Proby Kristen 2 Easy Charm

1

EASY CHARM PROBY KRISTEN

Tłum. nieof.: Agis_ka Korekta: szpiletti

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

(Boudreaux #2) Kristen Proby

Gabrielle Boudreaux, najmłodsza z klanu Boudreaux, jest samotną matką małego Sama. Prowadząc hotel na rodzinnej plantacji nad brzegiem rzeki Missisipi, Gabby kocha swój zajazd, syna i rodzinę. Każdego dnia spotyka nowych ludzi, i jest dumna z domu i ziemi, która jest w jej rodzinie od ponad pięciu pokoleń. Pobłogosławiona ponad miarę jest również samotna. Jednakże nigdy nikomu by się do tego nie przyznała. Dopóki nie przechodzi przez jej drzwi ponury i ranny Rhys O’Shaughnessy, i jest najseksowniejszym facetem jakiego kiedykolwiek widziała. Rhys był na szczycie jako pierwszoligowy miotacz Chicago Cubs przez ponad dziesięć lat. Bejsbol jest w jego krwi. Ale kiedy zerwał mięsień rotacyjny i wyleciał na resztę sezonu uciekł do Hotelu Boudreaux, zarekomendowanego przez jego kuzynkę Kate, żeby się wyleczyć i pracować nad przywróceniem ramienia do idealnej formy z tylko jednym celem w głowie: powrócić do gry, którą kocha. Jednak nie planował, że całkowicie i kompletnie zostanie oczarowany przez oszałamiająco piękną kobietę i jej uwielbiającego bejsbol syna. Kiedy ramię Rhysa zagoi się i dostanie szansę powrotu do swojej drużyny to czy zostawi za sobą rodzinę, którą pokochał, czy też zostanie z Gabby i Samem?

3

Prolog .................................................................................................................6 Rozdział 1..........................................................................................................10 Rozdział 2 ......................................................................................................... 22 Rozdział 3.......................................................................................................... 37 Rozdział 4 ......................................................................................................... 51 Rozdział 5 ......................................................................................................... 64 Rozdział 6 ......................................................................................................... 75 Rozdział 7 ......................................................................................................... 81 Rozdział 8 ......................................................................................................... 96 Rozdział 9 ....................................................................................................... 108 Rozdział 10...................................................................................................... 120 Rozdział 11 .......................................................................................................131 Rozdział 12 ...................................................................................................... 144 Rozdział 13 ...................................................................................................... 156 Rozdział 14 ...................................................................................................... 168 Rozdział 15 ...................................................................................................... 180 Rozdział 16 ...................................................................................................... 192 Rozdział 17 ...................................................................................................... 204 Rozdział 18 ...................................................................................................... 215 Rozdział 19 ...................................................................................................... 226 Rozdział 20 ..................................................................................................... 236 Rozdział 21 ...................................................................................................... 247 Epilog .............................................................................................................. 254

4

Dedykacja

Ta książka dedykowana jest kobietom, które stanęły na nogi o własnych siłach i kopią tyłki. Walecznym kobietom. I mężczyznom, którzy je podziwiają i kochają.

5

Osiem lat temu

Co powie? Co zrobi? Drogie słodkości, jestem bałaganem. Siedzę na frontowym ganku posiadłości na plantacji, czekając, żeby Colby mnie odebrał. Jest moim chłopakiem od czterech miesięcy i kocham go. Jak, kocham go na zawsze. Jest wysoki, przystojny i zabawny. I mówi mi przez cały czas, że mnie kocha. Miesiąc temu kochaliśmy się i było idealnie. Tak jak w filmach. Ale teraz mój brzuch skręca się jakbym miała milion świetlików w środku i nie mogę przestać wykręcać rąk. Mam nadzieję, że nie będzie zły. Mam nadzieję, że będzie tak samo podekscytowany jak ja! Denerwuję się powiedzeniem mu, ale Charly mówi, że to właściwa rzecz do zrobienia i ma rację. Dzięki Bogu za starszą siostrę. Samochód Colby’ego wjeżdża na nasz podjazd. Stary Pontiac jest dzisiaj głośniejszy niż zazwyczaj. Tłumik musiał w końcu wyzionąć ducha. Colby wiecznie pracuje nad swoim samochodem. I nie mam nic przeciwko, ponieważ to oznacza, że mogę obserwować jak jego mięśnie napinają się, gdy pracuje i podawać mu narzędzia. Obściskiwaliśmy się wiele razy w tym samochodzie.

6

Uśmiecham się szeroko, gdy wychodzi z samochodu, okulary zakrywają jego jasne, niebieskie oczy i ten zarozumiały uśmiech na jego ustach. Ma koszulkę Fall Out Boy1 i jeansy, i zeskakuję ze schodów podekscytowana jego widokiem. ‒ Hej, kochanie – mówi, gdy porywa mnie w uścisk. Potem rozgląda się dookoła, upewniając się, że nikt nas nie obserwuje, po czym całuje mnie głośno. – Wyglądasz dzisiaj pięknie. ‒ Dziękuję. – Biorę głęboki oddech i umieszczam pewny siebie uśmiech na twarzy. – Chodźmy usiąść na chwilę w ogrodzie, zanim wyjedziemy. ‒ Nie mamy czasu, kochanie. Scott i reszta czekają na nas. ‒ To tylko BBQ – odpowiadam. – Mam pewną wiadomość, którą muszę się z tobą podzielić. Uśmiecha się i zakłada mi włosy za ucho jakby mi pobłażał. Czasami Colby może być protekcjonalny, tylko dlatego że jest dwa lata starszy ode mnie, i w wieku dwudziestu jeden lat myśli, że jest kimś, ponieważ może kupić piwo i inne sprawy. To działa mi na nerwy. Ale potem może być najsłodszy na świecie. ‒ Dobrze, chodźmy usiąść na minutę – mówi i pozwala mi poprowadzić siebie na ławkę w ogrodzie ukrytą przed widokiem z domu. Jest lato i jest gorąco, ale to miejsce jest zacienione i zaskakująco wygodne. – O co chodzi? ‒ Ja… – Przygryzam wargę i wpatruję się w górę w jego twarz. – Możesz proszę ściągnąć okulary? Krzywi się, ale je zdejmuje i zwęża na mnie oczy. ‒ Co się stało? ‒ Jestem w ciąży. Mruga gwałtownie, potem wysuwa swoją rękę z mojej i szybko odsuwa się ode mnie, więc teraz w ogóle się nie dotykamy. ‒ Gówno prawda. ‒ Zrobiłam sześć testów, Colby. ‒ To cholerne gówno prawda – powtarza.

1

Zespół muzyczny z USA. Grają rock alternatywny, indie rock, pop, emo pop , pop punk. Jeżeli oglądałyście serial One Tree Hill to zespół ten tam się pojawia

7



‒ Słuchaj, wiem, że to niespodziewane… ‒ Niespodziewane? – Śmieje się i potrząsa głową. – Byliśmy ostrożni. ‒ Nie za pierwszym razem – przypominam mu, wspominając, jak powiedział, że nie chciał niczego pomiędzy nami za pierwszym razem, ponieważ chciał, żeby to było wyjątkowe. ‒ To był tylko jeden raz, Gabby. Dlaczego patrzy na mnie tak jakbym go okłamywała? ‒ Mogę pokazać ci testy – odpowiadam i sięgam po jego rękę, ale cofa ją poza mój zasięg. ‒ Nie muszę ich widzieć. Pozbądź się go. Zszokowana cofam się gwałtownie. ‒ Co? ‒ Słyszałaś mnie. Pozbądź się tego. Zapłacę. ‒ Nie. Pozbyć się tego? Teraz wstaje i odchodzi, a potem wraca. ‒ Jeżeli sądzisz, że zrujnuję sobie życie, ponieważ nie możesz utrzymać swoich nóg razem, to się mylisz. ‒ Słucham? – Skaczę na nogi i zakopuję palec w jego piersi po królewsku teraz wkurzona. – Było tam nas dwoje, Colby. Nie jestem dziwką. Byłeś moim pierwszym! ‒ Ty tak twierdziłaś. Moja szczęka opada. Czy on naprawdę właśnie to do mnie powiedział? ‒ Kochamy się – mówię, próbując być tą spokojną i racjonalną. – Możemy sprawić, że to zadziała. ‒ Nie kochamy się, Gabby – mówi i przewraca oczami. – Jezus, jesteś naiwna. Po prostu dobrze się bawimy podczas lata. To wszystko. ‒ Dlaczego się tak zachowujesz? – Cofam się i obejmuję rękami brzuch. – Mówiłeś mi przez cały czas, że mnie kochasz! ‒ Tak, mówiłem ci cały czas, że cię kocham, ponieważ dzięki temu dostałem się do twoich majtek i to cię wyraźnie rajcowało – mówi stanowczo, potem

8

chichocze, gdy widzi, że tylko się na niego gapię. – To właśnie dostaję przez umawianie się z dziewicą. ‒ Przestań. Mam dziewiętnaście lat. Nie jestem już dzieckiem. ‒ Masz rację. Więc bądź dorosłą i zajmij się tym problemem. Kręcę głową i czuję, jak łzy wypełniają moje oczy. ‒ Nie wiem nawet kim teraz jesteś. ‒ Jestem tym samym Colbym, który tutaj przyjechał. Nie będę wychowywał dziecka, Gabby. Nie pisałem się na to. Więc, do cholery, pozbądź się go. Zakłada okulary na twarz i odchodzi. Nie mogę się poruszyć. Słyszę, jak uruchamia samochód, potem odjeżdża i powoli obniżam się, siadając na ławce.

9

‒ Tutaj jest gorąco – mamroczę do telefonu. ‒ Ledwie cię słyszę – krzyczy mi do ucha Kate, moja kuzynka, sprawiając, że się wzdrygam. – Jakiego typu samochód wypożyczyłeś? ‒ Kabriolet Camero2 – odpowiadam z zadowolonym uśmiechem. – Czarne. ‒ Oczywiście, że jest czarne. – Mogę niemal usłyszeć, jak przewraca tymi jasnozielonymi oczami i to sprawia, że się śmieję. ‒ Hej, potrzebuję wskazówek jak się tutaj poruszać, gdy tutaj będę. Ten hotel jest na cholernym odludziu. ‒ Ale jest tego wart – nalega. – Jest tam tak spokojnie. Szybko dojdziesz tam do siebie. ‒ Już doszedłem – odpowiadam, zgrzytając zębami. – Czuję się dobrze. ‒ Bzdury. Oczywiście, że to gówno prawda. Moje ramię odzywa się za każdym razem, gdy staram się rzucić piłkę, ale nie przyznam się do tego nikomu, a zwłaszcza nie Kate, która wydaje się myśleć, że ma dane przez Boga prawo, żeby mi matkować. ‒ To naprawdę daleko od miasta. Mógłbym prawdopodobnie zostać gdzieś bliżej ciebie. ‒ Tam jest cicho i nie jest tak daleko. Przestań jęczeć. 2

Taka bryka:

10

Zabieram telefon od ucha i patrzę na niego, a potem odpowiadam: ‒ Czy ty właśnie powiedziałaś mi, żebym przestał jęczeć? ‒ Tak. – Chichocze. ‒ Zapłacisz za to. ‒ Nie boję się ciebie. Jest prawdopodobnie jedną z niewielu osób, której nie przerażam. ‒ Idź odpoczywać – mówi teraz poważnie. – Zdrowiej. Hotel jest idealnym miejscem do tego. Bycie daleko od medialnego cyrku i trenerów, którzy ciągle są na moim tyłku odnośnie kondycji mojego zranionego ramienia, brzmi perfekcyjnie. Bez dostępu do mediów, podejmując własne decyzje przez chwilę, bez nikogo sprawdzającego mnie co każde pięć sekund, to brzmi jak czyste niebo. ‒ Chcę cię zobaczyć – mówię, gdy zjeżdżam z autostrady. ‒ Zjedzmy jutro lancz. To da ci czas na rozpakowanie się i odpoczynek po podróży. ‒ Dlaczego myślisz, że potrzebuję tego całego odpoczywania? – burczę. – Jestem zdrowym prawie trzydziestoletnim mężczyzną, Kate. Mam kontuzję ramienia. Nie jest tak, że wracam do domu z wojny. Chociaż podnoszenie się z tego wydaje się być jak cholerna walka toczona każdego dnia, odkąd stało się to kilka miesięcy temu. ‒ Dobrze, twardzielu, zobaczymy się jutro na lanczu. – Brzmi żwawo i radośnie, a to sprawia, że i ja się cieszę. Kate była nieszczęśliwa przez zbyt długi czas. Bycie w Nowym Orleanie z Elim Boudreaux wydaje się jej pasować. Ale wstrzymam się z oceną odnośnie tego, dopóki nie zobaczę jej na własne oczy. ‒ Zadzwoń, jeżeli będziesz mnie potrzebować – mówię, tak jak zawsze, zanim się rozłączę. ‒ Ty też. I już jej nie ma. Biorę głęboki oddech i poprawiam ręce na kierownicy, uwielbiając sposób w jaki ten samochód się prowadzi. Jest tak gładki jak naga skóra pięknej kobiety.

11

Nie, żebym dokładnie pamiętał jakie to uczucie, biorąc pod uwagę to, że byłem ostatnio zajęty pierwszoligowym bejsbolem, lekarzami i bardzo realną perspektywą utraty sportu, który był moją jedyną miłością w życiu. Może to się zmieni, kiedy jestem tutaj w Luizjanie. Nie zaszkodziłoby rozproszyć się zabawą z kobietą na jakiś czas. Pocieram ręką usta i szybko odrzucam ten pomysł. Nie potrzebuję żadnego rozproszenia. Muszę ponownie doprowadzić ramię do szczytowej formy, żebym mógł wrócić na wiosnę do drużyny i sportu, który kocham. GPS ogłasza, że dojechałem do celu i moja szczęka opada, gdy zwalniam przed wjechaniem na podjazd i po raz pierwszy patrzę na Hotel Boudreaux. Rząd olbrzymich, starych dębów prowadzi do frontowych drzwi imponującego białego budynku z szerokimi kolumnami i dużą przednią werandą. Huśtawki wiszą po każdej stronie zapraszających czerwonych drzwi, a wiatraki wirują leniwie nad nimi. Drzewa pną się wysoko ku niebu, gałęzie są ciężkie od hiszpańskiego mchu ściekającego z konarów. Niektóre z konarów są takie długie, że opierają się o ziemię. Wjeżdżam na podjazd, wciąż rozglądając się dookoła. Ziemia jest ozdobiona różnego rodzaju budynkami, ogrodami, rzeką… wykończoną mostem… i wszędzie pięknymi kolorami. Jeżeli istnieje niebo, to tak właśnie powinno wyglądać. Zatrzymuję się obok Buicka z blachami z Florydy i wysiadam w chwili, gdy malutka kobieta z długimi, ciemnymi włosami wychodzi z domu, rzucając mi przyjacielski uśmiech i machając w moim kierunku. Tak, niebo również powinno mieć ją witającą każdą osobę, która się pojawi. Wciąż ukryty za okularami, przemieszczam powolnie oczy w górę i w dół jej drobnej sylwetki, w ogóle nie urażony jej gładkimi, gołymi nogami i bosymi stopami. Ma na sobie małe jeansowe spodenki i czarny top bez ramiączek, jestem pewny, że z powodu upalnej pogody. Jej włosy opadają prawie do jej talii i nie mogę stwierdzić jakiego koloru są jej oczy, ale ten uśmiech mógłby roztopić najzimniejsze serce. Schodzi po stopniach, wkłada nogi w japonki i idzie w moim kierunku. ‒ Ty musisz być Rhys. Jestem Gabby. – Wyciąga rękę i momentalnie biorę ją w moje dwie, i zamiast nią potrząsnąć, unoszę jej kłykcie do ust i całuję je lekko. Jej oczy… w kolorze starej whiskey… rozszerzają się z zaskoczenia, a potem 12

chichocze, sprawiając, że moje wnętrzności się zaciskają. – Moje siostry ostrzegały mnie, że jesteś czarusiem. ‒ Naprawdę? – odpowiadam z zachwytem. – Czy również ostrzegły cię przed moim eleganckim wyglądem i hojną naturą? Gabby znów się śmieje i kręci głową. ‒ Musiałam ominąć tę część. ‒ Czuję się zraniony. – Niechętnie uwalniam jej rękę i nakrywam swoje serce, jakbym przyjął kulkę w pierś. ‒ Przeżyjesz – odpowiada i opiera ręce na biodrach, wypinając piersi do przodu. Pocieram palcami o kciuk, momentalnie chcąc znów jej dotknąć. – Potrzebujesz pomocy z bagażem? ‒ Nie. – Okrążam samochód i wyciągam worek marynarski z bagażnika, pozostawiając tam na razie sprzęt treningowy. – To wszystko. ‒ To wszystko? – Krzywi się i kręci głową. – Kate powiedziała, że zostaniesz tutaj przynajmniej przez miesiąc. ‒ Jestem facetem, Gabby. Kilka jeansów, jakieś koszuli, ubrania sportowe i gotowe. To kobiety potrzebują każdego skrawka ubrania jaki posiadają na weekendowy wypad. Uśmiecha się złośliwie, przechylając głowę na bok i mierząc mnie wzrokiem. Dlaczego nagle ma dla mnie znaczenie, jakie myśli przebiegają przez jej wspaniałą, małą główkę, nie jestem pewien. Ale to ma znaczenie. Duże. ‒ Czy już tutaj jest? – Drzwi z siatką przeciw owadom otwierają się gwałtownie, gdy mały chłopiec wypada z domu i zbiega po stopniach. – Jesteś tutaj! ‒ Jestem – odpowiadam z uśmiechem. – A ty jesteś Sam. Posyła mi szeroki bezzębny uśmiech. ‒ Rozmawiałeś ze mną przez telefon – mówi. ‒ Pamiętam. – Pamiętam również dwadzieścia minut ciągłych inteligentnych pytań tego rozkosznego dziecka. – Jak się masz, Sam? ‒ Dobrze. – Nagle nieśmiało przechodzi do boku mamy i wpycha się pod jej rękę. Nie musi się nawet dużo pochylać, żeby pocałować go w głowę.

13

‒ Chcesz pomóc mi w pokazaniu Rhysowi jego pokoju? – pyta Gabby Sama, który rozpromienia się i kiwa głową. ‒ Pewnie! Dostaniesz najlepszy pokój w całym domu. – Podchodzi i bierze mój worek, jakby to było tak naturalne jak oddychanie i z wielkim wysiłkiem obraca się, prowadząc nas do środka. ‒ Mogę nieść swój worek, Sam. ‒ Mam to. Staram się spłacić kolejne rozbite okno. – Wzdryga się, a potem wspina po schodach. – Mama mówi, że to część mojej pracy. Unoszę brew na Gabby, która tylko się uśmiecha i wzrusza ramionami. ‒ Wybił cztery okna w pięć miesięcy. ‒ Jak? – pytam, gdy idziemy za małym chłopcem, który wygląda bardzo podobnie do jego wspaniałej matki. ‒ Jestem naprawdę dobry w bejsbolu, tak jak ty – informuje mnie poważnie. – I czasami piłka kończy przelatując przez okno. Sam sapie i dyszy z wysiłku dźwigania mojego ciężkiego worka, więc Gabby bierze go od niego. ‒ Tyle wystarczy. Możesz odjąć dolara do tego co jesteś dłużny. Sam uśmiecha się zwycięsko, a ja zabieram worek od Gabby. ‒ Jesteś naszym gościem. ‒ Jeżeli sądzisz, że pozwolę ci nosić moje gó… graty… nie jesteś taka mądra na jaką wyglądasz. Jej usta drgają i mogę zobaczyć, że stara się zdecydować, czy pozwoli mi wywinąć się od bycia seksistowskim dupkiem, ale zostaje jej przerwane, kiedy Sam ogłasza: ‒ Możesz powiedzieć gówno. Słyszałem to wcześniej. ‒ Sam! Chichoczę, ale ukrywam uśmiech za pięścią i udaję, że kaszlę. ‒ Co? Słyszałem! ‒ Cóż, nie możesz tego mówić – stwierdza Gabby stanowczo. ‒ Nie mogę mówić czego? – pyta Sam z rozkosznym chichotem.

14

‒ Chodź, mądralo, pokażmy Rhysowi jego pokój. – Wzdycha pokonana, ale kiedy Sam obraca się, pozwala uśmiechowi rozlać się po jej twarzy i moje serce staje. Jest oszałamiająca. ‒ Będziesz na poddaszu – informuje mnie Sam, gdy wchodzi po schodach przed nami. – Zarezerwowaliśmy go dla ciebie. ‒ Czy hotel jest pełny? – pytam grzecznie, wchodząc na górę i starając się nie obserwować zbyt uważnie jak tyłek Gabby kołysze się, gdy wspina się po schodach. ‒ Jesteśmy pełni przez większość sezonu – odpowiada Gabby. – Goście przyjeżdżają i wyjeżdżają w ciągu dnia. Serwuję śniadania w jadalni pomiędzy siódmą a dziewiątą rano. Jeżeli dasz mi wcześniej znać mogę także zapewnić ci lancz i kolację. ‒ Właśnie skończyliśmy sprzątanie wszystkich pokoi – mówi Sam, wspinając się na kolejny zestaw schodów. ‒ Sprzątacie sami całe to miejsce? ‒ Nie – odpowiada Gabby z uśmiechem. – Zatrudniam dwie kobiety, które przychodzą codziennie, i odświeżają pokoje

i łazienki. Jestem właścicielem

i kucharzem. ‒ Pomagam w sprzątaniu, żeby spłacić okno – informuje mnie Sam i otwiera drzwi. – A to jest twój pokój. ‒ To pokój Loraleigh – mówi Gabby, wskazując na znak obok drzwi i wręcza mi klucz. – Każdy pokój jest nazwany po innej kobiecie z rodziny, i ma unikalny zapach i wystrój. ‒ Gdzie jest pokój, Gabby? – pytam. ‒ Przodkiń – wyjaśnia. – Łazienka jest tutaj. Tak dostosowujesz temperaturę. Jeżeli będziesz czegoś potrzebował, daj nam znać. ‒ Chodźmy porzucać! – krzyczy Sam. ‒ Wstrzymaj się – odpowiada Gabby, zanim mogę coś powiedzieć. Obserwowanie jej i jej syna jest fascynujące. – Rhys jest naszym gościem i miał długą podróż. Więc zostawimy go w spokoju Samuelu Beauregardzie. Rozumiesz?

15

‒ Tak, proszę pani. – Kiwa głową i zwraca swoje duże, brązowe oczy na mnie. – Przepraszam, pana. ‒ Może porzucamy później? ‒ Nie musisz… ‒ Muszę ćwiczyć i przydałby mi się partner – odpowiadam i się uśmiecham. ‒ Tak! – Przybijam z Samem piątkę, a potem zbiega ze schodów. ‒ Naprawdę Rhys, nie oczekuję, że będziesz rozpieszczał mojego syna. Jest po prostu podekscytowany, że tutaj jesteś. ‒ Jest dobrym dzieckiem. Jej uśmiech rozjaśnia się, gdy patrzy na drzwi, przez które wyszedł Sam. ‒ Jest najlepszy. – Odchrząkuje i wychodzi, zamykając za sobą drzwi. – Daj mi znać, jeżeli będziesz czegoś potrzebował. ‒ Tak, proszę pani. Kiedy znika, rzucam torbę na ławkę na końcu łóżka i obracam się dookoła chłonąc wszystko. Królewskich rozmiarów łóżko jest nakryte niebieską kołdrą, najwyraźniej uszytą ręcznie dawno temu. Meble są ciemnobrązowe i ciężkie. Szerokie okna są otwarte i wychodzą na przód domu, i linię starych dębów. Cień drzew utrzymuje pokój chłodnym, a bryza wieje przez nie. Wchodzę do łazienki i gwiżdżę przez zęby. Podłoga jest wykafelkowana, prysznic wystarczająco duży dla czterech osób, a miedziana wanna w rogu będzie moim najlepszym przyjacielem, kiedy moje ramię będzie bolało po treningu. Rzucam się na łóżko i wypuszczam, po raz pierwszy od bardzo dawna, długie westchnienie i pozwalam moim ciężkim powiekom się zamknąć, tylko na minutę. Jest tutaj cicho. Od czasu do czasu słyszę głos Sama płynący wraz z bryzą i miękkie odpowiedzi jego matki. Ptaki śpiewają. Przewracam się na bok i krzywię, kiedy zły ruch wysyła ukłucie bólu przez ramię, przypominając mi, dlaczego tutaj jestem. Żeby się uleczyć. Wzmocnić ramię i wrócić do pracy. Nie, żeby myśleć o pewnej seksownej właścicielce hotelu.

16

Bekon. Czuję bekon. Siadam szybko na łóżku i rozglądam się całkowicie zdezorientowany. Jestem w hotelu. W Luizjanie. Czy przespałem cały, cholerny, dzień i noc? Krzywię się i sprawdzam zegarek. Nie, jest dopiero południe. Ale czuję bekon. I jestem głody jak diabli. Schodzę po schodach wciąż trochę zaspany i zaglądam do dużej jadalni z kilkoma mniejszymi stolikami, a nie wielkim stołem, i krzesłami rozstawionymi po sali. Jest pusta. Idę za nosem do kuchni i zatrzymuję się gwałtownie na wspaniały widok Gabby zgiętej w pasie, zaglądającej do piekarnika, dającej mi pierwszorzędny widok na jej idealny, mały tyłek. ‒ Mogę pomóc? – pytam, zaskakując ją. – Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. ‒ Och, tutaj zawsze ktoś się do mnie zakrada – odpowiada i wyciąga blaszkę skwierczącego bekonu z piekarnika. – Robię BLTs3 na lancz. Jesteś głodny? ‒ Umieram z głodu. ‒ Dobrze. Zrobiłam też domową sałatkę z pomidorów. Odwraca się, żeby poszperać w lodówce i nie sądzę, że umieram już dłużej za jedzeniem. Ucztowałbym raczej na tej wspaniałej kobiecie, stojącej w tej kuchni. Uniósł ją na blat, położył i sprawił, że jęczałaby moje imię, dopóki nie pamiętałaby swojego własnego.

3 BLT – rodzaj kanapki popularnej w krajach anglosaskich, w skład której wchodzi kilka pasków bekonu, liść sałaty, kilka plasterków pomidora oraz dwie kromki chleba posmarowane masłem lub majonezem. Nazwa kanapki to skrót od angielskich nazw głównych składników – bacon (bekon), lettuce (sałata) i tomato (pomidor).

17

Co się nigdy nie wydarzy, więc wyrzucam tę myśli ze swojej głowy i siadam na stołku, obserwując Gabby krzątającą się przy składaniu kanapek i nakładaniu sałatki. ‒ Opowiedz mi o sobie – mówię, zaskakując samego siebie. ‒ Mam na imię Gabby i jestem właścicielką hotelu. ‒ Opowiedz mi coś więcej – mówię oschle. Krzywi się i zlizuje trochę soku z pomidora z kciuka, podnosząc mojego fiuta w stan najwyższej gotowości. ‒ Nie jestem pewna co chcesz wiedzieć. ‒ Po prostu chcę pogawędzić – odpowiadam i wzdycham w ekstazie, kiedy podaje mi talerz pełny przepysznego jedzenia. ‒ Cóż, nie mam za wiele do powiedzenia – mówi i gryzie własną kanapkę. ‒ Hobby? Zainteresowania? Tego rodzaju rzeczy. ‒ Hotel i mój syn są moimi zainteresowaniami – odpowiada i posyła mi spojrzenie mówiące odwal się. Więc tak robię. Na razie. ‒ Czy jest możliwe, żebym mógł gdzieś rozstawić tymczasową siłownię? – pytam, zmieniając temat. ‒ Czego potrzebujesz? ‒ Trochę przestrzeni i cienia. Nie chcę się ugotować na słońcu. Myśli na tym jedząc sałatkę… ‒ Mam pustą stodołę na tyłach ziemi. Opróżniliśmy ją zaledwie kilka tygodni temu. Prawdopodobnie mógłbyś jej użyć. ‒ Idealnie.

‒ Czy wiesz, że dla człowieka jest prawie niemożliwym polizanie własnego łokcia? – pyta mnie Sam następnego ranka, gdy trzyma dla mnie linę. Pomaga mi w stodole w ustawianiu mojego sprzętu treningowego.

18

‒ Założę się, że to nieprawda. ‒ Tak jest! Spójrz. – Zgina łokieć i próbuje bez skutku go polizać. – Widzisz? ‒ Udowodniłeś, że się mylę – odpowiadam i podaję koniec sznurowej drabiny Samowi. – Położymy to płasko na ziemi. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ mam zamiar przeskakiwać przez sznurki. ‒ Jak w grze w klasy? ‒ Podobnie, tak. ‒ Dobrze. – Wzrusza ramionami i pomaga mi rozłożyć drabinę. – Wiedziałeś, że krewetka ma serce w głowie? ‒ Uczę się dzisiaj od ciebie dużo rzeczy. Uśmiecha się dumnie i poprawia czapeczkę Cubsów4 na głowie. ‒ Mama mówi, że jestem całkiem mądry. ‒ Powiedziałbym, że ma rację. – Sprawdzam godzinę i wyprowadzam Sama ze stodoły. – Wracajmy do domu. ‒ Dobrze. Spacer nie zajmuje nam dużo czasu, ale oboje jesteśmy spoceni i spragnieni, gdy dochodzimy do domu. Gabby jest w kuchni, ugniatając coś w misce. Ma mąkę na policzku, a włosy spięte na czubku głowy i grymas na swojej ładnej twarzy. ‒ Co się stało? – pytam i opieram ręce o blat. ‒ Tak, mamo co się stało? ‒ Nic. Po prostu robię ciasto na jutrzejsze cynamonowe bułeczki. Moje usta momentalnie wypełniają się śliną. Ta kobieta potrafi piec. Jej babeczki i pączki tego ranka wypełniły mój brzuch radością. ‒ Mamo, mogę iść do Stanley’a? ‒ Nie. ‒ Mogę iść zobaczyć czy wujek Beau jest w domu? ‒ Jest w pracy, kochanie. Twarz Sama opada, ale nie mogę przestać obserwować Gabby. Wygląda na spiętą. Coś ją męczy. 4

Chicago Cubs – amerykańska drużyna bejsbolowa. W tej drużynie gra Rhys.

19

‒ Mogę iść porzucać piłką na tylne podwórko? ‒ Sam, kocham cię, ale działasz mi na nerwy. Idź poczytać książkę czy coś. ‒ Jadę do miasta na lancz z Kate. Mogę go zabrać ze sobą. ‒ Tak! – krzyczy Sam. ‒ To nie jest konieczne. – Gabby potrząsa głową. – Ale dziękuję za propozycję. ‒ To naprawdę w porządku – odpowiadam. – Jest mile widziany. ‒ Mogę jechać twoim fajnym samochodem? ‒ Pewnie. ‒ Nie. – Gabby przestaje ugniatać ciasto i wpatruje się we mnie z frustracją. – Bez urazy, ale ledwie cię znam. Naprawdę myślisz, że pozwolę ci zabrać moje dziecko do miasta? Nie odpowiadając wyciągam telefon z kieszeni i wybieram numer Kate. Podtrzymując spojrzenie Gabby czekam, aż odbierze. ‒ Nie odwołuj mnie dzisiaj. ‒ Potrzebuję, żebyś powiedziała Gabby, że nie jestem porywaczem i jeżeli zabiorę ze sobą Sama na lancz będzie idealnie bezpieczny i pod doskonałą opieką. Nie czekając na odpowiedź Kate, podaję telefon Gabby. Sam milczy i obserwuje wymianę pomiędzy nami. Gabby żuje wargę przez sekundę, potem wzdycha i wyrywa mi telefon obracając się plecami, kiedy wita się z Kate. Mrugam do Sama, który odwzajemnia mrugniecie i uśmiecha się tym bezzębnym uśmiechem. ‒ Kate, nie musiał ci przeszkadzać… – przerywa i chichocze. – Mogę to sobie wyobrazić. Żartujesz! To zabawne. Dobrze. Skoro jesteś pewna. Sam będzie podekscytowany, że zobaczy się z tobą i również Elim. Sam w milczeniu wyrzuca z trumfem pieść w powietrze. ‒ Dobrze, dzięki. Do zobaczenia w niedzielę. Oddaje mi telefon, który wyłączam i chowam do kieszeni. ‒ Lepiej? ‒ Możesz go zabrać. ‒ Dzięki, mamo! – Sam rzuca się w ramiona Gabby i całuje ją w policzek. – Jesteś najlepsza!

20

‒ Tak, tak. – Patrzy na mnie przerażającymi oczami surowej matki. – Prowadź ostrożnie. Cały czas zapięte pasy. Rozumiesz? ‒ Oczywiście. Czy potrzebuje fotelika? ‒ Nie jestem dzieckiem! ‒ Nie, nie w Luizjanie – mówi Gabby z uśmiechem. – Jest już na to za duży. Jesteś gotowy Sam? ‒ Chodźmy! Wybiega z domu w stronę mojego samochodu, a ja zatrzymuję się naprzeciwko Gabby unosząc jej podbródek, żeby spojrzała mi w oczy. ‒ Porozmawiamy później o tym co cię dręczy. Unosi brew. ‒ Uważaj na mojego syna i pilnuj własnych spraw. Zakładam jej włosy za ucho i uśmiecham się szeroko, gdy odchodzę. ‒ Wyzwanie przyjęte.

21

‒ Wyzwanie przyjęte – przedrzeźniam, po tym jak Rhys zamyka za sobą drzwi. O co chodzi z tymi wszystkimi, cholernymi, kipiącymi testosteronem mężczyznami w moim życiu. A Rhys ma więcej testosteronu do emanowania dookoła niż ktokolwiek kogo do tej pory poznałam. Jest superwysoki, powiedziałabym, że tylko kilka centymetrów niższy niż sto dziewięćdziesiąt centymetrów moich braci, co powoduje, że jest ponad trzydzieści centymetrów wyższy ode mnie. Jego oczy nie są po prostu zielone. Są jasnozielone i stwarzałyby poważną konkurencję trawie w zarobkach. Gdyby trawa mogła zarabiać. Uderzam pięścią w ciasto w misce. I jak gdyby jego oczy nie były wystarczające, ma ten cholernie zarozumiały półuśmieszek na swoich usługach, który jestem pewna redukuje większość śmiertelnych kobiet w kałużę mazi u jego stóp. Nie ta kobieta. To znaczy, pewnie, jest gorący i kiedy założył mi włosy za ucho, samo otarcie się jego opuszków palców wysłało ciepło wzdłuż mojego kręgosłupa. Ale to tylko dlatego, że nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz mężczyzna, z którym nie byłam spokrewniona mnie dotykał. A to jest po prostu cholernie smutne. ‒ Raczej bardziej żałosne – mamroczę i uderzam kolejny raz w ciasto, zanim nakrywam je i odstawiam na bok, żeby wyrosło. I tego ranka przy śniadaniu pożarł moje babeczki i pączki, ta seksowna kwadratowa szczęka napinała się, gdy przeżuwał i słuchał Sama. Nie tylko pobłażał 22

mu i udawał zainteresowanie tym co mówił, ale był zainteresowany. Jest uprzejmy, słodki i stawia moje libido w ogniu. I teraz mam seksownego, wolnego mężczyznę mieszkającego pod moim dachem przez Bóg wie jak długo, który jest miły dla mojego syna, zakłada mi włosy za ucho i umrę z seksualnej frustracji. Ponieważ nie ma mowy, że będę uprawiać seks z Rhysem O’Shaughnessy. Nie tak, że jest prawdopodobne, że mnie o to poprosi. Mówimy tutaj o sławnym graczu bejsbola. Prawdopodobnie ma dupeczki w każdym mieście. I niech to cholera, jeżeli feministka we mnie jest bardziej niż wkurzona tym, że nazwałam je dupeczkami. Śmieję się z siebie samej i wędruję przez pusty hotel. Rzadko jest pusty w tych dniach, co jest świetne dla interesu i mojej własnej poczytalności. Pomiędzy hotelem i Samem moje dni są pełne, więc kiedy w końcu kładę się spać w nocy, śpię twardo. Na nic innego nie ma czasu w moim życiu. Zwłaszcza

nie

na

seksownego sportowca

z zabójczym

uśmiechem

i umięśnionymi ramionami. Oczywiście, że zauważyłam jego mięśnie. Żyję przecież, prawda? Rozglądam się zadowolona, że robota jest na tę chwilę nadgoniona i wychodzę na przednią werandę, zapadając się w ulubioną huśtawkę. Obie huśtawki po obu stronach drzwi są identyczne, ale ta zawsze była moją ulubioną. Ma najlepszy widok na drzewa i tutaj najlepiej mi się myśli. Ale moje powieki są tak cholernie ciężkie. Więc, wciągam nogi pod siebie, opieram twarz na ręce i zamykam oczy. Tylko na minutę. Jest dzisiaj gorąco, ale rząd dębów zapewnia miłą bryzę. Mogę poczuć róże, w pełnym rozkwicie wyginające się w stronę słońca na tylnym podwórku. Powinnam wstać i upewnić się, że dwa pokoje, które czekają na gości, spełniają moje standardy. Powinnam zamówić więcej bezpłatnych mydeł i balsamów. Powinnam

odpowiedzieć

na

emaila,

którego

otrzymałam

rano,

który

spowodował, że serce podeszło mi do gardła. Nie jest podobne do mnie ignorowanie kogoś czy nie stawianie czoła konfliktom z uniesioną głową, ale moje przeczucie mówi mi, żeby zostawić to w spokoju. 23

Na razie. Poza tym bryza jest wspaniała, wiejąc przez moje włosy, szyję i twarz, a sójki błękitne nawołują co chwilę. Więc tylko na kilka minut dam odpocząć oczom i podelektuję się ciszą.

‒ Gabs? Budzę się gwałtownie i siadam prosto. Naprzeciwko mnie jest mój starszy brat i najlepszy przyjaciel Beau. ‒ Jesteś w domu wcześniej – mówię, rozciągając ręce nad głową. ‒ Jest piątek – odpowiada, wzruszając ramionami. – I to Eli jest pracoholikiem, nie ja. Uśmiecham się szeroko i klepię huśtawkę obok siebie. ‒ Siadaj. Jak reszta mojego rodzeństwa, Beau jest wysoki i ciemny, z tymi samymi orzechowymi oczami. Jest silny. Spokojny. Jest moją skałą, odkąd tylko pamiętam. I pomimo tego, że jest trzy lata ode mnie starszy to z nim zawsze czułam się najbliżej. Co mówi wiele, ponieważ rodzina Boudreaux jest ze sobą blisko generalnie. Mama i tata o to zadbali. ‒ Nie widziałem ciebie śpiącej w ciągu dnia, odkąd byłaś dzieckiem – mówi, gdy obniża swoją wysoką sylwetkę obok mnie i opiera ramię o oparcie huśtawki. – Dobrze się czujesz? ‒ Tak – odpowiadam natychmiast. – To był po prostu rzadki, cichy moment i moje powieki zrobiły się ciężkie. Przygląda mi się uważniej zwężając oczy i przechylając głowę. ‒ Co cię męczy, dziecinko? Zna mnie zbyt dobrze. ‒ Nic. – Wzruszam niewinnie ramionami. – Na co miałabym się skarżyć? Poza tym, że wciąż mieszkasz na moim tylnym podwórku, pomimo tego, że mam

24

dwadzieścia siedem lat i jestem w stanie o siebie się zatroszczyć. Naprawdę potrzebujesz kobiety. ‒ Nie rozmawiamy o mnie. ‒ Może powinniśmy – odpowiadam i obracam się, żeby siedzieć do niego twarzą. – Nie musisz tutaj zostawać i mnie pilnować, wiesz. ‒ Lubię tutaj być – odpowiada spokojnie. – To dobre miejsce. ‒ Dojeżdżanie każdego dnia do pracy jest dla ciebie suką. ‒ To dobre miejsce – powtarza. – I również nie podoba mi się pomysł, że jesteś tutaj z Samem całkiem sama. ‒ Mogę… ‒ Tak, wiem, że możesz zadbać o was oboje. Jesteś jedną z najsilniejszych osób jakie znam, ale niech to szlag, to, że jestem w pobliżu, daje nam wszystkim spokój umysłu. Jego szczęka zaciska się, jedyny znak, że jest zły i zirytowany mną, więc pochylam się i całuję go w policzek. ‒ Kocham cię, wiesz. ‒ Wystawiłabyś na próbę cierpliwość Dalai Lamy. ‒ Jest całkiem cierpliwy – odpowiadam. – Może innej lamy. Beau śmieje się i kręci na mnie głową. ‒ Hej – mówię zwyczajnie. – Z tego co ostatnio słyszałeś, Colby wciąż mieszkał w San Francisco? Uśmiech znika z twarzy Beau i pochyla się do mnie bliżej. ‒ Skontaktował się z tobą? ‒ Nie – kłamię. – Jestem po prostu ciekawa. Przeszukuje moją twarz i w końcu mówi: ‒ Tak, wciąż jest w San Francisco. Kiwam głową, odczuwając ulgę. ‒ Jeżeli się z tobą skontaktuje, chcę o tym wiedzieć – mówi Beau. ‒ Zrzekł się praw – przypominam mu. – Czego mógłby ode mnie chcieć? ‒ Wiem, byłem tam – odpowiada ponuro. – Obiecaj mi, że mi powiesz, jeżeli się z tobą skontaktuje.

25

Boże, nienawidzę okłamywać brata. Ale nic się jeszcze nie stało i nie ma potrzeby martwić kogokolwiek. Poza tym, mogę sama o siebie zadbać! ‒ Dobra. ‒ Obiecaj mi, do cholery. ‒ Dobrze, obiecuje, geez. Powinieneś prowadzić przesłuchania czy coś. Poruszam się, żeby wstać, ale łapie moją rękę i ciągnie z powrotem. ‒ Mówię poważnie, Gabs. Nie pytałaś o niego od siedmiu lat. Nie od dnia, w którym urodził się Sam. Dlaczego teraz? ‒ Ponieważ chcę mieć po prostu pewność, że jest pomiędzy nami wciąż kilka stanów. To wszystko. Zaraz po tym przyjeżdża Rhys z Samem, który wyskakuje szybko z samochodu, biegnąc w moją stronę. ‒ Hej, kolego! – wołam, gdy wspina się po schodach. ‒ Cześć mamo! Cześć wujku Beau! – Przytula nas oboje, a potem zwraca się do mnie praktycznie podskakując z podekscytowania. – Mamo! Zgadnij co? ‒ Zwolnij. Dobrze się bawiłeś? ‒ Tak, mamo. ‒ Zjadłeś dobry lancz? – zerkam na Rhysa, który dołącza do nas na werandzie, ten półuśmieszek jest na jego niemożliwie przystojnej twarzy. Opiera się biodrem o barierkę i krzyżuje ręce na piersi, a mój umysł po prostu… pustoszeje. Cholerny, seksowny mężczyzna. ‒ Tak, mamo, zjadłem kanapkę z krewetkami. ‒ Dobrze. Rhys spotkałeś mojego brata, Beau? Dwójka mężczyzn kiwa do siebie, a Sam się krzywi, wciąż wiercąc się z podekscytowania i niecierpliwiąc się, żeby podzielić się swoimi wiadomościami. ‒ Spotkaliśmy się w biurze – odpowiada Beau. ‒ Mamo mam coś naprawdę ważnego ci do powiedzenia. ‒ Dobrze, słucham uważnie. Strzelaj. ‒ Więc, um… – Przemieszcza ciężar ciała z jednej strony na drugą, jego duże brązowe oczy są na mnie i czuję, jak moje serce szarpie się, tylko odrobinkę.

26

Ten idealny mały chłopiec jest mój. Stworzyłam go. Niesamowite. – Panna Kate ma przyjaciela w pracy, który ma psa… Uch och. ‒ I pies ma szczeniaczki… Oczywiście, że ma. Puszczalski pies. ‒ I panna Kate powiedziała, że jeżeli się zgodzisz, kupi mi jednego na moje urodziny w następnym miesiącu. Byłby to wcześniejszy prezent! Jego oczy są tak pełne podekscytowania i nadziei. ‒ Kolego, wiesz, że czasami mamy gości, którzy tutaj zostają i są uczuleni na zwierzęta. I właśnie zabiłam to światło w oczach własnego dziecka. Cholerna matka roku, właśnie tutaj. ‒ Tak, mamo. ‒ Jakiego rodzaju jest to pies? – pytam ostrożnie i słyszę jak Beau chichocze obok mnie, czym zarabia sobie dźgnięcie łokciem w żebra. ‒ To pies gończy – odpowiada Rhys z uśmiechem. – Krótka sierść, dobrze ułożony, nie gryzie. Zwężam na niego oczy, jakbym chciała powiedzieć ‘Po czyjej stronie jesteś?’ ‒ Tak, nie gryzie – powtarza Sam zwycięsko. – W ogóle. I będę po nim sprzątał. I może spać ze mną, i nie będziemy wpuszczać go do pokoi gości, więc nie dostaną alergii i obiecuję, że będzie najlepszym psem na świecie! ‒ Hmm. Na całym świecie, co? Kiwa głową i wstrzymuje oddech, a potem bierze moją twarz w swoje słodkie, spocone małe rączki i pochyla swoje czoło do mojego. ‒ Proszę, mamo? ‒ Czy nauczysz go aportować? – kiwa głową. – Czy nauczysz go załatwiać się na dworze? – Jeszcze więcej entuzjastycznych kiwnięć. – Czy dasz mi wiele uścisków i buziaków? Uśmiecha się, nadzieja w nim ustępuje radości i rzuca się w moje ramiona, obejmuje moją szyję małymi rączkami i trzyma mocno, po czym całuje mnie w policzek. Dwa razy. Nie zachowując się jakby miał dostać od tego zarazy. 27

‒ Szczeniaczek to wielka odpowiedzialność – mówię stanowczo. – I dużo pracy. ‒ Jestem pracusiem, tak jak ty – mówi, wiedząc bardzo dobrze, że mi słodzi. Beau uśmiecha się znacząco obok mnie i ponownie dźgam go w żebra. Tylko dlatego, że to jest zabawne. ‒ Dobrze, zadzwonię do panny Kate i powiem jej, że możesz mieć szczeniaczka. ‒ Tak! – Skacze w powietrze i wykonuje swoją wersje tańca radości, przybija piąstki z Beau i Rhysem,+ i znów mnie przytula. – Jesteś najlepszą mamą w całej historii mam. ‒ To właśnie mówisz wszystkim mamom – odpowiadam, ale zakopuję nos w jego włosach i wdycham jego zapach tylko przez minutę. Moje dziecko dorasta. ‒ Nie, tylko tobie. ‒ Dobrze, chodźmy przyszykować wszystko dla naszych gości tego wieczoru. Muszę również zrobić kolację. Beau, dołączysz do nas? ‒ Co zrobisz? – pyta? ‒ Kotlet schabowy z kością, szparagi, czerwoną fasolkę i ryż. ‒ Czerwoną fasolkę i ryż przepisu mamy? ‒ To ona nauczyła mnie je robić – odpowiadam i potrząsam głową. ‒ Będę – mówi Beau. ‒ Ja też – mówi Sam, jakby miał wybór. Unoszę brew na Rhysa. Jego twarz jest poważna, ale zielone oczy wciąż wypełnione są humorem. ‒ A ty, panie O’Shaughnessy? ‒ Wchodzę w to. ‒ Cóż, zatem lepiej zacznę przygotowania.

28

‒ Kochanie ten hotel jest po prostu niesamowity. – Uśmiecham się do słodkiej pani Baker i nalewam do jej kieliszka więcej wina. – Ethel opisał mi go idealnie. Jestem taka szczęśliwa, że przekonała mnie i Carla, żebyśmy tutaj przyjechali. ‒ To przyjemność was gościć, proszę pani – odpowiadam. To moja ulubiona pora dnia. Goście wrócili do hotelu ze swoich przygód podczas dnia. Niektórzy powrócili do swoich pokoi, żeby odpocząć. Niektórzy siedzą na zewnątrz i wchłaniają zalewisko. A niektórzy siedzą w salonie, popijają wino i gawędzą. Rhys, ku mojemu zaskoczeniu, zdecydował się zejść na dół i porozmawiać z gośćmi. Pomimo że sam jest gościem, nie mogłam go nakłonić do pozostawienia mi naczyń do umycia po kolacji. Wskoczył i pomógł jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. A teraz rozmawia o bejsbolu z Carlem Bakerem. Sam siedzi u ich stóp, jego oczy przeskakują pomiędzy nimi, gdy rozmawiają o czasie uderzenia i ślizgach, i rzeczach, których naprawdę nie rozumiem. Gdyż w moim świecie, bejsbol jest nudny. Ale pójdę na każdy mecz, który Sam rozegra i będę to kochać. Ponieważ kocham jego. ‒ Sam. – Pochylam się i mówię cicho do jego ucha. – Czas do łóżka, kolego. ‒ Ale rozmawiamy o bejsbolu. Jak mężczyzna z mężczyzną. ‒ Tak, widzę i przykro mi, że przerywam, ale czas, żeby jeden z tych mężczyzn poszedł spać. A ty jesteś jedynym z wyznaczoną porą snu. ‒ Carl też ma godzinę snu – mówi pani Baker, chichocząc i popijając więcej wina. ‒ Mamo, to są ważne rzeczy. ‒ Tak jak sen. Mam to na myśli. Nie powtórzę ponownie. Wzdycha ciężko i wstaje. ‒ Nie mówicie żadnych ważnych rzeczy beze mnie. ‒ Zgoda. – Rhys mierzwi jego włosy. – Śpij dobrze, dzieciaku. ‒ Dobranoc. Sam szura do drzwi, które prowadzą do naszych prywatnych pokoi, a potem się odwraca. ‒ Mamo! Zapomniałem ci powiedzieć!

29

‒ Powiedzieć mi o czym? Krzyżuję ramiona i przygotowuję się do walki, żeby położyć dziecko spać. Walczy z tym, odkąd był niemowlęciem. Mały potworek. ‒ Um. – Marszczy nos, myśląc naprawdę ciężko. – Wujek Eli powiedział dzisiaj, żeby powiedzieć ci cześć. ‒ Dobrze, już mi powiedziałeś. Dobranoc. ‒ Branoc – odpowiada Sam i opuszcza pokój, potem wysuwa głowę zza framugi. – Mamo? ‒ Tak. Rhys zakrywa uśmiech ręką i udaje, że pisze coś na telefonie. ‒ Czy zadzwoniłaś już do panny Kate? ‒ Zadzwonię do niej jutro. – Kiwa głową i wychodzi, ale potem jego czoło i oczy pojawiają się ponownie. – Zabijasz mnie, synu. ‒ Czy mnie przykryjesz? – pyta cicho. ‒ Idź przebierz się w piżamę, umyj zęby, ułóż się w łóżku i przyjdę tam zaraz cię przykryć. Kiwa głową i wychodzi, wzdychając tym razem naprawdę. ‒ Jest urwisem – mamroczę. – Jest powód, dlaczego rodzą się urocze i pachną dobrze, ponieważ w innym wypadku nie przeszłyby fazy berbecia. ‒ Tylko się martwi, że ominie go coś dobrego – mówi pan Baker. – I jestem pewien, że jest podekscytowany tym, że jego ulubiony zawodnik się tutaj zatrzymuje. ‒ Prawda – odpowiadam, i sprawdzam bułeczki i ciasteczka, zanim wychodzę z pokoju, żeby zobaczyć swojego chłopca, który już jest w łóżku w piżamie, ale umycie zębów jest wątpliwe. – Umyłeś? ‒ Moja szczoteczka jest mokra. Uśmiecham się znacząco. ‒ To nie oznacza, że umyłeś zęby. Uśmiecha się anielsko. Siadam przy jego biodrze i opatulam go kołdrą. ‒ Kocham cię, mój słodki chłopcze.

30

‒ Też cię kocham. – Jego powieki już są ciężkie. Jest taki jak ja, przy czym biega i biega cały dzień, a kiedy położy głowę zasypia szybko. – Dziękuję ci za szczeniaczka. ‒ Nie będziesz mi dziękował, kiedy będziesz sprzątał jego kupy. Chichocze na wspomnienie o kupie i całuję jego policzek a potem czoło. ‒ Dobranoc. Jego oczy już są zamknięte, kiedy opuszczam pokój, zostawiając drzwi lekko uchylone, żeby światło z korytarza świeciło w sposób jaki lubi. Wszyscy opuścili salon, udając się na nocny odpoczynek. Mogę słyszeć jakieś kroki na górze i przyciszone głosy, ale jestem sama na resztę nocy. Dzięki Bogu. Wędruję do kuchni i umieszczam kawałek pozostały z ciasta brzoskwiniowego na talerzu. Niosę go na przednią werandę, jeszcze raz zajmując swoje ulubione miejsce. Zostawiam zgaszone światła, czując się komfortowo w ciemnościach nad zalewiskiem i obserwuję świetliki, które latają pomiędzy drzewami. ‒ Tak myślałem, że słyszałem, jak tutaj wychodzisz – mówi Rhys i wychodzi na zewnątrz, trzymając dwa kieliszki wina. ‒ Przepraszam, myślałam, że wszyscy poszli na górę. Potrzebujesz czegoś? Kręci głową, zanim zdążę wstać. ‒ Nie, jest w porządku. Pomyślałem, że przyda ci się kieliszek tego. Podaje mi kieliszek mojego ulubionego schłodzonego wina. ‒ Skąd wiedziałeś, że to lubię? ‒ Ponieważ jest w twojej lodówce i nie tej dostępnej dla gości. ‒ A jednak się tam dostałeś. Unoszę brew i biorę łyka. Słodkie wino komponuje się dobrze z ciastem. Rhys po prostu wzrusza ramionami i popija wino. ‒ To ciasto jest niesamowite. ‒ Tak, kierowałam się sercem i zaprowadziło mnie do lodówki. Śmieje się i muszę ścisnąć pewnie widelec, gdy dreszcze wspinają się w górę mojej ręki. Ten mężczyzna jest potężny. Seksowny.

31

Tak cholernie seksowny. Kończę ciasto i odstawiam talerz na ziemię, potem usadawiam się z powrotem z winem, gdy Rhys opiera się biodrami o poręcz twarzą do mnie. Ledwie mogę dostrzec jego twarz w ciemnościach. ‒ I co do tej pory myślisz o Luizjanie? – pytam. ‒ Jest piękna. Gorąca. ‒ Jest gorąco – zgadzam się. ‒ Ta weranda jest miła i chłodna. ‒ To przez drzewa. ‒ Mogę? – pyta i wskazuje na miejsce na huśtawce obok mnie. ‒ Pewnie. ‒ Co masz na myśli, że to przez drzewa? – pyta i przerzuca ramię przez oparcie tak samo jak Beau popołudniu. Jestem boleśnie świadoma opuszków Rhysa muskających moje ramię i wysyłających ciarki w dół do moich sutków. Cholerne sutki. ‒ Drzewa zostały zasadzone setki lat temu, zanim nawet dom został zaplanowany – odpowiadam, starając się zachować profesjonalizm. Mogę powtarzać tę opowieść cały dzień. I często to robię. – Nie jest jasne czy zostały zasadzone z myślą o budowie tutaj domu za nimi, ale z tego co wiemy to formują tunel wietrzny. Missisipi jest zaraz za tym wzniesieniem. – Wskazuję na wprost. – Wiatr wieje prosto przez te masywne drzewa i na posiadłość, dostarczając pierwszą klimatyzację na świecie. Więc moi przodkowie otwierali drzwi i okna, i pozwalali wpadać chłodnemu powietrzu do środka. Ale na szczęście od tego czasu dodaliśmy elektroniczną klimatyzację. – Spoglądam na Rhysa mogąc teraz zobaczyć jego twarz, i czuję, jak uśmiech opuszcza moją twarz na widok tego, że jego głęboko zielone oczy mnie obserwują. ‒ Jesteś tak cholernie piękna, Gabby. Krzywię się i spoglądam w dół, ale mamroczę: ‒ Dziękuję ci. ‒ Nie wierzysz mi?

32

‒ Nie jestem idiotką – odpowiadam i ponownie podnoszę na niego wzrok. – Wywodzę się od pięknych ludzi. Silnych ludzi. Kiwa głową. ‒ Ty też z pewnością ją masz. To miejsce jest imponujące. To sprawia, że uśmiecham się szeroko. ‒ Dziękuję ci. Zabiera kosmyk moich włosów z mojego ramienia i leniwie okręca go pomiędzy swoimi palcami. ‒ Od jak dawna tutaj mieszkasz? – pyta. ‒ Całe swoje życie. – Unosi brew zachęcając mnie do kontynuowania. – Mieszkaliśmy w mieście w trakcie roku szkolnego, potem przyjeżdżaliśmy tutaj w lecie. Po śmierci taty, gdy mama chciała zostać w mieście przez cały rok, sensowne dla mnie było zostanie tutaj i przekształcenie tego w hotel. Zawsze widziałam go w ten sposób. ‒ Gdzie jest ojciec Sama? – pyta. Nie niegrzecznie, nie oceniająco. Jeżeli cokolwiek z tego byłoby w jego głosie, powiedziałabym mu, żeby poszedł do diabła. Zamiast tego odpowiadam tak: ‒ Odszedł. ‒ Jak dawno temu odszedł? ‒ W chwili, w której powiedziałam mu, że byłam w ciąży. – Biorę głęboki oddech i go wypuszczam. – I wiesz co? ‒ Co? ‒ Jego strata. ‒ Kurwa, tak, to jego strata. Przekręcam szybko głowę, zaskoczona gniewem w jego głosie. Upuszcza kosmyk, a potem zakopuje całą rękę we włosach na moim karku i pozwala im przesunąć się przez jego pace i nic nie odczuwałam tak dobrze od… bardzo długiego czasu. ‒ Wypuścił ciebie i Sama z rąk. Jest idiotą. ‒ Byliśmy młodzi.

33

‒ Jest idiotą. – Powtarza ruch przeciągając moje włosy przez swoje palce i chcę mruczeć. – Masz piękne włosy5. ‒ Dziękuję. ‒ Więc dokończmy naszą poranną rozmowę. Krzywię się. ‒ Jaką rozmowę? Chichocze. ‒ Nie jesteś głupia, Gabby. Porozmawiajmy o tym co zmartwiło cię wystarczająco, że chciałaś wybić gówno z jakiś niewinnych cynamonowych bułeczek. Przygryzam wargę i odwracam twarz, ale łapie mój podbródek palcami i obraca z powrotem do siebie. ‒ Mam się dobrze – mówię pewnie. ‒ Czy kiedykolwiek ktoś wyzwał cię na tę bzdurę? Nie jest teraz zły… jest spokojny jak tylko może być, wciąż przeciągając leniwie palcami przez moje włosy, nazywając mnie cholernym kłamcą. ‒ To nie bzdura. Jestem w porządku. ‒ Jest bardziej niż w porządku. Jesteś cholernie piękna. ‒ Nie to miałam na myśli i wiesz o tym. Uśmiecha się tym seksownym, jak cholera, półuśmieszkiem, który powoduje, że wiercę się na swoim miejscu. ‒ Spójrz, nie znasz mnie. Dopiero tutaj przyjechałeś. Nie ma szans, że możesz wiedzieć czy coś dzisiaj rano zaprzątało mi głowę. Przełykam mocno, gdy jego ręka spoczywa na mojej szyi i zaczyna delikatnie masować zmęczone mięśnie. ‒ Nie znam cię – zgadza się – jeszcze. Ale mogę zobaczyć, kiedy ktoś jest zmartwiony albo zaniepokojony, a ty byłaś zmartwiona dzisiaj rano. ‒ Wiesz, że nie potrzebuję mężczyzny wkraczającego tutaj i rozwiązującego moje problemy. ‒ Do czego potrzebujesz mężczyzny? – pyta z psotą w tych zielonych oczach.

5

Czyżby Rhys miał jakiś fetysz?:)

34

‒ Potrzebuję mężczyzny, który nie stanie się problemem – odpowiadam miękko. Bo to prawda, na Boga. Przełyka i obserwuje swoją rękę, masującą moją szyję. ‒ Mogę to zrozumieć. ‒ Dobrze. ‒ Więc zamierzasz o tym porozmawiać? Po prostu się śmieję, ponieważ to jest niedorzeczne. Siedzę tutaj, w ciemności, z najseksowniejszym mężczyzną jakiego widziałam… kiedykolwiek, a on nie przyjmuje prostego nie jako odpowiedzi. ‒ Powiedzmy po prostu, że czasami przeszłość wraca, żeby ugryźć mnie w tyłek. ‒ Chciałbym ugryźć twój tyłek – mówi zwyczajnie. Moje oczy rozszerzają się, a serce bije szybciej, ale zanim mogę odpowiedzieć na jego deklarację, ciągnie dalej: – I jeżeli ktokolwiek zrobił coś, żeby cię zranić, zabije ich. ‒ Nikt nic nie zrobił. Mój głos brzmi drżąco dla moich własnych uszu. Rysh odwraca ponownie moją twarz do siebie i przyszpila mnie spojrzeniem. ‒ Mam to na myśli. ‒ Ja też. Kiwa głową. ‒ Dobrze, zatem. ‒ Powinnam iść spać, muszę jutro wcześnie rano wstać. ‒ Wstajesz wcześnie każdego dnia – odpowiada i jeżeli się nie mylę w jego głosie jest troska. ‒ Nie w poniedziałki. Nie przyjmuję gości na niedzielne noce, żebym mogła tutaj trochę nadgonić, zjeść obiad z rodziną i spać w poniedziałki. Więc DTI6 będziesz sam musiał się nakarmić w poniedziałek na śniadanie. ‒ Poradzę sobie z tym. Dlaczego nie zatrudnisz więcej pracowników? ‒ Ponieważ ich nie potrzebuję. Mam dziewczyny, które przychodzą każdego dnia sprzątać. Z resztą mogę sobie sama poradzić. ‒ Tak, ale nie musisz. 6

DTI – dla twojej informacji polski odpowiednik FYI – for you information.

