Rachel Van Dyken - Elect (seria Eagle Elite cz. 2)

1

CHAPTER 0 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 1 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 2 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 3 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 4 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 5 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 6 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 7 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 8 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 9 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 10 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 11 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 12 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 13 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 14 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 15 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 16 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 17 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 18 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 19 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 20 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 21 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 22 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 23 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 24 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 25 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 26 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 27 . . . . . . . . . . . . . . CHAPTER 28 . . . . . . . . . . . . . .

3 7 11 14 19 30 35 39 46 50 54 57 60 62 65 68 72 78 81 85 93 98 103 107 116 118 123 127 131

CHAPTER 29 . . . . . . . . . . . CHAPTER 30 . . . . . . . . . . . CHAPTER 31 . . . . . . . . . . . CHAPTER 32 . . . . . . . . . . . CHAPTER 33 . . . . . . . . . . . CHAPTER 34 . . . . . . . . . . . CHAPTER 35 . . . . . . . . . . . CHAPTER 36 . . . . . . . . . . . CHAPTER 37 . . . . . . . . . . . CHAPTER 38 . . . . . . . . . . . CHAPTER 39 . . . . . . . . . . . CHAPTER 40 . . . . . . . . . . . CHAPTER 41 . . . . . . . . . . . CHAPTER 42 . . . . . . . . . . . CHAPTER 43 . . . . . . . . . . . CHAPTER 44 . . . . . . . . . . . CHAPTER 45 . . . . . . . . . . . CHAPTER 46 . . . . . . . . . . . CHAPTER 47 . . . . . . . . . . . CHAPTER 48 . . . . . . . . . . . CHAPTER 49 . . . . . . . . . . . CHAPTER 50 . . . . . . . . . . . CHAPTER 51 . . . . . . . . . . . CHAPTER 52 . . . . . . . . . . . CHAPTER 53 . . . . . . . . . . . CHAPTER 54 . . . . . . . . . . . CHAPTER 55 . . . . . . . . . . .

137 140 142 144 150 155 159 161 165 169 174 179 183 190 197 200 204 206 212 215 217 220 222 227 230 235 241

2

Schowałem się w cieniu, w nadziei, że mnie nie zauważy, kiedy znowu uderzy mamę. Obiecał mamie, że przestanie pić. Obiecał, że nie będzie więcej zły, ale nigdy nie dotrzymuje swoich obietnic – już nie. – Ty głupia suko! Wiem, że patrzyłaś na niego dzisiaj! Myślisz, że nie mogę powiedzieć? – Nie patrzyłam! – Mama wytarła oczy i starała się złapać ręce taty, ale pchnął ją na ziemię i kopnął w brzuch. Bojąc się, rozejrzałem po pokoju po pomoc. Chase był obok mnie; widziałem jak jego knykcie bieleją, kiedy zaciskał dłonie w pięści. Był tak samo bezradny jak ja. Przełknąłem, kiedy moje oczy opadły na wujka Tonego; powoli pokręcił na mnie głową. Stał nieruchomo w kącie, jego oczy były bez emocji. Chciał, żebym siedział tu i patrzył? Patrzył, kiedy mój ojciec zabijał moją ma? Czy mężczyzna nie powinien chronić tych, których kocha? Czułem, że moje nozdrza falują w niemym oburzeniu. Ktoś powinien coś zrobić. Usłyszałem kolejny krzyk, a następnie dźwięk rozbijanego szkła. Odwróciłem się na czas, żeby zobaczyć jak moja mama uderza o ziemię, krew spływała z boku jej twarzy. – Ma! – Podbiegłem do niej, odpychając mojego ojca. Musiałem ją uratować, musiałem ją obronić. – Ma! – Nixon. – Ręka sięgnęła, żeby mnie zatrzymać. – Nie. Spojrzałem w górę na smutne oczy Chase’a. – Muszę ją uratować. – Nie możesz. – Mogę! Muszę… – Nixon jesteś moim najlepszym przyjacielem na świecie, ale tato powiedział, że jeśli sprawisz, że twój tato będzie znowu zły, on wyżyje się na tobie. To jest jak to widzę, on i tak straci przytomność niedługo.

3

– Ale… – Spojrzałem na moją mamę. Dała mi jedno przerażone, ciche skinięcie, zanim mój tato dał jej ostateczny cios w twarz. Jej oczy trzepotały zamknięte, gdy głowa opadała na ziemię. Patrzyłem na jej usta, żeby się poruszyły, żebym wiedział, że wciąż oddycha. Jej pierś unosiła się i opadała. Żywa. Jest wciąż żywa – tym razem. Sparaliżowany strachem, wciąż patrzyłem, licząc sekundy między każdym oddechem, mając nadzieję, modląc się, że to nie będzie ostatni. – Nixon, chodź. – Chase pociągnął mnie za ramię i wyprowadził na zewnątrz. W chwili, kiedy moje stopy dotknęły trawy, zacząłem biec. Poruszałem nogami, dopóki nie bolały, w końcu zatrzymałem się na drzewie na najdalszym skraju naszej ziemi. – Nixon. – Chase był za mną, bez tchu, ale wciąż za mną. – Przykro mi, Nixon. Tak mi przykro. Skinąłem. Wiedziałem, że to było to, co trzeba powiedzieć, to, że jest przykro; mnie też było przykro. Przykro, że nie posłuchałem Chase’a tamtego dnia, mogłem zabić ojca za to, co robił mojej ma. Chciałbym go zabić i pójść do piekła za to – ale nie obchodzi mnie to. Tato mówi, że i tak tam pójdę. – Zawrzyjmy pakt. – Chase położył rękę na moim ramieniu. – Pakt? – Pociągnąłem nosem i odwróciłem się do niego. – Jakiego rodzaju pakt? – Jeden na zawsze. Jeden, który ochroni ludzi, a nie ich krzywdzi. – Jak to zrobimy? – Nagle byłem zainteresowany. Co jeśli mogłem sprawić, że cały ból odejdzie? Co jeśli mogłem wszystkich ochronić! – Zrobimy tak. – Chase wyciągnął swój scyzoryk i rozciął rękę, skinął na mnie, żebym zrobił to samo. Bez zatrzymania, przeciąłem moją otwartą dłoń i oddałem nóż. – Bracia krwi. Nigdy nie zranimy siebie nawzajem i ochronimy takich jak twoja ma, Nixon. Tych, którzy nie mogą sami się uratować. Będziemy ich chronić. – Jak? – Patrzyłem jak krew kapała z mojej otwartej dłoni. – Zasady. – Chase wzruszył ramionami. – Utrzymują ludzi bezpiecznymi, prawda? Przynajmniej tak mówi moja mama. – Uśmiechnął się. – Stworzymy zasady i założymy własny klub. W ten sposób, nie będziemy musieli słuchać nikogo innego oprócz nas. Podobało mi się to. Żułem moją dolną wargę. – Jak będziemy się nazywać? – Wybrani? – zaproponował Chase? – Nie, to brzmi lamersko. Musimy brzmieć… bardziej silnie niż to.

4

Moje oczy mignęły na drogę i znak wetknięty w ziemię. Mówił o wyborach. – Elekt. – Wskazałem. – Nazwijmy się Elektami. – To ma sens; przecież prezydent został wybrany, czyż nie? My dokładnie nie zostaliśmy wybrani, ale dokonujemy wyborów, byliśmy elektami swojego protektoratu.. To tym byliśmy. – Kto jeszcze może dołączyć? – zapytał Chase. – Tex i Phoenix. Będą chcieli. – Nagle poczułem, jakby zabrano ciężar z moich dwunastoletnich ramion. – Powinniśmy uścisnąć dłonie? – Yrah. – Chase uderzył swoją dłonią w moją, mieszając naszą krew. – Teraz wracajmy, Nixon. – Nie. – Potrząsnąłem głową. – Nie wrócę.

***

Przycisnąłem palce do skroni i patrzyłem, odtwarzałem ten moment raz za razem w głowie, kiedy zarys Chase’a i Trasey zamigotał w świetle księżyca. Czy on naprawdę mi to robił? Po tym całym gównie, które przeszliśmy? Oceniałem jej reakcje, mając nadzieję, że się mylę. Modląc się do Boga, że Trace choć raz mnie posłuchała. Jej oczy zamigotały z zainteresowaniem na kilka sekund zanim spojrzała w ziemię. – Kurwa. – Czekałem w cieniu. Część mnie wiedziała, że to się stanie. Część, która mówiła mi, żebym wyrzucił w cholerę moje uczucia i ignorował wszystkie znaki ostrzegawcze, które było widać. Ale teraz wydawało się, że jest za późno. Zostałem, stojąc gdzie stałem, obserwując, czekając. – Chase, nie możesz… – Trace pokręciła głową. – Nie możesz taki być. Nie możemy tego zrobić! – Nic nie robimy. – Chase powiedział nisko, łapiąc rękę Trace. – Ty nie? – Spojrzał dokładnie na mnie, choć wszystko co widział to cienie. Wiedziałem, że byłem dobrze schowany. – Nie czujesz tego samego? Trace wyszarpnęła dłoń z dala od Chase’a. – To nie ma znaczenia co czuję. To nie o mnie chodzi, Chase. – Ale tak jest. – Chase sięgnął po nią znowu. Tym razem jej ręka chwyciła go w tak intymnym uścisku, że myślałem, że zwymiotuję na ziemię. Powietrze na zewnątrz było zimne jak diabli, kiedy małe drobinki lodu starały się znaleźć drogę pod mój płaszcz. – To nie jest. – Trace westchnęła. – Nigdy nie było. 5

Chase przyciągnął ją do siebie. Upadła na jego pierś i spojrzała w górę, w jego oczy. – Co robisz? Chase westchnął. – Coś, co powinienem zrobić dawno temu. – Złapał ją za tył głowy i pociągnął do pocałunku. Ich usta się złączyły. Musiałem odwrócić wzrok. Jedynym dźwiękiem nocy były moje kroki, kiedy odchodziłem… zostawiając moje serce rozbite, w miejscu gdzie ostatnio stałem. Była dla mnie stracona; to nawet nie Sycylijczycy mi ją zabrali, ale mój najlepszy przyjaciel. Wystrzał był głośny i czysty w nocnym powietrzu. Odwróciłem się w chwili, żeby zobaczyć Trace upadającą w ramiona Chase’a.

6

Trzy tygodnie wcześniej

– Chase – warknąłem. – Wykonuj swoją cholerną robotę. Mój kuzyn wywrócił oczami i zasalutował do mnie, kiedy odbiegał do Trace. Wszyscy zdecydowaliśmy, że najlepiej, jeśli zostanie w szkole. Po tym wszystkim, ochrona w Eagle Elite była napięta. I nikt nie ośmieliłby się spróbować czegoś w ciągu dnia. Naprawdę, to noce sprawiały, że zaczynałem szaleć. Nie wiedziałem komu ufać. Nie byłem nawet pewien, czy mogłem ufać sobie. Jeśli coś znów stałoby się Trace, nigdy bym sobie nie wybaczył. Przez to, co się stało, miałem nawet problem, żeby popatrzeć na siebie w lustrze, po tym jak ją traktowałem przez ostatnie tygodnie. Zgwałcona. Była tak cholernie blisko zostania zgwałconą, przez kogoś, kogo kiedyś nazywałem przyjacielem. A teraz… teraz jej dziadek się ukrywał – znowu. Nie możesz zabić bosa mafii bez cholernie dobrego powodu, a on nie miał teraz jak stanąć na nogi. To było istotne, żebyśmy się dowiedzieli, kto zabił rodziców Trace, ponieważ jeśli to rodzina De Lange, jak podejrzewaliśmy, przynajmniej jej dziadek nie dostanie kulki – albo gorzej, nie będzie torturowany za to, że zrobił dobrze. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że w pierwszej kolejności to była moja wina. Jeśli tylko trzymałbym się od niej z dala, jak jej dziadek prosił, byłaby bezpieczna. Zamiast tego, przyciąganie, jakie czułem do niej, było tak magnetyczne, że znalazłem siebie upadającego. Zanim o tym wiedziałem, to się już zaczęło i byłem gotowy do wojny przeciwko szefowi rodziny Alfero, żeby zdobyć jego wnuczkę. Cholera, byłem gotowy ją porwać. Jęknąłem, kiedy widziałem Chase’a, biegnącego do jej boku i łapiącego jej rękę. Dobra, mogłem sobie poradzić z wieloma rzeczami. Bronią, przemocą, ludźmi, którzy nie wiedzą gdzie jest ich miejsce w tym zapomnianym przez boga świecie, ale mój najlepszy przyjaciel całujący

7

rękę mojej dziewczyny? Tej samej dziewczyny, którą kochałem całe moje życie? Yeah, miałem zamiar pieprzenie go zamordować, jeśli zrobi cokolwiek, żeby to spieprzyć. Była jedyną rzeczą, jaka się dla mnie liczyła. To znaczy, miałem siostrę, ale oboje rodzice nie żyli. Moja mama zmarła, kiedy byłem młodszy – z rąk drania, mojego ojca, a mój ojciec, cóż… Zatańczyłbym na jego grobie, jeśli to nie wyglądałoby jakbym był konkretnym dupkiem. Faktem było, że potrzebowałem Trace; nie była dla mnie tylko dziewczyną, była moją ostatnią deską ratunku. Byłem przerażony, że jeśli ją stracę, stracę i siebie – stracę wszystko, co utrzymuje mnie uziemionego i przy zdrowych zmysłach. – W porządku z tym? – zapytał Tex obok mnie, kiedy przesuwał rękami przez ciemno rude włosy i skinął w stronę szczęśliwej pary. Wzruszyłem ramionami starając się wyglądać nonszalancko. – Podważasz mój osąd? – Whoa. – Tex podniósł ręce w geście poddania. – Po prostu zadaję pytania, Nixon, nie wyzywam cię. Weź coś na uspokojenie. Poważnie. – Weź… – Przygryzłem moją dolną wargę i possałem metal mojego kolczyka. – Czuję się dobrze. – Jasne. Ja czuję się w porządku, ty czujesz się w porządku, wszystko jest w porządku. Och spójrz, myślę, że tęcza kiełkuje ci z dupy. – Przypomnij mi jeszcze raz, dlaczego tu jesteś? Tex uśmiechnął się i wsunął ręce do kieszeni. – Och wiesz, żeby sprawiać twoje życie nieszczęśliwym. To i dlatego, że twoja gorąca siostra obiecała spotkać się ze mną przed jej pierwszą lekcją. – Proszę nie używaj ‘gorąca’ i ‘siostra’ w tym samym zdaniu. – Sorry. – Tex odchrząknął. – Jestem tutaj, ponieważ twoja seksowna siostra obiecała, że spotka się ze mną przed jej pierwszą lekcją. – A ja odchodzę. – Wywróciłem oczami. – Powiedz mojej nie–seksownej, nie–gorącej siostrze, że musi odbierać swój cholerny telefon. – Zrobi się! – Tex zasalutował. – Nie potknij się o tęcze, słońce! Odłączyłem się od niego i odbiegłem w przeciwną stronę do budynku głównego. Technicznie byłem seniorem w college, choć naprawdę miałem tylko trzy kredyty, zanim będę mógł odejść. Uczestniczyłem w fakultetach, więc mogłem zostać na resztę jesiennego semestru. Poważnie zastanawiałem się nad oblaniem moich ostatnich zajęć, żebym mógł zostać też na wiosenny semestr. Musiałem coś zrobić – nie było mowy, żebym był jedynym poza Eagle Elite, nie, kiedy Sycylijczycy wiosłowali swoimi łódkami przez Atlantyk w tej chwili. 8

Chciałbym tylko, żeby dano mi kontrolę nad szkołą, ponieważ jest własnością mojej rodziny. Oczywiście to wszystko było z przodu. Potrzebowałem dostępu do wszystkiego, a więc dziekan spoglądał w drugą stronę, kiedy zapisywałem się do jednych klas i opuszczałem inne. To działało przez cztery lata z rzędu, kiedy starałem się odkryć, kto zabił rodziców Trace, kiedy miała sześć lat. A po tych wszystkich latach próbowania oczyścić dobre imię mojej rodziny, po prostu wszystko się cofa i wymyka spod kontroli. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję jest oddech Sycylijczyków na karku za piekło ostatnich kilku tygodni. – Pan Abandonato. – Mój profesor wyższego seminarium, ogłosił w chwili, kiedy postawiłem stopę w klasie. To była malutka klasa dla tylko piętnastu uczniów, wszyscy zbyt pochłonięci rozmowami i smsowaniem, żeby przejąć się moim spóźnieniem. Żaden nie zauważył, że wyglądam jakbym właśnie wracał z wizyty w siódmym kręgu piekieł ze spotkania biznesowego z samym Szatanem. – Tak? – Starałem się nie pokazywać jak zirytowany się czułem. Wiedziałem, że jestem tylko około pięciu sekund od utraty mojego gówna. – Co mogę dla ciebie zrobić? Moje słowa miały podwójne znaczenie. Moje pytanie, co mogę dla niego zrobić. Wiedział kim byłem; wiedział co moja rodzina robi. Zawsze starannie wybierałem moje słowa z tego powodu. Większość ludzi prosiła o przysługę publicznie – nie prywatnie. Tak więc sztuka podstępu była moją specjalnością. Jeśli odpowie, że potrzebuje, żebym się czymś zajął, wtedy wiem, że chce mieć do czynienia z Nixonem Abandonato, szefem mafii. Jeśli zacznie się śmiać i zacznie tryskać bzdurami na temat szkoły, wtedy chce po prostu porozmawiać z prostym, starym Nixonem. Czasami zastanawiałem się jakby to było normalnie. Dla przykładu, jak to jest założyć spodnie bez chowania broni na nodze? Albo nie czuć niechęci do każdej osoby, która patrzy na ciebie zezując? Spanie było przereklamowane i teraz jechałem na czystej adrenalinie. – Mamy nowego ucznia. – Spojrzenie pana Ryana zamigotało do przodu sali. Moje spojrzenie poszło za jego. Wściekłość mieszała się z tą samą adrenaliną, sprawiając, że moje ręce się trzęsły, kiedy zacisnąłem je w pięści. – Kurwa. – Kilku uczniów popatrzyło w moim kierunku, zanim z powrotem patrzyli na swoje telefony, kiedy moje spojrzenie powoli trwało na nowym uczniu. Prawdopodobnie mógłbym krzyknąć „pożar!” i ich dupy wciąż byłyby na swoich miejscach. Idioci, oni wszyscy. – Słucham? – powiedział pan Ryan. – Znacie się? – Och. – Syk powietrza uciekł z moich ust, kiedy szedłem do biurka. – Można tak powiedzieć. – Cóż. – Pan Rayan powiedział zza mnie. – Jeśli mógłbyś pokazać mu okolicę, to będzie mile widziane. Po tym wszystkim jesteś przewodniczącym ostatnich klas.

9

– To jestem ja – odpowiedziałem. Zatrzymałem się przed biurkiem nowego ucznia i wyszeptałam. – Jak do diabła się tu dostałeś? – Byłem tak blisko jego twarzy, że widziałem słabe zasinienie nosa – mówiące mi jedną rzecz. Nie był tu z własnej woli – został zmuszony; nie żeby kiedykolwiek przyznał się do porażki. Moje nozdrza zafalowały, kiedy oblizywał usta, biorąc swój czas na odpowiedź. Oparł się na swoim krześle, a jego długie, ciemne włosy przykrywały część twarzy. – Myślisz, że jesteś jedynym ze znajomościami, Abandonato? – Oczywiście, że nie. – Chwyciłem boki biurka i pochyliłem się, aż moja twarz była kilka centymetrów od niego. – Po prostu nie myślałem, że jesteś na tyle głupi, by wybrać stronę. – Nie wybrałem. Zostałem wybrany. Chcą kogoś do zbadania sprawy. Kogoś wiarygodnego w środku. To nie tak, że mogą zapisać się na studia. – Naprawdę? – Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem mój nóż, przesuwając go przez biurko w stronę jego brzucha. – I ja nie jestem? – Przechyliłem głowę na bok. – Uważaj jak odpowiadasz, Faust. Nie zawaham się, żeby cię pokroić, kiedy siedzisz. Odkąd Faust oskarżył Trace, że sama się o to prosiła, kiedy została niemal zgwałcona, był na mojej gównianej liście. Był z jednej z Oryginalnych Sycylijskich rodzin i był gigantycznym bólem w mojej dupie. Pochylił się tak, że moje ostrze dosłownie wierciło dziurę w jego białej koszuli. – Zrób to. Wtedy Trace nie będzie miała nikogo do obrony, czy też jej dziadka. Alfero jest oficjalnie na wojnie z resztą z nas. Wybierz stronę Nixon, albo wybiorę za ciebie. – Klaso! – Pan Ryan klasnął w ręce. – Wszyscy na miejsca. Zabrałem nóż i schowałem go w dłoni. – To nie koniec. – Oczywiście, że nie. – Faust się uśmiechnął, jego oczy ściemniały z satysfakcją, kiedy skinął do mnie i powiedział. – To dopiero początek.

10

W chwili, w której skończyły się zajęcia, podszedłem do biurka Fausta. Mogłem się spodziewać, że to nastąpi – co było kolejnym powodem, że to Chase był ochroniarzem Trace zamiast mnie. Nie myślałem trzeźwo – wszystko z jej powodu. Moje skupienie było na chronieniu jej, ale w tym czasie traciłem moje czucie. Co oznaczało tylko jedno. Musiałem włożyć bojaźń bożą w Fausta zanim wróci i zgłosi rodzinie cokolwiek, po co rodzina Sycylijczyków go wysłała. Drzwi się zamknęły. Powoli przekręciłem zamek. Zerwałem plakat ze ściany i użyłem go do zakrycia małego okna na środku drzwi i powoli odwróciłem się twarzą do Fausta. Był pochylony nad biurkiem. – Nie możesz mnie zabić. Uśmiechnąłem się, kiedy adrenalina pompowała się przez moje ciało. Zamknąłem ręce w ciasne pięści i rozkoszowałem się uczuciem przyśpieszającej krwi w moich żyłach. – Och, nie marzyłbym o tym. Uśmiech Fausta opadł z jego twarzy, kiedy uderzyłem go z boku i pchnąłem jego ciałem na ścianę. Jego ręce wystrzeliły, żeby mnie zatrzymać, ale przycisnąłem go całym ciężarem ciała. Nóż, który trzymałem, przyłożyłem mu do gardła. – Kto cię wysłał? Faust przełknął przy moim ostrzu, kalecząc skórę. Pokazała się krew na krawędziach ostrza. Stróżka krwi spłynęła z cięcia, które uczynił jego ruch. Uspokoił się. Faust nie odpowiadał. Dobrze. Zagrajmy.

11

Rzuciłem nóż za mnie i uderzyłem go w szczękę. Jego głowa wydała pękający odgłos, kiedy uderzyła o ceglaną ścianę. Nie chciałem go znokautować, więc odsunąłem go od ściany i rzuciłem na biurko. Z przekleństwem upadł na ziemię i potem wstał. – Tylko na tyle cię stać, Nixon? Tracisz czucie? Och, do cholery nie. Rzuciłem się na niego. Po prostu usunął się z drogi, złapałem go za nogę. Potknął się, trzaskając ciałem o podłogę. Pociągnąłem go za pięty do najbliższego okna, które znalazłem i otworzyłem. Byliśmy na drugim piętrze. Upadek prawdopodobnie mógłby wyrządzić wiele szkód; może, jeśli wylądowałby na stopach, miałby szczęście i złamałby obie nogi. Tak czy inaczej, miałem nadzieję, że nie było nikogo po tej stronie kampusu. Prawdopodobnie, większość ludzi będzie w tej chwili na kolejnych zajęciach. Z pomrukiem, podniosłem go na parapet i chwyciłem za koszulę. – Oto jak to zadziała. – Uśmiechnąłem się. – Albo powiesz mi, kto cię wysłał, albo będziemy uczestniczyć w lekcji fizyki. Jak szybko spadniesz z dwudziestu stóp, jak myślisz? I jak wiele kości złamiesz, jeśli przeżyjesz upadek i to wszystko. – Nie zabijesz mnie. – Mógłbym. – Zamrugałem. – W rzeczywistości ten pomysł staje się coraz bardziej kuszący im dłużej patrzę na twoją gówno jedzącą twarz. Nozdrza Fausta falowały. Niecierpliwie, uderzyłem go w nos i złapałem znowu za koszulę, zanim by spadł. – Pomyśl, Faust. – Nicolosi – splunął. – Rodzina Nicolosi bada sprawę. Przyjechali dwa dni temu. Oszołomiony, mogłem go jedynie trzymać w miejscu, zapomninaj o zabijaniu go; sam chciałem wyskoczyć przez to okno. Żadna inna rodzina, ale Nicolosi. Myślałem, że wyślą jedną z oryginalnych Sycylijskich rodzin, ale nie the original family. Nie rodzinę, którą dziadek Trace wyparł z Ameryki – kiedy miał wystarczająco dużo pieniędzy i władzy, żeby mieć coś do powiedzenia. Co było gorsze – nasza rodzina pomogła im to zrobić. Zakładając, że wszystko było przed dramatem Romeo i Julii, który eksplodował na scenie naszych rodziców, ale wciąż. Skurwysyn. – Mogę powiedzieć po twoim przerażonym wyrazie twarzy, że miałeś nadzieję, na kogoś innego. – Faust chrząknął.

12

Wciągnąłem go z powrotem do klasy i uderzyłem tak mocno w szczękę, że opadł jak zimna kupa na podłodze. Otarłem zakrwawione ręce w jeansy i wyszedłem z sali. Pan Rayan czekał w korytarzu. – Czy chcę wiedzieć? – Nah… – Potrząsnąłem głową i posłałem mu uśmiech. – To może cię zabić. – Czy w mojej klasie jest ciało? – Jego głos był spokojny, tak jakby pytał mnie czy chcę szklankę wody albo puszkę napoju. – Ciężko powiedzieć. – Wzruszyłem ramionami. – Ale może lepiej odwołaj swoje popołudniowe zajęcia. Pan Ryan skinął i wyciągnął swój telefon. – Wyślę e–maile teraz. Zostawię też notatkę na drzwiach. – Dzięki. – Byłem w połowie drogi korytarzem, kiedy rozległ się głos pana Ryan’a. – Ty, uh, masz nóż wystający z nogi. Kurwa. Spojrzałem w dół. To dlatego Faust się uśmiechał. Nie czułem go. Byłem tak skupiony na pokonaniu go, że ledwo zauważyłem, kiedy mnie zaatakował. Kiedy reagujesz na ból czy strach, zatrzymujesz się, dając swoim wrogom czas na zabicie cię. – Tak więc mam, panie Ryan. Miłego dnia. Sięgnąłem w dół i wyciągnąłem mały nóż z mojego uda i wytarłem krew w jeansy. Muszę się przebrać zanim Trace mnie zobaczy. Będzie się ciskać.

13

Poważnie powinienem przestać wkurwiać Nixona, ale to była odruchowa reakcja, całowanie dłoni Trace. Jeśli nie chciał, żebym grał przyjaznego z jego dziewczyną, nie powinien odsyłać mnie, żebym był jej osobistym ochroniarzem każdego, pieprzonego dnia w szkolnym tygodniu. Żyłem w piekle i nikt oprócz mnie o tym nie wiedział. – Możemy się zerwać? – zapytała Trace, kiedy szliśmy na jej trzecią lekcję dzisiaj. To były zajęcia sportowe, jedyne, które wiedziałem, że nienawidzi, ponieważ całe były o samoobronie. Żeby być szczerym, potrzebowała tego i dużo więcej, więc postawiłem stopę w dole, nawet jeśli jej wspaniały uśmiech zabijał mnie w środku. – Nope. – Owinąłem moje ramię wokół niej. – Wyobraź sobie twarz Phoenix’a, kiedy uderzysz Spike’a. Trace zadrżała pod moim ramieniem. – Yeah, kiedy wyobrażam sobie Phoenix’a, trzymam nóż przy jego jajach. Jestem całkiem pewna, że to też przestraszyłoby Spike’a nad życie, albo wyleciałabym z Elite. – W porządku. – Przyciągnąłem ją bliżej. – Jest pod opieką, Trace. Nikt nie widział go od dwóch tygodni. Jest albo w ukryciu albo po drugiej stronie Atlantyku. Nie jest na tyle głupi, żeby zaatakować cię ponownie. Pozwól Nixonowi wykonywać swoją robotę. Możemy nie być w stanie zabić go za to co ci zrobił, ale jestem cholernie pewny, że możemy sprawić, że jego życie będzie suką. Trace skinęła, ale nic nie powiedziała. Wiedziałem, że wciąż była w szoku po tej całej próbie. Kurwa, ja wciąż byłem w szoku i zrobiłem mój sprawiedliwy udział w brudnej robocie na nazwisko rodziny Abandonato. Znalezienie jej na podłodze krwawiącą i z ubraniami zdartymi z jej ciała, było jednym z najbardziej przerażających doświadczeń mojego życia. Wciąż chciałem zabić Phoenix’a. Ale Nixon mi nie pozwoli.

14

To miało coś wspólnego z zasadami o zabijaniu bezpośrednich potomków szefów mafii i następnych w linii. Biorąc pod uwagę, że ojciec Phoenix’a dostał kulkę w łeb, kilka tygodni temu od dziadka Trace, nasze ręce były dosłownie związane. To nie znaczyło, że nie mogłem marzyć o tym każdego, pieprzonego dnia. Wydawało się niesprawiedliwe, że drań mógł oddychać tym samym powietrzem co Trace, nie mówiąc już o tym, że chodził wolny jakby nie próbował jej zabić. – Spóźniłaś się – ogłosił profesor Trace, kiedy weszliśmy do środka. – Moja wina – skłamałem. – Moje buty były rozwiązane, upadłem, pociągnąłem za sobą Trace, brudząc jej koszulę błotem i musiała iść się przebrać. Profesorowie mnie nienawidzili. Nixon był złotym chłopcem, jakby bogiem wokół tego miejsca. Ja byłem tylko asystentem, tym, który zajmuje się brudną robotą. To nie ważne, że moje oceny były mniej niż gwiezdne, odkąd starałem się odrabiać zadania, kiedy Trace spała. To był jedyny wolny czas, jaki miałem. Utrzymanie jej bezpieczeństwa było pracą na pełen etat. Nie żebym narzekał. Bystre oczy profesora koncentrowały się na mnie z przerażającą obojętnością. – Nosisz buty bez sznurówek, świeci słońce i jeszcze jedno spóźnienie, a twoje oceny spadną, Tracey. – Ałć – wymamrotałem do niej. – Mogę przyjąć zlecenie na jakiegokolwiek profesora, jakiego chcesz, pamiętaj o tym. – Poklepałem ją po ramieniu i mrugnąłem do profesora. Trace wywróciła oczami, ale sprawiłem, że się uśmiechnęła. – Twój partner zachorował, więc będziesz dzisiaj pracować z Chasem. – Z tym, marudny profesor odszedł na przód sali. – Więc, dzisiaj będziemy pracować nad pracą nóg i techniką samoobrony. Pakiety instruktażowe są na biurku; upewnijcie się, że popracujecie nad każdym scenariuszem przed wyjściem. Trace narzekała obok mnie i poszła po pakiet. Jej twarz opadła, kiedy czytała pierwszą stronę. – J… ja nie mogę Chase. Nie mogę. Nagle Trace, do jakiej byłem przyzwyczajony zmieniła się w cień siebie. Trzęsąc się, owinęła ramiona wokół mojej szyi, jakbym był jej kołem ratunkowym, jej wybawcą, jej wszystkim. Jak bardzo nienawidziłem widzieć ją świrującą – moje ciało odpowiedziało na jej bliskość jakby była moją grawitacją. Dostała kolejnych dreszczy. Delikatnie ją odsunąłem i spojrzałem w jej przerażone oczy. – Co do diabła? – Złapałem papiery od niej i szybko przeskanowałem pierwszy scenariusz.

15

Chłopak i dziewczyna, sami w jego apartamencie. Dobiera się do niej, ona ucieka, ale on jest w stanie chwycić ją za nadgarstek i obezwładnia na ziemi. Co robisz? Pieprzone piekło. Sięgnąłem po rękę Trace i ścisnąłem ją. – To tylko ja i ty, Trace, dobrze? Przejdziesz przez to i wiesz dlaczego? Jej dłoń trzęsła się w mojej. – Ponieważ jesteś Alfero. – Zacisnąłem zęby i przyciągnąłem ją bliżej siebie. – Czy Alfero się poddają? – Nie – wyszeptała Trace. – Przepraszam; co to było? – Do diabła nie. – Skinęła. – Czy pozwolisz ludziom chodzić po sobie? Pozwolisz ludziom się atakować, Trace? – Nie. – Jej nozdrza falowały, kiedy wyszarpnęła swoją rękę ode mnie i spojrzała. – Dobra dziewczynka. – Skinąłem. – Teraz, postaraj się nie zapomnieć, że to ja, nie Phoenix. Mam naprawdę słabość do mojej anatomii, i chciałbym, wiesz, w przyszłości mieć dzieci, kiedyś. Wywracając oczami, wzięła stanowisko obok mnie. Mruknąłem modlitwę, kiedy szybko zadziałałem i pchnąłem ją na matę. Walczyła przeciwko mnie, ale trzymałem jej nadgarstek nad jej głową – jak Phoenix to zrobił. Kurwa, to mnie zabija. Jej twarz wykrzywiła się z bólu, kiedy zamknęła oczy i pokręciła głową w jedną i drugą stronę. Czekałem, aż strach minie – czekałem na moment, kiedy jej ciało przejdzie z bycia przerażonego na wkurzone. Ale to było trudne jak cholera. Mogłem strzelać do mężczyzny dwa razy starszego ode mnie, z zimną krwią. Pochowałem więcej ciał niż mogę zliczyć. Wychowywałem się wokół narkotyków, prostytutek i podziemnego hazardu. Nic – i mam na myśli nic – nie było nigdy trudniejsze do zrobienia, niż zmuszenie Trace do przeżycia jednego z najgorszych momentów jej życia. Nic nie było bardziej konieczne niż to, żeby to zrobiła, więc ją trzymałem. Trzymałem ją i pochyliłem się. – Walcz. Wiła się pode mną, widziałem panikę w jej oczach. Może to było złe, może się załamie pod presją, ale musi się nauczyć jak się bronić. Jak bardzo chciałem być – wiedziałem, że nie będę częścią jej przyszłości, nie mogłem zawsze być zdolnym, żeby ją chronić. Chwyciłem ją mocniej. Jej nozdrza płonęły, kiedy wzięła kilka głębokich wdechów. 16

– Trace – wyszeptałem ochryple, kiedy jej ciało przycisnęło się do mojego. Kurwa, nie mogłem liczyć na moje fizyczne reakcje na nią, będącą tak cholernie blisko. Klnąc, starałem się skupić. – Myśl, Trace, myśl o tym jak przesunąć moją wagę albo wykorzystaj ją na swoją korzyść. Zwęziła oczy i owinęła nogę wokół mnie, pociągnęła moje ciało blisko do swojego, tak, że nie mogłem nic zrobić. To był mądry ruch; większość ludzi traci energię starając się zrzucić kogoś z siebie, potem rezygnują. To zawsze było mądre, by w takiej sytuacji, nie walczyć przeciw, ale walczyć z. Trace użyła drugiej nogi do owinięcia się wokół mojego ciała i wtedy powoli pchnęła mnie tak, że jestem po mojej stronie, a ona jest na mnie. Chociaż, nie była w stanie zrobić wystarczająco mocnej dźwigni. W sekundę, miałem ją na plecach z powrotem. W tym momencie, widząc odrobinę potu płynącą po jej twarzy, nienawidziłem Nixona po raz kolejny. Ponieważ wiedział, że torturuje nas oboje. Wiedział jak cholernie trudno utrzymywać łapy z dala od tego, co nie było moje by dotknąć, ale ufał mi na tyle, żeby wrzucać mnie w tą sytuację każdego dnia. Jej ciało było tuż pod moim, mogłem niemal zapomnieć, że to nie było prawdziwe – że nie byliśmy tylko przyjaciółmi, że byliśmy czymś więcej. Moja pierś zacisnęła się trochę, kiedy Trace owinęła ramię wokół mojej szyi i szarpnęła mną; moje usta trafiły w jej policzek, nie mocno, ale ten dotyk, ten jeden trzask moich ust na jej skórze, był wystarczający, żeby posłać mnie za krawędź. Już nie tylko ją uczyłem. Sam walczyłem. Żyłem w piekle – i nie miała o tym pojęcia. – To jest to – powiedziałem ochryple. – Teraz użyj znowu nogi. Trace spróbowała znowu; tym razem udało jej się odepchnąć mnie na plecy, zanim przerzuciłem ją z powrotem. Wykończona, zamknęła oczy i westchnęła, kiedy byłem z powrotem na górze. – Jestem zmęczona… Myślę, że to mam… – Cholernie nie. – Zacisnąłem zęby i pochyliłem się tak, że cały ciężar mojego ciała był na niej. – Nie masz tego, nie masz tego jeszcze. Więc dopomóż mi boże, będę trzymał cię przypartą do tej cholernej podłogi cały dzień, jeśli nie zaczniesz walczyć ze mną tak, jakby od tego zależało twoje życie. Teraz dawaj. Jej oczy rozszerzyły się ze złości, kiedy owinęła swoje ręce wokół mojej szyi ponownie. Nasze usta były milimetry od siebie, oboje ciężko dyszeliśmy z wysiłku. 17

Poprawka; ona oddychała ciężko z wysiłku. Ja oddychałem ciężko z najwyższej powściągliwości, jaką zajęło mi utrzymywanie ust z dala od jej i moich ubrań na ciele. Jęknęła w podnieceniu. Skurwysyn. Jęknęła znowu i naprawdę, zastanawiałem się w tym momencie, czy to będzie warte śmierci? Czy całe życie przyjaźni z Nixonem będzie bez znaczenia, jeśli wyrzucę je dla jednej szansy z tą dziewczyną? Tracey musiała wyczuć, że się zatrzymuję. Wykorzystała swoją szansę, zamachnęła nogą wokół mnie i z głośnym krzykiem, przypięła mnie do ziemi. – Dobra robota. – Kurwa. Kurwa. Kurwa. Musiałem zdobyć dziewczynę albo rozproszenie. Cokolwiek. Tak blisko, tak cholernie blisko zrujnowania wszystkiego. – Zrobiłam to! – Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała z wysiłku; jej spocony biały t– shirt opinał jej ciało. – Yup. – Panowałem nad pożądaniem. – Byłaś regularnym Tito Ortis. – Kim? Zaśmiałem się. – Nie ważne. Złaź ze mnie zanim znów rzucę cię na ziemię. Roześmiała się. Ja nie. Byłem cholernie poważny. Wisiałem na włosku. Huh, nigdy nie rozumiałem tego wyrażenia aż do teraz. Fantastyczne.

18

Wysłałem Chaseowi szybką wiadomość, żeby spotkać się na naszym terenie w kampusie, albo jak Trace o tym mówiła, w naszej grocie Batmana. Miałem dokładnie dziesięć minut, żeby wytrzeć krew z ciała i zmienić ubrania. Z bardziej pozytywnych rzeczy, ścierałem krew z rąk przez ostatnie dziesięć lat mojego życia, więc to nie było dla mnie nowe doświadczenie. Złapałem piwo z lodówki i sięgnąłem po sól i sodę oczyszczoną. Ściągnąłem jeansy i trzymałem je pod zimną wodą, a następnie zrobiłem pastę z domowych rzeczy. Po potarciu wszystkiego razem, poszedłem i wrzuciłem je do pralki. Zostałem ubrany tylko w bokserki. – Jeśli to tylko zmyłoby twoje grzechy… – powiedział głos za mną. – Ah, drań wrócił. Powiedz mi, jak było na Kobiecych Zajęciach? – Odwróciłem się żeby zobaczyć Chase’a i Trace kładących swoje torby na kanapie. – Fantastycznie. – Chase powiedział oschle. – Nauczyłem się dokładnie jak nie wkurzyć Trace, więc to powinno się przydać w jeden z tych dni, albo w ciągu najbliższych kilku sekund. – Przezabawne. – Trace pchnęła go i wyciągnęła do mnie rękę. – Tęskniłam za tobą. Co było złym w tym, że nienawidziłem tego, jak sam mocno za nią tęskniłem? Westchnąłem i pociągnąłem ją w ramiona. Boże, pachniała tak dobrze. Trzymanie jej zawsze mnie uspokajało. Posiadanie jej w swoich ramionach było rzeczą najbliższą niebu, jaką mógłbym dostać. – Jak minął twój dzień? – Lepiej niż twój. – Odsunęła się. – Przynajmniej ja zachowałam swoje ubrania. Chase jęknął z kanapy. – W porządku? – Spojrzałem ponad głową Trace? – Wspaniale. Zapytaj Trace o jej lekcje sportowe. Skopała mi dupę. 19

Trace owinęła swoje ręce wokół mojej szyi i pocałowała mnie miękko w usta. Wciąż czułem się – niezrównoważenie – kiedy ludzie mnie dotykali. Trace nigdy nie pozna prawdziwego powodu. Przysięgam, zabiorę to do grobu. Ale zawsze mi to przypominało jego ręce, bycie duszonym, kiedy każda kropla mojego życia jest zamknięta w pokoju bez jedzenia. Ja po prostu… to cholernie trudne. I mimo że mnie uspokaja, kiedy obejmuje mnie ramionami, albo kiedy czuję, że nie mam jak uciec, panikuję. Powoli rozpiąłem jej ręce z tyłu mojej szyi i pocałowałem jej palce. – Podoba mi się ta rozmowa. Więc skopałaś Chase’owi dupę? Najwyższy czas, powiedziałbym. – Jestem zmęczona. – Jej ramiona opadły, a brwi zmarszczyły się razem. Napiąłem się. – Co się do diabła stało? – Dlaczego coś musiało się stać? – Chase zapytał zza niej. – Bo jest cała… sztywna. – Ja też. – Chase narzekał. – Słucham? – Nieważne. – Chase podniósł się z kapany. – Słuchaj, muszę iść. – Wskazał na drzwi. – Wziąć przerwę od szczegółów ochrony. Przyjdę i zabiorę ją na ostatnie zajęcia i wtedy ty i ja będziemy mogli pogadać, dobra? – Dobrze. – Patrzyłem jak odchodzi. Nerwowość wywiercała cholerną dziurę w moim brzuchu. Szedłem z Trace na kanapę. – To nie moja twarz, Trace. – Uniosłem jej podbródek. Zarumieniła się i zamknęła oczy. – To było żenujące. – Nie dla mnie. – Uśmiechnąłem się. – Teraz, przestań obiektywizować i powiedz mi, co się stało na zajęciach. – To nie była wielka rzecz. To znaczy była, ale… – Dlaczego, do diabła, się trzęsiesz? – Złapałem jej nadgarstki, prawdopodobnie mocniej niż powinienem i powiedziałem sobie, żeby się uspokoić. – Trace, powiedz mi. Zamknęła się – sposób, w jaki siedziała na kanapie, zakładając nogę na nogę i sztywno położyła ręce na kolanach – wszystko było wyłączone. To nie była Trace, do której byłem przyzwyczajony. To przestraszyło mnie piekielnie. – Musieliśmy rozegrać swoje scenariusze. Czułem, że moje oczy są wąskie. 20

– Jakie scenariusze? Trace bawiła się brzegiem koszuli i wzruszyła ramionami. – Jedni ludzie byli atakowani, zmuszani do… gwałtu. – Jej głos zamarł. Ten konkretny profesor właśnie przypieczętował swoją emeryturę. – Trace, spójrz na mnie, nic ci nie jest? Czy Chase… – Chase był wspaniały. – Jej twarz rozpromieniła się. Cholera. – Mówił do mnie przez cały czas i, cóż, skończyło się dobrze. Myślę, że byłam lekko w szoku. Zmusił mnie do tego. W zasadzie rzucił mnie o mate i dał piekło. Zajęło mi dokładnie pięć sekund, żeby zdecydować, że zamierzam go zamordować na miejscu, za wprowadzenie jej w tą sytuację. Dziesięć sekund później, czułem tak szaloną zazdrość, że jego ciało było przyciśnięte do jej, że prawie chwyciłem pistolet i ruszyłem za nim. – Więc… – Kilka kosmyków włosów opadło na jej twarz, kiedy przygryzała wargę. – Chase dał mi trochę trudnej miłości, powiedział, że mam się wziąć w garść i zrobiłam to. W rzeczywistości przyparłam go do ziemi. – Jej twarz była jak cholerna choinka na święta. Nic dziwnego, że Chase wyszedł; nie chciał, żebym mu strzelił w dupę. Parsknąłem. – Jestem pewien, że to uwielbiał. – Co? – Trace przechyliła głowę. Czy ona naprawdę nie ma o niczym pojęcia? – Naprawdę nie wiesz? – Schowałem jej włosy za ucho i westchnąłem. – Nie masz pojęcia w ogóle? – Pojęcia? Pomóż mi Nixon. Nie rozmawiam po szalonemu. Klnąc, wciągnąłem ją na kolana i owinąłem jej nogi wokół mojej talii, więc jej ciało przyciskało się do mojego. – Jesteś. Wspaniała. – Jej ciało zadrżało w odpowiedzi na mój dotyk. Syk powietrza uciekł przez jej usta, kiedy jej nogi mocniej owinęły się wokół mojego ciała. Nakryłem jej biodra moimi rękami i powoli podniosłem. Spojrzałem na jej perfekcyjne ciało, które pasowało jak brakujący element moich puzzli. – Każdy facet byłby idiotą nie mając problemu z trzymaniem swoich spodni w twoim otoczeniu, Trace. I taka jest prawda. – Nie wydajesz się mieć z tym problemu? – Mrugnęła. Warknąłem i szarpnąłem jej głowę do mojej, miażdżąc moje usta na jej. Wsunąłem język za barierę jej ust i obiecałem sobie, że zapomni, że Chase ją choćby dotknął dzisiaj.

21

– Racja. – Warknąłem nisko w gardle. – Nie mam problemu w ogóle. Jestem po prostu świętym. – Przeniosłem jej ręce z mojej piersi niżej, do moich bokserek. – Musisz wiedzieć jedno, kochanie. – Co? – Jej ręce zamarły na moim kaloryferze. – Chciałbym zabić mojego kuzyna. – Co? – Jej wyraz twarzy był przerażony; jej oczy rozszerzyły się szeroko, a usta otworzyły. – Chciałbym. – Wzruszyłem ramionami. – Wie, że nie jesteś jego do dotykania, nie jesteś jego do chcenia. – I jestem twoja? – Och świetnie, teraz ją wkurzyłem. Chwyciłem jej twarz w dłonie i delikatnie pocałowałem jej usta. – Tak. Czy ci się to podoba czy nie, należymy do siebie. Jestem tak samo twój, jak ty jesteś moja – nie dzielę się. Chcę pieprzenie zabić każdego, kto choćby spojrzy w twoim kierunku, albo na twoje buty i cholera, jeśli nie nienawidzę tych butów, które dał ci Chase. Chcę cię pochłonąć. Chcę być jedyny, który sprawia, że się uśmiechasz. Chcę być jedynym, który uczy cię przyjemności – ja. Nie nikt inny. Dzielenie się tobą – nawet z moim kuzynem, któremu ufam najbardziej na świecie – jest najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem. – Nixon – westchnęła przy moich ustach. – Kocham cię. Musisz to wiedzieć. – To jest problem – powiedziałem. – Jak to może być problemem? – To jest problem, ponieważ cię pochłaniam, Trace. Jesteś głodna? Jak było na zajęciach? Potrzebujesz swojej przestrzeni? Jesteś przestraszona? Umiesz strzelać? Kurwa. Nie mogę nawet spać w nocy, ponieważ jestem tak przerażony, a dosłownie dzielę łóżko z tobą od ostatnich dwóch tygodni. Piękny rumieniec ozdobił jej policzki. – Dzielenie łóżka to nie sex; przestań się rumienić. – Mrugnąłem, kiedy uderzyła mnie w ramię. – Nie żebym był przeciwny temu pomysłowi… – Jesteś facetem. Wy nigdy nie jesteście przeciwni, do tego. – Nie jesteś gotowa, więc muszę być. – Odepchnąłem ją delikatnie i ująłem jej twarz moją prawą ręką. – Nie mówię ci tych wszystkich soczystych rzeczy żebyś panikowała. Chcę, żebyś wiedziała jaka jest stawka. – Co masz na myśli? – Faust tu jest.

22

– CO? – Trace wydostała się z mojego uścisku i wstała. – Ten sam Faust, który oskarżył mnie, że się prosiłam, kiedy powiedziałam, że Phoenix mnie zgwałcił? Ten Faust? Zaśmiałem się. –Yeah, choć myślę, że może być teraz trochę nierozpoznawalny. – Nixon, nie zrobiłeś… Wzruszyłem ramionami. – Żyje. Trace przycisnęła drżącą dłoń do skroni. – Czego on chce? – Czego chce każdy na świecie? Wpływów? Pieniędzy? Twoje przypuszczenia są tak samo dobre jak moje. Ale on po porostu chce, żebym wybrał stronę… – Nie kończąc tej wypowiedzi, zgaduję, że to nie strona Alfero, po której chce, żebyś stanął. – Mądra i seksowna. Jak udało mi się być takim szczęściarzem? Trace westchnęła i zacisnęła ręce. – Mój dziadek… – …jest w porządku. – Wiedziałem, że byliśmy sami, ale… człowiek nigdy nie może być zbyt ostrożny. – Zostaw to. Nienawidziłem tego, że musiałem być dla niej taki szorstki. Nienawidziłem tego, że to było konieczne, żeby ją chronić. Jeśli by wiedziała gdzie on jest, zrobiłaby z siebie cel. Ja wiedziałem i to było wystarczające. – Więc co teraz? – Trace złapała moją dłoń i rysowała małe kółka obok mojej najnowszej blizny. – Przeczekamy to. Sycylijczycy tu są. Znam dobrze tą rodzinę. Biznes idzie jak zwykle i ty spróbujesz skończyć szkołę. – Nie dając się zabić – wymamrotała. – Nikt po ciebie nie przyjdzie. – Wziąłem ją za rękę i wstałem. – Poza tym, musieliby najpierw zabić mnie, a ja nie umieram łatwo. – Racja. – Zamierzam się teraz ubrać, żebyś mogła przestać patrzeć na mój tyłek. – Ja nie… – Trace zamknęła oczy, kiedy jej twarz zrobiła się czerwona.

23

– Właśnie, że tak. – Przeszedłem do wolnego pokoju, gdzie trzymamy ubrania i wpadamy na drzemki między zajęciami. – Ale wybaczam ci, ponieważ mam naprawdę fajny tyłek. To byłoby okrutne zatrzymywać go przed tobą. – Wow, zarozumiały i zabójczy. Jak mi się udało być taką szczęściarą? – powiedziała sucho. Roześmiałem się i wszedłem do pokoju, żeby znaleźć coś, co nie ma na sobie krwi. Nie żebym nigdy nie był wolny od plam. Po tym wszystkim to był jak mój marker – krew.

***

Kiedy się ubrałem, wróciłem, żeby znaleźć Trace leżącą głową w dół na kanapie, jej oddech był głęboki. Sprawdziłem godzinę. Miała zajęcia za dokładnie dziesięć minut. Wysłałem szybką wiadomość do Chase’a, że zamierzam ukraść Trace na resztę popołudnia. Odpowiedział szybko, mówiąc, że mu to nie przeszkadza i zamierza znaleźć jakąś gorącą laskę, aby z nią wyjść. Jak długo to nie moja gorąca laska, nie miałem z tym problemu. – Trace? – Trąciłem ją, żeby obudzić. Jęknęła głośno i wymamrotała coś, co nie brzmiało jak nic po angielsku. – Trace. – Pocałowałem tył jej głowy. Poruszyła ręką, uderzając mnie prosto w żołądek. Mocno. Uderzyłem ją w tyłek tak samo mocno i roześmiałem się, kiedy spadła z kanapy i się gapiła. – Co jest z tobą nie tak! Nie możesz budzić ludzi w ten sposób! Mogłam mieć… – Co? Co mogłaś mieć? – Założyłem ręce i uśmiechnąłem się. – Co mogłabyś mieć, żeby prawdopodobnie sprowadzić mnie na kolana? Trace oblizała usta i spojrzała na mnie w górę i w dół. – Och, mam kilka pomysłów. – Dobrze rozegrane – mruknąłem. – Zerwiemy się z zajęć. – Dlaczego? – Ponieważ chcę. – Dlaczego? – Podziękuj Trace i dopomóż mi boże, ale jeśli powiesz dlaczego jeszcze raz, zabiorę cię do tej sypialni i poradzę sobie z tobą na swój sposób tak, że nie będziesz mogła pytać dlaczego już więcej. 24

Wyglądała jakby rzeczywiście się nad tym zastanawiała. Kurwa. Żartowałem, nie byłem na to gotowy, nie z nią. To wydawało się być zbyt cennym. A teraz żartuję na ten temat. – Dobra. – Ziewnęła i rozprostowała ręce nad głową. – Muszę wysłać wiadomość do Chase’a? – Nah, właśnie to zrobiłem. Powiedział, że umówi się z jakąś laską. Najwidoczniej zadzierasz z jego mojo. Twarz Trace lekko opadła. – Myślę, że nigdy o tym nie myślałam. – Niech ci nie będzie go przykro. Ten facet może oczarować wszystko z pulsem i może wykorzystać ten czas, jako drogę do jakiegoś oczyszczającego rytuału. Kiwnęła i sięgnęła po moją rękę. – Więc, gdzie idziemy? – Gdzieś, gdzie jest bezpiecznie. – Mrugnąłem.

***

Podjechałem Range Roverem do wielkiej, metalowej bramy. Po naciśnięciu na dzwonek interkomu, głos odezwał się przez głośnik. – Kto odwiedza? – Nixon Abandonato. Dużo krzyczenia i uciszania później: – Miło, że jesteś, sir. Brama się otworzyła, a ja przejechałem przez nią. – Czy to ci nie przeszkadza? – zapytała Trace, ściągając okulary przeciwsłoneczne. – Co? – ‘Sir’. – Jej brwi wygięły się w łuk. – To brzmi tak staro i… tylko staro. – To sprawa szacunku. – Wzruszyłem ramionami. – Nie – kłóciła się. – To rzecz starszych ludzi. – Co? – Zatrzymałem się przed rezydencją i wyłączyłem silnik. – Wolałabyś, żeby mówili do mnie Gościu? Albo Ziomek? – Głosuję za Ziomkiem. To brzmi… 25

– Jestem Sycylijczykiem urodzonym w Ameryce – przerwałem jej. – To brzmi jak łatwa droga, żeby dostać kulkę; tak właśnie to brzmi. Trace wywróciła oczami i odpięła swój pas. Sięgnęła do drzwi, chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem do mnie. – Jak chcesz na mnie mówić? – Masz na myśli inaczej niż twoje imię? – Jej oczy się zwęziły. – Yeah. – Oblizałem wargi. Mój język dotknął metal mojego kolczyka. Niemal mogłem spróbować jej ust na moich. – Doskonały. – Westchnęła. – Nazwałabym cię doskonałym. – Jej ręce objęły moją twarz, kiedy jej język dotknął mojego kolczyka w wardze i następnie wsunął się do moich ust. Jęknąłem we frustracji, kiedy nasze usta spotkały się w szale. To naprawdę nie był czas ani miejsce, żeby ją całować, albo niemal eksplodować z frustracji, że nie mogę po prostu przeskoczyć konsoli i posiąść ją. Niechętnie, odsunąłem się. – Jak bardzo chciałbym zakończyć tą… rozmowę. – Żułem moją dolną wargę i dosłownie musiałem spojrzeć z dala od niej, żeby nie powiedzieć, a do diabła i odjechać z powrotem do mojego domu i zamknąć ją w sypialni. – Jesteśmy tu z jakiegoś powodu. – Och, yeah? – Jej oczy były rozszerzone, gdy spojrzała w górę i w dół. – Jakiego? Uśmiechnąłem się. – Zobaczysz. Na szczęście powietrze było rześkie, więc kiedy wyszedłem z SUV’a, nie byłem tak pobudzony, że byłem gotów strzelić do czegoś. – Co to za miejsce? – Trace położyła rękę nad oczami i spojrzała w górę posiadłości. Była imponująca, czteropiętrowa i z ponad trzystoma pokojami. Kochałem to miejsce, uwielbiałem je odwiedzać. To było moje bezpieczne niebo, kiedy mój ojciec mnie bił. – Mój kuzyn Sergio zajmuje się tym miejscem, podczas gdy jego ojciec odbywa resztę kary. – Poprowadziłem ją w kierunku tylnej części domu. – Kary? – powtórzyła Trace. – Kary w więzieniu? – Lubimy o tym myśleć, jako szansę na zjazd rodzinny – przerwał nam głos. Roześmiałem się, kiedy Sergio mrugnął na Trace i wyciągnął rękę. – To był długi czas, Nixon. – Jego ciemne, kręcone włosy były związane na karku. Był schludny, jeden z nielicznych synów, który nie był buntownikiem przeciwko formalności w byciu mafią. Jego niebieski t– shirt był ciasno opięty na piersi, kiedy stanął przed Trace. – Nie mówi do ciebie ‘sir’. – Trace wtrąciła, a później klepnęła dłonią w usta. – O mój bosz, przepraszam; wymsknęło się. 26

– Często się wymyka – dodałem. Sergio się roześmiał. – Jak słyszałem. – Wyciągnął rękę. Kiedy podała mu swoje palce, pocałował jej knykcie i się uśmiechnął. – Więc, plotki są prawdziwe. – Plotki? – Trace zabrała rękę i potarła ją. – O twoim pięknie… – Sergio podszedł bliżej niej i westchnął. – Szkoda, że nie odkryłem jej pierwszy. – Yeah, lamentuj, jest już zabrana przez innego kuzyna. – Poklepałem go po plecach. – Nie spraw, żebym i tobie groził. Trace wywróciła oczami i weszła między nas. – Sergio. – Mój kuzyn odchrząknął. – Mam na imię Sergio. Trace zbadała jego twarz. – Oczywiście, że tak. – Słucham? – Zatrzymał się. Spojrzała między nami i wzruszyła ramionami. – Jak widzę, każde Sycylijskie imię brzmi jak coś z filmu o mafii albo… – Albo… – powiedzieliśmy równocześnie. – Nie ważne. Więc, ładny dom. – Trace próbowała zmienić temat. – Och nie, kochanie. – Pociągnąłem ją za rękę, żeby ją zatrzymać. – Zróbmy to. Albo co? – Obiecujesz mnie nie zastrzelić? – Mrugnęła. – Groził już, że to zrobi? – Sergio krzyknął. – Nie. – Wywróciłem oczami. – Jest dramatyczna. Trace odwróciła się do Sergio. – Jestem dziewczyną. – Zauważyłem. – Jego oczy pociemniały, kiedy oblizywał wargi i był minutę od pożarcia jej tam, gdzie stała. – Trace… – wtrąciłem. – Jak brzmią Sycylijskie imiona? – Muszę się nauczyć, kiedy przestać mówić. – Położyła ręce na twarzy. – Imiona gwiazd porno. Dobra? Sergio i ja wybuchliśmy śmiechem. Cholera, kocham tą dziewczynę. Czubki jej uszu płonęły czerwienią, kiedy ukrywała twarz w dłoniach. 27

– Wiesz – Sergio powiedział poważnym głosem – nie ma się czym chwalić, ale nie jesteś zbyt daleko ze swoimi założeniami ja… – Nie. – Potrząsnąłem głową. – Nie zamierzasz skończyć tego zdania. Ty. Będę strzelać. Sergio zachichotał i podniósł ręce. – Więc, wszystko jest przygotowane. Upewnij się tylko, że nie zabijesz żadnej z krów. – Krowy? – Trace się trzęsła. – Gdzie? – Na polach. – Sergio odchrząknął. – Gdzie żyją. – Spojrzał na mnie i pokręcił głową. – Mówiłeś, że skąd pochodzi? Otworzyłem usta, żeby odpowiedzieć, ale Trace pobiegła przez pola do krów. – Lubi krowy. – Widzę. – Sergio zachichotał, kiedy obaj patrzyliśmy jak Trace wspina się na ogrodzenie i staje na nim. – Jak się rzeczy mają? – zapytałem. – Jakieś wieści? – Chcą się spotkać. – Sergio wsunął ręce do kieszeni. – To wszystko, co słyszałem. To twoja decyzja, Nixon. Jeśli chcesz się z nimi spotkać, sprawdzić swoje umiejętności w zakresie utrzymania pokoju, nie będę cię zatrzymywać. – Ale? – Założyłem ręce na piersi i kontynuowałem oglądanie jak Trace śmieje się, jakby nie obchodził jej cały świat. – Ale – Sergio odchrząknął – nie widzę, żeby to się dobrze skończyło. Dla nikogo z nas. Musisz się przygotować do ukrycia. Musisz się przygotować na najgorsze. Przełknąłem suchość w gardle. – Nie boję się umrzeć. – Wiem. – Sergio poklepał mnie po plecach. – Twój problem wynika z faktu, że w końcu znalazłeś kogoś by żyć. To nie o naszą śmierć się boimy, ale żyć, pozostawiając za sobą tych, których kochamy. – Jesteś pewien, że nie chcesz być siłami pokojowymi albo rzygaczem mądrości? – zażartowałem. – Nie. – Sergio kopnął trawę i wyciągnął broń z tyłu jeansów. – Jestem tu, aby bronić cię w tajemnicy. Lubię moje życie. Bycie zwariowanym facetem? Skakanie w centrum uwagi z tobą i Chasem? Nie. Jestem bardziej użyteczny w tym, co robię. – Duch. – Cholernie dobry. – Sergio uderzył moje plecy ręką. – Teraz, pozwól jej użyć tego pistoletu. Był mojej mamy. 28

Spojrzałem na broń w jego rękach. Był elegancki i mniejszy niż mój; idealna broń dla Trace do nauki. – Dziękuję za to. – Robię co mogę. A teraz, postaraj się zostać żywy. – Jego niebieski t–shirt falował na wietrze, kiedy wkładał ręce do kieszeni jeansów i odchodził. – Nixon! – Trace krzyczała od ogrodzenia. – Chodź! Podszedłem do niej i westchnąłem. Te krowy nie były przyzwyczajone do ludzi. To znaczy, że najprawdopodobniej straszyła je jak cholera. – Ładne. – Wskazałem brązowe kreatury i ściągnąłem ją z ogrodzenia. – A teraz, mamy tylko godzinę albo coś takiego, zanim będziemy musieli wracać do miasta. Zróbmy z tego dobry użytek, dobrze?

