Proby Kristen 1 Easy Love

1

EASY LOVE PROBY KRISTEN

Tłum. nieof.: Agis_ka Korekta: szpiletti

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

(Boudreaux #1) Kristen Proby Rodzina Eli Boudreauxs od pokoleń budowała statki i łodzie w Luizjanie. Eli pochodzi z ciężko pracującej, bogatej rodziny, a jego imperium rozkwita w bardzo szybkim tempie. W wieku trzydziestu lat jest najmłodszym Prezesem, który kiedykolwiek stał na czele Bayou Enterprises, współzarządzając ze swoim starszym bratem. Jego głowa do interesów i zasadnicza etyka pracy równie szybko uczyniła go najlepszym prezesem, jakiego firma widziała od pokoleń. Pracownicy podziwiają go, a kobiety uwielbiają i rodzina Eli jest solidna. Jednak niedawno odkrył, że ktoś wewnątrz jego firmy kradnie i jest zdeterminowany, żeby się dowiedzieć kim jest ta osoba. Kate O’Shaughnessy jest zatrudniana przez firmy z całego świata, aby przeniknąć do środka i zbadać każdego członka organizacji od Prezesa w dół drabiny, aż po ochronę, w celu znalezienia osoby odpowiedzialnej za defraudację. Jest doskonała we wtapianiu się, stawaniu się częścią zespołu i znajdywaniu najsłabszego ogniwa. Jest mądra, błyskotliwa i właśnie została zatrudniona przez Bayou Enterprises, a dokładnie przez Eliego Boudreaux. Przyciąganie między nimi jest natychmiastowe, a chemia jest poza skalą. Jednak Kate słyszała wszystko o flirciarskiej przeszłości Eliego i ma robotę do wykonania. Spanie z szefem nie jest jej częścią nawet jeżeli sam dźwięk jej imienia zwijanego na języku tego Cajuna i sposób w jaki wypełnia garnitur od projektantów powoduje, że stale się poci się. Południowy urok Eliego zaskakuje Kate. Mężczyzna z reputacją bezwzględnego, bezdusznego i nieczułego kobieciarza nie jest mężczyzną, którego zaczyna poznawać bliżej. Jest wspaniały, opiekuńczy i powoduje, że się uśmiecha. Przebicie się przez zimną i zdystansowaną postawę Kate i odkrycie w niej miłość do seksownej, drogiej bielizny jest wyzwaniem, któremu Eli nie może się oprzeć. Jej słodka natura, miłość do rodziny i poczucie humoru wprowadza go na drogi, na które nikt inny wcześniej nie zdołał. Jak daleko posunie się Elli, żeby zatrzymać przy swoim boku kobietę, w której się zakochał? Czy kiedy osoba odpowiedzialna za próbę rozbicia jego imperium zostanie ujawniona nadejdzie czas, aby Kate ruszyła dalej?

3

Prolog .............................................................................................................................................. 6 Rozdział 1................................................................................................................................... 11 Rozdział 2................................................................................................................................... 20 Rozdział 3................................................................................................................................... 28 Rozdział 4................................................................................................................................... 40 Rozdział 5................................................................................................................................... 52 Rozdział 6................................................................................................................................... 66 Rozdział 7................................................................................................................................... 83 Rozdział 8................................................................................................................................... 99 Rozdział 9................................................................................................................................ 106 Rozdział 10 ............................................................................................................................. 114 Rozdział 11 ............................................................................................................................. 124 Rozdział 12 ............................................................................................................................. 136 Rozdział 13 ............................................................................................................................. 149 Rozdział 14 ............................................................................................................................. 160 Rozdział 15 ............................................................................................................................. 174 Rozdział 16 ............................................................................................................................. 187 Rozdział 17 ............................................................................................................................. 205 Rozdział 18 ............................................................................................................................. 218 Rozdział 19 ............................................................................................................................. 231 Rozdział 20 ............................................................................................................................. 242 Rozdział 21 ............................................................................................................................. 253 Epilog ........................................................................................................................................ 263

4

Tę książkę dedykuję K.P. Simmon. Ponieważ jesteś nie tylko najlepszą publicystką w historii, ale także moją najlepszą przyjaciółką. Kryjesz moje plecy a ja twoje. I Elli też cię kocha.

5

6

Eli

– Pracujesz za dużo – nadchodzi głos zza moich pleców. Stoję za biurkiem wpatrując się przez okno w Nowy Orlean. Słońce już grzeje, a jest dopiero 8 rano. Jednak parne i wilgotne powietrze o temperaturze trzydziestu stopni sprawia, że na zewnątrz jest dużo goręcej niż w chłodnym komforcie mojego biura. Wydaje się, że wszystko co robię, to oglądanie świata z okien tego biura. I skąd do cholery wzięła się ta myśl? ‒ Ziemia do Eliego – mówi oschle Savannah zza mnie. ‒ Słyszałem cię. Wsadzam ręce do kieszeni, przekładając w palcach srebrną półdolarówkę, którą dał mi ojciec, gdy zajmowałem jego miejsce. Obracam się, znajdując siostrę, stojącą przed biurkiem w jej zwyczajnym świeżo wyprasowanym kostiumie, dzisiaj niebieskim. Jej grube, czarne włosy są spięte, a zmartwienie wyziera z orzechowych oczu. ‒ I poza tym przyganiał kocioł garnkowi. ‒ Jesteś zmęczony. ‒ Mam się dobrze. Mruży na mnie oczy i bierze głęboki oddech, sprawiając, że wyginam usta w półuśmiechu. Uwielbiam ją drażnić. To niedorzecznie łatwe. ‒ Wróciłeś w ogóle wczorajszej nocy do domu? ‒ Nie mam na to czasu, Van.

7

Opadam na krzesło i wskazuję jej, żeby zrobiła to samo. Robi to po wepchnięciu mi pod nos banana. ‒ Ale masz czas gapić się przez okno? ‒ Starasz się wszcząć dzisiaj awanturę? Ponieważ wyświadczę ci tę przysługę, ale najpierw powiedz mi o co się do cholery kłócimy. Obieram banana i biorę gryz, uświadamiając sobie, że umieram z głodu. Savannah wypuszcza głębokie westchnienie i potrząsa głową, mamrotając coś o upartych facetach. Teraz uśmiecham się szeroko. ‒ Lance sprawia problemy? Zaciskam pięści na wyobrażenie, że w końcu będę mógł przyłożyć temu kutasowi. Mąż Savannah nie jest jedną z moich ulubionych osób. ‒ Nie Ma zarumienione policzki, ale nie patrzy mi w oczy. ‒ Van. ‒ Och, Boże, oboje tutaj jesteście – mówi Beau, wmaszerowując do mojego biura i zamykając za sobą drzwi. Siada obok Savannah, kradnąc mi z ręki na wpół zjedzonego banana i dojada resztę w dwóch kęsach. ‒ To było moje. Mój brzuch, nieusatysfakcjonowany w najmniejszym stopniu, wydaje głośny warkot i przelatuje mi przez głowę myśl, żeby polecić asystentce, aby poszła po beignets1. ‒ Boże, jesteś takim dzieciakiem – odpowiada Beau i wyrzuca skórkę do kosza. Mój starszy brat jest wyższy o dwa centymetry od moich stu dziewięćdziesięciu centymetrów i tak szczupły jak był w szkole średniej. Ale wciąż mogę go pokonać. ‒ Dlaczego do cholery oboje jesteście w moim biurze? – Siadam z powrotem i przebiegam ręką przez usta. – Jestem całkiem pewien, że oboje macie co robić.

1

Beignets - francuskie pączki, których recepturę przywieziono do Luizjany (USA) w XVIII wieku. Podobne w smaku do polskich pączków, choć mniej rozpływające się w ustach, kwadratowe lub prostokątne, wykonane najczęściej z ciasta drożdżowego, choć czasami z parzonego. W środku puszyste, nadające się również do nadziewania kremem lub konfiturą.

8

‒ Może za tobą tęsknimy – mówi Savannah z fałszywym uśmiechem i mruga na mnie rzęsami. ‒ Jesteś przemądrzała. Po prostu porozumiewawczo kiwa głową, ale potem wymienia z Beau spojrzenie, które podnosi włoski na moim karku. ‒ Co się dzieje? ‒ Ktoś nas okrada. – Beau rzuca w moim kierunku teczkę pełną arkuszy. Jego szczęka drga, gdy ją otwieram i widzę kolumny cyfr. ‒ Gdzie? ‒ Tego właśnie nie wiemy – dodaje cicho Savannah, ale jej głos jest stalowy. – Ktokolwiek to robi dobrze to ukrywa. ‒ Jak się o tym dowiedzieliście? ‒ Właściwie to przez przypadek – odpowiada krótko, stając się teraz prawdziwą kobietą biznesu. – Wiemy, że to musi się dziać w księgowości, ale jest zakopane tak głęboko, że kto i jak jest tajemnicą. ‒ Zwolnij cały departament i zatrudnij nowy. Zamykam teczkę i odkładam ją w chwili, w której Beau zaczyna się śmiać. ‒ Nie możemy zwolnić ponad czterdziestu osób, większość z nich jest niewinna, Eli. To nie działa w ten sposób. ‒ Musi być jakiś papierowy szlak – zaczynam, ale Savannah przerywa mi, potrząsając głową. ‒ Jesteśmy skomputeryzowani, pamiętasz? ‒ Och, tak, oszczędzanie pierzonych drzew. Mówisz mi, że nikt nie wie co się do cholery dzieje? ‒ To nieduża ilość pieniędzy, ale wystarczająca, żeby mnie wkurzyć – mówi cicho Beau. ‒ Jak dużo? ‒ Coś ponad sto tysięcy. Tyle znaleźliśmy do tej pory. ‒ Taa, to wystarcza, żeby i mnie wkurzyć. To nie jest zwykła kradzież z magazynów.

9

‒ I to nie jest przewidywalne. Jeżeli byłyby to regularne kwoty, w określonym czasie moglibyśmy znaleźć to bez problemu. Ale nie chcę wywoływać masowej histerii w firmie. Nie chcę, żeby wszyscy myśleli, iż spoglądamy im przez ramię w każdej cholernej minucie. ‒ Ktoś nas okrada, a ty martwisz się o uczucia pracowników? – pytam z uniesioną brwią. – Kim do cholery jesteś? ‒ On ma rację – wtrąca Savannah. – Szczucie wszystkich tyłków prezesami spółki nie jest dobre dla morali. ‒ A co jeżeli robiłby to dyrektor finansowy? – pytam, zwracając się do Savannah, która śmiejąc się potrząsa głową. ‒ Nie, nie sądzę, żeby był to dobry pomysł. ‒ Więc, będziemy po prostu siedzieć i pozwalać temu palantowi, kimkolwiek jest, wykorzystywać nas jako swój prywatny bankomat? ‒ Nieee. – Savannah uśmiecha się szeroko, a jej ładna twarz się rozświetla. – Chcę sprowadzić Kate O’Shaughnessy. ‒ Twoją przyjaciółkę ze studiów? Spoglądam na Beau, którego twarz niczego nie zdradza. Typowe. ‒ Ona tym się właśnie zajmuje. ‒ Utrzymuje się z zaglądania ludziom przez ramię? Wszyscy muszą ją uwielbiać. ‒ Jesteś dzisiaj na fali – mówi cicho Beau. ‒ Kate pracuje z firmami, które mają problemy z defraudacją. Wchodzi do środka jako zwyczajny pracownik i wtapia się, prowadząc dochodzenie pod przykrywką. ‒ Czy naprawdę jest w stanie wykonać tę robotę? To nie zadziała, jeżeli nie będzie wiedziała co ma robić. ‒ Ma MBA2, Eli. Chcę umieścić ją na stanowisku asystenta administracyjnego. Oni widzą i wiedzą wszystko i rozmawiają ze sobą, a ona jest sympatyczna. ‒ Dobrze, mi pasuje. – Zerkam na Beau – Tobie? ‒ Sądzę, że to jest to – zgadza się. – Żadne z nas nie ma czasu, aby zrobić to samemu, a nie powierzyłbym tego komuś innemu. Tak jak powiedziała Van,

2

MBA (Master of Business Administration) – Magisterskie Studia Menedżerskie.

1 0

ludzie gadają. Chciałbym utrzymać to w tajemnicy. Kate podpisze wszystkie niezbędne klauzule o zachowaniu poufności, a z tego co słyszałem jest znakomita w swojej pracy. ‒ Jeszcze jedna sprawa – mówi Van i pochyla się, wpatrując się we mnie w sposób w jaki to robi, gdy mam znaleźć się w głębokich tarapatach. – Nie masz pozwolenia na zwodzenie jej. ‒ Nie jestem dupkiem, Van… ‒ Nie, nie masz pozwolenia, aby położyć na niej swoje ręce męskiej dziwki. ‒ Hej! Nie jestem… ‒ Tak, jesteś – mówi Beau z szerokim uśmiechem. Wzdycham i wyginam ramiona. ‒ Nie umawianie się na randki dwa razy z tą samą osobą nie czyni ze mnie dziwki. Van po prostu unosi brew. ‒ Zostaw ją w spokoju. ‒ Jestem profesjonalistą, Van. Nie sypiam z pracownikami. ‒ Czy to właśnie powiedziałeś tej asystentce, która pozwała nas kilka lat temu? Już nie. ‒ Boże. – Van potrząsa głową, a Beau się śmieje. – Ona jest porządną kobietą, Eli. Zamiast odpowiadać, zwyczajnie zwężam na siostrę oczy i obracam się na krześle. Kate jest dorosłą kobietą… taką, która z pewnością i tak mi się nie spodoba. Minęło kilka lat odkąd cokolwiek utrzymało na dłużej moje zainteresowanie. To wymagało czucia czegoś. ‒ Zadzwoń do niej.

10

Kate ‒ Halo? – pytam bez tchu, gdy taksówka, w której siedzę pędzi wzdłuż międzystanowej autostrady zmierzając prosto do serca Nowego Orleanu. ‒ Gdzie jesteś? – pyta Savannah, a w jej głosie słychać śmiech. ‒ W taksówce w drodze z lotniska. Jesteś pewna, że nie powinnam wynająć sobie pokoju w hotelu? ‒ Nie ma mowy. Bayou Industries jest właścicielem pięknego loftu. Będziemy udawać, że go wynajmujesz na czas swojego pobytu tutaj. Jedź prosto do biura. Mam spotkanie, więc nie będę w stanie cię przywitać, przykro mi. ‒ W porządku – odpowiadam i przygryzam wargę, gdy taksa wyprzedza kolejnego motocyklistę, a mój brzuch wariuje. – Mam nadzieję, że dojadę w jednym kawałku. Mogę nie przeżyć jazdy tą taksówką. Savannah chichocze mi do ucha, a potem słyszę jak szepcze coś do kogoś w biurze. ‒ Muszę iść. Eli się z tobą spotka. ‒ Eli? Sądziłam, że spotkam się z Beau… ‒ Eli nie jest taki straszny jak pozwoliliśmy ci sądzić. Obiecuję. A potem już jej nie ma. Taksówka ponownie gwałtownie skręca i wysyłam modlitwę dziękczynną, że nie zjadłam śniadania tego ranka, używając ręki do wachlowania twarzy. Jest cholernie gorąco w Big Easy3.

3

Big Easy – potoczne określenie Nowego Orleanu (odnoszące się do bezstresowego stosunku do życia jego mieszkańców).

11

Podczas tych wszystkich lat, kiedy chodziłam na studia z Savannah i jej bratem bliźniakiem Declanem nigdy nie udało mi się ich tutaj odwiedzić. I nie mogę się doczekać, aby zwiedzić Francuską Dzielnicę4, zjeść beignets, dostać wróżbę tarota i przesiąknąć tym wszystkim. Oczywiście raczej wolałam absorbować to wszystko nie mając na sobie aż tylu ubrań. Kto wiedział, że będzie tu tak gorąco w maju? Ściągam marynarkę prostując rękawy, żeby się nie pogniotły i obserwuję jak wyrastają przed nami cmentarze, stare budynki i wielu przemykających ludzi. Eli jest jedynym z rodzeństwa Boudreaux, którego nigdy nie spotkałam. Widziałam zdjęcia przystojnego brata i słyszałam wiele historii o jego stoickim, chociaż kobieciarskim zachowaniu. Van mówi, że te historie były wyolbrzymione. Jak sądzę dowiem się tego sama. Cóż, nie tej części o kobieciarzu. To po prostu nie moja sprawa. W końcu zatrzymujemy się gwałtownie. Po jednej stronie jest czerwony trolejbus a po drugiej góry betonu. Wychodzę szybko w gorący popołudniowy poniedziałek i natychmiast krople potu wstępują na moje czoło. Nie jest po prostu gorąco, jest parno. Pomimo

dyskomfortu

uśmiecham

się

jednak,

płacę

lekkomyślnemu

taksówkarzowi i ciągnę za sobą walizkę do błogo chłodnego budynku, gdzie za długim zdobionym biurkiem siedzi kobieta, pisząc coś wściekle na komputerze i rozmawiając jednocześnie przez telefon. ‒ Pan Boudreaux jest niedostępny w tej chwili, ale przełączę cię do jego asystenta, jedną chwilę. Szybko wprowadza serię kodów, a potem się do mnie uśmiecha. Jest bardzo uśmiechnięta. ‒ Jestem Kate O’Shaughnessy. ‒ Witam Panno O’Shaughnessy – odpowiada, utrzymując ten uśmiech na miejscu. – Pan Boudreaux cię oczekuje. – Ponownie zaczyna mówić do telefonu i wściekle

4

Dzielnica Francuska – najstarsza i najsłynniejsza część Nowego Orleanu. Dzielnica faktycznie została wybudowana przez Francuzów i to im zawdzięcza swoją nazwę. Pod koniec XVIII wieku duża część miasta spłonęła. Odbudową zajęli się panujący nad miastem w tamtym czasie Hiszpanie, którzy nie starali się w żaden sposób odtworzyć oryginalnej architektury. Zaprojektowali nowe budynki w zgodzie z wówczas panującymi trendami. Znajduje się, więc w niej wiele sielskich domków w stylu hiszpańskim z początków XIX wieku, a obok nich ocalałe z czasów sprzed pożaru kamienice w stylu francuskim. Dlatego też najbardziej charakterystyczną cechą tej dzielnicy jest jej architektura budowlana.

12

pisać na komputerze. – Dzień dobry Panno Carter, Panna O’Shaughnessy jest tutaj na spotkanie z Panem Boudreaux. Tak proszę pani. – Rozłącza się sprawnie. – Proszę usiąść. Podać wodę? ‒ Nie dziękuję. Panna Kompetentna kiwa głową i wraca do dzwoniących telefonów. Zanim zdążę usiąść wysoka kobieta w czarnych spodniach i czerwonej bluzce bez rękawów wychodzi z windy i podchodzi prosto do mnie. ‒ Panna O’Shaughnessy? ‒ Kate, proszę. ‒ Witaj Kate. Pan Boudreaux jest w swoim biurze. Chodź za mną. Uśmiecha się i oferuje, że zabierze moją walizkę, ale kręcę głową i idę za nią do windy. Nie zadaje mi żadnych pytań i jestem za to wdzięczna. Nauczyłam się dobrze kłamać w tym biznesie, ale nie wiem co zostało jej już powiedziane. Przechodzę przez obszar biurowy do największego biura jakie kiedykolwiek widziałam. Masywne czarne biurko stoi pod ścianą z szyb od sufitu po podłogę. Meble są duże i drogie. Wygodne. Po przeciwnych stronach pokoju znajdują się drzwi i nie mogę przestać się zastanawiać, dokąd prowadzą. ‒ Panna O’Shaughnessy jest tutaj, sir. ‒ Kate – dodaję bez namysłu. A potem każda nadzieja na bycie zdolną do myślenia jest wyrzucona prosto przez te spektakularne okna, kiedy wysoki mężczyzna stojący przed nimi obraca się i patrzy na mnie. Zdjęcia nie oddają mu sprawiedliwości.

Mniam. Drzwi zamykają się za mną i biorę głęboki oddech podchodząc do niego i ukrywając fakt, że moje kolana oficjalnie zamieniły się w papkę. ‒ Kate – powtarzam i wyciągam rękę, aby uścisnąć jego ponad biurkiem. Jego usta drgają, gdy mnie obserwuje, a oczy w kolorze whiskey są ostre i oceniające, gdy powoli podróżują w dół mojego ciała, a potem z powrotem do mojej twarzy. Jeez, jest wyższy niż się spodziewałam. I szerszy. I nosi garnitur jakby się w nim urodził.

13

Co jak podejrzewam miało miejsce. Bayou Enterprises istnieje od pięciu pokoleń, a Eli Boudreaux jest najostrzejszym prezesem znanym od lat. Obchodzi biurko i chwyta moją rękę w swoją, ale zamiast ją uścisnąć, unosi ją do ust i składa delikatny pocałunek na moich kłykciach. ‒ Sama przyjemność

– mówi powolnie przeciągając

po nowoorleańsku

samogłoski. Dobry Boże, mogłabym eksplodować właśnie tutaj. – Jestem Eli. ‒ Wiem – unosi brew w pytaniu. – Widywałam cię przez lata na zdjęciach. Kiwa raz głową, ale nie puszcza mojej ręki. Jego kciuk kreśli delikatne okręgi na wierzchu mojej dłoni wysyłając moje ciało w zamęt. Moje sutki stwardniały naciskając na białą bluzkę i teraz żałuję z całego serca, że ściągnęłam marynarkę. ‒ Proszę, siadaj – mówi i wskazuje na czarne krzesło za mną. Zamiast usiąść za biurkiem siada na krześle obok mnie i obserwuje tymi niesamowitymi oczami. Kosmyk czarnych włosów opadł na jego czoło i swędzą mnie palce, aby odgarnąć go na miejsce.

Uspokój to pożądanie, Mary Katherine. Pomyślałby ktoś, że nie widziałam nigdy wcześniej gorącego mężczyzny. Ponieważ widziałam. Declan, najmłodszy z braci Boudreaux, nie jest niedorajdą w dziedzinie wyglądu i jest jednym z moich najlepszych przyjaciół. Ale bycie w jego pobliżu nigdy nie spowodowało tego, że miękły mi kolana czy tego, że pragnęłam dużej szklanki lodowatej wody. Albo łóżka. Albo zedrzeć ubrania z jego ciała.

Whoa. ‒ Czy Savannah wprowadziła cię w to co się dzieje? – pyta spokojnie Eli, a jego twarz nie zdradza niczego. Krzyżuje nogi w kostkach i łączy palce u rąk, obserwując mnie. ‒ Tak, rozmawiałyśmy szczegółowo i wysłała mi wszystkie papiery dotyczące nowego pracownika jak również umowę o zachowaniu poufności, które wydrukowałam i podpisałam. – Wyciągam papiery z walizki i podaję Eliemu. Nasze palce ocierają się o siebie i zaciskam uda, ale on wydaje się niewzruszony.

14

Typowe. Zwykle nie wywołuję gorącego pożądania u płci przeciwnej. A zwłaszcza nie w mężczyznach wyglądających jak Eli. Co jest w porządku, ponieważ jest moim szefem i bratem moich najlepszych przyjaciół, i jestem tutaj, żeby pracować. Odkasłuję i zakładam kasztanowe włosy za ucho. Z całą tą wilgotnością szybko zmienią się w kręcony bałagan. ‒ To piękny pierścionek – mówi nieoczekiwanie, kiwając w stronę mojej prawej ręki wciąż uniesionej blisko ucha. ‒ Dziękuję. ‒ Prezent? Jest mężczyzną niewielu słów5. ‒ Tak, od babci – odpowiadam i składam ręce na kolanach. Po prostu kiwa raz głową i spogląda w dół na papiery w rękach. Marszczy się i spogląda na mnie w górę, ale zanim zdąży cokolwiek powiedzieć, drzwi do jego biura otwierają się z rozmachem i wchodzi Declan z szerokim uśmiechem na swojej przystojnej twarzy. ‒ Tutaj jest moja supergwiazda – piszczę i w pół skoku ląduję w jego ramionach, a Dec ściska mnie mocno, obracając dookoła na środku ogromnego biura. W końcu stawia mnie na ziemi i obejmuje rękami moją twarz całując w kącik ust, potem znów mnie przytula tym razem bardziej łagodnie. ‒ W porządku? – szepcze mi do ucha. ‒ Świetnie. – Patrzę do góry w słodką twarz Deca i zalewają mnie lata wspomnień i emocji. Śmiech i łzy, miłość, smutek, przywiązanie. – Tak dobrze cię widzieć. ‒ Zrobiłaś coś zabawnego odkąd dotarłaś do miasta? ‒ Prawie straciłam życie w taksówce – odpowiadam ze śmiechem. – Przyjechałam prosto tutaj. ‒ Zabiorę cię dzisiaj na zewnątrz. Pokażę ci Francuską Dzielnicę. Znam taką świetną restaurację… ‒ To nie będzie konieczne – wtrąca Eli. Jego głos jest spokojny. Stoi teraz z rękami wsadzonymi do kieszeni, a szerokie ramiona sprawiają, że to duże biuro robi się małe. – Masz dzisiaj występ – przypomina Declanowi. 5

I to jest znak Aguś, że ta książka powinna być tłumaczona. Nam są pisani mężczyźni niewielu słów. (Atka) Tak, teraz już wiecie co jest wyborem Atki:D W sumie coś w tym jest:P (Aga)

15

‒ Mogę cię zabrać przed nim. ‒ Nie martw się o Kate dzisiejszego wieczoru – odpowiada Eli wciąż idealnie spokojny, ale jego szczęka drga. Czuję się jakbym obserwowała mecz tenisa, gdy moja głowa obraca się tam i z powrotem, obserwując ich z ciekawością. ‒ Wiesz co powiedziała ci Savannah – mówi miękko Declan do Eliego. Nie ma żadnej odpowiedzi. Declan spogląda na mnie. ‒ Naprawdę nie mam nic przeciwko odwołaniu dzisiaj występu i pomocy ci w zaaklimatyzowaniu. ‒ Dam sobie radę Dec. – Uśmiecham się szeroko i klepię go w pierś. – Gdzie będziesz grał? ‒ W Voodoo Lounge. ‒ Mogę tam po prostu wpaść – staję na palcach i całuję go w policzek. ‒ Nie chcę, żebyś szwendała się po Francuskiej Dzielnicy po zmroku. ‒ Zabiorę ją – oferuje Eli, zarabiając tym badawcze spojrzenie od Declana, który potem spogląda w dół na mnie i całuje miękko w czoło. ‒ Zatem zarezerwuję wam miejsca – odpowiada z radosnym uśmiechem. – Dobrego popołudnia. Nie pozwól, żeby szef ci dokuczał. – Mruga do mnie i szczerzy się do Eliego, a potem prześlizguje się z powrotem przez drzwi. ‒ Jesteście z Declanem blisko?– pyta Eli, kiedy się obracam. Jego ręce wciąż są w kieszeniach i kołysze się na piętach. ‒ Tak, on, Savannah i ja byliśmy tak jakby jak trzej muszkieterowie na studiach. ‒ Planujesz się z nim pieprzyć? ‒ Słucham? – Czuję jak szczęka mi opada, gdy gapię się na tego onieśmielającego mężczyznę przed sobą. – To nie twój cholerny interes. Zaciska usta, jakby starał się nie roześmiać. ‒ To nie mój cholerny interes? ‒ Tak właśnie powiedziałam. Przekrzywia głowę i patrzy się jakby zamierzał coś powiedzieć, ale potem podchodzi do mojej walizki i ciągnie ją za sobą, wskazując, abym poszła za nim.

16

Wykopuje mnie? ‒ Panno Carter nie będzie mnie przez resztę dnia. Przełóż moje spotkania. Jego asystentka gapi się na niego, a potem bełkocze. ‒ Ale Pan Freemont czekał… ‒ Nie obchodzi mnie to. Przełóż to. Zobaczymy się jutro. – Eli przywołuje windę a jego oczy nigdy nie opuszczają moich, gdy na nią czekamy. – Masz tutaj na zmianę zwykłe ubrania? ‒ Tak. Reszta moich rzeczy została przesłana i powinna przybyć jutro po południu. Kiwa i wskazuje, abym weszła za nim do windy. ‒ Eli? Powietrze wokół nas dosłownie trzeszczy, gdy spogląda na mnie w dół i unosi brew. Ledwie mnie dotyka, a moje ciało jest w stanie wysokiej gotowości, a umysł pusty. ‒ Gdzie się wybieramy? ‒ Do ciebie. ‒ Wiesz, gdzie jest moje mieszkanie? ‒ Jestem jego właścicielem, cher. – Wzdycha i w końcu sięga ręką do przodu i zakłada mi włosy za ucho, co sprawia, że drżę – Jest ci zimno? ‒ Nie – odchrząkuję i odsuwam się od niego. – Jeżeli po prostu podasz mi adres pojadę do siebie taksówką. ‒ Nie śmiałbym narażać twojego życia ponownie – odpowiada z półuśmiechem i każdy włosek na moim ciele staje dęba. Dobry Panie, co ten mężczyzna może zrobić uśmiechem. Muszę wziąć swoje hormony w ryzy. Po prostu minęło zbyt dużo czasu odkąd kogoś zaliczyłam, to wszystko. I nie zamierzam podrapać tego szczególnego swędzenia z tym szczególnym mężczyzną. Jest moim szefem. Bratem moich najlepszych przyjaciół. Nie ma mowy, w żadnym razie. ‒ Idziesz? – pyta.

Tak, proszę. Uświadamiam sobie, że widna stoi otworem, a on stoi obok mnie czekając, aż wyjdę pierwsza. 17

‒ Oczywiście. ‒ Oczywiście – chichocze. – Moglibyśmy iść na piechotę… to nie jest daleko, ale jest gorąco na zewnątrz, więc pojedziemy. Kiwam głową i podążam za nim do eleganckiego czarnego Mercedesa, którego prowadzi profesjonalnie wąskimi ulicami Francuskiej Dzielnicy. Nie mogę nic na to poradzić i praktycznie przyklejam twarz do okna, starając się wszystko przyjąć i zobaczyć za jednym razem. ‒ Jest taki piękny – szepczę. ‒ Byłaś tutaj wcześniej? ‒ Nie. Nie mogę się doczekać spacerowania i wchłaniana tego wszystkiego. Parkuje mniej niż trzy minuty po tym jak ruszyliśmy i gasi silnik. ‒ Jesteśmy na miejscu. ‒ Już? ‒ Powiedziałem ci, że to niedaleko. ‒ Mogłam się przejść, nawet w tym upale. ‒ Nie jest koniecznym sprawiane ci dyskomfortu – odpowiada zwyczajnie i wychodzi z auta. Zabiera moją walizkę i z ręką na dole moich pleców prowadzi mnie do loftu, który mieści się nad sklepem z ziołami o nazwie Bayou Botanicals. Mogę poczuć szałwię i lawendę, gdy Eli otwiera frontowe drzwi i wprowadza mnie do środka, gdzie zatrzymuję się w miejscu i wchłaniam jego piękno. Na zewnątrz budynek jest dobrze utrzymany i piękny z czerwoną cegłą i zielonymi żelaznymi poręczami, ale wewnątrz jest nowoczesny i zwyczajnie wytworny. ‒ Zostaję tutaj? ‒ W rzeczy samej – potwierdza, a jego akcent prześlizguje się po mojej skórze jak miód. – Możesz uważać je za swój dom, podczas gdy jesteś z nami. Proszę oto klucze. – Podaje mi klucze, a potem odwraca się plecami i prowadzi do kuchni, która szczyci się nowymi akcesoriami, ciemno dębowymi szafkami i pasującym granitowym blatem. – Sypialnia jest naprzeciwko – kontynuuje i wprowadza mnie do pięknego pokoju z łóżkiem z baldachimem – pościel jest czysta i świeża. – Łazienka jest tam. – Wskazuje na lewo, ale moje oczy są przyklejone do drzwi, które prowadzą na balkon, oferujący wspaniały widok na ulice poniżej i Jackson Square kilka bloków dalej. 18

‒ Jest pora, kiedy staje się głośno od muzyki i ludzi, ale w sumie nigdy nie ma nudnych momentów we Francuskiej Dzielnicy. Kiwam głową i odwracam się do niego. ‒ Dziękuję. Wracamy do biura? ‒ Jest późne popołudnie, Kate. Poświęć resztę dnia na zaaklimatyzowanie się. ‒ Och, ale jestem tutaj, żeby pracować. Z pewnością, mogłabym… ‒ Wprowadzanie nowo zatrudnionej osoby w środku dnia wyglądałoby dziwnie, nie sądzisz?

Oczywiście, że tak. Uśmiecham się z zakłopotaniem i kiwam głową. ‒ Masz rację. Popracuję tutaj. – Rzucam kurtkę na łóżko, wyciągam laptopa z walizki i idę dziarsko do kuchni. – To będzie trwało. ‒ Kate, nie chcę… ‒ Nie będę w stanie po prostu kopać i rozpocząć śledztwa. Van miała rację, umieszczając mnie na stanowisku asystenta, ale to będzie jeszcze trudniejsze. Zgarniam włosy z twarzy i obniżam się na kuchenne krzesło mówiąc energicznie. Jeżeli będę mówić o pracy to nie będę pożerać go wzrokiem, co powoduje utratę większej ilości komórek mózgowych. ‒ Kate. ‒ Będę musiała przestrzegać przez jakiś czas zasad, przynajmniej przez kilka tygodni. Muszę sprawić, żeby ludzie mi zaufali, żeby się na mnie otworzyli. ‒ Kate. ‒ Ja… ‒ Wystarczy – mówi ostro.

19

Moja głowa podrywa się w górę i wpatruję się w Eliego. Wkłada ręce do kieszeni i przeklina pod nosem, gdy zwiesza głowę. Następnie spogląda z powrotem na mnie, patrząc, jakby naprawdę nie chciał tutaj być i jakby nie był całkiem pewien czy mnie lubi. ‒ Nie musisz zostawać – informuję go chłodno. ‒ Nie oczekuję, że będziesz dzisiaj w ogóle pracować tutaj czy w biurze. ‒ Dlaczego nie? – Opieram się o krzesło i marszczę na niego brwi. – Płacisz mi za pracę. ‒ Podróżowałaś cały ranek, Kate. Rozgość się. Zjedz coś. Właściwie pozwól, że zabiorę cię na coś do jedzenia. ‒ Nie sądzę, że to jest konieczne. ‒ Ja tak. – Ściąga

marynarkę po wyjęciu okularów

przeciwsłonecznych

z zewnętrznej kieszeni i rozwiesza ją na oparciu kanapy. Podwija aż do łokci rękawy białej koszuli, która dopasowuje się do jego umięśnionego torsu i rozpina dwa górne guziki, ściągając stonowany niebieski krawat. – Tak lepiej. Idź się przebrać w coś wygodniejszego i nakarmię cię najlepszą jambalaya6 jaką kiedykolwiek jadłaś. ‒ Nigdy wczesnej nie jadłam jambalaya – odpowiadam ochrypłym głosem. Nie mogę oderwać oczu od jego szerokich ramion. ‒ Ta zrujnuje cię dla wszystkich innych jambalaya… obiecuję ci. Krzywię się i spotykam jego spojrzenie, starając się go zrozumieć. ‒ Jesteś pewien? Kiwa głową i czeka niecierpliwie. Mam przeczucie, że niewielu ludzi odmawia Eliemu Boudreaux. ‒ Nie prześpię się z tobą. 6

Jambalaya

– Kreolska pikantna potrawa z ryżu, warzyw i owoców morza, popularna w Luizjanie.

20

Słowa wychodzą z moich ust, zanim zdążę zwinąć je z powrotem. Czuję jak czerwieni mi się twarz, ale unoszę podbródek w górę i prostuję pewnie ramiona. ‒ Nie proponowałem ci tego – odpowiada spokojnie, ale jego oczy wypełnione są humorem. Kiwam głową i idę z powrotem do sypialni, żeby przebrać się w lekką letnią sukienkę. Smaruję się kremem do opalania z filtrem SPF 4000, żeby chronić swoją białą, piegowatą skórę, a potem wracam do Eliego, który teraz spogląda przez okno. ‒ Zawsze wyglądasz przez okna – komentuję z uśmiechem. Odwraca się do mnie, a jego oczy rozgrzewają się, gdy mierzy mnie wzrokiem z góry na dół i nagle czuję się bardzo obnażona. ‒ Spalisz się, cher. ‒ Posmarowałam się kremem. ‒ Zawsze się kłócisz? – pyta. ‒ Nie kłócę się. Przez chwilę podtrzymuje moje spojrzenie, a potem odchyla głowę i śmieje się potrząsając nią. Następnie prowadzi mnie w gorące popołudnie. ‒ Chodźmy najpierw w tę stronę. Odwraca się w lewo i ponownie kładzie rękę w dole moich pleców. Dżentelmen w każdym calu prowadzący mnie w dół Royal Street. Jeżeli zapytałbyś mnie wczoraj czy sądziłam, że będę spacerować przez Francuską Dzielnicę z najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam, przy swoim boku, powiedziałabym, żebyś skonsultował się z lekarzem. A Eli Boudreaux jest seksowny. Ale nie jest mój i nigdy nie będzie. Jest moim szefem i jest po prostu miły. Oddycham głęboko, zdeterminowana wyciągnąć swoją głowę z rynsztoku i cieszyć się Nowym Orleanem, kiedy Eli wciąga mnie do modnego sklepu z butami i akcesoriami o nazwie Head Over Heels. ‒ Buty! – wołam, już się śliniąc. Dobrze, więc mężczyzna pokazuje mi buty. Koniec końców mogę się z nim przespać. ‒ Kapelusze – poprawia mnie.

21

‒ Jasna cholera co ty tutaj robisz? – Kobieta w krótkich, ciemnych włosach i pełnych ustach uśmiecha się zza lady. ‒ Kate potrzebuje kapelusza – odpowiada Eli i uśmiecha się szeroko, gdy siostra rzuca się w jego ramiona i trzyma mocno. ‒ Minęło trochę – szepta mu do ucha tym samym nowoorleańskim przeciąganiem samogłosek. Eli się szczerzy. ‒ Widziałaś mnie u mamy ostatniej niedzieli. ‒ Minęło trochę – powtarza i robi krok w tył, uśmiechając się do mnie. – Hej Kate. Dobrze znowu cię widzieć. ‒ Ciebie też, Charly. Zostaję wciągnięta w kolejny uścisk… rodzina Boudreaux jest emocjonalną bandą i środkowa siostra Charlotte nie różni się od reszty. ‒ Co mogę zrobić dla waszej dwójki? ‒ Kate potrzebuje kapelusza – powtarza Eli. ‒ Tak? ‒ Och, tak skarbie potrzebujesz – odpowiada Charly, kiwając głową. – Musimy trzymać słońce z dala od twoje twarzy i ramion. Zobaczmy… – Prowadzi mnie na tył sklepu i ściąga ze ściany trzy kapelusze wszystkie z szerokimi rondami i ładne. – Myślę, że z tymi pięknymi kasztanowymi włosami i ładnymi zielonymi oczami to zielony jest twoim kolorem. ‒ Dziękuję ci, ale te włosy będą kręconym, poplątanym bałaganem z całą tą wilgotnością. ‒ Znam to uczucie. Zrobię listę produktów do włosów, kiedy będziesz je przymierzać. Biegnie z powrotem do lady, gdy wkładam pierwszy kapelusz na głowę. Jest różowy nie całkiem tak szeroko obramowany jak ten zielony i sprawia, że wyglądam jak muchomor. ‒ Spróbuj ten zielony – sugeruje Eli.

22

Jednak zamiast tego nakładam ten w kolorach tęczy. Wygląda tak, jakby eksplodowało na nim pudełko kredek Crayolas. Eli po prostu obserwuje mnie w lustrze z oczami wypełnionymi rozbawieniem i krzyżuje ramiona na swojej imponującej klatce. ‒ Masz piękne włosy. ‒ Dziękuję. Jego szczęka drga. Jeżeli nie lubi prawić komplementów, dlaczego w ogóle cokolwiek mówi? ‒ Och nie, kochanie, ten zielony – mówi Charly, gdy do nas powraca. Uśmiecham się wkładając zielony kapelusz i wzdycham, gdy zdaję sobie sprawę, że ona i Eli mieli rację. ‒ Wygląda na to, że mamy zwycięzcę – mówię z uśmiechem. – Wezmę go. Wyciągam portfel z torebki, ale Eli kładzie rękę na mojej i kręci głową. ‒ Obciąż mnie – mówi do Charly, która się uśmiecha i kiwa radośnie głową. Podaje mi listę produktów do włosów do wypróbowania i macha do nas, gdy Eli prowadzi mnie z powrotem w upał. – Czujesz się lepiej? ‒ Hmm – mruczę, ale, och Boże, tak, czuję się dużo lepiej. – Dzięki za kapelusz. ‒ Nie ma za co – odpowiada, jego akcent ponownie sprawia, że się wiję. Spotkałam tego mężczyznę zaledwie kilka godzin temu i jak dotąd wszystko co robi powoduje, że się wiję. Niedobrze. W ogóle. ‒ Opowiedz mi o sobie – mówię, zaskakując tym samą siebie. Wszystko co wiem to to, że potrzebuję skupić swój mózg na czymś innym niż na masie testosteronu idącej obok mnie. Przechodzimy przez ulicę. Ja po zewnętrznej i Eli natychmiast zamienia się ze mną miejscami, ustawiając mnie obok siebie i z daleka od ulicy. ‒ Rycerskość nie umarła – szepczę. ‒ Nie, skarbie, nie umarła. Błyska do mnie szybkim uśmiechem, a potem prowadzi do restauracji z pięknym dziedzińcem do siedzenia na zewnątrz. ‒ Jest tutaj zaskakująco chłodno – mruczę po tym jak siadamy. ‒ Drzewa utrzymują chłód – mówi kelnerka z uśmiechem. – Potrzebujecie chwili z kartą? 23

‒ Jesz owoce morza? – pyta mnie Eli. ‒ Tak – odpowiadam. ‒ Dobrze. Oboje weźmiemy jambalaya z owoców morza, poproszę. Kelnerka kiwa głową i odchodzi, zostawiając nas samych. ‒ Teraz powiedz mi coś więcej o twoich planach złapania osoby, okradającej moją firmę. ‒ Nie odpowiedziałeś na moje pierwsze pytanie – odpowiadam, smarując masłem kawałek chleba, który kelnerka dopiero co dla nas postawiła. ‒ Jakie pytanie? ‒ Opowiedz mi o sobie. ‒ Ja nie mam znaczenia. Jego głos jest spokojny, ale pewny. Ostateczny. Odchyla się i krzyżuje ramiona, a jego powieki momentalnie opadają na oczy.

Interesujące. ‒ To twoja firma, więc tak, sądzę, że masz znaczenie. ‒ Wszystko co musisz o mnie wiedzieć to to, że jestem twoim szefem, będziesz otrzymywać wynagrodzenie na czas i nie oczekuję niczego poniżej twojej najlepszej pracy. Odstawiam chleb na mały, biały talerz i odchylam się odzwierciedlając jego pozę ze skrzyżowanymi ramionami. ‒ Właściwie sądzę, że to Savannah mnie zatrudniła i nigdy nie daję mniej niż to co najlepsze. Nigdy. Unosi brew i przekrzywia głowę na bok. ‒ Beau, Savannah i ja mamy równe udziały i równe zyski w spółce. Cała nasza trójka jest twoimi szefami, Kate. ‒ Zrozumiałam. Obserwuje mnie przez kilka minut. Nie mogę go rozgryźć. Ma momenty, w których jest taki dobry, miły i myślę, że może być mną zainteresowany, a potem ściany zatrzaskują się i jest zdystansowany, chłodny i na pograniczu niegrzeczności. Który z nich?

24

Nie, żeby to naprawdę miało znaczenie, ponieważ zaczynając od jutra będę odpowiadać przed Savanną i ledwo będę widywać tajemniczego i seksownego Eliego. Mam nadzieję. Odchylam

głowę

i

zamykam

oczy,

biorąc

głęboki

oddech

gęstego

nowoorleańskiego powietrza. Lekka bryza teraz chłodzi moją rozgrzaną skórę. Drzewa powyżej są zielone i bujne, i mogę zobaczyć odrobinę promieni słonecznych walczących o drogę przez liście. Nasz posiłek jest podany i wpatruję się w dół w miskę ryżu, krewetek, małży i kupy innych rzeczy, na które nie mogę przestać patrzeć podejrzliwie. A potem spoglądam w górę na Eliego, który już zakopał się z apetytem w swojej misce. ‒ Nie będziesz tego żałować – mówi po prostu i ładuje kolejną pełną łyżkę do ust. Obserwuję jego kwadratową szczękę, gdy przeżuwa, po czym spoglądam na dół na własną miskę. Dlaczego nie? Biorę kęs i mój wzrok odnajduje jego w zaskoczeniu. ‒ To jest dobre. ‒ Nie nakarmiłbym cię czymś złym, Kate. – Chichocze i sięga po chleb. Jambalaya jest przepyszna i jestem bardziej głodna niż sądziłam, pożerając miskę zaledwie w kilka minut. W końcu odchylam się i klepię swój płaski brzuch. ‒ To było świetne. Kiedy rachunek jest zapłacony i jesteśmy z powrotem na chodniku, wracając do mojego mieszkania, Eli spogląda na mnie w dół, a potem wzdycha i przeciąga ręką przez włosy. ‒ Jak weszłaś w tę profesję? – pyta łagodnie. ‒ Och, teraz rozmawiamy o sobie? – Unoszę brew. – Posłuchaj nie musisz być dla mnie miły. To w porządku jeżeli mnie nie lubisz. Wykonam swoją pracę, bardzo dobrze jeżeli mogę dodać, i wyjadę z Nowego Orleanu za cztery do sześciu tygodni. ‒ Cztery do sześciu tygodni? – pyta z niedowierzaniem. ‒ Tak. Powiedziałam ci wcześniej, że trochę czasu zajmie wpasowanie się, zdobycie zaufania i szacunku współpracowników. Nie mogę po prostu usiąść za biurkiem i zacząć przeglądać pliki. Powinnam być nowo zatrudniona, na najniższym szczeblu, pamiętasz? 25

Potrząsa głową z troską. ‒ Nie sądziłem, że to będzie takie zawiłe. ‒ To trudniejsze niż wygląda… inaczej byś mnie nie potrzebował. ‒ Kto powiedział, że cię nie lubię? – pyta nagle. – Powiedziałaś „to w porządku jeżeli mnie nie lubisz”. Co sprawia, że myślisz, iż cię nie lubię? Zatrzymuję się na chodniku, wpatrując się w niego przez długi czas, a potem chichoczę na widok skonsternowanej miny na jego niegodziwie przystojnej twarzy. ‒ To nie ma znaczenia, Eli. Zaczynam iść ponownie, a on trzyma się z tyłu, idąc tylko kilka kroków za mną. Mogę aż stąd usłyszeć trybiki obracające się w jego głowie. W końcu dochodzimy do moich drzwi. Spoglądam w tył na niego, gdy mnie dogania. ‒ Dziękuję za kapelusz i posiłek. ‒ Nie ma za co. Odwracam się, aby wejść do środka i poruszam się, aby zamknąć drzwi, ale Eli przepycha się do środka i zamyka je za sobą. ‒ Um, wejdziesz? ‒ Lubię cię. Przewracam oczami i rzucam torebkę na kanapę, a kapelusz na nią. Widzę jego marynarkę i krawat tam, gdzie wcześniej je zostawił. ‒ Och prawie zapomniałeś… Bardzo solidna klata Eliego dociska się do moich pleców, gdy sięga dookoła mnie i bierze marynarkę z moich dłoni, odkładając ją na bok, a potem okręca mnie tak, żebym stała z nim twarzą w twarz. ‒ Naprawdę cię lubię – powtarza. Gdy spoglądam w dół, łapie palcami mój podbródek i unosi głowę do góry. – Ale to jest zły pomysł. ‒ Co? – szeptam, nie cierpiąc drżenia w swoim głosie. ‒ To. Obniża swoją twarz do mojej i delikatnie ociera nosem wzdłuż mojego. Jego usta nie dotknęły jeszcze moich, ale one mrowią już pragnąc jego. Jego ręka sunie w górę po moim nagim ramieniu do szyi, a jego kciuk delikatnie kreśli kółka wzdłuż linii szczęki, gdy umieszcza lekki, ledwie odczuwalny pocałunek w kąciku moich ust. 26

Słyszę cichy jęk i byłabym przerażona tym, że może pochodzić ode mnie, jeżeli mogłabym znaleźć swoje komórki mózgowe. Ten mężczyzna jest niebezpieczny. Wszystko w nim krzyczy UCIEKAJ!, ale zamiast tego chwytam jego wysunięte biodra i przyciągam go bliżej. Nie potrzebuje dalszego zaproszenia. Zsuwa te niesamowite usta na moje, liżąc moja dolną wargę i kiedy sapię na rozszczepienie czystego pożądania, które porusza się przeze mnie on wykorzystuje szansę. Smakuje jak miętówka, którą oboje zjedliśmy po posiłku, a jego lekki jedno albo dwudniowy zarost na brodzie jest szorstki przy mojej skórze w najbardziej kuszący sposób. Nie mogę przestać się zastanawiać jakby to było czuć go na innych częściach mojego ciała… za kolanami, pomiędzy piersiami, pomiędzy nogami. Jasna cholera, założę się, że czułabym go doskonale pomiędzy nogami. Łapię jego bicepsy i uświadamiam sobie, że jedna ręka, którą objął mnie w dole pleców jest jedyną rzeczą trzymającą mnie na nogach. Moje kolana już dłużej nie istnieją. Oboje oddychamy ciężko, gdy przesuwa palcami w dół po moim policzku i odsuwa się jeszcze raz skubiąc brzegi moich warg, a potem cofa się wpatrując się we mnie błyszczącymi oczami w kolorze whiskey. ‒ To. To jest złym pomysłem.

27

Eli

‒ Więc jak tam twoja randka? – pyta Beau, zaraz przed tym, jak atakuje mnie od tyłu, a jego ręce oplatają moją szyję. Wyślizguję się z jego uchwytu, przewracając go na plecy i spocony, dyszący wpatruję się w niego gniewnie. ‒ Jaka randka? ‒ Słyszałem, że wyszedłeś stąd na cały dzień z przyjaciółką Van, Kate – mówi z zadowolonym uśmiechem. Ben Preston to nasz długoletni przyjaciel i ekspert od Krav Magi7, który przychodzi cztery razy w tygodniu nas trenować. Jest już bez koszulki i jest spocony, ale ma tylko lekką zadyszkę. Ben nie jest tak wysoki jak Beau czy ja, ale jest dużo silniejszy i jest pieprzonym twardzielem. ‒ Po tym jak Van powiedziała ci, żebyś trzymał od niej ręce z daleka. Tak przy okazji jest wkurzona. ‒ To nie była cholerna randka – mamrotam i ocieram ręcznikiem pot z czoła, po czym przerzucam uwagę na Bena i wyprowadzam uderzenie, którego on unika. Walczymy przez kilka długich, ciężkich minut, zanim mogę kontynuować. – Beau i Van mieli spotkania. Ktoś musiał się z nią spotkać i pokazać jej loft. ‒ I kupić jej kapelusz, i zabrać na obiad? – pyta Beau z szerokim uśmiechem. – Van obetnie ci jaja.

7

Krav Maga - system walki opracowany dla Sił Obronnych Izraela, który składa się z kombinacji najbardziej skutecznych technik pochodzących z aikido, judo, zapasów i innych sztuk walki. W przeciwieństwie do mieszanych sztuk walki (MMA), Krav Maga skupia się na rzeczywistych sytuacjach i najskuteczniejszych kontratakach. Techniki Krav Maga oparte są na naturalnych odruchach obronnych, które doskonalone są w czasie treningu, tak aby w sytuacji realnego zagrożenia napadnięty nie dał się zranić i zadziałał najwcześniej jak to możliwe.

28

‒ Czy wy jesteście bandą plotkujących kobiet? – Przeciągam moją ociekającą potem koszulkę przez głowę, a potem kładę ręce na biodrach. ‒ Charly zadzwoniła do mnie po tym, jak wyszedłeś ze sklepu. Powiedziała, że wyglądałeś na chorego z miłości. ‒ Pieprzyć to – mamroczę z obrzydzeniem. – Nie zakochuję się i wiesz o tym. Więc, Charly zadzwoniła do ciebie, a ty użyłeś rodzinnego drzewa telefonicznego, żeby rozpowszechnić wiadomość, iż byłem miły dla Kate? Beau i Ben śmieją się, a potem Ben łapie mnie z zaskoczenia i posyła na maty. Skurwysyn. ‒ Więc nie zabierasz jej dzisiaj na występ Deca? ‒ Chcesz też przepis mamy na jej ciasto z orzechami pecan? – warczę. ‒ Łał, jesteś bardzo defensywny jak na kogoś kogo nie interesuje ładna Kate. ‒ Nie jest ładna – mamroczę.

Jest cholernie piękna. ‒ Taa, ja także nie jestem za bardzo za rudymi z piegami. Ale ostatnim razem, gdy ją widziałem miała małe seksowne ciało – ciągnie Beau, mówiąc do Bena, który kiwa głową w zamyśleniu. Zamierzam zabić ich oboje. Gołymi rękami. ‒ Kiedy ją widziałeś? ‒ Podczas jednej z moich podróży, żeby odwiedzić Deca i Van na studiach. – Beau rozbiera się z własnej koszulki i odrzuca ją. – To było jednak jakiś czas temu. Może przytyła. ‒ Nie jest gruba – odpowiadam, wchodząc prosto w jego pułapkę. – Spójrz, jestem po prostu dla niej miły. ‒ Jasne. Ben kiwa głową, po czym posyła Beau na maty. Jednak Beau wydostaje się z uchwytu i wciąga Bena pod siebie, unosząc rękę, żeby zadać cios, przed którym Ben się uchyla i odwraca pozycję. Przez kilka kolejnych minut starają się dać z siebie wszystko co najlepsze.

Nie jestem chory z miłości do Kate. Pewnie, jest seksowna z tymi grubymi kasztanowymi włosami i dużymi zielonymi oczami, a piegi na jej twarzy i ramionach po 29

prostu błagają, żeby je całować i śledzić. Jednak, na miłość boską, jest pracownikiem. Minęło więcej czasu niż chciałbym przyznać, od kiedy zaliczyłem ostatni raz. To szczegół, którym z łatwością można się zająć. Ale myśl, o którejś z kobiet, do których zazwyczaj dzwonię, aby podrapać to szczególne swędzenie nie znajduje żadnego zainteresowania.

Kurwa. ‒ Brak skupienia skutkuje tym, że twój tyłek zostanie skopany, człowieku – ostrzega Beau, po czym zgina mnie w pół i kopie kolanem w brzuch, a potem chce wbić łokieć w plecy, ale wytrącam go z równowagi i chybia. Ledwo. ‒ Przestań śnić na jawie o gorącej rudowłosej i skup się – prycha Ben. ‒ Skończyłem – mamroczę i wypijam do dna butelkę wody. ‒ Zostało nam dziesięć minut – mówi Beau. ‒ Idź śmiało. ‒ Koleś. – Sapiący i spocony Beau umieszcza ręce na biodrach i posyła mi złowieszcze spojrzenie. – Bądź ostrożny. ‒ Nie zrobiłem żadnej cholernej rzeczy – odpowiadam, ale wspomnienie tego gorącego pocałunku w jej mieszkaniu jest dokładnie tutaj w centrum uwagi. Jej słodkie ciało przyciśnięte do mojego, jej włosy zaplątane w moje palce, i te jasno zielone oczy pełne pożądania i niedowierzania przyszpilone do moich, gdy wycofałem się i uciekłem, jakby goniło mnie stado wściekłych psów. ‒ Dobrze. – Beau wzrusza ramionami i kręci głową. – Ale jeżeli zdecydujesz się zrobić cholerną rzecz, bądź z nią szczery. ‒ Co do cholery to ma oznaczać? ‒ Masz zwyczaj sprawiać, że kobiety się w tobie zakochują, a potem zgniatać je jak robaki – dodaje Ben. ‒ Nieprawda. ‒ Tak, prawda. Tato nigdy nie chciał, żebyś… ‒ To nie jest terapia – wtrącam i odwracam się do nich plecami, kierując się pod prysznic. – Jest w porządku. Kate jest ze mną bezpieczna. Upewnię się, że

30

dostanie się bezpiecznie na występ Deca, a potem prawdopodobnie i tak rzadko będę ją widywał. ‒ Eli. Odwracam się na dźwięk głosu Bena. ‒ Chcę ten przepis. Ciasto z orzechami pecan waszej mamy jest najlepsze. Uśmiecham się potrząsając głową i wychodzę w towarzystwie głośnych jęków Beau, gdy jego tyłek jest kopany. ***

Kate otwiera drzwi i na jej widok omal nie połykam języka. Jej włosy zostały spięte wysoko na głowie i opadają delikatnymi falami kosmyków, wiszących dookoła jej twarzy. Ma na sobie jedwabny czarny top, który zaczyna się na szczycie jej piersi, a kończy na talii i białe spodnie Capri8. I cholernie najseksowniejsze zapinane czarne szpilki, jakie kiedykolwiek widziałem.

Jest ze mną bezpieczna. Żadnego zwodzenia jej. ‒ Eli. ‒ Prawidłowo za pierwszym razem – odpowiadam i oferuję jej uśmiech. Wydaję się dużo uśmiechać do tej kobiety. ‒ Co ty tutaj robisz? ‒ Powiedziałem ci, że zabiorę cię na dzisiejszy występ Declana. – Unoszę brew, gdy przygryza wargę i drga. – Jakiś problem? ‒ Tak jakby uznałam, że ta oferta jest nieaktualna. Zwłaszcza po… ‒ Po czym? Spogląda w dół na moją klatkę, a jej oczy rozszerzają się. Och jest zainteresowana, dobrze. Chemia jest poza skalą.

8

31

‒ Po tym jak mnie pocałowałeś. – Jej oczy wracają do moich i wyzywająco unosi podbródek w górę. Nie wycofa się i nie zawstydzi czy też będzie udawać skromną. Dobra dziewczynka. ‒ Nie gram w gry, cher. – Marszczy lekko brwi na to przezwisko. ‒ Co to oznacza? ‒ To oznacza, że nie pocałuję cię, a potem będę cię ignorował. ‒ Nie, cher. Co to oznacza? Uśmiecham się i muskam opuszkiem palca jej nos. Wydaje się, że nie mogę utrzymać rąk z dala od tej kobiety. To by było na tyle, jeżeli chodzi o nie granie w gry.

Jezus, weź się w garść, Boudreaux. ‒ To kreolski zwrot oznaczający kochanie albo skarbie. Czy będziemy stać w twoich drzwiach całą noc? Potrząsa głową i cofa się, pozwalając mi przejść. To miejsce już pachnie jak ona, jak miód. ‒ Naprawdę nie musisz mnie zabierać. Declan wysłał mi adres. Zgodnie z Google Maps to nie jest daleko. ‒ Nie powinnaś sama chodzić po dzielnicy po zmierzchu. Nie znasz okolicy i wszystko może się zdarzyć. Poza tym jego klub jest na Bourbon9. Nie będziesz chodzić po Bourbon wyglądając w ten sposób. ‒ Jaki? – żąda i kładzie ręce na biodrach, sprawiając, że jej koszulka unosi się odrobinę, dając mi wgląd na jej kremowo białą skórę. ‒ Jak chodzące mokre marzenie – mamroczę i przeczesuję ręką włosy. ‒ Mieszkam tutaj. Jak mam nigdy nie chodzić po zmierzchu? – Unosi brew i robi co tylko może, żeby wyglądać na nieporuszoną mną, ale jej policzki zaczerwieniły się i ciągle oblizuje te pulchne usta w podnieceniu. Te usta, które smakują jak niebo i poruszają się bezproblemowo pod moimi. Zwężam oczy i obserwuję jak wrzuca telefon, pieniądze i inne tajemnicze rzeczy, które noszą ze sobą kobiety, do małej torebki i obraca się z powrotem do mnie.

9

Bourbon Street znajduje się w Dzielnicy Francuskiej i jest jedną z najbardziej znanych ulic na świecie. Każdego wieczoru zapełniają ją tłumy turystów, gdyż znajduje się tutaj wiele klubów i restauracji. Jednym z symboli ulicy są prostytutki wyczekujące pod latarniami.

32

‒ Czułbym się lepiej odprowadzając cię. ‒ Rób jak chcesz. – Wzrusza ramionami i rozgląda dookoła, jakby myślała, że o czymś zapomniała. – Jak daleko to jest spacerem? ‒ Około dziesięciu minut. Prawie mówię jej, że te obcasy będą bólem w tyłku na bruku i nierównych chodnikach, ale potem decyduję się tego nie robić. Jeżeli myśl o podtrzymywaniu jej blisko siebie, żeby upewnić się, że jest bezpieczna, czyni mnie dupkiem, niech tak będzie.

Jestem dupkiem. Kate podąża za mną po schodach na chodnik i wyruszamy w kierunku Bourbon i występu Declana. ‒ Jesteś pewna, że się na to piszesz? Miałaś długi dzień. Łapię jej łokieć, gdy ostrożnie toruje sobie drogę dookoła szerokiej dziury w chodniku, a potem osadzam rękę w dole jej pleców. Wydaje się po prostu tutaj pasować. ‒ Nie słyszałam jak Dec gra od lat – odpowiada z uśmiechem. – Tęsknię za tym. Jest taki utalentowany. Mógłby robić o wiele więcej ze swoją muzyką niż robi. ‒ Nowy Orlean jest jego domem – odpowiadam łagodnie, ale całkowicie się zgadzam. – Był w Memphis w ubiegłym miesiącu pracując nad albumem. ‒ Wiem, byłam w mieście na robocie, więc spotkaliśmy się na kolacji, ale nie słyszałam jak gra. ‒ Więc, jak blisko naprawdę jesteście? – Robię co mogę, żeby ignorować ukłucie pieprzonej zazdrości, które dźga moje wnętrzności. ‒ Bardzo blisko. – Kiwa głową i sięga po moją rękę, gdy przechodzimy przez wybrukowaną ulice, kiedy omal nie traci równowagi w tych seksownych butach. – On, Savannah i ja byliśmy współlokatorami. Declan jest jednym z moich najdroższych przyjaciół.

Nagich przyjaciół? Chcę zapytać, ale gryzę się w język. Miała rację po południu… to nie mój cholerny interes czy mają z Declanem fizyczny związek. Ach pieprzyć to. ‒ Czy wasza dwójka kiedykolwiek… 33

‒ Sądzę, że odbyliśmy już tę rozmowę – mówi ze śmiechem. ‒ Nie uważam tego za zabawne. ‒ Pomysł, że uprawiam seks z Declanem jest komiczny – odpowiada i uśmiecha się do mnie, a jej wspaniałe zielone oczy błyszczą w świetle ulicznych latarni. – Jest dla mnie jak brat, Eli. Kiwam głową i prowadzę ją w lewo w dół Bourbon Street prosto w zgiełk Francuskiej Dzielnicy. A przynajmniej w nocy. ‒ O kurczę – wydysza i przyswaja wszystko, światła, głośną muzykę i ludzi opierających się o barierki nad ulicą. – To jak Vegas na sterydach. Śmieję się i wsuwam jej rękę w moją, łącząc nasze palce. ‒ Tak jest. Wciąż jest wcześnie, więc jest całkiem spokojnie. Ulica jest dostępna tylko dla ruchu pieszych. ‒ Jest wiele sex shopów na tej ulicy. – Jej szczera obserwacja wzbudza we mnie śmiech i spoglądam w dół, zauważając, że też się do mnie uśmiecha. ‒ To Bourbon – odpowiadam ze wzruszeniem ramion. – Klub, w którym gra Declan jest właściwie całkiem klasyczny. Sądzę, że ci się spodoba. ‒ Myślę, że wszystko mi się podoba – odpowiada miękko. – Ciężko uwierzyć, że to to samo miasto co przecznicę wcześniej. Kiwam głową i przeprowadzam ją przez żelazną bramę na szerokie podwórko ze światłami migotającymi w drzewach nad naszymi głowami. Przedstawiam się hostessie i natychmiast prowadzi nas na przód tłumu do dwóch miejsc naprzeciwko środka sceny, gdzie Declan gra jazzową piosenkę na pianinie. Głos Deca jest głęboki i szorstki, przypominający Deana Martina i Franka Sinatrę. Ma przyzwoity głos, ale to co może zrobić z instrumentem muzycznym… każdym… to go wyróżnia. Jest pieprzonym geniuszem. ‒ Czy przeszkadza ci to, że wybrał muzykę zamiast rodzinnej firmy? – pyta Kate obok mnie, kiwając się do piosenki. ‒ Nie. To byłoby głupie. Posłuchaj go. Kiwa głową i uśmiecha się do mnie pełnym uśmiechem, który rozświetla jej twarz. Muszę ciężko przełknąć i zacisnąć dłonie w pięść, żeby powstrzymać się przed

34

sięgnięciem i objęciem tej niesamowitej twarzy w dłonie i pochyleniem się po pocałunek. Żadnego więcej całowania. Zmuszam się do ponownego spojrzenia na Deca, który nas obserwuje. Potrząsa głową i kończy piosenkę z zachwyconym aplauzem. ‒ Ach, to okropne z waszej strony – przeciąga i mruga do kobiety w przednim rzędzie, która mu odmruguje. I to mnie nazywają męską dziwką. – Panie i panowie mam tutaj dzisiaj specjalnych gości. Odchodzi od pianina i sięga po gitarę, gra dwa akordy na końcu sceny i łapie dodatkowy mikrofon. Kate już kręci głową na nie. Interesujące. ‒ Mój brat Eli jest tutaj dzisiaj. – Uśmiecha się do mnie, a ja po prostu się szczerzę i unoszę brew. – Jak również bardzo

stara przyjaciółka ze studiów.

