Rachel Van Dyken - Toxic 2

Koniec wiosennego semestru Poszedłbym za nią wszędzie. Zabawne, prawda? Ludzie twierdzą, że wiedzą czym jest miłość jednak w chwili, gdy mają okazję to udowodnić - uciekają. Chciałbym móc uciec. Chciałbym móc odejść cztery lata temu. Wtedy może miałbym siłę aby odejść. Spojrzeć jej w oczy i powiedzieć. Przepraszam, ale nie mogę tego znowu zrobić. Ludzie rzadko kiedy myślą to co mówią. Dla mnie, przepraszam to tylko słowo w słowniku, które jest nadużywane przez ludzi - jak kocham. Kocham lody, kocham naleśniki, kocham kolor niebieski - bzdury. Ponieważ, kiedy ja mówię kocham - to znaczy wykrwawię się dla ciebie. Kiedy słowo kocham opuszcza moje usta - mówię z centrum mojej egzystencji. Wzmacniam moją duszę - łączę ją z twoją. Zawsze słyszałem o rozstajach dróg, jak ludzie dostają wybory w swoim życiu, wybory, które mogą zadziałać lub ich złamać. Nigdy bym nie przypuszczał, że dostanę drugą szansę, nigdy bym nie przypuszczał, że zawiodę sięgając po nią. Jej oczy błagały mnie. Serce rozbiło mi się w piersi, usta poruszały się aby przemówić - powiedzieć cokolwiek, aby zrozumiała jak głębokie są moje uczucia, ale wiedziałem, że w chwili gdy jej powiem co czuję - będzie po wszystkim. Moje serce, moja dusza, nie przetrwa jeśli coś jej się stanie. Gdyby zniknęła z mojego świata, moje serce by się zatrzymało. Wiedziałem, że to ją zabiję - ponieważ mnie to zniszczyło. Ale powrót do tego życia. Nawet dla niej. Nie było nawet mowy.

2|Strona

Zakochanie się, wskoczenie w to, nawet wiedząc, że ona by mnie złapała. Nie było takiej opcji. Ponieważ każdy wiedział, że kiedy chodzi o miłość, to nie spadanie boli... tylko lądowanie. I wiedziałem, że to tylko kwestia czasu zanim też odejdzie ode mnie i pozwoli mi się załamać. Ponieważ na końcu... wszystko co mam to - załamanie. Skorupa człowieka. - Nie rozumiem! - Biła pięściami w moją klatkę piersiową. Obiecałeś mi! Obiecałeś, że nigdy nie odejdziesz! - Łzy spływały po jej twarzy, twarzy którą kochałem. Zamknąłem oczy po czym spojrzałem za siebie, Saylor ściskała klucze w dłoni, czekając na moją decyzję. Byłem właśnie na rozstaju dróg. Jedna ścieżka prowadziła do mojej przyszłości - druga do mojej przeszłości i całkowitego samozniszczenia. Nie mogłem na nią patrzeć. Zignorowałem każde uczucie rozkoszowałem się bólem mojego rozpadającego się na milion kawałków serca, gdy wyciągnąłem dłoń przed siebie. - Masz rację, obiecałem. - Gabe! - Saylor krzyknęła za mną. - To nie musi tak być. - Nie widzisz? - Powiedziałem cicho nie odwracając się. - Zawsze tak było, zawsze tak będzie. Ostrzegałem cię. - Ale... - Dosyć! - Krzyknąłem, łzy groziły spłynięciem po mojej twarzy. Powiedziałem dosyć. Musisz iść. Za mną trzasnęły drzwi. - W porządku! - Powiedziała, obejmując moją twarz. - Nareszcie będzie w porządku! - W porządku Księżniczko. - Wydusiłem słowa. - W porządku. Zacisnąłem różowy szalik na jej szyi i objąłem ją ramionami. - Dzięki. - Westchnęła szczęśliwa. - Zawsze obiecywałeś, że będziesz o mnie dbał. Nie możesz odejść, nie możesz... - Nie odejdę. - Obiecałem, ponieważ to była moja wina. Tak jak wszystko inne. - Możemy teraz pograć Gabe? 3|Strona

- Tak serduszko, możemy. - Położyłem kocyk dookoła jej nóg i popchnąłem jej wózek inwalidzki z pokoju. Z każdym krokiem który robiłem, wiedziałem, że wybrałem złą ścieżkę.

4|Strona

Smutne momenty oficjalnie minęły, tylko proszę, na miłość boską, znajdźcie sobie pokój - Gabe H

Gabe Środek wiosennego semestru - Skup się Kiersten. - Strzeliłem palcami przed jej twarzą. - Etapy mitozy. Lecisz. Przez cały ranek siedzieliśmy w pobliskim Starbucks. Od zapachu mielonej kawy zaczynałem mieć mdłości - o co mogłem obwiniać tylko siebie. Najwyraźniej mielona kawa pachniała jak nowa kartka. A ja oficjalnie przerzuciłem już tą stronę. Spojrzenie Kiersten padło na podręcznik. Odsunąłem go i czekałem cierpliwie, składając dłonie na stole. Otworzyła usta do odpowiedzi, spojrzała pusto i jęknęła. - G-a-a-aa-be. - Uśmiechnęła się. - Możemy zrobić sobie przerwę na kawę? Proszę? - Nie wydymaj wargi. Wysunęła ją i tak. - Kiersten... - Ostrzegłem. - Proszę! - Chwyciła dłońmi moje i wydęła usta jeszcze bardziej. Poddałem się z ciężkim westchnieniem - wiesz, aby pokazać, że nie jestem zadowolony ulegając jej prośbom, mimo, że tak zawsze było w naszej przyjaźni. Mówiła skacz i ja pytałem gdzie, jak wysoko, jak daleko i jak długo mam to robić? - Zgoda, zrobimy przerwę na kawę.

5|Strona

- Tak! - Zamknęła z trzaskiem książkę. - Moja pora aby postawić. Jej śmieszny, uroczy uśmiech sprawił, że zaśmiałem się. Cholera, zawsze wywoływała u mnie śmiech i tak bardzo tego potrzebowałem w tym momencie mojego życia. Poza tym gdybym się nie śmiał, to jestem całkiem pewny, że bym się załamał szlochając. To była ostatnia rzecz na świecie która mi była potrzeba, aby wszyscy nagle uświadomili sobie, że miałem uczucia. Cholera, nawet ja nie chciałem być tego świadomy. - Nie. - Machnąłem na nią i później fizycznie powstrzymałem przed wyskoczeniem do lady. - Zajmę się tym. Poza tym Wes by mnie zabił, gdyby się dowiedział, że pozwoliłem ci zapłacić za własną kawę. - Za bardzo mnie rozpieścicie. - Usiadła na krześle i skrzyżowała ramiona. - Będziesz musiał niedługo mnie puścić Gabe. Obydwaj, ty i Wilk. - Powiedziała używając przezwiska Wes'a. - Nie mogę już na zawsze żyć chroniona w bańce. - Ziewnęła i przypadkowo uderzyła dłonią w ścianę za nią. - Aww, mały Baranku, - drażniłem, używając przezwiska, które nadał jej Wes. - Masz kuku? - Och zamknij się. - Po prostu pójdę po twoją kawę. Zmrużyła oczy. - Zrób to Żółwiu. Gdyby była kolesiem, bym się na nią wkurzył. Zamiast tego zaśmiałem się i odszedłem. Wyśmiewałem się z jej i Wes'a przezwisk dla siebie - Baranek i Wilk - i zostałem obdarzony swoim własnym. Wszystko przez moją idiotyczną kuzynkę Lisę, która zdecydowała się opowiedzieć im historie o tym jak miałem żółwia gdy byłem mały i płakałem jak zdechł. Ale dajcie spokój! Ten żółw był twardzielem! Zrobiłem niecodzienny pogrzeb dla mojego małego kolegi - pełen łez. Niezbyt dumny moment. - To co zawsze? - Krzyknąłem. Złożyła ręce jak do modlitwy i krzyknęła. - Poproszę! 6|Strona

Z uśmiechem odwróciłem się i stanąłem w kolejce - starałem się wyglądać zwyczajnie, spokojnie, normalnie. Ha! Zabawne jaką już mam w tym praktykę. Jakbym spojrzał na siebie w lustrze i powiedział sobie, że muszę widocznie zrelaksować usta, ramiona i mięśnie. Musiałem nauczyć się tego wyglądu, ponieważ rzeczy były szalone przez długi czas - najwyraźniej miałem taki rodzaj chodu, że ludzie mogli mnie rozpoznać. Kto wie, prawda? W każdym razie jestem twardym mistrzem ninja kamuflażu i nie tylko moje życie od tego zależy, ale też jej. Może to przez zbliżający się koniec szkoły - ale od kiedy zaczął się ostatni semestr jestem podenerwowany - zirytowany, jakbym był jakimś durniem siedzącym na zewnątrz i czekającym na burzowe chmury. Nie miałem powodów aby tak się czuć - po prostu tak się czułem i szczerze? To mnie trochę przerażało. Miałem nadzieję, że to był tylko efekt uboczny nie spania z każdą dziewczyną na kampusie. Może brak seksu robił to z facetami... doprowadzał ich do paranoi i nerwowości jak cholera. - Co mogę podać? - Zapytała baristka, jej postawa była chłodna, zdystansowana. Pochyliłem proponujesz?

się

i

uśmiechnąłem

promiennie.

-

To

zależy

co

- Cholera. - Strzeliła palcami. - Zgubiłeś się? Sex shop jest po drugiej stronie ulicy. - Mrugnęła okiem, pochyliła się i wyszeptała. Podajemy tutaj kawę. - Jak... - Oblizałem powoli usta, bez problemów popadając w stare nawyki. - ... żenująco. - Moje serce przyspieszyło, gdy łapczywie skanowałem jej napięte, małe ciałko ledwo ukryte za zielonym fartuchem. To była moja gra - jedyna rzecz, która była moja. Jedyne co uśmierzało moją przeszłość - wszystko. Nie żałujcie mnie. Uwielbiam każdą cholerną minutę tego - ponieważ to minuta więcej kiedy nie myślę o przeszłości. Przeszłość, przeszłość, przeszłość. Ach oto jest, powód dla którego trzymam swoje spodnie na miejscu. Moja obietnica złożona Wes'owi i co gorsze - obietnica złożona sobie. Nie chciałaby abym tak robił - byłem rozdarty pomiędzy czuciem się winnym przez to jak postępuję i czułem też ulgę, że przynajmniej nadal miałem coś, co zagłuszało i odganiało smutek z mojego istnienia.

7|Strona

- Zdarza się. - Odpowiedziała bez tchu, rozszerzyła oczy, gdy zerknęła na moje ciało. Byłem do tego przyzwyczajony. Dla tego żyłem. Dzięki temu przeżyłem. Po czym odrzuciła włosy. Zapach perfum uderzył mnie prosto w twarz, zrzucając jakiekolwiek pożądanie które zakiełkowało we mnie. Cholera. Miała takie same perfumy. Zadrżałem, odsunąłem się i słabo uśmiechnąłem. - W każdym razie, emm, mogę prosić dwie duże Caramel Latte? Potrójna kofeina i na jednej dodatkowa bita śmietana. - Och. - Twarz dziewczyny zrobiła się zupełnie czerwona, gdy wpisywała zamówienie i pokręciła głową. - To wszystko? Jej głos był żałośnie pełen nadziei. Ale już podjąłem decyzję. Może moje ciało najpierw podjęło a później dopiero umysł. W każdym razie czułem się jakbym miał rzygać, chciałem wybiec na zewnątrz i nie zatrzymać się póki nie będę w sali prób lub na moim Harley'u. - Jep. - Podałem jej moją kartę kredytową, moje palce były napięte na ostrych krawędziach plastiku. - To wszystko. Przeciągnęła ją, oddała, wyszeptała pod nosem dupek, a ja krążyłem dookoła czekając na nasze kawy, upewniając się, że do nich nie napluje lub coś. Po kilku minutach miałem nasze napoje i siedziałem znowu przy stole. - Więc... - Kiersten wzięła powolny łyk. - Jak tam? Przewróciłem oczami. - Możemy tego nie robić? - Czego? - Wzruszyła niewinnie ramionami. - Tego całego ciągłego pytania co u mnie i pragnienia abym w końcu pękł lub co gorsze zaczął płakać i wypluwać wszystkie moje brudne... pochyliłem się. - Małe. - Pochyliłem się bardziej. - Sekrety. 8|Strona

- Twoje seksowne oczy na mnie nie działają. - Powiedziała Kiersten, jej głos brzmiał na znudzony jak cholera. Bezradnie wzruszyłem ramionami i napiłem się kawy. - Warto spróbować. - Warto spróbować dostać postrzał? - Poprawiła Kiersten. - Ponieważ to by się stało. Wes by cię zastrzelił. - Wes nienawidzi przemocy. - Broniłem się. - Nie, nie nienawidzi. - Kiersten się zaśmiała i spojrzała na drzwi. - O mój Boże... czy to ona? - Ona kto? - Kiersten wiedziała, że nie bawiłem się w imiona - ledwo rozpoznawałem dziewczyny z którymi spałem, chyba, że podeszły do mnie z bluzkami podniesionymi do góry. Dobra, może nie było tak źle, ale cholernie blisko. Przysięgam, że lepiej tak ludziom wmawiać. - Raylynn. - Kiersten zniżył głos. - To ona! - Nie wołaj jej. - Mruknąłem pod nosem. Ta suka była psychiczna. Raz z nią spałem. Raz! A ona prześladowała mnie przez trzy miesiące! Kiersten się spodobała i uważała, że jest ładna, więc moja opinia nie miała znaczenia. Nic by bardziej nie uszczęśliwiło Kiersten niż zobaczenie jak się ustatkowałem i przestałem kurwić dookoła. Przynajmniej tak mi mówiła co kilka dni, gdy zaczynała czuć wobec mnie matczyne zapędy. Niewiele ją obchodziło, że minęły miesiące, które były jak lata, dekady... Och cholera. Kogo ja oszukuję? Czułem się jak zdechlak. - Och spójrz zauważyła mnie! - Kiersten powiedziała radośnie. - Ciekawe czy to dlatego, że machałaś. - Rozciągałam się. - Machałaś. - Raylynn! - Powiedziała Kiersten wesołym głosem, który brzmiał jakby w innym wcieleniu była cheerleaderką. - Jak się masz? - Dobrze. Wszystkie oczy były zwrócone na mnie.

9|Strona

Patrzyłem na moją kawę. Kiersten kopnęła mnie pod stołem. Z przekleństwem spojrzałem w górę i powiedziałem. - Joł. - Joł? - Kiersten mruknęła po drugiej stronie stołu. - Emm, hej. - Raylynn zarumieniła się. Cholera by to. Jej blada cera i jasne blond włosy nie pomogły, aby ukryć jej zakłopotanie. Spróbowałem ponownie. - Jak się masz? - Zapracowana. - Chrząknęła, jej oczy przeskakiwały ze mnie na moją kawę, jakby czekała aż ją zapytam czy zechciałaby usiąść lub co gorsze, zaprosić na kolejną randkę. Martwa cisza. Znowu. Nagle doświadczyłem znaczenie pojęcia wymowna cisza. - Cóż... - Kiersten chrząknęła głośno i kopnęła mnie pod stołem. Miło było cię spotkać! - Ciebie też. - Raylynn spojrzała na mnie po raz ostatni, zgarbiła ramiona i odeszła. - Ty dupku! - Kiersten znowu kopnęła mnie w piszczel. - I joł? Powiedziałeś joł? Nikt tak biały jak ty nie powinien mówić takiego słowa. Nigdy. Nie ważne czy zostaniesz porwany i jedynym sposobem aby być wolnym to powiedzieć joł lub odgryźć sobie rękę. Odgryzasz rękę Gabe. Nie mów... joł. - Kto powiedział joł? - Przerwał nam męski głos. - Ach Wilk. - Dokuczyłem, szczęśliwy, że już nie byłem sam ze świdrującym wzrokiem i trudnymi pytaniami Kiersten. - Żółw. - Odpowiedział. - Gabe powiedział joł. - Na głos? - Krzyknął Wes. - Próbuje dostać manto? Jęknąłem w dłonie i czekałem aż przestaną rozmawiać tak jakby mnie tu nie było. To było u nich na porządku dziennym. Kiersten mówiła 10 | S t r o n a

coś w stylu martwię się o Gabe'a, wtedy Wes mówił, nie je? na co podnoszę rękę i mówię z nim w porządku, jadł burrito pół godziny temu. - Ludzie! - Warknąłem i walnąłem dłońmi o stół. - Czuję się dobrze, wszystko jest w porządku. Powiedziałem joł, jestem gangsterem, musicie sobie z tym poradzić. Patrzyli na mnie jakbym właśnie ogłosił, że chciałbym zostać mnichem. - Słyszałem o czymś rano. - Wes sięgnął po kawę Kiersten, napił się i oparł o krzesło. Gdyby nie był moim najlepszym przyjacielem nienawidziłbym go. Był idealnym amerykańskim gwiazdorem futbolu. Rozgrywający, ciemne blond włosy, niebieskie oczy, umięśniony, luzak. Jep, cholernie go nienawidzę. - Och tak? - Zmrużyłem oczy. - Powiedz plotkaro, co słyszałeś? Napiłem się kawy. - Posucha. Wyplułem kawę na stół i zakrztusiłem się. Cholerna Lisa, cholerna rodzina, cholerna kuzynka. - Nie mam pojęcia do czego nawiązujesz. - Jasne. - Wes oblizał usta, ale porzucił to. Pochylił się i pocałował czubek głowy Kiersten, po czym owinął jej ciało mocniej jej jedwabnym szalikiem. Taki prosty gest - prawie padłem. Zawiązywanie szalika - sprawiało, że chciałem zakończyć swoje życie. Gdyby tylko ludzie wiedzieli - gdybym tylko mógł na tyle zaufać ludziom aby powiedzieć, wytłumaczyć jakim wrakiem byłem wewnątrz. Ale nie. Grałem rolę życia. Byłem Gabe'em. Nigdy nim znowu nie będę, nigdy nie będę moją przeszłością. Kiersten zaśmiała się i pocałowała Wes'a w nos. Tego było za wiele. Nagle wszystkiego było za wiele i w tym momencie wiedziałem. Było za wiele już cztery lata temu - mój czas się skończył. Burzowe chmury nadchodziły. - Słuchajcie, muszę lecieć. - W porządku. - Kiersten ledwo oderwała oczy od Wes'a. - Widzimy się na Taco wtorku? 11 | S t r o n a

- Jep. - Nie odwróciłem się. Nie pomachałem. Zgarnąłem moje gówno i wyleciałem przez drzwi jakby gonił mnie sam diabeł. Ponieważ po raz pierwszy od czterech lat - bomba miała wybuchnąć i nie wiedziałem jak sobie za wszystkim poradzę. Moj telefon zapiszczał z przychodzącą wiadomością. Puget Sound N: Ona cię potrzebuje. Możesz zadzwonić i zaśpiewać? Lub może wyślij jej zdjęcie? O patrzcie, bomba... tyka. Ja: Taa. Za chwilę zadzwonię.

12 | S t r o n a

Ludzie przechodzą przez swoje życia usprawiedliwiając każdą cholerną decyzję... walczą ze wszystkimi złymi decyzjami, kiedy w końcu dobre decyzje spojrzą im w oczy. Tak dzieje się, kiedy decyzje zaczynają mieć znaczenie. Ponieważ w końcu jesteś marionetką przyzwyczajeń. Więc może chcesz wybrać dobrze, ale i tak wybierzesz źle - ponieważ jesteś tak cholernie do tego przyzwyczajony. To tragiczne, ale życie jest tragiczne, nie uważasz? - Wes M.

Gabe - Posucha naprawdę ci dokucza prawda? - Lisa dotknęła mojego czoła. Zrzuciłem jej dłoń i przewróciłem oczami. - Nie możesz tego nazywać posuchą jeśli jest z wyboru. Mruknąłem. - Przy okazji dzięki za powiedzenie Wes'owi. - Wybiegłem ze Starbucks i skierowałem się do pokoju Lisy w akademiku w nadziei, że z nią o wszystkim porozmawiam. Zamiast tego otworzyła drzwi, jej słodki uśmiech dawał mi znać, że zawsze będzie tutaj dla mnie i zawsze mnie zrozumie. Tylko tym razem - nie zgadzam się z obciążaniem jej. Spojrzałem na nią, kilka dni po podjęciu tej decyzji i zdałem sobie sprawę, że tym był nasz cały związek. Daję ci mój ból ty dajesz mi swój. I miałem tego dosyć. Nienawidziłem, że była tego częścią i nienawidziłem, że po raz pierwszy przez te cztery lata wreszcie postanowiłem dorosnąć i oddalić ją od tego - nie zasługiwała na ciemność. 13 | S t r o n a

Ja, jakkolwiek, zasługiwałem. - I marudny. - Opadła na kanapę i potargała moje włosy dłońmi. Musisz więcej wychodzić. - Pytanie. - Wyciszyłem telewizor i odepchnąłem ją. - Czy to nie ty kilka tygodni temu powiedziałaś mi, że albo umrę samotny albo ze zbyt dużą ilością STD1? Niebieskie oczy Lisy migotały z rozbawienia jak chwyciła pilota i pogłośniła. - Nie dramatyzuj. Powiedziałam, że umrzesz samotny z STD. Odrzuciła swoje ciemne, falowane włosy za ramię i zaśmiała się. - Racja. Wielka różnica, niesamowite wsparcie. Kuzynka roku. Jęknąłem i oparłem się plecami o kanapę. Jak tylko poczułem się komfortowo, poduszka uderzyła mnie w twarz. Przeklinając szybko podskoczyłem na nogi. Wes zabrał poduszkę i przechylił głowę. - Ciężki poranek? Gdzie ty byłeś? - Koleś. - Wychrypiałem i pokręciłem głową. Nie on, nie znowu. Byłem załamany. Drzwi akademika otworzyły się i wtoczyła się Kiersten. Była spocona jak wariatka, więc mogłem przypuszczać, że ćwiczyła z Wes'em po porannym uczeniu się. Przysięgam, że wszystko robili razem, praktycznie razem mieszkali od kiedy zaręczyli się. Nie miałem nic przeciwko temu poprawka, nie przeszkadzało mi to tak bardzo, ale PDA2 zaczynało być trochę męczące. Między innymi dzisiaj w kawiarni, pewnie uciekłem tuż przed tym jak połknął ją w całości. - Wyglądasz jakby ktoś właśnie umarł. - Kiersten zażartowała podchodząc do Wes'a i opierając się o niego. Cholera. Idealnie wyglądająca para. Będą mieli śliczne dzieci. Wow, kompletnie ześwirowałem. Naprawdę myślałem o ich prokreacji? I emocjonalnie do tego podszedłem? Och patrzcie coś jest w moim oku. Pieprzona łza. Cholera, muszę się stąd wydostać. - Haha. - Zmrużyłem oczy. - Nadal za wcześnie. 1 2

choroby przenoszone drogą płciową. publiczne obściskiwanie się.

14 | S t r o n a

- Cholera, bez żartów o śmierci? - Wes zaśmiał się i przyciągnął spoconą Kiersten w swoje ramiona, atakując jej usta z taką siłą, że ja, Gabe Hyde, dziwka roku, poczułem jak się rumienię. - Ludzie, nie przy jedzeniu. - Wskazałem na owoce na stole. - To dziwne. - Obściskiwanie się przy bananach? - Wes odsunął się od Kiersten. Serio koleś? Ty to powiedziałeś? Poważnie, co się z tobą dzieje? Pokój wypełniła cisza. Super. Idealnie. Wzruszyłem ramionami i zmusiłem się do uśmiechu. - Och wiesz, moja obłąkana kuzynka uważa, że to posucha. - Racja. - Wes pstryknął palcami. - Prawie zapomniałem o tej małej, zabawnej informacji. - Po raz ostatni! - Już krzyczałem. - To nie jest posucha jeśli jest z wyboru! - Rzadko wrzeszczałem. Wszyscy patrzyli na mnie jakbym oszalał. Byłem kochankiem, nie wojownikiem. Zdzirowaty flirt potem spanie z czym tylko mogłem. Krzyki? Złość? Taaa... Przygryzłem wargę i skrzywiłem się do podłogi. Tik-tak, tik-tak. Naprawdę się zatracałem. - Jasne. - Wes zmrużył oczy. - Hej, em, Gabe, potrzebuję z czymś pomocy. Możesz teraz całkiem szybko pójść ze mną do mojego pokoju? - Pewnie. - Powiedziałem powoli, spoglądając między nim a Kiersten. Udawała, że nie jest świadoma napięcia między mną a Wes'em. - Do zobaczenia na kolacji Wes. - Pocałowała go w policzek i poleciała do pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. - Zabezpieczcie się. - Krzyknęła Lisa, gdy już z Wes'em byliśmy za drzwiami. - Zabawne! - Krzyknąłem na jej śmiech. Szliśmy w ciszy do pokoju Wes'a. Dlaczego nagle poczułem się jakbym miał dostać wykład od tatusia? Pociłem się. Co do cholery! Winda była cicha gdy jechaliśmy na 6 piętro. Było cicho jak makiem zasiał. Poszedłem za Wes'em w kierunku jego pokoju.

15 | S t r o n a

Mimo, że odszedł z posady, aby wyleczyć raka na początku ubiegłego roku, nadal pozwolili mu być RA3 pierwszaków, więc przynajmniej wiedziałem, że nie będzie wtykających nos w nie swoje sprawy współlokatorów, gdy będzie na mnie naskakiwał za podniesienie głosu przy dziewczynach. Gdy już byliśmy w środku, zatrzasnął drzwi, zablokował i rzucił jedną ze swoich piłek w moją twarz. - Dlaczego? - Schyliłem się. Rzucił kolejną. Ledwo ją złapałem zanim uderzyła w mój nos. - Co do cholery Wes! - Nareszcie! - Krzyknął. - Reakcja. Jesteś jak zwariowany zombie. Co to daje? Tylko nie kłam. Kiersten mówiła, że rano też dziwnie się zachowywałeś. Ziewnąłem próbując wyglądać na znudzonego, nawet jeśli moje dłonie pociły się jak w ogniu. - Nic człowieku, tylko szkolne sprawy. - Szkolne sprawy? - Powtórzył Wes. - Naprawdę chcesz tym się usprawiedliwiać? - Dragi? - Zaoferowałem. Prychnął. - Taaa jasne. - Kretyn. - Dziwka. - Wes... - Co? - Usiadł przy biurku i skrzyżował ramiona. - Co się dzieje? Nie będę wylewał moich wnętrzności. Wiedziałem, że zawdzięczam mu wszystko - cholera, czułem, jakby praktycznie uratował mi życie, kiedy prawie nie umarł, sprawił jakbym odżył. Jego siła była jak grawitacja, ciągnęła wszystkich w promieniu 100 kilometrów. Nic nie mogłeś poradzić, ale chciałeś być lepszy przy nim i to właśnie był problem. - Jestem starym mężczyzną i obaj wiemy, że rak może wrócić w każdej chwili.

3

Opiekun roku

16 | S t r o n a

- Serio? - Rzuciłem piłkę z powrotem w jego twarz. - Właśnie o tym mówiłem! - Co? - Złapał piłkę i okręcał ją w powietrzu. - Głośniej, nie słyszę cię. Jęknąłem w dłonie. - Jesteś tak cholernie idealny. To jest naprawdę irytujące jak cholera. - Dzięki. - Błysnął uśmiechem. - Mówię poważnie. - Wiem. Znowu jęknąłem. - Gabe... Sięgnąłem do kieszeni - medalion był zimny w moich palcach. - Czy kiedykolwiek tak zamieszałeś, że... - Że co? Odwróciłem wzrok. - Ja po prostu... jesteś moim najlepszym przyjacielem, nie zrozum mnie źle, ale czuję jakbyś nigdy nic źle nie zrobił. Jesteś mądrzejszy niż większość terapeutów, masz mnóstwo kasy, jesteś jak pieprzony Bóg w tym mieście... Och racja i jesteś chodzącym cudem. Wszystko się zgadza na tej liście. Wiem, że życie nie było dla ciebie łatwe, ale nie zawalasz, prześlizgujesz się między ciosami i idziesz dalej. Chciałbym wiedzieć jak to zrobić. Wes roześmiał się. - Wow, to trochę przerażające, że twoja opinia o mnie jak tak wielka. Czy naprawdę muszę zrobić listę rzeczy które spieprzyłem w życiu? - Mogłoby pomóc. - Mruknąłem, krzyżując ramiona. Minęło kilka sekund zupełnej, martwej ciszy. Jednak to mi nie przeszkadzało. Tak mieliśmy z Wes'em. Nie zawsze musieliśmy się kłócić, śmiać lub gadać. Czasami cisza była tym czego najbardziej potrzebowałem i on o tym wiedział. Wiedział więcej niż ktokolwiek - nawet Lisa. I miałem podejrzenia, że wiedział wszystko w co grałem. - Co naprawdę się dzieje? 17 | S t r o n a

- Ciężar. - Przekląłem. - Owija się wokół moich nóg, wciąga mnie w głąb mrocznych głębin oceanu i choć raz, chcę na to pozwolić. - Dlaczego? Podniosłem głowę. Oczy Wes'a nie były zaniepokojone. - Ponieważ zasługuję, aby utonąć.

osądzające,

tylko

- Nie tak jak my wszyscy? - Nie, nie łapiesz tego. - Wstałem i zacząłem chodzić. - Wiesz, jak to jest czuć się jakby nikt cię nie rozumiał? Pamiętasz jak mówiłeś, że byś pił do końca życia gównianą kawę, gdybyś mógł żyć? Pamiętasz te wszystkie przemowy o ludziach idących przez życie i nie mających pojęcia o bólu? O wędrówce? Wes pokiwał. Zacząłem się pocić. Chwyciłem mocniej medalion, aż musiał zostawić odcisk na palcach. - Jak to jest, że człowiek zasługuje na życie? - Podchwytliwe zasługujemy.

pytanie.

-

Wes

odpowiedział

cicho.

-

Nie

Mój telefon zawibrował i zadzwonił w kieszeni, przerywając naszą rozmowę. To był dzwonek mojej mamy - dzwoniła przynajmniej pięć razy przez ostatnią godzinę. Wiem, że prawdopodobnie powinienem z nią pogadać, ale to przyniosłoby za dużo złych wspomnień. I byłem już spóźniony na zajęcia. Wcisnąłem ignoruj i skrzywiłem się do Wes'a. - Słuchaj muszę lecieć. Możemy pogadać później? Wes machnął na mnie. - Jasne, tylko nie skocz z jakiegoś budynku lub nie prześpij się z całym zespołem pływaczek i będzie dobrze. Przewróciłem oczami - Nara. - I nie zapomnij o Taco wtorku! - Krzyknął, gdy drzwi zatrzasnęły się za mną.

18 | S t r o n a

Moje odbicie było obce... Nawet nie pamiętałem siebie - chłopaka, którym byłem. Tak długo żyłem w tej cholernej masce, że zupełnie się zatraciłem wszystko. Dzięki Bogu. - Gabe H.

Gabe Udałem się do klasy. Było trochę daleko - UW4 jest ogromną szkołą i w każdy inny dzień pojechałbym Harley'em, ale potrzebowałem spaceru. Mogłem tylko mieć nadzieję, że to oczyści mój umysł. Gdy przechodziłem przez ulicę, przeczucie we mnie uderzyło. Zatrzymałem się w drodze do budynku nauk biznesowych i obejrzałem się za siebie. Nic. Tylko chodzący ludzie, rozmawiający, palący, śmiejący się wszyscy w swoich własnych, małych światach. Podobało mi się to. Naprawdę. Chciałem chodzić do szkoły - potrzebowałem normalności bardziej niż pieniędzy, podniecenia, tego wszystkiego. Moi rodzice tego nie rozumieli. W sumie to nie rozumieli niczego, co robiłem w swoim życiu, i to nie było tym czego ode mnie oczekiwali. Dlaczego nie mogą zrozumieć, że powodem dla którego omal nie umarłem i nie zrujnowałem swojego życia było to, że chcieli abym był kimś kim nie byłem. Zaśmiałem się na głos i wsadziłem dłonie w kieszenie dżinsów pieszcząc zimny metal medalionu. Co roku wracałem do LA z innym tatuażem. Kolejne bardziej obraźliwe niż poprzednie. Kiedy przekułem nos myślałem, że moja mama dostanie ataku serca. Ojciec też, ale nie wyrzekł się mnie. Szkoda. Chciałbym aby się wyrzekł.

4

Uniwersytet Waszyngtoński

19 | S t r o n a

Lisa zawsze mnie ostrzegała, abym nie popchnął ich za daleko - bała się, że to może doprowadzić do gadania. To wszystko mogłoby doprowadzić mojego ojca do ogłoszenia moich sekretów przed mediami i byłbym skończony. Sekrety? Moja przeszłość? Czołówki gazet. Życie które zbudowałem? Zmienione na zawsze. Przełknąłem strach i poszedłem dalej w kierunku budynku. Dwa miesiące do zakończenia szkoły i zacznę moje własne życie, z dala od mojej rodziny, z dala od bolesnych wspomnień i z dala od człowieka którym byłem. Poczułem się lepiej gdy wszedłem do budynku. Praca domowa była czymś na czym mogłem się skupić... Może wyglądałem jakbym był częścią jakiegoś punkowego, rockowego zespołu, ale miałem piątki nie bez powodu. Musiałem osiągać sukcesy, aby pójść w cholerę z uścisku mojej rodziny. Mogłem prawie poczuć jak ich ręce owijają się wokół mojej szyi, wyduszając życie jak wcześniej. Podskoczyłem, gdy mój telefon zadzwonił w kieszeni. Szybko odebrałem i oparłem się o ścianę, zamknąłem oczu, gdy serce waliło mi o żebra. Musiałem się pozbierać - szybko. - Hej! - Powiedziała Lisa po drugiej stronie linii. - Co porabiasz? - Idę na zajęcia jak grzeczny chłopczyk. Czemu? Masz kłopoty? Lisa rzadko dzwoniła do mnie w trakcie dnia, chyba, że potrzebowała podwózki... lub jedzenia... lub... Dobra, więc dzwoniła do mnie cały czas. Po prostu czułem się jak ciota, że była moim jedynym przyjacielem. - Nie. - Chrząknęła. - Ja, emm, po prostu pomyślałam, że powinieneś usłyszeć to ode mnie. - Usłyszeć to? - Powtórzyłem. - Usłyszeć, co? - Dzwoniła mama. - Zatrzymała się. - Lisa, co do cholery? Wyduś to z siebie. - Warknąłem, starając się brzmieć na zirytowanego, podczas gdy byłem przerażony wiadomościami jakie Lisa miała mi powiedzieć. Nienawidziłem strachu. Sprawiał, że czułem się słaby. I słabość była blisko drugiego miejsca na mojej liście uczuć, których nie chciałem już więcej czuć. 20 | S t r o n a

- Twój ojciec... on jest... - Wzięła głęboki oddech i dokończyła w pośpiechu. - Ma finansowe kłopoty... nic wielkiego. To znaczy, nie może dotknąć twojego funduszu, ale cóż, moja mama rozmawiała z twoją i obawia się, że może sprzedać za kasę twoją historię mediom. Moje tętno ryczało mi w uszach, adrenalina przeleciała przez ciało, gdy rozglądałem się dookoła - za nim, za aparatami, za reporterami. Cholera, będę rzygał. Moje ręce zaczęły trząść się tak bardzo, że telefon ocierał mi ucho. Moje całe ciało było zimne. Trzęsąc się przeskanowałem ponownie cały teren i stanąłem w cieniu budynku. - Przykro mi Lisa. Dzięki za info, ale muszę lecieć, muszę... - Rozłączyłem się i zacząłem biec. Nie byłem pewien w jakim kierunku. Mogłem uderzyć w drzewo i nic mnie to nie obchodziło. Moje nogi biegły mocniej i mocniej, gdy zimne powietrze uderzało mnie w twarz. Wciąż mogłem poczuć jak mnie gonili. Mogłem poczuć krew w ustach od przygryzania języka.

- Czy to był wypadek? - Reporter zapytał. - Masz ponad 18 lat. Myślisz, że będziesz za to odpowiedzialny? - Przycisnął mi mikrofon do twarzy i czekał. Rozejrzałem się po pomoc. Nikt. Kogo ja oszukuję? Nikt mi nie pomoże. Już jej nie było. - Em, nie, bez komentarza. - Jęknąłem. - Czy to twoja odpowiedź na wszystko? - Wypalił dziennikarz. Wpatrywałem się w jego zimne, czarne oczy i pokiwałem. - Na razie tak.

- Cholera! Cholera! Cholera! - Przejechałem dłońmi po włosach i zwolniłem, gdy udałem się znowu w kierunku akademików. Co do cholery mogłem mu dać, aby nie poszedł do prasy? Miałem pieniądze, ale nie mogłem uzyskać dostępu do wszystkich póki nie skończę 22 lat, co nastąpi dopiero za 4 miesiące. Mam stypendium 5 tysi na miesiąc. Mogłem wziąć pieniądze z moich inwestycji, ale co by to dało? Czy kiedykolwiek skończy? Mogłem dać mu wszystko co miałem, czyli jakieś 5 melonów, ale i tak pewnie by znalazł sposób, aby wszystko wydać i później przyjść po mnie. 21 | S t r o n a

Nie chodziło o kasę. Nie byłem głupi. Byłem jego kurą znoszącą złote jajka. Nadal był wkurzony, że odszedłem. Zabawne. Ojciec nie był wściekły, że mój wypucowany obraz został zniszczony przez narkotyki, picie i horror, przez który przeszedłem. Był wściekły, że uciekłem, że oddałem to co miałem, w jego ocenie, kopalnię złota. Przebiegłem obok mojego akademika. Wskoczyłem na Harley'a. Musiałem uciec. Narkotyki były poza zasięgiem - co zostawiło tylko jedną rzecz. Jechałem tak szybko jak mogłem w kierunku budynku muzycznego. Mój motor prawie upadł jak zaparkowałem go i wbiegłem po schodach do jednego z prywatnych pokoi. Gdy byłem w środku zamknąłem za sobą drzwi, opuściłem rolety i usiadłem przy pianinie. Serce waliło mi w piersi, gdy klawisze z kości słoniowej patrzyły na mnie - wzywały mnie. Moje uzależnienie. Cztery lata. Byłem z dala od fortepianu przez cholerne cztery lata. Już nie. Bomba wybuchła, czas się skończył, moje dłonie pieściły fortepian. Jęknąłem głośno i upadłem na drewnianą ławeczkę, moje ciało naturalnie dopasowało się do instrumentu. Nie byłem nawet pewny, czy nadal wiedziałem jak grać - jak śpiewać - jak komunikować się z tym co zjadało moją duszę - powoli mnie zatruwało. Ale musiałem spróbować. W chwili gdy nacisnąłem klawisz, potrzeba wylewała się przez moje drżące ręce unoszące się nad fortepianem i zanim mogłem się powstrzymać, zacząłem grać. Grałem piosenki z moich nastoletnich lat i wtedy wreszcie - gdy moje dłonie nie mogły już powstrzymywać się od grania melodii - zagrałem jej piosenkę.

22 | S t r o n a

Ogarnął mnie dziwny rodzaj szaleństwa, gdy waliłem coraz mocniej i mocniej. Może gdybym zagrał wystarczająco mocno wróciłaby, może mógłbym wrócić i te cztery lata nie byłyby niczym innym jak tylko okropnym koszmarem. Walczyłem z łzami i uderzyłem w fortepian tak mocno jak tylko mogłem. Przeklinając przeszłość, która wreszcie mnie dogoniła. Tik - tak, tik - tak, z każdym uderzeniem palca rytm w mojej piersi przyspieszał. Byłem tak skończony. Część mnie wiedziała, że to nie mogło długo trwać. Cholera, to był cud, przedstawieniem - ale w Powinienem zdobyć Oscara.

że mogłem dojść tak daleko z tym końcu byłem niesamowitym aktorem.

Moje życie było jednym, wielkim, epickim żartem. Wreszcie pękłem. Łza spłynęła po mojej twarzy i upadła na fortepian. Mój wskazujący palec przejechał po łzie, gdy wycierałem ją z klawisza. Łzy nigdy nie pomagały. Ale seks? Cholera tak. Byłem cholernym Bogiem z odpowiednią dziewczyną - przez większość czasu z tymi nieodpowiednimi. To dzięki każdemu podbojowi czułem się jeszcze bardziej boski, nieprzenikniony, silny, będący w stanie wytrzymać wszystko. Oprócz tego, że tak naprawdę budowałem fortecę dookoła mnie. Ale w tym momencie, mogłem być wszystkim co obiecywałem tym dziewczynom - jej - nigdy tym nie będę. Mogłem odrzucić połamane kawałki mojego serca i udawać, że przeszłość nie miała znaczenia. Tylko chwila. Więc brałem każdą chwilę z każdą dziewczyną którą chciałem, jako okazję aby zmienić się w coś, co lata temu byłoby moim najgorszym koszmarem. Przez pewien czas. Działało. Ponieważ przez chwilę mogłem wierzyć, że nigdy nim nie byłem. Byłem Gabe'em. Jedyny problem? To nawet nie było moje prawdziwe imię. 23 | S t r o n a

Jestem całkiem pewna, że granie na fortepianie pałeczkami do perkusji zasługiwało na potępienie. - Saylor

Saylor To była moja ostatnia sesja zanim zmieni się mój plan zajęć. Nienawidziłam tego głupiego seminarium pierwszaków. Teraz było to zmorą mojego istnienia. Jedynym sposobem abym mogła utrzymać moje stypendium była wysoka średnia i to były jedyne zajęcia z których się wymigiwałam, bo frekwencja nie była brana pod uwagę, więc najczęściej uciekałam na bardziej praktyczne zajęcia. Niestety znaczyło to również, że nie wiedziałam co tam się działo. Powiedzmy, że profesor nie był pod wrażeniem tego, że nie potrafiłam utrzymać tyłka na krzesełku, nawet gdy mu powiedziałam, że ciężko pracowałam nad moimi głównymi zajęciami. Fuj. Szłam korytarzem i zamarłam. Pokój praktyk, który zazwyczaj używałam był zajęty. To nie było nic wielkiego, ale była taka niepisana reguła między studentami muzyki, że jeśli od roku jesteś w nim o tej samej godzinie każdego dnia - to najczęściej staje się on twoją norą. Każdy inny był niegrzecznym, małym kłusownikiem. Dobra, więc może ten ktoś działał mi na nerwy, ale tylko trochę. To znaczy ktokolwiek tam grał miał poważne problemy, jeżeli głośność była ich odzwierciedleniem. Miałam nadzieję, że nie połamie fortepianu w procesie odkrywania siebie. Choć pewnie nie wybrałabym muzyki Ashtona Hyde’a aby dokonać tego odkrycia. Może 8 lat temu, ale teraz nie za bardzo. Rany przez tę muzykę wracałam do zbyt wielu niezręcznych randek, skate nocy i licealnych imprez. Zważając że byłam muzycznym kujonem, wolałabym to wszystko zapomnieć. 24 | S t r o n a

Westchnęłam i poszłam zauważyłam drastyczny zwrot.

do

pokoju

naprzeciwko,

gdy

nagle

Prześladujące melodia unosiła się w powietrzu po czym przeszła w przeklinanie i walnie w klawisze fortepianu. Zrobiłam kilka kroków w stronę pokoju. Rolety były zaciągnięte. Dalej było słychać walenie i więcej przekleństw. Poważnie, ten koleś potrzebował zajęć z hamowania gniewu. Nie byłam pewna czy powinnam pójść na dół do sekretariatu i powiadomić, że ktoś radził sobie z gniewem na jednym z ich najdroższych fortepianów czy powinnam zająć się swoimi sprawami. Mój problem został rozwiązany, gdy drzwi się otworzyły. Byłam w takim szoku, że upadłam prosto na tyłek. Świetnie. Teraz zły fortepianowy dewastator będzie miał coś na mnie - nie tylko podsłuchiwałam, ale też upadłam na mój winny tyłek. - Ppprzepraszam. - Powiedziałam cichym głosem próbując wstać na nogi. - Za? - Koleś zapytał. Jego głos był głęboki i gładki. Spojrzałam w górę. Uśmiechał się do mnie. Do mnie? Dlaczego się uśmiechał? Och. Pewnie starał się nie roześmiać. Zepchnęłam zażenowanie najdalej jak mogłam i posłałam mu słaby uśmiech. - Nie chciałam, em... - Wskazałam na drzwi i wzruszyłam ramionami. Nadal siedziałam na podłodze jak Alladyn na magicznym dywanie czy coś. - Szpiegowanie? - Zmrużył oczy, ale dalej uśmiechał się. Był piękny. Z ciemnobrązowymi włosami, które opadały poniżej uszu. Jego biały tshirt był rozciągnięty na umięśnionej klacie. Tatuaże pokrywały każdy centymetr jego skóry na obu rękach. - Taa. - Wychrypiałam, prawie dławiąc się tym jedynym słowem, gdy czułam palący rumieniec rozprzestrzeniający się na mojej skórze. Obciągnęłam bluzę i przeklinałam siebie za to, że pomyślałam o włożeniu botków. Byłam totalnie spocona. - Nie ma problemu. - Wyciągnął rękę. Byłam zdezorientowana tym, że był taki miły skoro jeszcze pięć sekund temu jego gra brzmiała jakby był gotowy popełnić jakieś przestępstwo. Obejrzałam jego dłoń zanim ją 25 | S t r o n a

złapałam. Tatuaże i jakiś dziwny napis pokrywał kilka jego palców. Z nerwowym westchnieniem chwyciłam jego dłoń i pozwoliłam aby pociągnął mnie na moje nogi. Jego niebieskie oczy były tak jasne i zaznaczone przez naprawdę ciemne rzęsy. Przysięgam, że to wyglądało prawie tak jakby miał eyeliner, ale wiedziałam, że nie miał. Jego oczy były po prostu piękne. Nigdy wcześniej nie widziałam kogoś tak przystojnego z bliska. Im dłużej na niego patrzyłam tym mniej sensu w tym było. Na pierwszy rzut oka, wszystko co widziałam to jego tatuaże na rękach. Teraz? Marzyłam aby odwrócić wzrok, ponieważ w tej chwili nie mogłam. Jego oczy wwiercały się we mnie, przyszpilając moje ciało do ściany, trzymając w niewoli, aż czułam jakbym nie mogła oddychać. To były takie oczy, które sprawiały, że chciałaś wyznać swoje grzechy lub im się oddać. Mrugnęłam kilka razy, mając nadzieję, że to pomoże mi odzyskać kontrolę i wreszcie będę zdolna odwrócić wzrok. - Dzięki za pomoc i jeszcze raz przepraszam za to wszystko... Pomachałam w powietrzu i poszłam na drugą stronę korytarza od mojej własnej sali prób, z dala od niebezpiecznego, seksownego, wytatuowanego faceta z jasnoniebieskimi oczami. - Grasz? - Zapytał, gdy trzymałam już rękę na drzwiach. - Fortepian. - Powstrzymywałam się przed odwróceniem i złapaniem znowu w jego wzrok. Moja ręka trzęsła się nad klamką. Dajcie mi jeszcze pięć minut i moje kolana będą się o siebie obijały. Jasna cholera! Musiałam częściej wychodzić. - W porządku? - Jego głos był gładki, czysty. Moja muzyczna strona natychmiast się zaciekawiła. Śpiewał też inne gatunki? Opera? Klasyka? Jest nowym nauczycielem czy coś? Jego głos był bardzo gładki. Powiedział do mnie mniej niż 10 słów i nadal myślałam o tonie jego głosu. Sposobie w jaki wydawało się, że mnie ogrzewał od środka - tak, potrzebowałam więcej snu, ponieważ teraz byłam bliska omdlenia z powodu jego głosu i oczu. Postukałam palcem po klamce, gdy myślałam nad odpowiedzią. - Kot zjadł twój język? - Tak. - Rzuciłam szorstko i odwróciłam się posyłając mu moje najlepsze zabijające spojrzenie, mimo, że dalej działał na mnie zupełnie przeciwnie niż irytacja. - W porządku. 26 | S t r o n a

Roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu, gdy dźwięk odbijał się echem po pustym korytarzu. - Więc masz osobowość. Dobrze wiedzieć. Zmrużyłam oczy. Otworzyłam usta aby coś powiedzieć, ale mi przerwał. - Nie zepsuj maniakiem zespołu?

mojej

zabawy

poprzez

tłumaczenie

się.

Jesteś

- Maniakiem zespołu? - Powtórzyłam. Skąd on to wytrzasnął? Jakiś wehikuł czasu przeniósł mnie z powrotem do liceum? Kto w ogóle tak jeszcze mówi? Skinął w stronę mojej bluzy. Spojrzałam w dół. Jasne jak słońce, że miałam na sobie licealną bluzę z zespołem. Naprawdę Saylor? Nosiłam na sobie najbrzydszą bluzę jaką tylko miałam. I zabijcie mnie teraz. - Jasne. - Wychrypiałam. - To znaczy kiedyś byłam, ale... - Tak myślałem. - Pokiwał. - Chcesz wiedzieć skąd wiedziałem? - Muszę poćwiczyć. - Zmieniłam temat i odwróciłam się do mojego pokoju. Byłam jakieś 10 sekund od wykrzyczenia swoich płuc. Nie byłam pewna czy to z przerażenia czy czegoś innego - czegoś co sprawiło, że moje serce mocniej biło i moje dłonie zaczynały się pocić. Zakradł się - nie podszedł - do mnie, dopóki nie był centymetry od mojej twarzy. - Krzyczysz niewinnością. Dwadzieścia dolców, że ćwiczysz przynajmniej 6 godzin dziennie, chodzisz do łóżka o 21 i naprawdę wierzysz, że możesz skończyć kierunek pianistki w tym wielkim, złym świecie. - Jego usta wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu. - Tatuś pewnie kupił ci wszystko co kiedykolwiek chciałaś, włączając w to różowego kucyka, który bez wątpienia nadal jest w twoim pokoju. Trofea ozdabiają twoje ściany i zapewne ostatnio, gdy byłaś sama w pokoju, założyłaś taki skandaliczny kolor jak czerwony, aby zobaczyć jak wygląda z twoją opaloną skórą. Myślisz, że kolesie jak ja, to kłopoty i wygląda na to - mimo, że bardzo chcesz mnie odepchnąć - chcesz więcej...- Zniżył swój głos do uwodzicielskiego tonu i zauważyłam, że pochyliłam się bliżej, więc mogłam usłyszeć. - ... pragniesz więcej. Oniemiała, nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać, lub strzelić go w tę przepiękną twarz. Był poważny? Skąd on się wziął, mówiąc tak do 27 | S t r o n a

mnie? Całkowicie nieznajomy? Najwyraźniej coś zalegało mu w dupie i byłam gotowa, aby mu powiedzieć, gdzie może sobie to coś zatrzymać, ale było za późno. Gdybym wiedziała, że każdy kontakt z tym pięknym nieznajomym zmieni mnie na zawsze, oznaczy na resztę mojego życia, zniszczy od wewnątrz, całkowicie załamie, dopóki nie będzie niczego prócz wspomnień kim byłam, nadal podjęłabym taką samą decyzję. Zabawne jak ludzie zawsze mówią, że chcą dostać drugą szansę. Gdybym ją otrzymała, poszłabym tą samą drogą. Za.Każdym.Razem. Znikąd jego usta zmiażdżyły moje. Gorące wargi tak uczepiły się w mojej pamięci, że mogłam tylko myśleć o jego gorących, wilgotnych ustach i jak każdy centymetr mojego ciała płonął od jego dotyku. Popchnął mnie na ścianę, jego ręce znajdowały się po obu stronach mojej twarzy. Całowałam wcześniej chłopaków, ale żaden z nich nie całował mnie tak jak ten niesamowity nieznajomy. Nie widziałam jak ułożyć moje ręce. Przycisnęłam je do jego klaty, co chyba jeszcze bardziej go zachęciło, gdyż jego język zanurzył się głębiej w moich ustach. Przycisnęłam się bardziej do niego, włożył ręce w moje włosy. Pisnęłam, gdy przeniósł ręce na moje ramiona, jego skóra wypaliła ogromną dziurę nie tylko w mojej obronie, ale też w wymówkach, aby go odepchnąć. Jego usta były gorące, gdy przycisnęłam się mocniej, jego język robił takie rzeczy, że nawet nie wiedziałam, że język tak może. Wszystko co czułam to on. Zapłonęłam, gdy jego piersi przycisnęły się do moich. Głośny huk zadzwonił mi w uszach. Piękny nieznajomy odsunął się z błyskiem furii w oczach. Jeżeli wcześniej byłam przestraszona, to teraz byłam przerażona. Wyglądał jakby chciał mnie zabić i nie mówię tego w żartobliwym sensie. Byłam wystraszona. Cóż, byłam i przestraszona i bardzo zszokowana, można powiedzieć, że czułam to na równi. W jednej chwili jego ciemne spojrzenie zniknęło, jakby tylko założył maskę na Halloween i uśmiech wrócił na jego przystojną twarz. Z chichotem wyszeptał. - Proszę bardzo. Jestem pewna, że wyglądałam, jakbym go chciała dźgnąć czymś ostrym, ponieważ zaśmiał się głośniej i odsunął. - Wow, jesteś bardziej 28 | S t r o n a

zadziorna niż zakładałem. A właściwą odpowiedzią jest dziękuję. - Lekko mi się skłonił. Cholera jasna, zamierzam zabić go gołymi rękami. - Za napaść na mnie? - Pisnęłam. - Chcesz abym ci podziękowała za to, że na mnie napadłeś? Mrugnął. - To nie atak skoro mnie o to błagałaś. - Błagałam? - Powtórzyłam. - Błagałam aby być molestowaną? Podeszłam do niego i pchnęłam w pierś. - Powiedz mi, to że zapłonąłeś sprawiło przypuszczenie, że jestem maniakiem zespołu czy fakt, że wiedziałeś jedynie po spojrzeniu na mnie, że mam schowanego w pokoju różowego kucyka. - Przewróciłam oczami i odsunęłam się. - Wiedz, że się myliłeś. - Z czym? - Wyszeptał, jego jasne oczy wracały z ciemności. - Kucykiem. - Spojrzałam i wysunęłam podbródek. - Był fioletowy i nie ma go w moim pokoju w domu. - Och? - Podniósł brwi. - Taaa. - Zmrużyłam oczy i wyobraziłam sobie zrzucenie go ze schodów. - Jest w moim akademiku dupku. Z ostatecznym spojrzeniem, od którego miałam ciarki na plecach, pokiwał i poszedł korytarzem - Do zobaczenia Kucyku. - Pa dupku. - Zawołałam. - I dzięki. Zamarł. Powinnam była przestać mówić. Normalnie bym przestała. Cholera! Nigdy nie odpyskiwałam lub nie odpowiadałam na zaczepki. Ale chyba coś w nim wyłoniło moje najgorsze strony. - Zawsze chciałam wiedzieć jak by to było pocałować wytatuowanego dupka, który ma pretensje do całego świata. Oficjalnie mogę to wykreślić z mojej listy. Jego ramiona trzęsły się. Odwrócił rozbawienia na całym swoim ciele. - Uważaj.

się

z

wyrazem

pełnego

- Albo co? Masz zamiar wyciągnąć na mnie nóż lub coś?

29 | S t r o n a

- Oboje wiemy, że nie musiałbym używać przemocy aby uzyskać twoją odpowiedź słonko. - Jego uśmiech był krzywy, gdy otarł usta wierzchem dłoni. - A ty maleńka lepiej uważaj. Jesteś niebezpiecznie blisko, abym się w tobie zakochał, a ja nie wchodzę w związki, mam panienki. Zadzwoń do mnie, gdy poczujesz się samotna. Jestem pewien, że mogę sprawić, że twój fioletowy kucyk zarumieni się na czerwono, gdy dasz mi szansę. - Jeesteś obrzydliwy! - Zawołałam gdy odszedł. Wow. Świetnie Saylor, dodając to jąkanie naprawdę pokazałaś mu, że nie ma na ciebie wpływu. - Proszę bardzo! - Odparł, machając dłonią w powietrzu, gdy powoli schodził po schodach. Trzęsąc się, szybko otworzyłam drzwi do sali prób i zatrzasnęłam je za sobą. Z westchnieniem dotknęłam palcami ust i oparłam się o ścianę, po czym powoli zsunęłam sie na zmienię. Co.Się.Właśnie.Stało?

30 | S t r o n a

ą

Co do cholery kazało mi zaczepić idealną, niewinną dziewczynę na korytarzu? Och tak, moja wypucowana przeszłość przyszła mnie straszyć - to było irytujące jak diabli. - Gabe H

Gabe Moje usta piekły jak cholera. Traciłem mój cholerny rozum. Wstyd nie był uczuciem, które byłem przyzwyczajony czuć, ale właśnie to czułem. Błyszczał jak pieprzona, padająca tęcza na mojej cholernej paradzie. Racja. Ponieważ deszcz zawsze towarzyszy tęczy. Skrzywiłem się na fakt, że nie potrafię nawet prawidłowo dopasować metafory w mojej głowie. Muzyka była sposobem na wysysanie wszystkiego ze mnie, całej mojej złości, cierpienia, frustracji, smutku, bezsilności. I ona tam była, stała i po prostu słuchała! I jej oczy. Cholera te oczy. Znałem te oczy - to były prawdziwe oczy muzyka. Była pod wrażeniem, oszołomiona i trochę zmartwiona. Mogłem to wszystko dostrzec, mogłem wykalkulować co działo się w tym małym, niewinnym móżdżku. Była mnie ciekawa, ciekawa muzyki i dzięki Bogu nie rozpoznała mnie. Ale najgorsze? Jej twarz przypomniała mi o morzu twarzy. Tych, które zawiodłem, tych, które opuściłem. Ludzie, którym na mnie zależało, którzy na mnie 31 | S t r o n a

patrzyli, którzy - nawet nie wiedząc o tym, nie pozwalali mi na porażkę stawiali mnie na najwyższym, cholernym piedestale jaki mogli znaleźć. Telefon zawibrował mi w kieszeni. Zignorowałem go i poszedłem szybko w kierunku motoru. Kim patrzyła na mnie takimi oczami. - Dlaczego teraz? - Powiedziałem głośno. - Dlaczego do cholery to dzieje się teraz? - Ze wszystkich możliwych momentów. Dlaczego.Teraz. Poważnie czułem jakby Bóg mnie opuścił. Byłem samotny, utknąłem w nicości, bezbronny, łatwy cel, tarzający się w pustce. Mój mózg wybrał ten moment aby przypomnieć mi perfumy, które czułem rano na baristce. Przyspieszyłem. Żołądek mi się zacisnął. Albo się pochoruję albo muszę pojechać na długą przejażdżkę, aby oczyścić nie tylko umysł ale też woń perfum. Jakby zapach miał własne życie, wirując dookoła mojego umysłu, pożerając każdą część mnie, aż będzie częścią mojej duszy. Macki owinęły się wokół mojego serca i jak u każdego człowieka z żalem, czułem jak ściskały mnie tak mocno, że pierwszą reakcją było naskoczyć na kogoś, a później się wycofać. Poranne perfumy, telefon od Lisy, dziewczyna z pokoju z fortepianem... cholera. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że słyszała piosenkę. Jedną z tych co napisałem. Najgorszy czas na świecie - ponieważ to od razu mnie rozwścieczyło. Jak śmiała słuchać czegoś tak szalenie prywatnego? Nie planowałem jej pocałować, ale byłem wkurzony i myślałam, że ją odstraszę, zeświruje lub mnie spoliczkuje, wtedy przynajmniej bym coś poczuł, prawda? Niesłusznie. Odwzajemniła pocałunek. Zły ruch biorąc pod uwagę całą posuchę i wszystko inne, jej małe ciałko dokładnie pasowało do mojego. Nie mogłem jej winić - nie mogła wiedzieć, że ostatnia dziewczyna która tak idealnie pasowała do moich ramion... już nie była obecna. Tak naprawdę to nie byłem na nią zły. Może tylko na siebie. 32 | S t r o n a

- Chodź Kim! - Złapałem jej dłoń i pocałowałem każdy palec, zanurzając go w ustach, gdy mój język krążył dookoła jej gorącej skóry. Cholera była gorąca. Z chichotem odsunęła się i zachwiała na nogach. Chwyciłem ją, aby nie upadła. - Kochanie! - Znowu zachichotała. Najwyraźniej nie powinna używać trawki i alkoholu w tym samym czasie. - Jest zimno na zewnątrz! - Ale będziesz ze mną, chodź. - Przyciągnąłem ją w swoje ramiona. Szybki zjazd i będziemy mogli pójść oblewać. Kim zmrużyła oczy i znowu zaśmiała się. - Racja, ale zapomniałeś, że jesteśmy trochę pijani i nie jestem pewna czy to bezpieczne. - Ponownie. - Westchnąłem i wskazałem na okno. Śnieżny krajobraz był nietknięty. - Będziesz ze mną i nie będziemy szybko zjeżdżać, obiecuję. Chodź! - Pocałowałem ją w czoło. - Nic się nie wydarzy! Nawet nikogo nie ma na zewnątrz! - Spójrz... - Poprowadziłem ją do okna i odsunąłem zasłony tak daleko jak się dało.. - Jest niesamowicie. Nie dostaniesz puchu tego typu w Kalifornii - tylko w Whistler. Chodź. - Dobra! - Kim pokręciła głową i poszła w kierunku sypialni. - Muszę zabrać moje graty, będzie szybko ok? Nie obchodzi mnie co mówisz, jest lodowato na zewnątrz. Pięć minut zamieniło się w trzydzieści aż Kim była gotowa. Zgarnąłem klucz od pokoju hotelowego i ruszyłem korytarzem z nią na przyczepkę. W wieku 16 lat wydawało się być zakazane, abyśmy byli w tym samym apartamencie, ale mój agent powiedział, że to świetna reklama. Byliśmy kolejnymi zakochanymi nastolatkami i każdy chciał zobaczyć nas razem. Co tak naprawdę nie było problemem, biorąc pod uwagę, że miałem cholerną obsesję na punkcie tej dziewczyny. Jej życia, jej uśmiechu. Cholera. Chciałem się z nią ożenić w wieku 16 lat i wiedziała o tym. - Gotowa? - Zapytałem, gdy byliśmy na zewnątrz. Nie było żadnej chmury na niebie, tylko gwiazdy. Mrugnąłem do Kim. Pokręciła głową i zaśmiała się, rozglądając się jakby była zakłopotana. Cholera byłem szczęściarzem. - Gotowa. 33 | S t r o n a

- Raz, dwa... - Czekaj! - Kim dotknęła głowy. - Zapomniałam kasku. - Jedna przejażdżka. - Starałem się aby nie brzmieć na zirytowanego. Już byliśmy spóźnieni na imprezę. - To cię nie zabije. Obiecuję. Kim spojrzała niepewnie. Czy nie wierzyła mi, że ją ochronię? - Cóż, w porządku. - Ustawiła narty na szczycie wzgórza. - Raz, dwa... - Trzy! - Zapiszczała i pojechała w dół, zostawiając mnie w puchu. Śmiejąc się pojechałem za nią. Słyszałem każde machnięcie jej nart i wtedy nagle usłyszałem krzyk. Po czym nic. - Kim? - Krzyknąłem. - W porządku?

