Rachel Van Dyken Zatraceni 3 Wstyd

Spis treści

Prolog

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Rozdział 27

Rozdział 28

Rozdział 29

Rozdział 30

Rozdział 31

Rozdział 32

Rozdział 33

Rozdział 34

Rozdział 35

Rozdział 36

Rozdział 37

Rozdział 38

Rozdział 39

Rozdział 40

Rozdział 41

Rozdział 42

Rozdział 43

Rozdział 44

Rozdział 45

Rozdział 46

Rozdział 47

Rozdział 48

Rozdział 49

Rozdział 50

Rozdział 51

Rozdział 52

Epilog

Tytuł oryginału: Shame Przekład: Jarosław Irzykowski Redakcja: Katarzyna Nawrocka Opieka redakcyjna: Maria Zalasa Korekta: Karolina Pawlik Copyright © 2014 RACHEL VAN DYKEN Copyright for Polish edition and translation © Wydawnictwo JK, 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych bez uprzedniego wyrażenia zgody przez właściciela praw. ISBN 978-83-7229-525-5 Wydanie I, Łódź 2015 Wydawnictwo JK, ul. Krokusowa 1-3 92-101 Łódź tel. 42 676 49 69 fax 42 646 49 69 w. 44 www.wydawnictwofeeria.pl Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

Prolog

Lisa – Powiedz mi, że mnie kochasz! – krzyknął, zaciskając pięści. Całkiem odjechał po tych prochach, zresztą zawsze po nich odjeżdżał. – Tay – oblizałam wargi, starając się zachować spokój – zejdź na dół. Odrzucił głowę w tył i wybuchnął śmiechem. – Nie, nie i nie. Niedoczekanie twoje, nie zejdę, dopóki mi tego nie powiesz! – Przełożył nogi na drugą stronę barierki i odchylił się z głośnym śmiechem, huśtając się i opuszczając stopy poniżej krawędzi. Najwyraźniej bawiło go igranie ze śmiercią. Tak szybko się odwrócił, że

niewiele brakowało, a rzeczywiście by spadł. Dech mi zaparło, on zaś złapał równowagę i wpatrywał się we mnie z twarzą wykrzywioną wściekłością. – Powiedz to. – Tay… – Cholera, powiedz to! Powiedz, że mnie kochasz! Powiedz to teraz, natychmiast! – Tak zachrypł od krzyku, że walnął się w pierś. Nie zawsze tak było. Myślałam, że się kochamy. Myślałam, że nasz związek jest… po prostu ognisty. – Skoczę, jeśli tego nie powiesz, Mel. – Uśmiech miał okrutny. – Naprawdę chcesz mnie mieć na sumieniu przez resztę swojego wspaniałego życia? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, kim dla ciebie jestem? Jak wpłynęłaby na ciebie moja śmierć? – Znowu się śmiał, aż łzy płynęły mu po twarzy. – Równie dobrze mogłabyś nazywać mnie bogiem, w takim stopniu do mnie należysz. I zawsze będziesz należała. – Tay – podeszłam bliżej, pod obcasami zgrzytnął cement – kocham cię, tak bardzo cię kocham, proszę więc… – Głos mi drżał. – Proszę, zejdź na dół. – Zawsze wiedziałem, że ta chwila kiedyś nadejdzie. –

Całkiem znieruchomiał, a wiatr zwiewał mu na czoło ciemne, faliste włosy. – Chwila, gdy nie będę miał już nad tym kontroli, gdy ty w końcu spróbujesz odejść – szydził. – Gdy skłamiesz mi prosto w oczy! Potrząsnęłam głową, czując narastającą panikę. Od zawsze miał manię władzy i uwielbiał zmieniać życie w teatr, ostatnio jednak coraz częściej groził, że się zabije. Przed miesiącem prawie mu się udało. – Taylor, skarbie, proszę. Kocham cię. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. – Wyciągnęłam ręce. – Tylko zejdź z tej krawędzi. Odrzucił głowę w tył i parsknął takim śmiechem, że o mało się nie zsunął. – To przezabawne, jak bardzo nad tobą panuję. Zrujnuję ci życie, wiesz? – Taylor! – krzyknęłam. – To nie jest śmieszne! To nie zabawa, więc już złaź! Zatańczył na tej krawędzi, jeszcze bardziej zanosząc się śmiechem. – Zatroszczyłem się o wszystko, wiesz… Dowiedzą się, wszystko zapisywałem. To było aż za łatwe… Za łatwo było cię zdobyć. Tyle tylko, że przez ciebie zacząłem coś

czuć, a ja nie chcę nic czuć, Mel. Już nie. To za bardzo boli. Ale wiesz co? Za chwilę przestanie boleć i pozostanie już tylko radość z tego, że całe twoje życie będzie naznaczone piętnem mojej obecności. Bo widzisz, nawet, kiedy umrę, twoja dusza będzie moją własnością. Twoje ciało już do mnie należy. – Okrutny miał ten uśmiech. Każde jego słowo, odbijając się w mojej głowie, przyprawiało o mdłości… swoją bezwzględną prawdą. – Należysz do mnie – szepnął. – Jeszcze jedna szansa, Mel. Kochasz mnie? – Tak bardzo przekrzywił głowę w prawo, że miałam wrażenie, iż straci równowagę. Na tę krótką chwilę nienawiść wzięła górę nad lękiem. Wykańczał mnie strach, dobijała świadomość, że jestem od niego zależna, byłam tym wszystkim za bardzo zmęczona. – Nie – wyszeptałam. – Nienawidzę cię. Zamknął oczy i mruknął: – Nareszcie. Tuż potem oderwał się od mostu. * * * Strzępy mojego życia sypią się powoli, boleśnie, padają

niczym śnieg na ziemię. Zamarznięte roztapiają się bez śladu, bo ziemia chłonie całą wodę, i proces zaczyna się od nowa. Sypie się coraz więcej śniegu. Coraz więcej wody wsiąka. A potem śnieg przestaje padać. Ziemia też się już nasyciła wodą. Na koniec zostaje krajobraz urzekający w swej bieli, w takiej bieli, jakiej, będąc dziećmi, nie mogliśmy się doczekać, marząc, by wybiec i się w niej pobawić. Znałam ten rodzaj ekscytacji. Wyobrażałam sobie, że moje życie jest jak śniegowa pierzynka. Zawsze liczyłam się z mamą, ona zaś, ilekroć zaczynał padać śnieg, uwielbiała droczyć się ze mną, powstrzymując przed wyjściem na dwór. Mówiła, że muszę być cierpliwa i pozwolić reszcie świata dostrzec piękno śniegu. Czekałam więc, tupałam, dalej czekałam, wylewałam swe żale i wreszcie mama, ze śmiechem, wypuszczała mnie w tę doskonałą biel. Któregoś dnia mama mnie zatrzymała. Wskazała śnieg i powiedziała: – Skarbie, twoje życie wygląda jak czyste płótno,

podążaj więc za swoim przeznaczeniem i wiedz, że każdy krok, który zrobisz, pozostawi na śniegu kolejny ślad. Jeśli chcesz, żeby te ślady dokądś cię doprowadziły, dbaj, by były wyraźne. Dopilnuj, żeby twoje ślady miały znaczenie. Niewiele uwagi poświęciłam wtedy jej słowom – byłam dzieckiem, obchodziło mnie tylko robienie orłów na śniegu. Z wiekiem straciłam zainteresowanie śniegiem… Już nie biel mnie intrygowała, a mrok. Puścili mnie wolno. Pozwolili pobiec w przeciwnym kierunku. To zabawne, ponieważ tak trafiłam na niego. Obiecał towarzyszyć mi w tej wędrówce przez ciemność, obiecał mnie zabawiać i nie odstępować ani na krok. A ja ufałam mu, również wtedy, kiedy namawiał mnie do robienia rzeczy, o których wiedziałam, że są dla mnie niewłaściwe. I je robiłam. Kiedy zapragnęłam uciec znów na śnieg, kiedy poczułam potrzebę powrotu do tamtej ekscytacji z dzieciństwa – pokazał mi coś jeszcze, co przeciągnęło mnie na tamtą stronę. Ciągnął mnie.

Pchał. Aż wreszcie nic mi nie zostało. I w końcu… uciekłam. Uciekłam z mroku, obiecując sobie zacząć wszystko na nowo. Pomógł mi w tym Gabe, mój najlepszy przyjaciel. Zrobiłam co w mojej mocy, by go ratować – bo w końcu ratując jego, ratowałam siebie. Niestety, ta sprawa z ucieczką, z rozpoczęciem wszystkiego na nowo… Nadzieja koniec końców znika, kiedy dosięga nas przeszłość, trawiąc wszystko niczym ognie piekielne. Moja przeszłość upomniała się o mnie wcześniej, niż mogłam to sobie wyobrazić. Pod postacią ducha. Osoby, o której istnieniu nie miałam pojęcia. Osoby, która wiedziała o moim wstydzie. Osoby, w której się zakochałam. Mojego profesora z uczelni. Nie przewracaj oczami. Nic nie wiesz o moim bólu. Nie znasz mojej historii. Nie wiesz o nadziei, którą latami nosiłam w sercu. Nadziei, że pewnego dnia będę inna. Nadziei, że pewnego dnia osoba, której postanowię oddać

serce, zobaczy mnie piękną, czystą jak śnieg. Że nie ujrzy mroku i nie odejdzie w inną stronę. – Tristan? – Pociągnęłam nosem. – Powiedz coś! – Naprawdę chcesz, żebym coś powiedział? – zadrwił. Te swoje niebieskie oczy równie dobrze mógł mieć ze stali, bo przewiercał nimi każdy centymetr mojego ciała. – Proszę bardzo. Przygotowałam się na cios. – Nienawidzę cię – wymówił to powoli, jakby zależało mu, bym usłyszała i zapisała sobie w pamięci każdą sylabę. – Kocham cię. – Co takiego? – Na wargi spłynęły mi łzy. – Co powiedziałeś? – I jedno, i drugie. – Oparł dłonie na udach. – Czuję jedno i drugie. Niepewnie zbliżyłam się do niego. – Co bierze górę? – To, czemu pozwalasz wziąć górę – odpowiedział z powagą. – To, czemu zdecydowałem się podporządkować. – Miłość? – spytałam błagalnie, a raczej wychrypiałam. Tristan ze smutnym uśmiechem cofnął się o krok

i stanowczo pokręcił głową. – Nie, kochanie, przykro mi, ale nie. Wyszedł. Nadzieja we mnie umarła. Gapiłam się w ziemię z zamkniętymi oczami, marząc o śniegu, marząc o tym, żeby możliwe były powtórki. Marząc o możliwości powrotu i pozostawienia w śniegu wyraźnych śladów. Marząc o tym, żeby dało się cofnąć wybór, który okazał się zabójczy. Ale tak to już jest z wyborami, że żałuje się ich dopiero po powzięciu decyzji. Może w sekundę później, może po roku. Wstydu się nie uniknie. A teraz poznasz mój…

Rozdział 1

Lisa Pobiegłam z powrotem do akademika i prawie zderzyłam się z drzwiami. Nie znosiłam przekopywania torebki w poszukiwaniu karty magnetycznej. Wydawało się, jakby z premedytacją przez co najmniej dziesięć minut się przede mną chowała, dając mi czas na wyjęcie kluczy, portfela, gumy, komórki i breloczka z motywem posążka tiki, którego wciąż jeszcze jakoś nie doczepiłam do kółka z kluczami – tę wyliczankę zresztą można by ciągnąć jeszcze długo. W końcu uświadomiłam sobie, że sterczę w deszczu pod tymi przeklętymi drzwiami z kartą

magnetyczną w tylnej kieszeni! Ech. College. Pognałam na górę, biorąc po dwa schodki naraz, i wreszcie znalazłam się w pokoju. – Ofiara losu – rzucił Gabe z kanapy, nie podnosząc wzroku. – Znów zostawiłaś otwarte drzwi. – Dałam ci klucz. – Przewróciłam oczami. – Klucz dałaś Saylor – wypomniał mi. – Musiałem go bezczelnie wykraść, dorobić siedem egzemplarzy i z powrotem podrzucić. – Siedem? – Położywszy torebkę na blacie, przeszłam do maleńkiej kuchni i wzięłam z lodówki butelkę wody. – Dlaczego siedem? – Uroki małżeństwa. – Gabe podniósł palec, jakby chciał mnie uprzedzić, że wygłosi mowę. A jako że jego przemowy zazwyczaj balansowały na granicy niestosowności, już zaczynałam się obawiać, co powie. – Saylor o wszystkim potrafi zapomnieć, zupełnie jak wtedy, gdy chodzi o seks… – Zawahał się. – Seks ze mną, podkreślam, a nie z jakimś byle kolesiem, bo bądźmy szczerzy, gdy o mnie chodzi, to po prostu… – Gabe – westchnęłam. – Do rzeczy.

– Racja. Wyłączył telewizor i odwrócił się do mnie. Boże, wciąż dziwnie było go oglądać w wersji blond. Kilka miesięcy temu wyszła na jaw ta cała jego „sekretna” tożsamość. Oto Ashton Parker Hyde, gwiazda popu i aktor, przed pięcioma laty obiekt marzeń wszystkich nastolatek, kilka lat temu zszedł do podziemia, a ja jako jego najbliższa przyjaciółka podążyłam za nim. Z innych przyczyn, oczywiście. On uciekał przed bolesną przeszłością. Ja o swojej starałam się zapomnieć. Oboje byliśmy kiedyś sławni, ale ja jako dziecięca modelka, a o takich szybko się zapomina. On był bogiem. Serio, poszukajcie w kolorowych pisemkach, bez przerwy go tropią. Pomyśleć by można, że przydałoby mu się przefarbowanie znów włosów na czarno, by mógł choć trochę odetchnąć, ale nie, on chciał już pozostać Ashtonem, tyle tylko że pod imieniem Gabe. Dowodził, że tak będzie łatwiej jego wykładowcom i nowo poślubionej żonie, Saylor, która z powodu tej jego tajnej tożsamości omal go kiedyś nie wykastrowała. Ale to inna historia. Potrząsnęłam głową, bo oczy mi się kleiły, i rzuciłam mu wodę.

– Coś mówiłeś? Uśmiechnął się szeroko. Musiałam odwrócić głowę. Był aż za ładny, a ja w pewnym sensie nie mogłam znieść tego, że on i Wes – jeszcze jedno wcielenie księcia z bajki – byli najszczęśliwszymi ludźmi na tej planecie, podczas gdy ja żyłam zdana na siebie i otrzymywałam pełne nienawiści listy od nieznanego prześladowcy. – O wszystkim zapomina. – Wzruszył ramionami. – Dlatego dbam, żeby każda rzecz była w siedmiu egzemplarzach. – Raz jeszcze, dlaczego siedem? – To liczba oznaczająca pełnię i doskonałość. – Przewrócił oczami. – Dlatego. – Istnieje jakiś powód tego, że jesteś tutaj, a nie w domu? Z Saylor? Cokolwiek zmieszany spuścił wzrok na kanapę. – Hmm, kablówka wysiadła? – podrzucił. – Lepiej się postaraj. Spojrzał za moje plecy i coś tam wskazał. – Trzeba było wymienić lampkę w lodówce. Uśmiechnęłam się. – To jest dobre.

– Poza tym – wystrzelił z kanapy i podbiegł do drzwi, żeby otworzyć je i zamknąć – trzeba w nich nasmarować te tam… – podrapał się w głowę – zawiasy. – Nieźle! – Aż dwukrotnie klasnęłam. – Wiesz, co to zawiasy. Pokazał mi środkowy palec. A ja jemu język. Dwóch kroków trzeba było, bym znalazła się w jego ramionach, opierając głowę na umięśnionej piersi. Dwa wytatuowane bicepsy ciasno mnie objęły, a gdy oparł podbródek o moją głowę, dodał mi otuchy samym swoim uściskiem. Brakowało mi go. Całe lata się nie rozstawaliśmy. Zawsze we dwoje stawialiśmy czoło światu. Potem on wziął i się ożenił, a ja po raz pierwszy od wyjazdu z Los Angeles poczułam się naprawdę samotna. – Niepokoję się o ciebie – szepnął Gabe, odchylając się i biorąc moją twarz w dłonie. – Potrzeba ci… ochroniarza czy kogoś w tym guście. Zamknęłam oczy i pokręciłam głową. – Nie, jest dobrze.

– Za ładna jesteś. – Jest dobrze! – znów się zaśmiałam i uwolniłam z jego objęć. Nie chciałam, by wiedział, że przez ostatni tydzień odchodziłam od zmysłów. Nienawistne listy, zwane też korespondencją od wielbicieli, robiły się coraz paskudniejsze. Ciągle zmieniałam skrytki pocztowe, ale ludzie i tak je odkrywali. W listach pojawiały się typowe teksty w stylu: Jesteś taka ładniutka, mam cię na oku, którymi się nie przejmowałam – ale nie tylko. W kilku znalazły się zdjęcia przedstawiające Taylora. Nie mogłam sobie z tym poradzić. Gdyby Gabe się dowiedział, wpadłby w szał. – Nie od rzeczy byłoby wyposażenie w GPS-y wszystkich twoich ubrań, łącznie z ulubionymi sandałami od Donalda Plinera. – Skrzyżował muskularne ramiona i odchylił się na oparcie kanapy. Westchnąwszy, podniosłam rękę, podeszłam do stolika i przeszukałam torebkę, żeby wyjąć paralizator i gaz. – Zadowolony? – Żyleta. – Pokiwał głową z uznaniem. – Twój paralizator jest różowy. – Jestem dziewczyną. – Wzruszyłam ramionami. –

Wydawał mi się… radośniejszy. Prychnął, przewracając oczami. – Żeby osoba, którą nim potraktujesz, pękła ze śmiechu, zamiast zlać się w gacie? Naprawdę nieźle kombinujesz. – Gabe – zgarnęłam wszystko z powrotem do torebki i zagryzłam wargi – przysięgam, że czuję się najzupełniej dobrze. Denerwuję się tylko początkiem drugiego roku, to wszystko. Zmrużył swoje niebieskie oczy. – Kiedy ścięłaś włosy? Moje ręce mimo woli podążyły ku nowej fryzurze. Niedawno przycięłam swoje czarne włosy równo z podbródkiem w nadziei, że będę wyglądała inaczej niż na ostatnich zdjęciach. Dodałam też z przodu kilka niebieskich pasemek. Cholera! Zaczynałam świrować na punkcie swojego bezpieczeństwa jak świadek objęty programem ochrony. – Potrzebowałam odmiany – skłamałam. – To chyba nic złego, prawda, Gabe? Ty przez cały czas miałeś przefarbowane włosy. – Ja się ukrywałem. – Przesunął palcami po moich kosmykach. – Pasują ci.

– Dzięki. – Poczułam, że twarz mnie pali. – Czy mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić, tatusiu, czy wolno mi już wziąć prysznic i pobiec do biura spraw studenckich po podręczniki? – Zajęcia zaczęły się w zeszłym tygodniu – rozeźlił się Gabe. – Czemu, u diabła, nie masz jeszcze podręczników? Jeśli zawalisz szkołę, szlag mnie trafi. – Zaczął chodzić wte i wewte. – Tu chodzi o twoją przyszłość i… Choć skrzyżowałam ręce na piersi, nie mogłam powstrzymać uśmiechu. – A niech to, gadam jak twój stary. – Niedługo będziesz warował ze strzelbą na tej kanapie, czekając na mój powrót z randki – wymknęło mi się. – CO TAKIEGO? Ty się z kimś spotykasz!? – Hej! – Podniosłam ręce w obronnym geście. – Spokojnie! Z nikim się nie spotykam na poważnie, ale naprawdę myślisz, że kogoś takiego powinnam ci najpierw przedstawić? Prawdopodobnie zemdlałby ze strachu! – Bez przesady, aż tak nie onieśmielam. Omiotłam wzrokiem jego złociste włosy, wytatuowane ciało i świdrujące niebieskie oczy. – Nie, pewnie, że nie. Jak coś takiego mogło mi w ogóle

wpaść do głowy? – Zołza. – Mrugnął do mnie. – A jeśli upatrzysz sobie kogoś na randki, daj znać Wesowi, żebyśmy go najpierw dokładnie sprawdzili. Potrząsnęłam głową. – Jeśli napuszczę was obu na tego gościa, zaraz da w długą, a przecież chodzi o to, żebym utrzymała go przy sobie, skoro wpadł mi w oko w tej diabelnej szkole. – Kłamstwo przyszło mi łatwo. Nikogo nie miałam na oku. Nie miałam do tego głowy. Już nie. – Oczarowanie – zachęcił Gabe. – To jedyny sposób. – A przypadkiem przed chwilą nie groziłeś, że go ukatrupisz za to, że się ze mną spotka? – Celny strzał – przyznał. – Jestem rozdarty pomiędzy byciem twoim przyjacielem i twoim tatą. To się nie sprawdza, Liso. To się kompletnie nie sprawdza. – W oczach mu zaiskrzyło. – Ale jeśli mogę coś naprawić, zrobić albo kupić, albo… – Wracaj do domu, do żony. – Pchnęłam go w stronę drzwi. – Pozdrów ode mnie Saylor i pamiętaj, że na niedzielę jesteśmy umówieni na kolację, dobra? Głośno jęknął.

– Durny Wes i jego bale dobroczynne. – Durny Wes i jego bale dobroczynne, które przysparzają pieniędzy twojemu Pacific Northwest Group Home? Gabe zamilkł. – W porządku, to do zobaczenia. Całusy. – Odwrócił się szybko i pocałował mnie w policzek. Zamknęłam za nim drzwi i oparłam się o nie. Później rozdygotana podeszłam do plecaka i wygarnęłam ze środka korespondencję. Drżącymi rękoma rozerwałam jedną z kopert. Pokaż się, pokaż się, gdziekolwiek jesteś! Znam twoją tajemnicę. Chcesz poznać moją? – Anonim. – Debilne sukinsyny. – Przedarłam list na pół i chwyciwszy batonik musli, ruszyłam do biura spraw studenckich. Prysznic mógł zaczekać. Potrzebowałam książek. Gdy poprzednim razem byłam w tym biurze, kątem oka spostrzegłam faceta łudząco podobnego do kogoś z mojej przeszłości. Przez cały ostatni tydzień nie natknęłam się jednak na niego, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że to był

wytwór mojej wyobraźni. Bo skąd tu… Taylor? Ten Taylor, którego znałam, już nie żył. Tego mogłam… być pewna. To ja go zabiłam.

Rozdział 2

Tristan Bębniąc palcami w deskę rozdzielczą furgonetki, czekałem pod biurem spraw studenckich na jej nadejście. Roiło się tam od studentów, przeważnie roześmianych, rozmawiających przez telefony komórkowe, wyraźnie zaaferowanych rozpoczęciem roku. Niedługo miały się

zacząć zajęcia, więc w kampusie było wyjątkowo tłoczno. Zapewne czekanie na nią nie miało głębszego sensu. Ilekroć ktoś się zbliżał, nachylałem się nad kierownicą, by lepiej mu się przyjrzeć, i zawsze kończyło się to rozczarowaniem. Zirytowany kręciłem nosem na własne pomysły. Już by się przecież zgłosiła po swoje książki. Gdybym jej na początku tygodnia nie wystraszył, obserwując ją i o nią rozpytując. Dobre wieści? Należałem do kadry nauczycielskiej, więc wbrew pozorom nie było powodu do obaw. Jęknąłem. Jako że uniwersytet dał mi tydzień na zaaklimatyzowanie się w nowym miejscu po nagłej przeprowadzce, nie miałem na razie żadnych zajęć. Prawdopodobnie należało zacząć się przygotowywać do pracy, ale nie mogłem się do tego zabrać, nie ujrzawszy jej wcześniej po raz drugi, nie upewniwszy się, że to ona. Czy powinienem warować tu w furgonetce jak jakiś szaleniec? W żadnym wypadku. Powinienem właśnie kończyć program zajęć dla pierwszego semestru. Zawsze jednak miałem w sobie coś z prokrastynatora, choć studentom się tym nie chwaliłem, zwłaszcza że

z miejsca zakładali, iż ktoś tak młody, a jednak z doktoratem, będzie szalenie mądry i perfekcyjnie poukładany. Gdyby tylko znali prawdę. Sprawdziłem komórkę. Może nie przyszła. Mogłem też ją przegapić. Potarłem twarz dłońmi i skląłem siebie piąty raz w tym tygodniu. Powinienem był trzymać gębę na kłódkę, a zamiast tego zawołałem ją po imieniu, cholernie wystraszyłem, aż się o mało nie przewróciła, a potem uciekła w przeciwnym kierunku. Szczerze mówiąc, był to pierwszy raz, kiedy dziewczyna przede mną uciekła, a ja nawet nie byłem pewny, co poczułem w związku z tą reakcją. Wypadało przynajmniej przeprosić. Prychnąłem. No bo jak by to miało wyglądać? „Hej, przepraszam, że taki jestem do niego podobny”? A może: „To przez ciebie jestem tutaj”? Dobre. To zabrzmiałoby całkiem sensownie. Pośmiałaby się, ja bym się pośmiał. Zaprosiłbym ją na kawę, ona przyjęłaby zaproszenie. Wyłożyłbym jej wszystko, powiedział, co

o niej myślę – co naprawdę o niej myślę – i poszedł w swoją stronę. Trzymaj się planu, Tristan. Plan zakładał jedynie semestr na uniwersytecie. Semestr na odkrycie prawdy. Nawet gdyby miało ją to zaboleć. W końcu w tym bajzlu, w który zmienił swoje życie, odgrywała większą rolę, niż początkowo sądziłem – dopóki granice nie zostały przekroczone. Nieświadomie doprowadziła do tego, że coś w nim ostatecznie pękło i postradał zmysły. Kiedy o nim myślę, wciąż jeszcze ogarnia mnie przemożne poczucie winy. Był przecież jedynie dzieciakiem – oboje byli dzieciakami. Pewne sprawy jednak czułem. Zdawałem sobie sprawę, że rodził się w nim potwór. Jeśli wziąć pod uwagę jego zapiski, ona powinna była od niego wiać, a nie jeszcze to podsycać. Co to musiała być za dziewczyna, żeby pozostawać w tak szkodliwym dla siebie związku? Moim zdaniem powinna była zauważyć, co się kroi. Mnie do tego wystarczył sam dziennik… Dziennik szaleńca. A przecież jak dotąd przebrnąłem zaledwie przez połowę tego szczególnego dowodu rzeczowego.

– No i znowu nie przyszła – powiedziałem do siebie, potem odpaliłem furgonetkę i w tym samym momencie mignęły mi ciemne włosy. Skamieniałem wpatrzony przed siebie, modląc się, żeby się odwróciła. A gdy to zrobiła, słowo daję, o mało mnie nie zatkało. Urzekająca. Była wprost urzekająca. Tamtego dnia, kiedy uciekła, niewątpliwie wyglądała na trochę zestresowaną, a włosy miała dłuższe. Krótka fryzura przydawała jej szyi smukłości, odsłaniała nieco spiczasty podbródek, pełne wargi i zachwycające kości policzkowe. Serce zaczęło mi łomotać jak szalone, ręka zawisła nad stacyjką. Zbliżyć się teraz do niej? Przygotować grunt? Czy to złagodziłoby cios? Plan zakładał, że co najmniej się zaznajomimy. Byłem rozdarty pomiędzy wściekłością a pragnieniem, by chwycić ją w ramiona i pocałować. Hej! A skąd się wzięła ta zwariowana myśl? Nie oczekiwałem tego rodzaju reakcji. Pojawiła się znikąd, ta szczególna opiekuńczość, domagająca się, bym wyskoczył z furgonetki i dotknął jej twarzy. Obróciła się i poprawiała sandał, kucając tuż przed

moim miejscem parkingowym. Jęknąłem głośno. Nie była po prostu urzekająca – była obłędnie zachwycająca, piękna, modelka najwyższej próby na tle morza nudnych twarzy. Od razu zapragnąłem, żeby na mnie spojrzała. Desperacko. Nie zrobiła tego. Poprawiła tylko but i poszła swoją drogą. Obserwowałem ją przez pięć sekund, płynących jednak powoli niczym minuty. Przez ten czas oblizała wargi, poprawiła włosy i kilkakrotnie obejrzała się za siebie, jakby sprawdzając, czy nikt jej nie śledzi. Potem popatrzyła w moją stronę, jednak nie na tyle długo, by nawiązać kontakt wzrokowy. O to przecież chodziło, ale jednocześnie czułem, że muszę tego doświadczyć jeszcze raz. Nie dlatego, by poznać dziewczynę odpowiedzialną za to wszystko, ale dlatego, że gdy odzyskałem ostrość widzenia, a jej nie było już w zasięgu wzroku, poczułem, jakbym coś utracił. Co, szczerze mówiąc, było najbardziej porąbaną myślą, jaka kiedykolwiek przyszła mi do głowy. Zakrawającą na

zdradę, jawną i jednoznaczną. Ona nigdy nie należała do mnie. Cała była jego. Ostatnie, czego mi było trzeba, to zatracić się w takim samym upadku.

Rozdział 3

Lisa Byłam już spóźniona na zajęcia z powodu kolejnego obłąkanego listu w mojej skrytce pocztowej. Gdy poszłam do biura spraw studenckich, żeby znów zmienić skrzynkę, jego pracowniczka przewróciła oczami i zasugerowała, żebym po prostu zrezygnowała z posiadania skrytki. Pewnie. Zrezygnować ze skrytki? A czy ja jestem samotnikiem żyjącym w lesie i polującym na króliki? Obdarzyłam ją najpiękniejszym uśmiechem, na jaki było mnie stać, a gdy to nie podziałało, uciekłam się do błagania. Przez cały czas miałam serce w gardle, a ręce mi się trzęsły. Dla niej byłam jednak tylko utrapieniem. Gdyby wiedziała, jak bardzo się bałam. Jak bardzo wciąż się bałam. Kiedy udało się nam wreszcie dojść do porozumienia w sprawie skrytki, byłam już spóźniona na zajęcia z psychologii emocji. To były zajęcia dla drugiego roku, obowiązkowe na moim nauczycielskim kierunku. Teoretycznie miało to sens, że na nauczaniu początkowym było mnóstwo psychologii, nie oznaczało to jednak, że

takie rozwiązanie musi mi się podobać. Psychologia bowiem przypominała mi, jak bardzo byłam porąbana – i jak bardzo on był porąbany. Wyjęłam z kieszeni swój baton i trzymając go w garści, pognałam prosto do budynku nauk społecznych. Kiedy dotarłam na miejsce, miałam sześć minut w plecy, cała byłam spocona i przeświadczona, że po drodze połknęłam co najmniej dwie muszki. Ściskany kurczowo baton zmiękł. Zdarłam papierek, pochłonęłam jego zawartość kilkoma gryzami i niespokojnie rozejrzałam się po budynku. Wypatrywałam na kolejnych drzwiach tabliczki z numerem 202, aż w końcu zatrzymałam się pod właściwą salą. Odetchnąwszy z ulgą, otworzyłam drzwi na oścież i zamarłam. Oczy wszystkich skupiły się na mnie. Przełykając ślinę, zatknęłam za prawe ucho krótszy kosmyk włosów, pozwalając, by reszta opadła mi na rozgrzane biegiem policzki. – Spóźniłaś się – powiedział miły dla ucha głos. Zagryzłam wargi i ruszyłam prosto ku wolnemu stolikowi.

– Przepraszam – wymamrotałam, przesuwając się między dwiema studentkami i wreszcie przystając, żeby się odwrócić. – To się już nie pow… Profesor przekrzywił głowę. Słowa uwięzły mi w gardle. Nie byłam w stanie mówić. Nawet nabranie tchu sprawiało mi trudności i choć przekonywałam swoje ciało, że powinnam usiąść i przestać robić z siebie pośmiewisko, mogłam jedynie się gapić. Profesor odchrząknął, a jego jabłko Adama poruszyło się przy tym w górę i w dół. Jednocześnie mierzył mnie badawczym spojrzeniem chłodnych szarych oczu. – Coś zaczęłaś mówić? Włosy miał ciemnobrązowe, przetykane pasemkami miedzi, był opalony i… za młody na wykładowcę oraz zbyt przystojny. Co więcej, był to ten sam gość, na którego wpadłam przed tygodniem, i całkiem wytrąciło mnie to z równowagi. Czy mogło się zdarzyć coś gorszego? Gdy go zobaczyłam po raz pierwszy, zdecydowanie zbyt ostro zareagowałam, bo wcale nie był aż tak podobny do Taylora. Taylor miał ciemniejsze włosy i ostrzejsze rysy twarzy.

– To się już nie powtórzy – zapewniłam piskliwym głosem. – Miło mi to słyszeć – uciął, odwracając się ode mnie i chwytając za książkę. – To na czym stanęliśmy, zanim nam przerwano? Mądralińska obok mnie podniosła rękę, rzucając mi wyniosłe spojrzenie. Zmąciło to resztki mojego spokoju. Nabrawszy powietrza, wydęłam usta i zrobiłam powolny wydech, starając się choć trochę uspokoić. Wyjęłam też podręcznik i ostrożnie położyłam go na blacie. – Doktorze Blake – tak wychyliła się do przodu, że cycki wręcz wyskakiwały z jej obcisłego czarnego topu – wydaje mi się, że omawiał pan część programu poświęconą namiętności. – O! – Pstryknął palcami. – Masz rację. – Opuścił wzrok, żeby przyjrzeć się leżącej przed nim kartce, a potem, krzywiąc usta w uśmiechu, podniósł oczy. – Sophie, zgadza się? Dałabym głowę, że dziewczyna westchnęła głośno, ochoczo potakując. Zauważyłam z niesmakiem, że

większość dziewcząt tutaj reaguje podobnie. I niby czemu? Bo młody i atrakcyjny? Wielkie rzeczy. A jak to się ma do zdania egzaminów i wpłynięcia na ludzkie losy? – Namiętność… – powiedział tym samym niskim, kojącym głosem, którym zdążył mnie z lekka zahipnotyzować, zanim potrząsnęłam głową – omówimy po klasyfikacji emocji. Te zajęcia służą przekazaniu podstawowej wiedzy na temat emocji i działania mózgu. Czemu robimy to, co robimy? Czy podejmujemy decyzje pod wpływem uczuć? A może ich wpływ na dokonywane przez nas wybory pozostaje bez znaczenia? Te zajęcia pomogą wam rozszyfrować relacje pomiędzy logiką a uczuciem. Miejmy nadzieję, że pod koniec tego semestru będziecie lepiej rozumieć swoje emocje i znać swoje mózgi. – Tu głos mu zadrżał. – Tego przynajmniej bym pragnął. Tak wymówił to „pragnął”, że głowa sama mi się poderwała. Patrzył prosto na mnie. Czując się nieswojo, wbiłam wzrok w widoczną za nim tablicę. – Nie będę was dziś trzymał do końca zajęć. – Odchrząknął. – Mam bowiem dla was zadanie.

– Oczywiście, że ma – wymamrotał koleś po mojej lewej. Posłałam mu szybki uśmiech. Doktor Blake wręczył plik kartek studentowi siedzącemu z przodu. – Puść to po sali. Prawie jęknęłam, kiedy kartka trafiła na mój stolik. – O nie, tortury od pierwszego dnia. Ale mamy szczęście, co? – szepnął ten sam chłopak. Jakby czytał mi w myślach. Nie widziałam jego twarzy, ponieważ nie chciałam przyglądać mu się na tyle długo, by uznał, że wzbudził moje zainteresowanie. Dlatego też oczy wbijałam w kartkę. – Studium twarzy – przeczytał na głos pan Blake. – Chcę, żebyście zaobserwowali reakcje waszych rówieśników. Na kartce znajdziecie wymienione wszystkie emocje. Chcę, by pojawił się tam opis zauważonych przez was sygnałów niewerbalnych. Jeśli osoba badana wyrazi zgodę, zróbcie jej zdjęcie i na koniec dołączcie do dokumentacji. Panowie, to nie ma być pretekst do naprzykrzania się paniom. Koleś zarechotał.

– A szkoda – powiedział pod nosem, ja zaś cała stężałam. Nie uważałam, żeby to był temat do żartów, i byłam zła, że tylko mnie na tej sali nie jest do śmiechu, choć w założeniu miało to być dowcipne. Oddech miałam przyspieszony i kurczowo trzymałam się blatu. – Pracę należy przesłać dziś do północy. Koniec zajęć. Studenci przepychali się koło mnie, ja zaś wciąż twardo nie ruszałam tyłka z siedzenia. – Hej. – Siedzący obok koleś wstał i nachylił się nad moim stolikiem. – Wszystko gra? Powoli podniosłam wzrok. Wyglądał dość niegroźnie. Muskularną pierś okrywała smoliście czarna bluza z kapturem. Spod wyjątkowo gęstych rzęs i lśniącej ciemnej czupryny zerkały jasnoniebieskie oczy. Zmarszczyłam brwi. – Tak, tak, w porządku, zapomniałam tylko zjeść śniadania. Uśmiechnął się. – Znam ten ból. Tak przy okazji, jestem Jack. – Wyciągnął rękę. Nie bardzo wiedząc, co innego mogłabym zrobić,

uścisnęłam ją i szepnęłam: – Lisa. – Fajnie. – Kiwnął głową. – No to chyba jeszcze się zobaczymy, czeka nas odrabianie pracy domowej! – Wspomniał o niej na tyle głośno, że profesor Blake podniósł głowę i zgromił go wzrokiem. Jak tylko Jack wyszedł z sali, napięcie wzrosło, topiąc resztki otuchy, której dodały mi jego słowa. Pozbierawszy się, szybko chwyciłam swoje rzeczy i ruszyłam do drzwi. Byłam już bliska odzyskania wolności, gdy usłyszałam chrząknięcie. – Liso, pozwól tu na chwileczkę. Zabawne, jak niewinnie brzmią niektóre zdania, prawda? Chwileczkę? Czyż chwileczka – odrobina czasu na rozmowę z profesorem, na którego zajęcia się spóźniło – nie jest czymś całkiem normalnym? Ale to akurat zdanie normalne nie było. Gdybym wówczas wiedziała, jak wiele w nim odbiegało od normy, nigdy bym nie zawróciła. To był mój pierwszy błąd. To, że się odwróciłam i natrafiłam na jego stalowe spojrzenie. To, że wykonałam krok w jego kierunku, nie mając

jeszcze świadomości, że za kilka krótkich miesięcy będę bezsilna wobec jego oddziaływania. Bezbronna. Zatrzymałam się przed stołem stojącym frontem do sali i westchnęłam: – Słucham? Z bliska wydawał się jeszcze piękniejszy niż z daleka. Mimo że byłam nieprzytomna ze zdenerwowania, spojrzałam mu prosto w oczy w taki sposób, jakbym nie widziała jego urody i jakby mnie nie przerażała nie tylko ona sama, lecz także jej moc. – Usiądź – polecił. Gdyby nie było koło mnie krzesła, upadłabym na podłogę. Żądał posłuszeństwa, a ja z jakichś przyczyn… czułam, że jestem mu to winna. Nie miałam jeszcze pojęcia, ile w tym było prawdy. Że winna mu byłam nie tylko posłuszeństwo, ale całą swoją duszę. – Od studentów oczekuję punktualności. – Skrzyżował ręce na piersi i nachylił się nad biurkiem, z głową przekrzywioną na bok i uśmiechem przyjaznym, a zarazem… narzucającym dystans. – Czy będzie to trudne do osiągnięcia? – Jego uśmiech momentalnie zgasł,

a wzrok uciekł w bok, niemal z niesmakiem. – Dla kogoś takiego jak ty? – Znów patrzył na mnie, najpierw z ogniem w oczach, a za chwilę wręcz lodowato. W odpowiedzi mogłam się tylko gapić na niego ogłupiała. Czy on mówi serio? Ktoś taki jaki ja? Co to niby miało znaczyć? Odzyskawszy głos, odpowiedziałam pytaniem: – Ma pan na myśli takiego jak ja studenta drugiego roku? – Nie. – Zacisnął szczęki. – Miałem na myśli dokładnie to, co wyraziłem. – Rozumiem. – Odchrząknęłam i sięgnęłam do najgłębszych pokładów pewności siebie, zapewne ostatnich jej pozostałości, z których mogłabym dziś skorzystać, zanim się załamię i rozpłaczę. – Zabrzmiało to tak, jakby pan uznał, że czymś różnię się od innych studentów, zapewniam więc pana, że nie odbiegam tu od normy. – Przykro mi, że to ja jako jedyny jestem gotów powiedzieć ci prawdę – wycedził, układając pełne wargi w kolejny uśmiech, jednak nie serdeczny, a drwiący. Znacie to uczucie, gdy ktoś patrzy na was tak, jakbyście

byli prawie nadzy? I gdy w tym spojrzeniu nie ma nic z pożądania – jedynie kompletny niesmak? Tak właśnie on na mnie patrzył, jakby nie widział powodu, dla którego miałabym chodzić do tej szkoły, dla którego miałabym oddychać tym samym powietrzem, co on. Nigdy jeszcze nie czułam się tak mało warta, a byłam ubrana od stóp do głów, co w mojej dawnej profesji zdarzało się nieczęsto. Projektanci mody dbali, bym się czuła piękna, wśród przyjaciół robiłam wrażenie nienagannej, a ten tutaj jednym kpiarskim uśmiechem odarł mnie z całej pewności siebie. – Jesteś tu swego rodzaju celebrytką, Liso. Opuściłam wzrok. – A zatem… – Prawą stopą stukał w podłogę. – Wyobrażam sobie, że komuś takiemu jak ty pewnie trudno się dopasować, ale im bardziej się spóźniasz, tym bardziej zwracasz uwagę, o ile rozumiesz, co chcę powiedzieć. Jeśli naprawdę chciałabyś się wtopić… – Zawiesił głos. – Będę na czas. – Głos mi zadrżał, bo walczyłam z łzami. – Przysięgam, że to się nie powtórzy. – Podniosłam głowę. – Znowu miałam kłopoty ze swoją skrytką pocztową, a potem nie mogłam się dogadać

z dziewczyną w biurze, a jeszcze zapomniałam o śniadaniu i… Podniósł dłoń. – Nie potrzebuję żadnych wyjaśnień czy usprawiedliwień. Wymagam jedynie twojej obecności i skupienia w tym semestrze. Sądzisz, że stać cię na to? Cofnęłam się o krok i kiwnęłam głową. – Dobrze. – Stanął, górując nade mną, a kiedy odrobinę rozluźnił ramiona, rudawy kosmyk spadł mu na czoło, trochę tak po chłopięcemu. Mimo to nadal budził we mnie wyłącznie złość i podniecenie. Choć do tego ostatniego wstyd było się przyznać, taki był z niego dupek. – Możesz już odejść. Gdyby był tu Gabe, prawdopodobnie przywaliłby profesorkowi. Pewnie i Wes nie ustałby spokojnie, chociaż mierziło go nawet zabijanie pająków. Uważali, że szacunek to podstawa w relacjach międzyludzkich, a ten gość całkiem niewłaściwie korzystał ze swojej władzy, rządził się tu i traktował mnie jak najgorsze zło. – Liso? – Brwi profesora Blake’a podjechały do góry. – Nie musisz przypadkiem iść na zajęcia? – Racja. – Miałam ochotę powiedzieć coś więcej, ale

ugryzłam się w język. Ostatnie, czego potrzebowałam, to narazić się na kłopoty lub nie zaliczyć którychś zajęć, skoro tylko na nich mi zależało. Odpuszczając sobie szkołę, musiałabym bowiem skupić się na stalkerze lub nawet na swojej przeszłości, a jedno i drugie odpadało. Nie mogłabym tego zrobić, nie chciałam nawet o tym myśleć. – Dziękuję, panie profesorze, za pańską… hmm, radę. Chyba się zdziwił, bo jego twarz wygięła się w szczególnym grymasie, po czym zakasłał w dłoń i się odwrócił. Z jakiegoś powodu moja odpowiedź nie przypadła mu do gustu. Nie miałam pojęcia, z jakiego. Wychodząc na korytarz, zerknęłam na zegarek i aż jęknęłam. Należało pędzić, żeby uniknąć spóźnienia. Kolejnego.

Rozdział 4

Tristan Nie spodziewałem się po niej takiej ustępliwości. Kompletnie kłóciło się to z obrazem wyłaniającym się z dziennika Taylora. Przez chwilę, a może jej ułamek, zaczęły rosnąć we mnie wątpliwości, ale je zdusiłem. Robiłem to dla siebie, dla swojej rodziny. Dowodu, że była tą dziewczyną, o której pisał Taylor, nie miałem, a tylko podejrzenie, oparte na zbieżności nazwisk, zgodności z opisem i kilku przedstawiających ją zdjęciach, znalezionych w tymże dzienniku. Co się tam stało? Jak go doprowadziła do ostateczności? Czemu nikomu nic nie powedziała? Była taka młoda, on także. Przyznaję, czułem, że należały się jej przeprosiny, za cholerę nie wiedziałbym jednak, za co przepraszam ani jak mam to zrobić. Byłem rozdarty pomiędzy poczuciem winy za to, jak ją najprawdopodobniej traktował, a wściekłością, bo przecież odpowiadała za to, że skoczył z tamtego urwiska. Aż się odruchowo wzdrygnąłem, co już całkiem wytrąciło mnie z równowagi. To nie ja byłem tym gościem ze świrem na punkcie zemsty. Już nawet nie dostrzegałem

tego obcego dla siebie uczucia. Na zewnątrz byłem taki jak zawsze, ale wciąż we mnie wrzało, by w końcu rozsadzić mnie od środka. Zacisnąłem ręce na skraju blatu i kilkakroć odetchnąłem dla uspokojenia, zamykając oczy, skupiając się znów na tamtych stronicach, na słowach, które przypieczętowały nie tylko mój, lecz także jej los. Przyczyniła się do jego zagłady. Miałem więc pełne prawo doprowadzić ją do zguby. Takie zasady rządzą życiem, jin i jang. Gdyby moi rodzice mnie teraz widzieli… Cóż, powodu do dumy może nie było, ale przecież oni sami w żaden sposób nie pomogli. Jeśli już, to podziałali jak pierwszy katalizator, jeszcze przed nią. Przed oczami znów mignęły mi jej jasne, błękitne oczy. Pasowały do niebieskich pasemek w jej włosach. Tych, na które nie mogłem przestać się gapić. Tych, których widok przeszkadzał mi w prowadzeniu zajęć. Nie planowałem zakończyć ich tak wcześnie, ale ta dziewczyna zanadto mnie rozpraszała. Jedno spojrzenie i zatracałem się niemal tak jak on wcześniej – ona była niczym trucizna, którą należało wyssać z rany, zniszczyć. Łatwo byłoby się poddać jej urokowi.

Trudniej sprawić, by to ona się we mnie zadurzyła. Związki buduje się na ufności, zamierzałem więc pozyskać jej zaufanie. A co na początek? Solidna dawka lęku i szacunku. Wiedziałem wszak, jak funkcjonuje jej umysł. Wyzwania popychały ją do czynu, a strach dodawał odwagi, postanowiłem więc wejść w rolę wzbudzającego lęk nauczyciela – mając nadzieję, że otrzymam w zamian jej miłość. Wciąż gryzło mnie sumienie za surowe słowa, które przyszły mi do głowy, gdy pojawiła się w moim polu widzenia – jeśli to, co o niej napisał, odpowiadało prawdzie, przeszła z nim piekło. Czym prędzej odsunąłem od siebie poczucie winy. Nie byłem już porządnym facetem, takim, co to nigdy nie przeklina, nie pije ani nie zażywa narkotyków. Zamierzałem stać się tamtym, choćby na semestr. Planowałem wykorzystać jego dziennik jako przewodnik i w końcu, jeśli Bóg pozwoli, odnaleźć ukojenie. Poklepałem schowany w kieszeni marynarki dziennik. – Jest dobrze, zaznasz wreszcie spokoju. – Zamierzałem odkryć, co się naprawdę stało, choćby miało mnie to zabić. Byłem mu to winien.

Wyrzuty sumienia znów dały o sobie znać… Zdławiłem je, nie chcąc przyznać, że za wszystkim, co robiłem, stał strach. W kieszeni zagrzechotała mi buteleczka z pigułkami. Przycisnąłem ją dłonią i zakląłem głośno. On widział tylko jeden sposób na osiągnięcie wolności. Nie chciałem podzielić jego losu.

Rozdział 5

Lisa – Nie ruszaj się! – wrzasnęłam, podnosząc telefon, a Gabe pokazał mi środkowy palec. Skrzywiłam się i odsunęłam

aparat od oczu. – Dzięki, bardzo to było miłe. – Nie ma za co – zadrwił. Saylor, jego żona, walnęła go w ramię i przewróciła oczami. – Auć. Aż mnie skręciło, kiedy nachylił się do Saylor i przycisnął swoje usta do jej, całując ją do nieprzytomności, tak jakby w tutejszym Starbucksie kręcono właśnie scenę miłosną. Zakasłałam. Nie rozdzielili się. Pstryknęłam więc im fotkę. Znów zapracowałam na środkowy palec, choć Gabe pozostawał wciąż przyklejony do swojej żony. – Oho! – rozległ się za mną głos Wesa. – Długo to trwa? – Czy wszyscy nowożeńcy budzą taki niesmak? – zapytałam donośnie. Wes, wraz ze swą żoną Kiersten, obszedł stół i znienacka mnie przytulił. Już chciałam przewrócić oczami, ale się powstrzymałam. Zanadto był słodki i gorący, z naciskiem na to drugie. Wyglądali z Gabe’em niczym żywe reklamy magazynu „GQ”. Obaj mieli blond włosy. Po tym jak Gabe zdecydował się przywrócić

swojej czuprynie naturalny kolor, patrzyło się na nich jak na dwie olśniewające supergwiazdy. Równie dobrze można byłoby nienawidzić wielkanocnego zajączka. Rób, człowieku, co chcesz, ale i tak nie minie chwilka, a zjesz wszystkie czekoladki z jego koszyka. – Jak tam zajęcia? – Kiersten nachyliła się do mnie. – Słyszałam, że wylądowałaś u tego nowego gorącego ciacha od psychologii. Wes zawarczał głucho. – Spoko, spoko. – Splotłam dłonie na blacie i roześmiałam się. – Poza tym nie takie znów z niego ciacho. – Jedna dziewczyna zemdlała. – Brwi Kiersten podjechały do góry. – Podobno na zajęciach. – Odwodnienie? – Wzruszyłam ramionami, biorąc łyk kawy. – Albo coś innego… – Jeszcze bardziej się nachyliła – Krążą pewne pogłoski. – W pogłoskach – Gabe oderwał swoje opuchnięte wargi od Saylor – zawsze jest ziarno prawdy. – A więc faktycznie w zeszłym tygodniu pijany

odstawiłeś na targowisku taniec w samej bieliźnie? – Przekrzywiłam głowę, czekając, aż Gabe wytrzeszczy oczy i zacznie sobie wyłamywać palce. – Idealnie. Rozdziawił usta. Pstryknęłam mu fotkę. Krzywiąc się, odebrał mi telefon. – Nie sądziłem, że będę cię kiedyś zniechęcał do fotografowania, panno paparazzi. Rozparłam się na siedzeniu. – To za uwagi na temat ciacha od psychologii. – Aha! – Kiersten dźgnęła mnie palcem. – Wiedziałam. Usadziłam ją wzrokiem. – Sarkazm, koleżanko, sarkazm. – Przez chłopców dziewczynki zachodzą w ciążę – podsunął Gabe, a Wes zakrztusił się kawą, którą właśnie mi zwinął. I bardzo dobrze! – Nie spotykaj się z nimi. – Wspaniały będzie z ciebie tato. – Uśmiechnęłam się słodko. – No co? Będziesz zamykał swoje córeczki w pokojach i im klarował… – Zaczęłam naśladować jego głos: – Bo wiecie, ci chłopcy od randek są be, robią dziewczynkom dzidziusie, jak króliki, a wiecie przecież, jak króliki działają waszemu tacie na nerwy i…

– Przezabawne. – Oczy Gabe’a zwęziły się. – I bądź łaskawa nie mówić tu o dzieciach, bo… Siedząca obok niego Saylor zaśmiała się cicho i ścisnęła go za rękę. Zakłuło mnie w sercu. Bardzo dawno temu to ja chciałam być dla Gabe’a kimś takim. Potem przytrafił się Taylor i cóż… Wzdrygnęłam się, odsuwając bolesne wspomnienia rzeczy, do których się posuwałam, tych, które on wyprawiał, i naszych wspólnych wyczynów. – Dobrze się czujesz? – spytał Wes bardzo cicho. Jak na mój gust był zbyt spostrzegawczy. Gdybym miała się komuś zwierzyć, wybrałabym właśnie jego, ale milczałam jak głaz, bo zwierzenie się oznaczałoby wyznanie winy, a to z kolei świadczyłoby, że odbiło mi jak kiedyś tamtemu. – Dobrze. – Siadłam prosto. – Nie chcę zawalić zajęć, a muszę spisać sygnały niewerbalne oraz pstryknąć co najmniej jedną fotkę za to, że spóźniłam się na wykład mojego profesorka i narobiłam sobie kłopotów. – Dał ci klapsa? – Gabe zerknął drwiąco zza swojej kawy.

– Tak, Gabe – przyznałam spokojnie. – Tak właśnie karze się na uniwerku niegrzeczne studentki: za pomocą pejcza, radośnie się przy tym uśmiechając. – Moje marzenie. – Zagwizdał. – Czego bym nie dał, żeby tak Saylor… Zatkałam sobie uszy. Odchylił głowę w tył i wybuchnął śmiechem, Saylor natomiast poczerwieniała i zakryła mu usta dłonią, żeby ucichł. – Wracając do tematu… – Wes jak zwykle zignorował Gabe’a i wychylił się nad stołem. – To czemu nie porobisz zdjęć ludziom tu, w kawiarni, za ich zgodą oczywiście, no bo czyż większość ludzi tutaj nie jest megainteresująca? Pogrążeni w nauce? Zestresowani? Zmęczeni? – Wskazał gościa w kącie. – Ten wygląda, jakby jechał na pięciu kubkach kawy i godzinie snu. Podejdź, zapytaj, zrób zdjęcie, uzupełnij jakimiś notatkami, zadanie z głowy. – Łatwo ci mówić – mruknęłam. Uśmiechnął się szeroko. – Bo jestem Wes Michels. Zwiesiłam głowę i skrzywiłam się. – Telefon. – Wyciągnął rękę po aparat, wstając ze

swojego miejsca. W kilka minut nie tylko pstryknął dla mnie dwie fotki, lecz także porobił notatki na temat dwóch słuchaczy studiów przedmedycznych, którzy całą noc zakuwali do domniemanej kartkówki tylko po to, by się przekonać, że pomylili dni i zajęcia. – Właśnie dlatego nie wybrałem szkoły przygotowującej do studiów medycznych. – Gabe aż się wzdrygnął. – Czy na pewno taka właśnie była przyczyna? – upewniła się Kiersten. – A myślałam, że to z powodu fobii przed długaśnymi sformułowaniami. – Ponaddwustudziewięćdziesięciodziewięciokilometrowy. No i co? – Pokiwał głową. – Zatkało? – Przeliteruj – zażądała. – Co do tego profesora… – Gabe zmienił temat. – Jeśli się do czegoś posunie, użyj gazu lub gwizdka alarmowego. – Jasne. – Kiwnęłam głową. – Na pewno tak zrobię. Na wykładzie. Przy setce innych studentów. Jak tylko na mnie krzywo spojrzy. – Świetnie – rzucił urażony. – Żartowałam.

Saylor poklepała Gabe’a po ramieniu. – Gabe, pogódź się wreszcie z tym, że pisklaki kiedyś muszą opuścić gniazdo… – Przecież nie w tym rzecz i właśnie dlatego… Kilkakrotnie uderzyłam głową w stolik. – Wiecie co, mimo że uwielbiam te nasze zabawne przekomarzania i błyskotliwą wymianę myśli, to naprawdę muszę już kończyć swoje zadanie, wy dwoje więc – wskazałam Saylor i Gabe’a – wracajcie do całowania. A co do was – zwróciłam się do Kiersten i Wesa – idźcie rozwiązać problem światowego głodu czy czegoś w tym stylu. Wes postukał się palcem po brodzie, po czym stwierdził: – Rozwiązany. – Mądrala. – Uśmiechnęłam się. – W każdym razie idźcie się wdzięczyć do siebie i błyszczeć gdzieś indziej. Biorę się za swoje zadanie, choćby mnie to dobijało, a potem zamierzam się wybrać na fajny, długi spacer. – Żeby porozmyślać o ciachu od psychologii? – spytała Kiersten. – No to cześć, widzimy się na imprezie.

– Ładnie się ubierz! – zawołał Gabe, gdy oddalałam się od stolika. – Nie zapomnij spodni! – odkrzyknęłam, otwierając drzwi Starbucksa, i wpadłam z deszczu pod rynnę. Moja torba głucho stuknęła o ziemię. – Przepraszam bardzo. – Schyliłam się, by ją podnieść, i wtedy zauważyłam buty. Brązowe buty. A w butach były stopy. Od tych stóp, już mi znanych… wzrok powędrował w górę ciemnych dżinsów, zawisł na wąskich biodrach, by wreszcie natrafić na ten sam grymas, który oglądałam kilka godzin wcześniej. – Może gdybyś się nie zabierała się za wszystko z opóźnieniem, oszczędziłabyś sobie tego pośpiechu? – Brwi profesora Blake’a podjechały do góry, gdy podawał mi rękę. Nie mając wyboru, dotknęłam jego palców i prawie syknęłam, taki bił od niego żar. Gorące ciacho to zdecydowanie zbyt delikatne określenie. Dałabym głowę, że jego szare oczy przewiercały moje ciuchy na wylot. Chwilę później jego oddech zmienił się, a on znów przybrał swoją maskę i wskazując głową ściskane przeze

mnie kurczowo papiery, rzucił: – Zadanie domowe… – Owszem. – Zachwiałam się na obcasach. – Moim kluczem do jego wykonania jest kofeina i takie tam. Uśmiechnął się. Nie drwiąco, ale tak szczerze, tak że odczułam to całym ciałem, jakby ktoś przywiązał mnie do łóżka w solarium i podkręcił moc na maksa. Cofnęłam się o krok, o mało znów nie wpadając na kogoś, tym razem opuszczającego Starbucksa. – No, no! Spotkanie klasowe! – stwierdził jakiś męski głos za moimi plecami. – Czy za rozmowę z profesorem poza salą wykładową dostaje się najwyższą ocenę? Wie pan, jak za wypatrzenie niedźwiedzia na wolności? Oczy profesora Blake’a pociemniały i nieznacznie odsunął się ode mnie. – Nie, panie Fueler. – Szkoda. – Jack skrzyżował ręce na piersi i się roześmiał. – Pracę należy przesłać przed północą – przypomniał sucho profesor Blake i wyminął nas, wchodząc do kawiarni.

Odetchnęłam z ulgą i ruszyłam w stronę akademika. – Hej, zaczekaj! – zawołał za mną Jack. – Masz już zrobioną? – Nie. – Miałam ochotę kopać wszystkie napotkane szyszki, ale się powstrzymywałam, choć ledwie, ledwie. – Muszę jeszcze rozbudować opisy. – Ja też. – Uśmiechnął się ciepło. – Zróbmy to razem. – Zarumienił się, a potem potrząsnął głową. – Chodzi mi o pracę domową. – Wiem, o co ci chodzi. – Roześmiałam się. – Jestem dziewczyną, a my nie myślimy tylko o… jednym. Jack przyjrzał mi się od stóp do głów. – Tym bardziej szkoda. – Chodzi ci o flirt czy o pracę? – Może być jedno i drugie? – Nie. – Dobra. – Przerzucił plecak przez lewe ramię. – W takim razie chodźmy pooglądać sobie ludzi. Dołączyłam do Jacka, a gdy zrobiło się spokojniej i on rozgadał się na temat pracy domowej, zerknęłam przez ramię i przekonałam się, że profesor Blake obserwuje mnie przez okno Starbucksa.