W rzeczywistości Kate i ja zwykliśmy śpiewać razem cały czas i mam zamiar namówić ją, żeby tutaj przyszła i dołączyła do mnie w tej chwili. Sala wybucha aplauzem, ale Kate żarliwie kręci głową i mówi: ‒ Nie. Do licha nie.

Do licha nie. Jej awersja do przeklinania mnie podnieca. Zastanawiam się co byłoby potrzebne, żeby zmusić ją do brudnej gadki.

Pójdę do piekła. ‒ Chodź, Kate. Nowy Orlean chce usłyszeć jak śpiewasz. Dźgam ją łokciem i uśmiecham się szeroko na wyraz przerażenia na jej twarzy. W końcu przełyka ciężko i wstaje, wspinając się po schodach na scenę. Siada obok Declana i unosi mikrofon do ust. ‒ Czy to było konieczne? ‒ Cóż, to nie jest zabawne, gdy śpiewasz stamtąd, z dołu – odpowiada Declan i całuje ją w policzek. – Czyż nie jest ładna? Dlaczego wszyscy nazywają ją ładną? Czy nie widzą, że ona jest niewiarygodna? Klaszczę z resztą tłumu, a potem Declan zaczyna grać na gitarze. ‒ Pamiętasz tą? – pyta ją. 35

‒ Pamiętam bełkotanie jej po wybiciu za dużo o kilka drinków w Memphis w tym podrzędnym barze, w którym grałeś na studiach. ‒ To ta – potwierdza z uśmiechem. I nagle Kate zaczyna śpiewać Crazy Patsy Cline, jakby była do tego stworzona. To dla niej bezproblemowe. Declan dołącza do niej w chórku, dodając harmonię i kiedy piosenka się kończy dostają owacje na stojąco. Kate wstaje i pochyla się całując Declana w policzek, po czym wraca na miejsce obok mnie. ‒ Łał. – To wszystko na co mnie stać. ‒ Zapłaci za to później. Bierze głęboki oddech i zaciska razem trzęsące się ręce. ‒ Masz piękny głos. Unosi jedno ramię we wzruszeniu, a potem opada w fotel słuchając reszty występu Declana. Stopniowo się relaksuje poruszając w fotelu, śpiewając piosenki, które zna. A kiedy wszystko się kończy wstaje wiwatując i krzycząc czym sprawia, że Declan śmieje się ze sceny. ‒ Dzięki za przyjście, supergwiazdo – mówi Declan, wciągając Kate w ogromny uścisk. – I tobie też – mówi do mnie. – Minęło trochę czasu od ostatniego razu, gdy przyszedłeś na występ. ‒ Zbyt długo. Podobało mi się. To wydaje się go zaskoczyć i czuję się jak dupek. Naprawdę minęło dużo czasu. ‒ Odprowadziłbym cię do domu, ale… – Declan spogląda na dziewczynę w przednim rzędzie, do której mrugał wcześniej i strzela do niej uśmiechem. ‒ Widzę, że nic się nie zmieniło – mamrocze Kate i potrząsa głową. – W porządku. Eli mnie odprowadzi? ‒ Masz coś przeciwko? ‒ Jeżeli to nie po drodze… – zaczyna Kate, ale potrząsam głową. ‒ Oczywiście. Dobrej nocy. ‒ Jest taki formalny – mów Declan z uśmiechem. ‒ Nie zawsze – odpowiada Kate, a potem całuje ponownie Declana w policzek i zanim może zapytać ją co miała przez to na myśli, mówi: – Zadzwoń do mnie wkrótce. Pójdziemy na obiad czy coś.

36

Po tym wychodzimy torując sobie drogę przez tłum. ‒ Chciałabyś drinka w drodze do domu. Nie ma tutaj zakazu prawnego. ‒ Pewnie. Z chęcią napiłabym się wina. Zamawiam dwa kieliszki wina i kierujemy się w stronę domu, idąc wolniej, żeby mogła wchłonąć wszystko co się dzieje dookoła nas. ‒ Możemy przejść przecznicę i wydostać się z tego szaleństwa. ‒ Nie, nie mam nic przeciwko. – Jej oczy są przyszpilone do pary, która praktycznie uprawia seks przy ścianie budynku, który mijamy. Łapię jej rękę w swoją i trzymam blisko, warcząc na bardziej pijaka niż mężczyznę, który mierzy ją wzrokiem, gdy przechodzimy. Wolałbym raczej nie mieszać jej w środek tego i kieruję ją w dół przecznicy, aby iść Royal, która jest znacznie bardziej spokojna. ‒ Naprawdę nie miałam nic przeciwko – nalega i upija trochę wina. ‒ Ja miałem. – Spoglądam na nią w dół i prowadzę dookoła ziejącej dziury w chodniku. – Obiecaj mi, że nie wrócisz tutaj sama. ‒ Och, ze mną w porządku. ‒ Obiecaj mi Kate. ‒ To nic wielkiego. Wzdycham i zatrzymuję nas na środku chodnika kilka bloków od jej drzwi wejściowych i obracam twarzą do siebie. – Proszę, jako przysługa dla mnie nie wracaj na Bourbon Street sama w nocy. Ludzie zostają postrzeleni, zgwałceni, pobici tam cały czas, cher. Jeżeli chcesz iść weź kogoś ze sobą. Jej oczy są rozszerzone, gdy mnie obserwuje, a jej ręka spoczywa na mojej piersi. Przyciągam ją do siebie nawet nie zdając sobie z tego sprawy i teraz atakuje mnie świadomość pulsującej potrzeby. Mogę ją poczuć od kolan do klatki piersiowej i to natychmiastowo sprawia, że mój fiut staje na baczność i błaga. Ta kobieta będzie moją zgubą. I jest poza zasięgiem. ‒ Kate.

37

‒ Nie wrócę – szepcze i obserwuje moje usta, oblizując własne. Mimowolne warkniecie wyślizguje się z mojego gardła, gdy pochylam głowę i opieram czoło o jej wdychając jej zapach. – To jest zły pomysł – szepcze. ‒ Bardzo zły – zgadzam się. Niechętnie odrywam się i odprowadzam ją do mieszkania. ‒ Ten dom jest piękny – mówi, wskazując na czteropiętrowy, pojedynczy dom rodzinny zaraz obok budynku, w którym mieści się jej loft. ‒ Dziękuję – odpowiadam. ‒ Również jesteś jego właścicielem? ‒ Tak. To mój dom. ‒ Mieszkasz tutaj? Kiwam głową i obserwuję ją uważnie. ‒ Więc jesteśmy sąsiadami. ‒ Tak. ‒ Cóż dziękuję za zabranie mnie – mówi, nie spotykając moich oczu, gdy wspina się po schodach. – Nie musisz odprowadzać mnie do drzwi. ‒ To nie jest problem – odpowiadam, ale zatrzymuje mnie ręką na mojej piersi. ‒ Nie chcę, żebyś odprowadzał mnie do drzwi, Eli. Dobrej nocy. I z tym pokonuje ostatni schodek, wchodząc do środka i nie oglądając się za siebie. Stoję na chodniku i obserwuję jak zapala światła w mieszkaniu, a potem idę do siebie i nalewam kolejny kieliszek wina. Następnie przebieram się w spodenki do koszykówki. Jest wystarczająco gorąco na dworze, żeby zrezygnować z koszulki. Siadam na balkonie i słucham muzyki dochodzącej z Jackson Square i szykuję się na długą, bezsenną noc. Godzinę później światła u Kate gasną, kładąc kres bardzo długiego dnia. Wyobrażam ją sobie z rozpuszczonymi włosami wchodzącą do łóżka, wślizgującą się pomiędzy prześcieradła, niemającą nic na sobie i przeklinam pod nosem wracając do środka i zamykając drzwi. Jutro to będzie zawodowe, jak zawsze. Zapomnij o niej. Nie mam w swoim życiu miejsca na kobietę, a zwłaszcza na kobietę, która ma wypisane na całej sobie na zawsze z białym, sztachetowym płotkiem. 38

Odpuściłem sobie to wszystko dawno temu.

39

Kate ‒ Dzień dobry – powiedziała Savannah z uśmiechem i przytuliła mnie, a potem poprowadziła do swojego biura. – Dzięki za przyjście tak wcześnie. ‒ Pomyślałam, że mogłybyśmy przejść przez szczegóły, zanim zejdę na dół do HR10 i spotkam swojego nowego szefa. – Stawiam torebkę na podłodze obok krzesła i oglądam biuro Van. – Masz tutaj ładne miejsce. ‒ Dzięki. – Uśmiecha się Van. – Całkiem duży krok naprzód od tego apartamentu, który wszyscy dzieliliśmy na studiach. ‒ Nie był taki zły – odpowiadam. – Ale tak, jest świetne. Jestem z ciebie dumna. ‒ Dobra, więc powiedz mi, co się teraz wydarzy. ‒ Cóż, przez kilka następnych tygodni niewiele. Moi współpracownicy muszą uwierzyć, że jestem po prostu kolejną asystentką. Potem, gdy sprawy osiądą i nie będę tak obserwowana, rozpocznę dochodzenie. Wiesz, że jestem dobra z komputerami, mogę zhakować i włamać się wszędzie, i nikt nigdy nie dowie się, że tam byłam. ‒ Czy będziemy kłamać i mówić, że się nie znamy? – pyta Van, marszcząc brwi. ‒ Nie. – Potrząsam głową i uśmiecham się smutno. – To jest dla mnie nowe, nigdy nie pracowałam w miejscu, gdzie znałam właścicieli, ale sądzę, że jeżeli ktoś zapyta, powiem, że chodziłam z tobą na studia. Zostawmy to tak. ‒ Dlaczego odnoszę wrażenie, że nie będziemy razem jadać lanczu?

10

HR - human resources - wydział w firmie zajmujący się pracownikami.

40

‒ Ponieważ nie będziemy. Potrzebuję, żeby ludzie czuli się komfortowo rozmawiając ze mną, a tak nie będzie, jeżeli będą myśleć, że jestem najlepszą przyjaciółką z szefową. ‒ Jesteś najlepszą przyjaciółką szefowej. Wzruszam ramionami. ‒ Oni nie muszą o tym wiedzieć. ‒ Ta cała sprawa mnie wkurza – mówi Van wzdychając. – Kocham mieć cię tutaj, ale nienawidzę tego, że ktoś nas okrada. ‒ Znajdziemy ich. Zajmie to po prostu trochę czasu. – Sięgam przez biurko i ściskam zapewniająco rękę Van. – Obiecuję. Kiwa głową, a potem się krzywi. ‒ Dobra, zmiana tematu. Przepraszam, że nie mogłam się z tobą wczoraj spotkać. Opieram się o siedzenie i wygładzam rysy twarzy. ‒ Powiedziałam ci, że było w porządku. ‒ Czy Eli był w porządku? ‒ Co masz na myśli? – pytam z uniesioną brwią. ‒ Jestem pewna, że był idealnie miły, ale czy nie był… zbyt miły? ‒ O co mnie pytasz Van? ‒ Spójrz, powiedziałam mu, żeby zostawił cię w spokoju, a potem wczoraj praktycznie rzuciłam cię pod jego stopy. ‒ Czekaj. – Wyciągam rękę w górę i piorunuję wzrokiem przyjaciółkę. – Powiedziałaś mu, żeby zostawił mnie w spokoju? ‒ Oczywiście, że tak. Mrugam na nią, a potem wstaję i krążę po pokoju. Więc, po prostu wczoraj spędzał ze mną czas, pocałował mnie jako akt buntu przeciwko swojej rządzącej się siostrze? ‒ Dlaczego? – Obracam do niej twarz, a ręce kładę na biodrach. Spogląda w dół na biurko nagle wyglądając na skołowaną. ‒ Cóż, ponieważ, znasz Eliego… ‒ Właściwie, nie, nie znam. – Krzyżuję ramiona. – Do wczoraj nigdy wcześniej go nie spotkałam. Ale powiem ci to. – Pochylam się nad jej biurkiem górując nad

41

nią, nagle tak wściekła na oboje, na swoje i Eliego zachowanie, że gdy się uspokoję i poświęcę temu więcej myśli będę zdezorientowana. – Eli był wczoraj dla mnie tylko uprzejmy. Zaprowadził mnie do loftu a wieczorem na występ Declana. ‒ Spójrz, Kate, nie miałam na myśli… ‒ Nie wiem, dlaczego sądzisz, że musiałaś odstraszyć ode mnie swojego brata. Jestem dorosłą kobietą, profesjonalistką, która z pewnością nie pada na plecy przed każdym mężczyzną, który się do niej uśmiechnie i skrzyżuje palce, czego twój brat nie zrobił. Więc sądzę, że źle oceniłaś nas oboje. ‒ Łał, jesteś wkurzona. ‒ Tak, jestem cholernie wściekła na ciebie w tej chwili. ‒ Kiedy się wściekasz, ujawnia się twoja irlandzka krew. – Jej usta drgają, ale nie, jeszcze nie skończyłam się na nią złościć. ‒ Jestem tutaj, żeby wykonać robotę, nie zaczynać romans. Nie będę tutaj tak długo. ‒ Lubisz go – mamrocze Van ze zmrużonymi oczami. ‒ Nie znam go! – powtarzam z irytacją.

Tak, lubię go! Całuje jak marzenie, i chcę wspiąć się na jego seksowne ciało i wykorzystać go nikczemnie! Nie, że zamierzam jej o tym powiedzieć. ‒ Nie chciałam po prostu, żeby wziął cię na cel i w konsekwencji ostatecznie cię zranił. Wiem, że wciąż… ‒ Mam się dobrze. – Potrząsam głową, nie chcąc iść tą drogą z Van, nie dzisiaj. Mam przed sobą długi dzień w nowej pracy i przywoływanie mojego własnego bagażu nie sprawi, że będzie efektywny. – Obiecuję, wszystko dobrze. Teraz muszę zejść na dół do HR. Nie chcę spóźnić się pierwszego dnia. ‒ Odprowadzę cię. Wstaje, ale potrząsam głową. ‒ Nie dzięki, żadnego faworyzowania, pamiętasz? Strzelam do niej uśmiechem i idę do drzwi. ‒ Kate, jeżeli chcesz porozmawiać o…

42

‒ Czy ty chcesz rozmawiać o Lance? – pytam nie odwracając się i pokój nagle wypełnia ciężka cisza, gdy potrząsam głową i otwieram drzwi. – Tak myślałam. Kocham cię. ‒ Też cię kocham.

***

‒ To jest Hilary – informuje mnie Linda Beals, kierownik działu HR, prowadząc mnie do mojego nowego biura. – Została awansowana na inne stanowisko w firmie, ale zostanie z tobą cały dzień, żeby pokazać ci co robić. Hilary, kobieta, która wygląda na kilka lat starszą ode mnie, uśmiecha się i wstaje oferując rękę do uściśnięcia. ‒ Miło mi poznać – mówi. ‒ Witaj – odpowiadam i uśmiecham się do Lindy, gdy zapewnia mnie, że jestem w dobrych rękach i zostawia z Hilary. ‒ Zatem, przejmujesz posadę asystentki pana Rudolpha – mówi Hilary, oświadczając oczywiste. ‒ Na to wygląda – odpowiadam i siadam na krześle biurowym obok niej za moim nowym biurkiem. – Jak długo z nim pracowałaś? ‒ Och, rety około dwunastu lat chyba będzie, jak sądzę. – Hilary pochyla się jakby miała zamiar zdradzić mi jakąś wielką tajemnicę. – Naprawdę łatwo się z nim pracuje, tak długo jak robisz dobrze jego kawę. ‒ Robisz mu kawę? – pytam z uniesioną brwią. – To trochę staroświeckie. Wzrusza ramionami i zaczyna wyciągać akta z komody. ‒ Nie mam nic przeciwko. Teraz zaczynajmy. Masz mnie tylko na dzisiejszy dzień, ale będę tylko piętro wyżej, więc jeżeli miałabyś kiedykolwiek jakieś pytania nie wahaj się zadzwonić. ‒ Dzięki. ‒ Czy Linda cię oprowadziła?

43

‒ Nie, przyprowadziła mnie prosto tutaj po tym, jak przejrzała moją dokumentację. Rozglądam się po swoim małym, prostym biurze i widzę dokładnie, dlaczego Van mnie tutaj umieściła. To miejsce w rogu i jestem w stanie zobaczyć dwa korytarze biur i zaglądać przez okna tychże biur. ‒ Brzmi dobrze – odpowiada Hilary, przewracając oczami. – Po tym jak przebrniemy przez te rzeczy, zrobimy sobie przerwę i zorganizuję ci wielką wycieczkę. ‒ Brzmi dobrze. ‒ Jesteś nowa w mieście? ‒ Tak, bardzo nowa. ‒ Cóż, sądzę, że zostaniemy dobrymi przyjaciółkami. – Uśmiecha się, a potem wstaje, gdy wchodzi mężczyzna wyglądający na udręczonego i zajętego. – Panie Rudolph to twoja nowa asystentka Kate. ‒ Witaj – mówi z rozkojarzonym uśmiechem i potrząsa moją rękę, jego uścisk jest stanowczy. Prawdopodobnie ma coś około czterdziestu lat, przerzedzone włosy wokoło przystojnej twarzy i nos tylko kilka rozmiarów za duży. Nosi okulary z grubymi oprawkami. Nie jest przesadnie wysoki, ale strasznie szczupły. – Hilary pokaże ci co i jak, ale daj mi znać jeżeli będziesz miała jakieś pytania. I z tym znika w swoim biurze zaraz obok mojego, zamykając mocno za sobą drzwi. ‒ Jest mężczyzną niewielu słów – komentuję z uśmiechem. ‒ Taa, nie jest szalenie rozmowny – potwierdza Hilary. ‒ Panna O’Shaughnessy? – pyta mężczyzna, wchodząc do mojego biura, niosąc duży bukiet radosnych słoneczników. ‒ Tak – odpowiadam zaskoczona. ‒ To dla ciebie. Sapię w szoku, gdy stawia kwiaty na moim biurku, czeka na podpis, a potem wychodzi. ‒ Łał, słodziutka, są imponujące.

44

Kiwam głową i wyciągam małą kopertę z plastikowego uchwytu pośrodku bukietu. Otwieram ją odwracając się od Hilary, żeby nie mogła przeczytać nic ponad moim ramieniem.

Kate, Witaj. Udanego pierwszego dnia. Najlepsze życzenia, Eli ‒ Od kogo są? – pyta Hilary.

Od najseksowniejszego mężczyzny, jakiego w życiu widziałam, ale nie mam pojęcia, dlaczego mi je wysłał, ponieważ nic dobrego z tego nie wyniknie. ‒ Od rodziców – kłamię z łatwością i chowam kartkę do kieszeni. Eli powiedział, że nie gra w gry, jednak pocałował mnie tak jakby chciał mnie pochłonąć, powiedział, że to zły pomysł, a teraz wysyła mi kwiaty? ‒ Och, jak uroczo. Hilary zaczyna opowiadać o swojej rodzinie, gdy zakłada mi nowe hasła na kilku oprogramowaniach, których używamy i pokazuje mi swoją rutynę, a przez ten cały czas moje myśli wędrują dokładnie tam, gdzie nie powinny: do Eliego. Czy sądzi, że może namówić mnie kilkoma pięknymi kwiatami? Dobra, może kwiaty są słodkie, ale nie kupuję tego. Nie spałam do późna, dopóki nie zgasiłam świateł i nie weszłam do łóżka ubiegłej nocy. Mogę wciąż go poczuć przy sobie, słyszeć jego niski, grzmiący głos. Moje ciało było w ogniu, a ten mężczyzna naprawdę ledwo mnie dotknął. Pewnie, ten pocałunek był łatwopalny i sposób, w jaki swobodnie kładł rękę na moich plecach, czy łączył nasze palce, wysyłał moje ciało w zamęt niepodobny do niczego co kiedykolwiek czułam. Nawet z byłym mężem i nie jestem pewna co to o mnie mówi. Do czasu lanczu, zostałam zapoznana z całą rutyną Hilary, od początku do końca, zostałam oprowadzona po budynku i przedstawiona każdemu w departamencie, i Hilary była wystarczająco miła, żeby pokazać mi jaką kawę lubi pan Rudolph. Och, i musi być na jego biurku każdego ranka o 8:05. Punktualnie.

45

Ponieważ najwyraźniej to jest 1956 i ważne jest przynoszenie szefowi jego kawy. Hilary i dwie inne asystentki z naszego departamentu, Suzanne i Taylor, zapraszają mnie, żebym dołączyła do nich na lancz i chętnie się zgadzam, mając nadzieję wbrew nadziei, że jednej z nich wymsknie się coś wokół czego mogłabym się zahaczyć i skończyć tę sprawę szybciej. Oczywiście, nie mam takiego szczęścia. ‒ Wiec skąd jesteś, Kate? – pyta Taylor, przeżuwając ostrożnie kanapkę, żeby nie pobrudzić swoich wypielęgnowanych rąk. Jest niska i soczyście zaokrąglona z ciemnymi włosami ułożonymi w krótkiego boba i dużymi brązowymi oczami. ‒ Tak, opowiedz nam o sobie – mówi Suzanne, dokładne przeciwieństwo Taylor, z blond włosami, posągową figurą i jasnymi niebieskimi oczami, a Hilary kiwa oczekująco i wrzuca frytkę do ust. ‒ Cóż, dorastałam w pobliżu Denver – odpowiadam, z łatwością zachowując szczegóły niejasnymi. – Wszystkie jesteście stąd? ‒ Hilary i ja tak – odpowiada Suzanne – ale Taylor przeprowadziła się tutaj z Florydy zaledwie rok temu. ‒ Jakiej części Florydy? – pytam. ‒ Orlando – odpowiada marszcząc nos. – Zostawiłam jedno gorące, wilgotne miasto dla drugiego. ‒ O czym myślisz? – pyta Suzanne ze śmiechem. ‒ Myślę, że będziemy starali się zabrać dzieci do Disney Worldu w następnym roku. I tak po prostu temat jest przeniesiony ze mnie i siedzę tam w ciszy słuchając, skubiąc kanapkę i frytki, popijając dietetycznym napojem.

***

46

Mój telefon wibruje w torebce, gdy podążam drogą do swojego loftu po długim dniu pracy. Upuszczam klucze i aktówkę na blat kuchenny i wygrzebuję telefon, szczerząc się, gdy widzę imię Val na ekranie. ‒ Hej szefowo. ‒ Jak minął twój pierwszy dzień kochanie? – Mogę usłyszeć śmiech w jej głosie. ‒ Praktycznie zwyczajnie. Wybrałam czterdzieści pięć różnych haseł, każde z innymi numerami, symbolami i krwią dziewicy, potem plotkowałam o szefie, nie o moim szefie, zwróć uwagę, i o dwóch asystentkach mających romans trzy biura dalej, nauczyłam się jak przyrządzać szefowi kawę i szłam do domu w parnym upale w marynarce. ‒ Więc, nie było nudno – odpowiada oschle, gdy zerkam na pudła dostarczone po południu i teraz ustawione w stosy w salonie. ‒ Nie, nie nudno. Żmudnie, długo i chciałam wyciąć własne oko czymś ostrym

i gorącym, ale nie nudno. – Właśnie weszłam do domu. ‒ Podoba ci się loft? Mogę usłyszeć głos Lance’a w tle, pytającego Van o to czy wie, gdzie są jego rękawice golfowe, na co odpowiada, że nie. ‒ Jest naprawdę piękny. Podoba mi się balkon wychodzący z sypialni. Myślę, że napiję się tam wina, zanim pójdę spać. Dzisiaj dojechały moje rzeczy. ‒ Dobrze. Rozpakuj się i czuj się jak w domu. Chcesz zjeść jutro rano śniadanie w moim biurze? Mogłabyś przyjść o tej samej godzinie co dzisiaj i będę miała wszystko gotowe. ‒ Ukradkowe śniadanie. Podoba mi się. – Szczerzę się i wzdycham zadowolona. Tęskniłam za nią. – Nie masz nic przeciwko przyjściu tak wcześnie? ‒ Phi, nie. Zwykle przychodzę tak wcześnie każdego dnia. To będzie dużo lepszy początek mojego dnia. Przygryzam wargę powstrzymując się przed zapytaniem, dlaczego każdego dnia przychodzi tak wcześnie do pracy przed siódmą rano, ponieważ już to wiem. Lance. Chciałabym, żeby o tym rozmawiała, ale wiem, że tego nie zrobi. Może którejś nocy zmiękczę ją butelką wina i pozwolę na sobie wyładować. ‒ Dobrze, zatem widzimy się jutro rano. 47

‒ To randka. Dobranoc. ‒ Branoc – odpowiadam i rozłączam się. Potem zamawiam pizzę i w drodze do łazienki na długi chłodny prysznic wkładam butelkę wina, którą kupiłam po drodze do domu, do lodówki. Jest cholernie gorąco na zewnątrz. Muszę zacząć ubierać się do pracy warstwowo, z czymś lżejszym pod marynarkami, żebym nie była taka cholernie rozgrzana do czasu aż dotrę do domu. Prysznic jest chłodny i ożywia mnie. Właśnie, gdy zakładam spodenki i top, słyszę dzwonek do drzwi. Dzięki Bogu, umieram z głodu. Zanoszę pizzę do kuchni, łapiąc iPada po drodze i nalewając sobie kieliszek wina, potem decyduję, że to pieprzę i wtykam całą butelkę pod pachę i idę przez sypialnię na balkon. Jest na nim mały stolik z kutego żelaza, z dwoma wygodnymi pluszowymi krzesłami. Siadam, obserwując zachód słońca i ludzi krążących po dzielnicy w drodze z pracy do domu albo wyprowadzających psy czy spacerujących turystów. To jak ruszający się obraz, nigdy taki sam, ale wciąż znajomy. Osoba, która jest właścicielem sklepu z ziołami poniżej musiała dostać dzisiaj świeżą lawendę, ponieważ zapach jest przyjemniejszy i silniejszy niż wczoraj. Wyciągam nogi na nieużywane krzesło i gryzę kawałek pizzy popijając winem. Idealnie zadowolona do pozostania tutaj do czasu aż będę musiała iść spać. ‒ Dostałaś moje kwiaty? Obracam głowę w lewo i jest tam mój sąsiad, Eli, siedzący na podobnym krześle niecałe pół metra dalej. I momentalnie jestem do niego przyciągana w najbardziej pierwotny z możliwych sposobów. Co jest absurdalne. Jest tylko mężczyzną. ‒ Nie słyszałam jak wychodziłeś na zewnątrz – odpowiadam. ‒ Byłaś zbyt zajęta pożeraniem pizzy i wyglądałaś jakbyś była miliony kilometrów stąd. Wyciąga nogi i łączy palce za głową. Posyła mi uśmiech, który czuję jak przemierza całą drogę do mojego rdzenia. Czy musi być taki przystojny? Poważnie? Biorę łyk wina, opróżniając kieliszek i ponownie go napełniam. 48

‒ Jadłeś kolację? – pytam. ‒ Nie, proszę pani. ‒ Proszę. – Przekazuję mu pudełko z pizzą nad zdobioną balustradą, która oddziela nasze balkony. – Mam dużo jedzenia. – Potem wypełniam swój kieliszek i podaję mu również butelkę wina. – Ale tylko jeden kieliszek. Wstaje i znika w domu, potem szybko wraca z własnym kieliszkiem i błyska do mnie tym zatrzymującym serce uśmiechem, gdy ponownie siada i robi dużego gryza pizzy. ‒ To jest dobre. ‒ Hilary powiedziała, że są najlepsi w okolicy – informuję go. ‒ Kim jest Hilary? Marszczy brwi w zmieszaniu, powodując, że uśmiecham się szeroko. ‒ Kobieta, której posadę zajęłam. Szkoliła mnie dzisiaj. ‒ Więc, poszło dobrze? Jego spojrzenie jest poważne i jeżeli się nie mylę zaniepokojone, sprawiające, że mięknę wobec niego jeszcze bardziej. ‒ Tak, żadnych problemów. ‒ Dobrze. – Żuje swój kawałek i przekrzywia głowę. – Dostałaś moje kwiaty? Kiwam powoli głową. ‒ Dlaczego je wysłałeś? Otwiera usta, żeby odpowiedzieć, a potem chichocze i potrząsa głową. ‒ Nie jestem pewny. Po prostu wydawało się to właściwą rzeczą do zrobienia. ‒ Ponieważ mnie pocałowałeś? Jego uśmiech blednie i obserwuje mnie przez poręcz, i wiem, że powtórka z wczoraj przebiega przez jego głowę tak jak przez moją. ‒ Nie. ‒ Czy pocałowałeś mnie, ponieważ Van powiedziała ci, żebyś tego nie robił? Zwęża oczy, jego szczęka drga, a potem po prostu mówi: ‒ Nie. ‒ Dlaczego? ‒ Pocałunek czy kwiaty?

49

‒ Kwiaty. Mogę zrozumieć pocałunek sama. Nazywa się to chemia i mamy jej wiele. Marszczy brwi i wpatruje się w kieliszek z winem. ‒ Nie wiem. ‒ To nie… jest pomocne. Chichoczę i oferuję mu kolejny kawałek pizzy, który odrzuca potrząśnięciem głowy. ‒ Szczerze? ‒ Cóż, nie chcę, żebyś mnie okłamywał. ‒ Pytałem siebie, dlaczego przez cały dzień. I jedyną rzeczą, którą wymyśliłem to to, że cię lubię i chciałem, żebyś miała dobry dzień. Siedzę i wpatruje się w niego. Uświadamiam sobie, że mówi mi szczerą prawdę i że może być tak samo przez to zdezorientowany jak ja. Huh. ‒ Cóż, są piękne. Dziękuję. ‒ Nie ma za co. Szczerzy się jakby pomyślał jakiś wewnętrzny żart i nie mogę nic poradzić na to, że odwzajemniam uśmiech. ‒ O czym myślisz? ‒ Słoneczniki przypominają mi ciebie. ‒ Duża i żółta? ‒ Radosne. Masz wspaniały uśmiech. Wypuszczam głośno powietrze i obserwuję go uważnie. ‒ Mieszasz mi w głowie. ‒ Czuję się tak samo. ‒ Powiedziałeś, że to zły pomysł i miałeś rację. Zły pomysł wytatuowany dużymi neonowymi literami. Kiwa głową. ‒ Wiem, więc dzisiaj zostanę tutaj, a ty tam, i po prostu będziemy cieszyć się wieczorem i tym winem. Obserwuję jak unosi brew czekając na moją odpowiedź.

50

‒ Kiedy ostatni raz siedziałeś na balkonie, żeby zobaczyć zachód słońca? – pytam. ‒ Nie byłem w domu przed zachodem słońca od lat – odpowiada szczerze. ‒ Dlaczego dzisiaj? Potrząsa głową i obserwuje mężczyznę biegnącego z dużym, czarnym labradorem na smyczy. ‒ Nie mogę powiedzieć. Chcę zapytać go czy nie chce czy nie może, ale zamiast tego po prostu kiwam i odpuszczam to na dzisiaj. ‒ To piękny wieczór, żeby posiedzieć na zewnątrz – powiedziałam w zamian. ‒ W rzeczy samej.

51

To był cholerny tydzień. Do piątkowej nocy jestem wyczerpana. Asystenci administracyjni zaharowują się. Nie, żebym już tego nie wiedziała… po prostu nigdy osobiście nie pracowałam jako jeden z nich, wbrew temu co mówi mój życiorys w biurze Lindy. Jestem gotowa na zimny prysznic oraz zwinięcie się z dobrą książką i kieliszkiem wina. Udaje mi się wziąć prysznic, przebrać w krótkie spodenki i top w chwili, w której słyszę dzwonek. Krzywię się kuszona, żeby to zignorować, ale potem dzwoni po raz trzeci, a następnie pięść wali w drewno z głośnym: ‒ Wiemy, że tam jesteś? ‒ Czy zapomniałam, że umówiliśmy się na kolację? – pytam i obserwuję z ostrożnym uśmiechem, jak Savannah i Declan wpychają się do środka, zatrzymując się, gdy przechodzą obok, żeby ucałować mnie w policzek, a ich ręce i ramiona wypełnione są torbami z jedzeniem. ‒ Zdecydowaliśmy cię zaskoczyć. – Declan odstawia torby i wciąga mnie w duży uścisk. – Usiądziemy, zjemy to tuczące jedzenie i wypijemy wino. Cóż, muszę wyjść po kolacji na dzisiejszy występ, ale wciąż napiję się trochę wina. ‒ Jak za dawnych czasów – dodaje Savannah z uśmiechem. Mój policzek jest wciśnięty w pierś Deca, słucham jego bicia serca, a on pociera rękami w górę i w dół moje plecy. Nie uświadamiałam sobie, jak bardzo potrzebuję przytulenia aż do tej chwili. ‒ W porządku? – pyta i umieszcza swoje wargi na mojej głowie. ‒ Taa. Nie odsuwam się i zamiast tego patrzę jak Savannah wyciąga białe pojemniki ze styropianu z plastikowych toreb i rozkłada jedzenie w bufetowym stylu na moim stole. Ma ciemne cienie pod zmęczonymi orzechowymi oczami i wygląda o wiele za szczupło w jeansach i prostej czarnej koszulce. 52

‒ Przeżyłaś swój pierwszy tydzień – mówi Van, otwierając butelkę wina i nalewając trzy kieliszki. ‒ Sądziłaś, że nie dam rady? – pytam ze śmiechem, gdy odsuwam się od Deca i akceptuję kieliszek wina. ‒ Nie, po prostu pomyślałam, że użyjemy tego jako powód do świętowania – odpowiada, puszczając oczko. – Przyniosłam twoje ulubione: włoskie. Z tuczącym sosem Alfredo i dużą ilością dodatkowego chleba. ‒ Kochasz mnie. – Posyłam Van szeroki uśmiech i w pierwszej kolejności łapię za chleb. – Boże, uwielbiam węglowodany. Dlaczego kocham je tak bardzo? ‒ Ponieważ są dla ciebie złe – odpowiada Van. – Są kryptonitem11 każdej kobiety. ‒ Myślałem, że to były buty – mówi Declan, gdy napełnia własny talerz makaronem, sosem i chlebem. ‒ Nie buty są niezbędne – informuję go poważnie. – Jak woda. ‒ Kobiety są dziwne – odpowiada Dec ze śmiechem i rozsiada się wygodnie na podłodze, jego plecy opierają się o kanapę. Jego długie, szczupłe ciało jest zrelaksowane, gdy je kolacje i przypomina mi swojego starszego brata. Dec jest dokładnie taki wysoki i szeroki w ramionach jak Eli. Mężczyźni Boudreaux są najlepszymi egzemplarzami męskiego gatunku. ‒ Nie sądzę, że powinniśmy się w pełni rozumieć – ripostuję i zlizuję sos z palca. ‒ Jak się masz? – pyta Van, gdy skubie chleb. Ledwie tknęła jedzenie. Zerkam na jej talerz, a potem patrzę jej w oczy, ale potrząsa głową i zwęża je na mnie. ‒ Mam się dobrze – odpowiadam. ‒ Nie, naprawdę – mówi Dec. Jego zwykle uśmiechnięta twarz jest teraz poważna. ‒ Nie, naprawdę – nalegam – wszystko w porządku. ‒ Kiedy rozwód został sfinalizowany? – pyta Van. ‒ Sześćdziesiąt cztery dni temu – odpowiadam, zanim mogę się powstrzymać, potem krzywię się, gdy oboje zwracają na mnie zszokowane spojrzenia i wymieniają spojrzenie miedzy sobą. ‒ Liczysz dni i masz się dobrze? – pyta Dec. 11

Kryptonit - fikcyjny pierwiastek z komiksów z udziałem Supermana.

53

‒ Do licha, tak liczę dni. Ten rozwód był z trudem wywalczony. – Wpycham więcej makaronu i kurczaka w usta i wskazuję na nich widelcem. – Wiecie o tym. ‒ Powinnaś pozwolić mi go walnąć – nalega Declan. Obniża widelec na talerz, a oczy ma przepełnione złością, gdy na mnie spogląda. – Tylko podły skurwysyn robi to, co on zrobił tobie. ‒ Mogłabym czerpać satysfakcję z patrzenia jak go bijesz. – Wylizuję widelec, myśląc o moim silnym przyjacielu, kopiącym tyłek mojemu byłemu mężowi. – Wciąż chodzisz na te zajęcia z Krave Magnus? ‒ Krav Maga – poprawia ze śmiechem. – I ty też powinnaś. To świetna samoobrona. ‒ Po prostu dodam to do swojej listy rzeczy do zrobienia. – Przekrzywiam głowę i obserwuję jak Van przesuwa makaron po talerzu zagubiona w myślach. – Myślę o zostaniu lesbijką i dołączeniu do kolonii nudystów. ‒ Tak, to chciałbym zobaczyć – oświadcza Declan z łobuzerskim uśmiechem, ale potem podąża za moim spojrzeniem i klnie pod nosem. – Nie słucha. ‒ Nie, nawet odrobinę – zgadzam się. – Ziemia do Van. ‒ Huh? – Podrywa spojrzenie i bierze kolejny duży łyk wina, potem napełnia ponownie kieliszek. ‒ Teraz twoja kolej na mówienie. ‒ Nie skończyliśmy jeszcze z tobą – mówi, ale po prostu się do niej szczerzę. ‒ Tak, skończyliśmy. Razem z Deckiem właśnie omówiliśmy mnie zmieniającą się w lesbijkę i dołączającą do kolonii nudystów. ‒ Jestem cały za tym – potwierdza Declan, zarabiając gniewne spojrzenie od swojej bliźniaczki. ‒ Jak źle mają się sprawy, Van? I nie zaprzeczaj. Wyglądasz jak gówno i robisz uniki, gdy pytam. Jestem mistrzem tych taktyk. Spogląda nerwowo na brata a potem na mnie. ‒ Nie musisz się martwić… ‒ Wyduś to, Van. Głos Deca jest spokojny, postawa zrelaksowana, ale każdy mięsień w jego ciele jest w stanie najwyższej gotowości.

54

Jest gotowy skopać tyłek. I ja również. ‒ Sprawy po prostu nie układają się za dobrze – szepcze cicho Savannah. ‒ Czy on cię krzywdzi? – pyta Declan. ‒ On… ignoruje mnie. – Odstawia talerz i przyciąga kolana do klatki piersiowej, obejmując mocno nogi. – Chyba, że nie może czegoś znaleźć, praktycznie po prostu robi swoje własne rzeczy. ‒ Co jeszcze robi? – pytam i też odstawiam talerz, potem po prostu unoszę brew, kiedy Van wpatruje się we mnie przeżuwając swoją dolną wargę. ‒ Nie wiem. ‒ Złapię Eliego i Beau, i zrobimy… ‒ Nic – nalega Van, kładąc rękę na ramieniu Deca. – Nie zrobicie nic. ‒ Pieprzyć to Vanny – mówi i wpatruje się w nią gniewnie, jakby straciła rozum. – Zdradza cię i chcesz, żebyśmy to zignorowali? ‒ Nie mam dowodu. – Wzrusza ramionami i uśmiecha się smutno. – To tylko przeczucie. ‒ Obiecaj mi – mówi Dec i przyciąga ją bliżej przytulając – że zadzwonisz do mnie, w dzień czy w noc, jeżeli będziesz mnie potrzebować. ‒ Tak zrobię. ‒ Jeżeli znajdziesz dowód… – zaczynam. ‒ Sama skopię mu tyłek – kończy. Wysuwa się z uścisku Declana i zaczyna sprzątać. ‒ Widzisz, to dlatego nigdy się nie ożenię – mówi Dec. – Zabiłbym się, zanim bym skrzywdził kobietę, a to wydaje się być wszystkim do czego nadaje się małżeństwo. Ból. ‒ Mama i tato byli małżeństwem przez ponad trzydzieści pięć lat – przypomina mu Van. ‒ Moi byli małżeństwem przez trzydzieści pięć – dodaję. – Nie wszystkie są takie złe. ‒ Wciąż, będę się trzymał swojego zdania w tej kwestii.

55

‒ Dlaczego wszyscy moi bracia są męskimi dziwkami? – pyta mnie Van, jakby Dec nie siedział zaraz obok niej. ‒ Ponieważ wszyscy są gorący i seksowni, i kobiety padają im do stóp? ‒ Myślisz, że jestem gorący i seksowny? – pyta Dec z czarującym uśmiechem. – Aww kochanie. To najsłodsza rzecz jaką kiedykolwiek powiedziałaś. ‒ Padasz do stóp Eliego? – pyta Van, zaskakując mnie. Declan poważnieje i oboje wpatrują się we mnie pasującymi orzechowymi oczami. ‒ Do licha nie – nalegam. – Nie padam do stóp żadnego faceta. ‒ Brawo dziewczyno. – Van salutuje mi swoim winem i opróżnia kieliszek. ‒ Och, tak przy okazji mama poinstruowała nas, żebyśmy cię przywieźli na kolację w niedzielę. – Szczerzy się Declan. – Podjadę pod ciebie po drodze. ‒ Nie chcę zakłócać waszego rodzinnego obiadu. ‒ Może nas zabić, jeżeli cię nie przywieziemy – zapewnia mnie Van. ‒ Albo nas nie nakarmić, co byłoby gorsze – dodaje Declan. – Idziesz. ‒ Dziękuję – odpowiadam i uśmiecham się do przyjaciół. – Dobrze was widzieć. ‒ To my cieszymy się widząc ciebie, kochana – odpowiada Declan, puszczając oczko. – Przyniosłaś deser Vanny? ‒ Oczywiście. ‒ Przestań ze mną pogrywać.

***

Spałam do późna następnego ranka. Moją największą wadą jest spanie do późna w weekendy. Pogardzam budzikiem. Otwieram powoli oczy i rozciągam się w miękkim

56

królewskich rozmiarów łóżku, potem leżę na plecach i wpatruję się przez francuskie drzwi12 na jasnoniebieskie niebo. Gdy zaczynam rozmyślać nad dzisiejszym porządkiem dnia dzwoni dzwonek. Spoglądam na zegarek i krzywię się. Do licha, jest dziewiąta rano w sobotę. Kto na świecie mógłby dzwonić moim dzwonkiem? Wychodzę z łóżka i nie kłopoczę się nawet zarzucaniem szlafroka na top i różowe falbaniaste majtki. Ktokolwiek jest głupi na tyle, żeby pokazać się u mnie o tej godzinie, po prostu będzie musiał przyjąć mnie taką jaką dostanie. To i tak najprawdopodobniej Savannah. Zawsze była rannym ptaszkiem. Nienawidzę tego. Szarpię drzwi i pocieram wolną ręką twarz. ‒ Poważnie Van, dopiero co wyszłaś stąd sześć godzin temu. Zapomniałaś czegoś? ‒ Savannah była tutaj do trzeciej nad ranem? Opuszczam rękę i wpatruję się w szoku na szczerzącego się Eliego. Jego oczy w kolorze whiskey błyszczą, gdy przygląda się mojemu śpiącemu wyglądowi od czubka mojej potarganej głowy do pomalowanych na różowo paznokci u stóp. W drodze powrotnej jego szczęka opada, gdy zauważa moje majtki. ‒ Tak – piszczę i krzyżuję ramiona na piersi. – Ona i Declan wpadli wczoraj na kolację i zostali. Zawsze mogliśmy rozmawiać przez godziny. ‒ Czy cię obudziłem? – pyta. Jego głos jest niski i intymny, gdy do mnie podchodzi. Przesuwam się, wpuszczając go do środka i zamykam drzwi. ‒ Nie dopiero co się obudziłam. – Przygryzam wargę. – Um, co ty tutaj robisz? ‒ Potrzebuję przysługi. Czuję jak brwi podnoszą mi się do linii włosów, gdy obserwuję jego śmiejące się oczy, ale jego usta powstrzymują uśmiech. To… ujmujące. ‒ Przysługi? ‒ Tak, kochanie, bardzo ważnej. Przekrzywiam głowę i czuję jak moje usta układają się w półuśmiech.

12

57

‒ Słucham. ‒ Potrzebuję eskorty po Dzielnicy dzisiaj rano. Umieszczam ręce na biodrach i oczy Eliego powoli poważnieją, rozpalają się i poruszają się od moich oczu do ust i w dół do piersi. Przeklina pod nosem i przypominam sobie, że pokazuję mu o wiele więcej niż powinnam i prostuję ręce. ‒ Potrzebujesz eskorty? Kiwa głową i ponownie przyłapuje mnie na gapieniu się na niego. ‒ Tak, poproszę. ‒ Nie znam okolicy – odpowiadam delikatnie. ‒ Tak. ‒ Więc, dlaczego… ‒ Chciałbym pokazać ci okolicę, cher – mówi miękko. – Co ty na to? Żuję wargę przez kilka sekund i w końcu uśmiecham się wdzięcznie. Umierałam z pragnienia, aby pospacerować i zwiedzić sławną Francuską Dzielnicę. ‒ Będę zaszczycona eskortując cię. ‒ Możesz zechcieć wybrać inny rodzaj stroju – mówi, wskazując na moje ciuchy. – Nie chciałbym musieć bić każdego mężczyzny, który przechodziłby chodnikiem i gapił się na ciebie. Macham na niego ręką i obracam się, kierując do sypialni, ale słyszę jak mamrocze. ‒ Chociaż wyglądasz niesamowicie we wszystkim co ubierzesz. To nie pomaga uspokoić się moim sutkom. Zamykam drzwi do sypialni, opieram o nie i biorę głęboki oddech. Ten mężczyzna jest czystą chodzącą pokusą. Ale nie dotknął mnie. Uśmiechał się i zaprosił mnie na wycieczkę po okolicy. Pewnie, zmierzył mnie wzrokiem, ale nie mam stanika i moje durne ciało reaguje na niego na czysto instynktownym poziomie. Mogę się kontrolować przez dzień. Bez problemu. Kiwam głową i mentalnie klepię się po plecach, potem szybko wiążę włosy, myję zęby i zakładam jeansowe spodnie capri i niebieską bluzkę bez rękawków. W drodze

58

z sypialni łapię zielony kapelusz, który kupił mi Eli tamtego dnia i wkładam stopy w wygodą parę Tomsów13. ‒ Dobra, jestem gotowa. Eli stoi przy moim oknie z rękami w przednich kieszeniach jeansów, które dopasowują się idealnie do jego tyłka i ud. Jego czarna koszulka jest rozciągnięta na szerokich ramionach a wciąż mokre od prysznica ciemne włosy wokoło kołnierzyka. Obraca się i uśmiecha, gdy widzi, że trzymam kapelusz. ‒ Dobry plan. Będzie dzisiaj gorąco. ‒ Jest gorąco każdego dnia – odpowiadam z kpiącym uśmiechem. Podaje mi torebkę i eskortuje na dół na chodnik. ‒ Tędy. Prowadzi mnie w prawo, a jego ręka jest w dole moich pleców. Jesteśmy w Jackson Square14 naprzeciwko katedry św. Ludwika, gdzie muzycy jazzowi grają entuzjastycznie na różnych instrumentach, chiromanci siedzą przy swoich stolikach, a artyści rozwiesili swoje płótna na żelaznym płocie, otaczającym piękny park, w którym znajduje się ogromny posąg prezydenta Jacksona na koniu, od którego pochodzi nazwa placu. ‒ Tutaj jest pięknie – szepczę i uśmiecham się do mężczyzny, grającego na saksofonie. ‒ Tak jest – zgadza się Eli i prowadzi mnie dookoła parku w kierunku zielonego budynku z zielono białymi markizami i tuzinem okrągłych stolików z krzesłami. – Zaczniemy od śniadania. ‒ Jest długa kolejka – odpowiadam i mierzę wzrokiem sznurek ludzi, czekających cierpliwie na stolik.

13 14

Jackson Square – park znajdujący się naprzeciwko katedry Św. Ludwika. Jego nazwa pochodzi od Andrew Jacksona 7 prezydenta USA.

59

‒ Szybko się porusza – zapewnia mnie i prowadzi na koniec kolejki. – I jest tego warte. ‒ Dobrze opowiedz mi o Café du Monde15 – żądam, odczytując nazwę z markizy. ‒ Najlepsze beignets w Nowym Orleanie – zapewnia mnie. – To miejsce jest tutaj od zawsze i nie zmieniło się za bardzo. Zanim się spostrzegam, dochodzimy do początku kolejki i znajdujemy stolik blisko alejki. ‒ Menu jest na dozowniku do serwetek – informuje mnie Eli i pochyla się do mnie. – Ale jeżeli nie masz nic przeciwko to czy mógłbym zamówić coś dla ciebie? ‒ Nie mam nic przeciwko. Opieram się i słucham jak Eli informuje naszego kelnera, że każde z nas weźmie beignets i mrożoną kawę z mlekiem. Obserwuję z fascynacją, jak ciągnięta przez konie bryczka sunie w dół ulicy przed nami. Woźnica przekazuje swoim pasażerom wszelkiego rodzaju informacje, dotyczące Jackson Square, który jest dokładnie naprzeciwko nas po drugiej stronie ulicy. ‒ Dziękuję za zabranie mnie tutaj dzisiaj. Eli wygina brew. ‒ To ty eskortujesz mnie, pamiętasz? Szerzę się i kiwam głową. ‒ Jasne. Za wyjątkiem tego, że to ty mnie oprowadzasz. ‒ Jesteś nowa w mieście. – Wzrusza ramionami jakby to nie było nic wielkiego, ale jakoś myślę, że jest. – I nie spacerowałem tutaj od dawna. ‒ Czy wiele się zmieniło? ‒ Niewiele – mówi z uśmiechem, gdy dostajemy beignets i kawę. – Mój ojciec zwykł zabierać naszą całą szóstkę tutaj każdego sobotniego poranka, odkąd tylko pamiętam. Przychodziliśmy, dopóki nie zmarł. Przestaje mówić i marszczy brwi, jego oczy mierzą z determinacją beignets. 15

Café du Monde – najsłynniejsza kawiarnia w Nowym Orleanie. Słynie oczywiście z doskonałych baignets;)

60

‒ Przykro mi z powodu twojej straty – mówię miękko. Wiem, że jego tato odszedł dwa lata temu i pamiętam jak załamana była cała jego rodzina stratą niezwykłej głowy rodziny. – Och mój Boże – szepczę, przyglądając się kwadratowym pączkom, pokrytym kopiastą stertą cukru pudru. – To jest po prostu… ‒ Najlepsze – kończy Eli z jękiem i zjada jeden ze smakołyków w dwóch gryzach. Oblizuje usta i moje czarne koronkowe majtki za dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów przemakają. Ten mężczyzna powinien nosić ostrzegawczą metkę. ‒ Masz zamiar je zjeść czy kontynuować gapienie się na mnie? – pyta ze śmiechem. Potrząsam głową, wyciągając się z transu obserwowania Eliego i robię gryza. ‒ Och łał. ‒ Prawda? ‒ Potrzebuję ich każdego dnia. ‒ Mogę to zorganizować. – Jego oczy są całkowicie poważne, gdy mnie obserwuje. ‒ Żartuję. Przytyłabym dwa kilo w ciągu miesiąca. ‒ Nie, nie przytyłabyś i nie żartuję. Powiedz słowo i załatwię je dla ciebie. Opieram się i obserwuję go, przeżuwając pączkowe boskości. Co mogę na to odpowiedzieć? Zamiast odpowiedzi kończę swoje beignets, potem piję pyszną mrożoną kawę, wycieram usta i strzepuję cukier puder z bluzki oraz spodni. ‒ Gotowa na to co jest następne? – pyta, wstając i wyciągając do mnie rękę. ‒ Pewnie. Prowadzi mnie na chodnik i zakłada kapelusz na głowę wiodąc w górę i w dół ulic, spacerując przez sklepy z pamiątkami i antykami, jubilerów i nawet nowoczesny sklep voodooo. Nasiąkam tym wszystkim, zaglądając w każdy kąt i szczelinę w każdym sklepie, a Eli cierpliwie na mnie czeka, nie mówi wiele, pozwalając, bym prowadziła go tam, gdzie chcę iść. Jest opiekuńczy, gdy chodzimy od sklepu do sklepu, upewniając się, że trzyma rękę w dole moich pleców, ale gdy się rozglądam daje mi przestrzeń do zwiedzania.

61

W sklepie z zabytkową biżuterią znajduję srebrny z dodatkiem kości słoniowej medalion cameo16, który muszę kupić dla mamy na dzień matki. Kiedy wyciągam portfel, żeby zapłacić, Eli uprzedza mnie, podając sprzedawcy swoją kartę. ‒ Eli, kupuję to dla mamy. ‒ Pokocha to. ‒ Tak, ale ty właśnie to kupiłeś. Unosi brew i obserwuje mnie z rozbawieniem wykrzywiającym jego usta, gdy sprzedawca pakuje go i mi wręcza. ‒ Nie będziesz za nic płacić, kiedy jesteś ze mną, cher. Zanim zdążę odpowiedzieć, obraca się i wyprowadza mnie ze sklepu, i wracamy do chiromantów i muzyków przed Jackson Square. Kobieta z karnacją w kolorze głębokiej mokki i jasnym białym uśmiechem macha do mnie i natychmiast siadam przy jej stoliku, zanim Eli zdąży mrugnąć, co sprawia, że piorunuje mnie wzrokiem. Pokazuję mu język. ‒ Cóż, witaj jestem Madame Sophia. Uśmiecha się i zaczyna wcierać żel antybakteryjny w ręce. Przynajmniej jest czystą chiromantką. ‒ Czy zatem, będę czytać z obu waszych dłoni? ‒ Nie – odpowiada Eli i wkłada obie ręce do kieszeni. Zawsze to robi, gdy czuje się niekomfortowo. To tak jakby urocze. ‒ Przestraszony? – pytam z uśmiechem. ‒ Sceptyczny – odpowiada, odwzajemniając uśmiech i wybijając mnie z rytmu. ‒ W porządku, dziecinko, może tylko słuchać. Proszę podaj mi dłoń, którą najlepiej ci się pisze. – Kładę swoją rękę na jej wnętrzem do góry i rozsiadam się, czekając na rozrywkę.

16

62

‒ Ach – szepcze i śledzi palcem wokoło i na zewnątrz mojej dłoni. – Jesteś emocjonalna, czyż nie, kochaniutka. Nosisz serce na dłoni. Przygryzam wargę i spoglądam na Eliego, który przewraca oczami. Wiem co sobie myśli: połowa społeczeństwa to robi. ‒ Jesteś tą mądrą. Och spójrz na to! Jesteś dobrym kłamcą. Spogląda w górę na mnie mrużąc oczy, po czym z powrotem w dół.

Kłamię zarobkowo. ‒ Och, kochaniutka. – Nie patrzy już dłużej na moją dłoń. Teraz patrzy mi w oczy, a jej czekoladowo brązowe są pełne współczucia. – Nie zasługiwał na ciebie i lepiej ci bez niego. Krzywię się i zerkam na Eliego, a potem z powrotem patrzę na Sophię. ‒ Nie sądzę… ‒ Ale będzie z tobą wszystko w porządku – kontynuuje bez zająknięcia. – Czasami miłość może być zaraz pod naszym nosem, wiesz? ‒ Nie sądzę, że naprawdę potrzebuję miłosnej porady – odpowiadam nerwowo. Puszcza mi oczko, a potem wraca do mojej dłoni. ‒ Ach, jesteś uparta, ale to dobrze. Nie pozwalasz ludziom się wykorzystywać, ale jesteś słaba dla spojrzenia szczeniaczka. – Chichocze, a ja po prostu mrugam. – Twoi rodzice tęsknią za tobą tam w Irlandii. Sapię i poruszam się, żeby zabrać rękę. ‒ To jest dokładnie tutaj – odpowiada. – Dostaniesz niedługo telefon, który zmieni dla ciebie bieg spraw. ‒ Zmieni, jak? ‒ Wystarczy – mówi Eli i kładzie rękę na moim ramieniu, wysyłając prąd w dół mojej klatki, sprawiając, że moje sutki twardnieją. Oczy Sophi rozszerzają się, gdy patrzy pomiędzy naszą dwójką. Jej ręka wciąż trzyma moją ‒ To jest potężne połączenie. ‒ Powiedziałem wystarczy. Dziękujemy za twój czas – mówi i pomaga mi wstać.

63

‒ Nie sądzę, że ona skończyła – mówię, krzywiąc się i spoglądając do tyłu, żeby zobaczyć jak Madam Sophia obserwuje nas odchodzących z zamyślonym wyrazem na zmęczonej twarzy. ‒ Skończyła. Jego szczęka jest zaciśnięta a oczy zwężone, gdy prowadzi mnie wzdłuż wybrukowanej ulicy. ‒ Eli. Nie zatrzymuje się, więc wbijam pięty w ziemię i ciągnę go, aby zatrzymał się obok mnie. ‒ W porządku. Zakłada mi włosy za ucho. ‒ Powinnaś nosić kapelusz. Zakładam go na głowę przekrzywiając za bardzo do przodu, więc musi zgiąć kolana, żeby zobaczyć moją twarz. W końcu uśmiecha się i przekrzywia rondo z powrotem. ‒ Dlaczego tak się wkurzyłeś? Wzrusza ramionami. ‒ Niepokoiła cię.

Przerażała mnie. ‒ W porządku – powtarzam uparcie. Po prostu uśmiecha się znacząco i całuje mnie w czoło. ‒ Jesteś gotowa na lancz? ‒ Więcej jedzenia? ‒ Jesteś w Nowym Orleanie kochanie. Tutaj zawsze jest więcej jedzenia.

***

‒ Jestem wyczerpana – wzdycham, gdy Eli odprowadza mnie do drzwi kilka godzin, wiele sklepów i dwa posiłki później. ‒ W dobry sposób, mam nadzieję.

64

‒ Zdecydowanie w dobry. Miałam dzisiaj dużo zabawy. Uśmiecha się łagodnie i zdejmuje mi kapelusz z głowy, a potem zakłada mi włosy za ucho i przeciąga opuszkami palców wzdłuż linii szczęki. ‒ Też się dobrze bawiłem. ‒ Cieszę się, że zadzwoniłeś dzwonkiem bladym świtem. ‒ Sądzę, że była dziewiąta a nie blady świt. Wzruszam ramionami. ‒ To samo. Chichocze, gdy wyławiam klucze z torby i otwieram drzwi. ‒ Chcesz wejść? – pytam. ‒ Mam trochę pracy do wykonania dzisiaj wieczorem – odpowiada. Jego oczy wyglądają niemal na… zdeterminowane. ‒ Dobrze, cóż dzięki jeszcze raz. Kiwa głową, gdy zamykam drzwi i rzucam kapelusz na kanapę. Jasna dupa dzisiaj było zabawnie. Chemia wciąż jest poza skalą, ale był doskonałym dżentelmenem przez cały dzień. Ledwie mnie dotykał, ale śmialiśmy się dużo i był… przyjacielski. Huh. Eli Boudreaux i ja jesteśmy przyjaciółmi. Uśmiecham się, idąc przez loft a mój iPhone rozświetla się połączeniem FaceTime17 od mojego kuzyna Rhysa. Szczerzę się, gdy akceptuję i siadam na balkonie. ‒ Cóż witaj piękna. Jesteś widokiem dla zmęczonych. ‒ Hej przystojniaku. Ty również.

17

Aplikacja na iPhony dzięki, której za pomocą bezprzewodowego internetu można prowadzić wideorozmowy.

65

Eli ‒ Chcesz wejść? – pyta, a jej zielone oczy uśmiechają się do mnie.

Kurwa, tak. Chcę wejść. Co oznacza, żebym lepiej tam nie wchodził, ponieważ trzymałem od niej ręce z daleka przez cały dzień i mój opór powoli umiera, bolesną śmiercią. ‒ Mam trochę pracy do wykonania dzisiaj wieczorem – kłamię z łatwością. Momentalnie spogląda w dół, a rozczarowanie przysłania jej oczy i czuję się jak dupek pierwszej klasy z bycia, którym jestem znany. Ale byłbym nawet większym dupkiem, jeżeli poszedłbym za nią i uwiódł te drogie majteczki. ‒ Dobrze, cóż jeszcze raz dzięki. Posyła mi kolejny ze swoich słodkich uśmiechów, potem zamyka za sobą drzwi i przekręca zamek z głośnym kliknięciem. Opieram czoło o drzwi i biorę cicho długi, głęboki oddech. Wciąż mogę ją poczuć. Schodzę po schodach i idę do swojego własnego pustego domu. Myśli o Kate wciąż przebiegają przez moją głowę. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz wziąłem cały dzień wolnego i z pewnością nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak dobrze się bawiłem. Entuzjazm Kate do wszystkiego, co nowe jest zaraźliwy. Jej miłość do muzyki, jedzenia, cholera… nawet do tej szalonej chiromantki. Skacze na głęboką wodę i delektuje się doświadczeniem, sprawiając, że bycie w jej towarzystwie jest po prostu łatwe. I może to właśnie przeraża mnie śmiertelnie.

66

Brałem to miasto za pewnik przez całe swoje życie. Mój ojciec zawsze wskazywał nam, że żyjemy w specjalnym miejscu, ale dopóki nie spędziłem ostatniego tygodnia dzieląc go z Kate, to nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby to szczerze docenić. Jej zachwyt czerwoną fasolą i ryżem, i kanapką z krewetkami18 tego popołudnia wywołał uśmiech na moich ustach. Ta kobieta może jeść, jak nikt z kimkolwiek do tej pory byłem. Większość kobiet wybiera sałatę i kręci nosem na pójście gdziekolwiek, nie wspominając o spacerowaniu przez przecznicę za przecznicą, włócząc się po sklepach pełnych zbyt drogich krzykliwych ozdóbek. Nie, żebym zwykle zwracał uwagę na tego rodzaju sprawy, jak długo są dobre w łóżku i za bardzo się nie przywiązują. Ale Kate jest inna. Tak, chcę rzucić ją na łóżko i pobawić się bardziej niż chcę kolejnego oddechu, ale równe mocno cieszę się jej towarzystwem. Jej uśmiech powoduje, że mój brzuch się zaciska. Słuchanie jej śmiechu sprawia, że boli mnie pierś. A kiedy wsunęła swoją rękę w moją i złączyła nasze palce, gdy przechodziliśmy przez ulice, był to najprostszy dotyk, jakiego kiedykolwiek doświadczyłem. Wchodzę po schodach do głównej sypialni, ściągam buty i wpatruję się w balkon, zastanawiając się czy wyjdzie na zewnątrz, aby cieszyć się resztą swojego wieczoru. I jeżeli tak, czy nie miałaby nic przeciwko, gdybym do niej dołączył? Boże, stałem się taką cipką. Dopiero co widziałem ją pięć minut temu, a już znów pragnę jej towarzystwa. I to jest tym, czym dokładnie to jest: pragnę jej. Jej ciała, myśli, uśmiechu. Całej jej. Sprawiła, że ożyły części mnie, które długo były martwe i nie jestem pewien czy mogę zaufać temu pragnieniu w moich wnętrznościach. Jednak nie mogę tego powstrzymać.

18

Kanapkak shrimp po’ boy to kolejny specjał Nowego Orleanu:

67

Podchodzę do drzwi i otwieram je, ale zanim zdążę wyjść na balkon słyszę jej głos. I głos mężczyzny. Wpycham ręce do kieszeni i obracam w palcach prawej ręki półdolarówkę. ‒ Cóż witaj piękna. Jesteś widokiem dla zmęczonych. ‒ Hej przystojniaku. Ty również. ‒ Jak tam sobie radzisz w Big Easy? Wolno wysuwam się na zewnątrz i widzę, że stoi do mnie plecami i rozmawia przez FaceTime na iPhonie. ‒ Sprawy mają się tutaj świetnie. A co u ciebie? Dbasz o siebie? Wiem, że pracujesz za dużo i martwię się, wiesz. ‒ Przestań się o mnie martwić, kochanie. Jestem silny jak byk. Unoszę brew na to czułe słówko i czuję jak oddech więźnie mi w gardle. ‒ Również uparty jak jeden – odpowiada. Mogę usłyszeć uśmiech w jej głosie. ‒ Tęsknisz za mną i wiesz o tym. ‒ Wiem – odpowiada z westchnieniem. – Tęsknię za tobą bardzo. Kiedy się z tobą zobaczę? Obracam się i po cichu wracam do domu, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Więc ma kogoś. Potrząsam głową i śmieję się smutno. Jestem takim cholerny głupcem. Dzielenie się beignets i czytanie z dłoni nic nie znaczy.

Ona nic nie znaczy. Mogę usłyszeć jej śmiech napływający przez moje drzwi i każdy włos na moim karku staje dęba. Nie jest niczym. Jest najdalej od niczego, co kiedykolwiek spotkałem w swoim życiu. I nie mogę jej mieć.