Nie byłem gotowy aby to zrobić. Obiegłem motor i zwymiotowałem po drugiej stronie, wytarłem twarz wierzchem dłoni. Nie ma znaczenia co mój ojciec zrobił, nie ma znaczenia kto dowiedział się o mojej prawdziwej tożsamości, jedna rzecz pozostanie na zawsze. To była moja wina, mój krzyż do niesienia i nie było wystarczającej liczby modlitw, które mogłyby ocalić moją duszę od płonięcia w piekle za to co zrobiłem. Za to co nadal robiłem. Gdy już wyrzygałem moje wnętrzności - uwalniając się od tego twardziela Captain Crunch5 - usiadłem na motorze. Wizja gorącej pianistki przeleciała mi przez głowę. Powinienem ją przeprosić zamiast być dupkiem. Posucha? Taa, zwalmy to na nią. Poza tym jak to mogła być moja wina? Za to, że mnie szpiegowała? Czy za to, że była seksowna jak cholera. Była nowa? Pokręciłem głową. Pewnie nie. Uniwersytet Waszyngtoński był ogromną szkołą i nie byłem na kierunku muzycznym - to było zbyt bliskie mojej przeszłości, musiałem

5

Nazwa płatków kukurydzianych

34 | S t r o n a

trzymać się z daleka od wszelkich podpowiedzi o facecie, którym byłem, o facecie od którego uciekałem. Przeklinając kopnąłem tylną oponę mojego motoru. Ostre, wiosenne powietrze uderzyło w moje spocone ciało, powodując dreszcz. Wyciągnąłem telefon i wyszukałem numer Wes'a. Musimy dokończyć rozmowę. Ponieważ jeżeli ktoś mógłby mi pomóc, to tylko on. Byliśmy zupełnymi przeciwieństwami. Reprezentował wszystko od czego uciekałem, jednak był inny. Cud. Tym był. Pokonał w tamtym roku raka. Był również synem jednego z najbogatszych ludzi w US - czego nigdy byś się nie domyślił przez spędzanie z nim czasu. Poznałem go w tamtym roku i obiecałem, cholera, obiecałem, że będę bardziej się starał, aby być lepszą osobą i po prostu spieprzyłem tę obietnicę. Nie puszczałem się dookoła od tygodni, od czasu jego operacji. Oczyszczenie umysłu wydawało się być dobrym pomysłem i nie mogłem tego zrobić zarywając do każdej dziewczyny w obrębie 20 kilometrów. Szczerze mówiąc nawet nie czułem pociągu. Aż do tego popołudnia. Wspaniała... zakazana. Te dwa słowa przyszły mi do głowy. Długie, kasztanowe włosy z blond pasemkami otaczały jej twarz falami, jej duże, niebieskie oczy wyglądały prawie na fioletowe i ta opalona skóra. Nienawidziłem tego przyznać, ale była jak gorętsza wersja Miley Cyrus, wiecie, zanim stała się blondynką i milionerką. - Cholera. - Wcisnąłem imię Wes'a i czekałem. Zostałem przekierowany na pocztę głosową. - Wpadnę. - To wszystko co powiedziałem. Miałem nadzieję, że tam był i po prostu nie odebrał telefonu. Był opiekunem roku w akademiku Lisy i bywał w jego okolicach najczęściej jak mógł. Biorąc pod uwagę, że jego narzeczona i miłość życia była współlokatorką mojej kuzynki. Szczęściarz ze mnie, bo byłem otoczony samym amerykańskim szczęściem i wszystko czego chciałem to się naćpać i pokazać im, że nie byłem taki jak oni. Uruchomiłem motor i pojechałem przez kampus. Zanim zaparkowałem, zrobiłem listę stu różnych rzeczy, które wolałbym zrobić zabezpieczające rzeczy jak zadzwonienie do mojego nie-z-tego-świata, 35 | S t r o n a

drogiego prawnika i zaciągnięcia jego tyłka do mojego ojca, aby nic się nie stało. Ale zamiast zrobić którąkolwiek z tych rzeczy, wstrzymałem się. Ostatnio często tak robiłem, wahałem się, gdy powinienem działać. Zrobiłem tak z Kiersten, dziewczyną Wes'a. Tak bardzo chciałem być tym facetem dla niej. Tym, który przynosi kwiaty i ociera łzy. Kiedy przyszedł czas aby to wszystko wprowadzić w czyn, moje wahanie powiedziało wszystko. Była przeznaczona do czegoś większego, ponieważ ja zawsze zawodzę ludzi. Mogłem być jej przyjacielem, mogłem być przyjacielem Wes'a. Cholera mogłem być nawet dobrym kuzynem dla Lisy, ale nigdy z nikim nie będę. Moja bratnia dusza? Już ją spotkałem. I to nie miało znaczenia. Nic nie miało. Wyłączyłem motor, gdy telefon zadzwonił mi w dłoniach. - Cześć Martha. - Przygryzłem wargę. Nie potrzebowałem tego, nie teraz. - Parker, cieszę się, że mogłam... - Tu Gabe. - Racja - powiedziała szybko. - Przepraszam, po prostu... ona nazywa cię Parker, więc zdarza mi się zapomnieć. - Martha, jestem trochę zajęty, o co chodzi? - Przeniosłem ciężar ciała na drugą nogę i czekałem. - Pytała o ciebie. Zaśmiałem się gorzko. - Zawsze o mnie pyta. Oni wszyscy. - Tak, wiem, ale Parker... to znaczy Gabe... - Mogłem usłyszeć smutek w jej głosie. - Tym razem jest źle. Możesz wpaść? Może weź ze sobą gitarę? Wiem, że to uwielbia. Lub farby, przechodzi przez dziwną fazę kolorowania. Całe miejsce właściwie! - Jej ekscytacja powinna mnie przejąć, ale zamiast tego, wszystko co chciałem to się naćpać. Chciałem uciec. Ale nie zasługiwałem na to. Może to było problemem. - Tak. - Potarłem twarz dłońmi. - Mogę to zrobić. Daj mi 15 minut.

36 | S t r o n a

- Dzięki... Gabe. - Zawsze Martha. Trzymaj się. Rozłączyłem się i spojrzałem na akademik. Wes był cholernym cudotwórcą, bez jaj, jak chodząca, męska wersja Matki Teresy. Cholera. Równie dobrze mogłem być diabłem.

37 | S t r o n a

Smakował jak cynamon - wielka szkoda, że jestem uczulona na cynamon. Dobrze, że nie miałam wstrząsu anafilaktycznego od pocałunku. To dopiero by było niezręczne. - Saylor

Saylor Nie byłam pewna jak długo patrzyłam na fortepian zanim byłam w stanie funkcjonować na tyle aby grać. Za każdy razem gdy próbowałam unieść ręce, wyobrażałam sobie jego. Miał nuty na każdym knykciu. Dlaczego pamiętałam tak śmieszny szczegół, nie miałam pojęcia. Ale to wydawało się być dziwne, że chłopak, który tak wyglądał, był zdolny do takiej muzyki, jaka wypływała z pokoju prób. To co pochodziło z jego ust, gdy drzwi się zamknęły było zupełną przeciwnością tego, jak wyglądał i jak się zachowywał gdy podsłuchiwałam. Może to była moja wina. W sumie śliniłam się na muzykę jak pies w upale. To była moja słabość. Bardzo dawno nie słyszałam tych piosenek, które poruszały coś głęboko we mnie, jakieś niedotknięte części, które chciałam uwolnić, ale za bardzo się bałam. Zabawne, ponieważ to nie miało nic wspólnego z piosenką, ale ze sposobem w jaki ją zagrał - z taką pasją i opuszczeniem, że natychmiast byłam zazdrosna. Dlatego wykonawca muzyczny nie był moim kierunkiem jak przypuszczał ten dupek. Była to teoria muzyki. Chciałam być profesorem. Chciałam bezpieczeństwa. Bezpieczeństwa, czyli posiadania pracy, dzięki której będę w stanie spłacić moje kredyty studenckie i tego, że nie zawiodę. Bezpieczeństwo było wszystkim co miałam. Ponieważ jeśli zaryzykujesz, zostaniesz zraniony, a ja miałam już dosyć cierpienia. 38 | S t r o n a

Większość ludzi idzie na studia w nadziei na przygodę – ja będę szczęśliwa z moim dyplomem i zakuwaniem na uczelni. Nic nie było dla mnie ważniejsze niż to, aby nie mieć zmartwień. Typowe dla kogoś kto dbał o swoją rodzinę przez kilka ostatnich lat. To wszystko dla mojego młodszego brata i mamy. Liczyli na mnie, że zrobię z sobą coś, że będę mogłam im zapewnić byt. I to nie było tak, że prosili o wiele. Po prostu chcieli abym skończyła studia i znalazła pracę, która będzie zapewniała przyzwoite pieniądze, a my nie będziemy musieli żyć od wypłaty do wypłaty. Pokręciłam głową. Praktyka. Mama. Eric. To była moja motywacja, nie jakiś wytatuowany, rozpieszczony, zły chłopiec, który lubi atakować niewinne dziewczyny w pokoju muzycznym. Pięknie. Byłam romantyczną powieścią, która czekała na ciąg dalszy. Zamknęłam oczy i położyłam dłonie na gładkich klawiszach, aby rozpocząć dwugodzinną sesję treningową.

39 | S t r o n a

Trzymałem nasze zdjęcie w poszewce jak jakiś absolutny wariat. Miała je w kieszeni w dniu wypadku. Chciałem mieć to tak blisko twarzy gdy spałem, jak to tylko możliwe. Ponieważ każdej nocy szedłem spać z nadzieją, że to tylko koszmar i każdego ranka budziłem się z przerażającą rzeczywistością, że tak nie było. Można by pomyśleć, że powinienem przestać mieć nadzieję... ale nie mogłem przestać. Nigdy nie przestanę modlić się do Boga, aby to zabrał. - Gabe H

Gabe Jechałem 405 South i skręciłem w kierunku drugiej strony Seattle. Ile razy jeździłem tą samą drogą przez te lata? Przez deszcz, śnieg, deszcz ze śniegiem, grad. Cholera, jestem jak pies podążający do ogródka właściciela. Przewidywalny do skrajności. Bywałem w szkole lub w Domu. Przyspieszyłem mając nadzieję, że to zmniejszy ostry ból w klatce. Mieszałem wszystko tym tylko, że żyłem i to było zbyt kuszące. Wszystko zakończyć. Zakończyć wszystkich nieszczęścia. Prawie tak kuszące jak porzucenie tego całego bzdetnego grania radosnego, chodzącego szczęściarza i wyrzucenia moich uczuć przed kimkolwiek. Cholera nawet chciałem wylać je przed Lisą, ale była za blisko tej sytuacji. To by tylko sprawiło jej łzy, a nienawidziłem patrzeć jak ta dziewczyna płacze. Poprawka, nienawidziłem patrzeć jak jakakolwiek dziewczyna płacze. Ostatnim razem gdy Kiersten płakała chciałem zrobić cholerną transplantacje serca, aby już nie musiała cierpieć. Z przyjemnością zabrałbym jej ból. W końcu co to jest jeszcze jedno złamane serce, kiedy twoje było w stanie ciągłego rozbicia?

40 | S t r o n a

Wilgotne powietrze uderzało w moją skórzaną kurtkę, gdy byłem coraz bliżej wody. Zwolniłem, gdy podjechałem do Pacific Northwest Group Home6 i zaparkowałem motor na swoim miejscu. Kiedyś był to stary szpital, który został zmieniony w hospicjum i dom starców w późnych latach pięćdziesiątych. Później został przebudowany na centrum leczenia urazów mózgu. Za każdym razem, gdy tutaj parkowałem, zalewały mnie te same uczucia. Strach, zmieszanie, ból serca i wina. Na szczęście budynek był idealnie biały, drewniany i wyglądał bardziej jak domek nad wodą. Z jakiegoś powodu opóźniałem nieuniknione. Moje stopy były jak z ołowiu, gdy zbliżałem się do drzwi. Było... inaczej od operacji Wes'a. Lub może ja byłem inny? Cokolwiek to było, nie było to nic dobrego. Poszedłem w stronę głównego budynku - centrum leczenia - i przygotowywałem się na uderzenie. Pierwszy krok do środka był zawsze najtrudniejszy. - Gabe! - Martha przytuliła kartę do piersi i westchnęła z ulgą. Wiem, że to nie jest twój normalny dzień, ale... - W porządku! - Błysnąłem do niej uśmiechem, kiedy wszystko czego chciałem to odwrócić się, pobiec do mojego motoru i płakać. Bywałem tutaj pięć dni w tygodniu. Można by pomyśleć, że wystarczająco. Ale ostatnio, nawet jakbym był tutaj 24/7 nie było zmiany. Spadała. I to była moja wina. Martha przyjaźnie klepnęła mnie po dłoni. Aw, lituje się. Wspaniale. Chrząknąłem i zmusiłem się na szerszy uśmiech. - Wyglądasz świetnie. Schudłaś? Dobra gadka Gabe. Uderzaj do starszej pani ponieważ dzięki temu będzie lepiej. - Taki miły dżentelmen. - Szturchnęła mnie w żebra, gdy oplotłem lewą rękę dookoła niej, przyciągając do uścisku. - Nadal nie rozumiem czemu nie znajdziesz sobie miłej, młodej dziewczyny i się nie ustatkujesz. Moje całe ciało się napięło.

6

Później będzie to miejsce nazywane Domem.

41 | S t r o n a

Naprawdę nadal nie wie? Czy to będzie ostatnim gwoździem w moje serce? Ustatkowanie się i wreszcie - zapomnienie. - Taa, cóż. - Zaśmiałem się. - Większość dziewczyn w moim wieku się nie nadaje. Jestem za starszymi kobietami. Masz jakiś pomysł do kogo mógłbym uderzyć? - Och ty. - Uderzyła mnie kartą. - Mogłabym być twoją babcią i wiesz o tym. - Więc pomyślisz o tym? - Pocałowałem ją w policzek dla zabawy. - Och nigdy nie powiedziałam, że nie. - Mrugnęła. - Teraz, jest tam. Pielęgniarki wreszcie ją uspokoiły grając z nią w warcaby. - Niech zgadnę, ze wszystkimi wygrywa. - Wydaje mi się, że jedynym sposobem aby ją uspokoić jest konkurencja. - Martha wzruszyła ramionami i podała mi kartę. - Upewnij się aby podpisać, gdy będziesz wychodził. Wziąłem tabliczkę. - Nie ma problemu. Pielęgniarki i pracownicy mijali mnie, każdy z nich spieszył się w innym kierunku, szykując się do dnia. Martha wróciła do recepcji, gdy udałem się długim korytarze w kierunku pokoju gier, mijając po drodze ochroniarzy. Dwóch mężczyzn pokiwało w moim kierunku - tak jak powinni biorąc pod uwagę, że płaciłem za ich tyłki - i otworzyli drzwi do pokoju. Śmiech tańczył dookoła ścian. Jej śmiech. Uśmiechnąłem się mimo mojego gównianego nastawienia i faktu, że się pociłem. Czy kiedykolwiek nie wahałem się aby ją odwiedzić? Lub innych pacjentów? Wyrzuciłem to z myśli, gdy metalowe drzwi zamknęły się za mną. - Gabe! - Starszy mężczyzna, Henry, podjechał do mnie na wózku i wyciągnął dłoń. - Nie wiedziałem, że zaszczycisz nas dzisiaj swoją wizytą! - Szczęściarz z ciebie. - Wziąłem go za rękę i wyciągnąłem z kieszeni ciągutkę. - Cii, nie mów Marthcie.

42 | S t r o n a

- Ta kobieta była sierżantem w poprzednim życiu. - Henry potrząsnął głową. - Ostatnim razem przyłapała mnie z budyniem, gdy byłem w łazience na służbie! W moim stanie! - Wskazał na swoje nogi. Były przyczepione do wózka aby nie stracił równowagi i nie wypadł. Wypadek na farmie o mało go nie zabił, ale nie przestał być wolontariuszem. Kiedy jego żona zmarła zdecydował się przeprowadzić do domu spokojnej starość, który był obok - niestety, Martha była przełożoną pielęgniarek w obu budynkach i miała oko na kucharzy. Co oznacza, że nigdy nie dostawał cukru. Biedny facet. - Hej Gabe! - Sarah praktycznie potknęła się o fotel Henrego i wpadła w moje ramiona. Była w moim wieku, ale z powodu wypadku miała problemy z pamięcią. Jednak z jakiegoś powodu pamiętała moje imię. Prawdopodobnie dlatego, że byłem jedyną stałą rzeczą w jej życiu. Serce mnie zabolało, gdy ją postawiłem i pocałowałem w policzek. Okręć się dla mnie Sarah. Zobaczmy tę sukienkę. Roześmiała się i okręciła po czym poszła usiąść przy odległym stole. Gdzie wiedziałem, że byłem niecierpliwie oczekiwany. - Henry. - Pozdrowiłem go i poszedłem w kierunku stołu. - Parker. - Stłumiony głos ze stolika prawie powalił mnie na kolana. Powiedziałem sobie, że muszę być silny, ale to było tak cholernie ciężkie i będzie jeszcze cięższe. Przypominała mi o każdym błędzie jaki zrobiłem, każdej złej drodze, którą podążyłem. Wyglądała na chudszą niż kiedy ją widziałem w zeszłym tygodniu. Jej blond włosy były ściągnięte różową gumką - jej ulubiony kolor - i miała swoją ulubioną bluzę z Oregon Ducks. Kolejny bardzo zły znak. Nosiła tę bluzę w złe dni. Miała złe dni od dwóch tygodni. Za każdym razem gdy próbowałem zapytać lekarzy co się dzieje, oni albo kręcili głową, albo mówili, że ludzka kondycja jest tajemnicą. Jej zdrowie upadało i nie mieli cholernego pojęcia czemu. Już dwa razy cierpiała na zapalenie płuc i musiała być fizycznie unieruchomiona, więc musieli uspokoić ją na tyle, żeby mogli umieścić rurkę w jej gardle, aby pomóc jej oddychać. 43 | S t r o n a

Za drugim razem krzyczała moje imię ciągle i ciągle. Zostałem na całą noc i modliłem się aby Bóg ją po prostu zabrał. Nawet jeśli to by miało boleć jak cholera, chciałem aby ją zabrał. Oglądanie jak cierpiała było jak pójście do łóżka i modlenie się, aby po obudzeniu się wszystko było lepiej. Przez całe życie mówili mi, że po przespaniu się wszystko wygląda lepiej. Jednak to już nie działało. Ponieważ teraz gdy się budziłem, rzeczy zawsze wyglądały gorzej. - Księżniczko? - Uklęknąłem obok jej wózka i wziąłem jej dłoń w moją. Była sparaliżowana od szyi w dół, więc było niemożliwe aby mogła poczuć ciepło mojej skóry, - ale i tak nadal trzymałem ją za dłoń. Raz zapomniałem ją trzymać myślała, że jestem na nią zły. Gdy zapytałem jak mogła czuć moją dłoń, powiedziała, że nie mogła, ale nadal ma oczy. Zaśmiałem się i złapałem ją za dłoń, obiecując, że nigdy nie puszczę. - Nie było cię Park. - Jej dolna warga wysunęła się, gdy jej usta lekko opadły. Więc wydęła usta. Fantastycznie. Właśnie o tym mówiłem. Spełniałem mój codzienny obowiązek pojawiając się tutaj na 30 minut do godziny. Jednak to ciągle nie było wystarczające. Zawsze zapominała, co znaczyło, że musiałem też dzwonić w nocy. Zaczęło się miesiąc temu i wcale nie było lepiej. - Byłem bardzo zajęty studiami przez kilka miesięcy. - Skłamałem, myśląc, że to będzie łatwiejsze niż wytłumaczenie jej, że byłem przy jej boku przez cholerne cztery lata i powoli dusiłem się na śmierć. Nie zrozumiałaby. To mogłoby ją zranić, a już w tej materii wiele zrobiłem. - Och. - Jej puste niebieskie oczy zdawały się brać tę informację jako prawdziwą. - Cóż, ale skoro tu jesteś możemy zagrać w grę? - Pustka zniknęła, gdy ekscytacja błysnęła na jej twarzy. - Jasne. - Usiadłem obok niej i spojrzałem na stół. - Co mamy do wyboru? - Hmm... - Jej uśmiech był jasny i chętny. - Może Zgadnij kto to? - Wspaniale. - Wyciągnąłem grę, gdy mój telefon zadzwonił.

44 | S t r o n a

Nie myśląc chciałem odpowiedzieć, na chwilę zapominając jak Księżniczka nienawidziła przeszkadzania. - Bez telefonów Park! Bez TELEFONÓW! - Wrzasnęła kręcąc głową w przód i w tył. - Obiecałeś PARKER, obiecałeś mi! Obiecałeś! - Głośny szloch uciekł z jej ust, gdy kilka pielęgniarek zaczęło biec. Cóż, cholera. - Tak bardzo przepraszam K, zapomniałem, ja... - To nie jest moje imię! - Wrzasnęła. - Mam na imię Księżniczka! - Masz rację. - Westchnąłem, sięgając po gitarę i pokazując pielęgniarkom, aby przestały biec. Bardziej zaszkodzą niż pomogą. - Może zagram ci piosenkę? Przestała krzyczeć, ale jej usta drżały. - Zagraj naszą piosenkę Park. Proszę? - Oczywiście Księżniczko. Zagram naszą piosenkę. Byłem o krok od zwariowania. Brzdęknąłem kilka akordów i zacząłem śpiewać. Księżniczka zachichotała i zaczęła śpiewać ze mną. Kiedyś miała piękny głos. Jednak głos, tak jak wszystko inne, został jej odebrany. Przez osobę, która obiecała jej, że nigdy nie dopuści aby coś jej się stało. Żołądek mi się zacisnął. Nie byłem pewny jak długo jeszcze będę w stanie to robić. Jednak musiałem spróbować - dla niej musiałem próbować, ponieważ złamałem każdą obietnicę, którą jej złożyłem. Obiecywałem, że będę ją chronił, że ją uratuję - do bani, że osoba, która obiecywała ci życie - zapewniła śmierć.

45 | S t r o n a

Nie mogłam wyrzucić go z głowy. Co było takie głupie, jeśli zapytałbyś mnie o zdanie. Śniłam o jego głupich, wytatuowanych nutach i tym śmiesznym pocałunku. Musiałam więcej wychodzić, jeśli śniłam o diable i faktycznie nie mogłam się doczekać aż zasnę, abym mogła znowu o nim marzyć. - Saylor

Saylor Minęły dwa dni od mojej potyczki z Niebieskimi Oczami ukośnik Dupkiem. Zaczynałam myśleć, że nie był prawdziwy. To znaczy grał na fortepianie jak marzenie, ale nie było go w programie muzycznym - w ogóle. Nie to abym bezczelnie szukała jakiegokolwiek śladu po nim we wszystkich moich klasach. Lub wyszukiwała na Facebooku. Lub pytała w dziekanacie wydziału. Byłam ciekawa. To wszystko. Poza tym, nigdy nie było go w moim budynku. A byłam w tym budynku przez 24/7. Super, naprawdę halucynacje?

ćwiczyłam

tak

ciężko,

że

zaczęłam

mieć

Pokręciłam głową gdy szłam korytarzem do pokoju prób. Co z tego, że bywałam tutaj dokładnie w tym samym czasie od kilku dni? Co było złego w nadziei, że usłyszę tę muzykę jeszcze raz? To był mój czas próby - jedyny czas, który mogłam wygospodarować w moim grafiku!

46 | S t r o n a

Mógł być samym diabłem - i prawdopodobnie nim był, jeśli jego wcześniejsze zachowanie było wskazówką - ale wystarczy jedna piosenka i będę stracona. Właśnie dlatego muzycy byli niebezpieczni, sprawiali, że się zapominałaś. Rdzeń tego kim jesteś bardzo łatwo mógł zostać utracony w muzyce. Byli jak nowoczesne syreny, dzierżąc siłę ze swojego daru. A reszta społeczeństwa nie miała wyboru jak dać się złapać w pułapkę. Jeszcze gorzej było dla ziomków muzyków, ponieważ mogli docenić talent i umiejętności. To było coś ponad dobrym brzmieniem - to było jak łączące się życia na kilka chwil, gdy nuty się mieszały. Wzdrygnęłam się. Zastanawiałam się, czy ktoś mu kiedykolwiek powiedział jak niesamowity był przy fortepianie. Mogłabym zabić za tego typu talent w palcach. Moje małe, chciwe serce muzyka chciało siedzieć w tym samym pokoju co on i po prostu rozkoszować się chwilą. - Rany Saylor. - Mruknęłam do siebie. - Weź się w garść. Skup się. Ćwiczenia. Zakończenie roku. - Powtórzyłam swoją mantrę i pokiwałam do siebie. Wtedy usłyszałam śpiew. Melodia była znajoma. Wsłuchałam się. Piosenka mówiła o mieszaniu, byciu powodem własnych błędów i odejściu od osoby, którą się kocha. Wstrzymałam oddech na to jak idealnie ją śpiewał. Parachute zawsze był jednym z moich ulubionych zespołów. Poczułam jak moje serce obija się w piersi, gdy zrobiłam niepewny krok w kierunku sali prób. Był przy fortepianie, jego dłonie latały po klawiszach z kości słoniowej, jakby był Mozartem w swojej chwale. Jego głos był jak... nigdy takiego nie słyszałam. Tak szczery, tak surowy, tak wiele bólu wypływało z jego ust, że z jakiegoś powodu zachciało mi się płakać. Jęknęłam gdy przestał grać i wtedy z krzykiem uderzył dłońmi w fortepian, ciągle i ciągle jakby chciał je zranić, jakby piosenka go wkurzyła razem ze wszystkim innym na świecie. Nie myśląc otworzyłam drzwi. - Prawdopodobnie nie powinieneś tak niszczyć własności szkoły. - Kim ja byłam? Fortepianową policją? Zabijcie mnie teraz. Za mną drzwi zatrzasnęły się, zabierając z sobą cały tlen. Jego dłonie zawisły w powietrzu, odwrócił się z przekleństwem i przeszył mnie wzrokiem. Jego niebieskie oczy były zimne. Powoli wstał i podszedł do mnie. - Co masz zamiar z tym zrobić maleńka? Donieść? 47 | S t r o n a

- Oczywiście. - Powiedziałam pewnym głosem. - Jeśli chcesz się bić to przynajmniej wybierz coś, co może oddać. - Oficjalnie byłam najgorszym gównianym mówcą na świecie. Dlaczego ziemia mnie jeszcze nie pochłonęła? - Może lubię kiedy ludzie nie oddają ciosów. - Warknął. - Jeżeli jesteś tak wściekły to ostatnią rzeczą jakiej potrzebujesz to wpaść w kłopoty. To sprawi, że będziesz jeszcze bardziej wściekły. - Powiedziała panienka Idealna. - Warknął. - Powiedz mi czy to ciekawość czy naprawdę mnie śledzisz? Namawiasz do początkowej oferty? - Początkowej oferty? Pochylił się bliżej i zaoferował mi pół uśmiechu. - Aby twój kucyk się zarumienił. Czułam jak moje policzki zapłonęły i spojrzałam na dywan. - Och, więc namawiasz mnie do pierwszej oferty. - Uśmiechnął się i przycisnął do drzwi. - Może to pomoże twojej muzyce. - Nie potrzebuję pomocy. - Mruknęłam, nadal nie patrząc w górę. - Namiętność. - Zignorował mnie, pochylając się tak, że mogłam go prawie posmakować. - Muzyka i namiętność są jednym. I nigdy nie widziałem nikogo, komu tak tego brakuje w życiu. Wzdrygnęłam się jakby właśnie uderzył mnie w twarz. Z pomrukiem, próbowałam go od siebie odepchnąć, ale nie chciał się ruszyć. - Jestem świetnym nauczycielem. - Nie wątpię w to. Ale nie jestem zainteresowana jednonocną przygodą. - Tak sobie wmawiaj. - Jego dłoń przesunęła się w dół mojego ramienia. Zadrżałam. - Jednak twoje ciało mówi coś zupełnie innego. Jego usta musnęły moje ucho potem szyję. Wygięłam się w jego stronę, nie zdając sobie sprawy, że całkowicie się do niego dociskałam. Jego ciepły chichot powinien mnie rozwścieczyć. Zamiast tego sprawił, że chciałam do niego dotrzeć, dotknąć go.

48 | S t r o n a

Widzicie? Był cholerną syreną! Jego usta znalazły moje i byłam zgubiona. Oszukaj mnie raz, wstydź się, oszukać mnie dwa razy... cóż... Nigdy nie byłam jedną z tych dziewczyn. Dziewczyną, która całuje obcych. To znaczy, serio. Naprawdę miałam fioletowego kucyka w pokoju. Jego język znalazł mój. Jęknęłam, gdy jego dłonie pociągnęły moją koszulkę. Pachniał świeżym mydłem i przyprawami. Oplotłam ramiona dookoła jego szyi. Z pomrukiem odsunął się, jego oczy błyszczały. - Zrobimy to tutaj? - Cccoo? - Rozejrzałam się zmieszana po pokoju. O czym on mówił? Wytarłam spocone dłonie o dżinsy i niepewnie odsunęłam się o krok od jego umięśnionego ciała. Jego szyderczy śmiech zawibrował między ścianami pokoju. - Więc zrobimy to tutaj? Czy masz jakieś specjalne miejsce, gdzie chciałabyś spędzić swój pierwszy raz? To znaczy, normalnie nie poświęcam się charytatywnie, ale mogę rozjaśnić ci drogę jeśli chcesz. Cofnęłam się, łzy paliły mnie w gardle. Złapał moją dłoń w powietrzu. - Ysz, ysz... i to ja jestem tym, który potrzebuje zajęć z opanowania gniewu. - Mrugnął. - Nieźle się z tobą gra Pierwszaku, ale jeśli nie chcesz grać to marnujesz mój czas, a ja naprawdę... -jego oczy pociemniały. -... naprawdę uważam na to jak spędzam swój czas. - Myślę, że cię nienawidzę. - Wysapałam. - Nienawiść jest dobrą emocją. - W końcu mnie puścił. - Wypełnij swoje serce nienawiścią, wtedy może to nie będzie tak bardzo bolało. Przynajmniej zawsze tak mówię. - Jego uśmiech był smutny, gdy powoli odszedł. - Użyj tego. - Cccooo? - Moja głowa wciąż była otumaniona. - Nienawiść. Użyj jej, gdy będziesz grała. Otworzyłam usta aby odpowiedzieć, ale był już w połowie korytarza zanim mogłam wymyśleć inteligentną odpowiedź.

49 | S t r o n a

Gdy już był na końcu korytarza zawołał. - Znowu przerwij moją prywatną sesję i wezmę to za zaproszenie. Uwierz mi, nie chcesz tego doświadczyć, zwłaszcza od kiedy mnie nienawidzisz. Gdy zniknął za rogiem, wypuściłam wstrzymywany oddech. Najwyraźniej kompletnie zwariowałam. Moje usta mrowiły od pocałunku. Powinnam była uciec. Powinnam była go uderzyć! Zamiast tego pozwoliłam mu się omamić... znowu. Stres. To było to. Byłam zestresowana i przepracowana i nie pomogło to, że gdy drugi raz w tym tygodniu prosiłam, aby wydostać się z tego głupiego seminarium pierwszoklasistów, mój profesor mi groził. Znowu. Musiałam zacząć ćwiczyć do późnych godzin nocnych, aby mieć jakąkolwiek nadzieję, że zaimponuję profesorom na recitalu kończącym rok. Moje stypendium zależy od mojej zdolności gry. Moja zdolność może sprawić, że profesorowie uwierzą, że jestem warta aby być wolnym studentem, co daje mi ta uczelnia. Wyrzuciłam z głowy myśli o ciemnym nieznajomym i zdecydowałam zostać w tym samym pokoju prób, z którego on wyszedł. W końcu już tu byłam i nie wyglądało na to, aby miał wrócić. Może trochę jego talentu we mnie wsiąknie. Nie grałam tak jak on. Nie byłam surowa. Ćwiczyłam. Wydostać się spod kontroli jak on? Pozwolić aby muzyka decydowała co zamierza zrobić i kiedy - nie miałam tego. Miałam braki w dziale namiętności. Moi profesorowie mówili, że moja muzyka była idealna - ale zimna. Jeżeli ja byłam zimna - on był ogniem. Dwie godziny. Miałam dwie godziny, aby ćwiczyć zanim będę musiała spotkać się z moim partnerem, abym przygotować plan naszego projektu.

50 | S t r o n a

Położyłam moje notatki i nuty na fortepianie i skupiłam się na klawiszach. Moje palce zamrowiły, gdy dotknęłam klawiszy - mrowiły, gdy pomyślałam o jego dłoniach. Po raz pierwszy w moim życiu chciałam wiedzieć jak to jest być wolnym. Jednak coś mi mówiło - że chłopak, który właśnie opuścił ten pokój taki nie był - był uwięziony i odzwierciedlony w piosence, którą śpiewał to było jego zachowanie.

51 | S t r o n a

ą

Muzyka to życie - może dlatego porzuciłem ją na tak długi czas. Nie czułem, abym zasłużył na życie - już nie. - Gabe H.

Gabe Oparłem się o ścianę, gdy muzyka z pokoju prób wypełniała korytarz. Była idealna. Jej wyczucie czasu. Sposób w jaki dźwięki płynęły razem. Ale nic nie czułem. Nareszcie nadeszła ta chwila, moment w którym muzyka przestała sprawiać, że czułem. Chciałem ją nienawidzić za wtrącanie się, poprawianie mnie, za bycie tak wkurzającą i uroczą w tym samym czasie. Za to, że była z tych dziewczyn, które mnie fascynowały. Dobrze smakowała. Całowanie jej było gigantyczną, dupkowatą pomyłką, ponieważ z jakiegoś powodu jej usta będą mnie prześladowały, to jak je czułem przy moich. Ostatnim razem, kiedy tak czułem całując kogoś, cztery lata temu, nie skończyło się za dobrze. Jej charakterek przypominał mi Kiersten. Super, tego właśnie potrzebowałem... pożądać kogoś takiego jak narzeczona mojego najlepszego przyjaciela.

52 | S t r o n a

Zostałem na korytarzu przez godzinę. Słuchałem jak przechodziła z kawałka na kawałek, każdy z nich był doskonały, ale pozbawiony emocji. Z jakiegoś powodu to wywołało mój smutek. Muzyka nie była naprawdę muzyką, jeżeli twoja dusza nie była wyeksponowana, jeżeli twoje serce nie było rozdarte lub złamane. A ona... tego nie robiła. Ale kim ja jestem aby osądzać? Użyłbym fortepianu jako podpałki, gdyby nie wtargnęła do mnie. Z westchnieniem oparłem się o ścianę i zamknąłem oczy. Co jeśli. Cholera, nienawidziłem tych dwóch słów. - Zgubiłeś się? - Zapytał damski głos. Otworzyłem oczy, dziewczyna patrzyła na mnie jakbym był duchem minionych świąt. Jej oczy rozszerzyły się, gdy spojrzała na moją szyję, a ptem niżej. Taaa, naprawdę nie pasowałem do kierunku muzycznego. - Nie. - Powiedziałem krótko, znowu zamykając oczy. - Wyglądasz znajomo. Otworzyłem oczy i zdałem sobie sprawę, że coś świtało w jej małej, mądrej główce. - Muszę lecieć. - Odepchnąłem się od ściany. - Czekaj, czy ktoś ci kiedyś mówił, że wyglądasz trochę jak... - Adam Levine? - Przerwałem. - Cały cholerny czas. Narka. Było blisko, było blisko. Wyleciałem z budynku, zatrzymując się, aby spojrzeć na moje odbicie w oknie. Cholera by to. Moje włosy znowu są jaśniejsze. Jak mogłem tego nie zauważyć? Zaczynałem być nieostrożny - leniwy. A cała moja egzystencja zależała od utrzymania mojej tajemnicy przed światem.

53 | S t r o n a

Powiedziałem sobie, że muszę zatrzymać się w drogerii i kupić farbę do włosów. Chłopak z piaskowo brązowymi włosami i uśmiechniętymi oczami odszedł - zastąpiłem go oszustem - obrazem tego, jak czułem się wewnątrz. Ciemny. Bezwartościowa pustka.

54 | S t r o n a

ą

Ashton pieprzony Hyde, jak ja cię nienawidzę! Moja współlokatorka dowiedziała się o mojej obsesji i zaśmieciła moje ściany jego seksowną twarzą. Choć pewnie są gorsze rzeczy do patrzenia na nie. Niech cholera weźmie jego niebieskie oczy. - Saylor

Saylor Gdy wtorek zbliżał się do końca wlokłam za sobą nogi. Te całe późne ćwiczenia mnie wykończyły i nadal nie mogłam wywalić Seksownego Nieznajomego z głowy. Tak, oficjalnie nazwałam go Seksownym Nieznajomym. Fuj. Szłam z powrotem w kierunku akademików. Obiecałam mojemu partnerowi, że wpadnę i zaplanujemy nasz projekt. Tylko raz ją spotkałam, ale wyglądała na bardzo miłą. Dodatkowym bonusem było, że nie wydawała się być typem dziewczyny, która przerzuci całą pracę na drugą osobę. Trzymałam głowę w dół kiedy ludzie mnie mijali. Bycie duszą towarzystwa nigdy nie było wysoko na mojej liście priorytetów. Dodatkowo nigdy nie wiedziałam co robić, gdy ludzie na mnie patrzą. Powinnam się uśmiechnąć? Pomachać? Zawsze czułam się nieswojo i niezręcznie i są jeszcze te całe długie korytarze. Serio. Co powinno się zrobić, gdy z inną osobą jesteś po przeciwległych końcach korytarza i idziecie w swoją stronę? Podczas pięciu minut drogi, trzeba to przyznać, każda osoba stara się zwracać uwagę na wszystko tylko nie na siebie po czym bum, w ostatniej chwili " och cześć, nie zauważyłam cię, jak leci?". Porażka. 55 | S t r o n a

Dotarłam do drzwi budynku i wpadłam plecami na coś twardego. - Wow, ostrożnie. - Powiedział za mną rozbawiony głos, łapiąc mnie za ramiona. - W porządku? Pokiwałam i odwróciłam się do kogoś, kto mnie uratował przed wypadkiem. To było oczywiste z moim szczęściem. Bóg futbolu, znany także jako wspaniały Wes Michels, był moim wybawcą. Oczywiście życie było takie okrutne. Miałam tyle żenujących momentów w przeciągu ostatnich trzech dni, że starczy mi na całe życie. Niezdolna, aby wydobyć z siebie głos, podniosłam dłoń do skroni, udając zawroty głowy, kupując sobie wystarczająco dużo czasu, aby nie brzmieć jak 3 letnia dziewczynka. - Dziękuję. - Nie ma problemu. - Wzruszył ramionami i otworzył mi drzwi. Przeszłam koło niego prosto do windy. Poszedł za mną. Wcisnęłam guzik. Wszedł ze mną. Wcisnęłam się w najdalszy kąt małego pomieszczenia i czekałam na dzwonek. W chwili, gdy drzwi się otworzyły prawie zderzyłam się z inną osobą, ale udało mi się uniknąć kolizji ze studentem ukrytym za stosem podręczników i udałam się w kierunku pokoju 226. Zawiesiłam torbę na ramieniu i podniosłam rękę aby zapukać, gdy ten sam głos powiedział zza mnie. - Jesteś przyjaciółką Gabe'a? - Kogo? - Odwróciłam się. - On tu mieszka? - Trzęsącą się dłonią wzięłam kartkę z danymi Lisy. - Właściwie szukam Lisy. Jesteśmy w tej samej grupie seminarium z biznesu i robimy razem projekt, ale jestem mega zapominalska, więc napiszę do niej i sprawdzę czy zapisałam zły numer... - Wow. - Weston uniósł ręce. - Zupełnie nie chciałem cię wystraszyć... Lisa tutaj mieszka i prawdopodobnie nie usłyszała twojego pukania zważając na Taco wtorek, kiedy to puszcza meksykańską muzykę tak głośno, że reszta budynku narzeka. 56 | S t r o n a

- Taco wtorek? - Powtórzyłam. - Zobaczysz. - Westchnął i sięgnął za mnie, otwierając drzwi. - Lisa! Krzyczał jak futbolista. Skrzywiłam się, gdy zaczęło mi dzwonić w uszach. - Czego! - Krzyknęła Lisa z pokoju. Miał rację, muzyka była szalenie głośna. Nie mogłam usłyszeć nawet własnych myśli, z powodu nut mariachi i tego, że Wes krzyknął mi prosto w prawe ucho. - Ktoś do ciebie! - Krzyknął, gdy z jednej z sypialni wyszła dziewczyna. Rozpoznałam ją natychmiast - Kiersten, narzeczona Boga futbolu. Musiałabym żyć na innej planecie, aby nie znać ich historii. Walczył z rakiem, ona walczyła z nim, walczyli razem, oświadczył się w czasie meczu futbolu i wiesz co? Cudownie wyzdrowiał! Byli żyjącym, chodzącym, oddychającym filmem Hallmark. - Oooo jesteś przyjaciółką Gabe'a? - Oczy Kiersten rozszerzyły się z rozbawieniem, gdy zatrzymała się w ramionach Wes'a. Pocałował ją w głowę i zaczął bawić się kosmykiem jej rudych włosów. - Kim jest Gabe? - Powiedziałam po raz drugi. - Głupia posucha! - Lisa krzyknęła znowu z kuchni. Jeszcze jej nie widziałam. - Coś przegapiłam? - Powiedziałam tak głośno jak pozwalał mi głos, co wcale nie było za głośno. - To był cholerny wybór! - Jeszcze głośniej powiedział męski głos za mną. Mogłam przysiąc, że włosy na ramionach zjeżyły mi się, gdy powoli odwróciłam się do właściciela głosu, modląc się, abym była w błędzie. - Ty! - Krzyknęliśmy w tym samym czasie. Upuściłam torbę na podłogę i wyrzuciłam ręce w powietrze jakbym właśnie napotkała kryminalistę i miałam go powalić na tyłek. Choć tak naprawdę każde spotkanie z nim kończyło się zupełnie inaczej. Gabe chwycił mnie za nadgarstki i uśmiechnął się. - Wróciłaś po więcej.

57 | S t r o n a

Ciemność zniknęła. Kim był ten kłamca? Wydawał się... szczęśliwy. Choć za każdym razem gdy go widziałam nosił na sobie czerwony znak: Uważaj, mam pretensje do całego świata. Zmylona pokręciłam głową. Jego uśmiech powiększył się, gdy żartobliwie stukał palcami po moich nadgarstkach. - Gabe! - Krzyknęła Lisa. - Puść moją partnerkę albo wrzucę Pepto7 do twojego taco! - Co to by dało? - Zapytał Weston zza mnie. Muzyka została przyciszona i wtedy Lisa odciągnęła mnie od Gabe'a. - Więc... - Uśmiech Lisy urósł do epickich rozmiarów, gdy jej oczy zdawały się wyliczać naszą znajomość. - Zakładam, że się znacie. Krzyknęłam. - Napadł na mnie! W tym samym czasie Gabe mrugnął i skontrował. - Jest cholernym szpiegiem! - Zapomnij o filmie. - Powiedział Wes rozbawionym głosem. Dramat Gabe'a? O wiele lepsze. - Usiadł na oparciu kanapy i uśmiechnął się. Zmrużyłam oczy w szparki, gdy moje ręce zadrżały. Facet musiał oberwać. Tym razem Lisa położyła uspokajająco dłoń na moim ramieniu, podczas gdy Gabe odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. Ponownie się śmieje? Miał zaburzenia osobowości? Był świadomy swojej niestabilności psychicznej? Jeśli nie był, to moim obowiązkiem było o tym powiedzieć? Aby nie pozarzynał ich w trakcie snu, kiedy zdecyduje się wskoczyć do szczęśliwego pociągu do piekła bram? - Klasyka. - Powiedział, jego głupie, długie rzęsy omamiały mnie z każdym cholernym mrugnięciem. - Jesteś też asystentką Lisy? Powiedz mi gwiazdo fortepianu, czy świat kiedyś docenił twoje działania jak Matka Teresa? Ach oto jest. Szczerze mówiąc, byłam coraz bardziej zaniepokojona.

7

środek przeczyszczający

58 | S t r o n a

- Tak jest. - Lisa złapała Gabe'a za ucho i pociągnęła. - Co do cholery Lisa! - Gabe jęknął, gdy potknął się na jej małe ciało. Puściła jego ucho i tupnęła nogą. - Nowa kartka. Miałeś przestać być dupkiem, pamiętasz? - On nigdy nie był prawdziwym dupkiem. - Kiersten przyszła z obroną. Powoli odwróciłam głowę aby złapać wyraz jej twarzy. Ale wyglądała zupełnie poważnie, jakby nie był kompletnym kretynem. Był utalentowany i gorący, ale nadal kretyn. Dobra, miał umiejętności, ale ... Wow, musiałam przestać się ze sobą kłócić zanim nabawię się bólu głowy. Gabe uformował serce z dłoni i przycisnął do klatki. - Kocham cię Kiersten. - Nie twoja dziewczyna. - Rzucił Wes. - Jest tu ukryta kamera czy coś? - Wyrzuciłam ręce w powietrze. Jesteście szaleni, ludzie. Wiecie o tym prawda? Przyszłam do Lisy, nie Gabe'a. Ledwo go znam z pokoju prób. - O mój Boże! Chcesz brać udział w wiosennym przedstawieniu? Spytała Kiersten. - Uh... - Gabe oblizał usta. - Chwila, pokój prób. - Lisa powtórzyła. - Gabe, znowu grasz? - Znowu? - Kiersten patrzyła między tą dwójką. - Co to znaczy znowu? - Wow, dzięki fanko zespołu, serio. Wspaniale. Widać miałem rację. Jesteś plotkarą. Och spójrzcie na godzinę. - Powiedział patrząc na zegarek. - Lepiej biegnij do domu, abyś mogła położyć się przed 19 i żeby współlokatorka mogła zrobić ci warkocz. Och i nie zapomnij umyć ząbków i zmówić paciorka. - Nie masz STD8 do rozpowszechniania? - Przechyliłam głowę z chłodną obojętnością.

8

choroby przenoszone drogą płciową

59 | S t r o n a

Odepchnął się od ściany. - Czemu rozpoczęłaś interes? - Żółwiu! - Krzyknęła Lisa i tupnęła nogą. Pokój zamilkł. Wybuchnęłam śmiechem. - Żółw? Serio? Gabe przewrócił oczami i uszczypnął grzbiet nosa, jakby każde słowo wychodzące z moich ust powodowało walenie w jego głowie. - Sorka Gabe. - Wyszeptała Lisa i wytarła dłonie w swój szaleńczo wyglądający Jalapeño fartuch. - Piłam dziewiczą Margaritę. - Cukier sprawia, że jesteś szalona. - Powiedział Gabe krzyżując ramiona na piersi. - I tak, to mój przydomek. Co? Masz coś do pseudonimów i odgrywania ról? - Emm Gabe. - Kiersten podeszła do nas i podniosła ręce. - Mam zamiar cię powstrzymać przed oberwaniem i straceniem możliwości chodzenia. Powtarzaj po mnie. Cześć... - Przerwała i spojrzała na mnie. Jak masz na imię? - Saylor. - Cześć Saylor. Miło mi cię poznać. Jestem Gabe i obiecuję, że nie będę takim wielkim dupkiem jak myślisz, że jestem. Obiecuję trzymać moje spodnie na miejscu i przysięgam, że jeśli znowu cię zaatakuję, to Kiersten będzie mogła wykastrować mnie podczas snu. Gabe zmroził ją wzrokiem i wyciągnął dłoń. - Saylor, to przyjemność cię poznać. - Jego zęby były zaciśnięte w napiętej szczęce. Nigdy nie widziałam faceta z taką ilością tatuaży i kolczyków... nigdy sobie nie wyobrażałam, że to będzie wyglądało tak cholernie gorąco, ale u niego tak było. Chciałam go za to nienawidzić. Ponieważ inaczej oznaczałoby to, że mi się podobało. Jego twarz miała na tyle lekki zarost aby być niebezpieczną dla każdej kobiety z dobrze działającymi oczami. Jego ciemne jak grzech włosy sięgały prawie brody, ale lekko mu się kręciły sprawiając, że wyglądał jak cholerny pirat. Tatuaż zaczynał się na szyi i prowadził pod koszulkę, a mięśnie jego ramion pracowały tak, iż wydawało się, że tatuaże wirują na skórze. Na prawym ramieniu wyglądało jakby był pokryty tekstami, a na lewym miał kilka ptaków, więcej słów i krzyż, 60 | S t r o n a

wszystko było z sobą połączone. To powinno wyglądać głupio. Ale zamiast wyglądać głupio - jakby miał wszystko pomieszane - wyglądało seksownie. Cholera, cholera, cholera. Nie przysięgałam często, ale Gabe sprawiał, że chciałam żyć na całego, jak wskazuje moje imię9. Przeklinanie jak marynarz? Em ta, właśnie to się działo. - Więc... - Gabe spojrzał na mnie od góry do dołu. Cofnęłam się, aż moje nogi dotknęły kanapy. - Będziesz tak stała cały dzień i patrzyła na mnie czy zaczniecie sie uczyć z Lisą? - Uczyć się. - Poczułam jak ramię mnie oplata i spojrzałam na rozbawiony wzrok Lisy. - Ale najpierw zjemy! -Olé! - Wes klasnął i klepnął Kiersten w pośladek, kiedy Lisa trzymała mocno rękę dookoła mnie. Gabe nadal się przyglądał, jakby to było to dziwne patrzenie na siebie, gdzie jeżeli wycofam się pierwsza, będę przegrana i będę musiała zrobić coś tak żenującego, jak przyznanie się do tego, że ma wpływ na moje ciało. - Ciii. - Lisa powiedziała cichym głosem. - Nie rób gwałtownych ruchów, bo weźmie to za wyzwanie i zacznie cię gonić. - Myślę, że chce być ścigana. - Gabe oblizał wargi. Przewróciłam oczami. - Taa, cóż, myślę, że tusz z twojego ciała zaczął sączyć się do twojego mózgu... Powiedz mi, lubisz nękać młode kobiety, aby poszły z tobą do łóżka? Gabe przechylił głowę w zadumie po czym uniósł brwi jakby to faktycznie było wyróżnienie. - Chodź. - Lisa pociągnęła mnie za ramię. - Pomożesz mi nakryć do stołu. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że najpierw zjemy. To moja kolej na gotowanie i jeżeli to pominę, Gabe wpadnie w szał. - Lubi swoje jedzenie? - Spytałam idąc za nią do kuchni. - Nie. - Lisa wyciągnęła taco. - Naprawdę ma zaburzenia obsesyjno kompulsyjne jeżeli chodzi o harmonogram kolacji. 9

Sailor to marynarz

61 | S t r o n a

- Dziwny - przyznałam. - Dziękuję. - Oddech Gabe'a wylądował na mojej szyi, gdy odpowiedział i przeszedł koło mnie, wyciągając salsę i kwaśną śmietanę z lodówki. - Bycie nazwanym dziwnym jest prawie tak świetne, jak bycie nazwanym seksownym. - Jak do tego doszedłeś? - Parsknęłam, próbując zignorować co robi ze mną bliskość jego ciała. Mój oddech przyspieszył, gdy kolejna fala pożądania uderzyła we mnie. Przysięgam, działał na mnie fizycznie, nawet mnie nie dotykając. Dłoń Gabe'a zatrzymała się na keczupie, gdy schylił się na dół lodówki i uśmiechnął się do mnie. Jego jedwabiste usta wygięły się wokół jego białych zębów, wysyłając mimowolny dreszcz przez moje ciało. Dziwny może oznaczać wiele różnych rzeczy. - Zamknął lodówkę. Nie miałam niczego co mogłam umieścić między nami, nie było lady, nie było keczupu, nic. - Dziwny oznacza wyróżniający się. To niemądry sposób powiedzenia, że jestem wyjątkowy, inny, specjalny, jedyny w swoim rodzaju. Dziwny oznacza, że w grupie 20 mężczyzn, twoje oczy nadal mnie znajdą. - Rzucił kostkę sera na ladę. - Za każdym. - Za nim podążył słoik siekanych pomidorów. - Cholernym. - Po czym salsa. - Razem. Wtedy odwrócił się twarzą do mnie, jego uśmieszek był tak pewny siebie, że miałam ochotę się z niego zaśmiać. - Więc czy biorę za komplement to, że nazywasz mnie dziwnym? Cholera tak, biorę. To oznacza, że dzisiaj wieczorem jak zamkniesz oczy, nie będziesz myślała o tych wszystkich słodkich, przystojnych, amerykańskich facetach z gładką skórą i dziecięco niebieskimi oczami. Tylko będziesz myślała o mnie. - Jego uśmiech zmienił się na drapieżny. - Całym mnie. I to... - Zrobił dwa kroki w moją stronę. Nie mogłam uciec. Niemożliwym było się poruszyć. - ... czyni mnie bardziej szczęśliwym, niż możesz sobie wyobrazić. Mój oddech był urywany, byłam idiotką. Jasne i proste. Pozwoliłam, aby niegrzeczny chłopiec bez przyszłości bawił się moimi uczuciami, ale to było niezamierzone. Wszystko było takie w moich reakcjach na niego. Nic nie mogłam poradzić, że czułam jak mnie wciąga. Nic nie mogłam poradzić, że czuję się poirytowana. I nic nie mogłam poradzić, że chciałam aby dotknął mnie jeszcze raz, nawet jeżeli to mnie wkurzało, tak bardzo jak mnie to nakręcało. - Posuń się - wyszeptał. - Heh? - Wpadłam w pajęczyny pożądania w mojej głowie. 62 | S t r o n a

Poklepał mnie po ramieniu i delikatnie odepchnął na bok. - Muszę nakryć stół. Nie chciałem być niegrzeczny. Oh i zamknij usta. Gapienie się z rozdziawioną gębą sprawia, że wyglądasz na zdesperowaną. Zeszłam mu z drogi, obijając się tak mocno o piekarnik, że będę miała siniaka na biodrze. - Nie przejmuj się nim. - Powiedziała za mną Lisa. - Pewnego dnia dostanie za swoje. - Nie martw się. - Gabe wystawił głowę zza rogu i mrugnął. - Już mam co moje. - Zniknął, po czym znowu pojawił się jak otwierałam usta, aby coś powiedzieć. - Oh i przy okazji, to było niesamowite. - Świnia. - Mruknęła Lisa. - Aww kuzynko. - Gabe posłał jej buziaka i zniknął na dobre. Nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymywałam oddech, póki Lisa nie poklepała mnie po ramieniu, sprawiając, że prawie się udławiłam. - Przepraszam za niego. Czasami się zastanawiam jak to możliwe, że jesteśmy spokrewnieni. - Jej niebieskie oczy błysnęły na chwilę zanim wzruszyła ramionami i odwróciła się do szafki po talerze. - Bierz salsę i możemy podać taco do stołu. Nauka później, jedzenie najpierw. - Z jakiegoś powodu czułam potrzebę tego - może z powodu Gabe'a, lub może z mojego powodu. Taa, jednak z mojego powodu, ponieważ on sprawiał, że traciłam kontrolę.

63 | S t r o n a

Głupi wtorek taco i wszystko co on przyniósł. Wolałbym pojechać do Meksuku, kupić jakieś dragi i zaryzykować, że złapią mnie na granicy Tijuana przez węszące psy, niż siedzieć tutaj przez cały posiłek, kiedy to wszyscy udawali, że życie jest idealne. - Gabe H.

Gabe - Zostajesz na kolację? - Wziąłem łyk wody i usiadłem przy stole. Wes usiadł po przeciwnej stronie i zachichotał. Sięgnął po własną wodę i posłał mi spojrzenie, które koleś daje drugiemu, gdy zbyt bardzo cieszy się cierpieniem innych. - Pomyślałem, że powinienem. - Uśmiech Wes'a poszerzył się. Wiesz, od kiedy sprawy stały się tak interesujące. - Powinieneś iść. - Chyba wolę zostać i obejrzeć wtorkowy taco dramat. - Jestem za. - Kiersten zajęła miejsce i poklepała mnie po plecach. Olé? - Em, nie i proszę zabierz dłoń. - Zmroziłem ją wzrokiem. Przechyliła głowę. Ach litościwe spojrzenie. Fantastycznie. Jej dłoń przeniosła się z mojego ramienia w dół do przedramienia i uścisnęła. Super! Zajebiście wspaniale. Jako wisienkę na torcie dostałem wspierający uścisk przyjaciela. Fantastycznie. Nie byłem fanem dotykania. To znaczy jestem graczem i na pewno uwielbiam pieprzyć dookoła, ale ludzie dotykający mnie dla samego 64 | S t r o n a

dotyku? Nie jestem wielkim fanem. Przypominało mi to za wiele z nich ludzi z domu - ich dotyk, ich smutne twarze każdego cholernego dnia w tamtym tygodniu. Cholernie nienawidziłem, gdy ludziom było mnie żal, lub co gorsze, kiedy czułem się winny za bycie wdzięcznym, iż byłem po przeciwnej stronie, wdzięczny, że osoba której pragnęli aby żyła... była umierającą.

- Jak myślisz Park, którą by chciała? - Jej matka dotknęła mojego ramienia zanim z powrotem przyłożyła dłoń do ust, gdy drżały. - Em... - wychrypiałem. Ledwo mogłem utrzymać otwarte oczy. Płakałem tak cholernie dużo, że przestały produkować łzy. Zamiast tego paliły jak cholera, póki ich nie zamknąłem. Jaki więc był problem z zamknięciem ich? Widziałem ją. Widziałem ten cholerny szalik. I widziałem krew. - Ta - wyszeptałem ochryple. - Zawsze lubiła różowy. Pani Unifelt uśmiechnęła się smutno. - Może nie będziemy musieli jej użyć. Nie widziałem co powiedzieć. To znaczy co można na to powiedzieć? Mam nadzieję, że twoja córka przez to nie przejdzie? Mam nadzieję, że umrze podczas operacji, ponieważ naprawdę nie mogę żyć w świecie, który każdego dnia będzie mi o niej przypominał, ale tak naprawdę nie będę mógł z nią być? - Więc różowa. - Organizatorka pogrzebów położyła wielką kartkę zarezerwowane na jej wieku i posłała mi ten sam uśmiech, który dostawałem od niej przez ostatnią godzinę. Nie jestem pewien czy byłem zbyt odrętwiały czy wkurzony aby zareagować. Pieprzona rezerwacja trumny? Tyle było warte całe jej życie? Kawałek papieru z małą trumną do wypełnienia? Łzy zapaliły mnie w gardle.

