głowy. — Słyszałem waszą rozmowę, pani — zaczął. Domyślała się, że tak właśnie było: unikał jej cały dzień. — Jeżeli go uwolnisz, nie zdołam cię ochronić. Zawsze był egoistyczny i okrutny, ale teraz zmienił się w bestię. Nie warto ryzykować życia dla ferrińskiej korony. — Nie robię tego dla korony, lordzie — odparła, nadal patrząc w okno. — Więc nie rób tego w ogóle. Wracam z lochów, próbowaliśmy go rozkuć, by mógł przespać noc, ale zmienił się w dziką, oszalałą bestię. Na bogów, nie uwalniaj go! — Takie jest moje zadanie — rzekła, patrząc mu prosto w oczy. — Więc zrób to: oddaj się bestii w zamian za władzę! Zobaczymy, jak się będziesz z tej władzy cieszyła pierwszej nocy, gdy on… — Nie robię tego dla władzy — powtórzyła, cedząc słowa. — Obrażasz mnie, lordzie Sirden… — Bo się o ciebie boję, pani! — Co ty wiesz o strachu… Strachu kobiety przed gwałtem… — Zwróciła twarz ku gasnącym słońcom. — Ja może niewiele, ale zapytam Mirelli. Ona na pewno ma mi sporo do opowiedzenia. Dobrej nocy, Wasza Wysokość. Wyszedł, trzaskając drzwiami. * Nazajutrz Eleuzis przyjął ultimatum. — Pod jednym warunkiem… — To ja stawiam warunki — przerwała mu Anaela. — Ten przyjmiesz albo idź w czeluść Saetina. Nim oddam ci koronę, chcę, byś została mi poślubiona. Ferrinem, aż do skończenia świata, ma władać rodzina dell’Soll. Anaela mierzyła go uważnym spojrzeniem, szukając podstępu. To, czy zostanie mu poślubiona, czy nie, nie miało dla niej żadnego znaczenia. Jej zadanie było jasne: pozbawić Eleuzisa przywileju władzy, po czym go zabić albo wysłać w Międzywymiar, skąd nie ma powrotu. — Zgadzam się — rzekła. — No to dobiliśmy targu. Przygotuj moje komnaty i siebie na mój powrót. * Sypialnia urządzona była z niebywałym przepychem. Pośrodku królowało olbrzymie łoże z baldachimem, na widok którego zrobiło się Anaeli niedobrze. Przeniosła przerażone spojrzenie z łoża na swego… właśnie poślubionego męża. Eleuzis nie budził odrazy jako mężczyzna. Wręcz przeciwnie: był bardzo przystojny, by nie rzec — piękny. Liczył sobie nie wiadomo ile stuleci, lecz jego ciało było sprężyste, a mięśnie twarde. Miał szlachetną twarz elfa z wyższych sfer, wielkie ciemnozielone oczy, długie szare włosy i ponętne usta. Każda kobieta, ludzka czy elfia, byłaby szczęśliwa, mając u boku takiego mężczyznę. Każda, oprócz Anaeli, która doskonale wiedziała, jaką cenę zapłaci za ten przywilej. I to owa cena sprawiała, że na widok Eleuzisa robiło się Anaeli niedobrze. — Jesteś strasznie spięta, moja żono. — Położył jej ręce na ramionach, a ona siłą powstrzymała się, by ich nie strącić. — A przecież rzuciłaś na mnie urok miłosny. Kocham cię, więc możesz się mnie nie obawiać. Teraz jednak wypijmy po kielichu nalewki, to nam

dobrze zrobi. O tak, alkohol! Że też wcześniej o tym nie pomyślała! Chętnie ujęła podany jej kielich i nie mniej chętnie, krztusząc się i dławiąc, wychyliła jego zawartość do dna. Pokój gwałtownie zawirował. Już? Tak szybko? Spojrzała z narastającą grozą na Eleuzisa. Jego twarz wykrzywiał paskudny, nieszczery uśmiech. Ostatnimi słowami, jakie usłyszała, nim runęła w czarną czeluść, były: — Mam cię! Następnymi zaś… — Wracaj, dziwko! Uderzenie w twarz przywróciło Anaeli świadomość. Półprzytomne jeszcze spojrzenie utkwiła w pochylającym się nad nią Eleuzisie. Chciała szarpnąć się w tył, ale… Była skrępowana. Rozchylone nogi przywiązał do kolumn podpierających baldachim, związane w nadgarstkach tytanianową linką ręce do wezgłowia, w usta wepchnął knebel. Szarpnęła się powtórnie, a on roześmiał się tylko. — Broń się, jeśli potrafisz. Myślałaś, że sprzedam Ferrin tak tanio? Nie doceniła go! Ani ona, ani ci, którzy mieli ją chronić! Skąd wziął narkotyk, który dolał jej do nalewki? Skąd miał tytanianowe więzy? Nie chciała nawet myśleć, że została zdradzona… Zrzucił długą koszulę, którą nosił pod wierzchnią szatą, i stanął przed Anaelą nagi, rozkoszując się jej rosnącym przerażeniem. — Zapłacisz za to, że zniewoliłaś mnie urokiem. Zapłacisz za odebranie mi władzy. Zmuszę cię, żebyś oddała mi i władzę, i wolność! Rzucił się na nią, a ona szarpnęła całym ciałem raz jeszcze, w ostatniej próbie uwolnienia się. Nie doceniła go… — Sirden!!! Paniczny krzyk rozdarł ciszę nocy. Sirden poderwał się, chwycił za miecz leżący przy łóżku… Łóżku?! Ciężko dysząc z przerażenia, rozejrzał się dookoła i z westchnieniem ulgi opadł na poduszki. To był tylko sen… — To nie był sen, lordzie dell’Sir. — Pośrodku sypialni majaczyła widmowa postać Sarisa. Ostatni podniósł się powoli. — To była wizja pierwszego węzła przyszłości. Przetniesz go albo ty, albo Eleuzis.

RO ZDZI AŁ XI

WIELKA WŁADCZYNI FERRINU

Orszak towarzyszący Anaeli w chwili zaślubin był skromny: składał się tylko z Sirdena i Mirelli. Całe skrzydło Dalekiego Dworu, należące niegdyś do Eleuzisa, na jej rozkaz opustoszało. Szli więc we trójkę, a stukot butów niósł się echem po cichych korytarzach. — Zakazuję wam wchodzić do sypialni, cokolwiek by się tam działo, rozumiecie? — poinstruowała półgłosem Mirellę i Ostatniego. — Ja sobie z nim poradzę, przy mojej mocy będzie bezbronny. Mirella dreptała za swą panią, śmiertelnie przerażona. Nie rozumiała, dlaczego Anaela dobrowolnie oddaje się w ręce tego, który jej własne życie uczynił koszmarem. Lord dell’Sir szedł ze stężałą twarzą i pustką w oczach. On też nie rozumiał. Skoro Anaela chciała zabić Eleuzisa, wystarczyło wydać jemu, Sirdenowi, rozkaz. Był katem, na bogów! Odpokutowałby w Międzywymiarze i ten czyn, ale ona byłaby bezpieczna. Nie wiedział jednak tego, co wiedziała Anaela. Była pierwszą z Przepowiedni. Musiała zdobyć przywilej władzy i w następnej chwili zgładzić Eleuzisa. Ona. Nikt inny. Zaskrzypiały uchylane wrota. Strażnik powiódł po wchodzących ponurym spojrzeniem. Komnatę, w której zwykle przyjmował posłów pan na Dalekim Dworze, urządzono doprawdy przepysznie. Tkaniny mieniły się złotem i zielenią, zasłony ciężkie były od brokatu. Posadzka z polerowanego marmuru lśniła jak lustro. Dookoła stały ni to krzesła, ni trony dla gości, naprzeciw wejścia ogromne biurko, zasłane dokumentami, za nim zaś drzwi prowadzące do prywatnych pokojów: jadalni, sypialni i łazienki. Pośrodku komnaty stał Eleuzis: wyniosły, chłodny, odziany we wspaniałe, złoto-zielone szaty. Po obu jego bokach tkwili strażnicy, trzymając w rękach końce tytanianowych linek — jedna krępowała elfowi ręce, druga zaciskała się na jego szyi. Anaela stanęła naprzeciw niego odziana w prostą białą suknię Leczącej. — Rozetnijcie więzy — rozkazała. Strażnicy spojrzeli na nią, a potem na Sirdena. Uwolnić Eleuzisa?! — Rozetnijcie więzy — powtórzyła, udając spokój, choć serce biło jej jak oszalałe. Co się teraz stanie? Rzuci się na nią? Spojrzenie miał czyste, bez śladu obłędu, więc… może nie będzie tak źle? Linki opadły na posadzkę. Strażnicy cofnęli się o krok, za to Sirden stanął za Wielkim Władcą z uniesionym mieczem, jakby zamierzał go ściąć. Eleuzis, nie zaszczyciwszy kata nawet spojrzeniem, zrobił dwa kroki, dzielące go od Anaeli, ujął jej bezwładną dłoń i wsuwając na jej serdeczny palec swój sygnet rodowy, rzekł dobitnie: — Anaelo dell’Soll, biorę ciebie za żonę dobrowolnie i bez przymusu — tu uśmiechnął się ironicznie — ze wszystkim, czym raczysz mnie obdarzyć, i przyrzekam być ci mężem takim, na jakiego zasługujesz, od teraz aż do śmierci. Automatycznie powtórzyła słowa przysięgi.

— Klęknij — rozkazał w następnej chwili. Miecz Sirdena wciąż znajdował się tuż nad jego głową. Gdy to uczyniła, zdjął srebrny diadem i przykładając kciuk do jej czoła, rzekł: — Mocą nadanego mi przywileju mianuję cię Władczynią Ferrinu. Gwiazdka na czole kobiety zamigotała złoto i srebrzyście, jakby nie mogła się zdecydować, jaki przyjąć kolor, lecz w końcu zabłysła złotem. — Czy przyjmujesz to brzemię? Anaela uniosła oczy: elf trzymał nad jej głową swój diadem. — Przyjmuję — odparła, spuszczając wzrok. Poczuła, jak korona z białego złota, zdobiona ciemnozielonymi kamieniami w kształcie łzy, osuwa się na jej skronie. — Złóż przysięgę. — Ja, Anaela dell’Soll, na krwię swą i życie swoje bronić ziemi mej przyrzekam. Bronić ludu mego przyrzekam. Stać na straży granic mych przyrzekam. Oddać wszystko, co mam, pokonać wroga każdego, poświęcić najbliższych sercu memu, o ile Ferrin, Ferrin i tylko Ferrin tego zażąda. Przyrzekam. Zacisnęła powieki aż do bólu. Stało się. Eleuzis podniósł ją pod łokieć i wykrzyknął słowa, pieczętujące ceremonię: — Pokłon dla Anaeli dell’Soll, Wielkiej Władczyni Świata Światów! W tym momencie świsnął miecz i głowa Eleuzisa potoczyła się po posadzce. * Anaela z niedowierzaniem patrzyła, jak chlustający krwią kadłub osuwa się na ziemię i, odkopnięty przez Ostatniego, pada na bok. Przeniosła osłupiałe spojrzenie na kata. — Nie będziesz musiała pić wywaru z ziół, moja pani — rzekł wolno, wycierając klingę o rąbek tuniki swej ofiary. — Coś ty zrobił?! — Doskoczyła do niego. Trzasnęła go w twarz, a potem jeszcze raz. — Myślisz, że będziesz wyrzynał, kogo chcesz, bez rozkazu?! Stał wyprostowany, patrząc przed siebie. — Może niedługo i na mnie podniesiesz miecz?! Najpierw Arden, teraz… to. Zwalniam cię ze służby! — Nie możesz zwolnić mnie ze służby, do której powołali mnie bogowie — odparł spokojnie. — Chyba że odeślesz mnie z powrotem. Odwrócił miecz i podał rękojeścią Anaeli, ona jednak odepchnęła broń z pasją, wzięła głęboki oddech i zapytała: — Dlaczego to zrobiłeś? Nie rozumiesz, że to było moje zadanie? Po to mnie tutaj sprowadzono. Jak się teraz potoczą losy tego świata, skoro byle kat zmienia Przepowiednię? — Nie „byle kat”, tylko twój własny, Wasza Wysokość, przysłany przez bogów, od których ta Przepowiednia pochodzi. Zmrużyła nagle oczy, przyglądając mu się uważnie. — „Trzecim niech będzie Ten, Co W Mrok Wzięty”. Ty! Ty zostałeś wzięty w mrok i odesłany z powrotem. Ty jesteś Trzecim z Przepowiedni! Strażnicy zaszeptali między sobą. — Dlatego to zrobiłeś… — Nie, moja pani, Przepowiednia nic mnie nie obchodzi, za to obchodzisz mnie ty. — Chwycił jej głowę w dłonie i wcisnął do mózgu wspomnienie Sarisowej wizji.

Przytrzymała się ramienia Ostatniego, żeby nie upaść. Przez chwilę oddychała szybko, patrząc na kata szeroko otwartymi oczami, a potem odwróciła się, podbiegła do najbliższego okna, otworzyła je jednym ruchem ręki i zwymiotowała. Poczuła dłonie Mirelli, gładzące ją po ramieniu, podsunięto jej chusteczkę do wytarcia ust. — Przeszukajcie pokoje tego ścierwa — usłyszała głos Sirdena. — Szukać tytanianowej linki i środków odurzających. Strażnicy rozbiegli się po komnatach. — Już lepiej? — poczuła jego dłoń na ramieniu. — Mogłeś mnie uprzedzić — odparła cicho, nie odwracając się. — Nie potrafiłabyś być przekonująca i nie dostałabyś tego, czego chciałaś, moja pani. Pozabijalibyście się Zakazaną Mocą albo zamęczyłby cię na śmierć. Taki był pierwszy węzeł. Anaela oparła czoło o framugę. Taki był pierwszy węzeł. I przeciął go Sirden, a nie Eleuzis. — Nie będziesz teraz mdlała, moja pani? — spytał łagodnie. — Nie będę. I… dziękuję, lordzie dell’Sir. Skłonił się nisko. * Siedziała w stajni, na kostce siana, otulona płaszczem. Na zewnątrz nie było zimno, ale jej ciałem wstrząsały dreszcze. — Zaczyna się, Saris. Znów zaczyna się rzeź, a ja nie jestem w stanie jej zapobiec. — Przecież zapobiegłaś: Reikan nie stanie przeciw Sellinarisowi w bratobójczej walce. — Też mi pocieszenie… Nie stanie, bo zginął. Przeze mnie. Na dodatek jestem nie po tej stronie co trzeba. Władczyni Ferrinu wiedzie Darrakijczyków przeciwko Ferrinowi. Występuję przeciwko Sellinarisowi, którego miałam odzyskać, a nie stracić. Taka była moja wola. — Ale wola bogów była widać inna — odparł zamyślony. — Co teraz zamierzasz? — Pojadę do Feri’any uwolnić ludzi. — Ty żartujesz, Anaelo, prawda? — Nie, koniku, nie żartuję. Miałam wymusić to na Eleuzisie, teraz pozostał mi następca tronu. Ale ty możesz zostać. — Potargała pieszczotliwie czarną grzywę. — Nie mogę — odparł ponuro. — Kto na ciebie nadepnie, gdy będziesz chciała zrobić jakieś głupstwo? * Sellinaris zasiadał na ferrińskim tronie, udając, że słucha burzliwych obrad. Myślami jednak był daleko na wschodzie — szczęki same się zacisnęły, w czarnych oczach błysnęła nienawiść — przy tej, która doprowadziła do wydarzeń ostatnich miesięcy, a która wczoraj przysłała posłańca z krótką wiadomością: * Eleuzis dell’Soll został ścięty z mojego rozkazu za zdradę stanu. Anaela dell’Soll, Wielka Władczyni Ferrinu, Edenu i Nienazwanego * Tyle razy miażdżył karteluszek w dłoni i na powrót rozwijał, by po raz kolejny przeczytać wypisane na nim słowa, że ze zwitku pozostał niemal pył. Jak do tego doszło? Jak mógł do tego dopuścić?! Jego życie, do momentu przybycia tamtej spokojne, niemal nudne, legło w gruzach. Stracił siostrę, potem brata, a w końcu ojca. Jak to

możliwe, by bogowie byli tak życzliwi jakiejś przybłędzie i tak wrodzy jemu, Sellinarisowi, który wiernie służył i im, i Ferrinowi? Czym tamta zasłużyła na ich łaskę, że teraz została mianowana władczynią jego ojczyzny i odbierała mu tron? — Wasza Wysokość? — Zamrugał i odwrócił głowę w stronę pytającego. Był to lord Cambr. — Od ciebie, panie, zależy, czy my, lordowie Ferrinu, poprzemy panią Anaelę dell’Soll, czy nie. Jesteśmy gotowi uznać jej zwierzchność, mówi się bowiem, że to następczyni wielkiej Amarilli, ale na twój rozkaz wystąpimy zbrojnie. Taka jest decyzja Rady. Jaka jest twoja, mój książę? — lord skłonił się nisko. Sellinaris wstał i potoczył wzrokiem po zebranych. — Chyba nie przypuszczacie, panowie, że uznam za godną Ferrinu tę, która wymordowała królewską rodzinę? Moją rodzinę? Wstał, a jego kroki rozbrzmiały echem w wielkiej komnacie. Odrzwia otwarły się i zamknęły z głuchym trzaskiem. — A więc mamy wojnę — westchnął Samuel Cambr. * Wartownicy przy zwodzonym moście zostali zasztyletowani jako pierwsi. Nikt w uśpionym Zamku Amar nie zobaczył tego ani nie usłyszał. Nikt nie podniósł alarmu. Most był opuszczony, a boczna furta uchylona, Amarkanda czekała bowiem na spóźnionych posłów z Ferrinu. Kwadrans wcześniej młody lord dostał wiadomość, iż tacy przybędą… Bo przybędą. Lecz nie posłowie i nie z Ferrinu. Anaela z rozmachem cisnęła czerwoną błyskawicę w jedną z wież, nie czyniąc wielkich szkód, za to skutecznie odwracając na parę chwil uwagę strażników. Przez most przemknęły cztery postacie. — Co to było? Burza? — Jeden z gwardzistów wyjrzał przez okienko. Anaela przycupnęła w mroku opuszczonego mostu. „Może być i burza — pomyślała w następnej chwili. — Tym razem będzie na niebiesko”. Błękitny piorun uderzył w drugą z wież. Mech porastający dachówki zapłonął. Zadowolona spojrzała na swoje dzieło. Dopóki są zajęci burzą, może się bawić błyskawicami do świtu. Sirden powinien już być w środku. Teraz znów na czerwono, żeby strażnicy w zamku nie nabrali podejrzeń. Wrota bramy rozwarły się na moment i na znak, że droga wolna, błysnął w nich płomień. — Pamiętajcie, co mówiłam: chcę jeńców, nie trupy. Jak najmniej krwi — szeptała Anaela do mijających ją Darrakijczyków. Zamek nadal spał spokojnie. Ogień na dachu wieży sam zgasł. I nagle gdzieś w górze rozbrzmiał rozpaczliwy krzyk, a po nim rozpętało się piekło. Darrakijczycy rozbiegli się po korytarzach i dziedzińcach, roznosząc na mieczach każdego, kto stawił opór. Było ich tak wielu, a obrońcy tak nieliczni i nieprzygotowani do walki, że ta skończyła się w mgnieniu oka. Anaela wskoczyła na grzbiet Sarisa, gdy tylko wrzaski zaczęły cichnąć. Cień pognał przez zwodzony most, wpadł na dziedziniec i zatrzymał się naprzeciw wielkich schodów. Władczyni zsunęła się z jego grzbietu i rozejrzała. Dookoła, szczególnie na górnych krużgankach, wrzała jeszcze walka, ale wyglądało na to, że parter jest już w całości opanowany. Darrakijczycy wyprowadzali pierwszych jeńców. — Tkwij tutaj nieruchomo w tej białej sukni. Stanowisz znakomity cel — prychnął Cień. — Jedna zbłąkana strzała i Sellinaris odzyska tron.

— Daj spokój, Saris. — Nie dam ci spokoju, bo miałaś czekać pod mostem, aż skończą i cię wezwą, a ty zmusiłaś mnie… Nie słuchała go. Uklękła obok wykrwawiającego się elfa w barwach Amarkandy. Do głębokiej rany na jego barku przyłożyła dłoń z błękitem, krwawienie ustało niemal natychmiast. — I myślisz, że ci za to podziękuję, suko? — wycharczał elf. — Nie. Nie mam takich złudzeń. — Wzruszyła ramionami i pochyliła się nad następnym rannym, rzucając do swoich ludzi: — Zwiążcie go. Znów, jak za dawnych czasów, uważna i skupiona przemierzała dziedziniec, niosąc pomoc rannym obu stron, bez wyjątku. Znów biała suknia została zbrukana krwią, ale tym razem Anaela należała do najeźdźców i to ją przeklinano za przelew tej krwi. Starała się nie myśleć nad absurdem tej sytuacji, ale to ona wystąpiła przeciwko sobie, to ona najechała własne ziemie — była przecież władczynią i Ferrinu, i Darrakii. Posłała niebiosom zdegustowane spojrzenie, powróciła do leczenia ostatniego z rannych, po czym wstała z kolan i rzekła do eskortujących ją gwardzistów: — Żołnierzy zamknijcie w lochach. Służbę i władców tego zamku zgromadźcie w sali tronowej. Zaraz tam będę. Sirden! * Kat przykładał miecz do grdyki młodego lorda Amar, którego ojca tak niedawno wysłał w Międzywymiar w obronie Anaeli. — Chcesz umrzeć, chłopcze? — zapytał, widząc, jak ten rzuca szybkie spojrzenie na wiszącą nad łóżkiem kuszę. — Wolę umrzeć, niż się poddać! — Ty już się poddałeś, a gdyby nie wyraźne rozkazy naszej pani, spełniłbym twoje życzenie. — Jakiej „naszej”?! — wykrzyknął młody mężczyzna. — Może twojej, bo nie mojej, zdrajco! — W następnej chwili skrzywił się lekko, bo sztych miecza przebił skórę. — Rozumiem, że poległeś w walce? — syknął kat i wtedy padło: — Sirden! — Chyba masz szczęście — rzekł do jeńca, po czym krzyknął: — Dwóch do mnie! — Natychmiast pojawiło się paru darrakijskich żołnierzy. — Związać go. Gdzie jest pani Anaela? — Ostatnio widziałem Jej Wysokość na dziedzińcu — odparł jeden z Darrakijczyków, po czym cisnął lorda Amar na kolana, wykręcił mu ręce do tyłu i brutalnie spętał. — To władca tego zamku. Traktuj go uprzejmie, znajdź mu jakąś wygodną, miłą celę i pilnuj, by nie zginął w drodze od zbłąkanej strzały. Wy dwaj nie ruszajcie się stąd — wskazał drzwi, prowadzące do wieży z posłańcami — ani na krok. — Rozkaz, Wasza Miłość. Sirden ruszył ku drzwiom i już po chwili zbiegał na dziedziniec. Tam skierowano go do gabinetu przylegającego do sali tronowej. — Moja pani, wzywałaś mnie? — spytał, zatrzymując się w progu. Anaela, stojąca przy oknie wychodzącym na dziedziniec, odwróciła się ku niemu. — Co o tym myślisz, lordzie Sirden? — Jest nieźle. — Ostatni wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. — Straty w ludziach

bardzo małe, jak na bitwę o Amarkandę. Nasi byli bardzo zdyscyplinowani i zastosowali się do rozkazów. Lorda pojmano, wieża z posłańcami jest strzeżona. Tak, całkiem nieźle — pozwolił sobie na leciutką dumę w głosie. — Świetnie się spisałeś. — Położyła mu dłonie na ramionach i uścisnęła serdecznie. — Byłby z ciebie doskonały dowódca, a tak, strzegąc mnie, zwyczajnie się marnujesz. — Właśnie strzegąc ciebie, pani, miałem sposobność wykazać się jako dowódca, a nie tkwić w Międzywymiarze jako były ferriński kat — zauważył. — To prawda — uśmiechnęła się. — Dalsze rozkazy, pani? — Po przemówieniu. „Wtedy dowiemy się, jakie są dalsze rozkazy” — dodała w myślach. — Przed przemówieniem musisz włożyć to, moja pani. — Podniósł leżącą na biurku koronę Eleuzisa. — Nie ma mowy! Brzydzę się! — Przykro to słyszeć. — Zdjął jej z głowy skromny srebrny diadem i nałożył koronę. — Przyzwyczajaj się. Od dziś na ziemiach Ferrinu musisz się prezentować jak władczyni, a nie służąca. * Potoczyła wzrokiem po zebranych. Zwycięzcy stali z podniesionymi głowami i triumfem w oczach, zwyciężeni klęczeli, patrząc z nienawiścią na tę, która najechała ich, kiedy spali. — Przyprowadźcie lorda Amar i całą jego rodzinę — to były pierwsze słowa Anaeli do jej nowych poddanych. Gdzieś z tyłu zaczęło się zamieszanie — młody władca prowincji, niedawno mianowany przez Sellinarisa, nie miał zamiaru tak łatwo się poddać. Wreszcie przywleczony przez dwóch żołnierzy i zmuszony do uklęknięcia, otworzył usta, by zelżyć Anaelę najparszywszymi słowy, ale sztych miecza, który wbił mu w grdykę Ostatni, na chwilę go uciszył. — Zakneblujcie go — nakazała. — Mam coś do powiedzenia i nie życzę sobie, by mi przerywano. Jeden z żołnierzy pospiesznie wypełnił polecenie. Pozostali członkowie rodziny: młoda elfia — zapewne lordessa, starszy wiekiem elf i jasnowłosy chłopiec o strwożonym spojrzeniu, posłusznie uklękli obok lorda, wbijając wzrok w posadzkę. — A teraz słuchajcie uważnie, bo nie będę się powtarzać… — Anaela podniosła głos tak, by dotarł do każdego ze zgromadzonych. — Oto co postanawiam ja, Anaela dell’Soll, Wielka Władczyni Ferrinu: prowincja Amarkanda należeć będzie tylko do ludzi. Wszyscy elfowie, zarówno czystej krwi, jak i krwi mieszanej, zostaną odstawieni do Saskii. Milczeć! — Uciszyła narastający gwar, a gdy to nie pomogło, uderzyła czerwoną błyskawicą w przeciwległą ścianę. Grom ogłuszył zebranych i skutecznie zamknął im usta. Zapadła martwa cisza. Tylko młody lord Amar próbował wstać z klęczek. Anaela skierowała na niego wzrok. — Ty, lordzie, nim się rozstaniemy, zdejmiesz uwarunkowanie z niewolników. Moje ziemie zamieszkiwać będą tylko wolni ludzie. Teraz masz prawo wyrazić swoje zdanie. Na jej ostatnie słowa wybuchł rwetes. Elfowie i mieszańcy protestowali. Przecież poddali się jej! Są gotowi złożyć przysięgę wierności! Dlaczego ich odsyła, miast zgodnie z obyczajem wyznaczyć nowego lorda albo uznać tego, który rządził dotychczas? Wśród niewolników zapanowało takie samo poruszenie jak wśród wolnych. Czy prawdą

jest to, co mówi ta… kobieta? Nosi złotą gwiazdę, piętno Władców Ferrinu, ale czy ma tyle władzy, by zwrócić im wolność? Czy faktycznie wygna elfów i osadzi w Amarkandzie wyłącznie ludzi? Jak to możliwe?! Przecież to wbrew zwyczajom! Anaela nie słuchała krzyków i narzekań, bardziej skupiona na klęczącym u jej stóp lordzie. — Zdejmiesz uwarunkowanie, lordzie, czy ma je zdjąć twoja śmierć? — zapytała cicho. — Nie chcę, byś ginął, ale… — Litości, Wasza Miłość — wyjęczała elfia. Lord posłał jej mordercze spojrzenie. — Pytam: uwarunkowanie czy śmierć? — W głosie Anaeli nie było litości. Na jej znak zdjęto knebel i wtedy lord wychrypiał jedno słowo: — Śmierć. Anaela zgrzytnęła ze złością zębami. Głupek, mógł żyć te swoje milion lat, a tak za chwilę umrze na jej rozkaz. Tłum powoli cichł. — Pytam po raz ostatni — podjęła. — Zdejmiesz uwarunkowanie z niewolników czy wybierasz śmierć? Lord sam musiał się pogrążyć. I zrobił to, krzycząc z emfazą: — Wybieram śmierć! Anaela skinęła na Sirdena, a potem rzekła cicho do lorda: — Wybrałeś. Spadł miecz i głowa młodego mężczyzny potoczyła się po szlifowanym marmurze. Elfia zemdlała, a tłum jęknął jednym głosem. — Czy ktoś jeszcze wybiera śmierć? — zapytała Anaela. — Ja! — wykrzyknął ktoś z tłumu. — Nie będę słuchał ludzkiej dziwki! — W następnej chwili, ogłuszony przez Darrakijczyków, padł nieprzytomny. — Przyprowadźcie tego głupca — rozkazała. — Wybrał. Kto jeszcze? Elfowie w milczeniu wbili wzrok w ziemię. Mieszańcy również. Ludzie stali nieruchomo, bojąc się, że zaraz gniew władczyni spadnie na ich głowy. — Zdejmijcie obroże — rozkazała. Niewolnicy sięgnęli do szyj. Skórzane i metalowe „ozdoby” zaczęły spadać na ziemię. — Jesteście wolni. Miała ochotę uśmiechnąć się do nich, ale Sirden ostrzegł, że nie docenią jej gestu i nadal musi się jawić jako Wielka Władczyni, okrutna i surowa. — Możecie odejść z elfami albo zostać w Amarkandzie. — Możemy odejść?! — usłyszała. — Dokąd, pani? Kto przyjmie na służbę wolnego człowieka? — Jestem pewna, że w Saskii z przyjemnością znów was zniewolą, a ja drugi raz uwalniać nie będę — odpowiedziała z ironią. Nie zależało jej na krnąbrnych poddanych z Amarkandy, miała wystarczająco wielu własnych, wiernych i posłusznych. Więcej: wolałaby oddać prowincję tylko Darrakijczykom, bo Eden nie był w stanie ich wyżywić, a każdy dodatkowy człowiek to jeszcze jedna gęba do nakarmienia. Nie, tutejsi nie byli jej do szczęścia potrzebni. — Teraz moi żołnierze podzielą was na tych, którzy zostają, i na tych, którzy odchodzą. Każdy, kto stawi opór, zostanie ścięty. Tej nocy spadły jeszcze trzy głowy. * Elfowie, mieszańcy i paru ludzi długą kolumną, eskortowaną przez konnych, opuszczali

zamek. W ich oczach było niedowierzanie i jedno jedyne pytanie, jakie kiedyś widziała w oczach uciekających przed armią WeddSa’arda: za co?! — Zostaliby, aby ci służyć, pani — zauważył Sirden, patrząc na uchodźców przez okno gabinetu. — Nie mamy dla nich miejsca. I tak żałuję, że zostało tak wielu byłych niewolników. Wiesz, co będzie trzeba teraz zrobić: zdobyć jeszcze jedną prowincję. I tym razem nie pójdzie nam tak łatwo. — Darrakijczykom nigdy nic nie przychodziło łatwo. Wywalczą sobie drugi zamek. To znaczy tobie, pani — poprawił się szybko. Spojrzała nań bystro. — Potępiasz mnie. — Gdzieżbym śmiał… — Owszem, śmiesz, bo nie rozumiesz. Nie rozumiesz, co chcę uczynić. — Oświeć mnie więc, Wasza Wysokość. Stanęła przed nim i spojrzała w jego czarne oczy. — Chcę oddać wolny Ferrin prawowitemu władcy, Sirdenie. Wolny, a nie zniewolony. — Doceniam twój gest i twoje intencje, ale Ferrin już ma prawowitego władcę, a właściwie władczynię. Zamierzasz, ot tak, oddać tron Sellinarisowi? — Właśnie: ot tak — pstryknęła palcami i uśmiechnęła się. — Po co więc ta wojna? Poddaj się mu, przekaż przywilej i… — Ta wojna jest nie „po co”, a „o co”. O wolność. Wolność dla ludzi, lwian, jednorożców i smoków. Ferrin znów będzie krainą wolnych istot. — Rozumiem jeszcze ludzi i Cienie, nawet lwiany rozumiem, ale smoki?! Nie pokochają cię za to, oj, nie pokochają… — Może nie to pokolenie, ale następne doceni smak wolności. Mnie już wtedy nie będzie. — Oczywiście że nie. Zostawisz nas, byśmy się przez następne dwieście lat użerali z wolnymi smokami — rzucił gniewnie i wyszedł bez słowa pożegnania. Anaela opadła na krzesło. Sirden chyba ma rację. Będzie musiała chyba zrewidować swe poglądy co do wolności, a nad tymi smokami się zastanowi… * Znów jechała obok Sirdena, jak kilka miesięcy wcześniej, ale tym razem w odwrotnym kierunku: z Edenu do Feri’any. Towarzyszący im orszak był bardziej okazały niż ostatnio. Elfom trzeba było uświadomić, że jako posła przepuszczają nie byle kogo. Zarówno więc przed Anaelą, jak i za nią ciągnął się dwurząd darrakijskich gwardzistów. Wszyscy odziani byli w królewski błękit szamerowany złotem — takie barwy obrała nowa władczyni i tylko ona jedna nosiła białą suknię Leczącej oraz szkarłatny płaszcz. Nie bardzo się to jej strażnikom podobało: stanowiła łatwy cel. Cienie gotowe były służyć swej pani podczas tej wyprawy, ale stanowczo zaprotestowała. Nie po to wywalczyła dla nich Eden i wolność, by z powrotem prowadzić do Ferrinu. Był to swego rodzaju absurd: według praw tego świata Ferrin był przecież jej, ale nie zamierzała się więcej zastanawiać nad tymi sprzecznościami. Wielka Władczyni nie mogła sobie pozwolić na wahania. Tak więc zdążała do Ferrinu na grzbiecie Sarisa, bo jej stanowcze: „Jadę sama!” zbył kpiącym prychnięciem i słowami: — A próbuj!

U boku zaś miała milczącego od paru dni przyjaciela. — O co chodzi Sirdenowi, Saris? O te smoki? — zapytała mentalnie. — O jakie smoki? — odpowiedział podejrzliwym pytaniem. — Wymknęło mi się, że mam zamiar uwolnić wszystkie istoty, łącznie ze smokami. — Chyba oszalałaś, Anaelo! — krzyknął z niedowierzaniem. — Wiesz, ile krwi przelano w czasie wojen nolandzkich? Ile Cieni zginęło przez te gady? Pozostań może przy uwalnianiu ludzi, którzy, jeśli chcesz wiedzieć, i tak nie okażą ci wdzięczności, a smoki pozostaw w feri’ańskich lochach, gdzie sobie spokojnie śpią. — Śpią? Myślałam, że szamocą się od dwóch stuleci. — A któż by wytrzymał z przytomnymi smokami?! Nie, nie. Uśpiono je i niech śpią, powtarzam. — Niech śpią — zgodziła się. Nagle coś sobie przypomniała. — Saris, dlaczego ty mi wszystkiego nie mówisz? — Zarzucasz mi zdradę? — spytał podejrzliwie. — Tylko pytam, dziwiąc się, że z tamtą wizją pobiegłeś do Sirdena, nie do mnie. — To on miał przeciąć węzeł, nie ty. — Ależ nie czynię ci wyrzutów… — Właśnie słyszę! — No dobrze. Czynię. Powiedz najpierw, o co chodzi z tym przecinaniem węzła. Milczał przez chwilę obrażony, ale w końcu zaczął mówić: — Wiesz już, co to węzeł. Od niego odchodzą nowe rzeczywistości. Ci, którzy uczestniczą w ich powstaniu, przecinają węzeł, a wtedy tworzą się nowe Wymiary. My, Cienie, tak to właśnie widzimy. Koniec jednej rzeczywistości daje początek drugiej. — Ale nie jesteś w stanie przewidzieć, którą drogą podąży twoja rzeczywistość? — Nie. Dlatego rzadko patrzymy w przyszłość i nie przyglądamy się węzłom. Poszalelibyśmy, co chwilę widząc nowe przejście. — To dlatego mi nie mówisz… — wyszeptała. — Nie dlatego, że nie chcesz, a dlatego, że nie widzisz. — Oczywiście! — A ja myślałam, że w ten oto magiczny sposób przewidujesz przyszłość i nie chcesz mi o niej powiedzieć — roześmiała się. Sirden spojrzał na nią pytająco. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że cały czas milczy, gadając z Sarisem w myślach, i nagły wybuch wesołości mógł się wydać katu podejrzany. — Nie, moja pani — ciągnął Cień — czasem tylko intuicja zjeży mi włos na karku, wtedy patrzę w przyszłość i… Zwykle jest już za późno, by coś zdziałać. — To faktycznie nie dar, a przekleństwo — mruknęła. — Cieszę się, że mi o tym powiedziałeś, bo było mi trochę przykro… — Nie mogłaś o niczym wiedzieć. Eleuzis domyśliłby się, że coś knujesz. W tobie przecież czyta się jak w otwartej książce, ale kat był cały czas w pogotowiu. Gdyby zawiódł, ja starałbym się ciebie ocalić, choć pewnie by mi się nie udało — przecież nie ja przecinałem ten węzeł. — To znaczy, że ta druga rzeczywistość gdzieś się wydarzyła? Ta druga Anaela została zgwałcona? — Tak, moja pani.

— A ten drugi Saris musiał to znieść? — Oby krótko. Życzmy im obojgu szybkiej i łagodnej śmierci, o ile jeszcze żyją. Umilkła, porażona jego słowami. * — Wasza Wysokość, Ellisia przysyła posła. Słowa Sirdena wyrwały ją z otępienia, w jakim się od czasu rozmowy z Cieniem znajdowała. Wizja, jaką Ostatni wtłoczył jej do głowy, ciągle wracała, i świadomość, że stało się to naprawdę, właśnie jej, tylko w innym Wymiarze, stanowiła przytłaczający ciężar. Rezultat był ten sam: tamta Anaela i tak zgładziła Eleuzisa — albo i nie — jednak jakim kosztem… Jednocześnie czuła, że jej wybory nabrały nowej wagi, bo przecinającą węzły dla tego Świata był nikt inny tylko ona. Nie mogła jednak pozwolić sobie na dalsze rozmyślania. Ellisia przysyłała posła. Właśnie nadjeżdżał, wiedziony przez darrakijskich zwiadowców. Nosił barwy dobrze jej znane: błękit i biel, tors zaś miał przepasany szkarłatną szarfą posła. Anaela nosiła taką samą i w jej forpocztach na wszelki wypadek powiewała na włóczni druga, zamiast proporca, którego nie miała. Zasalutował. — Jestem Paul dell’Ellis, najstarszy syn lorda. To dla was, Wasza Miłość. — Podał jej rulon, chyląc głowę. Rozwinęła pergamin i przebiegła pismo wzrokiem. — To, co przewidywaliśmy: Wielki Książę wypowiedział mi wojnę, Ellisia stanęła po jego stronie i nie przepuści mnie przez swoje ziemie. Odpowiedz lordowi, Ellis, że przejdę przez nie chroniona odwiecznym prawem poselstwa. Jeżeli zostanę zaatakowana, wiedz, że będę się broniła tak, jak potrafię. A ci, co podnoszą rękę na posła i na prawowitą władczynię, zostaną ukarani w jedyny możliwy sposób: potraktuję ich Magią Śmierci. Wierz mi, że w moim orszaku wszyscy potrafią jej używać. Wyraziłam się jasno? — Utkwiła zimne spojrzenie w pobladłym na wspomnienie kaciej mocy posłańcu. — Jasno, Wasza Wysokość. — Zasalutował ponownie, zawrócił i pognał z powrotem, wciąż prowadzony przez zwiadowców. — Jak myślisz, Sirden: przepuszczą nas czy nie? — Byłaś bardzo przekonująca, pani Anaelo. * Przed wieczorem znaleźli się na błoniach otaczających Zamek Elle. Ten sam poseł przybył po raz drugi. Ukłonił się nieco niżej niż poprzednim razem, co nie uszło uwadze Ostatniego, i wręczył Anaeli kolejny rulon. Nim rozwinęła pergamin, wymieniła spojrzenia z Sirdenem. Uważnie przeczytała wiadomość, po czym rzekła: — Oferują nam nocleg, gwarantując nietykalność należną posłowi. — Czyli masz duże szanse przeżyć tę noc, w przeciwieństwie do nas — skwitował Sirden. Anaela nakazała posłańcowi, by czekał, a sama odjechała na bok, by naradzić się z Ostatnim. — Myślisz, że to podstęp? Ludzie są zmęczeni. Trzecia noc pod gołym niebem nie podniesie morale. — Uważam, że jesteśmy bezpieczniejsi, spędzając trzecią noc pod gołym niebem, niż z własnej woli nocując w ellisijskich lochach.