35

‒ To mój hotel. ‒ Twoja rodzina jest bardzo zamożna, Gabby. Mogłabyś pozwolić sobie na więcej pracowników, żebyś nie musiała wraz z synem urabiać sobie rąk po łokcie. Mrugam gwałtownie i spycham jego rękę ze swojej szyi, wstając i stawiając mu czoła. ‒ Tak, moja rodzina jest zamożna, ale ten hotel jest mój. Jeżeli i kiedy będę potrzebować więcej pomocy, zatrudnię ją, ale nie potrzebuję jej teraz. I jeżeli masz problem z tym jak wychowuję syna… ‒ Hej, uspokój się. Nie powiedziałem, że mam problem z tym jak wychowujesz Sama. W rzeczywistości twój dzieciak jest niesamowity. Tak, próbuj wygrzebać się z tej dziury. ‒ Za wyjątkiem tego, że najwidoczniej wykorzystuję go przez oczekiwanie, że będzie miał obowiązki i zapłaci za rzeczy, które rozbił. ‒ Ten dzieciak nie jest wykorzystywany w żaden sposób, a nauczenie go etyki pracy jest dobrą rzeczą. ‒ Jestem całkiem pewna, że mnie przed chwilą obraziłeś. ‒ Nie, martwię się o ciebie. I teraz znów jestem zirytowana. ‒ Nie potrzebuję, żebyś się o mnie martwił. Jesteś gościem. Po prostu ciesz się pobytem i nie poświęcaj mi kolejnej myśli. ‒ Niemożliwe – szepcze i pociera ręką o usta. Szorstki odgłos pocierania jego skóry na brodzie jest głośny w ciszy wieczoru i moja własna ręka mrowi, żeby go tam dotknąć. Dotykać go wszędzie. Co oznacza, że muszę się stąd wynosić w cholerę. ‒ Czy potrzebujesz czegoś jeszcze? Obserwuje mnie przez chwilę, a potem kręci głową. ‒ Nie, Gabby, niczego więcej nie potrzebuję. Kiwam głową. ‒ Dobranoc.

36

Jest tutaj od tygodnia. Można by pomyśleć, że do tej pory zdążyłam się do niego przyzwyczaić, że jego blask przybladł, ale nie. Nie, wciąż jestem doskonale świadoma tego, gdzie jest, co robi, i dobry Boże, wiem nawet jak pachnie: czysto, ostro i jak niebo. Po tym jak opuści pokój, zapach ten utrzymuje się przez, jak się wydaje, wieczność, jakby przypomnienie dla mnie, że nie jest daleko. O czym, zaufaj mi, niełatwo zapomnieć. Jeżeli nie oferuje mi w czymś pomocy, jest na zewnątrz bawiąc się z moim dzieckiem. Albo moje dziecko mówi mi wszystko o tym jaki świetny jest Rhys. Jakbym już tego nie wiedziała. ‒ Ziemia do Gabby – mówi Charly, pstrykając palcami z drugiego końca stolika. – Gdzie jest twój umysł, laleczko? ‒ Przepraszam – mamroczę i wracam do moich dwóch sióstr i Kate, dziewczyny mojego brata, Eliego. Dziewczyny przyjechały do hotelu cieszyć się sobotnim lanczem. Mam piękną altanę ogrodową na tylnym podwórku z białym stołem, którą często wykorzystujemy. – Jak się mają sprawy z Elim? – pytam Kate, celowo odwracając zainteresowanie od siebie. ‒ Sprawy mają się świetnie. – Kate marszczy swój pokryty piegami nos i uśmiecha się szeroko. – Jest… – kręci głową, jakby starała się znaleźć odpowiednie słowo. ‒ Głupi? – oferuje Savannah. ‒ Niedorzeczny? – dodaje Charly. ‒ Wrzodem na tyłku? – mówię chichocząc.

37

‒ Seksowny – odpowiada Kate, śmiejąc się do rozpuku. ‒ Fuj – mówi Savannah, wzdrygając się. – Jest moim starszym bratem. ‒ Tak, jest duży – odpowiada Kate, wciąż się śmiejąc, wiedząc, że obrzydza nas wszystkie. ‒ Przestań w tej chwili – żądam, zakrywając uszy rękami. – Jestem za młoda, żeby to wiedzieć. ‒ Jasne. Charly przewraca oczami. Charly jest najstarszą siostrą. Zdecydowała dawno temu, że prowadzenie rodzinnego interesu Bayou Enterprises, wielomilionowego przedsiębiorstwa budującego statki, nie było dla niej. I zamiast tego jest właścicielką uroczego butiku w Dzielnicy o nazwie Head Over Heels. Ma klasę, jest poukładana i mądra jak diabli. ‒ Myślę, że wszystkie jesteśmy za młode na tę wiedzę – dodaje Savannah. Van jest środkową siostrą, a Declan nasz najmłodszy brat jest jej bliźniakiem. Jest nas dużo. ‒ Dlaczego pytasz, jeżeli naprawdę nie chcesz wiedzieć? – pyta Kate i bierze łyk słodkiej herbaty. ‒ Ponieważ Gabby starała się odwrócić od siebie uwagę – odpowiada Charly ze słodkim uśmiechem. Jej orzechowe oczy mnie przyszpilają. ‒ Nie jesteś nawet w przybliżeniu tak słodka jak chciałabyś, żebyśmy wierzyły – informuję ją. ‒ Tak, jestem – odpowiada. Wszyscy mamy akcent Luizjany w swoich głosach, ale Charly wydaje się najgłębszy. To zawsze wywołuje mój uśmiech. ‒ Hej mamo! – woła Sam ze stodoły, z której właśnie wyszedł z Rhysem. Macha dziko, dopóki nie odmachuję, potem przenosi uwagę z powrotem do wysokiego gracza bejsbolu u swojego boku. Który tak się składa, uśmiecha się w naszą stronę. ‒ Myślę, że lepszym pytaniem jest, jak się mają sprawy z Rhysem? – Oczy Savannah są jaśniejsze niż reszty z nas i wypełnione większą ilością humoru, niż widziałam u niej, odkąd zostawiła męża kilka miesięcy temu.

38

Ten obelżywy kawałek gówna. ‒ Co masz na myśli? Kręcę się na swoim miejscu. Nie patrz na niego. To tylko mężczyzna. ‒ Och, przestań – odpowiada Charly i oblizując usta bezwstydnie obserwuje zawodnika bejsbolu, który zaczął przepychać jakiegoś rodzaju ciężką ławkową rzecz przez pastwisko. – Jest najlepszym okazem mężczyzny. Z pewnością zauważyłaś. ‒ Fuj – mówi Kate krzywiąc się. ‒ Odwrócenie sytuacji jest sprawiedliwe. Van śmieje się i obserwuje Rhysa kalkulującym spojrzeniem, popijając przez słomkę słodką herbatę. ‒ Więc wyduś to – nalega Charly i pochyla się do przodu na krześle. – Pocałował cię? ‒ Jest gościem! – Przykrywam twarz rękami i odchylam się do tyłu. – Prowadzę tutaj interes. ‒ Och, proszę cię – mówi Kate, kręcąc nadgarstkiem. – To znaczy, to prawda prowadzisz i jest niesamowity, ale to w porządku mieć też prywatne życie. ‒ Mam dziecko. ‒ Które go kocha – mówi Charly i wskazuje głową, żebym spojrzała. Rhys ściągnął wszystkie ciężary z sanek obciążeniowych i pomaga Samowi je pchać, zachęcając go na każdym kroku. I moje serce jeszcze bardziej się roztapia. ‒ Tak, jest dobry dla Sama. Powiedziałam Samowi, żeby zostawił go w spokoju, ale za każdym razem Rhys nalega, że cieszy się towarzystwem Sama i że kiedy będzie potrzebował przerwy, powie mu o tym. ‒ Rhys kocha dzieci – mówi Kate z uśmiechem. Trzymam usta zamknięte przez chwilę, a potem decyduję pieprzyć to. To są moje siostry. Ufam im bardziej niż komukolwiek innemu na świcie. ‒ Nie flirtuję za dobrze – przyznaję i składam różową serwetkę na osiem. ‒ Dlaczego nie? – pyta Kate, marszcząc się.

39

‒ Ponieważ – odpowiada delikatnie Van, utrzymując jasne oczy na mnie – miała dziecko, kiedy była bardzo młoda i nie miała szansy rozwinąć swoich flirtujących umiejętności, odkąd zaszła w ciążę. Mrugam na nią przez chwilę, a potem kiwam głową. ‒ To opisuje to całkiem dobrze. ‒ Mówię, żebyś poćwiczyła na tym przystojniaczku tam – mówi Charly. ‒ Jasne. – Prycham i kręcę głową. – Za pierwszym razem, gdy spróbuję, wyśmieje mnie. Jest profesjonalnym sportowcem, Charly. Nie chcę czy nie potrzebuję być kolejnym nacięciem na jego pasku. ‒ To prawda, że za swoich czasów zawodnika żółtodzioba Rhys był trochę męską dziwką – mówi Kate. ‒ Kate! Mówimy tutaj o twoim kuzynie. – Van wygląda na oburzoną, a potem chichocze. ‒ Hej, on też by to przyznał – mówi Kate realistycznie. – Ale już od dawna taki nie jest, Gabs. Żartujemy z tego, ale jest tak skupiony na bejsbolu, że nie mogłabym ci powiedzieć, kiedy ostatni raz miał dziewczynę.

Interesujące. ‒ Flirtował z tobą? – Chce wiedzieć Charly. Nie mogę nic poradzić na to, że myślę o tej nocy na werandzie, kiedy przeczesywał palcami moje włosy. Czy o każdej okazji od tamtego czasu, gdy upewniał się, że nie dźwigam nic ciężkiego, czy komplementował moje włosy. ‒ Wydaje się, że lubi moje włosy – odpowiadam cicho. ‒ Odwzajemnij flirt – sugeruje Van i kładzie rękę na moim ramieniu w zachęcie. – Nigdy nie wiesz, co może się wydarzyć. ‒ Mamo! – Sam biegiem wpada do altanki. – Pan Rhys pozwolił mi pchać sanki. Przepchnąłem trzydzieści pięć kilo całkiem sam! ‒ To wspaniale – odpowiadam i mierzwię jego włosy. – Jesteś silny, z pewnością. ‒ Wiem. ‒ Przywitaj się ze swoimi ciociami. – Sam przytula i gawędzi z każdą z cioć, które całują go w policzki, a on wyciera je, żeby dostać więcej. Chociaż będzie zaprzeczał temu do dnia śmierci.

40

‒ Witam, panie – mówi Rhys, gdy do nas dołącza. – Dobrze się bawicie? Staje obok mnie i opiera rękę o moje ramię, a moje sutki zadzierają się do góry.

Cholerne, pieprzone sutki. ‒ Nie wiesz? – odpowiada Charly z oczami na jego ręce. – Zawsze się dobrze bawimy. Rhys łapie kosmyk moich włosów i zaczyna okręcać go wokół palca w roztargnieniu. ‒ Wierzę – odpowiada, mrugając. – Często przychodzicie tutaj na lancz? ‒ Nie tak często jakbyśmy chciały – mówi Van. – Dobrze wyglądasz Rhys. ‒ Dzięki, kochanie. Ty też jesteś piękna, jak zawsze. Van śmieje się, a potem poważnieje. ‒ Dzięki. Jak długo tutaj będziesz? Czuję, jak wzrusza ramionami obok mnie. Mój kosmyk wciąż jest w jego palcach, ale potem zaczyna po prostu przeczesywać moje włosy, przeciągając kosmyki przez palce i chcę mruczeć. I trzy zestawy oczu, dwa orzechowe i jedne tak samo głęboko zielone jak jej kuzyna, są na mnie. Prowokując mnie.

Wyzywając mnie. Cholera, co, do diabła, mam niby zrobić? Przygryzam wargę i zaciskam oczy, zamykając je na uderzenie serca, a kiedy je otwieram dziewczyny się szczerzą. Musiał powiedzieć coś zabawnego. Nie mam pojęcia co, ponieważ nagle ogłuchłam. Mam nadzieję, że to nie jest permanentne. Wszystko co czuję to palce Rhysa w moich włosach i jego ciało blisko mojego, więc decyduję się zrobić to co wydaje się być naturalne. Pochylam się do jego dotyku i opieram twarz o jego bok, gdy kontynuuje zabawę z moimi włosami. Nie drga nawet. Nie wydaje się być zaskoczony czy zbity z tropu. Po prostu ciągle przeciąga palcami przez moje włosy, i rozmawia z moimi siostrami oraz Kate. Ale oczy Charly rozszerzają się, a Val dumnie wykrzywia usta i też jestem dumna. Zrobiłam to. Odwzajemniłam flirt. 41

I, och słodkie niebiosa powyżej, ta twarda ściana będąca jego bokiem, czuć ją fantastycznie przy mojej twarzy. Ten mężczyzna składa się z czystych mięśni. Chcę podciągnąć w górę jego koszulkę i polizać go, ale opanowuję się. Ledwie. ‒ Powinnyśmy iść – mówi Val wstając. – Kate i Eli mają randkę za kilka godzin. ‒ Pomóżmy najpierw posprzątać Gabby – mówi Kate, gdy odsuwam się od boku Rhysa, a on cofa się o krok. Ale kiedy patrzę na niego w górę, jego zielone oczy są rozpromienione i ciepłe, i ma ten seksowniejszy niż cokolwiek innego półuśmieszek. Ten uśmiech zawiera obietnice. Czego? Nie jestem jeszcze pewna, ale myślę, że chciałabym się dowiedzieć. ‒ Nie, idźcie. – Rhys robi krok do przodu, a władza widoczna jest w każdej linii jego ciała. Niech to szlag, jeżeli nie jest to gorące. ‒ Mężczyźni posprzątają, kiedy Gabby was odprowadzi. Krzywię się i kręcę głową. ‒ To nie twoja praca. ‒ Och przestań – odpowiada Kate, zanim zdąży Rhys. – Pozwól mężczyźnie zarobić na swoje utrzymanie. Chodź z nami. Nie podoba mi się to. Jest gościem. Nie powinien sprzątać stołu. Ale zostaję porwana przez dziewczyny do ich samochodów. ‒ Tak się cieszę, że przyjechałyście – mówię i przytulam każdą. – Musimy robić to częściej. ‒ Brzmi dobrze – mówi Charly, gdy mnie przytula. – Czy Sam wciąż jedzie jutro z mamą na wycieczkę? ‒ Tak. Co przypomina mi o tym, że muszę go spakować. ‒ Ciesz się swoim czasem sam na sam z Najgorętszym Towarem. – Charly porusza brwiami, sprawiając, że się śmieję. – Mówię poważnie. Przetestuj umiejętności flirtu. Nie ma w tym nic złego. ‒ Ma rację – zgadza się Kate. – I zaufaj mi, gdy ci mówię, że cię lubi.

42

‒ Och kochanie, masz to obcykane – dodaje Van. – Nie mógł utrzymać rąk zdała od twoich włosów. ‒ A kiedy przyłożyłaś policzek do jego boku, sądziłam, że cię wyniesie w stylu jaskiniowca – szepcze Charly. ‒ Nie ma mowy. Nawet nie zareagował – oponuję. ‒ Nie mogłaś zobaczyć jego oczu – odpowiada Kate. – My mogłyśmy. Wiemy. Flirtuj z nim. I informuj nas na bieżąco. ‒ Myślę, że jesteście szalone. ‒ Ty byłabyś szalona, ignorując dziewięćdziesiąt kilo przepysznego mężczyzny pod swoim dachem.

‒ Może nie powinienem jechać – mówi Sam ze zmartwionym zmarszczeniem, gdy składam jego ciuchy i układam w kupki na łóżku. ‒ Jeździsz każdego lata, kolego. – Maszeruję do jego komody po więcej bielizny i chwytam też jego spodenki do pływania. – To tylko tydzień. ‒ Osiem dni – przypomina mi. – Wiedziałaś, że oko strusia jest większe niż jego mózg? ‒ Łał. Muszą mieć małe mózgi. ‒ Albo duże oczy – odpowiada z szerokim uśmiechem Sam. Mój mądry chłopiec. A potem znów poważnieje. – Szczeropoważnie. ‒ Nie ma takiego słowa jak szczeropoważnie. ‒ To oznacza, że jestem szczerze poważny – mówi i uderza pięścią w rękawicę bejsbolową. – Nie będziesz za mną tęsknić? ‒ Będę tęsknić za tobą w każdej minucie dnia – odpowiadam i mam to na myśli. – Ale twoi kuzyni z Florydy nie mogą się doczekać, aż cię zobaczą, a babunia uwielbia cię ze sobą zabierać. To zraniłoby jej uczucia, gdybyś się teraz wycofał.

43

Każdego lata przez to przechodzimy i każdego lata jest tak samo. Denerwuje się zostawieniem mnie, dopóki nie wsiądzie do samolotu, a potem to po prostu wielka przygoda i praktycznie muszę przekupić go, żeby wrócił do domu. ‒ A co z panem Rhysem? Przestaję składać ubrania i zerkam na syna, który wciąż uderza jedną pięścią w rękawicę. ‒ Co z nim? ‒ Czy już go nie będzie, kiedy wrócę?

Ach, oto chodzi. ‒ Nie, kochanie, wciąż tutaj będzie. Zostanie tutaj przez jakiś czas. Unosi swoje duże brązowe oczy do moich. ‒ Co jeżeli kiedy wrócę nie będzie mnie już lubił? Śmieję się i zaczynam wkładać rzeczy do walizki. ‒ Teraz jesteś po prostu niemądry. Oczywiście, że wciąż będzie cię lubił. Ja wciąż cię lubię, kiedy wracasz, prawda? ‒ Musisz mnie lubić. Jesteś moją mamą. Siadam na łóżku i wciągam go na kolana. Kiedy tak wyrósł? ‒ Kocham cię, a Rhys cię lubi i nic z tego nie zmieni się, kiedy wrócisz do domu. Wtula się we mnie i zakopuję nos w jego włosy. ‒ Obiecujesz? ‒ Oczywiście, że obiecuję. ‒ Kiedy dostanę psa? Zmiana tematu wywołuje mój uśmiech. ‒ Kiedy będzie wystarczająco duży, żeby go zabrać. Około miesiąca tak myślę. ‒ Dobrze. Gramoli się z moich kolan i wrzuca piłkę do bejsbolu do walizki. ‒ W ubiegłym roku Lennie zgubił moją piłkę, więc lepiej wezmę zapasową. ‒ Dobry pomysł. ‒ Co będziemy jeść na kolację? ‒ Smażonego kurczaka, zielone warzywa i kaszę. ‒ Moje ulubione!

44

‒ Oczywiście. Nie będzie cię przez cały tydzień. ‒ Osiem dni.

Mogę usłyszeć rozmawiających i śmiejących się gości w salonie. Jest wieczór i nawet w sobotnią noc wrócili do hotelu, zamiast szaleć dziko w mieście. Upewniłam się, że jest mnóstwo wina, przekąsek i słabych drinków, aby utrzymać ich radosnymi po czym udaję się do kuchni, żeby zająć się naczyniami. Nie mam nic przeciwko ręcznemu myciu naczyń. Daje mi to czas na zatrzymanie się wystarczająco długo, żeby pomyśleć. Sporządzić plany. Marzyć. ‒ Co robisz? Najwyraźniej marzyłam wystarczająco głęboko, żeby nie usłyszeć Rhysa wchodzącego do kuchni. ‒ Woskuję podłogę – odpowiadam słodko. Jego oczy zwężają się, gdy podchodzi i przejmuje wszystkie talerze, które pozostały mi jeszcze do umycia. ‒ Dlaczego robisz to ręcznie? ‒ Ponieważ zmywarka przestała działać dzisiaj rano. Muszę zadzwonić do kogoś, żeby przyjechał ją naprawić, ale nie chcę płacić weekendowej stawki. Poza tym goście wyjadą jutro. Wzruszam ramionami i umieszczam talerz w mydlinach, szorując zapamiętale. Rhys dołącza do mnie, stając całkowicie za blisko. ‒ Co robisz? – pytam go. ‒ Pomagam. ‒ Nie. Pomagasz cały czas. – Rysuję linię przy zmywaniu naczyń ręcznie. Uśmiecha się, łapie ścierkę i zaczyna osuszać naczynia, a potem je odkładać. ‒ Nie musisz skakać wokół mnie za każdym razem, Gabby. ‒ Właściwie myślę, że właśnie za to mi płacisz.

45

‒ Nie – odpowiada i odgarnia mi włosy z ramienia, żebym ich nie zmoczyła. – Płacę za spanie w pokoju. ‒ Nie będę się o to spierać. ‒ Dobry plan.

Nie kłóć się, flirtuj! Jasne. I jak mam to właściwie zrobić? ‒ Jak ci minął dzień? – pytam, najwyraźniej zawodząc w całej tej sprawie z flirtowaniem. ‒ Dobrze. Dostałem telefon od trenera i rozmowa w zasadzie poszła dobrze. ‒ Naprawdę? – Spoglądam w górę z zaskoczenia. Nie miałam pojęcia. ‒ Tak, chcą sprawdzać co tydzień, żeby zobaczyć, jak idzie mój trening. ‒ Jeżeli Sam przeszkadza ci, kiedy ćwiczysz… Uderza mnie w tyłek ścierką, potem wraca do suszenia naczyń. ‒ Powiedziałem ci, że mi nie przeszkadza. Jest dobrym towarzyszem. Mądry jak diabli ten dzieciak. ‒ Wiem. – Kiwam z dumą głową. – Jego praca domowa przerazi mnie w następnym roku. ‒ Jest również dobrym zawodnikiem – dodaje Rhys. – Mówi, że czasami z nim ćwiczysz. ‒ Ćwiczę z nim rzucanie. Wydaje się to być jedyną rzeczą, która ratuje moje okna. Rhys uśmiecha się i ten uśmiech sprawia, że zaciskam nogi i ręce w pieści, a ciepło rozlewa się powoli i pewnie w moim brzuchu. Chcę się cholernie rzucić na tego mężczyznę, a nigdy, w całym swoim życiu, nie miałam takiego pragnienia. Ociera się o mnie, opierając rękę w dole moich pleców, gdy przechodzi ponownie, sprawiając, że wstrzymuję oddech. Następnie wraca znowu do osuszania. Wpadamy w miłą, wygodną ciszę. Dźwięk rozpryskującej się wody jest jedynym odgłosem w pomieszczeniu, poza okazjonalnym śmiechem napływającym z salonu. ‒ Opowiedz mi o sobie i Kate – szepczę. ‒ Ach, ‘to jest smutna historia’ – zaczyna z irlandzkim akcentem, wywołując mój uśmiech. – A to sprawia, że się uśmiechasz. Masz piękny uśmiech. – Przeciąga

46

opuszkiem kciuka przez mój policzek do linii szczęki i każdy nerw w moim ciele jest nagle w stanie pełnej gotowości. – Nigdy nie powinnaś przestawać się uśmiechać. ‒ Podoba mi się twój akcent – szepczę, obserwując jego usta wyginające się do góry. ‒ Jestem pewien, że wiesz, iż jesteśmy Irlandczykami. ‒ Nazwisko The O’Shaughnessy dało mi wskazówkę – zgadzam się. – Poza tym znam Kate. ‒ Słyszałaś tę historię? ‒ Nie od ciebie – odpowiadam i szoruję patelnię, na której smażyłam kurczaka. ‒ Wystarczająco szczerze. – Kiwa głową i zabiera patelnię z moich rąk, szorując ją samemu tylko odrobinę mocniej niż ja mogłam. Kiedy jest czysta, suszy ją i wznawiam mycie. – Więc, tata Kate i mój byli braćmi. Rodzice Kate przeprowadzili się w okolice Denver, zanim się urodziła, w związku z pracą jej taty. ‒ Jesteś od niej starszy? – pytam, przerywając mu. ‒ Tak, ale tylko o kilka lat. – Kiwam głową, a on kontynuuje. – Kiedy miałem cztery lata, wraz z rodzicami mieliśmy wypadek samochodowy. Oboje zginęli. Nieruchomieję, ręce zamierają mi pod wodą i obracam się, żeby go obserwować. Jego twarz się nie zmieniła. Opowiada tę historię, jakby to przydarzyło się komuś innemu. I modlę się do Boga, żeby było tak dlatego, że tego nie pamięta i z tego powodu tak to odczuwa. ‒ Jak przeżyłeś? – pytam cicho. ‒ Nie jestem pewien. Wiem, że zostałem wyciągnięty z samochodu przez ratowników, ale moi rodzice zginęli na miejscu w momencie uderzenia. Osuszam ręce i obejmuję Rhysa w pasie, trzymając mocno z policzkiem przyciśniętym do jego piersi. Nie mogę się powstrzymać. Ten biedny chłopiec. ‒ Hej, ze mną w porządku. – Jednak obejmuje mnie i całuje w głowę, potem bierze długi głęboki oddech. – Ale jeżeli wiedziałbym, że to jest sposób na dostanie cię w ramiona, powiedziałby ci tę historię dni temu.

47

Śmieję się i odsuwam, potem pryskam czystą wodą w jego twarz tylko dla równowagi. ‒ Mów dalej. ‒ Znów mnie przytulisz? – żartuje. Jego usta uśmiechają się, ale jego zielone oczy mają znów to ciepło i wzdycha, czekając na moja odpowiedź. ‒ Jeżeli będziesz grzeczny. ‒ Och skarbie, rzadko bywam grzeczny. – Zachrypnięty ton jego głosu rozpala na nowo gorąco w moim brzuchu. Pochyla się i szepta mi do ucha. – Ale jestem bardzo, bardzo dobry w byciu niegrzecznym. Obracam twarz do jego… nasze usta są centymetry od siebie, a nosy niemal się stykają. ‒ Wierzę ci – szepczę, potem biorę głęboki oddech, kiedy jego oczy rozszerzają się i opadają na moje usta. Które oblizuję. Ponieważ, halo, właśnie odnalazłam swoją wewnętrzną flirciarę. I lubię ją. Bardzo. ‒ Mów dalej – powtarzam. Odchrząkuje i odwraca się, następnie ciągnie dalej od miejsca, w którym skończył. ‒ Po śmierci rodziców, rodzice Kate przybyli do Irlandii i wzięli mnie pod opiekę. Byli moją jedyną rodziną. Więc sprowadzili mnie ze sobą do Denver i wychowali. ‒ Więc ty i Kate naprawdę wychowywaliście się jak rodzeństwo. Kiwa głową w zamyśleniu. ‒ I zostałem natychmiast przyjęty do T-ball7 i to było to. Przepadłem dla sportu na zawsze. ‒ Z Samem było tak samo – oferuję uśmiech. – Wydaje się jakby miał rękawicę na ręce od chwili urodzin. ‒ Jest naturalny. I kocha cię. – To powoduje, że mój uśmiech się poszerza. ‒ Nie. Wiem, że mnie kocha, ale uszczęśliwia mnie, kiedy jest to oczywiste też dla innych. Przez długi czas jesteśmy tylko my dwoje. 7

T-ball (również teeball, tee ball, tee-ball) sport drużynowy bazujący na uproszczonych zasadach bejsbolu i softbolu. Stanowi wstęp do tych sportów dla dzieci w wieku od 4 do 8 lat i służy rozwinięciu umiejętności gry z piłką i dobrej zabawie.

48

‒ Masz rodzinę – przypomina mi. ‒ Oczywiście. – Kiwam energicznie głowa i wyciągam korek, pozwalając wodzie spłynąć, teraz kiedy wszystkie naczynia są umyte. – I nie sądzę, żebym dała sobie radę bez nich. Zwłaszcza, gdy był mały, a ja byłam tak cholernie młoda. ‒ Jesteś niesamowita – mówi cicho Rhys, opierając się o blat. ‒ Dlaczego? ‒ Twój syn, ten hotel, to kim jesteś, podziwiam to wszystko w tobie. Widziałem, jak oddajesz swój jednodniowy chleb do banku żywności. ‒ Nie powinieneś być zły – nalegam. – Rhys schlebiasz mi, ale nie jestem nikim wyjątkowym. Jestem mamą, która kocha swoje dziecko, tak jak być powinno. Pracuję ciężko. Dzielę się z uboższymi. Jestem po prostu kobietą. Wzruszam ramionami i zaczynam się obracać, ale naglę zostaję przyszpilona do blatu, a ogromne ciało Rhysa mnie więzi. Opiera się na rękach, obniżając się do poziomu moich oczu. ‒ Mylisz się. Jesteś wyjątkowa. – Jego kciuk ciągnie moją dolną wargę z moich zębów, którą nieświadomie przygryzałam. – Jesteś niesamowita, a ledwie drasnąłem powierzchnię ciebie. ‒ Z pewnością wypchałeś mnie z mojej strefy komfortu – szepczę, nie uświadamiając sobie tego, dopóki nie słyszę słów, które wypowiadam na głos. ‒ Nic dobrego nigdy nie wyszło ze stref komfortu – odpiera i pochyla się bliżej mnie. – Boisz się mnie? ‒ Nie. – Uśmiecham się i przeciągam opuszkami palców przez jego policzek, a on obraca usta we wnętrze mojej dłoni, zamyka oczy i całuje mnie delikatnie, zanim powraca spojrzeniem do mojego. – Nie jestem po prostu zbyt dobra w tym. ‒ Dobra w czym, Gabby? Przełykam. Mocno. Mój oddech przyśpiesza. Serce wali. Świetliki w moim brzuchu mają jedną cholerną imprezę. Trąca mój nos swoim. ‒ Dobra w czym? ‒ We flirtowaniu. Tym. – Kręcę głową. – Minęło naprawdę sporo czasu. ‒ Dobrze. – Szczerzy się i pociera ponownie nosem o mój.

49

Jego oddech pachnie słodko od bułeczek, które musiał zjeść, zanim przyszedł tutaj mnie znaleźć. I kiedy myślę, że ma zamiar mnie pocałować i mam na myśli

naprawdę mnie pocałować, całuje moje czoło i odsuwa się. ‒ Gdzie idziesz? ‒ Opowiedzieć Samowi więcej historii z ostatniego sezonu. Powiedział mi o tym, że jutro wyjeżdża. – Posyła mi szelmowski uśmiech. – Będę cię miał tylko dla siebie przez cały tydzień. ‒ Osiem dni – odpowiadam automatycznie, sprawiając, że jego uśmiech się poszerza. ‒ Osiem dni. Więc poświęcę dzisiaj uwagę Samowi, a potem jesteś cała moja przez osiem dni. Marszczę się i umieszczam ręce na biodrach, ale wewnątrz piszczę jak nastolatka. ‒ Co to niby ma oznaczać? ‒ Będziesz ćwiczyć tę swoją flirciarską stronę, skarbie. I z tym mruga do mnie i wychodzi z kuchni, a ja stoję w kałuży pożądania. Jezu, co właśnie zaczęłam?

50

Jest bałaganem wspaniałego chaosu. A haczyk tkwi w tym, że nigdy byś tego za cholerę nie odgadł. Ale walka jest tutaj, za tym uśmiechem, w jej oczach. Nauczyłem się jej twarzy, a znam ją ledwie ponad tydzień. Jest piękna i skłamałbym mówiąc, że mnie nie pociąga, ale to cały pakiet oszołomił mnie po raz pierwszy od… Jezus, nawet nie pamiętam. Jest zabawna, silna i miła. Jest stanowcza z Samem, ale również kochająca i czuła, i to oczywiste, że ten chłopiec po prostu ją uwielbia. Ale w tej chwili jest smutna. A to powoduje, że mój brzuch się zaciska. ‒ Mamo, wszystko będzie dobrze. – Sam uśmiecha się do mamy, wkładając czapkę bejsbolową na głowę. – Wszyscy goście wyjechali, więc nie będziesz mnie potrzebować przez resztę dnia. ‒ Głuptasie – odpowiada i kuca obok niego. Jej uśmiech jest niezachwiany. – Potrzebuję cię każdego dnia. Nie tylko w pobliżu, ale dlatego że się do ciebie przywiązałam. Cmoka go w policzek, sprawiając, że się wzdryga i patrzy w moją stronę, obawiając się, że jego męskość może być zagrożona. Oddałbym dosłownie prawie wszystko, żeby mieć jej usta na sobie. Uśmiecham się do Sama i wzruszam ramionami jakbym powiedział: ‘Kobiety. Co możesz poradzić?’. Sam przewraca oczami i przytula mamę. ‒ Babunia wkrótce przyjedzie – mówi Gabby, ale jeszcze go nie wypuszcza. – A ty będziesz się bardzo dobrze bawił.

51

‒ Wiem – odpowiada w chwili, gdy mama Gabby wjeżdża na podjazd. Sam i Gabby idą do samochodu, a ja podążam za nimi dużo wolniej, zostając na werandzie, gdy się żegnają. ‒ Witaj, kochanie – mówi pani Boudreaux z szerokim uśmiechem. – Jesteś gotowy na przygodę, Sam? ‒ Tak, proszę pani – mówi Sam z szerokim uśmiechem, a potem obraca się i macha do mnie. – Do widzenia, panie Rhys! ‒ Baw się dobrze – odpowiadam, odmachując z uśmiechem. Słowa pożegnania zostają wypowiedziane, uściski wymienione, i w końcu Sam i jego babcia odjeżdżają. Gabby się nie porusza, obserwując, jak się oddalają, machając z uśmiechem. Kiedy samochód znika za rogiem jej ręce opadają po bokach, a ramiona zapadają się. Opiera ręce na biodrach i patrzy w ziemię. Jestem rozdarty pomiędzy pozwoleniem jej na chwilę prywatności, a podejściem do niej, objęciem jej i trzymaniem mocno. Potem kopie kamień i wygląda tak cholernie smutno, że nie mogę tego znieść. Schodzę po schodkach i staję za nią, obejmując ją i całując w głowę, wdychając słodki zapach jej włosów. Jest taka mała, pasuje do mnie idealnie, wsunięta pod moją brodą. Nic nie mówi, po prosu trzyma się moich ramion i wdycha, potem przechyla głowę do tyłu, żeby mogła spojrzeć mi w oczy, odruchowo całuję ją w czoło. ‒ Nie będzie go tylko przez tydzień. ‒ Osiem dni – odpowiada zachrypniętym szeptem. ‒ Ale kto by liczył? – szepczę i całuję jeszcze raz jej gładką skórę, zanim obraca się w moich ramionach i przytula mnie mocno w pasie w sposób w jaki zrobiła to w kuchni, kiedy ubiegłej nocy było jej przykro z mojego powodu. Jednak teraz bardziej niż dania pocieszenia, potrzebuje być pocieszoną. Z chęcią piszę się na tę robotę każdego dnia tygodnia. ‒ Czuję się winna – szepcze po dłuższej chwili stania w gorącym słońcu Luizjany. ‒ Winna? – Marszczę brwi i łapię ją za rękę, prowadząc do zacienionej werandy i jej ulubionej huśtawki. Ale zamiast pozwolić jej usiąść obok siebie, wciągam ją na kolana i trzymam mocno. ‒ Nie jestem chora, wiesz – mówi z uśmiechem. Ale jej oczy mówią dziękuję ci i opiera się o mnie, chowając się pod moją brodą. 52

‒ Wiem. Powiedz mi, dlaczego czujesz się winna. Wzdycha. ‒ Walczę z tym każdego lata. Oczywiście będę za nim tęsknić. W każdej minucie każdego dnia. Ale w tym samym czasie jest tak miło mieć kilka dni dla siebie. Mieć tydzień… – przełyka – bez niego. I to sprawia, że czuję się jak gówniana mama. ‒ Każdy zasługuje na przerwę, Gabby. I gdyby ten kawałek gówna, który spłodził Sama, wykonywał swoją pracę, nie byłaby taka przemęczona samotnym rodzicielstwem. ‒ Wiem. ‒ To nie czyni cię złą mamą, to że cieszysz się tą przerwą. Po prostu wzrusza ramionami nieprzekonana. Unoszę jej podbródek tak, żebym widział jej oczy i zabija mnie widok wypełniających je łez. ‒ Jesteś niesamowitą mamą – mówię łagodnie, zanim moje usta delikatnie spoczywają na jej, ciesząc się tym jak dreszcze przebiegają przez nią. – Wie, że go kochasz. ‒ To również wiem. ‒ Dobrze. Więc co zamierzasz zrobić ze swoją wolnością? – Przeciągam palcami przez jej włosy nie mogąc się powstrzymać. Boże, jej włosy są miękkie i pachną wspaniale. Sposób w jaki pochyla się do mojego dotyku jest słodki. Nie jest często dotykana. Jest jak spragniony miłości kociak i nie mogę się doczekać, aż sprawię, że będzie mruczała. Ponieważ będę miał ją w swoim łóżku albo jej, bardzo szybko. ‒ Mam hotel – odpowiada i krzywi się na mnie. ‒ Więc jedyną różnica pomiędzy ubiegłym tygodniem a tym jest to, że nie masz tutaj Sama? ‒ Mniej więcej. Och, kochanie, stać nas na o wiele więcej niż to. ‒ Nie bierzesz nawet urlopu? – Zakładam jej włosy za ucho i przeciągam opuszkami palców przez jej policzek, uwielbiając czucie jej skóry przy swojej.

53

Po prostu kręci głową, potem siada prosto na moich kolanach, opierając ręce o moje ramiona tak, że może na mnie patrzeć. ‒ Mam hotel i kocham go. Nie potrzebuję od tego wakacji. Gówno prawda. Ale nic nie mówię… tylko ją obserwuję. ‒ Nie zgadzasz się ze mną? ‒ Nie ma znaczenia czy się zgadzam czy nie. – Nie, cholernie się nie zgadzam. ‒ Ale nie zgadzasz się. ‒ Gabby – zaczynam, potem przerywam i się krzywię. – Czy twoje imię to skrót od Gabrielle? Mruga gwałtownie na zmianę tematu. ‒ Tak, dlaczego? ‒ Tylko ciekawość. Nie ma znaczenia czy się zgadzam. Czy jeżeli się nie zgadzam wzięłabyś tydzień wolnego? ‒ Nie mogę. ‒ Dokładnie. W końcu szybko zsuwa się z moich kolan i przeciąga rękami w dół po swojej ładnej, białej bluzce i jeansowych spodenkach, jakby wygładzała zagniecenia. ‒ Dziękuję za rozmowę. Staję obok niej i więżę ją przy poręczy werandy. ‒ Spójrz na mnie. Unosi do mnie twarz. Jej oczy są prawie złote dzisiaj. Wciąż są trochę smutne i zamierzam stanąć na głowie, żeby to zmienić, tak szybko jak to możliwe. Przygryza dolną wargę zębami i opiera ręce na moich przedramionach, i oto jest ta świadomość strzelająca ponownie pomiędzy nami. Chemia jest poza cholerną skalą. Wyciągam jej wargę spomiędzy zębów i całą swoją duszą pragnę pochylić się i ją pocałować. Mój kciuk ociera się o wilgotną skórę jej wargi, gdy pochylam się i muskam ustami jej miękkie czoło. ‒ Mam robotę – szepcze, ale mnie nie puszcza. – Szczeropoważnie.

54

‒ Szczeropoważnie? – Chichoczę i przeczesuję palcami przez jej włosy aż do karku. ‒ To słowo Sama. Mówi, że oznacza to, iż jest szczerze poważny. ‒ Aha. – Całuję jej czoło jeszcze raz, dotkliwie świadomy każdymi siedmioma bilionami różnych nerwów w moim ciele jej przyciśniętej do mnie. – Zatem sądzę, że powinnaś się za to zabrać. Kiwa głową z zamkniętymi oczami, a potem gwałtownie je otwiera i wycofuje się z moich ramion. ‒ Nie masz czegoś do zrobienia? ‒ Jestem pewien, że coś sobie znajdę. Zimny prysznic może być dobrym początkiem. Kiwa głową i znika w środku, zamykając za sobą drzwi. Schodzę po schodach i kieruję się pomiędzy starodawne dęby, biorąc głęboki oddech, żeby uspokoić swoje cholerne libido i wybieram numer Kate. ‒ Co jest, przystojniaku? ‒ Pytanie. ‒ Odpowiedź. Uśmiecham się szeroko na jej odpowiedź. ‒ Jak trudne by było sprawienie, żeby ktoś przyjechał i zajął się hotelem za Gabby raz albo dwa w tym tygodniu? Wieczorami, żebym mógł zabrać ją na kilka randek. Następuje długa pauza, a potem mogę usłyszeć uśmiech w głosie Kate, gdy mówi: ‒ Pociąga cię panienka Gabby, mój kuzynie? ‒ Tak – odpowiadam szczerze. Nie ma co gadać bzdur komukolwiek na ten temat. Nie wstydzę się tego. – Wiec możesz mi pomóc czy nie? ‒ Mogę. Wykonam kilka telefonów. Ma resztę dnia wolnego wiesz. Jest niedziela. ‒ Wiem i planuję zrobić z nią coś zabawnego, ale zasługuje na cholerną noc wolego od czasu do czasu. ‒ Całkowicie się zgadzam. Sprawię, że to się stanie. Które wieczory chcesz?

55

‒ Nie ma znaczenia – odpowiadam. – Może jedna z tych nocy mogłaby być wtedy, gdy występuje Declan. ‒ Łał – mówi Kate pogwizdując. – Możesz być naprawdę słodki, kiedy chcesz. ‒ Nie wygadaj się – warczę. – Nie potrzebuję, żeby pałkarze myśleli, że nie zgniotę ich na talerzu. ‒ Nie martw się, twój sekret jest u mnie bezpieczny.

Jest późne popołudnie i zostawiłem Gabby w spokoju przez większość dnia. Nie było to łatwe. Chcę wmaszerować do tego domu, porwać ją i zanieś do łóżka. I w którymś momencie, w nie tak dalekiej przyszłości, dokładnie tak zrobię. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak jej wspaniałe oczy rozszerzają się w chwili, gdy sięgnę w dół i uniosę ją w ramionach. Myśl o tym wywołuje uśmiech na mojej twarzy. O tak, zamierzam zrobić to wkrótce. Ale myślę, że dzisiaj potrzebuje trochę przestrzeni. Mogłem ze stodoły usłyszeć głośno grającą w domu muzykę, gdy ćwiczyłem i przeciągałem swoje ramię przez piekło, którego nikomu bym nie życzył. W pewnym momencie muzyka ucichła i mogłem usłyszeć jej śmiech przez otwarte okna na tyłach domu. Jej śmiech sprawiał, że mrowiła mnie skóra. Jezus, wpadłem po uszy. Muzyka nadal jest wyłączona, gdy wychodzę z pokoju świeżo wykąpany i gotowy, żeby ją zobaczyć. Znajduję ją w biurze z telefonem przyciśniętym pomiędzy uchem a ramieniem, wypełniającą papiery. ‒ Tak się cieszę, że już się dobrze bawisz, kolego. Widzi mnie i posyła słodki uśmiech, gdy opieram się ramieniem o framugę drzwi i krzyżuję ręce na piersi, i słucham niespeszony. ‒ Dobrze, wskakuj z powrotem do basenu. Porozmawiam z tobą za niedługo. – Kończy rozmowę i odkłada telefon na biurko. – Dobrze się bawi. 56

‒ Super. ‒ Co kombinujesz? Odpycham się od drzwi i podchodzę do biurka, kładąc na nim ręce i wpatrując się w jej oczy, które się rozszerzają. Przygryza tę wargę i nagle jestem w stanie najwyższej gotowości, ponownie. ‒ Chcę cię gdzieś zabrać – szepczę. ‒ Gdzie? – Jej głos jest delikatny i lekko drży. ‒ Gdziekolwiek. Po prostu wsiądźmy do samochodu i jedźmy. Zobaczymy, gdzie skończymy. Jej twarz rozpromienia się i wiem w tej chwili, że będę robił cokolwiek będzie chciała, jeżeli to utrzyma ten uśmiech na jej twarzy. ‒ Nie byłam na przejażdżce od… od zawsze. ‒ Zróbmy to zatem.

‒ Och mój Boże! – krzyczy Gabby ze śmiechem. – Moje włosy są poza kontrolą. Jedziemy wzdłuż autostradą, ze złożonym dachem w Camaro, co powoduje, że jej włosy latają wszędzie. Sięga do kieszeni i wyciąga jakiegoś rodzaju gumkę do włosów, potem przystępuje do skręcania tych długich, miękkich włosów w supeł na czubku głowy, wiążąc je razem, a następnie uśmiecha się szeroko do mnie. ‒ Lepiej. ‒ Gdzie zaprowadzi nas ta droga? – pytam. ‒ Aż do Missisipi – mówi. Włącza radio satelitarne, zmieniając stację na obecne hity i zaczyna śpiewać wraz z Rihanną o byciu jedyną dziewczyną na świecie8. Z cholerną pewnością jest jedyną dziewczyną w moim świecie. Nie potrafi za grosz śpiewać i jej taneczne ruchy na skórzanym siedzeniu są wątpliwe.

8

Chodzi o piosnekę Rihanny „Only Girl (In the World)”

57

Ale śpiewa i tańczy, jakby jej to w ogóle nie obchodziło i to jest najseksowniejsza rzecz, jaką widziałem od dłuższego czasu. Jedziemy wiele kilometrów, śpiewając z radiem, a Gabby tańczy jak szalona. Śmiejąc się. Spoglądam na nią i wygląda młodo. Beztrosko. Szczęśliwie. Biorę jej rękę w swoją i całuję jej kłykcie, i opieram je na konsoli centralnej, gdy śpiewa do kciuka swojej wolnej ręki. Leci teraz Maroon 5. Słońce tonie po naszej lewej stronie, kąpiąc wszystko

w różowym

i pomarańczowym blasku. Robi się późno. ‒ Och! Przed nami jest niesamowita restauracja – mówi Gabby. – Jest prowadzona przez tę samą rodzinę od pokoleń. Najlepsze jedzenie na południu. ‒ Jesteś głodna? ‒ Umieram z głodu. ‒ Załatwione. Wjeżdżam na parking budynku z napisem Mama’s Place. Wygląda jakby powinien zostać przeznaczony do rozbiórki pięćdziesiąt lat temu. ‒ Wiem, że z zewnątrz nie wygląda zachęcająco. ‒ Czy jest tam bezpiecznie? Gabby śmieje się i wyskakuje z samochodu. ‒ Nie bądź mięczakiem, O’Shaughnessy. Zwężam oczy, gdy dołączam do niej i biorę jej małą dłoń w swoją. ‒ Jeżeli sufit jest zawalony chociaż trochę, wychodzimy. Po prostu kręci głową i śmieje się, kiedy wchodzimy do podupadłego budynku, ale gdy jesteśmy już w środku moje oczy rozszerzają się z zaskoczenia. Nie chodzi tylko o dźwięk, tu jest niesamowicie. A zapach dochodzący z kuchni sprawia, że mój brzuch płacze ze szczęścia. ‒ Najlepsze jedzenie na świecie – mówi Gabby ze słodkim uśmiechem.

58

Zostaje nam wskazany stolik i nie mogę przestać przez dłuższą chwilę rozglądać się dookoła, zamiast spojrzeć w kartę. Na ścianach są wypchane aligatory, wraz z innymi zwierzętami, wędkami i znakami, które mówią ‘Uważaj na Aligatory’. Kiedy podchodzi kelnerka, Gabby zamawia dla nas. ‒ Zaufaj mi – mówi po tym, gdy kelnerka zabiera karty i odchodzi. ‒ Ufam – odpowiadam szczerze. Przekrzywia głowę na bok. ‒ Nie sądzę, żebyś miał problemy z zaufaniem. Popija słodką herbatę w zamyśleniu. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ myślę, że po prostu nie przyjmujesz gówna od ludzi. Dodatkowo, jesteś miły. Wzdrygam się. ‒ Miły jest jak pocałunek śmierci od kobiety. ‒ Nie z tą. – Potrząsa głową i przepycha słomkę przez lód. – Miły jest dobrą rzeczą. ‒ A co z tobą? ‒ Co ze mną? ‒ Łatwo ufasz? Krzywi się z oczami wciąż na swoim napoju. ‒ Ufam swojej rodzinie. I oczywiście Samowi, jednakże zawsze stara mi się powiedzieć, że to nie on wybił okno. Uśmiecham się znacząco. ‒ Wiesz o co mi chodzi. Gabby wzrusza ramionami nie spotykając mojego spojrzenia. ‒ Spójrz na mnie. ‒ Dlaczego zawsze zmuszasz mnie, żebym na ciebie patrzyła? Krzywi się jakby myślała, że jest to irytujące, co sprawia jedynie, że uśmiecham się szerzej. ‒ Ponieważ uwielbiam, kiedy na mnie patrzysz – odpowiadam miękko – i chcę widzieć twoje oczy, kiedy mówisz. ‒ Nie ufam łatwo mężczyznom. Cóż, właściwie w ogóle.

59

‒ Mi możesz zaufać. Zaczyna coś mówić, potem przerywa i bierze łyk herbaty. ‒ Co zamierzałaś powiedzieć? – Znów się krzywi i kręci głową, ale biorę jej rękę w swoją. – Spójrz na mnie. Co zamierzałaś powiedzieć? Spotyka mój wzrok, prostując ramiona… dobra dziewczynka… i zaciska usta. ‒ Zamierzałam powiedzieć, że z mojego doświadczenia wynika, że mężczyźni nie byli do końca godni zaufania. ‒ Cóż, co jeżeli powiedziałbym ci, że twoja ocena była błędna. ‒ Bzdury. – Posyła mi ociekający słodyczą uśmiech, potem popija herbatę. ‒ Również niełatwo ufam, Gabrielle. – Jej oczy rozszerzają się, kiedy używam jej pełnego imienia. – Ale ufam ci. I ty również możesz mi zaufać. ‒ Wiem – szepcze. – I to jest dziwne. ‒ Dziwne? ‒ Może nowe jest lepszym słowem. ‒ Nie ma nic złego w nowym – odpowiadam, gdy zostaje postawione przed nami nasze jedzenie. Wpatruje się w swój talerz przez dłuższą chwilę, a potem unosi swoje oczy do moich. ‒ Nie spraw, żebym żałowała, że ci zaufałam. Przekrzywiam głowę, przyswajając ją, jej włosy, oczy, usta, szyję, ramiona, a potem wracam spojrzeniem do jej oczu. ‒ Nigdy celowo. Kiwa głową i milczymy, gdy jemy nasze smażone sumy. Zjada tylko połowę talerza, więc dojadam to czego ona nie może, potem płacę rachunek i wyprowadzam ją na zewnątrz, gdzie zapadła noc. ‒ Jest trochę chłodniej bez słońca. Chcesz, żebym rozłożył dach? ‒ Nie ma mowy. – Uśmiecha się i wsiada do auta, po tym jak otwieram dla niej drzwi. – Jesteś całkiem szarmancki. ‒ Nazywają to manierami, kochanie. – Puszczam jej oczko, obchodzę samochód, dołączam do niej i wyjeżdżamy z parkingu, kierując się z powrotem do hotelu. – Był tutaj znak wskazujący punkt widokowy, który chciałbym sprawdzić.

60

‒ To ładne miejsce – mówi i klepie swój płaski brzuch. – Jestem taka pełna. ‒ Ledwie cokolwiek zjadłaś. ‒ Zjadłam połowę talerza! A porcje na południu nie są małe. ‒ Prawda. – Ponownie biorę jej rękę w swoją, całuję kłykcie i tym razem kładę nasze ręce na moim udzie. ‒ Masz sporo całkiem gładkich ruchów, panie O’Shaughnessy. ‒ Kto, ja? Gabby tylko chichocze i ku mojemu zaskoczeniu wysuwa swoją rękę i łączy nasze palce razem, wciąż oparte na moim udzie. Poza przytuleniem w kuchni, to jest pierwszy raz, kiedy podejmuje inicjatywę, żeby mnie dotknąć. I cholernie to uwielbiam. Wjeżdżam w drogę ze znakiem punktu widokowego i podążamy za nim około pół kilometra, zanim docieramy na górę urwiska, które wychodzi na rzekę Missisipi. Niebo jest czyste z księżycem w pełni i nie ma żadnych świateł ani hałasów z miasta, więc gwiazdy są oszałamiające. ‒ Łał – szepczę i gaszę silnik. – Ładnie nawet tego naprawdę nie oddaje. ‒ Nie – zgadza się i kładzie głowę na moim ramieniu, potem podrywa się gwałtownie. – Upss to twoje zranione ramię. ‒ Dotykanie nie boli – odpowiadam i znów składa tam głowę, muskając opuszkami palców moją dłoń i rękę, i łapie za mój biceps. Odkąd kobieta dotykająca mojej cholernej ręki powoduje u mnie erekcję? Najwyraźniej od teraz. ‒ Więc to miejsce ma historię – mówi Gabby. Przechyla do mnie twarz nie zdejmując policzka z ramienia. ‒ Opowiedz. ‒ Cóż, jest legenda, która wiąże się z tym miejscem i jest odpowiadana od kilku pokoleń, prawdopodobnie dłużej. Wydaje się, że była młoda kobieta, około dziewiętnastu lat, która przybyła tutaj z Francji ze swoją zamożną rodziną. – Gabby delikatnie i nieobecnie głaska palcami w górę i w dół wnętrze mojej ręki, powodując gęsią skórkę na całym moim ciele, gdy opowiada historię. – Z początku była samotna nie znając angielskiego i nie mając żadnych

61

przyjaciół. Jej ojciec miał wielu niewolników, jak większość plantatorów. Jednym z nich był słodki, młody chłopak w podobnym do niej wieku i pomagał jej uczyć się angielskiego. Oczywiście musieli spotykać się w sekrecie. ‒ Bez wątpienia – odpowiadam i całuję ją w czubek głowy już wiedząc, gdzie ta historia zmierza. ‒ Cóż, naturalnie zakochali się w sobie, ale kiedy jej ojciec się dowiedział, był wściekły. – Gabby kręci głową, jakby mówiła o przyjaciołach. – Sprzedał chłopaka, żeby córka już nigdy więcej go nie zobaczyła, a ona oszalała. Historia kończy się tak, że uciekła z plantacji próbując go odszukać i jednej burzowej nocy przyszła na te klify, i w ciemności spadła i się zabiła. ‒ To bardzo smutna historia. ‒ Niektórzy mówią, że wciąż można usłyszeć jej szloch. ‒ Oczywiście, że tak. To tragiczna historia o duchu. Gabby chichocze, potem zwraca twarz na moje ramię i umieszcza tam pocałunek. ‒ Czy wciąż bardzo boli? ‒ Tylko kiedy ćwiczę. Całuje je ponownie, potem odchrząkuje: ‒ Jest też inna historia o tym miejscu. ‒ Dlaczego wydaje mi się, że zamierzasz się nią podzielić? – Wbija mi palce w bok i skomlę dramatycznie. ‒ Ponieważ chcę po prostu wiedzieć, co sprawia, że myślisz, iż jestem tego typu kobietą? ‒ Jakiego typu? Uśmiecha się. ‒ Takiego, który przywozisz do miejsca schadzek. Trącam jej plecy, żebym mógł znów zobaczyć jej twarz i się szczerzę. ‒ Czy to właśnie jest tym, kochanie? – Kiwa głową. – Byłaś tutaj wcześniej? – Wzrusza jednym ramieniem. – Czy to oznacza tak? ‒ W szkole średniej byłam tutaj raz czy dwa. Nikt nie doszedł dalej niż do drugiej bazy.

62

‒ Dobra dziewczynka.

63

Dobra dziewczynka. Dlaczego moje wnętrze drży, kiedy tak do mnie mówi? Ponieważ poważnie, te słowa wychodzące z jego seksowniejszych-niż-powinno-być-legalne-ust i całe moje ciało wykonuje taniec radości.

Uruchom swoją wewnętrzny flirciarę! Ona jest zabawna. Przeciągam palcem wskazującym w dół po wnętrzu jego umięśnionego bicepsa i rysuję kółka na delikatnej, gładkiej skórze w zgięciu łokcia. Łapie oddech przyciągając moje spojrzenie w górę do swojego. Jego zielone oczy błyszczą w świetle księżyca, jakby się paliły. Jego oddech przyśpieszył. I przysięgam, że przez jego ramię mogę poczuć, że jego puls również przyśpieszył. Porozmawiajmy o kopie ego. ‒ Gabby – szepcze. Jego oczy są przyszpilone do moich ust. – Zamierzam cię pocałować. ‒ Mam taką nadzieję. Czy te słowa wyszły ode mnie? Jego usta wyginają się w tym półuśmiechu, gdy porywa mnie z siedzenia, przeciąga przez konsolę na swoje kolana z moimi stopami na siedzeniu pasażera. Obejmuje dłońmi moje policzki, jego kciuki okrążają kości policzkowe, gdy trąca mój nos swoim, w ten sam sposób co ubiegłej nocy. Mogę poczuć ciepło jego skóry, nie całkiem dotykającej mnie. Jego oddech pachnie jak mięta, którą zjedliśmy po kolacji. I jego oczy są ciemne, ciemnozielone i pełne czystego pożądania.

64

Jego usta ocierają się o moje zaledwie w szepcie pocałunku, raz, dwa, zanim osiadają na boku moich ust i skubią, posyłając dreszcze przeze mnie. Jego ręka sunie w dół z mojego policzka na szyję, a potem na bluzkę obejmując moją pierś, a jego usta są teraz pewnie na moich. Mokre. Potrzebujące. Ktoś… ja?... warczy i pocałunek pogłębia się. Jest biorcą to na pewno, ale zmienia to dając mi więcej niż kiedykolwiek wcześniej dostałam. A nie jestem dziewicą. Jestem matką na litość boską! Ale, och, sposób w jaki Rhys O’Shaughnessy sprawia, że się czuję, jest jakby nikt nigdy wcześniej mnie nie dotykał. Ponieważ nie dotykał. Nie w ten sposób. Nie jakby tonął, a ja byłabym jego pierwszym oddechem powietrza. Nie jakby myśl o niedotykaniu mnie była czystą torturą. Jęczy, gdy wiercę się na jego kolanach. Mogę poczuć jego podekscytowane dociśnięte do mojego prawego biodra. I chcę je poczuć. W tej chwili. Jakby czytał mi w myślach, Rhys chwyta mnie za biodra unosząc i pomagając usiąść na nim okrakiem i dociskam swoje centrum do niego, powodując, że oboje chwytamy oddech. ‒ Jezus, jesteś najsłodszą, pieprzoną istotą – warczy przy moich ustach. Jego ręce wędrują w górę i w dół moich pleców. Łapię jego twarz w ręce i całuję go. Głęboko. Nasze języki głaskają się i okrążają. Boże, smakuje dobrze. Chwyta mój tyłek w ręce i przyciąga w dół mocniej do siebie, i nie mogę powstrzymać się od pokręcenia biodrami, ciesząc się z tego, jak wypukłość w jego jeansach pociera o moje centrum.

Jasna cholera, mogę dojść w ten sposób? Z pewnością nie. ‒ Co z pewnością nie? – szepcze Rhys przy moich ustach. ‒ Nic nie powiedziałam. ‒ Powiedziałaś ‘z pewnością nie’. Z pewnością co nie? 65

Przygryzam jego dolną wargę, gdy jego ręka podróżuje od mojego tyłka w górę po boku, żeby objąć pierś. Jego kciuk pociera nieustannie mój stwardniały sutek, powodując, że się wiję. Wszystko co robi ten mężczyzna sprawia, że się wiję, a technicznie wciąż jest przy drugiej bazie! ‒ Tak jakby całkowicie mnie napaliłeś. ‒ Nawzajem. Naciska przycisk z boku siedzenia, odchylając je do tyłu o kilka centymetrów, potem łapie mnie po bokach i unosi tak, że może zagłębić się pomiędzy moimi piersiami i w dół po brzuchu. Co wysyła mnie na krawędź.

Proszę, Boże, niech nie unosi mojej koszulki i nie patrzy na te obrzydliwe rozstępy! Zarost na jego policzkach jest miękki, a jednak drapie moją skórę. ‒ Dlaczego zesztywniałaś? Kręcę głową i zanurzam palce w jego włosy, trzymając go blisko siebie, uwielbiając pocałunki, które wyciska na mojej klatce i to jak ociera nosem o mój sutek. Następną rzeczą jaką rejestruję jest to, że Rhys unosi mnie z powrotem nad konsolą na moje siedzenie i poprawia swoje. Oddycha ciężko. ‒ Co się stało? ‒ Nic. – Przełyka, potem bierze głęboki oddech. – Absolutnie nic. ‒ Dlaczego przestałeś? Obraca się teraz do mnie i całuje mnie, potem przeciąga przeze mnie pas i zapina. ‒ Ponieważ druga baza to najdalej jak możemy się tutaj posunąć, a jeżeli wciąż całowałbym cię w ten sposób, byłabyś naga, a ja byłbym w tobie w tej chwili. Czuję jak moje oczy się rozszerzają, a puls przyśpiesza jeszcze bardziej, jeżeli to w ogóle możliwe. ‒ Och. ‒ Tak. Och. – Całuje mnie jeszcze raz, potem odpala samochód. Nie mogę powstrzymać się i nakrywam usta opuszkami palców i chichoczę. – Co jest takie zabawne? 66

‒ To. Jego oczy się zwężają. ‒ To nie jest dokładnie reakcja na jaką liczyłem. ‒ Nie mogę uwierzyć, że obściskuję się tutaj jak nastolatka. Uśmiecha się i ociera kłykciami o mój policzek. Uwielbiam to jak często mnie dotyka. Jego dotyk jest po prostu grzeszny. Bez kolejnego słowa wraca na autostradę i jedziemy przez godzinę czy coś koło tego z powrotem do hotelu w przyjaznej ciszy. Kusi mnie, żeby się pochylić i dać mu satysfakcjonujące wspomnienie na później, ale decyduję się tego ostatecznie nie robić. Miejmy nadzieję, że będę mogła zrobić to innym razem. Uwielbiałabym go smakować. Słuchać i obserwować, gdy ssałabym go i pracowała nad nim swoimi rękami. Zastanawiam się w jaki sposób to lubi9? ‒ O czym tam myślisz? – pyta i bierze moją rękę, całując moje palce. ‒ Nie chcesz wiedzieć – odpowiadam i odwracam twarz, obserwując mijaną ciemność. ‒ Och, zdecydowanie chcę wiedzieć. ‒ Ja… – Przygryzam usta i czuję, jak płoną mi policzki. ‒ Ty… Hej, spójrz na mnie. – Obracam do niego twarz i widzę, że się do mnie uśmiecha, w ten swój szczególny sposób, który nauczyłam się już, że jest tylko dla mnie. – Co się dzieje w tej twojej ślicznej główce? ‒ Myślałam o, um, zejściu w dół ciebie. Ostatnich kilka słów wypowiadam szeptem i nakrywam oczy ręką całkowicie zawstydzona. Nagle, samochód się zatrzymuje. Tak po prostu. Odciąga moją rękę z twarzy i chwyta za ramiona, obracając do siebie twarzą. ‒ Co właśnie powiedziałaś? Jego twarz wyraża szok, ciekawość. Pożądanie. Tak, wiele pożądania. Więc uśmiecham się i odpowiadam: ‒ Myślałam o zejściu w dół ciebie. Jak możesz to lubić? 9

No ładnie Gabby się rozkręca!

