Rachel Van Dyken - Entice (seria Eagle Elite cz.3)

Nie śmieję się z RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 1

CHAPTER O CHAPTER 1 CHAPTER 2 CHAPTER 3 CHAPTER 4 CHAPTER 5 CHAPTER 6 CHAPTER 7 CHAPTER 8 CHAPTER 9 CHAPTER 10 CHAPTER 11 CHAPTER 12 CHAPTER 13 CHAPTER 14 CHAPTER 15 CHAPTER 16 CHAPTER 17 CHAPTER 18 CHAPTER 19 CHAPTER 20 CHAPTER 21 CHAPTER 22 7CHAPTER 23 CHAPTER 24 CHAPTER 25 CHAPTER 26

3 5 9 10 13 17 19 24 29 34 39 41 49 52 57 63 67 72 77 83 89 95 99 102 107 113 119

CHAPTER 27 CHAPTER 28 CHAPTER 29 CHAPTER 30 CHAPTER 31 CHAPTER 32 CHAPTER 33 CHAPTER 34 CHAPTER 35 CHAPTER 36 CHAPTER 37 CHAPTER 38 CHAPTER 39 CHAPTER 40 CHAPTER 41 CHAPTER 42 CHAPTER 43 CHAPTER 44 CHAPTER 45 CHAPTER 46 CHAPTER 47 CHAPTER 48 CHAPTER 49 CHAPTER 50 CHAPTER 51 EPILOGUE

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 2

124 127 134 139 143 151 157 163 170 176 179 183 192 196 202 207 211 214 217 222 227 230 233 239 243 247

Zawsze się zastanawiałem jakby to było – poświęcić się, żeby druga osoba mogła żyć. To nie było tak jakbym był makabryczny, ale w mojej pracy to była codzienność. Nie pracujesz dla mafii i nie myślisz o tym. Śmierć była stale pod twoimi drzwiami. Kurwa, praktycznie tam obozowała. Myślałem po prostu, że zapuka trochę później, rozumiesz? Każdy mięsień w moim ciele się napiął, kiedy rozległ się drugi wystrzał. Zabawne jak na końcu swojego życia, myślisz o początku. Czy to nie jest szalone? To był jej pierwszy uśmiech, który przyciągnął mnie do niej. Sposób, w jaki cała jej twarz się rozjaśniała, sposób w jaki jej oczy mówiły, że zje mnie żywcem jeśli nie będę oglądać. Cholera, ale tyle rzeczy zmieniło się w przekleństwo w przeciągu kilku tygodni. Nie wiem nawet jak to się stało, jak wymanewrowała drogę do mojej duszy, jak sprawiła, że ogarnęło mnie szaleństwo dla niej – rodzaj obsesji, z którą nigdy nie chciałem mieć do czynienia. Zniszczyła mnie, a w moim zniszczeniu odnalazłem zbawienie. Dotknąłem mojej piersi i zbadałem palce. Moja krew była mokra i lepka. Powoli, upadłem na kolana i słuchałem krzyków dookoła mnie. Obce chrząknięcie wydostało się z moich ust, kiedy moje ciało opadło bezwładnie na ziemię. Nixon przybiegł, następnie Trace i na końcu ona, moja twarda jak cholera, Mil. Moja żona. A teraz… wdowa. – P… przepraszam. – Mój oddech się rwał, jakby był zbyt duży nacisk na moje płuca, żebym mógł oddychać. Każde westchnienie bolało jak ognie piekielne. Krztusiłem się przez ciśnienie w klatce piersiowej, popychając i rozdzierając, i tylko czekając, żeby wciągnąć mnie do ognistej otchłani. – Nic nie mów. Będzie dobrze, Chase, musi być dobrze! – Mil przycisnęła dłoń mocno do mojej. Łzy spadły na moją pierś – jej łzy. – Cholera, Chase! Walcz!

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 3

– Nie jest zimno… – Westchnąłem szczęśliwie, kiedy ból zaczął się rozpraszać, zostawiając mnie w szoku. – Jest tak ciepło. – I tak było. Śmierć była ciepła, nie zimna jak zawsze myślałem. Mil spoliczkowała mnie mocno. – I będzie goręcej niż w piekle, jeśli mnie nie posłuchasz. Musisz walczyć, Chase Winter. Odmawiam życia bez ciebie. – Dobra. – Uśmiechnąłem się. Prawdopodobnie wywróciłbym też oczami, ale ruszanie czymkolwiek wydawało się zbyt wielkim wysiłkiem. Będzie z nią dobrze. Jest waleczna, mimo wszystko. – Kocham cię… – A potem uległem ciemności mojej ciepłej śmierci. Przynajmniej ja wiedziałem, w tych ostatnich kilku sekundach, że choć raz w moim życiu, nie zrobiłbym nic inaczej. Ponieważ każda cholerna droga, doprowadziła mnie do niej, mojej żony. Wrócić? Cholera nie. Nie ma szans. Ponieważ życie to jedna rzecz. Miłość. A Mil? Była moją.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 4

Kuszenie: Przyciągać lub kusić oferując przyjemność lub korzyść. Pochodzenie: Middle English, możliwie z rozpalenie.

Spojrzałem w lustro ostatni raz. Co do diabła robiłem? Co za obłąkany szaleniec przejął kontrolę nad moim ciałem i powiedział tak dla propozycji tej kobiety? Najgorszą częścią było to, że nie mogłem obwiniać mojego tak przez alkohol. To nie było tak, jakby Mil, najnowszy szef mafii rodziny De Lange, naćpała mnie. Cholera, chciałbym. Zamiast tego, po prostu zadała mi pytanie, choć głupie pytanie. Ale ja naprawdę odpowiedziałem jej twierdząco. Głupi błąd numer jeden, a po nim numer dwa, co było oczywiście mną, dotrzymującym słowa. Co oznaczało tylko jedną rzecz. Moje złamane serce spowodowało, że wariuję. – Gotowy? – Nixon zapukał do drzwi i wpuścił się do środka. Był ubrany w ładny, czarny garnitur Armani, wyglądając w każdym calu na szefa rodziny Abandonato, kiedy ja wyglądałem na skamieniałego i wkurzonego. Moje odbicie w lustrze było blade. Zielone oczy patrzyły na mnie z wyrzutem jakby chciały powiedzieć, jesteś tym, który wpakował się w to bagno. Taaa, dzięki. Załapałem. W pełni świadomy moich licznych grzechów. Po prostu dodaj to do niegrzecznej listy. Można by pomyśleć, że po piekle, przez które przeszedłem z Nixonem przez ostatnie tygodnie, będzie ostatnią osobą, którą będę chciał na moim ślubie. Ale był rodziną – moim najlepszym przyjacielem. Mimo że był z Trace, miłością mojego życia. Kurwa, to dopiero był popieprzony miłosny trójkąt. On zaszedł tak daleko pozorując swoją śmierć w imię ratowania całej naszej rodziny i teraz… teraz to wydaje się, że to mój czas na poświęcenie, moją śmierć. Jestem całkiem pewny, że Mil wykastrowałaby mnie jeśliby wiedziała, że porównuję ślub z nią do dostania kulki. – Kurwa, nie. – Wyciągnąłem piersiówkę z kieszeni i wziąłem drżący łyk. – Co do diabła sobie myślałem? Co jest ze mną nie tak? – Jedyny raz, kiedy powinienem powiedzieć nie w RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 5

moim życiu, a powiedziałem tak. Nawet wzruszyłem ramionami i roześmiałem się jakby to nie była wielka sprawa! Nixon wzruszył ramionami, dupek, i wziął łyk z mojej piersiówki. – Skąd mam wiedzieć co roi się w głowie mojego najlepszego przyjaciela, hmmm? Myślałem, że żartujesz. – Czy to wygląda jak żart? – Wskazałem na mój krawat i wypuściłem długi ciąg przekleństw, za które powinno się mnie wykopać z kościoła. – Zawsze możesz się wycofać. – Nixon zasugerował, opierając się o drzwi. Jedyną rzecz, jakiej potrzebował to wielkie cygaro wystające z jego zarozumiałych ust i wygląd byłby kompletny. Jego kolczyk w wardze wyglądał całkowicie nie na miejscu przy czarno–białym smokingu. Tatuaże wychodziły spod białego kołnierzyka koszuli w sposób, który mówił F–off każdemu, kto zwrócił wzrok w jego kierunku. – I zostać dźgniętym we śnie? Albo jeszcze gorzej? Czuć się jak gówno, ponieważ jestem jedyną rzeczą utrzymującą Mil od maszerowania po pożyczkę – albo nawet inną rodzinę – i proszenie o przysługę. Nixon westchnął. – Nie musisz poświęcać swojego własnego szczęścia tylko po to, żeby utrzymać pokój. Powietrze było gęste od napięcia, kiedy oboje zamilkliśmy. Oboje znaliśmy brzydką prawdę. Jedynym razem, kiedy postanowiłem nie poświęcać mojego własnego szczęścia, popełniłem olbrzymi błąd, pomyłkę w osądzie. Pozwoliłem Trace, miłości mojego życia, prześlizgnąć mi się przez palce i osiąść trwale w zasięgu ręki Nixon’a. Cholera, wciąż trzymam się idei, że wszystko było w mojej kontroli. Moja wina. To była moja wina. – Nah, stary. – Potrząsnąłem głową. – Myślę, że w końcu wybiorę kogoś innego ponad siebie. Poza tym, ona potrzebuje tylko ochrony i pieniędzy przez rok. Mogę robić wszystko przez rok. – Nie trzeźwieć, to jest to. I właśnie ten moment wybrała Mil, żeby zaszturmować do pokoju, czerwona. Miała krótką, białą, koktajlową sukienkę i rzuciła bukietem w moją twarz. – Spóźniłeś się, dupku. Złapałem bukiet z grymasem i delikatnie odłożyłem go na stolik obok mnie, kiedy oczy Mil wysyłały wrzące spojrzenie ode mnie do Nixona i z powrotem do mnie. Swędziało mnie, żeby uciec w przeciwnym kierunku. Te oczy, oczy Mil, widziały za dużo, wiedziała za dużo. Nixon wykrztusił: – Słynne ostatnie słowo.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 6

Robiłem dobrą rzecz? Prawda? Nie tak wyobrażałem sobie, że moje życie będzie szło. To zawsze Trace widziałem na końcu ołtarza – nie zaprzysiężonego wroga – i nie pierwszą dziewczynę, z którą się przespałem w moim życiu. Nie przyrodnią siostrę mojego zmarłego, najlepszego przyjaciela. Nie przyszłość, jaką planowałem. W ogóle. Cholera. Musiałem jej oddać, że wyglądała naprawdę pięknie, typ pięknej dziewczyny, na którą lubią się gapić faceci, ale boją się dotknąć. Była przerażająco piękna, przerażająco. Jej czarne jak smoła włosy były zwinięte w luźne fale wokół jej twarzy, jej naturalnie opalona skóra wydobywała jej jasno niebieskie oczy, a jej ostre kości policzkowe zostały przyozdobione czymś różowym i lśniącym. Więc może patrzenie na nią nie byłoby tak okropne. Ale mówienie do niej było zupełnie inną sprawą. Prawdopodobnie skończy się odcięciem moich własnych uszu w chwili, kiedy małżeństwo zostałoby anulowane. Albo to, albo błaganie Nixona, żeby mnie zastrzelił, nie żeby to był pierwszy raz kiedy gapiłbym się w lufę pistoletu z nim, uśmiechającym się po drugiej stronie. – Więc? – Powoli wyciągnąłem ramię. – Nienawidzę utrzymywać mojej przyszłej panny młodej, czekającej. Mil wywróciła oczami i wzięła mnie pod rękę. – Czy ty właśnie syknęłaś? – Zależy. – Jej jasnoniebieskie oczy spotkały moje. – Czy ty właśnie nazwałeś mnie twoją przyszłą panną młodą? – Um, taaa? – Jak inaczej miałem ją nazwać? Szatanem? – Więc syknęłam – powiedziała, kiwając. – To biznesowe rozwiązane, Śpiąca Królewno. – Czy kiedykolwiek pozbędę się tego przezwiska? – Będąc pijanym i tracąc przytomność na własnym łóżku tylko dlatego, że dziewczyna cię odrzuciła? Prawdopodobnie nie. Pomyśl o mnie jako o yin do twojego yang, w myśli do… – Myślę, że załapałem obraz. – Podniosłem dłoń. – Po prostu skończmy z tym. Mil chwyciła mnie za ramię. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 7

– Gotowy na podróż poślubną, eh? – Powoli oblizała usta i mrugnęła. Cholera jasna, miałem zamiar skończyć w gazecie. Skończyć, dusząc moją żonę – w łóżku, i nie w stylu Pięćdziesięciu Twarzy. Kurwa.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 8

Starałam się utrzymać trzęsienie się do minimum. Przecież byłam teraz szefem mafii, i jedyną kobietą w tym. Garnitury, jak lubiłam ich nazywać, mogli wyczuwać strach na kilometry, a miałam ich kilka setek, jako świadków mojego marszu śmierci w stronę małżeństwa. To był jedyny sposób. Chase to wiedział, ja to wiedziałam. Będę pierwszą kobietą, która będzie trzymała pieczę nad rodziną De Lange. Jedną z tylko dwóch kobiecych szefów, a miałam tylko dwudziestkę na karku. Zabawne, nigdy nie myślałam, że życie skończy się w ten sposób. Mój brat, mój ostatni pozostały z rodziny, nie żyje. Wszystko co pozostało to kilka ciotek i wujków, którzy byli albo w więzieniu albo w ukryciu i kilku kuzynów, z którymi nie rozmawiałam od lat. To byłam ja. Ja zostałam, żeby poskładać do kupy nasze dziedzictwo i nie miałam dokładnie żadnych pieniędzy, żeby to zrobić. Co zostawiło mnie z jedyną opcją. Chase. Prawdopodobnie nienawidził mnie tak mocno jak ja nienawidziłam jego, ale małżeństwo mogło opierać się na czymś gorszym i przynajmniej szanowałam go. Wiedziałam, że nie skończy się dobrze, kiedy widziałam sposób, w jaki patrzy na Tracey, dziewczynę Nixon’a. Ale nie można nic poradzić na to, kogo się kocha, prawda? Lata temu, myślałam, że kocham Chase’a, ale również nosiłam kucyk i myślałam, że Twinkies były jednym z czterech podstawowych grup żywienia. – Jesteś tego pewna? – Chase wyszeptał mi do ucha. Mój uchwyt na jego ręce zacisnął się. Jego oddech owionął moją twarz, co sprawiło, że zmiękły mi kolana. – Możesz powiedzieć nie. Nie musisz łamać mi ręki. – Przepraszam. – Odchrząknęłam i powtórzyłam. – Przepraszam. – Tylko mocnym głosem drugi raz. Ta przestraszona, mała czternastolatka, odeszła, a na jej miejsce pojawiła się kobieta, która została zmuszona dorosnąć szybciej niż było to konieczne. Kobieta, której w pojedynkę dano obowiązek odkupienia jej nazwiska – tego samego nazwiska, które pomogła zniszczyć.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 9

Czekałem aż Mil coś powie, ale to było tak jakby była w innym miejscu. Pstryknąłem palcami przed jej twarzą, potrząsnęła głową, a potem oblizała usta. – Czuję się dobrze. – Cóż, tak długo jak czujesz się dobrze – powiedziałem sucho. Odwróciła się bardzo powoli twarzą do mnie. To był jeden z tych momentów jaki mają faceci, kiedy wiedzą, że wkurzyli dziewczynę, ale szkody już zostały wyrządzone, więc wszystko co naprawdę możesz zrobić jest stanie i czekanie na tą cholerną bombę i modlenie się, żeby odłamki nie wbiły się tak mocno w twoje spodnie, że później będziesz mógł mieć w swoim życiu dzieci. – Słuchaj. – Puściła moją rękę i zrobiła krok do przodu. Była tylko kilka cali niższa ode mnie i gorąca jak piekło, kiedy była wkurwiona, nie żebym zamierzał powiedzieć to głośno, żeby wykastrowała mnie ostrym paznokciem. – Powiedziałam, że jest dobrze i jest dobrze. Nie rób sytuacji gorszej będąc sobą, Chase. – Sobą? – zapytałem, chwilowo rozproszony przez sposób, w jaki ułożyły się jej usta, kiedy pokrywała je bladym błyszczykiem. – Ma na myśli dupka – powiedział Nixon, wychodząc zza mnie i uderzając mnie w plecy. – Więc dokładniej, po prostu nic nie mów. – Zanotowane. – Gapiłem się za Nixonem i odwróciłem do Mil. – Przepraszam za drażnienie cię. Najwidoczniej to nie jest dobre dla… – Szukałem odpowiedniego słowa. – Atmosfery? Nixon skrzywił się przede mną i potrząsnął głową, uśmieszek tworzył się na jego ustach. Taaa, dupku, śmiej się. – Dla, uh… – Odchrząknąłem i starałem się to naprawić, starałem się, żeby poczuła się lepiej. – Tak jakby… przekomarzanie się. – Przekomarzanie się? – Nixon powiedział bezgłośnie z niedowierzeniem.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 10

Pokazałem mu palec za plecami Mil, więc nie mogła tego zobaczyć. Nie zdawał sobie sprawy jak pieprzenie ciężkie jest to dla mnie? Nie pomagał. Nic, co robił mi nie pomagało. – W porządku – powiedziała trzeci albo czwarty raz. Już straciłem rachubę. Dlaczego zawsze byłem facetem, który obdarowywał twardą miłością? To była moja działka w życiu? Ciągle być złym gościem, który dodaje komuś sił, przechodzi piekło albo wysoką wodę? Podniosłem dłoń do Nixona. – Pięć minut. Skinął głową. Nozdrza Mil falowały, kiedy chwyciłem ją mocno za łokieć i poprowadziłem ją w stronę najbliższych drzwi, łazienki żeby być dokładnym. Kiedy zamknąłem drzwi i się odwróciłem, w połowie oczekiwałem, że napadnie na mnie szczoteczką do zębów i papierem toaletowym, ale wszystko co zrobiła to odwróciła się i usiadła na podłodze, trzymając ręce na piersi kiedy brała głębokie wdechy. Usiadłem na zimnych płytkach obok niej i zaoferowałem dłoń. Wzięła ją bez zastrzeżeń. Jej skóra była gładka, ale wilgotna. Drżała, jej uścisk stawał się mocniejszy za każdym razem, kiedy jej ramiona drżały mimowolnie. Siedzieliśmy tak przez kilka minut, żadne z nas nic tak naprawdę nie powiedziało. Pukanie doszło od drzwi. – Jesteście gotowi? To był Nixon. Brzmiał na zaniepokojonego. To nie było tak jakby to on brał ślub. – Szczerze. – Oblizałem usta i ścisnąłem rękę Mil mocniej. – Nie zawiodę cię. Może być wiele rzeczy, mogę być okropnym mężem, odkąd wciąż leczę złamane serce i tak dalej, ale będę lojalny. Pomogę ci. Ochronię cię. To właśnie robi rodzina. Złamane serce czy nie. – Nie potrzebuję twojego serca – wyszeptała Mil. – Tylko pistoletu i może trochę twoich milionów i twoich jaj – prawdopodobnie obu. – Cóż, to może być twój szczęśliwy dzień! – Uderzyłem rękami o uda i mrugnąłem. – W pełni posiadam dwa. – Szczęściara ze mnie. – Roześmiała się. I nagle, bez względu na humor wkraczający w moje ciało, opuścił mnie, zastępując absolutną obsesją na sposób, w jaki jej śmiech roznosił się echem po łazience. To jak słuchanie symfonii po raz pierwszy, wszystkie instrumenty grające razem tworząc taką melodię, która RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 11

prześladuje człowieka i odbiera mowę. Śmiech Mil przypominał mi to. Był głęboki, gardłowy, a kiedy odpuściła, jej twarz wybuchła z zaciśniętej, do olśniewającego uśmiechu, który kazał mi gapić się na jej cholerną twarz jakbym nigdy jej nie widział. Przełknąłem suchość w gardle i patrzyłem – cholera, jak długo nie złapie mnie na gapieniu, mogę patrzeć cały ranek. – Chodźmy. – Wstała i wyciągnęła do mnie rękę. Złapałem ją i starałem się nie wyglądać na dotkniętego. To prawdopodobnie była cała ta whiskey, którą wypiłem przed ceremonią. Jasne, miałem dwa jaja, ale naprawdę to było wszystko co mogłem zaoferować. Cała sprawa z sercem? Cóż, powiedzmy po prostu, moje serce było złamane na milion kawałków kilka tygodni temu, i wciąż starałem się zdecydować czy warto było znaleźć je ponownie. W końcu, niektóre rzeczy lepiej zostawić uszkodzone.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 12

– Wyglądasz blado. – Dotknąłem twarzy mojej dziewczyny i zauważyłem, że ma ciemne kręgi pod oczami. Wiedziałem, że nie sypiała przez ostatnie tygodnie, odkąd cudownie wróciłem do życia. Rzeczy nie były dla niej łatwe. Utrata Chase’a. Zdobycie Mil. Utrata Phoenix’a. Cholera, było dużo strat, a teraz Chase i Mil się pobierają, i to była tylko kolejna rzecz dodająca jej stresu. Nigdy nie wyszła i nie powiedziała tego – ale kiedy jesteś szalenie, obsesyjnie, umrę–za–ciebie zakochany, wiesz te rzeczy. Zauważałem wszystko. Jak sposób, w jaki stukała stopą, kiedy była zirytowana na mnie, albo miękkie jęki, które wydostawały się z jej ust kiedy całowałem tuż poniżej szyi, albo sposób w jaki wywracała oczami kiedy myślała, że nie patrzę – albo nawet sposób w jaki oddychała, zmieniał się w zależności od jej nastroju. – To po prostu dziwne. Dzięki bogu, przynajmniej mówi. – Co takiego? – Grałem głupiego. Cholera, dokładnie wiedziałem co się dzieje w jej małej, pięknej główce, do cholery, nie podobało mi się to. Pieprzenie tego nienawidziłem. Jej wzrok padł na jej ręce, wzruszyła ramionami i powiedziała: – Chase. Słyszenie jego imienia z jej ust wciąż sprawiało, że chciałem popełnić morderstwo. Nienawidziłem tego przyznawać ile razy wyobrażałem sobie jego twarz po drugiej stronie mojej broni w ciągu ostatnich kilku tygodniu. Wciąż za nią tęsknił. Nawet powiedziałem mu, żeby przestał z tymi oczami szczeniaczka. Wiedziałem, że to nie było specjalnie, ale to wciąż irytowało jak cholera. Aż Mil poprosiła go o przysługę, planował wyjechać. Rzeczy byłyby po prostu łatwiejsze bez niego w tym dziwnym trójkącie. I to nie byłoby tak jakby opuszczał RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 13

rodzinę, po prostu przenosił się na drugi koniec miasta, więc nie musiałby widzieć mnie i Trace idących do tej samej sypialni na noc, albo jeść śniadanie naprzeciw nas, kiedy jej twarz oblewała się przyjemnością. Jeśli sytuacja byłaby odwrotna, prawdopodobnie przejechałbym się własnym samochodem. Albo to, albo popłynąłbym do Europy i utopił smutki w ilości wina, która zabiłaby każdego, kto nie jest Sycylijczykiem. – Co z nim? – Utrzymywałem mój głos od brzmienia na złego, choć okazał się bardziej ochrypłym szeptem niż czymkolwiek. Walczyłem jak cholera, żeby utrzymać moje ręce przed wyciśnięciem z niej życia – byłem świetnym aktorem kiedy chodziło o pracę, ale kiedy chodziło o Trace? Walczyłem. Byłem słaby. Jej miłość czyniła ze mnie zarówno słabego i silnego. – Żeni się. – Sposób, w jaki Tracey powiedziała żeni wprawiło całe moje ciało w napięcie, jakby była tym jednym psycholem, który wstanie podczas ceremonii i krzyknie: ‘Nie zgadzam się!’ – Racja. – Skinąłem. Chciałbym myśleć, że mam długą drogę w tym całym radzeniu sobie ze złością, czy coś. Przynajmniej teraz mogę być przyzwoity i zadawać pytania bez wyciągania najpierw broni. – Czy to cię smuci? – Wow, jestem na granicy ukierunkowania psychoterapeutycznego z tymi głębokimi–jak–cholera pytaniami. W duchu jęknąłem. – Wiesz cokolwiek? – Oczy Trace wypełniły się łzami. Podniosłem ręce w obronnym geście. – Trace, ja… – Kocham cię! – Wykrzyknęła, zmuszając ludzi do spojrzenia w naszym kierunku. Wiem, że nie powinienem się śmiać, ale nie mogłem nic na to poradzić; wyraz jej twarzy był zmieszany. – Też cię kocham – powiedziałem powoli, mój uśmiech blaknął, kiedy jej oczy wypełniały się jeszcze większym smutkiem. – Więc o co chodzi? Jej nozdrza falowały trochę, kiedy podniosła swoją lewą dłoń. Zmrużyłem oczy. Wskazała na swoją rękę. Wciąż się gapiłem. Czy ona się przecięła czy coś? Cholera, czy wiedziała, że miałem broń i była wkurzona, że tylko kilka metrów od księdza? Albo zaślubiny Chase’a sprawiły, że oszalała? Wskazała na swój palec serdeczny.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 14

I wtedy, poczułem się jak absolutny idiota. – Oh! – Shh! – Tex szturchnął mnie i kopnął w łydkę. Wszyscy staliśmy obok siebie, czekając, aby iść z ceremonią, ale Chase i Mil nie wrócili jeszcze. – Masz na myśli, że jesteś… – Nie mogłem znaleźć słów. Jak to się stało? Byłem urodzony do radzenia sobie w każdej sytuacji. Prezydent Stanów Zjednoczonych poprosiłby mnie o słodką gadkę do terrorysty, nawet bym nie jąknął, ale teraz? Nic? Game over. – Nie jest w ciąży, ty idioto. – Mo syknęła zza mnie. – Myślę, że to co stara się powiedzieć, wiesz, bez dosłownego mówienia tego… – Dzięki Mo. – Trace narzekała. – … to że chce wyjść za mąż. – Mo uśmiechnęła się triumfalnie. – Więc… wyhoduj sobie parę jaj i umieść tam pierścionek. Tex parsknął za mną. Uniosłem tył mojej marynarki ujawniając oba moje pistolety. Parskanie się zatrzymało. – Wciąż szef – powiedziałem. – Wciąż dupek. – Mo zaśpiewała. – Albo diabeł – dodał Tex. – Jakkolwiek chcesz to umieścić. Trace posłała mi impertynencki uśmiech. – Starałam się być sugestywna. – Sugestywna, huh? – Oblizałem usta i spojrzałem na jej piersi. – Jesteś pewna, że to miałaś na myśli? – Miałam plan. – Uśmiechnęła się. – Sugestywna najpierw, uwodząca później… – Niezaplanowana ciąża, żeby złapać w pułapkę szefa mafii, trzecia. – Tex zakaszlał. – Przepraszam. – Mo puściła jego ramię. – Nie mogę iść w dół nawy z tym dupkiem. Zmiana partnerów? Ktokolwiek? Ktokolwiek? – wołała. – Stań w kolejce. – Trąciłem siostrę i spojrzałem za nią, akurat żeby zobaczyć Chase’a i Mil idących ręka w rękę w kierunku przedniej linii. – Kocham cię, kochanie. – Pocałowałem policzek Trace. – Porozmawiamy później, dobrze?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 15

Skinęła i puściła mnie, kiedy zajmowałem pozycję obok Chase’a na przedzie kościoła. Byłem jego drużbą. Dzięki bogu to nie było na jego ślubie z Trace. Musiałbym być nawalony jak messerszmit, żeby dotrzymać obietnicy.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 16

Patrzyłam jak każda para powoli szła do ołtarza. Cały kościół był oświetlony świecami. To miało być piękne – specjalne, ale wszystko co czułam to choroba w moim żołądku i uwięzienie – tak jakbym krzyczała i tonęła, ale nikt nie był w stanie zaoferować pomocy. Żadnej szalupy ratunkowej. Żadnego zbawiciela. Tylko… nicość. – Gotowa? – Luca Nicolosi wyciągnął swój łokieć. Chciałam potrząsnąć głową. Chciałam krzyknąć nie i uciec z krzykiem z kościoła – ale nie mogłam być taką dziewczyną. Wybór został podjęty za mnie. Moje marzenia o normalnym życiu? Skradzione tak jak moje dzieciństwo. Odsunęłam na bok ciemne wspomnienia i odzyskałam kontrolę nad emocjami. Chciałam być w porządku. Wszystko będzie dobrze. – Jestem gotowa – powiedziałam, bardziej pewnie niż czułam, biorąc Lucę pod ramię. Nigdy bym nie przypuszczała, że będę wychodzić za mąż mając dwudziestkę, albo że Luca, w zasadzie najbardziej znienawidzony szef mafii znany wszystkim Amerykańskim rodzinom mafijnym, będzie prowadzić mnie do ołtarza. Cóż, przynajmniej miałam diabła po swojej stronie; to musiało być dobre, prawda? Nikt nie spróbuje mnie zastrzelić, kiedy będę szła w stronę Chase’a. Wzięłam jeden krok, potem drugi. Ludzie wstali. Wszyscy nosili się na czarno. Zabawne, ponieważ to naprawdę pasowało do mojego nastroju. Wymuszone uśmiechy, dozgonna lojalność, podejrzenia, bogactwo – to było moje życie. Każda dziewczyna wyobraża sobie poślubienie kogoś, kogo kocha – księcia albo rycerza w lśniącej zbroi. Nie złoczyńcę, który ma szóstkę z plusem z torturowania żeby dostać informacje od ludzi, i nie osobę, która była odpowiednikiem gwoździa do trumny nazywanej życiem. Poślubiając go, zespalałam się z rodziną. Jedynym wyjściem dla mnie będzie śmierć – i miałam dławiące uczucie, że to będzie szybciej niż później. Przecież, to tylko kwestia czasu, zanim prawda o mojej rodzinie zostanie odkryta. W tamtej chwili, zdałam sobie sprawę, że nie byłam panną młodą w jej ślubnym dniu – byłam więźniem w celi śmierci, a oni po prostu otworzyli moją celę. Mówiąc tak zabezpieczałam mój los. Sposób, w jaki to widziałam, poślubienie Chase’a, po prostu

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 17

przedłużało nieuniknione. Zabawne, ponieważ śmierć nie była czymś o czym panny młode rozważały podczas ostatnich kroków do ołtarza – ale cholera gdybym nią nie śmierdziała. Zatrzymałam się dokładnie przed Chase’m i oblizałam usta. Jego czyste, zielone oczy wyglądały jakieś dwie sekundy od buchnięcia płomieniami. Albo był naprawdę wkurzony albo – nah, nie mogłabym nawet bawić się myślą, o byciu przyciąganą do niego. Przynajmniej wiedziałam, że z Chase’m moje serce było bezpieczne – przez jego słowa wypowiedziane dawno temu, i wiem, że potrzeba dużo więcej niż zdesperowana dziewczyna w sukni ślubnej, żeby złożyć ten bałagan, którym był Chase Winter, z powrotem do kupy. – Kto przekazuje tą kobietę? – zapytał ksiądz. – Ja. – Luca powiedział z groźnym uśmiechem. – Przekazuję ją. – Kiedy pochylił się by pocałować mój policzek, wyszeptał mi do ucha. – Daję, biorę, kradnę, niszczę – nigdy nie zapominaj, kto pociąga za sznurki, moja droga. Będę obserwować. – Odsunął się i westchnął, jakby właśnie nie groził mojemu życiu, i zajął miejsce na przodzie nawy. Nie mogłam przestać się trząść, kiedy wkładałam dłoń w uścisk Chase’a. Jego wzrok skoczył na nasze ręce. Szybko, pociągnął mnie bliżej do swojego boku i wyszeptał, więc jego usta dotknęły moich ust. – Mam to. Mam cię, Mil. To był pierwszy raz od miesięcy, kiedy rzeczywiście poczułam się bezpiecznie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 18

Trzęsła się jak cholerny liść. Czy to było naprawdę konieczne dla Lucy, straszyć ją na śmierć w dniu jej ślubu? Czy ona, ze wszystkich ludzi, nie zasługuje na przerwę? Starałem skupić się na utrzymaniu spokoju, kiedy recytowaliśmy nasze przysięgi. Co wydawało się jakby minęły w sekundy, a następnie zostało ogłoszone: – Przedstawiam wam pana i panią Abandonato.1 – Musieli użyć mojego prawdziwego imienia i nazwiska, a nie Winter. Cholera, jeśli nie czułem się dziwnie słysząc to na głos. Publiczność, w większości wypełniona rodziną, która aktualnie nie odbywała kary w więzieniu – i ci, którzy przyjechali z Sycylii – wstała klaszcząc. Podniosłem rękę Mil w powietrze i zmusiłem się do uśmiechu, kiedy mój wzrok padł na Trace. I właśnie tak, byłem skończony. Już nie mogłem pocieszać Mil. Ja potrzebowałem pocieszenia. Cholera, potrzebowałem czegoś, bo byłem gotów przystawić sobie broń do głowy. Oddychanie nagle stało się przereklamowane, kiedy patrzyłem na łzawy uśmiech Trace. Ona. Zawsze chciałem, żeby to była ona. Życie nie było tylko niesprawiedliwe; było nieuczciwe, niekontrolowanie ponure i ciemne – bo jedyna rzecz jaką kiedykolwiek chciałem to ona, i ją straciłem, straciłem wszystko mi drogie i zdobyłem kolejną odpowiedzialność. Jak gównianym mężem mogę być? To znaczy, mniej niż dwie minuty po powiedzeniu, że będę kochać i chronić Mil moim życiem, chciałem to zakończyć – wszystko dlatego, że Trace się do mnie uśmiechnęła. – Chodźmy. – Mil pociągnęła mnie za rękę, odciągając mój wzrok od Trace i powróciłem do wszystkich uśmiechniętych dookoła twarzy. Nikt nie znał powodu, dla którego Mil i ja braliśmy ślub. Nixon sfabrykował tak śmiesznie dobrą historię, że nawet bym nie uwierzył, że nie żyłem w osobistym piekle przez ostatnie miesiące.

1

W oryginale jest panią i pana Chase Abandonato, ale to mi się kojarzy z pisaniem w zeszytach „przyszła pani Chase Abandonato” i musiałam się porządzić:P

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 19

Według każdej osoby na ślubie, Mil i ja połączyliśmy się na pogrzebie Phoenix’a a reszta była historią. Miłość od pierwszego wejrzenia i takie tam. Szliśmy ramię w ramię w dół nawy, bez słów, chwytając się nawzajem jakbyśmy czekali, które pierwsze się złamie. Do cholery z tym. Nie pokażę słabości – nie mogę. Spieprzyłem zbyt wiele w ciągu ostatnich miesięcy. To czas, żeby robić moją robotę, niezależnie od osobistych uczuć w tej sprawie. Byłem opieszały – pozwoliłem dziewczynie dostać się tak głęboko pod moją skórę, że zapomniałem kim byłem. Byłem urodzonym zabójcą, członkiem mafii, synem bardzo martwego szefa mafii – i mężem lidera rodziny De Lange. W miarę jak Mil była zaniepokojona, byłem tym. Musiałem po prostu udowodnić jej, że mogę się tym zająć – że mogę odsunąć moją przeszłość, mój żałosny tyłek, złamane serce i być mężczyzną, którego potrzebuje, żebym był, ponieważ po zobaczeniu szczerego terroru na jej twarzy kiedy szła do ołtarza, doszedłem do konkluzji. Ukrywała coś dużego. Czeluści mojego żołądka się zanurzyły – cokolwiek to było – to równie dobrze mogło zabić nas wszystkich.

****

– Dziesięć dolców, że jedyną osobą bez broni jest babcia Mil. – Mo powiedziała, kiedy wszyscy kończyliśmy jeść kolacje, co zasadniczo było bolesnym procesem żucia, połykania, popijania niezdrowych ilości wina i próbowania gapienia się na mój talerz, żeby utrzymać wzrok z dala od Trace, kiedy moja żona siedziała obok mnie. Piekło oficjalnie zawitało na ziemię, a ja znajdowałem się w środku, starając się przeklęcie pamiętać jak przełykać bez dławienia się – bez umierania odrobinę w środku za każdym razem, kiedy widziałem jak dotyka jej twarz. I starając się nie czuć jak dupek, kiedy Mil przyłapywała mnie na gapieniu się – znowu. Rozważałem jakąś godzinę temu jak być mężczyzną, którego potrzebuje, i już poległem. Strasznie. Drugi raz kiedy spojrzałem, Mo kopnęła mnie pod stołem, ale niechcący trafiła Tex’a powodując, że wszyscy spojrzeli w górę, co prawdopodobnie było powodem, dla którego Mo powiedziała to, co powiedziała. Wszyscy odwróciliśmy się, żeby spojrzeć na stuletnią kobietę. Była właśnie w trakcie swojej czwartej lampki wina i wyglądała jakieś dwie sekundy od wpadnięcia w kurczakowe cacciatore. – Nie. – Nixon pokręcił głową. – To zawsze ten, którego nie podejrzewacie. Stawiam na babcię. – Przyjmuję zakład. – Tex się podniósł. – Wygląda na to, że ktoś potrzebuje nabić się na swój własny nóż i takie tam. To musi być najbardziej przygnębiający ślub na którym byłem, wliczając w to ten nieprawdziwy, na który poszedłem gdy Mo urządzała ceremonię dla swoich kociąt, kiedy miała cztery lata. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 20

– Żyły długo i szczęśliwie. – Mo przechyliła głowę i zmrużyła oczy. Tex pochylił się i pacnął ją w nos. – Tak, jeśliś szczęśliwie znaczy, że żyli przez cholerne pięć minut zanim pomaszerowały pod nadjeżdżający pojazd. – Myślę, że po prostu wesele jest na niskim poziomie. – Mil wymamrotała. – Uratuj nas Tex. Błagam cię. Znajdź pistolet, a ja dam ci nagrodę. – Nagrodę? – Oczy Tex’a się rozjaśniły. – Jak… – Jako jej nowy mąż, nie uderzę cię w twarz. Proszę bardzo. Huura dla nagrody! – Wyrzuciłem fałszywie pięść w powietrze. – A teraz stwórz jakieś emocje zanim Nixon zacznie strzelać do ludzi ze swojego półautomatu. Nixon wywrócił oczami. – Racja, jakbym wziął ze sobą… – Jest w samochodzie – odpowiedziała Trace, brzmiąc na znudzoną. – Widziałam, kiedy wyciągałam sukienkę. – Cholera. – Spojrzał w bok. Właśnie wtedy, bardzo pijanie wyglądający kuzyn, Vinnie, wstał i wziął mikrofon od kapeli. – Spójrzcie tutaj! Mam toast dla młodej pary! – Piskliwy skrzek mikrofonu rozległ się w powietrzu, a Vinnie zachwiał się, wydawało się walcząc, ale w końcu znalazł grunt pod nogami. Statyw mikrofonu chwiał się, a następnie spadł na scenę z brzękiem. W pośpiechu, aby go chwycić, Vinnie potknął się i wylądował na przewodzie, klapiąc tyłkiem z głośnym: – Oomph! – Na miłość Boską, ratuj nas wszystkich – mruknąłem, popychając Tex’a w stronę babci. Mam nadzieję, że to dostarczy nam jakiejś rozrywki, nawet jeśli to oglądanie ich rozmowy. Racja, tak właśnie złe rzeczy się dzieją. Wszyscy siedzieliśmy przy stole, bardzo przygnębiającym, weselnym stole i patrzyliśmy jak Tex powoli toruje sobie drogę w kierunku starszej pani. – To się nie skończy dobrze. – Trace powiedziała pod nosem. – Facet ma subtelność bomby. – Dokładnie. – Mo szczerzyła się od ucha do ucha. – Powiedziałam, że potrzebujemy rozrywki, czyż nie? – Mo… – Nixon ostrzegł. – On mnie zdradzał Nixon. Pozwól mi na odrobinę zabawy – powiedziała łagodnie. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 21

– On, co? – Nixon ryknął, skacząc na nogi. Ciekawskie spojrzenia popłynęły w naszym kierunku, kiedy Mo złapała jego rękę i pociągnęła go z powrotem na miejsce. Cicho gwizdnąłem. Dysfunkcyjne nawet tego nie pokrywało. – Mam to pod kontrolą. Nie jesteś jedynym, który wie jak używać swoich diabelnych mocy, bracie. Zemsta jest suką. Czy to nie to, co mówią, Trace? Patrzyła z poczuciem winy na swoje ręce. Taa, podwójne znaczenie naprawdę zadziałało. Na szczęście, Mo nie zamierzała strzelić do Tex’a na naszym weselu, nie żebym był przeciwny. Pierwszy raz słyszałem o nim zdradzającym. Co prawda Mo nie była wylewna. Była skryta, jak zawsze. Coś mi mówiło, że to było z jakiegoś powodu, ale byłem zbyt zawinięty we własny dramat, żeby nawet zapytać. Jak do dupy byłem jako pół–brat? Zły, naprawdę zły. Na skali od jeden do dziesięciu w do–dupowatości, byłem w granicach jedenastu. Tex w końcu dotarł do swojego pechowego celu i usiadł na krześle obok babci, z szerokim uśmiechem. Nie mogłem powiedzieć, co mówił, ale jego ręce były w ruchu, a potem położył jedną rękę na staruszce i mrugnął. – Och, to się nie skończy dobrze. – Mo zachichotała. – Nienawidzi być dotykana. – To jest Tex – zauważyłem – ona może zrobić o wiele gorzej. – Wątpliwe. – Mo prychnęła, krzyżując ramiona. Cholera jasna, co do diabła? Naprawdę żyłem gdzieś pod własnym kamieniem, gdzieś tam. Co zaszło? I jak mam się o tym dowiedzieć? Mrugnąłem, kiedy Tex przesunął drugą rękę na nogę babci. Prawdopodobnie nie będzie dobrego czasu, żeby powiedzieć mu, że ona widzi swój udział w morderstwie. Niemal zamknąłem oczy, kiedy spojrzała w dół na jego rękę. – Aw, kurwa. – Nixon potrząsnął głową. – Trzeba było dawać mu wyzwanie, Mo. Twarz Mo wykrzywiła się w morderczy uśmiech, kiedy wskazała i wykrzyknęła: – Gem. Set. Mecz! Babcia miała jaja Tex’a. – Ałć! – To było od Mil. – Spójrz, wiem, że to nie ja. – Skuliłem się, kiedy twarz Tex’a wykrzywił ból. – Ale dosłownie mogę poczuć śmierć mojej spermy. – To źle. – Nixon uśmiechnął się w moim kierunku. – Bo miałem nadzieję na zobaczenie małych Chase’ów biegających dookoła odkąd jesteś po ślubie. Nie śmiałem się. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 22

Tak jak nikt z nas. Nixon natychmiast spojrzał przepraszająco, ale to nie miało znaczenia. Było już po, wypowiedział te idiotyczne słowa w atmosferę. Nie było odwrotu. I to było oficjalnie jeszcze bardziej niezręczne – nie myślałem, że to w ogóle możliwe, ale tak było. Jedynym dźwiękiem była ciągła próba Vinniego, wypowiedzenia swojego toastu i Tex, krzyczący w połączeniu ze śmiechem Mo. Oficjalnie byłem gotowy nazwać to nocą. Wstałem. – Chodźmy, Mil. Bez słów, włożyła swoją dłoń w moją, kiedy mówiliśmy do widzenia i szliśmy do drzwi. Ani razu nie patrzyłem na Trace ani Nixon’a. To było tak jakby drzwi były moim jedynym ratunkiem. Wyszedłem, zostawiałem ich i zaczynałem własne życie. Cholera, nawet jeśli skończy się śmiercią, wciąż będzie lepsze od siedzenia, kiedy mój najlepszy przyjaciel rżnie dziewczynę, którą kocham. Czas przeszły. Moje stopy przekroczyły próg. Zatrzymałem się. Nienawidziłem, że wahanie stało się moją nową rzeczą, ale musiałem wiedzieć. Czy obserwowała, czy pieprzenie jej zależało? Spojrzałem przez ramię. Nie było ich. A moja odpowiedź znów była jasna. Więc szedłem do przodu, chwytając dłoń Mil trochę mocniej, przeklinając moją rodzinę na wszystkie możliwe, pieprzone sposoby.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 23

Jeśli mnie pytasz, odrzucenie było bardziej do dupy niż postrzelenie, a ja byłam postrzelona wiele razy. Mięśnie Chase’a się napięły, kiedy szliśmy do czekającego SUVa. Ze względu na powagę sytuacji, odrzuciłabym możliwość wakacji. Pewnie. To była ostatnia rzecz, której potrzebowałam, ale Chase nie czuł żadnej z tych rzeczy, więc utknęliśmy ze sobą na cztery dni w ostatnim miejscu, w którym chciałam być. Vegas. Żeby być uczciwą, mogłabym to miejsce polecić, a chatka, którą mieliśmy wynajmować przez dłuższy weekend, spadła nam z nieba. Wylatywaliśmy jutrzejszego wieczora. Miałam siedem godzin sam na sam z mężczyzną, przez którego będę w stanie upić się w samolocie. Boże ocal nas wszystkich. Rzuciłam okiem na Chase’a. Byłoby łatwiej jeśli byłby brzydki – niestety, był bogiem maskarady jako człowiek. Był tak seksowny, że przysięgam, że moje oczy wymuszały spojrzenie w jego kierunku na czas dłuższy niż pięć sekund. Ciemne włosy opadały tuż poniżej jego uszu, spotykając linię silnej szczęki, która była tak umięśniona jak cała jego reszta. Kiedy był wkurzony, te same mięśnie drgały jak szalone. Jego zęby były perfekcyjnie białe i niemal wyglądał jak drapieżnik kiedy się uśmiechał. Duże, ciepłe ramię owinięte wokół mojej talii i przypominałam sobie raz za razem, dlaczego go w ogóle chciałam. Chase nie był bezpieczny. W gruncie rzeczy, był cholernie niebezpieczny dla mojego zdrowia. Ale był także lojalny. A potrzebowałam lojalności bardziej niż czegokolwiek. I wiedziałam, że czegokolwiek nauczył się ode mnie – zabierał to do grobu. Jeśliby totalnie nie zrujnował mojego pierwszego seksualnego doświadczenia, kiedy miałam piętnaście lat, możliwe że bym go lubiła – cóż, to i ten cały fakt, że jego serce nie było nawet w jego posiadaniu. Ale może to była dobra rzecz; to sprawiało, że to co zrobiliśmy jest łatwiejsze. Zabijał, przekupywał, pracował – a ja stałam i mu pozwalałam. – W porządku? – Chase zapytał po tym jak dostał się do samochodu i zapiął pasy. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 24

– Superowo. – Nie mów superowo, Mil. To do ciebie nie pasuje. Jakby przeraża mnie cholernie. – Co chcesz, żebym powiedziała, Chase? – Bawiłam się radiem, starając się wypełnić samochód jakimkolwiek rozpraszającym dźwiękiem. Wzięłabym nawet muzykę klasyczną na niekonsekwentne bicie mojego serca. – Właśnie o to chodzi, Mil. – Chase odepchnął moją rękę od pokręteł, przyciskając kilka guzików i odwrócił się do mnie jak muzyka zaczęła filtrować się po całym samochodzie. – Wolałbym, żebyś gównianie mnie obrażała, niż pytała co cholery chcę, żebyś zrobiła. Nie pytaj, Mil. Bądź kim jesteś. Bądź suką. Jęcz, krzycz, tylko nie bądź… – Mięsień na jego szczęce przeskoczył, kiedy zacisnął zęby. – Nie bądź uległa, dobra? – Odwrócił się i SUV obudził się do życia. Wybuchłam śmiechem. – Co? – Skrzywił się, przewracając oczami. – Myślałam, że faceci lubią takie rzeczy – powiedziałam ochrypłym głosem, a potem rzuciłam krótkie spojrzenie na niego. – Tylko ci, którzy muszą coś udowodnić, a skarbie, jestem prawie pewien, że już udowodniłem, raz za razem i znowu i znowu… – Przestań mówić znowu albo przysięgam, że wyskoczę z pędzącego pojazdu. – … i znowu… – zignorował mnie – …i jeszcze raz. Wyjechał z parkingu przed kościołem i pojechał w stronę hotelu, który rymował się z piekłem.2 Cudownie. – Jestem całkiem pewna, że ostatni raz, kiedy próbowałeś zabujać moim światem, skończyło się to całkiem źle. – Wytknęłam na przekór. Samochód nagle się zatrzymał. – Starasz się nas zabić? – krzyknęłam, uderzając ręką w deskę rozdzielczą, mój pas niemal dusił mnie na śmierć. – Wyprostujmy jedną sprawę, Mil. – Światło zmieniło się na zielone, ale Chase patrzył na mnie, jakby miał cały czas na świecie; wolno tlący się płomień w jego oczach spotkał mój wzrok. – Nie wiem co do cholery robiłem wtedy, ale teraz… – Urwał.

2

Hell – Hotel ;)

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 25

– Teraz? – Wyzwałam, najbardziej pewnym siebie głosem, jaki mogłam wykrzesać. – Co? Praktykowałeś? To jest to, Chase? Z jego gwałtownym skrętem kierownicy, SUV skręcił tak nagle, że uderzyłabym głową w deskę rozdzielczą, jeśliby nie mój pas. Zatrzymaliśmy się nagle na środku pustego parkingu. Kurz przedarł się w powietrzu dookoła nas. Chase staranował dźwignię zmiany biegów i złapał mnie za tył głowy zanim w ogóle zdałam sobie sprawę, że się porusza. Wszystko co mogłam zrobić to westchnąć, kiedy nasze usta się zderzyły. A wtedy jego język był w moich ustach. A ja umierałam. Małe kawałki mojej duszy, mojego serca, moje mury obronne rozpadły się z każdym nakłanianiem, z każdym dotykiem jego języka, jego ust. Jego ręce przeniosły się do moich włosów i pociągnął za nie, nie mocno ale wystarczająco, żeby zabolało. Jęk wydostał się z mojego gardła, i pochyliłam się do pocałunku, poruszając ustami przy jego ustach. To było tak jakby jego usta wpychały życie we mnie, skinąwszy na moją duszę, a ja byłam bezsilna, żeby zatrzymać tą falę emocji, której żądał, żebym mu dała. Ale jak mogłam zapomnieć? To właśnie tak zawsze było z Chasem. Był jak nałóg, bardzo, bardzo zły nałóg. Zawsze mi mówiono, że jeśli coś karmisz, to rośnie. Z Chase’m, nie zrobiłam nic takiego, ale to nie miało znaczenia, ponieważ po jednym smaku… moje ciało pamiętało. Trzymałam Chase’a w najskrytszych miejscach mojej podświadomości i schowałam go aż nadszedł czas. Zegar wybił północ. Byłam. Pijana. Jego usta za szybko puściły moje. Uwolnił swój chwyt na mnie i patrzył prosto w moje oczy. – Praktyka czyni mistrza. – R… racja. – Nie mogłam odnaleźć głosu. Co to za głupawa kobieta mówiła? Ja? Naprawdę? Gdzie do cholery był mój pistolet, kiedy był potrzebny? – Och, i Mil? – Pociągnął znowu moje włosy, tym razem delikatniej i mrugnął. – Nie brałem cię za jęczącą. – Dupek. – Szarpnęłam się i skrzyżowałam ramiona. – Hej! – Podniósł ręce w górę. – Kiedykolwiek chcesz jęczeć, gdy ciągnę cię za włosy, mi to pasuje. Tylko nie zapomnij mojego imienia. – Huh? – Naprawdę powinnam nauczyć się przestać reagować na tego człowieka. – Moje imię – powiedział ledwie szeptem. – Chcę, żebyś je powiedziała.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 26

– Ponieważ mogę zapomnieć? – Nie chcąc pokazać mu, że podziałał na mnie swoimi niebezpiecznymi słowami, opadłam jeszcze niżej na fotelu. Nienawidziłam, że znów wygrywał i że czułam się jak ta słaba. – Nah. – Znów włączył samochód do jazdy. – Ponieważ brzmi tak cholernie dobrze, wychodząc z tych obrzękniętych warg. Pierwszy raz w ciągu tych dwudziestu lat, całkowicie odebrało mi mowę na więcej niż dziesięć minut. Za każdym razem, kiedy starałam się otworzyć usta, żeby coś powiedzieć, żadne słowa nie wychodziły – może byłam głębiej niż mi się wydawało. Może nie byłam przygotowana na to co musiało być zrobione. To były moje ostatnie myśli, kiedy Chase wyłączył silnik. Ostatnie słowa w mojej głowie, kiedy dotykałam ust moją dłonią i zapamiętywałam pożar, który odczuwałam na ustach, kiedy jego spotkały moje. Taki dobry pożar. Pragnęłam płonąć. Zawsze pociągało mnie niebezpieczeństwo. A Chase? Jego imię było definicją tego słowa. – Gotowa, żono? – Chase trącił mnie łokciem w najbardziej nieromantyczny sposób znany ludzkości. – Gotowa – skrzeknęłam. Ale nie byłam. Nie chciałam nigdy być. Bo nie przewidziałam tego. Każdy możliwy wynik, każda odpowiedź była taka sama. Wyjdź za Chase’a – napraw rodzinę. Nigdy nie miało się to obrócić przeciwko mnie. Ale czułam obrót. Czułam obrót w moich trzewiach. Cholera, czułam go w piersi, kiedy patrzyłam jak wyskakuje z auta i łapie swoje bagaże. Mógłby być moim właścicielem – a ja bym mu pozwoliła. Bo kiedy szliśmy bez słów do lobby hotelu, światła raziły mnie w oczy i kazały mi je zmrużyć, nigdy nie czułam się taka żywa. I to wszystko przez Chase’a Winter’a, który nie tylko skarcił mnie, ale pocałował mnie, postawił mnie na moim miejscu i kazał zapomnieć mój własny adres. Mrugnęłam kilka razy, a następnie zacisnęłam powieki. – Mil? Chcesz lepszy pokój? – Dobiegł mnie głos Chase’a. Potrząsnęłam głową na nie. I tak wziął lepszy. Dźwięk windy pojawił się za szybko. Przesuwanie karty–klucza było za szybko. I nagle w pokoju było za gorąco. Byłam sama z moim mężem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 27

Nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę tak przyciągana. Niech to będzie przypomnienie dla każdej kobiety tutaj – matematyka może cię oszukać, logika zaprowadzi cię w przeciwnym kierunku. Liczby? Nie zawsze stałe. Ale twoje serce? Największa porażka ze wszystkiego, ponieważ kiedy powiesz sobie, że jest bezpieczne w posiadaniu, jest kurewsko kradzione przez kolesia z zielonymi oczami i ciemnymi włosami. Dźwięk zamykanych drzwi prawie kazał mi uciec do okna. A następnie każda uncja powietrza została wyssana z apartamentu. Chase się odwrócił. Jego wzrok spotkał mój, żądając, pragnąc, pożądając. Zacisnęłam pięści, pozwalając paznokciom wbić się w ciało. Moje tętno waliło mocno w mojej szyi, oszałamiając mnie. A to było tylko kilka godzin. Cholera.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 28

Chciałbym po prostu przedefiniować znaczenie nadejścia zbyt mocno. Cholera, ta kobieta chce żebym reagował. Każde słowo wydostające się z jej ust, powodowało instynktowną reakcję. Nie planowałem jej całować; to się po prostu stało. Nie wiedziałem, że dłużej nie kontroluje swojego ciała albo myśli których dotyczyła. Ale nie zamierzam przepraszać. To był cholernie dobry pocałunek. Smakowała ciepło, jak gorący deser, który właśnie wyszedł z pieca. A ja byłem łasy na czekoladowe ciasto. Jej usta były perfekcją. Najwidoczniej mój umysł zrobił mi przysługę pozwalając mi zapomnieć jak miękkie były jej wargi. Mężczyzna nigdy nie powinien zapomnieć sposobu w jaki smakowała kobieta – a w jakiś sposób ja to zrobiłem. Nigdy więcej. Miałem zaplanowane żeby przy naszym pocałunku poczuć zimno, chłód, brak życia. Zamiast tego, moje ciało odpowiedziało tak ciepło, że napędzało mnie przez całą drogę do hotelu, ściskałem kierownicę wystarczająco mocno, żeby oderwać ją od deski rozdzielczej. Dzięki bogu, że ona całowała w ciszy, szczególnie jeśli tak reagowałem na jej wyzwanie. Jedyny powód dla którego wziąłem lepszy pokój, to żeby dać nam więcej przestrzeni – bycie zbyt blisko niej sprawiało, że czułem się jak zwierzę w klatce czekające na pracownika zoo, żeby otworzył klatkę. Przesunąłem rękami przez włosy we frustracji i rzuciłem nasze bagaże na ziemię. – Ja, uh, zamierzam zdobyć trochę lodu. – Pogaduszki epickich proporcji. – Dobra. – Mil wzruszyła ramionami i złapała pilot od telewizora. Moje oczy się zwęziły, kiedy położyła się na łóżku, jej cała postawa krzyczała spokojem; mając na uwadze, że rozważałem na ile sposobów mogę wrzucić lód do moich gaci bez wyglądania jakbym miał jakiś wypadek.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 29

– Cokolwiek – mruknąłem pod nosem, łapiąc wiaderko i idąc w dół korytarza. Nazwij mnie paranoikiem, bo mimo że byliśmy w Waldorf Astoria, wolałem nie ryzykować. Trzymałem pistolet w spodniach i mruczałem przekleństwa pod nosem całą długość korytarza do maszyny z lodem. Musiałem wyluzować, pomyśleć, potrzebowałem czasu na uformowanie planu gry. Czy będziemy uprawiać sex? I czy facet powinien pytać o to w noc poślubną? Ale te usta, jej usta, jęknąłem kiedy mój umysł torturował mnie wspomnieniami jej smaku, czuciem jej ust naciskających na moje. Jak to możliwe być tak zaintrygowany kimś innym, kiedy wiedziałem, że nikt nie urzeka mnie tak jak Trace? Moje ciało widocznie nie ma z tym problemu. Tak bardzo boleśnie byłem tego świadom. Kurwa. Otarłem czoło wierzchem dłoni. Potrzebowałem solidnej minuty albo kilku zanim wrócę do tego pokoju. Ostatnia rzecz, jakiej Mil ode mnie potrzebuje, to wrócić tam tak cholernie napalony, że miałem problemy z chodzeniem. Równie dobrze mogłem machać flagą czy coś. To było tak oczywiste, nie wspominając, że irytujące. Do czasu aż sięgnąłem do maszyny do lodu, chciałem wystrzelić w niej tyle dziur, że już ubolewałem, że zabrałem ze sobą broń. Całkiem pewne, że zniszczenie własności hotelu wsadzi mnie do więzienia. Jęcząc, oparłem czoło o maszynę i wziąłem kilka głębokich oddechów. Właśnie kiedy byłem gotowy przycisnąć przycisk, włoski na moim karku stanęły. Było cicho, za cicho. Winda wydała dźwięk, a potem usłyszałem jakieś szuranie, kroki. Normalny gość hotelowy by rozmawiał, albo przynajmniej świadomie szedł. Spokojnie, schowałem się za róg i spojrzałem w dół korytarza. Dwóch mężczyzn w garniturach szło cicho i rozmawiali. Nic niezwykłego. Ale to był problem. To właśnie skradania się nigdy nie bałem. Ale normalni ludzie? Mężczyźni w garniturach? Ludzie, którzy wyglądali jakby pasowali tam gdzie są – są prawdziwym zagrożeniem. To mamy i ojcowie zabierający swoje dzieci do szkół w chorych SUVach. Czyste cięcia były bólem w mojej dupie. Patrzyłem, czekałem. Zatrzymali się przed moim pokojem. Kurwa. Wysoki wydawał się sprawować władzę. Skinął na drugiego, żeby zrobił krok w bok, kiedy wyciągał pistolet i przemieszczał się do drzwi. Wow, tłumik. Jak przewidywalnie. Wyższy zapukał do drzwi i powiedział niskim barytonem: – Ochrona. Wywróciłem oczami. Ochrona, w dupie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 30

Nie byli moimi ludźmi. Pewne jak cholera, że nie byli znajomi. Sięgnąłem po glocka i trzymałem go za mną, idąc nieformalnie po korytarzu. Kiedy podszedłem, obaj spojrzeli w górę i zaoferowali łatwe uśmiechy, co oznaczało jedną rzecz. Nie byli tu po mnie. Nie wiedzieli nawet kim byłem. Byli tu po Mil. Posłałem im zarozumiały uśmieszek, odliczając sekundy zanim mogłem uderzyć w ich gówno–jedzące twarze. Na plus, mogłem wyładować całą stłumioną frustrację na nich, biedni dranie. Klamka się poruszyła, zyskując ich uwagę. Szybkim uderzeniem pistoletu, pozbawiłem przytomności pierwszego i wtedy użyłem łokcia, aby uderzyć drugiego w twarz. Potrząsnął nią, jakbym ledwo go dotknął. Oczywiście, dziś, ze wszystkich nocy, kiedy naprawdę chciałem być spokojny i cichy i ewentualnie lekko sfrustrowany seksualnie – utknąłem z kimś, kto przez dotyk i widok, najwidoczniej miał całkiem dobry trening na ringu. Z pomrukiem, pchnął mnie na ścianę korytarza, ubijając pięścią moją twarz. Po trzech uderzeniach, w końcu udało mi się ominąć czwarty, więc jego ręka uderzyła w ścianę. I tak po prostu, znałem choreografię boksera. Jego taniec, jeśli wolicie. Prawy hak, hak, prawy sierpowy, lewy. Trafiłem podwójny prosty w jego brzuch, a następnie kilka razy kolanem, zanim się przewrócił, pozdrowienia od Muay Thai, suko. Z pomrukiem, jego ręka zacisnęła się wokół mojego nadgarstka, wytrącając mi pistolet na podłogę. Kopnąłem go ponownie, a następnie uderzyłem w jego ramiona wokół mojej talii, co dało mi wystarczającą ilość czasu, aby sięgnąć do mojej nogawki i wyciągnąć nóż. Tańczyliśmy wokół siebie. On się uśmiechał, rzucając pistolet i wyciągając swój własny nóż. Więc to tak będzie, zarozumiały twardziel. Rzucił się pierwszy. Pozwoliłem ostrzu minąć moją twarz o cale, zanim odsunąłem się na prawo i używając jego tempa, rzuciłem go na dywan przez ramię. Usiadłem na niego, uderzając go ciągle w twarz dopóki krew zakryła jego uśmieszek. Zęby poleciały, kiedy splunął krwią. – Będziesz musiał mnie zabić. – Wypluł więcej krwi, kiedy uderzył głową w moją. Jęcząc, upadłem na bok, zmieniając pozycję. Ale wciąż miałem mój nóż. Kiedy schylił się drugi raz, podniosłem ostrze, które weszło w jego dłoń. Zawył z bólu i upadł, dając mi wystarczającą ilość czasu, żeby złapać nóż, który upuścił i zatopić go w jego piersi, kiedy ciężar jego ciała opadał na mnie. Kochałem i nienawidziłem związki z nożami. Kochałem kontrolę, jaką mi dawały.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 31