— Ja też jestem zmęczona — powiedziała z naciskiem. — Jeżeli będą chcieli, to zaatakują nas po drodze i wytną w pień, a tak może poznam lorda Ellis. Może przepuści nas portalem? — Tak. W Międzywymiar. — No to czym się martwisz? My dwoje wrócimy na pewno — zaśmiała się. Ale kat był poważny. Jak zwykle w ostatnich dniach. Anaela zaczęła się obawiać, że całkiem stracił poczucie humoru. — Widzę, że nic cię nie odwiedzie od przestąpienia progu Zamku Elle, moja pani. Ja mogę się tylko dostosować do twej woli i próbować cię chronić. Ellis! — zawołał chłopaka. — Przyjmiemy gościnę. Przypomnij swemu panu, że będzie podejmował Wielką Władczynię, która w razie zagrożenia nie zawaha się użyć Magii Śmierci. Jej ludzie również. — Przypomnę, Wasza Miłość. — Poseł spiął konia i pognał w kierunku zamku. — Less — Sirden skinął na przybocznego — nocujemy w zamku. Mogą nas tam wystrzelać, otruć lub powyrzynać. Niech nasi ludzie mają tego świadomość. Pani Anaela wyraża zgodę na użycie czarnej mocy w celu obrony. Przyboczny zasalutował i ruszył wzdłuż orszaku, przekazując rozkazy. Anaela zwróciła się do Sarisa: — Co on się taki drażliwy ostatnio zrobił? — Posłała Sirdenowi szybkie spojrzenie, ale patrzył przed siebie, prowadząc konia jedną ręką, drugą od niechcenia ćwicząc mieczem. Odruchowo dotknęła rękojeści Czarnego Tytanianiu, który wrócił do niej po śmierci Amrego. — Boi się o ciebie. Ja zresztą też — odparł Saris. — Ale ty nie boczysz się całymi dniami. Da się z tobą porozmawiać, z nim nie. — Bo ja się boję normalnie, a on nienormalnie. Parsknęła śmiechem. — Powiedziałaś, że po uwolnieniu ludzi oddasz przywilej Sellinarisowi. — Tak zrobię. — Wiesz, co się wtedy stanie? — Sellinaris najprawdopodobniej mnie zgładzi — odparła spokojnie. Saris stanął jak wryty. — Myliłem się. To ty jesteś nienormalna. Sirden słusznie się obawia. — Rusz się, bo wszystkich wstrzymujesz — mruknęła. — Kim będę w Feri’anie, gdy Sellinaris zostanie władcą? Służącą? Nałożnicą? Przyjaciółką? — Może żoną? — podsunął uprzejmie jednorożec. — Akurat. Szczególnie że zaraz po tym, jak poślubiłam Eleuzisa, mój kat skrócił go o głowę. — Jesteś następczynią Amarilli dell’Soll, prawowitą Władczynią Ferrinu. Stoi za tobą niewielka, ale zdeterminowana armia Darrakijczyków. Być może uznają cię niektórzy lordowie, innych się do tego przymusi… — I wywołam wojnę domową? Nie ma mowy — pokręciła głową. — Więc od razu podłóż głowę pod miecz lorda Ellis. Po co się męczyć? — Muszę przedtem uwolnić ludzi i przekazać ten przeklęty przywilej — zauważyła, smutniejąc. Saris miał trochę racji w tym, co mówił, ale jej przyszłość wydawała się przesądzona. Sellinaris Anaeli na pewno nie oszczędzi, zamorduje ją i każdego, kto stanie w jej obronie. Sirden miał więc powody do obaw. Mimo to, kiedy zrównała się z Ostatnim, rzekła tak pewnie, jak potrafiła:

— Myślę, że nie mamy się czego lękać. Saris by mnie przecież ostrzegł. — Może ty nie masz się czego lękać. Zabić cię nie można, z Międzywymiaru wrócisz… — Aleś ty się złośliwy zrobił, Sirden — parsknęła jak rozzłoszczona kotka. — Nie da się z tobą paru słów zamienić. Może pora, bym zmieniła przybocznego i obrońcę? Arliss będzie milszym towarzyszem. — O tak. Zaspokoi wszelkie wymagania Waszej Wysokości. Jak już wszyscy szczęśliwie porozchodzimy się do gościnnych komnat, przyślę go, by ogrzał zimne łoże mojej pani. Czarny Tytanian sam wskoczył jej do ręki. W przypływie furii chciała wbić sztych lordowi w krtań, by odszczekał obelżywe słowa, ale nie zdążyła: grafitowa klinga napotkała głownię katowskiego miecza. Anaela uderzyła z prawej, sparował bez wysiłku. Zamachnęła się z lewej. To samo… Kat od niechcenia odbijał każdy cios Czarnego Tytanianu, mimo że zadawane były z całych sił. Pracował nadgarstkiem, wykonując ruchy oszczędne i ostrożne, by przypadkiem Anaeli nie zranić. Wreszcie Saris, uznając, że ta zabawa wcale mu się nie podoba, naparł na gniadego wierzchowca. Zwierzę kwiknęło dziko i skoczyło w bok. Sirden zachwiał się w siodle i to dało Anaeli przewagę. Zraniła kata w rękę. Saris powtórzył manewr. Anaela wzięła zamach, a czerwona energia sama z siebie spłynęła po ostrzu i wybiła Ostatniemu miecz z dłoni. Wreszcie mogła przyłożyć sztych do jego grdyki. Trwali tak długą chwilę, oddychając ciężko, wpatrzeni w siebie z wściekłością. — * A tak właściwie to o co wam poszło?* — do zamroczonego wzburzeniem umysłu z trudem dotarło pytanie Sarisa. — No, na co czekasz, pani? — ponaglił ją kat. — Dobij! — Sądziłam, że jesteś moim przyjacielem — warknęła, chowając miecz do pochwy. — Bo jestem! — Jesteś. Tak jak wy — potoczyła wzrokiem po Darrakijczykach — jesteście moimi obrońcami. Przed chwilą mogłam zginąć z ręki zdrajcy, a wy przyglądalibyście się temu bez mrugnięcia okiem. Ruszaj, Saris. Ty jeden nigdy mnie nie zawiodłeś. — Ależ Wasza Wysokość cały czas miała przewagę! — usłyszała od któregoś z żołnierzy. Minęła go, wzruszając ramionami. Tak. Przewagę, bo Sirden ją oszczędzał. — Nie wątp w moją przyjaźń i lojalność, proszę. — Lord zrównał się z nią. — Jeżeli rzeczywiście uważasz mnie za zdrajcę, zaatakuj raz jeszcze, albo każ ściąć któremuś ze swoich ludzi. Nie będę się bronił. — Jesteś mi potrzebny — ucięła. — Nie wiem, co mnie napadło. Przepraszam. Nie patrząc nań, pognała ku przodowi kolumny. * Szkarłatna szarfa zdobiła jej pierś. Jadący obok Arliss niósł włócznię z taką samą szarfą, popatrując niepewnie na władczynię, która nagle się przy nim znalazła. — No i co, Arliss… — zagadnęła go. Od czasu spotkania w chacie Dzikich Ludzi nie miała okazji porozmawiać z chłopakiem. — Znalazłeś już żonę? — Ty… Wy jesteście moją żoną, Wasza Wysokość — wyjąkał chłopak. Spojrzała nań z niebotycznym zdumieniem. — Wziąłem was zgodnie z prawem mego ludu. Parsknęła śmiechem, patrząc na sygnet Eleuzisa, który musiała nosić, tak jak znienawidzony diadem. — Gwoli ścisłości: nie wziąłeś mnie. Przeszkodziła nam Przepowiednia. — To prawda, ale gdy tylko… — Gdy tylko…? Wtedy będziesz księciem małżonkiem. Spróbujesz wziąć mnie, a ze mną

Ferrin, gwałtem? — Rzuciła mu szybkie spojrzenie. Po jego minie poznała, że myślał o tym. Bo myślał! Może nie o gwałcie na swej pani, która według słów wodza zwyczajnie do niego należy, a o tym, co się mogło zdarzyć, gdyby tamtego dnia jednak ją posiadł. Poczuł, jak w lędźwiach budzi się pożądanie. Zdradliwy rumieniec wypłynął mu na policzki. — Można jakoś rozwiązać to małżeństwo? — zapytała, bawiąc się od niechcenia kosmykiem Sarisowej grzywy. Chłopak pokręcił głową. — Tylko poprzez śmierć. „Więc będziesz następny” — pomyślała ze smutkiem. — Mam się go pozbyć? — zapytał przysłuchujący się rozmowie darrakijski żołnierz, sięgając po miecz. — Nie! — przestraszyła się Anaela. — Masz się tylko trzymać ode mnie z daleka — rzuciła do Arlissa. Ten oddał włócznię z szarfą Darrakijczykowi, zawrócił konia niemal w miejscu i pogalopował na tyły. — Tracę po kolei każdego z przyjaciół. Zostałeś mi tylko ty. — Pogładziła jednorożca po szyi. — Sirden również. I jeszcze ta, która przemyka się za nami. Anaela odwróciła się tak gwałtownie, że mało nie spadła z grzbietu jednorożca. Rzeczywiście! Wśród wielu płomyków aura samotnego podróżnego nie rzucała się w oczy, ale gdy Anaela wypatrzyła ją i skoncentrowała się… Mirella! — Moja służąca podąża za nami — zwróciła się do jadącego za nią Darrakijczyka. — Przyprowadź ją. * — I co mi powiesz? — zaczęła groźnie, gdy skruszona Mirella podjechała na siwej klaczy. — Dlaczego okazałaś nieposłuszeństwo? Mirella milczała, utkwiwszy wzrok w końskim karku. — Miałaś zostać w Amarkandzie! — wściekała się Anaela. Tam Mirella byłaby bezpieczna i szczęśliwa, tu, przy Anaeli, zapewne zginie, jak każdy, kto wiązał z nią swój los. — Wrócisz do Zamku Amar pod eskortą! — Nie wrócę, Wasza Wysokość — wyszeptała dziewczyna. — Co powiedziałaś?! — Wybaczcie, Wasza Wysokość, ale zwróciłyście mi wolność. Jako wolny człowiek mam prawo wybierać, dokąd się udam i komu będę służyła, więc chcę iść z wami i służyć właśnie wam. — Odważyła się podnieść na Anaelę wzrok. Tej odjęło głos. — W zasadzie ma rację — zauważył Saris. To samo widziała w oczach żołnierzy. — Jadę na śmierć! I tym razem nie chcę cię za sobą pociągnąć! — krzyknęła Anaela, ale teraz w jej głosie zabrzmiała rozpacz, nie gniew. — Dałyście mi wybór, Wasza Miłość. — Dziewczyna odważnie spojrzała jej w oczy. — I miast życia bez was, wybieram śmierć u waszego boku. Saris, szarpnięty przez Anaelę, zawrócił i z miejsca wszedł w cwał. Minęli bliską płaczu Mirellę i skonsternowanych żołnierzy, przemknęli obok pierwszego szeregu i wypadli na wolną przestrzeń łąk. Jeszcze chwilę gnali przed siebie, chłostani wiatrem, aż wreszcie Saris zwolnił. — Nie mogę tego znieść — odezwała się, walcząc ze łzami. — Oni wszyscy wracają, by

umrzeć, a ja zostanę sama z rozpaczą. Nie chciałbyś wiedzieć, jaką śmiercią zginęła poprzednio Mirella, a ja muszę żyć ze świadomością, że stracę ją raz jeszcze. — Wystarczy mi wizja tamtego węzła, by cię zrozumieć, Anaelo, ale inni tego nie pojmują. I nie mów Darrakijczykom, że idziesz na śmierć! — Marna ze mnie dyplomatka. Tak obniżać morale własnych żołnierzy… — westchnęła. — Przeciwnie, ty ich prowokujesz do ataku! Na najmniejsze, nawet wyimaginowane zagrożenie zaatakują pierwsi albo zmuszą cię, byś zawróciła do Amarkandy. — Spróbowaliby — mruknęła. — Pamiętaj, że nie tylko ty w tym gronie władasz Zakazaną Mocą. Żołnierze, których zostawiła w tyle, wstrzymywali właśnie spienione konie, otaczając Anaelę zwartym kręgiem. Zajęta rozmową z Sarisem nie zauważyła, że wrota Zamku Elle rozwarły się i wypadł z nich oddział dorównujący siłą jej orszakowi. — Gotuj broń! — usłyszała rozkaz Sirdena. Zaśpiewały miecze. Zajęczały cięciwy. — Czekajcie na mój znak. — Jaki znak, Wasza Miłość? — zapytał któryś. — Będziesz wiedział. — Ostatni chwycił włócznię z szarfą i pogalopował Ellisijczykom naprzeciw. Anaela chciała ruszyć za nim, uderzyła więc piętami w Sarisowe boki, ale Cień ani drgnął. — Dlaczego ty nie jesteś zwykłym koniem?! — krzyknęła, ale nie raczył odpowiedzieć. Ludzie lorda Ellis minęli Ostatniego, nie dobywając oręża i otoczyli Darrakijczyków, formując dwie kolumny. Sirden zawrócił i podjechał do Anaeli. — To ponoć „godna oprawa” — mruknął. — Lord zaprasza.

RO ZDZI AŁ XI I

ZAMEK ELLE

Odkąd po raz pierwszy przekroczyła progi tego zamku, zdawały się minąć wieki. Elle w świetle zachodzących słońc urzekł Anaelę tak jak poprzednio. Długą chwilę cieszyła oczy jego pięknem, stojąc z zadartą głową i podziwiając krużganki, reliefy i zdobne zwieńczenia okien. Dookoła trwało typowe dla przybycia wielu konnych zamieszanie: Darrakijczycy zeskakiwali z siodeł, prostując obolałe grzbiety i ścierpnięte od długiej jazdy nogi. Niewolnice przynosiły wodę do picia i wilgotne ręczniki do przetarcia twarzy. Parobcy wiedli konie do stajni. Ani się spostrzegli, a na pustym dziedzińcu została Anaela, nadal podziwiając zamek, Saris, stojący nieruchomo jak posąg, Mirella, która zajęła miejsce u boku swej pani, i Sirden, patrzący ponuro na gwardzistów Ellisii, którzy nie zsiadając z koni, otoczyli dziedziniec. Bramę zamknięto na głucho. — Jesteśmy w pułapce — zauważył cicho Ostatni. — Słucham? — Anaela oderwała wzrok od białych wież. — Zamknęli nas i rozbroili. Zobacz, co się dzieje. Rzeczywiście: jej ludzie, zmęczeni widać po długiej jeździe, a może upewnieni zachowaniem władczyni o dobrym przyjęciu, rozeszli się za służącymi. We czworo zostali sami na dziedzińcu, otoczeni przez Ellisijczyków. — No to miecze w dłoń. — Anaela rozwarła rękę, w której zaczęła się formować kula czarnej złej energii. Żołnierze, na których patrzyła, szarpnęli mimowolnie wodze, cofając się. Śmierć od ostrza — na to byli przygotowywani od dziecka, ale śmierć w Międzywymiarze? — Pani Anaelo, to niepotrzebne! — zakrzyczała postać, schodząca ku nim ze schodów. — Jesteś posłem, my tu, w Ellisii, uszanujemy twoją nietykalność. Mężczyzna pospiesznie podszedł do nich. Nosił pyszny, błękitno-biały strój lorda. — Jestem Adrian dell’Ellis. Witam w mych skromnych progach zarówno ciebie, pani, jak i twego kata. Wyciągnął ku niej dłoń, by pomóc zsiąść z Sarisa, ale Anaela spojrzała na niego zimno. — Po pierwsze, lordzie, to nie jest mój kat, a lord Sirden dell’Sir, namiestnik Amarkandy. Po drugie, dla ciebie nie jestem „panią Anaelą”, a Wielką Władczynią Ferrinu i Edenu. Zwracaj się więc do mnie ze stosowną uprzejmością. — Podetknęła do ucałowania sygnet Eleuzisa. Lord wpatrywał się chwilę w pierścień. — Witam w mych skromnych progach Wielką Władczynię… Edenu — odrzekł wolno, ujął wyciągniętą dłoń i lekko uścisnął, ale sygnetu nie ucałował. — To mi wystarczy. Na razie — skwitowała i zeskoczyła na ziemię, stając z nim twarzą w twarz. Sirden ani drgnął, wciąż mierząc ellisijskich żołnierzy ostrzegawczym spojrzeniem. W

jego lewej dłoni migotała czarna Kacia Moc, w prawej ściskał rękojeść miecza. Mirella również nie ruszyła z miejsca, trzymając w śliskiej od potu ręce sztylet. Anaela niedbale nabrała w dłoń czerwonej energii. — Odeślij swoich ludzi, lordzie. Drażnią moją eskortę. Adrian dell’Ellis uśmiechnął się z mimowolnym uznaniem. Zdana na jego łaskę i niełaskę, a jednak z charakterem. Oczywiście, gdyby nie wyraźny rozkaz z Feri’any, że Anaela ma tam dotrzeć cała i zdrowa, już by nie żyła, mimo to lord doceniał hart ducha tej skromnie odzianej kobiety i tych dwojga, którzy pozostali u jej boku. Chciałby mieć tak oddanych obrońców. Dał znak dowódcy. Żołnierze z wyraźną ulgą zaczęli zsiadać z koni i rozchodzić się do kwater. Kat strząsnął dłoń. Energia z sykiem wsiąkła w ziemię. Mirella schowała sztylet. Anaela upuściła małą purpurową błyskawicę i przyjęła pomocną dłoń lorda Ellis. Już mieli ruszać po schodach do sali biesiadnej, gdy zatrzymał ich głos Sirdena. — Wasza Wysokość, chyba powinniśmy sprawdzić, czy naszym ludziom nie brakuje wygód. Anaela obejrzała się zdumiona. Tak swobodnie czuła się w tym miejscu — już całkiem pomieszały się jej wspomnienia z rzeczywistością — że w mgnieniu oka odsunęła od siebie myśli o zagrożeniu. — Nie martw się o wygody swych żołnierzy, lordzie — uspokoił go Adrian dell’Ellis, ale kat powtórzył z naciskiem: — Musimy sprawdzić, co u nich, Wasza Wysokość. Anaela zwróciła się do Władcy Ellisii z przepraszającym uśmiechem, ten z udanym zrozumieniem skinął głową i zawołał któregoś z gwardzistów, by oprowadził panią Edenu po kwaterach jej straży. — Czekam na was, moja pani, z kolacją — rzekł na pożegnanie. Anaela ruszyła za Ostatnim. — Mogłeś sam sprawdzić, czy jest im wygodnie — zauważyła. — Ja tymczasem… — Nie obchodzi mnie, jak im jest! — syknął wściekły. — Chcę zapytać dowódców, jakim prawem zostawili cię samą, a potem wymierzyć sprawiedliwość! Wpadł niczym furia do długiej wąskiej sali, gdzie wśród sprośnych żartów i śmiechów biesiadowali Darrakijczycy. Na jego widok gwar ucichł, jak cięty nożem. — Możesz odejść — rzucił kat przez ramię do prowadzącego ich Ellisijczyka. Ten zniknął pospiesznie. Kat kopnięciem zamknął drzwi i odwrócił się do zamarłych żołnierzy. — Less i Kern — wskazał dowódców straży — do mnie! Mężczyźni wstali, blednąc, i ruszyli w jego stronę. Po chwili klęczeli u stóp Sirdena z nisko pochylonymi głowami. — Zostawiliście tę, której mieliście strzec za cenę życia, na łaskę żołdaków Ellisa. Wy wszyscy — potoczył po sali wściekłym spojrzeniem — cała parszywa gwardia przyboczna Wielkiej Władczyni pobiegła, żeby się nażreć, zamiast tkwić u jej boku! Nigdy więcej to się nie powtórzy! Błyskawicznym cięciem z góry pozbawił głowy Lessa, cięciem z dołu drugiego dowódcę. Anaela drgnęła tylko, ale nie wyrzekła ani słowa. Sirden miał rację, chociaż żałowała, że ją ma. Gorąco pragnęła, by nikt już nie musiał ginąć z jej powodu. — Ty i ty — wskazał dwóch najbliżej siedzących. Podnieśli się na miękkich nogach. —

Imiona. — Arliss. — Goran. — Wyniesiecie to ścierwo i wrzucicie do fosy. Nie zasłużyli na pochówek. Was dwóch mianuję dowódcami. A reszta — znów spojrzał na zamarłych żołnierzy — może kończyć biesiadę, choć jestem pewien, że do wina dosypano trutki. Obrócił się na pięcie, wziął Anaelę pod łokieć i wyprowadził na zewnątrz. — Wiem, wiem, znów wyrzynam bez rozkazu — rzekł zimno — ale gdyby z nieznanego mi powodu lord Ellis cię nie oszczędził, byłabyś martwa. Oni być może już są martwi. Pozwoliła się prowadzić, choć już dawno powinna wyrwać rękę. Uścisk jego dłoni dawał poczucie bezpieczeństwa po tym, jak cała darrakijska eskorta po prostu udała się na kolację. — Lordzie Sirden… Zatrzymał się, patrząc na nią wyzywająco. „Znów mnie spoliczkujesz?” — pytały czarne oczy. Niespodziewanie zarzuciła mu ręce na szyję, przytuliła mocno i, ucałowawszy w policzek, powiedziała z głębi serca: — Dziękuję. * — Ja będę próbowała potraw, moja pani — zaoferowała się Mirella, gdy szli do sali biesiadnej. — Mam nadzieję, że się nie zgubimy — powiedziała Anaela. — Już oni dopilnują, byśmy trafili, gdzie trzeba. — Ostatni wskazał gestem głowy przemykające pod ścianami cienie. No tak. To oczywiste, że byli dyskretnie pilnowani. Odrzwia otwarły się i szambelan zaczął napuszonym tonem: — Jej Wysokość Anaela dell’… — i jak zaczął, tak urwał. Przydomek „Soll”, który nosili do tej pory Wielcy Władcy Ferrinu i ich dzieci, nie mógł przejść elfowi przez gardło. Wreszcie, pod ostrym spojrzeniem Anaeli, dokończył z trudem: — Anaela dell’Soll. Wielka Władczyni… Edenu. Gwar panujący w sali ucichł, a oczy wszystkich zwróciły się ku kobiecie odzianej w skromną, przybrudzoną białą suknię, przepasaną przez pierś szkarłatną szarfą, w pelerynie lamowanej pięknym czarno-złotym haftem. Jej dumnie uniesioną głowę zdobiła korona ferrińskich władców. Przybyłej towarzyszyli odziany od stóp do głów w czerń elf, niegdyś ferriński kat, i drobna dziewczyna w ciemnozielonym płaszczu narzuconym na szarą suknię. „Wyprostuj się i unieś głowę” — Anaela uśmiechnęła się do słów Reikana, które pobrzmiewały jej w głowie po tysiąckroć od czasu pierwszej Gry. Swobodna i pełna wdzięku przeszła przez salę i stanęła przed stołem na podwyższeniu. — Zapraszamy, Wasza Wysokość! — Lord Ellis podniósł się ze swego krzesła. — Czekaliśmy na was z rozpoczęciem wieczerzy. — To miłe, lordzie — odezwała się słodkim głosem — ale moje miejsce jest zajęte. — Wskazała krzesło po jego prawicy, na którym siedziała lordessa. Elfia posłała mężowi pytające i jednocześnie spłoszone spojrzenie, które mówiło: „Sam mi kazałeś”. — Wstań, żono — nakazał, po czym spoliczkował kobietę. Anaela drgnęła. Kat dyskretnie szarpnął ją za rękaw, nakazując milczenie. Lordessa odruchowo złapała się za policzek, po czym ukłoniła i przeszła na lewą stronę, gdzie czekały dwa puste krzesła: dla Anaeli i jej towarzysza.

Cóż. Zabrnęłaś tak daleko, brnij do końca. — Lord Sirden usiądzie obok mnie. Tym razem wstał młodszy syn lorda i spektakl się powtórzył. Chłopiec ze łzami w oczach i czerwonym śladem na policzku przeszedł na drugą stronę i wbijając wzrok w talerz, usiadł obok matki. Anaela uśmiechnęła się do Adriana dell’Ellis i spokojnie zajęła miejsce po jego prawej stronie. Podano pierwszą potrawę: gęsty gulasz, do tego pajdy świeżego chleba z masłem i wino. Poczuła wściekły głód. Sięgnęła po łyżkę, by zabrać się do pałaszowania, gdy Sirden stanowczym gestem zabrał jej miskę sprzed nosa, podsuwając masło i chleb. Następnie zamienił puchar z winem na ten, który otrzymał lord Ellis. Anaela z dość głupim wyrazem twarzy trzymała łyżkę nad bochenkiem chleba, po czym zamieniła ją na nóż. Mirella, stojąca za jej plecami, odetchnęła cicho. — Moja pani, gdybym chciał cię zabić, miałem ku temu niejedną sposobność. — Lord dell’Ellis pochylił się ku władczyni, podając pokrojony w plastry, smakowicie pachnący ser. Anaela posłała szybkie spojrzenie Ostatniemu. Skinął przyzwalająco głową. Kto jak kto, ale kat znał się na truciznach. — Ja tobie wierzę, lordzie — przyjęła poczęstunek — lecz moi przyboczni są trochę przewrażliwieni. Nim wzięła do ust pierwszy kęs, podała drugą pajdę chleba z masłem i grubym kawałkiem sera Mirelli. Dziewczyna musiała być tak samo wykończona i głodna, jak i ona. Lord uniósł brew. — Nie boisz się, moja pani, mieć wśród służby wolnych ludzi? — zapytał z ciekawością. — A ty nie boisz się mieć niewolników? Przecież któryś z nich również może wbić ci nóż w plecy. — Noszą uwarunkowanie. Nie mogliby tego uczynić — odparł lord. — Cóż. Moi mogą. I zabierają mi gulasz sprzed nosa. — Posłała konspiracyjny uśmiech Sirdenowi. Musiał odpowiedzieć tym samym. — Anaelo dell’Soll, usłysz mnie! — wezwanie Sarisa sprawiło, że kęs utkwił jej w gardle. — Słyszę. Gdzie jesteś? Co się dzieje? — Spaceruję po błoniach, podziwiając gwiazdy — prychnął. — Nieważne, gdzie się ukryłem. Coś się zaczyna dziać: twoi Dzicy zasnęli przy jedzeniu. Zbyt szybko, jak na mój gust. Słuchaj uważnie, co masz robić… Anaela zamknęła oczy, skupiona do granic. Od czasu do czasu potakiwała. Lord dell’Ellis popatrywał na nią z rosnącym niepokojem. Przecież miał tutaj całą trójkę! Nikt nie mógł przekazać tej kobiecie wieści spoza sali! — Sirden! Kat spojrzał na nią pytająco. — Miałeś rację, otruli naszych ludzi. Saris czeka pod wieżą portalową. Coś mi się zdaje, że zjawimy się w Feri’anie nieco wcześniej. I z mniejszym orszakiem. Widziała, jak Ostatni spina się w sobie, by natychmiast wywalczyć drogę do portalu, i położyła mu rękę na ramieniu. — Nie tak prędko. Muszą nas tam jeszcze wpuścić. Ponownie zamknęła oczy i wezwała tego, z którym musiała — i chciała! — się spotkać.

* Sellinaris oderwał właśnie udko kuropatwy i miał się wgryźć w smakowite mięso, gdy usłyszał wezwanie. Stała przed nim widmowa postać kobiety w bieli, na którą cierpliwie, wiedząc, że w końcu przyjdzie, czekał od wielu dni. — Witaj, Sellinarisie dell’Soll, Wielki Książę Ferrinu. Pozwól przejść przez feri’ański portal mnie, dwójce moich przybocznych i memu Cieniowi. A więc to już. Patrzył na nią bez słowa. Wydawała się całkiem realna. Musiała mieć silny potencjał, by stworzyć tak idealny obraz samej siebie. I była tak blisko… Na wyciągnięcie ręki… Ot, sięgniesz i jest twoja, zdana na twą łaskę i niełaskę. Zaciśniesz dłoń i… pozostanie z niej tylko wspomnienie. Czekała na odpowiedź, choć widać było, że się niecierpliwi. Nie zamierzał zbyt długo trzymać jej w niepewności. Jeżeli odmówi, dostanie ją w niedalekiej przyszłości, jeżeli wyda zgodę, będzie w jego rękach już dziś. A wtedy pokaże uzurpatorce, gdzie jej miejsce… * — Sirden! — ponownie wezwała Ostatniego, mimo że siedział tuż obok. Drgnął lekko, co znaczyło, że usłyszał. — Mamy wolną drogę do Feri’any, musimy tylko dostać się do wieży portalowej. Idziemy we czwórkę: ja, ty, Mirella i Saris. — Z tej sali nie wyjdziemy żywi — odparł. — W takim razie ja mdleję. Jeszcze tylko uprzedzę Mirellę i Sarisa. — Szkoda czasu, ja się nimi zajmę. Mdlej. Anaela jęknęła nagle. Oczy lorda Ellis i pozostałych biesiadników siedzących w pobliżu spoczęły na jej blednącej twarzy. — Słabo mi — wyszeptała. Ostatni poderwał się, by ją podtrzymać, Mirella przyskoczyła z drugiej strony, przerażona do granic. Anaela osunęła się po oparciu krzesła, tracąc przytomność. Sirden pochwycił ją, by nie spadła na podłogę, i rzucił z wściekłością do lorda Ellis: — Otrułeś ją! Otrułeś posła i Wielką Władczynię! Wziął Anaelę na ręce. — Ależ, Wasza Miłość…! — Władcy Zamku Elle zaczęły się trząść ręce. Jeżeli ktoś faktycznie dolał coś tej kobiecie do wina, to nie on! — Prowadź do komnaty mojej pani! — syknął kat, a jego czarne oczy miotały błyskawice i zapowiedź zemsty. — Jeżeli ona umrze, ty zgnijesz w Międzywymiarze! Lord poderwał się z miejsca i pospiesznie ruszył przodem. Za nim szedł Sirden z Anaelą, Mirella i lordessa. Reszta biesiadujących pozostała na miejscu, niespokojnie odprowadzając ich wzrokiem. — Tędy, to jedna z najpiękniejszych komnat. Przygotowaliśmy ją specjalnie dla… Anaela stanęła nagle na własnych nogach, a Sirden jednym płynnym ruchem wbił lordowi nóż pod żebra — na tyle płytko, by go nie skrzywdzić, i na tyle głęboko, by ten przekonał się, że to nie żarty. Mirella błyskawicznie dobyła sztylet i przyłożyła do gardła lordessie. — A teraz prowadź, lordzie, do ellisijskiego portalu — rozkazała Anaela. — I pamiętaj, że każdy nieprzemyślany ruch może być twoim ostatnim. Niezatrzymywani, przemierzyli dziedziniec, gdzie dołączył do nich Saris, ale gdy zaczęli się wspinać po schodach wieży, usłyszeli poruszenie. Zaczęto ich szukać. Sirden dźgnął lorda dell’Ellis mocniej, ten wydał z siebie głuche stęknięcie i przyspieszył

kroku. Lordessa szła za Anaelą bez słowa — sztylet Mirelli skutecznie spętał ją strachem. Saris, jak na jednorożca, wyjątkowo zwinnie wspinał się po stromych schodach jako ostatni. W dole, za nimi, zadudniły kroki gwardzistów. Lord potknął się i upadł — możliwe, że chciał zyskać na czasie. Anaela minęła lordessę, Mirellę i Sarisa, po czym — z niejakim żalem, że niszczy to cudeńko, jakim był Zamek Elle — uderzyła błyskawicą. Schody zawaliły się z łoskotem, odcinając drogę pościgowi. Sirden z uznaniem skinął głową, po czym troskliwie podniósł lorda i dźgnął powtórnie, szepcząc: — Jeżeli nie pójdziesz, poprowadzi nas wdowa po lordzie dell’Ellis. * Znudzony Klucznik poderwał się na równe nogi, gdy odrzwia Komnaty Przejścia rąbnęły o ściany. Takich gości się nie spodziewał: jego pan, podtrzymywany przez odzianego na czarno elfa, jego pani, uchylająca się przed sztyletem nieznajomej dziewczyny, a za nimi kobieta, o której dużo słyszał — smoczowłosa Władczyni Edenu i ponoć samego Ferrinu. To musiała być ona: nosiła piętno władzy, koronę i królewski sygnet. — Otwieraj portal do Feri’any — nakazała. Klucznik spojrzał pytająco na swego pana, a gdy ten, krzywiąc się z bólu, skinął głową, podszedł do czarnego kamienia. — Na kolana, lordzie Ellis — poleciła Anaela. Lord szarpnął głową jak narowisty koń, ale sztylet Sirdena skutecznie odwiódł go od podjęcia jakichkolwiek radykalnych kroków. Przeklinając pod nosem, padł na kolana. Lordessa zrobiła krok w jego kierunku. Anaela, nawet nie patrząc, machnęła ręką i czerwona błyskawica cisnęła nią o ścianę. Lord podniósł wzrok na swą ciemiężycielkę. W jego oczach pojawił się cień szacunku. — Żałuję, że nie miałem czasu poznać was bliżej, pani. — Poznacie, co znaczy moja zemsta, jeśli moim ludziom spadnie choć włos z głowy — odparła. — Ach, o to chodzi — westchnął teatralnie. — Nie moja wina, że okazali się tak spragnieni. W tym winie było naprawdę niewiele narkotyku. Anaela ujęła nadgarstek Adriana dell’Ellis między kciuk a palec wskazujący. — Odeślesz Darrakijczyków całych i zdrowych do granicy z Amarkandą i nie będziesz ich ścigał — rzekła, po czym wypaliła mu na skórze ogniste piętno uwarunkowania. Lord zawył z bólu, lecz Sirden jednym ciosem w skroń sprawił, że wycie ucichło. Anaela zatrzymała się przed portalem, czując w sercu nieznośny ciężar. Za chwilę stanie przed Sellinarisem, który był miłością jej życia, jej dopełnieniem, drugą połową duszy. Tak bardzo go kochała, tak tęskniła do uścisku jego ramion, do pieszczoty dłoni i ust. Gdy wypowiadał jej imię, czynił to z taką czułością, a gdy mówił „Kocham cię”… Dziś powita ją przekleństwem i któż by się temu dziwił? Odebrała mu wszystko, co kochał: brata, siostrę, ojca, a na koniec Ferrin. Nie było dla niej zmiłowania… Poczuła pod powiekami piekące łzy, przycisnęła wierzch dłoni do oczu i trwała tak krótką chwilę. W końcu uniosła głowę i rzekła: — Chodźmy. Już na nas czekają. * — Oddaj miecz, kacie! I sztylet! — Ty też, dziewczyno! Rzuć to!

— Ręce w dół! W dół, mówię! — Obszukać ich! Ferrińscy gwardziści byli szybcy i niezwykle skuteczni — rozbroili ich niemal jeszcze w portalu. — Pani, oddaj miecz! — rozkazał kategorycznie jeden z nich. Anaela poczuła na szyi ostrze. Uchyliła się odruchowo, ale zaraz wyprostowała i rzekła po prostu: — Nie. — Proszę oddać broń, Wasza Wysokość! — zakrzyczeli podenerwowani strażnicy, otaczając ją zwartym kręgiem. — Nie ma mowy. To Czarny Tytanian podarowany mi przez samą Amarillę dell’Soll. Nie mam zamiaru go oddawać! Na imię Wielkiej Małej Pani umilkli na chwilę, ale dowódca, pamiętając rozkazy, rozkrzyczał się na nowo: — Rzućcie broń, pani, albo wasza świta straci głowy! Cisnęła weń czerwoną błyskawicą, aż osunął się po przeciwległej ścianie. Zasłaniając sobą Sirdena, Mirellę i Sarisa, półgłosem nakazała im cofać się ku portalowi. Wiedziała, że gdyby weszli w portal, ten, zamknięty po stronie Ellisii, rozrzuciłby ich po całym Ferrinie, każdego osobno. Sirden trafiłby może do Smoczego Stosu, Mirella do Saskii, a Saris Bóg wie gdzie. Nie było jednak innej drogi. Żołnierze unieśli klingi, zdecydowani naprzeć na nich, dowódca pozbierał się i też skoczył ku nim, gdy z podcienia padło zimne: — Wystarczy. Sellinaris ruszył ku czwórce przybyszów. Gwardziści zamarli na chwilę, a potem rozstąpili się, nadal trzymając miecze w pogotowiu. On zatrzymał się przed Anaelą, zmierzył ją wzrokiem tak zimnym jak owo „wystarczy” i rzekł: — Witaj w Feri’anie.