29

– Jestem w tym do kitu. – Trace powiedziała po raz dziesiąty. – Nie rozumiem jak możesz strzelać do czegoś bez upadania. Przyciągnąłem jej ciało do mojego i owinąłem ramiona wokół niej, żeby pomóc jej złapać pozycję z pistoletem. – Dlatego to wymaga praktyki. – Dlaczego to nie jest takie łatwe, jak wygląda w telewizji? – Ponieważ to nie jest telewizja – wyszeptałem jej do ucha. – A teraz się skup na celu. Pamiętaj pistolety zawsze lekko odrzucają. Chcesz zatyczki do uszu? – Nie. – Odetchnęła. – Ponieważ wtedy nie będę cię słyszeć i z jakiegoś powodu, posiadanie cię za mną, pomaga mi, łatwiej mi się skoncentrować. Zabawne. Myślałem właśnie o czymś dokładnie odwrotnym. Było cholernie trudno skoncentrować się na oddechu, nie mówiąc już o strzelaniu do rzeczywistych celów, z jej ciałem wijącym się przed moim. – Pamiętaj – wyszeptałem – chcesz się zrelaksować, ale także zająć stanowisko, które pozwala ci odetchnąć i zdobyć trafienie. – Trafienie? – Jej głos ociekał strachem. – Od odrzutu, nie od kuli. Nie pozwolę, żebyś została trafiona. Wyprostowała ramiona i nacisnęła spust, uderzając dobrą stopę od celu. – Nie tak źle – skłamałem. Trace podała mi pistolet. – Nie mogę być w tym kiepska, nie, kiedy wciąż jesteśmy w niebezpieczeństwie. – Hej. – Zabrałem broń i położyłem go na pniu drzewa obok nas. – Nie jesteś kiepska i to nie tak, że masz wiedzieć jak robić to dobrze. Jesteś tylko trochę zardzewiała od używania karabinów na farmie. Nie mniejszych pistoletów, które nie mają wspaniałych celów. 30

– Wiem. – Spojrzała w stronę rezydencji. – Rozumiem, że Sergio nie zamierza dołączyć do nas w ogóle? Skuliłem się, myśląc, że będzie lepiej trzymać większość prawdy z dala od niej. Im więcej wie, w tym większym niebezpieczeństwie się znajduje. – On nie chce angażować się w biznes. Trace złapała moją dłoń i pociągnęła mnie w dół, żeby usiąść na drewnianym stole z całą amunicją. – Nie rozumiem. Dlaczego więc ci pomaga? – Sergio lubi siebie nazywać duchem. On nie istnieje. Lubi to w ten sposób. Po tym jak jego ojciec został wsadzony za kratki, cóż, to było łatwe dla niego, żeby się wydostać. Federalni węszyli za dużo i rodzina w zasadzie pozwoliła mu działać na własną rękę. Oczywiście, on wciąż patrzy, ale w zasadzie jest wolny by żyć swoim życiem, jak uważa za stosowne. Pomaga mi kiedy może; jest świetny jeśli chodzi o hacking komputerowy i poszukiwania informacji. Trace zerknęła. Miała ten wyraz twarzy, ten, który oznaczał, że myśli o czymś bardzo mocno. – Więc jeśli Sergio zdecyduje, że chce po prostu poślubić normalną dziewczynę, żyć normalnym życiem wśród krów… mógłby? – Jej oczy były pełne nadziei. Cholera, nienawidziłem być tym, który pozbawi je nadziei. – W teorii – odpowiedziałem powoli. – Ale Trace, nigdy nie jesteś prawdziwie wolna od tego. Zawsze będziesz spoglądać w tył. Zawsze będziesz nosić broń przy sobie na wszelki wypadek, i nigdy naprawdę nie zaufasz innej rodzinie i czasami, nawet swojej własnej. Odetchnęła. – Brzmi całkiem okropnie. Ująłem jej podbródek moją ręką. – Kiedyś. Ale teraz – pocałowałem ją powoli w usta – nie tak bardzo. – Boisz się? – Jej rzęsy dawały cień na policzki. – Odczuwałem strach dwa razy w życiu. Raz, kiedy byłem mały i oglądałem jak moja mama była bita, a później cierpiała z rąk mojego własnego ojca. I teraz… – Teraz? – namawiała. – Z tobą. Każdej, cholernej sekundy, strach grozi owładnięciem moim poczuciem spokoju. Ponieważ, na końcu, nie mogę kontrolować niczyjej decyzji poza moją. – Przepraszam – Trace położyła głowę na moim ramieniu – za sprawianie, że czujesz się w ten sposób.

31

– Hej. – Odsunąłem się i złapałem jej głowę w moje ręce. – Sprawiasz, że się czuję… niesamowicie. Myślę o strachu jak o czymś zdrowym. To znaczy, jestem bardziej ostrożny ze skarbem, który dostałem. – Właśnie nazwałeś mnie skarbem. – Westchnęła szczęśliwie. – Zgadza się. – Chase powiedziałby, że robisz się miękki. – Chase może pocałować mnie w dupę – mruknąłem. – I nie jestem miękki. Po prostu... – Po prostu? Pocałowałem ją w czubek głowy i zaśmiałem się. – Jestem zakochany. – Kim ona jest! – Trace skoczyła na nogi i krzyknęła. – Żądam, aby poznać osobę, która trzyma twoje uczucia. – Ono jest wschodem, a Julia jest słońcem! – Zeskoczyłem ze stołu. – Wnijdź, cudne słońce, zgładź zazdrosną lunę, która aż zbladła z gniewu, że ty jesteś, od niej piękniejsza; o, jeśli zazdrosna, nie bądź jej służką! Jej szatkę zieloną, i bladą noszą jeno głupcy. Zrzuć ją! – Podszedłem do niej i złapałem za ręce. – To moja pani, to moja kochanka! – Dotknąłem jej twarzy i wyszeptałem: – O! Gdyby mogła wiedzieć, czym jest dla mnie!1 Trace oczy trzepotały zamknięte, kiedy pochyliła się do mojej dłoni. – To było… – mały uśmiech budował się w kąciku jej ust – najseksowniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek doświadczyłam. Zaśmiałem się. – Najwidoczniej ociągałem się. Wiesz, po tym całym strzelaniu w moją stronę i prowadzeniu zaprzysięgłych wrogów w ukryciu. – Wymówki, wymówki. – Otworzyła oczy i owinęła ręce wokół mojej szyi. – Obiecuję, że nie powiem nikomu, że odegrałeś scenę Romea i Julii z pamięci, jeśli powiesz mi więcej. – A jeśli powiem nie? – Wtedy powiem. – Jestem dość pewien, że to przekupstwo jest na granicy wymuszenia. – Jestem Alfero; czego się spodziewałeś? – Wszystkiego. – Wziąłem jej dolną wargę delikatnie między moje zęby. – Od ciebie – chcę wszystkiego.

1

Romeo i Julia, Akt 2 Scena 2 – nie moje tłumaczenie.

32

***

Nienawidziłem tego, jakie to było proste z Trace. Kiedy byliśmy sami, było tak, jakbyśmy naprawdę byli sami i mogli robić cokolwiek chcemy. W idealnym świecie, rzeczy byłyby inne; to było do kitu, że nasz świat był daleko od perfekcyjnego, jaki człowiek może dostać. Wyskoczyłem z SUV’a i otworzyłem Trace drzwi. Robiło się późno i wciąż potrzebowałem ostatecznego potwierdzenia, że jedziemy na spotkanie z rodziną Nicolosi tego wieczora. Trace i ja weszliśmy do domu i znaleźliśmy Mo pijącą kieliszek wina i czytającą książkę. – Pójdę pod prysznic. – Trace stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek, a potem poszła korytarzem, kiedy moja komórka się odezwała. Dzisiaj. 19:00 Po moim popołudniu z Trace, wiedziałem, że była bardziej siedzącą kaczką niż chciałem przyznać. Ale potrzebowałem chłopaków ze mną na tym spotkaniu. Przesunąłem rękami przez włosy i westchnąłem. Mo spojrzała na mnie znad książki, jej twarz zacisnęła się ze zmartwienia. – Co jest? – Muszę ukraść Chase na wieczór, dobrze? – Włożyłem ręce w kieszenie i starałem się wyglądać jakbym dyskutował o pogodzie albo meczu piłki nożnej, kiedy naprawdę byłem zestresowany ponad miarę. Mo zmarszczyła brwi. – A Tex? Idzie z wami? – Prawdopodobnie. – Wzruszyłem ramionami. – Żadna wielka sprawa, po prostu biznes. Upewnij się, że zamkniesz drzwi, włącz alarm. Upewnię się, że wujek Tony będzie wiedział, że jesteście same i wyśle kilku ludzi. – Świetnie. – Mo prychnęła i wyciągnęła ramiona ponad ciało. – Więcej zabójców. Zapisz mnie. – Przykro mi. Znasz zasady. – Nienawidzę tych cholernych zasad. – Zasady…

33

– Utrzymują nas bezpiecznych. – Skończyła Mo. – Wiem. Chciałabym tylko chodzić jak normalni ludzi, bez strachu, że zostanę zastrzelona. Jeśli Trace miałaby jakiekolwiek pojęcie jak źle jest naprawdę… – Nie dowie się. – Czułem się mocno poza kontrolą, kiedy patrzyłem na moją bliźniaczkę. – Prawda? Ponieważ jestem pewny jak cholera, że jej nie powiesz. – Nixon… – Mo zaklęła. – Czasami naprawdę cię nienawidzę. Czasami też się nienawidziłem. Mo założyła ręce na piersi i skrzywiła się na ziemię. Przekląłem i potarłem twarz dłońmi. Nie chciałem radzić sobie z rodzinnym dramatem. Mo mogła zachowywać się jak rozpieszczona mafijna księżniczka na własnej warcie. – Bądź zgodna. A teraz, zrób co mówiłem. – Tak, sir. – Zasalutowała mi środkowym palcem. Z pękniętym uśmiechem, poklepałem ją po ramieniu. – Ja też cię kocham.

34

Jedyną pozytywną rzeczą w całym piekielnym dniu było to, że biznes kwitł. Albo mój ojciec tak powiedział, kiedy wszedłem do domu, żeby się przebrać w czyste rzeczy przed spotkaniem z Nixonem. – Jak dziewczyna? – zapytał Anthony. Nigdy nie nazywałem go “tato” – nigdy nie dał mi wrażenia, że to coś, co powinienem robić. I to nie był brak szacunku w stosunku do niego. – Dziewczyna – wkładałem kilka koszul do torby – jest w porządku. Chodzi do szkoły i jest bezpieczna. – Po części dzięki tobie. – Anthony roześmiał się gorzko. – Więc Nixon umieścił cię, jako speca od ochrony? Myślisz, że jak to wygląda? – Hmm. – Zatrzymałem się i odwróciłem twarzą do niego. – Myślisz, że jak to wygląda, kiedy szef powierza miłość swojego życia nikomu innego, nawet tobie? Cholernie dobrze, dzięki, że pytasz. – Jest młody. – Jest szefem. – Zacisnąłem zęby i próbowałem nie stracić kontroli przed nim, ale naprawdę mnie wkurwiał. – To powinieneś być ty. – Anthony przeklął. – Bóg wie, że to powinieneś być ty. Czy mój ojciec szpiegował w mojej głowie w ciągu dnia? To znaczy, wiem, że marzyłem, żebym to był ja, ale tylko z powodu Trace; nie z powodu tego, że chciałem mieć odpowiedzialności stuletniej Sycylijskiej rodziny, wiszącej nade mną. Nie dziękuję. – Yeah, cóż. – Przewiesiłem torbę przez ramie. – Wybacz, że nie urodziłem się przed nim, wybacz, że on wciąż żyje. Chcesz, żebym za to przepraszał? Nie będę przepraszać za bycie lojalnym, czy za myślenie, że jest najlepszy dla tej rodziny. – On może nas wszystkich zabić. Nie byłem idiotą. Mój umysł wymyślił każdy najgorszy scenariusz, każdy możliwy wynik, a ja wiedziałem, że nie byliśmy po dobrej, wygrywającej stronie. Cholera, nie byliśmy 35

nawet w tym samym wszechświecie. Ale nie mogłem sam troszczyć się o rodzinę, kiedy wszystko o co się troszczyłem, to aby Trace była bezpieczna. Umrę zanim cokolwiek jej się stanie. Anthony może pójść do piekła, jeśli o mnie chodzi. – Nie, jeśli mogę temu zapobiec. – Odepchnąłem Anthonego i złapałem klucze do mojego Range Rovera. – Nie możesz zapobiec temu, co nastąpi. To wisiało nad naszymi głowami od lat. – Tony powiedział zza mnie. Nie wiedziałem czy chciał, żebym mu odpowiedział, ale wybrałem ignorowanie go. Odkąd ojciec Nixona zmarł w zeszłym roku – rzeczy stały się przewrotne. Połowa rodziny myślała, że to dobrze mieć świeżą krew prowadzącą Abandonato. Po tym wszystkim, ojciec Nixona dosłownie wybił gówno z niego i jego matki regularnie, kiedy Nixon był mały. I możliwe, że zabił rodziców Trace z zazdrosnego gniewu, ponieważ kochał mamę Trace bardziej niż samo życie i fakt, że ona nie wybierze jego. Kurwa, uderzenie zbyt blisko domu. Cokolwiek. Jeśli chodzi o mnie, to był stary dramat i reszta rodziny może dostać się na pokład lub pieprzyć się. Nixon robił najlepszą robotę, jaką mógł, mając dwadzieścia jeden lat. Kurwa, ja prawdopodobnie miałbym jakieś załamanie nerwowe, jeśli miałbym kilka multi–mialrdo– dolarowe firmy pode mną. To prawda, Nixon miał partnerów biznesowych, którzy radzili sobie z większością pieniędzy, ale wciąż. To było wiele odpowiedzialności. Przejechałem dziesięć mil do jego domu. Mieszkał po drugiej stronie miasta, gdzie domy miały bramy i ludzie mieli lądowiska dla helikopterów na swoich podwórkach. Nasze domy były całkiem podobne. Tylko mój zamieszkiwaliśmy ja i Anthony. Moja mama zmarła kilka lat temu, podobnie jak Nixona. Zastanawiałem się czy to był zły znak czy jakieś proroctwo. Kobiety nigdy nie trwały w naszej rodzinie. Odmawiałem myśleniu o Trace i życiu przed nią, gdyby została z nami. Podjechałem do bramy Nixona, przeciągnąłem kartę i zatrąbiłem. Nixon wyleciał z domu z Texem. Dobrze. Śmiali się. – Koleś, co tak długo? – Tex powiedział z tylnego siedzenia. – Dziewczyny znowu oglądały głupi babski film. Nixon prychnął. – Racja, a ponieważ wyciągnęły DVD z twojej kolekcji – prawdopodobnie przestałbym narzekać.

36

Tex uśmiechnął się. – Więc, kogo zabijemy? Mój śmiech był pusty. Tex zawsze wydawał się być niefrasobliwy w biznesie. Ja, jednak nienawidziłem brudnej roboty. Nie przeszkadzało mi oglądanie jak to robią inni, ale robić to samemu? Powiedzmy, że nie jestem tak straszny jak ludzie lubią myśleć, że jestem. Nie, nominacja wędruje do Nixona. Rzeczy, które widziałem jak robi ten koleś, mogą sprawić, że najgorszy więzień będzie mieć koszmary. – Mamy spotkanie. – Nixon powiedział równym głosem. – Z rodziną Nicolosi. – Skurwysyn! – Zahamowałem na środku drogi. – Sycylijczycy? Idziemy spotkać się z nimi? Teraz? Jesteś pieprzenie szalony? – Nie. – Nixon wyciągnął swój telefon. – Mamy tylko dwadzieścia minut, żeby dostać się do centrum Chicago. Śpieszę się. – Świetnie. – Dodałem gazu i zakląłem. – Co do diabła, Nixon? To wygląda jakbyś chciał, żebyśmy zginęli. – Nie zabiją nas. – Dlaczego był tak cholernie spokojny! – Nie mogą. Mamy zbyt dużo pieniędzy. Poza tym, Faust już będzie z raportem. – I co myślisz, że powiedział? – Masz na myśli przed tym, czy po tym jak zesrał się w gacie? – Nixon się uśmiechnął. – Oni wiedzą na czym stoimy. Więc będziemy negocjować. Powiemy im, że radzimy sobie. – Um… – Tex odchrząknął zza nas. – Bez obrazy, Nixon, ale absolutnie z niczym sobie nie radzimy. Mamy szalonego szefa mafii w ukryciu i wciąż nie wiemy, kto zabił rodziców Trace. – Westchnąłem z irytacją. Może to był ojciec Nixona – po tym wszystkim, był zdolny do wszystkiego. Wszyscy o tym wiedzieliśmy. – Racja. – Nixon odetchnął. – Ale oni nie wiedzą, że nie mamy jeszcze odpowiedzi. I ja mam plan. – Plan? – powtórzyłem. – Chcesz, żebyśmy się spotkali z najstraszniejszą rodziną znaną mafii, ponieważ masz plan? Czy ty zwariowałeś? – Boże, chciałbym. – Nixon roześmiał się i przygryzł kolczyk w wardze. Zdjął skórzaną kurtkę i sprawdził kilka pistoletów przywiązanych do ciała. – Mamy trochę starych waśni między nami; będą ciekawi, chcą słuchać. Zakląłem i uderzyłem kierownicę. – Uspokój się. – To było od Tex’a. Czy on naprawdę nie wiedział? Kiedy byliśmy na światłach odwróciłem się i posłałem mu spojrzenie. 37

– Uspokoić się? Ty naiwna kupo gówna. Ostatnim razem, kiedy byli w Chicago, moja mama została zastrzelona. Zginęła, Tex. Więc dopomóż mi Boże, następnym razem, kiedy każesz mi się uspokoić, strzelę ci w stopę. Światło zmieniło się na zielone i odjechałem. Kompletna cisza okryła płaszczem auto i choć raz dziękowałem za to, że nie miałem nikogo w życiu, kogo bym kochał. Ponieważ jeśli doszłoby do strzelaniny z tymi gośćmi, przyjąłbym to, z przyjemnością. Chciałbym zakończyć to – za to co zrobili mi i mojej rodzinie – bez wahania.

38

Wiedziałem, że Chase był wkurwiony. Wiedziałem również, że nie chciałby iść, jeśli powiedziałbym mu z kim się spotykamy. A potrzebował tego tak samo mocno jak ja. Potrzebował zamknięcia. Co zrobili z jego mamą… było przerażające. Nigdy nie udowodniono, że została zamordowana przez rodzinę Nicolosi, ale mieliśmy swoje przypuszczenia. Mocne. Po tym wszystkim, każda rodzina miała herb i ten zostawiony przy ciele należał do nikogo innego jak do Nicolosi. Była gwałcona i bita do końca jej życia – i to wszystko dlatego, że rozmawiała z jedną z ich żon. Zwierzając się z czegoś, co miało związek z rodziną. Została zabita następnego dnia. Zostawiona w magazynie. Adrenalina płynęła przeze mnie, kiedy pchałem drzwi restauracji. To było dobre miejsce spotkań, jedno z miejsc, które posiadaliśmy, znane z chińskiego żarcia, co, szczerze mówiąc, zawsze brzmiało zabawnie. Tylko dlatego, że byliśmy Sycylijczykami, nie znaczyło, że posiadamy tylko włoskie restauracje. Zapach słodkiej wieprzowiny i smażonego ryżu, najechał moje zmysły, kiedy wpadliśmy do restauracji i poszliśmy na tyły, do pokoju spotkań. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem, to że światła były przyciemnione, ciemniejsze niż pamiętałem. Drugą było to, że barman się trząsł. Uśmiechnął się i skinął w naszym kierunku, ale jego cholerna ręka miała problem z nalewaniem drinków. Skinąłem w odpowiedzi i pokazałem mu jedną z moich broni – dla otuchy i takie tam. Pokój na tyłach był zwykle rezerwowany dla gości zza miasta. Ale kiedy mówię „gości” naprawdę mam na myśli rodzinę zza miasta, która potrzebuje miejsca do przesłuchań. Była kompletnie dźwiękoszczelna i posiadała co najmniej dwadzieścia kamer rozmieszczonych pod różnymi kontami na ścianach, w razie gdybyśmy potrzebowali obejrzeć nagrania i zobaczyć dokładnie kto co zrobił pierwszy. Skinąłem do Tex’a. Zamknął drzwi za nami. Podszedłem prosto do stołu i usiadłem, kładąc mój pistolet przed sobą, żeby każdy widział. 39

– Nixon… minęła… chwila. Powiedz mi, jak się ma twoja rodzina? – Tak samo – powiedziałem sucho. – Bogata, mocna, wkurzona… Luca Nicolosi uśmiechnął się. Jego jaskrawe, białe zęby były jak jasne światło przy jego opalonej skórze. Miał czterdzieści siedem lat, objął rządy rodziny Nicolosi odkąd jego ojciec zmarł dziesięć lat temu. Ostatni raz kiedy go widziałem, był pewnym siebie kutasem. Teraz, tylko mnie wkurwiał. Wszystko w nim krzyczało odpustem, od jego garnituru z prasowanego jedwabiu do jego zaczesanych włosów. Nienawiść nie opisywała tego, co czułem do niego i jego rodziny. Gardziłem nim – bardziej niż czymkolwiek na świecie. Kiedy miałem jedenaście lat, ufałem mu. Pobiegłem w ich ramiona tamtej nocy… – Pomocy! Pomóż mi! – Mój ojciec zostawił pudełko niezamknięte tym razem. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie zacząłem kopać w drzwi. Karał mnie ponownie. Wiedziałem, że to moja wina, że ojciec jest zły. Kazał mi szpiegować Ma ponownie i powiedziałem mu, żeby szedł do diabła. Zamknął mnie za karę. Było naprawdę bardzo małe i czarne. Raz byłem tam przez cały dzień. Ostatnio wydawało się, że popatrzenie na niego źle, zasługuje na czas w pudełku. – Pomocy! – Wbiegłem prosto do salonu, gdzie kilku mężczyzn siedziało. Ojciec nie był nigdzie w pobliżu. – Pomocy? Z czym potrzebujesz pomocy? – Luca stał w kącie, miał ręce w kieszeni. Jego gruby akcent przypominał mi dziadka. On był dla mnie kimś w rodzaju dziadka. – Mój ojciec, zamknął mnie w pudełku i nie wiem gdzie moja ma poszła i… – Awww. – Luca klasnął w ręce. – Rodzinny dramat. Nigdy nie przestaje mnie zadziwiać jak łatwo rodziny się rozpadają, kiedy zostawimy ich samych sobie. O czym on mówi? – Słuchaj. – Luca uklęknął przede mną. – Słyszałeś to? – Co? – Mogłem usłyszeć tylko mój oddech. – Dokładnie. – Luca poklepał mnie po ramieniu. – Nikogo nie obchodzi, że byłeś zamknięty w pudełku, nawet Boga. Więc uciekaj i wczołgaj się tam z powrotem zanim dam ci prawdziwy powód, żeby krzyczeć po pomoc. Zamrożony w miejscu, mogłem tylko się na niego gapić.

40

– Uciekaj… – Brzmiał na znudzonego, kiedy wybiegałem z pokoju. Byłem przerażony przez resztę nocy, przerażony, że będzie dobry w dotrzymywaniu obietnic i przyjdzie po mnie. Nawet wczołgałem się z powrotem do pudełka. Mój ojciec w końcu znalazł mnie w tej samej pozycji dzień później, odwodnionego i w szoku. To był pierwszy raz, kiedy mnie pobił. Powiedział, że zawstydziłem go, przed innymi rodzinami. To był również pierwszy raz, kiedy strzeliłem z pistoletu i cel miał jego imię. Umrze z moich rąk pewnego dnia; umrze zupełnie jak Luca. – Dlaczego właściwie tu jesteś? – zapytałem, udając znudzenie, kiedy bębniłem palcami o stół. – Nie masz nic do zyskania przez swoją obecność. Luca się roześmiał. – I tutaj jesteś w błędzie. Utrzymujemy pokój między rodzinami, słyszeliśmy o pewnym niepokoju. Znasz zasady, Nixon. Żyjesz nimi. Nie można po prostu kogoś zabić, przez stare urazy. Wydaj pana Alfero i puścimy wszystko w niepamięć. Wylecimy pierwszym samolotem. – Nie mogę tego zrobić. – A dlaczego nie? – Pochylił się do przodu. – Co masz z chronienia go? – Nic – skłamałem. – Z wyjątkiem czystego sumienia. Jak jego śmierć wytrze tablicę? – Życie za życie. – Luca wzruszył ramionami. – Poza tym, czy on nie ma wnuka czy wnuczki następnej w linii? Więc tego chcieli. Trace. Po moim zimnym trupie. – Skąd mógłbym wiedzieć? – Przyprowadź go. – Luca wydał rozkaz do kogoś za sobą. Drzwi się otworzyły i zamknęły ponownie. Starałem się udawać niewzruszonego, kiedy zobaczyłem Fausta wprowadzającego Phoenixa do pokoju. Ale cholera, jeśli nie chciałem przeskoczyć przez stół i zakończyć jego życia. Chase napiął się obok mnie. Więc do tego doszło? Pozostawiliśmy go żywego i powiedział wszystko? Phoenix usiadł, gówniany uśmieszek rozciągał się na jego twarzy. Święta Matko Boża, swędziało mnie, żeby skończyć jego życie.

41

– Ten mężczyzna wydaje się myśleć inaczej. Wszystko o co proszę – Luca odchrząknął – to żebyś wydał pana Alfero, mężczyznę odpowiedzialnego za życie De Lange. Życie za życie. Jeśli nie, skrzywdzę tych, których kochasz najbardziej. Po tym wszystkim, Phoenix jest teraz głową De Lange. Sprawiedliwości musi stać się zadość. – Przyjąłem – powiedziałem przez zaciśnięte zęby. – Wątpisz we mnie? – Luca przechylił głowę na bok i położył ręce na stole, kiedy podnosił się do pozycji stojącej. – Najwidoczniej tak, w przeciwnym razie przekazałbyś głowę rodziny Alfero na srebrnej tacy. – Dlaczego, do diabła, miałbym oddać głowę rodziny Alfero, zwłaszcza kiedy osoba wołająca o ową głowę jest niczym więcej jak zdradzieckim wężem? – Spojrzałem na Phoenixa i uśmiechnąłem się. – Więc słuchaj mnie. Brwi Lucy się lekko uniosły. – Dowiem się kto zabił syna i córkę Franka Alfero i kiedy dowiodę swoich przypuszczeń, odejdziesz. Luca odchylił się na stopach i się roześmiał. Phoenix ledwo utrzymał kontakt wzrokowy ze mną i pokręcił głową, tylko raz. Ale to było wystarczające, żeby mnie zaskoczyć. W co za diabelnie niebezpieczną grę grał? Byłem pięć sekund od tego, żeby wyciągnąć broń i otworzyć ogień do każdego w tym cholernym pokoju. – Skrzywdzę tego, kogo kochasz najbardziej – wyszeptał Luca. – To jest to, czego chcesz? – Nie kocham nikogo. Luca roześmiał się i sięgnął do kieszeni. Wyciągnął kopertę i wyciągnął kosmyk włosów ze środka. Kosmyk ciemnych, jedwabistych, brązowych włosów. Przytknął je do nosa i powąchał. – Kokos? Lawenda? Przypomnij mi, żebym zapytał twojej małej dziewczyny czego używa. Jest absolutnie… boskie. Chwyciłem fotel aż moje knykcie zbielały. Chase wybuchł śmiechem i poklepał mnie w plecy. Co do diabła on robi? – Phoenix zawsze byłeś takim dupkiem. Luca, mogę nazywać cię twoim imieniem? Włosy wciąż były przy jego twarzy, Luca popatrzył między mną i Chasem. Pozostałem bez emocji na zewnątrz, kiedy wewnątrz modliłem się, żeby kuzyn wyciągnął głowę z dupy. O czym do diabła on myślał? – A kim ty jesteś?

42

– Znają mnie jako Chase Winter – nazwisko mojej mamy i tak dalej – ale jestem Abandonato. Jestem kuzynem szefa. Jestem także lekko zmieszany tym, co Phoenix musiał ci powiedzieć. – Cóż, pozwól mi naprostować rzecz. – Luca zacisnął zęby i wskazał na Phoenix’a. – Wolałbym nie. – Chase wstał. – Widzisz, w każdej minucie, w której słyszę twój brak szacunku dla Trace jest kolejną minutą, którą dodaję do czasu moich rąk na szyi Phoenix’a, osobiście go przedstawiając Jezusowi Chrystusowi, kiedy będzie otrzymywać sprawiedliwą nagrodę – wieczność w piekle. Więc pozwól mi naprostować rzeczy z tobą. Jeśli dotkniesz mojej dziewczyny, zabiję cię. I nie przestanę dążyć do wyciągnięcia twojego bijącego serca z twojej cholernej piersi i poczucia jego ostatniego bicia w mojej pięści, kiedy twoja krew będzie kapać mi przez palce. Sugeruję, panie Nicolosi, żebyś sprawdzał swoje informacje, zanim przyjedziesz do naszego kraju, naszego miasta i naszej rodziny. Ostrzegam cię: nie naciskaj za mocno, ponieważ jestem pewny jak cholera, że odepchniemy. Włosy spadły z palców Lucy na stół. W jednej chwili, Phoenix został poderwany ze swojego krzesła i przyciśnięty do ściany z pistoletem przy szyi. – O czym jeszcze kłamałeś? – Luca przycisnął broń bardziej do szyi Phoenix’a. – Hmm? Czy twoim jedynym celem jest zniszczenie rodziny stojącej na twojej drodze do ostatecznej władzy? Obudź się dziecko. Nie jesteś mężczyzną, jesteś naczyniem, które używam, aby upewnić się, że nasze relacje biznesowe nie są odkryte przez nasze rządy. Pozwalasz swojej zazdrości zrobić cię słabym i pokażę ci, co oznacza prawdziwe znaczenie bólu. – Puścił Phoenix’a i pozwolił mu opaść na podłogę. I w jednej chwili zaczął wydawać rozkazy dwóm innym mężczyznom w pokoju. Jeden z mężczyzn podszedł, podając grubą kopertę. Wewnątrz były zdjęcia. Chase’a i Tracey. Prawie to straciłem, tam. Chase położył swoje życie na linii dla obojga z nas i teraz wiedziałem, że nie ma odwrotu. To musi być prawda. Muszę pomóc temu stać się realnym, ponieważ jeśli będą wiedzieć, że kłamiemy… Wszyscy zginiemy. – To. – Luca wskazał pierwsze zdjęcie. – To jest to o czym mówisz? Chase był na Trace, przyszpilając ją do ziemi. Patrzyłem na zdjęcie i modliłem się, żeby utrzymać znudzony wyraz twarzy, kiedy moje serce łamało się w mojej piersi. Wiedziałem co robili; wiedziałem, że to była część ich sportowych zajęć. Ale wciąż.

43

Byliśmy szpiegowani w ostatnim tygodniu; tyle mogę być pewien. Nagle byłem wdzięczny, że to Chase był cały czas z Trace. Chase użył swoich ochroniarskich obowiązków, jako genialny pretekst dla ich związku. – Żeby być fair. – Faust powiedział obok Lucy. – Mogą się nią dzielić. Tym razem Tex się odezwał. – Bez obrazy, Faust, ale mężczyźni w naszej rodzinie nie mają problemu ze znalezieniem kobiet. W przeciwieństwie do niektórych ludzi… Nozdrza Fausta falowały, ale nic nie powiedział. – To. – Luca wskazał na zdjęcia. – Jest prawda? Spadkobierca Alfero i ty; jesteście razem? Chase wywrócił oczami. – Dlaczego inaczej byłbym z nią jeszcze w klasie. Staram się być najbliżej jej jak to możliwe, nawet kiedy profesorowie patrzą. Moje serce uderzało w klatce piersiowej. Wiedziałem, że to kłamstwo, ale niech cholera, jeśli nie czułem jakby to była prawda. – Jeśli kłamiesz… – Luca westchnął. – Rzeczy nie skończą się dla ciebie dobrze. – Nie kłamiemy. Nie jesteśmy szczurami. Teraz powiedz jak możemy ci pomóc. Jak widzę – pochyliłem się nad stołem i złożyłem ręce – będzie szybciej, jeśli będziemy pracować razem, szybciej będziesz płynął, płynął, płyną swoją łódką przez Atlantyk.2 – Prosto do celu. Żadnych gróźb, tylko pytania? – Luca skinął. – Podoba mi się to. – Jestem sympatycznym facetem. – Posłałem mu uśmiech szczerząc zęby i oblizałem usta, zatrzymując się dla efektu. – Trzymaliśmy rękę na pulsie długi czas. Moja propozycja jest taka. Pozwolisz nam przez resztę jesiennego semestru kontynuować kopanie wokół rodziny De Lange, bez przerywania. Wydasz Phoenix’a, pozwolisz nam wykonywać swoją robotę, a na koniec, jeśli nie znajdziemy rozwiązania, wręczymy ci pana Alfero, a ty wyjedziesz. Wszyscy z was. – Czas. Chcesz czasu. – I Phoenix’a. Nie zapominaj o nim. – Skinąłem do Phoenix’a. – Mamy nieskończone sprawy. Nie sądzę, żeby Faust powiedział ci o zarzucie gwałtu przez dziewczynę Chase’a. – Nie sądziłem, że to koniecznie – wtrącił Faust.

2

Nixon mówi row row row your bout – jak w piosence dla dzieci ;) i może powinno być wiosłuj, ale jakoś mi to nie pasowało ;P a w naszej wersji tej piosenki jest „płyń, płyń, płyń łódką swą”

44

– Niekonieczne? – Luca odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał. – Miałeś kiedyś wrażenie, panie Abandonato, że jesteś jedynym, który nie jest idiotą? Uśmiechnąłem się i oparłem plecy o krzesło. – Cały, cholerny czas. – Ja też. – W jednej chwili, Luca wyciągnął pistolet, wycelował w Fausta i pociągnął za spust siedem razy. Faust upadł na podłogę. Mężczyźni dookoła pociągnęli jego martwe ciało w kąt. – Teraz. – Luca wyciągnął rękę przez stół. – Jak wierzę, mamy umowę.

45

Straciłem mój cholerny rozum. Ale spanikowałem. Nie wiedziałem co innego zrobić. Nie widziałem innego wyjścia z naszej sytuacji. I wiedziałem, wiedziałem, że jest możliwość, że nas obserwowali. Zdjęcia potwierdziłyby moją historię. Teraz muszę się tylko upewnić, że mój kuzyn nie zamierza mnie zastrzelić i wrzucić mojego ciała do jeziora Michigan. Szliśmy w ciszy do auta. Włączyłem silnik i skierowałem w stronę domu Nixona. Nikt nie powiedział słowa. Wszystko, na czym mogłem się skupić, to słaba muzyka AWOLNATION w tle i ciężki oddech Nixona – co znaczyło, że był wkurwiony. Świetnie. – Więc – Tex w końcu powiedział dziesięć minut później – to było pośpieszne. Uśmiechnąłem się i wtedy usłyszałem jak Nixon chichocze obok mnie. Wkrótce wszyscy z nas wycierali łzy z oczu, ponieważ tak mocno się śmialiśmy. – To jak życie w kiepskim programie telewizyjnym. – Zaryzykowałem i spojrzałem na Nixona. Wciąż się uśmiechał, ale uśmiech nie docierał do jego oczu. Zestresowany. Był zestresowany. Nixon westchnął. – To jest dużo gorsze niż to. Ja uh – oblizał usta i sięgnął żeby dotknąć moje ramie – jestem ci dłuży stary. Nie myślałem jasno – nie mogłem myśleć. Kiedy wyciągnął kosmyk włosów Trace, ja po prostu… – Wszyscy spanikowaliśmy – przerwałem mu. – Miałem po prostu nadzieję, że załapiesz to, co robiłem. – Zajęło mi kilka minut, ponieważ w pierwszej chwili straciłem przytomność z wizjami duszenia cię. – Nixon przesunął rękę z mojego ramienia i uderzył mnie w pierś. – Ałć – prychnąłem. – Dziękuję – powiedział Nixon. – Wam obu. Za chronienie jej. Za pomoc odkupienia imienia mojej rodziny. 46

– Cóż… Zgaduję, że będziemy torturować Phoenixa i resztę jego rodziny – powiedział Tex z tylnego siedzenia. – Nasza misja zmieniła się na cholernie bardziej krwawą. Wjechałem na podjazd Nixona i pomachałem do jednego z mężczyzn stojących przed drzwiami. Wyłączyłem silnik i zwróciłem się do Noxona. – Nie wahaj się – wyszeptał. – Kiedy przesłuchujesz, nie wahaj się. Zrywaj paznokcie, rozrywaj skórę, używaj młotka; uzyskaj obraz najstraszniejszy, jaki możesz. Ponieważ jeśli nie rozgryziemy tego gówna wkrótce… Dziadek Trace umrze. Ale to było dużo więcej niż to. Kiedy ktoś został zabity – nigdy nie kończyło się to na szefie. Nie; rodzina zwykle wykańczała całą linię. Sycylijczycy zrobią czystki i Trace będzie w to włączona. Zostanie wyczyszczona, zupełnie jak jej dziadek. I nowy lider będzie powołany. Jedno, nad czym nie mieliśmy kontroli. Nixon westchnął. – Phoenix musi wiedzieć coś, czego my nie wiemy. Był moment… – Potrząsnął głową. – Nie wiem, moment, kiedy wydawał się naprawdę bać. – Um. – Tex podniósł rękę. – Kto by się nie bał? To był Luca Nicolosi. Plotka głosi, że on i jego brat są wciąż w konflikcie za coś, co stało się ponad dwadzieścia lat temu, kiedy ostatni raz się widzieli, obaj spędzili miesiące w szpitalu. Spojrzałem na Nixona. Zacisnął usta i zaciągnął ręczny hamulec. – Tex – powiedział, nie odwracając się. – Daj mi i Chasowi kilka minut, dobrze? Tex sięgnął do drzwi i się zatrzymał. – Zamierzacie się chłopcy pozabijać nawzajem? – Nie – powiedzieliśmy razem. – Ponieważ jeśli zamierzacie… – Tex. – Nixon warknął. – Idź. – Dobra, dobra. – Drzwi trzasnęły i znów okryła nas cisza. Kurwa. Nixon wyjął swój ulubiony, antyczny pistolet i zaczął się nim bawić. Cholera, wiedziałem, że jeśli jego palec się osunie to nie będzie przypadek. Oparłem się o siedzenie i czekałem aż coś powie. Starałem się wyglądać niewzruszenie – ale Nixon wyciągał ten pistolet tylko wtedy kiedy czuł się sentymentalny z powodu czyjejś śmierci. Super.

47

Rozładował pistolet i bawił się nabojami, ważąc je na dłoni, zanim załadował jedną kulę z powrotem do komory. Drugą ręką wyciągnął młotek i przystawił mi pistolet do szyi. Cóż, kurwa. – Tylko dlatego, że jesteśmy powiązani krwią, nie znaczy że zawaham się, żeby pociągnąć za spust – powiedział Nixon, spokojny jak w pieprzony słoneczny dzień. – Moja miłość do Tracey przebija moją miłość do ciebie – zawsze. Choć doceniam to, co zrobiłeś dzisiaj, nie mogę pozbyć się tego osiadającego uczucia, że tylko czekasz na okazję przez cały czas, a ja byłem ślepy jak grzech, podczas gdy ty się wkradałeś. Przełknąłem. – Myślę, że po prostu musisz mi zaufać. Nixon się roześmiał. Z pistoletem wciąż przystawionym do mojej szyi, pochylił się. – To cholerny problem. Ufam ci bardziej niż komukolwiek. – Więc dlaczego to problem? Potrząsając głową, Nixon odsunął broń od mojej szyi i zabezpieczył go. – To problem, ponieważ jesteś moją rodziną. Poszedłbyś do piekła i z powrotem ze mną. Jeśli cię stracę… – Nixon zaklął. – Jesteś dla mnie jak brat, Chase. Będąc zdradzony przez ciebie? Cóż, nie mogę sobie wyobrazić gorszego losu, poza byciem zdradzonym przez Trace. Więc jak myślisz jak to sprawia, że się czuję, umieszczając dwie najważniejsze osoby w moim życiu razem? Ona cię kocha. Wiem, że cię kocha. Wiem, że ty kochasz ją. A ja zmuszając was do bycia razem… Nie mogę kontrolować tego, co stanie się na końcu, jeśli zostanę zdradzony… Kurwa, Chase, nie wiem czy mógłbym to przetrwać. Rozumiesz o czym mówię? –Yeah – wychrypiałem. – Boisz się jak cholera. – Masz rację. – Nixon się roześmiał. – Ale myślę, że jeśli nie bałbym się jak cholera, nie byłaby tego warta, prawda? – Jest. – Przełknąłem i przerwałem. – Warto, mam na myśli. – To byłoby cholernie prostsze, jeśli by nie była. – Musisz jej dzisiaj powiedzieć. Nixon odetchnął. – Wiem. – I wtedy… – Powiedziałem, że wiem. – Uciął. – Po prostu, daj mi dzisiejszą noc, daj nam dzisiejszą noc i pomyślę o umieszczeniu jej w pokoju obok twojego, dobra?

48

– Dla zachowania pozorów – powiedziałem na głos, bardziej, żeby przekonać siebie niż coś innego. – Tak, w razie gdyby Luca chciał zjeść rodzinny obiad z nami i będziemy musieli zaprosić diabła do naszej ziemi obiecanej. – Racja. Samochód zamilkł ponownie. Nie wiedziałem co powiedzieć; To znaczy, co powinienem powiedzieć? Gdybym nie wisiał na włosku wczoraj, to cholernie dobrze wiem, że wiszę na cholernie cienkim powietrzu w tej chwili. Nigdy bym nie zdradził Nixona – nigdy. W tym momencie zdecydowałem – wolałbym umrzeć niż skrzywdzić moją rodzinę, i wolałbym umrzeć niż skrzywdzić Trace. To oznacza tylko jedną rzecz; Nawet, jeśli to mnie zabije, nie mogę więcej stawiać się w miejscu, gdzie wisiałem nad Trace. Tak, musieliśmy sprawić, żeby to wyglądało realnie, ale muszę traktować to bezmyślnie, jak traktuje zabijanie… W tej chwili, obie te rzeczy są moją pracą. Moje serce krzyczało z oburzenia, jakby pomysł ignorowania jego pulsującego rytmu śpiewającego imię Trace było kardynalnym grzechem. Ale wiedziałem, że nie jest. Nie, wielkim grzechem byłoby przyznanie się sobie – i jeśli to się stanie, Nixon mnie zabije, wpakuje kulkę w moje własne, szalone serce. To nie będzie tego warte. Nie było uzasadnienia dla moich działań, tylko bardzo ciemna przyszłość w siódmym kręgu piekieł.

49

Zatrzasnąłem drzwi samochodu i pobiegłem do domu. Pino, jeden z naszych, czekał przed drzwiami. – Jakieś akcje dzisiaj? – zapytałem. Pino się roześmiał. – Nie sir, nie, jeśli nie liczyć kilku mężczyzn błagających młode panie aby wyłączyły Ojca Chrzestnego. – Ojciec Chrzestny? – powtórzyłem. – Myślałem, że oglądają jakieś babskie filmy. Pino westchnął. – Tak cóż, Trace i Monroe pomyślały, że będą bawić się lepiej, jeśli obejrzą film o naszym życiu. Zaśmiałem się. – Naszym życiu? – Tak. – Wywrócił oczami. – Staram się dojść to tego, czy podoba mi się idea Marlona Brando grającego mnie. – Poklepałem go po plecach. – Zadzwoń do wujka Tonego, dobra? Mamy biznes do zajęcia się nim jutrzejszej nocy i potrzebuję jego pomocy. – Tak jest, sir. – Pino wyciągnął swój telefon i otworzył dla mnie drzwi. Wszedłem do środka i od razu uderzył mnie zapach czekoladowych ciasteczek. Bez myślenia wszedłem do kuchni, chętny coś zjeść. Z tego całego stresu dzisiaj zapomniałem zjeść. Trace miała jeden ze starych fartuchów mojej mamy. Nowa piosenka TI grała z jej iPhone’a; śpiewała super głośno i poza skalą, kiedy mieszała ciasto i kładła je na blasze. – Smakowite. – Mrugnąłem. Rumieniąc się, przestała tańczyć.

50

– Nope, miałaś udawać jakby mnie tu nie było. Dalej, potrząsaj tyłeczkiem. Jestem pewien, że gdzieś tam na tej twojej liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią jest śpiewanie poza skalą w kuchni, kiedy twój chłopak patrzy. Tylko, moja lista zawiera ciebie w niczym oprócz fartucha; ale hej, nie jestem wybredny. – Bardzo śmieszne. – Trace pogłośniła muzykę i okręciła się wokół kuchni, podchodząc do mnie i przyciągając mnie w ramiona. – Martwiłam się o ciebie. – Nie martw się. – Pocałowałem jej usta. Smakowała jak czekoladowe ciastko i nagle zapomniałem o wszystkim – o Lucy, Chasie. Była tylko Tracey i słaby smak ciasteczek czekoladowych na języku. Bez przerywania pocałunku, podniosłem ją w ramiona i szedłem w dół korytarza. Mój ojciec był paranoicznym dziwakiem, więc wszystkie sypialnie były na parterze w razie gdybyśmy potrzebowali prostej ucieczki. Otworzyłem kopnięciem drzwi do sypialni i zatrzasnąłem je za sobą. Jeśli to nasza ostatnia noc przez jakiś czas, chciałem jej kosztować; chciałem kosztować ją. Trace jęknęła w moje usta, kiedy kontynuowałem ssanie czekolady z jej języka. Cholera, będzie mi brakowało jej smaku. Odsunęła się i zdjęła fartuch, a później owinęła ramiona wokół mojej szyi i zaatakowała mnie – naprawdę, nie było innego słowa na to. Gorące. To było pierwsze słowo, które przyszło do mnie, kiedy Trace przycisnęła swoje usta do moich. Pilne, było drugim słowem, kiedy jej język przebiegł wzdłuż mojej dolnej wargi, zmuszając mnie do przeklęcia na głos – tuż przed tym jak szarpnąłem ją do mojego ciała i przycisnąłem ją do drzwi sypialni. I wtedy – nic. Słowa mnie opuściły. To było doświadczenie poza ciałem, całowanie Trace. Przerażało mnie to jak cholera, że jeden dotyk mógł zdewastować nie tylko moje ciało ale i duszę – przerażało mnie do rdzenia i nienawidziłem tego, że w jej ramionach nie byłem w stanie pokazać siły, tylko totalną słabość. Może to było trzecim słowem. Słabość. Kiedy wziąłem ją w ramiona i poczułem jej ciało przyciskające się do mojego – kiedy jej miękkie jęki doprowadzały mnie do szaleństwa, powodując, że moje ręce szarpały jej bluzkę z ciała – zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy. Słabość oznacza śmierć, zwłaszcza teraz. I to tylko kwestia czasu aż mnie przejrzą… kwestia czasu zanim wszyscy dowiedzą się, że ona nie jest Chase’a, ale moja. Czas był najważniejszy, a ja miałem go ograniczony. Desperacja, ostatnie słowo było echem w moim sumieniu, kiedy namawiałem jej nogi do owinięcia się wokół mojej talii i obiecałem sobie, że będę ją chronił bez względu na koszty, nawet jeśli to oznacza moje własne życie. Już straciłem serce. Utrata życia? Odsunąłem się i popatrzyłem w jej duże, brązowe oczy. Cholernie tak, to jest tego warte.

51

– Nixon? – Oddech Trace łaskotał bok mojej szyi, kiedy pochyliła głowę do odpoczynku na mojej piersi. –Yeah? – Powiedz mi, że będzie dobrze. Wzdychając, pocałowałem jej miękki policzek. – Wolałbym ci pokazać… Rozległo się pukanie do drzwi. Z przekleństwem, położyłem Trace na łóżku i podszedłem do drzwi. Kto, do diabła, miał czelność mi przerywać? Otworzyłem drzwi. Uśmiechający się Chase stał po drugiej stronie. Mój kuzyn idiota wiedział lepiej, żeby nie wtargnąć, kiedy byłem sam z Trace, a był pewny jak cholera, że byłem z nią sam. Czy nie zdecydowaliśmy, że potrzebuję tej nocy z nią? Miał ją dostać na miesiące! Ja chciałem ją na jedną noc. – Co? – warknąłem. – Czego mógłbyś chcieć? Chase minął mnie. – Dobre pytanie. – Odchrząknął. – Mam na nie odpowiedź. – Słucham. – Zacisnąłem pięć i patrzyłem jak Trace pochyla się do Chase’a, jej udo niemal dotykało jego. Totalnie stracę swoje gówno, jeśli jakaś część jej ciała go dotknie. Jasna cholera, to będzie bardzo długi semestr jesienny. Potrzebowałem cholernych środków uspokajających. Kurwa; teraz biorę rady od Tex’a? Coś było bardzo nie tak na tym obrazku. – Mo całkowicie skrada się do Tex’a każdej nocy! Wywróciłem oczami. – To ma być nowość? Że skrada się do swojego chłopaka każdej nocy? Jest dorosła. Może… – Koła się obracały szybciej w mojej głowie. Co do diabła, to moja siostra bliźniaczka! – Czekaj. – Chase wyszeptał. Trace się roześmiała. – Czekaj jeszcze trochę. Zakląłem, ale nie było sensu. Obrazy mojej bliźniaczki z jednym z Elektów – moim przyjacielem i partnerem biznesowym – zalały moją głowę. Czy ją dotykał? Och Boże, czy ona była naga? Czy oni… – Zabiję go gołymi rękami! – Ah, no i masz. – Chase klaskał głośno. – Dobra robota. Kontrolowałeś swój gniew całą sekundę dłużej niż ostatnim razem. 52

– Ostatnim razem? – zapytała Trace. – Kiedy dowiedział się, że ty i ja… Podniosłem rękę. Poważnie NIE potrzebowałem Chase’a, żeby powtarzał mi, że on i Trace dzielili łóżko kilka razy, kiedy był wysyłany do ochrony jej. Trace zmarszczyła brwi. – Kiedy my co? Chase potrząsnął głową. – Nic. – Co; jeśli byś mi powiedział, musiałbyś mnie zabić? – Nie. – Chase zachichotał. – Mogę ci powiedzieć, ale wtedy on zabije mnie. – Słuszna uwaga. – Trace westchnęła i położyła się z powrotem na łóżku. – Więc co masz zamiar zrobić, Nixon? Wbiec do jej pokoju machając bronią i strzelić Tex’owi w stopę jak dziadek tobie? – Najlepszy dzień w historii. – Chase zaśpiewał. – Dlaczego tu jesteś, przypomnij? – zapytałem. – Mo. Tex. Spoceni, ziemia drży… Nie pozwoliłem mu skończyć. Zamiast tego wybiegłem z pokoju w poszukiwaniu Mo i Tex’a.

53

Westchnąłem szczęśliwie i położyłem się na łóżku. – Ty mały, brudny kłamco! – Trace uderzyła mnie w twarz poduszką. Uśmiechając się, oparłem się na łokciu i mrugnąłem. – Nie kłamałem! Poza tym, to ogromny problem bezpieczeństwa, jeśli mamy Tex’a zakradającego się w tą i z powrotem cały czas. Powinien prawdopodobnie zostać tutaj, zwłaszcza teraz. – Ah, przemilczane słowa. Odsunąłem się lekko od niej i oblizałem usta. – Co jest? – Westchnęła i przysunęła się bliżej mnie. – Wydajesz się zdenerwowany. – Nic. Po prostu myślę. – O czym? – Och, wiesz. – Wyciągnąłem rękę i zacząłem się bawić kołdrą. – Bronie, krew, zemsta, typowe chłopięce sprawy. – Chłopięce sprawy jak moja dupa – o co chodzi, Chase? – O nic. – Skłamałem i zmusiłem się do uśmiechu. – Pozwolę Nixonowi porozmawiać z tobą o wszystkich krwawych i zabawnych szczegółach. Na teraz, po prostu bądź szczęśliwa. Jesteś bezpieczna. – Mogę być bezpieczna, ale wciąż muszę iść jutro do szkoły. – Yeah – parsknąłem. – A ja muszę iść na głupie kobiece zajęcia. Cholera, powinienem przynieść mój pistolet. Serio, te dziewczyny robią się szalone w klasie. – Przyznaj się; miałeś ubaw wczoraj. – Pchnęła moje ramię. – Przyznaj to albo powiem Nixonowi, że płakałeś podczas Pamiętnika. – Oni umierają trzymając się za ręce, Trace! – Cholera jasna! Czy ta dziewczyna zamierza wypominać mi to zawsze? Przynajmniej ból w moim sercu rozproszył się, nawet jeśli na chwilę. – Kto umarł? – Mo powiedziała z korytarza. – Staruszkowie – wyjaśniła Trace. 54

– Zabiłeś starców? – Tex zapytał, zaglądając do pokoju. Smutna część była taka, że aktualnie wyglądał na zaintrygowanego. – Dziwne. Myślałem, że będziesz po drugiej stronie pistoletu Nixona w tej chwili. – Wstałem z mojego miejsca na łóżku i zaklaskałem. – Dobra robota. Udało ci udaremnić… – Tex! – Głos Nixona rozszedł się donośnie po korytarzu. Oczy Monroe się rozszerzyły, weszła do pokoju i stanęła za mną. Racja, jakby Nixon nie był już dwie sekundy od zabicia mnie. – Tex. – Warknął Nixon, kiedy łapał Tex’a za koszulkę i pociągnął go do pokoju, zatrzaskując drzwi za nim. – Dobra, nowe zasady. Wszyscy słuchać. Nie zamierzał najpierw porozmawiać z Trace? – Ochrona będzie wysoka przez następne kilka tygodni. Tex i Chase wiedzą o co chodzi, ale proszę nie pytajcie ich o szczegóły. Nie powiedzą wam i to tylko zrani wasze uczucia, kiedy będą zaprzeczą informacjom. Więc proszę, zróbcie nam wszyscy przysługę i żyjcie swoim życiem. Chodźcie do szkoły, jedzcie trzy pełne posiłki, uśmiechajcie się do profesorów i pozwólcie nam robić to, w czym jesteśmy najlepsi. Mo przełknęła i spojrzała w dół na ziemię. – Jest źle, prawda? Trace wytrzeszczyła trochę oczy zanim podeszła do boku Nixona i oparła się o niego. Jego wzrok migotał do mojego, kiedy owinął ramię wokół Trace i przyciągnął ją blisko siebie. – Tak, jest źle, ale to nic, z czym nie radziliśmy sobie wcześniej. Ponieważ ochrona nie pozwoli więcej wkradać się Texowi, zostaje tutaj. Nie ma mowy, żebym pozwolił któremuś z was wykraść się na waszą małą, brudną randkę. – Nie są brudne! – Mo broniła się, a Tex zachichotał i podniósł rękę, do piątki. Ten koleś bawił się ogniem. Serio. – Cokolwiek. – Nixon uszczypnął grzbiet nosa i pozwolił ręce Tex’owi wisieć. – Po prostu… utrzymujcie kontakty w kategorii PG3 pod moim dachem, w porządku? – Dobra. – Monroe przeszła obok niego. – Chodź Tex. Choć pobędziemy PG. – PG oznacza opiekę rodzicielską. – Tex wskazał. – To znaczy, że chcesz nas poprowadzić, Nixon? Czy jesteś dobry? – Dupek. – Nixon wywrócił oczami. – Po prostu bądźcie… – machnął na nich – …ostrożni.

3

U nas w Polsce nie ma takich kategorii, ale w stanach jest określanie kto może obejrzeć co, PG oznacza pliki, które powinny zostać zatwierdzone do obejrzenia przez osobę dorosłą.

55

Skrzywiłem się na bezradną twarz Nixona. Rzeczy zrobiły się dziwne, kiedy drzwi trzasnęły i zostałem tylko ja, Trace i Nixon. Napięcie było tak gęste, że zaczynałem się pocić. Zerknąłem na Nixona, a później z powrotem na Tracey. Mogłem powiedzieć, że starała się domyślić co do diabła się dzieje. Ale nie chciałem być osobą, która zrzuci na nią tą bombę. Nie, to musi wyjść od Nixona i tylko Nixona. – Więc. – Włożyłem ręce do kieszeni. – Będę na końcu korytarza, jeśli będziecie mnie potrzebować. Nixon skinął, kiedy Trace podeszła i pocałowała mnie w policzek. Kątem oka widziałem Nixona, który na krótko zamknął oczy i mamrotał przekleństwa. Yeah cóż, to nie będzie łatwe dla żadnego z nas, ale to jest konieczne. Więc musi zebrać się do kupy. Co ja sobie myślałem? Musiałem zrobić to samo, jeśli nie więcej.

56

– Usiądź – powiedziałem cicho. – Wciąż wydajesz rozkazy? – Trace położyła ręce na biodra i patrzyła. Uśmiechając, bawiłem się moim kolczykiem w wardze i się roześmiałem. – Wybacz, farm girl. Czy możesz, proszę, usiąść? – Dlaczego myślałam, że nigdy nie zapytasz. – Trace mrugnęła i usiadła na łóżku. Przesunąłem się by stanąć przed nią i złapałem jej ręce. – Nie jestem pewny co powinienem ci powiedzieć, albo co powinienem przed tobą zatrzymać. – Mogę głosować? – Absolutnie nie. – Dlaczego? – Ponieważ jeśli to zależałoby od ciebie, znałabyś wszystkie krwawe szczegóły. Chciałabyś znać nazwiska, numery, szczegóły – wszystko. A im więcej wiesz, w tym większym jesteś niebezpieczeństwie. Jej oczy trzepotały zamknięte przez krótką chwilę nim popatrzyła na mnie przez gęste, ciemne rzęsy. – To coś bardzo złego, w innym wypadku nie patrzyłbyś na mnie w ten sposób. Jak mogłem być z nią tak przejrzysty, ale całkiem na uboczu z zabójczym mną poza tym królestwem zrozumienia. – I jak na ciebie patrzę? – Jakbyś nigdy więcej miał mnie nie zobaczyć. Patrzysz na mnie tak jak wtedy, kiedy byliśmy dziećmi i powiedziałam ci, że cię uratuję. Twoje oczy były takie smutne; to jakbyś wiedział, że to co mówię nie będę w stanie wprowadzić tego w życie, ale przytuliłeś mnie mimo wszystko. 57

I może to był problem. Ufałem sobie i do pewnego stopnia ufałem Chase’owi, ale Tracey? Nie obwiniałbym jej, jeśliby mnie zostawiła. Nie obwiniałbym jej, jeśli wybrałaby kogoś innego, kto ochroniłby ją bardziej niż ja mogłem. Ponieważ prawda jest taka, że moje życie nigdy nie będzie bezpieczne. Nasza egzystencja razem nigdy nie będzie pewną rzeczą. Śmierć jest moją codziennością; to był mój ciężar nie jej i nie Chase’a. Może gdybym był silniejszym człowiekiem, zostawiłbym ją i cierpiał w samotności. Może jeśli byłbym typem faceta, który stawia innych najpierw – mógłbym odejść od niej. Ale ona jest moją słabością. Zrobiłbym dwa kroki przed odwróceniem się i błaganiem na kolanach, żeby przyjęła mnie z powrotem. Co oznacza, że muszę w nas wierzyć, muszę wierzyć w nią. – Trace, nie możemy się teraz spotykać. Wyrwała ręce z dala ode mnie i patrzyła. – Och nie, nie, Nixon Anthony Abandonato! Nie spodziewałem się tego. Roześmiałem się nie myśląc realnie i wtedy uderzyła mnie w twarz. To piekło jak cholera. – Za co to było? – Nie zostawisz mnie! – Czy powiedziałem, że tak? – Chociaż mój policzek pulsował nie mogłem nic poradzić na śmianie się z jej odpowiedzi. I to dlatego nie mógłbym nigdy odejść. Kto mógłby odejść od takiego małego pistoletu? – Och. – Trace pociągnęła dolną wargę między zęby i nieśmiało spojrzała na mój policzek. – Prawdopodobnie powinieneś położyć na to jakiś lód. – Skrzywiłem się, kiedy dotknęła mojego policzka. Pokrywając jej rękę, moją, mrugnąłem. – Yeah, cóż, bywało gorzej. Obiecuję. Jej oczy wypełniły się łzami, ale nie zatrzymała ich wszystkich. Jeśli cokolwiek zakochałem się w niej odrobinę mocniej. Jej siła była cholernie seksowna, nie mogłem nawet ubrać w słowa, kim dla mnie była. Pocałowałem ją delikatnie i westchnąłem przy jej wciąż smakujących czekoladą ustach. – Kochanie, Chase był… cóż, dzisiaj był obdarzony blaskiem inteligencji. Głowa rodziny Nicolosi rozmawiała z nami dziś wieczór i mieli ze sobą Phoenix’a. Szybko wyjaśniłem jej co się stało, pozostawiając całą przemoc, broń i groźby. Więc praktycznie ocenzurowałem wszystko i wtedy zrzuciłem bombę.

58

– Ty i Chase musicie udawać, że jesteście razem. Ludzie będą was obserwować, będą cię śledzić. Tracey przełknęła i oblizała usta. – A ty co? Będziesz udawać, że znów mnie nienawidzisz? – Nie, do diabła! – Rzuciłem się, łapiąc jej tyłek i podnosząc ją dopóki jej ciało mocno nie dociskało się do mojego w powietrzu. – Będę po prostu przyjacielem. Zasadniczo, Chase i ja się zamienimy. On będzie grał twojego chłopaka, ja będę grać dupka. Zdobyłem wywrócenie oczami i śmiech od niej. Postawiłem ją na ziemię i pocałowałem jej nos. – Jeśli dowiedzą się jak wiele dla mnie znaczysz, użyją tego przeciw naszej rodzinie i przeciw twojemu dziadkowi. Była cicha przez moment. Jej ręce prześledziły kręgi wokół moich tatuaży wystających spod mojego białego t–shirtu. Napis był po Sycylijsku, ale mówił, „Każdy święty ma przeszłość, każdy grzesznik ma przyszłość”. Zawsze zastanawiałem się, którym jestem. Świętym czy grzesznikiem? To był ulubiony tatuaż Trace, mimo że miałem kilka w dół mojej lewej ręki i kilka na brzuchu i plecach. Jej ulubionym był zawsze ten, po lewej stronie mojej piersi. Mówiła, że dawał jej komfort. Zgaduję, że używała go teraz dla poczucia tego komfortu. – Dobrze – wyszeptała. – Zrobię to. Czekałem na poczucie ulgi, ale wszystko co czułem to napięcie. Moje mięśnie dosłownie zaostrzyły się pod jej dotykiem w chwili, kiedy słowo „dobrze” padło z jej perfekcyjnie wydętych warg. – Z góry przepraszam za to. – Tracey pociągnęła nosem, kiedy jej łza spadła w dół policzka. – Za co przepraszasz? Jej oczy spotkały moje. – Ponieważ zamierzam złamać twoje serce.