– Hej, idziesz czy nie? – spytał Jack. Uśmiechał się miło, z opanowaniem. Nie rozpracowałam go jeszcze, ale przecież nie musiałam wszystkiego brać pod lupę. – Pewnie. – Czym prędzej się odwróciłam. – Pewnie, że idę.

Rozdział 6

Tristan

Ciepło bijące od kubka z kawą wnikało w moją dłoń. Przyglądałem się tej parującej ciemnej cieczy. Gorycz. Ta kawa była pełna goryczy. A może takie było moje życie? Może ja sam? Nic nie przynosiło zaspokojenia: ani kawa, ani jedzenie, ani seks. Ha, to ostatnie było dobre. Seks… Czy chociaż wiedziałem jeszcze, jak się do niego zabrać? Wątpliwe. Przecież byłem tym dobrym dzieckiem, tym złotym chłopcem, który nie narażał dziewcząt na ciąże ani pozbawiał ich cnoty na balu maturalnym. Nie miałem na imię Taylor. Łatwo było pojąć, czemu tak się od niej uzależnił. Każdy facet bez problemów ze wzrokiem doznałby tego samego. Wyrzucenie z pamięci widoku jej nóg zajęło mi dużo więcej czasu, niż się spodziewałem. Jedną ręką chwyciłem mocno kubek, drugą wyciągnąłem swojego iPada. Musiałem coś jeszcze dokończyć, a nie znosiłem samotnego przesiadywania na sali wykładowej. Potrzebowałem gwaru, odwrócenia uwagi. Aż dziwne, jak bardzo koił mnie nieustający pomruk głosów. Co zabawne, jego to nie uspokajało – a wręcz poprowadziło ku zagładzie. Nie tyle otaczający go gwar, co ludzie z jego otoczenia.

– Tristan? – w moje mroczne myśli wdarł się jakiś głos. Podniosłem głowę i o mało z miejsca nie rzuciłem się do drzwi. – Wes – wychrypiałem. – Dawno się… nie widzieliśmy. – Należałoby powiedzieć „lata”. Całe lata. Usiłowałem wyglądać na zajętego wertowaniem papierów, ale Wes zaliczał się do gości aż za serdecznych i za towarzyskich. Klapnął naprzeciwko mnie i przyjrzał mi się z zaciekawieniem. – Niech zgadnę, ty jesteś tym nowym ciachem od psychologii. Niemal zaplułem się kawą, a potem cisnąłem długopis na plik przerzucanych właśnie papierów, które tak naprawdę wcale nie wymagały przerzucania. – Czym, przepraszam, jestem? – Przyczyną szaleństwa dziewczyn. – Głośno westchnął. – Facet, pewne rzeczy się nie zmieniają. Albo wprost przeciwnie. I to bardzo. – Racja. – Zaśmiałem się, łapiąc z nim kontakt wzrokowy. – Pojęcia nie miałem, że to się rozniosło… – To przecież uczelnia. – Wes odchylił się od blatu, zwracając mi wreszcie moją osobistą przestrzeń. – Czego

się spodziewałeś? – Widząc, że wzruszyłem ramionami, rozdziawił usta. – Pod jakim nazwiskiem ostatnio występujesz? Wes zdecydowanie za wiele o mnie wiedział, ale przecież miał do tego prawo. Wiedział wszystko o mnie, o mojej rodzinie. O wszystkim, z wyjątkiem Taylora. To bowiem była nasza mała, niecna tajemnica, skrzętnie zatuszowana absurdalnie niskim kosztem dzięki brakowi jakichkolwiek zasad. – Tristan Blake. – Przejechałem językiem po wargach z lekkim ruchem ramion. – Jak zazwyczaj. – Aha… postanowiłeś pominąć… – Wes uśmiechnął się znacząco. – Dobry ruch, by uniknąć prób zamachu czy porwania, które zapewne podważyłyby twoje kwalifikacje do tej roboty. Tak przy okazji, czemu wziąłeś tę posadę? Myślałem, że jesteś w Waszyngtonie. Co to miało być? Gra w dwadzieścia pytań? Poruszyłem trzymaną w ręku kawą, siląc się na nonszalancję. – Potrzebowałem odmiany. Sam wiesz, jak to jest: mnóstwo zajęć, zero zabawy. – No tak – zgodził się Wes, przyglądając mi się jednak

odrobinę sceptycznie. – Czyli twoje klimaty. A więc czemu uniwerek? – Przepraszam, akurat mam sporo pracy. – Wskazałem iPada. – Może zobaczymy się w weekend? – W ten weekend jest bal dobroczynny. – Wes najwyraźniej kupił moją wymówkę. – Twój tato wspominał, że wysyła przedstawiciela. Jak sądzę, mówił o tobie? A niech to! Trzeba było zaglądać i do drugiego terminarza. – Na to wygląda. – Świetnie. – Wes podniósł się i wyciągnął rękę. Mocno nią potrząsnąłem. – Widzimy się więc w niedzielę – stwierdził. Następnie skinął ręką na rudowłosą dziewczynę, najwyraźniej swoją żonę, dając jej znak do wyjścia. Była wysoka, gibka, olśniewająco piękna – właśnie kogoś takiego sobie wyobrażałem, myśląc o ewentualnym ustatkowaniu się Wesa. Widywałem ją zresztą w wiadomościach na tyle często, by wiedzieć, że idealna z nich para. Wciąż tylko dręczyło mnie, że gdy Wes borykał się ze swoim rakiem, wydało sie, jak okropny ze

mnie przyjaciel. Owszem, wysyłałem mu kartki i kilka razy dzwoniłem, ale tego przecież nie dałoby się porównać z przyjazdem do Seattle i towarzyszeniem Wesowi w zmaganiach z chorobą. Ja jednak w Seattle mogłem się znaleźć jedynie z egoistycznych pobudek. Za nimi wychodzili Saylor i Gabe – jeszcze jedna parka, o której trąbiono non stop, odkąd odkryto, że ten popgwiazdorek żyje i ma się dobrze. Oboje badawczo mi się przypatrywali, jakby nie byli pewni, czy widzą kogoś przyjaznego, czy osobę, której powinni się wystrzegać. Możliwe, że dlatego, iż nie tylko się nie uśmiechałem, ale wręcz wyglądałem na gotowego złamać w pół własny długopis – nie przez nich. Przez siebie samego. To wszystko moja wina. Jak zawsze. Gabe zatrzymał się przy drzwiach i jeszcze odwrócił, by przyjrzeć mi się badawczo. Zabawne. W tym właśnie momencie wyobraziłem sobie, że znów jestem normalny, że pracuję na wzgórzu, że robię to, co kocham i w co wierzę. Że się z nimi przyjaźnię. Bo przecież miałem mnóstwo przyjaciół, krewnych, współpracowników. Tak to już jest w życiu, że nie uświadamiasz sobie, co masz, póki ci tego wszystkiego do reszty nie wyszarpią.

Albo dopóki nie odkryjesz, że miałeś brata. Którego w dodatku zamordowano. A twój ojciec starał się to zatuszować. Zawsze chciałem mieć brata. A teraz zostałam z niczym. Z niczym, pozbawiony nadziei, jeszcze zanim te nadzieje zdążyły się rozbudzić, za sprawą dziewczyny o czarnych włosach i lśniących niebieskich oczach. Mocniej ścisnąłem kubek, z irytacją zgrzytnąwszy zębami. Czas przyspieszał bardziej, niż się spodziewałem. I tak wyjątkowo długo udawało mi się chować w cieniu. Tato myślał, że robię sobie tak potrzebną przerwę. Zresztą odpowiadało to prawdzie. Do pewnego stopnia. Po tym moim „urlopie” sprawy miały wrócić do normy, podobnie jak moje życie. Jedzenie miało odzyskać smak, a mnie czekało uwolnienie się od poczucia winy za to, że nie uratowałem komuś życia. Życia, o którego istnieniu nie miałem pojęcia.

Rozdział 7

Lisa – Wyglądam jak wyjęta z jakiejś powieści romantycznej – narzekałam, przyglądając się sobie w olbrzymim lustrze

Kiersten. Szykowałyśmy się w rezydencji Wesa. Używając tego słowa, mam na myśli rezydencję z prawdziwego zdarzenia, wypasioną, rodem z programu o domach i ogrodach, cud, miód, malina. Od dziecka żyłam dostatnio. Ale miało się to nijak do tego, jak żył Wes Michels. Kiersten roześmiała się i pacnęła mnie w ramię. – O ile sobie przypominam, nie tak dawno to ty szykowałaś mnie na imprezę, moje dzisiejsze zaangażowanie potraktuj więc jako rewanż. Podniosłam rękę. – A czy ja nie pomogłam ci z suknią ślubną? W zasadzie jesteśmy więc kwita. A to oznacza, że nie muszę tego wkładać. – Co z nią jest nie tak? – Skrzyżowała ramiona. Stała w białej, rozłożystej sukni jak z bajki. – Jest czarna – oznajmiłam, bez przekonania podnosząc palcami koronkę. Przepiękny gorset był tak ciasny, że ledwie mogłam oddychać. Ona przypominała Kopciuszka, ja zaś wyglądałam jak zła królowa. Zrozumiałe, bal miał być czarno-biały. Tyle że ja po prostu nie znosiłam czerni. Czerń przypominała mi jego, kojarzyła się z jego duszą, ze

wszystkim, co mi robił, ze wszystkim, co kazał mi nosić, gdy popadał w jeden z tych swoich nastrojów, gdy czuł się nieszczęśliwy, co u niego było nagminne. Za bardzo byłam zakochana, za młoda i zbyt naiwna, by to rozumieć. A potem było już za późno. – Dokąd idziesz? – Kiersten chwyciła mnie za ramiona. W jej szeroko otwartych zielonych oczach malowała się troska. – Na pewno dobrze się czujesz? Chciałoby się odpowiedzieć „ekstra”. Nie ma to jak znajdować w skrzynce koszmarne listy od anonimowego prześladowcy i mieć do czynienia z profesorem gotowym skopać ci tyłek za to, że żyjesz. Dochodził do tego Jack, który nie odstępował mnie, odkąd w zeszłym tygodniu pomogłam mu z pracą domową. Jeśliby uznać mnie za miód, on był trzmielem. Owszem, był wesoły i słodki, faceci mnie jednak nie interesowali. To był kolejny z moich sekretów. I w tej sprawie okłamałam Kiersten, chcąc, żeby uważała mnie za całkiem zwyczajną współlokatorkę. Prawda, że faceci bywali seksowni, bywało nawet, że czułam do nich pociąg, ale zadawanie się z nimi nie wchodziło w grę. Rok temu o mało nie obrzygałam

chłopaka, z którym się całowałam. Próbowałam niezobowiązującego seksu, szalonych pieszczot i za każdym razem kończyło się to takimi mdłościami, że czym prędzej się zmywałam. Sądzę, że dlatego większość facetów uważała, że się z nimi droczę. Żeby tak wiedzieli, że ich usta przypominają mi o śmierci. A ich ręce o gwałcie. – Lisa! – zbeształa mnie Kiersten. – To jest bal maskowy! Trzeba mieć dobry humor, może więc uda ci się zmyć z twarzy ten grymas i udawać, że się nieźle bawisz? Zostaw tutaj wszystkie szkolne stresy i idziemy. Spojrzałam na maskę w moich rozdygotanych dłoniach. On też raz sprawił, że włożyłam maskę. – Dobrze mówisz. – Zmusiłam się do głupkowatego uśmiechu. – Przepraszam, wszystko przez to, że w tym semestrze mam superciężkie zajęcia. Jej prawa brew podjechała do góry. – Zmień przedmioty kierunkowe. Zmarszczyłam nos. – No dobra, jak nie, to przynajmniej teraz musisz się

dobrze bawić i być niesamowita. – Bomba – prychnęłam, nadal ściskając maskę w dłoniach, gdy wychodziłyśmy z pokoju. Kiersten wzięła mnie pod rękę. – Oho! – Gabe czekał u dołu schodów. – Urocze damy, po prostu urocze. Saylor podbiegła do nas. Miała na sobie obłędną suknię w czarno-białą szachownicę, w sam raz dla Alicji przebywającej w Krainie Czarów. Górne światła odbiły się w trzymanej przez nią masce. Czerwonej. Czemu ja nie mogłam mieć czerwonej maski? Tylko tę głupią czerń. – A niech to. – Wes odciągnął ode mnie Kiersten i pocałował ją w usta. – Gdyby nie to, że już jestem twoim mężem, oświadczyłbym ci się. – No tak… – Chrząknęłam. – Nie ma niczego złego w byciu piątym kołem u wozu. Nie przeszkadzajcie więc sobie, wszystko gra. Gabe zaśmiał się, a Wes zerknął na mnie speszony i wzruszył ramionami. – A skąd wiesz, że nie zadbałem o to, żebyś miała na balu odpowiedniego partnera? – Rany, Wesie Michelsie! Wiedziałam, że można na

ciebie liczyć! – Rzuciłam mu się w ramiona i pocałowałam w policzek. – Poświęciłeś dla mnie część swojej fortuny, żeby stworzyć wierną kopię księcia z bajki? Parsknął śmiechem. – Nie. – Czy to Channing Tatum? Dziewczyny za mną westchnęły, a Gabe prychnął. – Niestety nie. – Ryan Gosling? – Nie. – Mrugnął, najwyraźniej uradowany tą naszą gierką słowną. – Myślę jednak, że ci się spodoba. Z tego, co mi mówiono, prawdziwe z niego ciacho. Poza tym w pewnym sensie dorastaliśmy razem. A przynajmniej chodziliśmy do jednej szkoły, dopóki jego rodzina się nie przeprowadziła. – A więc to przyjaciel z dzieciństwa. – Oczy zwęziły mi się w szparki. – Przyznaj. Ustawiasz mnie z przyjacielem, który w ogólniaku nie miał wzięcia. – Jeśli o to chodzi – na policzkach Wesa pojawił się lekki rumieniec – mogę dać głowę, że w całej szkole to on miał największe wzięcie.

Zapadła cisza. Gabe podszedł do Wesa i poklepał go po ramieniu. – W porządku, stary, nie zamartwiaj się tym. – Ale jak to możliwe? – spytała Saylor, wyrażając głośno to, nad czym się wszystkie zastanawiałyśmy. – Hej! – Gabe skrzyżował ręce na piersi i zgromił ją wzrokiem. – Zaufaj mi. Zresztą sami się przekonacie – uciął Wes, bo musieliśmy już wyjść z domu do czekającej na nas limuzyny. Wcale nie miałam pewności, czy chcę się o tym przekonać, zważywszy zwłaszcza na mój feler. Na to, że należałam do dziewczyn, u których nawet całowanie się z facetem budzi traumatyczne wspomnienia. Byłam jednocześnie cnotką i kokietką. Jak to w ogóle możliwe? – Czas zabalować, państwo gubernatorostwo! – zawołał Gabe, siląc się na angielski akcent, gdy już usadowiliśmy się w limuzynie. Wymownie się wzdrygnęłam. – Właśnie dlatego nigdy nie grywasz Angoli, Gabe. Przez twój kijowy akcent. Przewrócił oczami i zaczęła się luźniejsza pogawędka

o zbliżającym się balu maskowym, o pieniądzach, jakie ma on przysporzyć fundacji Gabe’a, o nowych technologiach, które rodzinna firma Wesa wprowadza w miejscowych szpitalach. Jakby stanowili jedną wielką, szczęśliwą rodzinę zbawców świata. Wszyscy robili coś dobrego na rzecz innych, tylko ja jedna nie mogłam przestać myśleć o sobie, o swoich klęskach, o swoim smutku. I wszystkich tu ekscytowała przyszłość. Tylko nie mnie.

Rozdział 8

Tristan Czarna maska zakrywała całą moją twarz. Miała jedynie

drobne dziurki umożliwiające oddychanie i dwa otwory dla oczu. Gdy przemykałem przez drzwi wiodące do głównej sali balowej, włosy falami spadały mi na czoło. Zwykle na takie okazje zaczesuję je gładko do tyłu, żeby licowały z powagą profesji, ale tym razem nie starczyło mi czasu na zrobienie czegokolwiek przed wyjściem z domu, wyglądałem więc zapewne jak jakiś nieokiełznany ogier. Wszystko tu się zmieniło. Usytuowany w środku miasta hotel Hilton mógł równie dobrze stanowić scenerię dla filmu inspirowanego czasami regencji. Denerwowałem się. Nie żebym miał jakiś powód. Nie zanosiło się na to, że spotkam tu Lisę ani że będę musiał bronić się przed coraz to silniejszym pożądaniem jej, które kompletnie wytrącało mnie z równowagi. Zacisnąwszy zęby, wciągnąłem białe rękawiczki, a potem poprawiłem swój czarny krawat. Miałem czarny garnitur, wykonany na zamówienie, jak przystało na Westinghouse’a. Bo przecież tego wieczoru nie byłem profesorem z tajną misją. Niech mnie, nawet powiedziane w duchu brzmiało to fatalnie. Tego wieczoru byłem synem człowieka bardzo ważnego i nie mniej bogatego. I musiałem wejść w rolę, którą

odgrywałem od urodzenia. Chodzącej doskonałości. Doskonale szczery uśmiech, czarujący gawędziarz. Nie byłem na tyle próżny, by wierzyć, że właśnie taki jestem, ale diabelnie dobrze wiedziałem, które struny potrącać, by wszyscy wokoło jedli mi z ręki. W tle cicho grała orkiestra, a ludzie kołysali się w jej rytm na środku parkietu. Złote światło żyrandoli mieszało się ze srebrną poświatą księżyca, wkradającą się przez okna – wszystko razem tworzyło we wnętrzu baśniową scenerię. Na stołach z jedzeniem w regularnych odstępach stały wysokie i cienkie białe świece, migotliwymi refleksami odbijające się w srebrnych podgrzewaczach do potraw. I te maski. Dobry Boże, te maski. Były wszechobecne, skrywały twarze gości… i ich tajemnice. Bogacze to uwielbiali – maski przydawały im zagadkowości. Było tu… przyjemnie. Ale przecież za pięć setek od głowy można oczekiwać czegoś przyjemnego. Trudno nie myśleć o pieniądzach, kiedy część twoich obowiązków, choć niedużą, stanowi dbałość o takie sypanie nimi tu i ówdzie, by służyło to wizerunkowi rodziny, by służyło to wizerunkowi ojca.

Przemierzałem salę, prześlizgując się między ludźmi, i ledwie zszedłem z drogi jakiejś starszej pani, niespodziewanie na kogoś wpadłem. Czarna koronka otarła się o moje rękawiczki, gdy delikatnie kładłem dłonie na drobnych ramionach, żeby tajemnicza nieznajoma nie straciła równowagi. Odchrząknąwszy, wymamrotałem: – Proszę o wybaczenie. Zza czarnej maski spojrzały na mnie bystre niebieskie oczy. Twarz zasłonięta była do połowy, a czerwone usta wyglądały tak kusząco, że omal się nie nachyliłem, by poznać ich smak. – Och. – Głos miała niski. – To moja wina. Przez tę maskę niewiele widać. Uśmiechnąłem się w myśli, wciąż jeszcze nie cofając dłoni. – Ja bym nie zdejmował. – Czemu nie? – W imię zasad. – Surowo pokiwałem głową, chwilę potem ociepliłem to uśmiechem. – Chyba nie chciałaby się pani dać poznać jako ktoś, kto łamie zasady? – Hmm… – Dotknęła podbródka. – To zależy.

– Od? – Nachyliłem się, w napięciu wstrzymując oddech. – Od tego, co mi daje ich łamanie – szepnęła. Ciemne włosy ściągnięte miała do tyłu w niski, ciasny koczek, pojedyncze kosmyki spadały jej na twarz, zachęcając do wsunięcia za uszy, a potem całowania tej dziewczyny tak, by błagała o więcej. Reagowałem na nią wyjątkowo gwałtownie. Nigdy jeszcze nie czułem tak silnego pociągu do osoby kompletnie mi nieznanej – jeśli nie liczyć Lisy, ale na jej wspomnienie od razu szlag mnie trafiał. Ona wpisana była w jego życie, nie w moje. I jeśli moje podejrzenia były słuszne, odpowiadała za wpędzenie go w obłęd. Nie, dziękuję. – Zatańczymy? – Przesunąłem dłonie w dół jej ramion, a potem przygarnąłem ją do siebie, uniemożliwiając ucieczkę. – A czy to jest zgodne z zasadami? – droczyła się. – Dopóki nie zdradzimy, kim jesteśmy. – Serio? – Roześmiała się. – Mówi pan poważnie czy żartuje? – Ja nigdy nie żartuję. – Potrząsnąłem głową i nachyliłem się, szepcząc jej do ucha: – Ale dzisiaj

zrobię, cokolwiek będzie pani chciała. – Oho! – Odsunęła się i położyła dłonie na moich barkach, szykując się do tańca. – Śmiało pan sobie poczyna, panie Łamaczu Zasad. – A ja myślałem, że moje uczucia do pani przepełnia delikatność. Na jej policzkach pojawiła się odrobina różu, tylko na moment. Odwróciła wzrok, przygryzając dolną wargę, zaraz jednak znów zerknęła na mnie, jakby nie mogła się oprzeć. Możliwe, że przemawiała przeze mnie męska duma, ale zapragnąłem, żeby tak bardzo pochłonęła ją ta chwila, ta właśnie chwila, iżby się w niej zatraciła, zapominając o wszystkim poza dotykiem moich dłoni. To poczucie rozpaliło mnie od środka. – Jest pani piękna – stwierdziłem, szczerze i gładko. – Hmm, miło… mi. – Nie uznaję flirtowania ani kokieterii. – Zakręciłem nią dwukrotnie, potem przyciągnąłem do piersi. – Wierzę w szczerość i prawdę. Kiedy uśmiech kobiety zapiera mężczyźnie dech, bez dwóch zdań powinien jej o tym powiedzieć. Inaczej po cóż o tym myśleć? Po co się w nią wpatrywać? Wolę, żeby wiedziała, jakie robi na mnie

wrażenie. Tak będzie uczciwiej. – Uczciwiej? – wydyszała. – Bo gdy ją pocałuję… – ponownie sprawiłem, że jej drobna postać zawirowała, a suknia z szelestem otarła mi się o nogi – zetknięcie naszych warg nie będzie dla niej zaskoczeniem… Nie będzie też przecież zaszokowana, gdy palcami musnę jej szyję, prawda? Oddychała ciężko. – Zastanawiam się, czy podoba mi się ta pana szczerość, czy odrobinę przeraża. – Strach – skubnąłem wargami jej ucho – jest narzędziem, a nie słabością. Oderwała się ode mnie tak szybko, że omal się nie przewróciła. – C-c-co pan powiedział? – To takie powiedzonko. – Na ile mogłem zauważyć, całkiem zbladła. Wytężyłem wzrok i nachyliłem się, by baczniej się jej przyjrzeć. – Dobrze się pani czuje? – Tak, tylko… – Cofnęła ręce i na wpół świadomie roztarła sobie ramiona. – Przepraszam, mam za sobą trudny tydzień. Sięgnąłem po jej rękę i znów przygarnąłem do siebie.

– Co się działo? – Przepraszam – powtórzyła i zaśmiała się niepewnie. – Nie zwykłam się zwierzać ludziom całkiem nieznajomym. – Z wyróżnieniem ukończyłem Harvard, otrzymując dyplom z psychologii i prawa. Wiem też wszystko o co najmniej dziesięciorgu uczestnikach tego przyjęcia. W każdym kącie tej sali ktoś z ochrony wypatruje sygnału o bombie lub wyciąganej broni, i wszyscy oni należą do mnie. Gwarantuję bezpieczeństwo. A teraz… porozmawiajmy o tamtym tygodniu.

Rozdział 9

Lisa – Ochrona? – Zapewne wytrzeszczyłam oczy. Kim, u licha, był ten facet? Jasne, wiem, że Wes i Gabe sprawy ochrony

na swoich imprezach traktowali z najwyższą powagą. Ale kto jeszcze czuł się tu gospodarzem? Usiłowałam sobie przypomnieć, jak wyglądało zaproszenie: czy widniało na nim trzecie nazwisko? – Wygląda na to, że strasznie trudno się pani skupić. Ten tydzień musiał być piekielny. – Spokojny głos znów zwrócił moją uwagę ku jego osobie. Nie byłam jedną z tych dziewczyn, pod którymi kolana się uginały na widok urodziwych mężczyzn. Od dwunastego roku życia siedziałam przecież w modelingu. Dzień w dzień oglądałam ślicznych chłopców, tyle że on śliczny nie był. Tak dalece przekraczał wszelkie pojęcie o dobrej aparycji, że zmuszona byłam spuszczać wzrok jak jakaś pensjonareczka. Wysoki, muskularny, o pięknych gęstych włosach, w których złoto splatało się z miedzią. Wyglądały według mnie dość dobrze, nawet gdy tak bezładnie opadały wokół jego maski, jakby przed chwilą zsiadł z motocykla. Dłonie miał duże; obejmowały moje biodra, jakby były do tego stworzone. A jego uśmiech? Promienny. Piękny. Budzący zaufanie. I przyznać muszę, że choć w pierwszej chwili z lekka się przestraszyłam, zaraz poczułam, że jestem

gotowa mu zaufać, podążyć za nim w głąb króliczej nory i prosić o więcej, dopóki nie zaznam sytości. Nie tak reagowałam na facetów. Jego dotyk nie drażnił mnie. Nie uśmiechał się dwuznacznie, był szczery w tym, co myśli, a to, co myślał, bez wahania wiernie ubierał w słowa. Ten rodzaj pewności siebie był seksowny i bardzo do niego pasował. W jakimś sensie przypominał mi też tamtego profesora, choć profesor był takim sztywniakiem, że wątpiłam, by miał jakiekolwiek pojęcie, czym jest bal maskowy, nie mówiąc już o posiadaniu tak gustownego garnituru jak ten gość tutaj. – Już można – zachęcił, układając pełne wargi w kolejny zniewalający uśmiech, podczas gdy w oczach błyskało bawienie. – Wyjaw mi jakiś sekret. Zamarłam. Nie miałam nic przeciwko sekretom, była to jednak gra, w którą graliśmy z Taylorem… Coś intymnego, z czego korzystał raz po raz, by zmusić mnie do wykonywania jego żądań, ilekroć był zły lub zazdrosny. Przeszedł mnie więc dreszcz. – Albo – zmieniając taktykę, ów zagadkowy gość

przyjął kojący tembr głosu, pasujący do jego ujmującego uśmiechu – po prostu opowiedz coś prawdziwego. – W zeszłym tygodniu – przełknęłam ślinę, ignorując ból, który sprawiało mi to wspomnienie – musiałam aż siedem razy zmienić skrytkę pocztową. – Siedem? – Otworzył szeroko oczy. – Nie pasował ci numer? Hmm, bardzo wątpliwe. Jedynym powodem, dla którego kobieta zadałaby sobie tyle trudu, jest to, że ukrywa się przed czymś lub przed kimś… Unikanie podatków? Nie, za młoda. – Skanował mnie wzrokiem. – A więc nieobliczalny były chłopak? Albo jakiś stalker? Otwarłam usta, by się odezwać, ale uciszył mnie lekkim ruchem głowy, przypatrując mi się uważnie. – Zbyt taktowna, żeby zgłosić nękanie przez nieobliczalnego dewianta lub byłego chłopaka. Zakładam więc, że starasz się przed kimś ukryć, mając nadzieję, że za sprawą prostej zamiany skrytki da spokój. – Bo da spokój – oświadczyłam. – Poza tym, gdyby te informacje wyszły na jaw… Oczy zwęziły mu się w szparki. – Na jaw? – Nieważne. – Potrząsnęłam głową. Ostatnie, czego mi

było trzeba, to zdradzić mu, kim naprawdę jestem… To zawsze niepotrzebnie stawiało mnie w centrum uwagi. – Jeszcze się uczę. – Nie była to najzgrabniejsza zmiana tematu, ale poskutkowała, chyba nawet go rozbawiła, bo usta wygięły mu się w uśmiechu. W uśmiechu, w którym było coś znajomego i absurdalnie porywającego. – Dwudziestka? Osłupiałam, bo jego usta omal nie musnęły moich. – Co? – Twój wiek. – No tak. – Na drugim roku? – Możesz już skończyć tę psychoanalizę? – spytałam bez tchu. Zaśmiał się serdecznie. Leciutko odchylił głowę w tył, dzięki czemu zobaczyłam jego sprężystą szyję. Coś musiało być ze mną nie tak, skoro mnie brało na widok męskiej szyi. – W porządku. A wracając do tego ostatniego tygodnia, czyżby twój nowy profesor okazał się absolutnym fiutem? Śmiałam się wraz z nim, wspominając te wszystkie razy, gdy profesor Blake się mnie w tym tygodniu czepiał.

– Coś w ten deseń… Sądzę, że mnie nienawidzi. – Któż mógłby ciebie nienawidzić? – Och, znowu te pochlebstwa. Przechylił mnie ruchem pozbawiającym wszelkich złudzeń, że w jego ramionach mogę panować nad swoim ciałem, a potem znów przyciągnął do swojej piersi i wymruczał: – Mnie interesuje prawda. Postarałam się nie przewrócić oczyma. – Świetnie, sprawa wydaje się prosta, bo wygląda na to, że przeszkadza mu samo to, że żyję. – Jeśli komuś przeszkadza, że żyjesz, to tylko dlatego, że go to rozprasza. – Kogo miałoby to rozpraszać? – Mnie? – Zmrużył oczy, obracając mną, by potem znów wziąć mnie w ramiona. – Płeć męską? – Przechylił mnie nisko i o centymetry od mojej twarzy szepnął: – Mam wrażenie, że twoja obecność działa rozpraszająco wszędzie, gdzie się zjawiasz. Gdy melodia dobiegła końca, a on przywracał mnie do pionu, gwałtownie przełknęłam ślinę. Jakiś człowiek dotknął jego ramienia i coś szepnął do

ucha. Czując się odrobinę niezręcznie w całej sytuacji, splotłam ręce wokół talii, on zaś pogrążył się w rozmowie. Z jego twarzy niczego nie mogłam wyczytać. Jakby nagle przestała cokolwiek wyrażać. Gdy się do mnie odwrócił, jego usta znów wygięły się w tym samym totalnie seksownym uśmiechu, a mnie, mogłabym przysiąc, nieco zmiękły kolana. – Przejdźmy się. Skinęłam głową i chwyciłam go za osłoniętą rękawiczką dłoń. Gładko przeprowadził mnie przez tłum, zatrzymując się tuż przy estradzie, potem puścił moją rękę i wbiegł na górę. Hmm, czy Wes i Gabe wiedzieli, że ten facet wygłosi tu mowę? Rozejrzałam się za chłopakami. Muzyka ucichła. Gdy znów podniosłam wzrok na estradę, do zagadkowego gościa dołączali właśnie Wes i Gabe, poklepując go po ramieniu i wymieniając uściski dłoni. Kim więc był ten facet? Tak na poważnie. – Dziękuję wam wszystkim za to, że przyszliście – powiedział Wes do mikrofonu. – Z waszą dzisiejszą

pomocą i dzięki szczodrym darowiznom ze strony W. Enterprises zdołaliśmy już zgromadzić przeszło milion dolarów z dwóch, które wyznaczyliśmy sobie za cel na koniec tego roku! Ogromnie wam dziękujemy! Gabe klaskał wraz z Wesem, a potem usunęli się na bok. Teraz nad nimi oboma górował mój zagadkowy towarzysz, nie tyle ich przytłaczając, co swobodnie zajmując należną mu pozycję. Zakasłał w dłoń, potem wsunął ręce do kieszeni. Wyglądało to na wyćwiczony gest mający świadczyć o pokorze. Na krótko spotkał się ze mną wzrokiem, obdarzając władczym spojrzeniem ciemnych oczu, po czym zwrócił się do zebranych. – Jako dyrektor generalny W. Enterprises niezmiernie rad jestem, mogąc podziękować wszystkim darczyńcom i w imieniu mojego ojca przekazać, że prawdziwie doceniamy nieustający wysiłek was wszystkich na rzecz poprawy opieki zdrowotnej w aglomeracji Seattle. Znowu brawa. Próbowałam złożyć wszystkie elementy układanki. Piastował więc stanowisko dyrektora generalnego jakiejś firmy? To mogło pasować. Był dobrze ubrany, wspominał też coś o ochronie, ale jaki dyrektor generalny korzysta

z ochrony tego typu? Chłopaki zeszli z estrady. Gabe celowo wpadł na mnie i puścił oczko, by zaraz odejść, zapewne w poszukiwaniu Saylor. Wes przystanął tuż przede mną. – No to… – uśmiechał się bezwstydnie – dobrze się bawisz z Księciem, mój Kopciuszku? Zgromiłam go wzrokiem i skrzyżowałam ręce na piersi. – Chcesz powiedzieć, że ten facet… – Myślę, że należy mi się: „Przepraszam, Wes, że wątpiłam w twoje talenty”. Podniosłam rękę. – Niedoczekanie. – Oczywiście, wspaniały Wes Michels musi znać najpiękniejszą dziewczynę na balu. – Człowiek zagadka podszedł do nas i otoczył mnie ramieniem, przyciągając do siebie. Spodobało mi się to, choć nie powinno. – Ale jakoś nie widzę tu swojej żony. – Wes mrugnął porozumiewawczo. – Tristanie, poznaj więc… – Żadnych nazwisk! – wypaliłam, czując się jak kompletna idiotka. – Nie chcemy przecież łamać zasad. – Człowiek

zagadka nachylił się, tak że poczułam na karku żar jego oddechu. – Czy chcemy? Och, pewnie, że tak, jak najbardziej. – Nie – wyrzuciłam z siebie piskliwym głosem. – Przepraszam, Wes, ale zero nazwisk aż do zdjęcia masek o północy! Wes podniósł ręce i uśmiechnął się szeroko. – To powinno być bardzo, ale to bardzo interesujące. – Zakrył twarz dłonią i odwrócił wzrok. – Muszę teraz poszukać żony… i potańczyć. A co do was – przejechał językiem po wargach – bawcie się dobrze i widzimy się o północy. – O północy – potwierdziłam, wtulając się głębiej w ciepło towarzyszącego mi ciała. Zapachem kojarzył się z ekskluzywną wodą kolońską, nienatrętną, a jedynie zachęcającą, tak dalece zachęcającą, że musiałam bronić się przed pragnieniem, by odrobinę skierować głowę w bok i się nim zachłysnąć. – A zatem… – Jego niski głos wibrował. – Co powiesz na taniec pod gwiazdami? Ze śmiechem odsunęłam się i zerknęłam na jego twarz. – Kim ty jesteś?

– Nikim ważnym. Westchnęłam. – A ty? Najpiękniejsza dziewczyno na balu, kim ty jesteś? – Jego oczy jeszcze pociemniały, całkiem mnie zniewalając, budząc potrzebę, by wniknąć głębiej, odkryć jego sekrety. – Tej nocy? – Cała się trzęsłam z pożądania. Pragnęłam czegoś więcej. Pierwszy raz od naprawdę długiego czasu pragnęłam czegoś więcej. I pragnęłam tego z nim. – Twoją partnerką do tańca. Podniósł moją dłoń do ust, a gdy składał delikatny pocałunek na przegubie, w jego oczach dostrzegłam głód. – A jutro, kim będę jutro? Czy naprawdę dygotałam? – Zobaczymy. – Te odpowiedzi są niezwykle przemyślane… Kobieta tak świadoma tego, co czuje, budzi we mnie podziw. – Puścił moją rękę i poprowadził mnie ku dwuskrzydłowym drzwiom. Gdy otworzył je pchnięciem, znaleźliśmy się nagle balkonie, z którego roztaczała się panorama Seattle. – Jak pięknie – westchnęłam. – I spójrz, nie pada! – Proszę, nie mów, że ty też. – Wybuchnął śmiechem

i opierając się o barierkę, wsunął dłonie w kieszenie. – Że ja też co? – Odwróciłam się do niego i aż mi dech zaparło. Wyglądał jak jakiś drapieżnik: nawet rozluźniony sprawiał wrażenie gotowego do skoku. – Że należysz do tych okropnych ludzi, którzy szerzą pogłoski, że w Seattle nic, tylko pada, choć to kompletna nieprawda. – Przekrzywił głowę rozbawiony i zerkał to na niebo, to znów na mnie, zaciskając pełne wargi w uśmiechu tak zmysłowym, że znów pozbawił mnie tchu. Aż strach, do czego doprowadzał mnie ten kompletnie nieznajomy człowiek; co we mnie budził samym spojrzeniem. – Ale tu często pada. – Odzyskałam zdolność mowy i ostrożnie zbliżyłam się do niego o krok. W jego ustach pokazał się koniuszek języka, muskając górną wargę tak, jakby nieznajomy myślał o dotykaniu nim moich warg. – Ja raczej nazwałbym to mżawką. – Niech będzie, że w Seattle często mży. – Nie mogłam oderwać od niego wzroku, jak w transie śledziłam jego twarz, ciesząc się każdym jej ruchem. – Magiczna – szepnął z zachwytem. – Ta mżawka, bo

przecież nie ośmieliłbym się powiedzieć czegoś takiego o tobie, skoro znamy się zaledwie od godziny… Nie uważasz? Przy całej mojej szczerości nie chcę zachować się zbyt obcesowo, mówiąc ci, że pod tymi gwiazdami wyglądasz jak anioł… jak mroczny anioł. Postarałam się wzruszyć ramionami, udać, że nie podziałały na mnie jego słowa. – Hmm, a mrok nie jest czymś złym? Nie znaczy to, że jestem aniołem upadłym? Roześmiawszy się, wysunął ręce z kieszeni i łagodnie przyciągnął mnie do siebie. Jego nogi tak naparły na boki moich ud, że suknia aż się skłębiła. Silne palce przesunęły się po mojej brodzie, gdy pocałował mnie miękko w policzek i szepnął: – Jestem pewien, że zaliczasz się do tych najlepszych.

Rozdział 10

Tristan Miała w sobie coś z narkotyku. Z każdym spojrzeniem, które mi posyłała, pragnąłem chłonąć ją bardziej, z każdym słowem, którym się podzieliła, coraz głębiej się zapadałem. Miała w sobie coś mrocznego. Z natury nie

należałem do ludzi, których pociągały takie rzeczy. Byłem wszak złotym dzieckiem. Wydawało mi się zabawne – przez tę jedną, wykradzioną obecnemu życiu chwilę – być tylko sobą. Zastanawiałem się, jak by to było, gdybym nie musiał się przejmować dziennikami, Taylorem czy Lisą. Gdybym w tej chwili, przy tej oszałamiającej kobiecie, był wyłącznie sobą? Co bym zrobił? Zamknąłem oczy i oparłem się czołem o jej czoło. Przez jej wargi wymknął się niespokojny oddech. – Zamierzam cię teraz pocałować. – Próbujesz mnie na to przygotować, czy prosisz o pozwolenie? – szepnęła głosem tak nęcącym jak śpiew syreny. – I to, i to. – Moje usta ciążyły ku jej wargom. – Uważam, że tylko tak jest uczciwie. – Uczciwie? – Lekko się odsunęła. – Jak to? – I to dziesięć tysięcy razy. – Przechyliłem głowę i obserwowałem żyłkę pulsującą na jej szyi. – Tyle w przybliżeniu masz w swoich wargach zakończeń nerwowych. To dlatego najlepsze są przygotowania do spodziewanej rozkoszy. Wyobraź sobie, jak te dziesięć

tysięcy nerwów pęcznieje, pozwalając, by zatętniła w nich krew w oczekiwaniu… na co? – Przesunąłem językiem po jej dolnej wardze i szepnąłem: – Na dotyk. Proszę o pozwolenie nie ze względu na dobre wychowanie. Wprost przeciwnie. Proszę o pozwolenie, żeby twój mózg zaczął nastawiać się na rozkosz, jeszcze zanim cię dotknę. – Znowu skubnąłem jej dolną wargę, a potem raptownie wtargnąłem językiem do jej ust, by równie szybko go wycofać. – Ciało człowieka to instrument. Trzeba wiedzieć, jak na nim grać… i można… – Zawiesiwszy głos, powoli przesunąłem dłonie na jej ramiona i przyciągnąłem ją do siebie. Spotkanie naszych ust początkowo było delikatne. Pogłębiłem pocałunek, utrwalając sobie w pamięci jej smak, świadomy, że drugiego takiego pocałunku już w całym swoim życiu nie doświadczę. Jej zapach, jej ciche jęki druzgotały mnie, rozbijały od środka, obracały życie na drugą stronę. A ja szczyciłem się tym, że całowałem mnóstwo kobiet. Studiowałem psychologię seksualności. Byłem ekspertem w dziedzinie rozkoszy. Ale to ona dawała mi szkołę, roztrzaskując wszelkie logiczne myśli, ilekroć kaskadą spadało na mnie jej ciche

kwilenie. Krew buzowała w całym moim ciele, tężejącym w poczuciu jej bliskości. Odsunęła się, z obrzmiałymi wargami. – To ostrzeżenie… nie było dostatecznie wyraźne. Śmiejąc się cicho, objąłem dłonią tył jej głowy i łagodnie przyciągnąłem do siebie, po czym znów całowałem, inaczej układając wargi, penetrując ją, chłonąc, czerpiąc z jej ust taką rozkosz, jakby celem mojego życia było odkrycie wszystkich jej sekretów. Ręce splotła mi na karku. Była nieśmiała, nie napierała na mnie, nie oplatała nogami ani nie jęczała mi prosto w usta, jakbym uprawiał z nią seks, a nie tylko całował. Moje dłonie zsunęły się po jej gorsecie, ku biodrom, a potem podniosłem ją do góry i przeszedłem z nią pod ceglany mur. Przez cały ten czas zderzaliśmy się maskami. Zdesperowany zdarłem tę jej, potem swoją. Cienie księżycowej nocy wciąż kryły nasze twarze, a ja całowałem ją coraz gwałtowniej, coraz bardziej się w niej zatracając. Jej paznokcie wpiły mi się w kark, gdy szarpnąłem głową. Jęcząc, pozwoliłem jej opaść do tyłu, a sam oparłem ręce o mur, by powstrzymać się przed zerwaniem

z niej sukni. W sali balowej zaczęło się odliczanie. – Dziesięć, dziewięć! – Osiem – szepnąłem jej w usta. – Siedem. – Sześć – westchnęła, a jej oddech przybrał na sile, bo znów odnalazła mój język. – Pięć. – Cztery, trzy. – Odsunąłem się i znaczyłem pocałunkami szlak w dół jej szyi. – Dwa. Rozdzieliliśmy się, oboje ciężko dysząc. – Jeden. Na balkon wypadli ludzie, bo już zaczęły się fajerwerki, rozświetlające niebo. I nasze twarze. Jedynym, co mogłem powiedzieć, gdy jęknęła ze zgrozą, było: – O kurwa.

Rozdział 11

Lisa Zakryłam usta dłońmi i mało nie padłam na miejscu trupem. Człowiek zagadka okazał się moim profesorem, to profesor był moim człowiekiem zagadką. Przez cały czas to był on. Pan Blake. Albo Pieprzony Pan Blake.

Cholera jasna. Przydałoby mi się fachowe wsparcie. Po dwóch latach pojawia się facet, z którym całuję się, nie czując mdłości, i to jest mój profesor? Serio? I to ten, który mnie nienawidzi. O nie. Przecież powiedziałam mu nawet, że mój profesor jest fiutem. Oczy Tristana zapałały żądzą mordu, a on sam szepnął: „O kurwa”. Potem spuścił wzrok na ziemię i znów podniósł na mnie. Usta wciąż miałam rozdziawione, a wargi – też mi przyszło! – jeszcze opuchnięte i odrętwiałe po naszych pocałunkach. Mogą wywalić mnie ze szkoły? On może stracić pracę? – Powinienem… – potrząsnął głową – iść. Powinienem już iść. Wyglądało na to, że chciałby zostać, że chciałby coś powiedzieć, ale gdyby otworzył usta, posypałyby się tylko dalsze przekleństwa. Co zabawne, ta maska mnie chroniła, dzięki niej w tę jedną noc poczułam się jak niewinna księżniczka, mogąca się całować z księciem. Wszystko się skończyło, gdy zasłona spadła. Zobaczył mnie taką, jaką jestem. Lisę, osławioną modelkę Melanie, która znikła z powierzchni Ziemi,

zmieniła nazwisko i nie zdąża na czas, by ratować własną skórę. Czułam się zbrukana, żałosna, prawie tak, jakby odgadł wszystkie moje sekrety, jakby znał moją przeszłość, choć przecież wiedziałam, że to niemożliwe. Niewiele widząc przez łzy, minęłam go i ruszyłam pędem do sali balowej. Im dłużej myślałam o tym odtrąceniu i o jego zdjętej zgrozą twarzy, tym szybciej się poruszałam, aż wreszcie biegłam. Wes i Gabe byli po drugiej stronie sali, rozglądali się, prawdopodobnie za mną. Wypadłam przez najbliższe drzwi, jakie mi się trafiły, i na korytarzu łapałam oddech. – Proszę, proszę – powiedział jakiś głęboki głos za moimi plecami. – Czyżby dziwka wreszcie odkryła swego księcia? Odwróciłam się tak szybko, że złamał mi się obcas. Na moje usta spadła dłoń w skórzanej rękawiczce. Twarz tego mężczyzny w pełni zakrywała czarna maska, bez miejsca na usta, z otworami na oczy przesłoniętymi czarną materią. Ubrany był też na czarno. Usiłowałam krzyczeć, ale skórzana rękawiczka skutecznie tłumiła dźwięki.

– Obserwowałem cię – oznajmił. Jego głos był tak skrzypiący, jakby nie mógł się przecisnąć przez maskę. – Zapłacisz mi za to, co zrobiłaś. Prawdziwa suka z ciebie, wiesz o tym? Szamotałam się z nim i próbowałam krzyczeć, wierzgałam nogami, a on się tylko śmiał. Cała byłam zdjęta strachem. Ten śmiech był drwiący, psychotyczny. Opierałam się mu, jednocześnie walcząc o oddech, gdyż skóra wpychała mi się do ust i napierała na nos. Drzwi do sali balowej gwałtownie się otwarły. – Lisa? – Profesor Blake zauważył mnie i ruszył biegiem w naszą stronę. – To jeszcze nie koniec. Mężczyzna pchnął mnie na podłogę. Zderzenie z nią na moment odebrało mi dech, po chwili się rozkasłałam. W płucach paliło mnie i z przerażenia, i z braku powietrza. Kiedy spojrzałam w głąb korytarza, tamten zbiegł już ze schodów i zniknął z oczu. Profesor Blake dopadł do mnie i otoczył ramionami. Wypłakiwałam mu się histerycznie na piersi, nie mogąc się opanować. Przez cały czas, kiedy otrzymywałam tamte listy, do głowy mi nie przyszło, że może dojść do czegoś takiego. Kto byłby do tego zdolny?

Kto w ogóle wiedział? – Ćśśś – szepnął mi we włosy. – Już dobrze. – Nadal mnie obejmując, wyciągnął z kieszeni komórkę i rzucił w jej stronę: – Właśnie opuścił piętro z salą balową, zszedł zachodnimi schodami. Znajdźcie drania. Zamknęłam oczy i wdychałam jego zapach. Wiedziałam przecież, że to nie potrwa długo. W końcu wypłakiwałam się w ramionach faceta, który mnie nie znosił, a na dobitkę był moim profesorem. Owszem, to bez sensu, ale jego zapach i tak niósł pocieszenie, a dotyk był swojski, silny. – Sądzisz, że możesz wstać? – spytał po dłuższej chwili. – Tak – wychrypiałam. – Ale złamałam obcas. Kiwnął głową i pomógł mi się podnieść, a potem wziął mnie na ręce, jakbym ważyła tyle, co piórko, choć wiedziałam, że przy moim wzroście niezbyt odpowiadało to prawdzie. Sięgnął do drzwi i otworzył je, następnie zaś, cofnąwszy rękę, by podtrzymać moje nogi, wniósł mnie na salę. – Tristan?! – wrzasnął Gabe, przekrzykując muzykę. – Co się stało? W jednej chwili był przy nas. Jego twarz wykrzywiła furia, jak tylko ogarnął wzrokiem mnie, a potem profesora

Blake’a – Tristana. Niezłe imię. Brzmi lepiej niż profesor Blake, do zaakceptowania. – Została napadnięta – odparł Tristan. W tym samym momencie zaczęłam wyjaśniać: – Profesor Blake… – Ty sukinsynu! – Gabe zamierzył się na niego, ale w samą porę interweniował Wes, który właśnie do nas dotarł, opasując ramionami Gabe’a i spychając go na bok. – Przestań! – na wpół wyszlochałam. – Napadł mnie ktoś inny, nie profesor Blake. – Tristan. – W jego oczach pojawił się błysk, jakby zachęcał mnie do słownej potyczki. – Na imię mi Tristan. Nieznacznie kiwnęłam głową, czując dreszcze, zbyt zgnębiona, by podejmować rzucone wyzwanie. – Co się stało? – spytał łagodnie Wes, patrząc na mnie, a potem na Tristana. – To jakiś facet. – Głos mi drżał i cała się kuliłam. Tristan przygarnął mnie do siebie. – Był, hmm, w masce, takiej zakrywającej usta, nie rozpoznam go więc po głosie, po oczach też nie, i on powiedział, że mnie urządzi, zwyczajnie mi groził. Twarz Gabe’a zrobiła się blada. Zmrużył oczy

i z zaciśniętymi w cienką kreskę ustami przepchnął się obok Wesa. Spojrzenie mu nieco złagodniało, gdy ujął w dłonie moją głowę. – Liso, czy to…? – Dobrze jest – skłamałam. – Zupełnie dobrze. Nie z takimi rzeczami już sobie radziłam, Gabe. Sam wiesz. Nie kupił tego. Mocniej zacisnął dłonie. – Wiesz, że tak jeszcze nie było – wycedził. – Żaden szajbnięty fan nie posunął się do kontaktu fizycznego. – Ochrona – rzucił wciąż nieodstępujący mnie Tristan. – Cholera. – Gabe puścił moją głowę. – Że też o tym nie pomyślałem. – Skoro ona ma zajęcia z Tristanem – Wes potrząsnął głową, z każdą chwilą coraz bardziej zirytowany – trzeba będzie zapewnić ochronę im obojgu. – Co takiego? – Nabrałam szybko tchu. – Nie żebym była tak nieczuła, ale czy Tristan sam nie dałby sobie rady? W walce? Przerastał tamtego gościa. Wes i Gabe wymienili między sobą spojrzenia, których nie potrafiłam zinterpretować. – Fakt, tylko że ojciec Tristana… – …dowie się o wszystkim – wszedł mu w słowo

Tristan. – Porozmawiam z dzisiejszą ochroną i zadbam, by dom miał dodatkową obstawę. Poza tym pamiętasz chyba, Wes, że nikt nie wie o moim pobycie tutaj. – Tak jakbyś dopiero co nie przemawiał… – Pokręciłam głową, bo coś mi tu nie pasowało. Gabe odchrząknął. – Rzecz w tym, Liso, że oni sądzą, iż Tristan przyjechał tu tylko wygłosić tę mowę i zaraz wraca do… – …pracy, którą wbrew pozorom nie jest etat wykładowcy – dokończył Tristan, wzruszając ramionami. – Na kilka miesięcy urwałem się z firmy, żeby uporządkować myśli… – Możesz tak? – Przymrużyłam oczy. Mętne dywagacje na temat sytuacji Tristana stanowiły miłą odmianę po koszmarze, którego pozostałości wciąż jeszcze pulsowały mi w żyłach. – Biorąc wszystko pod uwagę, zapewne może robić, co mu się żywnie podoba – stwierdził Wes, nieznacznie skinąwszy głową w stronę Tristana. – Powinniśmy cię chyba odstawić do akademika, Liso. – Ja ją odwiozę – zaproponował Tristan. Ręka Wesa zastygła na moim ramieniu, a nozdrza

Gabe’a zafalowały ze wzburzenia. Tristan otoczył mnie ramieniem. – Powinniśmy porozmawiać. Odstawię ją bezpiecznie na miejsce i upewnię się, że dotarła do swojego pokoju. Gabe’owi ten pomysł wyraźnie się nie spodobał, ale Wes dwukrotnie klepnął go po ramieniu i ruchem głowy wskazał drzwi. – Zdajemy się więc na ciebie. Bawcie się dobrze. I, Liso, jeśli będziesz się bała, zadzwoń do któregoś z nas. Poza tym, na miłość boską, jeśli będzie trzeba, użyj, proszę, tego różowego paralizatora, który tak śmieszy Gabe’a, zanim sprawię ci spluwę i schowam w twojej szafce nocnej. Kiwnęłam głową i patrzyłam, jak się oddalają. Świadoma, że z każdym ich krokiem w coraz większym stopniu zdaję się na Tristana. Czy zupełnie mi odbiło? Pozwalałam mu nad sobą czuwać? Korciło mnie, żeby pobiec za Gabe’em, ale z drugiej strony, czyż nie byłoby mi przez to trudniej siedzieć w poniedziałek na zajęciach, naprzeciw Tristana, czy raczej, jak sądzę, ponownie profesora Blake’a? Nie odwracając się, spytałam szeptem:

– Będziemy rozmawiać czy się obściskiwać, panie profesorze? Rozśmieszyło go to, zaraz jednak spoważniał i szturchnął mnie w bok. – Cóż, jeśli chodzi o kwestie techniczne, mam dom na Hawajach. – Co takiego? – Na Hawajach nie ma jeszcze północy… na razie. – Och. – Zakrztusiłam się i nieśmiało odwróciłam wzrok. – Daj spokój. – Pocałował mnie w czubek głowy i poprowadził ku drzwiom. – Myślę, że wiem, jak dobrze zakończyć tę noc.

Rozdział 12

Lisa Trzymając się za ręce, wyszliśmy przed hotel. Tristan pokazał bilet parkingowy. Ja dygotałam, ale nie z zimna. Wciąż jeszcze czułam na sobie ręce tego strasznego typa. I to było beznadziejne, bo oddalało wszelkie dobre wspomnienia dotyku Tristana. Wiedziałam, że dotykanie mnie było ostatnią rzeczą, jaka mogłaby się teraz zamarzyć Tristanowi. Usilnie wyobrażałam sobie, że nie doszło do zdjęcia masek i że

pocałunki wciąż okrywają zapomnieniem prawdę o tym, jakiego typu dziewczyną w rzeczywistości jestem, zamiast o niej przypominać. Dla kobiety brak pewności siebie jest trudnym przeciwnikiem. Gdy zaś dodać do tego branżę, w jakiej wyrastałam, a do tego jeszcze Taylora? I ja takie boje toczyłam dzień w dzień, walcząc nie tylko z tym, jak mnie postrzegano, ale i z dojmującym poczuciem obrzydzenia do siebie samej, towarzyszącym mi dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wystarczyła myśl o moich demonach i o Taylorze, bym się mimowolnie wzdrygnęła. – Zimno ci? – Tristan zrzucił marynarkę i okrył nią moje ramiona. Pachniała nim, dając poczucie bezpieczeństwa. Obejrzałam się i z miejsca zaschło mi w ustach. Jego czarna, zapięta pod szyję koszula przylegała do wszystkich mięśni i krzywizn ciała niczym rękawiczka. Zmusiłam się, by odwrócić wzrok, chociaż korciło mnie, żeby się z tym nie spieszyć. Przy krawężniku zatrzymała się czarna tesla. – To po nas. – Tristan chwycił kluczyki rzucone mu przez parkingowego i otworzył mi drzwi.

Niemal bałam się wsiąść. Nie sposób zadawać się z Gabe’em i Wesem i nie znać się na samochodach. Zawsze uważałam, że wiele mówią one o ludziach. Jak więc zinterpretować to, że on jeździł czymś drogim, a zarazem przyjaznym środowisku? Tak szczerze, to na kilometr śmierdziało tu dyrektorem generalnym i nawiedzonym ekologiem. Gdy oparłam się o zagłówek, siedzenie z miękkiej skóry dopasowało się do mojego ciała. Włączyła się nawigacja, a w tle poleciała stara piosenka Jaya Z. Najchętniej bym się roześmiała, obawiałam się jednak, że zapomniałam, jak się to robi, zwłaszcza po dzisiejszym wieczorze. Gabe nie wiedział o gwałcie, którego doświadczyłam, gdy byłam młodsza. Nie byłam właściwie pewna, czy to był gwałt. Bo czy to gwałt, gdy utrzymujesz kontakty seksualne z kimś, a on to i tak na tobie wymusza? Na myśl o słowach Taylora poczułam w ustach smak żółci. Wyparłam je z pamięci, tak jak próbowałam wyprzeć jego. Od jego uśmiechu, dla którego byłam gotowa na wszystko, po rozkazy wypowiadane spokojnym tonem. Poprzysięgłam sobie, że nie pozwolę już żadnemu facetowi tak nade mną panować.

Nie w ten sposób. Nie mogąc uwolnić się od drżenia, ciaśniej owinęłam się marynarką Tristana, on zaś płynnie wiózł nas przez miasto. – Liso – powiedział, przyciszając muzykę. – Na pewno dobrze się czujesz? – O tak. – Siliłam się na nonszalancję. – Stale mnie napadają. Mam w sobie coś z panienki w opałach. – Daruj sobie – syknął. – Nie żartuj z czegoś tak poważnego. Pytam, czy się dobrze czujesz. Oczekuję prostej odpowiedzi. Żadnego przewracania oczami, żadnego wzruszania ramionami. Do diabła, jeszcze raz nimi wzruszysz, a nie ręczę za siebie. Powiedz po prostu: dobrze się czujesz? I czy jest coś, co mogę zrobić, żebyś poczuła się lepiej niż teraz? Zagryzłam dolną wargę, a do oczu napłynęły mi łzy. – Nie. Nie czuję się dobrze. – Liso… – Pierwszy od kilku lat facet, którym się zainteresowałam, okazał się moim profesorem i, do cholery, niczego o nim nie wiem poza tym, że z jakiegoś powodu musi korzystać z ochrony, a wykładowcą nie jest

na okrągło. A co najlepsze, napadł mnie jakiś zbok, który zapewne widział mnie na zdjęciu w katalogu Victoria’s Secret i pomyślał, że jestem tak łatwa, iż na coś się załapie. Czy się więc dobrze czuję? – Zaśmiałam się gorzko. – Nie, nie czuję się dobrze. I prawdopodobnie już nigdy nie będę się tak czuć. Będę się zawsze budziła w środku nocy przerażona, że ktoś jest w moim pokoju. I prawdopodobnie nie był to ostatni raz, gdy jakiś dewiant uznał, że ma prawo mnie obmacywać tylko dlatego, że zarabiałam, rozbierając się i spacerując po wybiegu. Nie, Tristan. Nie czuję się dobrze. Jeśli nie liczyć dźwięku, z jakim rozgrzane powietrze uchodziło przez wentylację, w samochodzie zapadła cisza. Tristan, zakląwszy nagle, tak raptownie skręcił, że o mało nie rąbnęłam głową w drzwi. Nic nie mówił, jedynie jechał tak, jakby ścigały go gliny. Skierowaliśmy się ku East Denny Street, nią zaś dojechaliśmy do Madera Avenue. Jedyne, co wiedziałam o tamtejszych domach, to że znajdują się tuż nad wodą, roztacza się z nich zabójczy widok, a tereny, na których je wzniesiono, należą do absurdalnie kosztownych. Samochód zajechał pod nowocześnie wyglądającą willę

o czterech kondygnacjach. Ze swoimi wielkimi oknami wyglądała jak wakacyjny dom przy plaży – o ile bywają takie domy wartości kilku milionów, ze strzeżoną bramą przy wjeździe. Kiedy przejechaliśmy przez tę bramę, Tristan zatrzymał samochód i westchnął. – Z wieloma sprawami mogę sobie poradzić… – Obejrzał się na mnie. – Ale świadomość, że jesteś przerażona, do nich nie należy. Zaraz pokażę ci mój pokój gościnny. Zadzwonię też do Wesa i Gabe’a, żeby zapewnić ich, że jesteś bezpieczna, a jutro odwiozę cię do szkoły. – Przed zajęciami czy po nich? – Przekrzywiłam głowę ironicznie. – Przed. – Uśmiechnął się szeroko. – Wiesz, co sądzę o spóźniających się studentach. Kiwnęłam głową i odwróciłam wzrok. – Wywalą cię przeze mnie? – Oczywiście, że nie – odrzucił tę myśl. – Ponieważ, Liso, nie ma czegoś takiego jak ty i ja… Nie wiem, jak to inaczej powiedzieć. Jesteś piękna… ale nie w moim typie. A to co miało znaczyć? Aż ścisnęło mnie w dołku na te słowa. Z trudem łapałam powietrze, zdołałam jednak kiwnąć głową. Zbyt zaszokowana, by bronić swojej

sprawy, by rzucić się na deskę rozdzielczą i wyznać, że dzięki niemu znów kogoś zapragnęłam, że obudził we mnie pożądanie. Że jego pocałunek uzdrowił coś, o czym nawet nie wiedziałam, że wymagało uzdrowienia. Zamiast tego okazałam się dzielna. Choć potwornie mnie już męczyło bycie taką właśnie dziewczyną. Dzielną dziewczyną, udającą, że wszystko idzie świetnie. Całe to poczucie winy oraz wszystkie lęki piętrzyły mi się teraz na barkach, aż uginałam się pod ich ciężarem. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że na to zasłużyłam, gdyż w przeszłości dopuściłam się tego i owego i teraz mierzę się z konsekwencjami. Jedną z nich było niewątpliwie to, że nie dane mi będzie zaznać szczęścia w żadnym związku… Wątpiłam bowiem, bym kiedykolwiek zareagowała w ten sposób na jakiegoś innego faceta. – Masz piżamę? – spytałam, broniąc się przed natłokiem ponurych myśli. Tristan uśmiechnął się, a ja odczułam to całą sobą i o mało nie odwróciłam głowy, wytrzymałam jednak to spojrzenie.