RO ZDZI AŁ XI I I

SELLINARIS

„Znajdę cię na końcu świata i zapłacisz za całe zło, które przyniosłaś ze sobą do Ferrinu” — tak brzmiały słowa, które Sellinaris wypowiedział do Anaeli, trzymając w objęciach ciało brata. I oto przyszła do niego z własnej woli. — Zwiążcie ich — rzucił do gwardzistów, nie spuszczając oka z władczyni. Sirden podniósł rękę, do której zaczęła napływać Zakazana Moc. Nim Anaela zdążyła zareagować, zza pleców Sellinarisa wyszedł obecny ferriński kat. — Nie! — krzyknęła ostro. — Poddajemy się! — Pierwsza podała ręce gwardzistom. — Słusznie — skwitował to Sellinaris. — Chociaż, jeżeli sądzisz, że dzięki temu coś zyskasz… — To ty dzięki temu coś zyskasz — odparowała, patrząc, jak pętają jej ręce linką z tytanianu. — Jestem posłem. Przybyłam w pokojowych zamiarach. Tak Feri’ana przestrzega zasad i praw? — Nie ty będziesz uczyła mnie praw — uciął Sellinaris. Zamachnęła się, chcąc rąbnąć go związanymi rękami w twarz, ale bez wysiłku pochwycił ją za nadgarstki i odepchnął. Natychmiast ciśnięto ją na kolana i przygięto do ziemi. Na szyi poczuła chłód klingi. Tuż obok padła na kolana Mirella i osunął się Sirden, ogłuszony ciosem w skroń. Saris stał nieruchomo, choć dużo go ten pozorny spokój kosztował. — Zapamiętam, jak mój Ferrin i moi poddani witają posłów i prawowitych władców… — Anaela uniosła wzrok i spojrzała hardo na Sellinarisa. Ten uderzył szybko i celnie, natychmiast wysyłając ją w niebyt. * I znów ten sen, tak rzeczywisty, tak realny. Podbiegła do wyłaniającego się ze złotej mgły księcia i mocno go przytuliła. — Dawno cię nie widziałam, Reikanie. — I bogom dzięki, moja pani. Zaśmiała się. To prawda, mogła go spotykać tylko wtedy, gdy traciła przytomność, a lepiej byłoby tracić ją jak najrzadziej. — Mam ci tyle do opowiedzenia — zaczęła, ale przerwał jej: — Mamy niewiele czasu, zaraz cię ocucą. Nadal upierasz się przy swoim planie? — Teraz chyba nie mam już odwrotu… Stali objęci i zapatrzeni na tańczące we mgle drobinki światła. — Jest jeszcze czas. Dopóki Sellinaris nie usłyszał twej propozycji i jej nie przyjął, masz czas. — Ale nie mam wyboru — odrzekła cicho. — Wzywają mnie. Myślisz, że podołam? — Sellinaris to nie mój ojciec — odparł wymijająco, patrząc przed siebie. — Anaelo! — zawołał, gdy znikała w złotej mgle. — Nie prowokuj niepotrzebnie mego brata. Jest zdolny do

wszystkiego. Uśmiechnęła się. — Będę pamiętać, Reikanie. * Patrzył, jak się uśmiecha, szepcząc imię Reikana, i w jego czarnych oczach błysnęła wściekłość. Jak śmie! Jak ona, winna tej śmierci, śmie! Wściekłość ustąpiła miejsca żalowi, a potem i ten odszedł. Dopełnił się czas zemsty. Dell’Idarei zapłaci za całe zło, które uczyniła jemu i Ferrinowi! To już nie dell’Idarei, a dell’Soll — przypomniał samemu sobie z goryczą. Znów spojrzał na jej twarz. Patrzyła nań przytomnie, a w jej oczach pojawiło się uczucie, które już kiedyś widział. Zgasło, nim zdołał je nazwać. * Cela wyglądała znajomo — emanujące błękitną poświatą ściany, półmrok, strużka papki spływająca po jednej ścianie i strużka wody po drugiej, kamienne łóżko, przykryte niedającą ciepła pościelą. Jedyną różnicą był siedzący na tym łóżku on. Splótł ręce na piersiach, oparł się plecami o ścianę i wwiercał w Anaelę przenikliwe spojrzenie antracytowych oczu. — I co teraz, książę? — zapytała po dłuższej chwili. — Zetniesz mnie szybko i bezboleśnie czy zgniję w lochu? — Najpierw oddasz mi Ferrin, a potem zetnę cię szybko i bezboleśnie albo zgnijesz w lochu — odparł. Jeżeli myślał, że ona zacznie protestować, to się przeliczył. — Dobrze — rzekła po prostu. Uniósł brew. Jak to „dobrze”? A tortury? A walka o tron?! — Nie mogę oddać ci przywileju pod przymusem, będę więc musiała zgnić w lochu — wyjaśniła. — Nim wyjdziesz — dodała, chociaż on ani myślał wychodzić — powiedz, książę, co z moimi ludźmi? Proszę. Ta dziewczyna to tylko służąca. Niczym nie zawiniła… — I dlatego umila czas moim żołnierzom. Poderwała się i mimo skrępowanych rąk rzuciła z furią na Sellinarisa. Chwycił ją za nadgarstki, obrócił i unieruchomił w silnym uścisku ramion. — Uspokój się albo faktycznie oddam ją żołnierzom! Niemal zemdlała z ulgi. Poczuł ciężar jej ciała, więc przytrzymał ją chwilę, aż odzyskała panowanie nad sobą. — Jest zamknięta w celi, jak i twój kat. — Dziękuję — wyszeptała, jeszcze drżąc z przerażenia. Nie darowałaby sobie, gdyby po raz drugi zamęczono przez nią Mirellę. — „Dziękuję”? — prychnął Sellinaris. — Pojmałem, rozbroiłem i uwięziłem twój skromny orszak, a ty mi dziękujesz? — Tak, Sellinarisie, bo dopóki oni żyją, ja będę z tobą rozmawiać. Jeśli któremuś z nich stanie się krzywda, zakończę negocjacje. I zgniję w lochu, a po mojej śmierci władzę nad Ferrinem przejmie kto inny. Na pewno nie ty. — Czy ty się czegokolwiek boisz? — zapytał powoli, przyglądając się tej dziwnej kobiecie wyjątkowo uważnie. — Jesteś związana i bezbronna, twoja świta również. A ty mówisz o negocjacjach i oddaniu władzy komu innemu? Nie przesadzasz, moja droga, z pewnością siebie? — Nie boję się tortur, już raz skazałeś mnie na chłostę i jakoś to zniosłam. Nie boję się

śmierci, dla mnie będzie tylko chwilą bólu, a potem zmianą światów. — Wzruszyła ramionami. — Boję się jedynie, że nie zdążysz wysłuchać wszystkiego, co mam ci do powiedzenia, gdyż skrzywdzisz mnie albo moich ludzi. — Słucham więc, moja pani — pochylił się do niej, a ona zauważyła, że po raz pierwszy w jego głosie zabrzmiał szacunek. No, cień szacunku. Zapewne mimowolny. Odetchnęła. Do tej pory rozgrywała to wyjątkowo dyplomatycznie. Nikt nie zginął, nie polała się krew, nie przywiązano jej do pręgierza… — Jest pewien zwyczaj w Świecie Światów: mimowolny sprawca czyjejś śmierci oddaje się w ręce rodziny zmarłego, by odsłużyć tę śmierć. — Sporo wiesz o naszych zwyczajach jak na przybłędę — zakpił, ale jego czarne oczy pozostały poważne. — Sporo wiem jak na Wielką Władczynię Ferrinu — zgodziła się. — Od ferrińskiego tronu oddziela cię rzeka krwi, pani, ale mów dalej. — Pragnę odsłużyć na twym dworze śmierć Reikana, bo choć nie ja się do niej przyczyniłam, a raczej… — tu ugryzła się w język, by nie powiedzieć „ty” — to mnie o nią obwiniasz. Po służbie oddam ci dobrowolnie przywilej władzy, a sama odejdę. — Dlaczego? — spojrzał na nią podejrzliwie. — Co „dlaczego”? — nie zrozumiała. — Dlaczego chcesz dobrowolnie zrzec się władzy nad najpiękniejszym ze światów? Ach, to… — Może dlatego, że nigdy jej nie pragnęłam? Może dlatego, że nie chcę wojny? A może dlatego, że uważam ciebie za bardziej godnego miana władcy? — A uważasz tak? Teraz ona pochyliła się ku niemu. Była tak blisko, że widział złoto i zieleń jej tęczówek. — Uważam, Sellinarisie dell’Soll, że tron należy do ciebie i ja ci go oddam. Pozwól mi tylko na to — wyszeptała. Wstał, odpychając ją bezceremonialnie. — Próbujesz rzucić na mnie urok! — Tak, szczególnie z tytanianową linką na nadgarstkach. — Zastanowię się na twoją propozycją — odparł, więcej na nią nie patrząc. Dotknął ręką drzwi, a kiedy pieczęć z jego imieniem zgasła, wyszedł. Ona zaś wiedziała, że rozegrała tę potyczkę tak, jak powinna. * W sali tronowej, dokąd wprowadzono Anaelę, od razu podniósł się gwar. Żaden z zebranych nie widział powodu, by kara miała ujść morderczyni na sucho. Jedynie władcy prowincji, którzy zwykli słuchać, nim się wypowiedzą, milczeli. — Moi panowie, ta oto kobieta, samozwańcza Władczyni Ferrinu, przyszła dziś ukorzyć się za śmierć mego brata, Reikana, i według pradawnego zwyczaju tę śmierć odsłużyć — zaczął Sellinaris. — A jeżeli to podstęp? — zapytał ktoś. — Ty ją uwolnisz, mój książę, a ona wbije ci nóż w plecy. — To kobieta… ludzka kobieta — podkreślił Sellinaris — nie podniesie ręki na swego pana, mając nałożone uwarunkowanie. Anaela poderwała głowę. To przed tym ostrzegał ją Reikan! Będzie niewolnicą Sellinarisa! Może nawet nałożą jej piękną obróżkę?!

„Nie zgadzam się!” — chciała krzyknąć i odejść, ale wzrok księcia przyszpilił ją do posadzki, na której klęczała. Spojrzała po sobie: w brudnej sukni, która kiedyś może i była biała, ze skołtunionymi włosami i spętanymi rękoma faktycznie wyglądała bardziej na niewolnicę niż na władczynię. A już na pewno nie na Wielką Władczynię Ferrinu. — Po miesiącu służby odejdzie wolno — z niejakim opóźnieniem dotarły do niej słowa Wielkiego Księcia. Odetchnęła. Miesiąc jakoś wytrzyma… — Miesiąc, mój panie?! Jej życia byłoby za mało! — rozległ się krzyk z sali. — Mnie wystarczy miesiąc i na tyle ją skazuję. „Tak ci się spieszy do przejęcia władzy, mój książę?” — przemknęło jej przez myśl. — Czy przyjmujesz tę karę? Przyjmie, owszem, ale pod pewnymi warunkami: — Jestem Wielką Władczynią. Nim przyjmę karę, chcę z powrotem moją służkę i przybocznego. Po chmurnej twarzy Sellinarisa przemknął uśmiech. — Nie tobie stawiać tu warunki — wyszeptał tak cicho, by usłyszała tylko ona. — Dostaniesz dziewczynę. Sirdena zachowam jako zakładnika. — Zgadzam się. Sellinaris, nie odrywając wzroku od jej twarzy, skinął na swego kata. Ten podszedł, niosąc zwykłą skórzaną obrożę, w którą niewątpliwie wpleciony był tytanian. Książę nałożył ją Anaeli, udając, że nie widzi łez nagle rozbłysłych w złoto-zielonych oczach, a potem ujął jej nadgarstek i wypowiedział słowa uwarunkowania. Stało się. Linka pętająca ręce opadła. Anaela roztarła nadgarstki, nie podnosząc oczu. Nie chciała, by przeklęci elfowie mieli jeszcze i tę satysfakcję, że widzą jej łzy. — Przyboczny zaprowadzi cię do moich komnat. Tam czeka na ciebie pokój, a w nim czyste ubranie. Możesz też wziąć kąpiel. Jako moja osobista służąca nie musisz chodzić do łaźni — poinstruował ją półgłosem. — Ta suknia zostanie wyprana i jeżeli życzysz sobie nosić podobne, zostaną ci uszyte. Gdy już doprowadzisz się do porządku, zejdziesz do sali biesiadnej. Będziesz usługiwała mi przy wieczerzy, potem przy kąpieli i na dobranoc w łożu… — Uśmiechnął się drwiąco. — Tego obyczaj nie obejmuje! — zaprotestowała, choć wspomnienie ich wspólnych nocy powróciło z nagłą siłą. — Nie wiesz nic o naszych obyczajach — rzekł i wskazał jej drzwi. Plan. Musi się trzymać planu. Tylko on się liczy. Na razie idzie po jej myśli… Ruszyła za przybocznym w stronę skrzydła zajmowanego przez Wielkiego Księcia. Było urządzone wyjątkowo skromnie jak na elfią arystokrację. Korytarze zdobiły jedynie arrasy przedstawiające sceny z bitew nolandzkich: elfów walczących ze smokami. W komnatach Sellinarisa również królowały smoki. Ich podobizny zdobiły ściany, meble i wielkie łoże, na widok którego Anaelę ponownie przebiegł dreszcz. Marzyła o nocy spędzonej z ukochanym, od kiedy tu przybyła, ale jeżeli Sellinaris użyje wobec niej siły… Już nigdy nie odda mu się z własnej woli. „Nie będzie żadnego «nigdy» czy «potem»! — przywołała się do porządku. — Nie ma dla ciebie przyszłości w tym świecie”.

— To twoja… wasza… To ten pokój — z ponurych rozmyślań wyrwały ją słowa przybocznego. Zdeprymowany rolą niewolnicy, do jakiej zdegradowano osobę noszącą złotą gwiazdę, diadem i królewski sygnet, nie wiedział, jak się do Anaeli zwracać. Niedługo wszyscy na zamku będą mieli ten sam problem, dopóki nie wypracują jakiegoś sposobu, by mówić do Anaeli bezosobowo. Tu zachciało jej się śmiać. Wielka Zakichana Władczyni z diademem i w obroży! — Dziękuję, żołnierzu. — Jestem Daren, pani. Mówię to, bo będziemy się często widywać. Skinęła głową. — A więc dziękuję, Daren. Otworzył przed nią drzwi. Osóbka siedząca na krześle pod oknem poderwała się z okrzykiem, który zabrzmiał jak szloch: — Moja pani! Pani Anaela! — Mirella przypadła do jej kolan, a kobieta poczuła, jak nogi uginają się pod nią z nagłej ulgi. Uklękła naprzeciw dziewczyny i mocno ją objęła. — Mówili mi, że Waszą Wysokość mają ściąć! Potem, że zostaniecie w lochu do śmierci, ale ja wierzyłam, od kiedy mnie tu przyprowadzono, wierzyłam, że wrócicie, moja pani! Anaela otarła łzy z policzków dziewczyny. — Wróciłam, Mirello. Wszystko będzie dobrze. * Zupełnie inne powitanie czekało Anaelę w stajni. — Saris! — Wpadła do boksu i wtuliła się w szyję jednorożca. Cień, w przeciwieństwie do niej, był wolny. Anaela obawiała się tylko, że jej obroża stłumi przekaz mentalny, tak się jednak nie stało. Musiano użyć na tyle cienkiego tytanianu, by niewolnik był na każde wezwanie, każdą myśl swego pana… Saris stał nieruchomo, jakby nie cieszył się z jej obecności. — Saris, obudź się, to ja! To był moment — w jednej chwili stała, tarmosząc pieszczotliwie jego ucho, a w następnej leżała, czując ciężar jego kopyta na piersiach. — Dobrze się bawisz, Anaelo? — zaczął zimno. — Czy wszystko idzie zgodnie z twoim planem? — Owszem — odparła ostrożnie. — Cieszę się. Wiedz, że ja tu odchodziłem od zmysłów, wgapiając się w pierwszy węzeł, czy już cię wiodą na śmierć, czy jeszcze nie, a jeśli tak, to jak mogę cię uratować. Wiedz, że Sirden jest ciężko ranny, bo nieco go skatowali, nim cisnęli do celi i zostawili bez pomocy, nawet nie opatrzywszy ran. Wiedz, że Mirella o mało nie straciła życia, gdy odmówiła „usługi” któremuś z lordów. Grunt, że ty się dobrze bawisz… — Ja też ryzykowałam życie, Saris! Odepchnęła jego kopyto, wstała, otrzepała suknię, po czym ruszyła do wyjścia. — Dokąd idziesz?! Jeszcze nie skończyłem! — Muszę jakoś pomóc Sirdenowi, nie uważasz? * — Selli… to znaczy: mój panie! — wpadła bez pukania do gabinetu Sellinarisa, ślęczącego za biurkiem nad jakimiś dokumentami. Wbił w nią ostre spojrzenie, pod którym spuściła głowę.

— Już lepiej, choć powinnaś uklęknąć. Naucz się etykiety od swojej służki, bo widzę, żeś niewychowana. — Wychowano mnie na władczynię, nie na służącą. — Wyjdź więc. Przyjdziesz, kiedy poznasz, gdzie teraz jest twoje miejsce. — Powrócił do wertowania papierów. Wyszła. I po chwili… — Już je znam, Wasza Wysokość. Znów poderwał głowę. Ta irytująca istota ponownie stała pośrodku pokoju. Stosina pióra trzasnęła mu w palcach. Anaela pospiesznie uklękła. — Czego chcesz? — warknął. Podniosła nań swe złoto-zielone oczy, w których nie było ani odrobiny buty, jedynie prośba. I żal. — Pozwólcie mi, proszę, opatrzyć rany Sirdena. On umiera. Nie zasłużył na śmierć w upodleniu. — Nie zależy mi na życiu twojego kata — odparł, ciekaw, jak długo będzie go zaklinała. Ale Anaela nie miała zamiaru dalej błagać. — Kiedyś ty tak umierałeś: spętany, wystawiony na palące promienie słońc, ranny i upodlony. Amre Shanon ryzykował życie, by cię uwolnić, mimo że nie wiedział, kim jesteś. A jednak zrobił to, bo uznał, że nikt nie zasługuje na taką śmierć. Nie odmawiaj więc pomocy memu przyjacielowi. Wasza Wysokość — dorzuciła szybko i pochyliła głowę. Jeżeli Sellinaris odmówi, ona będzie zmuszona zmienić plany… — Daren! Przyboczny wypadł z sąsiedniego pokoju z mieczem w dłoni. — Zostaw — uspokoił go Sellinaris. — Słyszałeś prośbę mej służącej, która ma przywilej bycia mą władczynią: trzeba opatrzyć i przywrócić do żywych jej kata. Taka jest również moja wola. Odprawił obydwoje machnięciem ręki, a gdy za Anaelą zamknęły się drzwi, zapatrzył się na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą klęczała. — Wasza Wysokość… — Znów tu była! Nie wiedział, czy się roześmiać, czy kazać ją ściąć. — Dziękuję. Mimowolnie parsknął śmiechem. * Drzwi celi zatrzasnęły się za nią z hukiem. Obejrzała się za siebie, jakby chciała dostrzec pozostawioną za plecami wolność, po czym uklękła przy rannym. — Hej, Sirden — wyszeptała, gładząc splątane włosy przyjaciela. — Musisz żyć. Przecież po to wróciłeś: by żyć. Mężczyzna był nieprzytomny. Pod koszulą, sztywną od zakrzepłej krwi, dało się wyczuć złamane żebro. Krwiaki i sińce na twarzy, cuchnące ropą rany, zmiażdżona obcasem dłoń… Anaeli serce ściskało się na ten widok, pamięć podsuwała obraz jej samej sprzed tak niedawna. Jak więc musiał czuć się Sirden, pozostawiony samemu sobie, w oczekiwaniu na śmierć? Sprowadzony przez Darena uzdrowiciel dotykał ran i cmokał, kręcąc głową. — Co z tobą, panie elfie?! — rzuciła doń groźnie. — Jeżeli nie potrafisz pomóc temu biedakowi, może jakaś ludzka kobieta władająca mocą pomoże? — Jeszcze by tego brakowało, by leczyły wiedźmy — mruknął, ale wziął się do dzieła.

Przyglądała się, jak niewprawnie, obiema dłońmi czerpie błękit, i po raz kolejny stwierdzała, że Ferrinowi potrzebne są Leczące, ludzkie czarodziejki tak znakomicie władające energią, jak ona sama. Tu wystarczyło parę przyłożeń dłoni, by rany zniknęły bez śladu! Że też mogła się tylko bezczynnie przyglądać… Gdy po zakończeniu żmudnych zabiegów stary uzdrowiciel owinął tors Ostatniego pasem materiału i ruszył do wyjścia, Anaela rzuciła doń ostrym tonem: — I co? To koniec? Tak go zostawisz? Nieprzytomnego? Uzdrowiciel zamrugał, nie rozumiejąc. — Daj mu trochę czerwonej energii, na co czekasz?! Żachnął się, a potem zapytał zgryźliwie: — Może więc ty, pani, zajmiesz się leczeniem, a ja służbą Wielkiemu Księciu? — Dobry pomysł! — odparowała. — Zdejmij mi tylko obrożę. Zamiast ponownie się obruszyć, przyjrzał się Anaeli z ciekawością. Oczywiście wiedział, kim jest i jak tutaj trafiła, nie miał jednak pojęcia, że zna sztukę leczenia energiami. Co też powiedział. — Czy znam tę sztukę? — parsknęła śmiechem. — Jestem Leczącą. To, co widzisz — wskazała swoją suknię — biel lamowana złotem, czernią i szkarłatem, to barwy Leczących, czyli ludzkich kobiet władających energią. Takie rany jak te potrafiłyśmy uleczyć z odległości metra. Krwotoki tamowałyśmy uderzeniem błękitu, a ty mnie pytasz… — Wy? Jest was więcej? — zaciekawił się. — Było… To jest: będzie… — Znów zaplątała się w czasoprzestrzeni. — Myślę, że Wielki Książę powinien o tym wiedzieć — skwitował, po czym nie żegnając się, wyszedł. „I tak kończą się sny o Leczących, ty idiotko. — Anaela załamała ręce nad własną bezmyślnością. — Właśnie wyśpiewałaś Sellinarisowi swoje zamiary. Teraz, by wydobyć resztę, trochę cię pomęczy, a potem zdekapituje, by dać przykład potencjalnym buntownikom”. Powróciła spojrzeniem do kata. Nadal nie odzyskał przytomności. — Czy mogłabym prosić o trochę wody? — przeniosła wzrok na stojącego przy drzwiach Darena. Krzyknął coś w głąb korytarza i po chwili przyszedł strażnik z kubkiem w dłoni. — Gdybym wiedział, że to dla niego, zaczerpnąłbym z nocnika — splunął, podając Darenowi kubek. — Zdrajca. — Odszedł, mamrocząc przekleństwa. — Dlaczego „zdrajca”? — zdziwiła się Anaela, przytykając kubek do ust Ostatniego. — Lord Sirden jest elfem, służył w barwach Ferrinu — wyjaśnił Daren. — Ale odszedł w Międzywymiar i bogowie odesłali go na służbę mnie, Władczyni Edenu, a teraz również Ferrinu, nadal więc jest… — Ferrińskim elfem w służbie człowieka — powtórzył z uporem przyboczny. — Może się jeszcze nawróci — wzruszyła ramionami. — Hej, Sirden, to ja, Anaela. Słyszysz mnie? — przetarła twarz kata rąbkiem zanurzonej w wodzie sukni, a potem, gdy ten nie zareagował, spróbowała czegoś… karkołomnego. Zacisnęła zęby, zacisnęła powieki, w ułamku sekundy zaczerpnęła czerwieni i uderzyła. Jęknęli obydwoje: on wyrwany z kojącego ból nieistnienia, ona przyduszona zaciskającą się obrożą. Odruchowo chwyciła skórzany pas i krzyknęła, czując ogień na skórze szyi i dłoni. Daren chwycił ją za ramię i potrząsnął. — Pani? — zapytał zaniepokojony. — Nic, nic, myślałam, że umiera — skłamała gładko, uśmiechając się do siebie w głębi

ducha. Zdobyła bezcenną wiedzę: potrafiła się przedrzeć przez uwarunkowanie! Kat powoli podniósł powieki. Skupił wzrok na pochylającej się nad nim twarzy i wydał długie westchnienie ulgi. — Żyjesz więc, moja pani… Spróbował wstać albo przynajmniej usiąść i opadł z jękiem, łapiąc się za złamane żebro. — Leż spokojnie, jesteś ranny — szepnęła przez ściskające się ze wzruszenia gardło. Odruchowo dotknęła obroży. Spojrzenie Sirdena wyostrzyło się. — Co oni ci zrobili? Jak śmieli?! — Ponownie z jękiem osunął się na posłanie, oddychając płytko, z bólem. — Nie wykonuj gwałtownych ruchów, jesteś ranny! Mnie nic nie zrobili, bo się poddałam. Mirella i Saris też są cali i zdrowi. Jej nawet nie nałożyli obroży. — O tym mówię! — krzyknął z furią i zaraz syknął z bólu. — Jesteś niewolnicą! Ty, Władczyni Ferrinu, jesteś niewolnicą! — Ale żyję — ucięła. — Skoro to ci wystarczy… — Odwrócił się do ściany. — Zostaw mnie, pani. Chcę odpocząć. Wcale, no w ogóle nie uraził jej taką odprawą! Powstrzymała się jednak od komentarza. — Odpoczywaj — rzekła za to. — Będziemy do ciebie zaglądać i pilnować, by dobrze cię traktowali, lordzie. — Już zmierzała do drzwi, ale zatrzymała się w pół kroku. Musiała, po prostu musiała to powiedzieć: — Nosisz taką samą obrożę jak ja. Kat poderwał dłonie do szyi i jęknął przeciągle, czując ogień na skórze. — Zapomniałam cię uprzedzić: nie dotykaj. Posłał jej wściekłe spojrzenie. Miała dodać coś jeszcze bardziej złośliwego, gdy padło: — Anaelo dell’Soll! — Oho, mój pan mnie wzywa… — Posłała Sirdenowi ostatni uśmiech i pospieszyła do komnat Sellinarisa. * — Będziesz mi usługiwała podczas wieczerzy — oznajmił, gdy tylko weszła do gabinetu. Nie uszły jego uwagi zaróżowione policzki i błyszczące oczy kobiety. — Jak sobie życzysz. — „Wasza Wysokość”. — A tak. Jak sobie życzysz, Wasza Wysokość. — Dygnęła wdzięcznie, spuszczając wzrok. „Byłaby ze mnie dobra służąca” — pomyślała, uśmiechając się bezwiednie. — Coś ty taka zadowolona? — spytał podejrzliwie. — Uratowałam jedno elfie istnienie. Dla mnie to wystarczający powód do radości — skłamała gładko. — Ach, Sirden… I tak zostanie ścięty, gdy tylko dojdzie do siebie. — Sellinaris machnął ręką, z przyjemnością patrząc, jak z twarzy Anaeli znika uśmiech. — Przecież zawarliśmy ugodę! — krzyknęła, robiąc krok do przodu. Daren natychmiast znalazł się przy niej, gotowy, by ją powstrzymać. — Owszem. My dwoje. Tobie, Wasza Wysokość, włos z głowy przez ten miesiąc nie spadnie. Zaniemówiła na moment, po czym rozpogodziła się. — Nawet jeżeli to uczynisz, książę, lord Sirden wróci do mnie, tak jak poprzednio. Ale nie uczynisz tego, bo wziąłeś go jako zakładnika. Ja teraz również biorę mego kata na

zakładnika: jeżeli on umrze, nasza umowa przestanie obowiązywać. Uderzył ją w twarz, na odlew. Wpadła na komodę, przytrzymała się jej i stała przez chwilę, łapiąc oddech. Poczuła smak krwi. — Nadal próbujesz szantażu, służko? — zapytał na pozór spokojnie. Chciała… chciała oddać mu uderzenie, ale zamiast tego nisko się skłoniła i odrzekła z pokorą równie pozorną, jak jego spokój: — Gdzieżbym śmiała, Wasza Wysokość. * Mirella przykładała zimny ręcznik do opuchniętego policzka Anaeli, ona zaś patrzyła zamyślona w okno swojej komnatki. — Musisz być posłuszna, moja pani. To jedyne wyjście — pouczała ją dziewczyna. — Bunt na nic się nie zda. To przecież tylko miesiąc. — Straci do mnie szacunek, jeśli ja stracę hart ducha — odparła Anaela i syknęła, gdy Mirella dotknęła ręcznikiem rozciętej wargi. — Prędzej się pozabijacie, pani Anaelo. A to tylko jeden miesiąc. Ja byłam niewolnicą przez całe życie. — A teraz jesteś wolna. Ja natomiast przez całe życie byłam wolna i teraz jestem niewolnicą. — Ta obroża nie zmienia faktu, że jesteś Wielką Władczynią Ferrinu, moja pani, i wszyscy doskonale o tym wiedzą — skwitowała całkiem słusznie Mirella. — Musimy ruszać. Gong wzywa na kolację. * Sellinaris ostentacyjnie pomiatał swoją nową służącą na oczach całego dworu. Docinkom, sprzecznym rozkazom i złośliwym komentarzom nie było końca. Anaela znosiła to spokojnie, z tak nieobecnym wyrazem twarzy, że wreszcie dał spokój. Biesiada mijała w niezwykłej jak na to miejsce i ten czas ciszy, każdy bowiem obserwował kobietę ze znakiem władzy na czole i diademem z białego złota we włosach. Dopiero gdy się potknęła i wylała miskę gorącej polewki Wielkiemu Księciu na kolana, a ten poderwał się z miejsca, zapanowało ożywienie. Sellinaris stał, patrząc jak parzący płyn ścieka mu po udach, po czym przeniósł wściekłe spojrzenie na winowajczynię. Mirella jednym ruchem silnego jak na tak niepozorną istotę ramienia odepchnęła Anaelę i z czystą szmatką uklękła, by osuszyć materiał spodni. — Wybaczcie, Wasza Wysokość, jestem taka niezdarna — zaszeptała. On patrzył nadal na Anaelę. — Zrobiłaś to celowo — wycedził. — Nie, Wasza Wysokość, jakżebym śmiała! — krzyknęła Mirella, podnosząc nań przerażone spojrzenie. Chwycił dziewczynę pełną garścią za włosy, aż zmrużyła oczy z bólu, i rzekł, nadal patrząc na jej panią: — Pomożesz mi zmienić spodnie. — Po czym zwrócił się do zastygłych z uniesionymi łyżkami lordów: — Dokończycie sami. Ruszaj. — Pchnął Mirellę przodem. Anaela pobiegła za nimi. Z hukiem zatrzasnęły się drzwi jego sypialni. Wpadła do środka, nie pukając. Wielki Książę tym razem nie zwrócił na to uwagi. Stał pośrodku, patrząc, jak Mirella, na klęczkach, mocuje się z guzikami jego spodni. Dziewczyna usiłowała powstrzymać drżenie rąk i łzy, ale nie bardzo jej to wychodziło. Rzuciła swej pani błagalne spojrzenie, ale nie było w nim

prośby o pomoc, a jedynie rozpaczliwy krzyk: Odejdź! Guziki wreszcie ustąpiły i Sellinaris odrzucił spodnie na bok. Mirella nadal przed nim klęczała. — Tunika i bluza — warknął Sellinaris. Dziewczyna wstała, pokornie spuszczając wzrok, i zajęła się sznurówkami tuniki, której długie poły jeszcze okrywały nagość Sellinarisa, ale zaraz i one miały opaść. „Nie wytrzymam tego” — stwierdziła Anaela zupełnie spokojnie. — Zostaw ją. Sellinaris właśnie na to czekał. Na najmniejszy objaw buntu. Dopadł do niej, chwycił ją za ramiona… Wyrwała się w panice i zaczęła cofać pod ścianę, nabierając czerwonej energii, ale był szybszy: pchnął moc w jej splot słoneczny, aż zachłysnęła się oddechem i padła nieprzytomna na miękki, błękitno-złoty dywan. * — Reikan?! — Jestem, jestem, moja niesubordynowana przyjaciółko — uśmiechnął się książę, pojawiając się wśród złotych mgieł. — Prosiłem, byś go nie prowokowała. — Wylałam tę głupią zupę niechcący! — Wylałaś tę głupią zupę celowo — poprawił ją. — Żebyś wiedział, jak się zachowywał… Reikan przysiadł na kamieniu i przyciągnął Anaelę ku sobie. — Moja miła, jesteś jego niewolnicą. Przyjrzyj się innym służącym: czy skaczą do oczu swym panom? Czy odpowiadają im impertynencko? Czy szantażują? Anaelo, na bogów!, mój brat przyzwyczajony jest do cichej i pokornej służby. I tak ma do ciebie sporo cierpliwości. — Ty byś mnie tak nie traktował. Reikan zamyślił się. — Jeżeli byłabyś prawdziwą niewolnicą, która się zbuntowała, skazałbym cię na parę batów pod pręgierzem, lecz… — Nie mówisz tego poważnie, Reikanie? — …ty jednak nie jesteś zwykłą niewolnicą, więc mój brat nie wie, jak ma z tobą postępować. Ale wkrótce się dowie. — To znaczy? — Przestraszyła się nagłego chłodu w jego głosie. — Już zna twój słaby punkt i będzie w niego uderzał, aż spokorniejesz. — Może uderzać do woli, a ja nie spokornieję! — Czyżby? — Utkwił w niej lodowate spojrzenie, jakiego nigdy u niego nie widziała. — Ile gwałtów na swej Mirelli zniesiesz? Ile batów ma dostać Saris? Ile razy mają miażdżyć dłonie Sirdenowi, by cię złamać? Milczała długo. Bardzo długo. — Wygrałeś — rzekła wreszcie. — Nie ja, Anaelo. To on wygrał. * Leżała pod ścianą tak, jak upadła. Sellinaris czekał cierpliwie, aż ocknie się sama. Wstała ostrożnie, potrząsając głową dotąd, aż mroczki przed oczami zniknęły. Omiotła spojrzeniem sypialnię i wciągnęła ze świstem powietrze: on stał całkowicie ubrany, naga zaś była Mirella, skulona pośrodku wielkiego łoża. Drżała tak bardzo, że aż tutaj słychać było szczękanie zębami.

— Co chcesz… chcecie, Wasza Wysokość, uczynić? — wydusiła przez zaciśnięte gardło Anaela. — Nie będziecie chyba gwałcić tej dziewczyny? — Nigdy nie wziąłem kobiety wbrew jej woli — odparł. — Daren! — W drzwiach pojawił się przyboczny. — Wezwij tu ze czterech chętnych… — Sellinaris wskazał wzrokiem skuloną Mirellę. Zacisnęła powieki, a po policzkach zaczęły spływać jej łzy. — Jeżeli już musicie — zaczęła Anaela, z trudem panując nad przerażeniem — weźcie mnie, mój panie. Celowo wylałam tę pieprzoną zupę. Czterej gwardziści wpadli do komnaty i zatrzymali się naprzeciw swego pana, czekając na dalsze rozkazy. On jednak zwlekał, przyglądając się Anaeli. — Przejmujesz jej winę na siebie? — zapytał dla pewności. Anaela kiwnęła głową, nie mogąc wydobyć głosu. Spojrzała ukradkiem na rosłych, wrogich żołnierzy, którzy chętnie wymierzą jej „karę”, i zadrżała mimo woli. Sellinaris zmrużył oczy, rozdarty między chęcią dania nauczki krnąbrnej przeciwniczce a niechęcią do dzielenia się zdobyczą z kimkolwiek. — Nie śmiałbym narazić na szwank twojej czci, pani — rzekł wreszcie. — Odprowadźcie Jej Wysokość do celi. Ta mała umili noc tylko mnie. — Nie!!! * Szlochała bezradnie, skulona na twardym posłaniu. Co ona narobiła?! Miała być pokorna i już prawie się jej udało! Dlaczego więc…?! Noc zdawała się ciągnąć bez końca. Wyobraziła sobie Mirellę, tak samo bezradną, zdaną na łaskę i niełaskę Sellinarisa, i aż przygryzła wargę, by nie zacząć krzyczeć. „Co ja narobiłam?!” — Wstała i zaczęła krążyć po swym więzieniu niczym dzikie zwierzę. Jej misternie utkana intryga okazała się zależeć od posłuszeństwa i pokory, a tego miała w sobie jak na lekarstwo. Była lwicą, a nie psem! Świt osrebrzył ściany samotnej celi. Zadudniły kroki strażników na korytarzach. Czuła, że znajduje się w pułapce bez wyjścia, w której sama zatrzasnęła siebie i swoich najbliższych. Przypomniała sobie słowa Reikana. I swoje myśli przed chłostą na dziedzińcu Saskii: to tylko ból, dopóki są zajęci mną, nikt nie zginie. Musi więc zająć ich sobą. Oby tylko Mirella zniosła tę noc… * Przybył po nią Daren. Nadal niepewny jej pozycji w tym świecie, pomógł Anaeli wstać i poprowadził ją, bez popychania i szturchnięć właściwych żołdakom, do komnat Sellinarisa. Tym razem gabinet był pusty. Pusta okazała się także sypialnia Wielkiego Księcia, z której wchodziło się do komnatki Anaeli. — Przebierz się, pani, i wykąp — polecił. — Służba uszyła dla ciebie nową suknię. Otworzył przed nią drzwi. Podziękowała i weszła do środka. Na krześle, tak jak poprzednio, trwała w oczekiwaniu Mirella. Wstała, patrząc na swą panią zaczerwienionymi od płaczu oczami. Drzwi zamknęły się cicho. — Mirello… — zaczęła Anaela, ale głos uwiązł jej w gardle, zresztą i tak nie wiedziała, co powiedzieć. — Bałam się o ciebie, moja pani. — Jak mogłaś myśleć o mnie!? — Jego Wysokość nic mi nie zrobił! — pospieszyła z uspokojeniem dziewczyna. — To

wielki pan. Nie zniewoliłby bezbronnej. Odesłał mnie tu zaraz po tym, jak ciebie, Wasza Wysokość, zabrała straż. Bałam się, że już cię nie zobaczę. — Mirella rozpłakała się. — Nie zniosłabym tego… — Dość! — przerwała jej Anaela. Dosyć! Jeszcze jedno słowo i oszaleję! — Idź do swojej sypialni i zdrzemnij się trochę. Ledwo trzymasz się na nogach. — Ale kąpiel… — Potrafię sama się wykąpać. Idź spać! Dziewczyna, zdezorientowana tym wybuchem, ukłoniła się i zniknęła w drzwiach prowadzących do małej izdebki. Anaela zaś wgryzła się we własną pięść i wybuchnęła stłumionym łkaniem. * Wpadła do boksu, w którym drzemał Saris. Poderwał się na równe nogi, bo w takim stanie swej pani dawno nie widział. Być może w ogóle. Nie miał czasu się nad tym zastanowić. — Co się stało?! — krzyknął. — Zabierz mnie stąd! — Podciągając się na grzywie, wskoczyła na jego grzbiet. Wciąż miała na sobie starą suknię, niezmienianą od wielu dni, mimo że w sypialni czekała na nią nowa. Z włosami w nieładzie i obłędem w oczach Anaela powtarzała tylko: — Zabierz mnie stąd! Ruszył kłusem ku otwartym wrotom. — Zawróci cię obroża — ostrzegł. — Pędź dotąd, dopóki mnie nie zawróci! Stukot kopyt rozbrzmiał na dziedzińcu Feri’any. Gwardziści stojący przy bramie obrzucili wyjeżdżającą obojętnym spojrzeniem. Niewolnica. Wróci. Przemknęli przez most — czarny demon i uczepiona jego grzbietu biała zjawa — po czym wpadli w las. Mijali ołtarz, na którym Anaela kiedyś złożyła, czy też dopiero miała złożyć, ofiarę z lwiany, gdy złapała się za gardło i wychrypiała: — Zatrzymaj się. Tutaj, u stóp tego ołtarza, kończyła się jej wolność. * Siedziała na kamiennym stole, obejmując kolana ramionami. — Czy teraz możesz mi powiedzieć, co się stało? — zaczął łagodnie, kładąc na jej ramieniu ciężką głowę. — Mirella? Sirden? Pokręciła głową. Właściwie nic się nie stało, oprócz tego, że Sellinaris ją złamał. Nawet w Saskii, gdy z jego rozkazu została skatowana, nawet wtedy posiadała siebie. Czuła, że trzyma swój los w swoich rękach. Że ma wybór. Mogła powtarzać sobie: Bądź wierna, idź. Teraz, mimo że pokonała wszystkich wrogów, kosztem paru istnień — Amrego, Reikana, Ardena — należała do kogoś, kto był jej jednocześnie bliski i zupełnie obcy. Sellinaris nie pamiętał łączącej ich namiętności. Nie kochał jej tak rozpaczliwie jak ona jego. Dla Sellinarisa była li tylko uzurpatorką, przez którą stracił rodzinę. On zaś wciąż pozostawał tym, który porzucił dla niej Ferrin i dla którego dobrowolnie do Ferrinu wróciła. Co gorsza: zamiast wyprostować ścieżki historii tego świata, zdawała się je tylko bardziej gmatwać. Jak może istnieć Ferrin bez Reikana?! Dotknęła dłonią czarnego kamienia. — Wiesz, że tutaj byłam mianowana na Wielką Władczynię? — zapytała już spokojna. — Koronowano mnie. Złożyłam przysięgę, a potem ofiarę. Zostałam żoną Reikana, wbrew naszej

wspólnej woli… — Masz jeszcze wybór. Dokonałaś tego, czego chciałaś: Eleuzis nie żyje. Zawróć. Milczała. — Oddaj Sellinarisowi przywilej w zamian za wolność, skoro tego pragniesz, i zawróć z nami do Edenu. Wstała i z kamiennego ołtarza wsiadła na grzbiet jednorożca. — Jeszcze nie czas — odrzekła cicho. * Wracali noga za nogą. Przy wjeździe na most czekała na nich Mirella. — Byłaś wzywana, moja pani, na obiad, ale zastąpiłam cię, służąc panu Sellinarisowi — rzekła, zwracając ku Anaeli ufne i niewinne spojrzenie. Kobietę nagle zakłuło gdzieś w okolicy serca. Mirella zastąpiła ją, usługując Sellinarisowi przy obiedzie, zastąpi ją przy kolacji… Kiedy jeszcze to słodkie, śliczne dziewczę zastąpi swoją panią? I jak chętnie to zrobi? — Zazdrosna? — Saris domyślnie zerknął na swą panią. Prychnęła tylko. — Mirella, jakkolwiek słodka by była i jak ślicznie by się do Sellinarisa uśmiechała, pozostanie tylko służącą, zwykłą niewolnicą. Natomiast ty… Ty jesteś Wielką Władczynią, Anaelą dell’Soll. A Wielki Książę zwykł sięgać na najwyższą półkę, a nie zadowalać się byle kim. Gdy jednak uda mu się wzbudzić w tobie zazdrość, zacznie tobą manipulować. — Już robi ze mną, co chce — westchnęła z głębi duszy. — Proszę cię po raz ostatni: zawróć. Chyba że… bardzo ci się takie gierki podobają. Anaela nie rzekła nic. Po prostu zeskoczyła z jego grzbietu i ruszyła do zamku. Mirella, zdumiona, spojrzała na Sarisa, po czym pobiegła za nią, a jednorożec… on patrzył na znikającą we wrotach Feri’any Anaelę i myślał, co ich jeszcze czeka, nim ona powie: Dosyć. * — Mirello, mam dla ciebie zadanie — odezwała się Anaela, gdy znalazły się na zamkowym dziedzińcu. — Odnajdziesz wszystkie kobiety i dziewczynki władające magią. Najwyższy czas, by Ferrin miał Leczące z prawdziwego zdarzenia. Dziewczyna zgodziła się z ochotą. Oprócz służenia swojej pani, co nie było zbyt uciążliwe, nie miała tu zbyt wiele do roboty i, wstyd przyznać, chwilami nudziła się straszliwie, do tego stopnia, że chodziła pomagać szwaczkom. — Jest już niemal gotowy drugi komplet garderoby, pani Anaelo. Czy nadal ma to być biel i czerwień? Może nieco złota i zieleni, pod kolor oczu? Albo złoto i królewski błękit, który obrałaś za swoje barwy? — To dobry pomysł — ożywiła się naraz Anaela. —Ja pozostanę przy bieli i szkarłacie, dla ciebie i Sirdena niech przygotują stroje w złocie i błękicie. — My należymy do służby — zauważyła Mirella. — Szary samodział… — Jesteście moją świtą. Życzę sobie, byście oboje odpowiednio się prezentowali. I najwyższy czas, by Sirden porzucił czerń. Nie jest już tylko katem. Jest lordem Edenu i Amarkandy, moim następcą. — Zobaczę, co da się zrobić — westchnęła Mirella. — Porozmawiam z panem Sellinarisem… Anaela rzuciła jej ostre spojrzenie, którego zamyślona dziewczyna na szczęście nie zauważyła, i już miała powiedzieć coś raniącego, gdy w pamięci rozbrzmiały jej słowa Sarisa: „Zazdrosna? Ona jest zwykłą niewolnicą”.