Ale nienawidziłem tego, że grawitacja kazała jego ciału przesunąć się do uchwytu noża. Mogłem zobaczyć jak życie opuszcza jego oczy, jego dusza finalnie znalazła spoczynek. Z pomrukiem, zrzuciłem go ze mnie na czas, żeby zobaczyć jak drugi koleś się budzi i szpera po extra broń. Poruszałem się jak szybko mogłem i skoczyłem na niego, ale jego broń nie była wycelowana we mnie. Była wycelowana w niego. Podniosłem ręce. – Nie sądzę, że się spotkaliśmy. Jestem Chase Abandonato, a ty? – zapytałem spokojnym głosem, powoli pochylając się do niego. Jego ręka zadrżała, kiedy przyciskał broń do brody. Dlaczego nie walczy? Spojrzałem w dół, i wtedy to zobaczyłem, w jakiś sposób w walce, jego noga się skręciła. Nie ma szans, żeby mógł ze mną wygrać. Nawet z bronią, ewentualnie mógłby zginąć próbując. Krew lała się z twarzy faceta, kiedy spoglądał na mnie i odpowiadał: – Martwym człowiekiem. Jeden wystrzał pistoletu. Jego ciało opadło na podłogę w krwawej stercie, kiedy krew opryskiwała całą ścianę za nim. To był totalny bałagan. Krew zaczęła robić kałużę pod moimi stopami. – Skurwysyn. – Wytarłem ręce w spodnie i spojrzałem na drzwi, mając nadzieję, że Mil nie była światkiem całej tej rzeczy. Jej twarz była blada, dolna warga drżała, kiedy oparła się o drzwi. Kurwa, potrzebowała usiąść zanim zemdleje. – Jest w porządku. – Machnęła do mnie, kiedy do niej dotarłem. – W porządku ze mną. To znaczy… – Przełknęła. – Trzymam się. – Przestań mówić, że jest w porządku i się trzymasz zanim zabiorę cię do cholernego szpitala. – Wyciągnąłem dłoń. – Telefon. Teraz. Ze wzrokiem wciąż na trupach w korytarzu, podała mi telefon z najbliższego stolika i skrzyżowała ręce, kuląc się w sobie. Wybrałem numer Nixon’a; odebrał po pierwszym sygnale. – Cóż, to było szybkie. – To nie czas, Nixon – powiedziałem cicho. – Słuchaj, mamy sytuację. – W porządku. – Jego głos wszedł na biznesowe tony. – Ilu? – Dwóch martwych. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 32

– Z twojej ręki? – Jeden z mojej, drugi… spowodowany przez siebie. – Identyfikacja. – Mogłem usłyszeć ryk samochodu do życia, kiedy Nixon krzyczał rozkazy mężczyznom w tle. – Nigdy wcześniej nie widziałem. Pozwól mi zapytać Mil. – Opuściłem telefon. – Mil. – Nie miałem czasu, żeby być z nią delikatnym, ugłaskać ją z szoku. Potrzebowałem odpowiedzi i potrzebowałem ich szybko. – Znasz ich? – Wskazałem na martwe ciała. – Muszę wiedzieć czy możesz ich zidentyfikować. Jej oczy wypełniły się łzami. Skinęła głową i odwróciła wzrok. – Moi kuzyni. – Jej głos był ledwie szeptem. – To moi kuzyni. Widziałam ich kilka lat temu podczas przerwy świątecznej. – Kurwa – wymamrotałem do telefonu. Adrenalina zaczynała opuszczać moje ciało. Każda pozycja stojąca powodowała powiększający się ból, promieniujący w dół mojego kręgosłupa. – Nixon, to byli De Lange. – Oczywiście – powiedział ciętym tonem. – Mają ten wredny nawyk próbowania zabicia swojej krwi – żadnego szacunku, – żadnego… – To nie czas, Nixon. Po prostu przytargaj tu swój tyłek. Teraz. – Zadzwonię do Sergio. – Telefon umarł. Dzwoniliśmy po Sergio tylko kiedy coś było nad naszymi głowami. Kurwa, naszymi głowami? Spojrzałem w dół korytarza. Kamery. Nie dobrze. Cholera taa, potrzebowaliśmy Sergio, bo jeśli to nagranie się wydostanie, będziemy na pierwszych stronach gazet i spędzę mój miesiąc miodowy w więzieniu. Na szczęście byliśmy z jednym z penthousów. Tylko cztery pokoje były na naszym piętrze i żadne drzwi nie drgnęły. Trzymałem drzwi otwarte, więc mogłem monitorować korytarz z każdego ruchu, modląc się, żeby pokoje były puste. Jeśli nie są… będzie więcej ciał, a oni byli niewinnymi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 33

Taa, oszukiwałam nikogo. Starałam się utrzymać moje zęby przed szczękaniem, ale to było niemożliwe. Zabijałam wcześniej. Nie byłam obca śmierci, ale nie byłam nigdy świadkiem jak ktoś zabijał siebie. To było… było desperackie, przerażająco–inspirujące. Wszędzie była krew, na ścianach, na Chasie, na podłodze. To był straszny akt przemocy. Mój mózg nie mógł owinąć się czy pojąć dlaczego ten sam kuzyn, który drażnił mnie z powodu mojego zauroczenia Justinem Timberlakiem, kiedy miałam szesnaście lat, nie tylko obrócił broń przeciwko mnie, ale przeciwko sobie. Jako rodzina, nigdy nie byliśmy blisko. Byliśmy De Lange na litość boską; jedliśmy paznokcie na śniadanie i sprzedawaliśmy za najwyższą cenę, żeby utrzymać pozycję rodziny i zarabiać pieniądze. Byliśmy brzydką mafią, zdesperowanym żartem – nigdy nie przypuszczałabym, że moja własna rodzina będzie chciała krwi. Że ci sami ludzie, których przysięgłam bronić – wydali na mnie wyrok. – Mil, usiądź zanim stracę swój pieprzony rozum. – Poczułam, jak ciało Chase’a owija się wokół mnie. Czułam komfort jak bezdomny szukający schronienia podczas burzy. Wzdrygnęłam się, kiedy przyciągnął mnie do swojej piersi. – W porządku z tobą? – Miałam lepsze noce. Ciało Chase’a skręciło się ze śmiechu. – Racja, to znaczy, wiedziałem, że noc naszego ślubu będzie epicka, ale głównie dlatego, że w chwili, kiedy będę nagi wyciągniesz pistolet na mnie czy coś. Uśmiechnęłam się przy jego podartej i krwawej koszuli. Kawałki umięśnionej skóry były widoczne przez dziury; ciepło najechało moje dłonie, kiedy umieściłam je na jego piersi i odsunęłam się, żeby na niego spojrzeć. – Dziękuję. – Wow, nie zastrzeliłaś mnie jeszcze i powiedziałaś dziękuję? Gdzie moja żona i co z nią zrobiłaś? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 34

Mój uśmiech stał się tak szeroki, że prawie zapomniałam jak przestraszona byłam. – Taaa, cóż, nie przyzwyczajaj się. Pochyliłam się pierwsza. On spotkał mnie w połowie drogi. Nasze usta były cale od siebie, a wtedy ktoś zapukał do drzwi. Chase kazał mi być cicho i podszedł zobaczyć przez judasza. Z wymamrotanym przekleństwem, otworzył drzwi. – Sergio, najgorsze wyczucie czasu w historii. – Powiedział koleś, który ma dwa martwe ciała za drzwiami. – Głęboki, męski głos powiedział. Podpowiedź z akcentem była słyszalna, ale ciężko. Wkrótce, właściciel głosu wszedł do pokoju i wyciągnął dłoń. – Sergio. A ty musisz być panną młodą? Albo zabójcą? – Zabójca. – Wskazałam na Chase’a. – Panna młoda. – Wskazałam na siebie. – Szkoda. – Sergio mrugnął, jego ciemne włosy były zebrane z tyłu w niskiego kucyka, kosmyki zawijały się przy brodzie. Wyglądał jakby należał do średniowiecznej powieści. – Słucham? Wzruszył ramionami. – Miałem nadzieję, że jesteś zabójcą. Byłoby o wiele łatwiej dla mojego sumienia, ukraść cię w ten sposób. Ale jesteś już mężatką… – Potrząsnął głową. – Prawdziwe rzeczy komplikują się w mojej książce. – Dlaczego? Bo jesteś takim zwolennikiem reguł? – zapytałam sarkastycznie. – Niech was cholera, mężczyźni Abandonato. – Sergio spojrzał na Chase’a. – Zawsze kradniecie kobiety zanim mam szansę o nie powalczyć. – Ułatwię ci to – powiedziałam. – Przegrałbyś. To prawdopodobnie lepiej dla twojego ego, że nie było cię nawet w pobliżu. – Ałć. – Sergio się roześmiał. – Szczęśliwy drań. – Wyciągnął swój telefon i pokazał zdjęcie na ekranie. – Tak wyglądał korytarz, kiedy przyjechaliście? – Pytasz mnie? – Zerknęłam na zdjęcie. – Kobiety mają tendencję do zauważania większej ilości szczegółów. – Sergio wzruszył ramionami. – Jeśli zapytam Chase’a jaki kolor miały kwiaty, prawdopodobnie wzruszy ramionami i powie, tam były kwiaty? – Racja. – Skinęłam. – I tak, tak to wyglądało, choć myślę, że kwiatami były gwiazdy betlejemskie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 35

– Oczywiście. – Sergio wsunął telefon z powrotem do kieszeni. – W tym konkretnym hotelu zmiana kwiatów zależy od sezonu. Wezmę moich ludzi. – Szedł w stronę drzwi. – Zniszczę dowody na kamerach. – Spróbuj nie zabijać nikogo w trakcie – dodał Chase. – Mamy wystarczająco martwych ciał. – Nie zabiłem nikogo od lat. Mogę zapomnieć jak. – Sergio zażartował. Z kolejnym mrugnięciem w moim kierunku, otworzył drzwi i wyszedł. – On jest… – Duchem. – Chase skończył. – Według ciebie, on nie istnieje. – Dobrze. – Zadrżałam i oblizałam usta. Myślę, że moje ciało było ciągle w szoku, bo nagle poczułam się wykończona, jakbym potrzebowała usiąść albo kompletnie stracę kontrolę nad ciałem. Kolejne pukanie. Tym razem osoba zidentyfikowała się sama. – Tu Nixon. Chase ponownie sprawdził judasza, upewniając się i otworzył szeroko drzwi. Nixon i Tex weszli z kilkoma innymi mężczyznami, których nie rozpoznawałam. Nixon wydał szybkie instrukcje niskim głosem, żeby pomogli Sergio z czymkolwiek potrzebuje pomocy, drzwi szybko się zamknęły, ostatnią wizją miałam mignięcie ciała pakowanego do czegoś czarnego. To gówno było prawdziwe. Wiem, ponieważ za każdym razem kiedy mrugałam, wyobrażałam sobie, że to odejdzie. Ale nie odeszło… Jeśli cokolwiek, sprawiłam, że byłam nawet bardziej chora na żołądku. Drzwi były zamknięte. Byłam uwięziona w pokoju z trzema pozostałymi członkami Elektów. Mój przyrodni brat był częścią ich wewnętrznego kręgu – i zapłacił za to swoim życiem. Myślę, że częściowo to była jego wina. Mój ojciec dostał się do niego, jak do każdego. Teraz oboje nie żyli, a ja zostałam, żeby pozbierać fragmenty. I teraz nie miałam żadnych szans. Wiedziałam, że mam wielki cel na plecach. Nie wiedziałam tylko, że mój numer zostanie wywołany tak szybko. – Mil. – Nixon stąpał przede mną. Jego krystalicznie niebieskie oczy były jak promienie lasera, sprawiając, że chciałam kręcić się na siedzeniu. Światło odbiło się od jego kolczyka w wardze, przy każdym pochyleniu głowy. W końcu, pociągnął krzesło od biurka i usiadł. Pochylił się do przodu, napinając swój biały t–shirt na umięśnionym i wytatuowanym ciele. – Muszę wiedzieć. – Wiedzieć co? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 36

Zachichotał raz i wyciągnął pistolet, celując mi w głowę. Kurwa. – Co do cholery stary! – Chase zrobił krok w kierunku Nixona, kiedy ramiona Tex’a owinęły się wokół niego, czyniąc go bezużytecznym. Poza tym, biedny facet był gotów złamać się po tym co przeszedł. – Żadnych gierek. Żadnych kłamstw. Oboje wiemy, że postrzelę cię bez wahania. Zrobiłem to już raz. Zrobię ponownie. – Nie przypominaj mi. – Mój głos drżał. Przysięgam, wciąż mogłam czuć ból po jego postrzale w moją nogę, w zeszłym roku, kiedy myślał, że zdradzałam każdego. – Jakie było pytanie, powtórz? Nixon się uśmiechnął. – Zawsze cię lubiłem, Mil. – Zabawne, ja zawszę cię nienawidziłam. – Uśmiechnęłam się słodko. – Kłamiesz. – Nixon pomachał bronią w powietrzu i oblizał usta. – Twoja rodzina chce twojej śmierci. To mówi mi jedną rzecz. – Są wkurwieni? – zaoferowałam. – De Lange zawsze są wkurwieni. – To było od Tex’a. Skinęłam w zgodzie. Nixon odbezpieczył pistolet. Wciąż był wcelowany w moją głowę. – Boją się. – Cóż, to jest nas dwoje. – Skinęłam na broń. – Jak myślisz, dlaczego poprosiłam Chase’a, żeby się ze mną ożenił? Wszystkie spojrzenia padły na Chase’a; wciąż był niezdolny do ruchu, odkąd Tax trzymał mu ręce za plecami, ale udało mu się wzruszyć ramionami. – Ja myślałem, że to mój dobry wygląd i seksualna sprawność. – Nie zapomnij o kulinarnych umiejętnościach – dodał Tex. – Pomocne. – Chase jęknął. – Dziękuję. – Żaden problem. – Tex utrzymywał pewny chwyt. Nixon roześmiał się i zwrócił uwagę znów na naszą rozmowę. – Potrzebujesz jego ochrony, kapuję. Chase kapuje. Ale czego nie kapuję, to skąd wiesz, że potrzebujesz jego ochrony, jego pomocy. Możemy zrobić to łatwiejszą albo trudniejszą drogą. Nie obchodzi mnie to, nawet jeśli byłabyś ostatnią żywą kobietą. Nie dam dupy RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 37

latającego szczura, jeśli twoje serce jest z czystego złota, twoje intencje są całkowicie bezinteresowne. Kurewsko wpakuję ci kulkę w łeb, jeśli naraziłaś moją rodzinę na niebezpieczeństwo. Więc zapytam ponownie. Co. Ty. Wiesz? Musiałam zamknąć oczy. Jeśli trzymałabym je otwarte, zobaczyłabym wyraz zdrady na twarzach wszystkich – absolutny szok i oburzenie, że moja rodzina posiadała iskrę prawdziwego diabła. – Wszystko. – Mój głos był ochrypły. – Wiem o całym cholerstwie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 38

Moje ciało rozluźniło się, kiedy Nixon opuścił broń. Czy myślę, że naprawdę by do niej strzelił? Taa. Strzeliłby. Bo wiedziałem, że to nie chodziło tylko o rodzinę, ale także o Trace. Cholera, mnie by zabił jeśli to utrzymałoby ją bezpieczną. A ja nie mógłbym go winić. Prawdopodobnie popatrzyłbym tylko w górę z uśmiechającymi się oczami i powiedział mu, że robi dobrą rzecz. Cholera, byliśmy popieprzoną bandą. – Wszystko. – Nixon powtórzył, kiwając głową, kiedy zabezpieczał pistolet. – Czym jest wszystko? Mil spojrzała na mnie. Dlaczego na mnie, ze wszystkich ludzi? Próbowałem posłać jej uspokajające kiwnięcie. Jej głos był cichy. Nienawidziłem, kiedy zachowywała się posłusznie i zgodnie; to było takie sprzeczne z jej charakterem, że mnie to wkurwiało, sprawiając, że chciałem się z nią bić, tylko po to, żeby odzyskała trochę swojej iskry. – Handel seksem. – Przełknęła. – Mój ojciec desperacko chciał pieniędzy. Miał… um, trochę problemu z narkotykami. – Jakie narkotyki? – Nixon zmrużył oczy. Spojrzała w dół na swoje ręce. – Myślę, że lepszym pytaniem byłoby, z jakimi narkotykami nie miał interesu? – Więc tak. – Nixon wymamrotał. – Więc rodzinie zabrakło pieniędzy bardzo szybko, i bez naszego wsparcia, tylko robiło się gorzej, wyobrażam sobie… więc parał się w prostytucji? Brzmiał jakby we wszystkim się orientował, ale wiedziałem że to tylko szczyt góry lodowej. Mil nigdy nie powie mu całkowicie wszystkiego na raz; nie pracowała w ten sposób. Żaden z nas tak nie pracował. – To z czym mamy do czynienia – kontynuowała. – Jest większe niż tylko nasza rodzina, to… – To co? – zapytał Nixon. Kiedy nie odpowiedziała, odbezpieczył pistolet. Wywróciła oczami we frustracji. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 39

– To co? – Phoenix starał się mnie chronić – wyszeptała Mil. – Nie wiedziałam, że przy jego ochronie, przez chodzenie do szkoły, byłam potępiającą go. Był zbyt głęboko, aby móc zobaczyć wyjście. Odkrył zbyt wiele – odkrył połączenia mojego ojca, które utworzył – i wtedy było już za późno. – Jakie połączenia? – Nie mogę powiedzieć. – Łzy wypełniły jej oczy, kiedy spojrzała na każdego z nas po kolei. – Proszę nie każcie mi tego mówić. Proszę. – Mil. – Głos Nixona był zimny jak śmierć. – Proszę nie każ mi zmusić cię przed Chase’m. Nie zamieniaj mnie w czarny charakter. – Myślę, że nigdy nie słyszałem jak mówi proszę – wymamrotał Tex. Myślę, że próbował rozjaśnić ten czarny jak cholera nastrój, ale to nie działało. Zastanawiałem się czy nie spróbować uderzyć go w gardło, czy po prostu czekać dopóki Mil nie skończy spowiedzi, nie żebym mógł wiele zrobić z zablokowanymi rękami, ale wciąż. – Nixon. – Jej głos drżał. – Moja rodzina złamała każdą jedną zasadę Sycylijskiej Mafii. Każdą jedną. Oni ją zgnietli. Oni ją opluli. Ale najgorsze, że zdecydowali, że jedynym wyjściem, żeby zostać, nawet jeśli wszyscy zrobili najgorsze możliwe rzeczy jakie członek może zrobić. – Spojrzeć na żonę innego mężczyzny? – Tex powiedział pod nosem. – Tex – powiedzieliśmy wspólnie, każdy z nas wyraźnie zirytowany. – Zdemaskowanie. – Nixon przeklął niebieską smugę i wstał. – Powiedz mi, że nie masz na myśli zdemaskowania. Powiedz mi, że twoja rodzina nie jest zwariowana na punkcie spłukania ostatniego członka naszych rodzin z kraju. Powiedz mi, że nie zawarli umowy. Mil podniosła głowę, odchylając podbródek w wyzwaniu. – To jest właśnie sprawa. Nie mogę. Tex chwycił mnie mocniej. Próbowałem się uwolnić, klnąc w tym czasie, nikt się nie poruszył. To był ich najgorszy strach. Mój najgorszy strach. Nasz styl życia, nasze dziedzictwo, nasze pieniądze – własnością rządu stanów zjednoczonych, pozdrowieniami od jednej z naszych rodzin. To właśnie to, gdzie zaprowadzi cię zazdrość. Błyszczące siedzenia w więzieniu, obok ostatnich członków, z którym żartujesz przy rodzinnej kolacji. Tylko De Lange wyjdą pachnący różami, kiedy każdy inny spłonie w piekle. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 40

Nie mówiła całej prawdy. Za każdym razem, kiedy zadawałem jej pytanie, przygryzała wargę, jej wzrok zawsze skupiał się na podłodze na lewo, a jej język ciała się zmieniał. Stukała w nogę albo skręcała kolana z dala ode mnie, w stronę Chase’a. On był kluczem do wszystkiego. Bo jeśli mógł zdobyć zaufanie Mil, z jej sercem, jej życiem, jej sekretami, wtedy możliwe, że uratujemy wszystkich zanim gówniany deszcz trafi w naszą rodzinę. Znienawidzi mnie za to. Ale Mil nie musi nigdy wiedzieć, a jeśli chodzi o mnie, związek był dobrą terapią. Udawanie, że jest się zakochanym – Chase nie robił tego kilka miesięcy temu? Tylko, że to nie było udawane – to było prawdziwe, jak śmierć. – Okey. – Moje kolana trzasnęły, kiedy wstawałem z krzesła i wkładałem pistolet w tył spodni. – Powiedzmy, że ci wierzę. Twoja rodzina jest w jakimś głębokim gównie. Wiesz wszystko co trzeba wiedzieć – brudne sekrety, kłamstwa i co tam jeszcze mają w zanadrzu w tym roku. Co dokładnie… – Przerwałem, moja twarz ociekała irytacją i nienawiścią, mam nadzieję, strasząc ją i dając mój punkt rozumowania w dramatyzmie. – …jest twoim genialnym planem? Różowy rumieniec rozprzestrzenił się po twarzy Mil. – Jeszcze dokładnie tam nie doszłam. – Och? – Podniosłem brwi i spojrzałem na nią kpiąco. – A dlaczegóż to? Weselne plany przebiły sytuację życia i śmierci? – Dupek. – Chase wymamrotał pod nosem. Posłałem mu spojrzenie. Potrząsnął głową. Świetnie, wiem, że posypywałem ranę solą, wiem, że pogarszałem to i wiedziałem, że to działa jak czar.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 41

– Powiedz mi, Mil, kiedy byłaś taka skupiona na sobie – na twoich zmartwieniach, twoich strachach i twoich cholernych planach, aby żyć długo i szczęśliwie – że zapomniałaś o wszystkich życiach wiszących na włoskach? Jej wzrok biegał między Chasem a mną. Wtedy zamknęła je, kiedy łza spłynęła w dół jej policzka. – Żałosne – wymamrotałem pod nosem. – Płaczesz, ponieważ mam rację, czy dlatego, że w końcu zdałaś sobie sprawę, że jesteś ostatnią osobą na świecie, która powinna być szefem mafii? Przecież jesteś kobietą. – Taa, gdybym miał tu Trace, spoliczkowałaby mnie. – Idź do diabła! – Chase krzyknął. – Zostaw ją w spokoju, Nixon! Pieprzyć to. – Walczył z Tex’em, w końcu uwalniając się i wtedy wyciągnął pistolet ze spodni Tex’a, wszystko zanim Tex zdał sobie sprawę, co się do cholery dzieje. W ciągu sekundy, patrzyłem z dołu w lufę pistoletu, palec Chase’a był napięty na spuście, jego twarz była pełna wściekłości. – To była długa noc. Sugeruję, żebyś wyszedł. – Albo co? – Zrównałem się z nim z groźną miną, pokazując zęby. – Zastrzelisz mnie? Zastraszysz? Zabijesz wszystkich w tym cholernym pokoju, bo zraniłem jej uczucia? – Wskazałem na Mil i się roześmiałem. Chase zmrużył oczy. Kurwa, zaczynał rozumieć. Zignorowałem pistolet wycelowany w moją twarz i odwróciłem się do Mil. – Oni cię złamią. Znajdą cię. A kiedy to zrobią, wyrwą każdy palec z twojej dłoni. Będą topić cię dopóki nie będziesz błagać o śmierć, a kiedy w końcu zobaczysz światełko nieba wołające cię do domu, potępią twoją duszę do piekła, zanim będziesz mogła szukać przebaczenia. – Przerwałem. – Może to są sprawy, o których powinnaś myśleć. Zapomnij o pięknych sukienkach. Zapomnij o żyli długo i szczęśliwie… – Zastrzelę cię. – Chase powiedział zimnym głosem. – Jeśli kiedykolwiek odezwiesz się do niej w taki sposób, nie właduję po prostu jednej kuli w twoją głowę, przyjacielu. Wpakuję dwie, żeby mieć pewność, że nie żyjesz. – Nie jesteś już takim dobrym strzelcem, eh, Chase? – Dokuczałem, następnie skinąłem na Tex’a, żeby szedł za mną do drzwi. – Wydaje się, że oboje macie dużo do przemyślenia. Wiecie, mówią, że pierwszy rok małżeństwa jest najtrudniejszy. – Z tym, Tex i ja wyszliśmy z ich pokoju, drzwi kliknęły za nami. Strzeliłem palcami; moi ludzie już uprzątnęli bałagan i usunęli ciała. Kiedy byliśmy w windzie, Tex wymamrotał. – Możesz mi powiedzieć co to wszystko było?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 42

Czekałem na windę, żeby się zatrzymała i żeby nasi dwaj ludzie wyszli do lobby zanim odwróciłem się i odpowiedziałem. – Ona potrzebuje rodziny. Kogoś, komu zaufa. To nie możesz być ty i pewne jak cholera, że nie ja. Oczy Tex’a się rozszerzyły. – Złamałeś ją specjalnie. – Oczywiście – powiedziałem gładko, kiedy szliśmy przez lobby, klasyczna muzyka grała w tle. – I będziemy stać i patrzeć jak Chase składa Humpty Dumpty3 do kupy, mając nadzieję, ratując życia wszystkich po drodze. Drzwi się otworzyły; powietrze było rześkie, pozytywna zmiana od naładowanego emocjonalnie hotelu. – Jak na to wpadłeś? – zapytał Tex. – Bo na końcu, każda dziewczyna chce bohatera, a ja po prostu zrobiłem go dla niej z Chase’a.

****

W ciągu ostatnich kilku tygodni, odkąd magicznie wróciłem z martwych – Trace czekała aż wrócę do domu. Mówiłem jej, że już jej nie zostawię, ale to nie miało znaczenia. Nie chciałem, aby wszyła urządzenia śledzące w każdą cholerną rzecz, którą noszę. Była prawie jedenasta, kiedy wróciłem do domu. Światła były zapalone w kuchni. Wszedłem tam i znalazłem Trace pijącą wino i grającą w karty z Mo. – Kto umarł? – Mo zapytała bez patrzenia znad kart. – Remik! – Strzelaj! – Trace pociągnęła kolejny łyk wina. Wydawały się normalne, my wydawaliśmy się normalni, ale nie byliśmy. Kto pyta o coś takiego?

3

postać występująca w angielskim wierszu (czasem śpiewanym) pod postacią jajka poddanego personifikacji. Większość anglojęzycznych dzieci dobrze zna rymowankę: HumptyDumpty na murze siadł. HumptyDumpty z wysoka spadł. I wszyscy konni i wszyscy dworzanie Złożyć do kupy nie byli go w stanie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 43

Podszedłem do Trace i pocałowałem czubek jej głowy. – Nikt ważny. – Powiedział facet, który postarzał się dziesięć lat w ciągu ostatnich dwóch godzin – wymamrotała Mo. Trace spojrzała w górę, mrużąc oczy, kiedy patrzyła w moją twarz. – Co się naprawdę stało? – Śmierć. – Wzruszyłem ramionami i usiadłem obok niej. – Dużo śmierci. Hej, zamierzasz to skończyć? – Ukradłem jej wino i wypiłem resztę. – Idę do łóżka. – Tex ściągnął marynarkę i patrzył niezgrabnie na Mo. – Dobra. – Trace odpowiedziała, jej wzrok latał między Tex’em a Mo. Cisza była ogłuszająca. – Jak w tej chwili. – Tex wciąż patrzył na Mo, kiedy ona studiowała swoje karty jakby trzymała lek na raka. – Jak idę do łóżka, spać, samemu. Jęknąłem. Czy mogliby nie przynosić swojego dramatu do domu? – Śpij dobrze. – Mo powiedziała przez zaciśnięte zęby, uderzając mocno kartami o stół. – Och i upewnij się, że drzwi masz zamknięte. Nie chcesz przecież więcej szmat przypadkowo wpadających do twojego łóżka jak ostatnim razem. – Mo…. – Dobranoc Tex. – Przerwałem mu i potrząsnąłem raz głową. Wyrzucił ręce w górę i kroczył w dół korytarza. – Cóż, to było niezręczne – zaśpiewała Trace. – Wybacz. – Mo osunęła się na krześle i oparła, krzyżując ramiona. – Przysięgam, nie chcę być dramatyczna, ale jeśli ten mężczyzna spojrzy na mnie jeszcze raz, wyciągnę na niego nóż. – Jego czy jego członki? – Zapytałem, unosząc brew. – Oboje wiemy, że jesteś fanką tortur… zastanawiam się czy chcesz to zrobić. Mo wydawała się o tym myśleć. – Oba. Zdecydowanie oba.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 44

– Cholera. Możesz mnie w to wkręcić? – Sięgnąłem po butelkę wina i napełniłem kolejny kieliszek. To nie było tak jakbym miał zamiar iść spać w najbliższym czasie, nie po tej całej adrenalinie pompującej się przez moje ciało. Trace oparła się o mnie w chwili, kiedy Mo zaczęła mówić. – Jak wiesz, zerwaliśmy. Skinąłem. – A potem do siebie wróciliśmy. – Czekaj, czy on wiedział, że do siebie wróciliście? – zapytałem. Mo wywróciła oczami. – Tak, ty dupku. Chcesz usłyszeć tą historię czy nie? Czy to podchwytliwe pytanie? Podniosłem ręce w geście poddania. – Dobra, kontynuuj. – W każdym razie… – Mo pochyliła się, bawiąc się krawędzią obrusa. – Zdecydowaliśmy się brać sprawy powoli. – Więc w czym problem? – Przestań mi przerywać, Nixon, albo przysięgam nie tylko Tex będzie znajdować się po drugiej stronie mojego noża. Co do cholery? Spojrzałem na Trace po pomoc, ale wydawała się tak samo zszokowana jak ja. Mo rzadko mi grozi – musi być rzeczywiście przestraszona, żeby być poważną ze swoimi groźbami. Albo totalnie wkurwiona. Oczy Mo wypełniły się łzami. – Najpierw ich usłyszałam. – Aw cholera. – Sięgnąłem po moją broń. Trace położyła rękę na mojej i potrząsnęła głową. – Myślałam, że Tex rozmawia przez telefon czy coś, a potem usłyszałam śmiech. Byłam ciekawa, więc zapukałam do drzwi. Kiedy nie odpowiedział, wpuściłam się do środka. – Mo… – jęknąłem. – Co? – Wzruszyła ramionami. – Pomyślałam, że mam do tego prawo. To znaczy, umawialiśmy się z przerwami przez prawie rok. – Więc, on był z dziewczyną?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 45

Mo wywróciła oczami dramatycznie, jakbym był tak samo zły jak Tex. Trace się skrzywiła. – Co mi umyka? – zapytałem. – Nie mówię po babsku. – Nie mówisz też po chłopsku, ale wciąż cię kochamy. – Trace zażartowała, dźgając mnie łokciem. – Mówisz przerażającym, mafijnym mojo. – Mo wywróciła oczami. – A on nie był z jedną dziewczyną. – Był z facetem? – zapytałem, zdezorientowany. – Przysięgam, czasami zastanawiam się jak to jest, że jesteś liderem naszej rodziny. – Mo jęknęła w ręce. – Nie dupku, był z dwiema dziewczynami. Z dwiema szmatami, obiema niemal bez ubrań, w jego pokoju. Same. Z Tex’em. – Czy on… – Nie musisz kończyć tego zdania. – Mo wzięła głęboki wdech i oparła łokcie na stole. – On był. Oni byli. I ja mogłam zaatakować. – Dziewczyny? – I Tex’a. – Mo wzruszyła ramionami. Trace prychnęła. – Ma szczęście, że nie strzeliłaś mu w… –Trace. – Trąciłem ją. – Wybacz. – Zarumieniła się i westchnęła przy mojej piersi. – Ale to prawda. – Więc teraz usłyszałeś wszystko. – Mo zacisnęła zęby. – Wiesz chociaż co jest do dupy? Pokój zamilkł z wyjątkiem kapiącego kranu. Każda kropla, która lądowała w stalowym zlewie, równie dobrze mogła być bombą wybuchającą w tym pokoju. Mo drgnęła; jej wzrok skupił się na stole, jakby była zdezorientowana własnymi emocjami. – Mogłam go kochać. – Mo powiedziała cicho. – Mogłam go poślubić. Mógł być moją przyszłością, zamiast przeszłością. – Chcesz, żebym z nim porozmawiał? – Sięgnąłem przez stół i złapałem jej dłoń. – Może jeśli przeprosi… – Tex może przyjechać na gigantycznym, białym koniu, tryskając cytatami z Szekspira, a ja wciąż będę chciała wyciągnąć na niego broń. Dzięki, ale nie, bracie. Poradzę sobie z tym sama, na swój własny sposób. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 46

– Co nie zawiera pójścia do więzienia, prawda? – Proszę cię. – Mo wstała z fotela. – Jakbyś kiedykolwiek pozwolił mnie złapać. – Pomachała na dobranoc i odeszła korytarzem. – Cóż, to była pocieszająca rozmowa. – Wziąłem kolejny łyk wina. – Jakieś inne wyznania zanim wezmę cię do łóżka? Trace pocałowała mnie mocno w usta. – Tylko jedno. – Och, taa? – Moje serce zamarło w piersi. – Taa. – Język Trace prześledził moją dolną wargę. – Kocham cię. – Lubię takie wyznania. – Tak myślałam. – Łóżko? – Ale nie jestem zmęczona… – Głos Trace się załamał. Pomogłem jej wstać i klepnąłem ją w tyłek i przygryzłem jej ucho, kiedy szeptałem: – Dobrze, bo jestem pewien jak diabli, że jestem gotów nie spać całą noc. Tyle wystarczyło, żeby biegła w stronę sypialni. Powiem jej o Chasie i Mil później, kiedy będę gotów na fizyczny ból wszystkich moich przyjaciół z różnych powodów. Cholerni Tex i Chase. Zamknąłem drzwi za sobą i pociągnąłem Trace w ramiona, atakując jej usta z zaciekłością, kiedy owijała nogi wokół mojego pasa. Dzisiejszy wieczór nie był o myśleniu – zrobiłem już wystarczająco dużo tego. Zawsze był pokój, żeby wzniecić wojnę, ale dzisiaj? To był czas na miłość; to był czas na przypomnienie, dlaczego zrobiłem, to co zrobiłem. Dlaczego wstaję każdego pieprzonego dnia z krwią na rękach. Trace jęknęła, kiedy ściągnąłem jej koszulę przez głowę i odpiąłem biustonosz, ważąc jej piersi w dłoniach. Dla niej, zrobiłem to wszystko, żeby utrzymać ją bezpieczną. Żeby upewnić się, że będzie mieć życie. – Kocham cię. – Trace wyszeptała, kiedy kładłem ją na łóżku i ściągałem jej jeansy, moje jeansy, każdy ciuch, dopóki nie ułożyłem się na niej. – Tak mocno. Przełykając z powrotem wizję krwi, odpowiedziałem: – Ja też cię kocham, a teraz pozwól, że sprawię, że poczujesz się dobrze… Sięgnęła i prześledziła zarys mojej szczęki. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 47

– Tak długo, jak pozwolisz mi pomóc ci zapomnieć. Zamknąłem oczy. Wstydząc się, że ujawniłem tak dużo. – Jest w porządku. – Trace przyciągnęła mnie do siebie. – Mam cię.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 48

To była oficjalnie najgorsza noc poślubna w historii nocy poślubnych. Mil patrzyła na drzwi po tym jak Nixon je zatrzasnął. Wkurwiło mnie, że groził jej w ten sposób. Przysięgam, prawie go zastrzeliłem, ale znowu, Nixon nigdy nie robi niczego tylko, żeby robić. Byłem po prostu zbyt zaślepiony gniewem, żeby przejmować się dlaczego albo jak. Chciałem naprawić sprawy – chciałem, żeby Mil była w porządku. Potrzebowałem, żeby przestała patrzeć jakbym właśnie przejechał po jej szczeniaczku – wiele razu. – Powinnaś wziąć kąpiel – wyszeptałem, starając się brzmieć delikatnie, kiedy tak naprawdę byłem w stanie tylko brzmieć arogancko i kontrolująco. – Dlaczego? – Mil spojrzała w dół na siebie i parsknęła śmiechem. – Jestem brudna? – Masz szczęście, że jestem zmęczony jak diabli, inaczej wykorzystałbym tą okazję, żeby cię wkurzyć jeszcze bardziej przez jakieś mądralskie, seksualne komentarze. – Licz moje gwiazdy. – Mil oblizała usta, jej wzrok wciąż był utkwiony w drzwiach. Wszyscy wiedzieli jak bardzo wściekało mnie, kiedy ludzie byli w szoku. Nazwij mnie szalonym, dobra. Ale nienawidzę bezczynności. Nienawidzę, kiedy ludzie nie walczą, kiedy są pasywni jak cholera. Kiedy nie maszerują ku zagładzie z pięściami w powietrzu. Więc co jeśli to czyni mnie dziwnym? To jest to jak przetrwałem. Biegłem głową w walkę, nie przejmując się, że byłem Davidem, a świat był moim Goliatem. Więc patrzenie jak Mil gapi się w drzwi, jakby czekała aż ktoś inny wróci do pokoju i spróbuje… ją zabić – wkurzało. Mnie. Strasznie. Czy nie zaufała mi, że ją ochronię? Ochronię nas? – Wstawaj. – Złapałem jej łokieć i pomogłem wstać na nogi. Stała, jej oczy mrużyły się na mnie. No i jest iskra. Cóż, albo zarobię kulkę, albo wszystko poprawię. Stawiałem na postrzelenie – rzadko sprawiałem, że rzeczy się poprawiały. To nigdzie nie prowadziło. Złapałem jej brodę między moje palce. – Spójrz na mnie. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 49

– Patrzę, ty dupku. – Jej oczy płonęły furią. – Wiesz, zawsze możesz mówić do mnie sir, jeśli znudzisz się mówieniem na mnie dupek. Odpowiem na oba. – Powiem ci coś. Za każdym razem, kiedy przeklinam, po prostu wyobraź sobie, że mam na myśli ciebie. W ten sposób nie będziesz zdezorientowany, wiem jak mięśniaki mogą być. – Aw, teraz po prostu starasz się mi przypodobać. – Puściłem jej brodę i przyciągnąłem jej ciało do mojego. Kontakt był gorący – kojący do samego mego rdzenia. Starała się pchnąć przy mnie, ale trzymałem jej ciało zablokowane moimi ramionami. – Nigdzie się nie wybierasz. – Co? Teraz jak Nixon sobie poszedł, też zamierzasz mi grozić? – Nie – powiedziałem cicho. – Wręcz przeciwnie. – Przeciwnie? Więc planujesz zasypać mnie komplementami? – Cholera, tak. – Moje usta muskały jej ucho. – Planuję zasypać cię wieloma rzeczami. Komplementy, prezenty, czułości, hardkorowe pistolety… Rozluźniła się przy mojej piersi, ale tylko nieznacznie. Jeden wydech. Dała mi jeden wydech. – Ale przede wszystkim… Planuję dać ci coś, czego potrzebujesz bardziej niż powietrza w tej chwili. – Skąd możesz wiedzieć czego potrzebuję? – Jej głos prosił; to był taki dźwięk, który używają ludzie, kiedy nienawidzą przyznać się do słabości ale sekretnie mają nadzieję, na boga, że zgadzasz się z ich siłą. – Pewność. – Uszczypnąłem jej ucho i przeniosłem się ustami w dół jej szyi, zakręcając pasma jej ciemnych włosów w lewej ręce, kiedy moja prawa trzymała ją mocno przy mnie. – Mil… Zesztywniała, później rozluźniła się i znów zesztywniała. Oswajanie jej było jak próba kradzieży geparda z wolności i oczekiwanie, że cię nie zje. – Jesteś. Bezpieczna. – Nie mogłem przestać całować jej szyi. Była jak narkotyk. Kurwa, czułem się jak jeden z tych szalonych wampirów, który gapi się na ludzkie żyły. Widziałem krew pulsującą u podstawy jej szyi i chciałem dotknąć ją moim językiem. Chciałem zobaczyć jak to będzie – jaki smak ma jej puls, dotknąć lokalizację, która daje jej życie. Pocałowałem ją znowu. Jej ciało opadło bezwładnie przy moim. Moje ręce się trzęsły, kiedy odsunąłem się i złapałem jej twarz w dłonie, tak, że jej usta były cale od moich. Co do diabła było ze mną nie tak? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 50

Jej oczy się zamgliły, kiedy utkwiła swój wzrok na moich ustach. – Powiedz mi czego chcesz – wyszeptałem, mając nadzieję, modląc się, błagając by dostosowała się do tego, czego ja chcę. Po raz pierwszy od tygodni, nie byłem zalewany obrazami Trace. Ciało Mil drżało pod moim dotykiem. – Myślę – wyszeptała. – Że prysznic będzie dobrym pomysłem. – W porządku. – Nie puściłem jej. Mil też się nie poruszyła. Pukanie do drzwi, oderwało nas od siebie, jakbyśmy byli nastolatkami chcącymi to zrobić tuż pod czujnym okiem rodziców. Trzymałem palec na jej ustach, kiedy łapałem pistolet, odbezpieczyłem go, i pochyliłem się, żeby spojrzeć przez wizjer. Oddychając z ulgą, otworzyłem drzwi. Sergio podał mi butelkę whiskey. – Pomyślałem, że będziesz tego potrzebować dzisiaj. Wszystko jest już załatwione, ciesz się… uroczystością. – Wow, najgorszy dobór słów, jaki człowiek może wymyślić. – Taa, cóż. – Próbował zajrzeć za mnie, ale przesunąłem się, żeby nie mógł zobaczyć Mil. – Nie jesteś zabawny. – Jestem żonaty. Zabawa i ja tak naprawdę już nie pasujemy do siebie w tym samym zdaniu. Teraz idź niepokój kogoś innego. Z salutem, Sergio obrócił się na pięcie i wsunął ręce do kieszeni, gwiżdżąc całą drogę do windy. Zamknąłem drzwi i oparłem się o nie. – Kto to był? – zapytała Mil. – Nikt. – Och. – Jej głos był cichy. – Więc wezmę po prostu prysznic. – Dobra. – Dobra! – W połowie krzyczała. Dlaczego, do diabła, brzmiała na tak przygnębioną i zdenerwowaną? Odwróciłem się w samą porę, żeby zobaczyć jej pół nagą postać idącą do łazienki i zatrzaskującą za sobą drzwi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 51

Chwyciłam się blatu, pozwalając każdemu palcowi nacisnąć na porcelanowy zlew, kiedy uspokajałam oddech. Co do diabła sobie myślałam? Jeden moment słabości. Stąd to wszystko się to wzięło. Aktualnie, to było kłamstwo. To był moment słabości w połączeniu z zielonymi oczami Chase’a, jego szalonym dotykiem, i jego zdolności do tego, że czułam się pocieszona i chciałam wszystkiego w tym samym odurzającym oddechu. Zalał mnie moment czystego szaleństwa. Ściągnęłam koszulę. Nie myślałam – wszystko co chciałam, to żeby zobaczył całą mnie, zaakceptował całą mnie, odsunął przeszłość za nas, i moc przejścia przez to, cokolwiek moja diabelna rodzina zaplanowała dla mnie. Spanikowałam, kiedy się nie odwrócił. Musiał mnie widzieć. Było lustro niedaleko drzwi. Spojrzał w górę, prosto na mnie, albo przynajmniej to wyglądało jakby tak zrobił. A jego twarz, boże, nie jestem pewna czy kiedykolwiek będę mieć dość patrzenia na jego twarz. To nie było pożądanie. Czy miłość. To była absolutna tortura. Linie wokół jego oczu wydawały się o wiele bardziej widoczne niż sobie zdawałam. Wyglądał staro. Nie wyglądał beztrosko – on wyglądał po prostu, na wkurzonego. I patrzył wprost na mnie. Zła, pobiegłam z powrotem do łazienki. Może krzyczeć moje imię dopóki nie zachrypnie; nie ma szans, że wyjdę dopóki nie będę w pełni ubrana i gotowa stawić mu czoło. – Mil! – Chase walił w drzwi. – Otwórz te cholerne drzwi! – Zamierzam wziąć prysznic – powiedziałam spokojnym głosem. – Jak powiedziałeś. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 52

– Mil… – warknął, a następnie ponownie walnął w drzwi. – Muszę z tobą porozmawiać. – Więc rozmawiaj. – Drżałam, kiedy puszczałam wodę pod prysznicem i czekałam na jego przeprosiny. Nie przyszły. Woda już zrobiła się gorąca. Para zaczęła wypełniać pomieszczenie, powodując, że lustro zrobiło się szarawo–białe. – Chase? – zawołałam. Wzdychając niecierpliwie, uchyliłam drzwi. Co najwidoczniej było wszystkim, czego drań potrzebował, żeby włożyć buta w tą małą przestrzeń i pchnąć resztę drzwi, aby się otworzyły. – Zawsze byłaś zbyt ciekawa dla swojego własnego dobra. – Uśmiechnął się, wchodząc do łazienki i zamykając za sobą drzwi. Cofałam się aż moje łydki dotknęły chłodnej wanny. Byłam w pułapce. Do cholery, mogę być w Rosji i wciąż czuć się w pułapce jego magnetyzmu. – Mil. – Oczy Chase’a koncentrowały się na mojej twarzy, całkiem imponujące, zważając na fakt, że w tym momencie, wciąż byłam odziana tylko w biustonosz i matki. – Chase, czy czegoś potrzebujesz? Jestem jakby zajęta. – Wzruszyłam ramionami na niego, starając się nie zauważać jak jego poszarpana koszula przylgnęła do jego umięśnionej piersi. – Taaa. – Uśmiechnął się. – Potrzebowałem. Potrzebuję. – Więc? – Chciałabym powiedzieć, że mój głos nie brzmiał na pozbawiony tchu – oczekujący, napięty. Cholera. – Nie uciekaj ode mnie. Moje oczy się rozszerzyły. – Jesteś zdenerwowany bo… – Rzuciłaś cholerny gniew furii. – Skończył Chase. – Nie mam na to czasu. Nie mam czasu by uspokoić twoje delikatne kobiece uczucia. Myślę, że powinniśmy ustalić pewne zasady w tej relacji. Byłam jakieś pięć sekund od zaatakowania go moimi gołymi rękami. – Zasady? – Oblizałam usta. – Jakie zasady? Granie fair? Nie kłamanie? Nie zdradzanie? Nie chodzenie do łóżka w złości? Tego typu sprawy?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 53

– Nah. – Chase skrócił dystans między nami. Mogłam poczuć jego wodę kolońską zmiksowaną z ciężką parą w łazience. Moje kolana osłabły. Jego ręce złapały moje ramiona, kiedy trzymał mnie przed sobą. – Zasady, Mil. – Zasady – powtórzyłam, starając się brzmieć na zupełnie niewzruszoną – co powinno naprawdę dodać mi punktów. Chase Winter był bogiem. Pot zaczął spływać w dół jego skroni i przysięgam, wszystko czego chciałam to posmakować tego cholerstwa z jego pięknej twarzy i złapać pot moim językiem. Zadrżałam. – Zimno? – Jego oczy kpiły, marszcząc się na krawędziach w radosnym humorze. – Nah, po prostu rozdrażniona – odpowiedziałam ogniem. – Więc, jest nas dwoje. – Nie zabrał swoich dłoni. Zadrżałam ponownie. Cholerne, zdradzieckie ciało. – Nie wolno ci czuć – wyszeptał Chase. – Żadne z nas nie może sobie pozwolić teraz na taki luksus. Mamy ludzi, którzy najprawdopodobniej nie idą tylko po ciebie, ale też po mnie. Nie możesz zrzucać gówna w każdej chwili, kiedy jesteś wkurzona, albo w chwili, kiedy coś nie idzie po twojej myśli… – Ja nie… – Tak. – Chase potwierdził. – Nie uciekaj. – Nigdy nie uciekam. – Chcesz uciec tak cholernie mocno, że nie możesz nawet trzeźwo myśleć – wyszeptał. – A ja nie mogę martwić się o uciekającą ciebie, kiedy mam cię chronić. Zaśmiałam się gorzko. – Takie zabawne? – Odetchnął tak blisko moich ust, że mogłam go posmakować. – Ty, będący zmartwionym? Taaa, komiczne jak diabli. Jego oczy zwęziły się w szparki. – Jeszcze jedna zasada… – Och, taaa? – Jesteś moja. – S… Słucham? – Mój mózg tego nie oczekiwał. Nie był zdolny do formowania słów. Moje ciało, jednakże, wygięło się do niego, mając swoje własne pomysły.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 54

– Moja. Jesteś… moja – powiedział prosto, powoli, jakbym miała problemy ze zrozumieniem angielskiego. – Co jest moje, to jest moje. Nikt nie kładzie na tobie rąk. Dopóki to całe fiasko się nie skończy – jesteśmy ty i ja. Zabiję każdego, kto cię dotknie i jeśli zobaczę, że patrzysz na innego mężczyznę w sposób, w jaki uznam, że jest obrazą szacunku dla mnie, twojego męża, nie tylko skończę jego życie tam gdzie będzie stał, ale zrobię cię osobiście odpowiedzialną za to. Właśnie straciłam zdolność oddychania. – To wszystko. – Zrobił krok w tył, kiedy upadłam na krawędź wanny, prawie wpadając pod lecący prysznic. Całkiem pewna, że te dwa słowa, to wszystko, zdobyły nowe znaczenie. Sprawił, że to brzmiało tak łatwo. – Dobra – wyszeptałam. – Myślę, że sobie z tym poradzę. Skinął głową i szedł do drzwi. Jego ręka zawisła nad klamką. Dobry boże, po prostu już wyjdź! – Jeszcze jedna rzecz. – Odwrócił się. – Ile? – Uh, trzy? – Wzruszyłam ramionami. – Czternaście? O co do diabła pytasz? Nie czytam w myślach. – Facetów. – Mięśnie jego szczęki napięły się, kiedy jego zielone oczy świdrowały moje. – Ilu odkąd ty i ja byliśmy razem? – Dwóch. Zaklął i wyszedł z łazienki. Rzuciłam się w stronę drzwi i zamknęłam je jak najszybciej mogłam. Z szarpanym westchnięciem, osunęłam się po drzwiach i opadłam na zimne płytki. Kłamałam. Nie było dwóch. Nie było jednego. Nie byłam z nikim od Chase’a – bo nikt nie mógł konkurować z chłopakiem, który skradł moją niewinność, moje serce i odmówił oddania go z powrotem. Schowałam ten mały sekret głęboko w sobie, bo jak powiedział Chase, nie mogę czuć. Mój ojciec upewnił się o to. Upewnił się, że Phoenix i ja nie czuliśmy nic, gdy szło o brzydotę świata. A na koniec, to było moim zbawieniem. Mój ojciec, drań, uratował mi życie – i wszystko dlatego, że nauczył mnie jak zamykać się w sobie. Patrzyłam w dół na bliznę na moim ramieniu, moją ranę bitewną, moje trofeum. Cztery lata temu, bałam się. Teraz wszystko co czułam to zdrętwienie. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 55

Chase ma moje serce, ale nigdy nie dostanie mojej duszy; została zabrana ode mnie w tym samym dniu, kiedy zdobyłam blizny i nigdy nie została zwrócona. Miał rację co do jednej rzeczy. Nie chciałam czuć, bo nie chciałam odejść bez walki. Zamierzałam skończyć to, co De Lange zaczęli, i oni wszyscy zginą.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 56

W połowie oczekiwałem słowa dupek wypisanego na moim czole, kiedy obudziłem się następnego ranka i spoglądałem w lustro. Nie umieściłbym tego obok Mil. Nie umieściłbym niczego obok tej kobiety – przecież, uwiodłem ją, kiedy była nastolatką. Nie dlatego, że zrobiłem to dobrze, pod żadnym względem wyobraźni. Wzdrygnąłem się na to wspomnienie…

– Co robisz? – zapytała Mil, kiedy całowałem jej usta długo i mocno. – Całuję piękną dziewczynę. – Naprawdę myślisz, że jestem piękna? – Zarumieniła się i spojrzała w dół. Nie. Była kurewsko przepiękna. Jej oczy były tak niebieskie, że niemal bolało patrzenie na nią, jedwabiste, czarne włosy przelewały się przez moje palce, za każdym razem, kiedy łapałem jej głowę moimi dłońmi. Każdy dotyk, każde uczucie odczuwałem jak niebo, a chciałem iść do nieba tak cholernie mocno – to się właśnie dzieje, kiedy żyjesz w piekle – chcesz tego, czego nie możesz mieć. A ja chciałem jej. – Czy to jest w porządku? – Sięgnąłem do jej koszuli i powoli odpinałem guziki. Zarumieniła się, ale wciąż skinęła, więc kontynuowałem, trzęsącymi się dłońmi. Nie wiedziałem co do cholery robię. Wszystko co wiedziałem, to że do mnie wołała; była moją syrenią pieśnią, a ja byłem zgubiony na morzu. – Chase. – Dłonie Mil się trzęsły, kiedy przyciskała je do mojej piersi. – Nigdy tego nie robiłam. – Ja też. – Roześmiałem się. – Wciąż chcesz? Skinęła nieśmiało i schowała włosy za ucho, wyglądając bardziej niewinnie niż kiedykolwiek. – Dobrze. – Bo nie byłem pewny czy moje ciało zna słowo stop w tym punkcie. Skończyłem odpinać jej koszulę i pozwoliłem jej opaść na podłogę. Z dreszczem, wyprostowała ramiona i odpięła biustonosz, pozwalając mu też, spaść na podłogę. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 57

Krew szumiała w moich uszach, kiedy się patrzyłem. Nie mogłem zrobić niczego poza tym. Patrzyłem jak szaleniec, jak mężczyzna, który nigdy wcześniej nie widział piersi – widziałem – ale nigdy na kobiecie tak idealnej. Z jękiem, rzuciłem ją na łóżko. Jej ręce przeniosły się do moich jeansów. Przeklinając moje własne niedoświadczenie, odsunąłem się od niej, zdejmując resztę moich ubrań. I wtedy mnie olśniło. Naprawdę, naprawdę, nie miałem pojęcia co dalej. Musiała odczytać panikę w moich oczach, bo starała się mnie odsunąć. – Nie, nie. – Pocałowałem jej usta. – To nie ty. – Ale ty, ty… Uciszyłem ją ponownie moimi ustami. – Mil, spójrz na mnie. To nie ty. Ja po prostu… sprawiasz, że jestem nerwowy. – Och. – Opadła z powrotem na łóżko i się uśmiechnęła. – Cóż, też sprawiasz, że się denerwuję, ale wciąż chcę, żeby mój pierwszy raz był z tobą. – Dlaczego? Ledwo mnie znasz – zażartowałem. Poznaliśmy się na śniadaniu. Zakładam więc, że była jedną z kuzynek. Spędzaliśmy wielkie wakacje w naszym biznesie, nigdy nie chodziliśmy nigdzie bez całej rodziny, zawsze. Poza tym, był wielki interes, w który byli zaangażowani nasi ojcowie, dzięki czemu wszyscy nasi przyjaciele mogli wyjechać do Vegas z nimi i kobietami. Między Nixonem, Tex’em i mną, mieliśmy wystarczająco kuzynostwa, żeby wypełnić przynajmniej dwie wieże w Cesar’s Palace. – Znam wystarczająco. – Oczy Mil błyszczały. – Wiem, że utrzymasz mnie bezpieczną. – Och taa? – Zmarszczyłem brwi. – A skąd taki pomysł? Złapała naszyjnik, który zawsze nosiłem wokół szyi i lekko go szarpnęła. To był srebrny krzyż z wielką literą A w poprzek. – Bo jesteś Abandonato. Powiedziała, że będziesz bezpieczny. – Ona? – Robimy to czy nie? – Mil owinęła naszyjnik wokół palców, szarpiąc moją twarz bliżej jej. – Robimy to. – Pocałowałem ją mocno. – I masz rację. Jestem bezpieczny. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 58

– Wiem, że tak. – Westchnęła przy moich ustach. – To dlatego cię wybrałam. Pięć przerażająco krótkich minut później, i oboje śmialiśmy się z naszych tyłków. – Jest w porządku! – Mil powiedziała mi po raz trzeci. – Naprawdę, wiedziałam, że nie będzie świetnie za pierwszym razem. – Wow, dzięki. – Przekląłem. – Wiesz co mam na myśli! – Owinęła ramiona wokół mnie. – Będziemy ćwiczyć. – Ćwiczyć? – Taak, głuptasie. – Pchnęła moją pierś. – To znaczy, wyobrażam sobie, że pominęliśmy tą całą randkującą sprawę i przeszliśmy do spania ze sobą. Ale, po dzisiejszym dniu… – Czekaj. – W panice, odsunąłem się od niej i powiedziałem sobie, żeby przestać wariować. – Mil, to znaczy, nie zrozum mnie źle. Jesteś gorąca jak cholera, ale myślałem, że to jednorazowa rzecz, wiesz? Dla zabawy. – Posłałem jej naprawdę duży uśmiech, mając nadzieję, że uśmiechnie się w odpowiedzi i wzruszy ramionami. Żadnego uśmiechu. Żadnego wzruszania ramionami. Ale widziałem łzy wypełniające jej oczy. – Aw kurwa. – Uszczypnąłem grzbiet nosa. – Mil, możemy o tym porozmawiać, to znaczy, jeśli chciałaś chłopaka powinnaś… – Nigdy nie powiedziałam, że chcę chłopaka. – Mil spojrzała w dół na dłonie. – Powiedziałam, że chcę czuć się bezpiecznie. Obiecałeś, że jesteś bezpieczny. Obiecałeś. – Wiem i jestem. Dlaczego? Zraniłem cię. – Ranisz mnie teraz! – Rzuciła poduszką w moją twarz i zeskoczyła z łóżka. – Gdzie do diabła jest mój stanik? – Mil, przestań wariować. – Nie wariuję. Po prostu nie mogę uwierzyć jak głupia jestem. Wiesz co? To nawet nie było tego warte. Przynajmniej nie jestem już dziewicą. Przynajmniej on nie może mnie zranić. – Łzy spływały w dół jej policzków; wytarła je i się roześmiała. – ‘Spróbuj nie czuć, Mil.’ Co za żałosny żart. Bo czuję każdą cholerną rzecz. – Mil! – Chwyciłem ją za ramiona i potrząsnąłem. – Spójrz na mnie. Podniosła wzrok, ale jej oczy były puste. Co się do cholery dzieje? – Mil? – Rozległo się pukanie do drzwi. Phoenix? Co do diabła, Phoenix tu robił? Podszedłem, aby otworzyć, ale Mil uderzyła mnie w szczękę zanim byłem w stanie cokolwiek zrobić. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 59

– Co do cholery? – krzyknąłem z ziemi. – Nie otwieraj drzwi! – Łzy zmieszane ze wściekłością były jak maska zamętu. Odsunąłem ją, wciąż ściskając moją szczękę i szarpnięciem otworzyłem drzwi. – To nie jest dobry moment, stary. – Pocierałem szczękę. Oczy Phoenix’a ogarnęły mój nieubrany stan i odepchnął mnie idąc w kierunku Mil. – Co do cholery myślisz, że robisz? Tato dostanie małpiego gówna, jeśli znajdzie cię tutaj! – Tato? – skrzeknąłem. Mil nie wyglądała przepraszająco. – Pozwól mu. – Mil powiedziała głuchym głosem. – Co się stało, to się stało. – Mil… – Phoenix zamknął oczy i oparł się o ścianę. – Proszę powiedz mi, że ty nie… nie z Chase’m. – Jak powiedziałam, co się stało to się nie odstanie. Teraz nie może mnie skrzywdzić. Zdezorientowanie odeszło jak pieprzona bomba atomowa w moim ciele. Teraz nie mogę jej skrzywdzić? Czy mówiła o kimś innym? I kim do cholery była ona? Phoenix rzucił Mil koszulę i podszedł do mnie. – Jeśli dotkniesz ją ponownie, wypatroszę cię od stóp do głowy. – Nie wiedziałem, stary, przysięgam. Nie miałem pojęcia. – Podniosłem ręce. – Przysięgam. Mil przeklęła i odepchnęła swoją drogę z naszej rozmowy. – Chodźmy, Phoenix. – Dlaczego ja? – wyszeptałem, kiedy Mil przechodziła. – Bo wiedziałam, że mnie nie zranisz – odpowiedziała. – Ale zraniłem. – Nie w sposób o jaki się martwiłam. – Westchnęła i złapała dłoń Phoenix’a. Szli tak całą drogę do windy, zostawiając mnie pustego. To był ostatni raz, kiedy widziałem Mil. I początek końca mojej relacji z Phoenix’em…

– Nie śpisz? – Mil szturchnęła mnie łokciem w żebra. – No dalej, słoneczko. – Wszystko mnie boli – mruknąłem, nie rozpoznając mojego wypełnionego pożądaniem głosu. Och świetnie. Jak zamierzam to wytłumaczyć? Wybacz Mil, ale jestem mężczyzną, a ty RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 60

jesteś kobietą, i czasami, kiedy mężczyźni… kurwa. Jeśli nie mogę powiedzieć wzbudzić w mojej głowie, pewne jak cholera, że nie mogę powiedzieć tego na głos. – Poważnie, Chase. – Mil stłumiła mnie poduszką. – Wiem, że jesteś cierpiący. Cholera, jej dobór słów potrzebował pomocy. Nie byłem cierpiący. Byłem umierający. Każda część mojej anatomii, która czyniła ze mnie mężczyznę, powoli kurczyła się w moje ciało, jeśli nie mogłem wyciągnąć głowy z dupy i skupić się na czymkolwiek poza faktem, że jakieś dwie sekundy temu czułem jej biust ocierający się o moje ramię. Żonaty. Byliśmy małżeństwem. Więc piersi? Totalnie w porządku. Dobrze. Żaden problem. – Dobrze, więc jeśli nie idziesz pod prysznic pierwszy, to ja idę. Mamy samolot do złapania. – Nie możesz być poważna! – To mnie ocuciło. – Chcesz, żebyśmy pojechali na nasz miesiąc miodowy po wszystkim, przez co przeszliśmy ostatniej nocy? – To nigdy nie był miesiąc miodowy. – Mil zatrzymała się w połowie drogi do łazienki i odwróciła się. – Vegas jest blisko – ale to też miejsce, gdzie moja mama mieszka, jedyny powód, dla którego chce jechać. – Czekaj. – Potrząsnąłem głową. – Zawróć. Twoja mama żyje? – Duch – poprawiła Mil. – Zupełnie jak Sergio, tylko ona może mieć klucze, których potrzebujemy, żeby naprawić ten cały bałagan. – Jak na to wpadłaś? Mil była cicho przez minutę zanim odpowiedziała cichym głosem. – Ona ma ucho na Capo di Capi.4 Zacisnąłem powieki i próbowałem przełknąć, kiedy moje ciało drżało – nie ze złości – nie, tym razem to czysty, surowy strach. To było coś, czego rzadko doświadczałem w życiu. – Powiedz mi, że właśnie nie powiedziałaś Capo di Capi. Powiedz mi, że nie spotkamy się z Vito Campisi. – Nie spotkamy – odpowiedziała Mil. 4

Z tego co sprawdziłam to we Włoskiej mafii Capo di Capi to jakby szef wszystkich szefów, wg Wikipedii dokładnie Capo di tutti capi to szef wszystkich szefów, a Capo di capi re to szef, który był szefem, ale jest już za stary na szefowanie ;D you know what i mean ;P ogólnie wydaje mi się, że to chodzi o wielkiego bossa wszystkich Sycylijczyków i tam i tu ;P

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 61

Odetchnąłem. – Spotkamy się z jego żoną.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 62

To musiał być zły znak, że spędziłam pół nocy poślubnej i poranek w łazience jak kompletny tchórz. Przekleństwa Chase’a wypełniły powietrze w pokoju, kiedy zatrzasnęłam drzwi i przekręciłam zamek. Nie byłby to pierwszy raz, kiedy obudził się w tym samym łóżku wściekły na drugą osobę. Wybrałam Chase’a ponieważ był bezpieczny – nie wiedziałam po prostu, że będzie też kuszący jak diabli. Było coś tak atrakcyjnego w jego opiekuńczości – cholera. Brzmię jak każda jedna mafijna żona. One kochają pieniądze, kochają styl życia, ale gównie – kochają to, że ich mężowie byli niezwykle bezpieczni, niezwykle lojalni. Zamknęłam oczy i próbowałam się skupić. Tak wiele scenariuszy przepływało wokół mojej głowy, że czułam zawroty. Równoważenie Chase’a i mojej rodziny będzie trudne. Równoważenie moich uczuć? Niemal niemożliwe. Przynajmniej mogę mu ufać. Nigdy mnie nie zdradzi. Ta samotna myśl, uderzyła mnie rano, kiedy myłam twarz i wkładałam świeże ciuchy. Vegas nie jest miejscem dla ludzi o słabym sercu, a ja oficjalnie idę do jaskini lwa. Nie jestem pewna, czy wydostaniemy się żywi. Nie planowałam spotkania w Vegas, bo nie byłam pewna czy będzie to możliwe. Próbowałam spać, ale sen nie przychodził, więc planowałam. Przeszłam raz za razem przez wszelkie znajomości jakie miałam, przeszłam przez każdy scenariusz, który pozwalał na wyjście cało z tego. I wszystko co byłam w stanie wymyślić, to moja mama. Poślubienie Chase’a kupiło mi czas tak samo jak ochronę. I potrzebowałam obu, jeśli zamierzałam spotkać się z Tanyą. Ręce mi drżały, kiedy otwierałam drzwi łazienki. Zawsze zastanawiałam się jak to będzie wiedzieć, że masz tylko dwadzieścia cztery godziny życia. Czy bym coś zmieniła? Czy zachowywałabym się jakoś inaczej niż w tej chwili. Pchnęłam drzwi i westchnęłam. Chase pisał wiadomość do kogoś, kompletnie ignorując wszystko inne we wszechświecie, co oczywiście dało mi odpowiedni czas, aby zauważyć jego nieubrany stan. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 63