***

‒ Wujku Eli chcę iść na zewnątrz i porzucać.

68

Syn mojej najmłodszej siostry, Sam, wpatruje się we mnie pełnymi nadziei orzechowymi oczami. Jego czapka Chicago Cubs jest umieszczona pewnie, a w jego brudnych, małych chłopięcych rękach znajduje się rękawica bejsbolowa i piłka. ‒ Mam nadzieję, że nie masz na głowie czapki w mojej kuchni – mama posyła Samowi srogie spojrzenie i Sam zdejmuje czapkę, opuszczając brodę na pierś. ‒ Nie, proszę pani. ‒ Po obiedzie – informuję go i wciągam go w uścisk, targając jego kudłate, ciemne włosy. – Możesz liczyć mnie i Beau. ‒ Rzucam lepiej niż wasza dwójka – mówi Sam i szczerzy się do Beau, który przerzuca dla mamy warzywa na drugą stronę blatu, gdzie naprzeciwko siedzę z Samem i Gabby. ‒ Nie rzucasz lepiej niż ja – protestuje Beau, krzywiąc się. ‒ Tak – odpowiada Sam, a oczy ma na cieście z orzechami peacan, stygnącym na blacie. – Babuniu mogę trochę ciasta? ‒ Nawet nie myśl o dotykaniu tego ciasta przed obiadem. – Mama potrząsa szpatułką na Sama, sprawiając, że się uśmiecha. – Jesteś taki sam jak twoi wujkowie. Zawsze chcieli zakopać się najpierw w deserze. ‒ Jestem dorastającym chłopcem. Prawda mamo? Gabby uśmiecha się do syna i całuje jego głowę, zanim on wyrywa się z zażenowaniem. ‒ Jesteś dorastającym chłopcem. Dorastasz na moich nerwach. Sam uśmiecha się i idzie do tylnych drzwi. ‒ Idę do obiadu porzucać piłką w powietrzu. ‒ Dobry plan. Nie odchodź za daleko! – woła Gabby i drzwi z siatką na owady zamykają się. ‒ Jest uroczy – mówi Charly z uśmiechem, stojąc przy kuchence obok mamy. – I wie o tym. ‒ Jest siedmiolatkiem, mającym trzydzieści pięć lat – mówi Beau ze śmiechem. – Próbował wyciągnąć pewnego dnia ode mnie dwadzieścia dolarów za zaciągnięcie koszy na śmieci na drogę. ‒ On co? – pyta Gabby sapiąc. – Zabiję go.

69

‒ Och proszę cię – mówi mama z kpiną. – Wszyscy próbowaliście wyciągnąć ode mnie i taty więcej, kiedy byliście młodsi. ‒ Nigdy też nam się to nie udało – mówi radośnie Charly i wrzuca kolby kukurydzy do gotującej się wody. Byliśmy bogaci od pokoleń, ale nigdy nie zatrudnialiśmy pomocy domowej. Mama i tato zawsze mówili, że nie ma powodu, aby mieszkać w zbyt dużym domu dla naszej ósemki, którym nie bylibyśmy w stanie sami się zajmować. Mama uwielbia gotować, kochała wychowywać nas i każdy miał równy udział w obowiązkach podczas dorastania. ‒ Gdzie Savannah i Dec? ‒ Tutaj – odpowiada Van, gdy wchodzi do kuchni, wymieniając z każdym uściski i całusy. ‒ Nie zrobiłeś tego! Zamieram na dźwięk jej głosu, potem czuję, jak moje ręce zaciskają się w pięści a oczy zwężają, gdy Kate i Declan wchodzą do kuchni. Jego ramiona obejmują ją w talii i są pochyleni do siebie, zaśmiewając się do cholernego rozpuku. To to pochylenie wkurza mnie najbardziej. Są zbyt spoufaleni, jak na mój poziom komfortu.

Co ona tutaj robi? ‒ Kate! – krzyczy mama i śpieszy dookoła kuchennego blatu, wciągając Kate w uścisk. – Ach kochanie trochę minęło odkąd ostatni raz cię widziałam. ‒ Wyglądasz wspaniale, jak zawsze – odpowiada Kate i przytula mocno mamę. – Dziękuję za zaproszenie. ‒ Jesteś rodziną, kochanie. Nie potrzebujesz zaproszenia. Będziesz przychodzić na niedzielne obiady, kiedy będziesz przebywać tu w mieście. Biorę głęboki oddech, ale czuję, jak moja krew się gotuje. Była zaproszona, ale nie zadzwoniła do mnie, żebym ją podwiózł. Zamiast tego wybrała przejażdżkę z Declanem? Co do cholery? Nagle Sam wbiega do środka, a drzwi zamykają się za nim głośno. ‒ Mamo! Rzuciłem piłkę wysoko w górę i uderzyła w dąb, odbiła się od pnia i uderzyła w dach! – Zatrzymuje się gwałtownie, gdy dostrzega Kate. Ściąga

70

czapkę z głowy i szura nogami w swoich zużytych trampkach po drewnianej podłodze. – Pani. ‒ Sam, to jest Kate – mówi Declan, uśmiechając się do naszego siostrzeńca. – Jest bardzo dobrą przyjaciółką rodziny. ‒ To przyjemność proszę pani. Wyciąga rękę, aby potrząsnąć ręką Kate, sprawiając, że wszyscy się szeroko uśmiechamy. Gabby bardzo dobrze wychowuje Sama. ‒ Przyjemność po mojej stronie, Sam. Miło cię poznać. ‒ Tak, proszę pani. ‒ Co mówiłeś o swojej piłce? Sam uśmiecha się szeroko, a podekscytowanie ponownie wypełnia jego ciemne oczy. ‒ Uderzyła w dach, a potem stoczyła się a ja ją złapałem. ‒ Dobra robota – mówi Kate z uśmiechem. Boże, jej uśmiech zabija mnie za każdym razem, nawet, gdy jest przeznaczony dla kogoś innego. ‒ Tym razem nie uderzyłeś w żadne z moich okien, prawda? – Mama ostrzega i całuje Sama w głowę, gdy wraca z powrotem do kuchni. ‒ Nie babuniu – przytakuje Sam. – Wciąż odpracowuję ostatnie okno. Wzdryga się i spogląda na mamę. ‒ Wybił kolejne okno? – pyta Charly ze śmiechem. ‒ Hej, nie śmiej się, to trzecie w ciągu sześciu miesięcy – odpowiada Gabby, ale też nie może powstrzymać uśmiechu, który formuje się na jej ładnej, młodej twarzy. ‒ Wykonuję obowiązki, żeby za nie zapłacić – informuje nas wszystkich Sam. – Kiedy możemy zjeść ciasto? ‒ Chodź mały. – Declan łapie piłkę z rękawicy Sama. – Wyjdźmy i porzucajmy trochę. ‒ Nie masz rękawicy! ‒ Dam radę. Dec mruga do Kate, denerwując mnie i podąża za Samem na zewnątrz.

71

‒ Lance nie przyjdzie? – pyta Beau Van. Ona tylko potrząsa głową na nie i spojrzenie Beau spotyka moje. Tak, będziemy musieli odbyć wkrótce rozmowę z Lancem. Coś się tutaj dzieje i nie jest to dobre. Patrzenie jak Van cierpi zabija nas wszystkich. ‒ Mam nowe buty, panie – mówi Charly z przebiegłym uśmiechem. – Naprawdę wspaniałe, olśniewające, piękne buty. ‒ Będę u ciebie jutro – mówi Van i bierze Kate pod ramię. – Wezmę też Kate. Wyczyścimy cię. ‒ Niesprawiedliwe – mówi Gabby z grymasem. – To właśnie jest do kitu w życiu tak daleko od miasta. Nie mogę po prostu pójść ulicą i zrobić zakupów. ‒ Przyniosłam ci jakieś w twoim rozmiarze – odpowiada Charly, mrugając do naszej najmłodszej siostry. – Nie mogę pozwolić, żebyś mieszkała w Bayou mając brzydkie buty. ‒ Jesteś moją ulubienicą spośród rodzeństwa. Wiesz o tym, prawda? ‒ Hej! – krzywi się Beau na Gabby i macha na nią ostrym nożem. – To ja mieszkam tam z tobą, więc nie jesteś sama i dojeżdżam do pracy każdego dnia. ‒ Mówię ci od miesięcy, żebyś przeprowadził się do miasta – odpowiada Gabby i kładzie łokcie na blacie. ‒ Również nie chcę, żebyś mieszkała tam sama – dodaję. – Ty i Sam, sami w Bayou to sprawia, że wszyscy się denerwujemy. ‒ Nie jestem sama. Prowadzę odnoszący duże sukcesy hotel ze śniadaniami, dziękuję ci bardzo. Zawsz są jacyś ludzie dookoła. ‒ Ludzie, których nie znamy – odpowiada Charly, a mama kiwa głową, zgadzając się. ‒ Kochamy cię, skarbie – dodaje mama i obejmuje twarz Gabby rękami. – Beau zapewnia ci bezpieczeństwo. ‒ Beau potrzebuje sam znaleźć sobie kobietę i zostawić mnie w spokoju – odpowiada Gabby, piorunując Beau wzrokiem, a on tylko potrząsa głową i się śmieje. ‒ Opowiedz mi o hotelu ze śniadaniem – mówi Kate i zwędza marchewkę z miski z sałatą.

72

Boże, kocham jej apetyt. Wygląda dzisiaj niesamowicie w delikatnej, zwiewnej spódnicy i zielonym zapinanym topie z czarnym paskiem zapiętym wokoło jej talii. Zostawiła włosy rozpuszczone i nałożyła minimum makijażu, pozostawiając swoje wspaniałe piegi widoczne i ma bezbarwny błyszczyk na ustach. Kurwa, chcę całować te usta. ‒ Zamieniłam rodzinną plantację w hotel – odpowiada dumnie Gabby. Wszyscy jesteśmy z niej cholernie dumni. Hotel Boudreaux jest kwitnący i ma pełne obłożenie na miesiące. ‒ Och to wspaniale – mówi Kate. – Założę się, że jest niesamowity. Jest zaraz nad rzeką? ‒ Tak, ale nie możesz zobaczyć rzeki z powodu nadbrzeża. Goście kochają stary dębowy las i odnowiliśmy kilka kwater niewolniczych i innych, tak, że mogą również spacerować po terenie i dowiedzieć się czegoś o plantacji. ‒ Chciałabym go zobaczyć – mówi Kate i momentalnie decyduję, że zabiorę ją tam w następny weekend. Pokocha to. – Może ściągnę rodziców na wizytę i będą mogli tam zostać. To byłoby dla nich idealne. ‒ Wciąż są w Irlandii? – pyta Savannah. ‒ Tak i kochają to. Ale tęsknię za nimi. ‒ A co z Rhysem? – pyta Charly, gdy z Gabby siadamy do stołu, a mama stawia na stole pełne miski i talerze ze zbyt dużą ilością jedzenia. Nieruchomieję na pytanie Charly i obserwuję Kate. ‒ Ma się świetnie. Zajęty. Nie widziałam go od kilku miesięcy. ‒ Jest uroczy – mówi Charly z uśmiechem. – W seksowny przepyszny sposób. Jest dostępny? ‒ Mówimy tutaj o Rhysie – mówi Kate ze śmiechem. – Kto wie? Ale byłam w stanie porozmawiać z nim przez FaceTime ostatniej nocy i wyglądał lepiej niż zwykle, i wciąż jest uparty jak diabli. Więc to z Rhysem rozmawiała na FaceTime.

To nie moja sprawa. ‒ Chłopcy! – woła mama przez tylne drzwi. – Obiad gotowy! – Chodźcie i zjedzcie te produkty! 73

Kate siedzi obok mnie przy stole, uśmiechając się do mnie słodko i zauważam, że odwzajemniam to pomimo stałej frustracji, z której nie mogę się otrząsnąć. ‒ W porządku? – pyta miękko. ‒ Dlaczego miałoby nie być? ‒ Nie powiedziałeś nawet dwóch słów, odkąd tutaj przyszłam. ‒ Witaj, Kate. Mruży oczy i przekrzywia głowę, ale zanim zdąży zadać jakieś dalsze pytania, Dec i Sam dołączają do nas i wszyscy zaczynamy jeść. Spoglądam w górę i dostrzegam, że Charly obserwującą mnie i Kate z uniesioną brwią, ale potrząsam głową, przekazując jej milczącą wiadomość, żeby to zostawiła w spokoju i jadła w ciszy. Kate śmieje się, zadając więcej pytań o hotel Gabby, sklep Charly i jak Samowi podoba się w drugiej klasie, czarując całą moją rodzinę. Jak mogła przyjaźnić się z Deckiem i Van tak długo i nigdy wcześniej jej nie spotkałem?

Ponieważ byłeś zbyt zajęty utrzymaniem interesu w sposób jaki chciał tata. ‒ Eli jesteś dzisiaj bardziej milczący niż zazwyczaj – mówi mama łagodnie, obserwując mnie bystrym spojrzeniem. – Co się z tobą dzieje? Potrząsam głową i wycieram usta serwetką. ‒ To samo co zwykle, mamo. ‒ Hmph – odpowiada i rozgląda się po stole. – Dlaczego czuję się, jakbym czegoś nie wiedziała? ‒ Nie jest tak – odpowiadam uśmiechając się. – To praca jak zwykle. ‒ Pracujesz za dużo. ‒ Nie, tylko nie ty też – odpowiadam i pocieram czoło opuszkami palców. – Dostaję ten wykład od Savannah przynajmniej raz w tygodniu. ‒ Cóż, dostaniesz go też ode mnie. Jesteś moim chłopczykiem.

Och, Boże. Kate uśmiecha się obok mnie i ukrywa to za wysoką szklanką lemoniady. ‒ Mam się dobrze, obiecuję. ‒ Nawet wczoraj wziął wolny dzień – dodaje nonszalancko Kate. Oczy mamy rozszerzają się, gdy patrzy na nas. ‒ Naprawdę?

74

‒ Tak, proszę pani. ‒ Skąd o tym wiesz?

Nie mów tego. Kładę rękę na udzie Kate, ale ignoruje mnie i to mówi. ‒ Ponieważ był ze mną. Pokazywał mi przez cały dzień Francuską Dzielnicę. To jego wina, że jestem teraz uzależniona od beignets z Café du Monde. Wszyscy przy stole są cicho przez kilka sekund, a potem mama przeczyszcza gardło. ‒ Poszedłeś do Café du Monde w sobotni poranek? Spotykam jej jasne oczy swoimi i przytakuję. ‒ Tak, mamo. ‒ Zawsze chciałam zobaczyć Francuską Dzielnicę. Było niesamowicie – kontynuuje Kate nieświadoma napięcia pomiędzy nami, rodzeństwem. Wszyscy wpatrują się we mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. W końcu w niewinny sposób, w taki, w który potrafi tylko siedmiolatek, przemawia Sam. ‒ Dziadziunio zabierał nas tam w soboty – mówi i bierze kęs kukurydzy, omijając kilka miejsc z powodu przerwy w jego przednich zębach. – Było zabawnie. ‒ To prawda – mów Gabby i przebiega ręką przez włosy syna. Nagle Kate kładzie swoją rękę na moim udzie i spoglądam w dół w jej rozumiejące oczy, i to jest wszystko co mogę znieść. ‒ Przepraszam mamo, ale właśnie przypomniałem sobie, że mam trochę pracy do nadrobienia. – Wstaję szybko i zabieram swój talerz, całując ją w policzek. – Dziękuję za obiad, zadzwonię jutro. ‒ Eli… Nie zatrzymuję się jednak, aby usłyszeć, co ma do powiedzenia. Idę szybko do samochodu i wyjeżdżam z podjazdu. Moje serce bije szybko i po raz pierwszy od ponad dwóch lat jestem pochłonięty przez emocje. Co, do cholery, jest ze mną nie tak? I kim, do cholery, jest Rhys? To wszystko wina Kate. Zanim się pojawiła z tymi cudownymi zielonymi oczami i możliwymi do dotknięcia czerwonymi włosami, było ze mną dobrze, byłem

75

pochłonięty pracą. Miałem rutynę, która bardzo dobrze się dla mnie sprawdzała, bez żadnych przeszkód. Z pewnością nie było żadnych sobót spędzanych w dzielnicy i wieczorów słuchając występów Deca. Muszę po prostu zaliczyć. To właśnie trzeba zrobić. Minęło więcej niż chwila, odkąd ostatni raz cieszyłem się towarzystwem ciepłej, chętnej kobiety. Tak, to jest to. Szybko wracam do domu, przechodząc przez ciche puste pokoje z telefonem w ręku, przedzierając się przez listę kontaktów. Mam zamiar podrapać to swędzenie i pozbyć się go. Wymazać Kate całkowicie ze swojego umysłu. Nalewam sobie brandy na trzy palce do szklanki i siadam za biurkiem, przesuwając kciukiem elektroniczną, czarną książkę. Ach tak, mógłbym zadzwonić do Amandy. Zawsze jest zabawna. Wysoka i z długimi nogami. Ale ma truskawkowo blond włosy i to właśnie przypomina mi za bardzo Kate. Przeskakuję do następnego imienia. Collette! Spotkałem Collette trzy lata temu na uroczystości charytatywnej. Jest mądra i zdyscyplinowana, i lubi być oślepiana. Uśmiecham się, ale potem przypominam sobie, że Collette ma piegi na ramionach i to się nie uda.

Kurwa. Fredericka. Nie widziałem jej od jakiegoś czasu. Jest zaokrąglona w każdym odpowiednim miejscu z najlepszymi cyckami, jakie w życiu widziałem. Skreśl to. Kate ma najlepsze cycki, jakie kiedykolwiek widziałem. I nigdy tak naprawdę ich nie widziałem. Wzdycham głośno i przełykam resztę brandy, a potem uśmiecham się, gdy widzę imię Stephanie. Mamy ze Steph wspólny satysfakcjonujący układ przez większość czasu od pięciu lat. Jest wysoka i szczupła z ciałem biegaczki i entuzjazmem w łóżku, z którym nic nie może się równać. Ma kruczoczarne włosy i czekoladowo brązowe oczy z najbielszą, najgładszą skórą, jaką kiedykolwiek widziałem. Nie boi się narobić hałasu i może ssać fiuta jak nikt inny.

76

Tak, sądzę, że zadzwonię do Steph19. Mój kciuk zawisa nad jej imieniem, ale nagle widzę śmiejące się zielone oczy, uśmiechające się do mnie, gdy czytano jej z dłoni. Jej twarz zamarłą w zachwycie, gdy pierwszy raz skosztowała beignets. Boże, mój fiut drga na myśl, jak te oczy wyglądałyby, gdybym zakopał się w niej tak głęboko, że nie mógłbym stwierdzić, gdzie ona się kończy a ja zaczynam.

Sukinsyn. Rzucam telefonem przez pokój celując w kanapę, żeby się nie rozbił, a potem podnoszę szklankę i rozważam rzucenie nią też, potrzebując usłyszeć tuczące się szkoło, kiedy głos Charly dochodzi od drzwi. ‒ Sam byłby pod wrażeniem tego ramienia. Wiercę się i piorunuję siostrę wzrokiem. ‒ Co ty, do cholery, tutaj robisz? ‒ Cóż, nie jestem tutaj dla twojej błyskotliwej osobowości – odpowiada i kładzie ręce na biodrach. ‒ Spójrz nie jestem dzisiaj dobrym towarzystwem, Char. ‒ Najwyraźniej. – Uśmiecha się, jej orzechowe oczy łagodnieją i czuję, jak moja pierś też się rozluźnia. – Jesteś przystojny, gdy jesteś wściekły. ‒ Nie próbuj mnie oczarować. Odrzuca głowę do tyłu i się śmieje, a potem opada na kanapę i wyciąga mój telefon z poduszek. ‒ Co ci zrobił twój telefon? ‒ Nic. ‒ Chcesz pogadać o Kate? ‒ Kurwa, nie. ‒ Chcesz pogadać o czymkolwiek? – Patrzę na nią gniewnie i krzyżuję ramiona na piersi. – To może działać w sali konferencyjnej, ale na mnie nie działa. ‒ Jesteś wrzodem na moim tyłku. – Wzdycham i wpatruję się w Charly. Jest drugą w kolejności najmłodszą z rodzeństwa i byłem owinięty wokół jej małego palca od dnia, w którym mama i tato przynieśli ją do domu ze szpitala.

19

Swoją drogą niezły harem ma Eli na zawołanie…

77

Po prostu burczę i potem skrywam się przed jej twardym spojrzeniem i pocieram rękami twarz. ‒ Zabrałeś ją na beignets. ‒ Zamknij się, Char. ‒ Tylko mówię, nie jadłeś beignets odkąd tatuś… ‒ Jadłem beignets odkąd zmarł tato. ‒ Tak te, które przynosiła ci asystentka. Ale nigdy tam nie poszedłeś. Unoszę brew i uśmiecham się do niej. ‒ Jestem odrobinę zbyt zajęty, żeby po prostu pobiec na beignets, kiedy najdzie mnie ochota. ‒ Wiesz, mogę nie być geniuszem w rodzinie, wprowadzającym rodzinny interes w nowe millennium, ale nie jestem opóźniona, Eli. ‒ Przepraszam. – Zamykam oczy i ściskam grzbiet nosa. – Nie wiem, co chcesz, żebym powiedział. ‒ Powiedz, że lubisz Kate. ‒ Tutaj nie chodzi o to czy ją lubię czy nie. ‒ Cóż, dlaczego jesteś tutaj sam, kiedy ona jest drzwi obok, również sama? To niedorzeczne. ‒ Ponieważ jest pracownikiem, przyjaciółką rodziny i wygląda na to, że już ma kogoś w swoim życiu. ‒ Tak, dupka byłego męża. Moja szczęka opada, gdy wpatruję się w Charly. ‒ Rhys? ‒ Co? – Krzywi się i potrząsa głową. – Nie, Rhys jest jej kuzynem. Bardzo gorącym, będącym gwiazdą bejsbolową kuzynem. Daniel jest jej dupkowatym byłym. Wstaję okrążając biurko i opieram o nie biodra, wkładając ręce do kieszeni. ‒ Co on jej zrobił? ‒ Och nie, to jej historia do opowiedzenia. – Charly potrząsa głową, wstaje i podchodzi do mnie, obejmując mnie w pasie rękami. – Tatuś nie chciałby, żebyś żył w ten sposób, Eli.

78

Wzdrygam się, ale nie odpowiadam. Nikogo nie było w tym pokoju ze mną i tatą, zaraz przed tym jak umarł. Nikt więcej nie wie, co powiedział. Czego dokładnie oczekiwał ode mnie po swojej śmierci. ‒ Ze mną w porządku, bebe – odpowiadam i uśmiecham się zapewniająco, gdy się odsuwa. ‒ Ale chcesz, żebym sobie teraz poszła. ‒ Nie, wiesz, że możesz tutaj zostać tyle ile chcesz. Są cztery kobiety w moim życiu, dla których zrobiłbym wszystko na świecie. Moje trzy siostry i mama. Skreśl to. Pięć. Wydaje się, że Kate wydrążyła sobie drogę na tę krótką listę. ‒ Kocham cię, starszy bracie. ‒ Też cię kocham, gówniarzu. – Szczerzę się, gdy ona się śmieje i wychodzi z pokoju. ‒ Prześpij się! Wyglądasz jak gówno! ‒ Dzięki! – wołam, zanim frontowe drzwi się zamykają. Naprawdę jest wrzodem na moim tyłku. Nalewam sobie jeszcze trzy palce i wychodzę na balkon, moje oczy natychmiast kierują się na lewo i Kate siedzi tam z kieliszkiem wina w swojej małej, idealnej dłoni. Obraca głowę, ustawiając mnie do pionu chłodnym spojrzeniem. ‒ Problem? – pytam i zatapiam się w swoim krześle. Siedzi tylko pół metra dalej i oddziela nas zwykła, zdobiona żelazna balustrada. Mógłbym sięgnąć i jej dotknąć. Ale nie robię tego. ‒ Tak myślę, że mamy problem – odpowiada tak spokojnie jakbyśmy rozmawiali o pogodzie. ‒ Zechciałabyś się podzielić? Jest cicho przez chwilę, a potem odstawia wino na stolik i obraca do mnie twarz. Jej zielone oczy pełne złości i frustracji pozbawiają mnie tchu. ‒ Obiecałam sobie, że nigdy więcej nie pozwolę mężczyźnie określać tego, jak się względem siebie czuję. Nie będę grała w gry. Jestem warta więcej niż to. Unoszę brew. ‒ Zgadzam się. 79

Śmieje się bez humoru i wstaje chodząc po swoim małym balkonie. ‒ Dezorientujesz mnie jak diabli! Byłeś taki zabawny i łatwo było być z tobą wczoraj. Naprawdę sądziłam, że byliśmy… przyjaciółmi.

Przyjaciółmi. To szczególne słowo pozostawia nieprzyjemny posmak w moich ustach. ‒ A potem widzę cię dzisiaj i ledwo się do mnie odzywasz, i uciekasz z obiadu z własną rodziną! Wstaję i kładę ręce na barierce, patrząc jej w oczy. ‒ Staram się trzymać ręce z dala od ciebie, Kate. ‒ Och proszę cię. – Przewraca oczami i krzyżuje ramiona na piersi. – Nie jestem nie do odparcia, Eli. Zaufaj mi, wiem o tym. ‒ Mylisz się. Jesteś praktycznie rodziną… ‒ Nie jestem częścią twojej rodziny. ‒ I nie wiedziałem czy jesteś już zajęta. ‒ Nie spędziłabym z tobą wczoraj całego dnia, nie wspominając, że pozwoliłam ci

siebie pocałować w ten sposób, jeżeli byłabym zajęta. ‒ Czy twój rozwód się skończył? To sprawia, że się zatrzymuje. ‒ Oczywiście, że tak. ‒ A Rhys jest twoim kuzynem? Krzywi się. ‒ Żartujesz sobie ze mnie teraz? Nie możesz być zazdrosny o mojego kuzyna. ‒ Och kochanie wydaje się, że jestem zazdrosny o własnego cholernego brata, jeżeli chodzi o ciebie. Chciałem wyrwać Deckowi ramię, kiedy weszliście dzisiaj do kuchni mamy. ‒ Jesteśmy z Declanem przyjaciółmi! Ponownie zaczyna krążyć, naprawdę teraz zagotowana i muszę walczyć, żeby utrzymać uśmiech z dala od twarzy. Mój Boże, jest wspaniała. ‒ Przyjaciółmi w ten sposób w jaki my jesteśmy przyjaciółmi, Kate? Czy on całuje cię tak jak ja?

80

‒ To nie twój zasrany interes! – Wskazuje palcem na mnie i łapie się barierki. – I tak mnie nie chcesz! Jestem pierniczoną rozwódką i mam pierniczonych męskich przyjaciół, i nie będę ciebie za to przepraszać! – ‒ Podejdź tutaj – odpowiadam miękko. Zatrzymuje się i wpatruje we mnie oddychając ciężko ze złości. ‒ Nie. ‒ Nie powtórzę ponowie, cher. Zwęża oczy i podchodzi bliżej. ‒ Nie będziesz do mnie mówił jak… Zanim może skończyć, obejmuję jej twarz rękami i przeciągam kciukiem przez jej miękki policzek. Jej skóra jest gładka i po prostu nie do odparcia. Pochylam się przez barierkę i zatrzymuję usta od pokrycia jej zaledwie o oddech. ‒ Powiedz kurwa Kate, to w porządku. ‒ Nie przeklinam – szepcze. – Mam i tak już wystarczajo wiele katolickiej winy. ‒ Tylko ten jeden raz. Nie powiem nikomu. – Moje usta łaskoczą jej, gdy mówię i czuję dreszcz przebiegający przez nią. Oblizuje usta i przełyka mocno, i nigdy w swoim cholernym życiu nie byłem tak twardy. – Powiedz to. ‒ Kurwa – szepcze i rozbijam swoje usta o jej, całując ją z całą tłumioną frustracją i potrzebą, którą mam wewnątrz siebie. Przekładam obie ręce na jej kark, trzymając ją nieruchomo, gdy mój język plącze się z jej, a potem liżę kącik jej ust drocząc się. Jęczy, łapiąc moje przedramiona, ale nie odpychając mnie. Chcę być w jej ramionach. Chcę objąć ją swoimi i przyciągnąć do siebie, i zatracić się w niej. Chcę ją rozebrać i ucztować na niej. Ale odsuwam się, delikatnie gładząc jej twarz, zakładając jej kasztanowe włosy za uszy, utrzymując jej wzrok utkwiony w moim. ‒ Powiedz dobranoc, Kate. ‒ Zły pomysł – szepcze, wciąż ściskając moje ramiona z całych sił. ‒ Może nie taki zły pomysł – odpowiadam ochryple.

Ale nie dzisiaj. ‒ Eli…

81

‒ Powiedz dobranoc, Kate – powtarzam i wycofuję się, kiedy upewniam się, że stoi na ziemi. ‒ Dobranoc, Kate. Przyciska opuszki palców do ust i przez dłuższą chwilę obserwuje mnie szerokimi, zielonymi oczami, a potem obraca się i wchodzi do swojego loftu, zamykając za sobą drzwi.

82

Kate Jest tutaj za gorąco. Wyszarpuję prawą nogę spod przykrycia i przekręcam się na lewy bok, wpatrując w ciemność. Przysięgam, że wciąż mogę poczuć smak Eliego, a minęły godziny od tego szalonego pocałunku na balkonie. Dezorientuje mnie, jak nikt inny kogo kiedykolwiek spotkałam, wliczając w to Daniela. Jest jasne, że jest mną zainteresowany i spójrzmy prawdzie w oczy, to jest odwzajemnione. Ale walczy z tym, jakby niemal się tego bał. Jak w ogóle może się mnie bać? I szczerze to prawdopodobnie dobrze, że walczy z tym i ja też powinnam. Jestem tutaj tylko przez sześć tygodni, maksimum. Kocham jego rodzeństwo jakby było moim własnym i przespanie się z Elim sprawi, że rzeczy będą niezręczne. Jednakże rzeczy już wydają się dziwne, więc to prawdopodobnie nie jest najlepszy argument. Teraz jest mi za zimno. Zaciągam z powrotem przykrycie i przewracam się na plecy, wpatrując w sufit. Samochody przejeżdżające na zewnątrz rzucają światła i cienie na ściany, a potem mój telefon brzęczy obok mnie. Krzywię się i sięgam po niego. Kto, do diabła, pisze do mnie w środku nocy?

Myślę o tobie. Eli. Przygryzam wargę i odpisuję: Dlaczego nie śpisz? Chwilę później odpowiada: Ponieważ myślę o tobie.

83

I teraz jest mi za gorąco. Zrzucam z siebie przykrycie, ale zanim zdążę mu odpisać, wysyła mi kolejną wiadomość: Czy cię obudziłem?

Nie. Dlaczego nie śpisz? Wzruszam ramionami, nawet, jeżeli nie może tego zobaczyć.

Nie wiem. Jego następna wiadomość wywołuje mój uśmiech: Potrzeba ci czegoś? Potrząsam głową i odpowiadam: Nie.

Zamierzasz dawać mi tylko jednosylabowe odpowiedzi? Śmieję się: Mam wiele słów dla ciebie, ale w tej chwili? Tak. Zajmuje mu minutę odpowiedzenie. Wystarczająco długo dla mnie, żeby zrobiło mi się zimno, potem za gorąco, a potem znów za zimno.

Dobrze, więc po prostu posłuchaj. Uwielbiam sprawiać, że się uśmiechasz. Twój uśmiech mnie zniewala. Smakujesz słodziej niż beignet i chcę spędzić z tobą więcej czasu jutro po pracy. Wzdycham, nagle jest mi o wiele za gorąco i to nie ma nic wspólnego z temperaturą w pokoju, tylko wszystko wiążę się z tym dezorientującym mężczyzną.

Starasz się mnie oczarować? Przygryzam wargę i czekam na jego odpowiedź.

Może. Chichoczę i obracam się na bok. Teraz to on daje mi jednosylabowe odpowiedzi.

To może działać. Co masz na myśli pisząc po pracy? Szczerzę się i przygryzam wargę, czekając na jego odpowiedź.

Mam wiele rzeczy na myśli. Och, flirtujący Eli jest taki zabawny!

Nie mogę się doczekać, aż usłyszę o tych rzeczach. Spotkasz się ze mną na balkonie? Chcę powiedzieć tak, wyskoczyć i pobiec tam, żeby się z nim zobaczyć tylko na kilka minut, ale zamiast tego biorę głęboki oddech i odpisuję: Nie dziękuję. Powiedz

dobranoc, Eli. Moje oczy robią się ciężkie, gdy czekam na jego odpowiedź. W końcu długie minuty później odpowiada: Dobranoc, Eli. 84

***

Kiedy budzę się rano nie ma więcej wiadomości od Eliego. Prawie myślałam, że mi się przyśniły, ale kiedy spojrzałam na telefon, one tam były. Lubi sprawiać, że się uśmiecham. I teraz, gdy się nad tym zastanowiłam, to sprawia, że się uśmiecham. Całkiem często w rzeczywistości. Ma najlepszy uśmiech, a kiedy się śmieje jego cała twarz promienieje pokazując mały dołeczek w jego prawym policzku. Jego oczy w kolorze whiskey są odurzające, a kiedy przyszpila mnie swoim seksownym pragnę-cię spojrzeniem, sprawia, że topią się na mnie moje majtki. Tak, ja też uwielbiam sprawiać, że się uśmiecha. ‒ Ziemia do Kate. – Mrugam gwałtownie i spoglądam w górę, znajdując Hilary, śmiejącą się ze mnie. ‒ Przepraszam. ‒ Kochanie byłaś milion kilometrów stąd. Wzdrygam się i spoglądam na komputer, który był nieużywany tak długo, że wszedł w tryb uśpienia. ‒ Tak, śniłam na jawie. Przepraszam. – Uśmiecham się i wskazuję, żeby usiadła na krześle naprzeciwko mnie. – Co mogę dla ciebie zrobić? ‒ Och, nic. Zdecydowałam się wziąć przerwę na lancz kilka minut wcześniej i przyjść zobaczyć jak sobie radzisz. ‒ Już jest pora lanczu? – Sprawdzam zegarek i z całą pewnością połowa dnia już minęła. – Łał, czas leci. Radzę sobie dobrze. A jak u ciebie? ‒ Och u mnie w porządku – Hilary przygładza swoje blond włosy i uśmiecha się szeroko. – Byłam w piątek na randce. ‒ Naprawdę? I jak poszło? ‒ Cóż skończyła się w niedzielne popołudnie, więc powiedziałabym, że dobrze. Obie chichoczemy i nagle w moich drzwiach pojawia się dostawca. ‒ Panna O’Shaughnessy?

85

‒ Tak. ‒ Mam dla ciebie lancz. Krzywię się, ale szybko odzyskuję panowanie, podejmując grę. Nie chcę, żeby Hilary podejrzewała cokolwiek. ‒ Ile jestem ci winna? ‒ Nic proszę pani. Miłego dnia. Do zwykłej papierowej torby jest przyczepiona notatka.

Kate, To powinno utrzymać cię do wieczora. E. Wsadzam notatkę do kieszeni, a moje serce nagle bije szybko i wykonuję radosny taniec w głowie, gdy Hilary obserwuje mnie z jawną ciekawością. Otwieram torbę i praktycznie jęczę. ‒ Kanapka z krewetkami, czerwona fasola i ryż. – Ogłaszam. – Nie mogę tego wszystkiego zjeść. Proszę, powiedz, że zostaniesz i mi pomożesz. ‒ Nigdy nie przepuściłam kanapki – mówi Hilary z uśmiechem, gdy dzielę wszystko na połowę i rozsiadamy się, żeby zjeść przy moim biurku. ‒ Więc powiedz mi więcej o tej dwu-dniowej randce. Biorę gryza kanapki i wzdycham ze szczęścia. Ten mężczyzna karmi mnie najlepszym jedzeniem. ‒ Cóż, ma na imię Louis, co sprawiło, że na początku myślałam, iż był trochę kujonem. To znaczy jego imię to Louis. Kiwam głową przeżuwając i chichoczę, gdy Hilary przybiera głupkowaty ‘zaliczyłam’ wyraz twarzy. ‒ Gdzie go poznałaś? ‒ W internecie. – Rumieni się i wzrusza ramionami. – Kiedy osiągniesz pewien wiek, ciężko jest spotkać ludzi. ‒ Nie możesz mieć więcej niż trzydzieści lat – odpowiadam i zjadam czubatą łyżkę czerwonej fasoli i ryżu.

86

‒ Mam trzydzieści dwa lata. Nie, nie stara, ale pracuję cały czas i nie jest tak, że chodzę do szkoły czy spotykam nowych ludzi cały czas. Więc robię to przez internet. Jak do tej pory nie jest to do bani. ‒ Co robi Louis? ‒ Cóż, robi te rzeczy swoim językiem… ‒ Fuj! Nie, czym zajmuje się zawodowo? – Śmieję się i rzucam w nią zapakowanym w folię widelcem, sprawiając, że chichocze. ‒ Nie wiem. Myślę, że powiedział, iż pracuje w Starbucks. Unoszę brew. ‒ Nie, żebym osądzała, ale ty myślisz? ‒ Kochanie, kiedy ściągnął swoją koszulę i dostałam widok jego klatki i mięśni, mógłby mi powiedzieć, że poluje na walenie zarabiając na życie i wciąż rozebrałabym się dla niego. Uśmiecham się znacząco, ale wiem dokładnie co ma na myśli. Zastanawiam się jak Eli wygląda pod tym idealnie skrojonym garniturem, czy wytartymi, niebieskimi jeansami i gorącą koszulką. Jest umięśniony, tyle wiem, bazując jedynie na tym ile zdążyłam go dotknąć. Zastanawiam się czy ma jakieś tatuaże? ‒ Louis ma również te tatuaże – kontynuuje, jakby mogła czytać mi w myślach – na całej lewej ręce. Spędziłam dobrych parę godzin śledząc je swoim językiem. ‒ Godzin? – pytam prychając. ‒ Zaufaj mi… to było totalnie warte tego – odpowiada, puszczając mi oczko. – Użył swojego języka w innych celach, czyniąc mnie bardzo szczęśliwą kobietą. ‒ Och, mój Boże, przestań mówić o językach! – Zakrywam uszy rękami i potrząsam głową. – Błagam cię! ‒ Błagał również bardzo dobrze. Wybucham serią chichotów. ‒ Lubię cię. ‒ Ja też cię lubię. – Wzdycha i wypija połowę mojej Coke. – Więc, kto umieścił ten wyraz na twojej twarzy, który zobaczyłam, gdy tutaj weszłam? Potrząsam stanowczo głową.

87

‒ Nikt. ‒ Bzdura. ‒ Poważnie. Nie uprawiam obecnie seksu. ‒ Nie, obecnie jesz ze mną lancz. Ale myślałaś o seksie. Znam to spojrzenie. – Hilary zwęża oczy. – Wyduś to. ‒ Szczerze, nie spotykam się z nikim, naga czy ubrana. Jednakże mam zamiar kupić nowe buty po pracy20. ‒ Nowe buty są prawie tak dobre jak dobry jest seks – przyznaje i milcząco wypuszczam długi oddech. – Nie do końca, ale prawie. ‒ Nowe buty są świetne, ale jestem jeszcze bardziej uzależniona od torebek. ‒ Ja też! – wykrzykuje i kołysze się na krześle. – Widziałaś nadchodzącą jesienną kolekcję MK? ‒ Nie, czy jest wspaniała? – pytam i piję Coke przez słomkę. ‒ Cudowna – potwierdza, kiwając głową. – I właśnie wyrwałam śliczne maleństwo na wyprzedaży w Coach w ubiegłym tygodniu. ‒ Wyprzedaże są moją słabością. – Szczerzę się do Hilary. Naprawdę ją lubię. Jest kimś z kim mogłabym się zaprzyjaźnić. Cieszę się, że zdecydowała się okazać mi sympatię tutaj w pracy. ‒ Teraz powiedz mi, że lubisz czytać i będziemy bratnimi duszami. ‒ Mój iPad jest pełny tandetnych romansów. Powolny uśmiech rozciąga się na jej ładnej twarzy. ‒ Zatrzymam cię.

***

‒ Ciągle mnie karmisz – mówię do Eliego, gdy prowadzi mnie ręka w rękę w dół Royal Street do małej, ładnej restauracji, do której zabiera mnie na kolację. ‒ Lubisz jeść. Lubię to w kobietach.

20

Kate mistrzyni zmiany tematu:D

88

Śmieję się do niego, a potem wzdycham, gdy przeprowadza mnie przez ulicę, opiekuńczo kładąc rękę w dole moich pleców. ‒ Jaki był twój dzień? Łączy nasze palce ponownie, gdy spacerujemy ulicą. ‒ Długi. Dowiedziałem się, że muszę wyjechać jutro służbowo do Nowego Jorku. Również myślałem o tym, żeby dopaść cię na osobności. Czy wiesz, jakim bólem w tyłku jest mieć cię w tym samym budynku przez cały dzień i nie móc wejść do twojego biura i pocałować cię, kiedy tylko bym chciał? ‒ Nie, dlaczego mi nie powiesz. Jego usta drgają, gdy spogląda na mnie. ‒ Jesteś pyskata. Któregoś dnia wyślę po prostu po ciebie asystentkę i będziesz mogła przyjść do mojego biura. ‒ Tylko po to, żebyś mnie pocałował? ‒ Cóż, możemy od tego zacząć, tak. Jego głos jest nagle zachrypnięty, a moje kolana zamieniają się w galaretę na myśl bycia w biurze Eliego z nim i wszystkich tych rzeczach, które moglibyśmy w nim zrobić. ‒ Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Ludzie będą gadać, a na to nie możemy pozwolić. ‒ Taka profesjonalna – mruczy. Potem zatrzymuje nas na chodniku, pochyla się i szepcze mi do ucha: – Nie mogę doczekać się, aż zobaczę cię całą oszołomioną, wijącą się i nieprofesjonalną pode mną, cher. Zaufaj mi, będziemy tacy nieprofesjonalni, jak to tylko możliwe. Oddech więźnie mi w gardle, gdy pochyla się bardziej i przyszpila swoim gorącym spojrzeniem. Przeciąga opuszkiem palca po pulsie na mojej szyi. ‒ Widzę, że ta myśl cię podnieca.

Do diabła tak to mnie podnieca! Mogę tylko przełknąć mocno i obserwować jak się cofa i prowadzi mnie do restauracji. ‒ Café Amelie – czytam na głos. – To ładna nazwa. ‒ I dobre jedzenie. – Zwraca się do hostessy: – Rezerwacja na nazwisko Boudreaux.

89

‒ Oczywiście. – Uśmiecha się i bierze dwie karty. – Woleliby Państwo stolik na dziedzińcu? Eli unosi na mnie brwi. Jest chłodniej tego wieczoru, a dziedziniec jest ładny ze światełkami na drzewach powyżej. ‒ Dziedziniec jest piękny. ‒ Pani życzy sobie siedzieć na dziedzińcu – odpowiada Eli z delikatnym uśmiechem, a jego oczy nigdy nie opuszczają moich. Ten mężczyzna jest przekonujący. Siedzimy w rogu dziedzińca, który nadaje stolikowi intymną atmosferę. Wkrótce bardzo wysoki, przystojny kelner podchodzi, żeby przyjąć nasze zamówienia i opowiedzieć nam o tutejszych specjalnościach. ‒ Chciałabym cytrynowe martini, poproszę. Uśmiecham się do Eliego, gdy zamawia napój dla siebie i mówi Joe’mu, kelnerowi, że potrzebujemy kilka minut z kartą. ‒ Nie zamawiasz dla mnie? – pytam, gdy Joe odchodzi. ‒ A chcesz, żebym to zrobił? – pyta Eli. – Z pewnością mogę to zrobić. Wzruszam ramieniem. ‒ To nie jest koniecznie. Zwykle po prostu cieszy cię zamawianie dla mnie. Joe przynosi nasze drinki i odbiera zamówienie. Eli zamówił na przystawkę pieczone brukselki w maśle i daktyle owinięte boczkiem, i zapewnia mnie, że można za nie zginąć. ‒ To są brukselki. ‒ Polubisz je – nalega i bierze moją rękę w swoją, gdy piję martini. ‒ To jest pyszne. – Robię kolejnego łyka. – Więc, wyjeżdżasz jutro? Staram się utrzymać neutralny głos, ale mój brzuch nagle się zaciska. Nie chcę, żeby wyjeżdżał. ‒ Tylko do piątku popołudniu. – Całuje moja dłoń. – Będę za tobą tęsknił. ‒ Będziesz zbyt zajęty, żeby za mną tęsknić. ‒ Będę za tobą tęsknił – nalega. – Jak minął twój dzień? – pyta i pochyla się, poświęcając mi całą swoją uwagę.

90

‒ Był dobry, pomimo że nie spałam za wiele w nocy. Przystojny mężczyzna przysłał mi lancz. ‒ Tak zrobił – odpowiada z usatysfakcjonowanym uśmiechem. – Smakowało ci? ‒ Tak, pokochałam to. Podzieliłam się również z współpracownicą, ponieważ było o wiele za dużo jedzenia tylko dla mnie samej. ‒ A ten przystojny mężczyzna? Lubisz go? ‒ Cóż, może być frustrujący, ale jest również zabawny i czarujący. Tak, lubię go. Jego oczy rozpalają się, gdy obserwuje, jak mówię. Jego kciuk kreśli okręgi na wewnętrznej części mojej dłoni. ‒ Kolejne cytrynowe martini, panienko? – pyta Joe, przechodząc. ‒ Tak, poproszę. – Joe kiwa głową i odchodzi. – Dziękuję ci za lancz. ‒ Nie ma za co. Dostarczyłbym go sam, ale… ‒ Ale ludzie by gadali. – Chichoczę i potrząsam głową. – W porządku. To była miła niespodzianka. ‒ Muszę ci powiedzieć, że jestem trochę zmieszany tym, dlaczego nie wiedziałem, że niedawno się rozwiodłaś. Jego twarz poważnieje wraz ze zmianą tematu, a ja się wzdrygam. Temat mojego byłego jest ostatnim, o którym chcę rozmawiać. ‒ To naprawdę nie jest tajemnicą. – Unosi brew. – Minęło kilka miesięcy odkąd orzeczono rozwód, ale nie mieszkałam z nim już od ponad dwóch lat, Eli. To nie jest coś o czym mówię swobodnie, a na pewno nie komuś kogo nie znam dobrze. ‒ Dlaczego rozwód trwał tak długo? – pyta i odchyla się na oparciu krzesła, ale nie wypuszcza mojej ręki. Z zapałem biorę łyka nowego drinka, który Joe postawił przy moim łokciu. ‒ Ponieważ Daniel jest samolubnym, dumnym, aroganckim mężczyzną, któremu nie podobało się posiadania słowa rozwiedziony po swoim nazwisku. Cóż, dopóki nie był gotowy ożenić się jeszcze raz, w każdym razie. ‒ Już ożenił się ponownie? ‒ Tydzień po tym jak orzeczono rozwód, tak. – Wzdycham i wzruszam po prostu ramionami. – Szczerze, nie obchodziło mnie to. Nie byłam emocjonalnie gotowa,

91

aby się z kimś spotykać, a najważniejszą rzeczą było po prostu nie mieszkać z nim dłużej. Reszta była tylko dodatkiem. ‒ Czy on cię skrzywdził? ‒ Och, skrzywdził mnie bardziej niż jednej osobie powinno być pozowlone skrzywdzić drugą – odpowiedziałam z łatwością, ale wzięłam łyka drinka, żeby ukryć twarz za kieliszkiem tylko na chwilę, aby wziąć się w garść. ‒ Spójrz na mnie. Unoszę wzrok, spotykając oczy Eliego rozgrzane gniewem i zaciśniętą szczękę, ale ręka, trzymająca moją, jest wciąż niesamowicie delikatna. ‒ Czy on cię bił? ‒ Tak21. ‒ Kurwa – szepcze. ‒ Ale to nie było najgorsze. Przekrzywia głowę i unosi brew, kiedy nie chcę dalej mówić. Moje usta zaczynają czuć się odrętwiałe. ‒ Te drinki są mocne. Sprawiają, że moje wargi mówią. Jego seksowne usta drgają w uśmiechu. ‒ Sprawiają, że twoje wargi mówią? ‒ Taa. ‒ Dobrze, więc mów dalej. Co było najgorszą częścią? Potrząsam głową i kończę drugiego drinka, potem daję znak Joemu, żeby przyniósł następnego. Nie mogę powiedzieć mu co było najgorsze. Jeszcze nie. ‒ Krzyczał na mnie. Był dręczycielem. Czasami lepiej jak tylko biją cię raz na jakiś czas, a potem idą dalej swoim dniem. ‒ Bzdury – mówi spokojnie. – Mógłbym nauczyć cię trochę samoobrony, wiesz. ‒ Och, zaliczyłam zajęcia z samoobrony. – Macham na niego i piję nowe martini. – Zwykł nazywać mnie dziwką. – Chichoczę, ledwie zauważając to, że Eli zabrał swoją rękę i zacisnął ją w pięść. – Co właściwie jest całkiem zabawne. ‒ Co do cholery jest w tym zabawnego?

21

Naprawdę mam nadzieję, że gdy były Kate się pojawi to Eli i reszta braciszków skopią mu dupę!

92

‒ Ponieważ wliczając go, byłam jedynie z… – liczę w swojej zamglonej głowie – trzema i pół mężczyznami. Hej czy nie ma takiego serialu? ‒ Jak jest możliwe, że byłaś z połową mężczyzny? – pyta z zaskoczonym śmiechem. ‒ Ponieważ nigdy nie zdołał wsadzić go do środka. To się nie liczy. – Uderzam ręką w usta i chichoczę. – Te drinki są naprawdę pyszne. Powinieneś spróbować. ‒ W porządku jedno z nas będzie musiało doprowadzić cię do twoich drzwi. ‒ Mogę iść. – Ogarniam swoją twarz i siadam prosto. – Widzisz. Jestem całkowicie trzeźwa. ‒ Jasne. Więc wracając do tego, o czym rozmawialiśmy. Dlaczego nie mógł go wsadzić? ‒ Kto nie mógł wsadzić i czego? – pytam, krzywiąc się, a potem opieram podbródek na rękach, obserwując jak Eli uśmiecha się do mnie przez stół. – Boże jesteś ładny. ‒ Przepraszam? – Śmieje się i zakłada mi włosy za ucho. Jego palce czuć dobrze na mojej skórze. ‒ Założę się, że wszędzie dobrze byłoby je czuć. ‒ Myślę, że przegapiłem właśnie połowę tej rozmowy – odpowiada. – Jesteś zabawna, kiedy wypijesz za dużo. Myślę, że masz już dość. Zabiera mojego drinka, zarabiając tym gniewne spojrzenie. ‒ Nieprawda. ‒ Co byłoby czuć dobrze wszędzie? – pyta, rozpraszając mnie. ‒ Twoje palce. – To sprawia, że milknie. Mruga gwałtownie i jeżeli się nie mylę rumieni się. – Rumienisz się po tym, co powiedziałeś do mnie na chodniku? ‒ Z pewnością się nie rumienię – odpowiada. – I tak, sadzę, że byłoby wspaniale czuć moje palce wszędzie. ‒ Nie mam wątpliwości – odpowiadam i sięgam, aby odgarnąć jego ciemne włosy z czoła. – Jesteś ładny. ‒ Już to powiedziałaś. ‒ To prawda.

93

‒ Myślę, że przyszły nasze przystawki – odpowiada i całuje moją rękę, po czym ją puszcza. ‒ Cóż, witaj Joe. Uśmiecham się do seksownego kelnera, gdy stawia przede mną jedzenie. ‒ Witaj również – odpowiada z uśmiechem. ‒ Jesteś przystojny – informuję go. – Mogę prosić jeszcze jedno cytrynowe martini? ‒ Flirtujesz z kelnerem? – pyta Eli ze śmiechem. ‒ Przynosi mi przepyszne drinki – odpowiadam poważnie i zwracam się do Joego. – Flirtowałabym ze swoją randką, ale zabrał mi drinka. To oznacza żadnego flirtu dla niego. ‒ Będę szczęśliwy przynosząc ci wodę – odpowiada Joe i kładzie rękę na moim ramieniu. – A potem kolejne cytrynowe martini, gdy zjesz trochę. ‒ Masz silne ręce Joe. – Eli warczy obok mnie, ale ignoruję go. – Jesteś pewny, że nie mogę dostać teraz tylko jednego malutkiego drinka? Trzepoczę rzęsami, ale Joe tylko się śmieje. Śmieje! Może mój flirt jest uszkodzony. ‒ Wrócę zaraz z wodą. ‒ Mój flirt jest zepsuty. ‒ Nie, radzi sobie doskonale – odpowiada Eli i unosi w moją stronę widelec z nabitą brukselką, abym ją zjadła. – Spróbuj tego. ‒ To cholerna brukselka. Jego oczy rozpalają się na słowo cholerna i nagle myślę o jego ustach przy moich, mówiących mi, żebym powiedziała kurwa. ‒ Kurwa – szepczę, obserwując jego usta. Przeklina pod nosem, a potem pochyla się i szepcze mi do ucha. ‒ Jedz, Kate, proszę. Zabijasz mnie tutaj. ‒ Tak? – Uśmiecham się szeroko, absurdalnie z siebie dumna. ‒ Tak. – Bierze moją rękę i prowadzi ją pod stół, kładąc na swoje udo. – Widzisz? ‒ Łał – szepczę, pozwalając ręce wędrować po wybrzuszeniu w jego spodniach. – To jest imponujące.

94

‒ Dziękuję. – Śmieje się i bierze łyk wody, a gdy ściskam go odrobinę dławi się. – Kate. ‒ To znaczy nie będziesz miał żadnych problemów, żeby się zmieścić? ‒ Przestań. – Odciąga moja rękę i całuje dłoń, i kładzie ją z powrotem na stole. – Barman przyrządził ci naprawdę mocne drinki. Ponownie oferuje mi brukselkę i otwieram usta ulegając mu. ‒ Jest dobra – mówię zaskoczona. ‒ Mówiłem ci. ‒ Jesteś dobry w jedzeniu. ‒ Cieszę się, że tak myślisz. Zjadam jeszcze dwa te przepyszne warzywa. ‒ Tak myślę. ‒ Oto twoja woda, panienko. Jole uśmiecha się do mnie tymi super niebieskimi oczami i wzdycham odrobinę. ‒ To straszna szkoda, że nie ulegasz mojemu flirtowi, Joe. Jesteś prawie tak przepyszny jak te brukselki. ‒ Kate. – Spoglądam na Eliego, który ściska grzbiet nosa pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym. ‒ Co? ‒ Więc, alkohol sprawia, że stajesz się odważna w stosunku do mężczyzn? To prawda, że tequila sprawia, iż ściągasz ubrania? ‒ Nie, tequila sprawia, że wymiotuję. Wódka sprawia, że ściągam ciuchy. – Szczerzę się i upijam łyk wody. – Możesz robić notatki. ‒ Nie ma potrzeby. Nie sądzę, że kiedykolwiek zapomnę cokolwiek co dotyczy ciebie. ‒ Och – wzdycham i oblizuję usta. – Mówisz naprawdę wspaniałe rzeczy. ‒ Tylko prawdę. Chcę powiedzieć więcej, ale zaciskam razem usta zdeterminowana nie dać mu za dużo mojego alkoholowego paplania. Na szczęście Joe wraca z naszymi daniami głównymi i zakopujemy się w jedzeniu, ciesząc się dźwiękami kolacji dookoła nas, nocnymi ptakami i świerszczami. Moje policzki są gorące od alkoholu, ale moja głowa

95

jest mniej zamglona dzięki odrobinie jedzenia. Eli w końcu z szerokim uśmiechem stawia resztę cytrynowego drinka, którego mi zabrał, naprzeciwko mnie, żebym go dokończyła. ‒ Nauczyłem się dzisiaj czegoś o tobie, cher. ‒ Tak? Czego? ‒ Masz trzy drinkowy limit – odpowiada ze śmiechem. – I od tej pory będę prosił o najstarszych, najbrzydszych kelnerów z obsługi. ‒ Prawdopodobnie nie rzuciłabym cię dla Joego – informuję go z uśmiechem. – Jednakże ten mężczyzna jest całkiem gorący. I ma silne ręce. I przynosi mi drinki. ‒ Czy to są twoje wymagania? – pyta Eli. ‒ Niektóre z nich. ‒ A jaka jest reszta? ‒ Jakie są twoje wymagania? – pytam, woląc to niż odpowiadanie mu. ‒ Od około tygodnia mam tylko jedno. Żeby ona była tobą. Mrugam na niego niepewna, czy te słowa naprawdę wyszły z jego ust. ‒ Jesteś czarujący. Wzrusza ramieniem, obserwując mnie uważnie. ‒ Nazywaj to jak chcesz. Eli reguluje rachunek, a potem wyciąga do mnie rękę, stawiając mnie na nogi. Pochyla się i całuje słodko kącik moich ust, a potem szepcze mi do ucha: ‒ Jesteś wszystkim, czego chcę, Kate. Moje sutki twardnieją i drogie koronkowe majtki, które mam pod czarną, długą spódnicą przemakają, gdy prowadzi mnie z powrotem na ulicę i do naszych domów. Wkładam swoją rękę w jego i łączę nasze palce, uwielbiając sposób, w jaki czuję jego dużą rękę w swojej. Odchylam się odrobinę i zerkam szybko na jego jędrny tyłek w spodniach w kolorze khaki. Ma na sobie białą koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami ukazującą jego silne mięśnie, które napinają się i poruszają pod skórą. ‒ W porządku? ‒ Tak, obczajałam tylko twój tyłek. Potrząsa głowa i się śmieje.

96

‒ I? ‒ Jest tam. ‒ Czy to wszystko? ‒ I jest imponujący. Przenosi moją rękę do swojej drugiej i łapie mój tyłek dłonią, klepiąc go a potem znów przekłada ręce. ‒ Nawzajem, kochanie. ‒ ‒ Mój loft wydaje się w tej chwili naprawdę daleko. ‒ Jest tutaj – mówi i wskazuje na budynek w połowie przecznicy. ‒ Naprawdę daleko. Ale zanim się orientuję wspinamy się po schodach do moich drzwi. Gdy dochodzimy do szczytu Eli obraca mnie i przyszpila do drzwi, całując jak głodujący mężczyzna. Łapię jego włosy w ręce, kochając sposób, w jaki jego miękkie kosmyki czuć pomiędzy moimi palcami, i przyciskam brzuch do jego miednicy. Jest twardy i gruby, i potrzebuję, żeby był nagi. Wpycha rękę pod krawędź mojego topu i przesuwa tę magiczną dłoń w górę, obejmując moją pierś w koronkowym biustonoszu. ‒ Boże, cholernie kocham twój dobór bielizny – szepcze i przeciąga ustami w dół po mojej szczęce do szyi, podgryzając po drodze i wysyłając dreszcze przez całe moje ciało. ‒ Mam słabość do ładnej bielizny. ‒ Dzięki Bogu. Jego druga ręka obejmuje mój tyłek i podnosi mnie w górę na swoje uda. Bezwstydnie ocieram się o nie, potrzebując dostać się bliżej. Boże jest po prostu twardy, wszędzie. ‒ Wejdź do środka – szepczę i całuję jego policzek, gdy opiera swoją skroń o moje, a potem obraca twarz i całuje mnie lekko w usta. Jego kciuk ponownie ociera się o mój sutek, sprawiając, że sapię i naciskam mocniej na jego uda, ale odsuwa się, oddychając ciężko i przełykając mocno. ‒ Nie mogę.

97

‒ Co? Moje oczy przeskakują do niego. Dyszy i jest tak samo podniecony jak ja. ‒ Kate… ‒ Nie, w porządku. Spoglądam w dół, a rozczarowanie śpiewa przez moje żyły, ale podnosi moją głowę i całuje mnie słodko. ‒ Nie odrzucam cię i zaufaj mi, kiedy mówię, że będę cię miał w każdy sposób jaki tylko można, ale wypiłaś za dużo i nie jestem przekonany, że już ufasz mi na tyle, żeby pójść na całość. Dojdziemy tam, cher. ‒ Ufam ci. Ufam ci, że dasz mi kilka najlepszych orgazmów w życiu. ‒ Zabijasz mnie – szepcze, zanim umieszcza swoje usta na moim czole i bierze głęboki oddech. ‒ To te drzwi. – Opuszczam spódnicę i staram się odzyskać równowagę. – Myślę, że masz awersję do tych drzwi. Czy powinnam kupić nowe? Czy to kolor ci się nie podoba? Śmieje się i więzi mnie pomiędzy swoimi rękami. ‒ Nie chcę tego spieprzyć, zanim naprawdę zaczęliśmy, Kate. ‒ A potem mówisz takie rzeczy, które sprawiają, że omdlewam i moje majtki są całe mokre. ‒ Czy twoje majtki są mokre, Kate? ‒ Moje majtki są mokre od tygodnia, Eli. ‒ Dobrze. – Całuje mnie delikatnie, kończąc warknięciem. – Proszę powiedz mi, że możesz sama dojść do łóżka. ‒ Nie mogę sama dojść do łóżka. – Uśmiecham się szeroko i trzepoczę rzęsami. – Może będziesz musiał mi pomóc. ‒ Dlaczego sadzę, że nie jesteś tak pijana, jak pierwotnie myślałem? ‒ Mam się dobrze. – Oczyszczam gardło i umieszczam rękę na jego twardej jak skała piersi. – Dojdę sama do łóżka. Kiwa głową i się odsuwa. ‒ Zobaczę cię w piątek. ‒ Piątek.

98

Jest wcześnie i wlokę się, szykując do pracy, kiedy rozlega się głośne pukanie do drzwi. Sprawdzam zegarek i marszczę brwi, zastanawiając się, kto na świecie przyszedłby do mnie o szóstej rano. Czy Eli wrócił wcześniej? Moje serce zaczyna bić szaleńczo, gdy rzucam się do drzwi. ‒ Och, Declan. Błyska do mnie uśmiechem, a potem zaczyna się śmiać. ‒ Gee, nie wyglądaj na tak podekscytowaną moim widokiem supergwiazdy. ‒ Oczywiście, że się cieszę, że cię widzę. – Cofam się i zapraszam go do środka. – Ale dlaczego widzę cię o tej godzinie? Zazwyczaj o tej godzinie dopiero się kładziesz. ‒ Tak, cóż, jeszcze się nie położyłem. – Uśmiecha się ponownie, sprawiając, że przewracam oczami. ‒ Jesteś męską dziwką. ‒ Panie lubią mężczyznę, który wie jak obsługiwać muzyczne instrumenty. – Wzrusza ramionami jakby to nie była wielka sprawa i ziewa szeroko. – Przyszedłem, żeby zabrać cię na śniadanie. ‒ Muszę być w pracy za dwie godziny – przypominam mu. ‒ Mnóstwo czasu na śniadanie – nalega. ‒ Pozwól mi skończyć fryzurę. Macham na niego, żeby poszedł za mną do łazienki, gdzie opiera swoje szerokie ramiona o framugę drzwi i obserwuje mnie swoimi orzechowymi oczami wypełnionymi humorem. Oczami takimi jak jego starszego brata. Eli nie odezwał się od czterech dni. Żadnych flirtujących wiadomości czy telefonów. Wiem, że wyjechał biznesowo i jest

99

prawdopodobnie zajęty, ale nie mogę nic poradzić na to, że czuję się trochę rozczarowana. Tęsknię za seksownym czarowaniem. ‒ Miałeś wczoraj występ? – pytam i przeciągam prostownicą przez włosy. ‒ Tak, w nowym miejscu. Właścicielka stara się przekonać mnie, żebym występował w pełnym wymiarze, ale lubię przeskakiwać. ‒ Przeskakiwanie jest odpowiednim słowem – odpowiadam i uśmiecham się radośnie do niego w lustrze. ‒ Właściwie, nie było wiele przeskakiwania ubiegłej nocy. ‒ Nie chcę wiedzieć. – Wykonuję ostatnie poprawki włosów i nakładam błyszczyk na usta, odwracając się do Declana. – Jestem gotowa. ‒ Dobrze, umieram z głodu. – Bierze mnie za rękę i wyprowadza z loftu na ulicę. ‒ Więc, kto był szczęściarą tym razem? – pytam, gdy spacerujemy ręka w rękę przez serce Dzielnicy. ‒ Clarice – odpowiada i powolny uśmiech rozprzestrzenia się na jego wargach. – Jest tancerką. ‒ Och Boże. Clarice? Poważnie? – Chichoczę i opieram czoło o jego silny biceps, potem zerkam w górę na jego przystojną, skrzywioną twarz. – Czy słyszała krzyki owieczek? ‒ Przestań w tej chwili. Wiesz, że ten film22 przeraża mnie cholernie. Śmieję się głośno i potrząsam głową. To jest zbyt dobre, żeby odpuścić. ‒ Czy piłeś chianti? ‒ Kate… ‒ Masz rację. Przepraszam. – Próbuję wygładzić rysy twarzy, ale to daremne. Wybucham ponownie śmiechem. ‒ Po tym nigdy nie będę w stanie ponownie się z nią zobaczyć – narzeka. – Wiesz jak giętkie są tancerki? ‒ Czy ma również kolekcję ciem?