— Rozmawiaj z panem Sellinarisem do woli. Ja muszę zajrzeć do Sirdena. — A właśnie, moja pani, lord Sirden… Anaela zbyła ją machnięciem ręki. * Cela była czysta i sucha. Zastała kata umytego, w nowym czarnym uniformie, jak zamyślony, siedząc na pryczy, grzebał łyżką w kaszy kraszonej sosem z kawałkami mięsa. — Witaj, Sirden. — Przysiadła się do niego. Woń jedzenia wywołała mimowolny skurcz żołądka. — Moja pani — odpowiedział na powitanie, nie patrząc na nią. — Pokaż rany — nakazała, zabierając mu miskę. Zdjęła bandaże z dłoni, która mimo leczenia błękitem przez tutejszego uzdrowiciela miała się jeszcze długo goić. Kat skrzywił się, gdy sprawdzała ruchomość palców. Powinny się zrosnąć. Nałożyła tylko lekki opatrunek. — Ta ręka ma się wietrzyć. Ma oddychać. Słońce i wiatr, to one goją rany — instruowała, odwijając bandaże na piersi. — Ani słońca, ani wiatru tutaj nie uświadczysz — skwitował. — Wiesz, o czym mówię, więc mnie nie denerwuj. Jestem wystarczająco rozdrażniona. — Służba Wielkiemu Księciu ci nie odpowiada? — Stawał się coraz bardziej złośliwy. Jak Saris. — Nie odpowiada. — Pochyliła się nad raną po złamanym żebrze. — Z tą jest to samo. Zaczyna ropieć. A mówiłam: lekki opatrunek. Widzę, że sama muszę wszystkiego dopilnować. — Nie potrwa to długo — rzucił w przestrzeń. Podniosła nań pytające spojrzenie. — A to co ma znaczyć? Chyba nie będziesz już umierał? Wszystko goi się całkiem ładnie… — I tym mnie będziesz karmiła?! — Odepchnął z pasją jej rękę. — Paplaniną troskliwej opiekunki o słońcu i wietrze? Ty, wielka pani, z uwłaczającą obrożą na szyi?! — Ach, to o to chodzi… — westchnęła. — O to! Wiedz, że urodziłem się wolny i umrę wolny! — Ja też mam zamiar za miesiąc być… — Nie rozumiesz, moja pani — przerwał jej. — Ja sobie tę wolność wywalczę. — Spojrzał na nią wyzywająco, czekając na pierwsze słowa. Co powinna mu odpowiedzieć? — Będę cię wspierała w tej walce. — Poklepała go po ręku, nie do końca rozumiejąc, do czego on zmierza. Kat zmrużył czarne oczy. — Nie znasz tego zwyczaju? — upewnił się. — Jakiego? — przestraszyła się, bo tutejsze zwyczaje zaczynały ją przerastać. — Niewolnik może wywalczyć sobie wolność, wyzywając na pojedynek swojego pana. Tego się nie spodziewała. — Co więc zamierzasz? — zapytała powoli. — Wyzwałem Sellinarisa. — Nie zrobiłeś tego!! — krzyknęła, podrywając się z łóżka. Miska z kaszą rąbnęła o podłogę. — A i owszem.

Jak to możliwe, żeby tego nie rozumiał? Przecież wszystko zaprzepaści! Ten teatralny gest będzie miał tylko jeden finał! Umrze albo on, albo Sellinaris, a jej nie pozostanie nic innego, jak tylko się temu przyglądać… i modlić za obu. — Zabraniam ci, słyszysz?! Nie pozwalam! — dopadła doń z zaciśniętymi pięściami, ale chwycił ją za nadgarstki i odepchnął. — Nie powstrzymasz mnie, moja pani — rzekł łagodnie, widząc, jak blednie i osuwając się po ścianie, zwija w kłębek, chowając głowę w ramionach. Wstał i podszedł do niej, kładąc dłoń na szczupłym ramieniu. Odrzuciła ją. — Ty głupcze — powiedziała zmęczonym głosem. — Cholerny głupcze. Miałeś mnie chronić, a nie stawać do heroicznych pojedynków. — Podniosła głowę i wbiła weń gorejące spojrzenie. — Nie jesteś już moim przybocznym. Zwalniam cię ze służby. — Już drugi raz mnie zwalniasz… — Jak już wywalczysz sobie tę wolność, idź, dokąd cię nogi poniosą, ale do mnie się nie zbliżaj. Wstała i wyszła z celi. * Żeby przemknąć do swojej komnaty, musiała przejść przez gabinet i sypialnię Sellinarisa. Chyba że istniało jakieś inne przejście, którego jej nie wskazano. Wielki Książę siedział za biurkiem, zagłębiony w lekturze opasłego tomu. — Jak przejażdżka? — zapytał, nie podnosząc głowy. — Udana, Wasza Wysokość, dziękuję — odparła, kłaniając się pospiesznie. Musiała jak najszybciej znaleźć się u siebie, paść na łóżko i z twarzą w poduszce wypłakać cały żal, jaki teraz zaciskał jej gardło. Lecz on nie dał jej odejść. — Poczekaj, jeszcze z tobą nie skończyłem — zatrzymał ją w pół kroku. Utkwiła wzrok w stiukach zdobiących sufit. — Jadłaś obiad? — Nie jestem głodna, Wasza Wysokość. — Nie pytam, czy jesteś głodna, tylko czy coś dzisiaj jadłaś. — Nadal nie odrywał wzroku od księgi. — Nie. — Gardzisz dworskim jedzeniem? Może suchy chleb i woda zamiast przepiórek i wina byłyby bardziej odpowiednie? — Wszystko mi jedno — odparła cicho i dodała pospiesznie — Wasza Wysokość. Tym razem na nią spojrzał, uważnie, jak zawsze miał w zwyczaju. Oczywiście zauważył łzy, które ocierała rękawem, gdy tu szła. — Więc to nie był twój pomysł — stwierdził nagle. — To nie ty wymyśliłaś ten pojedynek z katem, by się mnie pozbyć. — Oczywiście, że nie! Przecież wygrasz każdy pojedynek, a już na pewno z rannym katem! — krzyknęła. — Twoja wiara w moje umiejętności szermiercze jest porażająca — zakpił, ale jego czarne oczy pozostały poważne. — Znam te umiejętności. I to one są porażające. — Odwiedź więc swojego kata od tego niefortunnego pomysłu. — Znów spojrzał na księgę. — To już nie jest mój kat ani nawet mój przyboczny — powiedziała cicho. — Zwolniłam go ze służby, Wasza Wysokość. — Skłoniła się i już chciała odejść, gdy Sellinaris zatrzymał ją

skinieniem ręki. — Od dzisiaj będziesz jadła. Każdy posiłek. Przy moim stole. Odwróciła się powoli i rzekła, zapominając o pokorze: — Coś za coś. Sellinaris uniósł tylko brew. — Będę jadła każdy posiłek przy twoim stole w zamian za Czarny Tytanian. Jeśli Sirden ma umierać, to z moim mieczem w dłoni. Chyba się nie obawiasz, że zrobię z niego użytek? On zaśmiał się i pokręcił głową. — Niczego się już nie boję. Dokładnie tak jak ty. * Dzień zdawał się nie mieć końca. Połowę popołudnia przepłakała, miotając się po swojej komnacie. Usiłowała coś wymyślić, by zapobiec starciu Sirdena z Sellinarisem, ale zrozumiała, że żaden z mężczyzn nie zamierza się wycofać. Próbowała więc wyobrazić sobie swój plan bez Sirdena, plan, w którym on grał kluczową rolę. Chciała zbiec do stajni i porozmawiać z Sarisem, ale by to uczynić, musiałaby przejść przez gabinet, a ponowne spotkanie z Wielkim Księciem było ponad jej siły. Chodziła więc od ściany do ściany, wyginając palce i zastanawiając się nad konsekwencjami nadchodzących wydarzeń. Jedno było pewne: jej porażka ściągnie nieszczęście na tych, których przysięgła chronić. Pukanie do drzwi przerwało te tortury. Do komnaty weszła Mirella. — Moja pani, już dawno rozbrzmiał gong na wieczerzę. Wzywają cię. Pospiesznie otarła twarz i przygładziła włosy. „Każdy posiłek. Przy moim stole”. Wypadła za dziewczyną na korytarz, by po chwili znaleźć się w jadalni. Gwar rozmów, jak zwykle na jej widok, ucichł. Przy stojącym na podwyższeniu stole tylko jedno miejsce było puste: to po prawicy Wielkiego Księcia. Anaela, nieco skonsternowana tym wyróżnieniem, usiadła, zamiatając suknią. — Wielka Władczyni, jak na władczynię przystało, zawsze musi mieć wielkie wejście — zażartował Sellinaris. Biesiadnicy z uśmiechem pokiwali głowami i pochylili się nad jedzeniem. — A naszą Wielką Władczynię spiorę batogiem po gołych plecach, jeśli jeszcze raz narazi mnie na taką ujmę — te słowa przeznaczone były tylko dla Anaeli. Uśmiechnęła się do Sellinarisa, jakby właśnie usłyszała komplement, i odrzekła słodko: — Oczywiście, Wasza Wysokość. Mirella, pochylając się nad ramieniem Sellinarisa, by dolać wina do kielicha, uśmiechnęła się do swojej pani. — Dziękuję, złotko… — Sellinaris pogładził dziewczynę po policzku, po czym zsunął dłoń niżej, muskając jej pierś. Pieścił przez parę chwil zarumienioną dziewczynę, która jednak nie odtrąciła jego ręki… Nagle posłał jedno krótkie spojrzenie Anaeli, która zbladła, jakby wbił jej nóż w serce po rękojeść. I już wiedział to, co chciał wiedzieć. * Padła na posłanie zupełnie wyczerpana. Pojedynek. Mirella. Sellinaris. Kolacja. Czarny ołtarz. Pojedynek. Dziewczyna odgarnęła włosy z pleców swej pani i zaczęła rozsznurowywać gorset białej sukni. — Popytałam, Wasza Wysokość, tak jak kazałaś, o czarodziejki. Anaela uniosła głowę. — Są, nawet szkolone, ale dość wcześnie zakłada się im obroże. Rozmawiałam z każdą…

— Ile ich jest? — wpadła dziewczynie w słowo. — Pięć. Pięć władających magią energii, tylko o nie pytałam. Anaela kiwnęła głową. O to jej chodziło. — Myślę, że są bardzo dobre — kontynuowała Mirella w zamyśleniu. — Jedna przyznała mi się w tajemnicy, że czasem, choć to podobno bardzo boli, udaje się jej przełamać uwarunkowanie. — Owszem, to bardzo boli — mruknęła Anaela do siebie. — Zastanowię się, co dalej zrobić z tą wiedzą, a ty zaprzyjaźnij się z nimi. Mogą się przydać, gdy nadejdzie czas. — Mirello! — usłyszały naraz głos Sellinarisa. Dziewczyna poderwała się. — Muszę przygotować Jego Wysokości kąpiel! Pobiegła do drzwi. — Mirello — zatrzymało ją w progu — nie zapomnij, komu służysz. Dziewczyna obejrzała się, napotykając jadowite spojrzenie złoto-zielonych oczu. — Możesz odejść — powiedziała wolno Anaela, a gdy tamta wciąż stała przy drzwiach, bojąc się zrobić choć krok, powtórzyła tym samym tonem: — Możesz odejść. Mirella potrząsnęła głową, ale wezwana po raz drugi wybiegła z pokoju. * Gdy wróciła, mokra i zarumieniona, z uśmiechem na ustach, jej pani wciąż siedziała na łóżku. Rumieniec natychmiast zbladł, a uśmiech znikł. Jej skromny dobytek: płaszcz, szara suknia i miecz, leżały na kolanach Anaeli. — Moja pani? — wyjąkała dziewczyna. — Nie możesz służyć i mnie, i mojemu wrogowi. — Anaela wstała i wcisnęła Mirelli w ramiona jej rzeczy. — Ależ ja służę tobie, pani! Jestem lojalna! — Byłaś. Za co ci dziękuję. Anaela uniosła dłoń, by pogładzić tamtą po policzku, ale ręka sama jej opadła. Czuła się zdradzona i nic na to nie mogła poradzić. Jedynie Saris potrafiłby służyć dwóm wrogom, ale Mirella była człowiekiem, nie jednorożcem, i Anaela już nie mogła jej ufać. To zazdrość — szeptało sumienie. Tak. Nawet jeśli była to zazdrość, Anaela nie mogła spokojnie patrzeć, jak jej służąca, która była dla niej niczym młodsza siostra, mizdrzy się do jej ukochanego. Jej męża! Tam, na Ziemi, wzięli przecież ślub! Mirella musiała odejść teraz. Dopóki nie będzie za późno. Dopóki nie zostanie wezwana, by służyć swemu panu w łożu i nie pobiegnie tak chętnie, jak zrobiła to chwilę temu. — Dlaczego mnie oddalacie, Wasza Miłość? — wyjęczała. „Może kiedyś ci wytłumaczę, dzieciaku — pomyślała ze znużeniem Anaela. — Teraz muszę przegonić cię precz. Tak, byś nie chciała wrócić”. — Bo jesteś zdrajczynią, a ja nie chcę mieć przy sobie zdrajcy. Uderzyła ją tym słowem tak, jakby użyła ręki. Dziewczyna zachwiała się i uciekła z płaczem. Anaela padła na wznak na łóżko, zasłaniając oczy przedramieniem. Kolejny klocek układanki rozsypał się w proch. Najpierw Ostatni, teraz Mirella… Drzwi komnaty rąbnęły o ścianę. Anaela, spodziewając się tej wizyty, nawet nie drgnęła. Kolejny klocek… W dwóch susach przypadł do niej i chwytając wpół jedną ręką, uniósł do pionu. Drugą

zacisnął na jej włosach i zmusił, by spojrzała mu prosto w oczy. Czas zatrzymał się. Patrzył w jej źrenice z taką intensywnością, badał wzrokiem jej twarz tak dokładnie, jakby gdzieś, na dnie umysłu, odnalazł wspomnienie ich miłości. Anaela nie musiała doszukiwać się tych wspomnień — miała je w opuszkach palców, w uderzeniach serca, na ustach… Całe jego ciało, od stóp do czubka głowy, było jednym wielkim wspomnieniem, a jego bliskość, ciepło i zapach powoli zaczynały odbierać jej zmysły. Tak bardzo pragnęła czuć go przy sobie, w sobie, że teraz, gdy trzymał ją tak mocno, odbierając oddech i miażdżąc w objęciach, zemdlała. Po prostu zemdlała. * Śniła… Złote mgły wirowały wolno, a w nich drobinki światła. Omywały jej nogi, kolana, uda, piersi, twarz, włosy. Czuła je jak słodki oddech słońca, którego nie było widać. — Anaelo? — Jestem, Reikanie, jestem — westchnęła, budząc się z zamyślenia. Usiadł obok i objął ją wpół. — Dlaczego ja nie jestem zazdrosny? — Bo nie żyjesz? — odpowiedziała pytaniem. Zaśmiał się krótko. — Poprzednio byłem? — Byłeś. Ja traktowałam cię jak brata, ty mnie kochałeś jak kobietę. — A ty kochałaś Sellinarisa. Nie musiała przytakiwać. Nie mogła zaprzeczyć. — Co teraz zamierzasz zrobić? — spytał. — Ta biedna dziewczyna była ci wierna. — Wiem. Byłaby do końca, ale… Sellinaris zacząłby za jej pomocą mną manipulować, a ja muszę trzymać się planu. — Hmm… Już tobą manipuluje. Bądź co bądź zemdlałaś z rozkoszy. — Z zaskoczenia — poprawiła go. Roześmiał się ponownie. Kochała ten jego śmiech. Dawny Reikan, żywy Reikan, nigdy się nie śmiał tak ciepło i beztrosko. — Pomyśl — rzekł łagodnie. — Sirden najpewniej cię opuści. Może warto byłoby zatrzymać Mirellę? Nie odpowiedziała. — Wierz mi, potrzebujesz jej. — Jesteś pewien? — zapytała przekornie. W odpowiedzi usłyszała tylko milknący w oddali śmiech. * Uśmiechnęła się mimowolnie. Ten Reikan… Czyjaś dłoń zmieniła chłodny okład na jej czole. Przytrzymała tę dłoń, sądząc, że należy do Mirelli. Chciała przeprosić dziewczynę i wytłumaczyć, dlaczego muszą się rozstać, ale… — Znów wymawiałaś jego imię — usłyszała głos Sellinarisa. To jego rękę ściskała w swojej. Otworzyła oczy i cofnęła się przerażona, widząc pochylającą się ku sobie ciemną sylwetkę. — Nie bój się. Przecież nic ci nie zrobię. Twoja reakcja raczej mi pochlebiła, niż rozgniewała. Opadła na poduszkę. Byli w pokoju sami. Świeca zgasła albo zdmuchnął ją celowo, a ciemność jednocześnie zbliżała ich do siebie i oddalała.

— Przepraszam, Wasza Wysokość — odparła. — Nie zwykłam być traktowana jak byle służka. Stąd ta reakcja. — Czyżby? — Była pewna, że uniósł brew i uśmiechnął się kpiąco. Naraz spoważniał. — Za każdym razem, gdy jesteś nieprzytomna, majaczysz o moim bracie. Mówisz do niego, wymawiasz jego imię. — On do mnie wraca — rzekła cicho. — Reikan?! Wraca do ciebie?! — Pochylił się ku niej tak, że widziała jego czarne, płonące mimo mroku, oczy. — Budzony przez bogów, przychodzi do mnie za każdym razem, gdy tracę przytomność. Próbowałam wezwać go we śnie, ale nigdy mi się nie udało. — Dlaczego do mnie nie przychodzi? — zapytał z goryczą. — Oddałbym wszystko, by ujrzeć go raz jeszcze. By z nim rozmawiać. Dlaczego ty masz ten przywilej, a ja nie? — w jego głosie zabrzmiało rozdrażnienie. — Kiedyś go o to zapytałam. Odrzekł, że nie potrzebujesz go widać aż tak bardzo jak ja albo jesteś zajęty czym innym. Poza tym, mój panie, ty nigdy nie mdlejesz. — Uśmiechnęła się, choć nie mógł tego widzieć. — Gdyby wiedział, jak bardzo mi go brak… — wyszeptał Sellinaris, a Anaela wstrzymała oddech, by nie przypominać o swej obecności. W tej chwili zdawał się tak bezbronny, tak wrażliwy na ból, jaki niosą ze sobą wspomnienia… Nagle spytał już zupełnie innym tonem: — Dlaczego odprawiłaś służącą? Czar chwili prysł. — Nie może służyć i mnie, i tobie — odparła cicho Anaela. — Zatrzymaj ją. Nie będę więcej jej używał. „Nie będę jej używał”?! — Od razu przypomniały się Anaeli słowa Sarisa: Mirella pozostanie tylko służącą, a Sellinaris nie zwykł zadowalać się… — Dziękuję, Wasza Wysokość — zdobyła się jedynie na szept. — Nie dziękuj. Niech to słodkie dziecko będzie rekompensatą. — Rekompensatą? — Ktoś ci musi pozostać, gdy stracisz przybocznego. — Wstał. — Śpij, Anaelo. Czeka cię jutro ciężki dzień. * Przez całą noc nie zmrużyła oka. Co chwilę zrywała się z łóżka, nie mogąc uleżeć spokojnie, i miotała się po komnacie w bezsilnej furii. Jutro, a właściwie dzisiaj, straci Ostatniego. Lorda Sirdena. Obrońcę i kata. Nie miała wątpliwości, kto wygra tę potyczkę. Nieraz widziała walczącego Sellinarisa, i to nie z jednym rannym katem, a z kilkoma wojownikami jednocześnie. Jak powstrzymać to szaleństwo? Jak zapobiec śmierci tego, którego zgubi własna lekkomyślność, lecz który wciąż jest jej sprzymierzeńcem i przyjacielem? Czy może jako władczyni powiedzieć po prostu: nie? Nic z tego. Był wolnym elfem i jeżeli pragnął dziś umrzeć, to umrze, bez względu na jej protesty i zakazy. Po niekończącej się nocy nastał świt — nie przyniósł on jednak ukojenia — a po nim ranek. Do pokoju wsunęła się Mirella. Zatrzymała się niepewnie przy drzwiach, z naręczem

świeżej bielizny, ręczników i pościeli. — Przyjmij mnie, moja pani, z powrotem na służbę — poprosiła błagalnie. — Przyrzekam, nawet jeśli miałabym zostać za to wychłostana, że więcej nie usłucham poleceń Wielkiego Księcia. Anaela podeszła do niej i wyjęła dziewczynie z ramion część ciężaru. — Nie zostaniesz wychłostana. Sellinaris uznał cię za moją poddaną i nie będzie już żądał, byś mu służyła — odparła zmęczonym głosem, a potem usiadła, wciąż z ręcznikami w objęciach, i rozpłakała się jak dziecko. Mirella natychmiast przyskoczyła do niej, rzucając resztę pościeli na krzesło. Chwyciła swą panią za ręce i głosem także drżącym od łez zaczęła mówić szybko: — Przepraszam, moja pani, jeżeli to przeze mnie, przepraszam! Czy on uczynił ci coś złego? Pani Anaelo, proszę nie płakać, bo mi serce pęknie! — Ucałowała jej dłonie, nim ta zdążyła je cofnąć. Gdzieś w oddali zabrzmiał gong. Spojrzały na siebie, a potem Mirella pobiegła po świeżą suknię. Ta, w której Anaela spędziła noc, nie nadawała się do wyjścia. * Przy śniadaniu Mirella stała za krzesłem Anaeli, a Sellinaris zadowolił się inną usługującą. Anaela, zgodnie z poleceniem, usiłowała cokolwiek zjeść, choć kromkę chleba z masłem, ale przez zaciśnięte gardło nie przechodziło zupełnie nic. Nawet łykiem mleka się zakrztusiła. — Jeżeli nie zaczniesz jeść, zmuszę cię do tego — zagroził Sellinaris, nawet na nią nie patrząc. — Dzisiejsza egzekucja odbiera mi apetyt — wyszeptała, patrząc na talerz pełen nietkniętego jedzenia. — To będzie pojedynek, nie egzekucja, i nie ja jestem temu winien — sprostował. — Nie poprawia mi to apetytu. — A czy potem będziesz miała lepszy, moja pani? — Wreszcie na nią spojrzał. Siedziała jak sparaliżowana, nie wiedząc, do czego zmierza. — Przyspieszymy więc przedstawienie. Przez wzgląd na twój apetyt oczywiście. Wstał, a gwar panujący w sali biesiadnej ucichł. — Przyprowadźcie na dziedziniec niewolnika, który chce wywalczyć sobie wolność — rzekł mocnym, dźwięcznym głosem. — Przynieś mój miecz — rzucił przez ramię do Darena. Ten skinął głową i zniknął za drzwiami prowadzącymi do gabinetu. Anaela, przewracając krzesło, rzuciła się za nim, wpadła do swego pokoju i wyciągnęła spod poduszki Czarny Tytanian. Tylko to mogła ofiarować Sirdenowi na ostatnią drogę… Słońca oświetlały dziedziniec skośnymi promieniami poranka. Dookoła pustej przestrzeni, otoczonej gwardią, kłębił się tłum elfów i ludzi. Nie co dzień można było podziwiać, jak Wielki Książę walczy z katem. Dwóch strażników wyprowadziło Ostatniego. Sellinaris już nań czekał. Zrzucił kurtę i koszulę, pozostając jedynie w zamszowych spodniach i miękkich butach do konnej jazdy. W prawej ręce trzymał lekki jednoręczny miecz o lśniącej błękitem klindze. Mierzył przeciwnika uważnym spojrzeniem, w którym nie było nawet odrobiny lekceważenia. Sirden mimo odniesionych obrażeń trzymał się prosto i nawet gojące się żebro zdawało się nie sprawiać mu żadnego bólu. Odziany był w swój czarny kaftan i czarne spodnie, długie włosy związał aksamitką, by nie wdzierały mu się podczas walki do oczu. Jedynym, co

zaburzało obraz doskonałego wojownika, była niewolnicza obroża, tak niepasująca do dumnej, wyprostowanej sylwetki elfa. — Kto będzie twoim sekundantem? — zapytał Sellinaris, znając odpowiedź. — Ja! — Anaela zrobiła krok naprzód. Stanęła przed Sirdenem i nie wiedząc, co powiedzieć komuś, kto idzie na śmierć, rzekła tylko: — Weź mój miecz. Nim zdążył zaprotestować, podała mu Czarny Tytanian. Piękna, grawerowana runami klinga zalśniła grafitowo. Przez tłum przeszedł szmer podziwu. — Weź, proszę — szepnęła. Sirden po chwili wahania ujął rękojeść, zważył miecz w dłoni, wykonał kilka cięć i z uznaniem kiwnął głową. Doskonale wiedział, że Czarny Tytanian zawsze dobrze służył tym, którzy dostąpili zaszczytu jego użycia. Anaela cofnęła się. Cofnął się i Daren. Sellinaris zaatakował bez ostrzeżenia. * Anaela z rękami przyciśniętymi do ust obserwowała spektakl, który rozgrywał się przed jej oczyma. Była świadkiem wielu pojedynków na śmierć i życie, ale ten był wyjątkowy… Wydawać się mogło, że do sparringu stanęło dwoje przyjaciół i bawią się potyczką ku uciesze tłumu. Sellinaris atakował od niechcenia, zadając ciosy tak, jakby obawiał się choć drasnąć przeciwnika, a Sirden z taką samą leniwą nonszalancją te ciosy parował. Nie było w tym ni krzty pasji, wściekłości, czy jakiejkolwiek namiętności, które zwykle towarzyszyły walce. Krótka wymiana cięć i odskok. Sirden obrócił miecz w dłoni. Atak Sellinarisa, parę pchnięć, bez wysiłku odbitych przez kata i znów krok w tył. Słońca stały już wysoko na niebie, a tych dwóch nawet nie zaczęło potyczki na serio. Anaela stała z szeroko otwartymi oczyma, nic nie rozumiejąc. Może ten pojedynek nie jest prawdziwy? Może to dopełnienie zwyczaju? Ledwo zdążyła to pomyśleć, gdy nastąpił błyskawiczny atak i następująca po nim wściekle szybka wymiana ciosów. Miecze zakrzyczały niemal ludzkimi głosami. Iskry posypały się pod nogi walczących, a potem… nastąpiła cisza. Obydwaj odskoczyli w tył. Anaela zamrugała oszołomiona, patrząc to na jednego, to na drugiego. Książę uśmiechał się lekko, wbijając spojrzenie w przeciwnika. Kat przez chwilę łapał powietrze, nie opuszczając jednak klingi. Bandaż na jego piersi przesiąkł krwią. A więc o to chodzi. Zmęczyć i dobić! — nagle pojęła taktykę przyjętą przez Sellinarisa. Jakby na potwierdzenie tych słów książę rozpoczął swój leniwy taniec z mieczem, by po długich minutach znów zaatakować szybko jak żmija. Sirden parował każde cięcie i uchylał się przed każdym sztychem. Gong wybił drugi kwadrans pojedynku, a żaden z walczących nie doznał nawet draśnięcia. Sellinaris atakował jednak coraz częściej i coraz wyraźniej było widać, że on nadal bawi się tą walką, podczas gdy Sirden rozpaczliwie broni życia. I wtedy stało się coś, co przeszło do legendy. Sellinaris właśnie zaatakował. Uderzał raz po raz. Katu nie pozostało nic innego, jak cofać się pod coraz silniejszymi ciosami. Rękojeść Tytanianu drżała od uderzeń, wyślizgując się z coraz słabszego uścisku. Sirden patrzył w oczy księcia, wiedząc, że od śmierci dzielą go już tylko sekundy. „Nie wypada męczyć rannego dłużej” — pomyślał Sellinaris. Skoczył w przód,

wyprowadzając cios zza głowy. Kat ostatkiem sił odbił klingę. Sellinaris powtórzył, coraz bardziej wściekły. Przecież chcę ci pomóc! — krzyczały czarne oczy. Wtedy Sirden zrobił pół kroku w bok. Książę, zmylony tym niespodziewanym manewrem, uderzył w próżnię i w tym momencie kat, chwytając miecz oburącz, ciął z całą siłą, jaka mu jeszcze pozostała. Sellinaris wydał stłumiony krzyk. Klinga jego miecza pękła. Rękojeść wypadła ze zwichniętego nadgarstka. Sirden uniósł miecz i kreśląc nim półokrąg w powietrzu, wyprowadził ostateczny cios. Miecz świsnął, spadł na szyję Sellinarisa i… Książę wstrzymał oddech. Kat również, nie wierząc w to, co widzi. Anaela trzymała klingę Czarnego Tytanianu w dłoni. * Stali tak we troje, jakby czas i przestrzeń zastygły między nimi, jakby nie otaczał ich znieruchomiały tłum. Obaj mężczyźni patrzyli na tę, która każdemu z nich uratowała życie, jednocześnie pozbawiając zdobyczy, Anaela zaś przyglądała się swojej ręce, w której ściskała grafitowe ostrze. Po chwili podniosła na obu mężczyzn nic nierozumiejące spojrzenie i puściła klingę. Miecz wypadł katu z ręki i brzęknął o bruk. Sellinaris odwrócił z trudem wzrok od Anaeli, jakby ta go hipnotyzowała, choć, na bogów!, nawet nie patrzyła mu w oczy. — Zwracam ci wolność — rzekł do kata, zdejmując z jego szyi obrożę. — Tobie, pani, również. — To samo uczynił z obrożą Anaeli. Zamrugała, nadal patrząc na Czarny Tytanian, który jakby nigdy nic leżał u jej stóp. Wielki Książę pochylił się, podniósł broń i podał ją Sirdenowi. — Piękna robota — mruknął z niechętnym podziwem, odwrócił się na pięcie i odszedł. Tłum także zaczął się rozchodzić. Nie padło ani jedno słowo. Wkrótce na dziedzińcu zostali tylko Anaela, Sirden i Mirella. Dziewczyna troskliwie okryła swą panią płaszczem, który wcześniej, czego najwyraźniej nie zauważyła, zsunął jej się z ramion. Sirden nagle się zachwiał. Przyskoczyły doń obie, łapiąc go wpół, gdy osuwał się na ziemię. Złożyły ciężar na bruku. — Przynieś wody — rzuciła Anaela do dziewczyny, sama zaś rozchyliła poły jego koszuli. Prawy bok ociekał krwią, żebro znów przebiło skórę. Anaela z dziką ni to radością, ni satysfakcją, że znów jest wolna, nabrała pełną garść energii i przystąpiła do tego, co potrafiła najlepiej: leczenia. Parę uderzeń serca później odjęła dłoń, wciąż jeszcze opalizującą błękitem, od zabliźnionej rany. — Będziesz żył. — Uśmiechnęła się do milczącego kata. — Mirello, obmyj mu ten bok — zwróciła się do dziewczyny i dopiero teraz zauważyła Darena, cierpliwie czekającego, aż skończy zabieg. — Wasza Wysokość — skłonił się — mój pan prosi. Wstała z klęczek, otrzepując suknię. Mirella chciała ruszyć za nią, ale zatrzymała ją gestem dłoni. — Zajmij się lordem. Niech rządca przydzieli mu jakąś kwaterę. Sirden nie wróci już do lochu. Już miała odejść za przybocznym Sellinarisa, gdy zatrzymał ją głos kata: — Pani Anaelo!

Zawróciła. — Twój miecz — podał jej Czarny Tytanian. Ujęła rękojeść w dłonie, nie po raz pierwszy dziwiąc się lekkości broni. — Powiedz mi jeszcze tylko, moja pani — Sirden przytrzymał ją za rąbek sukni — jakżeś to uczyniła? — Najwyższa Magia, lordzie — odparła łagodnie. — Widać nie nadszedł twój czas. * To samo pytanie zadał jej Sellinaris. Daren podsunął Anaeli krzesło. Siadła, nieco osłabła po przeżyciach dzisiejszego ranka, kładąc na kolanach Czarny Tytanian. Przez chwilę przyglądała się grafitowemu ostrzu, które w przeciwieństwie do innych nie tępiało podczas walki. Runy wiły się przez pół długości lśniącej jak lustro klingi. Sellinaris powtórzył pytanie. Oderwała wzrok od miecza. — Najwyższa Magia, Wasza Wysokość — odparła cicho. — „Sellinarisie” — poprawił ją. Uniosła brwi. — Jesteś mi teraz równa pozycją, moja pani, a gdybyśmy wzięli pod uwagę wszystkie okoliczności — obrzucił spojrzeniem diadem, złotą gwiazdkę i sygnet — nawet wyższa. — Sellinarisie… — zaczęła i zdziwiła się, jak obco brzmi to ukochane imię w jej ustach teraz, w tym miejscu i w tym czasie. — Mam do odsłużenia jeszcze niecały miesiąc. Zrobię to, a potem odejdę, oddając ci wszystkie te przywileje, tak jak postanowiłam. Niech moja pozycja nie ulega zmianie. Pochylił się ku niej, opierając brodę na splecionych dłoniach. Kim, na bogów, była ta kobieta i co knuła, powtarzając wciąż te same zapewnienia? Następczyni Amarilli nie może, ot tak sobie, oddać ferrińskiego tronu i odejść! A przecież… Amarilla to właśnie uczyniła: oddała tron i odeszła, pogrążając Ferrin w rozpaczy. — Znałaś moją matkę — raczej stwierdził, niż zapytał. — Obie. Miałam zaszczyt poznać Amarillę i pecha spotkać Berenikę. — To więcej niż ja… — opadł na oparcie krzesła. — Nie pamiętam tej ostatniej. „I niewiele straciłeś” — chciała go pocieszyć, ale zamiast tego powiedziała: — Na swój sposób była wyjątkowa. Chciałabym ją w jednym naśladować, o ile się zgodzisz… Sellinarisie. — Uratowałaś mi dzisiaj życie. Możesz prosić, o co chcesz. — Nie ja — sprostowała — a Najwyższa Magia. — Wyrażasz się o tej mocy tak… swobodnie. Żaden elf ani tym bardziej człowiek nie wypowiedziałby tych dwóch słów bez należytego szacunku. Spotkałaś się kiedyś z Mocą Bogów, prawda? O tak! Mocy Bogów miewała po dziurki w nosie. — Nawet się nie zdziwiłaś, zatrzymując ostrze gołą dłonią. „Nie zdążyłam się zdziwić, ale tego nie mogę ci powiedzieć, mój ukochany wrogu”. — Już raz to uczyniłam. Zatrzymałam miecz Reikana, gdy ścinał Amrego — wyjaśniła, jakby odbijanie głowni ćwiczyła każdego ranka. Czym był jednak ten wyczyn w porównaniu ze zmartwychwstaniem, jakiego wcześniej, na samym początku pierwszej Gry, doświadczyła, gdy poderżnięto jej gardło? Moc Bogów… Przerzucanie ze świata do świata. Wstrzymywanie upływu czasu, by stawiać ulubienicę przed mniej lub bardziej absurdalnym wyborem. Tak, dzisiejszy popis był

niczym w porównaniu z tym, jakiego dokona za niecały miesiąc… — Pani? Pytał o coś, a ona znów się zamyśliła. — O co prosisz? — powtórzył cierpliwie. — Chcę wyszkolić parę kobiet, które teraz są zwykłymi służącymi, a w dzieciństwie władały magią. Ferrinowi przydałyby się dobre Leczące. Wybacz, książę, ale wasi uzdrowiciele… — zawiesiła znacząco głos. Uniósł brew. — Dlaczego ci na tym zależy, skoro za miesiąc zamierzasz odejść? — Chcę coś po sobie zostawić, a jako Lecząca — wskazała białą suknię — i Wielka Władczyni, jestem winna Ferrinowi chociaż to. — Zgoda — odparł bez entuzjazmu. Nie żeby kobiety władające energią napawały go niepokojem, jednak nie ufał Anaeli. Ona coś knuła. To niemożliwe, by obdarowała go Leczącymi, przywilejami i bogowie wiedzą czym jeszcze, a potem po prostu odeszła. Co ty zamierzasz…? — Może załóż mi jakąś zwykłą obrożę — przerwała jego rozmyślania. Znów udało się jej zaskoczyć Wielkiego Księcia. — Jeszcze niedawno jej nienawidziłaś — zauważył. — Jestem tu w określonym celu: by odsłużyć śmierć Reikana i nie dość, że nie bardzo się jako służąca spisuję, to jeszcze podważam twój autorytet. Autorytet przyszłego władcy. — Mój autorytet podważasz od pierwszego dnia — uśmiechnął się, a ona stopniała jak lód, widząc na jego twarzy szczery uśmiech. — A jeżeli chodzi o dzisiejsze wydarzenia, wszyscy wiedzą, że użyłaś Najwyższej Magii, i w niczym mi nie uwłacza, że jej uległem. Miała przytaknąć ze zrozumieniem, gdy naraz rozległo się pukanie do drzwi. — Wasza Miłość… — Gwardzista, który wszedł do gabinetu, skłonił się nisko. — Od wczoraj prosi o posłuchanie posłaniec do… Waszej Wysokości — zwrócił się zmieszany ku Anaeli. „No tak, będą teraz mieli w Feri’anie problem z tytułami” — roześmiała się w duchu i spojrzała na Sellinarisa, ciekawa, co ten uczyni. Książę był tak samo skonsternowany jak gwardzista. — Niech wejdzie — rzekł wreszcie. — Muszę wyznaczyć ci jakieś komnaty, pani — rzucił półgłosem do Anaeli. — Nie będziesz przecież przyjmowała swoich gości u mnie. — Arliss! — krzyknęła w tym momencie, podrywając się z miejsca. — Co ty tutaj…?! Nie skończyła, bo chłopak właśnie osuwał się na ziemię. Podtrzymała go, nim upadł. — Ranny? — zapytał Sellinaris, nie ruszając się zza biurka. — Nie, tylko wycieńczony. Musiał gnać tutaj bez odpoczynku aż z Amarkandy — odparła. — Z ukradzionej mi prowincji? — Tak. Z tej samej. — Zapewne niósł wieści o jej oblężeniu. Obejrzała się przez ramię, a Sellinaris zmrużył tylko oczy w złośliwym uśmiechu. — Nie sądziłaś chyba, moja pani, że Ferrin odda choćby piędź ziemi uzurpatorce? — Gdybym o tym wiedziała, wstrzymałabym się dzisiaj z ratowaniem ci życia, książę — odparła równie złośliwie. — Arliss, ocknij się, na bogów! Nie przebierając w środkach, chlasnęła chłopaka energią. Nie tak silną, by zrobić mu krzywdę, na tyle jednak potężną, by natychmiast wrócić mu przytomność.