59

Złamać? Ono już było złamane! Przerażony, widziałem jej wzrok skierowany w podłogę, jej ramiona opadły w klęsce. – Nixon. – Położyła ręce na mojej piersi. – Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. – Wszystko. – Mój głos był ochrypły z emocji. – Zaufaj mi. Zaufaj w nas. Nie ważne co powiem, nie ważne co zrobię – a zrobię straszne rzeczy – wiedz to, że cię kocham. Nie ważne co. – To brzmi trochę jak mowa, którą dałem ci kilka tygodni temu. – Westchnąłem. – Do dupy, co? – Roześmiała się trochę i oparła głowę na mojej piersi, gdzie były już jej ręce. – Niezależnie od tego, co zrobię, musisz wiedzieć, kocham cię, Nixon. Wybrałam ciebie i tylko ciebie. Zamierzam łamać ci serce każdego dnia trzymając jego rękę zamiast twoją. To mnie zabije, śmiejąc się z jego dowcipów, wiedząc, że umierasz trochę wewnątrz. I jeśli mnie pocałuje – oddam pocałunek, Nixon. Zamierzam złamać ci serce – ponieważ nie dajesz mi innej opcji. – Wiem. – Cholera, jeśli nie byłem gotów się rozpłakać. Wiedziałem, że to będzie trudne – nie tak trudne. – Po prostu zrób coś dla mnie, Trace? – Wszystko. – Myśl o mnie – uśmiechnąłem się – nie o nim. Kiedy będziesz go całować, zrób mi przysługę i zamknij oczy, żebyś mogła sobie wyobrazić, że to nie jest mój i twój najlepszy przyjaciel. I przysięgam na wszystkie świętości, że jeśli włoży język w twoje usta, utnę mu go. Tracey roześmiała się w moją pierś. – Właśnie zawarłeś umowę, Ojcze Chrzestny. – Słyszałem o tym… Chciałaś dać facetom jakąś rozrywkę? – To była bardziej lekcja historii dla mnie. – Napiąłem się, kiedy mówiła dalej. – Mo powiedziała, że scenarzysta filmu rozmawiał z prawdziwymi członkami mafii, żeby nadać realistyczności. Musieli nawet pytać o zgodę na zrobienie filmu. Szalone, prawda? 60

Nope, to w ogóle nie było szalone. To był świat ludzi, którzy rzadko nam się przyglądają i jeśli to zrobią, albo przestają widzieć albo modlą się, żeby Bóg zesłał na nich śmierć. Życie w ciągłym strachu nie jest życiem – to piekło na ziemi. – Nie zanieczyszczaj umysłu Hollywoodzką wersją naszej rzeczywistości, dobrze, Trace? – Pocałowałem ją w czubek głowy. – Teraz, chodźmy zdobyć trochę tych ciasteczek, zanim Chase zje je wszystkie. Odsunęła się i włożyła swoją rękę pod moją, łącząc je. – Nixon. – Przestała iść i popatrzyła w górę na mnie. – Powiedz mi, że jest szczęśliwe zakończenie. – Trace, ja… – Kłam. – Tracey nakazała. – Kłam, jeśli musisz. Po prostu muszę to usłyszeć. – Trace. – Okręciłem kosmyk jej włosów wokół moich palców. – Dla nas? Zawsze będzie szczęśliwe zakończenie. Zawsze. Wyprostowała ramiona i dała mi jedno ciche skinienie zanim wyciągnęła mnie z pokoju. Cholera, jeśli nie czułem jakby świat dosłownie spoczywał na moich barkach – jej świat, żeby być dokładnym.

61

Pokój był ciemny i zimny. Cholera, zapamiętałem każdą krzywiznę i szczelinę w ścianie. Ironiczne było to, że to był pokój, w którym bawiłem się, kiedy byłem mały i który stał się moją osobistą, piekielną komorą. Zasłużyłem na to. Na to wszystko. Byłem zbyt samolubny, żeby się zabić, choć ta myśl przeszła przeze mnie więcej razy niż się komukolwiek przyznam, a tym bardziej Nixonowi. Moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności i skupiły na drzwiach. Wiedziałem, że to tylko kwestia czasu, zanim Nixon wpadnie przez nie strzelając z pistoletu. Przynajmniej miałem do czynienia z Nixonem zamiast Chasem. To był melodramat, z którym nie chciałem sobie radzić – dwóch facetów, obu zakochanych w tej samej dziewczynie – i szczęściarz ja, byłem przedmiotem nienawiści obojga. Też się nienawidziłem. Nienawidziłem siebie. Nienawidziłem tego kim byłem, nienawidziłem tego co zrobiłem, nienawidziłem tego, co reprezentowałem; ale najbardziej nienawidziłem spuścizny, którą zostawiłem jako De Lange, który był jednocześnie gwałcicielem i szczurem. Mógłbym zawisnąć. I zasługuję na każdą, cholerną sekundę, w której pętla zaciskałaby się na mojej szyi. Niektóre rzeczy nie mogą być odwrócone – albo niezauważone – a moje oczy, one doświadczyły wszystkiego. Mój ojciec się tego upewnił. Chciał wystawić mnie ciemności naszej rodziny – modliłem się pierwszy raz od lat, w dniu, kiedy wysłali Mil daleko. Była tylko moją przyrodnią siostrą, ale zrobiłbym wszystko, żeby ją uratować – wszystko, żeby ją uratować przed brzydotą, której częścią był mój ojciec. Ponieważ wiedziałem, że to tylko kwestia czasu zanim zostanie wepchnięta w jego koło. Miałem tylko szesnaście lat, kiedy to stało się mi i wciąż mogę zobaczyć krew na moich rękach. – Co masz na myśli? – zapytałem. – Chcesz żebym… – przełknąłem łzy – skrzywdził ją. – To nie zaboli. – Mój ojciec zachichotał. – Wyobraź sobie, że ci się podoba. 62

Oblizałem usta i zerknąłem na drzwi. Było ciężko je zobaczyć, ponieważ światło migotało, włączało i wyłączało się – jakby nie mogli się zdecydować czy światło ma być zapalone w piekle, które przeżywałem, czy zgaszone – pozwalając mi zapomnieć o tym, co było przede mną. Mój tata uderzył dziewczynę w twarz. Miała dwa słabe siniaki na prawym policzku i zakrwawioną wargę. Jej blond włosy były zmierzwione na głowie i mogłem zobaczyć cięcia i blizny na całym jej ciele, jakby ktoś używał jej, jako osobisty przyrząd do ostrzenia. – Rób co należy zrobić, synu. – Mój tata klepnął mnie po plecach. – Jest łatwiej w ten sposób. W ten sposób nie będziesz czuł, rozumiesz? Potrząsnąłem głową, kiedy oczy dziewczyny błagały mnie. Chciałem krzyczeć i płakać, zrobić cokolwiek. Zamiast tego po prostu tam stałem, kiedy mój tato wyjaśniał ponownie. – Pieniądze, synu. Potrzebujemy ich, nasza rodzina ich potrzebuje. Czasami musimy robić złe rzeczy, aby dostać się do dobra. Skinąłem ze zrozumieniem i włożyłem ręce do kieszeni, chowając je, żeby nie wydusić życia z jego ciała. – Więc, sprzedajemy dziewczyny. – Ojciec wzruszył ramionami. – Szczerze, to nie jest tak złe, jak wygląda. Zostają sprzedane do bardzo bogatych ludzi, którzy są skłonni zapłacić dużo za kogoś tak – młodego. – Młodego? – Niemal wyszeptałem. – Nieletniego – wyjaśnił. – Na szczęście dla ciebie, ta konkretna dziewczyna nie musi być… czysta, jeśli rozumiesz o czym mówię. Im szybciej naprawimy sytuację, tym lepiej będziesz się z tym czuł po tym wszystkim, w końcu to tylko sex. Tylko sex? Nigdy nie uprawiałem sexu. Byłem jedynym z moich przyjaciół, który tego nie robił. Myśleli, że to dlatego, że czekałem – nigdy by nie zgadli, że to dlatego, że przewidziałem, że to będzie gwałt. Mogłem nigdy nie zobaczyć różnicy, ponieważ przez całe życie widziałem mojego ojca gwałcącego matkę raz za razem i teraz, on kazał mi zrobić to samo. Otarłem bezpańską łzę i odwróciłem wzrok. – Czy nie możemy po prostu zrobić czegoś innego? Uderzenie spadło tak szybko, że nie miałem czasu zrobić uniku. To piekło jak cholera, kiedy upadłem na beton obok dziewczyny, którą starałem się uratować. – Chcesz być w biznesie? Chcesz być szefem pewnego dnia? – Ojciec rzucił nóż na podłogę. Stukot mógł być równie dobrze wybuchem bomby, był tak głośny. – Lepiej to zrób – skinął w kierunku noża – albo ją zabiję. Krew będzie na twoich rękach i będziesz musiał powiedzieć naszemu klientowi dokładnie, dlaczego nie byliśmy zdolni dostarczyć zamówienia. Pomyśl o swojej matce, swojej siostrze i dokonaj wyboru. – Spojrzał w dół na zegarek i skrzywił się. – Wrócę za dwadzieścia minut. 63

W chwili, kiedy drzwi się zamknęły, poczułem więcej łez wypływających, nim spojrzałem na dziewczynę trzęsącą się obok mnie. – Ja… – wychrypiałem i zamknąłem oczy. – Zrób to. – Jej głos był ledwie szeptem. – Po prostu zrób to szybko, proszę zrób to szybko. – Nie mogę. Złapała moją dłoń. Bezimienna dziewczyna, która została sprzedana do niewoli, złapała moją rękę, żeby mnie pocieszyć. – Jeśli tego nie zrobisz i tak oboje zginiemy. Kiwnąłem głową i pracowałem nad guzikami mojej koszuli, ściągając ją i moje jeansy. W chwili, kiedy ją dotknąłem, światło, które było w jej oczach, ostatni strzęp godności, który pozostawał w jej posiadaniu – zniknął. Wszystko co widziałem to ciemność, wszystko co czułem było złe i ojciec miał racje. Ponieważ kiedy było po wszystkim – nie czułem nic. Światło wpadło przez małe okienko w drzwiach. Moje ręce złapały krzesło i czekałem, ale nikt nie przeszedł przez drzwi. Oddychając z ulgą, starałem się skupić na czymś, czymkolwiek, żeby sprawić, żeby wspomnienia dzieciństwa zniknęły. Ale na koniec, wiedziałem, że nic nie zadziała. Nie miałem duszy. A ludzie, którzy nie mają duszy? Nie czują – nie mogą – czuć czegokolwiek oprócz ciemności, i to było to, kim byłem – samym Lucyferem.

64

– To się na mnie gapi. – Popijałem kawę i oddałem Trace jej telefon. – Nie lubię, kiedy rzeczy na mnie patrzą. Trace wywróciła oczami. – To krowa, Chase. Oczekiwałeś, że co zrobi? Porozmawia z tobą przez telefon? – Zamuczy. Czy krowy nie powinny muczeć? Wyglądają dziwnie po prostu stojąc tam i jedząc. – To ty byłeś tym, który chciał zobaczyć jaki był mój dom. Roześmiałem się. – Dom jak ‘budynek’. Nie myślałem, że dasz mi półgodzinną mowę na temat życia na farmie i jak hodować bydło. Dzięki za zdjęcia i wideo, tak w ogóle. Zawsze chciałem wiedzieć, dlaczego farmerzy wkładają swoje ręce do krowich tyłków… Trace zabrała moją kawę z rąk i upiła łyk. – Nie bądź świętoszkiem. Roześmiałem się i wyszarpnąłem kawę z dala od niej. – Kochanie, to pierwszy raz, kiedy ktoś mnie o to oskarżył. – Mój błąd. – Trace wyrwała kawę z powrotem. – Chase, nie bądź taką dziwką. – Lepiej. – Ukradłem kawę z powrotem. – Teraz przestań zabierać mi kawę. Jest ósma rano i nie jestem w pełni gotowy, żeby stawić czoło dniu, zwłaszcza pani profesor na kobiecych zajęciach. Serio, ta laska potrzebuje zaliczyć. Myślę, że nienawidzi mężczyzn. – Żeby być fair – Trace starała się zabrać moją kawę, ale trzymałem ją nad moją głową więc potrzebowałaby drabiny, żeby ją zdobyć – ona – Trace podskoczyła – tylko nienawidzi ciebie – podskoczyła ponownie – ponieważ nazwałeś ją grubą. – Nieprawda. – Ziewnąłem i trzymałem kawę w powietrzu. – Zapytałem kiedy jej dziecko się urodzi. 65

Z irytacją Trace się poddała i położyła ręce na biodra. – Racja, a ona nie była w ciąży, więc to w zasadzie to samo. Wzruszyłem ramionami. – Mój błąd. – Trace wciąż zerkała na moją kawę. – W porządku, pójdziemy zdobyć dla ciebie jakąś kawę, ale pamiętaj, nie możesz spóźnić się na więcej zajęć. Sprawdziłem zegarek. – Dobra, mamy dokładnie piętnaście minut, żeby przejść przez kampus, kupić ci kawę i udać się do budynku nauk społecznych. – Będzie dobrze. – Trace złapała moją dłoń. – Chodźmy. Przebiegliśmy przez kampus i stanęliśmy w kolejce do kawiarni. Szczęśliwie, tylko jedna osoba była przed nami. Ale jako moje osobiste szczęście, człowiek stający przed nami akurat był Lucą. Co do diabła robił na kampusie? I skąd wiedział, że będziemy tu po kawę? Czy naprawdę obserwował nas tak ostrożnie? Chwyciłem rękę Trace mocno w mojej. Spojrzała na mnie w górę. – Chase serio. Przebolej tą całą krowią rzecz. Roześmiałem się i przeszedłem do działania. – Przeboleję, jeśli będziesz pode mną. Jej usta się otworzyły. Przechyliłem głowę w lewo. Nie potrzebowała więcej informacji. W jednej chwili jej ramiona owinęły się wokół mojej szyi i przechyliła się do mnie, jej usta były milimetry od moich. – Hmmm, więc co powiesz na opuszczenie zajęć? – Milusio. – Naprawdę się pociłem. Wszystko było niewygodne i poza granicami. Gdybym tylko poszedł za instynktem, wiedziałem, że sprawię, że Trace poczuje się niekomfortowo i miałem tylko sekundy, żeby zdecydować, co do cholery zrobię. Luca odwrócił się dokładnie w momencie, kiedy pochyliłem się i przycisnąłem moje usta do ust Trace. Liczyłem, że jej reakcja będzie nieśmiała – i była. Moja, była jednak jak uwolnienie głodującego tygrysa z klatki. Wbiłem swój język do jej ust i ją spróbowałem, tak naprawdę ją spróbowałem. Kurwa, zmierzałem do piekła, korzystając z tego tak bardzo. Moje ciało było napięte jak struna, otworzyłem jej usta moim językiem i kontynuowałem branie tego, co nie było moje do brania. Położyła swoje ręce na mojej piersi,

66

niemal jakby chciała mnie odepchnąć, ale potrząsnąłem głową, kiedy pogłębiłem pocałunek i przesunąłem jej rękę przez mój kaloryfer, do przodu moich jeansów. Chrząknięcie. Powoli, odsunąłem się od Trace i spojrzałem w górę na rozbawione oblicze Luca. – Chase. – Kiwnął. – A ty musisz być? – Patrzył na Trace z większą ciekawością niż cokolwiek. Kurwa, czy wie, że się z nim bawimy? – Och, um. – Trace zachichotała. – Wybacz, że nas poniosło, jestem dziewczyną Chase’a, Tracey. – Cudownie. – Luca wziął jej wyciągniętą rękę i pocałował. – Jaka piękna para. To przyjemność panno Tracey. Chase, będziemy w kontakcie. Skinąłem, kiedy odchodził ze swoją kawę, widząc, że kilku mężczyzn było z nim. Słabo słyszałem Trace zamawiającą, a potem skierowała mnie z dala od kawiarni w kierunku budynku nauk społecznych. Udawałem, że wszystko było w porządku w środku, ale nie było. Było daleko od dobrze. Byłem rozrywany na strzępy od środka. Ponieważ jeszcze kilka minut temu, nie miałem pojęcia tego co mnie omijało. A teraz… teraz wiem. I nagle zdradzenie wszystkich, których kocham, wróciło na powierzchnie. Ponieważ Tracey – ona trzymała część mnie, której nie mogłem odebrać, i to przerażało mnie jak cholera.

67

Sięgnąłem do mojej torby na ramie i szperałem po pistolet. Wiedziałem, że naprawdę tracę zmysły, jeśli naprawdę sprawdzam pistolet co każde pięć sekund w ciągu dnia, ale nie mogłem nic na to poradzić. Martwiłem się o wszystko. Cholera, jeśli moja Ma mogłaby mnie teraz zobaczyć. Wszedłem na moje jedyne wtorkowe zajęcia i próbowałem wyglądać strasznie. Nie było opcji, żeby porozmawiać z jakimiś innymi uczniami, albo profesorami z całą sytuacją Trace i Chase’a wiszącą nad moją głową. Cholera jasna, ich imiona się nawet rymowały. Jak do diabła mogłem to przeoczyć? Jęknąłem głośno. – Panie Abandonato, jest coś, czym chcesz się podzielić z resztą klasy? – Pan Smith zapytał. Do diabła. Nie. – Wybacz, ból głowy. Skrzywił się, ale nic nie powiedział. To był prawdopodobnie dobry pomysł, odkąd byłem dwie minuty od stracenia swojego gówna. Zajęcia skończyły się pięć minut później. Udałem się w przeciwnym kierunku końca kampusu – ku Przestrzeni. Nazywałem to Przestrzenią, ponieważ nazywanie to jakoś inaczej, wydawało się dziwne. Używaliśmy budynków dla specjalnych rzeczy; posiadanie ich na kampusie, były zarezerwowane dla specjalnych celów. I miałem cholerne cele dzisiaj. Zniszczenie życia Phoenix’owi i odzyskanie mojego zdrowia psychicznego. Łatwe, prawda? Przedarłem się przez drzwi, żeby znaleźć Phhoenix’a patrzącego na mnie z metalowego krzesła. Jego dłonie były spięte za nim, a knebel był w jego ustach. 68

Wyciągnąłem pistolet z torby i schowałem go w spodnie. – Jak ci się spało, słońce? Oczy Phoenix’a ociekały nienawiścią, ale nie wydał żadnego dźwięku. Wzdychając, podszedłem do komody śmierci, jak nazywał ją Tex i wyciągnąłem swoje narzędzia. Phoenix zaczął szarpać się na krześle, ale nie przerywałem wyciągania medycznych narzędzi. Nie zamierzałem tak naprawdę mu nic robić – jeszcze nie. Niefortunne było to, że starałem się oczyścić rodzinny biznes – z dala od Sycylijskich wpływów. Mafia żyje dobrze na Sycylii, ale tutaj? Tutaj utrzymujemy pokój, pływaliśmy pod radarem. Jak długo nasze kontrakty biznesowe nie miały czerwonych flag, byliśmy relatywnie sami. Wszystko zaczęło się z morderstwem rodziców Trace i dopomóż mi boże, jeśli się nie skończy teraz. Wiedziałem, że nie ma wyjścia; zawsze będą ludzie starający się dorwać moją rodzinę. Chciwość zawsze będzie istnieć. Ale były rozkazy, na które liczyłem. Sycylijczycy mieli pewien sposób robienia rzeczy, pełen szacunku sposób na utrzymywanie rodzin w ryzach. Byli tutaj, ponieważ jeśli z jakiegoś powodu rzeczy poszły na południe, nie chcieli ich tropić i ściągać. Stawką było zbyt wiele pieniędzy. I Phoenix wiedział o tym, więc mogę go nie torturować, nie teraz, ale wiedziałem, że to jest to na czele czego stoję. Nienawidziłem tego, że będę mieć krew mojego ex–przyjaciela na rękach niemal tak mocno, jak nienawidziłem siebie za chęć zabicia go w każdej cholernej sekundzie dnia. Wyciągnąłem mieszankę betonu i zalałem ją wodę. Phoenix wytrzeszczył oczy, ale nic nie powiedział. To był szybko wiążący cement. Mieszałem go przez kilka minut, a następnie pchnąłem wiadro tam, gdzie siedział Phoenix. – Więc. – Przygryzłem dolną wargę i założyłem ręce na piersi. – Chcę, żebyś na to spojrzał. Mam na myśli, naprawdę spojrzał na to. Oczy Phoenix’a zamigotały do wiadra wypełnionego cementem. – Teraz. – Pchnąłem wiadro bliżej niego. – To jest twoja przyszłość. Widzisz ją? Spójrz bardzo mocno. Twoja przyszłość jest w tym wiadrze. Wiesz, że jeśli mnie podwójnie przerżniesz, nie zawaham się. Twoje stopy będą tak ciężkie od betonu otaczającego je, kiedy wrzucę cię do jeziora Michigan, że nie zdążysz nawet nabrać ostatniego tchnienia powietrza. Nikt cię nie znajdzie. Nikomu nie będzie zależeć. Więc to twój wybór. Phoenix zamknął oczy. 69

Wyciągnąłem knebel z jego ust, więc mógł mówić. – Teraz, powiedz dziękuję. – Co? – Jego głos był ochrypły. – Za danie ci szansy. Powiedz dziękuję. I powiedz mi wszystko, co wiesz. Albo… Włożę twoje stopy do wiadra betonu i pomodlę się za twoją potępioną duszę. Phoenix aktualnie wydawał się o tym myśleć, czym właśnie udowodnił swój idiotyzm. Jeśli musiał myśleć czy woli żyć czy umrzeć? To oznaczało, że jego gówno było głębokie i nie widział wyjścia z niego oprócz śmierci na obu końcach. – Cholera. – Przyciągnąłem metalowe krzesło i usiadłem naprzeciwko niego. – Tak źle, huh? Kto cię dopadł, Phoenix? – To… – Przeklął. – To skomplikowane. – Rodzina zawsze jest. Nastąpiła ciążąca pauza, kiedy kontynuował wpatrywanie się w wiadro. – Wyobrażam to sobie. – Co? – Która śmierć będzie szybsza. – Nie zastrzelę cię. – Roześmiałem się. – Wybacz, ale chwila, w której próbowałeś zgwałcić Trace, była chwilą, w której straciłeś wszelkie prawa do szybkiej śmierci. – Wiem. – Phoenix pękł. – Ja po prostu… – Myślisz. – Wyciągnąłem kastety i wsunąłem je na prawą rękę. – Pozwól mi pomóc ci z twoją decyzją. Kostki zatopiły się w prawej stronie jego szczęki, kiedy odsuwałem się po uderzeniu. Phoenix przeklął, ale nie zrobił nic innego. – Powiedz dziękuję. – Przekląłem. – Dziękuję. – Krew kapała z twarzy Phoenix’a na jego białą koszulę. – Dziękuję, co? – Nadstawiłem ucho. – Sir. Dziękuję, sir. – Za? – Bycie łaskawym i danie mi szansy. – Lepiej. – Zdjąłem kostki i wytarłem je w jeansy. – Teraz, co byś mi chciał powiedzieć? Uśmiechnął się i odchylił na krześle. 70

– Wszyscy zginiecie – i nawet nie wiesz najgorszej części. – Och, robi się gorzej? – Zaśmiałem się gorzko. – Powiedz mi. Teraz. – Gówniana sytuacja nadchodzi na sposób, o jakim nie masz pojęcia. Ani rodzina Nicolosi. Wszyscy myślą, że tu chodzi o stare zatargi, jakąś zazdrość pomiędzy Alfero i Abandonato? Cholernie nie. Tu nie chodzi o zazdrość. Tu chodzi o krew. Tu chodzi o niewłaściwą, wiodącą krew; chodzi o sekret twojej rodziny, który strzegą – wciąż strzegą. A najlepsza część? – Pochylił się do przodu, gówniany uśmiech pojawił się na jego twarzy. – Zabiorę to aż do dna jeziora Michigan. Cholera, mogę nie wziąć ostatniego wdechu, ale umrę z uśmiechem na twarzy, wiedząc, że nigdy się nie dowiesz, kto jest twoim prawdziwym ojcem. Nie pamiętam ile razy uderzyłem go zanim zemdlał. Krew sączyła się z obu moich rąk i wciąż chciałem więcej. W jaką cholerną, umysłową gierkę, grał Phoenix? Szybko zadzwoniłem do wujka Tonego i powiedziałem mu, żeby się ze mną spotkał. Musimy ruszać się szybciej niż myślałem – potrzebowałem wszystkich informacji, tropy, które zbieraliśmy przez lata, dowody. Chciałem i potrzebowałem ich wszystkich. Coś mi mówiło, że kończy nam się czas szybciej niż mógłbym sobie wyobrazić i wiedziałem, że Phoenix trzyma klucz. Jedyne pytanie? Kto trzymał informacje poza jego głową?

71

– Jesteś pewien, że to wszystko co masz? – zapytałem trzeci raz. Tony dał mi pendrive ze wszystkimi informacjami, które zebraliśmy na przestrzeni lat, łącznie ze zdjęciami rodziny De Lange, przychodzącymi i odchodzącymi, i aktywnością kont. Kurwa, było gorzej niż myślałem. I to był problem. O ile mogę powiedzieć, nie dostawali żadnych wpłat z zewnętrznych źródeł. Nikt nie wydawał się ich przekupić. Brak przelewów; niczego. Tony prychnął. – Nixon nie jesteś tylko moim szefem, ale moim bratankiem. Dlaczego ze wszystkich ludzi miałbym zachować ważne informacje przed tobą? – Zapalił cygaro i podszedł do dużego okna w mojej kuchni. Cholera. Kłamał; ten skurwysyn kłamał. Zawsze mogłem powiedzieć, kiedy ktoś nie był szczery. Nie, że lubię się chwalić, ale kiedykolwiek ludzie kłamali, mieli tendencję do dawania więcej informacji niż było potrzeba. Robią to, aby przekonać cię, że dlatego, że podają ci szczegóły, są niewinni. Jeśli Tony mówiłby prawdę, wzruszyłby ramionami i powiedział: – Yup. Nawet nie zaprzeczył. Nie, zamiast tego, odwrócił tabele i powiedział: – Dlaczego ze wszystkich ludzi miałbym zachować ważne informacje przed tobą? Wina ściekała z każdego słowa. W istocie, dlaczego? Udawałem przeglądanie rachunków bankowych na komputerze. Widziałem te wszystkie informacje. Rzeczy, które nie mają realnego znaczenia i nie pomogą w sprawie ani trochę.

72

Jaki motyw miał Tony, żeby ukrywać coś przede mną? Co mógł zyskać? Został obciążony. Wszystkie nasze biznesowe działania były zarządzane przez różne firmy. Ja nadzorowałem wszystkie operacje. Ten mężczyzna był wart niemal miliard dolarów. Zgadza się, że to kropla w morzu w porównaniu do mojej fortuny, ale wciąż. To nie mogły być pieniądze. Miał pieniądze. – Cóż. – Tony strzepał cygaro i odwrócił się do mnie. – Myślę, że mam zamiar wrócić do domu. Powiesz mi jeśli coś wyjdzie? Tu niczego nie udał. – Nah. – Oparłem się w fotelu. – Nie sądzę, żeby to było konieczne, żebyś znał wszystkie krwawe szczegóły. Po prostu rób to, za co ci płacę. Nozdrza Tonego falowały; jego oczy pozostały chłodne i odległe. – A cóż to jest? Uśmiechnąłem się. – Twoja cholerna praca. Zarządzaj transakcjami w banku, upewnij się, że każdy członek rodziny dostanie swoją pensję na koniec miesiąca. Wiesz, takie rzeczy. – Wróciłem spojrzeniem na komputer, odprawiając jego obecność. – Teraz, słuchaj mnie, Nixon, możesz być… – Skończyliśmy na razie. – Moje oczy zamigotały na jego. – Wybacz, ale mam bałagan do posprzątania. Wydawało się, że walczył z tym, co chciał powiedzieć. Zamiast tego skinął. – Tak, sir. I wybiegł z pokoju. – Angelo – zawołałem za mnie. – Tak sir. – Śledź go. Chcę wiedzieć co je na śniadanie, lunch, kolację. Chcę wiedzieć, jakiej pasty do zębów używa wieczorem, jaką whiskey lubi, wszystkie te rzeczy. Chcę, żebyś znał go tak cholernie dobrze, jakbym nałożył jego skórę na twoje ciało, a ludzie nie zauważą różnicy. Cokolwiek podejrzanego, dzwonisz do mnie. I Angelo? – Sir. – Nikt, i mam na myśli nikt, nie dowie się o tym. Jeśli zostaniesz przyłapany… – Rozumiem, sir. – Angelo skinął raz i wyszedł z pokoju.

73

Jęknąłem i umieściłem głowę w dłoniach. Rzeczy się nie wyjaśniały. Zastanawiałem się czy Trace miała lepszy dzień niż ja. Właściwie, nie miałam nadziei; wiedziałem, że tak. Po tym wszystkim, co mogłoby być gorsze niż grożenie śmiercią swojemu ex–przyjacielowi i dowiedzenie się, że twój wujek mógł być szczurem?

***

Chase wszedł do domu, wyglądając jakby był pięć sekund od tego, żeby przystawić pistolet do swojej głowy. – Koleś. – Rzuciłem puszkę piwa w jego kierunku. – Kto umarł? Złapał piwo w powietrzu i postawił je na stole, a potem usiadł. – Nikt. Z tego co wiem, przynajmniej. Cóż, pozwól mi przeformułować. Nie zabiłem nikogo. Dlaczego, ty zabiłeś? – Nie jeszcze. – Potrząsnąłem głową i wybuchłem śmiechem. – Co jest takie śmieszne? – My. – Usiadłem obok niego i westchnąłem. – Kto pyta o to, kiedy wraca wieczorem do domu? – Cholerna szkoda, że nie żartujemy. – Cholerna szkoda. – Zgodziłem się i stuknąłem swoim piwem o jego. – Więc, dlaczego wyglądasz na takiego wkurwionego? Trace ubłociła buty, które jej dałeś czy coś? – Nah. – Odchrząknął. – Nic w tym stylu. Po prostu nienawidzę chodzić na jej zajęcia. Są do kitu, tak w ogóle, i byłem świeżakiem trzy lata temu, dziękuję bardzo. Dodatkowo, przyrzekam, że każdy z jej profesorów chce mnie zamordować. – Cóż. – Wziąłem kolejny łyk. – Przespałeś się z dwiema z czterech profesorek. Jestem pewny, że to wystarczający powód do żalu. Chase prychnął. – Powinny mi dziękować, nie mieć żal. Dałem im najlepszy czas w życiu! – Ty tak mówisz. – Zachichotałem. – One, jednak, wyjaśniały tą sytuację nieco inaczej. – Pytałeś? – Chase wytrzeszczył oczy. – Chase, nie możesz uwieść starszej kobiety, powiedzieć jej, że jest kocicą w twarz, zwłaszcza, jeśli słodkimi słówkami zaciągnąłeś ją do łóżka na początku. – Nie moja wina! – Chase podniósł ręce. – Czy możemy, proszę, zmienić temat?

74

– Dobrze. – Czy ty… – Chase przeklął. – Myślisz, że może Tex też mógłby trochę pomóc, z Trace, mam na myśli? – Czy zdajesz sobie sprawę, że to zabrzmiało jakby nasze dziecko zrodzone z miłości, potrzebowało niańki w ciągu dnia? Chase się nie śmiał. Co do diabła utknęło mu w dupie? – Koleś. – Szturchnąłem go. – Wykrztuś to. Co jest? – Ja… – Zamknął oczy i potrząsnął głową. – Jestem naprawdę… – Nixon! – Trace wbiegła do pokoju i owinęła ramiona wokół mojej szyi i usiadła na moich kolanach. – Tęskniłam za tobą. – Jej usta znalazły moje i moja troska o Chase’a wyleciała przez okno. Odchrząknął kilka razy zanim Trace odsunęła się ode mnie. – Powiedział ci, co? – Właśnie miałem to zrobić. – Głos Chase’a się załamał. – Powiedzieć mi, co? – zapytałem, patrząc między ich dwójkę. – Luca. – Trace westchnęła. – Ten strasznie wyglądający koleś Nicolosi? Śledził nas dzisiaj. – Co do diabła! – Wciąż trzymając Trace, sięgnąłem i uderzyłem Chase’a w ramie. – To dlatego jęczałeś o swojej dupie i śmierci? Nie możesz po prostu trzymać tego przede mną, facet. Muszę wiedzieć takie rzeczy. Dlaczego do mnie nie napisałeś? – Nie myślałem. – Chase przełknął i odwrócił wzrok. – Przepraszam. Myślę, że byłem w tak wielkim szoku, że nie wiedziałem co zrobić, ale nie martw się, Tracey była bezpieczna. Było w porządku. – W porządku? – Trace prychnęła. – Nixon. – Obróciła się na moich kolanach i dotknęła swoim czołem moje. – Chase zachowywał się jak totalny lunatyk cały dzień. Myślę, że jest uszkodzony. – Nie jestem uszkodzony! – Chase krzyknął. – I nie jest zabawką… – broniłem go, uśmiechając się. – Zabawka. – Trace skinęła. – Definitywnie zabawka, ale to, co mówię to, że jest cholernie przygnębiony cały dzień, że nie mogę sobie poradzić będąc przy nim. – Tutaj. Siedzę tutaj. – Chase westchnął. – Proszę? – Trace pocałowała moje usta, liżąc mój kolczyk i gryząc moją dolną wargę. Jej usta przylgnęły do mojego ucha, kiedy szeptała. – Coś jest bardzo nie tak. 75

Skinąłem i odsunąłem jej dłoń od mojej, upewniając się, że pocałowałem jej nos, kiedy spojrzałem w jej oczy. – Idź przebierz się w jakieś wygodne rzeczy do obiadu, dobrze? Przyjdę za chwilę. – Okey. Kiedy Trace odeszła z zasięgu słuchu, wyciągnąłem rękę i złapałem ramię Chase’a, ciągnąc go do starej pracowni ojca. Zamknąłem drzwi za nami. – Co do diabła się stało? Chase nie spojrzał w moje oczy. Schował ręce do kieszeni jeansów i patrzył w ziemię. – Chase? – Pocałowałem ją. – Masz dokładnie pięć sekund zanim strzelę ci w twarz. Wytłumacz, dlaczego ją pocałowałeś. Teraz. – Luca stał w kolejce przed nami i spanikowałem. Pocałowałem ją, ona pocałowała mnie – nie tak jak ciebie – a później przedstawiłem ją Luce i poszliśmy na zajęcia. To wszystko co się stało. – Z języczkiem? Głowa Chase’a podniosła się. – Co? – Słyszałeś mnie. Czy był tam język? – To uh… – Pomachał ręką w powietrzu. – To się stało tak cholernie szybko, Nixon. Yeah, prawdopodobnie. Nie wiem. Nie jestem pewny. Wszystko co mogę powiedzieć, to przepraszam. To była jedyna rzecz, o jakiej mogłem pomyśleć. Bałem się, że Trace będzie wkurzona, ale rozumiała. – Więc jesteś wkurzony ponieważ…? – Cóż, lubię żyć, dzięki bardzo. – Chase się uśmiechnął. Czy wszyscy zamierzają mnie dzisiaj okłamywać? Czy nie mogę ufać nikomu prócz siebie? – I? – Nic. – Zmusił się do uśmiechu. – To mnie po prostu zjada cały dzień, to wszystko. Czuję co czułem, czułem źle; wiesz co mam na myśli? Moje oczy się zwęziły. Ta część przynajmniej wydawała się prawdziwa. – Taa, wiem co nasz na myśli. Nienawidzę tego bardziej niż mogę powiedzieć, ale Chase, zapamiętaj, to nie jest by cię torturować.

76

Prychnął. Ja kontynuowałem. – To by zapewnić jej bezpieczeństwo. – Wiem to. Nie myślisz, że to wiem? – Złość wypełniła oczy Chase’a kiedy jego maska winy się zsunęła, a na jej miejscu pojawiło się… coś, czego nienawidziłem widzieć. To jakby nóż zatopił się w moich plecach i nie było mowy, żebym go wyciągnął. Zdrada. Chciał mnie zdradzić. I nie było nic, co mogłem zrobić oprócz modlitwy, że gdy nadejdzie czas… nie zrobi tego.

77

Obudziłem się w kałuży krwi wokół mojej głowy. Próbowałem manewrować krzesłem tak, żebym przynajmniej mógł siedzieć wygodnie, ale wiedziałem, że do tego potrzeba siły, której nie miałem – i szczerze, czy to w ogóle ma znaczenie? Jeśli umrę leżąc czy siedząc na krześle, czy wrzucony do jeziora? Moje gardło było zaciśnięte. W chwili, kiedy zobaczyłem Nixona wchodzącego do pokoju, znałem prawdę; on nigdy mi nie wybaczy. Byłoby dla mnie lepiej umrzeć z wiedzą, którą posiadam – niż wrzucać go w większy ból czy niebezpieczeństwo. Nie chciałem być przyczyną jeszcze większego zamieszania, niż już byłem dla niego i jego rodziny. Jeśli miałbym serce do złamania, patrząc na mojego byłego przyjaciela i wyraz zdradzenia na jego twarzy, zrobiłby to – strzaskał na miliard kawałków i spłonął w kontakcie z powietrzem. Nigdy w pełni nie wyjaśniłem mu głębi mojego upokorzenia – horroru, który doświadczyłem, kiedy byłem z Trace. Myśleli, że starałem się ją skrzywdzić, ponieważ byłem potworem – i to była prawda. Byłem chory; oni po prostu nie byli świadomi jak chory. Zawsze chowałem to najlepiej jak umiałem. Pierwszy raz, kiedy straciłem przytomność podczas epizodu, mój ojciec wezwał najlepszych lekarzy. – On nie zapamiętuje spraw! Czy mój syn jest głupi? – Jego ton był na krawędzi; po tym jak właśnie wydał tysiące dolarów, których nie miał, żeby obejrzał mnie najlepszy psychiatra na świecie. – Czasami – doktor posłała mi smutny uśmiech – kiedy ludzie doświadczają traumy, albo kontynuują doświadczania jej, zmysły całkowicie się wyłączają. To tak, jakby ciało działało na autopilocie. To wygląda jakby był świadomy tego co robi i w pewien sposób jest – i jest niezdolny do zatrzymania tego. Po epizodzie, nie pamięta szczegółów, tylko to, że coś złego się stało i cykl się powtarza. Tato uderzył pięścią w biurko. – Więc? Jest głupi? Szalony? Co zrobimy? 78

– Żadne z powyższych. – Doktor miała więcej cierpliwości niż ja miałem. – Hipnoza może być odpowiedzią, jeśli jesteś gotów mieć… – Pytanie poza. – Ojciec przerwał. – Skąd mam wiedzieć, że nie spróbujesz wyprać mu mózgu? Skąd będę wiedział… – Panie De Lange. – Lekarka oblizał usta. – Twój syn potrzebuje pomocy. Nie możesz po prostu ignorować problemu, bo będzie gorzej. To prawie tak jakby… – Jej głos zamarł. – Co? – zapytałem tępo. – Jakby co? – Jakby twoja wściekłość była głęboka, tak bezlitosna, że nawet, jeśli kogoś kochasz ponad miarę – nawet jeśli będziesz gotów umrzeć za kogoś… Jeśli cię odetną, mógłbyś ich zabić i nic nie poczuć. Cóż, dobrze to słyszeć. Nie tylko byłem szalony, ale byłem pięć sekund od zabicia tych, których kocham. – Skończyliśmy. – Tato założył ręce na piersi i patrzył jak lekarka chwytała swoją teczkę, a także grubą kopertę, którą jej dał i wyszła z domu. – Lekarze nie wiedzą wszystkiego. Tak jak to widzę – ojciec prychnął – będziesz najlepszym szefem mafii w historii. – Jak na to wpadłeś? – Mój głos ociekał sarkazmem. Uśmiech taty był zły, kiedy pochylił się i poklepał mnie po plecach. – Zabijesz własną krew, żeby być na szczycie i nawet nie mrugniesz. Widocznie jesteś bardziej przydatny niż myślałem. Zamarłem w moim krześle. Chciałem uciec, chciałem krzyczeć, ale ponownie, nie czułem nic. To było jakby cała ciemność we mnie pochłaniała winę i wstyd, które powinienem czuć. Jeśli już, byłem w stanie ciągłej utraty. – Więc ta dziewczyna. – Ojciec oblizał usta. – Ta, która je z wami lunch. Moja głowa wystrzeliła. Oczywiście, że wiedział o Trace. Przecież był dziekanem Eagle Elite. I z tego powodu Nixon ją chronił. Wiedział, że ładne dziewczyny jak Trace są w guście mojego ojca. Nie żeby mój ojciec kiedyś przeciął drogę Nixonowi, ale wciąż. – Jak stara jest? – Stara – odpowiedziałem szybko. – Osiemnaście, za stara dla ciebie. Podszedł, żeby mnie spoliczkować, ale złapałem jego nadgarstek i przerzuciłem go na stół tak szybko, że usłyszałem jak jego ramię pęka. Dobrze, niech poczuje ból. – Powinieneś raczej skorzystać z porady lekarza. – Ciągle go dociskałem. – Przecież jestem pięć minut od straty mojego gówna. Kto wie co zrobię. Pamiętaj, ty powiedziałeś, że zabiję moją własną rodzinę – nie sprawdzaj mnie. – Puściłem jego ramię i odsunąłem się. 79

W mojej głowie odbijały się wspomnienia – wydajające się jakby działy się wieki temu. Odszedłem od ojca w tamtym dniu czując się bardziej samodzielnie niż przez dłuższy czas. Faktycznie walczyłem z nim; groziłem mu. Uśmiech wygiął moje usta – cholernie tak, to był dzień, w którym stałem się niezwyciężony i straciłem mój moralny kompas. Zobaczyłem Trace następnego dnia w szkole i zauważyłem, że coś było inaczej. Oczy Nixona utrzymywały się na niej, tak samo jak Chase’a, ale kiedy spojrzała na mnie? Nic. To było tak jakby mogła wyczuć moją ciemność. Co mnie wkurwiło. Nie znała mnie! Może dlatego to zrobiłem, dlatego starałem się ją odstraszyć. Jeśli nie mogłem jej mieć – jedynej dziewczyny od dłuższego czasu w moim życiu, która sprawiła, że chcę się uśmiechnąć – wtedy nie chcę, żeby ktoś inny ją miał. I wtedy poczułem trzask. Dziewczyna, którą zgwałciłem. Ta sama dziewczyna. Nie chciała być zamówiona dla klienta – tak samo jak Trace nie chciała być chciana przez Nixona czy Chase’a, gdybym zrobił coś, żeby temu zapobiec. Gdyby mogli zobaczyć, że nie zasługuje. Sprawy miały się nieskończenie gorzej, kiedy to była jej wina, że zostałem ekskomunikowany z kręgu Nixona. Po tym, co do diabła przeszedłem – wszystkich ofiarach jakie poświęciłem – na koniec nie miałem nic, wszystko przez nią. Nienawiść, którą czułem do niej w tamtym momencie była silniejsza niż cokolwiek, co czułem do mojego ojca. Chciałem, żeby cierpiała ponieważ ukradła mi moją rodzinę. Nigdy nie kochałem ojca, ale Nixona? Chase’a? Tex’a? Byliśmy braćmi krwi, dopóki ta suka się nie pojawiła. Straciłem to – wszystko. Żółć w gardle rosła, kiedy wymiotowałem krwią. Pierwszy raz od siedmiu lat, płakałem jak dziecko; jedynymi dźwiękami tego pustego pokoju były moje własne krzyki i płacze. Przerażenie jej twarzy, jej miękka obrona i moje ręce, moje gołe ręce zrywające jej ciuchy. Moje zęby szczękały, kiedy wspomnienia uderzyły we mnie z taką siłą, że z trudem łapałem powietrze. Zrobiłem to. Nie mój ojciec. Ja. Jeśli tylko mógłbym się cofnąć i naprawić sprawy, zrobiłbym to – i to było to dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem. Ponieważ nie mogę cofnąć się w czasie. Dlatego leżę na tym krześle. Wciągnąłem głęboki oddech – nie mogą się nigdy dowiedzieć całej prawdy – nie mogę im na to pozwolić, ale wiem dokładnie jak mogę odkupić moją ciemność, która reprezentuje moje życie. Przecież w każdej historii odkupienia, poświęcenie musi być wykonane. Może tym poświęceniem powinienem być ja.

80

Czułem się jak gówno. Cały dzień na przemian chciałem strzelać do Nixona i do siebie. Mówiąc, że mój dzień był do kitu to jak powiedzenie, że Sycylijczycy byli tylko lekko zastraszający. Dla twojej wiadomości, byli przerażający. Wielu facetów posrało się w gacie w ich obecności i żyję w swoim osobistym piekle. Jak to się stało, że jestem takim szczęściarzem? Wiem, że nie powinienem mówić Nixonowi, ale także wiem, że nie mógłbym mu kłamać nawet jeśli bym chciał. Znał mnie zbyt cholernie dobrze i zawsze potrafił wyczuć szczura albo kłamcę z tysiąca stóp. Co zostawiało mnie jawnie uczciwym. Mogłem czytać go tak samo dobrze jak on mnie. Byłem praktycznie niezabezpieczonym drutem, kiedy do niego przyszedłem. I wiem, że on wie. I w tym krótkim spotkaniu w gabinecie, to tak jakby jego wszystkie obawy się zrealizowały. Nie był głupi; wiedział, że byłem dotknięty, ale wciąż powierzał ją mi. Więc co to mówi o rodzaju faceta, którym byłem. Lub rodzaju zaufania, które Nixon we mnie widział? Nixon zostawił mnie samego w gabinecie, kiedy poszedł zobaczyć jak mija reszta dnia Trace. Miałem dokładnie pięć minut, żeby zebrać swoje gówno razem i wtedy musiałem zrobić coś, i tym czymś było zrobienie kolacji. Potrzebowałem rozproszenia, takiego, które nie zaczyna się na „T” i nie kończy na „y”. Wziąłem kilka głębokich oddechów i poszedłem do kuchni. Znajdując fartuch, owinąłem go wokół talii i nalałem sobie duży kieliszek wina. Przejdę przez to, przejdę przez to i będzie dobrze. Muszę po prostu pieprzyć dużo dziewczyn i możliwie chodzić pijanym przez cały czas, żeby to zrobić. Racja. Nic wielkiego.

81

Duży łyk wina działał cuda, kiedy zacząłem siekać warzywa na moją pasta ncascata.4 Właśnie kończyłem układać bakłażana i miałem prawie gotowy groszek kiedy Tex wszedł do kuchni z Mo. – Aw kurwa. – Tex nalał sobie kieliszek wina. – Twój cholerny pies zdechł, Chase? – On nie ma psa. – Mo sięgnęła po wino Tex’a. Odsunął wino od niej. – Znajdź swoje własne wino i to takie wyrażenie, Mo. Wywróciła oczami i uderzyła mnie mocno w plecy. – Co jest, kuzynie? Gotujesz tylko wtedy, kiedy albo chcesz komuś zaimponować albo planujesz morderstwo. – Yeah. – Nixon wszedł tanecznym krokiem do kuchni, razem z Trace. – To tylko częściowo prawda. Pamiętasz zeszłe lato, kiedy przez trzy miesiące piekł? – Dlaczego? – Trace podeszła do mnie i zbadała bakłażana, zaciekawienie było na jej twarzy. Zabrałem bakłażana z jej brudnych rąk i umieściłem go z powrotem w misce. – To był swego rodzaju eksperyment. – Boże, pachniała dobrze. – Eksperyment? – Mo zakrztusiła się śmiechem. – To tak na to teraz mówisz? Tex chichotał za mną. – Chase zastępuje sex gotowaniem. Tracey wybuchła śmiechem. – I wytrwał trzy miesiące? – Serio? Nawet Trace myśli, że jestem takim złym zawodnikiem? Naprawdę? Cóż, weszli na moje poczucie własnej wartości, nie żeby było niebezpiecznie wysokie albo coś. Poza tym, wsadzałem język w jej gardło i rozważałem samobójstwo, wszystko w tej samej chwili, w której jej zajęło nie tylko zapomnienie naszej gorącej wymiany, ale także całowanie mojego kuzyna centralnie przede mną. Gdzie do cholery była broń, kiedy jakiejś potrzeba? – Och spójrzcie, kolacja niemal gotowa! Kto chce pomóc z makaronem? – Klasnąłem w dłonie głośno i starałem się odwrócić uwagę wszystkich w pomieszczeniu, ale oni wciąż mówili.

4

82

– Trzy dni. – Nixon prychnął. – Wytrwał trzy dni, ale nie chciał, żeby ktokolwiek wiedział o jego epickiej porażce, więc gotował kolacje każdego wieczoru przez trzy miesiące. – To jest… – Tex wziął łyk wina i uśmiechnął się. Wywróciłem oczami i czekałem, aż będzie kontynuować. – Zanim powiedzieliśmy mu, że już wiemy o jego porażce, ale on chciał zajebiste kolacje. Kupił nasze milczenie jedzeniem. – Dranie. – Rzuciłem ręcznik w twarz Tex’a. – Podporządkowywałem całe dni dla was! – I docenialiśmy to, Betty Crocker, naprawdę. – Nixon wyszczerzył się w moim kierunku. Jedyny powód, dla którego byłem w stanie uśmiechnąć się w odpowiedzi, to dlatego, ponieważ wiedziałem, że stara się sprawić, żeby rzeczy były normalne dla wszystkich. Usiądziemy. Zjemy. I będę udawać, że nie byłem nieodwracalnie zakochany w jego dziewczynie. Nic. Wielkiego. – Potrzebujesz pomocy z makaronem? – Trace złapała mój kieliszek wina i wzięła łyk. To było postanowione. Bóg mnie nienawidzi. Jej usta były wszędzie na moim kieliszku i jak miałem teraz napić się po niej? Nabierasz mnie. W prawdziwym Sycylijskim stylu, zrobiłem makaron od podstaw, co biorąc pod uwagę każdego, kto nie wie jak się to robi, to cholernie długo trwa. – Makaron. – Wskazałem na moje dzieło. – Jest prawie gotowy, dlaczego nie pójdziesz się zrelaksować? Napij się trochę wina, połóż stopy wysoko, zrób lekcje. Trace jęknęła. – Czy ty właśnie powiedziałeś mi, żebym zrobiła lekcje? – Nie? – Zrobiłem krok z dala od niej. Perfumy, którymi się skropiła, dosłownie mnie zabijały i mogłem wstrzymywać oddech na chwilę. I byłem pewny, że jeśli mnie dotknie, prawdopodobnie eksploduje z frustracji albo po prostu będę krzyczeć i będę musiał zostać zinstytucjonalizowany. Ciekawe czy mafia ma powiązania z wariatkowem. – Słuchaj, masz dużo pracy domowej. Może Nixon mógłby ci pomóc? – Pomóc mi? – powtórzyła, a potem przechyliła głowę na bok. Zanim mogłem złapać więcej odległości, sięgnęła i przyłożyła dłoń do mojego czoła. – Jesteś chory? – Nie. – Pacnąłem jej dłoń. – Ja po prostu… gotuję. Och Boże, zabij mnie teraz. – Gotujesz? – Zamierzasz powtarzać wszystko co powiem? – Zależy. – Wzruszyła ramionami. – Zamierzasz przestać zachowywać się jak dupek? Uśmiechnąłem się. 83

– Nope. Trace pacnęła mnie w tył głowy. – Oto i on. Witam z powrotem, dupku; nie strasz mnie tak. Sprawiasz, że czuję się nerwowa z tym całym pieczeniem i rozkazywaniem mi, żebym była odpowiedzialna i odrobiła lekcje. Nie jesteś moim bratem, wiesz. Wielki łyk wina, który właśnie wziąłem, wyleciał z moich ust na piec. Pomieszczenie zamilkło i wtedy Nixon klasnął. – Dobra robota, w końcu cholernie go zaszokowałaś, Trace. Otarłem twarz i rzuciłem ręcznik poplamiony winem w głowę Nixona. – Cokolwiek. Umyjcie się, dzieci, kolacja niemal gotowa. – Tak ma! – Wszyscy krzyknęli i poszli usiąść przy stole, zostawiając mnie znowu samego w kuchni. Brat? Pieprzony brat? Czy ona była szalona? Yeah, jestem całkiem pewien, że nigdy, nigdy nie myślałem o niej jak o rodzinie. Ona nie była rodziną. Ona była – kurwa! Była wszystkim.

84

Cóż to było niezręczne. Punkty wędrują do Chase’a za nie stracenie całkowicie swojego gówna, kiedy Trace dotknęła jego czoła, a następnie powiedziała mu, że był dupkiem. Jeśli to nie moja dziewczyna by go miażdżyła – mógłbym znaleźć w tym rozrywkę. Ale tak nie było. Więc zamiast tego, aby powstrzymać złość, ściskam widelec i staram się cholernie nie zgiąć go na pół, kiedy wszyscy siedzimy wokół stołu jak mała, szczęśliwa rodzina. – Więc. – Mo zamoczyła swój chleb w oliwie z oliwek na środku stołu i włożyła go do ust. – Jakieś aktualizacje, Nixon? Wzruszyłem ramionami i nalałem sobie kolejny kieliszek wina. – Nic pomocnego. Przeszukałem wszystkie konta rodziny De Lange. To samo co zwykle. Pracujemy na przeczuciach. Wiemy, że mój ojciec nie zabił nikogo, ale to wszystko. Nie wiemy nic więcej i teraz, kiedy nie ma dziadka Trace, to nie tak, że może nam pomóc. To znaczy, umrze zanim dostanie dostęp do tego, czego potrzebujemy. Trace upuściła widelec na talerz. – Mój dziadek? –Yeah. – Potarłem jej plecy. – Trace, przepraszam, to po prostu, on jest jedynym zamieszanym w to, kto nie oglądał wciąż kreskówek i bawił się zabawkowymi żołnierzykami, kiedy to wszystko miało miejsce. Skrzywiła się. – Chciałabym być bardziej pomocna. Czuję się jakby wszyscy ryzykowali tak wiele dla mnie, a ja nie robię nic, żeby to poprawić. Jeśli już, to pogarszam. – Cokolwiek. – Mo poruszała widelcem w powietrzu. – Boots, rzeczy były do kitu zanim się pojawiłaś. Nixon nigdy się nie uśmiechał i jestem całkiem pewna, że gdyby nie ty, Chase nie wykazałby się swoim ciążowym fetyszem w stosunku do profesorki. – Dzięki, Mo. – Chase odpowiedział. 85

– Cokolwiek. – Mo wywróciła oczami. – To nasza rodzina. To jest życie, weź je albo odejdź. Jeśli to nie byłabyś ty, to byłoby coś innego, więc na razie musimy być skupieni na… – Jej oczy podążyły do moich. W rzeczywistości oczy wszystkich. Racja. Żadnego nacisku. – Przeszłości – powiedziałem powoli. – Musimy skupić się na przeszłości. –Trace… – Tex pochylił się i chwycił kawałek chleba. – Pamiętasz cokolwiek z tamtej nocy…? – Tex. – Chase uciął. – Zostaw ją w spokoju. Pozostając wierny moim zdolnością do bycia kompletnym dupkiem, powiedziałem: – Zgadzam się z Tex’em. Wybacz Trace, ale musimy wiedzieć. Wiem, że miałaś sześć lat, ale pamiętasz cokolwiek? Jakieś słowa, które dziadek powiedział babci? Cokolwiek po Sycylijsku? Trace spojrzała w dół na swój talerz. – Chłopaki, chciałabym pomóc, ale nie ma nic… Wystrzeliła z krzesła i wybiegła z pokoju. – Dobra robota – rzucił Chase. – Sprawienie, żeby miała załamanie nerwowe, bo czemu nie? – Rzucił serwetkę na talerz i wstał, kiedy Trace wbiegła z powrotem do pokoju. – To! – Trzymała małą książkę w ręce. – Moja babcia trzymała to przy sobie przez cały czas. Nawet spała z nią. Zanim zmarła, powiedziała, że chce opowiedzieć mi swoją historię. Jak ona i mój dziadek się spotkali, ale… rzecz w tym… że mój dziadek dał mi to, ale nigdy nie dał mi klucza. – Nie potrzebujemy klucza. – Wyciągnąłem rękę. Trace umieściła małe, skórzane etui na mojej dłoni. Zostało zabezpieczone całkiem mocnym zamkiem, ale był również bardzo stary. Pociągnąłem za zamek kilka razy. Tex zachichotał i powiedział okropnym, podrabianym moim głosem: – Nie potrzebujemy klucza. Zignorowałem go i spróbowałem jeszcze raz. – Idioci. – Mo westchnęła. – Wszyscy. – Wyciągnęła rękę. – Daj mi tą książkę. – Słucham? – Daj mi tą książkę. – Co? Patrzyłaś w lustro? Mo, po prostu daj facetom się tym zająć, dobrze? Trace uderzyła mnie w tył głowy tak mocno, że mógłbym przysiąc, że moje zęby ścierpły. – Dupku, oddaj jej książkę.

86

Klnąc, upuściłem ją na ręce Mo. Tex zachichotał. – Trace właśnie totalnie udowodniła jej prawdziwe dziedzictwo. Przysięgam, że jeśli dostawałbym dolara za każdym razem, kiedy moja ma uderzała mnie w tył głowy… Mo czyniła honory tym razem, sprawiając, że Tex niemal wylał swoje wino, kiedy złapał się stołu. Trace poszła za Mo do barku śniadaniowego, gdzie Mo kopała w swojej torebce. Wyciągnęła coś małego, a następnie dopasowała to do zamka. Trzy sekundy później trzymała skórzaną książkę przed moją twarzą. – Coś mówiłeś? – Dziewczyny rządzą, chłopaki gadają bzdury? – Zaproponowałem sarkastycznie, kiedy wyrwałem książkę od Mo i otworzyłem pierwszą stronę. ‘Tajemnice ukryte w naszej przeszłości – określają naszą przyszłość. To, moja kochana, jest nasza historia. Na tych stronach znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz. Wszystko, co trzeba wiedzieć. Zawsze moja kochana – babcia.’ – Cóż. – Przewróciłem stronę. – To nie było tajemnicze. Wszyscy byli cicho, kiedy przesuwałem na kolejną stronę i czytałem głośno. – ‘Zobaczyłam go po drugiej stronie pokoju…’ Tex jęknął. Śmiejąc się kontynuowałem. – ‘Nie powinnam była patrzeć, ale nie mogłam się powstrzymać. Nie był mój do patrzenia, ale wciąż patrzyłam. I wiedziałam… że muszę go mieć i niech piekło pochłonie twojego dziadka. Przeklęty za trzymanie tego ode mnie i przeklęty za kupienie mojego milczenia. Chciałabym być z tym mężczyzną, chciałabym wrócić rodzinie Alfero honor – zniszczyli to, co miałam i ze względu na nich, odmawiam dłużej milczenia.’ Przełknąłem i zamknąłem książkę. – Kurwa. – Może to nie jest najlepsza rzecz do czytania… – Trace starała się złapać książkę, ale odsunąłem ją z dala. – Będziemy czytać każdą, cholerną stronę. Razem, dobrze? Ale musimy wiedzieć, co ona wiedziała, Trace. Wiem, że chwytamy się brzytwy, ale dopóki Phoenix nie zacznie gadać, albo ktoś się wyspowiada, to wszystko co mamy.

87

Jej wzrok przeskoczył do Tex’a, Mo i w końcu Chase’a. Skinął na mnie i położył dłoń na ręce Trace. – Nixon ma racje. – Dobrze. – Ścisnęła jego rękę i odwróciła się do mnie. – Ale przeczytamy ją razem, zgoda? – Zgoda. Książka mogłaby być gościem honorowym. Leżała na stole przez resztę kolacji, zarabiając ciekawskie spojrzenia od wszystkich, łącznie z Trace. Wreszcie, kiedy skończyliśmy jeść, złapałem książkę i skinąłem głową w kierunku wina. – Równie dobrze możemy zrobić z tego imprezę. – Dzięki bogu – wyszeptała Mo. – Nie jestem pewna czy mogłabym przejść przez te całe brudy bez wina i wiem, że Trace będzie tego potrzebować. To przecież jej babcia. Trace uśmiechnęła się, ale nie roześmiała. Poszliśmy do salonu i usiedliśmy, każde z nas z lampką wina. – Kto chce to czytać? – Głosuję za Chase’m. – To było od Mo. – Zawsze dostawał szóstki z czytania w klasie i zawsze zastanawiałam się, co nauczyciele znajdowali w jego głosie tak pociągającego… – Miałem siedem lat. – Chase posłał jej spojrzenie. – Zaczynał tak młodo. – Tex położył dłoń na swoim sercu. – Teraz czytaj, dziwko. Mam laborki o siódmej rano, na których muszę być. – Tak jest. – Chase zasalutował i zaczął tam, gdzie ja skończyłem. – ‘Podążałam za nim z każdym zamiarem składania mu propozycji. Chciałam poczuć pragnienie. Być może, prawa ręka De Lange mogła mi to dać?’ – Chase zakrztusił się i zamknął oczy. – Yeah, czuję się jak perwers w tej chwili. – Czytaj! – Wszyscy krzyknęli na raz. Chase odchrząknął i czytał. – ‘Wyszedł na zewnątrz. Zapalił cygaro w cieniu i wtedy zobaczyłam, podchodzącą inną osobę. Wymienili uprzejmości na temat pogody, a potem wręczył kopertę. Pamiętam, że myślałam o tym, że to dziwne, że wręczył kopertę i nie sprawdził co było w środku? To znaczyło, że ufali sobie. Nie miałam pojęcia, że następnego dnia będzie martwy. Nie oznaczało to, że mój własny mąż był obwiniany. Mój wstyd był wystawiony na oczy wszystkich, za to, że musiałam powiedzieć wszystkim co widziałam i dlaczego to widziałam. Nie sądziłam, że kiedykolwiek mi wybaczy. Ale wybaczył i to jest powód, dla którego spisuję tą historię. Aby

88

wyjaśnić ci przebaczenie, Trace. Więc rozumiesz, że kiedy przeczytasz ostatni rozdział tej historii, to nie znaczy końca twojej rodziny albo jego. To w porządku kochać go.’ Trzęsąc się, Chase odłożył książkę i roześmiał się niezręcznie. – Um, jakieś szanse, że twoja babcia była medium czy coś? Usta Trace wciąż były otwarte. – Um, nie, żadnych szans. Co do diabła? – Alzhaimer? – Chase błagał, ignorując pytanie Trace. – Paliła? Czy ona paliła dużo?5 – Chase! – Uderzyłem go. – Poważnie? – Jak inaczej by wiedziała? – Chase wskazał na książkę? – Jak inaczej wiedziałaby o tobie… – To jest właśnie to. – Mo wtrąciła się. – Skąd wiemy, że tu jest mowa o Nixonie? A nie o Tex’ie? Chasie? Jakimkolwiek kolesiu? – Słuszna uwaga. – Oblizałem usta i patrzyłem jak oczy Chase’a się rozświetlają. Och, do diabła, nie. – Ale – odchrząknąłem – szanse są, ona po prostu mówi „go” jako przykład, racja? To znaczy, kto wie. – Chase oddał książkę Trace. – Racja. – Trace wyszeptała i trzymała dziennik blisko ciała. – Myślę, że wszyscy powinniśmy… iść do łóżka. Może czytanie pierwszego wpisu pomoże mi sobie przypomnieć? Tex ziewnął. – Spoko, ale jeśli będę śnić o twojej babci uprawiającej sex, przyjdę do twojego pokoju i będę strzelać w sufit. – Zdajesz sobie sprawę, że łazienka jest bezpośrednio nad jej sypialnią? Tex wzruszył ramionami. – Więc módl się, żebym nie przestrzelił toalety. – Wstrętne. – Trace wywróciła oczami, kiedy Mo znowu go uderzyła i pomachała wszystkim na dobranoc. Pozostawiając mnie, Trace i Chase’a patrzących na siebie niezręcznie. Ktokolwiek powiedział, że trójkąty są dobrym pomysłem był wyraźnie obłąkany. – Ja, um… Będę w swoim pokoju. – Chase otarł się o mnie i odbiegł w dół holu. Trace zmarszczyła brwi, kiedy widziała jak odbiega jak spłoszony jeleń.

