Prawo definicja pierwszej pomocy 2

•

Pierwsza pomoc — zespół czynności wykonywanych w razie urazu lub nagłego ataku choroby w celu zminimalizowania niekorzystnych następstw, zanim możliwe będzie udzielenie specjalistycznej pomocy medycznej (po przewiezieniu do szpitala).

•

W zakres pierwszej pomocy przedlekarskiej wchodzą takie czynności jak (istotna kolejność):

•

- zabezpieczenie miejsca wypadku

•

- sprawdzenie stanu poszkodowanego (podstawowych funkcji życiowych - krążenia, oddechu i świadomości, zlokalizowanie odniesionych urazów)

•

zapewnienie sobie pomocy, wezwanie pogotowia ratunkowego

•

prowadzenie resuscytacji krążeniowo-oddechowej

•

- wykonanie pozostałych/innych czynności ratunkowych zależnych od stanu pacjenta

Ze względu na brak specjalistycznego wykształcenia, świadek zdarzenia u poszkodowanego zajmuje się tylko tym, co najważniejsze, udziela tylko niezbędnej pomocy.

1. Ustawa o państwowym ratownictwie medycznym Dz.U. 06.191.1410 – zdnia 20 października 2006 r. • •

•

Rozdz. 1 art. 4. Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych możliwości i umiejętności, ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzających do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powolanych do niesienia pomocy osobą w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Rozdz. 1 art. 5.

•

1. osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomcy oraz podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny ( Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. Zm.) dla funkcjonariuszy publicznych.

•

2. Osoba, o której mowa w ust .1, może poświecić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niebędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znjadującej się w stanie naglego zagrożenia zdrowotnego.

•

Kodeks Karny

•

Art. 160 kk § 1. „Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”

• § 2. „Jeżeli na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.” • § 3. „Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.” • § 4. „Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1-3 sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.” § 5. „Ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.”

•

Na podjęcie reakcji w sytuacji kryzysowej wpływ ma wiele czynników, wymaga ona wypełnienia 5 warunków, choć z pozoru wydaje się ona decyzją prostą – albo ktoś udziela pomocy albo nie.

•

Pierwszy warunek to zauważenie zdarzenia. Taki warunek może nie zostać spełniony przy dużym zagęszczeniu przechodniów, dodatkowo pośpiech wpływa na zaniechanie pomocy, ponieważ staje się on usprawiedliwieniem dla naszego sumienia.

•

Drugim z warunków udzielenia pomocy jest zinterpretowanie zauważonej sytuacji jako kryzysowej. Sam fakt, że ktoś leży na chodniku czy na trawniku nie jest argumentem przemawiającym za udzieleniem pomocy tej osobie.

Może jest pijana? Może to bezdomny? A może jednak zasłabł? •

Trzecim warunkiem udzielenia pomocy jest przyjęcie osobistej odpowiedzialności za udzielenie pomocy ofierze, a nie przekładanie jej na innych świadków zdarzenia. By uchylić się od tej odpowiedzialności wystarczy, aby była obok nas, co najmniej jedna osoba.

•

Warunkiem czwartym jest ocena własnych kompetencji jako świadka zdarzenia do udzielenia pomocy. Wzrost kompetencji sprzyja zachowaniom pomocnym. Jeśli nie posiadamy odpowiednich kompetencji częściej przerzucamy odpowiedzialność na innych, boimy się by nie zaszkodzić, rzadziej udzielamy pomocy.

•

Ostatnim z warunków zareagowania w sposób pomocny jest zadecydowanie o podjęciu działania, czyli o udzieleniu pomocy.