65 | S t r o n a

- ... oczywiście może przejdzie przez operację. Zawsze możemy mieć nadzieję. Mimo wszystko, lekarze są przekonani, że mogą zatrzymać krwotok mózgu, choć pewni, że nigdy już nie będzie naszą małą Księżniczką. Nie mogłem już tego znieść. Tamy puściły i łzy zalały mi oczy, gdy patrzyłem na różową trumnę. Co to były za cholerne tortury? Wybieranie trumny dla swojej dziewczyny? W ten sam sposób w jaki wybierałem krawat na premierę filmu? Ten zakład przyprawiał mnie o mdłości. Przez słabe oświetlenie w domu pogrzebowym - myśl, że zarobili tysiąc dolarów, że zrobili coś, co nie sprawi, że ja lub ktokolwiek inny poczuje się lepiej. Umrze. A jeśli przeżyje... Cholera. Jeśli przeżyje, będę marzył aby nie żyła. I to czyniło mnie najgorszym typem człowieka. Ponieważ każdy powinien chcieć żyć gdy staje twarzą w twarz ze śmiercią. Każda normalna osoba wybrałaby życie. Ale ja? Gdybym był w jej skórze? Wybrałbym śmierć. Jeżeli o mnie chodziło, to miłość mojego życia już umarła, czekałem tylko aż jej ciało pójdzie tym samym śladem. Jej umysł - wszystko co sprawiało, że była kim była - przeminęło. Pani Unifelt znowu sięgnęła do mojego ramienia, tym razem chwytając się mnie jak koła ratunkowego. - Zdecydowaliście kto wygłosi przemowę? Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Poczułem ciężar na ramionach, gdy opuściłem głowę i skinąłem delikatnie głową. - Ja. - Jeżeli do tego dojdzie. - Dodała Pani Unifelt. - Oczywiście. - Organizatorka pogrzebów powiedziała szybko. - Jeśli do tego dojdzie.

- Gdzie odleciałeś Gabe? - Kiersten pstryknęła mi palcami przed twarzą Wszyscy siedzieli przy stole, patrząc na mnie jakby urosło mi trzecie oko i kazałem nazywać się Kanye.

66 | S t r o n a

- Em... - Podrapałem się po głowie i nerwowo zachichotałem. Sorka, długa ostatnia noc. - Musiała taka być. - Mruknął Wes przeskakując wzrokiem z Saylor na mnie. - Wszystko na to wskazuje. Wybrałem zignorowanie jego niedowierzania, że zrezygnowałem ze spania z każdą kobietą od czasu jego operacji. Zmroziłem go wzrokiem i zacząłem planować moje danie. - Więc... - Kiersten ukradła mi talerz z tortillą i zaczęła tworzyć swoje własne. Wkurzony, spojrzałem na nią spod przymrużonych oczu i udawałem, że nie jestem zainteresowany jej dziewczęcą rozmową. Powiedzcie mi o tym projekcie który macie robić. - Dokończyła. - Tak powiedzcie. Czekamy z zapartym tchem. - Powiedziałem sucho, zły, że musiałem siedzieć z gorącą nieznajomą, która wolałaby zobaczyć mnie jak duszę się jedzeniem niż spędzić ze mną 10 minut. Ktoś kopnął powiedziałem.

mnie

pod

stołem.

Skrzywiłem

się,

ale

nic

nie

- Cóż... - Saylor sięgnęła po talerz taco. Odsunąłem go z dala od niej zanim zdążyła sięgnąć, udając, że jej nie widziałem. Więc teraz miałem trzy nagie muszle taco na talerzu, bo posiadałem maniery równe pięciolatkowi i chciałem pokazać jej język albo może wepchnąć go po same gardło? Nie mówiłem, że nie byłem niezdecydowany jeżeli chodziło o nią. - Musimy zrobić projekt na trzecim semestrze seminarium o czymś, co jest dla nas ważne. Skoro Lisa tak naprawdę nie wiedziała na czym się skupia... -... i od kiedy najważniejszą rzeczą dla Lisy jest liczba butów w jej szafie. - Dokończyłem melodyjnie. - Dzięki Gabe. Zasalutowałem jej i ułożyłem trochę sera na taco, nienawidząc tego, że byłem poddawany torturom oglądania Saylor, która podgryzała swoje cholerne jedzenie jak królik, który nie był zdecydowany czy je lubił. - Tak czy inaczej... - Saylor wsunęła nadzienie do ust. Dzięki Bogu. Później wzięła kolejne. Oczywiście. - Zdecydowałyśmy, że będziemy razem 67 | S t r o n a

pracowały nad moim projektem. Profesor już połączył kilka drużyn i tylko my zostałyśmy. - Peszek, myślałam, ze jestem taka ważna. - Lisa zażartowała. Saylor uśmiechnęła się i musiałem odwrócić wzrok. Gdyby tylko miała szminkę na zębach lub cholerne okruchy tortilli między zębami. Zamiast tego była olśniewająca i zbyt szczęśliwa jak na mój gust. Udawanie szczęśliwego było moją robotą, ale nigdy się tym nie cieszyłem. Szczęście było takie łatwe dla niej, więc w zasadzie przypominała mi kobiecą wersję Wes'a. Super, teraz miałem tę dwójkę na świecie i oboje byli w moim życiu na czas nieokreślony. Mogłem poradzić sobie z mądrościami Wes'a tylko w małych dawkach, bo w przeciwnym razie bym go udusił lub obił mu twarz. Nie zrozumcie mnie źle. Kochałem go bardziej niż brata, ale gdy człowiek jest tak bardzo zakleszczony w ciemności - boli jak cholera, gdy ktoś rzuca na niego trochę światła. Twoje oczy muszą sie dostosować i powiedzmy sobie szczerze, to nie jest miłe doświadczenie, dlatego ludzie tam zostają. Właśnie dlatego większość z nas i mam na myśli większość z nas, wybiera fasadę zamiast rzeczywistość tego gdzie żyjemy. Cholera, mieszkałem tak długo w mojej ciemnej norze, że rozbiłem obóz, ustawiłem zdjęcia i dociągnąłem kable. Światło przypominało mi o jej uśmiechu, o tym co tym na co już nie zasługuję. Przypominało mi o stracie tego. Przynajmniej było mi wygodnie w mojej ciemności. świetle bo to był taki rarytas, że czasami zapominałem jak

jej zabrałem, o i nienawidziłem Nie myślałem o to jest je czuć.

- Przestań się uśmiechać. - Wypaliłem. Wszystkie głowy odwróciły sie w moją stronę. - Co? Ja? - Saylor, nadal się uśmiechając, wskazała na siebie. - Tak, masz coś między zębami. - Mruknąłem. - Chyba nie chcesz się ośmieszyć przed obcymi. - Jasna cholera. Zmrużyła oczy. - Nic nie ma. - Kiersten ogłosiła po dwóch sekundach patrzenia na usta Saylor. - Więc co wybrałyście? Świetnie, więc wszyscy wrócili do ignorowania mnie. Mogłem sobie z tym poradzić. Wziąłem ogromny kęs taco i czekałem. - Jeden z lokalnych domów opieki. Ten przy Sound. 68 | S t r o n a

Wyplułem taco na talerz i zacząłem się krztusić. Lisa zbladła i drżącymi dłońmi sięgnęła po wodę. - Och z jakiś powodów myślałam, że wspominałaś o domu starców rano. - Och tak. - Saylor uśmiechnęła się. - Tylko dlatego, że nie byłam pewna czy pozwolą nam na inny projekt. Z jakiegoś powodu są tam szalone środki bezpieczeństwa. W każdym razie mój starszy brat robił tam staż na ostatnim roku szkoły medycznej i mówił, że było fantastycznie. - Dlaczego do cholery wybrałaś dom opieki? - Wyrwało mi się, mój głos był szorstki po prawie uduszeniu się taco. - Gabe! - Kiersten klepnęła mnie w ramię. - Co się z tobą dzisiaj dzieje? Wzruszyłem ramionami, nie byłem pewien jak długo mogłem jeszcze ciągnąć tę rozmowę. - Jeśli musisz wiedzieć... - Saylor powiedziała napiętym głosem. Mój młodszy brat ma zespół Downa. Przebywał w domu opieki gdy był bardzo mały, ponieważ moi rodzice mieli z nim wielkie problemy. Nie chciał jeść, cały czas krzyczał... dopóki nie dowiedzieliśmy się jak o niego dbać tak, jak tego potrzebuje. Jego uszy były bardzo wrażliwe... - Głos Saylor zamarł. - I co? - Pospieszyłem. - I to nie twoja sprawa. - Znowu ten cholerny uśmiech. - Super, więc... - Lisa przytaknęła niezręcznie. - Chyba pójdziemy do domu opieki w ten weekend? - Muszę zadzwonić i... -... mają wieczorki gier planszowych w piątki. Lepiej pójść w sobotę popołudniu. - Z tym odepchnąłem się od stołu. Moje krzesło runęło na ziemię, gdy wyszedłem z pokoju i poszedłem na korytarz. Wcisnąłem guzik windy tak mocno, że aż wygiął mi się palec. - Powiesz jej? - Spokojny głos Wes'a odezwał się zza mnie. - Cholera! - Uderzyłem ręką w drzwi widny, modląc się aby szybko otworzyły się, żebym mógł uciec. - Powiedzieć co?

69 | S t r o n a

- O tym, że odwiedzasz ten sam dom opieki przynajmniej cztery razy w tygodniu? Najwyraźniej Wes mnie śledził. - Masz jakieś szczegóły dotyczące mojego bezpieczeństwa czy co stary? - Próbowałem się zaśmiać, ale śmiech utknął mi w gardle. - Coś takiego. - Wes powiedział cicho. - Wiesz, że mogłeś mi powiedzieć. - Powiedzieć ci? - Wychrypiałem. - Co ty wiesz? To znaczy co do cholery Wes, co zostało do powiedzenia? Wygląda jakbyś już wszystko wiedział. Winda zadzwoniła. Wbiegłem i wcisnąłem guzik parteru. - Jeśli to ma jakieś znaczenie... - Wes przełknął i odwrócił wzrok. Wiem od miesięcy. Przekląłem i zamknąłem oczy. - Nie mów. - Poprosiłem jak drzwi się zamknęły.

70 | S t r o n a

Warczeć na najlepszego przyjaciela? Załamać się przed wszystkimi, których kocham? Zrobione i zrobione. Zatraciłem się - znowu. I tym razem nie byłem pewien czy uda mi się przez to przejść. W końcu zatracenie się raz było wypadkiem... ale gdy tak dzieje się dwa, trzy razy? Facet zaczyna się zastanawiać czy to jest w jego przeznaczeniu aby nigdy się nie odnaleźć. - Gabe H.

Gabe Z przekleństwem kopnąłem drzwi windy, chętny aby je rozwalić. Gdy już dotarłem na parter, byłem gotowy znaleźć ucieczkę, cokolwiek bym zrobił w tym momencie. Mój telefon zadzwonił. Sięgnąłem do kieszeni i przekląłem, gdy zobaczyłem numer. - Halo? - P...Gabe? - Tak? - Znowu ma jedną z tych nocy... próbowaliśmy ją uspokoić, ale chce abyś jej zaśpiewał, możesz to zrobić? - Pewnie. - Moje gardło ścisnęło się od łez. - Oczywiście, weź mnie na głośnik jak zwykle. Usłyszałem w telefonie szumy i krzyk Księżniczki. - Park, Parkerrrrr! Zaśpiewaj naszą piosenkę, zaśpiewaj ją! Nie śpiewają jej dobrze!

71 | S t r o n a

- Aww Księżniczko to dlatego, że nie są mną. Usłyszałem jak chichocze po drugiej stronie. - Dobrze Park, jestem w łóżku. - Zatopiona jak pączek w maśle? - Zatopiona! - Krzyknęła tym piskliwym głosem do którego już się przyzwyczaiłem. Zmienił się od czasu wypadku - stał się bardziej dziecięcy, bardziej cenny. Rozejrzałem się po korytarzu i schowałem za róg. Nikogo nie było w pobliżu, więc nikt by nie mógł nagrać mojego małego występu i umieścić na YouTube. - Kocham moją Księżniczkę, moją ulubioną dziewczynkę. Za każdym razem, gdy słyszę jej śmiech, chcę uratować świat... ponieważ jest moją, moją, moją dziewczyną. Księżniczka zaczęła śpiewać ze mną. - Moja dziewczyna, moja dziewczyna, zawsze będzie moją dziewczyną. I gdy łzy będą spływały jej z oczu, obiecuję, że nigdy nie pozwolę jej płakać... nigdy sama, nigdy beze mnie, nigdy bez nas razem. Moja dziewczyna, ona jest moją regułą na zawsze. Moja dziewczyna. Zawsze będzie moją dziewczyną. - Dzięki Parker. - Powiedziała szczęśliwym głosem. Powróciły wspomnienia.

- Jesteś szalony! - Kimmy zaśmiała się, gdy okręcałem nią dookoła małego pokoju. - Postaw mnie! - Nigdy! - Obiecałem i pocałowałem ją mocno w usta. - Jeżeli cię postawię, to będę musiał cię znowu podnieść, a to wydaje się po prostu głupie skoro chcę cię na zawsze w moich ramionach. - Przesadzasz Parker. - Jej oczy błyszczały. - Kochasz to. Pokiwała i znowu zaśmiała się. - To ty. Kocham cię.

72 | S t r o n a

- Też cię kocham. - Dziękuję za piosenkę... - powiedziała zdyszanym głosem. Kocham ją. - Każdej nocy. - Obiecałem. - To powinna być twoja kołysanka każdej nocy. Więc gdy będziesz zasypiała, ostatnią rzeczą o jakiej pomyślisz będę ja i gdy będziesz się budziła, chcę abyś myślała o nas. - Podoba mi się. - Pocałowała mnie w policzek. Postawiłem ją na nogi i objąłem jej twarz. - Kimmy, zawsze będę przy tobie. Musisz to wiedzieć. Kiwnęła głową, jej oczy wypełniły się łzami. - Boję się, że nie mamy wystarczająco dużo czasu, jakby coś miało się wydarzyć. - Przestań... - Przyciągnąłem ją do pocałunku. - Niezależnie od tego co się zdarzy, będziemy razem. Powiedz, że mi wierzysz. Porzucenie cię? To nigdy sie nie zdarzy. - Dzięki Park. - Dla ciebie wszystko Księżniczko, dla ciebie wszystko.

Szelest i zakłócenia powiedziały mi, że przełączają mnie z głośnika. Połączenie znowu było stabilnie bez echa w tle. - Dzięki Gabe. Wiesz jak ciężko z nią wytrzymać gdy nie może spać. - Zawsze. - Mój głos się załamał. Przysięgałem, że nigdy jej nie porzucę.

- Przecież

obiecałem.

-

To było to. Nie mogłem więcej znieść. To był powód dla którego zagubiłem się w kobietach - powód dla którego nie wchodziłem w związki, powód dla którego zamknąłem się na cały świat. Ponieważ w chwili gdy kogoś wpuszczasz - albo umiera - albo go zabijasz - dosłownie. To była moja prawda. Moje życie. 73 | S t r o n a

Dziewczyna w zabójczym ubraniu wysiadła z windy. Jej blond włosy związane były wysoko na głowie, jej makijaż był tak ciemny, że wyglądała jak prostytutka. - Hej... - oblizałem usta, gdy dziewczyna odwróciła się w moją stronę. - Gdzie idziesz? - Wyjść. Pokiwałem i zrobiłem krok w jej stronę, gdy drzwi windy otworzyły się. - Wyjście brzmi dobrze. - Dobrze. - Opuściła rzęsy. - Gabe, prawda? - Prawda. - Nie byłem zaskoczony. Miałem wyrobioną reputację. - Więc - powiedziała, gdy rumieniec rozpłynął się po jej policzkach. Możesz się ze mną przejechać jeśli chcesz. Moje ciało zadrżało, byłem gotowy znowu rzygać. Chciałem uciec, nawet nie wiedziałem gdzie, ale ucieczka jeszcze nigdzie mnie nie zaprowadziła. Uciekanie nadal powodowało cierpienie. Chciałem się zatracić. - Co ty na to... - złapałem ją za dłoń. - .... spędzimy trochę czasu i wtedy zdecydujemy się na jakąś jazdę. Jej oczy rozszerzyły się na chwilę i usta opadły, gdy syk powietrza uciekł z niej. - Brzmi... dobrze. Bardzo dobrze.

''' Klub był wypełniony spoconymi ciałami mieszającymi się razem. To mogło być uznawane za moją scenerię, ale byłem bardziej facetem z rodzaju klasycznego rocka, więc słysząc jak TI leci z głośników skrzywiłem się, ale starałem się w to wmieszać. Zaczął się kawałek techno i zielone światła zaczęły migać w rytm walenia. - Chcesz drinka? - Zapytała Cee - Cee. 74 | S t r o n a

Hej przynajmniej zapamiętałem jej imię. Nawet jeśli najpierw ją pocałowałem a później zapytałem. Nie to żeby nie była gotowa. Rozłożyła nogi jak tylko wsiadłem z nią do samochodu - nie skorzystałem z tej oferty - przynajmniej póki co. Nie byłem wystarczająco pijany, niewystarczająco naćpany, niewystarczająco wkurzony. - Szoty. - Oblizałem usta. - Zamówmy szoty. Wzruszyła ramionami i poszła do barmana, gdy ja po prostu stałem i patrzyłem jak ludzie śmieją się i imprezują. Kiedyś tak imprezowałem. Cholera, kiedyś śmiałem się. Ale po operacji Wes'a - rzeczy się zmieniły. Przez połowę mojego życia żyłem w kłamstwie, jak do cholery mogłem znaleźć siły aby być osobą, którą chcieli widzieć ludzie? To było tak, jakbym był wypalonym aktorem, tylko to nie był film. To była moja rzeczywistość. - Na zdrowie. - Cee - Cee mrugnęła, jej ciemne rzęsy uderzyły o jej policzki, gdy wypiliśmy po trzy szoty bez zakrztuszenia się. Musiała być przyzwyczajona. Większość dziewczyn sączyło wódkę z sodą i prosiły o wykaz kalorii. - Chcesz zatańczyć? - Przysunęła się tak blisko, że mogłem poczuć waniliowe perfumy, których użyła. Walczyłem z ochotą aby ją odepchnąć. - Nie jestem za bardzo w nastroju do tańca. - Zamiast ją odepchnąć, przysunąłem do siebie, gotowy aby się zatracić. - Jaka jest twoja historia? - Zapytała ponad głośną muzyką. - Nie jestem za tą całą, emocjonalną, głęboką gadką i wyrzucaniem moich wnętrzności na podłogę, więc jeśli tego chcesz to odwal się. Warknąłem. - Dobrze. - Skinęła głową z aprobatą, kiedy na oczach wszystkich przesunęła ręce w dół, na przód moich dżinsów. - Też nie jestem za tym. Moje ciało obudziło się do życia i nienawidziłem się za to. Bez słowa pociągnąłem ją na tyły klubu. 75 | S t r o n a

- Czekaj. - Mrugnęła i wyciągnęła skręta z czarnej torebki. - Chcesz? - Aww słodziutka, myślisz, że zadowalam się tym gównem? Idź na całość lub do domu. - Widzę. - Spojrzała na mnie od góry do dołu, jej oczy zatrzymały się na moim widocznym podnieceniu, zanim sięgnęła do torebki i wyciągnęła plastikową torebeczkę pełną białego proszku i lusterko. Podoba ci się? - Bardzo. - Skłamałem i odwróciłem wzrok. Wiedziałem jak to się rozegra. Wiedziałem tak jak znałem własną kieszeń. Przemycę ją do łazienki, ułoży dla mnie linijkę koki do wciągnięcia, naćpamy się, upijemy, wykorzystam ją, będzie pachniała tanimi perfumami. Jej pot będzie na mnie i wpadnę w tę samą pułapkę w jakiej byłem rok temu. Jaka była teraz różnica? Byłem zbyt odrętwiały, zbyt obojętny aby mi zależało. Wiesz, że jesteś w głębokim gównie, gdy dragi nie sprawiają, że czujesz - nic nie czułem. Byłem pusty. Brakowało mi energii aby udawać. Moją tożsamością była muzyka, potem ona, a potem byłem szczęśliwy mogąc być po prostu Gabe'em, szczęśliwym, małym graczem ze złotym sercem. Byłem tak cholernie zmęczony tym wszystkim. Cee - Cee uniosła brwi. - Więc? - Podniosła torebeczkę i przekrzywiła głowę. - Pasuję, ale baw się dobrze będąc pieprzoną przez zupełnie obcych. Wychodzę. - Myślałam, że chcesz się zabawić. - Powiedziała protekcjonalnym tonem, gdy zacząłem odchodzić. Z parsknięciem odwróciłem się i zmroziłem ją wzrokiem. Słodziutka, jeden z moich przyjaciół zmarł po przedawkowaniu heroiny, przyjaciel rodziny kupił mi narkotyki gdy miałem 13 lat, straciłem dziewictwo z aktorką klasy A, która była dwa razy starsza ode mnie. Uwierz mi, kiedy mówię, że nie masz absolutnie nic co mogłoby mnie 76 | S t r o n a

zszokować lub sprawić że poczuję coś innego niż bycie martwym w środku. Zamknęła usta i zgrzytała zębami. Z szarpnięciem odeszła, kołysząc biodrami gdy szła przez tłum. Chciałem obudzić się pijany. Nie, inaczej. Chciałem obudzić się i poczuć coś - cokolwiek, ale jakoś to poczuć - przejść przez emocje, śmiać się i żartować jakbym faktycznie miał po co żyć. Telefon zawibrował mi w kieszeni. Spojrzałem na wiadomość. Mama: Jeżeli zadzwoni nie odbieraj. Chce pieniędzy. Kocham. Mama. - Witaj definitywny końcu. - Mruknąłem pod nosem, gdy schowałem telefon do kieszeni i poszedłem do baru. - Co mogę ci podać? - Zapytał barman, gdy mechanicznie podawał napoje przed twarze ludzi i chował napiwki do słoika przed nim. - Whiskey. - Usiadłem i bębniłem palcami po ladzie. - I ciągle dolewaj. Dziesięć. Tyle szklaneczek wypiłem, aż upiłem się w 3 dupy. Trzy. tyle razy kobiety ocierały się o mnie, próbując złapać okazję. Dwie. Liczba godzin, które spędziłem torturując się wspomnieniami jej śmiechu, zapachu, sposobu w jaki zawsze sprawiała, że czułem się jakbym mógł zrobić wszystko na świecie. Jedna. Liczba minut, ile by mi zabrało aby pobiec do pokoju i wziąć jej kask. Niesamowite. Jak jedna minuta może zmienić resztę twojego życia. Taa, najwyraźniej wciąż nie byłem odpowiednio pijany. Podniosłem rękę, ale barman potrząsnął głową. - Pochłonąłeś prawie całą połówkę. Już koniec. - Dupek - mruknąłem pod nosem. 77 | S t r o n a

Nawet nie zareagował. Wstałem na nogi i wyszedłem na zewnątrz. Rześkie, wiosenne powietrze nie otrzeźwiło mnie. Jeśli coś to tylko przyprawiło o mdłości. Cholera. Przyjechałem z Cee - Cee. Przeklinając wyciągnąłem telefon aby zadzwonić do Lisy. Jej wstyd był moim. Nasz wstyd był taki sam. Nasza przeszłość była taka, że zarówno obrzydzała mnie jak i uzależniała nas od siebie. Nie odpowiedziała. Próbowałem znowu. Wtedy poczułem rozpacz. Było mi zimno, przez pijaństwo bardziej kołysałem się na nogach i mały głos we mnie mówił mi, że jeżeli próbowałbym pójść do kampusu skończyłbym w Sound twarzą w dół i z brzuchem pełnym wody. Cholera, byłem w ciemności. Wybrałem numer Wes'a. Odebrał po pierwszym dzwonku. - Gabe? - Potrzebuję podwózki. - Próbowałem nie bełkotać. Z ciężkim westchnięciem odpowiedział. - Gdzie jesteś? - Szkolny klub, emm. - Zacząłem śmiać się histerycznie. - Cholera, nie wiem, czemu nie zapytasz NASA? Jesteś wielkim Wes'em Michels prawda? Pieprzyć to, nie potrzebuję cię. Zakończyłem rozmowę i potoczyłem się do krawężnika, po czym upadłem na tyłek, chowając głowę między kolanami. Obrazy migały mi przed oczami. Najpierw krew, później aparaty i dziennikarze. Boże, dziennikarze. Zwariowałem. Zatraciłem się przed nimi.

78 | S t r o n a

Minęły minuty, może godziny, kto wie... i wtedy usłyszałem trąbienie i reflektory oświetliły moją twarz. Wyciągnąłem dłoń aby zasłonić światło, ale to nie pomogło. Słyszałem kroki. Ale nadal nie widziałem. Wtedy pięść spotkała się z moją szczęką. Uderzyłem tak mocno o chodnik, że przysięgam chyba straciłem jeden ząb. - Wstawaj dupku. Wes? Czy on mnie uderzył w twarz? I nazwał mnie dupkiem? Próbowałem się zaśmiać, ale moja szczęka za bardzo bolała. - Powiedziałem... - Wes chwycił mnie za koszulkę i podniósł bezwładne ciało z ziemi. - Wstawaj.Cholera.Jasna. - Kolejny cios i na szczęście straciłem przytomność. Może gdybym modlił się wytaczająco mono - zostałbym tam, w ciemności. Może wtedy moje grzechy zostałyby wymazane.

79 | S t r o n a

Koleś był nieprzyjazny, jakby był wkurzony tylko dlatego, że siedziałam przy jego stole, już nie wspominając o oddychaniu na jego talerz. Jaki miał problem? Mogłam tylko sobie wyobrażać, że te wszystkie kolczyki uszkodziły komórki w jego mózgu - o ile jeszcze jakieś posiadał. - Saylor.

Saylor - Więc on jest... - Pokiwałam i szybko odwróciłam wzrok, aby nie wyszło, że byłam zainteresowana, ciekawa lub przerażona. - Zgryźliwy? Poszłyśmy z Lisą do jej sypialni i ustalałyśmy harmonogram tego jak będą wyglądały nasze tygodnie pracy w tym miejscu. Musiałyśmy wyrobić przynajmniej 60 godzin aby otrzymać pozytywną ocenę. - To Gabe. - Zaśmiała się. - Obiecuję, że jest nieszkodliwy. - Nieszkodliwy? - Powtórzyłam drwiącym głosem. Jasne, bo pewnie te tatuaże i kolczyki nad tymi morderczymi oczami wręcz krzyczały nieszkodliwością. Lisa zamknęła zeszyt i wzruszyła ramionami. - Przysięgam, że nie jest taki zły na jakiego wygląda. Po prostu... inny, to wszystko. Tak jakby miał ciężkie życie i tak dalej. - Proszę cię. - Parsknęłam, mając nadzieję, że nie zabrzmiało to jakbym łowiła więcej informacji. Lisa zasmuciła się jakbym ją właśnie uderzyła. - Przepraszam. - Powiedziałam szybko. - Nie chciałam osądzać, ale po prostu... życie jest ciężkie, wiesz? Musisz przez to przejść.

80 | S t r o n a

Wyraz twarzy Lisy przeszedł w coś, co widziałam przez całe moje życie. Litość. Sięgnęła do mojej ręki i położyła na niej dłoń. - Łapię o czym mówisz, ale obiecaj mi, że nie będziesz wyciągała wniosków nawet nie wiedząc przez co musiał przejść. Chronił mnie całe moje życie i zrobiłabym dla niego wszystko, tak jak on zrobiłby wszystko dla mnie. - W porządku. - Uwolniłam się od jej dotyku. - W końcu nie musisz mnie przekonywać abym go polubiła. Większą część naszej pracy i tak będziemy robiły w Domu. - Oblizałam usta i zaczęłam zbierać swoje rzeczy i wrzucać do torby na ramię. - I jestem pewna, że masz rację. Przepraszam, że to o nim powiedziałam. - W porządku. - Powiedziała Lisa z o wiele za szybko pojawiającym się uśmiechem i machnięciem dłonią. - Więc bierzesz piątki a ja zaczynam w tę sobotę? - Tak. - Weszłam do salonu i rozejrzałam się za Wes'em i Kiersten. Oglądali film, ale widać musieli już pójść do łóżka czy coś. - Pa Saylor. - Lisa zawołała. - Pa. - Powiedziałam nie oglądając się za siebie i otwierając drzwi, aby wyjść na korytarz. Nie powinnam była otwierać mojej wielkiej gęby moje kolejne złe przyzwyczajenie. Ale dlaczego broniła takiego faceta jak on? Faceta który usprawiedliwiał swoje działania, mówiąc że miał ciężkie życie? To mnie wkurzało. Nienawidziłem gdy ludzie używali wymówek dla swojego zachowania, jakby to było usprawiedliwienie dlaczego jesteś kompletnym i skończonym mięczakiem. To było łatwe wyjście. Głupie wyjście. Co oznaczało tylko jedno, muszę trzymać się do cholery z dala od Gabe'a - jest toksyczny. Drzwi windy otworzyły się i wyszedł z nich chłopak. Jednak to co zobaczyłam za nim przyprawiło mnie o duszności. Wes podtrzymywał Gabe'a. A Gabe miał zakrwawioną całą koszulkę. Jego szczęka przybrała niebieski odcień, a powietrze wypełniał zapach whiskey.

81 | S t r o n a

Jak to było możliwe, że przez ostatni tydzień tak często spotykałam Gabe'a? Przysięgam, że mnie prześladował, mimo że w tej chwili wszystko w nim powodowało u mnie obrzydzenie. Znowu potknął się w ramionach Wes'a, jego bełkotanie wypełniło przestrzeń. Taa, prawdziwy zwycięzca. Jestem taki biedny, moje życie jest tak smutne i pomieszane, że muszę się znieczulać. Tacy ludzie jak on zniesmaczali mnie. Sprawiali, że miałam ochotę krzyczeć, wrzeszczeć i kopać. Jakim prawem psuł swoje życie, kiedy większość z nas nawet nie dostaje szansy aby mieć je normalne? Poczułam jak gardło mi się zacisnęło, gdy myśli natychmiast odpłynęły do Erica. Normalność nigdy nie będzie jego rzeczywistością. Zabiłabym dla niego, aby mógł robić to co dzieci w jego wieku, nawet jeśli jego umysł nie miał żadnych ograniczeń. Ludzie jak Gabe? Plują szansie w twarz. Z ogromnym westchnieniem, ruszyłam w stronę windy, aby pojechać na wyższe piętro. To było lepsze niż czekać aż przyjedzie z dołu. - Miałaś dobry wieczór? - Zapytał Wes, przerywając ciszę, jakby jego najlepszy przyjaciel nie krwawił na niego. - Taa, wdałam się w kilka bójek, zażyłam narkotyki, straciłam dziewictwo. - Pokiwałam. - Najlepsza noc. Totalny wybuch. Nie mogę się doczekać, aż znowu zrujnuje swoje życie. Wes skrzywił się. - To nie jego wina... - Wiesz co? - Przeszkodziłam. - Nie obchodzi mnie to. Jest dobrze. Nawet go nie znam. Nie znam ciebie. Jesteście dla mnie obcy, zrozumiano? Broń go ile sobie chcesz, to i tak nie jest mój interes. Nie jestem nawet przyjaciółką. Jestem tylko osobą, która stara się skończyć studia bez zwariowania. Wes patrzył jakby chciał coś powiedzieć. Zamiast tego zaklął i wyciągnął Gabe'a z windy. Gdy tylko drzwi się zamknęły wyszeptał. Tylko dlatego, że jego starania są inne - nie sprawia, że jesteś od niego lepsza.

82 | S t r o n a

Byłem martwy. Nie. Serio. Wymiotowałem tak bardzo, że moje ciało zaczęło się zamykać. Chciałem światła do cholery! Gdzie do diabła było to światełko w tunelu? Mógłbym przysiąc, że ktoś powiedział, że śmierć była o wiele lepsza niż to. - Gabe H.

Gabe Jęknąłem, przewróciłem się z brzucha i szukałem mojego telefonu. Moja dłoń uderzyła w lampę. Próbowałem otworzyć oczy, moja komórka spadła na podłogę, miękko uderzając o czerwony dywan i już wiedziałem, że nie byłem w moim pokoju. Przetarłem oczy. Kolory były niewyraźne i zlewały się w jedno. Nic się nie wyostrzyło. Zamknąłem znowu oczy i tarłem je przez kilka sekund. Kiedy je otworzyłem po raz drugi, żałowałem, że nie zostawiłem ich zamkniętych. Wehikuł czasu. Ktoś naprawdę powinien go stworzyć. - Jak się czujesz? - Zapytał Wes brzmiąc tak spokojnie. Siedział naprzeciwko mnie. Skrzyżował ramiona i wyglądał na wkurzonego jak cholera. Jak mógł wyglądać i spokojnie i na wkurzonego w tym samym czasie? Miał jakieś dziwne rozdwojenie jaźni, które objawiało się tylko wtedy, gdy ktoś go spychał na krawędź? Nigdy go takiego nie widziałam. Nienawidziłem tego. Nienawidziłem siebie. - Naprawdę wolałbym abyś mnie wykończył ostatniej nocy. Mruknąłem. 83 | S t r o n a

- Uwierz mi. - Jego szczęka przesunęła się. - Chciałem. Wtedy zdałem sobie sprawę, że dokładnie tego chciałeś, więc zdecydowałem, że nie zleję twojego żałosnego tyłka i zostanę z tobą całą noc podczas gdy ty majaczyłeś o Bambi, opowiadałeś mi historie o rozpoczęciu przygody z narkotykami w wieku 8 lat i wtedy - gdy już myślałem, że odpłynąłeś obrzygałeś całą moją łazienkę - i mnie. Śmiało mogę powiedzieć, że już nie mamy żadnych sekretów po wspólnym prysznicu i jeśli kiedykolwiek i naprawdę mam na myśli kiedykolwiek, dotkniesz mnie tam znowu, zakończę twój żywot. Czaisz? Jęknąłem i skinąłem głową, po czym skrzywiłem się, bo to tak bardzo zabolało, iż myślałem, że znowu będę rzygał. - Chcesz mi coś powiedzieć? - Bez obrazy Wes, ale teraz naprawdę nie chcę rozmawiać. - Zabawne, ponieważ naprawdę nie chciałem patrzeć jak mój najlepszy przyjaciel próbuje popełnić samobójstwo poprzedniej nocy, ale hej, właśnie tu jesteśmy. - Jesteś wkurzony. - Czułem jakbym wtoczył się do ciemnej dziury i tam został. Zawód jaki sprawiłem Wes'owi był jak... prawdziwa agonia. Był jedynym człowiekiem, którego podziwiałem. I go zawiodłem. - Jak cholera. - Wes powiedział śmiertelnym głosem. - Jak to się stało? Kilka miesięcy temu chciałeś nowego życia - nie byłeś już w ciemności. Co się stało? Wiem, że ostatnia rzecz jakiej chcesz to gadać o tym co czujesz - ale, cholera, stary... nie tylko wypadłeś z kolejki. Celowo wyskoczyłeś i w ten sposób przewróciłeś cały świat. Przełknąłem kiedy łzy zagroziły ucieczką. Uczucie dławienia powróciło, to samo uczucie, gdy wina owijała się wokół mnie. To było jak stary koc, moje pocieszenie, za każdym razem gdy go zdejmowałem, byłem tak przerażony, że znowu go założę, że w końcu to robiłem. - Nic. - Wzruszyłem ramionami. - Stare nawyki, chyba. - Nie brałeś narkotyków od poprzedniego roku. - Rzeczy się zmieniają. - Nie wspomniałem o tym, że nie brałem żadnych narkotyków, tylko byłem kuszony przez kilka krótkich sekund. - Nie piłeś od poprzedniego roku. Byłeś trzeźwy. 84 | S t r o n a

- Zgadza się. - Mogę cię o coś zapytać? - Nie. Ale i tak to zrobisz. Wes westchnął, jego twarz trochę zbladła, gdy pochylił się na swoje kolana i wyszeptał. - Chciałeś umrzeć? Nie mogłem odpowiedzieć. Mogłem tylko pokiwać. - Dlaczego? - Ponieważ ona tego nie zrobiła i to moja wina. To wszystko moja wina. - Nie mogłem dłużej się wstrzymywać. Wybuchnąłem płaczem, po czym sięgnąłem do kieszeni, wyciągnąłem medalion i rzuciłem nim przez pokój, modląc o to, aby się zniszczył. Modląc się, aby miejsce które miała w moim sercu zniknęło. Tak się nie stało. Spadłem z łóżka na kolana, kołysząc się w przód i w tył, łzy wyschły - zawsze wysychały. - Gabe... - Wes chwycił mnie za ramiona. - Musisz z kimś porozmawiać - potrzebujesz pomocy. Pokręciłem głową. To czego potrzebowałem to muzyka. To czego potrzebowałem to... - Gitara. - Powiedziałem obcym głosem. - Podaj moją gitarę. Ktoś inny mógłby to zakwestionować. Wes tego nie zrobił. W ciągu kilku minut wrócił do pokoju z gitarą w ręku. Nic nie powiedziałem. Usiadłem na podłodze, położyłem gitarę na kolanach i zacząłem śpiewać. Chwile później byłem skupiony - spokojny. Moją terapią była muzyka. Jednak wyrzuciłem muzykę z mojego życia - ponieważ to było kolejne przypomnienie o moich grzechach, moim żalu, więc czułem się 85 | S t r o n a

winny, gdy tego potrzebowałem, ponieważ co ona miała? Nic. Zupełnie nic. Nie zasługiwałem na komfort. Po dwóch godzinach grania moje palce bolały, nie były tak zrogowaciałe jak kiedyś. Odłożyłem gitarę i patrzyłem na podłogę. Wes usiadł koło mnie. Oboje patrzyliśmy na ścianę. - Gabe. - Hm? - Opowiedz mi o Ashtonie Hyde. Zamarłem a potem zrobiłem coś, czego myślałem, że nigdy nie zrobię najlepszemu przyjacielowi. Skłamałem i powiedziałem. - Nie mam pojęcia o czym mówisz.

86 | S t r o n a

ę

Oglądanie jak mój najlepszy przyjaciel tarza się w otchłani piekła? To nie jest mój ulubiony sposób aby spędzić środowy poranek. Prawda o uderzaniu w dno? Czasami trzeba walnąć głową w ziemię, zanim w końcu uświadomisz sobie, że droga nie jest w dół, a w górę. - Wes M.

Saylor - Musisz wpisać się po przyjeździe i wypisać po wyjściu. Spojrzałam na jej identyfikator - Martha Hall. Mówili mi, że pani Hall będzie pośrednikiem między mną a szkołą podczas mojej służby w Pacific Northwest Group Home. Wskazała na dwóch ochroniarzy przy drzwiach. Za każdym razem twoja torba będzie sprawdzana przez kamery i musisz zostawić swój telefon przy recepcji. - Telefon? - Spytałam. - Czemu? - Zasady. - Uśmiech pani Hall nie sięgał jej niebieskich oczu. Jej posrebrzane włosy były tak mocno ściśnięte, że zastanawiałam się, czy nie byłaby bardziej szczęśliwa, gdyby je rozpuściła i pozwoliła twarzy odpocząć. Zadrżałam, trochę przypominała mi moją nauczycielkę z pierwszej klasy - tą, która nie pozwalała nam wychodzić na przerwę. Super. - Nasi goście zasługują na prywatność, poza tym jesteś tutaj aby pracować a nie smsować z chłopakiem. Uuu. Dobra. - Całkowicie się zgadzam. Pociągnęła nosem. - Oczywiście nie jest to płatna praktyka, więc po prostu rób co możesz przez swoje godziny w tygodniu. Jeśli pozostaniesz w obiegu skończysz przed zakończeniem semestru.

87 | S t r o n a

Pani Hall uśmiechnęła się promiennie. Miała czarne, sowie okulary i napięty, szeroki uśmiech - po bliższej inspekcji znalazłam trochę szminki na jej nienaturalnie białych zębach. Więc może nie byłoby tak źle, gdyby trochę częściej się uśmiechała. - Super. - Przełknęłam i rozejrzałam się dookoła. Dom przypominał mi miejsce, gdzie mieszkał Eric, gdy był mały. Nawet pachniało tak samo, jak ciepłe jedzenie, kawa i ludzie. Wtedy nienawidziłam tego, że musiał tam być, ale szybko poczułam się jakby to był też nasz dom. Ludzie tam byli przyjaźni i był szczęśliwy. Może to miejsce było takie samo. - Dobrze. - Pani Hall chrząknęła i dała mi listę obecności. - Masz tutaj wszystkie imiona. Są to osoby, które zapisaliśmy na twoje zajęcia muzyczne. Idź korytarzem do końca, podwójne drzwi prowadzą do pokoju rekreacyjnego, gdzie jest fortepian. Baw się dobrze słodziutka. Drżącymi rękoma wzięłam kartę i szybko policzyłam imiona. Dwadzieścia osób. Dwadzieścia wpisało się na moje zajęcia. To miało być zabawne, wiesz, uczyć każdego piosenki, dać im instrument taki jak dzwonki i podążać własną ścieżką. Ale dwadzieścioro? To będzie o wiele trudniejsze niż myślałam. Poszłam korytarzem do końca, otworzyłam drzwi i odetchnęłam kojąco zanim weszłam do pokoju. Zapach czekoladowych ciasteczek wypełniał pokój, dzięki czemu mniej się bałam. Jedzenie zawsze tak działało - był pewien komfort który z nim przychodził. Ciasteczka przywodziły mi na myśl dom - mieszkanie z mamą i Eric'iem, a myśl o nich sprawiała, że czułam się bezpieczna, chroniona i silna. Mogłam być teraz silna, tak jak mama była silna dla nas. Kilku pacjentów już siedziało na krzesłach. Kilku było na wózkach inwalidzkich. Moje serce pękło. - Em, cześć. - Powiedziałam cichym głosem. - Będę was uczyła warsztatów muzycznych. - Głośniej! - Krzyknął starszy mężczyzna. - Nie słyszę cię tutaj! Był w pierwszym rzędzie. Chrząknęłam i powiedziałam znowu. - Mam na imię Saylor i... 88 | S t r o n a

- Jesteś marynarzem? - Dziewczyna z przodu klasnęła w dłonie i podskoczyła na nogi, odwracając się do innych pacjentów. - Kocham żeglarstwo! Kto jeszcze kocha żeglować? Nikt nic nie powiedział. Usiadła ze szczęśliwym westchnięciem i zaczęła mówić do siebie. Żagiel, żagiel, żagiel. Jak bym chciała móc nadal żeglować. Miło cię poznać Saylor! Powiedziała tak głośno moje imię, że jeżeli starszy mężczyzna znowu nie załapał, to nie było dla niego żadnej nadziei. - Jak powiedziałam... - Uśmiechnęłam się słabo. - Jestem Saylor i... Już ich straciłam. Ich oczy już były nieobecne. Wiedziałam, że niektórzy pacjenci mają problemy z pamięcią, inni zmagali się z upośledzeniem umysłowym a ja ich zanudzałam. Pieprzyć to. Podniosłam dłoń. - Kto chce trochę hałasu? - Ja! Ja! Ja! - Dziewczyna przede mną wyskoczyła w powietrze i zaczęła tańczyć, gdy okrzyki wybuchły dookoła niej. - Wspaniale. - Uśmiechnęłam się i zaczęłam rozdawać różne instrumenty. Miałam atrapy - wiesz, jak plastikowe flety, które wyglądały śmiesznie w piątej klasie szkoły muzycznej - dzwonki, małe pianinko, harmonijkę i trzy bębenki. Taa, nie wygramy Grammy, ale starałam się wybrać instrumenty, które wiedziałam, że polubiłby Eric i mimo, że nienawidził hałasu, był zupełnie w porządku z wywoływaniem go. W zeszłym roku mama kupiła mu zestaw perkusyjny. Moje uszy przez wieki dochodziły do siebie. - Chcę bębny! - Starzec wstał z fotela, pokuśtykał do mnie, wyszarpnął pałeczki z moich rąk i wziął mały bęben na swoje miejsce, uśmiechając się przez cały czas jakbym dała mu nowy aparat słuchowy. Dziewczyna, która lubiła żeglować wybrała flet.

89 | S t r o n a

Zajęło mi 15 minut aby rozdać wszystkie instrumenty, głównie dlatego, że jak oferowałam komuś jeden to ktoś inny wołał, że go chce. Podzieliłam grupę. W jednej siedzieli ci z fletami, perkusiści w innej i tak dalej. - Co z Księżniczką? - Jakiś głos zapytał. Odwróciłam się i rozejrzałam po pokoju, mrużąc oczy, gdy starałam się zidentyfikować osobę, która mówiła. - Tutaj - powiedziała łagodnie, jej głos był piskliwy, ale przy tym bardzo ładny i czysty, prawie dziecinny. Odwróciłam się w prawo i zauważyłam dziewczynę siedzącą w kącie na wózku. Miała naprawdę długie, blond włosy, ściągnięte z tyłu w kucyk, i bluzę Oregon Ducks na sobie. Jej uśmiech przypominał mi Erica, niewinny i pełen nadziei. Jej ręce leżały przed nią, bez życia i miała deseczki po obu stronach głowy, trzymające jej twarz. - Co byś chciała zagrać? - Zrobiłam kilka kroków w jej stronę. Została mi perkusja, ale jeśli masz jakiś pomysł to przyniosę ci coś innego. - Gitara. - Jej usta trochę opadły, jakby nie mogła ich kontrolować, po czym powrócił uśmiech. - Chcę grać na gitarze jak mój Parker. - Parker? - Powtórzyłam, mój uśmiech się rozszerzył. - Kim jest Parker? - Och. - Jej oczy były błyszczące, ale ciemne sińce pod nimi pokazywały, że nie miała ostatnio wiele odpoczynku. - Jest moim najlepszym przyjacielem. - Najlepsi przyjaciele są fajni. - Powiedziałam cicho, słowa zaciskały się mi w gardle gdy patrzyłam jak jej usta znowu opadają i je zamknęła. Jej oczy starały się skupić na mnie, po czym kilka razy zamrugała, jakby chciała pozbyć się mgły. - Gitara. - Zakasłała cicho. - Chcę grać na gitarze Parkera. - Więc gitara. - Spojrzałam na jej ręce. Nie poruszały się, musiała być sparaliżowana. Jak do cholery miałam pozwolić jej grać na gitarze, kiedy nie mogła poruszać rękoma? 90 | S t r o n a

- Zapytaj pannę Janice, ona ją przyniesie. - Panna Janice... - Wstałam i położyłam ręce na biodrach, przeszukiwałam pokój, czytając każdy identyfikator. - Czerwona głowa. - Powiedziała dziewczyna. - Wielka, czerwona głowa. - Hę? Moje oczy powędrowały do czerwonej głowy i na identyfikator. Janice. - Zaraz wracam. Podbiegłam. - Cześć, jestem Saylor, pierwszoklasistka z UW. Uczę na warsztatach muzycznych i tamta dziewczyna mówiła coś o gitarze. Uśmiech kobiety zniknął i zacisnęła usta w cienką linię. - Tak, cóż, nie może na niej grać. Nie jest jej. - Ale mówiła coś o Parkerze. Miałby coś przeciwko? Oczy Janice złagodniały. - Słonko, ta dziewczyna jest bardzo wyjątkowa dla Parkera. Niewiele potrzeba aby ją zasmucić, a gdy przypomni sobie, że nie może grać na gitarze lub nawet poruszać rękami zatraci się. To prawie niemożliwe aby ją uspokoić. - Ale może gdybym przyniosła jej gitarę... - Przykro mi. Nie. - Kobieta uśmiechnęła się smutno i odeszła. Cóż, ale gówno. Z pustymi rękami wróciłam do dziewczyny. - Jak masz na imię? - Księżniczka. - Zachichotała po czym trochę zakasłała, jej twarz wykrzywiła się podczas kaszlu. Jakby jej ciało nie było na tyle silne, aby faktycznie wykorzystać mięśnie do takiej czynności. - Dobrze Księżniczko. - Pochyliłam się, więc byłyśmy twarzą w twarz. - Martha jest dzisiaj trochę zrzędliwa. Zachichotała bardziej. - Więc musimy zrobić coś nielegalnego. Jej oczy rozszerzyły się jak spodki. - Co zrobimy? 91 | S t r o n a

- My... - Mój głos był szeptem. - Ukradniemy gitarę. - Och tak! - Jej szyja napięła się gdy rzucała głową w przód i w tył. Tak! Możemy, proszę? Parker śmiałby się tak bardzo. Będzie się śmiał. Tęsknię za jego śmiechem. - Jej uśmiech opadł, twarz się zachmurzyła. - Hej. - Dotknęłam jej ramienia, nawet jeśli wiedziałam, że tego nie poczuje. - Może zostaniesz na czatach? W razie jeżeli ktoś zobaczy jak kradnę gitarę lub będą się przyglądali. Chcę abyś krzyknęła 'Ahoj piraci!' Zademonstrowałam jej. Dostała napadu śmiechu. - Jesteś naprawdę zabawna. - Cieszę się, że ktoś tak myśli. - Mrugnęłam. Jezu, tak bardzo przypominała mi Erica, że aż ścisnęło mi serce. Brakowało mi tego dzieciaka. - Dobra. - Wyszeptała. - Krzyknę Ahoj piraci, jeśli ktoś będzie patrzył, ale musisz być szybka. - Zgoda. - Ponownie postukałam ją w ramię. - Gdzie jest gitara? - Cii. - Jej usta złączyły się razem, jej oczy latały dookoła i potem z małym uśmiechem powiedziała. - Trzymają ją między zabawkami. W pudełku z napisem Parker. Taa, będę miała przez to kłopoty. Ale ta dziewczyna zasługiwała na to aby na czymś zagrać! Zasalutowałam jej i zakradłam się do sekcji z zabawkami. Gitara nie była tak naprawdę ukryta. Leżała w naprawdę ładnym pokrowcu z napisem Parker. Łatwe. Sięgnęłam i otworzyłam pokrowiec, wypuszczając powietrze, gdy moje palce spoczęły na najdroższej gitarze jaką kiedykolwiek widziałam. The Fender Stratt była pięknie wyrzeźbiona do akustyki, prawie jakby była stworzona dla tego Parkera. - Ahoj! Ahoj! - Głośny krzyk wyrwał mnie z transu. - Złapana. - Kolejny głos. Znałam ten głos. Ze stłumionym przekleństwem odwróciłam się i powoli spojrzałam w górę. Gabe. 92 | S t r o n a

Księżniczka była obok niego na fotelu, chichocząc. - Zrobiłam to! Ostrzegłam cię! - Zapomniałaś o piracie. - Mrugnęłam, starając się rozjaśnić nastrój. - Och przepraszam. - Odchrząknęła. - Ahoj piracie! Gabe zmrużył oczy. - To emm... - Schowałam włosy za ucho. - Ponieważ jestem Saylor. - Domyśliłem się. - Więc... - Wstałam, moje kolana pyknęły, gdy się wyprostowałam, tylko po to aby spotkać klatkę Gabe'a. - Kradzież? - Skrzyżował ramiona, mięśnie pęczniały pod jego szarą koszulką na długi rękaw. - Udostępnianie. - Wzruszyłam ramionami. - Chciała grać i nie sądziłam aby to było sprawiedliwe, aby została pominięta. Prawda Księżniczko? Księżniczka zupełnie mnie zignorowała. Zamiast tego jej oczy były zwrócone na Gabe'a i tylko na Gabe'a. - Poza tym. - Powiedziałam z fałszywą pewnością siebie. - Nie widzę nigdzie twojego imienia na tym złym chłopcu. Uśmiechnął się i zaczesał włosy. Wyglądały na jaśniejsze niż zwykle. Farbował je? Dlaczego je farbował na ciemne? Był Gothem czy co? - Księżniczko. - Powiedział Gabe, odwracając się. - Chcesz zagrać na gitarze? - Och tak proszę. Tak jak ty. Cholera. Grał na gitarze, śpiewał i grał na fortepianie. Super, był w zasadzie jak seks na talerzu dla dziewczyny takiej jak ja. Gdyby był brzydki, nadal bym do niego dyszała jak zagubiony szczeniak. Muzycy byli dziwni. Oczy Gabe'a mnie nie opuszczały. - Nie teraz Księżniczko. Myślę, że twoja nauczycielka ma rację, choć krzywo patrzę na jej metody. Przewróciłam oczami. - Powinnaś nauczyć się grać. 93 | S t r o n a

- Jaj! - Jej głowa poruszała się na wszystkie strony i trochę śliny wypłynęło z ust. Gabe delikatnie pochylił się i użył jej bluzy aby otrzeć ślinę. Założyłaś moją ulubioną bluzę śliczna? - Zauważyłeś! - Rozpromieniła się. - Zawsze zauważam co masz na sobie. - Wyszeptał i pocałował ją w czoło. Zakasłała czym przyciągnęła uważne spojrzenie Gabe'a. - Co ty na to, że wezmę gitarę i będziesz mogła dołączyć do reszty grupy. Będziesz nuciła piosenkę a ja będę grał, brzmi dobrze? - Jak drużyna. - Jej usta otworzyły się, gdy gapiła się w jego oczy. - Zawsze będziemy drużyną Księżniczko. - Gabe delikatnie pomógł jej zamknąć usta i odwiózł ją do reszty grupy, zabierając z sobą gitarę. Byłam przyssana do ziemi. Śledził mnie? Dlaczego tutaj jest? I skąd znał tę dziewczynę? - Idziesz nauczycielko? - Gabe zaszydził, jego oczy były wyzywające. Odwrócił się i rzucił przez ramię trochę ciszej. - Czy sam mam ich uczyć? - Jasne. - Poszłam za nimi, straciłam trochę pewności siebie gdy zdałam sobie sprawę, że jeżeli ktoś miał ich uczyć to Gabe, nie ja. Każda z grup już grała na swoich instrumentach. Ogłuszający miks kilku osób dmuchających w swoje flety, jakby szli na wojnę, przyprawiłby o ból głowy każdą osobę. Ale to była muzyka dla moich uszu, nawet okropne dzwoneczki. Ponieważ każdy się uśmiechał. Nawet Gabe. Przeklęłam go za to, że miał taki zniewalający uśmiech. Nienawidziłam tego, że byłam zazdrosna. Ponieważ nie miałam żadnego prawa aby być. Nawet go nie lubiłam, ale nadal... Zastawiałam sie jak to by było być tą dziewczyną. Jedyną, którą zaszczycał swoim uśmiechem. Która na niego zasługiwała. Ponieważ nie uśmiechał się do mnie - uśmiechał się do niej. Jakby była jedyną dziewczyną na świecie.

94 | S t r o n a

Nie wiedziałem jak wiele serce może jeszcze znieść... za każdym razem, gdy się uśmiechała, traciłem trochę siebie, ponieważ jej uśmiech nie był taki sam, jej oczy były zatracone, ale obiecałem. Utknąłem w czyśćcu... i wszystko wyglądało dobrze z miejsca gdzie stałem. Nawet piekło. - Gabe H.

Gabe Saylor wyglądała na zestresowaną jak cholera. Dwa razy klasnęła w dłonie. Ci co mogli, podążali za jej rytmem. Inni, ci co byli sparaliżowani jak Księżniczka, mieli krzyczeć gdy inni klaskali. Całkiem genialne, ponieważ nie czuli się opuszczeni. A Księżniczka miała porządne struny głosowe. Prawdopodobnie do końca zajęć ogłuchnę. 10 minut. Jeszcze 10 minut i wezmę Księżniczkę na nasz piątkowy, popołudniowy spacer, przeczytam jej książkę i pocałuję w czoło. Pożegnam się jak zawsze. Będzie kazała mi obiecać, że wrócę, jak to zawsze robiła. I będę rzygał w łazience zanim wyjdę... jak zawsze. - To tyle na dzisiaj! Wszyscy świetnie się spisaliście! - Saylor klasnęła w dłonie, kiedy wszyscy jej dziękowali i zaczęła zbierać instrumenty. - Gabe. - Martha poklepała mnie po ramieniu. - Masz chwilkę?

95 | S t r o n a

- Pewnie. - Spojrzałem na Księżniczkę. - Zaraz wracam. Bądź grzeczna, dobrze? Żadnych więcej kradzieży lub rozmów z piratami. Posłałem Saylor uśmieszek. - Albo żeglarzami. - Ahoj piraci. Taa to pewnie będzie jej nowa ulubiona odzywka na następny miesiąc. Dzięki za to Saylor. Poszedłem za Marthą do jej biura. Wiedziałem, wzrokowego.

że

wiadomości

były

złe,

skoro

unikała

kontaktu

- Co stało się tym razem? Martha otworzyła swój folder. - Dobrą wiadomością jest to, że wyłapaliśmy infekcję płuc na czas, ale najprawdopodobniej trzeba będzie podawać jej tlen. - Cholera. Zawiesiłem głowę między dłońmi. - Jest zbyt słaba. Jej ciało nie udźwignie infekcji za infekcją. - Zapalenie płuc oznaczało, że cokolwiek zalega w jej płucach nie będzie zdolne się wydostać. Normalni ludzie kasłali, aż to cholerstwo opuści ich ciało. Księżniczka po prostu dusiłaby się, aż by ją zabiło. Paraliż powodował, że zapalenie płuc było jeszcze bardziej zabójcze. - Gabe... - Martha oblizała wargi i pochyliła się do przodu. - Jesteś jedyną rodzina, która się przejmuje, jedyną rodziną, która jej została. Może jeśli z nią porozmawiasz, zgodzi się na tlen bez potrzeby podawania jej środków uspokajających. - Te środki mogą ją zabić. - Nie, jeśli będzie dostawała tlen. Jedyny dźwięk jaki słyszałem to tykanie zegara na ścianie. Mijały sekundy, minuty. Nienawidziłem czasu. Nienawidziłem tego, że jestem za nią odpowiedzialny i że zawsze czułem się jakbym nie wiedział co robię. - Zapalenie płuc jest uleczalne Gabe. Nic jej nie będzie. - Martha zamknęła folder. - Dasz mi chwilę?

96 | S t r o n a

- Oczywiście. - Odsunęła krzesło od biurka i wyszła z biura, drzwi kliknęły za nią. Tylko ja i zegar. I więcej decyzji. Decyzji, których nie byłem w stanie podjąć.

- Nie! - Krzyknęła pani Unifelt. - Nie pozwólcie jej umrzeć! Złapałem ją za ramiona i próbowałem odciągnąć od szpitalnego łóżka, gdy lekarz rzucił się tam, gdzie leżała Kimmy. - Zabierz ją stąd! - Wskazał na mnie. Pani Unifelt była silna, a ja w wieku 18 lat jeszcze nie napakowałem tyle mięśni aby móc odciągnąć ją od córki. Była zacięta, jak matka niedźwiedzica chroniąca swoje młode. - Musicie zrobić co się da! - Pani Unifelt znowu krzyknęła. - Proszę! Łzy spływały po jej twarzy i lądowały na moich ramionach. Jej łzy były ciepłe na mojej skórze, ale ja byłem zimny, drżałem, umierałem razem z Kimmy. Wiedziałem, że to będzie dla niej najlepsze. Kimmy nie chciałaby żyć, uwięziona we własnym ciele, warzywo. Nigdy o tym rozmawialiśmy, ale nie mogłem sobie wyobrazić jej chęci życia, jeśli mogłaby być wolna. Nigdy więcej biegać, nigdy nie mieć dzieci, nigdy być znowu normalną.

tak nie nie nie

- Spróbujemy. - Powiedział w końcu lekarz. - Ale musi pani wyjść. Godziny później pozwolili nam ją zobaczyć. Nie byłem przygotowany na to, że będzie wyglądała tak normalnie. Wyglądała jak moja Kimmy, choć jej twarz nadal była posiniaczona, a szczęka zaciśnięta. - Porozmawiaj z nią. - Powiedziała pielęgniarka. - Może usłyszeć twój głos. - Kimmy? - Wyszeptałem. - Tu Parker... Kocham cię Kimmy.

97 | S t r o n a

Jej powieki się poruszyły, a potem otworzyły. Jej wzrok był przerażony, jakby wróciła z podróży do piekła. - Nie. - Powiedziała bezgłośnie. - Nie, nie! - Jej głowa rzucała się na boki. I wtedy ciężar uderzył. Następnym razem gdy otworzyła oczy, były puste. Dziewczyna, którą kochałem, odeszła.