5

w domyśle marychy

89

– W porządku z nim? Położyłem rękę na jej ramieniu. – Oczywiście. Dlaczego pytasz? – Nie jest sobą. – Jej oczy spotkały moje. – To znaczy, zachowuje się jakby nienawidził mnie w jednej minucie, a w następnej wygląda jakby miał się załamać i płakać. Chase nigdy nie płacze. – Chase nigdy nie płacze. – Przechyliłem jej podbródek w kierunku mojej twarzy. – Jest w porządku, myślę, że presja go dosięgła. Przecież wciąż chce zdać swoją ostatnią klasę, chronić cię i nie mieć załamania nerwowego zanim skończy dwadzieścia dwa lata. – Ale dlaczego działając w ten sposób? – Jej wyraz twarzy był przygnębiony. Nie mogłem powiedzieć jej prawdy – że Chase tak się zachowuje ponieważ był w trudnym położeniu. A ona tylko sprawiała, że było trudniej. Nie byłem pewny czy nie powinienem po prostu powiedzieć jej, żeby zwolniła na chwilę czy pozwolić rzeczy się dziać. Jej usta wygięły się w uśmiechu. – Coś ci chodzi po głowie. – Ty. – Pocałowałem ją w nos. – Zawsze jesteś w mojej głowie. – Dobrze. – Przytuliła mnie i odetchnęła w moją koszulkę. – Czy możemy być razem tej nocy? Z ciężkim westchnięciem potrząsnąłem głową. – Trace, chciałbym, żebyśmy mogli. Wiem, że nasza ochrona to gówno, dom jest zamknięty, mamy ludzi wszędzie, ale to wielkie ryzyko. Jeśli coś się stanie i będziesz w moim pokoju i zdarzy się, że ktoś zobaczy, że to ja a nie Chase? Yeah, nie jestem skłonny ryzykować. – Więc, dlaczego nie mogę po prostu zostać w moim pokoju? Schowałem jej włosy za ucho. – Ponieważ nie ufam innym mężczyznom tak jak ufam Chase’owi. Weźmie kulkę przeznaczoną tobie bez mrugnięcia. – Co zarówno sprawa mi ulgę i stresuje. Zrobi dla niej wszystko – liczyłem na tą lojalność, że utrzyma ją przy życiu – ale od niego? Przysięgli wciąż obradują. W tej chwili nie ufam nikomu. Wiem tylko, że jeśli Chase zajmie się miłością mojego życia, przynajmniej mogłem spać w nocy wiedząc, że nie jest w niebezpieczeństwie. – Ale… Przycisnąłem palec do jej ust. – Kocham cię. I obiecuję ci, w ten weekend, znajdę sposób dla nas, żebyśmy byli razem. Dobrze to brzmi?

90

– Tak! – Wskazała palcem moją twarz. – Ale lepiej, żeby to była randka. Prawdziwa randka, z prawdziwym jedzeniem i zabawą i… – Przestań mi mówić jak być mężczyzną. Jestem przekonany, że wymiatam z randkowymi sprawami. Wywróciła oczami. – Racja, ponieważ ostatnim razem, nie byliśmy gonieni przez facetów z bronią. Wzruszyłem ramionami. – Pech pierwszej randki. Nic więcej. Jej śmiech był jak balsam dla mojego uszkodzonego serca. – Dobra, ufam ci. – Naprawdę? – Złączyłem nasze ręce. – Ufasz mi? – We wszystkim. – Twoim bezpieczeństwie? – Tak. – Wypuściła oddech. – Twoim życiu? – Oczywiście. – Twoim sercu? – wyszeptałem przy jej ustach. – Ty mi powiedz, Nixon. – Zanurzyła palce w moich włosach i przysunęła moją głowę do swojej. Jej usta spotkały moje w szale. – To ty je trzymasz. Westchnąłem w uldze i pocałowałem ją mocno w usta, popychając ją w głębię salonu, gdzie byliśmy schowani przed oknami i okryci kocem cieni. – Jesteś pewny, że nie możesz ze mną zostać? – Dyszała, sięgając pod moją koszulkę i przesuwając ręce w dół moich nagich pleców. – Uwierz mi – warknąłem szczypiąc jej usta. – Jeśli zostanę z tobą, pieprzony prezydent Stanów Zjednoczonych będzie wiedział, że coś jest na rzeczy. Kiedy będę z tobą, Trace. Pierwszy raz to nie będzie cholerny sekret. To nie będzie coś, co zatrzymamy ukryte przed światem. To będzie zmieniające życie, a ty będziesz moja raz za razem dopóki jedynym słowem w twoich ustach będzie moje imię. Załapałaś? Odebrało jej oddech, kiedy skinęła i powiedziała ochrypłym głosem: – Tak. – Dobrze. – Odetchnąłem. – Teraz, potrzebuję wziąć zimny prysznic.

91

– Potrzebujesz towarzystwa? – Mrugnęła i pacnęła mój tyłek zanim odeszła do swojego pokoju. – Złośliwiec – powiedziałem i udałem się w poszukiwaniu bardzo, bardzo zimnej wody.

92

Wiedziałem od razu, kiedy weszła do pokoju. Wystarczyły dokładnie trzy sekundy, aby jej perfumy przepłynęły z jej ciała, wrzucając mnie do osobistego piekła. Leżałem pod gigantyczną, białą pierzyną i starałem się oddychać zapachem płynu do płukania. – Chase? – wyszeptała. Kurwa. Zacisnąłem szczelnie oczy i odpowiedziałem: – Co? – Przepraszam. – Huh? Światła były zgaszone, więc jej nie widziałem, ale wiedziałem, że była blisko. Wkrótce jej zimne stopy dotykały moich nóg, kiedy wstała z łóżka i położyła się obok mnie w moim. Na szczęście, pierzyna stworzyła naprawdę dobrą granicę między moim, a jej ciałem. W innym wypadku… cóż, prawdopodobnie bym zginął. – Za cokolwiek zrobiłam, co sprawiło, że jesteś zły. – Jej ręka sięgnęła, aby pogłaskać moje ramię. – Przepraszam. – Trace… – jęknąłem. – Nie zrobiłaś nic. – I to był problem, czyż nie? Moja duma ucierpiała; to było pewne. Ale, część mnie, mała część – a może duża część – myślała, że coś mieliśmy. Połączenie, którego ona i Nixon nie mieli. To, co dzieliliśmy przez ostatnie miesiące było wyjątkowe, inne. Poczułem to a ona nie. Nie powinna przepraszać za bycie silną. – Chodź tu. – Nagle nie byłem tak zaniepokojony o utratę kontroli. Byłem jej przyjacielem, włożyła mnie w tą strefę i ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała byłem ja zachowujący się jak dupek przez jej nie kochanie mnie, kiedy jej dziadek utknął w ukryciu i jej niemal–gwałciciel był przykuty do krzesła na terenie, grożąc wszystkim śmiercią. – To ja powinienem przepraszać. – Pocałowałem ją w czubek głowy i westchnąłem, kiedy owinęła ramię dookoła mojej piersi i schowała głowę pod pachą.

93

– Za co przepraszasz? Och za wiele, wiele rzeczy. – Za nie bycie tym, kim potrzebujesz, żebym był. – Masz na myśli jak wcześniej, kiedy byłeś konkretnym dupkiem w swoim głupim fartuszku Betty Crocker? Chichocząc, ścisnąłem ją bliżej. – Hej, nie nienawidź fartucha. I tak, jak wcześniej dzisiaj. Myślę… cóż, myślę, że nie przyzwyczaiłem się do wszystkich twoich hormonów. – Co? – Jej głos graniczył z morderczym. Roześmiałem się. – Trace, po prostu używam więcej przemocy i zabijania, i nagle ty się pojawiasz z pękiem krów i fetyszem dla każdej, cholernej wiewiórki na kampusie i ze zdolnością do rozśmieszania mojej dupy, niezależnie czy umyślnie, czy nie. Jesteś po prostu… Niesamowita, była niesamowita. – Idealna i twoje światło zdaje się sprawiać, że moja ciemność wydaje się o wiele bardziej samotna. – Ale jesteś ze mną dwadzieścia cztery na siedem? Tak, to kolejny problem. – Racja, ale nie jesteś moja. Łapiesz? To jak dostanie prezentu na święta tylko po to, żeby się przekonać, że ktoś zabierze go w Nowy Rok. – Jakim prezentem jestem? – Trace się roześmiała. – No dalej, możesz mi powiedzieć. – Rowerem. – Trząsłem się ze śmiechu. – Ponieważ chciałbym jeździć na tobie tak mocno, że… Jej pięść zapukała w mój żołądek całkiem skutecznie, rujnując podniecenie, które odczuwałem jakieś piętnaście minut temu. Leżeliśmy w kompletnej ciszy przez moment, i wtedy powiedziała sennym głosem: – Nie zostawiaj mnie ponownie, Chase. Proszę. – Nie zostawię – obiecałem. – Przysięgam.

***

94

Następny dzień nie był taki do kitu. Na początek, to był wtorek, więc to był dzień laborek dla Trace, a to znaczyło, że będę siedział i patrzył jak uczy się jak nie uczyć się chemii. Ta dziewczyna naprawdę musi zdecydować w sprawie głównego kierunku niebawem. Bo to doprowadzi do śmierci jednego z nas lub obojga. – Nie możesz tego zmieszać. – Sięgnąłem i wziąłem od niej zlewkę i postawiłem niedaleko palnika Bunsen’a, który na szczęście nie był aktualnie zapalony. Kurwa, w tym tempie, w jakim idzie z tym, spali całą szkołę. Z westchnieniem, opadła na stołku. – To oficjalne. Nienawidzę chemii. Mrugając, usiadłem obok niej. – Miałem szóstkę z tych zajęć. – Spałeś z doktor Stevens? – jęknęła. – Chase Winter, nie gadaj; zrobisz wszystko dla dobrych stopni, czyż nie? Krzywiąc się, spojrzałem na front klasy, gdzie bardzo stara doktor Stevens pisała na tablicy. – Ona ma osiemdziesiątkę. – Gracze nie dyskryminują. – Trace podniosła ręce w udawanym poddaniu. – Zasłużyłam na szóstkę; ja nie wykonałem – seksualnych czynności za to. Naprawdę musisz przestać wierzyć we wszystko, co mówi Tex. – Zabawne, on dokładnie to powiedział o tobie. Rzeczy między nami były proste przez cały dzień. Dopóki nie dotykałem jej czy myślałem o całowaniu, było w porządku i nie chciałem wyskoczyć na główkę przez okno. Miałem po prostu nadzieję, że Luca i reszta mężczyzn nie zamierzają wyskoczyć z krzaków z pytaniami o mój związek z nią. Spotykaliśmy się ze sobą na tyle, żeby to wyglądało prawdziwie. A przynajmniej miałem nadzieję, że tak jest. Drzwi do klasy się otworzyły. I wszedł Luca. Kurwa, to tylko dowodzi jednej rzeczy. Zniknął znad głowy Nixona – dokładnie na szkolny świecznik. Nic nie sprawiłoby, że Nixon postawiłby go na tym stanowisku. Szczęśliwie dla Lucy, Nixon nie mógł powiedzieć słowa przeciwko niemu, nie powodując pytań. – Klaso. – Doktor Stevens gwizdnęła. – Dzisiaj mamy specjalną niespodziankę dla was! Luca Nicolosi jest światowej sławy naukowcem w dziedzinie chemii. Będzie tu przez następny miesiąc z wizytą u rodziny i zgodził się przejąć moje zajęcia z podstaw chemii przez miesiąc.

95

Ja, uh… – Jej uśmiech był wymuszony. – Jak to jest, nie brałam urlopu przez dłuższy czas. Doskonałe wyczucie. Naprawdę. Cudowne wyczucie. Kurwa. Kłamała, starając się przekonać samą siebie do tego; to było jasne. Utrzymałem obojętny uśmieszek na mojej twarzy, kiedy doktor Stevens kontynuowała perorowanie na temat cudownych cech Lucy. Luca był genialny. Powinienem przewidzieć, że to jedno nadchodzi, ale moje skupienie było na Trace, nie na Sycylijczykach, którzy wili sobie drogę do naszego własnego, prywatnego uniwersytetu. Kiedy skończyła, Luca się odezwał. – To zaszczyt być tutaj, w Eagle Elite i słuchać wspaniałych sprawozdań jego studentów. Jestem bardziej niż szczęśliwy do podzielenia się moją wiedzą z każdym chętnym do kontynuowania kariery na polu chemii. – Dziękujemy, panie Nicolosi. – Doktor Stevens odchrząknęła. – Klasa zostanie zwolniona odrobinę wcześniej dzisiaj. Sala wybuchła okrzykami, kiedy uczniowie zbierali swoje rzeczy i skierowali się w stronę drzwi. Trace złapała moją dłoń. Ścisnąłem ją i założyłem jej plecak na moje ramię. Luca patrzył na nas całą drogę do drzwi. – Chase, Tracey, oczekuję was w laboratorium w czwartek. – Tylko jeśli Tracey nie zakończy tego wcześniej. – Zażartowałem i trąciłem ją lekko. – Chemia nie jest jej mocną stroną, niemal spaliła dzisiaj klasę, huh, skarbie? – Wybacz. – Trace wtuliła się w moją szyję i westchnęła. – Dziękuję za uratowanie mnie. – Cóż. – Luca odchrząknął. – Jakie to wygodne, że senior jak pan, panie Winter, był w stanie zapisać się na zajęcia dla początkujących. – Cholernie wygodne. – Mrugnąłem i pocałowałem rękę Trace. – Do zobaczenia w czwartek. Mogłem poczuć, że ręka Trace trzęsie się w mojej nawet kiedy opuściliśmy salę. – Wciąż patrzy – wyszeptała. Szliśmy dalej korytarzem. – Teraz? – zapytałem, kiedy zatrzymaliśmy się w połowie korytarza udając, że patrzymy do jej plecaka. – Tak. – Cholera. – Złapałem ją za ramiona i uderzyłem o ścianę – nie mocno, ale wystarczająco mocno, aby zdobyć uwagę przechodzących uczniów. 96

Moje usta były na jej w sekundzie. Jedyną różnicą między tym razem i ostatnim – to ta, że dziewczyna całowała mnie z powrotem tak, jakby jej życie od tego zależało. Co w tym przypadku, było prawdą. Jej język dotknął mojego, moje ciało odpowiedziało jakbym właśnie został porażony prądem. Wiedziałem, że miałem sekundy, może minutę. Delektowałem się jej smakiem. Plądrowałem i pchałem i smakowałem i ssałem. Jęknąłem, kiedy jej ręce zanurzyły się w moich włosach. Niemal umarłem, kiedy przygryzła moją dolną wargę i niemal się popłakałem kiedy ją pociągnęła. – Już nie patrzy. – Męski głos powiedział za mną. Sparaliżowany, widziałem jak oczy Trace wypełniają się łzami. I wiedziałem, zanim nawet się odwróciłem, że głos należał do Nixon’a i widział każdą, cholerną rzecz.

97

Gówniane było to, że nie mogłem zareagować. Chase nie odpowiedział na moją ostatnią wiadomość, a ja znałem rozkład dnia Trace jak własną kieszeń. Powiedzieć, że moje serce było strzaskane na milion kawałków, byłoby wielkim niedopowiedzeniem. Nigdy nie czułem takiego bólu, niż kiedy zobaczyłem strach w oczach Trace, kiedy ściskała rękę Chase’a idąc korytarzem. Widziałem jak Luca ich obserwował i widziałem, że jest źle. Tak źle, że w rzeczywistości, jeśli Chase nie zrobiłby czegoś szybko, to dowodziłoby, że się nim bawimy… Cóż, rzeczy nie były dobre. Rzucił ją na ścianę. Moją dziewczynę. Wziął jej rękę, moją rękę i przycisnął ją nad jej głową, kiedy używał drugiej ręki do zanurkowania w jej słodkich, gęstych włosach. Jego usta były na jej. Język. Cholera jasna, taaa, widziałem język. Jej język, żeby być dokładnym, więc nie mogłem naprawdę być wkurwiony na Chase’a. Kurwa, wiedziałem do czego zdolny był jej język. Dzięki niemu każdy mężczyzna opada na kolana. Co właściwie zaskakiwało mnie, to widzenie Chase’a będącego takim szorstkim z nią. Bez czułości. I może to był problem. Tą kwestię muszę z nim omówić. Był agresywny; ona starała się walczyć z jego agresją. Nie byli zespołem w tym, co robili. Każdy z parą oczu mógł zobaczyć, że wyglądają jak napalone nastolatki. Ale zakochani? Nie. W ogóle. Odczuwałem zarówno ulgę jak i przerażenie. I w tej chwili zdałem sobie sprawę, że musiałem porozmawiać z obojgiem z nich, ale głównie z Trace. Cholera, jeśli nie musiałem zrobić tego, co obiecywałem nigdy nie robić. Ale żeby ją chronić? Gdybym uratował jej życie, wrzucając ją w ramiona innego mężczyzny? Czy to odkupi mnie na końcu? Czy potępi nas wszystkich do piekła?

98

– Już nie patrzy. – Uśmiechnąłem się smutno do Trace, kiedy jej wzrok migotał na ziemię. Mogłem powiedzieć, że była jakieś dwie sekundy od wybuchnięcia płaczem. Chase patrzył jakby wziął działkę heroiny, jego kolor był tak intensywny. – Oboje. Grota Batmana, teraz. – Uśmiechnąłem się na pokaz, dając Chase’owi mocne uderzenie w plecy i skinięcie do Trace. Dziesięć minut później wszyscy siedzieliśmy w ciszy. – To było… – Gwizdnąłem. – Najgorsze granie, jakie widziałem w całym moim życiu. – Co? – powiedzieli jednocześnie. –Taaa. – Skinąłem. – Tak, że wy ludzie, nie moglibyście nawet występować w porno, tak złe to było. Wy byliście cali… po prostu źli. – Źli? – Chase wstał i zaczął chodzić. – To było najlepsze co mogłem… – Wiem co robisz, a ja to doceniam. Robicie naprawdę dobrą robotę w udawaniu nastolatków, którzy nigdy wcześniej nie uprawiali seksu. Trace się zarumieniła, kiedy Chase spojrzał po prostu obrażony. – On jest błyskotliwym człowiekiem. – Przesunąłem rękami przez włosy i spojrzałem między ich dwójką. – Jeśli jeszcze się nie skapował, zrobi to niedługo. – Więc czego od nas oczekujesz? – Trace wyszeptała. – Mówiłam ci, że jestem okropną aktorką… – Przestań kłamać – powiedziałem spokojnie. – Trace, kochasz go. To w porządku, że go kochasz, nie jestem głupi, wiesz. – Co? – Kilka łez spłynęło w dół jej twarzy. – O czym ty mówisz? – Nie chcę cię stracić. A w tempie w jakim idziesz, wy ludzie sprawicie, że nas zabiją nie dając nam czasu na sięgnięcie głębiej. Wszystko jest w tym, żeby sprzedać wasz związek. Dobrze? – Ale… – Dolna warga Trace drgała. – Próbujemy! – Nie. – Potrząsnąłem głową. – Kto kupił ci buty, Trace? – Co to ma wspólnego z tym co się dzieje? – Chase krzyknął. – Trace – powtórzyłem. – Kto kupił ci te cholerne buty? – Chase – wyszeptała. – Kto uratował cię przed ośmieszeniem na powitalnym przyjęciu kiedy krzyczałem na ciebie przed wszystkimi uczniami? Zamknęła oczy, kiedy pojedyncza łza spłynęła w dół jej policzka.

99

– Chase. – Kto obronił cię przed Phoenix’em? Trace nie powiedziała nic. – Kto nigdy nie opuszczał twojego cholernego boku kiedy ja słuchałem rozkazów twojego dziadka i cię odepchnąłem? I ponownie cisza. Musiałem się tego pozbyć. Musiałem to zrobić. I nie było innej drogi. – Więc jeśli o mnie chodzi, to zawsze był Chase. To nigdy nie byłem ja, Trace. To wszystko on i tylko on. Od teraz jestem innym facetem, jestem dupkiem, który zawstydził cię przed twoimi rówieśnikami, kolesiem, który groził, że cię zniszczy. I jestem niczym, a Chase? On jest twoim obrońcą. Wyszedłem z pokoju i nie patrzyłem za siebie. Nie mogłem. Wiedziałem, że jeśli to zrobię to albo opadnę na kolana i będę przepraszać za bycie takim szorstkim albo płakać pierwszy raz odkąd miałem dwanaście lat. Ja po prostu sam oddałem miłość mojego życia mojemu najlepszemu przyjacielowi – na srebrnej tacy, załączoną z błyszczącą kokardą. I nie obchodziło mnie czy zginę, ale jeśli Trace umrze? Przeze mnie? Z powodu mojej dumy i niezdolności do pokonania siebie? Modliłbym się o śmierć. Więc jeśli to oznacza, że muszę odpuścić jedyną rzecz, dla której żyję? Będzie warto. Jeśli będzie bezpieczna. To będzie warte. Powtarzałem to sobie przez resztę nocy i kiedy Trace wróciła do domu i nie powiedziała niczego przy kolacji. Powiedziałem to ponownie i znowu i kiedy otworzyłem butelkę whiskey i usiadłem w moim pokoju, powiedziałem to znowu. Dopóki nie straciłem przytomności.

***

Obudziłem się z kacem mordercą. Moja wina. Narzekając, wziąłem prysznic i poszedłem schodami, żeby złapać jakieś śniadanie zanim pójdę do Przestrzeni, żeby zobaczyć czy Phoenix zmienił swoją melodię. – Hej. – Trace siedziała na stole jedząc tosta. – Hej. – Pomachałem. Idiota. Siedziała prosto przede mną. Jej oczy nie opuściły moich. Byłem zamrożony w miejscu i mogłem dosłownie usłyszeć każde uderzenie serca w tej ciszy.

100

– Mylisz się, wiesz? – Wstała i podeszła do mnie. – Na temat wielu rzeczy… wszystkich, tak naprawdę. I jesteś dupkiem. – Ja… – Ja mówię, ty słuchasz. – Uśmiechnęła się i złapała przód mojej koszulki i pchnęła mnie w stronę spiżarni. Uderzyła mną o drzwi, dość mocno, mogę dodać i wtedy otworzyła je i popchnęła mnie. To znaczy, mogłem z nią walczyć, ale byłem tak cholernie ciekawy i napalony, że mogłem się tylko gapić. – Ja. Chcę. Ciebie. – Ściągnęła koszulkę. Co do diabła? – Tylko ciebie. – Jej jeansy były następne. Spiżarnia w jednej chwili stała się moim numerem jeden ulubionych miejsc w domu. Stojąc w niczym oprócz skandalicznie białej, koronkowej bieliźnie, wyszeptała mi do ucha. – To. Co widzisz? Co jest przed tobą, to nie tylko ja, chcąca ciebie. Chcę całego ciebie. Chcę być z tobą narażona i obnażona. Ale musisz mi pozwolić… może powodem dlaczego nie chcę otworzyć się w tej kwestii na Chase’a, to to, że on nie jest tobą, Nixon. On nie ma tego. – Położyła moją rękę na jej nagiej skórze tuż nad jej piersią. Kurwa, powoli umierałem wewnątrz. Czy ona zdawała sobie sprawę, co do cholery robiła? – On nie ma naszej historii, naszej przeszłości, naszego dramatu. Kocham go, masz rację. Kocham go tak cholernie mocno, że nie mogę sobie wyobrazić życia bez niego. Ale on i ja… nie jesteśmy tym. Więc powiedz mi, Nixon. Powiedz mi jeśli chcesz, żebym zapomniała. Zapomnę o tym, co mamy, jeśli to jest to, czego naprawdę chcesz. Jeśli chcesz, żebym wskoczyła w jego ramiona bez oglądania się do tyłu, zrobię to. Ale wiesz, że będziesz nienawidził się na zawsze za zrezygnowanie ze mnie. – Nie będę – przerwałem jej. – Nie możesz zrezygnować z czegoś, czego nigdy nie miałeś. Uderzyła mnie w twarz. – Obiecałeś, Nixon. Obiecałeś mi. Pocałowałem ją mocno w usta, zaciskając jej nadgarstki w moich rękach, kiedy przycisnąłem ja do drzwi. – Masz rację – warknąłem i odsunąłem się. – Przepraszam za ranienie nas, za ranienie ciebie, ale Trace… następnym razem, kiedy zamkniesz mnie w szafie w niczym prócz bielizny. Wykorzystam cię. Będę cię pieprzyć dopóki nie zapomnisz własnego imienia. Nie baw się ogniem i nie pieprz ze mną. Wciąż jestem dla ciebie okropny; on jest lepszy i zniosę to, co zrobiłem. A teraz przesuń się zanim naprawdę stracę kontrolę i ukradnę twoje dziewictwo obok cholernych Cheerios. Założyła ręce na piersi i patrzyła na mnie, kiedy minąłem ją i wyszedłem ze spiżarni prosto na Tex’a. 101

– Whoa! – Tex spojrzał na moją twarz a potem niżej. Jego uśmiech się poszerzył. – Zajmowałeś się biznesem w spiżarni czy pani Butterworth sprawia, że jesteś napalony? – Zamknij się. – Jest spoko! Jest naga, rozumiem to! – Tex wołał za mną, kiedy ja ścigałem się na schodach, łapiąc telefon i klucze i wybiegając z domu. Z dala od Trace, z dala od wszystkiego.

102

– Więc, chcesz o tym porozmawiać? – Przesunąłem kawę przez stół we wspólnym pokoju i czekałem aż Trace coś powie. Środy zawsze były wczesnymi dniami dla Trace i jej zajęć, ale przez to jak wyglądała wiedziałem, że złapała mniej snu niż ja. Krzyczała jego imię w nocy. Udawałem, że mnie to nie obchodzi, nawet kiedy moje serce pękało na milion kawałeczków. – Nie. – Wzięła moją pokojową ofertę i się skrzywiła. Jej ciemne włosy były spięte w ciasny kucyk. Jej biała koszula z kołnierzykiem, Eagle Elite, była wyjęta ze spódnicy i wyglądała jakby płakała. – To w porządku. – Oparłem się w fotelu i oglądałem ludzi, kiedy chodzili, każde z nich gapiące się na nas jakbyśmy, ja i Trace mieli jakąś chorobę. Trwało to od czasu, kontynuowania zajęć tej jesieni. Ludzie się gapili. Odrzucałem ich i czasami groziłem ich życiom. Spojrzałem ponownie na Trace i nie mogłem tego dłużej znieść. – Dobra – mruknąłem. – Mam zamiar wygłosić ci cholerną mowę. – Huh? – Jej głowa się poderwała. – Jaką mowę? – Tą mowę. – Odchrząknąłem i sięgnąłem przez stół, zgarniając jej rękę w moją. – Tracey, jesteś idealna. – Chase? – Starała się wyrwać dłoń, ale złapałem ją mocniej. – Wybierz mnie. Zdecyduj się na mnie – wyszeptałem. – Jestem dla ciebie lepszy… plus Nixon… zbyt wysoki. – Jest zbyt wysoki? – I łatwopalny. Naprawdę chcesz faceta, który wygląda tak strasznie? – Potrząsnąłem głową. – Nie ma mowy. Więc wybierz mnie. Bądź ze mną. Pozwól mi cię kochać, pozwól mi cię chronić, pozwól mi czcić cię. Pozwól mi wypieprzyć cię do utraty mózgu. – Dupek. – Posłała mi pęknięty uśmiech.

103

Przynajmniej się uśmiechnęła. Odchrząknąłem i uwolniłem jej dłoń. Idąc na jej stronę stołu, postawiłem ją na nogi i przechyliłem jej podbródek do mnie. – Utrzymam cię bezpieczną. – Nie martwię się o moje bezpieczeństwo. – Będę cię lepiej całować. – Ponownie, nie martwię się o całowanie. Westchnąłem wzruszając ramionami, pochylając się dopóki nasze usta nie były milimetry od siebie. Co za słodka, bolesna agonia. – Chodzi o to… – Moja dolna warga dotknęła jej. – Całowanie jest dokładnie tym, o co powinnaś się martwić. – Dlaczego? – Wypuściła oddech. Jej górna warga drżała, kiedy wydychała powietrze przez usta. – Wystarczy jeden pocałunek. Jeden pocałunek może cię uratować. Jeden pocałunek może zniszczyć twoje życie. A moje pocałunki? Lepiej, żeby cię zniszczyły, Trace. Ponieważ jeśli nie, widocznie nie robię wystarczająco dobrej roboty i żeby być szczerym – nie mogę grać, żeby uratować swoje życie, więc moje pocałunki są dokładnie tym, o co powinnaś się martwić. – Pociągnąłem jej usta palcami. – Ponieważ moje pocałunki są prawdziwe – znaczą piekielnie dużo więcej niż twoje i od teraz – nie będę się zatrzymywać. Pocałowałem ją. Nie mocno. To prawdopodobnie nawet nie wyglądało jak pocałunek. Nasze usta dotknęły się na ułamek sekundy, ale w tym krótkim połączeniu naszych ust, oddychaniu tym samym powietrzem, dokonałem wyboru. Aby dzielić się z nią moją duszą. Być jej wszystkim – nawet, jeśli to oznacza, że nie dostanę nic w zamian – ponieważ otrzymałem zgodę, żeby to zrobić więc zdecydowałem, że zamierzam ją ukraść. To nie była już zdrada – to było przetrwanie. Trace przykryła usta trzęsącą się dłonią i zamknęła oczy. – Prawdopodobnie powinniśmy iść na zajęcia. Jej policzki były pokryte pięknym rumieńcem. Skinąłem i złapałem jej dłoń. Nie pytałem o zgodę, nie potrzebowałem jej. Jeśli chodzi o mnie, była moja do ochrony, moja do uratowania i moja do wzięcia. Sprawiałem to rzeczywistym, ponieważ dla mnie takie było. – Chase, ja… –Trace wyrwała mi rękę i badała ją jakby w jakiś sposób wyrosła jej tam twarz w kontakcie z moją osobą. – Ja, um… – Wyduś to, Trace, albo się spóźnimy. – Zażartowałem. 104

– Nie wiem. – Westchnęła. – Nie wiem czy mogę to zrobić. Bez myślenia, pociągnąłem ją za rękę i podszedłem do jednego z dużych dębów. – Nie jestem nim. – Uwięziłem jej ciało przy moim, zauważając, że za każdym razem, kiedy nasze ciała wchodziły w kontakt, dosłownie drżała przy mnie. – Spójrz na mnie. Jej oczy migotały otwarte. Rozdarta. Była rozdarta i musiała się upewnić. – Możesz to zrobić – wyszeptałem ochryple. – Ponieważ kochasz Nixon’a. Prawda? Odwróciła wzrok. Była to niepewność czy tylko moja kiepska nadzieja, że czuje dokładnie to samo szarpnięcie w dole brzucha, co ja? Może to było śmieszne życzenie dla innej osoby, żeby czuć się tak paskudnie jak ty – ale tego właśnie chciałem. Byłem dla niej chory i chciałem, żeby czuła to samo do mnie. – Racja. – W końcu odpowiedziała z westchnieniem. – Ale Chase… Czuję jakbym zdradzała was obu. Kiedy jestem z nim, myślę o tobie. Zastanawiam się jak się czujesz, martwię się o ciebie, kocham cię – wiesz to. A wtedy, kiedy jestem z tobą… to boli, to boli tak cholernie mocno, ponieważ to jest tak, jakbym wbijała nóż w jego pierś za każdym razem kiedy to jest twój dotyk zamiast jego. – Cóż, cholera – zachichotałem do siebie. To znaczy, naprawdę, co innego miałem zrobić? Płakać? – Co? – Pchnęła w moją pierś. – To jest poważne. Dlaczego się śmiejesz. Wzruszyłem ramionami. – To była ładna mowa. – Dziękuję, ale… – Zamierzam ją pobić, więc uważaj. – Uciszyłem ją moimi ustami. Smakowała jak mięta i kawa. Czule, namówiłem jej usta do otwarcia ich moim językiem. Jej usta były jak aksamit – każda, cholerna część mojego ciała została uderzona przez adrenalinę – tak mocno, że oparłem rękę o drzewo, dzięki czemu moje ciało naciskało na jej. – Nie walcz z tym – wymamrotałem przy jej ustach. – Chociaż raz przestań myśleć i nie walcz z tym, Trace. To po prostu ty i ja. Nie ma mafii, nikt nie wyjdzie, żeby nas zabić i nie robimy przedstawienia. Migdalimy się, za drzewem, w college, jak normalni studenci robią. – Chwyciłem ją za ręce i pomogłem owinąć wokół mojej szyi i pchnąłem ją trochę mocniej o drzewo. Czucie jej ciała naciskającego na moje, niemal sprawiło, że odpłynąłem. Jęknąłem, kiedy zaczęła bawić się moimi włosami i wtedy jej język był w moich ustach. W moich ustach. Jej ręce. W moich włosach. Jej ciało przy moim. 105

Odsunęliśmy się. Jej oczy nie były potępiające, nie odbijało jej. Zamiast tego zmiękły, kiedy się śmiała. – To była cholernie dobra mowa. Uśmiechając się, wciągnąłem ją w moje objęcia i pocałowałem w czubek głowy. – A ludzie mówią, że cały jestem działaniem, nie mówieniem. – Um, nie. – Trace śmiała się przy mojej piersi. – Ludzie mówią, że za dużo działasz. To jest różnica, Chase. – Szczegóły. – Westchnąłem i pocałowałem ją znów w czubek głowy. To było tak, jakbym nie mógł się zatrzymać. To było takie realne, takie właściwe. – Dzięki. – Westchnęła. – Za powiedzenie tych wszystkich rzeczy, za bycie takim… świetnym. Przysięgam, jestem prawdopodobnie ostatnią osobą, jakiej chcesz do tego wszystkiego. Mój uśmiech opadł. – Co masz na myśli? – Przyznaj to. – Uderzyła mnie w ramie. – Zamierzam zabić twoją grę na resztę roku, jeśli ludzie mają myśleć, że jesteśmy razem. Potknąłem się, kiedy się wycofywałem. Czy ona mnie nabiera? Myślała, że naprawdę mówię te rzeczy, tylko, żeby powiedzieć. – Nic dziwnego, że dziewczyny wychodzą z siebie dla ciebie, Chase Winter. Całujesz jak bóg i sprawiasz, że dziewczyny zapominają, że jesteś graczem. Kurwa. Dobrze rozegrane, Trace. Dobrze rozegrane. To była cholerna tarcza friend– zone, którą odnalazła. – Zajęcia? – Tym razem ona złapała pierwsza moją dłoń. – Um, jasne, taaa. Chodźmy na zajęcia. – I modliłem się, żeby nie stracić przytomności z wyczerpania i pożądania, zanim tam dotrzemy.

106

Nadal miotałem się po moim spotkaniu z Trace i panią Butterworth tego poranka. Cholera, nigdy więcej nie popatrzę na syrop w ten sam sposób. Szkoda, że Tex prawdopodobnie nigdy nie da mi żyć z tego powodu. Drań. Szedłem przez kampus do Przestrzeni i otworzyłem drzwi magazynu. Krew oblepiała twarz Phoenix’a po ostatnim spotkaniu. Można by pomyśleć, że wyraz jego twarzy będzie mniej zadowolony, ale nic bardziej mylącego. Podniosłem krzesło i westchnąłem. – Więc… – Strzeliłem kostkami. – Dobrze spałeś? – Jak dziecko. – Jesteś już gotowy by mówić? – Nie. – Tak myślałem. – Moje kolana strzeliły, kiedy wstawałem na nogi i powoli odchodziłem od Phoenix’a. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem nóż. Światło z jedynego okna złapało jego krawędź, migocząc w ciemnym pokoju. – Ile jest warte twoje życie, dla ciebie? – Nic. W każdym wyjściu jestem martwy. Skinąłem. – Co jeśli powiem ci, że cię ukryję? Chciałbym to zrobić, wiesz. Nie dlatego, że jestem szczególnie z ciebie zadowolony, ale dlatego, że muszę wiedzieć co się do cholery dzieje i ty wydajesz się być jedynym wystarczająco głupim, żeby szczurzyć przeciwko ludziom, którzy mogą cię ukryć. – Prawdziwe. – Phoenix prychnął. – Ale to jest większe niż ty, Nixon. To jest większe niż my. – Co to ma znaczyć? – Uderzyłem nożem w stół.

107

– To nie jest nawet o nas. To o nich; to o nim i o tym co zrobił. Kurwa, nawet nie wiesz co ja wiem. Wierz mi, jeśli byś wiedział, nie zaufałbyś Chase’owi na tyle daleko na ile mógłbyś nim rzucić. – Chase? – Potrząsnąłem głową. – Co do cholery ma wspólnego Chase, z tym wszystkim? – Ma wszystko. Każda cholerna rzecz wraca do twojej rodziny. Abandonato. Jak myślisz ilu ludzi… zmarło, chroniąc sekret? Hmm? Twój ojciec zabrał to do grobu; twoja matka, błogosław jej serce, nigdy nie miała szansy, żeby powiedzieć ci prawdę; a teraz, jedyna osoba, która wie… – zachichotał i mrugnął – nie puści pary. – Skąd mam wiedzieć, że cokolwiek mówisz, jest prawdą? I dlaczego do diabła ktoś byłby na tyle głupi, żeby ci powiedzieć? – Nie powiedziano mi. Usłyszałem. – Od kogo? – Nope. – Phoenix się roześmiał. – Czy to zabija cię, że wiem coś, a ty nie? Że mały, brudny sekret twojej rodziny, zginie razem ze mną? Może to dobra rzecz. Nie chcemy zadzierać z tym jak rodzina radzi sobie ze sprawami. – Zabiję ich wszystkich – powiedziałem miękko. – Wszystkich członków twojej rodziny. Zabiję ich. – Zrób to. Wyzywam cię. – Nie powinieneś mnie zachęcać. Balansuję na krawędzi szaleństwa w tej chwili. Phoenix wzruszył ramionami. – Po pierwsze, rodzina Nicolosi dowie się, że eliminujesz członków mojej rodziny. Po drugie, to niemal niemożliwe znaleźć ich wszystkich, chyba, że twoim planem jest zhakowanie ich kont i sprawdzenie gdzie wysyłamy pieniądze, aby kupić milczenie. Widzisz, w naszej rodzinie, pieniądze mówią… prawdopodobnie dlatego, że nie ma ich wiele. Uśmiechnąłem się i schowałem nóż. – Dzięki Phoenix. Świetnie się robi z tobą interesy. Jego uśmiech opadł. – Wyślę Tex’a, żeby wylał kubeł zimnej wody na twoją twarz, więc będziesz się mógł trochę umyć. Nie chcemy, żeby w którąś z ran wdała się infekcja. – Mógłbym umrzeć, a ty prawdopodobnie uśmiechałbyś się podczas wygłaszania mojej mowy pogrzebowej. – Phoenix splunął. Zatrzymałem się plecami do niego, kiedy westchnąłem.

108

– Mylisz się. Byłeś jednym z moich najlepszych przyjaciół. Kiedy mój ojciec mnie bił, mówiłeś mi, żebym nie płakał. Kiedy powiedziałem ci, że chcę go zabić, powiedziałeś mi, że przyniesiesz mi broń. Kiedy Trace została zabrana ode mnie, mówiłeś, że wróci. A teraz? Teraz wszystko co widzę to mój ex–najlepszy przyjaciel. – Odwróciłem się do niego twarzą. – Wyglądasz jak Phoenix, z którym dorastałem, brzmisz jak on; cholera, zawsze chodziłeś dookoła tak, jakby świat był ci coś winien. Po prostu nie wiem jak do diabła znaleźliśmy się stamtąd, tu. Nigdy tego nie chciałem. Nigdy nie wybrałbym tego dla żadnego z nas. Phoenix zamknął oczy, a kiedy je otworzy, było prawie tak, jakby była między nami przepaść. Jego wybory, moja lojalność Trace, demony przeszłości – równie dobrze mogła być dożywotnia wyrwa między drzwiami a krzesłem. – Nie chciałem tego. Ale nie dano mi wyboru. Zabrano go ode mnie w chwili, kiedy dowiedziałem się prawdy. Moje tętno się podniosło. – Kto? Kto ci powiedział? – Wiem, że jestem dupkiem. – Phoenix oblizał suche usta i przerwał kontakt wzrokowy. – I wiem, że to co zrobiłem Trace jest niewybaczalne. Zazdrość jest suką i tak dalej, ale szczerze, jedyny sposób, w jaki mogę odpokutować grzechy to trzymać cię piekielnie daleko od niego, od prawdy. Zabiorę to ze sobą do grobu, ponieważ śmierć brzmi jak naprawdę zabawna rzecz, ale w chwili kiedy ci coś powiem, potępię cię i resztę twojej rodziny razem z sobą. Nic go nie zatrzyma. – Ale… – Po prostu podziękuj. – Poenix zaśmiał się gorzko. – Za oszczędzenie twojego smutnego życia. Przełknąłem. – Ale sprawa jest taka. To nigdy nie miało być na twój koszt. – Lepiej mój niż twój. – Phoenix warknął. – Zostaw mnie samego, Nixon. Wróć do domu, do twojego perfekcyjnego życia, pięknej dziewczyny i gór pieniędzy. Wróć do domu, a jeśli wrócisz, lepiej przygotuj się, żeby strzelić mi w głowę. Zamknąłem oczy. Nie mogłem patrzeć na niego, kiedy obiecałem… – Muszę przedyskutować to z resztą Elektów. – To nie wystarczy! – Phoenix krzyknął, jego głos był ochrypły od emocji. – Kiedy tworzyliśmy nasz mały klub, obiecaliśmy. Jeśli któryś z nas wpadnie w głębokie gówno, jeśli któryś z nas umieści kogoś w niebezpiecznym położeniu, zastrzelimy go. Zrób mi przysługę. Ogłusz mnie, to wszystko na czym mi zależy. Ale zastrzel mnie zanim dostaną informację, ponieważ nie wiem czy jestem wystarczająco silny, stary. Nie wiem czy jestem na tyle 109

bezinteresowny. Cholera, wiem, że nie jestem wystarczająco bezinteresowny, żeby pęknąć wiedząc, że i tak umrę. Więc, kiedy wrócisz, weź swój pistolet i różaniec. – W porządku. – Zatrzasnąłem drzwi zanim mógłbym zmienić zdanie. Zawarliśmy umowę, umowę Elektów, kiedy byliśmy nastolatkami. Znaliśmy rodzinny biznes, widzieliśmy masę wujków i przyjaciół umierających dla informacji albo umierających, ponieważ byli szczurami. Wiemy co się im stało, kiedy byli torturowani. Jednej nocy, Phoenix wszedł. Krew oblepiała jego piętnastoletnie ręce. – Zabiłem go. – Co? – Złapałem jakieś stare ubrania z podłogi. – Co masz na myśli, mówiąc, że zabiłeś go? – Wujek John. – Phoenix pociągnął nosem. – Zabiłem go. Tato powiedział, że to czas, aby mnie złamać. – Złamać cię? – powtórzyłem. – Jak… – Czas nauczyć branży. – Trzęsąc się, Phoenix opadł na kolana przede mną, łzy spływały w dół jego bladej twarzy. – Nie chciałem go skrzywdzić, ale tato powiedział, że musimy go uciszyć za to, co zrobił. – Co zrobił? Phoenix potrząsnął głową. – Nie wiem. – Otarł rękawem nos i pociągnął nim. – Myślę, że to musiało być coś naprawdę złego. – Przykro mi Phoenix. Co mogę zrobić? – Owinąłem niezręcznie rękę wokół jego ramion i westchnąłem. – Co jeśli to byłby ktoś z nas? – wyszeptał. – To mógł być jeden z nas. Co jeśli zaufam złej osobie i zostanę zabity? Co jeśli coś wkurwi mojego tatę, albo gorzej, twojego? Skuliłem się, ponieważ pomyślałem dokładnie o tym samym raz za razem, aż nie mogłem spać w nocy. – Nie chcę umrzeć w ten sposób, Nixon. – Co masz na myśli…? – Oni go pobili! – Dolna warga Phoenix’a drżała. – Bili go przed moją ciotką, a wtedy… Ja go biłem, ponieważ kazali mi i ona… – Zaczął hiperwentylować. – Ona powiedziała mi, że to w porządku. Podała mi broń i… – W porządku. – Poklepałem jego plecy. – Nie musisz o tym mówić. 110

– To nie jest jak w telewizji, Nixon. Nie jest. – Zaczął się kiwać w przód i w tył. – Jest tyle krwi i jest cisza, Nixon. Jest taka cholerna cisza, kiedy ktoś umiera. To tak, jak nagle z ich oczu znika życie i jest krew i ludzie zaczynają rozmawiać o meczu z poprzedniego wieczora zupełnie jakby ktoś właśnie nie umarł. Spojrzał na mnie. – Obiecaj mi coś. Tex wszedł do pokoju z Chase’m; obaj popatrzyli z Phoenix’a na mnie i znów na Phoenix’a. – Cokolwiek. – Uklęknąłem na podłodze, twarzą do niego. – Zawrzyjmy pakt. Nasza czwórka. – Phoenix spojrzał w górę, jego oczy były szkliste od płaczu. – Jeśli któryś z nas wdepnie w głębokie gówno, bez względu czy ze swojej winy czy nie, zrobimy tej osobie przysługę, zabijając go. Nie chcę umrzeć jako szczur. Nie chcę umrzeć w ten sposób, Nixon. Spojrzałem na Chase’a. Skinął raz i wyciągnął swój nóż, tnąc swoją dłoń i podając ostrze Tex’owi. – Obiecujemy – powiedziałem, tnąc swoją dłoń i potrząsając każdą z ich krwawych rąk, zanim wytarłem własną krew w jeansy. – Szybka śmierć. – W głowę. – Tex się zgodził. – Zrobione. Phoenix skinął głową i wstał. Złożyłem mu obietnicę. Zabawne było to, że zupełnie zapomniałem o obietnicy i teraz Phoenix przypomniał mi ją, wiedziałem, że nie mogłem tego cofnąć, nie przysięgę krwi, nie ważne ile miałem lat, kiedy ją zawierałem. Napisałem szybką wiadomość do Chase’a. GROTA BATMANA. Odpisał od razu. WD.6 Jedyna dobra strona mojego dnia, to że zobaczę znowu Trace, ale technicznie to można określić jako złe, biorąc pod uwagę, że odepchnąłem ją, niemal nagą, od siebie, tego ranka. Kurwa, wyglądała dobrze. Cholera.

6

W oryginale OMW – czyli on my way, co można przetłumaczyć jako w drodze czyli WD.

111

Piekło. Nie było wystarczających przekleństw na świecie, żeby opisać jak zirytowany byłem moją decyzją, żeby wepchnąć ją w ramiona Chase’a. Ale naprawdę, jaki miałem wybór? Potrzebowałem jej żywej bardziej niż potrzebowałem kolejnego oddechu. Nawet, jeśli to oznaczało, że nigdy nie będzie moja. Potrzebowałem, żeby była w porządku. Wszedłem do miejsca spotkań Elektów i pogrzebałem w lodówce za jakąś kanapką. Chichot przerwał moje polowanie. Co do diabła? Szepty i więcej chichotów. Zamknąłem lodówkę i poszedłem do wspólnej sypialni i otworzyłem drzwi. – Tex? Tex spadł z łóżka, używając prześcieradła, żeby zasłonić swoje ciało. Wywróciłem oczami, będąc krótko zszokowany faktem, że zobaczę moją siostrę nagą, kiedy… moje oczy zauważyły blond włosy, a nie brązowe. – Skurwysyn! – krzyknąłem i rzuciłem się po Tex’a. Jego oczy rozszerzyły się na krótko zanim się postawił. – Czekaj! – Podniósł ręce do góry. – Mogę wyjaśnić. – Zrób to szybko. – Zazgrzytałem zębami i pochyliłem się. – Ponieważ jestem pięć sekund od zabicia cię! – Mo wie! – Tex wyciągnął jedną rękę przed siebie. – Zerwaliśmy! Dobra? – Więc jeśli teraz do niej zadzwonię i zapytam jej czy wy dwoje się umawiacie, powie nie? – Nie. – Tex zaklął. – Ponieważ zdecydowaliśmy, że ta rodzina ma wystarczająco dużo dramatu, bez dodawania w to nas. – Wciąż ci nie wierzę. – Założyłem ręce na piersi. – Skradasz się i całujesz i… – Wow, naprawdę nie znasz swojej siostry tak dobrze jak myślisz, że znasz. – Mam broń. – Zauważyłem. – Nie wkurwiaj mnie. – Idź sobie! – Tex krzyknął na dziewczynę w łóżku. Złapała swoje rzeczy i poruszała się tak szybko z pokoju, jak jej nagie nogi mogły ją nieść. Tex usiadł na łóżku i przeklął. – Ona sra w gacie ze strachu, człowieku. – Kto? – Mo! – Tex krzyknął. – Widzisz? To jest to, o czym mówię! Wszyscy są tak cholernie przejęci Trace i jej dziadkiem i Lucą, ale kurwa, Nixon! Twoja siostra dopiero co straciła ojca

112

kilka miesięcy temu. Jesteś wszystkim co ma i nie ułatwiasz tego, zachowując się jakbyś był pięć sekund od stracenia tego, kiedy jesteśmy wszyscy razem. – Nie wiem o czym mówisz… – Zamknij mordę – Tex prychnął. – Znam cię odkąd miałeś trzy lata i bawiliśmy się w tej samej piaskownicy. Wariujesz z powodu Trace i założę się, że nie sypiasz, nie z Chasem w tym samym pokoju, w którym jest ona. Cholera go, za to, że to wie. – Wszystko jest pod kontrolą – warknąłem. – Nie jest! – Tex westchnął. – Kurwa, sam jestem jakiś dzień od skradzenia zioła jednemu z kolesi ojca, żebym mógł się ujarać i udawać, że nie mam czegoś wetkniętego w dupę. – Dobry plan. – Usiadłem na łóżku, twarzą do niego. – Oczywiście, nie pomyślałem o tym. – Tex narzekał. – Chodzi o to, że zostaję z Mo każdej nocy, ponieważ ma koszmary. Jest przestraszona, Nixon. Wszyscy jesteśmy. Tu nie chodzi tylko o ciebie i Trace. Tu chodzi o nas wszystkich. Ktoś sprawia, że informacje wyciekają i dopóki nie dowiemy się kto zdradza komu i kto mówi… wszyscy jesteśmy pod toporem. – On ma rację. – Chase powiedział z drzwi. Trace stała za nim, zmieszanie było na jej twarzy. – On jest nagi. – Trace wskazała na Tex’a, kiedy przykrywał się prześcieradłem i klął. – Kurwa, człowieku. – Chase zaśmiał się. – Nie wiedziałem, że jesteś tak zdesperowany, żeby zmienić drużyny, odkąd nie możesz mieć dziewczyny. – Zamknij się. – Tex i ja powiedzieliśmy razem. Wciąż się śmiejąc, Chase skinął do Tex’a. – Rozumiem, że ty i Mo nie jesteście już jedną pozycją? – Kto powiedział ‘pozycją’? – Trace trąciła go z tyłu i wywróciła oczami. – I nie, nie są już pozycją, dziwaku. Są w trakcie przerwy. – Dzięki. – Tex wtrącił. – Wiem, że Mo powiedziała ci. – Wiem wszystko. – Trace westchnęła. Schowałem ręce do kieszeni i spojrzałem na wszystkie oczekujące twarze. Nawet, jeśli Trace nie była technicznie Elektem, wszystko co miało związek z Phoenix’em, bezpośrednio dotykało jej. Podszedłem do drzwi i zamknąłem je, osłaniając nas wszystkich milczeniem, kiedy przesuwałem palcami przez włosy i kląłem. 113

– Phoenix chce, żebym go zabił. – Zrób to. – Chase prychnął. – Nie, właściwie, pozwól mi. – A to przebiegły skurwysyn. – Tex prychnął. – Przypomina o przysiędze, którą zawarliśmy tamtej nocy, co nie? – Yup. – Przygryzłem kolczyk w wardze i spojrzałem szybko na Trace. Nie było możliwe, żeby odczytać wyraz jej twarzy, ale gdybym był człowiekiem lubiącym zakłady, powiedziałbym, że jest wkurwiona. – Złożyliśmy tą cholerną przysięgę, kiedy mieliśmy po piętnaście lat. – Chase poruszył się i stanął przede mną. – Nie ma cholernych szans, że będę tak miły dla niego, nie po tym, co zrobił. – My… – dobierałem słowa ostrożnie – …złożyliśmy przysięgę. Nie bacząc na wiek, dotrzymujemy swoich obietnic. Chce, żebyśmy wypełnili ją jutro. Umrze w każdym razie. – Co? – Trace pchnęła Chase’a z drogi i podeszła do mnie. Czy to moja wina, że w chwili, kiedy weszła w zasięg moich ramion, potrzebna mi była każda uncja silnej woli, żeby nie przyciągnąć ją w swoje ramiona i całować do nieprzytomności? Cholera, tęskniłem za jej dotykiem. Tęskniłem za zwykłym byciem przy niej. To zabijało mnie powoli w środku. – Dlaczego w każdym razie umrze? – Ktoś ma coś na niego – odpowiedziałem szczerze. – Sposób, w jaki mówi, znalazł jakieś informację, których nie powinien nigdy wiedzieć i z powodu wiedzy, jaką ma, umrze w każdym razie. Boi się, że jeśli dostaną się w niepowołane ręce nie skończy się to dobrze, dla żadnego z nas. – Cóż, świetnie. – Trace położyła ręce na ustach. – Więc, co zrobimy? Kurwa. Nienawidziłem wprowadzać jej w mój świat, w moją ciemność. – Zrobimy o co prosi. Zabijemy go. – Jutro. – Tex się zgodził. – Po popołudniowych zajęciach? Trace westchnęła. – Mówicie o śmierci jakby to była wizyta u lekarza czy coś. – Śmierć zawsze jest – wymamrotałem. – Wizytą, mam na myśli. Każdy z nas ma swój czas. Czasami to nie od nas zależy, żeby go zaplanować, czasami go przeoczymy, a innym razem… – Ktoś zatroszczy się o to za ciebie. – Chase skończył. Nasze spojrzenia się spotkały. Kurwa, jakbym nie miał wystarczająco stresu w swoim życiu, wyglądał niemal… szczęśliwie. Był tylko jeden powód, dlaczego był szczęśliwy. Trace. 114

Spojrzałem między ich dwoje. Trace oparła głowę na ramieniu Chase’a i musiałem odwrócić wzrok. Jeśli będę skupiony na nich, wtedy nie będę pomagać mojej rodzinie. Będę bezużyteczny. – Muszę spojrzeć ponownie na konta De Langów. Wciąż mi się wydaje, że coś przeoczyłem. – Podrapałem się w głowę i przygryzłem wargę. – Spotkamy się w domu wieczorem. Wyszedłem z pokoju jak najszybciej mogłem. – Nixon. – Trace zawołała zza mnie. Tak blisko. – Co jest? – Odwróciłem się i próbowałem uśmiechnąć, próbowałem wyglądać szczęśliwie i obojętnie, gdy tak naprawdę moje serce trzaskało w mojej klatce piersiowej tak mocno, że bałem się, że może je usłyszeć. – Dziękuję… – Przełknęła. – Za co? – Za nie zatrzymaniem się przed niczym, aby mnie chronić. – Roześmiała się niezręcznie i spojrzała za siebie. – Ale głównie, za kochanie mnie. – Jej oczy wypełniły się łzami. – Tak cholernie mocno. Zamknąłem oczy na krótką chwilę przed otwarciem ich. Tylko tym razem zobaczyłem Chase’a idącego za nią i owijającego ręce wokół jej ramion. – Muszę iść. – Skinąłem do Chase’a i mrugnąłem do Tracey zanim wyszedłem szybkim krokiem z pokoju. Zmuszając się, żeby nie odciąć Chese’owi rąk, kiedy mój umysł odtwarzał obrazy ich, dotykających jej miękkich ramion.

115

Cholera, nienawidziłem ciszy niemal tak samo jak nienawidziłem swojego własnego odbicia. To oczy to zrobiły. Wiedziałem, że moje wyglądały jak powinny jej, jak powinny być pełne życia, ale zamiast światła – kompletna ciemność. Umrę. Ale przynajmniej oni będą bezpieczni; przynajmniej nie pójdę do piekła, chcąc zrobić coś, żeby odkupić to, co się stało. Jeśli umrę, sekret umrze ze mną, oznaczając, że nigdy nie poznają prawdy. Ale na końcu, jeśli im powiem, to będzie jak przyczepienie wielkiego celu na ich plecach. Lepiej, żebym to był ja niż oni. Pakt, który zawarliśmy tak dawno temu, nagle wydaje się najlepszą opcją. Dostanę kulkę w łeb z rąk jednego z trzech moich braci, zamiast wybijania każdego cala mojego życia przez niego przez dni. Mam tylko nadzieję, że dotrzymają obietnicy. Liczę na to; w przeciwnym razie będzie cholernie dużo krwi i to nie będzie tylko moja krew. Zimny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Nie mogłem skulić się by zyskać ciepło, nie mogłem przenieść się w róg pokoju, żeby ochronić się od przeciągu i w tamtej chwili zdałem sobie sprawę, czym było moje życie. Byłem przywiązany do krzesła, które wybrał mój ojciec, ale to ja byłem tym, który podniósł ręce w poddaniu. A z moim poddaniem, oddałem wszystko, mając nadzieję, że ochronię tych, których kocham – i ochronię siebie. Roześmiałem się – naprawdę nie było niczego innego, co mógłbym zrobić. Odmrażałem sobie dupę w tym głupim pokoju, ponieważ Nixon, najprawdopodobniej celowo, włączył klimatyzację na full, i wszystko co mój mózg mógł zrobić to powtarzać w kółko wspomnienia i wybory, sprawiając, że mój żołądek zaciskał się z obrzydzenia. Wyobrażałem sobie, że piekło było tym, czego właśnie doświadczałem. Myślałem o Mil, mojej przyrodniej siostrze. Kiedy rzeczy zrobiły się gówniane, wiedziałem, że z nią będzie w porządku. Wysłałem jej wszystko, co powinna wiedzieć – ufałem jej przede wszystkim, a w zamian, obiecała pozostać w ukryciu. Cholera, byłem szczęściarzem, że dziewczyna miała jaja 116

ze stali – ponieważ była jedyną w pieprzonym wszechświecie, która znała prawdę o mnie, o Nixonie, o rodzicach Trace – i modliłem się do boga, że na koniec – kiedy kulka będzie w mojej głowie – że znajdzie sposób, żeby uratować nasze rodziny zanim będzie za późno.