67

Przyciąga mnie do siebie na długi, głęboki, mokry pocałunek, a potem szepcze przy moich opuchniętych ustach: ‒ Każdy sposób w jaki mi to dasz lubię, kochanie. Teraz, żadnych więcej seksownych rozmów o twoich ustach owiniętych wokół mojego fiuta, dobrze? Nie chcę rozbić tego samochodu. Uśmiecham się szeroko przy jego ustach. ‒ Dobrze. ‒ Dobrze.

Kiedy podjeżdżamy, dom jest ciemny, poza światłem na werandzie i światłem, które zawsze zostawiam w holu. Dęby wyglądają jak ogromne, szare duchy na podwórku otaczając doskonale biały dom. Jest trochę upiornie tutaj w nocy, a przecież wychowywałam się tu. Czułam tutaj różne rzeczy. Rozpacz niewolników, gdy czyściłam arenę i ich kwatery, żeby goście mogli nauczyć się o ciemnej stronie naszej historii. Czułam radość w ogrodach różanych. Drzwi zatrzaskiwały się, kiedy nie było nikogo, żeby to zrobić. Ale ten dom jest wiekowy i rodzina Boudreaux jest znana z bycia pełną pasji. Nie dziwi więc, że ktoś wciąż tutaj przebywa tylko, żeby mieć oko na te sprawy. Często zastanawiam się, czy mój ojciec jest jedną z tych osób. Mam nadzieję. Rhys zatrzymuje samochód i zanim może nawet wyłączyć silnik, wyskakuję i idę na werandę. Rhys idzie cicho za mną do środka z rękami w kieszeniach, gdy obserwuje mnie, jak sprawdzam zamki i system alarmowy, potem w milczeniu odprowadza mnie do pokoju. Moje serce jest ciężkie, wiedząc, że Sama nie ma tutaj, aby kłócić się ze mną o porę do spania. I nie mogę nic poradzić na to, że czuję się tak cholernie winna tego, że tak dobrze bawiłam się dzisiaj bez swojego syna. Jestem gorącym bałaganem.

68

‒ Hej – mówi cicho Rhys, gdy obraca mnie do siebie i wciąga w jeden ze swoich uścisków, kołysząc mnie tam i z powrotem. – Wszystko w porządku? Kiwam głową, zatapiając się w jego cieple. Chcę go zaprosić do środka, ale nie jestem pewna, czy jestem gotowa posunąć to co się stało w samochodzie dalej. A jednak, nie chcę być sama. ‒ Jesteś pewna? ‒ Tak. – Wychodzę z jego ramion i całuję go w policzek. – Jestem tylko trochę smutna, że dom jest taki cichy bez Sama, to wszystko. Jego duże, zielone oczy badają moją twarz, po czym kiwa głową. Muska palcami mój policzek. ‒ Dobrze. Dobranoc. ‒ Dobranoc. Obraca się, żeby odejść. Wstrzymuję oddech na około dwie sekundy, a potem wyrzucam: ‒ Rhys? ‒ Tak? – Obraca się do mnie z troską na swojej przystojnej twarzy. ‒ Um, nic. – Kręcę głową i posyłam mu radosny uśmiech. – Nieważne. Ale zamiast kiwnąć głową i odejść, maszeruje z powrotem do mnie ze spojrzeniem przyszpilającym moje. Bez słów delikatnie uwalnia moje związane włosy i pozwala im opaść na moje ramiona, przeczesując je palcami. ‒ Zostałbyś ze mną, dopóki nie zasnę? – szepczę. Po prostu uśmiecha się łagodnie, całuje mnie w czoło i wskazuje, żebym prowadziła do środka swojego pokoju. Nigdy nie miałam mężczyzny w swojej sypialni. Nigdy z nikim nie dzieliłam łóżka. Nigdy. W całym swoim życiu. Pokój jest ciemny, gdy prowadzę do krawędzi łóżka mężczyznę, który powoduje u mnie palpitacje. I ku mojemu zaskoczeniu, Rhys spokojnie rozpina moje szorty i pozwala im opaść z moich bioder na podłogę. Potem z oczami utkwionymi w moich przeciąga mi top przez głowę. Sięga po koszulkę bez rękawów, w której śpię, leżącą na końcu łóżka i przekłada mi ją przez głowę, wyciągając włosy i pomaga mi położyć się do łóżka. Obserwuję sennymi oczami, jak ściąga swoją koszulkę i jeansy, i dołącza do mnie, w niczym więcej jak tylko w dopasowanych, czarnych bokserkach. 69

A potem ku mojemu całkowitemu zaszokowaniu po prostu odwraca mnie od siebie, wczołguje się za mnie i szepcze do ucha: ‒ Idź spać, kochanie. ‒ Nie chcesz…? ‒ Na tę chwilę, to jest idealne. Jestem po prostu szczęśliwy, że dzielę z tobą poduszkę. Śpij. Całuje mnie w szyję i jego głęboki, równy oddech w końcu mnie usypia.

Budzę się przez ręce, usta i gorąco. ‒ Wciąż tutaj jesteś. – Mój głos jest ociężały od snu. ‒ Też zasnąłem. – A jego głos jest po prostu ciężki od pożądania. Drogi słodki Jezu, jak ludzie budzą się tak każdego dnia? Nigdy nie opuściłabym łóżka. Rhys jest dociśnięty do mnie od tyłu, całując moją szyję i ramię. Jego ręka wędruje w dół mojego boku do biodra potem w górę pod koszulkę po mojej skórze i każda komórka w moim ciele jest teraz obudzona. Całkowicie obudzona. ‒ Mm, czuć cię tak cholernie dobrze – warczy mi do ucha. Jego głos wciąż jest zaspany i nic nigdy nie podnieciło mnie tak szybko. – Czy masz w ogóle pojęcie, jak cholernie miękka jest twoja skóra? ‒ Mm – jęczę, niezdolna do sformułowania słów. Kto w imię wszystkich świętości może składać słowa, kiedy ręce Rhysa O’Shaughnessy są na niej wszędzie. Nie ta dziewczyna. Sięgam za siebie i przeciągam paznokciami w górę jego uda przez materiał bokserek do brzucha, a on przygryza płatek mojego ucha. ‒ Ostrożnie, kochanie. Czułem twoje seksowniejsze-niż-grzech ciało przy swoim całą noc.

70

Uśmiecham się i nie przestaję go dotykać. Moje majtki są przemoczone. Sutki twarde jak grudki, pocierające szorstko o biustonosz, którego nie zdjął mi wczoraj. Obracam się na plecy. Twarz Rhysa jest wciąż zakopana w mojej szyi, całując, liżąc i nakręcając mnie jak cholera. Do diabła, ten mężczyzna jest mistrzem ze swoimi ustami. Uwielbiam sposób w jaki go czuję. Nie jest bardzo owłosiony, z gładkimi rękami i brzuchem i tylko lekkim meszkiem na klatce, który czuć niesamowicie pod opuszkami moich palców. ‒ Ciebie też dobrze czuć – szepczę i całuję jego ramię, gdy moja ręka porusza się bardziej na południe. Delikatnie owijam palce wokół długości jego fiuta przez jego bieliznę, a potem wpycham rękę pod elastyczną gumkę, biorę go w rękę i pocieram kciukiem o czubek, ścierając wilgoć, która już się tam zebrała. ‒ Och Boże – szepcze przy moim ramieniu, potem całuje moją szczękę, policzek i w końcu usta, obejmując moją twarz rękami. Gładzę go bardziej stanowczo, ale wciąż powoli obserwując jego twarz, jak jego oddech przyśpiesza. Pot formuje się na jego czole. Jego oczy są zamknięte. ‒ Spójrz na mnie – szepczę przy jego ustach, zwracając przeciw niemu jego słowa. Przyszpila mnie swoim jasnozielonym spojrzeniem i muszę zacisnąć uda, zszokowana tym, jak bardzo doprowadzanie go do szaleństwa i mnie do niego doprowadza. ‒ Jesteś tak cholernie seksowna – mówi i całuje mnie, ciągle mnie obserwując, gdy porusza biodrami tam i z powrotem ściągając bokserki w dół swoich bioder i nóg. – Boże, twoje ręce są… Przełyka mocno niezdolny do kontynuowania. Oboje ciężko oddychamy, on nagi ja w połowie ubrana czerpiąc przyjemność z czucia go, dźwięków i zapachów. Boże, nie sądzę, żebym kiedykolwiek miała go dość. Nagle, zgrzyta zębami, dyszy i krzyczy: ‒ Kurwa. – Gdy dochodzi na moją rękę. Zamyka oczy i opiera czoło o moje ramię, a jego oddech drży.

Łał.

71

‒ Jezus, Gabrielle – szepcze. – Nie doszedłem w ręce kobiety, odkąd byłem nastolatkiem. – Umieszcza mokry, pewny pocałunek na moim ramieniu i szyi. – Co ty ze mną robisz? Uśmiecham się szeroko, bardzo z siebie zadowolona. Dziękuję ci bardzo. Całuję jego pokrytą zarostem brodę a potem usta. ‒ Podniecam cię. ‒ Robiłaś to przez prawie dwa tygodnie, kochanie. Popycha mnie na plecy nakrywając mnie swoim imponującym ciałem i całuje długo i głęboko. Jedną rękę opiera nad moją głową, a drugą podróżuje po moje klatce piersiowej, przez piersi do brzucha i zaczyna unosić moją koszulkę. I zamieram. ‒ Nie jestem pewna, czy chcesz to zrobić. Krzywi się patrząc w moją twarz. ‒ Jestem pewny, że tak. Przygryzam wargę. ‒ Może po prostu zostawimy moją koszulkę. Znów się krzywi, nie ze złości, raczej ze zmieszania, a potem jego twarz łagodnieje i ponownie mnie całuje. Opiera się na łokciach po obu stronach mojej głowy, jego palce są zanurzone w moich włosach i powoli masuje skórę mojej głowy, i dokładnie wycałowuje ze mnie to całe gówno. ‒ Gabby – szepcze przy moich ustach. – Jesteś piękna. ‒ Urodziłam dziecko. Jego zielone oczy nie opuszczają moich, gdy sięga jedną ręką w dół mojego boku do brzucha i zwyczajnie ją tam kładzie. Jestem drobną kobietą. Większość mojego ciała jest szczupła, ale mój brzuch jest pełny rozstępów i tłuszczyku, które nigdy nie znikną, nie ważne co zrobię. Chyba, że wykonam korektę brzucha, której jestem zdecydowanie przeciwna. ‒ Jesteś mamą. Jesteś prawdziwą kobietą. Twoje ciało jest doskonałe, dokładnie takie jakie jest. – Wzdrygam się. – Przestań. – Całuje mnie ponownie i wkłada rękę pod moją koszulkę. – Jezus, Gabby nie mogłabyś mnie już bardziej podniecić. Umarłbym. W jego oczach jest szczerość. Nie wciska mi kitu tylko po to, żeby dostać się do moich majtek. Nikt nigdy nie patrzył na mnie w ten sposób, co on w tej chwili. 72

‒ Ufasz mi? – Jego twarz jest poważna, gdy pyta i kiedy kiwam głową ten powolny, przekrzywiony uśmiech drga na jego ustach. – Dobra dziewczynka. – Drżę. – Jest ci zimno? – Kręcę głową na nie, a on uśmiecha się szerzej. – Po prostu lubisz, kiedy mówię ‘dobra dziewczynka’. Kiwam niechętnie głową i całuje moje usta, brodę i w dół moją klatkę piersiową podążając za ścieżką wytyczoną przez jego rękę chwilę temu, gdy unosi moją koszulkę i ściąga mi ją przez głowę. Sięga za mnie i zwinnie jedną ręką rozpina mi biustonosz, potem rzuca go na podłogę razem z koszulką i kontynuuje umieszczanie swoich ust na moim brzuchu. Trąca mnie tam nosem z rękami na moich bokach, zaraz nad biodrami. Rozsuwa moje nogi szeroko i leży na brzuchu pomiędzy nimi, a jego tors dociska się do mojego rdzenia, gdy całuje mój brzuch. ‒ Taka piękna – mówi i całuje mnie jeszcze niżej. Sunie dalej w dół łóżka zerkając na mnie z szelmowskim uśmiechem, potem umieszcza usta na moich majtkach w miejscu, które wywraca mój świat do góry nogami.

Słodkie dzieciątko Jezus. ‒ Boże, jesteś mokra – mówi. – Twoje majtki są kompletnie przemoczone. Jego zadowolone spojrzenie odnajduje moje, gdy wsuwa palec pod materiał i odciąga go na bok, i ponownie przenosi tam swoją uwagę. Opieram się na łokciach, żebym mogła obserwować. ‒ Och mój Boże. ‒ Podoba ci się? – pyta, okrążając to miejsce. – Smakujesz niesamowicie. ‒ Nikt nigdy… ja nie… – Nie mogę skończyć, gdyż po prostu rozrywa moje majtki i rzuca je przez ramię, a cały humor nagle znika z jego twarzy. ‒ Mówisz, że jestem pierwszy, który to robi? – Kiwam głową z szeroko otwartymi oczami. – Połóż się, kochanie. ‒ Chcę obserwować – odpowiadam miękko i przygryzam wargę. Uśmiecha się i nie kłóci, gdy opuszcza swoje usta na mnie, ledwie mnie całując. Opuszkami palców rozdziela moje fałdki, a potem zanurza się we mnie.

73

Jasna cholera. Nie mogę złapać tchu. Kładę się, ponieważ nie mam siły pozostać na łokciach. Cała moja uwaga skoncentrowana jest na kłębku nerwów w moim rdzeniu, któremu Rhys poświęca całą swoją uwagę. I och, raju, jest dobry w poświęcaniu uwagi. Jego palce wsuwają się do środka i naciskają na moje wewnętrzne ścianki i pompują. Przyciska język do mojej łechtaczki i moje nogi zaczynają drżeć niekontrolowanie. Moje palce podwijają się. Nawet moje mieszki włosowe stoją. ‒ Rhys! ‒ Mmm-hmmm – szepcze, ale nie odsuwa ust. Wszystko wydaje się gromadzić w jasną, małą kulę a potem ta kula eksploduje, wysyłając mnie w najbardziej szalony orgazm jaki miałam w życiu. Nie jestem nawet pewna czy to co miałam w przeszłości było orgazmami w porównaniu z tym. Więc o to to całe zamieszanie! Rhys całuje mnie jeszcze raz zaraz na zewnątrz moich bardzo wrażliwych fałdek, wnętrze moich ud i w zagłębieniu, gdzie łączy się moja noga i centrum, a potem w górę ponownie dochodząc do brzucha. I wiesz co? Nie obchodzi mnie, do cholery, to czy patrzy na mój brzuch w tej chwili. Ponieważ najwyraźniej on również ma to gdzieś. Nagle ciągnie mnie w górę do pozycji siedzącej i całuje w usta. Mogę skosztować siebie i cholera, jeżeli to samo w sobie nie jest podniecające. ‒ Idź pod prysznic, kochanie. Przygotuj się na nadchodzący dzień. Zrobię śniadanie. I zanim zdążę się zacząć kłócić, wyskakuje nagradzając mnie niesamowitym widokiem jego jędrnego tyłka i wyrzeźbionych pleców. Jego tył jest prawie tak samo imponujący jak przód. Łapie swoje ubrania i opuszcza mój pokój, i mnie siedzącą w dużym, ciepłym łóżku z najbardziej niedorzecznym uśmiechem na twarzy.

Cholera, mógłby sprawić, że dziewczyna się w nim zakocha.

74

Dostała się pod moją skórę. I wszystko w tym temacie. Sprawdzam bekon i wyciągam go z piekarnika, zanim zdąży się przypalić. Mam nadzieję, że Gabby lubi chrupiący.

Skup się, O’Shaughnessy. Robię jajecznicę i rozkładam owoce, gdy Gabby wchodzi do kuchni wyglądając świeżo po prysznicu. I szczęśliwie z tym nokautującym mnie uśmiechem na twarzy. Jej oczy są jasne i wolne od jakiegokolwiek stresu czy zmartwienia. Zamierzam utrzymać ją w tym stanie. ‒ Hej – mówi. – Pachnie tutaj niesamowicie. ‒ Mam nadzieję, że lubisz chrupiący bekon. Kiwa głową i obchodzi wyspę kuchenną, stając na palcach i unosi głowę, żeby mnie pocałować. Wciąż muszę się pochylić, żeby się z nią spotkać. Bez patrzenia zdejmuję jajka z kuchenki i przyciągam ją do długiego, głębokiego pocałunku. Jej ręce chwytają mocno moje boki i kiedy się odsuwam, jej policzki są zarumienione. Pasujące do moich, jestem pewien. ‒ Jesteś głodna? – pytam. ‒ Mmm – mruczy i oblizuje dolną wargę. ‒ Jedzenia, głuptasie. Całuję jej nos i wracam do zadania, nakładając najpierw na jej talerz a potem na swój. ‒ Zrobiłeś kawę. – Nalewa nam po kubku i siada obok mnie przy wyspie. – Jesteś wybawcą. 75

‒ Uzależnienie od kawy? ‒ Absolutnie. – Zakopuje się w swoim jedzeniu, zjadając większość plasterków bekonu, a potem zbliża ostatni kawałek do moich ust. – Jest przepyszny. Przygryzam opuszki jej palców celowo sprawiając, że się śmieje. ‒ Tak, jest. Po prostu unosi brew i wkłada truskawkę do ust, potem zbiera nasze puste talerze i gdy idzie, pojawia się nowe małe kołysanie w jej biodrach. Uwielbiam tę nowo odnalezioną pewność siebie, którą odkryła w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Nie okłamałem jej… jest doskonała, dokładnie taka jaka jest i zobaczenie, że w to wierzy, jest po prostu wspaniałe. ‒ Muzyka! – Gabby podłącza swój telefon do systemu bluetooth i szczerzy się, gdy zaczyna się piosenka Beyonce. – Lubię tańczyć, kiedy sprzątam i nie ma tutaj gości. ‒ Jak sądzę nie jestem już dłużej gościem? Jej szczęka opada i mruga gwałtownie. ‒ Przepraszam. Oczywiście, że jesteś. Łapię jej rękę i przyciągam do siebie. ‒ Nie, powiedziałbym, że przejście na intymną stronę relacji oznacza, że nie jestem już gościem. ‒ Nie mogę teraz kasować cię za pokój – mówi zawzięcie. – Ale kiedy Sam wróci do domu, nie możesz ze mną spać. ‒ Gabby, nie miałem zamiaru wywołać ataku paniki. – Odgarniam jej włosy przez ramię i masuję jej kark. Przygryza dolną wargę, a zmartwienie pokrywa jej czoło. – Zapłacę za swój pokój i będę w nim spał, kiedy Sam wróci do domu. A w między czasie będziemy brać jeden dzień na raz. Relaksuje się i kiwa głową, a potem się uśmiecha. ‒ Dobrze. ‒ Dobrze. Podchodzi do mnie krok bliżej, przesuwając rękami w górę mojej klatki do ramion. ‒ Jesteś umięśniony.

76

‒ To część pracy. Jej oczy są radosne, gdy obserwuje swoją rękę podróżującą po moich ramionach i moje własne ręce nie chcą pozostać nieruchomo. Opadają w dół jej smukłych pleców i wzdłuż boków, po czym wracają, a jej oczy odnajdują moje. Uwielbiam sposób w jaki zmienia się jej oddech, kiedy jej dotykam. Sposób w jaki szklą się jej oczy. Sięgam w dół do jej tyłka i podnoszę ją bez wysiłku sadzając na blacie wyspy tak, że jej oczy są na tym samym poziomie co moje i mogę ją z łatwością wszędzie dotykać. Moje usta ocierają się delikatnie o jej i zaciska ręce w pięść na mojej koszulce na ramionach, trzymając się kurczowo. A ledwie ją dotknąłem. Jezus, nigdy nie będę miał jej dość. ‒ Dlaczego twoje ręce są na mojej siostrze? Nasze głowy szarpią się gwałtownie w stronę tylnych drzwi. Beau właśnie wszedł i żadne z nas go nie słyszało. ‒ Albo co ważniejsze – mówi ze zwężonymi oczami – dlaczego twoje usta są na mojej siostrze. ‒ Beau nie bądź dupkiem. – Gabby przewraca oczami, spogląda na mnie z przepraszającym wzruszeniem ramion i zeskakuje z wyspy. – To nie twoja sprawa. ‒ Gówno prawda. Jego oczy, tak podobne do jego siostry, są przyklejone do mnie i jest w stanie pełnej gotowości. Jest ode mnie wyższy może pięć centymetrów, ale wiem, że dorównuję mu siłą. Jeżeli moje ramię byłoby w stu procentach sprawne. Nie, żebym kiedykolwiek bił się z bratem Gabby, czy kimś innym, jeżeli o to chodzi. ‒ Nie jestem dzieckiem i nie potrzebuję, żebyś bronił mojej cnoty, Beau. – Gabby staje do walki z bratem, który przewyższa ją o więcej niż trzydzieści centymetrów z rękami na biodrach i ogniem strzelającym z jej oczu. Chryste, jest oszałamiająca. 77

‒ Nie masz w zwyczaju pieprzyć gości Gabby. Zaciskam ręce w pięści i zwężam oczy. Może mimo wszystko będę się z nim bił. ‒ Nie odzywaj się do niej w ten sposób. ‒ Beau! – Jest wzburzona i zraniona. – Co jest z tobą nie tak? ‒ Powiedz mi, że źle to zrozumiałem. Ponieważ tak to właśnie wyglądało. ‒ Jesteś tyranem – odpowiada Gabby trzęsącym się głosem. – I jesteś wrzodem na moim tyłku. Nie masz prawa przychodzić do mojego domu, czy mojego biznesu i nazywać mnie dziwką. Jego twarz wyraża szok. ‒ Nie… ‒ Nie chcę tego słuchać. Nie mogę teraz z tobą tego robić. Unosi w górę ręce w geście poddania i wylatuje z pokoju. Nie płacząc. Nie sapiąc dramatycznie. Po prostu skończyła.

Dobra dziewczynka. ‒ Więc masz w zwyczaju sprawiać, że Gabby czuje się jak gówno, czy to jest po prostu specjalna okazja? Oczy Beau znów się na mnie zwężają. ‒ Nic nie wiesz o mojej siostrze. ‒ Mylisz się. Wiem wiele i dowiaduję się więcej. ‒ Jesteś tutaj od pięciu minut. ‒ Ty byłeś tutaj przez dwadzieścia siedem lat i właśnie po prostu wyrwałeś jej serce. – Opieram biodra o krawędź blatu i krzyżuję ręce na piersi. – I szczerze to mnie wkurza. Beau wzdycha i pociera ręką po twarzy. ‒ Nie wiesz co z nią przeszliśmy. Jest dzieckiem i została zraniona, co dotknęło również pozostałych z nas. ‒ Jest dorosła, Beau. Cierpienie sprawia, że jesteśmy bardziej doświadczeni. – Ale mój brzuch zaciska się na myśl, że ktoś kiedykolwiek ją zranił. – Nie jest dzieckiem. ‒ Nie, ma dziecko.

78

‒ Spotkałem go – odpowiadam uważnie. – Jest niesamowity. ‒ I przywiąże się do ciebie. Myślałeś o tym? Już wielbi cię jak bohatera. Więc, sprawisz, że oboje cię pokochają, a potem wyjedziesz? ‒ Czy to jest rozmowa w stylu jakie są twoje intencje wobec mojej córki? – pytam poważnie nie poruszając się. Beau przemierza podłogę, wzburzenie widocznej jest w każdej linii jego ciała. ‒ Jestem najbliższy osobie ojca. ‒ Jesteś jej bratem. – Kręcę głową. – I tak powinieneś ją chronić. Ale Jezus, człowieku właśnie rozmawiałeś z nią jakby miała szesnaście lat. I masz szczęście, że nie powaliłem cię za ten komentarz ‘o pieprzeniu gości’. Krzywi się i odchodzi, potem znów wraca. ‒ Jeżeli chcesz bawić się w gierki ona nie jest do tego odpowiednia. ‒ Kto powiedział cokolwiek o bawieniu się w gierki? Jest niesamowita. I fakt, że pomyślałbyś, że mężczyzna byłby z nią tylko dlatego, że jest gorąca jest strzałem przeciwko tobie, i nikomu innemu. Teraz robię się wkurzony. ‒ Mówisz, że ją kochasz? Zatrzymuję się. ‒ Uczę się jej – stwierdzam w zamyśleniu. – Ona po prostu… dewastuje mnie. Mówię, że będę się daje jej uczył, sprawiał, że się śmieje, uszczęśliwiał ją. ‒ A Sam? ‒ Sam jest częścią pakietu i nie chciałbym tego inaczej – odpowiadam spokojnie. – Zakładam, że wiesz, gdzie jest dawca spermy? Odmawiam nazywania tego człowieka jego ojcem. ‒ Wiem. – Oczy Beau znów się zwężają. – Dlaczego? ‒ Ponieważ chciałbym wybić z niego gówno. Teraz Beau się szczerzy. ‒ Razem z Elim zrobiliśmy to dawno temu. ‒ Dobrze, ale chciałbym mieć własną szansę z nim. – Rozciągam z boku na bok szyję. – Tylko dla zabawy.

79

‒ Jest daleko, dzięki Bogu. – Beau zaciska usta i obserwuje mnie przez dłuższą chwilę. – Jeżeli z nią zadrzesz, zadrę z tobą i to będzie bolało. ‒ Nawzajem.

80

Normalnie siedziałabym na werandzie i delektowała się byciem złą, ale jestem taka wkurzona, że muszę iść. Więc ruszam do ogrodów, spacerując po nich. Kwiaty są w pełnym rozkwicie i ciężkie od pszczół śmigających od jednego pąka do drugiego. Ptaki śpiewają w drzewach powyżej. I jestem bardziej wkurzona niż byłam od bardzo, bardzo dawna. ‒ Gabby. Ignoruję mojego głupiego, upartego brata i idę dalej. ‒ Gabby, przepraszam. ‒ Powinieneś! – Obracam się do niego i popycham mocno w klatkę, ale on nawet się nie wzdryga czy porusza. Cholerni duzi bracia. ‒ Nie jestem dzieckiem, Beau. ‒ Jesteś dzieckiem, Gabs. – Krzyżuje ręce na piersi wyglądając na wysokiego i spokojnego. ‒ Ale nie jestem. Jestem dorosłą kobietą, która prowadzi interes i samotnie wychowuje dziecko. Nie musisz mnie przed niczym chronić. Krzywi się i wygląda na gotowego do kłótni. ‒ Spójrz, przykro mi, że cię rozzłościłem… ‒ Upokorzyłeś mnie – odpowiadam żarliwie. – Zawstydziłeś mnie przy mężczyźnie, którego tak się składa, że lubię. I nie masz najmniejszego pojęcia jak dużo czasu minęło, odkąd kogoś lubiłam, Beau? Od Colby’ego. ‒ Nie ma mowy – odpowiada z szokiem.

81

‒ Tak. Nie robiłam nic, oprócz tego co powinnam. Jestem cholernie dobrą mamą i jestem cholernie dobra w prowadzeniu tego hotelu, i niech to szlag, jeżeli chcę pocałować faceta, do cholery, zrobię to! – Chodzę teraz tam i z powrotem, wyliczając każdą cholerną rzecz palcem w powietrzu, wycelowanym w mojego brata idiotę. ‒ Dobrze. ‒ To znaczy, nie jest tak, że Rhys jest cholernym seryjnym mordercą, na litość boską. Jest praktycznie bratem Kate. Jest dobrym facetem. I z jakiegoś niewiarygodnego powodu lubi mnie. ‒ Wiem. ‒ I nigdy nie zrobiłabym czegokolwiek, co zraniło by Sama, więc nie stój tutaj i nie patrz na mnie, jakbym puszczała się na oczach mojego syna. ‒ Nigdy bym tak nie pomyślał i przykro mi, jeżeli to zasugerowałem. W końcu, zatrzymuję się i wpatruję w Beau. ‒ Zgadzasz się ze mną. ‒ Tak. – Kiwa głową i posyła mi ten uśmiech, który sprawia, że nie mogę się na niego dłużej złościć. ‒ Dlaczego? Wzrusza ramionami i wciąga mnie w uścisk. ‒ Nie lubię sprawiać, że jesteś zła czy smutna. Nigdy nie mogłem znieść widoku ciebie wytrąconej z równowagi, nawet jako dziecko. ‒ Nie jestem cholernym dzieckiem. – Mój głos jest teraz spokojniejszy, zrezygnowany. – Dlaczego się ze mną zgadzasz? ‒ Rhys ustawił mnie do pionu. – Chichocze i cofa się. – Myślę, że może być dla ciebie dobry. ‒ To znaczy? ‒ Tylko to. – Ciągnie za kosmyk moich włosów i uświadamiam sobie, że nie jest ubrany jak do pracy. ‒ Dlaczego jesteś w domu? Jest poniedziałek. ‒ Wziąłem dzień urlopu okolicznościowego. Mrugam i marszczę brwi.

82

‒ Nie jestem pewna czy rozumiem. ‒ Urlop, Gabby. Jak dzień wolny, który nie przypada w weekend. Więcej mrugania i marszczenia się. ‒ Nie wiem nawet kim teraz jesteś. ‒ Jestem twoim bratem idiotą, który powinien się odwrócić i wycofać, kiedy znalazł jakiegoś gościa zasysającego twarz siostry do swoich ust. – Wzdryga się dramatycznie, sprawiając, że się śmieję. ‒ Och, zatem znam cię. – Przytulam go jeszcze raz. – Co mam z tobą zrobić? ‒ Nakarmić mnie? ‒ Koleś, przegapiłeś ten pociąg. Ale jestem pewna, że mogę znaleźć ci jakieś resztki. Rhys będzie w pobliżu. ‒ Będę grzeczny. ‒ Tak, a aligatory mogą wylecieć mi z tyłka. ‒ Auć.

Myślę, że umrę z seksualnej frustracji. Zastanawiam się czy ktoś naprawdę umarł z powodu zbyt wielkiego napalenia. Powinnam to wygooglować. Krzywię się i wyciągam blaszkę świeżo upieczonych ciasteczek z piekarnika. Minęło dwa dni, odkąd Rhys dał mi najlepszy orgazm w życiu. Tak, w całym pieprzonym życiu. I z pewnością myślałam, że będzie w moim łóżku w poniedziałkową noc, żeby przypieczętować umowę. I był w moim łóżku. Ale wszystko co zrobił, to trzymał mnie całą noc. Och, było całowanie i mocne pieszczoty, i to było bardzo, bardzo miłe bycie trzymaną i tą, której okazywano uczucia. Ale nie było żadnego seksu. A potem wczoraj wszystko poszło w diabły.

83

Wszystko co mogło pójść źle, poszło źle. Nowo naprawiona zmywarka zalała wodą całą kuchnie. Dwa zestawy gości pojawiły się tego samego dnia, ale jeden z nich miał przyjechać dopiero we wtorek w następnym tygodniu. Pomieszali daty, ale to oznaczało, że musiałam podzwonić i znaleźć im pokój, ponieważ miałam komplet. Ponieważ jestem uparta i odmawiam umieszczenia kogoś w pokoju Rhysa. I straciłam gości na następny tydzień. Potem, w porze wieczornego wina, gość zjadł ciasteczka, które miały kokos i dostał gwałtownej reakcji alergicznej. Trzeba było zadzwonić na 911 i jechać z nim do szpitala, ponieważ zapomniał swojego EpiPen, nie wspominając o tym, że zapomniał poinformować mnie o jakichkolwiek specjalnych alergiach pokarmowych. Więc do czasu, kiedy padłam z Rhysem na łóżko ubiegłej nocy, byłam tak wyczerpana, że zasnęłam, zanim moja głowa dotknęła poduszki, a musiałam wstać przed nim tego ranka. ‒ Nigdy ponownie nie zaliczę – mamroczę do siebie i wkładam nową porcję ciasteczek do piekarnika. ‒ Jesteśmy tutaj, żeby upewnić się, iż to nieprawda. Obracam się gwałtownie i widzę Van, Charly i Kate szczerzące się od ucha do ucha, stojące dokładnie po środku kuchni. ‒ Jak długo tutaj jesteście? ‒ Wystarczająco, żeby usłyszeć, jak jęczysz o kokosie i braku seksu. Kiwam głową. ‒ To obejmuje w sumie wszystko. ‒ Cóż – mówi Charly z uśmiechem i unosi torbę ze swojego sklepu. – Jesteśmy tutaj, żeby upewnić się, że ten smutny scenariusz się nie wydarzy. ‒ Co masz na myśli? ‒ Rhys zadzwonił do mnie i chciał cię zaskoczyć – mówi Kate klaskając w dłonie. ‒ Więc pomożemy ci się przygotować, a potem nasza trójka będzie zarządzać fortem przez następne dwadzieścia cztery godziny. – Savannah wyciąga ciasteczka z piekarnika, obraca je i łapie mnie za rękę prowadząc do góry. ‒ Ale mam pracę. ‒ Będziemy pracować za ciebie – mówi Charly.

84

‒ Ale macie własną pracę. ‒ Jezus, czy ona jest opóźniona? – Kate kręci głową. – Wzięłyśmy resztę dnia i jutro wolne, abyś ty też mogła i żebyś mogła się zabawić. ‒ Zabawa. – Idę za siostrą do sypialni, siadam na łóżku, gdzie zostałam skierowana i krzywię się na trzy kobiety. – Nie mam czasu na zabawę. ‒ Tak, masz. – Savannah bierze torbę od Charly i wyciąga zawartość. – Teraz, Charly przyniosła ci wspaniałe nowe koturny. Jestem całkowicie zazdrosna o te buty. ‒ Nie ma za co – dodaje Charly, gdy wychodzi z mojej garderoby z najmniejszą walizką i około siedmioma strojami przewieszonymi przez rękę. Buty są naprawdę śliczne… Czarna lakierowana skóra z odkrytymi palcami. Straszna szkoda, że nie miałam czasu pomalować paznokci u stóp. ‒ Więc nie wolno nam ci powiedzieć, gdzie się wybierasz – zaczyna Kate, gdy razem z Charly przeglądają moje koszulki. – Ale możemy powiedzieć, że wychodzicie na kolację, więc powinnaś ubrać coś uwodzicielskiego i ładnego.

Robię się lepsza w uwodzeniu. ‒ A jutro będzie bardziej swobodnie. – Van szczerzy się, gdy znajduje koronkową bieliznę w mojej szufladzie. Wciąż z metkami. – Dla kogo je oszczędzasz? Wzruszam ramionami. ‒ Nie wiem. Prawdopodobnie i tak już nie pasują. ‒ Tak pasują – mówi Charly i podaje mi je. – Idź je załóż, gdy będziemy wybierać ci kreację. ‒ Stałyście się naprawdę apodyktyczne. – Maszeruję do łazienki zostawiając otwarte drzwi i rozbieram się, żeby przymierzyć bieliznę. ‒ No weź, pozwól nam się trochę zabawić – woła Van z drugiego pokoju. – Nigdy wcześniej nie mogłyśmy ci pomóc się szykować na specjalne randki. ‒ Byłyście na studiach albo zamężne i zajęte własnym życiem – wołam spokojnie, gdy wsuwam piękną bieliznę, potem uśmiecham się, bo pasuje idealnie. ‒ Och te są boskie – mówi Kate wzdychając, gdy wychodzę z łazienki. – Mam słabość do pięknej bielizny.

85

‒ Rhys to pokocha – zgadza się Charly kiwając głową. – Ale sądzę, że koturny będą bardziej pasować na jutro. Na dzisiaj potrzebujesz pieprz-mnie-szpilek. ‒ Czy mam pieprz-mnie-szpilki? Charly wygląda na urażoną, gdy nurkuje do garderoby, a po chwili wraca z seksowną parą czarnych szpilek, które zapomniałam, że w ogóle posiadam. ‒ Są niesamowite – mówi Charly z zadowolonym uśmiechem. – I idealne na dzisiejszy wieczór. I mogę pożyczyć je później w tym tygodniu. ‒ Twoje stopy są większe niż moje – przypominam jej. ‒ Czy niczego cię nie nauczyłam? – pyta Charly z rękami na biodrach. – Piękno to ból, Gabby. ‒ Więc dlaczego myślisz, że nigdy więcej nie zaliczysz? – pyta Van, gdy zatwierdza czarną sukienkę z białymi paskami w jodełkę, która kończy się w połowie uda. – Rhys wyraźnie cię lubi. ‒ Ponieważ nie sądzę, że tego chce. – Marszczę nos i wszystkie trzy dziewczyny przerywają to co robią i wpatrują się we mnie. ‒ Czy musimy odbyć tę rozmowę? – pyta Van, potem zwraca się do Charly. – Mówiłam ci, że powinnyśmy dać jej tę gadkę. ‒ Cóż, zaszła w ciążę i urodziła dziecko, i po prostu założyłam, że już zna podstawy. – Charly z niedowierzaniem kręci głową. – Oczywiście, że tego chce, kochanie. Jest mężczyzną. ‒ Cóż, całowaliśmy się i dotykaliśmy, i… ‒ Czy zakopał twarz na dole? – pyta Charly z uniesionymi brwiami. ‒ Uch, tak. ‒ Chce tego – odpowiada. – Faceci nie schodzą na dół po nic, zaufaj mi. ‒ Cóż, pod nieobecność Sama, sypia tutaj ze mną – zaczynam, potem przybijam piątkę z Kate, gdy ją oferuje. – I po prostu myślałam, że do tej pory będziemy już uprawiać seks, ale wczoraj był ciężki dzień i byłam taka wyczerpana, że praktycznie spałam, zanim wpełzłam do łóżka. ‒ Cóż, nie będziesz miała tego problemu dzisiaj wieczorem – mówi Kate z zachęcającym uśmiechem. – Nie ma się o co martwić. Mamy to, a ty możesz wziąć wolną noc i spędzić dobrze czas.

86

‒ I przez dobry czas ma na myśli seks. – mówi Van z nadzieją. – Wiesz, na wypadek gdybyś nie wiedziała. ‒ Dzięki – odpowiadam, przeciągam sukienkę przez głowę i zakładam buty. Charly zapina ją na plecach. ‒ Och, wygląda fantastycznie! – mówi z radosnym uśmiechem. – Teraz twoje włosy i makijaż. ‒ To tylko kolacja. To nie bal czy coś. – Ale obracam się dookoła zadowolona ze swojego odbicia. Jak dużo czasu minęło od kiedy miałam na sobie coś innego niż jeansy lub szorty? Nawet nie pamiętam. ‒ Och, proszę, schowaj to do torebki. – Charly podaje mi srebrny pakiecik. ‒ Tylko jedna? – pyta Van, krzywiąc się i pozwalam, żeby cały pasek prezerwatyw rozwinął się w dół, zwisając z moich palców. – Och, dobrze. ‒ Cóż, czy chce to zrobić czy nie – mówię chichocząc – będziemy zabezpieczeni. ‒ Chce tego – mówi Charly z pewnością i całuje mnie w policzek. – Baw się dobrze. Bądź bezpieczna. ‒ I zadowolona, zalicz – dodaje Van.

Kolacja była niesamowita, w mojej ulubionej restauracji w Dzielnicy Café Amalie10. Kate musiała powiedzieć Rhysowi, żeby mnie tutaj zabrał. Jedzenie było przepyszne, Joe, kelner, był miły i flirtował, a moja randka była troskliwa, seksowna i zabawna. Zaczęłam uczyć się, że wysiłki są atrakcyjne. Rhys jest tutaj ze mną, ponieważ tego chce i włożył wiele wysiłku w sprowadzenie mnie tutaj. Całkowicie seksowne. I jakby to nie było wystarczające, zabrał mnie do klubu, w którym dzisiaj wieczorem występuje mój brat Declan. Mamy miejsca w pierwszym rzędzie, więc Rhys musiał dać znać wcześniej Declanowi, że się pojawimy.

10

To ta sama restauracja, do której Eli zabierał Kate;)

87

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz oglądałam występ Declana. Minęły lata. I nie ma nic takiego na świecie, jak oglądanie mojego przystojnego brata, kiedy śpiewa, gra na instrumentach jakby się z tym urodził i flirtuje z publicznością. Zawsze przypominał

mi Harry’ego Connicka Jr.11 innego, pochodzącego

z Nowego Orleanu, muzyka. Tak jak Harry, Declan jest zabawny i tak cholernie utalentowany. Śpiewa jakiś bluesowy numer, którego nie znam. Jego długie palce tańczą na klawiszach pianina i spogląda na mnie, puszczając mi oczko. Kołyszę się na swoim miejscu, trzymając rękę Rhysa na swoich kolanach, zanurzając się w muzyce i silnym, zniewalającym mężczyźnie siedzącym obok mnie. Rhys pochyla się i całuje mnie w skroń, a potem szepcze: ‒ Dobrze się bawisz? ‒ Tak, bardzo – odpowiadam natychmiast. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz słyszałam jak Dec gra. ‒ Jest dobry – mówi Rhys z oczami na Declanie. ‒ Jest najlepszy. – Żartobliwie szturcham Rhysa ramieniem. – I nie dotknęłam nawet czubka muzycznego talentu, który ma Dec. ‒ Ty masz inne talenty – odpowiada łagodnie. Jego zielone oczy są nagle rozgrzane. ‒ Jakbyś wiedział – szepczę nisko, ale nagle ramie Rhysa obejmuje mnie i jego usta są przy moim uchu. ‒ Zaufaj mi, kochanie, chcę cię i będę cię miał. Ale cieszę się tym prostym wieczorem z tobą. Uśmiecham się do niego, gdy Declan kończy piosenkę. Wstaje od pianina i siada na stołku z gitarą. ‒ Panie i panowie, mam tutaj dzisiaj specjalnego gościa. Uśmiecha się w dół do mnie i modlę się ze wszystkich sił, żeby nie wyciągnął mnie na scenę. Jestem przerażona ludźmi. Ale tylko posyła mi maleńkie skinienie głową i mówi dalej. Ponieważ wie. 11

Harry Connick Jr. – właściwie Joseph Harry Fowler Connick Jr. ur. 11 września 1967 roku w Nowym Orleanie – amerykański pianista jazzowy, piosenkarz oraz aktor. Piosenki z filmu Kiedy Harry poznał Sally. Piosenki śpiewa właśnie Harry.

88

‒ Moja młodsza siostra, Gabby, nie słyszała mojego występu od około trzech lat i jestem zadowolony, że jest tutaj dzisiaj ze specjalnym przyjacielem. Unoszę brew, ale mówi dalej: ‒ Gabby jest jedną z najbardziej specjalnych osób w moim życiu, przyjaciółką. – Jego oczy patrzą na mnie łagodnie. – Jest najlepsza. I ten utwór to piosenka, którą nasz ojciec jej śpiewał i którą teraz ona śpiewa swojemu małemu synkowi. Chciałbym ją dzisiaj dla niej zaśpiewać. Wstrzymuję oddech i sięgam po rękę Rhysa, gdy Declan zaczyna śpiewać piosenkę You Are My Sunshine w wersji Johnny’ego Casha i tak po prostu moje oczy wypełniają się łzami, gdy obserwuję, jak mój starszy brat śpiewa piosenkę, która jest dla mnie bardziej znajoma niż cokolwiek innego. Dźwięki gitary… cóż, wysokie jest jedynym sposobem w jaki mogę je opisać, ponieważ sama nie gram na żadnym instrumencie. To powolna, twarda wersja piosenki i kocham każdą nutę. Kiedy kończy, schodzi do mnie ze sceny, przytula mocno i szepcze do ucha: ‒ Kocham cię, słonko. ‒ Kocham cię. Wraca na scenę i zerkam na Rhysa. ‒ Dziękuję.

Ten wieczór był niemal jak z fantazji. Po występie, Rhys poprowadził mnie z powrotem w dół Royal Street do hotelu i skierował w górę po schodach, gdzie nasze bagaże już czekały w pokoju. Pokój jest pięknie udekorowany z antycznymi meblami, z pięknymi i w śmiałych kolorach okryciami, i dużą łazienką. ‒ To jest czarujące – szepczę i obracam się, widząc utkwione w sobie oczy Rhysa. ‒ Obserwuję, jak się poruszasz i nie mogę myśleć jasno – mówi i powoli do mnie podchodzi. – Czy masz w ogóle pojęcie, jak pięknie wyglądasz w tej sukience i szpilkach? 89

‒ Charly mówi, że to pieprz-mnie-szpilki. – Przełykam i obserwuję, jak jego usta wyginają się w górę, w tym półuśmieszku, który zawsze na mnie działa. ‒ Ma rację – mówi wzdychając. – Myślę, że je zostawimy na kilka minut. ‒ Dobrze. Dała mi również prezerwatywy.

Jezus, zamknij się, Gabby! ‒ Cóż, jest planistką. Najpierw zdejmiemy tę sukienkę. Znów przełykam. ‒ Dobrze. Bardzo powoli obraca mnie do siebie plecami i przekłada włosy przez ramię, żeby mu nie przeszkadzały, a potem rozpina zamek i spycha sukienkę w dół moich ramion i pozwala jej po prostu opaść, i zebrać się wokół moich stóp. ‒ Jasna cholera – syczy przez zęby. Opuszki jego palców śledzą ramiączka mojego biustonosza a potem brzeg majtek wokół talii i moje całe ciało stoi w ogniu. Tylko najdelikatniejszy dotyk powoduje u mnie gęsią skórkę. Jego usta muskają moje ramię a potem szyję aż do ucha. ‒ Zapierasz dech w piersi, Gabrielle. Obracam do niego twarz i przesuwam dłońmi przez jego klatkę po obu stronach guzików czarnej koszuli. Kiedy dochodzę do góry, rozpinam koszulę, a potem zsuwam ją z jego ramion, podziwiając gładką, opaloną skórę, która pokrywa jego muskularne ciało. ‒ Gabby… ‒ Ty też doprowadzasz mnie do szaleństwa – szepczę i pochylam się całując jego klatkę zaraz nad sercem. – Szalałam przez ciebie od wielu dni. ‒ Byłaś taka zmęczona ubiegłej nocy, kochanie. ‒ Wiem. – Uśmiecham się delikatnie i patrzę w górę w jego głębokie, zielone oczy. – Ale teraz nie jestem taka zmęczona. Wygina brew, a następnie unosi mnie w ramionach i kładzie na plecach na łóżku, które już zostało rozścielone.

Hmm… może powinnam zaoferować taką usługę w hotelu. Założę się, że goście by to docenili, w chwilach jak ta. ‒ Nie myśl o pracy.

90

Spoglądam zaskoczona w górę. ‒ Skąd wiedziałeś? ‒ Robi ci się zmarszczka pomiędzy brwiami. – Pociera to miejsce opuszkiem kciuka, potem delikatnie ociera nim o grzbiet mojego nosa i kładzie się obok mnie. ‒ Kiedy zdjąłeś swoje spodnie? – Rozglądam się dookoła. – I wziąłeś prezerwatywy? ‒ Kiedy ty myślałaś o pracy. – Krzywi się i ponownie całuje moje ramię, potem przeciąga czubkiem języka w górę mojej szyi i obraca moją twarz ku swojej. – Jeżeli w jakiejkolwiek chwili będziesz chciała, żebym się zatrzymał, wszystko co musisz zrobić, to o tym powiedzieć. Kiwam głową w pełni mu ufając. ‒ Jak dużo czasu minęło?

Chce teraz o tym rozmawiać? Po prostu unosi brew, kiedy się waham. ‒ Odkąd zaszłam w ciążę – szepczę. Jego oczy rozszerzają się, a potem zwężają w czystej męskiej zaborczości. ‒ Jak długo minęło u ciebie? I teraz się krzywi. ‒ Hej, ja też chcę wiedzieć. ‒ Więcej niż rok. Może bliżej dwóch12. ‒ Racja. – Przewracam oczami, ale przyszpila mnie pod sobą. Moje ręce znajdują się w jego, dociśnięte do łóżka nad moją głową i całuje mnie głęboko, dopóki nie mogę złapać tchu, po czym się odsuwa. ‒ Nie kłamię, Gabby. Nikt nie interesował mnie od bardzo dawna. I już dłużej nie tracę czasu na coś, co mnie nie interesuje. Przygryzam wargę i kiwam głową. ‒ W porządku. ‒ I nie będę się śpieszył. – Kładzie te pełne usta z boku moich i skubie, potem przeciąga nosem po linii szczęki do mojego ucha. – Wezmę swój czas. Twoje 12

Naprawdę?!

91

ciało będzie płonąć. – Łapie zębami płatek mojego ucha. – Będziesz kompletnie przemoczona. ‒ Już jestem – odpowiadam i wiję się pod nim, zarabiając tym głęboki chichot. ‒ Będziesz o mnie błagać. ‒ Nie błagam o nic. – Ale mój głos nie brzmi tak pewnie jakbym chciała. ‒ Och, kochanie – szepcze, gdy uwalnia jedną z moich rąk i przesuwa opuszkami palców w dół mojego ramienia do piersi wciąż okrytej seksowną bielizną, na którą namówiły mnie dziewczyny. – Wyzwanie przyjęte.

Myślę, że jestem w tarapatach. Albo w drodze po najlepsze doświadczenie mojego życia. Jego usta wędrują w dół mojej klatki piersiowej, pozostawiając mokrą ścieżkę. Ssie moje sutki przez koronkę, potem obciąga ją w dół i liże jeszcze więcej, drocząc je aż staną się twardymi guziczkami.

W końcu rozrywa ostatnią pozostałą bieliznę

i wyrzuca przez ramię. ‒ Buty zostają. To nie jest prośba. I niech to cholera, jeżeli nie jest to seksowne jak diabli. Trąca nosem mój brzuch w drodze na dół, ale zamiast pocałować mnie tam, przerzuca mnie na brzuch i kontynuuje atak na tyłach moich nóg, naprzemiennie umieszczając mokre pocałunki i lekko dotykając delikatnej skóry w zgięciu kolan, i po wewnętrznej stronie ud. W końcu łapie mój tyłek dwoma rękami, rozszerza moje nogi i liże mnie od rdzenia do tylnego wejścia, przez rdzeń aż do łechtaczki i z powrotem. ‒ Och mój Boże! ‒ Jezus, jesteś mokra. ‒ To nie moja wina – odpowiadam bez tchu. – Jesteś seksowny. Chichocze i gryzie mój pośladek potem drugi. Następnie wyskubuje ścieżkę w górę mojego kręgosłupa do szyi i ponownie mówi mi do ucha: ‒ Twoje ciało zostało stworzone, żeby mężczyzna płakał z radości. Chcę cię pieprzyć i dawać ci klapsy, i rozpieszczać w tym samym czasie.

Jezus, nie może mówić do mnie takich rzeczy. ‒ Podoba ci się to?

92

Wzruszam ramionami, niezdolna do poruszenia się za bardzo pod tym kątem, ale Boże, mówić też nie mogę. Jestem wielką, spiętą kulą pożądania. ‒ Myślę, że tak – szepcze i znów przygryza płatek ucha, zanim wycałowuje sobie drogę w dół. – Myślę, że lubisz, kiedy mówię do ciebie brudne rzeczy. Jęczę w zgodzie i wypycham tyłek do góry, mając nadzieję na więcej uwagi i ochoczo spełnia tę prośbę pocierając dwoma palcami przez moje fałdki. ‒ Twoje fałdki są opuchnięte – mówi i całuje moje plecy. – A twoja łechtaczka wyszła do zabawy. Jego kciuk kreśli okręgi wokół centrum mojego wszechświata, sprawiając, że krzyczę. ‒ Och, mój Boże! ‒ Tak właśnie, kochanie. – Powtarza ruch i powoli wsuwa we mnie dwa palce. – Boże jesteś ciasna. Podskakuję, a moje biodra zataczają okręgi. Cholera, jeżeli tylko dotykałby mnie trochę mocniej, trochę szybciej… I nagle znów leżę na plecach, a Rhys klęczy pomiędzy moimi nogami.

W końcu! Ale nie wchodzi we mnie. Tylko się uśmiecha i całuje mnie po klatce piersiowej, przez brzuch do mojego rdzenia i wciąga moją łechtaczkę w swoje usta, ciągnąc wystarczająco mocno, żeby posłać mnie za krawędź. ‒ Kurwa! – Skręcam się na łóżku, ale Rhys przyszpila mnie pewnie swoją ręką pomiędzy moimi piersiami, gdy dobrze się mną zajmuje. I to jest niesamowite. Jak rodzaj rzeczy, o których czyta się tylko w książkach. Ale to nie dokładnie to czego chcę. ‒ Rhys. Potrząsa głowa i to sprawia, że zwężam oczy. ‒ Rhys, jestem poważna. ‒ Chcesz, żebym przestał? ‒ Chcę ciebie wewnątrz siebie! Szczerzy się przy moim rdzeniu. ‒ To nie jest stop czy nie – odpowiada i przeciąga językiem przez moje fałdki, zanurzając go w środku i wraca do mojej łechtaczki. 93

‒ Próbujesz mnie zabić. Chichocze. ‒ Nie jesteś gotowa. ‒ Kochanie, nie sądzę, że mogłabym być bardziej gotowa. Chwytam prześcieradła przy biodrach i wstrzymuję oddech, gdy całuje wnętrze moich ud, wzgórek łonowy i w końcu wycałowuje drogę w górę mojego ciała. ‒ Pragniesz mnie – szepcze przy moich ustach. Dźwięk rozrywanego foliowego opakowania jest jedynym, który słyszę, gdy zawisa nade mną. Mogę poczuć i posmakować siebie, i zamiast odpowiadać przyciągam jego usta do swoich, całując go głęboko, kochając to, że nasze zapachy mieszają się dookoła mnie. Sięgam pomiędzy nas, chwytając go pewnie w rękę i prowadząc do mojego wejścia. ‒ Potrzebuję słów – warczy. ‒ Nie tylko cię pragnę, Rhys, potrzebuję cię. Zatrzymuje się, jego oczy są na moich, jego ręce obejmują moją twarz i oddycha ciężko. I w końcu, w końcu pcha lekko, zakopując tylko czubek w mojej wilgoci. ‒ Kurwa – szepcze. – Boże, Gabby. Obserwuje moją twarz, gdy wsuwa się dalej, dopóki nie zanurza się po same jaja i potem znów się zatrzymuje. ‒ Nie ruszaj się – mówi, całując mnie delikatnie. ‒ W porządku? – Opuszki moich palców suną leniwie wzdłuż jego boków do jego tyłka i znów w górę. ‒ Dużo bardziej niż w porządku – odpowiada i całuje mnie bardziej stanowczo, wysuwając się i pchając znów. – Nie chcę cię skrzywdzić. ‒ To nie boli – odpowiadam szczerze. – Boże, to jest takie dobre. ‒ Takie dobre – powtarza i znów się porusza. – Muszę się ruszyć, kochanie. ‒ Dobrze, ‘ponieważ mnie zabijasz’. Chichocze, potem wzdycha i opierając się na rękach zaczyna się poruszać szybciej i trochę mocniej, obserwując moją twarz przez cały czas, upewniając się, że ze mną wszystko dobrze. I rany, bardzo dobrze.

94

Zaciskam się wokół niego, kochając sposób w jaki jego główka przesuwa się po moich ściankach, strzelając małymi elektrycznymi iskrami wzdłuż mojego kręgosłupa. Muszę sięgnąć w górę i chwycić się zagłówka unosząc biodra w górę na spotkanie jego, gdy nasze tempo wzrasta. Poci się, oddycha tak cholernie ciężko i mam zamiar to stracić. ‒ Rhys. ‒ Tak, kochanie, dojdź. Opieram stopy na jego łydkach i zaciskam, gdy jego kość łonowa uderza w moją łechtaczkę i oślepia mnie ekstaza. Moje ciało ściska jego wszystkim czym mam. ‒ Kurwa – szepcze i podąża za mną, dochodząc mocno, a całe jego ciało się trzęsie. Gdy drżenia zwalniają opiera swoje czoło o zagłówek, starając się złapać oddech i nigdy w życiu nie widziałam kogoś takiego jak on.

Cholera, zakochałam się.

95

Mogę usłyszeć, jak cicho porusza się po pokoju. Jestem pewna, że myśli, iż pozwala mi spać i to bardzo słodko z jego strony, że próbuje nie budzić kobiety, która wstaje o piątej rano sześć dni w tygodniu i nie śpi do po siódmej w dzień wolny. Ale leżę tutaj i słucham, wyobrażając sobie, że jest nagi albo owinięty ręcznikiem po prysznicu, który słyszałam, że brał jakiś czas temu. Idzie znów do łazienki i zamyka drzwi i słyszę, jak szepcze do telefonu. Przeciągam się i przekręcam na drugą stronę, uśmiechając się z czystego zadowolenia, gdy naciągam obolałe mięśni po długiej nocy kochania się. To znaczy, poważnie, sześć razy? Ten mężczyzna jest maszyną. Czy ubiegła noc naprawdę się wydarzyła? Ponieważ… łał. Zrobił mi rzeczy, które myślałam, że były tylko miejskimi legendami. Rzeczy, o których rozmawiają kobiety, ale tak naprawdę ich nie robiły. Jak to całe zakładanie nóg po bokach mojej głowy, dociskanie rąk do zewnętrznej części ud i sprawianie, że widzę gwiazdy. Albo sposób w jaki owija te silne ręce wokół mnie i po prostu przesuwa mnie tam, gdzie chce. Jakbym nic nie ważyła. I brudna gadka! Jasna cholera, rzeczy, które wychodzą z ust Rhysa są prawdopodobnie nielegalnie w niektórych stanach, ale mam nadzieję, że nigdy nie przestanie tak mówić. To sprawia, że czuję się seksowna i radosna. Pożądana. Chciana. A to nie wydarzyło się od bardzo długiego czasu. 96

Kran został odkręcony w łazience i przez kilka minut rozważam wstanie i dołączenie do niego. Mogłoby być zabawnie pobawić się pod prysznicem. Pewnie już wziął jeden, ale jestem całkowicie przekonana, że mogę namówić go na jeszcze jeden. Ale rozlega się pukanie do drzwi i szybko wychodzi z łazienki. Moje oczy są teraz otwarte i błyska do mnie uśmiechem, owinięty w jeden ze szlafroków, oferowanych przez hotel i otwiera drzwi. Powraca do pokoju ze srebrną tacą. Jest na niej tylko jeden nakryty talerz wraz z pojedynczą czerwoną różą. ‒ Śniadanie – mówi mrugając. – Czy cię obudziłem? ‒ Nie. – Kręcę głową i siadam na łóżku, podtrzymując nakrycie rękami. – Rzadko śpię dłużej niż do siódmej. ‒ Czy mówiłem ci wcześniej jaka piękna jesteś z rana? Chichoczę. ‒ Nie. ‒ Cóż, jesteś. Pochyla się nad łóżkiem i całuje mnie, kładąc z powrotem na poduszki, nakrywając swoim ciałem i po prostu całuje dalej. Sprawia, że mam zawroty głowy. Sprawia, że zapominam własnego imienia, na litość boską. ‒ Taka piękna – szepcze przy moich ustach, potem siada, odkrywa talerz i palcami wybiera truskawkę, unosząc ją do moich ust. Gryzę ją i jego palce, śmiejąc się, gdy się krzywi. – I gryząca. ‒ Hej, to ty podniosłeś jedzenie do moich ust. ‒ Zobaczymy czy możesz być milsza w tym przypadku. – Chwyta w palce kawałek ananasa i mi oferuje. Pochylam się uśmiechając i delikatnie zabieram od niego owoc, przeżuwając, szczęśliwa siorbiąc sok. ‒ Lepiej. ‒ Moja kolej. – Wybieram plasterek jabłka i unoszę do Rhysa, żeby zabrał go z moich palców. – Żadnego gryzienia. ‒ Wydaje się, że pamiętam, iż cieszyłaś się moimi zębami na twojej skórze wczoraj w nocy.

97

Czuję jak moja twarz się rumieni i pamiętam sposób w jaki muskał tymi zębami zaokrąglenie mojego ramienia, ucho, szyję. Moją cipkę. ‒ Tak – szepcze i gryzie jabłko, potem pochyla się i przygryza moją dolną wargę. – Podobało ci się. Oblizuję wargę w miejscu, gdzie właśnie ją przygryzł i czuję smak jabłka. ‒ Owoc jest przepyszny. ‒ Ty jesteś przepyszna. – Skończył teraz z owocem, skubiąc w dół moją szyje do ramienia, sprawiając, że oczy uciekają mi w tył głowy. – Jak utrzymujesz swoją skórę tak miękką? ‒ Genetyka – odpowiadam ochryple. – I staram się trzymać z dala od słońca. ‒ Działa – odpowiada i całuje mnie w brodę. – Wciąż jesteś głodna? ‒ Zjedliśmy trzy kawałki owoców – przypominam mu. – Ty nie jesteś nadal głodny? Jego zielone oczy śmieją się do moich, gdy sięga i wyciąga róże z wazoniku na tacy. ‒ Jestem głodny ciebie. Prycham. ‒ Czaruś. ‒ Niełatwo cię oczarować, Gabby. – Lekko przeciąga delikatnymi płatkami wzdłuż mojego nosa. – Ale to, że nie potrzebujesz ładnych słów nie oznacza, że nie mam na myśli każdego z

nich.