Powoli wróciłem do świetlicy. Większość pacjentów oglądało film. Nie Księżniczka. Była ustawiona tuż przy oknie, które było otwarte. - Cholera! - Przebiegłem przez pokój i zamknąłem okno. - Co ty sobie do cholery myślałaś? Saylor zamrugała niewinnie. - Powiedziała, że tęskni za dworem. - Jesteś głupia? - Ryknąłem. - Nie może wyjść na zewnątrz! Jeżeli wyjdzie może umrzeć! - Ale... - Po prostu sobie idź. Zrobiłaś wystarczająco dużo. - Gabe, ja... - Idź! - Krzyknąłem tam głośno, że zabolało mnie gardło. Saylor cofnęła się o krok, potem dwa, po czym odwróciła się do drzwi i uciekła. - Nie powinieneś krzyczeć Parker. - Księżniczka powiedziała cichym głosem. - Taa, cóż... nie powinna mnie zmuszać do krzyku. Twarz Księżniczki się rozjaśniła. - Miło było poczuć powietrze.

98 | S t r o n a

- Jeżeli o to chodzi... Umieszczą trochę powietrza w tobie. Lubisz to prawda? Skoro tak bardzo tęsknisz za dworem? Jej twarz wykrzywiła się. - Czy to boli? - Nie, to będzie jak pocałunek. - Tęsknię za twoimi pocałunkami. - Jej głos brzmiał prawie normalnie, tak, jak gdybym zamknął oczy i to byłby szalony koszmar. Byłaby znowu cała. W moich ramionach, całowałbym jej usta, powiedział jej, że ją kocham, śmialibyśmy się, kochali i wszystko byłoby idealnie. - Parker. - Wysoki głos wrócił. - Otwórz oczy głupku. Nie śpimy. - Racja. - Mój głos zadrżał. - Nie śpimy. Prawda? Minęły 4 lata od czasu gdy spałem spokojnie. 4 lata temu mogłem patrzeć w lustro i nie czuć do siebie nienawiści. Teraz? Nawet nie zawracałem sobie głowy patrzeniem. Chyba, że musiałem. Wiedziałem co pokazuje moje odbicie. Ból. Winę. Smutek. Ale co z tego było najgorsze? Oszustwo. Moje odbicie było oszustwem. Odwiozłem Księżniczkę do jej pokoju i wybrałem numer Wes'a. - Ta? - Jestem gotowy. - Na? - Rozmowę. - Ach człowieku, nie może ktoś inny wyjaśnić ci skąd biorą się dzieci? - Słodko. - Uśmiechasz się. - Zamknij się. Westchnął. - Więc mów. - Spotkajmy się w kampusowym Starbucks. - Sami czy z Kiersten? 99 | S t r o n a

- Lepiej ją zabierz. Będę potrzebował waszej dwójki jeżeli mam mieć jakąś nadzieję na zostanie przy życiu. Kiersten mnie zabije, obaj o tym wiemy. - Do zobaczenia za 10 minut.

100 | S t r o n a

Każdy nosi maski. Są dostępne w różnych kształtach i rozmiarach. Jedyny problem z mierzeniem ich to taki że pasują. Tak łatwo możemy wpaść w pułapkę, że już nie będziemy wiedzieli kim jesteśmy. Tak łatwo możemy przekonać się, że musimy ukryć to, z czym się urodziliśmy. To tragedia - że strach powstrzymuje nas od naszego przeznaczenia. To piekło - gdy osoba, która została stworzona jest pokryta jakimś tanim oszustwem. - Wes M.

Gabe Wszedłem do kawiarni jakbym szedł na stracenie. Wiedziałem, że Wes wiedział. Zastanawiałem sie co było gorsze. To, że wiedział a ja mu nie powiedziałem? Czy ja mówiący całą prawdę i on patrzący na mnie takim spojrzeniem. Epickim rozczarowaniem moim charakterem. Nienawidziłem tego przeklętego spojrzenia. Tak samo spojrzała na mnie jej matka tamtego dnia w szpitalu. To samo spojrzenie posłał mi ojciec, gdy porzuciłem karierę i przeprowadziłem się do Seattle. Współczucie? Nienawidziłem tego. Ale ktoś osądzający mój charakter? Ktoś w końcu odkrył, że nie jestem nawet podobny do osoby za którą się podawałem. Cóż, cholera. Nie byłem pewien czy jestem gotowy na tę spowiedź przed Wes'em. Był mi najbliższy rodzinie i teraz rzucałem wielką bombę, która może wpłynąć na naszą przyjaźń. Dzwonek nad drzwiami zadzwonił, gdy je otworzyłem i wszedłem do środka. Wes był w rogu. Obok niego siedziała Kiersten, tuląc się do jego boku. Nie widzieli mnie i może tak było lepiej.

101 | S t r o n a

To musiało być miłe. Mieć dziewczynę. Normalne życie. Pójść do kawiarni, opleść ręką jej ramiona, gdy było jej zimno, owinąć szalik dookoła szyi i pocałować w policzek. Kimmy kochała Seattle - właściwie miała na jego punkcie obsesję. Zawsze miała tę dziwną fascynację deszczem. Przysięgam, że pocałowałem ją w deszczu tyle razy, że nawet zacząłem to lubić. To właśnie filmy robią z laskami. Sprawiają, że są trochę szalone, ale nie dbałem o to, bo to była ona. I zrobiłbym wszystko - wszystko dla niej. Zacisnąłem pięści i zrobiłem nieśmiałe kroki w kierunku stolika w rogu. Cholera, byłem na granicy hiperwentylacji zanim doszedłem do krzesła. Zmęczony. Byłem tak cholernie zmęczony tym wszystkim. - Hej. - Głos Wes'a był delikatny, opiekuńczy, ze zrozumieniem. Cholera, chciałem uderzyć go w tę śliczną buźkę. - Emm, Kiersten, może skoczysz po kawę dla Gabe'a. Myślę, że tego potrzebuje. - Jasne. - Posłała mi życzliwe spojrzenie zanim odeszła. - Nie mów Kiersten. - Wypalił Wes, zaskakując mnie cholernie, cóż, chyba nas obu, jeśli szok na jego twarzy był wskaźnikiem. - Co? - Nie mów jej. - Wes pochylił się. - Była ze mną, inaczej bym jej nie pozwolił przyjść. - Ale... - Byłem zdezorientowany. - Jest twoją narzeczoną. Mówicie sobie wszystko. Jest w porządku, muszę to z siebie wyrzucić, jest... -... nie chodzi o jej wiedzę. - Wes mi przerwał i wyciągnął telefon. Chodzi o bezpieczeństwo. Już była bombardowana przez dziennikarzy i fanów trzydzieści razy na dzień przeze mnie. Jak myślisz co się stanie, gdy będzie o tym wiedziała? Będzie chciała być z tobą, u twojego boku. Będę musiał odrywać ją od twoich wpływów... i twój ojciec... - Wes westchnął. Człowieku są rzeczy o których powinieneś wiedzieć. - Czekaj. - Parsknąłem bez humoru, nienawidząc tego, że wiedział więcej ode mnie. - Czy to nie ja miałem wyrzucić swoje uczucia i czekać na twoje mądrości? 102 | S t r o n a

- Za późno. - Jego oczy uciekły od stołu i je zamknął. - Słuchaj, wiem, że jesteś wkurzony.... - Wkurzony? - Zaśmiałem się. - Spróbuj zdradzony, ale hej, jest dobrze póki Kiersten jest bezpieczna prawda? - Gabe... - Nie nazywaj mnie tak. - Wolisz abym nazywał cię Parker? - Zmierzył mnie wzrokiem. - Albo może Ashton? Właśnie tego chcesz? Aby wszyscy wiedzieli? Jeśli Kimmy... - Nie waż się... - Rzuciłem się na jego szyję i chwyciłem za koszulkę, ciągnąc na nogi. - .... wypowiadać jej imienia! Wes zmrużył oczy. - Puść mnie. - Skończyliśmy. - Nie - powiedział, zbyt spokojny jak na mój gust. - Nie skończyliśmy. Jesteśmy drużyną. Pomogę ci przez to przejść. Coś wymyślimy. Proszę cię abyś zostawił z dala od tego dziewczynę, którą obaj kochamy. Drżącymi rękami puściłem jego koszulkę i opadłem na swoje siedzenie, pocierając twarz dłońmi, moimi wytatuowanymi, pozorowanymi dłońmi. - Wow, jesteś pewny, że Gabe potrzebuje więcej kawy? - Kiersten zażartowała, gdy położyła kubek z czarnym napojem przede mną. - Może potrzebujesz seksu. Jęknąłem w dłonie. - Gabe. - Ciepła dłoń dotknęła mojej. Zerknąłem przez palce, aby zobaczyć ciepły uśmiech Kiersten. - Wszystko w porządku? Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać, prawda? Dlatego chciałeś się spotkać? Cholera Wes. Kłamstwa. Więcej kłamstw. Ile jeszcze zanim moja dusza będzie czarna jak piekło? - Tak. - Wychrypiałem. - Ja, em, chciałem porozmawiać z wami o urodzinach Lisy. Zbliżają się i pomyślałem, że mogliśmy zrobić coś zabawnego. 103 | S t r o n a

- Och jej! Zupełnie zapomniałam! - Kiersten klasnęła w dłonie i zaczęła obłąkanie gadać o pomysłach na imprezę niespodziankę, podczas gdy Wes spotkał moje spojrzenie i bezgłośnie powiedział dziękuję. Pokiwałem. Godzinę później Kiersten wreszcie poszła na zajęcia. Wypiłem przynajmniej trzy kubki kawy i byłem wykończony. Dobre było to, że nie zadzwonili z Domu, co znaczyło, że z Księżniczką wszystko dobrze - póki co. Wes odchylił się na krześle i westchnął. - Przejdźmy się. - Wolałbym obić ci twarz. - Wyśpiewałem. - Ale pewnie, spacer jest dobrą alternatywą. Wes uśmiechnął się. - Jesteś dupkiem, wiesz o tym? - Część mojego uroku. - Może tak jest. - Parsknął. - Nie używałeś zbyt wiele tego uroku wcześniej, hmm? - Zamknij się. Wyszliśmy z kawiarni i poszliśmy do akademików. - Więc, Saylor jest urocza. Jeżeli to był jego pomysł na pogawędkę to musiał wyskoczyć z czymś innym. - Tak jak koty. To nie znaczy, że chcę kupić 10 i umrzeć z ręką w majtkach. - Koleś. - Wes pokręcił głową. - Najgorsza wizja w życiu. - Co? - Kopnąłem szyszkę i schowałem dłonie w kieszenie. - Poza tym jest irytująca jak diabli i nawet nie jest urocza. - Och patrz, więcej kłamstw. Powinienem zrobić w tym karierę. Super, moją przyszłością jest bycie oszustem, to nie tak znowu odbiegające od rzeczywistości. Wes porzucił temat, nic nie mówiąc do czasu aż byliśmy przy akademiku dziewczyn. Wtedy wreszcie powiedział. - Jesteś pewny, że nie uważasz ją za uroczą?

104 | S t r o n a

Wkurzony podniosłem głos. - Wes, Saylor jest najbardziej denerwującą, irytującą, niepożądaną dziewczyną na jaką natknąłem się przez cztery lata bycia w tej szkole - a to wiele mówi. Porzuć to człowieku. Poza tym myślałem, że będziemy rozmawiać. Ktoś jęknął za mną. Odwróciłem się i stanąłem twarzą w twarz z Saylor. Jej oczy były wymieszane łzami i wrogością, gdy przecisnęła się obok nas i weszła do akademika. Drzwi zatrzasnęły się za nią. Wes skrzywił się. - Myślisz, że słyszała? - Co do cholery jest z nią nie tak? - Chciałem go uderzyć, walnąć w cokolwiek. Jego oczy błysnęły. - Mogę być szczery? - Wolałbym abyś nic nie mówił przez chwilę, ale pewnie. Narzekałem, palce mnie świerzbiły aby zetrzeć jego zadowolony z siebie wygląd. Wzruszył ramionami. - Jeżeli nawet nie potrafisz być szczery mówiąc o tym kim jesteś zainteresowany - ze swoim najlepszym przyjacielem, to nie mamy po co rozmawiać o twojej przeszłości. Nie jesteś gotowy. Chcesz mi powiedzieć, bo masz poczucie winy. Chcę, abyś mi powiedział bo będziesz tego chciał. Ponieważ potrzebujesz pomocy - ponieważ tego potrzebujesz - nie dlatego, że już czas aby mi powiedzieć. Cholera i tak większość już wiem. Skrzywiłem się. - To nie ma sensu. - Opowiedz mi swoją historię. - Wes powiedział gładko. - Nie wtedy, gdy to jest twoja ostatnia opcja - ale wtedy gdy jest pierwszą. Nie przychodź do mnie, gdy wykorzystujesz ostatni gram siły aby mnie odepchnąć i skłamać. Przyjdź do mnie, gdy będę twoim pierwszym wyborem. Ponieważ teraz nie jesteś gotowy na rozmowę i jestem pięć sekund od skopania twojego żałosnego tyłka. Wypuściłem gwałtownie oddech jakby właśnie uderzył mnie w brzuch. Skąd do cholery on się wziął, że mówił mi takie rzeczy? Chciałem wrzeszczeć, krzyczeć, ale gdy otworzyłem usta uciekł tylko rechot. 105 | S t r o n a

Wes poklepał mnie po ramieniu i ruszył w kierunku drzwi. Z dłonią unoszącą się nad klamką, odwrócił się i powiedział. - Przy okazji twój ojciec cię szukał. - Jak... - Zająłem się tym. Byłem w administracji, gdy wpadł i upewniłem się, że będzie usatysfakcjonowany kłamstwem. Ale Gabe... twój czas się kończy. Musisz zacząć myśleć o tym jak sobie z tym poradzić - z tym wszystkim. Ucieczka nie jest odpowiedzią, ale też nie narażaj znowu tej biednej dziewczyny na takie życie. Tylko... podejmij decyzję i pamiętaj o tym, gdy to zrobisz. Będę gotowy aby wysłuchać. - Z tym odszedł, sprawiając, że czułem się jeszcze większym dupkiem niż kiedy zaczynaliśmy. Cholera. Nienawidziłem tego, że miał rację, prawie tak samo jak nienawidziłem tego, że ja się myliłem. Cholera jasna! Kopnąłem w ceglaną ścianę i robiłem to ciągle i ciągle, aż myślałem, że mój palec jest złamany. - Spokojnie zabójco. - Powiedziała Lisa podchodząc do mnie. Ściany nie walczą. - Odejdź. - Mój głos drżał. - Wes napisał. Jęknąłem, co? Zajęło mu dwie sekundy napisanie do Lisy i wypaplanie? Wspaniale. - Wes do cholery, musi trzymać się z daleka od mojego życia. - Ash... - Nie. - Potrząsnąłem głową. - Po prostu nie, Lisa. Nie mogę. Nie teraz. - Jesteśmy rodziną. Zaśmiałem się głośno i spojrzałem jej prosto w oczy, kiedy powiedziałem. - Zabawne... pierwsze nasze kłamstwo.

106 | S t r o n a

Czy ja mu cokolwiek zrobiłam? Poza tym, że słuchałam jak wyrzucał gówno z fortepianu i otworzyłam głupie okno? Nic. Gabe był złą wiadomością - złą, złą, wiadomością. Był burzą i złapał mnie bez parasola. - Saylor

Saylor Pokonywałam po dwa schody na raz, przez całą drogę walcząc ze łzami. Nie chciałam aby Lisa tak mnie zobaczyła. I byłam pewna jak cholera, że nie chciałam płakać przez takiego dupka jakim był Gabe. Pewnie. Wiedziałam, że nie byłam kalibru modelki, ale czy musiał to powiedzieć w taki sposób? Musiał być taki ostry? Gorące zażenowanie ciągle mnie oblewało. Jego twarz - to było zupełne obrzydzenie. Jakby poczuł jakąś nieuleczalną chorobę. Zabolało mnie w piersi. Nienawidziłam tego uczucia. Za dużo czasu spędziłam z tym uczuciem gdy byłam młodsza. Kiedy Eric cały czas płakał, też płakałam z bezsilności. Nie mogłam mu pomóc. Był tak zagubiony we własnym umyśle, niezdolny odróżnić czy ktoś chciał mu pomóc czy go skrzywdzić. Przez cały ten czas, czego nie wiedzieliśmy, cierpiał na zaburzenia przetwarzania sensorycznego. Nawet moje łzy smakowały gorzko. Czy to ważne co Gabe myślał na mój temat? Co z tego, że jestem brzydka. Nienawidził mnie. To nic nie znaczyło, prawda? Poza tym, że z jakiegoś powodu mnie prześladował.

107 | S t r o n a

Cóż, może nie do końca prześladował, ale gdy wychodziłam z Domu, powiedzieli mi, że Gabe miał nad wszystkim panowanie i jeśli miałam problem, powinnam zapytać właśnie jego. Jakby to kurka była najłatwiejsza rzecz na świecie. Pytanie Gabe'a było jak przejechać się It's A Small World10 i później nie mieć tej piosenki w głowie przez 12 godzin. Niesamowicie niemożliwe. W czasie gdy doszłam do piętra Lisy moje łzy wyschły. Mogłam to zrobić. Zostało kilka tygodni do zakończenia szkoły. Wszystko co musiałam zrobić to przejść przez zajęcia. Co gorszego mogło się zdarzyć? Gabe mnie nienawidzi. Jest wolontariuszem w tym samym miejscu, od którego zależy moja średnia i stypendium. Było w porządku. Było całkowicie, absolutnie w porządku.

10

Atrakcja w Disneylandzie, gdzie płynie się łódką i podczas piosenki jest pokazywana opowieść.

108 | S t r o n a

ę

W mojej duszy była choroba - zaczynała ściskać. Sączyła się do każdej części mojego jestestwa. Nazwa mojej choroby? Cóż, to jest zabawna część. Miałem trzy. Gabe, Ashton i Parker. Mówili, że osoby z rozdwojeniem jaźni mają problem. Zrobiłbym wszystko aby zabić wszystkie moje - jedyny problem? Wtedy nic mi nie zostanie. A ona mogłaby tego nie chcieć. Nie, to pragnienie było tylko moje. Tylko.Moje. - Gabe H.

Gabe Minął tydzień bez żadnego kontaktu ze strony mojego ojca. Znowu zmieniłem mój numer telefonu na wszelki wypadek i zadzwoniłem do wszystkich banków moich kart kredytowych, aby się upewnić, że w jakiś sposób nie użył starego pełnomocnictwa, aby dostać coś, co nie było dla niego. Byłem bezpieczny. Kolejny pożar ugaszony - póki co. Cholera, będę je gasił tak długo, aż mnie nie znajdzie - tak długo jak nie połączy kropek. Co zrobi. Pewnego dnia. Pewnego dnia kropeczki się połączą. Cholera, zaczynam to tracić. Teraz wszystko z czym musiałem sobie poradzić to praca z Saylor w domu opieki. Już zdecydowałem, że to było bez sensu abym był poza Domem wtedy kiedy ona tam była. Jeśli już, tylko bym się bardziej stresował,

109 | S t r o n a

ponieważ była tak blisko aby dowiedzieć się wszystkiego o mnie. Jeden błąd i szybkie wyszukiwanie w internecie i będę skończony. Cztery lata ukrywania. Przepadną. Z westchnieniem rezygnacji, wszedłem do budynku i odnalazłem Marthę. - Hej, dzięki za spotkanie. - Oczywiście. - Uśmiechnęła się ciepło. - Chcesz kawy dzieciaku? Nie wyglądasz za dobrze. - Aww... - Przycisnąłem dłoń do serca i uśmiechnąłem się. - Ranisz mnie. Jak myślisz co to znaczy dla moich uczuć? - Dasz sobie radę. - Powiedziała oschle, uniosła brwi, gdy postawiła własną filiżankę z białą pianką na stole i pochyliła się do przodu. - Więc co się dzieje szefie? - Ha! - Przewróciłem oczami. - Dobre. - Jak pięść do oka. Chrząknąłem i zmieniłem temat. - Chcę zwiększyć ochronę. - Rozumiem. - Stukała paznokciem po ladzie. - Jest jakiś powód? - Potrzebujesz go? - Rzuciłem. Zasmuciła się. - Gabe, co się dzieje kochaniutki? Wstałem gwałtownie. - Nic o co musisz się martwić. - Jeśli jesteś pewny... - Jestem - powiedziałem łagodnie. - Po prostu zadzwoń do firmy ochroniarskiej. Jestem pewny, że mogą dodać dwóch mężczyzn przed główne wejście. Upewnij się, że wszyscy przychodzą w wyznaczonych godzinach, więc nie będzie nikogo kto przychodzi niezapowiedziany lub niechciany. Och i mam zamiar zacząć pomagać z programem wolontariatu. Martha zakasłała. - Zwalniasz mnie? - Ani trochę. - Westchnąłem z ulgą. - Potrzebuję cię Martha, wiesz o tym. Po prostu, nie ufam tej Saylor. To znaczy, nie znamy jej za dobrze i jest za blisko... 110 | S t r o n a

- ... Księżniczki. - Taaa. - Wychrypiałem. - Cóż. - Martha wstała. - Jak mówiłam, jesteś szefem i co powiesz to tak będzie. Ale Gabe... Spojrzałem w niebiesko - szare oczy Marthy. Znałem ją przez długi czas. Nigdy mnie o nic nie pytała, nie gdy robiłem szalone zmiany lub prosiłem o rzeczy które brzmiały niesamowicie głupio. - Tak? - Wiesz, że zawsze cię wysłucham jeśli będziesz chciał porozmawiać. Ha, gdyby wiedziała ile takich ofert mam w zanadrzu. Rozmowa nie jest tym czego potrzebuję. - Dzięki. - Oblizałem usta. - Będę pamiętał. Ze smutnym skinieniem wyszła z pokoju. Wzdychając, przejechałem palcami przez włosy i spojrzałem na zegar na ścianie. Zostało 10 minut. W każdej chwili przyjdzie Saylor. Mogłem to zrobić. Musiałem. Zamknąłem oczy, przypominając sobie dlaczego wybrałem wejście w jej życie - kiedy chciałem uciekać w przeciwnym kierunku, ponieważ Wes miał zupełną rację. Byłem nią zainteresowany... i to było uczucie, którego nie czułem od naprawdę długiego czasu. Ostatnim razem gdy postąpiłem według moich uczuć, skończyło się to przerażająco źle. Poza tym. To się nigdy nie zdarzy. Ponieważ nadal miałem Księżniczkę. I to był mój problem. Nienawidziłem tego, że chciałem coś czego nie mogłem mieć. Saylor? Chciałem jej, bardzo, bardzo mocno.

111 | S t r o n a

Patrzenie na to, jak ktoś kogo kochasz, przechodzi przez trudny czas, jest jak bycie uwięzionym we własnym ciele, ale sparaliżowanym. Chcesz na nich krzyczeć, wrzeszczeć, pomóc im, ale twoje ciało nie chce się poruszyć i nie ważne jak bardzo byś próbował, na końcu to do nich należy wybór ścieżki. Nie możesz wybrać za nich. Co za przerażająca sytuacja, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że nie widzimy wszystkich opcji, gdy utknęliśmy we własnej klęsce. Czasami mam ochotę krzyknąć "spójrz w górę!", ale wydaje mi się, że zawsze gdy tak mówię, wtedy Gabe zamyka oczy. - Wes M.

Saylor Zmusiłam się do uśmiechu, kiedy przywitałam się z dwoma ochroniarzami i udałam się do recepcji. Martha spojrzała na mnie przelotnie, zanim poprosiła o mój telefon i odesłała w dalszą drogę. Planowałam dzisiaj pokazać wszystkim musical, aby poczuli się podekscytowani nauką kilku nowych piosenek, więc przynajmniej nie musiałabym stać przed wszystkimi i mówić, nie żebym miała coś przeciwko. Tylko to było trochę stresujące i od kiedy Gabe nazwał mnie brzydką - cóż, powiedzmy, że nie czułam się zbyt pewna siebie. Nawet wyrzuciłam tę głupią bluzę. Przynajmniej już nie wyglądałam jak bezdomna. 112 | S t r o n a

Otworzyłam metalowe drzwi do pokoju zabaw. I prawie zawróciłam i uciekłam. Gabe majstrował przy odtwarzaczu DVD, podczas gdy niektórzy z pacjentów już siedzieli i czekali. Moje dłonie zaczęły sie pocić, gdy zrobiłam kilka ostrożnych kroków w ich stronę. Dobra, nie panikuj, pewnie próbował tylko podłączyć dla mnie sprzęt. Kiedy dotarłam na przód sali, zmusiłam się uśmiechu, gdy poklepałam go po ramieniu.

do

przyjaznego

- Co? - Nie odwrócił się. Uprzejmość wyleciała przez okno. - Co robisz? - Rzuciłam. - Och! - Gabe odsunął ręce od DVD i wyprostował się, przez co poczułam potrzebę cofnięcia się. - Tylko ustawiałem dla ciebie film. Moje ramiona opadły z ulgą. - Och, jestem teraz także odpowiedzialny za program, więc będziemy partnerami w dni gdy tutaj będziesz. Zakołysałam się lekko na nogach. - Żartujesz? - Obawiam się, że nie. - Zmrużył oczy. - Masz z tym jakiś problem? - Czy źle pracuję? - Moja pierś zafalowała. - To o to chodzi? Czy tak bardzo mnie nienawidzisz? Gabe przechylił głowę i skrzyżował nienawidził to bym cię po prostu zwolnił.

ramiona.

-

Gdybym

cię

Zassałam oddech w celu powstrzymania się od wrzasku. Wiedziałam, że technicznie nie mógł mnie zwolnić, ale mógł zamienić moje życie w piekło i powiedzieć profesorowi, że odwaliłam okropną robotę, niszcząc moją średnią. - Skończyliśmy? Słowa nadal nie chciały przyjść. 113 | S t r o n a

- Dobrze. - Odwrócił się i włączył telewizor. Nadal stałam w szoku, gdy główne menu filmu pojawiło się na ekranie. Gabe klasnął cztery razy w dłonie. Ci, którzy mogli, głośno klasnęli po nim. - Słuchajcie. - Jego uśmiech powrócił. - Saylor ma zamiar pokazać nam dzisiaj film, więc będziemy mogli nauczyć się wszystkiego o musicalach. Po jego ogłoszeniu okrzyki radości przeleciały przez pokój. - Saylor? - Jego uśmiech zbladł nieco, gdy spojrzał mi w oczy. Chcesz wyjaśnić co będziemy oglądać? - Oczywiście. - Mój głos był ochrypły z emocji. Dlaczego pozwalałam mu, aby sprawiał, że tak źle się czułam ze sobą? Poprawiłam mój zwykły, biały t-shirt i zmusiłam się do pokonania łez. Nigdy nikogo tak mocno nienawidziłam. I nikt mnie tak wiele razy nie poniżył. - Więc, dzisiaj będziemy oglądali... - Mój głos zadrżał, gdy umysł zaćmił się zupełnie. Wszystkie twarze pacjentów patrzyły na mnie z oczekiwaniem, ale nie mogłam wydobyć słów. Moje gardło było tak zaciśnięte od łez, że aż bolało. Położyłam dłoń na piersi i przypomniałam sobie o oddychaniu - skupieniu się na wdechu i wydechu. Zamiast tego moja dolna warga zaczęła drżeć. Ze łzami w oczach rozejrzałam się po pokoju i powiedziałam. - Wybaczcie mi, przepraszam. Wybiegłam i wpadłam do najbliższej łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi, po czym oparłam się o najbliższą umywalkę i zaczęłam szlochać. Drzwi się otworzyły. Cholera. Zapomniałam je zablokować. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z przyczyną mojego załamania. Gabe'em. Łzy zamazały mi wzrok, gdy oparłam się o ladę. Mogłam dostrzec tylko zarys jego twarzy, nic więcej. Obiecywałam sobie, że nigdy nie będę dziewczyną, która pozwoli aby tego typu facet miał nad nią przewagę. Nie 114 | S t r o n a

powinien widzieć moich łez - nie chciałam widzieć moich łez. Nie chciałam ich czuć. Chciałam aby odeszły i to jego wina, że czułam się w ten sposób! - W porządku? - Zapytał łagodnym głosem. - Wyglądam w porządku? - Warknęłam, ocierając łzy. - Zostaw mnie w spokoju. Proszę. To już jest wystarczająco żenujące. - Żenujące? - Brzmiał jakby nie miał o tym pojęcia. - Tak! Żenujące, dobra! Bycie obok ciebie jest żenujące. Tak cholernie martwię się, że zrobię coś źle, że nie mogę nawet oddychać a co dopiero uczyć klasę! Cokolwiek zrobiłam to przepraszam, dobra? Przepraszam, że szpiegowałam, ale muzyka była... - Zaszlochałam. Piękna. Była piękna i przepraszam, że otworzyłam okno. Nie wiedziałam! Po prostu chciałam aby się więcej uśmiechała i... Trzęsącymi się dłońmi zakryłam twarz i starałam się ustabilizować oddech. - Do jasnej cholery - powiedział pod nosem. - Te łzy to przeze mnie? Czy on jest taki tępy? Serio? Nie miałam siły by kłamać - ale powiedzenie tak tylko pogłębiłoby zakłopotanie. - Saylor, ja... - Zaklął. Po czym Gabe zrobił coś niesamowitego. Przyciągnął mnie w swoje ramiona i przytulił. I płakałam w jego klatę. Płakałam w ramionach mojego oprawcy. Płakałam jakby był moim zbawicielem. Kiedy był wszystkiego przyczyną. Po kilku minutach puścił mnie i użył kciuków, aby otrzeć łzy spod moich oczu. - Nie spiesz się, puszczę film. Bez przeprosin. Bez słowa otuchy. 115 | S t r o n a

Po prostu... wyszedł. Zostawił załamaną.

mnie

jeszcze

bardziej

zdezorientowaną

-

ale

mniej

116 | S t r o n a

Wspominałem, że nienawidzę łez? Trzymaj serce zamiast przebijaj... krew, krew, mnóstwo cholernej krwi. - Gabe H.

Gabe Nagroda dupka roku idzie do... bip bip bip! Mamy zwycięzcę. Byłem zawieszony między ochotą pocieszenia jej, a chęcią powiedzenia aby zassała sobie te cholerne łzy. Gorsze rzeczy działy się na świecie niż jej poczucie niepewności. Ale część mnie - wiesz, ta ludzka część mojego serca, które ciągle biło, choć ledwo - zacisnęła się na myśl, że doprowadziłem ją do łez moim ostrym zachowaniem i słowami. To nie tak, że nie chciałem przeprosić lub nie czułem się źle. Ale byłem tak zmęczony kłamstwem, że jedyną opcją byłoby powiedzieć jej prawdę, a powiedzenie jej prawdy - mimo, że to by zdjęło ciężar z mojego serca - mogło wszystko pogorszyć. Więc ją przytuliłem. Tylko, że to był chyba jeszcze gorszy pomysł, ponieważ moje całe ciało zatrzęsło się od jej dotyku. Dziewczyna była wspaniała. Jej miodowe, brązowe włosy rzeczywiście pachniały jak miód, a jej jasne, niebieskie oczy były jeszcze piękniejsze gdy płakała. Cholera. Jęknąłem w dłonie.

117 | S t r o n a

- Gabe? - Księżniczka próbowała szepnąć, ale jej szept był jak cholerny krzyk. - Co się dzieje? - Zaczęli zabiegi na oddychanie, więc miała to coś od tlenu w nosie, aby nadal mogła mówić, lub jak w jej przypadku, krzyczeć jak wariatka. Z ciężkim westchnieniem opuściłem dłonie i spojrzałem jej w oczy. Nic, tylko... jestem zmęczony. - Ja też. - Westchnęła. - Zawsze jestem zmęczona. - Naprawdę? - Przeszedłem w stan pełnej gotowości, używając oczu do sprawdzenia całego jej ciała za każdą wskazówką, że jej kondycja się pogorszyła. Nadal była blada, wciąż kaszlała, ale wydawało się, że tlen jej pomagał. - Dobrze się czujesz Księżniczko? - Spójrz! - Jej oczy przeskoczyły ze mnie na ekran. - Oni znowu śpiewają! - Taa. - Złapałem ją za dłoń. Metalowe drzwi za mną zamknęły się i po prostu wiedziałem, że Saylor wróciła do pokoju. Czułem ją teraz. Jej zapach był na mnie, wiedziałem to tak jak znałem własną kieszeń. Byłem w wielkich tarapatach. Zapach miodu uderzył we mnie, gdy usiadła obok i założyła ręce na piersi. Tak siedzieliśmy. W kompletnej ciszy, gdy leciał film. Kiedy się skończył, wstała, poszła na przód sali i zaczęła mówić, jakby nie miała załamania. Dobra wiadomość? Żadnego z pacjentów to nie obchodziło. Połowa nie będzie pamiętała - cholera, połowa zapomina własnego imienia, więc była bezpieczna. - Trzy piosenki jakich będziemy się uczyć z The Music Man to Shipoopi... Obok mnie Księżniczka zaczęła chichotać. Uśmiechnąłem się na jej wyraźne zainteresowanie nazwą piosenki i spojrzałem na przód sali. Spojrzenie Saylor spotkało moje. 118 | S t r o n a

Ale nie odwróciła się. Wpatrywała się wprost we mnie. Moje serce zaczęło walić w klatce piersiowej. Powstrzymałem się aby odwrócić wzrok, zamiast tego zatrzymałem swój uśmiech i skierowałem do niej. Ponieważ zasługiwała na więcej. Była tutaj z tego samego powodu co ja... aby wywołać uśmiech Księżniczki, aby dodać radości w świat pełen nienawiści i ciemności. I z tego powodu - byłem jej winien szacunek, nawet jeśli to oznaczało, że musiałem być przy niej ostrożny jak cholera. Saylor wreszcie oderwała ode mnie wzrok, gdy powiedziała kolejne dwa tytuły piosenek i zakończyła zajęcia. - Parker! - Krzyknęła Księżniczka. Zabawne, ponieważ nie nazwała mnie pełnym imieniem od długiego czasu. Najczęściej było to Park lub ten śmieszny chłopak z gitarą. - Hm? - Moje kolana pyknęły, gdy pochyliłem się do jej poziomu. - Parker? - Usłyszałem głos Saylor za mną. - Myślałam, że masz na imię Gabe... - Nie! - Księżniczka zaczęła się trząść. - Nienawidzę tego imienia! To obce imię. Jego imię to Parker! Ppparker! - Łzy zaczęły płynąć po jej twarzy, usta opadły. Krzyk wyleciał z jej ust, gdy dalej się trzęsła. Mrucząc przekleństwa, pobiegłem po gitarę, szybko usiadłem obok niej i zacząłem grać. Kiedy popłynęły pierwsze akordy naszej piosenki, Księżniczka przestała krzyczeć i zamknęła oczy. - Piękna dziewczyno. - Śpiewałem. - Moja dziewczyno, piękna dziewczyno. Nie pozwól mi być samotnym bez ciebie w moim świecie. Zagrałem kilka ostatnich akordów. Przywitała mnie kompletna cisza.

119 | S t r o n a

Rezydenci przyzwyczaili się do jej wybuchów i pamiętali tę piosenkę tak samo jak ja, ale tylko mój głos to robił. Raz nawet próbowaliśmy nagrania - nie zadziałało. - To mnie uszczęśliwia. - Księżniczka zachichotała. - Park pamiętasz jak tańczyliśmy? - Tak. - Wizja jej tańczącej przede mną na dwóch nogach sprawiała, że miałem ochotę walić głową w ścianę. - Zawsze byłaś o wiele lepsza ode mnie. - Hmm. - Westchnęła. Drzwi do pokoju otworzyły się i weszła Martha. - Hej Księżniczko, może pójdziesz z Marthą na przekąskę, a ja przez chwilę pogadam z Saylor. - Dobrze! - Krzyknęła Księżniczka. - I Saylor, on ma na imię Parker, nie Gabe. - Łapię - Saylor powiedziała szybko. - Dzięki za pomoc Księżniczko. - W porządku - powiedziała, zaskakując mnie. - Nie wiedziałaś. Ale teraz wiesz, więc nazywaj go Park. Nie chciałem aby nazywała mnie Park. To było za wiele. Za blisko. - Jep! - Głos Saylor był zabarwiony wesołością. - Będę mówiła do niego Park mimo, że brzmi to jak samochód. Księżniczka zaśmiała się, gdy Martha ją zabrała. Kiedy Księżniczka była poza zasięgiem słuchu, chwyciłem Saylor za łokieć i poprowadziłem za drzwi po drugiej stronie pokoju - te, które prowadziły na zewnątrz, nad wodę. - Przejdźmy się.

120 | S t r o n a

I wracamy do mojej pierwotnej hipotezy - zaburzenia osobowości, cóż, przynajmniej je nazywał. To musiał być dobry znak, prawda? - Saylor

Saylor W ciszy poszłam za Gabe'em na rześkie, popołudniowe powietrze. Dom był położony tuż przy Puget Sound. Musiał kosztować fortunę. To była pierwszorzędna nieruchomość. Wszędzie gdzie spojrzałaś, widziałaś wysokie budynki centrum Seattle. Dorastałam w okolicy, ale widok nigdy nie przestawał mnie zachwycać lub uspokajać. Było coś w oceanie, że czułaś się mała. Zdawałaś sobie sprawę, że życie to coś więcej niż tylko ty. I zaczęłam każdego dnia.

myśleć,

że

potrzebowałam

takiego

przypomnienia

- Więc... - Gabe wsadził dłonie w kieszenie i przeszedł koło mnie. Wow, niesamowite. Nawet nie jestem w stanie wymyśleć kłamstwa, które miałoby sens. Wzruszyłam ramionami. - Więc spróbuj prawdy. - Nie jestem do tego przyzwyczajony. głowę. - Oto prawda.

- Zatrzymał się i podniósł

- Może powinieneś. - Przełknęłam i lekko wzruszyłam ramionami. Wprowadzić to w zwyczaj. - Hmm. - Objął moje ramię i poprowadził mnie bliżej wody. Kiedy dotarliśmy do brzegu, pochylił się, podniósł kamień i rzucił. Sięgnął po kolejny kamień i badał go w dłoni. - Kiedyś taki byłem. 121 | S t r o n a

- Jak kamień? - Podniosłam brwi. - Jeżeli chcesz być prawdziwym mięśniakiem powinieneś częściej ćwiczyć lub...? Gabe odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. O mamusiu. Raj na ziemi. Kochałam jego śmiech. To znaczy, w tej chwili jakbym go nienawidziła, ale ten śmiech był... czymś innym. Sprawiał, że chciałam poddać się jego urokowi - ale wiedziałam lepiej. Nie był miły. Po prostu... miał dziewczyny, co najwyraźniej dobrze działało na niego. - Słodkie. - Oblizał usta, nadal z uśmiechem na swoim miejscu. Nie, ale dobrze wiedzieć, że moje ciało już ci nie imponuje. Och imponowało mi. Tylko nie chciałam dać mu kolejnej amunicji, aby mnie ponownie zawstydzić. - Chodziło mi... - Podrzucił kamyk w dłoni. - Kiedyś byłem taki stabilny jak to. Byłem silny, niezachwiany, dokładnie wiedziałem czego chcę w życiu. Ale rzecz w tym, że nie miałem pojęcia, że byłem w bańce. Byłem na brzegu, gdzie było bezpiecznie. Zrobiłam krok w jego stronę. - Co się stało? - Życie. - Podrzucił kamień raz, drugi, trzeci. - Okoliczności poza moją kontrolą, kiedy myślałem, że mam kontrolę. - Wzruszył ramionami a następnie puścił kaczki na wodę. - Możesz policzyć kręgi? - Dziesięć? - Zgadywałam. - Może więcej? - Więcej. - Pokiwał. - Ponieważ nawet kiedy już nie widzisz kręgów są jeszcze wibracje. Myślę, że wielu z nas idzie przez życie nie zdając sobie sprawy, że gdy tak rzucimy to nie chodzi tylko o nas, ale o wszystkich dookoła. Ludzka kondycja jest jak zakażenie. Egoistycznie jesteśmy pod wrażeniem, że nasze ciała są nasze, nasze myśli, nasze zachowanie - wszystko jest uzależnione od naszych własnych wyborów, naszych własnych racji, robimy co do cholery chcemy i pieprzymy konsekwencje. - Wzruszył ramionami. - Do czasu. Z przekleństwem spojrzał w dół. Nie byłam pewna co do cholery robię, że podaję mu pomocną dłoń, kiedy wolałabym zdzielić go nią w twarz. Ale złapałam jego wolną dłoń i objęłam. 122 | S t r o n a

- Do czasu - kontynuował, jakby czerpał siłę z mojego dotyku, - aż stanie się coś strasznego tobie, lub komuś kogo kochasz i widzisz efekt kręgów we wszystkim co robiłeś i jakie decyzje podejmowałeś. Oczywiście moje ciało jest moje, abym robił to co chcę, ale decyzje jakie podejmowałem nadal miały efekt na innych. To jak spędzam mój czas jest moją sprawą - ale na końcu nadal wpływa to na tych, którym nie poświęciłem czasu. Jest yin i yang w życiu. Ludzie naprawdę nie zdają sobie z tego sprawy póki nie jest za późno. - I jest za późno? Dla ciebie? - Tak. - Westchnął. - Jest. W milczeniu trzymaliśmy się za ręce. Wzięłam głęboki oddech i wypaliłam. - Nie wiem przez co musisz przechodzić ani co wydarzyło się w twojej przeszłości. Najwyraźniej nie wiem nawet jak masz na imię. Znowu się roześmiał. - Jednak wiem jak to jest, gdy twoje decyzje wpływają na innych. Mój brat... gdy dorastał był zdezorientowany. Nie miał pojęcia jak bardzo wszyscy z nim cierpieliśmy i był... okropny. Teraz, cała presja jest wywierana na mnie, abym zdobyła wykształcenie, dyplom, była doskonała we wszystkim. Rozumiem to z wyborami... Rozumiem to co mówisz, ponieważ moje życie nie jest moje od bardzo długiego czasu. - Hmm. - Gabe wyszeptał i spojrzał na nasze dłonie. - Doskonałe dopasowanie. Uśmiechnęłam się. - Ta, na to wygląda. - Nazywa mnie Parker... - Zwrócił wzrok na ziemię i mocniej ścisnął moją dłoń. Wstrzymałam oddech, moje serce biło jak szalone. - Ponieważ po jej wypadku to jest jedyna część mojego nazwiska, którą pamięta. To nadal jest część tego jak się nazywam, ale nie moje pierwsze imię. - Ponieważ na pierwsze masz Gabe - powiedziała. - Prawda? - Lubisz ryby? - Hę?

123 | S t r o n a

Gabe puścił moją dłoń i zaśmiał się. - Dalej albo lubisz ryby albo nie. - Jego oczy drażniły się ze mną, gdy przygryzł wargę i skrzyżował ramiona. - Mam zamiar zabrać cię na ryby. - Em, będziemy łowić czy kupimy złotą rybkę? Gabe wzruszył ramionami i błysnął mi tym samym uśmiechem, do którego wzdychałam od dwóch tygodni. - Ani to ani to. Teraz chodźmy.

124 | S t r o n a

Myślę... że pozwoliłem jej wejść. Czy tak to się odczuwało? Rozmawianie z kimś i pozwolenie mu wejść? Byłem tak szczery jak mogłem być i nie zwariowała, nie nazwała mnie szaleńcem, nie próbowała mnie pocałować, nie krzyczała mojego imienia, choć nie miałem nic do krzyczenia, po prostu... słuchała. Podobało mi się to. - Gabe H.

Gabe - Gdzie jesteśmy? - Zapytała Saylor wysiadając z samochodu. To był jeden z nielicznych dni, gdy prowadziłem mój samochód. Samochód, w którym nawet Wes nie siedział. Zwykle pozwalałem nim jeździć Lisie gdy potrzebowała, ale z jakiegoś powodu, to był jeden z tych dni kiedy zdecydowałem się go użyć, zamiast mojego motoru. Saylor prawie nic się nie odezwała, gdy powiedziałem jej aby wsiadała. Choć musiałem przyznać, że byłem trochę dumny, gdy rzuciła swoim niewinnym okiem na moje BMW coupe. - Anthony's - odpowiedziałem. Powiedziałem ryby, prawda?

-

Moja

ulubiona

restauracja.

Saylor zamarła. - Ale Gabe, moje ubrania. Nie jestem odpowiednio ubrana...

125 | S t r o n a

- Wyglądasz idealnie. - Wzruszyłem ramionami. - Poza tym kogo to obchodzi? Zmrużyła oczy. - Czy naprawdę musimy wracać do tej rozmowy? - Byłem wkurzony. - Odwróciłem wzrok, wstydząc się. - Po prostu to zostawmy. - Jak to się stało, że miałeś tak wiele dziewczyn? - Zapytała Saylor. Potknąłem się. - Przepraszam, co? - Nie. - Uśmiechnęła się. - Jestem śmiertelnie poważna. Jesteś najgorszym bajerantem jakiego spotkałam w życiu. - Nieprawda. - Parsknąłem. - Potrafię zbajerować nawet zakonnicę tylko nie robię tego, gdy jestem koło ciebie. Zasmuciła się. - Cholera. - Otarłem twarz dłońmi. - Spróbujmy jeszcze raz, dobrze? Taa lub przebije mnie ostrą stronę miecznika, który ozdabia ściany. - Z tobą... - powiedziałem wzdychając. - Mogę być sobą. - Nie bajeranckim kretynem z cwanymi oczami? - Zapytała sucho. Skrzywiłem się. - Auć. Bijesz wszystkie swoje randki zanim je poznasz czy tylko mnie? - Tylko ciebie. - Jej uśmiech był szeroki. Boże, zapomniałem o jej ustach. I oficjalnie już na nic innego nie patrzyłem, tylko na jej usta. Moje oczy opadły na jej podbródek. Idealny. Nie ma nic atrakcyjnego w podbródkach. Poza tym, że łączą się z ustami i cóż, wróciłem tam gdzie zacząłem. - W czym mogę pomóc? - Zapytała hostessa. - Stolik dla dwóch. - Nie oderwałem wzroku od Saylor. Powinienem. Ale nie chciałem i to był dzień nie robienia rzeczy, które robiłem przez ostatnie cztery cholerne lata. Więc dalej się gapiłem. Pewnie niedługo zostanę spoliczkowany ale co tam. 126 | S t r o n a

Hostessa podała nam menu i napełniła szklanki wodą. Saylor rzuciła okiem na swoje menu, zamknęła je i zbladła. - Gabe, nie musimy tutaj jeść. Ryby... tak jakby są bardzo drogie a ty jesteś studentem i... - W porządku. - Walczyłem z ochotą aby zaśmiać się głośno. Nawet gdybym chciał to nie mógłbym wydać wszystkich moich pieniędzy. Zaufaj mi. Zwęziła oczy. Zawołała mnie palcem abym się pochylił. - Sprzedajesz narkotyki? - Jasna cholera! - Wybuchnąłem śmiechem. - Nie! Co do cholery? Dlaczego pomyślałaś, że sprzedaję narkotyki? Skrzywiła się. - Wahania nastroju, ładny samochód, kasa, em taa, mam zamiar zniknąć pod stołem. - Pokochałbym... - zaakcentowałem słowo kochał. - wizję problemów jakie mogłabyś napotkać pod stołem. - Buhaha! - Wskazała na mnie widelcem. Odepchnąłem go na bok. - Znowu tam idziesz! - Idę? Jestem tutaj. - Nie. - Odłożyła widelec i wzięła nóż. Dla bezpieczeństwa odsunąłem się. - Robisz to przez cały czas. - I przez cały czas masz na myśli te kilka razy kiedy się spotkaliśmy? - Nie bądź dupą - mruknęła. - Śmiesznie mówisz dupa, jakbyś była zawstydzona, że to mówisz. - Dupa. - Tym razem było głośno, śmiało, gorąco jak cholera. Lepiej? - Taa. - Wychrypiałem jak i poczułem. - I nie próbuj wybić mnie z tematu. To też robisz. 127 | S t r o n a

- Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Podniosłem serwetkę do czoła i otarłem. Pociłem się. To było jakbyśmy byli w Prawie i porządku, a ja bym siedział po złej stronie biurka. Na metalowym krześle. Skrzywiłem się. - W jednej chwili jesteś uroczy po czym nagle wyglądasz na tak złego, że staję w płomieniach, a na końcu to wszystko olewasz. Wzruszyłem psychicznie.

ramionami.

-

Może

jestem

niezrównoważony

Saylor wskazała na mnie nożem z pewnym wyrazem twarzy. - Cholera, odłóż nóż, żartowałem. Przyszedł kelner. - Chcieliby państwo poznać danie specjalne? - Ryba. - Z zainteresowaniem patrzyłem na Saylor. Miała specjalny wyraz twarzy na wszystko. To było... rozpraszające. - Jaka jest ryba dnia? - Mamy pięknego łososia... - Dobrze. - Oddałem mu menu. - Dwa razy i mogę prosić o chleb i wodę gazowaną? - Oczywiście. Sałatki? - Cezar - powiedzieliśmy w tym samym czasie. Kelner posłał nam uprzejmy uśmiech po czym na szczęście zostawił nas w spokoju. - Bez dwóch zdań napluje nam w jedzenie - jęknęła Saylor. - Od czterech lat przychodzę do tej restauracji. - Eeee...- Saylor pokiwała powoli. - Wspaniale. Dobrze dla ciebie. Chcesz powiedzieć, że to twój stolik? Lub jesteś po imieniu z pracownikami? - Nikt. Nawet Wes nie zamówił Cezara. - Więc to był test? - Złączyła swoje śliczne, malutkie brwi razem. Dlaczego wszystko w niej mnie kusiło?

128 | S t r o n a

Roześmiałem się. - Em nie, ale po Cezarze będziesz zionęła ogniem przez kilka dni. To w zasadzie jedyny sposób aby upewnić się, że nikt cię nie pocałuje. Wes nazywa tę sałatkę pocałunkiem śmierci. - To nie jest śmieszne - mruknęła. - Dziękuję! - Uderzyłem dłonią w stół. - Mówiłem nie, dla żartów o śmierci. Drań. Na to się uśmiechnęła. - Wszystkie żarty o śmierci na bok, nie obawiam się o sałatkę pocałunek śmierci. - Och tak? - Pewnie. - Wzięła łyk wody i wstrzymała się z odpowiedzią. Ponieważ nie ma niebezpieczeństwa, że będę się dzisiaj całowała. Machała peleryną przed bykiem. To właśnie robiła i nie miała cholernego pojęcia, że właśnie otworzyła bramkę. - Och tak? Kto tak powiedział? - Ja. - Saylor zaśmiała się. - Też zamówiłeś sałatkę koleś. Nie ma mowy abym zbliżyła się do twoich ust. Jej uśmiech był zaraźliwy. Dołączyłem do niej i stuknąłem się szklanką z jej. - Za pocałunek śmierci i ryby. Uśmiechnęła się. - Za ryby.

129 | S t r o n a

Poczucie się komfortowo z kimś takim jak Gabe było ryzykowne szczególnie biorąc pod uwagę nasz chwiejny początek. Ale nie można było mu się oprzeć - szczególnie gdy był sobą - jak zauważyłam ostatnio często taki nie był. Saylor.

Saylor - Powiedz mi jedną przerażającą rzecz. - Powiedział Gabe, gdy wracaliśmy samochodem do kampusu. Zadzwonił do Wes'a aby powiedzieć mu, że idziemy na obiad i Lisa z Kiersten były bardziej niż szczęśliwe, aby odebrać mój samochód, żeby mógł odwieźć mnie do domu. Nie byłam pewna czy dziewczyny bawiły się w swatki czy po prostu były miłe. - Oooch, tylko jedną? - Drażniłam się. Spędziliśmy w restauracji 3 godziny - i rzeczywiście zachowywał się. Gdyby to były święta, to mógłby być bożonarodzeniowy cud, coś co oglądało się w telewizji. Nie kłóciliśmy się, obrażanie przemieniło się w dokuczanie i szczerze czułam się dobrze. Wszystko z wyjątkiem tego, że im więcej siebie pokazywał Gabe tym bardziej go lubiłam. Czułam się bardziej komfortowo nienawidząc go. - Tylko jedną. - Przez chwilę odwrócił się do mnie i błysnął wspaniałym uśmiechem. Całkowicie odurzającym uśmiechem gwiazdy rocka. Przypominał mi kogoś, ale nie mogłam sobie przypomnieć kogo. Może po prostu miał taką twarz albo był tak niesamowity, że mój umysł płatał mi figle. 130 | S t r o n a

- Stres podczas występów. - Odpowiedziałam szczerze. - Zawsze coś pomieszam gdy wykonuje swoje kawałki. Moje ręce zamierają i nie wiem. To nigdy nie odchodzi. Mogę ćwiczyć godzinami i ciągle nic. Zawsze na końcu coś pomieszam. Więc tak jakby nienawidzę wielkich tłumów lub audytorium i fortepianów miniaturowych. - To było chyba pięć rzeczy. - Zauważył Gabe. - Hej! Poklepał mnie po nodze. - Żartowałem Saylor. Ta dłoń mogła równie dobrze wypalić dziurę w moich dżinsach. Czułam go aż do palców u stóp. Jakby zauważył jaki efekt miał na mnie, szarpnął dłoń z powrotem i odchrząknął. - Więc trema. Myślę, że mogę z tym pomóc. - Wyobrażałam sobie ich nago. Nie pomogło - mruknęłam bez przekonania. - Najwyraźniej nie wyobrażałaś sobie odpowiednich ludzi nago. - Gabe, mogłabym wyobrażać sobie ciebie nago i nadal stres. Uśmiech zamarł na jego twarzy. Nie powinnam tego mówić. Dlaczego muszę być taką idiotką? Po chwili maska znowu opadła i wzruszył ramionami. - Kochanie, gdybyś zobaczyła mnie nago to nie strach by spowodował twoje mieszanie się, uwierz mi. - Zarozumiały. - Oczywiście - powiedział szybko. - Wbrew co niektórym pozwolę sobie na to. - Daj spokój. Czy zawsze będę musiała żyć z tym wstydem? - Pewnie tak. - Zachichotał, gdy wjechaliśmy na akademików. - Ale poważnie. - Zgasił silnik. - Pozwól mi pomóc.

parking

Westchnęłam. - Gabe, słuchaj... dzisiaj było fajnie, prawda? - Tak. - Złączył brwi jakby był zdezorientowany. - Oczywiście, że było.

131 | S t r o n a

- I naprawdę dobrze bawiłam sie z tobą. - Zaczęłam żuć dolną wargę. - Ale ostatnim razem gdy byliśmy w pokoju prób wszystko poszło źle. Byłeś... - Nie byłem sobą - dodał płynnie. - I byłem wkurzony - nie na ciebie tylko na życie. Złe miejsce, zły czas... - Dwa razy z rzędu? Skrzywił się. - Obawiam sie, że tak. Logika kazała mi powiedzieć nie. Niech to się tutaj skończy. Muszę wyznaczyć linię tak abyśmy oboje wiedzieli gdzie stoimy. Byliśmy ledwo przyjaciółmi i już miałam go widywać co tydzień w związku z tym wolontariatem. - Saylor...- Jego oczy błagały mnie. - Pozwól mi to dla ciebie zrobić. - Nie wiem. - Przynajmniej pozwól mi zrekompensować pięć z nich. - Pięć? - Pokręciłam głową. - Czego pięć? - Łez. - Przełknął. Jego jabłko Adama poruszało sie w górę i dół, gdy pochylił się i przejechał kciukiem po moich ustach. - Pozwól mi zrekompensować pięć z nich. Wiem, że było ich o wiele więcej. Wszystko o co proszę to pięć. - A potem... - Daj mi pięć łez... pięć szans... - Westchnął. Ciepło promieniowało od niego. - A potem zostawię cię w spokoju. Spojrzałam na jego usta i z powrotem w oczy. - Dobrze. Pięć. Sięgnęłam do klamki w samochodzie, ale złapał mnie za drugą dłoń i zatrzymał w miejscu. - I w razie gdyby to nie było jasne... - wyszeptał, jego oczy zaszły tą ciemną mgłą do której tak wzdychałam. - Naprawdę jesteś. - Jestem co? - Szczera. Piękna. I przepraszam. - Puścił moją dłoń. Powoli wyszłam z samochodu i w oszołomieniu poszłam do mojego pokoju.

132 | S t r o n a

Miałam też małą ochotę walić głową w mur. Czy dzisiejszy wieczór był snem? Na pewno tak to wyglądało, ponieważ to było niemożliwe aby się zdarzyło. Gabe poleciał w dół do piekła, walczył o swoją duszę, wygrał i wrócił aby dokonać zadośćuczynienia. Heh. Najwyraźniej cuda się zdarzają.

133 | S t r o n a

ą

Gwizdałem. Najdroższy Boże chroń nas od takiego losu. Kiedy dorosły mężczyzna gwiżdże, wiadomo, że coś jest na rzeczy. Jednak nie mogłem powstrzymać się przed... gwizdaniem lub uśmiechaniem się. I po raz pierwszy od wielu lat gdy spojrzałem w lustro nie skrzywiłem się. Ja...uśmiechnąłem się. - Gabe H.

Gabe - Albo spadłeś z byka albo kosmici cię porwali. - Wes powiedział zza mnie. Podskoczyłem i prawie wylądowałem twarzą w lustrze w łazience. Minął tydzień od mojego obiadu z Saylor i czułem się... normalnie. Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu spojrzałem w lustro i nie spotkałem skrzywienia ale cholerny uśmiech. - Umiesz pukać? - Nie. - Oparł się wygodnie o ścianę i uśmiechnął się. - Nie od kiedy mój przyjaciel zaczął się zachowywać jak zupełny wariat... Czuję się jak cholerna niańka. Nie każ mi załatwić ochroniarza dla ciebie. Przewróciłem oczami. - I znowu wiesz wszystko o bólu głowy. - Gwizdnął i zaczął oglądać paznokcie. - Wes... - Jęknąłem i spojrzałem na niego w lustrze. - Nie jestem na haju, nie uprawiałem seksu. Po prostu... czuję się lepiej. Jego pierś napięła się, gdy zarozumiały uśmiech wyskoczył na jego twarzy. - Czy ma to coś wspólnego z osobą, której imię zaczyna się na S? 134 | S t r o n a

- Och patrz która godzina. Musisz iść. Muszę się ubrać i po raz ostatni, nie, nie możesz zostać aby popatrzeć na mnie nago. - Boli koleś. - Uderzył się w klatkę piersiową. - Właśnie tutaj. - Graj uczciwie. - Zmrużyłem oczy. - Ostry ból. - Skrzywił się. - Sukinsyn. Jesteś wrzodem na dupie. - Więc? - Wyszczerzył się. - Co? Twoje serce już czuje się lepiej? - Aaaaauuuu. - Pochylił się nieco. - Tak. W porządku? Zadowolony? - Uzdrowiony. - Zerwał się na równe nogi. - Aa i dzięki za bycie szczerym po tym jak musiałem cię błagać przez pięć minut. - Trzy minuty. - Powiedzmy cztery. - Wes? - Tak? - Nie jestem gotowy. Jeszcze nie. Powiem ci wszystko, ale... mój ojciec, czy - czy coś powiedział? Wes ciężko westchnął, wszystkie ślady rozbawienia zniknęły. - Nie, szukał cię pod prawdziwym imieniem. Tym z twojej licencji. Poczułem zimno na całym ciele. Z dreszczem odetchnąłem. - Powinienem sie martwić o nasze bezpieczeństwo? - Nie. - Zazgrzytałem zębami. - Jest po prostu... zdesperowany, ale to ucichnie. To nie pierwszy raz kiedy pojawił się tutaj szukając mnie i za każdym razem wracał do domu z podkulonym ogonem. Jestem ostrożny. Nie pozwolę mu mnie znaleźć. A dodatkowo nie rozpoznałby mnie teraz. Wes przez kilka sekund przyglądał mi się po czym zapytał. - Czy ty rozpoznajesz siebie? 135 | S t r o n a

- Nie. - Mój śmiech był głuchy. - Nie bardzo. - Tak myślałem. - Spotykam się z nią, wiesz. Na trochę. - Dziewczyną, którą nazwałeś brzydką mimo, że w rzeczywistości jest bardzo ładna, a potem potraktowałeś jak gówno na oczach wszystkich? Tą dziewczyną? - Taaaa. - Powodzenia. - Wes parsknął i ruszył w kierunku drzwi. Zacząłem żałować, że powiedziałem mu, że może przychodzić do mojego pokoju kiedy tylko będzie chciał, szczególnie teraz gdy wtykał nos w moje sprawy. Wtedy znowu byłby zmartwiony i wszystko zaczęłoby sie od początku. - Hej Wes? - Hm? - Zatrzymał się w drzwiach. - Dzięki. - Za? - Rzeczywiście wyglądał na zmieszanego. - Upewnienie się, że wszystko w porządku. Jego twarz rozluźniła się. - Pewnie Gabe. Zawsze.