Wpatrując się w odzianą na biało postać i rozpoznając swą panią, chciał wstać. — Leż — przytrzymała go — i mów. — Zamek Amar w oblężeniu — zaszeptał, oglądając się na Darena i ferrińskiego gwardzistę. — Wycofaliśmy wszystkich za mury i będziemy się trzymać, jak długo będzie trzeba. — Dobrze. Eden? — Cienie strzegą bramy. Nikt nie przejdzie. — Jeszcze lepiej. Odpoczniesz teraz i wyruszysz w drogę powrotną. Musicie wytrzymać do końca mojej służby. — Wytrzymamy. * Arliss został odesłany do kwater żołnierzy, by odzyskał siły po forsownej podróży z najdalszej ferrińskiej prowincji, szczególnie że nazajutrz miał tam wracać. Sirden odpoczywał w przydzielonej mu wytwornej komnacie. Stał się na powrót pełnoprawnym członkiem ferrińskiej społeczności, czy Anaela tego chciała, czy nie, i jako lordowi przynależały mu najlepsze pokoje. Mirella, odprowadziwszy Ostatniego, wróciła do swej pani i pod drzwiami gabinetu oczekiwała na wezwanie. Nieco się niepokoiła, jak zawsze, gdy traciła Anaelę z oczu, ale tym razem wiedziała jedno: jej pani zyskała szacunek i nietykalność. Nikt bowiem w całym Świecie Światów nie podniósłby ręki na tę, która włada Najwyższą Magią. Żaden z poddanych Sellinarisa nie uważał, że książę przegrał pojedynek ze zwykłym katem. Nie. Książę uległ Mocy Bogów. To oni decydowali w tym starciu o życiu i śmierci. I jeszcze ta dziwna kobieta, która pojawiła się znikąd i najwyraźniej była narzędziem w ich rękach. Kobietę należało od tej pory traktować z najwyższym szacunkiem, jej katu oddawać honory jak każdemu z lordów, a służącą darzyć ostrożną sympatią. Całą zaś trójkę absolutnym brakiem zaufania. — Mirello, miałaś dobry pomysł z tym złotem i królewskim błękitem — rzekła Anaela, wychodząc z gabinetu. — Arliss przy tobie i Sirdenie wygląda jak książę, mimo że nieco przykurzony. Poproś szwaczki o dwa komplety sukien, koszul, tunik, peleryn i spodni. Musicie się jakoś prezentować. — Mirella potaknęła gorliwie, drepcząc za swoją panią. — Znajdź te pięć kobiet i przyślij je po kolacji do mojej komnaty. Sellinaris zgodził się, bym je szkoliła. Gdy stroje będą gotowe, wyruszysz razem z Arlissem… — Nie! — wymknęło się Mirelli, nim ugryzła się w język. — Proszę, nie odsyłaj mnie znowu, moja pani! Anaela zatrzymała się i odwróciła do stojącej jak słup soli dziewczyny. — Nie odsyłam cię. Masz zadanie do wykonania, jak każdy z nas. Kogo mam wysłać z wieścią dla niewolników? Sarisa? Mirella pokręciła głową, nic nie rozumiejąc. Jakich niewolników? Jakiego Sarisa? To znaczy Saris był tylko jeden, co jednak miał do wieści i niewolników?! — Biegnij do szwaczek. Przygotujcie odzież. — Anaela już oddalała się w kierunku stajni, pozostawiając pytania bez odpowiedzi. * — Dałaś dzisiaj kolejne przedstawienie — w głosie Cienia pobrzmiewała kpina. — W dawaniu przedstawień jestem bezkonkurencyjna — odparła tym samym tonem,

przysiadając na kostce siana, tak jak lubiła. — Myślisz, że Sellinaris stracił nad tobą władzę? Że wypuścił cię z rąk? — Myślę, że skoro ma już czworo, a nie troje zakładników, nawet mu to przez myśl nie przeszło. I wydaje mi się, że dziś czuje się pewniej niż jeszcze wczoraj. — Co przez to rozumiesz? — Za moją przyczyną dostał znak od bogów: jest nietykalny. Bogowie go chronią. Nie Sirdena i nie mnie, a jego. Wieść o tym dotrze niedługo do każdego zakątka Świata Światów. — Oboje jesteście nietykalni — zauważył przytomnie Saris. — Przynajmniej w oczach poddanych. Lada dzień zapewne dostaniesz propozycję zamążpójścia. — Zaśmiał się bezgłośnie, widząc jej przerażone spojrzenie. — Przecież pragniesz Sellinarisa ponad życie. Z tego, co opowiadałaś, już raz braliście ślub. „Ślub to ja brałam trzykrotnie. I za każdym razem z kim innym z rodziny dell’Soll. Boże, jakie to pokręcone. Reikan, Sellinaris, Eleuzis, a teraz znów Sellinaris!” — Jest mi zupełnie obcy. Nic mnie z nim tutaj nie łączy — usłyszała swój głos. — Akurat! — prychnął Saris, a potem dodał: — Elfowie zwykli inicjować małżeństwa, nie zważając na takie drobiazgi. — Nie wyjdę za Sellinarisa tylko po to, by wzmocnić dynastię dell’Soll — odrzekła z naciskiem. — Twoja wola, Anaelo. Będziesz więc cierpieć. — Co przez to rozumiesz? — Niedługo się przekonasz. Czy twoje plany w związku z zyskaniem wolności uległy zmianie? — Nie. To, co się wydarzyło, tylko ułatwiło mi zadanie. — Czyli jeszcze niecały miesiąc i…? — Tak. Jednorożec milczał długo, patrząc na nią szafirowymi oczami, a ona nagle zdała sobie sprawę, jak bolesne będzie dla niego jej odejście. — Wrócisz do swoich. — Pogładziła go po szyi. Milczał. — Wrócisz do Edenu, będziesz biegał po zielonych łąkach, wolny i szczęśliwy… — próbowała go przekonać. Patrzył tylko na nią bez słowa. — Dam ci przywilej władzy nad Edenem. Będziesz miał piękną srebrną gwiazdkę na czole… — Wyjdź, Anaelo — rzekł nieswoim głosem i odwrócił wzrok, jakby nie mógł na nią patrzeć. * — Twoje komnaty będą gotowe za kilka dni, moja pani — usłyszała podczas wieczerzy. Sellinaris nalewał jej wody do pucharu, wyręczając w tym Mirellę. — Nie potrzebuję komnat. — Wzruszyła ramionami. — Wystarczy mi ta, którą mam: z wygodnym łóżkiem i stolikiem do pisania. — Przybywa ci służby — odparł. — Lord Sirden, Mirella, ten, jak mu tam, Arliss. Oni wszyscy powinni być przy swej władczyni. — I są. Są przy mnie bliżej, niż twoja służba przy tobie, mój panie — rzuciła, nim zdążyła ugryźć się w język.

— Może więc należałoby ich nieco oddalić… — zadumał się Sellinaris, a ona nie po raz pierwszy przeklęła swój niewyparzony język, chociaż… Uśmiechnęła się do siebie, jak kot na widok zajętej pogryzaniem ziarna myszy. To będzie znakomity pretekst! Po wieczerzy skinęła na Mirellę. Obie ruszyły ciemnymi korytarzami do skrzydła zajmowanego przez służbę, gdzie czekało pięć kobiet: pięć przyszłych Leczących. Gdy weszły do jadalni, rozmowy ucichły. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę Anaeli, bo tak jak Mirellę znały, gdyż nieraz towarzyszyła im w codziennych zajęciach, tak Anaela była dla nich egzotycznym ptakiem, podziwianym dotychczas z daleka. Nie wiedząc, czego się spodziewać po władczyni bez tronu, kobiety wbiły wzrok w talerze i milczały. Westchnęła, a potem przerwała ciszę: — Przyszłam po pięć uzdrowicielek, które odnalazła wśród was Mirella — zaczęła Anaela. Pięć kobiet, poszturchiwanych przez sąsiadki, wstało. Ku swemu zdumieniu w ich oczach Anaela ujrzała nie radość czy nadzieję, a… strach! — Zdejmijcie obroże — nakazała. Nie usłuchały za pierwszym razem i wcale im się nie dziwiła. Sama pamiętała, jakie to uczucie dotknąć obroży, gdy jest się niewolnikiem. — Wielki Książę cofnął uwarunkowanie. Zdejmijcie. — Żadna nawet nie drgnęła, Anaela zwróciła się więc do Mirelli, bo jeżeli będą tracić cenny czas na wahania, nigdy ich nie wyszkoli. — Moja droga, pomóż im. Na ziemię spadła pierwsza obroża i zebrane w sali kobiety westchnęły na ten widok. Przy kolejnych nie trzeba już było pomocy Mirelli. — Teraz wyjdziemy na błonia. Wasza moc może być nieco… dzika. Słowo „dzika” okazało się sporym niedomówieniem. Jeszcze przez wiele godzin nocne niebo rozświetlały niekontrolowane błyskawice różnokolorowej energii. * Mirella wiodła swoją panią korytarzami uśpionego zamku. Anaela wlokła się za swoją służącą, nieludzko zmęczona. Dzisiejszy dzień, tak jak przepowiedział Sellinaris, był wyjątkowo ciężki — najpierw walka Sirdena z Sellinarisem, potem Arliss i jego niepokojący meldunek, kilka sparringów słownych z Wielkim Księciem, na koniec próba okiełznania mocy pięciu czarodziejek naraz — to wykończyło by każdego. — Nie kąpię się dzisiaj. Padam na łóżko i zasypiam. — Rozsznuruję ci przedtem suknię, dobrze, moja pani? — Mogę tego nie zauważyć, już śpiąc. Weszły do gabinetu Sellinarisa i nagle Anaela zatrzymała się w pół kroku. Z sypialni, przez którą musiały przejść, jeżeli chciały dzisiaj spać we własnych łóżkach, dochodziły jakieś odgłosy — chichoty, szepty, pojękiwania… Mirella, idąca przodem, zapukała zdawkowo, nie zauważywszy, że jej pani została z tyłu. Usłyszała: — Wejść! — więc spokojnie otworzyła drzwi. Anaela, zupełnie jak ćma do światła, ruszyła ku jasnej, rozedrganej smudze świecy. Sellinaris… Potknęła się, patrząc na to, czego widzieć nie powinna. Jej Sellinaris zabawiał się w swym wielkim łożu z dwiema niewolnicami. Wszyscy troje zwrócili twarze ku zamarłej pośrodku sypialni Anaeli. Dziewczęta były młode i śliczne, czarnowłose, śniade, szczupłe jak łanie, o wielkich migdałokształtnych oczach, zdradzających elfie pochodzenie. Nosiły gustowne obróżki

wysadzane diamencikami, które były raczej ozdobą niż piętnem niewolnictwa. Oprócz obróżek nie miały na sobie zupełnie nic. Sellinaris, oprócz książęcego diademu, również nie. Widząc szok na twarzy Anaeli, leniwym gestem wyciągnął się z rękami splecionymi pod głową. Westchnęła tylko. Był niewyobrażalnie piękny. I, co gorsza, był tego piękna całkowicie świadom. Uniósł brew. — Przyłączysz się? — zapytał kpiąco. Niewolnice zachichotały, tuląc się do niego. Jak lunatyczka ruszyła do siebie, z ni to jękiem, ni szlochem znikając po chwili w swojej komnacie. Nakryła uszy poduszką i naciągnęła na głowę kołdrę, ale odgłosów dobiegających z sypialni Sellinarisa nie dało się zagłuszyć w żaden sposób. Płakała cicho, przypominając sobie każdą noc spędzoną w jego ramionach, a potem wciskała głowę pod kołdrę jeszcze głębiej i przygryzając wargi do krwi, próbowała okiełznać wyobraźnię. Nic z tego. Widziała swego Sellinarisa, swego męża, na bogów!, kochającego się z tamtymi dwiema, widziała na jego twarzy rozkosz, którą dzielił z innymi, nie z nią, widziała ich ręce pieszczące jego ciało… i umierała z rozpaczy. Błogosławiony sen zmorzył ją dopiero wtedy, gdy w pokoju obok wszystko ucichło. * Wszedł do komnatki cicho jak cień. Pochylił się nad okrytą po czubek głowy Anaelą i powoli odchylił kołdrę. Nadal, mimo ukojenia snem, przyciskała głowę poduszką. Prześcieradło, do którego tuliła policzek, było mokre od łez. Wyciągnął dłoń, dotknął jej włosów przepraszającym gestem, sam się sobie dziwiąc, i nakrywszy ją z powrotem kołdrą, wyszedł tak cicho, jak się tu pojawił. * Nazajutrz przy śniadaniu milczała, starając się omijać wzrokiem zarówno Sellinarisa, jak i dwie siedzące przy niższym stole, rozchichotane niewolnice. On jakby nigdy nic podsuwał jej półmiski. Mirella, nie mając przez to nic do roboty, stała za krzesłem Anaeli, omiatając salę znudzonym spojrzeniem. Nic się nie zmieniło oprócz tego, że serce pękło Anaeli na kawałki jak upuszczona porcelanowa laleczka. Dotrwała do końca posiłku, a gdy tylko ta tortura się skończyła, skinęła na służącą, podziękowała, patrząc w przestrzeń, i wyszła. Dziewczyna skłoniła się księciu grzecznie i pobiegła za swoją panią. — Słuchaj, Mirello — zaczęła Anaela — pojedziesz z Arlissem, tylko mi nie przerywaj, na bogów! — Zniecierpliwiona uniosła dłoń, bo dziewczyna już otworzyła buzię, by zaprotestować. — Pojedziesz, jak powiedziałam, z Arlissem, jako moja przedstawicielka… Chodźmy do stajni… — Rozejrzała się. Na korytarzach panował zbyt duży ruch, a ona, Anaela, wzbudzała zbyt wielkie zainteresowanie, by tutaj, w progu sali biesiadnej, snuć wywrotowe plany. Mirella osiodłała dla siebie gniadą klacz, Anaela wdrapała się na grzbiet Sarisa — dziś był widać nie w humorze i nie chciał się położyć, by ułatwić swej pani zadanie — i wyjechały na błonia. Mając przed sobą zamek, piękny jak okręt o białych żaglach, sunący przez morze białych mgieł, przysiadły ramię w ramię na końskiej derce rozłożonej na trawie. — Słuchajcie oboje — zaczęła Anaela. — Wyślę cię, Mirello, z pewną misją. Dostaniesz

pismo do lordów wszystkich ferrińskich prowincji. Będzie to coś niewzbudzającego podejrzeń, a raczej wzbudzające na tyle, by ich nie wzbudzać. — Tu Mirella zrobiła wielkie oczy, próbując zrozumieć. — Napiszę coś w rodzaju, że jestem Władczynią Ferrinu, i spytam, czy są gotowi mnie uznać. Oczywiście straż zatrzyma cię na pierwszym postoju, odbierze pergamin, przeczyta i wyśle wiadomość Sellinarisowi, ten jednak, skoro lordowie już się opowiedzieli po jego stronie, każe cię puścić wolno. Poseł to poseł. I teraz uważaj… — Anaela ściszyła głos. — Twoim właściwym zadaniem będzie przygotowanie gruntu pod bunt niewolników. Gdy przyjdzie czas, obroże spadną, a ludzie będą mieli jedną jedyną szansę, by stać się wolni. Anaela mówiła jeszcze długo, wyjaśniając Mirelli, słuchającej tak uważnie, jak nigdy w życiu, cały misternie opracowany plan, dla którego się tutaj znalazła. — To tyle — dodała na koniec. — Poczekasz, aż szwaczki skończą twoją suknię i ruszasz z Arlissem. Saris cię poniesie. — Nie — odpowiedział krótko Cień. — Saris, proszę. Jesteś szybki, a ona ma na to niecałe trzy tygodnie! — Nic mnie to nie obchodzi. Służę albo tobie, albo nikomu. Czyli tobie. Co ty myślisz, że jestem byle chabetą do wynajęcia? — Saris, Mirelli przyda się myślący towarzysz — próbowała go jeszcze podejść, ale prychnął: — Tobie przyda się bardziej. Nigdzie nie jadę! — Cóż — odezwała się na głos Anaela. — Saris cię nie poniesie, bo jest kontuzjowany. Kiedy suknia będzie gotowa? — Jutro, moja pani. * Zebrali się w stajni tuż po otwarciu bram. Słońca ledwo wychyliły się ponad las. Arliss w milczeniu przygotowywał swego wierzchowca do drogi, sprawdzał popręg, dopinał rzemienie uzdy, uzupełniał prowiant i wodę. Bluzę i tunikę miał świeżo wyprane, a dopiero co natłuszczone buty błyszczały jak nowe. Mirella również bez słowa przygotowywała się do drogi. Nowa suknia w kolorze królewskiego błękitu, lamowana złotym haftem, wspaniale układająca się na smukłej figurze sprawiła, że ze zwykłej służącej przeistoczyła się w zachwycającą piękność, czarodziejkę, którą przecież była. Narzuciła na ramiona granatowy płaszcz, zapięła klamrę i spojrzała pytająco na swą panią. Anaela, oparta do tej pory o ścianę i przyglądająca się przygotowaniom do wyjazdu, podeszła do dziewczyny. — Spisz się dobrze — rzekła cicho, wręczając jej plik listów. Mirella skinęła głową. Chłopak, biorąc to za sygnał do wymarszu, podstawił splecione dłonie, by łatwiej było dziewczynie dosiąść wierzchowca. Uśmiechnęła się doń z wdzięcznością, a on spłonił się po czubki włosów. — Chroń ją tak, jakbyś chronił mnie — przykazała mu Anaela. Zamiast odpowiedzi przyklęknął i ucałował rąbek białej sukni, a potem, nie zwlekając, wskoczył na grzbiet swego gniadosza. Mirella poprawiła szkarłatną szarfę zdobiącą jej pierś i uśmiechnęła się na pożegnanie. — Niechaj bogowie was prowadzą. Wracajcie cali i zdrowi — rzekła Anaela łamiącym się głosem i zeszła na bok.

Kopyta zastukały o bruk i chwilę później po jeźdźcach zostały tylko drobinki kurzu tańczące w smudze światła. Anaela stała wpatrzona w rozwarte wrota królewskich stajni, mrużąc wypełnione łzami oczy. Wszystko zgrała w czasie tak, by nigdy już tej dwójki nie ujrzeć. Oby dobrze im było razem w tym nowym świecie, który dla takich jak Mirella i Arliss chciała zostawić. — Zadowolona? To nagłe pytanie sprawiło, że zamrugała, strząsając wilgoć z rzęs. Lord Sirden stał oparty o ścianę, jak ona poprzednio, z rękami splecionymi na piersiach. — Nie. Raczej mi smutno — odparła zgodnie z prawdą. Ostatni ruszył w jej stronę, chwycił kobietę za ramię i wepchnął do boksu Sarisa. — Przypominam ci, lordzie, że jestem twoją władczynią. — Pamiętam, moja pani, pamiętam. Pamiętam również, że mam cię z woli bogów chronić, a ty jakby nigdy nic odprawiasz służbę. Kto będzie następny? Ja? — Nie — odparła, również zgodnie z prawdą. — Ty pozostaniesz przy mnie do końca. — Och, dziękuję, moja pani, że uwzględniłaś mnie w swych planach. — Sirden z wściekłością zmrużył czarne oczy. — Kiedy przewidujesz ów koniec? — O tym zadecydują bogowie — rzekła Anaela z emfazą. Jednym skokiem był przy niej i wpijał palce w jej ramiona. — Nie kpij ze mnie, Anaelo — zaczął wolno. — Nie zasługuję na takie traktowanie. Konsekwentnie realizujesz swój plan, w którym biorę udział, ale którego szczegółów nie zamierzasz mi zdradzić… — Zapominasz się, Sirden — podniosła głos. — Puść. — Puszczę, gdy usłyszę, co masz mi do powiedzenia. Anaela już miała wybuchnąć gniewem, ale nagle zmieniła zamiar. Zamiast tego przechyliła głowę, by włosy zasłoniły wdzięcznie policzek, i zerkając filuternie spod oka, rzekła: — Nie mam żadnych planów, puść mnie, drogi lordzie. — Nie umiesz kłamać, a twoje sztuczki nie robią na mnie wrażenia — prychnął Sirden. — Nie? — uniosła brwi, otwarcie go prowokując. Chwycił jej twarz w dłonie i nim zdołała się cofnąć, wycisnął na jej ustach długi pocałunek. Puścił ją dopiero, gdy zaczęła tracić oddech. — Nie — skwitował. Anaela potrząsnęła głową, trochę rozczarowana, a trochę rozgniewana. — Nic dziwnego, przecież nie jesteś mężczyzną — rzuciła lekko. Sirden znieruchomiał, zaciskając pięści. Anaela poklepała go pocieszającym gestem po ramieniu i chciała wyjść, ale… w tym momencie, pod wpływem jej dotyku i obojętności, Sirdena poniosło. Zagarnął ją ramieniem z całych sił, drugą ręką przytrzymał jej kark i ponownie wpił się ustami w jej usta. Szarpnęła się, bardziej zdumiona niż przestraszona, ale on unieruchomił ją bez trudu, uniósł i przycisnął plecami do ściany. — Przestań, Sirden — wydusiła, ledwo łapiąc oddech, ale tym razem nie zamierzał przestać. Uwolnił jej kark, by sięgnąć pod suknię… Anaela zesztywniała. — Dosyć! Puszczaj! Spojrzał jej prosto w oczy złym, mrocznym spojrzeniem. Czerń źrenic niemal pochłonęła tęczówki. — Ostrzegałem: nie baw się mną.

Wbił dłoń między jej uda. Krzyknęła. Saris wstał, zaszedł Ostatniego od tyłu i z całej siły machnął łbem. Lord przeleciał przez pomieszczenie, odbił się od ściany i padł twarzą w słomę zaścielającą podłogę. — O matko… — Anaela przytknęła wierzch dłoni do ust, próbując uspokoić oddech i walące niczym młot serce. — Co mu odbiło?! — Widać i katu nieobca namiętność do pięknych kobiet — padła odpowiedź. Odwróciła się gwałtownie. Sellinaris stał w drzwiach, od niechcenia obracał w dłoni sztylet i z nieodgadnionym wyrazem twarzy patrzył na nieprzytomnego lorda. — To było nieporozumienie — mruknęła. — Czyżby? Ja zrozumiałem obelgę, którą go uraczyłaś, całkiem dobrze. — Właśnie! — zgodził się z nim Saris. — Gdybyś mnie nazwała wałachem, sama leżałabyś teraz na kupie słomy! Rzuciła Cieniowi pełne urazy spojrzenie, Sellinaris tymczasem, przyglądając się, jak Ostatni próbuje unieść głowę, indagował z ciekawością: — Zetniesz go? Bądź co bądź, nastawał na twoją cześć. Gdyby to zrobił któryś z moich poddanych, ukarałbym go dla przykładu. Spojrzała nań uważnie. Najwyraźniej podjudzał ją przeciw Sirdenowi. Tylko dlaczego? — Bo jest zazdrosny? — odpowiedział na niewypowiedziane pytanie Saris. Wzruszyła ramionami, uklękła przy kacie i przyłożyła dłoń wypełnioną energią do jego czoła. Po chwili próbował wstać, trzymając się za pękającą z bólu głowę. Najwidoczniej nie dotarło jeszcze do niego, co tutaj właściwie robi, bo spoglądał to na Anaelę, to na Sellinarisa, nadal bawiącego się sztyletem, mocno niepewnym wzrokiem. — Lordzie dell’Sir — zaczął książę z przyjacielskim uśmiechem, mimo że ton jego głosu był lodowaty — następnym razem, gdy będziesz na ziemiach Ferrinu próbował wziąć gwałtem kobietę, nie mówiąc już o Jej Wysokości Anaeli, najpierw osobiście cię wychłoszczę, a potem nadzieję na pal. Zrozumiałeś? — Uśmiech znikł. Wielki Książę, nie oglądając się za siebie, wyszedł ze stajni. Zostali sami. We trójkę. Sirden, Anaela i Saris. Anaela w zamyśleniu przyglądała się Ostatniemu. Jeszcze czuła między udami jego palącą, natarczywą dłoń, czuła rękę zaciskającą się na nadgarstkach, usta wyciskające na jej ustach niechciany pocałunek. Nie bardzo podobał się Anaeli ten wybuch nieposkromionej namiętności. Nie o swoją cześć się obawiała, bo Ostatni już nigdy nie wyciągnie po nią ręki — tego była pewna — a o swój… plan. Czy Sirden, kochając ją, do czego już raz się przyznał, pozwoli na jego realizację? Powinna go wtajemniczyć, czy też nie? Ostatni milczał, wpatrzony w przeciwległą ścianę. To, czego się dopuścił, było niewybaczalne. Wieki temu, dzięki treningowi woli i umysłu, wyzbył się wszelkich namiętności właściwych mężczyźnie, by służyć władcom Ferrinu. Lecz ta oddana mu pod opiekę kobieta, nie wiedzieć, czy dzięki elfiej magii, potrafiącej rozbudzić miłość w każdym, czy po prostu dzięki swojemu urokowi, obudziła w Ostatnim to, czego wydawał się pozbawiony: uczucie. Z początku szacunek i sympatię, które z czasem przerodziły się w coś głębszego. Mógł jej służyć do końca swych dni, ciesząc się jej widokiem, jej przyjaźnią, zdawkowym dotykiem dłoni, serdecznym uśmiechem, lecz przed chwilą to wszystko zniweczył. Chciał ją, swą jedyną miłość, wziąć brutalnie, nie bacząc na nic, tutaj…

Ukląkł przed nią, chyląc nisko głowę: — Odeślij mnie w Międzywymiar, moja pani. Zasłużyłem na to. Mierzyła klęczącego kata spojrzeniem, myśląc jednak całkiem o czymś innym. Sirden sprosta zadaniu czy nie? — To, co zrobiłem… — zaczął raz jeszcze. — Właśnie, Sirden — odezwała się wreszcie. — Co ty zrobiłeś? I co ja mam teraz z tobą zrobić? — Kopnę go! — zaoferował się Saris. Zgromiła go wzrokiem. To nie był dobry moment na żarty. Nie teraz, gdy Sirden klęczał u jej stóp, złamany własną słabością. Pokręciła głową w zamyśleniu. Zaufać mu czy nie? — Jaka kara obowiązuje za próbę gwałtu, lordzie? — Dwadzieścia batów — w jego głosie zabrzmiała nadzieja. Ból fizyczny zniesie bez skargi, zaś ból rozstania… Anaela ważyła tę odpowiedź długą chwilę. Chłosta. Dwadzieścia batów. Ona zemdlała przy piątym. Przypomniała sobie swój krzyk przechodzący w skowyt, gdy pejcz raz po raz ciął skórę na jej plecach. Spojrzała na klęczącego pokornie mężczyznę. Na przyjaciela. I nagle jej oczy wypełniły się łzami. Nie byłaby w stanie tego znieść — ona, Anaela, nie zniosłaby wymierzonej przez siebie chłosty. Przeniosła wzrok z kata na Sarisa. — Kopnij go. * Nie mogła zasnąć, przewracając się w łóżku z boku na bok. Tej nocy, ostatniej według słów Sellinarisa w Anaelowej komnatce, bo nazajutrz miała przenieść się do komnat w Zachodniej Wieży, za drzwiami panowała cisza. Anaela patrzyła w surowy, biały sufit i dziękowała za tę ciszę wszystkim bogom: dwóm tutejszym i swemu również. Chyba nie zniosłaby odgłosów kolejnej orgietki… A potem chichotów niewolnic przy stole. Zamek spał spokojnie, Feri’anie nic nie groziło. Wartownicy od stuleci — od czasów wojen nolandzkich, podczas których zginęło niemal całe pokolenie elfów i Górali, za to smoki zostały pojmane co do jednego i uwięzione — wymieniali te same hasła. Brama stała otworem, bo nikt nocą nie zamierzał ani opuścić zamku, ani do niego przybyć. Naraz, w tej ciszy, boleśnie odczuła swoją samotność. W pokoiku obok do tej pory posapywała przez sen Mirella. Teraz pewnie dziewczyna nocuje pod gołym niebem w drodze do Ellisii, zdana na łaskę i niełaskę elfów oraz opiekę starszego od niej o rok chłopaka. Anaela wstała i podeszła do okna, otwierając je na oścież. Lekki wiatr znad jeziora, przynoszący chłód i zapach wody, rozwiał jej długie włosy, załopotał cieniutką nocną koszulą. Dotyk Sirdena obudził w Anaeli tłumione tęsknoty, do których nagle zapragnęła się przyznać… Zamknęła okno, obejmując się ramionami, a potem ruszyła ku drzwiom. Powoli nacisnęła klamkę i pchnęła. Otworzyły się bezdźwięcznie. Na palcach, wstrzymując oddech, podeszła do łoża Sellinarisa. Spał, oddychając spokojnie, twarzą zwrócony w jej stronę. Klęknęła tak, że jej oczy znalazły się na wysokości jego oczu. Przez długie chwile chłonęła obraz twarzy ukochanego, takiej, jaką wspominała każdego dnia i każdej nocy, z czasów gdy na Ziemi żyli w leśnej głuszy. Gdyby nic się nie zmieniło, gdyby bogowie nie ukarali jej powrotem do Ferrinu, miałaby teraz prawo wtulić głowę w „swoje” miejsce, między jego obojczykiem a podbródkiem, i zasnąć, bezpieczna i spokojna. A nie przeraźliwie

samotna, jak w tej chwili… — Kocham cię, Sellinarisie — szepnęła cichutko. Otworzył oczy tak nagle, że ze stłumionym okrzykiem rzuciła się w tył. Zagarnął ją ramieniem, przeniósł jednym ruchem ponad sobą i pochylając się nad nią, wymruczał: — Długo zwlekałaś z tym wyznaniem, moja miła. Zbyt długo… * Leżała pod nim zupełnie nieruchomo, czując każdy skrawek jego ciała. Cienka koszula nie była przeszkodą. Wpatrywała się w jego oczy jak łania złapana w sidła: jeszcze pełna nadziei, a już pełna obaw. Uniósł się na łokciach i wsunął palce jednej dłoni w jej długie włosy, drugą zaś przesunął po gładkim, smukłym udzie. Wygięła się w łuk i jęknęła z samego dna duszy. Pochylił się i nim ten jęk ucichł, wydobył pocałunkiem drugi. Przygarnęła go zachłannie obiema rękami, wpijając paznokcie w nagie plecy, aż tym razem to on nie mógł się powstrzymać od jęku. Pociągnął ją ku górze i przejechał dłonią od kolana w górę, aż po to miejsce, które nie zostawiało wątpliwości, jak bardzo go pragnie i jak jest gotowa na jego przyjęcie. Nie wahał się ani chwili, tak samo spragniony, wsuwając się w miękką, gorącą wilgoć. Pchnął raz, potem drugi, mocno, tak by zabolało. Miał zamiar ujarzmić tę kobietę, nauczyć oddania i pokory, ale ona miast się cofnąć, wyszła mu naprzeciw. Zdziwiony, otumaniony biorącym go w swe szpony pożądaniem i coraz bardziej wściekły — bo oto branka stała się biorącą — wchodził w nią coraz głębiej i coraz mocniej, ale ona nie zamierzała się poddać. Przyciągnęła go ramionami z całych sił i przygryzając płatek ucha tak mocno, że aż jęknął, szepnęła: — Tę jedną noc jestem twoja. Chwycił pełną garścią jej włosy, unieruchamiając głowę, wpił się w usta, aż poczuł smak krwi, i pognał ku spełnieniu, niczym dziki, wolny Cień. * Kochali się całą noc. Na początku gwałtownie, jakby toczyli ze sobą walkę. Potem coraz czulej i łagodniej, jakby poddawali się jedno drugiemu. W okna zaglądał brzask, gdy Sellinaris w końcu zasnął, czule obejmując Anaelę. Ona, zmęczona i upojona tą nocą nie mniej niż kochanek, patrzyła na pierwsze promienie słońca i przygryzając wargi, próbowała powstrzymać łkanie. Powiedziała prawdę: tę jedną jedyną noc była jego. Więcej nocy nie będzie. I nie dlatego, że było Anaeli źle, że on okazał się gorszym kochankiem niż tam, na Ziemi. Przeciwnie! Na Ziemi jego dziki temperament łagodziła głęboka miłość do Anaeli, tam nigdy nie pozwoliłby sobie na tak brutalne wzięcie w posiadanie jej ciała, nigdy nie zadałby jej bólu, choćby nie wiem jak słodki był ten ból. Tam dbał tylko o jej spełnienie, był tylko dla niej, samego siebie stawiając na drugim miejscu. Dzisiejszej nocy pokazał swą drugą twarz: mroczną i fascynującą, twarz kochanka bezwzględnego, a przez to po stokroć bardziej pociągającego. Anaela wiedziała, co stałoby się w ciągu następnych dni, tygodni czy miesięcy: pokochałby ją całym sercem i duszą — stanowiła przecież jego dopełnienie, o czym on jeszcze nie wiedział i dowiedzieć się nie miał prawa. Ta miłość była dla księcia śmiertelnie niebezpieczna: pociągnęłaby go za ukochaną do świata, w którym żadne z nich nie chciało przebywać. Na początku byłby szczęśliwy, że ma u boku miłość swego życia, lecz zacząłby gasnąć po utracie drugiej miłości — Ferrinu. Nie, nie skaże Sellinarisa po raz kolejny na Szarą Śmierć. Nie będzie patrzyła, jak umiera

z tęsknoty za białymi wieżami Feri’any. Nie będzie płakała w poduszkę, patrząc na puste po nim miejsce. Nigdy więcej. Odwróciła głowę, by po raz ostatni spojrzeć na twarz ukochanego. Dotknęła opuszką palca jego ust, a on odruchowo je rozchylił. Pogładziła wierzchem dłoni jego policzek, musnęła włosy. — Kocham cię, Sellinarisie — wyszeptała, po czym wyswobodziła się z jego objęć i umknęła do swojej komnatki. Na koszulę nocną narzuciła szkarłatny płaszcz, przemknęła przez sypialnię Sellinarisa i pobiegła do stajni. Saris poderwał się na jej widok. — O nic nie pytaj — wykrztusiła, siłą powstrzymując łzy. — Po prostu wyjedźmy stąd i pognajmy przed siebie, dopóki starczy nam sił. * Po kilku kwadransach szaleńczej jazdy poprosiła Cienia, by się zatrzymał. Ze skrawków jej myśli, jakie udało mu się po drodze wyłapać, dowiedział się wszystkiego o tej nocy, nie musiał więc pytać, co się stało, a ona nie musiała odpowiadać. Nie rozumiał, co złego w tym, że jego pani dała upust pożądaniu, wiedział przecież od początku, od pierwszego dnia, gdy pojawiła się w tym świecie, że kocha Sellinarisa, dlaczego więc teraz, gdy już go zdobyła, gna na złamanie jego, Sarisowego, karku i płacze? — Było ci źle? — zapytał ostrożnie, kładąc się obok niej i grzejąc własnym ciałem, bo cała drżała. Anaela wsparła się o hebanowy bok i obejmując rękoma kolana, pokręciła głową. — Sprawił ci ból? Znów zaprzeczyła. Nie o taki ból chodziło… Saris westchnął. — Wy, ludzie i elfy, czynicie tyle zamieszania z powodu zwykłej czynności, jaką jest rozmnażanie. My, jednorożce… — Saris! — krzyknęła, zakrywając uszy dłońmi. — Nie chcę znać szczegółów twego pożycia! — Na pewno nie chcesz? — był wyraźnie zawiedziony. Mimo łez musiała się roześmiać. Tuż przed południem wyczuła, że ją odnaleziono i że jest dyskretnie obserwowana przez zwiadowców, mogła więc do woli zażywać samotności w towarzystwie Cienia, wiedząc, że dotarło gdzie trzeba, gdzie jest i co robi. Przed wieczorem na polanę wjechał Ostatni. Zeskoczył z konia i podszedł do Anaeli. — Jak głowa, Sirden? — zapytała, nie otwierając oczu. Było jej tu naprawdę dobrze… Kat dotknął bandaża. Ranę zadaną Sarisowym kopytem mogła uleczyć jednym przyłożeniem dłoni, jednak uznała, że lordowi przyda się dłuższa kara. Ból miał katu jeszcze jakiś czas przypominać, czego się dopuścił i czego mu oszczędziła. — Dobrze, Wasza Wysokość. Goi się. Nieznacznie uniosła powieki. — Przyjechałeś w jakimś szczególnym celu czy pragniesz zabawiać mnie konwersacją? — Przywiozłem coś do jedzenia. — Sięgnął do sakwy przy siodle. Zapach świeżego chleba zachęcająco zakręcił jej w nosie. — Wielki Książę pragnie także, byś miała, moja pani, ochronę. W tych lasach jest pełno dzikich zwierząt. — Saris parsknął śmiechem. — Poza tym

pięć twych uczennic czeka na lekcję. O, to akurat mogło zachęcić Anaelę do powrotu. — Daj ten chleb — mruknęła, siadając. Ostatni podał jej świeżą, pachnącą skibkę. Rozwinął wilgotne płótno, w które zawinięty był ser. Dopiero teraz Anaela poczuła wilczy głód: cały dzień żywiła się łzami i rozmową z Sarisem. — Wracajmy — rzekła, gdy pochłonęła wszystko, co kat jej przywiózł, i popiła wodą ze strumienia. — Przyszłe Leczące czekają. Sirden odetchnął z ulgą. Wielki Książę dość sugestywnie wytłumaczył katu, co z nim zrobi, jeśli ten wróci bez swojej pani.