Jesteś

piękna.

Jesteś

niesamowita.

I… – Przeciąga płatkami pomiędzy moimi piersiami, następnie przez brzuch i w dół biodra sprawiając, że sapię. To łaskocze. – Jestem głodny każdego kawałka ciebie. Nagle przewraca mnie na brzuch, odgarnia włosy z pleców i z twarzy, i powraca do muskania różą w dół mojego kręgosłupa do tyłka, lekko przez szczelinę, a potem okrąża każdy z pośladków. ‒ Uwielbiam twoją skórę – szepcze i całuje mnie pomiędzy łopatkami. ‒ Cieszę się, że podoba ci się moja skóra – odpowiadam z uśmiechem. – Czuję się rozpieszczana.

98

Zatrzymuje się. ‒ Powinnaś czuć się rozpieszczana każdego dnia. Prycham. ‒ Kim jesteś? – Róża sunie w dół po wewnętrznej stronie moich ud, powodując moje jęki. – Kto mówi takie rzeczy? Słyszę, jak odrzuca kwiat i nagle jego nagie… musiał zdjąć szlafrok… ciało nakrywa moje, a jego usta są obok mojego ucha. ‒ Jestem mężczyzną, który zaraz będzie głęboko w tobie. – Jego głos jest zachrypnięty, a oddech już się zmienił. Mocno. – Jestem mężczyzną, który nie może się tobą nasycić. – Rozszerza moje nogi swoją. Słyszę, jak rozrywa opakowanie z prezerwatywą i ze mną leżącą na brzuchu pcha we mnie aż do końca, sprawiając, że przygryzłam wargę. ‒ Och, mój Boże. Całuje moją szyję wychodząc prawie całkowicie, potem wbija się we mnie mocniej niż wcześniej i sapię zszokowana tym jakie to cholernie dobre uczucie. ‒ Zbyt dużo? – pyta ‒ Nie. – Kręcę głową i staram się unieść biodra na jego spotkanie, ale przytrzymuje mnie rękami na moim tyłku wpychając mnie w materac. ‒ Jestem mężczyzną, który wpieprzy cię w ten materac, Gabrielle.

Jasna cholera. I tak robi. Mocno i równo. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć później odciski jego palców na moim tyłku. ‒ Rhys. ‒ Tak właśnie. To właśnie ja.

Wiem, do cholery, kim jest! ‒ Cholera, zaraz dojdę. – Zakopuję twarz w łóżku, ale nagle wychodzi ze mnie i przewraca mnie na plecy. ‒ Spójrz na mnie. – Zakłada jedną moją nogę na swoje ramię i całuje moją łydkę owijając drugą wokół swojego pasa i znów we mnie wchodzi. – Chcę zobaczyć, jak będziesz się rozpadać.

99

Nie mogę oderwać wzroku od wyrazu jego twarzy. Jest intensywny, ale jego oczy są szczęśliwe, gdy mnie obserwuje. Wiem, że większość mężczyzn jest wzrokowcami, ale Rhys uwielbia mnie obserwować. Całą noc mieliśmy włączone światła. Jego oczy nigdy nie opuszczają moich. I to sprawia, że czuję się dokładnie tak jak powiedział. Niesamowita. Piękna. Sięgam pomiędzy nas i opuszkami palców okrążam łechtaczkę, wysyłając małe błyskawice przez moje kończyny i kręgosłup, a szczęka Rhysa się zaciska. ‒ Och, kurwa, tak dotykaj siebie. Sięgam głębiej i naciskam na jego fiuta, gdy wchodzi i wychodzi ze mnie i po raz pierwszy zamyka oczy.

Cóż, spójrzcie na to. Odłożę to na później. ‒ Powiedz mi, że zaraz dojdziesz – warczy. Czuję, jak puchnie jeszcze bardziej wewnątrz mnie i wiem, że jest bardzo blisko. I ja również. Obejmuję jego twarz rękami i unoszę się, żeby go pocałować, zaciskając rdzeń i cipkę wokół niego jeszcze mocniej i oboje spadamy z krawędzi w ekstazę. Sapiemy lekko spoceni, gdy opadam na łóżko, a Rhys podąża za mną ostrożnie, żeby mnie nie zgnieść, ale jego głowa jest na mojej piersi, a ręce obejmują boki. Przywołuję wystarczającą ilość sił, żeby przeczesać palcami jego włosy, gdy odzyskujemy zmysły. ‒ Jesteś w tym dobry – mówię w końcu, wpatrując się w sufit. – Teraz wiem o co to całe zamieszanie. Czuję jak się przy mnie uśmiecha. ‒ Och kochanie, dopiero zaczęliśmy.

100

‒ To jest Jackson Square. – Wskazuję na park otoczony kutym, żelaznym płotem w sercu Francuskiej Dzielnicy. – A za nim jest Katedra Św. Ludwika. Możemy wejść do środka, jeżeli chcesz, żeby się rozejrzeć. Rhys wzrusza ramionami. ‒ Jeżeli chcesz. Ja po prostu cieszę się spacerem z piękną kobietą. Trzyma mnie za rękę, a kiedy musimy przepchnąć się przez tłum najzwyczajniej opiera rękę w dole moich pleców albo na tyłku, dając mi znać, że jest zaraz za mną. Ten mężczyzna zawsze mnie dotyka. I cholernie to uwielbiam. Zamiast poprowadzić go do katedry, kieruję go w dół Royal Street z dala od serca Dzielnicy. Jest tak wiele niesamowitych galerii sztuki i sklepów na tej ulicy. To jedna z moich ulubionych. Jeden butik w szczególności przykuwa mój wzrok i zatrzymuję się, wpatrując w wystawę. ‒ Mam słabość do ładnych rzeczy – mówię cicho. ‒ Co widzisz co ci się podoba? – pyta Rhys. Wzruszam ramionami, a potem wskazuję na prosty, srebrny łańcuszek z ametystową zawieszką. ‒ Jest ładny. Po czym zaczynam odchodzić gotowa do spojrzenia na kolejną witrynę i czuję za sobą Rhysa. Zatrzymujemy się, żeby pooglądać jakieś uliczne występy, które w sekrecie powodują u mnie gęsią skórę. To znaczy, to dziwne, że jakiś koleś przebrany za transformersa jedzie przez ulicę, a potem staje. Jak ktoś wybrał taki zawód? ‒ Zaraz wrócę. Muszę skorzystać z toalety. – Rhys całuje mnie w policzek. ‒ Będę tutaj – odpowiadam i rzucam mu uśmiech przez ramię, gdy odchodzi. Bojąc się, że Pan Transformers zdecyduje mnie przejechać i przerazić, wracam na chodnik i podziwiam sztukę wystawioną na wystawie. Kolory są jasne, zbyt jasne do mojego domu, ale interesujące. ‒ Miłośniczka sztuki? – pyta Rhys, dołączając do mnie. ‒ Doceniam sztukę – odpowiadam, wciąż z zamyśleniem wpatrując się w obraz w oknie. – Chociaż nigdy bym tego nie kupiła. 101

‒ Ja również – mówi z uśmiechem. ‒ Łał, ty jesteś Rhys O’Shaughnessy? Dwóch nastolatków podchodzi do nas. Widać że są braćmi z ich pasującymi czerwonymi włosami i niebieskimi oczami. Starszy ma na sobie koszulkę Cubsów. ‒ Fani bejsbolu – odpowiada Rhys z uśmiechem. – Tak, jestem. ‒ Łał, jestem twoim największym fanem – mówi starszy i podaje Rhysowi rękę. – Jesteś niesamowity. Dlaczego nie grasz w tym sezonie. ‒ Doprowadzam swoje ramię do ponownej formy, człowieku. Wrócę na wiosnę. ‒ Super! ‒ Może po prostu grasz dla złej drużyny – mówi młodszy z braci. – Jestem fanem Cardinalsów13. ‒ Niee – odpowiada Rhys z pogodnym uśmiechem. – Myślę, że ty po prostu dopingujesz niewłaściwą drużynę. ‒ Nie ma mowy! ‒ Hej – mówi starszy, wyciągając telefon z kieszeni. – Możemy zrobić zdjęcie? Moi przyjaciele w to nie uwierzą! ‒ Pewnie. ‒ Zrobię je – oferuję, sięgając po telefon. Rhys staje pomiędzy chłopcami z rękami na ich ramionach i uśmiecha się szeroko do zdjęcia. ‒ Wielkie dzięki! ‒ Tak – dodaje młodszy brat – jesteś całkiem niezły. Jak na Cubsa. ‒ Nie ma za co. Milczę, gdy odchodzimy. Jestem pod jego ogromnym wrażeniem! To właśnie dlatego Sam i wszyscy jego fani tak bardzo go kochają. Jest przystępny. Jest przyjazny. ‒ Jesteś cicho – szepcze za mną. – Porozmawiaj ze mną. ‒ Jestem taka dumna z ciebie – odpowiadam szczerze. – Byłeś świetny z tymi dzieciakami. Przez chwilę wygląda na zaskoczonego, a potem chichocze. ‒ Zadziwiasz mnie. 13

St. Louis Cardinals – drużyna bejsbolowa, ma siedzibę w Saint Louis w stanie Missouri .

102

‒ Dlaczego? ‒ Myślałem, że zdecydowałaś, iż to było dziwne i starałaś się znaleźć sposób na powiedzenie mi, żebym spadał. ‒ Nie, byłyby inne powody, żeby ci to powiedzieć. Bycie wszędzie kochanym przez nastoletnich chłopców nie jest jednym z nich. ‒ Dobrze wiedzieć. – Kieruje mnie dookoła grupy ludzi stojących na rogu, rozmawiających i śmiejących się. – Naprawdę kocham swoją pracę, Gabby. ‒ Widzę. Co w tym kochasz? Naprawdę jestem zainteresowana… ‒ To zaszczyt. I nie przeszkadza mi, że brzmi to tak banalnie. Jestem częścią typowo amerykańskiego sportu. Nie ma nic bardziej amerykańskiego niż jabłko i bejsbol. ‒ Lubisz szarlotkę? – pytam. ‒ A kto nie lubi? ‒ Słuszna uwaga. Łapie moją rękę w swoją, łączy nasze palce i całuje moje kłykcie, ciągnąc dalej. ‒ Nie mogę opisać jakie to uczucie stanie na tym wzniesieniu z sześcioma tysiącami fanów na trybunach, słyszeć ich doping. To niesamowite. ‒ Robisz to od dłuższego czasu. Niewielu ludzi może powiedzieć, że grało profesjonalnie w bejsbol. ‒ Prawda. – Kiwa głową. – Myślę, że to dlatego jestem taki uparty odnośnie tej kontuzji ramienia. Wiem, że w wieku trzydziestu lat zostało mi tylko kilka lat. Większość miotaczy nie gra dłużej niż ponad ten wiek. To fizycznie wymagający sport. Ale będę przeklęty, jeżeli to ramię będzie powodem, dla którego nie będę mógł dłużej grać. Chcę zakończyć karierę na swoich warunkach. Nie jestem idiotą. Nie będę grał do czasu aż zrobię z siebie kalekę. Ale chcę zdecydować sam, kiedy będzie koniec. Czy to ma sens? ‒ Tak. – Całuję jego biceps, a potem pocieram go wolną ręka. – To ma idealny sens. ‒ Lubisz bejsbol? ‒ Ehh. – Zaciskam usta i wzruszam ramionami. – Jest w porządku. Naprawdę kocham walki MMA.

103

‒ Walki MMA? – Wpatruje się we mnie jakbym była szalona. – Dlaczego? ‒ Żartujesz? Gorący, prawie nadzy faceci krążący wokół siebie. To znaczy, to naprawdę proste. Chichoczę w środku i przybijam piątkę z moją wewnętrzną flirciarą. Robię się w tym całkiem dobra. Nagle przyszpila mnie do ceglanej ściany, więżąc mnie w sposób, który sprawia, że moje palce natychmiast się podwijają i przykuca, więc jego twarz jest na jednym poziomie z moją. ‒ Lubisz patrzeć na w połowie nagich mężczyzn, kochanie? Mogę być dla ciebie półnagi. ‒ Jesteś całkiem godny uwagi jako półnagi – mówię z zamyśleniem. – Dobrze, nadasz się. Śmieje się i całuje mnie w czoło, potem bierze za rękę i prowadzi w dół chodnikiem. ‒ Co ja z tobą zrobię? ‒ Nie wiem. Co zamierzasz ze mną zrobić? Puszcza mi oczko. ‒ Nie powiem.

‒ Cudownie spędziłam czas. Stoimy przy bagażniku samochodu, a Rhys wyciąga nasze bagaże, upuszcza je na ziemię i porywa mnie w swoje ramiona, umieszczając swoje usta na moich, wkładając wszystko co ma w ten pocałunek.

A ma wiele. Wiele. ‒ Jak się czujesz? – szepcze odsuwając się. ‒ Szczęśliwa. ‒ Doskonale.

104

‒ Jesteś w domu! – Savannah macha w progu. – Przestań się całować i chodź tutaj. Nie ty, Rhys. ‒ W ogóle nie jest oczywista – mówię, odmachując siostrze i przewracając oczami. Rhys również macha i niesie nasze bagaże, okrążając dom na jego tyły. ‒ Wezmę je do środka, potem idę poćwiczyć trochę do stodoły. Po prostu krzyknij, jeśli będziesz mnie potrzebować. Kiwam głową i dołączam do Van, która łapie mnie za rękę i szybko prowadzi do środka. Rozgląda się dookoła jakby ktoś mógłby nas podsłuchać, pomimo faktu, że goście nie zaczęli jeszcze przyjeżdżać, a potem zaczyna się przesłuchanie. ‒ Jak było? Jak wiele prezerwatyw zużyliście? Był słodki? Skrzywdził cię? Muszę nasłać na niego chłopaków, żeby skopali mu tyłek? ‒ Przestań. – Kładę rękę na usta Van, żeby ją uciszyć. ‒ Mmmp mmmp brachd. ‒ Co? – Zabieram rękę. ‒ Powiedz mi wszystko. ‒ Nie. – Uśmiecham się i odstawiam torebkę na ladę, której używam do meldowania gości. – To wszystko moje. ‒ No weeeeeź. – Dąsa się. Wie, że nie mogę oprzeć się dąsaniu. – Chcę znać szczegóły! ‒ Gdzie Kate i Charly? ‒ Obie wróciły do pracy. Zostałam i zajęłam się sprawami tutaj. Teraz, gadaj. Wzdycham i zakładam włosy za ucho. ‒ Było zabawnie. Jej twarz opada. ‒ To wszystko? ‒ Zabawa jest dobra. ‒ Bawisz się oglądając filmy, Gabby. ‒ Dobrze, było… miło. ‒ Miło? – Kręci ze smutkiem głową. – Wiązałyśmy z nim takie wielkie nadzieje. ‒ Naprawdę? ‒ Pewnie. Jest gorący. Miły.

105

Kiwam głową. ‒ Tak. I dał mi najlepszą noc, odkąd urodził się Sam. Powoli uśmiech wślizguje się na twarz Van. ‒ To obiecujące. Pochylam się i ściszam głos. ‒ Było niesamowicie. Jest po prostu… łał. ‒ To jest dużo lepsze niż miło. Więc dawaj szczegóły. Kręcę głową. ‒ Nie, te naprawdę są tylko moje. Ale możesz spać dobrze dzisiaj w nocy, wiedząc, że bardzo dobrze się mną zajął. ‒ Dobrze. – Przytula mnie, ściskając dużo mocniej niż zwykle, co sprawia, że robię się trochę smutna. ‒ Wszystko w porządku? – pytam delikatnie. ‒ Tak. ‒ Coś jest nie w porządku. Odsuwa się i teraz jej oczy są smutne. ‒ Lance zadzwonił. ‒ Ten pojeb nie powinien do ciebie dzwonić! – Szał jest mocny i natychmiastowy. Były mąż Van znęcał się nad nią emocjonalnie, fizycznie i seksualnie. – Powiedz mi, że zadzwoniłaś na policję! ‒ Tak – zapewnia mnie. I powiedziałam też Beau i Eliemu. ‒ Dobrze. – Kiwam głową. – Nie zrobiłabyś tego wcześniej. Zadzwoniłaś do Bena. Patrzy w dół. ‒ Nie. ‒ Dlaczego nie? ‒ Nie jest moim bratem.

Nie, tylko kocha cię od zawsze i jeden dzień dłużej. Ale nie mówię tego, ponieważ nie uwierzyłaby mi i nie chce tego słuchać. ‒ Nie, ale też się o ciebie troszczy. Wiesz o tym. ‒ Jeden z chłopaków mu powie, jestem pewna. ‒ Van.

106

Stanowczo kręci głową. ‒ Odpuść, Gabs. ‒ Dobrze, co powiedział Lance? Żuje wargę, potem po prostu opuszcza głowę w dłonie ze zrezygnowanym westchnieniem. ‒ To co zwykle. Jestem wrzodem na tyłku. Wszystkie jego problemy to moja wina. Bla, bla, bla. ‒ Skopię mu tyłek. Van wybucha śmiechem. ‒ Jesteś o połowę mniejsza od niego. ‒ Nie obchodzi mnie to. Zabiję tego sukinsyna. Jest poważna, jej oczy, tego samego koloru co moje, podtrzymują moje spojrzenie. ‒ Wiem, że zrobiłabyś to. Ale on nie jest tego wart, Gabs. ‒ Ben go pobił – odpowiadam z dąsem. ‒ Ben mógł zostać zraniony – mówi Van. ‒ Spotkałaś Bena? – Kręcę głową i śmieję się na szaleństwo jej oświadczenia. – Nikt nie rani Bena.

Za wyjątkiem ciebie, Van. ‒ Jeżeli masz to pod kontrolą, będę zbierać się do domu. ‒ Mam. – Przytulam mocno siostrę. – I możesz na mnie liczyć, jeżeli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebować. ‒ Wiem. Kocham cię. ‒ Ja kocham cię bardziej.

107

Każdego dnia z moim ramieniem jest coraz lepiej. Kate miała rację, sugerując, żebym tutaj przyjechał, powracać do zdrowia. Nie wiem, czy chodzi o cisze, spokój tego szczególnego miejsca czy może chodzi o brak presji ze strony trenerów i instruktorów, nieustannie dyszących mi w szyję, obserwujących mój każdy ruch, ciągle pytających: „Jak się teraz czujesz?” Posiadanie w pobliżu Sama zadającego pytania i będącego zabawnym, głupkowatym dzieciakiem jakim jest, też było niesamowite i przyznaję, że za nim tęsknię. To prawdopodobnie kombinacja wszystkich powyższych. Jestem w stodole, ćwicząc w piątkowe popołudnie. W ramieniu ledwie czuję szarpanie, gdy wykonuję setną pompkę. Jestem gotowy na większe obciążenie. Może namówię Gabby, żeby przyszła i usiadła mi na ramionach. Wiem, że bycie z Gabby było niesamowite. Łatwe, a jednak to jedna z najbardziej skomplikowanych relacji jaką miałem, co nawet nie ma dla mnie sensu. Łatwo jest z nią być. Rozmawiać z nią, sprawiać, że się uśmiecha, słuchać, jak się śmieje. Kochać się z nią. Bądźmy szczerzy, zatracam się w niej. Sprawia, że wszystko wokół mnie traci ostrość, nawet bejsbol, a nikt nigdy tego dla mnie nie robił. To mnie przeraża i raduje w tym samym czasie. Bejsbol nie może zniknąć z mojego skupienia. To moje życie i wciąż nim będzie, kiedy opuszczę to miejsce. To nie jest na stałe14. Muszę o tym pamiętać. 14

Dlaczego faceci zawsze zaprzeczają oczywistemu?

108

Jestem spoconym bałaganem, gdy otrzepuję dłonie i idę w stronę domu. Może przekonam Gabby, żeby wzięła ze mną prysznic. Prawdopodobnie nie. Będzie w trybie pracy i jest zażarta, gdy się w nim znajduje, co tylko sprawia, że jest dla mnie jeszcze bardziej seksowna. Jej etyka pracy jest niewiarygodna i nie wiem, czy jest tak z powodu jej uprzywilejowanego wychowania czy na jego przekór. Wiem tylko, że podziwiam ją cholernie. Gdy przechodzę przez tylne drzwi do kuchni, słyszę jej głos nadchodzący zza lady, gdzie wita gości. Głosy są tylko szeptami, a potem się śmieje i nie mogę nic poradzić tylko się uśmiechnąć, i przede wszystkim czuję się trochę zazdrosny o tego ktokolwiek sprawił, że się śmieje, ponieważ widzi jak jej oczy błyszczą i sposób w jaki odrobinę marszczy się jej nos, kiedy jej uśmiech jest szeroki.

Jezus, naprawdę mnie trafiło. Wyciągam butelkę wody z lodówki, odkręcam zakrętkę i wypijam dwie trzecie, po czym idę wzdłuż korytarzem w stronę głosów. Staję jak wryty, gdy widzę swojego kumpla z drużyny Neila Millera opierającego się o ladę i uśmiechającego do Gabby, która gestykuluje rękami, mówiąc mu o czymś czego nie mogę usłyszeć przez ryczenie w moich uszach. Neil pochyla się i zakłada Gabby włosy za ucho i to jest to. Będę przeklęty, jeżeli inny mężczyzna położy na niej ręce, kiedy wciąż jestem na tym obrazku. Do diabła nie. ‒ Może chciałbyś zabrać tę rękę, zanim oddzielę ją od twojego ciała – mówię zaskoczony tym, że słowa wyszły tak spokojnie, gdy podchodzę do lady. ‒ Oto facet, którego szukałem! – mówi Neil, maszerując do mnie, ale moje oczy wciąż są przyszpilone do Gabby, która teraz się na mnie krzywi. Jej policzki są różowe z gniewu albo zażenowania, nie jestem pewny, i szczerze, nie obchodzi mnie w ogóle, które to jest. ‒ Co jest, Neil? Spogląda pomiędzy mnie i kobietę, z którą flirtował, potem odchyla głowę do tyłu i się śmieje. ‒ Kłusowałem, bracie?

109

‒ Nie jestem twoim bratem – odpowiadam i przenoszę wzrok na młodszego kumpla z drużyny, zauważając jego zmęczone oczy i pogniecione ubrania. – Powiedziałeś, że przyjechałeś tutaj szukając mnie? Humor opuszcza jego twarz i kiwa głową patrząc w podłogę. ‒ Masz chwilę czasu? Przytakuję głową i wskazuję na kuchnię, ale zanim ruszam za nim, przyciągam do siebie Gabby, całuję ją mocno i szepczę przy jej ustach: ‒ Zarezerwuj dla mnie trzydzieści minut po południu. Obracam się i wychodzę, zanim może odpowiedzieć, podążając za Neilem przez kuchnię, gdzie wyciągam więcej butelek z wodą z lodówki. Potem idę przodem i wyprowadzam go na zewnątrz, kierując się z powrotem do stodoły, gdzie wiem, że będziemy mogli porozmawiać bez żadnych podsłuchujących gości, którzy mogliby o tym plotkować. Wchodzimy do zaskakująco chłodnej stodoły dzięki grubym dębom nad nią. Siadam okrakiem na ławeczce do podnoszenia ciężarów, którą przywieźli któregoś dnia, piję wodę i obserwuję Neila, gdy chodzi zdenerwowany tam i z powrotem. Wyczerpany. ‒ Co się dzieje? – pytam w końcu. – Czy trener wie, że tutaj jesteś? Wzrusza ramionami, potem się zatrzymuje, wpycha ręce do kieszeni i wpatruje się w swoje stopy. Neil ma dwadzieścia kilka lat, jest wysoki i dobrze zbudowany i jest ulubieńcem damskich fanek. Dołączył do nas w zeszłym roku, awansując z niższej Ligii i jest utalentowanym zawodnikiem, ale nie jest tajemnicą, że zmaga się z trudnościami. ‒ Myślę, że to pieprzę – przyznaje w końcu i sięga po jedną z butelek wody, odkręca i po wypiciu połowy w dwóch łykach rzuca nią przez stodołę. ‒ W porządku. ‒ Trener nie wie, że tutaj jestem, ale zmusił mnie, żebym wziął tydzień wolnego. Wyginam brew zaskoczony. ‒ Co oznacza, że albo zostaniesz aresztowany, albo wykopany z Ligi, jeżeli nie zbierzesz do kupy swojego gówna. Ociera wierzch ręki o usta, a potem po prostu siada na podłodze, dokładnie w miejscu, w którym stał i opiera łokcie o zgięte kolana. ‒ Mniej więcej. 110

‒ Co robiłeś, odkąd wyjechałem? ‒ Wracasz? – pyta teraz wpatrując się w moje oczy z nadzieją. ‒ Taki jest plan. Kiwa głową. ‒ Kocham bejsbol. ‒ Wiem. Grasz tak jakbyś go kochał. – Mruga gwałtownie, widocznie zdziwiony tym komplementem. – Jesteś moim łapaczem, Neil. Obserwuję cię przez całą grę w każdym meczu. ‒ Bolą mnie kolana – przyznaje. – Mam dwadzieścia pięć, cholernych, lat, a moje kolana zabijają mnie przez cały czas. ‒ Jesteś uzależniony od środków przeciwbólowych? – pytam bez ogródek. ‒ Nie. – Kręci głową i pije więcej wody. – W drugiej lidze było inaczej – zaczyna cicho. – To znaczy, były imprezy po meczach i było kilka głupich akcji, ale to nie było nic w porównaniu do tego. Tutaj są narkotyki, kobiety i pieniądze rzucane we mnie z każdej strony. ‒ Masz kłopoty? – pytam ponownie. ‒ Nie. Trener powiedział, żebym zrobił tydzień wolnego na poukładanie sobie w głowie, zanim mnie aresztują albo wyrzucą z drużyny. – Przeczesał rękami włosy, drapiąc się po głowie. – Więc wsiadłem do samochodu i przyjechałem prosto tutaj. Jesteś jedynym, z którym zawsze byłem w stanie porozmawiać.

Tęsknię za tym. Rozmawianiem z młodszymi facetami, doradzaniem im. Uświadamiam sobie, że kiedy moja kariera bejsbolowa zakończy się za kilka lat, tego właśnie będzie mi najbardziej brakować. Moich kumpli z drużyny. ‒ Więc posiadasz słabość do gorących kobiet i pieniędzy? Ponieważ jeżeli powiesz mi, że zażywasz narkotyki, znokautuję cię tak szybko, że nie obudzisz się na czas, żeby wrócić w przyszłym tygodniu. – Spokojnie popijam wodę, obserwując jego twarz. ‒ Nie biorę narkotyków – odpowiada zawzięcie. – To nie ja. ‒ Dobrze. ‒ Lubię kobiety i pieniądze.

111

‒ Nie ma w tym nic złego. Wzrusza ramionami i nie spotyka mojego wzroku. ‒ Mam dwie kobiety, które twierdzą, że są w ciąży z moim dzieckiem – mówi cicho. – A nie pamiętam nawet, żebym pieprzył którąś z nich.

Auć. ‒ Jesteś pewien, że to zrobiłeś? Kręci głową. ‒ Koleś, tak się spijam po meczach, zwłaszcza tych wygranych, że nie mogę być niczego całkiem pewny. ‒ Idiota. Wzdryga się i kiwa głową. ‒ Wiem. ‒ Najwidoczniej po to są prawnicy, Neil. To dzieje się w profesjonalnym sporcie cały czas. ‒ Czy kiedykolwiek przytrafiło się tobie? ‒ Do diabła, nie. Krzywi się. ‒ Oczywiście, że nie. Jesteś cholernie idealny. Kręcę głową i wzdycham. ‒ Nawet nie blisko. Myślisz, że nie byłem oślepiony cyckami i tyłkami, kiedy byłem młody? Oczywiście, że tak. Jestem mężczyzną z krwi i kości, na litość boską. ‒ Więc też sypiałeś z kim popadnie. ‒ Przez chwilę, na początku. Ale chciałem bejsbolu bardziej. Dla mnie nie chodzi o pieniądze, kobiety czy sławę. Chodzi o grę. Nigdy nie byłem gotowy tego poświęcić i nie zamierzam wchodzić w związek z kimkolwiek, chyba że będę mógł dać jej wszystko na co zasługuje. I nie sądzę, że mogę to zrobić, kiedy wciąż gram w bejsbol. ‒ Jeżeli starasz się powiedzieć mi, że byłeś pieprzonym mnichem przez dziesięć lat, powiem ci, że pieprzysz głupoty. ‒ Nie. – Szczerzę się i kręcę głową. – Ale kobiety, które wybieram, są dyskretne i znają zasady.

112

‒ A co z kochaniem w środku? – pyta i sposób w jaki nazywa Gabby kochaniem denerwuje mnie. ‒ To nie jest żaden twój, cholerny, interes. ‒ Hej. – Odchyla się unosząc ręce w geście poddania. – Bez urazy. Znów kręcę głową. ‒ Jest zajęta. ‒ Czy ona zna zasady? – pyta z uniesioną brwią. ‒ Dotknij ją i cię zniszczę – odpowiadam stalowym głosem. – Nie będę się powtarzał. Jest poza zasięgiem i to jest koniec tego tematu. ‒ Rozumiem. – Neil kiwa głową, potem się uśmiecha. – Mam nadzieję, że to dla was zadziała. Wstaję ignorując jego komentarz, ponieważ nie wiem nawet czego chcę, jeżeli chodzi o Gabby. Poza tym, że wiem, iż chcę jej nagiej pode mną w tej chwili. ‒ Czego ode mnie potrzebujesz, Neil? ‒ Tego. – Wstaje i wyciąga do mnie dłoń. – Potrzebowałem to przegadać z kimś kogo szanuję i komu ufam. Kiwam głową, rozumiejąc. ‒ Po prostu zadzwoń do mnie, jeżeli będziesz mnie potrzebował. Nie musisz jechać kilka dni, żeby porozmawiać. Chodź wracajmy do domu. ‒ Jeżeli na nią spojrzę oderwiesz mi głowę? ‒ Prawdopodobnie. Nie patrz na nią.

‒ Neil zatrzyma się dzisiaj w moim pokoju – informuję Gabby, wchodząc do kuchni i znajdując ją układającą kwiaty z ogrodu w dużym wazonie. ‒ Jesteście zazwyczaj kumplami do przytulania? – pyta z sarkastycznym uśmiechem.

113

‒ Zabawne. – Podchodzę za nią i obejmuje ją pośrodku zaraz pod jej piersiami, ponieważ jest taka niska i zakopuję nos w jej włosach wdychając jej zapach. – Masz coś przeciwko? Pachnie lepiej niż kwiaty. ‒ To ma sens – mówi, przesuwając słonecznik w wazonie. – I tak zostawałeś u mnie, a Sam nie wróci do poniedziałku. ‒ Mmm – zgadzam się. Kiedy kwiaty są ułożone, obracam ją w swoich ramionach i więżę między mną a kuchenną wyspą. – Musimy porozmawiać. ‒ Więc mów. Unosi podbródek spotykając moje spojrzenie z determinacją i nie może ukryć lekkiego śladu lęku w swoich niesamowitych oczach. I to strach w jej oczach uspokaja ten we mnie, ponieważ to mówi mi, że jesteśmy po tej samej cholernej stronie. ‒ Nie podoba mi się widok ciebie flirtującej z innymi mężczyznami. Unosi brew. ‒ Więc? Pochylam głowę i przyciskam usta do jej ucha. ‒ To sprawia, że szaleję widząc innego mężczyznę patrzącego na ciebie w taki sam sposób jak ja. Wiedząc, że pragnie ciebie nagą, dyszącą, jęczącą, owiniętą wokół niego w sposób w jaki byłaś ze mną tego ranka. Przełyka mocno i chwyta moje ramiona, jej paznokcie lekko wbijają się w moją skórę. Wiem, że jest podniecona. Ja także. Jezus, nie mogę być nawet pół metra od niej bez erekcji. Wpływ jaki na mnie ma jest dla mnie całkowicie nowy. ‒ Nie miałam zamiaru z nim flirtować. – Jej głos jest ochrypłym szeptem. ‒ Nie mówię, że zrobiłaś coś źle. To było wystarczająco niewinne. Ale musisz wiedzieć, że nawet coś tak niewinnego sprawia, że szaleję, racjonalnie czy nie. Przesuwam rękę w dół jej pleców do tyłka potem na przód i wślizguję do jej szorów ponad majtkami prosto do jej centrum. Mogę wyczuć promieniujące z niej gorąco. Kurwa, mogę wyczuć jaka jest nakręcona.

114

‒ To jest moje. – Całuję ją w szyję i przeciągam nosem wzdłuż szczęki. – Twoje ciało, skóra, zapach doprowadzają mnie do obłędu. Pragnę cię. I nie chcę, żeby ktokolwiek nawet myślał o tobie. ‒ To okropnie samolubne – odpowiada, starając się być pyskatą, ale dyszy teraz. Wpycham rękę dalej w jej majtki i dociskam do niej mocno opuszki palców. ‒ Jestem samolubnym draniem. Nigdy nie twierdziłem inaczej. Jest tak blisko krawędzi. Jej oczy są szklane, usta błyszczące i spuchnięte od przygryzania. Wiem jak przepyszne są. Więc pochylam się i wciągam jej dolną wargę pomiędzy zęby i skubię. Jej ręce zaciskają się na moich ramionach i wstrzymuje oddech, żeby nie krzyknąć, jak dochodzi na mojej ręce. Kurwa chcę zanieść ją do sypialni i zatopić się w niej w tej chwili. ‒ Przepraszam, panno Miss Boudreaux. Sztywnieje. Blokuję widok intruzowi swoim ciałem i dyskretnie wysuwam rękę z jej szortów, uśmiechając się do niej i puszczając oczko. Odchrząkuje. ‒ Tak, proszę pani? ‒ Przepraszam, że przeszkadzam. Czy byłoby możliwe uzyskanie dodatkowych ręczników do naszego pokoju. ‒ Oczywiście. Przyniosę je do góry za chwilę. ‒ Dziękuję. Gość odchodzi, a Gabby wypuszcza długie, głębokie westchnienie. ‒ O co chodzi z tą kuchnią? ‒ Zamierzam pieprzyć cię w niej w niedzielę, kiedy będziemy sami. Tylko co do zasady sami. ‒ Przestań mówić takie rzeczy – odpowiada ze zirytowanym skrzywieniem. – Pracuję! Obejmuję jej twarz rękami i po prostu na nią patrzę. ‒ Jesteś piękna. ‒ Wciąż pracuję. Mój kciuk ociera się o jej dolną wargę. ‒ Nie podobało mi się to na co natknąłem się dzisiaj po południu.

115

‒ Rozumiem – odpowiada i unosi rękę, dociskając dłoń do mojego policzka. – To nic nie było. Jesteś jedynym, z którym dzielę łóżko. Jesteś jedynym, który może sprawić, że moje ciało eksploduje na rozkaz i tak przy okazji nie jestem całkiem pewna jak to robisz. Powolny uśmiech przejmuje moją twarz. ‒ Cholerna racja. ‒ Śmianie się z czegoś zabawnego nie jest wielką sprawą. ‒ Wejście do pomieszczenie i zobaczenie mężczyzny z rękami na mojej kobiecie jest wielką sprawą. – Jej oczy rozszerzają się. – Jeżeli była co do tego jakaś wątpliwość, rozwiejmy ją w tej chwili. Przez tak długo jak jest pomiędzy nami fizyczny związek nikt inny cię nie dotyka. ‒ To działa w dwie strony. ‒ Oczywiście. – Całuję ją w czoło i cofam się. – Teraz, bierz się do pracy. Jesteś dzisiaj niewiarygodnie leniwa, z całą tą kuchenną błazenadą i resztą. ‒ Jesteś szalony – mówi ze śmiechem. ‒ Szalony na twoim punkcie.

‒ To jest przepyszne – mówi Neil wdychając zapach smażonego kurczaka, którego Gabby zrobiła na kolację. – Nie ma nic takiego jak południowy smażony kurczak. ‒ Dzięki – odpowiada z uśmiechem. – To ulubiony Sama. ‒ Sama? – pyta Neil. ‒ Mojego syna – mówi. – Ma siedem lat. Jest z moją mamą w tym tygodniu na wakacjach. Pisał jakiś czas temu. Wygląda na to, że z kuzynami wyczerpał dzisiaj moją mamę i jej siostrę w Disney Wordzie. ‒ Dobrze. Cieszę się, że dobrze się bawi. – Odsuwam swój pusty talerz i kładę rękę na oparciu krzesła Gabby, unosząc kosmyk jej włosów w swoje palce i zaczynam bezmyślnie okręcać go wokół nich. Nie mogę przestać dotykać jej cholernych włosów.

116

Oczy Neila obserwują moją rękę, gdy kontynuuje rozmowę z Gabby. ‒ Sam jest wielkim fanem Cubsów – dodaję. ‒ Mam jakieś rzeczy w samochodzie. Kilka piłek i jestem pewny, że mam też bluzę, która można mu dać. Upewnię się, że dam ci je zanim wyjadę. ‒ Łał, dzięki. Będzie podekscytowany. Neil uśmiecha się i kiedy Gabby wstaje, żeby posprzątać ze stołu, dołącza do nas, nalegając, że musi zarobić na swój pobyt. Sprzątanie idzie szybko z naszą trójką pracującą energicznie. ‒ Masz dziewczynę, Neil? – pyta Gabby. ‒ Nie, proszę pani – odpowiada, po czym się śmieje. – Powinienem trzymać się od kobiet z daleka przez jakiś czas. Wydaje się, że wpadam z nimi w kłopoty. ‒ Dlaczego? – pyta, biorąc papierowy ręcznik i wieszając go na uchwycie od piekarnika. ‒ Ponieważ jestem idiotą. ‒ Cóż, niektórzy ludzie są. – Kiwa głową w zamyśleniu. ‒ Sądziłem, że zamierzasz powiedzieć, iż niektórzy mężczyźni są. Neil krzyżuje ramiona na piersi i opiera się o blat szczerze zainteresowany odpowiedzą jakiej udzieli Gabby. I ja również. ‒ Nie, ludzie mogą być idiotami. Nie tylko mężczyźni. – Wzrusza ramionami. – Zwłaszcza jeżeli chodzi o miłość. ‒ Nikt nie mówił nic o miłości. ‒ I może to jest problemem – mówi z uśmiechem. – Seks i miłość razem to potężna rzecz. – Wydaje się jakby sama się otrząsnęła i posyła Neilowi nieśmiały uśmiech. – Albo tak mi mówiono. ‒ Nie jestem gotowy na miłość. ‒ Masz, ile, dwadzieścia kilka lat? – pyta. ‒ Tak. ‒ Więc dorośnij. – Oboje unosimy brwi on z zaskoczenia ja z dumy. – Masz niesamowitą pracę, za którą większość ludzi by zabiło. Nie musisz zakochiwać się dzisiaj, ale nie musisz też być dupkiem.

117

‒ Myślę, że właśnie się zakochałem. Warczę, ale oboje mnie ignorują. ‒ Zaufaj mi, kiedy mówię – ciągnie dalej – pieprzenie wszystkiego z cyckami nie jest atrakcyjne. Nie czyni cię gorącą gwiazdą bejsbolu. Sprawia, że jesteś żałosnym sportowcem z mniej niż kilkoma wątpliwymi wartościami. A później, kiedy będziesz samotny i będziesz chciał się zakochać, nie będzie to takie łatwe. Rób swoje. Graj w bejsbol. Ale nie bądź dupkiem. ‒ Jesteś mądra – mówi Neil wstrząśnięty. ‒ Miałam swojego dupka – odpowiada po prostu. – Moi bracia czasami mają cechy dupków, ale szybko sprowadzamy ich do parteru. Mój tata nie był dupkiem. I jestem pewna, że z pewnością nie wychował jednego. Jeżeli zachowujesz się stosownie i z szacunkiem, pojawi się właściwa dziewczyna. ‒ Powinnaś dodać serwis porad do swojej oferty – mówi Neil ze śmiechem. – Ale usłyszałem cię. I zgadzam się z tobą. ‒ Oczywiście że tak. Mam rację. Nie mogę znieść tego dłużej… muszę jej dotknąć. Przyciągam ją do siebie i obejmuję ramionami trzymając blisko. Neil uśmiecha się na jej roztropność, potem unosi wzrok do mojego. ‒ Nigdy cię takim nie widziałem, człowieku, ale teraz wiem, dlaczego. Nigdy nie spotkałeś kogoś takiego jak ona. ‒ Nawet nie w przybliżeniu – zgadzam się. ‒ Idę się położyć. – Neil kiwa nam głową i obraca się, wychodząc z pomieszczenia. – Masz coś przeciwko temu, żebym jutro też został? Chciałbym zobaczyć trochę Nowego Orleanu. ‒ Nie ma problemu – odpowiada Gabby. Kiedy wychodzi, odchyla głowę patrząc na mnie od góry do dołu. – Czy powiedziałam za dużo? Całuję ją delikatnie w czoło i opieram tam usta. ‒ Nie, kochanie. Myślę, że powiedziałaś dokładnie to co powinien usłyszeć. Ma teraz ciężki okres. ‒ Mogę to stwierdzić – wzdycha i zamyka oczy, wciąż opierając głowę o moją pierś. – Twoje usta czuć tak dobrze.

118

Uśmiecham się przy jej skórze. ‒ Chodźmy użyć ich w innych miejscach.

119

‒ Proszę, daj to Samowi. – Zerkam w górę, gdy Neil wspina się po stopniach werandy z dużą torbą Cubsów w rękach. – Podpisałem kilka piłek. Możesz dać je też do podpisu Rhysowi. I jest tam też bluza. ‒ Naprawdę nie musiałeś tego robić – mówię z uśmiechem i przyjmuję torbę. Sam będzie taki podekscytowany! – Ale pokocha to. Będzie mu smutno, że się z tobą minął. ‒ Może spotkam go innym razem – mówi Neil. – Gabby, jeszcze raz dziękuję za to co mi powiedziałaś tamtej nocy. ‒ Spójrz, przykro mi, jeżeli przekroczyłam granicę… ‒ Nie, nie przekroczyłaś. – Kręci głową. – Potrzebowałem to usłyszeć i miałaś rację. Czas dorosnąć i cieszyć się karierą. Kto wie jak długo jeszcze będę w stanie grać? Profesjonalni sportowcy mają datę ważności, zwłaszcza łapacze. Moje kolana nie wytrzymają wiecznie. ‒ Cóż, jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebował rady, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Wiesz południowe kobiety nie są do końca znane z trzymania języka za zębami. ‒ Będę o tym pamiętał. – Uśmiecha się i obraca, żeby odejść, ale zatrzymuje się i patrzy znów na mnie. – Rhys jest dobrym facetem. ‒ Ale? ‒ Bez ale. Jest dobrym facetem. Po prostu pomyślałem, że ci o tym powiem, jeśli ma to jakieś znaczenie. Uśmiecham się, dotknięta przez tego słodkiego zawodnika bejsbolu. ‒ To wiele znaczy.

120

Kiwa głową, wsiada do samochodu i odjeżdża, zostawiając w hotelu tylko mnie i Rhysa. Reszta gości wyjechała dzisiaj rano i biorąc pod uwagę to, że jest niedziela oficjalnie mam wolne. Znajduję Rhysa w kuchni kończącego rozmowę telefoniczną. ‒ Wszyscy wyjechali. ‒ Dobrze. – Szczerzy się i wciąga mnie w uścisk. – Musisz gdzieś dzisiaj być? ‒ Nie. – Przyciskam ucho do jego piersi, ciesząc się dźwiękiem bicia jego serca. – Chciałabym oprowadzić cię po moim domu. ‒ Jestem tutaj od kilku tygodni, kochanie. – Chichocze w moje włosy. – Widziałem go. ‒ Nie, kwatery niewolników czy kilka innych zabawnych miejsc. Mam historie do opowiedzenia i takie tam. ‒ Dostanę oficjalną wycieczkę? – pyta z zaskoczeniem. ‒ Jak najbardziej. – Biorę jego rękę w swoją i wyprowadzam na zewnątrz, kierując się w pierwszej kolejności w kierunku kwater niewolników. – Odnowiliśmy je wraz z domem, kiedy zdecydowałam się ruszyć z hotelem – informuję go i uśmiecha się wyrozumiale. – Co? ‒ Włączył się twój głos przewodniczki. ‒ Cóż, oprowadzam. ‒ To seksowne. – Uśmiecha się w sposób, który jest zarezerwowany tylko dla mnie, a w moim brzuchu ponownie ożywają świetliki. ‒ Cieszę się, że ci się podoba. Tak jak mówiłam chciałam, żeby goście zobaczyli jak mieszkali niewolnicy i jak żyli, tutaj na plantacji w tamtych czasach. – Drzwi i okna małych budynków są z plexiglasu, więc możesz zajrzeć do środka i żywioły nie niszczą ekspozycji w środku. – To są oryginalne chaty niewolników, które przeniosłam bliżej domu. Są napisy na ścianach w środku. Widzisz? ‒ Nie sądziłem, że niewolnikom było wolno umieć czytać czy pisać. – Teraz nie stara się mnie tylko rozbawić, jest naprawdę zainteresowany i to sprawia, że czuję się dumna dzieląc się z nim tym. – Wygląda to na daty i imiona.

121

‒ Większości nie wolno było się uczyć. To zależało od właściciela. Z tego co wiemy moi przodkowie pozwalali niewolnikom na edukację, a niektórzy przybyli tutaj już umiejąc czytać i pisać. ‒ Interesujące. – Cofa się i prowadzi mnie do następnej chaty. – Co spowodowało, że zdecydowałaś się na to wszystko? ‒ Cóż, ponieważ choć to nie jest część naszej historii, z której jesteśmy dumni, jest częścią plantacji i chcę, żeby goście dowiedzieli się o tym. A reszta to długa historia. ‒ Tak się składa, że masz mnie dla siebie dzisiaj przez cały dzień – przypomina mi, kładąc rękę na mojej szyi i pocierając ją lekko. – Więc gadaj, piękna. ‒ Miałam Sama bardzo wcześnie. Wiesz o tym. – Kiwa głową słuchając cierpliwie. – Kiedy powiedziałam tatusiowi, że byłam w ciąży, cóż… byłam taka przerażona. – Przełykam mocno, myśląc o tamtym dniu. – Odnalazł mnie płaczącą w ogrodach w dniu, w którym powiedziałam biologicznemu ojcu Sama, że byłam w ciąży, a on powiedział mi, żebym się go pozbyła. Tata porwał mnie w ramionach i posadził na swoich kolanach, tak jak robił to, kiedy byłam mała i zapytał co się stało. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Byłam przerażona i zawstydzona. Taka zawstydzona. ‒ Dlaczego byłaś zawstydzona? Nie zrobiłaś tego sama. – Rhys łapie moją rękę w swoją, łącząc nasze palce i prowadzi do ogrodów. ‒ Nie, ale byłam wystarczająco dorosła, żeby wiedzieć lepiej. Ale powiedziałam mu, że byłam w ciąży i że chłopak chciał, żebym je usunęła. A on powiedział ‘Czego ty chcesz, laleczko? Rhys całuje wierzch mojej dłoni. ‒ Czego chciałaś? ‒ Chciałam zatrzymać dziecko. – Wzdycham i siadam na ławce obok Rhysa. – Nie chciałam go usuwać. Więc tatuś powiedział to co zawsze mówił, kiedy robiło się ciężko. Nie możesz kontrolować wiatru, ale możesz dostosować swoje żagle.

Więc po prostu dostosujemy nasze żagle i poradzimy sobie z tym. Uśmiecham się smutno, życząc sobie po raz setny, odkąd tata odszedł, żebym mogła usłyszeć jego głos mówiący do mnie znów te słowa. ‒ I tak zrobiłaś. 122

Kiwam głową. ‒ My zrobiliśmy. Moja rodzina zgromadziła się wokół mnie. Sam jest całkowicie kochany i oczywiście bardzo dobrze się o nas troszczyli. Nie poszłam na studia. Jestem szczęściarą Rhys. Pochodzę z bardzo wpływowej rodziny. Zamożnej rodziny. Wspominałam tacie przy kilku okazjach, że chciałam zamienić plantację w hotel. Spodobał mu się pomysł i pomagał mi z planami. Sfinansował renowację i koszty rozpoczęcia. A potem zmarł. – Łzy pojawiają się jak zawsze, kiedy myślę o tej części. – Więc nie dane mu było zobaczyć tego, kiedy zostało skończone. ‒ Widzi to – szepcze Rhys i podnosi mnie na swoje kolana, trzymając mocno, gładząc mnie po plecach i całując w czoło. – I jestem pewny, że jest bardzo dumny. ‒ Mam taką nadzieję. Wszystko co zrobiłam z tym miejscem robiłam mając go w swoich myślach. Ciągle pytałam siebie ‘czy to by go uszczęśliwiło? Co by o tym pomyślał?’ Często przebywali tutaj Beau i Eli. Beau w końcu tutaj został i zamieszkał w domu dozorcy, który również przebudowaliśmy, jak już wiesz. Byli niesamowici, nigdy nie narzekali na koszty, ponieważ wszyscy chcieliśmy być na szczycie i idealnie wszystko odrestaurować. Tatuś nie szczędziłby na to pieniędzy. To miejsce jest w naszej rodzinie od sześciu pokoleń. ‒ To niesamowite – mówi cicho Rhys. ‒ Niewielu ludzi może to powiedzieć – odpowiadam. – I jestem z tego dumna. Zawsze byłam. Tutaj zawsze byłam najszczęśliwsza. Więc praca tutaj, obserwowanie jak gościom się podoba, jest przyjemnością i przywilejem. ‒ Cieszę się, że robisz coś co cię uszczęśliwia. – Jego ramiona zacieśniają się dookoła mnie w mocnym uścisku. – Zasługujesz na szczęście, Gabrielle. ‒ Tak jak ty – odpowiadam. – Jesteś szczęśliwy? – Nie odpowiada mi przez długi czas. W końcu odchylam się i wpatruję w jego głębokie, zielone oczy. – Jesteś? ‒ Będę, kiedy zabiorę twój seksowny tyłek do domu, gdzie będę mógł spędzić resztę z dwudziestu czterech godzin, które nam zostały dla siebie na zatracaniu się w tobie. – Wstaje z łatwością niosąc mnie w stronę domu. – Zamierzam sprawić, że będziesz krzyczeć, kochanie.

123

‒ Nie jestem krzykaczką. – I nie umknęło mi to, że nie odpowiedział na moje pytanie. ‒ Staniesz się. Przyciskam twarz do jego szyi, uśmiechając się jak wariatka, przylegając do niego, gdy idzie do domu. Nawet nie oddycha ciężko. Zawsze mówiłam, że siła jest seksowna i nie odnosiłam się do fizycznej siły. Ale, jasna cholera, ta też jest seksowna. Naprawdę seksowna. Rhys sadza mnie na blacie w kuchni i staje pomiędzy moimi nogami, unosząc moją koszulkę maksi do talii. Jego zielone oczy płoną, gdy wpatruje się w dół we mnie. ‒ Nie idziemy na górę do sypialni? ‒ Dojdziemy tam. – Jego usta wykrzywiają się w półuśmiechu, gdy jego ręce wędrują od moich boków do ud, a potem jego kciuki przesuwają się po wewnętrznej stronie ud do mojego centrum i oczy uciekają mi w tył głowy. – Nie masz na sobie bielizny. Kręcę głową i unoszę krawędź jego koszulki, potrzebując położyć ręce na jego gładkiej skórze. Jego mięśnie drgają na mój dotyk, co sprawia, że się uśmiecham, ale potem jęczy i pochyla się do mnie, gdy moje ręce podróżują przez jego klatkę, odkrywając, jak jest twardy. Boże, czuć go spektakularnie. Nagle Rhys kuca przede mną i rozsuwa szerzej moje nogi. Muszę się odchylić i oprzeć na rękach, żeby nie upaść. Zerka na mnie w górę z szelmowskim uśmiechem na swojej przystojnej twarzy, po czym pochyla się i te jego usta zaczynają pracować. Boże, jak może mi to robić za każdym razem? Sprawia, że moje ciało śpiewa. Ledwo przesuwa językiem tam i z powrotem przez moje fałdki delikatnie mnie dotykając, drocząc się. Wsuwam jedną rękę w jego włosy i zachęcam go, żeby lizał mocniej, ssał mocniej, ale sięga i odsuwa moją rękę, kładąc ją na blat. To tyle, jeżeli chodzi o bycie pomocną. ‒ Rhys. ‒ Cierpliwości – szepcze przy mnie, potem liże aż do mojej łechtaczki, sprawiając, że moje biodra brykają, ale liże z powrotem. ‒ Zabijasz mnie.

124

Czuję jak się przy mnie uśmiecha. Jego ręce podróżują w dół moich łydek do stóp i pociera je… pociera je!... wciąż mnie liżąc. Jezus, to zmysłowe przeciążenie. Mój oddech jest ciężki. Iskry elektryczności strzelają przez każdy nerw w moim ciele. ‒ Chcę ciebie, Rhys. ‒ Jestem dokładnie tutaj – mówi. ‒ We mnie. Nagle wstaje i porywa mnie z blatu. ‒ Jeszcze nie. ‒ To było po prostu wredne. Chichocze i prowadzi mnie do korytarza. W końcu! Zabiera mnie do sypialni. Dzięki Bogu, ponieważ miałam zamiar zaraz zacząć błagać. A tego po prostu się nie robi. Ale znów nagle zostaję uwięziona przy ścianie i nachyla się do mnie. Mogę poczuć siebie na jego ustach, więc staję na palcach i liżę go dokładnie wzdłuż ust. Moja wewnętrzna flirciara jest bardzo zadowolona. Rhys jęczy i prowadzi mnie do schodów, ale zatrzymuję się gwałtownie. Spogląda na mnie w dół z uniesioną brwią. ‒ Problem? ‒ Nie, po prostu nie mogę się doczekać, żeby to zrobić. – Rozpinam jego jeansy, ściągając je razem z bokserkami i odrzucając na bok. – Siadaj. ‒ Siadaj? Na schodach? Kiwam głową i klękam, gdy to robi. Jego fiut jest już w stanie pełnej gotowości. Rhys obserwuje mnie z rozszerzonymi oczami, gdy biorę go pewnie w rękę i ocieram kciukiem o czubek, po czym liżę go aż od mosznej przez nasadę do główki i biorę w usta przyciskając do języka. ‒ Jasna cholera, Gabby. Nie mogę uwierzyć, że nigdy wcześniej mu tego nie zrobiłam. Nigdy nie daje mi szansy. Po prostu przejmuje kontrole i to jest w porządku, ale też uwielbiam wywoływać u niego szaleństwo. Rhys opiera się plecami o schody i na przemian odrzuca głowę do tyłu i wpatruje się w dół jak nad nim pracuję. Jego oddech jest nierówny. Jego palce są w moich

125

włosach, zbierając je w kucyk i przytrzymując, żeby nie wchodziły mi w drogę, gdy liżę, ssę i tylko lekko muskam krawędziami zębów. ‒ Jezu Chryste, jesteś w tym dobra. Uśmiecham się do niego, cholernie z siebie dumna. Nie mam wiele praktyki w tym obszarze albo w jakimkolwiek, jeżeli chodzi o seks, więc fakt, że mu się to podoba jest dużym kopem dla mojego seksualnego ego. Masuję jego jaja, które się zaciskają i mogę powiedzieć, że zaraz dojdzie. ‒ Stop. Kręcę głową chcąc, żeby eksplodował, ale nagle wstaje i ciągnie mnie do góry prowadząc po schodach. ‒ Cholera, nie skończyłam! ‒ Gabby, my dopiero zaczynamy. Dąsam się, gdy kieruje mnie w stronę łóżka, ale kiedy widzę ogień w jego spojrzeniu, gdy rozbiera moje ciało z ubrań, oblizuję usta w oczekiwaniu tego co zaraz się stanie. Ponieważ znając Rhysa tak dobrze jak teraz znam, to będzie fantastyczne. Podnosi mnie w górę i kładzie na łóżku, ale zamiast nakryć mnie swoim ciałem zaczyna mnie masować. Doceniam gest, ale ja tutaj płonę! ‒ Rhys. ‒ Uwielbiam twoją skórę. ‒ Poważnie, potrzebuję cię w sobie. Zerka na mnie w górę, ale kontynuuje masowanie moich nóg. ‒ Masz najlepsze nogi jakie kiedykolwiek widziałem. ‒ Są krótkie. ‒ Są idealne. – Prycham, a on zwęża na mnie oczy. – Nazywasz mnie kłamcą? ‒ Nie. – Kręcę głową rozczarowana masażem, zamiast rozsadzającego umysł seksu. ‒ Rozszerz bardziej nogi.

Teraz gdzieś zmierzamy.

126

Stosuję się do tego, ale wciąż nie przesuwa się w górę mojego ciała, żeby we mnie wejść. Zamiast tego jego ręce masują wyższe partie ud, potem wsuwa ręce pod mój tyłek i unosi mnie do swoich ust jakbym była po prostu kawałkiem owocu.

Jasna cholera. Opieram stopy o jego ramiona, gdy obniża twarz do mnie i nie śpiesząc się ponownie delikatnie mnie liże. Frustrująco łagodnie. Czy jest kobieca wersja sinych jaj? Ponieważ właśnie teraz to mam. Ale potem liże moją łechtaczkę odrobinę mocniej, wciągając ją w swoje usta i wysyła mnie prosto w kosmos. Krzyczę, łapiąc w pieści prześcieradło. Rhys kładzie mnie na łóżku, potem przewraca na brzuch wypycha tyłek do góry i daje mi mocnego i dobrego klapsa w prawy pośladek. ‒ Ufasz mi? ‒ Oczywiście – odpowiadam natychmiastowo. ‒ Dobra dziewczynka. Złap się zagłówka – instruuje mnie. Jego głos jest ochrypły. Muszę się rozciągnąć płasko na łóżku, żeby sięgnąć prętów i zacisnąć na nich ręce w pieści. – Nie puszczaj. Pociera dłonią o mój tyłek powolnymi hipnotyzującymi kółkami, potem wślizguje palce w moje fałdki, powodując, że moje biodra brykają do niego i w końcu słyszę rozrywanie foliowego opakowania, i naprowadza siebie do mojego środka. Och. Mój. Boże. Nakrywa mnie całkowicie swoim długim, szczupłym ciałem i przyciska usta do mojej szyi a potem za uchem. ‒ Twoje ciało sprawia, że robię się cholernie szalony – szepcze. – Zawsze chcę zrobić to powoli a potem nie mogę. ‒ Następnym razem – szepczę. – Po prostu mnie pieprz, Rhys. Warczy i przyśpiesza tempo, pchając mocniej, tylko odrobinę szybciej. Jego ręce pokrywają moje, trzymając mocno przy łóżku. Nagle wychodzi ze mnie, delikatnie odrywa moje dłonie od metalowych prętów i mnie obraca. Poci się i dyszy, i to jest najseksowniejsza cholerna rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Zamiast położyć się i pozwolić mu zrobić to po swojemu biorę go w usta smakując na nim jego i mnie. 127

‒ Jasna cholera – warczy. – Gabrielle. Jego ręce natychmiast są w moich włosach jakby był rozdarty pomiędzy powstrzymaniem mnie i zachęcaniem do kontynuowania. Więc po prostu robię to dalej, aż każda kropla mnie zostaje z niego zlizana. ‒ Pomyślałam, że powinnam cię wyczyścić – mówię z zarozumiałym uśmiechem, kładąc się z powrotem na łóżku i rozszerzając nogi, po czym okręcam swoje palce wokół niego zachęcając, aby do mnie dołączyć. ‒ Cholernie mnie zaskakujesz – mówi i całuje mój brzuch a potem każdą pierś, drocząc sutki swoim nosem i językiem. Zmiana tempa jest przyjemna, przejście od dzikości i pośpiechu do lenistwa, i zabawy. Wsuwa się z powrotem we mnie i ponownie nakrywa swoim ciałem, jego ramiona są oparte po bokach mojej głowy, ręce w moich włosach, usta zaledwie centymetry od moich. ‒ Za każdym razem, gdy w ciebie wchodzę jest tak jakby to był pierwszy raz – szepcze. – To tak cholernie niesamowite. ‒ Mmm – zgadzam się i zamykam oczy, gdy porusza się w długich wolnych uderzeniach. – Pasujesz do mnie doskonale. Całuje mnie delikatnie. ‒ Mogę poczuć twój smak na twoich ustach. – Szczerzę się. – To cholernie seksowne. ‒ To było miłe. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Jego oczy rozbłyskają. ‒ Chcę żebyś miała ze mną wiele pierwszych razy, kochanie. ‒ Już ich było kilka. Moja ręka wędruje w dół jego pleców do tyłka. Boże, kocham jego tyłek. Przyciągam go jeszcze bliżej i oboje sapiemy. ‒ Masz świetny tyłek. ‒ Wielbicielka tyłków, co? ‒ Jestem mniej więcej fanką każdej części twojego ciała. Zatrzymuje się i całuje kącik moich ust.

128

‒ Nie mogę się tobą nasycić. ‒ Jestem dokładnie tutaj. – Zaciskam się na nim i obserwuję jak jego oczy się rozszerzają. – Podoba ci się to co? ‒ Boże, zabijesz mnie. ‒ Wezmę to za komplement. ‒ Niepokoję się tym, że możesz złożyć razem zdanie – mówi rzeczowo. – Myślę, że to oznacza, że nie wykonuję dobrze swojej pracy. ‒ Och, robisz to. – Chwytam oddech i przygryzam usta, gdy wsuwa pomiędzy nas rękę, dociskając kciuk do mojej łechtaczki. – Och tak, zdecydowanie robisz to dobrze. Skubie w dół moją szczękę do szyi, wciąż naciskając na moją łechtaczkę, poruszając się odrobinę szybciej, wchodząc i wychodząc ze mnie, i teraz nie pamiętam nawet swojego imienia. Boże, sprawia, że dochodzę. Za. Każdym. Razem. ‒ Brak ci słów? ‒ Kurwa. ‒ To jedno jest dobre. Chichocze i przylega do mnie dociskając swoą miednicę do swojego kciuka i to wszystko czego potrzeba. Spadam prosto w nicość. Podąża za mną, po czym spocony opada na łóżko obok mnie, oddychając ciężko. Seksowny jak zawsze. ‒ Dlaczego to jest takie łatwe z tobą? – pytam, wpatrując się w sufit, czekając aż moje serce powróci do normalnego bicia. ‒ Może po prostu wiem co robię? – odpowiada sarkastycznie. ‒ Cóż, wiesz, tak. – Chichoczę i obracam się na bok twarzą do niego. – Ale dobrze się z tobą czuję. To niesamowite, ale również po prostu… łatwe. ‒ Ponieważ sobie ufamy – mówi i delikatnie przebiega opuszkami palców po grzbiecie mojego nosa. – Czuję się jakbym znał cię od dawna. To może zabrzmieć głupio, ale czuję jakby moje serce i twoje serce były starymi przyjaciółmi.