Stojąc w niczym oprócz pary podartych jeansów, wyglądał jak fantazja każdej dziewczyny. Grube, prążkowane mięśnie pokrywające jego brzuch, prowadzące aż do wcięcia ramion. Jego opalone plecy miały więcej mięśni niż byłam świadoma, że posiada ludzki organizm. Tak. Przełknęłam ślinę. Chciałabym zrobić coś innego. Jeśli wiedziałabym, że mam dwadzieścia cztery godziny życia. Spędziłabym każdą jedną patrząc na niego. Nawet, jeśli to byłoby patrzenie i nic więcej – zrobiłabym to. Moje serce zrobiło małego fikołka w piersi, kiedy Chase uniósł wzrok i się uśmiechnął. – Wyglądasz dobrze, Mil. Posłałam mu słabe skinięcie, używając każdej uncji siły jaką miałam aby odwrócić wzrok i udawać niezainteresowaną. – Włożę tylko jakąś koszulkę – wymamrotał Chase. Tak, zrób to. Na miłość boską, załóż jakieś ciuchy! Usiadłam na łóżku i udawałam, że patrzę na mój telefon, kiedy usłyszałam zamykanie jego walizki. – Chodźmy. – Dobra. – Schowałam telefon w kieszeni jeansów i złapałam torebkę ze stolika. Chase dźwigał nasze walizki do windy. Ta cholerna muzyczka w windzie była jedynym dźwiękiem, aż zjechaliśmy do lobby. Nie byłam pewna, czy robiło to kłopotliwym czy naprawdę niewygodnym jak cholera. Żadne z nas nie ruszyło się, kiedy drzwi windy się otworzyły, a potem oboje zaczęliśmy iść w tym samym czasie. Gdy jego ręka musnęła moją, jęknęłam. Chase przeklął i powiedział: – Za tobą. Byłam jak przestraszony królik, ścigany przez lisa. Praktycznie biegłam do recepcji i czekałam na Chase’a. – Wymeldowanie? – Facet zapytał bez patrzenia w górę. – Yup. – Chase powiedział zza mnie, jego ręce były na moich biodrach. Co do…? Drżałam i błysnęłam napiętym uśmiechem na mężczyznę, nawet jeśli wciąż odmawiał spojrzenia w górę. – Jaki pokój? – Odchrząknął. – Apartament Prezydencji. – Chase odpowiedział powoli, jego usta niemal ocierały się o moje ucho. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 64

– Ah, pan Abandonato. – Ręka mężczyzny trzęsła się, kiedy pisał na swoim komputerze. Kropla potu spłynęła w dół jego twarzy. – A jaki był wasz pobyt? – Głośny – powiedział Chase. – Trochę brudny. Poczułam jak moje policzki pieką. Mężczyzna w końcu spojrzał w górę. Jego wzrok latał między naszą dwójką. – Przepraszam, jeśli jest coś, co mogę zrobić… – Właściwie… – Chase pochylił się, używając mojego ciała, jako tarczy kiedy czułam pistolet zjeżdżający po moich plecach, wystający z mojej skórzanej kurtki. – Myślę, że jest coś, co możesz zrobić. – Cokolwiek. – Mężczyzna odpowiedział zbyt szybko. Przełknął nerwowo, jego jabłko Adama skakało, kiedy jego oczy mrugały jak paciorki. – Następnym razem, kiedy ktoś zaoferuje ci śmieszną kwotę pieniędzy, żebyś dał im dostęp do apartamentów, po prostu powiedz nie. – Nie jestem pewny czy wiem o czym mówisz. – Głęboka głos mężczyzny zadrżał lekko, kiedy otarł czoło. – Życiowa lekcja numer jeden. – Słyszałam jak odbezpiecza broń. Kurwa. Czy Chase naprawdę zamierzał kogoś zabić? – Słucham. – Wzrok mężczyzny przeciął się z moim. Odwróciłam wzrok. – Wielkie pieniądze zawsze równają się wielkiemu bajzlowi, za który ewentualnie będziesz obwiniany. Oferują dużo pieniędzy, bo jaki idiota powie nie czemuś jak pięćdziesiąt kawałków? Ale zaufaj mi, rzadko nowy współpracownik jest w stanie wydać tyle pieniędzy – zwłaszcza, kiedy jest martwy. Będziesz stratą uboczną. A ja nienawidzę ubocznych strat. Rzuciłam okiem na twarz faceta, przez włosy, które opadły mi na twarz. Jego wzrok nadal przesuwał się od Chase’a po reszcie lobby. – Zapytaj mnie. – Chase warknął. – Zapytać cię? – powtórzył mężczyzna. – Zapytaj mnie, dlaczego nienawidzę szkód ubocznych? – Dlaczego… – Mężczyzna zaklął, maleńka kropla potu spłynęła w dół jego policzka na ladę. – Dlaczego nienawidzisz szkód ubocznych? – Cóż, cieszę się, że zapytałeś. – Pistolet został przesunięty bardziej po moim boku, że był widoczny dla mężczyzny. Jego oczy nigdy nie opuściły Chase’a. – Widzisz, nie nienawidzę

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 65

brudzić rąk, nienawidzę sprzątać bajzlu, ale czego nienawidzę najbardziej? – Przerwał. – Kiedy moja biedna żona jest w to wmieszana. Broń została skierowana wprost w pierś mężczyzny. Zostałam pchnięta bliżej lady, Chase wciąż opierał się ciężko na moich plecach. – Przeproś. – Przykro mi, panie Aban… – Nie mnie, ty dupku. Ją – rozkazał. – Moją żonę. Mężczyzna potykał się na słowach. – Proszę pani, moje najszczersze przeprosiny za wmieszanie cię w tak niebezpieczną sytuację. Jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się u nas ponownie zostać, wiedz, że coś takiego miało tu miejsce ostatni raz, nic z tego – naturalnie nie będzie miało miejsca. – Och, wiem. – Uśmiechnęłam się i oparłam w tył na Chasie. – Ponieważ jeśli tak, mój mąż cię zabije. – Kurwa. – Mężczyzna wymamrotał pod nosem, jego ręce chwyciły blat, aż zbielały mu knykcie. Zauważył broń i zaczął kwilić. – Dziękuję za cudowny pobyt. – Chase roześmiał się, kiedy zabierał broń spod moich ciuchów i wkładał ją gdziekolwiek ją nosi. Chase owinął ramie wokół mnie i zatrzymał się. – Och i zjedliśmy jakieś rzeczy z mini–baru. – Zajmę się tym, panie Abandonato. – Mężczyzna wyglądał jakby był gotów zemdleć, wciąż trzymając się lady. – Jak miło. Dziękuję. – Chase uśmiechnął się i przyciągnął mnie bliżej siebie. – To takie fantazyjne przedsiębiorstwo, nie sądzisz, Mil? Portier uchylił nam kapelusza. Taa, nasze małżeństwo nie skończy się typowym białym płotkiem z dwoma i połową dzieci.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 66

– Ubieraj się – warknąłem i wróciłem do sypialni, gdzie spała Trace. Usłyszałem odbezpieczanie pistoletu, mojego starego pistoletu. Kurwa, nie znowu. Odwróciłem się, żeby zobaczyć go wycelowanego w moją twarz i Trace wyglądającą na wkurzoną jak cholera. – Nie jestem jednym z twoich pracowników, nie jestem częścią rodziny, i jestem pewna jak cholera, że nie jestem Tex’em czy Chase’m. Zapytaj mnie ponownie… milej. – Wybacz Trace. – Przeprosiny zawsze brzmiały tak obco na moim języku. Czułem je jakbym połknął gorzką pigułkę, kiedy przełykałem dumę i spróbowałem jeszcze raz. – Czy możesz proszę podnieść swój bardzo ładny tyłek, znaleźć coś, co zakryje twoje rozkoszne ciało i zrobić to z prędkością, która nie sprawi, że będę chciał zabić kogoś na śniadanie? Odłożyła pistolet na stolik nocny i ziewnęła. – Nie do końca przeprosiny, ale nieco lepsze niż krzyczenie. – Ja nie… – Właśnie tak. Piorunując spojrzeniem, wszedłem do jej szafy i wyciągnąłem mniejszą z jej walizek. – Spakuj się na ciepłe dni. – Wybieramy się gdzieś? – Vegas. – Nixon! – Trace wyskoczyła z łóżka i owinęła się wokół mojego ciała jak koala. – Nie mogę uwierzyć! Uciekamy się pobrać!5 Och mój bosz, jesteś najlepszy…

5

W oryginale we’re eloping – co oznaczałoby uciec z kochankiem, żeby się pobrać ale później Nixon powtarza elope, dlatego musiałam trochę od siebie zmienić :P

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 67

Nie powinienem się krzywić i napinać, kiedy powiedziała pobrać. – Nie dokładnie. – Odchrząknąłem, kiedy odsuwała swoje ciało od mojego. – To bardziej jak wyjazd biznesowy. Oczy Trace się zwęziły aż były maleńkimi szczelinami. – Kurwa, zamierzasz wziąć tą broń ponownie? – Podrapałem się po głowie i spojrzałem na pistolet. – Gadaj. – Trace usiadła po turecku na łóżku. – Albo nie zmienię ciuchów i nie spakuję się. – Chase nas potrzebuje. Jej złość wyparowała. Właśnie tak. Powiedziałem jego imię i była gotowa do wbiegnięcia głową w cokolwiek? Jakie to było sprawiedliwe? Wkurzony, niemal powiedziałem coś, ale rozmyśliłem się odkąd przed chwilą celowała bronią w moją twarz. – Wszyscy jedziemy? – Trace wstała z łóżka i podeszła do szafy. – Czy tylko my? – Wszyscy. – Spojrzałem na drzwi szafy i patrzyłem jak ściąga koszulkę. Nadleciała w moją twarz razem z kilkoma Sycylijskimi przekleństwami, które wiem, że prawdopodobnie nauczyła się od Tex’a, niech go szlag. – Czy Chase ma już kłopoty? Nawiasem mówiąc, nigdy nie powiedziałeś mi, gdzie byłeś ostatniej nocy, nie żebym ci nie ufała – cóż, właściwie… – Przerwała. – Wciąż pracuję nad ufaniem ci, wiesz, po tym całym epizodzie z udawaną śmiercią. Znów się skrzywiłem. – Zasługuję na to. – I na więcej. – Trace wyjrzała zza drzwi. – Czy zdajesz sobie sprawę, że wsadzenie Tex’a i Mo do tego samego samolotu może rozpocząć totalną wojnę? – Za późno na to – wymamrotałem. Twarz Trace opadła. Obeszła wokół drzwi i przyciągnęła mnie do uścisku. – Co się dzieje? Odpowiedziałem na jej pytanie, pytaniem. – Jaka najgorsza z możliwych rzeczy może nam się przydarzyć? – Inna niż śmierć? – Jej ręce napięły się wokół mojej szyi. – Taa. – Pójście do więzienia? Bycie kapusiem… RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 68

Oblizałem usta. – Ale nie robimy niczego złego. Nasze interesy są legalne, cholera! – Trace tupnęła jej śliczną małą stopą i odsunęła się. – Nie ma szans, żeby ktokolwiek miał na nas coś nielegalnego. – Okey. – Skinąłem. – Nasza rodzina nie zajmuje się niczym nielegalnym. – Inaczej było, kiedy prosiła mnie o kłamstwo, prawda? – Dupek. Uśmiechnąłem się i uderzyłem jej kuper. – Po prostu bądź gotowa i nie martw się o rzeczy, których nie możesz naprawić… och i nie wyglądaj zbyt dziwkarsko. Twój dziadek przyjeżdża. Roześmiała się i rzuciła kolejną koszulkę w moją twarz. – Dziadek, huh? Trzech szefów mafii w jednym samolocie? Mam nadzieję, że nie spadnie. – Wyskoczymy na spadochronie, albo Tex go popilotuje. – Dokuczałem. – Przestań być tak spokojny o wszystko. – Moja praca – powiedziałem poważnie. – A teraz się pośpiesz. Nozdrza Trace falowały. – Pośpiesz się, proszę. Posłała mi buziaka i weszła z powrotem do szafy. Wciąż się uśmiechałem, kiedy wszedłem do pokoju Tex’a – no i jest, dopóki nie zauważyłem laski tam, z nim w łóżku, rozwalona na nim, ze szminką rozmazaną po policzkach. Klasa. Złapałem ją za włosy i odsunąłem z dala od Tex’a. – Won. – Hej! – Dziewczyna próbowała rzucić się na mnie. Och, cholera nie. To nie skończy się dobrze dla niej. – Po prostu wyjdź. – Tex powiedział stłumionym głosem. – Odezwę się. Z irytacją, dziewczyna złapała swoje rzeczy i kroczyła w dół korytarza. – Przysięgam, nie zawaham się do wsadzenia kulki w twój łeb, jeśli wciąż będziesz przyprowadzać te dziwki do mojego domu. Kopnąłem łóżko Tex’a. Odwrócił się i patrzył; dwie malinki patrzyły na mnie z jego szyi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 69

Naprawdę nie miałem innego wyjścia – walnąłem go w szczękę. Wystrzelił z wiązką przekleństw i prawie spadł po drugiej stronie łóżka. – Pakuj swoje gówno. Jedziemy do Vegas. – Naprawdę? – Poderwał się. – Tex… – Ostrzegłem. Skrzywił się, jego rudo–brązowe włosy spadły na jego twarz. Odsunął je i odwrócił się. Niech to diabli. – I zakryj to gówno. – Wskazałem dwie malinki rażące na jego szyi. – Jakby to obchodziło Mo – mruknął. – Mnie obchodzi. Mnie. Twojego szefa. Twojego najlepszego przyjaciela. – Podszedłem do łóżka i spoliczkowałem go dwa razy w żartach. – Teraz przestań się tak użalać nad sobą i złóż swoje gówno do kupy albo wyślę cię na Sycylię. – Wyślesz mnie do moich wrogów? – Tex miał czelność spojrzeć obrażony. – Żeby zatrzymać się od zastrzelenia cię? Albo gorzej, przed Mo trująca twoje Captain Crunch?6 Taa, wysłałbym. A teraz nie każ mi powtarzać ponownie. A lepiej, nie wkurzaj mnie bardziej niż już jestem wkurzony. Moje gówno wybuchnie, jeśli nie przestaniesz. – Dobra, dobra. – Potarł szczękę i wylazł z łóżka. Zatrzasnąłem drzwi za sobą i poszedłem do następnego pokoju. Po co mieć dzieci, kiedy miałem już Tex’a? – Mo? – Zapukałem lekko do drzwi i otworzyłem je. – Musisz sobie ze mnie kpić – wymamrotałem. Spała w słuchawkach redukujących hałas. Jej makijaż spłynął czarnymi smugami w dół twarzy. – Mo – powiedziałem głośniej, tym razem siadając na jej łóżku i potrząsając nią. Jej oczy się otworzyły, a wtedy pistolet był wycelowany w moją twarz. Odsunąłem go i zakląłem. – Co do diabła z wami jest, kobiety? – Wybacz. – Ściągnęła słuchawki. – Myślałam, że jesteś Tex’em. – Dobrze, że miałaś czas, aby się upewnić zanim strzeliłaś. Uśmiechnęła się, chociaż jej oczy wyglądały na spuchnięte od płaczu. – Mo… chcesz, żebym z nim porozmawiał? Zrobił z niego cel? Zmusił go, żeby spędził trochę czasu z Alfero? Po prostu powiedz mi, jak mogę to polepszyć.

6

Płatki ;D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 70

– Nie możesz. – Wzruszyła ramionami. – Wyjdę z tego. Pozwól mi zająć się tym na własną rękę. – Racja. – Wskazałem na broń. – Twoja ręka zawiera dużo więcej krwi niż moja. – Phi. To najpierw – powiedziała kwaśno. Zignorowałem ją i podszedłem do jej szafy i wyciągnąłem jej ulubioną podróżną torbę Louis Vuitton. – Pakuj się. Jedziemy do Vegas. – Nie ma mowy! – Mo odsunęła się od łóżka i rzuciła mi się na szyję. – Zamierzasz poślubić Trace! W końcu. Och nie! Czy ona chociaż ma suknię? – Piszczała i klasnęła w ręce. – I musi wziąć buty babci i, och nie, czy Frank wie? Wiesz jak nienawidzi niespodzianek i… – Jej twarz opadła, kiedy skupiła się na moim braku uśmiechu. – Nie zamierzasz wziąć ślubu? – Jesteś pewna, że ty i Trace nie zostałyście rozdzielone po urodzeniu? – Uważam, że to niewygodne, że mówisz tak o dziewczynie, w której jesteś zakochany. – Założyła ręce na piersi. – Dlaczego Vegas? – To nie jest informacja, której potrzebujesz. – Błysnąłem uśmiechem. – A teraz się pakuj. I na miłość boską, zostaw swój pistolet w domu. – Jak zdołam się obronić, jeśli moja broń zostanie w domu? – zawołała za mną kiedy doszedłem do drzwi. – To jest to, do czego ja jestem. – Odwróciłem się. – Pośpiesz się Mo. Usatysfakcjonowany, że wszyscy są na torze, poszedłem do kuchni, wziąć coś do jedzenia. Kilku facetów siedziało wokół, pijąc kawę. Potrzebowałem wszystkich, ale brałem tylko dwóch. – Vino. – Nalałem sobie filiżankę kawy. – Ty i Marco jedziecie ze mną – samolot wylatuje za pięć godzin. Spakuj się na pustynie i weź gotówkę. Wziął długi łyk kawy i skinął. – Tak, sir. Reszta ludzi czekała wyczekująco. – Nic o co trzeba się martwić – skłamałem. – Po prostu utrzymujcie dom bezpieczny i odbierajcie telefony.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 71

Powiedzenie, że droga na lotnisko była niezręczna, byłoby wielkim niedopowiedzeniem. Żeby wyjaśnić rzeczy, Tex nosił szalik – do Vegas ze wszystkich miejsc świata. Fakt, że jego szczęka zaczynała zabarwiać się na żółto, nie pomagało, tak samo jak to, że miał okulary przeciwsłoneczne, żeby ukryć swój okropny kac. Co chwilę, Mo gapiła się w jego kierunku i bawiła się nożem, podrzucając go w powietrze i łapiąc, tylko po to, żeby znów na niego spojrzeć. Przynajmniej Trace zachowała się pół–normalnie. Dopóki nie zapytała o Chase’a. Znowu. – Czy ostatniej nocy – to znaczy, czy on i Mil… – Przerwała mówienie i zmarszczyła brwi. – Czy z nimi w porządku? Tex prychnął. Posłałem mu ostrzegające spojrzenie i owinąłem ramię wokół Trace. – Jest fantastycznie. Właśnie się ożenił. Najszczęśliwszy dzień w życiu człowieka. – Mój uśmiech był wymuszony. – Nie wiem tego. – Trace odpowiedziała równo, a potem popatrzyła za okno. Potrzebowałem się napić. SUV zatrzymał się przed lotniskiem. Byłem gotów wydostać się z niego, za pomocą moich zębów, rozrywając nimi pasy, jeśli to byłoby konieczne, kiedy drzwi w końcu się otworzyły. – Dzięki bogu. – Mo wyszeptała pod nosem. Złapaliśmy nasze bagaże i ruszyliśmy w stronę Virgin Airways Kiosk, moich ulubionych linii lotniczych – najlepsze miejsca, zawsze wygodnie i zawsze w stanie znaleźć nam lot, nawet jeśli on technicznie nie istniał. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 72

– Więc, uh. – Trace szarpnęła mnie za ramię. – Jak to zrobimy? – Zrobimy co? – Spojrzałem dookoła w zmieszaniu. – Jak polecimy? – wyszeptała polecimy jakby mówiła zabić albo planować zamach. Starałem się powstrzymać od śmiechu. – Cóż, odbierzemy nasze bilety tutaj. A potem przejdziemy przez ochronę i wskoczymy do samolotu. Uderzyła mnie w pierś. – Nie, to znaczy, ludzie jak my, jak latamy? Wpatrywałem się tępo w jej twarz. Wymamrotała przekleństwo i wtedy wyszeptała mi do ucha: – Mafia. Nie mogłem wytrzymać dłużej. Odrzuciłem głowę i się roześmiałem. Śmiałem się tak głośno, że ludzie zaczęli się gapić. – Wow, Trace, dziękuję za to. – Jestem poważna! – Zacisnęła pięści. – Wiem, skarbie. To dlatego to jest tak cholernie urocze. – Hej, co to za zator? – Mo zawołała od kasy. – Nasz samolot odlatuje za dziewiętnaście minut! Z ostatnim chichotem, pocałowałem Trace w czubek głowy i złapałem jej rękę. – Wszyscy latają w ten sam sposób, kochanie. – Ale… – Zaufaj mi. – Mrugnąłem i wyciągnąłem mój dowód. Mój telefon zaświecił się z wiadomością od Chase’a. Chase: Już po kontroli bezpieczeństwa, do zobaczenia po drugiej stronie, stary. Ja: Idziemy tam teraz. Chase: Dobra. Ja: Trace zapytała mnie jak latamy. Jako w naszej Rodzinie. Chase: Uh, była poważna? Ja: Ekstremalnie. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 73

Chase: That made my day.7 Ja: Mój też. – Gdzie mam trzymać ręce? Co jeśli będą mnie o coś podejrzewać? Mam kłamać? – Trace szeptając–krzyczała obok mnie. Westchnąłem i odłożyłem telefon na bok. Była między kroczeniem w szybkim tempie, a skubaniem swoich paznokci. Przypomnij mi, żebym nigdy nie mówił jej poufnych informacji. Ta kobieta pęknie na kawałeczki. – Trace. – Złapałem ją za ramiona. – Jest w porządku. Zachowuj się normalnie. Tex zachichotał za nami. – Trace i normalnie? W tym samym zdaniu? Trace posłała mu spojrzenie. – Nie zawaham się umieścić… Zasłoniłem jej usta moją dłonią i uśmiechnąłem się. – Środkowy palec, wiemy, kochanie, ale to nie przystoi damie. Stanęła mi na nogę. Mocno. Mo roześmiała się i ściągnęła swoje okulary przeciwsłoneczne. – To wspaniały dzień. – Kurwa. – Tex zbladł. – Co? – Każdy z nas z sukcesem przeszedł przez sprawdzanie naszych dowodów i teraz staliśmy w kolejce aby umieścić nasze rzeczy w pojemnikach. – Mój szalik, stary. – Tex szarpnął za niego. – Jeśli go ściągnę… – Ona wie. – Złapałem pojemnik i wrzuciłem mój pierścień, portfel, bilet i buty. – Zaufaj mi, zadbałeś o to ostatniej nocy. Twarz Tex’a opadła. – Co jeśli powiem ci, że my aktualnie nie… Podniosłem ręce, żeby go zatrzymać. – To nie mój interes. A teraz się pośpiesz. Zatrzymujesz kolejkę.

7

U nas nie ma czegoś takiego, albo ja jestem sto lat za modą slangową :P bo made my day nie pasje mi dosłownie przetłumaczyć, a slang ze mną nie współpracuje, dlatego zostawiam w oryginale ;)

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 74

Tex odwinął swój szalik, klnąc cały czas i przeszedł przez zabezpieczenia. Żadnych dźwięków. Byłem ostatni do przejścia. Jak zawsze. W chwili kiedy przeszedłem, czerwone światła się zapaliły. Wróciłem, pokazując im, że mam puste kieszenie i przeszedłem ponownie. – Sir. – Ochroniarz podniósł dłoń. – Będziemy musieli cię obszukać. – W porządku – powiedziałem przez zaciśnięte zęby. Mężczyzna o połowie mojego wzrostu, podszedł do mnie i założył jakieś plastikowe rękawiczki i zaczął klepać całą drogę w dół moich nóg. Spojrzałem na Trace, jej twarz była popielato biała. Czy naprawdę myślała, że jestem tak głupi, żeby wziąć broń do bramki ochrony? – Jakieś sztuczne kończyny? Metalowe płytki ze względów medycznych… – Ups. – Potrząsnąłem głową z irytacją. – Taa, aktualnie posiadam metalową płytkę w głowie, właśnie tutaj. – Wskazałem moje czoło. – Wybacz, nie latałem przez chwilę i zawsze zapominam. Rzeczywiście, podniósł wykrywacz metalu do boku mojej głowy i go wyłączył. Z westchnieniem, ściągnął swoje rękawiczki. – Następnym razem przejdź przez skaner ciała, dobrze, synu? Synu? Huh, zastanawiam się czy wciąż by tak do mnie mówił, jeśli wiedziałby, że znam przynajmniej trzysta różnych sposobów, po których nie zaczerpnąłby następnego oddechu? – Wybacz. – Wzruszyłem ramionami. Machnął na mnie. Trace wbiegła w moje ramiona, kradnąc mi oddech, kiedy jej ciało weszło w kontakt z moją piersią. – Metalowa płytka? – wyszeptała tak, że tylko ja mogłem usłyszeć. – To było dawno temu. – Nixon… – Zostaw to. – Zmusiłem się do uśmiechu. – Wszyscy gotowi? Chodźmy do naszego wyjścia. Chase i Mil czekają. – Nie ma szans w piekle, żebym chciał odbywać z nią tą rozmowę po środku lotniska. Wybacz, Trace. Widzisz po tym jak mój ojciec zamknął mnie w pudełku, używał mnie jako jego osobisty worek treningowy, aż ledwo patrzyłem na oczy. Racja.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 75

Niepotrzebna informacja. Trace będzie chciała porozmawiać o moich uczuciach, a rozmowa była ostatnią rzeczą, której potrzebowałem w tej chwili.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 76

Usiedliśmy w dalekim kącie naszej bramki, z dala od tłumu i przy ścianie. Nie chciałem martwić się ludźmi za mną. Było łatwiej tylko patrzeć w przód, nie żeby ktokolwiek był na tyle głupi, żeby spróbować czegoś na lotnisku. – Nie powinieneś ich w to mieszać. – Nie zrobiłem tego – przekląłem. – Ty zrobiłaś. W chwili kiedy poślubiłaś rodzinę Abandonato, wmieszałaś ich w ten syf, ten dramat. – Nienawidzę Nixona. – Mil spojrzała w dół na swoje ręce. – Groził mi, postrzelił mnie, znów mi groził, i dwa razy celował bronią w moją głowę. Chcę wyrwać jego kolczyk bezpośrednio z wargi. – Masz ochotę spróbować? – Nadeszło pewnym siebie głosem z mojej prawej. Idealne wyczucie. Oczy Mil się zwęziły. – Jesteś wystarczająco męski, żeby mi pozwolić? – Słodko. – Nixon się uśmiechnął, przechylając głowę. – Mała siostrzyczka chce się pobawić. – Ludzie! – Wstałem, oddzielając tą dwójkę od siebie. Nie byłem pewny, w co do diabła, bawił się Nixon, ale to było wykańczające. Dlaczego cała jego złość była skierowana na moją żonę, nie miałem pojęcia, ale nie musiałem tego znosić. – Po prostu zostaw ją w spokoju. – Więc powiedz jej – Nixon i ja staliśmy pierś w pierś – żeby przestała być cholernym dzieckiem i zachowywała się jak szef. – Chcesz, żebym zachowywała się jak szef, twardzielu? – Paznokcie Mil wbiły mi się w plecy, kiedy starała się dostać do Nixon’a. Wywróciłem oczami i spojrzałem w górę na sufit. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 77

Trace pchnęła Nixon’a na swoją stronę. – Mil, przestań. Proszę. – Powiedziała dziwka szefa, albo czekaj, nie byłaś Chase’a? Wspomnienia są nieco rozmyte. Nie wydaje mi się, żebym pamiętała… Trace rzuciła się do Mil, ale moje ciało blokowało ją przed jakimikolwiek działaniami. Niestety, moja twarz była na drodze ręki Trace. Jej ręka weszła w kontakt z moją twarzą, co przesunęło mnie na bok. Mil zrobiła krok w tył i zakryła usta rękami. Oczy Trace się rozszerzyły i wypełniły łzami. – Cholera. – Potarłem twarz. – Dysfunkcyjni Sycylijczycy! Tex zachichotał i pociągnął za rondo swojego kapelusza. 8 – To jakiś popieprzony, gówniany, trójkąt miłosny. – Tex! – Wszyscy krzyknęliśmy razem. Świetnie. To tyle w zachowywaniu się niewyróżniająco; ludzie otwarcie się gapili. Jestem zdziwiony, że ochrona nie została jeszcze wezwana. Z machnięciem ręki, Nixon powiedział wystarczająco głośno, żeby wszyscy usłyszeli. – Aktorzy, tacy temperamentni. Trace lekko dygnęła. Ja pochyliłem się, wciąż trzymając się za twarz, a Mil wywróciła oczami, kiedy Tex klasnął jeden, samotny raz. Jęcząc, podszedłem do mojego siedzenia i złapałem butelkę wody, żeby przytrzymać ją przy policzku. Przynajmniej palenie odeszło. – Chase, przepraszam, ja… – Trace przełknęła i przygryzła dolną wargę. Zawsze to robiła kiedy myślała, tak jak zawsze skakała do konkluzji, wybierając akcję zanim zadała pytanie. Zupełnie jak jej ulubione lody były truskawkowe, a jej ulubione książki miały wszystkie przerażające wampiry i zombie. Kurwa, kurwa, kurwa. Odsunąłem uczucia na bok. To nie za romansem z Trace tęskniłem – to była po prostu ona. Tęskniłem za nią. Tęskniłem za tym, co mieliśmy. Była jednym z moich najlepszych przyjaciół. Niech to będzie lekcja dla wszystkich kolesi tutaj; nie zakochuj się w najlepszej przyjaciółce, chyba, że jesteś gotów stracić wszystko

8

Od kiedy do cholery Tex nosi kapelusze?:D od razu mi się skojarzył z jakimś dziwnym kimś noszącym szaliki i kapelusze a do tego okulary przeciwsłoneczne… No, no, Rachel pojechała :D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 78

co miałeś, żeby ją zdobyć. Zakochanie się w kimś, kto ma tyle władzy nad całą twoją osobą – jest niebezpieczne jak diabli, ale jeśli wygrasz? To jest tego warte, spytaj choćby Nixon’a. Sięgnąłem po jej dłoń. Uśmiech dokuczał jej ustom. Mil podeszła do rogu, żeby się dąsać. Nixon zaraz za nią i po jego gestykulacji i całym wkurzonym wyglądzie, pewnie mówił jej, czego oczekuje od niej jako szefa – znowu. Zostawiając Mo i Tex’a po przeciwnych stronach bramki. I mnie i Trace. Wieczność oddzielała tą rękę i mnie. Całe życie. Chwyciła mnie za rękę i złapała ją mocno jak cholera. – Tęskniłem za tobą – wyszeptałem, nie patrząc w dół na nasze dłonie, wciąż przypominając sobie ciepło od każdego z palców. Czułem to w duszy, w kościach; byliśmy sobie przeznaczeni, ale nie tak jak oryginalnie myślałem. Trace ścisnęła mocniej. – Też za tobą tęskniłam, Chase. – Przepraszam – powiedzieliśmy wspólnie, w końcu patrząc sobie w oczy. Sięgnąłem przez siedzenie i przyciągnąłem ją do uścisku. Jej zapach był tak znajomy, ale tym razem, nie zareagowałem w ten sam sposób. Nie było żadnych pragnień, żeby zrobić coś poza trzymaniem jednego z moich przyjaciół. Niezależnie od tego jak się potoczą sprawy między nami. Oddałbym za nią życie. Wciąż. – Nie tak bardzo jak ja. – Trace powiedziała cichym głosem. – Chase, obiecałeś mi, że nigdy mnie nie zostawisz, ale zostawiłeś. – Trace – ożeniłem się. Musiałem… Potrząsnęła głową przy moim ramieniu. Odsunęła się i sięgnęła ponownie po moją rękę, nasze palce złączyły się ze sobą. – Ślub to jedna sprawa, ale obiecałeś nigdy mnie nie zostawić. Kiedy myślałam, że Nixon… – Odchrząknęła. – Kiedy myślałam, że nie żyje, złożyłeś mi obietnicę. Proszę dochowaj jej. – Obiecuję. – Oblizałem usta i ścisnąłem jej rękę mocniej z moją. – Nie opuszczę cię. Miałem to na myśli, kiedy mówiłem, że tęskniłem. Tęskniłem za twoim śmiechem. Tęskniłem za twoimi irytującymi komentarzami i głupim krowim breloczkiem. Tęskniłem za tym, nie dlatego, że wciąż chcę tego dla siebie – myślę, cóż… myślę, że w końcu przeszedłem przez tą przeszkodę albo przynajmniej próbuję. Po prostu tęsknie za naszą przyjaźnią. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 79

– Grożenie ludziom w moim imieniu i kupowanie mi lodów nie jest tylko przyjaźnią, Chase. – Nie jest? – Roześmiałem się. – Więc co to jest? – To przyjaźń w ogniu. – Więc spalamy się znowu? – Puściłem jej rękę i uśmiechnąłem się. – Zawsze. Oboje odetchnęliśmy i oparliśmy się o swoje siedzenia, szczęśliwi z ciszy tego momentu. Mil wciąż rozmawiała z Nixon’em. Poprawka, Nixon mówił do niej, a ona starała się jak najlepiej, żeby go nie uderzyć. Przynajmniej to odczytałem z ich pokręconego języka ciała. – Ona nienawidzi mnie, wiesz – powiedziałem głośno. Trace zerknęła w kierunku, w którym patrzyłem i prychnęła. – Jesteś idiotą. – Huh? – Odwróciłem się w swoim fotelu. – Czy właśnie nie mieliśmy tej naprawdę specjalnej rozmowy? Miłego momentu? Coś, co się stało, to się nie odstanie? – Racja. – Trace klepnęła mnie po ramieniu. – To nie znaczy, że wciąż nie jesteś idiotą. Ta dziewczyna – Trace wskazała – jest po uszy zakochana w tobie. Po prostu się boi. – A ty wiesz to? Skąd? Z jej spojrzenia drapieżnika, co każde kilka sekund posyłane mi? – Pocałuj ją. – Całowałem – powiedziałem obronnie. – Nie w ten sposób, Chase. – Nie wiem co… – Nie w złości. – Trace westchnęła optymistycznie. – Pocałuj ją dlatego, że chcesz. – A jeśli uderzy mnie w twarz? Trace wyciągnęła gazetę i wzruszyła ramionami. – Wtedy upewnij się, że zrobi to po lewej stronie, dla równowagi. – Wow. W innym życiu powinnaś być doradcą małżeńskim. Trace roześmiała się, kiedy Nixon podszedł. – Między wami w porządku? Bo jeśli nie, myślę, że pieprzenie stracę rozum.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 80

– Dobrze. – Skinąłem, wciąż trochę wkurwiony na nastawienie Nixona w stosunku do Mil. Załapałem. Starał się zrobić z niej twardą, grożąc jej, sprawiając, że jej słabość nie będzie istnieć. Ale wciąż, była moją żoną. Nie musiałem lubić jego metod. – Mil cię potrzebuje, Chase. – Nixon posłał mi krótkie skinięcie i opadł obok Trace. – Czy Chase potrzebuje tarczy albo zbroi zanim pójdzie na terytorium wroga? – To było od Trace. – Nah, ochraniaj tylko swojej jaja. Powinno być w porządku. – Nixon zachichotał i umieścił pocałunek na ustach Trace. – Drań. – Odszedłem do Mil i skuliłem się, kiedy skierowała swoje spojrzenie na mnie. Powtarzałem słowa Trace w głowie, po prostu pocałuj ją, pocałuj ją, pocałuj ją jak – zatrzymałem się w swoim powtarzaniu. Kilku kolesi starało się zdobyć jej uwagę. Och, cholera nie. Rzuciłem się po ramie Mil, przyciągając ją do mojego ciała i rozbijając moje usta o jej, wszystko, zanim nawet mogła zaczerpnąć powietrza. Zasysała każdy mój oddech – jakby to było jej życie. Moje usta pracowały przy jej, czule naciskając na jej usta. Moje ręce zanurkowały w jej jedwabiste włosy. Zawsze kochałem te włosy, ale to było tak, jakby moje usta były zazdrosne o moje ręce i vice versa. Przerwałem pocałunek i przesunąłem ustami na jej szyję. Kurtyna jej włosów opadła na moją twarz; równie dobrze to mógłby być aksamit. – Chase… – Przestań mówić. – Moje usta znalazły jej, ponownie, i byłem stracony. Niech to cholera. Trace miała racje. Pozwoliłem sobie na możliwość zapomnienia o wszystkim co mnie otacza i przypomina ją. – Chase… – Nie teraz Mil – warknąłem przy jej ustach. – Myślę. – Zirytowany głos Nixona dobiegł zza mnie. – Że to, co twoja żona stara ci się powiedzieć, to że czas wejść na pokład. Oderwałem się od niej, moje ciało drżało od adrenaliny. – Dobre show. – Nixon roześmiał się i odszedł. Ja, jednakże, nie mogłem chodzić. Patrzyłem na Mil. Ona patrzyła na mnie. – Dlaczego mnie pocałowałeś?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 81

Zajęło mi kilka sekund, aby odnaleźć głos. – Jesteś moją żoną. – Nie wystarczająco dobre. – Skrzyżowała ręce. – Odmawiam bycia całowaną, nawet przez męża, jeśli to jest z zazdrości. – Skinęła na resztę, wciąż przed wejściem. Jeśli tylko miałbym broń… – Tak właśnie myślisz? – Nie myślę, wiem. – Mil wywróciła oczami i próbowała mnie minąć. Złapałem ją za łokieć i przycisnąłem do ściany po raz drugi. – Wyjaśnijmy coś. – Uszczypnąłem jej dolną wargę. – Będę cię całować tak często jak mi się podoba. Nie dlatego, że jestem zazdrosny, nie dlatego, że jestem dupkiem, który pokazuję swoją męskość, kiedy tyko może… – Uwolniłem jej rękę i pocałowałem jej nos i wdychałem jej zapach. – …ponieważ bądźmy szczerzy, nie muszę nic pokazywać, kiedy jestem pewny jak diabli, że wygram. – Och taa? – wyszeptała. – To po co ten cały kłopot? Złapałem jej twarz w dłonie. – Ponieważ chcę tego. – Ludzie! – Tex zawołał. – Chodźmy. Uwolniłem ją i wyciągnąłem rękę. Zerknęła na nią, ale i tak ją złapała. Nie rozmawialiśmy ze sobą przez całą czas, kiedy czekaliśmy na zeskanowanie biletów. Ale też nie puściliśmy swoich dłoni. Zaliczyłem to jako zwycięstwo.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 82

Moje usta wciąż mrowiły od ust Chase’a. Jego pocałunki nie były takie same. Nie zauważyłam tego wczoraj. Może dlatego, że jego pierwszy pocałunek był tak cholernie energiczny, że chciałam uderzyć go w jego perfekcyjnie wyrzeźbioną twarz albo usunąć jego tatuaże ostrym nożem. Jego pocałunki kiedyś – były dokładnie takie, jakie można się spodziewać po napalonym nastolatku. Całe usta, cały język, bez czułości po prostu czysta, surowa seksualność. Teraz? Jego usta były paraliżujące, w sposób, który rozbierał całą moją obronę. Jego język namawiał – wszystko w nim było ciepłe i zapraszające i, Panie pomóż mi, ale tak nie do odparcia, że gdybyśmy nie byli w miejscu publicznym to bym zrobiła z siebie gigantycznego durnia. Igrałam z ogniem. Chase był płomieniami. A ja miałam wrażenie, że byłam płonącym liściem w gorącym słońcu, tylko czekającym, aby spłonąć żywcem. Zaczynał chronić swoje emocje naprawdę bardzo dobrze w pobliżu Trace. Wiedziałam, że to wciąż musi być trudne i obiecałam sobie, że moje serce nie jest zamieszane, ale za każdym razem, kiedy patrzyli na siebie, chciałam krzyczeć. Wzięła to, co nie było jej do wzięcia i zostawiła mnie z niechcianymi fragmentami. Chciałam ją nienawidzić. Ale była ciężka do znienawidzenia. To było jak nienawidzić Tex’a. Tak bardzo jak chciałeś dać mu klapsa, za każdym razem, kiedy posyłał ci ten głupkowaty uśmiech, wszystko było wybaczane. Szkody uboczne. Te dwa słowa odbijały się echem w mojej głowie raz za razem. Chase wypowiedział je do pracownika w hotelu, ale nic nie mogę pomóc na to, że zastanawiam się czy pasują też do mnie. Bo nie chcę skończyć w ten sposób. Osoba, która została zniszczona przez prawdziwą bitwę. Bitwę o serce Chase’a. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 83

Cholera. Nie wiem nawet jak o nie walczyć. Wiem tylko w głębi duszy, że część mnie chce wygrać.

****

– Czy to miejsce jest zajęte? – Głęboki głos powiedział po mojej prawej stronie. Spojrzałam w górę i uśmiechnęłam się. – To zależy. Kto pyta? – Efektowny starszy pan, z dwoma protezami kolanowymi i złotym sercem – odpowiedział Frank Alfero, zajmując siedzenie po mojej prawej. Fran był dziadkiem Trace i strasznym indywiduum. Wyglądał jak starszy pan z reklam Dos Equis9. Aż do ostatniego roku, nigdy nie widziałam tego mężczyzny, tylko słyszałam o jego złej krwi z rodziną Abandonato. Chase zaśmiał się po mojej lewej i sięgnął przeze mnie, żeby uścisnąć Frankowi rękę. – Minęło trochę czasu. – Minęły trzy tygodnie, Chase. – Frank chwycił go za rękę. Zabawne, ponieważ kilka miesięcy temu, te rodziny nawet ze sobą nie rozmawiały, a teraz wszyscy lecimy razem do Vegas. Racja. Co nie pasuje na tym obrazku? – Jak tam Luca? – Chase puścił rękę Franka, ale wciąż zerkał wokół mnie. – Luca – rozbrzmiał głos z silnym akcentem – jest w porządku. Dziękuję za twoją inkwizycję, panie Winter. – Ach, mówiąc o diable. – Chase przeklął. – Zabawne. Myślałem, że mówił o mnie. – Luca zażartował. Choć każdy z nas, zwłaszcza Nixon, wiedzieliśmy, że to nie było zabawne. Ten mężczyzna nie miał nawet odcisków palców, i założę się o milion dolarów, że nie ma żadnych dentystycznych papierów. Miał włos w kolorze pieprzu i soli, zaczesane do tyłu przez cały czas. Nosił ciuchy tylko uszyte we Włoszech – które pasowały na niego perfekcyjnie. Jeśli miałabym zgadywać, powiedziałabym, że ma czterdzieści

9

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 84

dziewięć albo pięćdziesiąt lat, ale był bardzo dobrze zadbany, biorąc pod uwagę, że był jednym z najbardziej znienawidzonych szefów w Ameryce. Poprawiłam się w swoim siedzeniu i udawałam, że patrzę w gazetę, kiedy Luca usiadł za nami, obok Tex’a i Mo. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam, to przyciągnąć znowu jego uwagę. Już mi groził. Jakbym potrzebowała więcej przypomnienia o tym, co było moją robotą i co się stanie, jeśli jej nie wykonam. Cóż, przynajmniej będzie we własnej wersji piekła przez cały lot. Jeśli ktokolwiek zasługuje na siedzenie między tą dwójką przez kilka godzin, to Luca. Może zrobi wszystkim przysługę i naprawi jakąkolwiek pieprzoną walkę, w której biorą udział. – Więc… Podskoczyłam w swoim fotelu, kiedy Luca pochylił się i zaczął rozmawiać z Frankiem i Chase’m jakbym nie istniała. – Jak tam szczęśliwa para? Chase złapał moją dłoń, strasząc mnie jak cholera. Skrzywiłam się, kiedy ścisnął mocniej i mocniej. – Po prostu cudownie. Prawda, Mil? – W stanie skrajnie pełnego szczęścia nieporównywalnego z jakimkolwiek innym dniem w moim życiu. – Posłała mu szeroki, szyderczy uśmiech. – Zbyt wiele. – Chase wymamrotał pod nosem. – Dobrze. – Luca skinął. – Więc nie ma nic dla mnie, o co powinienem się martwić? Nikt nic nie powiedział. Pieprzyć to. Nixon chciał, żebym zajęła swoje miejsce obok tych facetów? W porządku. – Właściwie… – Odpięłam swój pas, żebym mogła odwrócić się do Lucy. – Jest jeden problem. – Jest? – Luca i Chase zapytali razem, kiedy Frank się roześmiał. – Cóż, to jest problem, Chase. – Co to jest? Biedny facet. Nie wiedział, że to nadchodzi. – Twój mały problem. – Wskazałam w dół. – Co? – ryknął.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 85

Oczy Lucy rozszerzyły się ze zdumienia, wyglądając na totalnie zaszokowanego, widok, którego nigdy wcześniej nie widziałam. – Uh, cóż, uh. – Luca… – Zatrzepotałam rzęsami. – Byłeś tak pomocny z każdym innym aspektem tego rozwiązania i pomyślałam, że mógłbyś pomóc troszkę więcej. Widzisz, Chase i ja mamy problemy w sypialni. Wiesz coś na ten temat? Jest jasne, jak wielką masz wiedzę na temat wszystkich i wszystkiego. Więc czemu nie pomóc z tym? Przecież, uwielbiasz wścibiać nos w nie swoje sprawy. Luca prychnął. – Cóż, ja… – Spojrzał bezradnie na Franka, który uniósł ręce w powietrze i odwrócił wzrok. – Och czekaj. Nie pracujesz w ten sposób. – Zastukałam w podbródek. – Pracujesz z groźbami i przemocą… więc może tak. Broń Chase’a… – Och, dobry boże. – Chase przeklął. – Nixon, przyprowadź tu swoją dupę! Luca zmarszczył brwi, kiedy poniósł dłoń, żeby Nixon został na swoim miejscu. – Kontynuuj, Emiliano. Odchrząknęłam. – Jak już mówiłam, jego broń… – To było tak, jakby każdy w samolocie wziął głęboki wdech w oczekiwaniu. – Ciągle staje na drodze. A wiesz jak nienawidzę być dokuczliwą żoną, ale czy mógłbyś, proszę, powiedzieć mu, żeby ją odkładał? Zwłaszcza wtedy, kiedy nadchodzi czas na pójście do łóżka. Uśmiechnęłam się triumfalnie, kiedy każdy odetchnął. Prawe oko Lucy drgnęło, gdy spojrzał na Chase’a. – Synu, sypialnia nigdy nie jest miejscem na broń. – Mów za siebie. – To było od Nixon’a. Usłyszałam trzask uderzania skóry o skórę. Całkiem pewne, że zapłaci za to wiele razy. – Wow, dobra rozmowa. Dzięki – powiedziałam dzięki z taką siłą, że nie było zgadywania na temat tego jak wkurzona byłam, że wciąż wściubia nos w nie swoje sprawy. Chce, żebym zajęła swoje miejsce. Świetnie, niech przetnie ten cholerny fartuch i przestanie traktować mnie pretensjonalnie i nie spogląda mi przez ramię. Oczy Chase’ zwęziły się na mnie. – Myślę. – Luca powiedział półgłosem. – Że nie doceniałem cię, Emiliano. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 86

– Ludzie zawsze to robią – powiedziałam głośno. – I Luca? – Tak? – Dopóki nie zobaczysz mnie dołączającą do De Lange – jestem niewinna. Jestem odpowiedzialna za to, co się z nimi dzieje. Jestem ich liderem. A oni są moją odpowiedzialnością. Pomogłeś mi objąć tą pozycję, teraz pozwól mi wykonywać moją robotę. Nie jestem marionetką, i nie pracuję dobrze, kiedy ludzie zaglądają mi przez ramię co każdą, cholerną minutę. Jestem De Lange. Mam jad w moich żyłach i będę pluć trucizną, jeśli będę musiała. A teraz, czy każdy może trzymać się z dala od moich spraw? – Tak – powiedział Luca. Frank mrugał z zaskoczeniem malującym się na jego wyblakłej twarzy. Uśmiechnęłam się czym zwróciłam swoją uwagę na Lucę. – Tak, co? Uśmiech Lucy dosięgnął oczu z rozbawieniem. – Tak, psze pani. Westchnęłam w uldze i odwróciłam się w sam raz, żeby zobaczyć Nixona klaszczącego cicho dwa razy i kiwającego głową w moim kierunku. Nie chciałam patrzeć na Chase’a. Oczekiwałam, że będzie wkurzony, że wrzuciłam go pod autobus, czy że się z nim drażniłam. Mój telefon zawibrował. Kurde, muszę go wyłączyć zanim będę mieć kłopoty. Szybko zerknęłam na ekran i zobaczyłam trzy wiadomości od Chase’a. Chase: Jestem taki napalony w tej chwili. Chase: Och i jestem z ciebie dumny. W tej kolejności. Napalony najpierw, dumny nadchodzi jako drugie… zawsze drugie. Chase: Trzy słowa. Mile. High. Club.10 Ja: Trzy słowa. Nie. Wydaje. Mi. Się. Chase: To były cztery słowa. Ja: Po prostu upewniam się, że wciąż jesteś tym mądrym. Chase: Wciąż trzymam twoją dłoń. Ja: W porządku. 10

Zostawiłam w oryginale. Wiadomo, że chodzi o klub ludzi uprawiających sex w przestworzach ;D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 87

Wyłączyłam telefon i spojrzałam na Chase’a kątem oka. Jego uśmiech był tak szeroki, że wyglądał jakby właśnie miał szczęście, a nie wysłał kilka głupich wiadomości. Był ze mnie dumny. I pożądał mnie. Mogę z tym żyć, na razie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 88

– A niech to – wymamrotałem pod nosem. Nawet ja nie byłem tak szalony, żeby publicznie upokorzyć tak Lucę. Ta dziewczyna albo ma pragnienie śmierci albo jaja ze stali. – Nixon. – Trace złapała moją rękę, kiedy samolot zaczął się zapełniać. – Hmmm? – Mój wzrok wciąż był utkwiony w Lucy. Zamknął swoje oczy i opadł się o siedzenie, wyglądając tak opanowanie. W co on grał? Jaka była przyczyna tego, że nam pomagał, kiedy wszystkie znaki wskazywały na niego, żeby wracał na Sycylię i pozwolił mi zająć się tym, co określał sytuacją. – Wszystko w porządku? – Oczywiście – powiedziałem szorstko, mój wzrok przesuwał się między Frankiem a Lucą, dopóki nie dostałem zawrotów głowy od migania tak szybko. – Zostaw to. – Trace złapała moją brodę i zmusiła mnie do spojrzenia w bok, więc mój wzrok opadł na jej perfekcyjną twarz. – I pocałuj mnie. – Trace, wiesz, że cię kocham, ale nie mogę ignorować faktu, że… Jej usta zmiażdżyły moje. Ręce sięgnęły do mojego pasa, odpinając go, kiedy pociągnęła mnie na nogi. – Uh, Trace? – Ludzie niekoniecznie się gapili, ale to nie było totalnie możliwe, że jęknąłem głośno – może powiedziałem kilka przypadkowych słów, kiedy smakowałem mięty z jej języka. Jak idiota, poszedłem za nią w dół pierwszej klasy, do łazienki. Kiedy spojrzałem w tył, Tex posyłał mi kciuki w górę. Wydawał się być jedynym, który zwracał uwagę. I wtedy głowa Franka się podniosła. Nie było szansy w piekle, że zabawię się z jego wnuczką wprost przed nim. Uśmiechnąłem się pewnie, kiedy Trace pchnęła mnie za róg, z dala od łazienek, do małego aneksu kuchennego, gdzie stewardessy przygotowywały posiłki. – Pięć minut. – Trace powiedziała półgłosem do faceta robiącego kawę. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 89

Potrząsnął swoją głową. – Nie ja ustalam zasady. To linie lotnicze. Wy dzieciaki musicie wrócić na swoje miejsca. Czy ja poważnie przypominam mu dziecko? Miałem dwadzieścia dwa lata – prawie dwadzieścia trzy. Przygryzłem lekko wnętrze policzka, żeby powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś, co wykopałoby nas wszystkich z samolotu. – To dziecko… – Trace pociągnęła nosem. – Jest twoje! – Co! – ryknąłem, łapiąc jej ramię. – Nie ważne, nie śpieszcie się. – Koleś nisko zagwizdał i zasunął zasłonkę, więc mieliśmy nieco prywatności. Moje ręce trzęsły się, kiedy chwyciłem jej ręce. – Mam cię. – Mrugnęła. – Nie śmieję się. – Kto powiedział, że chciałam, żebyś się śmiał? – Trace posłała mi skromny uśmiech i owinęła ręce wokół mojej szyi. – Jakby nastawiłam moje serce na kilka jęków, może ugryzień… Moje usta zderzyły się z jej, zatrzymując cokolwiek chciała powiedzieć. Ile czasu minęło odkąd się migdaliliśmy? Całowaliśmy? Ostatniej nocy poszedłem do łóżka, znajdując Trace śpiącą. Z jękiem, odrzuciłem głowę do tyłu i owinąłem jej nogi wokół mojego pasa. – Potrzebuję cię. – Ja też cię potrzebuję. – Jej usta przemieściły się do mojej szyi, doprowadzając mnie do szału jej małymi szczypnięciami, kiedy jej zęby pociągnęły za moją skórę, tylko po to, żeby zostać zastąpione językiem, który wirował wokół. Samolot mógłby się rozbić, a ja wciąż zostałbym dokładnie tam gdzie byłem. – Mówi wasz kapitan. Będziemy startować za jakieś dwie minuty. Stewardessy, proszę się przygotować. – Kurwa – wymamrotałem, stawiając Trace na nogi. – Powiedz mi prawdę. – Trace przenikliwie utkwiła we mnie wzrok. – Jaką prawdę? Że cię kocham? Że umarłbym za ciebie? Że jeśli rozetniesz mnie nożem i każesz mi krwawić, zrobię to w okamgnieniu? Zarumieniła się i odwróciła wzrok.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 90

– Nie, nie to, choć miło jest to słyszeć, że mogę dźgnąć cię, a ty będziesz tylko stać – przypomnij mi następnym razem, kiedy mnie wkurzysz. – Przypomnę ci dziś wieczór. – Dokuczałem, mając nadzieję, że to wystarczające, żeby zmienić temat. Trace złapała moją dłoń i ścisnęła. – O wyjeździe do Vegas. O tym, co się dzieje z Mil. Czy znowu jesteśmy w niebezpieczeństwie? Z wahaniem pogłaskałem jej dolną wargę moim kciukiem. – Kochanie, zawsze będzie niebezpiecznie. Kupowanie jajek w sklepie? Niebezpiecznie. Chodzenie po ulicy? Niebezpieczne. Życie jest niebezpieczne, ale tylko dlatego, że robimy to, co robimy, nie znaczy, że musimy żyć w ciągłym strachu, że coś się stanie. Więc kiedy zaczniesz się tak czuć, jakby twoje serce miało eksplodować z intensywności sytuacji – użyj tej adrenaliny, ukierunkuj ją ku przygodzie. Życie jest zbyt krótkie – a nasze? Nawet krótsze. Kilka sekund minęło, kiedy patrzyłem jak informacje przesączają się do świadomości Trace. Jej brwi się ściągnęły, a wtedy dała mi jedno, solidne kiwnięcie. – Przygoda, mówisz? – Taa. – Pocałowałem jej dłoń. – To ekscytujące. – Zabijanie wyrównuje emocje? – Pisnęła. – Absolutnie nie – powiedziałem szybko. – Zabijanie jest tą gównianą częścią – ale rodzina? Rodzina to życie. Moje i twoje. Ludzie siedzący tam, oni polegają na mnie ze wszystkim, i nie oddałbym tego za nic na świecie – nawet za ciebie. – Whoa. – Trace zrobiła krok w tył. – Więc jeśli poproszę cię o porzucenie tego życia, całej rodziny i zostanie duchem, co byś powiedział? Moje serce tłukło się w mojej piersi, kiedy metaliczny smak krwi wypełnił moje usta. Musiałem przygryźć język w szoku. Szczerze. Cholera, nienawidziłem tej części mojej osobowości. – Nic bym nie powiedział, Trace. Pozwoliłbym ci odejść. Dbałbym o ciebie z daleka, ale byśmy się rozstali. Dorastałem, żeby być prawdziwym kapryśnym i ostrym starym szefem mafii – więc tak w zasadzie zamienię się w Lucę… i marzyłbym o tobie każdej nocy. Pragnąłbym cię każdego dnia. Ale zostałbym. Nasza miłość jest silna. Ale rodzina? Która mnie wychowała? Ona zawsze wygra, niezależnie od moich uczuć do ciebie. Zasłonka się odsłoniła.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 91

– Co wy tu robicie? – Kobieta, stewardessa wyglądała nie inaczej niż przyjaźnie. Z jej ciasnym kokiem i surowym uśmiechem, niemal mogła uchodzić za moją ciotkę B zanim wyruszyła w szale zabijania. – Rozmawiamy. – Trace wykrztusiła. – Cóż, możecie rozmawiać na swoich miejscach. Wynocha. – Wyrzuciła nas z tej małej alkowy. Złapałem rękę Trace w drodze do naszych miejsc, ale ją wyrwała. Nie byłem pewny czy to dlatego, że była wkurzona czy dlatego, że szliśmy wprost na jej dziadka. Jego oczy się zwęziły, kiedy siadaliśmy na miejsca, a potem przemieścił się do Trace i zmniejszył je do punkcików. Poszedłem za jego wzrokiem i przekląłem. Kilka łez spływało z jej perfekcyjnego policzka. Zerknąłem na Franka. Taaa, wkurwiony. Był definitywnie wkurwiony; jego wyraz twarzy przypominał mi czas, kiedy strzelił w moją stopę i groził mojemu życiu. Wzruszając ramionami w jego kierunku, sięgnąłem znów po dłoń Trace, tym razem nie pozwalając jej ją wyrwać, i wyszeptałem jej do ucha. – Kocham cię. Nigdy nie wątp w moją miłość, kochanie. – Jej dłoń się rozluźniła. – Och i jeśli kiedykolwiek odsuniesz się od mnie ponownie, będą tego konsekwencje. Na to poderwała głowę, jej wzrok był nasycony wrogością. Niezdolny nic na to poradzić, uśmiechnąłem się. Który przyniósł mi środkowy palec jej wolnej ręki, jak również bardzo niewygodną sytuację, kiedy nagle poczułem się tak napalony, że chciałem rzucić ją o podłogę. Jej nozdrza falowały, a wtedy spojrzała w dół. Na moje kolana. Kiedy spotkała mój wzrok, mrugnąłem. – Czy naprawdę tak się napaliłeś przez przemoc, ty chory draniu? Cholera, nie pomagała; mogłem poczuć jak moje ciało reaguje z podniecenia. Kurwa, zabrałbym cały samolot ze mną – radośnie. – Nope – wyszeptałem, mój język polizał jej ucho, kiedy mówiłem. – Po prostu kocham cię wkurzać – wydaje się jakby całe moje ciało reagowało na twoją złość w nietypowy sposób – ja nie narzekam, ty też nie kilka nocy temu. – Ja narzekam – rzuciła. – Bo zmusiłem cię, żebyś poszła spać. Była czwarta nad ranem, Trace, ludzie muszą spać.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 92

Jej oczy się zwęziły, kiedy szarpnęła głowę od mojej i skrzyżowała ręce, ale nie umknął mi ten cień uśmiechu na jej ustach, kiedy udawała wciąż wkurzoną. – Dasz mi klapsa później? – Dokuczałem. – Dupek. – Odetchnęła, lekko falując piersią. – Mam cię. – Przycisnąłem dłoń do jej piersi i roześmiałem się, kiedy pochyliłem się i pocałowałem znowu jej szyję. – Przyznaj to. Kochasz ze mną walczyć niemal tak mocno jak kochasz to, co przychodzi po tym. – A co przychodzi po tym? – Jej głos błagał. – Kara? – Albo nagroda? – Wyszczerzyła się. – Tak czy inaczej – przyznałem. – Personel pokładowy, proszę zająć swoje miejsca. – Cóż. – Upewniłem się, że mój pas jest zapięty. – To będzie najbardziej bolesny lot w moim życiu. Trace zachichotała. – Zgaduję, że dla niego też. Spojrzałem w bok, gdzie siedział Luca, a Mo i Tex walczyli po obu jego stronach. – To dopiero jest kara – zgodziłem się. – Tak właśnie jest. – Trace przesunęła rękę pod moją koszulkę i powoli zaczęła pieścić moje plecy, później mój brzuch, a potem przesunęła się niżej do moich jeansów. Moje biodra szarpnęły się mimowolnie. – To nie jest zabawne. – Czy ja się śmieję? – Cholera, szkoda, że nie. – Nixon… – Jej ręka dokuczała tuż nad linią moich jeansów. – …zagróź mi ponownie, a zamierzam przenieść tą małą rozmowę na niedzielną mszę. – Nie zrobiłabyś tego! – Moja głowa opadła na oparcie, kiedy moje ciało krzyczało ze stłumionej frustracji. – Zrobiłabym. – Niech cię cholera.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 93

– Nixon! – Trace zabrała rękę. – Nie ja ustalam zasady. Ja się tylko ich trzymam. – Zasady? Co? – Rozejrzałem się dookoła. – Jakie zasady? – Cholerna kobieta nakręciła mnie tak mocno, że byłem pieprzenie gotowy wziąć ją właśnie tu, ryzykując zostanie aresztowanym. – Żadnych publicznych uczuć. Miłego lotu! – Wyciągnęła gazetę z kieszonki fotela przed nią i zaczęła czytać. Podczas gdy ja recytowałem różaniec.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 94

– Nixon wygląda na wkurzonego – powiedziałem do nikogo w szczególności, w połowie lotu. – Dlaczego jego oczy są zamknięte? – zapytała Mil. – A usta wciąż się poruszają? – Hmm? – Wzruszyłem ramionami. – Nie jestem pewny, ale Trace wydaje się całkiem zadowolona z siebie. Mil zamilkła. To prawdopodobnie nie jest dobry czas na tą rozmowę. No ale, Frank spał. Luca założył stopery, Tex i Mo się dąsali. To pozostawiało Trace z jej gazetą po drugiej stronie przejścia i Nixona, który wyglądał jakby robił coś, co wyglądało na modlitwę. – Możesz ją nadal kochać, wiesz. – Mil powiedziała półgłosem, jej wzrok przesuwał się między mną, a Trace. – Nie oczekuję od ciebie, że otrząśniesz się tak szybko, to znaczy byłeś w fatalnym stanie tamtej nocy. – Przekomiczne – jęknąłem w ręce i oparłem się w swoim fotelu. Byłem pijany ponad umór. – Nie jestem pewny czy w pełni podziękowałem ci za wszystko wtedy. Niebieskie oczy Mil spotkały moje. Moje serce przyśpieszyło trochę, jakbym właśnie uderzył w coś i odczuwał efekty rozszerzający się po moim krwioobiegu. – Czy dziękujesz mi za otrzeźwienie twojej upartej dupy, czy za nie pozwolenie, żebyś utonął pod prysznicem? – Cóż, kiedy mówisz w ten sposób… – powiedziałem sucho. – Proszę bardzo. – Jej uśmiech nabawił mnie zawrotów głowy. Był szeroki, pokazujący mi jej błyszczące zęby i ładne dołeczki. Kurwa. To było jakby światło w końcu się włączyło w tym cholernym samolocie. Gapiłem się – jak totalny głupek.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 95

– Chase? – Zamrugała kilka razy, jej ciemne rzęsy wachlowały policzki jak pieprzone pieszczoty. – Chase, ty nie oddychasz. Zassałem powietrze i zacząłem się dziko krztusić. Mil uderzyła mnie w plecy, jej dotyk dosłownie wywołał pożar na mojej skórze. Zakrztusiłem się znowu, spoglądając przez okno, patrząc jak moja męskość spada razem z moją dumą. – Przepraszam, uh… robak. – Uderzyłem w pierś kilka razy, żeby udowodnić moje śmiesznie kulawe kłamstwo. – W samolocie? – zapytała, jej głos ociekał sceptycyzmem. – To się zdarza! – urwałem. – Dobra. – Podniosła ręce w górę, dzięki bogu, zdjęła rękę z mojej osoby. Gapiłem się na jej rękę w powietrzu i zauważyłem bliznę na ramieniu. To nie była zwykła blizna – to było jak pewien rodzaj oparzenia. – Co to? – Złapałem jej nadgarstek i pochyliłem się, żeby zbadać znak; przypominał mi przypalanie papierosem, ale był zbyt duży na papierosa i przy bliższej inspekcji miał zdecydowane linie, jakby ktoś na niej rysował. Jakby ktoś przypalał tą perfekcyjną skórę rozgrzanym nożem czy coś. Mil zacisnęła pięść i starała się wyrwać, ale złapałem mocniej, sprawiając niemożliwym, aby zrobiła cokolwiek. – To nic. – To coś. – Na pół warknąłem. Cholera jasna, kto do diabła naznacza coś co jest moje? Skupiłem się na oparzeniu; to była stara blizna, nie zrobiona ostatnio, ale to nie ma znaczenia. Na strzał w piekle, to miało znaczenie. Jej skóra, jej ciało, wszystko co dotknąłem, było moje, nie czyjeś do niszczenia. Wściekłość, jaką nigdy nie znałem, przetoczyła się przeze mnie. Moje serce uderzało w piersi, szczęka się zacisnęła, powodując, że moje zęby zgrzytały. – Kolejny robak? – Mil wyszeptała, uśmiech pojawił się na jej ekspresyjnej twarzy. – Powiedz mi… – Moja pierś falowała. – Kto to zrobił? – Chase. – Głos Mil był błagający. – Nie rób tego tutaj, nie teraz. – Ale… – Zostaw to albo przysięgam dźgnę cię we śnie. Puściłem jej dłoń, trochę zawstydzony tym jak przywiązany byłem do mojej anatomii i spojrzałem przez okno, odmawiając rozmowy z nią, jak małe dziecko użalające się nad sobą.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 96

Kto do diabła ją dotknął? Moją pierwszą myślą był Phoenix. Moją drugą myślą było jak znajdę czas, żeby pójść do piekła, przywrócę do życia jego zwłoki i zabiję go jeszcze raz. A wtedy rozmyte wspomnienie wyszło na powierzchnie. Tej nocy, nocy kiedy Mil i ja byliśmy razem, Phoenix był obronny, tak ochronny, że to było trochę śmieszne. To znaczy, byłem jego najlepszym przyjacielem, a on wciąż był wkurzony. Nie rozmawiał ze mną przez tygodnie…

– Koleś! – Uderzyłem dłonią w stół. – Jesteś jak pieprzony pies przy kości! – Zły dobór słów, Chase. – Phoenix. – Opadłem na krzesło obok niego. – Minęły miesiące. Powiedziałem, że mi przykro, zaoferowałem, że pozwolę ci postrzelić mnie w stopę, nawet napisałem jej przeprosiny, ręcznie! – Nie wystarczająco. – Phoenix oparł łokcie na kolanach, obie nogi trzęsły mu się w irytacji. – Nie rozumiesz. – Więc, pomóż mi zrozumieć. Potrząsnął głową. – Nie mogę. Nie chcę, a to nie jest twój zasrany interes. – Przynamniej powiedz mi, czy z nią w porządku. Jesteś mi to winny. W sekundę, Pheonix był na swoich nogach, łapiąc mnie za koszulę rękami, kiedy używał ciała, żeby rzucić mnie na ścianę, wciąż w moim krześle, mogłem jedynie gapić się jak jego pierś falowała, a oczy były dzikie z furii. – Niczego ci nie jestem winien, ty parszywa kupo gówna! Zabrałeś jedyną rzecz, jaką miała! Jedyną… – Jego usta drżały. – Jedyną rzecz, która utrzymywała ją w pobliżu. A teraz? Ona będzie musiała odejść. Już odeszła. – Co? – Potrząsnąłem głową. – O czym ty do diabła mówisz? – Szkoła z internatem. – Phoenix puścił mnie i odsunął się, wypuszczając przekleństwo. – Nie pytaj mnie ponownie. – Pytać o co?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 97

– O Mil. – Odmówił patrzenia na mnie. – O ile jesteś zainteresowany, ona nie istnieje. Lepiej pielęgnuj tą jedną noc, która miałeś, bo to się już więcej nie wydarzy. – Koleś. – Podniosłem ręce w górę. – Wiem! – Nie. Nie wiesz. – Phoenix spotkał mój wzrok. – Bo jeśli byś wiedział, nie zrobiłbyś tego, co zrobiłeś. Znałbyś cenę swoich czynów. Bo teraz… Nie mam nikogo, ale mogę podziękować ci za jedną rzecz. – Jego uśmiech był napięty. – Taaa, za co? – mruknąłem. – Jest wolna. – Ból wyrył się w każdej szczelinie twarzy Phoenix’a. Jego usta rozluźniły się, kiedy skinął głową. – W końcu jest wolna. – Huh? – Piwo? – Phoenix nie chciał mi odpowiedzieć, po prostu poszedł do kuchni, zostawiając mnie zdezorientowanego jak diabli…

– Mil? – wyszeptałem. W jakiś sposób, w moim śnie na jawie, znalazła sposób, żeby oprzeć się o moje ramię, bez bycia zbyt zirytowaną, że ramię zostało dołączone do osoby, która właśnie na nią warczała. Jej głowa była ciężka, oddech płytki. Cholera, moje pytania musza poczekać aż wylądujemy. Przecież mieliśmy rok małżeńskiego szczęścia. To znaczy, jeśli będziemy żyć tak długo. Cholerna mafia.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 98

Smród papierosów uderzył w mój nos. Czekałam, aż głos się uspokoi i wtedy coś zapiekło w moją twarz. Mój wzrok oczyścił się na krótką chwilę. Choć nadal widziałam podwójnie, to było lepsze niż nic. – Obudź się, dziewczynko. Mrugnęłam jeszcze kilka razy, z ulgą, że to mój tato stoi przede mną, a nie jakiś szalony porywacz. Chociaż, dlaczego było tak ciemno? Kilku szorstkich mężczyzn stało wokół mojego taty, każdy z nich wyglądał gorzej niż poprzedni. Nie byli z naszej rodziny – większość z ich twarzy nigdy wcześniej nie widziałam. – Wygląda młodo. – Ochrypły głos powiedział zza mnie. – Jaka jest za nią cena? – Ach, za nią. – Mój ojciec się roześmiał. – Ona ma specjalną cenę. – O jakiej sumie mówimy? – Drugi mężczyzna zapytał. – Ostatnia kobieta, którą kupiłem była zniszczona, praktycznie zagłodzona na śmierć. – Powiedziałem specjalna. – Tata powtórzył. – Bo do niej przywiązana jest jedna rzecz, której wszyscy chcecie – i desperacko pragniecie. Pokój zamilkł, kiedy wzrok mojego ojca wędrował po pokoju, zatrzymując się na każdym po kolei, zanim w końcu opadł na mnie. – Część rodziny. Poślub ją, weź ją, a będziesz mile widziany w rodzinie De Lange, bez żadnych pytań. – Jak na to wpadłeś? – Ktoś odważny zapytał. – Jest moją córką. – Tato zachichotał. – Poślub ją, a będziesz drugi zaraz po moim synu. – Ale… to niemożliwe. Jeden z nas musi być urodzony w rodzinie. Nawet nie wszyscy zaprzysiężeni nie są nigdy w pełni szanowani i…

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 99

– Cisza. – Mój tato urwał. – Więc skłamiemy, powiemy, że jesteś kuzynem kuzyna, nikt nie musi wiedzieć, a na końcu nikogo nie będzie to obchodzić. Jesteśmy przecież De Lange. Każdy z was został wybrany do tego, co możesz zaoferować. Zapadła cisza. Mój ojciec odchrząknął. – Niech licytacja zacznie się od jednego i pół. – Jeden i pół? – zapytał mężczyzna z szorstkim głosem. – Milion – odpowiedział ojciec. – Czy słyszę dwa?