RO ZDZI AŁ XI V

LECZĄCE

Przez

następne dni jak mogła, unikała skrzydła, w którym mieściły się komnaty Sellinarisa. Właściwie nie licząc wieczorów, gdy ćwiczyła swe Leczące, coraz lepsze w precyzyjnym posługiwaniu się magią, nie opuszczała Zachodniej Wieży, spędzając czas na bezmyślnym patrzeniu w sufit lub, z rzadka, wertowaniu elfich woluminów, wśród których najbardziej interesowały ją te o wojnach nolandzkich, pisane wprawdzie mało zrozumiałym, kwiecistym językiem, za to pięknie ilustrowane. Niewolnice, przysłane jej do posługi, odprawiła, dziękując grzecznie. Posiłki przynosił jej Sirden, a czasami Daren, za każdym razem wyrażając nadzieję, że już nazajutrz pani Anaela opuści swą samotnię, by dołączyć do spragnionych jej towarzystwa dworzan. Wymawiała się chwilową niedyspozycją i wypraszała go za drzwi. — Długo zamierzasz się ukrywać, moja pani? — zapytał któregoś dnia kat, gdy zgodziła się na jego towarzystwo podczas wieczerzy. — Dajesz pożywkę plotkom. — Jakim? — Podniosła głowę znad talerza. — Różnym… — Sirden machnął niesprecyzowanie ręką. — Żeście się z Sellinarisem poróżnili lub przeciwnie, że przechodzisz ceremonię oczyszczenia przed ślubem. Że odrzuciłaś Wielkiego Księcia lub że chcesz go w sobie rozkochać. Wreszcie, że coś knujesz na tej wieży. Nie jesteś byle niewolnicą, moja pani. Twoje nagłe zniknięcie nie pozostało niezauważone. Ostatnie zdanie zwróciło jej uwagę. To prawda, chciała i musiała unikać Sellinarisa, ale też nie w tak demonstracyjny sposób. — Daj mi jeszcze parę dni, lordzie — westchnęła. — Spróbuję się… przemóc. Kiwnął głową, wbijając wzrok w stojący przed nim puchar z winem. — Pozwolisz, że o coś spytam, Anaelo? — rzekł, jakby nagle zdobył się na odwagę. Uniosła brew, lekko zdziwiona jego tonem, po czym zachęcająco skinęła głową. — Pytaj. Śmiało. — Czy on, Sellinaris, cię skrzywdził? Widziała, z jakim trudem przyszło mu to pytanie, i nie zamierzała ułatwiać lordowi życia natychmiastową uspokajającą odpowiedzią. Od czasu tamtego feralnego dnia w stajniach czuła wobec niego dystans. Straciła to bezgraniczne zaufanie, jakim do tej pory darzyła jednego z najwierniejszych przyjaciół. — Przeciwnie, lordzie — odezwała się wreszcie. — To ja skrzywdziłam Sellinarisa. To sobie mam wiele do wybaczenia, nie jemu. Przesunęła widelcem kawałek pieczystego, czując na sobie spojrzenie kata. — A czy mnie kiedykolwiek wybaczysz? — usłyszała ciche pytanie. Podniosła oczy i wbiła w niego wzrok z taką siłą, że aż się cofnął. — Jeżeli w dniu próby mnie nie zdradzisz, wybaczę. A teraz żegnam, lordzie.

* Zaraz po śniadaniu zbiegała po schodach, dopinając po drodze broszę płaszcza. Zajęta tą czynnością, z takim impetem wpadła na mężczyznę stojącego u podnóża schodów, że ten, chwytając Anaelę w ramiona, wpadł z nią w objęciach na ścianę. — Przepra… Głos uwiązł jej w gardle. — Dlaczego? — Sellinaris zadał tylko to jedno pytanie, po czym odwrócił ją twarzą do schodów i popchnął delikatnie, acz stanowczo, z powrotem na górę. Równie stanowczo i równie delikatnie, zostawiając jedynie sińce na ramionach, bo próbowała się wyrwać, wepchnął ją do sypialni i zamknął drzwi. Cofnęła się na środek pokoju, otulając płaszczem, jakby to stanowiło jakąkolwiek ochronę przed tym mężczyzną. — Nie bój się, nawet cię nie tknę, jeśli sobie nie życzysz. — Zatrzymał się na wyciągnięcie ręki. — Powiedz tylko: dlaczego? Co złego uczyniłem tamtej nocy? Byłem mało uważający? Nieczuły? Przepraszam. Możesz sobie pochlebiać, ale odebrało mi zmysły z pożądania. A może preferujesz inne rodzaje miłości? Kobiety? Niewolników? — Przestań, na bogów! — krzyknęła. „Pragnę ciebie i tylko ciebie!” — chciała krzyczeć dalej, ale zatkała usta wierzchem dłoni. Tego nie wolno jej było powiedzieć. — Co to więc było? — Sellinaris nie zamierzał jej oszczędzać, głęboko zraniony w swej męskiej i książęcej dumie. — Kaprys władczyni? Zabawa? Jedna z dworskich gierek? — Milcz!!! Jednym skokiem był przy niej, chwycił za ramiona i potrząsnął. — Mam prawo wiedzieć! Byliśmy kochankami! Ty, ty sama wyznałaś mi miłość i co? Wystawiasz mnie teraz na pośmiewisko przed poddanymi?! A może w dochodzących mnie plotkach jest rzeczywiście ziarno prawdy? Może, niby samotna i opuszczona, planujesz zamach stanu? — Tak! Saris się na ciebie zamachnie! Puszczaj! — Próbowała się wyrwać, ale trzymał mocno. — Jeżeli tak się obawiasz plotek, będę towarzyszyła ci wszędzie, nawet podczas nocy spędzanych w towarzystwie niewolnic, ale teraz… — Pragnę ciebie, żadnej innej!!! — Potrząsnął nią z taką pasją, że aksamitka więżąca włosy puściła, a Anaela uderzyła potylicą w kolumienkę łóżka. Niewiele myśląc, cisnęła w Sellinarisa czerwoną błyskawicą. Ten uderzył o ścianę i osunął się po niej nieprzytomny. — Na bogów… — Anaela potarła twarz. — Tego to już mi nigdy nie wybaczysz… Oczywiście miała rację. * Sellinaris był dla niej od tej pory uprzedzająco, wręcz lodowato grzeczny. Nadal zmuszona była jadać przy jego stole, a on usługiwał jej z uśmiechem na tyle nieszczerym, by nie zwiódł najgłupszego z poddanych. Zapraszał ją na przejażdżki po ferrińskich lasach i jechał uprzejmie za nią, a ta kolejność bynajmniej nie zmyliła towarzyszącego im orszaku. Spacerowali ramię w ramię po zamkowych krużgankach, nikt jednak nie miał wątpliwości, że tych dwoje nie darzy się miłością. Przeciwnie: tak jak do tej pory uzurpatorka cieszyła się pewnymi względami księcia, tak teraz popadła w jego niełaskę. I bogowie wiedzą, czemu do tej pory jej nie zgładził. On sam nieraz się na tym zastanawiał. Znienawidził tę kobietę całym sercem: za

wyciągniętą na zgodę rękę zapłaciła poniżeniem, cisnęła nim, Wielkim Księciem Ferrinu, niczym szmatą, za to tylko, że spytał, dlaczego odrzuciła jego względy, odrzuciła spragnione ciało, odrzuciła przyjaźń. Dlaczego nie zdobył się do tej pory na stosowny akt zemsty? Pozostawało to dla niego nie mniejszą zagadką niż postępowanie tej kobiety. Czasem towarzyszył zwiadowcom, obserwując z ukrycia, jak Anaela szkoli swoje wiedźmy. Nie czuł niepokoju, bo każdego wieczoru, gdy wracały na zamek, albo kiedy jeszcze były na polanie, którą obrały sobie do ćwiczeń, na jego rozkaz wystrzelano by je wszystkie z kusz. Nawet nie zauważyłyby, jak umierają, a Cień, czarny jednorożec, który zawsze towarzyszył swej pani i za każdym razem wyczuwał, kiedy są śledzone, nie zdążyłby ich ostrzec, ginąc jako pierwszy. Dlaczego więc jeszcze żyły? I dlaczego żyła ona? Z ciekawości. Sellinaris był ciekaw, co się stanie za dwa dni. Wtedy minie miesiąc od chwili, gdy uzurpatorka przybyła na zamek i oddała mu się na służbę, by zadośćuczynić śmierci Reikana. Reikan. I Elanora. Sellinaris przymknął powieki, by przywołać obraz młodszego brata i ukochanej siostry. I tamtych czasów, które bezpowrotnie zabrała ona, Anaela dell’Idarei, teraz przynosząca wstyd nazwisku dell’Soll… To ona odebrała mu śmiech Słodyczki i ufne spojrzenie brata. Sellinaris niechętnie skierował wzrok na polanę, na której ta wiedźma ćwiczyła pięć odzianych na biało kobiet w używaniu energii. Gdy ostatnia z nich precyzyjnie uderzyła błękitem we wskazany przez Anaelę liść, ta pokiwała głową i rzekła z dumą: — Jesteście gotowe. Jutro zostaniecie zaprzysiężone na Leczące. Kobiety uśmiechnęły się do siebie, nie mniej dumne niż ich mentorka. Jednorożec, wymieniwszy ze swą panią myśli, przyklęknął, by mogła wygodnie wsiąść na jego grzbiet. — Wracajcie do zamku i odpocznijcie. Czeka was wielki dzień. Ja się jeszcze przejadę — rzekła na pożegnanie i pognała na Sarisowym grzbiecie ścieżką prowadzącą w głąb lasu. Zwiadowcy, równie skonsternowani jak pozostawione same sobie kobiety, spojrzeli na Sellinarisa. Ten wzruszył ramionami: — Skoro Jej Wysokość chce się przewietrzyć… Wezwijcie lwianę. Niech ma panią Anaelę na oku. * — Przed kim uciekamy tym razem? — zagadnął Saris, gdy pozwoliła mu zwolnić. W pełnym cwale nie potrafili rozmawiać swobodnie, nawet myśli rwały się od pędu. — Dziś powinnam otrzymać wiadomość od Mirelli — odparła Anaela. — I przed nią uciekamy? — zapytał jednorożec z przekąsem. — Głupiś. Ukradła posłańca. Niedługo powinnam go przejąć, a nie mogłam tego zrobić na oczach połowy ferrińskiego zwiadu. — I Sellinarisa — dodał Cień gwoli ścisłości. — Dziś też nas obserwował? — Owszem. — Więc i Sellinarisa. Jedźmy, muszę odebrać tę wiadomość. Ujechali jeszcze spory kawał drogi, nim biały nietoperz zatoczył nad nimi koło i pisnął pytająco, by w następnej chwili przysiąść na wyciągniętej ręce. Wiadomość, kreślona w pośpiechu, była krótka i treściwa: „Wszyscy gotowi. Czekają na znak”.

— Kim są ci wszyscy i na jaki znak czekają? — zdenerwował się Saris. Nie lubił, oj, nie lubił, gdy jego pani cokolwiek przed nim skrywała. — Niewolnicy, koniku. — Anaela poklepała go protekcjonalnie po szyi, czego szczerze nienawidził. — Ludzcy niewolnicy, którzy czekają na moment, gdy ich obroże stracą moc. — Obroże tracą moc na rozkaz ich pana albo wraz z jego śmiercią — zaczął wolno Saris. — Co ty, na bogów, zamierzasz? — Zobaczysz! — Zaśmiała się, puszczając wolno utkane z magii zwierzątko. Karteluszek z wiadomością spaliła krótkim czerwonym rozbłyskiem. — Wszystko gotowe, Saris — wyszeptała. — Czekają na znak… * Lord Sirden, mentalnie wezwany przez Anaelę, wyjechał jej naprzeciw. — Jesteś sam? Nikt cię nie śledził? — upewniła się, gdy tylko kat zrównał z Sarisem spienionego wierzchowca. — Nikt. Pilnują cię z góry, moja pani. — A tak, lwiana — machnęła ręką. — Musimy porozmawiać: ty, ja i Saris. Zjechała z traktu i zeskoczyła na ziemię koło zwalonego pnia. Siadła na podwiniętym płaszczu i nakazała lordowi, by uczynił to samo. Saris położył się obok, w przeciwieństwie bowiem do koni chętnie odpoczywał na leżąco. Było ciemno, ale nie na tyle, by nie widzieli nawzajem swych oczu. — Jutro odbędzie się wspaniała, mam nadzieję, uroczystość — zaczęła. — Sellinaris ze zwykłej złośliwości przejdzie samego siebie i z mianowania pięciu zwykłych niewolnic uczyni niemal koronację. Sirden kiwnął głową. Sądząc po stosunkach łączących ostatnio tych dwoje, Anaelę i Wielkiego Księcia, było to możliwe. — Przybędą zaproszeni przedstawiciele wszystkich ras: będzie ambasador Górali, ktoś z Amarkandy i nawet kyrie. To akurat dla mnie ważne, bo Leczące mają służyć wszystkim, nie tylko elfom. — Tego akurat Sirden nie pochwalał, ale skoro Anaela się uparła… — Po zaprzysiężeniu czeka nas uczta. Poleje się rzeka wina i rozmaitych nalewek. Feri’ana zaśnie spojona alkoholem. — To też było do przewidzenia. Elfowie, nie mówiąc o Góralach, kyriech czy Dzikich Ludziach, lubili okazje, przy których mogli sobie pofolgować. — I wtedy… Sarisie, Sirdenie… Wtedy przekażę władzę Sellinarisowi — dokończyła z emfazą. — Musisz go spić, by oddać mu tron? — Saris nie zrozumiał jej intencji, Sirden również. Zaśmiała się, ale ten śmiech sprawił, że obydwaj nabrali złych przeczuć. — Nie wiecie czegoś, czego ja domyśliłam się już dawno — zaczęła ponownie. — Ty, Sirden, jesteś Trzecim z Przepowiedni: Tym, Co W Mrok Wzięty, a ty, Saris drugim: Czarnym Przeklętym. — Pięknie — parsknął jednorożec. — A co to ma do Sellinarisa? — Powiedz, Saris, dlaczego cię przeklęto? Kogo i za co zabiłeś? — odpowiedziała pytaniem. Jednorożec poderwał się na nogi, gotów odejść. Ta tajemnica wiele lat ciążyła mu na sumieniu. — Saris, to ważne. Powiedz, proszę… — Anaela ujęła jego głowę i zajrzała w ciemnogranatowe teraz oczy. — Zabiłem człowieka — odparł niechętnie. — Kiedyś, gdy Elanora i Reikan byli dziećmi, uciekli z zamku dla zabawy i schowali się w lesie. Napadł ich zbiegły niewolnik.

Gdy próbował skrzywdzić Elanorę, uderzyłem. A wtedy jeszcze nie potrafiłem uderzać tak, by nie zabić. Ot, cała historia. — I za to cię wyklęto? Za to odrzuciło cię własne stado, a bogowie naznaczyli czernią? Bo uratowałeś dziecko? — Jednorożce to istoty o czystych sercach. Nam nie wolno zabijać. — A więc ciąży na tobie ludzka śmierć… — zamyśliła się — którą możesz odpracować u człowieka. — Tak. Taki jest zwyczaj — odparł Cień, nie wiedząc, co chodzi po głowie jego pani. — Więc zrób to. Odsłuż u mnie przez dwa dni śmierć tamtego niewolnika — rzekła powoli. — Przecież służę ci od miesięcy! — Cofnął się wzburzony. Że też śmiała tego żądać! Od niego, który podążał za nią wiernie niczym cień. — Saris, dwa dni, a zdejmę z ciebie to jarzmo. — Dwa dni niewoli? — prychnął. — Tak. Umilkli, mierząc się wzrokiem: w jego oczach płonęła wściekłość, w jej lodowata determinacja. — A jeżeli odmówię? — Możesz odejść już teraz. Nigdy więcej się do ciebie, morderco, nie zbliżę — wraziła mu te słowa prosto w serce, aż Sirden, dotąd milczący, wzdrygnął się. Takiej bezwzględności, czy wręcz okrucieństwa, po Anaeli się nie spodziewał. — Dlaczego mi to robisz? — zapytał z bólem jednorożec. Anaela milczała. Bogowie wiedzą, ile ją kosztowało to milczenie, ten udawany spokój, ten cios zadany najwierniejszemu przyjacielowi, determinacja, która wynikała z zupełnie innych pobudek, niż tamci dwaj myśleli. — Chcę, byś znów był istotą o czystym sercu — odpowiedziała cicho, zupełnie jakby Saris nie miał serca najczystszego z nich wszystkich. Jednorożec stał, drżąc lekko na całym ciele, zupełnie jak wtedy, gdy wpatrywał się w pierwszy węzeł. Wiedziała, że się zgodzi, i wiedziała, że straci tym jego bezwarunkową miłość i zaufanie, a mimo to nie wahała się uczynić tego, co zamierzała. — Zgoda — powiedział w końcu, a ona zacisnęła palce na jego pęcinie i ze słowami: — Wykonasz każdy mój rozkaz — za pomocą magicznych liter wypaliła ogniste piętno uwarunkowania. Cień patrzył przez chwilę z niedowierzaniem na tę cienką niewolniczą obróżkę, po czym spojrzał z pogardą na swą panią. — Czy mogę wracać do zamku, Wasza Wysokość? Zmarzłem nieco. — Możesz wracać, Saris — odparła spokojnie Anaela. Odszedł ze zwieszoną głową. Oboje z Sirdenem patrzyli za nim, aż zniknął w mroku nocy, po czym kat wykrzyknął oburzony: — Po co to zrobiłaś?! Czy zawsze musisz traktować jak parszywe psy tych, którzy cię kochają?! Rozumiem: Mirella — konkurentka do serca Sellinarisa. Rozumiem: ja — zwykły kat. Rozumiem: Sellinaris — pretendent do tronu. Ale Saris? Czym ci, na bogów, zawinił Saris?! — Niczym — odparła zimno. — Musi wykonać, co do niego należy, a bez uwarunkowania nigdy by tego nie zrobił.

— A co do niego należy? — zapytał Ostatni takim tonem, jakby wcale nie chciał znać odpowiedzi. — To, co i do ciebie. Dopełnienie Przepowiedni. * — Nigdy tego nie zrobię! — tym razem Sirden poderwał się na równe nogi, gdy Anaela skończyła mówić. — Nie zmusisz mnie do tego! Nie masz prawa! — Nie mam. Ciebie mogę jedynie prosić — patrzyła na Ostatniego z tą samą determinacją, z którą nakładała Sarisowi uwarunkowanie. — Nie mogę tego zrobić! Błagam, nie zmuszaj mnie. — Ukląkł przed nią, chwycił za lodowato zimne ręce i ukrył w nich twarz. — Przecież wiesz, że cię… — Dosyć, przyjacielu — szepnęła, pochylając się nad nim i całując zlepione potem włosy. — Pomożesz mi właśnie dlatego. Bo mnie kochasz. I Saris też właśnie dlatego będzie jutro przy mnie. — Jutro? Przecież masz jeszcze dwa dni. — Jutro, zaraz po ceremonii — powtórzyła. — Sellinaris też uważa, że mam jeszcze dwa dni. Siłą uwolniła dłonie i ujęła jego twarz, mimo że próbował ją odwrócić, wstydząc się łez. — Sirden, przyjacielu, ja muszę odejść. Dla dobra wszystkiego, co kocham. Proszę, Sirden, pomóż mi. — Pogładziła go po policzku, kat jednak odtrącił jej dłoń z rozpaczą i gniewem. — Poproś tego drugiego. Na pewno ci nie odmówi! — Mogę liczyć tylko na ciebie i Sarisa. Nikogo więcej. — Wstała, a w jej głosie ponownie zabrzmiał chłód. Jeżeli ten uparty elf myślał, że jej jest łatwiej niż jemu, to grubo się mylił! — Wracajmy, bo znów wyślą za nami pościg. Posłusznie przyprowadził konia. Pomógł jej wsiąść i sam siadł za nią, wykonując te czynności niemal odruchowo. Skierował zwierzę na trakt, a potem ku zamkowi. — Czy dostanę czas do namysłu? — zapytał martwym głosem, gdy wjeżdżali na most. — Nie dostaniesz. Nie możesz odmówić.

RO ZDZI AŁ XV

PRZEPOWIEDNIA

Z niespokojnego snu wyrwało Anaelę pukanie do drzwi. Z trudem uniosła opuchnięte od płaczu powieki. Przez pół nocy rzucała się w łóżku z boku na bok, rozmyślała o wydarzeniach nadchodzącego dnia. Czy plan się uda? Czy nikt z tych, na których liczy, nie zawiedzie? A jeżeli wszystko pójdzie gładko… to co się z nią stanie? Bała się. Wyobraźnia usłużnie podsuwała obrazy z wydarzeń przeszłych i tych, które dopiero nastąpią. Już jutro. Pukanie powtórzyło się. Spojrzała w okno, słońca stały już wysoko na niebie. Prawdopodobnie Sirden przyniósł śniadanie. Zwykle jednak zostawiał posiłek w przylegającym do sypialni gabinecie, nie budząc swej pani. Czego więc chciał dzisiaj? Po Ostatnim też widać było nieprzespaną noc. On również miał zaczerwienione oczy i także unikał spojrzenia Anaeli. — Masz gościa, moja pani. Uparł się, że chce cię widzieć natychmiast. Wzruszyła ramionami. — Sellinaris zawsze chce czegoś natychmiast. — To nie Wielki Książę — odrzekł kat. — To… ktoś mniejszy. Otworzył drzwi, by wpuścić do gabinetu… Airena k’Hora, władcę klanu Górali ze Smoczego Stosu. Anaela uniosła brwi. Ambasador Nolandii również został zaproszony na dzisiejszą uroczystość, nie przypuszczała jednak, że osobiście zjawi się sam władca, że zrobi to pół dnia wcześniej i na koniec, że będzie się chciał widzieć z nią, Anaelą, i to natychmiast! Wpadł do gabinetu w eskorcie dwóch Górali: zielonobrodego i drugiego, z brodą o barwie cytryny. Obu pamiętała ze swej krótkiej wizyty w Nolandii. — Witaj, lordzie. — Skinęła Airenowi głową z chłodnym uśmiechem. Gdy widzieli się ostatnio, podawał jej truciznę w winie. — Co ty wyprawiasz, moja pani, hej?! — wybuchnął mały człowiek i dźgnął Anaelę w mostek, tak mocno, aż odskoczyła w tył. Sirden w ułamku sekundy wyciągnął miecz i ciął z półobrotu, zatrzymując ostrze tuż przy szyi Górala. Airen podniósł ręce w pojednawczym geście. — Dobrze, już dobrze. Będę grzeczny, tylko niech on schowa miecz. — To nie „on”. To mój przyjaciel i następca, lord Sirden dell’Sir, namiestnik Edenu i Amarkandy — wycedziła Anaela. — Niech więc szanowny namiestnik Edenu i Amarkandy schowa miecz. Przybyłem w pokojowych zamiarach. — Poczułam — prychnęła Anaela, rozcierając miejsce, w które dźgnął ją paluchem Góral. — Siądźmy gdzieś… — Władca Nolandii rozejrzał się po komnacie, przysunął fotel do drugiego, stojącego pod oknem i zachęcająco skinął na Anaelę. Ta ani drgnęła. — Zapominasz, Airen, że jestem u siebie.

— A tak. Rzeczywiście, hej! — zreflektował się mały człowieczek, pacnąwszy się ręką w czoło i tym ją rozbroił. Mimo woli parsknęła śmiechem i usiadła we wskazanym przez niego fotelu. On zajął miejsce naprzeciw. — Czy szanowny namiestnik Edenu i Amarkandy może zostawić nas samych? Chciałbym zamienić z tobą, moja pani, parę słów na osobności. — Może by i mógł — Anaela spojrzała na kata, który z beznamiętnym wyrazem twarzy patrzył przed siebie — ale pewnie nie zechce. Zresztą… Nie mam przed nim sekretów. Airen pokiwał głową. — Wyjdźcie — rzucił nagle do swoich ludzi. Z ociąganiem ruszyli do drzwi, by po chwili zamknąć je z drugiej strony. — Czy teraz lepiej? Lord może nas na parę chwil opuścić? — Airen zwrócił się uprzejmie do kata. Ten nie obdarzył go nawet spojrzeniem. — No cóż… Twój kat i twoje sekrety. Cóż więc, moja pani, wyprawiasz? — Wiele rzeczy. A co konkretnie masz na myśli? — Doszły mnie słuchy, że zamierzasz oddać władzę Sellinarisowi. Skinęła głową. Ciekawe, jakie jeszcze słuchy doszły Airena. — Ty, następczyni Amarilli dell’Soll z Wielkiej Przepowiedni, ferriński tron, który należy się tobie i tylko tobie, oddajesz Wielkiemu Księciu, który nie jest nawet jej synem!? Przy „następczyni Amarilli dell’Soll” Sirden drgnął lekko, co nie uszło uwadze Anaeli. — A ja nie jestem jej córką. Co w związku z tym? — Tobie przekazała medalion i miecz, czyż nie?! — Góral znów zaczął krzyczeć. — Ciebie tu sprowadziła, a ty, miast dopełnić Wielkiej Przepowiedni, oddajesz Ferrin i odchodzisz?! — Dopełnię Przepowiedni — odparła z naciskiem, pochylając się ku niemu. Chwycił ją za ręce. — Jak? Trwali tak przez chwilę, walcząc na spojrzenia. — Jak zamierzasz spełnić wolę bogów, oddając Ferrin? Jak „ta, której włosy płoną ogniście, z Sercem Ferrinu na białej szyi, gdy miecz dwukrotnie nad głową świśnie, w Ferrinie pokój wieczny uczyni” zamierza dopełnić Przepowiedni? — Co?! — wykrzyknęła Anaela, cofając się gwałtownie. — Coś ty powiedział?! Tej przepowiedni nie znam! Cisza, jaka zapadła po jej krzyku, była głośniejsza niż ten krzyk. Oczy Górala zapłonęły niedowierzaniem, podobnie jak oczy Sirdena. — Ja znam inną — powiedziała, gdy nieco już ochłonęła. — Jaką? — zapytał słabym głosem Airen. Gwiazda Ferrinu zalśni srebrzyście, Za nią wrócicie tam, skąd przyszliście. Drugim zostanie Czarny Przeklęty, Trzecim niech będzie Ten, Co W Mrok Wzięty. A gdy dla Zdrajcy wybije dzwon, Serce Ferrinu wróci na Tron. Góral opadł na oparcie fotela. Na jego prośbę Anaela powtórzyła sześciowiersz jeszcze dwa razy, aż słowa wbiły się lordowi w pamięć.

— One się nie wykluczają — zauważył w końcu. — Uzupełniają się, ale nie wykluczają. — No to zagadka sama się rozwiązała — odparła Anaela radosnym głosem. Zbyt radosnym, by zwieść Airena k’Hora, a tym bardziej o wiele lepiej znającego ją kata. Sirden wbijał w swoją panią tak przenikliwe spojrzenie, że musiała zgromić go wzrokiem i syknąć wprost do mózgu: — Milcz! Skrzywił się mimowolnie i powrócił do kontemplowania widoku za oknem. — Nie zamierzasz zmienić planów? — raczej stwierdził, niż zapytał Góral. — A dlaczego tak ci na tym zależy? — zaatakowała, miast się bronić. — Sellinaris jest urodzonym władcą. Jest mądry, dobry i sprawiedliwy. Będzie godnym następcą… — Nie znasz dalszej treści Wielkiej Przepowiedni — przerwał jej spokojnie Airen. — Twoja pochodzi od…? — Dzikich Ludzi. — Nasza od smoków. Po raz drugi tego ranka osłupiała ze zdumienia. — Od… smoków?! Ależ one śpią! Jak mogą przepowiadać cokolwiek, skoro… — Wtedy jeszcze nie spały, moja mała, naiwna pani Anaelo — Airen wstał nagle. — Żegnam, Wasza Wysokość. Spotkamy się podczas uroczystości. — Zaraz, zaraz! — Anaela chwyciła go za rękaw. — A Przepowiednia? — Która? Moja czy twoja? — Nie drażnij się ze mną, lordzie — wycedziła. Airen zmierzył ją spojrzeniem. — Poznasz jej treść w stosownym czasie. O ile będziesz jeszcze wtedy Wielką Władczynią Ferrinu. Gdy za Góralem zamknęły się drzwi, Anaela bez sił padła na fotel. Jeszcze niedawno miała pewność, że wszystko zmierza ku końcowi, że wszystko zostało już wyjaśnione, plan opracowany, karty rozdane, a piony rozstawione. Że każdy wie, co ma robić, i wystarczy, że wypełni swoje przeznaczenie. Aż tu nagle wyskoczył ten Airen ze swoją Wielką Smoczą Przepowiednią. — To wszystko zmienia — odezwał się Sirden. Zamrugała zaskoczona. W zamyśleniu zapomniała, że nie jest sama. — To nic nie zmienia, oprócz tego, że potrzebny jest mi smok. I to nie byle jaki smok. Zaprowadź mnie tam! — Poderwała się, gotowa ruszać, gdziekolwiek to „tam” by było. — Tam, czyli gdzie? — zapytał ostrożnie kat, mimo że domyślał się odpowiedzi. — Tam, gdzie są więzione smoki, oczywiście. — Oczywiście — prychnął Sirden. Odwrócił się na pięcie, kręcąc głową, i skierował do drzwi. Pomysły Anaeli powoli zaczynały go przerastać. Najpierw tamto życzenie, a raczej rozkaz, podły, okrutny, z rodzaju tych nie do wypełnienia, teraz smoki. Gdy poczuł jej palce zaciskające się na nadgarstku, było za późno. Szarpnął z całej siły, ale pierwsze zgłoski uwarunkowania unieruchomiły mu rękę niczym imadło. Z niedowierzaniem patrzył na wykwitające na skórze czerwone litery zaklęcia. Przeniósł na Anaelę oszołomione spojrzenie. W jej złoto-zielonych oczach dostrzegł tylko chłód, tę samą lodowatą determinację, którą ostatnio widywał u niej zdecydowanie za często. — Jak… — głos uwiązł mu w gardle. — Jak śmiałaś?!

— Wybacz, Sirden. Nie dajesz mi wyboru. Chciała położyć dłonie na jego ramionach, uścisnąć, by poczuł, że jest jej drogi, że nie zrobiła z niego niewolnika dla kaprysu, ale widząc furię w czarnych oczach mogła tylko stać nieruchomo, by nie dał upustu tej furii na jej osobie. — Żądam pojedynku — wysyczał. — Chcę wywalczyć sobie wolność! — Nie będzie żadnych pojedynków, jutro o tej porze będziesz wolny. Wytrzymasz. — Zmrużyła kocie oczy. Jego furia powoli zaczynała się jej udzielać. — Żądam wolności teraz, natychmiast! — Odmawiam — odparła jeszcze w miarę spokojnie. — Nie możesz odmówić! — Sirden, wyraziłam się wystarczająco jasno: nie będzie żadnych pojedynków, a ty do jutra masz wykonać każdy mój rozkaz. O świcie będziesz wolny i możesz odejść, dokąd zechcesz. — Dlaczego? — Cała wściekłość nagle zeń wyparowała. Poczuł się staro. Tak staro, że gotów był wrócić w Międzywymiar. — Dlaczego mi to zrobiłaś? Wiesz, że wykonałbym każdy twój rozkaz… — Och, Sirden… — Ona też poczuła śmiertelne znużenie. Usiadła w fotelu i odchyliła głowę, przymykając oczy. Chciała tak zostać do końca swoich dni: tu, w tym rozświetlonym przez słońca pokoju w Zachodniej Wieży, wdychając rześkie powietrze znad jeziora i chłonąc spokój dobrze chronionej twierdzy. Niechętnie uniosła powieki i spojrzała na stojącego przy drzwiach kata. „Ufam ci bezgranicznie — pomyślała ze smutkiem. — Wiem, że wykonasz każdy rozkaz, który ma mnie chronić. Nie możesz jednak uchronić mnie przede mną samą. Odmówisz, jeżeli poproszę o coś, co może mi zagrażać, prawda, lordzie? Zawiódłbyś, tak jak Saris, a ja nie mogę ryzykować”. — Zaprowadź mnie do smoków — poprosiła. — Nie ma mowy! — odwarknął, by za chwilę niemal zaskowyczeć z bólu. Nawet katu przytknięta do skóry rozżarzona żagiew uwarunkowania wyrwała jęk z ust. — Zabiję cię za to… — wychrypiał, gdy odzyskał głos. Wzruszyła ramionami. — Ubierz się, nie pójdziesz w nocnej koszuli. * Odziana w swą białą suknię i narzucony na ramiona szkarłatny płaszcz schodziła za katem do lochów. Znała to miejsce z poprzedniej Gry. Reikan parokrotnie pokazywał jej sekretne przejścia, nigdy jednak nie wspominał o smokach. — Poczekaj — zatrzymała Sirdena. — Sprawdzę coś przy okazji. Zeszła z głównego korytarza i dotknęła ściany. Znak był, co oznaczało, że portal również się tu znajduje. Kat stanął tuż za nią. Jego przyspieszony oddech podniósł jej włoski na karku. Ej, ej, chyba nie zacznie znowu…?! Odwróciła się gwałtownie, siłą rzeczy wpadając mu w ramiona. Bez lęku spojrzała wprost w czarne źrenice. — Widzisz? — szepnęła. — Mimo uwarunkowania bez trudu mógłbyś mi skręcić kark. „Zupełnie jakbym śnił po nocach o skręceniu ci karku, moja pani” — przemknęło Sirdenowi przez myśl. Uśmiechnął się smutno sam do siebie, po czym z trudem rozwarł palce zaciśnięte na jej ramionach. — Chodźmy.

Ruszyli po schodach prowadzących w dół. Tą drogą nie szła jeszcze nigdy. — Strażnik smoków do razu zawiadomi Sellinarisa — uprzedził Sirden w pewnym momencie. — Taki ma rozkaz. — Nie może tego zrobić, ogłuszysz go. — Wtedy nie dostaniemy się do pieczary. — Jak już się dostaniemy, wtedy go ogłuszysz. — Strażnik musi zapytać władcy o pozwolenie otwarcia wrót — sprecyzował Ostatni. — Więc otworzy je pod przymusem! — zdenerwowała się Anaela. — Potrafisz chyba to na nim wymóc! — Potrafię — odmruknął Sirden. Schodom nie było końca. Ginęły gdzieś w mroku, którego nie sięgało światło pochodni, a jednak dokądś prowadziły, bo stopnie nosiły ślady stóp. — Zgaś pochodnię i czekaj — szepnął w pewnej chwili kat. Światło przed Anaelą zgasło. Posłusznie uczyniła to samo. Stała w kompletnych ciemnościach, wsłuchując się w ciszę. Miała nadzieję, że usłyszy kroki Ostatniego, potem odgłosy walki, może czyjś stłumiony krzyk? Nic. Kompletna cisza. Chyba jej tu nie zostawił?! Jak ona wróci po ciemku na powierzchnię? Zamknęła oczy, choć doprawdy nie było to konieczne, i wewnętrznym wzrokiem omiotła miejsce, w którym się znalazła. Nie dostrzegła nic oprócz schodów, zdających się ciągnąć w nieskończoność w górę i w dół, ale poczuła się nieco pewniej. Nagle aż podskoczyła, a serce podeszło jej do gardła. Gdzieś z dołu dobiegł nieludzki wrzask, który zgasł tak szybko, jak rozbrzmiał. Przywarła plecami do ściany, czując pot spływający między łopatkami. Serce waliło jej tak mocno, jakby za chwilę miało pogalopować na dół, gdzie komuś stało się coś strasznego. Tylko komu? Sirdenowi? Jeżeli tak, to zaraz usłyszy łomot kroków na schodach i zostanie pojmana przez gwardzistów. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Długie chwile trwała, wstrzymując oddech, wpatrzona w ciemność. Kat podszedł do niej tak cicho, że gdy usłyszała: — Droga wolna — aż pisnęła ze strachu. Gdy ponaglił ją syknięciem, ruszyła za nim. Schody kończyły się w przedsionku wyglądającym na wygodną kwaterę. Stół, krzesła, komoda, łóżko… — A gdyby podczas snu ktoś się tu zakradł? — zapytała szeptem. — Po co ktoś miałby się tu zakradać? — rzucił opryskliwie kat. — Żeby uwolnić smoki! — A kto normalny w całym Świecie Światów chciałby mieć smoki znów na wolności?! — Sirden obejrzał się, patrząc na Anaelę jak na obłąkaną. Pod otwartym skrzydłem ogromnych wierzei leżał elf, a raczej strzęp elfa. Zwrócony był twarzą do ziemi, a z miejsca po palcu wskazującym płynęła krew. — Na bogów, co mu się stało?! — Anaela przyskoczyła do rannego. — Zostaw go i chodź, nie możemy tu sterczeć w nieskończoność — zdenerwował się kat. — Ale… odciąłeś mu palec! — Anaela przytknęła dłoń do ust, bojąc się, że zaraz zwymiotuje. — Przecież rozkazałaś, bym zmusił go do otwarcia drzwi! Co z tobą, kobieto?! To strażnik smoków! Myślałaś, że nas wpuści i jeszcze herbatą poczęstuje?! — Sirden, zupełnie wyprowadzony z równowagi, szarpnął Anaelę za ramię i pchnął tak silnie, że mało się nie

przewróciła, wpadając do środka pieczary. I oniemiała. Czegoś takiego nie spodziewała się ani w najstraszniejszych, ani w najpiękniejszych snach… Pieczara, najwyraźniej naturalnie wyżłobiona przez podziemną rzekę, była tak ogromna, że zdawała się nie mieć sklepienia ani ścian. Oświetlała ją naturalna emanacja kryształów uwięzionych w kamieniu tak, jak więzione w pieczarze były smoki. Setki, a może tysiące smoków… Wielkie podłużne kształty leżały bok przy boku niekończącym się szeregiem, niczym wieloryby wyrzucone na brzeg. Ich boki unosiły się w spokojnym oddechu, a z nozdrzy wydobywały się obłoczki pary. Sprawiały wrażenie wielkich, bezbronnych, podstępnie zniewolonych gadów i wzbudzały litość, uśpione na wieki, nieruchome, ni żywe, ni martwe. — Zadowolona? Napatrzyłaś się? — z zauroczenia wyrwał ją głos kata. Wyjęła pochodnię z jego ręki i podeszła do najbliżej leżącego smoka. Miał obrożę z tytanianu, a skóra na jego karku była zwęglona, widać metal zaciskano, topiąc go na żywym zwierzęciu. Nagle Anaela dostrzegła coś, co sprawiło, że przeszedł ją dreszcz: w tytanianie odbity był królewski sygnet, ten sam, który nosiła na palcu. Zdjęła go i przyłożyła do śladu jednej z trzech pieczęci. Poczuła drgnięcie, jakby przez ciało smoka przeleciał prąd, a potem… Potem ona sama przeleciała, jednym machnięciem ręki odtrącona przez Sirdena. — Co ty wyrabiasz?! Chcesz go obudzić?! — Kat, pobladły ze złości, a może ze strachu, zamiast nad nią, pochylał się nad smokiem, sprawdzając, czy ten wciąż śpi. Spał, ale jego oddech wyraźnie przyspieszył. — Na bogów, przyłóż go ponownie! — Dopadł do Anaeli i specjalnie się nieopierającą, dowlókł do smoka. — Przyłóż do tej pieczęci, którą zdjęłaś, bo gdy zdejmiesz drugą, zacznie się budzić! — Dobrze, już dobrze, ale nie krzycz na mnie — mruknęła Anaela, posłusznie przykładając pierścień do znaku pośrodku obroży. Oddech śpiącego smoka się uspokoił. Gad zasnął ponownie. — Gdzie śpi Raskãr? — zapytała, gdy uspokoił się również Sirden. — A możemy już wracać? Pewnie cię wzywają i już zaczynają szukać. Jak się z tego — wskazał na leżącego na progu strażnika — wytłumaczysz? — Pomożesz mi odnaleźć Raskãra i wracamy. — Dass’ratt — zaklął, czując na nadgarstku coraz bardziej piekącą bransoletę. — W loży. Chędożony Raskãr jest w chędożonej loży. Tam. — Wskazał w górę. Podniosła głowę. Wysoko nad nimi, na skalnej półce, spał Człowiek Smok. Wielki, złoty i wspaniały, taki, jakim zapamiętała go z bitwy, podczas której zmienił się w skrzydlatą bestię i zdradził Anaelę, nie dotrzymawszy danego jej słowa. — Złoty smok. Uśpiony jak wszystkie inne — wyszeptała z zadartą głową. — I niech tak pozostanie. Idziemy. — Kat rozcierał nadgarstek, patrząc nie na Raskãra, a na drzwi. Tym razem zgodziła się chętnie. Wprawdzie jeszcze tu wrócą, i to tej nocy, ale tego Sirden nie musi wiedzieć. Elf pod drzwiami leżał tak, jak go zostawili. Krwawienie ustało, ale kikut palca wyglądał okropnie. Anaela pochyliła się nad strażnikiem i zaleczyła ranę błękitem, ale ani myślała go cucić. Drzwi miały pozostać otwarte, a odgłosów ponownego torturowania chybaby nie zniosła, choć to nie jej zadawano ból.