22

Ten film to oczywiście Milczenie Owiec, a Clarice to imię głownej bohaterki – agentki FBI.

100

Piorunuje mnie wzrokiem przytrzymując dla mnie otwarte drzwi do restauracji, sprawiając, że śmieję się jeszcze głośniej. Szybko dostajemy stolik, gdyż niewielu ludzi jest na zewnątrz o tej porze dnia i chichoczę całą drogę do stolika. ‒ Niech to szlag. Była zabawna. ‒ Och, przestań. Musiałeś od początku wiedzieć, że to jest z góry skazane na porażkę z imieniem takim jak Clarice. Miałeś przez miesiące koszmary przez ten film. Jedyną gorszą rzeczą byłoby to, gdybyś przepisał się do przeciwnej drużyny i zdobył kogoś o imieniu Hannibal. ‒ Zrobiłaś się wredna – odpowiada, patrząc na mnie znad karty. ‒ Wiesz, że cię kocham – odpowiadam i posyłam mu buziaka. – Zapomniałam, jakie zabawne jest wkurzanie ciebie. Kelnerka podchodzi i odbiera nasze zamówienia. Gdy odchodzi opieram się na krześle i przyglądam się uważnie swojemu przyjacielowi. ‒ Wyglądasz na zmęczonego. ‒ Jestem. ‒ Więc, dlaczego wyszliśmy na śniadanie? ‒ Ponieważ tęsknię za tobą. Zwężam oczy i czuję jak moje serce się ściska. Kocham tego mężczyznę całym sercem. On i Savannah są dla mnie jak rodzeństwo. Ale mogę również stwierdzić, kiedy nie mówi mi całej prawdy. ‒ Dopiero, co widziałeś mnie w czwartek, kiedy z Van zabraliście mnie na drinki po pracy. Wzrusza ramieniem i popija kawę. ‒ Eli planowo wraca jutro do domu. Ach, o to chodzi. ‒ Tak, tak właśnie słyszałam. Biorę łyk swojego soku pomarańczowego i przyglądałam się małemu plakatowi na stole obwieszczającemu dania dnia. ‒ Dobra, nie jestem Van. – Pochyla się do przodu przechodząc prosto do sedna, co jest jego zwyczajnym M.O. – Jesteś dorosłą kobietą, a mój brat jest dobrym facetem, więc jeżeli chcecie wskoczyć na siebie, to kimże jestem, żeby mówić, że nie powinniście. 101

Przewracam oczami na słowo wskoczyć, ale on ciągnie dalej. ‒ Ale chcę, żebyś była ostrożna i jeżeli cię skrzywdzi zabiję go. Brat czy nie. ‒ To takie słodkie – odpowiadam sarkastycznie i udaję, że łza spływa mi po policzku. ‒ Jestem cholernie poważny, Kate. ‒ Ja też cię kocham – odpowiadam poważnie. – Eli i ja, cóż to dezorientujące i ekscytujące w tym samym czasie. Ale nawet nie rozmawiałam z nim od niedzieli wieczora. Wzruszam ramionami, ale nie mogę nic poradzić na uczucie bolesnego dźgnięcia w piersi. Tęsknię za jego głosem. ‒ Pracuje. Rzadko dzwoni do domu, kiedy pracuje. Kiwam głową i popijam sok, i w tej chwili dzwoni telefon Deca. ‒ Witaj Clarice – szepczę głosem wywołującym gęsią skórkę. Dec macha na mnie ręką i odbiera telefon. ‒ Halo, starszy bracie. Nieruchomieję, gdy moje oczy skaczą do góry, żeby znaleźć jego. Po prostu kiwa głową. To Eli. ‒ Tak, rozmawiałem z nią. Beau zajmuje się tym dzisiaj. – Przerywa. – Właśnie teraz jem śniadanie z Kate. Unoszę brew i wewnętrznie kulę się, gdy słowa Eliego z tamtej nocy wypełniają moją głowę. Wydaje się, że jestem zazdrosny o własnego cholernego brata, jeżeli

chodzi o ciebie. ‒ Powiem jej. Bezpiecznej podróży. – Rozłącza się i posyła mi przepraszający uśmiech. – Zmierza na spotkanie. Kelnerka przynosi nasze jedzenie i tylko kiwam głową. ‒ Jeżeli to pomoże, to nie wydawał się zadowolony z tego, że jestem tutaj z tobą. Śmieję się i macham ręką. ‒ Jestem pewna, że go to nie interesuje. ‒ Och, jestem pewny, że tak jest. Patrzy na mnie wilkiem odkąd przyjechałaś do miasta. Jestem po prostu zbyt wyluzowany, żeby mu to wygarnąć.

102

‒ Nie chcę powodować żadnych problemów w waszej rodzinie, Dec. ‒ Teraz, to zabawne. – Śmieje się i przykrywa moją rękę swoją. – Zaufaj mi, nie powodujesz żadnych problemów. Pomagasz nam naprawić kilka z nich, i cóż, Eli po prostu ma problemy. W większości dupkowate problemy. – Uśmiecha się czule, a potem patrzy na mnie i poważnieje. – To znaczy w ten najlepszy braterski sposób. Nie jest naprawdę dupkiem. ‒ Wiem. – Chichoczę i decyduję, że rozmawialiśmy o tym wystarczająco długo. – Więc powiedz mi więcej o uroczej i elastycznej Clarice. ‒ Niech to szlag. Lubiłem ją.

***

Jestem pozostawiona swojemu własnemu towarzystwu. Sprawdzam telefon po raz setny od czasy, gdy wróciłam do domu z pracy trzy godziny temu i wypuszczam zniesmaczone westchnienie. Nic od Eliego. Co do diabła jest ze mną nie tak? Nie jestem tą potrzebującą kobietą. Więc co z tego, że nie mam od niego żadnych wieści od czterech dni. Jutro wraca do domu. To nie tak, że ze sobą sypiamy. Byliśmy razem tylko kilka razy na randce i podzieliliśmy parę pocałunków. Pewne niesamowite, rozwalające umysł pocałunki, rujnujące mnie dla innych pocałunków, ale zarazem mimo wszystko tylko pocałunków. Ale tęskniłam za widokiem jego na balkonie wieczorami. Może on za mną nie tęsknił. Spoglądam na telefon i wpisuję numer, a potem piszę krótki tekst: Jak tam mija

twoja podróż? Przygryzam wargę i naciskam wyślij. To przyjacielska wiadomość i nie brzmi zbyt desperacko. Dobry Boże, jestem taką dziewczyną. Rzucam się na kanapę i włączam telewizor, przeskakując przez kanały i zatrzymując się na serialu, o którym słyszałam dobre rzeczy, ale nigdy wcześniej nie 103

oglądałam. Staram się zatracić w przystojnych aktorach i aktorkach, i pełnej napięcia historii. Dwie godziny później wpatrywania się w telewizor bez śledzenia naprawdę żadnego serialu, który nadawali i po tym jak nie dostaję żadnej odpowiedzi od Eliego wyłączam go i pocieram rękami twarz. Chcę coś słodkiego. To sprawi, że poczuję się lepiej. Teraz, lody czy beignets? Café du Monde jest otwarta przez całą dobę, dzięki Bogu, ponieważ gdy zerkam na zegarek uświadamiam sobie, że jest prawie północ. Eli ostrzegał mnie, żebym nie spacerowała w nocy sama, ale café jest tylko kilka bloków dalej. Pójście pieszo zajmie mi mniej niż 5 minut w każdą stronę. Mogę ich prawie posmakować w tej chwili i moje usta napełniają się śliną na myśl o tych cukrowych pysznościach. Napakuję zamrażarkę lodami na przyszłe nagłe wypadki takie jak ten. Z decydującym kiwnięciem głową wkładam trampki, łapię klucze i trochę gotówki i startuję do drzwi idąc energicznie. Na zewnątrz o tej porze w nocy nie ma za wielu osób. Jacyś śpiący bezdomni ze swoimi psami zwinięci na klatkach schodowych. Ktoś gra na saksofonie na balkonie niedaleko, wypełniając noc pięknymi dźwiękami, sprawiając, że myślę o Declanie. Kiedy wychodzę na Jackson Square, decyduję się obejść park, zamiast iść przez niego. To byłoby jak proszenie się o kłopoty. Nie mija długo i dochodzę do café stając przy ladzie, gdzie zamawiam torbę początków i czekam kilka minut na realizację zamówienia. Rozglądam się po w większości pustej café. Na zewnątrz jest kilka osób, ale w zasadzie jest opuszczona i to sprawia, że żałuję swojej samotnej wycieczki. Mam po prostu złe przeczucie. Sprawdzam telefon krzywiąc się, ponieważ wciąż nie ma żadnej odpowiedzi od Eliego. Rozumiem to, że pracuje, ale mógłby, chociaż odpisać. Teraz jest pierwsza w nocy w Nowym Jorku i najprawdopodobniej śpi. Albo z kimś. Potrząsam głową w obrzydzeniu, płacąc za swoje słodkości i udaję się w drogę powrotną. Mój brzuch jest zaciśnięty w supeł… tym razem, nie dlatego że tęsknię za Elim, ale dlatego że w nocy jest naprawdę złowieszczo w Dzielnicy. 104

‒ Naprawdę nie powinnaś była tego robić, Mary Katherine – szepczę do siebie, przyciskając ciepłą torbę z beignets do piersi i idąc szybko przed siebie, stale obserwując swoje otoczenie. Mijam Jackson Square i skręcam za róg blisko loftu, kiedy widzę jak mija mnie taksówka i zwalnia, a potem nagle jestem szarpnięta od tyłu. ‒ Krzycz, a cię zabiję – wredny, ochrypły głos warczy mi do ucha i czuję jak coś ostrego jest przyciśnięte do moich żeber. – Daj mi swoje pieniądze. ‒ Nie mam… – zaczynam, ale pochylam się do przodu i nadeptuję mu na stopę, i rozbijam tył głowy o jego twarz, sprawiając, że jęczy. ‒ Kate! Obracam się i wbijam łokieć w brzuch mężczyzny, ale nagle zostaję odciągnięta i Eli jest tutaj, umieszczając mocne uderzenie na nosie mężczyzny, pozbawiając go przytomności. ‒ Prawie go miałam – mówię dysząc i zaczynając się trząść, gdy Eli dzwoni na policję i zgłasza usiłowanie napaści i rabunku. ‒ Co do cholery tutaj robisz? – rzuca Eli, umieszczają ręce na moich ramionach i patrząc gniewnie w dół na mnie.

105

Eli ‒ Co robiłaś? – pytam ponownie, gdy ona tylko się we mnie wpatruje. Jej zielone oczy są rozszerzone w szoku i zaczyna się trząść. Przyciągam ją do siebie i obejmuję ramionami, trzymając mocno, a w oddali można usłyszeć syreny. ‒ Proszę pana, opłata za przejazd? Taksówkarz podchodzi i przeklinam pod nosem. Zdejmujac jedną rękę z Kate, wyławiam z kieszeni portfel. Płacę mu i trzymam oko na mężczyźnie, zaczynającym jęczeć na chodniku. ‒ Bagaż? ‒ Zastaw go na cholernym chodniku. Chcę go cholernie zabić. ‒ Przepraszam – szepcze Kate w moich ramionach. Trzyma się mnie teraz kurczowo, jej oczy są przyszpilone do dupka budzącego się i dotykającego swojego nosa. ‒ Jeżeli się chociaż, kurwa, ruszysz, znokautuję cię ponownie. ‒ Po prostu… ‒ Zamknij się, kurwa! – odpowiadam. Mój głos jest twardy i zimny. Kate wzdryga się, zakopując twarz w mojej piersi, potem bierze głęboki oddech i odchyla się spotykając moje oczy. ‒ W porządku. ‒ Kate…

106

‒ Wszystko dobrze – powtarza uparcie i patrzy gniewnie na swojego rabusia przez mniej więcej dziesięć sekund do czasu, aż przyjeżdża policja. Przez następne trzydzieści minut odpowiadamy na pytania policji, a rabuś zostaje skuty i zabrany. W końcu dostajemy zgodę na powrót do domu. ‒ Przepraszam za to wszystko – mówi Kate, gdy dochodzimy do mojego bagażu na chodniku naprzeciwko mojego domu. – Potrzebujesz pomocy z bagażem? ‒ Nie – odpowiadam krótko. Jestem tak cholernie wkurzony. Adrenalina wciąż we mnie krąży. Chcę ciągle uderzać tego sukinsyna za samo tylko pomyślenie o położeniu na niej rąk. ‒ Cóż, zobaczymy się jutro. ‒ Nie wracasz do siebie – odpowiadam i biorę jej rękę w swoją, prowadząc do swojego domu. ‒ Eli, mam się dobrze. ‒ Ja nie – odpowiadam i otwieram drzwi wejściowe, czekając na nią aż wejdzie przede mną. Potem zostawiam walizkę i neseser zaraz za drzwiami, blokuję je, poluzowuję krawat prowadząc ją w górę po schodach do przestrzeni mieszkalnej zszokowany odkryciem, że moje własne ręce drżą. Kate staje po środku pokoju, a ja nalewam dwie szklanki brandy, podając jej jedną i biorąc długi łyk, obserwując ją jak również pije i wzdryga się, gdy alkohol wypala drogę w dół. ‒ Dlaczego byłaś na zewnątrz tak późno? ‒ Chciałam beignets – szepcze. Jej oczy są przyklejone do drinka. ‒ Chciałaś beignets? – pytam z niedowierzaniem. – Co do cholery, Kate? ‒ Nie przeklinaj do mnie! – odkrzykuje, wskazując swoim różowym paznokciem na mnie. – Pragnęłam cukru i było to albo lody albo beignets. Beignets były bliżej, niech to diabli. Tęskniłam za tobą i nie odpisałeś na moją wiadomość, i jestem taką dziewczyną! Mówi to jakbym powinien zrozumieć tę logikę, czego całkowicie nie rozumiem. ‒ Co twoja płeć ma z tym wspólnego? Piorunuje mnie wzrokiem jakbym był uparty celowo, potem odstawia szklankę na biurko i kieruje się do wyjścia, ale łapię jej rękę w swoją i przyciągam do siebie.

107

‒ Właśnie przeraziłaś mnie śmiertelnie, cher. – Zakopuję twarz w jej włosach i biorę głęboki oddech. – Też za tobą tęskniłem. Nie mogłem odpowiedzieć na wiadomość, ponieważ byłem wtedy już w samolocie do domu. ‒ Dlaczego wróciłeś do domu wcześniej? ‒ Ponieważ

musiałem

cię

zobaczyć.

–

Boże,

pachnie

niesamowicie

i niewiarygodnie czuć ją przy sobie. – A potem, kiedy przejeżdżałem obok w taksówce, zobaczyłem sukinsyna, który złapał cię od tyłu i serce stanęło mi w piersi. Boże, Kate, on mógł… ‒ Nic nie zrobił. – Poczułem jak uśmiecha się przy mojej piersi. – Kopałam mu tyłek. ‒ Tak, robiłaś to, tygrysie. – Uśmiecham się i umieszczam usta na jej czole. – Nie kłamałaś mówiąc, że chodziłaś na zajęcia z samoobrony. ‒ Nie jestem ofiarą – mówi zażarcie i kolejna część mnie łagodnieje. ‒ Jesteś niesamowita – odpowiadam i wzdycham. – Przestraszyłem się. ‒ Ja też. – Przytula mnie mocniej i odsuwa się. – Jest późno i musze być rano w pracy. ‒ Nie idziesz rano do pracy. ‒ Oczywiście, że tak. ‒ Nie, nie idziesz. Jestem szefem, Kate. Zostałaś dzisiaj napadnięta. – Zanim zdąży potrzasnąć głową i dalej się ze mną kłócić, unoszę ją do góry w swoje ramiona i niosę przez kolejny zestaw schodów do swojej sypialni. – Chcę spędzić z tobą jutrzejszy dzień. ‒ Najwyraźniej spędzasz ze mną również dzisiejszą noc. – Wsuwa palce w moje włosy i uśmiecha się miękko. ‒ Nie mogę cię dzisiaj spuścić z oczu – odpowiadam szczerze, po czym siadam na krawędzi łóżka z nią na kolanach. – Muszę utrzymać cię bezpieczną. ‒ Czy to wszystko? Zakopuję twarz w jej szyi, muskając nosem aż do jej ucha i całując ją delikatnie. Drży sprawiając, że się uśmiecham. ‒ Nie, to nie wszystko, cher.

108

‒ Czy wspominałam już, że cieszę się, że jesteś w domu? – Obejmuje rękami moją twarz i lekko całuje w usta. ‒ Naprawdę? Kiwa głową a jej palce poruszają się delikatnie po mojej twarzy. Boże, samo posiadanie jej przy sobie sprawia, że jestem twardy, ale jej magiczne palce, sposób w jaki na mnie patrzy, zniewolił mnie. Potrzebuję jej. A ja nie potrzebuję nikogo. ‒ Kate, powiedz mi teraz, jeżeli nie chcesz się ze mną kochać, ponieważ za jakieś dwie góra cztery sekundy nie będę się w stanie dłużej kontrolować. Jej usta wywijają się w czysto kobiecym, uwodzicielskim uśmiechu i wysuwa się z moich ramion stając. Jednym płynnym ruchem ściąga przez głowę koszulkę i rzuca na ziemię obok swoich stóp. Jestem oniemiały, gdy zakłada kciuki za pas swoich czarnych legginsów i zsuwa je w dół. I nagle stoi przede mną w pasujących koronkowym różowym biustonoszu i figach. Jezu Chryste, zapiera dech w piersi. Sięga, żeby odpiąć biustonosz, ale potrząsam głową stając tylko kilka centymetrów od niej. ‒ Jesteś olśniewająca. – Mój głos jest ledwie zachrypniętym szeptem, gdy chłonę ją wzrokiem. Jest szczupła, ale ma krągłości we wszystkich właściwych miejscach. Jej piersi… Kurwa, nie mogę się doczekać, aż położę ręce na jej piersiach. Unosi ręce i rozpina moją białą koszulę, a potem rzuca ją na dół na swoje rzeczy i jej odurzające zielone oczy podróżują w dół mojego torsu. ‒ Łał – szepcze, i śledzi opuszkami palców mięśnie na mojej klacie i brzuchu, wzbudzając we mnie gorąco. – Jesteś nawet lepszy niż sobie wyobrażałam. Jej ręce lądują na krawędzi moich spodni i rozpina zamek i w chwili, gdy wsuwa ręce, żeby zsunąć je w dół, pochyla się i umieszcza swoje usta nad moim sercem.

Pieprz mnie. Gdy moje spodnie docierają do podłogi, unoszę Kate z powrotem w ramiona i kładę na środku łóżka, a potem opieram się obok niej na łokciu i przebiegam palcami przez koronkę jej seksownej, jak cholera, bielizny. 109

‒ Nie miałam od ciebie żadnych wieści w tym tygodniu – szepcze i obserwuje moją twarz, gdy moje ręce wędrują po jej ciele. – Myślałam, że może zmieniłeś zdanie. ‒ Do cholery nie – odpowiadam i trącam jej nos swoim. – Wiedziałem, że jeżeli usłyszę twój głos, wsiądę w najbliższy samolot i przylecę prosto tutaj. – Mój palec wpycha się pod miseczkę biustonosza i ociera o jej sutek, sprawiając, że sapie. – Nie myślałem o niczym innym poza tobą. Przenoszę palec na drugą pierś i powtarzam ruch, sprawiając, że drży przy mnie. Boże jest wrażliwa. Jej ręka obejmuje mojego fiuta przez materiał bokserek, sprawiając, że moje oczy się zamykają. Biorę jej rękę i całuję wierzch dłoni, a potem kładę ją nad jej głową, gdy przykrywam jej ciało swoim i składam pocałunki na jej ustach, szyi, obojczyku i rozpoczynam wypracowywanie sobie drogi w dół jej ciepłego, wijącego się ciała. ‒ Och Boże – szepcze, wsuwając ręce w moje włosy. ‒ Chcę zbadać każdy centymetr ciebie – mruczę z ustami przy jej brzuchu. – Chcę wiedzieć co sprawia, że sapiesz. – Obejmuję jej płeć ręką i uśmiecham się przy jej biodrze, kiedy wygina się przy mojej ręce z niskim jękiem. – Boże, jesteś przemoczona. Spoglądam w górę na czas, żeby zobaczyć jak przygryza wargę. Jej policzki rumienią się, gdy wsuwam jeden palec pod materiał jej fig i pocieram tylko samym opuszkiem jej mokrą cipkę, nie zanurzając się wewnątrz, tylko sunąc po jej wargach i łechtaczce. ‒ Och to jest takie dobre – szepcze. Całuję drogę wzdłuż jej podbrzusza do drugiego biodra a potem w dół do ud, zaczepiam palce o materiał na biodrach i ściągam go, wyrzucając przez ramię i rozkładając ją szerzej. ‒ Cholerne piekło, jesteś wspaniała, cher. I tak jest. Boże, ma piegi rozsiane wszędzie po całym ciele, nawet na cipce, która jest wywoskowana. Rozszerzam ją jeszcze bardziej, i przeciągam opuszkami palców w górę i w dół jej ud, sprawiając, że drżą. ‒ Eli – jęczy. ‒ Tak, kochanie, jęcz moje imię. 110

I z tym pochylam się i przeciągam jednym długim liźnięciem przez jej mokre wejście całą drogę w górę aż do łechtaczki. ‒ Jasna dupa! – Skręca się niekontrolowanie, ale dociskam rozłożoną rękę do jej brzucha, przytrzymując ją i pocieram ten twardy guziczek nosem, gdy wciągam jej wargi w usta i ciągnę delikatnie. – Eli, och. Uśmiecham się przy niej, jest wciąż czarująca i nawet podczas oparów seksu odmawia przeklinania. Przeciągam opuszkami przez jedno udo i na jej tyłek do szczeliny. Przesuwam palcem przez jej tylne wejście, jednocześnie wpychając drugi do jej śliskiego wnętrza, sprawiając, że jęczy jeszcze bardziej. Kocham to jak jest głośna. Zaczynam powoli pieprzyć ją palcem i całuję całe jej ciało. Ciągnę za sutki przez koronkowy stanik, całuję szyję i w końcu jej usta. Obejmuje mnie mocno rękami za kark i całuje wszystkim co ma. Zamierzam cholernie eksplodować. ‒ Kate. – Jej stopa ściąga w dół moje bokserki z bioder, jest tak samo zniecierpliwiona jak ja, żeby w niej być. – Kate. ‒ Przepraszam – odpowiada i wygina się w łuk – Kate nie jest w tej chwili dostępna. Chichoczę i gryzę ją w ramię, a jej cipka zaciska się jak imadło na moim placu. ‒ Boże, kochanie, jesteś taka ciasna. ‒ Eli potrzebuję ciebie we mnie. Sam dźwięk jej słodkiego głosu przy mojej szyi, gdy zaciska się tak cholernie na moim palcu, sprawia, że chcę dojść. Nie będzie bardziej gotowa. Sięgam do szafki nocnej i wyciągam prezerwatywę, żeby chronić nas oboje. Biorę siebie w rękę i prowadzę główkę przez jej śliskie fałdki, sprawiając, że oboje jęczymy. ‒ Próbujesz mnie zabić? – pyta. Jej oczy są jasnozielone i szeroko otwarte, gdy sapie i wpatruje się we mnie z zachwytem i pragnieniem, odzwierciedlając każdą emocję, przebiegającą przeze mnie. ‒ Nie, cher, upewniam się, że jesteś gotowa. 111

‒ Na nic w życiu nie byłam tak gotowa. – Potwierdza i sięga pomiędzy nas, owijając swoją małą rękę dookoła mnie i prowadząc do swojego wejścia. – Teraz. Wsuwam się jednym długim, płynnym ruchem i zatrzymuję się zakopany po jaja. Zamyka oczy i przygryza wargę, a jej paznokcie zakopują się w moje ramiona. ‒ Otwórz swoje oczy, kochanie. – Słucha i zaskakuje mnie, gdy uśmiecha się do mnie i kręci biodrami, zapraszając mnie, żebym się poruszył. – Czuć cię… – Potrząsam głową, nie znajdując słów na opisanie sposobu w jaki czuję się będąc w niej zakopany. I w tym momencie wiem, że nigdy się nią nie znudzę. Nigdy nie będę chciał kogoś innego. Ponownie porusza biodrami i wysuwam się prawie cały, a potem pcham z powrotem, a ona zamyka oczy. ‒ Trzymaj je otwarte – przykazuję jej. – Chcę, żebyś widziała co mi robisz. Jej oczy łagodnieją i obejmuje rękami moja twarz, całując mnie głęboko. O to jest to. Nie mogę powstrzymać bioder od ustalenia rytmu poruszania się długimi uderzeniami tam i z powrotem, zatwierdzając ją.

Jest moja. Jej nogi zaczynają się trząść, a całe ciało się spina. Jej oczy rozszerzają się w ostrzeżeniu. ‒ Och, Boże. ‒ Jestem dokładnie tutaj – szepczę i skubię kącik jej ust. – W porządku. Sięgam pomiędzy nas i dociskam palec do jej grudki, i to wszystko, czego potrzeba. Krzyczy, wyginając się na łóżku i dochodząc spektakularnie. Nigdy nie widziałem czegoś takiego w swoim życiu. Jej cipka drga dookoła mojego fiuta, jej ramiona zaciskają się na mojej szyi i nie mam wyboru jak tylko podążyć za nią przez najbardziej niesamowity orgazm w moim życiu. Nasze oddechy są poszarpane i głośne w cichym pokoju, gdy obracam nas i umieszczam jej głowę pod swoją brodą, tuląc ją do piersi. Jej palce podróżują w górę i w dół moich żeber w tym samym tempie, w którym moje na jej plecach, gdy odzyskujemy nasze zmysły. ‒ Eli? 112

Umieszczam usta na jej włosach. ‒ Tak. ‒ Kate jest teraz dostępna. Chichoczę i odchylam jej głowę do tyłu tak, żebym mógł spojrzeć jej w oczy, potrzebując upewnić się, że z nią wszystko dobrze. Jej oczy są szkliste ze szczęścia, policzki zaróżowione a włosy to bałagan. Wygląda na całkiem usatysfakcjonowaną. ‒ Może stać się znowu niedostępną. ‒ Może być zmęczona. Uśmiecham się szeroko. ‒ Ja zajmę się całą pracą.

113

Kate ‒ Dzień dobry, piękna. Czuję jak moje wargi unoszą się w delikatnym uśmiechu. Większość mojej twarzy jest zakopana w poduszce pachnącej Elim, czystym z domieszką jego żelu pod prysznic. Leżę na brzuchu. Nie dotykamy się, ale mogę poczuć ciepło z jego ciała, leżącego obok mnie. Nagle przesuwa opuszkiem palca przez moją skroń i zakłada mi włosy za ucho. Uchylam jedną powiekę i zerkam na zmierzwionego, zaspanego i przepysznie seksownego Eliego. ‒ Dobry – szeptam. Moje ręce są złożone pod poduszką podpierając moją głowę. Przeciąga opuszkami w dół po mojej ręce i żebrach, i śledzi słowa wytatuowane zaraz pod pachą aż do początku biodra. ‒ Jestem wystarczająca taka jaka jestem – recytuje cicho i uśmiecha się do mnie. Jego oczy błyszczą z ciekawości, ale nie pyta, dlaczego akurat te słowa. Po prostu czeka z tym szczęśliwym wyrazem twarzy i kontynuuje lekkie sunięcie opuszkami po mojej skórze, co wysyła mnie w stan super gotowości po nocy, którą właśnie spędziliśmy razem. Straciłam rachubę ile razy się kochaliśmy, ile razy obudził mnie swoimi ustami, rękami, fiutem. Moje ciało jest wyśmienicie wyczerpane. ‒ Nie jesteś strasznie rozmowna rano – mówi w końcu cicho i pochyla się, całując wypukłość mojego ramienia. Chichoczę i zakopuję twarz w poduszce, a potem spoglądam ponownie na niego. Dzień dobry. 114

‒ Tutaj jest – mówi. W domu panuje cisza. Musi być naprawdę wcześnie rano przez szare światło przechodzące przez okno. ‒ Jak się czujesz? ‒ Hmm… – Robię bilans mojego ciała i serca, i uśmiecham się. – Czuję się zaskakująco giętko i zaspokojona. A ty? ‒ Nie sądzę, że kiedykolwiek miałem się lepiej – odpowiada i ponownie śledzi mój tatuaż. – Również byłem zaskoczony znajdując to zeszłej nocy. ‒ Zaskoczony dobrze czy źle? ‒ To seksowne jak cholera, cher. ‒ Zamierzasz mnie o to zapytać? ‒ Nie. – Oddycha głęboko i w końcu przyciąga mnie w swoje ramiona, całując w czoło i chowa w swojej klatce. – Powiesz mi o tym, kiedy będziesz gotowa. Łapię za jego nagi bok i wzdycham ze szczęścia. Jest ciepły… jego skóra jest gładka ponad opalonymi mięśniami. Całuje mnie w czoło, a jego zarośnięty podbródek drapie o moją skórę. To seksowne. ‒ Powinniśmy spać – szepczę przy jego piersi. – Nie mogliśmy mieć więcej niż kilka godzin odpoczynku. ‒ Idź spać – szepta w moje włosy. Jego ręce rysują wzory na moich plecach, usta umieszczone są na mojej głowie, a jego serce bije przy moim uchu. Mogłabym z łatwością odpłynąć i spać szczęśliwie przez godziny. Ale wydaje się, że szkoda jest marnować okazję posiadania nagiego Eliego. Ponownie. Moje ręce kierują się w dół pod prześcieradło okrywające jego tyłek, który napina się na mój dotyk. Jego ciało jest po prostu szalone. Wszystkie te godziny, które spędziłam śniąc na jawie o tym jakby wyglądał pod tymi garniturami były stratą czasu, ponieważ rzeczywistość jest po prostu doskonała. ‒ To nie jest pójście spać – szepcze. Mogę poczuć, jak uśmiecha się przy mojej głowie i obracam twarz całując go w klatkę. 115

‒ Nieszczególnie jestem senna w tej chwili – szepczę i dociskam brzuch do jego rosnącego fiuta. ‒ Nie? ‒ Nie. Warczy, gdy przyciskam jego plecy do łóżka i oprószam jego tors mokrymi pocałunkami. Moje ręce wędrują po nim całym z leniwą czułością. Jego ręce unoszą się w górę moich pleców i odgarniają mi włosy z twarzy. Kiedy spoglądam na niego w górę uśmiecha się szelmowsko. ‒ Jesteś tak cholernie piękna, Kate. Czuję jak moja twarz się rumieni i ukrywam się w jego twardych mięśniach brzucha. ‒ Dziękuję. Eli łapie moje ramiona i przewraca nas, więc nagle jestem pod nim, jego miednica kołysze się pomiędzy moimi nogami, a ręce opierają się pod moimi ramionami. Odgarnia włosy z moich policzków i wpatruje się we mnie intensywnie w dół. ‒ Jesteś. Piękna – powtarza całując mnie głęboko pomiędzy każdym słowem i moje ciało budzi się pod nim do życia, moje sutki ściągają się przy jego piersi a biodra zataczają kręgi przy jego twardości. – Jezus, właśnie gdy zaczynam myśleć, że nasyciłem się już tobą, to zaczynam czuć się jakbym cię nigdy wcześniej nie dotykał. ‒ Uwielbiam sposób w jaki mnie dotykasz – szepczę przy jego wargach. Szalenie kocham sposób w jaki mnie dotyka. ‒ Podoba ci się, kiedy robię tak? Przeciąga nosem w dół linii mojej szczęki do szyi i lekko ociera zębami o moją skórę. ‒ Och, rany, tak. ‒ Rany, tak – powtarza z uśmiechem. – Och, myślę, że stać nas na więcej niż to. Jęczę wiedząc, dokąd to zmierza, ale nie mam energii, żeby mu to wyperswadować. Będę odmawiać dodatkowe Zdrowaśki następnym razem, gdy odwiedzę rodziców. 116

‒ Chcę usłyszeć jak te twoje słodkie usta robią się trochę brudne, cher. Przygryzam wargę, gdy wycałowuje sobie drogę w dół do moich piersi i okrąża mój sutek nosem, a potem bierze go do ust i ssie mocno. ‒ Zaczniemy od czegoś prostego. Co to jest? ‒ Moja pierś. Szczypie mój sutek wysyłając dreszcz wzdłuż mojego kręgosłupa. ‒ Au! ‒ Brudnie. ‒ Um, cycek? ‒ Bardzo dobrze. – Liże wykorzystany sutek językiem, a potem całuje całą drogę w dół do brzucha, trąca mój pępek i kolczyk w nim, potem przesuwa się po łóżku dalej i rozszerza szeroko moje nogi. – Zobacz jaka mokra jesteś. Zakopuję ręce w jego włosach i staram się poprowadzić jego usta tam w dół mnie, ale odsuwa się i uśmiecha. ‒ Użyj swoich słów. ‒ Eli… ‒ Tak to początek. Kontynuuj. ‒ Proszę pocałuj mnie. – Przyciska usta do wnętrza mojego uda i uśmiecha się do mnie. – Proszę pocałuj moją… ‒ Twoją co, Kate? ‒ Moją… – przełykam mocno i zaciskam oczy – cipkę. Warczy i liże mnie od wejścia do łechtaczki, a potem przystępuje do pozbawienia mnie poczytalności za pomocą swoich warg i języka, sprawiając, że moja głowa rzuca się na poduszce tam i z powrotem. ‒ Chcesz moje palce w sobie? ‒ Tak! ‒ Poproś. ‒ Proszę wsadź swoje palce wewnątrz mnie. ‒ Wewnątrz czego? Unoszę głowę i wpatruję się w dół na niego zmieszana.

117

‒ Mojej cipki. ‒ Powiedz cipa23, Kate Mrugam.

Nie jesteś niczym więcej jak cholerną cipą. Nie mogę znieść twojego widoku. ‒ Nigdy. – Próbuję zamknąć nogi i odsunąć się od niego, ale momentalnie przykrywa mnie swoim ciałem i trzyma czule. Łzy zebrały się w moich oczach wkurzając mnie. – Nigdy tego nie powiem. ‒ Dobrze, przepraszam. ‒ To słowo jest złe. Nigdy. Trzyma mnie przy sobie unosząc się i przeczesuje palcami moje włosy. ‒ Przepraszam, cher. Nie wiedziałem, że to dla ciebie zapalnik. ‒ To, tylko to jedno słowo. Nie mogę sobie z tym poradzić. ‒ Zrozumiałem. – Całuje mój policzek a potem kącik ust, a następnie odsuwa się i wpatruje we mnie w dół. Jego oczy wyglądają na odrobinę zagniewane i jestem pewna, że ma milion

pytań,

ale zwyczajnie oferuje mi delikatny uśmiech

i obejmuje dłońmi jeszcze raz moje piersi. – Żadnego więcej słowa na c. Jakieś inne słowa, których powinienem unikać? ‒ Nieszczególnie lubię też być nazywana dziwką. Cały humor opuszcza jego twarz, a jego ręka nieruchomieje na mojej piersi. Jego oczy są zwężone. ‒ Wyjaśnijmy coś sobie w tej chwili, cher. Nigdy bym cię tak nie nazwał, czy cipą czy innym podłym słowem, które by cię zraniło. Jesteś piękna i słodka, i nigdy nie nadejdzie dzień, bez względu na to co stanie się z nami po dzisiejszym dniu, że ty czy ktokolwiek inny zasłuży na to. Rozumiemy się? ‒ Tak. – Nienawidzę ulgi w swoim głosie, ale moje całe ciało rozluźnia się pod Elim, gdy obserwuje mnie przez kolejną długą chwilę, a potem kładzie usta na moich i całuje słodko. Jego ręka wznawia pieszczotę mojej piersi, powodując, że drżę. ‒ Uwielbiam twoją skórę – szepcze przy mojej szyi. – Jesteś taka miękka. A twoje piegi doprowadzają mnie do szaleństwa. 23

W oryginale za pierwszym razem Kate używa słowa „pussy” a za drugim Eli chce żeby powiedziała „cunt” w tłumaczeniu oba oznaczają to samo, ale w ang jedno ma łagodniejszy wydźwięk od drugiego i nie da się tego inaczej przetłumaczyć:/

118

‒ Moje piegi! – chichoczę i żartobliwie uderzam go w rękę. – Są poza kontrolą. ‒ Są niesamowite. – Szczerzy się do mnie. – Masz nawet piegi na cipce. ‒ Wiem – marszczę nos, sprawiając, że chichocze. ‒ Seksowne. ‒ Głupie. Powoli potrząsa głową i sięga po prezerwatywę, wsuwając ją i ustawiając się pomiędzy moimi nogami. ‒ Jesteś obolała? ‒ W dobry sposób. ‒ Zrobię co będę mógł, żeby to było łatwe. Przeciągam opuszkami palców przez jego policzek, gdy ustawia się przy moich wargach. ‒ Czego chcesz, Kate? ‒ Ciebie – odpowiadam marszcząc brwi. ‒ Jakiej części mnie?

Ach, więc wracamy do gry. ‒ Tej dużej, imponującej części ciebie. Śmieje się i całuje mnie w czoło. ‒ Słowa, Kate. ‒ Eli. Unosi brew. ‒ Bardzo chciałabym poczuć teraz twojego fiuta wewnątrz mnie, proszę. Jego oczy ciemnieją, gdy powoli we mnie wchodzi do końca i nieruchomieje. ‒ Powiedz to ponownie. ‒ Proszę. Jego wargi łaskotają moje, gdy się uśmiecha. ‒ Tylko kilka słów więcej. Kręcę biodrami i zaciskam się dookoła niego, sprawiając, że jego ciało sztywnieje. ‒ Eli. ‒ Tak.

119

‒ Pieprz mnie, już. ‒ Cholera. – Zaczyna się poruszać w długich regularnych uderzeniach, sapiąc i jęcząc, ale podtrzymując moje spojrzenie swoim. – Cholernie uwielbiam, kiedy mówisz brudno. ‒ Ja też tak jakby to lubię – przyznaję i jęczę, kiedy wślizguje rękę pomiędzy nas, i naciska na moją, i tak już krzyczącą, łechtaczkę. – Boże, Eli, zaraz dojdę. ‒ Dokładnie. – Całuje mnie w szyję i przerzuca jedną z moich nóg na swój bark, otwierając mnie szerzej, pchając głębiej, łapiąc mój tyłek i przyciągając mocniej do siebie. – Jestem tutaj razem z tobą. Jego siła nigdy nie przestaje mnie zadziwiać i sposób w jaki jego ciało pracuje nade mną to po prostu za dużo. Nie mogę się powstrzymać i krzyczę, gdy jestem pochłaniana przez orgazm, pulsując dookoła niego i kołysząc się przy nim, gdy ciągle jadę na wtórnych falach. Eli opiera swoje czoło o moje i przeklina pod nosem, gdy każdy mięsień w jego ciele napina się i podąża za mną w swoje własne uwolnienie. Oboje spoceni walczymy o oddech, gdy Eli wychodzi ze mnie i opada na łóżko obok a jego ręka jest owinięta wokół mojego brzucha. ‒ Cóż, dzień dobry. Chichocze i całuje mnie w ramię. Spoglądam na niego i nie mogę oprzeć się odgarnięciu jego włosów z czoła. ‒ Jesteś taki przystojny. ‒ Dziękuję. – Całuje mnie ponownie, a potem odsuwa się. – Musimy wstawać. ‒ Dlaczego? Myślałam, że zdecydowaliśmy, że nie idziemy dzisiaj do pracy. ‒ Nie idziemy. – Posyła mi niegrzeczny uśmiech. – Mam dla ciebie niespodziankę. ‒ Jakiego rodzaju niespodziankę? ‒ Niespodziewaną niespodziankę. – Przewraca oczami i udaje się spacerkiem do łazienki. – Ale będziesz musiała zatrzymać się u siebie i spakować torbę na weekend! – krzyczy do mnie. ‒ Dobrze, po prostu pójdę tam teraz, wezmę prysznic i się przygotuję. ‒ Nie. Moja głowa podrywa się do góry na ton jego głosu, gdy wraca do pokoju.

120

‒ Nie? Potrząsa głową i bierze moją rękę w swoją. ‒ Będziemy się kąpać razem. ‒ Eli jak jestem dziewczyną lubiącą przygody, to jednak nie sądzę, że mogę w tej chwili przejść przez kolejną rundę. Chichocze i całuje moje kłykcie. ‒ Ja też nie, cher. Ale nie spuszczę cię z oczu na tak długo. Poza tym to mój bałagan i powinienem go wyczyścić. ‒ Cóż, kiedy tak to ujmujesz…

***

Godzinę później siedzimy w samochodzie Eliego i zmierzamy do Bayou. ‒ To zadziwiające jak zaledwie parę minut za miastem jesteśmy po środku niczego. Wpatruję się w lasy, mokradła i zastanawiam się czy są jakieś aligatory w wodzie. ‒ Nie różni się to tak od większości miast – przypomina mi. Łączy swoje palce z moimi i całuje moją rękę, zanim kładzie je na swoim udzie. ‒ Dokąd jedziemy? ‒ Pomyślałem, że spędzimy weekend w hotelu. ‒ Och, super! – Uśmiecham się i kołyszę się na siedzeniu. – Umierałam, żeby go zobaczyć. ‒ Będziemy mieć moją głośną siostrę i brata w pobliżu szwendających się, ale myślę, że ci się spodoba. ‒ Masz taką wspaniałą rodzinę. – Spoglądam na niego, gdy prowadzi bez wysiłku przez międzystanową. – Mogą być głośni, ale kochają cię. ‒ Głośni – potwierdza z uśmiechem. ‒ Jeżeli byś tego nie lubił już dawno byś odszedł.

121

Jego szczęka zaciska sięa ręce ściskają mocniej kierownicę, ale bierze głęboki oddech i w końcu kiwa głową. ‒ Prawda. Przekrzywiam głowę i obserwuję go uważnie. Jest w tym coś czego mi nie mówi, ale zamiast węszyć zostawiam to na razie i decyduję, że zacznę opowiadać mu trochę o swojej przeszłości. ‒ Zrobiłam go po tym jak odeszłam od byłego męża – mówię i obracam się, żeby patrzeć przez okno pasażera. – Ponieważ po tym jak codziennie mówiono mi, że nie jestem wystarczająco dobra łatwo było w to uwierzyć. Ale nie jestem taką osobą. Jestem wystarczająca. ‒ Jesteś bardziej niż wystarczająca, cher. – Całuje ponownie moją rękę. – Spójrz na mnie. Obracam się do niego twarzą i jestem zaskoczona widząc, że się uśmiecha. ‒ Jesteś silną kobietą, Kate. Co jest dobre, ponieważ potrzeba silnej kobiety, żeby poradziła sobie z moją rodziną. Nie sprawia, że to jest niezręczne, ani nie zamienia tego w długą, głęboką rozmowę. Po prostu mnie akceptuje. ‒ Kocham twoją rodzinę. Kiwa głową i zmienia kierunek rozmowy. ‒ Opowiedz mi o swojej rodzinie. ‒ Też ich kocham. – Uśmiecham się, gdy myślę o swoich rodzicach. – Mieszkają w County Claire, w Irlandii. ‒ Dorastałaś w Irlandii? ‒ Nie dorastałam na obrzeżach Denver. Mój tata dostał tam pracę, zanim się urodziłam, więc z mamą się tutaj przeprowadzili. Potem mieli mnie. Następnie około trzy lata później brat taty i szwagierka zginęli w wypadku samochodowym, pozostawiając swojego syna Rhysa. Więc zamieszkał z nami. Jest naprawdę bardziej jak mój starszy brat niż kuzyn. ‒ Rhys O’Shaughnessy? Ten zawodnik bejsbola? ‒ Tak, to on. Oglądasz bejsbol? ‒ Kiedy mogę. Sam uwielbia bejsbol, dzięki Beau. 122

‒ Gdzie jest ojciec Sama? – pytam, gdy Eli zjeżdża z autostrady i włączamy się na dwupasmową autostradę, zmierzając głębiej w teren zalewowy. ‒ Nigdy nie spotkał Sama. – Eli wzrusza ramionami. – Gabby zaszła w ciąże zaraz po szkole średniej. Kiedy jej chłopak się dowiedział szybko zniknął. ‒ To okropne. ‒ Tak jest prawdopodobnie najlepiej. Sam jest kochany przez wspaniałą rodzinę. ‒ Zgadzam się z tym, ale to musiało być trudne dla Gabby. ‒ Pomagamy jej. – Upiera się. ‒ Oczywiście że tak, ale Eli nie chodzi tylko o bycie samotną mamą. Ona jest

samotna. Nie mówię, że mężczyźni sprawiają, iż wszystko jest lepsze, ale wyobrażam sobie, że jest osamotniona. Ma małego chłopca, o którego się troszczy, interes i dużą, odnoszącą sukcesy rodzinę. Ma wiele obowiązków. Pociera ręką o wargi myśląc. ‒ Prawda. Nie sądzę, żeby umawiała się na randki, odkąd urodził się Sam. ‒ Może nie jest zainteresowana i z pewnością to nie jest moja sprawa, ale wątpię, że to takie łatwe, jak chce żebyście wszyscy wierzyli. Jego oczy przesuwają się do moich. ‒ Jesteś inteligentną kobietą, Kate. ‒ Cóż, to już wiedzieliśmy. – Śmieję się i pochylam przyciskając usta do jego ramienia. – Jestem taka podekscytowana, że zobaczę jej hotel.

123

Eli ‒ Och mój Boże, Eli – sapie Kate i łapie mocno moje udo ręką. To ten sam ton, którego używa, kiedy ma zamiar dojść i to powoduje, że mój fiut odruchowo drga. Jedynie uśmiecham się do niej siedzącej na fotelu pasażera. ‒ Ładne, nie? Odwraca swoje rozszerzone zielone oczy i otwarte usta w moją stronę, a potem patrzy z powrotem na plantację, gdy do niej dojeżdżamy. ‒ Te dęby są niesamowite! I dom! Nic dziwnego, że Gabby uwielbia prowadzić to miejsce. Nigdy bym nie wyjechała. Uśmiecham się i patrzę na zieloną, bujną ziemię starając się zobaczyć ją po raz pierwszy. Jest tu biały, trzypiętrowy dom z kolumnami, czarnymi okiennicami i balustradą dookoła ganku. Po przeciwnej stronie, około 100 jardów od drogi dojazdowej, na drugim piętrze są balkony. Do ziemi, na której stoi majestatyczny dom, prowadzi rząd dębów, tworzących tunel. Promienie słoneczne przebijają się przez konary i liście, rozświetlając zieloną trawę. ‒ Jak stare są te drzewa? – pyta Kate. ‒ Mają około sześćset lat– odpowiadam i objeżdżam dom. – Są starsze niż dom. ‒ Są niesamowite. – Przygryza wargę i kontynuuje wpatrywanie się w drzewa. Nie mogę się oprzeć, więc sięgam i wyciągam delikatną skórę z pomiędzy jej zębów, a potem wygładzam ją łagodnie przeciągając poduszeczką kciuka. – Chcę zobaczyć wszystko – mówi, pocierając policzkiem o moją dłoń. ‒ I pokażę ci to – całuję ją szybko w usta i wychodzimy z samochodu, idąc na przód domu.

124

‒ Wujek Eli! – krzyczy Sam, rzuca piłkę w powietrze, łapie ją i biegnie, żeby mnie przytulić. – Naprawdę zostajesz tutaj dzisiaj? ‒ Zostajemy – potwierdzam. – Pamiętasz pannę Kate? ‒ Witam, proszę pani – mówi Sam i wyciąga do Kate rękę, sprawiając, że drgają mi usta. ‒ Możesz mówić do mnie Kate – oferuje z uśmiechem, ale Sam potrząsa głową. ‒ Nie powinienem mówić do dorosłych po imieniu – mówi poważnie. ‒ Możesz nazywać mnie panną Kate? – pyta i kuca, żeby spojrzeć mu w oczy. Sam spogląda na mnie, szukając potwierdzenia. ‒ Możesz. ‒ Dobrze, panno Kate. – Posyła jej bezzębny uśmiech w chwili, gdy zaczyna dzwonić jej telefon. ‒ Och, to Rhys dzwoni na FaceTime’a. Sam wiesz kim jest O’Shaughnessy? ‒ To tylko najlepszy zawodnik bejsbolowy z drużyny Chicago Cubs – odpowiada z podziwem. Cofam się o krok, chowając ręce do kieszeni i obserwuję Kate z siostrzeńcem. Uśmiecha się i akceptuje połączenie. ‒ Hej przystojniaku. ‒ Hej, co porabiasz? ‒ Właściwie mam tutaj młodego mężczyznę, który jest twoim wielkim fanem. Masz coś przeciwko przywitaniu się? ‒ Będę mógł się przywitać? – pyta Sam z wielkim uśmiechem. ‒ Pewnie, trzymaj. Kate obraca telefon do Sama, a on zamiast zawstydzić się czy zmieszać strzela milionem pytań. ‒ Och, raju! Jesteś najlepszym pałkarzem w lidze! Jakiego rodzaju masz pałkę? Jak to robisz, że uderzasz w piłkę tak mocno? Ćwiczysz codziennie? Bierze telefon i siada na ganku gadając z Rhysem, który chichocze i stara się wcisnąć choć słowo. ‒ To zajmie ich obu przez kilka minut – mówi Kate i obejmuje mnie w pasie, przekrzywiając głowę tak, że może na mnie patrzeć. – Rhys kocha dzieci.

125

‒ Mogłaś właśnie spełnić marzenie mojego siostrzeńca. ‒ Cóż, miałam ukryte motywy – uśmiecha się, a jej ręka podróżuje w górę moich pleców i z powrotem nad tyłek. ‒ Co ty nie powiesz – odpowiadam i całuję ją w czoło. ‒ Myślałam o zrobieniu tego. Staje na palcach, ale wciąż jest zbyt niska, żeby mnie pocałować, więc z radością ulegam jej pochylając głowę i biorąc jej usta swoimi. Zaczyna się delikatnymi, zwykłymi skubnięciami, ale szybko zostają zaangażowane języki i sapnięcia, i łapię jej dolną wargę zębami. ‒ Dziecko jest dziesięć kroków stąd – szepcze przy moich ustach. ‒ Wiem. – Obejmuję rękami jej twarz jeszcze raz całując w czoło i wdycham świeży zapach Kate, a potem prowadzę ją ceglaną ścieżką pomiędzy wielkimi starożytnymi dębami. – Zostały zasadzone setki lat temu, zanim wybudowano dom – zaczynam. ‒ Tutaj jest tak chłodno – mówi. ‒ Tak, dzięki rzece zaraz po drugiej stronie wąwozu i przez sposób w jaki drzewa zostały zasadzone tworzy się efekt tunelu. Nikt wtedy nawet nie wyobrażał sobie, że klimatyzacja będzie istnieć. To było pierwsze przed nią. ‒ Niesamowite. Spójrz jak niektóre z gałęzi opierają się o ziemię! Jezus, nie mogę oderwać od niej oczu. Związała włosy w supeł z tyłu głowy i ma na sobie letnią sukienkę bez ramiączek oraz japonki. Zastanawiam się czy ma pod nią majtki. Zamierzam dowiedzieć się tego bardzo szybko. ‒ To naprawdę najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. ‒ Nie będę się z tobą kłócił – odpowiadam z oczami wycelowanymi w jej wspaniałą twarz, a ona odwraca się i uśmiecha nieśmiało. ‒

Za dużo południowego czaru – mówi.

‒ Jestem południowcem i może to zabrzmiało czarująco, ale to nie oznacza, że jest mniej prawdziwe.

126

‒ Panno Kate! Panno Kate! – Sam zbliża się biegnąc ścieżką z pełną prędkością, którą mogą biegać tylko młodzi chłopcy, machając telefonem Kate. – On chce z tobą rozmawiać! ‒ Mam zawroty głowy – mówi oschle Rhys, gdy Kate odbiera telefon i się do niego uśmiecha. ‒ Wygląda na szczęśliwego – mówi. ‒ Mówi więcej niż ktokolwiek kogo spotkałem w swoim życiu, wliczając ciebie. Uroczy dzieciak. ‒ Muszę powiedzieć mamie! – Sam wraca do domu i zaczynam iść za nim. ‒ Będę w domu, cher. Nie śpiesz się. – Potrząsa głową jakby chciała mnie tutaj zatrzymać, ale tylko całuję jej rękę i uśmiecham się. – Muszę przywitać się z Gabby. Jej miękki śmiech podąża za mną, gdy maszeruję za podekscytowanym chłopcem do domu. Rozglądam się dookoła po świeżo skoszonej trawie na plantacji i kwiatach dookoła domu. Ptaki śpiewają w drzewach a bryza, o której wspomniała Kate, przeczesuje moje włosy. Dlaczego wcześniej nigdy nie zauważyłem, jak jest tutaj pięknie? Ponieważ niewiele zauważałem od lat. Nie obchodziło mnie nic od lat. Poza rodziną i interesem, i niekoniecznie w tej kolejności. Wchodzę na stopnie ganku i obracam się, spoglądając na drzewa i wspaniałą kobietę, która uśmiechając się i śmiejąc rozmawia przez telefon. Ona jest powodem mojego powrotu do życia.

***

‒ Gabby robi niewiarygodne ciasteczka – mówi Kate, gdy wrzuca ostatni kawałek owsianego z rodzynkami do ust i odchyla głowę do tyłu, pozwalając słońcu ogrzać policzki. – Mogłabym się do tego przyzwyczaić. ‒ Do czego, ciasteczek? ‒ Ciasteczek i słońca, i po prostu… – wzrusza ramionami.

127

‒ Po prostu czego? Spacerujemy po ogrodach za domem w kierunku kwater niewolników i domu dozorcy, gdzie obecnie mieszka Beau. Biorę jej rękę w swoją i zatrzymuję nas, obracając ją do siebie i obejmując ręką jej kark. ‒ Po prostu czego? ‒ Po prostu bycia szczęśliwą. – Ostatnie słowo jest wypowiedziane szeptem, szarpiąc coś nieznajomego w moich wnętrznościach. Zanim zdążę przyciągnąć ją w ramiona, uśmiecha się i zaczyna iść znowu. – Co tam jest? ‒ Kwatery niewolników – odpowiadam. – Gabby odnowiła je na tyle, aby były bezpieczne, żeby goście mogli je zwiedzać. ‒ Posiadaliście niewolników? – pyta z sapnięciem. ‒ Nie osobiście, nie. – Chichoczę i zakładam jej włosy za ucho. Nie mogę do cholery przestać jej dotykać. – Wiele pokoleń temu, tutaj żyli niewolnicy. – Krzywi się i przygryza wargę. – To było dwieście lat temu, Kate. To nie było nic niezwykłego na południu. ‒ Wiem. ‒ Tędy. – Prowadzę ją z dala od kwater niewolników przez ogród różany w ferii kolorów. ‒ Chcę je zobaczyć – mówi, wskazując na małe budynki niewolników. ‒ Później. Przejdźmy się przez ogrody. ‒ A co tam jest? – Mruży oczy, patrząc na najbliższe pole. – Za tym płotem? ‒ To jest cmentarz. ‒ Jest stary? – pyta z radością. ‒ Tak. – Unoszę brew. – Masz słabość do cmentarzy? ‒ Wiem, że to brzmi dziwnie, ale tak. Zwłaszcza do tych starych. Są takie interesujące. Możemy iść spojrzeć? ‒ Chodźmy. Idzie szybko przez ogrody ledwie zwracając uwagę na kwiaty. Brama do cmentarza jest zardzewiała i trochę zaklinowana, i robię notatkę, że trzeba ją naprawić, gdy szarpnięciem otwieram ją, a Kate śpieszy do środka.

128

‒ Założę się, że jest straszny w nocy – mówi podniosłym tonem, wyglądając jakby nie wiedziała, gdzie zacząć a potem idzie najkrótszą drogą na sam koniec i studiuje każdy nagrobek, który mija. – Są tutaj daty sięgające 1700 roku. ‒ A na terenie posiadłości są groby starsze niż to, ale rodzina Boudreaux założyła ten cmentarz coś w okolicy tej daty. ‒ Dlaczego te groby nie są powyżej gruntu, jak te w mieście? ‒ Ponieważ poziom wód gruntowych jest tutaj inny. Jesteśmy blisko rzeki, ale teren jest wyżej. Nawet podczas Katriny24 nie zostaliśmy zalani. Mieliśmy tylko szkody spowodowane wichurą. ‒ Niesamowite. Krzyżuje ręce i idzie dalej. Nagrobki są porośnięte mchem. Niektóre tak wyblakłe, że trzeba się dobrze zbliżyć, żeby je odczytać. Kilka dębów zasadzonych pomiędzy nimi daje cień i schronienie od żywiołów, ale ich korzenie przekrzywiły kilka płyt. To jest dokładnie to na co wygląda: stary cmentarz. ‒ Och te są dzieci – szepcze smutno, śledząc opuszkami palców owieczkę wyrzeźbioną w kamieniu. Po prostu kiwam głową z rękami schowanymi w kieszeniach, pocierając palcami półdolarówkę, którą tam trzymam. Im bardziej zbliżamy się do pewnego grobu tym bardziej nerwowy się staję. I to jest absurdalne. Nie żyje od cholernych dwóch lat. ‒ Daty stają się bardziej aktualne. Tutaj jest 1977 – wzdycha. – A tutaj są siostry, spójrz. – Wskazuje na daty w kamieniu. – Między nimi było tylko dwa lata różnicy. Zmarły w tym samym tygodniu. ‒ Były starymi pannami – informuję ją, przypominając sobie historie opowiadane mi o dwóch starych pokojówkach. – Żyły tutaj razem przez całe swoje życie. Były dziwne. ‒ Dziwne? Uśmiecham się.

24

Eli ma tutaj na myśli Huragan Katrina z 2005 r. – jeden z trzydziestu najbardziej morderczych huraganów, jakie kiedykolwiek nawiedziły Stany Zjednoczone, a największe zniszczenia spowodował właśnie w Nowym Orleanie.

129

‒ To jest Bayou, kochanie. Powiedzmy tylko, że cieszyły się opinią ekscentryczek. A jeśli kiedyś zdenerwowałaś jedną z nich, cóż… zwykle działy się złe rzeczy. ‒ Były czarownicami? ‒ Oczywiście, że nie. – Chichoczę i całuję ją w policzek. – Były po prostu kobietami Bayou. ‒ Och, ten wygląda na nowy.

Jest nowy. Odczytuje napis na nagrobku i jej oczy rozszerzają się. ‒ Twój tata. Kiwam głową i sam odczytuję napisy.

Beauregard Francois Boudreaux 1947 – 2012 Ukochany mąż i ojciec. Dopasowałem swoje żagle. ‒ Dopasowałem swoje żagle – czyta Kate na głos i spogląda na mnie z uniesioną brwią. ‒ Tata zawsze mówił, że nie możesz kontrolować wiatru, ale możesz dopasować swoje żagle. To był jego sposób na przypomnienie nam, że nie możesz kontrolować większości spraw, które dzieją się w życiu. Możesz tylko kontrolować swoje reakcje na nie. Wyobrażam sobie, że robi to samo po śmierci. – Uśmiecham się. – Jestem całkiem pewny, że teraz już rządzi niebem. ‒ Spotkałam go raz – mówi. – Masz po nim wzrost. ‒ Tak, i jeżeli zapytasz mamę powie ci, że mam też po nim upór. ‒ Oczywiście. – Przekrzywia głowę i mnie obserwuje. Moneta w mojej kieszeni jest gorąca w moich palcach od pocierania jej mocno, ale nie mogę przestać. – Jesteś spięty. ‒ Jak zawsze, gdy jestem w pobliżu ojca. ‒ Nie dogadywaliście się?

130

Wzruszam ramionami i każdy instynkt we mnie krzyczy, żeby to zakończyć, odejść od tej rozmowy i zabrać Kate do naszego pokoju, gdzie mógłbym zatonąć w niej na około dwa dni. ‒ Kochałem go zażarcie – mówię zamiast tego, zaskakując samego siebie. – I były dni, kiedy tak samo mocno go nienawidziłem. ‒ To są skrajne emocje. ‒ Spędziłem całe życie starając się spełnić jego wymagania, aby stać się tym kim chciał, żebym był – mówię cicho i przypominam sobie mężczyznę, który jest teraz 4 metry pod ziemią. Jego głośny śmiech. Jego zimne orzechowe oczy. Jego dezaprobujące potrząsanie głową. ‒ Jestem pewna, że był z ciebie bardzo dumny. ‒ Nie – odpowiadam i pozwalam Kate wślizgnąć się w moje ramiona na długi uścisk. – Nie był. ‒ Skąd o tym wiesz? ‒ Powiedział mi. ‒ Co? – Odchyla się ze skrzywieniem. – Powiedział ci, że nie jest z ciebie dumny? ‒ Usiądźmy. Prowadzę ją do ławki pod pobliską magnolią. Siada twarzą do mnie, chcąc usłyszeć więcej.

Naprawdę zamierzam powiedzieć jej coś o czym nigdy wcześniej nie mówiłem na głos? ‒ Powiedział mi, żebym wyciągnął głowę z tyłka i robił to do czego się urodziłem, czym było dbanie o rodzinny interes. Mruga przez kilka sekund. ‒ To wydaje się ostre. ‒ Miał rację. – Wzdycham i pocieram ręką twarz. – Przygotowywał już Beau do zostania prezesem w Bayou Enterprises co ma sens, ponieważ jest starszy. Mam stopień z biznesu, ale spędziłem dziesięć lat imprezując i wykorzystując korzyści jakie daje posiadanie pieniędzy. Pieprząc przypadkowe kobiety. – Wzdycham i potrząsam głową. – Byłem nieodpowiedzialny i wystarczająco dorosły, żeby wiedzieć lepiej. Też byłbym sobą rozczarowany. 131

‒ Nie jesteś teraz taki – mówi. ‒ Nie – zgadzam się. – Siedzenie obok ojca, gdy brał swój ostatni oddech, gdy jego ostatnimi słowami było ‘możesz być dużo lepszy niż to’ – może zmienić mężczyznę. – Chwyta moją rękę swoją i umieszcza słodki pocałunek na kłykciach. – Więc skupiłem całą energię na interesie i rodzinie. Pracowałem jak głupi. ‒ To jest dobry opis. ‒ Jest precyzyjny. Pracowanie dwadzieścia cztery godzinę na dobę jest głupie, ale nie mogę przestać. Pracuję, odwiedzam rodzinę i wracam do pracy. Okazjonalnie dzwonię do jednej z kilku kobiet, które znam, żeby się spotkać i podrapać to konkretne swędzenie, a potem wracam do pracy. Kate się wzdryga. ‒ Wydajesz się szanować kobiety, bardziej niż to. ‒ Oczywiście, że szanuję kobiety – odpowiadam. – Matka zabiłaby mnie własnoręcznie, jeżeli potraktowałbym jakąś kobietę inaczej niż z szacunkiem. Ale seks to seks, Kate. Kiwa głową. ‒ Nadążam. ‒ Kobiety zwykle tego nie rozumieją. ‒ Ja tak. – Wzrusza ramionami. – Nie jestem długo po rozwodzie i związek, z którego się wydostałam był… agresywny. Nie szukam zastępstwa. ‒ Agresywny – powtarzam i dokładnie tak jak za każdym razem, gdy zaczyna mówić o piekle… piekle, którego jeszcze nawet w pełni nie rozumiem… które zgotował jej były mąż, moje ręce chcą się zacisnąć i po prostu pragnę go zabić. Gołymi rękami. ‒ Mmm – potwierdza kiwając głową. ‒ Bił cię. ‒ Powiedziałam ci, że tak. Kiwam głową. ‒ Co jeszcze? ‒ Co masz na myśli?

132

‒ Nie udawaj głupiej, Kate. Jesteś bystrą kobietą. Czy kiedykolwiek wylądowałaś przez niego w szpitalu? ‒ Huh. – Odchyla głowę wpatrując się w gałęzie powyżej, ale nie udziela bezpośredniej odpowiedzi. Łapię palcami jej podbródek i przyciągam jej spojrzenie z powrotem do mojego. ‒ Nie musisz mi nic mówić, po prostu nigdy mnie nie okłamuj, Kate. Czy umieścił cię w szpitalu? ‒ Raz – szepcze. Zamykam oczy i biorę głęboki oddech. – Więc widzisz – oczyszcza gardło – nie śpieszy mi się wskakiwać w coś poważnego. ‒ Nie starałem się ciebie odstraszyć, cher. ‒ Wiem. Jednak jeśli kiedykolwiek chciałabym czegoś poważnego, to to – wskazuje pomiędzy nami – ma datę ważności. ‒ Naprawdę. ‒ Wyjadę za kilka tygodni. Ale muszę coś powiedzieć bardzo jasno, Eli. ‒ Kontynuuj. ‒ Kiedy robisz… rzeczy ze mną nie robisz tych samych rzeczy z nikim innym. Czy jeszcze zastanawiające jest, dlaczego nie mogę się nią nasycić? Jest cholernie zachwycająca. ‒ Jakiego rodzaju rzeczy? – uśmiecham się, a ona się rumieni. ‒ Doskonale wiesz jakiego rodzaju. Pochylam się i zakładam jej włosy za ucho, a potem przeciągam nosem przez wypukłości jej policzka do ucha i składam tam pocałunek, sprawiając, że drży. ‒ Spacerowanie po Dzielnicy? ‒ Nie. Wzdycha, gdy skubię jej szyję, a potem wracam i całuję czubek jej nosa. ‒ Jedzenie pizzy na balkonie? ‒ A teraz kto udaje głupiego? ‒ Chcę usłyszeć te słowa. ‒ Zawsze chcesz słyszeć słowa. – Jej ręce łapią moją koszulkę. Uwielbiam to, że mogę ją nakręcić tak łatwo. Jest tak cholernie wrażliwa.