117

Utrzymałem to aż do mojego Range Rovera zanim moja kontrola pękła. Uderzyłem w fotel kierowcy pięć razy, najmocniej jak mogłem… nie pomogło. Potrzebowałem kija basebollowego, albo coś; wszystko było tak popieprzone i nie wiem ile jeszcze sobie z tym poradzę będąc w jej pobliżu – w ich pobliżu – zanim spalę swoją własną przykrywkę. – Przypomnij mi, żebym nigdy cię nie wkurzała – powiedział głos zza mnie. Odwróciłem się i zobaczyłem kobietę w moim wieku z kasztanowymi włosami i jasno– niebieskimi oczami. Nosiła mundurek Eagle Elite, ale nigdy wcześniej jej nie widziałem. – W czym mogę ci pomóc? – zapytałem, starając się jak najbardziej, nie brzmieć na strasznego. – Zależy. – Założyła okulary przeciwsłoneczne i podeszła do mnie. Była wysoka jak na laskę, prawdopodobnie metr siedemdziesiąt siedem. – Od? – Oparłem się o SUVa. – Od ciebie, tak myślę. – Sięgnęła do swojej czerwonej torebki i wyciągnęła małego pendrive’a. – Weź go. – Dlaczego? – Zatrzymałem się zanim wziąłem dysk i schowałem go do kieszeni. – Co on ma takiego, co potrzebuję? Odpowiedzi na testy semestralne? – Cóż, masz rację po części – westchnęła. – Znajdziesz kilka odpowiedzi, ale nie będą takie jakich oczekujesz. – Och taaa, a jakież to? Dziewczyna wciągnęła oddech i upadła na mnie. Złapałem ją wokół pasa i moje ręce weszły w kontakt z krwią. Mnóstwem krwi. Mój umysł był przeciążony, szybko wciągnąłem ją w ramiona i włożyłem na tylne siedzenie SUV’a. Została trafiona w plecy, ale nie mogłem powiedzieć dokładnie gdzie i nie brałem żadnych szans. Szybko zadzwoniłem do wujka Tonego, kiedy jechałem do najbliższego szpitala. 118

Odpowiedział po pierwszym sygnale. – Tak, Nixon? – Niewielki problem. Jakaś przypadkowa dziewczyna właśnie dała mi… – Dała ci co, Nixon? Nie mam czasu na słuchanie o twoich pozalekcyjnych zajęciach. Pamiętając jak się zachowywał wcześniej, skłamałem. – Powiedziała, że ma jakieś informacje dla mnie… ale została postrzelona zanim mogła coś powiedzieć. Mam ją ze sobą właśnie. Jestem w drodze do szpitala. – Nie, Nixon. Zajmiemy się tym. – Ona może umrzeć – warknąłem przez zaciśnięte zęby. – Nie pozwolę, żeby jeden z naszych się nią zajął. Potrzebuje szpitala, a nie jakiegoś kuzyna, który był kiedyś chirurgiem, który nie jest zdolny myśleć trzeźwo bez butelki wódki. – Powiedziałem… – wujek Tony odchrząknął – … że zajmiemy się tym. Nie możemy mieć żadnych strat. Nie mamy pojęcia kim jest i nie możemy zaalarmować żadnych glin. Rany postrzałowe to jak machanie czerwoną flagą przed ich oczami. Będą prowadzić dochodzenie i nie zatrzymają się przed niczym, żeby nas dorwać. – Wiem to – krzyknąłem. – Nie uważasz, że to wiem? Ale co jeśli… – Nixon. – Jego irytacja przepłynęła razem z moim imieniem, jakby to było przekleństwo częściej niż imię. – Choć raz w twoim życiu, po prostu posłuchaj kogoś, kto jest straszy i ma więcej doświadczenia niż ty. – Dobra – urwałem. – Jestem w drodze. Rozłączyłem się i zawróciłem do banku. Większość rodziny będzie tam pracując, co oznacza, że Tony powie im co się dzieje i jak się muszą przygotować. – Nie – powiedział chrapliwy głos za mną. – Nie zabieraj mnie do niego. Zignorowałem jej prośbę. Nienawidząc się przez cały czas. – On mnie zabije. – Zginiesz tak czy inaczej – powiedziałem tak delikatnie jak mogłem. – Mogę ci pomóc. – Niemal zginęłaś starając się mi pomóc. Popraw mnie, jeśli jestem w błędzie, ale jeśli to twój sposób na pomóc, to myślę, że spasuję. – Dobra. – Jej głos był słabszy. – Po prostu powiedz mu, że przykro mi, że poległam. – Komu? Powiedzieć komu? – Zatrzymałem się na światłach i odwróciłem. Uśmiechnęła się smutno. 119

– Powiedz Phoenix’owi że nawaliłam. – Phoenix’owi? Skąd do cholery znasz Phoenix’a? – Myślałam, że nie chcesz mojej pomocy. – Skrzywiła się i sięgnęła za siebie. – Dzięki bogu. Myślę, że kula mnie po prostu musnęła. Przygryzając wargę na sekundę, myślałem o tym, co muszę zrobić. Cholera, jeśli sieć się nie splątała bardziej. Z przekleństwem zjechałem na bok drogi i zakręciłem. Wyciągnąłem pistolet i wycelowałem w jej głowę. – Jeśli jesteś martwa i tak, nie powinno cię to martwić, racja? Teraz, masz dokładnie pięć sekund, aby wyłożyć sprawę, albo zastrzelę cię tutaj. I obiecuję ci, to co zaplanowałem jest łagodniejsze niż to gdzie cię zabieram. – Wiem kto zabił rodziców Tracey. Opuściłem pistolet i gapiłem się na nią. – Dobra. Kto ich zabił? – Twój ojciec. Wycelowałem pistolet z powrotem w jej głowę, tym razem z zamiarem zastrzelenia jej, z wyjątkiem, że potrząsnęła głową i wyglądała niemal… na współczującą mi. Co było dziwne, ponieważ to ona ma umrzeć. – Nie ten ojciec, którego zawsze znałeś, Nixon. Twój prawdziwy ojciec. Cóż, kurwa. Odsunąłem pistolet i strzeliłem jej w stopę. Potrzebowałem więcej krwi, żeby dowieść mojej sprawie. Krzyknęła z bólu i opadła na miejsce. – Co to do cholery to było? – Jeśli kłamiesz – wzruszyłem ramionami – wiesz, że dotrzymam obietnicy i skończę twoje życie. Jeśli mówisz prawdę, oficjalnie skłamię dla ciebie i cię ukryję. Teraz, zdejmij ubrania. – Dlaczego? – Zaczęła się trząść. Świetnie, teraz była w szoku. – Nie każ mi się powtarzać. Ściągnij swoje cholerne ubrania. – Odłożyłem pistolet i wyciągnąłem ręce, żeby mogła mi podać ubrania. Grzebiąc się z koszulą, ściągnęła ją przez głowę, a za nią poszła reszta ubrań, dopóki nie leżała w niczym oprócz stanika i majtek. – Dokumenty? – Wyciągnąłem rękę. Zamykając oczy, pchnęła torebkę do przodu. 120

– Naprawdę jesteś draniem, czyż nie? – Aw, ludzie mówią o mnie, kochanie? Zadrżała, a potem się skuliła. – Ludzie mówią, że jesteś diabłem. – Jestem o wiele gorzej. – Grzebałem w jej torebce i wyciągnąłem dowód tożsamości i niemal zemdlałem, kiedy przeczytałem nazwisko. – Emiliana De Lange? – Miło mi… – Ale to brzmi jak… – Kurwa. – Jesteś przyrodnią siostrą Phoenix’a. – Ah, tak, rudowłosa pasierbica rodziny, która nie lubi o niej mówić. Tak, to jestem ja. A teraz czy możemy się pośpieszyć zanim zemdleję? Jestem blisko tego i jak bardzo podoba mi się siedzenie nago na twoim tylnym siedzeniu, musimy jechać. – Phoenix’owi się to nie spodoba. – Phoenix może iść do diabła. Ratuje jego żałosny tyłek! – krzyknęła Emiliana. Z przekleństwem, wyszedłem z samochodu, łapią zakrwawione ubrania. Włożyłem je do bagażnika razem z dowodem tożsamości i wyciągnąłem koc, którym będzie się mogła owinąć. Wskoczyłem z powrotem do SUVa i skierowałem się do domu, dzwoniąc do wujka Tonego po drodze. – Gdzie do cholery jesteś? – krzyknął. – Jezioro Michigan. Nie dała rady. Robię to, co muszę zrobić. – Jakiś dowód tożsamości przy niej? – Nope, ale powiedziała coś o kimś chcącym ją zabić. Jakieś pomysły? Tony westchnął. – Skąd mam wiedzieć? Branża jest delikatna. Spaliłeś ubrania? – W drodze, żeby to zrobić. Utonęła tak szybko, wątpię, żeby ją znaleźli. Dam ci znać, jeśli będę mieć problemy z czyszczeniem. – W porządku, Nixon. – Na razie. Rozłączyłem się i uderzyłem dłonią w kierownicę. – Dzięki. – Jej głos był słabszy. Naprawdę muszę wyciągnąć kulę z jej stopy. Cóż, po kolei. Mieliśmy kolejną osobę do ukrycia. Ale najpierw, muszę się dowiedzieć co ona wie. Widocznie byłem bękartem. Świetnie. Dodam ten zabawny fakt do mojej listy obciążających cech. 121

Jeśli ojciec, którego nienawidziłem całe życie, nie był moim prawdziwym ojcem, to błagało o pytanie, kto nim jest? Ponieważ teraz… to również oznaczało… że nie byłem szefem. Nigdy nie byłem. Pozwolono mi odgrywać tą role – dlaczego?

122

– Nixon nas potrzebuje. – Złapałem torbę Trace i pchnąłem ją w stronę samochodu. – Tak jakby natychmiast. Jego wiadomość brzmiała szalenie. Niektóre słowa były nawet źle napisane. Wyjeżdżaliśmy w ciszy ze szkolnego parkingu. Nie mówiliśmy zbyt wiele od pocałunku czy od naszego spotkania w siedzibie głównej. Cholera, chciałbym wiedzieć o czym myśli. Sięgnąłem ponad konsolą i złapałem jej rękę. Ścisnęła moją w odpowiedzi i nie puściła. Nawet wtedy, kiedy wjeżdżaliśmy na podjazd Nixona. I nawet wtedy, kiedy szliśmy do drzwi. Próbowała. I kochałem ją za to nawet mocniej. – Kochanie, jestem w domu! – Ogłosiłem, kiedy weszliśmy przez drzwi. Nixon był pokryty krwią i pił szkocką, czystą. Co do diabła? Obok niego były zakrwawione ubrania i torebka i – moje oczy spoczęły na dziewczynie. Niemal nagiej dziewczynie leżącej na podłodze. Była zabandażowana. – Kto to do diabła jest? – Wskazałem na nią. Odwróciła się twarzą do mnie, jej oczy były otwarte w przerażeniu. W jednej chwili, sięgnęła po broń Nixona ze stołu i wycelowała nią w moją twarz. Ja miałem już pistolet wycelowany w nią. Nixon się uśmiechnął. Trace puściła moją rękę i odeszła na bok. – Chase poznaj Emilianę De… – Wiem kim jest ta suka! – krzyknąłem. 123

– Chase. – Uśmiechnęła się. – Po prostu się uspokój, musisz pozwolić przeszłości być przeszłością. – Jej kasztanowe włosy opadały w falach na jej zabandażowane, ale wciąż nagie plecy. Musiałem spojrzeć w bok zanim zrobiłbym coś głupiego. Wspomnienia wróciły do mnie. Kurwa. To było tak dawno temu. Nie myślałem, że ją jeszcze zobaczę – nikt z nas tak nie myślał. – Nie. – Zaśmiałem się gorzko, podnosząc pistolet z powrotem i celując nim w nią. – To co potrzebuje, to wpakować ci kulkę w łeb. Nixon wybuchł śmiechem. – Chase, usiądź, napij się. Ty też, Trace. Wypijmy za nasze nieszczęście. – Już wyglądał na zmarnowanego. – Straciłeś swój rozum? – Stanąłem przed Trace, blokując jej widok dwóch szalonych osób w pokoju. – Ona jest przyrodnią siostrą Phoenix’a i dlaczego do diabła jest prawie naga? – Wiem. – Nixon skrzywił się, kiedy wziął kolejny łyk szkockiej. – Powiedz mi, Chase. Jakie były twoje szesnaste urodziny w Vegas? – Skurwysyn. – Potrząsnąłem pistoletem w powietrzu. – Serio, Mil? Powiedziałaś mu? Wyszczerzyła się. – Odpuść, Chase. To był jeden raz i nie powiedziałam nikomu… – Aż do teraz. – Narzekałem, odkładając pistolet na stół. W chwili czystej głupoty, przespałem się z siostrą Phoenix’a. Obwiniam Vegas. Nie wiedziałem wtedy, ale miała czternaście lat. Czyli to były dwa dzieciaki, robiące to. Wszystko co mogło pójść źle, totalnie to zrobiło i mam na myśli totalnie źle. To było tak cholernie żenujące, że wymogłem na niej obietnicę, żeby nie mówiła nikomu. Co działało zupełnie dobrze dopóki jej mama się dowiedziała i wysłała ją do poprawczaka niedługo potem. Nie pomogło, że Phoenix nas przyłapał. Dostałem podbite oko i krwawiącą wargę. Skończyliśmy bójką na pięści, kiedy Mil została wywieziona samochodem i nigdy miała nie być widziana ponownie. Phoenix i ja przysięgliśmy, że zabierzemy to do grobu. Zgaduję, że sekret się wydał. Z mrugnięciem, odłożyła swój pistolet na stole i usiadła. – Kim jest ta dziwka? – zapytał Tex, kiedy pojawił się w pokoju z podniesioną bronią. – Co jest z wami ludzie i waszą bronią? – Trace machała rękami w powietrzu. – Odłóż to, Tex. Gapił się. Mo była tuż za nim i ogarnęła wzrokiem scenę. – Mamy zamiar kogoś zastrzelić czy coś? 124

– Czy coś. – Nixon skinął. – Po prostu powiedzmy ‘czy coś’. Chyba, że Chase naprawdę chce zastrzelić przyrodnią siostrę Phoenix’a. – Wiedziałem, że wygląda znajomo! – Tex uderzył się w nogę i roześmiał. – Co zdarza się w Vegas, zostaje w Vegas, eh, Chase? Jęknąłem w dłonie i krótko rozważałem czy nie obrócić broni w swoją stronę, jeśli to by oznaczało, że mógłbym uciec od wspomnień, żalu i zakłopotania. Mo zachichotała za nim. Och świetnie. – Każdy wie? Poważnie? – Ja nie wiedziałem. – Nixon podniósł swoją prawą rękę. – Przysięgam. Nie wiedziałem nic dopóki mi nie powiedziała i jestem przekonany, że to przez środki przeciwbólowe. – Apeluję na piątą poprawkę, dlaczego wy wszyscy macie narkotyki w domu. – Trace jęknęła, zakrywając uszy. Wywracając oczami, wyciągnąłem palce z jej uszu i spojrzałem na Nixona. – Jest trzecia popołudniu. Dlaczego do cholery pijesz? Wzruszył ramionami i wziął kolejny łyk, śledząc wzrokiem Trace, przez cały czas. Co on do cholery planował? – Muszę wiedzieć, że wy ludzie, ochronicie Emilianę. – Postawił szklankę i splótł ręce. – Niezależnie od tego co się stanie mi, obiecajcie, że ochronicie ją. Trace prychnęła. – Um, zdajesz sobie sprawę, że Chase celował do niej z broni pięć sekund temu? – Och, to. – Nixon się uśmiechnął. – Nie wypala cały czas, wątpię, żeby poznał swój cel, huh, Chase? Chwyciłem stół tak mocno, że byłem zaskoczony, że nie skruszył się w moich rękach. – Serio? Co jest z tobą do cholery, nie tak? – Tak wiele rzeczy. – Nixon wziął kolejny łyk i jego oczy zaszkliły się, kiedy patrzył przez okno. – Po prostu obiecajcie mi. – Dobra. – Tex włożył ręce między nas. – Ochronimy ją. Wymyślimy coś. Coś jest nie tak. Nixon nie zachowywał się jak on, zachowywał się jakby… kurwa, nie wiem, jakby świat się kończył, jakbyśmy w jakiś sposób go tracili, jakby miał umrzeć czy coś. – Czy to wszystko? – zapytałem. – Wszystko czego od nas potrzebujesz. – Yup. – Wziął kolejny łyk szkockiej. – Zostanie z nami na jakiś czas. – Okey. – Trace brzmiała na zdezorientowaną. Patrzyła między mnie i Nixona. 125

– Idealnie. – Nixon odepchnął się od stołu. – Ja, uh, muszę iść coś zobaczyć. Trace, mogę z tobą porozmawiać przez chwilę? – Jasne. – Zerknęła na mnie przez chwilę, zanim wróciła wzrokiem do Nixona. – Mój pokój – powiedział. – Sama. Kłamałbym gdybym powiedział, że chciałem, żeby poszła. Nie miałem pojęcia co się do diabła dzieje, ale pierwszy raz w moim życiu, nie ufałem Nixonowi, że nie zrobi czegoś głupiego. Miał to spojrzenie w oczach, to samo, jakie miał kiedy jako dzieciak widział, jak jego ojciec bije jego ma. Niechętnie patrzyłem jak Trace idzie za Nixonem w dół korytarza i zamyka drzwi. – Założę się, że marzysz, żeby być muchą na tej ścianie. – Tex wymamrotał. – Zamknij się, Tex. – Złapałem pustą szklankę Nixona i butelkę szkockiej i nalałem sobie zdrową porcję.

126

Spojrzałem na szkocką na stole, dolałem sobie sporą dawkę trunku i odłożyłem z powrotem, a wszystko to zrobiłem zanim usiadłem obok Mil na podłodze. – Więc. – Starała się zasłonić kocem jak najlepiej, ale poległa żałośnie. Nienawidziłem się za to, że faktycznie się patrzyłem. Ale byłem kolesiem; któż – mógłby – mnie winić? Nie mogłem zdecydować czy byłem bardziej zakłopotany przeszłością, którą dzieliliśmy czy faktem, że wszyscy w pokoju najprawdopodobniej wiedzieli o moich uczuciach do Trace, i współczują mi, kiedy siedzę na podłodze z dziewczyną, z którą straciłem dziewictwo. – Dobrze wyglądasz. – Powiedziałbym to samo – przekląłem i owinąłem koc wokół niej – ale wyglądasz jak piekło. Wzruszyła ramionami i pociągnęła koc wyżej, odsłaniając stopę. – Jesteś ranna? Wzięła drinka z mojej ręki i skinęła na mnie, żebym nalał jej więcej szkockiej. Po tym jak wzięła łyk, westchnęła. – Nixon mnie postrzelił. – W stopę? – Yup. – Dlaczego? – Aby udowodnić, że jest dupkiem. Starałem się ukryć uśmiech. – Może być dupkiem, ale przynajmniej cię ochrania. Dlaczego cię ochrania, tak w ogóle? I dlaczego tu jesteś? Nie powinnaś być gdzieś w szkole z internatem na Florydzie? – Nie, kiedy jestem potrzebna tutaj. – Jej oczy opadły, tak jak i dłoń. Sięgnąłem po szklankę i postawiłem ją na podłodze. 127

– Mil – namawiałem, starając się używać miłego głosu, biorąc pod uwagę, że dopiero co celowałem bronią w jej twarz. – Co się stało? – Masz jakieś żale, Chase? Um, poważnie? Spojrzałem w dół korytarza. Żale. Ładnie, pieprzenie nienawidziłem tego słowa. To wydawało się definiować to, co się ostatnio działo z moim życiem. Żałowałem, że kocham Tracey. Chciałbym nie kochać. Ale kocham. Żałuję tego, że zrobiłbym dla niej wszystko. I żałuję, że na końcu, to Nixon jest w tej sypialni, nie ja. Więc odpowiedziałem. – Jasne, myślę, że wszyscy mają. – Ja mam dużo. – A ja jestem jednym z nich? – zażartowałem. Roześmiała się. Zapomniałem jak piękny był jej śmiech. To było to, co przyciągnęło mnie do niej na początku. Zawsze śmiała się tak, jakby miała w dupie to czy ludzie ją słyszą. Mogła odrzucić głowę do tyłu i włożyć w to całe ciało; jej twarz rozświetlała się jak choinka i wpadłem w jej sieć. Przerażające, że jakaś czternastolatka urodziła się, wyglądając bardziej jakby miała dwadzieścia dwa lata. – Nah. – Spojrzała w górę swoimi jasno niebieskimi oczami i wzruszyła ramionami. – Nie jesteś żalem. – Błąd? – Yeah, wypiję za to. – Roześmiała się znowu. Z jakiegoś powodu poczułem się lepiej, jakby skupienie się na przeszłości, sprawiło, że przyszłość nie wygląda tak ponuro. – Nienawidziłam cię przez długi czas, Chase Winter. – Nienawidziłaś, jak w czasie przeszłym? – Oops, przejęzyczyłam się. Miałam na myśli ‘nienawidzę’. – Przyjąłem. – Uwiodłeś mnie. – Miałem szesnaście lat i to było ledwie uwiedzenie, Mil. Dokładnie wiedziałaś co robisz. – Najwidoczniej, ty nie. – Bardzo śmieszne. Oblizała usta. 128

– Nie żałuję cię, Chase, więc przestań użalać się nad sobą. I jeśli popatrzysz w dół korytarza jeszcze raz, walnę cię. – Jestem tak oczywisty? Potrząsnęła głową. – Jesteś żałosny. Jesteś pewny, że nie chcesz, żebym cię zastrzeliła i uwolniła z niedoli? – Zapytaj później. – Wziąłem kolejny łyk szkockiej i skrzywiłem się. – Żałuję, że nie było mnie tu dla niego – powiedziała Mil cichym głosem. – Żałuję, że gdy mnie potrzebował najbardziej, nie wierzyłam w niego. Nie dopóki nie było za późno. – Nigdy nie jest za późno, Mil. – Owinąłem rękę wokół niej. – Obiecuję, że zawsze jest szansa. – Musiałem uwierzyć w słowa, które mówiłem, ponieważ jeśli się mylę, oznaczało to, że moja przyszłość była tak samo ponura jak jej. Wow, naprawdę byliśmy żałośni. – Mówisz o Phoenix’ie? – zapytałem po kilku minutach ciszy. – Jest moim przyrodnim bratem. – Ziewnęła. – I myślę, że się spóźniłam. Nie wiem czy Nixon może to naprawić. – Naprawić co? – Moje włosy się zjeżyły. Co ona wie, czego nie wiem ja? – Mil? – Potrząsnąłem ją lekko. – Co Nixon może naprawić? – Myślisz, że pójdziemy do nieba? – Zmieniła znowu temat. Najwidoczniej prochy rzeczywiście ją kopnęły. – Mil? – Nixon powiedział, że tak. – Jej oczy trzepotały otwierając się i zamykając. – Jeśli może to naprawić, mam nadzieję, że to zrobi. – Zrobi co? – wyszeptałem. – Pójdzie do nieba. – A potem opadła na mnie. Z przekleństwem, wstałem na nogi i podniosłem ją na ręce. Nie byłem pewny gdzie Nixon ją trzymał, ale wiedziałem, że będzie mieć piekielny ból głowy, jeśli będzie spać na podłodze w ten sposób. Więc poszedłem do pokoju obok mojego i położyłem ją na łóżku. To naprawdę szkoda, że byłem zakochany w kimś innym. Ponieważ potrzebowałem towarzystwa kobiet. Nie żeby Mil się oferowała. Kurwa, jakim szczęściarzem byłem? Jedna dziewczyna, którą kocham, nawet o tym nie wie i jestem pewny jak cholera, że nie kocha mnie w ten sposób i tylko jedna inna, której mogę ufać z moimi sekretami i stylem życia, chce mnie strzelić w twarz. Wyszedłem z pokoju i przeszedłem powoli obok pokoju Nixona. 129

To cisza mi to zrobiła. Zabijała mnie od środka. I wtedy usłyszałem śmiech Trace. I poczułem to jakbym był zabijany raz za razem. Ile razy koleś może doświadczyć śmierci zanim będzie gotowy pozwolić, żeby go pochłonęła? Poszedłem poszukać więcej szkockiej i obiecałem sobie starać się bardziej z Trace. Sprawię, że będzie mnie chciała. Sprawię, że mnie wybierze. Przecież byłem dla niej lepszy. Ona po prostu tego nie widzi, ponieważ wszystko co widzi to Nixon, ale jeśli mógłbym to zmienić… jeśli mógłby po prostu… zniknąć z obrazka jak obiecał. Mielibyśmy szansę. W końcu, zranić ją, żeby ją zdobyć? Wydaje się być tego warte. Wiem, że bycie z dala od Nixona jest dla niej trudne – ale miałbym to gdzieś, jeśli byłby z dala na zawsze. Ponieważ kradnie mój powód do życia. I kiedy jej nie ma, nie czuję już dłużej, że żyję.

130

Informację Emiliany odczuwałem jakby coś wypalało mi dziurę w tyle mojego mózgu. Nie mój ojciec, nie jego syn. Nie ten, kim myślałem, że jestem. Dyskusję na temat poważnego kryzysu osobowości. Nie pomogło, że Angelo nie miał nic na wujka Tonego. Nic poważnego. Facet był czysty jak kryształ. Chodził na golfa popołudniami, pił brandy wieczorami, upewniał się, że zapoznał się ze sprawami i szedł do łóżka o jedenastej każdej, cholernej nocy. Coś było nie tak i wiedziałem, że nie zdołam sam tego rozgryźć. Potrzebowałem pomocy i planu, takiego, który prawdopodobnie zrani mnie bardziej niż innych. Ale byłem beznadziejny. Wiedząc co zrobiłem – moja przyszłość jest beznadziejna. I jeśli nie zrobię czegoś szybko – Trace też będzie. To było cięższe niż myślałem, że będzie. Cholera, chciałem się obudzić z tego koszmaru. Ale nie ważne jak mocno potrząsałem głową, jak wiele drinków wypiłem, moja rzeczywistość była taka sama. Miałem zamiar iść na całość. Miałem jedną sztuczkę i tylko jedną; i po usłyszeniu wszystkiego, co Emiliana miała do powiedzenia, wiedziałem – mój prawdziwy ojciec? Nie zatrzyma się przed niczym, aby zdobyć kontrolę nad rodziną, i teraz był czas, aby go wypłoszyć. – Potrzebuję pamiętnika twojej babci – powiedziałem Trace. – Co? – Trace się uśmiechnęła. – Myślałam, że będziemy go czytać wszyscy razem. – To było zanim. – Zanim? – Jej brwi wygięły się w pytaniu. – Zanim co? – Zanim teraz. – Wzruszyłem ramionami. – Mogę o niego prosić? Obiecuję, że oddam jak szybko będę mógł. – Po co ci on potrzebny? – Nie mogę ci tego powiedzieć. 131

– Jak długo go będziesz mieć? – Tego też nie mogę ci powiedzieć. – Nixon. – Wypowiedziała moje imię jak przekleństwo. – Co się do cholery dzieje. Och nic… po prostu masa kłamstw, śmierci, miłości, tragedii. Zapomnij o telewizji. To było gorsze. – Pamiętnik zawiera informację w sobie, kilka zagubionych szczegółów, które muszę ze sobą połączyć. – Więc to jak puzzle. – Zagryzła dolną wargę i podeszła do mojego łóżka. Złapałem zapach jej słodkich perfum, kiedy siadała na skraju i zakładała ręce na piersi. – Tak jakby. – Wzruszyłem ramionami. – Okey. – Nie patrzyła na mnie. – Możesz wziąć pamiętnik… – Dziękuję. – Odetchnąłem z ulgą. – Ale. – Spojrzała na mnie. – Chcę coś w zamian. – Nie wiedziałem, że to negocjacje. – Zaśmiałem się. – Czego chcesz? – Chcę, żebyś mnie trzymał. Oszołomiony, patrzyłem na nią. – Przepraszam, co? Trace wstała i chwyciła mnie za ręce. – Nazwij to paranoją, ale… czuję, że coś jest nie tak. Nie zachowujesz się jak zwykły, rządzący się ty. Odwróciłem wzrok, ale chwyciła mnie za podbródek, zmuszając, żebym na nią popatrzył. – Jest źle, prawda? Niezdolny do kłamstwa, skinąłem głową. – Yeah, Trace. Jest źle. – I pamiętnik mojej babci pomoże ci? – Pomoże mojej sprawie, tak. Obiecuję, że go oddam – i umieszczę go tam, gdzie zawsze będę. Przy twoim sercu. Zadrżała. – A jeśli to nie pomoże twojej sprawie? Co wtedy? Zrujnowałbym wszystko, mówiąc jej prawdę. To musiało się stać tak, jak wyobrażałem sobie w mojej głowie, ale cholera, jeśli nie czułem jakby ściany się zamykały kiedy patrzyła na 132

mnie. Zawsze zastanawiałem się jak to będzie, jak powiedzieć do widzenia komuś, kogo kochasz, wiedząc dobrze, że nigdy nie będziesz w stanie poczuć ciepła jego skóry na twojej, nigdy więcej. Nie chciałem tego dla nas. Wciąż nie chcę tego dla nas, ale żeby ją ochronić – cóż, pójdę na koniec świata, jeśli to by oznaczało, że ją ochraniam – jeśli to oznacza wygrać tą bitwę dla niej. Mogłaby wycelować bronią w moją głowę i wciąż bym to zrobił. Wciąż będę walczyć, jak długo będę mieć energię do tego… Po tym wszystkim, jeśli coś kosztuje cię absolutnie wszystko – czy naprawdę to kochałeś w pierwszej kolejności? Kosztowała mnie wszystko co miałem. I sam fakt, wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Czy była tego warta? Posłałem jej smutny uśmiech. Cholera tak, zawsze będzie warta tego. – Trace. – Ująłem jej twarz. – Musisz mnie posłuchać. – Nixon, przerażasz mnie. – Nie bój się. – Pocałowałem ją w czubek głowy. – Musisz mi zaufać, dobrze? – Dobrze. – Kocham cię. – Nixon, ja… – Nie skończyłem. – Przycisnąłem palce do jej ust. – Umrę zanim pozwolę, żeby coś ci się stało, ale… – Ale? Uśmiechnąłem się. – Ale, czasami w życiu, rzeczy nie kończą się tak, jakbyśmy chcieli, żeby się skończyły. Czasami to co chcemy aby się stało i to co się dzieje, to dwie różne rzeczy. – Nixon. – Jej usta nacisnęły na moje, delikatnie, a potem pilnie, kiedy chwyciła mnie. – Proszę nie zostawiaj mnie, proszę. Nie sądzę, żebym mogła to przeżyć jeśli to zrobisz. Nie wiem co zrobię jeśli odejdziesz. – Kto mówi, że odchodzę? – Twoje oczy – wyszeptała. – Mówisz do widzenia. Cholera, dlaczego mówisz do widzenia? Westchnąłem, dotykając czołem jej czoła. – Kochanie, zniknę tylko na chwilę, dobrze? Pamiętaj to. Jeśli nie będziesz pamiętać niczego innego, pamiętaj to. Odejdę. Ale zawsze będę tutaj. – Przycisnąłem rękę do jej piersi.

133

– A kiedy czas będzie odpowiedni… – Pocałowałem jej usta, a potem musnąłem je palcami. – Będę tutaj, całując cię, kochając cię, będąc z tobą i tylko z tobą. – Przysięgnij. – Trace owinęła ramiona wokół mojej szyi. – Przysięgnij albo ja przysięgnę, że upoluję cię sama. Śmiejąc się, pocałowałem jej nos. – Przysięgam. Do widzenia. – Emocje zatkały moje gardło. – Do widzenia. – Zamknęła oczy i pocałowała mnie mocno w usta. – Do widzenia, do widzenia, do widzenia. – Powtarzałem raz za razem, kiedy ściągałem jej koszulę przez głowę i pomagałem jej ściągnąć moją. Nie mówiliśmy. Nie byłem pewny czy mógłbym powiedzieć cokolwiek. Bałem się zepsuć ten magiczny moment, w którym obecnie byliśmy. Wiedziała. Ja wiedziałem. I potrzebowaliśmy się siebie nawzajem bardziej, niż czegokolwiek na świecie. Tylko ten jeden raz… mimo wszystko… każdy mężczyzna w swojej celi śmierci ma prawo do ostatniego życzenia, prawda? Pociągnąłem ją na łóżko i uniosłem się nad nią. Trace sięgnęła i przesunęła palcami po jej ulubionym tatuażu. Zamknąłem oczy. Jej dotyk niemal palił, taki pełny mocy, taki perfekcyjny. Całowanie ją w szyję, było moją perfekcją, moim ostatnim posiłkiem, moim ostatnim drinkiem, moim ostatnim wszystkim. Chciałem zapamiętać ten konkretny moment, kiedy moje usta dotykają jej szyi, dokładny moment, kiedy krzyczała moje imię. Chwilę, kiedy odnajdzie swoją przyjemność. Jej usta znalazły moje znowu, kiedy nasze języki skręcały się razem, walcząc, namawiając, smakując. Więcej ubrań zostało odrzuconych i wtedy była czysta skóra. Gorąca, miękka skóra dociskająca się w całości do mnie. – Jesteś pewna? – wyszeptałem. Łza spłynęła w dół jej twarzy, kiedy skinęła. – Tak.

134

Może nie powinienem być taki samolubny. Aby wziąć jedyną rzecz, którą wiedziałem, że ma do zaoferowania innemu mężczyźnie. Ale chciałem jej. Chciałem jej i jeśli nie mogłem jej mieć na zawsze, przynajmniej chciałem część jej, która nie będzie nikogo innego. Chciałem nienawidzić Chase’a w tej chwili. Chciałem nienawidzić go za to, że jest w stanie dotknąć jej w miejscach, w których ja nie jestem w stanie. Gardziłem, że to jego usta mogłyby całować te części jej bioder, gdzie jej długie nogi spotykały resztę ciała, gdzie jej słodkie krzywizny zapraszają i błagają mężczyznę o dotyk. Obiecując mu noce rozkoszy. – Kocham cię. – Chwyciłem zagłówek i spojrzałem na nią. – Kocham cię tak cholernie mocno. – Też cię kocham. – Uniosła się pode mną i pociągnęła na siebie.

***

Zostaliśmy w pokoju na resztę nocy. Wiedziałem, że Chase zakłada co się prawdopodobnie dzieje i był możliwie pijany albo naprawdę wkurwiony. O drugiej w nocy, musiałem iść. Złapałem moje rzeczy i pamiętnik, do którego Trace dała mi pozwolenie. Ostatni pocałunek na jej plecach i byłem przy drzwiach. Poszedłem do mojego samochodu i włączyłem go. Czy miałem jaja żeby to zrobić? Nie. Ale moje serce nie pozostawiało mi wyboru. Westchnąłem, kiedy zapach Trace unosił się wokół mnie. Nie powinienem tego robić. Powinienem pozwolić jej swobodnie oddać serce komuś innemu, ponieważ jeśli rzeczy pójdą źle, na zawsze znienawidzi mnie za kradzież jedynej rzeczy, którą inny mężczyzna powinien dostać. Bitwa toczyła się wewnątrz mnie. Czułem winę i byłem wdzięczny w tym samym czasie. Nie chciałem być tym facetem. Tym, który naciska dziewczynę, żeby przespała się z nim pieprząc jakieś bzdury jak: „jeśli to nasza ostatnia rac razem…” blah, blah, blah. Nie, cholera nie. To było dużo więcej niż to. To była moja egoistyczna potrzeba, żeby wiedzieć, że będzie mnie pamiętać do końca życia. Miałem tą paraliżującą konieczność, naznaczenia ją jako moją – nawet wiedząc, że na koniec nie mieliśmy szansy – ale oni mieli. Dziewczyny zawsze pamiętają rzeczy jak te. 135

Ich pierwszy pocałunek. Ich pierwszy raz. Tylko zwykle dobre dziewczyny, dziewczyny jak słodka, niewinna Trace, dają swój pierwszy raz swoim mężom i tylko im. Zastanawiałem się czy będzie wdzięczna czy wkurzona. Nie mogłem znaleźć w moim sercu nic, aby żałować tego co zrobiłem, ponieważ naprawdę wisiałem na każdej uncji miłości Trace, którą mi ofiarowała, aby przetrwać noc. Żeby zrobić to, co miałem robić. To była moja cela śmieci. Moje ostatnie zdanie. Modliłem się. Może bóg był naprawdę tak wybaczający, że po tych wszystkich grzechach, których dopuściłem się w swoim życiu dla mojej rodziny, w imię krwi – wciąż będzie wystarczająco łaskawy, żeby ochronić ją, kiedy ja wiem, że nie będę mógł. Droga była krótka. Takie drogi zwykle są, jedyny raz kiedy chcesz się guzdrać, a wszystkie światła są zielone i nie ma korków. Ochrona na kampusie była wysoka według moich instrukcji. Otworzyłem Przestrzeń i wpuściłem się. Nie mogłem go zabić, ale było coś innego, co mogłem zrobić.

136

Klamka się obróciła. Więc to było to. Umrę. Chciałbym powiedzieć, że nie byłem przerażony. Czy to boli? Czy chociaż poczuję ból i strach? Czy to będzie tak szybkie, że nie poczuję nic oprócz tego, że moje ciało wreszcie odpoczywa? Nixon wszedł w światło. Miał worek na śmieci w jednej ręce i broń w drugiej. – Phoenix. – Nixon powiedział moje imię powili, celowo. Aww kurwa, przyszedł sam. Co oznaczało, że przeżyję dużo więcej piekła niż kulka w łeb. Wizje noży, zakrwawionych kostek i strzykawek przyszły mi do głowy. – Nixon. – Nie mogłem nic poradzić na drżenie mojego głosu. Wiedziałem co nadchodzi, nie byłem totalnie nieustraszony. – Dam ci ostatnią szansę na powiedzenie mi prawdy. – Nigdy nie byłem dobry z tą całą szczerością. – Uśmiechnąłem się. – Myślę, że wezmę moją szansę ze śmiercią. – Pieprzyć to! – Nixon kopnął stół obok mnie i z przekleństwem rzucił go na bok, powodując eksplozję kurzu w powietrzu. – Dlaczego jest tak – powiedział, napiętym głosem – że ze wszystkiego gówna, jakie przeszliśmy, teraz jest czas, kiedy zdecydowałeś się rozwinąć w sobie sumienie? Wzruszyłem ramionami, starając się wyglądać obojętnie. Nixon chwycił moją koszulkę i pociągnął mnie na nogi, a wtedy spoliczkował mnie tak mocno, że poczułem to w moich paznokciach u stóp. Ukąszenie pulsowało, kiedy popchnął mnie z powrotem, sprawiając, że krzesło zmusiło mnie do skręcenia ramion w taki sposób, że byłem zdziwiony, że nic się nie złamało. Widziałem Nixona wkurwionego i widziałem go spokojnego jak cholera, kiedy kogoś przesłuchiwał, ale tej strony Nixona? To było niczym rozpacz. – Nie mogę. – W końcu wyszeptał pod nosem. – Przepraszam Phoenix. Wiem, że ci obiecałem, ale nie mogę.

137

Z ostatecznym pokręceniem głową, podszedł do odsłoniętej łazienki w rogu i zaczął łapać ręczniki. Wlał wody do wielkiego wiadra. Chwilę później wylał wiadro na moją twarz i przez sekundę myślałem, że zamierza mnie utopić. Zajęło mi kilka minut, żeby zdać sobie sprawę, co naprawdę robi – myje mnie. W rodzinie zawsze byliśmy mocnymi katolikami, ale nigdy w swoim życiu nie rozumiałem absolutnej pokory w myciu nóg grzesznika – dopóki Nixon nie zaczął czyścić ran na mojej twarzy. Słowa nie wychodziły z moich ust, kiedy kontynuował czyszczenie moich ran. Przeniósł się później do moich rąk, wycierając mieszaninę brudu i krwi. Nie powiedział nic, a ja nie byłem w stanie mówić bez tracenia mojego gówna, więc siedziałem. Zabawne, kiedy sięgasz dna, nigdy nie wyobrażasz sobie, że ktoś może rzucić ci linę. Ale on właśnie to robił. Nixon spojrzał w moją wodnistą otchłań rozpaczy i zamiast zabić mnie w jej środku, zaoferował szalupę ratunkową, jedną, na którą nie zasługiwałem. – Więc. – Nixon zanurzył myjkę w wiadrze i otarł mój policzek ostatni raz. – Ktoś przyjdzie tu jutro, żeby… – wzruszył ramionami – …zobaczyć cię. – Chłopaki – odpowiedziałem, odnajdując mój głos. Nixon nie odpowiedział. Odwiązał moje ręce i wyciągnął świeże ciuchy z worka na śmieci, rzucając nimi w moją twarz. – Załóż je i usiądź z powrotem. Moje ręce trzęsły się, kiedy powoli ściągałem zakrwawione ubrania z mojego ciała. Moje ruchy były powolne i niezręczne; moje nadgarstki bolały jak cholera po byciu związanym. Kiedy moje brudne ciuchy zostały ściągnięte, usiadłem na metalowym krześle i powoli założyłem świeżo pachnącą bluzę z kapturem przez głowę. Jeansy to zupełnie inna sprawa. Skrzywiłem się, kiedy ból przeszedł przez moje ręce na konieczność pociągnięcia szorstkiego materiału na moje wyczerpane i pokaleczone ciało. To co powinno mi zająć sekundy, zajęło mi co najmniej dziesięć minut, ale nie czułem się tak czysty od dni. Nixon wyciągnął batonik musli z kieszeni i podał mi go. Co do cholery było w jego rękawie? Albo tuczył mnie przed śmiercią albo był naprawdę pieprzonym świętym. Niech go cholera. W zasadzie połknąłem batonik w całości i czekałem aż Nixon znowu wyciągnie swój pistolet. Zamiast tego, przykuł mnie z powrotem do krzesła i odszedł do drzwi. – To wszystko? – zawołałem. – Zamierzasz po prostu odejść? Trzymał dłoń na klamce. Bez odwracania się do tyłu, odpowiedział: – Byłeś jednym z moich najlepszych przyjaciół, Phoenix. – O co ci chodzi? 138

– Każdy przyjaciel zasługuje, żeby umrzeć z odrobiną godności, nie sądzisz? – Odwrócił się, spotykając mój wzrok. – Nie ja. Uśmiechnął się. – Więc cóż, podziękuj swojej szczęśliwej gwieździe, nie jestem jedynym wykonującym wyrok w dzień sądu. Spróbuj się przespać. Masz długi tydzień przed sobą. – Nie mogę się doczekać naszego krwawego spotkania jutro – odpowiedziałem. Twarz Nixona opadła. Z kiwnięciem, otworzył drzwi i wyszedł. Zdezorientowany jak cholera, mogłem tylko siedzieć i zastanawiać się dlaczego.

139

Wszedłem do budynku i zrobiłem trzy kroki zanim usłyszałem odgłos kroków na chodniku. Minęło mniej niż kilka sekund zanim jego ludzie złapali mnie za ramiona i pociągnęli przez resztę drogi przez korytarz do wielkich, drewnianych drzwi. – Czego chcesz? – Mężczyzna z silnym akcentem zażądał. – Jest tu dla mnie. – Ostry głos powiedział od drzwi. Spojrzałem w górę, w oczy Lucy. – Zgadza się. – Masz to, o czym mówiliśmy? – Tutaj. – Wyciągnąłem dziennik. – Porozmawiajmy w środku. Skinął i weszliśmy do małej kuchni. Luca nalał mi duży kieliszek wina. – Pracujesz szybciej niż się spodziewałem. – Miałem pomoc. – Westchnąłem i wskazałem na pamiętnik. – Zatrzymam twój sekret, jeśli ty zatrzymasz mój. – Brzmiało to jak kpina, kiedy było bardziej jak zarzut. – A co mam zrobić, aby uzyskać tą małą wymianę? Wziąłem duży łyk wina. – Starałeś się to zatuszować zbyt długo, Luca. Przynajmniej przyznaj, że dużo. – Przynajmniej się… starałem. – Powinna wiedzieć, że jesteś jej wujkiem. – Trace nie musi wiedzieć takich rzeczy. Najlepiej utrzymać takie rzeczy… prywatnymi. – Jak to, jak zakochałeś się w jej babci? Rzeczy jak te? Luca uderzył pięścią w stół.

140

– Ta kobieta powinna pozostawić rzeczy samym sobie! Pisanie o tym w pamiętniku jest poza moim zrozumieniem. – To nie tak, jakby mogła komuś o tym powiedzieć. – Westchnąłem. – Ale, masz pamiętnik, masz też coś co potrzebuję… i to wciąż jest problem. – Zabójcy? Nie znalazłeś ich? – Luca chodził przede mną. – Myślałem, że przyjechałeś świętować! Nareszcie możemy umieścić przeszłość za nami, tak? – Wkrótce. – Bębniłem palcem w blat. – Odkryłem kilka informacji o moim pochodzeniu. – I? – Luca usiadł. – Dlaczego to mnie dotyczy. – Ponieważ mój prawdziwy ojciec zabił rodziców Trace. – Rozumiem. A kim on jest? Bawiłem się nóżką mojego kieliszka do wina. – Nie uwierzysz nawet jeśli ci powiem. Potrzebuję więcej dowodów niż kogoś, kto mi po prostu to mówi. Muszę go złapać. Luca skinął i zrobił niepewny łyk swojego wina. – Masz na myśli łapanie muchy. – Chodzi mi o to, żeby zrobić cholernie dobrą sieć, żeby każdy w promieniu czterdziestu mil wiedział, że jest szczurem, ale to skomplikowane. – Nasza branża zawsze taka jest. – Racja. Luca wyciągnął cygaro i je powąchał. – Mówmy jasno. Co mogę dla ciebie zrobić, Nixon? Moje serce biło jak młotem w mojej piersi, kiedy spojrzałem w jego oczy i powiedziałem: – Chcę, żebyś mnie zabił.

141

Obserwowałem go jak wychodził i nic nie zrobiłem. Nie byłem pewny czy mam prawo być wkurwiony; przecież technicznie rzecz biorąc, umawialiśmy się, prawda? Albo umawialiśmy? Nawet jeśli byłem zdezorientowany w tej sprawie i wszystko co naprawdę chciałem zrobić to utopić się w butelce czegoś. Ona była w jego sypialni. Śpiąc. I wiedziałem, że muszę iść po nią i zabrać ją do jej pokoju. Jak mógł być tak nieostrożny? Co jeśli Luca by wpadł? To było dziwne, że Nixon po prostu zostawił ją w sypialni, nie mówiąc nikomu. Co jeśli mieli oczy na domie? Albo co gorsza, co jeśli mieli kogoś wewnątrz, kto obserwował, cały cholerny czas? Kurwa. Wszedłem do pokoju i wziąłem Trace w ramiona. Zakryłem ją najlepiej jak mogłem i położyłem ją ostrożnie na jej łóżku, a wtedy położyłem się obok niej. Cóż. Nikt nigdy nie powiedział, że życie jest fair i wygląda na to, że mam do czynienia z całkiem gównianym ciosem. Nixon spał z nią, a później wyszedł. Nixon nie robi rzeczy takich jak to. Ja robię rzeczy takie jak ta. Uczucie w dole mojego brzucha nie rozproszyło się. Trace jęknęła obok mnie. Wyjęczała jego imię, nie moje, i nóż zagłębił się głębiej w moim sercu. – Śpij, Trace. Jest w porządku, jesteś bezpieczna. – Owinąłem koc wokół jej ciała i westchnąłem, kiedy się obróciła i owinęła ręce wokół mojego brzucha, myśląc, że byłem nim. I pierwszy raz w moim życiu, chciałem nim być.

***

142

Obudziło mnie głośne walenie w moje drzwi. Zegar na biurku pokazywał siódmą rano. Kto to diabła budzi nas tak wcześnie? I jak się tu dostał? Tex wiedział, żeby nie walić w moje drzwi tak wcześnie, a Nixon – cóż, zgaduję, że mógł być wkurzony. Wzdychając, zamachnąłem nogami na podłogę i wstałem, kiedy drzwi się otworzyły. – Tato? – Potarłem oczy. – Co do diabła tu robisz? – Normalnie mój tato był dobry w smsowaniu czy dzwonieniu zanim wpadł, żeby nie zostać postrzelonym na miejscu. Nigdy nie było nic wiadomo – nawet z rodziną. Co oznaczało tylko jedno. Coś było nie tak. Może Nixon go wpuścił? Potrząsnąłem głową, aby usunąć wszelkie myśli. Jego wzrok padł na Trace i znów na mnie. Zaczęła się budzić, ale nie było szans, żebym pozwolił mojemu ojcu, żeby zobaczył, że jest ledwie ubrana. Pchnąłem ją w dół i przykryłem ją kocem. – Nixon? – Nie. – Przełknąłem emocje w moim gardle. – To ja, Chase. Tato, nie widzisz, że jestem trochę zajęty? – Zirytowany spojrzałem na niego i wskazałem na Trace. – To nie może czekać. – Jego oczy wyglądały na zmęczone. Miał worki pod oczami i zmarszczki wokół jego ust były bardziej wyraźne. Zawsze był dobrze wyglądającym mężczyzną, ale w tej chwili wyglądał staro. – Co jest? Patrzył na Trace. Dlaczego do diabła, patrzy na nią? Była zakryta kocem, na litość boską! Westchnąłem. – Nie mamy całego dnia. – To Nixon. Mogłem poczuć jak powietrze w pokoju gęstnieje wokół mnie. To był jeden z tych momentów, gdzie dosłownie czułem się jakby czas stanął. Patrzyłem jak mój tato drgnął, kiedy patrzył w dół na Trace, a potem z powrotem w moje oczy. Proszę boże, nie miałem tego na myśli. Proszę, niech z nim będzie w porządku. W końcu odnalazłem mój głos i zapytałem skrzecząc: – Co z nim? – Nie żyje.

143

– To jak traktujemy zmarłych, mówi bardzo dużo o tym jak żyjemy. Dla silnych i w stanie służyć bezradnym śmierć… – zakrztusiłem się na słowo ‘śmierć’ i moje ręce się trzęsły, kiedy kontynuowałem czytanie. – Na część kruchych pozostałych… – Moje oczy spoczęły na Trace, jej ciało było oparte o Tex’a, jej oczy były puste, jakby jej dusza zniknęła do zaświatów razem z Nixonem. – …Sięga głęboko w nas, czymś podstawowym dla ludzkości. – Paul Gregory Alms. Wczesnym popołudniem, światła tańczyły wokół Holy Name Cathedral, jakby szydząc z ciemności wokół wszystkich. To było pomieszczenie z miejscami stojącymi. W ciągu dwóch dni, które zajęło nam planowanie pogrzebu, ani razu nam nie przyszło do głowy, że to będzie taka publiczna sprawa. Rodzina przyjechała z Sycylii z kondolencjami. Ludzie, których nie widziałem od lat, przyjechali, żeby potrząsnąć moją dłonią jakby to miało coś pomóc. Cholerne potrząśnięcie ręką? Żeby zwrócić mojego najlepszego przyjaciela? Cholera nie. Mo chciała, żebym powiedział mowę pochwalną. Nie zasługiwałem na ten honor – cholera, nie zasługiwałem nawet, żeby być w tym samym pokoju co trumna Nixon’a. Próbowałem przejść przez wnioski, podejmując decyzję dla Mo, ale umierałem w środku tuż obok niej. – Nixon był moim najlepszym przyjacielem. – Oblizałem usta. – Był jednym z tych dobrych. Typ człowieka, którego nigdy nie chcesz wkurzyć, ale w tym samym czasie, chcesz żeby był w twojej grupie. Wszystko co zrobił było dla innych. ‘Samolubny’ nigdy nie było słowem w jego słowniku. Myślę, że jeśli wziąć coś z dala jego niepotrzebnej śmierci, to, że żył pełnią życia, ale żył dla innych. – Mój wzrok spotkał się ze wzrokiem Trace. Łzy płynęły szybko po jej policzkach. – Żył dla tych, których kochał, zginął chroniąc to, co było dla niego najważniejsze. I za to, zasługuje na miejsce w niebie, ponieważ gdy przyszło co do czego, był w stanie poświęcić wszystko dla rodziny – dla krwi. Nie wiem jak długo będę na ziemi, ale moja modlitwa jest taka, że odejdę właśnie w ten sposób – walcząc dla jedynej prawdziwej rzeczy w naszej egzystencji.

144

Złożyłem kartkę i włożyłem ją z powrotem do kieszeni. Biorąc po dwa schodki na raz, pokonałem drogę do boku Trace i usiadłem. Ścisnęła moją dłoń tak mocno, że się skrzywiłem. Nie odstąpiłem jej boku odkąd dostaliśmy wiadomość kilka dni temu, i jestem pewny jak cholera, że nie zamierzałem zostawiać jej teraz. Reszta pogrzebu była depresyjna jak cholera. Oglądałem jak ksiądz powiedział ostatnią modlitwę o nie zrozumieniu sposobów boga, ale poważnie to wpadało jednym uchem, a wypadało drugim. To było jakby jego usta się poruszały, ale nie rozumiałem słów, które z nich wychodziły. Starałem się pozostać silny na zewnątrz. Owinąłem ramię wokół Trace i trzymałem ją blisko siebie. Trzęsła się w moich ramionach. Chciałem to naprawić. Byłem tak cholernie wkurwiony na Nixon’a. Jak mógł iść i umrzeć za nas? Każdą cząstką mojego jestestwa chciałem wskoczyć do tej cholernej dziury i otworzyć trumnę. Chciałem potrząsnąć nim, chciałem, żeby krzyknął na mnie i powiedział mi, żebym wykonywał swoją cholerną robotę. Ale był martwy. A ja byłem żywy. Trzymając jego dziewczynę. Mo była nieukojona. Oparła się o Tex’a i odmówiła nawet spojrzenia na trumnę. Nie jadła cały poranek i wciąż powtarzała, że jeśli Nixon by umarł, poczułaby to – najwidoczniej to była rzecz bliźniaków. Kiedy jedno było w niebezpieczeństwie, drugie odczuwało stratę. Zajęło nam dwie godziny, żeby przekonać ją, że go nie ma. Nawet wtedy, odmówiła uwierzenia nam i zaczęła krzyczeć jego imię po korytarzu. Trace zamknęła się w pokoju. Pomiędzy nimi dwiema, byłem gotów stracić mój cholerny umysł, nie wspominając faktu, że straciłem mojego kuzyna i najlepszego przyjaciela. Byłem wrakiem, zrujnowany i nie byłem pewny czy kiedykolwiek będę taki sam. Najwyraźniej Luca okłamał nas wszystkich. Nixon poszedł powołać się na naszą sprawę i ofiarował się jak baranek na rzeź. Mafijna lekcja numer jeden, nie rób nic szlachetnego. Bo skończysz martwy. Nixon nie był głupi. Wiedział, że to była samobójcza misja, ale i tak poszedł, zostawiając mnie, żebym ułożył fragmenty. Według mojego ojca, przyznał się, że to jego własny ojciec zabił rodziców Trace i powiedział, że pragnie kary za wszelkie przewinienia. Luca powiedział, że życie za życie, i miał dokładnie to na myśli. Chodziło mu o to, żeby zrobić przykład z Nixona – wykluczając nas wszystkich. 145

Jedna kulka w głowę. To było wszystko. Chory drań zrobił to nawet z tyłu. Myślę, że Nixon musiał wiedzieć, że to nadchodzi. Każdy z mózgiem by wiedział. A on po prostu stał tam… stał tam i nic nie zrobił. Poniósł winę. W poranek śmierci Nixona, mój ojciec otrzymał paczkę ze zdjęciami martwego ciała Nixon’a. Pierścień, który zwykł nosić – rodzinny pierścień Nixona – był dołączony. Byłem w takim zaprzeczeniu, że nie wierzyłem w to dopóki ojciec nie pokazał mi zdjęć. Kiedy ksiądz w końcu przestał mówić, wszyscy wstali z miejsc i powoli poszli za tłumem na zewnątrz. Procesja do grobu była tak długa, że policja musiała kierować ruchem. Trace i ja jechaliśmy w milczeniu całą drogę. Nie wiedziałem co powiedzieć, żeby było lepiej – nic nie sprawi, że będzie lepiej i to był problem. Część niej właśnie zniknęła, pochowana w zimnej, mokrej ziemi, a ja zostałem próbując naprawić serce, które pękło na pół.

***

Później tego wieczoru, kiedy w końcu wróciliśmy z pogrzebu, pobiegłem do łazienki i straciłem wszystko co jadłem tego dnia. Nigdy wcześniej tak mocno nie zachorowałem w całym moim życiu. Byłem w łazience godzinę, zanim Tex w końcu wszedł i powiedział mi, że Trace mnie potrzebuje. Znalazłem ją w rogu pokoju, kiwającą się w przód i w tył. Patrzyła na to cholerne zdjęcie. Kto był tak nieostrożny i zostawił je na widoku, tak w ogóle? Faceci mają zawszę te szaloną potrzebę, naprawiania rzeczy. Chciałem złożyć jej serce i trzymać w moich rękach. Chciałem ją ożywić, ale jak ożywić kogoś, kiedy twoje własne serce, rozpada się w tym samym czasie? – Trace? – Uklęknąłem przed nią i wytrąciłem zdjęcie z jej rąk. Nie płakała, co przerażało mnie. Nie powinna płakać? To znaczy, nawet ja płakałem. – Nie rozumiem – wyszeptała. Wciągnąłem ją na kolana i przytuliłem. – Kłamałbym jeśli powiedziałbym, że ja tak, Trace. Nie mam pojęcia, co on do cholery sobie myślał. Serio. Co. On. Do. Cholery. Sobie. Myślał. Zabrał jej dziewictwo. Przynajmniej zakładam, że to zrobił, a potem poszedł i został zabity? Dobrze wiedząc, że zobaczenie Lucy wiąże się z ogromną możliwością tego.

146

Choć raz w moim życiu byłem tak śmiesznie wkurzony na niego. Zły, że jedyny koleś, który nie był bezinteresownym mnichem przez ostatnie kilka lat, zrobił coś tak nierozważnego i głupiego. Co tylko dowodzi jak zdesperowany był każdej części Trace, jaką mógł ze sobą zabrać do życia po śmierci. I jeśli byłbym kompletnie szczery ze sobą, prawdopodobnie zrobiłbym to i więcej. I nie żałowałbym żadnej z cholernej rzeczy. Nie żebym mógł jej to powiedzieć. – Co teraz zrobimy? – Jej głos był tak cichy. Kurwa, przerażała mnie. – Nie wiem – odpowiedziałem szczerze. – Pójdziemy do szkoły, będziemy udawać, że nie umieramy w każdej minucie, kiedy nie ma go z nami. Będziemy żyć, pójdziemy dalej i sprawimy, żeby był z nas dumny. – Jeeezu, to brzmiało bardziej spójnie niż myślałem. Skinęła, a potem łza spłynęła w dół jej policzka, a za nią kolejne. Jej ramiona owinęły się mocno wokół mojej szyi kiedy szlochała. – Nie zostawiaj mnie, proszę, nie zostawiaj mnie. Nie mogę… Chase nie mogę tego zrobić. Proszę, proszę, proszę! Jej zęby zaczęły szczękać kiedy przywarła do mnie kurczowo. Trzymałem ją tak mocno, że było jej ciężko oddychać. – Nigdy, Trace. Słyszysz mnie? Nigdy cię nie zostawię. Załapałaś? – Chwyciłam ją tak mocno, jak tylko mogłem i zgniotłem usta do jej policzka. Niemożliwym było dla mnie pokazać jej, jaka jest dla mnie ważna – jak trzymanie jej bezpiecznej i szczęśliwej było moim priorytetem numer jeden. – Powiedz to znowu. P…proszę, powiedz to znowu. Oderwałem jej ręce od mojego ciała i złapałem jej twarz w moje ręce. – Przysięgam ci. Nigdy nie opuszczę twojego boku. – Dobrze. – Wypuściła drżący oddech. – Dobrze. Nie miałem pojęcia jak długo zostaliśmy w tej pozycji, ale wystarczająco długo, żeby moje nogi ścierpły i Trace przestała czkać. – Chase? – Tex zapukał do drzwi i wpuścił się. – Musimy się czymś zająć. – W porządku. – Pomogłem Trace wstać i poprowadziłem ją do drzwi. – Idź spędź trochę czasu z Mo. Przyjdę do ciebie niedługo, dobrze? Mogłem powiedzieć, że ostatnią rzeczą jaką chciała, to żebym wyszedł; jej oczy błagały mnie, żebym został, ale to właśnie była praca. Śmierć czy nie śmierć, mieliśmy robotę do zrobienia. W końcu, skinęła i odeszła jak zombie, w dół korytarza. – Cholera. – Tex wymamrotał pod nosem. – Nie mam pojęcia jak ona w ogóle funkcjonuje w tym momencie. 147

– Szok – wymamrotałem. – Nie wybór, którego chciałbym dokonać, Tex. – Ja też. – Ściągnął brwi. – Ale odkąd go nie ma, potrzebujemy nowego szefa. Jest pewne zamieszanie z tym, kto jest kolejny w linii, więc mężczyźni omówią i spotkają się, musimy iść zająć się ostatnim końcem. – Jakim końcem? Tex zaklął. – Phoenix. – Nienawidzę tej rodziny. Nienawidzę tego, co z nami zrobili. Jesteśmy za młodzi na to gówno. – Podrapałem się po głowie i poszedłem do blatu kuchennego po mój pistolet. Sprawdziłem czy jest załadowany i go zabezpieczyłem. – Idę z wami. – Mil pisnęła zza nas. – Nie. – Schowałem pistolet w tyle moich spodni i wyciągnąłem koszulę, żeby zakryła go. – Tak. – Uderzyła dłonią w blat. – To mój przyrodni brat. On… on jest rodziną. Po prostu pozwólcie mi iść z wami, proszę. – Żebyś mogła uratować jego żałosną dupę? – Tex splunął. – Żebym mogła uratować twoją, ty kutasie. – Mil pchnęła Tex’a w pierś i odwróciła się, patrząc na mnie. – Rodzina trzyma się razem, a ja jestem jedyną pewną rzeczą, jaką wy chłopcy teraz macie. – Jak na to wpadłaś? – prychnąłem. Uśmiechając się, wyciągnęła list z tylnej kieszeni i podała mi go. To było pismo Nixona. Cholera jasna. – Ponieważ – westchnęła – zostawił instrukcje. Niemal nie chciałem otwierać listu. Trzęsąc się, podałem go Tex’owi i kazałem mojemu żołądkowi, żeby przestał bulgotać, inaczej stracę przytomność z braku jedzenia i odwodnienia. – Co tam jest? – zapytałem Tex’a kiedy otworzył to. Jego uśmiech się powiększał, kiedy czytał, zanim na koniec zaczął się śmiać. Nie mogłem powiedzieć czy to był histeryczny śmiech – wiesz, taki kiedy śmiejący się człowiek miał zamiar oszaleć – czy on naprawdę myślał, że list był zabawny. Otarł oczy i wręczył mi list. – Zobacz sam, ale Mil idzie z nami. Wyrwałem kartkę z jego rąk i przeskanowałem ją.

148

– ‘Ona jest inteligentną suczką. Chroń ją za wszelką cenę. Gdzie idziesz, ona idzie. Pomoże ci umieścić Phoenix’a w ukryciu. To jedyny sposób. Przepraszam – za wszystko. Nixon.’ Roześmiałem się, ale mój był gorzki, bardziej bolesny. Jeśli posłuchałbym naprawdę ostrożnie, mógłbym niemal usłyszeć głos Nixon’a w pokoju i to było do dupy. Nie zasługiwał na nic z tego. Całe swoje życie spędził ochraniając innych i na koniec, kiedy była nasza kolej, żeby go chronić, kiedy potrzebował nas najbardziej – zawiedliśmy go. – Chodźmy. – Tex złapał kluczyki. Poszedłem za nim z głową w dole. Nie czułem się jakbym mógł spotkać czyjś wzrok i nie strzelić do siebie. Czy to tylko w zeszłym tygodniu rozważałem zdradę Nixona tylko dlatego, że zakochałem się w tym co nie było moje? Yeah. To powinienem być ja. Ja powinienem ponieść winę, ponieważ na koniec, Nixon miał więcej do stracenia, a ja nie mam nic. Co za kapryśnie przygnębiająca myśl.