— Przenieś go na łóżko i okryj, żeby nie umarł z wyziębienia. Sirden, wzruszając ramionami, zrobił, co kazała. — Kiedy jest zmiana warty? — Nie wiem. Nie interesowali mnie nigdy smoczy strażnicy. Chyba że któryś otworzyłby komuś niepowołanemu drzwi, wtedy zostałby ścięty, tak jak zostanie ten tutaj. Kat rzucił elfa na łóżko, Anaela troskliwie okryła go kołdrą. — Otworzył na rozkaz Wielkiej Władczyni Ferrinu — zauważyła. — Kto jak kto, ale ja miałam prawo tutaj wejść. — Będziesz się spowiadać z tego Sellinarisowi, nie mnie — mruknął kat, podając jej zapaloną pochodnię. — Poczekaj. Pochyliła się jeszcze raz nad śpiącym, wzięła jego głowę w dłonie i przymknęła oczy. — Co ty znów wyrabiasz? — rozeźlił się Sirden. — Po co ci jego wspomnienia? Już na schodach wyjaśniła pogodnie: — Nie badałam jego pamięci, drogi lordzie. Robiłam mu sieczkę z mózgu, a potem dodałam zaklęcie usypiające. Odwrócił się tak gwałtownie, że na niego wpadła. — Wiesz, Anaelo — rzekł powoli — zaczynam się ciebie bać. — Dopiero teraz? — parsknęła śmiechem. Sirden, mimo że naprawdę starał się utrzymać powagę, dołączył do niej po chwili, kręcąc przy tym głową. Kochał tę kobietę choćby za to: z pozoru krucha i wrażliwa, potrafiła w jednej chwili pokazać swą wiedźmią naturę. * — Czego szukałaś w lochach, moja pani? — zapytał od niechcenia Sellinaris, gdy przy jego stole, pod jego nieobecnym spojrzeniem, spożywała obiad. Przełykany akurat kawałek pieczeni utkwił Anaeli w gardle. Potrafiła władać energią. Potrafiła uleczyć niemal każdą ranę. Potrafiła wysłać w Międzywymiar. Potrafiła lewitować. Wiele rzeczy potrafiła. Jedyne, czego nie potrafiła, to przekonująco kłamać. — Wyjścia — odparła więc zgodnie z prawdą, gdy uporała się już z przełknięciem mięsa. Rzucił jej szybkie spojrzenie. — I znalazłaś? — Nie. Już spokojniej sięgnęła po pajdę chleba. — Znów zamierzasz znaleźć się w lochu, że szukasz wyjścia? — Sellinaris nadal jadł swój posiłek, nawet nie patrząc na Anaelę. — Parę razy mnie tam więziłeś. Zawsze warto znać drogę ucieczki. — Coraz bardziej śliskie były te pytania. A gdy pytania stają się niewygodne, najprościej zmienić temat: — Czy goście już przybyli? — Airen zdążył złożyć ci wizytę, pani, nim przywitał się ze mną. — W głosie księcia nie było złośliwości. No w ogóle! — Kyrie trzymany jest w odosobnieniu, choć, jako ambasadora, traktujemy go z wszelkimi należnymi honorami. Przedstawiciela twojego państewka nadal oczekujemy. I kto wie, może nie przydzielimy mu przytulnej komnatki w lochach. — Tak — Anaela pokiwała głową — to byłoby wysoce niedyplomatyczne. Więzić i władczynię, i ambasadora.

— Cóż mogłoby mnie za to spotkać? Jaka kara? — Sellinaris wziął w dwa palce winogrono, bawiąc się tą rozmową. Anaela pochyliła się doń i szepnęła: — Nie przyszłabym do ciebie dziś w nocy. Owoc upadł na stół. Sellinaris po raz pierwszy spojrzał na Anaelę. Miała minę zadowolonej z polowania kotki, a w jej złoto-zielonych oczach dostrzegł prowokacyjny błysk. Z trudem oderwał wzrok od tej twarzy, twarzy, która śniła mu się niemal noc w noc, i z powrotem skupił się na posiłku. — O ile dobrze pamiętam: „Tę jedną noc jestem twoja”. Czyżby Wielka Władczyni zmieniła zdanie? Uśmiechając się niewinnie do biesiadników, położyła mu znienacka rękę na udzie. Drgnął jak rażony prądem. Ręka powędrowała wyżej. — Nie. Dzisiejszej nocy ty będziesz mój. — Cofnęła dłoń. — O ile zechcesz. * Posiłek kończyli w milczeniu, każde zatopione w swoich myślach, a może każde w takich samych? Raz jeden Anaela pochwyciła spojrzenie Sirdena, zasiadającego wśród lordów. Uśmiechnął się do niej cierpko i z odrobiną pogardy. Taką odrobiną, by nie zostać ukaranym, a jednak na tyle bolesną, by jego pani poczuła, jak boli obserwowanie wielbionej kobiety, trzymającej dłoń między nogami innego. Wzruszyła ramionami w odpowiedzi i ze spojrzeniem wbitym w talerz czekała, aż Sellinaris wstanie od stołu. To był znak zakończenia posiłku. Nagle drzwi otworzyły się na oścież i szmer rozmów zamarł. — Ambasadorowie Amarkandy: pani Mirella i pan Arliss… — Biedny majordomus nie znał ich przydomka, więc wybrnął: — Pani Mirella i pan Arliss Amar. Anaela poderwała się, przewracając półmisek. Nie bacząc na złe spojrzenie, jakie jej posłał Wielki Książę, obiegła stoły i już po chwili tuliła do siebie wzruszoną Mirellę. — Straciłam nadzieję, że ujrzę cię jeszcze żywą, moja pani — szepnęła dziewczyna, odrywając się na chwilę od Anaeli i przyglądając się jej bacznie, jakby chciała się upewnić, że faktycznie ma ją przed sobą całą i zdrową. — Ja też, Mirello, myślałam, że cię nie zobaczę. — Anaela ponownie przygarnęła dziewczynę do siebie. — Czy wszystko gotowe? — Gotowe, moja pani. Czekamy na sygnał — wyszeptała tamta. — Dobrze. Ależ dałyśmy przedstawienie. — Anaela rozejrzała się po zdegustowanych twarzach wielmożów. — Pieprzeni lordowie. Wielcy panowie niewolników — prychnęła pod nosem i zwróciła się do chłopaka, który przez cały ten czas klęczał u jej stóp z pochyloną głową. — Arlissie Amar — parsknęła krótkim śmiechem — kiedy to zostałeś panem na Zamku Amar? Coś mnie ominęło? — To nie moja wina, Wasza Wysokość. Ten elf zapomniał, jak brzmi mój przydomek. — Nieważne. Wstań. Ucałował rąbek jej sukni i posłusznie stanął przed nią. Patrzyła nań zamyślona. — Myślę, że to nawet dobry pomysł, byś… — Wasza Miłość — przerwał Anaeli, a ona zdumiała się z lekka, że chłopak śmie przerywać. Widać nabrał odwagi podczas tej podróży. Co on mówi? Zamiast Amarkandy chce Mirellę?! — Myślę, Arliss, że to nie czas i miejsce na takie rozmowy.

Nie pozwoliła mu skończyć nie dlatego, żeby miała coś przeciwko, lecz by pokazać chłopakowi, gdzie na razie jest jego miejsce. Jutro będzie mógł rządzić połową świata, a nawet całym, nie mówiąc o Amarkandzie, ale dzisiaj… Anaela przyjrzała się dwójce swoich przyjaciół. Spodziewała się, że ze strony Darrakijczyków przybędzie lord Gudrum, którego mianowała przed wyjazdem namiestnikiem namiestnika, ale oto miała przed sobą tych dwoje. — Czy możemy kończyć obiad, Wasza Wysokość? — usłyszała naraz do bólu słodki głos Sellinarisa. No tak, znów sprzeniewierzyła się zwyczajom i wstała od stołu przed nim. — Zajmij się moim poselstwem, panie — zwróciła się do majordomusa, a sama posłusznie zajęła swoje miejsce. — Następnym razem przywiążę cię do krzesła — syknął Sellinaris. „Nie będzie następnego razu” — chciała mu odpowiedzieć, ale na głos zapytała: — A gdzie jest lord Airen? — Spożywa posiłek u siebie — odparł Wielki Książę. — Jak się wyraził: „Im rzadziej patrzę na tę zdrajczynię, tym lepiej dla moich oczu”. Jeżeli Sellinaris myślał, że Anaela poczuje się urażona, to się rozczarował. Szczerze się roześmiała. — I co cię tak bawi, pani? Zarzut zdrady? — Tak. Odrzuciłam dziś jego zaloty. Nie może tego przeboleć. Sellinaris spojrzał na Anaelę z niedowierzaniem. — On? Ten karzeł śmiał…?! Ten… On i ty?! — Wiesz, bądź co bądź jest Władcą Nolandii. Królewska krew, tak mi tłumaczył. — Usiłowała zachować powagę, widząc autentyczną wściekłość i… tak!, zazdrość na twarzy Sellinarisa. — Niestety, musiałam mu jednak odmówić — westchnęła teatralnie i roześmiała się w głos. — Kocham innego! — Dass’ratt — wysyczał książę, widząc, że kpi z niego w żywe oczy. — Niech cię Saetin…! Wstał tak gwałtownie, że krzesło rąbnęło o podłogę, i wyszedł. Posiłek dobiegł końca. * Zbiegła do stajni, do Sarisa. Chciała mu opowiedzieć o wszystkich wydarzeniach dzisiejszego dnia, ale… Sarisa nie było! — Gdzie mój Cień?! — dopadła stajennego. Chłopak otworzył szeroko oczy, nie rozumiejąc. Spojrzał na ziemię za Anaelą. — Z-za wami, Wasza Wysokość — wyjąkał, cofając się o krok. — Gdzie Saris, mój wierzchowiec, głupku?! — Wy… wyszedł. Chyba… — Jak to „chyba”? Nie pilnujecie tutaj koni?! — On nie był traktowany jak koń, Wasza Miłość, wchodził i wychodził, kiedy chciał — zaczął tłumaczyć chłopak, na wszelki wypadek przyklękając i chyląc głowę. Na szyi nosił czerwoną obrożę, jak pies, i ta czerwień podziałała na Anaelę jak płachta na byka. — Dobrze. Rozumiem. Możesz odejść — rzuciła w miarę spokojnie, a gdy chłopak umknął, wrzasnęła: — Saris! Usłysz mnie!!! Nic. — O co tym razem się pieklisz? — usłyszała za sobą głos kata, ale zignorowała go, wzywając Cienia raz po raz. — Wiesz, że jesteś pod ścisłą obserwacją? Taki rozkaz wydał przed chwilą Sellinaris, więc zachowuj się, na bogów! — Tym zwrócił jej uwagę.

— Pod jaką obserwacją? — zapytała nieufnie. — Ścisłą. Zaraz przyślą nowego przybocznego. Zdaje się, że pospiesznie dopasowują doń mundur w twoich barwach. — A po co mi nowy przyboczny? — Tobie rzeczywiście po nic, ale Sellinarisowi będzie dobrze służył, pilnując każdego twego kroku. Koniec z wyprawami do lochów. — To się jeszcze okaże. Saris! Gdzież on się podział? Jadę go szukać. — Pasie się na łąkach przy jeziorze — usłyszała naraz spokojny głos. Odwróciła się na pięcie. W drzwiach stał elf, odziany w pyszny strój o barwie królewskiego błękitu, bogato zdobiony złotym haftem. Nieznajomy był… piękny. Wielu przystojnych mężczyzn widziała tutaj, w Ferrinie, o wielu mogła powiedzieć, że są więcej niż przystojni. I ten, którego teraz miała przed sobą, właśnie taki był: po prostu piękny. Długie jasne włosy związał ciemnogranatową aksamitką, idealnie dobraną do barwy dużych szafirowych oczu okolonych czarnymi rzęsami. Rysy twarzy, nieskazitelnie regularne, zdradzały szlachetne pochodzenie. Zbudowany był jak typowy wojownik: szerokie barki, wąska talia, mocne uda i ramiona. Same mięśnie, ścięgna i kości, bez grama tłuszczu. U pasa miał jednoręczny miecz i długi sztylet, zza barków wystawały dwie rękojeści. Jak na przybocznego był uzbrojony aż zbyt dobrze. Przyjął jej pełne zachwytu oględziny z idealnym spokojem. Po prostu stał i pozwalał się podziwiać, patrząc gdzieś ponad głową Anaeli. Z przyjemnego zauroczenia wyrwało ją parsknięcie któregoś z koni. Potrząsnęła głową. Cóż, Sellinaris dał jej doprawdy godną oprawę. Że też nie boi się konkurencji… Posłała krótkie spojrzenie Sirdenowi, który również przyglądał się elfowi. W jego spojrzeniu nie było zazdrości. Był za to niepokój. Ostatni bał się tego mężczyzny! Ciekawe dlaczego? — Masz jakieś imię? — zapytała nieznajomego. Drgnął i spojrzał na nią, jakby była karaluchem, ale w następnej chwili jego twarz na powrót stała się doskonale obojętna. — Jestem Ronal — odparł krótko. — Ronal dell’…? — Po prostu Ronal — uciął. — Więc słuchaj, Ronal — zaczęła, po czym błyskawicznie zagarnęła nieco czerwieni i już miała cisnąć nią w elfa, ale… był szybszy. Schwycił ją za nadgarstek, jakby łapał atakującą żmiję, i ścisnął tak, że Anaeli pociemniało w oczach. Czerwona błyskawica spłynęła w dół. Syknął miecz Sirdena, lecz nim kat wziął zamach, ostrze natknęło się na ostrze elfa. Stali tak we trójkę, przy czym elf o imieniu Ronal trzymał w szachu i Anaelę, nadal ściskając jej nadgarstek, i Sirdena, trzymając go na wyciągnięcie miecza. Oczywiście Anaela i Sirden poradziliby sobie we dwójkę z każdym, nie wyłączając Sellinarisa — ona miała drugą rękę wolną, a kat nosił przy pasie sztylet — byli jednak zbyt zdumieni, by rozpocząć regularną potyczkę, czy raczej rzeź, bo do stajni już wsypywali się zbrojni, zaalarmowani przez stajennych. — Co to ja chciałam… — Anaela powoli wyswobodziła nadgarstek. — Witaj w naszym gronie, Ronal, tylko na przyszłość traktuj mnie jak swą panią, nie jak służącą. Elf wsunął miecz do pochwy. Sirden z ociąganiem uczynił to samo. — Oczywiście, Wasza Wysokość — odparł uprzejmie Ronal. — Wybaczcie, zapomniałem się.

Przyklęknął i ucałował skraj jej sukni, niczym najpokorniejszy sługa, ale w tym geście nie było pokory. Był cynizm. — Jadę poszukać Sarisa. — Zrobiła w tył zwrot, wyrywając mu suknię z ręki. Któryś ze stajennych pospieszył osiodłać dla niej konia. — Sirden! — wezwała mentalnie kata. — Kim on jest, na bogów? — Zabójcą. To pewne. Prawdopodobnie również mentalnym złodziejem. — Kim? — Kimś, kto potrafi czytać w myślach, bez twej wiedzy i zgody. Skończmy więc tę rozmowę i uważaj na słowa. On jest niebezpieczny. Obejrzała się w tej sekundzie przez ramię, przyłapując Ronala na lekkim uśmieszku. On faktycznie słyszał ich mentalny dialog! Podprowadzono Anaeli białą klacz. Dziwnie się poczuła w siodle, na grzbiecie zwykłego, bezrozumnego zwierzęcia, którym trzeba było kierować za pomocą łydek i wodzy. Saris sam wiedział, dokąd pójść, i co najważniejsze, kiedy uciekać. „Zabiję gada, gdy tylko go znajdę” — obiecała w myślach, spięła konia i wypadła na dziedziniec, a potem na most. Za sobą usłyszała stukot kopyt wierzchowca Sirdena i tego drugiego, który nagle bezceremonialnie ją wyprzedził i poprowadził za sobą. Aż zadrżała ze złości. Gdy tylko wypadli na trakt, on skręcił w prawo, ona zaś, nie namyślając się wiele, odbiła w lewo. Sirden pognał za Anaelą. Kątem oka ujrzała czarny cień, cwałujący brzegiem lasu równolegle do nich. Bogiem a prawdą, tego po Sarisie oczekiwała. Nim Ronal wyhamował rozpędzonego wierzchowca i zawrócił, Anaela zdążyła przesiąść się na Sarisa i pocwałować dalej. A jednorożca nie doścignął jeszcze żaden koń. Wprawdzie w tyle został i kat, ale to ani Anaeli, ani jego specjalnie nie zmartwiło. W Ferrinie, pod opieką Sarisa i strzegącej ją z nieba lwiany, była bezpieczna. * — Trudna do upilnowania jest ta nasza pani — zaczął Ronal, gdy bok w bok wracali z Sirdenem do zamku. — Zależy dla kogo — odmruknął kat. — Zawsze taka gwałtowna? — Tamten prowadził pogawędkę, jakby byli starymi znajomymi, a nie nowo objawionymi wrogami. — Zależy kiedy. — Jak długo jej służysz? — Elf spojrzał na kata z umiarkowaną ciekawością. — Kilka miesięcy. Co to, przesłuchanie? — żachnął się Ostatni. — Od dziś jestem jej towarzyszem, jak ty, lordzie — dorzucił uprzejmie tytuł. — Ona sama dobiera sobie towarzystwo — mruknął kat. — Polubiła twoje, polubi i moje — zaśmiał się tamten beztrosko. — O, na pewno! — zawtórował mu Sirden. — Już polubiła! Śmiech umilkł. I tak nie był szczery. — Słuchaj, kacie… — „Lordzie” — poprawił go Sirden. — Tak. Lordzie. Jestem tu z rozkazu Wielkiego Księcia, nikogo innego. Nigdy nikomu nie służyłem niczym pies, ani ja, ani nikt z mego rodu… — Musisz się przyzwyczaić — wtrącił Ostatni. — Nigdy nikomu nie służyłem — powtórzył tamten — więc mnie naucz. Bo niechcący

mogę zabić albo ciebie, albo ją. Twarz Sirdena stężała. — Próbuj. Ale Ronal nie przejął się tonem jego głosu. — Jeżeli więc kochasz swoją panią — ciągnął — a wiem, że tak jest, postarasz się, by była mi posłuszna. — Anaela? Posłuszna?! — wykrzyknął Sirden szczerze ubawiony. Gdy przypomniał sobie, jak przed obiadem robiła sieczkę z mózgu strażnika smoków, roześmiał się w głos. — Powtórzę jej, panie Ronal, gdy tylko na powrót znajdzie się w zasięgu naszych rąk. Śmiejąc się, wyprzedził karosza tamtego i pognał ku bramie. * Anaela siedziała na przygodnej polance, oparta o bok Sarisa. Zaczęła od przeprosin. Jednorożec nadal miał do niej żal o uwarunkowanie i nie chciał z nią rozmawiać, stąd ta samotna wyprawa na łąki, zakończona tutaj, na polanie. — Myślałem, że cię ścigają — burknął i były to jego pierwsze słowa tego dnia. — Bo poniekąd tak było. Dostałam przybocznego, który ma włóczyć się za mną krok w krok. — Jesteś władczynią. Jak byś chciała żyć? Bez straży? — Ale ja już mam strażnika! Do tej pory Sirden mi wystarczał, ale widać przestał wystarczać Sellinarisowi. — No to od dziś masz dwóch przybocznych. Sellinaris ma ich kilkunastu… — Ale widzisz, Sarisku, ten nowy, to według słów Sirdena zabójca i złodziej myśli. — Niemal ucieszyło ją, gdy jednorożec skamieniał, co poczuła przez cienki materiał sukni. Nareszcie coś zrobiło na nim wrażenie. — Gdybyś widział, jak on na mnie patrzy… Jakbym była obrzydliwym insektem, Ronal parszywy, co on sobie wyob… — Co powiedziałaś? — przerwał jej Saris. — Jakbym była insektem. — Później. Wymieniłaś jego imię. — Ronal. Tylko tyle, bez żadnego przydomka. — Lanor — rzekł wolno jednorożec takim tonem, że Anaeli ciarki przebiegły po plecach. — Lanor. Klan zabójców. Płatnych morderców do wynajęcia. — Sellinaris chce mnie zamordować?! — wykrzyknęła zdumiona. — Mógł to zrobić każdego dnia, dosypując mi trucizny do wina. Po co fatyguje zabójcę? — Sellinaris chce dopilnować, by złota gwiazdka o czasie zmieniła właściciela. Co potem zrobi, tego nie jestem w stanie przewidzieć — odparł wolno Saris. — Wiem, że nie ma lepszych wojowników niż ci z klanu Lanorów. Nie mają imion, jak widzisz, ale są zabójczo skuteczni. Anaela zamyśliła się. Stała obecność kogoś takiego znacznie komplikowała jej plany. W kluczowej dla całej sprawy chwili trzeba będzie Lanora czy Ronala unieszkodliwić, ale do tego czasu wszyscy wtajemniczeni w jej plan muszą poznać resztę szczegółów. Jeżeli Lanor słyszy myśli, porozumiewanie się mentalne nie będzie możliwe. — Słuchaj, Saris, mam pomysł. On będzie pilnował tylko mnie, ty zaś, Sirden i Mirella jesteście w miarę swobodni. Przyślę do ciebie ich oboje. Nie znają jeszcze całego planu, więc ty im o wszystkim opowiesz… Tu zaczęła snuć przed jednorożcem całą intrygę.

Przerwał jej tylko raz, okrzykiem: — On cię za to zabije! Ale potem słuchał w milczeniu do końca. — To zdaje się tak proste, że aż niemożliwe — rzekł wreszcie, po długiej chwili, która dla czekającej na jego reakcję Anaeli zdawała się trwać wiecznie. — Prawda? — podchwyciła. — Też tak uważam. Nikt nie wpadł do tej pory na pomysł, by rozbić Ferrin od środka. — Oddając przy tym tron komu innemu, kto będzie się z takim rozbitym Ferrinem borykał przez ładnych parę lat. — Coś za coś, Saris. Wolność za władzę, władza za wolność. — No dobrze. A gdzie ty się ukryjesz? Bo zemsta Sellinarisa będzie straszna. — O mnie się nie martw. Martw się o Mirellę i Sirdena. — O nich właśnie martwię się najmniej: obydwoje wrócą do Amarkandy. Za tobą natomiast wyślą gończe psy, takich Lanorów na przykład, którzy będą cię ścigali dotąd, aż dostarczą twą piękną kształtną główkę na złotej tacy Wielkiemu Władcy Ferrinu. „Wtedy już mnie nie będzie” — cisnęło jej się na usta, ale zatrzymała tę myśl dla siebie. — Cienie nigdy nie otworzą bram Edenu tym, którzy na mnie polują. Saris zamyślił się. Coś mu w tym planie nie pasowało. Jakiś klocek nie przystawał do całej układanki. Choćby to uwarunkowanie… Spojrzał na widmową bransoletę „zdobiącą” pęcinę. Skoro plan był tak prosty, a jego rola tak jednoznaczna, po co Anaela nakładała nań bezwarunkowe posłuszeństwo? — Nie musiałaś tego robić — rzekł z wyrzutem. — Wykonałbym twoje polecenia i bez tego. „Oj, nie wykonałbyś, koniku” — pomyślała smutno, a na głos odparła: — Bałam się, że odmówisz, bo wiesz: rozbicie Ferrinu i tak dalej. Wracajmy, nim przyślą po mnie oddział konnych. Muszę się też rozmówić z Arlissem, bo wspomniał przy obiedzie coś o Amarkandzie i Mirelli… * — Jesteś Lanor — to były pierwsze słowa, jakimi powitała elfa czekającego na jej powrót przy bramie. Skłonił w milczeniu głowę, a Anaeli przemknęło przez myśl: Jak ten piękny, wydawałoby się szlachetny mężczyzna może być tak… zepsuty. Tak podły. Przeżarty przez zło do szpiku kości. Po drodze Saris opowiedział jej jeszcze parę rzeczy zasłyszanych na temat klanu zabójców. Podobno obawiał się ich nawet Eleuzis, dlatego siedziba rodu znajdowała się na ściśle strzeżonej wyspie. Cień wspomniał też, że gdy — jak się wyraził — zgłaszali zapotrzebowanie na kobiety, Ferrin bez słowa sprzeciwu dostarczał im wybrane elfie szlachetnej krwi, by ród morderców nie wygasł. W zamian oferowali swe usługi, ale rzadko ktokolwiek z nich korzystał… A co, jeśli Lanor przybył po nią, Anaelę? Patrząc w szafirowe oczy elfa, zadrżała. Wiedziała wprawdzie, że nie zdążyłby jej uprowadzić, ale… może Sellinaris ma jakiś kontrplan? Może coś podejrzewa? I ześle ją na lanorską wyspę w ramach zapotrzebowania? — Gdzie jest Sirden? — spytała, prosząc w duchu bogów, by nie okazało się, że został zgładzony. — Boisz się mnie, pani? — Na ustach elfa wykwitł leniwy uśmiech.

— Owszem, boję. Zaskoczyła go tą odpowiedzią. Powinna przecież zaprzeczyć, przypomnieć mu, że jest tylko sługą… Zamiast tego poleciła kategorycznie: — Masz się do mnie nie zbliżać, gdy nie będę miała u boku lorda Sirdena, rozumiesz? — Dziwne — zaczął z tym samym irytującym uśmieszkiem. — Bardziej się boisz mnie niż kata. — On nie jest katem, na bogów! To mój namiestnik i przyjaciel. — Strach nagle gdzieś się zapodział, ustępując miejsca złości. — Spróbuj go tknąć, a będziesz gnił w Międzywymiarze do końca swych parszywych dni! — Zapamiętam. Skinął głową i przepuścił ją, by mogła odprowadzić Sarisa do stajni. — Na twoim miejscu unikałbym konfrontacji z Lanorem — raczył pouczyć ją jednorożec. — Dzięki za ostrzeżenie, Saris — odparła z przekąsem. Nim weszli do boksu, nadbiegł Sirden. Zatrzymał się tuż obok Lanora, który oczywiście podążał za Anaelą jak cień. — Gdzie byłeś? — napadła tym razem na Ostatniego. — Masz zakaz oddalania się, gdy jest przy mnie ten… Lanor. — Lanor? — Kat zmierzył elfa przeciągłym spojrzeniem. — Tak przypuszczałem. Na czyją głowę otrzymałeś zlecenie? — Twoją — rzucił tamten od niechcenia. Kat prychnął kpiąco, zaś Anaela wyzywająco uniosła głowę. Jej dziko płonące oczy groziły: „Tylko spróbuj!”. Znów stali naprzeciw siebie, gotowi na wszystko. Ona rozmyślała, czy zdąży zaczerpnąć Magii Śmierci, nim zabójca odetnie jej rękę, Sirden zastanawiał się, czy zdąży zabić Lanora, nim ten zabije Anaelę, a Lanor… czekał, które z nich wykona pierwszy ruch. — Proszę, proszę — słowa Sellinarisa sprawiły, że wszyscy troje odwrócili głowy. Książę nadszedł niepostrzeżenie i od paru chwil stał niedbale oparty o filar. — Wystarczy dolać nieco krwi, by spokojne wody się wzburzyły. — Po co mi go przydzieliłeś?! — Anaela, kipiąc wściekłością, ruszyła w stronę księcia. Zatrzymał ją żelazny uścisk ręki zabójcy. Szarpnęła się. — Lanorze… — zaczął Sellinaris, przeciągając samogłoski. — Potrafię sam się obronić przed atakiem naszej ślicznej, smoczowłosej wiedźmy. Puść ją. Tamten posłusznie wykonał rozkaz. — Po co nasłałeś na mnie tego mordercę?! Sam nie potrafisz wbić mi noża w plecy?! Stała z Sellinarisem twarzą w twarz i miała ochotę przeorać mu policzki pazurami. Bała się. Nie o siebie. I ten strach jak zwykle odbierał jej zmysły i rozsądek. Po raz pierwszy pomyślała, co się stanie, gdy odda Sellinarisowi przywilej władzy i straci nietykalność, a wraz z nią stracą ją ci, których kochała. — Ma rozkaz cię chronić, moja pani, a nie mordować po nocach — próbował ją mitygować, cały czas uważnie się jej przyglądając. — Jesteś dla mnie bezcenna. — Aha! Więc potem ma mnie zamordować?! — Pomyślimy… — Na twarz Sellinarisa wypłynął ten niepokojąco pewny siebie uśmieszek. „Jeśli o tym tylko myślisz, to myśl sobie dalej” — uspokoiła samą siebie, po czym zrobiła gwałtowny krok w kierunku księcia, tak że niemal przywarła do niego ciałem i, nie zważając

na przenikający ją na wskroś dreszcz, wyszeptała mu wprost do ucha: — Przypomnę ci te słowa dziś w nocy. Uśmiechnęła się do znieruchomiałego Sellinarisa na pół słodko, na pół przekornie, po czym robiąc krok w tył, rzuciła przez ramię: — Chodźmy więc, Lanorze, muszę przygotować się do uroczystości. A ty, Sirden — zatrzymała kata w pół kroku — wytrzesz do sucha Sarisa. Nikt obcy więcej nie będzie się pętał ani przy mnie, ani przy tych, którzy mi służą. Kat chciał zaprotestować, nie był przecież byle koniuszym i właśnie teraz powinien warować przy swej pani dzień i noc, ale uwarunkowanie przypomniało mu, że wszelka dyskusja jest wykluczona. Uwarunkowanie i głos Sarisa: — Sirdenie dell’Sir, usłysz mnie! * * Leczące stały na bogato udekorowanym podwyższeniu. Wszystkie odziane były w białe suknie i szkarłatne płaszcze, lamowane pięknym złoto-czarnym haftem, przedstawiającym dwa splecione węże. W sali tronowej zebrali się ferrińscy wielmoże, ciekawi, co też wymyśliła smoczowłosa wiedźma, w pierwszym rzędzie zaś zasiedli przedstawiciele czterech ras: Sellinaris dell’Soll — elf, Airen k’Hor — Góral, Sinneuss Siss — kyrie oraz Mirella — reprezentująca ludzi. Ubrani w najlepsze stroje, przepasani czerwonymi szarfami, wyglądali tak znakomicie, iż nagle do zebranych zaczęło docierać, że może nie jest to zwykła farsa. Może faktycznie dziś stanie się coś niezwykłego? Może uzurpatorka czymś ich zaskoczy? Ta, o której myślał niemal każdy z zebranych, nagle pojawiła się na schodach. Zaczęła schodzić z godnością, po czym zatrzymała się na podwyższeniu między czarodziejkami. Rozstąpiły się, robiąc jej miejsce. W sali panowała absolutna cisza. Wszyscy czekali na pierwsze słowa Anaeli dell’Soll. — Za dwieście lat przybędę tu ponownie z woli Primei i Saetina — zaczęła, patrząc gdzieś ponad tłum. Rozległy się zdumione głosy. Poczekała, aż umilkną. — Wielka wojna pustoszyć będzie Świat Światów, a jedynym jasnym światłem będzie wówczas biel sukni Leczącej. To ku niej zwracać się będą oczy rannych i konających, wasze oczy. — Potoczyła spojrzeniem po zgromadzonych. Wszyscy milczeli jak zaczarowani. — To ręce Leczących koić będą ból, to one pozwolą łagodnie odejść. Lecząca. Leddi. Nietykalna. Ratująca życie obu stronom: obrońcom i najeźdźcom. Niewyróżniająca ani przyjaciół, ani wrogów. Lecząca… — powtórzyła to słowo z naciskiem i zamilkła na długą chwilę. — Mój czas, czas Anaeli dell’Soll, Wielkiej Władczyni Ferrinu, dobiega końca. — Spojrzała na Sellinarisa. Zamrugał, jakby obudziła go ze snu. — Pozostawiam po sobie to, co najlepszego mogłam zostawić: pięć Leczących, które, traktowane jak Leddi, Wysoko Urodzone, służyć będą wszystkim potrzebującym. Taki jest warunek: szacunek i nietykalność w zamian za oddanie i pomoc. Ustanawiam dziś prawo, chroniące czarodziejki obdarzone mocą leczenia: ten, kto podniesie rękę na Nietykalną, zapłaci za to głową. Nakładam na każdą z pięciu Leczących i każdą następną, jaka zostanie obdarzona Znakiem Leczącej, uwarunkowanie: będziesz broniła życia, bez znaczenia, czy jest to życie księcia, czy niewolnika. Od dziś aż po wsze czasy Leczące będą służyły życiu, nie śmierci. I będą wam przypominały… — Tu głos jej się załamał. Spojrzała po kolei na cztery siedzące w pierwszym rzędzie postaci: Sellinarisa, który zmrużył lekko oczy, Airena, usiłującego ukryć miotające nim uczucia, kyriego, który po raz pierwszy dostąpił zaszczytu zasiadania pomiędzy

tymi, którzy dotąd nim pogardzali, i wreszcie Mirellę, której oczy wypełniały łzy. — Będą wam przypominały o mnie — dokończyła cicho. Pięć kobiet uklękło. Anaela podeszła do każdej po kolei i kciukiem wycisnęła na jej czole piętno: dwa czarne węże. Wszyscy czuli powagę, a jednocześnie grozę tej chwili. Wciąż mieli w pamięci słowa owej dziwnej, przybyłej nie wiadomo skąd kobiety: „Za dwieście lat wielka wojna pustoszyć będzie Świat Światów. Wtedy wrócę”. — Teraz ambasadorowie zwrócą się do Leczących z prośbą o służbę w ich krainach, jeżeli oczywiście jej potrzebują. Te Leddi, które pozostaną bez przydziału, jeszcze dzisiaj udadzą się do Edenu i tam będą oczekiwać na wezwanie. Pierwsza wstała Mirella. Podeszła do podwyższenia i skłoniła się nisko przed jedną z kobiet. — Zechciej, pani, przyjąć zaproszenie do Amarkandy. Będziesz tam mile widziana — rzekła swym słodkim, niewinnym głosem. Lecząca uśmiechnęła się i ruszyła ku niej. Następny uniósł się Sellinaris i stanął przed kolejną Leczącą. Skłonił głowę, nie za nisko i nie za wysoko. — Leddi — rzekł, a Anaela drgnęła, słysząc to słowo w jego ustach. W tamtej Grze zwracał się tak tylko do niej. — Ferrin chętnie przyjmie twe usługi. Kobieta dygnęła i zeszła z podestu, stając za jego krzesłem. Na podwyższeniu pozostały trzy nowo mianowane Leczące. Środkowej położyła rękę na ramieniu Anaela, przydzielając ją tym samym Edenowi. — Czy kyrie… kyrie też może? — zapytał niepewnie człowiek-smok. Jedna z dwóch pozostałych kobiet bez wahania, za co Anaela była jej serdecznie wdzięczna, ruszyła ku niemu. Ten wstał, nie wierząc własnemu szczęściu, po czym skłonił się do samej ziemi czarodziejce w bieli i szkarłacie, chętnej zamieszkać na ziemiach jego klanu, gdzieś w Nienazwanem. — Będziesz traktowana, pani Leddi, po królewsku — zapewnił. Lecząca uśmiechnęła się lekko i stanęła obok niego. Pozostała jedna kobieta i milczący z zaciśniętymi ustami Airen. — No to chodź — rzucił wreszcie. Czarodziejka odruchowo zrobiła krok w przód, lecz ręka Anaeli, zaciskająca się na jej ramieniu, zatrzymała Leczącą gwałtownie. — Nie! — rzuciła Anaela, patrząc na Airena z gniewem. Nie popisałeś się, Airen, mówiły złoto-zielone oczy. — To nie jest targ bydła, a to nie byle niewolnica, lordzie k’Hor. Widać Nolandia nie potrzebuje Leczącej, skoro jej władca już teraz traktuje ją z lekceważeniem. Po uczcie wy dwie przejdziecie do Edenu. Cienie już na was czekają. — Uśmiechnęła się do nieco skonsternowanych kobiet. — Ferrin chętnie zatrzyma obydwie — odezwał się Sellinaris. — Wybacz, Wasza Miłość… — Airen pełnym pokory głosem zwrócił się do Anaeli — jeżeli któraś z tych czarodziejek choć w połowie tak dobrze włada mocą jak ty, Nolandia zaprasza w swoje skromne progi. Anaela bez wahania skinęła na tę, która była Nolandii przeznaczona. Mogła pozwolić błagać się jeszcze chwilę, ale dla dumnego Górala takie publiczne pokajanie się było wystarczającą pokutą. Na koniec, gdy wszystkie Leczące, oprócz jednej, tej przeznaczonej Edenowi, stały przy swoich nowych władcach, Anaela zakończyła ceremonię tymi oto słowami:

— Oto więc elf, Góral, kyrie i człowiek zostali połączeni jedną magią: magią współczucia i troski o drugą istotę. Niech ten dzień świętują wszyscy, którzy mają współczucie w sercach. Skłoniła się nisko, trwając tak dotąd, aż sala rozbrzmiała brawami i okrzykami wiwatujących. * Zeszła z podwyższenia z oczyma lśniącymi od łez wzruszenia. Była ze swoich Leczących taka dumna! Szczególnie z jednej, Leddi Alisii, która bez wahania wybrała kyriego. Jej służba będzie pewnie najtrudniejsza, ale Anaela wiedziała, że za ten gest, gest bezwarunkowego zaufania, ludzie-smoki pokochają Alisię całym pół ludzkim, pół smoczym sercem i będą jej służyć tak, jak ona im. — Nie mam co do tego wątpliwości — zapewniła Lecząca, gdy w ogólnej wrzawie mogły ze sobą chwilę porozmawiać. Mirella, już zaprzyjaźniona ze swoją czarodziejką, podeszła do Anaeli z radością w oczach. Widać było, że uwielbia swoją panią. — Nie miałyśmy czasu, by porozmawiać, Wasza Wysokość — zaczęła. — A chciałabym prosić, byś pobłogosławiła mój związek z Arlissem. Anaelę na moment zatkało, chociaż tego się spodziewała. Być może po to wysłała Mirellę w towarzystwie chłopaka, by tych dwoje, tak jej bliskich, po jej odejściu nie zostało z pustką w sercach. — Poślubiłam go zgodnie ze zwyczajem Darrakijczyków, ale bez twojej zgody, moja pani, nie pozwolę mu się tknąć. — Dziewczyna zaczerwieniła się po cebulki włosów. No tak, małżeństwo Dzikich Ludzi bez skonsumowania związku jest nieważne. — Byliście ze sobą trzy tygodnie i… nic? — wyszeptała Anaela z niedowierzaniem. Mirella pokręciła głową. — Bez twojego błogosławieństwa, moja pani… nic. Ujęła głowę dziewczyny w dłonie i ucałowała czoło, a potem serdecznie przytuliła. — Błogosławię wam obojgu. Bądźcie szczęśliwi. — Ty płaczesz, moja pani? — To ze wzruszenia. — Anaela pospiesznie otarła oczy. Może Arlissowi i Mirelli uda się przetrwać wojnę, która wybuchnie nie za dwieście lat, jak oznajmiła wszem wobec, a… jutro. * Podczas uroczystej biesiady, która wkrótce przerodziła się w radosną hulankę, gdzie prym wiódł nie kto inny jak pogardzany do tej pory kyrie, Anaela czarowała towarzystwo zebrane przy wyższym stole. Siedziała na swym zwykłym miejscu, po prawicy Sellinarisa, który obdarzał ją czymś, co można było nazwać powściągliwą adoracją, po drugiej stronie miała natomiast milczącego Airena. Nie przeszkadzało jej to bynajmniej we flirtowaniu z zasiadającymi wokół lordami ferrińskich prowincji, którzy może nie uznawali jej za władczynię, ale za potencjalną królewską małżonkę jak najbardziej. Nawet Adrian dell’Ellis, którego tak podle potraktowała w jego rodowej siedzibie, podczas kolacji przełknął w końcu tamten afront i dał się pokonać urokowi Anaeli. Humor psuł jej nieco Lanor, tkwiący za plecami niczym gwóźdź w desce, a i stojący obok Sirden, który wolał pilnować Lanora, niż zasiąść przy stole ze wszystkimi, też nie wpływał kojąco na nastrój — niemal namacalnie czuła jego napięcie. Mimo to, zebrawszy w garść wszystkie swe umiejętności aktorskie, Anaela uwodziła i gości, i domowników.