133

Szczerzę się szelmowsko, całuję jej czoło i wtedy to we mnie uderza: Moje życie było czarno białe przez ostatnie dwa lata, a w minucie, w której weszła przez drzwi mojego biura, wszystko stało się jaskrawo kolorowe. Nie wiem co mam, do cholery, z tym zrobić. Oprócz cieszenia się nią przez każdą chwilę, gdy jest tutaj. ‒ Co to są za rzeczy, które robimy? – pytam ponownie. ‒ Seksowne rzeczy. ‒ Stać cię na więcej. ‒ Masz pojęcie jak wiele zdrowasiek będę musiała przez ciebie zmówić? – żąda. ‒ Wiele – odpowiadam ze śmiechem. – Nie widziałem, żebyś chodziła do kościoła, odkąd tutaj jesteś. ‒ Chodzę tylko, gdy odwiedzam rodziców. – Wzrusza jednym szczupłym ramieniem. – Dobrze wyrażę się jasno. Kiedy pieprzysz mnie nie pieprzysz nikogo innego.

Kurwa. Muszę mocno przełknąć, gdy wpatruję się w dół w te zdeterminowane zielone oczy. Pieprzyć kogoś innego? Nie mogę myśleć o nikim innym. ‒ I nie możesz się we mnie zakochać – dodaje sztywno. ‒ Nie? ‒ Nie. Żadnej miłości. Tylko przyjaciele, śmiech i… rzeczy. – Zwężam oczy. – I seks. Nie powiem ponownie dzisiaj ‘tego’ słowa. Obserwuję ją przez dłuższą chwilę, a potem wciągam na kolana, obejmuję jej twarz rękoma i całuję ją namiętnie. ‒ Jesteś wszystkim co widzę, Kate. Nie obchodzą mnie żadne inne kobiety. Więc nie musisz się martwić, że będę pieprzył kogoś poza tobą, jak długo tutaj będziesz. ‒ I żadnej miłości.

Dlaczego to stwierdzenie sprawia, że boli mnie serce? ‒ Nie zakochuję się, cher. ‒ Ja również.

Kłamca.

134

‒ Ale jeszcze jedna rzecz – mówię z ustami przy jej. ‒ Co? ‒ Powiesz dzisiaj ponownie pieprzyć. Będziesz mówić to wiele razy. ‒ Dlaczego to cię podnieca? – Chichocze i zanurza palce w moje włosy z tyłu głowy. ‒ Ponieważ słuchanie tych brudnych słów wychodzących z twoich ślicznych ust, sprawia, że robię się twardy. – Całuję ją długo i głęboko, a potem odsuwam się i oboje jesteśmy bez tchu. ‒ Może po prostu minęło trochę czasu od kiedy ostatni raz zaliczyłeś.

Też tak myślałem. ‒ Nie, to po prostu ty.

135

Kate ‒ Jesteście pewni, że nie chcecie iść do mamy na obiad? – pyta nas Gabby, zabierając torbę, kluczyki i umieszczając na głowie Sama jego bejsbolówkę. ‒ Poradzimy sobie tutaj – odpowiada Eli z uśmiechem, popijając herbatę i utrzymując swoje seksowne, niegrzeczne oczy na mnie. – Oprowadzę Kate. ‒ Myślałam, że oprowadzałeś ją wczoraj – odpowiada oschle Gabby. Eli po prostu wzrusza jednym ramieniem i robi kolejny łyk herbaty, obserwując mnie. Boże jest przekonujący. Pokazał mi wczoraj okolicę, całkiem dobrze. Okolicę swojego i mojego ciała, i jestem całkiem pewna, że odkrył strefy erogenne, o których nawet nie wiedziałam, że je mam. I mięśnie. Jestem dzisiaj obolała. Obolała. Moje wewnętrzne mięśnie ud śpiewają. Jak to się dzieje? ‒ Jak to się stało, że nie masz dzisiaj żadnych gości? – pytam. ‒ Zawsze mam pusty hotel w niedzielę. To daje mi czas na nadrobienie prania i gotowanie na nadchodzący tydzień, i mogę się wyrwać do mamy na obiad. ‒ Wygodnie dla mnie – mówi Eli i śmieje się, kiedy Gabby piorunuje go wzrokiem. ‒ Jesteś moim bratem. ‒ Tak mówią plotki – mówi z uśmiechem. ‒ Nie, jesteś – dodaje poważnie Sam. – Babunia tak mówi. Dodatkowo jesteście podobni. Ja nie mam żadnych braci. ‒ Nie, nie masz – mówi Gabby ze śmiechem. ‒ Chcę ich jednak mieć – dodaje Sam.

136

‒ Chodźmy – Gabby wzdycha i potrząsa głową. – Posprzątaj własny bałagan starszy bracie. ‒ Tak, pani – odpowiada tym powolnym seksownym akcentem, który nigdy nie zawodzi w sprawianiu, że miękną mi kolana a uśmiech rozszerza się na jego twarzy, kiedy Gabby uruchamia silnik i jedzie wzdłuż podjazdu. – W końcu sami. ‒ Jesteśmy sami całkiem często – przypominam mu. ‒ Mm – odpowiada, kładąc ręce na wyspie kuchennej i po prostu patrząc na mnie z tym uśmieszkiem na twarzy, gdy pochylam się nad ladą śniadaniową naprzeciwko niego. ‒ Zamierzasz po prostu… przelecieć mnie tutaj na blacie? ‒ Przelecieć cię? – Kręci głową tam i z powrotem jakby to rozważał. – Prawdopodobnie. Ale najpierw zamierzam dla ciebie ugotować. ‒ Gotować dla mnie. – To nie jest pytanie. – Gotujesz. ‒ Gotuję wystarczająco dobrze, dziękuję ci bardzo. – Unosi brew.

Założę się, że tak. Wszystko robi bardzo dobrze. ‒ A co zamierzasz ugotować? ‒ Zobaczysz. – Obraca się do lodówki i zaczyna gromadzić produkty, poruszając się po kuchni jakby czuł się tutaj perfekcyjnie komfortowo. Co mnie trochę wyprowadza z równowagi, ponieważ spójrzmy prawdzie w oczy, obserwowanie super, odnoszącego sukcesy bilionera biznesmena, który przyznaje się do bycia pracoholikiem, pracującego w kuchni jakby to była jego druga natura jest…

gorące. ‒ Gdzie nauczyłeś się gotować? Wybiera nóż ze stojaka i zaczyna siekać cebulę. ‒ Mama nauczyła nas wszystkich gotować. ‒ Co chcesz, żebym robiła? ‒ Po prostu wglądaj wspaniale i dotrzymuj mi towarzystwa. ‒ Czarująco – odpowiadam wzdychając. Ma na sobie kolejną czarną koszulkę i jeansy, co jak sądzę jest dla niego niezwykłe, ale wygląda wspaniale. Jego przedramiona napinają się i wybrzuszają, gdy kroi. Dokładnie tak jak wybrzuszają się nade mną łapiąc za materac, gdy pcha tam

137

i z powrotem we mnie. Jego całe ciało się napina. A temu mężczyźnie nie brakuje mięśni. Chcę go polizać. ‒ Kate? ‒ Huh? – Mrugam gwałtownie i staram się skupić. – Co mówiłeś? Odkłada nóż na deskę i uśmiecha się. ‒ O czym właśnie myślałaś? Moją pierwszą reakcją jest odpowiedzenie, że o niczym, ale zamiast tego bardzo powoli obchodzę wyspę i idę w jego stronę. ‒ Myślałam o lizaniu ciebie. Opiera biodra o wyspę i krzyżuje ramiona, sprawiając, że jego bicepsy się napinają i właśnie tak po prostu chcę zedrzeć z niego ubrania. ‒ Czy to prawda? – Kiwam głową. – Gdzie chciałabyś mnie polizać? Uśmiecham się i przeciągam opuszkiem palca wzdłuż jego szyi. ‒ Właśnie tutaj. Przełyka mocno, sprawiając, że robię się jeszcze bardziej mokra. Uwielbiam go nakręcać. ‒ Rozpraszasz mnie – mówi spokojnie i to posiniaczyłoby moje ego, gdyby jego oczy właśnie się nie rozszerzyły, a puls na szyi nie przyśpieszył. ‒ Myślę, że o to chodzi. Potrząsa głową i wraca do krojenia. ‒ Gotuję obiad. ‒ Nieszczególnie obchodzi mnie obiad. Uśmiecha się jak zwykle, kiedy nie używam zwykłych przekleństw, ale nie patrzy mi w oczy. ‒ Będzie cię obchodzić później, cher. Potrzebujesz energii na to co zaplanowałem. ‒ Brzmi zabawnie. – Obejmuję go, bardzo mocno ściskam doskonały tyłek w moich rękach i całuję jego biceps. – Przejdźmy od razu do tej części. Śmieje się, obraca i unosi mnie w ramionach. Moje nogi obejmują go w pasie i całuje mnie do utraty zmysłów, dopóki nie jestem w stanie myśleć… nie mogę nawet poczuć opuszków palców. Ale do diabła z pewnością mogę poczuć to pulsowanie pomiędzy moimi nogami. 138

Następną rzeczą jaką wiem to to, że sadza mnie na blacie, umieszcza cmoknięcie na moich wargach i wycofuje się wracając do deski niecałe kilkanaście centymetrów dalej. ‒ Zostań. Wydymam dolną wargę i mrużę na niego oczy, ale on po prostu sięga i wygładza ją kciukiem. Po czym przeciąga kłykciami po policzku i szepcze: ‒ Zaufaj mi. Pozwól, że cię nakarmię. Pozwól mi cię trochę porozpieszczać. Lubię to.

Cóż, jak do diabła mogłabym powiedzieć nie na coś takiego? ‒ Mogę podjadać, kiedy będziesz gotował? – pytam, gdy zaskakująco szybko sieka seler. ‒ Pewnie – podaje mi łodygę selera. – Wina? ‒ Zawsze. Nalewa nam po kieliszku białego wina, stukamy się nimi i bierze łyk, po czym wznawia siekanie, a ja żuję seler. ‒ Karmisz mnie sporo. ‒ Jesteś dobrym jedzącym. Zatrzymuję się z selerem w połowie drogi do moich ust i krzywię na niego. ‒ Co sugerujesz? ‒ Że dobrze jesz? – pyta wzruszając ramionami. Spoglądam w dół na swoją chudą klatkę piersiową i płaski brzuch, a potem na niego. ‒ Jestem gruba? Wybucha śmiechem nie przerywając krojenia. ‒ Nie, Kate. Nie jesteś gruba. Lubisz jeść. I gdy to robisz lubię cię obserwować. Karmiłbym cię każdym posiłkiem każdego dnia gdybym mógł.

Och. ‒ Mogę dostać więcej selera? Uśmiecha się i podaje mi seler, całując mnie głośno, po czym wraca do pracy. Siedzenie i obserwowanie jak gotuje nie jest w ogóle ciężkim zadaniem. *** 139

Obiad był przepyszny. Eli jest po prostu jedną za drugą wielką niespodzianką. To dla mnie niesamowite jak jest normalny. A tak naprawdę to właściwie cała rodzina. A nie powinno tak być, ponieważ byłam blisko z Van i Deckiem przez wiele lat Jednak ta rodzina jest bogata ponad moje najdziksze marzenia, a jednak są tak przyziemni i twardo stąpający po ziemi jak nikt inny. Nie mają służby. Ich samochody są nowe i drogie, ale to nie Astony Martiny. I w niedzielne popołudnie leżę na kanapie z tym wpływowym mężczyzną, który ma posłuch w rządzie i u wysoko postawionych ludzi, który prowadzi wielobilionową firmę z łatwością i skutecznością. Przytula mnie, leżąc na plecach, podczas gdy ja leżę na jego piersi i oglądamy jakiś głupi film w telewizorze. Jego opuszki palców głaszczą w górę i w dół moją nagą rękę, ramię, szyję oraz włosy tam i z powrotem. Jeżeli mogłabym mruczeć robiłabym to teraz. ‒ Mamy cały dom dla siebie, a ty chcesz oglądać film? – pytam leniwie. Umieszcza usta na mojej głowie i bierze głęboki oddech, przytulając mnie mocniej, a potem jego palce wznawiając swoją wędrówkę po mojej skórze. ‒ Czy jest coś innego co wolałabyś raczej robić? ‒ Cóż… – Uśmiecham się i całuję przez koszulkę jego serce, wdychając jego zapach. Pachnie dobrze. Świeżo. Lekko cytrusowo. Przemieszczam miednice nad jego i czuję, jak zaczyna twardnieć, a jego palce nieruchomieją na moim ramieniu. – Tak. Jego palce zatapiają się w moich włosach, gdy całuję w dół jego tors, unosząc po drodze koszulkę i umieszczając mokre pocałunki na jego płaskim, wyrzeźbionym podbrzuszu. Jego oddech przyśpiesza, ale pozostaje cicho… jedyne dźwięki pochodzą z telewizora i od moich ust, cmokających jego gładką ciepłą skórę. Mogłabym całować jego brzuch przez cały dzień. Jego koszulka opada z powrotem na dół i krzywię się na niego. ‒ Możemy się tego pozbyć, proszę? Siada i przeciąga koszulkę przez głowę, rzucając ją na podłogę i wyłącza telewizor, a potem kładzie się ponownie. ‒ Lepiej? 140

‒ Hmm. – Podnoszę się do góry, całując jego usta i ciągnąc zębami dolną wargę. Następnie wypracowuję sobie drogę w dół jego gardła, klatki i wracam do brzucha, ciesząc się krawędziami mięśni. – Myślałam, że sześciopak to mit. Albo robota Photoshopa. ‒ Nie, jeżeli zaharowujesz sobie tyłek dla niego – odpowiada. Jego oddech urywa się, gdy mój język znajduje wyżłobienie w kształcie litery V na jego biodrach i śledzi je w dół, gdzie znika pod jeansami. Szybko odpinam guzik oraz zamek i uśmiecham się, kiedy widzę, że nie założył bielizny. Wygodnie. Jego erekcja wyskakuje wolna w moją dłoń. Momentalnie łapię ją i pompuję dwa razy. Eli odrzuca głowę do tyłu i jęczy, a potem zwraca swoje rozgrzane oczy na mnie, gdy powoli liżę go od mosznej do czubka jednym, długim, płynnym ruchem i pocieram spód główki płasko językiem, zanim biorę go w usta i ssę nie za mocno, ale wystarczająco, żeby zdobyć jego uwagę. I przy okazji jego ręka zaciska się w moich włosach zaraz przy skórze i kiedy ciągnie czuć to tak diabelnie dobrze. Mam jego uwagę. ‒ Kurwa, to jest dobre. Biorę go głębiej, dopóki główka nie dotyka tyłu mojego gardła i przełykam masując go, kochając sposób w jaki wydaje się rosnąć jeszcze większy w moich ustach. Łapię go pewnie ustami i ciągnę w górę, liżąc główkę i powtarzam ruch. ‒ Spójrz na mnie. Moje oczy odnajdują jego. Są gorące i odrobinę zwężone. Jego usta otwierają się i dyszy. Ręka, która nie ściska moich włosów jest pod jego głową, a całe jego ciało faluje. To seksowne jak diabli, że mogę go tak podniecić zaledwie po kilku chwilach. Liżę w dół jego penisa i jego napięte jaja, lekko je ssąc, a potem wypracowuję drogę powrotną, ponownie biorąc go w usta. Zaczyna delikatnie wprowadzać mnie w rytm, który lubi ledwo pchając, żeby wyjść mi naprzeciw. Nie zmusza mnie, a raczej prowadzi i kocham to. ‒ Zaciśnij usta tylko odrobinę mocniej. Dostosowuję się, a on wypuszcza syk powietrza.

141

‒ Kurwa, kochanie. – Jego biodra poruszają się szybciej i nagle ciągnie mnie za włosy, ale zostaję tam, gdzie jestem. – Kate, nie chcę dojść w twoich ustach. Buczę i uparcie pozostaję na miejscu, ale zaledwie po dwóch kolejnych pchnięciach i pociągnięciach moich ust łapie za moje ramiona i ciągnie w górę swojego ciała, obejmując moje usta swoimi. Skutecznie odwraca naszą pozycję, przyszpilając mnie pod sobą na poduszkach kanapy. ‒ Dobrze się bawiłam – dąsam się. ‒ Nie tak to działa, cher. Skubie moje wargi i pociera nosem o mój, a potem umieszcza delikatny pocałunek na moim policzku. ‒ Jak co działa? – pytam bez tchu. Dobry Boże, ten mężczyzna potrafi całować. Czy to jest legalne w stanie Luizjana? Prawdopodobnie nie. ‒ To – powtarza miękko i kontynuuje obsypywanie mojej skóry pocałunkami. – Nie będziesz mnie po prostu ssała i sprawiała, że dojdę, a potem uznasz, że skończyłaś na dziś. ‒ Cóż, tak naprawdę nie taki był mój plan. Po prostu się zabawiałam. ‒ Hmm. – Całuje mój obojczyk. – Zaraz wrócę. Nie mam przy sobie prezerwatywy. ‒ Czekaj. – Łapię jego ramię i zatrzymuję. – Biorę tabletki. Unosi brew. ‒ Jesteś pewna? Nie przeszkadza mi używanie ich. – Ponownie całuje mój obojczyk. – Zawsze ich używałem. ‒ Nie mam nic przeciwko – szepczę. – Chyba, że jest coś co musisz mi powiedzieć. Posyła mi szelmowski uśmiech i całuje głęboko. Przeciągam rękami w dół jego nagich pleców, do jego tyłka pod poluzowane jeansy i trzymam mocno, gdy przyciska swoją miednicę do mojej, pocierając mnie i sprawiając, że robię się jeszcze bardziej mokra, jeżeli to w ogóle jest możliwe. Czy jest coś seksowniejszego niż tyłek mężczyzny, kiedy jest ledwie okryty odpiętymi jeansami? Nie, nie ma. ‒ Eli – szepczę. 142

‒ Tak, kochanie. ‒ Wciąż mam na sobie ubrania. Uśmiecha się przy moich ustach i ustawia nade mną z łokciami umieszczonymi po obu stronach mojej głowy. ‒ Tak masz. ‒ Zdejmij je – żądam delikatnie i wiercę się pod nim, wciąż trzymając jego tyłek, a moja wygięta stopa pociera jego pokrytą jeansem łydkę. ‒ Nie. Łapie mnie za włosy i przekrzywia głowę na bok, przeciągając ustami w dół linii szczęki do szyi i kieruje się dalej, doprowadzając mnie do utraty zmysłów swoimi utalentowanymi ustami i językiem. Moje sutki twardnieją, a ręce zaciskają się mocniej. Jedna wciąż na jego tyłku a druga teraz zakopana w jego miękkich włosach. Moje biodra unoszą się w górę, dociskając się do jego erekcji i chcę go w sobie.

Teraz. ‒ Eli, proszę. Potrzebuję cię w sobie. ‒ Dojdę tam – odpowiada leniwie i pracuje teraz nad drugą stroną mojej szyi. ‒ Możemy dostać się tam trochę szybciej? – pytam bez tchu, a potem jęczę, kiedy jego język muska wrażliwe miejsce. – Boże uwielbiam, kiedy trafiasz w to miejsce. ‒ Wiem – szepcze i robi to ponownie, sprawiając, że podkurczam palce u nóg. ‒ Eli – biadolę i nienawidzę siebie za to, ale na wszystkie świętości, dlaczego nie jest nagi i wewnątrz mnie? ‒ Kate – mówi i przygryza wrażliwą skórę na wierzchu ramienia. – Jest niedziela. Krzywię się, a potem wzdycham, kiedy w końcu podnosi moją koszulkę i ściąga ją przez głowę. ‒ Co wspólnego z czymkolwiek ma dzień tygodnia, który dzisiaj mamy? Odciąga miseczkę biustonosza i powoli okrąża jeden wystający sutek językiem, potem dmucha w niego i powtarza ten ruch na drugim. Poruszając się tak wolno jak tylko człowiek może. Stara się mnie zabić. ‒ Jesteś na południu. Nie wiesz, że my nic nie robimy szybko w niedzielę?

143

Całuje teraz mój brzuch i jestem lekko niepewna siebie, ponieważ ‘halo’ nie mam sześciopaku. Czy jakiegokolwiek paka. Ale nie wydaje się, żeby mu to przeszkadzało, gdy przesuwa się w dół mojego ciała. Oczekuję, że ściągnie jeansowe spodenki, ale zamiast tego mija centrum mojego wszechświata i zaczyna całować moje nogi.

Moje nogi. ‒ Naprawdę? – pytam ze śmiechem, zarabiając przez to ostre ugryzienie po wewnętrznej stronie prawego uda. ‒ Cierpliwości, Kate. ‒ Nie jestem cierpliwa. Chichocze i przeciąga opuszkami palców w dół zewnętrznej strony moich ud, przez łydki do bosych stóp i w górę, a jego usta robią coś zupełnie szalonego w zgięciu moich kolan. Najwyraźniej nie znalazł wczoraj wszystkich moich erogennych stref. ‒ Och mój Boże – szepczę, i nie mogę powstrzymać bioder od wicia się i podskakiwania. Sprawi, że dojdę nawet mnie nie dotykając. Jak to jest możliwe? ‒ Otwórz swoje oczy, skarbie. – Moje spojrzenie spotyka jego i jestem zaskoczona widząc jego oczy w ogniu, obserwujące mnie, gdy rozpina moje szorty, zsuwając je w dół wzdłuż nóg. – Dla ciebie też żadnej bielizny? Wzruszam ramionami i uśmiecham do niego, ale on tego nie odwzajemnia. Wciąż intensywnie wpatruje się we mnie oparty o kanapę a jego palce suną wyżej po wewnętrznej stronie uda i ocierając się ledwie co o moje wargi, łechtaczkę a potem… mój brzuch. Naprawdę? Nie zamierza spędzić trochę czasu w tym jednym miejscu, które krzyczy o niego? Muszę się krzywić, ponieważ nikczemny uśmiech przełamuje tą niemożliwie przystojną twarz i wygina brew. ‒ Nie podoba ci się to? ‒ Droczysz się ze mną. ‒ Tak. 144

Obserwuje moją twarz, gdy jego palce ponownie odnajdują mój rdzeń, ale tylko opuszki łaskoczą moje wargi w załamaniu, gdzie moje nogi spotykają moje centrum. Sięgam po jego nadgarstek i kieruję go w stronę środka, ale szybko łapie moją rękę w swoją, całuje ją i umieszcza nad moją głową. ‒ Nie kontrolujesz tego. – Jego usta ledwie dotykają moich. – Będziesz cierpliwa i będziesz się tym rozkoszować. Jest niedziela. ‒ Nigdy w życiu nie leniłeś się w niedzielę – szepczę przy jego ustach. Jezus, nie mogę złapać oddechu. Umrę przez uduszenie, zanim zdążę dojść. To niesprawiedliwe. ‒ Na wszystko przychodzi pierwszy raz – odpowiada miękko, przygryzając moją dolną wargę, a potem wznawia torturę dziejącą się pomiędzy moimi nogami. Spogląda w dół. – Pieprz mnie, jesteś mokra. ‒ Tak się dzieje, gdy robisz mi te rzeczy – odpowiadam i kołyszę biodrami. ‒ Rzeczy? – powtarza. – Jakiego rodzaju rzeczy? Nie jestem wystarczająco silna, żeby walczyć z nim swoim słownictwem. Nie obchodzi mnie czy przeklinam. Mogę skupić się tylko na tym, żeby posiadać go nad sobą, w sobie. Teraz. ‒ Kiedy całujesz mnie i dotykasz, i droczysz się pieprząc się ze mną – odpowiadam i czuję się bardzo usatysfakcjonowana, kiedy jego oczy rozszerzają się. ‒ Uwielbiam słyszeć te brudne słowa wychodzące z twoich ładnych ust – szepcze tym powolnym akcentem Cajun, który sprawia, że wariuję. Jego palce pocierają teraz mocniej moje wargi, ślizgając się bez wysiłku po moich mokrych fałdkach. W końcu przesuwa się w dół, całuje mój kolczyk w brzuchu i wkłada we mnie jeden palce oraz umieszcza swoje usta na mojej łechtaczce nie ssąc jej, tylko będąc tam. Krzyczę, łapiąc poduszki przy moich biodrach, które wypycham w górę, przyciągając do jego ust. Wyciąga palce i delikatnie liże moje wargi i łechtaczkę, umieszczając język na niej i wpycha we mnie dwa palce… Opieram się na łokciach obserwując, jak buduje mój orgazm. ‒ Och mój Boże, Eli, sprawisz, że… Odsuwa się, całując mnie pomiędzy pępkiem a kością łonową i uśmiecha się, gdy na niego warczę. 145

‒ Twoja cipka jest taka miękka – mówi jakby prowadził zwyczajną rozmowę. Jego palce poruszają się powoli, metodycznie tam i z powrotem. Jeżeli przycisnąłby tylko kciuk do mojego słodkiego punktu doszłabym spektakularnie. Ale mam przeczucie, że to się jeszcze nie wydarzy. ‒ Masz ten punkt… – Przesuwa palcami cała drogę i wykonuje chodź tutaj ruch, który sprawia, że widzę gwiazdy. – Zaraz za twoją kością łonową. Nie zamykaj oczu – nakazuje. – Spoglądam na niego, a jego palce przyśpieszają. Obserwuje mnie, gdy ponownie naciska na ten punkt. ‒ Jak to się stało, że nie wiedziałam o tym punkcie wcześniej? – pytam bez tchu, a on umieszcza tam czubki swoich palców i pociera delikatnie. Jego oczy rozpalają się męską satysfakcją. ‒ Jesteś dobra dla mojego ego, cher. ‒ Ty jesteś dobry dla mojej – przełykam – cipki. ‒ Kurwa, tak, jestem. – Pociera odrobinę mocniej i wyginam się na kanapie. – Dojdź kochanie. I to wszystko czego potrzeba, jego głos, jego oddech na moje skórze, jego palce robiące szalone, niesamowite rzeczy wewnątrz mnie i rozpadam się. Ślepnę a mój rdzeń się zaciska i jadę na fali orgazmu, który strzela przeze mnie. Kiedy otwieram oczy, Eli uśmiecha się w dół do mnie. Wyciąga swoje palce i przykrywa mnie, wchodząc we mnie, aż jest zakopany po jaja i zostaje tak nie ruszając się. Ściskam jego fiuta swoimi mięśniami i szczerzę się, gdy przeklina pod nosem. Wciąż ma na sobie jeansy co z jakiegoś powodu uważam za bardzo seksowne. Wszystko w nim jest diabelnie seksowne. Łapię jego tyłek i pulsuję przy nim. ‒ Rusz się, Eli. Potrząsa głowa i pochyla swoje czoło do mojego. ‒ Jeszcze nie. Jego oczy w kolorze whiskey skupione są na mnie. Obserwuje mnie jak odsuwa swoje biodra, a potem powoli znów pcha je do przodu. ‒ Twoja twarz jest taka czytelna – szepcze. – A to uczucie jest cholernie niesamowite. 146

‒ Krawędź twojego fiuta pociera o to miejsce, które odkryłeś – szepczę. ‒ W ten sposób? – Uśmiecha się bardzo niegrzecznie. ‒ Tak dobrze. Przygryzam wagę i zaciskam się na nim, gdy wchodzi i wychodzi ze mnie. Jego oczy są na mnie, a ręce ma zakopane w mich włosach, ciągnąc za nie, gdy się porusza i wtedy to do mnie dociera: to o to jest cały ten zamęt. Tak właśnie kobieta powinna być dotykana, tak powinno się na nią patrzeć. Szanowana. Chroniona. To takie dla mnie nieznane i w tym samym czasie smutne, ponieważ, do diaska, byłam mężatką i nie miałam żadnego pojęcia. Jak to się stało, że seks z mężczyzną, którego powinnam kochać, był po prostu… pusty? A seks z Elim jest… wszystkim? Ale zgodziliśmy się. Żadnej miłości. Tylko zabawa. To ma datę ważności. ‒ Przestań – żąda. Zaczyna poruszać się szybciej i odrobinę mocniej. ‒ Przestać co? ‒ Myśleć. – Robi coś swoimi biodrami, co sprawia, że trudno mi złapać oddech i w tej chwili nie pamiętam jak się nazywam. – Ściśnij mojego fiuta, Kate. Zakłada jedną moją nogę na swoje ramię, otwierając mnie szerzej i zanurzając się głębiej, uderzając w mój wzgórek łonowy swoim i jasna dupa widzę gwiazdy. ‒ Eli. ‒ Dokładnie, kochanie. – Uśmiecha się do mnie. – Jesteś niesamowita. Mogę zobaczyć, jak się buduje. Dojdź dla mnie. Przygryzam wargę i zamykam oczy napierając na niego i rozpadając się po raz kolejny zszokowana tym, że to za szybko. ‒ Kurwa – szepcze i obejmuje mój tyłek, przyciągając bliżej siebie i pulsując we mnie, gdy znajduje swoje własne uwolnienie. – Kurwa, Kate. ‒ Tak – wzdycham. – Właśnie wypieprzyłeś Kate. ‒ Jak tylko będę mógł się ruszać dostaniesz za to klapsy. ‒ Podoba ci się, gdy mówię kurwa.

147

‒ Również lubię dawać ci klapsy. Czuję, jak uśmiecha się przy mojej piersi, gdzie odpoczywa i odwzajemniam uśmiech. Ja również lubię dawać klapsy. Lubię Eliego. I to może być niebezpieczne.

148

Zamierzam dać ci za to klapsy. I o rany, zrobił to. Uśmiecham się lekko i gryzę koniec długopisu siedząc za biurkiem. Miałam efektywny poranek, ale teraz mogę tylko śnić na jawie o byciu w hotelu… kochaniu się do wczesnych godzin porannych… Śniadaniu z Gabby i bardzo rozgadanym Samie… Spacerowaniu po ogrodach. Elim znajdującym mój punkt G. Uważałam, że to był mit. Najwyraźniej się myliłam. Tak bardzo się myliłam. Chichoczę i dotykam swoich nagle bardzo ciepłych policzków. Czy tutaj jest gorąco? ‒ Hilary! – woła pan Rudolph ze swojego biura i przewracam oczami. To już trzeci raz dzisiaj nazwał mnie Hilary. Poważnie, pracuję tutaj od trzech tygodni. Czy nie powinien już zorientować się, że nie jestem Hilary? Kate to nie jest trudne imię do zapamiętania. Idę szybko do jego biura. ‒ Mam na imię Kate, panie Rudolph. Spogląda w górę i macha ręką, jakby to nie miało znaczenia. ‒ Cokolwiek. Potrzebuję, żebyś przeglądnęła raporty podatkowe na koniec miesiąca do listy płac. Mówi też o innych zadaniach, którymi chce, żebym się zajęła… zadaniach, które normalnie należą do niego… i ciągle sprawdza swój zegarek. Wydaje się niespokojny. Podenerwowany. Nawet jego brwi się pocą. Jest trochę odrażający. Ale potem patrzy na mnie, a jego brązowe oczy są miłe. ‒ Dziękuję, że robisz to wszystko, Kate, prawda?

149

Kiwam głową i obracam się, żeby opuścić jego biuro. Moja lista rzeczy do zrobienia jest poza kontrolą. ‒ Wychodzę na resztę popołudnia – informuje mnie, wychodząc za mną z biura i zamykając drzwi. – Do zobaczenia jutro rano. Wyciera palcami usta i szybko wychodzi, a ja jestem po prostu… wkurzona. Musi być miło nie musieć za wiele pracować.

Wychodzi każdego

dnia punktualnie

o trzynastej trzydzieści. Ten mężczyzna jest więcej poza biurem niż w nim. I to mnie naprawdę irytuje. Dlaczego Eli zatrudniałby kogoś z tak słabą etyką pracy? Odkładam listę, którą właśnie przekazał mi pan Rudolph i decyduję się wykonać trochę własnej pracy. Badam arkusze finansowe wszystkich transferów na duże sumy pieniędzy, które są jak dotąd niezaksięgowanie i staram się znaleźć wspólny mianownik. Kwoty są różne. Wahają się od paru setek do kilku tysięcy dolarów. Wydaje się, że ostatnio stały się większe. Jeden był na prawie dziesięć tysięcy dolarów. Ale nie zostały wysłane tego samego dnia, ani nawet w regularnych odstępach czasu. Jedyną stała rzeczą jest to, że wszystkie były przesyłane do Western Union. Żadnych nazwisk na tych raportach. Czy nie trzeba mieć dowodu tożsamości, żeby odebrać pieniądze z Western Union? Dzwonię do lokalnego oddziału i to potwierdzam. Dobra, do kogo je wysłano? Dokładnie w chwili, gdy mam zamiar zacząć kopać, żeby znaleźć nazwisko uderza mnie coś innego. Godziny, w których w ciągu dnia dokonywano transferów. Wszystkie były około trzynastej plus minus dwie minuty. Przebiegam przez nie wszystkie i upewniam się, że każdy jest w okolicy tej samej godziny. Interesujące. Spoglądam na godzinę na komputerze i marszczę brwi. Pan Rudolph wychodzi o trzynastej trzydzieści prawie każdego dnia. Odnajduję każdą transakcję na komputerze i szukam nazwiska odbiorcy w Western Union. H. Peters.

Kim do diabła jest H. Peters? Krzywię się i wyciągam listę pracowników, ale nie znajduję wśród nich żadnego H. Petersa. Cóż, gówno.

150

Wybieram numer do biura Savannah, ale odzywa się jej poczta głosowa, więc próbuję na jej komórkę. ‒ Halo? Mogę usłyszeć odgłos ruchu ulicznego i unoszę brew. ‒ Wyszłaś wcześniej. ‒ Lance poprosił, żebym spotkała się z nim w domu – odpowiada wzdychając. ‒ Dlaczego? ‒ Nie mam pojęcia. Co się dzieje? ‒ Mam mały ślad i będę potrzebować trochę pomocy. Czy jest osoba wewnątrz, którą preferujesz, żebym wykorzystała, aby trochę powęszyła, czy mogę zadzwonić do zewnętrznego prywatnego detektywa? ‒ Zwykle używamy kogoś z wewnątrz, ale wprowadźmy do tego kogoś z zewnątrz. Kiwam głową w zgodzie. ‒ Tak zrobię, dzięki. Wybieram numer do Adama, lokalnego detektywa, którego polecił mi kolega i zostawiam mu wiadomość na poczcie głosowej, przedstawiając w skrócie czego potrzebuję, a potem rozłączam się i ponownie studiuję transakcje. Przeglądałam je setki razy, ale aż do dzisiaj nie widziałam podobieństwa czasowego. Co jeszcze mi umyka? ‒ Wyglądasz poważnie. Sapię i przestraszona rozrzucam papiery na biurku, a potem nakrywam ręką serce i wzdycham. ‒ Przestraszyłaś mnie Hilary. ‒ Przepraszam. – Uśmiecha się. – Muszę załatwić kilka spraw, ale chcesz się spotkać ze mną po południu na happy hour? Powiedzmy około szesnastej? Krzywię się i potrząsam głową. ‒ Nie dzięki. Miałam długi weekend. Naprawdę chcę tylko wrócić do domu i się zrelaksować. ‒ Długi weekend, co? – Opiera się o futrynę i krzyżuje ramiona. – Kim on jest? Śmieję się i potrząsam głową na swoją nową przyjaciółkę. ‒ Jesteś niepoprawna. Nie zawsze chodzi o seks, wiesz.

151

‒ Oczywiście, że zawsze chodzi o seks. – Śmieje się i zakłada włosy za ucho. – I ty miałaś jakiś. Mogę to stwierdzić. Chcę o tym się wszystkiego dowiedzieć. I wyglądasz jakby przydał ci się drink. – Wzdycham i ponownie zaczynam potrząsać głową, ale ona przewraca oczami. – Nie powiesz nie. Spotkajmy się u Hucka o szesnastej. ‒ Dobra. Lepiej, żeby czekało na mnie cytrynowe martini. ‒ Da się zrobić.

***

‒ Więc mów. Kim on jest? – pyta Hilary, siadając i biorąc łyk przepysznego cytrynowego martini. ‒ Nie powiem. Nie ma mowy, w żadnym razie. ‒ Nie jesteś zabawna. Potrzebuję szczegółów. ‒ Nie powiem ci kim jest, ale mogę wygadać kilka szczegółów dotyczących samego seksu. ‒ Dawaj. Przekręca się na krześle i sygnalizuje kelnerowi, żeby przyniósł kolejnego drinka. ‒ Jak długo tutaj jesteś? – pytam. ‒ Chwilę. Jestem drinka do przodu. Musisz nadrobić. Biorę drinka i zlizuję cukier z krawędzi kieliszka. Kocham ten diabelny cukier. I prawdopodobnie dlatego moje biodra są takie szerokie. Pierońskie biodra. ‒ Więc czy seks był dobry? – pyta Hilary. ‒ Najlepszy seks jaki kiedykolwiek wynaleziono – potwierdzam i stukam swoim kieliszkiem o jej. ‒ Imponujące. – Wzdycha i opiera brodę o rękę. – Czy robi miłe sprawy oralne? ‒ W rzeczy samej. ‒ Dobrze. Jeżeli mężczyzna nie chce zejść w dół ciebie to jest czerwona flaga. Życie jest na to za krótkie. Chichoczę i kiwam głową.

152

‒ Z pewnością. Mój były mąż odmawiał robienia tego. To powinna być wskazówka co do jego dupkowatości. ‒ Mój były mąż chciał tylko uprawiać seks w pozycji misjonarskiej – mówi marszcząc nos. – Gdzie w tym zabawa? ‒ Pozycja misjonarska jest dobra – odpowiadam. ‒ Tak, ale za każdym razem? Czasami potrzebna jest zmiana. ‒ Prawda. ‒ Czy był uległy czy nosił spodnie? Gra słów zamierzona. – To popychadło nie pasuje mi tu w ogóle. – Upija łyk krwawej mary przez słomkę. ‒ Och, z pewnością lubi rządzić. ‒ Uwielbiam takich. Kiwam głową zgadzając się, a potem obserwuję ze zdziwieniem jak wypija do dna krwawą mary i macha do kelnera zamawiając kolejną. ‒ Zwolnij trochę, Speedy Gonzales. Chichocze i potrząsa głową. ‒ Świętuję. ‒ Och! Co świętujemy? ‒ Mój nowy samochód. – Uśmiecha się dumnie. – Właśnie kupiłam nowego Mercedesa. ‒ Poważnie? Jak możesz sobie pozwolić na niego z naszą pensją? ‒ Och kochanie, tam, gdzie jest chęć, jest i sposób. Puszcza mi oczko i popija nowego drinka, a wszystkie włoski na moim karku stają dęba. Ale zanim zdążę cokolwiek powiedzieć dzwoni mój telefon. ‒ Halo? ‒ Potrzebujemy cię. Teraz. ‒ Dec? – marszczę brwi i momentalnie sięgam po torebkę… Bezgłośnie mówię do Hilary muszę iść, która tylko kiwa głową i macha na mnie ręką już koncentrując się na własnej komórce. Wychodzę na chodnik i się zatrzymuję. – Gdzie mam iść? Co się dzieje? ‒ Przyjedź do Savannah, teraz. ‒ Czy z nią wszystko w porządku?

153

‒ Nie. Mój brzuch opada, zimny pot pokrywa moją skórę i nie ma to nic wspólnego z letnim upałem. ‒ Czy żyje? – szepczę. ‒ Tak. Przyjedź. ‒ Czekaj! Gdzie mieszka? Declan przeklina pod nosem. ‒ Kurwa, nie masz samochodu. Idź do sklepu Charly i przyjedziecie tutaj razem. ‒ W drodze. – Kończę rozmowę i biegnę do sklepu Charly dwa budynki dalej. Zamyka frontowe drzwi z telefonem przyciśniętym do ucha, a łzy spływają po jej pięknej twarzy. ‒ Charly! ‒ Jest tutaj. Jedziemy. ‒ Co się dzieje? ‒ Nie jestem pewna… Declan nie chciał tracić czasu na przekazywanie informacji, powiedział tylko, że Van została skrzywdzona i musimy tam przyjechać. Wsiadaj. Wsiadamy do samochodu Charly i rusza z piskiem opon. ‒ Jak daleko jest jej dom? ‒ Trzy minuty. ‒ Jak daleko jest normlanie? – pytam i opieram rękę o deskę rozdzielczą, gdy Charly lawiruje w ruchu drogowym. ‒ Dziesięć. Wstrzymuję oddech i modlę się, gdy Charly udowadnia że taksówkarz z mojego pierwszego dnia ma poważnego konkurenta na pieniądze w departamencie szaleńczej jazdy. I w końcu zatrzymuje się z piskiem opon na podjeździe, wyłącza silnik i obie biegniemy do drzwi wejściowych. ‒ Van?! – krzyczy Charly wpadając do środka. – Gdzie są wszyscy? ‒ Na górze! – woła Beau i biegniemy przez piękny dom w górę po schodach. Zatrzymujemy się gwałtownie, kiedy znajdujemy wszystkich trzech braci Boudreaux i mężczyznę, którego nie znam zaraz przed sypialnią Van. Beau mówi do drzwi.

154

‒ Kim jesteś? – pytam przystojnego, wysokiego mężczyznę z piaskowymi blond włosami i głębokimi, niebieskimi oczami. Oczami, które wyglądają na zmartwione i udręczone. ‒ To jest Ben – odpowiada Eli. – Jest dobrym przyjacielem od wielu lat. ‒ Vanny musisz otworzyć drzwi, kochanie. Wpuść nas. ‒ Co się dzieje? – żąda Charly. ‒ Van do mnie zadzwoniła – mówi Declan. – Szlochała… nie mogłem zbyt wiele zrozumieć, ale powiedziała, że jest w domu i potrzebuje pomocy. Zadzwoniłem do wszystkich. Ale nie chce wyjść z sypialni. Wpatruję się w przestraszone, wściekłe, w kolorze whiskey oczy Eliego. Przyciąga mnie mocno do siebie i ściska, oddychając głęboko, jakby potrzebował tego, żeby się oprzeć. Potem mnie puszcza i podchodzi do drzwi. ‒ Savannah, Charly i Kate są tutaj. Wpuścisz je do środka? ‒ Tylko one mogą wejść. – Nadchodzi słaby głos z przeciwnej strony drzwi. ‒ Jezus, co do cholery? – pyta Beau, przeciągając ręką przez włosy. Ben milczy, ale jest widocznie wzburzony spacerując tam i z powrotem. Drzwi otwierają się odrobinę i wprowadzam Charly do środka. Natychmiast czuję, jak krew odpływa mi z twarzy. ‒ Chryste – mówi Charly, gdy obie biegniemy do niej. Savannah siedzi na krawędzi materaca łóżka, które zostało rozebrane do naga. Prześcieradła i koce są porozrzucane po pokoju, razem z lampami, zegarkiem i wszystkim czym da się rzucać. Jest nawet potłuczone szkło. Savannah ma na sobie białą koszulę, ale żadnych majtek. Momentalnie przykrywam ją białym prześcieradłem. ‒ Co się stało kochanie? Pusty wzrok Van jest na mnie i wiem. Dokładnie wiem co się stało. Chcę się rozpaść, ale zbieram się do kupy i wiem, że muszę przez to przejść dla Van. ‒ Gdzie cię uderzył? Łzy wypełniają jej oczy. ‒ Kopał mnie w żebra25.

25

Od początku ten dupek mi się nie podobał, ale teraz to Atka dawaj kija… Co za sur… Aguś mam dwa, jeden jest Twój a drugi dla mnie. Co za …

155

Unoszę koszulę i przygryzam wargi, powstrzymując się od płaczu na wściekłe siniaki wzdłuż jej klatki piersiowej. ‒ Gdzie jeszcze? Potrząsa głową, ale przytula swoją prawą rękę do siebie. ‒ Czy boli cię ręka, kochanie? Kiwa głową i zaczyna się trząść. ‒ Tak wykręcił mi ją za plecy naprawdę mocno. Spoglądam w górę na Charly i łzy spływające po jej twarzy. ‒ Powiedz chłopakom, żeby zadzwonili po karetkę. ‒ Nie. Van potrząsa głową i zaczyna wstawać, ale zatrzymuję ją obok siebie. ‒ Tak. Savannah jesteś poraniona. ‒ Możemy wejść? – pyta Dec z drzwi. ‒ Nie chcę, żeby to zobaczyli – szepcze Van. ‒ Muszą – mówi Charly i kiwa do Deca. Czwórka wielkich mężczyzn wypełnia pokój i wszyscy wyglądają jakby mieli kogoś zabić. ‒ Co się stało kochanie – pyta miękko Beau, jego głos jest bezpośrednim kontrastem do napięcia jego ciała. ‒ Skończmy dowiadywanie się tego, gdzie jest zraniona – przerywam. – Wykręcił ci rękę za plecy? Savannah kiwa głową i nie patrzy żadnemu z mężczyzn w oczy. ‒ Boisz się nas, bebe? – pyta cicho Eli, kucając naprzeciwko niej. ‒ Nie, oczywiście że nie. Jestem zawstydzona – odpowiada szeptem i obserwuje twarz Eliego, gdy spływają jej łzy. – Jak mogłam do tego dopuścić? ‒ Co się stało, Vanny? – pyta Declan. Przełyka i patrzy na mnie. ‒ Moje ramię jest przemieszczone. Jestem całkiem pewna. I myślę, że żebro jest złamane. Mężczyźni stoją nieruchomo i obserwują bardzo uważnie, jak ocieram łzy z jej policzków. ‒ Dobrze. Co jeszcze?

156

Pokazuje mi swój nadgarstek, który ma siniaki w kształcie palców dookoła. ‒ Sprawdź moje drugie ramię – mówi. Ściągam jej koszulę i wszyscy sapiemy na ślady większej ilości siniaków w kształcie palców na jej drugim ramieniu. ‒ Okręcił mnie i trzymał za ramię jedną ręką. ‒ I kopał cię w żebra – potwierdzam, a Van kiwa głową. ‒ Dlaczego jesteś mokra, kochanie? – pyta Charly i krzywię się, gdy uświadamiam sobie, że włosy Van i koszula są przemoknięte. Zaczyna potrząsać głową, ale Eli obejmuje delikatnie rękami jej twarz i mówi: ‒ Dlaczego jesteś mokra, moja słodka dziewczyno? Ben wchodzi do łazienki i przeklina gwałtownie. Beau podąża za nim, a potem obaj mężczyźni wracają do pokoju. ‒ Próbował utopić ją w wannie26 – mówi Beau, gdy Declan dzwoni po karetkę. – Jest martwym mężczyzną. ‒ Dlaczego? – pyta Savannah wciąż wpatrując się w twarz Eliego. – Nie rozumiem. Zadzwonił do mnie i powiedział, że chce mi coś powiedzieć w domu, na osobności. Więc przyjechałam do domu. I był tutaj, chodząc tam i z powrotem. Wyglądał na… sfrustrowanego. Powiedział, że pieprzył jakąś młodą sztukę, która zdecydowała, że nie może tego dłużej robić, ponieważ jest żonaty i to jest złe. Więc to jest moja wina. Powiedziałam mu, że z łatwością można to naprawić. Może pieprzyć kogo tylko chce przez resztę swojego życia, a ja z radością podpiszę papiery. Ale to tylko pogorszyło sprawy, ponieważ tata zmusił go do podpisania intercyzy i nie zostawi mnie jednocześnie nie tracąc wszystkich pieniędzy po wszystkich tych latach. ‒ Cholernie martwy facet – powtarza Beau, a Ben po prostu wychodzi. Drzwi na dole trzaskają za nim. ‒ Czy powiedział, że zamierza cię zabić? – pytam. Kiwa głową sztywno trzęsąc się teraz mocno, szok powoli osiada.

26

Mam nadzieję, że ta gnida dostanie za swoje!

157

‒ Ciągle trzymał moją twarz pod wodą, dopóki nie sądziłam, że z pewnością umrę, a potem wyciągał mnie z powrotem. Och mój Boże – wybucha płaczem. – A potem zaciągnął mnie tutaj z powrotem za włosy i… ‒ I co? – pyta Declan. ‒ Nie chcę, żebyście to usłyszeli – mówi do swoich braci. ‒ Vanny, kochamy cię – mówi Beau miękko. – Jest w porządku. Rozgląda się po pokoju, a potem zatrzymuje wzrok na mnie i szepcze. ‒ Zgwałcił mnie27. Przełykam mocno. Chcę zwymiotować. Chcę uciec. Nie chcę tego słuchać, słuchać jak brutalnie potraktowana została moja najlepsza przyjaciółka przez mężczyznę, który rzekomo miał kochać ją bardziej niż cokolwiek innego. Ale zamiast tego pochylam się i całuję Van w policzek. ‒ Jesteś bezpieczna. Karetka jest w drodze. Musimy zrobić zdjęcia Van. ‒ Co? – sapie. ‒ Żeby wnieść zarzuty, potrzebujemy zdjęć – powtarzam. ‒ Wnoszę zarzuty? ‒ Jeżeli pożyje wystarczająco długo, to tak – potwierdza Eli. On i jego bracia są przerażający. Lance powinien bardzo się obawiać. ‒ Oczywiście że tak, kochanie – mówi Charly i głaszcze uspokajająco włosy Van. ‒ Zostawiasz go – mówię pewnie. – To koniec. Nigdy więcej. ‒ Co masz na myśli mówiąc nigdy więcej? – pyta Declan. Charly wzdycha i krzywi się w bólu. ‒ To nie pierwszy raz. ‒ Co? – żąda Beau, a Eli zaczyna krążyć po pokoju niezdolny do pozostania dłużej nieruchomym. ‒ Ale to jest ostatni – powtarzam, zanim jej bracia zdążą zadać więcej pytań. – Eli możesz, proszę, załatwić wymianę zamków w domu dzisiaj? ‒ Zrobione. Syreny rozbrzmiewają w oddali, gdy zbliża się karetka. Moje palce trzęsą się, gdy zakładam Van włosy za ucho. Chcę się rozpaść. Dla siebie. Dla Van. Dla tej całej 27

Teraz to…;(

158

rodziny, która została wstrząśnięta do rdzenia, przez zło którego żadne z nas w pełni nie rozumie. Ale nie mogę. Jeszcze nie. ‒ Jedź ze mną – szepcze Van. ‒ Będę na każdym kroku tej drogi, przyjaciółko. ‒ Tak bardzo cię kocham – mówi i zaczyna ponownie płakać. ‒ A ja kocham cię bardziej.

159

Eli ‒ Gdzie on, do cholery, jest? – pyta Beau w pokoju już po raz czwarty w ciągu dwudziestu minut i kontynuuje chodzenie po moim biurze. ‒ Szukaliśmy w całym mieście – odpowiada Declan, widocznie sfrustrowany tak jak reszta z nas. A z nas wszystkich on jest tym najspokojniejszym. Widzenie go wzburzonego jest zawsze wytrącające z równowagi. – Może uciekł z miasta. ‒ Znajdziemy go – odpowiadam i popijam brandy. – Nie mógł daleko odjechać. Zamroziliśmy jego konta bankowe. ‒ Może nie powinniśmy byli tego robić – mówi Beau. – Jeżeli by ich użył, wiedzielibyśmy, gdzie jest. ‒ Nie dostanie już więcej złamanego grosza od tej rodziny – odpowiadam zimno. Moje wnętrzności przewracają się, gdy przypominam sobie spojrzenie słodkich oczu Van podtrzymujących moje, gdy pytała mnie dlaczego? Dlaczego? Ponieważ jest kawałkiem gówna. Ponieważ nie wiedziałby co to znaczy być mężczyzną, nawet jeżeli ktoś wydymałby go w dupę bez lubrykantu. Ponieważ nie doceniał tego co miał. Ale nic z tego nie sprawi, że ona poczuje się lepiej. Nic nie sprawi, że poczuje się lepiej, oprócz czasu i miłości. ‒ Powinniśmy byli wiedzieć – mówi Declan pocierając twarz, z łokciami opartymi o kolana. – Ja powinienem wiedzieć. ‒ Wszyscy powinniśmy wiedzieć – odpowiada Beau z rezygnacją.

160

‒ Wiedzieliśmy – mówię i biorę łyka brandy. – Wiedzieliśmy, że nie był dobrym facetem. Nawet jeżeli Savannah nigdy tego nie potwierdziła, wiedzieliśmy, że

coś jest nie w porządku. ‒ To był jej wybór, aby z nim być – mówi Beau i podnosi rękę do góry, gdy Declan zaczyna się kłócić. – Pomyśl o tym. Była młoda, pewna siebie i dumna, Dec. Nikt nie mógł jej przegadać. ‒ Ale to nasza cholerna praca, żeby ją chronić – odpowiadam miękko. – I tego nie zrobiliśmy. Mrugamy na siebie przez długi czas, z zaciśniętymi pięściami i szczękami. ‒ Tato sam zabiłby tego sukinsyna. ‒ Tak by zrobił – zgadzam się kiwając głową. – Nikt nigdy nie pieprzył się z tą rodziną i żył, żeby potem o tym opowiedzieć. ‒ Tato nigdy nikogo nie zabił – odpowiada Beau z półuśmiechem, jakby sądził, że ta myśl jest zabawna. ‒ Nikt nie odważył się zadrzeć z nami wcześniej, żeby go przetestować – mówi Declan. ‒ Zapłaci za to – mówi Beau i przełyka szklankę brandy. ‒ Już to zrobił – mówi Ben, wchodząc do biura. Wszyscy nieruchomiejemy widząc go. Jest spocony, brudny i ma krew na koszuli. ‒ Co, do cholery? – żąda Declan. ‒ Co się stało? – pytam dużo bardziej spokojnie niż się czuję. ‒ Nie potrzebujecie szczegółów – odpowiada i zabiera mi drinka z ręki, wypijając brandy jednym haustem i wyciągając szklankę po więcej. – Znalazłem go. ‒ Żyje? – pyta Beau. ‒ On żałuje, że nie jest inaczej, ale tak. ‒ Potrzebujesz adwokata? – pytam przyjaciela od dzieciństwa. Potrząsa głowa i wypija więcej brandy. ‒ Niekoniecznie. Już sam się oddał w ręce policji. ‒ Oddał się sam? – pyta Beau z niedowierzaniem. Ben kiwa głową i opiera biodra o moje biurko.

161

‒ Jak ci się to udało? – pyta Dec. Ben

tylko

się

uśmiecha

zimnym,

bezwzględnym

uśmiechem,

który

spowodowałby, że większość dorosłych mężczyzn posikałoby się w spodnie. ‒ Wyraziłem się bardzo jasno, że albo sam się odda albo go zabiję. ‒ Zrobiłbyś to – mówię z lekkim zaskoczeniem, chociaż to nie powinno mnie dziwić. Ben kocha Savannah od wczesnej młodości. ‒ Bez zawahania – odpowiada ozięble i znów upija trochę brandy. Kiedy szklanka jest pusta, odstawia ją z hukiem na biurku i idzie w stronę drzwi. ‒ Ben – mówi Declan, zatrzymując naszego przyjaciela w chwili, w której ten łapie za klamkę. – Kim dokładnie jest dla ciebie Savannah? Ben spogląda przez ramię na Deca potrząsając głową, a jego oczy robią się momentalnie smutne i wychodzi bez słowa. ‒ Kurwa – szepcze Beau. – To może się zamienić w gówniane tornado. ‒ Tak się nie stanie – odpowiadam. – Nasi ludzie o to zadbają. Zapłaci. Drogo. ‒ Co za idiota – mówi Declan z obrzydzeniem. – Zrobił to przez jakiś kawałek dupy? ‒ Zrobił to, ponieważ jest skurwysynem – odpowiada Beau. – To naprawdę nie ma nic wspólnego z Savannah. Nigdy nie chodziło o nią. ‒ Zamierzam wziąć prysznic i pojechać do szpitala – mówi Declan. ‒ Pojadę z tobą – odpowiada Beau w chwili, gdy dzwoni mój telefon.

Kate. ‒ Witaj, cher. ‒ Cześć. – Jej głos brzmi na zmęczony. – Gabby jest tutaj w szpitalu z Van. Zostanie z nią na noc. ‒ Zostawiają Van na noc? – pytam i sprawdzam zegarek. Cholera jest prawie północ. ‒ Tak, jest późno, a ona jest naprawdę poraniona. Chcą ją obserwować. Możesz, proszę, po mnie przyjechać? Nie prosiłabym, ale Charly już pojechała do domu i… ‒ Oczywiście, że po ciebie przyjadę. – Łapię kluczyki i zmierzam do drzwi. – Będę za trzydzieści minut.

162

***

Nienawidzę szpitali. Zapachu, dźwięków. Cholernie nienawidzę tego, że Savannah leży tutaj w łóżku. Wchodzę do jej pokoju i zaciskam ręce w pieści. Jej twarz jest w ogóle nietknięta. Dupek upewnił się, żeby nie posiniaczyć jej pięknej twarzy. Ale jej ręka jest na temblaku i tuli ją do siebie jakby bolała. Moja własna pierś boli. Gabby pierwsza mnie zauważa i biegnie do mnie, rzucając się w moje ramiona. Nasze dziewczyny są zawsze takie silne. Takie waleczne. Ale nie boją się polegać na swoich braciach, kiedy ich potrzebują. I jeżeli o mnie chodzi to sprawia, że są jeszcze silniejsze. ‒ Jest w porządku, bebe – szepczę i całuję ją w czubek głowy. Gabby nie jest tylko najmłodsza, jest też najmniejsza. Reszta z nas jest wysoka, ale ona jest niska. I jeżeli byś nie wiedział popełniłbyś błąd, myśląc, że jest krucha. ‒ Po prostu potrzebuję uścisku – szepcze, zanim się odsuwa i uśmiecha zapewniająco do Van. ‒ Jesteś słodką dziewczyną, bebe – szeptam jej do ucha. – Kto opiekuje się Samem? ‒ Jest z mamą. Zabrała go ze sobą do domu. Zadzwoniłam do Cindy i poprosiłam, żeby popilnowała hotelu dzisiaj. Wzdrygam się wewnętrznie, ale kiwam głową. Cindy jest przyjaciółką Gabby od szkoły średniej. I spędziła jedną pozbawioną kontroli, będącą błędem, noc w moim łóżku. ‒ Jak się czujesz? – pytam, pochylając się i umieszczając usta na czole Van. Jest zimna w dotyku. Żadnej gorączki z szoku czy infekcji. ‒ Obolała – mówi i uśmiecha się, gdy się odsuwam. Silna kobieta. – Będzie ze mną dobrze.

163

Całuję Kate i przeciągam kłykciami przez jej gładki policzek, a potem siadam na łóżku przy biodrze Van. Spojrzenie, które wymieniają Van i Gabby mi nie umyka. Ugrillują mnie później. ‒ Mam wiadomości. – Biorę rękę Van w swoją i patrzę jej poważenie w oczy. ‒ Powiedz mi. Wypuszczam powietrze, zastanawiając się jak wiele informacji powinienem jej przekazać. ‒ Jest w areszcie. Zamyka oczy z ulgi i całe jej ciało wydaje się opadać. ‒ Dzięki Bogu. ‒ Nigdy więcej cię nie skrzywdzi. – Krzywi się i patrzy z powrotem w moje oczy. ‒ Jest w areszcie czy w kostnicy? Uśmiecham się smutno. ‒ Nie jest martwy. Niestety. ‒ Ale cierpi.

Silna i mądra. Kiwam głową, ale nie rozwijam tego. ‒ Nigdy mnie nie okłamałeś, E. Ani razu. ‒ Nie, pani. ‒ Więc dlaczego robisz to teraz? ‒ Nie kłamię. Gabby prycha i posyłam jej twarde spojrzenie, zamykając ją. ‒ Nie mówisz mi wszystkiego. Jak go znalazłeś? Czy został aresztowany? ‒ Nie znalazłem go. Przekrzywia głowę i oto jest moja Van. Zwęża oczy i wiem, że mam kłopoty. Dzięki Bogu. ‒ Co.Do.Cholery. ‒ Ben go znalazł. – Jej oczy rozszerzają się, ale ciągnę dalej. – Jeszcze go nie widziałem, ale widziałem Bena. Opuchnięte kostki i spocony. Trochę krwi. ‒ Krwi! ‒ Nie waż się bronić tego sukinsyna – mówi gniewnie Gabby.

164

‒ Nie, chcę wiedzieć czy to była krew Bena! Uśmiecham się znacząco. ‒ Kochanie, nikt nie sprawia, że Ben krwawi. Wzdycha z ulgą, ale potem znów się krzywi. ‒ Więc, Ben zadzwonił na policję? ‒ Szczerze to nie wiem jak to się potoczyło. Zakładam, że dowiemy się jutro. Ben go znalazł i sprawił, że zobaczył, iż dobrowolne oddanie się w ręce policji jest dla Lanca najlepszą opcją. Dolna warga Van zaczyna drżeć, sprawiając, że moje wnętrzności się zaciskają. ‒ Zrobił to dla mnie. ‒ Zrobilibyśmy dla ciebie wszystko, bebe. – Chwyta moją rękę swoją niezranioną i ściska, podtrzymując moje spojrzenie. Cała milcząca konwersacja przechodzi pomiędzy nami.

Kocham cię. Dziękuję ci. Nie wiem co bym bez was zrobiła. Kocham cię. Zawsze. Nie ma za co. Nigdy nie będziesz musiała się dowiedzieć, jak to jest żyć bez nas. ‒ Idź do domu – szepcze zamiast tego. – Zabierz Kate. Jest zmęczona, ale się nie przyzna. ‒ Nie jestem zmęczona – kłamie Kate z łatwością. ‒ Kłamie – mówi Van. ‒ Wiem – odpowiadam z uśmiechem i spoglądam na Gabby, która wciąż ma łzy w oczach. – Masz to? ‒ Oczywiście. – Uśmiecha się i pokazują się dołeczki w jej policzkach. – Vanny utknęła ze mną na całą noc. Będzie tak, jak kiedy byłyśmy dziećmi, i wkradałam się do jej pokoju i spałam z nią, ponieważ mój pokój był nawiedzony. ‒ Twój pokój nie był nawiedzony – odpowiada Van, przewracając oczami. – Po prostu lubiłaś moje większe łóżko. ‒ Mój pokój był nawiedzony – nalega, mówiąc teraz do Kate. – Moje rzeczy tajemniczo zmieniały miejsce. I słyszałam głosy.

165

‒ Te głosy są w tej twojej twardej głowie – odpowiadam z uśmiechem, kiedy wystawia do mnie język, jak to robiła, kiedy była młodsza. – Ale teraz zabiorę Kate do domu. ‒ Kate to docenia – mówi sarkastycznie Kate. – Również uwielbia, kiedy mówicie o niej, jakby jej tutaj nie było. ‒ Jest zgryźliwa – mówi Van. – Rozstawiała pielęgniarki przez cały dzień. ‒ Jestem dokładnie tutaj – mówi Kate. ‒ Wiem, jak poradzić sobie z apodyktyczną stroną jej osoby – zapewniam Van i śmieję się, gdy Kate mamrocze dokładnie tutaj, ludzie. – Sprawdzimy co u ciebie rano. ‒ Dobrej nocy. Biorę rękę Kate w swoją i całuje ją, wyprowadzając ją z pokoju na korytarz. Jak tylko znikamy z widoku zabiera rękę i idzie przede mną do windy, utrzymując swój dystans, gdy czekamy. ‒ Wszystko w porządku? – pytam. Tylko kiwa głową, a oczy ma przyklejone do drzwi windy.