149

Można by pomyśleć, że się trochę uspokoję do czasu, kiedy dotarliśmy do Przestrzeni, gdzie przetrzymywaliśmy Phoenix’a. Nie uspokoiłem się. Chciałem coś zastrzelić – cokolwiek. Jeśli wiewiórka skrzyżuje ze mną drogę, to nie skończy się dla niej dobrze. Cholera, jeśli pająk popatrzy na mnie śmiesznie, zamierzałem zakończyć jego życie kulką. – Wow, ładne ustawienie. – To było od Mil, kiedy weszliśmy do pokoju i włączyliśmy światła. Phoenix siedział na krześle jakby czekał na nas. Wyglądał dobrze. Dlaczego, do cholery, wyglądał dobrze? Czy Nixon go nie torturował? I dlaczego jego ubrania wyglądają na czyste? I dlaczego do cholery się do mnie uśmiecha? Zanim zdążyłem przetworzyć konsekwencję moich działań, podszedłem do niego i uderzyłem go tak mocno w szczękę, że przewrócił się ze swoim krzesłem. – Kurwa. – Tex mruknął za mną. – Mieliśmy mu pomóc, nie dawać wstrząs mózgu. Mil podeszła do mojego boku. – Prawdopodobnie sobie zasłużył. – I na więcej. – Wyciągnąłem rękę i postawiłem krzesło Phoenix’a, ustawiając je razem z nim. Chrząknąłem od tego, jak ciężkie było, już zaczynałem się pocić, kiedy jego oczy spotkały moje, z palącym pytaniem. – Jesteś albo wciąż wkurzony o mnie i Trace, albo masz problemy z gniewem. – Założę się, że oba. – Mil uśmiechnęła się do Phoenix’a. – Hej, bracie. – Mil. – Zmrużył oczy. – Wyglądasz staro. – Dzięki. Wyglądasz jak piekło. – Sięgnęła w dół i ścisnęła brodę między palcami, badając jego twarz. Kiedy skończyła, wyciągnęła broń z tylnej kieszeni i strzeliła mu w stopę. 150

– Co do diabła, Mil! – Phoenix krzyknął. – Po prostu sprawdzam twój refleks. – Mrugnęła. Tex chichotał obok mnie. – To źle, być teraz nakręconym? Wywróciłem oczami. – Więc. – Phoenix oblizał usta. – Kto będzie czynił honory? I gdzie do diabła jest Nixon? – Nixon nie jest twoją sprawą. – Głos miałem chrapliwy. Odchrząknąłem. – Już nie, przynajmniej. I choć chciałbym czynić honory i zastrzelić cię w głowę, kilka razy, ta tutaj – wskazałem na Mil – najwidoczniej ma informacje, które mogą cię uratować. Tylko, z moich obliczeń wynika, że ma około dziesięciu sekund, żeby gadać, zanim zabiję was oboje. – Odwróciłem się do Mil. – Więc. Mów. Mil wywróciła oczami. – Chase. Zawsze dramatyczny. Phoenix odetchnął i spojrzał na Mil. – Nic co wiesz, nie może mnie uratować. – Patrz i ucz się, duży bracie, patrz i ucz się. – Wyciągnęła telefon, wybrała numer i powiedziała: – Jesteśmy gotowi. W ciągu kilku sekund rozległo się pukanie do drzwi. Co do diabła? Nixon zawsze ma kamery na tym miejscu. W chwili kiedy ktoś jest za blisko budynku, wysyła nam wiadomość z alarmem. Elektryczność wciąż była, więc dlaczego kamery nie działały? Albo alarm? Czy Mil wiedziała o ochronie? – Co do cholery? – Złapałem jej ramie. – Jeśli nas oszukałaś, zabiję cię, bez wahania. Szarpnęła się wyrywając. – Nixon powiedział, żeby mi ufać, więc lepiej słuchaj go albo zdradź swoje słowa. Kurwa. Czy ona właśnie użyła słowa „zdradzić”? Skinąłem i założyłem ręce na piersi, kiedy podchodziłem do drzwi i je otwierałem. Nic nie mogłoby mnie przygotować na to, co zobaczyłem. Frank Alfero wszedł w towarzystwie Lucy. – Czy ty sobie ze mnie, kurwa, żartujesz? – krzyknąłem, będąc minutę od wyczyszczenia magazynku na mężczyźnie, który był odpowiedzialny za śmierć mojego kuzyna. – Panie Winter, proszę kontrolować poziom głosu. – Frank klepnął mnie w plecy i podszedł do Phoenix’a. – Wciąż będziesz płacić za to co zrobiłeś, czego próbowałeś z Trace. 151

– Wiem – wyszeptał. – Pomożesz nam w… polowaniu. Głowa Phoenix’a się poderwała. – Na co polujemy? – Na szczura. – To było od Lucy. Nie mogłem na niego spojrzeć. Jeśli bym spojrzał, zastrzeliłbym go i zrobił rzeczy jeszcze gorszymi. Dlaczego do cholery on tu w ogóle był? Wkurwiało mnie to w naszym świecie, zabijanie było normą jak jedzenie śniadania. Musiałem być spokojny. Wiedziałem jak to działa. Znałem zasady, ale cholera gdyby mnie nie swędziało, żeby zakończyć życie Lucy. Zabrał moją mamę i mojego kuzyna. Ale co bolało mnie najmocniej, że zniszczył życie Trace. Nigdy mu tego nie wybaczę. Może wyczuł moje rozdrażnienie albo poczuł gniew, jaki odczuwałem do niego. Odwrócił się twarzą do mnie. – Życie za życie, panie Winter. Masz szczęście, że twój przyjaciel wziął winę za powiedziane kłamstwa. – Ty skurwysynie! – Oskarżyłem go, ale Tex owinął ramiona wokół mnie, kiedy moje mięśnie zgięły się w proteście i przytrzymał mnie. Luca się roześmiał. – To tak traktujesz kogoś, kto ci pomaga? Wyzwiska i puste groźby nigdzie cię nie zaprowadzą, panie Winter. Pracujemy razem albo odejdź składać fragmenty swojej rozbitej rodziny. – Razem. – Frank już ściągał kajdanki z nadgarstków Phoenix’a. – Pracujemy razem i odsłonimy to, co powinno zostać odsłonięte dawno temu. Oczy Lucy się zasmuciły. Podszedł do pana Alfero i objął ramieniem. – Jeśli to coś warte, przepraszam. – Była. – Frank wymamrotał. – Ona była. – Cholera jasna! – Tex upuścił broń na podłogę z głośnym trzaskiem. – Cholera jasna! – Co? – Uderzyłem go. – Co się z tobą dzieje? – Wy jesteście… – Wskazał na pana Alfero i Lucę. – Wy jesteście… – Braćmi – wymamrotał Phoenix. – Są braćmi. Spojrzałem na nich dwóch. Jak mogłem nie widzieć podobieństwa wcześniej? To było niesamowite. Oczywiście Frank był dobre piętnaście lat starszy, ale obaj mieli ciemne włosy,

152

choć Franka zostały posypane szarym. Mieli te same niebieskie oczy, nos, podbródek. Naprawdę, dziwnie to było zobaczyć. – Ale… – Mój umysł pracował szybko. – Phoenix skąd to wiesz? – Phoenix dorobił się jako znakomity szpieg. Prawda, synu? – Luca splunął. – Przechodząc przez rzeczy Trace, czytając osobiste dzienniki. Następnie starając się odkryć wszystkie brudne sekrety, zobaczyłeś coś. Coś, czego nie powinieneś widzieć. I to jest problem ze szpiegowaniem. Ostatecznie można zostać złapanym. Bez słów, Phoenix zawiesił głowę. – I twój ojciec zapłacił cenę swoim życiem. Phoenix potrząsnął głową. – To nie miało zajść tak daleko. Myślałem, że pomagam. Myślałem, że jeśli go ujawnię, albo przynajmniej wywołam zamieszki w rodzinie tego dnia, to kupi mi czas, i zobaczą, że było wiele kłamstw i to nigdy nie dotyczyło mojej rodziny. I… bałem się, w porządku? Byliśmy winni mu pieniądze, a mój ojciec nic z tym nie robił i kiedy odkryłem, że nie byliśmy winni, spanikowałem. Chciałem wyłączyć go z równania. Rujnował wszystko. – Co masz na myśli? Tu nie chodzi o twoją rodzinę? – zapytałem. – Nie. – Phoenix wyglądał jakby się trząsł. – Chodzi o twoją. – Cóż, kurwa. – Tex potarł kark. – Więc co teraz zrobimy? – Będziemy w kontakcie – powiedział Frank. Phoenix skrzywił się, kiedy Frank uderzył go mocno w plecy. – Im mniej wiesz, tym lepiej dla wszystkich. Mil stała cicho w rogu pokoju. Nic nie było do dodania. – Więc, co robimy? – Błagałem. – Musi być sposób, żebyśmy mogli pomóc. – Pocałuj swoją dziewczynę. – Luca mrugnął. – Udawaj, że wszystko jest fantastyczne, ponieważ obiecuję ci, w ciągu kilku dni, wszystko będzie niczym w strasznym śnie. – Ludzie nie umierają w snach. Frank zwiesił głowę i wymamrotał modlitwę. Luca złapał broń i trzymał go po stronie Phoenix’a. – Do następnego spotkania. – Luca skinął i stanął po drugiej stronie Phoenix’a, kiedy on i Frank wyprowadzali go z pokoju. – Mil? – zapytał Tex. – Jakieś inne zabawne sekrety, o których nam nie mówisz? Wzruszyła ramionami i potrząsnęła głową.

153

Wyciągnąłem pistolet i pchnąłem ją na cementową ścianę. Skrzywiła się z bólu i zamknęła oczy, kiedy odsuwałem jej włosy moim pistoletem. – Mów. – Nie ma wiele do powiedzenia – powiedziała przez zęby. – Pozwól mi odświeżyć ci pamięć. – Wrzało we mnie. – Mój najlepszy przyjaciel umarł dzień po spotkaniu cię i teraz pozwalasz uciec swojemu przyrodniemu bratu z kolesiem, który go zabił? Który jak się składa, trzymał dziadka Trace w niewoli jak cholernego więźnia. Przycisnąłem pistolet do jej szyi, powodując, że jej gardło skręcało się przy metalu. – Nixon powiedział, żeby mnie chronić za wszelką cenę – powiedziała. – I to – uwolniłem ją z szarpnięciem, chowając broń z tyłu moich jeansów – jest jedyny powód, dla którego wciąż oddychasz. Jeśli będę cokolwiek podejrzewać, jeśli wymkniesz się, żeby się z kimś spotkać, jeśli nagle znikniesz… – przysięgałem. – Mil, upoluję cię, będę cię torturować dopóki nie będziesz błagać, żebym cię zabił i wiesz co wtedy powiem? – Co? – Potarła gardło, łzy wypełniły jej oczy. – Nie. – Uśmiechnąłem się. – Powiem cholera nie i będę dalej cię torturować. Chronię cię jak obiecałem mojemu bardzo martwemu, najlepszemu przyjacielowi – nie spraw, żebym tego żałował. – Coś jeszcze? – Wychrypiała, zadowolony z siebie uśmiech wykrzywił kąciki jej ust. Cholera, chciałem ją udusić. – Nie. – Więc wracajmy do domu. – Odsunęła się ode mnie, popychając moje ciało na bok, wystarczająco mocno, żeby mnie przewrócić. Obserwowałem ją całą drogę do samochodu, obserwowałem i czekałem na błąd. Nie ma nic do dodania – ona musiała mieć odpowiedzi.

154

Kiedy wróciliśmy do domu, byłem rozdarty między szukaniem Trace i pozwoleniu jej pobyć samej przez chwilę. To znaczy, nie mogłem nawet na siebie spojrzeć w lustrze. Winny, winny, winny, moje sumienie krzyczało na mnie. Powinienem był coś zrobił. Ale nie, utknąłem w moim własnym dramacie i zazdrości. A teraz mój najlepszy przyjaciel nie żyje. I serce miłości mojego życia, było złamane. Cholera, nie byłem nawet pewny czy wiedziała gdzie upadły fragmenty i najgorszą częścią było to, że wciąż chciałem znaleźć każdy jeden, cholerny fragment i je naprawić – naprawić wszystko. Ale nie możesz naprawić czegoś, co odmawia twojej pomocy, a w tej chwili wydaje się, że wszystko czego chce Trace, to cierpieć. – Chase? – Trace szła w moją stronę po korytarzu. Wyglądała tak jak się czułem – jak gówno. – Yeah? – Odłożyłem pistolet na stół i spotkałem się z nią w korytarzu. – Jadłaś coś? Wzruszyła ramionami. Jej oczy były zapadnięte, a włosy wyglądały na nieco zmierzwione. Wyglądała jakby się nie myła ani nie robiła nic poza patrzeniem w ścianę odkąd wyszedłem. – Trace, musisz jeść. Była jak duch. Jeśli wzruszy ramionami jeszcze raz, myślę, że stracę swoje gówno. Zamiast tego, nic nie zrobiła. Nie było żadnego wyrazu na jej twarzy, po prostu pustka. Czy załapałem? Cholera taaa, załapałem. Też mnie bolało, ale ona była cenna; była wszystkim dla Nixona. Kogo to ze mnie robi, jeśli pozwolę jej pójść tą drogą? Jeśli pozwolę jej się dąsać? To było o trudnej miłości – kurwa, znienawidzi mnie – ale potrzebuje otrząśnięcia i musi zadbać o siebie. Była żałoba i było zakopywanie duszy z tym, kogo straciłeś. Robi to drugie. 155

I niech mnie cholera, jeśli jej na to pozwolę. Złapałem jej ręce i pociągnąłem ją w dół korytarza. – Chase. – Wyrywała się. – Co robisz? Chase! Dobrze, niech będzie wkurzona. Wciągnąłem ją do łazienki i zatrzasnąłem drzwi. Jednym szybkim ruchem, miałem włączoną wodę pod prysznicem. Łazienka była ogromna; prysznic był taki, że można było chodzić pod wodą, bez konieczności przechodzenia nad niczym. To była najlepsza terapia, o której mogłem pomyśleć, inna niż upicie się i jestem święcie przekonany, że to sprawiłoby, że popełniłaby samobójstwo. – Właź. – Wskazałem na prysznic. – Albo dopomóż mi boże, rozbiorę cię do naga i wrzucę cię tam samodzielnie. Spotkała moje oczy. Wolno palący się płomień, promieniował z nich, a następnie zgasł, kiedy wzruszyła ramionami ostatni raz. – To koniec. – Złapałem ją za łokieć i pociągnąłem ją, dosłownie, pod prysznic, nas oboje, w ciuchach. Kiedy byliśmy pod wodą, trzymałem ją tam. Gorąca woda spływała po naszych twarzach. Starała się uwolnić z mojego uścisku, ale trzymałem ją tam. Wkurzony na nią za nie walczenie – za nie bycie silną jak potrzebowałem, żeby była. – Otrząśnij się z tego, do cholery, Trace. Jej nozdrza falowały, ale przynajmniej nie wzruszyła ramionami. Znowu starała się uwolnić, ale trzymałem ją mocno. Zaczęła kopać w moje łydki. Zignorowałem ukąszenia bólu promieniujące przez moje kości i krzyknąłem: – Kim jesteś? – Co? – Wiła się pod moim dotykiem. – Kim. Ty. Jesteś? – Alfero – wyszeptała. – Co Alfero robi? Nic nie powiedziała. Potrząsnąłem nią trochę. – Pieprzyć to, Trace! Co Alfero robią? – Walczymy! – krzyknęła i próbowała pchnąć mnie w pierś. – Ale nie mogę. Moje serce, jest złamane. Jest tak cholernie złamane, czuję jakbym nie mogła oddychać. – Zaczęła czkać i walczyć przeciwko mnie. 156

– Więc oddychaj we mnie. – Puściłem ją i zdjąłem mokry, czarny t–shirt. – Oddychaj w mojej atmosferze, ponieważ wtedy przynajmniej będę wiedzieć, że oddychasz. Przynajmniej mogę słyszeć twój wdech i wydech. Trace, nie mogę naprawić tego, co jest złamane i nie staram się zająć jego miejsca. Bóg wie, że nie mogę, nie ważne jak bardzo bym chciał móc. Opadła na mnie i objęła moją szyję, trzymając mnie tak mocno, że mogłem poczuć jej ciepło przez jej ubranie. – Przepraszam – westchnęła. – Będę jeść. – I co dalej? – Oderwałem ją od siebie. – Co jeszcze będziesz robić? – Walczyć. – A dlaczego masz zamiar walczyć, Trace? – wyszeptałem. Wzięła głęboki wdech. Woda płynęła przez jej pełne usta. – Bo on by tego chciał. – Cholerna racja. – Złapałem jej dłoń i pocałowałem ją. Dyszała, a następnie, w jakiś sposób, nie wiem nawet jak to się stało, całowaliśmy się. Nie – nie całowaliśmy się – pożerałem ją. Czy to źle być wdzięcznym? Być tak cholernie zagubiony w drugiej osobie, że nawet jeśli oferuje ci połamane i używane części – wciąż chwytasz się ich jak życia i śmierci i pragniesz, w jakiś sposób, że jeśli będziesz wystarczająco kochać, te części w magiczny sposób z powrotem będą razem? – Nie jestem nim, Trace – powiedziałem przy jej ustach. – Wiem. – Westchnęła w moje. – Wiem. Nasze usta się rozłączyły. Oboje zrobiliśmy krok od siebie. Cholera, jeśli nie czułem jakby część mnie umierała razem z Nixonem. Spojrzała w dół. Nasz związek miał być skomplikowany; to jedno było pewne. Ale nie zamierzałem pozwolić jej odejść – to wymagałoby boskiej interwencji, żebym ją opuścił. – Rozbieraj się. – Westchnąłem. – Co? Nie! Wtedy będę naga! Starałem się utrzymać śmiech, starałem się i poległem. Pacnęła mnie ręką i przyłączyła się do mnie. Łzy spływały w dół jej twarzy; nie byłem pewny czy były z rozbawienia czy po prostu ze zmęczenia.

157

– Trochę racja, Trace. Obiecuję, że mogę kontrolować swoje pragnienia. A teraz rozbieraj się, weźmiemy prysznic po różnych stronach, będę odwrócony przez cały czas. Nawet, jeśli zawsze wyobrażałem sobie jak wyglądasz nago… – Dupek. – Ściągnęła koszulę przez głowę. – Zawsze. – Mrugnąłem. – Zawsze będę dla ciebie dupkiem. – Jak słodko. – Wyszła ze spodenek treningowych, które miała na sobie i ściągnęła resztę ubrań. Jak bardzo chciałem przycisnąć ją do ściany, nie mogłem. Ponieważ byłem cholernie pewny, że ostatnia osoba, która widziała ją w ten sposób, to Nixon. Nie zabiorę jej tego wspomnienia. Nie wymienię go na kawałki mnie – tak, że w moim sercu będzie ostatnia zdrada, więc odwróciłem się, ściągnąłem swoje ciuchy i wziąłem prysznic z nią. Nie dotknęliśmy się ponownie. Nie wspominaliśmy pocałunku. I w końcu. Sprawiłem, że się śmiała, dwa razy. Co w zasadzie oznaczało, że jestem hardkorowy. Potrzebowałem jej śmiechu bardziej niż sobie zdawała. Jej śmiech mówił, że nawet jeśli boli jak cholera… zmierzamy w dobrą stronę… Pewnego dnia, może nie dzisiaj, będziemy mogli ozdrowieć.

158

– Więc, to jest zabawa – mruknąłem, zastanawiając się dlaczego dosłownie siedzę stopę od najstraszniejszego szefa mafii znanego w Sycylii. Uśmiechnął się i nie powiedział nic, kiedy Frank, morderca mojego ojca, trzymał broń wycelowaną w moją głowę. Kijowa sytuacja. Definitywnie kijowa sytuacja. – Nigdy nie powiedziałem dziękuję. – Odchrząknąłem i starałem się nie brzmieć na tak przerażonego jak się czułem. – Za? – odpowiedział Frank. – Zabicie mojego ojca, oczywiście. Frank prychnął. – Nie mogę powiedzieć czy jesteś zdenerwowany, że pokonałem cię pięścią, czy naprawdę masz na myśli to co mówisz. – Gdyby nie on to zrobił, ja bym musiał. – Luca pisnął z przedniego siedzenia. Kierowca zabierał nas przez serię poddziałów, niemal fundując mi zawroty głowy jak drzewa i perfekcyjne domy przelatywały za oknem. – Możesz powtórzyć? – zapytałem. – Twój ojciec, mam nadzieję, że smaży się w piekle. – Luca powiedział lakonicznie. – I mam nadzieję, że kiedy go tam spotkam, będzie przeżywać swoją śmierć z moich rąk przez wieczność. Kurwa. Naprawdę miałem nadzieję, że to nie Luca zamierza mnie zabić. Wiem, że już zdążyłem go wkurzyć na tyle, że wystarczy na całe życie tortur – co błagało o pytanie, dlaczego wciąż zasysam powietrze, kiedy było zupełnie jasne, że kilka tygodni temu go oszukałem, albo nawet kiedy mówił – skończył ze mną. – Dlaczego jestem tu… – Nie teraz. – Luca uciął. – Nie jest bezpiecznie.

159

– Racja. Nigdy nie jest – wymamrotałem. – Masz szczęście, że cię potrzebuję. Jeśli byłbym tobą, modliłbym się o moją duszę – ponieważ jeśli to się skończy źle – twoja będzie potępiona razem z twoim ojcem. – Nie mogę modlić się o coś, czego nigdy nie miałem.

160

Zawsze nienawidziłem “rodzinnych” spotkań. Dla normalnych ludzi, spotkanie rodzinne oznaczało rozmowę o godzinie policyjnej, albo może wieczorną grę. Racja. Nasze gry zawierały krew i pistolety. Jestem całkiem pewny, że rodzinne spotkania w moim domu były jak zapraszanie diabła na kolację. Jedyna rzecz, na którą naprawdę nie mogłem wpaść to dlaczego z wszystkich możliwych miejsc, spotykaliśmy się w moim domu. To znaczy, rozumiem, że Nixona nie było, ale Mo była, i odkąd rodzina była the family, to wydawało się dziwne. W każdym razie, to było całkiem możliwe, że mój ojciec pomyślał, że to będzie zbyt trudne zostać u Nixona. Założyłem ładne, czarne spodnie i białą koszulę z zielonym krawatem. Inna rzecz o rodzinnych spotkaniach? Trzeba być z szacunkiem. Mój ojciec nienawidził, że mam tatuaże, mówi, że sprawiają, że wyglądam jak punk, co tylko zachęciło mnie, żeby mieć więcej. Chciał, żebym zasłaniał je podczas spotkań. To zawsze było trudniejsze dla Nixona, biorąc pod uwagę, że miał tatuaże nawet za uchem, nie wspominając o kolczyku w wardze, który wkurwiał wszystkich, których spotkał. Zbuntował się, ponieważ to była jedyna kontrola nad jego życiem, jaką miał – to co zrobił z ciałem, to było jego i tylko jego. Poza tym, jego życie, podróż, którą podążał, była solidnie zaplanowana dla niego. – Chase? – Mój ojciec zawołał z dołu. – Idę. – Złapałem pistolet i napisałem szybką wiadomość do Trace, żeby trzymała się z dala od kłopotów i trzymała drzwi zamknięte. Dom Abandonato był jak pieprzona forteca – ale to wciąż nie sprawiało, że czułem się choć trochę lepiej, zostawiając ją samą, zwłaszcza w jej emocjonalnym stanie. Rodzina Abandonato była duża. Wszyscy byli obecni, a przynajmniej wszyscy mężczyźni. Zazwyczaj, kobiety spotykały się z nami na posiłek, a później szliśmy własnymi

161

drogami. Mężczyźni szli do osobnego pokoju, porozmawiać o biznesie i palić cygara, a kobiety plotkowały w kuchni. Mogłeś powiedzieć, że to nie było zwyczajne spotkanie. Wszyscy, i mam na myśli wszyscy, wyglądali jakby złapali tylko godzinę snu. Przyciszone mruknięcia dochodziły z salonu, kiedy do niego wszedłem. Dlaczego wszyscy się na mnie gapili? Kurwa, mogli zobaczyć tatuaże przez moją białą koszulę? Czując się niezręcznie, skinąłem raz i wszedłem, kierując się do baru, żeby zrobić sobie drinka. Potrzebowałem czegoś mocnego, jeśli miałem przejść przez tą noc. Sama rozmowa o Nixonie sprawiała, że robiłem się chory. – Jak leci? – Tex pojawił się u mego boku. – Och, wiesz. – Wzruszyłem ramionami i wziąłem łyk czystej whiskey. – Fantastycznie. Tex się zaśmiał. – Co? – Nic. – Nalał sobie podobnego drinka, tylko on dodał więcej whiskey do swojej szklanki. – To po prostu, może ty i Nixon byliście bardziej podobni niż zdajesz sobie sprawę. To jest jakby zostawił swój ciemny nastrój z tobą, razem z kijem, który permanentnie stopił się w twojej dupie. – Dzięki, stary. – Uśmiechnąłem się słabo, nie dlatego, że myślałem, że był zabawny ale dlatego, że jego słowa aktualnie sprawiły, że poczułem się lepiej. Sprawiły, że czułem się jakby w jakiś sposób, Nixon wciąż był z nami. Mój ojciec odchrząknął i stuknął w swoją szklankę. – Czy wszyscy siedzą wygodnie? Mamy wiele do omówienia. Tex i ja usiedliśmy obok kominka i czekaliśmy. Kilku mężczyzn narzekało, ale wszyscy byli uspokojeni kiedy mój ojciec znów zaczął mówić. – Podczas gdy opłakujemy Nixona… – westchnął – …jesteśmy wdzięczni za poświęcenie jakiego się dokonał, żeby uratować rodzinę. Kilku mężczyzn skinęło w zgodzie, kiedy inni zrobili znak krzyża na ich piersiach i całowali swoje palce w modlitwie. – Niech bóg go błogosławi. – Głos mojego ojca był zakrztuszony. – Niech Bóg czuwa nad tą rodziną. – Amen. – Wszyscy powiedzieliśmy razem, robiąc zamaszysty ruch od naszych głów do serca i przez pierś. 162

– Teraz. – Mój ojciec klasnął w ręce. – Mam nadzieję, że możemy przejść obok morderstwa, które miało miejsce tak dawno temu. Śmierć Nixon’a dowodzi, że życie za życie. Rodzina Nicolosi egzekwowała prawo, a my nie będziemy już szukać czegoś, co już więcej nie ma wartości dla tej rodziny. To nie współgrało ze mną, ponieważ wciąż chciałem dowiedzieć się, kto zabił rodziców Trace i wiedziałem, że nie było mowy, żeby ojciec Nixona zlecił to morderstwo. Po pierwsze, był lepszym zabójcą niż to. Został wrobiony i jeśli to nie była robota De Lange… wtedy to musiał być ktoś inny. Ktoś, kto miał wystarczająco powodów, żeby wyeliminować nie tylko rodzinę Trace ale również Nixon’a. – …to ma tylko sens, żeby utrzymać to w rodzinie. – Skończył mój ojciec. Odpłynąłem przy pierwszej części, ale zakładam, że robił to w czym był najlepszy. Przejmował kontrolę. – Kto? – Mój kuzyn Vin się odezwał. – Jedynym wyborem będziesz ty, ale… – Nie wyprzedzajmy faktów. – Mój ojciec podniósł ręce w górę. – Nie chcę tej roboty. Moją robotą jest bycie prawą ręką tego, kto sprawuje kontrolę. Lubię to w ten sposób i choć naturalnie to spadnie na mnie… Wierzę, że jest ktoś kto zasługuje na to, ośmielę się powiedzieć, nawet bardziej niż Nixon. Zmieszany, rozejrzałem się po pokoju. Kto do diabła zasługuje, żeby prowadzić tą rodzinę bardziej niż Nixon? Jego ojciec był szefem, i jego ojciec przed nim? Wkurzony, miałem zamiar wyjść z pokoju, kiedy usłyszałem moje imię. – Chase. – Mój ojciec żądał. – Proszę wstań. Chciałem powiedzieć, nie dzięki, ale nie mogłem znieważyć mojego ojca przed wszystkimi. Na trzęsących się nogach, podszedłem na środek pokoju. Oczy wszystkich były na mnie. Poczułem gorąco, a później zimno na całym ciele. To się nie mogło dziać – było za wcześnie. Nigdy tego nie chciałem. Mój ojciec wyciągnął coś z kieszeni. – Nominuję mojego syna, Chase’a. Najlepszego przyjaciela Nixon’a i prawą rękę. Był tu od samego początku; widział okropności dzieciństwa Nixon’a i stał przy jego boku podczas śledztwa, idąc tak daleko, że zapisał się do Eagle Elite, aby odkryć mordercę. Uratował życie Tracey Alfero. Jest jedyny, który zasługuje na ten tytuł bardziej niż nawet ja. Oszołomiony, stałem tam, mając nadzieję, że boże, ci ludzie pomyślą, że mój ojciec jest pijany i plecie kompletne bzdury. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale było za późno. – Ja drugi. – Vin podniósł rękę. – Trzeci. – Czwarty.

163

Mężczyźni utrzymali zgodę, a z każdą zgodą czułem się jakbym nie mógł oddychać. To nie powinno się dziać. Nie chciałem tego. Nigdy nie chciałem. Wyobrażałem sobie co się ze mną działo, czując się jak niewolnik, jakbym widział siebie, sprzedanego za największą cenę, wiedząc, że życie nigdy nie będzie już moje. – To musi być jednomyślne. – Mój ojciec odchrząknął i spojrzał na Tex’a. Moje oczy błagały. Patrzyłem na niego z góry. Mocno. Zamierzałem skopać mu dupę jeśli podniesie rękę. – Przykro mi, Chase. – Tex zamknął oczy i podniósł dłoń. Słowa nie przychodziły. Nie mogłem myśleć. Nie ze wszystkimi gapiącymi się na mnie, nie z moim ojcem trzymającym moją rękę w powietrzu. A kiedy wsunął pierścień na moją prawą dłoń, niemal zwymiotowałem. Pierścień Nixon’a. Powiedziałem, że chciałbym być nim. A teraz jestem. Zamknąłem oczy, aby utrzymać łzy wściekłości. To nigdy nie powinno potoczyć się w ten sposób. A teraz utknąłem tak, jak on, przykuty do rodziny na więcej niż jeden sposób i biedna Trace – historia się powtarza.

164

– Wszystko w porządku, stary? – Tex przyniósł mi piątą szklankę whiskey i uderzył mnie w tył głowy. – Użyj kija basebollowego zamiast dłoni i dam ci znać. – Łyknąłem drinka i pozwoliłem alkoholowi spłynąć w dół gardła. – Przepraszam. – Jesteś dupkiem. – Splunąłem. – Wszystko co miałeś zrobić to powiedzieć nie. – Moje słowa zaczęły już przypominać bełkot, ale nie obchodziło mnie to. – Wiem to. – Tex usiadł obok mnie. – Ale twój ojciec ma rację. On nie jest facetem do tej roboty, ty jesteś. Może przez zajęcie jego miejsca, naprawisz rzeczy. – Nie radzę sobie dobrze, będąc pod presją. – Wziąłem kolejny łyk. – Poważnie? – Tex się roześmiał. – Chase, zawsze sobie dobrze radzisz pod presją. No dawaj, z naszej czwórki, to zawsze ty byłeś tym strasznym. Ten, który nigdy nie płakał i śmiał się, kiedy my płakaliśmy. Kiedy spadłeś z drzewa, kiedy miałeś cztery lata, nastawiłeś swoją rękę zanim powiedziałeś twojej ma, że musisz jechać do lekarza. – To się cholernie różni od złamanej ręki. – Skuliłem się. – Taaa, cóż. – Tex westchnął. – Przynajmniej teraz masz władzę, żeby ochronić tych, których kochasz – tych, których oboje kochamy. – Mo? – zapytałem. Skinął. – Nie radzi sobie dobrze. To znaczy, straciła ojca – przyznaję, że był dupkiem, ale ona nigdy nie widziała tej jego strony, wszystko zostawił dla Nixon’a. A potem jej brat? Jej bliźniak? Czy możesz sobie chociaż wyobrazić przez co ona teraz przechodzi? – Nie. – Oblizałem usta. – Słyszałem, że to jest gorsze dla bliźniąt, nigdy nie są takie same… po.

165

– Nie chce ze mną rozmawiać. – Tex uderzył nogę dłonią. – Powtarza, że jest w porządku, ale myślę, że jest po prostu odrętwiała. – Zawsze możesz spróbować ten cały trudny miłosny kąt. – Yeah, i jak to działa na Trace? Masz szczęście, że nie wycelowała w ciebie broni czy coś. Ze śmiechem wziąłem kolejny łyk drinka. – Prawda. Ale było warto. Przynajmniej z powrotem ma swój ogień. Nastała chwila ciszy, aż Tex powiedział: – Wiem, że ją kochasz. – Tak cholernie mocno – odpowiedziałem szczerze. Widocznie whiskey zaczęła działać. – Trochę do dupy. – Yeah. – Potrząsnąłem lodem w szklance i patrzyłem w ziemię. – Czuję się tak źle. Jego dziewczyna, jego tytuł, jego pieniądze? To musi być jakiś okrutny żart, wiesz? Nie mogę przestać zastanawiać się jak to się ma z tą całą zabawą z Frankiem i Lucą. – Też o tym myślałem. – Tex podrapał się w głowę. – Powiedzieli, żeby zachowywać się normalnie i robić to, co robiliśmy. – Yeah, powiedzieli też, żebym pocałował moją dziewczynę, co oznacza, że widocznie wciąż nie wiedzą, że to wszystko było grą. – Albo właśnie wiedzą – zaproponował Tex. – Może to był jego sposób, żeby dać ci zgodę. – Zgodę? – Prychnąłem. – Zgodzę na całowanie dziewczyny, która za każdym, cholernym razem, kiedy dotykam jej ust, wyobraża sobie Nixona. Cześć, Chase, witaj w piekle na ziemi. Och, czekaj, obozuję w nim od miesięcy. – Tak tylko mówię. – Taaa, więc przestań mówić. – Wstałem z fotela. – Chodźmy sprawdzić dziewczyny. Muszę się stąd wydostać.

***

Znalazłem tatę i powiedziałem mu, że wychodzę. – Nie możesz wyjść. – Złapał moje ramię. – Są rzeczy, które musimy przedyskutować.

166

– Powinieneś chyba poczekać aż nie będę pijany. – Wyrwałem się zjego uścisku. – Jutro. Porozmawiamy jutro. – Dobra. – Wsunął mi coś do kieszeni spodni. – Zrób sobie przysługę i zwiąż wszystkie luźne końce, prędzej niż później. – Luźne końce? – Potrząsnąłem moją niewyraźną głową. – Wszyscy nie żyją, czy nie zauważyłeś? – Nie wszyscy. – Uśmiechnął się i uderzył mnie w ramię. – Teraz, wykonuj swoją robotę. Czy on właśnie mi groził? I kim do cholery jest luźny koniec? – Gotowy? – Tex wyciągnął klucze i potrząsnął nimi. – Ja prowadzę, bo nie jestem pewny czy nie zobaczylibyśmy Nixona wcześniej niż później. – Racja. – Poszedłem za nim do drzwi. Jak tylko byłem w samochodzie, wyciągnąłem kopertę z kieszeni. Wewnątrz było zdjęcie Mil z twarzą skreśloną na czerwono. I zdjęcia Nixona i Trace. Oboje z uśmiechem i czerwonymi, okropnymi znakami na ich twarzach. – Zatrzymaj się! – krzyknąłem. – Jesteśmy na autostradzie! Nie mogę się po prostu zatrzymać! – Tex odkrzyknął. – Zatrzymaj się albo dopomóż mi boże, zamierzam wyskoczyć z tego cholernego samochodu! – Kurwa… – Samochody trąbiły, kiedy Tex zatrzymywał się na poboczu, klnąc cały czas. Otworzyłem drzwi i zwymiotowałem. – Ah cholera. – Tex narzekał. – Musiałeś pić tak dużo? – To nie alkohol. – Wytarłem usta. – Musimy wracać do domu, teraz! Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Trace. Odbierz, odbierz, odbierz. – Halo? – Trace? – krzyknąłem. – Yeah? Co się dzieje? Jak poszło? – Pozamykaj drzwi. – Są zamknięte. – Trace, ja… – Chwyciłem drzwi samochodu wolną ręką. – Po prostu nie podchodź do drzwi dla nikogo, dobrze? Nie obchodzi mnie, jeśli papież zdecyduje się przyjść i pobłogosławić całą rodzinę. Zostajesz w środku. Czekasz na nas, dobrze? – Dobrze. Przerażasz mnie Chase. 167

– Dobrze. Powinnaś się bać, ponieważ jestem jakieś pięć sekund od utraty zmysłów. – To nie dobrze – powiedziała w tym samym czasie, w którym Tex powiedział: „Już stracił”. – Uspokój się. Co do cholery w ciebie wstąpiło? – zapytał Tex. – Chciał śmierci Nixon’a. – Kto? – Mój ojciec. – Skąd wiesz? – Bo chce, żebym zabił Trace.

168

Tex uderzył po hamulcach, wtedy musiał zdać sobie sprawę, że jesteśmy na autostradzie, bo znów zaczął przyśpieszać. – Skąd możesz to wiedzieć? Złe przeczucie? Nie wiem. Cholera, wszystkie znaki wskazywały, że to mój ojciec zabił Nixon’a, ale to byłoby niemożliwe, prawda? To by znaczyło, że to nie Luca, a przecież się przyznał. Kurwa, rzeczy były popieprzone. Co mógłby prawdopodobnie zyskać mój ojciec, zlecając mi związanie luźnych końców? Jakich luźnych końców? – Pokażę ci, kiedy wejdziemy do domu Abandonato bez dostania kulki. – To jest fair. – Tex odetchnął i ponownie przeklął, kiedy jechaliśmy resztę drogi do domu. Kiedy byliśmy wewnątrz, wyciągnęliśmy swoje pistolety i daliśmy instrukcje mężczyznom, którzy byli tu dla podwójnej ochrony dopóki nie powiemy, że znów jest bezpiecznie. Włączyłem wszystkie zewnętrzne alarmy i upewniłem się – dwa razy, że mój pistolet jest naładowany. Trace, Mo i Mil czekały na nas w pokoju rekreacyjnym. Wszystkie siedzące wokół płaskiego ekranu telewizora. W chwili, kiedy Trace mnie zobaczyła, wbiegła w moje ramiona. Kłamałbym, jeśli bym powiedział, że nie potrzebowałem tego bardziej niż kolejnego oddechu. – Co się stało? – Złapała mnie za prawą rękę i pociągnęła na kanapę. Zatrzymała się nagle i puściła moją rękę jakby parzyła. – Chase? – Odwróciła się, jej oczy zwęziły się. Gapiła się na moją dłoń. Schowałem ją za plecami.

169

– Dowiedzą się dlaczego wszyscy mówią do ciebie ‘sir’ w pewnym momencie, Chase. – Tex powiedział zza mnie. Mo zaczęła płakać cicho w dłonie. Przynajmniej w końcu pokazuje jakieś emocje. Czy nasze życie będzie kiedyś normalne? Mil posłała mi bolesne spojrzenie, jakie dziewczyny dają facetom, kiedy jest im ich szkoda, ale nie chcą tego mówić głośno, żebyś nie czuł się jak cień człowieka. I Trace. Trace po prostu gapiła się na moją rękę. Zdrada zalała jej funkcje i zrozumienie. – Jego pierścień. – Nie miałem wyjścia – wyszeptałem. – Miałeś jak cholera! – Mo krzyknęła z kanapy. – Jestem taka chora i zmęczona wami chłopaki, mówiącymi, że nie mieliście wyjścia! Ta rodzina was nie posiada! Nie posiada cię, Chase! Możesz odejść, możesz uciec! To nie musi być twoje przeznaczenie! Przesunąłem ręką po twarzy i jęknąłem. – Ale tak jest – powiedział Tex, przyciągając Mo w uścisku. – Ponieważ urodziliśmy się w tym. Kiedy rodzisz się w czymś takim jak to, jedynym wyście, żeby odejść jest… – Śmierć – skończyła Mo. Pokój zalała cisza. – Trace, muszę z tobą porozmawiać o tej nocy, tej nocy, w której Nixon odszedł. Jej twarz zrobiła się czerwona, kiedy siadała na kanapie i zaczęła bawić się dłońmi. – Co musisz wiedzieć? – Czy Nixon coś powiedział? Czy dał jakieś wskazówki do tego co zamierza zrobić? Trace potrząsnęła głową. – Powiedział do widzenia, ale myślałam, że ma na myśli, że odejdzie na chwilę. Nie miałam pojęcia. To znaczy, skąd miałam wiedzieć, że zamierza zrobić coś takiego? – Kurwa. – Oparłem się o kanapę i zacząłem bawić się pierścieniem na palcu. – Poprosił o przysługę. Bezpiecznie było powiedzieć, że nie było szans w tym piekle, żebym chciał wiedzieć o jaką przysługę ją poprosił. – Pamiętnik mojej babci. – Zerknęła. – Powiedział, że potrzebuje go pożyczyć, ale powiedział też, że mi go zwróci.

170

Zerwałem się z mojego miejsca na kanapie i pobiegłem w dół korytarza, a za mną wszystkie osoby w pokoju. Wbiegłem do pokoju Trace i zacząłem przeszukiwać różne półki za pamiętnikiem. – Gdzie mógłby go położyć? Trace wbiegła za mną i zaczęła szukać tam, gdzie już szukałem. – Nie, czekaj. – Zatrzymałem ją. – Co jeszcze powiedział? Pomyśl. Dał ci jakieś wskazówki? Trace sapnęła i położyła dłonie na usta. Jej oczy wypełniły się łzami. Podeszła do łóżka i zaczęła ściągać przykrycie. Mil, Tex i Mo weszli do pokoju. Trace westchnęła i zrzuciła poduszki z łóżka. I tam był. Pamiętnik. I miał dołączony liścik. Trace wzięła go i przycisnęła do piersi. – Powiedział, że odłoży go blisko mojego serca, gdzie chce być. – Twoje łóżko? – Tex powiedział zza nas. Wiedziałem. Nawet jeśli Tex nie. Jej łóżko – miał na myśli noc, w której oddała mu swoje serce – noc, w której wziął od niej wszystko. Tylko, żeby jej coś oddać. Dlaczego do diabła musiał iść umrzeć i być tak szlachetnym nawet po śmierci? Punkt, Nixon. – Co tam pisze? Oderwała liścik od pamiętnika i z trzęsącymi się rękami, przeczytała. – ‘Pamiętaj co powiedziałem, to pożegnanie tylko na chwilę. Musisz mi zaufać. Słuchaj Chase’a. Ochroni cię, kiedy ja nie będę mógł. I na miłość boską, przeczytaj cholerny pamiętnik. Musiałem usunąć z niego kilka stron. Więcej rodzinnych sekretów i tak dalej. Ale upewnij się, że przeczytasz go tylko z tymi, którym ufasz. Nie może wpaść w niepowołane ręce, ponieważ to jedyny dowód jaki mamy.’ – Cóż. – Odchrząknąłem. – To w ogóle nie było tajemnicze. – Dlaczego mówi jakby nas obserwował? – wyszeptała Trace, śledząc wiadomość w jej palcach. 171

– Bo tak jest – odpowiedziałem. – Zawsze będzie z nami. Kłamałbym, jeśli bym nie powiedział, że to było lekko podejrzane. Liścik był napisany w czasie teraźniejszym. Ale znowu, mógł wiedzieć że umrze i zlecić komuś, żeby odłożył pamiętnik, jeśli on by nie mógł. Ale ta myśl mnie prześladowała. Bo trumna była zamknięta, a rzeczy były zbyt popieprzone. Co jeśli…? Nienawidziłem co jeśli niemal tak mocno jak nienawidziłem słowa „żal”. Trace skinęła i podała mi pamiętnik. – Myślę, że powinniśmy iść poczytać. Nie chcemy wkurzyć Nixona. – Yeah, pewnie by nas nawiedzał – prychnął Tex. Nawet Mo i Mil się roześmiały. Zdecydowaliśmy się przebrać w wygodne ciuchy i spotkać w pokoju rekreacyjnym za pół godziny. Odłożyłem pamiętnik na łóżko i usiadłem. – Co robisz? – zapytała Trace, zamykając drzwi więc mieliśmy prywatność. – Staram się uciszyć moje szybko bijące serce. Przysięgam, że jeśli chociaż jedna rzecz pójdzie źle, zamierzam schować się w twojej szafie i zakryć uszy. – Muszę się przebrać. – Więc się przebierz. – Wzruszyłem ramiona. Trace wysunęła biodro i położyła na nie rękę. – Dobra. – Złapała rzeczy i weszła do szafy i zamknęła drzwi. – Nie grasz fair! – krzyknąłem. Otworzyła odrobinę drzwi i rzuciła mnie ubraniami w twarz. Bardzo śmieszne. Po kilku minutach (podczas których przysięgam, że słyszałem jak upada i przeklina), wyszła w bluzie i czarnych legginsach. – Jestem gotowa. – Też chyba powinienem się przebrać. Skinęła i przygryzła wargę. – Co? – Nic. To nic. – Trace, z tobą to nigdy nic. Przysięgam, mogę usłyszeć jak twój mózg właśnie rani samego siebie. Co jest? – Twój tatuaż? – Skinęła na moją pierś. – Co oznacza? 172

Zaśmiałem się. – Który? Wskazała lewą stronę mojej piersi. – Ten. Napis, jest po włosku. Powoli odpiąłem guziki mojej koszuli i pociągnąłem ją na bok. – Tu jest napisane bracia krwi, Fratelli per patto di sangue. – Nixon. – Pieściła litery na mojej piersi. – Też taki miał. – W tym samym miejscu. Ale myślę, że już to wiesz. Skinęła. – Powinienem iść. – Dobrze. Wstałem i wyszedłem z pokoju, wiedząc cholernie dobrze, że jeśli bym został, zrobiłbym coś nieodwracalnego. Zasługuje na więcej niż to i choć raz w moim życiu zaczynałem myśleć, że ja też.

173

Zajęło nam dokładnie godzinę, żeby dowiedzieć się o czym pisał Nixon. Patrzyłem na pismo i mrugałem kilka razy, żeby zrozumieć. Czy to mogła być prawda? – Kurwa. – Tex westchnął. – Naprawdę nie wiem co mam teraz powiedzieć. Oczy Mo wypełniły się łzami. Mil nie wyglądała na zszokowaną w ogóle, ale tej dziewczyny niemożliwym było zszokować. To znaczy, była siostrą Phoenix’a i tak dalej. Ta dziewczyna była twarda jak skała. Trace odsunęła się trochę ode mnie. Nie winiłem jej. Odsunąłbym się z dala ode mnie, a ja to ja. – Skąd wiemy, że to prawda? – Wskazałem na grzeszny dziennik. – To znaczy, to szaleństwo, prawda? Mo się zgubiła. Zaczęła krzyczeć, a potem przyciągnęła mnie do najciaśniejszego uścisku, jaki przeżyłem w całym życiu. Nie winiłem jej. Była bliższa niż zwykła kuzynka – była jak siostra przez całe moje życie, a teraz w końcu wiem, dlaczego czułem to w ten sposób. Mama Nixon’a miała romans z moim tatą. Nigdy nie byłem synem mojego ojca. Co oznacza, że mój tak zwany wujek, ojciec Nixon’a, był moim ojcem. Mężczyzna, którego nazywałem potworem, kiedy byłem małym dzieckiem… był moim ciałem i krwią. Jak złe to do dupy było? Więc tak naprawdę mój prawdziwy ojciec nie żył. Ponieważ obie żony zdradzały. Obie żony zrobiły tak, żeby wrócić do siebie. Kiedy moja mama dowiedziała się o zdradzie Tonego, poszła do ojca Nixon’a, który był moim prawdziwym ojcem. 174

Mama Nixon’a zakochała się w Tonym. Mieli romans, który trwał dwa lata, a potem pojawili się Mo i Nixon. Bliźniaki. Nikt nigdy nie wiedział tego poza ojcem Nixona, który miał podejrzenia i zrobił testy na ojcostwo. W chwili, kiedy prawda wyszła na jaw, obie kobiety miały przejebane. I obie umarły za to. Puściłem Mo i westchnąłem. – To wciąż nie wyjaśnia, dlaczego rodzice Trace zginęli. – Nie. – Mo wytarła oczy. – Ale dużo wyjaśnia. Dlaczego twój ojciec to przed nami ukrywał? Dlaczego trzymał to w sekrecie? Dlaczego miałby żądać, żeby Nixon nazywał go wujkiem Tonym, kiedy naprawdę był jego ojcem? Dlaczego pozwolił swojemu bratu bić własnego syna! A na szczycie tego… – zaczęła czkać – …byliśmy okłamywani przez całe życie. Skąd mamy wiedzieć komu ufać? Im więcej o tym myślałem, robiłem się bardziej chory. Miała racje. Prawdziwy ojciec Nixona – mój ojciec – Tony – stał tam i patrzył jak jego syn jest bity i nic nie zrobił. Stał i patrzył jak kobieta, którą twierdził, że kocha, jest bita i nic nie zrobił. Jedna rzecz była pewna: mój ojciec czy wujek, czy kimkolwiek do cholery był, jest potworem. I coś ukrywał. Zamierzam albo to z niego wyciągnąć albo go zabić gołymi rękami. Nigdy nie czułem powiązania z nim, nigdy nie czułem jakbyśmy byli blisko. A teraz wiedziałem dlaczego. Obaj mężczyźni trzymali sekrety z dala od nas – ale dlaczego? – Potrzebuję powietrza. – Uciekłem z pokoju i wybiegłem na zewnątrz. Kilku mężczyzn patrzyło na mnie jakbym się pogubił. Prawdę mówiąc, byłem daleko od tylko pogubienia się, byłem na drodze do szaleństwa. – Chase! – Trace wybiegła z domu w jednym z moich płaszczy i zatrzymała się przede mną. – Wszystko w porządku? – Nie, nie jest w porządku! – krzyknąłem. – Jak do cholery mam na to odpowiedzieć? On nigdy nie był tylko moim kuzynem! – Zimne powietrze szczypało w moją twarz. – Zawsze był dla mnie jak brat – dał mi wszystko i ja… – Co? – Zabrałem mu to. Wszystko! – Chase. – Trace ostrzegła. – Mężczyźni. Nie wiemy komu możemy zaufać. Nie możemy walczyć… nie teraz. – Shh. – Przyciągnąłem ją bliżej. – Ktoś patrzy. Widzę jego cień, stój blisko – wyszeptałem. – I idź ze mną. – To mógł być jeden z naszych mężczyzn – ale zaczynałem się 175

robić paranoicznym wariatem kiedy chodzi o wszystkich, zwłaszcza biorąc pod uwagę moją rozmowę z Tonym. Co jeśli pracują dla niego? Co jeśli ich lojalność nie była dla mnie? Cień się przesunął, a potem zniknął za budynkiem. Przyciągnąłem Trace bliżej i pocałowałem w czubek głowy, mówiąc: – Chcę cię. Potrzebuję cię ze sobą, Trace. Nie mając Nixona, to mnie zabija. – Chase, nie możesz… – Potrząsnęła głową. – Nie możesz taki być. Nie możemy tego zrobić! – Nic nie robimy – powiedziałem półgłosem, sięgając po rękę Trace. – Ty nie? – Spojrzałem wprost na cień, modląc się do boga, żebym nie miał halucynacji, to znaczy, dwie sekundy temu byłem pewny, że umarłem czy coś. – Nie czujesz tego samego? – Spojrzałem ponad głową Trace na cień i z powrotem na Trace. Szarpnęła rękę z dala od mojej. – To nie ma znaczenia jak czuję. Tu nie o mnie chodzi, Chase. – Ale tak jest. – Sięgnąłem po nią znowu. Tym razem jej ręka została mocno w mojej. Musiała grać ze mną albo umrze. Nie wiedziała o tym, ale ja tak. Ponieważ widziałem, że mój ojciec patrzy na nas z boku domu. Co oznaczało, że musiał uwierzyć, że kupiłem go, że będę podążał za jego wytycznymi. – To nie jest. – Trace westchnęła. – Nigdy nie było. Szarpnąłem ją z powrotem do mnie. Upadła na moją pierś i spojrzała w moje oczy. – Co robisz? Westchnąłem. – Coś co powinienem zrobić dawno temu. Pocałowałem ją, mocno, a potem zsunąłem usta na jej ucho, żeby wyszeptać. – Zamierzam wystrzelić z pistoletu. To bardzo ważne. Musisz upaść na mnie, dobrze? Skinęła głową i przytuliła się do mojej koszuli, kiedy wystrzeliłem do boku płaszcza, sprawiając, że dźwięk był stłumiony kiedy rozległ się w nocnym powietrzu. Trace upadła na mnie. Z przekleństwem, wziąłem ją na ręce i wniosłem do środka. Mężczyźni patrzyli i miałem nadzieję, że mój ojciec też. Niech myśli, że związałem jeden luźny koniec. Co dziwne, to może uczynić jego grę idealną w moich rękach. Jak chore to było, tak jak bardzo kazałem wszystkim mężczyznom chronić ją, tak nikt nie przybiegł do mojego boku, kiedy ją postrzeliłem – nikt nie mrugnął. Moja rodzina oficjalnie była do dupy.

176

Kiedy doszliśmy do kuchni, powiedziałem, żeby czołgała się w dół korytarza do swojego pokoju, zamykając drzwi dopóki nie przyjdę i nie powiem jej, że wszystko jest bezpieczne. Zamknąłem rolety w oknach, wyciągnąłem mój nóż i przejechałem nim w dół ramienia, więc miałem faktycznie krew na swoich rękach. Rozrywając koszule, podzieliłem ją na paski, używając jak najwięcej krwi jak mogłem i wtedy opatrzyłem się. Rozległo się pukanie do drzwi. Jeśli to był mój ojciec, zemsta wydarzy się cholernie szybciej niż na początku myślałem. Ku mojemu szokowi i zaskoczeniu, i najbardziej prawdopodobnym pechu, byłem powalony na ziemię przez pięść na twarzy. – Ty skurwysynie. Przysięgam, że cię zabiję, jeśli faktycznie strzeliłeś w jej perfekcyjne ciało. – Nixon? – Sapnąłem. – Nie. Jestem aniołem śmierci przychodzącym do ciebie jak do celu, ty idioto. Tak, to ja. – A…a…ale… – jąkałem się. – Nie mamy czasu. Muszę się po prostu upewnić, że nie jest naprawdę postrzelona. Masz szczęście, że widziałem wujka Tonego bo inaczej zastrzeliłbym cię na miejscu. I zrujnował wszystko. Ładny pierścionek, tak w ogóle. – Jestem martwy? – Sprawdziłem ciało szukając ran postrzałowych i potraktowano mnie kolejnym uderzeniem w szczękę. – Odpowiesz na pytanie? – Nixon przechylił głowę na bok. – Czy muszę uczynić to bardziej jasnym? – Wciąż dupek. – Wciąż bardziej jak brat niż kuzyn, nie sądzisz? Zamarłem. – Słuchaj, nie mogę zostać. Nie powinienem tu w ogóle być. Muszę się po prostu upewnić, że zrobili cię szefem… Co wujek Tony powiedział dzisiaj? – Że zasługuję, żeby zająć twoje miejsce – och, racja, i kazał mi związać luźne końce. – Trace. – Nixon zaklął. – Yeah, Nixon. Co się dzieje? – Zachowuj się normalnie. – Kroczył przede mną. – Jestem już martwy, dobra? Ale wy ludzie, jesteście żywi, łapiesz? Jeśli to pójdzie źle… Aww kurwa. Mówił mi to, czego nie chciałem wiedzieć. Jeśli to pójdzie źle, a on umrze, nie chce, żeby Trace opłakiwała go na nowo. 177

– Ale jak Luca i pan Alfero… – Wybacz. Tu kończy się nasza rozmowa. – Nixon podniósł rękę nad moją głowę i wszystko stało się czarne.

178

– Ma cholerne szczęście, że nie wybiłem z niego tego gówna. – Uderzyłem pięścią w stół i zakląłem. – Nikt nigdy nie powiedział, że śmierć jest łatwa. – Dziadek Trace zachichotał. – Nienawidzę tego. – To jedyne wyjście. Też dość mądre, tak tylko dodam. – Wziął łyk kawy i bębnił palcami na stole. – To nie zajmie długo. – To już jest za długo – mruknąłem. – Jeśli to nie zadziała, jeśli się mylę, jeśli Phoenix i Mil się mylą… – Jeśli, jeśli, jeśli. Przestań się zamartwiać; nabawisz się wrzodów. Przynajmniej zrobię to szybko – powiedział Luca, wchodząc do pokoju. – Prosto w głowę, tak jak prosiłeś. – Jak… miło – wymamrotałem. – Jestem by służyć. – Nie, jesteś by zabijać. – To było od Franka. Luca zaśmiał się. – To też. Teraz, czego dowiedziałeś się na swojej małej, szpiegowskiej misji? Wszystko poszło dobrze, tak? Jeśli dobrze oznaczało, że siedziałem i patrzyłem jak Chase zajmuje moje miejsce i nawet bardziej zakochuje się w mojej dziewczynie, to taaaa, poszło fantastycznie. Nachyliłem się i nalałem sobie kolejny kubek kawy. – Kazano mu zająć się Trace. Frank chwycił się stołu. – To kłamliwy skur… – Cicho. – Luca podniósł rękę. – I?

179

– I Chase wie, że wujek Tony nie jest jego prawdziwym ojcem. Zostawiłem wystarczająco dużo wskazówek, a oni najwyraźniej przeczytali dziennik. – Więc… – Luca splótł dłonie. – Wszystkie luźne końce zostały związane, po tym? – Tak. – Więc czekamy. – Frank wziął kolejny łyk kawy. – Nienawidzę czekać. – Miałem ochotę uderzyć głową w stół milion razy. – Głowa do góry. – Luca wyciągnął cygaro i wręczył mi je. – Jeśli masz rację w swoich założeniach, będziesz świętować ze swoją dziewczyną pod koniec tygodnia. – Tak będzie jeśli wciąż mnie kocha… kocha mnie bardziej niż jego. Przecież zostawiłem ją, znowu. A Chase, był z nią przez cały czas. – A jeśli się mylę? – Wtedy pójdziemy połowić w jeziorze Michigan. – Używając mojego ciała jako przynęty, bez wątpienia. Uwielbiałem ponurą przyszłość. Szczerze, to było to, co czekało mnie w monotonii życia. Cholera, potrzebowałem drinka, ale byłem w stanie ciągłej gotowości, w razie, jeśli byłbym potrzebny. Cholera, moje ciało było kompletnie wykończone. Jedyna rzecz, która pomagała, był mój telefon. Kto wiedział, że będę tak uzależniony od technologii? Albo jej? Włączyłem tryb samolotowy, więc nie mogłem odbierać połączeń. Ale mogłem oglądać zdjęcia. Mój kciuk unosi się nad zdjęciem, które pstryknąłem Trace na naszej pierwszej randce. Zabrałem ją na piknik. Nawet jeśli okazałaby się normalną dziewczyną, a nie tą, z którą dorastałem i tak bym się zakochał. Wciąż chciałbym ją mieć. Bo była tak cholernie specjalna. Była moją… drugą połówką. Nie brała do siebie mojego gówna, jak większość ludzi i wydawała się naprawdę opiekuńcza. Kiedy mnie dotykała – cóż, czasami miałem wrażenie jakby wszystko było na swoim miejscu w moim świecie. A potrzebowałem tego spokoju bardziej niż bym przyznał. Może, trzymałem się fantazji. Było możliwe, że się odwróci i odejdzie ode mnie. A kiedy to się stanie, jeśli to będzie wybór, którego chce dokonać, pozwolę jej. Nie dlatego, że chcę, żeby odeszła, ale dlatego, że szanuję ją zbyt mocno, żeby zatrzymywać ją wtedy, kiedy chce odejść.

180

Szczerze wierzę, że największe poświęcenie, które można zrobić w życiu, to postawienie potrzeb kogoś innego ponad swoimi własnymi potrzebami i pragnieniami. Kochanie kogoś z taką pasją, że chcesz cierpieć przez resztę życia, jeśli tylko mógłbyś zobaczyć ich uśmiechniętych. Pójdziesz do piekła i z powrotem – jeśli to oznacza, że utrzymasz ich bezpiecznych. Była moją Julią – i cholera, jeśli nie chcę, zakończyć tej historii inaczej. Chcę, żeby miała życie, nawet jeśli z dala ode mnie. Zauważyłem parę butów i podartych jeansów i spojrzałem w górę, w oczy Phoenix’a. – Co? – Nic. – Usiadł. – Po prostu… – Z ciężkim westchnięciem pochylił się. – Chcę tylko znów przeprosić. Załapałem, nie zasługuję na wybaczenie i to pewne jak cholera, że nie zasługuję na ochronę czy coś innego. Wiem, że jedyne co trzyma mnie przy życiu, to fakt, że jestem ostatnią głową rodziny De Lange i nawet to nie zachowa mnie od bycia prawie martwym. Odłożyłem telefon i odchyliłem się do tyłu. – Nie. My. – I moja siostra, nie zapominaj o niej – powiedział Phoenix. – Nie mógłbym nawet jeśli bym chciał. – Westchnąłem. – W chwili, kiedy zaczęła mówić mi co wiesz, co widziałeś… – Potrząsnąłem głową. – Wiedziałem, że nie ma innego wyboru. – Zawsze jest wybór – wyszeptał Phoenix. – Po prostu stało się tak, że jesteś tym dobrym. – Co masz na myśli? – Moja głowa się poderwała. – Wiesz co mam na myśli. – Uśmiechnął się. – Jak bardzo boli mnie przyznanie tego, i jak wielkim bólem w dupie byłeś przez całe życie… jesteś dobrym kolesiem. Takim, który wskakuje na główkę do walki ze swoim mieczem nad głową. Jesteś pieprzony William Wallace – prychnął. – A reszta z nas? Cóż, jeśli nie jesteśmy zaślepieni zazdrością, jesteśmy zaślepieni przez coś zupełnie innego. Przełknąłem i spojrzałem w dół na swoje ręce. – Och, yeah? Przez co? – Nadzieję. – Westchnął. – Nadzieję, że nie zawsze będzie jak teraz, że nasze rodziny nie będą zawsze na wojnie i na koniec, jest możliwe, że to dobrzy faceci wygrają. – A jeśli nie? – Zerknąłem na ręce. – Wygrają, mam na myśli. – Nawet jeśli umrzesz, wygrałeś, Nixon. – Zatrzymał się. – Ponieważ walczyłeś, i bez względu na wynik, twój sukces był w drodze.

181

Walczyłem z emocjami w gardle. Cholera, jeśli zakochanie się, nie zmieniło mnie w jednego z tych kolesi, którzy zmieniają się w kompletnie, totalnych nieudaczników, kiedy życie było na linii. – Dzięki – wymamrotałem. – Jeśli nie byłbyś totalnym dupkiem, mógłbym nawet cię znów polubić. – Nie ma problemu. A jeśli ty nie byłbyś totalnym kutasem, mógłbym nawet zaakceptować drugą próbę naszej przyjaźni. – Wstał z krzesła i zaczął odchodzić. – Phoenix? –Taaa? – Zatrzymał się i odwrócił twarzą do mnie. – Jeśli umrę… – Nixon, nie rób tego teraz… – Po prostu słuchaj, cholera. Jeśli umrę… upewnij się, że Chase cię nie zabije, dobrze? Z uśmiechem, Phoenix zasalutował mi i odszedł. – Wszyscy wiedzą, że Chase raczej torturowałbym mnie, a nie zabił, ale upewnię się, że będę spać z jednym okiem otwartym. – Racja. Zostałem sam. Znowu. Wyciągnąłem telefon i ostatni raz spojrzałem na zdjęcie Trace. Wymamrotałem modlitwę pod nosem. – Już czas – ogłosił Luca, wchodząc do pokoju. – Pamiętaj o warunkach naszej umowy. Nie lubię zabijać kogoś o tak dobrych perspektywach, ale zabiję cię, żeby utrzymać moje nazwisko z dala od tej małej sprzeczki. – Zrozumiałem. – Włożyłem mój telefon z powrotem do kieszeni i wymamrotałem ostatnią modlitwę dla Trace. Modliłem się, żeby nie czuła się winna za kochanie go, modliłem się, żeby mnie odpuściła, a najbardziej, modliłem się, że jeśli moja śmierć oznacza ratunek dla niej – żeby bóg był sprawiedliwy i mnie przyjął.