– Na pewno coś wymyślimy. – No to przynajmniej wiem, że mnie nie uwiedziesz! – Otwarłam drzwi auta i zatrzasnęłam je za sobą, a potem poprawiłam suknię, zaraz jednak poczułam dłonie Tristana na moich biodrach i jego usta przy uchu. – Nie wydaje mi się, bym coś takiego obiecywał.

Rozdział 13

Tristan Światła zapaliły się automatycznie, jak tylko weszliśmy do budynku. Dziwnie było wprowadzać do domu kobietę.

Zazwyczaj tego unikałem, zanadto obawiając się skandalu obciążającego moich bliskich. Zresztą spotykałem się wyłącznie z kobietami, które zyskały akceptację członków rodziny, z takimi, które obracały się w tych samych kręgach i wiedziały, jak ważny jest wizerunek. Ewentualne schadzki następowały w hotelach należących do mojego ojca. Jeżeli braliśmy pokój, ja piłem drinka w barze, a ona w tym czasie jechała windą. Po dziesięciu minutach szedłem w jej ślady. Również następnym razem wszystko przebiegało według tego schematu. Moja ochrona tropiła ciekawskich i wszyscy się świetnie bawili. Nic skandalicznego. Nic niewłaściwego. I niespecjalnie porywający seks… Bo czego gorszącego i podniecającego można się spodziewać po zaplanowanych wcześniej intymnych spotkaniach? Po zadawaniu się z kobietą, którą znało się od małego? Skoro o tym mowa, zerknąłem na telefon i skrzywiłem się. Siedem nieodebranych połączeń. Ta może zaczekać, ten też niech zaczeka, niech wszyscy zaczekają. Wiedzieli, że robię sobie wolne, a to oznaczało odpoczynek od wszystkiego, łącznie z nimi. Uczestnicząc w tym balu charytatywnym, spełniłem obowiązek względem rodziny,

a teraz… a teraz miałem w planie udawać, że nie goszczę u siebie jednej z najseksowniejszych kobiet świata. – No, no. – Lisa okręciła się w powolnym piruecie. – Masz tu jeszcze trzy piętra? Przytaknąłem. – Z widokiem z każdego pokoju – dodałem. – Gabe byłby tym zachwycony – westchnęła głośno, a potem przesunęła dłonią po granitowym blacie kontuaru, ciągnącego się aż do kuchni. – Ma hopla na punkcie domów. – Wiem. – Wszedłem za nią do kuchni. – Od czasu śmierci narzeczonej, która miała obsesję na punkcie mieszkania w Seattle. Lisa zamarła, jej palce zastukały o kontuar. – Jak długo znasz Gabe’a? – Była wyraźnie spięta. – Niedługo – odpowiedziałem szybko. – Wesa za to znam całe życie. Odwróciła się i nieznacznie uśmiechnęła. – Dzięki temu mam czuć się bezpieczna? – Nie – odparłem szczerze. – Prawdopodobnie nie w tym sensie, o jakim myślisz. – Krążyłem wokół niej. – Czy nie spotka cię tu krzywda? Absolutnie nie. Ale

bezpieczna? Czymże jest bezpieczeństwo? – Uśmiechnąłem się niewinnie. – I czy naprawdę chcesz być bezpieczna przez cały czas, czy tylko w pewnych okolicznościach, gdy wiesz, że nie masz sytuacji pod kontrolą? – Jak na mój gust trochę za dużo filozofujesz. – Jej oczom wciąż brakowało dotychczasowego blasku. Czułem, że muszę to naprawić. Naprawić ją, naprawić to, co wydarzyło się między nami, co nawywijałem, sam dobrze tego nie rozumiejąc. Powiedziałem jej, że nie pasuje do mnie, że nie jest w moim typie. Dlatego, że wiedziałem, cholernie dobrze wiedziałem, że należała do niego. I miałbym ją wziąć? Rzeczywiście wziąć, tu i teraz? Niedobrze to wyglądało. Było niedobre. I nagle przestał mi się podobać plan, który wcieliłem w życie. Gdybym mógł cofnąć się w czasie i pogadać ze sobą, zapewne przemówiłbym dawnemu sobie do rozsądku i inaczej załatwił sprawę, może zadzwoniłbym do niej i zapytał, co tam się stało, bo już miałem cholerną pewność, że nie powinienem był ukrywać swojej tożsamości ani śledzić jej jak totalny świr, by potem uwieść do utraty zmysłów. Ale przecież to ostatnie wyszło najzupełniej

przypadkowo. I im dłużej byłem przy niej, tym goręcej marzyła mi się powtórka tamtych doznań. – Jesteś zmęczona? – wyrzuciłem z siebie i podszedłem do lodówki, żeby wyciągnąć z niej karton soku pomarańczowego, po czym sięgnąłem do szafki po szkło. Z doświadczenia wiedziałem, że najbardziej podatne na emocje są kobiety głodne lub spragnione. Napełniłem więc sokiem pomarańczowym oba naczynia, jedno z nich podsunąłem jej, a karton odstawiłem znów do lodówki, by wyciągnąć stamtąd pokrojone winogrona i jabłka oraz kilka plasterków sera gouda. Kiedy już wszystko ułożyłem tak, jak chciałem, przesunąłem talerz na środek blatu kuchennego i podniosłem wzrok, oferując jej posiłek z uniesioną brwią. Niebieskie oczy Lisy aż błyszczały z rozbawienia. – Swoją bieliznę też podpisujesz, czy tylko pojemniki z jedzeniem? Czując żar na policzkach, spojrzałem na pojemnik z nadrukiem „ser” oraz na drugi, na którym napisane było „winogrona”. Pokręciłem głową ze śmiechem i odsunąłem

je na bok. – Na pewno chciałabyś wiedzieć? – O, chciałabym. Serio mnie to zaciekawiło. Mamy małą nerwicę natręctw? – Nawet sobie nie wyobrażasz – westchnąłem, bo tego akurat nie musiała wiedzieć. Na ten temat zdecydowanie nie chciałem z nią rozmawiać. Przypomniałoby jej to jego, przywołałoby zbyt wyraźne wspomnienia, a ja czułem, że nie mógłbym się do tego posunąć, że nie mógłbym jej bardziej zdruzgotać. Nie wiedziałem tylko, co mi pozostało, oprócz niezdrowej ciekawości i potrzeby upewnienia się co do trafności diagnozy. – Po prostu… – wrzuciłem sobie do ust winogrono – sądzę, że powinnaś coś zjeść. W końcu jestem dok… – Profesorem. Wyciągnąłem w jej stronę plasterek sera i uniosłem brwi. – Doktorem. Przewróciła oczami i wzięła go w zęby, budząc we mnie nieprzepartą chęć, by rzucić jedzenie na podłogę i wziąć ją tu, na blacie. Moje ciało stężało, dając mi do zrozumienia, że z każdą chwilą przyglądania się, jak je, ten

pomysł coraz bardziej mu się podoba. Jedzenie. Należało coś zjeść, zanim ją pochłonę. Właśnie wrzuciłem do ust jeszcze dwa winogrona, gdy zapytała: – Ile masz lat? Ponieważ akurat przełykałem, o mało się na śmierć nie udławiłem. Łupnąłem się w pierś i sięgnąłem po sok pomarańczowy, już wyobrażając sobie nagłówek: Dziedzic rodu Westinghouse’ów uśmiercony winogronami. Fantastyczne. Tego właśnie trzeba było mojemu ojcu, notowania tak wysoko by mu skoczyły, że zapewne mógłby się ubiegać o fotel prezydenta. Wyobraźcie sobie, jego syn tak młodo rozstał się z życiem. – Dużo – udało mi się w końcu wyskrzeczeć. – Sprośny ze mnie starowina. Masz więc szczęście, że w porę przestałem cię całować, bo inaczej niechybnie byś się zaraziła moim artretyzmem. – Co do pierwszego zgoda – powiedziała Lisa, trzymając w palcach winogrono. – Sprośny. Co do drugiego, aż tak stary nie możesz być… Chodziłeś przecież do szkoły z Wesem, tak? – Dwadzieścia siedem – odpowiedziałem, tracąc

pewność siebie. – Wcześniej skończyłem szkołę średnią. Wes jest młodszy ode mnie, ale nasze rodziny wiele wakacji spędziły razem. Chodziliśmy do tej samej prywatnej podstawówki. Nawet jeździliśmy na te same beznadziejne obozy letnie. – Ty i obóz letni. – Lisa przymrużyła oczy. – Nie wyobrażam sobie. To musiało być dla ciebie straszne, te wszystkie skrzętnie poopisywane ubrania, utknięte w jednej walizce… pająki, mrówki… – Wzdrygnęła się. – Biedaczku. – Czyżbym dał poznać po sobie, że surwiwal to nie moja bajka? – podpuściłem ją, przechylając się, by być bliżej. – Te etykietki. – Wzruszyła jednym ramieniem i wrzuciła sobie do ust kolejne winogrono. – Chyba odebrały ci możliwość wejścia w rolę samca alfa. – Lubię porządek – zaprotestowałem, opierając obie dłonie na blacie, tak żeby znaleźć się możliwie jak najbliżej bez przeskakiwania przez kontuar lub przeciągania jej na swoją stronę. Lisa przekrzywiła głowę, jakby poddawała mnie ocenie. – Lubisz kontrolować.

No, to było prosto z mostu. Otworzyłem usta i zaraz je zamknąłem. – Niektóre dziedziny owszem, ale z mojego doświadczenia wynika, że nadmiar kontroli jest szkodliwy. – Owszem. – Przez jej twarz przemknął cień. – I to bardzo. Wiedziałem, że dotknąłem jej przeszłości, w jej oczach odmalowało się bowiem zagubienie i poczucie winy. – Jeszcze winogron? – Podniosłem talerz, jakby moje kompetencje społeczne były na poziomie siedmiolatka, nie zaś poparte doktoratem. – Nie. – Dotknęła dłońmi brzucha. – Myślę, że jak na tę noc dość już się najadłam i naprzeżywałam, powinnam więc chyba po prostu iść do łóżka. Łóżko. Satynowa pościel. Czerwona pościel. Diabła tam, jaka pościel, wystarczy podłoga przy łóżku, ściana, schody, jakiekolwiek miejsce, gdzie mógłbym ją posiąść – pragnąłem jej, wijącej się, rozdygotanej, jęczącej, penetrującej moje ciało językiem. Zbyt wiele imiesłowów, za wiele pragnień, których nie mogłem

zaspokoić, choć narastał we mnie żar i napięcie, domagające się ściągnięcia sukni i dotknięcia jej skóry. Ledwie to sobie wyobraziłem, moje ciało aż się poderwało – jeszcze chwila i zacząłbym dyszeć. Pójdę zapewne do piekła za te wszystkie wizje, które przelatywały mi teraz w myślach, wizje wyprawiania z nią rzeczy, o jakich żaden profesor – nauczyciel czy wykładowca – nie powinien marzyć w odniesieniu do swojej podopiecznej. A jednak oboje w tych wizjach byliśmy, nadzy na moim biurku. A pod moim prysznicem? Też nadzy. Na moim jachcie? Nadzy. Jęknąwszy, raptownie odwróciłem się od niej, próbując uspokoić swoje ciało, a ona pewnie pomyślała, że się wkurzyłem, choć byłem od tego daleki, a jedynie diabelnie zmęczony rolą wzorowego syna i robieniem wyłącznie tego, co słuszne. Pragnąłem jej, i to słuszne nie było, to było niedobre, a ja pierwszy raz w życiu pragnąłem czegoś niedobrego. Pragnąłem czegoś złego. Pragnąłem tego bardziej niż prawdy – mogę karmić się kłamstwem, ale niech będzie moja. Należał mi się zimny prysznic, może nawet trzy z rzędu. Byłem przecież jej profesorem. Jej nauczycielem.

Wykładowcą. Przynajmniej przez ten semestr. Dzielić z nią łóżko? Mowy nie ma. Bo co, gdyby do tego doszło? Znienawidziłaby mnie za to. Ja bym siebie znienawidził. I mogłem sobie wyobrazić, co powiedziałby mój ojciec, dowiedziawszy się, co naprawdę wyprawiałem w Seattle. Odchrząknąłem i zabrałem się do zbierania pojemników i wstawiania ich do lodówki, dopiero potem podałem jej dłoń. – Pomysł wydaje się dobry, pozwól więc, że pokażę ci twój pokój.

Rozdział 14

Lisa Czułam się niezręcznie, podążając schodami na piętro. Każde stuknięcie obcasa przypominało mi, że jesteśmy tu sami, tylko ja i Tristan, czy raczej pan Blake. Bo nie byłam nawet pewna, jak go powinnam nazywać, jak się do niego zwracać. Z jednej strony niesamowicie mnie pociągał, z drugiej jednak przerażało mnie, że właśnie zrobiłam coś wyjątkowo głupiego, a on najpierw mnie odtrącił, potem zaś otoczył opieką. I ja bezwstydnie i potulnie na to przystałam. Do tego właśnie wiedzie strach, prowadzi nas schodami w nieznane z seksownym mężczyzną podążającym za nami krok w krok. Kiedy osiągnęliśmy szczyt schodów, zatrzymałam się, niepewna, w którą się skierować stronę. Przede mną widniały dwa pokoje. Po prawej miałam skraj balkonu wychodzącego na kuchnię wraz z kilkoma krzesłami skierowanymi ku ogromnym oknom wykuszowym…

i umiejscowionym pośrodku kominkiem. Wolałam trzymać się jak najdalej od tego balkonu. Od tamtej nocy nienawidziłam wysokości. Przyprawiała mnie o mdłości i drżenie rąk. – Po lewej – szepnął Tristan, a jego dłoń otarła się o dolną część moich pleców, jedynie na tyle, by mi przypomnieć, że wciąż tu jest. Gdy odwracałam się we wskazanym przez niego kierunku, kolana się pode mną ugięły. Starałam się trzymać głowę wysoko. Jeszcze tylko kilka kroków i będę mogła się zamknąć w pokoju, udając, że jego dotyk nie zrobił na mnie wrażenia i że w obrzmiałych wargach nie czuję już mrowienia po jego pocałunkach. – No i jesteśmy. – Wyłonił się zza mnie, zbliżył do drzwi i otworzył je na oścież. Pokój gościnny był wielki. Cały jego środek zajmowało królewskich rozmiarów łoże. Ściana wychodząca na wodę była przezroczysta, od podłogi po sufit zrobiona ze szkła. Do wnętrza migotliwie wkradało się światło księżyca, kładąc się kojącym poblaskiem na białym, puszystym łóżku i dopasowanych do niego krzesłach, krytych białą skórą. Facet wyraźnie lubił nowoczesny wystrój.

Ściany zawieszone były biało-czarnymi obrazami, a tu i ówdzie znajdowały się, z pozoru chaotycznie rozmieszczone, świece, dowodząc, że albo miał niesamowitego dekoratora, albo świetne wyczucie stylu. Rozejrzawszy się po pokoju, odwróciłam się do niego. Tristan był zajęty włączaniem kominka, który obsługiwał chyba także łazienkę. Kiedy zwrócił się w moją stronę, na jego twarzy znów malowała się obojętność i niczego nie można było z niej wyczytać. Denerwowało mnie to, bo widywałam już kiedyś podobną twarz, tak samo wyzutą z emocji. Cofnęłam się o krok i spróbowałam udać nonszalancję, niestety serce mnie zdradziło, tłukąc się w piersi tak gwałtownie, że przysięgłabym, iż to słyszał i widział. – Będziesz tu bezpieczna, Liso. – Głos miał gładki, a pełne wargi układały się w ostrożny uśmiech. – Przysięgam. – Bezpieczna od potworów – zgodziłam się, racząc go wzruszeniem ramion. – Dzięki i za to… – A także za pocałunki i noc zapomnienia. Tristan zawahał się, szukając wzrokiem mojej twarzy. Zrobiło mi się gorąco, gdy pochłaniał mnie od stóp do

głów swoim głodnym spojrzeniem. Zbliżył się do mnie o krok, potem o kolejny. Zaciskając opuszczone dłonie, czekałam. Oddychałam coraz wolniej. Wobec jego płynnych ruchów wszystko w pokoju niemal zamarło. Gdy dzieliły nas tylko centymetry, powoli podniósł ręce na moje ramiona, a potem pieszczotliwie przesunął je w dół, tak że spoczęły na moich nadgarstkach. Czując dreszcz, zagryzłam wargi, bo podniósł moje dłonie do ust i na każdej złożył pocałunek. Puścił lewą rękę, ale prawą przytrzymał i obrócił, aż naprzeciw jego doskonałych ust znalazło się wnętrze dłoni. Z szelmowskim uśmiechem pocałował wewnętrzną stronę mojego nadgarstka, a potem samą dłoń, dotykając skóry gorącym oddechem, podczas gdy ja cała drżałam, niezdolna orzec, czy mogę czuć się z nim bezpiecznie, czy coś mi grozi. – Dobrej nocy, Liso. – Uwolnił moją rękę. – Słodkich snów. Odzyskanie tchu zajęło mi chwilę i choć sobie z tym poradziłam, pozostała chrypa. – Tobie również. – To mogę ci obiecać… – Znów powędrował wzrokiem

od czubka mojej głowy po palce stóp. – Takie właśnie będą. Tuż potem opuścił pokój, cicho zamykając za sobą drzwi. Chwiejnie dopadłam do tych drzwi, o mało nie lądując na nich twarzą, potem przekręciłam zamek i oparłam się o ich chłodne drewno. Z jękiem osunęłam się do samej podłogi, pozwalając sobie na kilkakrotne walnięcie głową w drzwi, żeby coś sobie do niej wbić. To nie jest ktoś dla mnie. To mój nauczyciel! Mój nauczyciel! Niewątpliwie był to również seksowny gość, a przy tym ktoś nie mniej ważny niż Wes i Gabe, choć to akurat czyniło go jeszcze bardziej nieosiągalnym. Ja musiałam za wszelką cenę trzymać się z dala od światła reflektorów, wiedziałam bowiem, że jeśli postąpię inaczej, ziści się w końcu pewna obietnica. Dopóki byłam Lisą, nie mógł mnie skrzywdzić. Ale jako Mel? Równie dobrze mogłabym skoczyć wtedy razem z nim z tego mostu. Siadłam prosto i wyparłam z głowy te ponure myśli.

Dziś byłam bezpieczna, choć nie wykluczało to oczywiście zerknięcia pod łóżko i do szafy i upewnienia się, że telefon, tak na wszelki wypadek, mam na stoliku nocnym. Ponieważ było mi głupio, że zamknęłam się przed jedynym facetem, który starał się mnie ochronić, tuż przed zdjęciem sukni i wsunięciem się w pościel, otworzyłam ponownie zamek. Na materacu czułam się tak, jakbym leżała na jakiejś gigantycznej gęsi, oczywiście bez tych wszystkich narządów wewnętrznych i całej reszty… Westchnęłam tęsknie, kiedy moja głowa znalazła się na poduszce, i poddałam się senności, wiedząc, że nie muszę się przejmować ani upiornymi paczkami podsyłanymi do mojego akademika ani też otwieraniem poczty… Ale jutro? Dzień jutrzejszy to zupełnie inna historia. Tristan… Uśmiechałam się na myśl o jego pocałunkach. Miło było tak uciec na jedną noc… na jedną zakazaną noc.

Rozdział 15

Tristan Kompletny ze mnie osioł. Miałem jej przecież nie dotykać. Czyżbym kilka minut wcześniej nie postanowił, że dam jej spokój? Czemu, skoro już dokonałem tego wyboru, nie potrafiłem się go trzymać? Zawsze twardo obstawałem przy swoich decyzjach, podejmowanych zresztą niezmiennie na chłodno, bez udziału emocji. Najwidoczniej jednak to właśnie wpędziło mnie… w co właściwie? W chorobę? W konieczność sięgania po leki? I najwyraźniej właśnie to zabiło jego. Ta sama co u mnie zdolność do całkowitego oddzielenia emocji od podejmowanych decyzji. Gdyby umarli mogli snuć opowieści, chętnie wysłuchałbym jego opisu własnych emocji. Pozostał mi jednak tylko jego dziennik i narastające podejrzenie, że byliśmy tacy sami, zimni, bezwzględni, skorzy do manipulowania, by osiągnąć to, czego chcieliśmy. Mnie uczyniło to diabelnie dobrym biznesmenem. A w sferze relacji osobistych? Już nie tak wielkim ekspertem. I o co chodziło z Lisą? Nad nią nie miałem żadnej władzy. Obłęd, o jaki mnie przyprawiała, poruszał takie

partie mej duszy, o jakich istnieniu nie miałem dotąd pojęcia. Co u licha powinienem zrobić? Dać jej spokój? Pocałować? Iść sobie? Byłem w kropce. Odejście oznaczałoby, że kilka miesięcy mojego prawdziwego życia poszło na marne. Oznaczałoby także poddanie się absolutnie najstraszniejszemu z moich lęków, znaczyłoby, że nie pomszczę jego śmierci, pociągnęłoby za sobą nazbyt wiele okropnych konsekwencji. A pozostanie? Pozostanie było równoznaczne z tym, że na każdym kroku walczył będę ze swoją cielesną naturą. Oznaczało, że ilekroć ona się uśmiechnie, ja będę musiał ignorować, że mnie to pobudza. A gdy wejdzie do pokoju, będę musiał ukrywać, że zapach jej ciała całkiem mnie zniewala. Przewracałem się w łóżku na boki, słuchając drwiącego tykania zegara. Około drugiej o mało nie zszedłem na dół zrobić sobie kawy. Ale to krzyk przywrócił mi pełną świadomość. Serce załomotało mi w piersi. Czy był to tylko wytwór mojej wyobraźni? Czekałem, a ciszę zakłócały jedynie świerszcze, aż nagle przeciął ją kolejny krzyk zgrozy.

Wyskoczyłem z pościeli i pognałem w dół korytarza, aż dopadłem do jej drzwi. Gdy je pchnąłem, zobaczyłem Lisę rzucającą się na łóżku. Jej krótkie włosy w nieładzie przesuwały się po poduszce, a twarz wykrzywiał strach. Po policzkach ciekły łzy, ale oczy nadal miała zamknięte. – Liso? – szepnąłem. Jej ciałem targnął kolejny dreszcz. Szarpnęła się przez sen, a potem zaczęła bić ręką w poduszkę. – Nie, przestań, nie skacz, proszę, nie skacz. Zachwiałem się tak mocno, że musiałem przytrzymać się ściany, by ustać. Czyżby to był kolejny element układanki? Mówiła o nim? Czy był to tylko jakiś tam sen? – Nie! – zawodziła. – Przestań, proszę, przestań! Nie mogąc dłużej tego znieść, podszedłem do łóżka i ostrożnie usiadłem obok jej rozdygotanego ciała. Najspokojniej, jak tylko mogłem, powiedziałem: – Liso, to tylko zły sen. Już dobrze, obudź się. Znów się rzuciła we śnie, skomląc, jakby ją bito. Zakryła twarz dłonią i na całego się rozszlochała. Chwyciłem ją za nadgarstki i oswobodziłem jej ręce z pościeli, szykując się na ciosy, które zapewne spadną na mnie po takiej pobudce.

– Liso! – Szarpnąłem ją za nadgarstki. – Obudź się! Otwarła raptownie oczy, tak szeroko, że mogłyby połknąć mnie całego. Z płaczem zamierzyła się na mnie całym swoim ciężarem. Zakląwszy, zleciałem z łóżka, Lisa wylądowała na mnie, z obu stron unieruchamiając mnie nogami. – Liso! – Znów spróbowałem nią potrząsnąć. Rzuciła głową, a na jej twarzy odmalowało się szaleństwo, zaraz potem opadła na mnie bezwładnie. Przyszła chwila rozpoznania, a potem zażenowanie. – O rany! Przepraszam bardzo! Tak mi… Nie mam w zwyczaju atakować ludzi przez sen! Uśmiechnąłem się, choć do rozbawienia było mi daleko. Borykałem się z dojmującym pragnieniem obalenia jej na plecy i uspokojenia pocałunkami. Tyle że mnie by to raczej nie uspokoiło, a ją mogłoby jeszcze bardziej przerazić. – Nic się nie stało. – Odetchnąłem z ulgą. – Ja normalnie nie wdzieram się tak do moich gości. Po prostu… myślałem, że mamy pod dachem jakiegoś intruza. Jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech, a łzy zaczęły znikać z gładkich policzków. – Bo to, że ubrany w czarne bokserki atakujesz

nieproszonych gości, jest całkiem normalne? Moje ciało zażądało stanowczej reakcji na tę szczególną sugestię. Zamiast tego mrugnąłem do niej. – Cóż, mój markowy kij do bejsbola został na dole, pomyślałem więc, że najlepsze, co mogę zrobić, to wystraszyć ich moimi drogimi bokserkami. Odchyliła się, wciąż jeszcze siedząc na mnie okrakiem, oparła ręce na biodrach i spojrzała w dół. – Niewątpliwie przerażające. – Owszem – powiedziałem, nakazując swojemu ciału, by nie wariowało. – Cieszę się, że mogłem się na coś przydać. Wszystkie mięśnie miałem tak napięte, że nawet oddychanie sprawiało mi trudność. Wątpię, by zdawała sobie sprawę, że oczy wciąż kieruje na mój tors. Musiałem się urodzić pod szczęśliwą gwiazdą. Bokserki z czarnego jedwabiu niezbyt dokładnie skrywały rewiry grzechu. – Jeśli zamierzamy spędzić tak na podłodze resztę nocy, może przynajmniej rzucisz mi poduszkę? – zażartowałem, choć mój głos nie brzmiał wesoło. W jej oczach na chwilkę błysnął żar, a zaraz potem ze mnie zeskoczyła. Moje ciało bezczelnie domagało się,

żebym ponownie wciągnął ją na siebie i przytrzymał. Poczucie żalu z powodu jej zejścia było czymś absurdalnym, ale nie potrafiłem się go pozbyć. Lisa usiadła na łóżku i załamała ręce, a ja wstałem, starając się nie pokazać po sobie, że jej usta tak diabelnie mnie podniecają, iż wylatują mi z pamięci wszystkie powody, dla których nie powinienem jej posiąść. – Mogę jakoś pomóc? Lisa opuściła wzrok na swoje ręce i uśmiechnęła się. – Sugerujesz, że pośpiewasz mi do snu, Tristanie? Usiadłem obok niej. – Myślisz, że byłabyś gotowa na to przystać? – To zależy. Dobrze ci idzie śpiewanie? – Okropnie – przyznałem ze śmiechem. – Ale odstraszyć złe sny może. – Dziewczynę też. – Szturchnęła mnie łokciem. Śmiałem się już na całego. – Racja, najpewniej wyleciałaby w noc z wrzaskiem… Bo na pewno tym ochrypłym śpiewem nie zdobyłbym uznania. Lisa zagryzła wargi i spojrzała na mnie spod włosów. Wetknąłem je za ucho, nie mogąc w porę powstrzymać rąk

przed tym ruchem. Jej oddech przyspieszył, odruchowo zwilżyła górną wargę. Nachyliłem się, moje usta zawisły nad jej twarzą. – To zły pomysł – szepnęła tuż przed tym, nim nasze wargi się zetknęły. Czułem jej smak – smak jej całej, choć jeszcze nawet się nie dotknęliśmy. – Cóż, najwyraźniej to noc złych pomysłów, złych snów i potencjalnie złego śpiewania, jedna rzecz więcej nie zrobi różnicy…? Cała stężała i wiedziałem, że znowu ją tracę, przegrywam z demonami dręczącymi ją, a przez to także mnie. Z leniwym uśmiechem odsunąłem się i szepnąłem: – Postaraj się jeszcze trochę pospać, a rano… – Wzruszyłem ramionami. – Rano sprawy będą wyglądały lepiej? To chciałeś powiedzieć? Musnąłem wargami jej ucho. – Sprawy rankiem rzadko wyglądają lepiej, ale przynajmniej ma się więcej energii, by się z nimi mierzyć. Śpij. – Trzymanie się z dala od jej ust było jedną

z najcięższych prób w moim życiu, ale jednak się wycofałem i dodałem: – Postaraj się zasnąć. – Dobrze. – Przez jej szczupłe ciało przeszedł dreszcz. – Postaram się. – Jeśli znów krzykniesz, ja i moje bokserki będziemy w pogotowiu. – Wolałem już nie wspominać, że nie tylko one. Śmiejąc się, wpełzła znów pod kołdrę. – Nie wiem, czy istnieje coś, co mogłoby mnie bardziej uspokoić. – System alarmowy. – Mrugnąłem do niej i ruszyłem ku drzwiom. – Majstersztyk, jedyną osobą, która może dostać się do twojego pokoju, jestem ja, i to tylko wtedy, jeśli znów krzykniesz… – Jeśli krzyknę, przyjdziesz? Zdusiłem w sobie jęk frustracji i ścisnąłem klamkę, o mało jej nie wyrywając. Kiedy się odwróciłem, uśmiechała się kokieteryjnie, niemal z zachętą. Cholera. Grzeszenie nigdy jeszcze nie wyglądało tak obiecująco. – Pewnie. – Spróbowałem na ten jej uśmiech odpowiedzieć czymś podobnym. – Potraktuj swój krzyk jak dzwonek… Zadzwonisz i już jestem. – Nie wierzę.

Tylko na tyle było mnie stać? – Dzięki. – Położyła się na poduszce. – Za wszystko. Poczucie winy zakłuło mnie w pierś, ale tylko skinąłem głową i zamknąłem za sobą drzwi. Co ja, u diabła, wyprawiam? Nie miałem zielonego pojęcia.

Rozdział 16

Lisa

Przetarłam oczy i chwyciłam za telefon komórkowy. Mętny wzrok i kruszący się tusz do rzęs to nie najlepsza kombinacja. W końcu wyświetlacz przestał się rozmywać i byłam w stanie zobaczyć godzinę. Szósta rano. Odłożyłam telefon na stolik i jęknęłam. Ostatnie, co mi się marzyło, to opuścić najwygodniejsze łoże, w jakim w życiu spałam, i zejść szlakiem hańby do hallu, żeby mój profesor – ha! mój seksowny profesor – zawiózł mnie do szkoły. Znowu jęknęłam. Miał rację. Ranek niczego nie poprawił, ale chociaż czułam, że więcej jest we mnie energii, by zmierzyć się z tym dniem. Wysłałam krótkiego esemesa do Gabe’a, żeby wiedział, że u mnie wszystko gra, i niespiesznie wstałam z łóżka. Ziewając, podreptałam do drzwi i wyjrzałam na korytarz, by się przekonać, czy słychać jakiś ruch lub inne sygnały świadczące o tym, że Tristan już wstał. Nic. Gdy miałam już wrócić do pokoju, spojrzałam w dół. Na podłodze, ułożone w zgrabny stosik, leżały dżinsy,

biały T-shirt i para butów Toms, zwieńczone żółtą, zrobioną na drutach czapką z przypiętym liścikiem: Dla Ciebie. I tyle. Jedynie „dla Ciebie”. Zagadkowe, mimo iż wiedziałam, że pochodzić to mogło jedynie od Tristana. Kiedy sięgnęłam po ten stosik, zauważyłam pod koszulką szczoteczkę do zębów z dołączoną pastą. Ten facet albo przywykł do jednonocnych przygód, albo… no, wychodziło mi tylko jedno, przywykł do jednonocnych przygód. Ludzie zazwyczaj nie wyglądają jak Tristan Blake i nie miewają dziewczyn na jedną noc. Do tego on najwyraźniej był kimś ważnym, miał masę pieniędzy i żył w raju. Zbliżyłam ciuchy do nosa, by się upewnić, że nie jedzie od nich perfumami jakiejś innej laski, i zostałam przyłapana na gorącym uczynku. – Czy sprawiam wrażenie kogoś, kto mógłby dać ci cudze ubranie? Powoli podniosłam wzrok. Tristan stał przede mną z kubkiem kawy w dłoni, ubrany jedynie w szare spodnie dresowe, opuszczone nisko na biodra. Podmuchał na swoją kawę, a moje kolana znów uznały, że warto

odrobinę podygotać, bo właśnie ogarnęłam wzrokiem jego idealnie wyrzeźbioną pierś i brzuch. – Kawy? – Przechylił głowę i wręczył mi drugi kubek. – Chętnie – wychrypiałam. – Dzięki i przepraszam, że się upewniałam… – Że się upewniałaś, że nie są to ubrania innej dziewczyny, które zgarnąłem po jakiejś taniej jednonocnej przygodzie, a potem zapomniałem zwrócić. – W jego uśmiechu nie czuło się irytacji, a tylko rozbawienie. – Naprawdę wyglądam ci na takiego faceta? – Owszem – palnęłam. – Przykro mi, ale jakoś tak. – Sądzę, że całowanie się z tobą nie pozostało bez wpływu na te akurat przypuszczenia. – Uśmiechnął się szeroko i zbliżył się do mnie tak bardzo, że czułam żar jego ciała i nieledwie też smak kawy na jego wargach. – Sądzę jednak, że byłabyś zaskoczona, wiedząc, że były tylko dwie. – Jakie dwie? Błysnął uśmiechem. – Domyśl się. I puściwszy z wdziękiem oczko, obrócił się na pięcie i odszedł w głąb korytarza, wołając za sobą:

– Weź prysznic i spotkamy się na dole, na śniadaniu, bo przecież za kilka godzin masz zajęcia, a za nic nie chciałabyś znów wkurzyć tego swojego fiutowatego profesorka. Płonąc ze wstydu, oparłam się o framugę. Nie ma to jak powiedzieć swojemu profesorowi, że się uważa go za dupka, a potem się z nim całować. I w ten sposób załatwiłam sobie skreślenie z listy studentów. Albo to, albo… sama już nie wiem, wstęp do piekła? Wytężyłam wzrok, patrząc na Tristana, skręcającego w stronę swego pokoju. Jeśli miałabym pójść do piekła, wolałam się przed tą podróżą napatrzeć. * * * Przez cały czas, kiedy starałam się doprowadzić do ładu, czułam, że jestem spóźniona. Coś we władczej manierze Tristana nakazało mi tak się pospieszyć z prysznicem, jakbym się obawiała, że skarci mnie za to, iż nie dość szybko się ubrałam. – Bekonu? – spytał jego ciepły głos, ledwie przestąpiłam próg kuchni. – Założyłem, że będziesz chciała

więcej kawy, nie wiedziałem jednak, co zazwyczaj jadasz na śniadanie, przygotowałem więc wszystkiego po trochu. Z przerzuconym przez ramię białym ręcznikiem nachylał się nad kuchenką. Świeżo wyprasowana biała koszula podkreślała napięte mięśnie pleców. Przeniosłam wzrok na obcisłe, ciemne, nieco znoszone dżinsy i zawiesiłam go tam na chwilę, nie żeby się pogapić, a raczej… no, dobra, jednak się zagapiłam, i było to dziwaczne, bo nigdy nie należałam do dziewczyn tak lustrujących facetów. W końcu całe życie upływało mi wśród piękna. Tristan jednak uosabiał inny typ tego piękna. Był opanowany, uładzony, a zarazem chaotyczny. Właśnie tak, jedno z drugim wcale mi się nie kleiło. – Liso? – Tristan obejrzał się przez ramię. Poderwałam spojrzenie w górę i poczułam, że moje policzki znów się rumienią. – Tak? – Nie odpowiedziałaś. – Bo ja… hmm. – Zagryzłam wargi. – Myślałam właśnie o zajęciach. – O których zajęciach? – podpuszczał mnie, wodząc wzrokiem po całym moim ciele, aż wreszcie nasze

spojrzenia się spotkały. – O tych z tobą – wypaliłam i siadając przy blacie kuchennym, odzyskałam pewność siebie. – Odkąd mnie zbeształeś, mam superparanoję na punkcie wczesnego przychodzenia. – Zbeształem. – Tristan podał mi talerz i zaczął zapełniać go bekonem oraz ziemniakami. – Gdybym cię zbeształ, odczułabyś to. – Czemu odnoszę wrażenie, że w tym, co mówisz, jest pewna dwuznaczność? Wzruszył ramionami. I tyle. Zero flirtowania, nic. Jedliśmy w milczeniu. Chciałabym móc powiedzieć, że sytuacja była krępująca. Niestety, nie była. On czytał gazetę, ja mogłam pytać go o sprawy niewiele znaczące. Oboje wypiliśmy kawę, a kiedy skończyłam, powkładałam naczynia do zmywarki – choć usilnie nalegał, bym nie pomagała. Zanim się zorientowałam, co się dzieje, jechaliśmy już w kierunku szkoły. Nerwy zaczęły mnie zżerać, jak tylko znaleźliśmy się na parkingu. Miałam pół godziny na dostanie się do swojego pokoju w akademiku, zabranie rzeczy i pójście na zajęcia.

Na zajęcia z nim. – Liso. – Tristan zatrzymał samochód i patrzył teraz przed siebie. – Miło było, ale… – …ale jesteś moim wykładowcą, wiem. – Właśnie. – Powoli wydusił z siebie to słowo. – Ja po prostu… – twarz skrzywiło mu coś, co może należało odczytać jako złość, zadrgał jakiś mięsień szczęki – jestem złym pomysłem. – Ty jesteś, nie ja? – Uśmiechnięta, starałam się utrzymać lekki ton, próbując przywrócić poranną wesołość i luz. – Zgadza się. – Kiwnął głową. – Tak należałoby to ująć. Najlepiej będzie, jak nasze relacje ograniczą się do uczelnianych. Bo, u licha, złym pomysłem był już przyjazd tutaj. – Na ten bal? – Na ten uniwersytet. – Pociągnął nosem i zacisnął usta w wąską kreskę. – Powinnaś już iść na zajęcia. – Ale… – Liso. – Odwrócił się wreszcie, patrząc obojętnym wzrokiem. – Z nami już koniec. – Odprawiasz mnie jak dzieciaka – obruszyłam się,

urażona, że tak mnie potraktował po tym, jak tej nocy trzymał mnie w ramionach, całował i ustami niemal się ze mną kochał. Nauczyciel czy nie, trochę szacunku powinien mi był okazać, nieprawdaż? – Wszystkie swoje jednonocne przygody traktujesz w ten sposób? – Może wyszło to trochę za ostro, ale co tam. – Gdybyś pozostała w masce, może byłoby inaczej, ale skoro już wiem, kim jesteś… – Zawiesił głos, a ja nie mogłam powstrzymać się przed dokończeniem w myślach: „i jaka jesteś”. Ogarnęło mnie nagle przemożne poczucie winy i wstydu, spychające na drugi plan oburzenie, które przedtem czułam. Niepotrzebne mu były szczegóły. To i tak albo odstraszało facetów, albo było w ich mniemaniu zaproszeniem do czegoś więcej. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale na nic się nie zdobyłam. Byłam urażona, wkurzona, odrobinę odtrącona i… bardzo mocno zbesztana. A co najgorsze, wiedziałam, że miał rację. Niczego mi nie był winien. Chociaż chciałam, żeby było inaczej, chciałam, żeby powiedział, że ta jedna noc wystarczyła, bym stała się dla niego czymś w rodzaju narkotyku. Na tyle mocnego, by zapragnął

złamać zasady. Wiedziałam jednak, że coś takiego nie byłoby możliwe w moim świecie, w moim życiu. Faceci nie robili czegoś takiego dla dziewczyn mojego pokroju, nigdy tak nie było i nigdy nie będzie. Cholera mnie brała, bo widziałam, jak goście tacy jak Gabe czy Wes gotowi są toczyć boje o dziewczyny, które pokochali. Muzyka i telewizja podsycają wiarę, że każdej dziewczynie pisany jest jej bohater i pozostaje tylko go znaleźć, To nieprawda. I nigdy prawdą nie będzie. – Racja. – Wgryzłam się w dolną wargę, żeby powstrzymać ją od drżenia, i odpięłam pas bezpieczeństwa. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, całą drogę do akademika walczyłam z łzami. Czułam się potwornie skołowana. Całował mnie namiętnie, wiedziałam, że odczuwał to samo, co ja, ów niesamowity, niewytłumaczalny pociąg. Ale nawet taki pociąg nie wystarczał, gdy miało się przeciw sobie cały świat. Nie, kiedy twój nieżyjący ekschłopak nadal drwi z każdej chwili, której doświadczasz na jawie i w tych

koszmarnych snach. Nie, dopóki w chwilach zwątpienia słyszy się wyłącznie jego głos. – Nigdy dosyć – szeptał. – Do mnie należysz – drwił. – Kto by cię zresztą zechciał? Jesteś zdezelowana, tak zdezelowana, że masz szczęście, że raczę cię dotykać. Drżałam, a ten głos przybierał na sile, ten śmiech stawał się coraz bardziej złowróżbny. – Nawet kiedy umrę, nadal będziesz moja. Ilekroć jakiś mężczyzna cię dotknie, pomyślisz o mnie, o tym, co było naszym udziałem. Całym moim ciałem wstrząsały konwulsje, a pod drzwiami akademika żołądek podszedł mi do gardła. Wbiegłam po schodach i wyciągnąwszy klucz, przekonałam się, że zamek w moich drzwiach jest rozwalony. Pchnęłam je na oścież i dech mi zaparło. Na ścianie widniało wypisane sprejem słowo „Dziwka”, a na stoliku znalazła się uschnięta róża… Drżącymi palcami podniosłam leżący obok niej liścik. Na białym papierze ktoś nakreślił gniewnie czarne, wielkie litery. Teraz twój Wstyd ujrzy światło dzienne, by wszyscy go

zobaczyli. Rzuciłam tę kartkę, jakby mnie parzyła, i cofałam się, aż kanapa podcięła mi nogi w kolanach i o mało się nie przewróciłam. – Draństwo – powiedział ktoś od strony drzwi. Podniosłam wzrok i zobaczyłam tam opiekunkę mojego piętra, stojącą z założonymi rękoma. – Wybacz, Liso, ale zeszłej nocy ktoś dzwonił do akademika, informując, że nocujesz gdzie indziej, nie zajmowaliśmy się więc sprawami twojego bezpieczeństwa. Ale to tutaj to draństwo. Zgłosisz? Policjanci z kampusu powinni się dowiedzieć. – Pewnie – wychrypiałam. – Tylko wezmę torbę.

Rozdział 17

Tristan Agresywne czarne napisy drwiąco się we mnie wpatrywały. Plan moich zajęć napisany był po angielsku – w końcu sam go przygotowywałem – a jednak nic tu nie wyglądało znajomo i równie dobrze mógłby być siatką wypełnioną uśmiechniętymi buźkami.

Wybijanie sobie Lisy z głowy zupełnie mi nie szło. Nienawidziłem siebie za to, że uraziłem jej uczucia, nienawidziłem się też za to, że dopuściłem, by tak bardzo mnie to wciągnęło. Czego u licha oczekiwałem? Że przez semestr będę tutaj nauczycielem, w tym czasie odkryję to, po co przyjechałem, a pomściwszy jego śmierć, przeproszę, że muszę wyjechać? Nigdy nie byłem człowiekiem bezdusznym, ale szykując to wszystko, czytając i kreśląc plany, jej w tych kalkulacjach nie brałem pod uwagę. Zakładałem, że będzie inna. Daleka od doskonałości. Na pewno nie tak absolutnie, pod każdym względem oszołamiająco doskonała, od zadziornego charakteru po uzależniająco idealne wargi – niechby była moją trucizną, a piłbym z tej krynicy, przyjmując słodką śmierć, byle tylko ponownie jej skosztować. Roztrzęsiony wyciągnąłem swój lek i zażyłem zaleconą dawkę. Byłem wkurzony, że muszę to robić, wkurzony, że podporządkowałem temu swoje życie – wkurzony, że do tego dopuściłem. Zerknąłem na telefon. Dzwonił ojciec i oczywiście

ona… Złapię ich pod koniec tygodnia. W tej chwili nie udałoby mi się ukryć emocji. Ojciec pomyślałby, że odstawiłem leki, choć nigdy nie dałem mu podstaw do uznania, że mógłbym to zrobić – zawsze byłem tym dobrym synem, tym idealnym. Takim, co to pisząc literę „T”, nie zapomina o poprzeczce i stawia kropkę nad każdym „i”, synem wychowanym do rzeczy większych i lepszych. Synem, jakiego pragnął. Przeciwieństwem tamtego, którego strącił do piekła.

Rozdział 18

Lisa Kiedy wreszcie wypełniłam formularz zawiadomienia o przestępstwie… Byłam spóźniona. I to jak spóźniona! Na te jedne jedyne zajęcia, na które nie powinnam się spóźniać. Opiekunka piętra zlitowała się nade mną i ochrona kampusu wypisała

mi zaświadczenie, ale i tak niepokoiło mnie, że wtargnę na zajęcia Tristana – to znaczy pana Blake’a – poczuję jego gorący wzrok i… znów będę miała kłopoty. Zebrawszy się w sobie, otworzyłam drzwi do sali i weszłam. Wszystkie spojrzenia raptownie skierowały się ku mnie. Czując, jak płoną mi policzki, powoli zbliżyłam się do pana Blake’a. Z surowym wyrazem twarzy i ustami zaciśniętymi w wąską kreskę oparł dłonie na biodrach i spojrzał na mnie z góry, dosłownie popatrzył z góry. – Lisa? A która to godzina? Zatrzymałam się i spuściłam wzrok na stopy, ściskając w dłoni zaświadczenie. – Jest dziewiąta czterdzieści pięć, ale w moim pokoju było… – Co takiego? – zwracał się teraz do całej sali. – W twoim pokoju było brudno i odczułaś nagłą potrzebę zrobienia wiosennych porządków jeszcze przed zajęciami? – Nie, ale… – Naprawdę uważasz, że obchodzi mnie, co robisz w swoim czasie wolnym? I czy sądzisz, że sprawy pozalekcyjne powinny mieć tak bezpośredni wpływ na

twoją punktualność na uczelni? Potrząsnąwszy głową, zdobyłam się na odpowiedź: – Nie, mój wolny czas nie ma tu nic do rzeczy, ale gdyby pan zechciał wysłuchać… – Sądzę, że wszyscy już usłyszeliśmy wystarczająco wiele. A teraz, jeśli skończyłaś z tłumaczeniami i zajmowaniem mojego czasu, czasu przeznaczonego na nauczanie, znajdź swoje miejsce. A gdyby takie zachowanie miało wejść ci w nawyk, lepiej od razu poszukaj drzwi. Odprawił mnie gestem ręki, gdy próbowałam położyć zaświadczenie na jego biurku. Sfrunęło na ziemię. Zamiast je podnieść, odwróciłam się na pięcie i poszłam do najbliższego stolika, za którym mogłabym zniknąć. Pod powiekami paliły mnie łzy, ale powstrzymałam je. Powstrzymywałam je przez resztę tej godziny, robiąc notatki i nie podnosząc wzroku znad stolika. Kiedy zajęcia dobiegły końca, chwyciłam torbę i pognałam do drzwi. Jakaś dłoń chwyciła mnie za ramię. – Grubo. – To był Jack, a jego pogodny uśmiech poprawił mi humor. – Ten gość naprawdę cię nienawidzi. – Ale mnie pocieszyłeś – wymamrotałam. – Dzięki.

– Coś ci powiem. – Jack zrównał się ze mną krokiem. – Pozwól się zaprosić na kawę, a zaraz potem odprowadzę cię na następne zajęcia… – Hmm, to chyba nie najlepszy pomysł. Nie chcę się spóźnić na kolejne zajęcia, więc… – To tylko kawa. – W jego brązowych oczach pojawił się wesoły błysk. – O nic więcej nie chodzi, słowo, będziesz ją mogła nawet wziąć na wynos, ale wygląda na to, że bardzo by ci się przydała, a ja zdradzę ci mały sekret. – Nachylił się i szepnął: – Pracuję w Starbucksie, więc mam tam zniżkę. To mnie rozśmieszyło. – Hej, to jakbyś był samym prezesem. – Tylko przystojniejszym. – Puścił oczko. – To co powiesz? A decydując, pamiętaj o jednym, kawy się nie odmawia, prawo przewiduje surowe kary za tę zbrodnię. – Pokiwał głową i został nieco w tyle. – To co postanowiłaś? Spojrzałam na jego szarą bluzę z kapturem i obcisłe dżinsy. Był słodki, tak po chłopięcemu, ze zmierzwionymi ciemnymi włosami. Coś w jego uśmiechu sprawiało, że wydawał się kimś dobrze znajomym – zapewne więc już

wcześniej widywałam go na kampusie, ale nigdy dokładnie mu się nie przyglądałam. Zerknęłam na telefon i skinęłam głową. – W porządku, jedna szybka kawa, ale musimy się pospieszyć. – W szkole średniej przez cztery lata uprawiałem biegi… na drugie imię mam błyskawica. – Poważnie? – W tym ciele nie znalazłabyś ani jednej kości sportsmena – stwierdził wesoło. – Uznałem jednak, że to właściwy moment na powiedzenie czegoś śmiesznego, i dlatego wyskoczyłem z tym tekstem. Dobry ruch? Śmiałam się wraz z nim. – Dobry.

Rozdział 19

Tristan Zajęcia zupełnie mi nie szły, nie mogłem się na nich skupić. Po całym dniu wykładania marzyłem już tylko, żeby się stąd ulotnić. Podniosłem z podłogi neseser

i skrzywiłem się. Z biurka musiała mi spaść jakaś biała karteczka. Trzymając ją w rękach, czułem, jak cały dygocę z wściekłości. To było zaświadczenie wystawione przez ochronę kampusu – dotyczące Lisy. Klnąc, gnałem przez kampus, aż dotarłem do jej akademika. Kiedy zauważyłem, że drzwi nadal mają wyłamany zamek i są jedynie zaklinowane, mój gniew zmienił się w furię. Zastukałem głośno. Dwa razy. Gdy mimo to pozostały zamknięte… wściekłość ustąpiła miejsca panicznemu lękowi, że coś się jej stało. Już się szykowałem do wyważenia drzwi, gdy otwarły się na oścież. Po drugiej ich stronie stał Gabe. Brwi podjechały mu do góry na znak zdziwienia. – Tristan, a tobie co? Zacząłeś składać wizyty domowe? – Nie o to chodzi. – Usiłowałem uspokoić oddech. – Na zajęciach doszło do małego nieporozumienia i Lisa… – Nieporozumienie, sranie w banię – wymamrotał Gabe. – Słuchaj, wiem, że musisz pilnować relacji nauczyciel– student, i szanuję cię za to, ale czy trzeba być jednocześnie taką straszną gnidą? Poważnie pytam.

– Mówisz mi, jak mam wykonywać moją robotę, czy tylko obrażasz? – spytałem osłupiały, że powiedział mi to prosto w twarz. Gabe założył ręce na piersi. – I to, i to. – Posłuchaj… – Nachyliłem się, usiłując za wszelką cenę przepchnąć się koło niego. – Chcę się tylko upewnić, czy wszystko z nią okej. – Ma mnie. – Gabe mnie odepchnął. – I ja uznam, czy jest okej, czy nie. Zresztą, czy nie mówiłeś, że właściwie nie obchodzi cię, co ona robi w czasie wolnym? Może więc komuś innemu okażesz serce? W okolicy jest wystarczająco dużo dupków, a ja naprawdę nie chciałbym oglądać swojej buźki w popołudniowych wiadomościach z informacją, że skopałem ci ten żałosny tyłek. – Zmrużył oczy. – I co by twój tatulek powiedział? Po tych słowach zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Należało mi się. Dobrze rozegrane i zasłużone. Zacisnąłem palce na skroniach. Korciło mnie, żeby zhakować tutejszą pieprzoną bazę danych, żeby wyciągnąć numer jej komórki. Wystarczyłby cholerny uśmieszek czy cokolwiek – coś, co powiedziałoby mi, że u niej wszystko

gra, coś, co… Przypływ natchnienia. Niczego nie musiałem hakować. Miałem u siebie w domu numery kontaktowe wszystkich studentów i ich adresy mailowe. Biegiem pokonałem korytarz i wyleciałem na zewnątrz jak burza. Wyślę jej maila, będzie to mniej osobiste, no i jaka dziewczyna zignorowałaby korespondencję od swojego profesora? Zwłaszcza jeśli paranoicznie boi się, że u niego nie zaliczy.

Rozdział 20

Lisa

– Kto to był? – spytałam, wychodząc z łazienki i wycierając włosy ręcznikiem. Gabe uparł się, że posiedzi u mnie, dopóki gość od napraw nie przyjdzie zrobić mi drzwi. Myślałam, że tylko trochę mnie poniańczy, ale skończyło się na istnym cyrku z umieszczaniem w moim pokoju kamerek i montowaniem alarmu przez facetów z ochrony. Spytałam, czy to legalne. Odpowiedź Gabe’a? „Wes Michels”. Ta sama, która zawsze padała po pytaniu, czy coś jest dozwolone. Prawdę mówiąc, byłam wręcz pewna, że uniwersytet łyknie to bez zająknięcia, biorąc pod uwagę, że przez większość roku utrzymywał się z darowizn przekazanych przez Michelsa. – Taki jeden dupek. – Gabe wzruszył ramionami. – Kazałem mu spadać. Początkowo się stawiał, prawie wyciągnął obrzyna, ale zmiękła mu rura i zmył się, zanim doszło do rękoczynów. – Mocno powiedziane jak na faceta, który miałby opory nawet przed walnięciem piłki bejsbolowej, a co dopiero innego człowieka. – Auć. – Gabe złapał się za pierś i mrugnął do mnie. – To był potężny cios. Wisisz mi tydzień masaży stopami.

– Żonę masz od tego. – Na tydzień straciłem prawo do wszelkich masaży, bo zapomniałem opróżnić zmywarkę. Uśmiechnęłam się szeroko. – Kiepska sprawa, ale wybacz, jestem po jej stronie. – Wszyscy trzymają jej stronę – mruknął. – A tak na poważnie? – Klapnęłam na kanapę. – Kto to był? – Zgadnij. – Gabe zaklął i przeczesał palcami swoje złote włosy. Gdy prężył mięśnie, splatając dłonie na potylicy, tatuaże na obu jego rękach się poruszały. – Sprzedaż bezpośrednia? – Blisko. – Wes? – Hę? – Powiedziałeś, że blisko. – Zaśmiałam się. – A on sam jest jak jego własny bank. – Niezłe – przyznał Gabe. – Inteligentna odpowiedź. – Nachylił się i zgarnął z talerza ciasteczko. – A oto nagroda. – Za trafne zgadywanie? – I za to, że jesteś najsłodszą kuzynką wszech czasów. –

Uszczypnął mnie w policzek. – Fuj! – Odepchnęłam go. – No więc? – Człowiek w czarnej masce – westchnął Gabe. – Znany też jako dupek dnia. Przysięgam, że gdybym to ja o tym decydował, już by go nie było na uczelni. – A nie decydujesz? – zapytałam z lekka zakłopotana, że mógłby nie mieć takiej władzy. Mowa była przecież o Gabie. Wystarczało, że pstryknął palcami, a kadra uczelni już czekała z wywieszonym jęzorem. Nie wspominając o tym, że byli z Wesem najlepszymi przyjaciółmi i gdyby chcieli porządzić światem, tylko nieliczni by im się sprzeciwili. – Nie wiesz, w czym rzecz – mruknął pod nosem, a potem się podniósł. – Nie rozmawiajmy już o nim. Powiedział, że chce wiedzieć, czy wszystko z tobą okej, cokolwiek to miało znaczyć. Powiedz, proszę, że to nie jeden z tych gości… – Co? – Wciąż jeszcze przetrawiałam informację, że Tristan zajrzał do akademika. Czy nie było to trochę podejrzane? – Z jakich gości? – Z tych, co to używają wobec dziewczyn najbardziej obelżywego języka, a potem mamią je słodkimi słówkami

tylko po to, by zacząć zabawę od nowa. – Gabe całkiem spoważniał. – Sądzę, że oboje wiemy, jak… – Nie mówmy już o tym. – Liso – Gabe chwycił mnie za ręce i postawił na nogi – pamiętasz jeszcze sygnały ostrzegawcze? Jeśli jest najpierw pełen żaru, a potem lodowato zimny, sprawa nie wygląda dobrze. Nie musisz ponownie przez to przechodzić, mnie też tego nie trzeba. Ten świat nie potrzebuje nowych potworów. Po prostu więc… – przekrzywił głowę, z westchnieniem marszcząc brew na znak takiej bezsilności, jakiej nie widziałam u niego chyba od miesięcy – uważaj na siebie. Obruszyłam się. – To tylko nauczyciel w niewygodnej dla siebie sytuacji. Poza tym on mnie nie chce. – Przecież dał mi to do zrozumienia aż nadto wymownie. Zaczęła mnie palić szyja i ten żar wpełzł aż na policzki. Gabe puścił moje ręce i roześmiał się. – Zawsze wychodzi z ciebie ta niewinność, ale możesz mi wierzyć, ten człowiek, twój seksowny profesorek, tak na ciebie leci, że niewiele poza tym widzi. Postaraj się więc… trzymać go na dystans i daj mi znać, jeśli zacznie

pchać się z łapami. – Jest stary – zaoponowałam, a potem parsknęłam. – Zresztą pchał się z łapami tylko, dopóki nie wiedział, kim jestem. – Przestraszył się więc. – Teraz go bronisz? – W życiu! – Gabe uniósł ręce w geście kapitulacji. – Jedynie objaśniam zdezorientowanej przyjaciółce złożoność męskiej duszy. – Pizza! – dobiegło do nas od strony drzwi. Zza nich wysunął się Wes, a następnie Kiersten i Saylor. – I muszę przyznać, że istna ze mnie petarda. – Omawialiśmy już stosowanie przez ciebie tego określenia – warknął Gabe. – Dwukrotnie. – Tak samo, jak omawialiśmy twoją niezdolność do prawidłowego przeliterowania słowa „międzymorze”… dwukrotnie. – Tak sobie palnąłem – bronił się Gabe. – Coś mnie zmyliło. – Są tam tylko dwie cząstki: „między” i „morze”. – Wes pokręcił głową. – Czyżbym wyczuwał jakiś lęk przed otwartą przestrzenią?