Łapałam powietrze, niemal zrywając się ze swojego fotela, gdy samolot uderzył o pas startowy. – Wszystko w porządku? – Chase wyszeptał po mojej lewej. – Uh, taaa. – Odchrząknęłam i spojrzałam w dół na ręce. – Latanie zawsze sprawia, że mam dziwne sny. – Byłaś w stanie śnić, w ciągu dwudziestu minut? Oparłam się o fotel. – Co mogę powiedzieć? Jestem wyjątkowa. – Posłałam mu szybki krzywy uśmiech i oblizałam nerwowo usta. – Taa. – Oczy Chase’a przenikały moje. – Naprawdę jesteś. Wow, czy mogę budzić się w ten sposób po każdym koszmarze? Mój oddech przyśpieszył. Byłam zła, że wystarczyło kilka słów pochwały i byłam gotowa do skoku na jego kości, przed wszystkimi. – Mil. – Uśmiech Chase’a się powiększył. – Jest ci gorąco czy coś? Jesteś całkowicie zarumieniona. – Gorąco – powtórzyłam. – Taaa, naprawdę gorąco. – Cholercia. Ktoś powinien uderzyć mnie w twarz jak najszybciej. Roześmiałam się nerwowo i zacisnęłam pas. Kolejne piętnaście minut lądowania niemal mnie zabiły. Za każdym razem, kiedy chciałam się odwrócić i powiedzieć coś do Chase’a, on patrzył dokładnie na mnie. I nie jednym z tych spojrzeń, które mówią: Hej dziwaku, na co do diabła się patrzysz? Nie. Bo jeśli to byłby ten rodzaj spojrzenia, to bym po prostu odwróciła go, przeinaczyła w wesoły sposób.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 100

Patrzył jakby był umierającym człowiekiem… mężczyzną, który był w odosobnieniu i właśnie dano mu świąteczny obiad. Ja, będąca obiadem i pieprzoną choinką. – Mil. – Gładki głos Chase’a najechał na mój spokój i już postrzępione nerwy. Mogę przysiąc, że jego język dotknął mojego ucha. – Hmm? – Udawałam, że to nie ma na mnie efektu. Ale niech to będzie wiadome tu i teraz, jestem straszną aktorką. – Nadszedł czas żeby wstać. – Kiedy jego słowa uderzyły do mnie, rozejrzałam się dookoła. Ludzie się rozproszyli, kiedy ja śniłam na jawie. Świetnie. Tego właśnie potrzebowaliśmy, mój zbawca był moim rozproszeniem. – Racja. – Roześmiałam się i machnęłam na niego, a potem starałam się wstać, tylko że byłam wciąż zapięta w pas. Z jękiem, sięgnęłam do zapięcia – ale zostałam prześcignięta przez masywną rękę Chase’a. Uśmiechając się, sięgnął w dół, gdzie był spięty i odpiął klamrę. Czułam to aż w palcach u stóp. Matko. Kochać. Umierać. Cholera. Gówno. Piekło. Burza. Powtarzałam te słowa raz za razem w głowie, kiedy jego ręka głaskała moje udo. Pas puścił, a ja zamarłam, sparaliżowana przez jego dotyk, i przegrywając walkę. Naprawdę nienawidziłam faktu, że wciąż odczuwałam mrowienie od jego palców. – Wstawaj. – Chase skinął, żebym wstała. – Rzeczy do zrobienia, ludzie do zobaczenia, życia do zrujnowania. – Wow, powinieneś być mówcą motywacyjnym – wymamrotałam pod nosem. – Nah. – Chase złapał moje ramiona i wyszeptał zza mnie. – Myślę, że zamiast tego jestem idealnie szczęśliwy z bycia twoim mężem. Co do diabła? Obróciłam się tak szybko, że niemal upadłam. Ale on łapał swoją torbę, więc nie mogłam zobaczyć jego twarzy, co znaczyło, że zostałam pozostawiona myślom, co miał na myśli, kiedy to mówił albo czy żartował. Duża część mojego serca błagała go, żeby żartował, bo jeśli nie, to inna część mojego serca, te dziesięć procent, które tak ciężko zainwestowałam, wiedziałam, że to tylko kwestia czasu zanim zmieni się w sto. I nie byłam pewna czy przeżyję tego typu transformację.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 101

Zameldowaliśmy się w hotelu bez żadnych problemów. Frank i Luca zdecydowali zagrać przed wielkim spotkaniem. Coś jeszcze o czym Mil nie udało wspomnieć. Mieliśmy spotkanie tego samego dnia, kiedy przyjechaliśmy. Co za cholernie światła myśl to była? Wyczerpanie nie wróży dobrze negocjacjom albo pozyskiwaniem informacji, a ja wciąż nie byłem do końca przekonany, że powinniśmy rozmawiać z żoną pieprzonego Ojca Chrzestnego wszystkich. Dobra, więc może on nie był faktycznie Ojcem Chrzestnym, ale czułem się jakby był. Zwłaszcza, kiedy znasz fakty. Był urodzonym nieśmiertelnym Sycylijczykiem, z mnóstwem pieniędzy i zdolnością przetrwania nie jednej, a siedmiu kul w czaszce – wszystkie w innych okolicznościach, ale wciąż. W mojej książce, to czyniło z niego pieprzonego wampira, albo cholernego diabła, którego nawet Szatan nie chce jeszcze w piekle. Westchnąłem i wcisnąłem przycisk dwudziestego pierwszego piętra. – Brzmisz na sfrustrowanego. – Nixon powiedział to z tak radosnym znam–to–wszystko przegięciem, że musiałem liczyć do pięciu zanim odpowiedziałem głosem, który brzmiał chłodno i refleksyjnie. – Taa, cóż, nie uprawianie seksu robi to z ludźmi. – Dobra, to był cios poniżej pasa, ale nie obchodziło mnie to. Mil sapnęła obok mnie, kiedy wzrok Trace utrzymywał się w podłodze. Oficjalnie zrobiłem to tak niezręcznym, że nawet nie miałbym nic przeciwko, jakby winda uderzyła o ziemię. – Zwal to na alkohol. – Tex wymamrotał za nami, kiedy Mo pchnęła go w obrzydzeniu. Uśmiechnął się. – Zwal to na al…al…al… – Naprawdę strzelę ci w dupę, jeśli wciąż będziesz śpiewać. – Nixon warknął. – Whoa. – Tex podniósł ręce. – Odkąd wy dwoje macie kije w dupach? Serio, rozchmurzcie się.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 102

– Powiedział koleś z dwiema malinkami. – Mo wymamrotała. Tex zrobił krok w tył i ustawił ciało tak, jakby bronił się przed uderzeniem. Jego maska opadła na krótką chwilę, twarz wykręciła się w agonii, kiedy błagał. – Już ci mówiłem, to było… – Wiemy czym są malinki. – Mil powiedziała niecierpliwie, kiedy winda zadzwoniła i zatrzymała się na osiemnastym piętrze. Drzwi się otworzyły. Mężczyzna w okularach przeciwsłonecznych wszedł do środka. Natychmiast byłem w pogotowiu, nie dlatego że miał okulary, ale kiedy nacisnął przycisk, to było piętro nad nami. I dlatego, że tatuaż na jego ręce głosił Familia. – Jesteś tu od jakiegoś czasu? – zapytałem, starając się nawiązać pogawędkę. Oczy Nixon’a się zwięzły na kolesiu, kiedy stał po środku nas wszystkich. – Kilka dni. – I jak jest? – Co? – zapytał koleś. – Pobyt – powiedziałem powoli. – Jak twój pobyt tutaj? Spojrzał w dół na ziemię, jego ręce powoli przesunęły się na tył. Nixon i ja nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, ale Tex już to miał. Chwycił ręce faceta i pchnął go na drzwi, przeszukując jego ciało. – Aw, tylko jeden pistolet? – Z prychnięciem śmiechu, Tex upuścił go. Broń wylądowała na czerwonej wykładzinie z głuchym łoskotem, odbiła się i zatrzymała. – Żadnych noży? – Potrząsnął głową, jego usta wygięły się w niesmaku. – I tylko jeden pistolet? Czy ty masz dziesięć lat? – Tex… – Nixon ostrzegł. – Jeden pistolet. – Tex powtórzył, jakby nie mógł w to uwierzyć. – Nie jest nasz. Nasi mają przynajmniej trzy… i nie jest De Lange. – Skąd wiesz? – zapytała Mil. – Um, bo nie wystrzelił żadnej kuli, a ty wciąż stoisz – odpowiedział Tex. – I dlatego, że jest za mały. Koleś przeklął. Najwidoczniej nie lubi być nazywany małym. – Stawiam, że… – Tex wyciągnął portfel faceta, wciąż przyciskając go do drzwi. – Bingo. Nie Włoch, ani nic. Po prostu śmieć, który chce być zaprzysiężony. Czyż nie tak, Williamie Herald? Hmm? Co to w ogóle za nazwisko? Równie dobrze mógłbyś być Johnem Smithem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 103

Nikim. – Tex puścił go i uśmiechnął się szyderczo. – Masz dobry kawałek mięska czekający na ciebie w domu? Założę się, że dobrze smakuje… – Zamknął swoje oczy. – Zgadnij co robię? Wyobrażam sobie małą panią Herald w moich ustach, cholera czy to… Wiliam ryknął i walczył z Tex’em, ale Tex był zawodowcem. Tylko pchnął kolesia na ścianę i westchnął. – Już się tobą znudziłem. Och cholera, mam nadzieję, że nie zacytowałem właśnie twojej żonki. Powiedziała ci to tego ranka przed owinięciem ust wokół twojego najlepszego przyjaciela fiu… – Tex. – Nixon wywrócił oczami. – Wystarczy. – Wcisnął przycisk stopu w windzie i skierował swój gniew na Williama. Rzecz o Nixonie? Kiedy był wkurwiony? Lub zdobywał informacje? Mogłeś poczuć zmianę powietrza z jego frustracji. To jak siedzenie na zewnątrz tuż przed burzą z piorunami. Wyprostował się w pełni i zmrużył oczy na Williama, przechylając głowę w drapieżny sposób. – Pracujesz dla Campisich? Uśmiechnąłem się z rozbawieniem i pociągnąłem Mil do boku, kiedy facet jąkał. – Nie przypominam sobie tego nazwiska. – Kropla potu spadła z czoła Williama, kiedy utkwił wzrok w guzikach windy, najpewniej zastanawiając się czy mógł wcisnąć przycisk bezpieczeństwa, żeby znów winda ruszyła. – Słodko. Jest przerażony. – Przechyliłem głowę. – To twoje pierwsze zadanie? Zakraść się do windy z wielkimi, złymi Abandonato i zdobyć jakieś informacje? William przełknął konwulsyjnie, nie odpowiadając. – Jest cichy – wymamrotał Tex. – Dam mu to. Nixon nacisnął ponownie przycisk stop i winda ruszyła. – Ty, gówno zamiast mózgu. – Parsknął śmiechem. – Idziesz z nami. Nixon szybko odrzucił głowę i roześmiał się, a potem wskazał na kamerę w rogu i wykonał ruch jakby facet wypił za dużo i znów się roześmiał. Herald zbladł, jego usta drżały. – Ale, ale…11 Uderzyłem go w szczękę. Osunął się na podłogę. – Agresywny. – Mil skinęła.

11

Kurde za dużo kreskówek, ale takie powtarzanie „ale, ale, ale, ale…” zawsze kojarzy mi się z Fretką z Fineasza i Ferba:D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 104

– Zawsze. – Trace przytaknęła. – Jak dzieci na podwórku. Masz ochotę na wino? To może trochę potrwać. – Nie zapomnijcie o mnie! – Mo krzyknęła zza wszystkich. W chwili kiedy drzwi się otworzyły, dziewczyny poszły do apartamentu Nixon’a. Nixon wyciągnął swój telefon i warknął do niego. – Sergio, jesteśmy w Hard Rock, windy, ochrona, taa bałagan, poradź sobie z tym, bo dlaczego nie? Zakończył połączenie, jego oczy były jasne, koncentrujące się na moich. – Więc, jak sądzę przesłuchujemy go w moim apartamencie dla nowożeńców? – mruknąłem, ciągnąc drania na nogi. – Pierwszy rok małżeństwa – przesłuchania. Taaa, brzmi w porządku. – Tex się roześmiał. Wywróciłem oczami i pomogłem kolesiowi stanąć na nogi, starając się cholernie nie patrzeć na tyłek Mil, kiedy odchodziła. – Ciekawe. – Nixon przeciągnął swoją kartę. – Co? – Będąc tak małym, William Herald był cięższy niż piekło. – Pożądasz dziewczynę, która nie jest moja. – Co? Lubisz to? Uśmiechnął się, przesuwając kolczyk po zębach. – Uważam, że to cholernie zabawne i, tak żebyś wiedział, cieszę się, że nie muszę cię zabić. – Też cię kocham, bracie. – Bracie? – zapytał koleś, jego słowa były niewyraźne. Tex uderzył go ponownie. Jego pięść uderzyła kolesia w szczękę tak mocno, że słyszałem łamaną kość. – Dzięki stary. Uśmiechnął się szeroko, oczy miał szalone z podniecenia. Ah, kochał zabijać. – Od czego są przyjaciele. Zaciągnęliśmy Williama przez resztę korytarza do pokoju i włączyliśmy światła. Bonus: Hard Rock Hotel miał szalone–ciemne oświetlenie i czerwone dywany. Krew? Żaden problem. Oczywiście były używane dla gwiazd rocka zaśmiecających miejsce.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 105

Nixon umieścił Williama w fotelu i zaczął go wiązać. – Pozwól mi. – Strzeliłem knykciami. – Bo? – Brwi Nixona wystrzeliły. – Bo byłem poważny na temat seksu, i jeśli ta przeklęta kobieta przygryzie swoją wargę jeszcze raz, wyskoczę przez okno w moim pokoju hotelowym. Nixon skinął, jego śmiech odbijał się echem w pustej przestrzeni. – Proszę bardzo, gwiazdo rocka.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 106

Z powodu krwawego przesłuchania w moim apartamencie – dziewczyny i ja rozładowałyśmy wszystko w pokoju Nixona i Trace. To był przestronny pokój, z czerwonym i czarnym dywanem i oknami sięgającymi podłogi z widokiem na ulicę. Wczesnym popołudniem, w świetle, wszystko wyglądało trochę nudno, nie tak jak pamiętam, że wyglądało Vegas. Ale znowu, byłam młodą, głupią i, oczywiście, niewinną dziewczyną, zakochaną w zielonookim chłopaku, który myślałam, że mógłby uratować mnie od mojego gównianego życia. Niesamowite jak historia się powtarza. – Wina? – zawołała Trace. Odwróciłam się i skinęłam. Trzymała butelkę w powietrzu i się uśmiechała. – Mówię wam, że zjemy każde cholerstwo z tej mini lodówki i dopiszemy to do rachunku Tex’a. – Mo powiedziała z goryczą, choć przynajmniej się uśmiechała. – Możemy to zrobić – zgodziłam się. – Ale to nie tak, że to zrobi jakiś wielki debet na jego koncie w banku. Obie dziewczyny gapiły się na mnie jakbym właśnie powiedziała, że to ja jestem głosem Shrek’a i pochodzę ze Szkocji. – Uh, Mil? – Oczy Trace ściągnęły się razem z niepokoju. – Tex… – Zostaw to. – Mo urwała. – Co? – Rozkrzyżowałam ręce i podeszłam do łóżka. – Tex co? Oczy Trace skakały między mną i Mo jakby starała się o pozwolenie od Mo, żeby powiedzieć mi historię życia Tex’a. – Dobra! – Mo wyrzuciła ręce w powietrz. – On nie jest jak my.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 107

– Jakby był kosmitą? – powiedziałam żartując. Trace zachichotała, kiedy otwierała wino i zaczęła nalewać je do małych lampek. – Racja. Jest kosmitą. Po prostu zostawmy to tak. Mo wzięła swoje wino od Trace i przeklęła. – To była wielka rzecz, ja i Tex. My będący razem. Mój własny ojciec był przeciwko od początku, ale przecież nie był moim prawdziwym ojcem, ale wciąż. Byłam taka podekscytowana, kiedy… – Jej dolna warga zadrżała i spojrzała w swoje wino. W pokoju było gęsto od napięcia. Nie byłam pewna czy powinnam coś powiedzieć, żeby to jakoś polepszyć, czy pozwolić jej się tego pozbyć. Zerknęłam na Trace. Pokręciła lekko głową i podała mi mój kieliszek. Wzięłam łyk i czekałam. Mo westchnęła. – Zwykliśmy się razem bawić. – Ty i Tex? – Upiłam więcej wina. Cholera, zazdrościłam chłopakom. Przynajmniej nie byli świadkami emocjonalnego załamania. Nie wiedziałam co powiedzieć, żeby to jakoś polepszyć bo prawda była taka, że nie znałam Mo wystarczająco dobrze, żeby wyciągać karty najlepszego przyjaciela i owinąć ramiona wokół niej. I nie znałam Tex’a w ogóle; w związku z tym, mogłam rozmawiać o nim i przywiesić jego twarz na ścianie, jako cel do ćwiczeń. To zostawiało mnie w tej niezręcznej pozycji, miny dziewczyny, kiedy wiesz że jesteś trzecim kołem, ale zostawienie tego oznacza oczekiwanie bez celu i będziesz zawsze się przeklinać za siedzenie z boku i przyglądanie się. A szczerze, pierwszy raz w moim życiu, potrzebowałam przyjaciół, pragnęłam ich. Potrzebowałam ich. Potrzebowałam ich mocno. – Taaa. Bawiliśmy się w chowanego cały czas. Wiem, że to głupie, ale kochałam uczucie, że mnie szuka, to sprawiało, że czułam się ważna, wiesz? Jakby, jakbym była skarbem, który czeka aż go odkryje. Najlepszą częścią było, że zawsze wiedziałam, że jest tam dla mnie. Na koniec, to byłam ja i Tex. Dorastaliśmy w ten sposób. Byłam zgubiona – on mnie odnajdywał. To nie zajęło nam wiele czasu, żeby zacząć rozwijać uczucia. Nawet wtedy nie miałam pojęcia jak dużo mojej duszy już posiada, dopóki nie było za późno. Przełknęłam. Historia była zbyt znajoma. Ona i Tex, ja i Chase. To było paraliżujące, wiedzieć, że inna ludzka istota trzyma klucze do twojego serca i duszy. Bezradne. To zostawiało cię bezbronnym, ponieważ kontrola przechodziła w ręce innej osoby, a ty musiałaś zdecydować na ile wiarygodne były te ręce. Tylko, że to nie miało znaczenia, bo na koniec, jeśli ręce upuściły klucz, jeśli namieszały – nawet raz – twoje serce będzie na zawsze stracone, nigdy więcej otwarte.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 108

Tak się czułam z Chase’m. Jak czuła się Mo z Tex’em, i zakładając, jak czuła się Trace wobec Nixon’a. Mieli tak wiele cholernych kawałków nas, że utrata ich byłaby jakbyśmy traciły siebie. Jak człowiek może kiedykolwiek się z tego podnieść? – Mo? – Trace odchrząknęła. – On wróci, obiecuję. Tex jest po prostu – inny. Potrzebuje czasu, żeby się dostosować. – Miał pięć cholernych lat, żeby się przystosować, Trace. – Przystosować? – szepnęłam głośno. Cholera. Totalnie miałam zamiar zadać to pytanie w mojej głowie. Obie, Trace i Mo, odwróciły się z pustym spojrzeniem. – Naprawdę nie wiesz kim jest Tex? Po wszystkim co się dzieje? Nie udajesz głupiej? – zapytała Mo, jej twarz była niewierząca. – Nie. – Potrząsnęłam głową. – Ludzie, chodziłam do szkoły z internatem przez pół mojego życia. To była tort… – Mój głos opadł. Nie musiały znać mojej przeszłości, powodów, dla których robię to, co robię, będąc tym kim jestem. Mo skinęła. – I tak się dowie jutro. Jest w porządku. Po prostu… po prostu jej powiedz. Zamierzam skorzystać z łazienki. Mo wstała i przeszła krótką drogę do łazienki, zamykając drzwi za sobą. Wstałam z łóżka i kroczyłam. – Przepraszam, nie miałam zamiaru przeszkodzić, albo… – W porządku. – Trace machnęła na mnie. – Ale będziesz potrzebować więcej wina. – Złapała mój kieliszek i napełniła go do pełna. – I polecam siedzenie. Przepraszam. Naprawdę myślałam, że wiesz. – Wiem, co? – Dobra, serio. Zamierzałam stracić rozum i zacząć strzelać do rzeczy. Mo wzięła długi łyk i przygryzła swoją dolną wargę, jej oczy wypełniły się… czymś. Czy to był strach? – Mil… Tex jest biologicznym synem Vito Campisi. Wino wypadło z mojej dłoni na krwawo–czerwoną podłogę. To zdarzyło się w spowolnionym tempie, wino upadło na podłogę, mój krzyk, a później zobaczyłam to ponownie, krew. Cholera, tu było tyle krwi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 109

– Mil! – Trace pchnęła mnie z dala od wina gdyż poplamiłam swoje jeansy. Stałam nieruchomo. Niezdolna do myślenia wystarczająco trzeźwo, żeby powiedzieć cokolwiek, albo zrobić cokolwiek – gapiłam się. – Pójdę po ręcznik. – Trace przeklęła. Czas wciąż mijał powoli, więc nie byłam pewna czy nie było jej pięć sekund czy pięć minut, ale wkrótce, biały ręcznik zakrył bałagan: czerwień wina sączyła się przez biel ręcznika, mocząc każdą nitkę, aż ręcznik był tak piekielny jak ciecz, która go wypełniała. Kiedyś byłam taka jak ten ręcznik. Biała. – Może powinnaś usiąść. – Trace pchnęła mnie na łóżko, kiedy Mo wróciła z łazienki, jej oczy były spuchnięte. – Wow, przyjęłaś to dobrze. – Mo wytarła policzki i uśmiechnęła się przez świeże łzy. – Jego syn? – Powtórzyłam. – Ale… – Przedstawię ci skróconą wersję. – Mo przerwała. – Tex był odesłany, kiedy był naprawdę mały, żeby zostać z naszą rodziną. Jakaś wojna mafii czy coś rozerwało na strzępy Sycylię, a oni myśleli w swojej zajebistości, że rodzina Campisich będzie bezpieczniejsza w Ameryce, z jedną z najbardziej wpływowych rodzin w stanach. Trace przyłączyła się do nas na łóżku cicho, kiedy Mo kontynuowała historię. – Nie wiem co dokładnie się stało. To znaczy, wszyscy wciąż byliśmy w pieluchach, ale rozejm został złamany przez jedną z rodzin – albo Campisich albo Abandonato. Nikt tak naprawdę nie wiedział, ale na koniec, um… na koniec, Tex został dopóki nie był wystarczająco duży, żeby dokonać własnego wyboru. Widzisz, on tak naprawdę nie znał swojej własnej rodziny. Znowu, nie znam całej historii. Niektórzy mówią, że Abandonato ukradli dziedzica i spowodowali totalną wojnę – inny zabawny powód, że nie dogadaliśmy się dokładnie z Campisimi, ale to było przez Lucę, sługę, jeśli wolisz. Skinęłam głową, biorąc chwilę, żeby przetworzyć to, co właśnie powiedziała. – Ale co było pięć lat temu? Mówisz, że miał pięć lat na dostosowanie. – Racja. – Mo pociągnęła znowu nosem. – Dzięki mojemu dupkowatemu ojcu, nikt nie powiedział Tex’owi – ani nikomu z nas – aż zrobili to pięć lat temu. Ale wtedy wybór został dokonany praktycznie za niego. Odwrócić się od rodziny, którą zna całe życie, nigdy nie zobaczyć jej ponownie, przenieść się na Sycylię i zająć swoje miejsce… albo zostać. – I być odciętym. – Trace zakończyła. – Odciętym? – Powtórzyłam. – Co to w ogóle oznacza? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 110

– On nie jest Abandonato, i nie jest technicznie Campisi… To znaczy, zgaduję, że jest. Krew i tak dalej. Nie jest jednak przez nich uznawany. Tex jest zaprzysiężonym członkiem mafii. Jego prawo urodzenia jest bardziej niebieskie niż kogokolwiek w Ameryce, ale twierdzą, że to oznacza… – Stratę wszystkiego – skończyłam. – Więc został. – I zarabia ładnie. – Mo powiedziała mocno. – Ale nie tak jak zasługuje. Po kilku chwilach ciszy, zachichotałam. Oczy Trace i Mo wypełniły się przerażeniem, ale nic nie mogłam na to poradzić. – Po tym wszystkim, wciąż chcesz zjeść wszystko z mini baru i obciążyć tym jego kartę? – Hej. – Mo lekko się uśmiechnęła i zaczęła się śmiać. – Mógłby być pieprzonym świętym, a ja wciąż bym obciążyła tym jego kartę. Ten koleś jest bólem w dupie! – Ale wciąż go kochasz. – Trace uśmiechnęła się, klepiąc nogę Mo. – Przyznaj się. – Niczego nie przyznaję. – Mo zamknęła oczy i skrzyżowała ramiona, a potem z głośnym śmiechem, powiedziała: – Poza… Zerkam na te głupie M&Msy od dziesięciu minut. Nie obchodzi mnie kto za nie zapłaci. Potrzebuję jedzenia. Zbyt wiele łez wylałam, a czekolada leczy wszystko. – I wino – dodałam. – Czekolada i wino. – I gorący faceci. – Trace mrugnęła do mnie. – Dziwne, bo żaden gorący facet nie przybliża cię do czekolady i wina? Ale po tym jak z nimi skończysz, po całym tym wstręcie do siebie, czołgasz się z powrotem do seksownego sześciopaka z głupim uśmiechem na twarzy i gwiazdkami w oczach. – Hmph. – Wszystkie powiedziałyśmy razem. Wzięłam łyk wina z butelki. – Mówiąc o sześciopakach. – Trace odchrząknęła. – Jak tam Chase? Wino parsknęło z moich ust, lądując na czerwonej podłodze. Ciemny dywan nasiąknął natychmiast, zostawiając dużą, mokrą plamę, która wyglądała bardziej jak woda niż coś innego. – Jeśli będzie tak dalej, będziemy musiały zapłacić odszkodowanie. – Mo potrząsnęła głową. – A jesteśmy tu od jakiś piętnastu minut. – Taaa. – Zgodziłam się. – Szkody chłopców będą krwią. Wszystkie popatrzyliśmy na siebie i zaczęłyśmy śmiać się znowu. – Ale znowu. – Ukradłam M&Msa od Mo. – To Vegas. – Za Vegas! – Trace wzięła butelkę wina z moich rąk i podniosła ją w powietrze. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 111

– Za sześciopaki! – Mo podniosła M&Msy. Obie dziewczyny gapiły się na mnie, czekając. Roześmiałam się i podniosłam mojego jednego M&Msa w powietrze. – Za najbardziej szalony miesiąc miodowy w historii.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 112

– Wystarczy, Chase. – Szarpnąłem go od krwawej miazgi i w pół zniekształconego ciała. Ale Chase pochylił się znowu do twarzy Williama. – Powiedziałem… – Chwyciłem go za ramiona i pchnąłem do Tex’a. – … że wystarczy. – Wybacz. – Chase odsunął się od szczurowatego drania, uśmieszek samozadowolenia był na całej jego twarzy. – Nie słyszałem cię. – Moja dupa. – Tex powiedział z rogu, uśmiechając się jak idiota, kiedy zajmował miejsce Chase’a i wyciągał nóż sprężynowy. – Teraz, możemy to zrobić łatwiejszą drogą. – Wskazał na siebie. – Albo trudniejszą drogą. – Wskazał na mnie i się uśmiechnął. – A słowo mądrości? Zawsze wybieraj prostsze. William splunął Tex’owi w twarz. Ze śmiechem, Tex wytarł twarz, podając mi nóż, a potem odszedł do barku i nalał sobie drinka. – Jest cały twój, stary. Uśmiechając się, pociągnąłem tego dziwaka na nogi i zaciągnąłem go do łazienki. – Nie masz ochoty na rozmowę? Myślisz, że jesteś twardy? Mafijny twardziel? Rzuciłem go o ścianę, jego głowa uderzyła w płytki. Po drugim uderzeniu, krew zaczęła płynąć z tyłu jego głowy. Pochyliłem się i warknąłem. – Obrzydzasz mnie. Na jego plus, facet nawet nie krzyknął. Może chciał umrzeć, może mu nie zależało, ale nie mogłem brać takiej opcji. Musiałem wiedzieć na pewno dla kogo pracował, bo jeśli to nie byli Campisi, ktoś inny śledzi każdy nasz ruch. Kopnąłem tył jego kolan i pchnąłem go pod prysznic, wskazując na Chase’a, żeby trzymał go przy podłodze. Chwyciłem myjkę i wsadziłem w usta Williama Herald’a i wtedy włączyłem wannę z jacuzzi. Ręce Chase’a były po obu stronach ciała William’a, trzymając go w dole, kiedy się krztusił i łapał powietrze. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 113

– Wystarczy – powiedział Tex zza mnie. Najwyraźniej zrobiłem wystarczająco, jeśli Tex był głosem rozsądku. To zdarzało się raz na dziesięć lat. Zakręciłem wodę i wyciągnąłem myjkę z jego ust. – Gotowy żeby mówić? Wystarczy proste kiwnięcie. Nienawiść kapała mu z oczu. Przechyliłem głowę na bok. – Imponujące. Z pomrukiem, pchnąłem go ponownie i skinąłem na Chase’a, żeby trzymał jego szczękę otwartą, kiedy odkręcałem wodę, tym razem trzymałem ją dwa razy dłużej. Ciało William’a zaczęło się trząść. Przeklinając, zakręciłem wodę i wyciągnąłem szmatkę po raz drugi. – Pamięć wciąż rozmyta? Czy myślisz, że możemy mieć małą, miłą pogawędkę? Powiem ci coś. – Stuknąłem jego twarz moją ręka. – Naleję ci nawet drinka, a kiedy skończysz rozlewać swoje wnętrzności, umieszczę cię w jednym z milszych pokoi w hotelu, William. Jak to brzmi? Mogę nawet wysłać ci miłą prostytutkę, kogoś z klasą, może dwie. Cholera, przyślę ci trzy. Smarki zmieszane ze śliną spływały w dół brody William’a na jego pierś. Skinął dławiąco głową. Chase podniósł go, stawiając na nogi. Poszliśmy w ciszy do głównego pokoju i nalaliśmy każdemu drinka. Kiedy podawałem naszemu gościowi whiskey, ledwo mógł ją trzymać w ręce, nie mówiąc już o piciu, nie wylewając go na całą twarz. Może za bardzo go zmasakrowaliśmy. Albo może był naprawdę dobrym aktorem. – Gadaj. – Wyciągnąłem pistole i wycelowałem w jego twarz. – Albo skończę to tu i teraz. – Zabijesz mnie nie wiedząc kto mnie przysłał? – William groził, jego głos był zachrypnięty. – Absolutnie. – Roześmiałem się. – Czym jest jedna osoba mniej na świecie? Cholera, czymże jest jeden zatrudniony facet mniej? Jesteś do zastąpienia, nawet dla ludzi, dla których pracujesz. Nie znaczysz absolutnie nic. Cholerna szkoda, wątpię czy ktokolwiek będzie opłakiwał twoje odejście. Dziesięć dolców, że kiedy pochowam twoje ciało na pustyni, ludzie nie wypełnią nawet na policji zgłoszenia o zaginięciu przez kolejne dwa tygodnie. Jego oczy obudziły się do życia, dolna warga drżała.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 114

– Aw. – Przechyliłem głowę. – Czy zraniłem twoje uczucia? Uderzyłem bolące miejsce w tym chciwym serduszku? Pozwól mi być jasnym. – Zniżyłem głos. – Nie liczysz się. Nigdy nie liczyłeś, i nigdy nie zaczniesz. Jesteś żartem. Idiotą, aktualnie. Powiedz mi, ile zapłacili ci za szpiegowanie nas? Czy choćby powiedzieli ci z kim masz do czynienia? O ile jesteś zainteresowany, jestem sędzią, ławą przysięgłych i katem, a jedyną modlitwą jaką masz, to o to czy wyjdziesz z tego hotelu żywy. Jak to jest, ja debatuję czy powinienem czy nie wyciąć ci język najpierw czy zacząć od dłoni. To forma sztuki, wiesz… łamanie najmniejszych kości w czyiś palcach. Chcesz mieć pewność, że pękną pod takim kontem, żeby wyrządzić jak najwięcej bólu i uczynić osobę zupełnie bezużyteczną. Noga mężczyzny się zatrzęsła, kiedy strumień szczyn lał się po jego nogawce, przez but i tworzyły kałużę na podłodze. – Biorę to za tak, więc? – Uśmiechnąłem się. – Czujesz się jakbyśmy mieli miłą, długą pogawędkę? – T… tak – wyjąkał. – Nie wiedziałem. – Wiedziałeś? – Nie powiedzieli kim jesteście. Nie wiedziałem kim jesteście – powtórzył. – Brałem dorywcze prace przez lata dla niego. Zrobiłem tatuaż po pierwszej. Powiedział, że jestem częścią rodziny, a to miał być ostatni test. On. Najpierw mówił oni, teraz on. Dlaczego? Sortowałem ten skrawek informacji w mojej głowie i zapytałem: – Ile lat? – Sześć może siedem. – Jesteś stąd? – Wyszczerzyłem zęby i się pochyliłem. Skinął głową, usta mu ponownie drżały. – Nigdy nie spotkałem głównego kolesia. Moje rozkazy zawsze pochodziły od kogoś innego. – Nazwisko? – Nie wiem. Odbezpieczyłem pistolet i docisnąłem go w jego czaszkę. – Nazwisko? – Nie wiem! – William piszczał, jego zęby zaczęły szczękać niekontrolowanie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 115

Wywracając oczami, wstałem z fotela i powoli zbliżałem się do niego. Z pomrukiem, wyciągnąłem ramię Williama i wykręciłem ją dopóki nie usłyszałem jak wyskakuje ze stawu. – Nazwisko? Facet zaczął krzyczeć. Zasłoniłem jego usta ręką, tłumiąc dźwięk. – Możesz mnie zabić. – Sucho próbował. – Możesz mi grozić… wszystko co wiem, szło od Angel’a Santiago, ale myślę, że to zmyślone nazwisko. – Bez jaj. – Rzuciłem go na podłogę i wytarłem ręce w jeansy. – Hej. – Tex wskazał zegarek w pokoju. – Nasze spotkanie jest za kilka minut. Jakie są twoje rozkazy? Wzruszyłem ramionami. – Weźmiemy go ze sobą. Jeśli pracuje dla Campisich, przynajmniej zobaczymy jakieś rozpoznanie na jego twarzy. Jeśli nie, zamkną go w pokoju, postawią kilku ludzi na zewnątrz i pozwolą mu zjeść ostatni posiłek. William cicho biadolił ze swojego miejsca na podłodze. Kimkolwiek był, najwidoczniej nigdy wcześniej nie był łamany. Ten koleś był już martwy, a nawet o tym nie wiedział. – Nie zabiję cię. – Wywróciłem oczami. – Przestań być taki dramatyczny. Uwierz mi, jeśli chciałbym twojej śmierci, twoja dupa byłaby martwa. – Podnosisz na duchu. – Chase skinął z aprobatą. – Zawsze. – Strzeliłem knykciami i rozciągnąłem ręce nad głową. Tex ziewnął z rogu. – Powinienem zadzwonić do dziewczyn? Miękkie pukanie dobiegło od drzwi. Pokręciłem głową wokół. – Kurwa. – Podniosłem rękę i gestem nakazałem chłopakom być cicho, kiedy szedłem do drzwi i zerkałem przez judasza. – Oczywiście. – Wywróciłem oczami i otworzyłem je szeroko, kiedy dziewczyny wchodziły. Oczy Trace się wyszczerzyły, kiedy patrzyła na Williama. Musiałem jej to przyznać, nawet nie drgnęła. Facet był w absolutnym bałaganie. Zwichnięte ramię. Opuchnięte oczy, krew płynąca z różnych części jego ciała i oczywiście wciąż śmierdział szczynami. To naprawdę był widok. Trace westchnęła, przyciskając palce do czoła krótko, zanim błysnęła mi pewnym siebie uśmiechem. Boże, kochałem ją. Kochałem ją za radzenie sobie z tym, za nie uciekanie z krzykiem, za ufanie mi. A najbardziej? Za widzenie tego okropieństwa i kochanie mnie mimo wszystko. Mo była przyzwyczajona do tego typu scen. Patrzyła na swoje paznokcie, kiedy Mil ominęła ją i patrzyła z ciekawością.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 116

Twarz Williama wzdrygnęła się wystarczająco, żeby mnie zatrzymać, wzrok miał wbity w Mil. – Co? Rozpoznajesz ją? Potrząsnął głową gwałtownie. Zanim ktoś mógł cokolwiek powiedzieć, złapałem Mil za łokieć i przysunąłem ją do jego twarzy. – Pomyśl naprawdę mocno. – Nixon! – Chase krzyknął rozpaczliwie. – Puść ją. – Myśl. – Ścisnąłem jej rękę, powodując lekki skowyt bólu, wydostający się z jej ust. Kątem oka, dostrzegłem Chase’a, wpadającego na mnie. Kiedy Tex starał się go odsunąć, oczy faceta wypełniły się łzami i wtedy zamknął je, kiedy jedna łza spłynęła w dół jego policzka. Piekło go nie łamało, ale atrakcyjna dziewczyna sprawiła, że płacze? – Nie rozpoznaję cię – wymamrotał, niemal jakby mówił do siebie. Puszczając Mil, czekałem aż powie więcej. – Była dużo młodsza w tamtym czasie. Mil spojrzała na Williama zmieszaniu. – Przepraszam. Nie znam cię. – Tak jest prawdopodobnie lepiej – wyznał mężczyzna. – Poza tym, spotkaliśmy się w bardzo… nietypowych okolicznościach. – Dwie minuty. – Skinąłem. – Podaj nam skróconą wersję. – Wiesz kim ona jest? – Mężczyzna prychnął, patrząc ze mnie na Mil. – Oczywiście, że wiem kim ona jest. – Czułem, że nadchodzi ból głowy. – Ale chcę wiedzieć skąd ty wiesz. – The Cave – powiedział prosto. – Wszyscy wiedzą. – The C… Cave. – Dolna warga Mil drżała. – Dlaczego… – Jej twarz zrobiła się kompletnie blada i myślałem, że zemdleje. Zamiast tego odsunęła się ode mnie i uderzyła go w szczękę, nokautując go. – Gorące – wymamrotał Tex, krocząc w tą i z powrotem, jak lew w klatce. Walki zawsze sprowadzały go na krawędź, jakby wziął odrobinę adrenaliny i był gotowy na więcej. – Mil… – Chase był obok niej w mgnieniu oka. – O co chodziło? Jej usta wciąż się trzęsły, ale zmusiła się do uśmiechu i wzruszyła ramionami. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 117

– Nie mogłam pozwolić wam, chłopcy, na całą zabawę. Czy nie mamy spotkania? Jej wzrok spotkał mój i utrzymała go. Dobra. Wyciągnę to z niej później. – Nie chcemy się spóźnić! – Tex, weź ciało. – Rozkazałem. – Dlaczego mam nosić dodatkowy ciężar? – jęknął. – Um. – Mo uniosła brodę w jego kierunku i odwróciła się. – Bo jesteś dupkiem. Czy to nie to robią? Coś jak muł do dźwigania? Twarz Tex’a wykrzywiła się w bólu, kiedy stał nieruchomo na środku podłogi, czekając aż Mo cofnie te słowa. Pokój wypełniła niezręczna, pełna napięcia cisza. To było tak, jakby zassała całe życie z jego duszy i wrzuciła go w ciemność. Ale to nie było w porządku. Czy to nie on spieprzył? Moja głowa bolała tylko starając się to rozwiązać. – Po prostu… zrób to. – Chase uderzył Tex’a w plecy. – Dobra? Tex strzelił knykciami kilka razy i podniósł faceta. – Pytanie – powiedziała Trace, kiedy szliśmy korytarzem. – Jak do diabła zamierzamy paradować z ciałem jak to, nie zostając złapanym? – Koleś. – Chase przerwał. – To Vegas. Takie gówno zdarza się każdego dnia. Uwierz mi, wszystko co musimy powiedzieć, to że się upił i wdał w bójkę w barze. Sprawa zamknięta. – Serio? – Trace złapała moją dłoń mocniej. – To wszystko? Weszliśmy za róg i czekaliśmy na windy. Spotkanie miało się odbyć w drugiej wieży, co oznaczało, że musimy iść dobre pięć minut przez resztę hotelu. Winda się otworzyła. Mężczyzna w okularach zerknął na nas i mrugnął. – Ciężka noc? Uśmiechnąłem się. – Nawet nie masz pojęcia.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 118

Zacisnęłam ręce za plecami, żeby się nie trzęsły. Nie rozpoznawałam mężczyzny. Ale znowu, nie rozpoznałabym, żadnego z mężczyzn. Celowo pchnęłam pamięć tak głęboko w podświadomość, że nawet psychiatra by jej nie wyciągnął. The Cave. Moje ciało się wzdrygnęło – czułam zimno i gorąco jednocześnie. Ściany w windzie groziły zamknięciem. Każdy oddech, który wzięłam, pozostawiał mnie potrzebującą więcej, jakbym nie mogła złapać oddechu nawet jeśli próbowałam. Napięcie było gęste, czyniąc to gorszym. Ręce Chase’a były na mojej talii i nie mogłam sobie poradzić. Zamierzałam spotkać Tanyę, Chase mnie dotykał i The Cave. Boże, zapomniałam o The Cave. Śniłam o tym, ale nie wiedziałam, albo nie chciałam wierzyć, że to było… prawdziwe. Wypchnęłam to. Mając nadzieję, że zaprzeczanie istnienia prawdy, obróci to w kłamstwo, albo straszliwy koszmar. Wzięłabym oba. Musiałam zebrać się do kupy. Jeśli będę wyglądać na słabą, to nie skończy się dobrze dla nikogo. Drzwi otworzyły się na dwudziestym drugim piętrze. Wszyscy wyszliśmy w ciszy. Luca i Frank, obaj opierali się o ścianę. Bogaty zapach cygar, wypełnił powietrze, gdy zbliżali się do nas. – Więc… – Luca utrzymywał spojrzenie na mnie. – Możemy? Skinęłam. – Twój przyjaciel? – Frank skinął na kolesia, którego Tex wciąż targał ze sobą. – Przyjaciel albo wróg, wciąż nie jesteśmy pewni. – Chase powiedział niskim głosem. – Pomyśleliśmy, że zabierzemy go ze sobą, w razie gdyby był jednym z nich. Luca zmrużył oczy, kiedy badał twarz faceta, jego oczy rozszerzyły się zaledwie na ułamek sekundy, zanim powrócił do swojej zwykłej, chłodnej obojętności. Nic nie mogłam na to poradzić. Zapytałam zarozumiałym głosem: – Dlaczego? Twój przyjaciel, Luca? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 119

Złapał mój nadgarstek; ból wystrzelił w moje ramię. Odmówiłam wydania dźwięku, kiedy wszyscy szli przed nami. – Moja droga, jestem po prostu zaskoczony, że nie wykastrowałaś go podczas spotkania. – Dlaczego miałabym to zrobić? – Ból zwiększał się, kiedy jego palce naciskały na żyłach mojego nadgarstka, niemal jakby oddzielał je od siebie. Na twarzy Lucy pojawił się złośliwy uśmieszek. – Bez powodu. Przepraszam. Wyrwałam moją rękę i odeszłam od niego. Chase odwrócił się w chwili, kiedy doszłam do jego boku. Posyłając mu pewny siebie uśmiech, złapałam jego rękę i starałam się trzymać moje ciało tak blisko niego jak to możliwe. Bezpieczny, on był bezpieczny. Ramie Chase’a owinęło się obronnie wokół mnie, kiedy szliśmy resztę drogi do pokoju. Nixon zapukał dwa razy. – Chcesz, żebym go zabił dla ciebie? – Chase wyszeptał mi do ucha, jego twarz była kompletnie pozbawiona emocji. To było tak, jakby właśnie pytał czy chcę iść do kina, czy coś. – Jeszcze nie – powiedziałam drżącym głosem. – Wystarczy słowo. – Oddech Chase’a był gorący na mojej szyi. – A następnym razem, Mil, kiedy cię dotknie, użyj noża. – Co? Znajomy zapach cygara Lucy przesycał powietrze wokół nas, oznaczając, że w końcu nas dogonił. Odchrząknęłam i spojrzałam na drzwi, namawiając je do otwarcia, żebym w końcu mogła odejść od Lucy, bliżej do mojej mamy. Drzwi wciąż się nie otwierały. Z przekleństwem, Luca przepchnął się przed nas i uderzył w drzwi. Nic się nie stało. Pokojówka razem z wózkiem, powoli szła korytarzem. Bez myślenia, podeszłam do niej, próbując wyglądać tak normalnie jak się dało. – Czy jest możliwość, żebyś otworzyła dla nas ten pokój? Jej oczy powędrowały do mnie i grupy za mną, łącznie z kolesiem, który dostał manty od Nixon’a, Chase’a i Tex’a. – Polityka hotelu mówi, że powinniście zejść do lobby po nowy klucz.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 120

– To naprawdę ważne – namawiałam, przesuwając nóż pod kurtką – żebyśmy weszli do tego pokoju. – Proszę pani, myślę, że… Słowa zamarły na jej języku, kiedy przycisnęłam nóż do jej szyi. – Klucz, teraz. – Wyciągnęłam rękę. Trzęsąc się, wyciągnęła klucz–kartę i podała mi ją. – Dziękuję. – Posłałam przepraszający uśmiech. – I przepraszam. Skinęła, jej usta drżały. Kiedy się odwracałam, Chase był za mną. W jeden chwili, manewrował wokół mnie i znokautował pokojówkę swoim Glock’iem. – Żadnych luźnych końców. – Racja. – Prychnęłam, czując się strasznie, że obudzi się z bólem głowy jak z piekła. – Poza tym. – Chase wziął kartę z moich rąk. – Im mniej wie, tym w mniejszym jest niebezpieczeństwie. Posłałam mu pewne skinięcie i poszłam za nim, kiedy wracał do drzwi i przesuwał kartę. Zielona dioda mignęła, drzwi się otworzyły, a my wszyscy przeszliśmy, pistolety przygotowane… czekaliśmy. Czarny fotel obrotowy został przeciągnięty na środek pokoju. Solidne, żółte, plastikowe kajdanki zostały zapięte wokół rąk i nóg, kobiety wyglądającej na szaloną, wiążąc jej nogi i ręce do krzesła. Jej włosy były zmierzwiony na jej zakrwawioną twarz. Siniak pozostawiony na jej twarzy, deformował ją. Jej twarz opadła na bok, a wtedy jej oczy się otworzyły. Strach zmienił moją krew w lód. Moja matka patrzyła dokładnie na mnie. I wiedziałam, to skończyło się zanim w ogóle zaczęło. – Mamo! – Próbowałam przejść przez Nixona i Tex’a, ale zostałam odciągnięta do tyłu, do piersi Chase’a. – Puść mnie! – Nie – warknął. – Nie wiemy nawet czy to nie jest ustawione. Łzy spłynęły w dół jej twarzy, kiedy jej głowa przesuwała się tam i z powrotem… w ostrzeżeniu? Co? – Tanya Campisi? – Luca powiedział niskim głosem. – Czy ona ci to zrobiła? Moja mama potrząsnęła głową na nie. Luca przeklął i podszedł kilka kroków bliżej fotela mamy. Krzyknęła jakby ją bolało, kręcąc głową raz za razem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 121

– Mamo. – Zakrztusiłam się, kiedy Chase trzymał mnie mocniej przy nim. – Puść mnie! – Uderzyłam go łokciem w żołądek i próbowałam kopnąć jego łydki, ale nie puścił mnie. – Mil. – Nixon spojrzał na mnie. – Musisz się uspokoić. Nie rozwiążemy jej jeszcze. Oczy mamy patrzyły dziko wokół pokoju, w końcu lądując obok telewizora. Wciąż tam patrzyła. Poszłam za jej wzrokiem i sapnęłam. Bomba domowej roboty była starannie związana obok płaskiego ekranu, tuż przy barze, jakby ktoś zostawił ją przez przypadek. Przełknęłam żółć w gardle. – Jaki rodzaj eksplozji? – Luca zapytał, kiedy Frank podchodził do małego urządzenia. Frank pochylił się i wyciągnął parę okularów. – Powiedzmy, że wystarczająco duże bum, żeby zniszczyć połowę tego piętra. – Zapalnik? – Nie widzę. Jeśli to byłyby drzwi albo jakiś timer, wybuchłoby już. – Usta Franka zacisnęły się w twardą linię, kiedy pochylił się bliżej. – Uwierz mi, ktokolwiek to zrobił, nie chciałby czekać z naszym morderstwem. Zgaduję, że to spust od ciśnienia. Nie podłogi, możliwe, że obiektu, albo… – Osoby. – Luca skończył, patrząc z mamy na mnie. – Cóż, wydaje się, że skończyliśmy tutaj. – Nie! – krzyknęłam. – Musimy ją wydostać. – To ona albo my. – Nixon powiedział cicho, kiedy pokój wypełniła ciężka cisza. Moja mama zaczęła szlochać raz za razem, tym razem kiwając głową. Więc wiedziała. Wiedziała, że to ona albo my. – Czy wiesz kto to był? Kto ci to zrobił? – zapytałam. Mój oddech był tak nierówny, że bałam się, iż zemdleję. Mama potrząsnęła smutno głową. – Ma… Zamknęła oczy. – Ma! – krzyknęłam. Jej oczy pozostały zamknięte. – Mil. – Chase powiedział zza mnie. – Musimy iść. – Ma, otwórz oczy. – Mój głos brzmiał tak słabo, tak cicho. Znów czułam się jak dzieciak, słaba i zagubiona. Otworzyła je. – Kocham cię. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 122

Skinęła głową i dyszała, kiedy jej oczy wywróciły się białkami. Krew zaczęła płynąć z jej piersi. Została postrzelona. Szkło w oknie rozbiło się od uderzenia, kiedy moja mama opadła do przodu. – Wszyscy wyjść! – Nixon krzyknął, pchając nas do wyjścia. Chase przyciągnął mnie do siebie i otworzył drzwi w mgnieniu oka. Zaczęliśmy biec w dół korytarza do schodów. Policzyłam do trzech i wtedy Chase zakrył mnie swoim ciałem, kiedy korytarz eksplodował, posyłając nas na podłogę. Alarm zadzwonił z odległości, ale nie mogłam powiedzieć czy to moje uszy dzwoniły czy prawdziwy alarm. Chase zapytał czy byłam cała, albo przynajmniej się tak czułam, ale nie mogłam go zbyt dobrze usłyszeć. Dzwonienie w uszach tłumiło słuch. Skinęłam, kiedy pomagał mi stanąć na nogi i pchnął mnie przed drzwi na schody. Nie czekaliśmy nawet, żeby zobaczyć czy z innymi było w porządku; zbiegliśmy schodami, w dół dwudziestu dwóch pięter. Nogi jak z ołowiu, byłam tak zdrętwiała, że nawet nie czułam bólu czy palenia w mięśniach. Musiałam iść – musiałam biec. Kiedy byliśmy na dole, Chase się odwrócił. Reszta grupy wyglądała lepiej niż ja się czułam. Większość z nich była pokryta kurzem z kilkoma zadrapaniami i stłuczeniami. – Będą ewakuować hotel. – Luca powiedział luźnym głosem, kiedy ludzie zaczęli wylewać się ze schodów. – Znam miejsce. Weźcie swoje rzeczy. – Gdzie jest koleś z wcześniej? William? I pokojówka? – zapytałam, nawet jeśli znałam już odpowiedź na pytanie. Luca mnie zignorował. Co oznaczało jedną rzecz. Pokojówka była na linii ognia od eksplozji, a oni zostawili mężczyznę, którego torturowali wcześniej – albo żeby go powiązano, albo żeby umarł. Chase owinął ręce wokół moich ramion i ścisnął. – Wyślij wskazówki do wszystkich, Luca. Zrób to szybko. Musimy się rozdzielić. Teraz. Z szybkim skinieniem głowy, przepchnął się obok nas i wszedł do holu na pierwszym piętrze. Policja była już wszędzie. Ludzie krzyczeli. To był masowy chaos, ułatwiając nam wymknięcie się niepostrzeżenie. Chase złapał moją dłoń i pociągnął mnie przez tłum. Ale to mnie zgubiło, kiedy patrzyłam na przerażone twarze, to była moja wina. Śmierć? Na mojej głowie. Na głowie mojej rodziny.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 123

– Jesteś pewna, że wszystko w porządku? – zapytałem po raz milionowy, kiedy przygotowywałem Trace kąpiel. – Nixon. – Jej trzęsące się dłonie sięgnęły, aby chwycić moje. – Będzie ze mną dobrze. Po prostu potrzebuję usiąść albo coś zrobić, żeby kompletnie nie zwariować. – Tutaj. – Pomogłem jej z rozerwanym t–shirt’em i przeniosłem ręce do jeansów, zsuwając je na podłogę, żeby mogła z nich wyjść. Trzęsła się. Przyciągnąłem ją w moje ramiona, nie mówiąc nic, po prostu chętny, żeby koszmar naszego życia odszedł. – Hej, wszystko będzie dobrze, Trace… – Wiem. – Jej ciało rozluźniło się przy moim. – Chciałabym tylko, żeby to nie było normalne. – Nie jest. – Kłóciłem się. – Nic w podkładaniu bomby pod człowieka i zabieranie niewinnych żyć, nie jest normalne. Trace… – Jak miałem wytłumaczyć, że mafia, mając złą reputację w wielu rzeczach, nie jest tak głupia? Podkładanie bomb pod ludzi? Wysadzanie hotelu w Vegas? Serio? To jak machanie czerwoną flagą w środku posiedzenia zarządu FBI, a potem ogłaszanie światu, że jesteś terrorystą. – To nie my. – Argumentowałem. – Mafia? Sycylijczycy? To nie tak załatwiamy rzeczy… Cicho, lubimy działać cicho. – Co oznacza… – wyszeptała. – Ktoś mówi. – Uderzyłem blat moją dłonią, ból wystrzelił z kciuka przez rękę. – Albo to, albo ktokolwiek kto jest odpowiedzialny za to co się dzieje, próbuje uciszyć wszystkich zamieszanych. – Mil? – zapytała. – Kurwa – jęknąłem i pocałowałem ją w czubek głowy. – Nie wiem. I poważnie nie mam nic, aby pójść dalej. Wiem, że w chwili, kiedy urośliśmy w siłę – rzeczy zamieniły się w piekło. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 124

– Ona potrzebuje pogadać. – Trace odsunęła się ode mnie. – Musisz ją namówić do rozmowy. – Racja. – Prychnąłem, odsuwając się od niej na tyle, żeby zakręcić wodę. – I powiedzieć co, dokładnie? Powiedz mi wszystkie stłumione sekrety albo umrzyj? – To powinno zadziałać. – Trace skrzyżowała ręce. – Albo może coś jak, potnę cię jeśli nie zaczniesz gadać. – Potnę cię? – powtórzyłem, starając się jak cholera, żeby się nie roześmiać. – Kto tak mówi? Trace wywróciła oczami. – No wiesz, jak w więzieniu! Oni zawsze mówią takie rzecz jak, potnę cię. Moje brwi podjechały w górę. – Och? A skąd to wiesz, mała miss niewinności? Odwiedzałaś kogoś z rodziny w państwowym pierdlu? Wystawiła mi język i uderzyła w pierś. – To co mówisz, nie ma znaczenia, Nixon. Musisz sprawić, żeby ona zaczęła mówić. – Nie, nie muszę. – Co masz na myśli? – Spięła włosy w kucyk i patrzyła na mnie w lustrze. – Chase. – Odchrząknąłem i zakaszlałem. – On to zrobi. – Namówi ją do mówienia? – Trace wyglądała wątpiąco. – Powodzenia z tym. On ma problemy z całowaniem dziewczyny, nie mówiąc już o technikach uwodzenia, żeby zmusić ją do mówienia. To jakby prosić, żeby Nemo walczył z Bruce’m. Chase oficjalnie stracił swojego twardziela w chwili, kiedy się ożenił, nadając mu tytuł błazenka, a Mil… – Bruce? – Zerknąłem na nią. – Kim do diabła jest Bruce? – Rekin. – Trace posłała mi spojrzenie mówiące: „helloł”. – W Gdzie jest Nemo? – Porównujesz ich małżeństwo z filmem Disney’a. – Cokolwiek. – Trace machnęła na mnie i złapała ręcznik. – Chodzi o to. Twoje szanse, żeby zaczęła mówić niemal totalnie zniknęły, jeśli opierają się wyłącznie na Chasie. – To tego chcesz? – zapytałem niskim głosem. – Żeby Chase’owi się nie powiodło? Ręka Trace zatrzymała się na miękkim ręczniku. Bez odwracania się, odpowiedziała: – To co dla niego chcę, to sukcesu, bardziej niż ktokolwiek, bo wiem jak bardzo do bani jest stracić kogoś, kogo kochasz, i nie mam na myśli straty Chase’a. Mam na myśli stracenie RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 125

ciebie. Mil straciła wszystko. Chase zasługuje, żeby być stałą osobą w jej życiu. Bóg wie, co zrobił swego czasu, nie sądzisz? Podszedłem wprost w takie coś. – Trace, ja… – Zamierzam wziąć kąpiel. – Ale… – Sama. – Trace – jęknąłem, zły, że mnie odpycha. – Pozwól mi sobie pomóc. – Won. – Posłała mi żałosny uśmiech i poprowadziła mnie w kierunku drzwi. – A następnym razem, kiedy otworzysz swoje usta, spróbuj nie być takim dupkiem. Drzwi zatrzasnęły się przed moją twarzą.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 126

Nixon: Namów ją do rozmowy.