182

Kurwa. Czyżbym miał halucynacje? Obudziłem się na kanapie z przykrywającym mnie kocem. Moje oczy powoli dostosowały się do ciemności w pokoju. Mil siedziała obok mnie, czytając. – Co się do cholery stało? – Potrząsnąłem głową kilka razy, żeby ją oczyścić. – Zemdlałeś. To musiał być ten cały nacisk. – Mil wzruszyła ramionami. – Masz szczęście, że byłam tam, żeby cię złapać. – Złapałaś mnie? Moje całe metr osiemdziesiąt siedem?7 Naprawdę? – Prychnąłem i jęknąłem. Moja głowa waliła w proteście. Mil się wyszczerzyła. – Właściwie, stół cię złapał, a później wylądowałeś na moim bucie, co wciąż jest złapaniem, w razie gdybyś się zastanawiał. – Wstała i sięgnęła po kubek na stole. – Trzymaj, to powinno pomóc. Wziąłem łyk ciepłego płynu i się zakrztusiłem. – Czy to czysta whiskey? – Z cytryną. – Wzruszyła ramionami i usiadła. – Widziałem go, Mil. – Kogo? – Nixona – wyszeptałem. – Nie, nie widziałeś – powiedziała prosto. – To co widziałeś to twoja wyobraźnia wyczarowująca obrazy twojego zmarłego, najlepszego przyjaciela w celu umniejszenia winy jaką czujesz za pragnienie dorwania się do majtek jego dziewczyny. Powoli, mrużąc oczy, powiedziałem:

7

6 stóp 2 cale wyszło mi, że to 1,87 jeśli coś pokiełbasiłam to znak, że lepszy ze mnie tłumacz niż matematyk :D

183

– Kim ty jesteś? Świetnie… Brak odpowiedzi. Oficjalnie wróciła do czytania i ignorowania mnie. Rzuciłem poduszką w jej twarz. – I dla twojej wiadomości, nie czuję się winny. Wygięcie jej brwi i parsknięcie było wystarczające, żebym chciał wylać swojego drinka na jej perfekcyjną twarz. Co do diabła? Skąd to się wzięło? Kurwa. Spojrzałem w dół na mój kubek i potrząsnąłem głową trzeci raz. I poważnie musiałem uderzyć się mocno, jeśli nagle zauważyłem, że Mil jest atrakcyjna. – Czujesz się winny – powiedziała bez podnoszenia wzroku znad książki. – Czujesz się jakbyś kradł jego życie, ale nie martw się. Rzeczy zawsze znajdują sposób, żeby się naprawić. To była moja kolej na prychnięcie i wywrócenie oczami. –Taaa, wysoce w to wątpię, że przyjdzie dzień, kiedy nie będę się czuć najgorszym przyjacielem na świecie, kiedy ja żyję, a on nie. Mil oblizała usta i zamknęła książkę. – Chase… – O mój bosz, co się stało w twoją głowę? – Trace przybiegła do mojego boku i przesunęła palcami po skroni. – I z twoim okiem? – Moim okiem? – Powtórzyłem. Mil parsknęła zza jej książki. – Co do diabła jest nie tak z moim okiem? – Zmienia kolor na czarny i niebieski. – Brązowe oczy Trace wypełniły się troską, kiedy dotknęła czułego ciała. – Zechcesz wyjaśnić, Mil? – Nope. – Wstała z miejsca i rzuciła książkę na kanapę. – Widzimy się rano ludzie. To będzie… pracowity dzień. – To czwartek. Dlaczego będzie pracowity? – zapytała Trace. – Jestem jedyna, która ma laborki. – Po prostu mi zaufaj. – Posłała nam obojgu słaby uśmiech i odeszła w stronę sypialni. Podrapałem się w głowę. 184

– Podnieś rękę jeśli myślisz, że jest w coś wmieszana. Oboje, Trace i ja podnieśliśmy ręce i uśmiechnęliśmy się. Złapałem jej w powietrzu i pociągnąłem na kanapę obok mnie. Leżeliśmy tak przez prawdopodobnie dziesięć minut zanim jej ciężkie westchnięcie błagało mnie o zadanie pytania. – Jak było na twoim muśnięciu ze śmiercią? – Świetnie. – Westchnęła. – Jak moja gra? – Za dobra – jęknąłem. – Niemal sprawiłaś, że uwierzyłem, że cię zastrzeliłem. – Dlaczego strzeliłeś? No i jest. Nie wiedziałem jak dużo jej powiedzieć albo jak mało, ale problemem było, że była zamieszana. Musiała być w gotowości. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem zdjęcie, które dał mi ojciec wcześniej. – Spójrz. – Wskazałem na czerwone krzyżyki na twarzy Nixona jak również na jej. Zabrała zdjęcie z moich rąk, a potem rzuciła nim w moją twarz, jakby paliło jej palce. – Dlaczego? Dlaczego mógłby chcieć mojej śmierci? – Luźne końce – wyszeptałem. – Jesteś ryzykownym lotem? Nie wiem, nie byłem świadomy przez ostatnią godzinę, podczas której prawdopodobnie zadawałbym samemu sobie to cholerne pytanie. – Racja, a dlaczego byłeś nieprzytomny? – Wciąż była w moich ramionach, ale odwróciła się twarzą do mnie. Nasze usta były tylko oddech od siebie. Wiedziałem, że to co widziałem, było prawdziwe. Wiedziałem, że widziałem Nixona, ale z jakiegoś powodu oboje, Mil i Nixon, potrzebują mnie, żebym nie wiedział. I z jakiś powodów wiem, że muszę utrzymać sekret – Trace nigdy nie może się dowiedzieć, że jest szansa, że Nixon żyje, ponieważ jeśli będzie wiedzieć, a on umrze ponownie… Kurwa, nie przeżyje tego. Nie jestem pewien czy ja bym to przetrwał. Panika chwyciła moją pierś, kiedy sięgnęła i prześledziła moje usta swoimi palcami. Jak straszne to było, że moja pierwsza myśl była, że jeśli Nixon żyje, stracę to. Stracę ją. I nie na chwilę – ale na zawsze. Czas był po mojej stronie. Nie miałem innego momentu niż teraz. Każdy panikuje, kiedy zdaje sobie sprawę, że ich życie się zmienia, że kroczą w kierunku, którego nigdy wcześniej nie planowali. Czułem się jakby całe moje życie doprowadziło do tego momentu. 185

Przeznaczenie Nixona nie tylko zdefiniowało naszej rodziny czy Trace; ale również zdefiniowało mnie. Wynik, który nastąpi, zdefiniuje resztę mojej egzystencji. Zamknąłem oczy i przełknąłem, kiedy palce Trace opadły na moją szczękę, delikatnie pieszcząc mój jednodniowy zarost, a później zanurzyły się w moich włosach. Jęcząc, pochyliłem się do przodu. Nasze czoła się spotkały. – Kocham cię – wyszeptałem. No i już. Powiedziałem to. – Ja też cię kocham – powiedziała za szybko, za prosto. To nie była ta sama miłość. Musiała to zrozumieć. – Trace. – Mój głos załamał się, kiedy sięgnąłem po jej rękę i złączyłem ją z moją. – Nie rozumiesz; nigdy nie rozumiałaś. – Czego? – Jej oczy wypełniły się łzami. – Czego nie rozumiem? – Ciebie. Mnie. Nas. – Westchnąłem i pocałowałem czubek jej palca, a później possałem go zanim nie przeszedłem do kolejnego i następnego. Sapnęła, ale nic nie powiedziała. Kiedy skończyłem atak, pocałowałem wierzch jej dłoni i westchnąłem w nią. – Kiedy mówię, że cię kocham. Nie mam na myśli tego co ty. Nie jestem… zdolny, żeby kochać cię w ten sposób. Jej oczy się zwęziły. Doszliśmy do niczego. – Kiedy mówię, że cię kocham, mam na myśli, że kocham cię tak mocno, że boli mnie bycie blisko ciebie, boli bycie z dala od ciebie. Boli cały cholerny czas, ponieważ moje głupie serce zdecydowało z takiego, a nie innego powodu, że nie mogę przetrwać nie będąc obok ciebie. Nie wiem co do cholery mi zrobiłaś, ale jestem katastrofą. Jestem złamany dla ciebie i nigdy nie chcę być naprawiony. I to boli jak cholera, ponieważ kiedy mnie całujesz, wiem, że myślisz o nim. Kiedy ja cię całuję, wszystko co widzę to ty, wszystko co czuję to ty. Łza popłynęła w dół jej policzka. – Kiedy mnie dotykasz, część mojego serca się łamie, ponieważ w głębi duszy jestem świadomy, że sposób w jaki określasz ten dotyk i sposób w jaki go czuję, to dwie zupełnie inne rzeczy. Trace, kocham cię. Kocham cię. Ja – mój głos był zachrypnięty – jestem w tobie zakochany. – A… Ale cały ten czas… – wyjąkała. – Myślałam, że żartujesz, grasz! To znaczy, jesteś Chase! Nigdy nie jesteś szczery, kiedy chodzi o te rzeczy. A Nixon… Nixon by cię zabił… – Już zagroził, że strzeli mi w głowę… uwierz mi. Wiem, że kochanie cię, jest największą ceną, jaką zapłacę za to wszystko. Ale, Trace, jesteś warta tej ceny. – O co pytasz? – Oblizała usta i patrzyła w moje oczy. – Co mówisz? 186

Zamierzałem to zrobić. Nawet jeśli wiem, że on był żywy. Zamierzałem zapytać. Ponieważ zasługuje, żeby usłyszeć pytanie, niezależnie od tego jaka może być jej odpowiedź. – Wybierz mnie – wyszeptałem. – Ponieważ moje serce? Moja dusza? Moje cholerne istnienie? Już się wypowiedziało i chce ciebie i tylko ciebie – na zawsze. Czułem się jakbym właśnie przebiegł maraton bez żadnego jedzenia czy wody. Moja pierś falowała z wysiłku, kiedy jej oczy przeszukiwały moje przez minutę dłużej. A później jej usta dotknęły moje. W prawdziwym pocałunku. Całowała mnie w sposób, w jaki zawsze chciałem być przez nią całowany – pochłaniała moją ciemność i zastępowała ją swoim światłem. I w tym momencie wiedziałem – nigdy nikt nie będzie mógł się z nią równać. Przez całe moje życie byłem zgubiony i teraz się odnalazłem. Przycisnąłem moje usta do niej i owinąłem wokół niej ramiona. Każda płaszczyzna jej ciała, dotykała mnie – powodując, że płonąłem z potrzeby poczucia więcej jej. Warknąłem nisko w gardle, kiedy nasze języki się zderzyły. Z szarpnięciem, byłem na niej, przyciskając ją do kanapy, kiedy odczucia jej smaku, jaj ust, wyryły się w mojej duszy. Wszystko było nami. Nic innego nie istniało poza jej pocałunkiem, jej smakiem, jej rękami na moim ciele. Przycisnąłem swoje ciało mocniej do jej ciała. Potrzeba pokazania jej wszystkich moich stłumionych frustracji, wszystkich moich uczuć, była tak przytłaczająca, że nie byłem pewny czy mogę się kontrolować. Zgniotłem jej usta moimi i nie obchodziło mnie to. Musiała mnie poczuć. Potrzebowałem, żeby poczuła mnie i tylko mnie. Trace nagle wybuchła, albo coś wybuchło – to było jakby cała frustracja, wszystko przez co przechodziła – zostało uwolnione. I to było jakbym fizycznie mógł zobaczyć Nixona, modlącego się o jej istnienie. Całując mnie, pozwalała mu odejść. Ale czuła się zbyt dobrze, żebym czuł się winny. Wiedziałem, że osoba, której pozwala odejść, wciąż oddycha. Moje kolano uderzyło pilota od telewizora, włączając go i powodując, że odskoczyłem, patrząc w jej oczy. – Trace? Sięgnęła po moją głowę, przyciągając mnie do kolejnego pocałunku. Jej usta uderzyły o moje. Odsunąłem się nieznacznie. 187

– Trace? – Co? – szepnęła. Kurwa, musiałem być tym facetem, tym jednym, który po prostu musi znać prawdę… – Muszę coś wiedzieć. – Bawiłem się kosmykiem jej włosów, wsuwając dłoń w głąb kaskady i przesypując je przez palce. Zamknęła oczy i oparła głowę na mojej ręce. – Cokolwiek. – Jeśli by tu był, jeśli Nixon by tu był… byłabyś wciąż moja? Pozwalałabyś się całować i dotykać? Chciałabyś tego? Oczy Trace otwierały się powoli i wtedy rumieniec pojawił się na jej twarzy. Powoli oblizała usta i zerknęła. – Chase, to nie jest nasza rzeczywistość. – Widzę jak go odpuszczasz – westchnąłem – chcesz go. Czuję to. Ale cholera, jeśli moja ciekawość właśnie nie zniszczyła wszystkiego. – Potrząsając głową, wstałem na nogi. – Wciąż cię kocham. To nic nie zmienia. Myślę… – Cholera. – Myślę, że po prostu chcę wszystkiego. Jej oczy były smutne, kiedy podnosiła głowę i westchnęła. – Ja też, Chase. Ja też. Wyciągnąłem rękę i postawiłem ją na nogi, i poszedłem z nią w dół korytarza. Nie powiedzieliśmy niczego, kiedy poszliśmy do siebie, przygotować się do łóżka. Zgasiłem światło i wczołgałem się do mojego prowizorycznego łóżka na podłodze, kładąc pistolet pod poduszką. Taaa, nie ma szans, że zasnę po tym całym całowaniu, rozmawianiu – moje serce pieprzenie krwawi wszędzie, tylko po to, żeby dowiedzieć się, że zawsze będę drugi. Oddech Trace stał się ciężki, a moje cholerne oczy nie chciały się zamknąć. Gdzieś godzinę później, rozważając cokolwiek powinienem czy nie powinienem zostać przytomny całą noc, wrzasnęła. – Nie! Nie! – Rzucając się w łóżku, Trace zaczęła skowyczeć. – Proszę, Nixon. Nie! Nie! Nie odchodź! Nie! Moje serce pękło. Szybko wskoczyłem na łóżko i pociągnąłem ją w ramiona. – Shhh, Trace, jest w porządku. Jesteś bezpieczna. Jest w porządku. Przez chwilę była napięta, a później się rozluźniła.

188

– Nie jest w porządku. – Jej głos był słaby i zachrypnięty. – Jedyna rzecz, która sprawiłaby, że rzeczy byłyby w porządku, to jeśli Nixon wciąż by żył. – Odwróciła się w moich ramionach i pocałowała mnie krótko w usta. – Ale masz rację. To była moja kolej, żeby się spiąć. Trace złapała moją twarz w dłonie. – To nie fair być drugim. – Jej oczy wypełniły się łzami. – On odszedł. Ty jesteś tutaj, Chase. Zawsze tu byłeś. Przełknąłem. – Ty. – Umieściła czuły pocałunek na moich ustach. – Pierwszy, Chase. Chcę, żebyś był pierwszy. Wybieram ciebie.

189

Światło księżyca oświetlało zapłakaną twarz Trace, kiedy siadała na kolanach na łóżku. – Powiedz coś, Chase. – Sen. – Dotknąłem moim czołem jej. – Oboje jesteśmy zmęczeni i emocjonalni. Prześpimy się i pójdziemy do laboratorium jutro… zdobędziemy ci kawę i postaramy się żyć normalnie. – A co z tobą i mną? – Trace prześledziła moją szczękę swoim palcem wskazującym. Jej oczy były ciężkie ze zmęczenia. – Porozmawiamy rano. – Delikatnie położyłem się na łóżku i podniosłem moje ramie dla niej, żeby mogła się na nim położyć. Westchnęła i położyła głowę na mojej piersi. W ciągu kilku sekund jej oddech się pogłębił. Utknąłem patrząc w sufit, zastanawiając się jak do diabła wyjaśnię to Nixonowi – jeśli przetrwa – to, że zabrałem od niego jedyną rzecz, dla której aktualnie żył. Światło słoneczne zajrzało przez okna. Ręce Trace były owinięte wokół mojej piersi. Kreśliłem małe kółka na całej długości, zadowolony przez oglądanie jej jak spała, wiedząc, że w moich ramionach jest bezpieczna – przed wszystkim. Drzwi się otworzyły. To był Tex. Mam nadzieję, że ma cholernie dobry powód do wtrącania się do nas. Jego oczy skanowały łóżko i później podłogę, gdzie zwykle śpię i potem znów łóżko. Przełknął i mrugnął kilka razy, wciąż nic nie mówiąc, ale słowa nie były tak naprawdę potrzebne. Musiał wiedzieć. To było oczywiste po sposobie w jaki trzymamy się nawzajem. Wszyscy szli dalej; cholera jeśli to nie bolało iść stale do przodu. Tex zrobił krok w głąb pokoju. – Chciałem tylko wiedzieć czy wy ludzie, chcecie kawy. Mo robi śniadanie i… cóż, wydawało się, że to będzie miło dla nas zjeść razem – jak kiedyś… – Urwał. Wina gryzła mnie na nowo. 190

Ale nie byłem w stanie nic powiedzieć, żeby mu ułatwić. – Jasne stary, daj nam tylko kilka minut, dobra? – Dobra. –Wycofał się z pokoju. – Jeśli to jakieś pocieszenie. Wiem, że ją kochasz. Jego słowa sprawiły, że moja ręka zamarła. Wina rosa i rosła. – To prawda. Kocham ją. – Tak jak on. – Tex kiwnął i wyszedł z pokoju. Oficjalnie byłem wykończony. Leciałem na pożyczonym czasie w każdym razie. Tak jak Trace; tylko po prostu o tym nie wiedziała. – Hej – wyszeptałem w jej włosy. – Śpiochu, musimy wstawać. Masz laborki z Lucą i może mam wielką nadzieję, że spalisz cały budynek. – Nie palę rzeczy. – Usłyszałem jej narzekającą odpowiedź. – Która godzina? Podniosła głowę i mrugnęła kilka razy, jakby starała się sprawić, że moja twarz będzie mniej rozmazana. Oddech uwiązł w mojej piersi. Była taka piękna. Jej złoto brązowe oczy przewiercały moje, kiedy kosmyk jej włosów spadł na twarz. Nie mogłem znaleźć słów. Naprawdę czułem się jak idiota, bo całkowicie gapiłem się na nią jakbym stracił rozum. – Chase? – Zmrużyła oczy. – Wszystko w porządku? Nie. Umierałem. Naprawdę umierałem w środku… Jak mogę iść dalej nie mając jej w swoim życiu? Wiedząc jak to jest obudzić się obok niej? Trzymać ją w swoich ramionach. Znajomy ból przeciął moją pierś, ważył się we mnie jakbym właśnie został pochowany pod oceanem. – Um, taaa, po prostu jestem zmęczony. Chrapiesz, tak w ogóle. Skrzywiła się. – Brzmisz jak Nixon. Pokój zamilkł. Nie wiedziałem co zrobić, żeby było lepiej, więc po prostu wzruszyłem ramionami i się roześmiałem. – Cóż, byliśmy bardziej jak bracia. I kurwa. To było tak jakbym faktycznie nie myślał o tym aż do teraz. Cholera. Kuzyni z popieprzonym rodzicielstwem, które niemal zrobiło z nas braci. Obaj zakochani w tej samej dziewczynie. Dziwne, bo to było tak jakbyśmy też dzielili rodziców, albo oni dzielili siebie – jakkolwiek chcesz na to popatrzeć. Musi być na to jakieś prawo, czy coś w Biblii mówi, że będziesz skazany na piekło za pożądanie dziewczyny swojego kuzyna. Tego samego kuzyna, który technicznie wygląda cholernie bardziej jak twój brat i którego wychował twój prawdziwy ojciec. Kurwa, to popieprzone. Z jasnej strony, przynajmniej Nixon i Trace nie byli po ślubie. Racja, bo to sprawia to mniej strasznym.

191

– Pójdę pod prysznic, dobra? – Trace przerwała moje ciemne myśli i poszła w stronę łazienki. Złapałem moje rzeczy i poszedłem do łazienki w holu. Piętnaście minut później byłem gotowy. Zarzuciłem mój mundurek Eagle Elite, czarne spodnie i białą koszulę, czerwoną, swetrową kamizelkę i marynarkę – i poszedłem w prostej linii do kuchni. Zapach kiełbasek i jajek zaatakował mnie. – Hej Harry Potter, cieszę się, że mogłeś przyjść. – Tex zawołał od stołu. – Oszczędzałeś to przez cztery lata, prawda? – Potrząsnąłem głową. – Kulawe i to nie przypomina Harrego Pottera. Nie bądź dupkiem tylko dlatego, że nie musisz chodzić na zajęcia w czwartki. Uśmiechnął się. Chwyciłem szklankę soku pomarańczowego i usiadłem. Mil czytała gazetę w rogu wciąż w swojej piżamie. – Twoje oko się goi. – Wskazała bez patrzenia ponad gazetą. – Nie dzięki tobie. – Chwyciłem kawałek tosta. – Mam szczęście, że przetrwałem. – Przetrwałeś, co? – Mo zapytała z kuchni i spojrzała na mnie. – Cholera jasna! Co się stało! – Ludzie naprawdę powinni się nauczyć nie pić i iść w tym samym czasie. – To było od Tex’a. Gapiąc się na Tex’a, odpowiedziałem Mo. – Wydaje się, że upadłem na stół czy coś. – Powinieneś być bardziej ostrożny. – Mo postawiła talerz jedzenia przede mną. – Racja – odpowiedziałem. – Będę ostrożniejszy następnym razem, kiedy będę przy stole nazwanym Mil. – Huh? – zapytała Mo. – Nic. – Mil uśmiechnęła się słodko do mojej siostry, a później posłała mi kpiące spojrzenie. Uśmiechnąłem się i wziąłem kolejnego gryza tosta. – Och mój bosz, to pachnie wspaniale. – Trace weszła do kuchni i od razu zacząłem się dławić. – Stary, gryź zwoje jedzenie. – Tex uderzył mnie w plecy i podał mi szklankę wody, ale machnąłem ręką. Woda nie pomoże. Potrzebowałem pieprzonej resuscytacji. Piękna. Cholera, była tak niesamowicie piękna, że bolało patrzenie na nią. Jej miękkie, brązowe włosy były spięte w wysokiego kucyka i pierwszy raz od dwóch dni, jej mundurek wyglądał na wyprasowany, czysty, perfekcyjny na jej ciele. 192

A zabójca? Część przez którą byłem gotowy do skoku z mojego krzesła i przyciśnięcia tej idealnej dziewczyny do ściany i całowania jej do nieprzytomności? Założyła buty. Moje buty. Te, które jej dałem. Uśmiechnąłem się, kiedy wyciągnęła nogę do zatwierdzenia. Z mrugnięciem w moją stronę, złapała talerz od Mo i usiadła obok mnie. Zapach kokosa unosił się od niej w moją przestrzeń powietrzną. Byłem go spragniony. Pochyliłem się bliżej i położyłem dłoń na jej nagim kolanie. Jedliśmy z resztą grupy. Rzeczy były niemal normalne. Oprócz tego, że nie były. O czym przypomniałem sobie w chwili, kiedy otworzyłem drzwi na zewnątrz, tylko po to, żeby znaleźć każdego pojedynczego mężczyznę, którego postawiłem do ochrony domu – nieobecnego. – Co do diabła? – Wykręciłem numer ojca. Potrzebowaliśmy tych ludzi, żeby dotrzeć do szkoły tak, żeby nikt nie widział Trace. Mój ojciec był jedyny, który podejrzewał, że nie żyje, a ja brałem ogromne ryzyko pozwalając jej żyć normalnie. Potrzebowaliśmy kierowcy. I musimy być w stanie przemycać z klasy do klasy, nie dlatego, że edukacja była ważna, ale dlatego, że Nixon wyraźnie powiedział, żeby wrócić do życia jak zrobił to Luca. Poza tym, ostatnią rzeczą jaką potrzebujemy, żeby Tony pojawił się w domu, teraz kiedy nie ma ludzi. Szkoła była prawdopodobnie ostatnim miejscem gdzie poszedłby węszyć. Telefon dzwonił i dzwonił. W końcu mój ojciec odebrał. – Chase, jestem teraz trochę zajęty. – Moi ludzie – warknąłem do telefonu. – Gdzie są? – Synu, nie mam pojęcia o czym mówisz. – Racja – prychnąłem. – Spróbujmy jeszcze raz. Pracujesz dla mnie. Jestem twoim szefem. Jeśli moi ludzie nie wrócą w ciągu godziny, osobiście przytargam moją dupę do twojego domu i moja pieść wyląduje na twojej głowie. Łapiesz? Mój ojciec wydał krztuszący dźwięk jakby się ze mnie śmiał. – Być znów młodym. 193

– Tak – syknąłem. – Być młodym i aktualnie być w stanie zrobić gówno zrobionym, niż siedzieć w domu będąc kompletnie bezużytecznym. Mam to na myśli. Zrobiłem to, o co prosiłeś wczoraj, ale to definitywny koniec. Albo chcesz mnie u władzy albo nie. Westchnął mocno na drugim końcu linii. – To skomplikowane, Chase. Nie jestem bezpieczny, nie w domu, potrzebuję dodatkowej ochrony. Tylko w razie czego. Byłem cicho przez chwilę. – Ktoś ci groził? Nie ulega wątpliwości, Nixon węszy. – Nie dosłownie. – Odchrząknął. – Ja po prostu… wiesz co się dzieje kiedy dużo wypijesz i… – I? – nakłaniałem. – Nixon. – Mój ojciec się roześmiał. – Mógłbym przysiąc, że widziałem Nixona, ale to był dzieciak De Lange. Chce zawrzeć umowę. Rzeczy zrobiły się interesujące. – Och? – Miałem z tobą porozmawiać… – To twój szczęśliwy dzień. Właśnie ze mną rozmawiasz. Co chce Phoenix? – Pieniędzy. – Mój ojciec wyrzucił z siebie. – Chce pieniędzy i później zamierza zniknąć na dobre. Ale rzecz w tym, Chase… Nie mam dostępu do funduszy, których używamy do przekupstwa. Potrzebuję cię, żebyś zrobił wypłatę. Skurwysyn. Mój własny ojciec zamierza mnie zdradzić. Czy on myśli, że jestem głupi? Szef nigdy nie robi sam wypłaty. Nie, jeśli nie chce A) kulki, albo B) namierzenia przez federalnych. – Hmmm. – Urwałem i bezgłośnie powiedziałem do Tex’a, żeby wziął samochód. – Masz moje pozwolenie. Na kiedy Phoenix potrzebuje pieniędzy? – Dziś wieczór. – Oczywiście, że tak – powiedziałem. – Dobrze. Zdobędę pieniądze. Umieścimy wszystko za nami i będziemy żyć jak jedna, wielka, dysfunkcyjna rodzina. Brzmi dobrze? – Nigdy nie udało mi się zrozumieć twojego poczucia humoru. – Nie chciałem być zabawny, tato. – Dobrze. Dziś wieczór, więc? – Cholera, jeśli nie brzmiał na śmiesznie z siebie zadowolonego. 194

– Jasne. Och i pamiętaj. – Odchrząknąłem. – Jeśli coś pójdzie nie tak, jeśli przez sekundę wyczuję szczura, zastrzelę cię. – Zastrzelisz swoją własną krew? – Oczywiście, że nie. – Rozłączyłem się i rzuciłem telefon na ziemię. Roztrzaskał się na milion kawałeczków. Tex zatrzymał się i wyszedł z samochodu. – Kurwa. Nie musiałeś się wyżywać na swoim telefonie. – Potrzebuję nowego. – Puściłem rękę Trace i rozprostowałem palce. – Zajmę się tym. – Mo wbiegła z powrotem do domu. Zawsze trzymaliśmy telefony w pobliżu. Głównie dlatego, że potrzebowaliśmy wielu otwartych linii dla interesu, ale także dlatego, że Nixon i ja mieliśmy tendencję do rozwalania telefonów, kiedy byliśmy wkurzeni. Drogi nawyk. Chodziłem przed wszystkimi. – On chce nas w ciemności z jakiegoś powodu. Niech cię cholera, Nixon. – Uświadomiłem sobie, że mi się wymsknęło. Trace patrzyła na mnie ciekawa, tak samo jak Tex i Mil. – Sorry, to było nie na miejscu. – Odchrząknąłem. – Normalnie. Wszystko ma być dzisiaj normalnie. Trace, pójdę z tobą na zajęcia; może znajdziemy tam jakieś odpowiedzi. Jeśli nie… Kurwa, muszę sam zdobyć pieniądze. – Pieniądze? – Mo powtórzyła. – Jakie pieniądze? Co się dzieje? – Najwidoczniej musimy kogoś spłacić. – Zacisnąłem dłoń w pięść. – I dobry, stary ojciec chce, żebym to ja był tym, który dokona przelewu. – To jest ustawione. – Tex wtrącił. – Żaden szef nie zajmuje się biznesem osobiście. Płaci komuś za zrobienie tego za niego. To o co prosi Tony, nie jest tylko śmieszne, ale i głupie. Wie, że nie jesteś tak głupi, żeby zrobić to samemu. – Co jest dokładnie tym, co zrobię. – Podrapałem się w tył głowy. – Pójdę do banku po zajęciach i dokonam wypłaty u Sherryl. Jest z rodziny, więc nawet nie mrugnie, kiedy wezmę tyle pieniędzy z konta. Po prostu wiem, że jeśli bomba wybuchnie to prawdopodobnie nie będzie przypadek. Trace ostro wzięła oddech, zatrzymałem się. – Kurwa, przepraszam, Trace. Jestem sarkastyczny. Jej ręka poleciała na moją twarz tak mocno, że niemal upadłem. – Cóż, przestań być sarkastyczny albo sama cię zabiję! Mo właśnie wróciła, trzymając mój nowy telefon, ale wyrwała go ode mnie.

195

– Co do diabła, Mo, potrzebuję tego! Mo schowała go do torebki. – Nie dopóki nie przestaniesz wyglądać jakbyś chciał zastrzelić pierwszą rzecz, która popatrzy na ciebie śmiesznie. Tex się wyszczerzył nieśmiało i zatrzepotał rzęsami. – Co ty do cholery robisz? – Patrzę na ciebie śmiesznie. Działa? Chcesz mnie zastrzelić? – Nie. – Schowałem ręce do kieszeni. – Super. Mo, daj mu ten cholerny telefon. – Mężczyźni! – krzyknęła i podała mi telefon, a potem weszła do włączonego samochodu. Mil stała na werandzie i machała na pożegnanie. Zatrzymałem się. – Nie ma żadnych ludzi, żeby cię ochronić. Podniosła swój kubek z kawą w powietrze jedną ręką i wyciągnęła pistolet ze szlafroka drugą. – Wyglądam jakbym potrzebowała ochrony? – Nie – zachichotałem. – To byłoby cholera nie. – Tex zawołał z przedniego siedzenia. – Baw się ładnie, Mil. – Jak zawsze! –Wróciła do domu i zatrzasnęła drzwi. – Przeraża mnie. – Tex ogłosił, kiedy wyjeżdżaliśmy na drogę. Roześmiałem się. –Taa, cóż wyobraź sobie, jaka była przed poprawczakiem.

196

– Więc? – Wziąłem długi łyk kawy i oparłem się o drzewo. – Fifty–fifty będzie dobrze? – Powiedziałbym… – Phoenix wzruszył ramionami. – Trzydzieści–siedemdziesiąt. – Chase zrobi to ponieważ wie, że to normalna rzecz do zrobienia. Możemy liczyć na bank. – Powtarzałem plan w głowie wciąż i od nowa dopóki nie chciałem rzygać. – Powiedziałem mu, żeby zajmował się robotą jak zawsze. Zrobi to. – Dobrze. – Phoenix skinął. – Bo jeśli nie, twój cały plan pójdzie się jebać. Będzie dobrze. Musi być. – Co u Tonego? – Och, no wiesz. – Phoenix wzruszył ramionami. – Wkurwiony, ale jeśli dasz złemu facetowi ofertę, której nie może odmówić… – On jest zły – wtrąciłem. – Czyste zło. Nie ma wątpliwości. – Jak ja – przerwał nam głos. – Niebezpieczeństwo nie pochodzi od zła, ale od osoby. Zło jest wszędzie, ale na końcu zawsze jest wybór. – I ty wybrałeś je? – zapytałem Lucę. – Wybrałeś, żeby robić piekło z życia wszystkich? – Absolutnie nie – szydzi. – Ja utrzymuję porządek na świecie pełnym chaosu. Jestem postrzegany jako zło, ale prawdziwe zło? Przykład strachu ludzi – ukrywający coś więcej niż ciemność. Westchnął i założył ciemne okulary. – To sprawia, że można uwierzyć w światło, i to tam znajdziesz swoje niebezpieczeństwo. Bądźcie gotowi wieczorem, panowie, albo oboje będziecie machać do mnie z dna jeziora Michigan. Phoenix zaklął. – Taki czarujący.

197

– Nigdy nie myślałem… – Roześmiałem się. – Nigdy nie myślałem, że na końcu to będę ja i ty. Starzy przyjaciele, zajadłymi wrogami. – Taa, bóg ma świetne poczucie humoru. Patrzyłem jak Trace idzie na zajęcia. Trzymała rękę Chase’a i oboje się śmiali. Nóż zagłębił się głębiej w mojej piersi, kiedy starałem się patrzeć gdzie indziej ale nie potrafiłem. Byłem tak cholernie szczęśliwy, że była zdrowa, żywa, bezpieczna. Kurwa. Spędziłbym moje życie patrząc na nią z daleka, jak długo wiedziałbym, że wciąż jest uśmiechnięta, jak długo wiedziałbym, że jest bezpieczna od zła otaczającego ją. Phoenix uderzył mnie w plecy. – Jeśli to jakieś pocieszenie, ona wyraźnie cię kocha. – Skąd możesz wiedzieć? – rzuciłem. Zabrał rękę z moich pleców. – Sposób w jaki na ciebie patrzy. Jest inny niż gdy patrzy na Chase’a. – A jak wygląda patrząc na Chase’a? – Jak na wybawcę. – Phoenix powiedział miękko. – A na mnie? – Jakbyś był jej tlenem. Nie powiedziałem nic. Problemem nie było nie tylko to, że nie widziałem jak reagują na siebie. Mógłbym powiedzieć, że jej język ciała, kawałek po kawałku, mówił, że była w stanie mnie odpuścić. Nie byłem pewny co bolało bardziej; szybkość z jaką była do tego zdolna czy wiedza dla kogo aktualnie to robi. W zeszłym roku praktycznie naznaczyłem ją jako moją. A teraz nie byłem pewny. Nie ważne co ktoś mi powie, wiedziałem co widziałem. Ślizgała się jak piasek przez moje palce i nie miałem nikogo do obwinienia oprócz siebie. Chciałem uderzać Chase’a dopóki by nie krwawił, ale nie był prawdziwym czarnym charakterem, nie w tej historii. Nie, musiałem tylko spojrzeć w lustro żeby zobaczyć tego faceta. Musiałem być złym człowiekiem, aby miała szansę. Ale cholera, chciałem chociaż raz w moim opuszczonym przez boga życiu, być bohaterem, rycerzem w srebrnej zbroi, mężczyzną, na którego zasługuje. Mężczyzną, który uratuję ją bez względu na koszty, mężczyzną, który potępi swoją rodzinę do piekła aby ją utrzymać. Ale nie mogłem zapomnieć mojej rodziny. 198

Mojej krwi. Mojego cholernego kodeksu honorowego. Już sobie wyobrażałem stanie z Trace na końcu, ale ostatnio, jej twarz zaczęła znikać, razem z moją przyszłością. Phoenix klepnął mnie w plecy. – Ona cię potrzebuje, człowieku; po prostu daj temu czas. I zrób mi przysługę: kiedy to się skończy i nie będziemy machać do Lucy z otchłani jeziora Michigan, daj jej szasnę na przetworzenie tych rzeczy, dobra? Prychnąłem. – Nigdy nie wziąłem cię za rzygacza mądrości. – Taaa, cóż, zbliżająca się śmierć robi takie rzeczy z człowiekiem. – Ty nie umrzesz. – Odwróciłem się twarzą do niego. – Żaden z nas. Teraz, chodźmy zaczekać w domu. Jeśli mnie pamięć nie myli, powinniśmy pomóc Tonemu zebrać gang razem. Phoeni się roześmiał. – Masowe zabójstwa są moją specjalnością. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że na to poszedł. – Chce uciszyć wszystkich i jest draniem. Oczywiście, że na to poszedł. Oszukał najpotężniejszego bosa mafii w Ameryce, a potem splunął w twarz jednemu z Oryginalnych w Sycylii. Jeśli to nie jest wystarczająco złe, starał się wymazać Trace i założyć własną rodzinę. Powiedziałbym, że zasługuje na to, co się do niego zbliża. – Racja. – Miałem przenikające uczucie, że nie były takie jak nam się wydaje, ale nie wyraziłem swojego zdania głośno. Nie chciałem, żeby Phoenix się zawahał; wahanie może doprowadzić do śmierci i po zobaczeniu Trace znowu, bardzo chciałem zostać żywy.

199

– I oto jest – powiedziałem pod nosem, kiedy Luca wszedł tanecznym krokiem do sali z podkładką w ręce. – Dzień dobry klaso. – Uśmiechnął się w każdym kierunku oprócz naszym. – Dzisiaj będę rozdawać arkusze badawcze przed przyszłotygodniowym testem. Ufam, że wszyscy będziecie pilnie się uczyć. Test będzie w formacie laboratoryjnym. Musicie przejść przez serię trzech doświadczeń, żeby mieć szansę na zdobycie 150 punktów, w kierunku swojej średniej oceny. Jakieś pytania, proszę nie wahajcie się podnieść rękę. Swędziało mnie, żeby podnieść i powiedzieć coś w stylu: – Dlaczego do diabła udajesz, że zabiłeś mojego najlepszego przyjaciela? W jaką grę grasz? Zamiast tego, przygryzłem mocno wargę i odwróciłem się w stronę biurka. Kartki były podawane do tyłu, dopóki nie dotarły do nas. Była tylko jedna. Świetnie. Teraz naprawdę miałem podnieść rękę. Podniosłem rękę, ale Luca patrzył w dół. Czekałem, aż w końcu z irytacją odsunąłem krzesło i podszedłem do jego biurka. – Potrzebuję arkusza. Luca spojrzał w górę krótko z biurka i się uśmiechnął. – Wydaje się, że tak, panie Winter. – Wsunął notatkę do arkusza i mrugnął. – Zapamiętywanie jest kluczem, panie Winter. Nie zgodzisz się? Przecież łatwiej jest wiedzieć na co zwracać uwagę po uzyskaniu odpowiedzi tutaj. – Wskazał swoją głowę i znów spojrzał na swoje biurko. Prześledziłem jego wzrok, żeby zobaczyć coś napisane na papierze. Nie nawal. Wiadomość może mieć tyle różnych znaczeń, ale w tej chwili, wiedziałem, że odnosi się do mnie. Nie mogę nawalić. Schowałem liścik do kieszeni i wziąłem kartkę papieru. 200

– Dziękuję, panie Nicolosi, świetna rozmowa. – Zgadzam się – mruknął, nie patrząc w górę. Wróciłem do biurka i zauważyłem, że Trace już pracuje na swojej kartce. Wyciągnąłem liścik, który Luca włożył do mojego arkusza i przeczytałem go. Będzie tam pięciu mężczyzn, żeby cię zastrzelić. Idź sam. Duch będzie ubezpieczał twoje plecy, jak duchy mają tendencję to robić. To będzie prawie niemożliwe, żeby zdobyć tyle gotówki na raz. Uzyskaj numer konta i przynieś ten kawałek papieru w pustej walizce. Musisz wziąć ją do domu Nixon’a. Będzie czekać – ofiary są spodziewane. Cokolwiek robisz, nie ufaj nikomu. Nikomu oprócz ducha. Szybko, zapaliłem palnik Bunsen’a i przytrzymałem liścik nad ogniem. Wybuchł szybko. Udawałem, że nie zauważyłem. Trace podniosła głowę. – Cholera jasna! Palisz się! Wzruszyłem ramionami i wyciągnąłem papier z ognia, następnie ścisnąłem go w rękach i wyrzucałem do kosza obok stołu. – Ups. Jej oczy się zwęziły. Wzruszyłem ramionami. – Więc, na jakim problemie jesteś? – Co to było? – Miłosny liścik. – Kłamca. Ja nie piszę miłosnych liścików. Uśmiechnąłem się. – Kto powiedział, że tylko ty jesteś zainteresowana? – Jesteś dupkiem. Odchrząknąłem i założyłem jej kosmyk włosów za ucho. – Myślałem, że już to mówiłaś. – Jedną sprawą jest przyzwyczaić do dupkowatości, jedną nauczyć się radzić sobie z jej wieloma twarzami. – Nazywasz moją twarz dupą? – Przechyliłem głowę i pochyliłem się do przodu. – Bo chyba tak mi się wydaje. – Co się z tobą dzieje? – Trace się roześmiała. – Mieliśmy pracować.

201

– Pieprzyć pracę. – Zrzuciłem jej kartkę na podłogę, zarabiając spojrzenie od uczniów ze stołu obok. – Wyjdźmy wcześniej. Ja widzę to tak, że Luca nas wypuści. Plus, muszę załatwić naprawdę zabawne coś po szkole i oboje wiemy jak zabawne to będzie. Wydawała się o tym myśleć. Złapałem jej dłoń. – Po prostu idź za mną, będzie dobrze. Wzięliśmy nasze rzeczy i podeszliśmy do biurka rękę w rękę. – Pan Winter, panna Rooks, co mogę dla was zrobić? Nie przyszło mi wcześniej do głowy, że oba nazwiska, moje i Trace, ukrywają nasze prawdziwe więzy krwi z prawdziwym rodowodem. Z ciężkim westchnięciem odpowiedziałem: – Tu jest jakby głośno. Możemy pouczyć się w bibliotece? Brwi Lucy się złączyły. Posłałem mu zdecydowane skinięcie. Miałem nadzieję, że moje mafijne mojo będzie działać. Nadzieję, że widział powód ponad kłamstwem, że nie będziemy pracować czy wymówkę z hałasem. Kurwa, była tu martwa cisza. Ale potrzebowałem stąd iść. Powoli przechyliłem głowę w stronę Trace, a później bezgłośnie powiedziałem proszę do Lucy. Wow, musiałem być naprawdę zdesperowany. Nigdy nie mówiłem proszę. – Genialny pomysł, panie Winter. – Luca machnął na nas. – Pamiętajcie, żeby się nie lenić. – Zawsze jestem na czas – odpowiedziałem, łapiąc rękę Trace w swoją, kiedy wychodziliśmy z sali i szliśmy za ręce w dół korytarza. Dzień oficjalnie dogonił mnie swoją powagą sytuacji, świadomością, że ja i Trace nigdy nie będziemy stali. Śmieszne, że z całym chaosem dziejącym się dookoła mnie, planowaniem śmierci mojego najlepszego przyjaciela, wszystko o czym mogłem myśleć, to sprawienie, że będzie moja. Moje emocje były w hipernapędzie. Część mnie chciała schować Trace tylko po to, żeby była bezpieczna – ale samolubna część mnie prosiła o nią w pobliżu. Tylko jeszcze jeden pocałunek, jeszcze jeden dotyk i ochoczo pójdę na egzekucję. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz nie mogłem już tego znieść, pociągnąłem ją za jeden z budynków, upuściłem moją torbę, rzuciłem jej na ziemię i przycisnąłem ją do ściany. Nie wiem co dotknęło jej pierwsze, moje usta czy moje ciało. Byłem wszędzie, potrzebując ją spróbować. Ponieważ w dole mojego brzucha, wiedziałem – to będzie prawdopodobnie ostatni raz. Byłem zdesperowany, żeby widziała mnie, nie jego. Potrzebowałem, żeby czuła moje usta, nie jego. Wiem, że dokonała wyboru; powiedziała tyle ostatniej nocy, ale moje serce bolało z możliwości, że mamy tylko dzisiaj – mamy tylko teraz, i to było to. 202

– Chase. – Z pchnięciem, Trace utworzyła dystans między nami. Oboje ciężko oddychaliśmy. Jej usta były spuchnięte od mojego ataku. – Co się dzieje? – Idziemy na wagary. – Dlaczego? – Żebym mógł cię całować. – Oblizałem jej dolną wargę moim językiem i dałem jej powolny, bolesny pocałunek i się odsunąłem. – To jakiś problem? Uśmiech nie dosięgnął jej oczu. – Nie, poza tym, że wydajesz się zdenerwowany czy coś. – Nie zdenerwowany. – Moje ręce się trzęsły, kiedy kładłem je na jej ramiona i odetchnąłem. – Może trochę… sentymentalny. – Chase Winter. – Roześmiała się. – Nigdy nie myślałam, że doczekam tego dnia. – Proszę. – Musiałem jej dotykać. Moje ręce przeniosły się do jej szyi, kiedy moje kciuki głaskały jej dolną wargę. – Jestem tylko sentymentalny z tobą. – Masz dwa autopiloty. Dupkowaty albo łagodnie sentymentalny. Dlaczego nie możesz po prostu znaleźć jakiegoś kompromisu? Hmm? – Dokuczała. – Weź wszystko albo nic, zgaduję. – Pochyliłem się aż nasze usta znów się dotykały. Odsunęła się. Kurwa. – Ja… – Jej policzki były czerwone. – Chase, lubię cię, kocham cię, ale Nixon nie żyje od kilku dni i ja… – Łzy napłynęły jej do oczu. – Nie mówię nie. Po prostu mówię nie teraz. Potrzebuję czasu. A sposób, w jaki mnie całujesz, w jaki mnie dotykasz… – Zakrztusiła się szlochem. – Czasami to sprawia, że zapominam o nim i nienawidzę siebie, że mogę to zrobić po tym co on zarobił dla ciebie i dla mnie. Nigdy w swoim życiu nie czułem się większym draniem niż teraz. Odsunąłem się od niej i podniosłem obie torby. – Masz rację, Trace. Przepraszam, nie wiem skąd to się wzięło. – Hormony? – zażartowała. Roześmiałem się z nią, ale w środku byłem nieco zgnieciony. Może dla niej… ale dla mnie? To był instynkt. To była miłość.

203

Wiedziałem, że coś było nie tak w chwili, kiedy Tony podniósł słuchawkę. – Tak? – Był zbyt spokojny, zbyt cierpliwy, nie jak zwyczajny on. – Więc robimy to czy co? – rzuciłem. – Cierpliwości. – Tony zachichotał. – Czy nie kochasz jak wszystko idzie zgodnie z planem? – Pieprzenie dla tego żyję. Serio. Och spójrz, niemal zesrałem się w gacie ze szczęścia na twoją ekscytację. – Jesteś bólem w dupie, wiesz? –Taaa, cóż. – Wywróciłem oczami i udało mi się utrzymać swój ton. – To mój podpis; cóż mogę powiedzieć? Tony myślał przez chwilę, a później powiedział szybko. – Mój dom. Spotkamy się tam i dokonamy wymiany. – Jeśli mnie zdradzisz… – Jesteś tym, który dostaje lepszą umowę. Moje milczenie. Moją lojalność. I moje pieniądze. Więc zamknij się, jeśli wiesz co dla ciebie dobre. Roześmiałem się. – Co w tym śmiesznego? – rzucił Tony. – Ty. – Nie naciskaj mnie chłopcze, albo… – Nic nie zrobisz. To prawda. Nic. Możesz mieć pieniądze, możesz pociągać za sznurki i możesz myśleć, że jestem głupią maskotką, ale mam jedną rzecz jakiej nie masz. – Cóż to?

204

– Każdą cholerną kartę ułożoną przeciwko tobie. Więc jeśli bym był tobą, zacząłbym mówić nieco milej zanim piekielna burza spadnie na twoją paradę. Rozłączyłem się, a następnie rzuciłem telefonem przez pokój. Luca klaskał za mną. – Dobrze zagrane. Być może znajdę pożytek z ciebie w mojej rodzinie. Potrząsnąłem głową. – Więcej rodziny jest ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję. – Odkupienie. – Oczy Lucy się zmrużyły. – Będzie pierwsze. – Jak do cholery można odkupić potępionych, Luca? Gówno jest wciąż gównem nawet jeśli włożysz w nie różę. – A krew jest gęściejsza niż życie. – Luca powoli podniósł cygaro do ust i wziął bucha. – Możesz mówić, że nie chcesz rodziny, możesz mówić, że chcesz odejść, ale zapominasz o jednej rzeczy. Spojrzałem w bok mając nadzieje, że nie będzie mówić dalej. – Posiadam. Cię. – Wszystko gotowe? – powiedział Nixon, kiedy wszedł do pokoju. Szybko schowałem swój wyraz twarzy i wzruszyłem ramionami. – Oczywiście. – Mój wzrok rzucił się do Lucy, a on dał lekki ukłon. – Wszystko idzie zgodnie z planem. – Dobrze. –Twarz Nixona się zrelaksowała, kiedy siadał w fotelu i patrzył znowu na swój telefon. Wiedziałem co robił; zapamiętywał jej twarz. Cholera, jeśli miałbym dziewczynę, robiłbym tą samą, cholerną rzecz. Członkowie mafii nie różną się od żołnierzy idących na wojnę – w końcu wszyscy chcą mieć coś o co warto walczyć – nie ważne czy to ładna dziewczyna czy przyczyna. W obliczu śmierci – każda istota ludzka potrzebuje czegoś takiego, jeśli zdarzy się najgorsze – wyciągniemy je. I może dlatego zaczynałem się czuć bardziej przerażony niż cokolwiek – ponieważ wiedziałem – nie miałem nikogo wartego wyciągnięcia i to bolało jak cholera.

205

Po tym jak moja sesja migdalenia poszła źle, zadzwoniłem po Tex’a, żeby odebrał Trace. Nie rozmawialiśmy o tym dalej i to mnie wkurzało, że coś co chciałem tak bardzo, było tak blisko, że mogłem tego posmakować, ale nie mogłem tego mieć w pełni. Byłem zdezorientowany własnymi uczuciami i na pewno nie w mojej grze, co oznaczało, że możliwe, że zamordują mnie w moim własnym banku, jeśli nie zbiorę się do kupy – szybko. Sprawdzając oba moje pistolety, trzeci raz, włożyłem je w tył moich spodni i pociągnąłem na nie koszulę. Byłem wielkim fanem kastetów, więc miałem jeden na mojej lewej ręce. Miałem też nóż, który poradzi sobie z pokrojeniem kogoś na plasterki, jeśli bym tego potrzebował. Robiłem wszelkie interesy z moją prawą ręką, mimo wszystko. Po wzięciu kilku głębokich oddechów, zbliżyłem się do dużego budynku. Był biały z dużymi kolcami wystającymi w górę. Tony wybudował go tak, żeby wyglądał bardziej na pomysłową twierdzę, niż budynek biznesowy. Jego biuro i biura rodziny, były w dolnej części budynku. W piwnicy. Były tam nie bez powodu. Żadnych okien do wyskoczenia, żadnej ucieczki. Jeśli zszedłeś na dół i zrobiłeś coś co wkurwiło Abandonato, powinieneś nagrać swoje pożegnanie na małym wideo w windzie, bo to by był czyn boży, jeśli zostałbyś przy życiu. Zabawne było, że mieliśmy kilku ludzi tylko od tego. To było jakby wiedzieli, że wchodząc do piwnicy to będzie ich ostateczne zejście. To było ich piekło. Pomachałem do sekretarki, a ona uśmiechnęła się i odmachała. Z wydechem, szedłem w kierunku tylnej części budynku, gdzie były windy. Nacisnąłem przycisk, zadzwoniła, a ja wszedłem do środka i spojrzałem w górę na kamerę, kiedy srebrne drzwi się zamykały.

206

Piwnica. Wcisnąłem świecący przycisk P i czekałem aż winda zabierze mnie na dolne piętro. Wraz z sygnałem dźwiękowym drzwi się otworzyły. Przywitała mnie kompletna cisza. Poszedłem prosto do sekretarki na poziomie piwnicy. Jej oczy ujawniły strach. To była pierwsza i ostatnia rzecz, jaką zauważyłem zanim wystrzelił pistolet. Kula śmignęła obok mojej głowy. Schyliłem się i sięgnąłem do mojej talii po pistolet. Odwróciłem się w prawo i zauważyłem mężczyznę mierzącego do mnie. Sekretarka zaczęła krzyczeć i schowała się za róg. Wystrzeliłem dwa strzały w jego głowę i wturlałem się pod biurko, gdzie siedziała sekretarka. Ściągnąłem kastet i złapałem pistolet drugą ręką i trzymałem go przed sobą. Jeden pistolet był skierowany na lewo, drugi na prawo. A wtedy poczułem, że coś dotyka tyłu mojej głowy. – Nie za mądry jak na szefa, eh? – powiedział męski głos. Nie panikowałem. Nie dałoby to nic dobrego. – Jestem mądry. – Och, taa? Więc dlaczego masz pistolet wycelowany w twoją głowę? Wzruszyłem ramionami. – Ty mi powiedz. – Spojrzałem w dół na jego buty. Nie buty. Nosił buty tenisowe. Fabrycznie nowe buty do tenisa. Bez nazwy firmy. Zamknąłem oczy i odetchnąłem. Pachniał jak fast food. Opłacony. Był wynajętym zabójcą. Ale patrząc na jego buty już dostał połowę wynagrodzenia. Nie był też przyzwyczajony do mafii naszego rodzaju. Roześmiałem się. – Przestań się śmiać! – Przycisnął pistolet mocniej do mojej głowy. – Będę się tym cieszyć. Westchnąłem i nadepnąłem mu na nogę i szybko odsunąłem się na prawo, kiedy wyciągnąłem jego rękę do przodu i uderzyłem nią o marmurowy blat. Jego pistolet upadł na podłogę. Odwróciłem się i kopnąłem go w brzuch, potknął się do tyłu, uderzając w ksero. – Ja bardziej się będę tym cieszyć, gwarantuję ci. – Wyciągnąłem pistolet i przestrzeliłem mu oba kolana. Upadł na podłogę z głośnym trzaskiem i zaklął w agonii. Trzech więcej. Było jeszcze trzech mężczyzn. Usłyszałem kroki niedaleko mnie.

207

Schyliłem się pod biurko i wskazałem na sekretarkę, żeby była cicho, ale jej ręce się trzęsły. Kurwa. Z jednym szybkim ruchem, uderzyłem ją o podłogę i pociągnąłem ją pod blat ze mną. – Dziękuję, dziękuję. – Trzęsła się w moich ramionach. Uderzyłem ją w tył głowy, czyniąc ją nieprzytomną. Nie podziękuje mi jak się obudzi z morderczym bólem głowy, ale przynajmniej będzie żywa. Kroki były bliżej. A potem rozległy się trzy strzały. Mężczyzna podszedł do biurka. Jego buty były białe. Jego ręka sięgnęła po mnie. – Chodź. Nie mam całego dnia – jęknął, brzmiąc na naprawdę zirytowanego, że musiał strzelać do kogoś. Złapałem jego rękę, ale trzymałem palec na spuście lewej ręki. Kiedy mnie podniósł zza biurka stanąłem twarzą w twarz z ostatnią osobą, jaką myślałem, że zobaczę. – Sergio? – Dyszałem. – Stary! Myślałem, że się przeniosłeś! – Nah. – Rozładował pistolet. – Lubię babrać się co jakiś czas kiedy widzę damę w opresji. Prychnąłem i schowałem mój pistolet. – Ten sam stary Sergio. Dzięki tak w ogóle. Ty musisz być… – Duchem. – Nie sądziłem, że jesteś człowiekiem do wynajęcia w tych czasach. Jego brązowe oczy się zwęziły. – Mężczyzna robi co może, żeby pomóc rodzinie. – Sergio wsadził pistolet w tył swoich spodni i oparł się o marmurowy blat. Przełknąłem i spojrzałem w bok. – Taa, cóż… myślisz, że możesz mi pomóc zdobyć informacje o koncie? Prychnął. – Mogę to zrobić z zawiązanymi oczami. Miejmy to za sobą. Masz więcej pistoletów czekających na ciebie.

208

– Czekam z zapartym tchem. – Przekląłem i poszedłem za nim do biura Tonego. Nagle poczułem się źle, nazywając go Tonym a nie tatą. Ale nie zostało żadnej miłości i to była cholerna tragedia. Osieroceni, wszyscy z nas. Nixon, Trace, Mo, Mil. – Więc. – Sergio usiadł przy komputerze. – Na mieście mówią, że potrzebujesz dziesięć milionów. – Na mieście? Co my jesteśmy? W gangu? Sergio zachichotał. – Jak inaczej to nazwiesz? – Słusznie. – Oparłem się o szklane biurko i patrzyłem jak loguje się na komputerze ojca. – Skąd w ogóle znasz hasło? – Jestem duchem. Wiem wszystko. – Jego ręce pędziły po klawiaturze tak szybko, że przyprawiał mnie o zawroty głowy. – To może zająć chwilę. – Skinął na fotel, ale odmówiłem siadania. Nie po tym jak pięciu facetów chciało strzelić mi w twarz i wiedząc, że moja rodzina ich przysłała. To był dopiero piąty raz w życiu, kiedy byłem w gabinecie mojego „ojca”. Podszedłem do minibaru i nalałem sobie whiskey. – Powinieneś pić, biorąc pod uwagę wszystkie te rzeczy? – Sergio zapytał od biurka. Ignorując go, wziąłem długi łyk i spojrzałem na stolik obok minibaru. Były tam zdjęcia. Ale żadne moje. Były jego i Nixon’a. Z przekleństwem, odwróciłem się. Czy to zawsze był on? Nigdy nie chodziło o mnie? Jak samolubny jestem, zadając to pytanie ale… chciałem mieć coś swojego, coś co będzie moje i wydawało się, że zawsze byłem za późno, albo byłem drugi lub zbierałem czyjeś resztki. – Już prawie, trzymaj swoje gacie – zawołał Sergio. Znowu, zignorowałem go i przeszukałem więcej pokoju. Nie było więcej zdjęć na stolikach. Dwa krzesła były w rogu z szafą przy głównych drzwiach. Ciekawy, podszedłem i starałem się przekręcić gałkę. Zamknięte. Wyciągnąłem jeden z moich sprzętów i miałem drzwi otwarte w sekundy. Szok nie był adekwatnym słowem opisującym to co zobaczyłem. Szok byłby normalną reakcją. Moja reakcja nie była normalna. Przerażony? Teraz było lepiej. Sanktuarium.

209

Z paciorkami różańca. I zdjęcie mamy Nixon’a. Mogłem to strawić, mogłem sobie poradzić z taką ilością szaleństwa, ale na zdjęciu byli rodzice Trace. Widziałem ich tylko raz jak byłem mały, ale widziałem też zdjęcia. Z tego co mi powiedział Nixon, to byli niewątpliwie oni. Były czerwone krzyżyki na twarzach wszystkich ze zdjęcia. Mój żołądek bulgotał, kiedy liczyłem ile twarzy ma czerwone znaki. Oboje rodzice Trace… i mój ojciec. Mój prawdziwy ojciec. Co mogło oznaczać tylko jedną rzecz. Tony węszył w rodzinie przez ostatnie osiemnaście lat. A dzisiaj będzie jego dzień zapłaty. Jego finał. Miałem nadzieję, że dla boga to wielkie rozczarowanie. Nawet powiem mu to w twarz, chwilę przed tym, nim pociągnę za spust. – Gotowe! – ogłosił Sergio. Odwróciłem się poszedłem do biurka, kiedy zapisywał coś na kartce papieru. – Więc, przelew trafi na to konto. – Podał mi kartkę. – Pamiętałeś, żeby wziąć walizkę? – Jest w samochodzie. – Wsunąłem papier do kieszeni i wzruszyłem ramionami. – Jak się czujesz w tej sprawie? Dla kogo tak naprawdę pracujesz? Dla mnie? Lucy? Oczy Sergia skoczyły za mnie. Odwróciłem się i zobaczyłem kamerę, położoną bardzo ładnie w rogu. Świetnie. Kiedy się odwróciłem z powrotem, on już szedł do drzwi. – Czekaj – zawołałem. – Jeśli coś pójdzie źle… dziękuję, za to co właśnie zrobiłeś. – Jesteśmy rodziną. – Wzruszył ramionami i założył okulary przeciwsłoneczne. – Postaraj się nie skończyć z kulką w głowie, eh? – Cholernie się postaram. – Uśmiechnąłem się lekko i usiadłem na pluszowym, skórzanym fotelu Tonego. Jak długo? Jak długo to planował, i dlaczego do diabła rodzice Trace byli zamieszani? Wysilałem mózg, ale nie mogłem wyjść z żadnym rozwiązaniem niż czyste szaleństwo. Czekałem kolejne pięć minut, a potem opuściłem pokój i poszedłem w dół korytarza do windy. Byłem bardziej wkurwiony niż przestraszony; tak naprawdę już nie bałem się prawdziwie. Zbliżająca śmierć nigdy mnie nie przerażała. Cholera, to była codzienność. Ale 210

teraz? Wiedząc, że Trace może stracić nas oboje, mnie i Nixon’a? W tym samym czasie? Znowu? Taa, to do dupy. Nie chciałem jej zostawić. Nawet jeśli musiałbym pójść do piekła i z powrotem i błagać by wrócić do życia – nie chciałem jej zostawić. Nie mogłem. Winda zadzwoniła. Wyszedłem i wybrałem numer Tonego. – Mam pieniądze. – Masz? – Dupek brzmiał na zaskoczonego. – Taa. – Komplikacje? – Kilka nieznacznych. Nic wartego denerwowania. – Jestem pod wrażeniem. – Nie bądź – prychnąłem. – Teraz, gdzie cię spotkam? – W naszym domu, oczywiście. Zatrzymałem się. Myślałem, że mamy się spotkać u Nixon’a, co oznacza, że zmienił plan. Dlaczego go zmienił? – Dobra. Do zobaczenia za dziesięć minut. Odłożyłem słuchawkę i wsiadłem do samochodu. Kurwa. Rzeczy już się rozjeżdżały na boki i nie miałem pojęcia czego oczekiwać. Czy wyciągnie na mnie pistolet kiedy otworzę drzwi? Czy weźmie pieniądze, przyzna się i wtedy mnie zastrzeli? Rozważałem wszystkie sposoby w jakie mógłbym umrzeć, przez całą drogę do domu. W chwili kiedy tam dotarłem, wyskoczyłem z samochodu i złapałem walizkę. Ptaki ćwierkały a słońce świeciło, zupełnie jakby coś wielkiego nie miało się stać. I wtedy usłyszałem kliknięcie pistoletu. – Czekałem na ciebie. Odwróciłem się. – Phoenix? Jego zadowolony z siebie uśmiech sprawiał, że chciałem oderwać głowę od jego ciała. – Kogo innego się spodziewałeś?