– Jest więc pizza? – wtrąciłam się, bo sytuacja stawała się coraz bardziej napięta. – Konam z głodu! Kiersten mrugnęła porozumiewawczo i wręczyła mi pudło opatrzone uśmiechniętą buźką. Ja jedna w tej grupie lubiłam najprostszą pizzę, z samym serem. Wzięłam to pudło, odchyliłam wieko i wciągnęłam wydobywający się z wnętrza zapach. – Jeszcze ją to odurzy – szepnął Gabe ze zdumieniem. – Hej! – Położyłam pizzę na stole i wzięłam sobie kawałek. – Po przeżyciu takiego włamania do pokoju chyba należy mi się trochę przyjemności. – I po tym, jak twój profesor najpierw przystawiał się do ciebie, potem potraktował jak śmiecia, później znów się przystawiał i w końcu znów potraktował jak śmiecia na oczach całej grupy tylko po to, by przyjść z przeprosinami. – Gabe z powagą pokiwał głową. – Moja wina. – Wes skrzywił się i jeszcze wzdrygnął. – Przepraszam, Lisa, do głowy by mi nie przyszło, że tak się zachowa, zwykle jest… bardziej wyluzowany. – Ten facet jest taki sztywny, że pewnie sra diamentami. – Gabe spojrzał na nas z ukosa i wybuchnął śmiechem. – Jak zwykle fantastyczna uwaga przy jedzeniu –

skomentował Wes, oddając Gabe’owi honory. – Dzięki ci za to, stary. – Zawsze do usług. – Gabe puścił do nas oko i wgryzł się w pizzę, podczas gdy Saylor poszła do kuchni poszukać dla nas jakichś serwetek. – To jak będzie? – Wes potoczył wzrokiem po pokoju. – Kto bierze pierwszą wachtę? – Pierwszą wachtę? – powtórzyłam, podążając za jego spojrzeniem. – Co masz na myśli? Kiersten prychnęła i wyrzuciła ręce w górę. – Nie sądzisz chyba, że pozwolimy ci tu zostać samej… prawda? – Ludzie! – zaapelowałam, podbarwiając swój ton błagalną nutą. – U mnie wszystko gra. Poza tym Gabe zamontował te kosztownie wyglądające kamerki. – Wskazałam róg pokoju. – No i mam broń masowego rażenia… – Znaną także jako różowy paralizator i gaz, którego nie umiesz używać, a w każdym razie nie wiesz, którym końcem się celuje. – Gabe przewrócił oczami. – Możesz kontynuować. Pokazałam mu język.

– Poza tym nie możecie być przy mnie przez cały czas. W pokoju zapadła cisza. Gabe spuścił wzrok. W oczach Wesa pojawił się smutek. Kiersten położyła mi dłoń na ramieniu, a Saylor głośno westchnęła. Chodziło o to, o czym stale myślałam, czego nigdy jednak nie wyrażałam głośno. Oni mieli własne życie. Kochałam ich, traktowałam niemal jak rodzinę, ale nie było to zdrowe, że zawsze tak mnie chronili, że prawie mnie nie odstępowali. Powinni mieć swoje własne sprawy, zabierać się do powiększenia rodzin, sama nie wiem. A nie jedynie… niańczyć samotną dziewczynę. Gabe odezwał się pierwszy. – Lisa… – Zapomnij. – Zmusiłam się do uśmiechu. – Na noc zostanę tutaj sama, a was będę mieć na szybkim wybieraniu. Poza tym jak się najem strachu, to spakuję manatki. A teraz wcinajmy! W pokoju nadal czuło się napięcie, wszyscy jednak starali się go nie zauważać. W sercu wciąż miałam smutek, z jakiegoś powodu nie mogłam wybić sobie z głowy informacji, że chciał mnie odwiedzić. Wpadł z przeprosinami?

Czy żeby jeszcze bardziej dopiec? Albo… Tę myśl od razu od siebie odsunęłam. Innego powodu być nie mogło. Ten aspekt naszych relacji oficjalnie uznaliśmy za niebyły. – Hej. – Kiersten szturchnęła mnie. – Wszystko w porządku? – Tak. – Zmusiłam się do kolejnego uśmiechu. – Najzupełniej. Po prostu jestem wykończona. Otoczyła mnie ramieniem i mocno uścisnęła. – No to musimy cię nakarmić, żebyś mogła wreszcie trafić do łóżka. Wspaniale. Do łóżka. Jeszcze jedno przypomnienie o tym, że do mojego… a nie do jego.

Rozdział 21

Tristan Znalezienie jej adresu mailowego było proste… A wysłanie tego maila? Już tak proste nie było. Zacząłem pisać, potem całość skasowałem. Warknąwszy, napisałem na nowo, potem usunąłem. Powtarzając cały ten proces kilkakrotnie, doszedłem w końcu do czegoś takiego:

[email protected] do [email protected] Wszystko w porządku? Dr Tristan Blake Wydział Psychologii Uniwersytetu Waszyngtońskiego

Odczekawszy chwilę, odświeżyłem stronę. Brak jakiejkolwiek zmiany kazał mi się zastanowić, czy przyjąłem odpowiednią taktykę. Może powinienem był przeprosić? Wolałbym zrobić to bezpośrednio. Z jękiem przetarłem twarz dłońmi i zacząłem się przymierzać do pójścia spać. Jeszcze kilka razy odświeżyłem, nim wreszcie dałem spokój. Z westchnieniem wsunąłem się w pościel i sięgnąłem po dziennik leżący przy lampce. Po dziennik Taylora B. To był istny koszmar. Mój koszmar, najprawdopodobniej jej także. Była to również nader uzależniająca lektura, gdy nie wiedziało się, co innego robić. Do podjęcia decyzji o wybraniu się na drugi koniec kraju i nauczaniu tam przez semestr wystarczyło przeczytanie zaledwie połowy. Zaciekawiły mnie już pierwsze rozdziały, a teraz historia jego obłędu absorbowała wszystkie moje myśli. Odwoływała się do tej cząstki mnie, która go rozumiała, która mogła pojąć ten rodzaj szaleństwa. Nie byłem pewien, co bardziej

przerażało. Czy fakt, że to do mnie dotarło, czy to, że mógłbym skończyć tak jak on. Nagle rozdzwoniła się komórka, wyrywając mnie z mrocznych myśli. To był mój ojciec. Nie mogłem go wiecznie ignorować. Zakląwszy, odebrałem i warknąłem do telefonu jakieś „halo”. – Ale przemiłe powitanie – zaśmiał się. – Problemy na balu? Na wspomnienie Lisy w czarnej masce natychmiast cały stężałem. – Nie, żadnych, nawet najmniejszych problemów. – Erica o ciebie pyta. – Zakaszlał, a potem westchnął. Niemal go teraz widziałem, jak siedzi przy kominku, z cygarem w jednym ręku i szklanką whisky w drugim. – Telefony od niej też ignorujesz? – Byłem zajęty. Wiesz, firmy same się nie prowadzą. Poza tym w tym semestrze wykładam. Praktycznie czułem przez telefon, jak się skrzywił. – Już ci mówiłem, że nie trzeba było robić sobie takiej długiej przerwy od wszystkiego. Widzisz, ona chce za ciebie wyjść, pójść krok dalej, żeby wasze wspólne życie

się już zaczęło. A ty uciekasz z podkulonym ogonem. – Znów westchnął. – Nie odstawiłeś chyba leków? – Nie. – Zgrzytnąłem zębami. – Sam zawsze wbijałeś mi do głowy, że żadnych decyzji nie należy podejmować pochopnie. Przyjmij, że ta moja przerwa jest właśnie czymś takim, rozpatrywaniem wszystkich za i przeciw. Kolejne westchnienie. – Mam tylko nadzieję, że po Bożym Narodzeniu będziesz już z nami. – Będę. – To było kłamstwo. Kompletne łgarstwo. Ostatnie, czego pragnąłem, to wrócić do niego, do tamtego życia, do życia, które dla mnie szykował. – Fantastycznie. – Pociągnął nosem. – Porozmawiamy jeszcze pod koniec tygodnia. I nie zapominaj co jakiś czas kontaktować się z zarządem, bo choć wiem, że świetnie sobie radzisz z kierowaniem firmą, troska o jej losy mnie nie opuszcza. – Nie ma sprawy. – Taki właśnie był. Ostatecznie zawsze chodziło o pieniądze, o ich pomnażanie. A ja byłem obdarzony dotykiem Midasa. Jego warte miliony dolarów imperium przeistoczyłem w mocarstwo wyceniane na miliardy. Mógłbym to robić nawet przez sen.

Bo tak właśnie bywa z obłędem… Może owocować geniuszem. Ale w przypadku innych? Jak choćby Taylora? Owocuje śmiercią. Po prostu śmiercią.

Rozdział 22

Lisa Mail od niego zignorowałam. A na zajęcia przyszłam z piętnastominutowym wyprzedzeniem. Po części dlatego, że słabo spałam tej nocy i uznałam, że równie dobrze mogę wcześniej wstać – i lepiej będzie zabójczo go zaskoczyć, niż spóźniwszy się o minutę, zapracować na kolejne krzywe spojrzenia. – Hej. – Jack siadł koło mnie. – Wcześnie jesteś! – Owszem. – Zrewanżowałam mu się uśmiechem. Był luzakiem, zero stresu, w stylu Gabe’a. Nie żeby wpadł mi w oko, ale był dla mnie… miły. W odróżnieniu od Tristana, który sprawiał wrażenie, jakby chciał mnie

sfajczyć samym wzrokiem. Jack dotknął mojego ramienia. Podniósłszy wzrok, zobaczyłam, że spojrzenie Tristana wycelowane jest w moją rękę i właśnie skupia się na palcu Jacka. Odsunęłam się i wetknęłam za ucho niesforny kosmyk. – Mamy za sobą już dwa tygodnie tego semestru. – Tristan przechadzał się teraz przed katedrą. – Powinniście zacząć myśleć o swoim pierwszym dużym projekcie. Jako że zajmujemy się psychologią emocji, chciałbym, żeby każde z was wybrało sobie emocję, którą podda badaniu. Jedną z czterech podstawowych. Daję wam dwie minuty na wybór partnera, potem podam dalsze instrukcje. – Oto twój partner, kowbojko – szepnął do mnie Jack, wyciągając rękę. – Wchodzisz w to? Uścisnęłam jego dłoń i z zapałem przytaknęłam. – Co chcesz przebadać? – spytałam, wyciągając czystą kartkę. – Złość. – Powiedział to z nagłą zaciekłością, ale gdy spojrzałam mu w twarz, nadal był tym samym poczciwym Jackiem. – Pasuje ci? Wydaje się najbardziej złożona, zważywszy na to, do czego może prowadzić. Zemsta. Rozlew krwi. Wojny. – Wyszczerzył się. – Sorki, facet ze

mnie, nic na to nie poradzę. Machnęłam ręką. – W porządku. Niech będzie złość. – Macie już zatem swoich partnerów i najprawdopodobniej własny pomysł na wykonanie zadania – kontynuował doktor Blake. – Przekażę teraz instrukcje, proszę więc słuchać. – Odchrząknął, a jego asystent zaczął rozdawać arkusze papieru. – Jako że będziecie przedstawiać tę emocję w oparciu o własne doświadczenia, proszę opisać ją w pierwszej osobie, na co najmniej trzech stronach. Chciałbym, żebyście zbadali zarówno te przypadki w dziejach, gdy owa emocja pomagała ludziom, jak i te, gdy stanowiła utrudnienie. Prace należy uzupełnić o odpowiednio dobrane zdjęcia, uwzględniając też sygnały niewerbalne i werbalne, na których podstawie da się wskazaną emocję rozpoznać. Przygotowując swoje prace, postarajcie się tak dogłębnie wniknąć w temat… – na chwilę zawiesił głos, by odnaleźć mnie wzrokiem – jakby to dotyczyło was samych. Przeszły mnie ciarki. Złość była ostatnim, co chciałabym zgłębiaćć. Zanadto przypominała ciemne strony mojej osobowości. O wiele za bardzo. Taylor też

był taką bombą gotową do odpalenia. Tyle że on był ładunkiem wyposażonym w mechanizm zegarowy. – Hej. – Jack znów dotknął mojego ramienia. – Wszystko w porządku? – Tak. – Wyglądało na to, że znienawidzę ten projekt. – Świetnie. Nie mogłam odsunąć od siebie myśli o przepełnionych złością listach, które nadal otrzymywałam, oraz o tym, że ktoś najwyraźniej czuł do mnie złość, i to tak potężną, że w jej imię uszkodził własność uniwersytetu. Zdusiłam w sobie lęk i skupiłam się na czekającej mnie pracy. Pod koniec zajęć oboje z Jackiem mieliśmy już za sobą takie zgranie naszych planów zajęć, byśmy mogli przez resztę tygodnia pracować razem. – Liso – warknął doktor Blake, jak tylko wstałam – pozwól na chwilę. Jack zaklął pod nosem. – Cholera, on nie może się do ciebie nie przyczepić. Jeśli ci to pomoże… Wiem, jak to jest. – Spochmurniał. – Gdybyś chciała, żebym coś zrobił… – Nie – zaprzeczyłam energicznie i roześmiałam się, by go uspokoić. – Wszystko gra. Radzę sobie.

Jack powoli pokiwał głową. – Ale uważaj. Obłęd objawia się pod różnymi postaciami, nawet z pozoru kompletnie niegroźnymi. – Będę pamiętać. – Przełknęłam ślinę i skierowałam się ku katedrze. Tristan układał papiery na swoim biurku. Po wyjściu ostatniego studenta podszedł do drzwi, zamknął je na zamek i opuścił żaluzję. Zdenerwowana przestępowałam z nogi na nogę. – Znowu powiesz mi coś do słuchu? Cały aż stężał, badawczo przypatrując się mojej twarzy. – Właściwie to planowałem przeprosiny, ale jeśli wolałabyś karę… A niech go, przez niego cała znowu drżałam! I to nie ze strachu. To, jak na mnie patrzył, jak wymawiał słowa, po prostu… działało na mnie tak, że miałam ochotę mu przywalić, był bowiem, jak to powiedział Gabe, to gorący, to znów oziębły, by znowu tchnąć żarem. – Kolacja – oznajmił, przerywając mi rozmyślania. – Chcę cię przeprosić i zabrać na kolację. – A zamierzasz mnie potem odprawić? Całkiem znieruchomiawszy, spotkał się ze mną

wzrokiem i natychmiast dotarł do najgłębszych pokładów mojej duszy, do sedna mojej niepewności. – Nie, Liso. Nie zamierzam cię potem odprawić. Trudno było wyjaśnić to, jak się do mnie odnosił. Czasem bywał skłonny do kokieterii i wręcz… tryskał szczęściem. Kiedy indziej zaś? Zupełnie jakby zmagał się ze swoim drugim obliczem, tym bardziej wycofanym, nieprzystępnym, powściągliwym. A gdyby spytano mnie, która część jego natury bardziej przerażała? Odpowiedziałabym, że obie. Obie wszak mi zagrażały. Obie popychały osobę taką, jak ja, do miejsca, skąd nie ma odwrotu. Jego powaga wzbudzała moją ciekawość, a kokieterii nigdy nie miałam dość. – Tylko kolacja? – zapytałam. – I czy to nie będzie wbrew zasadom? – No cóż. – Obrzuciwszy mnie spojrzeniem, błysnął zmysłowym uśmiechem. Źrenice miał rozszerzone. – Wygląda to na impuls, nad którym w twojej obecności nie potrafię zapanować. – Opanowanie to przereklamowana cecha, etykietolubny głuptasie. Zareagował na to serdecznym śmiechem, który tyleż

mnie odprężył, co pobudził. Zbliżyłam się do niego o krok i uśmiechnęłam. – A zatem, łamaczu zasad, dokąd się wybieramy? Chwycił swoją torbę listonoszkę i klucze. – Zobaczysz. – Brzmi tajemniczo. – Moje brwi podjechały do góry, a ręce skrzyżowałam na piersi. – Ale chyba nie szykuje się jakiś popołudniowy news o obłąkanym profesorze, który wywozi dziewczynę, by potem zakopać ją w lesie? – Usiłowałam zażartować, ale ledwie wypowiedziałam to zdanie na głos, jakoś przestało być śmieszne. Uświadomiłam sobie nagle, że wyjście z nim zakrawa na absurd. Przecież nic, kompletnie nic o nim nie wiedziałam! Uśmiechnął się, przekrzywiając głowę w moją stronę. – Czemuż to odczuwam nagłą potrzebę okazania osobistych referencji? – Ponieważ się przestraszyłam – przyznałam głośno. – Podać numer ubezpieczenia? – Mrugnął do mnie. – Ocenę zdolności kredytowej? Pamiątkowe zdjęcie z pierwszej klasy? Tak przy okazji, w pierwszej klasie uznano, że mam zadatki na właściciela sklepu zoologicznego… Gdyby ci to przeszkadzało, zapewne nie

powinniśmy posuwać się dalej. – Dalej? – Aż do kolacji. – Dlatego, że lubiłeś zwierzątka? – Chciałem mieć hodowlę jaszczurek. Zakryłam usta dłońmi i z powagą pokiwałam głową. – Mali chłopcy zawsze o czymś marzą. – Moje marzenie zdruzgotał pewien klasowy łobuz, uświadamiając mi, że hodowle jaszczurek nie istnieją. W drugiej klasie ogłoszono mnie najgorzej zapowiadającym się uczniem, ponieważ przez cały rok się nie odzywałem. – A to dlaczego? – Podeszłam jeszcze krok bliżej. On też wykonał kolejny krok w moją stronę i wzruszył ramionami. – Trochę potrwało, zanim przebolałem sprawę jaszczurek. – Z takiego powodu przestałeś się odzywać? – Głównie po to, by zwrócić uwagę na moje oburzenie. – Aha, taki strajk w sprawie jaszczurek. – Robiłem koszulki. – Powiedz mi, profesorze, to wtedy się zaczęło

opatrywanie etykietkami? – Nie. – Ruchem głowy wskazał drzwi i ruszył. Poszłam za nim, autentycznie zainteresowana, co jeszcze powie, a zarazem obawiając się, że może tylko wodzi mnie za nos, żeby znów wejść w rolę lodowato zimnego psychola. – To już całkiem inna historia. – Otworzył drzwi. – Co takiego? Koniec z opowiastkami? – spytałam. – Kolacja. – Oczy miał szare jak niebo przed burzą. – Opowiem ci przy kolacji. – Przekupstwo? – Mój as z rękawa. Opowieści etykieciarza. Wyobraź sobie, że znam się na uwodzeniu kobiet. – Cóż. – Chrząknęłam i odwróciłam wzrok od jego oczu. – Jako twoja studentka, przyjmuję, że wiesz, co mówisz. – Racja – przyznał i zaraz powtórzył: – Racja, idziemy więc? – Prowadź. – Zmusiłam się do uśmiechu i obiecałam sobie pamiętać, że chodzi jedynie o kolację, nie o coś romantycznego. Po prostu mój bardzo seksowny profesor po raz kolejny przeprasza za to, że podczas zajęć zrobił

z siebie durnia. Korytarze budynku prawie już opustoszały. Skoro tak, powinnam była iść trochę szybciej, czekały mnie przecież kolejne zajęcia. Gdy doszliśmy do końca korytarza, by tam rozejść się w swoje strony, poczułam, że ktoś nas obserwuje. Odwróciłam się. Nikogo. Wrażenie mnie jednak nie opuszczało. Mocno wystraszona dostosowałam krok do Tristana i znów się obejrzałam, tyle że akurat wtedy on się zatrzymał. W efekcie wpadłam na niego, doprowadzając do nader niefortunnego zdarzenia, bo oto – przypadkowo – zetknęliśmy się ustami. – No, no! – Nie tylko mnie nie odsunął, ale nawet przytrzymał za ramiona i przyjrzał się tymi swoimi niezgłębionymi szarymi oczami. – Dobrze się czujesz? – Tak. – Kiwnęłam głową. – Ja tylko… Przepraszam, wydawało mi się, że coś zobaczyłam. Powoli rozluźnił uścisk i cofnął się. – To wieczorem? Szósta? – Tak – potwierdziłam. – Szósta będzie w porządku. Spotkamy się… – Wpadnę po ciebie.

– A nie będzie to wyglądało… niedobrze? – Że studentka zje z profesorem? Pewien jestem, że na tej uczelni plotkuje się na gorętsze tematy niż to, że jeden z profesorów zabiera studentkę na kolację w ramach przeprosin za to, że okazał się fiutem… Wiesz, szkolne strzelaniny, narkotyki, gwałty, tego rodzaju sprawy. Nadal czułam się nieswojo, mimo to złapałam się na tym, że mu przytakuję. – Masz rację. – Oho. – Uśmiechnął się ironicznie. – Wyobrażam sobie, że te wargi nieczęsto wypowiadają takie słowa. – Napomykanie o moich wargach zdecydowanie nie wchodzi w grę. Przyjrzał się właśnie moim ustom, przejechał językiem po swoich i szepnął: – Cóż, wielka szkoda. Nieprzypadkowo więc to zrobił. – A zatem o szóstej. – Odsunęłam się i zakaszlałam, próbując odwrócić uwagę od rumieńców, które czułam na policzkach. – Świetnie, fantastycznie. No to po prostu będę czekać… pod moim… akademikiem… bo tak będzie… – Podniosłam rękę, żeby pomachać na do widzenia,

i napatoczyłam się na Jacka, który akurat wychodził z toalety. – Hej, to męska, dziewczynom wstęp wzbroniony. – Mrugnął do mnie, a potem ukłonił się profesorowi. – Wszystko w porządku? – Świetnie! – wypiszczałam zbyt cienko, by mogło to brzmieć przekonująco. – Muszę lecieć, cześć! Pobiegłam w dół, a później na zewnątrz. I tak już było za późno, by iść na zajęcia. Pogodzona z tą stratą skierowałam się do biura spraw studenckich, by sprawdzić pocztę. Przypomnienie sobie numeru skrytki przysporzyło mi sporo trudności, za często musiałam wszystko zmieniać. Stałam przed tymi durnymi skrzynkami dobre dziesięć minut, nim przebrnęłam przez notatki w telefonie. Wreszcie znalazłam tę właściwą. Sięgnąwszy do środka, wygarnęłam

trochę

korespondencyjnego śmiecia, zapowiedź organizowanej na terenie kampusu imprezy i, na koniec, czarno-białe zdjęcie. Przedstawiające mnie z Taylorem. Zrobione przed dwoma laty. Upuściłam je, zbyt przerażona, by mu się przyjrzeć, cholernie się wręcz bojąc, że Taylor z niego wyskoczy, by

znowu mnie ranić. Zupełnie jakby w realnym życiu ukazał mi się potwór z dziecinnych snów lub wywołana w lustrze Krwawa Mary. Klnąc, podniosłam fotografię z zamiarem podarcia jej i wywalenia do śmieci, ale jak tylko chwyciłam to cholerstwo i zaczęłam drzeć, zauważyłam, że na odwrocie coś odręcznie napisano. Czarnymi drukowanymi literami, które już miałam okazję oglądać. Czas prawie nadszedł. Sądziłaś, że na zawsze umarłem? Wciąż do mnie należysz. Z gardła wydarł mi się krzyk. Wrzuciłam zdjęcie do kosza na śmieci i nie oglądając się, pognałam prosto do akademika, cała odrętwiała.

Rozdział 23

Lisa Zamknęłam drzwi na zamek i osunęłam się na podłogę, a ręce wciąż mi się trzęsły, gdy próbowałam zapanować nad oddechem. Całą drogę do pokoju pokonałam biegiem, a potem wahałam się, czy wejść, bo a nuż czeka tam na mnie jakiś szaleniec. Najwyraźniej prześladowcy nie spadł jeszcze nawet włos z głowy. Ktoś z mojej przeszłości, ktoś… kogo skrzywdziłam, musiał wiedzieć, że tu jestem, że chodzę do szkoły, i ten ktoś znał też moje powiązania z Taylorem. Co

w tym było najgorsze? Wystarczyło pomyśleć o tych wszystkich ludziach, na których życie wywarł negatywny wpływ – aż się wzdrygnęłam, bo lista była długa. Zbyt długa. – Dasz sobie radę – szepnęłam do siebie. – Już nie jesteś Mel, jesteś Lisą. Usta wypełnił mi znajomy metaliczny smak, towarzyszący ostremu jak brzytwa bólowi, mocno bowiem ugryzłam się w język. Strach otulił mnie niczym koc, a ja się mu poddałam, bo zanadto już byłam zmęczona walką. Nawet nie smutne, a wręcz żałosne są takie chwile, gdy to strach staje się pocieszycielem, gdy lęk przeistacza się w dobrego kompana. Gdy po otwarciu oczu widzisz jedynie ciemność, bo zbyt długo nie oglądałaś światła. Kiedyś już skrywał mnie taki całun. W jego odrzuceniu pomogło mi zetknięcie z Kiersten, gdy w zeszłym roku została moją współlokatorką, a potem oczywiście poznanie Wesa, faceta, który był chodzącą inspiracją. No i był też Gabe – przez jakiś czas razem dźwigaliśmy to brzemię. Ale teraz? Angażowanie go w to byłoby nie w porządku. Zdana byłam więc na siebie.

Ponownie wzięłam głęboki oddech i powoli podniosłam się z podłogi, by podejść do komputera. Kliknęłam myszką, żeby go obudzić z uśpienia, a potem drżącymi palcami wpisałam adres strony, do której przysięgłam nigdy już nie wracać – miejsca, które wciąż jeszcze przyprawiało mnie o koszmary. Taśmy Wstydu otwarły się natychmiast. Miliony odsłon, miliony obserwujących, a ja nie miałam pojęcia, kto to prowadził po śmierci Taylora, i nawet nie chciałam wiedzieć. Moi rodzice wysłali kiedyś administratorom tej strony maila z żądaniem usunięcia wszystkich filmów z moim udziałem, ale gdy coś raz trafi do internetu, najprawdopodobniej pozostanie tam już po wsze czasy, a jako że w tych nagraniach uczestniczyłam dobrowolnie i z pozoru byłam jedną z założycielek tej strony, zdziałać mogli tyle, co nic. Stąd zmiana nazwiska i przyjęcie nowej tożsamości. Tylko ofiary wiedziały, że to nasze dzieło. Co było w tym najokropniejsze? Zawsze dawało się im do zrozumienia, już po zamieszczeniu kompromitującego je filmu, że nie przestaniemy ich zawstydzać, dopóki nie podpiszą umowy o poufności, która uniemożliwiała im

zdemaskowanie osób zarządzających stroną. Miało nas to chronić, tak przynajmniej uważałam. Strona główna prezentowała dziesięć różnych filmów dnia, jak choćby o małym chłopaczku przyłapanym na dłubaniu w nosie przez brata bliźniaka, który potem przed kamerą opowiada o tym dziewczynce i pokazuje jej zdjęcie. Głupoty, ale przynajmniej nie tak wredne, jak kiedyś tam bywały. Przejrzałam więcej tych filmików, krępujących, ale przeważnie zabawnych, nie takich, po których dzieciak popełnia samobójstwo lub urządza w szkole strzelaninę. Ostatni film nosił tytuł: Zemsta, danie, które najlepiej smakuje… po czasie. Kliknęłam. I o mało nie zwymiotowałam. To były moje zdjęcia. Ja w szkole, ja w barze, ja z Taylorem przed dwoma laty, ja całująca się z Taylorem, a potem… Cała zesztywniałam, bo zdjęcia przeszły w film… – Wystarczy, że to weźmiesz – szepnął Taylor – a zrobi ci się dobrze. – Obiecujesz? – Zakołysałam się, już pijana. – Pomoże

mi na skurcze żołądka? – O tak. – Mrugnął. – Wpuściłem cię kiedyś w kanał, kochanie? Przewróciłam oczami i połknęłam pigułkę, on podał mi piwo, a potem kamera pokazała naszą rozmowę. Nie pamiętałam, że tamtej nocy zostałam, ani nawet tego, że piłam. I właśnie wtedy akcja przyjęła zły obrót. Zatoczyłam się w ramiona Taylora, mówiąc bełkotliwie: – Ś-ś-śmiesznie się czuję. – Pewnie to odprężenie po pigułce. – Pomachał do jakichś naszych znajomych. – Chodźmy cię położyć. – Dobra. – Wtuliłam się w niego i radośnie westchnęłam. Obraz z kamery nieco się trząsł, jakby śledziła nas z bardzo bliska. W pewnym momencie Taylor odwrócił się i puścił oko prosto w obiektyw. – A teraz, Mel, poczujesz się swobodniej. Zaczął mnie rozbierać do naga. Powinnam była zatrzymać ten film. Moją i jego nagość zakrywały wprawdzie czarne cenzorskie paski, ale i tak wiadomo było, co się dzieje, zważywszy, że mamrotałam,

żeby przestał, że moje ciało było kompletnie zwiotczałe i że Taylor powiedział prosto do kamery: – Zemsta, moi drodzy, to danie, które najlepiej smakuje… po czasie… Oglądasz to? Wiem, że tak… Wiedziałem, że będziesz. Opuścił moje bezwładne ciało na ziemię i dumnym krokiem zbliżył się do kamery, po czym szepnął: – Należysz. Do. Mnie. Zatrzasnęłam komputer i aż zatoczyłam się w tył. Pojęcia nie miałam, do kogo się zwrócić, komu opowiedzieć, co w ogóle zrobić! To działo się tak dawno temu… Czy można jeszcze coś takiego zgłosić? Tym bardziej, że on nie żyje? Prawda? Bo przecież nie żyje? Widziałam, jak umarł, na moich oczach rzucił się z krawędzi mostu. Wpadłam do łazienki, zwymiotowałam, a potem znów osunęłam się na podłogę. Nie chciałam, żeby Gabe się dowiedział, nie teraz, gdy miał już za sobą wszystkie dramaty i był tak szczęśliwy. Co zresztą mógłby zrobić? Powiadomić policję? Żeby aresztowała umarłego? Choćby udało się usunąć ten film, niewątpliwie następnego dnia pojawiłby się gdzieś ponownie. Tak właśnie działa

internet. Taylor specjalnie przepuszczał to przez zagranicę, na wypadek, gdyby jakiś szaleniec chciał wystąpić przeciw naszej stronie. Zablokowano by jedno IP. I tylko tyle. A strona działałaby dalej. Filmik miał więc tam pozostać po wsze czasy, o jedno kliknięcie od przeistoczenia się w historyjkę o hollywoodzkim skandalu. Zupełnie jakby Taylor nękał mnie zza grobu. Czy to przewidywał? Zawsze powtarzał, że należę do niego, i miał rację. Nawet teraz. Nawet po jego śmierci wciąż do niego należałam. – No to gratulacje, ty chory sukinsynu – wymamrotałam. – Czuję… że należę.

Rozdział 24

Tristan Pod akademikiem Lisy pojawiłem się jakieś piętnaście

minut przed czasem… a jako że uznałem, iż opieranie się o ścianę mi nie przystoi, czekając zaś w samochodzie, będę przypominał drapieżcę wypatrującego ofiary, wszedłem do hallu i usiadłem na kanapie. Uczelnia była tak wielka, że wydawało się nieprawdopodobne, by ktokolwiek mógł mnie rozpoznać, zwłaszcza że w dżinsach i T-shircie wyglądałem znacznie młodziej niż na co dzień w sali wykładowej. Około szóstej piętnaście zrobiłem się nerwowy. Nawet się zaśmiałem. Czy ta dziewczyna zjawia się gdzieś na czas? Może taki miała patent na życie: zawsze się spóźniać? Z jękiem frustracji wszedłem do windy i wcisnąłem guzik z numerem jej piętra, następnie pospieszyłem w głąb korytarza, mając nadzieję, że gdzieś się nie minęliśmy. Zastukałem w drzwi. Żadnej reakcji. Chyba zasłużyłem na to, żeby mnie tak wystawić. Ale jeśli wydarzyło się coś niepokojącego? Zastukałem ponownie. Drzwi otwarły się szeroko. Po drugiej stronie stała Lisa, w tym samym ubraniu, co wcześniej, z oczami opuchniętymi od płaczu i włosami w nieładzie.

– Co się stało? – Chwyciłem ją za brodę i sprawdziłem, czy nie ma na twarzy jakichś obrażeń. Nie znalazłszy żadnych, opuściłem wzrok i szybko przyjrzałem się jej ciału. – Jesteś cała? Ktoś cię skrzywdził? Kopnięciem zamknąłem za sobą drzwi i poprowadziłem ją w stronę kanapy, posadziłem i trzymając za ręce, klęknąłem przed nią. – Liso, rozmawiaj ze mną. – Ja… – wychrypiała, zerkając na komputer i znów na mnie. – Ja… – Rozdygotała się. – Nie mogę ci powiedzieć. – Czego? – Myślałem, że zwariuję. Jej łzy były niczym maleńkie ostrza, siłą wbijane w skórę. Chciałem pomóc, musiałem pomóc. Potrząsnęła głową, z twarzą zalaną łzami. – Fizycznie coś ci dolega? – spytałem spokojnie, choć gotów byłem zatłuc tego, kto doprowadził ją do płaczu. – Nie. – Pociągnęła nosem. – Czy ktoś próbował cię zranić, fizycznie? Powoli pokiwała głową, a potem nią pokręciła, jakby pytanie zbiło ją z tropu, ale płakała coraz bardziej spazmatycznie, coś więc musiało się wydarzyć.

– Liso – westchnąłem ciężko. – Pozwól sobie pomóc, pozwól się sobą zająć. – No pewnie… – Przewróciła oczami i parsknęła. – Profesor, który nienawidzi mnie tak bardzo, że ledwie może na mnie patrzeć, nagle chce się mną zajmować? Wybacz, że jakoś nie mam do ciebie zaufania. Cofnąłem się, badawczo przypatrując się jej twarzy. Miała rację, całkowitą rację, ale przecież nie znała podłoża całej tej sytuacji. Czemu zrobiłem to, co zrobiłem, co spowodowało, że traktowałem ją, jakby była zerem, choć doskonale zdawałem sobie sprawę, że jest inaczej – miała w sobie wszystko, była dziewczyną, o jakiej można marzyć. Do diabła, wiedziałem to z pierwszej ręki, bo to ona doprowadziła go do obłędu. Wiedziałem też, że sam ochoczo poszedłbym w jego ślady, nawet mając dowód, że mógłbym tak samo skończyć, i gotów byłem natychmiast pakować walizkę, by wyruszyć w tę podróż. – Przepraszam – szepnąłem. – Przepraszam za to, jak odnosiłem się do ciebie na zajęciach. Przepraszam, że nie chciałem poznać prawdziwego powodu twojego spóźnienia. Przepraszam też za to, że ktoś zranił cię tak głęboko, że czujesz, że warto tracić na niego łzy. – Znów

skierowałem jej twarz ku sobie. – Nie przeproszę jednak za to, że cię całowałem, że co noc myślę o tobie i że pragnę cię, choć wiem, że nie powinienem. Za to przeprosić nie mogę – i tego nie zrobię. Wtedy nagle zaczerpnęła tchu i to wystarczyło, bym się poruszył. Nasze usta się spotkały… i pojąłem natychmiast, w tej właśnie chwili, że gotów jestem oszaleć na jej punkcie. Że to właśnie bym wybrał. Nie oglądając się za siebie. Zanurzyła palce w moich włosach, a potem równie nagle, jak zaczęliśmy się całować, odsunęła się i szybko zakryła poduszką, blokując dostęp do siebie. Podniosłem dłonie w górę, ciężko dysząc. – Przepraszam, bardzo przepraszam, żadnego dotykania. Znów pokręciła głową i zagryzła wargi, a w jej oczach znów zaczęły zbierać się łzy. Westchnąłem, czując kompletną bezsilność, zmagając się z obcą mi świadomością, że nikogo nie mogę wezwać na pomoc, nikomu zapłacić, by usunął przyczynę jej łez. – Jesteś głodna? Pociągnęła nosem, potem odwróciła wzrok. – Trochę, ale nie chcę wychodzić. Przepraszam,

straciłam poczucie czasu, a potem… – Jeszcze bardziej pobladła. – Żaden problem. – Wzruszyłem ramionami. – Zawsze pozostaje pizza. Uśmiechnęła się przez łzy, sięgnąłem więc po telefon, jeszcze zanim potwierdziła. Zawahałem się jednak, kiedy palcami musnęła mi ramię. – Z serem – szepnęła. – Poproszę z dodatkowym serem. – Moje pięcioletnie ja świetnie by się z tobą dogadało już nawet w kwestii wyboru pizzy – zażartowałem, starając się poprawić jej humor. – Dobrze wiedzieć, że chociaż twoje pięcioletnie ja się ze mną zgadza – stwierdziła, wreszcie z uśmiechem. – Pewnie. Wyobrażam sobie, że za to, jak cię potraktowałem, moje pięcioletnie ja skopałoby mi tyłek lub chociaż wepchnęło w kałużę. – Może później. – Lisa spojrzała mi w oczy. – Później skopiesz mi tyłek? – Później wepchnę cię do kałuży. – Przyłącz się do mnie, a o tym porozmawiamy. – Zamów pizzę, a o tym pomyślę. Uśmiechnięty szeroko, podniosłem komórkę

i szepnąłem: – Oj, chyba lubię, gdy wydajesz mi polecenia. – Nie kuś. – Dlaczego? – Wyszukałem najbliższą pizzerię, wybrałem numer, a potem spojrzałem w te cudne niebieskie oczy. – Pomyśl o tym jak o zadośćuczynieniu. – Pizza Palace! – oznajmił czyjś głos, przerywając naszą coraz gorętszą wymianę zdań. Odwrócony tyłem do Lisy, zacząłem składać zamówienie, czując, jak jej wzrok wypala we mnie dziurę. Gdy rozmowa dobiegła końca i się znów odwróciłem, zobaczyłem Lisę wpatrzoną w podłogę. Najwyraźniej odeszła jej już ochota na przekomarzanie się. Wyglądała na zagubioną. Nie tak jak ludzie, po których zachowaniu poznać można, że znajdują się w nowym dla nich mieście, raczej jak małe dziecko w supermarkecie, któremu się wydaje, że zostało porzucone przez rodziców. Ten sam rodzaj zagubienia odkryłem w sobie, gdy on umarł. Poczucie beznadziejności. Wycofania. Złość.

– Pizza będzie za kilka minut – rzuciłem lekko, choć daleko mi było do lekkości… Czułem swoją bezużyteczność. A przecież byłem mistrzem w rozwiązywaniu problemów i zwykłem robić wszystko, jak należy. Miałem to we krwi, w tej sytuacji jednak nie mogłem zrobić nic więcej, jak tylko usiąść i zamówić pizzę, podczas gdy ona gapiła się w ścianę niewidzącym wzrokiem. – Chciałabyś może obejrzeć jakiś film? – Nie musisz tu siedzieć. – Wzruszyła ramionami, głos miała słaby. – Przyszedłeś, przeprosiłeś, postawiłeś mi posiłek… – Zostanę. – Położyłem dłoń na jej ramieniu. – Poza tym zamówiłem dwie pizze. Naprawdę dałabyś radę sama zjeść aż dwie? Jej wargi ułożyły się w nieznaczny uśmiech. – Nie sądzę, żebym teraz mogła cokolwiek przełknąć. – Będziemy się temu oddawać powoli. – Ruszyłem w jej stronę. – Kęs po kęsie. Poderwała głowę. – To z czegoś wynika? – Co takiego? – spytałem kompletnie zdezorientowany. Westchnęła.

– To, że wszystko, co do mnie mówisz, gdy jesteśmy sami i gdy ty nie jesteś wkurzony ani nie zachowujesz się jak dupek, ocieka podtekstami seksualnymi? Zostałem… wywołany do odpowiedzi. W głowie zakotłowały mi się słowa – wielkie słowa, sążniste wyjaśnienia, głównie zresztą wykręty, ale wyszło z tego tylko: – Jesteś piękna. Uśmiech stał się szerszy. – Do tego… – usiadłem przy niej i powoli podniosłem dłoń, by pogładzić jej twarz – wygląda na to, że nie umiem inaczej. Kiedy już czegoś pragnę, to pragnę. Już taki jestem. Chcę to mieć, chcę, żeby było moje i nikogo innego. Od dziecka nie potrafiłem się dzielić. W jej oczach coś błysnęło. Wahanie? Rozbawienie? Nie byłem pewien. – Kto powiedział, że miałbyś się mną dzielić? – Niedostępna… Była niczym narkotyk. Nawet jej oczy wabiły mnie, sprawiały, że pragnąłem znów ją całować, że chciałem całkiem się w niej zatracić. – I to studentka.

– Czy jeśli znów włożę maskę, pocałujesz mnie? – Nie. Usiłowała się odsunąć, ale trzymałem ją mocno, wciągając na kolana, aż prawie siadła na mnie okrakiem. Niepewnym wzrokiem przechodziła z moich warg ku oczom i z powrotem. – Tym razem żadnych masek. – Zbliżyłem się do jej ust. – Żadnych masek. – Żadnych masek – powtórzyła, wsuwając mi w usta język. I tak oto przypieczętowałem swój los. A razem z nim swoje przeznaczenie. Z rozkoszą.

Rozdział 25

Lisa Pocałunek był powolny, smakował miętą, gdy jego język naciskał na mój, a potem wnikał głębiej w moje usta, badając mnie, jak ja badałam jego. Część mnie – wiadomo, zawsze ta sama – odchodziła od zmysłów, mimo to coś w jego dotyku, w jego pocałunkach koiło mnie, skłaniało ku myśli, że z nim mogłoby, ale tylko mogłoby, być bezpiecznie. Potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa. Coraz głębiej penetrował mnie językiem, przesuwając dłonie na moje biodra i przyciągając mnie do siebie.

Z jękiem odchyliłam głowę, a jego usta oderwały się od moich i odnalazł na mojej szyi miejsca, których szukaniem nigdy jeszcze, ale to nigdy, nie zaprzątał sobie głowy żaden facet. Zamknęłam oczy w ekstazie, a jego gorące usta nie próżnowały, utrwalając mi w pamięci jego dotyk i zapach. – Jesteś piękna – wymamrotał, wciąż pieszcząc wargami moją szyję, potem przybliżył je do mego ucha i poczułam wilgoć jego pocałunku, gdy prosto w nie szepnął: – Bezgranicznie piękna. Oplotłam ramionami jego szyję. W tej chwili nie chciałam rozmawiać, chciałam jedynie być dziewczyną zdolną robić to bez obrzydzenia, zdolną zignorować fakt, że oto mój absurdalnie seksowny i tajemniczy profesor właśnie zamówił mi pizzę i teraz obściskuje się ze mną na kanapie. A najbardziej ze wszystkiego? Pragnęłam zignorować fakt, że moje życie wisi na włosku… na włosku nadal trzymanym przez Taylora. Żeby tylko! On trzymał i włosek, i nożyce. – Liso – usta Tristana znowu zakryły moje, a mnie rozpalił żar – przedtem… – Odchylił się i spojrzał mi

w oczy. – Powiedz, proszę, co się wydarzyło. Zamarłam. Tak mocno zacisnęłam dłonie na jego koszuli, że się przestraszyłam, iż na zawsze pozostanie wygnieciona w miejscach, gdzie mięły ją moje palce. – Możesz mi zaufać – szepnął. – Nie mogę – odpowiedziałam szczerze. – Przynajmniej jeszcze nie. – Okej – westchnął. – Wygląda więc na to, że zostało mi sporo pracy. – Wychodzisz? – To odtrącenie było jak cios. Brwi podjechały mu do góry. – Sprawiam wrażenie osoby, która chciałaby być gdzieś indziej niż tutaj? Skołowana potrząsnęłam głową. – Ale mówiłeś o pracy… – O pracy nad wzbudzeniem w tobie zaufania. – Zmrużył oczy. – Naprawdę sobie nie uświadamiasz, jaki wpływ na mnie wywierasz? Możliwe też, że na całą płeć męską, łącznie ze ślepcami? Wybuchnęłam śmiechem i przewróciłam oczami, usiłując się uwolnić od niego, bo na policzki wypełzł mi rumieniec.

– Nie. – Przytrzymał mnie mocno na swoich kolanach. – Cudowna jesteś. – Pocałował mnie delikatnie w usta. – A kto twierdzi inaczej, niewątpliwie ma nie po kolei w głowie. – I to mówi facet, który wyprosił mnie ze swojego samochodu. Przytaknął. – Facet, który pozwolił ci odejść… raz – dodał. – Dwa razy. – Po zajęciach się nie liczy. – Czyżby? – I nie popełnię tego błędu po raz trzeci. – Jeszcze się przekonamy. – Dotknęłam językiem warg. Z szerokim uśmiechem odsunął mnie od siebie i znów rozparł się na kanapie. – Zapytaj mnie o coś. – O cokolwiek? – Podciągnęłam kolana do piersi. – O cokolwiek zechcę? Roześmiał się. Piękny miał ten uśmiech. – No, w granicach rozsądku. – Rozsądek? A co to takiego? – droczyłam się. – Słodziutko. – Oczy zwęziły mu się, tworząc wąskie

szparki. – W porządku. – Zacisnęłam dłonie w piąstki. – Hej! – Ze śmiechem podniósł ręce, jakby się osłaniał. – Przygotowujesz się do walki? – Tylko do zadania pytania. – Pięściami? – Teraz jeszcze się odsunął. – Rozumiesz, to dla bezpieczeństwa. – No błagam, jak mogłabym uderzyć swojego profesora? – Dziwniejsze rzeczy się zdarzały. – Opuścił ręce na kolana. – A więc pytanie. Masz jedno pytanie, zanim przywiozą jedzenie, a potem chcę zobaczyć, jak zjadasz przynajmniej trzy kawałki. – Co takiego jest w facetach, że zmuszają dziewczyny do bezustannego jedzenia? Albo jesteśmy za grube, albo zbyt kościste… – Przewróciłam oczami. – I tak na marginesie, zwykle uwielbiam jeść i swoim apetytem zawstydziłabym Gabe’a. – Gabe… – Tristan powtórzył to imię. – Zagroził, że skopie mi tyłek. – Prawdziwy z niego przyjaciel. – Dobrze wiedzieć, że jeśli dojdzie między nami do

pojedynku, mogę na ciebie liczyć – stwierdził z przekąsem Tristan. – Określę limit czasowy zadawania pytań. Jeśli się więc nie pospieszysz… Spanikowana szukałam w głowie właściwego pytania, takiego, które naprowadziłoby mnie na to, kim w istocie jest. Tristan w tym czasie nucił melodię z teleturnieju. – Powiedziałeś prawdę – roześmiałam się. – Nawet nucić nie umiesz. – Ostrzegałem. – Nie przestawał podśpiewywać. – Okej, okej! – Podniosłam ręce, szczęśliwa, że tu jest, uszczęśliwiona tym oderwaniem się od problemów. – Jesteś więc dyrektorem generalnym dużej firmy, którą jeszcze muszę sobie sprawdzić w internecie, ale ze słów Wesa wynikało… Sama nie wiem, jakbyś był kimś naprawdę ważnym. – A nie wyglądam na kogoś ważnego? – zapytał, marszcząc brwi. Mina mi zrzedła. – Żartowałem. – Uśmiechnął się. – Owszem, jestem dyrektorem generalnym, ale firmę prowadzi głównie zarząd, zresztą złożony obecnie z tak wielu członków, że… Cóż, mogę sobie zrobić od tej pracy trochę wolnego i nie

martwić się, że przez to padniemy. – Czym zajmuje się ta firma? – To jest to twoje pytanie? Zagryzłam wargi. – Na teraz. – W zasadzie są to firmy… A branża? Inwestycje w nieruchomości, co trochę trąci nudą, no i, hmm, farmaceutyki. No, no, nie tego się spodziewałam. – Jesteś więc legalnym baronem narkotykowym? Wybuchnął śmiechem. – Niewątpliwie jestem cząstką amerykańskiego kartelu narkotykowego, znanego jako leki na receptę. – Jakiego typu leki? – Wszelkiego. – To znaczy? – Naszą specjalnością są… leki psychotropowe. – Zakaszlał w dłoń. Powoli pokiwałam głową. – Psychotropowe? Czyli leki dla umysłowo chorych. – Zgadza się. – Odwrócił wzrok i wzruszył ramionami. – Pewnie nie wydaje ci się to zbyt ciekawe.

– To dlatego jesteś taki bogaty. – Nie zamierzałam powiedzieć tego głośno, a sądząc po osłupieniu na jego twarzy, całkiem możliwe było, że właśnie posunęłam się za daleko. – Bardzo przepraszam, nie chciałam cię urazić… – Nie ma sprawy. – Przejechał dłonią po włosach, unosząc przy tym koszulkę na tyle, że miałam niesamowity widok na niższe partie jego torsu. – To prawda. W takim właśnie żyjemy społeczeństwie. Na ból głowy weź to, na inny ból tamto, a jak masz złamane serce, coś tam jeszcze przywróci ci szczęście. – W miarę, jak mówił, w jego tonie wzbierała gorycz. – Zajmujemy się głównie lekami poddawanymi badaniom testowym, takimi, które pomagają ludziom z problemami psychicznymi. Osiągnęliśmy pewien postęp w leczeniu choroby dwubiegunowej, na innych polach nie mieliśmy jednak tyle szczęścia. Temat tak mnie wciągnął, że nie mogłam się powstrzymać przed zadaniem pytania: – Na jakich polach? Przełknął ślinę. – Schizofrenia, dysocjacyjne zaburzenia tożsamości, antyspołeczne zaburzenia osobowości, żeby wymienić

choć kilka. – Co to jest… Rozważania przerwało pukanie do drzwi. Zerwałam się na równe nogi, ale w tej samej chwili wstał też Tristan i łagodnie pchnął mnie znów na kanapę. – Ja to załatwię. Ty siedź… – Siedzę. – Podniosłam ręce, poddając się. Nachylił się z uśmiechem i szybko pocałował mnie w usta, a potem podszedł do drzwi i otworzył. – To będzie… Nagle zapadła cisza. Wychyliłam się i omal mnie nie zatkało. Jack. To Jack dostarczył pizzę mnie i mojemu profesorowi. O, cholera. – Doktor Blake? – Jack podrapał się w głowę i do połowy wcisnął się w drzwi. – Lisa? Jest tu jakaś szkolna impreza, o której nie wiem? – Właściwie… – Tristan wyglądał na gotowego wyznać prawdę. – Potrzebowałam pomocy – powiedziałam szybko. – Z powodu zadania, które mamy wykonać, i moich spóźnień poprosiłam doktora Blake’a o spotkanie, żeby

ustalić, jak mogłabym to nadrobić, ale prawie zemdlałam, bo zapomniałam zjeść, więc on zamówił mi pizzę… bo po prostu… – wzruszyłam ramionami – chce mieć pewność, że przeżyję, żeby mógł mnie jeszcze trochę potorturować. – No tak… – Jack wyszczerzył się w uśmiechu. – W takim razie na pewno nie będę przeszkadzał. – Wziął z rąk Tristana banknoty i kiwnął głową. – Nadal jesteśmy umówieni na jutro, Liso? – Na jutro? – Zmrużyłam oczy. – No wiesz, chodzi o nasze zadanie… – Brwi podjechały mu do góry. – Hej, naprawdę musisz coś zjeść. Teraz rozumiem, w czym rzecz. – Przepraszam. – Zakryłam twarz dłońmi, modląc się, żeby nie doszedł do wniosku, że właśnie zabawiałam się z Tristanem. – Mało co do mnie dociera. – Nie ma sprawy. – Machnął ręką. – Spotkajmy się w Starbucksie. – Dobra – potwierdziłam i pomachałam mu na do widzenia. Dopiero gdy drzwi się zamknęły, coś sobie przypomniałam… On przecież pracuje w Starbucksie, tak przynajmniej mówił. To czemu dostarczył tu pizzę? Wziął

dwie posady? Wiadomo, że niektórzy studenci chwytali się wszelkich prac, ale jak miałby znaleźć na to czas? – Nie musiałaś tego robić. – Tristan oparł się o drzwi i wreszcie odwrócił się do mnie z pizzą w rękach. – Czego robić? – Wzruszyłam ramionami. – Tak mnie chronić. Westchnęłam. – Uznaj, że jesteśmy kwita. Widząc w jego oczach niezrozumienie, mówiłam dalej: – Ty uchroniłeś mnie przed wypłakiwaniem się dziś w poduszkę, ja ratuję cię przed wywaleniem z pracy, ale to daje mi prawo do zadania kolejnego pytania. – Zgoda, strzelaj. – Położył oba pudełka na stole. – Tylko się pospiesz, bo musisz coś zjeść. – Kim jest twój tato? – wypaliłam. Zaklął pod nosem, po czym odwrócił się i powiedział cicho: – Nie wątpię, że jeśli sprawdzisz w internecie Marka Westinghouse’a juniora, będziesz miała odpowiedź. Oszołomiona, mogłam się jedynie na niego gapić z rozdziawioną gębą. – Jakieś talerze? – Wszedł do mojej maleńkiej kuchni

i zaczął przetrząsać szafki. Słyszałam szczęk naczyń, wciąż jednak byłam jak sparaliżowana. Nie otrząsnęłam się jeszcze z szoku. – Żadnych papierowych ręczników? – westchnął. – Typowa studentka. Po powrocie podzielił pizzę i podał mi talerz. – I co? Google ci niepotrzebny? – Mam mózg – szepnęłam. – I jeśli pracuje, jak należy, to twój tato jest sekretarzem stanu… – Owszem. – Tristan dorzucił przekleństwo. – Czwarty w kolejce do prezydentury. To co, pizza?

Rozdział 26

Tristan Nie chciałem na nią patrzeć. Doskonale zdawałem sobie sprawę, co powiedziałaby mi jej twarz… Oczy byłyby rozszerzone, usta lekko rozchylone, a potem przytuliłaby się do mnie lub też by mnie odtrąciła, jakbym roznosił jakąś zarazę. Kobiety w większości albo stawały się tak złaknione potęgi, że traciły jasność myślenia, albo się bały, że przez samą znajomość trafią na specjalne listy FBI. Ona

też przecież mogła należeć do którejś z tych kategorii. Lub nawet do obu? Niepokoiło mnie to bardziej, niż powinno. Niepokoiło tak bardzo, że praktycznie straciłem apetyt. Z odrazą patrzyłem na pizzę, w tle tykał zegar, a Lisa wciąż się nie odzywała. Aż wreszcie, pięć ciężkich minut później, sięgnęła do jednego z kartonów i mruknęła: – Jak dla mnie nigdy nie dają dość sera. Poderwałem głowę i wytrzeszczyłem oczy. – Co takiego? – Ser. – Zmarszczyła nos i nałożyła sobie na talerz dwa kawałki. – Proszę o dodatkowy, a oni chyba zakładają, że jestem jakimś smarkaczem, ponieważ nigdy, ale to nigdy dodatkowego mi nie dają, tak jakby zażyczenie sobie czegoś ekstra było najgorszą rzeczą na świecie. Westchnąwszy ciężko, podniosła kawałek pizzy do ust, wciągnęła aromat, a potem odgryzła pokaźny kęs. Jej wargi pokryły się sosem. Odruchowo oblizałem swoje, wyobrażając sobie, że to jej usta wylizuję do czysta, aż wreszcie całkiem zapomniałem o pizzy i byliśmy tylko ja i Lisa. – Przepraszam – wychrypiałem. – To draństwo.

– Tak jakby. – Zjadła kolejny kęs i puściła oko. – Ze wszystkimi się nie wygra. Wzruszyłem ramionami i ugryzłem swój kawałek pizzy, mając wielką nadzieję, że reszty wieczoru nie wypełni wyłącznie dźwięk naszego przeżuwania. – To jak? – spytała, kładąc na talerzu kawałek pizzy i sięgając po jedną ze ściereczek do naczyń, które przyniosłem. – Znasz taekwondo? – Co? – Sztukę walki. – Uśmiechnęła się szeroko. – Żeby ochronić się przed terrorystami. – Bardzo śmieszne. – Wiem, że nie należą mi się już żadne pytania, ale musisz przecież znać jakiś rodzaj samoobrony… Niech zgadnę, wykopali cię z kursu karate, bo byłeś za poważny. – Postukała się po podbródku. – Nie, czekaj! Już mam! Odmówiłeś przepołowienia deski, bo się bałeś, że urazisz sobie rękę. Posadzili cię więc z boku, nierobie. W miarę jak snuła przypuszczenia, na mojej twarzy rozlewał się coraz szerszy uśmiech. Po wizji z deską wysmażyła historię o tym, jak to się obawiałem, że złamię palec u nogi, kopiąc manekina, bo przecież nie był

opatrzony odpowiednią etykietką, aż wreszcie w oparciu o dziwaczne wyliczenia i swoje moce dedukcyjne doszła do tego, że obawiam się wszystkiego, co nie ma etykietek. – Nie – przerwałem jej w końcu. – Nie, nie i nie. Nie miałem oswojonego świerszcza jak Mulan i o ile wiem, nie mam też stukniętej babki uzbrojonej w laskę. Smok z pewnością byłby świetny, a ja jestem już pewien, że wszystko czerpiesz z tego filmu. Zresztą nawet gdybym miał stać się gejszą, to byłbym w tym cholernie dobry, ponieważ, jak już ustaliliśmy, jestem perfekcjonistą pod każdym względem, zarówno osobistym, jak i zawodowym. Wracając zaś do twojego pytania zadanego, zanim postanowiłaś mnie na śmierć zamulanować… Nie, nie znam karate, ale za to umiem posługiwać się bronią palną, a kilka lat temu, kiedy byłem jeszcze dość młody, by się nie przejmować tym, że mogę złamać sobie nos, ćwiczyłem MMA, i to prawda, w wieku lat sześciu robiłem szpagaty. Zadowolona? Lisa wybuchnęła śmiechem, a potem wykonała lekki ukłon. – Widzisz, wiedziałam, że cię rozpracuję. – Pewnie, prawdziwy ze mnie mistrz wszelkich

dyscyplin, miłośnik Mulan o złotym sercu. Byłaś tak absurdalnie blisko, że przeszły mnie dreszcze. Spójrz, jeszcze mi włosy stoją dęba. – Hmm… – Wyciągnęła rękę nad kanapą i położyła ciepłą dłoń na moim ramieniu. – No, teraz dopiero to do mnie dotarło. Disney przyprawia cię o ciarki. Kto by pomyślał? – Słusznie. – Wychyliłem się tak, że byłem o centymetry od jej twarzy. – Zrzućmy winę na Disneya. – Bo przecież nie na pizzę. – Ani na świerszcze. – Na gejsze? – Przysunęła się bliżej. – Absolutnie nie. – Na nieprzyzwoite historie o dodatkowym serze? – Blisko – szepnąłem, prawie dotykając wargami jej ust. – Cóż! – Gwałtownie odchyliła się w tył. – Wypadam z gry. Pojęcia nie mam, co mogło je powodować. Wydałem głuchy pomruk i zmrużyłem oczy. – Drażnienie profesora może się skończyć złą oceną. – I co jeszcze? Całowanie się ze studentką zapewni jej zaliczenie?

– Idę o zakład, że Gabe nigdy cię nie przegadał, zgadza się? – zażartowałem, spoglądając w bok, żeby odgonić pokusę przyciągnięcia jej i całowania. Machnęła ręką. – Czasem rzucam mu kość. – Jakież to poniżające. – Wsadź to do swojego wybijacza etykiet i wypal. Przewróciłem oczami i podniosłem swój talerz. – Cechuje cię dziwna fascynacja moim wybijaczem etykiet. Może, gdy zajrzysz następnym razem, pozwolę wam na małe sam na sam, tylko ty, wybijacz i trochę wina. – Już stojąc, wyciągnąłem rękę po jej talerz i czekałem. Lisa podała mi go, ale nie spieszyła się z puszczeniem. – Mnie, profesorze, wygląda to na zdrożną fantazję. – Bo tak właśnie jest. – Wyrwałem jej ten talerz, tłumiąc śmiech, który we mnie narastał. To właśnie we mnie wyzwalała: tęsknotę za śmianiem się, za tym, by zapomnieć o odpowiedzialności i tylko żyć normalnie, chociaż wiedziałem, że to akurat określenie nigdy nie będzie do mnie pasować. – A zatem… – Lisa oparła ręce na biodrach, podczas gdy ja wkładałam talerze do zlewu. – Sekretarz stanu, tak?