Ta cholerna wiadomość, wkurwiła mnie tak mocno, że chciałem strzelić mu w nogę, za choćby myślenie o tym w tej chwili. Mil właśnie widziała jak jej mama umiera, w zasadzie przed jej twarzą, a Nixon chce, żebym namówił ją do mówienia? Jaki był jego genialny plan? Jęknąłem i rzuciłem telefon na łóżko. Mil była w łazience przez ostatnie pół godziny. Wszyscy mieliśmy się spotkać w The Golden Nugget za dwie godziny. Luca powiedział, że bezpieczniej jest zostać w starym Vegas, mimo wszystko, przynajmniej bezpieczniej dla naszego rodzaju. Racja. Naszego rodzaju, jakbyśmy byli upadłymi aniołami, albo popieprzonymi wampirami. Fajny miesiąc miodowy. – Mil? – Zapukałem do drzwi. Żadnej odpowiedzi. Martwiłem się ponad miarę, spróbowałem otworzyć drzwi. Były odblokowane. Para wyleciała, kiedy je otworzyłem. – Mil? – Tutaj. – Jej głos był cichy, zmartwiony, tak niepodobny do niej, że moje serce ścisnęło się w piersi. Odsunąłem zasłonę prysznica. Była skulona w kącie, trzymając kolana przy piersi, w pełni ubrana. – Mil. – Jej imię wybuchło w moich ustach. Byłem wkurzony, nie na nią, ale na mnie. Zawiodłem w ochronie kogoś, kogo kochała. Znów zawiodłem. – Chodź tutaj. – Wszedłem pod prysznic, w pełni ubrany i usiadłem obok niej, wyciągając moją dłoń w górę. Złapała ją jak koło ratunkowe.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 127

Zostaliśmy w ten sposób przez kilka minut, zanim oparła głowę o moje ramię. Gorąca woda spływała w dół mojej twarzy i ramion, kojąc moje obolałe ciało. Nawet w jeansach i t– shircie, to wciąż było dobre uczucie. – Chase… – Hmm? – Przyłożyłem moją dłoń do płytek, rozpraszając się przed patrzeniem na twarz Mil. Była zbyt piękna, zbyt wrażliwa, a ja nie chcę być dupkiem, który wszystko rujnuje. – Co jeśli nie chcę tego dłużej? Co jeśli ucieknę? Ucieknę od wszystkiego i opuszczę moją rodzinę – czy to czyni ze mnie złą osobę? – Nie. – Pieściłem jej rękę kciukiem. – To czyni z ciebie człowieka. – Słabego człowieka. – Roześmiała się gorzko. – Nigdy słaby. – Puściłem jej rękę i sięgnąłem po twarz, niezdolny żeby powstrzymać się od dotykania jej, przed patrzeniem w te cholerne oczy. Te same oczy, które sprawiały, że chciałem powiedzieć pieprz się światu i po prostu zabrać ją, jako moją własność. Podniosłem jej podbródek ręką, kiedy trzymałem jej twarz cale od moich ust. – Jesteś najodważniejszą osobą, którą kiedykolwiek spotkałem. Zamknęła oczy. Chwyciłem jej podbródek. – Otwórz te cholerne oczy. Próbowała się wyrwać, więc ścisnąłem mocniej. – Będziesz na mnie patrzeć, kiedy do ciebie mówię. Jej usta drżały. – Jesteś niesamowita. – Westchnąłem, mój kciuk pieścił jej dolną wargę. – Jesteś piękna, silna, odważna – a twoja mama? Musiała być tak cholernie z ciebie dumna, za danie sobie rady. Kochanie, wiem, że przeszłość nie była dla ciebie łatwa. Wiem, że będąc liderem, walczysz z własnymi demonami tego, co ci się stało. Mogę tylko sobie wyobrażać… – Przekląłem, miękko moje czoło dotknęło jej. – Właściwie nie mogę, bo twój ojciec był cholernym potworem. Ale, wiedz tylko, że kiedy myślę o odwadze, myślę o tobie. Kiedy myślę o kobiecie, która powinna być pewnego dnia prezydentem, twoja twarz przychodzi mi do głowy. Kiedy myślę o kimś, kogo chcę do mojej drużyny w zdobyciu flagi? – Zwolniłem mój uścisk i uśmiechnąłem się. – To ty, skarbie. – Chase. – Mil pochyliła się, aż jej dolna warga dotknęła mojego policzka. – Hmm? – Mówiłem mojemu ciału, że to nie czas. Moje ciało odmówiło słuchania. Każdy nerw był na podwyższonym poziomie, kiedy usiadła na mnie okrakiem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 128

– Pocałuj mnie. – Mil. – Zahamowałem ją, mając nadzieję, że jeśli będę dawać jej wymówki, będę dobrym facetem. Była słaba i znienawidzi mnie za to później, za wykorzystanie jej. – Właśnie widziałam jak umiera moja mama. – Mil powiedziała chłodnym głosem. – Jestem dosłownie na pożyczonym czasie. Siedzę na tobie. Mokra. Pod. Prysznicem. I jestem twoją żoną. Jeśli mnie nie pocałujesz, znajdę innego kolesia, wystarczająco męskiego, który sprawi, że zapomnę… Moje usta zmiażdżyły jej z taką siłą, że to aż bolało. Ale ból był toksyczny, piękny – uzależniający. Uniosła ciało, kiedy moje palce ściskały koszulkę i zakradały się pod nią, i osiadły na plecach, przybliżając ją do mnie. Ręce Mil docisnęły się do płytek po obu stronach mojej głowy, kiedy jej pierś muskała moją. Krzywiąc się, przeniosłem ręce na jej biodra, szarpiąc ją bliżej mojego ciała. – Mil… Jej dłonie przemieściły się ze ściany na tył mojej głowy; palce zaplątały się w moje włosy, kiedy tarcie naszych ciał się zderzało. Walczyłem w przegranej bitwie, jedyne co wiedziałem to, że chcę być przegranym, bo to oznaczało, że będę szczęśliwie nagi z najbardziej agresywną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. – Co? – Cofnęła się. Czekaj, czy ja coś mówiłem? Co do diabła? Mój mózg miał trudności z nadążaniem za resztą ciała. Potrząsnąłem głową i patrzyłem na jej opuchnięte usta, a później w oczy. Duże, niebieskie oczy, otoczone czarnymi, grubymi rzęsami, mrugały na mnie, jakby prosząc o pozwolenie na posunięcie się dalej. Przełknąłem, moje ciało wciąż nuciło od bzyczenia jej paznokci, jej ust. – Chase… Wstrzymałem oddech. Mil ostrożnie stanęła na nogi i wyciągnęła rękę. Więc najwyraźniej to było to. Pomachałem na do widzenia momentowi hiper emocji i napięcia seksualnego, kiedy wylatywało przez drzwi i mentalnie kopnąłem się za myślenie, że to było coś więcej niż to. Ona potrzebowała komfortu. I dałem jej to. Byłem tym kolesiem. Jeśli zapytasz mnie – to było gorsze od friend zone. Miałem dokładnie taki sam problem z Trace. Byłem wygodny. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 129

Koleś, którego chcesz w swojej drużynie, na wypadek gdyby gwiazda gry się nie zjawiła na treningu, albo zmarła podczas meczu. Drugi najlepszy. Prawa ręka. Utrwalacz. Więc właściwie, byłem nikim. Mogłem scałować jej łzy. Mogłem zaoferować moje pieniądze, moje ciało, wszystkie ziemskie posiadłości i to wszystko, wciąż będę chciał jeszcze jednego. Bo już rozpadłem się dla niej na kawałki. Poprawka, byłem na granicy obsesji na punkcie tych postrzępionych fragmentów. Jak dziecko będące pouczone, żeby nie dotykało ostrych krawędzi szkła na podłodze. Ale byłem zbyt cholernie ciekawy, żeby nie dotykać, i w chwili kiedy to zrobiłem, uzależniłem się od sposobu, w jaki potłuczone szkło wbija się w miękkie części moich dłoni. Uzależniony od różnicy między zimną, gładką powierzchnią szkła i moim odbiciem na nim. – Chase, ja… – Mil zakryła usta rękami i odmówiła patrzenia na mnie. – Przepraszam. To nie było fair. – Fair? – Zakrztusiłem się. Oczy Mil w końcu spotkały moje. Smutek kapał z każdego skrawka jej twarzy. Nie było szczeliny, ani kawałka, gdzie wyglądała na całą. Złamana. Była tak złamana, że nienawidziłem się za bycie samolubnym – za choćby myślenie o naszym partnerstwie. – Wobec ciebie. – Mil kontynuowała. – Kiedy to się stanie… Potrząsnąłem głową, przerywając jej. – Mil, nie rób tego. Wciąż mówiła, niech ją cholera. – Kiedy to się stanie, to powinno być bo oboje tego chcemy, wiesz? To powinno… – Mil, naprawdę. Jestem dużym chłopcem. – Zaśmiałem się sztucznie. – W porządku. – Pieprzyć to! – Mil podeszła do mnie i uderzyła moim ciałem o ścianę. – Przestań mi przerywać, ty dupku. Staram się podzielić tu emocjami, a ty krwawisz jak cholerny męczennik po środku koloseum! Oszołomiony, moje usta opadły. Moje ciało nuciło do życia z przyjemności bycia skarconym. Nikt mnie nie karci. Nigdy nie było takiej potrzeby. Nigdy nie miałem dziewczyny, która na mnie krzyczała – nie liczę Tracę, bo ona była zajęta. – Ty. – Mil wycelowała palcem w moją twarz. – Jesteś. Mój. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 130

Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć. I otrzymałem mocne uderzenie w mój lewy policzek. – Przepraszam! – Mil sapnęła, przykładając ręce do ust. – Po prostu nie chciałam, żebyś przerywał mi ponownie! – Więc mnie spoliczkowałaś? – Mrugnąłem, pocierając policzek. – Poważnie? Gapiła się. – Mogłam wyciągnąć broń. – Przyjąłem. – Chrupnąłem szczęką i skrzyżowałem ramiona. – Więc mów. – Cóż, teraz sprawiłeś, że się denerwuję i zapomniałam całej przemowy. – Więc? Chcesz, żebym wkurzył cię ponownie? Czy to pomoże? – Dokuczałem, powoli przesuwając się od ściany. – Ty, będący dupkiem, nigdy nie pomagasz, Chase. Jeśli nie pamiętasz niczego z tej małej rozmowy, zapamiętaj to. Uśmiechnąłem się, nic nie mogąc poradzić na fizyczne reakcje mojego ciała na każdą, cholerną rzecz, która wychodzi z jej gorących–jak–cholera ust. Zrobiłem kilka kroków więcej, zapędzając ją do rogu, gdzie woda wciąż płynęła. Zatrzymałem się, kiedy była pod prysznicem. – Przechyl się do tyłu – wyszeptałem. – Co? – Zrób to, Mil. Wywróciła oczami, ale to zrobiła. Ściągnąłem koszulkę z jej ciała, odsłaniając czarny, jedwabisty biustonosz, i walczyłem z przekleństwem rosnącym w moim gardle, kiedy woda kapała między jej piersiami. Następnie, szarpnąłem jej mokre spodnie w dół do jej kostek. Mil zawahała się, a następnie z nich wyszła. Dopasowane. Czarny stanik. Czarne koronkowe majtki? Miałem problem z koncentrowaniem się na zaledwie sekundę przed powrotem do mojego celu, do mojej pracy – sprawić, żeby poczuła się bezpiecznie. Umyłem jej włosy, pozwalając fragmentom czarnego jedwabiu, przesuwać się między moimi palcami, jakby były najcenniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek czułem. Kiedy skończyłem, pocałowałem ją w policzek i ściągnąłem moje ciuchy. Złapałem ręcznik wychodząc z pod prysznica, więc zobaczyła jedynie mój pośladek.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 131

– Chase! – Moje ciało odpowiedziało na jej krzyk, jakbym właśnie wszedł na drut wysokiego napięcia. – Hmm? – Nie odwróciłem się. – Dziękuję. – Do usług. – Przepraszam, że cię zaatakowałam. Odwróciłem się powoli, żeby spojrzeć na nią, kiedy wyglądała zza zasłonki. – Myślisz, że to dlatego jestem zły? – Cóż, ja, uh… – Jej twarz się zaczerwieniła, kiedy zamknęła oczy i zakryła je ręką. – Wiem po prostu, że to trudniejsze dla facetów, no wiesz… – Mil? – Cholera jasna, musiałem to powstrzymać zanim umrę ze śmiechu, albo zawstydzę ją bardziej. – To zawsze jest trudniejsze dla facetów, w jakiś sposób. – Nie to. – Opuściła jedną rękę i wskazała na ręcznik owinięty wokół moich bioder. – Miałam na myśli, trudniej jest przestać, a wiem, że… Próbuję powiedzieć, że ty… Przeklęła i opuściła drugą rękę z oczy i spojrzała. – Próbuję powiedzieć ci… – Mil, przestań zanim dorobisz się tętniaka. Zerknęła, jej policzki były tak różowe, że wyglądała jakby nabawiła się poparzenia słonecznego przez wędrówkę po pustyniach Vegas. – Tak. – Zmniejszyłem dystans między nami. – Chcę cię. – Zrzuciłem ręcznik i celowo spojrzałem w dół, czekając aż jej oczy pójdą za moimi. Gdy jej oczy się rozszerzyły, kontynuowałem mówienie. – Myślę, że wiesz, że cię chcę. Czy chcę rzucić cię na podłogę prysznica i mieć mój czas z tobą? Sprawić, żebyś krzyczała moje umie dopóki nie zapomnisz horroru, którego byłaś właśnie świadkiem? Brać cię raz za razem, aż nie będziesz mieć więcej żadnych zmartwień na świecie. Cholera, że tak, chcę tego. Chcę tego. Ale nie zasługujesz na to. Ja na to nie zasługuję. To chwila, jedna chwila, a potem zostaniemy z nią na resztę życia. Więc taa, zatrzymałaś chwilę, kiedy ja nie mogłem i jestem wdzięczny, że to zrobiłaś. To prawda, mogłem to zrobić bez spoliczkowania, ale jestem perwersyjny, więc to jest w porządku. Na to się roześmiała, wciąż nie patrząc mi w oczy. – Mil, zapamiętaj co powiedziałem na temat patrzenia na mnie. – Nie mogę. – Dlaczego? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 132

– Jesteś bardzo, bardzo nagi. – Jej ręka sięgnęła, żeby dotknąć mój żołądek, jej kostki muskały w pobliżu mojego biodra. Cholera, ale chciałem, żeby jej palce ześlizgnęły się tak mocno, że to bolało. – Widziałaś innych facetów nago. – Jak to możliwe, że jej rumieniec się pogłębił? – Poza tym, jestem twoim mężem. – Przepraszam, Chase. – Za co? – Zrujnowanie chwili. – Nie przepraszam. – Przesunąłem palcami w dół jej szczęki, zapamiętując aksamitny dotyk jej skóry. – Bo ja nie chcę chwili. Sapnęła, jej wzrok natychmiast odwrócił się w lewo. – Chcę całe życie. Jej głowa odwróciła się tak szybko, że bałem się, że zamierza skręcić sobie kark. – Weź prysznic, Mil. Będę czekać.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 133

Sprawdziłem godzinę na komórce i oparłem się o ścianę. Gorąco pustyni w żaden sposób nie pomagało mojemu już napiętemu nastrojowi i zirytowanemu usposobieniu. Facet szedł, rzucając papieros w piach. Notka do siebie: wiesz, że jesteś zdenerwowany jak cholera, kiedy jesteś w połowie drogi by chwycić wspomnianego papierosa i ssać nikotynę ze szczątków. A ja nawet nie palę. Kuuurwa. Głowa mnie boli, mięśnie są obolałe, a Trace była wkurwiona. Zamknąłem oczy i oparłem się o budynek. – Hej tam. – Zalotny głos przerwał moją własną sesję tortur. Otworzyłem oko, a potem drugie. Blond dziewczyna w sześciocalowych szpilkach i czymś, co mogę tylko przypuszczać, w pewnym momencie było koszulą, wiszącą na jej barkach, weszła w moją przestrzeń osobistą. Jej koszulowa–sukienkowa rzecz ledwie dotykała jej ud. – Tak? – Ciągle miałem moje okulary przeciwsłoneczne. Jeśli bym je ściągnął i patrzył, prawdopodobnie uciekłaby z krzykiem w dół ulicy, a nie byłem gościem straszącym dziewczyny… przynajmniej nie w ten sposób. Byłem wręcz wkurzony jak diabli i wiedziałem, że to widać. – Po prostu pomyślałam, że wyglądasz samotnie. – Wzruszyła ramieniem i posłała dokuczliwy uśmiech. Czy to naprawdę działa na innych kolesi? – Źle myślałaś – powiedziałem prosto. – Trzymam ścianę – jak Samson. – Samson? – Spojrzała dookoła jakby czekała aż inny mężczyzna się pojawi. – Z biblii – wyjaśniłem. – Z czego? – Pokochałby Vegas – wymamrotałem pod nosem. – Słuchaj, nie chcę żadnego. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 134

– Żadnego czego? – Przebiegła wymalowanym paznokciem w dół mojej piersi, przygryzając wargę w tym samym czasie. Mogę sobie tylko wyobrazić, że jej celem było, żebym patrzył na jej usta, ale wszystko co czułem to irytację. Cholerny Chase i Mil. Chcę po prostu iść do łóżka. W duchu skrzywiłem się za złe sparafrazowanie. Niech to cholera, gdzie oni byli? Muszę porozmawiać z Chasem przed jutrem. – Sex – wyjaśniłem, mój głos był cięty. – Nie. Chcę. Żadnego. – Ale… – Nawinęła pasmo blond włosów na palec. – Jestem gejem. Prychnęła. – Ta, jasne. – Jarają mnie faceci. – Och, naprawdę? – Skróciła dystans między nami. Kiedy już byłem gotowy naprawdę położyć na niej ręce i pchnąć, poczułem ramię owijające się wokół mnie. – Hej tam, gorący towarze. – Tex powiedział niskim głosem, kiedy jego ręka złapała mnie za tyłem, ściskając go z nieco zbyt dużym entuzjazmem. – Gotowy? Zacisnąłem zęby i wymusiłem uśmiech. – Yup. – Och… – Dziewczyna cofnęła się. – Um, przepraszam, chłopaki, uh, bawcie się dobrze. – Przeszła obok Tex’a tak szybko, że bałem się, że zachwieje się na szpilkach, albo wpadnie pod taksówkę. – Tex… – Kipiałem. – Hmm? – Ściągnął okulary przeciwsłoneczne i przechylił głowę, kiedy dziewczyna odbiegła. – Możesz zdjąć swoją rękę z mojego tyłka, teraz. Ścisnął go nawet mocniej. – Dlaczego? Boisz się, że lubisz to za bardzo? Pchnąłem go. – Po prostu ogarniam twoje uczucia! – krzyknął, zarabiając uwagę od rodziny, która przechodziła z dwójką małych dzieci. Złapałem go za przód koszulki i odrzuciłem go kilka metrów ode mnie, starając się cholernie nie uśmiechać. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 135

– Przyznaj to. Trzymasz mnie w pobliżu dla zabawnej ulgi. – Tex skinął z uśmieszkiem. – Niczego nie przyznam. – Przegrałem walkę z uśmiechem i szczeknąłem zduszonym śmiechem. – Ale utrzymuję twoją dupę z dala od Campisich, więc pamiętaj to następnym razem, kiedy zaczniesz krzyczeć o mnie, będącym twoim kochankiem. – Prawdziwe. – Tex się wyszczerzył. – Och i P.S., nie odrzucaj tego póki nie spróbujesz. – P.S. – powtórzyłem tym samym głosem. – Wciąż wkurwiony za spieprzenie z moją siostrą. – Taa, cóż. – Tex spoważniał. – Tak jest lepiej. – Złamanie jej serca i sprowadzanie dziwek jest dla niej lepsze? Tex podniósł ręce w górę. – Słuchaj, nie powiedziałem, że moje metody są porządne albo inteligentne, po prostu daj nam sobie z tym poradzić, dobra? Jesteśmy dużymi dziećmi. – Dzieci. – Parsknąłem, kiedy obraz Tex’a jako duże dziecko, wypełnił moją głowę. – To idealne podsumowanie. Samochód zatrzymał się przy krawężniku. Chase wyszedł i trzymał wyciągniętą rękę dla Mil. Moje oczy się zwęziły; wyglądała… inaczej. Szczęśliwiej. Jej mama właśnie zmarła, a ona przeżyła wybuch bomby. A uśmiechała się tak jakby Talibowie właśnie zadeklarowali światowy pokój. Chase chwycił ją tak mocno, że widziałem biel jego knykci. Przechyliłem głowę, studiując ich dwoje, kiedy Tex powiedział: – Koleś, zaliczyłeś? – Tex – rzuciłem. – Idź weź jakiś ich bagaż. – Ale… – Idź. Tex wystawił mi palec, ale odbiegł do głównego wejścia, kiedy kontrolowałem zarówno Mil jak i Chase’a. – Nie mówię tego, żeby być dupkiem… – No i jest. – Mil skrzyżowała ręce, grymas pojawił się na jej opuchniętych ustach. Chase czekał. Oblizałem usta i starałem się wyglądać obojętnie. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 136

– Ale jeśli wy dwoje zaczynacie pieprzyć się nawzajem, będę musiał strzelić do jednego albo obojga. To nie czas, na zabawę w dom, rozumiecie? – Zabawa w dom. – Chase powtórzył z kamienną miną, kiedy wkładał rękę do tylnej kieszeni, najprawdopodobniej, zakładając kastet. – Wiem, że to wasz miesiąc miodowy – kontynuowałem. – Ale ten mały scenariusz, który się teraz dzieje, to całe gorąco i zimno, musi zaczekać dopóki wszyscy nie będą bezpieczni. Więc Chase, utrzymaj spodnie na dupie chociaż raz w życiu, a Mil, przestań próbować uwieźć tego biednego dzieciaka, dobra? To jak trzymanie cholernej frytki przed mewą. – Kto jest frytką? – zapytał Tex, pchając wózek bagażowy za sobą. – Mil. – Jemy obiad czy coś? Bo muszę przyznać… – Tex oparł się o wózek. – …jestem kurewsko głodny. – Spojrzał na Chase’a i Mil. – No i znowu, jestem pewny, że wasza dwójka też. Wszystkie te nadprogramowe ćwiczenia naprawdę wykańczają. Chase ściągnął swoje okulary przeciwsłoneczne, jego twarz wykręcała irytacja i rozdrażnienie, żadnego uśmiechu. Nic. Był wkurwiony. – Chase – powiedziałem powoli. – Wiesz, że mam rację. Jesteś najlepszy jakiego mam. Potrzebuję cię skupionego na Rodzinie. Twojej rodzinie. Wtedy możesz pieprzyć ile chcesz, dobra? Spłodź milion dzieciaków, niech zwiąże cię szalami. Jakiekolwiek gówno, które lubisz, dobra. Ale nie teraz. Mil patrzyła jakby chciała uderzyć mnie w twarz. Chase zrobił krok w przód, ale zatrzymała go. – Dobra rozmowa. – Odetchnąłem. – Chase, zobaczymy się na dole w barze za pół godziny, okej? Mamy interes do omówienia. Mil, możesz znaleźć dziewczyny. Jedzą kolację na basenie. Nikt się nie poruszył. Po kilku sekundach napiętej ciszy, gdzie byłem całkiem pewny, że Chase próbował przekonać samego siebie, żeby nie zadusić mnie na śmierć, Tex odchrząknął i wskazał bagaże. – Ludzie, potrzebujecie pomocy? – Taa. – Chase wychrypiał. – Dzięki. Załadowaliśmy je i wysłaliśmy je w drogę. – Powiedz mi – zapytał Tex kiedy szliśmy do baru. – Czy twoim jedynym celem jest zobaczenie jak daleko możesz nacisnąć na Chase’a, zanim ten zabije cię we śnie?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 137

Roześmiałem się, napięcie uciekało z każdym chichotem, które wydostawało się z mojego ciała. – Cholera, nie. Ale Mil wciąż jest kluczem w tym całym scenariuszu – potrzebujemy jej. – Koleś, pozwól Chase’owi robić swoją robotę. – Nah, mam lepszy plan. – Gniew? Kastracja? Utonięcie? Usiadłem przy barze i uśmiechnąłem się. – Jak dobry jest Chase w sytuacji, kiedy mówi, że może coś zrobić albo nie może czegoś mieć? – Torturuje się dopóki… – Tex skinął. Powolny uśmiech pojawił się na jego ustach. Wiedziałem, że w końcu załapał błyskotliwość mojego planu. – Chcesz pomachać marchewką przed królikiem, dopóki nie umrze z potrzeby. – A kiedy dostanie… Tex uśmiechnął się. – Zepsuty drań. Kiedy dostanie, cholerna marchewka i królik są tak nierozłączni, że tylko śmierć ich rozłączy. – Wypiję za to.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 138

Nixon miał cholerne szczęście, że spakowałem pistolet do walizki w ostatniej chwili, co znaczyło, że nie był łatwo dostępny, kiedy on nękał mnie na ulicy. Moje palce swędziały, żeby w coś uderzyć. Nienawidziłem, że miał racje. Nienawidziłem, że ostatnią rzeczą, na której byłem skupiony, był fakt, że przypadkowi ludzie czaili się na moją żonę, ktoś nas prześladował, a mama Mil właśnie została zamordowana. Ale Mil nosiła top z dekoltem w V. Miałem koncentracje dojrzewającego płciowo szóstoklasisty. Niezależnie od tego, gdzie moje oczy powinny zerkać, przeszkolone, one w końcu i tak lądowały z powrotem na jej klatce piersiowej i zostawały dopóki mnie nie przyłapywała. Wtedy odrzucałem głowę – zestalając całą teorię szóstoklasisty, tylko po to, żeby zostać przyłapanym na ponownym gapieniu. – Chcesz, żebym ci je pokazała, żebyś mógł sobie z tym poradzić? – Mil zapytała, kiedy weszliśmy do pokoju. Niestety właśnie brałem łyk wody. Zakrztusiłem się nią i uderzyłem w pierś. – Hej jaskiniowiec? – Mil parsknęła śmiechem. – Przeżyjesz? – Taaa – wychrypiałem. – Zła sznurka. – Sznurka? – Dziurka! – krzyknąłem. – Kurwa.12

12

Tu występuje gra słowna Lube i Tube czyli lubrykant ;D i dziurka/rurka, akurat w przypadku krztuszenia u nas mówi się że wpadło w złą dziurkę;P ale pomyślałam, że żeby się w jakiś sposób zgadzało to pójdę tropem sznurka, w końcu Nixon wspominał o wiązaniu więc też pasuje;D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 139

Cała twarz Mil była zamrożona w drwiącym uśmiechu, ręce na biodrach, co, oczywiście, przyciągnęło moje oczy do jej piersi. Znowu. – Zamierzam spotkać się z Nixonem. – Zmusiłem się do uśmiechu i przeszedłem obok niej, łapiąc klucz ze stolika, w drodze. – Och i Chase? – zawołała Mil. Odwróciłem się. Podniosła koszulkę, uwalniając różowy, koronkowy biustonosz, który mogę przysiąc, że do mnie mówił. Mówił: „Chase zostań. Chase kochaj mnie, Chase.” Musiałem wyglądać jak idiota. Mój uśmiech był tak wielki, że właściwie krzywdził moją twarz, ale nie ma znaczeniu co zrobiłem, nie mogłem otrzeźwieć. To było tak, jakbym był pijany – tylko tysiąc razy lepiej. – Dzięki. W połowie szedłem, w połowie się toczyłem wypełniony senną żądzą przez całą drogę do windy. Uczucie euforii trwało przez całą jazdę windą. I podczas drogi do baru, przebłyski różowego najechały moje zmysły, czyniąc mnie pijanym z pożądania. I znowu, kiedy usiadłem, przywołałem jej twarz, jej krzyczące ciało. Niech to cholera! Chciałem, żeby zapłacił za to, cholera chciałem, żebyśmy oboje cierpieli. Samotne uwolnienie będzie moją zgubą. – Chase… – Nixon odchrząknął. – Wyglądasz na szczęśliwego. Mam nadzieję, że ten uśmiech jest dla mnie, a nie z powodu twojego spóźnienia. – Kurwa. – Tex mrugnął. – Zdradzasz mnie przed moimi oczami, Nixon? – Huh? – To otrząsnęło mnie z odrętwienia i patrzyłem między ich dwójką. – Och racja, nie było cię. Pomogę ci nadrobić… – Tex pochylił się i wyszeptał do ucha Nixon’a. – Kochanekkk… – Przestań mruczeć mi do ucha, albo przysięgam, że wytnę ci język.13 – Rawr.

13

Loverrrr stąd mruczenie, rrrr;D

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 140

– Tex – przerwałem. – Jeśli kiedykolwiek – i mam nadzieje kiedykolwiek – dotkniesz mnie w sposób, w jaki właśnie dotknąłeś Nixona, skończę twoje życie i wyślę twoje ciało w kawałkach na Sycylię z kartką z pozdrowieniami. Capiche? Tex wzruszył tylko ramionami i zamówił kolejne piwo. – Luca i Frank wciąż tu są? – zapytałem. – Taa. – Nixon oparł się o krzesło. Bar był ulokowany obok kasyna, co oznaczało, że był hałaśliwy jak cholera, ale przynajmniej ludzie nie zwracali na nas uwagi. – Są tu jako posiłki, nic więcej. Zbyt wiele mamy luźnych końców. Mruknąłem. – No nie mów. Siedzieliśmy w ciszy. – Chase. – Nixon pochylił się, ściskając dłonie. – To twoja decyzja. – Co? – Zmieszany, pochyliłem się, myśląc, że nie usłyszałem go dobrze. – To, co chcesz zrobić. – Nixon wzruszył ramionami. – Przepraszam. Wciąż nie wiem co masz na myśli. – Wszyscy możemy wrócić do domu. – Nixon powiedział niskim głosem. – Żyć swoim życiem, czekać na nich aż po nas przyjdą. Albo możemy ich wyciągnąć. Moje brwi złączyły się w jedną. – Jak twoim zdaniem mamy ich wyciągnąć? – Żona. – Nixon powiedział oferując zwyczajne wzruszenie ramion. – Tanya zna Mil. To jej połączenie. – Strzelił knykciami. – Oczywiście, że wie jak się z nią skontaktować. Może żona ma informacje na temat tego, co zrobić. To możliwe, że mamy więcej niż jedną rodzinę na ogonie. Kropki muszą zostać połączone, a dopóki nie mamy żadnych wskazówek, jesteśmy łatwym celem. Jest tylko jedno inne wyjście, poza wróceniem do domu i czekaniem na kulkę, co żeby być szczerym, może zrobić Tex’owi dobrze. – Słyszałem to. – Tex narzekał. – Miałeś to usłyszeć – odszczeknąłem. – Więc. – Przełknąłem. – Namówić Mil, żeby podała mi informacje o Tany? – Proste, po tym, ostatnią rzeczą, którą Campisi chcą to więcej krwi na ich rękach, wiesz? Wyobraź sobie, że mają nadzieję, że to po prostu odpuścimy. – Wziął długi łyk piwa. – Mama Mil była w separacji z De Lange tak długo. Prawdopodobnie zakładali, że nie ma znaczenia.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 141

Jęknąłem w ręce, nienawidząc każdej mijającej sekundy, bo to oznaczało, że byłem bliżej rozmowy z Mil na temat jej przeszłości – na temat jej mamy – rzeczy, które wiedziałem, że zamknęła w swojej własnej puszcze Pandory. Jej mama i tato rozdzielili się krótko po tym, jak nabroiliśmy razem z Mil w Vegas. Czując jak ból głowy nadchodzi, wypiłem resztę mojego piwa i wstałem. – Zrobię co w mojej mocy dziś wieczór i napiszę ci kiedy będę mieć odpowiedzi – ile czasu zanim odlatuje samolot wszystkich? – Siódma wieczorem, pojutrze. – Nixon podrapał się po głowie. Zmęczenie wyryło się na krawędzi jego ust. – Powodzenia. – Racja. Myślę, że potrzebuję modlitwy bardziej niż szczęścia. – Cóż, przypomniałem sobie różaniec. – Uśmiechnął się jakby ukrywał prywatny żart. – Nie boli. – Dlaczego przypomniałeś sobie i robisz z siebie lepszego katolika? Nixon machnął na mnie. – Jeden z siedmiu grzechów głównych mnie dopadł. – Koleś. – Tex pisnął ze śmiechu – cicho słuchał przez cały czas. – Jeden? A nie wszystkie siedem? – Jestem zbyt zmęczony na to. Do zobaczenia później. – Stałem i dałem pół uścisk każdemu, a następnie brnąłem z powrotem do pokoju. Musiałem trzymać się z dala od zabijania Nixon’a. Trzymać ręce z dala od żony. Trzymać go w swoich spodniach. Poznać wszystkie jej sekrety. Przekonać się, żeby mi się zwierzyła. I zrobić to wszystko bez patrzenia na jej piersi albo myślenia o seksie. Taaa, różaniec jest w porządku.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 142

Obserwowałem ją. Jak cholerny prześladowca z Zabójczych Umysłów.14 Zakręciła włosy wokół palców, a potem odrzuciła głowę do tyłu i się roześmiała, odsłaniając długą, delikatną szyję – jedna z rzeczy, na punkcie której miałem obsesję. – Trace? – Oblizałem usta, nagle nerwowy jak cholera, że przerwałem jej czas z dziewczynami. – Gotowa do łóżka? – Myślę – powiedziała, wstając i owijając ręce niechlujnie wokół mojej szyi – że poprawną odpowiedzią jest czy ty jesteś gotowy do łóżka? – Nie masz na myśli pytania? – To twoja odpowiedź! – Roześmiała się i oparła o mnie. – Kurwa. Kto dał jej wino? Mo i Mil równocześnie wskazały na drugą. Patrzyłem na siostrę. Zakryła usta ręką i czknęła. – Cholerny wstyd dla Sycylijczyków, upić się dwoma kieliszkami wina – wymamrotałem. – Wybacz. – Trace przytuliła twarz do mojej szyi. – Byłam taka zestresowana, a teraz jestem śpiąca. – To tyle z planów uwiedzenia. – W porządku, kochanie. – Pocałowałem ją w czoło. – Dlaczego cię nie zaniosę? – Nixon, w porządku. Ja…

14

Zabójcze umysły – serial kryminalny o jednostce FBI, która zajmuje się tworzeniem profili groźnych przestępców, głównie seryjnych morderców.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 143

Ignorując ją, podniosłem jej ciało w moje ramiona i skinąłem na dziewczyny. – Do zobaczenia jutro. Och i Mil, Chase już wrócił do pokoju. Wyglądał na… zmartwionego. Powinnaś iść. – Kłamca, kłamca, twoje gatki płoną. Cholera jasna, oficjalnie zamieniałem się w Tex’a, cały wyszczerzony i bez powagi. Potrzebowałem snu. – Och. – Wstała tak nagle, że mogłem powiedzieć, że zakręciło jej się w głowie. Chwyciła krzesła i posłała mi słaby uśmiech. – Uch, czy to bezpiecznie dla mnie… – Żaden problem – przerwałem. – Vegas jest w zasadzie najbezpieczniejszym miejscem dla ciebie. Kamery są wszędzie, zwłaszcza w tym hotelu. Dlatego Luca go wybrał. – Dzięki. – Mil przeszła obok mnie, zostawiając Mo samą. – Powinienem napisać do Tex’a? Trace zaczęła być ciężka, ale wyraźnie jej to nie obchodziło. Spała już przy mojej klatce piersiowej. – Jestem dużą dziewczynką. – Mo wzięła łyk wina. – Pójdę, kiedy będę gotowa. – Napisz do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebować. – Skinąłem i odszedłem z powrotem do hotelu i w dół korytarza do The Rush Tower. – Nixon… – Trace jęknęła w moich ramionach. – Co, kochanie? – Wcisnąłem górny przycisk w windzie i przeciągnąłem moją kartę. Winda zatrzęsła. – Dlaczego nie wyjdziesz za mnie jak Chase? – Chase się oświadczył? – zażartowałem. Cóż, to był żart, taki, że bym się roześmiał przed pociągnięciem za spust. – Nie, on się ożenił. – Pchnęła mnie w pierś jakby była zirytowana mną, że nie nadążam. – Mam na myśli, dlaczego ty i ja się nie ożenimy? – Dlaczego nie my? – Mmm. – Kto powiedział, że nie? – Mo. – Trace nie otworzyła oczu, ale zmrużyła je jakby próbowała je otworzyć, ale zabrakło jej energii. – Powiedziała, że twoja głowa utknęła w twojej dupie. Na to się zaśmiałem. – Och, taa? Co jeszcze powiedziała moja ulubiona bliźniaczka? – Boisz się. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 144

Teraz całe piwo, które właśnie wypiłem… groziło, że wyjdzie na zewnątrz. Bo moja genialna siostra trafiła niemal w samo sedno. Niech ją cholera. Byłem przerażony. Utratą Trace. Posiadaniem jej. Utratą jej ponownie. To zawsze działało w tej kolejności. – Jesteś pijana, Trace. – Drzwi się otworzyły. Zaniosłem ją do penthous’a i przesunąłem moją wagę, więc mogłem przesunąć kartę przez slot, bez stawiania jej na nogi. Kiedy byliśmy w środku i obok kanapy, delikatnie położyłem ją na poduszkach. Kilka świateł zapaliło się, powodując słaby blask wypełniający pokój. Trace wydawała się całkowicie czujna. Jej oczy otworzyły się szeroko, badając mnie od głowy do stóp, zanim zatrzymała się na moich ustach. – Kocham cię. – Trace – warknąłem, klęcząc, żebyśmy byli na tym samym poziomie. – Wiesz, że cię kocham. Mam obsesję na twoim punkcie. Nie mogę żyć bez ciebie. – To dlatego się boisz? – Cholera. – Pozwoliłem sobie opaść na podłogę, opierając plecy o kanapę, kiedy jej nogi zwisały przy moich ramionach. – Nie mogę dać ci tego, co chcesz, Trace. – A myślisz, że czego chcę? – Ucieczki. – Roześmiałem się bez humoru. – Chcesz uciec. Uciec od tego stylu życia, od tej rodziny, uciec z tego kraju, najlepiej w dowolne miejsce, ale nie w stanach czy Sycylii. – Och? – To nie była dobra odpowiedź; to przypominało mi odpowiedź nauczycieli, kiedy byłem w szkole. To och brzmiało szyderczo, drażniąco, sarkastycznie i gorąco jak cholera. – Znam cię, Trace. Żeby być fair, powinienem spodziewać się, że się zdenerwuje; kiedykolwiek pije wino, zmienia się z bycia zmęczoną do bycia tak agresywną, że musiałem ją raz związać. Najlepsza noc w moim życiu. Dopóki nie rzygała. Więc to było naprawdę dobre pół godziny.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 145

– Nienawidzę cię czasami. – Trace przeniosła się z kanapy na moje kolana, cmokając mnie lekko w policzek. – Nie chcę uciekać, ty draniu. Co? – Ale, Trace, zapytałaś w samolocie… – Byłam kobietą. – Niemal krzyczała. – Tak, chciałabym, żeby okoliczności były inne, ale zostawiając to życie, to byłoby jak zostawienie części ciebie za nami, a ja jestem jakby fanem wszystkich części. Uśmiechnąłem się. – Przyznaj to, masz jakieś ulubione. – Poruszyłem się pod nią, żeby pokazać jej dokładnie o czym mówiłem, a potem uszczypnąłem jej ucho, powoli całując w dół szyi i odsuwając się, żeby spojrzeć w jej oczy. – Dupek. – Uderzyła mnie w ramię. – Przysięgam, im więcej czasu spędzasz z Chasem i Tex’em, tym bardziej absurdalny jesteś. – Część mojego uroku. – Nie jesteś uroczy. – Skrzyżowała ręce i odwróciła wzrok. – Jesteś seksowny, ale nie uroczy. – Uroczy i seksowny – poprawiłem. – Nixon… – Jej ręce złapały moją twarz. – Ja chcę po prostu ciebie. Na zawsze. Tego chcę. Nie chcę się martwić, że uciekniesz. – Więc chcesz mnie związać? Trace wywróciła oczami. – Bądź poważny. – Dobra. – Pocałowałem jej usta. – Powiedz co chcesz. Cokolwiek – i mam na myśli cokolwiek – chcesz i jest twoje. Więc poproś. – Nie mogę. – Jej twarz opadła. – Bo wtedy nie jest zbyt romantycznie. – Romantyczność nie jest dla mnie mocnym punktem. Sex? Absolutnie, ale romantyzm? – Stop. – Pchnęła mnie w pierś. – Jesteś lepszy niż myślisz. Chcę po prostu wiedzieć czy jest wieczność dla ciebie i dla mnie, łapiesz? Chcę dowodu tego. – Dowodu – powtórzyłem słowo, pozwalając mu toczyć się wokół mojego języka, jak powoli topiącą czekoladę. A wtedy, zapaliła się żarówka. Znów mówiła o małżeństwie. Romantyzm? Chciała romantyzmu? W środku jakiejś nieznanej mafijnej wojny, która może

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 146

skończyć się dla nas wszystkich w trumnach? Gotowe. Mógłbym być wielozadaniowy. Miałem zamiar być romantyczny jak cholera dla niej. – Gotowe. – Co? – Cofnęła się jakbym właśnie powiedział, że jej tyłek wyglądał grubo w jeansach. – Gotowe. – Ale… – Teraz jest czas, żebyś była cierpliwa. Możesz to zrobić? Jej uśmiech rozjaśnił pokój – skreśl to, jej uśmiech rozjaśnił mój cały pieprzony świat. – Tak. Straciłem rachubę czasu, kiedy tak siedzieliśmy na podłodze rozmawiając, nadrabiając, drażniąc się nawzajem… Niemal zasypiałem, kiedy Trace zapytała. – Dlaczego jesteś takim dupkiem dla Chase’a i Mil? Z westchnięciem, odwróciłem się i przyciągnąłem Trace do krzywizn mojego ciała, opierając brodę na jej głowie. – Znasz Chase’a tak dobrze jak ja, kochanie. Nie można mu po prostu rozkazać robić czegoś. To dla niego trudne. Cholera, to trudne dla mnie. Oni się potrzebują nawzajem. Ona musi mu zaufać, a on musi pozwolić sobie zaufać jej, żeby upaść dla niej, jeśli potrafi. Trace westchnęła ciężko. Moja pierś zacisnęła się na myśl, że nie pasowała jej jego relacja z Mil. Byłem cholernie zazdrosny o jej serce i nienawidziłem możliwości, że on wciąż trzymał mały skrawek. Rozpocząłbym wojnę o ten skrawek. Zabiłbym za niego, kradłbym dla niego, niszczył za nim. – Cieszę się. – Hmm? – Udawałem, że moje serce nie biło z dala od mojej piersi, że mój oddech nie uwiązł w gardle, że mój cholerny umysł nie był gotowy eksplodować. – Że popychasz ich do siebie. Właśnie tego potrzebują. Właśnie dlatego cię kocham. – Bo popycham ludzi? – Roześmiałem się nerwowo. – Nah, bo pod tym twardym mafijnym mojo, naprawdę ci zależy, i jesteś gotów zrobić wszystko, łącznie z zabijaniem swojego własnego szczęścia, żeby ocalić świat. Nie myślałem, że to możliwe, ale moje serce biło szybciej. – Jesteś jak mój Superman. – Whoa, nie wkładaj mnie w rajstopy czy cokolwiek. – To peleryna jest dla dziewczyn, nie rajstopy. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 147

– Zanotowane. – Pocałowałem ją w czubek głowy. – Trace? – Hmm? – Wciąż go kochasz? Brak odpowiedzi. Złapałem jej ciało mocniej, mając nadzieję i modląc się, że to tylko moja wyobraźnia, że nie myślałem poważnie o poślubieniu dziewczyny, której nie miałem w pełni. Już miałem odpuścić, kiedy odpowiedziała. – Tak. Mój świat eksplodował. Jeśli to możliwe dla ciała, rozerwać się od środka, albo spontanicznie spłonąć z powodu jednego, prostego słowa, moje tak zrobiło. – Ale nie tak jak myślisz. – Złączyła ręce razem, zatrzymując się na zbyt długo dla mojej wygody. – Chase jest moim najlepszym przyjacielem – ty jesteś moją drugą połówką. Jest różnica. To jak zapytać mnie czy kocham Tex’a albo Mo. Kocham ich, kocham nawet Mil. Chase będzie mieć zawsze szczególne miejsce w moim sercu, ale nie posiada go – ty je posiadasz. Niesamowite jak ludzkie ciało potrafi przejść z nadbiegu, aby zakończyć spokojem w sześć sekund. Nawet bardziej niesamowite? Że moja fizyczna reakcja była spowodowana przez coś zupełnie emocjonalnego. Na zewnątrz prawdopodobnie wyglądam w porządku, ale w środku jestem kompletnie zniszczony, zupełnie jak Phoenix przez swojego ojca i śmieszne życie, w którym żył. Nie mam pojęcia, dlaczego wyznanie Trace sprawiło, że myślę o Phoenix’ie, ale tak jest. Może dlatego, że w tym momencie, kiedy oczekując każdego słowa Trace, niemal mogłem dostrzec w jaki sposób musiał się czuć kiedy jego ojciec powiedział mu…

– To skomplikowane. – Phoenix rozbił butelkę piwa o kamienie i wsadził rękę do kieszeni. Jego siostra została właśnie odesłana do szkoły z internatem. Powiedział, że chce pogadać – powiedział, że przechodził przez ciężki okres przez to, co było dziwne, biorąc pod uwagę, że oni nie byli nawet blisko. – Więc spróbuj to wyjaśnić. – Usiadłem na kamieniu i patrzyłem jak wody jeziora Michigan docierają do skał. – Mój ojciec, wpakował się w jakieś popieprzone rzeczy i w końcu – w końcu był zdesperowany, jak naprawdę zdesperowany. – Jak zdesperowany?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 148

– Po prostu zostawmy to tak. – Phoenix pociągnął nosem i potarł ręką w rękawiczce pod nim. – Myślę, że zamierzał użyć Mil. – Użyć? – W jego kręgu prostytucji. Jeden z mężczyzn zapytał czy jest dostępna, jakby to nie było nic wielkiego. Jakby była jakąś dziwką. – Przeklął i podniósł kamień, wrzucając go do oceanu. – Kiedy zapytałem go o to później, wyśmiał to. Nazwał to moim wewnętrznym gównem. – Powiedziałeś Mil? Phoenix mrugnął. – Nie musiałem. W jakiś sposób, jej mama zwęszyła to. Kiedy zapytałem mojej macochy czy mogę pomóc, powiedziała nie, że już ma plan. – Plan? Co oznacza, że wyraźnie twój ojciec… – Wiem. – Phoenix przerwał. – Czy chociaż możemy nie mówić o nim? To o Mil się martwię… po Vegas, po Chase’ie, ona po prostu… nie była taka sama. To jakby coś jej się stało, jakby Chase coś zrobił. – Nie zrobił. – Urwałem. – Nie zrobił. – Słuchaj. – Oczy Phoenix’a były szalone. – Kiedy wróciła z Vegas miała cięcia w górę i w dół ramion i bliznę na nadgarstku, paskudną–jak–cholera bliznę, która wyglądała jakby ktoś ją przypalał cygarem. Nie mówię, że Chase to zrobił. Nie mówię też, że nie zrobił. – Dlatego jesteś takim dupkiem? – Cóż, tak. – Phoenix się uśmiechnął. – I spał z moją siostrą. – Jego twarz spoważniała. – To dziwne uczucie. – Co? – Chcieć kogoś zabić i być jego przyjacielem w tym samym czasie. Czasami się boję, własnego mózgu, własnych emocji. Przysięgam, wszystko buntuje się we mnie, Nixon, i nie wiem jak długo zdołam utrzymać to w środku. Klepnąłem go w plecy. – Nie bądź dramatyczny. Będzie z tobą dobrze.

Ale po tej rozmowie się zmienił. Wszystko się zmieniło. Nie był tym samym Phoenix’em. I umarł zanim mogłem odkryć prawdę, co go zmieniło. Jedyną wskazówką była Mil. Coś jej się stało. Coś, przed czym Phoenix ją chronił. Szarpnąłem się od Trace i złapałem telefon. Żadnych wiadomości od Chase’a. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 149

– Coś nie tak? – Trace wymamrotała sennie. – Nic. – Wysłałem Chase’owi szybką wiadomość. – Idź spać. Ja: Niech ci zaufa, a później zapytaj co spowodowało blizny – wspomnij Phoenix’a, ale bądź gotowy.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 150

W chwili, kiedy wróciłam do pokoju, Chase był w łazience. Woda płynęła i mogłam przysiąc, że słyszę jak śpiewa którąś z piosenek Franka Sinatry, ale całkiem możliwe, że to zmyśliłam. Nie tylko Trace piła wino. Z rozmachem padłam na łóżko i westchnęłam ciężko – typ westchnięcia, które dziewczyna wydaje, kiedy stara się pokazać osobie obok, że coś jest nie tak. Szczęściara ze mnie. Miałam tylko ścianę. Racja, więc wzdychałam do cholernej ściany. Westchnęłam ponownie. Cóż, nie ma jak teraźniejszość. Nie byłam pewna po której stronie Chase’a będę dzisiaj. Gorącego–jak–cholera aroganckiego dupka, który sprawia, że mam ochotę spoliczkować go niemal tak mocno jak pocałować? Albo zabawnego, łatwego, hormonalnego nastolatka, który wyszedł wcześniej tego wieczoru po gapieniu się na moje cycki jakby miał dwanaście lat. Uśmiechnęłam się na tą myśl. Ja i moje westchnięcie weźmiemy któregokolwiek. Woda przestała lecieć w łazience. Drzwi się otworzyły. Zerknęłam i niemal spadłam z łóżka. Chase nagi. Chase. Był. Nagi. Najwidoczniej nie zauważył, że byłam w pokoju. Nie odwrócił się, po prostu przesunął miękkim, białym ręcznikiem po mokrym ciele. Oblizując usta, poczułam jak mój puls przyśpiesza, gdy otarł kilka kropelek, spływających mu po twarzy. Cholera, chciałam przejechać językiem po ścieżkach, które utworzyła woda. Mój oddech się spłycił – i przeklęłam pod nosem, kiedy ten sam ręcznik przesunął się po tym śmiesznie napiętym sześciopaku. Byłam totalnie rozbita, moje ciało napięło się tak mocno, że bałam się wziąć oddech – bałam się, że to za głośno – i nie chciałam, żeby przedstawienie się skończyło. – Co u dziewczyn? – zapytał Chase bez odwracania się. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 151

Aw, cholera. Zawstydzona, odchrząknęłam i skarciłam oczy za to, że pozostawały wpatrzone w to umięśnione ciało. Jeszcze jedno zerknięcie, obiecywałam sobie, a wtedy będzie w porządku. – Dobrze. – Kontynuowałam odważne spojrzenie. Jego tyłek był w porządku. Poważnie. W porządku. – Dostałaś jakieś wino i jedzenie? – zapytał, owijając ręcznik wokół bioder. Załamka. – Yup – zaskrzeczałam, mój głos brzmiał całkowicie niedojrzale. – Więc – podszedł do łóżka i usiadł – kolacja i przedstawienie, huh? – Ja, uh… – Śmiejąc się, przesunęłam się od niego w stronę poduszki. – Zamierzałam coś powiedzieć, ale… – Przestań pieprzyć Mil. – Chase się uśmiechnął. – Patrzyłaś pożądliwie. – Dziewczyny tak nie patrzą. – Och? – Ta wspaniale idiotycznie idealna twarz, szydziła ze mnie każdą uncją seksowności. Cholerny Chase Winter. Cholernie piękny mężczyzna. Bóg powinien mieć co najmniej odrobinę litości i stworzyć go niższego albo grubszego albo cokolwiek, żebym się nie gapiła. Dobre mięśnie na ciemnej skórze, jasne zielone oczy i uśmiech, który sprawiał, że dziewczyna natychmiast chce zrobić cokolwiek w jej mocy, żeby złapać go w pułapkę małżeństwa. – Co tam myślisz? – Uśmiechnął się ponownie. – Przestań się uśmiechać! – krzyknęłam, zakrywając twarz rękami. Głupie wino sprawiło, że jestem gadatliwa i gotowa zaatakować mojego męża całą siłą, moich stu siedemdziesięciu siedmiu centymetrów opętanego ciała. Jego uśmiech opadł. I od razu chciałam, żeby wrócił. Uśmiechający się Chase to jedno. Chase pożerający mnie wzrokiem? Taa, totalnie nie coś, z czym moje ciało mogło sobie poradzić. On mnie nawet nie dotknął, a ja wrzałam z przyjemności. Moja skóra była taka wrażliwa, że mogę przysiąc, że ktoś dorzucił coś do mojego drinka i teraz właśnie czuję tego efekty. Ciepło rozprzestrzeniło się aż do moich palców u stóp, roztapiając każdą tarczę, którą ostrożnie wzniosłam, jeśli chodzi o Chase’a. Chwila. On powiedział, że nie chce chwili. Chce wieczność. Ale jak spędzić wieczność z kimś, kto nawet nie zna prawdziwej ciebie? Mogę zaoferować mu chwilę, a on weźmie ją, myśląc, że to coś więcej. A ja będę czuć się jak gówno, wiedząc, że trzymam wszystko przed nim. Świadomie potarłam bliznę na nadgarstku. Jako przypomnienie, co w ogóle zrobiłam,

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 152

kiedy poprosiłam Chase’a, żeby się ze mną ożenił. Ochrona. Bezpieczeństwo. Jeśli by tylko wiedział jak naprawdę mnie ocalił, kiedy miałam czternaście lat. Jak uratował mi życie. – Mil? – Chase zamknął odległość między nami. Desperacko, rzuciłam poduszkę między nasze ciała, jak pieprzony nastolatek. Chase prychnął. – Myślisz, że poduszka mnie zatrzyma? – Nie. – Przełknęłam. Cholera! Zwinęłam się, owijając ramiona wokół kolan jakby to mogło ochronić moje ciało od jego dokładnego zbadania. Moja samokontrola była zawsze zerowa jeśli chodziło o Chase’a, a teraz, wszystko co chciałam, to żeby powiedział mi, że wszystko będzie dobrze. Chciałam powtórzyć nasz pierwszy raz – tylko chciałam, żeby znaczył więcej. Czy ja w ogóle zasługuje na to z nim? Kłamca, mój mózg krzyczał na mnie. Jesteś kłamcą. Chase rzucił poduszkę na podłogę i podszedł do krawędzi łóżka, szarpiąc moje stopy tak mocno, że moje nogi się wyprostowały, wtedy on i jego ręcznik postanowili mnie okraczyć. Moje ciało trzęsło się, kiedy ściągnął ręcznik z pasa – który szczęśliwie dołączył do poduszki na podłodze. Głupi ręcznik. Byłam zazdrosna o ręcznik, bo on dotykał Chase’a. Był zawinięty wokół niego. A żeby być szczerą, zrobiłabym to samo – mając szansę, co prawdopodobnie jest tym co właśnie robił. Panika. – Mil… – Czy ten mężczyzna był cholernym ekshibicjonistą? Utrzymywałam moje oczy wpatrzone w niego, płonąc ze wstydu, kiedy jego ciało naciskało na moje. Mały jęk wydostał się z moich ust zanim mogłam go zatrzymać. – Ściągnij koszulkę – rozkazał, wciąż będąc na mnie okrakiem. Nie poruszyłam się. Chase, jednak, tak. Tak jakby dokładnie wiedział czego potrzebuję i chcę, ale rozpoznał czystą grozę za swoim pytaniem i wziął sprawy w swoje ręce. Chłodne powietrze uderzyło w moją wrażliwą skórę, kiedy ciągnął mój top i rzucił go na podłogę. Ten cholerny ręcznik dostawał dobre przedstawienie. – Jeansy. – Ręce Chase’a przesunęły się do guzika moich jeansów. Przysięgam, że dźwięk rozsuwanego zamka jeansów przez kogoś innego niż ja, był najbardziej przerażającą rzeczą, jaką kiedykolwiek słyszałam. Z pomrukiem, podniósł się ze mnie i podszedł do krawędzi łóżka, gdzie pociągnął za nogawki moich jeansów, dopóki moje nogi nie były kompletnie nagie. Chłód klimatyzacji, RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 153

owiał moją rozgrzaną skórę. Utrzymując moje spojrzenie, rzucił jeansy na stertę prania, którą stworzył. Leżałam na łóżku, trzęsąc się, w niczym oprócz różowego biustonosza i majtek i mając nadzieję, na boga, że nie wyglądam na tak przestraszoną, jak byłam. Jasne, byłam podekscytowana, ale z ekscytacją przychodziła myśl, że moc naszego związku cofnie się, kiedy się ze sobą prześpimy. Będę skończona. Będę zdobyta, oznaczona, rozbita i wtedy będzie chciał wiedzieć o wszystkim, co budzi mnie w nocy – o bliznach, które wciąż mnie nawiedzają. Będzie znał mój wstyd. Zamknęłam oczy. – Patrz na mnie. – Chase rozkazał. Otworzyłam oko, potem drugie, kiedy uśmiech Chase’a zmieniał się z zadowolonego z siebie do ciepłego, ufającego, kochającego, idealnego. – Jesteś kurewsko piękna, Mil. – Powoli czołgał się z powrotem na łóżko. Jego usta dotknęły mojej nogi, a ja szarpnęłam się z przyjemności. Jego język wytyczył drogę w górę mojego uda. Zaskomlałam. Moje ciało drżało, kiedy przesunął ręce na moje biodra. To było tak jakby moje ciało idealnie pasowało do jego rąk… pod jego opiekę. – Odpuść. – Chase położył głowę na moim biodrze. Jego gorący oddech owiewał mój pępek, na co przeszły mnie dreszcze. – Cokolwiek to jest, Mil. Po prostu odpuść. Możesz mi zaufać – ochronię cię dopóki nie umrę. Jeśli zapamiętasz jedną rzecz z tych ust, to jest to. Umrę zanim pozwolę ci odejść. Napięcie wzrosło w moim ciele na jego słowa. Pocałował mój brzuch i pokonał drogę do szczeliny między moimi piersiami, a wtedy się roześmiał. – Co? – Czy on naprawdę nabijał się z mojego ciała? – Czekaj. – Chase wciąż się śmiał, jego twarz utrzymywała kontakt wzrokowy z moją klatką piersiową. – To nie ty. Och, świetnie, to nie ty, to ja, przemowa. – Czy zdajesz sobie sprawę, jak niewygodne dla mnie było jechanie w dół windą i spotkanie z Nixonem, kiedy obraz tego – zapytał, kiedy dotykał koronkowego paska mojego stanika – wciąż widziałem w mojej głowie? – Jego ręce muskały moje piersi, kiedy westchnął i pocałował miejsce, gdzie jego palce dopiero co były. – Przysięgam, niemal zawróciłem kilkanaście razy. Różowy stanik… ma specjalne moce. – Wyszczerzył się. – Byłem tak napalony, że musiałem się napić. Zmieniasz mnie w alkoholika tylko przez rzut oka. Jedno spojrzenie, a zapijam smutki piwem. Masz szczęście, że nie zemdlałem i się udusiłem. Śmiech wydostał się z moich ust. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 154

– Przepraszam – Nie kłam. – Chase skarcił, gryząc skórę na moim obojczyku, a potem liżąc miejsce, gdzie właśnie były jego zęby. – Nie mogłoby obchodzić cię mniej, wsadzanie mnie do piekła. – Prawda. – Odetchnęłam. – I zasługuję na to. – Tak właśnie – zgodziłam, się. – Bo patrzyłem pożądliwie. – Żeby być sprawiedliwą – jęknęłam, unosząc ręce i zamykając je na jego karku – pokazałam ci je. – Co nie jest graniem fair, czyż nie, Mil? – Zachichotał przy moim uchu, a potem przeciągnął po nim językiem, jakby lizał lody. – Nie? – Mój głos drżał, kiedy dreszcze zawładnęły moim ciałem, a jego usta nacisnęły lekko na moje, szorstkość jego jednodniowego zarostu zostawiła mnie drżącą z pragnienia. Chciałam więcej. Chciałam złapać jego śmiesznie przystojną twarz i nigdy nie puścić. – Przestanę, jeśli chcesz, ale wiedz, że jeśli to zrobię, będę musiał spędzić noc w łazience. Z zamkniętymi drzwiami. Z obrazem nagiego Tex’a przesuwającym się w mojej głowie, żebym nie wrócił tu i nie zajął się tobą. – Co się stało z chwilą? – To jest to. – Usta Chase’a spotkały znów moje. – Pierwsza chwila, całego życia nimi wypełnionego. Zamierzam je zbierać. – Możesz to zrobić? – Drażniłam go, czując się bardziej komfortowo z jego nagim ciałem naciskającym na moje. – Zbierać chwile? – Robię to teraz. – Jego zielone oczy błyszczały. – Ukąszone przez pszczołę usta, wysokie kości policzkowe, idealna skóra, która jest jak aksamit, zapach wanilii tutaj – poklepał moje ucho – i tutaj. – Zjechał dłonią na środek klatki piersiowej. – Nogi do nieba. – Uśmiechnął się. – Uśmiech, który jednocześnie może rozpocząć wojnę i ją skończyć. I najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek wiedziałem. – Umieścił pocałunek w kąciku moich ust. – Boże, uwielbiam twoje oczy. – Ja uwielbiam twoje. – Powtórzyłam cichym głosem. Te same zielone oczy rozszerzyły się, kiedy uśmiech pojawił się na jego twarzy; patrzenie na niego bolało. Samo bycie z Chase’m było przytłaczające.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 155

– Powiedz coś teraz, Mil. – Jego palec prześledziły moje usta do linii szczęki. – Bo mogę trzymać się od ciebie tylko przez chwilę. – Teraz. – Wzruszyłam ramionami, drażniący uśmiech tańczył na moich ustach. – Teraz? – Powtórzył, a następnie zapalona żarówka, albo jak w przypadku Chase’a, byk przejął kontrolę nad jego umysłem, pociągnął mój biustonosz, a potem moje majtki. Byliśmy tylko my. Gorący jak pożar, skóra przy skórze. Bezpiecznie. Dom. Chronienie. A ta część mojego serca, którą trzymał przez tak długo, w końcu znalazła swój dom – w jego ramionach.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 156