Kolejne kłamstwo. Poruszam się, żeby założyć jej włosy za ucho, ale wzdryga się i odsuwa poza mój zasięg. Moją pierwszą reakcją jest frustracja. Czy ona sądzi, że ją skrzywdzę? Ale potem zwraca na mnie swoje smutne, zielone oczy i po prostu potrząsa głową, a ja się rozluźniam. To nie ja. Zachowuje między nami odległośc z powodu tej sytuacji. Kiwam raz głową i utrzymuję swój dystans w drodze do samochodu. W połowie drogi do domu próbuję złapać ją za rękę, ale odsuwa się i kładzie ręce mocno na kolanach. Jej całe ciało jest spięte. A oczy przyklejone do kolan. Po raz pierwszy w życiu chcę sprawić, żeby coś było lepsze dla kobiety. Chcę trzymać ją i chronić, ale ona nie jest moja. Nigdy nie będzie moja. A myśl o tym, że wyjedzie, sprawia, że czuję… Nie wiem co, po prostu sprawia, że czuję. Parkuję a ona wyskakuje z samochodu idąc szybko do swojego loftu. ‒ Kate. Idziesz do mnie. ‒ Nie, nie idę. – Nie przestaje iść. 166

‒ Tak, cher, idziesz. Zatrzymuje się, odwraca i piorunuje mnie wzrokiem. ‒ Nie, nie idę. Nie chcę ciebie dzisiaj Eli. ‒ Dostajesz mnie. ‒ Wiesz co? – wypala a jej wzrok jest zacięty, jej włosy są gniazdem loków dookoła jej twarzy. Podchodzi do mnie, a gniew wibruje w każdym mięśniu jej ciała. – Nie potrzebuję tego. Nie potrzebuję kolejnego mężczyzny, mówiącego mi co mogę a czego nie mogę robić. ‒ Nie powinnaś być sama. ‒ Nie powinnam, nie mogę, nie zrobię. – Unosi się do mojej twarzy i nigdy wcześniej nie widziałem nic takiego jak ona. Jest w ogniu, stojąc tutaj na chodniku w Francuskiej Dzielnicy, wrzeszcząc na mnie. – Jesteś dupkiem!

Strzał prosto w brzuch. ‒ Nigdy nie twierdziłem inaczej, cher. – Mój głos jest idealnie spokojny. Ręce mam schowane w kieszeniach, więc nie sięgam po nią i nie przyciągam do siebie. Jeszcze nie. ‒ Po prostu bawisz się ludźmi i ich emocjami. Jesteś równie samolubny jak bez serca! Moje oczy zwężają się na jej twarz. Jej oczy są załzawione, policzki zaróżowione a dolna warga drży, gdy uderza w moją pierś swoimi pięściami, odpychając mnie o krok. Jest zaskakująco silna jak na takie maleństwo. ‒ Tylko krzywdzisz ludzi! – krzyczy. ‒ Do kogo teraz mówisz, Kate? – pytam miękko. Jej oczy skupione są na mnie, a twarz załamuje się, gdy zaczyna płakać. – Ach, bebe. – Przytulam ją mocno do siebie, a ona walczy ze mną, starając się wyrwać z moich ramion, ale trzymam ją mocno. – Ciii. Jesteś bezpieczna, Kate. Odpuść. Płacz. Krzycz. Rób cokolwiek potrzebujesz, kochanie. Trzymam cię. Nie puszczę. ‒ Nie chcę, żebyś to oglądał. ‒ Boże ocal mnie od dumnych kobiet – mamroczę w jej włosy, gdy całuję czubek jej głowy, wdychając jej zapach.

167

Zaczyna płakać teraz na całego, łapiąc moją koszulę, zamiast próbować się wyrwać. Unoszę ją w ramionach i niosę do środka, gdy zakopuje twarz w mojej szyi i płacze… głośnym, wstrząsającym ciałem szlochem przechodzącym przez nią jak burza, która w końcu ją obmyła, i wszystko co może zrobić to ją przetrwać i podliczyć straty później. I to mnie zabija. Nie zabieram jej na górę do sypialni. Zamiast tego niosę ją do salonu, siadam na kanapie i tylko trzymam ją na kolanach z ramionami ciasno wokół niej i pozwalam jej płakać. Odgarniam jej włosy z twarzy, żałując, że nie mam zimnej myjki. Jej plecy są szczupłe pod moimi rękami, gdy głaskam ją powoli, starając się ją pocieszyć. W końcu po długich minutach szlochy spowalniają i ograniczają się do czkania, a potem pociągania nosem. Jej małe ciało wciąż się trzęsie. Jej ręce trzymają się mnie kurczowo jakbym mógł ją puścić. To się nie stanie. ‒ Zrobiłam na tobie bałagan – szepcze ochryple. ‒ To nie ma znaczenia – odpowiadam również szeptem. Dom jest cichy, gdy siedzimy wciąż trzymając się siebie. ‒ Wiem, jak się czuła – szepcze, ale nie rozwija tego, więc o to nie pytam. W końcu mówi: – Wiem, jak to czuć za każdym razem jak ją kopał. Ciągnął za włosy. Wykręcał jej rękę. Przytrzymywał ją, kiedy ją… Ostatnie słowa wychodzą jako szloch i zaciskam wokół niej ramiona, i chciałbym mieć szansę dorwać byłego męża Kate samego w pokoju tylko na kilka minut. – Przynajmniej nigdy prawie nie zostałam utopiona. Muszę przełknąć gulę, która urosła w moim gardle. ‒ Czy wszyscy mężczyźni krzywdzą kobiety? – pyta cicho. ‒ Nie. Tylko kiwa głową. ‒ Nienawidzę tego, że jej się to przytrafiło. Będzie kwestionować siebie przez długi czas. Co zrobiłam, że sprawiłam, iż mnie zranił? Dlaczego nie byłam

wystarczająco dobra dla niego? Czy jeżeli zrobiłabym to czy tamto nie zezłościłby się? – Moje ręce same zaciskają się w pieść na jej koszuli. – Długo po tym, gdy siniaki zblakną, jej ramię się uleczy, wciąż będzie złamana. 168

‒ Uważasz, że wciąż jesteś złamana, Kate? – pytam miękko. Nieruchomieje a potem obejmuje mnie za szyję rękami, przytulając mocno i zagrzebując palce w moich włosach, a ja odwzajemniam uścisk, ciesząc się sposobem w jaki czuję ją na swoich kolanach dociśniętą do mnie. ‒ Czasami myślę, że zawsze będę złamana – szepcze mi do ucha, a w jej głosie słychać łzy. Obejmuję jej policzek ręką i unoszę twarz do góry, żebym mógł spojrzeć jej w oczy. Jej łzy sprawiają, że czuję się tak cholernie bezradny. Nigdy nie jestem bezrady. Kurwa, nigdy nie czuję. Albo nie czułem, dopóki jej nie spotkałem. ‒ Chcesz wiedzieć co ja myślę? ‒ Może – odpowiada pociągając nosem. Uśmiecham się i zakładam jej włosy za ucho, a potem pozwalam opuszkom palców prześledzić jej mokry policzek. ‒ Myślę, że jesteś mądra, zabawna i seksowna jak cholera. – Uśmiecha się, a jej zielone oczy ciemnieją, sprawiając, że mój fiut drga. – Uważam również, że jesteś uparta. – Znów pociąga nosem i unosi brew. – Wiem, że jesteś piękna. – Próbuje spojrzeć w dół, ale unoszę jej podbródek z powrotem. – Jesteś piękna. Każdy pieg na twoim wspaniałym małym ciele doprowadza mnie do szaleństwa. Ale wiesz co jest ważniejsze niż to Kate? Jesteś silna. Zdeterminowana. Masz kręgosłup. – Łzy ponownie wypełniają jej oczy i nie mogę tego znieść. Opieram swoje czoło o jej. – Nie jesteś złamana, cher. Skrzywdził cię. Ale nikt cię nie złamie. ‒ Dziękuję ci za to – szepcze i całuje mnie delikatnie w usta, zanim z powrotem wtula twarz w moją szyję i zaczyna ponownie płakać. Teraz łagodnie. Oczyszczającymi łzami. Takim rodzajem płaczu, który przegania demony i robi miejsce dla dobra. Kate zasługuje na tak wiele dobra.

***

169

Coś brzęczy w mojej kieszeni. I kobieta leży na mnie. Otwieram jedno oko i krzywię się na światło w pokoju. Wciąż jesteśmy w salonie, rozciągnięci na kanapie, przytuleni jak wtedy w hotelu, gdy oglądaliśmy film. Cóż, udawaliśmy, że oglądamy początek filmu. Twarz Kate jest wtulona w moją klatkę piersiową w miejscu serca, a jej ramiona mnie obejmują, nogi ma splątane z moimi. Jedyny sposób byśmy byli jeszcze bliżej siebie to gdybyśmy byli nadzy. I to uczucie jest cholernie niesamowite. Wyobraź to sobie. Ponownie zaczyna brzęczeć w mojej kieszeni. ‒ Zamierzasz odebrać? – pyta Kate nie poruszając się, sprawiając, że się uśmiecham. Wyławiam telefon z kieszeni z wagą Kate na sobie i marszczę się, gdy widzę imię Declana na ekranie. ‒ Hej – odpowiadam. – Co się dzieje? ‒ Nic, z tego co mi wiadomo – odpowiada. Mogę usłyszeć hałas ulicy. – Brzmisz zabawnie. Czy jeszcze spałeś? ‒ Nie – kłamię, a Kate dźga mnie w żebra i syczy: ‒ Żadnego kłamania. ‒ Jest po dziewiątej, Eli. ‒ A ty co jesteś poranną policją? ‒ Nie musisz być w pracy? ‒ O to właśnie chodzi w byciu szefem. Mogę iść do pracy, kiedy i jeżeli mi się chce. Całuję Kate w głowę i uśmiecham się ponownie, gdy kołysze się obok mnie, układając się wygodniej i z sukcesem upewniając się, że moja poranna erekcja jest teraz w pełni rozwinięta. Ale potem na mnie spogląda i wszystko we mnie po prostu staje się… mięknę. Jej oczy są opuchnięte i czerwone, a włosy poplątane wokół twarzy. Wargi spuchnięte od oblizywania i przygryzania, gdy płakała.

170

Jeżeli miałbym coś do powiedzenia w tej sprawie nigdy nie doświadczyłaby kolejnego powodu, by być tak zdewastowaną w swoim życiu. I to jest absurdalne, ponieważ ona nie jest moja28. Oprócz tego, że na tę chwilę jest moja i to wszystko co się liczy. ‒ Eli? ‒ Przepraszam, co? ‒ Jeżeli powiesz mi, że uprawiasz seks, rozmawiając jednocześnie ze mną przez telefon, przedekoruję ci w cholerę twarz, kiedy cię zobaczę. ‒ Nie przestraszysz mnie. ‒ Nie uprawia seksu – mówi Kate do telefonu i chichoczę, gdy znów się we mnie wtula. Nigdy nie kochałem przytulanek. To znaczy przytulanie jest konieczne zaraz po seksie. Inaczej po prostu jesteś dupkiem, których chce tylko ją pieprzyć. I jestem nim, ale nawet ja wiem jak ważne jest obligatoryjne przytulenie. To nie to czym to jest. ‒ Mogę uprawiać seks po tym jak się rozłączymy – wyjaśniam, zarabiając tym kolejny chichot Kate. ‒ Nie, nie będzie. A przynajmniej nie ze mną. Klepię tyłek Kate i śmieje się, gdy szczypie mnie w bok. ‒ Co jest Dec? ‒ Chciałem tylko przekazać ci uaktualnienie o Van. Ma się dzisiaj lepiej. Zesztywniała i obolała, ale jej żebra nie są złamane i nie ma żadnego krwawienia. Wypuszczą ją później popołudniu i uda się do mamy. ‒ Pokocha to – mówię oschle. ‒ Gabby chciała zabrać ją do hotelu, ale nie pozwoliłem na to. Van próbowałaby pomagać. Jeżeli zmusimy ją do udania się do mamy będzie rozpieszczana i pielęgnowana. ‒ Umrze tam z nudów w tydzień.

28

Zastanawiam się, ile jeszcze razy to powtórzy i jak długo będzie żył w tym zaprzeczeniu…

171

‒ Może za tydzień będzie mogła udać się do Gabby – uzasadnia i się zgadzam. – W każdym razie chciałem dać ci znać, żebyś mógł ją odwiedzić wieczorem u mamy. Ja też wpadnę. ‒ Dzięki. ‒ I tylko żebyś wiedział, Eli, nie wygląda dobrze. ‒ Wiem. Widziałem ją wczoraj w nocy. Ale będzie z nią dobrze, Dec. ‒ Tak, tak będzie. Rozłączamy się i rzucam telefon na podłogę, przytulając mocniej Kate. ‒ Teraz o co chodzi ze mną nie uprawiającym seksu dzisiaj rano? ‒ Nie mam czasu. ‒ Musisz gdzieś być? ‒ Tak – śmieje się. – Muszę iść do pracy. I tak jestem już bardzo spóźniona. ‒ Jesteś z szefem, Kate. ‒ Nikt o tym nie wie. Porusza się, żeby ze mnie zejść, ale wciągam ją z powrotem w swoje ramiona i zamieniam nas miejscami, z nią pomiędzy kanapa a mną i całuję ją delikatnie. ‒ Wszystko w porządku? ‒ Tak. Odchylam się, żebym mógł dobrze się jej przyjrzeć. Oprócz opuchlizny i zaczerwienienia widzę, że mówi prawdę. ‒ Silna dziewczyna – szepczę i całuję ją w czoło. ‒ I również spóźniona. ‒ Wracamy do tego? ‒ Mówię poważnie, Eli. Mam górę pracy i mam kilka śladów, za którymi podążam. ‒ Jakich śladów? – pytam. ‒ Pozwól mi zobaczyć czy gdzieś prowadzą. Na razie mam tylko przeczucie. Wprowadzę cię tak szybko jak będę miała coś solidnego. – Uśmiecha się i całuje moją brodę. – Więc naprawdę muszę iść do pracy i ty również. ‒ Tak – wdycham i nie ruszam się. – Sprawdzę co u Savannah po południu. ‒ Podjadę wieczorem. ‒ Po prostu pojedź ze mną po południu.

172

‒ Nie mogę. – Przewraca oczami i uśmiecham się, ponieważ jest urocza. – Ty i ja nie robimy… rzeczy. ‒ Jeżeli przez rzeczy masz na myśli całowanie – całuję jej usta – i dotykanie – przeciągam ręką przez jej bok w dół do jej biodra – i pieprzenie – przyciągam ją do siebie tak, że może poczuć mojego twardego fiuta przy swoim podbrzuszu – to tak robimy. ‒ Nikt inny o tym nie wie. Nie mogę przyjechać spóźniona i wyjść wcześniej, Eli. Ale pozwolę ci zrobić mi rzeczy później. ‒ Będziemy kontynuować pracę nad twoim słownictwem, cher. Uśmiecha się do mnie i przesuwa swoje nogi na moje dociskając swoje centrum do mnie, sprawiając, że zezuję. ‒ Nie mogę się doczekać.

173

‒ Jak tam twoje nastawienie? – pytam Van, odchylając się na krześle i ściskam telefon pomiędzy uchem a ramieniem, odpowiadając na maila. ‒ Wiesz, że uwielbiam hotel – odpowiada. Dobrze jest słyszeć uśmiech w jej głosie. – I kocham też mamę, ale po ośmiu dniach byłam gotowa uciec. ‒ Mama cieszyła się, że mogła cię przez chwilę rozpieszczać – odpowiadam. ‒ Naprawdę mogłam wrócić do domu, wiesz. Czuję się znów praktycznie normalnie. Muszę pracować. ‒ Musisz odpoczywać. ‒ Mam robotę, Eli. ‒ Możemy się tutaj rozlecieć bez ciebie – sarkazm w moim głosie jest wyraźnie słyszalny – ale damy radę przez to przejść. Po prostu ciesz się hotelem. Zdrowiej. ‒ Zapomniałam jak bardzo kocham być tutaj – przyznaje. – I Sam jest taki uroczy. Przyniósł mi rano śniadanie do łóżka. Jogurt i ciasteczka Goldfish29. ‒ Śniadanie mistrzów. ‒ Och, muszę lecieć odebrać telefon za Gabby. Zadzwonię później. ‒ Pa. Rozłączam się i wzdycham. Jestem niespokojny. Minął ponad tydzień, odkąd Van została skrzywdzona. Dobrze sobie radzi. Ubiegły tydzień był niewyraźną plamą zeznań na policji, długich dni w pracy i krótkich nocy z Kate.

Kate.

29

174

Ona sama zapracowuje sobie tyłek. Pracuje do późna i ponownie wstaje wcześnie rano. Ale widzę ją wystarczająco długo, żeby zatopić się w jej słodkim ciele, a potem zwinąć się z nią i zasnąć. Pocieram ręką po ustach i dociera do mnie to, że tęsknię za nią. Co do cholery jest ze mną nie tak? Kieruję swoją uwagę z powrotem na pracę. Nie mogę się skupić. Nie mogę myśleć o niczym innym oprócz Kate i szybko decyduję się poprawić tę sytuację. ‒ Połącz mnie z biurem Kate O’Shaughnessy’s – instruuję asystentkę. Uśmiecham się, kiedy słyszę jak Kate odpowiada z irytacją. ‒ Mówi Kate. ‒ Tutaj Eli – mówię. – Potrzebuję, żebyś zebrała wszystkie swoje notatki i dokumenty dotyczące twojego projektu, i przyszła do mojego biura, proszę. ‒ Czy jest jakiś problem? – pyta. ‒ Dziesięć minut – mówię, zamiast odpowiedzieć i rozłączam się. Odpowiadam na kilka maili i telefonów, zanim Kate zostaje zapowiedziana i pokazuje się w moim biurze. Wskazuję, żeby usiadła, a potem wstaję, idę do drzwi, blokuję je i wracam do własnego krzesła za biurkiem. ‒ Dzień dobry. Mój głos jest oficjalny i profesjonalny, i sprawia, że Kate marszczy brwi. ‒ Witaj – odpowiada. – Eli, czy coś się stało? ‒ Nie. – Potrząsam głową i złączam palce. – Po prostu chcę usłyszeć najnowsze informacje. Zwęża przez chwilę na mnie oczy. Unoszę brew i po prostu czekam. W końcu otwiera akta i zaczyna mówić. I nie wiem nawet, do cholery, o czym mówi. Jej słowa nic dla mnie nie znaczą. Mogę tylko myśleć o tym, jak spódnica opina jej biodra i tyłek, a biała bluzka ściśle przylega do jej piersi. Uwielbia drogą bieliznę co sprawia, że mój fiut twardnieje, a serce mocno bije i chcę wiedzieć co ma pod tym strojem. Krzyżuje nogi przyciągając moją uwagę do seksownych, szmaragdowych pieprzmnie szpilek na jej szczupłych stopach. Przełykam mocno, gdy wyobrażam ją sobie rozłożoną nagą na moim biurku z nogami na moich ramionach tylko w tych obcasach.

Jezu Chryste, pragnę jej. 175

‒ Eli? ‒ Tak. ‒ Słyszałeś chociaż słowo z tego co właśnie powiedziałam? ‒ Nie. Potrząsa głową i patrzy na mnie, jakbym był szalony. Całkowicie, cholernie oszalałem na jej punkcie. ‒ Chcesz, żebym to jeszcze raz omówiła? ‒ Nie, naprawdę mnie to w tej chwili nie obchodzi. ‒ Nie obchodzi cię, że ktoś okrada twoją firmę? Przecież to z tego powodu mnie zatrudniłeś, Eli. ‒ Teraz, w tej konkretnej chwili, nie. W ogóle mnie to nie obchodzi. ‒ Czego zatem chcesz? ‒ Ciebie. Jej zielone oczy rozpalają się a kapryśne usta otwierają się z zaskoczenia. Puls na jej szyi przyśpiesza. Zamierzam ją tam ugryźć. ‒ Wezwałeś mnie tutaj na górę, żeby… ‒ Żeby cię pieprzyć – kończę jej zdanie za nią, ponieważ nie wezwałem jej tutaj, żeby robić rzeczy, jak ona to nazywa. ‒ Nie będziemy tego tutaj robić – syczy, wyglądając na zgorszoną. Ale tylko uśmiecham się i pochylam nad biurkiem w jej stronę, utrzymując jej wzrok pewnie na swoim. ‒ Pozwól, że wyrażę się jasno: możemy mieć później ociekające, drące prześcieradła, niszczące meble, krzyczące, drżące, ciągnące za włosy, dające klapsy pieprzenie przez godziny albo miękkie, słodkie, ciche i intensywne kochanie się przez dni. Możesz mieć jedno z nich albo możesz mieć oba, ale nie wyjdziemy stąd, dopóki nie będę w tobie, skarbie. Jej nogi poruszają się, gdy zaciska razem uda i mocno przełyka, przetwarzając moje słowa. ‒ Jasne, ponieważ możemy po prostu zostać tutaj przez dni. ‒ Nie kuś mnie. Mogę sprawić, że to się stanie.

176

Przekrzywia głowę i obserwuje mnie przez chwilę. ‒ Jesteś dzisiaj intensywny. ‒ Jestem intensywny każdego dnia. – Wstaję i powoli obchodzę biurko w jej kierunku, podnosząc ją na nogi i uśmiecham się na to jak jest wciąż niska, nawet w tych niesamowitych butach na stopach. Obracam ją w swoich ramionach, przesuwając rękami wzdłuż jej boków do brzucha i w górę do cycków, zakopując nos w jej włosach i szepczę jej do ucha. – Będziesz musiała być cicho, kiedy będę cię pieprzył. Moja asystentka jest zaraz po drugiej stronie tych drzwi. ‒ Nie mogę uwierzyć, że chcesz to zrobić.

Nie chcę. Potrzebuję. ‒ Myślisz, że możesz to zrobić, Kate? Być cicho? ‒ Nie jestem dobra w byciu cicho – odpowiada bez tchu i pcha swój tyłek do mojego już twardego fiuta. Łapię jej opiętą spódnicę w ręce zbierając materiał i unosząc go ponad jej słodki, okrągły tyłek. ‒ Ubrałaś tę spódnice tylko po to, żeby doprowadzić mnie do szaleństwa? ‒ Nie, ale jeżeli tak się stało to świetny bonus. Przygryzam płatek jej ucha wdzięczny za to, że dzisiaj związała włosy, dając mi dostęp do szyi. ‒ Tak się stało. I ta cholernie niesamowita bielizna też to robi. Ma na sobie dzisiaj czarną koronkę. ‒ Pochyl się nad biurkiem. – Zgina się, wypinając swój tyłek i sapie, kiedy kucam za nią i zrywam jej bieliznę, rzucając ją na biurko. ‒ Były drogie. ‒ I w ogóle mnie to nie interesuje – mruczę, gdy przeciągam palcem od góry szczeliny jej tyłka przez jej tylne wejście aż do jej już ociekających, mokrych fałdek. – Już jesteś podniecona. ‒ Mm – jęczy miękko. ‒ Żadnych hałasów – przypominam jej tuż przed tym, gdy wciągam wargi jej cipki do ust i ssę, wsadzając w nią język.

177

Następnie przeciągam nim przez jej fałdki, upewniając się, że jest gotowa i mokra. Jej biodra poruszają się desperacko szukając uwolnienia, ale zanim dochodzi wstaję i zatapiam w niej dwa palce, podczas gdy rozpinam spodnie rozpaczliwie chcąc się w niej znaleźć. Jezus, czuję jakbym miał wyjść z własnej skóry. Jestem rozgrzany, nabrzmiały i bez tchu. Wchodzę w nią od tyłu, odchylając jej głowę i całując mocno, maskując jej jęki. Nie może pozostać cicho. I to kolejna rzecz, która po prostu mnie nie obchodzi. Pompuję w nią tylko dwa razy i wychodzę z niej, okręcam ją i unoszę na biurko, spychając wszystko z naszej drogi na bok tak, żeby mogła się położyć. Na mojego iPada rozlewa się kawa tuż przed tym, jak mój monitor wywraca się i rozbija się ekran. ‒ Och nie! – sapie Kate, ale śmieję się i umieszczam jej nogi na moich ramionach, całując jej kostki i ponownie w nią wchodzę. ‒ Dzięki Bogu za chmurę – szepczę i zaczynam pieprzyć ją mocno i szybko. Jej oczy są na moich i dyszy, a jej policzki są zarumienione. Oblizuje palec i sięga w dół, żeby pocierać swoją łechtaczkę. – Tak, kochanie, pocieraj się. Kurwa, to jest gorące. Zaciska się dookoła mnie i nie mogę się powstrzymać. Dochodzę mocno i czuję, jak dochodzi ze mną, ściskając mojego fiuta swoimi mięśniami. Zakrywa sobie usta wolną ręką, starając się pozostać cicho, ale ponosi sromotną klęskę. Wychodzę z niej i pomagam zejść z biurka. ‒ Po prostu zmniejszenie ciśnienia? – pyta i zaczyna obciągać spódnicę w dół, ale zatrzymuję ją i prowadzę do kanapy. ‒ Nie powiedziałem, że skończyliśmy. – Rozbieram nas oboje z reszty ubrań i nakrywam jej ciało swoim na kanapie. ‒ Już mieliśmy niszczący meble seks – mówi z uśmiechem – albo niszczący elektronikę w każdym razie. ‒ A teraz będziemy mieli powolny i słodki – szepczę przy jej ustach. – Jesteś piękna, cher. ‒ Jesteś czarujący – odszeptuje. Uwielbiam to jaka nieśmiała się staje, gdy prawię jej komplementy i odwraca to przeciwko mnie, nazywając mnie czarującym. 178

Jestem po prostu szczery. ‒ Twoje oczy są takie zielone – szepczę i przeciągam moim już budzącym się ponownie fiutem przez jej fałdki do jej łechtaczki i ponownie w dół. Sapie i zamyka oczy. – Otwórz. ‒ Jesteś taki władczy – jęczy i przygryza wargę. ‒ Podoba ci się to. ‒ Podoba mi się to tak bardzo – jęczy i kołysze biodrami, zapraszając mnie z powrotem do środka. Jedną ręką przyszpilam jej ręce nad głową, a drugą obejmuję jej twarz i całuję do nieprzytomności, zatapiając się w niej po same jaja i nieruchomiejąc. I delektuję się tym jak ciasna, mokra i gotowa jest. ‒ Nikt nigdy nie wywrócił mnie do góry nogami tak jak ty – mówię przy jej ustach, a potem ciągnę jej dolną wargę zębami. – Sprawiasz, że się zapominam. Sprawiasz, że jestem cholernie szalony. ‒ Robisz mi to samo – mówi i jęczy, gdy ponownie kołysze biodrami. – Proszę rusz się. ‒ Potrzebujesz, żebym się poruszył, kochanie? ‒ Tak. – Naciska na moją rękę, używając mojej siły jako dźwigni do uniesienia bioder, wytwarzając tylko odrobinę wywracającego oczy tarcia. ‒ Poproś mnie – odpowiadam. ‒ Proszę. Wychodzę powoli i pcham z powrotem, zatrzymując się, sprawiając, że się krzywi. ‒ Poproś mnie lepiej niż to. Zwęża oczy na mnie, zarabiając tym ode mnie uniesioną brew. ‒ Eli? ‒ Tak, Kate? ‒ Czy, proszę, możesz… – Zaciska mięśnie na moim fiucie, sprawiając, że przeklinam pod nosem. – Proszę, pieprz mnie? ‒ Teraz po prostu używasz brudnych słów, żeby dostać to czego chcesz – mówię, ale ulegam, i poruszam się powoli i pewnie, wchodząc i wychodząc, a ona

179

uśmiecha się do mnie. Wspaniałym, pełnym, szczęśliwym uśmiechem i to chwyta mnie za serce. ‒ Uwielbiam sposób w jaki czuję cię w sobie.

Pieprzony rozpalacz serca. Nie mogę odpowiedzieć. Powiem coś idiotycznego. Zamiast tego przyśpieszam tempo i przylegam miednicą do jej, uderzając w jej słodki punk i obserwuję, jak się rozpada pode mną, pociągając mnie ze sobą. Uwalniam jej ręce i kładę się na jej piersi w jej ramionach. Mogę usłyszeć jej serce walące w klatce. Nie mogę tego zobaczyć, ale przeciągam ręką w dół jej boku nad seksowniejszym niż jasna cholera tatuażem tam. Jestem wystarczająca taka jaka

jestem. Jest o wiele więcej niż wystarczająca. Zatapia palce w moje włosy i trzyma mnie mocno. ‒ Jesteś uroczym mężczyzną, Eli Boudreaux. Całuje mnie w głowę i nagle wszystko we mnie po prostu się uspokaja. To odczuwa się właściwie. To jest jak dom. A to jest niedorzeczne.

Prawda? ‒ Nienawidzę być osobą psującą zabawę, ale naprawdę muszę wracać do pracy – mówi miękko, ale ciągle mnie tuli do siebie, przeciągając palcami przez moje włosy. Mógłbym zasnąć właśnie tutaj jak dziecko. ‒ Też muszę pracować, ale to jest takie dobre. ‒ Hmm – zgadza się. – Lubię twoje włosy. ‒ Moje włosy? – pytam ze śmiechem. ‒ Są miękkie i dobrze je czuć w moich palcach. – Pociera moje czoło opuszkami palców i wzdycham. Ta kobieta może dotykać mnie tak długo jak chce i kiedy tylko chce. – Lubię je. ‒ Cieszę się. ‒ I lubię twój tyłek. ‒ Robisz listę? – pytam z uśmiechem.

180

‒ Ciii. – Kontynuuje sprawianie swoimi palcami, że robię się senny i spokojny. – Lubię twój tyłek. Jest jędrny i masz najseksowniejsze dołeczki zaraz nad nim. ‒ Cieszę się, że ci się podobają. ‒ Masz wiele miłych części. ‒ A co z najważniejszą częścią? – pytam i spoglądam na nią w górę, poruszając brwiami. ‒ Boże, jesteś takim facetem.

***

‒ Hej Van, tutaj Eli. ‒ Dwa telefony w jeden dzień? Mam się dobrze, Eli. Poważnie. ‒ Cieszę się, że to słyszę, ale nie dlatego tym razem dzwonię. ‒ Co się dzieje? Czy muszę przyjechać do biura? Śmieję się i potrząsam głową. ‒ Nie. Nie przyjedziesz do pracy. Potrzebuję twojej rady. Jesteś najlepszą przyjaciółką Kate. Chcę zrobić dla niej coś miłego. Zaskoczyć ją. Pracuje tak ciężko, ale nie wiem co zrobić. Daj mi jakieś pomysły. Następuje długa, wymowna pauza. ‒ Czy to jest Eli Boudreaux? Mój brat? ‒ Zabawne. ‒ Więc, co dokładnie dzieje się pomiędzy tobą i Kate, Eli? I nie mówi mi, że to nie mój interes. ‒ To nie twój interes – odpowiadam tylko po to, żeby ją wkurzyć. ‒ Naprawdę? ‒ Żartuję. Szczerze, lubię ją. Bardzo. Spędzamy razem czas. ‒ Pieprzysz ją… TO mnie wkurza z powodów, których nie mogę wytłumaczyć. Tak, pieprzę ją, ale to coś więcej i usłyszenie jak ktoś przedstawia to w ten sposób sprawia, że brzmi to… tanio.

181

‒ Jesteśmy zaangażowani w fizyczną relację, tak. ‒ Czy to wszystko? ‒ Zamierzasz mi pomóc czy nie? ‒ Tak, jeżeli odpowiesz na moje pytanie. Wzdycham i przeciągam ręką przez twarz. Wykąpałem się, kiedy opuściła moje biuro, ale przysięgam, że wciąż mogę poczuć na sobie jej zapach i to sprawia, że znów jej pragnę. To staje się niedorzeczne. ‒ Nie jest taka jak inne, Vanny – odpowiadam cicho… mówiąc na głos po raz pierwszy to co warzyło się w mojej głowie od tygodni. – Lubię ją. Szanuję ją. I chcę zrobić dla niej coś specjalnego. ‒ Zamierzasz poprosić ją, żeby została, gdy jej praca będzie skończona? ‒ Nie – odpowiadam bez zawahania. Van wzdycha. ‒ W porządku, uparciuchu, dokładnie wiem co powinieneś zrobić.

***

Jej głowa jest pochylona nad biurkiem, gdy czyta coś co wygląda na raporty finansowe. Nawet mnie nie zauważa, gdy opieram się o futrynę, obserwując, jak pracuje. Jest wczesny wieczór przynajmniej dwie godziny po czasie, w którym ostatnia osoba wychodzi z pracy. Wierzę, że spotkałem swoje dopasowanie w departamencie pracoholizmu. ‒ Widzę cię – szepcze bez spoglądania w górę. Czy to jest w ogóle dziwne, że za nią szaleję? ‒ Czas iść, cher.” ‒ Mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia przed weekendem. ‒ Kate, jest prawie dwudziesta w piątkowy wieczór. Już jest weekend. ‒ Prawie skończyłam.

182

Podchodzę do jej biurka i wkładając palce pod jej brodę unoszę jej głowę do góry. ‒ Wyłącz to. Mam dla ciebie niespodziankę. Jej oczy rozpalają się z radości. ‒ Masz? ‒ Tak. Zaczyna wsadzać ręce do moich kieszeni, poklepując mnie. ‒ Gdzie to jest? ‒ To jest nowa strona ciebie. ‒ Kocham niespodzianki.

Z pewnością odnotowane. ‒ Co to jest? – Wyciąga półdolarówkę z mojej kieszeni i przypatruje się jej. – Czy tutaj jest napisane 1860? ‒ Tak. Tata dał mi ją, kiedy skończyłem studia. Zwykł nosić dwie takie. Dał drugą Beau. ‒ Co oznacza?

Mądra dziewczyna. ‒ Zostały pozyskane przez mojego pradziadka jako pierwszy wyraźny zysk ze spółki. I tata mówił, że to było przypomnienie dla nas, że każdy pieniądz jaki zarobimy jest ważny, czy jest to pięćdziesiąt centów czy pięćdziesiąt milionów dolarów. ‒ Podoba mi się to. – Wkłada monetę z powrotem do mojej kieszeni i kontynuuje przeszukanie. – Nie mogę znaleźć swojej niespodzianki. ‒ Cóż, musimy się po nią udać. Nie mam jej ze sobą. ‒ Och. – Dąsa się, ale potem wstaje i rzuca się w moje ramiona. – Dziękuję. ‒ Nawet nie wiesz co to jest. ‒ To nie ma znaczenia. Dziękuję ci. ‒ Nie ma za co. Chodźmy. Zamyka swoje biuro i zbiera rzeczy, a potem krzywi się, gdy eskortuję ją wzdłuż korytarza. ‒ Wiesz, że nie powinieneś przychodzić na dół do mojego biura.

183

‒ Nikogo nie ma Kate. Zostaliśmy tylko my. ‒ Wciąż. – Pociąga nosem, gdy wchodzi do windy, a potem wykonuje mały taniec szczęścia. – Co to za niespodzianka? ‒ Nie powiem – odpowiadam ze śmiechem i ciągnę ją za kosmyk włosów. ‒ Mogę zgadywać? Czy to…? – Przygryza wargę myśląc. – Czy to występ? ‒ Nie. ‒ Czy to… kolacja? ‒ Nie. – Przytulam ją i całuję w głowę. – Przestań próbować. Nigdy nie zgadniesz. ‒ Daj mi jakąś wskazówkę. ‒ Musisz być niemożliwa do życia w Święta. Po prostu uśmiecha się i wsiada do samochodu. Jest kłębkiem nerwów przez całą drogę przez miasto. ‒ Wyjeżdżamy z miasta? ‒ Nie jedziemy daleko. ‒ Jesteś dobrym dawaczem niespodzianek. Śmieję się i zerkam na nią, a ona obserwuje mnie szczęśliwymi oczami. ‒ Czy jest w ogóle coś takiego? ‒ Tak. Wjeżdżam na parking na lotnisku i Kate obserwuje mnie z zaszokowaną ciekawością. ‒ Gdzie się wybieramy? ‒ Zobaczysz. ‒ Ale nie spakowałam torby! Nie mam nawet szczoteczki, odkąd wyciągnęłam zapasową z torebki… Przyciągam ją do siebie i całuję namiętnie tylko po to, żeby ją uciszyć, a potem prowadzę ją do obszaru odbioru bagażu. Obserwuję jak jej oczy przesuwają się po ludziach czekających

na bagaże i kiedy lądują na znajomej twarzy, uśmiecha się

i biegnie do swojej przyjaciółki. ‒ Och mój Boże! Co ty tutaj robisz? Wysoki, ciemny mężczyzna, który rozmawiał z przyjaciółką Kate, odsuwa się, zabiera własny bagaż, macha do Lili i odchodzi.

184

‒ Eli! To jest Lila – ogłasza Kate, gdy ciemnowłosa, piękna kobieta obraca się do mnie. ‒ Wiem – odpowiadam z uśmiechem i potrząsam ręką Lili. – Miło mi osobiście cię spotkać. ‒ Nawzajem. ‒ Czekaj. Dlaczego nie wiedziałam, że przylatujesz – pyta Kate Lilę, gdy idziemy z powrotem na parking. Jestem szczęśliwy idąc z tyłu i niosąc małą walizkę Lily. ‒ Cóż i tak miałam zamiar przylecieć za kilka tygodni na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy, ale potem Eli zadzwonił i zapytał, czy chciałabym przylecieć ciebie zobaczyć i Halo! Oczywiście że tak! Więc zadzwoniłam i przesunęłam rozmowę na poniedziałek i oto jestem. Nagle Kate rzuca się w moje ramiona i mocno przytula. ‒ Dziękuję – szepcze mi do ucha. ‒ Cała przyjemność po mojej stronie, cher.” ‒ Po kolei – mówi Kate, po tym jak wsiadamy do samochodu. Siedzą z tyłu, więc mogą rozmawiać bez tego, że jedna z nich skręci sobie szyję, by zobaczyć drugą. – Kim był ten przystojniaczek, z którym gawędziłaś przy odbiorze bagaży? ‒ Zauważyłaś to czyż nie? – pyta Lila ze śmiechem. ‒ Um, halo, był gorący. Warczę, łapiąc spojrzenie Kate we wstecznym lusterku. ‒ Czy on właśnie warknął? – pyta Lila ze śmiechem. ‒ Robi tak – mówi Kate. – Wyduś to z siebie. ‒ Wiem tylko, że ma na imię Asher30 i jest w mieście w związku z jakąś pracą. – Wzrusza ramionami. – To wszystko. ‒ Nie wzięłaś jego numeru? ‒ Nie. ‒ Czy on dostał twój? ‒ Nie. 30

Lila i Asher są bohaterami „Easy with You” jednej z części innej serii autorki: With Me in Seattle #8.5

185

‒ Co jest z tobą nie tak? Lila śmieje się i całuje Kate w policzek. ‒ Porozmawiajmy o tobie. Jak się masz? ‒ Dobrze. Następuje moment ciszy. ‒ Wierzę ci – odpowiada w końcu Lila. ‒ Naprawdę nie wzięłaś jego numeru? Dziewczyny wybuchają śmiechem i to sprawia, że się uśmiecham, słysząc, że Kate jest taka szczęśliwa. Taka beztroska. Planuję ją taką utrzymać. ‒ Myślę, że to czas na babski wieczór jutro – mówi nagle Kate. – Zadzwonię do Van, Gabby i Charly, i uderzymy w miasto. ‒ Doskonały pomysł! Nie widziałam ich od wieków. ‒ Znasz moje siostry? – pytam. ‒ Tak, spotkałam je kilka razy, kiedy wszystkie odwiedzały Kate na studiach. To będzie epickie wyjście. ‒ Tyle zabawy – zgadza się Kate. – Zaczniemy w Café Amalie i poflirtujemy z Joem. ‒ Kim jest Joe? – pyta Lila, a ja znowu warczę. ‒ Moim ulubionym kelnerem. ‒ Czy jest gorący? – pyta Lila. ‒ Bardzo – odpowiada Kate, a ja ściskam mocniej kierownicę. ‒ Wchodzę w to – mówi Lila.

186

Kate ‒ Mogę pożyczyć te kolczyki? – pyta Lisa, unosząc moje srebrne, wiszące kolczyki do płatków swoich uszu i patrząc w lustro po mojej prawej stronie. – Pasują do moich butów. ‒ Twoich butów? – Chichoczę i spoglądam w dół, i z pewnością ma rację. – Będziesz miała problemy chodząc po Dzielnicy w tych butach. Zaufaj mi. ‒ To BW31. – mówi, wzruszając ramionami. – Dam sobie radę. Skopię je i będę tańczyć boso na barze. ‒ Fuj. Nie chcesz robić tego na Bourbon. ‒ Czy mówisz, że Francuska Dzielnica jest niehigieniczna? ‒ W nocy tak – potwierdzam i nakładam błyszczyk na usta. Robię krok w tył i dokonuję oceny wyglądu. Moje włosy są rozpuszczone i dzięki produktom, które poleciła mi Charly, układają się w ładne fale za ramiona. Makijaż jest gotowy, odważniejszy niż zwykle, ponieważ ‘halo’ to babski wieczór. – Czy ta sukienka jest w porządku? Lila przygląda mi się w zamyśleniu, a potem kiwa głową. ‒ Kolor pasuje do twoich oczu, za co tak jakby cię nienawidzę, ponieważ nie mogę nosić zielonego, i podkreśla twoje cycki. Doskonały wybór. ‒ Nawzajem. Lila wygląda, jak zwykle, wspaniale w małej czarnej na jedno ramie i wiązanych, srebrnych szpilkach. Jej czarne włosy są również rozpuszczone, proste i gładkie. Makijaż także gotowy.

31

BW – Babski Wieczór w orginale” GNO – Girsl Night Out

187

Zawsze jest zorganizowana. ‒ Wyglądasz fantastycznie – mówię i wyciągam pięść, żeby przybić z nią żółwika. ‒ Jesteśmy seksownymi sukami – zgadza się w chwili, gdy drzwi wejściowe otwierają się i Charly krzyczy: ‒ Jesteśmy! ‒ To był dobry pomysł, żeby się tutaj spotkać – mówi Gabby i unosi w górę butelkę alkoholu. – Wszystkie wypijemy szoty, zanim wyjdziemy. ‒ Dlaczego czuję się jakbym wróciła na studia? – pyta Van i mocno przytula Lisę, wciąż uważając na swoje ramię. – Hej, skarbie. ‒ Witaj, przyjaciółko. ‒ Wszystkie wyglądacie rewelacyjnie – ogłaszam i wyciągam kieliszki. Charly nalewa nam po szocie Patrona. ‒ Czy Van powinna pić, biorąc leki przeciwbólowe? – pyta Gabby. ‒ Nie biorę ich od tygodnia – mówi, przewracając oczami. – Ale może powinnam tego spróbować. To mogłoby być zabawne. ‒ Hej, Karen zwykła mieszać swoje leki z martini nie bez powodu w Will & Grace32 – przypomina nam Lila. ‒ Bingo – zgadza się Van ze śmiechem i wszystkie wypijamy szota a potem kolejnego. ‒ Jesteśmy gotowe do wyjścia? – pytam. – Mamy rezerwację w Café Amalie za piętnaście minut. ‒ Chodźmy siać spustoszenie na ulicach Nowego Orleanu, panie – mówi Charly i prowadzi nas do drzwi, i na chodnik. – Lila, kochanie, te buty zabiją cię, kiedy się upijesz i będziesz szła przez Dzielnicę. ‒ Mówiłam ci – mówię ze znaczącym uśmieszkiem. ‒ Och, w rzeczy samej – zgadza się Charly. – Zaufaj mi, znam się na butach, ale musisz uważać. ‒ Będę cię wspierać – mówię do Lili i łapię ją pod rękę. ‒ Och, dobrze, obie będziemy na tyłkach – śmieje się.

32

Will & Grace – amerykański serial komediowy. Opowiada o losach dwójki tytułowych bohaterów – Willa Trumana i Grace Adler, którzy są przyjaciółmi i współlokatorami. Will jest prawnikiem-gejem, natomiast Grace dekoratorką wnętrz. Karen jest asystenentką Grace zawsze z kieliszkiem lub po kilku tabletkach.

188

‒ Czy sugerujesz, że jestem niezdarna? ‒ Tak – mówią wszystkie jednocześnie, wywołując mój śmiech. Spacer do Café Amalie jest krótki i szybko siadamy. ‒ Panie – mówi gorący kelner Joe, podchodząc do stolika. – Witajcie. ‒ Hej Joe – mówię z uśmiechem. – Panie, to jest Joe. ‒ Cóż, witaj Joe – mówi Charly, otwarcie mierząc go wzrokiem od głowy do stóp. – Jesteś wyśmienity. ‒ Tak samo jak jedzenie – mówi Joe bez zawahania i mentalnie przybijam mu piątkę. ‒ Dogadasz się z nami całkiem dobrze – odpowiada Gabby, śmiejąc się. ‒ Co mogę przynieść wam do picia? – pyta, kładąc rękę na moim ramieniu. Swoją bardzo dużą, bardzo silną rękę. – Cytrynowe martini? – pyta z mrugnięciem. ‒ Naprawdę cię kocham, Joe. Śmieje się, zbiera nasze zamówienie na drinki i gdy odchodzi, Charly wypuszcza ciche gwizdnięcie. ‒ Dobry, słodki Boże, rzeczy, których mogłabym nauczyć tego mężczyznę. ‒ Nie wiem, myślę, że Joe wygląda jakby już wiedział, jak postępować z kobietą – mówi Lila i obserwuje niespeszonego Joego przy barze. ‒ Jest dobry ze swoimi rękami – zgadzam się. ‒ Dotknął twojego ramienia – przypomina Van z szerokim uśmiechem. ‒ Dokładnie. I to obudziło moje kobiece części, więc proszę bardzo masz to. Joe przynosi nasze drinki, a Gabby wciąż wygina szyję, żeby zobaczyć metalowe wejście. ‒ Kogo szukasz? – pytam. ‒ Cindy do nas dołączy, ale nie wiedziała czy będzie w stanie spotkać się z nami tutaj czy później na tańcach. ‒ Więc, kim jest ta Cindy? – pytam i zerkam w stronę baru w odpowiednim momencie, żeby zobaczyć kobietę wychodzącą z toalety. Mogłabym przysiąc, że to była Hilary z pracy, ale zniknęła, zanim mogłam się upewnić. – Pamiętam, że wspominałaś o niej wcześniej.

189

‒ Jest moją przyjaciółką od bardzo dawana – mówi Gabby i uśmiecha się do Joego, gdy ten stawia jej mohito naprzeciwko niej. – Polubisz ją, jest zabawna. ‒ Będziecie jadły dzisiaj kolacje, panie? – pyta Joe. ‒ Może tylko przystawki? – pyta Charly. ‒ Nie wiem, zamierzamy pić. Dużo – przypominam jej. I spoglądam w stronę baru z nadzieją, że znowu zobaczę tamtą kobietę, ale nie ma jej tam. Musiałam się pomylić. ‒ Mogę zatem zasugerować włożenie czegoś do waszych brzuchów? – pyta poważnie Joe. ‒ Umieram z głodu, więc tak – mówi Lila i zamawia danie główne. Reszta z nas podąża za nią, a potem stukamy się kieliszkami, gdy Joe odchodzi. ‒ Te drinki są mocne! ‒ Wiem. Pozwolono mi wypić tylko jednego – odpowiadam. Kolacja jest pełna śmiechu, wspaniałego jedzenia i tony flirtu z Joem, który przyjmuje to wszystko ze spokojem. Kiedy nadchodzi pora wyjścia, noc opadła już na Nowy Orlean. Powietrze ochłodziło się przyjemnie i spacer po ulicy Bourbon jest przyjemny. Znajdujemy klub z DJem, zajmujemy duży stolik i osiadamy na noc tańca i śmiechu. I dużej ilości drinków. ‒ Za dobre przyjaciółki i błazenadę! – ogłasza Charly. Wszystkie unosimy drinki w powietrze i bierzemy łyka. – Chodźmy tańczyć! Gabby i Lila dołączają do niej w chwili, gdy piękna kobieta podchodzi do stolika. Gabby przytula ją, rzuca jej torebkę na krzesło obok mnie i ciągnie z nimi na parkiet. ‒ To musi być Cindy – mówię do Van, gdy obserwujemy tańczące dziewczyny na prawie pustym parkiecie. ‒ Taa – mówi Van kiwając głową. – Jest miłą dziewczyną. Trochę puszczalską, ale miłą. To sprawia, że się uśmiecham w momencie, w którym wzięłam łyka cytrynowego martini i przyciskam rękę do ust, żeby tego wszędzie nie wypluć. ‒ Van! ‒ To prawda – mówi ze śmiechem. – Tak się cieszę, że tutaj jesteś.

190

‒ Ja też. Jak się czujesz? Naprawdę? ‒ Dużo lepiej. – Uśmiecha się i kiedy chcę zadać więcej pytań, potrząsa głową. – Nie rozmawiajmy o tym dzisiaj, dobrze? Po prostu bawmy się. ‒ Dobrze – zgadzam się. Zasługuje na zabawę tej nocy. – Jednakże teraz, kiedy jesteśmy same, możemy przez chwilę porozmawiać o interesach? ‒ Pewnie. ‒ Zleciłam prywatnemu detektywowi przyjrzenie się kilku rzeczom, ale wciąż się do mnie nie odezwał. Niepokoję się trochę o pana Rudolpha. ‒ Dlaczego? Czy coś się stało? ‒ To tylko poszlaki – odpowiadam z frustracją i popijam drinka. – Odkryłam, że wszystkie transfery były robione w okolicach tej samej godziny w ciągu dnia. Mniej niż godzinę przed tym, kiedy zazwyczaj wychodzi z pracy. I Van? Wychodzi naprawdę wcześnie, w okolicach trzynastej trzydzieści, prawie każdego dnia. Robię większość pracy, którą on powinien wykonywać? O co w tym chodzi? ‒ Powinnam była powiedzieć ci wcześniej, ale nie przyszło mi to do głowy – mówi Savannah. – Jego córka jest bardzo chora. Jest od dawna w szpitalu dziecięcym i tam właśnie chodzi każdego popołudnia. ‒ Och, to okropne. ‒ Jest miłym facetem. Jest w firmie dłużej niż dekadę. ‒ Ale, jeżeli jego córka jest taka chora, ma rachunki medyczne do pokrycia. To nie sprawia, że wygląda na bardziej niewinnego. Jednak Savannah stanowczo potrząsa głową ‒ Nie, mamy doskonałe ubezpieczenie i za wszystko czego to nie pokrywa, płaci Eli. Troszczymy się o swoich, Kate. Córka pana Rudolpha dostaje doskonałą opiekę i nie, nie musi za to dodatkowo płacić. Wciąż dostaje taką samą pensję, bez względu na to, że musi tak często być nieobecny. ‒ Geez, przypomnij mi, żebym od teraz pracowała z wami – mówię lekko zaskoczona. – To bardzo wspaniałomyślne. ‒ Jeżeli jesteś lojalny w stosunku do swoich pracowników, oni będą lojalni wobec ciebie. Tak właśnie zwykł mawiać tato.

191

‒ Ma sens – odpowiadam, żując wargę i myśląc nad tymi nowymi informacjami. Wciąż coś nie pasuje. ‒ Och, witaj, Kate. Spoglądam w górę i jestem zaskoczona widząc Hilary, stojącą przy naszym stoliku z szerokim uśmiechem na twarzy. Patrzy pomiędzy mnie i Van, i wewnętrznie się wzdrygam.

Kurde. Jak mam to rozegrać? ‒ Hej Hilary. Znasz Savannah? ‒ Oczywiście. Witam pani Boudreaux. ‒ Kiedy nie jesteśmy w biurze, jestem Savannah – odpowiada i uśmiecha się do Hilary. ‒ Chodziłyśmy z Van razem na studia – mówię z nadzieją, że Hilary nie będzie zadawać żadnych pytań i zastanawiam się, jak długo stała w pobliżu, słuchając naszej rozmowy. ‒ Rozumiem. Nie chodzi o to co wiesz, ale kogo znasz, racja? Przekrzywiam głowę, ale zanim zdążę odpowiedzieć, dziewczyny wracają z parkietu. ‒ Hej jestem Lila. – Lila wyciąga rękę do Hilary, która potrząsa nią i wciąż się uśmiecha. ‒ Hilary. Zapoznanie dobiega końca i Hilary zostaje zaproszona, żeby do nas dołączyć, ale zamiast odmówić, na co miałam nadzieję, bierze krzesło i siada naprzeciwko mnie.

Szlag by to. Kolejna kolejka drinków zostaje dostarczona i nagle wysoki, przystojny mężczyzna stoi obok Charly, zapraszając ją do tańca. ‒ Kochanie, jestem koszmarem ubranym jak marzenie 33. Zaufaj mi, nie chcesz kawałka tego. – Klepie go po policzku i mężczyzna odchodzi z wyrazem czystego zmieszania na twarzy. ‒ Zastanawiam się czy jest zmieszany, ponieważ dostał kosza czy dlatego, że nigdy wcześniej nie słyszał Taylor Swift34? – pytam. 33 34

Tekst z piosenki Taylor Swift „Blank Space” Kto nie zna Taylor Swift ręka w górę:P Nie martwcie się zaraz poznacie kilka jej piosenek:P

192

‒ Za Taylor Swift – mówi Gabby, unosząc wysoko szklankę. – Za danie nam fantastycznych jednozdaniowych odzywek na lata. ‒ Ta dziewczyna napisała niektóre całkiem dobre – zgadza się Lila. – Och! Zabawna pijacka gra. Za każdym razem, gdy któraś użyje zdania Tylor w rozmowie, pijemy. ‒ Dajesz! – mówi Gabby. ‒ To jest takie zabawne! – zgadza się Cindy i wszystkie pijemy na cześć tekstu z marzeniem. ‒ Potańczmy trochę więcej – mówi Gabby. ‒ Wszystko będzie dobrze, jeżeli po prostu wciąż będziemy tańczyć, jakbyśmy miały dwadzieścia dwa lata35 – mówi Cindy. Wszystkie pijemy, a potem uderzamy na parkiet, gdzie Pitbull i Ke$ha śpiewają o Timber. Charly i Van zostają w tyle i podchodzi do nich kilku uroczych facetów, a kiedy odchodzą, dostając kosza, one piją. Zastanawiam się jakiej linijki właśnie użyły. Kiedy wracamy do stolika, nasze umysły są lekko zamglone, a Hilary siada na krześle i przekrzywia głowę na bok, wskazując tym, że powinnam tam spojrzeć. ‒ Na trzeciej godzinie – mówi. ‒ Który? Ten łysy? – pytam. ‒ Kurwa nie, ten z rękawem tatuaży – odpowiada. ‒ Ach, widzę go. Czy to pan Starbucks? – pytam. – Louis? ‒ Tak. – Uśmiecha się, kiedy Louis wygina brew na nią i wzrusza ramieniem w geście – chcesz? – Wygląda na to, że mi się dzisiaj poszczęści, panie. ‒ Szczęśliwa suka – mówi Gabby z grymasem w chwili, gdy kelner stawia koszyk orzeszków naprzeciwko mnie, który Van szybko podnosi i odstawia na drugi koniec stołu. ‒ Nie lubisz orzechów? – pyta Gabby. ‒ Mam alergię – odpowiadam, wzruszając ramionami. ‒ Pamiętasz jak kiedyś na studiach przypadkowo zjadłaś trochę i cała twarz ci spuchła? To było przerażające – mówi Van, wzdrygając się dramatycznie.

35

Tekst z piosenki Taylor Swift „22”

193

‒ Dobrze, wracając do mnie – mówi niecierpliwie Gabby. – Wiecie, ile czasu minęło odkąd kogoś zaliczyłam? Lata. ‒ Dobry Boże – odpowiada Lila z sympatią. – Kochanie możemy to naprawić, tak jakby, w tej chwili. ‒ Oops! Wychodzę! Dzięki za drinki, dziewczyny. Hilary wstaje szybko i przepycha się do Louisa, który właśnie wstał i płaci rachunek, potem wychodzą razem z jego językiem w głębi jej gardła. ‒ Wydaje się zabawna – mówi z zamyśleniem Charly i popija drinka. ‒ Nie lubię jej – mówi Lila, potrząsając głową. ‒ Dlaczego? – pytam. ‒ Nie wiem. Po prostu jest coś w niej. ‒ W każdym razie, wracając do mnie – mówi sztywno Gabby. – Nie zaliczyłam od wieków. W chwili, gdy te słowa opuszczają jej usta niższy mężczyzna, około trzydziestki, pochodzi do niej, pochyla się i mówi: ‒ Dlaczego nie pozwolisz mi sobie z tym pomóc, słodziutka? Gabby mruga na niego przez chwilę, a potem mówi: ‒ Wiedziałam, że sprawisz kłopoty, gdy tylko wszedłeś36. ‒ Co? – pyta zmieszany, gdy wszystkie się śmiejemy, unosząc w salucie szklanki i pijąc. ‒ To oznacza nie – mówi pomocnie Van i koleś odmaszerowuje, potrząsając głową. ‒ No weź, Gabby – mówi Lila – dlaczego musisz być taka wredna37? Więcej picia. ‒ To było odrażające – mówi Gabby. ‒ W porządku, ja też nie uprawiam seksu – mówi Charly. – I to od dłuższego czasu. ‒ Mogłabyś zawsze zadzwonić do Ryana – mówi Van z zadowolonym uśmiechem. – Przeleciałby cię w sekundę.

36 37

Gabby podaje kolejny tekst z piosenki Taylor Swift „I knew you were trouble” Tekst z piosenki Taylor Swift „Mean”.

194

‒ Nigdy, przenigdy do siebie nie wrócimy38. Nigdy – mówi Charly, a my śmiejemy się i pijemy. Kurde te drinki są dobre. I mocne. Czy ja wciąż piję cytrynowe martini? Nie mam pojęcia. Może. ‒ Ale był dobry w łóżku – precyzuje Charly. – I robił te rzeczy swoim językiem… ‒ Przestań – mówi Eli, podchodząc do stolika. – Nie muszę wiedzieć co jakiś mężczyzna robi ci swoim językiem. ‒ Dlaczego tutaj jesteś? – żąda Van. – To jest babski wieczór. Tylko kobiety. ‒ Ach, olej to39, Vanny – mówi Gabby, zachęcając nas do picia. – Declan jest zaraz za nim. ‒ Hej, Eli – mówi Cindy obok mnie. Była bardzo cicho cały wieczór, słuchając, śmiejąc się, a teraz, gdy Eli jest tutaj, jest rozmowna? Patrzę pomiędzy nią a Elim i się krzywię. ‒ Pieprzyłeś ją? – pytam prawdopodobnie zbyt głośno, ale kiedy jestem już taka pijana nie mogę powtrzymać słów. Piekielne słowa. Cindy mruga gwałtownie, ale Eli nie reaguje w ogóle. Żadnego skrzywienia. Żadnego zaprzeczenia.

Nic. ‒ Czy ty właśnie powiedziałaś pieprzyć? – pyta zaskoczona Savannah. ‒ Tak, wiem to coś nowego. Eli mnie uczy. ‒ Uczy cię jak mówić pieprzyć? – pyta Lila. – To super. Tak trzymać, Eli. Obserwuje mnie rozgrzanym wzrokiem, ale nic nie pokazuje. Nie odpowie mi. Co, oczywiście, oznacza tak. Obracam swój zamglony wzrok do młodej, żwawej, szczupłej, z idealną skórą Cindy. ‒ Czy kochanie go było czerwone40? – pytam i wszystkie pijemy.

38 39

40

A ten z „We are never, ever getting back together”. I kolejny z „Shake it off”.

No i w końcu ostatni z piosenki „Red”

195

‒ Było czerwone jak wóz strażacki – potwierdza i tak jakby chcę ją diabelnie spoliczkować. ‒ Uch – mówi Lila, ale Declan jej przerywa. ‒ Dlaczego wszystkie używacie tekstów z piosenek Taylor Swift. ‒ Nowa pijacka gra – odpowiadam. – Jeżeli użyjemy tekstu w rozmowie, pijemy. ‒ Użyłyśmy ich wiele – mówi Gabby niedbale. – To zabawa. ‒ Chcecie się napić? – pytam ich i macham do kelnera. – Powinieneś zagrać. ‒ Nie, jesteśmy waszymi kierowcami – mówi Eli z zaciśniętą odrobinę szczęką i myślę, że może jest na mnie zły, ale mnie to nie obchodzi. To nie ja pieprzyłam Cindy. ‒ Żadnych drinków dla nich – mówi Van do kelnera. – Ale jeszcze jedna kolejka dla nas. ‒ Więc, czy to oznacza, że nie jesteście jeszcze gotowe wrócić do domu? – pyta Declan ze śmiechem. ‒ Wracacie dzisiaj do hotelu? – pytam Van i Gabby. ‒ Nie, zostajemy u mamy. Ona jest w hotelu z Samem i gośćmi. ‒ Super. ‒ Eli, mógłbyś mnie podwieźć do domu, proszę – pyta Cindy i trzepocze rzęsami na mężczyznę, który spędzał każdą noc w moim łóżku, ale zanim zdążę zwinąć rękę w szpony i zerwać jej sztuczne rzęsy, Declan przemawia: ‒ Mi przypada ten zaszczyt, cher. Eli mnie obserwuje.

Eli mnie obserwuje. Uśmiecham się i wstaję, upewniając, że mogę ustać na nogach i mówię: ‒ Przepraszam. ‒ Gdzie idziesz? – pyta Eli. ‒ Tam. Sama. Kiwam głową stanowczo i idę do baru, dochodzę tam w ostatniej chwili. Moje stopy są powolne. I cieszę się, że nie ubrałam szpilek. ‒ Hej tam – mówi wysoki mężczyzna obok mnie. Jest gorący. Cały. ‒ Hej.

196

‒ Dobrze się bawisz? – pyta. ‒ Tak. – Mrugam, a potem krzyczę: – Znam cię! ‒ Naprawdę? ‒ Tak! Byłeś w samolocie z Lilą wczoraj. Asher? ‒ Zgadza się. – Potrząsa moją ręką i uśmiecha się. – Czy Lila jest tutaj z tobą? ‒ Tak. Jest moją BFF. Pijemy razem. Jednego razu na studiach, całowałyśmy się, ale to nie było nic wielkiego. ‒ Dobrze. – Śmieje się. ‒ Nie zapytałeś o jej numer – oskarżam go i dźgam palcem w pierś. Patrzy w dół na niego. ‒ Właśnie napadłaś na oficera. ‒ Naprawdę? – Och, dupa. ‒ Tak. Może będę musiał cię aresztować. ‒ Z kajdankami? ‒ Chciałabyś, żebym aresztował cię z kajdankami? ‒ Do cholery, tak! ‒ Kate? – Głos Eliego jest zimny i ostry, i jestem pewna, że wygląda całkiem przerażająco i cała reszta. ‒ Rozmawiam z gorącym Asherem – informuję go. – Napadałam na niego, a on jest policjantem i założy mi kajdanki. ‒ Nie, nie sądzę, że to zrobi. Asher śmieje się. ‒ Nic się tutaj nie dzieje, człowieku. ‒ Chodź zobaczyć Lilę! – Łapię go za rękę i prowadzę obok Eliego, którego piorunuję wzrokiem, ponieważ… Cindy i jestem zaskoczona, gdy orientuję się, że Gabby, Van, Charly i puszczalska Cindy zniknęły. – Gdzie wszyscy poszli? ‒ Declan zabrał je do domu – mówi Lila, a potem jej oczy rozszerzają się, gdy dostrzega Ashera. – Cześć. ‒ Znów się spotykamy – mówi Asher z uśmiechem. Jest super przystojny, z ciemnymi włosami, niebieskimi oczami i wspaniałym uśmiechem, który jest

197

tylko odrobinę przekrzywiony. Całkowite ciasteczko. Pokazuję jej uniesiony w górę kciuk za jego plecami i siadam. Eli dołącza do mnie, zakładając rękę za moimi plecami na oparciu krzesła i pochyla się, mówiąc do mojego ucha: ‒ Porozmawiamy później. ‒ O tobie pieprzącym tę młodą ladacznicę? Jego oczy zwężają się. Tak, całkowicie wkurzony. ‒ Między innymi. ‒ Cokolwiek – mówię i macham na niego ręką jakby nie miało to znaczenia. – Nie jesteś mój Eli. Pieprz kogo tylko chcesz. Proszę, tam jest dziewczyna, robiąca maślane oczy do ciebie. ‒ Wystarczy. – Jego głos jest zimny i surowy, i teraz on patrzy na mnie gniewnie. Obracam się i uśmiecham, gdy widzę, że Asher i Lila mają pochylone do siebie głowy i rozmawiają. ‒ Więc jestem Kate – mówię i wyciągam rękę do Ashera, który ściska ją z uśmiechem. – Ale nie powiem ci mojego nazwiska na wypadek, gdybyś naprawdę chciał mnie aresztować. ‒ Nazywa się Mary Katherine O’Shaughnessy – mówi Lila. – Chcesz jej numer ubezpieczenia? ‒ Skąd znasz mój numer ubezpieczenia? ‒ Jestem twoją osobą. Jeżeli coś ci się stanie muszę wiedzieć o wszystkich twoich sprawach. Tak samo jak ty o moich. ‒ Och, racja. Ona jest moją osobą – informuję Eliego, zanim przypominam sobie, że jestem na niego zła. Nawet jeżeli wkurzanie się na niego jest głupie. ‒ Kate powiedziała mi, że ty i ona miałyście romans na studiach – mówi Asher, mrugając do mnie. ‒ Całkowicie – zgadza się Lila. – Wiesz, jakie szalone są dzieciaki na studiach. ‒ Trójkącik zdarzył się tylko raz – dodaję i wymieniam to spojrzenie z Lilą. Wiesz to, które tylko BFF może zrozumieć, które mówi, graj ze mną.