129

Mrugam na niego, gdy moje serce puchnie. Ale ma całkowitą rację. Ufam mu. Czuję się jakbym znała go od zawsze. Czuję się jak… w domu.

130

‒ Mamo! Mamo! Sam wyskakuje z samochodu mojej mamy i biegnie prosto do mnie, uśmiechając się i ciesząc się, że wrócił do domu. Jego twarz jest trochę ciemniejsza od tego całego słońca, którego zażywał na Florydzie. I nic nigdy nie wyglądało w moim życiu tak dobrze. ‒ Hej, słodki chłopcze. – Kucam i porywam go w wielki uścisk, trzymając bardzo blisko, całując jego głowę i wdychając go. – Och mój Boże, tęskniłam za tobą. ‒ Nie było mnie tylko przez osiem dni – mówi chichocząc, ale jeszcze się nie odsuwa. ‒ To było długie osiem dni. Zupełnie zbyt ciche. I jesteś moim dzieckiem. Tęskniłam za tobą. ‒ Nie jestem dzieckiem – szepcze. – Ale jeżeli przytulanie mnie przez bardzo długo sprawi, że poczujesz się lepiej, to myślę, że to w porządku. ‒ Dziękuję ci bardzo – odpowiadam sarkastycznie, potem odchylam się i dobrze mu się przyglądam. – Dobrze się bawiłeś? Kiwa entuzjastycznie głową. ‒ Było wiele zabawy! Ale myślę, że babunia jest gotowa, żebym wrócił do domu. – Pochyla się i szepcze mi do ucha: – Jestem urwisem. Całuję go w policzek i śmieję się, gdy wstaję, uśmiechając do mamy. ‒ Tak, jesteś. Część mamo. ‒ Witaj kochanie. – Wyciągam walizkę Sama z bagażnika i przytulam swoją drobną mamę. – Sam jest oczkiem w mojej głowie i nie mogłabym kochać go bardziej. 131

‒ Ale jestem urwisem – ogłasza dumnie Sam. Przytula się do mojego boku, obejmując mnie rękami w pasie. Będzie dzisiaj szczególną przylepą, gdy przyjdzie czas na spanie i ten jeden raz wcale nie będzie mi to przeszkadzać. ‒ Jesteś, kochanie – odpowiadam. – Zachowywał się dobrze? ‒ Och, jest aniołkiem – mówi, a ja się krzywię. – Naprawdę jest bardzo dobry. Te dzieciaki mają po prostu tak wiele energii! Potrzebuję drzemki. – Przytula Sama i mnie. – Wyglądasz pięknie, słodka dziewczyno. ‒ Dziękuję, mamo. ‒ Dziękuję babuniu za zabranie mnie – mówi Sam z uśmiechem. ‒ Nie ma za co, dziecko. Potrzebuję odpocząć przed następnym rokiem. – Macha do nas i odjeżdża. ‒ Mam coś dla ciebie – mówię Samowi, gdy wchodzimy po stopniach na werandę. ‒ Naprawdę? Gdzie? Zaczyna przeszukiwać moje kieszenie, ale odsuwam jego ręce śmiejąc się. ‒ Nie na sobie. Tutaj. Podaję mu torbę, którą Neil dla niego zostawił i obserwuję, jak ją przekopuje, a potem patrzy na mnie w górę z rozszerzonymi oczami. ‒ Łał! Wszystkie te rzeczy są podpisane! ‒ Tak. Neil przyjechał odwiedzić Rhysa i zostawił je dla ciebie. ‒ Och, człowieku! Przegapiam wszystkie dobre rzeczy! – Jego ramiona opadają, gdy dąsa się przez chwilę, ale potem wciąga bluzę przez głowę i uśmiecha się szeroko. Zwisa do jego kolan, ale w ogóle go to nie obchodzi. ‒ Wygląda dobrze. ‒ Gdzie jest Rhys? ‒ Tutaj. – Mężczyzna, o którym mowa wychodzi na schody i klepie Sama w plecy, gdy mój syn go przytula, ściskając w pasie. – Hej, kolego. ‒ Tak się cieszę, że wciąż tutaj jesteś! Nagle, mój telefon dzwoni w kieszeni. Identyfikacja rozmówcy pokazuje numer

nieznany, ale i tak odbieram. ‒ Halo?

132

Nic. ‒ Halo? – mówię, znów krzywiąc się, ale na linii klika i rozmowa się kończy. Huh. To musiała być pomyłka. ‒ Nikt się nie odezwał? – pyta Rhys. ‒ Nie. Prawdopodobnie telemarketer. – Wzruszam ramionami i chowam telefon do kieszeni. ‒ Mamo mogę iść porzucać z panem Rhysem? ‒ Dlaczego do nas nie dołączysz? – dodaje Rhys z uśmiechem. ‒ Mama nie rzuca – mówi Sam, krzywiąc się. – Jest dziewczyną. ‒ Hej, zaraz. – Opieram ręce na biodrach i zwężam oczy na syna. – Dziewczyny mogą zdecydowanie rzucać. Robię to z tobą cały czas. Sam uśmiecha się. ‒ Udowodnij. ‒ I rękawica została rzucona! – Rhys klaszcze w ręce. – Masz drugą rękawicę, Sam? ‒ Pewnie! – Biegnie do środka, żeby zabrać rękawice i piłki. ‒ Kocha cię tak bardzo – mówi Rhys, zaskakując mnie. ‒ Tak jak ja jego – odpowiadam. ‒ Wiem. ‒ Znalazłem je! – Sam wychodzi szybko z domu, zbiegając po schodach na podwórko przed domem. – Chodźcie! Oboje zakładamy rękawice, a Sam zarzyna rzucać piłkę do Rhysa, który następnie rzuca ją do mnie. Z łatwością ją łapię. ‒ Łał, mamo niezły chwyt. – Śmieje się Sam i okręca dookoła. ‒ Bądź uważny. Nadchodzi do ciebie. – Rzucam piłkę do Sama i on ją łapie. ‒ Niezła ręka – mówi Rhys. ‒ Nie brzmij na takiego zaskoczonego. Mam trzech starszych braci, wiesz. Sam odrzuca mi piłkę. ‒ Pokaż mi na co cię stać – mówi Rhys i cofa się dalej ode mnie, unosi ręce w górę, przygotowując się do złapania tego co mu poślę. Więc to robię.

133

Rzucam tak, jak pokazał mi Beau, kiedy byłam dzieckiem i piłka ląduje w rękawicy Rhysa. A ja unoszę swoją. ‒ Nie oszczędzaj mnie. ‒ Skrzywdzę cię, kochanie. Zmierzono, że rzucam sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. ‒ Nie rzucaj mi szybkiej piłki – odpowiadam, przewracając oczami. – Nie jestem Neilem. Ale nie jestem cieniasem. Uderzam pięścią w rękawice i rozstawiam szerzej nogi, gotowa na to cokolwiek mi pośle. Obserwuje

mnie

przez

minutę

oczami

wypełnionymi

humorem,

bez

najmniejszego śladu pożądania i w końcu uśmiecha się do mnie w ten sposób, który powoduje, że mój brzuch się zaciska. Składa się jakby był na boisku i rzuca piłkę prosto do mojej rękawicy. Ręka piecze mnie cholernie, ale będę przeklęta, jeżeli się do tego przyznam. ‒ Niezły chwyt. ‒ Niezły rzut. Rhys uśmiecha się na mój komplement, a Sam podskakuje. ‒ Rzuć do mnie! – Ulegam Samowi w chwili, gdy dwa samochody wjeżdżają na podjazd. ‒ Dobra chłopaki, wygląda na to, że czas, abym wracała do pracy. Grajcie dalej. ‒ Poczekaj. – Rhys unosi w górę palec, żeby Sam poczekał chwilę z rzuceniem piłki i podbiega do mnie. Pochyla się i szepcze mi do ucha. – Sposób w jaki rzuciłaś piłkę był gorący. ‒ Mam całą masę ukrytych talentów, o których jeszcze nie wiesz. Uśmiecha się szeroko i całuje mnie w policzek, potem odchodzi. ‒ Dokładnie zanotowane.

134

Wszyscy goście się zameldowali, zostawili rzeczy i ruszyli w poszukiwaniu przygody. Jedzenie jest przygotowane zarówno na dzisiejszą godzinę z winem jak i jutrzejsze śniadanie. Oficjalnie jestem odrobiona. Więc wyruszam na poszukiwanie chłopaków. Widziałam wcześniej, jak szli za dom w kierunku stodoły. Gdy podchodzę do stodoły, mogę usłyszeć grającą muzykę i chichot mojego syna. ‒ Dwadzieścia jeden! Trzydzieści! Trzydzieści jeden! – liczy głośno Sam, niemal triumfalnie. Wchodzę do środka i zatrzymuję się gwałtownie, gdy widzę Rhysa robiącego idealne pompki z moim synem siedzącym mu na ramionach i uśmiechającym się, jakby był na przejażdżce w Disney’u. ‒ Hej mamo! Pan Rhys potrzebował większego obciążenia! ‒ Właśnie widzę. ‒ Och dobrze, jesteś tutaj. – Rhys zatrzymuje się i uśmiecha do mnie. – Hej Sam zeskakuj. Potrzebuję kogoś cięższego od ciebie. Pozwólmy twojej mamie spróbować. ‒ To naprawdę fajne, mamo. – Schodzi i czeka niecierpliwie, aż ja się wespnę. ‒ Jesteś poważny. ‒ Tak. – Rhys szczerzy się. – Wskakuj. Unoszę brew, moje myśli natychmiast odpływają do rynsztoku, a uśmiech Rhysa poszerza się, najwidoczniej odczytując je. ‒ Chcesz, żebym usiadła na twoich ramionach? ‒ Tak. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ potrzebuję większego obciążenia. Patrzę pomiędzy tymi przystojnymi mężczyznami, potem wzruszam ramionami i dosiadam ramiona Rhysa w indiańskim stylu. Unosi się w górę, zaskakując mnie i powodując, że krzyczę.

135

‒ Jak twoja równowaga? – pyta jakby nie podnosił dodatkowej osoby robiąc pompki. ‒ Nieobecna – odpowiadam z chichotem i wyciągam rękę do Sama, który momentalnie bierze ją i staje przy głowie Rhysa. – Tak lepiej. Mój chłopiec mnie ocalił. Sam uśmiecha się szeroko, pokazując brakujące pół zęba. Decyduję się zrobić z tego grę. Za każdym razem, gdy Rhys unosi się w górę, całuję Sama w policzek, wywołując u niego chichot. ‒ Jak wiele buziaków mogę dać Samowi, Rhys? ‒ Jak wiele chcesz mu dać?

Cmoknięcie. ‒ Bardzo wiele. Całuję drugi policzek Sama, który znów chichocze. Nie często pozwala mi już się całować, ale to jest zabawna gra. Zamierzam to wykorzystać. ‒ Jak wiele to wiele? – pyta Rhys, gdy głośno całuję Sama. ‒ Dziesięć! – krzyczy Sam. ‒ Och, stać nas na więcej niż to – mówi Rhys. Po dwudziestu pięciu buziakach Rhys słabnie w końcu, oddychając ciężej. ‒ Skończyliśmy? – pytam. ‒ Na razie. Schodzę z ramion Rhysa i staję, ale zanim zdążę się obrócić i odejść, łapie mnie za rękę i prowadzi do ławki, powodując, że siadam okrakiem na jej końcu. ‒ Sam mam pytanie – zaczyna Rhys, utrzymując spojrzenie na moim. ‒ Dobrze – mówi Sam. ‒ Miałbyś coś przeciwko, jeśli pocałowałbym twoją mamę. Czuję, jak moje oczy rozszerzają się i zaczynam kręcić nosem, ale Sam wydaje odgłosy imitujące wymiotowanie. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ – odpowiada Rhys chichocząc – myślę, że jest ładna i chcę zagrać w kolejną gimnastyczną grę.

136

‒ Och. – Sam wydaje się nad tym zastanawiać, a potem wzrusza ramionami. – W porządku. Jeśli chcesz. ‒ Gee, dzięki. – Mój ton jest oschły, ale uśmiecham się do nich obu. Rhys siada na ławce okrakiem naprzeciwko mnie. Boże jest taki przystojny. Ma na sobie tylko czarny podkoszulek i spodenki. Jest spocony. I trochę brudny. I chcę rozebrać go do naga i dosiąść. Zamiast tego czekam, aż przekaże mi instrukcje. ‒ Będę robił brzuszki – mówi i łagodnie sunie kłykciami w dół mojego policzka, powodując, że mięknę i zamieniam się w środku w kałużę brei.

Słodki gracz bejsbolu. ‒ Za każdym razem, gdy uniosę się w górę, dostanę całusa. ‒ Jak wiele brzuszków zamierzasz zrobić – pyta zaciekawiony Sam. ‒ Około stu. ‒ Fuj. Zamierzam iść porzucać piłką w drzewa. Wybiega obrzydzony myślą Rhysa całującego mnie sto razy. Ja wcale nie jestem tym obrzydzona. Ale Rhys zamiast położyć się, żeby zacząć, pochyla się do przodu i przykłada swoje usta do moich. ‒ Wyglądasz na szczęśliwą. ‒ Jestem szczęśliwa. Sam jest w domu. Wiem, że może być bardzo absorbujący, ale jest najlepszą częścią mojego życia i tęskniłam za nim. ‒ Ja też za nim tęskniłem – przyznaje cicho. – I nie sądzę, że jest za bardzo absorbujący. Myślę, że jest dzieciakiem, który ma wiele energii i jest inteligentny, więc ma wiele do powiedzenia. Nie ma w tym nic złego. ‒ Tak, to gadanie ma po mnie. ‒ Ma w sobie wiele z ciebie. Jest niesamowity. Mrugam na niego, oszołomiona. Wiem, że Sam jest kochany. Jestem dumna, że wychowuję tak świetnego dzieciaka. Ale usłyszenie jak Rhys mówi tego rodzaju rzeczy o moim synu, dotyka mnie w całkowicie nowy sposób. Ponieważ Sam jest moim światem. Jeżeli ktoś chce być ze mną, jestem umową wiązaną.

137

‒ Cieszę się, że go lubisz. On lubi ciebie, bardzo. Rhys znów mnie całuje, potem kładzie się na ławeczce gotowy przejść do interesów. ‒ Dobra, wystarczy tego odpoczynku. Zaczyna z łatwością wykonywać brzuszki, całując mnie za każdym razem. ‒ To najlepszy trening w jakim kiedykolwiek uczestniczyłam – mówię mu, obserwując jak jego ciało się napina. Dobry Boże, sprawia, że staję się szalona. Podoba mi się nawet zarost na jego twarzy. – Dostaję dzisiaj wszelkiego rodzaju uwagę. ‒ Dlaczego odnoszę wrażenie – mówi, ale przerywa, żeby mnie pocałować – że nie dostajesz wystarczająco dużo zainteresowania w swoim życiu?

Ponieważ tak jest. ‒ Nie narzekam – odpowiadam. ‒ Nie powiedziałem, że to robisz – pocałunek – ale powinnaś – pocałunek – dostawać pocałunki przez cały czas. ‒ Mój siedmioletni syn nie ekscytuje się tak bardzo całowaniem w tych dniach. – Siada całuje mnie i odpoczywa tylko lekko dysząc. – Jak możesz ćwiczyć tak ciężko i ledwo się zmęczyć? Wzrusza ramionami i bierze łyk wody z butelki, która stoi przy jego stopie. ‒ Robię to już od dłuższego czasu. ‒ Ja do tej pory chciałabym umrzeć. ‒ Nie, nieprawda. Jesteś małą osóbką. ‒ Jestem drobna, ale to nie oznacza, że jestem w formie, to po prostu oznacza, że mama przekazała mi dobre geny. ‒ Wystarczająco prawdziwe. – Znów się kładzie i zaczyna kolejną, długą serię brzuszków, całując mnie po każdym jednym. Naprawdę powinnam iść do domu na wypadek, gdyby jacyś goście wrócili i czegoś potrzebowali, ale to jest takie…

zabawne. – W porządku. Jeszcze jedna seria pompek. Przyjmuje pozycję na macie, na podłodze. ‒ Zamiast siadać na moich ramionach możesz się na mnie położyć. Tak będzie ci łatwiej zachować równowagę.

138

‒ Myślę, że po prostu chcesz, żebym się na tobie położyła. Błyska we mnie uśmiechem. ‒ Winny. Wspinam się na niego twarzą w dół i obejmuję rękami klatkę piersiową, krzyżując kostki, żeby moje stopy mu nie przeszkadzały i kładę policzek pomiędzy jego łopatkami, ciesząc się przejażdżką, gdy szybko i bez wysiłku wykonuje pięćdziesiąt pompek. Właściwie jestem rozczarowana, kiedy muszę z niego zejść. ‒ Prawie zasnęłam. ‒ Cieszę się, że chociaż jedno z nas – mówi oddychając ciężko. – Skończyłem na dzisiaj. ‒ Jak się ma twoje ramię? ‒ Dobrze. – Kręci nim, pocierając je drugą ręką. – Nie ma już żadnego bólu. ‒ To świetnie.

Czy to oznacza, że wkrótce wyjedziesz? Powinnam zadać to pytanie, ale nie chcę znać odpowiedzi. Jeszcze nie. ‒ W porządku? – Unosi delikatnie w górę mój podbródek i przeszukuje moją twarz. ‒ Świetnie. – Oferuję mu uśmiech i przytulam twarz do jego ręki, całując wnętrze dłoni, a potem się odsuwam. – Powinnam po prostu wrócić do środka i trochę popracować. ‒ Potrzebujesz jakiejś pomocy? Co było najlepsze w tym mężczyźnie? Poza cholernie gorącym ciałem i seksem? Jego szczerość. Jest milionerem, ale pomaganie mi w rutynowych domowych obowiązkach nie było dla niego żadnym problemem, tak samo jak dla mojej rodziny, i to jest bardzo, bardzo atrakcyjne dla mnie. Może zbyt atrakcyjne, ponieważ mogłabym się do tego przyzwyczaić. ‒ Mam to pod kontrolą. Muszę również pojechać do spożywczego i odebrać kilka rzeczy. Nie masz nic przeciwko popilnowaniu Sama? ‒ Możemy jechać wszyscy. Kręcę głową. Nie, potrzebuję przerwy od tego całego latającego dookoła

testosteronu.

139

‒ To będzie naprawdę szybkie. Potrzebuję tylko kilku rzeczy. Przekrzywia głowę na bok, obserwując mnie uważnie, ale potem po prostu całuje mnie w czoło i kiwa głową. ‒ Nie ma problemu.

‒ Mamo, nudzę się. Przewracam oczami i kontynuuję krojenie selera do sałatki z tuńczykiem. ‒ Obóz bejsbolowy zaczyna się w poniedziałek. ‒ To jeszcze jakieś cztery dni. Co mam niby robić przez cztery dni? ‒ Czytać? Jeździć na rowerze? Posprzątać tę norą, którą nazywasz sypialnią? ‒ Nic z tego nie jest zabawne. – Opiera głowę na rękach, dąsając się przy barze śniadaniowym. ‒ Nie sądzę, że to prawda. Poza tym wujek Beau będzie tutaj przez weekend i możesz go dręczyć, jestem pewna. ‒ Tak. Może moglibyśmy zbudować domek dla ptaków czy coś. ‒ To byłoby super. ‒ Może pan Rhys będzie mógł pomóc. ‒ Jestem pewna, że mu się to spodoba. Sam kiwa głową. ‒ Ale to wciąż za kilka dni. ‒ Dwa dni. – Nakładam na chleb sałatkę z tuńczyka i podaję Samowi jego lancz. – I zgadnij co? ‒ Co? ‒ Twój szczeniak przyjeżdża do domu we wtorek po tym jak obóz bejsbolowy się skończy. ‒ Naprawdę? – Piszczy cały uśmiechnięty. – Przyjedzie do domu? ‒ Tak. – Kiwam głową i mierzwię jego włosy. – Więc masz wiele do zrobienia w ciągu kilku tych dni.

140

‒ Musimy kupić mu miski na jedzenie i kocyki, i zabawki. ‒ I posłanie. ‒ Nie, będzie spał ze mną. ‒ Może spać w twoim pokoju, ale będzie miał własne posłanie. – Sam krzywi się na mnie i to jak patrzenie w lustro, kiedy sama jestem uparta. Muszę zebrać wszystko co mam w sobie, aby się nie roześmiać. ‒ Mówię poważnie. ‒ Tak, mamo. ‒ Dlaczego wyglądasz jakby ktoś właśnie odwołał twoje urodziny? – pyta Rhys, gdy wmaszerowuje do pomieszczenia. Mierzy wzrokiem sałatkę z tuńczyka, potem mnie jakby chciał pożreć nas obie. Musi być głodny. Natychmiast robię kanapkę i stawiam ją przed nim. ‒ Mama nie pozwoli szczeniaczkowi spać w łóżku ze mną. Zmusi go do spania na

podłodze! ‒ Psy powinny spać na podłodze – mówi rozsądnie Rhys i wgryza się w swoją kanapkę. – Nie są ludźmi15. ‒ Ale jest szczeniaczkiem. Może się bać. ‒ Będziemy się o to martwić, kiedy się tutaj pojawi – mówię stanowczo, posyłając Samowi spojrzenie, które mówi, że ta rozmowa jest skończona. ‒ Tak, mamo. ‒ Dostałem właśnie telefon z Chicago – mówi Rhys, obserwując moją twarz, a mój brzuch się zaciska.

To jest to. Wyjeżdża. Boże, nie chcę, żeby wyjechał. ‒ Drużyna chce, żebym przyjechał na wizytę kontrolną z ich lekarzem i terapeutą, i muszę spotkać się z kadrą trenerską. Wylatuję we wtorek.

No nie Rhys masz minusa! Oj tam wyznaje taką samą zasadę (Atka)

15

141

‒ Wyjeżdżasz na zawsze? – pyta Sam rozszerzonymi oczami, wyrażając głośno dokładnie to o czym myślę i to łamie mi serce, że najwyraźniej przywiązał się do Rhysa tak samo jak ja. I nie wiem co z tym zrobić. ‒ Nie kolego tylko na jedną noc. ‒ Och, dobrze! – Sam wraca do swojego lanczu.

Och, dobrze. ‒ Powinniście jechać ze mną. – Oczy Rhysa są wciąż przyszpilone do moich, obserwując mnie uważnie. – Bardzo chciałbym pokazać wam Chicago. ‒ Nie mogę. – Kręcę głową i obracam się wycierają kuchenkę. ‒ Pomyśl o tym. ‒ Jedźmy, mamo! ‒ Nie mogę – powtarzam. – Muszę prowadzić biznes, Rhys. Nie mogę wyjechać w tak krótkim czasie. I Sam będzie w tym czasie na obozie bejsbolowym. – Wygląda na rozczarowanego, więc łagodzę ton i sięgam nakrywając jego rękę swoją. – Dziękuję za zaproszenie nas. Naprawdę. Ale nie mogę się wyrwać. Odwraca swoją rękę i ściska mocno moją. ‒ Wiem. Po prostu pomyślałem, że byłoby fajnie. ‒ Byłoby – burczy Sam. ‒ Jesteś dzisiaj taki zrzędliwy – mówię do niego i nakładam trochę owoców na jego talerz. ‒ Ty jesteś dzisiaj wredna – odpowiada. Biorę głęboki oddech i powoli go wypuszczam. ‒ Samuelu Beauregardzie Boudreaux, kocham cię, ale działasz mi dzisiaj na nerwy. Proszę, dostosuj swoje żagle. ‒ Mogę iść po prostu poczytać do swojego pokoju? ‒ Będę zachwycona, jeśli tak zrobisz. Odchodzi bocząc się do swojej sypialni. ‒ Co się dzieje? – pyta Rhys. ‒ Nudzi się. ‒ Nie, co się dzieje z tobą?

142

Krzywię się i trzymam oczy utkwione w blacie, wycierając go. Wkrótce

wyjeżdżasz i zakochuję się w tobie, i mój syn cię kocha, i muszę pracować więcej, żeby utrzymać od ciebie dystans. ‒ Nic. ‒ Bzdury. – Okrąża wyspę i obejmuje moją twarz rękami, przeszukując moje oczy. Boże, jego oczy są intensywne. Głupie oczy. ‒ Nigdy wcześniej mnie nie okłamałaś. ‒ Albo tak ci się wydaje. Jego nozdrza rozszerzają się z rozdrażnienia. Myślę, że to pierwszy raz, gdy jest na mnie zły. I nie podoba mi się to. ‒ Nic się nie dzieje, Rhys. Mój humor prawdopodobnie odzwierciedla Sama. Może po prostu muszę dostosować własne żagle. Przyciąga mnie w ciasny uścisk, przytulając moją głowę do swojej klatki zaraz nad swoim sercem, i dźwięk jego bicia sprawia, że chce mi się płakać. I nie mam pojęcia, dlaczego. Poza tym, że wyjeżdża. I nawet jeżeli tylko na jedną noc, nadejdzie dzień, w nie tak dalekiej przyszłości, że wyjedzie na dobre. I to boli.

143

Jest cudowny poniedziałkowy poranek. Wciąż zostało kilka godzin do czasu, aż goście zaczną przyjeżdżać, a Sam jest dzisiaj pierwszy dzień na obozie bejsbolowym. Mama jego przyjaciela, Henry’ego, odebrała go i odwiezie go też, gdy na dzisiaj skończą. Jutro będzie moja kolej. Sufitowe wentylatory kręcą się nad główną werandą, mieszając się z bryzą od strony rzeki i chłodząc nas. Rhys siedzi obok mnie z laptopem na kolanach, stukając w klawiaturę. Co jakiś czas mamrocze coś do siebie, drapie się po głowie, po czym wraca do pisania. Właściwie mam trochę czasu na czytanie, więc zakopuję się w najnowszej książce Laurelin Paige, pełnej pożądania, seksu i zawierającej dużo romansu. Romanse są moją największą grzeszną przyjemnością. A ta kobieta potrafi pisać. Spoglądam w górę, gdy samochód pojawia się na podjeździe, zaskoczona widokiem mojej starej przyjaciółki Cindy. Nie widziałam jej od kilku miesięcy. Zwykle nie odzywa się za wiele, gdy jest z jakimś nowym kolesiem, a ostatnio słyszałam, że znalazła jakiegoś bogatego gościa, w którego mogła wbić pazury. Cindy wysiada z auta i macha z uśmiechem na swojej ładnej twarzy. Jest dużo wyższa ode mnie, z długimi włosami w kolorze platynowego blondu i ładną twarzą, ale zawsze była zbyt skąpo ubrana jak na mój gust, i nie zamierzała przepraszać za to, że cieszyła się mężczyznami. A bardziej dokładnie, cieszyła się seksem i tym co ci faceci mogli dla niej zrobić. Nie powiedziałam, że była dobrą przyjaciółką. 144

‒ To Cindy – mówię, zanim Rhys zdąży zapytać. Spogląda z nad komputera wydając się nieświadomy tego, że Cindy w ogóle się pojawiła. Zastanawiam się nad czym pracuje. ‒ Hej, dziewczyno! – Cindy wchodzi po schodach na werandę i daje mi jeden z tych połowicznych uścisków, gdzie ledwie dotykasz drugą osobę. ‒ Hej, co tam? ‒ Nie mogłam po prostu przyjechać się przywitać? Przewracam oczami i kręcę głową. ‒ Nigdy tego nie robisz. ‒ Wiem, przepraszam. – Nie wygląda jakby było jej przykro. – Zastanawiałam się czy mogłabym pożyczyć tę czarną sukienkę, którą miałaś na sobie kilka miesięcy temu? Tę na jedno ramię? Jest ekstra urocza i mam randkę w piątek. ‒ Na mnie jest krótka. – Krzywię się, spoglądając na długie nogi Cindy. – Na ciebie będzie super krótka. ‒ Dokładnie. – Uśmiecha się, ukazując dołeczek w lewym policzku i puszcza mi oczko. ‒ Pewnie, pójdę po nią. Słyszę, jak Cindy przedstawia się Rhysowi, kiedy wchodzę po schodach do swojego pokoju. Gdy przekopuję się przez szafę, ekran w drzwiach trzaska i kiedy schodzę na dół, słyszę głosy z kuchni. Sprawdzam werandę na przodzie domu, tylko żeby się upewnić i tak jak myślałam, jest pusta. ‒ Och, no weź – mówi Cindy powstrzymując mnie przed wejściem do pomieszczenia i zamiast tego słucham. – Jestem zajebistą dupą. Musisz nudzić się tutaj jak mops całkiem sam ze skostniałą Gabby i jej rozwydrzonym dzieciakiem. ‒ Nie jestem zainteresowany – mówi po prostu Rhys. Przygryzam wargę. Moje ręce zaciskają się w pięści, ściskając materiał mojej ulubionej czarnej sukienki. ‒ Mówisz mi, że te cycki cię nie interesują? Zapłaciłam za nie sporo pieniędzy16.

Nie, ktoś inny zapłacił za nie sporo pieniędzy, Cindy. 16

Jezz naprawdę? Kobieto odpuść sobie jesteś żałosna!

145

– Mogę cię naprawdę uszczęśliwić, przystojniaczku – ciągnie dalej. Jej głos wywołuje u mnie mdłości. Nigdy wcześniej nie słyszałam jej mówiącej w ten sposób. Moja krew się gotuje i powinnam wmaszerować tam, i wybić z niej te bzdury, ale umieram, żeby usłyszeć jaka będzie odpowiedź Rhysa. Nie rozczarowuje mnie. ‒ Powiem ci to tylko jeden raz – mówi zimnym, twardym głosem. – Nie jestem zainteresowany niczym co masz do zaoferowania. Nigdy. Nie jesteś seksowna. Nie jesteś atrakcyjna. I chcę, żebyś przestała do mnie uderzać. ‒ Poważnie to odrzucasz. ‒ Daj temu cholerny spokój Cindy – mówię, wchodząc do kuchni. Zwęża na mnie oczy, a Rhys tylko krzyżuje ręce na piersi i opiera biodra o blat. Cindy stoi bliżej Rhysa niż mi się to podoba i bardziej się przysuwa, powodując, że się krzywi. ‒ Rhys tylko ze mną flirtował. Moja szczęka opada, a Rhys odchyla głowę do tyłu i śmieje się długo i głośno. ‒ Wiesz Cindy, zawsze wiedziałam, że byłaś zdzirą, ale nie sądziłam, że byłaś wystarczająco głupia, żeby przyjść do mojego domu i próbować uprawiać seks z moimi gośćmi. ‒ Och dorośnij – prycha i potem rechocze – pieprzyłam każdego faceta w twoim życiu od początku. – Kręci głową i patrzy na mnie jakby było jej mnie szkoda i całe moje ciało nieruchomieje. – Pieprzyłam tego licealistę, którego lubiłaś. Jak miał na imię? Scott? – Uśmiecha się ironicznie. – A potem był Colby. Pieprzył mnie przez to całe lato, kiedy wasza dwójka była razem. Gula rośnie w moim gardle, ale tylko unoszę brew i zachowuję się jakby mnie to gówno obchodziło. I teraz naprawdę nie obchodzi mnie, że spała z Colbym… widoczne jest to, że nie ma do mnie żadnego szacunku. Ona nawet za bardzo mnie nie lubi i odkąd zawsze wiedziałam, że Cindy jest egoistką, nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo mnie nienawidzi. ‒ Pieprzyłam nawet twojego brata, na litość boską. ‒ Fuj – mamroczę, wciąż nie mając pojęcia co Eli sobie myślał popełniając ten błąd. 146

Musiał być pijany. ‒ Więc chcesz powiedzieć, że – zaczynam żując wargę – jesteś niczym więcej niż tylko brudną dziwką, która wykorzystywała mnie do znalezienia facetów, którzy byli chętni dać ci pieprzenie z litości. Mruga wściekle, jej policzki czerwienią się z czystej furii i zaciska ręce w pieść. ‒ Ty suko! ‒ Uważaj na swój cholerny język – warczę na nią i rzucam sukienkę na stołek, podchodząc do niej. – Nie będziesz mówić tak do mnie ani nikogo innego w moim domu. Nie obchodzi mnie czy zdecydujesz się pieprzyć każdego faceta w stanie Luizjana… ‒ Poza mną – dodaje Rhys17. ‒ Ale nie będziesz przychodzić tutaj i starać się zaliczyć. Jak daleko sięgała nasza przyjaźń, skończyła się pięć minut temu, jak również dodatkowe pieniądze, które ode mnie wyciągałaś. Skończyłam. Wstawiałam się za tobą przez lata, Cindy. Dałam ci pracę w swoim hotelu. Teraz to wszystko skończone. Spoglądam na Rhysa i widzę, że mnie obserwuje. Jego zielone oczy są wypełnione ciepłem i uśmiechem. Gorącem. Jego usta nie są wygięte w górę, ale mogę zobaczyć dumę w jego oczach, gdy wygarniam Cindy to na co zasłużyła. Ma szczęście, że nie oderwałam jej głowy i nie wsadziłam w tyłek. ‒ Spójrz przykro mi, że uderzałam do kolesia, którego pieprzysz, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego marnuje swój czas na ciebie. ‒ Wystarczy – mówi spokojnie Rhys, niemal zbyt spokojnie. – Wynoś się stąd w cholerę. Oczy Cindy przeskakują do moich, a ja po prostu przechylam głowę na bok. ‒ Jesteś głucha czy głupia? Jej usta są zaciśnięte, dyszy z gniewu, jej niebieskie oczy błyszczą, gdy wymaszerowuje z kuchni, a kilka sekund później trzaskają drzwi wejściowe. Wzdycham głęboko i kręcę głową. ‒ Przykro mi z tego powodu. ‒ Dlaczego, do cholery, jest ci przykro? – pyta Rhys. 17

Kocham go, chyba już to pisałam  (Atka)

147

‒ Cóż, to było… niemiłe. ‒ To było gówniane przedstawienie – odpowiada, a potem chichocze. – I dobrze sobie z tym poradziłaś. ‒ Cóż, ciężko ci się oprzeć – informuję go teraz się uśmiechając. – To znaczy, rozumiem, dlaczego do ciebie uderzała. Jesteś wysoki, umięśniony i w ogóle. ‒ Umięśniony i w ogóle? ‒ Mmm. ‒ Cóż, byłaś cholernie seksowna z tymi błyszczącymi, dużymi, orzechowymi oczami ustawiając ją do pionu. W każdym razie jak w ogóle skończyłaś z taką przyjaciółką? ‒ Znam ją od pierwszej klasy. – Wzruszam ramionami. – Myślę, że to było po prostu przyzwyczajenie. Nie sądzę, żebym nawet szczególnie ją lubiła. Po prostu nigdy się jej nie pozbyłam. Kiwa głową. ‒ Kobiety są w tym dziwne. ‒ Tak. ‒ Chodź. – Wyciąga do mnie rękę i prowadzi z powrotem na werandę. – Muszę wysłać jeszcze trochę maili, a ty wciąż masz czas, zanim ludzie zaczną się pokazywać. ‒ Powinnam pracować. ‒ Wyjeżdżam jutro z rana i chcę spędzić z tobą każdą minutę jaką mogę. – Uśmiecha się do mnie. – I tak planuję zakraść się do twojego łóżka, po tym jak Sam pójdzie spać.

Dzięki Bogu.

‒ Chciałbym, żebyś mogła jechać ze mną – szepcze Rhys przy moich ustach wczesnym rankiem następnego dnia.

148

Stoimy obok jego wypożyczonego samochodu. Trzyma mnie blisko przy sobie, całując tak jakby miał mnie więcej nie zobaczyć. Czy tak to będzie wyglądać, kiedy w końcu wyjedzie na dobre? ‒ Bezpiecznej podróży – mówię, chwytając jego ramiona. – Zobaczę cię jutro, wiesz. Wzdycha i opiera swoje czoło o moje. ‒ Dlaczego czuję się tak jakbyś miała za mną nie tęsknić? ‒ A ty będziesz za mną tęsknić? Wygina te usta w górę w kąciku, posyłając mi ten seksowny półuśmieszek. ‒ Bardziej niż czuję się z tym komfortowo, Gabrielle.

Cóż, dobrze. ‒ Mogę też za tobą trochę tęsknić. Klepie mnie w tyłek, potem wsuwa swoje długie ciało na siedzenie kierowcy i zamyka drzwi. ‒ Do zobaczenia jutro – mówi, opuszczając szybę. ‒ Do zobaczenia. Macham, gdy odjeżdża, a potem wracam do hotelu, żeby upewnić się, że wszyscy z gości mają śniadanie, a ci co dzisiaj wyjeżdżają są wymeldowani. Moja ekipa sprzątająca jest już tutaj, pracując ciężko w pokojach. Mam dokładnie wystarczającą ilość czasu, żeby zabrać Sama na obóz na kilka godzin, wrócić do domu i wziąć się do roboty. To będzie pracowity dzień. To utrzyma moje myśli zajętymi na sprawach, które nie wiążą się z faktem, że Rhysa nie ma tutaj. Ponieważ to jest po prostu głupie. ‒ Jesteś gotowy, kolego? – pytam Sama, gdy krzątam się po kuchni, wkładając pudełko Cheeriosów z powrotem do spiżarni, a miskę Sama odkładając do zlewu. ‒ Tak! Dostaniemy dzisiaj szczeniaczka! ‒ Wiem. – Uśmiecham się i łapię go za rękę, prowadząc do samochodu. – To miło ze strony Rhysa, że kupił dla nas wczoraj wszystkie rzeczy, które będą nam potrzebne.

149

‒ Szczeniaczek najbardziej polubi plastikową piłkę – informuje mnie. ‒ Skąd wiesz? ‒ Ponieważ jestem moim szczeniaczkiem. ‒ Och, racja. Oczywiście. Obóz bejsbolowy jest zabawą dla dzieciaków. Spędzają kilka godzin ucząc się podstaw, potem rozgrywają krótki trzy rundowy mecz. Są zazwyczaj upadki i sprzeczki, i nieuchronnie jeden z chłopców wybucha płaczem, ale przez większość czasu to po prostu zabawa. Kiedy kończą, jedziemy z Samem zaledwie kilkanaście kilometrów dalej na parking, gdzie spotykamy się z kobietą i szczeniaczkiem. ‒ Och mamo, spójrz! Sam wyskakuje z samochodu i biegnie do uśmiechającej się kobiety ze szczeniaczkiem w rękach. Pies wierci się, próbując się uwolnić i dołączyć do Sama, ale trzyma go mocno. ‒ Witaj – mówię, gdy do nich dołączam. ‒ Witaj. Cóż, Sam, co myślisz? ‒ Myślę, że jest niesamowity! – Sam pociera ucho szczeniaczka delikatnie. – Lubi mnie. ‒ Też tak sądzę. – Przekazuje psa mojemu synowi, który śmieje się, gdy dostaje swojego pierwszego psiego całusa w twarz, co naprawdę sprawia, że mój brzuch się skręca. Jestem całkiem pewna, że wiem, gdzie był ten język. ‒ To wszystko, chyba że masz jakieś pytania. Ale masz mój numer, więc możesz dzwonić, jeśli będziesz tego potrzebować. ‒ Dzięki. Umieszczam chłopca i jego psa na tylnym siedzeniu, i kieruję się do domu. W czasie krótkiej dziesięciominutowej jazdy pies był na przednim siedzeniu, tylnym siedzeniu i wrócił na przednie siedemnaście razy. Siedemnaście.

150

Czuję ulgę, że mieszkamy na tak dużej ziemi, że nie martwię się o to, że Sam i szczeniak będą się bawić na podwórku. Nie mieszkamy również przy ruchliwej drodze, więc Sam powinien być w stanie bawić się z nim bez smyczy. A ten szczeniak zdecydowanie potrzebuje spalić trochę energii. ‒ Jak go nazwiesz? – pytam Sama. ‒ Derek. Krztuszę się prychając i śmiejąc się w tym samym czasie. ‒ Derek? Dlaczego tak? ‒ Ponieważ Derek Jeter odszedł na emeryturę i wiem, że nie jestem fanem Jankesów, ale tutaj chodzi o szacunek, mamo. ‒ Ach – odpowiadam poważnie. – Co jeśli nazwałbyś go Jeter? ‒ Jeter to nazwisko. – Przewraca oczami jakbym po prostu tego nie rozumiała, sprawiając, że jeszcze bardziej się uśmiecham. – Derek to jest imię. ‒ W porządku, to twój pies. – Wyciągam ręce w górę w geście poddania się, a potem unoszę szczeniaczka w ramionach, przytulając i głaskając tego słodkiego małego gościa. Naprawdę jest uroczy. Jest rudy, a jego uszy są niemal tak wielkie jak reszta jego. I och, ten słodki zapach szczeniaczka. Sama mogę się w nim odrobinę kochać. – Upewnij się, że się wysika potem możesz go zabrać i pokazać swój pokój, i kuchnię. ‒ Dobrze! Chodź, Derek.

Derek. Mój dzieciak jest przezabawny. Podchodzę do lady i szukam iPada, żebym mogła otworzyć swój program z kalendarzem dla hotelu, aby ponownie sprawdzić listę gości i zobaczyć, czy ktoś zarezerwował coś online od wczorajszego popołudnia. Ale go tam nie ma. Sprawdzam w kuchni, sypialni i nawet w samochodzie. Nic. Gdzie, do cholery, go zostawiłam? Jestem nieporadna bez niego. Nienawidzę poruszać się na oślep, nie wiedząc, których gości dopisałam do jakich pokoi i definitywnie nie mogę przyjmować telefonicznych rezerwacji bez mojego programu. Nagle dzwoni mój telefon i spoglądając w dół na niego widzę, że to znowu ten sam nieznany numer. 151

‒ Halo? Następuje długa pauza, a potem rozmowa się kończy. Boże, nienawidzę tego. W porządku, Gabby, dostosuj swoje żagle. Nie możesz znaleźć iPada. Co dalej? Mój komputer. Mogę zalogować się do programu na komputerze i używać go tam, dopóki nie znajdę swojego cholernego iPada. Mam nadzieję. Próbuję się zalogować, ale odpowiada, że hasło jest nieprawidłowe. Czy go zapomniałam? Zawsze używam tego samego: SAMSMOM. Nie, nie mogę się zalogować. Co za pieprzone piekło? Nie mam czasu, żeby się tym zajmować, więc dzwonię do Beau. ‒ Mogę pożyczyć twojego iPada? Nie mogę znaleźć swojego. ‒ Pewnie, ale zabrałem go ze sobą do pracy. ‒ Świetnie. – Zwieszam głowę na ręce. Będę musiała poruszać się na ślepo i tak, a przynajmniej, dopóki Beau nie wróci do domu. – Czy mógłbyś, proszę przynieść go mi, kiedy wrócisz do domu? ‒ Pewnie. ‒ Dzięki. – Rozłączam się i nagle słyszę hałas dochodzący z kuchni. ‒ Mamo! Szybko! Skaczę na nogi biegnąc do kuchni, gdy ponownie dzwoni mój telefon. ‒ Halo? Cisza a potem rozmowa zostaje przerwana. To zaczyna robić się niesamowicie irytujące. Wbiegam do kuchni i zatrzymuję się gwałtownie na widok przede mną. Derek pluska się w pięciocentymetrowej kałuży wody na kuchennej podłodze, mocząc siebie i Sama. Moja zmywarka jęczy i wydaje najdziwniejsze odgłosy, jakie kiedykolwiek słyszałam. Dlaczego po prostu jej nie wymieniłam, zamiast naprawiać? Przecież mogę sobie na to pozwolić. Co jest, do cholery, ze mną nie tak? ‒ Czy to psia kupa na mojej podłodze? – krzyczę, wskazując na kupkę zaraz na krawędzi wodnej kałuży. 152

‒ Przepraszam – mówi Sam, potem chichocze, gdy Derek go ochlapuje. – Nie chciał. ‒ Zabierz go na dwór. Teraz. – Drapię się po głowie, a następnie sięgam po mopa i środki czystości, żeby posprzątać ten bałagan. I potem dzwoni mój telefon. Nie odebrałabym od nieznanego numeru, ale to ale to może być gość. ‒ Halo. Teraz moja cierpliwość wisi na włosku. ‒ Halo, do cholery!

Kliknięcie. ‒ Wiesz co? – Grzmię i podchodzę do lodówki, otwieram ją i wsadzam telefon do środka. Skończyłam z tym. Muszę usunąć go z widoku i z myśli na chwilę. Mam kupę… na litość boską… do sprzątnięcia, przeciek do uszczelnienia i nie mogę znaleźć swojego cholernego iPada! Zajmuję się śmierdzącym bałaganem, narobionym przez byłego najbardziej uroczego szczeniaczka świata i ścieram wodę, pracując szybko, ponieważ zaraz powinni przyjechać goście. I kiedy myślę, że wszystko posprzątałam, słyszę bardzo znajomy, przerażający dźwięk rozbijania na górze. ‒ Och, kurde! – słyszę jak Sam krzyczy na dworze. – Tak, wybił kolejne okno. – Mamo, Derek rzucił piłką w okno! Pochylam się nad blatem, zakopując twarz w dłoniach i modląc się o martini albo cztery dla siebie. To jest dzień z piekła rodem.

‒ Nie mogę uwierzyć, że Sam wybił kolejne okno ze wszystkiego innego – mówi Beau chichocząc, zarabiając tym ode mnie piorunujące spojrzenie. – Nie, żeby to było zabawne.

153

‒ To nie jest zabawne – odpowiadam, ale nie mogę powstrzymać małego chichotu. – Dobra, teraz jest to trochę zabawne. ‒ Wymienimy zmywarkę – mówi. ‒ Nie mów jej jak ma prowadzić interes – mówi Van, gdy wkracza do kuchni z pustym talerzem z godziny wina w salonie. – Ma to pod kontrolą. ‒ Najwyraźniej nie mam. ‒ Dzisiaj był po prostu gówniany dzień – odpowiada Van i przyciąga mnie w wielki uścisk, który jest taki dobry. Nie zdawałam sobie nawet sprawy jak bardzo tego potrzebowałam aż do tej chwili. – Idź spać. Skończę to. I tak została tylko godzina. Mogłabyś skorzystać z odpoczynku. ‒ Jesteś pewna? ‒ Łał, jest zmęczona, jeżeli ledwie podejmuje w tym temacie walkę – mówi Beau. – Tak, idź. Och, proszę to mój iPad. Krzywię się na niego ‒ Po prostu zostaw go na ladzie. Zajmę się tym rano. Beau kiwa głową w chwili, gdy Sam wsuwa swoją głowę przez drzwi. ‒ Derek nie chce iść spać. ‒ I oto zaczynamy – mamroczę. ‒ Mogę się tym zająć – mówi Van, ale kręcę głową. ‒ Nie, położę go do łóżka i potem sama to zrobię. Dzięki za wszystko. ‒ Dobranoc. ‒ Chodź. – Biorę małą rączkę Sama w swoją i prowadzę do jego sypialni, gdzie Derek śpi jak zabity, pod kołdrą z głową na poduszce. – Przestraszony, co? Sam kiwa poważnie głową. Spoglądam na krzesło w rogu, gdzie zwykłam kołysać Sama i zamiast dwukrotnie to przemyśleć, podnoszę śpiącego szczeniaka i podaję go Samowi, po czym podnoszę Sama i siadam na krześle ze swoim chłopcem, i jego szczeniakiem w ramionach. ‒ Co robimy? – szepcze Sam. ‒ Pokołyszemy się przez chwilę. Chcesz, żebym zaśpiewała?

154

Ziewa i kiwa głową, głaskając Dereka, który nie jest nawet świadomy tego, że został przeniesiony. Niemowlaki i szczeniaki śpią jak zabici.

Jesteś moim słoneczkiem, moim jedynym słoneczkiem… Zaczynam kołysać się powoli i śpiewam cicho piosenkę, którą tata mi śpiewał, gdy byłam małą dziewczynką. Śpiewałam ją Samowi od dnia jego urodzin. Uspokaja nas oboje. I z jakiegoś powodu potrzebuję uspokojenia. Nie dlatego, że to był katastrofalny dzień. Miałam ich wiele. Tęsknię za Rhysem. I nie ma go już od dwunastu godzin. Sam wtula się we mnie i oddycha głęboko, zasypiając a ja po prostu kołyszę się i nucę chwilę dłużej, ciesząc się sposobem w jaki czuję swojego słodkiego chłopca w moich ramionach. Demoniczny szczeniak też jest uroczy, zwinięty przy piersi Sama, pochrapując lekko. To. To właśnie tutaj, jest najważniejszą częścią mojego życia i dobrze zrobię, jeżeli to zapamiętam. W końcu wstaję i kładę Sama do łóżka. Zostawiam Dereka z nim zrezygnowana, że przegram w ustanowieniu zasady żadnych szczeniaków w łóżku. Ostatecznie, jaka w tym szkoda? Gdy jestem już u siebie, przebieram się w piżamę, szczotkuję włosy i szukam telefonu w drodze do łóżka. Boże, jestem tak cholernie zmęczona, ale chciałabym usłyszeć przed zaśnięciem głos Rhysa i nie rozmawiałam z nim cały dzień. Ale nie mam pojęcia, gdzie zostawiłam telefon i szczerze jestem zbyt padnięta, żeby wyruszyć na jego poszukiwania. Więc opadam na łóżko, zwijam się w kłębek i po prostu zasypiam.

155

‒ Świetnie sobie radzisz, Rhys – mówi lekarz, siadając przy stole konferencyjnym ze mną, trenerem i resztą poszczególnych trenerów drużyny. – Trening fizyczny, który wykonujesz przynosi efekty. Mięsień ładnie się goi. ‒ Czuję się na sto procent – odpowiadam szczerze. – Nie jestem już dłużej obolały i nie czuję rwania. ‒ W ogóle? – pyta z uniesioną brwią. ‒ Jeśli nacisnę na siebie zbyt mocno czuję to – przyznaję. Nie ma potrzeby kłamać. To nie wykluczy mnie z gry na zawsze. Dzięki Bogu. ‒ To jest normalne – odpowiada doktor, kiwając głową. – Będę trzymał cię poza grą do końca tego sezonu, ale ćwicz tak dalej i będziesz gotowy na wiosenny trening. ‒ To wspaniałe wiadomości – mówi trener, wzdychając. Wiem, że on i cała reszta martwili się, że się z tego nie podniosę. To przerażało mnie na śmierć. ‒ Czego mogę się spodziewać, kiedy wrócę? – pytam. ‒ Dobre pytanie – odpowiada lekarz. – Jest wiele możliwości. Możesz męczyć się szybciej i trzeba będzie cię zastępować wcześniej w grze. ‒ Pieprzyć to – mamroczę. ‒ Ale możesz również wrócić silniejszy niż wcześniej i nigdy więcej nie mieć kolejnych problemów. Nie będziemy naprawdę wiedzieć, dopóki to się nie stanie.

156

‒ Co dokładnie robiłeś? – pyta mnie młoda trenerka o imieniu Julie. – Możesz przeprowadzić nas przez swoją rutynę? Ćwiczenia, które wykonujesz? Co odczuwasz w ramieniu, gdy je wykonujesz? Odpowiadam, opisując godzinę

za godziną ciężkiej pracy,

popychania

i podnoszenia ciężarów, wykonywanie pompek z Gabby albo Samem na plecach i tuziny innych o mniejszym zakresie ruchowym ćwiczeń, przez które przeciągałem swoje ramiona każdego dnia. ‒ Na początku, bolało jak cholera – mówię z żałosnym uśmiechem. – A teraz jestem w stanie przejść od jednego ćwiczenia do drugiego. Jeżeli naciskam zbyt mocno, jest obolałe. Nie czuję jednak jakby znów miał się zerwać… tylko odczuwam to jakbym je przećwiczył. Ale przykładam lód i odpoczywam przez resztę dnia, i jest dobrze. ‒ Kiedy możemy zacząć ogłaszać powrót Rhysa? – pyta Melanie Sloan, moja publicystka. ‒ Kiedy tylko chcecie – odpowiada doktor. – Wróci na wiosnę. ‒ Dziękuję – odpowiadam. – Jestem gotowy wrócić do pracy. ‒ Ciesz się jeszcze tymi kilkoma miesiącami wolnego – mówi trener, gdy wstajemy, aby wyjść. – Wkrótce zamierzam zaharować twój tyłek.

Nie kłamie. Trener Adams jest najbardziej wymagającym, twardym trenerem z jakim kiedykolwiek pracowałem. Podziwiam go i szanuję jak nikogo innego. Wymaga nienagannej etyki pracy od każdego ze swoich zawodników. Oczekuje od nas wiele, ale to jest to co sprawia, że robota jest wykonana. Tylko się uśmiecham i wychodzę za nim z pokoju. ‒ Nie zapomnij – mówi Melanie swoim nieugiętym głosem, idąc za nami. – Masz nakręcić reklamę dla Szpitala Dziecięcego za około pięć tygodni. ‒ Wrócę na to – odpowiadam. – Nie martw się. ‒ To nie o ciebie muszę się martwić – mówi. – Ale nie zaszkodzi ci przypomnieć. Jeden z trenerów zajmuje czymś głównego, dając mi tym chwilę na sprawdzenie telefonu. Żadnej wiadomości od Gabby. Nie miałem od niej żadnych wieści przez cały dzień. Wysłałem kilka wiadomości i nawet raz próbowałem dzwonić, ale nie odbierała. 157

Zaczynałem się martwić. Szybko wystukuję kolejną wiadomość.

Jak ci mija dzień? Następuje wymiana uścisków dłoni i męskich uścisków, gdy trenerzy i Melanie wychodzą, i teraz zostaliśmy tylko trener i ja. ‒ Słyszałem o tym co zrobiłeś dla Neila – zaczyna, idąc za mną do wypożyczonego samochodu. Opieram tyłek o okno od strony kierowcy i patrzę w twarz mężczyźnie, który jest prawie tak wysoki jak ja. Ma pięćdziesiąt pięć lat, ale jest niemal w takiej samej formie co ja. ‒ Byłem zaskoczony, że przejechał całą drogę aż do Nowego Orleanu – odpowiadam. ‒ Ja nie. Miałem nadzieję, że to zrobi, kiedy powiedziałem mu, że potrzebuje tydzień wolnego, żeby zebrać swoje gówno do kupy. ‒ Jak sobie radzi? ‒ Lepiej. – Trener wzdycha i wkłada ręce do kieszeni. – A ty jak się masz? Naprawdę? ‒ Powiedziałem ci, mam… ‒ Wiem co powiedziałeś lekarzowi, żeby dostać zielone światło na powrót. I czuję cholerną ulgę, jak diabli, że wrócisz na wiosnę. Ale jak ty się masz?

Jak się mam? Pocieram ręką usta, myśląc o Gabby i Samie, i hotelu. Pomimo że jestem poza sezonem, jestem zadowolony. Jestem szczęśliwy. ‒ Radzę sobie naprawdę dobrze. ‒ Kim ona jest? – pyta trener z drganiem ust. Zawsze był aroganckim, wszystkowiedzącym dupkiem. Oczywiście zawsze ma rację. ‒ Gabby – odpowiadam miękko i wpatruję się w niemal pusty parking. ‒ I mieszka w Nowym Orleanie? ‒ Około trzydzieści minut drogi za miastem, tak. Prowadzi hotel, w którym się zatrzymałem. ‒ Właścicielka hotelu. – Unosi krzaczastą, szarą brew. – Ciężko pracująca.

158

Zawsze ma rację. ‒ Cholernie ciężko pracująca – zgadzam się, kiwając głową. – Jest piękna. Mądra. Dużo bystrzejsza ode mnie. – Uśmiecham się i kręcę głową, pocierając niespokojnie kark. Dlaczego jestem niespokojny? – Ma małego chłopca. Ma małego, siedmioletniego chłopca, który jest prawdopodobnie największym fanem Cubsów jaki istnieje. ‒ Założę się, że cieszy się mając ciebie blisko – mówi Trener z uśmiechem. ‒ Mnie też to cieszy. Jest tak mądry jak jego mama i rzeczy, które mówi są zabawne. ‒ Kochasz ich. Wzdycham i kiwam głową, a potem tylko wpatruję się w mężczyznę, któremu ufam tak jak nikomu innemu w swoim życiu. ‒ Nie wiem co mam z tym, do cholery, zrobić. Śmieje się. ‒ Kochaj ich dalej. ‒ To takie proste? – pytam i maszeruję kilka kroków dalej, po czym wracam. – Jak mogę sprawić, że to zadziała? Mam wymagającą karierę, która trzyma mnie w drodze przez większą część roku. Mieszkam w Chicago, na litość boską. Ona prowadzi znakomicie prosperujący rodzinny biznes w Nowym Orleanie. ‒ Ostatnim razem jak sprawdzałem zarabiałeś wielką stertę pieniędzy. Uśmiecham się. ‒ Sam chodzi do szkoły. ‒ Większa część sezonu przypada na wakacje – odpowiada. – Spójrz, wielu zawodników zdołało mieć szczęśliwe rodziny i karierę bejsbolową. To może być niezła żonglerka podczas sezonu, ale da się to zrobić. Przywieź ich ze sobą. Stać cię na to. Mieszkaj w Nowym Orleanie pomiędzy sezonami. To co mówi ma wiele sensu. Może mogę przekonać Gabby, żeby zatrudniła jakąś pomoc i mogliby z Samem dołączyć do mnie na większość sezonu. Ponieważ sama myśl o życiu bez nich wywołuje we mnie ból jakiego myśl o utracie bejsolu nigdy nie powodowała. ‒ Nigdy nie bałeś się ciężkiej pracy, Rhys.

159

Krzywię się. ‒ Do cholery nie. Wiesz, że ciężka praca mnie nie przeraża. ‒ To dobrze, ponieważ jeśli myślałeś, że bejsbol był ciężki, tylko poczekaj aż zaczniesz pracować nad związkiem. Czy jest tego warta? Powolny uśmiech rozciąga się na mojej twarzy, gdy myślę o Gabby, z jej długimi ciemnymi włosami i orzechowymi oczami. Jak wywołuje mój śmiech i po prostu sprawia, że czuję się cholernie dobrze. ‒ Tak, jest tego warta. ‒ Nie mogę się doczekać, żeby poznać ją i jej syna. – Trener szczerzy się i klepie mnie w zdrowe ramię. – Może zabiorę tam żonę po sezonie, żeby sprawdzić jej hotel. Jest niesłychanie cierpliwa podczas sezonu. Zasługuje na wycieczkę. ‒ Powinieneś tak zrobić. Jest świetny. ‒ Wiesz, jeśli kiedykolwiek będziesz miał pytania odnośnie zabierania ze sobą rodziny w tę drogę albo jeśli Gabby będzie czegoś potrzebować, możesz zadzwonić do mojej żony, albo do jakiegokolwiek innego żonatego zawodnika. Trzymamy się razem i nikt nie chce, żebyś nawalił. ‒ Dzięki. – Kiwam głową, czując się jeszcze bardziej komfortowo, zadowolony i przekonany, że to zadziała. – Trzymam cię za słowo. ‒ Nie oferowałbym tego gdybym się tego nie spodziewał. – Ponownie klepie mnie w ramię, a potem odwraca się i idzie w stronę swojego samochodu. – Bezpiecznej podróży, synu. Macham mu i wsiadam do auta, ale zanim udaję się w drogę do hotelu, znów sprawdzam telefon. Nic. Jest teraz późny wieczór. Spędziłem cały dzień na testach i spotkaniach, konsultacjach i godziny z publicystką, dyskutując o wszystkich wspaniałych okazjach, które dla mnie przygotowała. Będę przeklęty, jeśli będę reklamował krem do stóp dla sportowców. Część dnia spędziłem również na spotkaniach z prawnikami, analizując kontrakty i z doradcami finansowymi. Cały wachlarz.

160

Sprawdzam telefon i krzywię się, gdy nie mam żadnej odpowiedzi od Gabby. Ponownie próbuję do niej zadzwonić, ale przekierowuje mnie na pocztę głosową. Gdzie ona, do cholery, jest? Co jeśli coś się jej stało? Żuję wargę i stukam palcami w kierownice. Powinienem wrócić tam jutro rano, ale nie mogę skontaktować się z Gabby. Pieprzyć to. Wybieram numer Melanie. ‒ Czy o czymś zapomnieliśmy? – pyta z uśmiechem w głosie. ‒ Chcę wrócić do Nowego Orleanu dzisiaj wieczorem zamiast jutro. Następuje pauza. ‒ Mogę spróbować zamienić twoje loty, ale o tej porze prawdopodobnie i tak nie będzie nic aż do rana. ‒ Wyczarteruj lot. Kolejna pauza. ‒ Wszystko w porządku, Rhys? ‒ Tak. Muszę wrócić dzisiaj do Nowego Orleanu. Mogę pozwolić sobie na cholerny samolot, Mel. ‒ Okej. Uważaj to za załatwione. Zadzwonię, kiedy będę miała szczegóły. ‒ Dzięki. Rozłączam się i kieruję się do hotelu po torbę i żeby się wymeldować. Jestem pewien, że nic jej nie jest. Jestem pewien, że przesadzam, ale, do cholery, muszę ją zobaczyć. Potrzebuję jej.

Jest późno, kiedy dojeżdżam do hotelu. Albo wcześnie jak sądzę. Jest około czwartej rano. Hotel jest pogrążony w ciemności poza światłem na werandzie, które Gabby zawsze zostawia włączone i jestem wdzięczny, że wciąż mam klucze, więc mogę wejść do środka bez budzenia jej.