Całkowicie straciłem kontrolę nad sobą, kiedy przyłapałem Mil na patrzeniu na mnie, a następnie drażnienie jej nie zrobiło niczego poza nieuniknionym.To doprowadziło mnie do tej chwili, kiedy byłem na rozdrożu. Chciałem jej tek mocno – moje ciało chciało. Ale moje serce? Nie byłem pewny gdzie było. Wszystko co wiedziałem, to że naprawdę od długiego czasu, widziałem twarz Mil, jej twarz, nie Trace. Kiedy czułem ciało Mil pod moimi rękami, ona pochłaniała moje wszystko, a ja chciałem zniszczyć ją dla kogoś innego. Chciałem oznakować ją moim dotykiem. Chciałem rozpalić ją moimi pocałunkami, napiętnować jej usta tak mocnymi wspomnieniami moich ust, tego jak czułem ją naprzeciwko nich, że nigdy tego nie zapomni, jak długo będzie żyć. Trzymając ją w ramionach, czując jej puls przy mojej dłoni, usunąłem ostatni strzęp bielizny. To było najlepsze uczucie na świecie. Nie martwiłem się o Nixona albo Trace, albo cholerny trójkąt miłosny – to byłem tylko ja i Mil. Tylko ja i moja żona i chciałem – nie, potrzebowałem kochać ją jak na to zasługiwała. Zamknąłem oczy… w końcu wypuszczając ostatnią część mnie, która była przywiązana do Trace. A kiedy otworzyłem oczy? Czułem się jakbym mógł się wznieść, kiedy Mil spoglądała w górę zza grubych, czarnych rzęs, zadając mi pytanie, które każda dziewczyna zadaje, kiedy jest w trudnej sytuacji. Czy mnie kochasz? Czy mnie zostawisz? Albo czy oddasz swoje ciało, kiedy zabierasz całe moje? Odwróciłem się na plecy, ciągnąc Mil na mnie. Pomyślałem, że potrzebuje poczuć kontrolę; ona nie była chętna oddać się ochoczo. Ale w chwili, kiedy była na mnie, to było jakby była zagubiona w tym, co robić. Cholera, moje ciało nie miało problemów z

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 157

zapamiętaniem, co robić. Niemal chciałem to mieć, bo wtedy nie byłoby to najszybsze, seksualne doświadczenie mojego życia. – Mil. – Złapałem jej twarz, przeciągając ustami powoli przez jej, zapamiętując jej smak, i wtedy wkładając mój język w jej usta. Oddała pocałunek, mocno. Jej ręce zaplątały się w moich włosach, kiedy jej ciało powoli poruszało się przy moim. Jęknąłem – starając się ją powstrzymać. Doprowadzała mnie do szaleństwa. Jej paznokcie drapały moje ramiona, kiedy przesunęła usta na moją szyję. Cholera jasna. Ugryzła mnie. Cholera, ten ból był taki przyjemny. Ugryzła ponownie i ponownie, aż zaczęła ssać. Właśnie umarłem. Znajdą moje ciało w dokładnie tym położeniu jutrzejszego ranka, a moja dusza przybije mi piątkę z nieba. Tarcie między naszymi ciałami doprowadzało mnie do absolutnego szaleństwa. Odwróciłem ją na plecy, ale ze mną walczyła. Trening zapasów, impreza dla dwojga. Roześmiałem się, kiedy dała mi klapsa w tyłek i niemal pokłoniłem się z czcią, kiedy mrugnęła i zderzyła swoje usta z moimi ponownie. – Mil, mogę wytrzymać jeszcze jakieś pięć sekund, całując cię, zanim ulegnę samozapłonowi. – Przyznałem szczerze, mój głos był niski i napięty. Mały figlarny uśmiech pojawił się na jej ustach, jakbym właśnie jej dał klucze do nieba i może dałem, bo sięgnęła po mnie i poprowadziła mnie dokładnie tam, gdzie chciałem być. Z jękiem, starałem się powoli. A wtedy zdałem sobie sprawę… że musiałem. Zamęt uderzył mnie mocno jakbym dostał deską w twarz. – Um, Mil… – Moje oczy szukały jej. Jej twarz zrobiła się czerwona, a wtedy z uśmiechem, szarpnęła mnie do siebie, sprawiając, że mój świat eksplodował na tysiąc promieni światła. Nie chciałem jej skrzywdzić, ale mając jej ciało wokół mnie? Taaa, to było najlepsze, cholerne uczucie jakie miałem, a z moją samokontrolą będącą na minus dziesięć… Poruszyłem się przy niej, szybciej i szybciej dopóki nie krzyczała. Modliłem się do boga, żeby to był dobry krzyk. Modliłem się do boga, że nie uczyniłem jakiegoś nieodwracalnego uszkodzenia i… Napięcie budowało się w moim centrum, czyniąc mnie niezdolnego do błagania o inne nadzieje. Czysta, pierwotna potrzeba przejęła kontrolę. Moja krew wrzała, eksplodując do każdego cala mojego ciała, przez żyły. Waliło mi w uszach, ryczało. Na skraju świadomości, RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 158

słyszałem jej skomlenie, kiedy chwyciła mnie za ramiona, jej paznokcie wbijały się w moją skórę. Całe poczucie racjonalności całkowicie opuściło mnie, kiedy zabieraliśmy się na krawędź. Z dreszczem, osunąłem się przy niej, starając się utrzymać swoją wagę nie na niej. – Powiedz mi – wychrypiałem, kiedy łapałem oddech. – Nie, muszę… Trzymałem ją. Jej ciało drżało. – Ilu facetów, Mil? Zamknęła oczy, kiedy pojedyncza łza spłynęła w dół jej policzka. – Ty… tylko ty. – Cholera. – Jesteś zły? – wyszeptała. Wybuchłem śmiechem. – Tak, jestem wkurzony, że jestem jedynym kolesiem, który kiedykolwiek cię tu dotknął. – Położyłem ręce na jej piersi. – Jedynym mężczyzną, który całował cię tutaj? – Przesunąłem palcami w dół jej brzucha, między naszymi ciałami. – Kochając się z tobą tutaj. Zadrżała, zamykając oczy. Umieściłem miękki pocałunek na jej ustach. – Jesteś szalona? – Pocałowałem ją znowu, tym razem mocniej, posiadająco. – Nie sądzę czy mógłbym być szczęśliwszy. Możliwe, że już patrzyłem na twoich ostatnich chłopaków, wiesz, żeby znaleźć numery ubezpieczeń i cokolwiek, tak na wszelki wypadek… – Zamierzałeś wydać wyroki na moich byłych chłopaków? – Żebyś była bezpieczna. – Skinąłem. – I żeby utrzymać mnie przy zdrowych zmysłach, tak. – Myślę, że mogę cię nawet lubić, Chase Winter. – Zabójstwo? To wszystko, żeby cię rozgrzać? Zabić twoich byłych chłopaków? – Nie? – Jej uśmiech był szeroki. Uszczypnąłem jej dolną wargę. – Bo jestem naprawdę dobry w łóżku? – Nie, i tak bym nie wiedziała. – Więc dlaczego? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 159

– Bo dałeś mi jedną chwilę – ale obiecałeś więcej. I… – przygryzła wargę – …wierzę ci. Moje serce waliło w piersi jakby chciało się uwolnić. Uśmiechnąłem się, zakładając kosmyki jej włosów za ucho i pocałowałem jej szyję. Co powinienem na to powiedzieć? Słowa utknęły w moim gardle. Przesunąłem palcami w dół jej ramion i zatrzymałem się na nadgarstkach, przykrywając blizny. – Jesteś gotowa mi powiedzieć? Mil napięła się pode mną. Podniosłem rękę w górę. – Poczekaj, zanim coś powiesz, mam pomysł. – Wciąż w pełni nagi, zszedłem z łóżka i złapałem telefon, żeby zadzwonić po room service. – Yeah, mogę dostać butelkę szampana i jakieś… – Zatrzymałem się i uśmiechnąłem do Mil. – Czekolady. Dużo czekolady. Cokolwiek macie. Oczy Mil wypełniły się łzami. Nie byłem pewny czy to dlatego, że była seksualnie podekscytowana czy była podekscytowana truskawkami w czekoladzie. – Ty. Zostań. – Wskazałem łóżko. – Och? – Jej brwi podjechały w górę. Racja. To była Mil. Powiedzenie jej, żeby została było praktycznie jak rzucić rękawicę, testując ją, żeby zrobiła całkowicie na odwrót. – Proszę? Jej oczy się zwęziły. – Pozwól mi się tobą zająć. Całe jej ciało się rozluźniło, jakbym właśnie powiedział jej, że zamierzam ocalić świat i wszystko co ona musi zrobić, to spać w trakcie bitwy dopóki nie wygramy. – Pięć minut. – Podniosłem dłoń i poszedłem do łazienki, włączyłem wodę w jacuzzi. Po kilku minutach, była wypełniona wystarczająco, żeby Mil mogła w niej usiąść. Bez mówienie niczego, wróciłem do sypialni, chwyciłem ją w ramiona, nawet jeśli uderzyła w moją pierś żartobliwie i umieściłem ją w kojącej wodzie. Pukanie do drzwi było ciche, dyskretne. – Zostań. – Pocałowałem ją w czoło i chwyciłem szlafrok, okręcając go wokół mojej talii, kiedy otwierałem drzwi. Nie wpuszczając faceta do środka, podałem mu dwudziestodolarowy napiwek i pociągnąłem wózek przez resztę drogi, zamykając drzwi za sobą. Kiedy wszedłem do łazienki, z szampanem i jedzeniem w ręce, Mil nuciła pod nosem. – Nucisz? – zapytałem głupio. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 160

– Huh? – Nucisz? – Co? Wywróciłem oczami. – Nuciłaś. – Czy to jest wbrew regułom Chase’a Winter’a? Nucenie w wannie? Co byś wolał, żebym robiła? Moje ciało ryknęło do życia. – Cóż… – Stop. – Mil podniosła dłoń. – Zapomnij, że pytałam. – Aw, kochanie, to jak przekręcenie klucza, aż silnik się włączy i zdecydowanie, żeby nie jechać… to po prostu… okrutne dla samochodu. – Nazywasz mnie złośliwcem czy kierowcą wyścigowym? Jestem zdezorientowana. Posyłając jej zadowolony z siebie uśmiech, postawiłem wypełniony szampanem kieliszek na krawędzi i zrzuciłem szlafrok. – Wciąż zdezorientowana? – Trochę chłodno, Chase? – Mil sięgnęła po szampana. Uderzyłem jej dłoń lekko. – Trochę chętna, Mil? – Dupek. – Złośliwiec. Westchnęłam, ale mogłem powiedzieć, że to było szczęśliwe westchnięcie. Mil próbowała grać twardą, jak zawsze, ale zaczynałem widzieć jej drugą warstwę. Wszystkie kobiety, w moim doświadczeniu, są skomplikowane. Każda ma sekrety i każda jedna ma sposoby, żeby je ukrywać. Gwałtowność Mil była jej pancerzem – i zabijało mnie myślenie, że mogę być odpowiedzialny za to, że była nieswoja jeśli chodziło o mężczyzn. – Wchodzę do wanny. – Czy to znaczy, że mnie wyrzucasz? – Nie. – Stanąłem za nią i powoli wsunąłem się po porcelanie. – To tylko znaczy, że sprawy staną się przytulne. – Nie jestem pewna czy poradzę sobie z przytulnością.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 161

Wypuściłem syknięcie, kiedy gorąca woda mnie otoczyła i miękki jęk uciekł z głębi gardła, kiedy przyciągnąłem ją do siebie. – Jeśli ja radzę sobie z przytulnością, pewne jak cholera, że też sobie poradzisz. Jej miękkie westchnięcie, owiało moją klatkę piersiową, prowadząc do gęsiej skórki, która nie miała nic wspólnego z chłodem, i wszystko wspólne z chęcią powtórzenia osiągnięć, spędzonej wspólnie ostatniej godziny. Położyła głowę na moim sercu. Sięgnąłem i założyłem jej włosy za uchem, i pocałowałem jej czubek głowy. – Chcę wiedzieć, Mil. Moje palce znów delikatnie muskały te same blizny, tym razem dociskając je, jakby dodając nacisk, słowa wyszłyby z jej ust, strach by zniknął, a ona by mi zaufała. – Co jeśli ci powiem i mnie znienawidzisz? Moje serce się zacisnęło. – Mil, nigdy nie mógłbym cię znienawidzić. – Mógłbyś – powiedziała cicho. – Możesz. – Zaufaj mi. Kilka sekund ciszy minęło, a wtedy Mil powiedziała, tak cicho, że niemal jej nie słyszałem. – Miałam czternaście lat…

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 162

Nie mogłam uwierzyć, że faktycznie mu mówiłam. Nawet za milion lat nie planowałam otwierać ran i pozwolić sobie krwawić na ziemię. Ale z jakiegoś powodu, Chase chce sprawić, żebym się otworzyła. Kazał mi uwierzyć, że jeśli powiem mu o moich demonach, nie ucieknie z krzykiem; zamiast tego, pomoże mi je przezwyciężyć. – Czternaście? – Chase powtórzył. – Przed czy po tym jak ty i ja… – Jego głos zamarł. Mogłam wyczuć napięcie jego ciała, kiedy cisza wypełniła łazienkę. – Przed – wyszeptałam. Wspomnienia napłynęły powoli, a wtedy było niemożliwe zatrzymać ból, jaki szczypał w mojej piersi. To tak demony niszczą człowieka. W chwili, kiedy otwierasz drzwi do jednego, reszta z nich podąża, zostawiając cię bezbronną i zdesperowaną, gotową zrobić wszystko, żeby znów zamknąć te drzwi. – Mil. – Chase pocierał moje ramiona. – Jest w porządku, jestem tutaj. – Mój ojciec… nie miał dobrze poukładane w głowie. – Niedopowiedzenie stulecia – wymamrotał. – Nie w ten sposób. – Moje ciało było ciężkie. – Jestem pewna, że Phoenix mówił ci o kręgu prostytucji. Nie tylko, że sprzedawał młode dziewczyny, ale że lubił łamać je samemu. Palce Chase’a wbiły się w moje ramiona. Mój świat się zatrzymał. Czy był zdegustowany? Może byłam wszystkim tym, czym ojciec mnie nazywał. – Mil? – Chase pocałował mnie w czoło, jego wargi przykryły moją skórę, kiedy szeptał: – W porządku, kontynuuj.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 163

– Pewnego dnia, jeden z jego ludzi przyszedł i powiedział, że mój ojciec potrzebuje mnie do czegoś. Był w The Cave i zapomniał swojego telefonu z blatu. Więc, będąc posłuszną córką, którą byłam, poszłam z mężczyzną, żeby podrzucić ojcu telefon i zapytać czego potrzebuje. Terror wypełnił każdy skrawek mojego ciała. – Pamiętam, że było naprawdę ciemno. Nie nazywali tego The Cave dla zabawy. To był opuszczony magazyn, którego światła gasiły się i zapalały. Mój ojciec był w środku jakiegoś koła, otoczony przez kilku mężczyzn w garniturach. Poprosił, żebym podeszła, więc to zrobiłam. Chase był cicho, więc mówiłam dalej. – Nie jestem pewna czy to był jego plan, ale jeden z mężczyzn zapytał za ile byłam. Inny zaoferował za mnie pieniądze. Ktoś inny krzyknął grobowym głosem, że zapłaci ponad dwa miliony. – Potrząsnęłam głową. – To była taka astronomiczna kwota, że myślałam, że żartują. Ale nie żartowali. Mój ojciec nawet się nie zawahał. Odwrócił się do mężczyzny z grobowym głosem i zapytał jaki był haczyk. Mężczyzna stał w cieniu, ale pamiętam, że był naprawdę duży, jak, przez sekundę myślałam, że był gigantem, ale jego głos… nigdy się nie zmieniał. Był grobowy, niemal jakby w jakiś sposób stracił możliwość mówienia. Chase trochę zwolnił swój uścisk i znów pocałował mój czubek głowy. – Dotknął cię. – Nie. – Potrząsnęłam głową. – Mój ojciec powiedział mi, żebym wróciła do domu, ale on został tam całą noc. Kiedy wrócił, pierwszy raz od lat, naprawdę się do mnie uśmiechnął. W następnym tygodniu to był najlepszy tydzień, jaki kiedykolwiek z nim spędziłam. Zabrał mnie na zakupy, całował moją mamę przed nami wszystkimi, i szczerze zachowywał się jak ojciec jakiego zawsze chciała. Nawet Phoenix był pod wrażeniem. Pojechaliśmy do Vegas później w tamtym tygodniu i wtedy mama mi powiedziała. Powiedziała mi, że mój ojciec zamierza sprzedać moje dziewictwo okropnemu człowiekowi. Powiedziała, że jeśli nic z tym nie zrobię, zginę. – Wow. – Chase przerwał. – Dramatycznie dużo? Czy przynajmniej nie mogła złagodzić nieco cios? – Czy to by sprawiło to, co musiałam zrobić, lepszym, Chase? Ta, przeraziła mnie, ale również podpaliła mi ogień pod tyłkiem. Później tej nocy wszyscy spotkaliśmy się na kolacji. Chase westchnął. – Miałaś na sobie najpiękniejszą, niebieską sukienkę jaką kiedykolwiek widziałem. – Roześmiał się. – Pamiętam, że zakładałem, że jesteś kuzynką Phoenix’a. Nie było mowy, żeby taka piękna dziewczyna był z nim spokrewniona. To nie wydawało się logiczne. To znaczy, był

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 164

po prostu Phoenix’em, a ty byłaś tak… – Zatrzymał się. – Tak cholernie piękna, że patrzenie na ciebie bolało. Uśmiechnęłam się na jego wspomnienie. Usta Chase’a znalazły moje ucho. – Jestem całkiem pewny, że wyszedłem do ciebie z propozycją tamtej nocy, a ty próbowałaś mnie spoliczkować. Śmiejąc się, odsunęłam się w wodzie, więc mogłam zobaczyć część jego twarzy. Patrzenie na Chase’a prawdopodobnie przejdzie do historii, jako jedna z moich ulubionych rzeczy do roboty na świecie. Jego piękny uśmiech sprawiał, że mój żołądek opadał. Podniósł rękę do mojego policzka. – Co sprawiło, że mnie wybrałaś? Spojrzałam w dół, czując wstyd tamtej chwili dziesięciokrotnie. – Nie wybrałam. Chase zabrał rękę. – Moja mama to zrobiła. – Twoja mama mnie wybrała? Ta sama, która właśnie… – Umarła. – Zakrztusiłam się tym słowem. – Taa, odciągnęła mnie na bok i powiedziała, żebym nie spieprzyła sprawy. Powiedziała, że jesteś bezpieczny, że mnie ochronisz. A potem odeszła. Szczęśliwie, skorzystałeś z możliwości uwiedzenia mnie. – Jestem dupkiem. – Nie. – Posłałam Chase’owi słaby uśmiech. – Zrobiłeś to czego potrzebowałam… – Mil, wykorzystałem cię w Vegas do jednonocnej przygody. – Racja. – Wzruszyłam ramionami. – Ale potrzebowałam cię. – Zostawiłem cię. – Wiem. – Nie mogłam spojrzeć mu w twarz. – Mil. – Chase przechylił moją brodę do niego. – Jeśli to wszystko było chwytem, dlaczego byłaś taka zdenerwowana kiedy nie chciałem, żeby nasza znajomość się rozwinęła? Bo sprawiłeś, że dla ciebie upadłam. Bo chroniłeś mnie, kiedy nikt inny tego nie zrobił. Bo w chwili, kiedy wziąłeś moje serce, nie chciałam go już z powrotem. Bo w chwili, kiedy mnie dotknąłeś, moje życie nigdy nie było takie samo.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 165

– Miałam czternaście lat. – Wzruszyłam ramionami. – I jestem dziewczyną. Mamy tendencję do bycia emocjonalnymi, kiedy seks jest w to wmieszany. Jego oczy się zwęziły. Odchrząknęłam i odwróciłam wzrok. – W każdym razie, Phoenix powiedział mojemu ojcu, że znalazł nas razem w łóżku, i tutaj kończy się historia. – A blizny? – Złapał mój nadgarstek. Próbowałam się wyrwać. – Mil... – Chase zazgrzytał zębami. – Powiedz mi wszystko. Teraz. – Był zdenerwowany. – Moim ciałem wstrząsnęło wspomnienie. – Proszę nie każ mi tego mówić… – Niech to cholera, Mil, czy on cię dotknął? Czy on ci to zrobił? – Złapał mój nadgarstek mocniej swoją ręką, jego oczy były dzikie z furii. Skinęłam. – Bił mnie a potem użył noża, żeby wyciąć tą bliznę na moim nadgarstku, zakończył to piętnując szczyt blizny, przypalając moją skórę, zakrywając to co zrobił. Powiedział, że jestem naznaczoną kobietą, że każdy, kto zobaczy te blizny, będzie wiedział do kogo powinnam należeć. Powiedział, że to tylko kwestia czasu… Zakrztusiłam się słowami. – Tylko kwestia czasu, zanim zostanę zabita. Powiedział, że wszystko zrujnowałam. Nazwał mnie cholerną Heleną Trojańską i się roześmiał. – Gorące łzy spływały w dół moich policzków. – Śmiał się przez cały czas, kiedy ciął mój nadgarstek, nie ważne ile razy krzyczałam czy wołałam. Nikt nie przyszedł. Nikt mnie nie uratował. Miałam czternaście lat, Chase. Myślałam, że życie działa jak w filmach… ktoś mnie zranił, ale osoba, którą obchodzę najwięcej, mnie uratuje. Wciąż myślałam o twojej twarzy, ale drzwi nigdy się nie otworzyły. Następnego dnia odesłał mnie do szkoły dla dziewcząt. Chase ostro zachłysnął się powietrzem, wiedziałam, że to czas, żeby wyjść z wanny. Historia była zakończona. Albo przyjmie prawdę jaka była – albo będzie kopać dalej. Wolałam, żeby odpuścił. Próbowałam wstać. Chase złapał mój nadgarstek i przycisnął mnie mocno do swojego ciała. – Nigdzie się nie wybierasz. – Chase…

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 166

Jego usta uciszyły jakiekolwiek narzekania, jakie miałam. Kiedy się odsunął, jego oczy pociemniały. Przeklął i mnie puścił. – Potrzebujemy kontaktu z Tanyą. – Wiem – powiedziałam cichym głosem. – Była jedyną przyjaciółką mamy po separacji. Nigdy nie przebaczyła ojcu Phoenix’a, za to, że mnie odesłał. A ja nigdy nie przebaczyłam mu, za to że pierwszy i ostatni raz rozmawiałam z mamą od lat. A teraz ona nie żyje. Chase odchrząknął. – Im szybciej dostaniemy się na szczyt tym lepsze wszystko będzie, dobrze? Skinęłam, nie czując się bardzo pewna. Gdzie to się skończy? Z Tanyą? Z Campisi? Czy ma tyle mocy, żeby sprawić, że wszystko odejdzie? – Napisz do niej. – Chase pocałował moje czoło. – Powiedz jej, że chcesz się spotkać. Powiedz jej, że coś złego się stało i potrzebujesz jej pomocy. – Dobrze. Bez słów, Chase wstał z wanny i owinął mnie ręcznikiem, susząc mnie jakbym nie była niczym innym niż małym dzieckiem. Nigdy wcześniej nie zajmowano się mną tak czule. Nikogo nigdy nie obchodziło. Nikt inny nigdy nie dotykał mnie tak dużo jak Chase. Zawsze myślałam, że byłam jednym z tych ludzi, którzy nie potrzebują fizycznego dotyku. Wiecie, niemal jakby było coś nie tak z moim ciałem, bo za każdym razem, kiedy facet do mnie uderzał, wszystko co chciałam to podciąć mu gardło. Ale kiedy chodziło o Chase’a, nigdy nie było wystarczająco. To było przerażające jak bardzo go pragnęłam, jak mocno moje ciało polegało na nim, jak bardzo moje serce potrzebowało jego konsekwentnej zachęty, żeby wciąż mocno bić. Kiedy byłam sucha, założyłam szlafrok i poszłam do głównego pokoju. Mój iPhone wyśmiewał mnie, kiedy ładował się na nocnym stoliku. Zanim mogłam spanikować, złapałam go i wysłałam szybką wiadomość do Tany.

Ja: Coś poszło potwornie nie tak. Możemy spotkać się jutro rano?

Czekałam z niepokojem na odpowiedź. Pot spływał mi po skroni, kiedy telefon zapalił się w mojej dłoni. W końcu informacja o wiadomości się pojawiła, jej tekst błysnął przede mną.

Tanya: To nie jest dobry pomysł. Ja: Nie obchodzi mnie czy to jest dobry pomysł! Moja mama nie żyje! RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 167

Dwie minuty później mój telefon znów się rozświetlił.

Tanya: Masz rację. Przepraszam, że jestem tak nieczuła. Gdzie chcesz się spotkać?

Żułam dolną wargę. Miejsca publiczne zawsze były najlepsze.

Ja: The Golden Nugget Nigh Club. Za godzinę. Tanya: Gotowe.

Trzęsąc się, odłożyłam telefon na biurko, masując skronie. Godzina zanim spotkam żonę Campisi. I było pięćdziesiąt na pięćdziesiąt szans, że była odpowiedzialna za całe piekło ostatnich dwunastu godzin. Żadne inne wyjaśnienie nie przyjdzie. Utknęliśmy. Powrót do domu oznaczał czekanie aż ktoś podłoży bombę pod samochód, albo spróbuje strzelić w moją głowę. Zawsze byłam typem dziewczyny, która stawała w obliczu zagrożenia z poniesioną głową. Nie lubiłam się chować, i to nie był teraz na to czas. Alarm nowej wiadomości zadzwonił. Podniosłam mój telefon, ale to nie mój się włączył. Bez myślenia, podeszłam do drugiego nocnego stolika, gdzie był telefon Chase’a. Kliknęłam na niego i otrzymałam przywilej zobaczenia ostatnich trzech wiadomości. Wszystkie od Nixon’a. Każda kolejna sprawiała, że czułam się bardziej chora. – Zapytaj ją o blizny? – powtórzyłam głośno. – Spraw, żeby ci zaufała? – Trzęsąc się, przeczytałam ostatnią. – Chase, zrób cokolwiek musisz i mam na myśli wszystko co trzeba. Upuściłam telefon na łóżko i ledwie dotarłam do kosza na śmieci zanim zwymiotowałam truskawki, którymi Chase mnie karmił. To było tak jakby były kwasem w moim żołądku. Starałam się zatrzymać gorące łzy przed spływaniem w dół moich policzków. Ale one i tak płynęły, mieszając się z moją śliną i spadając do kosza, przedrzeźniając mnie każdą słoną kroplą spływającą z mojej twarzy. – Drań! – Zacisnęłam pięści, niezdolna powstrzymać moje ciało przed drżeniem, kiedy opadłam na ziemię, na kolana, czując się całkowicie złamana i zdradzona. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 168

Mężczyzna, który obiecał mnie uratować. Zrobił dokładnie odwrotnie. Wykorzystał mnie. I zniszczył mnie w trakcie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 169

Przegwizdałem. Jak totalny głupiec. Jeśli Nixon mógłby mnie teraz zobaczyć, pomyślałby, że totalnie to straciłem. Mój uśmiech był szerszy na samą myśl. Cholera, jeśli bym nie patrzył, mógłbym coś zepsuć w twarzy. Gorąca woda płynęła w dół mojego ciała. Bycie z Mil było… wspaniałe, euforyczne, obsesyjne. Już, byłem chętny do kolejnej rundy. Moje ciało płonęło do życia na samą myśl o ponownym dotknięciu jej, całowaniu jej, ściskaniu ciała między moimi rękami, kiedy przesuwałem językiem w dół jej… – Ty gnoju! – Mil krzyknęła. Wyszedłem z pod prysznica tylko, żeby zobaczyć ją stojącą przede mną, z pistoletem wycelowanym w moją pierś. – Ufałam ci! – Mil, odłóż pistolet. – Podniosłem ręce w górę jak winny dupek i spojrzałem gorączkowo wokół łazienki za powodem jej gniewu. – Jeśli nie potrzebowałabym cię tak cholernie mocno, strzeliłabym ci w głowę. – Dusiła się, łzy spływały w dół policzków. – Kochanie, co się stało? – Zrobiłem ostrożny krok w jej kierunku. Potrząsnęła mocniej bronią, tym razem przyciskając ją do mojej mokrej piersi. – Mil? – Nie. – Jej usta drżały. – Co się do diabła stało? – wyszeptałem. – Jesteś ranna? Czy ktoś cię skrzywdził?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 170

Skinęła, upuszczając pistolet na podłogę. Stuknął o płytki, wydając głośny odgłos, aż się skrzywiłem. – Kochanie… – Nie nazywaj mnie tak. – Jej głos był niski z emocji. – Spotykamy się z Tanyą za mniej niż godzinę. Złap swoje gówno i załóż coś na siebie. – Mil… – Masz swój telefon. – Wymusiła uśmiech, który wyglądał bardziej jakby zgrzytała zębami. – Mam nadzieję, że masz wszystkie informacje, jakich potrzebujesz. – Pchnęła telefon w moją pierś i wyszła z łazienki. Złapałem go zanim też by spadł na podłogę i zerknąłem na ekran. – Kurwa. – Wytarłem twarz wolną ręką, kiedy przesuwałem w dół wiadomości. Cholerny Nixon. Czy musiał wszystko zniszczyć? Naprawdę? Pobiegnięcie za Mil nic nie da. Ona właśnie myśli, że kłamałem jak wszyscy inni w jej życiu. Zamiast więc, posłuchałem jej rozkazów. Wyszedłem za nią z łazienki, założyłem jeansy, złapałem pistolet i portfel – albo moje gówno jak uroczo to nazwała – i wsunąłem telefon do kieszeni. – Nie napiszesz do Nixona, dając mu znać co się dzieje? – zapytała Mil, bez patrzenia mi w oczy. – Nah. – Czułem się jak dupek, nawet jeśli wiedziałem, że nie zrobiłem niczego złego. – Niektóre rzeczy powinniśmy zatrzymać między nami. Tanya nie jest wielkim zagrożeniem, wiesz? Po prostu pójdziemy na spotkanie w miejsce publiczne. To nie tak, że ona zamierza do nas strzelać. No i znowu… – Westchnąłem, rzeczy nie układały się w sposób, w jaki myślałem, że będą. – To może być mądre, mieć jakieś inne możliwości. – Dobra, rób cokolwiek musisz. – Głos Mil utknął w jej gardle. – Tak zrobię – wyszeptałem, sięgając po jej dłoń. Wyszepnęła ją i potrząsnęła głową. – Nie zdradziłem cię. Wiem, że mi nie wierzysz, ale jeśli pamiętasz dokładnie, byłem nieco rozproszony przez ostatnie dwanaście godzin. Kiedy miałbym nawet czas, żeby spojrzeć na telefon? I wiesz jak działa iPhone. Kiedy wiadomość jest odczytana, nie pojawia się już na głównym ekranie. Mil wpatrywała się w dywan, palce drgały przy jej boku. – Chciałem tylko powiedzieć pokojowo, więc wiesz. Jej głowa strzeliła w górę. – Wiem? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 171

– Tak Mil. – Podszedłem do niej i pchnąłem ją na ścianę, niemal zrzucając obraz przy drzwiach. – Chcę, żebyś wiedziała. Chcę, żebyś kurewsko czuła. Chcę, żebyś wierzyła, kiedy mówię, że cię chcę. Lubię cię. Ufam ci. Żyję, żeby cię chronić. A robię tylko to, co chcę robić. Mój kuzyn może iść do diabła tyle mnie to obchodzi. Wybrałem, żeby być z tobą… Nie byłem zmuszony, nie będę kiedykolwiek zmuszony. A jeśli będę, przyjmę karę z otwartymi ramionami. Więc pozbieraj fragmenty swojego tragicznie strzaskanego serca. Pozwól mi je skleić z powrotem, żebyś mogła zabrać ten cholerny wyraz twarzy i pozwoliła mi się pocałować. – To tak to działa? – powiedziała, jej głos był gruby od łez. – Pocałujesz mnie i poplotkujesz z Nixonem. Złapałem jej ręce za plecami, odsłaniając szyję i usta dla mnie, kiedy powoli pochylałem się do niej, moje czoło dotknęło jej. – Nie dałem ci absolutnie żadnego powodu, żebyś mi nie ufała, Mil. Kiedy to wszystko się skończy i odejdę, po prostu wiedz, że nie dlatego że chcę, ale dlatego, że mogę dać sobie radę z taką ilością odrzucenia i nieufności zanim zmusisz mnie do poddania się, a ja nie jestem mężczyzną, który się poddaje. Jestem tu. Jestem wszystkim co masz. Więc przestań być tak cholernie niepewna. Zamknęła oczy. – Spójrz na mnie. Jej dolna warga zaczęła drżeć. Pocałowałem jej usta i wyszeptałem przy nich: – Zaufaj mi. Musisz mi zaufać. – Dobrze. – Otworzyła oczy. – Ale żadnych sekretów. – Mil. – Puściłem jej ręce i posłałem jej smutne spojrzenie, przechylając jej spojrzenie, więc mogłem poczuć gładkość jej skóry. – Myślę, że oboje wiemy kto skrywa tajemnice między nami, i jestem pewny jak diabli, że to nie ja. – Z westchnięciem, puściłem jej podbródek. Założyłem białą koszulkę i moją czarną marynarkę, która z łatwością ukrywa pistolet, bez wyglądania zbyt dziwnie. Wtedy odwróciłem się do Mil. – Gdzie? – The Golden Nugget Night Club. Moje brwi podniosły się z rozbawienia. – Mieszasz przyjemne z pożytecznym, huh?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 172

Wywracając oczami, Mil porwała nóż ze stołu. Przeszła nad walizką i zatrzymała się na wystarczająco długo, żeby założyć czarną, krótką koktajlową sukienkę. Z powolnymi ruchami, które jestem pewny, robiła specjalnie, żeby nauczyć mnie lekcji i napalić mnie na nią, byłem gotów zapomnieć o spotkaniu z Tanyą, pozwoliła szlafrokowi opaść z ciała i wcisnęła się w wąską sukienkę. To było jak pieprzona druga skóra, która owijała się wokół jej ciała. Migotała w świetle przy każdym ruchu; naprawdę nie chciałem niczego więcej niż zerwać tą sukienkę. Oblizałem usta w oczekiwaniu. Cholera, była piękna. Mil podeszła do mnie i się obróciła. Trzęsąc się, złapałem zamek i powoli zapiąłem jej sukienkę, walcząc przez cały czas z chęcią rozpięcia go. – Gotowa. – Rzuciła się na parę czerwonych szpilek i owinęła kaburę wokół uda, przypinając nóż na wszelki wypadek. – Powiedziałbym, że jesteś. – Zagwizdałem. Jej oczy się zwęziły. – Wciąż jestem wkurzona. – Dobrze. – Skupiłem się na jej oczach. – Użyj tego. Mogłem powiedzieć, że była zdenerwowana. Wciąż przyciskała dłonie do przodu sukienki, wygładzając ją. Z przekleństwem, podszedłem do niej i złapałem jej ręce. – Będzie dobrze, obiecuję. – A jeśli nie? – Jej głos drżał. – Wtedy przynajmniej mamy dzisiaj. Pchnęła mnie w pierś, uśmiech bawił w kąciku jej ust. – Zawsze musisz być takim dupkiem? – Tak. Zwłaszcza kiedy wyglądasz jakbyś miała przebić głową ścianę. Będzie dobrze. Osłaniam cię, i mamy Lucę, Franka, Nixon’a i Tex’a, wyglądających z cienia. Albo, w przypadku Tex’a, rozpraszając niedoszłych zabójców rzucając nimi jakby paliło się na parkiecie. – Racja. – Mil prychnęła. – Jakby to nas nie zabiło. – Mogę go postrzelić. – Wzruszyłem ramionami. – Ale to będzie dobre odwrócenie uwagi. Mil sprawdziła swój telefon.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 173

– Mamy pół godziny, aby powiadomić wszystkich i dostać się do klubu. – Dobrze. – Otworzyłem mój telefon i zacząłem pisać grupową wiadomość. – Zapoznam wszystkich ze szczegółami przez wiadomość. Coś o nas wszystkich, spotykających się w publicznym miejscu, uwiera mnie w zły sposób. – Myślałam, że to nie ma znaczenia, w jaki sposób jesteś pocierany? – Jej oczy drażniły. – Aw, no i jest. Wiedziałem, że wrócisz. – Mrugnąłem. – Jak powiedziałem, użyj strachu. Pomyśl, o tym w ten sposób. Jedyny powód, dlaczego Tex zachowuje się jak kompletny dureń przez cały czas, to dlatego, że jest gówniano przestraszony. Ma więcej do stracenia niż ktokolwiek. – Yeah. – Mil skinęła, jej brwi złączyły się razem w zamyśleniu. – Trace jakby mi powiedziała. – Miejmy nadzieje, że to jest bardziej o tobie niż o nim – powiedziałem kwaśno. – Bo jeśli Tanya Campisi rozpozna syna marnotrawnego, możemy mieć otwartą wojnę na naszych rękach. – Jak się domyśliłeś? – zapytała Mil, owijając włosy wokół głowy, w ciasny kok. Cholera, lubię je rozpuszczone i pofalowane, ale rozpuszczone i pofalowane oznaczają, że jakiś świr morderca może pociągnąć za jej włosy i zaciągnąć ją gdzieś. Kok to jest to. Kok był bezpieczny. Próbowałem wyglądać nonszalancko, nawet jeśli coś we mnie drgnęło strachem. – Tanya nigdy nie przebaczyła Abandonato, za zabranie jej słodkiego chłopca. Odczuwa to jakbyśmy wyprali mu mózg na nasz Amerykański sposób. – Hmm. – Mil rozmazała, albo przetarła albo jakkolwiek dziewczyny na to mówią – szminkę na jej soczystych ustach i wydęła wargi do lustra. Czy jej całym planem było pobudzenie mnie zanim wyjdziemy do klubu, aż będę totalnie bezużyteczny? – Bra, teraz jestem gotowa. – Ja też – mruknąłem. – Później. – Posłała mi nieśmiały uśmiech, róż zdobił jej wysokie kości policzkowe. – Obiecujesz? – Przyrzekam.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 174

– Udowodnij. – Wyciągnąłem mój mały palec.15 Patrzyła na mój mały palec i westchnęła. Przechyliłem głowę, czekają. Z przesadnym wywróceniem oczami, złapała mój palec swoim własnym. – Przysięgam, czasami to jakbym wyszła za mąż za nastolatka. – Niesamowite jak sprawiasz, że mężczyzna traci swoje podniecenie przez jeden chytry komentarz. Dzięki jak myślę. Potrzebowałem tego, jak kubła zimnej wody na moim ciele. – Zachichotałem i otworzyłem drzwi, zerkając w dół korytarza za czymś podejrzanym. Po tym, jak zobaczyłem, że droga była czysta, pozwoliłem iść Mil z przodu. – Panie przodem.

15

W Ameryce mają tak zwany PinkySwear, przyrzeka się coś, wyciągając mały palec, a druga osoba musi go złapać swoim. Czy coś takiego :P tutaj o to chodzi Chase’owi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 175

– Nie podoba mi się to – wymamrotałem do Trace prawdopodobnie dziesiąty raz, kiedy bawiłem się moim drinkiem na barze. Klub był zbyt głośny, zbyt ciemny, zbyt wszystko. Wciąż nie mogłem zobaczyć Tex’a, nawet jeśli wiedziałem, że obiecał nie tańczyć zbyt daleko od tłumu. Frank i Luca siedzieli w rogu, wyglądając coraz bardziej niewygodnie z minuty na minutę. – Oto jest. – Trace skinęła w stronę drzwi, kiedy Chase i Mil przechodzili przez tłum, na drugą stronę baru. Cholera, Chase zarobił punkty za wyglądanie na tak beznadziejnie zakochanego. Przesunął po Mil szeroko otwarte oczy i uśmiechnął się co mówiło, że miał szczęście. Wtedy dotknął jej tyłka, a ona się uśmiechnęła i złapała rękę, ściągając ją z siebie z uśmiechem i potrząśnięciem głową. – Wyglądają na zrelaksowanych. – Trace powiedziała głośno do mojego ucha. – Taaa, cóż, seks to właśnie robi ludziom. – Nie mogłem zdecydować czy byłem sfrustrowany, że opuścił swoją gardę czy dumny, że zrobił wszystko, żeby wydobyć z niej odpowiedzi. Wciąż czułem się źle. Każda cholerna rzeczy była zła w tym klubie, od sposobu w jaki moje ciuchy naciskały na moje ciało do muzyki, którą grali. Chase podniósł dłoń i przywołał barmana, i roześmiał się z Mil, raz na jakiś czas dotykając jej kolana swoją dłonią. Jego uśmiech opadł, gdy postać podeszła do nich. Nie rozpoznałem go; był wysoki, gładko ogolony i ciemnowłosy. Jego garnitur był drogi, z tego co mogłem powiedzieć, a on wydawał się odległy ale przyjazny. Chase spojrzał na mnie przez bar, podniósł drinka po raz ostatni i złapał dłoń Mil, kiedy był prowadzony do tylnych drzwi.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 176

– Kurwa. – Odsunąłem się od baru, a następnie, pamiętając o Trace, odwróciłem się i wytknąłem ją palcem. – Ty. Zostań. – Zostaję. – Podniosła brew. Spojrzałem w górę, nawiązałem kontakt wzrokowy z Frankiem, a wtedy skinąłem do Lucy, żeby szedł za mną. Trace zamarła, a ja odwróciłem się do niej. Rozpoznanie rozpaliło jej szeroko otwarte oczy, ale patrzyła ponad moim ramieniem. Coś twardego przycisnęło się do moich pleców, a zimno stali broni, przepłynęło przez moją koszulę. Cóż kurwa, nie widziałem, że to nadchodzi. – Chodźmy. – Głos powiedział i mocniej docisnął broń do moich pleców. Ponuro, skinąłem i sięgnąłem po Trace. Trzymała moją rękę, kiedy szliśmy przez klub. Nikt nie zauważył – a gdyby tak było, nikogo nie obchodziło to, że broń była we mnie wycelowana. Tak jak nikt nie zauważył, że mój uśmiech był napięty, albo że Trace wyglądała jakby właśnie połknęła robaka. Złapałem Lucę i Franka kątek oka i skręciłem szyją w lewo, co było zwyczajową oznaką, że mają iść za nami. Powoli podeszli w naszą stronę, ale udawali brak zainteresowania. Nie mogłem zerknąć wprost na nich, więc nie byłem pewny czy rozpoznali kto nas eskortował, albo czy byli gotowi wpakować kilka kulek w pierś naszego porywacza. Kątek oka, myślę, że nie byli zainteresowani. Kiedy byliśmy na ulicy, zostałem pchnięty w ramiona Trace i usłyszałem odbezpieczanie pistoletu. Kurwa. Odwracając się, chroniłem ją moim ciałem i spojrzałem w oczy naszego porywacza. – Powinieneś zostać w Chicago – powiedział Sergio, jego głos był smutny. – Dlaczego, Nixon, nie możesz po prostu zostawić rzeczy w spokoju? – Ale jesteś duchem… – Głos Trace zadrżał. – Pomagasz nam! Nie wspominając faktu, że był krwią. Czy on ma życzenie śmierci? – Co do diabła myślisz, że robisz? – Splunąłem. Sergio roześmiał się i podrapał się bronią w czubek głowy. – Masz na myśli coś innego niż ratowanie twojego żałosnego życia? – Co? – Dziesięć. – Sergio powiedział zimnym głosem. – Dziesięciu mężczyzn. Wszyscy z bronią wyszkolonych na ciebie i twoją małą mafijną księżniczkę. – Oblizał usta i zamknął oczy, przeklinając w nocne niebo. – Jest źle, Nixon.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 177

– Źle? – Trace powtórzyła. – Jak źle? – Doszedł kolejny męski głos, rozpoznany jako Frank. Luca stał obok niego, z ponurym wyrazem twarzy. – Wystarczająco źle – wymamrotał Luca. – Jeśli jeden z naszych duchów wychodzi się pobawić, jak mniemam. – Nagranie. Z nocy gdzie Chase i Mil zostali zaatakowani w hotelu. – Sergio potrząsnął głową. – Były znaki na wnętrzu nadgarstka jednego z mężczyzn. Moja głowa strzeliła w górę, kiedy każdy nerw skręcał się ze świadomością. – Jakiego rodzaju znaki? – Spojrzałem na jego rękę. – I odłóż swój cholerny pistolet. – Och, wybacz. – Sergio wsadził pistolet do marynarki. – To musiało wyglądać jakbym przechwytywał was zanim wasze głowy wybuchną od tego co mogę tylko zgadywać, było najgorszą muzyką techno kiedykolwiek stworzoną. – Dzięki – powiedziałem przez zęby. – Znaki? Sergio kliknął na zdjęcia w telefonie i w końcu pokazał jedno ciało; powiększał je aż zamazany znak nabrał ostrości. Wyglądał znajomo, jak twarz, której nie mogę powiązać z miejscem. – Pomyśl mocno – powiedział Sergio. – Jestem pewien, że dotrze to do ciebie. – Pokaż mi. – Luca wyrwał telefon, a potem zrobił coś, czego nigdy nie widziałem, żeby robił w całym moim życiu. Pokazał strach. Oddał telefon z powrotem do Sergia i spojrzał mi prosto w oczy. – Wszyscy umrzemy.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 178

– Hej – zażartowałem. – Te ubrania są nowe. Ostrożnie. – Starałem się wyglądać jakbym nie miał piekielnego pojęcia, dlaczego byliśmy eskortowani z klubu na muszce do czekającego, czarnego escalade. – Wsiadaj. – Mężczyzna powiedział szorstko, popychając mnie na samochód zanim otworzył drzwi i pchnął mnie i Mil do środka. Potknąłem się o Mil i głośno roześmiałem. Pomyślałem, że im więcej gram głupka, tym łatwiej będzie mi skręcić ich karki i wydostać stąd Mil w cholerę. – Wyrosłaś – nadeszło szorstkim, kobiecym głosem. – Tanya? – Mil powiedziała zaskoczona. – Czy to konieczne? – Utrzymać cię przy życiu? – Jej śmiech był diabelski. To brzmiało jak coś z horroru, jakby ktoś zmiażdżył jej krtań, a następnie bawił się nią we Frankensteina, składając do kupy, ale kompletnie poszarpanie. – Wierzę, że tak. Przełknąłem. Jej twarz była schowana w cieniu. Przesunęła się na siedzeniu, i miałam krótkie spojrzenie na zimno szare oczy i włosy w kolorze soli i pieprzu. Samochód nie ruszył. Więc najwidoczniej mieliśmy nasze małe spotkanie na ulicy, jakby to było bezpieczne. – To musi być Chase? – Jest. – Moje zęby się zacisnęły. – Przystojny. – Lubię tak myśleć. – Uśmiechnąłem się z napięciem. – I ma poczucie humoru.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 179

Niemal sięgnąłem po nią tu i teraz. – Moja mama nie żyje. – Mil powiedziała zimnym głosem. – Więc jeśli nie masz jakiś pomocnych informacji, skończyliśmy. Tanya westchnęła. – To ty się ze mną skontaktowałaś. Nie odwrotnie. Mogę tylko odpowiedzieć na to, co zapytasz. – Zawahała się. – Zmieniłaś się. – Głos Tany ociekał smutkiem. Co? Ta suka nagle wyhodowała serce? – Zawsze zastanawiałam się, co się z tobą stało po… – Po? – zapytałem szybko. – Po tym jak została pobita przez ojca. – Wiesz? Mil rzuciła się przez siedzenie, ale złapałem ją, przyciągając do moich ramion. – W tych czasach? Wszyscy znaliśmy poczynania twojego ojca, Emiliana. Po prostu odwracaliśmy głowę, kiedy rzeczy robiły się zbyt brzydkie. Nie wszyscy z nas, pamiętajcie, ale większość z nas. – A moja matka? – Mil zapytała cicho. – Złe miejsce, zły czas. – Tanya powiedziała smutno. – Miałam też być w tym pokoju. Twoja matka i ja, spotkałyśmy się godzine wcześniej zamawiając room service i nadrabiając. Wyszłam do windy i złamałam obcas. Pochyliłam się, żeby złapać to cholerstwo, spojrzałam w górę i stanęłam twarzą w twarz z trzema mężczyznami w garniturach, ładne buty – Włoskie, oczywiście – wszyscy w tej samej windzie. – Dlaczego do niej nie zadzwoniłaś? Dlaczego jej nie ostrzegłaś? – Bo jestem samolubna. – Tanya powiedziała szybko. – Bo jeden telefon oznaczał śmierć nas obu. – Pociągnęła nosem. – Odeszłam. W ciągu piętnastu minut, usłyszałam eksplozję i wiedziałam… wiedziałam, że się do niej dorwał. – On? – Aw… – Tanya sięgnęła do torebki i wyciągnęła papierosa. – Chcesz mi powiedzieć, że wciąż nie wiesz? – Wiem, co? – Mil krzyknęła. Złapałem jej dłoń. Mocno. – Zastanawiałam się… – Tanya zaciągnęła się głęboko. – …czy stłumione wspomnienia mogą sprawić, że ktoś oszaleje. Chase? – Spojrzała na mnie chłodno. – Jak myślisz? Powinnam jej powiedzieć? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 180

Oceniłem ją od stóp do głów. – Jeśli tego nie zrobisz, wytnę ci język i nakarmię nim twojego ulubionego ochroniarza, to na pewno, więc zacznij mówić. – Lubię go. – Odwróciła się ode mnie i przekrzywiła głowę, jakby nie miała nic prócz współczucia dla Mil. – Moja droga, twój ojciec cię naznaczył. – Wiem. – Mil potarła swoją bliznę i pochyliła się bliżej mnie. – Żyłaś na pożyczonym czasie odkąd miałaś czternaście lat, a on w końcu upomniał się o swój znak. Przecież zapłacił dwa miliony dolarów za ciebie, a wszyscy wiedzą co się dzieje, kiedy dług nie zostaje spłacony. Mil wierciła się w miejscu. – Ale dlaczego teraz? – Bo teraz masz coś, czego on chce. – Męża? Oczy Tany zwęziły się w cienkie szparki. – Nie. Masz kierownictwo nad De Lange. Jesteś szefem rodziny, a on czeka żeby uciszyć ją od ponad dwudziestu lat. Przecież, wszyscy znają jego sekrety, a to tylko kwestia czasu zanim ty też je poznasz. – Wzruszyła ramionami. – Poza tym, masz też trzech szefów mafii na skinięcie palcem. Powiedz mi, przyjdą po ciebie? Czy mały Chase będzie walczył w twoich bitwach? Czy Nixon poleci, żeby chronić swoją własna rodzinę? – Nie. – Mil potrząsnęła głową. – Nie mogłoby im mniej na mnie zależeć. To rozwiązanie biznesowe, to wszystko. – Naprawdę? Mil skinęła. Tanya sięgnęła po nią, ale byłem szybszy. Uderzyłem kolanem w pierś Tany, uderzając łokciem w jej twarz, wyciągnąłem broń i przystawiłem do jej głowy. Krew spływała z jej ust. – No dalej. I tak zamierzasz mnie zabić. Uderzyłem jej głową z powrotem o siedzenie. Jej ręka wystrzeliła i złapała mój nadgarstek, i to wtedy to zobaczyłem. Dokładnie ten sam znak co na nadgarstku Mil. – Więc. – Tanya splunęła, krew zabarwiła jej zęby od mojego ciosu. – Teraz już wiesz. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 181

– Chase? – zapytała Mil. – Musimy iść. – Odsunąłem się od Tany i złapałem rękę Mil, wyciągając ją z samochodu zanim mogliśmy coś zrobić. Zabierałem ją stąd. Biegłem. Bo nie ma miejsca w pieprzonych Stanach Zjednoczonych, które byłoby dla niej bezpieczne. Nie teraz, nie dla żadnego z nas. Suche, pustynne powietrze uderzyło mnie w twarz, kiedy przyciągnąłem ciało Mil do mojego jedną ręką i strzeliłem w pierś ochroniarza. Żadnych luźnych końców. Mil sapnęła, prawdopodobnie przerażona, że mogę być tak zimny, ale to nie miało znaczenia. Nawet się nie zawahałem, bo to nie moje życie wisiało na włosku. To jej, a nagle, każdy jeden puzzel trafił na swoje miejsce. Mój czas z Mil, nasza historia, nasze małżeństwo – wszystko doprowadziło do tego. Nawet rzeczy z Trace. Gdybym spotkał Mil całkiem od nowa i nie miał podeptanego serca, nie ceniłbym jej tak mocno jak cenię. Tym właśnie dla mnie była. Była skarbem. Jedynym, który chciałem zatrzymać dla siebie, jedynym, dla którego zginę ratując go. Jeśli to ostatnia rzecz jaką zrobię. – Chodź. – Włożyłem broń z powrotem do jeansów, złapałem jej rękę i ścisnąłem. Na szczęście, w ulicy było więcej alejek, więc nie była dokładnie wypełniona ludźmi, a Vegas było pełne szaleństw. Byliśmy w okolicy Freemont, kiedy dostałem wiadomość od Nixon’a. Czekali na nas z powrotem w hotelu. Przynajmniej oni nie zostali schwytani. Jeszcze nie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 182

Po powrocie do restauracji w The Golden Nugget, przynajmniej nie było tłoczno. Zajęliśmy stolik na samym końcu i usiedliśmy. Nikt nic nie mówił przez chwilę. Nigdy nie widziałem Lucy tak cicho przez całe moje życie. To znaczy, to o Lucy mówimy. Karmi się małymi dziećmi i śmieje się, kiedy inni krwawią. Nie patrzyłem na tą samą osobę. Patrzyłem na przestraszonego mężczyznę – i zobaczyć człowieka tak przerażonego jak był Luca? To nie wyglądało dobrze dla mnie. To sprawiało, że myślałem, że to może jest większe niż wcześniej myślałem. Przesunąłem małego Glock’a kaliber 9 do Trace; jej oczy migotały zamknięte, zanim skinęła szybko i włożyła go do torebki. Wiedziała o co ją proszę – co jej przekazywałem. Potrzebowałem, żeby broniła się za wszelką cenę. Przerabialiśmy już plan ucieczki więcej razy niż mogłem zliczyć. Miała siedem paszportów, które dadzą jej dostęp do państw, które wcześniej wybrałem. Państw gdzie wiem, że dostanie azyl. Również przypisałem dwóch ludzi, którzy wyjadą z nią i będą ją chronić dopóki nie będę mógł albo ją odnaleźć albo zjednoczyć się, to znaczy, jeśli bóg pozwala ludziom takim jak ja wchodzić do nieba. Jeśli nie, przynajmniej Trace tam będzie. Mogę z tym żyć. Prywatne konto zostało ustawione tak, że nigdy nie będzie musiała się niczym martwić. Nienawidziła mnie za to. Ale to było konieczne. Jeśli nie byłaby bezpieczna… Cholera, nie mogłem nawet o tym myśleć. Mój umysł nie mógł się wionąć wokół pomysłu świata, na którym ona by nie oddychała, świata gdzie bicie jej serca nie było stałe i powolne obok mojego. – Myślę, że musimy porozmawiać. – Frank zamówił butelkę wina i położył swoje wyblakłe ręce na stole. Luca potrząsnął głową. – Rozmowa jak plotki kilku kobiet, nic nie zda. – Spróbuj – namawiałem przez zaciśnięte zęby. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 183

– Poczekamy. – Luca skinął. – Na Mil i Chase’a. – Skinął ponownie jakby przekonywał sam siebie, że to był najlepszy plan, jaki można sobie wyobrazić. A potem wyciągnął cygaro i zaczął je pykać jakby to była jego jedyna deska ratunku. – Oto oni. – Trace wyszeptała. Odwróciłem się. Twarz Mil była biała jak ściana, a Chase wyglądał jakby potrzebował czegoś dużo mocniejszego niż wino. Jego wzrok powędrował do mnie, a potem znów do Mil, kiedy owijał ramię wokół niej i odsunął krzesło. Teraz było interesująco. Zwykle spoglądał na mnie, potem na Trace, i znów na mnie. Co się zmieniło? – Luźne końce? – Luca powiedział bez patrzenia w górę. – Żadnych. – Chase przełknął. – Jeden martwy. – Ktoś ważny? – Sergio odezwał się po raz pierwszy. Byliśmy skuleni w ciemnej loży, gdzie wszyscy byliśmy skierowani na zewnątrz, żebyśmy mogli zobaczyć kogoś albo coś, co ośmieli się nas nękać. Będą martwi zanim zdążą otworzyć usta na powitanie. – Nie. – Głos Mil drżał. – Tylko ochroniarz Tanii. – A pani Campisi? Jest w porządku? – Luca skiepował cygaro i nalał sobie zdrowy kieliszek wina. – Zostawiliśmy ją. – Chase odchrząknął i strzelił knykciami. – I tak jest martwa. – Jego knykcie były pokryte krwią, ale poza tym wyglądał na czystego, więc musiał mówić prawdę. Ale przecież, styl zabijania Chase’a był czystszy niż mój. Kiedy ja wolałem wybijać gówno z kogoś i torturować go dopóki moje imię albo boga było ostatnim na jego ustach, Chase używał broni. Lubił pistolety. Pistolety lubiły jego. Mieli dobre stosunki. Chase nienawidził luźnych końców, i nienawidził brudzić sobie rąk, kiedy pistolet mógł załatwić sprawę za niego. Każdy ma swój własny styl, zgaduję. Trace położyła rękę na moim udzie. Sięgnąłem w dół i złapałem ją, każde z nas czekało, aż ktoś coś powie, coś co będzie pomocne. Po wzięciu kolejnego łyku wina, Luca się odezwał. – Byliście młodzi, kiedy oboje zostaliście wybrani. Rzadko szefowie dochodzą do władzy mając osiemnaście lat, Nixon, nawet rzadziej zdobywają szacunek starszych mając czternaście lat, kiedy twój własny ojciec niemal cię zabił. – Luca potrząsnął głową. – Ty i twoi przyjaciele, wszyscy byliście synami szefów, ważnych ludzi, zbyt ważni dla nas, żeby nie zainicjować was RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 184

do rodziny, kiedy uznaliśmy, że masz wystarczająco lat, żeby wiedzieć co się dzieje. Myślałem o tym jak o praniu mózgu. Jaki czternastolatek nie chce przynieść dumy swojej rodzinie? – Luca przełknął. – A ty, Nixon? Nie krzyczałeś. – Co? – Trace wyszeptała. – On nie krzyczał. – Luca posłał smutny uśmiech. – Kiedy jego ojciec rozbił mu czaszkę. Nie popłynęła nawet jedna łza. – Przygryzł dolną wargę. – Moi ludzie byli przerażeni. Pytali: ‘Kim jest ten chłopiec? Gdzie znajduje swoją siłę?’ Zazdrościłem ci. Skrzywiłem się. – Naruszam bezpieczeństwo na lotniskach moją metalową płytką, niewiele do zazdroszczenia. Frank uszczypnął grzbiet nosa jakby mowa o przemocy rodziny Abandonato było dla niego zbyt dużym ciężarem do udźwignięcia. – Zainicjowaliśmy waszą czwórkę tydzień późnej. – Luca skinął. – Phoenix poszedł za tobą, tak samo jak Chase i Tex. Pamiętałem to bardzo wyraźnie. Ciemny pokój, metaliczny zapach krwi, i noże. Nigdy wcześniej w historii rodziny, nie inicjowali ledwie nastolatków. Byliśmy zmuszeni dorosnąć szybciej. Zmuszeni stać się mężczyznami, kiedy powinniśmy grać w baseball i chodzić do kina…

Nóż leżał po mojej prawej stronie, pistolet po lewej. – Nakłujcie palec spustowy nożem. – Luca poinstruował. Jego głos brzmiał pewnie i gładko w moich czternastoletnich uszach. Zrobiłem, co powiedział, trzęsącymi się przez cały czas rękami. Kiedy krew spływała w dół mojego palca, ścisną dopóki kropla nie spadła na obrazek, który trzymał w swoich rękach. Powtórzył proces z każdym z moich przyjaciół. – Teraz jesteście rodziną – powiedział niskim głosem. – Tą krwią jesteście zjednoczeni, przez tą krew umrzecie. Będziecie żyć przez ten nóż. – Luca podniósł nóż. – Umrzecie przez ten nóż. Akceptujecie? – Tak – powiedzieliśmy razem, nasze głosy łamały się, bo dopiero co zaczęły się zmieniać. Znałem powagę tego co się dzieje. Mój ojciec patrzył z rogu pokoju, jego uśmiech był drapieżny. Wszystko we mnie walczyło, żeby nie wziąć noża i rzucić go w jego głowę. Będę szefem kiedyś, a kiedy to się stanie, pierwszą rzeczą, jaką zamierzam zrobić, to zabicie człowieka, który twierdził, że jest moim ojcem. Zakończę jego życie, i będę się uśmiechać, kiedy jego ciepła krew będzie płynęła po moich palcach. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 185

Luca podał mi obrazem z moim świętym patronem, Błogosławionym świętym Antonio Lucci. Trzymałem go w ręce, krew kapała na obrazek. Luca zapalił świecę, a wtedy wyciągnął ją do mnie. – Powtarzaj za mną. – Trzymał ogień pod obrazkiem i mówił niskim głosem. – Jak płonie ten święty, tak spal mą duszę. Wchodzę żywy, a wydostanę się martwy. Powtórzyłem słowa, wiedząc, że wydostanie się oznacza moją śmierć. Ale wejście? Oznacza moje przetrwanie. Oznacza moją zemstę…

– Wybacz. – Tex potrząsnął głową. – Nie to, że mam coś przeciwko powrotu przez linię wspomnień, ale co do diabła ma to wspólnego z faktem, że Luca wygląda jakby był gotów pobiec przez wzgórza? Tex miał powody, żeby nienawidzić tego wspomnienia. Kiedy powinien być inicjowany jako Campisi, był inicjowany jako made man, inicjowany do rodziny, która, nawet jeśli powiedzieliśmy, że była jego krwią, nie była niczym takim. Luca spojrzał na wino w swoim kieliszku. Zamieszał je i westchnął. Trochę płynu sączyło się z krawędzi kieliszka; to przypominało mi krew, o krwi, która będzie spływać jeśli nie naprawimy tego co się dzieje. – Każdy mężczyzna ma tą samą przysięgę. Każdy mężczyzna dostaje świętego podczas ceremonii inicjacji. Niektórzy tatuują symbol gdzieś w prywatnym miejscu, inni budują sanktuarium gdzieś w domach, zapalając świecę obok obrazka swojego świętego w podziękowaniu za przeżycie dnia, albo gorzej, za nie bycie oznaczonym. Jeden mężczyzna, w szczególności, stworzył swój własny symbol świętego. Używa go, jako sposób do naznaczenia ludzi. Jako sposób przypomnienia tym ludziom i wszystkim innym, którzy będą w kontakcie z nimi, że są naznaczonymi ludźmi, przeznaczonymi śmierci, przeklętymi. – Jak wygląda ten znak? – Mil zapytała cichym głosem. Luca sięgnął przez stół i złapał jej nadgarstek i odwrócił. – Tak. Wygląda tak. Mil starała się wyszarpnąć rękę, ale Luca trzymał ją w niewoli, kiedy jego palec przesuwał się po linii blizny. To niemal wyglądało jak pentagram, bez koła; zamiast tego był mały trójkąt w kierunku góry i o bardzo długich bokach. – Albatross. – Frank wyszeptał, łapiąc tą samą dłoń i obracając ją w swoją stronę. Blizna układała się w A–kształt z N gdzie był trójkąt. – Naznaczył cię. – Mój ojciec. – Mil wyszeptała, jej usta drżały. – Powiedział, że byłam mu przeznaczona.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 186