'''

- Jesteś na to gotowa? - Pyknąłem szyją, a później kostkami. Saylor ziewnęła. - Tak i to jest bardzo niezdrowe tak przy okazji. - Dzięki mamo. Zmroziła mnie wzrokiem. - Może mam rozdwojenie jaźni, ale ty jesteś kapryśnie władcza. - Wiem, że to nie zadziała. - Zgarbiła się trochę. 136 | S t r o n a

- Przepraszam - mruknąłem i położyłem dłonie na klawiszach. Przysięgam, że nam się uda. Muzyka sprawia, że jestem nerwowy. - Dlaczego? - To było niewinne pytanie. - To znaczy jesteś niesamowity. Grasz na gitarze, fortepianie, śpiewasz. Ja ledwo brzdąkam. - Ale... - poklepałem siedzenie obok mnie - możesz grać. Po prostu nie wiesz jak oddychać. - Hę? - Wzięła oddech i wypuściła, aby pokazać mi, że dokładnie wiedziała jak utrzymać życie. Dobrze, przynajmniej zmieniłem temat. - Patrz. - Zacząłem grać, przekonany, że nikt nie wtargnie ponieważ, cóż, ponieważ wtargacz już był w pokoju, a ja zaciągnąłem żaluzje i zamknąłem drzwi. Dobrze wiedzieć, że faktycznie mi ufała... trochę. Dzięki Bogu za ryby. Zacząłem powoli, moje dłonie bez wysiłku płynęły po fortepianie. Byłem idealny, ale nie oddałem się. Nie obchodziła mnie piosenka. Starałem się skupić na czymś tak nudnym jak brud. Co naprawdę o czymś świadczyło, biorąc pod uwagę, że już zaczynałem reagować na zapach miodu i sposób w jaki jej ciepło mnie ogarnia. - Teraz - powiedziałem nabierając prędkości. - Zauważ różnicę. Ta sama piosenka. Inny rodzaj gry. Pozwoliłem każdej nucie przepływać przez moje palce w sposób jakby moje ciało jak i dusza, były jednością z muzyką. Kiedy skończyłem otworzyłem oczy. Aby zobaczyć płaczącą Saylor. - Cholera. - Taa, ponieważ od słowa cholera dziewczyny przestawały płakać. Genialne posunięcie. - W porządku? - To było piękne. - Pociągnęła nosem, jej niebieskie oczy lśniły z podniecenia. - Nigdy nie słyszałam czegoś takiego. Przepraszam, że płaczę. Fuj. - Otarła policzki wierzchem dłoni. - Musisz myśleć, że jestem skończoną idiotką! Już dwa razy płakałam.

137 | S t r o n a

Wzruszyłem ramionami. Właściwie raz płakała i nawet wtedy to nie był jakiś szalony, łkający pokaz, płakała z ... opanowaniem. To było prawie dziwne. - Przynajmniej tym razem zarobiłem łzy. Saylor uśmiechnęła się. - Tak, naprawdę to zrobiłeś. - W porządku. - Wstałem i położyłem dłonie na jej talii i delikatnie przesunąłem na środek ławeczki. - Teraz zagraj jedną ze swoich piosenk, którąkolwiek i zamierzam pomóc ci ją poczuć. - Co poczuć? To tylko muzyka. - Tylko muzyka? - Powtórzyłem. - To tak jakbyś powiedziała, że po prostu oddychasz lub ja po prostu istnieję. Nie prawda. Muzyka jest historią. A ty jesteś autorem. - Położyłem jej palce na fortepianie, a swoje na jej. - Każdy ruch palca jest innym słowem, które opisuje historię. Samo w sobie to jest bez znaczenia, ale... - Popchnąłem w dół jej palce aby pomóc jej zagrać kilka nut. - Połącz je razem i masz melodię. Masz historię. Więc, Saylor, jaką historię chcesz opowiedzieć? Jej całe ciało zamarło przed moim. Jej ciepło doprowadzało mnie do szaleństwa. Saylor zaczęła drżeć, jakby moja bliskość to było dla niej za wiele. Jeżeli miałem być szczery, wykorzystałem każdy gram powściągliwości aby jej nie dotknąć. Będąc blisko niej, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu czuję że żyję. I cholera, cholera, cholera, naprawdę chciałem żyć, prawda? Z jakiegoś powodu poczułem jakbyśmy mieli przekroczyć jakąś niewidzialną granicę, ale naprawdę chciałem jej pomóc. Tak jakby pomoc w znalezieniu jej pasji miało odkupić moje własne postępowania. Muzyka sprawiała, że czułem się żywy. A ci co tworzyli piękną muzykę? Byli jakby uzależnieni od siebie. - Twoją. - Powiedziała to tak cicho, że prawie nie usłyszałem. - Nie musisz używać słów aby wyjaśnić - część mnie myśli, że nigdy ich nie miałeś i nie będziesz miał. Więc, pokaż mi to przez muzykę, pokaż mi swoją historię Gabe. Pokój był nagle za mały. - Proszę - wyszeptała.

138 | S t r o n a

- Saylor, moja historia... nie jest z tych szczęśliwych. - Nacisnąłem na jej palce, aby pomóc jej grać melodie. - Nie potrzebuję szczęśliwej historii. - I na końcu. - Kontynuowałem pomaganie jej z melodią, mój brzuch naciskał na jej plecy, gdy unosiłem się nad nią. - To jedna z tych końcówek... - Jakiego rodzaju? - Szepnęła. - Smutnego. - Mój głos zadrżał. Jej palce stały się silne pod moimi, jej ciało przestało drżeć. W jednej chwili jej dłonie wyślizgnęły się spod moich i przeniosły na wierzch. - Więc go zmień.

139 | S t r o n a

Życie składa się z dwóch etapów. Narodzin i śmierci. To jest to. Co robić pomiędzy? Cóż, to chyba zależy od ciebie, prawda? - Wes M.

Saylor Gabe zatrzymał się za mną. Wiedziałam, że tam był tylko z powodu ciepła, które czułam na plecach, gdzie jego ciało mnie dotykało. Więcej ciepła przepływało z jego dłoni, które były pod moimi. W każdej chwili spodziewałam się, że je odsunie, założy maskę numer jeden lub numer dwa. Zamiast tego, przerzucił palce nad moje dłonie, uścisnął je i odetchnął, długo i powoli. Mijały sekundy, choć równie dobrze mogły to być lata. Za każdym razem gdy wypuszczał oddech moje serce podskakiwało potrzebując więcej jego dotyku - więcej czegoś. Moje plecy mrowiły, gdy twarde płaszczyzny jego brzucha przyciskały się do mnie. Byłam w kokonie Gabe'a. I bardzo mi się to podobało. Aż rozpoczęła się muzyka. Z niewielkim naciskiem Gabe przeniósł moje dłonie na fortepian, powoli, bez wysiłku, umieszczając je na klawiszach. Grał przeze mnie, używał mojego ciała aby pokazać historię swojego życia. Za każdym razem, gdy wciskał jeden z moich palców lub prowadził mnie do innej części fortepianu, czułam jak wsiąka we mnie smutek tej piosenki. Nuty płynęły jak macki bólu, każda z nich powoli wnikała w moje ciało aż nie mogłam oddychać. Poruszał się coraz szybciej, moje ręce nie mogły nadążyć. Osunęłam się, gdy kontynuował piosenkę w takim pośpiechu jakby krzyczał, ale robił to muzyką. Niezdolny aby przekazać to w inny sposób.

140 | S t r o n a

W ostatecznym wybuchu, uniósł dłonie nad fortepian i upuścił je znowu na klawisze, powodując chaos wybuchających nut. Oddech Gabe'a był nierówny, urywany, gdy pochylił się mocno na mnie, jego podbródek spoczywał na mojej głowie i wyszeptał podłamany Nie mogę. - Szło ci bardzo dobrze. - To jest jak wsiadanie z tendencjami samobójczymi do samochodu. Jedziesz coraz szybciej i szybciej, potrzebując adrenaliny aby utrzymała cię przy życiu aż nagle przekręcasz kierownicę i wszystko robi się czarne. Nuty, są coraz wyżej i wyżej i gdy czuję, że mogę zmienić to co nastąpi panikuję. Niektóre rzeczy... - Westchnął i odsunął się. - Niektóre rzeczy lepiej zachować w chaosie. - Jesteś tego pewien? Jesteś pewny doskonałości? - Położyłam dłonie na kolanach, ale nie odwróciłam się. - Jestem pewien. - Przeniósł się obok mnie i usiadł na ławce. - Jeśli życie byłoby doskonałe, to jak do cholery nauczylibyśmy się być zależnymi od kogoś innego? Jeśli coś to tylko życie mnie tego nauczyło. Potrzeba bycia doskonałym wynika z tego, że bardzo wierzymy, iż możemy osiągnąć coś więcej. Samorealizacja - nie istnieje. Oblizałam usta i spojrzałam na klawisze. - To znaczy, że mamy nie próbować? - Nie. - Gabe pogładził kilka klawiszy przed nim, tatuaże nut na jego palcach wyglądały na ciemniejsze na tle białego fortepianu. - To po prostu znaczy, że kiedy dotrzesz do końca swojej ścieżki, nie powinnaś niczego żałować, ale powinszować sobie tego, że próbowałaś zrobić niemożliwe. Czułam jakby to miało podwójne znaczenie. Filozoficzny Gabe był trochę przerażający, ponieważ sprawiał, że byłam bardziej niepewna niż z dupkiem Gabe'em. Ale ten chłopak siedzący obok mnie? Zaczynałam rozumieć, że nie był tylko jedną osobą. Był każdą osobą, wszystkim, czego potrzebował aby istnieć. Jak kameleon. I nagle koniec historii miał sens. Dziesięć różnych nut chciało wyjść na raz. 141 | S t r o n a

Chaos. Gabe był chaosem. - Więc. - Pociągnął nosem i chrząknął. - Teraz, po tym jak już totalnie zrujnowałem chwilę mówiąc moim poważnym głosem i strasząc cię - dlaczego nie popracujemy nad twoim przedstawieniem? - Dobrze. - Znowu położyłam dłonie na fortepianie, delikatnie układając nadgarstki pod idealnym kątem i skupiając się na muzyce. Czasami zastanawiałam się, czy moja postawa nie była lepsza niż moja gra. - Co ty do cholery robisz? - Spytał spokojnym głosem. Odwróciłam się i posłałam mu zdecydowane spojrzenie. - Szykuję się. - Aby iść na wojnę? - Co? - Zrelaksowałam trochę moje dłonie. - Nie. - Wyprostowałam się. - To jest odpowiednia postawa, to jest... - Jeśli powiesz doskonałe to się zabiję. - Ktoś powinien iść na specjalizację z dramaturgii. Wybuchnął śmiechem. - Och kochanie, nawet nie masz pojęcia. - Więc? - Ponownie uniosłam nadgarstki i spojrzałam przed siebie. - W porządku. - Parsknął śmiechem. - Graj tak. - W porządku. - Zaczęłam jeden z moich trudniejszych kawałków, Piano Sonata 14. Czułam dokładnie to samo. Ruchy nie były tak szybkie jak u innych, ale takt był idealny. - Zamknij oczy - polecił Gabe. - Ale... Uderzył mój nadgarstek. - Nie kłóć się z mistrzem fortepianu. - Dobrze. - Powiedz "tak, panie". 142 | S t r o n a

Uśmiechnęłam się delikatnie, moje oczy były skupione na muzyce przede mną. Powoli zaczęłam grać. - Nie w tym życiu. - Zakład, że mogę sprawić, że to powiesz. - Jego głos był arogancki, przez co czułam się bardziej zirytowana. Panie? Em, nie. - Oczy. - Znowu warknął. Ze zrezygnowanym westchnieniem zamknęłam oczy. - Lepiej? - Zdecydowanie - powiedział łagodnie. Ciemność ogarnęła mój świat. Wszystko co miałam to nuty w moich palcach. Wszystko co miałam to muzyka - to i Gabe. Nic nie mówił. Co mnie zabijało. Sprawiało również, że chciałam otworzyć oczy, ale wiedziałam, że pewnie powie mi abym znowu je zamknęła, więc grałam dalej. Wtedy, jego palce pogłaskały moją szyję dokuczającym dotykiem, powoli przechylając ją w dół do fortepianu, podczas gdy jego druga dłoń poruszała się z góry w dół moich pleców, aż była na środku i z lekkim popchnięciem, zmusił moje ciało do zbliżenia się do klawiszy. Oczy zamknięte, postawa kompletnie zniszczona, pochylałam się nad fortepianem. Wszystko było złe, gdy grałam dalej. - Wolniej - powiedział cicho. Z westchnieniem zaczęłam grać wolniej. Jego dłonie przeniosły się na moje biodra. I tam zostały. Zamiast podskoczyć na równe nogi, nadal byłam w stanie się koncentrować. - Muzyka - wyszeptał, - nie jest tylko twoją opowieścią - to twój kochanek. - Dobrze - pisnęłam. Ciepło zalało mnie, gdy słowo kochanek dotarło do mojego mózgu. Znałam je, ale nigdy nie doświadczyłam. Jak miałam niby użyć czegoś, czego nie wiedziałam jak użyć? I jak żenujące było to, że utknęłam w tym małym pokoju nigdy nie będąc... zamkniętą w małym pokoju z chłopakiem? Kochanek. Wezmę jego. Jeśli miałam wybór. To byłby on. Ale ludzie tacy jak Gabe, piękni ludzie, którzy mają muzykę w 143 | S t r o n a

duszy, którzy wiedzą jak mówić bez słów... nie mają dziewczyn takich jak ja. - Każdy ruch... - Jego dłonie ścisnęły moje biodra, przez co ciężko było mi oddychać. - Musisz poczuć to nie tylko w palcach - ale wszędzie. Jasna. Cholera. - Poczuj to tutaj - ścisnął i wtedy przesunął swoje dłonie po moich bokach aż zatrzymał się pod moim piersiami, znowu ściskając. - I tutaj. Mój oddech przyspieszył tak samo jak muzyka. - Zwolnij - zażądał tym samym wkurzająco spokojnym głosem. Gdzie ta historia mnie zabiera? Gdzie zabierasz swojego kochanka? - Hę? - Jęknęłam. - Użyj dłoni do opowiedzenia mi historii - wykorzystaj swoje ciało aby popchnąć opowiadanie na przód, co będzie dalej... Opowiedz historię Saylor. Spraw abym to poczuł, bez dotykania cię. - Ale - to jest niemożliwe. - Możesz poczuć pocałunek bez dotykania czyichś ust. - Nie rozumiem. - Skoncentruj się. - Głos Gabe'a był mocny. - Chcę cię pocałować. - Co? - Miał szczęście, że tym razem nie poleciałam na pianino. - W tej historii. - Zachichotał. - Chcę cię pocałować w tej historii, więc pocałuj mnie. - Chcesz abym się poddała i pocałowała cię? - Starałam się grać bez trudu, gdy mnie o to poprosił, co zasadniczo oznaczało, że musiałam mieć talent, bo moje ciało było w ogniu. - Bez spotkania naszych ust. - Przez muzykę. - Dodałam wątpliwym głosem. Słyszałam śmiech w jego tonie, gdy odpowiedział. - Tak, przez muzykę, pokaż mi jaki byłby ten pocałunek. Chcę go spróbować. - Ale jak? 144 | S t r o n a

Zaśmiał się delikatnie. - Dotykam ich. - Co? - Moje usta - odpowiedział. - Są miękkie, otwarte, mokre... Zakołysałam się na ławce, zaciskając mocniej oczy. - Co jeszcze? - Gdy rozchylę wargi... Zastanawiam się jak będzie smakował twój język, jakiego nacisku użyjesz gdy wciśniesz swoje aksamitnie gładkie usta w moje. Wyobrażam sobie zwiedzanie twoich ust, nie tylko dlatego że chcę - ale dlatego, że nie mogę nic na to poradzić. Zagubiłem się. I twój pocałunek jest moim zbawieniem... więc Saylor, ocalisz mnie? Moje palce z wysiłkiem sunęły po fortepianie, gdy wyobrażałam sobie jego usta - sposób w jaki się uśmiecha, jak przygryza wargę gdy o czymś myśli. Ciemność w jego oczach gdy czegoś chciał. Nasz pocałunek byłby epicki. Muzyka przyspieszyła, gdy pochyliłam się nad fortepianem, zaznaczając każdą nutę rytmem moich stóp, gdybym do niego szła. Jego dłonie sięgnęłyby po moje biodra, przyciągając mnie bliżej. Moje ręce zawisły nad klawiszami, gdy zawahanie uderzyło we mnie. I wtedy docisnęłam je delikatnie do klawiszy, pochylając się bardziej, jakbym pochyliła się do Gabe'a, dociskając moje ciało do niego. Mój biust otarł się o klawisze. Przysunęłam się bliżej do fortepianu i wtedy zwolniłam z muzyką. Jego oczy byłyby zamknięte. Jego usta byłyby rozchylone. I spotkalibyśmy się w połowie drogi - ponieważ oboje chcieliśmy tego samego. Oboje chcieliśmy skosztować, zwiedzić, poczuć. Moja lewa dłoń zwolniła, gdy prawa zaczęła szybciej poruszać się po klawiszach, aby pokazać niecierpliwość. I wtedy, nasze usta dotknęłyby się. Lewą ręką uderzyłam w klawisze, przez co wyszedł o wiele głośniejszy kawałek niż robiłam to zazwyczaj. Nasze języki splątałyby się. 145 | S t r o n a

Walnęłam mocniej w fortepian. Jego palce wbiłyby się w moje ramiona, gdy uniósłby mnie do góry. Odsunęłam się od fortepianu, przestając grać i wtedy delikatnie, rytmicznie zaczęłam znowu. Nasz pocałunek był idealną muzyką. On był lewą dłonią, ja byłam prawą. Oddzielnie brzmiały jak głupie fałsze. Razem - były piękne. Kiedy przestałam, byłam spocona. - Otwórz oczy - wyszeptał Gabe. Oddychał tak ciężko jakby przebiegł maraton. Z uśmiechem schował mój wysunięty kosmyk za ucho i przesunął moją brodę do niego. - To... - Pochylił się. - .... to jest tak samo jak wtedy gdy występujesz. Jakby każdy pocałunek był zarazem twoim pierwszym i ostatnim - jakbyś mówiła jednocześnie dzień dobry i do widzenia - jakbyś właśnie się urodziła... jakbyś właśnie umierała.

146 | S t r o n a

Przez wszystkie lata mojego życia - nigdy nie doświadczyłem tak potężnego pocałunku. Siła z naszych ust spotkała się, ciała stopiły, było elektryzująco – a nawet się nie dotknęliśmy. Jak to się ma do szaleństwa? - Gabe H.

Gabe Chciałem ją pocałować. Nie wiedziałem, co do cholery myślałem dając jej taką radę, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że już byłem nią zainteresowany i byliśmy zamknięci w małej przestrzeni. Wystarczająco złe było to, że do jej niewinnego zapachu dodana była muzyka. Gorsze - tak jakby rozkaz do życia, jakbym musiał oddychać. Więc łapczywie zasysałem każdą cząstkę powietrza - modląc się aby było nią przesiąknięte - tak bardzo chciałem jej posmakować. Jednak każdy chciwy oddech - zostawiał mnie spragnionym. Moje spojrzenie obniżyło się na jej usta - i tam zostało. Ławka wydała skrzekliwy dźwięk, gdy przysunęła się do przodu. Jeszcze kilka centymetrów i nasze usta będą się dotykały. Nie całowałem dziewczyny z czystej, dzikiej potrzeby. Przez cztery lata. Małe westchnienie uciekło z jej ust, gdy objąłem dłońmi jej twarz i delikatnie pocałowałem kącik jej ust. Kolejne westchnienie.

147 | S t r o n a

Kolejny pocałunek w drugim kąciku. Zacisnęła dłonie na moich nadgarstkach. Następnie nasze usta zderzyły się. Nuty spoiły się razem. Złapałem jej dłonie i splotłem nasze palce, powoli ściągając ją z ławki i kierując tyłem do ściany. Jej miękki język napierał na moje usta. Kiedy je otworzyłem, Saylor stała się moją tożsamością, jej zapach i ciepło połknęło mnie w całości. Przeniosła ręce na moje ramiona i delikatnie szarpnęła moje długie włosy. Oczywiście nie wiedziała, że ciągnięcie za włosy było moją piętą achillesową - ale to było jeszcze gorsze. Ponieważ wyłączyło moją potrzebę bycia z nią bezpiecznym. I sprawiło, że chciałem dać jej wszystko. Mój telefon zaczął wibrować w kieszeni. Nie teraz. Zawsze tylko nie teraz. Jej ciało było za bardzo przyciśnięte do mnie, pocałunek bardziej zachłanny niż przedtem. Mój telefon wibrował dalej, jako przypomnienie, że mój czas nie był tylko mój - już nie. Przerwałem pocałunek. - Przepraszam. - Wygrzebałem telefon i spojrzałem na jej obrzęknięte wargi. - Cholernie przepraszam. Pokręciłem głową i chciałem aby wszystkie telefony poszły do diabła. - Ale muszę to odebrać. Bez jakiegokolwiek kolejnego wytłumaczenia, odebrałem. - Och Gabe, dzięki Bogu - Martha wypuściła drżący oddech. - Miałam nadzieję, że odbierzesz. Słuchaj. Mieliśmy pewną sytuację. Przyszedł mężczyzna... - Jak wyglądał? - I właśnie tak, rzeczywistość walnęła mnie w twarz. Nadal nie mogłem mieć normalnego życia. Niewinna dziewczyna jak

148 | S t r o n a

Saylor? Nie moja rzeczywistość. Nie ma znaczenia jak bardzo tego chciałem. - Miał jasno brązowe włosy i niebieskie oczy. - Martha chrząknęła. Pytał o ciebie używając prawdziwego imienia. - Parker? - Spytałem. Milczała po czym powiedziała cicho. - Nie, twoim drugim imieniem. - Kurwa. Słyszałem jak Martha potrząsała lekko telefonem. - Nie martw się. Ustawiłam go trochę, ale nie szukał tylko ciebie. Pytał też o nią. - Po imieniu? - Boże, miałem nadzieję... modliłem się. - Po jej pełnym imieniu i nazwisku. Wina zaatakowała mnie. Podczas gdy grałem pasjonującą, miłosną muzykę z Saylor, ktoś mógł, poprzez odsłonięcie każdego prywatnego szczegółu mediom, odebrać mi mój świat,. - Potrzebujesz abym przyjechał? - Nie. - Martha wypuściła ciężkie, matczyne westchnienie. - Po prostu przyjdź jak zwykle i dam ci znać jeśli znowu go zobaczymy. Może nadal sie tutaj kręcić, więc - bądź ostrożny. Gabe? - Tak? - Mój głos był pusty. - Wiesz kim on jest? - Mój ojciec. - Oblizałem usta. - I wreszcie się zorientował. Zakończyłem rozmowę i udałem się w stronę drzwi. Słyszała jak mówiłem coś o moim ojcu, ale wiedziałem, że byłem na tyle daleko aby nie słyszała nic z tego co mówiła Martha. Mój sekret pozostaje bezpieczny. Na razie. - Wszystko w porządku? - Zapytała Saylor. Nie mogłem nawet na nią spojrzeć - nie chciałem zobaczyć rozczarowania na jej twarz, kiedy ją odrzucę.

149 | S t r o n a

- Jasne, em, słuchaj, muszę się czymś zająć. Może poćwiczysz jeszcze trochę i spotkamy się później, dobra? - Gabe... - Tak? - Miałem w połowie otwarte drzwi na korytarz. Tak blisko. - Dlaczego na mnie nie patrzysz? Zachowując moją determinację, zmusiłem się do wesołego uśmieszku i odwróciłem się, puszczając jej figlarnie oczko. - Przepraszam, zamyśliłem się, powinnaś poćwiczyć jeszcze przez przynajmniej godzinę. Nie martw się, wszystko jest w porządku. Jej oczy przyjrzały się mojej twarzy. - Mówienie prawdy jest takie trudne Gabe? Mój uśmiech zniknął. - Nie masz pojęcia. Zatrzasnąłem drzwi za sobą i poszedłem korytarzem. Nadszedł czas aby poprosić o pomoc Wes'a - ponieważ ktoś z mojej rodziny wreszcie powiedział mojemu ojcu o Księżniczce. Znaczenie. Mój czas - naprawdę kurczył się. Poświęciłem czas aby zapamiętać jak pachniał budynek przegapiłem to. Sposób w jaki architektura UW była stara, ale dawało się wyczuć coś nowego i ekscytującego. Słony zapach oceanu. Mgła wisząca w powietrzu. Moja przeszłość doganiała mnie - i musiałem uciekać. Dla dobra naszej dwójki.

150 | S t r o n a

Zastanawiałam się czy kiedykolwiek przyjdzie dzień, kiedy Gabe wreszcie będzie na tyle wolny, aby być sobą - osobą, którą urodził się być, nie maską numer jeden lub uśmiechem numer dwa. Zastanawiam się czy wie jak zagubiony tak naprawdę jest - lub czy był szczęśliwy robiąc labirynt ze swojego domu, maskując tożsamość, żyjąc w kłamstwie. - Saylor

Saylor - Więc jak się mają twoje sprawy w Domu? - Spytała Lisa, biorąc wielki kęs swojej pizzy i ciamkając ustami. Pracowałyśmy w Domu przez ponad trzy tygodnie. - Robiłam z każdym naprawdę świetne artystyczne projekty, ale poza tym było bez przygód. - Lisa westchnęła ciężko i wzięła kolejny, wielki gryz pizzy. Tylko na jej wspomnienie o Domu - moje ciało płonęło, ponieważ Dom kojarzył mi się z Gabe'em i kiedy myślałam o Gabe'ie, myślałam o pocałunku. Minęły dwa dni od mojego pocałunku z Gabe'em. I tak, liczyłam. Ponieważ to były również dwa dni od kiedy nie miałam od niego żadnego sygnału. Nie mogłam sobie pójść do Domu i zobaczyć czy tam był, to coś nazywa się prześladowanie i jest nielegalne. Nawet miałam myśl aby skłamać i powiedzieć, że zostawiłam telefon, ale z moim szczęściem wyczuje prawdę i będzie wiedział jak żałosna tak naprawdę byłam. I jak bardzo pragnęłam aby pocałował mnie jeszcze raz.

151 | S t r o n a

Nie byłam pewna, czy to z Gabe'em zawsze by tak było. Albo kłóciliśmy się albo całowaliśmy. Niezależnie od tego, coś zauważyłam. Bycie z Gabe'em było jak pójście do zoo i oglądanie jak lwy chodzą przed oknami swoich klatek. Dasz im wolność i pożrą cię, ale tak długo jak będziesz trzymać je w ryzach, były bezpieczne. Gabe był tylko tak bezpieczny jak sam sobie pozwalał być. I to było zarazem niepokojące jak i kuszące. Ale w sumie, niebezpieczne rzeczy zawsze takie były. Przerażające i piękne było zamienne w moim umyśle. Może z powodu muzyki. - Łoł, na chwilę odpłynęłaś. - Zażartowała Lisa. - Więc, sprawy w Domu? Aż tak nudne? Czy może to tylko moja urocza osobowość? - Przepraszam. - Poczułam ciepło na twarzy i wzięłam kawałek pizzy. Smakowała jak piasek, ale co tam. - Było wspaniale. To znaczy, na początku trochę niekomfortowo, ale teraz to uwielbiam. Lisa uśmiechnęła się radośnie. Zawsze zastanawiałam się czemu nie miała chłopaka. Była jedną z tych dziewczyn, których jeśli dobrze nie poznałaś, mogłaś przypuszczać że były puste i chamskie. Ale była tego dokładnym przeciwieństwem. - Dobrze, też się dobrze bawię. Choć czytam im opowiadania, nie uczę ich muzyki, ale nie wszyscy możemy być tak utalentowani. Roześmiałam się i odłożyłam moją pizzę. - Cóż ile nam zostało? Sześć tygodni? Jęknęła. - Nie przypominaj mi. Pan Miller nadal do mnie uderza. W końcu zabrałam jego balkonik i powiedziałam mu, że go pocałuję jeśli przejdzie ten metr do mnie. - Och nie! - Zaczęłam się histerycznie śmiać. - Choć spróbował? - Tak - mruknęła. - Ten niegrzeczny, stary drań przeszedł do mnie całą drogę, potem pocałował mnie w policzek i zabrał swój balkonik. Śmiałam się jeszcze bardziej. Rzuciła kawałkiem pepperoni w moją twarz. - W każdym razie pacjenci są bardzo fajni. - Wzruszyła ramionami. 152 | S t r o n a

To była moja szansa. Aby zapytać o Gabe'a lub przynajmniej dowiedzieć się więcej szczegółów o Księżniczce. Chrząknęłam i zaczęłam. Ta dziewczyna, wiesz... ta na wózku? - Która? - Nagle zaczęła być bardzo zainteresowana zbieraniem dodatków ze swojego kawałka. - Ta, którą nazywają Księżniczką. Jej ręka zawisła nad pizzą. - Tak. - Ona i Gabe... wydają się być blisko. Westchnęła i bezradnie wzruszyła ramionami. - Gabe jest taki dla wszystkich. Czułam jak moja twarz posmutniała. Czy to robił ze mną? Byłam jak Księżniczka? Po prostu mi pomagał, bo chciał abym się lepiej poczuła w swojej skórze? W mojej muzyce? Może dlatego nie charytatywny przypadek?

zadzwonił.

Byłam...

jak

Księżniczka...

- Nie! - Lisa odłożyła pizzę i podniosła do góry dłonie. - Nie tak, to znaczy... Nie, nie, nie, jesteś inna. Taa, ostatnia rzecz jakiej potrzebowałam to wyglądać na tak zdesperowaną aby próbować wyciągnąć szczegóły od jego kuzynki. - W porządku. Nie rozmawiajmy o nim. - Kim? - Drzwi otworzyły się i Wes wsunął głowę. - O kim mamy nie rozmawiać? - O Gabe'ie - Lisa odpowiedziała szczerze i uderzyłam ją w ramię. - Jest kijowym kucharzem. Nie wiem jak ktokolwiek może w nim cokolwiek widzieć. - Mrugnął do nas i wszedł do pokoju. - Hej Lisa, Kiersten potrzebuje pomocy z... gotowaniem. Lisa zmarszczyła brwi. - Gotowaniem? W czym potrzebuje pomocy? Wes spoglądał między nami bezradnie. - Patelnią? - O co prosisz?

153 | S t r o n a

- Możesz po prostu pomóc? - Złączył dłonie razem w błagalnym geście. - Proszę? - Mężczyźni. - Lisa wystrzeliła z podłogi i wyszła z pokoju. Wes usiadł na jej miejscu i wziął kawałek pizzy. - Taaa, jesteś najgorszym kłamcą jakiego widziałam. - Nie gadaj. - Mrugnął. - W każdym razie, jutro wieczorem robimy urodzinowe przyjęcie niespodziankę dla Lisy. Chcę abyś przyszła. Podniósł dłoń. - Poprawka. Wszyscy chcemy abyś przyszła. Wszyscy. - Ale... - Nie, jedynymi sposobami abyś się z tego wymigała to wysoka gorączka, wypadek samochodowy lub rzyganie do kibla. I nawet wtedy chcę zobaczyć termometr, zaświadczenie lekarskie i-lub wymiociny. Zassałam oddech, wytrzymując jego przenikliwe, niebieskie oczy i przyjemną postawę. - Jesteś dziwny. Odłożył pizzę i pochylił się do przodu. Jasna cholera. Jak Kiersten jest zdolna patrzeć na jego twarz bez przepadnięcia lub omdlenia? Nie byłam nim zainteresowana czy coś, ale człowieku, był śliczniutki. - Taa cóż... - Wzruszył ramionami. - Powiedzmy, że nie chcę abyś to przegapiła, dobra? - O której? - Piątej. - Muszę się jakoś specjalnie ubrać czy coś? Jutro znowu będę wolontariuszką w Pacific Northwest Group Home. - Nah. - Machnął na mnie. - Po prostu załóż ubrania. - Dobra rada. Roześmiał się. - Jestem królem rad, co mogę powiedzieć? - Aww, dzieciaczki przylepiaczki? - Powiedziała Lisa wchodząc znowu do pokoju. - Och i Wes, Kiersten potrzebowała pomocy aby znaleźć spray do smażenia na patelni.

154 | S t r o n a

Strzelił palcami. - Właśnie to. Lisa zmrużyła oczy. - Czasami mnie zastanawiasz. Wzięłam łyk napoju. - To dragi - powiedział poważnym zakrztusiłam się resztkami dietetycznej Pepsi.

głosem,

powodując,

że

- Ma na myśli te dobre - dodała Lisa. Spojrzałam między nimi. - Legalne dragi - wyjaśnił Wes. - Abym był zdrowy. Na wypadek gdyby rak próbował wrócić i zarazić mnie tą suką. - Rracja. - Mój głos był zachrypnięty od dławienia się. Wes uśmiechnął się tym samym olśniewającym uśmiechem, który nosił każdy cholerny model na billboardach i wstał. - Dobrze drogie panie, miłej zabawy na imprezie z pizzą. Zamierzam iść pomóc mojej narzeczonej w kuchni. - Całowanie jej i zmuszanie aby nosiła seksowny fartuszek ciężko nazwać pomocą. - Lisa krzyknęła za nim. - Facet może próbować! - Odkrzyknął. W chwili, gdy drzwi zamknęły się za nim, Lisa zmrużyła na mnie oczy. - Czego chciał Wes? - Emm, dać mi radę. - Powinien studiować psychologię. - Pokręciła głową. - Tak, albo modeling. Parskając, Lisa wrzuciła kawałek kiełbasy do ust. - Cała prawda. W porządku, skończmy nasze głupie pisanie raportów z ostatnich czterech tygodni, abyśmy mogły oglądać bzdury w telewizji. - Zgoda. - Wyciągnęłam swój komputer i zaczęłam pisać. Trzy godziny później oglądałyśmy pierwszy sezon New Girl. Za każdym razem, gdy drzwi otwierały się, moje serce trochę przyspieszało mając nadzieję, że zobaczę Gabe'a. Lisa mówiła, że trzymają sie 24/7. 155 | S t r o n a

Jak tylko zaczęłyśmy drugi sezon, drzwi otworzyły się i wpadł przez nie Gabe, jego oczy były skupione na pudełku w jego dłoniach. - Lisa, już czas aby znowu ufarbować moje włosy. Już są za jasne i posyłają mi dziwne spojrzenia... Lisa chrząknęła. Gabe spojrzał w górę. - Cześć. - Pomachałam z kanapy. Kiepskie. Powinnam przynajmniej uśmiechnąć się promienniej, ale byłam zbyt zajęta byciem pod wpływem jego bliskości i trochę zdezorientowana tym dlaczego musiał farbować włosy - jakby miał je ciemne z jakiegoś powodu. Mięśnie zacisnęły się w jego szczęce. - Hej. - Ma siwe włosy - wytłumaczyła Lisa. - Co? - Ryknął. - I starsze panie do niego uderzają. - Obejrzała swoje paznokcie. Wkurza go to, więc je farbuje. Prawda Gabe? - Uśmiechnęła się promiennie, kiedy warknął na nią jakby właśnie kopnęła go w jaja i powiedziała nie ma za co. - Prawda. Jestem pupilkiem kuguarzyc. - Super. - Zmusiłam się na uśmiech. - Więc dlaczego farbujesz je na ciemno? Dlaczego nie pójdziesz w blond czy coś? Uśmiech zamarł na twarzy Lisy. Gabe parsknął. - Czarny, tak jak moja dusza. - Wow. Powinnam wiedzieć, że to nadejdzie. - Odpowiedziałam, wpadając w głupi śmiech z obojgiem. - Może ty to zrobisz? - Wcisnęła pauzę w telewizorze. - Zrobię co? - Zapytaliśmy razem z Gabe'em w tej samej chwili. Lisa fuknęła i wstała z kanapy. - Pofarbujesz włosy Gabe'a. Poza tym właśnie pomalowałam sobie paznokcie. - Wyszarpnęła pudełko z jego rąk i rzuciła we mnie.

156 | S t r o n a

Złapałam je w locie i patrzyłam jak Gabe zmrużył oczy na kuzynkę, w tym samym czasie jego szczęka zacisnęła się tak mocno jakby ugryzł coś bardzo twardego. - Ale Lisa, ty masz już doświadczenie. Lisa klepnęła go. - Jest dziewczyną. Farbowanie włosów jest tak naturalne jak oddychanie. - Wątpię w to. - Gdy na nich zerknęłam byli zaangażowani w walkę na spojrzenia. Gabe odwrócił wzrok od niej i zaklął. - Dobra, ale jeśli obudzę się z łysymi plackami i zdobędę przezwisko łatka do końca semestru, będę cię za to winił. - Choć bardzo bym się tym cieszyła... - Wstałam z kanapy i poszłam do łazienki. - Zrobię co w mojej mocy aby wszystkie twoje włosy zostały na twojej głowie a nie w moich szponach. Zgoda? - Po namyśle... - Gabe obszedł kanapę z wilczym uśmiechem. - Ty ciągnąca mnie za włosy - cholera, może mi się to spodobać. - Zanurz swoje jajka w zimnej wodzie zanim pójdziesz do tej łazienki i zamkniesz drzwi. - Poprosiła Lisa. - Nie chcę aby moja przyjaciółka została wykorzystana na terenie szkoły. - Luzik. - Gabe mrugnął do Lisy i oblizał usta. - Gdybym chciał ją wykorzystać to jak cholera upewniłbym się aby nie było to na podłodze w twojej łazience. - A wizualizacje dalej nachodzą - zaśpiewała Lisa. - Pamiętaj Gabe. Wchodzi ze swoją cnotą. Oczekuję, że też z nią wyjdzie. - Tak jest psze pani. - Krzyknął Gabe, po czym poszedł za mną do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Łazienka nagle stała się pięćdziesiąt razy mniejsza, gdy przeszedł koło mnie, opuścił deskę na kiblu i usiadł. Moje dłonie drżały, gdy wyciągnęłam instrukcję i zaczęłam czytać. Zauważyłam, że Gabe nie powiedział ani słowa od kiedy byliśmy sami. - Twoje ręce drżą. - Wreszcie zauważył. - Cóż, denerwujesz mnie bo stukasz nogą - rzuciłam.

157 | S t r o n a

- Och. - Przestał tupać. - Sorka. Wypuściłam oddech, który wstrzymywałam i skupiłam się na trudnej części instrukcji. - W porządku. Minęło kilka sekund. - Jeśli będziesz jeszcze mocniej patrzyła w ten papier to wypalisz w nim dziurę. - Przeszkadza ci? - Spytałam. - A może chcesz być szczęśliwym, łysym dwudziestojednolatkiem? - Dwudziestodwulatkiem - poprawił. - I sorka. Przeczytałam ostatnią część instrukcji i wzięłam się do pracy, przez cały czas mając nadzieję, że naprawdę nie wypalę mu jego ciemnych włosów. Choć musiałam przyznać, że nie miałabym nic przeciwko... ponieważ z jakiegoś powodu, ciemne włosy mu nie pasowały.

158 | S t r o n a

ą

Najbardziej erotycznym dotykiem jakiego mężczyzna może doświadczyć to kobieta wbijająca paznokcie w jego skalp i delikatnie szarpiąca włosy. - Gabe H., Wes M., i wszyscy mężczyźni... wszędzie.

Gabe Więc całe to ignorowanie Saylor przez kilka dni i wywalenie jej z głowy? Nie poszło zgodnie z planem. Marzyłem o niej. Marzyłem o jej muzyce. Jej pocałunku. Jej głupim śmiechu. Nie powinienem tego mówić - szczególnie, gdy powinienem być skupiony na upewnieniu się, że mój ojciec nie wpadnie znowu do Domu. Sprawy były ciche. Za ciche. Nawet Wes był trochę zaniepokojony. Pomógł mi zatrudnić najlepszego prywatnego detektywa jakiego można było wynająć. I nadal nic. Nie mieliśmy żadnych tropów. Jakby - po prostu zniknął. Co czyniło mnie tak zdenerwowanym, że prawie węszyłem dookoła. Kiedy zadzwoniłem do mamy, powiedziała, że po prostu oznajmił że ma coś do zrobienia i wyszedł. To prawda, że była przyzwyczajona do jego eskapad. Przez prawie cały czas był niestabilny, ale nadal go kochała zrobiłaby dla niego wszystko. Nie byłem pewien przez co czułem się gorzej - przez to, że pragnieniem numer jeden mojego ojca było doprowadzenie 159 | S t r o n a

mnie do ruiny - czy to, że moja matka była w stanie kochać kogoś, kto chciał zrujnować jej ciało i krew. Saylor zaczęła czesać moje włosy i dosłownie musiałem trzymać się lady abym nie rozpłaszczył jej na najbliższej ścianie, wbijając swój język w jej gardło, błagając aby odwzajemniła pocałunek. I bym błagał. Bym błagał. Cholera, minęły wieki od kiedy byłem tak zainteresowany dziewczyną - to wszechogarniające uczucie, które zaczynało grać mi na nerwach. - Ćwiczyłam każdego dnia - Saylor powiedziała cicho, jej palce przeczesywały moje włosy, gdy zimny płyn pokonywał drogę do moich cebulek. - Och tak? - Mhm. - Zaczęła wcierać farbę, po czym przeniosła się na tył mojej głowy. - Myślałam, że będziesz ze mnie dumny. - Jestem. - Chcę abyś patrzył. Jasna cholera, prawie zakrztusiłem się w odpowiedzi. - Tak, chciałbym. - No poważnie... Niczego nie chciałbym bardziej. Może mógłbym. Może mój ojciec naprawdę odszedł. Może bycie z Saylor było możliwe. Tak. Zacząłem rzucać maleńkie okruchy na stół, mając nadzieję, że pewnego dnia uzbiera mi się z tego całe danie. Jednak wiedziałem jak nikt inny, że zanim do tego dojdzie, jedzenie może zniknąć - jakby to była iluzja. Saylor przeniosła się na mój bok i stanęła przodem do mnie, jej nogi prawie były okrakiem na mnie, gdy pochyliła się do przodu i zaczęła farbować włosy z przodu.

160 | S t r o n a

Patrzyłem prosto przed siebie, na jej biodra. I jęknąłem. - Zabolało cię? - Jej ręce na krótko opuściły moją głowę. - Nie. - Zakaszlałem. - Sorki. Jej dłonie wróciły. Walczyłem z ochotą by zamknąć oczy. Jej ręce zatrzymały się. - Coś nie tak? - Nie. - Brzmiała jakby o czymś myślała. - Tylko... twoje włosy są naprawdę jasne tutaj. Cholera. Grałem głupka. - Och tak? Dziwne. - Gabe... - Co? - Twoje włosy są prawie blond. - Może to tak wygląda ponieważ farba jest tak ciemna. - Ale... - Saylor. - Co? - Tęskniłem za tobą. Czułem się jak dupek rozpraszając ją w ten sposób, ale przynajmniej mówiłem prawdę. Nie kłamałem. Zaczęła znowu wcierać farbę i westchnęła. - Też tęskniłam. Zanim zdążyłem się powstrzymać, uśmiech rozprzestrzenił się na mojej twarzy. - I jesteś zupełnym kretynem, że wykorzystujesz coś takiego aby odciągnąć mnie od faktu, że jesteś naturalnym blondynem i z jakiegoś powodu nie chcesz o tym rozmawiać.

161 | S t r o n a

- Piaskowy blond - mruknąłem. - I to prawda. Tęsknię za tobą. - Wystarczająco aby pomóc mi więcej z muzyką? Zimna kropla farby spadła na ręcznik, który miałem na ramionach. W końcu powiedziałeś pięć łez. Rozluźniłem ramiona. - Udało mi się zdobyć tylko jedną. - Wiem. - Jutro. - Oblizałem usta i starałem się wymusić uśmiech, ale to było niemożliwe. - Łza numer dwa. - Cały dzień mam zajęcia, potem jestem w Domu. - Dziwne, ja też. Zaśmiała się i chwyciła mnie za głowę. - Przestań pochylać się do przodu, albo skończysz z ufarbowanymi brwiami. - Dobra, dobra. Pracowała w ciszy i byłem szczęśliwy patrząc na jej nogi... - Dobra. - Odłożyła wszystko na ladę i usiadła na podłodze, twarzą do mnie. - Powiedz mi jedną prawdziwą rzecz. Moje brwi uniosły sie w zdziwieniu. Przełknąłem i odpowiedziałem. Nienawidzę farbować włosów. To była jej kolej aby być zszokowaną. - Więc dlaczego się kłopoczesz? I nie gadaj bzdur o siwych włosach. Nie widziałam ani jednego i nie jesteś typem faceta, który uwodzi kobiety, kuguarzyce czy kogoś innego... - Ałć. - Roześmiałem się. Zmrużyła oczy. Och, kochałem te oczy. Zmieniały kolor gdy była wściekła. Gorące. Tak cholernie gorące. - To zło konieczne. - Ponieważ? 162 | S t r o n a

- Powiedziałaś jedna prawdziwa rzecz. - To jest część tej prawdziwej rzeczy. - Nope. Powiedziałem farbować włosów.

ci

jedną

prawdziwą

rzecz.

Nienawidzę

Westchnęła, krzyżując ramiona na piersi. Odwróciłem wzrok, skupiając się na mydle w rogu wanny i jak kropla wody wypływa z uszkodzonego kranu. - Jasne włosy należą do starego mnie - zbyt rozpoznawalne. I to jest najbliższe prawdy, co kiedykolwiek, komukolwiek mówiłem. Saylor zacisnęła usta, powodując, że jej policzki ścisnęły się, co spowodowało, że jej mięśnie szyi napięły się. Człowieku, każda jej cząstka była idealna. Chciałem dotknąć każdego jej centymetra. Nigdy nie widziałem, aby dziewczyna wyglądała tak seksownie bez starania się. Miała obcisłe dżinsy i czarną koszulkę na litość boską i byłem między chęcią rozebrania jej i wylizania, albo najpierw wylizania a później rozebrania. - Dziękuję - powiedziała wreszcie, podnosząc się z podłogi i sprawdzając palcami moje włosy. - Nie tak szybko - mruknąłem, chwytając ją za talię. - Teraz twoja kolej. Powiedz mi jedną prawdziwą rzecz. Moje palce wbiły się w jej skórę, jej oddech urwał się. - Myślę, że byłbyś gorętszy w blond włosach. Puściłem ją i wybuchnąłem śmiechem. Dźwięk odbijał się od ścian łazienki jak cholerna piłeczka pingpongowa. - Słonko, nawet nie masz pojęcia jak prawdziwe to jest. Nie masz. Pieprzonego. Pojęcia. Pacnęła mnie ręcznikiem i tak po prostu... Znowu byłem obsesyjny. Próbując wymyślić możliwe scenariusze gdzie nie skończyłbym na pakowaniu i ucieczce. Ale utrzymaniu jej dla siebie.

163 | S t r o n a

Poza tym - miałem dokuczliwe podejrzenie, że gdyby dowiedziała się kim naprawdę jestem, normalność naszego związku poszłaby prosto w otchłanie piekła.

164 | S t r o n a

Najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłem, było patrzenie jak moja rodzina cierpi przez moją chorobę, wiedząc, że nic nie mogłem zrobić aby ich pocieszyć... dopóki nie zobaczyłem twarzy Gabe'a gdy wszedł do pokoju. Potem, jak ogląda się smutną część filmu, widziałem jak ich historia rozwija się. A na koniec? Zamknąłem oczy. Nie mogłem patrzeć. Ponieważ nienawidzę tego typu historii - takie, które nie dają ci nadziei, ale zostawiają cię pustym - i poszukującym. - Wes M.

Saylor Zaparkowałam na parkingu i szybko wyleciałam z samochodu. Wypadek na autostradzie sprawił szalone korki. Ściskając klucze w dłoni i jakieś nuty w drugiej, pobiegłam w stronę drzwi. Dwóch mężczyzn, na tyle wielkich, że uszkodziliby każdą gwiazdę filmów akcji, zablokowało mi drogę. Moje oczy poleciały w stronę dwóch, wielkich spluw. Było włamanie czy co? Jeden z nich wystawił dłoń, zatrzymując mnie. - Jest pani umówiona? - Em. - Rozejrzałam się dookoła. - Jestem jednym z wolontariuszy z UW. Jeden podniósł teczkę. - Godność? - Sssaylor. 165 | S t r o n a

- Nazwisko? Zamarłam, dosłownie zapominając mojego nazwiska, kiedy jeden z nich wskazał na coś w teczce i pokiwał. - Wejdź. - Przesunęli się i przepuścili mnie. Wyciągnęłam telefon z tylnej kieszeni i położyłam w recepcji, po czym jak zwykle wpisałam się na listę. Gdy wszystko zrobiłam byłam piętnaście minut spóźniona. Pobiegłam do drzwi i prawie zderzyłam się z Gabe'em. Chwycił mnie za ramiona i przytrzymał. - Spóźniłaś się. - Wiem - prychnęłam. - Były okropne korki a potem dwóch ogromnych kolesi zatrzymało mnie przed budynkiem. Coś się stało? Dlaczego jest więcej ochrony niż zazwyczaj? - Mgliście pamiętałam rozmowę Gabe'a przez telefon, gdy całowaliśmy się. To znaczy, zauważyłam, że przez ostatnie tygodnie pojawiło się więcej środków bezpieczeństwa, ale dwie spluwy przed wejściem. Serio? Mówił coś o większej ochronie przed budynkiem? Jeśli mam być szczera, byłam tak zaskoczona pocałunkiem, że cała rozmowa przeleciała mi koło ucha. Teraz chciałabym ją pamiętać. Gabe zdjął dłonie i wzruszył ramionami. - Kto wie? Może któryś z pacjentów chciał uciec. - To nie tak, że nie próbujemy - wymamrotał staruszek Peterson, przechodząc obok nas. Gabe przybił piątkę staruszkowi i wskazał na jego oddalającą się postać, jak używał swojego balkonika aby to zrobić. - Moja krew. Przewróciłam oczami i przeszłam obok Gabe'a na początek sali. - Przepraszam za spóźnienie! Uspokoili się i zajęli swoje miejsca. - Dzisiaj pomyślałam, że będzie zabawnie, gdy podzielimy się na grupy i napiszemy własną kompozycję. Kiedy skończycie, możecie albo mi wynucić piosenkę, albo zagrać nuty na instrumentach. Będziemy dzisiaj pracować nad skalą, więc użyjcie jakich chcecie czterech nut, ale tylko czterech. Nie chcę aby to było zbyt skomplikowane. Mam przykładowe 166 | S t r o n a

arkusze - och i proszę zaznaczajcie nuty kolorami. Jeżeli użyjecie F lub G, upewnijcie się aby ten sam kolor był na wszystkich F i taki sam na wszystkich G. Jakieś pytania? Oni nigdy nie mają pytań. Prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie trzymali się zasad, ale hej, przynajmniej było zabawnie, oni bawili się dobrze. Przez następną godzinę chodziłam dookoła stołów zajmowanych przez grupy i oferowałam swoja pomoc, ale trzymałam sie z dala od Księżniczki. Gabe z nią był, pochylał się nad kartką, kiedy ona mówiła mu co miał robić. Ha, a on myślał, że jest apodyktyczny. Nic nie miałam do tej dziewczyny. Dokładnie wiedziała czego chciała i dlaczego. - Nie, Park! Chcę abyś znowu użył takiej samej nuty! To musi być różowy! Obserwowałam ich interakcje, jak klepał jej dłoń od czasu do czasu lub dostosowywał jej krzesło aby być bliżej, czy nawet ocierał ślinę z jej ust. Już podejrzewałam, że to było coś więcej. Chciałam go zapytać, ponieważ zaczynałam zastanawiać się czy była jego siostrą lub kimś innym z rodziny. To było jedyne logiczne wyjaśnienie, dlaczego nie był tylko wolontariuszem, ale najwięcej czasu spędzał z Księżniczką. Jednak z drugiej strony, Lisa nie pasowała do tego obrazka. Po prosu nie wiedziałam o co chodziło. Ugh, tylko dodawałam sobie bólu głowy. - Przepraszam. - Roześmiał się i postukał różową kredką jej nos. Więc jaką chcesz nutę? - Chcę... - Zaczęła gwałtownie kaszleć. Gabe zerwał się na równe nogi. - Wyrzuć to z siebie Księżniczko, tak jest, tylko to wykrztuś.

167 | S t r o n a

Przyłożył serwetkę do jej ust i je otarł. - To moja dziewczyna. - Parker... - Znowu zaczęła się dusić i powtórzył czynności, poprawiając jej wąsy tlenowe. - Nienawidzę kaszlu. - Wiem. To dlatego, że jesteś przeziębiona, ale już lepiej prawda? Łatwiej jest ci oddychać, bo masz dostarczane powietrze? - Mruknął i poklepał małą maszynę przyczepioną do jej wózka. - Trochę. - Jej twarz była bledsza niż wcześniej. - Choć jestem taka zmęczona. - Może... - Parker! - Krzyknęła, jej głos prawie przebił mi bębenki. - Mówię, że jestem zmęczona! Zmęczona! Taka zmęczona! I marzę o choince. Ale nie mają światełek. Dlaczego nie mają światełek Parker? Gabe zamarł. Nigdy nie widziałam aby wyglądał tak blado. - Drzewko! - Krzyknęła. Podbiegłam do niej, gdy zaczęła się krztusić. wyrwałam serwetkę z jego dłoni i przyłożyłam ją do jej ust. Chrząknęła kilka razy. Otarłam jej usta i posłałam uśmiech. - Lepiej? - Spytałam. - Nnniee. - Wielka łza popłynęła po jej twarzy. - Hmm, więc może zaśpiewamy? Podoba ci się ten pomysł? Chwytałam się brzytwy. Zawsze uspokajała się, gdy Gabe śpiewał. Nie odpowiedziała i wiedziałam, że rozgrywałam to z czymś bardzo delikatnym. Bez myślenia, oddałam z powrotem serwetkę Gabe'owi i podeszłam do pianina po czym zaczęłam grać jedną z piosenek, których nauczyłam się z Małej Syrenki, gdy byłam mała. - Naprawdę chcę! - Krzyknęła Księżniczka. Gabe wciąż był nieruchomy. Księżniczka próbowała śpiewać i choć słowa nie były poprawne, jej uśmiech powrócił. A co najlepsze, nie dusiła się więcej.

168 | S t r o n a

Kiedy piosenka skończyła się, był już czas zakończyć zajęcia. Martha przyszła i odwiozła Księżniczkę, kiedy podeszłam do Gabe'a z pomysłem klaśnięcia mu przed twarzą. - Co jest? - Pociągnęłam go za rękę. Zamrugał i spojrzał na serwetkę w dłoni. Była zabarwiona na czerwono. Krwią. Księżniczka kasłała krwią.

169 | S t r o n a

Czerwony - niesamowite jak jeden kolor może przenieść mnie z powrotem w tamten moment. Było tak wiele krwi i cała na moich dłoniach. - Gabe H.

Gabe Sen wrócił. Sen, który zazwyczaj miała gdy gorączkowała... Księżniczka nie mogła wiele pamiętać ze swojego wypadku, tylko, że były tam drzewa. W jej umyśle wyglądały jak choinki, przez co mieliśmy piekielne święta, zważając, że były z nimi powiązane. Musiałem się z nią zgodzić. Mi drzewa też to przypominały. Tak samo jak jej cholerna bluza Orgegon Ducks i szalik zawiązany dookoła jej wózka. - Gabe... - Saylor powtórzyła moje imię kilka razy. Spojrzałem w dół na moją dłoń i próbowałem znaleźć słowa, ale nic nie przychodziło. - Gabe... - Złapała mnie za rękę i wyprowadziła tylnymi drzwiami na zewnątrz. - Jest chora? - Zapalenie płuc. - Mój głos załamał się. Saylor nie zabrała ręki z mojej. - Przykro mi Gabe. To jest... okropne, wiem... - Nic nie wiesz. - Uśmiechnąłem się szyderczo, ponieważ musiałem zranić ją tak jak sam byłem zraniony, ponieważ traciłem rozum, ponieważ straciłem dziewczynę, którą kochałem i to wszystko była moja wina.

170 | S t r o n a

- Nie krzycz na mnie. - Saylor ścisnęła mnie za ramię i odepchnęła, w ten sposób puszczając moją rękę. - Staram się tylko pomóc. Wiem, że jest dla ciebie ważna. Jest rodziną? To twoja siostra? Wypuściłem szorstki śmiech i wyrzuciłem dłonie w powietrze. - Moja siostra? Tak właśnie myślisz? Z szeroko otwartymi oczami, Saylor pokiwała głową. - To źle myślisz. - Prychnąłem i podszedłem do niej aż moje ciało górowało nad jej. - Jest moją narzeczoną. Przeklinając, wróciłem do budynku i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Będę rzygał. Ledwo zdążyłem na czas dotrzeć do łazienki, gdy cała zawartość mojego żołądka znalazła swoją drogę do kibla. Wymiotowałem do czasu aż wychodziły ze mnie tylko suche torsje, po czym opłukałem usta wodą i poszedłem do biura Marthy. Siedziała przy swoim biurku, popijając kawę i patrząc w dokumenty. - Kaszle krwią, Martha. Zatrzymała filiżankę w połowie drogi do ust. - Tak, nie chcieliśmy cię martwić. - Martwić mnie? - Podniosłem głos. - Martwić mnie? - Gabe, usiądź. - Nie. - Przekląłem i zatrzasnąłem drzwi aby nikt nie mógł nas słyszeć. - Jeżeli jest chora to musimy zdobyć lepszego lekarza. Martha uśmiechnęła się miło. - Dzięki tobie mamy najlepszego jakiego można zatrudnić. Tu nie chodzi o to, że lekarz nie ma umiejętności. Strach wypełnił moje ciało, gdy zegar tykał na ścianie, jakby czekając na idealny czas by odejść. - Obawiam się, że infekcja jest gorsza niż wcześniejsza. Przestała odpowiadać na antybiotyki. - Ale mówiłaś...

171 | S t r o n a

- Gabe. - Martha westchnęła. - Wyglądasz na wyczerpanego. Idź do domu, odpocznij. Powiadomię cię, gdy będę wiedziała coś więcej. W tej chwili, lekarz nadal jest bardzo optymistycznie nastawiony, że uda jej się to przejść. - Ale jeśli... - Gabe. - Głos Marthy tym razem jest bardziej srogi. - Jest silną dziewczyną. Idź do domu. Pokiwałem, otworzyłem drzwi, wyszedłem i walnąłem w nie, zauważając szalone spojrzenia personelu, gdy moje stopy stukały w płytki na podłodze. Kiedy dotarłem na parking, Saylor czekała przy swoim samochodzie. Cholera, tylko tego mi było trzeba. Więcej łez. Kiedy zbliżyłem się do niej otworzyła drzwi pasażera. - Wsiadaj. - Jestem motorem i... - Wchodź do cholernego samochodu Gabe. Więc bez łez - tylko naprawdę wkurzona świeżynka. Super. Wspaniale. Co za cudowny, pieprzony obrót spraw. Uzupełni mój cały dzień do jasnej ciasnej. Narzekając, wsiadłem do samochodu i zapiąłem pas. Jechaliśmy w ciszy i wtedy zaczęło padać. Tak, powoli ten dzień stawała się najgorszym w historii. Saylor nic nie mówiła przez całą drogę. A to nie była krótka podróż do kampusu - w korku zajęło to przynajmniej dwadzieścia minut. Zanim dotarliśmy na kampus byłem gotowy wylecieć z samochodu aby uwolnić się od tego napięcia. Saylor ominęła swój akademik... Ominęła mój... i zaparkowała przed wydziałem muzycznym. Wyłączyła silnik. - Chodź. Wzdychając, poszedłem za nią do budynku, po schodach, korytarzem do naszego prywatnego pokoju. Wszedłem do środka i czekałem aż usiądzie na ławeczce, ale zamiast tego, popchnęła mnie do fortepianu, potem pociągnęła za ramię, zmuszając abym usiadł. 172 | S t r o n a

- Dzisiaj dobijemy targu - wyszeptała do mojego ucha. - Och tak? - Patrzyłem na klawisze. - Jak to? - Powiedziałeś, że dzisiaj zdobędziesz drugą moją łzę, ale zamiast tego, ja zdobędę twoją. - Ale ja nie płaczę. - Tylko dlatego, że nie płaczemy na zewnątrz, nie znaczy, że nie jesteśmy kompletnie rozbici wewnątrz. - Ręce Saylor spoczęły na moich ramionach. - Myślę, że masz więcej niż jedną łzę, którą mogę dostać i choć nie jestem osobą, która je powoduje, wiem dokładnie czego potrzebujesz aby poczuć się lepiej. - Czego? - Mój głos był pustym szeptem, gdy przełykałem gulę w gardle. - Graj. - Przeniosła moje dłonie na fortepian. - Wypuść to Gabe. I tak po prostu. Zagrałem. Przez bite dwie godziny. Podczas gdy Saylor siedziała cicho w rogu i czekała. I miała rację, cholera miała rację, ponieważ miałem łzy. Miałem rozcięcia i blizny, które były tak przerażające, że czasami czułem się jak potwór, za którego pewnie uważali mnie rodzice Księżniczki. Uderzyłem ostatnią nutę. - Skąd wiedziałaś? - Muzycy. - Saylor wstała z podłogi i podeszła do mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu. - Dzielimy tę samą duszę. Powoli podniosłem głowę i spojrzałem na nią. - Kiedy patrzę... widzę cię. Poza muzyką, poza twoim uśmiechem, twoim dotykiem, twoim śmiechem. - Mój głos zachwiał się. - Widzę cię. - Też cię widzę.