161

Jest cicho, a ja już czuję się tutaj bardziej jak w domu niż kiedykolwiek czułem się w Denver, w domu, który dzieliłem z Kate. Idę do prywatnej części Gabby i Sama. Jest tutaj prosto, tylko dwie sypialnie, łazienka i niewielki salonik z telewizorem i wygodną kanapą, żeby Sam mógł się bawić i oglądać swoje programy. Najpierw sprawdzam Sama. Śpi mocno ze szczeniaczkiem zwiniętym obok niego. Żadnemu z nich nawet nie drgnie powieka, kiedy całuję Sama w czoło i głaskam szczeniaczka za uchem18. Przymykam drzwi w sposób jaki lubi Sam, zostawiając małą szczelinę, żeby światła z korytarza przenikały odrobinę. Potem po cichu kieruję się do pokoju Gabby. Jest ciemny i tak samo cichy jak reszta domu, i kiedy moje oczy przyzwyczajają się do tego, mogę zobaczyć, że jest zwinięta w kłębek na środku łóżka. Jest tak cholernie mała. Mogę podnieść ją jakby nic nie ważyła. Ale pieprz mnie, to czego brakuje jej we wzroście nadrabia jej duch. Ta kobieta ma wielką osobowość. Kocham to. Rozbieram się i wsuwam pod kołdrę, przyciągając Gabby delikatnie w swoje ramiona. Płoszy się i sapie. ‒ Rhys? ‒ Lepiej, żebym był jedynym, który wczołguje się do łóżka z tobą, kochanie. ‒ Co ty tutaj robisz? – Sprawdza godzinę i widzi jak jest wcześnie. – Czy coś się stało? ‒ Tak. Nie mogłem się z tobą skontaktować. – Obejmuję jej twarz rękami i patrzę w oczy, dzięki poświecie księżyca w pełni wpadającej przez jej duże okno. – Próbowałem dodzwonić się do ciebie i pisałem przez cały dzień, a nie mogłem uzyskać od ciebie odpowiedzi. ‒ Nie jestem pewna, gdzie położyłam telefon – odpowiada cicho i uświadamiam sobie, że jest na granicy płaczu. – Miałam naprawdę gówniany dzień. Przesuwam opuszkami palców wzdłuż jej policzka, a potem odgarniam jej włosy za ramię. Kurwa, tak cholernie dobrze mieć ją w swoich ramionach. Wiedzieć, że z nią wszystko dobrze.

18

Czyż on nie jest słodki?

162

‒ Co się stało? ‒ Zgubiłam iPada, co oznacza, że nie mogę dokonywać rezerwacji, albo nawet sprawdzić, które pokoje powinni dostać goście. To całkowicie rozwaliło mi cały dzień. Zmywarka znów się zepsuła, zalewając kuchnię. ‒ Ta rzecz musi zostać wymieniona – szepczę i całuję jej czoło. ‒ Szczeniak zrobił kupę na podłogę w kuchni, a potem wskoczył w wodę przemaczając całkowicie siebie i Sama – kontynuuje i wtula się we mnie, zakopując twarz w moją klatkę i obejmuje mnie, ściskając ze wszystkich sił. Boże, czy cokolwiek kiedykolwiek w moim życiu sprawiało, że tak się czułem? Jeżeli tak, to tego nie pamiętam. – A potem, na domiar tego wszystkiego Sam rozbił kolejne okno. – Jej głos załamuje się, a następnie pociąga nosem i zaczyna płakać. – Beau i Van przyszli i pozwolili mi położyć się wcześniej. Sami skończyli wieczorne obowiązki w hotelu. Jest tak cholernie wyczerpana. To przez to są te łzy, ponieważ żadne z tych wydarzeń samo w sobie nie rozwaliłoby jej tak. Ale wszystkie na raz w jeden dzień to dużo do ogarnięcia i nie było mnie tutaj, żeby jej pomóc. Kurwa. Po prostu ją trzymam, głaskam, przytulam i pozwalam to wszystko wypłakać. I kiedy w końcu kończy, gdy pociąganie nosem ustaje, czuję jak moje usta się wyginają. ‒ Szczeniak pluskał się w wodzie? Kiwa głową. ‒ I była kupa na podłodze? Znów kiwa głową, a potem burczy: ‒ Na szczęście nie narobił do wody. Chichoczę i przygryzam wargę, ponieważ to nie jest zabawne. Przez to płakała. ‒ A potem Sam poszedł na dwór i wybił okno? ‒ Powiedziałam mu, żeby zabrał demonicznego szczeniaka na dwór, abym mogła posprzątać ten ogromny bałagan w kuchni, a potem usłyszałam hałas. Wybił okno w twoim pokoju. ‒ To jest mój pokój – odpowiadam bez namysłu. I potem nie mogę się powstrzymać. Śmiech po prostu wychodzi. 163

‒ To nie jest zabawne – mówi i odchyla się, piorunując mnie wzrokiem. ‒ Przepraszam – odchrząkuję i staram się przybrać poważny wyraz twarzy, ale to jest niemożliwe. Powolny, nieśmiały, senny uśmiech rozciąga się na jej pięknej twarzy. ‒ Dobrze, to jest poniekąd zabawne. I tutaj w chłodnej ciemności sypialni śmiejemy się w swoich ramionach, a potem po prostu leżymy uśmiechając się i wpatrując się sobie w oczy. ‒ Pieprz mnie, jesteś piękna. Próbuje zawstydzona spojrzeć w dół, ale łapię za jej podbródek. ‒ Nie, nie odwracaj ode mnie wzroku. Jesteś najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałem. Jest siedem bilionów uśmiechów na tym świecie, ale to twój jest moim ulubionym. Jej uśmiech się poszerza. ‒ Dziękuję ci. To sprawia, że czuję się… wyjątkowa. ‒ Jesteś wyjątkowa. – Całuję jej czoło, następnie nos. – Jesteś piękna. ‒ Jesteś czarujący. Uśmiecham się przy jej skórze. Zawsze do tego wracamy. Musi wstać za jakąś godzinę i chociaż myślałem, że byłem wyczerpany, gdy się tutaj dostałem, nagle mam trochę dodatkowej energii do wykorzystania. Oczywiście, nie mogę, do cholery, przestać jej dotykać. Przyciąga mnie do niej w sposób, którego nigdy się nie spodziewałem. Popycham ją na plecy i całuję powoli jej szyję. Delikatnie. Zamierzam zrobić to naprawdę wolno. ‒ Pragnę cię – szepcze mi do ucha. ‒ I wzajemnie – odpowiadam. Przesuwam usta wzdłuż linii jej szczęki do ust i spędzam trochę czasu całując ją zapamiętale, przygryzając tę pulchną dolną wargę i skubiąc kącik. Kręci się, przyciskając do mnie i z radością przyciągam ją mocniej do siebie, ściągając jej koszulkę, delektując się tym jak jest ciepła i słodka. Skóra przy skórze. Moje palce zsuwają się w dół jej klatki piersiowej lekko muskając sutki, brzuch, żebra. Wiem, że jest świadoma swojego pociążowego brzuszka, ale nie mogłoby mnie

164

mniej obchodzić te kilka rozstępów i trochę dodatkowej skóry. Jest niesamowita, dokładnie taka jaka jest. Pieprz mnie, nie mogę przestać jej dotykać. Patrzeć na nią. Mógłbym gapić się na nią przez cały cholerny dzień. Wsuwa palce w moje włosy i zaciska w pieść, powodując, że warczę przy jej szyi, wycałowując sobie drogę do jej piersi. Jej cycki są fantastyczne. Wciągam jeden sutek pomiędzy usta i ciągnę tylko odrobinę, powodując, że wygina plecy w łuk i wzdycha. Dźwięki, które wychodzą z jej seksownych ust sprawiają, że mój już twardy fiut drga. Jej nogi są niespokojne, poruszają się tam i z powrotem, widocznie starając się złagodzić ból pomiędzy nimi. Będę szczęśliwy móc to dla niej zrobić. Ale jeszcze nie teraz. Zrobimy to powoli. ‒ Rhys – szepcze. ‒ Twoja skóra jest taka miękka. – Jedną rękę przesuwam wzdłuż jej brzucha i wsuwam pod gumkę jej majtek, a opuszki palców delikatnie muskają jej gładką cipkę, powodując, że jej biodra wierzgają. – Kocham sposób w jaki brzmisz. Poruszasz się. Pachniesz. ‒ Pachnę? – Chichocze cicho i porusza biodrami tak, że mogę ściągnąć jej majtki w dół jej nóg. – Jak pachnę? ‒ Jakbyś chciała mnie w sobie. – Jej oczy płoną. – Jakbyś chciała, żebym wchodził i wychodził z ciebie, i sprawił, że dojdziesz jak szalona. ‒ Zapach jest prawidłowy. Jej oczy są rozszerzone, obserwuje mnie i zastanawia się co mogę zrobić dalej. Ale nie chcę zrobić tego dziko i szaleńczo. Chcę to utrzymać powoli i leniwie. Sennie. Kochająco. Ponieważ po raz pierwszy w życiu czuję się jakbym kochał się z kobietą. Nie pieprzę jej. Nie uprawiam seksu. Ten sposób jest bardziej intymny niż to. ‒ Jesteś o wiele więcej, Gabby. ‒ Więcej? – Wzdycha, gdy moje palce zsuwają się niżej pomiędzy jej fałdki, masując je łagodnie. – Więcej niż co? 165

‒ Więcej niż wszystko. – Wciągam jej sutek z powrotem do ust i wciskam jeden palec w jej ociekające wnętrze, i szczerzę się radośnie, kiedy te biodra wierzgają i łapie mnie za ramiona. ‒ Zaraz dojdę. I to wskazówka dla mnie, żeby zwolnić. ‒ Jeszcze nie. ‒ Psuj zabawy – dąsa się, wysuwając dolną wargę. Jest cholernie urocza. Przygryzam tę wargę i uśmiecham do niej. Dlatego czuję się inaczej, gdy uśmiecham się do niej niż kiedy uśmiecham się do innych. To najbardziej zadziwiająca sprawa. W końcu przesuwam ciało nad jej i opieram się na łokciach po obu stronach jej głowy, uważając, żeby jej nie przygnieść. Jest mniejsza ode mnie o połowę. Ustawiam się pomiędzy jej nogami i opieram swojego pulsującego fiuta na jej ociekającej cipce, i po prostu odpoczywam, uśmiechając się do jej radosnej twarzy. ‒ Kocham to z tobą – szepczę przy jej ustach.

Kocham cię. Boże, jestem taką cipką, jeżeli chodzi o te słowa. Ale z pewnością może to poczuć. Z pewnością wie. Nigdy wcześniej nie byłem zakochany, ale to jest tak wielkie, że nie ma cholernej mowy, że tego nie widzi. ‒ Czuć cię niesamowicie. – Jej ręce przesuwają się w górę i w dół po moich plecach, sprawiając, że oczy uciekają mi w tył głowy. ‒ Jesteś dobra ze swoimi rękami. Uśmiecha się słodko i unosi nogi wyżej na moje biodra, ruszając mną wystarczająco dla drobnego tarcia i warczę: ‒ Ja pieprzę. ‒ Tak, poproszę. ‒ Nie. – Odgarniam jej włosy z twarzy i przeciągam kłykciami po miękkim policzku. – Nie pieprzymy się teraz, Gabrielle. ‒ Nie, nie robimy tego. – Obraca twarz do mojej dłoni i całuje ją. – Ale będę cię potrzebować w sobie, proszę.

166

Odchylam głowę do tyłu i kiedy ustawiam się przy jej wejściu, wślizguję się do środka, pchając powoli i sprawiając, że oboje jęczymy. Boże, jest tak cholernie ciasna. Ściska mojego fiuta i mój kręgosłup natychmiast mrowi. ‒ Boże, Rhys czuć to niesamowicie za każdym cholernym razem. ‒ To jak pierwszy raz za każdym cholernym razem – odpowiadam cicho i trwam nieruchomo w niej, delektując się tym, jak dobrze ją czuć. I uświadamiam sobie, że nie mam, cholernej, prezerwatywy.

Kurwa. Zaciska się i muszę przygryźć jej szyję, żeby powstrzymać się od dojścia. ‒ Jeżeli będziesz tak dalej robić, to nie potrwa nawet w przybliżeniu tak długo jak tego chcę. ‒ Nie sądzę, że mogę się powstrzymać – mówi. Jej ręce chwytają mój tyłek i kołysze biodrami. Jej dopasowana cipka ciągle zaciska się wokół mnie. Zamierza dojść spektakularnie. Wiec znów zaczynam się poruszać, w krótkich ruchach uderzając w jej punkt G czubkiem fiuta. Wsuwam ręce pod jej tyłek i unoszę ją jeszcze bardziej w górę, sprawiając, że kąt jest jeszcze bardziej niewiarygodny i jej nogi zaczynają się trząść w ten sposób, który zwiastuje, że zaraz to straci. A ja nie wytrzymam dużo dłużej niż ona. ‒ Poddaj się, Gabby – szepczę przy jej ustach. – Dalej. Odchyla głowę do tyłu i jęczy, gdy drży wokół mnie. Nie ma żadnego krzyku, wołania, ale nie jest to przez to mniej intensywne. To jest wszystko. Dochodzę z nią, szybko wychodząc i wylewając się na jej brzuch, dysząc19. Ale nie mogę oderwać oczu od jej wspaniałej twarzy. ‒ Tak wiele więcej – szepczę.

19

Myślicie, że zdążył, czy że pojawi się małe Rhysiątko? :D

167

Jestem spóźniona. I żeby być całkowicie szczerą, nawet mnie to nie obchodzi ani odrobinę. Ponieważ właśnie spędziłam

dwie najbardziej niesamowite godziny

w moim życiu w łóżku z Rhysem, gdzie z pasją wielbił moje ciało przez każdą pojedynczą minutę tych dwóch godzin. Wielbił. Nie ma innego słowa, żeby to opisać. Sposób w jaki mnie dotykał, patrzył na mnie, mówił do mnie. Tak, część tego to wciąż była brudna gadka, dzięki Bogu, ale był również delikatny i tak dokładny… tak cholernie dokładny… i kochający. Czuły. To być może był najlepszy moment w moim życiu. Nie mogę uwierzyć, że przyjechał tutaj wcześniej tylko dlatego, że nie mógł się ze mną skontaktować. A skoro o tym mowa, gdzie, do diabła, jest mój telefon? Śpieszę do kuchni, żeby przygotować śniadanie dla gości i tam na blacie jest mój telefon wraz z notatką od Van.

Gabs, Znalazłam go w lodówce? Czy telefon się rozpuszczał? Martwiłaś się o kształt? Rhys próbował się dodzwonić. Kocham, Love, Van ‒ W lodówce? – pyta Rhys, czytając nad moim ramieniem. ‒ Tak. Wsadziłam go tam, ponieważ ciągle dostawałam irytujące połączenia od nieznanego numeru. I byłam rozdrażniona całą tą sprawą kupa/woda, więc upchałam go do lodówki i zapomniałam o tym. ‒ Opowiedz mi o tym nieznanym numerze. ‒ Nie ma o czym. Rozłącza się.

168

‒ Więc nie odbieraj. ‒ To może dzwonić gość. Muszę odebrać. Nalewa nam kawę i opiera biodra o blat, krzyżując ręce na piersi. Nie ma na sobie koszulki, tylko luźne sportowe spodenki i dobry, słodki Boże, moje ciało właśnie weszło w stan najwyższej gotowości. Poważnie, jego mięśnie są absurdalne. ‒ Widzisz coś co ci się podoba? – pyta z tym półuśmieszkiem na ustach. ‒ Meh. – Ukrywam uśmiech za kubkiem i biorę łyk kawy, a oczy Rhysa się zwężają. ‒ Co to było? ‒ Może. – Teraz uśmiecham się niewinnie i układam cynamonowe bułeczki na blaszce. – To znaczy ujdziesz. ‒ Ujdę. – Jego głos jest oschły, ale zielone oczy są pełne humoru, gdy obserwuje, jak krzątam się po kuchni. ‒ Nie powinieneś być w łóżku? Nie spałeś od dwóch dni. ‒ Na razie mam się dobrze. Gdzie jest Sam? ‒ Właśnie pojechał na obóz bejsbolowy. Kiwa głową. ‒ Więc, ujdę tak. ‒ Łał, naprawdę potrzebujesz, żebym połechtała twoje ego? – Kręcę głową i obracam się do kuchenki, ale nagle zostaję pochwycona w ramiona Rhysa, który całuje mnie do nieprzytomności. Jego ręce są wszędzie, jego usta pewnie i mocno na moich, gdy tak po prostu bierze to czego chce. A to czego chce to ja. ‒ Nie potrzebuję, żebyś łechtała moje ego, kochanie – szepcze przy moich ustach. – Nie o to tutaj chodzi. Nie ma tutaj żadnych ego. Tylko ty i ja, i nie mam problemu z przyznaniem, że jestem na ciebie napalony. Mam permanentny wzwód, jeśli chociaż o tobie pomyślę. Nie byłem taki napalony, odkąd byłem dzieckiem. Chciałbym mieć nadzieję, że jest to choć trochę odwzajemnione albo będę czuł się jak idiota.

169

‒ Zawsze cię pragnę – odpowiadam i przełykam mocno. – Twoje ciało jest obłędne, Rhys. Obłędne. Ale co więcej, pragnę tego w jaki sposób sprawiasz, że się czuję. ‒ Jak sprawiam, że się czujesz? ‒ Bezpieczna. Piękna. Seksowna. ‒ Tak. – Uśmiecha się i całuje mnie ponownie. – Jesteś tym wszystkim. Oblizuję usta, smakując go i obserwuję, jak powraca na swoje miejsce przy blacie. ‒ Mogę coś poruszyć bez obawy, że oderwiesz mi głowę? – pyta, wpatrując się w swoją kawę. ‒ Może. Ale nie jeśli chodzi o moje włosy. Dziewczyny są wrażliwe na punkcie włosów. Kręci głową. ‒ Nie, kocham twoje włosy. Myślę, że powinnaś zatrudnić kogoś do pomocy. Przygryzam wargę i się krzywię. ‒ Mogę to robić, Rhys. ‒ Wiem. Nie mówię, że nie możesz. Nie o to chodzi. Możesz, ale nie powinnaś robić tego wszystkiego sama. Pomyślałbym, że te ostatnie dwadzieścia cztery godziny pokazały ci, że dodatkowa para rąk tutaj do pomocy jest czymś co warto rozważyć. Może tylko ktoś kto zajmowałby się śniadaniami i wymeldowaniem. Albo chociaż tylko śniadaniami. Wzrusza ramionami i nie mogę nic poradzić na to, że myślę, że może mieć rację. Byłoby miło móc zawozić Sama do szkoły, czy pospać odrobinę dłużej albo po prostu mieć wolne ręce, żeby zrobić coś innego. A hotel jest teraz wystarczająco okupowany, że całkowicie stać mnie na zatrudnienie pracownika. ‒ Zastanowię się nad tym – odpowiadam w końcu i oczy Rhysa rozszerzają się w zaskoczeniu. ‒ Naprawdę? ‒ Tak. Masz rację, byłoby miło mieć trochę elastyczności rano. ‒ Łał. To było łatwiejsze niż myślałem. Śmieję się i całuję jego ramię, gdy go mijam.

170

‒ Nie jestem nierozsądna. Jestem tylko uparta. ‒ Ty. Nie. Nie miałem pojęcia. ‒ A ty jesteś mądralą. ‒ Lepsze to niż bycie głupkiem – mówi mrugając, a potem marszczy brwi, gdy obserwuje, jak wysuwam szuflady przeszukuję je i wsuwam na miejsce. – Co robisz? ‒ Próbuję znaleźć swojego iPada. ‒ Pomyślałaś o tym, że mogłaś go wsadzić do zamrażalki? ‒ Nie, ale nie mogę go znaleźć. Nigdzie. To znaczy mój telefon był w lodówce, więc nic nie wiadomo. ‒ Celna uwaga. Nie masz tej aplikacji, której możesz użyć, żeby pomógł ci znaleźć go, kiedy się zgubi czy zostanie skradziony20. ‒ Och, myślę, że mam! – Sięgam po telefon i włączam aplikację, potem przebijam się przez polecenia, aż pokazuje mi, gdzie jest mój iPad. ‒ Nie ma go w domu – mówi Rhys ponuro, ponownie zaglądając mi przez ramię. Powiększam mapę i próbuję domyślić się skąd znam ten adres. ‒ Byłam tam wcześniej. Skąd go znam? ‒ Nie wiem. ‒ Och mój Boże! – Obracam się gwałtownie i wpatruję z przerażeniem w Rhysa. – Wiem, gdzie jest. ‒ Okej, gdzie? ‒ To mieszkanie Cindy w mieście. Musiała go zabrać tamtego dnia, kiedy tutaj była. Dlaczego miałaby to zrobić? ‒ Aby zrobić z twojego życia piekło – odpowiada zawzięcie. – Wiesz, nie popieram przemocy przeciwko kobietom, ale z chęcią skręciłbym jej ten mały kark. ‒ Zastanawiam się czy zmieniła też moje hasło do programu – mamroczę, starając się ustalić co teraz zrobić. ‒ Co masz na myśli?

20

Nie wiem jak inne sprzęty, ale te z jabłuszkiem maja taką apkę, dzięki której można sprawdzić, gdzie w danym momencie znajduje się dane urządzenie. Przydaje się do śledzenia męża ;);P

171

‒ Potrzebuję programu, który na nim mam do ustalania wszystkich rezerwacji w hotelu. To moja Biblia. Mogę zalogować się do niego również z komputera, ale kiedy próbowałam, hasło było nieprawidłowe. Zawsze używam tego samego hasła, Rhys. Jedynym wyjaśnieniem jest to, że je zmieniła. ‒ Musisz zgłosić to jako kradzież na policji i wypełnić zgłoszenie. ‒ Co? – Kręcę w niedowierzaniu głową. – To szalone. ‒ Nie. Ukradła go, Gabby. Widocznie w celu skrzywdzenia cię. Nie zabrała go przez przypadek. Nie jest twoją przyjaciółką. Niech policja go dla ciebie odzyska. ‒ Mogę sobie pozwolić na nowy. ‒ Nie o to chodzi – mówi z zaciśniętą szczęką. – Zabrała coś co nie należało do niej.

Ma rację. ‒ Dobrze. Ale żeby to zrobić muszę pojechać do miasta. ‒ Pojedziemy zaraz po śniadaniu. ‒ Goście… ‒ Nie przyjadą aż do późnego popołudnia, a ci którzy zostają mają klucze, żeby się dostać do środka, jeśli wrócą przed nami. Nie będzie nas tylko kilka godzin. Naprawdę muszę zatrudnić pomoc. I przestać wybierać złodziejskich przyjaciół. ‒ Dobrze. – Kiwam głową i wyciągam bułeczki z piekarnika. – Głodny? ‒ Tak. – Obracam się i widzę, że jego zielone oczy są na moim tyłku. ‒ Jedzenia? ‒ Pewnie, jeśli to wszystko co oferujesz.

‒ Więc wypełniliśmy raport na policji – mówię, skubiąc frytki i sałatkę. Spotkaliśmy się na lanczu z Kate i Elim. Eli obecnie piorunuje wzrokiem Rhysa, ponieważ Rhys obejmuje mnie ręką. Boże, ocal mnie przed moimi nadopiekuńczymi braćmi.

172

‒ Nie mogę uwierzyć, że ukradła go zaraz pod twoim nosem – mówi Kate, kręcąc głową, również przeżuwając frytki i sałatę. – Jaki, do cholery, jest jej problem? ‒ Nie chciałem się z nią przespać – odpowiada Rhys. – I Gabby się jej postawiła i powiedziała, żeby spadała wykopując ją z domu. ‒ Właściwie – mówię, patrząc na Rhysa – myślę, że to ty ją ostatecznie wykopałeś. ‒ W każdym razie, wyleciała. ‒ Dobrze, ale powinnaś była do mnie zadzwonić – mówi Eli, potem wzdycha, gdy Rhys całuje mnie w rękę. – Będziesz ciągle dotykał mojej siostry, żebyśmy to wszyscy widzieli? ‒ Tak – odpowiada po prostu Rhys, powodując, że Kate się szczerzy. ‒ Nie wiem jak się z tym czuję – mówi Eli. ‒ Nie musisz nic wobec tego czuć – odpowiadam z frustracji. – Jestem, do cholery, dorosłą kobietą. ‒ To moja praca, żeby cię chronić – mówi Eli jakbym po prostu była trudna. ‒ Ale nie jest twoją pracą bycie dupkiem – mówi Kate, ale łagodzi to uderzenie całując go w policzek. – To Rhys. I są razem słodcy. ‒ Skrzywdź ją a… ‒ Poważnie – przerywam, nie chcąc słyszeć skrzywdź ją a cię zabiję gadki. – Mamy się dobrze. ‒ Rozumiem – mówi Rhys do Eliego. – Czuję to samo w stosunku do Kate… wiesz o tym. Odbyliśmy tę rozmowę. Prawie cię powaliłem, kiedy pokazałeś się w Denver. Eli rozsiada się na krześle, a jego oczy wydają się odrobinę spokojniejsze, ale patrzy nie mniej złowrogo. ‒ Nie spraw, żebym żałował, że ci zaufałem – odpowiada Eli spokojnie w chwili, w której podają nasze dania. ‒ I wzajemnie – odpowiada Rhys z chłodnym uśmiechem. Kate łapie moje spojrzenie i obie wzdychamy, i wzdychamy jakbyśmy chciały powiedzieć co

możesz poradzić? Kochają nas. Troszczą się o nas. Niech to diabli, czasami są idiotami. Ale lancz jest przepyszny.

173

‒ Beau powiedział dzisiaj rano, że potrzebujesz nowej zmywarki – mówi Eli. ‒ Tak. Znajdę czas, żeby wybrać jakąś w ciągu kilku następnych dni. ‒ Po prostu chodź ze mną po lanczu do biura i wybierzesz jedną, a ja zorganizuję dostawę. To twój hotel, ale niech to szlag, możemy pomóc ci z tym gównem. Jesteś wystarczająco zajęta. ‒ Zbyt zajęta – zgadza się Kate. ‒ Myślę, że zatrudnię jakąś pomoc – odpowiadam. – Rhys mógł mnie na to namówić. Brwi Eliego skaczą w górę w zaskoczeniu. ‒ Staraliśmy się ciebie do tego przekonać przez ponad rok. ‒ Nie potrzebowałam jej rok temu. – Wzruszam ramionami i okręcam długie pasmo sera wokół widelca. – Ale teraz jestem bardziej zapracowana i Sam angażuje się w więcej rzeczy, więc to czas na zatrudnienie pomocy. ‒ Zajmę się tym – mówi Eli, tonem niepozostawiającym miejsca na kłótnię, a ja tylko się śmieję. ‒ Nie, nie zajmiesz. ‒ Gabby mam cały dział HR, który może z łatwością znaleźć kogoś wykwalifikowanego do pomocy dla ciebie. ‒ Jestem sama całkowicie zdolna znaleźć sobie kogoś do pomocy – odpowiadam. – Ty prowadzisz swój biznes, a ja swój, starszy bracie. Ponownie siada wygodnie na krześle i przekrzywia swoją przystojną głowę obserwując mnie. ‒ Dobrze. Możesz się tym zająć. ‒ Tak zrobię. – Kiwam głową i popijam colę. – Zastanawiam się czy powinnam wyszczególnić w formularzu, że przestępcy nie są mile widziani do składania podań. ‒ Gabby pozwól mi się tym zająć! – krzyczy Eli i nie mogę nic poradzić na to, że popadam w serię chichotów. ‒ Droczę się tylko. Denerwowanie ciebie jest z pewnością zabawne.

174

‒ Większość nie odważyłaby się – mówi Kate rzeczowo. – Zastanawiam się co ludzie powiedzieliby, gdyby wiedzieli, że nie jest niczym więcej niż wielkim misiem. ‒ Przełożę cię przez kolano, Kate – szepcze do niej i Rhys spina się obok mnie, ale Kate tylko się śmieje i opiera głowę o ramię Eliego. ‒ Jasne. Poza tym, że jesteś przeciwny dawaniu mi klapsów, więc nie sądzę, aby to się wydarzyło. Usta Eliego drgają i zakopuje je we włosach Kate, całując ją w głowę. ‒ Nie mam nic przeciwko dostawaniu klapsów – dodaję i zjadam frytkę z serem, i fasolką a oczy Eliego znów stają się zimne, przyszpilone do Rhysa, który po prostu śmieje się obok mnie. ‒ Nie muszę tego wiedzieć – warczy Eli. ‒ Przecież nie jest tak, że zostawia ślady. Cóż, a przynajmniej nie zostają na długo. Kate śmieje się jak szalona w swoje dłonie, Rhys uśmiecha się szeroko, a Eli wygląda jakby zaraz miał wybuchnąć. Albo sam dać mi klapsa. Boże, to jest zabawne. ‒ Gabby – mówi, jak zawsze opanowany – jesteś moją młodszą siostrą. Nie chcę w ogóle słuchać o jakichkolwiek seksualnych kontaktach, które kiedykolwiek miałaś. W mojej głowie wciąż jesteś dziewicą. Rhys prycha, czym zaskarbia sobie piorunujące spojrzenie od Eliego. ‒ Ma dziecko, Eli. To oczywiste, że nie jest dziewicą. ‒ I powinieneś o tym wiedzieć – przypominam mu z diabelskim uśmieszkiem. ‒ Na miłość boską – mamrocze Eli, pocierając ręką twarz. ‒ Jestem pełna – ogłaszam i siadam wygodnie, klepiąc się po brzuchu. – Chodźmy do biura zająć się tą zmywarką. ‒ Dobry pomysł – mówi Eli wzdychając. – Zanim trafię do więzienia za morderstwo.

175

‒ Nie mam miejsca na żadną przemysłowej wielkości zmywarkę – mówię i przewracam oczami na swojego kontrolującego brata. – I nie potrzebuję takiej. Podoba mi się ta, którą wybrałam. ‒ Dobrze – odpowiada Eli i wpycha ręce do kieszeni w ten sam sposób, w który zawsze to robi, kiedy jest wzburzony. Tata też tak zwykł robić. Eli bardzo przypominał mi tatę. ‒ Nie wysyłaj mi dużej zmywarki, której nie chcę. – Wskazuję na brata palcem, patrząc w górę. Jego usta drgają, a potem wciąga mnie w wielki uścisk. ‒ Tak, proszę pani. ‒ Kocham cię – szepczę do niego. ‒ Kocham cię bardziej – odpowiada. Rhys jest z Kate w jej biurze, więc zostawiam Eliego i idę go poszukać. ‒ No proszę, witaj wspaniała. Spoglądam w górę w kierunku głębokiego, seksownego głosu i uśmiecham się szeroko, gdy widzę Richa, starego znajomego ze szkoły średniej. ‒ Co tutaj robisz? – pytam, gdy porywa mnie w ramiona, przytula i okręca, po czym odstawia na ziemię. – Nie widziałam cię od wieków. ‒ Jestem asystentem Kate – odpowiada, wskazując na biuro Kate zaledwie kilka metrów dalej. Jej drzwi są szeroko otwarte. – I wyglądasz niesamowicie. ‒ Dzięki. Ty też wyglądasz nieźle. Nic się nie zmieniłeś. I nie jest to pusty komplement. Rich wygląda tak samo jak w szkole średniej, oprócz tego, że teraz zmężniał. Zawsze miał zabójczy uśmiech. ‒ Więc, kiedy zamierzasz zaakceptować moją propozycję zabrania cię na kolację? – pyta z tym czarującym, pewnym uśmiechem. ‒ Nie przypominam sobie, żebyś pytał – odpowiadam. ‒ Pytam teraz. Ruch w drzwiach Kate przykuwa mój wzrok. Rhys opiera się o framugę ze skrzyżowanymi rękami, słuchając nieprzepraszająco, a jego spojrzenie jest twarde. Nie ma teraz żadnego humoru w jego twarzy. ‒ Więc co powiesz? – pyta Rich nieświadomy Rhysa będącego za nim.

176

‒ Wyglądasz świetnie Rich, ale będę musiała odpuścić. ‒ Mężatka? – Jego twarz opada, co właściwie wywołuje mój uśmiech. ‒ Nie. ‒ Och. – Jego twarz znów się rozpromienia i wygląda jakby chciał spróbować jeszcze raz, kiedy Rhys wkracza. ‒ Nie jest dostępna – informuje Richa, obejmując mnie i przyciągając do siebie. ‒ Widzę – Rich oferuje fałszywy uśmiech. – Było dobrze cię znowu zobaczyć, Gabby. ‒ Ciebie też, Rich. Odchodzi i krzywię się na Rhysa. ‒ Czy to było konieczne? ‒ Tak. Jesteś gotowa? Kiwam głową i wyprowadza mnie z budynku do swojego samochodu, wszystko w ciszy. Z czym, do cholery, ma problem? Nie powiedziałam tak Richowi. To znaczy, nie miałam też właściwie czasu powiedzieć nie, ale zrobiłabym to, gdyby Rhys nie przerwał. Jazda do domu jest pełna ciężkiej, irytującej ciszy. Nie wiem kto jest bardziej zirytowany, ja czy on. Myślę, że to mogę być ja. Miałam mężczyzn roztaczających testosteron wokół mnie przez całe swoje życie. A ten szczególny mężczyzna wydaje się mieć go więcej niż reszta. I to zwykle jest całkiem gorące. Wjeżdża na podjazd hotelu, parkuje samochód i idzie do moich drzwi, pomagając mi wysiąść. Potem łapie mnie za rękę i prowadzi do środka przez dom do mojego pokoju. Zamykam kopniakiem drzwi za nami i krzyżuję ręce na piersi. ‒ O co, do cholery, w tym chodziło? ‒ Myślisz, że nie wiem o co chodziło tamtego dnia z Cindy? – pyta, zamiast mi odpowiedzieć i momentalnie jestem zdezorientowana. – Kiedy uderzała do mnie jak suczka w rui, wiedziałem, że byłaś za drzwiami i mogłaś nas usłyszeć.

177

Upewniłem się, że powiem jej, bez żadnych wątpliwości, że nie byłem zainteresowany z szacunku do ciebie i dlatego, że tak szczerze czułem. Podchodzi do mnie, poruszając się powoli, do czasu aż moje plecy opierają się o drzwi i więzi mnie przy nich. Jego oczy płoną, a szczęka jest zaciśnięta. W rzeczywistości każdy mięsień w jego ciele jest napięty. ‒ Oczekiwałem tego samego od ciebie dzisiaj. – Jego głos jest twardy. ‒ Nie dałeś mi na to szansy. Przerwałeś, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. – Jego palce ściągają mi koszulkę przez głowę, a potem rzuca ją na ziemię i ręcznie odpina moje spodenki, pozwalając im opaść wokół moich kostek. ‒ Powiedziałaś, że wyglądał dobrze… ‒ I wyglądał. – Teraz moje majtki zniknęły. ‒ Kiedy to co powinnaś powiedzieć to nie dziękuję. ‒ Zamierzałam. ‒ Niewystarczająco cholernie szybko. – Rozpina swoje spodnie i zakłada prezerwatywę na fiuta, unosząc mnie bez wysiłku, owija moje nogi wokół swojego pasa i opiera o drzwi. Nasze oczy są teraz na jednym poziomie i zabija mnie to, że w ich uzależniającym ogniu widzę także ból. ‒ Rhys nie chcę Richa. ‒ Kiedy jesteś ze mną naga, nie chcę, żebyś nawet pamiętała imię innego mężczyzny. – Wchodzi we mnie jednym silnym pchnięciem, powodując, że sapię. Jak mogę być już taka mokra, gdy nie robi nic innego poza wkurzaniem mnie. ‒ Jesteś niedorzeczny. Jego oczy zwężają się. ‒ Nie, Gabby, nie jestem. – Zaczyna się poruszać, sprawiając, że jęczę. – To właśnie tutaj? To jest moje. Ty jesteś moja.

Co? ‒ Rhys. ‒ Dokładnie, ja. Tylko ja. Rozumiesz, Gabby? To co mamy jest nasze i niech mnie piekło pochłonie, jeśli będę dzielił się tobą z kimś innym.

178

Jezus, rzeczy które ten mężczyzna robi z moim ciałem są szalone. Ale jeszcze bardziej szalone niż to, jest to co robi z moim sercem, to jest poza kontrolą. Jak mogę być zła, kiedy on po prostu chce mnie? ‒ Ja też chcę ciebie, Rhys. ‒ Pragnę ciebie, tak, ale cholernie cię potrzebuję. Masz jakiekolwiek pojęcie jak cholernie przerażające to jest? – Opiera swoje czoło o moje. – Patrzenie jak inny mężczyzna cię podrywa, a ty nie odtrącasz go od razu, było jak wbijanie noża w moją pierś. ‒ Przepraszam. Miałam zamiar go odrzucić. Kręci głową, niezdolny do powiedzenia czegoś więcej, gdy pompuje we mnie tam i z powrotem mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Jego palce trzymają mój tyłek tak mocno, że z pewnością zostawi ślady. Nie różowe: siniaki. Nigdy nie widziałam go tak emocjonalnego. Tak… potrzebującego. I to wszystko z mojego powodu. ‒ Moja – szepcze ponownie i sięga pomiędzy nas, przyciskając kciuk do mojej łechtaczki. – Dojdź. Teraz21. Moje całe ciało zaciska się, gdy dochodzę złapana pomiędzy niego a drzwi. Mój cały świat się rozpada i składa z powrotem, wszystko skoncentrowane na tym wspaniałym mężczyźnie trzymającym mnie. ‒ Czy ty właśnie mnie oznaczyłeś? – pytam bez tchu. ‒ Dosłownie czy w przenośni? ‒ Oba. ‒ Tak.

21

Lubię, bardzo lubię tę władczą stronę Rhysa;)

179

‒ Gabby, słyszałam, że zatrudniłaś kogoś do pomocy – mówi mama, mieszając czerwoną fasolkę i ryż na płycie kuchennej. Jesteśmy w jej domu na niedzielnym obiedzie, jak zwykle. ‒ Tak, jakieś szczęść tygodni temu – odpowiadam i uśmiecham się, gdy Rhys pochyla się i całuje mnie w drodze, aby pomóc nakrywać stół. Jest bardzo czuły wobec mnie w obecności mojej rodziny. Moi bracia są tym lekko poirytowani, ale Van, Charly i Kate tylko mrugają i się uśmiechają. Mama tylko klepie mnie po ramieniu. Sprawia, że jestem szczęśliwa. ‒ I jak to działa? – pyta Declan i wybiera marchewkę z miski z sałatą. – Masz fioła na punkcie kontroli. ‒ To mój interes – odpowiadam, wzruszając ramionami. – Powinnam być maniakiem kontroli. Ale sprawdza się to świetnie. Eva przychodzi rano i zajmuje się śniadaniem i pomaga wymeldowywać gości. Codziennie wychodzi około południa. ‒ Cieszę się, że skorzystałaś z rady Rhysa i zatrudniłaś Evę – mówi Kate, ignorując gniewne spojrzenie Eliego. – Miałaś za dużo na głowie. ‒ Zaczynało być mi ciężko to wszystko ogarnąć – przyznaję cicho. – Ale kocham to. To nie jest dla mnie praca, wiesz? ‒ Ale to jest praca – mówi Rhys i umieszcza usta na mojej głowie. – Zaharowujesz swój tyłek, skarbie. ‒ Podchodzi do tego poważnie – mówi mama z uśmiechem. – Wszystkie moje dzieci ciężko pracują. 180

‒ Tak jak nasi rodzice – odpowiada Van. ‒ Nie ma nic złego w ciężkiej pracy – dodaje Beau. – Ale przychodzi czas na to, aby przyznać, iż potrzebuje się pomocy i cieszę się, że to zrobiłaś. ‒ Miło mieć rano trochę luzu – odpowiadam, kiwając głową. – I Eva wydaje się to lubić. Szybko się uczy, nie wkurza mnie i jest szczęśliwa, że ma pracę. ‒ Idealnie – mówi Charly z uśmiechem i wyciąga kotlety schabowe z piekarnika. – Nie ma nic gorszego niż pracownik, który cię wkurza. ‒ Oczywiście cieszy się, że tam jest - mówi mama i przyciąga mnie w wielki uścisk. – Bardzo łatwo cię pokochać. ‒ Jesteś moją mamą. Powinnaś tak mówić. Spoglądam w górę na Rhysa, który mruga do mnie i powraca do rozmowy z Kate i Beau, i nie mogę nic poradzić na to, że przypomina mi się wieczór z nim w łóżku nie tak dawno temu, kiedy po tym jak się kochaliśmy, uśmiechnął się i powiedział: ‒ Łatwo się w tobie zakochać. Jednak nigdy nie powiedział, że mnie kocha. Ale pokazał mi na tak wiele drobnych sposobów, że tak jest. Prosta czułość, którą mi okazuje, sposób w jaki skacze, żeby mi pomóc kiedykolwiek myśli, że tego potrzebuję. I mam nadzieję, że może, tylko może, nie zamierza zniknąć z mojego życia. Wydaje się tutaj taki szczęśliwy. Może zostanie. Chciałabym nie być tak cholernie przerażoną, żeby tylko zapytać go o to czego chce. Tata zawsze mówił, żeby nie zadawać pytań, na które nie chce się poznać odpowiedzi. I jeśli odpowiedzią byłoby to, że teraz ma ze mną dobrą zabawę, ale wkrótce wraca do Chicago, cóż… nie chcę tego słyszeć. Więc zasadniczo jestem tchórzem. ‒ Ziemia do Gabby – mówi Declan, machając ręką przed moją twarzą. – Gdzie odleciałaś, laleczko? ‒ Przepraszam. – Uśmiecham się i kręcę głową. – Marzę na jawie. ‒ O czym?

181

‒ Deserze. – Spoglądam z tęsknotą na ciasto z orzeszkami pecan, które mama upiekła na deser. ‒ Możemy dostać teraz ciasto? – pyta Sam, tak jak każdej niedzieli. I jak każdej niedzieli dostaje tę samą odpowiedź. ‒ Wiem, że nie będziesz próbował zjeść mojego ciasta przed obiadem – mówi mama, kiwając na niego palcem. Ramiona Sama opadają i wypuszcza długie westchnięcie. ‒ Nie, proszę pani. ‒ Obiad jest prawie gotowy – mówi Charly, wyciągając talerze i podając je mi, żebym ułożyła je na długim stole w jadalni. Charly i mama są najlepszymi kucharkami w rodzinie. ‒ Dlaczego Gabby nigdy nie pomaga w gotowaniu? – pyta Beau. – Jesteś świetnym kucharzem. ‒ Robię to dobrze w hotelu, ale nie kocham tego w sposób taki jak mama i Charly. – Wzruszam ramionami i stawiam miskę z sałatą na stole. – I pomagałam siekać sałatę. ‒ Lubię twoją kuchnię – odpowiada Beau. ‒ Czy to oznacza, że chciałbyś dołączyć do nas częściej na kolację? – Kładę ręce na biodrach, gdy uśmiech wślizguje się na usta mojego najstarszego brata. ‒ Cóż, odkąd zapraszasz mnie tak ładnie, pewnie. ‒ Wujek Beau chce makaron z serem – mówi Sam siadając na krześle. – Każdego wieczoru. ‒ Myślę, że to jest to czego chce Sam, odpowiadam oschle. – I już dostajesz makaron przynajmniej dwa razy w tygodniu. ‒ To z ledwością kiedykolwiek. ‒ Tak jesteś nieziemsko wyrolowany – mówi Charly, przewracając oczami. – Bardzo ci współczuję. ‒ Cóż, może nie wyrolowany – mówi Sam rozważając to – może to makaron jest niedoceniony.

182

Mierzwię włosy synowi i pomagam mu położyć na stół jego talerz, zanim położę swój. Ale gdy odwracam się, żeby to zrobić, widzę, że Rhys już mi nałożył wszystko co tylko się dało, kiedy nakładał również sobie. Więc odstawiam swój talerz. ‒ Dziękuję. – Pochylam się i całuję jego biceps, potem spoglądam w górę i widzę, że Declan mnie obserwuje. Z całej trójki moich braci Declan jest najbardziej wyluzowany. Jest typowym artystą… bardzo wrażliwy i spokojny, ale może być, na swój sposób, równie zażarcie opiekuńczy jak Beau czy Eli. Ale w tej chwili jego oczy uśmiechają się, a usta poruszają i wiem, że czeka mnie rozmowa z nim na zewnątrz, zanim dzisiaj wyjdzie od mamy. I to jest w porządku, ponieważ czasami Declan daje najlepsze rady. ‒ Mamo nie czuję się dobrze – mówi cicho Sam. Kiedy przykładam usta do jego czoła, czuję, że jest ciepłe, ale nie jest rozpalony. ‒ Myślisz, że byłeś dzisiaj za dużo na słońcu? ‒ Może. Grzebie w swoim jedzeniu i to jest do niego niepodobne. ‒ Czy boli cię brzuch? ‒ Nie. ‒ Długo się już tak czujesz? ‒ Nie, mamo. – Bierze trochę ryżu i przełyka, i wygląda dla mnie w porządku. ‒ Dam ci jakieś lekarstwo, kiedy wrócimy do domu – szepczę i całuję go w głowę. – Zjedz po prostu to co chcesz. Nie musisz wyczyścić talerza. ‒ Czy wciąż dostanę deser? ‒ Tak, kochanie, wciąż możesz zjeść deser. ‒ Myślę, że to po prostu dlatego, że nie przytuliłeś swojej babuni, kiedy przyjechałeś – mówi mama i całuje Sama w głowę, gdy mija go w drodze do swojego krzesła. – Nie jesteś rozpalony. ‒ Mógł dzisiaj przesadzić ze słońcem – mówię odrobinę zmartwiona. Ale mój chłopiec bawi się intensywnie i czasami po prostu się wykańcza. ‒ Charly – mówi Kate – potrzebuję jakiś nowych butów na jesień.

183

‒ Och, skarbie, masz to załatwione. – Charly zakłada włosy za ucho i zaciera ręce. – Mam całą masę nowych butów, które przyjdą pod koniec tego tygodnia i warto

za nie umrzeć. ‒ Doskonale – stwierdza Kate z uśmiechem. ‒ Będziemy tam – zgadza się Van. ‒ Powinnaś iść z nami – mówi do mnie Kate. – Rzadko kiedy przyjeżdżasz do miasta. ‒ Cóż, teraz kiedy mam pracownika, mogę być w stanie to zrobić – odpowiadam radośnie. – Dam wam znać. Nagle Rhys pochyla się i szepcze mi do ucha: ‒ Wyrwij nową parę pieprz-mnie-butów. Uśmiecham się szeroko do niego i czuję jak moje policzki się rumienią. ‒ Tak? ‒ Tak. ‒ Załatwione.

‒ Więc opowiedz mi o Rhysie – mówi Declan, gdy prowadzi mnie na tylne podwórko mamy. Spacerujemy po jej ogrodach wzdłuż ceglanych ścieżek. Gdy kończy się lato, wieczory są trochę chłodniejsze. Nie chłodne według standardów większości ludzi, ale nie są duszne. ‒ Co chciałbyś wiedzieć? ‒ Wszystko. – Wzdycha i przeciąga ręką przez swoje długie włosy. – Jak się masz? Jak sprawia, że się czujesz? Czy jest dla ciebie dobry? ‒ Jesteś starszym bratem. ‒ I twoim przyjacielem. – Łapie mnie za rękę i ściska lekko. – Zawsze twoim przyjacielem, laleczko. I to tak po prostu powoduje, że łzy napływają mi do oczu. Kocham to, że wszyscy moi bracia i siostry są moimi drogimi przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi.

184

Nie wiem co bym bez nich zrobiła. ‒ Radzę sobie dobrze – zapewniam go natychmiast. – Jestem szczęśliwa. Sprawia, że jestem szczęśliwa. ‒ Wyglądasz na szczęśliwą – mówi. – Wyglądasz jakbyś była zakochana. ‒ I jak sądzę jestem. Kiwa głową, a potem się krzywi jakby starał się znaleźć właściwe słowa. ‒ Po prostu to powiedz. ‒ To nie takie proste, Gabs. – Siada na ławce i opiera łokcie o okryte jeansem kolana. Ma na sobie niebieską koszulkę, która ukazuje mięśnie jego rąk. Pomimo tego, że są moimi braćmi, nie jestem głupia. Wiem, że wszyscy są przystojnymi mężczyznami. I wykazuję tendencję do bycia odrobinę zbyt opiekuńczą wobec Declana, ponieważ jego serce jest miększe niż pozostałych i, niech mnie diabli, jeśli ktoś go skrzywdzi i przeżyje, żeby o tym opowiadać. ‒ Kocham cię, Dec. Jego głowa podrywa się do góry w zaskoczeniu. ‒ Skąd to się wzięło? ‒ Po prostu nie widuję cię wystarczająco często i tęsknię za tobą. Kocham cię. ‒ Ja też cię kocham. – Pociera palcami po ustach, badając mnie. – Dobra więc tak to wiedzę i to jest widok z zewnątrz. ‒ Och, chłopcze. ‒ Jest oczywiste, że się kochacie. Sposób w jaki na ciebie patrzy jest taki sam jak tata zwykł patrzeć na mamę. Och. Moje serce puchnie i przygryzam wargę. Ale potem kontynuuje: ‒ I szczerze, to mnie martwi. Mrugam na niego. ‒ Czekaj. Co? ‒ To mnie martwi, Gabs. Co stanie się, kiedy wróci do domu? ‒ Nie wiem. Moje szczere wyznanie zatrzymuje go. ‒ Ale myślałaś o tym.

185

‒ Oczywiście, że o tym myślałam. Wiem, że nie zostanie tutaj na zawsze. ‒ A twój dom jest tutaj. Kiwam głową. ‒ Wiem. ‒ Bardzo się cieszę, że znalazłaś kogoś kto cię uszczęśliwia – mówi Dec z uśmiechem. – Ale widzę, jak to kończy się twoim złamanym sercem i to również mnie boli. Nie chcę patrzeć jak ponownie przez to przechodzisz. ‒ Może zostać – mówię optymistycznie. – To znaczy, tak, gra w bejsbol, ale nigdy nie wiesz. Kiwa głową, jego oczy są poważne i może trochę smutne. ‒ Po prostu bądź mądra, Gabs. I jeśli złamie ci serce, jestem tutaj. ‒ Nie będziesz groził, że go zabijesz? ‒ Nie, Beau i Eli to zrobią. – Szczerzy się. – Jestem tym bardziej biernym z naszej trójki. ‒ Wiesz, jak na starszego brata nie jesteś taki zły. ‒ Ani ty jak na zasmarkaną, małą siostrzyczkę. Śmieję się, gdy staje obok mnie i przytulam go mocno, obejmując w pasie. Jest taki wysoki, czuję się przy nim taka mała. ‒ Zamierzam wytrzeć mój zasmarkany nos o ciebie. ‒ Nie byłby to pierwszy raz. ‒ Albo jak mam przeczucie nie ostatni.

Mam w rękach bardzo chorego małego chłopca. ‒ Będę znów wymiotował – mówi żałośnie Sam. Klęczy na podłodze w łazience z głową w toalecie. ‒ Dobrze, kolego, śmiało. – Pocieram jego małe plecy i trzymam zimną, mokrą myjkę na jego karku. Czuję się taka bezradna. ‒ Ale nie chcę.

186

‒ Wiem, ale poczujesz się po tym lepiej. Rhys wkłada głowę przez drzwi. ‒ Potrzebujecie mnie?

Bardziej niż czegokolwiek. ‒ Nie, w porządku. Właśnie wtedy Sam zwraca ciasto z orzeszkami do toalety. ‒ Przyniosę butelkę wody – mówi i znika. Nie miałam pojęcia jak miłe jest posiadanie kogoś przy tobie, kiedy twoje dziecko jest chore. Podaje mi wodę i przyjmuję ją z wdzięcznością. – Dobrze, skarbie napij się trochę wody – nucę do Sama, gdy siada na pupie. Oddycha ciężko i się poci. Wymiotowanie zabiera dużo energii. Sam ostrożnie popija wodę, patrząc na mnie z wypełnionymi łzami brązowymi oczami. ‒ Przykro mi, że nie czujesz się dobrze, kochanie. ‒ Mój brzuszek boli. ‒ Wiem. – Wycieram jego twarz mokrą myjka i pomagam umyć zęby, a następnie zabieram go do pokoju i układam w łóżku. – Jak się czujesz? ‒ Zmęczony. ‒ Czujesz jakbyś miał znowu wymiotować? Kręci głową na nie. ‒ Zostaniesz tutaj, dopóki nie zasnę? ‒ Oczywiście. – Pochylam się i całuję go w czoło. Jest ciepły. Nie rozpalony, ale ciepły. Musiał złapać gdzieś jakiegoś wirusa. Więc siadam i śpiewam mu naszą piosenkę, delikatnie głaszcząc jego twarz i włosy. Jego oczy są zamknięte, policzki

troszkę zaróżowione a usta opuchnięte

i czerwone. Wygląda jak moje dziecko. Ale nagle siada prosto i wymiotuje na nas oboje, i na łóżko i natychmiast wybucha płaczem. ‒ Co się dzieje – pyta Rhys, wbiegając do pokoju.

187

‒ Znów wymiotował – odpowiadam z grymasem, starając się uspokoić swojego chłopca i uniknąć wymiocin. – Mamy tutaj mały bałagan. Bez wahania Rhys zgarnia nas oboje w ramiona i niesie do łazienki. ‒ Też cię ubrudzimy. I śmierdzimy. ‒ Jest dobrze – odpowiada i sadza nas na zamkniętej toalecie. – Zajmę się pościelą. Wy się wyczyśćcie. Przyniosę nowe ubrania. I z tym wychodzi z łazienki, i zostawia nas, żebyśmy się rozebrali do bielizny. Wrzucam pobrudzone piżamy do kosza, a Rhys podaje mi świeże nie poświęcając nawet sekundy na wpatrywanie się we mnie prawie nagą, a Sama nawet nie obchodzi, że Rhys widzi nas w połowie nagich, gdy pomagam mu ubrać się w świeże ciuchy, a potem zakładam swoje. ‒ Czujesz się lepiej? – pytam go. ‒ Trochę. Teraz jestem po prostu zmęczony. ‒ Boże jesteś ciężki – mamroczę, gdy podnoszę go w ramionach i niosę do swojej sypialni, kładąc do łóżka. Rhys będzie musiał spać dzisiaj w ‘swoim’ pokoju. Mój chłopiec mnie potrzebuje. Sam leży na samym środku łóżka, a ja na boku obok niego bawiąc się jego włosami i szepcząc do niego. ‒ Gdzie jest Derek? – pyta. ‒ Rhys oporządza go na noc. ‒ Może spać z nami? ‒ Pewnie – mówi Rhys, wchodząc do pokoju i podnosząc szczeniaka na łóżko. – Wyprowadziłem go tylko na dwór i jest gotowy do snu. Przytrzymuje moje spojrzenie, gdy rozbiera się do koszulki i bokserek i wchodzi do łóżka z nami. ‒ Ty też jesteś chory? – pyta Sam, gdy Derek zwija się w jego nogach i z głośnym, gwałtownym westchnięciem układa się do snu. ‒ Nie, chcę tylko trzymać ciebie i twoją mamę – mów Rhys, przyciągając nas oboje do siebie, Sam jest pomiędzy nami. – Tak jakby martwię się o was, a to sprawia, że czuję się lepiej.

188

‒ Ale mama nie jest chora – mówi Sam z ziewnięciem i wstrzymuję oddech modląc się, żeby wymioty się skończyły. Ale nie wymiotuje ponownie… tylko wtula się w klatkę Rhysa. ‒ Nie, ale martwi się o ciebie i to sprawia, że ja martwię się o nią. ‒ Och – odpowiada Sam marszcząc brwi. – Ale mama jest silna. ‒ Twoja mama jest bardzo silna – zgadza się Rhys, wciąż podtrzymując moje spojrzenie nad głową Sama. Sięga i zakłada mi za ucho kosmyk włosów, który wyleciał z mojego kucyka. – Ale nawet mamy potrzebują kogoś, żeby się o nie troszczył. ‒ A co z tobą? – pytam delikatnie. ‒ Mam wszystko czego chcę w tym łóżku – odpowiada i muszę spojrzeć w dół, żeby nie zobaczył łez, które pojawiły się na to stwierdzenie.

Zapytaj go czy zamierza zostać! Powiedz mu, że go kochasz! Przestań być wrzodem na dupie i torturować samą siebie! Ale zamiast tego, ponieważ jestem idiotką, tylko całuję Sama w głowę i układam się przy nim nic nie mówiąc. ‒ Kocham cię Rhys – głos Sama jest pewny i niezachwiany, kiedy wypowiada te słowa, które ja znajduję za niemożliwe do powiedzenia. Rhys po prostu się uśmiecha i całuje Sama w głowę. ‒ Też cię kocham, kolego.

Kocha mojego syna. ‒ Kocham cię mamo – mówi cicho Sam. ‒ Też cię kocham, mój chłopczyku. ‒ Nie jestem chłopczykiem. Jestem mężczyzną – mówi z tak wielkim oburzeniem jakie jest w stanie wykrzesać, biorąc pod uwagę jak gównianie się czuje. Oboje z Rhysem chichoczemy. ‒ Cóż, myślę, że kiedy jesteś taki chory, wciąż jesteś moim chłopczykiem – odpowiadam. – Byłeś taki malutki, gdy się urodziłeś. – Rhys przekrzywia głowę na bok z ciekawości. – Uwielbia słuchać historii o tym jak się urodził. ‒ Opowiedz mi ponownie – mówi Sam z zamkniętymi teraz oczami. Derek chrapie głośno zwinięty pomiędzy nogami Sama.

189

‒ To była naprawdę gorąca letnia noc – zaczynam w ten sam sposób co zawsze – i byłam w swoim pokoju w domu babuni i dziadziunia, kiedy nagle odeszły mi wody. ‒ To okropne – mówi Sam. ‒ To było przerażające, ponieważ nie powinieneś się urodzić jeszcze przez sześć tygodni. – Przygryzam wargę, gdy myślę o tym jak spanikowana byłam na myśl o urodzeniu Sama tak wcześnie. – Ale nauczyłam się, że jesteś po prostu niecierpliwym chłopcem. ‒ Nie jestem – mamrocze. ‒ Dobrze. – Chichoczę i całuję jego głowę. – Więc obudziłam dziadziunia i zabrał mnie do szpitala, gdy babunia dzwoniła do reszty i spotkali się z nami tam później. ‒ I wujek Beau i ciocia Charly byli w pokoju, kiedy się urodziłem. ‒ Dokładnie. Nie śpieszyłeś się jednak. Dwudziestosześciogodzinny poród był długi, ale nagle byłeś tutaj cały różowy i malutki, i tak zły jak się dało. ‒ Cóż, było mi ciasno w twoim brzuchu – mówi logicznie Sam. ‒ Rozumiem. Cóż, wyczyściliśmy cię i pielęgniarka położyła cię na mojej piersi, i spojrzałeś na mnie, i wpatrywałeś się po prostu we mnie, gdy do ciebie mówiłam, jakbyś już wiedział, że byłam twoją mamą. ‒ To dlatego, że jesteśmy tylko ty i ja przeciwko światu – szepcze miękko, sprawiając, że więcej łez wylewa się z moich oczu. Boże, jestem dzisiaj tak cholernie emocjonalna! ‒ Tak właśnie – odszeptuje i spoglądam w górę, i widzę, że Rhys nas obserwuje, słuchając intensywnie. – I byłeś tak zdrowy jak mogłeś, nawet taki malutki jaki byłeś. ‒ Jem wszystkie niedobre warzywa, które mi każesz – mówi. Jest taki śpiący, odleci w każdej sekundzie. Więc, przestaję mówić i tylko gładzę opuszkami palców jego czoło, policzki i włosy. ‒ Nienawidzę tego, że przechodziłaś przez to sama – mówi cicho Rhys, gdy Sam w końcu zasypia. ‒ Nie robiłam tego. Miałam przy sobie rodzinę.

190

‒ Wiem, ale to nie to samo. Nie tak to powinno być. Przygryzam wargę, myśląc o tej nocy nie tak dawno temu i o tym jak kochana się czułam. ‒ Szczerze, nie czułam się jakby mi czegoś w tamtej chwili brakowało. Moja rodzina była tam, kochając nas tak bardzo i miałam jego. Na koniec dnia był wszystkim co się liczyło. Rhys kiwa głową i pochyla się nad Samem, całując mnie delikatnie. ‒ Też powinnaś spać, kochanie. ‒ Wiem. Zostajesz? ‒ Nie masz nic przeciwko? Spoglądam w dół na syna i jego śpiącego szczeniaka a potem znów na tego silnego, słodkiego, kochanego mężczyznę. ‒ Nie mam nic przeciwko. ‒ Dobrze, ponieważ będziesz miała wielkie problemy, żeby mnie stąd wyrzucić.

191

Nie leżałam tak w łóżku po prostu ciesząc się chwilą od… nie pamiętam ostatniego razu. Eva jest ze mną już wystarczająco długo, że czuję się komfortowo zostawiając hotel w jej rękach. Słyszałam jak Sam i Rhys wstali jakąś godzinę temu i wyglądało na to, że zmierzali do stodoły poćwiczyć. To że Sam uwielbia ćwiczyć z Rhysem wywołuje mój uśmiech. Minęły dwa dni, odkąd miał tego wirusa, ale wczoraj rano zniknął i Sam wrócił do bycia dawnym sobą. I teraz, leżąc tutaj, czuję jakbym ja go łapała. Kto by pomyślał. Nie wymiotowałam jeszcze, ale czuję lekkie mdłości. Na szczęście jego trwał jedynie osiem godzin. Mam nadzieję, że też będę miała takie szczęście. Surfuję na telefonie, dodając przepisy na Pinterest, kiedy nagle zaczyna dzwonić.