– Nie pamiętasz nic z The Cave, Mil? – zapytał Luca, dotyk czułości zmienił się jakby nie dawał dupy szczura czy pamięta czy nie. – Było ciemno. – Mil wierciła się na siedzeniu i szarpnęła swoją rękę z powrotem. – I było wielu mężczyzn. – Ale tylko jeden ma znaczenie. – Luca przeklął. – Czy kiedykolwiek go widziałaś? – Kim jest on? – Chase zapytał powoli. – The Capo. – Luca powiedział powoli. – Vito Campisi. Jest jedynym, który używa znaku Albatross. Jeśli jesteś mu przeznaczony, to oznacza tylko jedną rzecz. Mil zaczęła kiwać się w przód i w tył, na swoim miejscu. – Co do diabła? – Chase przyciągnął ją do piersi, kiedy Mil zaczęła kwilić jakieś bzdury na temat tego, że jest zimno. – Co jej zrobiłeś? – Chase przeklął ponownie i wyciągnął swoją broń, celując w głowę Lucy. – Chase – warknąłem. – Odłóż broń. Sam zastrzelę Lucę jeśli nie zacznie mówić. – Jej dziewictwo. – Luca roześmiał się bez humoru. –Ten drań musiał ją licytować. – Licytować? – Przełknąłem gulę w moim gardle. – Krąg prostytucji jest bardzo nielegalny, nawet na nasze standardy. – Luca skinął. – Dwa razy go odwiedziłem. Za każdym razem byłem światkiem rzeczy, jakie są zarezerwowane dla najciemniejszych, najgłębszych kręgów piekieł. – Byłaś tam? – wyszeptałem. Mil skinęła. – Raz pamiętam. Mój ojciec, on zapomniał swojego telefonu i… – Byłem tam tego dnia. – Luca westchnął, przerywając jej. – W chwili, kiedy twój ojciec licytował cię, wyszedłem przez drzwi, nie przejmując się tym, że mogę zostać zastrzelony tam gdzie stoję. I tak zostałem wygnany na Sycylię, dzięki Abandonato i Alfero, nadużyłem ich gościnności. – Rzucił spojrzenie na Franka. – W każdym razie, było zbyt ciemno, żeby widzieć twarze. De Lange dobrze utrzymywali sekrety tożsamości. Równie dobrze mogłem być w The Cave z Prezydentem Stanów Zjednoczonych i wciąż nie wiedziałbym, że stoję obok niego. – Przez światło? – zapytałem. – Nie. – Luca powiedział powoli, jego oczy migotały ze mnie na Mil. – Przez maski. – Nie! – Mil krzyknęła. Chase wstał, przewracając swoją wodę i sięgnął po broń. Złapałem jego dłoń, żeby zatrzyma go przed zrobieniem czegoś głupiego i przekląłem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 187

– Luca… to nie pomaga. – Musi sobie przypomnieć. – A jeśli umrze w trakcie? Utraci swoje pieprzone zdrowie psychiczne, bo nie była w stanie sobie przypomnieć? – krzyknąłem. – Nixon. – Trace potrząsnęła swoją głową powoli. – Myślę, że to pomoże. – Mo? – Chwytałem się brzytwy, czekając, żeby jedna z dziewczyn coś powiedziała, czekając, żeby któraś powiedziała, że to będzie za ciężkie dla dziewczyny, rozmawiać o rzeczach, które lepiej pochować pod ziemią. – Jego głos brzmiał chropowato. – Mil wyszeptała w pierś Chase’a. – Był naprawdę duży. A jego maska… – Zadrżała. – Widziałam jego oczy. – Jakiego koloru? – zapytał Frank. – Niebieskie. Jak lód. Sergio przeklął. – Śmierć. – Luca podniósł swój kieliszek w powietrze jakby wznosił toast za naszą porażkę. – Dlaczego to robi z nas martwych? – Bo wydaje się, że nasz Capo zdecydował, że nie chce, żeby grzechy jego przeszłości wyszły na jaw. Wydaje się, że jest zwariowany na punkcie zniszczenia każdego blisko tej dziewczyny, włączając w to nas. I wierz mi, jest dobry w tym co robi. – Jest na emeryturze. – Zaproponował Frank. Luca prychnął. – Jesteśmy na emeryturze, kiedy jesteśmy martwi i spaleni. – Coś jest nie tak – powiedziałem. – Dlaczego jej nie zabił? Dlaczego utrzymywał ją przy życiu cały ten czas? – Och, Nixon. – Luca przeklął. – Czasami zastanawiam się nad tobą, dzieciaku. – Nie jestem dzieckiem. – Jesteś dzieckiem. – Splunął. – A Capo wie, że zrobisz wszystko, żeby ochronić tych, których kochasz, tak samo jak swoją rodzinę, włączając w to Chase’a i jego nową małżonkę. Bezwarunkowo, co oznacza, że ja muszę chronić moją rodzinę, która teraz zawiera wszystkich was tak samo jak Franka, drania i Tex’a. – Znów przeklął. – Być może on pogrzebie nas razem. – To się nie stanie. – Tex powiedział cichym głosem. – Nie pozwolę mu. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 188

– Nie pozwolisz mu? – Mo krzyknęła. – Co zamierzasz zrobić, Tex? Wejść tanecznym krokiem na lotnisko, polecieć na Sycylię i zabić go? – Nie muszę. – Tex oblizał usta. – Mój zakład na niego jest tutaj. – Więc co planujesz zrobić? Wpisać jego numer w swój telefon i namierzyć go przez GPS? – Wszystko było na twarzy Mo, jej usta drżały, kiedy czekała na jego odpowiedź. – Nie będę musiał. Luca podniósł dłonie do skroni i zaczął masować. – Jeszcze nas nie znalazł. Ale znajdzie. Najlepsze co możemy zrobić to być gotowi. – Gotowi? – Trace powtórzyła. – Na wojnę. – Luca skinął. – Stracimy wiele żyć. Jeśli przetrwamy i to jest wielkie jeśli, zamierzam zostawić was szaleni Amerykanie i wrócić na Sycylię. Mam wystarczająco dużo rodzinnych dramatów, które wystarczą mi na resztę życia. Słuchałem jak wszyscy mówią równocześnie. A wtedy pomysł we mnie uderzył. – Jak dużo pieniędzy mamy wszyscy razem? Frank się roześmiał. – Musisz żartować? Możemy otwarcie kupić Stany Zjednoczone, spłacić długi i wciąż być miło ustawionym. Luca wywrócił oczami. – Chociaż nie chciałbym zapędzać się tak daleko, jesteśmy miło ustawieni, dlaczego? – Damy zlecenie. Luca zaczął się krztusić swoim winem, kiedy Frank klepał go po plecach. – Straciłeś swój pieprzony rozum! – Nie. – Uśmiechnąłem się. – Zaoferujemy dwadzieścia milionów. – Dwadzieścia milionów? – Trace parsknęła. – Dolarów? – Nie. Kóz. – Tex wtrącił. – Co innego możemy im dać? Ssałem kolczyk w dolnej wardze i się roześmiałem. – Powiedz mi czy jego własna prawa ręka nie będzie skłonna rzucić się na szansę, żeby strzelić draniowi w twarz. Powiedz mi, że jego żona nie spróbuje zabić go zanim tydzień się skończy. Powiedz mi, że nie będzie miał połowy mafii na ogonie. – Pochyliłem się. – Cholera.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 189

Powiedz mi, że połowa Sycylii nie przyleci do Nowego Jorku przed piątkiem, żeby zająć się tym dla nas. – Wystawianie zlecenia na osobę tej wielkości to życzenie śmierci. – Luca przeklął. – Jak powiedziałeś. – Wzruszyłem ramionami. – I tak jesteśmy martwi. – Mogę to zrobić. – Cichy głos powiedział. Popatrzyłem na Mil, tylko dlatego, że nie byłem pewny czy to ona mówiła czy moja wyobraźnia szaleje. – Zrobić co? – Chase odsunął ją od swojej piersi i uniósł jej podbródek do niego. – Rozpuszczę wieści. – I myślisz, że możesz zrobić lepszą robotę niż my w wystawianiu zlecenia? Mil uśmiechnęła się, prawdopodobnie pierwszy raz od godzin. – Och, wiem, że tak. – Jak to? Mil wzruszyła ramionami. – Jestem szefem De Lange. – I godzinę temu rozmawialiśmy, że chcą twojej śmierci. Twój kuzyn miał swoją próbę. – Oni prawdopodobnie nie mają wyboru. Albo zabijesz albo sam zginiesz. Jedynym powodem, żeby ich napiętnować, to ich oznaczyć. – Mil powiedziała powoli. – Moja rodzina jest jedyną nadzieją, na wyjście z tego cało. Nie będzie spodziewać się, że to wyjdzie ode mnie. – Element zaskoczenia – wymamrotałem z aprobatą. – To… – Jej twarz przekrzywiła się w uśmiech. – …i moja rodzina sprzedaje narkotyki dla kartelu Meksykańskiego przez ostatnie dziesięć lat. To gówno rozejdzie się na całym świecie. Połączenie dojdzie do Irlandzkiej i Rosyjskiej mafii – dealerów broni. – Mil przełknęła. – Nie mówię tego wszystkiego, żebyście znienawidzili moją rodzinę nawet bardziej, ale żeby pokazać wam jak są zdesperowani. To znaczy, ostatnie co słyszałam, to że zamierzają sprzedać was wszystkich federalnym. Co jeśli dam im rozejm? Luca zwęził oczy. – Jakiego rodzaju rozejm? – Pozostałe cztery rodziny przestaną mieć na celowniku De Lange, a De Lange obiecają nie pójść do federalnych. W międzyczasie, zamówię pierwsze, prawdziwie poważne zlecenie w mojej karierze – i obejmę w pełni władzę. – Twarz Mil stężała. – Ściągając De Lange, jako siłę jeszcze raz.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 190

Oczy Lucy się rozświetliły. Frank zaczął klaskać. A ja nie mógłbym być bardziej dumny, że kobieta zadeklarowała po prostu pokój na świecie. Wyobrażałem sobie, że to zajmie tylko pięć sekund dla Chase’a, żeby rzucić swoją żonę o ścianę i zmasakrować ją… jego wdzięczność i tak dalej. Ale wyglądało na to, że był gotów zrobić to teraz. – Cóż… – Westchnąłem. – Myślę, że mamy plan. Mil… – Postukałem palcami w blat i skinąłem. – Wykonaj telefon. Luca wstał. – Żadnego snu dzisiaj, panie i panowie. Jedna osoba na chodzie przez cały czas. Trzymajcie telefony blisko. – Więc, co się teraz stanie? – zapytała Trace. – Ona wykona telefon i co wtedy? Frank mrugnął. – Czekamy.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 191

– Nie musisz tego robić. – Chase wyszeptał po raz trzeci odkąd wróciliśmy do naszego pokoju. Miałam wyciągnięty telefon i wybrany numer. Wszystko, czego potrzebowałam to nacisnąć przycisk. Ale moje cholerne ręce wciąż się trzęsły. – Znajdziemy inny sposób. – Nie ma innego sposobu. – Moje ciało nie chciało przestać drżeć. – To naprawia wszystko, nie łapiesz? – Gapiłam się na telefon. – De Lange mi zaufa. Twoja rodzina nie weźmie na siebie winy. Na koniec to działa. – Słuchaj. – Chase złapał telefon i rzucił go na łóżko, jego ręce złapały moją twarz. – Nie. Mogę. Cię. Stracić. – Chase. – Mój głos się załamał. – Nigdzie się nie wybieram. Jego zielone oczy wypełniły się łzami. Spojrzenie miał zacięte, jakby był gotowy do pójścia do walki, z podniesionym mieczem. – Obiecaj mi coś. – Co? Jego usta zakryły moje w krótkim, gorącym pocałunku. – Obiecaj mi, że kiedy powiem ci, że masz paść, kiedy powiem ci, że masz zejść z drogi, kiedy krzyknę żebyś się ruszyła, żebym mógł przyjąć za ciebie kulkę, obiecaj mi, że się ruszysz. – Chase. – Wymusiłam uśmiech. – Nie musisz przyjmować za mnie kul. – Proszę – wyszeptał, jego usta dotknęły znowu moich. – Proszę nie wybieraj tego momentu, żeby być dzielną albo upartą. Proszę pozwól mi bronić tego co moje. Nie ochroniłem cię tyle lat temu, kiedy twój ojciec cię bił. Nie było mnie tam. Nigdy nie miałem szansy zagrać roli białego rycerza. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 192

– Więc to o to chodzi? Chcesz być białym rycerzem? Chase potrząsnął głową i przeklął. – Pieprzyć białego rycerza. – Złapał moją brodę swoją ręką. – Chcę być twoim zbawicielem. – Och. – Odetchnęłam, dławiąc się powietrzem, kiedy jego usta zderzyły się znowu z moimi. Jego język smakował jak wino. To był smak, którego zaczęłam pragnąć. Wszystko w pocałunkach Chase’a było zaborcze, ciepłe, obsesyjne. Moje ciało rozpadało się pod jego dotykiem. Co ja robiłam przed Chase’m? Nie mogłam sobie przypomnieć, nie chciałam. – Zadzwoń, Mil. – Chase podał mi telefon. – A kiedy skończysz, zamierzam dać ci nowy znak. – Nowy znak? – zapytałam zdezorientowana. Dotknął grzbiet mojej blizny. – Zamierzam zniszczyć tego drania, ale zanim go zniszczę, zamierzam cię kochać. Nie ufałam sobie wystarczająco, żeby się odezwać, więc skinęłam zamiast tego głową. Chase poszedł do łazienki, odwrócił się i mrugnął. – Powodzenia. Wezmę kolejny, długi prysznic, kiedy będziesz prowadzić tą konwersację. Wiem, że możesz to zrobić, ale potrzebujesz to zrobić beze mnie patrzącego ci przez ramię. – Okej. – Mil? Moja głowa się poderwała. – Tak? – Jesteś twardzielem, po prostu o tym pamiętaj. Jesteś De Lange. Zjadasz paznokcie na śniadanie, racja? – Racja. – Więc bierz ich, tygrysie. Zatrzasnął drzwi za sobą, zostawiając mnie pokrytą ciszą. Spojrzałam na zielony przycisk rozmowy i nacisnęłam go. Odpowiedział po drugim sygnale. – Więc, szef w końcu zadzwonił? Zamierzasz powiedzieć nam, żebyśmy przestali dogadywać się z federalnymi? Czy zamierzasz zaoferować siebie i twoją nową rodzinę jako ofiarę? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 193

Mój wujek zawsze był dupkiem, ale przynajmniej nie bił swoich dzieci. Wiedziałam, że był zgorzkniały, bo De Lange w dużym stopniu, zgodzili się, żebym była szefem, chociaż połowa z nich nawet nie była obecna na spotkaniu, które zwołał Luca. Większość z nich została opłacona, ponieważ tak, byli zdesperowani jeśli chodzi o pieniądze. – Joe – powiedziałam sucho. – Jak zawsze przyjemność. Prychnął. – Zrób to szybko. Jestem zajęty. Przełknęłam i spojrzałam na drzwi łazienki, a potem zamknęłam oczy. – Mam dla ciebie robotę. Telefon zamilkł. – Joe? Odchrząknął. – Słucham. – Potrzebuję żeby się kimś zająć. – Imię. – Vito Campisi. – Przepraszam, możesz powtórzyć nazwisko? Brzmiało cholernie jakbyś właśnie zapytała mnie, żebym zabił najbliższą osobę ojca chrzestnego pięciu rodzin, jaką widziałem od wieku. – Tak zrobiłam – powiedziałam stanowczo. – Dwadzieścia milionów za jego ciało. Chcę żeby był ranny, ale żywy. Powinien być w Vegas. Och i Joe? – Dwadzieścia milionów? – Jego zdolność do korzystania ze słowa na K na tyle różnych sposobów była całkiem imponująca. – Gdzie jest haczyk? – Żadnego haczyka. – Odchrząknęłam. – Potrzebuję, żeby to było czyste. Żeby nie wróciło do nas. – Skąd masz pieniądze? – Odkąd cię to obchodzi? – Odkąd federalni dyszą nam na karki po tym jak Lonnie obiecał informacje o reszcie rodzin. – To jest właśnie sprawa, Joe. To jest fundowane przez Alfero. Więcej przekleństw.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 194

– Nicolosi. Pójdzie do piekła za wszystkie te przekleństwa. – I Abandonato. – Więc bądźmy jaśni. – Jego głos był napięty. – Masz zamiar przynieść głowę pięciu ramion… żeby co zyskać? – Koniec tego, co zaczął mój ojciec – powiedziałam niskim głosem. – Campisi był nim, Joe. – Nim? – Był tym, który mnie licytował. Dał dwa miliony za moje dziewictwo i za krew naszej rodziny. Mój ojciec zamierzał sprzedać rodzinę jemu. Pociąga za sznurki od samego początku, a ja zamierzam to skończyć właśnie tu, właśnie teraz. – Wolimy umrzeć próbując, albo upadniemy jako najlepsze morderstwo w historii naszej rodziny. – Joe powiedział, jego głos był zmiękczony. – Istnieją inni zabójcy, mogę… – Wypuszczę zamówienie. – Odchrząknął. – Czy to musimy być my czy może być… – Weź Rosjan. Weź Irlandczyków. Weź cholernych Meksykańców z kartelu narkotykowego. Chcę ich wszystkich. Słyszysz mnie, Joe? Chcę, żeby facet był tak cholernie przerażony swojego własnego cienia, że sam skończy swoje życie. Chcę, żeby był tak przerażony pójściem się odlać w ciemności, że będzie nosić broń do cholernego klopa. Rozumiesz co mówię? – Tak. – Joe uciął. – Tak, szefie. Rozumiem. – Załatw to. – Uznaj to za zrobione. Linia zdechła. Uśmiechałam się jak idiotka, bo części w końcu trafiały na swoje miejsca, i to moja rodzina pomagała poskładać je z powrotem. Jeśli mój brat wciąż byłby żywy, myślę, że byłby ze mnie dumny. Myślę, że powiedziałby mi, że jestem szalona i prawdopodobnie dużo by krzyczał, jak Chase. Ale przytuliłby mnie potem i powiedział mi, że byłam twardzielem, zupełnie jak Chase to zrobił. Pamięć Phoenix’a będzie żyć, ponieważ zamierzam skończyć to, co on zaczął. Zamierzam odkupić naszą rodzinę i jeśli to ostatnia rzecz jaką zrobię, nie mam zamiaru się bać. Potarłam bliznę. Mężczyzna mnie nie posiadał. Mógł mnie naznaczyć, ale piekło po niego jedzie na płonącym rydwanie ognia – a ja byłam pieprzonym kierowcą.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 195

Woda płynęła w dół mojego ciała, ale ledwie to czułem. W tej chwili, chciałem mieć pajęcze zmysły albo super słuch, żebym mógł dowiedzieć się jak idzie Mil. To nie tak, że w nią wątpiłem; po prostu wiedziałem, że to całkiem przerażające gówno. Wiedziałem również, że jeśli miałbym zrobić to co ona, musiałbym wziąć kilka shotów whiskey i pomachałbym bronią dookoła jak jakiś twardziel, zanim ustawiłbym zlecenie na najtwardszego skurwysyna o jakim kiedykolwiek słyszałem. W mojej głowie, ustawianie zlecenia na Capo było jak zlecenie na diabła; w jakiś sposób, on po prostu znajdzie sposób, żeby zaciągnąć cię z powrotem do piekła razem ze sobą. Oparłem się o prysznic i czekałem pięć, może dziesięć minut. Prawdopodobnie powinienem niedługo wyjść, ale chciałem dać jej wystarczająco prywatności, żeby zrobiła to co musiała. Jak mocno chciałem być jej siłą, wiedziałem, że nie mogę. To było coś, co sama musiała zrobić. To była jej pierwsza akcja jako szefa. Przesunąłem rękami przez twarz i prawie upadłem na dupę, kiedy poczułem piersi naciskające na moje plecy. Cholera jasna. Albo umarłem i poszedłem do nieba, albo moja żona była boginią wysłaną przez anioły. Odwróciłem się, powoli. Ona po prostu tam stała, wygląd czystej radości promieniował z jej twarzy, kiedy woda kaskadami spływała w dół dolin jej piersi i płaskiego brzucha, a potem w dół jej długich chudych nóg. Moje płuca zapłonęły. Zbyt późno zdałem sobie sprawę, że zapomniałem oddychać. Moje skupienie było tak utkwione w perfekcji przede mną, że dosłownie przestałem oddychać. Wziąłem drżący oddech i moje włosy podążyły szlakiem jej długich, mokrych, ciemnych włosów, które spadały na jej idealną skórę. Patrzyłem z zapałem jak woda spływa z włosów i powoli zsuwa się do jej pępka. Moje kolana niemal się ugięły, kiedy prześledziłem szlaki wody, całą drogę w dół, dokładnie tam, gdzie chciałem być. Moje ciało się napięło.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 196

Moje. To było moje. Ona była moja odkąd skończyłem czternaście lat. Była moja odkąd pierwszy raz ją pocałowałem. To ja pierwszy odkryłem jej piersi, całowałem tą szyję i będę potępiony, jeśli ktokolwiek inny będzie mieć okazję dotknąć tego co znów było moje. Moje. Moje. Moje. Moje ciało nuciło w pierwotnej chęci posiadania jej. Oblizałem usta w oczekiwaniu, kiedy moje ciało płonęło w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Najpierw gorąco później zimno, jakbym nie mógł się zdecydować co to było ale znając jedyne rozwiązanie – Mil. Jej wzrok zachłannie ogarnął moją nagość, zatrzymując się na mojej piersi i szybko idąc dalej, w końcu osiadając na mnie i całej mojej chwale. Z wykręceniem ust i podniesieniem brwi, przechyliła głowę i wyszeptała ochrypłym głosem: – Będziesz używać tej rzeczy? Taa, jakbym już nie bawił się naładowaną bronią. Nie zdawałem sobie nawet sprawy, że się poruszam, dopóki moje usta nie zmiażdżyły jej w szale smaku, eksplorując, zawładając wciąż i od nowa dopóki nie błagała o odpoczynek. Przycisnąłem ją do wykafelkowanej ściany. Łapała urywane oddechy, kiedy nasze nogi zaplątały się ze sobą. Mój język gładził jej szyję, potem gryzłem, ale to nie było wystarczające. Czy to kiedykolwiek będzie wystarczające? Z dzikim pomrukiem, przesunąłem ciężar jej ciała i to było wszystko, czego potrzebowałem. Podniosłem ją wyżej, pod idealnym kątem i wszedłem w nią szybko i mocno, nie myśląc o niczym prócz naznaczeniem jej jako moją, będąc jej i nikogo innego. Każde dawanie. Moje. Każde branie. Moje. Każdy krzyk. Mój. To było dla mnie wszystko, czego kiedykolwiek potrzebowałem i chciałem, znalezione w jednej dziewczynie, za którą nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że tęsknię. W tej chwili, fragmenty puzzli, którymi był Chase Winter, roztrzaskały się na ziemię. Przeszłość? Nie ważna. Ale w tej chwili? Czując jej ciepło, smakując jej pragnienie? To było wszystko. Pchnąłem mocniej, szybciej, spotkała mnie w każdym ruchu, łapiąc moje ciało mocniej przy jej. Krzyknęła moje imię, kiedy oboje znaleźliśmy uwolnienie, pieprzona eksplozja, która okradła mnie ze wzroku, równowagi i poczucia czasu. Mógłbym trzymać ją w taki sposób na zawsze. Chciałem pieprzenia pod tym prysznicem, które nigdy by się nie skończyło. Ale ona opadła na mnie, bez kości, prawdopodobnie wykończona. Zsunęła się w dół mojego ciała, seksowny uśmiech tańczył na jej ustach. – Cóż, to było miłe. – Miłe? – powtórzyłem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 197

Skinęła i potrząsnęła tyłeczkiem obok mnie, zbierając to co zostało z mydła, które używałem i zaczęła pienić je na swoim ciele. Cholernie gorące. Złośliwie, przeniosła mydełko w dół bioder, wokół tyłka, moje oczy wpatrzone w mydełko, jakby trzymało sekrety świata. Jej ręce przesunęły się do piersi i przysięgam, że niemal zemdlałem, kiedy mydło pieniło się wokół moich ulubionych fragmentów jej ciała, bawiąc się w chowanego. Dobry boże, zamierzałem zemdleć w tym miejscu. Moje ciało już odpowiedziało na nią, znowu – jak to w ogóle możliwe? Podała mi mydełko i odwróciła się. Warcząc z frustracji, kazałem sobie się uspokoić i pomóc myć jej plecy, kiedy naprawdę wszystko co chciałem zrobić to złapać jej czarne włosy i dać jej trochę szarpnięcia podczas zaspokajania jej ponownie. Skończyłem z jej plecami, a wtedy przesunąłem mydło w dół jednej z jej perfekcyjnych nóg. Poruszałem w górę i w dół w rytmicznych ruchach, a wtedy zatrzymałem się, kiedy doszedłem do wnętrza jej uda. Pozwoliłem wodzie spływać w dół, a potem przesunąłem usta tam gdzie było mydło. Z westchnieniem, jej głowa opadła kiedy złapała moje włosy i pociągnęła, pchając mnie mocniej do jej rdzenia. Jęcząc, nie wiem jak to cholernie możliwe, ale byłem gotowy na nią. Ponownie. Natychmiast. Cholera, to naprawdę nigdy nie będzie wystarczające, prawda? Stanąłem i złapałem jej biodra. – Owiń nogi wokół mnie – rozkazałem. – Żebyśmy mogli się przytulić? – zapytała niewinnie. – Racja. Zamierzam przytulać cię tak cholernie mocno, że zajdziesz w ciąże. – Chase! – Uderzyła mnie w ramię. Byłem poważny jak diabli. Zakręciłem wodę i owinąłem ją ręcznikiem, szybko susząc nas oboje, a potem podniosłem ją na blat, znowu nie wykorzystując żadnego czasu, żeby zrobić to dobrze. Trąciłem jej nogi na boki i pchnąłem w nią. Naprawdę nie byłem w nastroju na romantyczność i kwiatki. To była potrzeba. Pierwotna potrzeba. Byłem w nastroju sprawienia, żeby zapomniała o wszystkim co właśnie zrobiła – o tym przez co oboje przejdziemy w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin. Jeśli umrę, chciałem, żeby ostatnie imię na moich ustach było jej. Jeśli dostanę kulkę, ostatni obraz jaki chciałem, żeby wyświetlał się w mojej głowie był jej nagiego ciała, jej uśmiechu, jej soczystych ust i tych cholernie niebieskich oczy. – Chase… – Mil jęknęła, kiedy moje usta zsunęły się na jej szyję, ssąc krople wody w usta i drażniąc ją językiem. Jej głowa opadła na lustro. – Muszę ci coś powiedzieć. – Przesunąłem się wewnątrz niej, powoli, a potem szybciej. – Możesz to zrobić szybko? – Możesz mnie nie rozpraszać? – jęknąłem. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 198

– W… wybacz. – Jej ciało napięło się wokół mnie, kiedy potrząsnęła głową. Potem westchnęła i oparła się o moją pierś, kiedy moje ciało osiągało swój szczyt, a następnie zadrżałem przy niej. – Kocham cię. – Powiedziałem to dwa razy w moim życiu. Raz do Trace, a teraz do mojej żony. – Jeszcze raz? Uśmiechnąłem się. – Myślisz, że nie mogę? Pacnęła mnie w plecy. – Co? – zapytałem niewinnie. – Jesteś czasami takim dupkiem. – Myślę, że to dlatego ty też mnie kochasz? – wyszeptałem pełni nadziei głosem. Oczy Mil były jasne jak słońce, tak niebieskie i uderzające, że zassałem więcej powietrza, żeby mieć pewność, że na pewno nie umrę. – Kocham cię odkąd miałam czternaście lat. – Naprawę? – Ściągnąłem ją z blatu, żeby mogła stanąć przede mną i żebym mógł wziąć ją w ramiona. – Nie mówisz tego, żeby połechtać moje ego? – Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujesz jest więcej łechtania. – Jej brwi wygięły się w rozbawieniu. – I mam to na myśli. Kiedy mój ojciec mnie bił. To twoją twarz widziałam. Kiedy on… – Odkaszlnęła. – Kiedy mnie naznaczał, kiedy nie przyszedłeś po mnie, udawałam, że to zrobiłeś. – Gruba, okrągła łza spłynęła w dół jej policzka. – Zamknęłam oczy i udawałam, że to tylko koszmar, alternatywna rzeczywistość. Marzyłam, że wciąż jestem w twoich ramionach. Pocałowałeś mnie i powiedziałeś, że wszystko będzie dobrze. Wcześniej powiedziałeś, że nie chcesz być białym rycerzem. To zabawne, bo w mojej książce, naprawdę zawsze byłeś moim wybawcą. Byłeś moim wszystkim. Byłam po prostu zbyt zła, żeby to przyznać. – A teraz? – wyszeptałem ochrypłym głosem. – Teraz nic nie mogę na to poradzić. – Jej ręce pieściły moją twarz, pocierając zarost, który zaczął się pojawiać odkąd nie goliłem się dzisiaj. – Nic nie mogę poradzić, że cię chcę. Nic nie mogę poradzić, że cię potrzebuję. Nic nie mogę poradzić, ale polegam na tobie. To nie moja własna upartość utrzymuje mnie przy życiu przez te lata, Chase. To ty. To kiedykolwiek byłeś. Ty. Moje serce wybuchło.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 199

I w końcu poznałem różnice. Wcześniej, myślałem, że byłem zakochany. To bolało jak cholera, ale ta miłość? Miłość, którą czułem do Trace? Teraz zdałem sobie sprawę, że w większości to było pożądanie i głęboka nieubłagana przyjaźń, nic więcej. Kochałem ją moim całym sercem. Wciąż kocham, ale nie w sposób w jaki kocham Mil. Miałem obsesję na punkcie Mil. Chciałem kurewsko zbierać jej rzęsy i gapić się na nie jak szaleniec – były tak długie i piękne. Za każdym razem kiedy oddycha, byłem zazdrosny o powietrze bo dotykało jej części, których ja nie miałem szansy zbadać. Była moim początkiem – moim końcem. Kobieta, którą chciałem przy moim boku dopóki nie będziemy dwójką pomylonych starych ludzi, którzy wciąż noszą broń i strzelają do wiewiórek kiedy przebiegają przed nami. Chciałem przyszłości z nią. Chciałem teraźniejszości z nią. Chciałem po prostu jej. – Wydajesz się myśleć naprawdę mocno – wyszeptała. – Jak ludziom udaje się to przetrwać? – zapytałem niskim głosem. – Jak mogą przetrwać, kiedy ktoś kogo kochasz umiera? Jak idą dalej, kiedy druga połówka ich duszy ginie? – Wielu nie udaje się. – Mil powiedziała smutnym głosem. – Ale my? Będzie dobrze. Wiesz dlaczego? – Dlaczego? – To musiałem usłyszeć. – Jesteś za dużym dupkiem, żeby pójść i umrzeć za mnie, a ja jestem zbyt uparta, żeby siedzieć i patrzeć kiedy śmierć cię pokonuje. – Och, dobrze. – Skinąłem. – Więc mamy plan? – Plan? – Tak. – Odsunąłem jej ręce z mojej twarzy i zacisnąłem je w moich. – Nie pozwolimy umrzeć drugiej osobie, dopóki nie nadejdzie czas, a kiedy on nadejdzie, umrzemy razem, w stylu pamiętnika. – Odkąd faceci oglądają Pamiętnik? – Odkąd miałem obowiązek pilnowania Trace przez trzy miesiące, a ona powoli torturowała mnie babskimi filmami. – Płakałeś? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 200

– Cholera nie! – wykrzyczałem. – Kłamca. – Było kilka łez – powiedziałem szorstko. – Ale bardziej z alergii na popcorn i… sól. – Sól? – Odpuść, Mil. Podniosła ręce w niewinności. – Powinniśmy się ubrać, na wypadek, gdybyśmy byli potrzebni. Prawdopodobnie nie chcą nas biegających po hotelu nago. – Porażka. – Mil rzuciła swój ręcznik. – Cholera, kobieto! – Odwróciłem się wokół. – Przestań próbować mnie zabić. Nie mogę poradzić sobie z twoją nagością. To sprawia, że jestem napalony jak cholera, a mam trzymać broń. – Który pistolet? – wszeptała, kiedy jej ręce owijały się wokół mojej talii i ruszały na południe. Ledwo uciekłem, kiedy odwróciłem się i posłałem jej znaczące spojrzenie. – Ubrania. Teraz. – Odkąd jesteś głosem rozsądku, Chase Winter? – Odkąd chcę, żeby moja żona żyła – powiedziałem poważnie. – I odkąd uprawiałem z tobą seks dwa razy w ciągu ostatnich trzech godzin, jestem całkiem pewny, że moje męskie części odpadną, jeśli będziemy używać ich zbyt dużo w ciągu dziewięćdziesięciu minut, kropka. – Dezinformacja. – Jestem przywiązany do moich członków. – Ja też. – Więc się zgadzamy. – Skrzyżowałem ramiona. – Ubrania, to może pozwolę ci się przytulać, ale zamawiam bycie dużą łyżką. Wydawała się myśleć o tym przez chwilę, a potem wyciągnęła rękę. – Potrząśniemy na to dłońmi? – Jasne! – powiedziałem głupio, łapiąc za jej rękę. Ale było za późno. Zanim zdałem sobie sprawę, moje ciało odpowiedziało na jej nagość i poczułem zimne powietrze, kiedy mój ręcznik opadał. – Och, do diabła z tym.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 201

– To nie jest romantyczne. – Trace powiedziała, kiedy doszliśmy do pokoju. Obiecałem jej romans, a teraz czekaliśmy, żeby zobaczyć czy zleceniem się zajęto albo czy Vito zamierza wyskoczyć z ukrycia albo się ukryć na wystarczająco długo, aby ktoś dostał jego głowę. – Taak, jest. – Przyciągnąłem Tracę w moje ramiona. – Pomyśl o tym w ten sposób, mamy cały czas dla siebie. – Nixon. – Irytacja Trace była ewidentna w jej obniżonym głosie. – Czekamy na śmierć. – Tylko tak jakby – kłóciłem się. – No dawaj, przyznaj to, to jakby gorące. – W jaki sposób? – powiedziała, rozdrażniona. – Och, no wiesz, to może być nasza ostatnia noc. – Uśmiechnąłem się z zadowoleniem. – Co byś zrobiła, jeśli to byłaby ostatnia twoja noc ze mną? – To wciąż za szybko, Nixon. – Trace wyszeptała. Aw cholera, starałem się rozjaśnić nastrój, nie sprawić, żeby była szalona ze zmartwienia. Zrobiłem tego wystarczająco udając moje własne morderstwo. Odchrząknąłem. – Chodź tutaj. Usiedliśmy razem na łóżku. Owinąłem ramiona wokół niej, kiedy oparła plecy o mnie. – Już wiesz co bym zrobił – powiedziałem niskim głosem. – Chciałbym spędzić moje ostatnie chwilę z tobą. W twoich ramionach, kochając cię, pielęgnując cię, posiadając cię. Wciąż myślę, że jeśli to skończy się źle, jeśli naprawdę skończę martwy, ostatnie wspomnienie chciałbym, żeby było o tobie. Trace westchnęła.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 202

– Chcę tego samego. Myślę tylko, że prawdopodobnie chciałabym tego inaczej. – Inaczej? – To niesprawiedliwe oddać swoje ciało i duszę jednej osobie, prosząc o wszystko co ta osoba może zaoferować w zamian, widząc, że możesz nie być w stanie po drodze dotrzymać obietnicy, jaką złożyłeś. – Ale ja… – Mogłeś umrzeć – powiedziała powoli. – I byłeś gotów zabrać każdą część mnie ze sobą do grobu. Nie mogłam pójść dalej. Nie mogłam. Choć kocham Chase’a, to nigdy nie była miłość, jaką czuję do ciebie, Nixon. Więc choć nie winię cię, część mnie wciąż nienawidzi cię za postawienie nie tylko twojego życia, ale też i mojego. Upokorzony. Wszystko co mogłem to siedzieć tam. Siedzieć i czuć się jak kompletny i zupełny dupek za zrobienie jej tego. – Nie myślałem o tym. – Jesteś facetem. – Bawiła się moimi rękami, obracając mój pierścień dookoła palca. – Chciałeś zrobić mnie twoją i zrobiłeś. Ale nie było cię tam, żeby zobaczyć mnie później. – Widziałem cię w jego ramionach. – Wepchnąłeś mnie w jego ramiona. – Westchnęła. – Nie widziałeś mnie bawiącą się bronią w moim pokoju przez dwie godziny, kiedy nie było Chase’a. – Moje ramiona zesztywniały wokół niej. – Nie widziałeś mnie celującą w siebie i później panikującą, że choćby rozważam coś takiego. Widzisz, nigdy nie byłam jedną z tych dziewczyn, typem królowej dramatu i panikowania. Miłość, jaką czuję do ciebie nie jest czymś co odchodzi. Jest prawdziwa. Miałam wystarczająco dużo szczęścia, żeby poczuć ją raz – i wiedziałam, że będzie tylko okruchem jeśli chwycę to, co Chase oferował. Ale byłam zdesperowana, żeby to zrealizować, bo kiedy mnie zostawiłeś, kiedy mnie złamałeś, on zaoferował, że mnie poskłada. – Ten drań mógłby cię zniszczyć. Trace zachichotała. – Przestań być zazdrosny o coś, co nawet nie ma znaczenia. – Masz rację. – Mam? Zamknąłem oczy przed wizją Trace trzymającą broń, rozważającą samobójstwo, wszystko dlatego, że byłem nieostrożny z jej sercem, i nieostrożny z jej miłością i zaufaniem. Kocham tą kobietę. Zginę za nią. Oddycham dla niej, żyję każdego dnia, żeby upewnić się, że jest szczęśliwa i bezpieczna. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 203

– Trace? – Hmm? – Przepraszam. – Nixon, to… – Przysięgam, jeśli powiesz, że to okej, stracę kontrolę. – Splunąłem. – Whoa tam. – Przytuliła się do mnie. – Miałam zamiar powiedzieć, że jest w porządku. – Będzie. – Obiecałem. – Co? – Wyjdź za mnie. Nigdy w pełni nie rozumiałem powiedzenia powietrze gęste od napięcia. To znaczy, byłem w jakiś całkiem kurewsko napiętych sytuacjach, ale nic, nic nie może się równać do sposobu jak moje serce biło przy mojej piersi, kiedy Trace nie odpowiedziała od razu. Czy ja się właśnie oświadczyłem? Czy ona naprawdę nie odpowiada? Moje ręce zaczęły się pocić kiedy czekałem, żeby ta kobieta powiedziała coś, cholera, cokolwiek. W końcu… kiedy moje serce było gotowe się poddać, poczułem jak drży przy mnie. Cholera jasna, czy ona płakała? Czy pomysł małżeństwa ze mną sprawia, że jest zdenerwowana? A wtedy jej ręce poleciały wokół mojej szyi, kiedy skręcała swoje ciało na moich kolanach i zaczęła szlochać w moją pierś. – Kocham cię t… tak mocno! Oczywiście, że za ciebie wyjdę. Odetchnąłem i wypuściłem kilka przekleństw zanim byłem w stanie uformować zdanie. – Przysięgam, że właśnie zabrałaś piętnaście lat mojego życia. – Pomyślałam, że zasługujesz na długą pauzę. – To była wieczna cisza, myślę, że czas naprawdę się zatrzymał. – Dobrze. – Szlochała trochę więcej. – Teraz znasz okruch tego jak się czułam, kiedy myślałam, że jesteś martwy. – Załapałem, niech to cholera, ale na przyszłość może zdusimy wszystkie długie przerwy tu i teraz? Kurewsko umieszczę je w umowie i podpiszę krwią, po prostu żadnych więcej pauz. Tu i teraz, musisz powiedzieć tak sir, natychmiast. – Nigdy nie powiem do siebie sir. – Trace drażniła. – Kłamstwo – wymamrotałem w jej włosy. – Nazwałaś mnie sir ostatniej nocy. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 204

– Całkowicie inne okoliczności. – Naprawdę? Masz na myśli kiedy jesteśmy… Zamknęła moje usta dłonią. Ugryzłem ją. Jej oczy zapłonęły do życia, kiedy spoczęły na moich ustach. Polizałem jej dłoń. Pstryknęła mój kolczyk w wardze. Possałem jej place i mrugnąłem. Trace uwolniła rękę i pacnęła mnie w pierś, ale złapałem jej nadgarstek i przekręciłem ją na plecy, górując nad nią. – Myślę, że to czas na świętowanie. – Co masz na myśli? – Poruszyła się pode mną. Z jękiem, zmiażdżyłem jej usta moimi. – Och, no wiesz… – Zacząłem podnosić jej koszulkę, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi. – Prawdopodobnie room service. – Trace wyszeptała przy moich ustach. – Spraw, żeby odeszli. Skinąłem i zeskoczyłem z łóżka. – Nie ruszaj się. – Nie ruszam. – Podniosła ręce w powietrze. – Nie zamawialiśmy żadnego cholernego room serv… – Otworzyłem drzwi i Mo opadała w moje ramiona. – Zniknął! Złapałem jej ramiona. – Kto zniknął? Co się stało? – Tex! – jęczała. – On po prostu… dostał wiadomość, powiedział, że znika na chwilę, a potem zobaczyłam jak zostaje zaatakowany przez czterech naprawdę wielkich kolesi. To znaczy oni byli duzi i… – Numery rejestracyjne? – Chwyciłam mój telefon, kiedy Mo je wyrecytowała. Zawsze była dobra z numerami. – Mam je. Zadzwoniłem do Sergio najpierw, żeby śledził samochód, a potem wysłałem grupową wiadomość do wszystkich innych. Wygląda na to, że zemsta nadejdzie cholernie dużo wcześniej niż wszyscy myśleli.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 205

Zamierzałem zakończyć życie Campisich, jeśli dotkną włosa na głowie głupiej–dupy Tex’a. Zamierzam zakończyć jego linię. Wyczyszczę każdego jednego członka rodziny, jeśli to zwróci jego uwagę i zrobię to z radością. Chase odpisał mi od razu.

Chase: Jak Mo? Ja: Potrzebuje nas. Chase: Lobby.

– Trace, zostań tu i… – Cholera nie. Trace wyciągnęła broń z torebki i upewniła się, że jest naładowana. Co za cholernego potwora stworzyłem? – Zakończymy to razem. Wy chłopcy możecie zrobić cokolwiek do cholery chcecie. Pójść szturmem na zamek, ale my dziewczyny? Mamy być w innym samochodzie, czekając na telefon w razie gdyby potrzebna była kawaleria. Nie zrezygnuję z was. – Dobra – powiedziałem przez zaciśnięte zęby. – Ale jeśli wsadzisz stopę w jakąkolwiek gównianą dziurę, w której się ukrywa. Postrzelę cię, żeby utrzymać cię z dala większego niebezpieczeństwa. – Ah, romantyczność. – Wachlowała się swoją bronią. Mo wytarła policzki, kiedy sprawdzała swój własny pistolet i wyciągnęła kilka noży, wiedziałem, że lubi rzucać nimi w ludzi kiedy jest wkurwiona. To dlatego Tex miał bliznę na udzie. Miała teraz morderczy cel, tak myślę. Zawachlowała nimi, a potem włożyła je do każdego buta i rękawa, w końcu wkładając ostatni do torebki. – Chodźmy.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 206

Wiedziałem, że po mnie przyjdą. Nie byłem idiotą. To znaczy, grałem nonszalancję lepiej niż Henry Canvill grał Superman’a. Wyglądasz zbyt inteligentnie? Ludzie zaczynają gadać. Wyglądasz na zbyt głupiego i ludzie zaczynają cię wykorzystywać. Więc lubiłem zostawać po środku. Środek był bezpieczny. Środek trzymał moją adoptowaną rodzinę w bezpieczeństwie. Ale w chwili, kiedy imię mojego prawdziwego ojca zostało zrzucone, wiedziałem, że nie będzie bezpiecznego miejsca, dla żadnego z nich. Nie dopóki on nie będzie martwy. Więc to nie był szok, kiedy samochód się zatrzymał. To dlatego nie uciekłem. Dlaczego uciekać od swojego przeznaczenia? To byłaby tchórzliwa rzecz do zrobienia, a ja nie byłem tchórzem – nie, to był mój ojciec. Przecież, zamierzał użyć mnie jako przynęty. To znaczy, jak głupi mógł być? Włączyłem mój GPS w chwili kiedy wróciłem do mojego pokoju w hotelu. Przyjąłem, że oni po prostu postrzelą mnie, żebym nie mógł biec. Zamiast tego, mężczyzna, który mnie złapał był miły, nieco szorstki, ale nie bił mnie. Nie żebym się przejmował. Czy tak naprawdę miałem po co żyć? Kobieta, którą kochałem, mnie nienawidziła, mój własny ojciec porzucił mnie, kiedy byłem dzieckiem. Racja. Więc moje życie? Nie jest warte cholernie dużo. – Więc… – Bawiłem się plastikowymi opaskami, które użyli na moich nadgarstkach. Skąd wiedzieli, że nie miałem noża ukrytego w rękawie? Wywróciłem oczami. – Jedziemy na Strip? Czy wy chłopcy chcecie strzelić pierw jakieś szoty?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 207

Facet po lewej zachichotał, kiedy drugi, po mojej prawej, uderzył mnie w szczękę. Ah, no i jest. Zaczynałem myśleć, że rodzina Campisich robiła się miękka. – Dobra. – Westchnąłem. – Możemy jechać do baru dla gejów, ale tylko dlatego, że mnie uderzyłeś. Jeez, dlaczego nie powiedziałeś po prostu, że masz pierwszeństwo? Tym zarobiłem kolejne dwa uderzenia, jedno w kiszki, drugie w twarz. Krew spływała z moich ust; roześmiałem się i splunąłem na kolesia po mojej lewej, który używał mnie jako swojego osobistego worka treningowego. Tatuaż na jego szyi, metalowy gwóźdź w jego lewym uchu, blizna po prawej stronie policzka docierająca do nosa, który wyglądał jakby był złamany przynajmniej trzy razy. Jego zęby zacisnęły się razem i przez smród jego oddechu, domyśliłem się, że nie szczotkował ich przez kilka dni. Niechlujnie opadłem na niego, wąchając jego ubrania. Odepchnął mnie, ale nie zanim nie poczułem jakiegoś stęchłego zapachu. Byli pod ziemią albo w jakimś opuszczonym budynku. No ale Vegas miało suchy klimat. Zerknąłem na mężczyznę ponownie; kilka kropel potu spłynęło mu na czoło. Stawiałem, że był mną przerażony. – Wiesz kim jestem? – powiedziałem zimnym głosem. – Wszyscy wiedzą kim jesteś. – Mężczyzna powiedział głosem z ciężkim akcentem. Hmm, Sycylijczyk, który wciąż brzmiał jak jeden z nich. To powinno być interesujące. – Powiedz moje imię. – Nie powiem twojego imienia. – Facet przeklął pod nosem. Ciekawostka o moim imieniu? Nikt go nie wypowiadał. Żyłem we własnej wersji Harrego Pottera. Ten, który nie może być nazwany, było moim aktualnym tytułem większości ludzi w rodzinie Campisi. Z jakiegoś powodu, rozprzestrzeniło się to, kiedy zostałem odesłany do Stanów bo byłem przeklęty. Więc myśleli o mnie jako o złym omenie. Byłem wersją czarnego kota w Halloween dla rodziny Campisi. A powiedzenie mojego imienia było praktycznie jak wypowiedzenie Krwawa Mary trzy razy do lustra w łazience. To aktualnie mnie cieszyło, myśl, że zobaczyłbym jak facet sra w gacie, jeśli zacząłbym wyginać plecy i toczyć pianę z ust. – Cóż. – Westchnąłem. – Co za żywa grupa. Dwóch mężczyzn na przednim siedzeniu, wymieniło spojrzenia. – Tex. – Kontynuowałem. – Wołają na mnie Tex, w skrócie. Ale moje prawdziwe imię? Zostało mi przekazane przez ojca. – Pozwoliłem sobie na długą przerwę. – Vito Nicio Campisi Junior. – Zamknij się! – Mężczyzna obok mnie krzyknął. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 208

– To ważne słowo – dodałem, rozkładając nogi wystarczająco szeroko, żeby pchnąć obu drani na drzwi samochodu. – I w chwili kiedy przybyłem do Stanów, dostałem obsesji na punkcie wszystkiego co Texas mógł zaoferować, wielkie krowy, wielkie kapelusze, wielkie włosy, wielki… – Zarobiłem kolejne uderzenie w żołądek. Bolało jak cholera, ale zacząłem mówić dalej jak tylko mogłem złapać oddech. – Więc możecie sobie wyobrazić, że w chwili kiedy uderzyłem w okres dojrzewania i zauważyłem jak duży jestem – i jak dużo mogę zaoferować, wielkiemu, złemu światu, poprosiłem, żeby wołać na mnie Tex. Choć, żeby być sprawiedliwym, w sypialni dziewczęta wołają na mnie po prostu Big. – Czy ten dzieciak kiedykolwiek przestaje gadać? – Facet po prawej wymamrotał. – Wolałbyś, żebym zesrał się w gacie i kiwał w tę i z powrotem? – Splunąłem niskim tonem. – Jestem synem jednego z najpotężniejszych ludzi w twoim smutnym, żałosnym, małym świecie. On cię posiada, więc, ja posiadam ciebie. Jestem wyszkolonym zabójcą. – Specjalnie zmrużyłem wzrok jakbym spoglądał w dół na nich wszystkich i myślał o nich pode mną, gdzie technicznie byli. – Przez waszą ciszę, zakładam, że powiedziano wam, że jestem pół–mózgim, wioskowym idiotą, który uśmiecha się więcej niż mówi i pieprzy kobiety dla zabawy. – Wywróciłem oczami. – Mógłbym zabić was wszystkim właśnie tak. – Pstryknąłem palcami. – Nawet bym nie mrugnął, i mój ojciec również. Jedynym powodem, dla którego, wy, chłopcy, wciąż żyjecie to dlatego, że im dłużej mój ojciec zajmuje się mną, tym dłużej małe zlecenie wisi nad jego głową. Cholera, może być martwy zanim dotrzemy na miejsce. Facet po prawej przystawił mi broń do głowy. – Wciąż pewny, że możesz nas zabić? Kurwa dużo mówisz. Uśmiechnąłem się. – Ty mnie irytujesz. – Odwróciłem się do gościa po lewej. – A ty śmierdzisz jakbyś zjadł gówno na śniadanie, i nie mam tego na myśli jako przesady. Naprawdę śmierdzisz jakbyś wstał o szóstej rano, zrobił gówno w toalecie, zanurzył swoje własne, brudne rączki do sracza i wyłowił nagrodę. – Wystarczy! – Facet po mojej lewej, rzucił się na mnie, co naprawdę było niefortunne dla niego, biorąc pod uwagę, że zdążyłem już przeciąć więzy na moich rękach. Użyłem tego samego noża, żeby podciąć mu gardło. Jego oczy się rozszerzyły i zagulgotał coś, kiedy karmazynowy wodospad trysnął z jego szyi. Szkoda. To było piekło mieć takie plamy na białym. Wtedy wywalczyłem jego pistolet z jego zaciśniętej pięści i wystrzeliłem do kolesia obok mnie. Biedny drań, osunął się na siedzeniu, wyraz czystego horroru przetoczył się przez jego twarz zanim jego ciało się uspokoiło. Dwie sekundy. Tyle mi to zajęło.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 209

Jeden wycharczał swój ostatni oddech, kiedy inny oparł się o okno. Kierowca uderzył po hamulcach, podczas kiedy koleś na siedzeniu pasażera, odwracał się i przystawił broń do mojej głowy. Byłem zbyt zajęty wycieraniem rąk w kolesia obok mnie, żeby się przejmować. Kiedy byłem w połowie czysty, spojrzałem w górę i wzruszyłem ramionami. – Proszę, nie zatrzymuj się z mojego powodu. Jak powiedziałem, jeden wciąż mnie bił, a drugi śmierdział. Powiedz mi, że go nie czułeś. Wyświadczyłem ci przysługę. Czy to moja wyobraźnia, czy zaprzysiężonym w tych dniach brakuje higieny? Facet na przednim siedzeniu zabrał swój pistolet ode mnie. – Miał rację na twój temat. – Kto? – zapytałem niewinnie, kiedy samochód znów zaczął jechać. – Twój ojciec. – Och, a co papa miał do powiedzenia na temat swojego opuszczonego syna? Facet uśmiechnął się we wstecznym lusterku. – Powiedział, że powinien był cię zabić, kiedy byłeś niemowlęciem. Uśmiechnąłem się w odpowiedzi. – Choć raz, ma rację.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 210

– Ma włączony GPS – wymamrotałem dotykając mój telefon i znajdując lokalizację Tex’a. Był w jeziorze Mead. Choć sygnał zanikał. Albo wrzucili go do wody albo był pod ziemią. – Są tu jakieś tunele? Stare porzucone budynki? – zapytałem Sergio. Klikał na klawiaturze swojego iPad’a i zaczął namierzać miasto. – Nie widzę niczego rażącego oprócz kilku starych domów, jakiś starych jaskiń. – Czekaj. – Frank podniósł rękę w górę. – On jest przesądny. – Co? – Albatross. – Luca powiedział za niego. – A dom nad jeziorem jest kolejnym przesądem. Facet ma jakąś rzecz na temat złych omenów i klątw. Założę się, że zszedł pod ziemię albo do opuszczonej jaskini. – Szukam. – Ręce Sergio fruwały po klawiaturze. – Dobra, więc jedyną rzeczą jaką znalazłem jest stary opuszczony hangar dla łodzi. Wszystko inne jest albo ładnym domem, hotelem, albo restauracją. Żadne z tych miejsc nie jest nawet blisko lokalizacji, w której zniknął. – Stary hangar dla łodzi to jest to. Sergio się uśmiechnął. – Co? – zapytałem. Spojrzał w górę znad komputera. – Stary hangar dla łodzi. Nazywa się The Albatross. – Dobra robota. – Nixon odetchnął. – Dziewczyny, pojedziecie osobno z Frankiem. Jesteście bezpieczniejsze z nami niż chowające się w hotelu. Mogą wyciągnąć nas, żeby nas zabić albo wyciągnąć nas, żeby dostać się do was. Nie będę ryzykować. – Odwrócił się do Franka. – Jedź za nami, ale nie za blisko. Jeśli nie usłyszysz niczego w ciągu kilku godzin, zadzwoń pod ten numer. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 211

– Co to jest? – zapytał Frank. Oczy Nixon’a opadły. – Linie lotnicze. Jeśli nie usłyszysz niczego od nas, wychodzisz poza sieć, lecicie do pierwszej lokalizacji zaczynającej się w planie Trace. Ma informacje, które potrzebujecie, żeby się ukryć. Jeśli się wydostaniemy, spotkamy się tam z wami. Jeśli nie… – Jego głos zamarł. – Pomyślałeś o wszystkim. – Mo powiedziała, jej głos brzmiał pusto. Nixon pociągnął ją w ramiona. – Jesteśmy krwią. Chronimy krew. Kiedy ją puścił, podszedłem do niego i wyciągnąłem moją dłoń. – Blood in. Blood out.16 Luca i Frank potrząsnęli swoimi rękami, powtarzając sentymentalność, kiedy każdy z nas całował sobie wzajemnie policzki. Nigdy nie byłem osobą, myślącą o całej tej sprawie ze świętym patronem, ale w tej chwili, wyciągnąłem krzyżyk, który zrobiłem kiedy miałem piętnaście lat. Miał napisane Saint Paul w poprzek. – Niech bóg nas ochroni. – Nixon wymamrotał, robiąc poprzeczny ruch palcami przed sobą. Frank skinął. – On chroni sprawiedliwych. Mil oparła się o mnie. – A tych, którzy gwałcą małe dziewczynki, sprzedają ich dziewictwo, albo gorzej, kupują dla własnej korzyści? Co z nimi robi? Ścisnąłem ją. – Daje im ich sprawiedliwą nagrodę. Luca skinął. – Wieczność w piekle. – Gotowa? – wyszeptałem jej do ucha.

16

Zostawiłam w oryginale gdyż tak brzmi lepiej. Tutaj chodzi o to, że aby dostać się do mafii musisz rozlać trochę krwi. A żeby się wydostać, musisz przelać swoją.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 212

– Taa. – Kocham cię. Skinęła i owinęła ramiona wokół mnie. – Ja też cię kocham. Odejście od niej, wiedząc, że jest możliwość, że to był ostatni raz, kiedy byłem w jej ramionach, było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem. To było koniecznie. Szedłem na wojnę – dla niej. I nawet jeśli zginę, umrę w spokoju, wiedząc, że moje ostatnim działaniem było uratowanie jej od potworów i demonów. Mój ostatni okrzyk bojowy… będzie jej imieniem na moich ustach.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 213

Frank odbił czarnego Escalade od krawężnika i czekaliśmy aż wszystkie dziewczyny się ułożą. Byłyśmy z nim bezpieczne. Nie był tylko dziadkiem Trace; był szefem rodziny Alfero. Był też wystarczająco stary, żeby pozwolić młodszej generacji biec przodem, z płonącymi karabinami, ale nie za stary, żeby nie być w stanie nas ochronić. Miał swoją siedemdziesiątkę, ale wyglądał bardziej na pięćdziesiątkę. – Dziewczyny, słuchajcie mnie – powiedział, jego głos był z małym akcentem. – Nie wbiegniecie z bronią do budynku, kiedy usłyszycie strzały. Nie będziecie płakać, kiedy zobaczycie krew. Jeśli będzie potrzeba, zabijecie. Zabijecie szybko. Zabijecie płynnie. Rozumiecie? – Tak – wymamrotałyśmy wspólnie. – Wszystkie macie amunicję? –Taa – powiedziałam. Trace i Mo powtórzyły to samo. – I noże? Mo się uśmiechnęła. – Moja specjalność. – Fantastycznie. Dziwne. To było tak jakby był dumny, że jesteśmy dobrze uzbrojone i gotowe zabijać na luzie. Co za życie. Wysłałam szybką wiadomość do Joe, mówiąc mu co się dzieje. Nie stawiać nas bardziej zagrożonym, ale pomyślałam, że chłopaki potrzebują wszelkiej pomocy, jaką mogą dostać.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 214

Ja: Jeśli nie usłyszysz mnie w ciągu 40 minut. Przyjedź pod ten adres, płonące karabiny. Joe: Ilu ludzi potrzebujesz? Ja: Wszystkich jakich masz. Joe: Powinienem się niepokoić? Ja: Znaleźliśmy Campisi. Nie będę miała nic przeciwko jak przyprowadzisz piekło pod jego drzwi. Joe: A pomyśleć, że chciałem cię zabić kilka dni temu. Ja: Um, dziękuję? Joe: To był komplement. Pozostań w kontakcie, szefie.

– Ufasz im? – Trace wyszeptała obok mnie. Skinęłam. – Teraz? Nie mamy innego wyjścia jak im zaufać. A jeśli obrócą się przeciwko nam, będą mieć cztery najbardziej wpływowe rodziny nad swoimi głowami. Mają więcej do zyskania dołączając do nas niż będąc przeciwko nam. Trace ścisnęła moją rękę. – Dobre myślenie. Mo pochyliła się tak, że dotykała obu naszych ramion. – Dziewczyny, kocham was obie, ale myślę, że się pochoruje. – Nerwy? Mo potrząsnęła głową. – On może być martwy. – On nie jest martwy. – Trace uspokoiła ją natychmiast. – Znasz Tex’a. Jest mądry. Jest bardzo, bardzo zdolny. – W tym problem. – Mo mruknęła. – Mówi zwykle za dużo. – Ale jest dobry, racja? – zapytałam niepewnie. – To znaczy, umie o siebie zadbać? Obie dziewczyny wybuchły śmiechem. – Co mi umyka?