211

Phoenix trącił mnie swoim pistoletem w tył pleców. Cholera jasna. Zabiję go. Skończę z nim. Jest tylko kichnięciem na moich plecach. Szedłem przed nim i otworzyłem drzwi od domu. Tony stał w salonie, paląc swoje zwyczajne cygaro i patrząc przez okno. – Ah, zrobiłeś to. – Ładne powitanie – powiedziałem sucho. – Czy mógłbyś odwołać Phoenix’a zanim wpakuję mu kulkę w łeb? Tony skinął i Phoenix odszedł, podszedł do Tonego i klepnął go w plecy. – Widzisz jak łatwe to było? – Łatwe? – powtórzyłem. – Potrzebujemy pieniędzy. – Tony wzruszył ramionami. – Jakby to wyglądało jakby po prostu nasza rodzina dała De Lange dziesięć milionów dolarów? To by wyglądało jak jałmużna. Poza tym, potrzebuję milczenia Phoenix’a, i doszliśmy do pewnego rodzaju porozumienia. Płacę mu za utrzymanie moich sekretów, a on skończy interesy, których nie chce zakończyć. – Jakie interesy? – Strach osiadł w moim żołądku. Tony wydmuchał cygaro. – Ty i kilku innych. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, kiedy nagle usłyszałem skowyt. Wszedłem głębiej do salonu. Moje oczy opadły na kanapę. Mo, Mil i Trace siedziały tam. Z rękami związanymi za plecami i taśmą na ustach. – Ty chory skurwysynu. – Dzieci! – Tony splunął. – Wszyscy jesteście dziećmi. Czy ty myślisz, że to była gra? Czy myślisz, że pracowałem pod dzieckiem przez ostatnie cztery lata, żeby po prostu oddać całą władzę, jaką miałem? Czy myślisz, że lubiłem słuchać dziecka rozkazującego mi jakbym był

212

niczym? Dziecka, które nawet nie zasługuje, żeby być szefem tak w ogóle! Pokrewieństwo, Chase! Ty masz pokrewieństwo! – Wiem – wymamrotałem. – To nie znaczy, że musiałeś zabijać Nixona. Twój prawdziwy syn, haniebny bękart. – Szczęście dla mnie, nie musiałem. Po prostu zaopatrzyłem w informację rodzinę Nicolosi. Wiedziałem, że będą zadowoleni, że złota rodzina, wybrani Abandonato, rozpadają się w szwach, wszystko dlatego, że nie mogą odpuścić przeszłości. – Odpuścić przeszłości? – Zrobiłem krok w stronę kanapy. – Przyganiał kocioł garnkowi, czyż nie? Biorąc pod uwagę, że zabiłeś rodziców Trace z zimną krwią i spowodowałeś rozpad własnej rodziny. – Zasłużył na śmierć i na wiele więcej. – Tony wydmuchał dym z cygara znowu i spojrzał przez okno. – Był słaby, więc bił swoją żonę. Ale ona kochała mnie. Kochaliśmy się; miała zamiar go zostawić i on… – Zabił ją – skończyłem. – A moja matka? Tony się roześmiał. – Ta głupia suka dowiedziała się o moim romansie, poszła do ojca Nixona i miała swój własny, mały romans; tylko, że ona nigdy go nie kochała. Kiedy odkrył, że używała go, kazał rodzinie Nicolosi się nią zająć dla niego… nie chciał mieć jej krwi na rękach. Choć nie był przeciwny, żeby przelać krew własnej żony – czy nawet chłopca, który nie był jego synem. Być może dlatego trzymał ją przy życiu tak długo? Chciał oglądać jej cierpienie, chciał oglądać cierpienie swojego bękarciego syna, kiedy jego matka była bita. Rzuciłem okiem na Trace. Jej nozdrza falowały. Cholera, w ciągu ostatnich pięciu minut z przerażonej zaczęła wyglądać na kompletnie wkurzoną. – Więc… – Podszedłem bliżej, w głąb pokoju. – Dlaczego zabiłeś rodziców Trace? Oni nie byli zaangażowani w ten mały melodramat. – Mario, ojciec Tracey – odwiedził nas jednej nocy. Powiedział, że jego lojalność jest do Alfero i do Abandonato. Zniszczyłby wszystko. – Więc go wyeliminowałeś i wskazałeś jedynego mężczyznę, którego będą podejrzewać. – Potrząsnąłem głową z niesmakiem. – Jesteś żałosnym usprawiedliwieniem człowieka. Tony wrzucił swoje cygaro do najbliższego kominka i podszedł do mnie. – Przetrwam! Utrzymam rodzinę razem! Mogę być bez serca, ale przynajmniej wiem ile kosztuje utrzymanie naszej krwi silną! Stanął naprzeciwko mnie, jego klatka piersiowa falowała. Potrząsnąłem głową. 213

– Jesteś. Niczym. Jego pięść uderzyła w moją szczękę. Wiedziałem, że zamierza mnie uderzyć, więc mu pozwoliłem. W chwili kiedy upadłem na podłogę, odsunąłem się od niego, jakbym się bał i wyciągnąłem nóż z kieszeni. – I ja jestem żałosny. – Tony prychnął. – Czołgasz się ode mnie jak mała suka. Przynajmniej Nixon umarł z honorem, a ty… – Wyciągnął swój pistolet. – Umrzesz zawstydzając wszystkich. Ignorując go i jego wyciągnięty pistolet, wsunąłem nóż pod pierwszą parę stóp, którą dotknąłem i szybko zabrałem ręce.

214

Wszystko szło piekielnie za szybko. Co było najgorsze – ja dostałem zadanie związania wszystkich dziewczyn. Szczęśliwie, byłem w stanie zrobić więzy wystarczająco luźne, żeby w razie czego mogły uwolnić się bez większych problemów. Tony był widocznie szalony. Wycelował bronią w Chase’a, kiedy zrobiłem kolejny krok w stronę salonu. – Cały ten teatrzyk jest naprawdę potrzebny? – Starałem się brzmieć na znudzonego, kiedy oglądałem swoje paznokcie. Trace krzyknęła na mnie przez swoją zaklejoną twarz; przez płonący gniew w jej oczach, mogłem powiedzieć, że nie śpiewa pochwalnych piosenek na mój temat, w tej chwili. Tony odrzucił głowę i roześmiał się, kiedy powiedziałem bezgłośnie, Wybacz mi. Nigdy wcześniej nie prosiłem nikogo o wybaczenie – nigdy nie musiałem. Ojciec zawsze mówił, że nasze powołanie było powyżej wybaczenie, że jesteśmy bez zarzutów przez to co zrobiliśmy – kim jesteśmy. Tony przetarł oczy. – Chase, myślisz, że to sprawia, że jestem dumny, zobaczenie cię… mojego bękarciego syna, na kolanach? – Znowu to samo – wymamrotałem, starając się odwrócić uwagę wszystkich. Tony zamachnął się na Chase’a, powalając go na ziemię ponownie, i wtedy zobaczyłem nóż. Zamierzał dać się zabić, żeby uratować dziewczyny – moją siostrę, Trace, Mo. Działając szybko, rzuciłem się przed nim i przyklęknąłem. – Co ty do cholery robisz! – Tony splunął. – Więzy. Rozwiązują się. Naprawiam je, ty draniu! – krzyknąłem i wsunąłem nóż powoli w górę nogi Trace, wiedząc, że to prawdopodobnie ją cholernie straszy. Ale zamiast się wzdrygnąć, skupiała swoje oczy na mnie przez cały czas. Wyobrażałem sobie, że to było gorsze – wpatrywanie się w dwie bezduszne dziury, ale nie patrzyła na mnie jakbym nie miał duszy. 215

Zamiast tego, patrzyła na mnie jakbym był jej jedyną nadzieją. Moje serce waliło trochę mocniej, kiedy w końcu włożyłem nóż w jej ręce. Wstałem i odwróciłem się dookoła, tak, że mogła przeciąć więzy tak, żeby Tony nie widział. Tony kopał Chase’a w żołądek wciąż i od nowa. Wiedziałem, że Chase jest twardy, więc go nie zatrzymałem, nawet jeśli chciałem. Chase wolałby ścierpieć kilka złamanych żeber, wiedząc, że dziewczyny są bezpieczne, niż ochronić swoją piękną twarz i być odpowiedzialny za ich śmierć. Krew spływała po brodzie Chase’a. Jego oczy zaczęły puchnąć, ale spojrzał za siebie i zobaczył, że dziewczyny są wolne i wtedy spojrzał w górę na mnie zdezorientowany. Poruszyłem się, żeby pomóc mu wstać na nogi, kiedy Tony przeładował broń. – Nie jest mi przykro. – Tony pochylił głowę i wycelował między oczy Chase’a. – Powiedz Nixonowi cześć, kiedy go zobaczysz. – Albo możesz powiedzieć cześć teraz – głos powiedział od drzwi.

216

Usłyszałem dziewczęcy płacz za mną, kiedy Nixon wszedł do pokoju z pistoletem wycelowanym dokładnie w głowę Tonego. Za nim szedł Luca, który klaskał. – Piękne przedstawienie – powiedział Luca. – Myślisz, że mamy wszystko, czego potrzebujemy, Nixon? Czy powinniśmy sprawić, żeby cierpiał. – Mogę zagłosować? – zapytałem z podłogi, wciąż wkurwiony. Nixon spojrzał na mnie i wywrócił oczami. Przynajmniej wyglądał jakby wciąż miał dobry humor. Tony przeskoczył ponad moim ciałem twarzą do dziewczyn na kanapie. Kurwa. – Jak możesz żyć, Nixon? – Tony wycelował pistolet w Trace. – Hmm? Jak to możliwe? Nixon wzruszył ramionami. – Jestem jak kot. Mam dziewięć żyć. Poza tym, bóg powiedział, że mnie nie chce. Tony zachichotał. – Więc, co się teraz stanie? Zabijesz mnie? Luca skinął. – Ten pomysł ma jakieś odwołanie. – Jak myślisz, będziesz w stanie zrobić coś takiego? – zapytał Tony. – Mam wszystkie twoje cenne kobiety na wyciągnięcie ręki. Jedno naciśnięcie na ten spust i Tracey umrze, albo może Mil? Phoenix, zawsze nienawidziłeś swojej siostry. Dlaczego mi nie pomożesz? Ja widzę to tak, że jest tylko trzech na dwóch. – Racja. – Phoenix podszedł do boku Tonego, drań. Luca skinął głową i potarł brodę.

217

– Wierzę, Nixon, że mam dość. – Wycelował bronią w Tonego i wystrzelił, w tym samym czasie kiedy Tony strzelił do Lucy. Luca padł na ziemię, wciąż strzelając. Tony skulił się i trzymał się za rękę. Poruszyłem się, żeby złapać dziewczyny i pociągnąć je na ziemie ze mną, kiedy kula musnęła moje ramię. Upadłem ze świstem. Cóż, to było do dupy. Przynajmniej czułem, że przeszła na wylot. Pistolety strzelały wszędzie, dopóki wreszcie wszystko nie zamilkło. Spojrzałem w górę, żeby zobaczyć, że Tony był oparty o ścianę, trzymając się za ramię. Phoenix było obok niego, pochylając się. Nixon i Luca, przeszli przez pokój, obaj bez żadnych obrażeń. – Będziesz mieć moją krew na rękach, Nixon. – Tony splunął. – Oboje będziecie obwiniani za obalenie całej rodziny! Nixon potrząsnął głową. – Nie można winić ducha, prawda, Luca? – Właśnie. – Skinął do Nixona, który wycelował w Tonego. Huknął wystrzał, ale nie z pistoletu Nixona. Panikując spojrzałem w górę, żeby zobaczyć Tonego na podłodze i Phoenix’a z pistoletem wciąż podniesionym, trzęsąc się. – Przepraszam – powiedział Phoenix. – Po tym wszystkim, Nixon. Nie mogłem… Nie mogłem pozwolić ci mieć jego krwi na twoich rękach. To ja. Zasługuję na to. – Phoenix… – Nixon przesunął się, żeby go złapać, ale Phoenix opadł na ziemię, krew wypływała mu z rany na brzuchu. – To nie miało być tak. Miałeś pozwolić mi go zastrzelić. Cholera, Phoenix! Dlaczego nie słuchasz! Phoenix wykaszlał trochę krwi i się uśmiechnął. – To miało się stać dokładnie tak. Może moja śmierć… – Zakaszlał ponownie. – Może bóg mi wybaczy. Może... – Podniósł się. – Teraz wszyscy jesteście czyści. Każdy z was. A ja mogę umrzeć… w spokoju. Oczy Nixona wypełniły się łzami. – Przynajmniej to nie dno jeziora Michigan, prawda, stary? – Sięgnął po rękę Phoenix’a i ją ścisnął. Phoenix zaśmiał się słabo. – Taa, przynajmniej to nie jezioro Michigan. Nixon, odmów modlitwę, odmów ją… Nixon uklęknął przy Phoenix’ie, przeżegnał się i powiedział po Sycylijsku: 218

– Został spełniony nasz kodeks honorowy. Boże, weź tą duszę, odpuść jej grzechy popełnione przeciw tobie, przeciw ludzkości – przyjmij Phoenix’a – wtedy i tylko wtedy będzie mógł umrzeć w spokoju. Amen. Zamknięte oczy Phoenix’a zatrzepotały, kiedy wziął swój ostatni oddech. Widziałem śmierć przez całe życie. Ale do tej pory nie musiałem powstrzymywać łez. Musiałem spojrzeć w bok. Czując się jakbym miał się rozchorować, oparłem się o kanapę i zamknąłem oczy. – Stało się – powiedział Luca, smutnym głosem. – W imię ojca i syna i ducha świętego. – Amen – powiedzieliśmy wszyscy razem.

219

Wzrok Trace spotkał mój i w tym momencie musiałem stać się obojętny. Musiałem się skupić nad moim zadaniem, inaczej to nie skończy się dobrze. Cholera, to nie miało się stać w ten sposób. Nie miałem się pokazywać, ale nie mogłem nic na to poradzić; nie po usłyszeniu co ten drań zrobił mojej rodzinie, rodzinie Trace. Chciałem zemsty. Więc zawierzyłem wierze. Położyłem pistolet na stole i oparłem się o niego, kiedy kilku mężczyzn weszło, żeby przygotować ciało Phoenix’a do pogrzebu i Tonego do pochówku. Nie dostanie pogrzebu, żadnych honorów – nic. Ale Phoenix? Jak długo Trace nie będzie mieć nic przeciwko, chciałem go pochować honorowo. To co dla nas zrobił… ponad to o co go prosiłem. W ciągu tych ostatnich kilku dni, miałem z powrotem jednego z moich przyjaciół. Prawdopodobnie jednym z pozostałych, odkąd chciałem naprawdę strzelić do Chase’a tam gdzie stał. Nie mógł zostawić jej w spokoju – no nie mógł zostawić jej w spokoju. Czy naprawdę myślał, że nie będę go obserwował? Obserwował jej? Ich skradzione pocałunki mnie zniszczyły. I fakt, że wymógł na niej wybór? Ich pokój był na podsłuchu. Myślałem, że Chase będzie mądrzejszy, żeby to widzieć. Albo może chciał, żebym to słyszał. Może chciał, żeby moje serce pękło na pół. – Nixon? – Ciepło rąk Trace, opadło na moje plecy. Szarpnąłem się i odwróciłem. – Yeah? – T… ty jesteś żywy. – Łzy spływały w dół jej twarzy, kiedy weszła w moje ramiona. To była jedyna rzecz na jaką czekałem. Wrócić do normalności. Ale nie wiedziałem jak. Nie wiedziałem jak to naprawić. Delikatnie ją odsunąłem. – Dlaczego nie pójdziesz sprawdzić co z Chase’m? Nie chcę, żeby zemdlał od ran. – Ale… 220

– Idź – namawiałem. – Mam kilka rzeczy do załatwienia. Ręce mi się trzęsły. Złapałem oba pistolety, Phoenix’a i Tonego i włożyłem je do plastikowej torby, przekazując je Sergio. Przyjechał krótko po, pomóc sprzątać. Inna z jego specjalności. Sprawianie, że rzeczy odchodziły. – Coś jeszcze? – zapytał, badając pokój. – Będziesz potrzebować, żeby grupa tu wpadła. – Taaa. – Nie mogłem utrzymywać swojego gniewu i zranienia pod kontrolą. – Czy możesz się po prostu tym zająć, Sergio? Potrzebuję… – W porządku – przerwał mi. – Idź. Skinąłem i wyszedłem z pokoju. Ostatnią rzecz jaką usłyszałem zanim drzwi trzasnęły, było moje imię na ustach Trace.

***

Nie wiedziałem gdzie idę albo co robię. Po prostu jechałem. Minąłem miejsce, gdzie Trace i ja byliśmy na pierwszej randce. Minąłem szkołę i skończyło się na tym, że zatrzymałem się przy krawężniku i wyłączyłem samochód. Uderzyłem w kierownicę raz za razem, dopóki moje palce nie krwawiły. Jak do diabła rzeczy stały się tak skomplikowane? Myślałem, że mogę sobie z tym poradzić. Okłamałem samego siebie. Zmusiłem się, żeby uwierzyć, że mogę żyć w świecie gdzie Tracey i Chase są razem. Ale nie mogłem. To powili zabijało mnie od środka, dopóki nie pragnąłem śmierci. Z przekleństwem, włączyłem samochód i pokonałem drogę z powrotem do mojego domu. Czas wypić piwo które naważyłem. I powiedzieć wszystkim do widzenia.

221

Otworzyłem drzwi od mojego domu i wszedłem do niego. Dziewczyny siedziały przy stole jakby czekały na mnie. Tex wytrzeszczył oczy jak mnie zobaczył. Szybko odsunął się od stołu i mnie objął. – Koleś, myślałem, że nie żyjesz. – Taa, wszyscy myśleli. – Mój wzrok padł na Trace. To nie była jej wina. Wepchnąłem ją w ramiona Chase’a. Dałem jej moją cholerną zgodę. Co ja sobie do diabła myślałem? Byłem upalony czy coś? – Cieszę się, że wróciłeś, człowieku, rzeczy były szalone… i nie masz ran po kulach. Miło. – Taa, miło – powtórzyłem. – Luca zwinął się? – Mój wzrok padł na Chase’a, który siedział z dala od wszystkich, w kącie. Miał bandaż owinięty wokół ramienia. – Yup. – Skinął. – Wszystkim się zajęto. Wzrok podążył do ręki Chase’a. To było tak jakby mój pierścień gapił się na mnie. – Tęskniłam za tobą. – Mo sięgnęła przez stół i złapała moją dłoń. – Dziękuję Mo, przepraszam, ja… Moja siostra spoliczkowała mnie, a następnie uderzała moją pierś, zanim upadła w moje ramiona. – Nigdy więcej, Nixon, albo przysięgam, że sama cię zabiję! – Szloch wstrząsnął jej ciałem, kiedy ją trzymałem. – To było jedyne wyjście… – Do diabła z twoimi cholernymi wymówkami, Nixon! – Mo odsunęła się i spoliczkowała mnie znowu. Cholera jasna, kobieta była silna. – Możesz być diabłem, ale jestem trochę przyzwyczajona do twojego wkurzającego tyłka w pobliżu! Uśmiechnąłem się. Prawdopodobnie pierwszy uśmiech w ciągu tych ostatnich dni. 222

– Przepraszam, Mo. Kocham cię. – Przysięgam, że jesteś złym bliźniakiem. – Pchnęła mnie w pierś i opadła z powrotem na krzesło. – Ktoś jeszcze chce mnie strzelić? – zażartowałem. Trace trzymała swoją głowę w dole, patrząc na stół. Podszedłem troszkę bliżej. Jej głowa gwałtownie podniosła się w górę, razem z pistoletem w jej ręce. Huknął strzał, a potem poczułem ostry ból w lewym ramieniu. – Co do diabła? – Dotknąłem zewnętrzną część mojego tricepsa i zbadałem go palcami. Krew sączyła się przez nie. – Cholera jasna! – Tex odsunął się od stołu. – Ona cię właśnie postrzeliła. Mo i Mil parsknęły, zasłaniając usta. Nawet Chase się lekko uśmiechnął. – Co do cholery jest z tobą nie tak? – Skierowałem swój krzyk na Trace. – Ostatnim razem jak uczyłem cię strzelać, nie mogłaś trafić w cholerny cel. Mogłaś mnie zabić! – Dobrze! – Odsunęła się od stołu, rzucając na niego broń, wydając stukot. – To jest to, na co zasługujesz! Pokój zamilkł, kiedy założyła ręce na piersi. – Zasługuję na kulkę? Na śmierć? – Tak. – Jej dolna warga drżała. – Bo mnie zniszczyłeś! Nie łapiesz? Zrujnowałeś mnie! Rozbiłeś mnie! Nie ma powrotu i to twoja wina! Twoja i Chase’a! Jestem taka wkurzona, że nawet nie wiem co zrobić! Nie mam nic! Nie mam nikogo! – Ale… – Nie! – krzyknęła. – Ja… Ja nie mam nikogo. Chase kłamał, ty kłamałeś, a na koniec, wasza dwójka rozerwała moje serce na pół! Zasługujesz, żeby cierpieć, bo może wtedy poczujesz skrawek tego, co ja czuję! Nie mam już serca. Kawałki zniknęły. Zostawiłeś mnie z niczym. I nienawidzę cię za to. Nienawidzę was obojga! – Z ostatnim szlochem pobiegła korytarzem, zostawiając salon pokryty niezręczną ciszą. Po kilku sekundach, Mo się odezwała. – Krwawisz na podłogę. – Nie tym razem, Mo. – Tex syknął. Mil wstała. – Cóż, będziemy w… kontakcie.

223

Wysączyli się z pokoju, zostawiając mnie i Chase’a, gapiących się na siebie. Nie wiedziałem co powiedzieć, co zrobić. Nie myślałem też, że on wie. Kurwa, spieprzyliśmy wiele rzeczy. Chase podniósł się z krzesła i powoli podszedł do mnie. Z pojedynczym skinięciem, przełknął i odszedł do barku, przygotować nam drinki. Bez słowa poszedłem za nim, kiedy otwierał drzwi na zewnątrz. Szliśmy w ciszy na koniec posiadłości. Do miejsca, gdzie pierwszy raz zawarliśmy pakt. Trzymaliśmy szklanki whiskey. Piliśmy w ciszy. – Nie mogę się zmusić, żeby przeprosić. – W końcu powiedział Chase. – Nie proszę cię o to. – Wziąłem ją. – Chase spojrzał na swoją szklankę. – Nie mam wymówki innej niż to, że myślałem, że nie żyjesz, a kiedy dowiedziałem się, że to nie prawda… – roześmiał się bez humoru – spanikowałem. Zobaczyłem ją prześlizgującą się mi przez palce – życie jakiego chciałem, naszą przyszłość – wszystko. – Moja wina. – Mój głos był zachrypnięty, jakby postrzępione kawałki szkła wbijały się w moje gardło, co utrudniało moim słowom gładkie wypłynięcie. – Popchnąłem was do siebie. Na wiele sposobów myślałem, że to pomoże. Nie wiem co do cholery sobie myślałem, po prostu… ja… – Myślałeś o niej, Nixon. – Chase potrząsnął głową. – I tutaj się różnimy. Bo pod koniec, kiedy zmusiłem ją do wyboru – westchnął – nie myślałem o niej. Myślałem o sobie. Odetchnąłem i zamknąłem oczy. – Nie będę o nią walczył. Chase odrzucił drinka i uderzył mnie w szczękę. – Jak cholera nie! Ty kupo gówna! Zasługuję na kulkę! A ty zamierzasz siedzieć i po prostu się poddać. Mój drink z łoskotem opadł na ziemię, kiedy kołysałem się na nogach. – Co do diabła, Chase? To ty jesteś tym, który zabrał mi najcenniejszą rzecz w życiu. Ty jesteś tym, który chociaż wiedział, że jestem żywy, całował moją dziewczynę, moje na zawsze, mój powód do życia. I teraz na mnie krzyczysz? – Cholerna prawda, że krzyczę. – Chase splunął. – Ona cię kocha. – Ciebie też kocha. – Masowałem moją szczękę. – I nie zamierzam jej tego robić. – Czego?

224

– Zmuszać do wyboru. Chase zwiesił głowę i potarł skronie. – Przestań być lepszym człowiekiem. Westchnąłem. – Tu nie chodzi o mnie, stary. Tu chodzi o nią. Nie zamierzam wkładać ją między nas. Cholera, nie zamierzam nawet pozwalać, żeby stawała między tobą a mną. To ona, to zawsze była ona, tu chodzi o nią. Cholera, jeśli zamierzam siedzieć tu i narzucać jej chcenie czegoś, co nie chce mnie z powrotem. Kocha cię? Świetnie. Bo, Chase. Tu nigdy nie chodziło o moje potrzeby i pragnienia. Nie mogę żyć, jeśli jest nieszczęśliwa. Nie mogę oddychać, jeśli jest zmartwiona. Jeśli bycie z tobą przyniesie jej spokój, wtedy chcę, żebyś ją miał. Będę twoim światkiem na weselu. Będę zajmował się waszymi dziećmi, kiedy będziecie chcieli iść na randkę. Chase… – Przełknąłem emocję i potrząsnąłem głową. – Tu chodzi o nią. Oczy Chase’a wypełniły się łzami. Nigdy w życiu nie widziałem gościa płaczącego, ale wiem, że był blisko. Ten facet był twardy jak cholera. I nienawidziłem, że zostaliśmy postawieni przed tym, że po życiu w przyjaźni, będzie coś jak walka o dziewczynę, co przyprowadzi nas do miejsca, gdzie zawarliśmy pakt. Jego oczy się zaszkliły, kiedy prostował kręgosłup. – Nie wiem czy potrafię pozwolić jej odejść. Jak pozwoliłeś jej odejść? Jak to zrobiłeś? Nie mogę… – Zadrżał. – Nie mogę, Nixon. Przepraszam, ale jeśli chce być ze mną, nie powiem jej nie. Nie potrafię. Zassałem głęboki oddech i wyciągnąłem do niego dłoń. Wziął ją. Przyciągnąłem go do uścisku. – Nie oczekuję tego od ciebie, Chase. Nigdy bym o to nie poprosił. – Chcę cię nienawidzić. Uwolniłem go z uścisku i się roześmiałem. – Taa, cóż, wybacz, że cię rozczarowałem. – Chcesz przeprosić pierwszy? Czy ja powinienem? – zapytał Chase. – Dajmy jej trochę czasu, dobra? Dopiero co mnie postrzeliła. Nie chciałbym, żeby zrobiła to ponownie. Chase zachichotał. – Cholernie szczęśliwy strzał. Jestem zaskoczony, że wciąż chodzisz prosto, stopa w lewo i byłbyś… – Dzięki, taaa, wiem jaki bym był. Umierający.

225

Podnieśliśmy nasze szklanki i wróciliśmy do domu. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem Mil, Mo i Tex’a znów w salonie, patrzących na nas w zadumie. To było tak jakby wszyscy wzięli wielki oddech i czekali, żeby zobaczyć czy ja albo Chase potrzebowaliśmy jechać do szpitala. – Jest w porządku. – Pomachałem rękami w powietrzu. – Nikt nie umiera. Odetchnęli razem. – Nie chcę nikomu przeszkadzać, ale musimy zwołać mężczyzn razem, dziś wieczór. Dać im znać co się stało. – Tex schował ręce do kieszeni. To było niezręczne. Kilka tygodni temu byłem szefem. Byłem szefem od lat i teraz musiałem spojrzeć na Chase’a. Mimo wszystko, jego krew była krwią szefa, mężczyzny, którego nazywałem ojcem. Zacisnął prawą rękę, a światło odbiło się od pierścienia. – Dzwoń, Tex. – Już się robi. – Tex wyciągnął telefon i zaczął przygotowania. – I pogrzeb – powiedziałem. – Nie możemy zapomnieć o Phoenix’ie. – Nie. – Chase skinął. – Nie zapomnimy o nim.

226

Patrzyłem jak mężczyźni powoli zaczęli spływać do mojego domu. Większość z nich była tak cholernie szczęśliwa, że widzi mnie żywego, że to było tak jakby nie było wielkiego słonia w pokoju – Chase będący szefem i ja będący… czym? Czym byłem? Złapałem kieliszek wina i usiadłem. Chase zaczął spotkanie, kiedy wszedł Sergio. Mężczyźni zaczęli szeptać między sobą. A potem Frank Alfero wszedł, z Lucą. Nie przyszło mi do głowy do tej chwili jak wiele władzy siedzi w tym pokoju. Głowa rodziny Nicolosi z Sycylii, Abandonato i Alfero szefowie. Frank skinął na mnie i usiadł po drugiej stronie kanapy. – Panowie. – Chase odchrząknął. – Powitajcie Lucę Nicolosi i Franka Alfero. Byli na tyle uprzejmi, żeby uczestniczyć w naszym spotkaniu. Luca skinął na Chase’a. – Ktoś musi oczyścić atmosferę. Podczas kolejnej godziny, Luca wyjaśnił z wielkimi szczegółami plan, który rozgrywał się przez ostatnie tygodnie. Jak poszedłem do niego i sfingowałem własną śmierć, żeby wywabić Tonego. Jak potrzebowałem dowodu i jak, w chwili jasności, szef rodziny De Lange, Phoenix, odkupił się, nie tylko pomagając nam, ale załatwiając szczura, który wprowadził nas w tą sytuację na samym początku. Patrzyłem jak mężczyźni, ci z którymi dorastałem, ci na których patrzyłem, potrząsają swoimi głowami, uderzali się po plecach i zaczęli mamrotać modlitwy pod nosami. Tak. Byliśmy mafią. Ale kiedy rodzina umiera? Kiedy życie było bezużytecznie tracone w naszej zgranej rodzinie? Nie, to była tragedia i każdy z nich to wiedział. Kiedy Luca skończył, Frank wstał. 227

– Chciałbym coś powiedzieć. – Odchrząknął i spojrzał dookoła pokoju. – Chciałbym podziękować waszej rodzinie. Nie tylko za zapewnienie mi bezpieczeństwa, ale za ochronę mojej wnuczki za wszelką cenę. To dzięki wam w końcu mogłem odpuścić śmierć mojego syna i córki. To dzięki wam jestem w stanie trzymać znów głowę wysoko. Jestem wam winny wierność. Ta walka, między nami, kończy się. Kończy się teraz. – Zajął swoje miejsce. Chase wstał. – Jest jeszcze jedna rzecz do przedyskutowania. Wiedziałem jak niekomfortowe to dla niego jest, więc wstałem i podszedłem do jego boku, dając mu cichą zachętę moją obecnością. – Nixon i ja… – Spojrzał na sufit. – Cóż, odkryliśmy pewne rzeczy na temat naszej przeszłości – rzeczy, które tak naprawdę nie powinny mieć znaczenia. Niezależnie od moich rodziców i niezależnie od jego, składam wniosek o przywrócenie Nixona jako szefa. – Chase – warknąłem. – Co ty do diabła robisz? Odwrócił się do mnie i uśmiechnął. – Moją cholerną robotę, jaką mi zleciłeś. To było jednomyślne. Chase klepnął mnie po plecach i wyszedł na środek pokoju. Nie byłem pewny jak się czułem, ale z jakiegoś powodu to było prawidłowe. Mimo że nie byłem związanych krwią z moim ojcem, mimo że normalnie tak działały te rzeczy. Byłem w tym dobry. I chciałem tego. Niestety, nie mogłem rozkoszować się tą chwałą zbyt długo, nie kiedy zdałem sobie sprawę, że wszystko znów było w tyle. Jeśli Trace będzie chciała skończyć z Chase’m, będzie znów bezpieczniejszym wyborem. Cholera. – Jeszcze jedna rzecz. – Luca wstał. – Ponieważ tu jestem, jest konieczne abyśmy powiadomili rodzinę De Lange o tym co się stało. Bardzo ważne jest też mianowanie nowego szefa. – Czy Phoenix miał jakiś braci? – zapytał Sergio. – Nie. – Zachichotałem i spojrzałem na Chase’a. – Ale ma diabelną przyrodnią siostrę. – Kobieta? – zapytał mężczyzna. – To działo się już wcześniej. – Ktoś inny odpowiedział. – Czy nie najbardziej spokojne miasto na Sycylii jest rządzone przez kobietę? – Prawda. – Luca wydawał się o tym myśleć. – Czy mogę dołączyć ją do rodziny? Roześmiałem się. Nic nie mogłem na to poradzić. – Dołączyć ją? – Skinąłem. – Wydaje mi się, że twój sposób na dołączanie rzeczy zawiera groźby ze śmiercią i jeziorem Michigan. Luca wzruszył ramionami. 228

– Nic nie mogę poradzić na mój dramatyzm. Frank wywrócił oczami w moją stronę. – Dobra. – Skinąłem. – Poinformuj rodzinę i Emilianę. Chcę, żeby to zostało zrobione zanim wyjedziesz, Luca, i pogrzeb także. – Zrobione – powiedział. – Teraz, wznieśmy toast. Każdy z mężczyzn podniósł swoje drinki. – Toast – powiedział Luca – za rodzinę. – Familia! – Wszyscy wiwatowali i pili.

229

Sprawy szły dobrze. Wiem, że Nixon prawdopodobnie myślał w tyle swojego umysłu, że oddałem mu tą robotę, więc mogę mieć Trace – nie mógłby się bardziej mylić. Oddałem mu tytuł, ponieważ wiedziałem, że nie miałem tego co potrzebne. Nixon był hardkorem, był… śmiesznie lojalny i bezinteresowny. W końcu wiedziałem, że wybierze mnie ponad kimś innym. I to dlatego nie zasługiwałem na Trace. Ponieważ na koniec, wybierałem siebie – nie ją. Jeśli wybrałbym ją, postawiłbym ją na miejscu w jakim byłem. Na koniec, byłem samolubny przez moje dążenie do niej. Kocham ją… i może to był problem. Moja miłość zaciemniała wszystko inne. Mógłbym uciec z nią nie patrząc w tył. Mężczyźni wyszli. Usiadłem przy stole, kręcąc szklaną w dłoniach. Wszystkie światła były zgaszone. Byłem tylko ja i butelka starej whiskey. Dobry boże, byłem przygnębiający. Poczułem rękę dotykającą mojego ramienia i spojrzałem w górę. Trace stała nade mną, jej oczy były smutne. Nie mogłem na nią patrzeć. Musiałem spojrzeć w bok; mój oddech szarpnął się, kiedy jej ręka zsunęła się w dół mojego ramienia i dotknęła mojej. Chwyciłem się jej jak życia. – Chase, ja… Zamknąłem oczy i po prostu słuchałem jej głosu. – Powiedz moje imię jeszcze raz… proszę. – Chase. – Zakrztusiła się lekko. – Chase, Chase, Chase… – Puściła moją dłoń i złapała moją głowę w ręce. – Chase.

230

Otworzyłem oczy i patrzyłem wprost w jej oczy, trzymając ją swoim spojrzeniem, błagając ją moją duszą… Mnie, wybierz mnie. Ponieważ cię potrzebuję. Bardziej niż chcę się przyznać. Jej usta spotkały moje w delikatnym pocałunku. Przez krótki moment, ulżyło mi, myślałem, że może mnie wybiera, może to będziemy po prostu my, może jest szczęśliwe zakończenie i będziemy jechać w stronę zachodzącego słońca. Ale odsunęła się za szybko. Pochyliłem się, nasze czoła się dotknęły. Powiedziała tak cicho, że niemal jej nie usłyszałem. – Jestem taka zła na ciebie. – Wiem – westchnąłem. – Okłamałeś mnie, Chase. Sprawiłeś, że… – Jej oczy się zamknęły. – Sprawiłeś, że wybrałam. Zawierzyłam ci ze wszystkim. Byłeś moim ratunkiem i mnie zdradziłeś, zdradziłeś to czym byliśmy, co mieliśmy. Kiwając głową, starałem się odsunąć, ale mi nie pozwoliła. Jej ręce były jak imadło na mojej głowie. – Sprawiłeś, że cię kocham – sprawiłeś, że na tobie polegałam… Przez ciebie, nie wiem czy kiedykolwiek będę cała dla niego. Nie wiem czy potrafię być tą dziewczyną, jego pierwszą miłością. I chcę cię za to nienawidzić, poza tym, że sprawiłeś, że kocham cię tak cholernie mocno, że to boli. – Trace, ja… Jej usta uciszyły mnie znowu, lekkim pocałunkiem, dotykiem aksamitu jej dolnej wargi i znów się odsunęła. – Kocham cię… ale… – Ale? – Wiedziałem co nadchodzi. Włoski na karku mi się podniosły. Oblałem się zimnym potem. – Chase. – Odsunęła się i wytarła łzy z oczy. – Masz moje serce, ale Nixon… on jest właścicielem mojej duszy. Wzdrygnąłem się; czułem się tak jakby właśnie chwyciła nóż i zamiast dziabnąć mnie w plecy, powiedziała mi, że zamierza mnie pchnąć głęboko w pierś. W gruncie rzeczy wolałbym atak z zaskoczenia, bo może nie patrzyłbym wtedy w te cudowne, brązowe oczy wypełniające się łzami, kiedy skinąłem i czułem jak moja pierś dusiła mnie dopóki nie poczułem jakby moje serce miało eksplodować pod naciskiem. Zimny nóż przebił moje serce – przebił mięśnie, wstrzymując bicie, ale nie kończąc tam. Gdyby tylko mnie odrzucała, ból by się zatrzymał, ale ona nie odrzucała mnie po prostu, ona była zawiedziona mną i wciąż wybierała innego. Więc nóż się przekręcił; przekręcał się dopóki 231

nie zdrętwiałem i wtedy… zamknąłem oczy, kiedy delektowałem się smakiem tego, że wszystko w moim świecie się zatrzymuje. Trace i ja utknęliśmy w zatrzymanym czasie. Sięgnąłem po jej twarz i westchnąłem, kiedy moja ręka weszła w kontakt z jej policzkiem. Pojedyncza łza spotkała mój palec. Odsunąłem się i potarłem łzę kciukiem i palcem wskazującym a następnie wstałem. – Chase, czekaj… – Nie. – Złapałem butelkę ze stołu. – Jest w porządku. – Udało mi się uśmiechnąć. – To jest tak jak zawsze powinno być, Trace. Uwierz mi, jesteśmy lepsi jako przyjaciele. – Wciąż możemy nimi być? Po… tym wszystkim? – Jej oczy wypełniły się nadzieją. – Jasne – skłamałem i potknąłem się z dala od niej, szukając ciemności mojego pokoju i dna butelki w mojej prawej ręce. W chwili kiedy wszedłem do mojego pokoju, zatrzasnąłem drzwi za sobą i zamknąłem na zamek. Kurwa, czy wszystko musi pachnieć jak ona? Odrętwiały, podszedłem do łóżka, tego samego łóżka, które dzieliliśmy mniej niż czterdzieści osiem godzin temu. Jej zapach tak mocno przesiąknął tkaniny, że nie mogłem zmusić się do czegokolwiek oprócz łyknięcia whiskey i pozwolenia, żeby jej zapach przytłaczał ból. Nie wiem jak długo siedziałem na łóżku. Pijąc i wąchając jak wariat. To jest to w miłości – zrobisz wszystko aby ją zdobyć, a kiedy w końcu ją masz, jesteś tak cholernie przerażony, że ją stracisz, że twoje wybory nie są już dłużej bezinteresowne ale egoistyczne. To właśnie stało się z Trace i to właśnie przez to ją straciłem. Odmówiłem spakowania wspomnień o jej pocałunku. Tego jak idealnie pasowaliśmy. Trzymałem te wspomnienia, ponieważ w tamtym momencie byłem cholernie pewny, że żadna dziewczyna nie będzie w stanie całkowicie wymazać ich z mojej świadomości, i będę potępiony jeśli im w ogóle na to pozwolę. Wypiłem połowę butelki. Niezbyt dumna chwila dla kogoś, kto normalnie nie pije. Kurwa, zamieniła mnie w alkoholika w ciągu dwóch tygodni! Co do cholery mówiłem o mojej samokontroli? Pokój wirował. Odłożyłem butelkę i przetarłem oczy. Było późno. Pomyślałby kto, że będę zbyt pijany, żeby myśleć. Najwidoczniej, miałem większą tolerancję na alkohol niż chciałem w tej sytuacji. Ktoś cicho zapukał do drzwi. 232

Odmówiłem odpowiedzi. Pukanie się powtórzyło. Z przekleństwem wstałem na nogi i otworzyłem drzwi. Mil stała po drugiej stronie. Jej włosy były związane w niechlujnego koka i miała na sobie naprawdę krótkie spodenki i top. – Kurwa, Mil, nie jestem w nastroju. – Przesunąłem się, żeby zamknąć drzwi, ale jej ręka mnie zatrzymała. Pchnęła mnie w pierś. – Wyluzuj. Nie jestem tutaj, aby skorzystać z twojego pijaństwa. – Wywracając oczami weszła do mojego pokoju. – Której części, nie jestem w nastroju, nie zrozumiałaś? – Niewyraźnie potknąłem się na łóżko. Mil podniosła dłonie. – Powtarzam, nie jestem tu aby ci ukraść cnotę i nie jestem całkiem pewna czy istnieje możliwość, że będziesz spał we własnych rzygach w ciągu następnych trzydziestu sekund. Więc dzięki, ale nie. Jęknąłem w ręce i opadłem głową w dół na łóżko. – Czego chcesz do cholery? Mrucząc przekleństwa, podeszła do mojej łazienki i włączyła prysznic. Słyszałem jak kilka rzeczy stuka, zanim wróciła, stając przede mną. W jakiś sposób moje buty zostały ściągnięte, później moje jeansy. Cholera, było zimno. Mil postawiła mnie na nogi i ściągnęła t–shirt przez głowę. Kołysałem się przy niej. – Chase Winter, przysięgam, że jeśli się na mnie zrzygasz albo spróbujesz uderzać do mnie w jakiś sposób, potnę cię. Jasne? – Jestem w piekle? – Trzaskałem zębami, kiedy zimno w pokoju przesączało się przez każdą kość w moim ciele. – Blisko. – Wymamrotała, łapiąc moją rękę i prowadząc mnie do łazienki. Para unosiła się z prysznica. – Właź. – Dlaczego? – Skrzeknąłem. – Ponieważ śmierdzisz jak whiskey. – Może lubię pachnąć jak whiskey. Nic nie powiedziała, po prostu stała z założonymi rękami. – Sprawdzasz mnie? – Zrobiłem krok w jej stronę i się potknąłem. Przytrzymałem się granitowego blatu i przekląłem. Mil prychnęła. 233

– Uwierz mi, nie możesz być mniej atrakcyjny niż w tej chwili nawet jeśli byś próbował. – Czy twoim planem jest abym miał myśli samobójcze? – Zamknąłem oczy, żeby pokój mógł przestać się kręcić. – Nope, chociaż myślę, że te są całkiem twoje. Wiesz, że picie tak dużo starej whiskey może cię zabić? – Mam żołądek ze stali. – Beknąłem, a następnie pobiegłem do toalety i zacząłem pokazywać jej jak bardzo ze stali mój żołądek może być. Zimna ścierka została położona na moim karku, kiedy nie przestawałem wymiotować. – Dlaczego do cholery jesteś dla mnie taka miła? – Wytarłem usta tą samą ścierką i przekląłem. Mil pomogła mi stanąć na nogi i udało mi się spojrzeć jej w oczy, kiedy ściągałem resztę moich ciuchów i wchodziłem pod prysznic. Była za mną, pomagając mi, jakbym był jakimś staruszkiem. Jak widać nie miała zamiaru odpowiadać na pytanie. Nie pamiętam wiele z prysznica, tylko tyle, że w jakiś sposób udało mi się wrócić do łóżka i że byłem suchy. Dziwne. Wytarła mnie. Witaj dno, miło cię spotkać. – Pomagam ci… – Mil wyszeptała, kiedy mnie przykrywała i poklepała mnie po głowie jak małe dziecko. – Ponieważ nawet jeśli myślę, że jesteś dupkiem… posiadanie złamanego serca jest do dupy. Poza tym, mam dla ciebie propozycję. – Dobra. – Odwróciłem się i podniosłem kołdrę. – Ale zrób to szybko. – Taa, musisz przestać mnie oślepiać. – Przykryła mnie. – Wypij trochę wody i porozmawiamy rano. – Dlaczego rozmawiać, kiedy możemy… Położyła rękę na moich ustach. – Myślę, że nie lubię pijanego Chase’a. – Ja też. – Karaluchy pod poduchy, śpiąca królewno. Poranek przyjdzie szybko. – Mil opuściła pokój, a ja zapadłem w spokojną ciemność.

234

– Jak poszło? – zapytałem, kiedy tylko Trace wróciła do mojego pokoju. Jej oczy były czerwone od płaczu. Kurwa. Nie myślałem, że może pójść tak źle. To znaczy… co miałem teraz z tym zrobić? Pocieszyć ją, że kocha kogoś innego? Powiedzieć, że to w porządku nawet jeśli moje cholerne serce było na granicy złamania? – Okropnie. Jestem prawie pewna, że padł gdzieś pijany. – Trace podeszła do mnie i usiadła na łóżku. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale mi przerwała. – Jeśli powiesz, że będzie dobrze, zamierzam cię dźgnąć. Odsunąłem się od niej. – Po prostu tu zostanę i będę się modlić, żebyś nie znalazła mojego noża – zażartowałem starając się rozjaśnić nastrój. – Jesteś do niczego. – Trace nie chciała na mnie spojrzeć. – Oboje jesteście. Czuję się jak zabawka. Stara, brudna, zużyta… – Jej oddech się szarpnął. – Pieprzyć to, Nixon! Whoa, kiedy zrobiła się ze smutnej, wkurzona? Odsunąłem się znowu i byłem przy drzwiach, kiedy podeszła do mnie, bijąc pięściami w pierś. – Pieprzyć cię! – Trace… – Dałam ci wszystko i miałeś czelność pójść i poprosić, żeby cię zabili! Kim ty jesteś? Romeo? Co jest z tobą nie tak! – Ja… – Nie! – Pchnęła moją pierś. – Co jeśli to bym była ja? – Trace. – Potrząsnąłem głową. – To ledwie to samo… Jej ręce zamarły w powietrzu, kiedy jej twarz się wykrzywiła.

235

– Ale tak jest Nixon. Dlaczego tego nie widzisz? Rozumiem dlaczego to zrobiłeś, ale ty… – Odwróciła się ode mnie i założyła ręce na piersi. – Dałam ci moje serce… Co jeśli naprawdę byś umarł? Myślisz, że podniosłabym się z tego? Kiedykolwiek? Stanąłem za nią i owinąłem ramiona wokół niej. – Wiedziałem, że miałaś Chase’a, wiedziałem, że jeśli pchnę cię do niego, będzie z tobą dobrze. Prędzej czy później zapomniałabyś o mnie, Trace. Byłoby z tobą w porządku. – Niesamowite. – Trace potrząsnęła głową. Moje ramiona zacisnęły się wokół niej. – Co takiego? – Możesz przechytrzyć nawet najpaskudniejszych szefów mafii, ale kiedy chodzi o miłość, masz inteligencję pchły. – Ałć. Jej ciało było bezwładne przy moim. – Czuję się zagubiona. – Pozwól mi cię odnaleźć. – Czuję się chora. – Pozwól mi cię uzdrowić. – Pocałowałem jej głowę. – Czuję się smutna. – Pozwól mi być twoim szczęściem. Odwróciła się w moich ramionach. – A jeśli naprawdę umrzesz? Oczekujesz, że za tobą podążę? – Nie. – Uniosłem jej podbródek. – Oczekuję, że będziesz żyć cholernie dobrym życiem. Oczekuję, że będziesz słuchać, kiedy powiem ci, że nigdy nie było nikogo prócz ciebie. Nikogo. Tylko ty, zawsze ty, na zawsze ty. I przepraszam, ale nie mogę cofnąć tego co zrobiłem. Jej oczy się rozszerzyły, kiedy starała się ode mnie uwolnić. – Słuchaj – rozkazałem, zaciskając uchwyt wokół jej ciała. – Nie chciałbym cofnąć ani jednej chwili z tobą. Nie cofnąłbym decyzji, żeby cię zostawić, ponieważ na koniec, to była odpowiednia rzecz do zrobienia. Zawszę cię uratuję. Musisz to wiedzieć… Zawszę wybiorę ciebie ponad mnie. Nawet jeśli to oznacza odejście, nawet jeśli to oznacza pozwolenie, żebyście z Chase’m byli razem. Trace, jeśli to oznaczałoby życie do końca ze wspomnieniami twoich pocałunków? Zrobiłbym to. Ponieważ tu nigdy nie chodziło o mnie, ale o ciebie i to co mogę dla ciebie zrobić. Odetchnęła. 236

– Kiedy budzę się rano… nie myślę, wow, jak mogę sprawić, żeby kochała mnie mocniej? Jak mogę z nią być? Ja, ja, ja? Nie ma tego w moim słowniku. W rzeczywistości jestem wielkim fanem litery u8. Jem, myślę o tobie. Piję, piję do ciebie. Płaczę, żebyś ty nie musiała. Umarłbym, żebyś mogła żyć. I przetrwałbym ze złamanym sercem, jeśli to by oznaczało zreperowanie twojego. Jej dolna warga drżała, kiedy jej oczy się zaszkliły. – Kiedy zrobiłeś się taki romantyczny? – Czytałem dużo Romeo i Julii. – Mrugnąłem. – Poza tym, romantyczność nie jest czymś nad czym trzeba pracować – nie kiedy znajdziesz odpowiednią dziewczynę. Kiedy się zakochujesz, kiedy już skoczysz w przepaść, to naturalne jak oddychanie; to takie proste. Jestem romantyczny, ponieważ moje serce domaga się abym był nie mniej niż stuprocentowy dla ciebie, noc i dzień. Trace westchnęła. – Nie wiem co z tym zrobić. Kiedy jesteś dupkiem przynajmniej mogę grozić, że uszkodzę twoje ciało, ale teraz… – Teraz? – Umieściłem lekki jak piórko pocałunek na jej ustach. – Co chcesz teraz zrobić? – Myślę… – Przycisnęła ręce do mojej piersi. – Myślę, że chcę zacząć od nowa. – Lubię nowe początki. – Wyszczerzyłem się. – Pierwsze też są dobre. Zarumieniła się. – Taaa, jeśli o to chodzi… Byłam jakby wciągnięta w tamtej chwili, a ty wyglądałeś tak smutno i… – Przepraszasz mnie za przespanie się ze mną? – Zaśmiałem się. – Taa, tak myślę. – Twarz Trace zrobiła się jasno różowa, kiedy przykrywała twarz rękami. – Cholerka jestem taką frajerką. Pocałowałem ją w nos. – Jest ci wybaczone. – Za co? – Nie zabrała rąk. – Wykorzystanie mnie. Odsunęła ręce i otworzyła usta, prawdopodobnie żeby krzyczeć, ale wtedy moje usta przycisnęły jej, tłumiąc słowa między naszymi ustami. W szalonym pocałunku, podniosłem ją i przycisnąłem do łóżka.

8

U jak you, w polskim nie jest tak fajnie ;P więc zostawiam oryginał z dopiskiem ;)

237

Jej język smakował jak dom. Jęknąłem z frustracji, kiedy złapała moje włosy i pociągnęła. Cholera, muszę się uspokoić zanim całkowicie stracę kontrolę. Rozległo się pukanie do drzwi. Podniosłem się, ale Trace pociągnęła mnie z powrotem na nią. – Zignoruj to. – Jej zęby przejechały po moim kolczyku w wardze. – Cholera, to jest takie dobre. Uśmiechając się, polizała moją dolną wargę i później mnie pocałowała. Pukanie nie ustawało. – Kurwa, nie… – Wstałem z łóżka. – Nie idź nigdzie. – A co miałabym zrobić? Schować się pod łóżko? – zapytała bez tchu. – Racja. – Otworzyłem drzwi i warknąłem: – Co? – To Luca. Poczyniono przygotowania i on musi z tobą porozmawiać. – Tex spojrzał na moje ciało i podniósł w moją stronę kciuki. Byłoby całkiem niewłaściwe, jakbym go udusił? – Idź. – Usłyszałem krzyk Trace zza mnie. – I tak muszę się przygotować do łóżka. Jęknąłem. – Będzie dobrze. – Klepnęła mnie w dupę i obeszła mnie. – Do zobaczenia, Tex. – Boots. – Wyszczerzył się. – Przestań się gapić na jej tyłek. – Wyminąłem Tex’a i udało mi się go nie uderzyć, nawet jeśli nie zaprzeczył, że to właśnie robił.

***

Luca siedział przy stole z kieliszkiem wina. Trzymał nóżkę między kciukiem a palcem wskazującym, kręcąc nią po stole z irytacją. Wysunąłem krzesło i usiadłem. – Zrób to szybko. – Potrzebujesz drinka. – Nie, jest w porządku. – Powiedziałem – Luca skinął do Tex’a – że potrzebujesz drinka. Uwierz mi, będziesz chciał. – Aw, kurwa. – Wziąłem kieliszek od Tex’a i oblizałem usta. – Złe wieści? 238

– Czy kiedykolwiek przynoszę dobre? Słuszna uwaga. Luca wziął łyk wina. – Zdecydowano, że Emiliana obejmie pozycję szefa rodziny De Lange. Rodziny prosiły o przywrócenie pokoju między pięcioma rodzinami w Chicago. – Więc? – Wzruszyłem ramionami. – Wiedzieliśmy, że to nastąpi. – Jednak… – Jego oczy skakały między Tex’em a mną. – Nie wszyscy są przekonani, że jest odpowiednia do tej roboty. Dlatego mianowali twoją rodzinę, jako coś w rodzaju… – mówiąc to podniósł rękę w powietrze – niańki, jeśli chcesz. – Niańki? – Tex powtórzył. – Co to do cholery znaczy? – Nauczysz ją swoich sposobów. – Luca stwierdził beznamiętnie. – Nie jestem pieprzonym Star Wars. – Splunąłem. – Nie jestem Obi–Wan Kenobi i jestem cholernie pewny, że nie jestem Luke Skywalker. – Dokładnie to samo myślę. Masz już za dużo na talerzu, Nixon. Nie pytałbym cię o to, jeśli nie miałoby ogromnego znaczenia. – Czy Frank nie może tego zrobić? – Nie ma szans, że pomogę Mil uczyć się poznawać tajniki. Albo wiedziała jak się sprawy mają, albo nie. Nie można się po prostu nauczyć jak być szefem. – Reszta rodzin, wykluczyła Franka Alfero, wierząc że jesteś najlepszy do tej roboty. Wszyscy jesteście młodzi; jesteście nowym pokoleniem. – Dzięki, tak myślę. – Miał rację, potrzebowałem się napić. Wziąłem długi łyk wina i gapiłem się na ścianę. – To nie wszystko, prawda? – Zawszę cię lubiłem. Zaśmiałem się. – Teraz mnie zastrzelisz? – Nah. – Luca nalał sobie kolejny kieliszek wina. – De Lange są wmieszani w kilka niewłaściwych działań biznesowych. – Kurwa. – Wypuściłem powietrze. – To znaczy dla mnie, że mam pomóc posprzątać bałagan. – Chodzi mi o to, żeby pójść piekielnie dalej – zaczął Luca. – Dziewczyna… Może nie mieć odwagi, żeby zrobić to co należy. – Mam wybór? – zapytałem po kilku minutach ciszy.

239

– Zawsze jest wybór. – Luca wstał i poklepał mnie po ramieniu. – Ale pamiętaj, zawsze są konsekwencje. – Taa, taa. – Skończyłem moje wino i wstałem. – Czy Mil już wie? – Tak. – Luca założył swój płaszcz i wyprostował czarny krawat. – Nie jest zadowolona. – Czy ona kiedykolwiek była zadowolona? – Tex wymamrotał za mną. – Ufam, że usłyszę o postępach w ciągu następnych kilku miesięcy? Potrząsnąłem dłonią Lucy i pocałowałem go w prawy, a potem lewy policzek. – Możesz na to liczyć. – Słyszałem, że jezioro Michigan jest piękne na wiosnę – zażartował, kiedy szedł do drzwi. – Do zobaczenia na pogrzebie jutro wieczorem. – Yup. Kiedy wyszedł, Tex i ja usiedliśmy w ciszy przy stole. – Jest dupkiem. – Żeński głos powiedział z kuchni. – Ah, Mil. – Złapałem zapasowy kieliszek. – Cieszę się, że do nas dołączyłaś. A Luca nie jest dupkiem, jest po prostu… mężczyzną z dużą władzą. – Och, wiem. – Wzięła kieliszek. – Nie mówiłam o nim. Mówiłam o Chase’ie. Podniosłem kieliszek. – Więc mamy porozumienie. Zdrowie. Zamknęła oczy i wypiła duży łyk merlota. – Potrzebuję was chłopaki, bardziej niż kiedykolwiek. – Wow, to najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek nam powiedziała, Nixon. – Tex mrugnął do niej, kiedy skrzywiła się i usiadła. – Będziemy pomagać jak tylko możemy. – Patrzyłem w ciemne okno, koncentrując się na dniu, w którym nie będziemy mieć wyroku śmierci nad naszymi głowami.

240

To było oficjalne. Nienawidziłem pogrzebów. Kremacja. To była moja przyszłość. Nie ma cholernych szans, że umieszczę moich przyjaciół i rodzinę w godzinnych torturach tylko po to, żeby przeżyli wszystkie wspomnienia, a następnie żebym został pochowany pod ziemią. Poprawiłem mój czarny krawat i założyłem awiatorki, żeby schować moje przekrwione oczy. Byłem na krawędzi odkąd się obudziłem, pamiętając Mil i jej słowa. Propozycja? Cholera to nie może być dobre. Odkąd ta dziewczyna potrzebowała przysługi od kogokolwiek? Ceremonia nie była długa. Nixon i ja położyliśmy pierwsi płatki kwiatów na trumnie, za nami podążali Tex, Frank, Luca i dziewczyny. Nikt naprawdę nie płakał. Mój żołądek się zawiązał, kiedy opuszczano trumnę. Wtedy zaczął padać deszcz. Wow, to było tak jakby bóg był świadomy mojego nastroju i zdecydował się go pogorszyć. Śpiewaliśmy po Sycylijsku, kiedy proboszcz mamrotał błogosławieństwo. Usłyszałem pociąganie nosem obok mnie i spojrzałem jak Trace ukrywa twarz w kurtkę Nixon’a. Dziesięć sekund. Patrzyłem przez całe dziesięć sekund. I nawet zrobiłem krok w ich kierunku. Byłem tak cholernie przyzwyczajony do pocieszania jej, że widok jak płacze, wywołał we mnie odruch bezwarunkowy. Chciałem być tym, który złapie te łzy. Zdjęła okulary i wytarła oczy, a potem spojrzała w moją stronę. Powinienem spojrzeć w bok. Ale nie mogłem. Zamarłem. 241

W dziesięć kroków była przede mną. Moja szczęka się zacisnęła, kiedy bardzo powoli weszła w moje ramiona i mnie przytuliła. Położyłem brodę na jej głowie i owinąłem ramiona wokół jej ciała. Nixon spojrzał w naszym kierunku, posłał mi małe skinięcie i odszedł. Nie wiem jak długo tak staliśmy. Minuty? Godziny? Ludzie zaczęli rozmawiać. Niektórzy odjechali zaraz po pogrzebie; inni zostali i witali się z Nixonem. Ale ja? Przytulałem dziewczynę, którą kocham. – Przepraszam, że byłam na ciebie zła – wyszeptała Trace. – Po prostu… nie wiem, nie chcę, żeby to było okropne, ale myślę, że będzie, prawda? – Taa. – Udało mi się powiedzieć. – Będzie do dupy, ale… – Spojrzałem na dziurę, do której zostało właśnie opuszczone ciało Phoenix’a. – Musisz coś wiedzieć. – Pocałowałem czubek jej nosa. – Zawszę tu dla ciebie będę. Zawsze. Obiecuję, że postaram się pójść dalej, jeśli obiecasz mi jedną rzecz. – Jaką? – Jej oczy błyszczały. Skinąłem na Nixona. – Zrób mu piekło. Jej twarz załamała się do uśmiechu. Czułem, że mój wyraz twarzy się dopasowuje do jej i wtedy oboje zaczęliśmy się śmiać. Dała mi ostatni uścisk i odbiegła do czekających ramion Nixon’a. Dziękuję, powiedziałem do niego bezgłośnie. Skinął i odszedł razem z nią. – Hej śpiąca królewno. Śniłeś o mnie? – Mil powiedziała zza mnie. Cóż, nie było czasu opłakiwać moje złamane serce, kiedy miałem do czynienia z diabłem i kacem w ten sam poranek. – Dziękuję za twoją, uh, pomoc, Mil. Założyła ręce na piersi, zmuszając sukienkę, żeby zacisnęła się wokół jej małego ciałka. Cholera, ale była malutkim pakunkiem gniewu. Od jej ciemnych włosów do jej naprawdę pięknych, długich nóg i jasno niebieskich oczu. Gdyby nie była tak wroga, przyciągałaby mnie. Ale była jak cholerny tygrys. A ja lubię wszystkie części mojego ciała, dziękuję bardzo. – Więc? – Położyłem rękę ostrożnie wokół niej. – Co to za propozycja? Mil spięła się przy mnie.

242

– Nie śmiej się albo przysięgam, że cię postrzelę. Nie myśl, że tego nie zrobię. W końcu jesteśmy na cmentarzu. – Czy mówiłem ci kiedyś jak urocza jesteś? – Przechyliłem głowę. – Nie? – Dupek. Chcesz to usłyszeć czy nie? – Dobra, masz mnie. – Przestałem iść. – Czego potrzebujesz? Odetchnęła i popatrzyła w górę, w moje oczy. – Potrzebuję, żebyś się ze mną ożenił.

KONIEC

Bardzo proszę o nie kopiowanie, nie udostępnianie, nie przerabianie niniejszego tłumaczenia i nie wstawianie na różnego rodzaju portale. Jest ono dostępne na DREAMTEAM’ie dla wszystkich czytelników ;) Do zobaczenia przy kolejnych częściach! Klaudiaaa90

243