198

‒ I zdecydowałyśmy, że dużo bardziej wolimy lesbijski seks, kiedy nie jest w niego zaangażowany mężczyzna – mówi Lila. ‒ To ma sens. Mówi z zamyśleniem Asher i słyszę za sobą odgłosy. To Eli. Śmiejący się do rozpuchu. ‒ Czy uważasz, że trójkącik jest zabawny? – pytam go. ‒ Może być – mówi i ociera oczy. – Ale wciąż śmieję się z twojego imienia. Mary Katherine? Naprawdę? ‒ Co jest nie tak z moim imieniem? ‒ To tak jakby zabawne – mówi Lila. ‒ Czy to dlatego Dec nazywa cię supergwiazdą? – pyta Eli. – Z powodu Mary Katherine Gallagher z SNL41? ‒ Tak. – Totalnie psuje mój nastrój. ‒ Kurwa, to zabawne – mówi Eli. ‒ Ta część jest super zabawna – zgadza się Lila. ‒ Dobrze, to jest trochę zabawne – mówię. Mój nastrój umiera, robi się późno i teraz mogę myśleć tylko o pójściu spać. – Proszę, zawieziesz mnie do domu? ‒ Oczywiście, cher. – Eli całuje mnie w policzek i wstaje. ‒ Idziesz? – pytam Lilę, która śmieje się z czegoś, co powiedział Asher, a czego nie mogłam usłyszeć. ‒ Asher odwiezie mnie do domu – mówi z uśmiechem. ‒ Rozumiem, dziewczyno – mówię i przybijam z nią piątkę. Wyławiam z małej torebki klucze do loftu i wręczam jej. – Przyniosłam dla ciebie dodatkowe klucze. Do zobaczenia jutro. Potem wskazuję na Ashera i robię poważną minę. ‒ I słuchaj, koleś. Jeżeli ją skrzywdzisz, nie obchodzi mnie czy jesteś prawdziwym policjantem czy nie, zamienię twoje życie w piekło. W porządku? ‒ W porządku – kiwa głową szczerze i wycofuję się. ‒ Dobrze, zatem.

41

Mary Katherine Gallagher jest fikcyjną postacią, którą grała Moly Shannon w programie rozrywkowym amerykańskiej stacji NBC „Saturday Night Live” (SNL). Program składa się z serii skeczy w wykonaniu stałej grupy komików i jednego gościa (prowadzącego) – zwykle znanej osoby ze świata rozrywki, sportu lub polityki. W każdym programie występuje również zaproszony gość muzyczny (czasami jest nim prowadzący). W 1999 r. powstała komedia, w której główną bohaterką jest Mary Katherine Gallagher grana oczywiście przez Molly Shannon. Tytuł filmu to „Supergiwazda”. Dlatego tak właśnie Dec nazywa Kate.

199

Eli prowadzi mnie na zewnątrz na świeże, ale nie tak świeże powietrze ulicy Bourbon. ‒ Przyjechałeś swoim samochodem? – pytam. – Ponieważ to niedaleko. Możemy się przejść. ‒ Pojedziemy, cher. Prowadzi mnie do swojego samochodu, usadza tak jak zawsze, co za każdym razem sprawia, że czuje się wyjątkowa, a potem siada po drugiej stronie. ‒ Nie jestem wyjątkowa – wzdycham zaskoczona tym, że słowa naprawdę wychodzą z moich ust, zamiast pozostać w mojej głowę tam, gdzie powinny. ‒ O czym ty mówisz? ‒ O niczym. – Potrząsam głową, trzeźwa na tyle, żeby wiedzieć, że nie chce tego powtarzać. – Naprawdę nie jesteś zainteresowany historią o trójkącie? ‒ Och, jestem zainteresowany. Jestem facetem, Kate. ‒ Tak, jesteś. ‒ Dobrze, powiedz mi. ‒ To była zabawa – zaczynam i uśmiecham do niego. Jak długo powinnam pozwolić ciągnąć się tej historii? – To znaczy, ciężko powiedzieć nie któremukolwiek z was Boudreaux braci, a na studiach Declan był gorący. Spójrz na niego teraz, wciąż jest gorący, ale wtedy, jasna dupa. ‒ Przestań. – Hamuje naprzeciwko naszego budynku i obraca do mnie twarz. – Mówisz mi, że ty i Lila pieprzyłyście mojego brata? ‒ Cóż… ‒ Ponieważ, jeżeli tak, również mówisz mi, że okłamałaś mnie, gdy powiedziałaś, że nigdy nie byłaś z Declanem. Krzywię się. ‒ Eli, to był żart. Nigdy nie miałyśmy trójkącika. Nigdy nie uprawiałyśmy nawet lesbiańskiego seksu. Raz się pocałowałyśmy, kiedy byłyśmy pijane. Myślę, że Declan to widział, nie jestem pewna. Potrząsa głową i wychodzi z samochodu, a ja idę za nim. ‒ Poważnie, Eli. Nie przeklinam z powodu katolickiej winy. Naprawdę myślisz, że zaliczyłabym trójkącik?

200

Śmieje się i spotyka ze mną na chodniku. ‒ To nie to sprawiło, że jesteś zły. – Uświadamiam sobie. – Tylko to z kim. Wzrusza ramionami. ‒ Dlaczego myśl, że mogłabym być intymnie z Declanem, sprawia, że tak się złościsz? – pytam łagodnie i obejmuję jego twarz. ‒ To nie jest racjonalne – mówi i całuje mnie w czoło. – Ale jest tak prawdopodobnie dlatego, że jest moim bratem i roszczę sobie do ciebie pretensje, więc myśl o nim widzącym twoje ciało, będącym w tobie, kochającym cię, jest całkowicie poza dyskusją. ‒ Cóż, to był żart. Łapie mnie za rękę i prowadzi do środka. Jestem wciąż trochę niepewna na nogach, więc obejmuje mnie ramieniem w talii. ‒ Teraz – pomaga mi ściągnąć buty – porozmawiajmy o Cindy. ‒ Och. – Robię minę w stylu: Właśnie zjadłam coś obrzydliwego i opuszczam ramiona. – Nie chcę. ‒ Ja chcę. ‒ Nie możemy po prostu uprawiać seksu? – pytam i wyciągam jego białą koszulkę z jeansów, a potem przeciągam rękami przez jego twardy brzuch. – Uwielbiam twój brzuch. ‒ To była jedna noc, Kate. ‒ Nie obchodzi mnie to. ‒ To był błąd. Jest dużo młodsza ode mnie i jest przyjaciółką Gabby, ale byliśmy pijani i to się po prostu stało. ‒ Nie obchodzi mnie to Eli. – Ale obchodzi. Diabelnie obchodzi. Odchodzę od niego i biorę głęboki oddech. – Dobrze, nie będę kłamać. Tak, obchodzi mnie to.

Nienawidzę tego. Obracam się do niego z powrotem i stoi tam z rękami w kieszeni, obserwując mnie. ‒ Dlaczego? – pyta. ‒ Nie wiem. Oboje byliśmy z innymi osobami, i będziemy znów, kiedy to się skończy. – Jego szczęka drga na to. – To irracjonalne nienawidzić tego, ale tak

201

jest. Nie chcę myśleć o tobie dotykającym jej, czy kogokolwiek innego. Nie chcę myśleć o jakiejś innej lasce widzącej cię nago czy dotykającej cię, czy będącej z tobą intymnie. Czy to sprawia, że jestem szaloną z zazdrości kumpelą do pieprzenia? Prawdopodobnie. Ale tak jest. ‒ Po pierwsze – mówi niskim głosem, gdy do mnie podchodzi – nie jesteś teraz ani nigdy nie byłaś moją kumpelą do pieprzenia. To obraża nas oboje i nie pozwolę na to. – Krzywię się, ale unosi w górę ręce, zatrzymując jakiekolwiek słowa, które mogłabym wypowiedzieć. – Po drugie. Wiem, że nie byłaś żadną dziewicą, gdy cię spotkałem, ale nie chcę myśleć o twoich partnerach. Ani też nie chcę myśleć o tobie będącej z kimś po mnie. Ponieważ to jest tylko pomiędzy tobą a mną, Kate. I po trzecie – szepcze stojąc milimetry ode mnie. Mogę poczuć ciepło jego ciała… i zapach jego szamponu. Chcę, żeby mnie dotknął. – Po trzecie, wszystko co widzę, wszystko o czym mogę myśleć to ty. Nie tylko przechodzisz mi przez myśl raz na jakiś czas, mieszkasz tam. – Moje oczy rozszerzają się, gdy obserwuję go ostrożnie, całkowicie teraz trzeźwa. Wciąż mnie nie dotyka. – Uzgodniliśmy, że to będzie trwało tylko tyle ile tutaj będziesz. Tylko my. Nikt inny i niech to szlag, Kate, to się dla mnie nie zmieniło. ‒ Dla mnie też – szepczę. – Eli? ‒ Tak. ‒ Naprawdę potrzebuję, żebyś mnie teraz dotknął. Bierze głęboki oddech, jego ręce zaciskają się w pięści po bokach, a oczy podróżują od moich oczu do ust i z powrotem. ‒ Pragnę cię – szepczę. Przypiera mnie do ściany i w końcu przyciska swoje ciało do mojego, biorąc moją twarz w swoje ręce i kładzie swoje usta na moich, całując, skubiąc, pożerając mnie w najbardziej przepyszny sposób. Ten mężczyzna potrafi całować jak nikt inny kogo kiedykolwiek spotkałam. Całuje jakby to była jego diabelna praca. Jego ręce przesuwają się w dół po moich bokach i ściąga moją sukienkę, dopóki magicznie nie zbiera się w moich nogach i stoję przed nim w czarnym biustonoszu bez ramiączek i czarnych stringach. ‒ Kurwa, Kate. 202

‒ Tak, pieprz Kate – zgadzam się z uśmiechem, ale kiedy jego oczy znajdują moje nie śmieją się. – O co chodzi? Potrząsa głową i całuje mnie ponownie, a jego ręka zanurza się pod koronką, obejmując moją cipkę. ‒ To? – Wpycha we mnie dwa palce i jestem taka mokra, że wślizgują się bez trudu. – To jest moje, Kate. Rozumiesz? Kiwam głowa i przygryzam jego wargę. Krzyczę, gdy dociska płasko dłoń do mojej łechtaczki, sprawiając, że dochodzę dokładnie tam, tak szybko przy ścianie. Jego oczy w kolorze whiskey obserwują, jak krzyczę. ‒ Dokładnie, cher, moje. – Wyciąga rękę, unosi mnie i niesie po schodach do sypialni. Zanim orientuję się co się dzieje, pozbywa się mojej bielizny, ściąga własne ciuchy i dołącza do mnie na łóżku. Właśnie, gdy myślę, że rozsunie moje nogi i wślizgnie się do środka, obraca mnie i dociska do siebie moje nogi, siadając na nich okrakiem i wsuwa we mnie swojego fiuta, z moimi udami zaciśniętymi i tyłkiem ledwo w powietrzu. I niech mnie diabli, jeżeli nie jest to najlepsza rzecz, kiedykolwiek. Naprawdę, kiedykolwiek. ‒ Och, mój Boże – jęczę. Nie mogę za bardzo się poruszać z nim wciskającym mnie w materac, przytrzymującym swoim ciałem. W tej pozycji czuję, że jego fiut jest nawet większy i uderza w to niesamowite miejsce za każdym cholernym razem, gdy pcha we mnie. ‒ Co czujesz? – pyta bez tchu. ‒ Ciebie – odpowiadam. ‒ Więcej. ‒ Mogę poczuć główkę twojego fiuta, naciskającą na moje miejsce. Mogę poczuć twoje ręce na moich biodrach, przytrzymujące mnie. Twoje nogi na moich udach. Och, tak, właśnie tam. ‒ Dobra dziewczynka – szepcze i przeciąga ręką przez mój kręgosłup do włosów, a potem łapie je przy skórze tak, że nie ma przerwy i ciągnie. Mocno. ‒ Ja pierdzielę, tak – jęczę. ‒ Podoba ci się, gdy ciągnę cię za włosy, Kate? 203

‒ Tak myślę. ‒ Tak myślisz? ‒ To jest nowe. ‒ Nikt nigdy nie ciągnął cię za włosy? ‒ Nie w ten sposób. Chichoczę i ciągnie odrobinę mocniej, i zaczyna pieprzyć mnie na poważnie. Mocno. Jego biodra obijają się o mój tyłek i czuję najbardziej niesamowity orgazm budujący się we mnie. ‒ Eli! ‒ Powiedz to znów. ‒ Eli. Zaraz dojdę. ‒ Dojdź, kochanie. – Uwalnia moje włosy, pochyla się i gryzie mnie w szyję blisko ramienia i to jest to. To koniec. Dochodzę mocno i długo, zaciskając uda i krzycząc. ‒ Kurwa – warczy i podąża za mną, pulsując we mnie, gdy dochodzi, a potem opada obok mnie. – Moja.

204

‒ Dzień dobry – szepcze mi do ucha. Leżę na brzuchu z rękami pod poduszką. Mogę poczuć go obok siebie, pocierającego moje nagie plecy wewnętrzną stroną dłoni, całującego mój policzek i po prostu chcę tak pozostać, właśnie tutaj, na zawsze. ‒ Mm – odpowiadam. ‒ Otwórz oczy – mówi. Mogę usłyszeć uśmiech w jego głosie. ‒ Mm mm – odpowiadam i krzywię się, sprawiając, że chichocze. ‒ Dla mnie? Całuje ponownie mój policzek i obejmuje ręką mój tyłek, a potem przeciąga tą niesamowitą ręką w górę po moim kręgosłupie i odgarnia mi włosy z pleców tak, że może całować moją szyję i ramię. Jestem obudzona. ‒ Twoja skóra jest taka miękka – szepcze, przesuwając ustami wzdłuż mojego ramienia. – Uwielbiam twoje piegi. ‒ Moja matka nazywa je pocałunkami anioła. Za każdym razem, gdy anioł pocałował mnie w niebie, zanim do niej przyszłam, dostałam piega. – Uśmiecham się i nagle tęsknię za mamą. Udaje mi się otworzyć jedno oko i uśmiecham się na zmierzwionego Eliego, leżącego obok mnie. Jego głowa jest oparta o jego rękę, gdy jego palce podróżują po mojej skórze. Uśmiecha się łagodnie do mnie. ‒ Dzień dobry – mówi. ‒ Dzień dobry – odpowiadam. – Która jest godzina? ‒ Nie martw się o to. – Ponownie całuje mój policzek i zamykam oko. Czuję, jak się porusza, a potem słyszę migawkę aparatu w jego telefonie.

205

‒ Naprawdę właśnie zrobiłeś mi zdjęcie? – pytam i otwieram oko ponownie piorunując go wzrokiem. ‒ Tak – odpowiada. – Wyglądasz pięknie z rana.

Jest takim przeklętym czarusiem. Szybko zabieram telefon z jego palców i obracam się, przysuwając się do niego i unoszę telefon, żeby zrobić selfie naszej dwójce. ‒ Poranne selfie – ogłaszam i oboje uśmiechamy się do telefonu. Robię zdjęcie, ale zanim zdążę opuścić telefon, całuje mnie w policzek więc i to fotografuję. ‒ Trzymaj w górze ten telefon – szepcze i obraca moją twarz do siebie całując mnie w usta. To również uwieczniam. ‒ Całuśne selfie – szepczę, a on całuje mnie w nos. – Jesteś słodki rano. Odkładam na bok jego telefon i obracam się, wtulając w jego ramiona, dociskam twarz do jego solidnej, umięśnionej klatki i biorę długi, głęboki oddech, kiedy zamyka ramiona wokoło mnie i trzyma blisko. ‒ Nie jestem słodki, cher. ‒ Mmm hmm – odpowiadam i pocieram o niego nosem. – Pewnie, że nie. Pachniesz dobrze. Chichocze i całuje mnie w głowę. ‒ Twoje włosy pachną dobrze. ‒ To ten nowy szampon, który kupiłam na dole – odpowiadam. ‒ Podoba mi się. Wzdycham i mogłabym zdecydowanie powrócić teraz do snu, właśnie tutaj w ramionach Eliego, ale mam przeczucie, że musimy wstawać i wyjść przez drzwi do pracy. ‒ Poważnie, która jest godzina? ‒ Po siódmej – odpowiada. ‒ Co? – Odsuwam się i staram się wyjść z łóżka, ale bez trudu przyciąga mnie z powrotem w swoje ramiona. – Eli, musimy wstawać. ‒ Jeszcze pięć minut. ‒ Nie mam pięciu minut, żeby ci je dać.

206

‒ Tak, masz. – Znów mnie przytula, pocierając ręką w dół moich pleców i całując w czoło. – Pozwól mi tylko cieszyć się posiadaniem ciebie w moich ramionach przez jeszcze pięć minut. ‒ Cóż, to jest dobre uczucie – przyznaję i wtulam się w niego. ‒ Nic nie jest tak dobre jak to – szepcze, sprawiając, że się szeroko uśmiecham. Nie obchodzi mnie co mówi, w tych cichych momentach, jest bardzo słodki. Jeżeli nie będę ostrożna, mogłabym przypadkiem się w nim zakochać. To dobra sprawa, że jestem definicją ostrożności. ‒ Eli? ‒ Hmm. ‒ Nie chcę iść, ale muszę wstać. ‒ Wiem. – Wzdycha i luzuje swój uchwyt na mnie. – Dziękuję za dodatkowe pięć minut. Szczerze się i staczam się, a potem sapię, kiedy widzę, która godzina. ‒ Jest prawie ósma! ‒ Tak. ‒ Powiedziałeś, że było po siódmej. ‒ Jest. Piorunuję go wzrokiem, ale on tylko wpatruje się we mnie oczami wypełnionymi humorem. ‒ Zaspanie w poniedziałek oznacza, że reszta tygodnia będzie do kitu – ogłaszam, gdy maszeruję do łazienki i przeciągam szczotką przez włosy, potem wiąże je i wpatruję się z rozpaczą w swoją twarz bez makijażu w lustrze. – Nie mam czasu, żeby zrobić makijaż. ‒ Jesteś piękna bez niego – mówi Eli spokojnie, gdy wręcza mi parujący kubek kawy i całuje w policzek. – Przestań świrować. ‒ Nie chcę się spóźnić – odpowiadam, zanim z wdzięcznością biorę łyka kawy. – Skąd wzięła się kawa? ‒ Czasomierz w dzbanku – odpowiada. – Jest dobrze, cher. – Obejmuje mnie rękami w talii i odnajduje mój wzrok w lustrze, gdy całuje mnie w policzek. – Nie spałaś tak długo.

207

Odchylam się przyciskając do niego i cieszę się uczuciem jego klatki przyciśniętej do moich pleców przez chwilę, zanim wyślizguję się z jego ramion i sięgam po kosmetyki do makijażu. I wtedy dzwoni mój telefon. Oczywiście. ‒ Rhys dzwoni do mnie na FaceTime o ósmej rano w poniedziałek? – pytam, krzywiąc się. Eli tylko wzrusza ramionami i kieruje się do szafy, żeby się ubrać. – Rhys, nie mogę teraz rozmawiać. ‒ Daj mi tylko dziesięć minut – odpowiada i mogę powiedzieć po jego wyglądzie, że coś jest bardzo źle. ‒ O co chodzi? ‒ Nie oglądałaś wczoraj meczu? ‒ Nie – odpowiadam z poczuciem winy. – Przepraszam. ‒ Jestem zraniony. – Sarkazm jest wyraźny. – Sądziłem, że oglądasz każdy mecz. ‒ Jasne. Oczywiście, że oglądam. Co się stało? ‒ Doznałem urazu. – Przełyka i wzdryga się, gdy zmienia pozycję. – Zerwałem mięśnie rotacyjne stawu ramiennego 42. ‒ Co? Och, mój Boże, Rhys… ‒ Mam się dobrze. Patrzę w jego zielone oczy i wiem, że kłamie. ‒ Nie, nie masz. Wzdycha i ściska grzbiet nosa. ‒ Będę potrzebował operacji. Wypadam na resztę sezonu. ‒ Rhys. Chciałabym móc go przytulić. Bejsbol był jego życiem, odkąd skończył pięć lat. To była stała w jego życiu, nawet po śmierci rodziców. To jego życie. ‒ Jadę do domu do Denver – kontynuuje. – Zobaczę się tam z lekarzami i odbędę jakąś terapię. Będzie ze mną w porządku. ‒ Rhys. 42

Ścięgna mięśni powodujące rotację kości ramiennej.

208

Wzdycha ponownie i w końcu mówi: ‒ Kariery kończą się z tego powodu, Kate. Nie mogę stracić bejsbolu. Mam tylko dwadzieścia osiem lat, na litość boską. ‒ Będę w domu za parę tygodni góra i zaopiekuję się tobą. Uśmiecha się ironicznie. ‒ Nie potrzebuję mamuśki. ‒ Może po prostu potrzebuję tam być, żeby pomóc. Przeczyszcza gardło i mówi coś do kogoś innego w pokoju. ‒ Muszę lecieć. Chciałem cię tylko poinformować. ‒ Dzwoniłeś już do mamy i taty? – pytam. ‒ Są następni. Kocham cię. Do zobaczenia niedługo. ‒ Też cię kocham. ‒ Będzie z nim dobrze – mówi Eli, stojąc w drzwiach, zapinając mankiety koszuli. Kiwam głową i odkładam telefon szybko nakładając trochę tuszu i błyszczyk, akceptując, że to jest wszystko co mogę dzisiaj zrobić i wychodzę z łazienki. ‒ Wiem, pozwól, że się ubiorę i wychodzimy.

***

‒ Hej Kate, tutaj Adam, prywatny detektyw, z którym rozmawiałaś w ubiegłym tygodniu? ‒ Tak! Proszę powiedz mi, że coś znalazłeś. – Poruszam się na krześle, zbierając papier i długopis, żeby zrobić notatki. ‒ Znalazłem… mam tylko nadzieję, że to coś czego możesz użyć. Wspominałaś, że nie ma żadnego pracownika nazywającego się H. Peters w Bayou Industries, w żadnym z departamentów. ‒ Zgadza się. ‒ Musiałem trochę pokopać w każdym pracowniku i ich rodzinach, i pozwól mi powiedzieć, że pracuje tam wielu ludzi. ‒ Nie musisz mi tego mówić.

209

‒ Macie pracownika Geralda Rudolpha. Nie doszedłem do niego, dopóki nie uderzyłem w literę „R”. – Wszystkie włoski na moim ciele stają dęba. ‒ Mamy. ‒ Panieńskie nazwisko jego żony Hannah to Peters.

Bingo. Podskakuję na krześle, wykonując taniec szczęścia. ‒ Dzięki, Adam. Możesz przesłać mi mailem te informacje? ‒ Jasne. Jest jeszcze jedna informacja w raportach, zawierająca opis kobiety, która odbierała pieniądze. ‒ Świetna robota, Adam. Jeszcze raz dziękuję. Natychmiast dzwonię do biura Eliego i wzdycham z ulgi, kiedy odbiera. ‒ Muszę się spotkać z tobą, Beau i Van. ASAP43. ‒ Co się stało? ‒ Nic. Zamierzamy zamknąć tę sprawę… Następuje długa pauza a potem: ‒ Przyjdź do mojego biura za trzydzieści minut. ‒ Ale Van jest w hotelu. ‒ Jest u lekarza na wizycie kontrolnej. Będzie tutaj. Rozłącza się i siedzę przez chwilę krzywiąc się na telefon. Dlaczego brzmiał tak…

chłodno? Zostałam zatrudniona po to, żeby rozwiązać tę sprawę. Powinien się cieszyć, że to prawie koniec. Następne dwadzieścia minut poświęcam na wydrukowanie wszystkich informacji które zgromadziłam, razem z mailem od Adama, gdy do mnie dociera. Winda wydaje się jechać wieczność. To jest część mojej pracy, którą tak bardzo kocham. Ta część, kiedy siadam naprzeciwko tych, którzy mnie zatrudnili i mówię im kto i jak. Satysfakcja ze świadomości, że praca została dobrze wykonana. Moje całe ciało szumi z podekscytowania, kiedy wchodzę do biura Eliego i wiedzę, że Beau i Van są już tutaj. ‒ Dziękuję za spotkanie. Drzwi zamykają się za mną i siadam pomiędzy Beau a Van naprzeciwko Eliego. ‒ Kto to jest? – pyta Beau natychmiast.

43

ASAP – As Soon As Possible – tak szybko jak to możliwe.

210

‒ Gerald Rudolph. ‒ Niemożliwe – mówi spokojnie Eli. ‒ Nie, to nie jest niemożliwe. – Wyjaśniam podejrzenia, na które zwróciłam uwagę Van w weekend, a potem pokazuję im dowód, który przesłał mi Adam. – Panieńskie nazwisko jego żony to Peters. Hannah Peters. Każdy transfer poszedł do Western Union na H. Peters. Savannah potrząsa głową. ‒ To nie ma sensu. Nie ma powodu, by kraść, Kate. Zarabia bardzo dobrze. Był z nami od dawna. ‒ Zwykle tak jest – odpowiadam łagodnie. – Osoba odpowiedzialna jest zazwyczaj kimś komu ufamy. Lojalna nawet. ‒ Sądzę, że ludzie podejmują błędne decyzje, kiedy mają wiele stresu w życiu – mówi powoli Savannah. ‒ Dziękujemy ci, Kate – mówi Eli i wstaje, pokazując mi drzwi. Nagle jest obcy i nie podoba mi się to. – Przejrzymy dowody i omówimy to, i damy ci znać czy będziemy jeszcze czegoś potrzebować. ‒ Wszystko w porządku u ciebie? – pytam, krzywiąc się na niego. ‒ Oczywiście. Zatrzymuję się pośrodku biura i wpatruję w niego. W końcu po prostu pochyla się i szepcze mi do ucha. ‒ Porozmawiamy później. Miłego popołudnia. I z tym przechodzę przez drzwi. Wracam do swojego biura i decyduję się zrobić dodatkowe kopie wszystkich informacji, które właśnie przekazałam Eliemu. Dlaczego jest taki zimny właśnie teraz? Niecałe cztery godziny temu trzymał mnie mocno, był taki słodki, taki czuły. Traktował mnie jakbym była wyjątkowa i seksowna, i jak kogoś z kim cieszy się, że jest. A w biurze był zdystansowany, jakby nigdy wcześniej nie widział mnie nagiej czy nie był we mnie. Jak mężczyźni mogą to robić? Przechodzić z gorącego do zimnego w przeciągu kilku godzin?

211

Czy jest zły, że rozwiązałam sprawę i osoba, która jest odpowiedzialna jest kim kogo lubi?

Czy może… Siadam i wpatruję się w ścianę, gdy uderza mnie to, że rozwiązanie tej sprawy oznacza, że wyjeżdżam. Mój czas tutaj prawie dobiegł końca. I to po prostu czyni mnie smutną. Uwielbiałam

ponownie

spędzać

czas

z

Savannah

i

Declanem.

Nie

uświadamiałam sobie jak bardzo za nimi tęskniłam, dopóki nie byli dla mnie dostępni przez cały czas. Ale, przede wszystkim, cieszyłam się Elim. Jest niesamowicie seksowny i dał mi nową fizyczną pewność siebie, za którą zawsze będę mu dłużna. Pokazał mi, jak kobieta powinna się czuć, kiedy jest z mężczyzną w i poza łóżkiem. Sprawia, że się śmieję. Sprawia, że moje ciało wywraca się na drugą stronę i pali. I podejrzewam, że nie byłam taka ostrożna jak myślałam i już zrobiłam tę nieodpowiedzialną rzecz, i zakochałam się w nim.

Ja nie kocham. Był ze mną szczery od samego początku. Jest mną zainteresowany, cieszy się mną, ale mnie nie kocha. I wyjeżdżam. Mam życie w Denver. Pracę, która wysyła mnie po całym kraju. Muszę się upewnić, że z Rhysem będzie wszystko dobrze. Mam zobowiązania. ‒ Wszystko w porządku? – pyta Hilary, wchodząc do biura i wyciągając mnie z zadumy. ‒ Część – odpowiadam z uśmiechem. – W porządku. Mam tylko dużo na głowie. ‒ Chcesz o tym pogadać? Kręcę głową i wzdycham. ‒ Jestem twoją przyjaciółką, wiesz. Zawsze możesz ze mną porozmawiać o wszystkim. ‒ Doceniam to. Jak minął twój weekend z Louisem? ‒ Nawet lepiej niż ostatnim razem – mówi, mrugając i siada na krześle naprzeciwko mojego biurka. Stawia pojemnik na wynos na moim biurku. – Przyniosłam ci lancz. 212

‒ Nie musiałaś tego robić. Jest już pora lanczu? ‒ Tak – potwierdza. – Wypróbowałam nowy przepis na zupę i zostało mi jej wiele. Dlatego właśnie rzadko dla siebie gotuję. Gotowanie dla jednej osoby jest marnotrawstwem jedzenia. ‒ Rozumiem cię. Dziękuję. – Ściągam pokrywkę i wącham. Nawet ją dla mnie podgrzała. – Pachnie wspaniale. Więc co jeszcze robiłaś w weekend? ‒ Zabrałam Louisa na zakupy. Potrzebowałam nowych butów. –

Unosi nogę

i pokazuje mi niesamowite buty Choos zapinane na pasku. – I mogłam też potrzebować nowej torebki – mówi ze śmiechem i pokazuje wspaniałą, czarną torebkę Gucci.

Łał. ‒ Są wspaniałe – zgadzam się. ‒ Twoje przyjaciółki są zabawne – mówi z uśmiechem, zmieniając temat. ‒ Wiem. – Przełykam, ale utrzymuję spokojny wyraz twarzy. To jest praca. Kłamanie. Jestem w tym doskonała, kiedy muszę. ‒ Nie zdawałam sobie sprawy, że jesteś tak blisko z rodziną Boudreaux. ‒ Nie powiedziałabym, że jesteśmy super blisko – odpowiadam z łatwością. – Chodziłam na studia z Savannah i kiedy zdecydowałam się tutaj przeprowadzić zaoferowała mi pracę. ‒ Wygodnie.

Więc, Hilary ma sukowatą stronę. ‒ Będę pracować podczas lanczu – mówię gotowa, żeby Hilary i jej gówniane nastawienie wyszło. – Jeszcze raz dziękuję za zupę. ‒ W każdej chwili. – Wstaje i idzie do drzwi. – Kończę na dzisiaj. ‒ Och? – Sprawdzam godzinę. – O dwunastej? ‒ Muszę iść do lekarza. Coroczna zabawa. – Marszczy nos, a potem macha i wychodzi. I nie mogę nic poradzić na to, że czuję, iż coś mi umyka. Otwieram zupę i zjadam trochę myśląc o ostatnich kilku tygodniach z Hilary. Ma więcej doświadczenia niż ja na tym stanowisku, ale wiem, że nie zarabia wystarczającej

213

ilości pieniędzy, żeby kupować buty i torebki o przybliżonej wartości pięciu tysięcy dolarów. Chyba że ma tonę kart kredytowych. Co może być prawdą. To znaczy nie każdy dobrze zarządza pieniędzmi. Ale… Jedna rzecz jest pewna robi piekielnie dobrą zupę. Kontynuuje siorbanie jedząc szybko. Byłam bardziej głodna niż myślałam.

Gdzie jest chęć jest też sposób. – Przechodzi mi przez myśl stwierdzenie Hilary z dnia, w którym spotkałyśmy się na happy hour i gdy zapytałam ją, jak sobie może pozwolić na nowy samochód. Nowe buty i torebki. Wychodząc wcześniej z pracy.

I była w klubie, gdy rozmawiałam z Savannah o moich podejrzeniach wobec pana Rudolpha! Zastanawiam się jak dużo naprawdę usłyszała? Zjadając całą zupę zamykam pokrywkę i kompletnie zamieram. Na wieczku jest napisane H. Peterson z ‘on’ prawie całkowicie zamazanym. H. Peters. Nie może być! Drapię szyję, która właśnie zaczęła mnie swędzieć i loguję się do programu godzin pracy pracowników, wyciągając logowania Hilary, drukuję je i porównuję jej przyjścia i wyjścia do dat transferów. Faktycznie każdego dnia, gdy transfer został dokonany, Hilary wylogowywała się około czternastej. Nie długo po tym, jak pan Rudolph wychodził do szpitala. Przewijam maila od Adama, szukając opisu kobiety, która odbierała pieniądze.

Kobieta około trzydziestu pięciu lat. Blond włosy, średniego wzrostu, przeciętnej budowy ciała. Hilary. Przełykam, ale zdaję sobie sprawę, że mój język wydaje się nagle grubszy. Moje gardło swędzi. Policzki pieką. ‒ Kurde! – Wpatruję się w dół w pustą miskę, a moje serce pędzi jak oszalałe. Coraz ciężej mi oddychać. I czuję, że moje usta są zabawne. 214

‒ Kate? – Pan Rudolph stoi w drzwiach. – Wszystko dobrze? Twoja twarz wydaje się opuchnięta. Potrząsam głową i wyciągam z szuflady torebkę, szukając swojego EPI Pena 44, ale go nie mam ‒ Orzeszki. Ale moje usta są tak opuchnięte, że brzmi to jak porzeczki. ‒ Co? ‒ Zjadłam orzeszki – powtarzam, wskazując na miskę. – Karetka. Walczę teraz o oddech. Moje oczy są opuchnięte i zamknięte.

Umrę. Ta suka mnie zabiła! ‒ Potrzebuję karetki. – Słyszę, jak mówi pan Rudolph. – Ma alergię i nie może oddychać. I nagle wszystko robi się czarne.

*** ‒ Kate? Ktoś na mnie krzyczy. Staram się otworzyć oczy, ale nie mogę. Wszystko jest ciemne. Moje gardło boli. ‒ Kate, zjadłaś orzeszki? – Ten sam głos ciągle do mnie krzyczy. Mogę tylko kiwnąć głową. ‒ To alergia na orzeszki – słyszę, jak mówi inna osoba, gdy jestem wieziona na łożku. – Dajcie jej zastrzyk EPI i udrożnijcie drogi oddechowe. ‒ Jak się nazywa? ‒ Kate O’Shaughnessy – mówi ktoś. Nie rozpoznaję żadnego głosu. Gdzie jest Eli? Chcę Eliego. Nic nie widzę. Dotykam swojej twarzy i czuję jakby należała do kogoś innego. – Tutaj jest jej dowód osobisty i karta ubezpieczeniowa.

Ktoś przekopał się przez moją torebkę.

44

EPI Pen – automatyczny wstrzykiwacz jednorazowy z adrenaliną (epinefryną), stosowany w celu domięśniowego podania roztworu w przypadku wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego (anafilaksji).

215

‒ W porządku, panowie zawieźcie ją do pokoju numer dziewięć. Jestem przekładana i ułożona na nowym łóżku, a moje ciuchy zostają zmienione na szpitalną koszulę. Wszystko na ślepo. Mój język jest zbyt duży na moje usta.

Wszystko mnie swędzi. ‒ Nie możesz mówić, prawda Kate? Potrząsam głową. ‒ Jestem dr Coggin – mówi miły mężczyzna. – Po prostu poruszaj głową na tak lub nie, dobrze? Kiwam na tak. ‒ Słyszałem, że masz alergię na orzeszki i zjadłaś jakieś? Kiwam głową. ‒ Wiesz jak dużo? Potrząsam głową na nie. ‒ Swędzi cię? Jest ci gorąco? Kiwam głową energicznie. ‒ Wciąż masz problemy z oddychaniem. Wyciągam rękę i przekrzywiam nią jakbym chciała powiedzieć tak sobie. ‒ Dobrze, podamy ci trochę Benadrylu45 i sterydów w kroplówce, i to sprawi, że będziesz senna, ale powinno to wszystko uspokoić. Masz gości czy mogą wrócić zobaczyć się z tobą później? Kiwam głową i kładę ją na poduszce, sfrustrowana tym, że nie mogę mówić czy przełykać. Jestem całkiem pewna, że jestem śliniącym się bałaganem. Chcę płakać, ale moje oczy są tak opuchnięte, że moje kanaliki łzowe nie działają. Następuje ukłucie w wierzch mojej dłoni. ‒ Zakładam ci weflon, Kate. Jestem twoją pielęgniarką, Mona. Kiwam głową. ‒ Ponieważ Benadryl idzie prosto do twojego układu krwionośnego bardzo szybko zaśniesz.

45

Benadryl zawierający difenhydraminę blokuje działanie histaminy w organiźmie. Zmniejsza kurczliwość mięśni gładkich i jest stosowany w leczeniu osób mających problem z kichaniem; katarem; swędzeniem, łzawieniem oczu; pokrzywką; wysypką; swędzeniem; i innymi objawami alergii i przeziębienia.

216

Dobrze. Może obudzę się w połowie normalna. ‒ Kate? Moja głowa obraca się na dźwięk głosu Savannah. Bierze moją wolną rękę w swoją. ‒ Och, mój Boże, Kate, jesteś przytomna? Kiwam głową i ściskam jej palce, ale lek już sprawia, że robię się zmęczona. Muszę powiedzieć jej, że to wszystko przez Hilary, ale wciąż nie mogę mówić i teraz moje ciało jest ociężałe od leków. ‒ Śpij, Kate – mówi Van. – Będziesz czuła się lepiej, gdy się obudzisz. ‒ Gdzie jest Eli? – słyszę jak Beau pyta Van, gdy również wchodzi do pokoju. ‒ Nie wiem – odpowiada Van. – Nie możemy go znaleźć. Co ma na myśli mówiąc, że nie mogą go znaleźć? Jęczę sfrustrowana, ale nie mogę walczyć ze snem, który mnie wciąga.

217

Eli ‒ Spójrz to tylko rządowa biurokracja – mówi z frustracją Sal, kierownik stoczni. – To ich praca wynajdywanie tego rodzaju rzeczy. ‒ To OSHA46, Sal – odpowiadam ozięble. – Nie obchodzi mnie czy to co mówisz jest prawdą, chodzi o to, że albo naprawisz ten system hydrauliczny według ich specyfikacji albo zamkną całą linię. Potrząsa głową i spaceruje sfrustrowany po swoim biurze. ‒ Nie ma w nim nic złego – nalega. – Jest doskonale bezpieczny. Unoszę brew. ‒ Sal, jesteś z nami, odkąd byłem dzieckiem. Szanuję twoją opinię i nie twierdzę, że zagraża bezpieczeństwu. Mówię, że nie przeszedł inspekcji OSHA i musi zostać naprawiony. Nie chcę być tutaj ponownie wzywany na kolejne zmycie głowy przez tego inspektora. Znasz przepisy. Działamy zgodnie z nimi przez sto procent czasu. Jeżeli nie chcesz pracować w ten sposób, znajdę kogoś innego, kto to zrobi. ‒ Grozisz mi? – mówi gniewnie i kładzie ręce na biodrach. ‒ Nie. Tłumaczę czego oczekuję. Załatw to. Masz dwadzieścia cztery godziny. Wychodzę, nie mówiąc nic więcej, sfrustrowany tym, że zostałem w to w ogóle wciągnięty. Właśnie spędziłem trzy godziny poza biurem, w którym muszę zwolnić człowieka, którego znam prawie całe swoje życie.

Kurwa. I wnieść przeciwko niemu zarzuty. 46

OSHA (Occupational Safety and Health Administration) – Amerykańska Inspekcja Pracy.

218

Ale nie zrobię tego, dopóki nie usiądę z nim jak mężczyzna z mężczyzną i zapytam co właściwie, na litość boską, sobie myślał. Nie wspominając o tym, że teraz, kiedy sprawa jest zamknięta, Kate wyjedzie. I dlaczego myśl o tym sprawia, że chcę uderzyć w ścianę? Wiedziałem od dnia, w którym ją poznałem, że to było tymczasowe. Dobrze się bawiliśmy. Cieszyłem się jej towarzystwem. Będę cieszył się kobietą po niej. Zatrzymuję się obok samochodu i potrząsam głową, po czym otwieram drzwi i wsiadam do środka. Myśl o innej kobiecie nie robi mi nic, poza wywracaniem w żołądku. Wyciągam telefon z kieszeni i krzywię się, gdy zdaję sobie sprawę, że był wyciszony. Cztery nieodebrane połączenia od Beau, wszystkie w przeciągu dwóch ostatnich godzin. Może być cholernie irytujący. Wciskam klawisz poczty głosowej i wyjeżdżam ze stoczni. ‒ Eli, z Savannah jesteśmy w drodze do szpitala. Coś stało się Kate. – Moje serce zamiera, a potem potyka się. Nie jestem pewny co się dzieje. – Gdzie jesteś? Następna wiadomość piętnaście minut później: ‒ Jestem prawie w szpitalu. Odbierz swój cholerny telefon. Dodaję gazu i staram się dodzwonić do Beau, ale kieruje mnie prosto na pocztę głosową, tak samo u Savannah. Co, do cholery, stało się Kate? Panika przepływa przeze mnie, wyobrażając ją sobie złamaną i cierpiącą w szpitalnym łóżku. Słodka, kochająca Kate jest ostatnią osobą na ziemi, która zasługuje na cierpienie. Jest tak cholernie dobra. Życie w świecie bez niej jest nie do przyjęcia, nawet jeżeli nie jest moja. A nigdy nie może być moja. Ale pewne jak cholera, żeby lepiej było z nią wszystko dobrze. Znajduję miejsce do zaparkowania i biegnę do szpitala, pytając o numer pokoju Kate. Odchodzę tak szybko, jak numer wychodzi z ust recepcjonistki. Wydaje się, że zajmuje mi wieczność znalezienie pokoju Kate, i zaraz jak przechodzę przez drzwi, widzę Kate sięgającą w górę do Beau stojącego obok niej, i umieszczającą rękę na jego karku i przyciągającego jego ucho do swoich ust. 219

‒ Hej, zły brat… Beau podnosi palec do góry zatrzymując mnie. Savannah i Lila słuchają uważnie. ‒ Śmiało, Kate. O co chodzi? – mówił łagodnie. ‒ Hilary – wszyscy słyszymy jej ochrypły głos. – Nie pan Rudolph. Ona ukradła pieniądze i dała mi orzeszki. Mam dowód. Wszyscy gromadzimy się dookoła niej. Łapię jej nogę wdzięczny, że żyje, ale cholernie wkurzony na to, jak opuchnięta jest jej piękna twarz. Wygląda jakby odbyła kilka rund z diabłem we własnej osobie. ‒ Wystarczająco dla mnie, żebym kazał ją aresztować w tej chwili? – pyta Beau z niepokojem. Kate kiwa głową i Beau całuje ją w czoło, i natychmiast szybko wychodzi, wyciągając telefon z kieszeni. ‒ Co się stało? – pytam Savannah i Lilę, gdy zajmuję miejsce Beau obok Kate. Jej ręka jest mała i ciepła w mojej. – Wszystko dobrze, cher? ‒ Chciałam ciebie – mówi. ‒ Nie mów – mówi Lila uspokajająco. – Ktoś, Hilary, podsunął jej orzeszki. Ma bardzo dużą alergię. ‒ Powiedziałyśmy o tym Hilary podczas babskiego wieczoru – dodaje Savannah z buntem w oczach. – Ta mała suka dokładnie wiedziała co robiła. ‒ Lancz – dodaje Kate. ‒ Przyniosła ci lancz? – pyta Lila, a Kate kiwa głową. Odgarniam jej włosy z czoła i policzków, całując ją lekko. Nie mogę przestać jej dotykać i upewniać się, że z nią wszystko dobrze. ‒ Dzięki Bogu za pana Rudolpha – mówi Savannah. – Wszedł dokładnie w chwili, gdy nastąpiła reakcja. Jej drogi oddechowe się zamykały. Zadzwonił na pogotowie i przywieźli ją tutaj. Spała, odkąd przyjechałam. A jej język jest już wystarczająco mały, żeby mogła mówić. ‒ Wiedziałam, że nie lubię tej kobiety – dodaje Lila. ‒ Senna – mówi Kate. ‒ Śpij, kochanie – szeptam jej do ucha. Zacieśnia uchwyt na mojej ręce. – Jestem tutaj. Nigdzie nie idę. Będę tutaj, kiedy się obudzisz.

220

Kiwa głową i zasypia. ‒ Zamienię życie tej kobiety w piekło – ogłaszam spokojnie. ‒ Dobrze – mówi Lila. – Zadzwonię do Rhysa i jej rodziców. Zaraz wrócę. Lila wychodzi, a Savannah opiera się o krzesło i obserwuje mnie w milczeniu przez długą minutę. ‒ Zakochałeś się w niej. ‒ Kocham ją tak bardzo, że nie mogę oddychać – przyznaję zaskoczony. – Myślę, że dopiero co zdałem sobie z tego sprawę. ‒ Ale wciąż pozwolisz jej wyjechać. To nie jest pytanie. Spoglądam w górę i przytrzymuję przez chwilę wzrok siostry, a potem patrzę z powrotem na słodką kobietę leżącą na łóżku. ‒ Tak – odpowiadam cicho. ‒ Eli… ‒ Tak powinno być. Zasługuje na dużo więcej niż ja, Van. Jestem toksycznym, złamanym dupkiem. ‒ Cóż, ta część z dupkiem jest prawdą, ale reszta? Nie, nie jesteś taki Eli. Jesteś jednym z najlepszych ludzi, jakich znam. Potrząsam głową i całuję rękę Kate. ‒ Nie, nie jestem. Jestem twoim bratem. Musisz tak myśleć. ‒ Nie, mylisz się – odpowiada. – Ale nie będę się z tobą o to dzisiaj kłócić. To może poczekać. Siedzimy w ciszy, obserwując jak Kate śpi. Jest taka nieruchoma. Lila wraca i niedługo potem przychodzi Declan. Wygląda na tak zrozpaczonego jak ja się czuję, kiedy kładzie usta na jej czole i całuje delikatnie, szepcząc, jak jest mu przykro i jak wszyscy ją kochamy, i że wszystko będzie dobrze. Słowa które ja powinienem był powiedzieć. ‒ Też cię kocham – szepcze do Deca i otwiera oczy. ‒ Nie śpisz? – pyta Dec. ‒ Ciężko spać, kiedy nade mną wisisz – odpowiada, sprawiając, że Dec się śmieje. ‒ Mogę wejść?

221

Pan Rudolph stoi w drzwiach, wyglądając na przestraszonego i skrępowanego. Wstaję i potrząsam jego ręką. ‒ Dziękuję. Za wszystko. Kiwa głową i podchodzi do łóżka, uśmiechając się życzliwie do Kate. ‒ Widzę, że czujesz się lepiej.

Jezus, jak źle wyglądała, kiedy ją tutaj przywieźli? ‒ Dochodzę tam – mówi. – Język jest mniejszy. – Jej oczy wypełniają się łzami. – Jestem ci winna przeprosiny. ‒ Nie – mówi i nakrywa jej rękę swoją. – Beau mnie wprowadził. Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby powiedzieć ci o Serenie. Jest chora od dawna i wszyscy w biurze o tym wiedzą. Też bym siebie podejrzewał. ‒ Dzięki – mówi Kate i zamyka oczy znów zmęczona. ‒ Zdrowiej szybko słodka dziewczyno – mówi i wstaje, kierując się do wyjścia. – Musze zobaczyć się z Sereną. Dbaj o siebie Kate. ‒ Jak długo ją tutaj zatrzymają? – pytam, po tym jak pan Rudolph wychodzi. ‒ Tylko do jutra. Wypisaliby ją dzisiaj, ale miała tak wiele

problemów

z oddychaniem, że chcą kontynuować podawanie jej dożylnie sterydów, żeby upewnić się, że jest czysta. – Wzrok Lili nigdy nie opuszcza Kate, gdy przekazuje mi informacje. – Przestraszyła mnie śmiertelnie. ‒ Nas wszystkich – mówi Declan. – Czy to prawda, że nie oddychała, gdy przyjechali sanitariusze? – pyta Van. Po prostu kiwa głową.

Hilary będzie żałowała, że kiedykolwiek postawiła stopę w Bayou Enterprises.

***

Jest późno. Szpital jest zaskakująco cichy i tylko okazjonalnie słychać kroki przechodzące obok drzwi Kate. Budziła się i zasypiała cały dzień, a ja się nie poruszyłem.

222

Wiem, że będzie z nią dobrze, ale nie mogę zmusić się do pozostawienia jej. Wysłałem Savannah, Declana i Lilę do domu godziny temu, obiecując, że zostanę i zadzwonię, jeżeli coś się zmieni. Teraz chcę tylko, żeby się obudziła co jest całkowicie egoistyczne, ponieważ potrzebuje snu, żeby wydobrzeć. Opuchlizna zeszła już z jej twarzy. Teraz tylko jej usta są troszkę obrzmiałe, a oczy wyglądają na trochę podsiniaczone. Raz na jakiś czas podczas snu drapie się po ręce albo szyi. Wciąż ją swędzi. Ma jedną cholerną alergię. Pochylam się i szepczę tak, żeby jej nie obudzić, ale muszę powiedzieć to na głos, kiedy wciąż mogę. ‒ Jesteś taka wyjątkowa, Kate. Taka piękna. Będę tęsknił za tobą każdego dnia. Sprawiłaś, że mężczyzna niezdolny do miłości zakochał się w tobie. Moje gardło zaciska się i przestaję mówić. Po prostu zakopuję twarz w jej szyi i wdycham już tęskniąc za tym, co wniosła do mojego życia. Światło. Śmiech. Już brakuje mi tego kim jestem z jej powodu.

***

‒ Co będziemy dzisiaj robić? – pyta Kate dwa dni później. I jaką różnicę robią dwa dni. Opuchlizna całkowicie zniknęła i wydaje się, że wróciła do swojej dawnej energicznej siebie. ‒ Spać – odpowiadam i zamykam oczy obok niej, prowokując ją. ‒ Nie. Żadnego spania. ‒ Musisz odpoczywać. ‒ Eli, mam się dobrze. Cała wyleczona. Możesz nawet uprawiać ze mną seks i nie umrę. ‒ To nie jest zabawne – odpowiadam spokojnie i obracam do niej twarz. – Mogłaś umrzeć.

223

‒ Nie umarłam – mówi i obejmuje mój policzek dłonią. – Mam się dobrze. I trzymałeś mnie w łóżku… nie dla zabawnych rzeczy, jeśli mogę dodać… przez dwa dni. ‒ Zabawnych rzeczy? – pytam i całuję ją w czoło. – Chcesz zabawnych rzeczy? ‒ Tak. ‒ Jeszcze nie. ‒ Eli, moja twarz była opuchnięta nie moje… inne miejsca. Śmieję się. Nie mogę się powstrzymać. Jest tak cholernie zabawna, jeżeli chodzi o przeklinanie. ‒ Te miejsca? – pytam i przesuwam wierzchem kłykci po jej sutku, sprawiając, że staje na baczność. ‒ Tak – szepcze i zamyka oczy. – To jest dobre miejsce. ‒ A co z tym miejscem? – pytam i przeciągam kłykciami w dół po jej brzuchu do pępka, okrążając go delikatnie, uwielbiając ten cholerny kolczyk. ‒ To nie jest do kitu. Uśmiecham się szeroko i całuję jej obojczyk. Boże jest taka miękka. I wyrazista. Jest uzależnieniem.

Jak będę żył bez niej? Ponieważ będę żył bez niej. Ale nie dzisiaj. ‒ A to? – pytam, gdy moje palce kierują się pomiędzy jej nogi, lekko dotykając jej ciepłej skóry. – Co z tym miejscem, cher? ‒ Najlepsze. Miejsce. Ze wszystkich. – Jej biodra poruszają się chcąc, żebym naciskał mocniej, głębiej, ale powstrzymuję się, ledwie łaskocząc po jej malutkich, różowych wargach sromowych, obserwując z satysfakcją jak się wije obok mnie. Jej szyja i policzki zaróżowawiają się… jej oddech przyśpiesza. Łapie prześcieradła przy biodrze po przeciwnej stronie i przygryza wargę. ‒ To miłe uczucie. ‒ Tylko miłe, co?

Och, stać nas na wiele więcej niż tylko cholerne miło.

224

Całuję jej klatkę piersiową, liżąc spód jej piersi, ciesząc się każdym jękiem, który wychodzi z jej przepysznych ust. Jej palce znajdują moje włosy i trzyma mocno, gdy lekko podgryzam jej żebra i całuję zataczając okrąg w około jej pępka, a potem przenoszę się pomiędzy jej nogi. Rozsuwam je szeroko i warczę, gdy widzę jaka jest już mokra. ‒ Jesteś taka różowa. – Wyciskam pocałunek na jej kość łonową. – Taka mokra. – Jej łechtaczkę, co sprawia, że sapię. – Taka słodka. – Przeciągam językiem przez jej fałdki, a potem się cofam i patrzę w górę w jej błyszczące, zielone oczy. – Mógłbym robić to cały dzień. ‒ Zabiłbyś mnie – odpowiada i pozwala opaść głowie w tył, gdy się uśmiecham i wyciskam pocałunek na delikatnej skórze jej wewnętrznej części uda, w we wgłębieniu, gdzie noga łączy się z tułowiem, a potem poświęcam tę samą uwagę drugiej stronie. – Zabijasz mnie. ‒ Po prostu się nie śpieszę, cher. – Wydaje się, że zawsze robimy to tak cholernie szybko, ponieważ nie mogę się doczekać, aż w końcu w niej będę, nie mogę się doczekać, żeby poczuć, jak się rozpada. Ale tym razem, chcę cieszyć się każdym ruchem, każdym westchnieniem, każdym momentem. – Jesteś całkiem zabawna, wiesz. ‒ Jestem? – Uśmiecha się w dół do mnie, zdecydowanie uradowana komplementem. ‒ Jesteś. – Okrążam ją teraz od jej cipki przez całą drogę do łechtaczki i z powrotem. Jej palce zaciskają się w moich włosach, ciągnąc w najlepszym kierunku. Jest słodka. Tylko trochę ostra. Idealna. ‒ Eli chcę ciebie w sobie. ‒ Dojdę tam. ‒ Nie, naprawdę. – Spoglądam w górę z powodu jej tonu. – To jest takie dobre, ale naprawdę chcę poczuć ciebie w sobie. Proszę. Wycałowuję sobie drogę w górę przez jej rozkoszne ciało, opieram swojego twardego fiuta o jej fałdki i podpieram się na łokciach po bokach jej głowy, uważając, żeby nie przygnieść jej swoją wagą.

225

Bierze moją twarz w ręce i ciągnie w dół, żeby pocałować mnie, starannie okrążając moje usta, zlizując każdą kroplę swoich własnych soków ze mnie, i jeżeli to nie jest najseksowniejsza rzecz na świecie, to nie wiem co nią jest. Cofam biodra, a Kate sięga pomiędzy nas i owija swoje małe palce wokoło mnie, sprawiając, że moje cholerne oczy uciekają w tył głowy, a potem wprowadza mnie w siebie jednym powolnym ruchem. ‒ Och, Boże – szepcze, a jej zielone oczy nigdy nie opuszczają moich. – Zawsze czuć cię tak dobrze. ‒ To wszystko ty, cher – odpowiadam. Potrząsa głową i przygryza moją wargę. ‒ To my. Zamykam oczy i opieram czoło o jej, niezdolny dłużej do nieporuszania się. Zaciska się na mnie z każdym pchnięciem w najbardziej niesamowity sposób, sprawiając, że moje jaja unoszą się i napinają, a po kręgosłupie przechodzą ciarki. Nie wytrzymam tak długo. ‒ Spójrz na mnie – mówi delikatnie. ‒ Rządzisz się, czyż nie? – mówię, gdy moje oczy znajdują jej. Nie odpowiada. Po prostu unosi nogi wyżej na moje biodra i zaciska mocno, jej cipka pulsuje, gdy dochodzi falami. Nie krzyczy. Po prostu łapie moje ramiona i unosi głowę, opierając czoło o moją klatkę, gdy dochodzi mocniej niż kiedykolwiek czułem. Jestem bezradny i nie mogę powstrzymać orgazmu, który się przeze mnie przedziera, również tak cholernie mocy, ale cichy. Kładzie się z powrotem i uśmiecha do mnie, starając się złapać oddech. ‒ To jest najlepsze lekarstwo na świecie. Szczerzę się. ‒ Nigdy nie usłyszysz, żebym na to narzekał. Odgarniam luźne kosmyki włosów z jej spoconych policzków i całuję ją w czoło, nos i usta. Kiedy poruszam się, żeby się odsunąć przytrzymuje mnie. ‒ Jeszcze nie. Poruszyłbym dla niej teraz ziemię, jeżeli bym mógł.

226

Opuszki jej palców suną po moich plecach w dół do mojego tyłka, a potem w górę znów leniwie. ‒ Muszę iść dzisiaj do biura – szepcze. Krzywię się. ‒ Myślałem, że skończyłaś. ‒ Muszę dokończyć ostatni z moich raportów, a potem muszę się spakować. Jej oczy są smutne, gdy na mnie patrzy, prawie jakby milcząco błagała mnie, żebym poprosił ją, aby została. ‒ Kiedy wyjeżdżasz? – pytam zamiast tego. ‒ Pojutrze. ‒ Chcę spędzić z tobą każdą minutę. Uśmiecha się, a potem potrząsa głową. ‒ Nie musisz. Wiem, że to jest skończone, Eli. Możemy to po prostu uciąć. ‒ Nie, nie chcę tego. – Całuję delikatnie jej usta. – Chcę spędzić z tobą każdą minutę, dopóki tutaj jesteś. Sam zawiozę cię na lotnisko. ‒ Dlaczego? Przełykam mocno i nazywając siebie samolubnym, cholernym draniem i tchórzem, mówię: ‒ Ponieważ nie całkiem jestem jeszcze gotowy na pożegnanie. ‒ A co jeżeli ja jestem? – pyta. Odchylam się tak, żebym mógł spojrzeć dokładnie w jej oczy. ‒ Jesteś? Przygryza wargę, myśląc nad odpowiedzią, a potem w końcu potrząsa szybko głową. ‒ Nie. ‒ Dobrze, zatem. Kiedy jedziemy do biura. ‒ Po tym jak wypieprzysz mnie jeszcze raz. Uśmiecha się niegrzecznie i ściska mój tyłek, i tak po prostu znów jestem twardy. ‒ Wiesz co te brudne słowa robią ze mną. ‒ Nie, co robią? – pyta z szeroko otwartymi niewinnymi oczami.

227

‒ To – szepczę przy jej ustach i zaczynam poruszać się w niej ponownie. – Po prostu będę ci o tym przypominał, dopóki tego nie zrozumiesz. ‒ Może przestanę używać brudnych słówek. ‒ Och, myślę, że upewnimy się, iż to się nie stanie.

***

‒ Proszę. Wchodzę do sypialni i podaję jej szklankę lemoniady. Pracowała przez większość popołudnia pakując swoje rzeczy. Dlaczego jestem tutaj obserwując to, nie mam zielonego pojęcia. Jedyne wyjaśnienie jakie mam to to, że nagle stałem się masochistą. Ponieważ to cholernie boli. ‒ Dzięki. – Uśmiecha się szeroko i całuje szybko, po czym wraca do starannego składania swojej seksowniejszej niż piekło bielizny i umieszczania jej w walizce. ‒ Nie widziałem tego wcześniej. – Wyciągam z torby bokserki ze wzorem lamparta i unoszę je w górę. – Podobają mi się. Załóż je. ‒ Nie. – Śmieje się i wyrywa je z mojej ręki, składając ponownie i umieszczając w walizce. Zaraz po tym wyciągam koronkowe, filetowe stringi. ‒ Łał. Tych też nie widziałem wcześniej. – Kołyszą się na moim palcu wskazującym, kiedy chwyta je i patrzy na mnie gniewnie, gdy je składa i odkłada. ‒ Przestań niweczyć wszystko co robię. ‒ Chcę tylko wiedzieć, dlaczego ukrywałaś przede mną tę seksowną bieliznę. Wiesz, jak bardzo ją uwielbiam. ‒ Nie ukrywałam jej. – Śmieje się i potrząsa głową, sprawiając, że jej włosy poruszają się na ramionach. Moje palce swędzą, żeby zanurkować w te grube, miękkie włosy. Więc tak robię.

228

Przeczesuję palcami przez jej włosy i obserwuję, jak opadają z powrotem na jej ramiona, potem powtarzam ruch. ‒ Mam system – informuje mnie sztywno. – A ty go psujesz. ‒ Tak? ‒ Tak. Wzdycha i zamyka oczy, gdy opuszkami palców pocieram skórę jej głowy. ‒ To dobre uczucie. Gdy ma zamknięte oczy, odnajduję w walizce seksowną czerwoną koszulę nocną. ‒ I dla kogo dokładnie planowałaś to ubrać? Sapie i kradnie kawałek koronki z mojej ręki. ‒ Poważnie. Przestań dotykać moją bieliznę. ‒ Nie masz nic przeciwko, gdy ją z ciebie ściągam, cher. ‒ To co innego. – Kręci nosem. – I nie planowałam zakładać jej dla nikogo. ‒ Załóż ją dla mnie, zanim wyjedziesz. – Polecenie jest ciche. Szczere. Obserwuje moje oczy, gdy odkłada ją na bok. ‒ Mogę to zrobić. ‒ Jesteś dobra w przyjmowaniu rozkazów – komentuję z szerokim uśmiechem. Zwęża na mnie oczy. ‒ Nie jestem nikogo uległą. ‒ W rzeczy samej – zgadzam się i przebiegam palcem wzdłuż jej policzka. – Ale lubię, kiedy wydaję polecenie, a ty z ochotą je wypełniasz. ‒ Dlaczego to robię? – pyta, krzywiąc się. – Czy to spowodowało problemy z moim byłym mężem? Byłam zbyt łatwa? ‒ Nie wpakowałaś się w kłopoty ze swoim byłym mężem – mówię i biorę jej twarz w ręce, zmuszając, żeby na mnie spojrzała. – Był dupkiem, który nie zdawał sobie sprawy z tego co ma, dopóki tego nie stracił. Nie wiedział, jak traktować kobietę, Kate. I ochota na sprawianie przyjemności ludziom, których kochasz nie jest złą sprawą, kiedy robi się to szczerze. ‒ Dzięki – szepcze.

229

‒ Więc, założysz seksowniejszą niż piekło koszulę nocną? – pytam z szerokim uśmiechem, ponownie rozjaśniając nastrój. ‒ Zobaczymy – mówi, puszczając mi oczko. – Nie chcę, żebyś brał mnie za pewnik. ‒ Och, skarbie, ten statek już odpłynął. – Śmieję się i przyciągam ją w ramiona będąc z nią szczęśliwy. – Sprawiasz, że się śmieję. ‒ Czy sprawiam, że chcesz pakować rzeczy?? – pyta, powodując, że moje serce nieruchomieje na przypomnienie o jej wyjeździe. – Ponieważ muszę to skończyć, a ty mnie rozpraszasz. ‒ Sprawiasz, że chcę cię rozebrać – odpowiadam, ale cofa się poza mój zasięg. ‒ Och, nie. – Wskazuje na mnie palcem i piorunuje wzrokiem. ‒ Nie boję się ciebie. ‒ Żadnych figli-migli. To musi zostać zrobione. ‒ Figli-migli? – pytam ze śmiechem. – Czym dokładnie są figle-migle? Chichocze i cofa się dalej. ‒ Wiesz co to jest. Muszę to skończyć Eli. Nie mam czasu na błazenady. ‒ Och, będą błazenady, cher. – Powoli podchodzę do niej. Ucieka w stronę balkonu, sama ograniczając sobie pole do ruchu. – Przyznaj to. Lubisz błazenady. ‒ Nie, nie lubię. – Chichocze. Boże uwielbiam jej chichot. ‒ Lubię również, gdy dostaję cię nagą. ‒ Przestań. – Teraz stoi pewnie z rękami na biodrach, jakby była nauczycielką a ja krnąbrnym uczniem. – Jestem poważna, Eli, mam prace do wykonania. Uśmiecham się szeroko. ‒ Ja też.

230

Kate ‒ Nigdy nie zapytałam cię co stało się z Asherem. – Rozmawiam przez telefon z Lilą. – Byłam zbyt zajęta wyglądaniem jak rozdymka. ‒ Wiele się wydarzyło z Asherem – odpowiada. ‒ Czy był tam seks? – pytam i wrzucam ostatnią rzecz do bagażu podręcznego. ‒ Och, w rzeczy samej przyjaciółko. Było dużo seksu. ‒ Czy to był dobry seks? – Szczerzę się i opadam na kanapę żałując, że Lili już tutaj nie ma i że wróciła do Denver. ‒ Może najlepszy seks jaki kiedykolwiek istniał na tej planecie. Za każdym razem. ‒ Za każdym razem? ‒ Za każdym. Razem. ‒ Więc, czy była wymiana numerów telefonów? – Następuje przerwa i siadam prosto, wpatrując się w telefon a potem: – Poważnie Lila! ‒ Nie mam czasu na związek. ‒ Kto mówił coś o związku? Chodzi tylko o to, żeby zadzwonić do niego od czasu do czasu i ponowny najlepszy seks na planecie. ‒ Niemożliwe – mówi Eli, wchodząc przez drzwi. – My mamy najlepszy seks na planecie. Śmieję się i wyciągam w górę rękę, sygnalizując, że potrzebuję jeszcze jedną minutkę. ‒ On mieszka w Seattle, Kate – mówi Lila wzdychając. – Nigdy nie pojadę do Seattle. ‒ Może on przyjedzie do Denver – sugeruję.