Nieznany numer. ‒ Ugh, odpuść już sobie – mamroczę, akceptując połączenie. – Halo. Pauza i mam się właśnie rozłączyć, gdy męski głos mówi: ‒ Gabby? ‒ Tak. W czym mogę pomóc? ‒ Tutaj Colby. Moje usta otwierają się szeroko i natychmiast zimny pot pokrywa moją skórę. ‒ Czego chcesz? Czy jesteś tym idiotą, który ostatnimi czasy się rozłączał? ‒ Nie wiem o czym mówisz – mamrocze, słyszalnie kłamiąc. – Dostałaś mojego e-maila kilka miesięcy temu? 192

‒ Tak. ‒ Dlaczego nie odpisałaś? Chcę zobaczyć swoje dziecko. ‒ Nie odpowiedziałam, ponieważ zrzekłeś się praw, Colby. – Przełykam mocno i zamykam oczy, zdeterminowana, żeby pozostać twardzielką podczas tej rozmowy. – Nie było potrzeby odpowiadać na twój e-mail. ‒ Spójrz, to nie musi być trudne, Gabby. Byłem młody, kiedy to zrobiłem, a teraz chcę go poznać. ‒ Skąd wiesz, że to on? ‒ Ponieważ nie jestem idiotą. I obserwowałem cię/was w ciągu ostatnich lat. Powinien znać swojego ojca. ‒ Nie. Nie powinien. Jego ojciec chciał go zabić, zanim nawet się urodził. ‒ Byliśmy dziećmi, Gabby. – Teraz podniósł głos, a ja po prostu widzę na czerwono. ‒ Byliśmy wystarczająco dorośli, żeby uprawiać seks, Colby. Ja byłam wystarczająco dorosła, żeby zajść w ciąże i wychowywać to dziecko sama przez siedem lat. Sam nie pyta o ciebie. Ma się dobrze, a ty nie masz żadnych praw. ‒ Zamierzam się z nim zobaczyć. ‒ Nie. Nie zamierzasz. Kończę rozmowę i rzucam telefon na łóżko, zakrywając twarz trzęsącymi się rękami i biorę długi, głęboki oddech. To co powiedziałam jest prawdą… Colby nie ma żadnych praw. Prawnicy ojca cholernie dobrze się upewnili, że z dokumentami, które podpisał, było wszystko w porządku. Nie może mnie skrzywdzić i nie może dostać się do Sama. Ale niech to szlag, nie słyszałam jego głosu od tamtego dnia w ogrodzie. Wtedy nie mogłam się nim nasycić. Dzisiaj wywołuje tylko mdłości. W rzeczywistości myślę, że będę wymiotować. Biegnę do łazienki i wyrzucam z siebie wczorajszą kolację, a potem wstrząsają mną suche torsje przez dziesięć minut. Moje oczy łzawią, a mięśnie brzucha krzyczą, kiedy to się wreszcie kończy.

193

To po prostu kombinacja adrenaliny przez ten telefon i tego wirusa, którego miał Sam, i atakuje jeszcze raz. Jezus, nic już we mnie nie zostało, ale wciąż szarpie mną niekontrolowanie. Opieram się o toaletę i moje cycki krzyczą w proteście. Jasna cholera są obolałe. Kiedy torsje ustają, opadam na tyłek oddychając ciężko i dotykam boku piersi. Och mój Boże, bolą. Pewnie zaraz zacznie mi się okres. Z pewnością już czas, nie miałam go od…

Jasne cholerne piekło. To nie może być prawda. Wstaję, płuczę usta, rozchlapuję wodę na twarz i wpatruję się w swoje odbicie, dokonując ponownie obliczeń w umyśle. Nie sądzę, żebym w ubiegłym miesiącu miała okres. Jak, do cholery, to przegapiłam? Telefon. Potrzebuję telefon. Jest wciąż na łóżku. Więc biegnę, łapię go i wracam do łazienki. Blokuję drzwi i dzwonię do Van. Ale przekierowuje mnie prosto do poczty głosowej.

Kurwa. Więc dzwonię do Charly. ‒ Hej, skarbie. ‒ Wiem, że jesteś prawdopodobnie super zajęta, ale już dzwoniłam do Van i odesłało mnie na pocztę. ‒ Gabby? Warczę do telefonu: ‒ Oczywiście, że Gabby. ‒ Dlaczego szepczemy? – pyta głośnym szeptem, odzwierciedlając mój ton. ‒ Ponieważ potrzebuję pomocy. ‒ Jesteś w niebezpieczeństwie? – piszczy. ‒ Nie. Potrzebuję testu ciążowego i nie mam żadnego, i potrzebuję, żebyś kupiła jeden i przywiozła mi go. Ale nikomu nie mów. ‒ Gabby, żartujesz sobie? ‒ Ciiii! – Jest tutaj w cholerę za gorąco. Zaczynam się pocić. – Jeśli jesteś zbyt zajęta, zrozumiem. 194

‒ Pieprzyć to, będę za godzinę. Dociera w ciągu trzydziestu minut. ‒ To Charly – woła przez drzwi. – Otwórz. Odblokowuję drzwi, wpuszczam ją do środka, potem znów zamykam, blokuję i biorę plastikową białą torbę z jej ręki. ‒ Będziesz patrzeć, jak sikam? – pytam, gdy siada na krawędzi wanny. ‒ Patrzyłam za pierwszym razem – przypomina mi wzruszając ramionami. – Mogę równie dobrze i tym razem. ‒ To dziwne, gdy jesteś tutaj, patrząc, jak sikam. ‒ Kochanie, widziałam wszystko co tam masz, co można zobaczyć. Po prostu nasikaj na cholerny test. Otwieram pudełko i krzywię się. ‒ Wzięłaś ten wymyślny, który naprawdę mówi ciąża albo brak ciąży. ‒ Nie chcę, żeby były jakieś wątpliwości co do rezultatu – odpowiada i krzyżuje nogi jakbyśmy rozmawiały o pogodzie. Kiedy kończę, zakładam zatyczkę na koniec i odkładam na blat, żeby test został wykonany. ‒ Teraz mów do mnie – mówi Charly. – Mamy jakieś trzy minuty do stracenia. ‒ Moje cycki bolą, wymiotowałam rano i kiedy dokonałam obliczeń, wyszło, że nie miałam okresu od około sześciu tygodni. ‒ Gabby, wiesz jak to się dzieje. ‒ Najwidoczniej – odpowiadam oschle. – To nie jest zaplanowane. ‒ Wiesz, zawsze byłaś planistką. Dlaczego to nie rozciąga się też na obszar ciążowy? ‒ Jak sądzę lubię trzymać rzeczy interesującymi – odpowiadam i podnoszę test oszołomiona, gdy widzę napis Ciąża22. ‒ Charlotte Boudreaux! – krzyczę i wrzucam test do umywalki, jakby był wężem i miał mnie w każdej chwili ugryźć.

22

Ha miałam rację będzie małe Rhysiątko! :D

195

‒ Zgaduję, że to oznacza, iż jest pozytywny? I tylko dla wyjaśnienia, to nie ja cię zaciążyłam, pomimo tego jak właśnie wrzasnęłaś moje imię i nazwisko jakby to była moja wina. ‒ Co, do cholery, teraz zrobię? – Siadam na toalecie i zwieszam głowę w ręce, i nagle znów jest mi niedobrze. Ale nawet nie mam czasu obrócić się i wyrzucić tego do toalety, więc łapię kosz na śmieci i wymiotuję do niego, przez coś co wydaje się wiecznością. – Umieram. ‒ Nie dzisiaj – odpowiada Charly ze zbyt dużą dawką współczucia w swoim głosie. – Ale znów będziesz mamą. ‒ Och mój Boże. ‒ Powiedz mi, że używaliście zabezpieczenia. ‒ Oczywiście że tak – odpowiadam i marszczę czoło, gdy staram się sięgnąć pamięcią wstecz. – Nie jestem idiotką. Był jeden raz, kiedy zapomnieliśmy, ale go wyciągnął. ‒ Cóż, nie zapomniałaś mieć owulacji. – Wzdycha i kręci głową. Razem z Van naprawdę zawiodłyśmy, jeśli chodzi o twoją seksualną edukację, skarbie.

Wiedziałam, że powinnyśmy były przeprowadzić z tobą tę rozmowę. ‒ To nie jest zabawne – odpowiadam cicho. – Co ja zrobię? ‒ Powiesz mężczyźnie, z którym masz intymną relację, że jesteś w ciąży i potem ruszycie. Nie jesteś w tym sama, Gabby. ‒ Nie chcę, żeby myślał, że staram się go uwięzić. ‒ Byłby idiotą myśląc tak. Kiwam głową, ale nie jestem przekonana. ‒ Potrzebuję trochę czasu na przemyślenie. Po prostu potrzebuję najpierw naprostować własne myśli, zanim to na niego zrzucę. ‒ Im dłużej będziesz czekać z powiedzeniem mu, tym bardziej będzie to odczuwał jak zdradę, gdy w końcu to zrobisz. ‒ A może ty mu powiesz, a ja udam się na Tahiti? Śmieje się, a następnie ruchami okrężnymi pociera ręką moje plecy. ‒ To nie działa w ten sposób. Jeśli ktokolwiek wybiera się na Thaiti to ja. ‒ Zabójca nastroju.

196

‒ Mamo nie chcę iść do łóżka. Wzdycham i wznoszę oczy ku niebu, już wykończona i nie w nastroju na granie w grę czas do łóżka z Samem. ‒ Powinieneś być w łóżku półtorej godziny temu, Samuelu Beauregardzie Boudreaux. Nie chcę odbywać tej dyskusji. ‒ Ale nie powiedziałem ci jeszcze, że cię kocham. Zwężam oczy na jego anielską twarz. Anielską akurat. ‒ Tak zrobiłeś to. ‒ Ale nie wyszeptałem tego tak, żeby duchy nie mogły mnie usłyszeć. Jesteśmy w salonie. Rozkładam świeże brownies dla gości na wieczór wina. Tylko kilku zeszło na dół. Rhys siedzi z nimi. ‒ Nie ma tutaj żadnych duchów – informuję Sama, kręcąc głową. ‒ Nie wiesz tego. Przygryzam wargę. Nigdy nie krzyczałam na Sama z powodu pory do snu i stanowczo nie będę tego robić teraz, ale osiągam już swój limit. ‒ Wiem, Sam. Też cię kocham. Teraz idź do łóżka. ‒ Ale nie jestem śpiący. Rhys i dwóch gości obserwują nas jak mecz tenisa. ‒ Licz owce. ‒ Ale nie lubię liczyć owiec. Sprawiają, że wymiotuję. Goście chichoczą. Rhys uśmiecha się, zdrajca. A ja po prostu zwieszam głowę. ‒ Owce nie sprawiają, że wymiotujesz. ‒ Tak robią to. ‒ Nie obchodzi mnie co liczysz, Sam. Po prostu idź do łóżka. ‒ Ale, ja… ‒ Chodź, kolego. – Rhys wstaje i bierze Sama za rękę, po czym mruga do mnie. – Znajdźmy coś innego do liczenia co nie powoduje mdłości

197

Prowadzi Sama do jego sypialni i wypuszczam oddech z ulgi. ‒ Przepraszam za to – mówię do miłej pary, która delektuje się brownies i winem. – Kłóci się ze mną o pójście do łóżka, odkąd był mały. ‒ Nasze też to robiły – odpowiada żona machając ręką. – W końcu zmieni się w nastolatka, a potem wszystko czego będzie chciał to spać. ‒ Nie mogę się doczekać tego dnia – odpowiadam z uśmiechem. ‒ Pozwól mu być małym – odpowiada jej mąż z życzliwym uśmiechem. – To mija w mrugnięcie okiem. Kiwam głową i zostawiam ich w salonie. Czuję się dzisiaj wieczorem odrobinę lepiej, ale teraz jestem po prostu kłębkiem nerwów. Rhys jest jak zwykle radosny, czuły przez cały dzień i mogę myśleć tylko o tym, że kiedy mu powiem, że noszę jego dziecko, to ucieknie w drugą stronę. Ponieważ dlaczego miałby tego nie zrobić? Nie ma wobec mnie żadnych zobowiązań. Nic nie jest mi winien. Już i tak zrobił o wiele więcej, jeśli chodzi o mnie i Sama. I nie jestem nawet pewna czy w każdej chwili nie zechce wrócić do Chicago. Ponieważ jestem zbyt wielką cipką, żeby go o to zapytać. Kończę sprzątać kuchnię i przygotowywać jedzenie dla Evy na jutrzejszy poranek. To zaoszczędzi jej trochę czasu. W końcu około godziny później Rhys znajduje mnie w kuchni. Staje za mą, łapie moje ramiona i całuje moją głowę. ‒ W porządku? Kiwam głową i obracam się w jego ramionach, obejmując rękami jego tors i przytulam go mocno. Jego bicie serca jest mocne i pewne przy moim policzku. Boże, czuć go tak cholernie dobrze. Bezpiecznie. Znajomo. Jest dla mnie jak dom. ‒ Chodź – szepcze i wyprowadza mnie z kuchni, gasząc światła, gdy kierujemy się do prywatnych pokoi. Ale zamiast wejść do sypialni, siada na kanapie i włącza telewizor. – Połóż się. Połóż głowę na moich kolanach. Cóż, to brzmi jak mały kawałek nieba. Więc to robię. Jak tylko moja głowa spotyka się z jego udem, palce Rhysa są w moich włosach, gładząc je delikatnie i rytmicznie. 198

‒ Chciałbym, żebyś powiedziała mi co się dzieje – szepcze. Patrzę na niego w górę zaskoczona tym jak wiele zmartwienia jest w jego zielonych oczach. ‒ Po prostu nie czuję się dobrze – odpowiadam cicho. I to jest prawda… nie czuję się dobrze. – Prawdopodobnie złapałam od Sama to cokolwiek miał tamtego dnia. ‒ Chcesz wymiotować? ‒ Nie. – Uśmiecham się i bez namysłu obejmuję jego policzek dłonią, ciesząc się uczuciem jakie powoduje jego lekki zarost na mojej skórze. – Jesteś taki przystojny. ‒ Mówisz to wszystkim facetom, którzy bawią się twoimi włosami, gdy nie czujesz się dobrze.

Zawsze wywołuje mój śmiech. ‒ Tylko tym, którzy mają zielone oczy i seksowne ręce. ‒ Lubisz moje ręce, co? Kiwam głowa i wzdycham, gdy opuszki jego palców masują moją głowę. ‒ Jesteś dobry ze swoimi rękami. ‒ Kocham twoje włosy.

Kocham cię. ‒ Co chcesz oglądać? – pytam zamiast tego. ‒ Nic, nie obchodzi mnie telewizor. ‒ Cóż, ty go włączyłeś – odpowiadam, marszcząc brwi, a on go wyłącza. – Co się dzieje? ‒ Nic. Po prostu wolę bardziej patrzeć na ciebie niż na telewizor. ‒ Będziesz gapił się na mnie w przyprawiający o ciarki sposób? – Jego usta drgają, a potem unosi kąciki w ten sposób w jaki robi to, gdy uważa, że jestem szczególnie urocza. ‒ Jeśli uważasz pożądanie za odrażające, wtedy tak. Śmieję się głośno, niezdolna do powstrzymania prychnięcia, które razem z tym przychodź. ‒ Nie, jest różnica pomiędzy odrażającym a pożądliwym.

199

‒ Dobrze, więc tylko pożądliwie. Opieram rękę na brzuchu, w którym śpi maluteńkie dzieciątko. Muszę mu powiedzieć. Teraz jest idealny moment. Jesteśmy sami i jest nam komfortowo. Ale zamiast tego, zamykam oczy i delektuję się uczuciem jakie wzbudzają jego palce przeczesujące moje włosy. Nikt w moim życiu nigdy nie dotykał mnie w taki sposób jak Rhys. ‒ O czym myślisz? – pyta cicho. ‒ Tylko o tym, że nikt nigdy nie dotykał mnie tak jak ty to robisz. Jego ręka zatrzymuje się na chwilę, a potem wznawia swoje zajęcie. ‒ Mam nadzieję, że nie. ‒ Nie przejmujesz się tym, że nie mam za dużo doświadczenia z mężczyznami?

Dlaczego właśnie go o to zapytałam? ‒ Dlaczego miałbym się tym przejmować? ‒ To znaczy mam dwadzieścia siedem lat. Czy nie powinnam mieć więcej partnerów. ‒ Nie sądzę. Było wiele zabawy w pokazywaniu ci nowych rzeczy. Obserwowaniu jak doświadczasz nowych doznań. To był przywilej, Gabby. Kiwam głową, ale nie otwieram oczu. ‒ Ile miałeś lat, kiedy przestałeś być prawiczkiem? – pytam nagle. ‒ Szesnaście – odpowiada natychmiast. Otwieram oczy i widzę, jak patrzy na mnie w dół z uśmiechem. – Nie muszę kłamać na ten temat. Ani na jakikolwiek inny, jeśli o to chodzi.

Bezpośrednie uderzenie. ‒ Ja miałam dziewiętnaście – odpowiadam. – I w tym samym czasie zaszłam w ciążę. ‒ To szalone – odpowiada. ‒ Jak wiele partnerek miałeś?

Nie zadawaj pytania, na które nie chcesz poznać odpowiedzi, Gabrielle! ‒ Sprawiedliwą część. – Zwęża na mnie oczy. – Zachowujesz się dzisiaj bardzo dziwnie. ‒ Po prostu staram się poznać cię lepiej.

200

‒ Dobrze – kiwnął głową. - Jak sądzę miałem prawdopodobnie około tuzina kobiet.

Tuzin. ‒ Myślę, że to nie tak źle jak na profesjonalnego sportowca. To znaczy jaka jest średnia? Pięćdziesiąt? ‒ Nie mam pojęcia – odpowiada ze śmiechem. – Prawdopodobnie więcej niż tuzin, tak. ‒ Więc nie jesteś męską dziwką. ‒ Nie. ‒ Jak jest twój ulubiony smak lodów? ‒ Łał. Twój mózg naprawdę dzisiaj płonie. – Jego palce suną w dół mojego policzka do szyi. Cherry Garcia23 ‒ Ulubiona pozycja seksualna? ‒ Każda, która zawiera ciebie – odpowiada bez wahania. ‒ Dobra odpowiedź. – Uśmiecham się do niego i staram się wymyślić więcej pytań. – Jaki jest twój rozmiar buta? ‒ Pięćdziesiąt ‒ Jasna cholera! To duża stopa. ‒ Muszę mieć buty robione na specjalne zamówienie. ‒ Lubisz czytać? ‒ Jestem fanem Clive’a Cusslera24 - odpowiada i kręci głową. – Myślę, że gramy w dwadzieścia pytań. ‒ Sądzę, że to zabawne. ‒ Kiedy moja kolej? ‒ Proszę bardzo. – Przesuwam biodra tak, że leżę na boku, ale wciąż patrzę w górę w jego przystojną twarz. – Pytaj.

Tylko nie pytaj mnie czy jestem w ciąży. ‒ Jest ci wygodnie? 23 Są to lody Ben&Jerry o smaku wiśniowym z kawałkami wiśni i krówek. Nazwa Cherry Garcia została nadana na cześć Jerry’ego Garcia gitarzysty i wokalisty, a także lidera rockowego zespołu Grateful Dead. 24 Clive Eric Cussler – amerykański pisarz, autor bestsellerowych powieści sensacyjno-przygodowych m. in. serii o Przygodach Dirka Pitta.

201

‒ To łatwe. Tak. Chichocze. ‒ Jaki jest twój ulubiony kwiat? ‒ Magnolie. Zamykam oczy i delektuję się odczuciem jego palców w moich włosach. ‒ Jaki jest twój ulubiony deser? ‒ Hmm, to trudne. Myślę, że jest remis pomiędzy ciastem z orzechami pecan mamy i tatrą z limonkowym nadzieniem. ‒ Ulubiony drink? ‒ Margarita. ‒ Zasypiasz? Uśmiecham się, gdy muska opuszkiem palca grzbiet mojego nosa. ‒ Tak. ‒ Chcesz iść do łóżka? ‒ Jeszcze nie. ‒ Dobrze. Opowiedz mi o najlepszym koncercie jaki widziałaś. ‒ To też łatwe. Widziałam kilka lat temu Nash25 i ci faceci odstawili niezły pokaz. Również, Leo Nash jest moim chłopakiem. ‒ Myślę, że się ożenił. ‒ Tak kłócimy się, ponieważ ożenił się nie pytając mnie czy to w porządku, ale jest beznadziejnie we mnie zakochany. Jestem całkiem pewna, że przez cały czas, gdy śpiewał na koncercie, śpiewał tylko dla mnie. ‒ Jestem pewien, że tak. O co chodzi z tym zauroczeniem Leo Nashem? ‒ Widziałeś go? – Otwieram oczy i unoszę głowę, patrząc na Rhysa jakby wyrósł mu drugi nos. ‒ Oczywiście. ‒ Więc, jest ta sprawa z tatuażami i grą na gitarze, i ten facet śpiewa nieziemsko. ‒ Declan może śpiewać nieziemsko.

25 Zespół Nash pojawia się w czwartej części innej serii tej autorki With Me in Seattle, pt.: „Rock with Me” A wspominany za chwilę Leo Nash jest głównym jej bohaterem.

202

‒ Declan jest moim bratem – przypominam mu. – I nigdy nie będzie dla mnie seksualnie atrakcyjny. ‒ Celna uwaga. ‒ Mówiąc o zauroczeniach gwiazdami, kto jest twoim? – pytam. ‒ Nie wiem. ‒ Kłamstwo! Oczywiście, że wiesz. Wszyscy mamy swoje randkowe listy. ‒ Listę osób, z którymi przespalibyśmy się bez żadnych konsekwencji? ‒ Dokładnie. ‒ Więc, masz na myśli, że jest więcej na twojej liście facetów niż tylko Leo Nash? – Krzywi się, ale mogę powiedzieć, że zwalcza uśmiech. ‒ Może. Kto jest na twojej? ‒ Nie sądzę, żebym ją miał – mówi, zastanawiając się nad tym przez chwilę. – Jest tam wiele pięknych kobiet, ale nie sądzę, że chcę uprawiać z nimi seks. ‒ Nie chcesz mi powiedzieć, ale wykrztuś to z siebie. Nagle wstaje unosi mnie w ramionach i idzie do sypialni. ‒ Pokażę ci z kim chcę uprawiać seks, Gabrielle. ‒ Och, dobrze.

203

Nie była sobą od wielu dni i to sprawia, że szaleję. Nie powie mi co jest nie tak, a kiedy pytam po prostu odpowiada, że jest zmęczona. Albo nie czuje się dobrze. Jednak wygląda na to, że się ode mnie oddala, i nie ważne co zrobię, to się nie zmienia. Nawet podczas jej głupiej gry w dwadzieścia pytań na kanapie tamtej nocy, mogłem wyczuć od niej oziębłość. Ale kiedy zabrałem ją do łóżka to było normalnie, ona była normalna. Muszę ją posadzić w tej chwili i odbyć szczerą rozmowę. Muszę wiedzieć czy ze mną skończyła, ponieważ pewne, jak cholera, jest to, że ja z nią nie skończyłem. Nigdy tego nie zrobię. Mój telefon dzwoni i odbieram nie patrząc kto to. ‒ Hej, Rhys, tutaj Eli. ‒ Czy z Kate wszystko w porządku? ‒ Tak, wszystko dobrze. Dzwonię, ponieważ właśnie spędzamy razem czas z Beau, Declanem i Benem i chcielibyśmy, żebyś do nas dołączył. ‒ Teraz? ‒ Teraz. ‒ Czy to jest nagły wypadek? ‒ Nie, to męski wieczór, a ty jesteś jednym z nas. Jesteśmy u Bena. Wyślę ci adres. I z tym się rozłącza, nie dając mi nawet szansy na odrzucenie propozycji. To by było na tyle z rozmowy z Gabby. Gabby jest w kuchni z Samem i Derekiem, i właśnie kończy przygotowywać kolację. ‒ Dzwonił do ciebie Eli? – pyta z uśmiechem.

204

‒ Tak, właśnie się rozłączyliśmy. Chcą, żebym pojechał na trochę do miasta, ale jeśli nie czujesz się dobrze zdecydowanie zostanę. ‒ Mam się dobrze. – Macha na mnie ręką i stawia miskę makaronu z serem i hot doga naprzeciwko Sama. – Eli zadzwonił do mnie po twój numer i powiedział, że musisz jechać. Jeśli zamierzacie poświęcić jakąś dziewicę czy coś, nie chcę o tym wiedzieć. Chichoczę i wciągam ją w ramiona, całując głowę i ciesząc się tym, że przez chwilę mam ją przy sobie. Odsuwała się ode mnie ostatnio, co również doprowadza mnie na skraj wytrzymałości. Muszę ją dotykać. ‒ Zamierzacie się całować i inne obrzydliwe sprawy? – pyta Sam, pakując makaron do ust. ‒ Nie w tej chwili – odpowiadam i cofam się od Gabby. Nie spogląda mi w oczy i mam dość grania w tę grę. Unoszę jej podbródek, żeby spotkała mój wzrok. – Porozmawiamy później. Coś się z tobą dzieje i chcę wiedzieć, co to jest. Nie wrócę późno. Zanim zdąży odpowiedzieć, wychodzę przez tylne drzwi i wyruszam do miasta. W ten czy inny sposób, zanim dzisiaj zasnę, zamierzam dowiedzieć się na czym stoję z Gabby.

Dom Bena znajduje się w miłej okolicy w Nowym Orleanie. Wszystko domy są duże, otoczone masywnymi, zielonymi dębami i wysokimi kutymi z żelaza płotami. A dom Bena jest po prostu imponujący. Nie mam pojęcia, gdzie pracuje, ale cokolwiek robi, jest w tym dobry. Wjeżdżam na podjazd za czarnego Mercedesa i wyłączam silnik. Nie jestem głupi. Jestem doskonale świadomy, że to jest najprawdopodobniej pułapka. Mam tylko nadzieję, że mogę pokonać choć jednego z nich, zanim reszta mnie zabije. Prawdopodobnie mogę zdjąć Declana. 205

‒ Hej, człowieku, wchodź do środka – mówi Beau, otwierając drzwi i prowadzi mnie przez dom do piwnicy, gdzie reszta gra w bilard i ogląda mecz bejsbolu na dużym telewizorze. Mariners grają przeciwko Angels26. Eli pochyla się nad stołem, przymierzając do uderzenia. Declan wpatruje się w dół na telefon, siedząc na krawędzi stołka barowego, a Ben wyciąga piwa z lodówki za barkiem. Wszyscy machają i witają się, wyglądając nonszalancko i niewinnie. Żaden z tych dupków nie jest niewinny. Lubię ich wszystkich, ale nie są niewinni. ‒ Witamy na zorganizowanym na poczekaniu męskim wieczorze – mówi Ben, podając mi piwo i klepiąc w ramię. – Przepraszam, że to tak na ostatnią chwilę. ‒ Jest całkiem w porządku – odpowiadam spokojnie. Ben jest tak samo wysoki jak bracia Boudreaux, ale trochę szczuplejszy, węższy w ramionach. Jest też solidną ścianą mięśni i z historii, które słyszałem, nie jest kimś z kim należy zadzierać. I może nie być bratem z krwi, ale przyjaźni się z nimi, odkąd byli małymi dziećmi. – Dzięki za zaproszenie. ‒ Tutaj jest jej zdjęcie! – mówi Declan i unosi telefon w górę, żebyśmy wszyscy zobaczyli. – Długonoga blondynka o kapryśnych ustach. ‒ Jeszcze raz kim ona jest? – pyta Eli, przyglądając się zdjęciu. ‒ Jest właścicielką jednego z klubów w Dzielnicy – odpowiada Dec, popijając piwo. ‒ I nie uległa twojemu urokowi? – pyta Beau z szerokim uśmiechem. – Dobrze dla niej. ‒ Tak to jest relacja miłość-nienawiść. Wzrusza ramionami jakby to nie miało znaczenia, ale widzę, że tak nie jest. Lubi ją. I wygląda na to, że ona nie za bardzo lubi jego. ‒ Niech to szlag, skończyłem na dzisiaj – mamrocze Eli i odchodzi do stołu, a Beau robi krok w przód. ‒ Wyszedłeś z wprawy – mówi Beau łagodnie. Moje oczy są na meczu w telewizorze. Marines wygrywają trzy do jednego przy końcu szóstej rundy.

26

Marines to drużyna Seattle Mariners a Angels to Los Angeles Angels of Anaheim

206

‒ Mogę sprawdzić, czy grają Cubsi – oferuje Beau. Ale tylko się uśmiecham i kręcę głową. ‒ Nie w porządku. Jesteście fanami Marines? ‒ Nie, to pierwszy mecz jaki znalazłem – odpowiada Ben. – Oprowadzić cię po domu? ‒ Zamierzacie mnie zabić i pochować w piwnicy? – pytam. Declan parska, a Beau i Eli wymieniają spojrzenia, ale twarz Bena pozostaje całkowicie spokojna i poważna. ‒ Nie od razu – odpowiada, a potem powolny uśmiech wypływa na jego twarz. ‒ Nie jest to szalenie pocieszające, ale pewnie z chęcią obejrzę. Twój dom jest piękny. ‒ Dzięki. Ben obraca się do braci kiwając im głową i wyprowadza mnie z pokoju. Jest mężczyzną niewielu słów27. ‒ Dom został zbudowany w 1875 r. – zaczyna – przez jednego z moich pradziadków. ‒ Więc go odziedziczyłeś. ‒ Tak. Prowadzi mnie na górę i oprowadza po pierwszym piętrze a potem po reszcie domu. W końcu wskazuje, żebym wyszedł z nim na zewnątrz i zobaczył domek gościnny na tyłach. Naprawdę zamierza mnie zabić. ‒ Więc nie pochowasz mnie w piwnicy. Zakopiesz mnie na tyłach podwórka. Tylko się do mnie uśmiecha. Zimnym uśmiechem, który zamieniłby krew większości facetów w lód. Unoszę po prostu brew i podążam za nim do budynku a potem gwiżdżę, gdy widzę sprzęt do ćwiczeń i ring. ‒ To jest imponujące.

27

Lubimy takich! Taaa dlatego czekam na część z nim  (Atka)

207

‒ Tutaj znajduję swoją równowagę – odpowiada cicho. – Spójrz, pozostali mogą chcieć cię zabić i jeśli spieprzysz też będę chciał, ale chciałem tylko porozmawiać z tobą na osobności. ‒ Wystarczająco szczerze. – Krzyżuję ramiona na piersi i czekam, aż się odezwie. Ben marszczy brwi i patrzy w dół, potem znów na mnie z czystą opiekuńczością. ‒ Jestem pewien, że już otrzymałeś kilka spieprz z moją siostrą a zabiję cię gadek. Kiwam głową, ale się nie uśmiecham. To nie jest zabawne. ‒ Więc chcę dać ci swoją. Gabby jest tak samo moją małą siostrzyczką jak pozostałych. Znam ją od dnia, w którym przyjechała do domu ze szpitala. Jest niesamowita. ‒ Bez żartów. Drzwi otwierają się za mną i wchodzi reszta facetów. ‒ Nie chcieliśmy, abyś go zabił bez nas, patrzących na to – mówi spokojnie Declan do Bena. – Jest dużym facetem. To mogłoby być dobre przedstawienie. ‒ Ja chcę pomóc – odpowiada Eli. ‒ Zdajesz sobie sprawę, że beze mnie nie bylibyście z Kate razem – przypominam mu. – Nie każ mi żałować zachęcania jej, żeby ci wybaczyła bycie idiotą. Beau kładzie się na ławeczce i zaczyna podnosić ciężary. ‒ Jak mówiłem – mówi Ben, piorunując wzrokiem resztę. – Gabby jest ważna dla każdego z nas. Jest słodka i ma w sobie niewinność, która powoduje, że jest bezbronna. ‒ Jest najsilniejszą osobą jaką znam – odpowiadam. Nie jest słaba. ‒ Wiele przeszła – ciągnie Ben. – Chciałem zabić tego pojeba, który ją zaciążył i zostawił samą, ale nikt mi nie pozwolił. ‒ Ja bym ci pozwolił – mówi Beau. – Gdybym mógł pomóc. ‒ Sam bym go zabił – dodaję. ‒ Pozwól, że powiem to w ten sposób – mówi Ben, podchodząc do mnie bliżej. Staję twardo w miejscu, patrząc mu w oczy bez mrugnięcia. Nie dam się onieśmielić i zastraszyć. – Jeśli spieprzysz i złamiesz jej serce, zabiję cię i nikt nigdy nie znajdzie ciała. Mogę pójść do więzienia, ale tak się nie stanie, ponieważ nie znajdą twojego ciała.

208

‒ Nie zamierzam jej zranić – odpowiadam i kręcę głową. – Zranienie jej jest ostatnią rzeczą o jakiej myślę, kocham ją, na litość boską. – Przeciągam rękami przez włosy i zaczynam spacerować. – Dlaczego wszyscy zawsze zakładają, że złamię jej serce? ‒ Ponieważ nie jesteś na stałe – odpowiada Declan. – Jesteś tutaj na chwilę, ale potem znów wyjedziesz, a dom Gabby jest tutaj. ‒ Dużo wyjeżdżam z powodu pracy – zgadzam się. – Ale to nie oznacza, że Gabby i Sam nie mogą czasami dołączyć do mnie w lecie, albo że nie mogę uczynić Nowego Orleanu swoim domem. ‒ Zrobiłbyś to? – pyta Beau nie wyglądając na przekonanego. – Wywróciłbyś dla niej swoje życie do góry nogami. ‒ Zrobiłbym dla niej wszystko – odpowiadam szczerze. – Jest dla mnie wszystkim co ma znaczenie. ‒ Jest też Sam – mówi Eli. – Są umową wiązaną. ‒ Oczywiście. Jezus, wszyscy myślicie, że jestem aż takim dupkiem, że nie wiem, iż Sam jest i zawsze będzie częścią tego? ‒ Nie uważamy, że jesteś dupkiem – mówi Declan. – Widzieliśmy sposób w jaki patrzysz na Gabby, sposób w jaki traktujesz ich oboje, i jeśli pomyślelibyśmy, że to jest coś mniej niż miłość i dobroć już byśmy cię zabili. ‒ Ale dzieci komplikują związki – mówi Ben. – Ludzie zajmują się chwilę czyimś dzieckiem, a potem się nimi nudzą. Teraz robiłem się wkurzony. ‒ Tacy ludzie są dupkami – odpowiadam chłodno. – Sam jest świetnym chłopcem. Jest mądry i kochający, i uwielbiam mieć go blisko. Nie jest dla mnie dodatkiem czy czymś co tylko toleruję. ‒ Gabby jest młoda i wiele przeszła – zaczyna Eli, ale okręcam się i mu przerywam. ‒ Wkurzacie mnie tym całym Gabby jest niewinna i słaba gównem, którym we mnie ciągle rzucacie. Nie jest, do cholery, słaba. Jest najsilniejszą osobą jaką znam i jeśli macie jakikolwiek szacunek czy miłość do niej, to też to zobaczycie. Jeśli nie będzie chciała mnie w pobliżu albo jeśli zrobię coś co ją wkurzy, zaufajcie mi, pierwsza skopie mi tyłek. Jest najbardziej niesamowitą matką jaką

209

widziałem, a zostałem wychowany przez jedną z najlepszych jakie istnieją. Kocha tego chłopca bardziej niż cokolwiek innego. Umarłaby, zanim pozwoliłaby mu nawet znaleźć się w niebezpieczeństwie. Ale wiecie co? Zrobiłaby to samo dla każdego z was czy kogoś innego kogo kocha. Jest zażarcie lojalna i kocha bardzo mocno jak na kogoś tak małego. Tylko dlatego, że jest mała nie znaczy, że jest też słaba. Przestaję maszerować i wygłaszać tyradę, i widzę, że cała czwórka stoi ze skrzyżowanymi ramionami i uśmiechami na twarzach. ‒ Masz rację – mówi Beau. – Więc co zamierzasz zrobić?

Co zamierzam zrobić? ‒ Zamierzam upewnić się, że wie jaka jest wspaniała i będę błagał ją, żeby się nade mną zlitowała i została ze mną na zawsze. ‒ Lepiej niech gdzieś tam będzie pierścionek – mówi Beau. ‒ Może mieć cokolwiek zechce – odpowiadam. – Wiecie, że jestem całkiem dobry w bejsbolu. ‒ Jeśli nie myślelibyśmy, że jesteś w stanie się o nią zatroszczyć, nie byłoby cię tutaj – mówi cicho Ben. – Ale pieniądze to tylko część tego. Żadna kobieta, którą kochamy, nigdy więcej nie zostanie skrzywdzona przez mężczyznę, nie jeśli możemy to powstrzymać. ‒ Rozumiem to. – Pocieram rękami po twarzy i spotykam spojrzenie Eliego. – Wiesz, że tak. Kate została skrzywdzona bardziej niż jakakolwiek ludzka istota powinna i nie mogłem tego powstrzymać. To najbardziej beznadziejne, popieprzone uczucie jakie istnieje. Nikt na to nie zasługuje. Musisz wiedzieć, że zabiłbym każdego kto by spróbował zranić ją w ten sposób ponownie. ‒ Wiem – odpowiada Eli ze skinieniem. ‒ I umarłbym zanim pozwoliłbym, żeby Gabby została skrzywdzona w ten sposób. Nie chcę jej krzywdzić, chcę ją kochać. Chcę upewnić się, że są z Samem bezpieczni i szczęśliwi, zawsze. Beau, Declan i Ben są teraz dużo bardziej zrelaksowani. Niemal… radośni. ‒ Czy coś mnie ominęło? ‒ Nie, po prostu cieszy nas twoja odpowiedź – mówi Beau. – Możemy wracać, żebym mógł kontynuować kopanie tyłka Eliego w bilard? 210

‒ Pieprzyć to. Czeka na mnie w domu kobieta – mówi Eli z szerokim uśmiechem. – Spadam stąd. Gabby też czeka w domu i nie czuła się dobrze. Nie wspominając o tym, że musimy porozmawiać. ‒ Ja też – odpowiadam. ‒ Ja zagram – mówi Declan. – Chodź Beau. Możemy pokonać Bena. ‒ Nie możecie mnie w niczym pokonać – odpowiada Ben ze śmiechem. – Ale pewne, jak cholera, że możecie próbować. ‒ Wygrywałem do cholery – mówi Beau z grymasem. ‒ Chodź, przyjmij to jak mężczyzna – odpowiada Ben.

Nie było bardzo późno, kiedy wróciłem wczoraj, ale Gabby już spała i teraz czuję, jak próbuje cicho wysunąć się z łóżka nie budząc mnie. Pieprzenie mnie unika. I to mnie wkurza. Pozwalam jej wyjść z łóżka i kiedy jest kilka kroków od łazienki, mówię: ‒ Musimy porozmawiać, Gabby. Zatrzymuje się gwałtownie, a jej ramiona opadają, gdy obraca się i patrzy na mnie zaspanymi oczami. ‒ O czym? ‒ O tym, dlaczego mnie unikasz. ‒ Nie robię tego – mówi i przeczesuje ręką włosy, gdy wstaję z łóżka. – Próbowałam dać ci pospać. Jedziemy z Samem do miasta na cały dzień. Nie mówi tego na głos, ale bez ciebie jest oczywiste na końcu tego zdania. ‒ Czy zrobiłem coś, żeby cię wkurzyć? Marszczy brwi i spogląda na swoje stopy a potem w górę na mnie. ‒ Nie. ‒ Więc co jest nie tak, kochanie?

211

Kręci głową, ale zanim może zaprzeczyć, że cokolwiek się dzieje, obejmuję rękami jej ramiona i całuję w czoło. ‒ Coś się dzieje i muszę wiedzieć co to jest. Robi krok w tył, wycofując się z mojego uścisku. ‒ Mówiłam ci sto razy, nic się nie dzieje. ‒ Kłamiesz. Uparcie kręci głową. ‒ Przestań. Powiedziałam ci. Nic. Się. Nie. Dzieje. Nie potrzebuję tego od ciebie, Rhys. Jeśli nie podoba ci się moja odpowiedź to twój problem. Maszeruje do łazienki i zatrzaskuje za sobą drzwi, i decyduję się dać jej teraz przestrzeń, zanim powiem coś czego będę żałował. Jak przestań, do cholery, mnie okłamywać i po prostu powiedz mi co, do diabła,

cię ugryzło. To w niczym nie pomoże. Więc wracam do swojego pokoju na górze i biorę prysznic, odpowiadam na kilka maili i marnuję trochę czasu, i gdy jestem pewien, że Gabby i Sam odjechali schodzę na dół. Eva, nowa pracownica, jest w kuchni, szykując śniadanie dla gości. Eva ma pięćdziesiąt lat, niedawno owdowiała i jest zamożna. Ale jest również samotna, a ta praca jest dla niej idealna. Uśmiecha się, gdy wchodzę do kuchni. ‒ Coś panu podać, panie Rhys? ‒ Nie dzięki, pani Evo – odpowiadam z uśmiechem. Unosi szpatułkę i wskazuje na mnie z uśmiechem na swojej ładnej twarzy. ‒ Jesteś za chudy. Musisz jeść. ‒ Będę o tym pamiętał. – Macham i wychodzę na tył zamierzając pobiegać. Muszę wypracować trochę tej frustracji. Wkładam słuchawki i biegnę truchtem, po czym przechodzę w pełny bieg. Coś jest bardzo nie w porządku z Gabby. Kiedy przyciągnąłem ją wczoraj w nocy w swoje ramiona mogłem stwierdzić, że płakała. Dlaczego po prostu ze mną nie porozmawia? Nie mogę tego naprawić, jeśli nie wiem, co jest nie tak.

212

Biegam przez trzydzieści minut, a potem zawracam i kieruję się z powrotem w stronę hotelu. Nie mam pojęcia, gdzie pojechali dzisiaj rano. Nie, żeby musiała mi się meldować, ale zwykle daje mi znać, czy będzie czy nie w pobliżu. To tylko kwestia wzajemnych ustaleń. I niech to diabli, tęsknię za nią. Obiegam dookoła hotel, zmierzając do stodoły z zamiarem spędzenia kolejnej godziny na rozciąganiu i treningu ciężkości. Muzyka wciąż pulsuje w moich uszach, gdy nagle przestaje i telefon zaczyna dzwonić. ‒ Halo. ‒ Gdzie, do cholery, jesteś? – Krzywię się i wpatruję w imię Melanie na ekranie telefonu. ‒ O czym ty mówisz? Jestem w Nowym Orleanie. ‒ Powinieneś być dzisiaj w Chicago, aby nakręcić reklamę dla szpitala dziecięcego. – Brzmi bardzo piskliwie i bardzo gniewnie. – Nie mogę uwierzyć, że zapomniałeś, Rhys!

Kurwa. ‒ Przepraszam. Będę tam dzisiaj. Wynajmij mi samolot i będę w drodze na lotnisko w mniej niż trzydzieści minut. ‒ Piętnaście – warczy i się rozłącza. ‒ Niech to szlag – mamroczę i biegnę do domu. Nie mam czasu na prysznic, ale i tak biorę go szybko, zakładam jakieś ubrania, a potem po prostu zgarniam swoje rzeczy i wrzucam je wszystkie do worka marynarskiego. Nie mam pojęcia czego będę potrzebował, więc po prostu zabieram wszystko. I tak nie mam tego zbyt wiele. Telefon Gabby dzwoni i dzwoni, a w końcu przekierowuje mnie na pocztę głosową. Gdzie ona, do cholery, jest? Nie chcę wyjechać bez wyjaśnienia jej co się stało. Przebiegam obok Evy, kierując się do samochodu i z piskiem odjeżdżam w stronę lotniska.

213

Próbuję ponownie dodzwonić się do Gabby, ale bez skutku. Więc wysyłam jej wiadomość.

Jestem potrzebny w Chicago. Musiałem wyjechać. Zadzwonię do niej, kiedy się tam dostanę i wszystko wytłumaczę. Już za nią tęsknię. Tęsknię za nią od wielu dni. Chciałbym mieć szansę pocałować ją i trzymać w ramionach, zanim wyjadę. Chciałbym, żeby, do cholery, ze mną porozmawiała.

214

‒ Mamo jestem głodny. – Sam szura nogami, wychodząc za mną z centrum handlowego do samochodu. Kupowaliśmy ubrania do szkoły i nową pościel do hotelu przez cały ranek, i przyznaję też jestem głodna co jest ulgą, ponieważ jedzenie nie utrzymuje się dobrze w moim brzuchu w tych dniach. ‒ Wiem, kolego. Chodźmy na jakiś lancz. ‒ Ale nie ma jeszcze nawet jedenastej. Jest za wcześnie na lancz. ‒ Dobrze, chodźmy na drugie śniadanie – odpowiadam ze śmiechem i wyciągam telefon z kieszeni, żeby go sprawdzić. Przegapiłam trzy połączenia od Rhysa i jedną wiadomość tekstową sprzed półtorej godziny.

Jestem potrzebny w Chicago. Musiałem wyjechać. Czytam ją trzy razy, mając nadzieję, że te słowa się zmienią, ale za każdym razem są takie same. Nie ma go.

Wyjechał. I dlaczego jestem zaskoczona? Wiedziałam, że ten dzień nadejdzie. Nigdy nie był na stałe, ale sądziłam, że przynajmniej pożegnałby się osobiście. Próbuję do niego oddzwonić, ale kieruje mnie prosto na pocztę głosową. Poważnie? Jak mógł złapać lot w mniej niż dwie godziny? Jak sądzę spieszyło mu się, by wyjechać. ‒ Mamo robi się tutaj gorąco – jęczy Sam z tylnego siedzenia. Spotykam jego wzrok we wstecznym lusterku i chcę bardziej niż czegokolwiek załamać się. Jak mu to wytłumaczę? Kocha Rhysa tak bardzo jak ja.

215

‒ Przepraszam, kolego – odpowiadam i uruchamiam samochód, ustawiam klimatyzację na pełną moc i żuję wargę, próbując wykombinować co zrobić. Co zrobić? Nie mogę się załamać przy Samie. I nie jestem gotowa powiedzieć mu, że Rhys wyjechał. Po prostu nie wiem, jak zamierzam to zrobić. Potrzebuję mamy. Dziesięciominutowa jazda do jej domu wydaje się trwać wieki. ‒ Dlaczego jedziemy do babuni? – pyta Sam. ‒ Tak po prostu – odpowiadam i wjeżdżam na podjazd. Sam idzie za mną do drzwi wejściowych ogromnego domu, a kiedy mama otwiera, uśmiecha się i przytula nas oboje. ‒ Co za miła niespodzianka. Wchodźcie. ‒ Potrzebuję przysługi – odpowiadam natychmiast, a bystre oczy mamy zwężają się, gdy klepie Sama po głowie. ‒ Sam, może pójdziesz nalać sobie trochę słodkiej herbaty? ‒ Tak, babciu. Masz jakieś jedzenie? Umieram z głodu. ‒ Możesz wziąć sobie ciasteczko, a ja coś za minutę ci przygotuję. ‒ Dzięki, babuniu – mówi z uśmiechem i kieruje się do kuchni. ‒ Co się stało? – pyta natychmiast, gdy Sam znajduje się poza zasięgiem słuchu. Kręcę głową, nie jestem gotowa, żeby się załamać. ‒ Mam dużo na głowie. Nie masz nic przeciwko, żeby u ciebie przenocował? Wiem, że to w ostatniej chwili i przepraszam. ‒ Może zostać tak długo jak potrzebujesz, ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. ‒ Myślę, że mogę mieć złamane serce – szepczę i momentalnie znajduję się w jej ramionach mocno ściskana. ‒ Jest głupcem – mówi po prostu, potem odsuwa się i klepie mnie po policzku. – A ty jesteś warta więcej niż to. ‒ Nawet nie wiesz co się stało. ‒ Nie muszę… jestem twoją mamą. Jedź już. Zajmę się Samem. ‒ Dzięki, mamo.

216

Gdy jestem już w samochodzie, natychmiast kieruję się do Dzielnicy i parkuję naprzeciwko sklepu Charly. Tylko ona wie o wszystkim. Potrzebuję jej. Wchodzę do środka i znajduję Charly układającą kapelusz na manekinie. Nie ma żadnych klientów. Spogląda w górę i uśmiecha się, a potem poważnieje, gdy widzi moją twarz. ‒ Co się stało? Wszystko w porządku? I teraz nadchodzą łzy, mocno i szybko, uderzając we mnie jak fale w nadbrzeże i załamuję się pod tym. Nie mogę oddychać, nie mogę myśleć, mogę tylko płakać i płakać. Charly obejmuje mnie ramionami, kołysze szepcząc do ucha, ale nie mogę usłyszeć słów. Wiem tylko, że kolejny mężczyzna, na którym mi zależało, odszedł. A nawet gorzej, jedyny mężczyzna, którego kiedykolwiek kochałam po prostu odszedł z mojego życia. Bez pożegnania. Bez nawet kolejnego spojrzenia. ‒ Nie ma go – szepczę, gdy najgorsze szlochy ustały. ‒ Co? – Chwyta mnie za ramiona i odsuwa, żeby mogła zobaczyć moją twarz. – Żartujesz sobie? ‒ Nie, dostałam dzisiaj rano tę wiadomość. – Pokazuję ją jej i znów zaczynam płakać. ‒ Wysłał wiadomość? – pyta. Tylko kiwam głową i biorę głęboki oddech. ‒ Więc powiedziałaś mu, że jesteś w ciąży, a on się wyniósł? Co jest, do cholery, nie tak z mężczyznami? Spoglądam w dół zażenowana, a Charly stanowczo kręci głową. ‒ Nie, nie, Gabby. Nie mów mi, że mu nie powiedziałaś! ‒ Nie powiedziałam mu. ‒ Dlaczego, do cholery, nie? Miałaś wiele dni, żeby to zrobić! ‒ Ponieważ dopiero sama zaczęłam sobie to układać – odpowiadam i odchodzę od niej, dotykając ładnych butów, które rozstawiła w sklepie. – A potem wczoraj spędził wieczór z chłopakami. Byłam zaskoczona, że wrócił do domu bez żadnych siniaków.

217

‒ Co zrobili chłopcy? – pyta zaskoczona. ‒ Nie wiem. Eli powiedział, że chcieli go włączyć w męski wieczór z Beau, Decem i Benem. ‒ Benem? – Jej oczy robią się duże i przełyka mocno. – I Rhys powrócił żywy? ‒ Wiem. Byłam trochę zaskoczona. ‒ Dlaczego nie powiedziałaś mu, kiedy wrócił? ‒ Udawałam, że śpię. – Wzdrygam się. Jeśli wiedziałabym, że to była ostatnia noc jaką z nim miałam, nie zrobiłabym tego. Przytuliłabym go i pozwoliła mu się kochać. Rozmawiałabym z nim całą noc i pochłaniałabym każdy zapach, dźwięk i każdą chwilę. – Wiem, Char. Wiem, że powinnam była mu powiedzieć, ale to nie do końca zadziałało dla mnie dobrze ostatnim razem, kiedy musiałam powiedzieć facetowi, że jestem w ciąży. ‒ Rhys nie jest takim kawałkiem gówna jak Colby, Gabs. ‒ Nie – zgadzam się i wzdycham. – Rozumiem, że nie wszyscy mężczyźni są tacy jak Colby. Ale wciąż odszedł. Nie pożegnał się nawet z Samem. Jak mam powiedzieć Samowi, że wyjechał i że nie byliśmy wystarczająco ważni, żeby pożegnać się osobiście? ‒ Gdzie jest Sam? ‒ Z mamą. Kiwa głową i opiera się o ladę, rozwalając spinacz do papieru, gdy myśli. ‒ I Eva zajmuje się hotelem? Kiwam głową. ‒ Przywiozłam Sama do miasta na zakupy szkolnych ubrań i kilka nowych rzeczy do hotelu. Eva zostaje przez cały dzień. ‒ Łał, wzięłaś cały dzień wolny i to nie jest niedziela. ‒ Musiałam uciec i pomyśleć. ‒ Wiele myślałaś, Gabby. To był czas, żeby porozmawiać. ‒ To nie ma znaczenia. Odszedł. ‒ Masz jego numer.

218

‒ Przestań, Charly. Nie wiem co zrobię. – Kręcę głową i czuję, że łzy znów chcą zacząć płynąć. – Muszę przestać o tym myśleć choć na chwilę. Muszę oczyścić głowę. ‒ W porządku. – Charly uśmiecha się i wskazuje na stos pudełek na buty. – Możesz je rozłożyć. I zająć się klientami, kiedy wejdą. To osusza resztę łez. ‒ Chcesz, żebym dla ciebie pracowała? ‒ Tak. ‒ To tyle z wolnego dnia. ‒ To zabierze twój umysł z dala od tego, którego imienia nie wolno wymawiać, a ja mogę trzymać na ciebie oko. Wygrany-wygrany. ‒ Jak zamierzasz mi zapłacić? ‒ Lanczem. – Uśmiecha się, gdy wchodzi klientka i zaczyna przeglądać buty. – Oto twoja pierwsza klientka. ‒ Naprawdę chciałam spędzić cały dzień użalając się nad sobą. ‒ Jaka szkoda – mówi Charly. – Nie mam na to czasu. Będziemy pracować, a potem będziemy się użalać. ‒ Dlaczego ty będziesz się użalać? ‒ Ponieważ ty to będziesz robić – odpowiada jakbym po prostu była tylko uparta. – Kobiety użalają się razem, skarbie. Teraz idź powitać swoją klientkę. I z tym przechodzi przez zasłonę do magazynu. Obracam się i uśmiecham do blondynki spacerującej pomiędzy butami. ‒ Dzień dobry. Mogę ci pomóc coś znaleźć? ‒ Cóż, nie jestem pewna – odpowiada i spoglądając w górę też się uśmiecha. Jest piękna z długimi, rozpuszczonymi, kręconymi włosami i dużymi niebieskimi oczami. Ma na sobie koszulkę bez ramiączek odsłaniającą na jej prawym ramieniu jedne z najbardziej niesamowitych tatuaży jakie widziałam i ma świetną figurę. ‒ Na co jesteś w nastroju? ‒ Na skopanie tyłka facetowi – odpowiada i się śmieje. – A buty zawsze poprawiają mi humor. ‒ Znam to uczucie – odpowiadam, kiwając głową. – Mężczyźni to durnie.

219

‒ Amen. ‒ Jestem Gabby. ‒ Callie – odpowiada i unosi parę seksownych, czerwonych szpilek bez palców. – Te są gorące. ‒ Super gorące – zgadzam się. – I przeznaczone do sprawiania, że facetom języki wypadną z gęby. ‒ Hmm, to nie było by złe. – Obraca je w ręce. – Przymierzę trzydzieści dziewięć, proszę. ‒ Jasne. – Znajduję rozmiar i wracam do Callie, umierając z pragnienia zadania jej wielu pytań. – Jesteś stąd? ‒ Tak, proszę pani – odpowiada wsuwając stopy w buty, potem z wprawą przechodzi się po sklepie. – Och, są niesamowite. ‒ Sprawiają, że twoje nogi wyglądają jakby miały dwa metry – odpowiadam z zazdrością. – A wycięcia pokazują twój pedicure. ‒ Wezmę je. ‒ Doskonale. – Callie dołącza do mnie przy kasie. – Więc kogo próbujesz zabić tymi butami? Śmieje się i wręcza mi kartę kredytową. ‒ Mężczyznę, który sprawia, że szaleję. Albo chcę go znokautować, albo na niego wskoczyć. Nie wydaje się, że jest coś pomiędzy tym. ‒ Cóż, te buty wymiatają. ‒ I mogę je nosić do pracy – mówi kiwając głową. ‒ Co robisz? ‒ Jestem właścicielką klubu kilka przecznic dalej 28. Przechodziłam obok tego sklepu tuzin razy i jestem uzależniona od butów, więc musiałam wejść. ‒ Czy nie leży w naszym DNA bycie uzależnionym od butów? – Chichoczę i pakuję jej zakupy do torby, a następnie podchodzę do niej i jej ją wręczam. – Dziękuję za przyjście. Callie uśmiecha się i macha ręką wychodząc ze sklepu i mentalnie dziękuję Charly. Potrzebuję tego rozproszenia. 28

Tak jakbyście się jeszcze nie zorientowały to Callie jest tą właścicielką klubu, o której wspominał chłopakom Dec

220

Nie myślałam o Rhysie w ogóle przez jakieś dziesięć minut. Obraz jego niesamowitych rąk i mięśni brzucha nigdy nie pojawił się w moim umyśle. Albo to jakby się uśmiechnął w sposób zarezerwowany tylko dla mnie. Albo jak jego oczy przymykały się za każdym razem, gdy we mnie wchodził i szeptał jasna cholera, Gabrielle, ponieważ czuł to tak cholernie dobrze. Nie, nie myślałam o niczym takim. Małe kroczki. To jest klucz. ‒ Rozmawiałam z mamą – ogłasza Charly, gdy do mnie dołącza. – Sam zostanie u niej aż do niedzielnego obiadu. ‒ Nie musi tego robić – nalegam, ale Charly stanowczo kręci głową. ‒ Będą się dobrze bawić. I w ten sposób możesz pomyśleć o kilku sprawach, i spędzić ze mną czas przez kilka dni. ‒ Zostaniesz ze mną. ‒ Ponownie, nie pozwolę ci użalać się samej, skarbie. – Mruga do mnie i zakłada na głowę kapelusz. – Ten kolor ci pasuje. ‒ Kocham cię, wiesz. ‒ Ja kocham cię bardziej.

‒ Zapomniałam jak tutaj jest przyjemnie – mówi Charly, huśtając się po przeciwnej stronie. Ma na sobie śliczną letnią sukienkę, która nieznacznie podwiewa. Siedzę na swoim zwyczajowym miejscu, przebijając się przez rezerwacje na ten tydzień na iPadzie, którego zwróciła mi policja. Cindy dostała grzywnę i spędziła noc w areszcie za kradzież mienia o dużej wartości. I uznaję myśl, że Cindy siedziała w celi za bardzo satysfakcjonującą. ‒ Uwielbiam sposób w jaki drzewa powodują chłód w domu – mówi Charly wdychając. ‒ Ja też. ‒ Miałaś jakieś wieści od Rhysa?

221

‒ Nie. Nie podnoszę wzroku. Ukłucie z powodu braku wiadomości od niego wciąż jest ostre. Jest tak jakby odszedł i natychmiast o mnie zapomniał. I tęsknię za nim, niech to diabli. Strasznie przywykłam do posiadania go tutaj, śmiania się z nim, bycia w jego ramionach, czucia go obok siebie, gdy spaliśmy. A teraz po prostu go nie ma. I to boli cholernie mocno. ‒ Może dostaniesz – mówi optymistycznie. ‒ Wątpię w to. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ jest dupkiem. ‒ Och, przestań, skarbie. Nie jest tak, że wiedział, iż jesteś w ciąży i dlatego się zmył. Nie wiedział. ‒ Zaufałam mu, Charly. Zaufałam mu ze swoim synem, ze swoim sercem. Opuściłam gardę, a tego nie robię. Pozwoliłam poczuć sobie do niego coś tak ogromnego, że to mnie pochłonęło. Wiedziałam, że w końcu wyjedzie, więc sama to na siebie ściągnęłam. Nie zmusił mnie, żebym go pokochała, zrobiłam to całkiem sama. Nigdy nie powiedział, że chciał zostać, ale nie mniej jednak nie pożegnał się. Nic nie powiedział. I mogę sobie z tym poradzić, jeśli chodzi o mnie, ale nie jeśli chodzi o Sama. Sam idealizuje Rhysa, a on wyjechał jakby Sam się w ogóle nie liczył. I to nie jest bzdura. Więc może gnić w piekle, jeśli o mnie chodzi. ‒ Gabby nie wiesz, dlaczego został wezwany do Chicago albo nawet czy zamierza tam zostać. ‒ Dlaczego nie miałby? Tam jest jego drużyna, lekarze, wszystko. ‒ Ale dopóki z nim nie porozmawiasz, nie będziesz wiedzieć. Co jeśli zdarzył się nagły wypadek z jednym z zawodników albo trenerów? Może ktoś umarł albo został ranny? Może nie miał wyboru. ‒ Nie zadzwonił ani razu. Musiał tylko podnieść telefon i wytłumaczyć. Nie zrobił tego. I zabrał wszystkie swoje rzeczy.

222

‒ Miałaś wyłączony telefon przez większość czasu przez dwa dni, Gabby. Włączasz go tylko po to, żeby sprawdzić wiadomości co jest bardzo do ciebie niepodobne. Skąd wiesz, że nie próbował dzwonić? ‒ Nie zostawił wiadomości. ‒ Może… ‒ Spójrz, doceniam to, że grasz rolę adwokata diabła, ale nie chcę próbować zgadywać o czym myśli. Nie umiem czytać w myślach, Charly. I jeśli nie zamierza się ze mną skontaktować, cóż, sprawy i tak się nie ułożą. ‒ Wszystko co sugeruję to to, że powinnaś mieć otwarty umysł. ‒ Odnotowane. – Trzymając oczy utkwione w iPadzie słyszę podjeżdżający samochód. ‒ Oczekujesz kogoś? – pyta Charly. ‒ Nie, jest niedziela. Wszyscy goście wyjechali. Ktoś prawdopodobnie zabłądził, to się zdarza cały czas. Samochód zatrzymuje się i wysiada z niego mężczyzna, i cały mój świat staje w miejscu. ‒ Och, kurwa – mamrocze obok mnie Charly i natychmiast skacze na nogi, wyciągając telefon ze stanika. – Beau potrzebujemy cię w tej chwili na werandzie. ‒ Hej Gabby – mówi Colby, podchodząc bliżej. Minęło prawie dokładnie osiem lat, odkąd widziałam Colby’ego i niewiele się zmienił, ale wpatruję się w mężczyznę, którego jak kiedyś głupio wierzyłam kochałam, i nie mogę za żadne skarby zrozumieć, co uważałam w nim wcześniej za atrakcyjnego. ‒ Musisz wynosić się stąd w cholerę – mówi Charly. Jej głos jest twardy i wredny. Ale Colby nawet na nią nie zerka. Tylko mnie obserwuje i mówi do mnie: ‒ Wyglądasz fantastycznie. W ogóle się nie zmieniłaś. Twoje ciało nadal jest gorące, nawet po urodzeniu dziecka29. ‒ Jesteś takim kawałkiem gówna – warczy Charly i nagle Beau jest z nami, przechodząc przez frontowe drzwi.