173 | S t r o n a

Obnażanie komuś swojej duszy jest jak celowe dźganie się w serce i czekanie, aż osoba, którą kochasz zatrzyma krwawienie. - Wes M.

Saylor Moje dłonie trzęsły się, gdy trzymałam się dla niego. Jakby mnie zostawił - ponieważ tak właśnie wyglądała jego twarz. Jakby chciał uciec, jakby zawsze uciekał. Nie wiedziałam jak pomóc. Wiedziałam tylko, że głęboko w jego duszy, muzyka była jego terapią - jego wszystkim. Więc przyprowadziłam go do domu. Do jego prawdziwego domu - do fortepianu. - Byliśmy bardzo młodzi. - Gabe oblizał usta i spojrzał na fortepian, jego głos był niski i chropowaty. - Oświadczyłem się, gdy miałem 17 lat byłem dzieckiem, ale zakochanym, wiesz? Nie taką miłością jaką czuje większość osób w tym wieku. To było ogromne - epickie - jakbym wreszcie znalazł osobę, z którą chciałem się związać. I po prostu odeszła. - Wypadek.... - Spytałam, siadając obok niego na ławeczce. - Co się stało? - Drzewo. - Zaklął i zaczął naciskać klawisz. - Imprezowaliśmy - nic szalonego, ale wypiliśmy kilka drinków... Drinki w wieku 17 lat. To znaczy, nie byłam idealna. Miałam swój sprawiedliwy udział w dzikich, licealnych imprezach. Ale to po prostu do niego nie pasowało, wydawał się być taki opanowany. Wybił się z rytmu na kilka uderzeń zanim kontynuował. - Chciałem pójść jeszcze raz zjechać z góry. Oboje byliśmy na nartach. Myślałem, że 174 | S t r o n a

będzie zabawnie zanim pójdziemy do znajomych. Powiedziała nie. - Jego palce przeniosły się na pianino, grał cicho kiedy mówił. - Wreszcie przekonałem ją aby ze mną poszła - tylko, że narzekała, że zapomniała swojego kasku i ja będąc lekko pijanym i nie myśląc o konsekwencjach zderzenia drzewa z rozpędzonym człowiekiem, olałem ją - powiedziałem, nie martw się. Wyperswadowałem jej strach, kiedy rzeczywiście miała powody by się bać. Głos Gabe'a zadrżał. - Pojechaliśmy w dół góry. Usłyszałem jej krzyk. - Jego głos ponownie załamał się, gdy lewa ręka dołączyła do prawej, grając wzdłuż klawiszy. - Potem cisza. - Zamknął oczy. - Czasami się zastanawiam co jest gorsze... krzyk czy cisza po nim. Westchnął, jego ramiona zapadły się, jakby ktoś położył mu ciężarki na jego ciało. Jego lewa dłoń zatrzymała się. I kiedy sięgnęłam po nią, aby zaoferować pocieszenie, zauważyłam tatuaż na jego serdecznym palcu. To była litera K, owinięta jak łuk z małą nutką na górze. Zdałam sobie sprawę że tym co łączyło mnie z Gabe'em była muzyka. Zatrzymałam się na niej - ponieważ nie mogłabym zastąpić tego co stracił - nie kiedy nadal się tego trzymał. - Przykro mi - wyszeptałam. - Mi też. - Gabe przerwał. - Nienawidzisz mnie teraz? - Nie. - Powinnaś. - Oparł się mocniej o fortepian. - Ja tak. Mój telefon zawibrował, przerywając ciszę. Nie chciałam odbierać, ale wtedy nie przestałby wibrować. - Halo? - Pospiesz się! - Kiersten krzyknęła w moje ucho. - Lisa będzie tutaj w każdej chwili i mamy dla niej niespodziankę! - O cholera. Dobra, jedziemy. - My? Gabe jest z tobą? 175 | S t r o n a

- Och, tak. - Dzięki Bogu! - Westchnęła. - Dobra, pospieszcie się. Potrzebujecie wskazówek dojazdu czy dacie sobie radę? Spojrzałam na skuloną postać Gabe'a i zastanawiałam sie czy był gotowy na imprezę, skoro wyglądał jakby miał myśli samobójcze. - Damy sobie radę. Jeżeli dobrze wszystko zrozumiałam, był zaręczony ze sparaliżowaną osobą, która krztusiła się krwią i bez powodu ukrywał swoją tożsamość i dodatkowo wydawało się, że nienawidził chłopaka, którym był i chciał być kimś innym. Tak po prostu. Łatwizna. Gabe przypatrywał się moim oczom, gdy skończyłam rozmawiać. Impreza? - Tak, zupełnie zapomniałam. - Nigdy nie zapominam. - Wstał z ławki, jego oczy pociemniały, gdy patrzył przeze mnie. - Może to mój cholerny problem. - Wyłączył światła w pokoju prób i uśmiechnął się. - Chodźmy. I właśnie w ten sposób, patrzyłam jak znowu założył maskę i udawał jakby słońce nadal świeciło, jakby nie musiał opiekować się sparaliżowaną narzeczoną i nie obwiniał się o to, że był powodem dlaczego była na wózku. Huh. A ja mu narzekałam, że miałam tremę przed występami. Taaa. Powinien był mi powiedzieć, abym poszła do diabła. Moje problemy? Nie równały się z tymi, z którymi on musiał się kłopotać. Poszłam z nim na drugą stronę budynku i otworzyłam drzwi samochodu. Było dziwne widzieć jego drugą stronę i wiedzieć, że wybrał nadal nosić swoją maskę. Wyobrażałam sobie to jako dowiedzenie się kim naprawdę był Superman i jakby on na następny dzień znowu mydlił mi oczy. Ale moja pamięć? Była idealna. I nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będę mogła wyrzucić z niej wygląd twarzy Gabe'a, gdy grał - wylewając 176 | S t r o n a

swoją duszę na fortepian. Równie dobrze mógłby rozciąć sobie żyły i pozwolić aby krew wypływała z jego ciała, gdy wybijał każdą nutę. Nie wiedziałam jak był w stanie funkcjonować z całą winą na swoich ramionach. - Co? - Jego oczy błysnęły. Przyłapana. Przyłapał mnie jak się gapiłam. Włożyłam kluczyk w stacyjkę. - Nic, przepraszam. Po prostu jestem chyba zmęczona. - Nie musisz iść na imprezę. Ty. Nie my. Ale ty. Więc albo nie chciał abym poszła lub nie przeszkadzało mu abym została w domu i drzemała jak staruszek. - Nie. - Wyjechałam z parkingu. - Myślę, że powinnam. W końcu Wes tak naprawdę nie dał mi rady. - Taa, on to lubi. - Jak poznałeś Wes'a? Ręka Gabe'a zamarła w powietrzu, zanim przyciągnął ją z powrotem i skrzyżował ramiona. - Kiersten była współlokatorką Lisy. Jestem Lisy... kuzynem. Pamiętasz? - Przewrócił oczami. - Więc poznałem go przez Kiersten i reszta to długa historia. - Przez Kiersten. - Powtórzyłam, gdy trybiki kręciły mi się w głowie. - Przestań. - Warknął Gabe. - Nie było z nią tak - nie było tak z nikim. Moje serce spadło do kolan, gdy moja dolna warga zaczęła drżeć niekontrolowanie. - Aż do ciebie - powiedział tak cicho, że prawie go nie słyszałam. Zdecydowałam się nic nie mówić przez resztę drogi do restauracji, ponieważ nie ufałam sobie i - na szczęście - Gabe nie zadawał pytań. Może to było jedno z tych nieporozumień... Zbyt wiele pytań było zadanych, zbyt wiele odpowiedzi udzielonych. Człowiek może udźwignąć wiele, ale ja oficjalnie przekroczyłam ten limit. 177 | S t r o n a

Czasami zastanawiam się, czy kiedykolwiek pozwolimy komuś dostać się do nas kompletnie. Potrzeba aby inny człowiek cię poznał, całego ciebie, każdą cząstkę, nawet to, czego się wstydzisz - jest wielka. Jednak zbyt często wybieramy tylko te kawałki, które są ładne, zostawiając brzydkie ukryte, nie zdając sobie sprawy, że nie dzielenie się z kimś innym jest jak przestępstwo skierowane w naszą duszę - bo jak wtedy możemy być wreszcie wolni? Kiedy specjalnie wybieramy miejsce, gdzie przebywamy najwięcej - w ciemności? - Wes M.

Gabe Dowiedziała się. Dowiedziała się. Dowiedziała się. Nie powinienem czuć się bardziej komfortowo, kiedy Saylor zobaczyła przebłysk mojej rzeczywistości? Zamiast tego czuję potrzebę aby powiedzieć jej wszystko, otworzyć moje własne bijące serce i rzucić je na stół aby je naprawiła - uzdrowienie - było tak intensywne, że aż zdumiewające. Odkryłem, że trudno mi się oddychało, ledwo dojechałem do restauracji nie rozbijając samochodu. Jak mogła być tak spokojna jakby nic się nie zmieniło? Jak mogła udawać jakby to co właśnie jej zdradziłem nie było niczym niezwykłym? Normalna osoba zwariowałaby.

178 | S t r o n a

Więc nie była normalna... Lub była święta. Co było złego w marzeniu o drugiej szansie? Byłem wystarczająco nienormalny aby starczyło dla naszej dwójki. - Udało ci się! - Kiersten wpadła w moje ramiona. Okręciłem się z nią, jak zwykle i postawiłem ją na jej stopach, całując ją w czoło, kiedy pochyliła się aby chwycić mnie za ramiona. - Martwiłam się. - Czy kiedykolwiek cię zawiodłem? - Mrugnąłem. Choć w środku wiedziałem... zawiodłem ją wiele razy. I nie tylko ja nosiłem to brzemię. - Jeszcze nie. - Jej jasne rude włosy wiły się dookoła jej głowy jak korona. Wyglądała jak księżniczka z bajki w swojej krótkiej, białej sukience i brązowych sandałach. Moja klatka natychmiast zabolała. Księżniczka pokochałaby taką sukienkę. - Gabe. - Wes podszedł za mnie. Odwróciłem się. Miał na sobie dżinsy i koszulkę z jakimś indyjskim zespołem. Jego wzrok był intensywnie skupiony na mnie jakby był szalonym wampirem próbującym czytać mi myśli. - Więc... - Saylor powiedziała za mną. - Kiedy Lisa przyjedzie? - 15 minut. Mogliśmy trochę przesadzić. - Kiersten złapała Saylor za rękę. - I dzięki, że przyszłaś, wiem, że byłaś bardzo zajęta z praktykami i poradzeniem sobie w Domu. - Nie ma problemu. - Głos Saylor załamał się. Cholera. Byłem powodem, dla którego miała najbardziej stresujący wieczór w życiu. Nie było opcji aby potrafiła wszystko przetworzyć i nadal funkcjonować jak normalny człowiek. Ja miałem cztery lata. I nadal chciałem walnąć gębą w mur. Restauracja Marlin była małym barem z grillem w Puget Sound. Wiedziałem, że Kiersten wynajęła pokój na tyłach z wyjściem na przystań.

179 | S t r o n a

Powiedziałem jej, że za wszystko zapłacę. Kiedy zaczęła się kłócić, Wes powiedział jej, że to nie było nic wielkiego i że powinna mi na to pozwolić. Ale Wes wiedział. Wiedział, że nie był jedynym, który mógł kupić nie tylko cholerną restaurację ale połowę budynków z Puget Sound i nadal nie czuć się spłukanym. - Muzyka! - Krzyknęła Kiersten, strasząc mnie na śmierć. - Prawie zapomniałam! Pobiegła do pokoju na tyłach i podłączyła iPod robiąc głośniej. Zaśmiałem się. Sala była dla nas za duża. To znaczy, byłem duży i miała być nas piątka, ale było miło. Nie musiałem się martwić, że ktoś rozpozna chodzący cud i sławny duet jakim był Wes i Kiersten - lub co gorsza, rozpozna mnie. Nic takiego nie wydarzyło się przez ostanie cztery lata. Ale nigdy nie mogłem stracić czujności. Nieświadomie przejechałem dłonią po włosach, moich czarnych jak grzech włosach i nienawidziłem siebie, gdy słowa Saylor rozbrzmiewały mi w głowie. Powiedziała, że byłbym gorętszy jako blondyn. Kiersten i Saylor były zajęte rozmową podczas gdy Wes mnie obserwował. - Przerażające koleś. - Pokręciłem głową. Wzruszył ramionami. A potem muzyka się zmieniła. Moje całe ciało napięło się. Jakby ktoś mi powiedział, że mam przestać oddychać i zamienić się w zombie. - O boziulku! Kiedyś kochałam tę piosenkę! - Kiersten krzyczała, gdy zaczęła śpiewać z Saylor. - Kiedy weźmiesz moje serce, dam ci moją duszę, ale kochanie, spieprzysz i dasz mi odejść. Ooo, Ooo, Ooo.- Kiersten piszczała głośniej. 180 | S t r o n a

Dasz mi odejść, odejść, odejść, kochanie, nie, nie, ooo. Powinienem wiedzieć, że sprawy staną się ckliwe, gdy będę chciał abyś była ze mną i tylko ze mną, ale nie, nie, nie. Brwi Wes'a wystrzeliły w górę, gdy posłał mi wszystko wiedzące spojrzenie. Tak, tak, draniu. Dzięki, załapałem. Saylor wpadła na Kiersten, śmiejąc się, gdy Kiersten zaczęła tańczyć choreografię jaka była w teledysku. Prawie dołączyłem. Ale to na pewno by mnie wykluczyło. Żaden mężczyzna nie powinien znać tej choreografii. To nie był dobry sposób aby powiedzieć ludziom prawdę. Po prostu zacząć ruszać się jak biały człowiek, który wiedział jak tańczyć i wyrywać do piosenki. Ciemne włosy lub jasne. Nie miało to znaczenia. Zobaczą prawdę przez moje przebranie. To zawsze mnie zdumiewało jak większość ludzi widzi to co chce wiedzieć. Widzą tatuaże i myślą zły chłopak. Widzą mięśnie i ciemne, długie włosy i myślą, że jestem totalnym przegranym. Nie mają pojęcia, że miałem piątki przez całe moje życie. Dopóki nie zawładnęła mną sława. Kiedyś płakałem w nocy, gdy moi rodzice nie pozwalali mi siedzieć późno w nocy i tworzyć muzyki. Piwo. Cholera musiałem napić się czegoś mocniejszego niż woda. Ale najśmieszniejszy byłem w tym wszystkim ja - ponieważ nie było to miejsce do chwalenia się moim dowodem. Ciemne bary, gdzie barmani nie znali nawet swoich własnych imion? Mi w to graj. Miła restauracja z ludźmi ze studiów jako kelnerzy? Taa, niezbyt mądre. - Idzie! - Kiersten uciszyła wszystkich i zgasiła światła. Drzwi otworzyły się. Wysokie szpilki stukały o podłogę, gdy ciemna figura pojawiła się w drzwiach. 181 | S t r o n a

W idealnym wyczuciu krzyknęliśmy. - Niespodzianka!

czasu,

wszyscy

podskoczyliśmy

i

Światła rozbłysły do życia. I wiedziałem, w tym momencie, że moje życie się skończyło. - Witaj synu. - Ramię mojego ojca było owinięte dookoła Lisy. Jej policzki zabarwione były mieszanką łez i czarnego tuszu do rzęs. - Nie wiem czemu nigdy nie pomyślałem aby zlokalizować najpierw twoją byłą dziewczynę i w ten sposób dotrzeć do ciebie. Oh... - Odwrócił się do Lisy i pocałował ją w policzek. Próbowała wyszarpnąć się z dala od jego dotyku, ale mocno ją trzymał. - Wszystkiego najlepszego Mel.

182 | S t r o n a

Wiele można powiedzieć, czytając tylko z oczu człowieka - i Gabe... to było to samo spojrzenie co u uwięzionego zwierzęcia zanim dostanie kulkę w łeb. Jego ojciec był myśliwym - a Gabe był jeleniem. Jego czas się skończył. O nie byłam pewna czy powinnam czuć współczucie czy być przerażona objawieniem. Był dla mnie obcy. Zupełnie i kompletnie obcy. - Saylor

Gabe - Puść ją. - Moje nozdrza zafalowały, gdy podszedłem do ojca, mężczyzny, który według mnie powinien wpaść do Puget Sound i być przytrzymywanym pod wodą aż przestanie walczyć. - Teraz. - Co? - Mina ojca była obojętna. Jak zawsze. To był jeden z powodów dlaczego go nienawidziłem. Ponieważ mój talent do aktorstwa miałem po nim. W jednej chwili był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie po czym, myślisz, że pracuje dla mafii lub jest naćpany. - Bez przytulenia? - Cholera nie. - Splunąłem. - Puść ją. Z okrutnym uśmiechem odepchnął Lisę w czekające ramiona Kiersten. Wes podszedł i stanął przed dziewczynami. Przynajmniej wiedziałem, że jeśli dojdzie do walki to wygramy. Mój ojciec nie miał szans. Po czym pewnie ściemniłby i pozwał nas, więc nie miałem zamiaru pozwolić aby mój przyjaciel poszedł do więzienia za morderstwo. Więc mieliśmy przechlapane. - Nowy tatuaż? - Tata skinął na moją szyję. 183 | S t r o n a

Cholera, ale czułem jak każdy mięsień napina się w moim ciele. Błagając o walkę. - Mama za tobą tęskni. Zaśmiałem się i skrzyżowałem ramiona. - Jestem pewny, że z nią wszystko w porządku. W końcu ma pieniądze, których potrzebuje aby być szczęśliwą, prawda? Jego zimne, niebieskie oczy zmrużyły się na mnie. Wyglądał na brudnego, jakby nie spał kilka dni. Śmierdział jakby nie widział prysznica od tygodni. - Kemping w samochodzie? - Wyśmiałem go. - Chyba, że musiałeś go sprzedać aby spłacić długi? - Myślisz... - Uśmiechnął się i schował dłonie do kieszeni. - Że masz prawo rzucać obelgami synu? - Nie nazywaj mnie synem - krzyknąłem. - Och, ale po co zaprzeczać? Zwłaszcza jeśli zamierzamy spędzić razem tak dużo czasu. Wszystko zaplanowałem - zagubiony syn wreszcie wraca do rodziny po czterech latach samotności! - Jego oczy wypełniły się łzami. Sukinsyn! - Och tak pani Walters, to takie szczęśliwe spotkanie, mając naszego małego Ashtona z powrotem. Cofnąłem się do tyłu i walnąłem go w twarz. Padł na ziemię przeklinając. Wes zaszedł mnie od tyłu i złapał za ramiona. Szarpałem się nim, próbując rzucić się na mojego tatę. Ojciec spojrzał na mnie przez mokre oczy, gdy krew lała mu się z nosa. - Jesteś silniejszy niż kiedyś. - Zabiję cię. - Zrób to. - Uśmiechnął się. - Nadal będę się śmiał w drodze do piekła.

184 | S t r o n a

Ponownie rzuciłem się, ale Wes mocno mnie trzymał. - W końcu... - Ojciec wstał. - Chcę tylko prawdy. Nie tak o tym mówią? Że to cię uwolni? - Mlasnął. - Czy nie tego właśnie chcesz, być wolnym? Wreszcie wolnym? - Jesteś szalony. - Warknąłem, wkładając w to tyle nienawiści ile mogłem, w te dwa słowa. - Jutro. - Ojciec wręczył mi kartkę ze swoim numerem telefonu. Porozmawiamy o twoim powrocie. - Wolę umrzeć. Tata ruszył w stronę drzwi, po czym zatrzymał się i odwrócił. - Och, wiem o tym. Nigdy byś tego dla mnie nie zrobił synu. Ale dla Mel? - Jego oczy spoczęły na Lisie. - Lub może dla Kimmy? Wszystkim co miałem walczyłem aby pozbyć się pasów trzymających mnie za ramiona. - Zabiję cię za to! - Wrzeszczałem. - Jutro. - Ojciec powtórzył i wyszedł. Rzucałem się dopóki Lisa nie podeszła i stanęła przede mną. - Tylko ty i ja, dobrze? Będzie dobrze, obiecuję. - Jej oczy były pełne łez. Pieprzyć go, niech powie o mnie, nie obchodzi mnie to, po prostu... - Wes puścił mnie w jej ramiona, gdy mnie tuliła. - Tak mi przykro. - Mi też Mel. - Westchnąłem. - Mi też. Tuliliśmy się przez kilka krótkich chwil zanim Wes chrząknął za nami. - Gabe? - Saylor powiedziała tak cicho, że chciało mi się płakać. - O co chodzi? Bez patrzenia na nią odpowiedziałem. - Nie nazywam się Gabe. Jestem Ashton Parker Hyde. I w końcu zrozumiałem powiedzenie cisza jak makiem zasiał. Mogłem powiedzieć, że jestem Supermanem.

185 | S t r o n a

ą

Prawda naprawdę nas wyzwoli - szkoda tylko, że nie mówili, że przy okazji będziemy cierpieć jak cholera. - Wes M

Saylor Czułam jak moje usta otwierają się, gdy maska zupełnie spadła z Gabe'a - lub raczej Ashtona - twarzy. Jego oczy, te niebieskie oczy i jego ciemne włosy. Upokorzona, chciałam zasłonić twarz rękami. Powiedziałam mu, że lepiej wyglądałby jako blondyn - ponieważ to jego naturalny kolor? Miodowy blond, przez lata ludzie przeklinali, że nie mogą go skopiować... Był pokoleniową wersją mojego idealnego Kena. Wszystko w nim było wielbione, czczone jakby był jakimś bogiem. Byłam zdruzgotana gdy porzucił karierę i spadł na samo dno. Dziewczyny ryczały miesiącami. Pojawiły się doniesienia, że zmarł z powodu przedawkowania lub co gorsze, popełnił samobójstwo po tym jak jego sławna dziewczyna zginęła w tragicznym narciarskim wypadku. Wszystko kłamstwa. Prócz ostatniego. Księżniczka. Kolana ugięły się pode mną, gdy kłamstwa latały po pokoju, kradnąc tak bardzo potrzebny mi tlen. - Hej. - Kiersten uklęknęła koło mnie i przyciągnęła mnie do siebie. Ile razy ją widziałam? Trzy? I tulę się do niej jakby była moją mamą. Jakby miała mnie ochronić.

186 | S t r o n a

- Nnie jesteście kuzynami? - Wskazałam między nim a Lisą, czując mdłości. Zabawne jak myślałam, że to między nim a Kiersten coś było. Jednak to było z Lisą? Nie tylko był zaręczony z narzeczoną która - niespodzianka - nie umarła. Ale dziewczyna, która była przedstawiana jako jego kuzynka była... - Jasna cholera! - Kiersten krzyknęła mi w ucho. - Lisa, mogłaś mi powiedzieć. Bym... zrozumiała. - Wiem. - Lisa wzruszyła ramionami. - Zrobiłam to dla Ashtona, nie dla siebie. Kim ona była? Walczyłam ze wspomnieniami z moich nastoletnich lat, wizualizując sobie mój pokój pełen czasopism dla nastolatek. - Melanie Faye. - Wyjąkałam. Twarz Lisy zmieniła się z bladej w trupią szarość w mniej niż trzy sekundy. Mocno skinęła głową, gdy świeże łzy spływały po jej twarzy. Nie chciałam aby ktoś ucierpiał. I ja... ja tylko chciałam pomóc Astonowi. Kochałam go. Byłam na początku tak bardzo zazdrosna i kiedy wszystko się wydarzyło. Nie mogłam go porzucić. - Znalazła mnie... - Gabe powiedział cichym głosem. - Po tym jak próbowałem przedawkować. - To był mój pomysł. - Lisa spojrzała w dół na ziemię. - Uciec. Zostawić za nami nasze życia i zacząć od nowa, szczególnie kiedy okazało się, że Kimmy przez to przejdzie. Świat który był dla nas taki zabawny i jasny, stał się naszym osobistym piekłem. Melanie Faye była wspominana w magazynach tylko dlatego, że była najlepszą przyjaciółką Astona. Ludzie zawsze mówili, że się umawiali, ale żadne z nich tego nie potwierdziło. Dorastali razem po sąsiedzku. Była modelką, była powodem wielu złamanych serc w Hollywood. Zawsze chciałam być jak ona.

187 | S t r o n a

Ponieważ w wieku czternastu lat miałam obsesję na punkcie Ashtona Hyde. Fantastycznie. - Ja, em.. - Odepchnęłam się z podłogi. - Muszę iść. Bez oglądania się za siebie, wybiegłam z restauracji, moja klatka piersiowa falowała z wysiłku, gdy biegłam po chodniku. - Czekaj! - Gabe krzyknął za mną. Podniosłam rękę do góry, machając mu, odpychając go, gdy dobiegłam do samochodu i oparłam się, walcząc z oddechem. Nie mogłam na niego spojrzeć. Po prostu... nie mogłam. Czułam się zdradzona. Okłamana. Prosiłam o prawdę a dał mi kłamstwa. Część mnie rozumiała, że musiał się chronić. Ale nie byłam jedną z tych przyjaciół. Co wbiją ci nóż w plecy przy pierwszej możliwości. To nie była przyjaźń. - Co? - Mój głos załamał się. - Masz coś więcej do powiedzenia? - Obiecałaś. - Co proszę? - Błyskawicznie odwróciłam się, gotowa wybić mu te bzdury, gdy szedł w moją stronę. Cofnęłam się samozachowawczo. Nie wierzyłam moim emocjom przy nim, nie wtedy gdy patrzyłam jakby na trzy różne osoby. Był Ashtonem, sławnym aktorem i gwiazdą popu? Był Gabe'em, zranionym ptakiem który potrzebował z kimś porozmawiać? A może był Parkerem załamanym narzeczonym? Oczy Gabe'a były dzikie. - Nie mogę cię stracić. Nie mogę. - Zabawne. - Przełknęłam gulę w gardle. - Ponieważ ja już cię straciłam. Straciłam Gabe'a. Nigdy nie znałam Parkera. A teraz ponownie straciłam Ashton’a. Zastanawiam się ile jeszcze będę mogła stracić zanim będę pusta. - Saylor...

188 | S t r o n a

- Prosiłam o prawdę. Dałeś mi kłamstwa. - Kiedy? - Przyciągnął mnie do swojej piersi. - Kiedy cię okłamałem? Mój umysł poszukiwał sytuacji w której naprawdę skłamał... i nic nie znalazł. Absolutnie nic poza jedną rzeczą. - Twoje imię. - Mówiłem ci - mruknął, jego usta prawie dotykały moich. - Mówiłem ci, że są sprawy które muszę trzymać w tajemnicy - Więc to tak? Odrzucasz mnie? - Ja? - Próbowałam się wyszarpnąć. - Odrzucam cię? Nie, Gabe. To tak jakbym miała uwolnić ptaka z klatki, którego nawet tam nie było. To co mieliśmy nie było prawdziwe. Nie możesz bazować na prawdzie którą mieliśmy, skoro nic nie było prawdziwe. Boże... - Zaczęłam się trząść. Zakochałam się w tobie. Zakochałam się w tobie Gabe! Myślisz, że jak się teraz czuję? Wiesz w ogóle kim jesteś? - Nie. - Westchnął. - Myślę, że to jest problemem, po tym jak spędzasz cztery lata aby zapomnieć. Staliśmy w ciszy. Tak wiele słów płynęło przez moją głowę, sprawy które niczego by nie polepszyły, bo i tak na końcu nasze światy nie połączą się ze sobą. - Saylor - błagał. - Pozwól mi to naprawić. Pozwól mi powiedzieć prawdę - mogę dostać jedną szansę, jedną szansę aby wszystko naprawić? - Dlaczego miałabym dać ci tę szansę? - Powoli czułam się wolna. Nawet nie naprawiłeś tych łez, które spowodowałeś za pierwszym razem. Dlaczego do cholery miałabym ci pozwolić abyś spowodował ich więcej? Gabe patrzył na mnie przez kilka minut, jego ramiona opadły. Powoli pokiwał. Potem odszedł. Część mnie nienawidziła go za to. Ponieważ po raz pierwszy w życiu zrozumiałam co to znaczy być na rozdrożu, kiedy ktoś ma zadecydować co dalej. Nie wybrał mnie. Byłam sama. 189 | S t r o n a

Tak jak zaczęłam. Tylko teraz zdałam sobie sprawę jak samotna byłam. Wytarłam kilka łez i wsiadłam do samochodu. Deszcz zaczął padać o szyby, kiedy pojechałam w kierunku kampusu. Moje życie się nie skończyło. Więc dlaczego miałam uczucie jakby tak było?

190 | S t r o n a

Czasami trzymając się tego co najbardziej kochasz - kończysz dusząc życie, które starasz się utrzymać. Możliwe jest próbowanie zbyt mocno, kochać kogoś tak mocno, że zatracasz siebie. Gorsze jest nigdy nie kochać – choć wtedy stracisz swoją osobowość. Co się stanie w przypadku jakiejś tragedii? Zostajesz jako pusta skorupa. Zostajesz z niczym. Dlatego próbowałem wszystko skończyć. Dlaczego nie chciałem żyć - ponieważ żyłem nią, nie z nią i zapomniałem jak być sobą. Jak być normalnym. Jedynym problemem było - że było mi z tym dobrze. - Gabe H.

Saylor Wjechałam na I5 i dalej jechałam. Kiedy dotarłam do małej części pola Mill Creek, zawróciłam i pojechałam do mieszkania mamy. Kiedyś mieszkałyśmy na przyjemnym osiedlu, wynajem wzrósł, przenieśliśmy się do innej okolicy.

ale

ponieważ

Na szczęście była pielęgniarką, więc miała dobrą pracę, ale nadal... Nigdy nie mieliśmy dużo pieniędzy, więc nie miałam dużego domu, tylko inne mieszkanie co kilka lat. Wzięłam torebkę i powoli weszłam po schodach na trzecie piętro, po dwa stopnie naraz i weszłam do mieszkania. Wszystko było nieskazitelne. Czyste. Piękne. Nie byłam tu od świąt i nawet wtedy tylko tutaj spałam. Większość czasu spędzałam w kampusie.

191 | S t r o n a

- Say? - Eric wszedł na korytarz z dzikim uśmiechem. - To ty? - Tak. - Moja dolna warga zadrżała. - To ja. Miał teraz 15 lat, wysoki na tyle, aby był na poziomie moich oczu. Jego szerokie, niebieskie oczy oglądały mnie z góry na dół. Były lekko ukośne, powodując że jego uśmiech był jeszcze cieplejszy. I wtedy otworzył swoje ramiona. Tak po prostu wpadłam w nie i zaczęłam się zanosić płaczem. - Ciii, Say, będzie dobrze. Obiecuję. Obiecuję Say. - Głaskał mnie po plecach i kołysał w przód i tył. - Przykro mi, że jesteś smutna. Nie ufałam moim słowom, więc tylko pokiwałam i chwyciłam brata jakby był moją liną. Miał na sobie bluzę Seahawks i pachniał jakby właśnie wziął prysznic. - Mama niedługo wróci do domu. - Puścił mnie i posłał mi jeden z tych głupich uśmiechów. - Więcej ugotuję. - Naprawdę? - Otarłam oczy. Pokiwał. - Jedzenie sprawia, że wszystko jest lepsze. Ze śmiechem wychrypiałam. - Tak, sprawia, prawda? - Usiądź. - Zażądał swoim miękkim głosem. - Zrobię ci jedzenie Saylor. - Eric? Odwrócił się, jego oczy uśmiechały się tak samo jak jego usta. - Co? - Cieszę się, że tutaj jestem. Wzruszył ramionami i zaczął wyciągać jedzenie z lodówki.

192 | S t r o n a

Gdyby tylko alkohol pomagał zapomnieć. Zamiast tego, zauważyłem, że tylko jeszcze bardziej przypomina wszystko co chciałem pogrzebać daleko, daleko. - Gabe H.

Gabe - Przepraszam. - Wymamrotałem, gdy wszyscy zapakowaliśmy się do Porsche Wes'a i pojechaliśmy do kampusu. - Za zrujnowanie wszystkiego. Kiersten chrząknęła. - Cóż, przynajmniej tych urodzin Lisa nie zapomni. Wes zachichotał. - Co za optymizm? - Nienawidzi mnie. - Uderzyłem głową w okno. - Jak do cholery mam niby sobie poradzić z ojcem i upewnieniem się, że Saylor pozna... Przestałem mówić. Wes chrząknął. - Że... Lisa zachęcająco ścisnęła moją dłoń. - Że... - Ścisnęło mi się gardło. - Jasna cholera, nawet nie potrafię powiedzieć tego głośno! Nie dziwię się, że mnie nienawidzi. - Ty... - Lisa powiedziała powoli. - Kochasz. - Dodał Wes. - Ją! - Kiersten uśmiechnęła się do mnie w lusterku.

193 | S t r o n a

- Nie mam dwóch lat. - Przyłożyłem palce do skroni. - Ktoś ma jakiś pomysł? Wes? Pamiętasz, jak zawsze każę ci przestać być taką przemądrzałą dupą? - Jep. - Musisz zapomnieć, że to mówiłem. - Nope. Znowu jęknąłem. Wes zaparkował na swoim miejscu, naprzeciwko kompleksu akademików. - Słuchaj Gabe, nie naprawię tego za ciebie. Żadne z nas tego nie zrobi. I jak będziesz próbował to rozwiązać przez całą noc to nabawisz się tylko dodatkowych stresów. Jedyne co mogę powiedzieć to... że zegar tyka. - Bez kitu - warknąłem, chcąc uderzyć w coś pięścią. - Gabe. - Wes odpiął pas i odwrócił się. - Już czas. Koniec z byciem Gabe'em. Nigdy nawet nie zacząłeś nim być. Zawsze byłeś Ashton'em imię nie zmienia tego kim się jest i nie ważne jak bardzo tego chcesz. Twoja osobowość jest ukryta w twoim sercu. Nie w pracy, statusie, imieniu, kierunku czy tym jak dużo masz pieniędzy. Twoje serce było takie samo przez cały ten czas. Więc, bądź kim zawsze byłeś. - Więc mam wybrać jedno? - Pokręciłem głową zmieszany. - Nie. - Wes uśmiechnął się smutno. - Połącz je.

194 | S t r o n a

Czasami trzeba po prostu coś przetworzyć. Jedzenie omletu podczas słuchania jak mój brat opowiada o futbolu? Darmowa terapia. - Saylor

Saylor Eric zrobił mi najlepszy omlet w moim życiu, potem poklepał mnie po ręce i zaczął paplać i paplać o futbolu i różnych zawodnikach. Szybko nasza rozmowa przeszła na Seahawks. - Russell Wilson. - Eric westchnął rozmarzony i wskazał widelcem w moją stronę. - Jest lepszy niż Tom Brady. Mama wybrała ten moment aby otworzyć drzwi. Miała na sobie różowy uniform pielęgniarki i wyglądała jakby miała ciężki dzień. - Eric jak śmiesz mówić coś przeciwko moim Patriots! - Uśmiechnęła się i założyła dłonie na biodrach. - I co jeszcze tu robisz tak późno, młody człowieku? Eric wskazał na mnie. - Cześć mamo. - Saylor! - Przyciągnęła mnie do ogromnego uścisku i pocałowała w czoło. I tak po prostu znowu byłam mały dzieckiem, chcącym aby mama wszystko naprawiła. Chcąc być przytuloną i dostać czekoladowe ciastka z mlekiem. - Wszystko w porządku? Eric krzyknął. - Płakała mamo, ale zrobiłem jej jedzenie. - Dziękuję Eric. - Mama pękała z dumy. - Teraz może pójdziesz już do łóżka? Możesz to dla mnie zrobić? Eric zaczął się dąsać, wydął dolną wargę i zmarszczył czoło. 195 | S t r o n a

- Najpierw umyj zęby. Pamiętaj aby założyć aparat na zęby i dopiero położyć się do łóżka. - Nauczyłyśmy się aby dawać mu jasne polecenia, był zdolny zrobić prawie wszystko, ale jeśli powiemy mu aby posprzątał swój pokój, nie dopasuje tego - będzie to za ogólne, za mylące. Więc mówimy na przykład, najpierw znajdź buty, później włóż je do plecaka i wtedy znajdź kredki. - Dobrze mamo. - Eric przytulił mnie jeszcze raz i pomaszerował korytarzem do łazienki. Mama spojrzała na mnie, wyciągnęła dłoń i poprowadziła do kanapy. - Co się dzieje kochanie? Prawie cię nie widuję i nagle pokazujesz się z zapłakanymi policzkami. - To długa historia. - Wychrypiałam. - Cóż... - Spojrzała na zegarek. - Mamy całą noc. Wyjaśnienie zajęło mi trzy godziny. Część mnie czuła jakbym zdradzała sekret Gabe'a, a druga część potrzebowała z kimś porozmawiać tak bardzo, że niczym się nie przejmowała. Poza tym to była moja mama. Kiedy skończyłam, byłam poważnie odwodniona, ale czułam się lepiej. Mama nie mówiła dużo, tylko słuchała i kiwała. Wreszcie, kiedy mój głos był zachrypnięty od mówienia, czekałam na jej radę. - Więc? - Spytałam. - Co powinnam teraz zrobić? Uśmiech mamy wymazał trochę mojej złości, ale jej słowa zwróciły ją z pełną siłą. - Myślę, że to jest całkiem jasne, prawda? - Gdyby to było jasne, nie czułabym się jakby moje życie się skończyło, płacząc na kanapie, podczas radzenia sobie z sercem wyrwanym z mojej piersi. - Miłość. - Mama westchnęła i przysunęła się bliżej. - Ci to zrobiła. - Mamo, znam go tylko kilka tygodni... - Miłość nie ma wyznacznika czasu, nie ma zasad. Jest tym czym jest Saylor. - Ścisnęła moją dłoń w swoich. - Nie mówię, że to co Ci zrobił Gabe jest w porządku Saylor. Nie akceptuję tego wszystkiego. Chciałam

196 | S t r o n a

tylko powiedzieć, że każdy zasługuje na drugą szansę. Na tym polega życie. - Ale... - Chodzi o drugą szansę. - Mama przerwała mi, kładąc rękę na moim ramieniu. - Zawsze w nią wchodzimy mając nadzieję, że poczujemy się lepiej, kiedy dziewięć na dziesięć rzeczy pogorszy się zanim będzie lepiej. Jeżeli dasz mu drugą szansę, nie poczujesz się lepiej. Będzie to bolesne. Będzie ciężko, ale na koniec, jeśli wszystko wypali... - Wzruszyła ramionami. Jej oczy wydawały się błyszczeć z uśmiechem. - ... będzie zupełnie warto. Nie wolałabyś pocierpieć kilka dni w zamian za miłość na wieczność? Biorąc okazję, ludzie mówią że wolą cierpieć przez dwa dni jeśli reszta ich życia będzie szczęśliwa. Rzeczywistość? Większość ludzi rezygnuje po godzinie, bo jest im za ciężko. - Łzy pojawiły się w jej oczach. - Nie poddawaj się Saylor. Wygląda na to, że całe życie Gabe'a skupia się na tym słowie. Ludzie rezygnowali z niego, on zrezygnował z siebie. Nie rób tego co on oczekuje. - Ale to boli - kłóciłam się, mój głos trząsł się. - Tak bardzo. Mama objęła moją twarz dłońmi. - Więc użyj bólu. To samo powiedział mi Gabe. Co to w ogóle znaczyło? Użyć ból? - Nie rozumiem. - Wymamrotałam. - Nie pozwól aby ból nie pozwalał ci iść na przód. Nie powinien zatrzymać postępu - powinien nas prowadzić. Westchnęłam i sięgnęłam po koc przede mną. - Kiedy stałaś się taka mądra? Uśmiechnęła się czule. - Miałam raz pacjenta. - Jej oczy zaszkliły się trochę. - Wszystko było przeciwko niemu w każdy możliwy sposób. Byłam w pokoju po jego rezonansie. Łamało mi serce widzieć tak obiecującego młodego mężczyznę, któremu została skradziona przyszłość. I wtedy stało się coś dziwnego. Kiedy podeszłam do drzwi aby wyjść - były zamknięte. Odwróciłam klamkę i usłyszałam kroki, a potem słyszałam jak z kimś rozmawiał. To była kobieta. Miała piękny głos, ale to nie on mnie tak uderzył, ale słowa. Powiedziała " Czasami myślimy, że Bóg napisał koniec, a tak naprawdę to dopiero początek." - Mama otarła łzę z oka. - To mnie poraziło, to zdanie. Czasami budzę się w środku nocy i nadal słyszę głos tej kobiety. 197 | S t r o n a

Mama oblizała usta i uścisnęła moje dłonie. - Jak często myślisz, że to już koniec historii zanim się skończy? Jak często poddajemy się kiedy nasze życie dopiero się zaczyna? Rzeczy stają się trudniejsze i automatycznie odsuwamy się i zakładamy, że pójdziemy w złym kierunku, zrobimy złe rzeczy. Jeśli coś, to kiedy robi się ciężej, jest to dla nas znak do działania. - Więc mówisz, że to nie jest koniec - wyszeptałam. - Rzadko kiedy jest - odpowiedziała mama. Siedziałyśmy w ciszy przez chwilę aż zabił zegar. Była pierwsza w nocy. - Mamo? - Hm? - Jak długo byłaś uwięziona w tamtym pokoju? Nie mogłam odczytać jej twarzy. Poruszyła się na siedzeniu i odpowiedziała. - Nie byłam. Kiedy usłyszałam tę rozmowę, próbowałam otworzyć drzwi i już nie były zamknięte. Kiedy powiedziałam o tym woźnemu, stwierdził, że musiałam się pomylić. Te drzwi nie miały zamka. Nigdy nie miały.

198 | S t r o n a

ą

Spojrzałem na trzy maski które nosiłem i zdałem sobie z czegoś sprawę wszystkie były potworami, które sam stworzyłem. Zrobiłem to. Nikt inny. To była moja decyzja. I wybrałem źle. - Gabe H.

Gabe - Jesteś gotowy? - Wes zapytał po raz dziesiąty. - Po prostu to zrób. - Mruknąłem, pochylając głowę pod prysznicem, gdy zaczął zmywać czerń. - Zabawne doświadczenie w tworzeniu więzi. - Wes zaśmiał się i zaczął gwizdać. - Proszę, nie gwiżdż - mruknąłem. - Rób cokolwiek ale nie gwiżdż. Wes zaczął nucić jedną z piosenek z mojego pierwszego albumu. - Zajebiście zabawne. - Tak właśnie myślę. - Dalej nucił. - Tylko... - Napiąłem dłonie na kolanach gdy pochyliłem się dalej. Czerń wirowała przy spływie, jakby moje grzechy były spłukiwane razem z moimi włosami. - Po prostu nic nie rób. - Gabe... - Wes popchnął moją głowę bardziej pod ciepłą wodę. Postępujesz słusznie. - Taaa, ciągle to powtarzasz. - To prawda.

199 | S t r o n a

- Skąd możemy wiedzieć czy to się na mnie nie odbije i nie strzeli mnie prosto w tyłek? - Nie wiemy. - Wyobraź sobie, że był czas kiedy myślałem, że powinieneś być terapeutą. Chcesz abym się zabił? Wes roześmiał się, wkurzając mnie jeszcze bardziej. - Sorry koleś, ale nie myślę w ten sposób. Przeszedłeś przez najgorsze i nadal żyjesz. - Ja... Jasna cholera miał rację. Najgorsze już się przydarzyło. Mój ojciec odkrył gdzie jesteśmy z Lisą. Ma nas ujawnić. Wie o Kimmy i Saylor mnie nienawidzi. Moje życie jest skończone, ale nada żyję. - Wręcz mogę usłyszeć jak twój mózg teraz skwierczy. - Zamknij się. Wes wyłączył wodę i rzucił ręcznik na moją głowę, używając trochę zbyt dużo agresji. Dupek. Kiedy odwróciłem się, wymachiwał nożyczkami i uśmiechał się uśmiechem, który mogę opisać jako zbyt chętny. - Nie. - Pokręciłem głową. - Do cholery nie. - Och daj spokój. - Ciachnął nożyczkami w powietrzu. - Idź na całość. - Nie. - Boisz się? - Przekrzywił głowę. - Kurna. - Otarłem twarz dłońmi. - Może trochę. - Spróbuj mieć raka. - Zmrużył oczy. - Teraz przestań być beksą i siadaj. Pokręciłem głową. - Bycie zdrowym cię zmieniło. - Nie. - Wes uśmiechnął się smutno. - Prawie straciłem najlepszego przyjaciela - to mnie zmieniło. - Wes... 200 | S t r o n a

- Wiem, że ci przykro. - Chrząknął. - Ale jeśli znowu trafisz w to ciemne miejsce, pójdę za tobą i będę irytujący jak diabli. Myślę, że obydwaj o tym wiemy. Więc siadaj i obetnę ci włosy. Zrobimy to razem. Poddając się, skinąłem głową. - Dzięki Wes. Za... wszystko. Ponieważ został ze mną przez dwanaście godzin - pominął sen, pominął jedzenie, pominął wszystko - aby pomóc mi z moim planem. Powiedział, że był mi to dłużny. Jednak, myślę, że to ja byłem mu dłużny za wszystko co zrobił, za wszystko co robi, za wszystko co zrobi po prostu będąc Wes'em.Cholernym.Michels. Cholera. Będę płakał. Kawałek włosów spadł przeze mnie i dźwięk cięcia wypełniał moje uszy. Przestałem się załamywać. Zamiast tego idę na przód. Zamiast czuć się pustym i bardziej przerażonym... Czułem się... pełen energii. Byłem zdolny uśmiechnąć się - ponieważ kawałki włosów na podłodze nie były czarne. Były koloru złocistego blondu. Kiedy Wes skończył podał mi lusterko i poklepał po plecach. - Witaj z powrotem wśród żywych Ashton’ie Hyde, miło cię poznać.

201 | S t r o n a

Był po prostu człowiekiem. Po prostu bardzo, bardzo, bardzo atrakcyjnym i popularnym człowiekiem. I całowałam go. Dużo. Zabawne, kiedy miałam szesnaście lat wyobrażałam sobie jak to by było całować Ashtona Hyde. Nigdy bym się nie spodziewała, że to się stanie - i że będzie tak dobrze. - Saylor

Saylor Słodki zapach naleśników mojej mamy obudził mnie z mojego niespokojnego snu. Kiedy otworzyłam oczy, zegarek na stoliku potwierdził, że byłam całkiem spóźniona. Narzekając, sturlałam się i naciągnęłam na siebie wytarte dżinsy i białą koszulkę. Po tym jak nakarmiłam moje ciało naleśnikami, wyszłam z jej mieszkania i pojechałam tak wolno jak to możliwe do Domu. To był jeden z moich piątkowych popołudni i choć bardzo nie chciałam zmierzyć się z Gabe'em, wiedziałam, że mama miała rację. Poza tym nie mogłam wszystkich porzucić. Traf chciał, że - nie było korków. Oczywiście. Nie wiem czego się spodziewałam, gdy podjechałam pod Dom, ale wszystko wyglądało normalnie. Jakby gwiazda filmowa/pop nie wyszła ostatniej nocy z ukrycia i jakbym nadal przyjaźniła się z Gabe'em. Jak wyszłam z samochodu, zadrżałam. Powietrze było gęste od mgły. Dwaj strażnicy skinęli na mnie i przepuścili. Martha była przy recepcji z uśmiechem na twarzy. - Ach Saylor, jak się masz? 202 | S t r o n a

- Dobrze. - Kłamałam, a moje oczy rozglądały się za Gabe'em. - Jest już w środku. - Odpowiedziała Martha, wyciągając mój telefon z dłoni. - I czeka na ciebie. Chrząknęłam i nagle zauważyłam jak interesujący był blat. - Kto? Roześmiała się. Byłam aż tak oczywista? Wzdychając poszłam, znowu otworzyłam drzwi do świetlicy.

tak

wolno

jak

tylko

mogłam

i

Chciwie szukałam Gabe'a. Ale to nie Gabe'a znalazłam. Ponieważ Gabe już nie istniał. Oddech ugrzązł mi w piersi, gdy Ashton pieprzony Hyde wstał z krzesła i szedł w moją stronę. Jedyna rzecz, która została taka sama? Tatuaże. Zero kolczyków. Zero ciemnych włosów. Miał na sobie obcisłe, błękitne dżinsy, brązowe buty i napiętą koszulkę Henley, która odkrywała tatuaże na jego klatce piersiowej. Jego włosy były koloru złoty blond. Takie jakie widzisz w telewizji i nie wierzysz, że są prawdziwe. - Przyszłaś. - W jego głosie było słychać ulgę. - Tak. - Nie mogłam patrzeć mu w oczy. Nie teraz. Nie z wiedzą co mi zrobił, jak na mnie działa. Moje serce mogło być narażone na wszystko co widziałam - bez wątpienia je słyszał. Gabe lub Ashton lub kimkolwiek on jest - w mojej głowie nadal był Gabe'em - sięgnął do kieszeni i wyciągnął małą butelkę. Była wielkości breloczka do kluczy i była ze szkła. - Co to? Gabe uśmiechnął się. To, połączone z jego ciemną skórą i błyszczącymi oczami sprawiło, że musiałam mrugnąć aby powstrzymać się 203 | S t r o n a

przed otwarciem ust. - Pięć łez. Miałaś rację. Jak mogę powodować więcej - skoro nawet nie naprawiłem pierwszych które spadły? Patrzyłam oniemiała. - Łza za łzę. - Wyszeptał i wstrząsnął butelką. - Ty... - Tylko tak będzie sprawiedliwie. - Jego wzrok opadł na moje usta. Według moich obliczeń oznacza, że mam trzy do nadrobienia. Więc lepiej się przygotuj. - Przygotować się? - Powtórzyłam nadal w szoku. - Tak. - Znowu uśmiechnął się i poszedł do Księżniczki. Potem, jakby czegoś zapomniał, odwrócił się i powiedział. - Zakochuję się. - Hę? - Też się w tobie zakochuję. Nie zakochałem się. Zakochuję. Jakbym ciągle spadał, ciągle w powietrzu, nadal próbuję przekonać się, że nie spadnę w przepaść, która mnie złamie. - A co jeśli złamie? - Wtedy przynajmniej będę mógł skakać. Oddech ugrzązł mi w gardle, moje ciało odpowiedziało na jego słowa jakby mnie podniósł, okręcił dookoła i całował bez tchu. - W porządku, zajmijcie swoje miejsca. - Klasnęłam cztery razy. Powtórzyli po mnie. Księżniczka krzyknęła. Normalność. Wszystko było normalne. - Jestem u was od czterech tygodni. - Rozejrzałam się po pokoju. Kiedy ostatnio się spotkaliśmy pracowaliśmy nad własnymi piosenkami. Ktoś chce się podzielić? Kilka osób zgłosiło się na ochotnika. Każda z nich próbowała zaśpiewać nuty, które narysowali na swoich kartkach. Nawet Księżniczka wykrzyczała to co Gabe dla niej rysował. - Ktoś jeszcze? - Rozejrzałam się po pokoju, prawie wszyscy byli pogrążeni w swoich pracach, rozglądali się, szeptali. 204 | S t r o n a

- Ja chcę - głos Gabe'a przeszył powietrze. - Och tak Park! - Księżniczka krzyknęła. - Zagraj piosenkę! Zagraj swoją piosenkę! Gabe uśmiechnął się do niej i tylko do niej, gdy pochylił się i pocałował ją w czoło. Nigdy bym jej nie rozpoznała. Ale to była Kimmy. Kimmy Paige. Osiemnastoletnia gwiazdka. Naprawdę myślałam, że umarła. Była tak długo w śpiączce, media straciły zainteresowanie. - Parker! - Księżniczka krzyknęła, podniecenie ewidentnie błyszczało w jej oczach, gdy obserwowała jak idzie do ławki przy fortepianie. Piosenki które śpiewał. Były jej. Ashton z nich słynął. Pisał miłosne piosenki dla niej i wrzucał na YouTube. Raz nawet nakręcił jak śpiewał jej do snu. Czy kogoś dziwi, że kobiety zabijały się gdy zaginął? Gabe usiadł przy fortepianie wyglądając jakby tam się urodził. Jego dłonie przykryły klawisze. - Nowa piosenka. Na nowy początek. - Lekko podniósł oczy i spotkał mój wzrok. Potem zaczął grać. Sparaliżowana, patrzyłam na niego gdy grał - jego oczy nie opuszczały moich. - Jak mogę pozwolić odejść miłości - którą tak długo trzymam która jest jak dom? Nie jest łatwo pozwolić odejść choć jest powodem mojego bólu. Trzymam ją tak mocno, że krew, moja krew leci jak deszcz. Ale nic, nic nie mogło mnie przygotować na nowe życie z tobą - na które nie zasługuję, które chcę zrealizować. - Pochylił się nad fortepianem, zamknął oczy gdy muzyka płynęła. Piosenka była zarówno piękna jak i chwytająca, jego ciało było jednością z fortepianem i zaczynałam czuć jakbym była tym fortepianem. Jakby na mnie grał, każdy dotyk klawiszy był jego pocałunkiem na moim ciele. - Jeśli piękno jest bólem - pozwól mi w nim zatonąć. Jeśli jesteś moim zbawieniem - chcę na nie zasłużyć. Jeśli miłość jest wszystkim co mogę dać - pozwól mi ją oddać. Ty. To wszystko dla ciebie. Gabe otworzył oczy i wlepił je w moje. - Jak mogę udowodnić, że to co czuję jest prawdziwe? Prosisz o prawdę daję ci kłamstwa. Prosisz o radość daję płacz. Ale nie chcę cię stracić. Nie w ten sposób. Nie, kiedy zostawiam cię z roztrzaskanym 205 | S t r o n a

sercem. Daj mi jedną szansę - odpuszczę przeszłość - ale potrzebuję cię tu. - Jeśli piękno jest bólem - pozwól mi w nim zatonąć. Jeśli jesteś moim zbawieniem - chcę na nie zasłużyć. Jeśli miłość jest wszystkim co mogę dać - pozwól mi ją oddać. Ty. To wszystko dla ciebie. - Zatrzymał się, uderzając kilka ostatnich nut i kończąc piosenkę. Uśmiech Gabe'a rozświetlał pomieszczenie. Ale byłam zamrożona w miejscu. Dla mnie. Śpiewał to dla mnie. Otarłam zbłąkaną łzę, gdy Gabe podszedł do mnie jeszcze raz. Czy ten facet próbował mnie zabić? To znaczy, było tego tyle, ile tylko można było znieść. Zmarszczył brwi, gdy sięgnął aby dotknąć mojego mokrego policzka. - W porządku. - Wyszeptał. - Zasłużyłaś na to. - Chcę więcej piosenek! - Krzyknęła Księżniczka przerywając nasz moment. Zapomniałam, że dookoła nas byli ludzie. Poczułam jak czerwienieję, westchnęłam i wróciłam na przód sali. - W porządku, dzisiaj będziemy ulepszać piosenki, które tworzyliśmy ostatnio. Użyjcie innych nut i chcę abyście dodali chórki. Chodziłam od stołu do stołu i pomagałam. Kiedy doszłam do Księżniczki i Gabe'a, ona spała, co było dziwne. Nigdy nie spała. Zaczęłam myśleć, że słowo zmęczona nie występowało w jej słowniku. - Z nią w porządku? - Spytałam, moje brwi złączyły się w niepokoju. Gabe spojrzał z krzesła i westchnął. - Zakażenie jest coraz gorsze. Przysunęłam krzesło i usiadłam, nie zdając sobie sprawy, że to robiłam. Złapałam jego dłoń i ścisnęłam. - Jest silna. Będzie dobrze. - Taa. - Też ścisnął moją dłoń i uśmiechnął się. - Naprawdę będzie.

206 | S t r o n a

Patrzeć jak twój najlepszy przyjaciel uśmiecha się gdy patrzy w lustro? Brak słów. Po prostu. Brak. - Wes M.

Gabe - Załóż ciemne dżinsy. - Mógłbyś? - Warknąłem. Wes uniósł dłonie. - Tylko mówię, że otulają twój tyłek i jeśli dalej będziesz latał za Saylor to nie zaszkodzą. - Przypomnij mi znowu dlaczego tu jesteś? - Najlepszy przyjaciel. - Wes wskazał na siebie i uśmiechnął się. Poza tym, byłem ja lub Lisa i oboje wiemy, jaka ona jest gdy ktoś idzie na randkę. - Dobrze powiedziane - mruknąłem. Lisa i Kiersten spędzały razem wieczór. Kiersten chciała odpowiedzi i Lisa była jej to winna. Poza tym, to nie była moja prawda do powiedzenia, nie tak dawno temu musiałem stawić czoła wszystkim moim demonom nie było szansy abym stawił też czoła sprawom Lisy. Westchnąłem. Wyglądało na to, że wszyscy potrzebowaliśmy nocy prawdy. Jej. Powstrzymajcie mnie przed wyskoczeniem i odtańczeniem tańca radości. Spotkałem się z ojcem zanim pojechałem do Domu. Jego żądania były proste. Pójść z nim do mediów. Lub mnie wyda, tak samo jak Lisę i Księżniczkę. 207 | S t r o n a

Powiedziałem mu aby spierdalał. Jego sposób oznaczał brak kontroli - mój oznaczał, że przynajmniej mogłem kontrolować to jak się dowiedzą. Jedynie Księżniczka nie miała pojęcia o niczym i będzie musiała mi ślepo zaufać. I Lisa? Cóż, jej rodzina zawsze ją wspierała. Ponieważ w przeciwieństwie do mnie, nie ukrywała się przed rodziną czy mediami, nie tak naprawdę. Ukrywała się przed Nim. Ze wsparciem Wes'a zadzwoniłem do wszystkich stacji w pobliżu oferując opowieść. Niech walczą o wyłączność - na końcu to będzie moja decyzja. Jedyny haczyk? Nie chciałem mieć wywiadu, jeszcze nie, i nie chciałem w to mieszać Księżniczki. Miałem nadzieję, że mój ojciec blefował - pokazałem mu, że się nie boję samemu pójść do mediów i odejdzie. Nadal nie odpowiedział na mój telefon. Tak czy inaczej prawda wyjdzie na jaw - Wes miał co do tego rację. Ale przynajmniej tym razem, kiedy myślałem o tym jak o tykającej bombie, wybrałem kabelek. Nie patrzyłem po prostu i czekałem aż to gówno mnie przestraszy. Zabawne jak potrzebne jest tylko inne spojrzenie aby otrząsnąć się ze strasznej sytuacji i wzmocnić się. Niesamowite. Teraz brzmiałem jak Wes. Chodząca kartka Hallmarka. Zastrzel mnie. - Koleś te dżinsy nie wyglądają tak źle. - Zadrwił Wes. - Przestań tak dramatyzować. Cholerni aktorzy. Pociągnąłem za spust i bezdźwięcznie powiedziałem puf prosto w twarz Wes'a i uśmiechnąłem się. Jego odpowiedzią było przechylenie w prawo głowy i sprawdzenie mojego czoła, a potem pacnął mnie w policzek w stylu Ojca Chrzestnego.