231

‒ W Denver też nie zostanę już długo. ‒ Nie? Dlaczego? ‒ Ponieważ kiedy byłam w Nowym Orleanie miałam tę rozmowę na Uniwersytecie Tulane i mam nową pracę, i zaczynam tej jesieni. ‒ Nie gadaj! – krzyczę i skaczę na nogi, tańcząc po salonie. – Tak się cieszę! ‒ Dziękuję. Więc mam wystarczająco, żeby być na teraz zajętą. ‒ Nie jest przecież tak, że bycie zajętą najlepszym seksem na ziemi jest ciężkie – przypominam jej oschle. ‒ Seattle, Kate. ‒ Dobra – wzdycham. – Jak sądzę to i tak nie ma znaczenia, ponieważ nie wzięłaś od niego numeru. ‒ Kiedy wracasz do domu? ‒ Jutro. – Przygryzam wargę i spoglądam na Eliego, który popija wodę z butelki i opiera się o blat kuchenny, obserwując mnie. – Będę około południa. ‒ Chcesz, żebym cię odebrała. ‒ Pewnie. ‒ Dobrze, prześlij mi swój plan podróży. Zobaczymy się jutro. Idź cieszyć się seksownym biznesmenem. Miej drugi najlepszy seks na planecie. ‒ Jesteś chora – odpowiadam ze śmiechem. – Pa. ‒ Jak się ma Lila? – pyta Eli i dołącza do mnie w salonie. ‒ Dobrze. Dostała pracę w Tulanie. Uśmiecham się i staję na palcach tak, żebym mogła go pocałować. Wciąż musi jednak się pochylić, żeby spotkać moje wargi. ‒ Dobrze dla niej. Obejmuje rękami moją szyję i pogłębia pocałunek. Sposób, w który to robi sprawia, że podkurczam palce u nóg, a opuszki palców u rąk mrowią. Ten mężczyzna naprawdę potrafi całować. ‒ Co chciałabyś robić dzisiaj popołudniu? – pyta. ‒ Chcę przejść się jeszcze raz przez Dzielnicę. Jest takie ładne popołudnie. ‒ Weź swój kapelusz – instruuje mnie, sprawiając, że uśmiecham się szeroko. ‒ Tak, proszę pana.

232

‒ Nie pyskuj mi. ‒ Nie, proszę pana. Klepie mnie w tyłek. ‒ Mądrala. ‒ Tak, proszę pana. – Zakładam kapelusz, łapię torebkę i Eli prowadzi mnie w dół po schodach na chodnik. ‒ W którą stronę? ‒ Mogę wybrać? ‒ Oczywiście. Zatrzymuje się na chodniku i obserwuję go stojącego tak wysokiego, jego ciemne włosy poruszają się na letniej bryzie, a okulary skrywają jego oczy w kolorze whiskey. Ma lekki ciemny zarost na twarzy, a usta są wykrzywione w półuśmiechu, jakby uważał mnie za zabawną. Jego ciało jest całkowicie dopasowane do białej koszuli i jeansów, i pomimo że miałam go zaledwie godzinę temu, chcę się na niego rzucić. ‒ Cher? ‒ Och, co? – Potrząsam głową i patrzę w górę w jego twarz. ‒ Gdzie chciałabyś pójść? ‒ Och. Zacznijmy tutaj. – Prowadzę go w stronę niesamowitego botanicznego sklepu poniżej mojego loftu. – Uwielbiam sposób w jaki tutaj pachnie. ‒ Za tobą. Przytrzymuje dla mnie drzwi, a potem idzie za mną trzymając się z tyłu, gdy przechadzam się przez regały i stoliki balsamów, mydeł, olejków i wyciągów. Spaceruję przez to wdychając zapachy. ‒ Witaj. – Kobieta z długimi, grubymi, czarnymi włosami i jasnymi, radosnymi, niebieskimi oczami mów zza lady. – Mogę ci w czymś pomóc? ‒ Nie – odpowiadam z uśmiechem. – Mieszkałam na górze i chciałam wejść i się rozejrzeć. Zapachy dochodzące na górę są przepyszne. Wstąpiłam na krótko któregoś dnia, żeby kupić szampon, który uwielbiam, ale nie miałam czasu, żeby się rozglądnąć. ‒ Cóż, jestem Mallory, właścicielka, po prostu daj mi znać, jeżeli będziesz miała jakieś pytania.

233

Kiwam głową i uśmiecham się. Pod koniec zdążyłam zgromadzić więcej szamponu i odżywki, balsam z ogórka dla oczu, pomadkę i opaskę na oczy wypełnioną lawendą. Mallory mnie podlicza, a Eli płaci, zanim zdążę wyciągnąć portfel z torebki, zarabiając tym ode mnie gniewne spojrzenie. ‒ Nie będziesz za nic płacić Kate, gdy jesteś ze mną. ‒ Dziękuję ci. To była zabawa – mówię z uśmiechem, gdy wychodzimy na chodnik. – Powinnam zrobić to już dawno temu. Uwielbiam dziewczyńskie akcesoria. ‒ Cóż jesteś dziewczyną, więc sądzę, że to pasuje – mówi Eli ze śmiechem i zabiera mi z rąk torbę pełną pyszności. ‒ Jesteś całkiem rycerski, wiesz? ‒ Mama dobrze mnie wychowała – odpowiada. Do diabła, ten akcent kupuje mnie za każdym razem. Zwłaszcza wtedy, gdy był w moim pokoju w szpitalu, szeptając do mojego ucha.

Sprawiłaś, że mężczyzna niezdolny do miłości zakochał się w tobie. Myślał, że spałam, ale słyszałam go. Nie, żeby to cokolwiek zmieniało. Wciąż jutro wyjeżdżam i odmawiam bycia tą, która powie mu, że go kocha, kiedy nie jestem pełna lekarstw. Ponieważ co jeżeli się myliłam? Co jeżeli miałam halucynacje? Jak zawstydzające to by było? Bierze mnie za rękę i całuje jej wierzch, i prowadzi mnie w dół chodnikiem w stronę Jackson Square przez dźwięki muzyki, ludzi i zapach beignets. Będę za tym tęsknić. Będę tęsknić za nim. Spoglądam w górę i przez chwile słowa są na końcu mojego języka. ‒ O co chodzi, cher? ‒ Po prostu… – Biorę głęboki oddech i tchórzę. – Będę tęsknić za tym miejscem. Uśmiecha się delikatnie i całuje mnie w policzek, ale nic nie odpowiada. Przełykam swoje rozczarowanie, decydując po prostu cieszyć się naszym ostatnim wspólnym dniem.

234

***

‒ Kolejne cytrynowe martini? – pyta kelner Joe, gdy przynosi nasze zapiekane brukselki. ‒ Nie – odpowiada za mnie Eli, posyłając mi srogie spojrzenie. – Chciałbym naprawdę mieć z tobą spójną rozmowę tego wieczoru. ‒ No weź – odpowiadam ze śmiechem. – Jestem zabawna, gdy jestem pijana. ‒ Jesteś zabawna – zgadza się i nabija brukselkę na widelec, przybliżając ją do moich ust. – Ale odkąd to moja ostatnia noc z tobą, utrzymajmy ja w połowie trzeźwą. ‒ Zgoda. – Przeżuwam przepyszne warzywo i rozsiadam się wygodnie na krześle, ciesząc się dziedzińcem Café Amalie. – To miejsce jest pięknie. Uwielbiam te ładne światełka na drzewach. Czyż nie są pięknie. ‒ Tak – odpowiada, ale gdy na niego spoglądam nie patrzy na drzewa. Patrzy na mnie. ‒ Czaruś – szepczę i dopijam do końca drinka. ‒ Wyglądasz pięknie w tej sukience. Łapie mnie za rękę i całuje w kłykcie, posyłając prąd elektryczny wzdłuż mojej ręki. ‒ Dziękuję ci. ‒ Wasza kolacja – ogłasza Joe, gdy umieszcza nasze dania przed nami. Kolacja jest przepyszna i obfita, i kiedy Eli sugeruje, żebyśmy wrócili do jego domu dłuższą drogą bez wahania się zgadzam. Muszę przetrawić trochę tego jedzenia. ‒ Och spójrz na tę galerie – wzdycham i zatrzymuje się przed oknem wypełnionym płótnami z czarnymi drzewami i kolorowymi lisicami, i tłami. Wyglądają prawie… płaczliwie. – Podoba mi się ten z żółtymi, złotymi i pomarańczowymi. – Wskazuję na ten, który wpadł mi w oko. – Przypomina mi Denver jesienią. ‒ Hmm – mruczy Eli i całuje mnie w policzek, zanim prowadzi dalej wzdłuż bloków. Zatrzymujemy się jeszcze kilka razy i podziwiamy sklepowe wystawy, idąc powoli ręka w rękę, śmiejąc się i rozmawiając.

235

Ciesząc się. Czy kiedykolwiek naprawdę szczerze myślałam, że ten mężczyzna był onieśmielający? Zimy? Zdystansowany? Zadziwia mnie zmiana jaka w nim zaszła od czasu, kiedy pierwszy raz weszłam do jego biura, do tego samego mężczyzny idącego teraz obok mnie. ‒ O czym tak mocno myślisz? – pyta cicho, a jego akcent jest mocniejszy, idealny dla tego leniwego, prostego momentu. ‒ O niczym. ‒ Teraz, to jest kłamstwo – odpowiada z delikatnym uśmiechem. – Mogę usłyszeć jak twoje zębatki się obracają. ‒ Myślałam o tobie. – Ściskam jego rękę trochę mocniej, a potem unoszę ją do góry i pocieram o swój policzek. – I o tym, że będę za tobą tęsknić, kiedy wyjadę. Warczy cicho przez chwilę nie odpowiadając nic, a potem mnie zaskakuje. ‒ Rozkoszowałem się każdą chwilą z tobą Mary Katherine O’Shaughnessy. – Sprawia, że się uśmiecham przez sposób w jaki wypowiada moje nazwisko swoim akcentem. – Jesteś wyjątkową kobietą. Stoimy teraz naprzeciwko jego domu. Opierając się na jego ostatnim stwierdzeniu, zastanawiam się czy się ze mną nie żegna. ‒ Dziękuję za wspaniały wieczór. ‒ Nie, cher, nie kończę tej nocy szybciej. – Prowadzi mnie do środka i na górę do sypialni. – Po prostu chciałem się upewnić, że powiedziałem ci, jak bardzo cieszyłem

się

twoim

towarzystwem,

na

wypadek,

gdybym

nie

miał

wystarczającej ilości krwi w mózgu później i o tym zapomniał. ‒ Zdecydowanie czarujący. – Śmieję się. Dzwoni telefon Eliego, powodując, że się krzywi. Sprawdza wyświetlacz i odrzuca połączenie, i odkłada telefon na bok. ‒ Sądzę, że chciałbym porozpieszczać cię trochę dzisiaj – mówi i powoli podchodzi do mnie. ‒ Jak to? – pytam, czując się lekko pozbawiona tchu na wyraz jego oczu i sposób w jaki jego ciało porusza się bez trudu, jego mięśnie napinają się i poruszają pod jego gładką skórą. 236

Jest po prostu doskonały. ‒ Cóż, zaczniemy od powolnego ściągnięcia z ciebie tej sukienki – szepcze. – Jest teraz dociśnięty do mnie, a jego ręce obejmują mnie, gdy powoli rozsuwa zamek na moich plecach, spychając czarny materiał z moich ramion i obserwując, jak opada mi do kostek. – Wyciągnęłaś z powrotem te z wzorkiem lamparta – mówi unosząc brew. ‒ Wydawało się, że ci się podobały. Przełykam na gorące spojrzenie jego oczu, które powoli podróżują w górę i w dół mojego ciała. ‒ Nie zdawałem sobie sprawy, że był tam pasujący biustonosz. ‒ Oczywiście, że jest – odpowiadam oschle. – Zawsze jest biustonosz do kompletu. ‒ Uwielbiam twój gust co do bielizny – mówi i zaczepia palce o ramiączka, i odsuwa jej na dół, potem kładzie wargi na mojej skórze, całując mnie delikatnie całą drogę aż do wypukłości ramienia. Poświęca taką samą uwagę drugiej stronie, dokładnie w chwili, gdy ponownie dzwoni jego telefon. ‒ Powinieneś odebrać – szepczę mu do ucha, a potem całuję go zaraz pod płatkiem ucha i tę miękką skórę tak dobrze czuć na moich wargach. ‒ Nie. ‒ To mogło być coś ważnego. Potrząsa głową i odpina mój biustonosz… opuszkami palców przeciąga po mojej skórze, gdy ściąga go wzdłuż moich rąk, a potem pozwala mu opaść. Wyciągam jego koszulę ze spodni i przeciągam rękami w górę po jego brzuchu, po jego gładkiej, ciepłej skórze. Boże, uwielbiam go dotykać. ‒ W tym miało chodzić o ciebie – szepcze przy moim obojczyku. ‒ Tak jest – odpowiadam łagodnie. – Dotykanie cię czyni mnie szczęśliwą. Zatrzymuje się i całuje mnie zaraz nad sercem.

Powiedz mu! – Krzyczy mój umysł. Powiedz mu, że go kochasz i nie chcesz wyjeżdżać! ‒ Eli. 237

Jego telefon dzwoni ponownie i oboje jęczymy z frustracji, ale ignoruje go. ‒ Eli naprawdę powinieneś to odebrać. ‒ Do cholery, nie – odpowiada z uporem. – Ktokolwiek to jest może się odpieprzyć. Wsuwam ręce w dół z tyłu jego spodni i łapię za jego mocny, jędrny tyłek. ‒ Lubię twój tyłek – szepczę, powodując, że się śmieje. ‒ Cieszy mnie to – odpowiada. ‒ Myślę, że masz na sobie zbyt wiele ciuchów – mówię i tym razem dzwoni mój telefon. Nasze oczy spotykają się i czekamy, i jak tylko mój przestaje dzwonić jego ponownie zaczyna. – Poważnie. Odbierz. Coś jest nie w porządku. Przeklina i podchodzi do telefonu. ‒ Co? – Krzywi się słuchając. – Jesteś pewien? – Wzdycha i szczypie grzbiet nosa, potem pociera ręką usta w zburzeniu. – Dobra. Powiedziałem dobra, Beau. Będę tam za dwadzieścia minut. Rozłącza się, obraca do mnie z żalem i złością wypisanymi na całej jego twarzy. ‒ Muszę iść. Wrócę za godzinę. Śmieję się i potrząsam głową, potem podchodzę do niego i po prostu obejmuję go, i mocno przytulam. ‒ W porządku, Eli. ‒ Obiecuję, że wrócę za godzinę. Dwie góra. – Opiera ręce na moich ramionach i odsuwa od siebie. – Weź gorącą kąpiel, wypij lampkę wina i zrelaksuj się. Wrócę i zaczniemy tam, gdzie skończyliśmy. ‒ Dobrze. – Uśmiecham się szeroko i całuję go najpierw w brodę a potem w usta. – Wrócę do siebie i skończę kilka rzeczy tak, żebym nie musiała robić ich rano. To kupi mi dziesięć minut więcej snu. ‒ Przyjdę po ciebie, gdy wrócę – obiecuje, całuje mnie jeszcze raz mocno i długo, a potem wpycha z powrotem koszulę, łapie klucze i portfel, i pośpiesznie wychodzi. Zakładam z powrotem sukienkę nie kłopocząc się ubieraniem biustonosza i idę do swojego mieszkania. Gdy skończyłam zbierać ostatnich kilka rzeczy na jutrzejszy ranek, pewna, że jestem gotowa do lotu, biorę gorący prysznic i gole nogi, ponownie, ponieważ

238

naprawdę, nigdy nie możesz mieć nóg, które są za gładkie i decyduję ubrać ładną, czerwoną koszulkę nocną, którą Eli podziwiał tamtego dnia. Zapytał ładnie w końcu. Sprawdzam godzinę na telefonie krzywiąc się, gdy zdaję sobie sprawę, że minęła ponad godzina. Czy powinnam iść spać i dać mu znać, żeby mnie obudził, gdy wróci. Robi się późno i mam lot wcześnie. Próbuję się do niego dodzwonić, żeby dać mu znać, że będę spać, ale kieruje mnie na pocztę głosową. ‒ Hej chciałam tylko ci powiedzieć, że idę już spać. Przyjdź i obudź mnie, kiedy wrócisz do domu. Do zobaczenia za niedługo. Kładę się i następną rzeczą, którą wiem to to, że dzwoni mój telefon. ‒ Lo? ‒ Tutaj Eli. Przepraszam, Kate. ‒ Która jest godzina? ‒ Po drugiej. Nie uda mi się wrócić dzisiaj. Utknąłem tutaj. Wyślę kogoś, żeby zabrał cię rano na lotnisko.

Um. Czekaj. Co? ‒ Dobrze. ‒ Tak mi przykro Kate. Muszę iść. Proszę dbaj o siebie. Dziękuję za wszystko. Trzymaj się i bezpiecznej podróży. I z tym już go nie ma. ‒ Dzięki? – pytam pusty pokój. – Trzymaj się i bezpiecznej podróży? Siedzę i mrugam w ciemności. Czy to naprawdę właśnie się wydarzyło, czy mi się to przyśniło? Sprawdzam telefon i faktycznie. To było prawdziwe. Nie wróci. Wpatruję się w telefon i gdy wygasza się, czuję jak moje oczy wilgotnieją. Jest tylko moim przyjacielem. To w ogóle nie powinno mnie zasmucać. Więc nie będę uprawiać z nim seksu ten ostatni raz. Więc nie poczuję jego ciężaru nad sobą, czy jego warg na swojej skórze. Więc nie usłyszę więcej tego seksownego akcentu, szepczącego mi do ucha, ponieważ jest tak diabelnie podniecony, że nie może się powstrzymać. Więc nie poczuję jego rąk na swoich plecach, gdy będzie mnie trzymał czy nie zobaczę tego specjalnego uśmiechu, którym uśmiecha się do mnie, gdy myśli, że jestem szczególnie zabawna czy absurdalna. 239

Co z tego? To czyste zerwanie. Jak szybkie zerwanie plastra. Tak prawdopodobnie jest najlepiej.

I boli bardziej niż policzek w twarz. Myślałam, że chociaż będę mogła pożegnać się osobiście. Kładę się z powrotem i nie mogę powstrzymać łez, wypływających z moich oczu, co tylko wkurza mnie bardziej. Odmawiam tracenia jeszcze choć jednej łzy z powodu mężczyzny. Jakiegokolwiek mężczyzny. Zwłaszcza mężczyzny, który mnie nie kocha i żegna się słowami bezpiecznej podróży. Żadnych więcej łez. Nawet jednej. Przewracam się na brzuch i zakopuję twarz w poduszce, płacząc ze złości. Dlaczego pozwoliłam sobie się w nim zakochać? Czy niczego się nie nauczyłam?

***

‒ Hej supergwiazdo – mówi Declan, kiedy otwieram mu drzwi i obracam, żeby zabrać bagaże. ‒ Dzień dobry. Dziękuję, że mnie zawozisz. ‒ Nie ma problemu. Eli powiedział, że… ‒ Nie obchodzi mnie, co powiedział Eli. – Przerywam, a potem krzywię się. – To zabrzmiało naprawdę sukowato. ‒ Tak jakby. Pomaga mi nieść bagaże. ‒ Ludzie od przeprowadzek przyjdą zabrać resztę później, dzisiaj albo jutro. Declan kiwa głową i prowadzi mnie na dół po schodach. Spoglądam na lewo i jest tam przyjaciółka Gabby, Cindy, również schodząca po schodach prowadzących do Eliego. Spogląda na nas, uśmiecha się i macha, a potem idzie do swojego samochodu, wsiada i odjeżdża.

240

Czy ty sobie ze mnie, do diabła, żartujesz? ‒ Jest małą dziwką – mamrocze Declan, gdy pakuje moje torby do bagażnika. ‒ Tak jak twój brat – odpowiadam. – To to go zatrzymało ubiegłej nocy. ‒ Hej. – Dec wyciąga w górę ręce w geście poddania. – Szczerze nie wiem. Po prostu zostałem poproszony, żeby zabrać cię na lotnisko. – Wzdryga się i posyła mi pełen współczucia uśmiech. – Przykro mi. ‒ Cokolwiek – odpowiadam i siadam po stronie pasażera. – I tak to było skończone. ‒ Było? ‒ Pewne jak diabli, że jest teraz.

241

Eli Opadam na krzesło za swoim biurkiem, kładę łokcie na gładkim drewnie i opieram głowę o ręce, łapiąc włosy w pięści. Jest po ósmej rano i dopiero tutaj dotarłem. Nigdy nie wróciłem do domu. Chcę tylko spać, więc wezmę zimny prysznic, przebiorę się i wrócę do pracy. Wracam do swojego życia. Ale najpierw wybieram numer Kate, potrzebując usłyszeć jej kojący, słodki głos po tej popieprzonej nocy, którą właśnie miałem, i krzywię się, gdy natychmiast zostaję przekierowany do automatycznej sekretarki jej poczty głosowej. Jej samolot wystartował. I tak prawdopodobnie jest najlepiej. ‒ W porządku? – pyta Beau, wchodząc do mojego biura i wskakując na krzesło naprzeciwko mnie, wyglądający na tak samo wyczerpanego jak ja. ‒ Czuję się tak jak ty wyglądasz – odpowiadam. – Powiedziałem Salowi, żeby wymienił tę hydraulikę. Powiedziałem mu. Wyraziłem się bardzo jasno co się stanie, jeżeli tego nie zrobi. ‒ Po prostu nigdy nie planowaliśmy, że ktoś się zabije na nocnej zmianie, ponieważ nie zrobi tego wystarczająco szybko – odpowiada Beau i pociera oczy opuszkami palców. ‒ To była duma – wyrzucam. – Posiniaczyłem jego cholerne ego, więc z tym zwlekał. ‒ Cóż, teraz może zwlekać w swojej drodze do biura ds. bezrobotnych.

242

Przytakuję ponuro. ‒ To nie pomoże wdowie po tym młodym mężczyźnie i dwójce ich dzieci. ‒ Upewnimy się, że będą mieli dobrą opiekę. ‒ Coś mi mówi, że wolałaby raczej mieć swojego męża – szepczę smutno. ‒ Eli – zaczyna Beau i drapie się po zarośniętym policzku. – Chciałem ci powiedzieć, że byłem z ciebie cholernie dumy ubiegłej nocy. Unoszę brew i obserwuję starszego brata. Jest moim najlepszym przyjacielem i szanujemy się, ale jesteśmy mężczyznami. Nie robimy się ckliwi. Wiercę się na krześle z niezręczności, ale ciągnie dalej: ‒ Poradziłeś sobie doskonale z tą sytuacją. ‒ Nie zrobiłem tego sam – przypominam mu. – Byłeś tam ze mną i miałeś swój równy udział w tym. ‒ Tak i tak będzie nadal, ale świetnie się spisałeś. Tata byłby pod wrażeniem. Uśmiecham się ironicznie. ‒ Jasne. Beau przekrzywia głowę i zwęża oczy. ‒ Tata cię kochał. ‒ Wiem. I tak jest. Ale nie szanował mnie i nie był pod wrażeniem niczego co kiedykolwiek zrobiłem w swoim życiu. ‒ Jesteś dobrym facetem, Eli. Sprawiedliwym. Dobrym przywódcą. Jestem z ciebie dumny. ‒ Dziękuję ci. ‒ Czy ona wyjechała? – pyta, nagle zmieniając temat. ‒ Tak. Wzdycha. ‒ I pozwoliłeś jej na to. ‒ Nie mieszka tutaj, Beau. Ma życie i pracę. Kręci na mnie głową. ‒ Przykro mi, że przegapiłeś ostatnią noc z nią. Była dla ciebie dobra.

243

Mi też. Tak cholernie przykro. ‒ Czy chociaż zadzwoniłeś i się pożegnałeś. ‒ Nie jestem dupkiem, Beau. Oczywiście. Zadzwoniłem i życzyłem jej bezpiecznej podróży. Jego szczęka opada. ‒ To wszystko? ‒ Co jeszcze było do powiedzenia? Omówienie pogody? Wymienienie przepisów? Deklarowanie mojej dozgonnej miłości? ‒ Mylisz się – mówi cicho Beau, wstając i wpychając ręce do kieszeni w ten sam sposób co ja, wyglądając całkiem podobnie do naszego ojca. – Jesteś fiutem. ‒ Nigdy nie twierdziłem inaczej – mamroczę, gdy wychodzi. Sprawdzam telefon, po co, nie jestem pewny. Może już wylądowała. Próbowałem wcześniej dzwonić do Declana, żeby zapytać go, jak się zachowywała rano, ale nie odpowiada na moje telefony. Albo śpi albo pieprzy jedną ze swoich groupies. Dałbym wszystko, żeby usłyszeć w tej chwili jej głos, żeby wygładzić ostre krawędzie pozostawione przez trzymanie tej młodej wdowy przez noc, gdy płakała rzewnie, łamiące serce szlochy przy mojej piersi za mężczyzną, który nigdy nie wróci do domu. Przez niespanie przez tak cholernie długo. Przez to, że już za nią tęsknie. Ale jej nie ma, a ja mam firmę do prowadzenia. Więc umawiam późno poranne obowiązkowe spotkanie z mężczyznami w stoczni, śpieszę pod prysznic i ubieram się, żeby zdążyć tam na czas. To jest moje życie. To jest to, co jest ważne. Kate była tylko miłym rozproszeniem. Czas wracać do interesów.

***

‒ Nie obchodzi mnie to. Chcę, żeby to było gotowe. Dzisiaj. Zrozumiałeś? ‒ Tak, proszę pana.

244

‒ Dobrze. Rozłączam się i otwieram emaila w chwili, gdy Savannah i Declan wchodzą do mojego biura. ‒ Widzę, że jesteś zwykłym radosnym sobą – mówi Declan oschle, gdy siada na krześle ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy. ‒ Czego chcecie? ‒ Chcemy z tobą porozmawiać – mówi Savannah. Siedząc prosto na krześle z głową, jak zawsze, uniesioną wysoko składa ręce na kolanach. Ale jej oczy są smutne i to mnie zabija. ‒ Jak się masz, bebe? – pytam ją łagodnie. ‒ Martwię się o ciebie – odpowiada. ‒ W porządku. – Rozsiadam się w fotelu i pocieram palcami o usta. – O co chodzi? ‒ Przyszliśmy wskazać ci, że jesteś znów na swojej starej drodze dupka – mówi Declan. ‒ Skąd byś to wiedział? – pytam z uniesioną brwią. – Nie rozmawiałeś ze mną od dwóch tygodni. ‒ I wolałbym nie rozmawiać z tobą teraz, ale Van mnie do tego namówiła. ‒ Odkąd ze mną rozmawiasz, mógłbyś wyjaśnić, dlaczego raczej wolałbyś tego nie robić? ‒ Ponieważ jesteś pieprzonym fiutem i sprawiłeś, że Kate płakała. ‒ Co? – mówię gniewnie. – Nie rozmawiałem z Kate, odkąd wyjechała dwa tygodnie temu. ‒ Och wiemy – odpowiada Savannah. – I wróciłeś do swojego PK zachowania. ‒ PK? ‒ Przed Kate. ‒ Czy to jest interwencja? – pytam ze śmiechem i momentalnie chciałbym mieć szklankę bourbonu. ‒ Tak, jeżeli tak chcesz to nazywać – odpowiada Van. – To dupkowa interwencja. ‒ Zanotowane. Możecie sami się odprowadzić. ‒ Nie chcesz nawet wiedzieć czy z nią wszystko dobrze? – pyta Declan z niedowierzaniem. – Żadnego, więc jak się ma Kate?

245

‒ Więc jak się ma Kate? Jego szczęka i pięści zaciskają się, ale zanim może coś jeszcze powiedzieć, Savannah wskakuje z odpowiedzią. ‒ Ma się… dobrze.

Co to do cholerny ma oznaczać? ‒ Dlaczego pozwoliłeś jej wyjechać? – pyta Savannah. ‒ Mam lepsze pytanie – przerywa Declan. – Dlaczego pieprzyłeś Cindy, gdy Kate była dwadzieścia metrów dalej, martwiąc się o ciebie i zastanawiając, kiedy wrócisz? Mrugam na rodzeństwo nie do końca rozumiejąc o czym oni, do cholery, mówią. ‒ Słucham? ‒ Cindy? Puszczalska przyjaciółka Gabby? Kobieta, którą widziałem z Kate, wychodzącą z twojego domu, gdy pakowaliśmy jej bagaże do samochodu. Długonoga blondynka z dużymi cyckami. ‒ Jak czarująco – mamrocze Van, rzucając spojrzeniem sztyletami we mnie. ‒ Nie pieprzyłem Cindy. – Na samą myśl gula rośnie w tyle mojego gardła. ‒ Gówno prawda. Widzieliśmy ją, Eli. ‒ Nie wiem co, do cholery, myślicie, że widzieliście, ale nie pieprzyłem jej. Nie było mnie w domu Dec. Byłem w stoczni. Jezus, nie byłem w domu, odkąd opuściłem Kate tamtej nocy. ‒ Czekaj. – Van myśli nad tym, a potem kiwa głową. – To prawda. Był w stoczni. I co masz na myśli mówiąc, że nie byłeś w domu?

Po co? Kate nie ma tutaj. Nie będzie jej na balkonie z winem i pizzą. Czy drzwi obok słuchając za głośno muzyki. Czy w moim łóżku. ‒ Mam pracę. ‒ Więc mieszkasz tutaj? Jak? ‒ Mam tutaj ubrania. Prysznic. Kanapę. I mam prawie trzydzieści jeden lat, więc mogę robić praktycznie co, do cholery, zechcę, młodsza siostrzyczko. ‒ Jesz? – pyta Savannah, a ja tylko wzdycham. ‒ Witaj kotle jestem garnkiem. Widziałaś się ostatnio? Twoje ciuchy wiszą na tobie.

246

‒ Nie rozmawiamy o mnie – mówi obronnie. ‒ Nigdy nie powiedziałeś, dlaczego pozwoliłeś jej wyjechać – mówi cicho Declan. – Nie poprosiłeś jej, żeby została. ‒ Jej praca była skończona. ‒ Kochasz ją – przypomina mi delikatnie Savannah. – Powiedziałeś mi, że kochasz ją tak bardzo, że nie możesz oddychać.

I nie wziąłem głębokiego oddechu od dwóch tygodni. ‒ Skrzywdziłeś ją! – krzyczy Declan. ‒ Nie zasługuję na nią! – odkrzykuję. – Co mam jej do zaoferowania? Sam powiedziałeś, że jestem dupkiem. Jestem pochłonięty pracą. To – wskazuję na biuro – jest to co jem, śpię, oddycham, pieprzę. Złożyłem tacie obietnicę, że zbiorę swoje gówno do kupy i skupię na tej rodzinie i firmie, i to właśnie robię! Żadna kobieta nie chce zajmować drugiego miejsca po pracy. ‒ Eli, tata nie chciałby, żebyś poświęcił miłość dla tej firmy – mówi Savannah. – Nie musisz stawiać spółki ponad kimkolwiek kogo kochasz na swojej liście priorytetów. ‒ Tata nigdy nie sprawiał, że czuliśmy się jakbyśmy byli na drugim miejscu. Z cholerną pewnością nigdy nie sprawił, żeby mama się tak czuła. Byli drużyną E – mówi cicho Dec. – Masz dużo więcej do ofiarowania niż to. Wpatruję się przez chwilę w Deca. ‒ Co powiedziałeś? ‒ Masz dużo więcej do zaoferowania niż to.

Musisz wziąć odpowiedzialność za swoje czyny synu. Beau będzie potrzebował twojej pomocy ze spółką. Rodzina cię potrzebuje. Masz dużo więcej do zaoferowania życiu niż to, co do tej pory zrobiłeś. Włóczenie się i pieprzenie każdej ładnej rzeczy w spódnicy nie jest sposobem na to, jak przeżyć swoje życie. Miłość jednej dobrej kobiety jest warta więcej niż tych wszystkich laleczek razem wziętych. To co mamy z mamą przez ponad trzydzieści pięć lat? Nie możesz tego kupić. Nie możesz się tym nasycić czy sfałszować. To połączenie dusz. Kocham ją tak bardzo, że nie mogę oddychać, Eli. Nawet, kiedy sprawia, że chcę udusić ją

247

gołymi rękami. Sprawia, że czuję tak dużo. Dała mi sześcioro niesamowitych dzieci. Sprawia, że się śmieję. Chcę tego dla ciebie. Jesteś zdolny do wielkich rzeczy, Eli. Chcę, żebyś kochał to co robisz. Wiem, że uczynisz spółkę lepszą niż ja kiedykolwiek. Ale bardziej niż to chcę, żebyś się zakochał. Miał dzieci. Kochaj ją tak bardzo, że nie będziesz mógł oddychać. ‒ Ale wiesz co? – kontynuuje Dec, gdy mrugam mocno, wydostając się z chwili z tatą, o której zapomniałem. – To nie ma znaczenia. Kate nietrudno zadowolić, Eli. Wszystko czego kiedykolwiek chciała to, żeby ktoś był dla niej miły. Kochał ją. Był kimś komu może zaufać, że ją ochroni. Kogoś kto będzie o nią walczył. ‒ A ty po prostu pozwoliłeś jej odejść – zgadza się Savannah.

Po prostu pozwoliłem jej odejść. ‒ Słuchaj, człowieku, jeżeli jej nie kochasz, w porządku. Nie ma wymogu kochania Kate, chociaż jak ktoś mógłby jej nie kochać, nie wiem. Ale zadzwonienie do niej o drugiej w nocy ze słowami bezpiecznej podróży, po wszystkim co zrobiłeś i przeszedłeś, było dupkowatym zagraniem.

Tak cholernie dupkowate zagranie. ‒ Kocham cię tak bardzo – mówi Savannah ze łzami w oczach. – Widziałam jak inny byłeś z nią. Uśmiechałeś się z taką łatwością. Byłeś dla niej czuły. To był Eli, którego nie było w pobliżu przez długi czas. A teraz, kiedy jej nie ma on też zniknął. I tęsknię za nią. ‒ Dam jej znać, że pomyliliśmy się odnośnie Cindy – mówi Declan i razem z Van wstają, żeby wyjść. ‒ Nie. – Potrząsam głową i oboje odwracają się szybko, i wpatrują we mnie. ‒ Co? Dlaczego? – mówi Savannah. ‒ Sam jej powiem. – Przełykam mocno i wstaję, wpychając ręce do kieszeni i przewracając w palcach półdolarówkę. ‒ Jeżeli planujesz do niej zadzwonić, to nie odbierze – ostrzega mnie Savannah. ‒ Zamierzam się z nią zobaczyć. ‒ Nie będzie chciała cię widzieć – mówi Declan z uśmiechem. – Tak jakby chciałbym tam być, żeby to zobaczyć.

248

‒ Ty również masz stronę dupka – komentuję spokojnie. – Musi być w genach tej rodziny. ‒ Rhys jest tam – mówi Dec. – Może chcieć wybić z ciebie gówno. ‒ Mieszka z nią? ‒ Tak, dzielą mieszkanie, odkąd żadne z nich nie jest tam za często. Ale jeżeli o tym pomyśleć to ma kontuzję ramienia. Możesz dać mu radę. ‒ Starannie odnotowane. ‒ Powodzenia. – Van uśmiecha się szeroko, obchodzi biurko i całuje mnie w policzek. – Zasługujesz na nią. Nikt inny tylko ty. Przytulam ją mocno i modlę się, żeby miała rację. Ponieważ życie bez niej jest czystą agonią. Potrzebuję jej.

***

Dom Kate i Rhys’a znajduje się na nowym osiedlu w Denver. Domy są skromne, ale miłe ze skoszonymi trawnikami i wystarczającą przerwą pomiędzy nimi, żeby czuć się komfortowo. Płacę za taksówkę i podchodzę do drzwi, niepewny co, do cholery, zamierzam powiedzieć.

Przepraszam brzmi po prostu… żałośnie. Naciskam dzwonek i nie jestem zaskoczony, kiedy wysoki blondyn z szerokimi barkami otwiera drzwi. ‒ Tak? ‒ Czy jest może Kate? ‒ A kto pyta? ‒ Eli Boudreaux. Jego nozdrza rozszerzają się, a oczy zwężają i kiedy myślę, że zatrzaśnie mi drzwi przed nosem cofa się i wskazuje, żebym wszedł do środka. ‒ Jestem Rhys – mówi i wyciąga do mnie rękę, którą pewnie potrząsam.

249

‒ Domyśliłem się – odpowiadam, gdy prowadzi mnie do części mieszkalnej pokrytej śmieciami takimi jak opakowania po czekoladzie, popcornie i pustych butelek wina. – Mieliście imprezę? ‒ Coś w tym stylu – odpowiada. – Kate wyszła na chwilę i dobrze się składa, ponieważ chciałbym zamienić z tobą kilka słów na osobności. ‒ Dobrze. – Patrzę mu w oczy gotowy, żeby mnie rozerwał jak nowego dupka, ale zamiast tego wypuszcza gwałtownie powietrze i siada na krześle naprzeciwko mnie. ‒ Jeżeli przyjechałeś tutaj pieprzyć jej w głowie jeszcze bardziej, możesz po prostu się teraz wynosić, w cholerę. Nie pozwolę jej bardziej skrzywdzić. Nikomu. Nigdy więcej. ‒ Nie przyjechałem pieprzyć jej w głowie. – Oblizuje usta i opiera się o krzesło kładąc kostkę na kolanie. – Spójrz, Rhys rozumiem, że ją chronisz, co szanuję. Mam trzy siostry i jeżeli ktokolwiek spojrzy na nie krzywo chcę go rozerwać. Nie chcę skrzywdzić Kate. Nie jestem w ogóle jak jej były mąż. ‒ Jest kilku ludzi jak jej były mąż. Jest mordercą, sukinsynem i skurwysynem – mówi Rhys rzeczowo. Kiwam głową, całkowicie się zgadzając, kiedy jedno słowo mnie zaskakuje. ‒ Mordercą? – pytam dużo bardziej spokojnie niż się czuję. ‒ Wiem, że wielu ludzi nie uważa straty nienarodzonego dziecka za morderstwo, ale w tym przypadku to było brutalne morderstwo, człowieku. Krzywię się, utrata a potem rozmowa z podwórka przychodzi mi na myśl. ‒ Czy kiedykolwiek umieścił cię w szpitalu? ‒ Raz. ‒ Mówisz, że… ‒ Nie powiedziała ci – mamrocze i przeklina, przeciągając ręką przez włosy. – Tak, zrobił to. ‒ Wiem, że ją krzywdził. Rhys śmieje się bez humoru.

250

‒ Tak, krzywdził ją. Używał jej jak worka treningowego. Dla sportu. – Odchrząkuje i wstaje krążąc po pokoju. – Słuchaj to jej historia do podzielenia się, ale i tak ci powiem, ponieważ musisz wiedzieć co przeżyła tylko, żeby pozwolić ci się wystarczająco zbliżyć, żeby ją dotknąć. Ten pojeb bił ją regularnie. Nie zawsze w twarz, żeby nie zostawiać siniaków albo kiedy był w mieście, ponieważ jest dupkiem bez kręgosłupa. Ale potem zaszła w ciążę. – Przełykam mocno i czuję się tak cholernie bezradny, że to niemal obezwładniające. Również wstaję i zaczynam krążyć, niezdolny do siedzenia w miejscu. – Myślała, że dziecko go zmieni. – Rhys potrząsa głową. – Mężczyźni tacy jak on nie zmieniają się. ‒ Nie, nie zmieniają. ‒ Więc pewnego dnia go wkurzyła. Nie wiem czym. Czasami wystarczał mu tylko deszcz, żeby ją uderzyć. Wiedział, że chciała tego dziecka. – Rhys wpatruje się we mnie mrugając mocno. – Wiem tylko, że wielokrotnie kopał ją w brzuch, a potem zrzucił ją ze schodów. Spowodował, że poroniła w piętnastym tygodniu. To nie było proste poronienie. Była w szpitalu przez tydzień.

Raz. ‒ Proszę powiedz mi, że ten pojeb jest w więzieniu – mówię przez gorącą, palącą wściekłość, gotującą się w moich wnętrznościach. – Ponieważ, jeżeli nie jest, zamierzam go, do cholery, zabić. ‒ Jest. Na razie. – Rhys uśmiecha się zimno. – A kiedy wyjdzie musisz ustawić się w kolejce. Więc pytam cię teraz, jakie masz intencje wobec Kate i lepiej bądź ze mną brutalnie szczery. ‒ Kocham ją. Nie odejdę bez niej. ‒ To nie jest wystarczająco dobre. Unoszę brew. ‒ Miłość nie jest wystarczająco dobra? ‒ Nie. – Wkłada ręce do kieszeni. – Nie jest. Odzwierciedlam jego postawę z rękami w kieszeni w martwym punkcie z mężczyzną chroniącym moją dziewczynę. Lubię go. ‒ Przeraża mnie śmiertelnie.

251

‒ Teraz gdzieś dochodzimy. – Jego usta drgają. – Jeżeli nie przerażałaby cię chociaż odrobinę, nie byłaby tą jedyną dla ciebie. ‒ Odebrałbym sobie własne życie, zanim chociaż pomyślałbym o skrzywdzeniu jej w jakikolwiek sposób. Nie mówię, że nie byłem idiotą i nie powiedziałem rzeczy, których żałuję, ale nigdy celowo bym jej nie skrzywdził, Rhys. Nigdy nie dotknąłem jej w gniewie. Jest… wszystkim. Studiuje mnie przez długą chwilę, a potem w końcu kiwa głową. ‒ Dobrze. Lubię cię. ‒ Nie mieli mleka i lodów o smaku ciasteczkowym, więc wzięłam z płatkami czekoladowymi o smaku pączków – ogłasza Kate, wchodząc do domu przez garaż, niosąc plastikowe siatki z zakupami. – I możesz przestać osądzać mnie w tej chwili Rhys’ie O’Shaughnessy, ponieważ zasługuję na lody. Stawia torby na wyspie kuchennej, a potem patrzy w górę i jej oczy rozszerzają się, gdy lądują na mnie. Kurwa, wygląda niesamowicie. ‒ Ktoś przyszedł się z tobą zobaczyć – mówi Rhys. ‒ I możesz pokazać mu drogę do wyjścia – mówi do kuzyna i obraca się, wymaszerowując z pokoju. – Nie mam mu nic do powiedzenia. ‒ Wygląda na to, że to będzie wyzwanie – mówi i klepie mnie po ramieniu. – I coś mi mówi, że kilka rzeczy zmieni się dla ciebie w tych dniach. Uśmiecham się i idę za nią. ‒ Uwielbiam wyzwania.

252

Kate Wcześniej tego dnia… ‒ Poważnie? Czy nie byłaś dokładnie w tym samym miejscu robiąc dokładnie to samo, kiedy szedłem spać wczoraj w nocy? Rhys stoi nade mną z rękami nisko na biodrach, krzywiąc się. Wyleguję się na kanapie, jedząc stary popcorn. ‒ Co? Jestem w środku sezonu Pamiętników Wampirów47. ‒ Jak wiele sezonów oglądnęłaś w ciągu ostatnich trzech dni? ‒ Cztery – mówię do niego gniewnie. – Skończyłam Orange Is the New Black48. ‒ Kate nie jadłaś od wielu dni prawdziwego jedzenia. I pachniesz…ugh. ‒ Więc tutaj nie podchodź. – Wystawiam do niego język i wracam do oglądania. – Tak przy okazji, Deamon jest gorący w tym serialu. Dlaczego gorący faceci zawsze są dupkami? ‒ Jestem dupkiem? ‒ Nie jesteś gorący. – Uśmiecham się złośliwie, a potem piszczę, kiedy zabiera mi popcorn i siada na drugim końcu kanapy. – Oddawaj! ‒ Nie. – Wrzuca sobie pełną garść do ust, a potem wypluwa. – To jest obrzydliwe. Kiedy go zrobiłaś?

47

Chyba nie trzeba do tego opisu… Ale poważnie Kate Pamiętniki Wampirów?!

48

Orange Is the New Black - amerykański serial oparty na bestsellerowych wspomnieniach autorstwa Piper Kerman pod tym samym tytułem. Dobrze sytuowana mieszkanka Brooklynu, Piper Chapman (Taylor Schilling), zostaje skazana na karę piętnastu miesięcy pozbawienia wolności, na skutek związku z dilerką narkotyków Alex (Laura Prepon) sprzed blisko dekady. Aby spłacić swój dług wobec społeczeństwa, Piper musi zamienić wygodne życie w Nowym Jorku, u boku narzeczonego Larry'ego (Jason Biggs), na pomarańczowy kombinezon i społeczność więzienną.

253

‒ Nie wiem. – Wzruszam ramionami i sięgam po Twizzlers49. – Dwa dni temu? ‒ Teraz jesteś po prostu obrzydliwa. ‒ Jestem leniwa – poprawiam go i wzdrygam się wewnętrznie. Jestem obrzydliwa. Śmierdzę. Nie myłam włosów od tygodnia. Nie pamiętam, jak wygląda moja własna sypialnia, ponieważ nie opuściłam parteru, odkąd przyjechałam do domu. Nie, żebym przyznała się jemu do tego. ‒ Więc o co chodzi z tą laską Eleną? – pyta, wskazując na ekran. – Jest gorąca jak na wampira. ‒ Nie jest wampirem. Cóż, jej doppelganger jest. – Wprowadzam go w serial, dając mu przegląd najważniejszych wydarzeń i wzdycham, kiedy pojawiają się napisy końcowe. – To jest naprawdę dobry serial. ‒ Kate? ‒ Tak? ‒ Martwię się o ciebie. ‒ Dlaczego? Ponieważ kocham Pamiętniki Wampirów? Unosi brew i wpatruje się we mnie, jakbym była idiotką. A nie jestem. ‒ Nie ma powodów do obaw. Po prostu lenię się pomiędzy zleceniami, to wszystko. ‒ Jesteś smutna – mówi cicho. – Nie mogę znieść, kiedy jesteś smutna. Rozmawiałaś z nim w ogóle? Kręcę głową na nie. ‒ Nie chcę go słyszeć. ‒ Może powinnaś do niego zadzwonić – sugeruje. ‒ Może nie – odpowiadam. ‒ Jesteś uparta.

49

Żelki o różnych smakach. Najpopularniejszym z nich jest truskawkowy.

254

Pieprzył inną kobietę, kiedy byłam drzwi obok, usychając za nim z tęsknoty! Nie, żebym miała powiedzieć to Rhysowi. Porozmawiajmy o upokorzeniu. A co jest najbardziej upokarzającą częścią? To, że o tym wiem i wciąż tęsknię za nim tak bardzo, że to boli. Ponieważ jestem głupią dziewczyną. I mam dość bycia głupią. I smutną. I… śmierdzącą. ‒ Wiesz co? – mówię i wstaję przeciągając się, i ignorując go, gdy krzywi się na mój zapach. – Masz rację. Skończyłam z siedzeniem na kanapie. Wezmę prysznic i pójdę do sklepu spożywczego. ‒ Dobrze, przydałoby ci się trochę słońca. Jesteś tak blada jak te wampiry w serialu. ‒ Wiesz, kiedyś byłeś dla mnie miły. Kiedyś mnie kochałeś. ‒ Kiedyś pachniałaś dobrze – odpowiada z uśmiechem i krzyżuje ramiona, gdy przechodzę obok niego. – Weź prysznic i znów będę cię kochał. ‒ Warunkowa miłość. – Kiwam na niego palcem, omijając go. – Nie powinno być żadnych dodatkowych warunków w miłości, Rhys. Może dlatego nie możesz zatrzymać żadnej dziewczyny. ‒ Nie chcę zatrzymać żadnej dziewczyny – odpowiada ze śmiechem. – Dziewczyny oczekują od ciebie różnych rzeczy. ‒ Tak – zgadzam się sarkastycznie – jak uprzejmości, przytulania i seksu. ‒ Hej, mogę sobie poradzić z tymi rzeczami. Zwłaszcza z seksem. ‒ Fuj. ‒ Ale żadne inne warunki jak zobowiązanie i poświęcanie całego mojego czasu, i wpychanie nosa w moje sprawy finansowe. ‒ I monogamii. Tylko się uśmiecha, a ja wydaję dźwięk imitujący wymioty, gdy idę na górę do swojego pokoju. Kocham Rhysa. Zawsze sprawia, że czuję się lepiej. Prysznic jest niesamowitym uczuciem. Zostaję pod nim wystarczająco długo, żeby umyć włosy trzy razy, ogolić nogi i zużyć całą ciepła wodę. Gdy wychodzę, naprawdę poświęcam czas na ułożenie moich świeżo umytych włosów i nałożenie odrobiny makijażu… Zakładam urocze czerwone spodnie capris i białą koszulę z długimi rękawami. 255

Prawie znowu czuję się człowiekiem. Moja sypialnia to bałagan. Nigdy nie rozpakowałam walizek po powrocie z Nowego Orleanu. Robię to teraz, szybko wrzucając brudne ubrania do pralki, ślubując, że spalę ubrania, w których obijałam się przez ostatnie dwa tygodnie. Następnie schodzę na dół, znajdując w kuchni Rhysa, robiącego dla mnie listę. ‒ Dziękuję, kochanie. ‒ Nie ma za co. – Uśmiecha się i sprawdza listę. – Potrzebuję kilku rzeczy. Nie kupuj żadnego śmieciowego jedzenia. Mieliśmy tego wystarczająco dużo na resztę roku. ‒ Tak, proszę pana. – Posyłam mu drwiący salut i biorę listę. – Odkąd jesz pasternaki? ‒ Zrobię z nich smoothies. Są dobre dla ciebie. ‒ Czym są? ‒ Warzywem, mądralo. ‒ Kupię dodatkowe Oreos, żeby to wyrównać. Ohyda. ‒ Żadnego śmieciowego jedzenia! ‒ Cokolwiek.

***

‒ Nie mieli mleka i lodów o smaku ciasteczek, więc wzięłam te z płatkami czekolady o smaku pączków. – Te torby są tak diabelnie ciężkie. Naprawdę muszę chodzić na siłownię od czasu do czasu. – I możesz przestać osądzać mnie w tej chwili, Rhys’ie O’Shaughnessy, ponieważ zasługuję na lody. Kładę torby na wyspie kuchennej, wypuszczając westchnienie z ulgi i spoglądam prosto w oczy w kolorze whiskey Eliego Boudreaux. ‒ Ktoś przyjechał się z tobą zobaczyć – mówi Rhys. ‒ I możesz pokazać mu drogę do wyjścia – odpowiadam i obracam się, wychodząc szybko z pokoju. Nie czuję swoich stóp i modlę się, żebym nie upadła na tyłek. – Nie mam mu nic do powiedzenia.

256

Mogę usłyszeć ich głosy, ale nie rozumiem co mówią przez pęd w moich uszach. Moja skóra jest gorąca i nie mogę oddychać.

Niech to diabli! Radziłam sobie dzisiaj już dużo lepiej. Idę prosto przez sypialnię na balkon, który wychodzi na tylne podwórko. Słońce grzeje moje ramiona, gdy opieram się o barierkę i biorę głęboki oddech zwalczając łzy.

Dlaczego tutaj jest? ‒ Oparzysz się na tym słońcu, cher.

Nie obrócę się. Ale, och, Boże, dźwięk jego głosu jest najbardziej niesamowitym dźwiękiem jaki słyszałam. ‒ Spójrz Kate, wiem, że powinienem do ciebie zadzwonić… ‒ Dlaczego? – pytam nie obracając się. – Dlaczego miałbyś zadzwonić? Praca została skończona. Wróciłam do domu. Nie ma tutaj nic do powiedzenia. ‒ Jest wiele do powiedzenia. ‒ Masz rację. – Odwracam się teraz i życzę sobie, żeby się nie rozsypać, dopóki nie wyrzucę jego tyłka. – Jest jedna rzecz. Pieprz się Eli. Chciałam od ciebie tylko szacunku i szczerości. Żebyś był monogamistą, dopóki nie wyjadę. A ty nie mogłeś zrobić nawet tego. Więc pieprz się. Teraz proszę wyjdź. ‒ Nie pieprzyłem nikogo! – krzyczy z frustracją. – Declan powiedział mi co widziałaś rano w dzień swojego wyjazdu, ale ona nie była ze

mną, Kate.

W ogóle nie wróciłem tej nocy do domu. Nie byłem w domu, odkąd zostawiłem cię tamtej nocy. ‒ Czekaj. Co? Podchodzi do mnie, ale się wzdrygam, więc zatrzymuje się gwałtownie i chowa ręce do kieszeni. ‒ Nie byłem z Cindy ani z nikim innym od minuty, w której cię poznałem. Nie mam pojęcia co robiła w moim domu tego ranka. ‒ Dlaczego nie byłeś w domu? – szepczę. ‒ Ponieważ ciebie tam nie ma – odpowiada prawie niechętnie. – I tęsknię za tobą. ‒ Spójrz, dzięki za wyjaśnienie mi tego Eli, ale nie musiałeś przebywać całej tej drogi, żeby mi to powiedzieć. Mogłeś wysłać mi po prostu emaila. ‒ Zakochałem się w tobie – mówi z intensywnym wyrazem twarzy i drgającą szczęką. 257

Wygląda na zdenerwowanego. I niepewnego. I to mnie dobija, ponieważ Eli jest najbardziej pewną siebie osobą, jaką spotkałam. ‒ Słucham? ‒ Pieprzyć to – szepcze i wciąga mnie w ramiona, przyciskając do siebie prawie z desperacją. Jego nos jest w moich włosach, wdychając głęboko, a ręce pocierają w górę i w dół moje plecy. Ale nie odwzajemniam uścisku. Jeszcze nie. ‒ Przypomniałem sobie coś – szepcze. – Pamiętasz, jak opowiadałem ci o tym, co tata powiedział do mnie, kiedy umierał? – Kiwam głową i nie mogę powstrzymać się przed wzięciem głębokiego oddechu i wdychaniem silnego, ostrego zapachu Eliego. Boże, jak ja za nim tęskniłam. Moje ręce łapią jego ramiona, gdy kontynuuje. – Skupiłem się tylko na rozczarowaniu w jego oczach i głosie. Złych rzeczach, które powiedział tego dnia i zrobiłem wszystko co w mojej mocy, żeby upewnić się, że teraz byłby ze mnie dumny. – Łapie moje ramiona i odsuwa mnie, patrząc mi w oczy. – Ale coś co powiedział Declan, przypomniało mi o tym, co tata powiedział, że jest ważne. To, że miłość jednej właściwej kobiety jest warta więcej niż cały przypadkowy seks razem wzięty. To co się liczy to zakochanie się i posiadanie rodziny. Kate myślałem, że na ciebie nie zasługuję, ponieważ pracuję tak ciężko, żeby uczynić Bayou Industries czymś z czego tata byłby dumny i sądziłem, że robiąc to zawsze będziesz zajmować gorszą pozycję względem mojej kariery. Ale to gówno prawda. Mogę mieć oba. Moi rodzice robili to bez trudu, ponieważ uczynili się wzajemnie priorytetem. ‒ Co chcesz powiedzieć? – pytam bez tchu. ‒ Mówię – przełyka mocniej – że znaczysz dla mnie wszystko. Szukałem cię całe swoje cholerne życie. Nie interesuje mnie życie bez ciebie. Nieposiadanie cię przy sobie przez ostatnich kilka tygodni było piekłem, którego nie życzyłbym nikomu. ‒ Zraniłeś mnie – szepczę, a łzy spływają niezauważone w dół po moich policzkach. Ociera je kciukami.

258

‒ Zraniłem nas oboje – odpowiada łagodnie. – Zakochałem się z taką łatwością w tobie, że nawet nie uświadomiłem sobie, że to się stało, aż jednego dnia to było wszystkim. ‒ Ty nie kochasz – odpowiadam. ‒ Nie kochałem – zgadza się uśmiechając połowicznie. – Ale sprawiłaś, że mężczyzna niezdolny do miłości zakochał się w tobie. Marszczę brwi i przekrzywiam głowę. ‒ Powiedziałeś mi to w szpitalu. Kiwa poważnie głową. ‒ Eli, nie wiem czy mogę ponownie wyjść za mąż i mieć na zawsze z kimkolwiek. Nie wiem czy mam to w sobie. ‒ Och kochanie. – Całuje mnie w czoło i ponownie do siebie przyciąga. – Masz. Ale możemy robić to powoli jeden dzień na raz. Jak długo jesteś ze mną, każdego dnia, nic innego nie ma znaczenia, cher. Nie musimy od razu w nic wskakiwać. Moje ręce przytulają go teraz, obejmując i trzymając mocno. ‒ Też za tobą tęskniłam – szepczę w jego klatkę. ‒ Spalisz się – mówi i prowadzi mnie do sypialni. Kładzie nas na boku na łóżku, obracając nas tak, że jesteśmy do siebie twarzami i nie mogę powstrzymać łez, które tryskają z moich oczu. – Nie płacz. ‒ Myślałam, że ty… ‒ Jeżeli wiedziałbym, że tak myślisz, zadzwoniłbym od razu i wyjaśnił to. Nie miałem pojęcia. Tak mi przykro. Potrząsam głową i zamykam oczy, potem pochylam się i przyciskam lekko swoje wargi do jego. Jego ręka przesuwa się z mojego boku na biodro i pozwala mi przejąć prowadzenie. Podgryzam jego usta i całuję w policzek. Przeciągam opuszkami palców przez jego brodę, gdy jego ręka podróżuje w górę do moje bluzki. ‒ Tęskniłem za twoją skórą – szepcze. ‒ Mogłam tęsknić za twoim brzuchem – odpowiadam cicho. Unosi brew.

259

‒ Mogłaś? – Przewraca mnie na plecy i odpina guziki bluzki, rozchylając ją na boki i całuje moją klatkę piersiową, i moje już sterczące sutki, wciągając je do ust przez biustonosz. ‒ Prawdopodobnie. – Moja ręka podróżuje w dół od jego pleców do tyłka. – I to też. Chichocze i wypracowuje sobie drogę w dół mojego brzucha. ‒ Myślę, że powinniśmy zrobić listę. Pierwsze na mojej są te seksowne, jak cholera, piegi. ‒ Listę rzeczy, którą w tobie kocham? – pytam chichocząc. Unosi głowę i ma szeroko otwarte oczy, i odpycha się, żeby spojrzeć mi w oczy. ‒ Kochasz mnie, Kate? ‒ Tak, bardzo cię kocham – odpowiadam szczerze. – Całego ciebie. Jego oczy są zamknięte i opiera swoje czoło o moje, a potem posyła mi ten seksowny, niegrzeczny uśmieszek. ‒ Zróbmy te listy.

***

Dwa tygodnie później… ‒ Zatrudniłbym ludzi do rozpakowania twoich rzeczy – mówi Eli, obejmując mnie od tyłu i całując w policzek. ‒ To niemądre – odpowiadam i wieszam ostatnią bluzkę w szafie. – Poza tym myśl o obcych dotykających moich ciuchów i bielizny nie jest pociągająca. ‒ Cóż, kiedy tak to ujmujesz. – Zgadza się z uśmiechem i obraca mnie, żebym stała do niego twarzą. Całuje mnie delikatnie. – Witaj w domu, cher. ‒ Dziękuję ci. – Uśmiecham się szeroko, szczęśliwa, że tutaj jestem, w naszym domu we Francuskiej Dzielnicy. Kocham to miejsce. ‒ Kocham ciebie. Uśmiecham się do niego.

260

‒ Wiem. Przełyka i obejmuje ręką mój policzek. ‒ Kate, Rhys powiedział mi o dziecku, które straciłaś i czekałem na właściwy moment, żeby powiedzieć ci, że ogromnie mi przykro z powodu twojej straty. Czuję, jak łzy wypełniają mi oczy, ale jego słowa są balsamem na moje serce. ‒ Dziękuję ci. Całuje mnie lekko, delikatnie, a jego kciuki kreślą okręgi na moich policzkach. I nie mogę nic poradzić na to, że mam nadzieję, iż będą inne dzieci. Dużo dzieci. ‒ Czy rodzina jest tutaj? – pytam. ‒ Tak. – Słyszę głos mamy Eliego z sypialni i kiedy wychodzimy z garderoby, uśmiecha się szeroko. – Witaj słodka dziewczyno. ‒ Tak się cieszę, że wszyscy przyszliście na kolację. – Przytulam drobną kobietę i kieruję się w stronę drzwi. Zaraz przed tym jak opuszczę pokój słyszę, jak mówi: ‒ Tata byłby z ciebie taki dumny, Eli. Uśmiecham się i zostawiam ich samych, dołączając do reszty w kuchni. ‒ Naprawdę mieszkasz teraz z wujkiem Elim, panno Kate? – pyta podekscytowany Sam. ‒ Tak. Uśmiecham się do słodkiego, małego chłopca i wygładzam jego rozczochrane włosy, a potem kradnę frytkę z tacy, którą przynieśli z cateringu. Eli zorganizował ten catering. Nie chciał, żebym musiała radzić sobie z gotowaniem kolacji i rozpakowywaniem rzeczy. Boże, kocham tego mężczyznę. ‒ Wszystko w porządku? – pyta Eli, dołączając do nas w kuchni i zgarnia mnie w swoje ramiona, i mocno przytula. ‒ Dlaczego miałoby nie być? – pyta Beau, odkrywając krewetki. – Nie zaczyna pracy aż do poniedziałku, więc nie miałeś jeszcze szansy być dla niej dupkiem. ‒ Jak twój szef przyjął twoje odejście? – pyta Van.

261

‒ Dobrze, gdy wyjaśniłam mu, że nie chcę już tak dużo podróżować i że Bayou Enterprises zaoferowało mi posadę. ‒ Nie chcę myśleć o pozycji jaką zaproponował ci Eli – burczy Charly, zarabiając tym gniewne spojrzenie od matki. Eli tylko unosi na mnie brew z półuśmiechem na swoich seksownych wargach. ‒ Mam się świetnie. ‒ Jesteś niesamowita – szepcze mi do ucha. – I cała moja. Uśmiecham się do niego pośrodku harmidru rodziny, śmiechów i rozmów w naszym domu i wiem, że jestem dokładnie tam, gdzie powinnam. ‒ Cała twoja.

262

Rhys O’Shaughnessy Trzy miesiące później… ‒ Jest w porządku – nalegam warcząc i piorunując wzrokiem lekarza. Mój trener, zespół lekarzy, nawet cholerny właściciel drużyny, są tutaj na tym spotkaniu. – Mogę grać. ‒ Nie, nie możesz – nalega srogo lekarz. – Rozerwiesz ponownie ten mięsień rotacyjny w mgnieniu oka. ‒ Chodziłem na terapię – nalegam. – Zrobiłem wszystko, co mi powiedziałeś. ‒ Tak, to prawda. Rhys obaj wiemy, że to przydarza się graczom każdego dnia. ‒ Nie mi. – Pochylam się do przodu. – Nie. Mi. ‒ Nie mówi, że wylatujesz na dobre – przypomina mi mój trener, Reggie. – Tylko jesteś poza sezonem a i tak to już prawie koniec. Wpatruję się w lekarza, który odwzajemnia spojrzenie zmęczonymi, smutnymi oczami. Obaj znamy prawdę: szanse na mój powrót są nikłe. ‒ Co muszę zrobić? – pytam. ‒ Rób to co do tej pory. Kontynuuj trening fizyczny, rozpracuj to przez regularny terapeutyczny masaż, żeby utrzymać mięśnie elastycznymi. Ćwiczenia. – Rozkłada szeroko ręce jakby mówił co jeszcze mogę powiedzieć? ‒ Wrócę w następnym sezonie – obiecuję obecnym w pokoju i nie mogę powstrzymać się przed zastanawianiem kogo staram się tak bardzo przekonać, siebie czy ich?

263

‒ I będziemy podekscytowani mając cię z powrotem – odpowiada pan Lyon, właściciel. – Wykuruj się Rhys. To jest najważniejsza rzecz. Wszyscy opuszczamy salę posiedzeń i idę żwawo do samochodu, pragnąc jak najszybciej się stąd zmyć. Lato wisi nad Chicago jak pies nad kością. Jest cholernie gorąco. Wjeżdżam na międzystanową, gotowy do powrotu do Denver, żałując, że Kate nie będzie tam, żeby porozmawiać. Wystarczy myśl o niej i wiem, że muszę usłyszeć jej głos. ‒ Halo? – Jej głos jest pełny szczęścia, gdy odpowiada. ‒ Hej, dzieciaku. ‒ Co się stało? ‒ Jestem wykluczony na resztę sezonu – odpowiadam i sprawdzam martwy punkt, żeby zmienić pas. – Lekarz właśnie to potwierdził. Sprowadzili mnie całą drogę do pieprzonego Chicago, żeby powiedzieć mi, że nie mogę grać. ‒ Przykro mi. Myślałam, że już to wiedziałeś. ‒ Próbowałem wrócić wcześniej przed zakończeniem sezonu. ‒ Co będziesz teraz robił. ‒ Dalej nad tym pracował. Ćwiczył. Zdrowiał. ‒ Musisz być w Denver, żeby to robić? – pyta. ‒ Nie, sądzę, że nie. ‒ Więc zbieraj tyłek do Nowego Orleanu. Znam idealne miejsce, w którym możesz się zatrzymać.

264

265