Ogłosiła właśnie zaślubiny Mirelli i Arlissa i biesiadnicy pili za zdrowie młodej pary. Potem wznosili toasty za każdą Leczącą oddzielnie i za każdą krainę. Wybiła północ. W tym momencie poczuła na udzie uścisk dłoni. Wstrzymała oddech. Sellinaris, jak gdyby nigdy nic, pił właśnie z pucharu. Po chwili odstawił kielich i zapytał cicho, mimo że panująca dookoła wrzawa zagłuszyłaby nawet krzyk: — To, co powiedziałaś przy obiedzie… — Przyjdę — odszepnęła, łamiąc kawałek chleba i krusząc go w palcach. Uścisk zelżał. Odetchnęła głęboko. Minęły jeszcze dwie godziny, nim ostatni, ledwo trzymający się na nogach gość opuścił salę. Minęła następna, nim Anaela mogła wreszcie zacząć. — Sirden! — przywołała kata stłumionym głosem. Drzwi jej sypialni skrzypnęły i do środka wszedł Ostatni. Za nim, jak cień, pojawił się Lanor. — Słabo mi, sprowadź kogoś — wyjęczała. — Pilnuj jej — rzucił Sirden do tamtego. — Pójdę po pomoc. Lanor kiwnął głową, podszedł do łóżka, na którym siedziała Wielka Władczyni, i… to był jego pierwszy, a zarazem ostatni błąd. Anaela nabrała garść Zakazanej Mocy, lecz Sirden był szybszy: w mgnieniu oka uderzył czernią w plecy zabójcy. Magia Śmierci błyskawicznie pochłonęła Lanora i z rykiem tajfunu cisnęła w niebyt. Przez chwilę oboje wstrzymywali oddech, nasłuchując, czy huk wyzwolonej mocy nie postawił na nogi całego zamku, ale na szczęście tak się nie stało. Feri’ana spała głębokim, narkotycznym snem. Anaela odetchnęła z ulgą. — Miało być ciiicho! — szepnęła do Sirdena. — Chcesz używać Zakazanej Mocy po cichu? Z pokoju obok wysunęła się Mirella. — Masz ją? — zapytała Anaela. — Mam. Dziewczyna chciała pokazać zdobycz, ale jej pani pokręciła głową. — Szkoda czasu. Nałóż to… — Zarzuciła dziewczynie na ramiona płaszcz Lanora. Mistyfikacja nie była zbyt udana, ale w nocy, wśród pijanych biesiadników, mogła się udać. Anaela sama również owinęła się peleryną i wreszcie dała znak: — Idziemy. Dla niej noc dopiero się zaczynała. * Mirella zapukała do drzwi komnaty, a usłyszawszy: — Wejdź — ruszyła pierwsza. Sellinaris, wsparty na łokciu, czekał pośrodku wielkiego łoża. — Nie ciebie oczekiwałem — prychnął rozczarowany, widząc dziewczynę. — Przyprowadziłam panią Anaelę, Wasza Miłość. Padł na wznak, zakrywając oczy przedramieniem. — Wprowadź — mruknął. Dziewczyna dygnęła, niepostrzeżenie upuściła to, co ze sobą przyniosła i wróciła do swej pani. Po chwili do sypialni weszła Anaela. — Zaczekajcie pod drzwiami — rzuciła za siebie, zupełnie jakby nadal towarzyszyli jej obaj: Sirden i Lanor, ale mistyfikacja była niepotrzebna. Sellinaris leżał i czekał z

zasłoniętymi oczyma, przykryty do połowy ciała cienką kołdrą. Na widok ufnego i bezbronnego mężczyzny, którego tak bardzo kochała i którego za chwilę podle zdradzi, Anaela przez chwilę zbierała się w sobie, powtarzając w myślach jak mantrę: tak trzeba. Zdmuchnęła świecę, a gdy pokój zatonął w ciemnościach, podeszła na palcach do łoża, zrzucając po drodze płaszcz, wdrapała się na wysoki materac, a potem przylgnęła do kochanka całym rozpaczliwie spragnionym ciałem. * Za pierwszym razem posiadł ją tak gwałtownie, jakby chciał ukarać za wszystkie te noce, przez które mu odmawiała. Pozwoliła na to, bo kara była słodka. Gdy wreszcie opadli zdyszani na zmięte prześcieradło, on przygarnął ją do siebie i całując do utraty tchu, między jednym haustem powietrza a drugim wyszeptał: — Zostań ze mną. Wtuliła się w niego bez słowa, a on po chwili znów był gotów. Tym razem to nie była kara, a czuła prośba, równie słodka i zdająca się nie mieć końca. Gdy w chwili największego uniesienia wykrzyczał jej imię, ona przygryzła wargi, by nie rozpłakać się w głos. A potem, gdy Sellinaris osunął się na bok, niemal tracąc przytomność z rozkoszy, uderzyła. Raz a celnie. Prosto w splot słoneczny. Przez chwilę łapał powietrze, patrząc na nią nic nierozumiejącymi, szeroko otwartymi oczami, po czym zemdlał. Anaela schyliła się po linkę z tytanianu, którą upuściła Mirella, szybko skrępowała nadgarstki księcia, oddarła kawałek koszuli i zakneblowała go. — Sirden! Kat wpadł do pokoju. — Co z Darenem? — Nie żyje. — Bierz go — Anaela wskazała nieprzytomnego Sellinarisa. Ostatni wahał się przez ułamek sekundy. Za to na pewno zapłaci głową. Anaela zaś… Wolał nie myśleć, co Wielki Książę z nią zrobi, gdy się ocknie i uwolni. Trudno. Dla Anaeli on, Sirden, uczyni wszystko. Chwycił Sellinarisa wpół i przerzucił przez ramię. — Ja idę przodem. — Anaela minęła biegiem i jego, i Mirellę, w jednej ręce trzymając Czarny Tytanian, w drugiej zamykając czerwoną błyskawicę. Feri’ana spała. Korytarze, którymi przemykali, były puste, a nielicznych wartowników Anaela ścinała z nóg uderzeniami energii. Dopadli wejścia do lochów, gdzie już czekał Saris. Sirden przerzucił nieprzytomnego księcia przez grzbiet jednorożca, Anaela chwyciła pochodnię. Ruszyli w głąb ciemnych, zimnych korytarzy. Na znajomym zakręcie, przyświecając sobie pochodnią, odnalazła tajny znak, który kiedyś pokazał jej Reikan. Ruszyła tym śladem, wiodąc za sobą Sarisa z księciem, Sirdena i Mirellę. Kluczyli, pokonując niezliczoną ilość zakrętów, aż wreszcie dotarli do tajnego przejścia. Korytarz kończył się ścianą, ale Anaela podeszła do niej bez wahania. Przyłożyła dłoń. Ściana pojaśniała błękitem. — Dzięki, Reikanie — szepnęła, bo to przecież Reikan w tamtym życiu otworzył przed nią tajny portal. — Saris, idziesz pierwszy — zwróciła się do jednorożca. — No co? — zapytała, bo wszyscy troje wpatrywali się w nią ni to ze zdumieniem, ni strachem. — Żyję sześćset lat, a nie wiedziałem, że z Feri’any jest drugie wyjście — powiedział Sirden na głos to, co myśleli Mirella i Saris. — Jest. Saris, przechodź. Portal jest bardzo nietrwały. Przepuści pewnie tylko ciebie i jego — wskazała Sellinarisa. — Spotkamy się przy ołtarzu.

Cień zniknął w przygasającym błękicie, po którym wkrótce nie było już śladu. — Mówiłam, że jest nietrwały — mruknęła. — Połowa planu za nami. Teraz czas na resztę. Mirello, masz suknię? — Dziewczyna wyciągnęła spod płaszcza tobołek, po czym oboje, ona i kat, pospiesznie obrócili się plecami, a Anaela równie pospiesznie przebrała się w swój zwykły strój. „Saris już pewnie dobiega do lasu” — przemknęło jej przez myśl. — Idziemy. Sirden, ty do Wieży Portalowej, unieszkodliwisz Klucznika i wszystkich po drodze. — Mieliśmy się nie rozdzielać! Dokąd…?! — Ja z Mirellą muszę wrócić po Arlissa. Czekaj na nas w Wieży. — Mówiłaś… — Nie zostawię Arlissa! — przerwała mu gniewnie, mimo że Mirella chciała zaprotestować. Dla niej liczyła się tylko Anaela. Kat, nie dyskutując dłużej, ruszył korytarzem prowadzącym do wyjścia. Anaela odczekała moment, po czym szepnęła do dziewczyny: — Wybacz, kochana, ale nie idziemy po Arlissa. — Dokąd tylko sobie życzysz, moja pani — odszepnęła tamta, czując, jak włoski na karku stają jej dęba. Anaela skręciła ku schodom prowadzącym w dół. Coraz niżej i niżej… Bez końca… * Strażnik smoków leżał tak, jak go zostawili tego ranka. Drzwi do pieczary były zamknięte jedynie na klamkę, natomiast pieczęć, którą zdjął pod przymusem, nie została nałożona powtórnie. Anaela wślizgnęła się do środka i tak jak za pierwszym razem oniemiała z zachwytu i grozy: setki smoków spały spokojnym snem bez snów. Usłyszała westchnienie Mirelli i odwróciła się gwałtownie. Ta noc była wystarczająco straszna, by stała się wyczulona na najlżejszy szmer. — Jestem z tobą, moja pani, nawet jeżeli chcesz obudzić te smoki — szepnęła Mirella, mimo że na jej twarzy malowało się przerażenie. — Nie te. Tamtego. — Wskazała śpiącego w najwyższej loży Raskãra. — O, na bogów! — z gardła Mirelli wydobyło się jedynie ciche jęknięcie. Anaela zaczęła wypowiadać zaklęcie lewitacji. Powoli, na oczach osłupiałej służącej, unosiła się w górę, by w końcu miękko wylądować na skalnej półce, obok śpiącego złotego smoka. Pogładziła dłonią gładkie jak wyszlifowany metal łuski, po czym objęła obiema rękami ciężką łapę i nałożyła solidne uwarunkowanie. Teraz mogła go budzić. Przytknęła sygnet do pierwszej pieczęci i przez ciało smoka przeszedł lekki dreszcz. Przytknęła sygnet do drugiej. Smok poruszył łapami, żłobiąc pazurami głębokie rowki w skale. Siadła okrakiem na jego karku i zdjęła ostatnią, trzecią pieczęć. Smok otrząsnął się jak pies wychodzący z wody i już otwierał paszczę, by ryknąć, gdy Anaela rozkazała: — Leż i milcz! Znieruchomiał i ucichł, jakby go zakneblowała. Opadła z ulgą na pokryty drobną łuską kark. — Pani Anaelo?! — usłyszała Mirellę. — Nic ci się nie stało?

— Nic! Zaraz wracam! — odkrzyknęła. Pochyliła się nad uchem smoka i zaczęła: — Słuchaj, Raskãr, jestem Wielką Władczynią Ferrinu… — na te słowa jego oddech przyspieszył, jakby Człowiek Smok walczył z nienawiścią, ale leżał nieruchomo, czując palącą bransoletę uwarunkowania. — Dziś oddaję władzę synowi Eleuzisa. — Znów to pełne nienawiści dyszenie. — Przedtem uwolnię cię, lecz pod jednym warunkiem. Powiesz mi, wprost do mojego umysłu, jak brzmi pełna Wielka Przepowiednia, Smocza Przepowiednia, o tej, „której włosy płoną ogniście”. Jeden ryk, Raskãr, jedno drgnięcie i zapadasz w wieczny sen, bez nadziei na łyk wolności. Zrozumiałeś? Nie mógł odpowiedzieć, dopóki mu nie pozwoliła. Odczekała chwilę, aż jego oddech się wyrówna, aż przetrawi jej słowa w śpiącym przez wieki i nagle przebudzonym umyśle. Nie mógł jej zobaczyć, siedziała mu przecież na karku, gdyby ją ujrzał, pewnie stałaby się bardziej przekonująca, ale wolała na razie nie ryzykować. Musi poznać Smoczą Przepowiednię, dowiedzieć się, czy dotyczy ona jej, czy nie, a potem zadecydować: zostać czy odejść. — Mów — rozkazała. — Kim jesssteś? — wysyczał do jej umysłu z taką siłą, że aż zabolało. Powstrzymała jęk. Przed kim jak przed kim, ale przed tym pół zwierzęciem, pół człowiekiem nie mogła okazać słabości. — Jestem tą, której włosy płoną ogniście. — Pokażżż. Pochyliła się i podetknęła mu pod oko kosmyk włosów. — Jessssteś Wybawicielką? — Nie wiem. Powiedz, jak brzmi Przepowiednia, wtedy będę wiedziała. I smok przemówił… * Smoki spłonęły, reszta uśpiona, odeszła jedna — to Wielka Ona. Ta, co nie chciała, ta, co broniła, odeszła szukać tej, co zgubiona. Wróci po dwakroć, bogom posłuszna, my ją przyjmiemy, potem oddamy. Odejdzie, niosąc skarb przenajświętszy, Wybawicielkę, której czekamy, Tę, której włosy płoną ogniście, z Sercem Ferrinu na białej szyi, Gdy miecz dwukrotnie nad głową świśnie, w tym Świecie pokój wieczny uczyni. * Anaela milczała długo. Jej palce gładziły w zamyśleniu smocze łuski. — Nie jestem Wybawicielką, Raskãrze, Władco Smoków. Jestem tą, którą oddacie, ale też tą, która da wam skarb przenajświętszy. Jestem matką Wybawicielki. — Chwała tobie, Wielka Pani — odparł tylko. — Zaniesiesz mnie i moich ludzi do lasu, a potem odlecisz na północ, do swoich. — Co tylko zechcesz. Albo tak dobrze działało uwarunkowanie, albo był pod takim wrażeniem, że zgadzał się na wszystko. Zresztą… Ofiarowała mu wolność, nie żądając niczego w zamian. — Lecimy. Smok machnął skrzydłami. Gdzieś w dole rozległ się pisk Mirelli. — Wyląduj przy niej. Zabieramy ją. Raskãr posłusznie odbił się od skalnej półki i runął w dół. Mirella krzyknęła przerażona.

Nagły zwrot i lądowanie mało nie strąciły Anaeli na ziemię, na szczęście obroża nadal obejmowała smoczy kark i władczyni mogła się jej kurczowo uczepić. — Wskakuj i trzymaj się — krzyknęła Anaela do pobladłej dziewczyny. Ta pokręciła głową, cofając się w panice. — Wskakujesz albo zostajesz! To podziałało niczym zaklęcie. Mirella wdrapała się po łapie na grzbiet smoka i wczepiając się w Anaelę, zamknęła oczy. Raskãr jednym machnięciem głowy wyważył wielkie odrzwia, a potem z zadziwiającą jak na gada szybkością zaczął się wspinać po krętych schodach. Po paru minutach znaleźli się w ciemnych korytarzach lochów, gdzie Anaela widziała cokolwiek jedynie wewnętrznym wzrokiem, smok pewnie smoczym, a biedna Mirella w ogóle. Byli już prawie u wyjścia, gdy smok zatrzymał się gwałtownie. Na jego drodze stał… Sirden. W obu jego dłoniach pulsowała Zakazana Moc. — Sirden! Wskakuj na grzbiet i uciekamy! To rozkaz! — krzyknęła Anaela. Kat, nawet jakby chciał w nich uderzyć, nie mógł. Ból płonącego nadgarstka skręcił mu trzewia. Łapiąc się za rękę, podbiegł do nich i po chwili siedział za Mirellą. — Coś ty…?! Co…?! — chciał wyrzucić z siebie pełne wściekłości słowa, ale uwięzły mu w gardle. — Zamknij się, Sirden — rzuciła, starając się utrzymać równowagę na wijącym się pod nią cielsku. — Mamy transport. Co się dzieje na górze? — Jeszcze nic — odwarknął, odzyskawszy głos. — Obudziłaś smoki! — Tylko jednego. Nosi moje uwarunkowanie i odleci na północ, gdy tylko zostawi nas przy ołtarzu. Nic na to nie odpowiedział. Smok właśnie wypadł z lochów w czerń nocy i wyprysnął w górę. Pospadaliby jak nic, gdyby nie rozcapierzył łap, na których mogli oprzeć nogi. — Pozabija nas to bydlę! — usłyszała z tyłu przez świst powietrza. — Milcz, Sirden. To Władca Smoków! — odkrzyknęła. Jeszcze tego brakowało, żeby obrażony Raskãr rzeczywiście nabrał ochoty, by ich zrzucić. Zapikował tak nagle, jakby rzeczywiście chciał to uczynić. Wszyscy troje polecieli do przodu, zatrzymując się na smoczej potylicy. Smok równie gwałtownie wszedł w lot ślizgowy i po chwili wylądował na polanie, pośrodku której czerniał ołtarz. I Saris. Anaela odetchnęła głośno. Mirella wydała z siebie ni to śmiech, ni szloch. Ostatni warknął tylko: — Dass’ratt! — i zeskoczył na ziemię. — Wykonałem polecenie, moja pani — odezwał się Raskãr. — Dziękuję, Władco Smoków — odparła, zsuwając się na murawę. — Leć do Nienazwanego. — Nim odlecę, chcę się upewnić, czy jesteś Władczynią Ferrinu, matką Wybawicielki. Wprawdzie nie wiedziała, po co mu ta pewność, ale stanęła przed nim w całej, nieco skromnej jak na Władczynię Ferrinu okazałości i podetknęła mu pierścień pod nos. Usłyszała tylko: — Nie!!! Smok kłapnął szczękami, a potem szarpnął. Koszmarny chrzęst zbiegł się z jej krzykiem. I wszystko zgasło. * Złote mgły kłębiły się dookoła. Poprzez nie ktoś próbował się do niej przedrzeć. A może to ona próbowała dotrzeć do tego kogoś? Wyciągnęła ręce i poczuła uchwyt znajomej dłoni.

— Reikan… Skłębione mgły opadły powoli, uspokajając się jak morze po burzy. Książę bez słowa chwycił ją w objęcia. Po drżeniu pleców poznała, że płacze. — Reikanie, co się stało?! — wykrzyknęła ze zgrozą. Widziała go płaczącego tylko raz. — Twój plan… Patrz, jaką cenę płacisz. — Jaką? — Nie masz dłoni. Raskãr odgryzł ci dłoń z sygnetem. A to dopiero początek… Zszokowana podniosła ręce do oczu i krzyknęła. * Krzyknęła, sparaliżowana bólem. To ten ból sprawiał, że nie mogła znowu zemdleć. Ktoś obok płakał i zadawał jej jeszcze większe cierpienie, próbując zatamować krwotok, a ktoś inny, złorzecząc, chodził dookoła. Nagle ból zelżał, a złota mgła znów przesłoniła świat. — Już dobrze, moja pani — usłyszała kojący głos Sarisa. — Nie będzie boleć. Mirella darła pasy z sukni i owijała nimi to, co zostało po lewej ręce Anaeli, ale krew nie przestawała przesiąkać przez materiał. — To nieważne. Jeszcze tylko… — wyszeptała Anaela, próbując się podnieść. — Tylko Sellinaris… — Jest tu, obok. Przed chwilą odzyskał przytomność. — Sirden, pomóż mi. Kat przyskoczył do niej, oczy mając wilgotne od łez. Jeszcze tylko Sellinaris, a potem…? Wstała, czując, że za chwilę znów upadnie. Ktoś podtrzymał ją pod łokcie, nawet nie wiedziała kto, bo czerwona mgła zasnuła na moment cały świat. Lewa ręka zwisała bezwładnie. Z kikuta nieprzerwanym strumieniem płynęła krew. — Potrzebna jest Lecząca, moja pani! — zakrzyczała Mirella. — Pobiegnę do zamku po pomoc, bo się wykrwawisz! — Biegnij — zgodziła się obojętnie. I tak musiałaby zaraz dziewczynę ogłuszyć, by doprowadzić swe zamierzenia do końca. Mirella zniknęła w mroku nocy. Sellinaris klęczał przed Anaelą ze spuszczoną głową. Ręce nadal miał skrępowane tytanianową linką. — Jak się zdejmuje uwarunkowanie z niewolników i kto może je zdjąć? Wszystkim, w całym Ferrinie. Ja? — zadała mu pytanie, walcząc z obezwładniającym bólem i słabością. — Zdejmij mu knebel, Sirden. Muszę znać odpowiedź. Kat poluzował opaskę, ale Sellinaris rzucił jej tylko pełne nienawiści spojrzenie. — Sirden, wyciągnij z niego odpowiedź. Tylko nic mu nie odcinaj, na bogów… Kat ostrożnie wypuścił ją z rąk. Osunęła się na miękką trawę i odwróciła głowę. Nie chciała widzieć, jak Sirden wymusza na Sellinarisie zeznania. Wystarczyło, że musi tego słuchać, choć w pewnym momencie nie wytrzymała i zwymiotowała, płacząc i przeklinając samą siebie. — Ty, pani — usłyszała słowa kata. Głos miał matowy, jakby ktoś papierem ściernym przejechał mu po krtani. I nie dlatego, że torturował przed chwilą Wielkiego Księcia. — Nikt nie nakłada uwarunkowania każdemu niewolnikowi z osobna. Właściciel wypowiada formułę i uwarunkowanie jest nakładane albo zdejmowane. Jako Władczyni Ferrinu ty masz tę moc. Wyciągnęła do niego dłoń, a on pomógł jej wstać.

— Ja, Anaela dell’Soll — zaczęła rwącym się głosem, ale potem słowa popłynęły same — z woli bogów Wielka Władczyni Ferrinu, Edenu i Nienazwanego, uwalniam wszystkie istoty noszące niewolnicze piętno. Zdejmuję wszystkie niewolnicze uwarunkowania. Tak postanawiam. Czekała, aż coś się stanie, aż otrzyma jakiś znak, lecz na znak czekali przede wszystkim ludzie, w ciągu ostatnich tygodni uprzedzani przez Mirellę. Teraz właśnie powinni poczuć, że obroże przestają działać, a widmowe bransolety znikają, ale ona sama, Anaela, już się o tym nie przekona. Zwróciła oczy ku Sellinarisowi. Starał się stać prosto. Zwichniętą w barku rękę miał nienaturalnie wygiętą. — Klęknij — rzuciła słabym głosem. Pchnięty przez Sirdena padł na kolana, blednąc z bólu. Przytknęła kciuk do jego czoła. — Ja, Anaela dell’Soll, mocą nadanego mi przywileju mianuję cię Wielkim Władcą Ferrinu. Gwiazdka na jej czole, jak kiedyś, zamigotała złoto i srebrzyście, jakby nie mogła się zdecydować, jaki kolor ma obrać, a w końcu zabłysła srebrem. Na czole Sellinarisa zaś rozkwitł Znak Władców Ferrinu. Spojrzał na Anaelę z niedowierzaniem. Czyżby jednak dotrzymała obietnicy? Jeżeli tak, to po co te więzy? Po co porwanie i tortury? — Czy przyjmujesz to brzemię? Zdrową ręką trzymała nad głową Sellinarisa królewską koronę, należącą przedtem do jego ojca. Pochylił głowę, jeszcze nie wierząc. — Przyjmuję — odparł, by po chwili poczuć, jak korona z białego złota, splecionego w misterny wzór, z ciemnozielonym kamieniem w kształcie łzy, spoczywa na jego włosach. — Złóż przysięgę… — jej głos słabł. Krew wsiąkała w ziemię. Kat nie wiedział, czy podtrzymywać Anaelę, czy pilnować jeńca, a Saris… Saris stał ze spuszczoną głową, wpatrzony w pierwszy węzeł, ślepy i głuchy na wszystko inne. — Ja, Sellinaris dell’Soll — zaczął na początku jeszcze zdumionym, ale wraz z każdym słowem coraz pewniejszym głosem — na krwię swą i życie swoje bronić ziemi tej przyrzekam. Bronić ludu tego przyrzekam. Stać na straży granic tych przyrzekam. Oddać wszystko, co mam, pokonać wroga każdego, poświęcić najbliższych sercu memu, o ile Ferrin, Ferrin i tylko Ferrin tego zażąda. Przyrzekam. Zacisnęła powieki aż do bólu. Stało się. Jeszcze tylko jedno zostało do zrobienia. Pożegnać się. Spojrzała na klęczącego Sellinarisa, on wpatrzył się w nią, nadal niepewny, do czego zmierza. — Kocham cię — szepnęła. Zmrużył oczy, by nie dojrzała w nich ponownego błysku nienawiści. Więc to tak! Teraz będzie się z nią żenił pod przymusem tortur! Skinęła na kata. Podszedł do niej wolno, jakby każdy krok mu ciążył. — Żegnaj, Sirden — objęła go zdrową ręką i przytuliła tą resztką sił, jaka jej została. — Nie zrobię tego — pokręcił głową, a w oczach tego niewzruszonego mężczyzny, który jeszcze przed chwilą torturował bezbronnego jeńca, ponownie błysnęły łzy. — Zrobisz to, przez miłość do mnie, a ja wyproszę dla ciebie u bogów wieczny sen —

uścisnęła go raz jeszcze. Kat desperackim ruchem zamknął ją w ramionach i załkał jak dziecko. Sellinaris, nic nie rozumiejąc, patrzył na oboje. I nagle zrozumiał. Poderwał się na równe nogi mimo bólu szarpiącego bark. — Co ty zamierzasz?! — krzyknął, ale ani ona, ani kat nie odpowiedzieli. Anaela wyciągnęła rękę do swego Cienia, który drżał na całym ciele. — Saris, chodź, połóż się obok mnie. Chcę trzymać twoją grzywę w dłoni, gdy… gdy to się stanie… Jednorożec spojrzał na nią z takim bólem, jakby to jemu wraziła w serce ofiarny sztylet. Zrobił krok w przeciwnym kierunku, ale zdradzieckie uwarunkowanie, które musiała zdjąć własnoręcznie, nakazało mu podejść i położyć się obok Anaeli. — Żegnaj, Saris, może się spotkamy. Gdzieś, kiedyś… — szepnęła, a potem wplotła palce w jedwabistą grzywę jednorożca i rzekła do Sellinarisa: — Złóż ofiarę. — Nigdy!! — skoczył w tył. — Saris, Sirden, pomóżcie mu. Cień przymknął oczy, wraz z Anaelą próbując nagiąć wolę księcia, tak jak zrobił to już kiedyś. Kat chwycił Sellinarisa od tyłu, krępując mu już i tak związane ramiona, wetknął wyrywającemu się mężczyźnie rękojeść Czarnego Tytanianu do rąk i zacisnął swoje dłonie na jego. Sellinaris walczył tak długo, aż usłyszał pełen rozpaczy ryk Sirdena: — Przestań!!! Nie utrudniaj tego! My też ją kochamy! Na te słowa poddał się nagle, jakby pozbawiły go wszelkich sił. Anaela odetchnęła leciutko, z ulgą. Kikut znów zaczynał rwać, odbierając zmysły. Niech to się skończy… — Złóż ofiarę — powtórzyła, pochylając głowę, by obnażyć kark. — Błagam, nie zmuszaj mnie do tego… Zostaniesz moją żoną, jeśli tego chcesz! Zacisnęła powieki. Saris dygotał. — Reikanie, pomóż mi — wyszeptała. — Nie!!! — krzyknął Sirden. Reikan wyłonił się ze złotych mgieł, unosząc miecz. To był ułamek sekundy. Nie bolało. * *** * Śniła… Powoli rozwarła wczepione kurczowo w grzywę Sarisa palce, a potem otworzyła oczy. Podniosła się z kolan, Saris również. Stali pośród łagodnie falującego morza złotych mgieł, patrząc na zbliżającego się do nich Reikana. Zrobiła krok w przód i już biegła ku niemu, już się doń przytulała, kryjąc zapłakaną twarz w połach książęcego płaszcza. — Dziękuję, Reikanie — wyrzuciła z siebie, gdy była w stanie wykrztusić choć słowo. Pokręcił tylko głową, a potem zapytał karcącym głosem: — Zadowolona? W pierwszej chwili nie zrozumiała, ale on pytał o Ferrin i to, co Anaela zrobiła, a może to, czego nie udało jej się dokonać.

— Tak musiało być — wzruszyła ramionami. Co miało jej zadowolenie do przeznaczenia? — Ludzie zaczynają wyrzynać swych panów… Raskãr jest na wolności… Sellinaris, jak to Sellinaris, tylko czeka na pretekst, by rozpocząć wojnę, a ty, ot tak, wracasz na Ziemię? — Doskonale wiesz, że taki był plan bogów, nie mój. Ja chętnie trwałabym u boku twego brata do końca mych dni, jeśli to uchroniłoby Ferrin od wojny, ale… — Wiem, moja miła — pogładził ją po policzku, a ona przytrzymała jego dłoń. — Dlaczego to nie ja byłem tym, którego wybrałaś? — On został tam, ty jesteś tutaj — zauważyła, wtulając się w niego jeszcze mocniej. Tu, pośród złotych mgieł, mogła zostać z Reikanem już na zawsze. — Zaraz, zaraz! — podniosła głowę. — A co w moim śnie robi Saris? — Po prostu jestem. Stoję spokojnie i podziwiam wasze sekretne miejsce, o którym tyle mówiłaś przez sen, moja Mała Wielka Pani. — To znaczy, że nie żyjesz?! — wykrzyknęła w panice. Saris miał zostać! Miał zostać Władcą Cieni, ale… przecież ona zabrała srebrną gwiazdkę ze sobą… — Nie wiem, czy żyję, czy nie. Po prostu jestem tutaj. Anaela objęła go za szyję, ściskając z całej siły. Nawet kikut jej nie bolał… — Tak. Dłoń ci nie odrośnie. — Reikan ze smutkiem obejrzał to, co pozostało z jej lewej dłoni. Krew przestała płynąć wraz z ostatnim uderzeniem serca, więc nie wykrwawi się w tym śnie, ale gdy się obudzi, ból przyjdzie. — Warto było oddać lewą rękę razem z królewskim sygnetem Raskãrowi? — Po co mu była moja ręka? — zdziwiła się. — Nie ręka, a sygnet. Obudzi nim smoki. Umilkła, porażona tym, do czego niechcący się przyczyniła. Wtem narastający znajomy dźwięk werbli i dzwoneczków odwrócił jej uwagę od okaleczonej dłoni. Primea i Saetin, piękni pięknem śmiertelnikom niedostępnym, stali przed nimi, przyglądając się każdemu z osobna i wszystkim trojgu swymi czarnymi oczyma bez dna. Reikan przyklęknął, kłaniając się nisko, Saris również, chyląc głowę, i tylko Anaela nie zamierzała się przed nimi korzyć. Dostarczała znudzonym bogom Świata Światów rozrywki, była pionkiem na ich szachownicy. Dobrze. Ale niech nie oczekują za to hołdów. — Nie oczekujemy, Anaelo — odparła Primea, uśmiechając się słodko. Pokręciła tylko głową. Saetin patrzył na całą trójkę z ukontentowaniem. — Anaela, Saris i Reikan. Gwiazda Ferrinu, Czarny Przeklęty i Ten Co w Mrok Wzięty. Każde z was dopełniło swego przeznaczenia i zrobiło to najlepiej, jak umiało. Proście, o co chcecie. Pochyliła głowę, żeby nie widzieli łez cisnących się jej do oczu. Miała tyle pragnień, tyle próśb… Sirden, Mirella, Arliss… A nade wszystko Sellinaris… — Proszę o… Dom. Chciałaby znaleźć się w domu i wypłakać cały ten straszny ból. — Niech się stanie — usłyszała głos Saetina. * *** * Obudziłam się zlana potem. Rozejrzałam się dookoła. Moja, kiedyś nasza, sypialnia w

leśniczówce. W poduszkę Sellinarisa wbity Czarny Tytanian — dlaczego mnie to nie zdziwiło? Czas stanął w momencie, w którym przeszłam tam. Tutaj nic się nie zmieniło… Nagle drzwi prowadzące na taras uchyliły się i stanął w nich… — To ty, koniku? — wyszeptałam, nie wierząc w to, co widzę. Po prostu nie wierząc. — Nie jestem konikiem — sprawiło, że wyskoczyłam z łóżka, w dwóch susach przemierzyłam sypialnię i już wisiałam całym ciałem na Sarisowej szyi. — Saris! Mój Sarisek! — krzyczałam, śmiejąc się i płacząc. — Jak to zrobiłeś? — Bogowie powiedzieli: proście, o co chcecie. Ja chciałem być z tobą. Więc jestem. Tulił się do mnie, tak samo uradowany jak ja. Puściłam go, by przyjrzeć się mu oczami nie Anaeli, a Karoliny. Moimi oczami. — Jeżeli miałabym prosić o jedną jedyną istotę ze Świata Światów, by zabrać ją tu na Ziemię, byłbyś to ty, konisiu… — głos mi się załamał, więc ukryłam twarz w czarnej grzywie, spływającej niemal do ziemi. — Tak właśnie pomyślałem. — On też miał oczy pełne łez. — Możesz, ale nie za często, mówić do mnie „konisiu”, ładnie to brzmi — zgodził się łaskawie. — Są tutaj jakieś łąki? Jakieś stajnie? Bo przed chwilą byłem pośród złotych mgieł, a teraz jestem w tej… komnatce? Nie zdążyłem obejrzeć otoczenia. Zaśmiałam się. Saris gadał jak uradowane, beztroskie dziecko, jakby nagle opuścił go cały niepokój, cały strach o mnie i moje życie. Jakby miejsce, w którym się znaleźliśmy, leśniczówka na krańcu świata, było ostoją spokoju i bezpieczeństwa. Naraz podrzucił głową. — Wiesz, moja pani, widziałem pierwszy węzeł. Jeżeli się pospieszysz, to zdążysz uratować tę… — Tak? — rzekłam ostrożnie. Ratowania światów, ludzi, elfów czy smoków miałam dosyć na resztę życia. — Ona jest do ciebie bardzo podobna. To twoja siostra bliźniaczka. Oniemiałam. Kamila należała do powieści! Ona nie istniała naprawdę! — Tak… — Saris mówił dalej. — Ma na imię Kamila, mieszka w takim dziwnym sześciennym zamku i jutro wyskoczy z okna. Jeśli się pospieszysz… Zdążyłam.

RO ZDZI AŁ XVI

EPILOG

Amre Shanon spiął konia, by lekkim galopem wjechać na szczyt wzniesienia. Tak, stąd miał znacznie lepszy widok na Smoczy Stos, który był celem jego wędrówki, rozpoczętej w Lesie Tysiąca, w innym Wymiarze. Ostatnim wspomnieniem stamtąd było umieranie od ciosu w pierś. Elfia strzała przeszyła płuco, odbierając oddech, ból zmącił zmysły. Może to dlatego nie zdziwił się, gdy Pani Lasu pochyliła się nad nim, przyjrzała sterczącej z piersi brzechwie, chwyciła za koniec i szarpnęła. Zawył i stracił przytomność, ale driada nie pozwoliła mu uciec zbyt daleko. — Wstawaj, Amre — szepnęła, cucąc go czerwienią. — Twoja Anaela czeka. — Nigdy nie będzie moja — szepnął równie cicho, czując ból większy niż ten, który przed chwilą odebrał mu zmysły. — Ta będzie — odparła Pani Lasu, uśmiechając się tajemniczo, po czym otworzyła przed oficerem szmaragdowy portal i skinęła zachęcająco dłonią. Przeszedł bez wahania. Wymiar, w którym się znalazł, na pozór nie różnił się niczym od tego, który znał. Ten sam ciemny, dziki, tajemniczy Las Tysiąca, te same słońca, to samo niebo nad głową. Cała reszta była jednak zupełnie inna. Wędrując traktem, dowiedział się od uciekinierów zatrważających rzeczy: Eleuzis, tutaj będący przy władzy, wydał dekret nakazujący ludziom i mieszańcom opuszczenie Ferrinu. Mieli udać się do Alderii, Krainy Czarodziejek, o której Anaela niegdyś opowiadała oficerowi. Nolandia, od wieków stojąca na straży północnych granic, została oddana kyriem. I smokom. Zamiast Edenu ten Wymiar miał Tartar, Świat Szarej Śmierci — o nim i o duszobójcach też co nieco Amre wiedział. Jednak nie te wieści spowodowały, że zyskał cel, lecz wiadomość, powtarzana szeptem, że następca tronu, Sellinaris dell’Soll, zabił siostrę, za co został wygnany z Ferrinu. Ponoć zajęli się nim kyrie. I Amre wiedział już, w jakim czasie się znalazł… Z opowieści Anaeli o poprzedniej Grze zapamiętał swoją w niej rolę: to on, zwykły zwiadowca, uwolnił Wielkiego Księcia z rąk kyriech, to on był pierwszym oficerem armii WeddSa’arda, to on, patrolując okolice Czterech Wodospadów, znalazł Anaelę i oddał ją w ręce Sellinarisa. I on, Amre, miał potem zginąć z jego ręki. Nie namyślał się długo. Ukradł konia i pognał do Nolandii, która dekretem Eleuzisa stała się Kyrenią, psia jej mać. Teraz stał na wzniesieniu, mając przed sobą jak na dłoni Smoczy Stos, gdzie przywiązany do pręgierza konał Sellinaris. Amre zjechał w porośniętą kolczastymi krzewami dolinę, zsunął się z konia i ukrył w gęstym poszyciu. Musi poczekać do nocy. Wtedy kyrie ślepną, a on będzie mógł niepostrzeżenie wślizgnąć się do warowni. Nie, nie po to, by uwalniać Sellinarisa. Tym razem

Amre zamierzał go zabić. * Warszawa, 9 lipca 2008