Ręce tak mi drżały, że musiałem zacisnąć je na skraju blatu. Zagryzłem wargi, by nie zakląć, i spojrzałem na nią, usiłując odczytać wyraz jej twarzy, ale znalazłem tylko obojętność, brak emocji, jakby za cholerę nie obchodziło jej, kim jesteśmy, ja i mój ojciec. – No co? – Zmarszczyła brwi. – Wywnioskowałam, że nie chcesz się na ten temat rozwodzić. – Wetknęła włosy za uszy, a potem założyła ręce na piersi. – Poza tym teraz już rozumiem, dlaczego tak dobrze czułeś się w masce. – Masce? – Przeszedłem do pokoju. – Mówisz o balu? Potwierdziła krótkim skinieniem głowy. – Na balu mogłeś być, kim chciałeś, przez jakiś czas nie byłeś dyrektorem generalnym, nie byłeś synem człowieka naprawdę potężnego, nie byłeś nawet przemądrzałym profesorem. Pozwoliłem sobie na ironiczny uśmieszek. Ona uśmiechała się coraz szerzej. – Byłeś po prostu sobą, a czasem, cóż, czasem dobrze sobie przypomnieć, jak to jest, prawda? Być po prostu sobą i nie musieć się martwić niczym innym na tym świecie. – Prawda. – Nie mogłem oderwać od niej oczu. –

Takie… poczucie anonimowości, gdy nie trzeba się niczym przejmować, coś w sobie ma. – Wiem. – Gwałtownie przełknęła ślinę i odwróciła wzrok. – Możesz mi wierzyć, wiem coś o tym. Czy to, że wiedziałem więcej, niż ujawniałem, robiło ze mnie dupka? A to, że przez moment oceniałem ją za ocenianie mnie, podczas gdy to ja wydawałem ciągle ten sam osąd, aż kręciło mi się od tego w głowie? Pod wpływem impulsu wyciągnąłem do niej rękę. – To wyjdź ze mną. – Co takiego? – Obrzuciła spojrzeniem moją dłoń. – Co masz na myśli? – Anonimowo… – Igrałem z ogniem. Rozpoznawałem to, czując zarówno żar, który budziło we mnie to słowo, jak i tętniącą w żyłach krew. – Dziś wieczorem wybierz się gdzieś ze mną. Z przyspieszonym oddechem mocno zacisnęła palce na mojej dłoni. – Dokąd? Przyciągnąłem ją do siebie i objąłem w pasie. – Dokądkolwiek zechcemy… Czy nie na tym polega anonimowość?

Lisa znieruchomiała mi w ramionach. – To właśnie proponujesz? Kolejną noc pełną masek, pełną też tańca pod gwiazdami, skradzione pocałunki, a następnego dnia udawanie, że się nie znamy? Przekrzywiłem głowę i przyjrzałem się jej tak, że widziałem, jak pulsuje jej żyłka na szyi i jak jej ciało wygina się ku mojemu, choć w oczach nadal miała niepewność. Chciała tego, tyle że bała się do tego przyznać. – Tak, Liso – powiedziałem wreszcie. – Właśnie to proponuję. Żadnych zapewnień, żadnych zobowiązań, żadnych obietnic, jedynie chwila bieżąca. – A jutro? – I tak nadejdzie, prawda? Kiwnęła głową, przygryzając dolną wargę. – Nawet jeśli boimy się tego, co może przynieść. – Obiecuję, że zapewnię ci bezpieczeństwo… Będziesz ze mną, żadnych prześladowców, żadnych włamań, żadnych łez. Tylko my dwoje. – A jeśli stracę dla ciebie głowę? – Spojrzała mi prosto w oczy. – Co wtedy? Kto mnie pozbiera? – Nie wydaje mi się, żebyś mogła kiedykolwiek

kompletnie się we mnie zadurzyć. – Usiłowałem przeniknąć jej spojrzenie. – Nie będzie trzeba niczego zbierać, Liso, bo przede wszystkim nie zaufasz mi na tyle, by cokolwiek oddać, a co dopiero całkiem zdać się na mnie. Dech jej zaparło. Pocałowałem ją namiętnie w usta, kierując ku drzwiom, to błądząc dłońmi w jej włosach, to znów zaciskając je na jedwabiu, badając językiem jej usta, jakby były stworzone dla mnie i tylko dla mnie. – Okej. – Przerwała pocałunek. – Okej. Jak mało wiedziałem o tym, że jeszcze jedna noc z nią na zawsze przypieczętuje mój los… Że splecie nasze przeznaczenia w niepojętym stopniu. Tak to jest, gdy zaślepia cię pożądanie. Władzę nad tobą przejmują twoje własne emocje. Dlatego, gdy mijasz kogoś stojącego w cieniu, kto robi ci zdjęcia, gdy słyszysz dobiegające z ciemnych kątów przekleństwa, nie zwracasz na to uwagi – twój wzrok zaćmiewa to, że jej pragniesz – i tak właśnie potknąłem się po raz pierwszy, nieświadomy, że pociągam ją za sobą.

Rozdział 27

Lisa Ledwie wsiedliśmy do samochodu, pojęłam swój błąd. Co sobie myślałam? Biorąc pod uwagę, kim naprawdę jest i z czym była kojarzona jego rodzina, należałam bezsprzecznie do ostatnich osób na świecie, z którymi powinien się zadawać. Nie licząc morderców z celi śmierci. A nawet, gdyby

brać ich pod uwagę, to… Wzdrygnęłam się. Czy on przejmował się w ogóle swoim wizerunkiem? Odpowiedź mnie poraziła: jasne, że się nie przejmował. Teraz był nauczycielem. Uniwersyteckim. I tylko przez semestr. – Kiedy wyjeżdżasz? – spytałam, zbyt zaciekawiona, by trzymać buzię na kłódkę, choć wiedziałam, że tak byłoby najlepiej. – Słucham? – Głos miał tak kojący, że zapomniałam, iż on sam był złym pomysłem, a my razem stanowiliśmy istną katastrofę. – O co pytasz? – Nie wziąłeś wolnego na cały rok. Mimo iż siedział, cały drgnął, co świadczyło o lekkim zaskoczeniu, zaraz się jednak wyprostował na fotelu i wzruszył ramionami. – Na Boże Narodzenie. To będzie wielkie rodzinne wydarzenie, ponieważ… Samochód gwałtownie zjechał na bok. – Ponieważ? – Co takiego? – Tristan zerknął na mnie i uniósł brew. – Przepraszam, rzuciłem coś bez zastanowienia. Całkiem mnie rozproszył ten… szop. Skrzywiłam się ironicznie.

– Śliczny musiał być ten szopik, skoro przez niego tak szarpnąłeś swoim wdzięcznym autkiem. – Pewnie bym nawet opatrzył go etykietką – zażartował. – Taki był śliczny. Tristan odwrócił głowę w bok i od jego uśmiechu pojaśniało we wnętrzu auta. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, jak ten jego uśmiech działa na dziewczyny, bo nie błyskałby nim tak na lewo i prawo, jeśli naprawdę zależało mu na nocy bez zobowiązań, podczas której ręce raczej będę trzymać przy sobie, zamiast bawić się jego włosami. Odchrząknęłam i zastukałam palcami w drzwi. – To dokąd jedziemy? – Wszystko musisz wiedzieć? – Uśmiechnął się szeroko, skręcając na drogę, której nie znałam. – Słucham? – Ty planujesz – stwierdził bez mrugnięcia okiem. – Ja może i przyklejam etykietki, ale ty stawiasz na planowanie, zgadza się? Zakasłałam w dłoń i wetknęłam włosy za ucho, po czym postarałam się o niezobowiązujące wzruszenie ramion. – Kto tego nie robi? Jestem studentką, to z zasady

zmusza do planowania. – Nie chodzi o takie zwykłe sprawy. – Nieznacznie potrząsnął głową, biorąc zakręt w lewo. – Ty planujesz wszystko, czyż nie? Nie tylko dokonujesz wyboru zajęć i przedmiotu kierunkowego, lecz także określasz w szczegółach swoje przyszłe życie, każdy miesiąc, wraz z wieczornym ustalaniem, co następnego dnia na siebie włożysz. Powiedz mi, że przed snem nie przygotowujesz sobie kompletnego zestawu, łącznie z biżuterią. Powiedz, że nie wyrzucasz co trzydzieści dni szczoteczki do zębów, by zastąpić ją nową. – Sięgnął po moją rękę. – Przyznaj, że pierzesz dżinsy. – C-c-co? – Nie powinno się ich prać. – Musnął pocałunkiem wewnętrzną stronę mojego nadgarstka. – Ale ty planujesz i lubisz, żeby wszystko było… uporządkowane, więc je pierzesz. Pewien też jestem, że nie masz ani jednej pary białych tenisówek z obawy, że się pobrudzą. – Bo białe są do niczego. – Wyszarpnęłam mu dłoń i skrzyżowałam ręce na piersi jak jakiś dzieciak. – I nie wszystkie swoje dżinsy piorę. Zrobił zdziwioną minę, choć nawet na mnie nie spojrzał.

– Okej, niech ci będzie, więc piorę je nawet po noszeniu przez pół dnia, wielkie mi rzeczy. Przyganiał kocioł garnkowi. Ty opatrujesz etykietkami pojemniki z przezroczystego plastiku, a przecież każdy wie, jak wyglądają truskawki. Tristan parsknął śmiechem. – Brawo, tu mnie masz. – Mam – potwierdziłam z powagą. – Jak widać oboje mamy swoje… nawyki. – Dzięki temu mój pomysł na tę noc jest idealny. – Tak? A czemuż to? Tristan zaparkował samochód i wyłączył silnik. – Wysiądź z wozu, to ci pokażę. Rozejrzałam się po pustym parkingu. Byliśmy przy nieznanym mi molo. – Ale na tym parkingu ciemno. – Anonimowość – szepnął Tristan. – Myślałaś, że będzie wiązać się z tłumem? – Właściwie nie. – Ale o parkingach też nie myślałam, dodałam w duchu. Otworzył drzwi. – Możesz wysiąść za mną lub zostać w aucie, sądzę

jednak, że górę weźmie twoja ciekawska natura. Jeszcze jedna słabość. – Nie ma w tym nic pociągającego. – Skrzywiłam się. – W punktowaniu moich słabości. – Mam pełne prawo wyliczać twoje, skoro moje są tak oczywiste. – Tristan mierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. – Wymień jedną. Szepnął tak cicho, że ledwie go usłyszałam: – Patrzę na nią. Zatrzasnął za sobą drzwi. Bez namysłu wypadłam z auta i zrównałam się krokiem z Tristanem, chwytając go za rękę tak kurczowo, że niemal poczułam ból. – Wiedziałem, że myślimy podobnie. – Umiesz wpływać na ludzi. – I jeszcze komplement. – W świetle księżyca wyglądał jak anioł. – Ostrożnie z pięknymi słówkami, nie chcesz urazić mojego ego. Przewróciłam oczami. – Dam głowę, że twoje ego ma się świetnie. – Zawsze. – Uśmiechnął się ironicznie. – No to wchodź.

– Wchodź? A niby dokąd…? – Tam. – Wskazał niedużą barkę mieszkalną cumującą w przystani. – To jak z Bezsenności w Seattle. – Czas na reguły – Tristan zatrzymał mnie na środku molo, przesunąwszy dłonią po dolnych partiach moich pleców – naszej nocy anonimowości. Spojrzałam mu w oczy, desperacko starając się nie zatracić w ich szarej głębi, ale jak miałabym nie garnąć się do niego, gdy ciało miał tak gorące? Wyraz twarzy był jednocześnie groźny i zachęcający. – Zamieniam się w słuch. – Żadnych telefonów. – Sięgnął dłonią za moją pupę, by ostrożnie wyjąć mi z tylnej kieszeni komórkę, muskając przy tym pas gołej skóry. Z miejsca dostałam gęsiej skórki i ledwie powstrzymałam się przed cichym jękiem. – Zgoda. – Moja pewność siebie topniała. – Żadnych zdjęć. – Bez telefonu i tak byłoby trudno. – Racja. – Zerknął na mnie z ukosa i założył ręce na piersi. – Żadnych obietnic. Omal mnie nie zatkało. Żadnych obietnic… Żadne z nas

nie mogło więc niczego obiecać. Przypomniało mi to gry, w które pogrywał ze mną Taylor, te pokręcone, które kończyły się cudzą krzywdą, a przy okazji też moją. Zawsze byłam wobec nich bezradna… Przypomniało mi to więc moje dawne życie, a takich wspomnień raczej wolałabym uniknąć na opustoszałym parkingu. Przeszedł mnie dreszcz. – Zgoda. Żadnych obietnic. – A na koniec… – Tristan nachylił się, górując nade mną. – Żeby było ciekawiej: absolutnie żadnego dotykania. Powiedziawszy to, wszedł do domu na łodzi, zostawiając mnie z rozpalonym ciałem, sercem tłukącym się o żebra i umysłem głowiącym się, co u licha planował, jeśli nie jakąś wredną partię warcabów. Wbrew rozsądkowi podążyłam za nim do tego ciemnego wnętrza i zamknęłam za sobą drzwi.

Rozdział 28

Tristan W domu panowała całkowita ciemność. Widziałem jedynie zarys drogi do dużego kambuza, a i to tylko dzięki temu, że nie opuszczono rolet. Za moimi plecami cicho zamknęły się drzwi. Byłem pewien, że to Lisa, że poszła za mną, nie wiedząc, co dla niej szykuję, że przyszła tu – na więcej niż jedną noc, ponieważ już podjąłem decyzję, na podstawie

moich chorych osądów, że będę ją miał, nawet jeśli nie była moja, nawet jeśli to on miał ją pierwszy, nawet jeśli zniszczył w niej to coś, czego ja prawdopodobnie nigdy nie zdołam przywrócić. Pokój był tak naładowany napięciem, że niemal nie dało się w nim oddychać. Kiedy stanęła za mną, jej ubranie otarło się o moje plecy. O mało nie przyparłem jej wtedy do ściany, mówiąc sobie, że to pieprzę. Zupełnie jakby mój kompas moralny ostatnio szwankował, a ona rozbudziła we mnie coś pierwotnego, coś, czego nigdy jeszcze nie odczuwałem i chyba nie znosiłem z równą mocą, jak tego pragnąłem Westchnąwszy, zwiesiłem głowę, godząc się, by kolejne chwile upływały w tak naelektryzowanym milczeniu. – Nie będzie łatwo – szepnąłem – mieć ciebie tak blisko. – Nie będzie łatwo – powtórzyła – utrzymać cię z dala. Odwróciłem się z uśmiechem i spojrzałem w jej szeroko otwarte niebieskie oczy, w te same oczy, które oglądały zgotowaną przez niego tragedię, ból, zgliszcza i wstyd. Jedyne, co mogłem zrobić, to być dokładnym przeciwieństwem tego, czym on był dla niej.

Oznaczało to jednak przeciwstawienie się dręczącym mnie pragnieniom, by egoistycznie wziąć to, czego chcę, i wyjechać przed Bożym Narodzeniem. Gdybym tak postąpił, byłbym taki jak on, a chciałem być inny. Pokusa była wielka… Spalić ten cholerny dziennik. Odrzucić moją przeszłość, żyć kłamstwem, zadbać, by nigdy nie odkryła prawdy. Czyż nie tak przeżyłem całe swoje dorosłe życie? Razem z moimi rodzicami? Czym byłby jeszcze jeden grzeszny sekret kochanków? Przyjaciół? Wrogów? Może gdyby mnie dopuściła do tajemnicy, gdyby ujawniła informację, której potrzebowałem. Do pogoni za prawdą zawsze skłaniał mnie strach. Strach, że skończę jak on, lęk, że w jakimś sensie byłem nim, Jekyllem jego mrocznej natury. – A czy ta reguła… – Lisa zasłoniła się założonymi rękoma i nachyliła do mnie. – Czy ona dotyczy też przedmiotów? – Jak na kogoś, kto raczej nie przestrzega reguł, bardzo chcesz się czegoś o nich dowiedzieć – odparłem wymijająco. – Jak na sztywniaka, który chce mieć wszystko pod

kontrolą, dziwnie nie spieszysz się z ich objaśnianiem. Uśmiechnąłem się z przekąsem. – Sądzisz, że cały jestem za sztywny? – Nie. – Zakrztusiła się i opuściła wzrok. – Bardzo seksowne było to zaprzeczenie… – podpuściłem ją. – Oglądać możesz wszystko, co zechcesz, Liso, ale niczego nie dotykaj. Zapamiętasz? To noc anonimowości… noc, gdy jesteśmy tylko ty i ja, ale praktycznie rzecz biorąc, jesteśmy sobie obcy i sprawy… – przybliżyłem się tak bardzo, że prawie mógłbym poznać jej smak – mogą przybrać obrót nader intymny. Cofnąwszy się o krok, zdjąłem koszulkę przez głowę i rzuciłem na ziemię, po czym odwróciłem się od niej i powoli wyswobodziłem z dżinsów. Następnie, słysząc za plecami sapnięcie, skierowałem się do lodówki, gdzie – jak wiedziałem – znajdę schłodzone wino. Wziąłem je wraz z dwoma kieliszkami i odwróciłem się do niej. Oczy miała szeroko otwarte. Zachwycił mnie wyraz jej twarzy, pożądanie wyczuwalne w ciężkich oddechach. Postępując więc tak, jak postąpiłby każdy logicznie rozumujący mężczyzna, napełniłem owe kieliszki winem, podałem jej jeden i szepnąłem:

– Rozbierz się. Odsunęła się, jakbym poprosił, by wskoczyła nago do zatoki. Potem jej oczy zwęziły się i powoli zdjęła bluzkę, a po niej dżinsy. Starałem się nie okazywać podniecenia, ale ta kobieta, opuściwszy ręce, ukazała najseksowniejsze ciało, jakie w życiu widziałem. Krew tętniła mi w uszach, ona zaś w końcu stanęła naprzeciw mnie, nie mając na sobie nic poza czarnym koronkowym biustonoszem i majteczkami w kolorze strażackiej czerwieni, z nadrukiem „Selfie”. – Szkoda – szepnąłem, opuszczając wzrok i unosząc brwi. Zbyt ciemno było, by stwierdzić, czy się zarumieniła, ale szczerze mówiąc, gdyby tak się stało, zdumiałoby mnie to, gdyż po tym, co znajdowało się w dzienniku Taylora, trudno było ją sobie wyobrazić z rumieńcem wstydu czy choćby zakłopotaną. – Chodźmy. – Wskazałem głową kominek i wziąłem wino. Poszła za mną bez słowa. Jak tylko włączony przeze mnie kominek buchnął życiem, zgarnąłem z sofy kilka koców i rozłożyłem na

podłodze. Pieczołowicie owinąłem ją jednym z nich, uważając, by nie dotknąć jej ciała, i usiadłem nieopodal. – Pogubiłam się – powiedziała. – Myślałam… – Myślałaś, że noc anonimowości oznacza światło księżyca i maski… – przerwałem jej, wzruszając ramionami. – Bycie anonimowym to jednak znacznie więcej. Ubrania nas w pewien sposób maskują, określają, pozornie nas różnicują poprzez to, co mamy na sobie i gdzie to zostało kupione. Dziś jesteś niemal całkiem bezbronna, prawie naga, z kimś bardzo słabo ci znanym. Czeka nas intymność bez dotykania się, jedynie we dwoje, a gdy ta noc dobiegnie końca, rozejdziemy się bez żalu. – Ponieważ nie spaliśmy ze sobą? – Ponieważ niezależnie od tego, jak bardzo będziesz naga, Liso, cały czas będziesz się osłaniać tarczą, dopóki nie zdecydujesz się jej odłożyć. Spanie z kimś, imprezowanie, picie, to wszystko są środki samoobrony, a nie wyzwolenie. Prawdziwie bezbronna jesteś dopiero po usunięciu wszystkich filtrów, przez które pozwalasz ludziom się oglądać. Niektórych chroni jeden taki filtr, innych kilka. Szczodrze uraczyła się winem i roześmiała, tyle że

sztucznie. – Na jakiej podstawie przyjmujesz, że chroni mnie wiele filtrów? – Czy coś takiego powiedziałem? Nie odpowiedziała. – Sądzę też, że nadszedł czas, by porozmawiać o wiadomej sprawie. – Niby o czym? – parsknęła. – O tym, że w poniedziałkową noc z moim profesorem pijemy wino, prawie nadzy? – Oj tam – zbagatelizowałem to i mrugnąłem do niej. – Anonimowość, zapomniałaś? Nikt nie wie, że tu jesteśmy. – Fakt. – Zdradziłem ci tajemnicę, pora więc na rewanż. Kieliszek w jej ręku zadrżał. – Dlaczego dzisiaj płakałaś? – Ze stresu. – Dobrze, to zapytam inaczej. – Przesunąłem się, by być bliżej. – Siedzę sobie teraz z Lisą – to pierwszy filtr – tą, która jest silna, spóźnialska, świetnie się całuje i ciężko pracuje… Intensywnie wpatrywała się w płomienie przed sobą.

– Spójrzmy więc z innej perspektywy. Dlaczego płakała dzisiaj dziewczyna, którą kiedyś byłaś, Melanie Faye? Jakby mi było dane doświadczyć tego, co stało się obsesją Taylora, co całkowicie nim owładnęło i doprowadziło do ruiny psychicznej. Lisa, zamiast się przestraszyć, przekrzywiła głowę i zmrużyła oczy. Światło, które w niej dotąd było, kompletnie znikło. Jego miejsce zajęła głęboka ciemność. Słodka, piękna, upojna ciemność. Myliłem się. To nie światło go przyciągnęło. To wezwanie ciemności. I ja też, jak idiota, mimowolnie mu się poddałem. – Powiedziałabym, że cię pieprzę, wyobrażam sobie jednak, że uznałbyś to za zaproszenie, ty chory draniu. – Zapędzona w kozi róg zawsze uciekasz się do epitetów? – To zależy od tego, czy ty uciekasz się do uwodzenia swoich studentek, ilekroć nie dostajesz tego, czego chcesz. Wiem, że to byłeś ty, ten gość, na którego wpadłam przy biurze spraw studenckich. Nazwałeś mnie wtedy Melanie, cały czas wiedziałeś… – Gdy się nachyliła, koc zsunął się z jej ciała, kuszącego widokiem piersi.

– Jedno zawsze mnie ciekawiło – zmieniłem temat i odwróciłem wzrok w nadziei, że nie poruszy już tego, iż przy pierwszym naszym zetknięciu, pod wpływem szoku, nazwałem ją Mel. – Jak można aż tak dobrze łączyć w sobie dwie natury? – Znów na nią spojrzałem. – Nie można, jedna będzie drugą przytłaczać, aż tamta zginie. Wiesz, podobnie jest z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości… Przypuszcza się, że poszczególne osobowości wybierają spośród siebie tę najsilniejszą, a potem w akcie uznawanym za przejaw geniuszu owa najsilniejsza osobowość zabija pozostałe, zostając sama na placu boju. W oczach Lisy pojawił się błysk. – Zabawne, jak niemożliwe są pewne rzeczy – westchnąłem. – Tak jak nie udaje się stłumić kogoś, kim tak naprawdę jesteś, i próba zastąpienia tego kogoś osobą jak najzwyczajniejszą, mdłą i nudną. Mam wrażenie, że jesteś i taka, i taka. Słaba i niepewna, a zarazem zmysłowa i władcza… I najbardziej obawiasz się, że mogłabyś się zapomnieć. Mam rację? Usiłowała się podnieść, ale ją przytrzymałem. – Siedź.

Usiadła, zaciskając szczęki. – Dzisiaj przynajmniej bądź wami obiema – kontynuowałem. – Nie. – Tak, do cholery – warknąłem. – A może boisz się swojej przeszłości? – Nic nie wiesz o mojej przeszłości! – krzyknęła tak, że od jej głosu niemal zadrżały szyby w oknach. – Skończ z tą psychoanalizą! Jest gówno warta! O niczym nie masz pojęcia! – To mi coś powiedz. Ciężko dysząc, zapatrzyła się w kominek i potrząsnęła głową. – Kiedy przez całe swoje nastoletnie życie jest się kimś tak strasznym, tak okropnym, tak… złym – wzdrygnęła się – ostatnie, czego się potem pragnie, to bycie sobą z przeszłości, a nawet kimś podobnym. Pokiwałem głową. – Właściwie to nie chcesz być nauczycielką, prawda? Nie odpowiedziała. – Co robiłabyś ze swoim życiem, gdybyś miała wybór? – Kto mówi, że nie mam? – skontrowała.

– Ty sama – odparłem. – Powiedz zatem, co byś robiła? – Wszystko – westchnęła tęsknie. – Robiłabym wszystko. Może, na przykład, nie mając złych wspomnień związanych z szybkimi samochodami, znów bym nimi jeździła. Robiłabym wszystko, co robiłam, gdy byłam młodsza, tyle że robiłabym to lepiej. Uniknęłabym utożsamiania całej tej zabawy z czystym złem. – Trafiłaś we właściwe miejsce. – Prawdziwe życie nie ma nic z filmu i chyba doszliśmy już do tego, że nie jesteś krewniakiem Mulan, bardzo więc wątpię w twoje układy z dobrymi wróżkami. Na jej twarzy na moment odmalowała się udręka. Ta dziewczyna była tak samo skora do przekraczania granic jak Taylor, tyle że on dodatkowo niszczył wszystko, co dobre. Odnosiłem wrażenie, że znajdował w tym rozkosz. Zawsze się rozkoszował perwersyjnym sięganiem po coś czystego, by to zbrukać. W Lisie niewątpliwie odkrył mrok i pomyślał: oto wreszcie ktoś, kto może dołączyć do mnie w mej niedoli, ktoś, kogo na zawsze odmienię. I tak zrobił. – Jedną rzecz – powiedziałem. – Wymień jedną rzecz, która Melanie została na zawsze odebrana, a której Lisa

nadal pragnie. – Prowadzenie ferrari – odpowiedziała szybko. – Nie jesteś Obi-Wanem Kenobim, nie musisz wiedzieć dlaczego. Niech ci wystarczy, że mi to… odebrano. – Twarz jej pobladła. – A szybka jazda zawsze należała do rzeczy, które najbardziej lubiłam robić. Dawała poczucie wolności. – Wypiję za to. – Podniosłem kieliszek i stuknąłem się z nią. Zmrużyła oczy. – Nie mów. – Wzięła powolny łyk wina. – Ty masz ferrari. Nachyliłem się, walcząc z pokusą zlizania trunku z jej warg. – Gdybym nie miał, kupiłbym je po to, by zobaczyć, jak je odpalasz. – Chodzi o mnie, czy o ciebie, Tristanie? Uśmiechnąłem się. Szczerze. – Zawsze, Liso, chodziło o nas oboje. Sądzę, że już powinnaś zdawać sobie z tego sprawę. Poza tym ja zawsze byłem tym dobrym synem, wiesz przecież? Nigdy nie zarobiłem mandatu za przekroczenie prędkości. Myślę, że

czas to zmienić. – Jak to? – szepnęła, ściągając wargi, jakby broniła się przed okazaniem emocji. – Jak to jest, że tak wiele dostrzegasz, choć tak mocno staram się to ukryć? Chciałem z miejsca powiedzieć jej prawdę, wyjawić, że wiem więcej, niż daję do zrozumienia, przeprosić i zapytać prosto z mostu o to, co wie – może by mi wybaczyła, może udałoby się nam razem przezwyciężyć ten ból? Ponownie na nią spojrzałem, ale choć siedziała przy kominku, dygotała. Uzyskać dostęp do jej wiedzy mogłem jedynie, zdobywając jej zaufanie. Zadurzenie się w niej nie było częścią planu, intuicja podpowiadała mi jednak, że było już za późno i uległem jej czarowi. Intrygowała mnie niczym zagadka, którą usilnie starałem się rozwiązać. Wiedziałem, że gdy tego dokonam, ujawni mi się w nagrodę najniezwyklejsza osoba na świecie. Dlatego odpowiedziałem najszczerzej, jak potrafiłem: – Szaleniec – zniżyłem głos – rozpozna szaleńca. Dech jej zaparło, oczy zwęziły się w szparki. – Nie jestem wariatką.

– Wariaci za wariatów uważają wszystkich innych, siebie natomiast za zdrowych na umyśle. Ale uwierz mi, kiedy mówię, że wariatką nie jesteś. Mam na myśli inny rodzaj szaleństwa, taki, który towarzyszy ci w snach i nawiedza, gdy nie śpisz. Szaleństwo, które wysysa radość ze wszystkiego, co w życiu dobre, i sprawia, że własny uśmiech wywołuje u ciebie poczucie winy. Szaleństwo – powtórzyłem powoli – z definicji zatacza kręgi, skłaniając cię do powtarzania wciąż tych samych działań, a choć wiesz, że rezultat pozostanie ten sam, odmawiasz ich zaprzestania. – Ależ ja to zrobiłam – zaprotestowała. – Zaprzestałam ich. Umilkłem, a potem szepnąłem: – Ale za jaką cenę?

Rozdział 29

Lisa – Wiesz – powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu. – Zamiast urządzać mi darmową sesję psychoterapeutyczną, mógłbyś mnie równie dobrze uwieść. Byłabym równie uszczęśliwiona.

– Nie, nie byłabyś – zaprzeczył szybko Tristan, nachylając się tak, że jego twarz znalazła się centymetry od mojej. – Nie marzy ci się uwiedzenie. Uniosłam brwi i pozwoliłam, by okrywający mnie koc znów nieco opadł, po czym wyszłam mu na spotkanie, prawie muskając ustami jego wargi. – Nie marzy mi się? – Nie. – Prześliznął się wzrokiem po moich wargach i znowu skupił się na twarzy, przekrzywiając głowę. – Porządne uwiedzenie marnuje się, gdy dziewczyna nie zatraca się w nim ze szczęścia. Zatkało mnie i niemal miałam ochotę dać mu w twarz. – Taki wybrałeś sposób przekazania mi, że jesteś marny w łóżku? Czemu nie powiedzieć tego wprost? Zrozumiałabym. Wyszczerzył się. – Wygląda na to, że nigdy się nie przekonasz, a skoro nie mogę cię dotykać, nie będę mógł pocałunkiem skłonić do uległości. – Dmuchnął mi w usta. – Szkoda. – Od jego warg bił słodki zapach wina. – Bo jak sobie wyobrażam, najlepszą rzeczą dla ciebie byłaby teraz porządna kara… Może czyjaś ciężka ręka. – Uśmiechnął się i znów

dmuchnął mi w usta. – Noc zuchwałości… – Gwałtownie się odsunął i wzruszył ramionami. – To rzeczywiście fatalnie, że nie mogę cię dotykać. Całkiem mnie zamurowało. Czemu miałam wrażenie, jakby ostatnią godzinę poświęcił uwodzeniu mnie? Dlaczego nadal czułam się tak, jakby to robił? Nie rękoma, ale słowami. – Jesteś zbyt piękna, by się smucić. – Tristan sięgnął za siebie i z jednej z poduszek na sofie wyciągnął piórko. – Dlatego zamierzasz mnie załaskotać na śmierć? – zażartowałam, choć w ustach kompletnie mi zaschło i bałam się ruszyć ze strachu, że odsłonię w ten sposób to, co się we mnie dzieje. Dobijała mnie ta perspektywa. Tristan uśmiechnął się. Ten człowiek powinien przestać wyglądać tak olśniewająco i doskonale. Wydawało się, że im dłużej na niego patrzę, tym seksowniejszy się staje, a zaczął taki być już w wieku lat dziesięciu. Teraz zaś? Wyglądał bardziej na dwudziestkę. Tak opanowany, choć napięty. Gdy skręcał w palcach to piórko, pod jego skórą prężyły się wszystkie mięśnie, a moje ciało na sam ich widok mruczało z rozkoszy. Coś musiało być ze mną poważnie nie tak.

Kilkakrotnie przeciągnął to białe piórko między dwoma palcami, tam i z powrotem. – Ciekaw jestem, jak dalece twoje ciało okazałoby się podobne do tego piórka, miękkie… kuszące… tak cholernie ponętne, że chciałoby się go dotykać, pieścić… – Odwrócił się do mnie. – Całować. Przełknęłam ślinę. Tristan z przymkniętymi oczami zbliżył się do mnie i przejechał piórkiem po mojej twarzy, a potem powoli skierował je między moje piersi. – Możliwie, że popełniłem błąd, ustanawiając te reguły… – Tak? – Pierś mi zafalowała, gdy łapałam powietrze. – Czemu tak uważasz? Piórko wypadło mu z palców. – Ponieważ niemożność dotykania cię dzisiaj okazała się jednym z największych wyzwań, przed jakimi kiedykolwiek stawałem, zwłaszcza biorąc pod uwagę… W pokoju zapanowała cisza zakłócana jedynie przez trzask płomieni. – Zwłaszcza biorąc pod uwagę? – Wychyliłam się, żeby nie umknęło mi ani jedno słowo.

– Jak cholernie kuszące są te twoje usta – wymruczał i sięgnął ku mej twarzy, zatrzymując się jednak, tuż zanim mnie dotknął. – Myśl o mnie tej nocy… – To wszystko? Rozbieramy się, urządzasz mi psychoanalizę, odkrywasz, że lubię szybkie samochody, a potem po prostu podrzucasz pod akademik? – Ależ nie. – Odsunął się szybko i wstał, podając mi rękę. – Zamierzam pomóc ci się podnieść, jeden jedyny raz tej nocy cię dotknę i powoli zaprowadzę do sypialni, całą drogę najprawdopodobniej obserwując ruch twoich bioder. A kiedy się tym nasycę, będę sobie wyobrażał, że całuję cię… wszędzie, po czym pozwolę ci pójść spać i cóż… Zamknę u siebie drzwi na wypadek, gdyby miało ci coś przyjść do głowy. Wybuchnęłam śmiechem. – Boisz się, że cię wykorzystam? Szarpnięciem poderwał mnie na równe nogi. – To nie strach nakazuje mi zamknąć drzwi… – Obróciwszy się, zaczął prowadzić mnie w kierunku schodów. – A co takiego? – spytałam, gdy wchodziliśmy na górę. Zatrzymał się, kładąc dłoń na poręczy.

– Konieczność. – Naprawdę sądzisz, że bym się nie oparła? Choć nadal szedł, cały stężał. – Nie po dzisiejszej nocy. Mam wrażenie, że odczuwasz teraz dokładnie to, co ja: skrajne i bezgraniczne pożądanie. Tak rzeczywiście było, ale nie zamierzałam się do tego przed nim przyznawać. Przystanął i wskazał drugie drzwi po prawej. – Twój pokój. Przeszłam tuż obok, wiedząc, że patrzy na mnie, i drżąc pod tym spojrzeniem. – Obudzę cię na śniadanie i wyjedziemy tak, byś zdążyła się przygotować przed pierwszymi zajęciami. Wydaje mi się też, że spotykasz się rano z jednym z moich studentów w sprawie wspólnego projektu. Z jękiem walnęłam głową w drzwi. – I nastrój diabli wzięli. – Liso? Odwróciłam się. Szeroko uśmiechnięty zbliżył się o dwa kroki, po czym wsunął mi palec w usta, wyjął go i oblizał, zamykając oczy w ekstazie.

– Tak jak zapamiętałem. – Myślałam, że miało być bez dotykania. – Wszyscy mężczyźni kłamią – powiedział z przekąsem. – A teraz leć do łóżka, zanim uznam, że mam nieprzepartą chęć posmakować więcej. – A gdybym powiedziała, że chciałabym tego? Oczy mu całkiem pociemniały. – Wtedy musiałbym powiedzieć „nie”, nawet gdybym zdecydowanie wolał na to przystać. Idź już. Nie poruszyłam się, więc dosłownie mnie odwrócił, wepchnął do pokoju i zamknął za mną drzwi. Zanadto byłam oszołomiona, by cokolwiek zrobić, i tylko resztkami świadomości zdawałam sobie sprawę, że oto znów spędziłam noc u niego – właśnie u niego, a nie z nim, jako ktoś w rodzaju współlokatorki, z którą lubił przebywać pod jednym dachem. Ale i tak byłam mu za to wdzięczna, gdyż tej akurat nocy nie chciałam być sama. Wiedziałam też, że z Tristanem, choć wydawał się groźny, byłam bezpieczna. On nie był Taylorem. Ani trochę. I wręcz nieuczciwe byłoby robienie takich porównań, choć dotąd robiłam je w odniesieniu do wszystkich facetów.

Nadszedł wreszcie czas, by pójść dalej. I jak sądzę, dokładanie wiedziałam, z kim chcę ruszyć w tę drogę.

Rozdział 30

Tristan Z każdą godziną tego poranka coraz bardziej tonąłem w sprzecznościach. Zadzwonił ojciec, pytając o interesy – te rozmowy trwały zazwyczaj około trzech minut. Czy nadal jest zamożny? Czy nie pakuję się w kłopoty? Cokolwiek to, u diabła, miało znaczyć. A czy kiedyś go zawiodłem? Choćby jeden jedyny raz? I na koniec mój zdecydowany faworyt: czy chociaż raz oddzwoniłem do Eriki? Tak, tak, a na końcu nie. Choć właściwie też powiedziałem „tak”, w nadziei, że go to uspokoi. Rozmowa z nią wydawała mi się równie zabawna jak telefon do Gabe’a z prośbą, by rozjechał mnie samochodem.

Obudziłem Lisę. Była cicha, zadumana. Odniosłem wrażenie, że dałem jej za dużo do myślenia. Krzywiąc się z lekka, przystałem na tę chwilę ciszy. Wiedziałem, że prawdopodobnie posunąłem się z nią odrobinę za daleko, ale nie chciałem, żeby wszystko wypadło powierzchownie, nie w jej przypadku, i to powinna o mnie wiedzieć. Powierzchowne zachowanie rezerwowałem dla kobiet, z którymi w ramach przelotnej znajomości spotykałem się w hotelu taty. A Lisa do tej kategorii nie pasowała. Gdyby miało do czegoś dojść, gdyby naprawdę mnie przyjęła, byłbym jej na wieki. Nie chciałem jednak, by uznała, że jestem podobny do niego, musiałem z nią więc w ten sposób postępować. Pragnąłem jej prawdziwej. Nie owej osoby, o której co wieczór czytałem w jego dziennikach, ale właśnie jej, dziewczyny, która z tamtego wyszła. W czym problem? W tym, że nie wiedziała, kim właściwie jest. Nie miała żadnego punktu zaczepienia. Bała się ciemności, którą w niej wyzwalał, prawie tak samo jak światła, które wciąż jeszcze znajdowało się poza jej zasięgiem. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy nie taki był właśnie jego plan. Niewiara w siebie i brak

poczucia bezpieczeństwa skłaniają kobiety do polegania na mężczyznach w takim stopniu, że równa się to praniu mózgu. Stają się wtedy tak bardzo zależne i tak się zatracają w próbach określenia, kim są wobec tej drugiej osoby, że gdy tamten ktoś w końcu odejdzie, to jakiekolwiek są, dobre czy wręcz okropne, ich świadomość pozostaje zdeterminowana jego wspomnieniem. – Dzięki. – Lisa otwarła drzwi samochodu, ale się zawahała. W końcu odwróciła się, a na jej policzkach wykwitł rumieniec. – Dzięki za noc, gdy mogłam być sobą. – Polecam się na przyszłość. – Wyciągnąłem rękę. Kiedy podała mi dłoń, pocałowałem ją w nadgarstek i zaraz puściłem, choć miałem ochotę przeciągnąć tę dziewczynę nad konsolą centralną wprost na tylne siedzenie. Taki styl jaskiniowca do niczego dobrego by nie doprowadził, mimo że z pewnością uwolniłby mnie od nieustającego bólu związanego z jej obecnością. Jednak w wypadku Lisy seks nie byłby zwykłym oddaniem się. Oznaczałby poddaństwo. A dopóki nie mógł stać się czymś więcej, nie

zamierzałem posuwać się tak daleko. Tym bardziej, że tak naprawdę nie miała przede mną straszliwych tajemnic. To ja nie byłem już pewien ani jak, ani kiedy miałbym jej wyjawić swoje. Im więcej czasu z nią spędzałem, tym trudniej było mi się pogodzić z myślą, iż przyjechałem tu w konkretnym celu. Obserwowałem, jak wbiega do akademika. Odjechałem dopiero, gdy zobaczyłem zamykające się za nią drzwi. Przez nieuwagę o mało nie potrąciłem chłopaka na rowerze, jadącego przede mną. Odwrócił się ze złością. To był Jack. Ścisnęło mnie w żołądku, choć właściwie nie miałem pojęcia, dlaczego tak reaguję na jego obecność. Był przecież tylko jednym z moich studentów. Mimo to coś mnie w nim niepokoiło. Jak tylko mnie spostrzegł, oczy zwęziły mu się w szparki. Miałem okulary przeciwsłoneczne i przyciemnione szyby, ale zapewne jako jedyny z tutejszych wykładowców byłem właścicielem całej kolekcji samochodów, od wypasionej furgonetki forda po teslę. Teraz akurat jechałem tą teslą. Wyminąwszy go szybko, postanowiłem pojechać do

siebie i zmienić wóz. I tak musiałem to zrobić, jeśli miałem działać zgodnie z planem. W ramach operacji Ratuj Lisę. Co ciekawe, rozpoczętej pod hasłem: Zbaw Taylora. Zabawne, że ktoś może tak namieszać ci w głowie, w sercu i w duszy, że kompletnie zapominasz, w imię czego przystępowałeś do walki. Pochłonięty myślami o niej, całą drogę gnałem do domu z uśmiechem na twarzy. Nie było to zbyt wyważone zachowanie. Ale przecież to określenie nigdy nie znalazło miejsca w moim słowniku.

Rozdział 31

Lisa Ledwie zdążyłam wziąć prysznic i przygotować się na nadchodzący dzień, gdy od strony drzwi dobiegło pukanie. Chwyciłam torbę i klucze, upewniłam się, że wyłączyłam prostownicę do włosów, i pobiegłam otworzyć. – Już idę! – zawołałam. Rany, jeśli to Gabe, gotowa

byłam go zabić. Otworzyłam drzwi na oścież. Za nimi, oparty o framugę, stał Jack. – No proszę… – Spojrzał z ukosa. – Jak się spało z profesorem? Przewróciłam oczami. – Nie rób z siebie kretyna. Z nikim nie spałam. – Nie wróciłaś. – W jego oczach widać było poruszenie, wyglądał niemal na urażonego. – To znaczy na noc. Niepokoiłem się, więc przyszedłem sprawdzić, co u ciebie. – Niepokoiłeś się? – Wyminęłam go i zamknęłam drzwi. – A to czemu? – Po pierwsze – podniósł palec – dlatego, że dowiedziałem się o włamaniu do ciebie. W sumie to chyba już cały kampus o tym mówi. I druga sprawa. – W górze miał teraz dwa palce. – Jednemu z kolesiów, z którymi pracowałem w tamtej pizzerii, zeszłej nocy porządnie nastukano pod tym akademikiem. – Co takiego? – Zatrzymałam się w pół kroku. – Co chcesz powiedzieć? Przepuściwszy mnie przodem w drzwiach windy,

zmarszczył brwi. – Koleżka oberwał po twarzy i leży teraz na intensywnej terapii. Docierało to do mnie tak, jakbym uszy miała zatkane watą. A jeśli sprawca napadu i mój włamywacz to jedna i ta sama osoba? Przesyłająca mi w ten sposób sygnały nienawiści? Przeszedł mnie dreszcz i nagle poczułam się bezpieczniej ze świadomością, że mam przy sobie paralizator. – Hej, wszystko w porzo? – Jack otoczył mnie ramieniem, ale wyszło mu to jakoś nie tak, jakby było wymuszone. Sama zresztą nie wiem, czemu tak to odebrałam, ale nie spodobało mi się, więc strząsnęłam tę jego rękę. W oczach mignął mu błysk irytacji, zaraz jednak oparł się o ścianę windy. – Wiesz – powiedział powoli – flirtowanie z profesorem to nie najmądrzejszy z twoich pomysłów. – Nie flirtuję – skłamałam. – A od kiedy to ty pracujesz w pizzerii? Myślałam, że jesteś zatrudniony w Starbucksie. – Żyjemy w Seattle. – Przewrócił oczami, gdy winda otwarła się z brzękiem. – Muszę harować na trzech

posadach, żeby starczyło na książki i te wszystkie parasole, które pozwalają przetrwać dzień. Uśmiechnęłam się. – Aż tak bardzo nie pada. Wyszliśmy na miłą poranną mżawkę i natychmiast uświadomiłam sobie, że zapomniałam o kurtce. Jack z drwiącym uśmiechem wyłowił z wiszącej mu na ramieniu torby parasol i rozpiął mi nad głową. – Coś mówiłaś? – Siedź cicho. – Wiem, że jest godzinę przed czasem, ale może byśmy wpadli do kawiarni coś zjeść i obgadać szczegóły naszego projektu? Westchnęłam. Co prawda chciałam się dziś wcześnie pojawić na zajęciach, żeby zrobić wrażenie na Tristanie, ale dwie godziny wyprzedzenia były jednak drobną przesadą. Z trudem stłumiłam śmiech na myśl o tym, jak zareagowałby, gdybym przyszła tak wcześnie. O ile był już przy swoim biurku. No, ale to w końcu był Tristan. Sprawiał wrażenie człowieka, który wstaje godzinę wcześniej, niż musi, jedynie po to, by czegoś dowieść. – Zgoda – Ustąpiłam, zerkając z ukosa na Jacka. – Ale

chciałabym być dziś wcześniej na zajęciach. – Aha, więc tak będą się miały sprawy. – Pokiwał głową ze zrozumieniem. – To znaczy? – Ty będziesz się pakować w kłopoty z profesorem, a on będzie ci składał wizyty domowe. Sprytnie. – Ja nie… – Potrząsnęłam głową. – Mniejsza z tym, bierzmy się za omawianie projektu. – Pewnie. – Wyszczerzył się w uśmiechu i podniósł wyżej parasol nade mną, a ja głębiej pod niego zanurkowałam, uderzając go w lewą rękę. Parasol trochę się zachwiał i musiałam go przytrzymać swoją prawą ręką, chwytając przy tym Jacka za dłoń. Skrzywiłam się, poczuwszy pod palcami jakiś materiał. Całą jego dłoń, aż po kostki palców, zakrywał wielki opatrunek. Jakoś nie zauważyłam przedtem tego bandaża. – Co się stało? – Piece do pizzy. – Pokręcił głową i zaraz mrugnął do mnie. – Nie próbuj z nimi walczyć. Oto skutek ich nieczystej gry. Zmarszczyłam nos. – Współczuję. Poparzenia to cholerstwo.

– Ból to cholerstwo. – Wzruszył ramionami. – Chociaż czasem bywa absolutnie konieczny. – Ale nie tym razem – podkreśliłam. Gwałtownie przełknął ślinę, strzelając wzrokiem na boki, by w końcu posłać mi miły uśmiech. – Ale nie tym razem. Dalej szło się nam przyjemnie. On mówił o sobie, a ja słuchałam, za wszelką cenę starając się nie myśleć o Tristanie. Sądzę, że dobrze mi wychodziło kiwanie głową i uśmiechanie się. Myśli jednak pochłaniała mi miniona noc, to, co podczas niej powiedział i jak blisko trafiał. Jak udało mu się dojrzeć to, czego nie dostrzegał nawet Gabe? Że już wdech i wydech przychodziły mi z trudnością, że tak usilnie starałam się pogodzić osobę, którą byłam, z tą, którą teraz jestem. Było to wyczerpujące, by nie rzec stresujące, jako że na każdym kroku dopadała mnie moja przeszłość. Teraz dodatkowych zmartwień przysparzała mi ta durna strona internetowa. Pozostawała nadzieja, że ludzie mnie na niej nie rozpoznają. W sumie wydawało się mało prawdopodobne, by normalna dziewczyna taka jak ja mogła zagrać główną rolę na swojej własnej sekstaśmie. Komu przyszłoby to do głowy?

Choć właściwie trudno było tu mówić o graniu głównej roli, skoro nie miało się nawet pojęcia, co się dzieje. On zniszczył we mnie radość z seksu. Zmienił ją w ból. Sprawił, że pod wpływem dotyku zbierało mi się na wymioty, choć gorsze niż seks było poczucie winy. Winy z tego powodu, że byłam dla niego okropna i że przeze mnie łykał więcej pigułek, ponieważ nie robiłam tego, czego sobie zażyczył. Tristan mógł mieć rację, mówiąc, że staram się walczyć z tym, kim byłam, ale gdyby dowiedział się, jaka byłam okropna, nie zachęcałby mnie do odkrywania mojego prawdziwego ja. Nie, prędzej pomógłby mi ukryć owego demona lub, jak to rzekł ostatniej nocy, po prostu tę osobowość zabić. – A więc złość… – Jack usiadł naprzeciw mnie, po drugiej stronie boksu, i strząsnął z kurtki krople deszczu. – Może wypiszesz różne jej oznaki, a ja w tym czasie zorganizuję kawę i coś do jedzenia? – Okej. – Wyciągnęłam notatnik i wzięłam się do pracy, szeregując poszczególne cechy mimiki, o których uczyłam się na zajęciach, takie jak zaciśnięte wargi, przymrużone

oczy, szczękościsk, oznaki zwykle znamionujące złość lub agresję. Co zabawne, miałam je dobrze utrwalone, gdyż Taylor rzadko bywał szczęśliwy, ze złością zaś żył za pan brat. Ale i tak przez większość czasu był tak odrętwiały, że zastanawiałam się, czy cokolwiek czuje. Nie miałam też pewności, czy w ogóle tego chce. – Nie – stwierdził Jack, przeczytawszy moją listę. – Częściowo są nietrafione. – Cóż, według internetu i naszego podręcznika wszystkie pasują. – Błąd. – Odchylił się na oparcie i założył ręce na piersi. – Pewnie, o złości może świadczyć ironiczny uśmieszek, sądzę jednak, że najsilniejsza złość to taka, którą trudno dostrzec. Ona kipi w środku, coraz to gorętsza, aż w końcu, pewnego dnia… – Walnął pięścią w stół tak, że omal nie rozlałam gorącej kawy. – Po prostu eksploduje. – No to… – Przełknęłam ślinę i nagle przestało mi się podobać, że jesteśmy jedynymi klientami tej kawiarni. – Jak to więc opisać? Odnosząc się do oznak niewerbalnych? – Nie da się. – Nachylił się do mnie. – Bo złość ma zbyt

wiele oblicz, zbyt wiele masek. Ten typ złości rozpoznasz dopiero wtedy, gdy będzie już za późno. – Aż nozdrza mu się rozdęły, gdy odgarniał włosy z czoła. Ten ruch był dziwnie znajomy. Zmrużyłam oczy, baczniej przyglądając się Jackowi, gdyż było w nim coś takiego, co odbierało poczucie bezpieczeństwa, coś, co przepełniało mnie nieufnością i lękiem. – Co jest? – Uśmiechnął się szeroko, tak szczerząc zęby, że zrobiło mi się odrobinę lepiej. – Myślisz, że mówię na podstawie doświadczenia? – A mówisz? – W gardle mi zaschło, gdy o to zapytałam. – Możliwe. – Pokiwał powoli głową. – Ale znowu, potrafiłabyś to poznać? Sięgnęłam do torby, mocno chwytając ręką gaz. – I o to… – zaśmiał się i upił łyk kawy – właśnie mi chodziło. Rany, daruj sobie tę srogą minę. Mnie chodzi o jak najlepszy stopień, jasne? A jeśli twój kochaś każe nam drążyć, to drążymy, nie? Dałam sobie spokój z sięganiem po gaz, czując się trochę głupio. Gdy szło o ludzi, mój szósty zmysł zawsze zawodził. Z tego, że Taylor modelowo uosabiał pewne

zachowania, nie wynikało przecież, że powinnam podejrzewać gościa takiego jak Jack o coś więcej niż to, że jest fajny i zaangażowany w to, co robi. – Racja. – Po kolejnym łyku kawy poczułam się lepiej. – Zróbmy to po twojemu. Uśmiechnął się, mrużąc oczy. – To mi się podoba. Przez resztę godziny pracowaliśmy, a potem skorzystałam z pretekstu, że przed zajęciami muszę jeszcze zajść po pocztę. Miałam godzinę do rozpoczęcia zajęć, chciałam jednak sprawdzić, czy nie nadeszły dalsze listy z pogróżkami. Gdy przekręcałam kluczyk i otwierałam skrytkę, drżały mi ręce. Nic prócz śmieci. Wypuściłam z ulgą powietrze, odkrywając, że dotąd wstrzymywałam oddech, i pospiesznie zamknęłam skrytkę. – Buuu! – Ktoś złapał mnie za ramiona. Wrzasnęłam i znów sięgnęłam po gaz. – Hej! – Jack zaraz się cofnął. – W życiu bym nie pomyślał, że będziesz gotowa mi przyłożyć! – Śmiejąc się, pokręcił głową. – Zdaje się, że moje opowieści o wojnach z piecami do pizzy i pobitych kolegach z pracy uwolniły

twoje demony, ale chodzi tylko o to, że zapomniałaś notatnika. – Wyciągnął go w moją stronę. – Mógłbyś oddać mi go na zajęciach. – Serce nadal mi waliło, gdy odbierałam od niego notatnik i pakowałam do torby. – Racja. – Puścił do mnie oko. – Może jednak chciałem cię znów zobaczyć? Popatrzyłam na niego znacząco. – A może po prostu chciałem się nadziać na któryś z twoich ostrych pazurków. – Wykrzywił się w uśmiechu. – No to narka! Poleciał. Chciało mi się siąść i płakać. Miał rację. Byłam absurdalnie przewrażliwiona i przecież nie z jego winy zapomniałam notatnika. Naburmuszona przyrzekłam sobie odstawić kawę na resztę tygodnia i powlokłam się do budynku nauk społecznych. Udało mi się pojawić na zajęciach z dwudziestominutowym wyprzedzeniem. Kiedy weszłam na salę, Tristan już siedział przy biurku, czytając jakąś brązową książeczkę. Nie podniósł wzroku, więc wolno zbliżyłam się do niego.

Książeczka okazała się dziennikiem, tak mi się przynajmniej wydawało. Zapisana była wściekłą czerwienią i trochę tam powykreślano. Były też zdjęcia, ale nie zbliżyłam się na tyle, by dojrzeć, co przedstawiały. – Nie miałam cię za takiego, co czyta swój własny dziennik – zażartowałam. Tristan zaklął, upuścił dziennik na podłogę, potem się schylił, podniósł go i wepchnął do biurka. – Paskudnie mnie wystraszyłaś! – Przeprosiłabym, ale raczej mi się podoba, że przyłapałam cię na braku czujności i opanowania. Widząc jego seksowny uśmiech, miałam ochotę zarówno się wycofać, jak i mu przywalić. – Liso, jeśli chcesz doświadczyć mojego braku opanowania, wystarczy, że kiwniesz małym paluszkiem. Chwila, i będę zdany na twą łaskę. – Czy to wyzwanie? – Tak, do cholery. – Nigdy nie unikam wyzwań. – Miałem nadzieję, że to powiesz. – Mogłabym zamknąć drzwi na zamek. – Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby były

zamknięte. Uśmiechnęłam się szeroko, jak tylko zbliżył się do mnie. W pokoju natychmiast zgęstniała atmosfera. Kiedy wyciągnął rękę, podałam swoją. – Moglibyśmy też zostawić drzwi otwarte. Świadomość, że mogą cię przyłapać, daje niezłego kopa. – Chcesz, żeby mnie przez ciebie wywalili? – Akurat by wywalili. – Usta miałam już tak rozciągnięte w uśmiechu, że aż mnie bolały. – Dam głowę, że twoja firma przekazuje na rzecz tej instytucji nie mniej pieniędzy niż Wes. – Proszę, jak ktoś tu świetnie wszystko kojarzy. Uwielbiam te twoje niewyparzone usteczka, umysł też niczego sobie. – Podniósł mi brodę tak, bym na niego patrzyła. – Ale niestety mamy teraz tylko piętnaście minut. – Puścił mnie i cofnął się. – A ja naprawdę nie chciałbym przyspieszać niczego, co wiąże się z moimi ustami na twoim ciele. Dech mi odebrało. – Nie wydajesz się wstrząśnięta. – Oczy zwęziły mu się w szparki. – Mogę jednak z całą pewnością stwierdzić, że jesteś odrobinę podniecona, co z kolei mnie za bardzo

podnieca jak na to, że mam dzisiaj prowadzić zajęcia na temat socjopatów. Roześmiałam się. Sięgnął do biurka po jakąś kopertę. – Otwórz ją po zajęciach, gdy będziesz sama. – Co tam jest? – Koperta nie była zbyt ciężka, ale coś w niej grzechotało. – Przypuszczam, że przekonasz się po zajęciach. – Kiwnął głową. – A teraz zajmij miejsce. Skoro dziś przyszłaś tak wcześnie, możesz poszczycić się wyjęciem notatnika jako pierwsza. Doświadczanie tego ekscytującego uczucia jest dla ciebie, jak mniemam, całkowitą nowością. – Cała drżę na samą myśl o tym – odparłam sucho. – Ja też. – Mrugnął do mnie. – Ale na myśl o czymś innym.

Rozdział 32

Tristan Nie spodziewałem się, jak trudno będzie prowadzić zajęcia z Lisą aż tak absorbującą moją uwagę. Dwukrotnie upuściła długopis, a do ust wkładała go co najmniej z tuzin razy. Jej język wysuwał się, dotykał koniuszka długopisu, a całe moje ciało na ten widok tężało. Dosłownie musiałem prowadzić zajęcia zza biurka, obawiałem się bowiem, że studenci uznają, iż opowiadanie o masowych mordercach i socjopatach mnie podnieca, choć było dokładnie odwrotnie. Tego zagadnienia nie znosiłem. Zanadto było mi bliskie. Wiedziałem na ten temat więcej, niż chciałbym wiedzieć. – Socjopaci – powiedziałem na zakończenie – to zazwyczaj ludzie lubiani, z nienaganną prezencją, to ludzie, którym ufacie, tacy z pozoru Dobrzy Samarytanie.

Weźmy, na przykład, Teda Bundy’ego. Sądzę, że rozpowszechnionym obecnie, zwłaszcza za sprawą telewizji, nieporozumieniem jest to, że uważa się za groźnego kogoś, kto wygląda groźnie. Weźmy nieznajomego, kogoś, kogo widzicie na ulicy. Włosy ma w nieładzie, gada do siebie i rozrzuca ręce we wszystkie strony. Wyciąga broń, wymachuje nią i zaraz myślicie, że zacznie strzelać. Wzruszyłem ramionami i rozejrzałem się po sali, pozornie nawiązując kontakt wzrokowy z kilkoma studentami, tak naprawdę wcale ich jednak nie widząc. – A oto podobna pod pewnym względem sytuacja: miło wyglądający lekarz wyciąga broń, cały w uśmiechach. Natychmiast się chowacie czy myślicie sobie: oho, on nas przed czymś chroni? Nauka dowiodła, że bardziej ufamy tym, którzy wydają się godni zaufania, to znaczy ludziom inteligentnym, atrakcyjnym, najprawdopodobniej też elokwentnym. Dlatego nie wolno opierać sądów wyłącznie na pierwszym wrażeniu lub na waszej ocenie intelektu tych osób. Nie znacie ich historii… W niejednym z omawianych tu przypadków ofiary dowiadywały się prawdy zbyt późno. Nie mówię tego z zamiarem

wzbudzenia strachu wśród studentów drugiego roku. Przyjęli to ze śmiechem. Dobrze, udało mi się podtrzymać z nimi więź. – Uważam jednak, że powinno się was przestrzec, byście takim osobom zaglądali za maski i w dusze. Przestudiujcie listy sygnałów niewerbalnych i wskażcie te sygnały, które wzbudzają wasze zaufanie. Podświadome odruchy nie kłamią. Sprawdziłem godzinę. – Cóż, wygląda na to, że kończy się nam czas. Przejrzyjcie arkusze ćwiczeń pod kątem ludzkich emocji, jutro zrobimy sobie test. Salę wypełniło szuranie krzeseł i rozmowy. Lisa nie ruszała się z miejsca. Oczy miała szkliste, jakby przebywała w innej czasoprzestrzeni. Jack zamachał jej przed nosem, potem wzruszył ramionami i wyszedł. Studenci wysypywali się na zewnątrz. Aż w końcu zostaliśmy tylko ja i ona. Gdy nadal się nie poruszała, zaniepokoiłem się, zamknąłem więc drzwi do sali i powoli zbliżyłem się do jej stolika.