208 | S t r o n a

- Myślę, że jesteś bardziej irytująco zabawny od kiedy masz jasne włosy. - Przezabawne. - Założyłem czarną koszulkę i złapałem klucze. - Gabe... - Co? - Zdecydowaliśmy, że będzie dziwnie jeśli będzie inaczej na mnie wołał. Cholernie mi ulżyło, że nie chciał mówić do mnie Ashton, ponieważ wiedziałem, że to tylko kwestia czasu aż cały świat zacznie tak do mnie mówić. I nie dlatego, że ludzie mnie kochali - nie, chodziło mi o to, że kiedy dziennikarze poczują kość, będą szarpali aż rozszarpią ją na strzępy i nic z niej nie zostanie. - Dzięki że mi zaufałeś jeśli chodzi o nią. Nie mogłem na niego spojrzeć. Więc spojrzałem w podłogę. - Tylko jej nie wystrasz. Lubi grać w gry planszowe, ale musisz poruszać jej pionkiem. I ufam ci jeśli chodzi o nią tylko dlatego, że... cóż, to ty. Poza tym ma słabość do facetów z jasnymi włosami i dołeczkami. Wes odrzucił głowę i roześmiał się. - Ma dobry gust, o to ci chodziło. Dołączyłem do niego. - Taa koleś, najlepszy. - Więc widzimy się później w Domu? - Tak. - Podrapałem się po głowie. Dlaczego do cholery byłem taki zdenerwowany. Czułem się jak ojciec, który pierwszy raz puszczał gdzieś dziecko. Tym dla mnie stała się Księżniczka? Wes będzie pierwszą osobą, poza Saylor, która ją pozna i nawet mnie przy tym nie będzie. Ale jedynym sposobem abym mógł wyjść wieczorem i być z Saylor - być mężczyzną, jakiego potrzebuje - było zaufanie komuś, kto będzie miał oko na Księżniczkę. I Wes to zrobi z dwójką swoich najlepszych ochroniarzy. Dodając do tego ochronę, która już była w Domu, miałem sześciu facetów którzy nie przepuszczą żadnej duszy przez drzwi. - Idź. - Wes wskazał na drzwi. - Tylko upewnij się, że twoje gacie są na swoim miejscu przez całą noc.

209 | S t r o n a

- W przeciwieństwie do czego? Spuszczonych do kostek? - W przeciwieństwie do tego o co pytasz. - Wes przewrócił oczami. Muszę ci przypominać na jak wiele kompromitujących pozycji wpadałem, gdy wchodziłem do tego pokoju? - Och. - Machnąłem dłonią w powietrzu. - Stare dzieje. Zakopałem tę maskę. - Hę? - Mówiłeś aby je połączyć. - Błysnąłem mu zwycięskim uśmiechem i pomachałem na pożegnanie. - Więc połączyłem tylko dobre części. Ulubione Księżniczki, ulubione Saylor, twoje, Lisy... a całe pozostałe gówno? Lepiej je zostawić za sobą. Bagaż można by powiedzieć. - Proszę, proszę, proszę. - Wes klasnął. - Uczeń stał się mistrzem. - Nara Sensei. - Drzwi zamknęły się za mną ze śmiechem Wes'a. Miałem problem aby zwalczyć własny uśmiech gdy założyłem czapkę i poszedłem korytarzem. Do tej pory nikt wiele do mnie nie mówił. Poza tym kto by podejrzewał, że mieszkał po sąsiedzku z zagubionym od czterech lat celebrytą? Mimo tego jak niewiarygodnie to brzmi, kiedy żyjesz w prawdziwym świecie, poza Cali lub Nowym Jorkiem, ludzi gówno to obchodzi. W LA ludzie ciągle poszukują sław, mając nadzieję, że złapią je jakby były zwierzakami, które trzeba upolować czy coś. Ale w Boise, Idaho? Seattle, Washington? Nie oczekują tego, wiec widzą tylko wytatuowanego kolesia. Tak przynajmniej było przez cztery lata, ale trzymałem czapkę nisko na oczach, nie chciałem aby ktoś zniszczył tę noc z Saylor. Nigdy nie ganiałem za dziewczyną. Z Księżniczką po prostu to się stało. A co do reszty dziewczyn z którymi spałem - to był jedyny sposób aby przekonać się, że Ashton Hyde zniknął. Nigdy by tak nie zrobił. W końcu Księżniczka była drugą dziewczyną z którą spałem i wierzyłem, że się z nią ożenię. Myślałem, że to ta. 210 | S t r o n a

Przeobrazić się w potwora? Nie był to najmądrzejszy pomysł jaki miałem - szczególnie zważając na to, że ryzykowałem całe moje ciało. Cholera. Nawet spierdzieliłem swoje samobójstwo. Byłem zbyt naiwny aby wiedzieć co do cholery robiłem. Źle podciąłem sobie żyły i nie wykrwawiłem się. Moje pierwsze tatuaże zakryły blizny - tak bardzo jak mogły. Nieświadomie potarłem bliznę na prawym nadgarstku gdy drzwi windy otworzyły się przede mną. Pięć minut. Około siedemdziesiąt dwa kroki później... byłem przed drzwiami Saylor. To były po prostu drzwi. Ale za tymi drzwiami? Nie była tylko dziewczyna. Oddychałem, nie chciałem zapomnieć o tym i zemdleć, zapukałem dwa razy i czekałem. Drzwi otworzyły się. Saylor miała na sobie krótką, czarną sukienkę i złote szpilki. Jej włosy były spięte z boku w niedbały kok a jej usta były czerwone. Czerwone. Czerwone. Czerwone. Z jakiegoś powodu powtarzanie tego w głowie bardziej mnie podniecało niż fakt, że te idealne usta, jej idealne usta były czerwone i będą dociśnięte do moich. - Wyglądasz... - Oblizałem usta i pozwoliłem aby moje oczy pożerały jej ciało po raz drugi. - Olśniewająco. Jej usta rozszerzyły się w uśmiechu. 211 | S t r o n a

Jasna cholera. Chrząknąłem i odwróciłem wzrok. Zajebiście niesamowicie bardziej pasowało. - Dziękuję. - Podeszła do mnie, przez co odsunąłem się o krok, zderzając się z kimś kto szedł korytarzem. Dziewczyna prawie zderzyła się ze ścianą. - Sorka - wychrypiałem. Saylor parsknęła i zamknęła drzwi pokoju. - Więc gdzie idziemy? - Ach. - Złapałem jej dłoń. - Kobieca ciekawość. - Kobiece zaintrygowanie. - Zaintrygowanie? - Przestałem iść. - Nie ekscytacja? Jej pokerowa twarz nic mi nie mówiła. Prześledziłem palcem linię jej gładkiej żuchwy i potem sięgnąłem na jej kark, przysuwając ją do siebie, gdy dmuchnąłem jej pocałunkiem w usta. - A teraz? Teraz jesteś podekscytowana? - Jest coraz cieplej - wyszeptała. Zassałem jej dolną wargę a potem pozwoliłem aby moje usta przykryły jej gdy odpowiedziałem. - Chcę abyś była w płomieniach. Nie tylko ciepła, ale płonąca. Nie zaintrygowana, tylko pod wrażeniem. Nie tylko podekscytowana. Chcę abyś była zafascynowana. I na koniec tego wieczoru naprawdę chcę... - Zamknąłem oczy aby nie pocałować jej znowu. - ... aby te łzy zostały zmyte na dobre z twojej pamięci. - Dlaczego? - Jej ciało przywierało do mojego. - Chcę aby stare wspomnienia odeszły... złe. Więc stworzę nowe. Które będą potężniejsze niż stare, które nie będą miały nawet cienia szansy. - Więc na co czekamy? Uśmiechnąłem się, cofnąłem i sięgnąłem po jej dłoń. - Dobrze powiedziane.

212 | S t r o n a

Wydawał się normalny, ale miałam tak wiele pytań, że absolutnie nie miałam pojęcia jak je zadać. Byłam rozdarta pomiędzy chęcią normalniej randki a pragnieniem aby potrząsać nim póki wszystkie odpowiedzi nie wypadną z jego ust. Nawet jeśli ciężko będzie to usłyszeć, musiałam wiedzieć. - Saylor

Saylor Pozwoliłam mu aby mnie pocałował. Och kogo ja oszukuję? Nie całowanie go byłoby zbrodnią przeciwko mojemu ciału. Lubiłam go. Więcej niż lubiłam i nie całowanie go tylko dlatego, że nadal byłam trochę zraniona, zła? Zupełnie dziewczyński ruch. I nienawidziłam takich lasek. Marudne typy, które wszystko wymuszają psychicznie aż osiągną czego chcą. Taa, to oznaczało również, że na koniec dnia będę potrzebowała pudełka czekoladowych lodów na wszystkie emocjonalne uszkodzenia, które mi zrobił, ale hej, przynajmniej miałam pocałunek. Nie byłam pewna kiedy zaczęłam na to patrzeć w ten sposób. Może gdy zaśpiewał piosenkę, swoją piosenkę wczoraj popołudniu. Lub może kiedy moja mama zaczęła mówić o końcach i początkach. Byłam odpowiedzialna za mój - mój koniec lub mój początek. Mogłam z nim teraz wszystko skończyć i nienawidzić siebie do końca moich dni. Albo mogłam wybrać zrobienie tych przerażających rzeczy i skoczyć z nim z tego klifu. Wybrałam klif.

213 | S t r o n a

I w chwili gdy skoczyłam - wiedziałam, że miałam rację. Tak działa ryzyko. Nie wiesz czy dobrze wybrałaś póki nie poczujesz się wolna i nawet wtedy ciągle masz motyle w brzuchu - ale przynajmniej to ty zrobiłaś krok w stronę krawędzi. Nie zostałam popchnięta. Byłam z siebie dumna, że byłam w stanie dojść do tego wniosku - byłam całkiem pewna, że to zasługa mojej mamy. To byłam ja. Idąca z nim na randkę. W mojej głowie siedziałam przy fortepianie, przekazując moją własną historię, historię do grania której zachęcił mnie Gabe. I muzyka cholera, ale była dobra. - Wyglądasz na zamyśloną. - Powiedział Gabe, gdy już od kilku minut byliśmy w drodze. Desperacko starałam się na niego nie patrzeć. Wiedziałam, że nadal był tym samym chłopakiem, ale sprawiał, że się denerwowałam. Ten chłopak był inny niż wcześniej, była w nim surowa prawdziwość. Bez warstwy kłamstw. Które zostały zdjęte i zniszczone. - Niebezpieczne. Wiem. - Cieszę się, że powiedziałaś tak. - Gabe chrząknął, prowadząc samochód po autostradzie. - I zamierzam już teraz zacząć. - Zacząć? Co masz na myśli? - Kiedy miałem pięć lat miałam szczura domowego. Miał na imię Thomas. Chciałem pociąg. Rodzice dali mi szczura, wyobraź to sobie. Ponieważ pociąg, który chciałem był Thomasem, zdecydowałem nazwać tak szczura. - Wzruszył ramionami. - Miał guza gdy miałem sześć lat. Wzięliśmy go do weterynarza. Zmarł w moich ramionach. - Gabe... - Thomasem numer dwa był Chihuahua, który urodził się w czeluściach piekieł i został wysłany na ziemię aby zniszczyć każdy mebel i but jaki miałem w sypialni. Zasłoniłam usta dłońmi aby się nie śmiać. - Zmarł? - Oczywiście nie. - Głos Gabe'a był zirytowany. - Był jak kot, miał dziewięć żyć, może więcej. Złamał chyba każdą kość w swoim małym,

214 | S t r o n a

opętanym ciałku i był ślepy na jedno oko. Chodzi utykając i śpi w mojej starej sypialni. Nie chce być nigdzie indziej. Dlaczego nagle poczułam potrzebę kupienia mu fajnego, dużego psa, jak golden retriever lub collie? - Zacząłem grać w reklamach produktów do włosów. Mój ojciec zawsze chciał być aktorem ale nigdy mu się to nie udało, więc wepchnął mnie w to gdy byłem mały. Kiedy miałem trzynaście lat i kręciłem pierwszy film, zamknął mnie w mojej przyczepie i zaproponował jednej ze starszych aktorek że ją obsłużę oralnie. - Uhhh. - Miałem cholerne dwanaście lat - warknął. - A ona była dwa razy starsza - dosłownie. Trochę nienawidziłem po tym ojca. Powiedział, że nigdy nie przetrwam w branży rozrywkowej jeśli będę niewinny. - Gabe... - Wprowadził mnie w narkotyki. W wieku szesnastu lat miałem na koncie siedem filmów. Byłem na drodze do wypalenia gdy spotkałem Księżniczkę. Skończyłem drugi album i poważnie zacząłem nienawidzić mojego życia. Pomogło że miałem Mel - Lisę. Była we mnie zakochana, gdy byliśmy młodsi. Byliśmy sąsiadami, ale nigdy jej nawet nie pocałowałem. Wiedziałem kogo chciałem. I ona też mnie chciała. Odchrząknął. Deszcz bębnił o szybę. - Wierzę w prawdziwą miłość - nadal wierzę. Zachody słońca nadal wstrzymują mój oddech, od pizzy mam mdłości, ale ją zjem. Kocham tańczyć tak bardzo jak kocham grać na instrumentach. Potrafię grać na prawie wszystkich instrumentach na wypadek gdybyś się zastanawiała. W ten sposób wykorzystywałem czas gdy ojciec zamykał mnie w pokoju za karę. - A twoja mama? - Zapytałam patrząc przez okno. Gdzie do diabła mnie zabierał? Byliśmy już poza Seattle. - Kocha zielony. - Wzruszył ramionami. - Wszystko zielone. Więc pozwalała mu robić wszystko co chciał ponieważ chciała mieć szczęśliwego męża. 215 | S t r o n a

Przejechał przez most w stronę Bellevue. - Miałem siostrę bliźniaczkę - wyszeptał. - Zmarła na Zespół nagłej śmierci łóżeczkowej. Mama mówiła, że byłem z siostrą w łóżeczku kiedy to się stało. Nie żyła od trzech godzin zanim mama przyszła sprawdzić co u nas. Oddech mi ugrzązł. - Była pijana. - Gabe zaklął i uderzył w kierownicę. - Nienawidzę Oregon Ducks. - Dobra... - Nie. Poważnie. Nienawidzę. Ich. - Zacisnął mięśnie. - To tylko cholerna bluza, którą nosi Księżniczka. Sięgnęłam przez konsolę i złapałam wolną dłoń Gabe'a, zaciskając ją w mojej. - Dlaczego nosi tylko tę bluzę? - Ponieważ... - Jego oczy były jak szkło, zamrugał kilka razy. - Była moja. Miałem ją na sobie w nocy, gdy wpadła na drzewo. - Och. - To samo dotyczy jej różowego szalika. Z jakiegoś powodu jedyną rzeczą jaką pamięta jest to, że zapomniała swojego różowego szalika - nie kasku. Nie wiem czemu skupia się na pewnych rzeczach. Ale musi mieć przywiązany swój różowy szalik do wózka albo zaczyna panikować. - A śpiew? - Chrząknęłam. - To samo ze śpiewaniem? Gabe skręcił w drugi zjazd Bellevue, który prowadził na zachodnią stronę. Ciekawa, wyjrzałam przez okno i próbowałam utrzymać serce w ryzach. Uzewnętrznił się, wysuszył z krwi i czekał aż go odrzucę lub przyjmę. Był odważny. Odważniejszy ode mnie. - W chwili gdy słyszy mój głos, przenosi się w jakieś bezpieczne miejsce. Głupie prawda? Odwróciłam się i spojrzałam na niego, skupiłam się na jego pełnych wargach, niesamowitych ustach, silnej szczęce. 216 | S t r o n a

- Nie. - Ścisnęłam jego dłoń. - Nie głupie. Mogę sobie wyobrazić, że słuchanie twojego głosu może być najbardziej kojącą rzeczą na świecie. Jak cisza po burzy, spokój którego pragniesz w życiu pełnym hałasu. Jesteś jej spokojem. Gabe pokiwał. - Myślę, że tak jest, prawda? Niszczę i przynoszę spokój? - Nie spowodowałeś zniszczeń Gabe. Byliście po prostu niefortunnymi ofiarami - i czasami to jest gorsze niż bycie sprawcą. Pokiwał, ale nic nie powiedział gdy skręciliśmy i zaparkowaliśmy przy nieskazitelnym domu. - Gdzie jesteśmy? Gabe wyłączył silnik i patrzył prosto przed siebie. - Seattle było wystarczająco daleko aby miało sens zniknięcie tutaj, ale... - Jego nozdrza zafalowały. - Widziała to w programie o domach w Bellevue i zakochała się. Spojrzałam znowu na dom. Moje serce waliło. - Gabe... - Kupiłem go. - Zacisnął klucze w dłoni. - Dla niej. Kupiłem go dla niej. Nie chciałam wiedzieć, ale musiałam. - Była w stanie go zobaczyć, zanim...? - Nie. - Głos Gabe'a był przepełniony bólem. - Nigdy go nie widziała. Miałem zamiar ją tutaj zabrać jako niespodziankę. Siedzieliśmy w ciszy. Patrzył na dom. Ja patrzyłam na niego. - Więc. - Gabe pokiwał. - To jest to. Wiesz, że ludzie zawsze mają bagaż? Nie mam bagażu. Mam pieprzony dom. Nie mam szafy pełnej trupów. Mam siedem sypialni. I mogę dosłownie wejść po schodach, otworzyć drzwi i pokazać ci je wszystkie, ale wtedy nie będę miał nic swojego. To ostatnia możliwa rzecz do ochrony mnie. Nie mam więcej masek, fasad, żartów, osobowości, nic. Absolutnie nic. Ten dom? To jest to. Puściłam jego dłoń i sięgnęłam do drzwi. - Więc na co czekasz? Rzucił głową na bok, zmrużył oczy. - Słucham? 217 | S t r o n a

- Nie jechaliśmy całą drogę aby popatrzeć na dom. - Wyszłam na żwir. - Wchodzimy. - Jesteś pewna? - Zapytał Gabe, wątpliwości zabarwiły jego słowa. To jest ciężkie Saylor. Nie będę cię obwiniał jeśli uciekniesz, wskoczysz z powrotem do samochodu i zdecydujesz, że nie było warto. - Zakochuję się. - Wzruszyłam ramionami. - Nie zakochałam się jakbym już w to wpadła, ale ciągle zakochuję się jakby to trwało nadal. Wpadam w ciebie a nie skaczę po ciebie. Nie sądzisz, że już pora aby podzielić się z kimś tym ciężarem? - Uśmiechnęłam się nieśmiało. - Poza tym kto by lubił skakać ze spadochronem samemu. Zawsze w parze. - Pewnego dnia... - Gabe wyszeptał. - Kiedy moje serce znowu będzie moje. Kiedy nie będę go dzielił z umierającą dziewczynę... Oddam ci wszystko. - Gabe. - Powiedziałam wzdychając. - Teraz? kawałkami. Nie ważne jak bardzo złamane one będą.

Zadowolę

się

- Cholera, naprawdę tak myślisz, prawda? - Tak. - Sięgnęłam po niego. Wziął moją dłoń bez wahania. Razem weszliśmy po schodach, powoli zbliżając się do domu, który był coraz większy i większy. Z zewnątrz był prawdziwym arcydziełem. Włożył klucz w zamek i drzwi otworzyły się. Włączył światła. I jęknęłam. To nie tylko było piękne, to było nie z tego świata. Coś co widziałam tylko w telewizji lub w filmach. Odsłonięte drewniane belki pokrywały sufit, tworząc szlak z salonu do otwartej kuchni. Dominował kolor drewna i bieli. Kominek z kamienia i miedzi zdominował środek pokoju z pluszową, białą kanapą, która oplatała dookoła jego przód. Czerwone plamy - rzucone poduszki i koce - były dekoracją salonu. Weszłam dalej w korytarz i zobaczyłam kolejny otwarty pokój, ten ze sklepionym sufitem. I na środku czekał fortepian. 218 | S t r o n a

- Wystraszona? - Głos Gabe'a był szeptem w moim uchu, gdy oplótł mnie ramionami od tyłu. - Ha. - Odetchnęłam i spojrzałam z nutką zazdrości, że miał swój własny pokój prób - szczęśliwy pokój, w którym mogłam wyobrazić sobie siedzenie godzinami z trzeszczącym kominkiem w tle. Dopiero co zdjęłam oczy z fortepianu, gdy zauważyłam co było na ścianach. To jak oglądanie filmu bez dźwięku. Czarno białe zdjęcia były w całym pokoju. Powoli podeszłam do pierwszego. Gabe i Kimmy przytuleni całowali się. Dotknęłam jej twarzy - ta sama twarz z której każdego dnia ocierał ślinę - i kompletnie przepadłam. Łzy nie chciały przestać lecieć. Płakałam i płakałam, i jeszcze więcej płakałam. Płakałam aż moje ciało trzęsło się. Płakałam póki nic nie zostało. I Gabe tulił mnie. Sprawa, w której ludzie ujawniają swój ból dla ciebie. I on staje się twoim własnym. Byłam rozbita.

219 | S t r o n a

Muzyka bez pasji jest tylko szumem. Życie bez pasji? Równie dobrze możesz być trupem. - Gabe H.

Gabe. - Ciii. - Przyciągnąłem ją w ramiona i zaprowadziłem do kanapy, a potem odwróciłem nas przodem do kominka. Dziękowałem moim szczęśliwym gwiazdom, że nadal miałem sprzątaczkę, która sprzątała dom i wietrzyła, dzięki czemu nie siedzieliśmy na kurzu. - Wiesz, że wpędzisz mnie w kompleksy. Miałem to naprawić abyś nie płakała. Saylor pociągnęła nosem na mojej klacie, nie podnosząc głowy. Przepraszam. Po prostu... - Co? - Znalazłeś jedyną. W odpowiednim czasie. Dziewczynę, którą kochałeś. Dziewczynę, z którą chciałeś wszystko. Byłeś taki dzielny, taki... surowy. Dałeś jej wszystko i... - Oddech Saylor ugrzązł. - Patrząc na wasze zdjęcia razem... zniszczyły mnie Gabe. To nie jest sprawiedliwe. Zamknąłem oczy i przytuliłem ją mocniej. - Wiem. - To nie jest sprawiedliwe. - Powtórzyła. - To nie jest sprawiedliwe, że ja tu jestem a nie ona. To nie jest sprawiedliwe, że pokazałeś mi swój dom a ona nie będzie mogła dla ciebie piec ciasteczek na święta. Nigdy nie przejdzie przez te drzwi prosto w twój uścisk. To nigdy się nie stanie. Walczyłem ze łzami zapychającymi mi gardło. - Wiem. - Czuję się niegodna. - Wyszeptała Saylor. - Aby to widzieć. Aby być z tobą. To powinna być ona.

220 | S t r o n a

- Nie jesteś niegodna. - Gładziłem jej ramię. - Dzielę to z tobą. Tobą Saylor. - Odsunąłem ją od mojej klaty, więc mogłem spojrzeć w jej przejrzyste, błękitne oczy. - To o życiu? Nigdy nie idzie zgodnie z planem. Ale teraz, w tej chwili, z tobą w moich ramionach. Nie chciałbym tego w inny sposób. Proszę uwierz mi gdy to mówię. Ten moment - jest darem. Po prostu bycie tutaj z tobą, sprawiasz, że ten ból jest mniej ostry. Łza poleciała po jej policzku. - Numer cztery - wyszeptała Saylor. - Co? - Obserwowałem jej usta jak mówiła. - Łza numer cztery. Zasłużyłeś na nią. - Poprzez sprawienie, że więcej płakałaś? - Przyłożyłem czoło do jej. - Nie. - Saylor objęła tył mojej głowy. - Poprzez zrozumienie pierwszych łez. Drżącym głosem powiedziałem. - Nie były przeze mnie. - Nie. - Były dla mnie. - Tak. Łza za łzę - powiedziała cicho. - Nie tak powiedziałeś? Nie ufałem sobie aby mówić. Mogłem tylko pokiwać, gdy patrzyłem na strzelające dziko płomienie. Po kilku minutach ciszy spojrzałem na sukieneczka i wysokie szpilki nadal były na miejscu.

Saylor.

Jej

gorąca

Byliśmy sami, w niesamowitym domu, którego nie odwiedzałem od czterech lat. I siedzieliśmy na kanapie. Zdesperowani. - Jestem najgorszą randką w życiu? - Wyrwało mi się. Saylor szarpnęła głową i pojawił się uśmiech. - Cóż... - Żadnych więcej łez. - Wstałem i ruszyłem do kuchni. - Widziałaś dom. Znasz historię. Teraz będzie wspaniale. 221 | S t r o n a

- Och? - Jej brwi wystrzeliły w górę, gdy jej wzrok podążył za mną do kuchni. Nie wiedziałem dokładnie co robiłem, ale wiedziałem, że personel zaopatrzał spiżarnię w żywność i miałem kilka ulotek jedzenia na wynos na wypadek gdybym był głodny. - Osoba która zacznie płakać będzie musiała biegać nago po dworze. - Oświadczyłem, podnosząc ulotki w powietrze. Saylor przechyliła głowę. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że teraz chcę doprowadzić cię do łez? Uśmiechnąłem się. - Są łatwiejsze sposoby abym się rozebrał kotku. Zarumieniła się i spojrzała na swoje dłonie. - Awww, różowy kucyk powrócił - dokuczyłem jej. Saylor skrzyżowała ręce, podniosła głowę, jej oczy błyszczały z oburzenia. - Był fioletowy. - Kucyk jest kucykiem - nadal go ujeżdżasz. Twarz Saylor poczerwieniała. - Mam cię. - Mrugnąłem. - Jesteś zbyt pewny siebie. - Skrzywiła się. - Czy fakt, że spałem z moim szczurem przy łóżku póki nie zmarł sprawia, że jestem mniej pewny siebie? - Nie. - Nienawidzę pająków? - Zaproponowałem. - I nieco się ich boję? Saylor zrobiła kilka kroków do miejsca gdzie stałem. - Jak bardzo się boisz? Gdyby mały pająk przeleciał po podłodze co by się stało? - Krzyczałbym i zgniótł jego owłosiony tyłek. - Hmm. - Postukała się w brodę i zrobiła kilka kroków. - A gdybym włożyła pająka do twojego łóżka? - Ryczałbym. - Odpowiedziałem szczerze. - Szczerymi łzami. Po czym bym krzyczał i zgniótł jego owłosiony tyłek. 222 | S t r o n a

Błysnęła uśmiechem i oparła się o blat, przez co jej całe ciało zostało oświetlone przez blask z kominka. Przełknąłem suchość w gardle. - A co jeśli przebrałabym się za pająka? Moje oczy nie opuściły jej, gdy odpowiedziałem. - Przyszpiliłbym cię do podłogi, zdjął kostium i później starałbym się nie zgnieść twojej ślicznej, niesamowitej, irytującej pupy. Nie byłem pewny kto sięgnął po kogo pierwszy. Ale nagle nasze ciała zderzyły się, nasze usta oszalały. Posadziłem ją na blacie gdy owinęła nogi dookoła mnie. Z jękiem jej ciało drżało pod moim dotykiem. Ująłem jej twarz jedną dłonią kiedy drugą przytrzymywałem jej ciało. Chciałem ją całować póki moje usta nie będą obolałe, póki moje usta nie będą opuchnięte, póki moje ciało nie będzie zużyte, więc praktycznie chciałem całować ją przez wieczność. Ten pocałunek był inny. Życie pełne pocałunków - i nic nie równało się jej ustom, jej dotykowi, jej smakowi. To było wstrząsające, świadomość jak niesamowicie pełnym mogło się być z inną osobą - tylko poprzez dotyk. Ale Saylor nie tylko mnie dotykała, otaczała mnie swoim ciałem, nie tylko mnie całowała, dzieliła ze mną swoją duszę. Saylor pokazała mi to czego słowa nie mogą wyrazić. Jej język doprowadzał mnie do szału gdy wirował dookoła mojego zakopałem dłoń w jej włosy, chwytając je w garść gdy próbowałem przyciągnąć ją bliżej mojego ciała. Ramiona Saylor zacisnęły się na mojej szyi, gdy nasze ciała zderzały się, ocierały o siebie, prawie mnie osłabiając. Każdy jej dotyk zostawiał na mnie trwałe ślady. Odsunęła się, jej oczy były szkliste. Patrzyłem na nią. Ona patrzyła na mnie.

223 | S t r o n a

Dziwne jak ludzie potrafią komunikować się bez powiedzenia cholernego słowa. Saylor powoli oderwała się od mojego ciała i zeskoczyła z lady, potem wzięła moją dłoń i pociągnęła mnie do kanapy. Poszedłem za nią. Nie było innej możliwości. Gdy dotarliśmy do kanapy nie zawahałem się aby przyciągnąć ją w moje ramiona i upaść do tyłu, tak że była na mnie. Znowu zaczęliśmy się całować. Tym razem wolniej. Wykorzystałem swój czas na kosztowanie jej, badanie każdego kawałka jej ust aż myślałem, że zwariuję. Odpowiadała na każdy mój dotyk, każde westchnienie. To mnie zabijało. - Say... - Przygryzłem jej górną wargę. - Nie przestawaj - szepnęła. - Nowe wspomnienia Gabe. W tym domu tylko ty i ja. Odepchnąłem ducha Kimmy z mojej głowy i skupiłem się na teraźniejszości. Skupiłem się na Saylor i tylko Saylor gdy dalej całowaliśmy się. Przesunąłem dłoń na jej brzuch, przejeżdżając kostkami po jej żebrach. Saylor jęknęła. Oderwałem od niej moje usta, ledwo łapiąc z nią kontakt wzrokowy zanim zaplątała dłonie w moich włosach i przysunęła mnie mocno do swoich ust. Kolejny pocałunek, tym razem mocniejszy, głodniejszy, głębszy. Jej usta przeniosły się z moich ust do ucha, jej gorący oddech wysyłał dreszcze przez cały mój kręgosłup. Byłem przez nią pożerany, każdy dotyk i pocałunek sprawiał, że było mi coraz trudniej utrzymać ciuchy między nami - kiedy chciałem uczynić ją moją. Moje dłonie leciały przez jej nagą skórę, wyżej i wyżej, cichy jęk uciekł z jej ust. Moje ciało krzyczało i powoli zmniejszałem nacisk mojego pocałunku ponieważ, choć byłem twardy jak cholera, każdy pocałunek również przypominał mi, że nie mogłem dać wszystkiego co mam Saylor gdyż nie byłem teraz w posiadaniu wszystkiego. Bo jak mogłem naprawdę wziąć Saylor? Jak mogłem jej się oddać? Skoro nadal brakowało części mojego serca? I to był problem.

224 | S t r o n a

Moje serce nigdy nie było zaangażowane z dziewczynami na jedną noc. Ale z Saylor? Byłem pewny, że gdybym miał je w mojej dłoni, to bym jej dał, a sam położył się plackiem na podłodze. Tylko mając nadzieję, błagając, że przyjmie je mimo, że nie wyglądało jak inne serca. Mimo, że było uszkodzone. Dłonie Saylor sunęły po bokach mojego ciała gdy wchodziła na mnie. J-a-s-n-a cholera. To nie skończy się dobrze. - Say... - Przerwałem kolejny pocałunek. - Saylor nie możemy. Nie mogę z tobą spać. Odsunęła się, uśmiech uformował się na jej opuchniętych ustach. Ktoś mówił coś o spaniu? - Nie. - Dlaczego do cholery moja twarz płonęła? - To znaczy, nie możemy uprawiać seksu. Jej uśmiech powrócił. - Czy powiedziałam ci, że będę uprawiała z tobą seks? - Cóż... nie. - Jasna cholera. - Więc? - Pochyliła się dopóki jej biust nie zetknął się z moją klatą. Do diabła. Już przekształca się to w kategorię +18. Świetny plan Gabe. Kominek? O czym ja myślałem? - Więc. - Oblizałem usta. - Jestem zmieszany. - Nigdy się nie obściskiwałeś? - Pocałowała mnie powoli. - Nigdy nie całowałeś dla całowania? - Nie. - A powinieneś. - Zostawiła kolejny pocałunek na mojej szyi. Jęknąłem, łapiąc jej ciało i przysuwając mocno do siebie. - Czasami przystawka jest lepsza niż danie główne. I tak po prostu roześmiałem się. - Och tak? Udowodnij. - Założyłem ręce za głowę i mrugnąłem. - Zasada numer jeden. - Przejechała palcem po mojej szczęce. Nigdy nie opuszczaj swojej ochrony. - Dlaczego?

225 | S t r o n a

- Ponieważ mogę skorzystać z twojej oferty. - Z uśmiechem podniosła moją koszulkę i zaczęła lizać. Lizać Lizała mnie. I podobało mi się to. Zdecydowanie. Za. Bardzo. - Say... I wtedy ugryzła mnie, dokładnie tam gdzie polizała. Potem było ssanie, coś co mogłem opisać jako wirowanie, nawet jeśli wiedziałem jak szalenie to brzmiało. I więcej pocałunków. Walczyłem z powstrzymywaniem moich bioder, które chciały się do niej przysuwać – przed sprawieniem, że to będzie coś więcej niż pocałunki. Jej zęby skubały mój brzuch, w miejscu, gdzie moje dżinsy spotykały się ze skórą i jej cholerny język znowu wziął się do pracy. Nie mogłem się na niczym skupić ponieważ moja wizja zamazywała się, więc zamknąłem oczy. Jej dłonie sięgnęły za mnie, łapiąc mój tyłek po czym złapała mocniej gdy jej palce zakopały się w skórę i zaczęła powolny masaż. Erotyczne, tak. Relaksujące, nawet bardziej. I zanim się spostrzegłem. Byłem śpiący. Nie dlatego, że nie byłem podniecony jak cholera, ale dlatego, że była – wszędzie. Czułem ją wszędzie. Byłam jak gruba, szczęśliwa krowa tuż przed byciem poświęconą. Nie wątpię w to, że mogę eksplodować od potrzeby. Ale w tym momencie... Doceniałem każdy dotyk. I pozwoliłem sobie poddać się – dla niej.

226 | S t r o n a

Zabawne – nigdy nie zdawałam sobie sprawy jaki Gabe był zestresowany póki wreszcie nie zobaczyłam go odpoczywającego. Jego twarz była spokojna, jego szczęka rozluźniona. Był piękną, męską osobowością – i cały mój. Przynajmniej teraz. Teraz był mój. - Saylor

Saylor Drań zasnął. Zaśmiałam się cicho i ułożyłam moje ciało obok jego na sofie. Burczało mi w brzuchu, ale zdecydowałam, że zdrzemnę się trochę zanim zamówię jedzenie. W chwili gdy położyłam głowę na jego klacie, owinął dookoła mnie ramiona. Usta Gabe'a odnalazły moje. Całowaliśmy się, leniwe pocałunki, jakbyśmy obydwoje sięgali po siebie, leżeliśmy i nasze usta łączyły się i podgryzały. To było piękne. Jeśli nasz pierwszy pocałunek był chaotycznym wybuchem symfonii ze złymi nutami – nasz trzeci pocałunek? Czwarty? Były piosenką. Bardzo ładną, idealnie zagraną piosenką. - Tęsknię za nią. - Wyszeptał w moje włosy. - Tęsknię za nią tak bardzo. Jak mogę być tak bardzo z tobą szczęśliwy, z tobą w moich ramionach? Jak mogę cię tak bardzo pragnąć? Jednak nadal za nią tęsknić? - Gabe nie otworzył oczu, jeśli coś to bardziej je zamknął i przyciągnął mnie do siebie.

227 | S t r o n a

- Ponieważ... - Bawiłam się jego złotymi włosami, w świetle kominka wyglądały jak aureola. - Była twoją pierwszą miłością i gdy każdego dnia widzisz jej twarz, przypominasz sobie, że choć tutaj jest – nie ma jej. Gabe westchnął. - Czuję jakby moje serce rozrywało się na pół. Czuję jakbyś pewnego dnia miała się obudzić i zdać sobie sprawę, że ten dramat nie jest tego wart. Że ja nie jestem tego wart. Saylor, powiedz mi, że jutro nic się nie zmieni. - Ale się zmieni. - Westchnęłam i założyłam jego włosy za ucho. Ponieważ trupy wreszcie odejdą, waga ludzkich spojrzeń wreszcie opadnie i będziesz musiał podjąć decyzję. Wzruszył ramionami. - Nigdy nie wybiorę jej ponad ciebie. - Ale Gabe... - Czułam jak łzy zbierają się w moich oczach. - Już to zrobiłeś. Nawet jeśli to nie było specjalnie – już to zrobiłeś. Jego oczy otworzyły się. Widziałam, że chciał się ze mną kłócić przez sposób w jakie jego oczy błagały mnie abym to cofnęła. Ale jak to z prawdą bywa – gdy powiesz ją na głos... Zostaje. Pocałował mnie w czoło. - Mógłbym cię pokochać. - Ciągle tak mówisz. - Uśmiechnęłam się smutno. - Jeśli ma to jakieś znaczenie. Też mogłabym cię pokochać. Nie jedliśmy. Spędziliśmy resztę nocy całując się, zasypiając, budząc się tylko po to aby znowu się całować. Nawet nie miałam pojęcia która była godzina. Dom był jak bajka. Wyobrażałam sobie, że jeśli zostaniemy tutaj na zawsze będziemy szczęśliwi – ciągle będziemy się całowali – i będziemy szczęśliwi, ale to nie było życie. Świat musiał usłyszeć moje myśli ponieważ telefon zaczął wibrować w kieszeni Gabe'a. Z przekleństwem wyciągnął go na zewnątrz. - Hej Wes, sorki... zasnąłem. Gabe zamknął oczy i wypuścił długie westchnięcie. -Który program? 228 | S t r o n a

Strach wybuchł w całym moim ciele, gdy Gabe powoli wstał z kanapy, podszedł do ogromnej plazmy i sięgnął po pilota. Kolory wypełniły salon. Zdjęcia na ekranie zabrały mi oddech. Było zdjęcie Kimmy sprzed wypadku, tak pełnej życia, tak ślicznej, że ciężko było na nią patrzeć. A potem zdjęcie Ashton’a Hyde. I wreszcie zdjęcie rodziny Gabe'a z nagłówkiem. „Zrozpaczony ojciec wreszcie odnalazł od dawna zaginionego syna.” Wreszcie wrócił do domu! - Mówił ojciec Gabe'a z ekranu. – Marnotrawny syn powrócił po tym jak namówiliśmy go aby wrócił do swojego życia. Jesteśmy tak smutni, że czuł potrzebę tak ekstremalnych środków aby odepchnąć nas i resztę swoich oddanych przyjaciół i fanów ze swojego życia. - Jego ojciec patrzył z ekranu. - Nic nie będzie takie samo. Teraz gdy wróciłeś – nigdy nie pozwolimy ci odejść. Gabe upadł na kolana na podłodze. Podbiegłam do niego, oplotłam ramiona dookoła niego, gdy kołysałam go w przód i tył. - Wszystko będzie w porządku. - Wyszeptałam. Nawet jeśli wiedziałam, że to było kłamstwo. Jeśli chodzi o kłamstwa? Działają tylko wtedy gdy druga osoba nie zna prawdy. A obydwoje ją znaliśmy. Nic. Nigdy. Nie będzie takie samo.

229 | S t r o n a

ą

Życie przechodzi obok mnie. Żyłem, ale nie byłem przytomny. Nie byłem przytomny od bardzo długiego czasu. Zabawne, myślałem, że to książę powinien obudzić Śpiącą Królewnę. Nawet w najśmielszych snach nie wyobrażałem sobie, że może nie być smoka lub księcia. To co potrzebowało epickiego ratowania - to mój rozpadający się świat. Najstraszniejsza rzecz w przebudzeniu? Przypominasz sobie jak bardzo twoje życie było koszmarem - i znowu przypominasz sobie dlaczego poszedłeś spać. - Gabe H.

Gabe Światła nigdy mi nie przeszkadzały. Błyszczały w moją twarz przez co czułem się jakbym miał być przesłuchiwany, ale to było zło konieczne. Ludzie byli zafascynowani zdjęciami - ponieważ mogli fantazjować jak to by było być mną. Przysięgałem, że zniszczę każde moje zdjęcie. Ale kiedy to nie podziałało. Zniszczyłem mój idealny obraz jaki o mnie mieli. To było jedyne wyjście. A teraz żałuję. Ponieważ czy chcieli robić zdjęcia Ashton’owi Hyde? On już nie istniał. Ale po raz pierwszy od czterech lat czułem się z tym dobrze. Czułem się dobrze z sobą... kim jestem.

230 | S t r o n a

Chwyciłem dłoń obejrzeniu porannych rozdmuchają. Musiałem ocalić Księżniczkę przed

Saylor gdy jechaliśmy w stronę Domu. Po wiadomości. Wiedziałem, że media wszystko się upewnić, że wszystko było przygotowane aby reporterami.

Wes będąc Wes'em powiedział, że ma wszystko pod kontrolą, więc mogłem przypuszczać, że zadzwonił do taty i sprowadził US Army lub coś równie ogromnego. Nic nie robił na pół gwizdka. Cholera, wcale bym się nie zdziwił gdyby przed wejściem do Domu stało SWAT. Saylor nie mówiła wiele, ale ściskałem jej dłoń. Nie wiedziałem czy to dlatego, że potrzebowałem komfortu czy dlatego, że próbowałem ją pocieszyć. Jej usta były rozciągnięte w uśmiechu, ale wiedziałem, że umieściła go na twarzy dla mnie. Co było do bani, ponieważ ile razy sam ofiarowywałem taki uśmiech? Dając fałszywy uśmiech aby pocieszyć ludzi? Do dupy. - Jesteśmy. - Zaparkowałem BMW. Obydwoje mieliśmy na sobie ciuchy z wczoraj. Gdy Wes zadzwonił była piąta rano i chciałem od razu przyjechać do Domu. - Jesteśmy. - Saylor rozejrzała się. Słońce dopiero zaczęło wschodzić nad Sound. Było tylko dwóch lub trzech reporterów przed Domem. Bez wątpienia później będą ich setki. - Chcę zostać w samochodzie. - Oznajmiłem. - Chcę zawrócić i wrócić do domu i zatracić się w nim w tobie. Saylor odwróciła się i spojrzała na mnie, jej fałszywy uśmiech zmienił się w prawdziwy, ukazując jej idealne, różowe usta. - Udawajmy. - W porządku. - Nie byłem pewny o co jej chodziło. - Poznaliśmy się na studiach - zaczęła Saylor oblizując usta. Zderzyliśmy się na korytarzu i od razu poczuliśmy nienawiść. - Ponieważ byłaś wredna - uśmiechnąłem się. Zachichotała. - Tylko dlatego, że byłeś zarozumiały i naśmiewałeś się ze mnie. - Prawda. - Słońce wyjrzało zza gór. - I nie mogłem pozbyć się ciebie z głowy.

231 | S t r o n a

- Więc kilka dni później, gdy znowu się spotkaliśmy, było chaotycznie, bo czuliśmy do siebie pogardę i ciekawość - kontynuowała. - Śledziłem. - Och? - Uniosła brwi. - Tak. - Pokiwałem. - Śledziłem... pragnąc cię, potrzebując. Wszystko zrobiłem nie tak, jak i większość facetów, myśląc, że jak zaczniesz mnie nienawidzić to zostawisz mnie. - Głupi chłopcy, to nigdy nie działa. - Szepnęła Saylor, jej oczy były pełne łez. - Nigdy. - Pokręciłem głową i chrząknąłem. - Ponieważ zapominamy, że od nienawiści do miłości jest jeden krok. - Mój głos stał się zachrypnięty. - I wtedy zakochałem się. - Ja też. - Wziąłem cię na... dziesięć randek? - Wow! - Saylor roześmiała się. Boże, mógłbym przez wieczność słuchać jej śmiechu. Był głęboki i prawdziwy, nie fałszywy lub piskliwy. Ktoś jest optymistą. - I spędzaliśmy razem czas podczas każdej sekundy każdego dnia. - Tworzyliśmy razem muzykę. - Saylor uśmiechnęła się. - Przez wiele godzin. - Całowaliśmy się. - Westchnąłem. - Przez wiele godzin. - I to co zaczęło się od nienawiści... - Wzruszyłem ramionami. - ... przemieniło się w piękną miłość. I żadne z nas nie chciało żyć bez drugiego. - Więc zostaliśmy razem. - Oczy Saylor były pełne łez, gdy patrzyła na wschodzące słońce, oświetlające wnętrze samochodu. - Zostaliśmy razem na zawsze. - W naszym domu. - Skupiłem uwagę na Sound i ściskałem jej dłoń tak mocno jak mogłem. - I żyliśmy... - Saylor wyszeptała. -... długo i szczęśliwie. - Tak. - Pokiwałem. - Długo i szczęśliwie.

232 | S t r o n a

- To mogłaby być piękna historia. - Saylor pociągnęła nosem, łzy płynęły po jej twarzy. - Z zabójczym końcem. - Objąłem jej twarz dłońmi. - Wielka szkoda, że to tylko historyjka. - Zagryzła dolną wargę i wzruszyła ramionami gdy więcej łez potoczyło się dookoła jej ust. - Tak. - Coś przebiło moje serce i sprawiło, że bolało tak bardzo, iż myślałem, że padnę trupem. - Gabe... - Saylor pocałowała moje usta. - Na to co warto, nadal chcę być w tej historyjce, nawet jeśli to oznacza... Odejście z pustymi dłońmi. Nawet jeśli to oznacza, że odejdę bez serca. Dokonaj swojego wyboru. I ja dokonam swojego. - Nawet jeśli to oznacza, że odejdziesz z niczym? - Spytałem. - To, że dziewczyna skończy bez chłopaka - nie oznacza, że odchodzi z niczym. Życie jest darem. Chcę dzielić je z tobą, bez względu na to jak małe kawałki będą do dzielenia. - Bóg... - Miałem przekląć, ale jej usta przykryły moje. - Bóg... - Saylor poklepała mój podbródek. - Napisał zakończenie zanim nawet zdaliśmy sobie sprawę, że to początek. - Wzruszyła ramionami. - Napiszmy naszą historię w ten sam sposób. Pokiwałem i sięgnąłem do drzwi. Ponieważ co jeszcze mogłem powiedzieć aby polepszyć sytuację? Wiedziała doskonale, że w chwili gdy wysiądziemy z samochodu, Gabe oficjalnie będzie tylko wspomnieniem. Normalne, studenckie życie, chodzenie do Domu i pomaganie. Życie się zmieni. A największą zmianą będzie to, że ludzie wreszcie dowiedzą się o Kimmy. Wreszcie dowiedzą się, że żyje i wkrótce dowiedzą się, że byliśmy zaręczeni. Co wyrzuci Saylor z obrazka. Byłem rozdarty. Ponieważ choć moje serce należało do kogoś innego - naprawdę pragnąłem aby należało do niej.

233 | S t r o n a

Ponieważ to co miałem z Saylor było czymś żywym, a to co miałem z Kimmy? To było coś, co próbowałem ożywić, a co nie żyje już od dłuższego czasu. Kochałem ją - ale nie byłem w niej zakochany. Jednak moje serce nie pozwalało mi jej opuścić. Za bardzo bolało aby o tym myśleć. Nie ważne w którym kierunku bym poszedł - bolało. - Aston! - Reporter zmierzał do mnie. Saylor trzymała mnie przez cały czas za rękę, gdy powoli szliśmy w kierunku budynku. - Ashton powiedz nam. To prawda? Ukrywałeś się w Seattle? Chodziłeś do szkoły i byłeś studentem przez te wszystkie lata? A twoja narzeczona? Plotki mówią, że zginęła w wypadku. Co naprawdę działo się przez te wszystkie lata? Westchnąłem, gdy ciężar całego świata spadł na moje barki. Odpowiem na wszystkie pytania. - Ukłoniłem się. - Ale nie teraz, naprawdę muszę sprawdzić co u narzeczonej - była chora i to niech wam wystarczy. proszę uszanujcie moją prywatność trochę dłużej. Reporter zmrużył oczy. - Kto to? - Wskazał na Saylor, która ciągle była przy moim boku. Otworzyłem usta aby odpowiedzieć... Nie wiedziałem co do cholery miałem powiedzieć. Moja dziewczyna? Ponieważ to brzmiało okropnie, biorąc pod uwagę, że moja narzeczona leżała w Domu nie dalej niż sto metrów od nas. - Jego najlepsza przyjaciółka. - Saylor uśmiechnęła się ciepło. - Plotki mówią, że twoim najlepszym przyjacielem jest Wes Michels. - Kobieta uśmiechnęła się. - A co to, pierwsza klasa? - Inny dziennikarz zaatakował. - Może mieć dwje najlepszych przyjaciół. - Mike. - Odetchnąłem z ulgą. Znałem go od czasów gdy zaczynałem. Był reporterem dla HollyWood Today nim odszedł na emeryturę. - Myślałem... - Mieszkam tu od lat Ashton. Pomyślałem, że odpuszczę emeryturę i zobaczę jak sobie radzi mój ulubiony dzieciak. Inni byli cicho gdy rozmawiałem z Mike'em.

234 | S t r o n a

Klepnąłem go w ramię. - Ty. - Pokiwałem kiedy ulga obniżała adrenalinę, która zalegała w moim ciele. - Z tobą porozmawiam. - Dobrze. - Jego oczy zmarszczyły się. - Kimmy by się to spodobało. - Tak. - Przygryzłem wargę aby nie rozpaść się. - Na pewno. - Idź synu. - Mike pokiwał. - Zajmę się tym rojem. - Włożył wizytówkę w moją dłoń i uśmiechnął się. - Kiedy będziesz gotowy zrób to jak chcesz. Twoje warunki Ashton. Nie pozwól aby zrobili coś czego nie chcesz. Ścisnąłem wizytówkę jakby była moim życiem gdy spojrzałem na nazwisko Mike'a i numer telefonu z przodu. Wtedy schowałem ją do kieszeni dżinsów. Saylor była cicho, gdy ochrona nas przepuściła. Dom wyglądał tak samo, ale wyraz twarzy u wszystkich? Inny. Martha podeszła i westchnęła. - Przykro mi. Krótka wzmianka w telewizji i nie mogłam ich powstrzymać przed dowiedzeniem się. - Cóż... - Westchnąłem. - Wszystko ma swój koniec, prawda? - Prawda. - Martha przeniosła wzrok na Saylor, która stała obok mnie. - Cieszę się, że cię widzę, młoda damo. - Gabe... - Wes szedł korytarzem jakby maszerował na wojnę. - Pyta o ciebie - nie wiem czy Martha coś ci mówiła, ale jej infekcja... jest gorzej człowieku. Bez słowa poszliśmy z Saylor, Marthą i Wes'em korytarzem. Księżniczka leżała na łóżku z maską tlenową na ustach i nosie. Saylor wciągnęła powietrze. - Pomaga jej oddychać. - Wyjaśnił Wes. - Ale kaszel to utrudnia. Przysięgam, że nie spałem całą noc. Za każdym razem gdy kaszlała, brzmiało to jak... - Urwał gdy bezradnie rozłożył ręce. - Ostatni - westchnąłem. - Tak. - Wes potarł twarz dłońmi. - Jej ciało nie odpowiada. Jakby... - Księżniczko? - Puściłem dłoń Saylor i podszedłem do jej łóżka. Jej oczy otworzyły się.

235 | S t r o n a

Uśmiechnęła się i powiedziała moje imię, przez co zaparowała jej maska. - Wyglądasz jakbyś widywała lepsze dni. - Uśmiechnąłem się i usiadłem na łóżku. Pokiwała. - Czujesz się lepiej? Nic. Nie pokiwała. Nic. Światło w jej oczach trochę zgasło i zaczęła bez kontroli kaszleć. Trzymałem maskę na miejscu i pomagałem jej najlepiej jak mogłem. Gdy skończyła kaszleć, świszczący oddech zajął miejsce jej oddechu, sprawiając, że brzmiała jakby się dusiła. Odwróciłem się i zauważyłem, że Saylor i Wes zniknęli. Oczy Marthy były smutne. - Myślę... - Położyła dłoń na piersi. Gabe, myślę, że czas zadzwonić do hospicjum. - Co? - Wstałem. - Myślisz, że jest tak źle? - Infekcja jest gorsza. - Martha westchnęła ciężko. - Widziałam jak zdrowe osoby umierały od takich infekcji, nie wspominając, że ona już jest słaba. Myślę, że mądrze byłoby do nich zadzwonić. W końcu to twoja decyzja. Hospicjum nie musi oznaczać końca. Ludzie ciągle z niego wychodzą. Więc dlaczego czułem się jakbym skazywał ją na śmierć? - Muszę o tym pomyśleć. - Odpowiedziałem szczerze. - Domyślam się. - Martha uśmiechnęła się. - Daj mi znać kiedy zadecydujesz. Zostawiła mnie samego z Księżniczką. Jej postać była taka słaba. Zabawne, nigdy nie nazywałem jej już Kimmy. Dla mnie była po prostu Księżniczką. Kimmy - dziewczyna, którą znałem - odeszła. Ale zostawiła mnie z darem w postaci Księżniczki. Księżniczki wysłanej z nieba. Wziąłem jej dłoń i pocałowałem. - Jesteś piękna, wiesz o tym? Jej oczy zaszkliły się łzami.

236 | S t r o n a

- Dla mnie - wyszeptałem z ustami przy jej dłoni - zawsze będziesz najpiękniejszą rzeczą na jaką moje oczy miały przyjemność patrzeć. Pojedyncza łza spłynęła po twarzy Księżniczki. - Naprawdę jesteś księżniczką, wiesz o tym? Taką jak z historii, które ci czytałem. Więc mam pytanie moja mała Księżniczko. Pozwolisz aby książę cię uratował? Mogę cię zabrać na koniu do mojego zamku? Mogę walczyć o ciebie nawet jeśli ty już nie możesz walczyć o siebie? Pozwolisz mi się kochać nawet kiedy będziesz chora i złamana? Pozwolisz mi dotrzymać przysięgi, którą złożyłem ci lata temu? Jej oczy trzepotały zamknięte. - Gabe? - Głos Wes'a zabrzmiał z korytarza. - Przyszło więcej reporterów. Wiem, że to wiele jak na jeden dzień, ale im szybciej przerwiesz milczenie tym lepiej. Zaufaj mi. - Jasne. - Przełknąłem łzy, które były uwięzione w moim gardle i sięgnąłem do kieszeni. - Zrobisz mi przysługę? - Wszystko. - Wes wszedł do pokoju. Podałem mu kartkę. - Zadzwoń do niego i umów wywiad. Możemy zrobić to tutaj, w Domu. Ja po prostu... muszę mieć to z głowy. Wes zabrał wizytówkę. - Zrobione. - Gdzie jest Saylor? Oczy Wes'a były smutne gdy odpowiedział. - Chciała dać wam trochę prywatności. Martha powiedziała, że kawa jest najlepszym sposobem aby zacząć dzień, więc tak, wyszła. Jednak wróci. Nie spuszczałem z niego oczu. - Tego właśnie się boję. - Pozwól jej. - Wes nakazał stanowczym głosem. - Pozwól jej być tą osobą dla ciebie. Wie w co się pakuje i nadal tutaj jest. To o czymś świadczy. - Nie mam nic co mógłbym jej dać. - Zacisnąłem dłonie w pięści, starając się nie zwariować, gdy usłyszałem znajomy dźwięk rozpaczy w moim głosie. - Kto powiedział, że musisz jej coś dawać? - Odpowiedział Wes i wyszedł z pokoju.

237 | S t r o n a

Wiesz, że jesteś w kimś zakochany kiedy pomysł, że ten ktoś kocha kogoś jeszcze nie tylko cię rozwala, ale napada na część twojej istoty. Jednak jak mogę być zła, że Gabe ją kocha? Skoro jego miłość do niej jest jednym z powodów dlaczego tak bardzo go kocham? - Saylor

Saylor Kawa była gorzka. Nie pomagała. Usiadłam na zimnym, metalowym krześle i stukałam paznokciami po kubku z kawą. Minęła godzina i wreszcie ktoś wszedł do małego szpitalnego pokoju. - Znalazłam cię. - Lisa mrugnęła i opadła obok mnie. - Jeżeli to ma jakieś znaczenie, znam Ashton’a całe życie i kocha cię, kocha cię zawzięcie. - Położyła dłoń na mojej. - Może teraz będziesz musiała się nim dzielić, ale biorąc pod uwagę okoliczności, nie mogę sobie wyobrazić lepszej osoby, z którą miałabyś go dzielić. I to jest prawda. Kimmy... pokochałaby cię. Z jakiegoś powodu to sprawiło, że chciałam ryczeć. - Jaka była? - Utalentowana. - Lisa zabrała dłoń. - Głośna. - Zaśmiała się, wstała i wzięła dla siebie kubek kawy. - Mogłam się jej wiele przyglądać. Zabawne, chociaż dzieliła z Ashton’em coś specjalnego, nigdy mnie nie odcięli, nawet jeśli byłam dwa lata młodsza i śmiesznie naiwna. - Świeżak? - Wszystko się połączyło. - Właśnie zaczęłaś szkołę.

238 | S t r o n a

Twarz Lisy pociemniała. - Tak, cóż, nie poszłam od razu do szkoły. To znaczy, to był mój pomysł aby pomóc Ashton’owi uciec od wszystkiego, ale nie pojechałam od razu za nim. Ja, em, zostałam na trochę w LA. - I przestałaś być modelką? - Spytałam. - Co się stało? - Myślę - powiedziała, siadając - że mamy już dosyć smutnych historii jak na jeden dzień. - Jej uśmiech powrócił. - Chciałam cię tylko poinformować - na wypadek gdybyś miała wątpliwości - że on cię potrzebuje. - Dziękuję. - Pokój zamilkł. - Podsłuchałam jak mówili o hospicjum. - Lisa wymamrotała. - Mam nadzieję, że to nie oznacza tego co myślę. - Oznacza. - Inny głos zawołał. Kiersten weszła do pokoju, spoglądając na nas z obrzydzeniem czyli tak jak ja się czułam i usiadła przy stole. - Właśnie rozmawiałam z Wes'em. Infekcja się pogorszyła, nie polepszyła. Po prostu... nie wiem. Chciałabym aby było coś co moglibyśmy zrobić. - Jej oczy spotkały moje. - Kiedy Wes przechodził przez operację i to wszystko, przynajmniej wiedział, że byliśmy obecni, wiesz? Był zdolny z nami rozmawiać, płakać. - Jej głos zadrżał. - Ale Kimmy? Czy też Księżniczka? Cierpi i nie wie dlaczego. Jedyne co wie, to to że Gabe jest smutny i nie wie dlaczego. Wiesz? Chciałabym abyśmy mogli dać jej radość. Słuchałam uważnie, mój umysł szalał. Co mogliśmy zrobić? Jak mogliśmy to ułatwić. Nie to, aby to mogło być łatwe. - Myślę... - wychrypiałam. Chrząknęłam i spróbowałam jeszcze raz. Myślę, że mam pomysł. Lisa i Kiersten podniosły głowy. - Ale potrzebuję pomocy i Kiersten będziemy potrzebowały Wes'a. Kiersten uśmiechnęła się. - Zawsze potrzebujemy Wes'a. Jest jak superbohater. Musiałam się zgodzić. Ten mężczyzna pewnie był Batmanem w poprzednim życiu. - Dobra. - pochyliłam się. - Oto co będziemy musiały zrobić.

239 | S t r o n a

'''

Po tym jak porozmawiałam z dziewczynami, zdecydowałyśmy złapać lunch w kawiarni i odnaleźć Gabe'a. Był w świetlicy z mężczyzną, którego widziałam wcześniej, Mike'em. Wes też tu był. Cała trójka była napięta. Załoga rozkładała kamery i jeden z asystentów zakładał Gabe'owi mikrofon. - Piętnaście minut. - Gabe powiedział powoli. - Mogę dać piętnaście minut zanim się załamię. Moja siła... szybko się rozpada. - W porządku. - Mike chrząknął. - Po prostu rozmowa Ashton i upewnię się aby ta historia została opowiedziana tak jak ty byś tego chciał. - Miał wieści od ojca? - Lisa wyszeptała mi do ucha. - Nie. - Westchnęłam. - Przynajmniej nic o tym nie wiem. Po tym poranku jestem pewna, że ostatnią osobą jaką chciałby zobaczyć to ojciec. Lisa prychnęła. - Cała prawda. samochodem, więc dobrze, że się ukrywa.