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 215

– Nie zrozum mnie źle – powiedziała Mo. – To przerażające jak cholera, że go mają. Moje serce nie przestało biegu odkąd widziałam wymianę, ale Tex zabija ludzi. To jest to co robi. – Czy oni wszyscy nie zabijają ludzi? – zapytałam zdezorientowana. – Zabijają. – Mo skinęła. – Ale dla Nixon’a i Chase’a, to konieczność. Nixon lubi uderzać rzeczy, Chase lubi strzelać, a Tex? On jest jak artysta. To nie jest jego profesja. To jego styl życia, coś doskonałego. Równie dobrze mógłby być mordercą na zlecenie, bo nikt nie może go wyśledzić. – Mo się roześmiała. – Pamiętam jak pierwszy raz oglądałam głupi film Jason’a Burne’a i zapytałam Tex’a czy brał specjalne serum. Wszyscy zachichotali. – Bierze? – zapytałam. – Zaprzecza. – Mo potrząsnęła głową. – Myślę, że powiedział, że powinni robić serum z jego genów. – Oczywiście. – Niemal na miejscu, panie. – Frank powiedział z przedniego siedzenia. – Pamiętajcie, żeby zachować czujność i pamiętajcie, najpierw strzelajcie, później zadawajcie pytania. – Jesteś wielki dziadku. – Trace klepnęła go w ramię. – Starasz się mnie zmiękczyć przed bitwą? – Nigdy. – Trace przysięgła. – Po prostu cieszę się, że w końcu jesteś okej w związku ze mną strzelającą dookoła. – Cóż, miejmy nadzieję, że te lekcje Nixon’a się opłacą. Strzelba jest cholernie inna niż pistolet. – Ja i Annie będziemy w porządku. – Poklepała swoją broń i się uśmiechnęła. – Nazwałaś swoją broń? – zapytał. Skinęła. – To sprawia, że wydaje się mniej brutalne. – Kobiety. – Frank wymamrotał pod nosem.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 216

Dojechaliśmy na miejsce. Ładny, mały magazyn, który miał namalowany obłąkańczo wyglądającego ptaka na boku. Farba odpryskiwała i jak przewidziałem, lokalizacja była blisko wody. Świetnie. Zamierzają mnie utopić czy zastrzelić? Zastanawiałem się czy będę mieć wybór. Prawdopodobnie nie. – Won. – Mężczyzna otworzył drzwi, celując mi bronią w twarz. Podniosłem w górę ręce i posłałem mu pocałunek. Dostojnie stałem między dwoma pozostałymi mężczyznami. Zapukali trzy razy do drzwi. Otworzyły się i zostałem wciągnięty do środka. Torba została założona na moją głowę – śmierdziała jak mężczyzna, którego właśnie zabiłem i musiałem siedzieć obok przez kilka minut. Szczęściarz ze mnie. Nawet po śmierci, jego odór mnie nawiedzał. – Więc – powiedział ochrypły głos. – To jest… – Mężczyzna, którego nie wolno nazywać. – Starałem się brzmieć na znudzonego. – Ale wszyscy mówią na mnie po prostu Tex. Zastanawiam się czy boją się klątwy. – Klątwy? – Taaa, jedni mówią, że bez względu na rodzinę, która jest odpowiedzialna za moją śmierć, ma krew, która nie może być oczyszczona z ich rak – ich dusze będą smażyć się w piekle przez wieczność. Ich dzieci, ich rodziny – zupełnie wybite. – Kłamstwa. – Głos splunął. – Wymyśliliśmy to dla naszej dumy. – Och, więc teraz to przyznaje. – Potrząsnąłem głową. – Naprawdę, tatku, myślisz, że mógłbyś wymyślić lepszą historyjkę? To znaczy, jestem pieprzoną legendą przez tą klątwę. Dlaczego nie mogłeś dać mi jakiś magicznych mocy czy coś. – Dużo mówisz. – Jedna z moich wielu wad, inna niż bycie synem samego Capo.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 217

Powietrze przeleciało przez moje uszy, a wtedy worek został ściągnięty z mojej głowy. Mogłem faktycznie – po raz pierwszy w całym moim życiu – spojrzeć na drania, który mnie opuścił; mogłem spojrzeć dokładnie w jego oczy. Gapił się. Ja też się gapiłem, i wtedy wymusiłem uśmiech. – Moje przeprosiny. Chcesz, żebym płakał? – Nie. – Mogę być w stanie wyczarować łzę, jeśli jeden z ochroniarzy ma pióro i zacznie mnie łaskotać, ale myślę, że nie będzie mile widziana. – Twoje usta będą twoją śmiercią. – Zabawne, to dokładnie to, co powiedział koleś mamy, kiedy pieprzyłem ją ostatniej nocy, ale myślę, że było odwrotnie. Coś jak moje usta będą śmiercią dla niej. Ochroniarz, którego wskazałem tylko patrzył i wywrócił oczami. – Myśli, że jest zabawny. – Wiem, że jestem zabawny. – Mrugnąłem. – Myślenie nie ma z tym nic wspólnego. Jestem kurewsko komiczny, i im dłużej słuchacie mojej gadki, tym mniej czasu zanim zginiesz. – Ja? – Mój ojciec się roześmiał. – Kto zamierza mnie zabić? Ty? Twoi malutcy przyjaciele? – Moi malutcy przyjaciele. To niemal brzmi jak umówiona zabawa, tylko, że z pistoletami i nożami i cóż.. Chase ma tą swoją dziwną fantazję o bombie, ale cokolwiek. – Przyjdą po ciebie – mój ojciec powiedział zimno – a ja skończę to, co powinienem skończyć lata temu. – Tak z ciekawości… – Pochyliłem się. – Co to będzie. – Ta lista jest całkiem długa. – Podrapał się po twarzy i zrobił krok w stronę światła. Był dużym mężczyzną, a przez duży miałem na myśli duży. Ponad trzysta funtów i przynajmniej sześć cali i pół stopy wysoki. Jego ciemne włosy były przedzielone na czubku głowy i mogłem powiedzieć, że nie golił się od kilku dni. – Zamierzasz uciec, tatku? Czy po prostu możesz sobie teraz pozwolić odkąd mama w końcu cię zostawiła. – Twoja matka nie żyje – powiedział to tak rzeczowo, że moją pierwszą reakcją był śmiech, a potem chciałem płakać, bo nigdy jej nie spotkałem, i byłem tak kurewsko blisko tego, żeby mnie to zniszczyło, wiedza, że nigdy nie zobaczę jej uśmiechu. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 218

– Więc? – Wzruszyłem ramionami, kłamiąc w żywe oczy. – Nie znałem jej. – Wyglądasz jak ona. – Musiała być bardzo atrakcyjna. – Była pobłażliwą dziwką. – Ah, cóż, jestem bardziej pobłażliwym dupkiem, więc zgaduję, że musiałem odziedziczyć to z twojej strony. Nie mogę mieć wszystkiego, wyglądu i mądrości. Czy to byłoby sprawiedliwe? – Sir? – Jeden ze strażników rzucił się do boku mojego ojca. – Samochód zaparkował przy restauracji kilka minut temu. Myślimy, że to oni. – O–och, oni. – Przedrzeźniałem. – Powiedz mi Nicolosi nie sprawiają, że chcesz zesrać się w gacie tu i teraz, a ja dam ci mnie zastrzelić. – Nicolosi? – Oczy mojego ojca się zwęziły. – Z Alfero? I Abandonato? – Zachichotał. – Świat nie jest wystarczająco duży, dla tych trzech będących razem w tym samym miejscu, w tym samym czasie, mój synu. – Ja nie mam ojca – powiedziałem cicho. – A ty nie masz syna. – Zobaczymy. Moją odpowiedzią był uśmiech i udawanie jakbym właśnie nie powiedział czegoś, co recytowałem w głowie wciąż i od nowa odkąd byłem wystarczająco duży do uformowania rzeczywistych myśli…

Powiedziałem to do lustra, kiedy miałem cztery lata. Nixon podsłuchał mnie i zapytał dlaczego byłem tak zdenerwowany. Powiedziałem mu, że to głupie, że on i Chase wyglądają jak każdy inny, kiedy ja miałem burzowo niebieskie oczy i włosy w dziwnym kolorze. Powiedział, że to był hiszpański w moim włoskim dziedzictwie. Płakałem. I powiedziałem mu, co było hiszpańskie, ale co oznaczało hiszpańskie? Czy też mnie nie chciał? Nixon przytulił mnie jak brata. Chase przyszedł i zrobił tą samą rzecz. Bawiliśmy się lego przez kilka godzin po tym, a oni obiecali, że nawet jeśli wyglądam inaczej niż oni... Zawsze będę rodziną…

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 219

Więc mój prawdziwy ojciec? Mógł zgnić, jeśli ode mnie by to zależało. – Sprawdź to, Marco. – Ojciec skinął na drzwi. – I trzymaj wzrok na obwodzie. – Ilu ludzi? – zapytałem od niechcenia. – Pardon? – Ilu masz tu ludzi, chroniących cię? Jesteś pewnym siebie skurwysynem. Zakładam, że nie wyobrażasz sobie świata kiedy rodziny, które pomagałeś budować, odwracają się przeciwko tobie. – To się nigdy nie stanie. – Mój ojciec położył swój pistolet na metalowym stoliku i zdjął swój pierścień. – Jestem Capo. Zabicie mnie byłoby jak zabicie boga. – Cholera jasna, jestem zaskoczony, że nie zostałeś jeszcze trafiony piorunem, ty bluźnierczy idioto. – On wprowadził mnie na tą pozycję. – Mój ojciec zamknął oczy i podniósł ręce w górę. – Zesłał mnie na ziemię żeby stworzyć porządek, zarabiać pieniądze, tworzyć lepsze życie dla mojej rodziny. – Pytanie. – Skrzywiłem się. – Czy jego plan zakładał kupowanie przez ciebie czternastoletniej dziewicy, żebyś mógł utrzymać kontrolę nad jej rodziną tak samo jak kupowanie milczenia za zaangażowanie w to, co znasz jako najbardziej chory krąg prostytucji znany podziemiu? Uderzył mnie tak mocno w twarz, że upadłem na ziemię. Krew płynęła z mojej twarzy na brudną podłogę, tworząc mieszaninę, która poleciała na moją twarz. Splunąłem na ziemię i się roześmiałem. Tak nagle i gwałtownie, zastanawiam się czy zdawał sobie w ogóle sprawę jak długo mogę wytrzymać tortury. Uderzał jak dziwka i prosił się, żebym mu o tym powiedział. Dotknąłem mojej dolnej wargi. Super. Teraz nigdy nie będę w stanie założyć kolczyka jak Nixon. Chciałbym wyglądać jak idiota. Głupie mrzonki. – Kto ci to powiedział? – Dziewczyna, którą próbowałeś zabić. – Wstałem na kolana i zrobiłem z nich moje metalowe krzesło. – Jeden, którego wysłałeś do De Lange, żeby zabić. – Pomagałem De Lange. – Strzelił knykciami. – Poza tym, oni przyszli do mnie, skarżąc się i narzekając, że zwykła kobieta nazywa siebie szefem. Kilku się na to zgodziło, zbyt przerażeni Nicolosi, żeby powiedzieć nie, i zbyt chciwi pieniędzy, które użył, żeby ich wykupić. Kilku członków poszło do mojego współpracownika i zapytało czy mógłbym pomóc. – Uśmiechnął się. – Przecież, jestem bardzo pomocnym człowiekiem. – Och, widzę to. – Zasalutowałem mu. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 220

– Podałem im lokalizacje dziewczyny. To była obopólna wygrana. Ona umiera, oni umierają, żadnych luźnych końców. – Źle oceniłeś Chase’a, nie sądzisz? – Roześmiałem się. I zostałem uderzony. Znowu. Niech to cholera. Ale tym razem wróciłem na moje krzesło, byłem bardziej zirytowany niż odczuwałem ból w moim pulsującym policzku. – Zostałem poinformowany o jego zdolnościach. Podniosłem dłoń. – Jest taki jak ja. Zabijamy ludzi. Jesteśmy mordercami. Co jeszcze tu jest do dowiedzenia się? – Więc De Lange. – Przeklął. – Najwidoczniej ten Chase był lepszy. – A znakowanie? To znaczy, czy to totalnie niezbędne? – Proste. – Zachichotał. – Naznaczam współpracowników, którzy pracują ze mną albo dla mnie. W ten sposób, jeśli kiedykolwiek mnie wkurwią, wystawiam zlecenie na ich głowę. Zakontraktowani ludzie wiedzą kogo zabić z powodu znaku. Jak powiedziałem jestem uczciwym człowiekiem. Nie byłoby w porządku zabijać tych, którzy na to nie zasłużyli. – Wow, naprawdę powinieneś być świętym. – Kościół powiedział nie. – Szokujące. – Położyłem rękę na piersi. – Więc po co to? Chcesz wszystkich wystrzelać? Włączając w to mnie? Bo to się nie stanie. To… Złapał mnie za gardło i podniósł z krzesła. Święty zielony olbrzym. – Amerykańska mafia to żart! – Splunął. – Pryszcz na ziemi Sycylii! Położę kres twojej walki, twoich dziecinnych kłótni, niezdolności do pobytu poza więzieniem, praktyczny sposób na dobre! – Jego oczy błyszczały czymś. Na początku myślałem, że to złość, ale potem spojrzałem ponownie. – Jesteś przerażony – wychrypiałem. – Kurewsko boisz się tego, co De Lange mają na ciebie. Rzucił mnie na ziemię i kopnął. – Jedynym sposobem na ucieczkę jest krew – mruknąłem. – I to będzie twoja krew.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 221

Wyglądał pusto ale ja wiedziałem lepiej. Prawdopodobnie roił się od współpracowników, tylko czekających, żeby zdobyć kolejne zabójstwo, żeby mogli być zaprzysiężeni. Wywróciłem oczami i przywiązałem kolejny magazynek do kabury wokół mojej piersi. – To dobra noc, żeby umrzeć. – Chase zerknął na niebo i zrobił krzyż w powietrzu swoimi palcami. Podałem mu magazynek. – To również dobra noc, żeby przeżyć. – Dobrze powiedziane. – Luca skomentował, podchodząc zza nas. – Myślę, że wolałbym przestać zabijać mafijnych szefów. To naprawdę szkodzi mojej reputacji. – Jako twardego dupka? – zaoferowałem. – Twoja reputacja jest tym, że jesteś bardziej czarny niż grzech za każdym razem kiedy dostaniesz kulkę, twoja własna dusza odmawia wejścia do życia po życiu. – Chase wywrócił oczami. – Byłem postrzelony tylko trzy razy. Za każdym razem powierzchowne rany. Naprawdę, ludzie przesadzają. – Machnął na nas i nadepnął cygaro. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebowaliśmy to migotanie światła, które nas zdradzi. – To był dobry pomysł, zaparkować samochód obok drzwi. Będą badać, zostawiając tylko kilku ludzi blisko wejścia. – Wyciągnąłem moją lornetkę. – No i idą. Trzech mężczyzn wyszło dumnie na zewnątrz i powoli podeszli do opuszczonego samochodu. Czekałem dopóki nie będą wystarczająco blisko i nacisnąłem przycisk uderzenia. Samochód wybuchł, wyrzucając trzech mężczyzn przynajmniej na trzydzieści stóp.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 222

– Kocham eksplozję. – Luca wymamrotał pod nosem. – Chociaż przez wzgląd na to mamy tylko trzydzieści minut żeby wejść i wyjść, zanim przyjadą federalni. – Cóż, miejmy nadzieję, że odpowiedzą na nasze małe zaproszenie. – Uśmiechnąłem się i wycelowałem broń w drzwi. Całkiem pewne, pięciu więcej ludzi wybiegło z budynku. – Kurwa, to niemal za proste. – Chase odstrzelił pierwszych trzech. – Jak gra w gry wideo, z bronią i prawdziwymi ludźmi. – Trafiłem ostatnich dwóch i czekałem. Drzwi znów się otworzyły, i tym razem to Tex’a głowa się pojawiła, a za nią Campisi. Spojrzał w naszym kierunku i pokazał nam środkowy palec. – Jeezz, mógłby przynajmniej zaproponować nam kolację czy coś. – Chase zażartował. Uśmiechnąłem się i poklepałem go w plecy. – To nasz sygnał. – Mrugnąłem do Lucy. – Idź do samochodu. Upewnij się, że dziewczyny są bezpieczne. – Tak jest. I bawcie się dobrze chłopcy. Zatrzymajcie kilku dla mnie. – Zawsze – obiecałem. Chase i ja powoli zbliżaliśmy się do budynku z naszego punktu widokowego nad jeziorem. Obie nasze ręce były podniesione, pistolety w naszych rękach. Szliśmy tam bez ostrzelania i modliłem się do Boga, że to wystarczające, żeby wykurzyć Vito. – Ah, więc kawaleria nadjechała. – Tex powiedział, jego warga napuchła, oba oczy przekrwione, ale poza tym wyglądał normalnie jak na siebie. – Kochanie, wróciłem. – Przesłałem mu buziaka. Złapał go w powietrzu. – Banda idiotów! – Vito splunął, rzucając Tex’a z powrotem na metalowe krzesło i celując bronią w moją i Chase’a stronę. – To nie tak biznes działa! Nie żartujemy dookoła. Nie lekceważymy sytuacji. Nie zdajecie sobie sprawy, że was zabiję? Stworzę piekło na ziemi, żeby was zniszczyć. Skinąłem. – Jesteś promykiem słońca, czyż nie, Capo? – Przynajmniej ty szanujesz swoich rodziców.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 223

– Och, wybacz. – Skrzywiłem się. – Nie powiedziałem tego jako szacunek. Chciałem powiedzieć Crappo.17 – Gówno za mózg. – Vito wymamrotał. – A teraz zginiesz. – Spoko. – Skinąłem. – Nie masz z tym problemu, Chase? – Dla mnie dobrze. – Stał w miejscu. – Powinienem zamknąć oczy czy coś? – Oczy otwarte. – Tex powiedział z krzesła. – To zawsze jest lepsze w ten sposób. – Idioci! – Vito krzyknął. – Gdzie są wszyscy twoi ludzie? – zapytałem spokojnym głosem. – Capo? W Stanach? I masz co? Piętnastu ludzi? – Rozejrzałem się po pokoju. – Może mniej, odkąd właśnie zabiliśmy siedmiu twoich w mniej niż dwie minuty. Mężczyźni wciąż stali za Vito, zaczynając rozglądać się nerwowo po pokoju. – A patrząc na nich, są grupą B w najlepszym razie. Niezaprzysiężeni. Po prostu współpracownicy. Zaprzysiężeni nie wybiegliby z magazynu, machając swoją bronią dookoła. Zaprzysiężeni nie podeszliby wystarczająco blisko samochodu, żeby nawet dotknąć bomby. Vito zmrużył oczy w nienawiści. – Dwadzieścia milionów dolarów nagrody, kwestionuje ich lojalność. I najwyraźniej dobra wiadomość – albo wiadomość o pieniądzach – podróżuje szybko. Wyobrażam sobie, że mój telefon zadzwoni zanim jeszcze wyrok dojdzie do skutku. Więc, wybrałbym ucieczkę do kryjówki zanim cię zabiję. Wydaje się bardziej inteligentnym wyborem. Och wybacz. – Podniosłem ręce w poddaniu. – Nie byłem świadomy twojego planu, ale teraz jestem, muszę się do czegoś przyznać. – Co? – Machnął swoją bronią na mnie. Nie liczyłem na to, żeby był przerażony. Przecież, był stary. Był na swojej drodze wyjścia. Dwadzieścia milionów robi to z ludźmi. I fakt, że De Lange, właśnie ta rodzina, którą starał się kontrolować przez te wszystkie lata, ustawiła zlecenie? To oznaczało, że De Lange, dno totemu, wzniosła się na wyżyny, co w zasadzie zrobiło z naszych rodzin wygląd najtwardszego gówna, jakie kiedykolwiek pojawiło się w Chicago. I zrobiło z Vito bezbronnego. Wszystko w ciągu dwudziestu czterech godzin. Z powodzeniem sprowadziliśmy w dół imperium, które nigdy nie powinno zostać wzniesione. Żaden człowiek nie powinien mieć takiej władzy; żaden człowiek nie powinien myśleć o sobie więcej niż – zwykły człowiek.

17

Crap - gówno

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 224

Śmiertelnik, dostający szansę dzielić to samo powietrze, które bóg używał do oddychania, kiedy chodził po ziemi. Strzały sączyły się z zewnątrz. A wtedy drzwi się otworzyły. Mo, Mil, Frank, Luca i Trace – niech to cholera. Trace. Wszyscy byli eskortowani bardzo miło do magazyny, na muszce. – Kurwa. – Usłyszałem jak Chase mamrocze. – Lekkie niedoliczenie? – Vito się roześmiał. Byliśmy w mniejszości, nie dużo, ale wystarczająco dużo aby zakołysać szansą. Jeśli to zmieni się w strzelaninę, życia zostaną stracone. – Czterdzieści – zaoferowałem. – Dam czterdzieści milionów pierwszej osobie, która trafi w dziesiątkę. – Blefuje! – Vito krzyknął! Żyła pulsowała na jego czole. – Jest kłamliwym fiutem! Abandonato ukradło mojego syna! – Zaczął chodzić. – Ja po prostu chcę go z powrotem! Wszystko czego chcę, to żeby mój syn wrócił i odejdę. Odejdę! Żadnego więcej zabijania. Moje stare serce, ja po prostu nie mogę… – Kłamstwa. – Tex splunął, odpychając się od krzesła i zbliżając się do swojego ojca. – Powiedz moje imię. – Nie. – Boisz się trochę klątwy? – Po raz ostatni, ona nie jest prawdziwa! – Vito Nicio Campisi Junior. – Żeński głos powiedział zza mnie. Było za późno zanim zdałem sobie sprawę, że to Mil. Krzyknąłem, kiedy Vito podniósł broń, celując w jej głowę. Stała prosto. Drzwi magazynu się otworzyły, i coś co można opisać tylko jako cud, miało miejsce, kiedy mężczyźni, których nigdy w życiu nie widziałem, wlewali się do środka. Większość z nich wyglądało jakby widzieli lepsze czasy. Ale było ich sześćdziesięciu. I wszyscy byli mocno uzbrojeni. – Hej Joe. – Mil wzruszyła ramionami. – Co tak długo. – Och, no wiesz. – Uniósł broń. – Ruch uliczny w Vegas. – Nie! – Vito wystrzelił.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 225

Chase krzyknął i pobiegł w kierunku Mil, a następnie padł na ziemię jak kłoda. Rozległo się więcej strzałów. Pobiegłem w stronę Trace, ale zatrzymałem się, kiedy wyciągnęła swój własny pistolet i zaczęła strzelać do ludzi Vito. Nienawidziłem tego jak napalony przez to byłem. W ciągu sekund, było po wszystkim. Żadne życie nie zostało stracone po naszej stronie – przynajmniej… jeszcze nie.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 226

Zawsze się zastanawiałem jakby to było – poświęcić się, żeby druga osoba mogła żyć. To nie było tak jakbym był makabryczny, ale w mojej pracy to była codzienność. Nie pracujesz dla mafii i nie myślisz o tym. Śmierć była stale pod twoimi drzwiami. Kurwa, praktycznie tam obozowała. Myślałem po prostu, że zapuka trochę później, rozumiesz? Każdy mięsień w moim ciele się napiął, kiedy rozległ się drugi wystrzał. Zabawne jak na końcu swojego życia, myślisz o początku. Czy to nie jest szalone? To był jej pierwszy uśmiech, który przyciągnął mnie do niej. Sposób, w jaki cała jej twarz się rozjaśniała, sposób w jaki jej oczy mówiły, że zje mnie żywcem jeśli nie będę oglądać. Cholera, ale tyle rzeczy zmieniło się w przekleństwo w przeciągu kilku tygodni. Nie wiem nawet jak to się stało, jak wymanewrowała drogę do mojej duszy, jak sprawiła, że ogarnęło mnie szaleństwo dla niej – rodzaj obsesji, z którą nigdy nie chciałem mieć do czynienia. Zniszczyła mnie, a w moim zniszczeniu odnalazłem zbawienie. Dotknąłem mojej piersi i zbadałem palce. Moja krew była mokra i lepka. Powoli, upadłem na kolana i słuchałem krzyków dookoła mnie. Obce chrząknięcie wydostało się z moich ust, kiedy moje ciało opadło bezwładnie na ziemię. Nixon przybiegł, następnie Trace i na końcu ona, moja twarda jak cholera, Mil. Moja żona. A teraz… wdowa. – P… przepraszam. – Mój oddech się rwał, jakby był zbyt duży nacisk na moje płuca, żebym mógł oddychać. Każde westchnienie bolało jak ognie piekielne. Krztusiłem się przez ciśnienie w klatce piersiowej, popychając i rozdzierając, i tylko czekając, żeby wciągnąć mnie do ognistej otchłani. – Nic nie mów. Będzie dobrze, Chase, musi być dobrze! – Mil przycisnęła dłoń mocno do mojej. Łzy spadły na moją pierś – jej łzy. – Cholera, Chase! Walcz! RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 227

– Nie jest zimno… – Westchnąłem szczęśliwie, kiedy ból zaczął się rozpraszać, zostawiając mnie w szoku. – Jest tak ciepło. – I tak było. Śmierć była ciepła, nie zimna jak zawsze myślałem. Mil spoliczkowała mnie mocno. – I będzie goręcej niż w piekle, jeśli mnie nie posłuchasz. Musisz walczyć, Chase Winter. Odmawiam życia bez ciebie. – Dobra. – Uśmiechnąłem się. Prawdopodobnie wywróciłbym też oczami, ale ruszanie czymkolwiek wydawało się zbyt wielkim wysiłkiem. Będzie z nią dobrze. Jest waleczna, mimo wszystko. – Kocham cię… – A potem uległem ciemności mojej ciepłej śmierci. Przynajmniej ja wiedziałem, w tych ostatnich kilku sekundach, że choć raz w moim życiu, nie zrobiłbym nic inaczej. Ponieważ każda cholerna droga, doprowadziła mnie do niej. – Chase! – Coś waliło w moją pierś. Kurwa, to bolało. Zamrugałem kilka razy, myśląc, że naprawdę straciłem rozum, kiedy moja żona stała nade mną bez koszulki, odziana jedynie w stanik i jeansy, trzymając coś przy moim boku. Cholera, mój bok bolał – i moja pierś. Czułem jakby ktoś siedział na niej. – Przesuń się. – Inny głos powiedział. – Ale on się wykrwawia! – Nixon uciął. Cholerna racja! Chciałem krzyknąć. Słuchać Nixona! To nie jest powierzchowna rana! Czułem jak moje ciało słabnie od utraty krwi. – Jestem lekarzem. – Joe rzucił. Roześmiałbym się, gdybym miał energię. Pokój zamilkł, albo przynajmniej ja to tak odczuwałem. Joe, albo kimkolwiek był, chwycił coś i owinął wokół mojej nogi; to było tak mocno, że się skrzywiłem, albo myślę, że się skrzywiłem. A potem zaczął mówić po Sycylijsku coś o alkoholu albo coś innego na temat podnoszenia mojego ciała i nie pozwalania mi stanąć bo wtedy się wykrwawię. Wow, dzięki geniuszu, doceniam to. – Kurwa! – zawodziłem. Och, wow! Więc nie byłem martwy. Byłem zdolny krzyczeć. – Kurwa. Kurwa. Kurwa. Kurwa. – Nie róbmy tego. – Niech to diabli! – Moje ciało bolało jak cholera. Byłem postrzelony wcześniej, ale nigdy aż tak. W jakiej cholernej truciźnie ten facet maczał swoje kule? Czułem się jakby moje ciało było rozrywane. – Nie możemy zawieść go do szpitala. – Nixon wyglądał na przerażonego. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 228

Czy ja też powinienem być przerażony. Mrugnąłem kilka razy i powiedziałem bezgłośnie – W porządku – albo przynajmniej myślę, że powiedziałem. Joe prychnął. – Niektórzy z nas nie żyją i oddychają mafią i muszą jakoś zarabiać, dupki. Chciałem przybić mu piątkę, ale wykombinowałem, że to prawdopodobnie byłaby dla mnie śmierć – dosłownie. Jakoś, unosiłem się w powietrzu. Och kurwa, po prostu nie idź w stronę światła. Niemal się zrzygałem, kiedy byłem niesiony do samochodu. Prawie zesrałem się w gacie, kiedy światło zostało wyłączone, bo myślałem, że byłem wołany do domu. Nic nie mogłem poradzić, że czułem ciepło jakby ognie piekielne lizały moje pięty, tylko czekając na mnie z zapartym tchem. – Trzymaj się. – Mo wyszeptała mi do ucha. – Proszę, Chase, proszę, boże, po prostu się trzymaj, możesz to zrobić? – Tak – wyszeptałem chryple. – Kocham cię, Mil. – Ja też cię kocham. – A potem pochyliła się i wyszeptała mi do ucha. – Mój zbawiciel.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 229

Był martwy. Mój ojciec był martwy. A myśl, że mój najlepszy przyjaciel demonstrował praktycznie jak gra w Operację może być przerażająca jak diabli. – Jak się trzymasz? – zapytał Nixon, podając mi kubek kawy, Chase był na operacji od czterech godzin. W jakiś sposób mój ojciec drań, chybił celując pierwszym strzałem do Mil, ale udało mu się trafić w Chase’a trzy razy. Raz w tył pleców, niebezpiecznie blisko jego nerki, raz w bok i raz w lewe ramie. Gdyby było bliżej serca, umarłby na miejscu. – Fantastycznie. – Wziąłem kawę. – Po prostu kolejny dzień w raju. – Proszę, nie zacznij śpiewać. – Usiadł obok mnie. – Prawdopodobnie skończę uderzając cię w twarz. – Wybacz… – wymamrotałem – …kochanie. – Przestaniesz kiedyś? – Nie. – Westchnąłem. – Jestem przeklęty z jakiegoś powodu. – Nie jesteś przeklęty. – Nixon zaklął. – Po prostu mówisz tak dużo, że chcę zakleić ci usta taśmą. – Oczywiście przydała się podczas mojej niewoli. – Czy ty… um… – Nixon zniżył głos, kiedy Mil spojrzała na nas zapłakanymi oczami. – …znalazłeś inne informacje? – Nie od Vito. – Nie mogłem nazywać go teraz ojcem. Nawet nie w głowie. On niemal zabił mojego najlepszego przyjaciela. Poza tym, to niesprawiedliwe, oddawać mu szacunek takim określeniem, kiedy jego własny syn był osobą, która pociągnęła za ten spust.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 230

Powaliłem go na ziemię i obróciłem jego własny pistolet na niego. Był przeklęty przez piekło, a ja powiedziałem mu, że będzie tam za kilka sekund. Nacisnąłem spust dwa razy. Chciałem wyładować cały magazynek w tego drania, ale usłyszałem jak Mil krzyczy i wiedziałem, że mnie potrzebują. Życie uszło z mojego ojca, i lubiłem wyobrażać sobie, że ten świat – nasz świat – w końcu się do niego dostał. W końcu pękł i stracił kontrolę; zaczął być nieostrożny i myślał o sobie jak o bóstwie, kiedy w rzeczywistości, może po prostu chciał, żeby go złapać, może chciał żeby ktoś zakończył jego żałosną egzystencję. Przecież, możesz żyć i zabijać tylko tak długo, dopóki sam nie chcesz być w mokrej, zimnej ziemi. – Joe był pomocny. – Pociągnąłem nosem. Po tym jak Joe wytłumaczył lekarzom nasz incydent na polowaniu, usiadł w rogu i wylał swoje wnętrzności. Byli zdesperowani. Federalni węszyli dookoła oferując im umowę, jeśli dadzą informację o innych rodzinach. A wtedy federalni odkryli krąg prostytucji. – To było złe. – Westchnąłem. – Większość dziewczyn, które przeszło przez The Cave, nie wyszło z tego przy życiu. Te, które były sprzedawane za najwyższe ceny, zazwyczaj ginęło w ciągu pięciu lat. Wszystkie były nieletnie – to dlatego zbierali tyle kasy. Nieletnie dziewczyny zarabiały więcej niż starsze kobiety. – Chorzy dranie. – Nixon wymamrotał pod nosem. – Jest gorzej. –Wzdrygnąłem się i wyjaśniłem. – Mój ojciec pomagał im zdobywać dziewczyny. On nie znajdywał ich po prostu na ulicy. Zabierał je z niektórych bardziej znanych rodzin we Włoszech i oferował im okup. Jeśli rodzinę było stać na spłatę, dziewczyny były gwałcone i zwracane. Jeśli nie, dziewczyny były sprzedawane. De Lange używali tej drogi żeby zdobyć pieniądze, które stracili. – Dlaczego Vito pomagał? – Zabierał dziewczyny z rodzin, które odmawiały płacenia za ochronę rodzinie Campisi. To była dla nich lekcja. A potem wyglądał jak bohater, kiedy zwracał dziewczyny. A potem prosił ich o dalsze wpłaty. Przecież, mawiał, to niebezpieczny świat. – Czy Joe starał się wydostać? Spojrzałem wokół rogu na Joe, który siedział obok Mil. – Powiedział, że w chwili kiedy ojciec Mil powiedział mu o wszystkim, on zagroził, że pójdzie do jednej z rodzin. – I? – Jego żona została znaleziona martwa następnego dnia. Samobójstwo.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 231

Nixon przeklął. – Kiedy to się skończy? Potrząsnąłem głowa. – Kto wie? Ale przynajmniej potwór zniknął. Utnij głowę… – Mam nadzieję, że był szefem. – Nixon skinął. – W innym wypadku, wyobrażam sobie więcej nocy takich jak ta. Potrzebujemy wakacji. Roześmiałem się na to. – Kiedy ostatni raz brałeś urlop? Stawiam, że nigdy. Czy ty w ogóle wiesz co to znaczy? I nie możesz brać swojej broni. – Wiesz. – Jego oczy skupiły się na Trace. Chciałem odwrócić wzrok, ale nie mogłem. Zazdrość zapłonęła do życia. Nie z powodu Trace, ale z powodu Mo. Nigdy nie mogłem jej mieć, a ona nigdy nie mogła poznać prawdziwego powodu. Szczerze wierzyłem, że jestem przeklęty. Przecież, krew mojego ojca płynęła w moich żyłach. To tylko czyniło ze mnie szuję dla niej. A ona zasługiwała na więcej; każde przyszłe dziecko zasługuje na więcej niż to. Zabijałem złe nasienie. Ucinając moją własną głowę. Nie zamierzałem się żenić. Odmawiałem posiadania dzieci. To się nie stanie. To po prostu… nie. – Myślę, że mogę spróbować. – Spróbować czego? – zapytałem, tracąc swoje własne myśli o Mo i tego jak seksownie wyglądałaby w sukni ślubnej. – Wakacji. Wywróciłem oczami. Nixon klepnął mnie w ramię. – Jestem poważny. Ale myślę, że to bardziej będzie miesiąc miodowy. – Huh? – Jesteśmy w Vegas – wymamrotał, a potem wstał i podszedł do Trace. Hmm.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 232

Chciałam uderzyć Chase’a w głowę, potem zacałować go do nieprzytomności. Starałam się wymyślić, co zrobić najpierw, kiedy zobaczyłam jak jego oczy zaczynają się otwierać. – Hej – powiedział zachrypniętym głosem. – Przestań pieprzyć mnie wzrokiem. Jestem w szpitalnym łóżku, bezbronny. Pokaż trochę przyzwoitości. – Jego uśmiech był kochający, kiedy sięgnął dłonią. Wziął moją. I wybuchłam płaczem. – Aw, kochanie. – Przyciągnął mnie bliżej. – Chodź tutaj. – Niemal umarłeś! – Mówiłem ci, że przyjmę za ciebie kulkę. – To nie jest zabawne. Przyjąłeś trzy! – Pociągnęłam nosem. – Słyszałeś to, Chase? – Uderzyłam go w ramię. – Nie jest zabawne, niech to cholera. – Ałć! – Potarł swoje ramię. – Niemal umarłem! Zaczęłam znów szlochać. – Za szybko? – Skrzywił się. – Tak myślisz? – Wytarłam łzy i próbowałam położyć się obok niego nie wyciągając jego kroplówki. Te rzeczy zawsze mnie przerażały. Krew mnie przerażała, ale tylko moja własna. – Co mogę zrobić, żeby to naprawić? – Pocałował mnie we włosy. – Mogę zaśpiewać ci piosenkę, ale mam gówniany głos. – Jesteś na morfinowym odlocie? – zapytałam. – Nie bądź smutna, nie płacz… – Chase zaczął śpiewać. – Czekaj, zapomniałem słów. – Bo to nie jest prawdziwa piosenka, a ty jesteś na haju.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 233

– Nie czuję bólu! – Wyrzucił pięść w powietrze. – Cóż, to nie prawda. Fizycznie nie czuję bólu i tak, z jakiegoś głupiego powodu chcę ci zaśpiewać. Co mogę powiedzieć? To brzmi jak dobry pomysł. Ale moje serce… – Westchnął. – Cholera, ono boli. – Mam wezwać lekarza? – Zaczęłam się podnosić, ale pociągnął mnie delikatnie z powrotem do krzywizn jego ciepłego ciała. – Nie, myślę, że znam lekarstwo. – Co? – wyszeptałam. – Ty. – Jego oczy trzepotały zamknięte. – Nie chcę być już nigdy więcej bez ciebie, dobrze? I przysięgam, załatwię dla ciebie cholerną kuloodporną kamizelkę po dzisiaj. – To może wyglądać zbyt oczywiście. – Kurewsko owinę cię w folię bąbelkową w kuloodpornej kamizelce. Nie obchodzi mnie, że będziesz wyglądać jak cyrkowy dziwak. – Chase prychnął. – Nie mogę cię stracić. – To ty mnie niemal zostawiłeś… – Złapałam jego twarz. – Jestem wdzięczna, że jest z tobą w porządku. – Dobrze. – Ziewnął, jego oczy wciąż były zamknięte. Prześledziłam jego silną szczękę, a potem włożyłam ręce w jego ciemne, kudłate włosy. Nawet w szpitalnym łóżku, wyglądał jak pieprzony model bielizny z tatuażami. – Widziałem twoją twarz. – Co? – Nie chciałem iść w stronę światła. – Podniósł brwi. – Ale wciąż widziałem twoją twarz i powiedziałem sobie, że umrę próbując jej dosięgnąć. Kilka łez spłynęło w dół mojej twarzy zanim mogłam je wytrzeć. – Cieszę się, że ci się udało. – Ja też. Leżeliśmy w ciszy, aż jego oddech się pogłębił. Wiedziałam, że potrzebował snu. Wyszedł z bloku operacyjnego kilka godzin wcześniej, ale nie byłam w stanie czekać, żeby go zobaczyć. Był moim życiem – drugą połówką mojej duszy. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że miłość można odczuwać w ten sposób – niszczyła mnie. Sprawiała, że czułam jakbym nie była tą samą osobą, którą byłam kilka tygodni temu. Pocałowałam jego czubek głowy i się roześmiałam. – Ale miesiąc miodowy. – Viva Las Vegas – wyszeptał ochryple, podnosząc pięść w powietrze. Wywróciłam oczami i strąciłam ją. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 234

– Śpij. – Będziesz tutaj kiedy się obudzę? – Zawsze – obiecałam. – Będę zawsze, gdy otworzysz oczy. – Dobrze. – Uśmiechnął się, oczy wciąż miał zamknięte, i odpłynął w sen, znowu. – Co z nim? – Męski głos powiedział zza mnie. Wiedziałam, że to Nixon, choćby z powodu w jaki powietrze mieszało się wokół mnie; miał sposób na budowanie napięcia w pokoju, dopóki nie chciałaś uderzać swoją głową w ścianę. – Zmęczony. – Odchrząknęłam. – Możemy porozmawiać? – To zależy. – Odwróciłam się i wsunęłam ręce w kieszenie jeansów. – Zamierzasz mi grozić czy znów mnie postrzelić? Twarz Nixon’a ułożyła się w przepiękny uśmiech, jego białe zęby błyszczały na tle ciemnej skóry i kolczyka. Niemal zrobiłam krok w tył. Widziałam tylko ten uśmiech zarezerwowany dla Trace, a teraz ja otrzymałam jeden, jakby chciałam zatrzymać go na zawsze. To zmieniało całą jego postawę. – Chodź tu – wyszeptał. Powoli podeszłam do drzwi. I natychmiast byłam w jego ramionach. Przytulał mnie mocno. Gdy opadł szok, byłam zdolna zrelaksować się w jego wielkich ramionach. Górował nade mną. Położyłam głowę na jego piersi i westchnęłam, czując, że potrzebuję trochę popłakać. – Przepraszam, Mil – powiedział szorstko. – Wiem, że moje metody mogą wydawać się z lekka szalone i trudne, ale potrzebowałem, żebyś się skonfrontowała z przemocą i zrobiłaś to pięknie. Wybaczysz mi? – T… tak – jąkałam się, powstrzymując łzy. – Mil… – Nixon odsunął się ode mnie i zaczął przestępować na nogach, jego oczy migotały na ziemię, kiedy nerwowo ssał swój kolczyk w wardze. – Jest coś, co muszę ci dać. – Co? – Nie wiem jak… – Nixon powiedział smutno. – Może nie chcę wiedzieć. Ale Phoenix, on, um, on zostawił coś dla ciebie. Nie wiedziałem, że był typem piszącym pamiętnik, ale w nim, zapisał wstęp, niemal jak list do ciebie. Wyrwałem go, więc możesz go mieć. Pomyślałem… Pomyślałem, że może to pozwoli ci to zamknąć. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 235

Wyciągnął kawałek papieru i podał go mi. – Musisz wiedzieć jedną rzecz, Mil. Wzięłam kartkę i ścisnęłam ją w rękach. – On byłby z ciebie tak cholernie dumny. – Nixon potrząsnął głową, jego oczy wypełniły się łzami. – Nie był dobry na końcu. Nie do końca. Ale starał się tak mocno naprawić różne rzeczy. Chciał dla ciebie życia, chciał cię chronić. Rzeczy, które widział… Nie mógł ich zablokować, Mil. Szczerze wierzę, że bóg dał mu spokój po raz pierwszy w ciągu dwudziestu jeden lat, kiedy w końcu zabrał go do domu. Wierzę, że ludzie tacy jak Phoenix, ci którzy robią złe rzeczy, kiedy proszą o przebaczenie, wierzę, że je otrzymują. Wszyscy popełniamy błędy. Wszyscy mamy brzydkie wady. Wszyscy jesteśmy zdolni do działania w ciemności. Co wyróżnia ludzi takich jak Phoenix, to momenty, które naprawdę się liczą, że w końcu wybierają światło, a w tych chwilach ich dusze są odkupione. Łzy zamazały moją wizję. Nixon przyciągnął mnie znów do siebie i pocałował mnie w czubek głowy. – Nie wątp, że odpoczywa w pokoju – wiem na pewno, że tak jest. Niebo nie jest zarezerwowane dla ludzi takich jak Vito, tych, którzy uważają się za bóstwa. Jest zarezerwowane dla zepsutych, upokorzonych, brzydkich, niemiłych, którzy w końcu widzą w sobie to, do czego bóg uczynił ich zdolnych – wielkość. Skinęłam. Słowa tak naprawdę nie nadchodziły, i byłam zaszokowana tym, że Nixon znał mnie tak dobrze – wiedział, że mój umysł wciąż wyczarowywał obrazy Phoenix’a, żyjącego w tego typu atmosferze, dzień w dzień, bez żadnej drogi ucieczki. A potem odkrył, że jego mała siostra, krok czy nie, ma być sprzedana komuś? W imię czego? Pieniędzy? Chciwości? Nixon skinął głową i wyszedł z pokoju, zostawiając mnie samą ze śpiącym Chase’em i listem, który wypalał dziurę w mojej ręce. Zamknęłam drzwi od pokoju i podeszłam do krzesła. Trzęsącymi się dłońmi, otworzyłam wstęp do pamiętnika.

Nie mogę jej już chronić. Chcę. Ale nie mogę. Nie wiem co do cholery robić. Mil, jeśli czytasz to, jesteś albo węszącą suką, albo ja jestem martwy. Jaki inny powód mogłabyś mieć, żeby przekopywać się przez moje rzeczy? Chcesz wskazówek. Chcesz znać historię naszej rodziny, chociaż wysłałem ci tyle informacji ile mogłem zdobyć bez wkraczania na totalnie czarną listę. Jest do kitu. Życie jest do kitu. Umrę szczęśliwy jeśli będę wiedział, że jesteś szczęśliwa. Zabawne, zawsze myślałem o sobie będącym czysto samolubną indywidualnością, dopóki mój ojciec nie poślubił twojej mamy. Wtedy nad tą gwałtowność przejęło pragnienie chronienia cię przed okropieństwami tego świata. Twoje piąte urodziny, chciałaś kucyka, a RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 236

dostałaś wrzaski za bycie takim dzieckiem. Pamiętasz? Później, tego dnia, zapytałem Nixona czy Mo ma jakieś stare zabawki kucyki. Miała, oczywiście, ponieważ dziewczyna miała obsesję na punkcie koni, jak ty. Zapakowałem dwa kucyki i położyłem je pod twoją poduszkę. Przez pięć lat to robiłem. Przez pięć lat miałaś kucyki pod poduszką. Byłaś zdruzgotana, kiedy dobiłaś dziesięciu lat i odkryłaś, że nie ma czegoś takiego jak kucykowa wróżka. Chciałem utrzymać cię w tej niewinności. Chciałem, żebyś zawsze wierzyła w kucykowe wróżki. Zabawne, bo kiedy odkryłaś, że to ja – twoje oczy były tak duże jak spodki, prawie jakbym był twoim bohaterem, kiedy wiedziałem, że skończę będąc dokładnie odwrotnością. Rzeczy z ojcem, były stopniowo gorsze, koszmarne, The Cave. Dużo tego. Robiło mi się od tego niedobrze. A potem dziewczyna została przyprowadzona do jaskini, która wyglądała zupełnie jak ty. Straciłem kontrolę. Pokonałem ojca w każdym calu jego życia. To wtedy wiedziałem, że muszę go zabić. Poszedłem do Tonego Abandonato po pomoc. Wiesz co zrobił? Sprzedał mnie. Nigdy nie mógłbym być wolny. Ale wiem, że pewnego dnia ty będziesz. Wiem, że schodzę z tematu, ale zgaduję… wow, jeśli mógłbym powiedzieć kilka ostatnich słów. Co powinienem powiedzieć? Większość ludzi nie planuje swojego własnego pogrzebu, i wiem, że to przygnębiające jak diabli. Ale moje życzenie? Moje pragnienie? Jeśli znajdziesz mężczyznę szalonego wystarczająco, żeby wkładał ci kucyki pod poduszkę. Faceta, który kocha cię za to jaka jesteś, faceta, który wywołuję śmiech całym twoim ciałem. Kogoś, kto będzie śpiewał ci piosenki, tylko dlatego, że myśli, że to wywoła uśmiech na twojej twarzy. Mężczyznę, który przyjmie za ciebie kulę. Uratowałem białego konia na koniec. Jest gdzieś w moim pokoju. Kto wie czy on w ogóle tam jeszcze jest? Mogę mieć osiemdziesiąt lat, a ty możesz to czytać teraz. Nie ważne. Pomyślałem, że biały koń będzie na koniec. Wtedy, kiedy będziesz wychodzić za mąż. Dam go szczęśliwemu draniowi jako żart, a potem uderzę go w twarz za spanie z moją siostrą. Mam nadzieję, że go znajdziesz, siostrzyczko. Mam nadzieję, że znajdziesz kogoś, kto cię uszczęśliwi. I mam nadzieję, że znajdziesz spokój. Spędzisz swoje życie starając się odnaleźć światło w ciemności, to nie jest na próżno – to tak zatrzymujemy nadzieję. Kiedy stracisz nadzieję, kiedy nie będziesz miała niczego. Straciłem swoją chwilę temu. Modlę się do boga, że ty wciąż masz swoją – Phoenix.

Szloch zaczął być tak mocny, tak ciężki, że nie mogłam powstrzymać płaczu wydostającego się z mojego gardła. Przytuliłam kolana do mojej piersi i kołysałam się w przód i w tył. Zmarł zbyt młodo. Popełnił tyle błędów. Ale chciał – chciał tak wiele dla mnie. – Mil? – Chase wyszeptał. – W porządku? Kochanie? Czy ty płaczesz? Drgnął, kiedy podnosił się na łokciach i potem wyciągnął rękę. Nie potrzebowałam powtarzania drugi raz. Rzuciłam się w jego ramiona i szlochałam w jego pierś. Powiedziałam mu o liście. A Chase, mój Chase, po kilku minutach ciszy, powiedział:

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 237

– Zamierzam znaleźć tego cholernego, białego konia, nawet, jeśli to będzie ostatnia rzecz jaką zrobię. Roześmiałam się. Tak jak i on. I to było dobre uczucie się śmiać. Było dobrze czuć się wolnym. Odmówiłam modlitwę za Phoenix’a. Modlitwę dziękczynną – modlitwę miłości.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 238

Nerwowo kręciłem krawatem i klapnąłem ręce Tex’a z dala od poprawiania moich włosów. Wyglądałem jak totalny idiota. Co do diabła sobie myślałem? – Wyglądasz gorąco. – Tex skinął. – Totalnie wyjdzie za ciebie w tym. – Nie pomagasz. Tex się wyszczerzył. – Gotowy? – Mo klasnęła, patrząc zza Tex’a na mnie. – Tak. Tak myślę. – Zacząłem kroczyć. – Co jeśli ona myśli, że to okropny pomysł? – Nie myśli – Mo powiedziała, kiedy Tex powiedział: – Może tak myśleć. – Nixon? – Mil weszła do poczekalni. – Myślę, że wszystko jest już gotowe. – Dzięki Mil. – Ulżyło mi, że nie było już napięcia między nami. Cóż, jak już, napięcie może być kiedy strzelasz do osoby, z którą żeni się twój najlepszy przyjaciel. Uuuups. – Chase jest gotowy? Mil zasalutowała. – Ubrany w ciuchy drużby i uśmiechający się jak dureń. – Cholerna morfina. – On, uh… – Oczy Mil wypalały moje. – On odstawił leki przeciwbólowe godzinę temu. Chce pamiętać wszystko. – Założę się, że tak. – Roześmiałem się. – Dobra, zróbmy to. Wszedłem do małej, szpitalnej kaplicy, a za mną Mil i Tex. Mo była na warcie Trace. Skłamała Trace i powiedziała jej, że wychodzimy na naprawdę miłą kolację. Zabrała ją nawet

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 239

do stylisty żeby mogła wybrać odjazdową sukienkę. Mój sposób na przeprosiny, znowu, za wakacje, które skończyły się rozlewem krwi. – Dlaczego znowu tu jesteśmy? – Głos Trace rozniósł się echem po korytarzu. – Och, pomyślałam, że powinniśmy powiedzieć do widzenia wszystkim. Zdecydowali posiedzieć z Chase’m odkąd był taki znudzony. – Chase jest znudzony cały czas. Co jeszcze nowego? I czy oni przenieśli jego pokój? Chase zachichotał z pierwszej ławki. – No i są! – Drzwi kaplicy się otworzyły. Mo może przesadziła z niespodzianką w swoim głosie, ale to było warte, żeby zobaczyć twarz Trace. Jej oczy się zwęziły na kwiatach wypełniających salę, a potem spojrzała na Mil, ubraną w różową, opadającą sukienkę, Chase’a ubranego w smoking i Tex’a w smokingu i w końcu na mnie. – Co się dzieje? Wszyscy idziemy na kolację czy coś? I dlaczego wszyscy jesteśmy w kościele? Och mój bosz. – Jej twarz zbladła. – Chase, wszystko z tobą w porządku, prawda? – Gotowi? – Luca odchrząknął ignorując Trace. Podszedł do mównicy i wyciągnął biblię. Naprawdę, to było szokujące, że pozwolili mu choćby trzymać biblię, nie mówiąc już o poprowadzeniu ceremonii. Ale znowu, moje całe życie bawiłem się zasadami. Krwawiłem dla nich. Walczyłem za nie. Choć raz, chciałem je złamać. Zamierzałem złapać katolicką tradycję. Zamierzałem złamać całą, długą tradycję zaręczyn, i zamierzałem poślubić moją ukochaną, moją najlepszą przyjaciółkę, w szpitalu, z jednym z najstraszniejszych mężczyzn jakich znam, przeprowadzającym ceremonię. – Macie obrączki? – zapytał. – Obrączki? – Trace wyszeptała, jej dolna warga drżała. – Powiedziałaś tak. – Ruszyłem w jej stronę. – Czyż nie? Skinęła głową, samotna łza spłynęła w dół jej prawego policzka. Złapałem ją. Złapałbym każdą łzę. Każdy skrawek smutku. Złapałbym – i nigdy nie uwolnił. – Chcę cię poślubić – wyszeptałem. – Tutaj. Teraz. – Ale to jest takie romantyczne! Chase wybuchł śmiechem. Odwróciłem się i posłałem mu spojrzenie. Podniósł ręce w poddaniu. Niech to cholera, gdzie była moja broń? – Znalazłem trochę romantyzmu. – Mrugnąłem. Trace złapała moją wyciągniętą rękę i poszła ze mną, ale podniosłem mój palec. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 240

– Frank? – Tutaj. – Wszedł do kaplicy. – Wybacz za spóźnienie. – Miał łzy wypełniające kąciki oczu, kiedy wyciągnął ręce do Trace. – Teraz, wierzę, że to czas, żeby eskortować moją ulubioną wnuczkę do ołtarza. Trace rzuciła się w jego ramiona i przytuliła go. Pocałował jej policzek i objął ją. – Twoja babcia, byłaby taka dumna. – Byłaby dumna z nas obojga. – Trace zrobiła krok w tył i zawinęła swoje ramię w jego. – Teraz jesteśmy gotowi. Luca się wyszczerzył. – Kto ma obrączki? – Ja. – Głos Chase’a był głośny – czysty – silny. Wstał z ławki i powoli podszedł do boku Trace. Wciąż nie był w pełni sprawny, ale przysięgał, że da radę wytrzymać kilka stóp bez zrywania żadnych szwów. Chciał to zrobić. Też był częścią jej życia. I nigdy nie mógłbym mu tego odmówić, nie ważne ile razy jego miłość do niej prawie mnie zniszczyła. – Trace. – Chase sięgnął po jej dłonie. – Chciałem dać ci przestrzeń. – Spojrzał za nią na Franka i westchnął. – Ale wydaje się, że zostałem pokonany. – Uśmiechnął się. – Chciałem dać ci przestrzeń, bo cię kocham. Pomogłaś mi zdać sobie sprawę czym jest miłość. Bycie twoim najlepszym przyjacielem, bycie z tobą – przygotowało mnie na Mil. Na moją żonę. Kocham cię całym moim sercem. Kocham też Nixon’a. Ale nawet za milion lat nie zgadłbym, że tak skończy się ta historia. Ale jest lepiej niż mógłbym sobie kiedykolwiek wyobrazić. Jestem tak cholernie dumny z kobiety, jaką się stałaś, człowieka, jakiego zrobiłaś z Nixon’a. Więc błogosławię was, w waszym dniu ślubu. – Pocałował ją w prawy policzek, a potem w lewy. – Miejcie dużo więcej lat wypełnionych miłością, szczęściem, śmiechem… – Roześmiał się. – … i winem. Mnóstwem wina. – No weź, weź. – Mo uciszyła. Trace przytuliła Chase’a mocno i pocałowała go w policzki. Odszedł do Mil i pocałował ją w usta. Nasza historia była dowodem na to, że czasami, kiedy próbujesz napisać ją po swojemu, masz problem. Możesz nie zauważyć wszystkich możliwych wyjść. Może to dlatego lepiej pozwolić życiu płynąć – ponieważ coś cię zaskakoczy. – Czy ty, Trace Alfero, bierzesz Nixon’a Abandonato za ukochanego męża od tego dnia począwszy, w chorobie i zdrowiu, poprzez strzały i piekło… Posłałem spojrzenie rozbawionemu Lucy. –… Jak długo oboje będziecie żyć? RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 241

– Tak. – Trace wyszeptała. – Nawet przez strzały. Jej mrugnięcie niemal kazało mi ją poszarpać. – I Nixon. – Luca odchrząknął. – Bierzesz tą kobietę od tego dnia począwszy w chorobie i zdrowiu, przez strzały, piekło, twoje okropne nastroje, niezdolność do uspokojenia swojego temperamenty i… Podniosłem dłoń w górę; on mrugnął. – …Jak długo oboje będziecie żyć? – Na zawsze. Biorę ją na tak wiele wcieleń ile mi pozwoli. – Więc, na mocy danej mi przez internet i przemiły stan Nevada, ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować… Zignorowałem go. Ona. Chciałem ją po prostu pocałować. Kochać ją. Być jej. Trace owinęła ramiona wokół mojej szyi i westchnęła. – Więc, pani Abandonato. – Oblizałem usta. – Jakie to romantyczne? – Poprawiasz się. – Drażniła. – Co dalej? – Kolacja. – Posłałem jej zadowolony z siebie uśmiech. – A potem, kto wie? Może miłe, długie wakacje? – Amen. – Luca wymamrotał pod nosem.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 242

– Co przeczołgało twoją dupę i umarło? – Chase rzucił piłeczkę tenisową w moją twarz i mrugnął. – Jestem tutaj, dostarczając rozrywki twojemu biednemu, skrzywdzonemu ciału, a ty się ze mnie nabijasz? – Drażniłem go, rzucając piłkę mocniej, nie żeby go zranić. Nie, po prostu chciałem ostrzec go, żeby ze mną nie zadzierał. – Whoa tam. – Chase kaszlnął. – Niski poziom cukru? Zrzędliwy bo potrzeba ci jedzenia? Dziewczyny będą tu niedługo. Potrzebujesz krakersy czy coś? – Przestań mówić. – Wow, wiesz że coś jest nie tak kiedy czajnik jest wkurzony o swój własny kolor. – Koleś. – I rzucanie kolesiami? – Brew Chase’a podjechała w górę, kiedy rzucił piłką z powrotem do mnie. Naprawdę zamierzałem porzucić moją naturę dobrego samarytanina i stracić kontrolę pierwszy raz od lat, jeśli nie przestanie mnie szturchać. – Jestem po prostu zmęczony. – Byłem zmęczony od miesięcy. Odkąd Mo złamała moje serce, kiedy praktycznie odeszła, kiedy powiedziałem jej, co było najlepsze. Pomyślałem, że będzie o mnie walczyć. Pomyślałem, że będzie krzyczeć, atakować i powie mi, że nigdzie się nie wybiera. Ale odeszła. W końcu mnie posłuchała. Zrobiła mądrą rzecz, choć raz w swoim życiu. Ten raz, kiedy chciałem kogoś – nie, potrzebowałem kogoś – żeby zamknął się. A ona łatwo odeszła. Kiedy usłyszałem jej płacz z pokoju, chciałem to naprawić.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 243

Więc przyprowadzałem dziewczynę za dziewczyną, w nadziei, że zamiast być smutną – znienawidzi mnie. Chciałem jej nienawiści. Pragnąłem jej jak głodujący człowiek na pustyni. Jeśli nie mogłem mieć jej miłości, chciałem jej nienawiści, bo to przynajmniej było coś. A teraz… teraz nawet na mnie nie patrzy. To było tak, jakbym nawet nie istniał, jakbyśmy my nie istnieli. – To głód. – Skinąłem. – I pozbawienie snu. – Nie uśmiechasz się. – Chase stwierdził. – Głód powinien wywoływać uśmiech? – Nie. – Wzruszył ramionami. – Ale zawsze się uśmiechasz, kiedy narzekasz. Odwracasz oczy, kiedy kłamiesz. Więc co to daje? Niech go cholera. – Nic. – Uśmiechnąłem się. – Nieźle zagrane. – Chase rzucił piłką z powrotem do mnie, kiedy zapadła komfortowa cisza. – Jedzenie już jest! – ogłosiła Mil, wchodząc do szpitalnego pokoju z torbą jedzenia, która wywołała warczenie mojego żołądka. Miała na sobie sportowe dresy przez cały tydzień, odkąd zostawała z Chase’m, każdą, cholerną noc. Wkurzało mnie jak łatwo zakochali się w sobie – jak łatwe to się dla nich wydawało. Każdy kogoś miał; każdy był wniebowzięty. Więc taaa, czułem się trochę jak jęcząca, czarna owca. Pozwij mnie. Zapach sosu marinara unosił się w powietrzu. Dzięki bogu. Potrzebowałem czegoś, żeby odwróciło moją uwagę od chęci uderzania głową w ścianę. Może powinienem być tym, biorącym dłuższy urlop. Zasługuję na niego. Ale Luca powiedział mi, że powinienem zostać w kraju, kiedy reszta rodzin wykombinuje co się stanie z imperium Campisi – moim imperium. Czy byłem szefem? Czy zostałem przywrócony jako syn? Czy moja matka w ogóle żyła? Zniknęła z powierzchni ziemi od tamtej pamiętnej nocy. Nienawidziłem, że chociaż dramat Nixon’a, Chase’a i Mil był rozwiązany, moje puzzle tylko się jeszcze bardziej zmieszały. Skreśl to. Fragmenty zostały kurewsko wysłane do siedmiu cudów świata, i zostały zostawione, to zupełnie tak, jakby ktoś próbował je ułożyć, bez patrzenia na głupi obrazek jak powinny wyglądać. Zamarłem, pozwalając opaść piłce na podłogę. Potoczyła się do drzwi. Mo przejdzie przez te drzwi w każdej chwili. Mogłem to poczuć. Wiem, że poszła po jedzenie, bo w chwili kiedy zapach makaronu się rozproszył, zapach jej jabłkowych perfum, wypełnił powietrze. Zamknąłem oczy. Musiałem się po prostu RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 244

uśmiechać. Uśmiechać i udawać jakby mi nie zależało. Grać role, być Tex’em – zabawnie– uroczym, idiotycznym Tex’em – który nie ma zmartwień na świecie. Jasne. Mogłem grać głupka. Robiłem to całe moje życie. Wstałem z podłogi i zacząłem pomagać Mil wykładać jedzenie z pudełek. Moje ręce dotknęły kilku papierowych talerzy, i zostałem okryty czymś, co zapamiętam na godziny. Jej ręką. Znałem każdą szczelinę, każdy łuk jej dłoni, kobiece krzywizny jej kciuka. Cholera, zapamiętywałem rzeczy jako pracę, i zrobiłem swój sprawiedliwy udział w zapamiętywaniu jej. Mogłem powiedzieć po miękkości jej skóry, czy była nabalsamowana, albo czy mało spała przez ciemne koła pod jej oczami. Wiedziałem dokładnie jak wiele rzęs miała w danym dniu, plus minus dwie. Obsesja? Byłem człowiekiem żyjącym dla jednej rzeczy. Monroe Abandonato. A ona mnie nienawidziła. Nie była w tym samotna. Też się nienawidziłem. – Tex? – Mo zagryzła dolną wargę. Miała fioletowe kręgi pod oczami, a jej ręka była wilgotna. – Jesteś chora? – To wyszło z moich ust zanim mogłem zrobić z tym cokolwiek. Dotknąłem jej czoła. Nie była ciepła, ale coś w niej było innego. Jej oczy wyglądały na szkliste jakby płakała, a jej całe ciało wyglądało krucho. – Dlaczego nie jesz? – Stop. – Wymusiła uśmiech. – Przestań mnie analizować. Zapomniałem jak bardzo tego nienawidziła. – Wybacz. – Wyjdziesz ze mną na chwilkę? – Jasne. – Wyszedłem za nią ze szpitalnego pokoju. Powiedziałem sobie, że to źle patrzeć na jej biodra, kiedy się kołyszą – byłoby lepiej, jeśli moja pamięć nie byłaby fotograficzna. Będę odtwarzał obrazy jej tyłka w tych jeansach przez długi czas. Niech to cholera. Mo zatrzymała się przy jednej z opuszczonych poczekalni i usiadła, pochylając się do przodu, więc jej łokcie były na jej udach. Ukląkłem, więc byłem na wysokości jej oczy. – Mo? Co się dzieje? Łzy spływały kaskadami w dół jej twarzy; wytarła je, trzęsącymi się dłońmi. RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 245

– Musiałam się po prostu upewnić. To znaczy, musiałam… się upewnić, wiesz? – Upewnić o czym? – Bo to się zdarza dziewczynom cały czas. Są zestresowane i… – Mo… – Złapałem jej twarz w dłoni. – Co starasz się mi powiedzieć? Zamknęła oczy. Nie mogła nawet na mnie popatrzeć. – Jestem w ciąży. Mój świat się zatrzymał. Nie tego się spodziewałem. Mój żołądek się wywrócił, a moje serce zaczęło młócić w mojej klatce piersiowej. My zawsze, i mam na myśli zawsze, używaliśmy zabezpieczenia. Nigdy nie chciałem wkładać ją w tą sytuację. Logicznie rzecz biorąc nie mogłem tego wyjaśnić. – Potrzebuję, żebyś udawał, że to twoje – wyszeptała, a potem wpadła w pełen szloch przy mojej piersi. – Udawać? – Zakrztusiłem się. – Co masz na myśli mówiąc udawał? – Był jeden koleś! – Pokręciła się. – Jeden koleś, jedna noc. Byłam na ciebie zła i zbyt pijana. Byłam taka zła, że mnie zostawiłeś. Tak, tak zła… – Zaczęła drżeć w moich ramionach i wiedziałem. Będę ją chronić dopóki nie zginę. Ale najpierw. Mam drania do zabicia. Nie powinienem dawać jej tego tak łatwo. Ale miłość robiła z tobą szalone rzeczy. Więc w tej szpitalnej poczekalni, z miłością mojego życia w moich ramionach, powiedziałem zdławionym głosem: – Dobrze.

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 246

– Przyznaj. – Pocałowałem czubek głowy Trace. – To było romantyczne. Odwróciła się w moich ramionach, jej nagie ciało, przesuwało się przy moim, kiedy siadała na mnie okrakiem, jej włosy opadły na jej twarz. – Dobra. Przyznaję to. – Wszystko co musisz zrobić, to wypowiedzieć słowa. – Założyłem ręce za głową i się uśmiechnąłem. – Jesteś do kitu. – Powiedz to. – Jesteś romantycznym seksualnym bogiem, z mafijnym mojo. – A to… – Klepnąłem jej tyłek. – … jest to, czego brakowało w romantycznym miejscu, kiedy wynająłem Lucę, żeby udzielił nam ślubu. – On starał się ciebie zabić – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Przepraszam, jeśli nie znajduję romantyzmu w mordercy udzielającym nam ślubu. – To dość zajebiste, kiedy tak o tym myślisz. – Wzruszyłem ramionami. – Jako twoim mężu. – Ten ślub nie był wystarczająco duży dla ciebie i twojego ego. – Zgaduję, że to oznacza, że musisz… – Mój głos zamarł. Trace uderzyła mnie w ramię i sięgnęła po broń na stolik nocny. – Czy mówiłem ci kiedyś jak gorące jest, kiedy celujesz we mnie z broni? Nie? Odłożyła broń i pocałowała mnie zamiast tego. Znacznie lepiej. Zdecydowaliśmy się na miesiąc miodowy w Vegas, przez następny tydzień, a później planowaliśmy urwać się na

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 247

wakacje, na kolejny miesiąc, kiedy rzeczy uspokoją się trochę z Tex’em i jego sytuacją z rodziną Campisi. To wyglądało tak, że jeden z nas musi udać się na Sycylię na dłuższy czas. Na ostre walenie do drzwi, zacisnąłem pięści i krzyknąłem. – Odejdź! Ale walili bardziej. Narzekając, wstałem z łóżka, założyłem szlafrok i otworzyłem drzwi. Chase stał tam jakby właśnie zobaczył ducha. – Co? Coś nie tak? – Tex i Mo. – Potrząsnął głową. – Zniknęli.

THE END

Dziękuję wszystkim za podróż przez tą część i wszelkie komentarze ;) Już niedługo kolejna odsłona mafijnego życia naszych przystojniaków. Oczywiście proszę o nie udostępnianie nikomu tego tłumaczenia, nie przesyłanie na meila, nie wstawianie w grupy facebookowe czy inne miejsca jak chomik czy fora oraz nie przesyłanie haseł do tłumaczenia. Każdy dostaje ode mnie dostęp i byłabym wdzięczna za nie nadwyrężanie mojej dobrej woli ;P

Zapraszam również na inne DreamTeam’owe tłumaczenia! Klaudia ;* Tłumaczyła dla was klaudiaaa90, a betowała Moniaaa2712 ;)

RACHEL VAN DYKEN – EAGLE ELITE #3 – ENTICE – DREAMTEAM 248