Oczy miała rozszerzone, usta zasznurowane, szczęki zaciśnięte. – Liso? – szepnąłem. – Wszystko w porządku? – Nie – odpowiedziała szybko. – Ale będzie. Momentalnie zerwała się z siedzenia, wpadając prosto w moje ramiona i gorącymi ustami napierając na moje wargi. Nie byłem przygotowany na ten jej atak, omal więc nie poleciałem do tyłu i trzymając ją za ramiona, starałem się jakoś zaprzeć, podczas gdy Lisa przywierała do mnie, jakby od tego zależało jej życie. Całowała mnie gwałtownie. Ale nie namiętnie. Nie, w jej pocałunku czuło się strach. Odwzajemniłem więc pocałunek na tyle mocno, by wziąć nad nią górę, potem wolno cofnąłem usta i zacząłem skubać jej dolną wargę. Gdy cicho zakwiliła, obsypałem drobnymi pocałunkami jej policzki i na koniec czoło, a potem przygarnąłem do piersi. – O cokolwiek chodzi, mnie możesz powiedzieć. – Nie. – Wzdrygnęła się – Nie mogę. Może… któregoś dnia, ale jeszcze nie dzisiaj. Któregoś dnia okażę się na tyle dzielna, by rzucić ci pod nogi te wszystkie maski. Nie

wydaje mi się jednak, bym już teraz była gotowa. – Całowanie mnie nie rozwiąże sprawy – westchnąłem. – Nie, żebym narzekał na twoje metody. Z westchnieniem ciasno objęła mnie w pasie. – Przepraszam. Chwilę temu wydało mi się to dobrym pomysłem. – Całowanie – zrobiłem krok do tyłu, lekko się do niej uśmiechając – to zawsze dobry pomysł. Zarumieniła się. – Powinnam chyba iść już na następne zajęcia. – Możesz teraz otworzyć. – Ruchem głowy wskazałem kopertę. – Póki sala jest pusta. Nim sięgnęła po kopertę, by ją rozedrzeć, przez jej twarz przemknął wyraz szczerej radości. Na stolik wypadł kluczyk z przylepionym liścikiem. – Od anonima – przeczytała na głos. – Hmm, ciekawe, od kogo to? – Nie mam pojęcia – odpowiedziałem z powagą. – Niektórzy ludzie wolą zachować swą tożsamość w tajemnicy na wypadek, gdyby obdarowany nie był zadowolony z podarku. – A więc kluczyk? – Podniosła go do góry. – To jest ten

podarek dla mnie? – Powiedzmy, że podarkiem jest samo doznanie… – Wzruszyłem ramionami, licząc na to, że pojęła aluzję, by nie robić z tego wielkiej sprawy. – A jeśli sprezentowaniem ci samochodu pozyskam twoje względy, świetnie. – Samochodu? – Przyjrzyj się. Podsunęła kluczyk bliżej twarzy i wytężyła wzrok. – O rany… – Wbiła we mnie spojrzenie, w oczach mając setki pytań. – Brrum, brrumm? – Uśmiechnąłem się do niej i przysunąłem bliżej. – Dalszy ciąg też ci się spodoba. – Jaki dalszy ciąg? – Zakupy, oczywiście. – Wyszczerzyłem się w uśmiechu, usatysfakcjonowany jej zaskoczeniem. – A teraz leć na zajęcia, później wyślę ci esemesa. – Ale… – Znasz moje zdanie na temat spóźnień. Przewróciwszy oczami, wsunęła kluczyk do tylnej kieszeni, chwyciła torbę, potem się podniosła i pocałowała mnie w policzek.

– Dzięki za niespodziankę. – Jeszcze mi nie dziękuj. Zaśmiała się cicho i niemal wystrzeliła z sali.

Rozdział 33

Lisa W ciągu dwudziestu jeden lat swojego życia skakałam z radości może raz, może dwukrotnie. I pewnie nosiłam jeszcze wtedy kucyki. Ale dzięki niemu znów rozsadzało mnie szczęście. Ferrari? Wiedziałam, że to ekscentryk, odrobinę zwariowany, mimo to czułam się wyróżniona, że mnie naprawdę wysłuchał. Ale gdy w podskokach wpadłam do siebie, całą euforię szlag trafił.

W środku, siedząc na kanapie, czekali Wes i Gabe, wyraźnie wkurzeni. – Jak tam, hmm, wszystko dobrze? – Rzuciłam torbę na podłogę i przeszłam przez pokój. Gabe pierwszy podniósł wzrok. Patrzył groźnie. Wes położył mu dłoń na ramieniu, jakby powstrzymywał go przed rzuceniem się na mnie. – Czy wszystko dobrze? – powtórzył Gabe i odwrócił się do Wesa. – Sam nie wiem… A jak ty sądzisz, Wes, wygląda na to, że mi dobrze? Dupa tryska mi szczęściem? – Nie przyglądałem się twojej dupie. – Wes przewrócił oczami. – I skończ z tą teatralnością. Gabe wbił we mnie wzrok, rozdymając nozdrza. – Chodzi o twojego profesora. – Którego? – Zagryzając wargi, stanęłam za krzesłem na wypadek, gdyby Gabe chciał mnie rzucić na glebę. Cisnęłabym wtedy krzesłem i zwiała. – Ha! – Gabe powoli zaklaskał. – Przeurocze. O którego, o którego, o którego pieprzonego profesora? Serio, stary, odechciało mi się posiadania dzieci. – Znów patrzył na Wesa. – No, powaga, jeśli dziewczynki odpieprzają takie cyrki, ja wysiadam. Chcę mieć synów,

słyszysz, Boże? – Wskazał ręką sufit. – Wiem, że umiesz słuchać, bo uratowałeś Wesowi życie, to teraz znów posłuchaj. Żadnych dziewczynek! ZERO dziewczynek! Spojrzałam na Wesa i podniosłam brew. – Ma coś z deklem? Wes tylko jęknął, za to Gabe zerwał się na równe nogi i natarł na mnie. – Całować się ze swoim profesorem na terenie kampusu, w swoim akademiku? Nie jesteś chyba kompletną kretynką! – Nie jestem… – Przełknęłam ślinę i spojrzałam w bok. – Nie jestem kretynką. – Nie mówię od razu, że jesteś. – Ale rzucasz oskarżenia pod moim adresem – ucięłam i pchnęłam go w pierś. – To to samo. – Mel, przysięgam na wszystkie świętości, że jeśli to zaszło dalej… – Klnąc pod nosem, odwrócił się i zaczął szarpać swoje blond kosmyki. Gabe nazywał mnie Mel tylko wtedy, gdy był wkurzony lub zapomniał, że mam być Lisą, ponieważ doskonale wiedział, jak tego nie lubię. Zdawał sobie sprawę, że z tym imieniem wiąże się zbyt wiele strasznych wspomnień.

Wes, odetchnąwszy ciężko, wstał i podszedł do Gabe’a, a potem pchnął go w kierunku kanapy i siłą na niej posadził. – Okej… – Wes patrzył szeroko otwartymi oczami. – Spróbujmy po mojemu, zanim Gabe’owi pęknie żyłka. – Przechylił głowę na bok i błysnął typowym dla siebie uśmiechem w stylu mogę-mieć-co-zechcę. – Myślałem, że ty i mój przyjaciel zdecydowaliście się… utrzymać koleżeńską relację, zwłaszcza po tym, jak wzajemnie odkryliście, kim jesteście. To znaczy… Nie żebym mu groził czy coś, ale dałem mu do zrozumienia, że spotykanie się ze studentką raczej nam się nie spodoba. – Nie spotykamy się. – Cholera. – Gabe aż gwizdnął. – Jest już martwy. Wybacz, Wes, ale trzeba ukatrupić twojego przyjaciela. Wyraźnie ją uwodzi! Wes przewrócił oczami. – Obejrzyj ten filmik jeszcze raz, a przekonasz się, kto kogo uwodzi. Aż we mnie zawrzało i poczułam, że palą mnie policzki. Zapomniałam o tych cholernych kamerkach. – Co, u diabła, Gabe?! Oglądałeś sobie nagrania? Jak

jakiś psychopata? I teraz robisz mi nalot? Trzeba było najpierw zadzwonić czy coś! Nagrania z kamer bezpieczeństwa? Poczułam ciężar w żołądku na myśl, że Gabe i Wes widzieli, jak całuję się z Tristanem niczym jakaś napalona małolata. W pewnej chwili chyba siedziałam na nim okrakiem. Albo to on był na mnie? Gotowało się we mnie i cała aż płonęłam, odtwarzając sobie po kolei, co się wtedy działo. – Wes miał mecz – powiedział Gabe przez zaciśnięte zęby, wdzierając się w moje myśli – a ja byłem w Portland na jakimś pieprzonym zebraniu, ale uwierz mi, przyjechałem, jak tylko zobaczyłem te… – Potrząsnął głową. – Nieważne, ale wygląda to tak, jakby ci wisiało, że ktoś dokłada starań, by cię ochronić przed szajbniętymi stalkerami i niedoszłymi zamachowcami! – Zamachowcami? – powtórzył Wes, ironicznie wykrzywiając usta. – Dobre. – Wiesz, o co mi chodzi. – Gabe zbył go machnięciem ręki. – I przecież nie umieściłem żadnej w twojej łazience. Nie mam aż takiej paranoi na punkcie kontrolowania cię. Zdawałaś sobie sprawę, że tu są. Wiedziałaś o nich. Liso, do diabła, widziałaś, jak je zakładano. Czemu tak cię

dziwi, że sprawdzam, co u ciebie? Nie mogę się tu wprowadzić i warować pod drzwiami ze spluwą! – Choć zrobiłby to, gdyby mógł. – Wes pokiwał głową. – Wystarczy jedno twoje słowo. – Ośle – wychrypiał Gabe. – Miałeś pomagać. – Właśnie pomagam – obruszył się Wes i znów odwrócił się do mnie. – Widzisz, to nie jest dobry pomysł. Ty i on… – Uniósł w górę ręce, wypchnął je przed siebie i rozłożył, a potem potrząsnął głową i się wycofał. – Żartowałem. Nie pomagam. Gabe, twoje na wierzchu. Gabe znów się zerwał. – Wes usiłuje powiedzieć, że sypianie z kimś z kadry naukowej, choć gwarantuje najwyższą ocenę, nie jest dobrym pomysłem na rozpoczęcie drugiego roku, jeśli zależy ci na dojściu do dyplomu lub chciałabyś uchronić tego faceta przed zwolnieniem. Poza tym jego ojciec dostałby świra, gdyby się dowiedział… Cofałam się, wpadając na krzesło za mną, a potem na stolik i przewracając świecznik. Poleciał na podłogę z hukiem. Czułam, że zaraz się rozpłaczę. – O cholera. – Gabe wyciągnął do mnie rękę – Nie chciałem tego, Liso. Ty jesteś w porządku, nie chodzi

o ciebie. – Ależ chodzi – stwierdziłam dobitnie. Samotna łza wymknęła się spod mojej powieki i spływała po policzku. – A nie? Jeśli jego ojciec albo jakiś inny krewny odkryje, że Tristan spotyka się z dziewczyną obwinianą o to, że ktoś się przez nią zabił… Co wtedy? A jeśli dowiedzą się, że ta dziewczyna zamieszana była w jedną z najbardziej hejterskich stron w internecie? Jeśli dojdzie do nich, że na zamieszczonym tam filmiku dziewczyna przeszła pieprzony gwałt! I że ten film zrobiono tak, żeby wyglądało, jakby sama się prosiła? Co wtedy zrobi? Czwarty w kolejce do prezydentury! Racja, tu mnie macie, muszę trzymać się z dala, bo jestem zarazą, której rozniesienie się jest tylko kwestią czasu. Wesa i Gabe’a zamurowało, a mnie spływało po twarzy coraz więcej łez. Od strony wejścia dobiegło ciche pukanie. Poczłapałam do drzwi i otworzyłam je. Szczęka mi opadła, bo oto stanęłam twarzą w twarz z Tristanem. Przypatrywał mi się przez ułamek sekundy, potem zacisnął wargi, objął mnie i przytulił do siebie. Otoczona ciepłem odwzajemniłam uścisk, kryjąc twarz w silnej piersi

Tristana. Wstawił mnie do pokoju i kopnięciem zamknął drzwi. Gdy go puściłam, spostrzegłam, że mógłby zabić wzrokiem, jednak nie mnie, ale Gabe’a i Wesa. Zakląwszy, podniósł ręce i starł mi kciukami z policzków trochę łez. Chwilę potem rozluźnił szczęki, pokręcił głową i mrużąc oczy, spojrzał na chłopaków. – Co tu się dzieje? – spytał twardo i spokojnie. – Ty mi powiedz. – Gabe skrzyżował ręce. Byłam wciąż w ramionach Tristana. Czułam się brudna, wykorzystana, zepsuta, jakbym nie zasługiwała nawet na tyle, by o mnie walczyć. Głupio byłoby, gdyby się pokłócili, gdyż koniec końców Gabe miał rację. Wiedziałam, że nie chodziło mu o to, by mnie zranić. Tak jednak zrobił, przypomniał bowiem, co Taylor powiedział mi tuż przed śmiercią. Jesteś zużytym towarem. Śmieciem. Myślisz, że jakiś facet by cię dotknął, wiedząc, co ze mną wyprawiałaś? Wydaje ci się, że jakiś porządny facet chciałby całować te twoje plugawe wargi? Należysz do mnie. Ciałem i duszą. Jesteś zła jak ja, a co najgorsze, nigdy byś się do tego nie przyznała… w odróżnieniu ode mnie. Ja przynajmniej wiem, że jestem zły.

Mocniej objęłam Tristana, kierując twarz ku jego piersi. Wsłuchiwałam się w gwałtowne bicie jego serca i starałam się dostroić do niego swój oddech, ono jednak z każdą chwilą przyspieszało. Pierwszy odezwał się Wes. – Umieściliśmy kamerki w tym pokoju… dla jej bezpieczeństwa. Tristan znieruchomiał, a potem zaklął pod nosem. – I widzieliście, jak się całujemy? Głos Gabe’a był niczym trzask. – Owszem, oglądaliśmy niedozwoloną dla dzieci imprezę przy pizzy, ale bez dźwięku, więc nie musisz się przesadnie wkurzać. – No tak… Podniosłam wzrok, gdy szczęki Tristana się zacisnęły. – Pozwól, że dopowiem. Zdecydowałeś się na rozmowę z samą Lisą, bez kogokolwiek, kto mógłby stanąć w jej obronie, a zwłaszcza pod nieobecność faceta równie jak ona winnego, a potem doprowadziłeś ją do płaczu, uznawszy, że to ci ułatwi sprawę? Gabe zamknął oczy i westchnął. – Nienawidzę łez Lisy. Powinna już to wiedzieć… Żyję

jej uśmiechami. Tak właśnie jest. Kocham ją, jest dla mnie jak siostra… Rzeczywiście chronię ją, ale to ze względu na pogróżki. – Pogróżki… – powtórzył Tristan, a mina mu zrzedła. – Na balu dobroczynnym wspomniałeś o pogróżkach. Potem ktoś ją zaatakował. – Ukrywa je przede mną. – Ja tu jestem! – warknęłam zirytowana, że nawet Tristan przyjmuje ten opiekuńczy ton, nie próbując się nawet dowiedzieć, co czuję, gdy trzech facetów rzuca się po moim pokoju, tupiąc i rycząc. Gabe mówił dalej: – Mnie jednak nie oszuka, dostaje je pocztą. Wciąż przychodzą, choć zmienia skrytki. Było włamanie do jej pokoju, a ta strona internetowa… – Gabe, już dosyć! – krzyknęłam. – Daj spokój. – Strona internetowa? – powtórzył Tristan cicho, z napięciem w głosie. Wpatrywał się teraz we mnie. – Co za strona? – Gabe! – rzuciłam błagalnie, wyrywając się z rąk Tristana, by skoczyć w przeciwległy koniec pokoju. Gabe nie miał pojęcia, co ostatnio znalazłam na tej stronie,

a zamierzał ujawnić ją facetowi, którego polubiłam. – Proszę, nie rób tego. Proszę. Wczepiłam się w pierś Gabe’a, szarpałam go za koszulę, próbując ściągnąć na siebie jego wzrok, byle tylko zobaczył przerażenie malujące się na mojej twarzy. Gdy nasze spojrzenia w końcu się spotkały, wiedziałam, że było to bezcelowe. Oczy miał smutne, pełne poczucia winy. – Liso, on musi się dowiedzieć. Jeśli naprawdę się zaangażował, musi wiedzieć. Jeżeli nie, szkoda na niego twojego czasu. Cała się trzęsłam… On się dowie. Dowie się wszystkiego i wyjdzie, a ja stracę szansę, by znów go pocałować lub znaleźć się w jego opiekuńczych ramionach. Był pierwszym od lat facetem, z którym mogłam się całować bez obrzydzenia, jedynym, który rzucił wyzwanie zarówno dawnej mnie, jak i tej nowej. Gabe mi to wszystko odbierał. Tak już jest z przeszłością. Nigdy nie pozostaje tam, gdzie według nas jest jej miejsce. Zawsze przychodzi pora, że odsłania się w całej swojej krwawej i wstydliwej okazałości, i nie pozostaje już nic, absolutnie nic, jak tylko

na to patrzeć. Zdawało mi się, że cały świat zwolnił, gdy Gabe podszedł do komputera i zaczął wpisywać adres. Ciało miałam potwornie ciężkie, a w głowie mi łupało od tętniącej w skroniach krwi. Strona była w pamięci, jako że oglądałam ją zeszłej nocy. Spostrzegłszy to, Gabe cicho zaklął. Gdy wyskoczyła, jęknęłam, chwiejąc się na nogach. Tristan natychmiast znalazł się u mego boku. Przyciągnął mnie do monitora, do tych obrzydliwości. Patrzyłam na nie, jakbym sama nie uczestniczyła w tym koszmarze. Gdy Gabe włączył to nagranie, mało się nie porzygałam. A gdy zaczęła się gadanina i usłyszałam głos Taylora, w końcu pękłam. Zalałam się łzami, pobiegłam do łazienki i wyrzuciłam z siebie wszystko, co tego dnia jadłam, i jeszcze trochę. Z pustym żołądkiem położyłam się na zimnej podłodze i szlochałam. Wszystko, co dobre… kiedyś się kończy, prawda?

Rozdział 34

Tristan Byłem rozdarty między chęcią pogonienia za Lisą a wysłuchaniem, co miał do powiedzenia Gabe, ponieważ sprawiał wrażenie człowieka, który chce pomóc… A może

tylko dawał wyraz swojej bezradności? Jednego byłem pewien: ani on, ani tym bardziej Wes nie zraniliby celowo swojej przyjaciółki. I miałem niejasne przeczucie, że to wszystko wiąże się w jakiś sposób z przeszłością Lisy. Łaknąłem informacji, które według mnie posiadali, a jednocześnie nienawidziłem siebie za to, że mi na owych informacjach zależy i że nie potrafię zignorować tego, iż mogą znać prawdę, której potrzebowałem, by ruszyć z miejsca. – Tę stronę… – Oczy Gabe’a zaćmił gniew. Słysząc cichy szloch Lisy dochodzący z łazienki, zaklął i dokończył: – Zatytułowano ją Taśmy Wstydu. Natychmiast się odpaliła. Stronę główną zalały filmiki z ludźmi stawiającymi innych w kłopotliwych sytuacjach, nic specjalnego, raczej coś, co przypominało osławiony YouTube, tyle że o hejterskim profilu. – Ludzie nadsyłają anonimowe nagrania. Głównym celem było zawstydzenie osób, które na to zasługiwały, w taki sposób, by samemu nie ponosić winy za zrujnowanie ich reputacji. – Trochę to pokręcone – wymamrotałem, zastanawiając

się, czy Lisę też na tej stronie zawstydzono, i znów czując taki przypływ uczuć opiekuńczych, że aż zacisnąłem pięści, podczas gdy Gabe potrząsnął głową i ściągnął usta, jakby walczył, by nie stracić panowania nad sobą. – Przyjrzyj się. – Przewinął nieco dalej. – Pokazuję ci to, bo wydaje mi się, że ci na niej zależy, ale Lisa nie jest taka jak ty. Nie przypomina żadnego z nas. Jest krucha, a przeszła w swoim krótkim życiu więcej, niż można sobie wyobrazić, tobie zaś niech wystarczy, że nie jest już tą samą osobą, że zrobiono jej pranie mózgu… Ten chory sukinsyn zagrał na jej braku poczucia bezpieczeństwa, zagrał na jej pragnieniu bycia zauważoną. – Gabe gwałtownie przełknął ślinę i włączył nagranie, po czym wstał. – A oto jak jej podziękował za lojalność. Rozpoczął się film. Usłyszałem gadającego faceta, a potem zobaczyłem zataczającą się dziewczynę… Wiedziałem, co się dzieje i co nastąpi. Odwróciłem wzrok. – Wyłącz to. Gabe kliknął klawisz pauzy i bezgłośnie zaklął. Wes, siedzący wciąż na kanapie, milczał. – Dwadzieścia siedem – odezwał się wreszcie. –

Musieliśmy zdjąć z sieci dwadzieścia siedem filmów… Była we wszystkich, Tristanie. – Potwornie gwałcona? – krzyknąłem, przewracając ręką krzesło – A gdzie, u diabła, ty byłeś, Gabe? Zamierzyłem się na niego, ale zatrzymałem się w pół kroku, gdyż nawet nie podniósł rąk. Zamknął się w sobie i tylko zwiesił głowę. – Tutaj – powiedział powoli. – Byłem tutaj. Pojęcia nie miałem, że sprawy przybrały taki obrót. W końcu ją wyciągnąłem, pomogłem dostać się do szkoły, ale wtedy było już za późno. – Zrobił, co mógł. – Wes stanął w jego obronie. – Jedynym filmem, którego nie udało nam się wycofać, jest ten tutaj, bo z jakiegoś powodu nowy właściciel tej strony jest praktycznie nieosiągalny. Wysyłaliśmy mu wezwania, aby zaprzestał rozpowszechniania tego materiału, ale działa spoza Stanów Zjednoczonych, jesteśmy więc bezradni. Szczęściem w nieszczęściu film zamieszczono tylko tutaj. – Ale wciąż tu jest – powiedziałem cicho. – I to tylko kwestia czasu… – Nie zostanie rozpoznana… O ile ktoś nie da cynku

mediom. Spojrzałem na znieruchomiały ekran z bólem serca. Facetem obok niej był Taylor. Skąd o tym wiedziałem? Zostawił zdjęcie w dzienniku. W owej chwili miałem ochotę dołączyć do Lisy w łazience. Chciałem coś połamać, rozwalić, najchętniej gościa, który doprowadził ją do zguby. Gościa, który ją gwałcił i czerpał z tego radość. Gościa, który manipulował nią i upajał się jej bólem. Czego chciałem najbardziej? Żeby żył i żebym mógł znów posłać go do piekła. – Nazwisko tego typa – szepnąłem, potrzebując ostatecznego potwierdzenia moich podejrzeń. – Taylor Blaine. – Nie. – Wolałbym odwrócić wzrok, ale spotkałem się z lodowatym spojrzeniem Gabe’a. – Nie tak się nazywa. Wymienili z Wesem spojrzenia. – To Taylor Blaine Westinghouse junior. – Głos mi drżał. – Mój przyrodni brat.

Rozdział 35

Lisa Drzwi łazienki otworzyły się i zamknęły. Oczekiwałam, że obok mnie na podłogę osunie się zaraz Gabe, poda mi dłoń, a potem będzie mnie obejmował, pozwalając się wypłakać. To jednak był Tristan. Niczego bardziej nie chciałam, niż chwycić jeden z ręczników, zakryć nim twarz i łkać dalej. Nawet na niego nie spojrzałam, wbiłam wzrok w miedzianozłote gałki na drzwiczkach szafki pod umywalką. Patrzyłam, jak się mienią w badziewnym świetle jarzeniówek. Wpatrywałam się w nie tak, jakby od tego zależało, czy pozostanę przy

zdrowych zmysłach. Tristan wsunął się przede mnie i puścił wodę. Cały był spięty, wszystkie mięśnie miał naprężone. Znoszone dżinsy opinały jego uda, T-shirt przywierał do brzucha. Plecy też mu się napięły, gdy chwilę potem zakręcał wodę. Kiedy się do mnie odwrócił, znów uniknęłam jego wzroku. W całym pomieszczeniu słychać było tylko mój oddech. Obawiałam się, że za chwilę coś rozsadzi mi pierś, taki czułam w niej ciężar. Tristan klęknął przede mną. I dotknął mojej twarzy ciepłą tkaniną, powoli ścierając to, co było zapewne mieszaniną tuszu do rzęs i łez. Jego oczy niczego nie wyrażały. Badawczo mi się przyglądał, uniósłszy do mycia mój podbródek, a gdy wreszcie skończył, odłożył ręcznik na podłogę. Czekałam, aż to z siebie wyrzuci. Aż mi powie, że już nie może się ze mną widywać, że nie może być ze mną kojarzony. Aż powie, jaka to jestem obleśna i wstrętna. Zamiast tego wyciągnął rękę i szepnął: – Wybierzmy się na szybką przejażdżkę. Osłupiała poderwałam głowę, by móc dojrzeć w jego oczach potępienie. Czyżby drwił ze mnie? Przede mną

wciąż jednak tkwiła jego dłoń, pozostawało tylko ją przyjąć. Przyjąć tę dłoń i mieć nadzieję, że związane z nią ciało mnie nie zdradzi. Że mnie nie zrani, gdyż w owym momencie byłam kompletnie rozbita, bardziej bezbronna niż kiedykolwiek przedtem, a przyjęcie jego dłoni nie było tylko zwykłym gestem, było oznaką uczuć. Sądzę, że też o tym wiedział, bo przysuwał się bliżej, aż wreszcie objął dłonią moją potylicę, a drugą ręką zagarnął biodra. – Musisz jedynie powiedzieć „tak”. – Tak – całkiem zachrypłam od płaczu – bywa wyjątkowo przerażającym słowem. Tristan gładził mnie po policzku. – Ale nie musi takie być, Liso. Odetchnąwszy głęboko, wyciągnęłam do niego ręce i pozwoliłam, by pomógł mi się podnieść. Zrobiłam krok w kierunku drzwi, ale uniósł dłoń i pokręcił głową. Zrezygnowana skrzyżowałam ręce na piersi, starając się od wszystkiego odciąć. – Prysznic. – Tristan wskazał głową. – Sprawi, że poczujesz się lepiej. Weź prysznic, włóż dżinsy i bluzę dresową, a ja w tym czasie zaczekam. – Dobrze. – Przełknęłam zebraną w ustach gorycz. – Jak

długo? Tristan ani przez chwilę nie unikał mojego wzroku. – Tyle, ile będziesz potrzebowała. Cicho zamknął za sobą drzwi. Nie byłam pewna, czy płakać chciało mi się ze szczęścia, czy ze wstydu. Możliwe, że z obu powodów. Powoli odkręciłam kurek. Z prysznica trysnęła woda, a pomieszczenie wypełniać zaczęła para. Dławiła wszystko na swojej drodze i zachęcała, bym pogrążyła się w niej bezpowrotnie. Zdjęłam z siebie ubranie, rzucając je, gdzie popadnie. Pilnowałam, by nie przejrzeć się w lustrze, wiedziałam bowiem, że gdybym to zrobiła, całkiem bym się załamała. Moja nagość przypominała, jak bardzo jestem bezbronna. Chciałam nabrać powietrza – ale to wilgoć uderzyła mnie w twarz, bo już wchodziłam pod prysznic, poddając się gorącym kaskadom. Łączyły się z moimi łzami i nie byłam pewna, gdzie kończy się płacz, a zaczyna woda. Miał rację. Poczułam się lepiej. Nie na tyle dobrze, by się śmiać, ale wystarczająco, by dojść do wniosku, że należałoby się raczej ubrać, niż utopić. Po dziesięciu minutach owinęłam się ręcznikiem i otworzyłam drzwi łazienki.

Tristan siedział na kanapie, cicho rozmawiając z Gabe’em, Wes zaś stał przy oknie z komórką w ręku. Wszyscy mieli ponure twarze. Szybko przemknęłam do pokoju i wciągnęłam parę wąskich dżinsów i czarną bluzę z kapturem. Potem nałożyłam na wargi trochę błyszczyku. Gdy wróciłam do saloniku, Wesa i Gabe’a już nie było. – Wyszli? – spytałam, drżąc, nie wiadomo dlaczego. Tristan wzruszył ramionami. – Mieli jakieś sprawy do załatwienia… Poza tym nie byli zaproszeni. Mimo woli roześmiałam się na tę jego zadziorność. – Tylko ty i ja? – Tak. – Tristan powoli pokiwał głową, chłonąc mnie wzrokiem. – Tylko ty i ja. I znów ta głupia ręka, wyciągnięta na znak zaufania. Przyjęłam ją. Mocno ścisnęłam, przytuliłam i zamknęłam oczy, kompletnie mu zawierzając, a zarazem mając nadzieję, że nie popełniam tym samym ogromnego błędu. – Dobrze. Otoczył mnie ramieniem i pocałował w głowę, szepcząc:

– Będzie okej. Przysięgam. Możliwie, że wyszłam na naiwną, ale mu uwierzyłam. Wierzyłam mu. W tej chwili.

Rozdział 36

Tristan Powstrzymanie drżenia rąk okazało się znacznie trudniejsze, niż przypuszczałem. Ilekroć na twarzy Lisy widziałem ból, miałem ochotę wyrwać kierownicę, tylko w kogo miałbym nią cisnąć? Taylora nie było już wśród żywych, a ja, mówiąc szczerze, miałem wrażenie, jakby to wszystko odnosiło się również do mnie. Z każdym oddechem czułem w piersiach ogromny ból. Z powodu tego, przez co musiała przejść. Czy choć przez chwilę pomyślałem, że mógłbym jej ujawnić, kim jestem? Co mnie z nią łączyło? Nie. Do tego nie można było dopuścić. Mój ojciec miał rację, gdy mówił, że należy zachować to w tajemnicy. I pozostało to

tajemnicą. W imię jej zdrowia psychicznego. Zabrałbym całą tę historię ze sobą do grobu bez żadnych wyrzutów sumienia, że trzymaliśmy tego demona w jego piekielnym więzieniu. Jedyną niewiadomą stanowili Gabe i Wes. Do wyspowiadania się im skłoniło mnie nie poczucie winy, a pragnienie uchronienia Lisy za wszelką cenę, nawet gdyby miało to oznaczać, że będą zmuszeni chronić ją przede mną. Wciąż nie dawało mi spokoju, że nie wiem, co popchnęło go do przekroczenia wszelkich granic. Nie dawało mi to spokoju, gdyż u mnie zdiagnozowano coś podobnego. Z drugiej strony jednak mój ojciec radził sobie świetnie, choć zdawał się człowiekiem tak samo bezwzględnym i zatwardziałym jak jego synowie. – To nie jest ferrari – szepnęła Lisa. – Nie. – Te słowa ledwie przecisnęły mi się przez wysuszone wargi. Oblizanie ich nie przynosiło żadnej ulgi. Gdy skręcaliśmy w stronę mojego domu, zżerały mnie nerwy. – Ferrari stoi zaparkowane i tylko czeka, żebyś zabrała je na przejażdżkę. Nie uśmiechnęła się.

I to mnie dobiło. Dosłownie miałem ochotę zatrzymać samochód i zrobić wszystko, co w mojej mocy, by przywrócić jej uśmiech. By sobie uświadomiła, że to nie była jej wina, bez względu na jej zaangażowanie w tę durną stronę internetową. Nie była winna temu, że ktoś ją wykorzystał. Nikt nie zasługuje na to, by go gwałcić. – W porządku. – Zostawiłem samochód na podjeździe i zdalnie otworzyłem garaż. – Będziesz teraz musiała wybrać kolor… Lisa zmarszczyła brwi. – Wybrać kolor? Jakbyś miał salon samochodowy… – Dech jej zaparło i zakryła usta dłońmi, gdyż włączone światła ukazały nie jedno ferrari, lecz trzy. Obok kilku innych samochodów i zabawek, których rzadko używałem, ale kiedyś wpadły mi w oko. Teraz zdawały się już całkiem pozbawione sensu. Jak pieniądze, jak kłamstwa, jak wszystko. – No co? – Chrząknąłem. – Na co czekasz? – Jak to? – spytała z wysiłkiem. – Jakim cudem masz trzy ferrari? I to same nówki? Czemu masz trzy? – Nadmiar pieniędzy – westchnąłem i poklepałem kierownicę. – I jeśli już o tym mowa, nadmiar swobody.

– Czerwony. – Na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. – Myślę, że podoba mi się czerwony. – Liso, ferrari nie wybiera się z odległości dziesięciu metrów. Musisz go dotknąć, popieścić… – I postawić mu później kolację? – W życiu! – Otworzyłem drzwi samochodu. – Chyba nie chcesz, żebym czuł się zazdrosny? Jej uśmiech zniknął. Ot tak. Jakby myśl, że coś mnie w niej pociąga, straciła jakiekolwiek znaczenie, była tylko głupia, niedorzeczna. Chociaż ja nie posiadałem się ze szczęścia, mogąc się jej poświęcić, nawet gdyby miało mnie to zabić. Lisa powoli weszła do garażu i stanęła przy czerwonym samochodzie. – Myślę, że ten mi się podoba. Tak, tym chciałabym jeździć. – W porządku. – Zbliżyłem się do ściany, do miejsca, w którym trzymałem kluczyki, chwyciłem je i rzuciłem Lisie. – Jeszcze jedno… zanim wsiądziesz. Lisa przesunęła palcami po kluczykach, ramiona jej opadły. – Co takiego?

– Nie chcę przebywać w tym samochodzie z Lisą. Zesztywniała. – I… nie chcę też przebywać w tym samochodzie z Mel. Jej barki zwiotczały jeszcze bardziej, a dolna warga zadrżała. – Ale z tobą. – Zawiesiłem głos. – Z kobietą, która stoi tu przede mną. Pokaleczoną i w ogóle… Doświadczoną Wstydem i czym tam jeszcze. Z nią – dodałem wyraźnie – bardzo, ale to bardzo chciałbym się znaleźć w tym samochodzie. Po policzku spłynęła jej łza. – Nie wiem, o kim mówisz. – Pozwól, że ci o niej opowiem – szepnąłem, obchodząc auto. – Jest piękna. Tak, że można się zagapić i bezwiedne wpaść na ścianę. Zaśmiała się nerwowo i jeszcze mocniej rozpłakała. – Jest wspaniała… Kolejny krok w jej stronę. – Ma we włosach szalone niebieskie pasemko, które, szczerze przyznam, świetnie do niej pasuje. Jak cząstka jej przeszłości złączona z cząstką teraźniejszości. Jej jasnoniebieskie oczy wyjrzały spod gęstych czarnych

rzęs, by spotkać się z moimi. – Jej wargi mogą same w sobie uzależnić. Tak bardzo, że szaleństwem byłoby próbować się z tego uzależnienia wyzwolić. – Dotknąłem wnętrzem dłoni jej policzka. Te piękne oczy zamknęły się z trzepotem powiek, spod których wymknęła się jeszcze jedna łza, spływając mi na dłoń. – I jest jedną z najsilniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem. Lisa zadrżała. – To ktoś obcy. Nie znam takiej kobiety… – Wystarczy, że spojrzysz w lustro, Liso, a ją znajdziesz. Wydaje mi się, że ją pokochałem… Tę dziewczynę, z którą chcę się przejechać, tę dziewczynę, której powierzam swoje ferrari. Chcę być z nią, chcę, żeby mi zaufała, chcę odegnać demony, a najbardziej ze wszystkiego pragnę pomóc jej odkryć, kim jest, bo wyobrażam sobie, że pokocha tę osobę prawie tak mocno jak ja. Poczułem, że Lisa całkiem się rozluźniła. Drugą ręką sięgnąłem za jej głowę i przyciągnąłem do siebie, by ją pocałować, nie oczekując jednak, że odpowie pocałunkiem, prędzej spodziewając się, że będzie

spłoszona. Ona jednak wskoczyła na mnie, oplatając rękoma szyję, a nogami pas. Kluczyki spadły na ziemię, zapomniane, nieważne, ja zaś mogłem jedynie z jękiem otworzyć usta pod naporem jej warg. W tym pocałunku była czysta drapieżność, czysta namiętność, czysta ufność, a ja z miejsca pojąłem, że nigdy, ale to nigdy nie pozwolę jej odejść. Jej usta raz po raz otwierały się na moje, dając mi intymny dostęp do tych jej rejonów, których smak chciałem poznać i które chciałem badać tak długo, jak mi pozwoli. Całe moje ciało aż się prężyło od pragnienia, by zabrać ją do środka. Nigdy jeszcze nie pragnąłem tak desperacko dziewczyny, a ona jęczała, zaciskała mi ręce na karku, wsuwała dłonie we włosy i szarpała. Pchnąłem ją na samochód. Pewnie go porysowałem, ale nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Niechby się nawet przełamał w pół, bylebym tylko mógł ją mieć tu i teraz. Wygięła plecy, podczas gdy ja penetrowałem jej usta, wolną rękę przesuwając z jej głowy w dół bluzy, by ją powoli podnieść i odsłonić skórę.

– Dziękuję – wydyszała mi w usta. Wstrzymując ruch ręki, odsunąłem się i podniosłem wzrok. – Tylko nie mów, że dziękujesz mi za pocałunek – droczyłem się z nią. – A jeszcze lepiej dowiedź swojej wdzięczności, wracając tu z ustami. Lisa uśmiechnęła się, szczerym uśmiechem, i uwolniła moje biodra od swych nóg, powoli i boleśnie zsuwając się ze mnie. – Za to wszystko, co powiedziałeś… Za to, że jesteś tobą. Zaszemrało we mnie poczucie winy. Zignorowałem je i przyciągnąłem ją do siebie w kolejnym ognistym pocałunku. – Polecam się na przyszłość. – Jedźmy. – Skinęła głową. – Powinniśmy ruszyć, zanim… – …zanim zabiorę cię na górę i wrzucę kluczyki do jeziora. Pewnie, powinniśmy jechać.

Rozdział 37

Lisa Gdy skręciliśmy za róg, wdepnęłam pedał gazu i zaparło mi dech, gdy poczułam nagły przypływ adrenaliny. Adrenalina zawsze była wcieleniem zła. Kojarzyła mi się z tym wszystkim, co kazał mi robić Taylor. A tak między Bogiem a prawdą? Początkowo, gdy go poznałam, to było podniecające, ożywcze. Zaczynałam od

rzeczy małych. Nigdy nie mówił mi wprost, bym zrujnowała komuś życie. Nie, to były drobiazgi. Małe dowody oddania, których dostarczałam, by go zadowolić, a po każdym z takich dowodów czekała jeszcze większa nagroda. Oto ktoś starszy ode mnie, bogaty, seksowny i groźny pragnął mnie i też uważał za seksowną. Ja nigdy się taka nie czułam. Zawsze byłam za wysoka, wręcz tyczkowata, i za chuda, by czuć się seksowna. Moje ciało było manekinem, ale pod dotykiem Taylora czułam się jak bogini – kiedy mnie wielbił. Mogłam odwdzięczyć mu się przynajmniej tym, że słuchałam, gdy prosił o te drobniutkie przysługi. A kiedy doprowadzałam go do śmiechu lub jęku podniecenia, mnie również to pobudzało, ponieważ to ja byłam przyczyną. Tyle że… po jakimś czasie potrzebowałam znacznie więcej, by poczuć ten strzał adrenaliny – on zaś nigdy nie uprzedzał mnie, kiedy to nastąpi, a potem, gdy przeglądałam się w lustrze, nienawidząc siebie, czułam się, jakbym już nie miała głosu. – Co się tak przyglądasz? – Taylor zaszedł mnie od tyłu, oplatając rękoma. – Jesteś piękna.

– Jestem brzydka. – Odwróciłam wzrok. – To, co robię, jest brzydkie. – Brzydkie – powtórzył Taylor, mocno łapiąc mnie za brodę i zmuszając, bym spojrzała na swoje odbicie – to tylko określenie, którego ludzie używają, by klasyfikować rzeczy, których nie rozumieją. Bywają dni, że jesteś brzydka… – szepnął mi do ucha. – Ale są też takie, gdy kocham cię najbardziej, gdy gorsza już być nie możesz. A czy nie na tym właśnie polega prawdziwa miłość, Mel? Gdy mogę spojrzeć ci w oczy i powiedzieć, że cię kocham pomimo kryjącej się w nich ciemności. Pomimo brzydoty… Wiesz, o co chodzi? – Uśmiechnął się złowieszczo. – Idealnie do siebie pasujemy, ponieważ ja rozumiem ciebie, a ty mnie. Zadrżałam, wciskając hamulec tak mocno, że ostro szarpnęło samochodem. – Liso – Tristan położył mi dłoń na ramieniu – czasami dobrze jest jechać szybko. – Potrafił kompletnie zamącić w głowie – szepnęłam. – Wszystko, co mi mówił, zdawało się mieć sens, Tristanie. Zawsze miało sens, bo to było tak, jakby mój umysł był cały w pajęczynach, a on je trochę rozchylał, poprawiając

moje samopoczucie. Jednak tylko na chwilę. Potem to skołowanie wracało. Dzięki niemu robiło się lepiej, ale nigdy na dłużej, a kiedy w końcu zaczęłam podważać jego racje, zwrócił się przeciwko mnie. Sprawiał przy tym wrażenie, jakby się tego spodziewał, jakby to był po prostu kolejny etap naszego związku. Czułam się… zmanipulowana. – Potrząsnęłam głową. – Nigdy więcej nie chcę się tak czuć, tak jakbym nie miała głosu. Jakby wyciszano nawet moje myśli. Tristan chwycił mnie za prawą rękę. – Nigdy nie dopuszczę, byś tak się czuła, Liso. Nikt nie zasługuje na wyciszenie. Dyszałam tak ciężko jak po biegu. – Chcesz wracać? – zapytał po chwili Tristan. – Bo naprawdę nie musimy dłużej jeździć. – Sprawił, że wszystkie dobre uczucia uznałam za wstydliwe. – Głos mi się rwał. – Więc nie, Tristanie. Nie chcę wracać. Będę jechać przed siebie. Oczy mu rozbłysły, gdy odchylał się na oparcie. – A zatem, piękna, jedź. Z perspektywy czasu dziwię się, że nie zarobiłam mandatu za przekroczenie prędkości. Dotarłam do domu

Tristana po godzinie jazdy godnej lidera wyścigów NASCAR. Od lat nie czułam się tak pobudzona, tak pełna życia. Zaparkowałam samochód, wyskoczyłam z niego i uśmiechnęłam się szeroko, przesuwając palcami po gładkim czerwonym zderzaku, tak jakbym właśnie otrzymała prezent. – Jest twój. – Tristan stanął za mną, obejmując mnie w talii. – Ilekroć zechcesz się przejechać, jest twój. Roześmiałam się nerwowo. – Przez chwilę myślałam, że dajesz mi samochód. – Bo daję. – Puścił mnie. – Uznałem jednak, że odmówiłabyś, gdybym ot tak powiedział, hej, Liso, weź go sobie do domu… Możesz więc trzymać go tutaj. I tak odcisnęłaś już na nim swoje piętno, podobnie jak on odcisnął piętno na tobie. Tragedią byłoby dla mnie, gdybym kiedyś musiał usiąść za kółkiem przeznaczonym właśnie dla ciebie. Odwróciłam się z szerokim uśmiechem i zarzuciłam mu ręce na szyję. – To, że jesteś bogaty, nie oznacza jeszcze, że powinieneś dawać ludziom prezenty warte więcej niż

przyzwoity dom. Roześmiał się. – Ależ oznacza. Jaki sens ma posiadanie pieniędzy, jeśli nie przeznacza się ich na rzeczy ważne? – Uszczęśliwiłby mnie i ford focus. – Pocałowałam go delikatnie w usta. – I właśnie dlatego dostałaś ferrari. – Pogłębił pocałunek, wsuwając język za moje wargi, zanim dopowiedział: – Ponieważ uszczęśliwiłby cię ford focus, rowerek trójkołowy, a nawet przybicie piątki. A ja sądzę, że zasługujesz na coś więcej niż te trzy rzeczy razem wzięte. – Dziękuję. – Policzki rozpalił mi żar, gdy zapatrzyłam się w jego pierś. – Za przejażdżkę. Tristan odsunął się ze śmiechem, wpychając ręce w kieszenie. – Och, Liso, lepiej nie mów mi takich rzeczy. Nie, kiedy wyglądasz tak pięknie, a moja samokontrola pomachała mi na do widzenia dobre dwie godziny temu. – Ruchem głowy wskazał drzwi. – Kolacja? Aż drżały mi ręce, tak byłam podekscytowana i przejęta perspektywą spędzenia z nim sam na sam jeszcze kilku

godzin. – To zależy. – Od? Omal głośno nie jęknęłam, tak seksowny był jego uśmiech. – Twojej samokontroli. Seksowny uśmiech rozlał się na całą twarz, niemal przyprawiając mnie o omdlenie. – Będę dżentelmenem w każdym calu. – Wyciągnął do mnie rękę. Zbliżyłam się o dwa kroki. I wtedy dodał: – Dopóki nie poprosisz, bym przestał nim być. Cały zapas powietrza ze świstem opuścił mi płuca. Chwyciłam Tristana za rękę i uścisnęłam. – Czy nie jesteśmy dzisiaj zbyt pewni siebie? – Pełni nadziei. – Przygarnął mnie do piersi. – Po prostu cholernie pełni nadziei. Śmiejąc się głupkowato, przepchnęłam się obok niego i wtoczyłam do hallu, upojona spojrzeniami, którymi mnie obdarzał, samopoczuciem, na które wpływał, zachowując się naturalnie i nie przejmując się tym, kim byłam, myśląc

już tylko o tym, kim jestem teraz. – W takim razie – Tristan położył mi ręce na ramionach i poprowadził do kuchni – co ty na to, żebym przyrządził ci jakieś jedzenie, a ty w tym czasie coś byś mi jeszcze powiedziała? – Coś bym ci powiedziała? – Powiedziałabyś, czego ci brakuje. Z czego on cię okradł? O mało się nie udławiłam, bo było prawdą, że odebrał mi wiele, pozbawiając mnie w efekcie radości życia, ale ogólnie rzecz biorąc, jedno bolało mnie najbardziej. Okradł mnie z poczucia własnej wartości, z tego, co odczuwałam, gdy mężczyzna dostrzegał we mnie piękno. Ukradł mi coś, czego nikt nie miał prawa ukraść – moją pewność siebie. Tristan wyciągnął patelnię i zaczął się kręcić po kuchni. Gdy sięgał po nóż, zagryzłam wargi. – Seks – wyrzuciłam z siebie. – Okradł mnie z seksualności. Nóż w ręku Tristana szczęknął o blat. On zaś cały stężał, wpijając się palcami w twardy granit, aż kostki mu zbielały, po czym zaklął gwałtownie. Wreszcie odwrócił

się w moją stronę. Wiedziałam, że się odwraca, ponieważ cały czas na niego spoglądałam – ale nie na twarz, a zwłaszcza nie w jego oczy, gdyż oczy ujawniały zbyt wiele i mogłabym w nich dostrzec politowanie. Nie wiedziałam, czy poradziłabym sobie z tym, czy nie straciłabym pewności siebie i nie zalałabym się łzami. – Liso – rzucił ostro Tristan – spójrz na mnie. Niespiesznie podniosłam głowę. W szarych oczach Tristana coś płonęło… Nie miałam pewności, czy to nienawiść, czy coś innego, znacznie bardziej zaborczego. – Nikt nie ma prawa ci tego odbierać. Przytaknęłam, a ze zdenerwowania aż ścisnęło mnie w gardle. – Tak jak nikt nie ma prawa ani takiej mocy, by ci to zwrócić – szepnął ze smutkiem, może nawet z żalem. – Pamiętaj, tylko ty sama możesz to odzyskać. Musisz jednak dokonać wyboru. – Chrzanię wybory. – Bawiłam się pustą szklanką, obracając ją w palcach. – Nie wolno ci. – Tristan obszedł kontuar. Czułam za sobą żar jego ciała, gdy kładł dłonie na

blacie, po obu stronach mnie, wargami dotykając mojego ucha. – Tylko to umacniasz, gdy podsycasz w sobie strach, albo utrzymujesz przy życiu pamięć o nim. – Myślisz, że tego chcę? – oburzyłam się, próbując go odepchnąć. Jego ręce natychmiast znów mnie usidliły. – Nie. – Trzymał mnie mocno. – Myślę, że wydaje ci się, iż nic na to nie możesz poradzić, ale możesz… Możesz sobie pomóc. Nie dawaj mu tej satysfakcji. Nie przydawaj mu mocy, wsłuchując się w jego głos, w głos tego kłamcy w twojej głowie. Tristan cofnął ręce, wrócił na drugą stronę kontuaru i zajął się znów pitraszeniem, a ja tylko siedziałam, oszołomiona, odrobinę urażona i skołowana. Nie mógłby wybrać łatwiejszej drogi i przespać się ze mną? Czemu nie miałby przegnać tych demonów? To by podziałało, na pewno by podziałało. Z drugiej strony jednak, co byłoby rankiem? Gdy znowu zostałabym sama… Usłyszałabym głos Taylora. Lekceważący, drwiący, nasycony pogardą.

I strach by wrócił. Ale jak można usunąć coś, co tak mocno wrosło już w psychikę? Bo przecież było tak, że cokolwiek bym robiła, on nadal żył w mojej głowie. – Idź popływać – poradził Tristan. – Przejaśni ci się w głowie. – Popływać? – powtórzyłam. – Chcesz, żebym poszła pływać? – Albo popływaj, albo, gdy już cię głowa rozboli od myślenia, skorzystaj z jacuzzi. Po imprezach, które tu urządzałem, zostało mi trochę zapasowych kostiumów, na pewno któryś będzie na ciebie pasował. Tędy dojdziesz do basenu. Jacuzzi będziesz miała po prawej. Odpręż się. – Odprężyć się – powiedziałam. – Pewnie. – Polecenie nauczyciela. – Przebrać się w bikini, podczas gdy on coś dla mnie gotuje? – Właśnie tak. – Tristan błysnął uśmiechem i dalej robił swoje. – Zgoda. – Zostawiłam za sobą stołki barowe i powoli ruszyłam we wskazanym kierunku. Możliwe, że miał rację, że faktycznie mi to pomoże.

Poza tym po raz ostatni pływałam podczas imprezy urządzonej przez Taylora, miałam więc okazję wymazać kolejną pozycję z listy rzeczy, które mi obrzydził.

Rozdział 38

Tristan Kroiliście kiedyś warzywa ze wzrokiem zaćmionym wściekłością? Nie był to chyba najlepszy z moich pomysłów. Okazałem się strasznym dupkiem, ale musiałem ją spławić. Za cholerę nie umiałem utrzymać nerwów na wodzy. Chciało mi się tak rąbnąć ręką w blat, że albo bym ją złamał, albo pękłby granit. – Niech cię diabli, Taylorze. – Nienawidziłem go. W całym swoim życiu nigdy jeszcze nie czułem takiej nienawiści do innego człowieka, tak przemożnej,

porywającej i przerażającej. Rzuciłem nóż i wystukałem numer Wesa. Odebrał po drugim dzwonku. – Masz coś? – warknąłem. – Hej, wszystko dobrze? – A tobie byłoby dobrze? – Odwróciłem się, bo do moich uszu zbyt wyraźnie docierał plusk wody. Przynajmniej miałem pewność, że ona nie słyszy naszej rozmowy. Udało mi się skłonić ją do wyjścia, zanim puściły mi nerwy, co porządnie by ją wystraszyło. – Nie – przyznał w końcu Wes. – Nie byłoby i przykro nam, ale nie znaleźliśmy żadnej dokumentacji medycznej, niczego takiego. Pracuje nad tym mój prywatny detektyw, Gabe uruchomił swoje kontakty, ale… wydawać by się mogło, że nikt taki nie istniał. Jedyna dobra wiadomość jest taka, że wygląda, że w końcu poszczęści się nam z tą stroną. – Czyżby? – Bankowo. Jutro powinienem mieć dla ciebie informacje. Tylko wyświadcz sobie przysługę, dobra? – To znaczy? – spytałem, przypatrując się Lisie pływającej w basenie.

– Facet, musisz jej powiedzieć. – Nie. – Potrząsnąłem głową. – Nie. Nie mogę. Wes ze świstem wypuścił powietrze, a połączenie telefoniczne jeszcze spotęgowało jego westchnienie. – Słuchaj, nie mówię, że ona dobrze to przyjmie. – No coś ty? – A jednak – kontynuował Wes tonem nieznoszącym sprzeciwu, – Możesz sobie wyobrazić, co będzie, jeśli później to odkryje? Jeśli odkryje, że zataiłeś przed nią ten bolesny sekret? – Już wasza w tym rzecz, żeby nie odkryła. To by ją tylko jeszcze mocniej zraniło, a ja mam już dość tego, że moja rodzina ją rani. Koniec z tym. – Co więc dokładnie teraz robisz? Poważnie. Jestem ciekaw. – Daję jej dokładnie to, czego potrzebuje. – Czyli? – Uśmierzam ból – powiedziałem cicho. – Słuchaj, muszę kończyć, ale informujcie mnie. – Jasne. Tylko… pomyśl o tym, Tristanie. To wszystko, o co proszę. – Pomyślę. – Nie pomyślę. Odłożyłem telefon

i spojrzałem na mięso smażące się na patelni. Przeszłość należało zostawić pogrzebaną. Chciałem ten cel za wszelką cenę osiągnąć, tak samo jak chciałem zachować uśmiech na twarzy Lisy. Skończyłem przyrządzać mięso i dorzuciłem składniki potrzebne do przygotowania tacos. Kiedy kładłem na stole nakrycia, do kuchni z radosnym uśmiechem weszła Lisa, owinięta puszystym ręcznikiem. – Dobrze się bawiłaś? – spytałem, dostrajając do niej swój uśmiech. Ciaśniej owinęła się ręcznikiem i klapnęła na jeden ze stołków barowych. – Twój basen ma dwa wodospady. – Hmm. – I zjeżdżalnię. – Fakt. – I trampolinę. – Wymienisz też wszystkie sprzęty, w które wyposażone jest moje jacuzzi? – A znalazłby się pływający barek? – spytała, ignorując moje słowa. – Czy mogę na stałe zamieszkać w twoim basenie?

– Hmm. – Nachyliłem się, opierając dłonie na blacie. – To zależy. A przeistoczyłabyś się w półnagą syrenę? Oczy jej się zwęziły. – Nie. Wzruszyłem ramionami. – Przykro mi, nie dogadamy się. – Zbok. – Nie – zaśmiałem się i wskazałem palcem swoją pierś. – Chodząca szczerość. Śmiała się wraz ze mną. – W porządku, punkt dla ciebie. Przynajmniej nie skłamałeś, zapewniając, że przystaniesz na moją propozycję pod warunkiem, że będę mieć na sobie jednoczęściowy kostium i sombrero. – Na sombrero zgoda, ale na jednoczęściowy kostium nie. – Wzdrygnąłem się. – O jednoczęściowym mowy nie ma. – Oho, lubi się nagą skórę. – Jedynie twoją. – Postarałem się nie rozdziawić ust, gdy lekko opuściła ręcznik, kusząc widokiem swojego ciała. – Tylko twoją. Zarumieniła się, wskazując wzrokiem jedzenie.

– A więc tacos? Kto ci powiedział? – Powiedział mi – rozłożyłem ręce z miną niewiniątka – że nie znosisz tacos? Cholera, ty nie znosisz tacos? Uśmiechnęła się i zaczęła sobie nakładać. – Pudło. Uwielbiam je, to zaraz po pizzy najlepsze jedzenie wszech czasów. – Bogu dzięki, że nie jesteś zapijającą się mlekiem sojowym weganką, gustującą w naturalnej żywności. Lisa wrzuciła sobie do ust kawałek siekanej wołowiny. – Wybacz, jeśli cię rozczaruję, ale jestem raczej zapijającą się mlekiem pełnotłustym miłośniczką serów, zażerającą się hamburgerami i chrupiącą chipsy ziemniaczane. – Chipsy o jakim smaku? – Serowo-cebulowe. – Przewróciła oczami. – Inne smaki nie istnieją. Pokiwałem głową z uznaniem. – A jakie lubisz sery? – Wszelkie. Co za pytanie! Powinieneś już przecież znać odpowiedź. – Hamburger z cebulą czy bez? – Z, ale najbardziej lubię te malutkie, chrupiące płatki

cebuli, tak podsmażone, żeby potem na stałe osadziły się w biodrach. – Tego to ja nienawidzę. – Mrugnąłem porozumiewawczo. Lisa wzniosła oczy do nieba i pokryła dwa tacos śmietaną. – A ty? – Wiejskie nachos. – Pogładziłem się po brzuchu, żartobliwie unosząc brwi. – Choć pochłonę wszystko, co daje się schrupać. Tuż przed kolejnym kęsem Lisa się zawahała. – Zjadłbyś więc chrupiącego pająka lub ślimaka? – Tylko, gdyby mnie zachęcić. – Zacząłem doprawiać swoje tacos. – I tylko z dodatkiem sosu ranczerskiego. – Ser? – Gouda. – Snob. – To już przecież o mnie wiesz. Poza tym Gouda zawsze ma najlepsze etykietki, jak wszystkie drogie sery. – Beznadzieja. – Lisa odgryzła kolejny kęs i wytarła usta. – Co dalej? Hamburgery z cebulką czy bez? – Jem z tobą?

– Hmm, jasne. – Bez cebuli. – Usłyszawszy śmiech Lisy, przez dobrą chwilę, zamiast odpowiedzieć, wpatrywałem się tylko w jej usta. – Albo niech będzie z cebulą, bo skoro ty będziesz jadła, to bez różnicy. I tak cię pocałuję. I ten pocałunek da mi mnóstwo radości – zapewniłem szczerze. Tak skończyła się nasza rozmowa o jedzeniu. Lisa odwróciła wzrok i przeżuwała, podczas gdy ja wytężałem umysł w poszukiwaniu pomysłów, które pozwoliłyby mi z nią dłużej pobyć, odsuwając moment odwiezienia do szkoły. Z jej torebki dobiegła melodyjka. A niech to! Nie znosiłem telefonów. Zawsze we wszystkim przeszkadzały, przerywały nam. Zastanawiałem się, czy bardzo by to Lisę wkurzyło, gdybym cisnął jej torebkę do basenu albo zabrał dokądś ją samą, na dobre kończąc z tym przeszkadzaniem. Wytarła ręce w serwetkę i wyciągnęła telefon. Spojrzawszy na ekran, jęknęła: – Och, to Jack. Moje nerwy natychmiast postawione zostały w stan gotowości. – O… – stwierdziłem, odchrząknąwszy.