Pewnie

przejechałabym

go

- Gotowy? - Spytał Mike. Oczy Gabe'a skoczyły do moich, jego usta zrelaksowały się. Oblizałam moje wargi i bezgłośnie powiedziałam. - Widzę cię. Jego ramiona natychmiast się zrelaksowały, kiedy bezdźwięcznie mi odpowiedział. - Widzę cię. - Więc, Ashton’ie Hyde - Mike zaczął. - Trochę minęło. Może zaczniesz od tego, że powiesz nam gdzie byłeś? - Myślę, że najważniejsze jest - Gabe powiedział kiwając i pochylił się do przodu, - nie gdzie byłem ale dlaczego. - Spojrzał w dół na podłogę i później prosto w kamerę. - Chłopak staje się popularny, chłopak spotyka dziewczynę. Świat chłopaka odwraca się do góry nogami, chłopak podejmuje złą decyzję, dziewczyna zostaje ranna. Serce chłopaka zostaje zniszczone, ale nie przestaje bić. Dalej bije mimo złamania, mimo, że każde uderzenie boli jak cholera. - Gabe westchnął. - Zniknąłem ponieważ 240 | S t r o n a

nagle moje życie już nie miało sensu. Chodziło tylko o nią. Załatwić najlepszą opiekę, zabrać ją z dala od ciekawskich mediów. - A jej rodzice? Gabe westchnął, jego twarz pociemniała. - W chwili gdy stała się tym, kim jest teraz, jej rodzice zawiedli. Nie mogli tego udźwignąć. Było to za ciężkie i przepisali opiekę na mnie. Mam wszystkie pełnomocnictwa. Należymy do siebie. Jakby naprawdę wyszła za mąż. Mike pokiwał. - Jednak nie wzięliście ślubu? - Nie. - Gabe oblizał usta. - Nigdy nie wzięliśmy, ale zadbałem o nią - dbam o nią - jakbym złożył tę przysięgę, nawet jeśli próbowałem być kimś kim nie jestem. - To znaczy? - Moją ucieczką było stworzenie nowej tożsamości. Myślałem, że będzie łatwiej. Kiedy przyjechałem do Domu byłem po prostu Ashton’em. Kiedy poszedłem na studia byłem Gabe'em, kompletnie inną wersją siebie. Myślałem... myślałem, że jak rozdzielę te dwie osobowości, będzie mniej boleśnie. - Podziałało? - Mike pochylił się. - Sprawiło, że było mniej boleśnie? - Nie. - Gabe odetchnął. - Jeśli coś to było jeszcze gorzej, ponieważ Gabe też się zakochał w dziewczynie. - Jego oczy spotkały moje. - Ale dzieli serce z Ashton’em, a serce Ashton’a zawsze będzie w zawieszeniu czekając aż jego księżniczka albo się obudzi albo zaśnie. Można było usłyszeć muchę w tym pokoju. Lisa chwyciła mnie za rękę, a Kiersten objęła mnie ramieniem. Gabe coraz bardziej zapadał się w fotelu. Emocjonalnie był skończony. - Porozmawiajmy o twoim ojcu. - Zaczął Mike. - Jaki jest interes twoich rodziców w tym, że chcą cię w domu? Jaka jest prawda? - Mój ojciec chce abym był jego kurą znoszącą złote jajka... - Gabe wzruszył ramionami. - Gdyby zaproponował mi miłość, akceptację, nigdy nie zostałbym postawiony w takiej sytuacji w jakiej jestem. Błagałem by zostawił mnie w spokoju. Zamiast tego stał się zagrożeniem dla dobrego samopoczucia tych których kocham najbardziej. Więc dlatego tutaj jestem, dając wywiad. Może mówić co chce, ale chcę aby moi fani, moja rodzina, moi przyjaciele, znali prawdę. Nigdy nie opuściłem ich dlatego, że 241 | S t r o n a

ich nienawidzę, nie okłamałem dlatego bo chciałem. Zrobiłem to, ponieważ w tamtym czasie nie widziałem innej opcji. I każdego dnia moje decyzje były podejmowane dla niej. - Prawdziwa miłość. - Mike pokiwał z aprobatą i uśmiechnął się ciepło. - To brzmi jak prawdziwa miłość. - Tak. - Ashton, jest jeszcze coś, co chciałbyś powiedzieć swoim fanom? - Dziękuję. - Głos Gabe'a opadł. - Za zrozumienie. - W porządku, to wszystko. - Mike pomachał do załogi i ktoś wstał aby zdjąć mikrofon z Gabe'a. Wszyscy zaczęli się pakować, natomiast Wes zbliżył się do niego, przyciągnął do mocnego uścisku i podał mu telefon. Gabe wybrał numer, potem przyłożył telefon do ucha z zaciętą twarzą. - Taa, chciałeś mnie paradującego przed mediami? Masz to. Proponuję abyś oglądał program Mike'a wieczorem. Będzie około szóstej warknął. - A gdy to zrobisz, wiedz, że zrobiłem to wszystko dla ciebie ty chory sukinsynu. - Podniósł rękę w górę i zaczął chodzić w przód i w tył. Zamknij się i słuchaj staruchu, ponieważ powiem to tylko raz. Skończyliśmy. Nie możesz już nikogo z nas zranić, ty i twój żałosny tyłek będziecie gnić w piekle, tak gdzie należysz lub cię znajdę... i zabiję. Słuchał, ale nie wiedziałam co powiedział jego ojciec ponieważ wyraz twarzy Gabe'a nie zmienił się. Potem wydał rechoczący śmiech. Skończyłeś? - Poczekał krótką chwilę i pokiwał. - Dobrze. Ponieważ to były ostatnie słowa jakie do mnie powiedziałeś, jesteś głodny pieniędzy ty gówniany draniu. - Wcisnął przycisk kończący rozmowę i patrzył na telefon jakby miał nim rzucić, ale Wes zainterweniował i wyciągnął mu go z dłoni. Cisza została przerwana przez chichot Wes'a. - Jeśli jest czas kiedy ktoś potrzebuje drinka - to teraz jest ten czas. - Tutaj, tutaj. - Uśmiech Gabe'a nie sięgał oczu, ale kiedy na mnie spojrzał, widziałam, że ciężar zaczął opadać. Miałam tylko nadzieję, że do czasu gdy moja niespodzianka się wydarzy, będzie otwarty a nie zły, za to, że przekroczyłam granicę. - Whiskey. - Wes wskazał nam drzwi. - Czas na whiskey. 242 | S t r o n a

Jeśli Bóg chciałby abyśmy nosili nasz bagaż ze sobą, sprawiłby aby nasza skóra miała worek jak kangury. Lub może zrobiłby to tak, że każdy z nas urodziłby się z wielkimi ramionami, aby dźwigać ładunek. Najwyraźniej nie zostaliśmy stworzeni do noszenia ciężaru świata, co sprawia, że zastanawiam się dlaczego to robimy, hę? - Wes M.

Gabe Po raz pierwszy gdy Wes mnie uderzył, byłem pijany. Teraz nie piłem dużo, ponieważ nie byłem optymistą, że moje ciało już zapomniało traumę tamtego dnia, nie wspominając o umyśle. Kiedy Wes wiózł nas do akademików, poprosiłem go aby zawrócił i zawiózł mnie do domu. Saylor zaproponowała, że zostanie ze mną. Odmówiłem jej. Nie dlatego, że nie chciałem towarzystwa, ale dlatego, że wiedziałem, że będę w złym stanie. Byłem trochę oszołomiony, zrozpaczony emocjonalnie, a ona wyglądała tak cholernie ładnie, że wiedziałem iż skończę robiąc z siebie dupka i albo spróbuję ją uwieść aby poczuć się lepiej, albo skończę rycząc na jej ramieniu. Może obie te rzeczy. W tej chwili to był rzut monetą. Wciąż byłem wkurzony. Wciąż czułem złość, ale tak było z uczuciami. Potrafiły zmusić do zmiany decyzji, które w nocy mogły dobrze brzmieć, ale zostać zrujnowane rano. 243 | S t r o n a

Więc poszedłem do łóżka - sam. Uderzyłem kilka razy poduszkę, pozwalając aby alkohol ukoił moje nerwy, gdy zamknąłem oczy. Sen. Sen był lekiem na wszystko. Z westchnięciem, pozwoliłem sobie zapaść w głęboki sen.

Poszedłbym za nią wszędzie. Zabawne, prawda? Ludzie twierdzą, że wiedzą czym jest miłość jednak w chwili, gdy mają okazję to udowodnić - uciekają. Chciałbym móc uciec. Chciałbym móc odejść cztery lata temu. Wtedy może miałbym siłę aby odejść. Spojrzeć jej w oczy i powiedzieć. Przepraszam, ale nie mogę tego znowu zrobić. Ludzie rzadko kiedy myślą to co mówią. Dla mnie, przepraszam to tylko słowo w słowniku, które jest nadużywane przez ludzi - jak kocham. Kocham lody, kocham naleśniki, kocham kolor niebieski - bzdury. Ponieważ, kiedy ja mówię kocham - to znaczy wykrwawię się dla ciebie. Kiedy słowo kocham opuszcza moje usta - mówię z centrum mojej egzystencji. Wzmacniam moją duszę - łączę ją z twoją. Zawsze słyszałem o rozstajach dróg, jak ludzie dostają wybory w swoim życiu, wybory, które mogą zadziałać lub ich złamać. Nigdy bym nie przypuszczał, że dostanę drugą szansę, nigdy bym nie przypuszczał, że zawiodę sięgając po nią. Jej oczy błagały mnie. Serce rozbiło mi się w piersi, usta poruszały się aby przemówić - powiedzieć cokolwiek, aby zrozumiała jak głębokie są moje uczucia, ale wiedziałem, że w chwili gdy jej powiem co czuję - będzie po wszystkim. Moje serce, moja dusza, nie przetrwa jeśli coś jej się stanie. Gdyby zniknęła z mojego świata, moje serce by się zatrzymało. Wiedziałem, że to ją zabiję - ponieważ mnie to zniszczyło. Ale powrót do tego życia. Nawet dla niej. Nie było nawet mowy.

244 | S t r o n a

Zakochanie się, wskoczenie w to, nawet wiedząc, że ona by mnie złapała. Nie było takiej opcji. Ponieważ każdy wiedział, że kiedy chodzi o miłość, to nie spadanie boli... tylko lądowanie. I wiedziałem, że to tylko kwestia czasu zanim też odejdzie ode mnie i pozwoli mi się załamać. Ponieważ na końcu... wszystko co mam to - załamanie. Skorupa człowieka. - Nie rozumiem! - Biła pięściami w moją klatkę piersiową. Obiecałeś mi! Obiecałeś, że nigdy nie odejdziesz! - Łzy spływały po jej twarzy, twarzy którą kochałem. Zamknąłem oczy po czym spojrzałem za siebie, Saylor ściskała klucze w dłoni, czekając na moją decyzję. Byłem właśnie na rozstaju dróg. Jedna ścieżka prowadziła do mojej przyszłości - druga do mojej przeszłości i całkowitego samozniszczenia. Nie mogłem na nią patrzeć. Zignorowałem każde uczucie rozkoszowałem się bólem mojego rozpadającego się na milion kawałków serca, gdy wyciągnąłem dłoń przed siebie. - Masz rację, obiecałem. - Gabe! - Saylor krzyknęła za mną. - To nie musi tak być. - Nie widzisz? - Powiedziałem cicho nie odwracając się. - Zawsze tak było, zawsze tak będzie. Ostrzegałem cię. - Ale... - Dosyć! - Krzyknąłem, łzy groziły spłynięciem po mojej twarzy. Powiedziałem dosyć. Musisz iść. Za mną trzasnęły drzwi. - W porządku! - Powiedziała, obejmując moją twarz. - Nareszcie będzie w porządku! - W porządku Księżniczko. - Wydusiłem słowa. - W porządku. Zacisnąłem różowy szalik na jej szyi i objąłem ją ramionami. - Dzięki. - Westchnęła szczęśliwa. - Zawsze obiecywałeś, że będziesz o mnie dbał. Nie możesz odejść, nie możesz... - Nie odejdę. - Obiecałem, ponieważ to była moja wina. Tak jak wszystko inne. - Możemy teraz pograć Gabe? 245 | S t r o n a

- Tak serduszko, możemy. - Położyłem kocyk dookoła jej nóg i popchnąłem jej wózek inwalidzki z pokoju. Z każdym krokiem który robiłem, wiedziałem, że wybrałem złą ścieżkę.

Obudziłem się gwałtowanie w zimnym pocie. To nie była prawda. To był tylko sen, ale dlaczego był taki prawdziwy? Naprawdę w to wszystko wierzyłem. Czując się źle, ledwo dotarłem do łazienki zanim straciłem obiad i te cztery kieliszki, które Wes we mnie wlał. Gdy woda spłukiwała toaletę, zabierając resztki świetnego pomysłu Wes'a, sięgnąłem po ręcznik i otarłem twarz, potem usiadłem na zimnych płytkach. Tęskniłem za Saylor. Tęskniłem też za Księżniczką. Nie chciałem aby mój wybór Księżniczki sprawił, że Saylor mnie zostawi. Jakim egoistą mogę być? Chcieć je dwie? Czy zasługuję na nie dwie? Wiedziałem, że nie, ale to nie sprawiało, że mniej pragnąłem. To nie osłabiało pragnienia jej pocałunków, dotyku, odejdź. - Cholera. - Znowu wytarłem twarz, zdjąłem moje przepocone ubranie i wskoczyłem pod prysznic. Złapałem tylko sześć godzin snu, ale przynajmniej spałem. Dzisiaj miałem zadecydować czy zadzwonić do hospicjum i nadal nie byłem pewny co zrobię. Po prysznicu szedłem po marmurowej podłodze, która prowadziła do kuchni. Słońce właśnie zaczęło oświecać miasto. Było pięknie - chciałem aby Saylor była tutaj aby zobaczyć ze mną wschód słońca. Tak bardzo chciałem móc być cały dla niej. Gdy chciałem włączyć ekspres do kawy, zadzwonił dzwonek do drzwi. Ciekawy, podszedłem i przygotowałem się na jakiegoś reportera, który w jakiś sposób odkrył mój sekretny dom. Otworzyłem drzwi.

246 | S t r o n a

To nie był reporter. Saylor stała i uśmiechała się do mnie. I Księżniczka była z nią, owinięta kocami na swoim wózku i z maską tlenową na twarzy. Ładna kobieta w fartuchu stała za Księżniczką, rozpromieniona. - Co tutaj robicie? - Spytałem, po tym jak odnalazłem mój głos. - Przywiozłam Księżniczkę do domu. - Saylor uśmiechnęła się. - Dom! - Księżniczka krzyknęła i zaczęła kaszleć. - Ashton to mój dom. Ze zdjęcia! - Zakaszlała trochę bardziej, gdy jej klatka świszczała. Uklęknąłem aby być z nią twarzą w twarz. - Podoba ci się? Pokiwała. - Wiesz dlaczego? - Dlaczego?- Spytałem. - To zamek - wyszeptała. - Pasuje do księżniczki. - Dokończyła Saylor. Nie mogłem mówić nawet gdybym chciał. Bez dodatkowych słów, otworzyłem szerzej drzwi i pomogłem wprowadzić wózek do salonu. - Lekarz się na to zgodził? - Spytałem. - Cóż... - Saylor zagryzła wargę. - Powiedzmy, że Wes musiał wykorzystać swoje wpływy i nawet wtedy jedynym sposobem aby ją zwolnić był potrzebny twój podpis na papierach. - Więc? - Skrzyżowałem ramiona. - Jak to zrobiłaś. - Martha podpisała. - Saylor wydusiła uśmiech. - Jest bardzo dobra w podrabianiu twojego podpisu tak przy okazji. Och i powiedziała, że jeśli ją zwolnisz to cię znajdzie. - Ha. - Przetarłem twarz dłońmi. - Jest najlepszą pielęgniarką jaką mamy. Nigdy jej nie zwolnię. - Dobrze. - Uśmiech Saylor był szeroki i szczęśliwy. - Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Oczyściłem gardło. Spojrzałem w prawo. Pielęgniarka założyła ręce na piersiach i patrzyła między nami z zainteresowaniem.

247 | S t r o n a

- Och i prawie zapomniałam! Ta pielęgniarka będzie się zajmowała Księżniczką i nawet jeśli zadzwonisz do hospicjum nie odejdzie. Pielęgniarka przechyliła głowę i wyciągnęła dłoń. - Jestem Tara. Saylor podeszła, stanęła obok kobiety i objęła ręką jej ramiona. Gabe, poznaj moją mamę. Oszołomiony, mogłem tylko patrzeć i wyciągnąłem dłoń. - Miło mi, proszę pani. Pokiwała i grzecznie wzięła moją dłoń. - Gdzie chcesz abym przeniosła Księżniczkę? - Ach... - Westchnąłem i rozejrzałem się po domu, przez chwilę zdezorientowany gdzie je pokierować. - Pokoje gościnne są tam, chodźmy. Dopiero gdy byłem w połowie korytarza zdałem sobie sprawę, że Księżniczka nie nazwała mnie Parker - Ashton. Nazwała mnie Ashton. Jak to było możliwe aby serce było tak pełne grozy a zarazem ekscytacji? - Gabe? - Saylor odwróciła się. - idziesz? - Tak - wychrypiałem. - Sorki.

248 | S t r o n a

Patrzeć jak ktoś kogo kochasz... umiera? Nie ma słów, które by opisały jak załamuje to osobę. To jak obudzenie się ze złego snu tylko po to, aby okazało się, że to rzeczywistość, tak jak patrzenie jak słońce znika z nieba, jak patrzenie jak śmierć wysusza twoją miłość i nie możność zrobienia czegokolwiek. Równie dobrze, możesz spróbować zatrzymać fale lub słońce. W końcu i tak fale będą płynąć, słońce będzie wschodziło i śmierć przyjdzie. Jedyna rzecz, którą możesz wybrać? Jak poradzić sobie z tym... gdy to nadejdzie. - Wes M

Saylor Dwa dni później, siedziałam obok Gabe'a, gdy czytał Księżniczce. Nadal była słaba, więc zadzwonił do hospicjum. Jedna z pielęgniarek głównego hospicjum przychodziła kilka razy dziennie, aby sprawdzić jej stan, ale od kiedy moja mama ciągle była w pobliżu, tamta nie zostawała. To nie było normalne aby hospicjum zgadzało się na coś takiego, ale w końcu chodziło o pacjenta. A Gabe był wysoko postawiony, więc nie mieli nic przeciwko. Poza tym moja mama nie była tylko pielęgniarką. Była niesamowita, najlepsza w tym co robiła. Eric dzwonił przynajmniej trzydzieści razy dziennie - spał u swojego najlepszego przyjaciela i uważał, że to była najlepsza rzecz na świecie, że mógł w ciągu tygodnia u niego nocować. A ja byłam zestresowana. Nie tylko ze względu na tę sytuację.

249 | S t r o n a

Ale ponieważ na niczym nie mogłam się skupić, nawet na mojej muzyce. Tak jakby pasja, która kiedyś tam była, pasja, której przedstawił mnie Gabe, została wyssana. Dosłownie nie miałam nic do zaoferowania, nic do dania. Tego wieczoru, gdy weszłam do pokoju z fortepianem - tego, w którym było pełno zdjęć Gabe'a i Kimmy - usiadłam przy fortepianie. Moje paznokcie wyskrobały kilka nut, ale nic. Nic nie czułam. - Czasami - głos Gabe’a rozbrzmiał za mną. - To nie pasja przynosi muzykę, ale rozpacz. - Czuję rozpacz - pisnęłam. - Czuję się również nieco zagubiona. - Hmm. - Jego dłonie przeniosły się na moje ramiona. - Zagraj to. - Nie mogę nawet znaleźć początku, a co dopiero zakończenia Gabe. - Więc? - Zjechał w dół moich ramion. - Gdzieś tam musi być środek. Znajdź to. Uderzyłam dłońmi w fortepian. - Dobrze - zachęcał. Walnęłam znowu. - Lepiej. Podniosłam ręce aby uderzyć trzeci raz, ale zdziwiłam się gdy moje dłonie z wdziękiem opadły na klawisze, grając piosenkę, której nawet nie pamiętam abym ćwiczyła. Moje dłonie latały w szerz fortepianu gdy grałam. Rozgrzałam ciało, pot zaczął zbierać się na moich skroniach, grożąc ściekaniem po mojej twarzy. Do czasu gdy skończyłam, moja klatka piersiowa unosiła się jakbym biegała przez godzinę. - Pięknie. - Gabe usiadł na ławce twarzą do mnie. - Dziękuję za to co zrobiłaś, za to co nadal robisz. Odwróciłam wzrok. - Czuję się bezradna.

250 | S t r o n a

- Nie jak my wszyscy? - Westchnął. - Czasami naprawdę nie można nic zrobić prócz siedzenia i patrzenia w ścianę... i czekania na nieuniknione. - Głupia ściana - mruknęłam. Gabe parsknął śmiechem. - Tęsknię za tobą. - Jestem tutaj. - Wiesz co mam na myśli. Wiedziałam. Nie unikałam go, ale dawałam Pozwalając mu na żałobę, pozwalając na chwile z nią.

mu

przestrzeń.

- Potrzebuję cię - wyszeptał. - Nawet kiedy jestem z nią, moje myśli są z tobą, moje serce nigdy w pełni do mnie nie wróci, ale kawałki, które mi pozostały, zostały skradzione w chwili gdy cię pocałowałem. W chwili, gdy nasze usta się spotkały. Więc nawet przez sekundę nie myślę, że cię nie potrzebuję. Nie myślę, że cię nie chcę. Ponieważ ja. Potrzebuję. Cię. Jego usta spotkały moje, delikatnie na początku a później z większą pilnością, gdy jego dłonie wsunęły się w moje włosy, pociągając. - Taka piękna. - Myślę, że cię kocham - wyrwało mi się. - Przepraszam. - Upadłam na jego pierś. - Przepraszam, że cię kocham. Przepraszam. - Drżałam. Nie mogę nic na to poradzić. - Romantycznie. - Zaśmiał się w moje włosy. Uderzyłam przeprosić.

go,

gdy

łzy

groziły

wypłynięciem.

-

Staram

się

- Za kochanie mnie? - Zapytał Gabe, zanim jego usta spotkały mój policzek. Jego oczy wędrowały po moim ciele, później po twarzy. Dlaczego do diabła chcesz przepraszać za danie mi jednego z najcenniejszych darów jakie posiadasz? - Ponieważ...- Moje usta zadrżały. - To sprawia, że tobie jest trudniej. - Czy to nie ja powinienem o tym decydować? - Przekrzywił głowę. I tak abyś wiedziała Saylor, jesteś moja. Ta miłość, którą do mnie czujesz? Daje mi siłę. Twoja twarz jest wszystkim co widzę, gdy zamykam oczy. Więc proszę nie przepraszaj za swoją miłość - nie mów, że ci przykro... kiedy ja nie... 251 | S t r o n a

Westchnął i przytulił mnie. Delikatnie, odsunął mnie i jego ręce opadły na fortepian. - Rozdarty na dwa - zaśpiewał. - Raz kochany później znowu. Ciągnięty w jednym kierunku później w innym. Gdybym mógł oddychać tobą, całą tobą, każdego dnia mojego życia, to nie byłoby wystarczające. Moje serce było w niewoli przez długi czas - potem ty je ukradłaś, pomogłaś mi dorosnąć. Teraz kiedy patrzę na skrzyżowanie z decyzją do podjęcia, zastanawiam się jak mogłem nawet pomyśleć, że jest tylko jedna droga do obrania. Jego dłonie przeleciały po fortepianie, mięśnie na przedramionach napięły się, gdy pochylił się do przodu i śpiewał dalej. - Moim największym strachem nie jest koniec tego życia, ale iście przez nie bez ciebie u mojego boku. - Powtórzył refren i zamknął oczy, nucąc melodię w taki sposób, że byłam zahipnotyzowana. - Pozwolenie jej odejść będzie najtrudniejszą rzeczą jaką muszę zrobić - ale zrobię to, więc będę mógł się z nią pożegnać - i przywitać z tobą. Powiedz mi, że nie jest za późno prosić o drugą. - Uśmiechnął się, ale dalej śpiewał. - Trzecią, czwartą, dziesiątą randkę. - Jego dłonie zwolniły. - Kochanie cię zawsze będzie łatwe, ponieważ gdy patrzę w twoje oczy, wiem, że widzisz prawdziwego mnie, więc bądź moją miłością, moim deszczem, moimi chmurami, bądź moim bólem. - Moim największym strachem nie jest koniec tego życia, ale iście przez nie bez ciebie u mojego boku. - Przestał grać. Pokój był cichy. - To było piękne. Gabe odwrócił się. - To twoja piosenka. - Moja piosenka? - Powtórzyłam. - Piosenka Saylor. - Jego uśmiech powrócił. - Wiem, że nie jest bardzo twórcza, ale jest twoja. - Nie. - Położyłam dłoń na jego. - Jest nasza. Uśmiech Gabe'a rozświetlił cały mój świat, gdy pochylił się i pocałował mnie w usta. - Została jeszcze jedna - wyszeptałam w jego usta. 252 | S t r o n a

- Jedna? - Odsunął się. - Łza. - Głęboko westchnęłam. - Masz tylko jedną do naprawienia. - Myślałem, że po to były te wszystkie pocałunki. - Zażartował. Śmiejąc się, pocałowałam go mocniej, gdy oplótł mnie ramionami. Podniósł mnie i pchnął na ścianę, atakując moje usta z taką siłą, że wydałam z siebie żałosny jęk. Potem jego język wirował dookoła mojego, wycofał go i pchnął do przodu. Ten facet potrafił całować. Poważnie. Potrafił. Całować. Moje kolana były słabe, przycisnął dłonie do mojego brzucha aby utrzymać mnie na nogach. - Gabe? Saylor? - Głos mojej mamy odbijał się echem na korytarzu. Westchnęłam z frustracji, gdy Gabe odsunął się i zostawił jeszcze jeden pocałunek na moich ustach. - Tutaj - zawołał. Mama weszła do pokoju, spojrzała na mnie i zachwiała się lekko. Kiedy już się wyprostowała, chrząknęła. - Maska tlenowa pomaga jej oddychać w ciągu dnia, respirator w nocy, ale... Gabe, nie mam dobrego przeczucia. Jest bardzo blada i jej twarz...- Mama westchnęła. - Próbuję powiedzieć, że odchodzi. Widzę to. Czuję to. Zaczyna odchodzić. - Odchodzić? - Gabe wychrypiał. - Gabe. - Mama wyciągnęła rękę i chwyciła go mocno za dłoń. Kimmy umiera, ale musisz pozwolić jej odejść. Rozumiesz? Ludzie... nawet w przypadku Kimmy, starają się utrzymać. Trzymają się i to jest bardzo dla nich bolesne. Najlepsze co możesz dla niej zrobić to pozwolić jej spocząć w pokoju. Daj jej zgodę na przestanie bycia silną. Gabe zachwiał się na nogach. - Żegnałem się przez lata. - Może tym razem... - Mama powiedziała mądrze. - Powinieneś też tak myśleć.

253 | S t r o n a

ą

Było jak podczas wypadku. Czułem się bezsilny - aż Saylor złapała moją dłoń i nie puściła. Użyłem jej siły - użyłem jej całej. I po raz pierwszy nie czułem się winny, że potrzebowałem kogoś jeszcze. Była moim wybawcą. - Gabe H.

Gabe Saylor trzymała moją dłoń, gdy weszliśmy do pokoju. Była prawie północ, więc pokój był przykryty czernią. Słychać było tylko maszynę, która oddychała za Księżniczkę i odgłosy jej klatki piersiowej. Była podłączona poprzez tracheotomię, więc nadal rozmawiać, ale Księżniczka przestała mówić dwa dni temu.

mogła

Teraz po prostu wpatrywała się w sufit, jakby czekała aż ktoś wezwie ją do domu. - Księżniczko? - Mówiłem po cichu, klęcząc przed jej łóżkiem. Złapałem jej dłoń i wyszeptałem. - Kimmy serduszko? Jej głowa odwróciła się, na tyle, że mogłem zobaczyć białka jej oczu. Z uśmiechem pokiwała. - Zmęczona, Ashton. - Wiem kochanie. - Wychrypiałem. - Wiem, że jesteś zmęczona. - Kaszel. - Westchnęła, z jej piersi chrzęściło. - Nienawidzę tego. - Wiem. - Tylko to słowo potrafiłem mówić? Ścisnąłem mocniej jej dłoń, choć wiedziałem, że nie mogła tego poczuć. Jej ciało było tak słabe, że nawet nie mogła poczuć mojej pewności, gdy trzymałem się jej. A teraz jej dusza podążała za ciałem do nieba.

254 | S t r o n a

- Kocham cię - mój głos był zachrypnięty, gdy łzy spływały mi po twarzy. - Ale serduszko, czasami w porządku jest przestać walczyć. - Taka zmęczona - powtórzyła. - Drzemka brzmi dobrze, prawda? - Powiedziałem ochryple. - Dobrze by w niej było serduszko? Zdrzemnąć się, na długo? - Mój głos załamał się, gdy Saylor stanęła za mną, kładąc ręce na moich ramionach. - Tak... - Księżniczka powiedziała powoli. - Ashton, zaśpiewasz mi do snu... - Jej oczy zaszkliły się łzami. - Jeszcze raz? - Tak - wyszeptałem przez ściśnięte gardło. - Mogę to zrobić. - I Ashton? - Błagała, jej głos był tak słaby, że aż mnie mdliło. - Co serduszko? - Dziękuję, że byłeś moim najlepszym przyjacielem. - Jej głos był tak słaby, że ciężko było zrozumieć co mówi. Pokiwałem. Nie mogłem mówić. Jakiekolwiek słowa tworzyły się w moim umyśle nie miały sensu. Wychodziły jako żałosny szloch. Nie puszczając jej dłoni, pochyliłem się i zacząłem śpiewać, gdy Tara podeszła i powoli zaczęła wyciągać sprzęt z gardła Kimmy i jej ciała. - Kocham moją Księżniczkę, moją ulubioną dziewczynkę. Za każdym razem, gdy słyszę jej śmiech, chcę uratować świat... ponieważ jest moją, moją, moją dziewczyną. - Mój głos załamał się, gdy odtwarzałem w umyśle nasz wspólny czas. Nasz pierwszy film, jej śmiech, jej uśmiech, sposób w jaki mnie całowała, miłość, którą mi dała. Dar jej życia, był czymś więcej niż zasługiwałem. Dalej śpiewałem. - Moja dziewczyna, moja dziewczyna, zawsze będzie moją dziewczyną. I gdy łzy będą spływały jej z oczu, obiecuję, że nigdy nie pozwolę jej płakać... nigdy sama, nigdy beze mnie, nigdy bez nas razem. Moja dziewczyna, ona jest moją regułą na zawsze. Moja dziewczyna. Zawsze będzie moją dziewczyną. Księżniczka uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Jej klatka przestała się ruszać.

255 | S t r o n a

Wiedziałem, że odeszła - i wiedziałem, że w tej chwili Bóg przyjął kolejną księżniczkę w swoje ramiona. To stało się tak szybko, tak pięknie, że gdybym nie obserwował jej twarzy, nigdy bym się nie spodziewał, że odeszła. Wizja Kimmy biegnącej przez niebo wywołała smutny uśmiech na mojej twarzy - odeszła. I wreszcie była cała.

256 | S t r o n a

ęć

ą

Gdybym mogła zabrać jego ból... Gdyby był sposób aby przenieść go z jego duszy do mojej. Wzięłabym go. Bez wahania wzięłabym to wszystko. Może tak to jest gdy kogoś kochasz. Kiedy czujesz, że każda łza którą wypłakuję, jest jak twoja własna. Kiedy czujesz każde cięcie, każdy siniak, każde uderzenie jakbyś to ty cierpiał. Krwawiłam dla niego. A z kolei on krwawił dla niej. Zabawne, jak życie zatacza koło. - Saylor

Saylor - Odeszła. - Mama powiedziała cicho, ale mógł to być równie dobrze krzyk. - Zadzwonię do hospicjum. Powoli Gabe puścił dłoń Kimmy i wstał. - Muszę zadzwonić do jej rodziny, nekrolog, umówić dom pogrzebowy... - Zachwiał się, prawie upadł na podłogę. Bez zastanowienia, złapałam go za dłoń i zaprowadziłam korytarzem do pokoju prób. Zamknęłam drzwi. Zablokowałam. I posadziłam Gabe'a przy fortepianie. - Zostaniemy tu... - Ścisnęłam jego dłoń. - ... tak długo jak będzie trzeba. - Co? - Jego oczy były pełne łez. 257 | S t r o n a

- Tak długo jak będziesz potrzebował aby smutek i ból przeszedł w akceptację. Zostanę tutaj. Z tobą. Przy tobie. Nie wyjdę. - Obiecujesz? - Nie opuszczę cię. - Położyłam delikatnie jego dłonie na fortepianie. - Przysięgam. - Nie mogę. - Ręce Gabe'a były martwe na klawiszach. Z siłą, którą nawet nie wiedziałam, że mam, położyłam ręce na jego i zaczęłam grać. - Więc pozwól mi grać przez ciebie. Pozwól mi wypchnąć ten ból aż nic nie zostanie. Gabe zwiesił głowę i pozwolił mi pomóc. Wkrótce jego dłonie latały po klawiaturze z taką perfekcją, że mogłam zabrać swoje. Łzy zderzały się z jego rękami. Krople powodowały, że jego palce czasami się ślizgały, gdy przechodził z jednego utworu do drugiego. Byliśmy w tym pokoju trzy godziny. Jedynym hałasem była muzyka, którą grał Gabe. Niektóre piosenki były smutne, inne wesołe i w końcu słowa nie mogły opisać tego co działo się w jego duszy. A rozmowa z Gabe'em o tym co czuł? To wydawało się głupie, skoro obnażył się przede mną swoją muzyką. Kiedy ostatnia nuta zabrzmiała, Gabe wstał. Siedziałam na podłodze przy ścianie. Podszedł do mnie i opadł na kolana, wpatrując się w moje oczy jakby to była wieczność. Potem wziął moją dłoń i przyciągnął mnie do piersi. - Kocham cię. Jeśli nie będziesz pamiętała niczego innego przez resztę swojego życia, jeśli upadniesz i uderzysz się w głowę i nie będziesz pamiętała mojego imienia, jeśli będziesz chora aż do niepoznania, jeśli mnie znienawidzisz, jeśli będziesz na łożu śmierci i nie będziesz mogła kiwnąć palcem - pamiętaj to. Ja. Kocham. Ciebie. Zawsze. Na zawsze. Na wieczność. Czy to jest miłość którą jesteś w stanie udźwignąć Saylor? - Już to robię. - Walczyłam ze łzami. - Też cię kocham.

258 | S t r o n a

Pokój stał się cichy, tylko nasze nierówne oddechy trzymały mnie w świadomości, że czas płynął. Że to nie był sen. - Chodź. - Gabe wstał i wyciągnął rękę. - To nowy dzień. Uśmiechnęłam się i chwyciłam go za dłoń. - To nowy początek. - To... - Gabe uśmiechnął się i pocałował moją głowę. - Jest to.

259 | S t r o n a

ęć

ą

Śmierć i miłość są dwiema rzeczami, istniejącymi na świecie, które są na tyle silne aby zmienić bieg twojego życia lub twojego przeznaczenia. One albo cię sparaliżują albo napędzą. W końcu wybór należy do ciebie. - Wes M.

Gabe Pogrzeb skończył się zanim sobie zdałem sprawę, że się zaczął. Miałem do powiedzenia parę słów i prawie pękłem. Saylor uśmiechnęła się. I byłem w stanie dokończyć przemówienie. Zaśpiewałem jej piosenkę. Było słodko gorzko. Kiedy napisałem jej tę piosenkę, był to czas w moim życiu kiedy wszystko było jeszcze tak niewinne. Kiedy ona nadal była dla mnie Kimmy, kiedy myślałem, że chciałbym spędzić resztę mojego życia w jej ramionach. Jedyne czego nauczyłem się z tej sytuacji, to to, że nie można było niczego obiecać. Wszystko co mieliśmy to ciąg momentów razem. Każdy z nich mijał w mgnieniu oka. Zrozumiałem to wtedy, gdy Wes przechodził przez operację. Boże, byłem tak rozgoryczony. Tak zły bo to uderzało tak blisko źródła. Ponieważ wiedziałem, że robiłem gównianą robotę odpychając moje demony. Ale teraz? Teraz chciałem zrobić to prawidłowo. I robienie tego prawidłowo zaczynałem z Saylor. - Hej - Saylor podeszła i przytuliła mnie. Wyszliśmy ręka w rękę z kościoła. Wystarczająco dziwne było to, że dziennikarze uszanowali moją 260 | S t r o n a

prośbę i nieco zwolnili. Nadal były aparaty, ale było inaczej, jakby też były w żałobie. - Chcesz gdzieś ze mną iść? - Spytałem. Saylor wzruszyła ramionami. - Jesteś co do tego pewny? - Tak. - Pokiwałem, czując jak kąciki ust podnoszą mi się w uśmiechu. - Naprawdę jestem. - Dobra. - Ścisnęła moją dłoń. Pożegnaliśmy się z Lisą, Wes'em i Kiersten i pojechaliśmy w ciszy I5. - Dokąd jedziemy? - Spytała. - To niespodzianka. - Zaśmiałem się. Naprawdę zaśmiałem. Cholera, dobrze się czułem. Moje dłonie były spocone, gdy ściskałem kierownicę jak jechaliśmy do miasta. Było tłoczno w środowe popołudnie. Saylor była cicho, gdy zaparkowałem tak blisko Pike Place Market jak tylko mogłem. - Chodź. - Zaśmiałem się znowu i zatrzasnąłem drzwi. Uśmiech pojawił się na jej ustach gdy złapała mnie za rękę i lekko zachichotała. Moje serce waliło jak młotem kiedy przebiegliśmy przez ulicę. To co zaczęło się od szybkiego marszu zmieniło się w pełen bieg. Nie miałem pojęcia dlaczego. Po prostu czułem, że to - konieczne. Kiedy zbiegliśmy ze wzgórza, które było na przeciwko Pike's Market podniosłem rękę i podszedłem na miejsce. - Ryby - wskazałem na znak. - Naszą pierwszą randką była ryba. Saylor wybuchnęła śmiechem. - Więc mówisz, że każda nasza randka będzie obejmować ryby? - Tylko te ważne. - Mrugnąłem i podszedłem do chłopaków, którzy łowili rankami owoce morza. - Potrzebuję łososia, wielkiego łososia. Chłopak pokiwał. - W porządku, jesteś gotowy?

261 | S t r o n a

- Och... - Podniosłem dłonie. - Nie będę łapał. Ona będzie. Wskazałem na Saylor. Jęknęła. - Co jeśli upuszczę kolację? - Uniosła ręce. - Spoko, Nemo nie żyje. - Mrugnąłem. - Lepiej bądź gotowa Saylor, ponieważ mocno rzucają. Chłopaki zaczęli liczyć. - Raz... - Achhh! - Saylor klasnęła i rzuciła mi spanikowane spojrzenie. - Dwa! - Dołączyłem do nich. - O Jezusku! - Trzy! - Mężczyzna rzucił rybę. Krzycząc, Saylor zamknęła oczy, ale udało jej się złapać gigantyczną rybę. Wybuchły okrzyki, gdy Saylor podniosła rybę jak trofeum. - Zrobiłam to! - Widziałem, że zrobisz. - Pocałowałem jej skroń. - Naprawdę zjemy całą tę rybę? - Może nie całą. - Wzruszyłam ramionami i mrugnąłem. - Chyba, że nagle rozwinie się w tobie apetyt gracza NFL. - Hej! - Trąciła mnie swoim ciałem. - Powiedziałeś, że będziesz mnie kochał niezależnie... - Prawda. - Pokiwałem i wskazałem na nią. - To prawda. - Więc ryba? - Podniosła ją w powietrze. - Och nie, zatrzymaj ją. - Poklepałem jej głowę żartobliwie. Będziemy dzisiaj gotować i zamierzam dotrzymać obietnicy i skreślić ostatnią łzę. - Jak zamierzasz to zrobić? - Saylor uniosła ramiona. - Karmiąc mnie? - Zobaczysz. - Potarłem dłonie. - Teraz pozwól mi zapłacić za Nemo zanim wrócimy do domu. 262 | S t r o n a

- Twój samochód będzie śmierdział! - Zawołała za mną. - Tak jak twoje ręce! - Odparłem. Zmrużyła oczy. Kiedy zapłaciłem za rybę i pomogłem jej nieść ją pod górkę i położyć w samochodzie, mój żołądek burczał z głodu. - Hej, wiesz jak zrobić łososia, prawda? - Zapytała Saylor, gdy weszliśmy do domu i miałem nadzieję, że nadal będzie mnie chciała po tym co zamierzałem powiedzieć. - Co? - Rzuciłem klucze na ladę. - To znaczy, że nie umiesz gotować? - Wyrzuciłem ręce w górę. - Jak możesz nazywać się kobietą? W co ja się wpakowałem! Umrę z głodu! Saylor założyła ręce na piersiach. - Skończyłeś? - Zrób mi jedzenie kobieto. - Więc tutaj jest granica. - Saylor gestykulowała. - Przeskoczyłeś przez nią i spaliłeś sąsiednią wieś. - Aww... - Mrugnąłem. - Potrafię gotować, ale jestem trochę smutny, że nie zobaczę cię w fartuszku, spoconą nad piecykiem, wyglądającą gorąco. - Bo tak gotują kobiety. - Saylor pokiwała. - Również walczymy na poduszki w stringach i nie możemy się doczekać robienia prania. Śmiech wydostał się na zewnątrz zanim mogłem go powstrzymać. Znowu mnie uderzyła. - Przestań mnie bić – odsunąłem się. - I przydaj się na coś. - Przydaj? - Powtórzyła, jej oczy znowu się zmrużyły. - Gotuję w bokserkach. - Wzruszyłem ramionami. - Więc musisz mi dać fartuch, na wypadek gdyby Nemo zdecydował się wrócić do życia i odgryźć Gabe'a Jr. Saylor zamknęła oczy, po czym je otworzyła. - Tak wiele, wiele rzeczy... - Otworzyła pięć szuflad zanim znalazła fartuch. - ... jest z tobą nie tak. 263 | S t r o n a

Utrzymując moje oczy połączone z jej i nie czując wstydu, odpiąłem guzik i wyszedłem z moich spodni. Saylor otworzyła lekko usta. - Mówiłaś coś? - Przestań się napinać. - Nie napinam. - Cholera! - Tupnęła nogą. - Fartuch? - Wyciągnąłem dłoń i czekałem. Oczy Saylor zjadały mnie żywcem, gdy oglądała moje ciało od stóp do głów. - Nie. - Ukryła fartuch za plecami. - Myślę, że powinieneś zmierzyć się z Nemo. Udowodnić, że jesteś mężczyzną. - Wow. - Dokuczałem. - Nie wiedziałem, że to jest podważane. - Co? - Podniosła głowę. - Moja męskość. - Uśmiechnąłem się. Policzki Saylor poczerwieniały. - Wiesz, zawsze mogę gotować nago. Przełknęła... powoli. - Och? - Trzymaj się. - Mrugnąłem. - Chcę się rozkoszować chwilą, gdy będę z tobą po raz pierwszy i naprawdę nie chcę być pokryty rybą. Wypuściła długi oddech, gdy jej oczy znowu chciwie obczaiły mnie całego. - Teraz słonko... Mógłbym pójść po trochę miodu i oblać całe twoje ciało. - Zbliżyłem się do niej. - Lub może trochę czekolady. - Pochyliłem się, prawie ją dotykając przygryzłem jej wargę. - Tutaj. - Prześledziłem linię jej twarzy i przeniosłem palec w dół jej szyi do piersi. - Lub może bita śmietana, tutaj. - Polizałem dolinę między jej piersiami i westchnąłem zadowolony. - Zapomniałam. - Jej klatka falowała. - Co? - Jak niebezpieczny jesteś - szepnęła. 264 | S t r o n a

- A teraz? - Moje wargi ssały jej ciało tuż za lewym uchem. Przesuwałem się aż moje usta przygryzły jej ucho. - Co teraz? - Co? - Szarpnęła się ku mnie. - Zapomniałam pytania. - Ryba. - Wyszeptałem jej w ucho. - Mamy rybę do ugotowania i później - może - pokażę ci co mam na myśli. - Odsunąłem się od jej ciała, czując zimno, marząc aby docisnąć się do niej i zostać tak na zawsze. Ale ryba. Miałem ugotować rybę. - Gabe - Jęknęła. - Wróć. - Nope. Muszę cię nakarmić. - Odszedłem dalej i zacząłem zajmować się jedzeniem. - Czy to ci przeszkadza? - Podała mi fartuch. Wciągnąłem go przez głowę i zatrzymałem się. - Bycie półnago? Nie. Saylor westchnęła i oparła się o blat. - Nie to. Że nadal nazywam cię Gabe. Myślałem o tym przez chwilę i odpowiedziałem. - Say, poznałaś mnie jako Gabe'a. Wszystko co znasz to Gabe. Dla ciebie jestem Gabe... więc co z tego, że dla reszty świata nadal jestem Ashton? Jesteśmy tą samą osobą i zarówno Gabe jak i Ashton cię kochamy. - To brzmi jakbyś miał wiele osobowości. - Zażartowała, szarpiąc za niezawiązane sznurki, więc byłem przyklejony do niej. - Muszę przyznać, że podoba mi się pomysł, że będziesz miała wiele możliwości do wyboru, gdy sprawię, że będziesz krzyczała. Twarz Saylor poczerwieniała. - Nie martw się. - Pocałowałem jej usta. - Najpierw zjemy. - A potem? - Jej głos zadrżał. - A potem... - Wzruszyłem ramionami. - Wieczność. Będziemy mieli wieczność.

265 | S t r o n a

ęć

ą

Uzdrowienie nie przychodzi od razu - i nawet jeśli dalej cierpiałem, tym razem przyjąłem to, ponieważ ból był przypomnieniem, że istniała. Ból przypominał mi - że żyła. Zabawne, jak myślałem, że sabotując ból on odejdzie. Ale jedynym sposobem aby pozbyć się bólu jest iść wbrew naturze i przyjąć go. - Gabe H.

Gabe Mój wzrok wędrował łapczywie po jej ustach. Nie udało mi się odciągnąć wzroku od jej warg, gdy wzięła łyk wody i odchyliła się na krześle. - Skończyłaś? - Wstałem i podszedłem do niej. - Tak. - Saylor westchnęła. - Więcej żadnych ryb. - Więc... - Wyciągnąłem dłoń i postawiłem ją na nogi po czym oplotłem ramionami. - Co do ostatniej łzy. Jej brwi złączyły się razem w zmieszaniu. - Myślałam, że przez to całe rzucanie rybami i gotowanie nago pozbyłeś się ostatniej łzy. Poza tym wystarczająco dużo łez zostało wylanych po obu stronach Gabe. - Prawda. - Pocałowałem jej usta i uśmiechnąłem się na jej wargach. - Ale chcę być pewien. - Pewien? - Jep. - Zaśmiałem się. - Nie chcę zostawić żadnych wątpliwości.

266 | S t r o n a

- Wątpliwości co do czego? - Tego co do ciebie czuję. Tego co czuję w stosunku do nas. Tego co czuję odnośnie wszystkiego. - Westchnąłem i puściłem jej ręce, wziąłem krok do tyłu abym mógł się lepiej skupić. - Dzisiaj był pogrzeb Księżniczki. Ale Kimmy? Nie żyje od czterech lat. - Wzruszyłem ramionami. - Szczerze mówiąc, myślałem, że będę załamany już zawsze. Saylor nawet nie drgnęła. - Ale... - Chodziłem przed nią. - Nie jestem. Z jakiegoś powodu przez jej śmierć znowu jestem cały. Jakby życie zatoczyło koło. Ale wciąż czegoś brakuje. - Więcej ryb? - Zaoferowała Saylor. - Ciepło. - Uśmiechnąłem się i zacząłem zmierzać w jej kierunku. - Wody? - Cieplej. - Uśmiechnąłem się, odchylając jej podbródek w kierunku mojej twarzy. - Więcej... łodzi? - Z żaglami... - Westchnąłem, - I ludzi, którzy nimi kierują... - Zgubiłam się. - Saylor. - Pocałowałem jej usta. - Brakuje mi ciebie. Jesteś ostatnim elementem układanki, gwiazdą na szczycie choinki. - Zawsze chciałam być gwiazdą. - Uśmiechnęła się. - Bądź poważna. - Nazwij mnie jeszcze raz gwiazdą. - Say... - Jęknąłem jej imię. - Kocham cię. - Też cię kocham. - Ramiona Saylor owinęły się dookoła mojej szyi, gdy przycisnęła usta do moich, raz, dwa, trzy razy. I odsunęła się. - Wiem, że jesteś młoda... - Cholera, moje gardło było suche. Głupie nerwy. - Ale chcę rozpocząć z tobą życie - chcę być z tobą. Na zawsze. Twarz Saylor pojaśniała. - O co dokładnie pytasz? 267 | S t r o n a

- Chcesz abym to powiedział, prawda? Pokiwała. Upadłem na kolano. I wtedy zaczęła szlochać. - Przysięgam, że im bardziej próbuję naprawić twoje łzy tym więcej płaczesz. Będę kłębkiem nerwów przy tobie do końca mojego życia. Znowu pokiwała, ocierając łzy. - Saylor. - Chrząknąłem. - Wiem, że jesteś młoda. Wiem, że musisz skończyć szkołę. Nie mam nic przeciwko, bo nigdzie się nie wybieram. Chcę zbudować moje życie tutaj, z tobą. Chcę mieć początek, środek i koniec naszej historii. Chcę tworzyć z tobą muzykę. Chcę dbać o ciebie. Ostatnia rzecz na jaką zasługuję to dar twojej miłości, dar twojego zobowiązania się ze mną. Zdaję sobie sprawę... - Wzruszyłem ramionami, używając wzruszenia aby przejść przez ten wielki moment. Zabawne, całe moje życie kręciło się wokół Księżniczki, ale teraz mam swobodę aby mieć przyszłość. Wszystko co widzę to Saylor. Życie nie byłoby życiem bez dzielenia go z nią. - Ale zawsze chcę cię przy moim boku. Chcę żebyś za mnie wyszła. Moje ręce trzęsły się, gdy złapałem jej dłonie i uścisnąłem. - Cholera, myślę, że źle to robię. - Nerwowo przerwałem na chwilę kontakt wzrokowy i znowu spojrzałem na jej idealną twarz. - Kocham cię. Kocham cię bardziej niż moje życie. Nigdy nie chcę się żegnać. I nie chcę już nigdy udawać. Proszę, zostaniesz moją żoną? - Proszę, powiedz tak, proszę, powiedz tak. Proszę nie skop mi tyłka... Saylor pokiwała i szarpnęła mnie na nogi. nasze usta spotkały się gdy byłem w połowie drogi z podłogi. - Jestem podekscytowana - Saylor szlochała - rozpoczęciem naszej historii. - Słonko... - Pocałowałem jej miękkie usta. - Nasza historia zaczęła się gdy położyłem na tobie oczy i upadłaś na tyłek. - Dzięki za przypomnienie. - Prześladowca. 268 | S t r o n a

- Żółw. - Może powinniśmy wymyślić lepsze przezwiska. - Pocałowałem ją mocniej i przyciągnąłem. - Później. - Język Saylor wdarł się w moje usta. Jęcząc, podniosłem ją i zaatakowałem jej usta. - Racja, później.

269 | S t r o n a

6 miesięcy później - Żono! - Mój krzyk odbijał się echem po całym domu. Uśmiech uformował się na moich ustach, gdy Saylor wyszła zza rogu z rękami na biodrach. - Kiedy mówiłam o nowych przydomkach miałam na myśli coś seksownego. - Sorki. - Wzruszyłem bezradnie ramionami. - Żono... Powiedziałem to głębokim, namiętnym głosem i zaczęłam zrzucać moje ubrania. Najpierw koszulka, później dżinsy na końcu bokserki. Saylor sapnęła, gdy stanąłem przed nią nagi. - Mówiłaś coś? Żono? Saylor skupiła się na moich mięśniach brzucha, nogach, ramionach naprawdę na każdej części mojego ciała, ale nie na twarzy. Pstryknąłem palcami. - Hej, tutaj. Mamy poważną rozmowę. - Tak? - Wskazała na mnie i pisnęła. - Tak. - Skrzyżowałem ramiona. - Dobra. - Zdjęła koszulkę. - Czekaj. - Podniosłem ręce. - Co robisz? - Dwoje może grać w tę grę. - Jej ręce przeniosły się do dżinsów. Byliśmy małżeństwem od dwóch dni. Dokładnie dwóch dni. Zamiast czekać zdecydowaliśmy z Saylor, że te całe długie zaręczyny nie działały za dobrze, szczególnie biorąc pod uwagę, że praktycznie mieszkaliśmy razem. Poza tym, jeśli czegoś się nauczyliśmy to tego, że nie mamy obiecanego jutra, tylko dzisiaj, więc wzięliśmy ślub. - Say... - Jęknąłem, gdy jej dżinsy opadły na podłogę. 270 | S t r o n a

Wyszła z nich, ubrana tylko w stanik oraz majtki i przeniosła dłonie na zapięcie biustonosza. - Czekaj! - Moje czy walczyły z wykombinowaniem gdzie najpierw patrzeć. - Nasza bardzo poważna dyskusja nie może się odbyć, gdy jesteśmy nadzy. - Tak? - Tak. - Powoli podszedłem do niej. - To niezgodne z zasadami. - A kto cię upoważnił do ustalania zasad? - Słonko, jestem Ashton pieprzony Hyde. - Ach - Saylor pokiwała, a wiedza błyszczała w jej oczach. Wyciąganie karty sławnego durnia... klasyka. Przechyliłem głowę na bok i podniosłem ręce bezradnie w powietrze. - Jeśli to pasuje. - Pasuje do tego aby znaleźć drogę do Gabe'a Jr i wszyscy wiemy jak bardzo podoba ci się gdy ta część jest w stanie gotowości. Parskając przewróciłem oczami. - Proszę, nie słyszałem abyś narzekała ostatniej nocy lub tego ranka. - Dziwka. - Jestem twoją dziwką. - Zauważyłem. - Więc to jest całkowicie legalne. - O czym jest ta dyskusja? - Skrzyżowała ramiona, przez co jej piersi prawie wyskoczyły ze stanika, rozpraszając mnie skutecznie abym nie wygrał w bitwie którą zacząłem. - Tutaj. - Saylor pstryknęła palcami przede mną. - Masz trzy sekundy. - Zmywarka. - Przyciągnąłem ją do siebie. Cholera, dobrze było czuć jej skórę. - Zapomniałaś ją załadować. - Nie prawda. - Odetchnęła, ocierając ciało o moje. - To była twoja robota w tym tygodniu, sprawdź w tabeli. - Ja zrobiłem tabelę. 271 | S t r o n a

- Aww, Ashton pieprzony Hyde się dąsa? - Nie. - Tak. - Tabela. - Saylor wskazała. - Powstała z jakiego powodu? Zmroziłem ją wzrokiem. - Przepraszam, nie dosłyszałam. - Saylor wygięła swoje ucho. Narzekając, spojrzałem w dół i odpowiedziałem. - Ponieważ miałem zły zwyczaj pieczenia zbyt wielu ciasteczek, karmienia ciebie nimi a później nie sprzątałem mojego bałaganu. - Prawda. - Saylor pokiwała. - Więc technicznie ta dyskusja nie ma sensu. - Nie koniecznie. - Uśmiechnąłem się, sięgając za jej plecy i odpinając stanik. - Jestem całkiem pewny, że znowu rozpocznę poważną dyskusję. - Och tak? - Położyła ręce na biodrach, pozwalając mi otwarcie się gapić. - Jak do tego doszedłeś? - Teraz będziemy dyskutować o tym jak piękna jesteś. Pocałowałem ją mocno w usta i wycofałem się. - Jak cholernie seksowną cię znalazłem. - Possałem jej dolną wargę. - i jak bardzo jestem podekscytowany, że pewnego dnia będę miał małą, biegającą księżniczkę, która będzie wyglądała dokładnie jak ty. - Czaruś. - Saylor odetchnęła, gdy sięgnąłem po ostatnią część ubrania, które dzieliło nasze ciała. Śmiejąc się, wziąłem ją w ramiona i zaniosłem na kanapę, delikatnie całując ją w usta, badając ich głębiny i drażniąc ją aż była gotowa na mnie krzyczeć lub mnie bić. Rzuciłem ją na kanapę. - Gabe...! - Kocham cię. - Uniosłem się nad nią, całując każdy centymetr jej ciała, delektując się jej ciepłem na moich ustach. - Potrzebuję cię - jęknęła.

272 | S t r o n a

Moje ciało już było w płomieniach - bycie z nią to mi robiło, sprawiała, że naprawdę chciałem spędzać całe dnie tylko na seksie i niczym innym. Nigdy. Ale kiedy poruszyłem ten temat z Saylor powiedziała, że jedyni ludzie którzy zrobili karierę w seksie to prostytutki. Ja, oczywiście, powiedziałem, że od kiedy byliśmy małżeństwem to nie miało znaczenia. Z uśmiechem pocałowałem jej szyję i wreszcie otworzyłem ją z rozdzierającą powolnością. Nigdy nie zmęczę sie tym uczuciem - byciem z jedyną osobą, którą kocham. Saylor zapiszczała, gdy wyszedłem z niej, tylko po to aby znowu w nią wejść. Drażnienie jej, nawet w tych intymnych chwilach było moją ulubioną rzeczą na świecie. - Gabe! - Krzyknęła Saylor. Zaśmiałem się. - Głośniej? - Ja... Moje usta zmiażdżyły jej, gdy jej ciało napięło się po czym zwiotczało przy moim. Uważając by jej nie zgnieść, położyłem się obok niej. - Powiedz mi... - wyszeptała. - Jedną prawdziwą rzecz. - Kocham cię. - Pocałowałem jej policzek. - A całe życie z takimi dniami jak ten? Nigdy nie będę miał dosyć. - Podoba mi się ta prawda. - Tak. - Owinąłem ramię dookoła jej. - Mi też. Co z tobą. Jaka jest twoja prawda dnia? Saylor przysunęła się do mnie. - Pewnego dnia, gdy będziemy mieli dzieci... i wydamy na świat małą księżniczkę, myślę, że powinniśmy nazwać ją Kimmy. Nie mogłem znaleźć mojego głosu. Mogłem tylko pokiwać gdy moje oczy wypełniły się łzami. - Myślę... myślę, że to by jej się spodobało.

273 | S t r o n a

- Tak. - Westchnęła Saylor. - Też tak myślę. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Panikując, poderwałem się do góry, prawie zrzucając Saylor z kanapy. - Kto to? – zapytała zupełnie spokojnym głosem, gdy byłem zajęty szukając ubrań. Dlaczego znalazłem tylko moje skarpetki? Jak skarpetki miały to zakryć? To znaczy, poważnie. - Pospieszcie się, jest zimno. - Krzyknęła Lisa. - Cholera! - Znalazłem spodnie, ale upadłem na tyłek, ponieważ poślizgnąłem się na koszulce. Spojrzałem na Saylor i żarówka zapaliła się w naszych mózgach. - Taco wtorek! - Krzyknęliśmy w tym samym czasie. - Ludzie! Szybciej! - Lisa znowu walnęła w drzwi. - Czekaj! - Krzyknąłem. Saylor westchnęła i szybko zapięła spodnie. Nie byłem tak szybki. Byłem jak żółw. Ha, ten cholerny przydomek zawsze wraca. Wreszcie, otworzyliśmy drzwi i zobaczyliśmy czekających Wes'a, Kiersten i Lisę. Wes spojrzał na mnie i wybuchnął śmiechem. - Koszulka tyłem na przód człowieku. Witaj w małżeństwie. - Ohyda. - Lisa przeszła obok mnie. Gdy każdy mówił na raz i weszli do domu, spojrzałem na zachód słońca, ten sam zachód słońca który widziałem na zakończenie każdego dnia. Rok temu przypominał mi o stracie - a teraz? Przypominał mi o życiu. - Hej idziesz? - Zawołała Kiersten. - Taa. - Uśmiechnąłem się, zamykając drzwi. - Idę.

274 | S t r o n a

Nie masz dosyć czytania o Wes'ie i Kiersten? Masz szczęście! Już niedługo Fearless o dalszych losach tej dwójki :)

275 | S t r o n a

Playlista 1. 9 crimes - Damien Rice 2. Breathe Me - Sia 3. Pieces - Andrew Belle 4. Holes Passenger 5. What Goes Around... - Justin Timberlake 6. Why'd you only call me when you're high? - Arctic Monkeys 7. Hey Brother - Avici 8. What Now - Rihanna 9. Stay - Florida Georgia Line 10. Flawless - The Neighbourhood 11. - Afraid - The Neighbourhood 12. Almost is never enough - Ariana Grande Nathan Sykes 13. She hates me - Puddle Of Mudd 14. All I ever wanted - Matt Wertz 15. Whenever you love somebody - Matt Wertz 16. Something to believe in - Parachute 17. Life without you - Stars go Dim 18. Come Around - Stars go Dim 19. Love gone mad - Stars go Dim 20. Sonata No. 14 - Mikhail Pletnev 21 Reverie - Claude Debussy 22. Sinking Deep - Hillsong Young & Free 23. Can't say no - Conor Maynard 24. Glass Girl - Conor Maynard 25. Just in Case - Conor Maynard 26. Heart Skips a Beat - Olly Murs 27. Oh My Goodness - Olly Murs

276 | S t r o n a