29

Co za dupek!

223

‒ Dzwoń na policję – instruuje Charly, która odsuwa się na bok i robi to co powiedział. Beau odwraca się. Jego twarz jest pusta, ale całe ciało ma spięte w gniewie. – Co, do cholery, tutaj robisz? ‒ Ciebie też miło widzieć, Beau – odpowiada Colby, ale wciąż mnie obserwuje. Stara się mnie onieśmielić i osiem lat temu to mogłoby zadziałać. Dzisiaj tylko mnie wkurza. ‒ Nie ma potrzeby wzywania policji – ciągnie Colby. – Nie robię niczego złego. ‒ To prywatna posesja – odpowiadam, odzywając się po raz pierwszy. Dzięki Bogu, mój głos brzmi silnie i nie drży, chociaż jestem pewna, że mój żołądek podszedł mi do gardła. Moje ręce się trzęsą, więc zaciskam je w pięści. – Moja własność. I chcę, żebyś stąd odszedł. ‒ Tak, słyszałem, że zmieniłaś to stare miejsce w hotel. – Rozgląda się i kiwa głową, jakby sądził, że musi mi dać swoje uznanie. – Jest naprawdę miło. ‒ Skończ z tym gównem – warczy Beau. – Czego, do cholery, chcesz? ‒ Chcę zobaczyć się ze swoim dzieckiem. – Colby uśmiecha się niewinnie. ‒ Zrzekłeś się praw – odpowiada Beau. – Nie masz żadnych praw, żeby tutaj być. ‒ Tak. – Colby kiwa głową w zamyśleniu. – Podpisałem tę umowę, ale byłem całkiem młody i nie rozumiałem co robię. Zwłaszcza z tobą i twoim zastraszającym ojcem stojącym nade mną. Myślę, że czułem się zagrożony. Zmuszony. Uśmiecha się ponownie, cała niewinność znika, zastąpiona niczym innym jak groźbą. ‒ Gówno prawda – wyrzuca ostro Beau spomiędzy zaciśniętych zębów. – Był z tobą twój prawnik, ty kawałku gówna. ‒ Cóż, widziałem się z nowym prawnikiem – zaczyna Colby, a moja krew zamarza. – I wydaje się uważać, że mam tutaj argumenty. Mogę złożyć apelację i sprawić, że umowa zostanie unieważniona. ‒ Postradałeś pieprzony rozum – woła Charly. – Do niczego nie byłeś zmuszony. W rzeczywistości to prawdopodobnie Gabby została zmuszona do uprawiania z tobą seksu.

224

‒ Och nie, była bardziej niż chętna. – Mruga do mnie, a w moim brzuchu się przewraca.

Będę wymiotować. ‒ Skopię ci tyłek – mówi Beau spokojnie. – Ponownie. ‒ Powinienem wnieść zarzuty za pierwszym razem – odpowiada Colby. – Złamałeś mi cholerne żebra. ‒ Zasługiwałeś na coś o wiele gorszego – mówi Charly. – Chciałabym wykopać ci jaja przez pieprzone nozdrza. ‒ Łał, w tej rodzinie przemoc musi być we krwi. – Uśmiecha się Colby. – Nie chciałbym, żeby moje dziecko wychowywało się w tak brutalnym środowisku. ‒ Och, pokażę ci przemoc, ty oślizgły kawałku gówna. Słyszę, jak zbliża się kolejny samochód, ale widzę tylko Colby’ego i jego zimne oczy, które wwiercają się w moje.

Będzie próbował odebrać mi moje dziecko. Prędzej piekło zamarznie niż to się stanie. Moja rodzina ma wystarczająco dużo pieniędzy, żeby go zniszczyć, a Beau i Eli zrobiliby to bez mrugnięcia okiem. Drzwi od samochodu zatrzaskują się i Charly szepcze obok mnie: ‒ Och, kurwa.

A teraz co? Obracam się w lewo i moje spojrzenie zderza się z jasnozielonymi oczami.

Kurwa.

225

Nie mogę się do niej dodzwonić. Telefon Gabby jest wyłączony, kieruje mnie prosto do poczty głosowej. To wkurza mnie jak cholera. Chicago było pełne zajęć, odkąd wróciłem i dopiero dotarłem do hotelu. Nie znam do nikogo innego numeru telefonu, więc dzwonię do Kate. ‒ Co się dzieje, jaskierku? – pyta, odbierając telefon. ‒ Jestem w Chicago – odpowiadam oschle. ‒ Co? – Słyszę, jak skrzypi jej krzesło, gdy siada prosto. – Dlaczego jesteś w Chicago? ‒ Zapomniałem o tej charytatywnej sprawie, na którą się zapisałem i nie mogłem się wycofać, więc musiałem w pośpiechu wrócić, a Gabby nie było w domu, kiedy wyjeżdżałem, więc nie mogłem wyjaśnić. ‒ Uch och – mamrocze Kate. ‒ To znaczy, napisałem do niej, ale teraz nie mogę się z nią skontaktować. ‒ Co napisałeś w wiadomości? ‒ To że byłem potrzebny w Chicago i musiałem wyjechać. Milczy przez dłuższą chwilę, a potem brzmiąc na zirytowaną mówi: ‒ To wszystko? ‒ Starałem się do niej dodzwonić, Kate. ‒ Idiota – mamrocze, sprawiając, że drga mi szczęka. – Co chcesz, żebym zrobiła? Chcesz, żebym do niej pojechała i powiedziała co się dzieje. ‒ Nie to powinno wyjść ode mnie. ‒ Zgadzam się. ‒ Będę musiał się trochę płaszczyć, prawda? 226

‒ Och tak. Na pewno nie chcesz, żebym jej dała znać co się dzieje? ‒ Tak. Po prostu chcę, do cholery, z nią porozmawiać i byłem sfrustrowany, więc potrzebowałem ujścia. Wrócę w niedzielę i będę się płaszczył. ‒ Kwiaty. Kwiaty zadziałają. I rzeczy które błyszczą.

Rzeczy które błyszczą. ‒ To doskonały pomysł. ‒ Kwiaty są zawsze doskonałym pomysłem. ‒ Nie, rzeczy które błyszczą. Kolejna pauza, a potem mój telefon nagle zaczyna wibrować. Kate przełączyła się na FaceTime’a. ‒ Hej. ‒ Masz na myśli naszyjnik, kolczyki czy coś innego? – pyta ze zwężonymi zielonymi oczami. ‒ Coś innego. ‒ Zdefiniuj to. ‒ Kocham ją – zaczynam i pocieram ręką kark. – Jest moja, Kate. Na zawsze. Nie ma dla mnie nikogo innego. ‒ Zamierzasz kupić pierścionek? – piszczy. ‒ Do cholery tak. ‒ Rhys, uwielbiam Gabby a ciebie kocham bardziej niż kogokolwiek, ale minęło dopiero kilka miesięcy – Marszczy brwi w sposób w jaki to robi, gdy jest szczególnie zmartwiona tym, że zrobię coś, żeby spieprzyć, ale wiem w głębi serca, że to jest właściwe. ‒ Wiedziałem w chwili, w której ją zobaczyłem – przyznaję cicho. – Było tak jakbym został uderzony przez młot pneumatyczny. Jest wszystkim czegokolwiek kiedykolwiek chciałem, Kate. Jest wszystkim czego będę kiedykolwiek potrzebował. Myśl o byciu bez niej wprawia mnie w pieprzoną panikę. ‒ Łał. – Łzy wypełniają jej piękne oczy i posyła mi głupkowaty uśmiech. – Tak się cieszę twoim szczęściem. Spoglądam na godzinę i obliczam, ile godzin mi zostało, zanim będę musiał stawić się na nagranie reklamy.

227

‒ Muszę iść na zakupy. – Uśmiecham się do kobiety, która zawsze była dla mnie bardziej jak siostra niż ktokolwiek inny. – Kocham cię, dzieciaku. ‒ Chcę zdjęcia, Rhysie O’Shaughnessy. Będziesz potrzebował mojej rady. ‒ Dobry pomysł. Dobrze, wyślę zdjęcia od jubilera. ‒ Tiffany – nalega, wskazując na mnie palcem. – Jeśli nie nadejdzie w niebieskim pudełku z białą wstążką, nie chcemy go. ‒ Tak, proszę pani. ‒ Och mój Boże, kupujesz pierścionek. – Wykonuje mały taniec szczęścia na krześle. ‒ To jest nasza tajemnica, Mary Katherine. ‒ Nazwij mnie jeszcze raz Mary Katherine i potnę ci opony. ‒ Obiecaj, że nikomu nie powiesz. Nawet Eliemu. Wzdycha, wydymając usta, ale w końcu kiwa. ‒ Dobrze, nie powiem Eliemu ani nikomu innemu. Ale zrób to szybko. ‒ Zobaczę się z nią w niedzielę. Kończę rozmowę i wybiegam z hotelu, łapię taksówkę do Tiffany’ego i spędzam kolejne kilka godzin szukając idealnego pierścionka dla swojej dziewczyny. Wysłałem parę zdjęć do Kate, ale za każdym razem odpisywała zwykłym nie. I zgadzam się, żaden z nich nie był odpowiedni. W końcu sprzedawczyni, która była niezwykle cierpliwa i miła, mówi: ‒ Poczekaj, widziałam coś co przyszło dopiero dzisiaj rano i mógłby być idealne. Odchodzi na kilka minut, a potem wraca z idealnym pierścionkiem. Doskonale. ‒ Jest inspirowany poprzednią epoką – zaczyna sprzedawczyni. – To oznacza, że ma tchnienie starości, prawie jak pamiątka rodowa. Jak możesz zobaczyć, ma wstawiony ornament po bokach z diamentami, a kamień na szczycie ma kwadratowe cięcie. To całe trzy karaty. Jest taki w stylu Gabby. Jest całkowicie w stylu Gabby, która kocha stare i tradycyjne rzeczy. Mogę dokładnie zobaczyć go na jej ręce. ‒ Wezmę go. ‒ Nie powiedziałam ci jeszcze nawet ile kosztuje – mówi chichocząc.

228

‒ To nie ma znaczenia. Jest jej.

To drugi dzień kręcenia. Miałem lancze, kolacje i inne spotkania wepchnięte pomiędzy kręceniem ujęć do reklamy dla szpitala dziecięcego. I pomiędzy tym wszystkim znalazłem czas, żeby naprawdę spędzić chwilę z tymi dzieciakami. Są najlepszą częścią tego. I sprawiają, że tęsknię za Samem i jestem tak cholernie wdzięczny, że jest cały i zdrowy. Posiadanie bardzo chorego dziecka musi być specjalnym rodzajem piekła. Nie podobało mi się, gdy Sam miał grypę. Nie mogę sobie wyobrazić posiadania dziecka z rakiem. Czuję, jak wibruje mi telefon w kieszeni, ale nie mogę teraz go odebrać, kiedy jestem otoczony fanami i rodzicami pacjentów, czekającymi, żeby się przywitać i zdobyć autografy. Kiedy tłum maleje drobna kobieta w mniej więcej wieku Gabby podchodzi do mnie z nieśmiałym uśmiechem. ‒ Tak mi przykro, że cię kłopoczę. Mam na imię Fiona. Mój syn jest twoim wielkim fanem i zastanawiałam się czy byłbyś skłonny się z nim przywitać? ‒ Oczywiście – odpowiadam z uśmiechem. – Gdzie jest? – Rozglądam się dookoła, ale nie widzę w pobliżu żadnych małych chłopców. ‒ Jest w pokoju 432. Nie czuje się wystarczająco dobrze, żeby tutaj przyjść. – Przygryza wargę spoglądając z nadzieją. ‒ Nie ma problemu. – Łapię uwagę Melanie. – Zaraz wracam. Muszę się zobaczyć z fanem. ‒ Skończyliśmy – odpowiada Melanie z uśmiechem. – Nie ma problemu. Kiwam głową i podążam z Fioną do pokoju jej syna. Leży w łóżku podłączony do kroplówki i innych maszyn, ale nie jestem wystarczająco mądry, żeby wiedzieć do czego służą. Jest całkowicie łysy. Żadnych rzęs czy brwi. Ale uśmiecha się szeroko, a jego ciemnobrązowe, podkrążone oczy wypełnione są radością. 229

‒ Namówiłaś go! – krzyczy. ‒ Nie było trudno – odpowiadam i ściskam jego rękę. – Słyszałem, że jesteś naszym największym fanem. ‒ Jestem twoim największym fanem – mówi i próbuje usiąść. – Mamo pomożesz mi? ‒ Pewnie, kolego. – Wciska przycisk i część jego łóżka podnosi się do góry. – Ale nie możesz pozostać w tej pozycji zbyt długo. ‒ Tylko na chwilę – mówi. – Wracasz w następnym sezonie? ‒ Oczywiście. Nie przegapiłbym tego. ‒ Dzięki Bogu! Są do kitu bez ciebie! ‒ Andrew! – Fiona zwęża oczy na syna. – Bądź miły. ‒ W porządku. – Chichoczę i wzruszam ramionami. – Nie wiem co ci powiedzieć dzieciaku. Ale wrócę na wiosnę. ‒ Dobrze. ‒ Ile masz lat? ‒ Siedem – odpowiada. – Mam kostniakomięsaka30 w nogach.

Tyle samo co Sam. ‒ To znaczy, że mam raka kości. Fakt, że siedmioletni chłopiec nawet zna słowa jak kostniakomięsak powoduje, że przewraca mi się w brzuchu. Siedzę z Andrew przez długi czas rozmawiając o bejsbolu i programach telewizyjnych, a kiedy jego powieki robią się tak ciężkie, że ledwo może utrzymać je otwarte, żegnam się i wychodzę z pokoju z Fioną. ‒ Dziękuję ci za to – szepcze. – Będzie o tym opowiadał przez resztę swojego życia. ‒ Jest nadzieja, że będzie bardzo długie. Kiwa głową, ale wygląda na smutną, kiedy wzrusza ramionami. ‒ Zrobili wszystko co mogli. Teraz czekamy i mamy nadzieję, że się uda. ‒ Będziesz mnie informować? – pytam bez namysłu. – Dam ci swój adres mailowy. Chciałbym wiedzieć czy z nim w porządku.

30

Kostniakomięsak jest jednym z najczęstszych pierwotnych nowotworów złośliwych kości rozwijających się u dzieci i młodzieży.

230

Przekrzywia głowę na bok i nagle jest w moich ramionach, ściskając mnie mocno. ‒ Z chęcią dam ci znać, jak sobie radzi. ‒ Dziękuję. Kiedy wychodzę ze szpitala, wyciągam telefon i widzę ze przegapiłem telefon od numeru z kierunkowym z Luizjany, którego nie rozpoznaję. Sprawdzam pocztę głosową i słyszę głos Charly. ‒ Tutaj Charly. Oddzwoń do mnie. Nie brzmiała w stosunku do mnie w ogóle radośnie. Wsiadam do wypożyczonego samochodu i wybieram jej numer. ‒ Najwyższy czas. ‒ To był pracowity dzień. Co mogę dla ciebie zrobić? ‒ Możesz iść prosto do piekła – odpowiada. Jej głos jest pełny lodu. – Jesteś prawdziwym dupkiem, Rhysie O’Shaughnessy. ‒ Poczekaj. ‒ Nie, to ty poczekaj. Wyjechałeś nawet nie mówiąc do widzenia ani Gabby, ani Samowi. To dupkowate posunięcie, Rhys. Wszyscy ci z nimi zaufaliśmy. Wierzyliśmy, że będziesz dla nich dobry. Moi bracia pozwolili ci żyć. ‒ Miło z ich strony – mamroczę, ale nawet mnie nie słyszy… po prostu ciągnie dalej. Jest w najwyższym trybie obrony siostry i się rozkręca. ‒ Ale nawet więcej niż to, Gabby ci zaufała. Wiesz jak ciężko jest jej to zrobić?

Ponieważ tego nie robi. I wpuściła cię do środka. Oboje z Samem się w tobie zakochali, a ty po prosu wyszedłeś z ich życia nie oglądając się nawet raz za siebie. Powiem ci teraz, że mam nadzieję, że jesteś lepszym ojcem niż kumplem do pieprzenia. ‒ Czekaj. Co?

Lepszym ojcem? ‒ Ponieważ nie zasługuje na to co dostała poprzednim razem. ‒ Charly, przestań mówić. ‒ Nie mów mi, żebym przestała mówić! Nie jesteś tym, który pocieszał ją, odkąd odszedłeś. Jak mogłeś to zrobić?

231

‒ Nie odszedłem na dobre! Jezus, naprawdę tak myśli? ‒ Oczywiście że tak! Co masz na myśli mówiąc, że nie odszedłeś na dobre? ‒ Musiałem wrócić do Chicago na akcję charytatywną, Charly. Zapomniałem o tym i musiałem nieoczekiwanie wyjechać. Wracam jutro. ‒ Cóż, dzięki Bogu. Musisz popracować nad swoimi zdolnościami komunikacji, Rhys. ‒ Tak jak twoja siostra – odpowiadam. – I co miałaś na myśli w związku z tą sprawą z ojcem? ‒ Och. – Następuje długa pauza pełna jej mamroczącej o byciu głupią, ale sądzę, że tym razem mówi do siebie. – Słuchaj musisz wrócić tutaj tak szybko jak to możliwe. ‒ Charly… ‒ Poważnie. To nie moja historia do podzielenia się, Rhys. Ale musisz być tutaj. ‒ Mam jutro spotkanie przy śniadaniu, z którego nie mogę się wykręcić, ale będę w samolocie zaraz, gdy się skończy. Będę tam wczesnym popołudniem. ‒ Dobrze. ‒ Czy wszystko z nią dobrze, Charly? ‒ Będzie – odpowiada. Jej głos jest teraz dużo spokojniejszy. – I bez ciebie też by było. Zaufaj mi w tym. Ale myślę, że jest lepsza z tobą.

Ja też jestem dużo lepszy z nią.

To piękny dzień w Luizjanie. Jechałem tą drogą setki razy, jednak wydaje się, że zajmuje mi wieki dotarcie tam. Muszę ją zobaczyć. Kiedy w końcu wjeżdżam na długi podjazd, widzę Gabby stojącą na werandzie z Charly i Beau, i obcego mężczyznę stojącego zaraz przed nią z rękami na biodrach, mówiącego coś do nich.

232

Ręce Beau są zaciśnięte w pieści a twarz napięta. Charly po prostu patrzy gniewnie. A Gabby wygląda na przerażoną.

Co to, do cholery, jest? Wyskakuję z samochodu i biegnę na werandę, moje oczy natychmiast spoczywają na Gabby. Podnosi głowę, spotykając moje spojrzenie i zamiera z szeroko otwartymi oczami. Wygląda na zszokowaną widząc mnie. I nie do końca szczęśliwą. ‒ Co się dzieje? – pytam, gdy wchodzę po schodach i staję obok Gabby. ‒ To dawca spermy – mówi Charly, wskazując na obcego podbródkiem. ‒ Co tutaj robisz? – pytam warcząc. Beau prawie drży z furii. ‒ Kim jesteś? – pyta Colby. ‒ Nie twój cholerny interes – odpowiadam spokojnie. – Ale mogę być twoim najgorszym koszmarem, jeśli nie powiesz mi czego, do cholery, chcesz. ‒ Tak wiele gróźb tutaj – odpowiada z uśmieszkiem. – Sędzia pokocha słuchanie o tym, gdy wniosę o opiekę nad swoim dzieckiem. ‒ O czym on mówi? – patrzę na Gabby a potem na Beau i Charly. ‒ Pieprzy od rzeczy – odpowiada Beau. ‒ Nie wiem, dlaczego wszyscy są tacy zaskoczeni, że tutaj jestem – mówi Colby kręcąc głową. – Mówiłem Gabby od dwóch miesięcy, że chcę przyjechać zobaczyć się z synem. Wszyscy zamieramy i zwracamy spojrzenie na Gabby, która wygląda jakby miała za chwilę oderwać Colby’emu głowę. ‒ Wysłałeś mi jednego maila – mówi, wskazując na niego palcem. – Zadzwoniłeś do mnie raz, trzy dni temu. Powiedziałam ci, żebyś trzymał się z daleka i że nie jesteś tutaj mile widziany. Dlaczego, do jasnej cholery, miałabym spodziewać się, że się tutaj pojawisz? Nie jest tutaj mile widziany! ‒ Czekaj. Korespondowaliście ze sobą? – pyta Beau z niedowierzaniem. – Powiedziano ci, żebyś nigdy ponownie się z nią nie kontaktował. To jest zapisane w cholernej umowie!

233

Colby wzrusza ramionami jakby to nie miało większego znaczenia dla niego. Nie mogę oderwać wzroku od Gabby, zastanawiając się co, do cholery, się tutaj dzieje i dlaczego nigdy nic mi nie powiedziała. Dwa radiowozy wjeżdżają na podjazd i Gabby widocznie się relaksuje, kiedy podchodzi czterech policjantów. ‒ Co się tutaj dzieje? – pyta jeden z nich. ‒ Ten mężczyzna wtargnął na nasz teren – odpowiada Beau. – To prywatna posesja i nie jest tutaj mile widziany. ‒ Czy zachowuje się w sposób niebezpieczny? ‒ Nie jest tutaj mile widziany – powtarza Beau. ‒ Wygląda na to, że musisz opuścić to miejsce – mówi policjant do Colby’ego, który wskazuje na Gabby. ‒ Trzyma ode mnie z daleka syna. ‒ To kłamstwo – mówi Gabby, a histeria jest na brzegach jej głosu. – Nie ma żadnych praw do mojego dziecka. ‒ Czy jest ojcem? ‒ Jest pieprzonym dawcą spermy – mówi ponownie Charly. ‒ Masz nakaz sądowy mówiący, że możesz zobaczyć się z synem? – pyta policjant Colby’ego, który kręci głową. ‒ Nie. Byliśmy tylko dziećmi, kiedy zaszła w ciążę, a potem jej bracia i ojciec zmusili mnie do zrzeczenia się praw. To znaczy są bogaci i naprawdę duzi, i upewnili się, że wiedziałem, iż zamienią moje życie w piekło, jeśli tego nie podpiszę. ‒ To cholerne kłamstwo – powtarza Gabby, a Beau wygląda na gotowego do zeskoczenia z werandy i skopania tyłka Colby’ego. Z radością bym do niego dołączył. To jest frajer, który zaciążył Gabby? Co ona sobie myślała? Jest lizusowatym idiotą. ‒ Bez nakazu sądu nie masz tutaj czego szukać. Musisz odejść. ‒ Dobrze. Odejdę, ale zaciągnę cię do sądu. – Wskazuje na Gabby, patrząc na nią gniewnie i warczę nisko. Chcę mu odciąć pieprzone jaja. – Chcę swoje dziecko.

234

‒ Nigdy nie położysz na nim swoich cholernych oczu – odpowiada pewnie Gabby. Unosi podbródek w górę, rzucając sztylety swoim wzrokiem. – Nie jest twoim synem. Niczym dla ciebie nie jest.

Dobra dziewczynka. Colby jest odeskortowany z posesji i policjanci czekają, aż odjedzie. Kiedy wszyscy znikają, Charly wpuszcza duże westchnienie z ulgi, a Beau obraca się gwałtownie do Gabby, jego twarz wyraża czystą furię. ‒ Co. Do. Cholery. Gabby. ‒ To nie jest moja wina – upiera się, stając klatka w klatkę z bratem. Boże wygląda wspaniale. Tęskniłem za nią tak cholernie mocno. Chcę wnieść ją do środka i ochronić przed wszystkim. Chcę ją porwać w ramiona i nigdy nie wypuszczać. ‒ Napisał do ciebie! – krzyczy Beau. – Miesiące temu! Chowam Gabby za siebie i sam konfrontuję się z Beau. ‒ Nie odzywaj się, do cholery, do niej w ten sposób. Nigdy. ‒ To moja praca, żeby ją chronić! – Jego oczy odnajdują Gabby i tak zły jak jest, wygląda również na zranionego. – Powiedziałem ci, żebyś mi powiedziała, jeśli kiedykolwiek spróbuje się z tobą skontaktować. ‒ Wiem – mówi. ‒ Więc, dlaczego tego nie zrobiłaś? ‒ Ponieważ nie jestem dzieckiem!

235

Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. Pomiędzy pojawiającym się Colbym, wkurzonym na mnie Beau i wracającym Rhysem, mam nerwy w strzępach. I jestem po królewsku wkurzona. ‒ To wszystko? – pyta Beau i kręci głową. – Nie powiedziałaś mi, że ten dupek się z tobą kontaktuje, ponieważ nie jesteś dzieckiem? ‒ Przestań próbować naprawić moje życie! – Odsuwam się, ale zaraz ponownie się przybliżam. – Kocham cię. Wiem, że myślisz, że musisz zawsze wkroczyć i uratować dzień, kiedy o mnie chodzi, ale jestem dorosłą kobietą, Beau! Nie jestem tą młodą dziewczyną, która wpadła w kłopoty. Jestem mamą. Jestem kobietą biznesu. I trzymam swoje cholerne gówno razem. ‒ Nikt nie powiedział, że tak nie jest – odpowiada Beau, gdy znów przechodzę obok Rhysa. Opiera się o poręcz, obserwując starcie. Wygląda prawie normalnie, ale jego oczy są zwężone, a każdy mięsień w ciele napięty jakby był gotowy wyskoczyć w mojej obronie w każdej chwili. Kolejny mężczyzna, który myśli, że potrzebuję ratunku. ‒ Gabby – mówi Charly jak zawsze będąc rozjemcą. – Jesteśmy rodziną. Radzimy sobie z takimi sprawami razem. Dlatego jesteśmy źli, że nigdy nam nie powiedziałaś, że Colby się z tobą skontaktował. ‒ To nie było nic wielkiego. – Odchylam głowę do tyłu w irytacji. – To był jeden mail i jeden telefon. Zignorowałam maila, a kiedy zadzwonił, powiedziałam, żeby trzymał się od nas z daleka. Nie było żadnych gróźb. ‒ Powiedziałem ci – zaczyna Beau, jego głos jest teraz spokojniejszy, ale jest tak

cholernie wkurzony. – Powiedziałem ci, żebyś powiedziała mi, jeśli choćby nawet odetchnął w twoim kierunku.

236

‒ Beau… ‒ Nie. Przestań mówić i posłuchaj mnie. Tak, jesteś silna. I niezależna. I jesteś fantastyczną mamą. Ale, Gabby, możesz dalej taka być i wciąż pozwolić ludziom, którzy cię kochają, żeby ci pomogli. Wspierali. Kręcę głową i spoglądam na swoje stopy. Dlaczego tego nie rozumieją. ‒ Jestem taka zmęczona traktowaniem mnie jak dziecko – szepczę. ‒ Nie traktujemy cię jak dziecko – mówi Beau i wpycha ręce do kieszeni, przypominając mi tatę i Eliego. – Zrobilibyśmy to samo dla Charly czy Eliego. Do diabła, kiedy świat Savannah wywrócił się do góry nogami kilka miesięcy temu wszyscy zgromadziliśmy się wokół niej. Nie traktowaliśmy jej jak dziecko.

Kochaliśmy ją. Mrugam na niego, wkurzona, że czuję łzy wypełniające moje oczy. Ma rację. ‒ Nie rozumiesz, że jednym telefonem mogę sprawić, że Colby i wszystkie jego bzdury znikną? – Twarz Beau jest jak wykuta w kamieniu. I trochę przerażająca. ‒ Nie sądzę, że trzeba go zabić – odpowiadam chichocząc i ocieram łzy z policzków. ‒ Mamy najlepszych prawników jakich można dostać za pieniądze – mówi Beau bez mrugnięcia okiem. – To jest niczym poza rozdrażnieniem. Nie było potrzeby, żebyś zamartwiała się tym przez te wszystkie tygodnie. ‒ Nie… ‒ Znamy cię – odpowiada Charly, kręcąc głową. – Martwiłaś się. A to nie było konieczne. ‒ Rozmawiamy ze sobą – dodaje Beau i w końcu wciąga mnie w swoje ramiona, i mocno ściska, powodując, że znowu płacze. Jezus, jestem tak cholernie emocjonalna, gdy jestem w ciąży.

Kurwa, jestem w ciąży. ‒ Rozumiem – szepczę. – Dam ci znać, jeśli skontaktuje się ze mną ponownie. ‒ Dziękuję. – Całuje czubek mojej głowy i w końcu puszcza. – Kochamy cię, Gabby. I to nie ma nic wspólnego z tym, że jesteś najmłodsza, tylko z tym, że jesteś naszą siostrą i jedną z najlepszych osób jaką znamy.

237

‒ Kiedy nie jesteś bólem w tyłku – dodaje Charly. – Jadę. Sprawdzę co z mamą i Samem. Zakładam, że nie będzie cię na obiedzie. – Unosi brew i spogląda w stronę Rhysa, który wciąż nic nie powiedział. Szybko kręcę głową. ‒ Dzięki. ‒ Pojadę z Charly. – Beau nie porusza się, po prostu patrzy pomiędzy mną a Rhysem i wreszcie mówi: - Muszę skopać mu tyłek, zanim pojadę? ‒ Nie – odpowiadam i przewracam oczami. – Jedź już. ‒ Cholera, naprawdę chciałem komuś dzisiaj dołożyć. Powinienem przywalić Colby’emu, zanim pojawiła się policja. ‒ Do widzenia testosteronowy facecie – mówię i spycham go z werandy, po czym macham, gdy z Charly odjeżdżają. Rhys milcząco staje za mną, ale mogę go poczuć. Zawsze jestem świadoma tego, gdzie dokładnie jest. Łapie mnie za ramiona i obraca do siebie. ‒ Musimy porozmawiać. ‒ Skończyłam rozmawiać. – Staram się go ominąć, ale łapie mnie za rękę i przyciąga z powrotem do siebie. ‒ Musimy porozmawiać – powtarza. – O kilku sprawach. Zacznijmy od Colby’ego. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że się z tobą kontaktował. ‒ Nie ty też. – Przewracam oczami i odchodzę. – Ponieważ kiedy to się zaczęło ledwie cię znałam. ‒ Znałaś mnie całkiem dobrze, kiedy zadzwonił tamtego dnia. ‒ Miałam wtedy inne rzeczy na głowie. ‒ Gabby… Wygląda na… wkurzonego. ‒ Nie wiem, dlaczego to cię wkurza Rhys. To tylko jakiś idiota z mojej przeszłości. ‒ Nie jestem zły, jestem zraniony. Zaufaj mi, jest różnica. ‒ Spójrz, nie wiem, dlaczego wróciłeś, ale nie będę teraz tego z tobą robić. – Łzy znowu mi zagrażają i Boże, wygląda tak dobrze, że chcę po prostu wskoczyć w jego ramiona i żeby trzymał mnie przez jakiś tydzień. Ale niech mnie diabli, jeśli to zrobię…

238

‒ Tak, zrobisz to. – Jego głos jest teraz czuły, gdy obejmuje moją twarz swoimi dużymi dłońmi i uśmiecha się do mnie łagodnie. – Kurwa, tęskniłem za tobą. ‒ To dlaczego nie zadzwoniłeś?

Do diabła, nienawidzę, że brzmię tak cholernie żałośnie. ‒ Dzwoniłem do ciebie w kółko i kierowało mnie prosto na pocztę głosową. Albo twój telefon był wyłączony, albo mnie zablokowałaś. Wzruszam ramionami i odchodzę poza jego zasięg nie będąc gotowa jeszcze, żeby mnie dotykał. ‒ Wyjechałeś. ‒ Nie dostałaś mojej pierwszej wiadomości? ‒ Och, tak, dostałam ją. A potem, kiedy wróciłam do domu wszystkie twoje rzeczy zniknęły. Wyjechałeś. – Złość powraca, dodając mi pewności siebie i sprawiając, że czuję się lepiej. – Nawet się nie pożegnałeś. Nie pożegnałeś się nawet z Samem. Co miałam mu powiedzieć? On cię kocha! ‒ Ja też go kocham.

Dlaczego brzmi tak cholernie spokojnie. ‒ Cóż masz gówniany sposób na okazywanie tego – odpowiadam. ‒ A co z tobą, Gabby? ‒ Co ze mną? ‒ Co ty czujesz?

Kocham cię tak bardzo, że nie mogę myśleć jasno. ‒ Jestem na ciebie cholernie wkurzona. ‒ Najwidoczniej. Kochanie, dlaczego myślałaś, że nie wrócę? ‒ Nie nazywaj mnie kochaniem. – Piorunuję go wzrokiem i ból w jego oczach przez moje słowa sprawia, że czuję się jak kawałek gówna. – Twoje rzeczy zniknęły, Rhys. Wyjechałeś. A mężczyźni… - wzruszam ramionami i spoglądam w dół. ‒ A mężczyźni? ‒ Mężczyźni odchodzą. – Unoszę głowę i patrzę mu prosto w oczy. Mężczyźni odchodzą. – Nie wierzę, że jakiś mężczyzna zamierza zostać tutaj na jakiś

239

znaczący okres czasu, Rhys. Ponieważ tego nie robią. – Jego oczy się zwężają. – I wiesz co? Mam się dobrze. ‒ Nie, nie masz. ‒ Co? ‒ Mówię, że to bzdury – mówi i podchodzi do mnie. Powoli. Groźnie a jednak tak cholernie seksownie, że ledwo mogę to znieść. Jest wysoki, jego jasnobrązowe włosy są rozczochrane przez palce, a zielone oczy płoną. Cofam się tak samo powoli. ‒ Możesz nazywać bzdurami co tylko chcesz, ale to nie sprawi, że nie będą prawdziwe. Było mi dobrze, zanim się tutaj pojawiłeś i będzie dobrze, gdy wyjedziesz. ‒ Nie wyjeżdżam. Przestaję gwałtownie mrugać. ‒ Co? ‒ Nigdy nie wyjechałem na dobre, Gabrielle. Miałem zobowiązanie charytatywne, o którym

całkowicie

zapomniałem, bo

byłem tak

pochłonięty

tobą.

Powiedziałem ci, że wypychasz wszystko inne z mojej uwagi. Musiałem szybko stąd wyjechać i całkowicie oraz cholernie frustrowało mnie to, że nie mogłem się z tobą przed tym skontaktować. A potem twój telefon był wyłączony przez cały cholerny weekend. Och. Więc hormony ciążowe sprawiają, że jestem odrobinę zbyt dramatyczna.

Kurwa. Ciągle się do mnie zbliża, a ja się cofam, dopóki moje plecy nie uderzają w poręcz na drugim końcu werandy i nie mam, gdzie uciec. Rhys opiera ręce po moich obu stronach i pochyla się, aż jest ze mną nos w nos. ‒ Jestem w tobie cholernie zakochany, Gabrielle. ‒ Nie odszedłeś? – szepczę, wciąż przetwarzając słowa, które właśnie wyszły z jego ust. ‒ Tylko to usłyszałaś z tego wszystkiego? – pyta cicho. Jego oczy przeszukują moją twarz. Nie dotknął mnie jeszcze, a ja tak bardzo tego chcę. – Nie opuszczę cię. Nigdy.

240

‒ Powiedz tę drugą część jeszcze raz, proszę. – Mój głos jest ochrypły i nabrzmiały od łez. ‒ Kocham cię. Przygryzam wargę, gdy jedna łza spływa po moim policzku. ‒ Zamierzasz coś powiedzieć? – szepcze i ściera łzę kciukiem. Mogę tylko pokręcić głową. Kocha mnie. – Dobrze, ponieważ mam więcej do powiedzenia. Bierze mnie za rękę i prowadzi do huśtawki, wskazując, żebym usiadła po czym siada obok mnie. ‒ Dużo myślałem w ten weekend. Cholera, myślałem, odkąd tutaj przyjechałem po raz pierwszy. Uśmiecha się czule i wkłada palce w moje włosy nad karkiem, potem zaczyna je gładzić. Boże, tęskniłam za jego dotykiem. ‒ Naprawdę mam nadzieję, że chcesz zostać – szepczę tak cicho, że ledwie się słyszę. Dlaczego tak się boję powiedzieć mu czego chcę? ‒ Myślę, że zostać jest najpiękniejszym ze wszystkich słów – odpowiada i całuje mnie w czoło. ‒ Ale czuję się też samolubnie – przyznaję. Przekrzywia głowę na bok. ‒ Dlaczego. ‒ Ponieważ zmienisz to gdzie jest twój dom tylko dla mnie. Zmienisz swoje życie. ‒ Gabby, dom jest tam gdziekolwiek ty i Sam jesteście. Mrugam na niego oszołomiona. Czy ktoś kochał nas kiedykolwiek tak żarliwie? I jak przegapiłam to przez ostatnie kilka tygodni? ‒ A co z bejsbolem? ‒ Co z nim? ‒ Nie będzie cię przez większą część roku. Kiwa głową rozważnie. ‒ Tak, ale większość sezonu przypada na lato, kiedy Sam nie ma szkoły. Jesteśmy zamożni i możemy sobie pozwolić na to, żebyś ze mną podróżowała wiele razy. – Przeciąga palcem przez moją skroń i zakłada włosy za ucho. – Wszystko co musisz zrobić to powiedzieć mi czego chcesz i jest twoje.

241

‒ Chcę… ‒ Czego? Kręcę głową i odwracam wzrok, ale ciągnie mnie z powrotem za podbródek, więc muszę spojrzeć mu w oczy. ‒ Czego chcesz, kochanie? ‒ Chcę tylko ciebie. I nie chcę, żebyś się na mnie złościł, gdy coś ci zaraz powiem. Wypuszcza wolno powietrze wciąż patrząc mi w oczy. ‒ Nie będę się złościł. Kiwam głową i biorę długi głęboki oddech. To nie poszło za dobrze za pierwszym

razem. Boję się mieć nadzieję, że tym razem będzie lepiej, więc zamykam oczy, zaciskając mocno powieki, zbyt przerażona, żeby patrzeć mu w oczy. ‒ Jestem w ciąży. ‒ Spójrz na mnie. – Tylko przygryzam wargę. – Spójrz na mnie, Gabrielle. Poddaję się i czuję, jak powietrze opuszcza moje ciało. Jego zielone oczy są łagodne. Czułe. I jeśli się nie mylę odrobinę zamglone. A jego głos jest tak cholernie kojący. ‒ Dlaczego to miałoby mnie złościć? ‒ Ta rozmowa nie potoczyła się dla mnie dobrze w przeszłości – odpowiadam. – Przeraża mnie to. Przyciąga mnie w swoje silne ramiona, trzymając mocno i całując najpierw w czoło a potem w usta. ‒ Nikt nie chce tego dziecka bardziej niż ja – mówi. – Jesteś najlepszą mamą jaką widziałem. ‒ Ale to wiąże cię ze mną na zawsze – odpowiadam. – I nie wiem czy tego chcesz. ‒ Cóż, to prowadzi nas do następnej sprawy. – Odchrząkuje i uśmiecha się szeroko niemal tak jak Sam, gdy jest roztrzepany. – Będę tatą. ‒ Tak, będziesz. ‒ Tak cholernie niesamowite. – Znów odchrząkuje, a potem jego twarz poważnieje. – Kocham cię, Gabby. Jesteś każdą nadzieją, każdym marzeniem jakie kiedykolwiek miałem i nawet tego nie wiedziałem, dopóki cię nie

242

spotkałem. Nie ważne co stanie się w naszym życiu, każdy dzień, w którym będę mógł być z tobą będzie najlepszym dniem w moim życiu. Łzy teraz spływaj niekontrolowanie w dół moich policzków. Nie mogę oderwać od niego oczu. ‒ Sprawiłaś, że uwierzyłem, iż miłość nie jest trudna, ponieważ kochasz całkowicie bez wysiłku każdego w swoim życiu. – Obejmuje moją twarz rękami, jego palce wplątują się w moje włosy, a kciuki ocierają łzy. – Kiedy uśmiechasz się w ten słodki sposób, który jest przeznaczony tylko dla mnie, przysięgam, że widzę następne pięćdziesiąt lat mojego życia. Uśmiecham się i muskam palcami jego policzek. ‒ Ja też zawsze myślę, że uśmiechasz się do mnie w wyjątkowy sposób. Serce staje mi w piersi, gdy sięga do kieszeni i wyciąga niebieskie pudełeczko z luźno zawiązaną białą wstążką, i kładzie na mojej dłoni. Trzęsącymi palcami odwiązuję ją i zapiera mi dech w piersi, gdy otwieram pudełko i migocze do mnie wspaniały pierścionek ‒ Rhys. ‒ Potrzebuję cię ze sobą, obok mnie jako partnerki i miłości przez resztę swojego życia Gabrielle. Proszę powiedz mi, że zostaniesz moją żoną. Pozwól mi dać Samowi i tobie moje nazwisko.

Czy to się dzieje naprawdę? ‒ Tak bardzo cię kocham – szepczę przez łzy. – Tak się bałam, że cię straciłam. ‒ Nigdy. ‒ Będę zaszczycona wychodząc za ciebie za mąż. ‒ Och nie, kochanie. To ja jestem zaszczycony. – Wyciąga pierścionek z pudełka i zakłada mi na palce. Pasuje idealnie. I nagle jestem w jego ramionach i niesie mnie do domu. ‒ Gdzie idziemy? ‒ Nie mogę ci zrobić tego co chcę na werandzie? ‒ Co chcesz mi zrobić? Uśmiecha się powoli i niegrzecznie niosąc mnie do sypialni, kładąc na łóżku i nakrywając swoim ciałem.

243

‒ Zamierzam się z tobą kochać. ‒ Mmm – jęczę. – Brzmi jak dobry plan. Całuje mnie słodko w usta i przeciąga nosem od szczęki do szyi, gdy jego ręce szybko ściągają moją letnią sukienkę i majtki. Jego ręce są wszędzie. ‒ Tęskniłam za tym – szepczę i całuję jego ramię. ‒ Dostawałem szału w Chicago – mówi i wyskubuje szlak w dół mojej klatki piersiowej, poświęcając specjalną uwagę sutkom. – Są wrażliwe – szepcze. ‒ Są obolałe – zgadzam się. ‒ Sprawiam ci ból? ‒ Nie. – Wsuwam palce w jego włosy uwielbiając to jakie są miękkie. – Nie sądzę, żebyś mnie kiedykolwiek skrzywdził. ‒ Nigdy celowo – zgadza się i przesuwa rękę w dół brzucha prosto do już przemoczonych fałdek. – Boże, jesteś tak cholernie mokra. ‒ Robisz mi seksowne rzeczy – odpowiadam chichocząc, a potem wzdycham, gdy wsuwa we mnie dwa palce. – Jesteś w tym taki dobry. Jego kciuk sieje zamęt na mojej łechtaczce, sprawiając, że wiję się i jęczę pod nim. Potrzebuję go w sobie! ‒ Rhys. ‒ Tak kochanie, westchnij jeszcze raz tak moje imię. Uśmiecham się. ‒ Rhys, potrzebuję cię wewnątrz mnie. – Ciągnę za jego koszulkę, próbując ściągnąć ją przez głowę. – Jesteś naprawdę za bardzo ubrany. W końcu sięga i ściąga koszulkę i jeansy, i obejmuję ręką jego imponującą erekcję, pompując pewnie i rozcierając kciukiem ejakulat. ‒ Będziesz moją zgubą – szepcze. ‒ O to właśnie chodzi – odpowiadam z zadowolonym uśmiechem, a potem nagle wchodzi we mnie pchając powoli. Tak cholernie powoli.

244

Staram się unieść biodra mu na spotkanie, ale przytrzymuje mnie, sprawiając, że czuję każdy niesamowity kawałek. A potem ciągnie tę torturę długimi powolnymi pchnięciami wypełniając i opuszczając mnie, obserwując mnie tymi niewiarygodnymi zielonymi oczami. ‒ Kocham cię – szepczę, trzymając jego twarz w dłoniach. – Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. Całuje moją dłoń i pochyla się niżej, opierając się na łokciach. Jego usta są przy moich, a moje ręce i nogi owinięte wokół niego. Nigdy nie czułam się tak fizycznie i psychicznie połączona z nikim w moim życiu. ‒ Ja też powinienem był ci powiedzieć – szepcze przy moich ustach. – Nie ma na świecie słów, które opisałyby to jak niesamowita jesteś. Obiecuję ci, że spędzę każdy dzień upewniając się, że jesteś szczęśliwa. ‒ Już mnie uszczęśliwiasz – odpowiadam. – Sprawiasz, że czuję rzeczy, których nie potrafię nawet opisać, są tak olbrzymie. ‒ To mój fiut, kochanie – odpowiada z szelmowskim uśmiechem. ‒ Jesteś takim facetem – chichoczę i zaciskam się na nim mocniej. – Wiesz co mam na myśli. Pcha jeszcze głębiej we mnie, sprawiając, że oboje sapiemy. ‒ Seks i miłość w tym samym czasie to potężna rzecz – szepcze. – Bardzo mądra kobieta, którą znam, powiedziała tak raz. Nie miałem tylko pojęcia jak bardzo aż do ciebie. Jego ręce są w moich włosach tak jak zawsze. Mam nadzieję, że nigdy nie przestanie kochać moich włosów. Z oczami na mnie wznawia ruchy, przyśpieszając tempo, pchając mocniej, aż oboje w końcu nie możemy tego dłużej znieść i rozpadamy się eksplodując na milion kawałków, a potem znów się sklejając. Opada na mnie dyszący i spocony. ‒ Jestem tak cholernie głodny – warczy mi do ucha. ‒ Przygotuję ci coś do jedzenia. ‒ Och, myślisz, że wciąż możesz chodzić? – Podnosi się i wpatruje we mnie z uniesioną brwią. – Zatem jeszcze nie skończyliśmy. ‒ Jak zamierzasz dostać jedzenie? – pytam. 245

‒ Będziemy się o to martwić później. Teraz będę kochał się z matką moich dzieci.

Moich dzieci. Mrugam na niego w zaskoczeniu. ‒ Tak, Sam jest tak samo mój jak to dziecko. – Jego ręka nakrywa mój brzuch. – Tak samo ja ty jesteś moja. ‒ Wszyscy jesteśmy twoi – zgadzam się. – A ty nasz. Zawsze. Uśmiecha się do mnie w sposób, który powoduje, że podwijam palce. ‒ Zawsze.

246

Dwa Miesiące Później ‒ Dziękuję za zjedzenie z nami kolacji – mówi Susan Waterbury, żona trenera Rhysa i przytula mnie mocno. – I jeśli będziesz miała jeszcze jakiekolwiek inne pytania, proszę nie wahaj się dzwonić. My bejsbolowe żony musimy trzymać się razem. ‒ Dziękuję ci bardzo – odpowiadam z uśmiechem, bardzo lubię Susan. – Bardzo miło było cię spotkać. ‒ Dobranoc – mówi Rhys, machając ręką i z jego ręką połączoną z moją prowadzi mnie w przeciwną stronę od Waterburych w kierunku naszego pokoju w hotelu. ‒ To było miłe – mówię i opieram głowę na ramieniu Rhysa. – Dziękuję, że zabrałeś mnie do Chicago, abym poznała twoją drużynę. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili. Rhys całuje mnie w głowę i ściska rękę. ‒ Potrzebowałem, żeby dwie najważniejsze części mojego życia w końcu się spotkały. A żona trenera jest bejsbolową żoną przez większość swojego życia. ‒ Będzie świetnym źródłem informacji – zgadzam się. – Jest słodka. ‒ Będzie również świetnym źródłem plotek – mówi Rhys, chichocząc, gdy prowadzi mnie do windy i wciska przycisk penthousa. – Jesteś zmęczona? ‒ Nie, czuję się dobrze. Po tym jak skończył się pierwszy trymestr, moja energia wydaje się wrócić z pełną mocą. Poranne mdłości zniknęły. Czuję się świetnie. Przyszpila mnie w rogu windy i jego usta unoszą się w górę w tym jego seksownym uśmiechu.

247

‒ Cieszę się, że to słyszę, ponieważ mam co do ciebie plany na ten wieczór. ‒ To brzmi obiecująco. Kiwa głową i całuje mnie głośno, namiętnie, do czasu aż rozlega się dźwięk dzwonka i otwierają się drzwi na nasze piętro. Bierze mnie za rękę i prowadzi przez penthouse do głównej sypialni. Jego ciało jest spięte. Był zasępiony i poważny przez cały dzień. Po raz pierwszy od bardzo dawna mam problem z odczytaniem go. ‒ Wszystko dobrze? – pytam. ‒ Dobrze.

Hmm. Skopuję buty i sięgam do zamka z tyłu sukienki, ale Rhys obraca mnie do siebie tyłem i sam ją rozpina. Całuje mnie wzdłuż kręgosłupa, gdy powoli go rozsuwa. Potem wycałowuję drogę w górę, a sukienka opada wokół moich kosek i zostaję tylko w czarnym staniku i pasujących czarnych majtkach. ‒ Jesteś piękna – szepcze mi do ucha. – I moja. ‒ Tak – zgadzam się. ‒ Na łóżko, proszę. Zerkam na niego wciąż nie mogąc odczytać jego nastroju, ale ulegam, wczołguję się na środek ogromnego łóżka i kładę na plecach. ‒ Na czworaka. ‒ Rhys, wszystko w porządku? Unosi brew. ‒ Tak. Miałem dzisiaj wiele na głowie.

Okej. ‒ Czego potrzebujesz? ‒ Potrzebuję, żebyś się odwróciła, proszę. Obserwuję go, jego głębokie zielone oczy i twarz. Wciąż jest spięty, ale również spogląda na mnie oczami wypełnionymi miłością i po prostu nie mogę się tym nasycić. Więc odwracam się na ręce i kolana już zastanawiając się co zaplanował. ‒ Ufasz mi? – pyta. Mogę słyszeć, jak ściąga ubrania, a potem łóżko się zapada, gdy do mnie dołącza, klękając przy moim boku.

248

‒ Oczywiście. ‒ Chwyć się zagłówka – szepcze mi do ucha, wysyłając dreszcze przez całe moje ciało.

Och, to będzie tak cholernie zabawne. Uśmiecham się i naciągam, w ten sposób, w który zrobiłam to kiedy wciąż się siebie uczyliśmy i łapię za zagłówek. Jego ręce są wszędzie, pocierając moje plecy, biodra, uda, a potem pomiędzy nimi tak że może muskać moje fałdki opuszkami palców. ‒ Mam coś co muszę zrzucić z piersi, kochanie. – Jego ręka okrąża mój tyłek. – Delikatnie, leniwie, w dużych szerokich kręgach wokół pośladka, wzdłuż mojego centrum i szczeliny, a potem powtarza to samo z drugim. To cholernie niesamowite. ‒ Co to jest?

KLAPS. Sapię i patrzę na niego przez ramię, moje usta i oczy otwierają się szeroko. ‒ Właśnie dałeś mi klapsa! ‒ Puściłaś zagłówek. Jego twarz jest poważna, ale jego oczy wyrażają… zranienie. Pochylam się i łapię zagłówek, a Rhys wznawia gładzenie mojego ciała, nakręcając mnie i sprawiając, że się pocę. ‒ Powiedziałaś, że mi ufasz, ale nie zaufałaś mi przedtem, Gabby. Natychmiast założyłaś najgorsze wobec mnie, wierząc w to, że opuściłem cię na dobre.

KLAPS. Przygryzam wargę złapana pomiędzy pieczeniem od klapsa i czystą przyjemnością jego rąk i ust wszędzie na mnie. Ociekam wilgocią. Moje biodra kołyszą się błagając o więcej. ‒ Mówisz, że mi ufasz, ale nie powiedziałaś mi, że Colby nękał cię przez ten cały

czas, gdy byłem z tobą. KLAPS. Och mój Boże. Wcześniej myślałam, że lubiłam dostawać klapsy, a to było nic w porównaniu do tego. 249

‒ Moje czyny mówią za mnie, Gabby. Nie robiłem nic poza wspieraniem ciebie. Dbaniem o ciebie i o Sama. A ty to zdewastowałaś przez wyciągnięcie najpotworniejszego, najpochopniejszego wniosku jaki był.

KLAPS. ‒ Przepraszam – szepczę i przygryzam wargę. Ma rację. Powiedziałam mu, że mu ufałam, ale tak nie było. Nie wtedy, gdy miało to znaczenie. Nie, gdy potrzebował tego ode mnie najbardziej. ‒ Czy to się powtórzy? – Jego głos jest teraz surowy, pełny czegoś co brzmi jak niewylane łzy, ale nie mogę zdjąć rąk z zagłówka, żeby na niego spojrzeć.

Muszę na niego spojrzeć. ‒ Rhys… ‒ Jeszcze nie. Czy to się ponownie wydarzy, Gabby? Co jeśli pojawi się kolejne nieporozumienie? Co jeśli nie będę mógł skontaktować się z tobą tak często jakbyś chciała, kiedy będę w drodze? Zamierzasz automatycznie założyć, że cię nie chcę? Albo że cię nie kocham?

KLAPS. ‒ Nie, nigdy. Nie mogę tego teraz znieść. Przesuwam ręce i obracam się, więc mogę objąć jego twarz dłońmi i spojrzeć mu w oczy. ‒ Poruszyłaś się. ‒ Nie obchodzi mnie to. Możesz dać mi klapsy później. Rhys, tak bardzo przepraszam. Dlaczego czekałeś przez te wszystkie tygodnie, żeby powiedzieć mi jak bardzo byłeś zraniony? ‒ Nie sądzę, że to we mnie uderzyło do czasu, aż nie przyjechaliśmy tutaj do Chicago i Susan opowiadała ci o tych małżeństwach, które się nie udały przez te wszystkie absurdalne powody. I Gabby, wyciąganie pochopnych wniosków jest poważnym powodem. Będą takie chwile, że będę musiał podróżować bez ciebie. Nie mógłbym tego znieść, jeśli nie będę wiedział, że mi ufasz. A bazując na tym co stało się wcześniej, powiedziałaś, że mi ufasz, ale oczywiście to nie była prawda. ‒ Więc dałeś mi klapsy? Jego oczy błysnęły. 250

‒ Tak. Popycha mnie z powrotem na łóżko i nakrywa delikatnie, owija moje nogi wokół swojego pasa i powoli we mnie wchodzi. ‒ Myślałam, że chciałeś mnie pieprzyć mocno przez te klapsy. ‒ Nie chcę ci zrobić krzywdy – odpowiada i całuje miękko. ‒ Nie zraniłeś mnie. Nawet klapsy nie bolały. ‒ Jesteś w ciąży – przypomina mi, jakbym mogła o tym zapomnieć. – I lubisz klapsy, więc to naprawdę nie była taka wielka kara. ‒ Tak bardzo cię kocham – szepczę przy jego ustach. – Całkowicie ci ufam, Rhys. Nigdy więcej ponownie w ciebie nie zwątpię. ‒ To mnie prawie zabiło, Gabrielle. Jestem twoją stałą. Jestem kimś na kim możesz polegać. A ty jesteś tym dla mnie. Możesz mi ufać, obiecuję ci. Uśmiecham się i obejmuję rękami tego niesamowitego mężczyznę. ‒ Kocham cię. Uśmiecha się szeroko i porusza tak powoli, że muszę przygryźć wargę. ‒ Też cię kocham. Pozwól, że pokażę ci jak bardzo.

Dziesięć Miesięcy Później ‒ Spójrz mamo! Tam jest tata! Sam wskazuje na Rhysa, który właśnie zajął podwyższenie dla miotaczy na stadionie Wrigley Field. Tłum wpada w szał jak zawsze, kiedy ich miotacz wchodzi do gry. Boże, mój mąż jest cholernie seksowny w tym stroju. I kocha, kiedy ubieram jego bluzę i nic innego do łóżka. W rzeczywistości, myślę, że zrobię tak później wieczorem. Ailish, nasza dwumiesięczna córka, wierci się w nosidełku, które mam na sobie i wypuszcza mały pisk, i znów się uspokaja, śpiąc spokojnie.

251

Ta dziewczynka ma czerwone włosy, dokładnie tak jak jej ciocia Kate i mam nadzieję, że tak zostanie. ‒ Co robi? – pyta Sam, zerkając na siostrę. ‒ Układa się wygodnie. Uśmiecha się do mnie. ‒ Jest urocza. ‒ Nie mówiłeś tak tamtego dnia, kiedy zasugerowałam, żebyś zmienił jej brudną pieluchę – przypominam mu chichocząc,

potem pochylam się i

całuję go

w głowę. – Myślę, że powiedziałeś, że była obrzydliwa. ‒ Cóż, fuj – mówi, wystawiając język. – Jak na tak małą istotę z pewnością robi wielki bałagan. ‒ Prawda.

Całkowita prawda. Ta mała kulka szczęścia działa według własnego czasu. Gdy Sam był wcześniakiem, Ailish urodziła się dwa tygodnie po terminie. Rhys prawie nie dojechał na czas, ponieważ musiał być wówczas w Philly na meczu. Ale jak tylko do niego zadzwoniłam, dając mu znać, że zaczęłam rodzić, wskoczył w wynajęty samolot i wszedł do szpitalnej sali na czas, żeby potrzymać mnie za rękę, gdy parłam i przeklinałam go za to, że mi to zrobił. A potem trzymał nas obie i po prostu płakaliśmy. Jest niesamowitym tatą dla obojga naszych dzieci. Tego samego dnia, którego się pobraliśmy, Rhys adoptował Sama i dzięki niepodważalnej umowie, którą podpisał Colby dzięki mojemu tacie, zanim Sam się urodził, Colby nie miał żadnych argumentów, i oficjalnie ponownie nie jest już żadnym zmartwieniem. Sam nie mógłby być bardziej dumny nazywając Rhysa swoim tatą. ‒ Mamo! Patrz! – Sam podskakuje i wskazuje na nas na dużym ekranie i nagle czuję się zawstydzona. ‒ Panie i panowie – ryczy komentator – jesteśmy podekscytowani mogąc przedstawić wam rodzinę naszego miotacza Cubs! To jest Gabby, Sam i Ailisha O’Shaughnessy! Machamy z Samem do tłumu i kiedy spoglądam w dół na Rhysa, przesyła mi całusa i też macha. Jestem szczęśliwą kobietą. Właściwie nie, szczęście nie ma z tym nic wspólnego. Zasługuję na to życie. Zasługuję na tego mężczyznę i te niesamowite dzieci. 252

Zasługuję na szczęście. ‒ Zaczynajmy grę.

253

Nie wiem czemu wciąż tutaj jestem. Mój występ skończył się pół godziny temu i odpuściłem słodki kawałek tyłka, żeby zostać. Nie byłem nawet zainteresowany drobną brunetką, która uczyniła oczywistym to że byłaby bardzo szczęśliwa dzielić ze mną łóżko dzisiejszego wieczoru. Zamiast tego nie mogę oderwać oczu od właścicielki klubu Odyseja, gdy krząta się, wydaje polecenia do kelnerek i barmanów, przygotowując miejsce do zamknięcia. ‒ Wciąż tutaj jesteś – mówi Callie, podchodząc do baru. Jej platynowo blond włosy są upięte w jakiegoś rodzaju skomplikowany-ajednak-rozczochrany kok na jej głowie, odsłaniając jej smukłą szyję i ramiona. Jej usta są czerwona, a jasnoniebieskie oczy mierzą mnie z góry na dół. Więc odwdzięczam się tą samą uprzejmością, zapamiętując białą, wiązaną na szyi bluzkę i czarne, skórzane spodnie ukazujące jej przekuty pępek i niezłe dziarskie cycki, nie wspominając o jej seksownych jak diabli tatuażach. Ale to te pieprzenie czerwone buty sprawiają, że mój fiut drga. Jezus, jakby wyglądała zgięta w tych butach i niczym innym, gdy brałbym ją od tyłu, ciągnąc za włosy wystarczająco mocno, żeby dyszała. ‒ Wciąż tutaj – potwierdzam. ‒ Dlaczego? Wygina brew i wchodzi zza bar, zbierając brudne szklanki i umieszczając je bardzo sprawnie w zlewie. ‒ Pomyślałem, że wypiję drinka, zanim pójdę do domu. ‒ Dobrze. Kiwa głową i stawia dwa kieliszki na barze, a potem napełnia jej patronem. Stukamy się nimi i wypijamy szoty. Nawet się nie wzdryga. 254

‒ Niezły piercing. – Wskazuję na jej pępek i obserwuję, jak jej czerwone usta drgają. – Co jeszcze masz przekutego?

I mogę zabrać cię do domu, rozebrać do naga i sam się przekonać? ‒ Chciałbyś wiedzieć? – odpowiada i się śmieje, wypijając kolejnego szota. ‒ Tak chciałbym. Poważnieje i obserwuje mnie tymi niesamowicie niebieskimi oczami. Uwielbiam jak wysoko wygląda zza tym barem. Jest piękną kobietą i w tych spektakularnych pieprz-mnie-szpilkach jest tylko kilka centymetrów niższa ode mnie. ‒ Dostaniesz ode mnie tylko drinka – odpowiada. – Co będzie? ‒ Masz Chivas Regal Scotch? – pytam, a jej oczy momentalnie stają się zimne. Ramiona napinają się, a szczęka zaciska. ‒ Tak. Chcesz na lodzie czy czystą? ‒ Czystą. Nalewa whiskey i przesuwa ją w moją stronę, i obraca się, żeby odejść. ‒ Co takiego powiedziałem? ‒ Nie powiedziałeś niczego ważnego – odpowiada i odchodzi, nie oglądając się za siebie. Jej biodra kołyszą się z każdym krokiem, te buty stukają o twarde drewno. Zazwyczaj lubię jak moje kobiety są słodkie, zaokrąglone i uległe. Łagodne. Nie ma nic łagodnego, słodkiego czy zaokrąglonego w kobiecie odchodzącej ode mnie. Cała jest w ostrych krawędziach. Będzie kosztowała wiele pracy i może po prostu mnie zabić. Uśmiecham się i popijam drinka. To będzie niezła jazda.

255

256

   





257