– Tak. – Pisała coś na klawiaturze telefonu. – Chce się znów spotkać jutro rano w sprawie zadania, które mamy wykonać. – Tak z ciekawości – starannie dobierałem słowa – często się spotykacie? – Do tej pory tylko dwa razy. – Schowała telefon do torebki. – Myślę, że mamy już podstawowy zarys projektu i możemy z nim ruszać. Taką przynajmniej mam nadzieję. Słyszałam, że ten profesor to pod każdym względem sztywniak. – Miło, że zauważyłaś. – Puściłem do niej oko. Jak tylko na jej twarzy pojawił się rumieniec, czym prędzej zgarnąłem talerze i zacząłem sprzątać. Musiałem natychmiast znaleźć sobie zajęcie, żeby nie zrobić czegoś, czego potem bym żałował, jak choćby odrzucić dotychczasową rozwagę, dać susa przez stół i przywrzeć do niej ustami. Lisa zabrała się do pomocy w układaniu wszystkiego na miejscach. Sprzątanie kuchni poszło nam stanowczo zbyt szybko. Gotów byłem wyrzucić z lodówki całą jej zawartość, byleby tylko Lisa została dłużej, żeby pomóc mi to

uporządkować. – Już. – Założyła ręce na piersi. – Co teraz? – Mogę cię odwieźć… – Naprawdę nie podobało mi się, że to mówię. – Możesz też zostać na noc. – Na całkiem niegroźny nocleg? – Jeśli niegroźnym nazywasz to, że spać będziemy osobno, a ja będę wciąż myśleć o skorzystaniu z okazji, to tak, całkowicie niegroźny. – Szczerze powiedziane. – Czyżby w ostatecznym rozrachunku miało mi to wyjść na dobre? – Rzekłabym, że mogłoby ci wyjść na więcej niż dobre. – Lisa objęła mnie za szyję i musnęła moje wargi swoimi ustami, jakby cieniem dotyku, wzbudzającym tęsknotę za czymś głębszym, dłuższym i bardziej namiętnym. – Znacznie więcej. – Tacos nigdy jeszcze nie smakowały tak zachęcająco. – Liznąłem kącik jej ust i wycisnąłem na wargach jeszcze jeden głodny pocałunek. Z jękiem podniosłem ją na uprzątnięty wcześniej blat i opasałem swoje biodra jej nogami, wnikając językiem w zakamarki jej ust. Każdy miał swój własny smak.

Każdy pocałunek był inny. Po każdym jej dotknięciu miałem ochotę na więcej. – Niegroźny nocleg, co? – wydyszała mi w usta. Cofnąłem się o krok i zakląłem. – Będę musiał przed snem zamknąć drzwi. – Znowu. – Uśmiechnęła się szeroko. Przewróciłem oczami i pomogłem jej zejść z kontuaru. – Tak, znowu. – Chwyciłem ją za rękę i poprowadziłem korytarzem do pokoju z kinem domowym. – To jaki film? – Jakikolwiek. – Lisa ziewnęła i usadowiła się w jednym z foteli. – Naprawdę jakikolwiek, byle nie psychologiczny dreszczowiec. Mrugnąłem. – W porządku, mam Dumbo. – Najsmutniejszy z filmów Disneya. – Chyba mylisz go z Odlotem. Lisa pokręciła głową, ignorując moją uwagę. – Te zwierzęta traktowały go po drańsku! – Tam nawet nie było dialogów, tylko para staruszków trzymających się za ręce. – I cały czas wyśmiewały go z powodu jego inności! – Nigdy nie wyruszył w tę podróż… Nie miał szansy

spełnić marzenia. I ta przeklęta skrzynka pocztowa. – Jego biedna mama! – Lisa walnęła pięścią w fotel. – Ale przecież w efekcie nauczył się latać. – A potem ten chłopczyk przyszedł mu z pomocą. Spotkaliśmy się wzrokiem. Lisa wybuchnęła śmiechem i zakryła twarz dłońmi. – Okej, zgoda. Niech będzie Odlot. – Teraz już jakoś nabrałem ochoty na Dumbo. W jej oczach tlił się żar. – Ech, miałam nadzieję, że powiesz coś innego. Moje ciało z miejsca się ożywiło, gdy nachyliłem się nad jej fotelem. – A co takiego? Podniosła głowę i pocałowała mnie w podbródek. Zdusiłem w sobie jęk. – Popcorn… skąpany w maśle. – Powiedz jeszcze raz „skąpany”. – Skąpany. – Załatwione. – Wycisnąłem na jej ustach pocałunek. – Ty włożysz to DVD, które wybierzesz – rzuciłem jej oba filmy – a ja skąpię twój popcorn. – Świntuszysz.

Wyszedłem z pokoju ze śmiechem na ustach, myśląc, jakie to było normalne… Nie, nie tylko normalne, jakie to było cudowne. W mojej kieszeni rozdzwonił się telefon. Erica. Znowu. Wcisnąłem ignorowanie połączenia. Jeśli to jeszcze do niej nie dotarło, nigdy chyba nie dotrze. Czekając, aż zrobi się popcorn, pomyślałem nagle o domu. A gdybym tak tu został? Gdybym kierował firmą z biura w Seattle? Gdybym tu został… dla niej? Gdybym został? Chciałbym. Dopóki ona by mnie chciała, zostałbym. Strach osłabił zaraz moją wiarę, że to się uda, przypominając, że on zawsze będzie stał między nami. Ja jednak nie zamierzałem pozwolić mu na zdruzgotanie czegoś, co mogło być tak piękne. Raz już ją pognębił i za cholerę nie zamierzałem pozwolić, by zrobił to ponownie.

Rozdział 39

Lisa Film leciał, na ekranie pojawiały się i znikały różne barwy i postacie. Powieki tak mi ciążyły, że nie sposób było utrzymać oczu otwartych na tyle długo, by dało się śledzić przebieg wypadków. Podrywałam się z drzemki chyba ze

cztery razy, aż w końcu poddałam się i wpasowałam w muskularny tors Tristana. Miarowe bicie jego serca zastąpiło mi kołysankę. Dłoń Tristana zanurzyła się w moich włosach, skręcając je i przeczesując, pogłębiając jeszcze moje odprężenie. Sama nie wiem, kiedy zasnęłam. Obudził mnie około drugiej w nocy – tak wskazywał wiszący na ścianie zegar. – Nie chcę się stąd ruszać – marudziłam. Tristan przesunął się na miejsce obok mnie, a potem zagarnął mnie na kolana. – No to zostań. – Poproś jeszcze raz. – Zostań, Liso. – Pocałował mnie w czoło. – Ze mną. Posłałam mu radosne westchnienie i wymamrotałam: – Naprawdę cię lubię. – Ja ciebie też naprawdę lubię. – Nie powinniśmy sobie zrobić jakichś naszyjników albo czegoś podobnego? Mogłabym chodzić do szkoły w twojej sztywniackiej kurtce profesorskiej… Dowieść wszystkim, że jesteśmy ze sobą na poważnie. Ciepły śmiech Tristana sprawił, że się uśmiechnęłam, choć oczy wciąż miałam zamknięte.

– Byłby w tym głęboki sens. – Czy to oznacza, że nadasz nam etykietę? – Tak. – Tristan wsunął mi za ucho kosmyk włosów i pocałował mnie w policzek. – Myślę, że wydrukuję etykietkę ze słowem „dziewczyna” i przykleję ci na czole. Dzięki temu nie będzie żadnych wątpliwości. – Lepiej dodaj, czyja dziewczyna. – To jasne. – Przytulił mnie mocniej. – Moja. – Twoja. – Znowu się uśmiechnęłam. – To mi się podoba. – No to jest nas dwoje. Zaraz potem, nie mogąc już dłużej utrzymać uchylonych oczu, zapadłam w sen. Rankiem ledwie starczyło nam czasu na szybkie śniadanie i Tristan odwiózł mnie na kampus. Zanim wypuścił mnie z samochodu, łapczywie wpił się jeszcze w moje usta. Później musieliśmy się rozstać, ale przecież każde z nas miało jakieś sprawy, choć ja do swoich niezbyt się paliłam. – A więc… Byłam już pod akademikiem, kiedy, słysząc głos Jacka, omal nie potknęłam się o własne nogi. Odwróciłam się

i zmrużyłam oczy, zmuszona patrzeć pod słońce. – Czy tylko mi się zdaje, czy nasz profesor szczególnie się tobą interesuje? – To znowu ty. – Wzniosłam oczy do nieba. – Muszę zabrać parę rzeczy. Co cię tak wcześnie nosi? – Taki już mój urok. – Wyszczerzył się w uśmiechu. – Mógłbym ci potowarzyszyć? Przepraszam, ale potwornie boli mnie głowa, a to cholerne słońce nad Seattle daje mi po oczach. Obiecuję nie narobić hałasu. Marzę tylko, by położyć się u ciebie na kanapie i nie myśleć przez chwilę o tym, że parasol na nic mi się dziś nie przyda. Zawahałam się, potem zaraz jednak uświadomiłam sobie, że takie zachowanie nie było miłe. – Cóż, pewnie… – Rewelacja! W milczeniu pokonaliśmy schody i weszliśmy do mojego pokoju. Wskazałam mu kanapę i rzuciłam klucze na stół. Jack od razu się rozgościł, odpowiednio ubił sobie poduszkę i zamknął oczy, jakby rzeczywiście czuł się słabo. – Potrzebny ci ibuprofen albo coś? – Ma coś wspólnego z opiatami?

– Raczej nie. – Dzięki, postoję. – Jack błysnął uśmiechem i zamknął oczy. – W takim razie na krótko wskakuję pod prysznic i już jestem gotowa. Podniósł rękę, by odprawić mnie machnięciem. – Nie musisz się spieszyć. Chwyciłam szlafrok i pognałam do łazienki. Dziwnie się czułam, wiedząc, że Jack jest w moim pokoju, ale starałam się o tym nie myśleć. Był w końcu tylko miły i tak troskliwy, że nie w porządku byłoby go o cokolwiek podejrzewać. Wykąpałam się, ubrałam, umyłam zęby, przeczesałam dłońmi niesforne włosy, przykryłam je bejsbolówką i zdążyłam jeszcze popracować nad makijażem, a wszystko to w kwadrans. – Liso? – z saloniku dobiegł stłumiony głos Jacka. Zatrzasnęłam za sobą drzwi sypialni i pobiegłam do niego. – Co jest? Jack był cały blady, jakby zobaczył ducha. – Nie chcę cię znowu straszyć i jestem ogromnie

wdzięczny losowi, że się tu akurat znalazłem, zważywszy na okoliczności, ale myślę, że powinnaś to zobaczyć. – Trzymał w ręku wycinek z gazety. Przekreślony wściekle czerwonym napisem: To twoja wina! Przeczytałam nagłówek: „Młody człowiek zabija się, skacząc z mostu”. Zrobiło mi się tak niedobrze, że cofnęłam się o krok i zakryłam usta dłonią, żeby wszystkiego tu nie zarzygać. Żołądek zjechał mi w okolice kolan. – Hej, hej. – Jack podszedł do mnie, otoczył ramieniem i zaprowadził na kanapę. – Usiądź, już wszystko gra. Będzie okej. – Gdzie… – wychrypiałam. – Gdzie to znalazłeś? – Przyklejone do wewnętrznej strony drzwi. – Po wewnętrznej stronie drzwi? – Tak – potwierdził Jack. – Zauważyłem to dopiero, gdy rozglądałem się po drzemce, ale ktokolwiek to tam umieścił… – nie dokończył. – Muszę się wyprowadzić. – Potrząsnęłam głową. – No bo przecież miałam włamanie, listy pełnie nienawiści… Muszę się wyprowadzić. – Nie jest to chyba najgorszy z pomysłów, jakie dzisiaj

słyszałem. – Jack nieświadomie wzruszył ramionami. – Chcesz to zgłosić? – Nie. – Położyłam rękę na jego dłoni. – Nie, już w porządku. Sama się tym zajmę. – A raczej zajmie się tym Gabe. Zdecydowałam się jemu przekazać ten wycinek, wszystkie te groźby, wszystkie listy. Zajmowanie się całą tą sprawą przyprawiało mnie o kompletny rozstrój. Wreszcie znalazłam szczęście i zasługiwałam na to, by czuć się szczęśliwa – tego nauczył mnie Tristan. Jack uścisnął mi rękę, by dodać otuchy. – Pozwól przynajmniej, że postawię ci kawę, gdy siądziemy nad naszym zadaniem. Obiecuję, że podczas tej pracy nic szczególnego się nie wydarzy… Tylko wyjdźmy już stąd, bo mam ciary. Zanim się pozbierałam, kilkakrotnie mu przytaknęłam, a gdy doszłam nieco do siebie, Jack znów otoczył mnie opiekuńczym ramieniem i poprowadził do drzwi. – Poradziłbym, żeby zamknąć, ale – wzruszył ramionami – najwyraźniej na niewiele się to zdaje. – Jakie to krzepiące. – Polecam się na przyszłość. Kiedy doszliśmy do kawiarni, byłam już w lepszym

nastroju, prawdopodobnie dzięki zwariowanym historyjkom i żartom Jacka, które zmieniły mój strach w głupawkę. Znów miałam poczucie winy z powodu swojej podejrzliwości. Zwłaszcza gdy kupił mi kolejną kawę i namówił do zjedzenia ciastka. – A zatem – powiedział Jack, wyciągając swój notatnik – oczekuje się od nas, że opracujemy odpowiednie przykłady. Profesorek, wiesz, ten, z którym rozbijasz się samochodem… Przewróciłam oczami. – On dał nam miliardy linków do takich historii, wystarczy więc tylko kliknąć daną emocję i bach, wybrać z pięć. – Masz przy sobie laptopa? – spytałam. – Nie. – Machnął ręką. – Zostawiłem u siebie, ale mogę przecież później do ciebie wpaść i wspólnie te przykłady przejrzymy. Wszystko zajmie nam jakieś dziesięć minut. – Okej. – Napiłam się kawy. – Świetnie, ale załatwmy to koło piątej, bo mogę też mieć inne plany. Jack się wyszczerzył. – Czy te plany są na literę „p”? – Hę?

– Nieważne. – Zasalutował mi. – A zatem o piątej, a teraz lećmy na zajęcia. Oboje przecież wiemy, jak dobrymi ocenami profesor nagradza tych, którzy przychodzą wcześniej. – Owszem – zaśmiałam się wraz z nim i chwyciłam swoje rzeczy. Na zajęcia poszłam zwykłą trasą, zatrzymując się przy skrytce pocztowej. Wydawało mi się, że jestem przygotowana na wstrząs, a jednak, gdy znalazłam ten list, moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. Nie był adresowany do Lisy. Odbiorcą była Melanie Faye. Przełknęłam wzbierający w gardle strach i zamknęłam oczy. Tristan zalecił mi opanowanie. Krzywiąc się, otworzyłam kopertę i wyciągnęłam ze środka kartkę. Widniało na niej jedynie: Dzyń-dzyń… Twój czas się skończył! Zakląwszy, wyciągnęłam telefon i wysłałam Gabe’owi wiadomość. Wygarnęłam z plecaka resztę listów, wepchnęłam wszystkie do dużej szarej koperty i zostawiłam na poczcie, żeby je odebrał Jak tylko dyżurujący tu student odebrał ode mnie

przesyłkę, zrobiło mi się lżej. Miałam to z głowy. Wreszcie miałam to z głowy. Po raz pierwszy od tygodni myśl o pójściu na zajęcia wywołała uśmiech na mojej twarzy. Nie byłam już Melanie Faye. Byłam Lisą. Lisa była silna. Lisa była niezależna. Lisa nie bała się gróźb. Nie wymiękała. Lisa uwielbiała szybką jazdę. Lisa lubiła cheeseburgery. Lisa lubiła Tristana. I Lisa miała tu zostać na stałe.

Rozdział 40

Tristan Nie znosiłem tego, jak Jack się do niej kleił. Zdawałem sobie jednak sprawę, że gdybym nie prowadził tych diabelnych zajęć, prawdopodobnie robiłbym to samo. Test wlókł się powoli. W tle tykał zegar, a dziennik w mojej torbie niemal na mnie wrzeszczał. Przeczytałem go do końca. I jedynie utwierdziłem się w swojej ocenie – to były

rojenia osoby poważnie chorej na umyśle. Nie miałem tylko pewności, czy mi z tym lepiej, czy gorzej. Lepiej, gdyż świadczyło to o niewinności Lisy. Gorzej, gdyż zatajając swoją prawdziwą tożsamość, dopuszczałem, by Lisa żyła w cieniu kolejnego kłamstwa. Jeśli jednak miało ją to chronić? Gotów byłem dalej kłamać. Musiałem to robić. – Odłóżcie ołówki. – Podniosłem się. – Przekażcie swoje kartki na lewo, tak żeby znalazły się na skrajnym stoliku. Oceny zostaną podane w piątek. Jesteście wolni. Studenci opuścili salę. Jack zwlekał. Posłałem mu znaczące spojrzenie. Krzywiąc się drwiąco, uniósł ręce, jakby się poddawał, i wyszedł, zostaliśmy więc z Lisą sami. – To wcale nie było oczywiste – powiedziała z przekonaniem. – Myślę, że tak naprawdę do niego nie dotarło. Wzruszyłem ramionami. – Cały Jack. – Fakt. – Jak tam twoje sprawy?

– A jak twoje? – Najpierw ty. Opadła na krzesło. – Cóż, dostałam kolejną groźbę, ale – powiedziała szybko – będziesz ze mnie dumny, gdy się dowiesz, że przekazałam wszystkie dowody Gabe’owi i podjęłam dziś wielką decyzję. – Jakąż to? – Powoli zbliżyłem się do niej i usiadłem na blacie stolika. Na widok jej uśmiechu serce niemal mi zamarło, tak cholernie była piękna. – On nie będzie mieć dłużej nade mną władzy. Ktokolwiek przesyła mi te bzdety, będzie się smażył w piekle lub w więzieniu, zależy, dokąd najpierw trafi. Gabe przedstawi wszystko policji, ja złożę zeznania, choć to ostatnia rzecz, na jaką miałabym ochotę, i sytuacja wróci do nudnej normy. Położyłem dłoń na piersi. – Auć! Uważasz, że jestem nudny? – Ależ ja bardzo, ale to bardzo lubię nudę. – Tak już lepiej. W chwili, gdy Lisa wstała i nachyliła się do mnie, od

strony drzwi dobiegło nas chrząknięcie. Stał tam Jack, trzymając w górze swój notatnik. – Liso? Przepraszam, że przeszkadzam, panie doktorze, ale chyba niechcący zwinąłem jej notatnik. Taki sam kolor i w ogóle. Lisa zarumieniła się, szybko jednak chwyciła ze stolika notatnik i pognała do Jacka. – Dzięki. – Biorąc od niej notes, spojrzał na mnie z zaciekawieniem. – Widzimy się więc dzisiaj? Zacisnąłem ręce na blacie. – Pewnie – pisnęła Lisa. – To cześć. Jack zamknął za sobą drzwi. Czekałem, aż Lisa coś powie. Ponieważ jednak się nie odzywała, wyminąłem ją, zamknąłem drzwi na zamek, założyłem ręce na piersi i spytałem: – Dzisiaj? Lisa, naśladując mnie, też skrzyżowała ręce. – Zazdrosny? – Nazwijmy to lekką ciekawością. – Albo chorobliwą zazdrością. – Ewentualnie ukłuciem zazdrości. Chociaż skoro to tylko drobne ukłucie, trudno mówić o prawdziwej

zazdrości. – Czy dzięki informacji na temat celu naszego spotkania poczujesz się lepiej? – Zdecydowanie. – Chodzi o zadanie domowe. – Lisa chwyciła mnie za rękę. – Jack wpadnie na kilka minut, byśmy omówili zadanie domowe od pewnego nader seksownego profesora. – Dopiero teraz robię się zazdrosny. Oby to było o mnie. – A jeśli nie? – To najwyraźniej nie ubrałem się odpowiednio, by ci pokazać, że rzeczywiście cały jestem tak sztywny, jak zawsze podkreślasz. Lisa wybuchnęła śmiechem i stanęła na palcach, by pocałować mnie w podbródek. – Coś mi się zdaje, że tamten mój profesor to podagryk. – Rzeczywiście seksowny. Lisa pocałowała mnie w usta. Jej język powoli wsunął się między moje wargi, niespiesznie i płynnie dotykając mojego. Jęknąłem i pchnąłem ją na drzwi, przytrzymując jej ręce nad głową. – A potem?

– C-c-co? – Łapała oddech, podczas gdy ja schodziłem pocałunkami w dół jej szyi. – Po tym, jak już się spotkacie? – Mam może korepetycje u ciebie? – Pewnie, że masz. – Pocałowałem ją mocniej, czując rozsadzającą mnie namiętność, której musiałem dać upust. Pragnąłem Lisy aż do bólu i cierpiałem z powodu konieczności hamowania się. Wręcz nienawidziłem tego, że tak trzeba. Że tak trzeba również ze względu na nią. – Mmm. – Przejechała językiem po swoich wargach, gdy się odsuwałem. – Dobre to było. – Leć na zajęcia – głos mi się łamał. – Zanim rzucę cię na biurko i wykorzystam. Mrugnęła porozumiewawczo. – Przynajmniej zapracowałabym na najlepszą ocenę. – Zapracowałabyś na więcej niż tylko ta ocena. – Wizja jej ciała pod moim prześladowała mnie w myślach. Klnąc w duchu, odwróciłem się. – Naprawdę musisz już iść. Zobaczymy się wieczorem? – O szóstej? Nadal byłem odwrócony plecami, starałem się bowiem ukryć nader oczywistą fizyczną reakcję na myśl o niej

nagiej na moim biurku. – Dobra. – Dzięki, panie doktorze – powiedziała głosem niskim i zmysłowym. Znowu wyrwało mi się przekleństwo, podczas gdy jej śmiech cichł już poza salą.

Rozdział 41

Lisa Drugi dzień z rzędu gnałam do akademika w radosnych podskokach. Nic więc dziwnego, że w swoim pokoju znów zastałam Wesa i Gabe’a. – Oho! – Pokręciłam głową. – Może powinniście się do mnie wprowadzić? A gdzie Kiersten i Saylor? Na pewno wiedzą, jak często do mnie wpadacie? Coś mi się zdaje, że nie byłyby zachwycone tym waszym niańczeniem. Korciło mnie, by wysłać Kiersten lub Saylor esemesa, wiedziałam jednak, że obie żyły w ogromnym stresie, bo miały strasznie napakowane plany, by z wyprzedzeniem ukończyć szkołę. Gabe obrzucił mnie tym swoim spojrzeniem, które

świadczyło, że jest ostro wkurzony, a Wes tylko krążył po pokoju. Wyglądało to tak, jakby Gabe szykował się do ataku, a Wes czuwał, by w razie czego powstrzymać go przed zrobieniem jakiejś głupoty. – Trzydzieści – powiedział Gabe, rzucając na stół listy z groźbami. – Jak to, do diabła, możliwe, że trzydzieści razy ci grożono, a ja o tym nie wiedziałem? Czując się z lekka winna, usiadłam obok niego i wbiłam wzrok w rozsypane kartki: różniły się rozmiarami i kolorem, nie znalazłoby się dwóch jednakowych. Wspólnym elementem były groźnie wyglądające czarne, drukowane litery. – Gabe, dopiero co się ożeniłeś. Nie chciałam zwalać ci tego wszystkiego na głowę, zważywszy, że ledwie się oswoiłeś ze śmiercią Księżniczki i świeżo zamieszkałeś z Saylor! – A mnie? – spytał surowo Wes. – Czemu nie mnie? Przewróciłam oczami. – Ponieważ uważam, że stresu związanego z wyjściem z raka i grą w zawodowej drużynie futbolowej starczy ci do końca życia, nie wspominając już, że też masz żonę. Nie wyglądali na przekonanych.

Przeciwnie, im więcej mówiłam, tym większe wzburzenie malowało się na ich twarzach. – Przepraszam? – podsunęłam w końcu. – Bo i masz za co przepraszać – jęknął Gabe. – Jak mam cię chronić, skoro o czymś takim nie wiem? – To nie twoja sprawa. – Właśnie, że moja – oznajmił głośno Gabe. – To moja sprawa. Jesteś dla mnie jak rodzina, Liso. Obaj z Wesem nigdzie się stąd nie ruszymy. W ciągu minionego roku nauczyłem się, że nie można brać wszystkiego na siebie i liczyć, że człowieka to nie zabije. Zabije. Wiem coś o tym. Poza tym mamy plan. – My? – Ja i Wes. – A ja? – Ty nie masz prawa głosu, bo zachowałaś się jak wyrodne dziecko. – Gabe pokręcił głową. – Ale myślę, że ci się spodoba. – Zamieniam się w słuch. Gabe otoczył mnie ramieniem i westchnął. – Na początek pakuj manatki, wyprowadzasz się z kampusu.

– A niby dokąd? W ramach programu ochrony świadków? – W pewnym sensie. – Wes i Gabe wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a tuż potem Gabe zaklął i zabrał rękę. – Wiedz, że mnie ta część planu nie bardzo leży, ale pewien patafian uważa ją za świetny pomysł ze względu na bezpieczeństwo. Ja jednak przysięgam, Liso, jeśli cię dotknie nieproszony, połamię mu wszystkie palce w tej jego łapie. Wes postawił oczy w słup. – Gabe chciał powiedzieć, że gdyby facet okazał się nie w pełni dżentelmenem, daj nam znać, a zaraz cię od niego zabierzemy. Biorąc jednak pod uwagę, kim jest jego ojciec – pokiwał głową – ma prawdopodobnie ochronę lepszą niż my dwaj razem wzięci. – Kto? – Tristan – oznajmili jednocześnie. Uśmiechnęłam się. Gabe jęknął. – Zmaż ten uśmiech. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

– Lepiej, żebym tego nie żałował, Liso. Poważnie mówię! – Wycelował we mnie palec i wstał. – Spakuj rzeczy na tygodniowy pobyt poza akademikiem, a w następny weekend pomożemy ci się ostatecznie wyprowadzić. Dzisiaj nie damy rady, bo ja lecę z Saylor z powrotem do Portland na ślub, a Wes ma trening. – Okej. – Podniosłam się. – Rozmawialiście z policją? – To w następnej kolejności. Na pierwszym miejscu jest twoje bezpieczeństwo, wytropienie tego drania przez policję na drugim. Tylko uważaj na siebie, nie ruszaj się bez gazu i trzymaj się blisko Tristana. Po moim trzecim czy czwartym uśmiechu Gabe warknął: – I nie wyglądaj już na tak cholernie tym uszczęśliwioną. – Kocham cię, Gabe. – Rzuciłam mu się w ramiona i westchnęłam, gdy otulił mnie nimi w ciasnym uścisku. – Ja też cię kocham, Liso, ale uważaj na siebie, okej? Nie tylko tak ogólnie, ale i w sprawach serca… Nie zniósłbym, gdyby ci pękło. – Obiecuję. Pocałowałam go w policzek i podeszłam uściskać też Wesa. Obaj zabrali się kilka godzin później, po omówieniu

jeszcze innych planów, które zamierzali wcielić w życie na terenie kampusu. Gdy wychodzili, byłam skonana. Nastawiłam sobie budzik, żeby wstać przed przyjściem Jacka, i zapadłam w twardy sen. – Żadnego ruchu – powiedział jakiś głos. – Oczy trzymaj zamknięte. Właśnie taką chcę cię widzieć. Przerażona ani myślałam, by się ruszyć. Tylko w piersi tłukło się moje serce. Ktoś był w moim pokoju! Ktoś zakradł się do akademika. – Już prawie pora, Mel. – Głos był stłumiony, jakby ten facet mówił przez warstwy tkanin. – Prawie już czas, ćśśś. Tak ślicznie sobie leżysz, taka niewinna, choć oboje wiemy, że wcale taka nie jesteś. Wrócę. Możesz być pewna. Krzyknij, a natychmiast cię skrzywdzę, powiadom policję, a wyjdziesz na wariatkę… Tymczasem dalej trzymaj oczka zamknięte jak grzeczna dziewczynka, żebym mógł się oddalić. Jeszcze mocniej zacisnęłam powieki. Cała w strachu, że jeśli je podniosę, ten gość mnie zaatakuje. Kiedy zza moich pleców dobiegło trzaśnięcie drzwiami,

zerwałam się z kanapy i pognałam za draniem. Otwarłszy drzwi, zobaczyłam po drugiej stronie Jacka z ręką podniesioną do pukania. – Ej! – Chwycił mnie za ramiona. – Wszystko w porządku? – Jakiś typ – wyrzuciłam z siebie. – Jakiś typ wszedł do mojego pokoju i mówił, mówił takie rzeczy i… Widziałeś go? Usiłowałam wyjrzeć zza Jacka, który zdążył już spochmurnieć i zmarszczyć brwi. – Liso, nie żebym się czepiał, ale stoję tutaj co najmniej od minuty i przez ten czas z twojego pokoju nikt nie wychodził. Musiałby wpaść na mnie. – Ależ, Jack, był tutaj, przysięgam! Jack pokiwał głową. – Okej, powiedzmy, że ci wierzę. Co robiłaś, kiedy wszedł? Spłoszyłam się. – Spałam, ale… Teraz Jack pokręcił głową. – No to prawdopodobnie miałaś koszmarny sen. – Ale on był u mnie w pokoju!

– Liso – Jack znów złapał mnie za ramiona – miałaś ostatnio mnóstwo stresów, bo i włamano się do twojego pokoju, i podrywa cię nasz profesor. – Jeszcze sobie żartował. – Czemu nie wyszłabyś ze mną coś przekąsić? Mam przy sobie laptopa, nie musimy więc siedzieć w twoim strasznym pokoju. – Sama nie wiem… – Daj spokój. – Wszedł do środka, chwycił moją torbę i podał mi. – Tylko szybka przegryzka. A ty, na miłość boską, zamykaj się w pokoju. – Byłam zamknięta. – Pewna jesteś? – Ruchem głowy wskazał drzwi. – Wygląda mi więc na to, że ten twój intruz ma klucz, bo jeśli rzeczywiście mówisz prawdę i zamknęłaś drzwi, a on dostał się do środka… Musiałby użyć klucza lub jakoś popracować spinką do włosów. Rozdygotana otuliłam się rękoma. – Żarełko. – Jack puścił do mnie oko. – Idziemy. Wyszłam za nim z akademika. Coś mi tu nie pasowało. I to bardzo! Wiem, co czułam. Owszem, niczego nie widziałam, ale przecież nie zwariowałam. To nie było tak, jakbym słyszała głosy. Nie tak jak Taylor. Drżałam, a wiatr

kąsał mnie w ramiona. – Mel – dobiegł mnie szept. Dech mi odebrało i zaraz się odwróciłam, by spojrzeć na budynek i pobliskie drzewa. Jack zatrzymał się. – Hej, wszystko gra? – Tak, tylko… ten wiatr… w mojej wyobraźni. – Powiedz, proszę, że planujesz wyprowadzkę! – Jack zmrużył oczy. – Według mnie to byłoby najlepsze rozwiązanie ze względu na… – Tak, jeszcze dzisiaj. – Dokąd? Akurat bym mu zdradziła miejsce… Jeszcze wywaliliby Tristana. – W bezpieczne miejsce. – To dobrze. – Zacisnął szczęki. – Dobrze, że w bezpieczne.

Rozdział 42

Tristan Po Lisę przyjechałem wcześniej. Po tym, czego dowiedziałem się od chłopaków, najbardziej marzyło mi się spakowanie jej torby podróżnej i porwanie jej… Zabranie do mojego domu i zapewnienie bezpieczeństwa. Zapukałem w drzwi. Żadnej reakcji. Zapukałem ponownie. W panice już wystukiwałem jej numer, gdy usłyszałem dochodzący z korytarza śmiech. Lisa i Jack mówili sobie coś niewątpliwie zabawnego, on trzymał się nieco zbyt blisko niej, a ja… ja dałem się przyłapać. Znowu.

– O, pan doktor. – Jack się wyszczerzył. – Ciekawe, że znów się tu widzimy. – Owszem – przyznałem z rezerwą. – Jak tam nauka? – Spora część pracy już za nami – oznajmił Jack, zerkając to na mnie, to na nią. – A pan tu przyszedł z powodu? – Korepetycji – odparłem gładko. – Myślałem, że Lisa może ci o tym wspominała. Od trzech tygodni daję jej korepetycje. – Tak się to teraz nazywa? – zadrwił Jack. – To? – Zmarszczyłem brwi i założyłem ręce na piersi, wiedząc, że przytłaczam go swoją posturą. – Może nam wyjaśnisz, co miałeś na myśli, Jack? – Hej! – Uniósł ręce. – Nie zamierzałem się czepiać. Naprawdę nie chciałbym oblać egzaminu tylko dlatego, że zauważyłem coś, czego nie powinienem… – Jack – upomniała go Lisa. – Luz, jest spoko. – Jack obojętnie wzruszył ramionami. – Jest po prostu idealnie… Aż za idealnie. Widzimy się później. Pogwizdując, ruszył w głąb korytarza, z rękoma wepchniętymi w kieszenie, jakby to nie on się przed

chwilą na naszych oczach jeżył. – Ale pojechał. – Lisa spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami i otworzyła drzwi. – Wiesz już, że dorobisz się współlokatorki? – Ptaszki ćwierkały, że gorąca z niej babka. – Wszedłem za nią do pokoju. – To zaś oznacza, że będę musiał dodatkowo się starać, by nie rzucić się na nią z rękami, ilekroć ją zobaczę. Lisa zamarła, potem odwróciła się do mnie. – Ilekroć? – Rozanielenie malujące się na twojej twarzy nie ułatwi mi zadania. – Mam się pakować? – Myślałem, że nigdy nie zapytasz. Łap, co trzeba. A ja pod koniec tygodnia pomogę chłopakom spakować resztę twoich rzeczy, zgoda? Poszła do swojego pokoju i po piętnastu minutach wróciła z torbą podróżną i plecaczkiem wypełnionym książkami. Wziąłem to, co cięższe, dwukrotnie sprawdziłem, czy zamknęła za sobą drzwi, a potem ruszyliśmy na schody. W owej chwili nie obchodziło mnie już, czy ktoś mnie widzi. Kampus był tak duży, że nie miało

to większego znaczenia. Gdyby ktoś zobaczył, że pomagam studentce w wyprowadzce, albo bez trudu bym się wymigał, albo też, do diabła, przyznałbym się i rzucił tę robotę, by być z nią dzień w dzień, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Właściwie bowiem nie potrzebowałem już tej przykrywki. Wszystko stało się jasne i oficjalnie gotów byłem pójść dalej. Razem z nią. – Oho, dziś przyjechałeś furgonetką. – Lisa pobiegła w stronę mojego nowego forda. – I to czerwoną. Chyba lubisz czerwień. – Lubię czerwień, bo ty lubisz czerwień, ale ten wóz kupiłem jeszcze w zeszłym roku. A teraz wskakuj, skoro w drodze do domu mamy jeszcze wziąć coś na wynos. – Dom. – Jej ręka zawisła nad klamką. – Podoba mi się to słowo. Westchnąłem, marząc, by wziąć ją w ramiona i całować do utraty zmysłów. – Mnie też, Liso. Mnie też. * * * Lisa była co prawda wcześniej z Jackiem na kanapkach,

ale chciała zatrzymać się jeszcze po coś tajskiego. Gdy zapytałem, czemu akurat tajskiego, wyjaśniła, że tę kuchnię również odebrał jej Taylor… Nie zamierzałem naciskać, ale szczerze mówiąc, byłem ciekaw, ogromnie ciekaw jej przeszłości. I nie obawiałem się już, że pod wpływem tej wiedzy zmieni się mój stosunek do Lisy. Sądzę, że prawdziwą miłość do kogoś poznaje się właśnie po tym, że pragnie się go na dobre i złe, że jest się gotowym przejść przez wszystko, co straszne i mroczne, by u schyłku dnia nadal być z tą osobą. – Całował cię tutaj? – Zsunąłem Lisie bluzę dresową i dotknąłem wargami jej ramienia. Drgnąwszy, zamknęła oczy i skinęła głową. – A tutaj? – Lekko klepnąłem jej obojczyk i niespiesznie pocałowałem, miło bowiem dotykało się językiem jej skóry. Kolejne potwierdzenie. Była cicha, zaspana, ale tak ją przecież napakowałem jedzeniem, że miała prawo pogrążyć się w letargu. Siedzieliśmy na dole, w salonie, przed kominkiem. Jako jedyny tutaj nie był gazowy, a jego naturalność wpływała na mnie kojąco. Trzask drewna działał niczym biały szum.

Światła były pogaszone, dzięki czemu, ku swej radości, mogłem się skupić wyłącznie na niej. – Można przyjąć – Lisa wzdrygnęła się, chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi – że dotknął i zawłaszczył wszystko, co uznał za swoje. – A więc… wszędzie. Milczała. – Będę musiał to naprawić. – Przechyliłem jej podbródek, zbliżając do moich ust. – Tymi wargami naniosę nowe wspomnienia. Dam ci pewność, że twojej skóry nie dotknie nic, co nie jest dobre i z czym nie byłoby ci dobrze. A ilekroć powiesz „nie”, Liso, nie posunę się dalej. Zapamiętaj to sobie. Pragnę cię czasem tak cholernie, że wydaje mi się, iż oszaleję, ale moje pożądanie nigdy nie weźmie góry nad twoją potrzebą, bym się nie spieszył. Rozumiesz? Ze łzami w oczach szepnęła: – Pocałuj mnie znowu. Pocałowałem ją w usta, potem w szyję, powoli przemieszczałem się ku ramieniu, wciąż nie mogąc się nasycić, a gdy drogę zagrodziła mi jej bluza, ściągnąłem ją z niej, odkrywając obcisły biały top.

Zakląwszy, siadłem prosto i wytrzeszczyłem oczy. – Jesteś piękna. – Kiedy mówisz takie rzeczy i patrzysz na mnie – zawahała się – w taki sposób, czuję, że wiesz, co mówisz. – Wiem, co mówię, Liso. Umknęła gdzieś wzrokiem, jakby poruszanie tematu własnej urody było dla niej krępujące. – Liso… – Potrząsnąłem głową. – Czy mógłbym cię okłamać? W żywe oczy? Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. – Nie. Mówiłeś całkiem szczerze. W tym momencie wyznałbym jej wszystko, rzeczywiście bowiem byłem szczery… co do wszelkich aspektów mojego życia z wyjątkiem jednego. – Pozwól, że sformułuję to inaczej. – Wycofałem się odrobinę. – Uwierzysz mi, gdy powiem, że według mnie jesteś zachwycająca? Spojrzała mi w oczy. – Owszem. Chyba uwierzę. – To za mało. – Wstałem i zdjąłem koszulę, a po niej spodnie. – Ej, co ty robisz? – Lisa opadła na kolana.

– Staram się udowodnić. – Rozbierałem się dalej, aż stanąłem kompletnie nagi. – Niczego nie kryję. – Podniosłam ręce do góry. – Nie sposób byłoby ukryć reakcję mojego ciała na sam twój widok. To, jak na mnie działasz. Jedno spojrzenie na ciebie wystarczy, by napiął się każdy mój mięsień. Patrząc na twój uśmiech, koncentrując się na tych zachwycających niebieskich oczach, zapominam o wszystkim oprócz ciebie. Oprócz twojego smaku, twoich warg, twoich ust. – Opuściłem się na podłogę. – Moje ciało nie kłamie. – Delikatnie ją pocałowałem. – Uwierz mi więc, kiedy mówię, że moje słowa nie kłamią. Jesteś piękna i wewnętrznie – wycelowałem palec w jej piersi – i zewnętrznie. – Pogładziłem ją po policzku. – Nie sposób na ciebie nie patrzeć. Według mnie jesteś doskonała. Z przyspieszonym oddechem nachyliła się do mnie, omal nie dotykając wargami moich ust, a potem szepnęła: – Pokaż, jak bardzo. Wypełniwszy się w jednej chwili ogniem, szaleńczo dopadłem jej ust. Cicho pojękując, siadła na mnie dokładnie tam, gdzie chciałem mieć ją bez niczego. Ten pocałunek był mocny, agresywny, ze szczękaniem zębów

i zderzaniem się językami. Nie mogąc już utrzymać rąk z dala od niej, pomogłem jej uwolnić się od topu, choć jednocześnie próbowałem nakazać sobie, bym przerwał to, co się działo. Nie mogłem jednak tego zatrzymać. Nie chciałem. Pragnąłem wypędzić z jej świadomości każdą cząstkę jego. Pragnąłem naznaczyć ją sobą. Z jękiem zsunąłem się ustami w miejsce, gdzie jej bark łączył się z ramieniem. Odchyliła głowę, umożliwiając mi zejście z pocałunkami ku piersiom. – Tak dobrze jest czuć twoje usta – wymruczała. – O, jak dobrze. – Dobrze? – zaśmiałem się, kreśląc językiem leniwe kółka między jej piersiami. – Na pewno wolałbym wypaść wspaniale. Mówią, że byłeś dobry, gdy wziąwszy udział w wyścigu, znalazłeś się poza podium. A mnie na mecie marzy się nie dyplom za uczestnictwo, a cholerny puchar. – Powiedziawszy to, przesunąłem językiem po jej biustonoszu i go zdjąłem. – Piękne. Poruszyła rękoma. Przytrzymałem je mocno u jej boków.

– Nie, Liso. Pozwól mi na ciebie patrzeć. Opuściła głowę. Przyglądałem się. Wciąż się wpatrywałem, aż wreszcie pojąłem, że nigdy się dość nie napatrzę. Przekrzywiłem więc głowę i znów wpiłem się w jej usta. Tym razem robiłem wszystko wolniej, smakowałem, gryzłem, zapisywałem w pamięci. Jej wargi idealnie dopasowywały się do moich, odsuwając w zapomnienie decyzję, żeby mieć wszystko pod kontrolą. Przyprawiając o żal, że takie pojęcie w ogóle istnieje takie pojęcie. – Proszę. – Lisa zaciśniętymi wargami naparła na moje usta, jednocześnie przywierając do mnie całym ciałem. Sięgnąłem ku jej dżinsom. Moje dłonie zawisły nad guzikami. Zawahałem się i trwało to na tyle długo, że dotarł do mnie wątły jeszcze głos rozsądku. Gdybym wziął to, czego chciałem, zanim wszystkiego się dowie… Nie skończyłoby się tylko na nienawiści. Nigdy by mi nie wybaczyła. – Nie możemy… – Co to, u diabła, za wariat przemawiał moimi ustami?

Lisa gwałtownie odsunęła się ode mnie, ale znów przytrzymałem ją za ręce. – Liso, spójrz na mnie… – Lekko chwyciłem ją za brodę. – Daj mi najpierw zdobyć twoje zaufanie, daj to umocnić… Pospotykajmy się. Upłynęły dopiero trzy tygodnie, a ja pragnę więcej niż jeszcze jednego tygodnia z tobą lub jednonocnej przygody. Pozwól, że dziś okażę się dżentelmenem. – Nie chcę, żebyś był dżentelmenem. – Rozumiem, Liso, wydaje mi się jednak, że właśnie czegoś takiego naprawdę ci trzeba. Nie buzującego adrenaliną, szybkiego numerka przed kominkiem, ale takiego kochania się, które trwać będzie godzinami… całymi dniami. Takiego przeżycia, jakie zdarza się wyjątkowo, jedynie wtedy, gdy naprawdę siebie komuś oddajesz. Tego właśnie chcę z tobą doświadczyć. Pokiwała głową i powoli zeszła mi z kolan. Pospiesznie wciągnąłem bokserki i włożyłem koszulę. – Śpij ze mną dzisiaj – zaproponowałem. – Ale… – Lisa potrząsnęła głową. – Przecież właśnie powiedziałeś… – U mnie w pokoju – sprostowałem. – Tak, jak na jednej

z tych totalnie niegroźnych imprez, które kończą się we właściwy sposób, bo na pewno nie wykorzystam sytuacji. – A zrobisz znów popcorn? Uśmiechnąłem się szeroko. – Coś ci powiem. Trochę już chłodno. Wiesz, gdzie jest mój pokój, włącz więc tam kominek i ułóż się wygodnie w łóżku, a ja za kilka minut zjawię się z popcornem. – Skąpany – dodała, wskazując na mnie. – Jak zawsze. – Odetchnąłem i odwróciłem wzrok. – Tak przy okazji, dobijasz mnie. Mam nadzieję, że wiesz. Włóż ten swój top, zanim zapomnę o wielkiej przemowie, którą przed chwilą wygłosiłem. Śmiejąc się, skinęła głową i pozbierała z podłogi swoje rzeczy. – W porządku, podbiorę ci z szafy coś, co by się nadawało do spania. – Zrób tak koniecznie, bo widok ciebie w którejś z moich koszul, opatrzonych etykietkami, jeszcze bardziej mnie ruszy. – Wiedziałam, że koszulom też przylepiasz etykietki! – Pchnęła mnie w pierś. Przyciągnąłem ją do siebie na niespieszny pocałunek,

a potem dałem klapsa w pupę. – Auć! – Na górę, i to już. – Tak jest, panie doktorze. Jęknąłem głośno. – Cokolwiek pan powie, panie doktorze. – Oblałaś! – krzyknąłem za nią. – Jeśli chcesz wiedzieć. W odpowiedzi usłyszałem wyłącznie śmiech i w tym momencie pojąłem, że dokonałem właściwego wyboru, ale czy tkwienie w kłamstwie go nie przyćmi? Odsuwając od siebie wątpliwości, poszedłem do kuchni zrobić popcorn. Na tym mogłem się skupić, na tyle było mnie stać.

Rozdział 43

Lisa Skierowałam się więc do pokoju Tristana i parsknęłam śmiechem, ledwie tam dotarłam. Ale z nas była para! Ten gość miał szafę oznaczoną napisem „szafa”, to naprawdę zakrawało na nerwicę natręctw. Zajrzałam do środka i moja ciekawość została nagrodzona widokiem etykietek z nazwami pór roku dla poszczególnych ubrań. Zamarzyło mi się, żeby pozamieniać miejscami te wszystkie etykietki. Wnieść w życie tego człowieka odrobinę chaosu. Przydałoby mu się. Podobne etykietki były przy butach, a gdy weszłam do jego łazienki, nie zdziwiły mnie już kolejne, dla pasty do zębów, patyczków do uszu, czego tylko się chce. Gdybym go nie znała, prawdopodobnie wiałabym teraz

do domu z podkulonym ogonem, ale jako że znałam go nieźle, cała ta historia z etykietkami wydawała mi się wdzięczna i tak słodka, że chciało mi się śmiać. Potrzebowałam śmiechu po tym odtrąceniu, ale w końcu jego słowa miały sens… Nie znaliśmy się jeszcze dostatecznie dobrze. Tak właśnie wpływają na człowieka tragiczne przejścia, tworzą to fałszywe poczucie bezpieczeństwa w obecności ludzi, których usilnie chcesz darzyć zaufaniem… Wiedziałam to po sobie, dostrzegałam więc mądrość tego, co powiedział Tristan. Westchnąwszy, chwyciłam pilota do jakiegoś absurdalnie wielkiego telewizora i klapnęłam na łóżko. Doszłam do wniosku, że znajduję się po jego stronie, bo w pobliżu był budzik i okulary do czytania. Z ironicznym uśmiechem sięgnęłam po książkę leżącą na wierzchu. Nosiła tytuł Diagnostyczno-statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych V. Bardziej opasłego tomu w życiu nie widziałam. Na końcu książki znalazłam mnóstwo informacji na temat diagnozowania różnych zaburzeń psychicznych. Dość ciężka lektura, gdyby mnie kto pytał, ale przecież mój gospodarz miał doktorat z psychologii i wspominał, że jest właścicielem firmy

farmaceutycznej. Kręcąc głową, odkładałam już tę księgę na miejsce, kiedy zauważyłam podniszczony brązowy pamiętnik. Tristan nie wyglądał mi na człowieka prowadzącego pamiętnik i na samą myśl, że mogę wejrzeć w jego prywatne życie, przeszedł mnie dreszczyk. Bo przecież chodziło tu o Tristana. Do niego pasowało nadawanie wszystkiemu etykietek i układanie list zakupów, a nie opisywanie najgłębszych i najmroczniejszych fantazji. Uśmiechnięta otwarłam tę książeczkę. Kąciki ust natychmiast mi opadły. Książeczka również. Słyszałam, że zlatuje na ziemię, ale nie byłam w stanie się ruszyć. Całkiem zamarłam, bo na pierwszej stronie nie było ani słowa o Tristanie. Nie, głosiła ona, że jest to dziennik Taylora Blaine’a. To był jego charakter pisma. A tuż obok jego zdjęcie. Razem z moim. Tristan wszedł do pokoju z popcornem w ręku. – Hej, co jest, wyglądasz, jakbyś zobaczyła… – Jego wzrok padł na podłogę, potem znów na mnie. Popcorn

wyleciał mu z rąk, gdy rzucał się w stronę łóżka. – Nie – powiedziałam lodowatym głosem, a potem już głośniej: – NIE! – Liso, mogę wyjaśnić! – Nie! – wrzeszczałam raz po raz. Nic innego nie przychodziło mi do głowy, tylko to jedno słowo potrafiłam przywołać, tylko je mogłam bez ustanku wykrzykiwać, nie zalewając się łzami. Tristan klęknął przede mną, chwytając mnie za ręce. – Liso, wiem, że jesteś wkurzona, ale musisz mnie wysłuchać. Trzasnęłam go w policzek tak mocno, że aż mnie ręka zabolała. – Miałeś ubaw? – wyrzuciłam z siebie. Zdradę czułam jak nóż, którym Tristan wwiercał się w moją pierś. To było mi gorąco, to znów zimno. – Dobrze się bawiłeś za moimi plecami? Udawałeś, że mnie lubisz, choć znałeś całą prawdę? – To nie było tak. – Potrząsnął głową. – Jeżeli mnie wysłuchasz, wszystko wyjaśnię. – Taa, jasne – prychnęłam, odpychając go. – Wyjaśnisz, skąd się wziął u ciebie dziennik Taylora. Tego samego

Taylora, który mnie zgwałcił – wychrypiałam, oddech łapiąc z takim trudem, jakbym otrzymała potężny cios. Rzuciłam się do ucieczki, ale upadłam na podłogę, dosłownie ścięta z nóg własną słabością. Odwróciłam się i zaczęłam krzyczeć, a łzy strumieniami ciekły mi po twarzy. – Tego samego Taylora, który na moich oczach popełnił samobójstwo! Tam jest – wydyszałam – moje zdjęcie. – Liso, uspokój się, zaczynasz hiperwentylować. – Nie – wysapałam, czując, że krtań mi się zaciska. – To wszystko było kłamstwo. Kłamałeś… Mówiłeś, że mogę ci ufać, a kłamałeś! – Obraz mi się zamazywał. – Zupełnie jak on… Jaka ja jestem głupia, jak głupia, że się na to łapię, ciągle i ciągle. – Po twarzy spływały mi gorące łzy. – Nie mogę… nie mogę… oddychać. Tristan dopadł do mnie. Usiłowałam odpychać jego ręce, ale byłam zbyt słaba. Psychicznie i fizycznie. Delikatnie wziął mnie w ramiona i szeptał: – Wdech, wydech. Oddychaj ze mną, powoli… Broniłam się przed nim. Nadal mnie trzymał. Rąbnęłam go w brzuch.

Mimo to nie przestał mnie uspokajać. – Nienawidzę cię – wycharczałam. – Tak bardzo… – Wiem. – Przez ciebie uwierzyłam… – Zabrakło mi tchu, a w oczach pociemniało. – Przez ciebie znowu uwierzyłam w miłość. – Poddałam się ciemności w nadziei, że nigdy już się nie ocknę. * * * Śniły mi się głosy… Były znajome. Słyszałam Saylor, a potem Kiersten… Łóżko przechyliło się, a ja skuliłam się po swojej stronie, wciąż jeszcze nie otwierając oczu, gdy Gabe krzyknął: – Co ty, do diabła, wyprawiasz? – Po prostu to znalazła. – Chcesz powiedzieć, że zostawiłeś to na wierzchu? Sukinsynu! Powinieneś zginąć na miejscu! – ryknął Gabe. – Ludzie. – Głos Wesa brzmiał spokojniej. – Przestańcie. – Masz rację, specjalnie, jak jakiś świr, zostawiłem ten chory dziennik na wierzchu, żeby mnie po wsze czasy znienawidziła. – Siłą głosu Tristan nie ustępował

Gabe’owi. – Świetna myśl, złamasie! – Ja cię zabiję! Tristan nie odpowiedział od razu, po chwili milczenia cicho stwierdził: – Zrób to. I tak już czuję się martwy. – Chyba się budzi – wyszeptała Kiersten. Mojego czoła dotknęło coś zimnego. Zamrugałam, potem drugi raz, powieki miałam ciężkie. Pierwsze, co zobaczyłam, to zatroskane spojrzenie Kiersten, potem też Saylor. Otaczały mnie z obu stron. Leżałam w łóżku Tristana. Coś mnie ograniczało, uniemożliwiało ruch. Nie. Panika podsunęła myśl, że przywiązano mnie do tego łóżka. Na szczęście to były tylko koce. Ale i tak należało się stąd zabierać. Wierzgałam, skopywałam okrywające mnie warstwy, spychałam je. Musiałam je z siebie zrzucić. Nie chciałam kontaktu z niczym, co do niego należało. Sama myśl, że on kiedyś leżał w pościeli, która teraz dotykała mnie, dobijała, budziła wstręt. W gardle wzbierała żółć, a żołądek mi się skręcał. Zbierało mi się na wymioty. – Przestań – Kiersten chwyciła mnie za ręce – bo znów stracisz przytomność.

– Cholera. – Gabe podbiegł do łóżka i złapał mnie za ramiona. – Oddychaj, Liso. No już, powiedz, że nic ci nie jest, powiedz, że już mnie nie przerazisz. Kiwnęłam głową, łzy znów spływały mi po policzkach. Gabe uważnie mi się przyjrzał, przechylając moją głowę na bok. – Draniu, powinienem cię zabić! – Ponownie rzuciłby się na Tristana, ale Wes go powstrzymał, odpychając tak mocno, że Gabe prawie upadł. Dziwne, że się nie zarumieniłam, bo wiedziałam, że mam tam kilka malinek. Widziałam je w lustrze, gdy korzystałam z łazienki. Popłynęło więcej łez. I było cicho. Nie znosiłam ciszy, bo nigdy nie było wiadomo, jak ją interpretować. Żałowali mnie? Bali się? Martwili? I skąd się tu, u licha, wzięli, jakby wiedzieli… Widząc zmieszanie na twarzy Gabe’a, a potem też Wesa, poderwałam głowę. – Wy wszyscy… – wychrypiałam. – Wszyscy wiedzieliście? – To nie tak, jak myślisz. – Tristan wykonał krok w moją

stronę, zaraz jednak zatrzymała go ręka Wesa. – Wyjaśnij. – Gdy rozcierałam ramiona i próbowałam się uspokoić, moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Tristan obejrzał się na Gabe’a i ruszył ku mnie. – Do Seattle przyjechałem z twojego powodu… Pod wpływem tak jawnego przyznania się oddech prawie mi stanął, on zaś mówił dalej: – Ten dziennik przysłano mi kilka miesięcy temu, ale ostatni wpis w nim pochodził sprzed dwóch lat. – Przełknął ślinę. – Było w nim twoje zdjęcie, a gdy zobaczyłem cię w wiadomościach… Gabe parsknął. Tristan spojrzał na niego ze złością i kontynuował: – Wiedziałem, że jesteś tą osobą z dziennika, dziewczyną, o której opowiadał. – I poczułeś potrzebę, żeby mnie odnaleźć i dręczyć? – Ten głos na skraju histerii nie mógł należeć do mnie. – Nie. – Tristan przestępował z nogi na nogę. Spojrzał w sufit, potem skupił wzrok na mnie. – Odnalazłem cię, gdyż on był moim przyrodnim bratem. Szukałem cię, ponieważ pół roku temu jeszcze nawet nie wiedziałem o jego istnieniu. Szukałem cię, ponieważ on był chory –

głos się Tristanowi rwał. – Był naprawdę chory, Liso, a ja musiałem wiedzieć… – W jego oczach pojawiły się łzy. – Musiałem wiedzieć – jego napiętym ciałem targały dreszcze – czy cierpię na to samo. Supeł w moim brzuchu zmienił się wielkiego, zwiniętego grzechotnika, gotowego w każdej chwili przypuścić śmiertelny atak na swoją ofiarę. I to ja byłam celem. Chciałam przełknąć ślinę, ale zupełnie zaschło mi w gardle. – Na to samo? – wyskrzeczałam. Tristan zaklął i przeczesał palcami swoje gęste, zmierzwione włosy. – On… on miał skłonności narcystyczne, schizofrenię i… – Zacisnął powieki, potem gwałtownie znów je podniósł. – I kompleks boga. Brał leki, a lekarstwa te, jak sądzę, dostarczała mu firma mojego ojca. Ale nie znalazłem na to potwierdzenia w papierach, choć szukałem… – Tristan westchnął ciężko, potem wzruszył ramionami. – Sześć miesięcy temu starłem się z ojcem w sprawie Taylora. Stwierdził wtedy, że płynie we mnie ta sama zła krew. Orzekł, że jestem taki sam. A ja za żadną cenę, Liso, nie chcę być taki sam jak on. Po prostu

musiałem się dowiedzieć, co nim powodowało, co go zabiło, co doprowadziło go do obłędu. Serca pękają bezgłośnie, choć w bólu. Boże, w jak wielkim bólu. W jednej chwili wszystko gra, oddychasz pełną piersią, czujesz, jak krew tętni ci w żyłach, a moment później? Nie możesz skupić się na niczym poza uciskiem w piersi, a twój świat wali się w gruzy, miażdżąc ci serce. – Wystarczyłoby zapytać, Tristanie… – Potoczyłam wzrokiem po twarzach zebranych w pokoju osób. – To przeze mnie.

Rozdział 44

Tristan – Nie. – Pokręciłem głową, nie przyjmując do wiadomości jej słów. Serce mi się krajało na widok jej twarzy. Naprawdę wierzyła w to, co mówi. – Liso, to nie przez ciebie. On był chory. – To ja byłam chora – stwierdziła głucho Lisa. – Jakiś

czas temu powiedziałeś, że można dokarmiać lęk. On był tym moim lękiem. – Przełknęła ślinę. – Codziennie go dokarmiałam, a gdy wreszcie przestałam… postradał zmysły. Kiedy umarł, odeszłam. I chciałabym móc powiedzieć, że tego żałuję. – W jej oczach pojawił się błysk. – Ale jego śmierć była najlepszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła. I wcale nie jest mi przykro. – Liso – Gabe wysunął się przede mnie – nikt nie oczekuje, że będziesz żałowała jego śmierci. To był okropny człowiek. – Wy wiedzieliście? – prychnęła Lisa. – Wszyscy wiedzieliście o Tristanie? Gabe przeszywał mnie wzrokiem, z którego nie dawało się nic wyczytać. Na jego twarzy malowało się napięcie. Całkowicie znieruchomiał. Wes spojrzał w bok, potem opuścił oczy. – Świetnie – skwitowała, wstając z łóżka. Nikt jej nie zatrzymywał, choć Bóg jeden wie, że chciałem chwycić ją, przeprosić, paść na kolana, gdyby było trzeba. Kiedy mnie mijała, złapałem ją za rękę. – Liso, proszę, nie odchodź. Przepraszam, że ci tego nie

wyjawiłem. Nie mogłem, nie po tym, co ci zrobił. Nie chciałem, byś mnie z nim kojarzyła. To było samolubne, teraz to widzę. Wtedy jednak wydawało mi się, że cię chronię. Lisa zwiesiła głowę. – Chronić kogoś, okłamując go co do tego, kim się naprawdę jest, to żadna ochrona. To największy możliwy egoizm, bo nie oddaje się siebie całego osobie, która najbardziej na to zasługuje. Proszę, nie zatrzymuj mnie. Ręce mi się trzęsły, ale dałem jej wyjść. Pozwoliłem, by zniknęła za drzwiami. Dziewczyny pobiegły za nią. Kiersten wyrwała Wesowi kluczyki i już ich nie było. Osunąłem się na podłogę i walnąłem głową w ścianę. – No – jęknął Gabe. – Nienawidzić nas będzie po wsze czasy. – Albo i dłużej – dodałem. Z każdym uderzeniem serca pulsował we mnie palący ból. Obejmował już całe ciało. Jak to możliwe, że ktoś tak chory i pokręcony jak Taylor nawet teraz wywierał wpływ na życie tylu ludzi? Dwa lata po swojej śmierci. Nienawidziłem tego typa, diabelnie go nienawidziłem,

choć nie tak bardzo jak siebie samego za to, że nie potrafiłem się wznieść ponad własną słabość, że nie wyjawiłem jej prawdy, na którą zasługiwała. – Jeśli ci to poprawi humor – powiedział Gabe, podnosząc do góry tamten dziennik – wcale nie jesteś do niego podobny. – Niestety – warknąłem – humor poprawiłaby mi tylko świadomość, że dziewczyna, którą prawdopodobnie kochałbym przez resztę życia, nie będzie czuć do mnie odrazy do późnej starości. Wes zagwizdał i wsunął ręce w kieszenie. – To co teraz? – Nie przestanę o nią zabiegać. – Naprężyłem barki. – Nie mogę. – Dobrze. – Wes pokiwał głową. – To chciałem usłyszeć. Ponieważ dziewczyna taka jak Lisa nie zasługuje na faceta, który podda się tylko dlatego, że coś spieprzył tak strasznie, iż do końca życia przyjdzie mu przepraszać. – Ludzie, czy wy na pewno chcecie dodać mi otuchy? Bo jeśli tak, to beznadziejnie wam to wychodzi. Gabe parsknął śmiechem, a Wes mu zawtórował. – Co? – Spojrzałem na nich gniewnie.

– No i koło się zamyka. – Gabe pokręcił głową. – Najpierw problemy ma Wes, potem ja, a teraz patrzcie, doktor Blake siedzi na podłodze i wygląda jak zbity pies. – Uważaj, bo skopię ci tyłek – powiedziałem, potem rzuciłem przekleństwem i walnąłem w podłogę. – Walcz o nią. – Wes wyciągnął do mnie rękę. – To w tej walce poznasz swą wartość. – A jeśli przegram? – Jeśli naprawdę jesteś jej godny, nie przegrasz i nie odpuścisz, choćby wyglądało, że sprawa jest beznadziejna. Wyjrzałem zza Wesa i rzuciłem porozumiewawcze spojrzenie Gabe’owi. – On tak często? Gabe wzruszył ramionami. – Co takiego? – Sprawia, że człowiek czuje się jak skończony głupek, pozbawiony ludzkich uczuć, ale ubiera to w tak piękne słówka, że słuchającemu robi się ciepło na sercu i mdławo? – Nie – prychnął Gabe. Potem potrząsnął głową. – Nigdy nie jest mi ciepło na sercu ani mdławo. Prawi mi nauki w stylu kina familijnego, a ja odczuwam jedynie

skrajną irytację, bo przeważnie ma słuszność… – Drań – wymamrotałem. Wes wyszczerzył się w uśmiechu. Rękę nadal trzymał wyciągniętą. Podałem mu swoją i podniosłem się, a on klepnął mnie w plecy. – Tylko daj jej czas. Teraz powinniśmy porozmawiać o jej bezpieczeństwie, bo szczerze wątpię, by zechciała tu wrócić. – Sprowadzę ją tutaj. – Gabe’owi zadrgały mięśnie szczęki. – Przywiążę ją do mojej bryki i, cholera, sprowadzę! – Gabe raczej nie bawi się w dyplomację – westchnął Wes. – To prawda – przytaknął Gabe. – Zachowujemy się jak dobry i zły policjant. – Kim więc ja jestem? – spytałem. – Czarnym charakterem. – Gabe uśmiechnął się szeroko, a mnie jakoś zrzedła mina. – Żarty sobie robi. – Wes zgromił Gabe’a wzrokiem i wyprowadził mnie z pokoju. – Chociaż to prawda, że w dobrej opowieści nie może zabraknąć czarnego charakteru. Czasem jednak jest on jednocześnie bohaterem

i łotrem, byłby więc z ciebie niezły kozak. – Bohaterowie bywają słabi – rzucił za nami Gabe. – Ci wszyscy książęta z bajek… Nie mają nawet porządnej klaty. – To niepokojące, że przyglądasz się ich nagim torsom – westchnąłem. – Pod wieloma względami. Gabe wybuchnął tylko śmiechem, kiedy otępiały szedłem przez swój dom. Bez niej było tu pusto i zimno i wiedziałem już, że takie życie zupełnie mi nie odpowiada. Pragnąłem, by je sobą wypełniła, pragnąłem je z nią dzielić. Dlatego zamierzałem walczyć, do upadłego, choćbym miał zapracować na cholerny zakaz zbliżania się do niej. Okej, może jednak nie będę walczył w taki sposób. Ale będę tu dla niej tak długo, jak długo będzie trzeba, by odzyskać jej zaufanie. Będę tutaj.

Rozdział 45

Lisa Całą drogę do domu nie odzywałam się do dziewczyn. Kiersten próbowała mnie pocieszać, podczas gdy Saylor głaskała mnie po ramieniu. A ja nie chciałam, żeby dodawały mi otuchy. Nie chciałam, żeby mnie dotykały. Nie chciałam, żeby ktoś mi mówił, że będzie okej. Wiecie,

to najgorsze, co można zrobić dziewczynie. Mówić jej, że będzie okej, choć ona wie, że to nieprawda, choć wie, że ta historia ma smutne zakończenie. – Zgodzisz się, żebyśmy zostały u ciebie? – spytała Kiersten, gdy podjechałyśmy pod akademik. Z przyzwyczajenia miałam już na końcu języka słówko „tak”, choć bardzo chciałam być sama. I w tym momencie potrzeba samotności wzięła górę nad lękiem, że ktoś mógłby się zakraść do mojego pokoju. Poza tym Jack nikogo nie widział, a gdyby Gabe zauważył coś przez kamerki, na pewno nie pozwoliłby mi wrócić. Postanowiłam wysłać mu rano esemesa. Teraz zanadto byłam wkurzona, by rozmawiać z nim, z Wesem czy z Tristanem. Cóż, serce miałam złamane. Po prostu odbudował moją ufność, a potem doprowadził do tego, że się w nim zakochałam, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że się na tym sparzę. W coś takiego mnie wpakował. To nie miłość. Kiedy się kogoś kocha, nie przewiduje się tragicznego zakończenia, zakłada się możliwość całkowitego zawierzenia drugiemu człowiekowi z nadzieją na szczęśliwe jutro. On to wszystko zaprzepaścił, nie mówiąc mi, kim jest.

Nigdy nie należałam do dziewczyn podporządkowujących swoje działania uczuciom – pewnie właśnie dlatego wybrał mnie Taylor – nie byłam więc głupia. Jakaś część mnie rozumiała, czym kierował się Tristan w swoich decyzjach, ale nie zmniejszało to mojego bólu i rozbicia. Cóż to byłby za związek, gdyby on nieustannie próbował mnie przed czymś chronić? To nie była miłość. To było kontrolowanie rzeczywistości. A ja kontrolą byłam już zmęczona. Tak bardzo zmęczona. – Dajcie spokój. – Pomachałam dziewczynom na pożegnanie. – Ale dzięki! Do zobaczenia. – Liso… – Kiersten chwyciła mnie za rękę. – Nie powinnaś być sama, nie dzisiaj. Możesz zatrzymać się u nas. – Albo u nas – poparła ją Saylor. Kiersten zagryzła wargi. – No bo… Nie wiem, ale jakoś nie wyobrażam sobie, żeby zostawić cię samą w tamtym pokoju. – Jest okej. – Łagodnie odsunęłam jej rękę. – Zresztą co jeszcze może mi się przytrafić?

Saylor i Kiersten wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. – Jest okej – powtórzyłam, wkładając w te słowa więcej pewności siebie, niż rzeczywiście odczuwałam, bo widziałam niepokój w ich oczach. – Nie należy żyć lękiem, prawda, Kiersten? – Nie – przyznała powoli. – Uważam jednak, że ostrożności nigdy za wiele. Wyjęłam swój gaz pieprzowy i paralizator. – Jestem ostrożna, zapewniam. – Dzwoń do nas… – W oczach Kiersten odbił się niepokój. – Przynajmniej zadzwoń do nas rano, żebyśmy wiedzieli, że u ciebie wszystko gra. – Zgoda. Zmusiłam się do przybrania radosnego wyrazu twarzy, który – zważywszy na okoliczności – był kompletnie nie na miejscu, i wysiadłam z auta. Idąc do akademika, tak powłóczyłam nogami, jakby były wypchane piaskiem. Wiatr, który się zerwał, całkiem rozwiał mi włosy. Przysięgłabym, że ktoś znowu wymówił moje imię, tak jak dzień wcześniej. Pospiesznie się rozejrzałam, nie zauważyłam jednak nic nietypowego.

Jedynie ludzi, spacerujących i pogrążonych w rozmowach, a także, rzecz jasna, drzewa przy moim akademiku. Liso, nie wygłupiaj się, upomniałam siebie samą i weszłam do środka. Ledwie sprostałam schodom, wspinając się na nie tak powoli, jakby zwalił mi się na głowę cały świat. Serce mi w piersi ciążyło i chciało mi się płakać, nie wiedziałam tylko, czy to ze wstydu, czy dlatego że Tristan mnie tak głęboko zranił. Gdy wreszcie dotarłam do drzwi, zobaczyłam opartego o nie Jacka. – Jack? – Zmrużyłam oczy. – Co ty tu robisz? – Zostawiałem ci wiadomość. – Wyjął kartkę z kieszeni. – Ale teraz wygląda na to, że doręczę ją osobiście. Przyjęłam ją i przeczytałam: „Czy mnie lubisz? Zakreśl tak lub nie”. Wybuchnęłam śmiechem. – Jeśli chciałeś poprawić mi humor, to ci się udało. Śmiał się razem ze mną, a potem spojrzał z ukosa. – Coś cię trapi? – Nie, to tylko… – westchnęłam ciężko i odwróciłam wzrok. – To nic takiego. – Chcesz, żebym zajrzał? – zaproponował. –

Zapewniam, że umiem robić rewelacyjną gorącą czekoladę, a jeśli to problemy z facetem, to na pewno będę mógł udzielić ci doskonałej rady. Miałam wrażenie, jakby trochę za bardzo się do tego palił. – Nie. – Przycisnęłam palcami skronie. – Mam potworną migrenę i konam ze zmęczenia, ale dzięki. – Oho – prychnął. – Kumam, o co chodzi… Doktora Blake’a zapraszasz, a mnie nie. Czemu? Jestem dla ciebie za młody? Tak nagła zmiana nastroju całkiem mnie zdezorientowała. – Nie, to nie o to chodzi. Teraz każdemu bym odmówiła. Zbliżył się o krok, z szyderczym uśmiechem na twarzy i dzikim spojrzeniem. Nigdy jeszcze takich oczu u niego nie widziałam, skakały to tu, to tam, nie mogąc się na niczym skoncentrować. – A krążą słuchy, że ty nigdy, ale to nigdy nie mówisz „nie”. Serce zaczęło mi walić. – Jack… – Starałam się uśmiechnąć. – Nie kłóćmy się, zgoda? Jesteś przyjacielem, naprawdę dobrym

przyjacielem. – Przyjacielem? – wyrzucił z siebie. – Przyjacielem? – Słuchaj, jeśli inaczej to odebrałeś, to przepraszam. Ja tylko… Jack złapał mnie za nadgarstki i wolno spychał pod ścianę korytarza. Mijały nas jakieś dziewczyny, ale tylko zachichotały, gdy puścił do nich oko, i poszły dalej. Ja za to byłam przerażona, przerażona tym, jak szybko przeszedł od wesołości do wściekłości. – A jeśli chcę czegoś więcej? Hmm? – Sposób, w jaki przekrzywił głowę, tak bardzo przypomniał mi Taylora, że mało nie zrzygałam mu się na buty. – Co na to powiesz? – Nie – wykrztusiłam. – Ponieważ za bardzo cenię sobie twoją przyjaźń. – Pieprzenie! – Rąbnął w ścianę nad moją głową. – Chodzi o doktora Blake’a, co nie? – Nie bądź głupi. To nasz nauczyciel. – Właśnie – syknął Jack. – Nasz nauczyciel. – Pokręcił głową z niesmakiem, a potem dźgnął mnie palcem w pierś. – Tylko pamiętaj, że sama się tak urządziłaś. Wiesz, że mogłem cię ochronić? Wiesz, że miałem na to wpływ? Że to ja cały czas chciałem cię ratować, pomimo wszystkiego,

co zrobiłaś? – Co ja zrobiłam? – Profesor Blake – parsknął Jack. – Doskonale. No to dobranoc, Liso. Już ja zadbam, żeby sobie uświadomił, że zależy mi na zamianie partnerek. Tak, już ja dopilnuję, żeby to do niego dotarło. Pognał w głąb korytarza, zostawiając mnie prawie bez tchu. Kilka dziewczyn wytknęło głowy ze swoich pokojów, nic jednak nie powiedziały. Tak to już jest na uniwersytecie, szkoła ogromna i mnóstwo tam dramatów… Zresztą to przede wszystkim moja wina, że się nie zaprzyjaźniłam z ludźmi ze swojego piętra. I że zrezygnowałam z szukania sobie nowej współlokatorki po tym, jak Kiersten przeniosła się do Wesa. Posłałam tym dziewczynom niewyraźny uśmiech i ruszyłam do pokoju. Z płaczem zatrzasnęłam drzwi. Drżącymi rękoma przekręciłam zamek i oparłam się plecami o ścianę. W pokoju wciąż było ciemno. Szybko więc włączyłam światło i odkryłam coś przerażającego. Tym razem nie zostałam obrabowana. To byłoby zbyt proste. Zamiast tego pojawiły się u mnie zdjęcia, setki zdjęć,

porozrzucanych po podłodze i przyklejonych do ścian. Jeszcze zanim się im bliżej przyjrzałam, wiedziałam, kogo przedstawiają. Mnie z Taylorem. Roztrzęsiona wystukałam numer Gabe’a. – Lisa? – warknął. – Dzięki Bogu! Wszystko w porządku? – Nie. – Nie mogłam uwolnić głosu od drżenia. – Nie. Nie w porządku. Bo ja… Bardzo cię potrzebuję, Gabe. Pełno tu zdjęć, a mojemu koledze ze studiów właśnie odbiło na moim punkcie i… – Ćśśś, zaraz będę. Zamknij drzwi i okna i nie rozstawaj się z komórką, dobra? – Okej. W kwadrans później Wes, Gabe i Tristan byli już w moim pokoju i zbierali wszystkie zdjęcia, podczas gdy ja siedziałam cicho na kanapie. Nie czułam nawet ciepła kubka, który Tristan siłą wepchnął mi w dłonie. Dygocąc, podniosłam kubek do ust i pewnie wszystko bym wylała, gdyby nie przytrzymał mi rąk i nie pomógł. Jak dziecko miałam ochotę zamachnąć się i chlusnąć mu piciem w twarz, ale przecież pomagał – a przynajmniej

starał się pomóc. Jego dotyk przypominał mi jednak o wszystkim, czego już nigdy z nim nie doświadczę. – Wezwaliśmy policję, Liso. – Gabe usiadł przy mnie i położył mi rękę na dłoni. – Będą tu za kilka minut. Zdjęcia zbieraliśmy w rękawiczkach, powinny się tam więc zachować jakieś odciski i miejmy nadzieję, że… A do tego czasu… – Zostanę tutaj. – Kiwnęłam głową, przekonując o tym i siebie, i może także ich, bo z każdym spotykałam się kolejno wzrokiem. – Muszę tu zostać. Nie będę uciekała tylko dlatego, że jakiś drań próbuje mnie straszyć. Zostaję. – Zostanę z nią – szepnął Tristan. – Będę spał na kanapie. Nie spierałam się. Byłam zbyt zmęczona, by się spierać. Pojawili się gliniarze, a kiedy nas żegnali, było już późne popołudnie, ja zaś konałam z głodu i wyczerpania. Położyłam się na kanapie i słuchałam, jak wszyscy inni rozmawiają, zniżając głos. W końcu drzwi się zamknęły i zostaliśmy tylko ja i Tristan. Miałam wrażenie, jakby w chwili, gdy zostaliśmy sami, ze świstem uszło z pokoju całe powietrze. Byłam spragniona jego pocałunków, ale równie mocno

chciałam go odtrącić za krzywdę, którą mi wyrządził. Miotałam się. Tristan przysiadł na kanapie i wciągnął mnie na kolana. Nic nie powiedziałam, po prostu mu pozwoliłam. Cisza była kojąca. Powieki mi opadły i nie protestowałam, gdy jego dłoń gładziła mnie po policzku – nawet się w nią wtuliłam i odpłynęłam.

Rozdział 46

Tristan Była wyczerpana. A ja wkurzony. Policja niczego nie miała, ale to żadna nowina. Pracowali nad tą sprawą od tygodni i nadal nie wpadli na jakikolwiek trop. Ekipa Wesa spisywała się lepiej niż wydział dochodzeniowy. Wpieniało mnie to, że dopóki nie odkryjemy sami czegoś więcej, nad Lisą będzie wisiało niebezpieczeństwo. Policjanci próbowali mnie uspokoić, wciskając kity, że stalkerzy rzadko dążą do kontaktu fizycznego. Pewnie, powiedzcie to dziewczynie dygoczącej teraz w moich ramionach.

Ja wiedziałem lepiej. Znałem mentalność socjopatów. Wiedziałem, do czego są zdolni, a Lisa niestety postępowała w taki sposób, który mógł tamtego kogoś wyłącznie rozjuszyć. Od momentu, gdy ofiara odzyskuje pewność siebie i przestaje reagować strachem, prześladowca zdobywa się na coraz większą zuchwałość, prowadzącą do bezpośredniego kontaktu. W połowie przypadków cele takiej agresji doświadczają tylko lekkich obrażeń. A jeśli chodzi o drugą połowę… Na myśl o tym, że Lisa mogłaby się w niej znaleźć, przepełniał mnie lęk. Nie mieściło mi się to w głowie. Dochodziła ósma wieczór. Dałem jej pospać kilka godzin, podczas gdy sam rozważałem wszystkie możliwości. Powinienem ją jakoś przekonać, żeby zamieszkała ze mną… Nawet gdyby miało to oznaczać, że będę blisko niej, ale nie z nią razem. Diabła tam, gotów byłem oddać jej całe piętro domu, gdyby potrzebowała tyle przestrzeni do życia, ale nie darowałbym sobie, jeśli coś by się jej przytrafiło. Nie przeżyłbym tego. Jęknęła z głową na moich kolanach. Jej rzęsy zatrzepotały, zanim otworzyła oczy. – K-k-która godzina?

– Późna – odparłem chrapliwie. – Zamówić coś do jedzenia? Kiwnęła głową i podniosła się z moich kolan. Widok jej przeciągającego się ciała niesamowicie pobudził moje zmysły, wprost nie mogłem oderwać od niej oczu. Chwilę później poszła do łazienki. Usłyszałem szum prysznica i nakazałem sobie przestać gapić się na te drzwi, jakby miała je zaraz otworzyć i zaprosić mnie do środka. Zakląwszy, przeszedłem przez pokój i czym prędzej zamówiłem pizzę, dla niej z dodatkowym serem. Gdy prysznic ucichł, nastawiłem uszu. Cholera, byłem żałosny, ale nic na to nie mogłem poradzić. Stała się częścią mojego życia, czy jej się to podobało, czy nie, i nie zamierzałem godzić się na to, by z niego znikła. Gotów byłem nawet się przed nią płaszczyć, jeśli będzie trzeba. Wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem. Dech mi zaparło, błądziłem po niej wzrokiem, przywołując wspomnienie ciała ukrytego pod nim. W odpowiedzi na jej policzkach pojawił się rumieniec. Zaraz potem przemknęła do swojego pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi. Z jękiem zakryłem twarz dłońmi. Zapowiadała się

piekielnie długa noc. Po kolejnym kwadransie znów się pojawiła, ubrana w czarne legginsy i różowy top. Kiedy rozległ się dzwonek, tak szybko skoczyłem do wejścia, że omal nie wyrwałem drzwi z zawiasów, i osłupiały ponownie zobaczyłem Jacka. – Hej – powiedziałem niezbyt fortunnie. – To znaczy, ile się należy? Jack przekrzywił głowę. – A ile pan ma? – Bardzo śmieszne. – Równe dwadzieścia pięć. – Zmrużywszy oczy, próbował zajrzeć za moje plecy. – Kolejne nocne korepetycje, hmm? Widać już jej przeszło złe samopoczucie. – Ibuprofen i trzygodzinna drzemka. – Aha. – Jack skinął głową i wręczył mi pizze. – Słyszałem, że jakiś oprych znów się tu włamał. – Owszem. Jack nawet się nie ruszył. – Czegoś jeszcze ci trzeba? – Niech pomyślę. – Jack uśmiechnął się szeroko. – Mam

już wszystko, ale dzięki, że pan zapytał. Do zobaczenia na zajęciach. Mógłbym przysiąc, że pod nosem dorzucił „albo i nie”. Ten dzieciak z każdym naszym spotkaniem stawał się coraz mniej przewidywalny. Kiedy zatrzasnąłem drzwi i zamknąłem je na zamek, spostrzegłem Lisę siedzącą na kanapie, całą rozdygotaną. Szybko rzuciłem kartony na stół i wziąłem ją w ramiona. – Co się dzieje? – J-j-j-ack. – Szczękała zębami. – Gdy tego ranka wróciłam tutaj, stał pod moimi drzwiami. Powiedział, że chciał zostawić mi wiadomość, ale… – Cholera. – Wyjąłem telefon, żeby zadzwonić do Gabe’a. – Był kiedykolwiek tu u ciebie? – Tak, raz. – Cześć, Gabe – warknąłem do telefonu. – Dowiedz się wszystkiego o Jacku Fuelerze. – Przeliteruj. Przeliterowałem nazwisko, gotów pognać za tym dzieciakiem i skręcić mu jego karczek, gdyby się okazało, że jakoś jest w to wmieszany. – Wystarczy samo imię i nazwisko?

– No. Na rano powinienem coś dla ciebie mieć. – Super, dzięki. Rozłączyłem się i spojrzałem na Lisę. – Gabe się tym zajmie. Jęknęła. – Już wcześniej mnie wystraszył, ale może po prostu… ma taki temperament. – Opowiedz mi dokładnie, co zrobił. Im więcej ujawniała, tym mocniej zaciskałem pięści i zęby. Nie pamiętam, ile przekleństw wymknęło się z moich ust, ale pewnie biłem rekordy. – Przecież nic mi nie jest – przekonywała mnie Lisa, położywszy dłoń na moim ramieniu. Zaraz zresztą ją cofnęła; najwyraźniej przypomniała sobie, że nasze relacje nie są zbyt ciepłe. – Serio, wszystko gra. – Zabiję go. – Nie rób tego. – Uśmiechnęła się niepewnie. – Kto nam będzie dowoził pizzę? – Nie jest mi do śmiechu, bo to nie jest zabawne. – Założyłem ręce na piersi. – To świr i jeśli znowu cię dotknie, masz użyć paralizatora, rozumiesz? – Porażę nim gościa w tyłek – zgodziła się Lisa. – Ale

mówił też coś o zamianie partnerek czy coś takiego. – Nóż mi się w kieszeni otwiera na myśl o tym, ile spędził z tobą czasu. Lepiej coś zjedzmy… – Zanim go dopadniesz? Wzdrygnąłem się. – Tak, jedz już. Lisa wzięła sobie kawałek i zaczęła go skubać. Przewróciłem oczami i wbiłem w nią wzrok. – Kęsy muszą być większe, musisz się najeść. Przez cały dzień nie miałaś nic w ustach. – Biorąc większe kęsy, mogę się udławić. – No to pokroję ci na kawałeczki. – Strasznie jesteś dzisiaj szorstki. Spuściłem wzrok. – Przepraszam. – W porządku. – W oczach miała niepokój. Jej spojrzenie nie było tak jasne jak wcześniej, zanim wszystko się na nas zwaliło. Kolację dokończyliśmy w milczeniu. – Zmęczona jestem. – Lisa wstała. – Chyba idę do łóżka. – Słusznie. – Też się podniosłem, niepewny, czy ją

uściskać, czy jednak trzymać się z dala. W efekcie nie zrobiłem niczego. Patrzyłem tylko, jak jej ramiona opadły, jakby poczuła się zawiedziona. Przeklinając się w duchu, sprzątnąłem ze stołu i spróbowałem ułożyć się wygodnie na kanapie. Tak byłem wyczerpany, że wyglądało na to, iż prześpię całą noc. Ostatnim, co zapamiętałem przed zapadnięciem w sen, było wspomnienie Lisy w legginsach. * * * Z pokoju Lisy dobiegł mrożący krew w żyłach wrzask. Natychmiast oprzytomniałem i wystrzeliłem z kanapy. Omal nie wyważyłem drzwi do jej sypialni, chcąc się dostać do środka. Lisa rzucała się w łóżku zlana potem. – Nie, nie! Daj mi wreszcie spokój! Podbiegłem do niej i spróbowałem ją obudzić. Za krzykiem poszła pięść – prosto w moją szczękę. Zakląwszy, o mało nie padłem. Kto by przypuszczał, że ona umie tak przywalić. – O rany! – Lisa zakryła usta dłonią. – Bardzo cię przepraszam. Myślałam… Myślałam, że to on. – Taylor. – Poczułem się całkiem pokonany.

– Właśnie. – Przepraszam – wychrypiałem. – Usłyszałem twój krzyk i pomyślałem, że ktoś jeszcze tu jest, i… Lisa wybuchnęła płaczem. – Oj, kochanie… – wyszeptałem. Nie odchodziło mnie, czy mnie nienawidzi. Trzymałem ją w ramionach i zamierzałem tak trzymać, dopóki po łzach nie będzie śladu. Wciągnąłem ją na kolana i kołysałem. – Jestem na ciebie taka wściekła. – Wiem. – Wszystko zniszczyłeś. Miałem wrażenie, że serce mi pęka. – Wiem. – Ale chyba… chyba cię kocham. Dlatego to tak bardzo boli. I nie znika… ten ból w piersi. Nie znika, choć ciągle mam nadzieję, że kiedy zamknę oczy, a potem znów się obudzę, jego już nie będzie, ale… Uciszyłem ją pocałunkiem, wkładając weń całego siebie, dopasowując usta do jej ust, starając się, by poczuła to, co ja do niej czuję. Gdy się rozdzieliliśmy, brakowało mi tchu. – Liso, spójrz na mnie.

W oczach miała łzy. – Kocham cię i nigdzie nie odejdę. – Nawet jeśli przyleję ci w szczękę? – Tak. Nawet wtedy. – Nawet jeśli moja złość przyćmi wszystko inne? – Nawet wtedy – szepnąłem. – Wolę, żebyś nienawidziła mnie po wsze czasy, dopuszczając mnie jednocześnie do swojego życia, niż żebyś miała kochać mnie przez chwilę, a potem odtrącić. Kiwnęła głową, ocierając łzy. – Nie wiem, czy uda mi się… Czy uda mi się znowu ci zaufać, zraniłeś mnie t-t-tak strasznie. – Liso, gdybym tylko mógł uwolnić cię od tego bólu, wziąć go na siebie i nosić przez resztę życia, zrobiłbym to… Zdaję sobie sprawę, że to niemożliwe, ale wiedz, że zrobiłbym tak bez namysłu. Gdyby tylko pozwolono mi przejąć od ciebie całą tę winę i wstyd, nie wahałbym się ani chwili. Ale skoro nie mogę, to przynajmniej pozwól, że będę trzymał cię za rękę, gdy ty będziesz przez to przechodzić. Skinęła znów głową i osunęła się na łóżko. – A położysz się przy mnie?

– Tak. – Napięcie nagromadzone w ciągu całego dnia powoli opadało. – To mogę zrobić. Przygarnąwszy ją do siebie, pocałowałem w czoło, a gdy pogrążała się we śnie, ślubowałem, że dopóki żyję, nikomu nie pozwolę jej skrzywdzić – nawet gdyby miało to oznaczać utrzymanie jej z dala ode mnie samego. Że prędzej umrę, niż ją znowu zranię.

Rozdział 47

Lisa Gdy się obudziłam, byłam sama. Natychmiast się poderwałam i zaczęłam szukać Tristana. Nie znalazłam go w salonie, ale kiedy zawracałam, by skierować się z powrotem do siebie i chwycić za komórkę, otworzyły się drzwi łazienki. Stał w nich Tristan, ociekający wodą i nagi. Całkowicie, doskonale nagi. Szczęka mu opadła. Mnie zaś oczy otworzyły się szeroko. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Dopóki nie odchrząknęłam i nie skrzyżowałam rąk na piersi. – Cóż, powiedziałabym dzień dobry, ale mnie

zamurowało. Podrapał się w głowę, a z naprężonych mięśni jego brzucha, układających się w kształt litery „V”, skapnęło na podłogę jeszcze trochę wody. – Nie ma ręczników. – Są u mnie w pokoju. – Dlatego, że lubisz, jak nadzy mężczyźni ganiają to tu, to tam w poszukiwaniu czegoś, czym mogliby się wytrzeć? – Jesteś pierwszym nagim mężczyzną w moim pokoju. – Próbowałam ukryć rozbawienie, ale skończyło się to wybuchem śmiechu. – Przestań się śmiać. Ogarnęła mnie jednak taka wesołość, że śmiałam się jeszcze głośniej, zwłaszcza że on, stojąc tam, wyglądał zarazem podniecająco i rozczulająco. – Dosyć tego. W mgnieniu oka natarł na mnie i rzucił na kanapę, górując nade mną z ogniem w oczach, a ja, zamiast pomyśleć na chłodno, zrobiłam to, co wydawało mi się naturalne. Podniosłam głowę i namiętnie pocałowałam go w usta. Z jękiem opadł na mnie, mocno obejmując moje ciało.

Czułam każdy mięsień, każdy jego oddech, zupełnie tak, jakbym razem z nim oddychała. Nie chciałam, by ta chwila się kończyła, powinna trwać wiecznie. Pojękując, wpijałam palce w jego plecy. Z głuchym pomrukiem sięgnął do mojego topu i właśnie wtedy na stole zabrzęczał telefon. – Telefon – wydyszałam. – Mam to gdzieś. – To może być ważne. – Co innego jest ważne. – Tristanie… Zakląwszy, wychylił się i zgarnął telefon ze stołu. – Lepiej, żeby to było coś dobrego – warknął do słuchawki. W ciągu jednej chwili cała twarz mu pobladła i zeskoczył ze mnie, by rzucić się do mojego komputera. – Pewien jesteś? – spytał. Patrzyłam ze zgrozą, jak otwiera witrynę internetową, którą sama kiedyś pomogłam stworzyć, witrynę, która doprowadziła do mojego upadku. Strona główna wyglądała dziś inaczej. Zniknęły filmiki z innymi ludźmi.

Nie było niczego poza nagraniami ze mną i z Tristanem. Wszędzie. Trzymaliśmy się za ręce, całowaliśmy. Byliśmy ze sobą w moim pokoju w akademiku. To jednak jeszcze nie wszystko. Na stronie znajdował się też przekaz na żywo. I oto Tristan siedział tam nagi, ze mną, w szkolnym bądź co bądź pomieszczeniu. Tracąc dech, zakryłam usta dłońmi, Tristan zaś zatrzasnął komputer i zaczął biegać od kamerki do kamerki, wyrywając przewody. Ciężko dyszał. Zanadto byłam zaszokowana, by się rozpłakać. – Jak to możliwe? Tristan zaklął i odwrócił wzrok. – Nie wiem, ale jedno jest jasne. Nasz związek nie będzie już sprzeczny z uczelnianym prawem. – Dlatego, że cię wywalą? – Jak sądzę, dziekanowi nie spodoba się, że zamarzyło mi się pieprzyć studentkę. Z sykiem wypuściłam powietrze. – Nie, źle to sformułowałem – powiedział. – No nie mów! – Pokonałam w sobie chęć rzucenia mu

czymś w twarz. – Przecież nie chodzi tu tylko o ciebie! Chodzi o mnie! O moją reputację! – Nogi tak mi się trzęsły, że osunęłam się na kanapę. – Co zrobimy? Tristan dołączył do mnie na kanapie, przykrywając nogi kocem. – Znajdziemy tego drania i zniszczymy go, a potem wprowadzisz się do mnie i nawet gdybyś opierała się temu pomysłowi, będę prosił tak długo, aż się poddasz. Ktokolwiek to zrobił. – Zaklął. – Znał każdy twój ruch. Kto wie, gdzie jeszcze są kamery… Zerwawszy się z miejsca, Tristan pognał do łazienki i zaczął wygarniać wszystko z szafek. Powlokłam za nim i zamarłam, bo właśnie wyciągał kamerkę ukrytą za jedną ze sztucznych roślin, które dla ozdoby ustawiłam na półce. – To nie jest żadna z tych Gabe’a. – Nie – westchnął Tristan. – Nie jest. Musimy sprawdzić twoją sypialnię. Koniec końców znaleźliśmy jeszcze sześć kamer. Pojęcia nie miałam, jak wiele mogły zarejestrować, ale sama świadomość ich istnienia nie tylko napawała mnie przerażeniem, lecz także sprawiała, że czułam się upodlona, żałosna, bo przecież robiłam z siebie

przedstawienie, nawet o tym nie wiedząc. – Zabiję tego typa. – Tristan włożył dżinsy i wciągnął przez głowę T-shirt. – Gołymi rękoma. – Nie możesz. – Potrząsnęłam głową. – Nie mamy żadnego dowodu, że to on. Jeżeli spróbujesz go dopaść, to może jeszcze pogorszyć sprawę. Musimy się przyczaić. Mogę wylecieć ze szkoły i… – Nie, do diabła! – ryknął Tristan. – Nie wylecisz ze szkoły tylko dlatego, że jakiś psychopata ma na twoim punkcie obsesję. Po raz kolejny rozdzwonił się jego telefon. – Cholera. – Co znowu? – Dziekan. Struchlałam. – Halo. – Zamrugał, barki mu stężały. – Tak, będę tam w ciągu kwadransa… Tak. – Spotkał się ze mną wzrokiem. – Kilka tygodni. Dobrze. Gdy się rozłączył, atmosfera w pokoju zgęstniała. – Zwolnili cię? – Mam spotkanie – westchnął Tristan. – Na którym, sądząc po irytacji wyczuwalnej w głosie dziekana,

najprawdopodobniej podpiszę rozwiązanie umowy. Wygląda na to, że za żadne pieniądze nie da się uniknąć przysporzenia temu uniwersytetowi złej sławy. – To moja wina. – Wzrok zaczęły zaćmiewać mi łzy. – Gdybyś nie zobaczył mojego zdjęcia… Gdybym nie zakochała się w Taylorze… – Nie! – Tristan podbiegł do mnie i chwycił oburącz moją twarz. – Spójrz na mnie, Liso. Nie ma tu twojej winy. Najmniejszej! Ty jesteś doskonała… On był chory, był chorym dzieciakiem, rozumiesz? To nie twoja wina. Nie pozwól, żeby zatriumfował. Jeszcze się wszystko ułoży, przysięgam. Tylko, do cholery, nie chcę, żebyś teraz została sama. – Starbucks. – Pokiwałam głową. – Mało prawdopodobne, żeby cały świat już obejrzał tę stronę. O ile nie rozprzestrzenia się jak wirus, co zawsze jest możliwe. Zaszyję się w Starbucksie. Włożę czapkę i będę czytać albo coś. Wśród ludzi nikt mnie nie zaatakuje. – Okej – sapnął Tristan, przeczesując palcami swe rudawobrązowe włosy. – Zaraz cię tam podrzucę i zabiorę, gdy będzie po sprawie. Nie chcę, żebyś dziś szła na zajęcia. Nie, gdy w okolicy grasuje jakiś maniak. Wyślę

twoim profesorom maila z wyjaśnieniem sytuacji… Kiwnęłam głową. – Wszystko się ułoży. – Mocno pocałował mnie w usta. – Nie pozwolę, by coś ci się przytrafiło, rozumiesz? – Tak. – Wargi mi drżały. – I to nie jest twoja wina, Liso. Proszę, uwierz w to. Dobija mnie twój wyraz twarzy. A teraz załóż coś wystarczająco okropnego, by nie zwracać na siebie uwagi, i chwyć jakąś czapkę. * * * Kilka minut później miałam przed sobą poczwórną latte i jakiś romans na kolanach. W Starbucksie nie było tłoczno i wyglądało na to, że mogę tu siedzieć niezauważona. Telefon też trzymałam na kolanach, obok książki, na wypadek gdybym musiała zadzwonić do Tristana. Zdawałam sobie sprawę ze wszystkich nieprzyjemności związanych z jego zwolnieniem, co gorsza jednak potrafiłam przewidzieć, co by się stało, gdyby wypłynęło do mediów, kim naprawdę jest i kim jestem ja. To przekreśliłoby karierę jego ojca, a moim zdaniem upublicznienie się tej informacji było niestety tylko

kwestią czasu. Cholerny sekretarz stanu dowie się, jak się nazywam. Bo wyglądało na to, że załapałam się na sekstaśmę z jego synem. Jęknęłam i odchyliłam głowę na oparcie. – Ciężka noc? – spytał jakiś spokojny głos tuż obok mnie. Nie odwróciłam się, ale włoski na ramieniu stanęły mi dęba. – Tak. Kątem oka dostrzegłam tylko, że był to ktoś w okularach i w czapce Jankesów. Profilu właściwie nie widziałam, gdyż kaptur bluzy podniesiony był na tyle wysoko, że zasłaniał część twarzy. – To kijowo. Życzę ci, żeby było lepiej. – Dzięki – wymamrotałam, tamten zaś wstał i wyszedł z kawiarni, wpychając ręce w kieszenie. Na ramionach miałam gęsią skórkę, roztarłam je więc, a potem sięgnęłam po kawę i akurat wtedy naprzeciwko mnie usiadł Jack. – No to – położył nogi na stole – powiedz mi, jak to jest mieć orgazm z nauczycielem. Zawsze chciałem wiedzieć.

Jest z nim lepiej w łóżku, bo to zakazane? – Oczy mu rozbłysły. – Zakazany owoc. – Jack. – Rozejrzałam się, by sprawdzić, czy w kawiarni jest wystarczająco wielu ludzi, by zauważyli, że coś się kroi. Trójka. Trzy osoby. – Słuchaj, nie chcę się kłócić. – Znalazłem ci nowego partnera. – Zignorował moje słowa. – Wiesz, skoro budzę w tobie taki niesmak. – Nie budzisz – powiedziałam szybko. – Ale mnie wczoraj wystraszyłeś. – To dobrze. – Kiwnął głową. – Strach jest dobry. – Słucham? – Strachu trzeba się uczyć, a ty… Ty byłaś taką świetną studentką! Wiesz, chciałem cię uratować, ale już nie mogę, Liso. Nie uratuję cię. – Oczy zaszły mu łzami. – Tylko pamiętaj, że sama się tak urządziłaś. – Jack, przerażasz mnie. – Gmerałam przy telefonie, usiłując go odblokować, by zadzwonić na 911. – Dobrze się czujesz? – Należało go zagadywać, odciągać od zrobienia czegoś szalonego. – Przerażam cię? – roześmiał się. – Dobrze to słyszeć z ust dziewczyny, która zrujnowała mi życie. Z ust

dziewczyny, która nagrała film o piętnastolatku odrzuconym przez gorącą modelkę, ze spodniami wokół kostek, pod każdym względem podnieconego, co cały świat mógł zobaczyć. Pamiętasz? Tak czy nie? A może drugi filmik zamieszczony w sieci, ten o mnie w łazience, na pewno coś ci się kojarzy? Telefon wypadł mi z rąk. – Oho, więc pamiętasz… Poprosił cię, żebyś to zrobiła, żebyś wstawiła mnie na stronę, ale najśmieszniejsze jest, że ja wiem coś, o czym ty nie wiesz… Ja wiem tak wiele, a twój czas się kończy. – Ty? – wybełkotałam. – Ty przysyłałeś te listy? Ty się do mnie włamałeś? – Przejedźmy się. – Wstał i wyciągnął rękę. – Nie. – Potrząsnęłam głową. Pokazał mi ostrze noża. – Tego, do diabła, nie było w planach, ale już mi to wisi. Krzykniesz, a ruszę się tak szybko, że nawet nie poczujesz bólu, jak będę ci podrzynał gardło. Wstawaj. Podniosłam się, rozpaczliwie szukając pomocy. Nawiązałam kontakt wzrokowy z kilkoma osobami, ale odwróciły spojrzenia.

– Chodźmy. – Jack klepnął mnie w tyłek. Ociągałam się, ale chwycił mnie za ramię i wyprowadził przez drzwi. – Studiowałem cię jak książkę, wiem o tobie wszystko. Cały dowcip polega na tym, że byłem całkiem normalny, dopóki nie zrujnowałaś mi życia. To się przerodziło w obsesję: znaleźć cię, zniszczyć. Podprowadził mnie do nowiutkiego niebieskiego mustanga. – Wsiadaj. – Jack – spróbowałam przemówić do niego spokojnie. – Cokolwiek zrobiłam, przepraszam. To było tak dawno temu i… Uderzył mnie mocno w twarz. Jak to możliwe, że nikt tego nie zauważył? Czemu nikt nie przychodził mi z pomocą? Niejasno przypomniał mi się eksperyment z zakresu nauk społecznych, kiedy to pewna kobieta krzyczała na ulicy, że ją gwałcą, i nikt jej nie pomógł, a ludzie zerwali się, i to natychmiast, gdy zaczęła wołać, że jest pożar. Otworzyłam usta, by zrobić to samo, ale zatkał mi je dłonią. – Nie radzę. – Nóż dotknął mojej szyi. – Możemy to

załatwić spokojnie lub na ostro…

Rozdział 48

Tristan Spotkanie się przeciągało. Byłem coraz bardziej niespokojny, a mój telefon wciąż brzęczał. W końcu podniosłem rękę. – Chwileczkę. Dziekan spojrzał tak, jakby właśnie połknął żabę. – Gabe, przepraszam, mam… – To Jack, jeden z twoich studentów! – Krzyk Gabe’a z taką mocą uderzył w moje bębenki, że aż się skrzywiłem. – On jest właścicielem tej przeklętej strony! – Cholera! – Gdzie jest Lisa? – W Starbucksie. Zostawiłem ją tam, żeby była wśród ludzi. Gabe zaklął. – Wes ma bliżej na kampus. Jest jakąś minutę drogi

stamtąd. Ja też już jadę. Rozłączyłem się i ruszyłem w stronę drzwi. – Jeszcze nie skończyliśmy – warknął za mną dziekan. – Rezygnuję z posady, moja rodzina nie wstrzyma dotacji, skończyliśmy. – Zostawiwszy go z szeroko rozdziawionymi ustami, wybiegłem z pokoju i pognałem przez korytarz. Na parkingu wskoczyłem do samochodu, modląc się, by Jack nie odkrył, że Lisa ukrywa się na widoku. Mając nadzieję, że wrócił do jej pokoju. Mając nadzieję, że nie jest jeszcze za późno.

Rozdział 49

Lisa – Jack! – Naparłam na niego. Był zbyt silny, by udało mi się go daleko odepchnąć, ale wiedziałam, że jeśli wsiądę do tego samochodu, będę już trupem. Zabije mnie, zwariował, nie kieruje się zwykłą logiką. Poza tym coś mi tu bardzo, ale to bardzo nie pasowało. Przyjrzałam mu się. Spojrzenie miał dzikie, źrenice jak główki szpilek, jakby był na haju. – Jack… – Łzy dławiły mnie w krtani. – Ty coś brałeś! – Żeby poczuć się lepiej po tym, jak zdecydowałaś się na niego zamiast na mnie? Pewnie, cholera, że brałem! – Przycisnął mocniej nóż, a mnie coś ukłuło. Nie byłam pewna, ale strużka, którą czułam spływającą po szyi, to mogła być krew. – I mam się świetnie. Teraz wiem, co muszę zrobić. Przykro mi… Gdybyś mnie posłuchała, pozwoliła się uratować, uchroniłbym cię przed tym!

– To uratuj mnie teraz – powiedziałam, usiłując szaleństwo pokonać szaleństwem. – Nie krzywdź mnie, tylko ratuj. – Nie mogę cię mieć – zaskomlał. – A obiecał, że będę mógł. Obiecał mi! – Kto? Kto obiecał? – On obiecał! – krzyknął Jack. – Ty obiecałaś! Ty obiecałaś! – Nóż oddalił się od mojej szyi, gdyż Jack się cofnął z twarzą zalaną łzami. – Ja zawsze chciałem tylko ciebie. – Spojrzał na mnie, a twarz wykrzywiła mu się z wściekłości. – Teraz czeka cię… W ułamku sekundy Jack znalazł się na ziemi. Siedział na nim Wes, robiąc miazgę z jego twarzy. Nie odciągałam Wesa, patrzyłam tylko na bryzgi krwi. Zajechał drugi samochód. Wyskoczył z niego Gabe, ściągnął Wesa z Jacka i akurat wtedy czyjeś ręce objęły mnie od tyłu. Wrzasnęłam i zaczęłam się szarpać. Uścisk przybrał na sile. – Ćśśś, kochanie, to ja, to ja, już dobrze, to tylko ja. Odwróciłam się w objęciach Tristana i się rozszlochałam. Następną godzinę pamiętam jak przez mgłę. Wszyscy

składaliśmy wyjaśnienia na temat ostatnich wypadków, zarówno ochronie kampusu, jak i policji. Jack nie figurował w kartotece, nigdy nie stwierdzono u niego żadnych agresywnych zachowań lub zaburzeń psychicznych i wyglądało, jakby nagle coś w nim pękło. Przed rokiem znalazł się na liście najlepszych studentów. Ten chłopak nie był typem człowieka, który wpada w morderczy szał. Takie zachowanie po prostu do niego nie pasowało. Tristan powiedział jednak, że w takich sprawach często tak jest, a prześladowcy to przeważnie ludzie, których najmniej by się podejrzewało. Dowiedzieliśmy się, że Jack nawet nie pracował w tej pizzerii i że w obu przypadkach, gdy złożyliśmy zamówienie, dostawców pobito do nieprzytomności. Jack starał się w ten sposób dostać do mojego pokoju, ale że za każdym razem trafiał na Tristana, nie mógł wejść do środka. – Wszystko w porządku? – szepnął mi Tristan we włosy, gdy już wróciliśmy do mojego pokoju. Pakowałam kolejną torbę przed przeprowadzką do jego domu.

Wzruszywszy ramionami, pokręciłam głową. – To po prostu nie ma sensu. Na ciche pukanie do drzwi skoczyłam jak poparzona. Tristan dodał mi otuchy klepnięciem i przeszedł przez pokój, by otworzyć. Do środka wkroczył Gabe, a tuż za nim Wes, obaj z ponurymi minami. Pierwszy odezwał się Wes. – Przeszukali pokój Jacka i znaleźli to. Rzucił na stół pamiętnik oprawiony w sfatygowaną skórę. Dech mi zaparło. – Ależ to… Jak on zdobył ten dziennik? – Nie zdobył. – Tristan wpatrywał się w dziennik, cały blady. – Nie udałoby mu się dostać do mnie do domu, zabezpieczenia są zbyt dobre. Poza tym Taylor… On napisał, że zostawia więcej niż jeden egzemplarz swojego dziennika. Nie przypuszczałem jednak, że ten drugi był cały czas w posiadaniu Jacka. Poczułam nieprzyjemne mrowienie w kolanach i nogi się pode mną ugięły. Osunęłam się na kanapę. – Wiedział więc o mnie wszystko… Ale dlaczego, dlaczego mówił to, co mówił? Powtarzał, że chce mnie

uratować. Przed czym? Tristan otoczył mnie ramieniem. – Może przed sobą. Któż to wie, Liso? Do reszty zwariował. – No tak. Ciężar w żołądku narastał. Coś przeoczyliśmy. Musieliśmy coś przeoczyć, bo to po prostu… nie miało sensu. Bo kto, poświęciwszy pół życia na uganianie się za drugim człowiekiem, nagle zmienia plany? Po moich plecach przebiegł dreszcz. – Słuchajcie, jesteście gotowi? – spytał Wes. – Samochód stoi już pod budynkiem. – Tak – szepnęłam i wzięłam Tristana za rękę. – Jesteśmy gotowi. * * * Przeleciał tydzień. Cała historia niestety wyciekła do mediów, ale z uwagi na czas nadawania nie pokazano filmów z nagim Tristanem, a tylko te, na których się całujemy. Ten kompromitujący ze mną i Taylorem udało się usunąć z sieci. Nie pytałam Tristana, czy jego ojciec się wkurzył, byłam bowiem niemal pewna, że

usłyszałabym stanowcze potwierdzenie. Ale Tristan zdawał się tym nie przejmować. Wydawał się wręcz szczęśliwszy, że jego tato o wszystkim wie. Tak jakby dzięki temu mógł wreszcie znów być sobą. Wszystkie noce spędzałam teraz w jego domu i nigdy nie czułam się bezpieczniejsza. Coś w tej całej historii nadal nie dawało mi spokoju. Nie umiałam tego wyjaśnić ani wskazać. Przestałam jednak drążyć sprawę, kiedy spostrzegłam u Tristana oznaki troski o mnie. W jego spojrzeniu dało się wyczytać sugestię, że zbyt dużo o tym wszystkim myślę, a ja błyskałam uśmiechem i poklepywałam go po dłoni, jakby wszystko grało. Coś jednak nie grało, i to bardzo. Uważałam Jacka za przyjaciela, on jednak najwyraźniej przez cały czas mnie obserwował, a mimo to sugerował, że przed czymś mnie chroni. Dlaczego choćby poradził, bym się wyprowadziła, a zaraz następnego dnia mnie zaatakował? To nie miało sensu. Kiedy którejś nocy poruszyłam ten wątek w rozmowie z Tristanem, oznajmił, że w szaleństwie nie należy doszukiwać się sensu, i na tym stanęło. Wiedziałam, że cała historia wzbudza również jego niepokój. Ponadto liczyłam się z tym, że nigdy nie

uzyskam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania ani wyjaśnienia sprawy. Od tamtego zdarzenia nie całowałam się z Tristanem. Nie mogłam. Czułam się splamiona, przede wszystkim jednak chodziło o moje wewnętrzne przeświadczenie, że nie zdołałabym na tym poprzestać, a nie chciałam, żeby mój pierwszy raz z nim służył tylko temu, by odegnać gnębiący mnie lęk czy ból… Chciałam, żeby to było coś, co będziemy dzielić ze sobą z miłości. Dręczyło mnie zbyt wiele demonów i duchów. Obawiałam się, że pod ich wpływem pojawiłoby się całkiem inne doznanie, z którym nie poradziłoby sobie moje serce. Tristan okazał się dżentelmenem w każdym calu. Gotował mi, rozśmieszał, oglądał ze mną filmy… Żyło się z nim jak z ideałem. Tylko w nocy było mi ciężko, bo nadal miałam złe sny. Tristan mówił, że powinnam z kimś na ten temat porozmawiać, ale nie byłam pewna, czy jestem już na to gotowa. W piątek ostatecznie wróciłam na zajęcia. Kiedy weszłam do dawnej sali Tristana, za katedrą stał inny nauczyciel. Wydało mi się… niewłaściwe, że ktoś zajął jego miejsce. Przez całe zajęcia starałam się na niego

nie patrzeć. – Lisa, tak? – spytał pod koniec zajęć. – Mam dla ciebie nowego partnera do projektu semestralnego. Nie mógł się dziś tutaj zjawić, ale przysłał mi mail z informacją, że chętnie spotka się z tobą w Starbucksie przed twoimi następnymi zajęciami. Chciałby się przynajmniej przedstawić. – Oczywiście – wymamrotałam. Starbucks. Zmora mojego życia. – Pamiętaj, Liso, od tego zależy twoja ocena końcowa. – W takim razie niech będzie Starbucks – powiedziałam, dodając w myślach „draniu”. Jako że był piątek, do następnych zajęć miałam jeszcze około godziny. Wymknęłam się więc do Starbucksa, choć na myśl o tym, co się tam wydarzyło, po plecach chodziły mi ciarki. – Zimno? – zapytał ktoś za moimi plecami. Podskoczyłam chyba na pół metra. – Nie chciałem cię przestraszyć. – Ten głos był tak spokojny. Tak znajomy. Odwróciłam się, gotowa zaoferować przeprosiny i przyjazny uśmiech. Gdy podniosłam głowę, uśmiech

zastygł mi na twarzy. – A może… – Tamten ktoś nachylił się nade mną. – Tak, właśnie to zamierzałem zrobić. – Taylor – westchnęłam. – Stęskniłaś się za mną?

Rozdział 50

Tristan – Nie odbiera komórki – warknąłem do telefonu, a Gabe na drugim końcu linii zaklął. – Może być na zajęciach – powiedział z nadzieją. Nagle rozległo się niecierpliwe pukanie. Odetchnąłem z ulgą. To na pewno Lisa, widocznie zapomniała klucza. Szybko dopadłem do drzwi i otworzyłem je na oścież. – Tato? – Synu… – Potrząsnął głową. – Tak mi przykro. Tak bardzo mi przykro. Wybuchnął płaczem, chwytając mnie niczym ostatnią deskę ratunku. – Tato, co…? Wtedy spostrzegłem, że nie jest sam. Dojrzałem za nim łkającą cicho Lisę.

Wyciągnąłem do niej rękę, akurat gdy mój tato przesunął się na bok, odsłaniając najwyraźniej wściekłego Taylora. Trzymał pistolet przy głowie Lisy, a jego oczy pałały furią. Rozpoznałem tę twarz, była taka sama jak na zdjęciu, na którym też wyglądał, jakby był bliski obłędu. Lodowato obojętnym tonem powiedział: – Bracie, wreszcie się spotykamy. Powiedz mi, czy podobała ci się nocna lektura. Mnie zawsze wydawała się nieco ciężka, ale przecież każdy widzi sprawy po swojemu. A przy okazji, lepiej będzie, jak wejdziemy. Wyminął mnie i łkającego ojca, ciągnąc Lisę w kierunku salonu. Na krótko spotkała się ze mną wzrokiem, a potem odwróciła oczy, bezwładnie idąc za Taylorem. Podążyłem za nimi, wcześniej jednak wybrałem numer Gabe’a i zostawiłem włączony telefon, modląc się w duchu, by był osiągalny, żeby nie odesłało mnie na pocztę głosową – i żeby wszystko słyszał. – Weź się w garść – nakazałem ojcu, biorąc go pod rękę. – O co tu chodzi? – A niech to! – zawołał Taylor z salonu, gdy prowadziłem za sobą ojca. – Nieźle wygląda ten domek. Tatuś ci go kupił?

– Nie – warknąłem. – Sam sobie kupiłem, ale miło, że pytasz. – No to… – Puścił Lisę, popychając ją na kanapę, potem usiadł naprzeciwko i poskrobał się lufą w głowę. – Opowiedz mi wszystko. – Wszystko? – powtórzyłem, przesuwając się w stronę Lisy. Obejmowała się w pasie, kołysząc się w przód i w tył. – Nie, nie – roześmiał się. – Chyba lepiej jej nie dotykaj… To mogłoby mnie wkurzyć, a nie chciałbyś oglądać mojej złości. Podniosłem ręce i cofnąłem się, a na kanapie, blisko Lisy usiadł tato. Twarz miał udręczoną, napiętą. Dałbym głowę, że jest bliski ataku serca. Gdzie, u licha, podziała się jego ochrona? – Dobra była? – spytał Taylor. – Co? – burknąłem. – Pytam, czy była dobra w łóżku. – Taylor zachęcił mnie ruchem głowy. – Ja pamiętam trochę niezłych momentów, trochę też nie tak dobrych. Ale jeśli ktoś jest nieprzytomny… – zawiesił głos, puszczając oko do Lisy. – Jedno jest pewne, lubiła to.

Rozdygotała się, a twarz jej pobladła. – No więc? – Taylor skrzyżował ręce, opierając broń na ramieniu. – Nie spaliśmy ze sobą – odpowiedziałem szczerze. – Ani razu. – Oj, bracie, ty mnie nie okłamuj. – Nie kłamie. – Głos Lisy mocno zabrzmiał w moich uszach, aż niemal odetchnąłem z ulgą. – Nie uprawialiśmy seksu. – Bo ty mnie jeszcze kochasz – powiedział z powagą Taylor, wychylając się w przód. – Czekałem na ciebie. To wszystko – zatoczył bronią krąg w powietrzu – zaplanowałem dla ciebie. – To… miłe. – Zmusiła się do uśmiechu, a zanim znów spojrzała na niego, przez moment patrzyła mi w oczy. – Dziękuję. – Wiedziałem! – Taylor podskoczył w miejscu. – Czyż to nie było piękne? Doskonały plan… Tak wiele było figur, tyle okoliczności poza moją kontrolą, tyle czynników. – Odetchnął, jakby właśnie zaprowadził pokój na świecie. – Ale wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Również Jack nie mógł uniknąć swojego przeznaczenia –

dodał z westchnieniem. – Jego koniec musiał nadejść. – Jack siedzi w areszcie – oznajmiła Lisa przez zaciśnięte usta. – Łatwo go było zmanipulować. – Taylor machnął ręką. Zdumiewał mnie ten człowiek. Wyglądał jak facet ze zdjęcia, ale jego zachowanie było tak obce, tak przypadkowe, nieludzkie, po prostu obłąkańcze. Wyglądał normalnie, lecz w jego głosie wyczuwało się takie dziwne tony, jakby uważał siebie za boga pośród zwykłych ludzi. – Jak wiecie, miałem umrzeć. – Taylor wzruszył ramionami. – Zdawałem sobie sprawę, że jeśli przeżyję, będzie to oznaczało coś, co zawsze podejrzewałem: że jestem nie do pobicia, niepokonany. – Jedno spojrzenie poświęcił zapłakanemu mężczyźnie, którego nazywałem tatą. – Nawet mój własny ojciec nie zdołałby mnie powstrzymać. – Taylorze – po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy odezwał się ojciec. – Wiesz, że nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Pomagałem ci. Taylor wymierzył broń w ojca i uśmiechnął się ironicznie. – Leki, o to ci chodzi? Masz, Taylor, weź to, poczujesz

się lepiej. A gdybyś jeszcze opisał cholerne objawy i efekty uboczne, to byłoby świetnie! Byłem twoim osobistym królikiem doświadczalnym! Zmieniłeś moje życie w piekło! – Taylor! – Tato, z twarzą zalaną łzami, podniósł ręce do góry. – Próbowałem ci pomóc. Uwierz mi, proszę. Próbowaliśmy wszystkiego. – Próbowaliście mnie uciszyć! – krzyknął Taylor, a z ust bryznęła mu piana. – Próbowaliście mnie osłabić! Ale to się wam nie uda! Miałem umrzeć! A żyję! Żyję, ponieważ jestem niezniszczalny! – Uderzył się w pierś. – I zaraz dokonam doskonałej zemsty. – Uśmiechnął się. – Na bracie, który do czegokolwiek się brał, zawsze był ode mnie lepszy, i na ojcu, który zatruwał lekami swój mroczny sekret, a potem nie miał nawet dość odwagi, by się do niego przyznać, gdy ten przez pół roku leżał na intensywnej terapii. I wreszcie – oczy obłąkańca skierowały się na Lisę – na rozbitej dziewczynie, którą złożyłem do kupy, na dziewczynie, z którą spędzę wieczność, choćby i w piekle. Lisa wstała, wyciągając przed siebie ręce. – Taylor, czy rzeczywiście tak chcesz tę historię zakończyć?

Przekrzywił głowę na bok i potrząsnął nią dwukrotnie, jakby nie widział zbyt wyraźnie. – Co takiego? Co masz na myśli? – Pracowałeś tak ciężko, kochany – gruchała. – Pracowałeś tak ciężko, całymi latami, nad zemstą doskonałą. I patrz, nie będzie żadnego potwierdzenia, żadnego filmu. Nic, tylko twoje własne wyznanie. Coś tak wielkiego, wprost niesamowitego, zasługuje na gigantyczną widownię. – Tak – podchwycił Taylor, jeszcze bardziej rozgorączkowany. – Tak. Masz rację. Powinna mnie pokazać telewizja. – Powinien to zobaczyć cały świat – przyznała Lisa. – Powinni zobaczyć, jaki jesteś potężny. Taylor zmrużył oczy. – Ty się nie boisz. Lisa rozłożyła ręce i odparła cicho: – Nic już nie czuję. – To tak jak ja. – Taylor pokiwał głową. – Tak jak ja. Ale pod twoim wpływem zacząłem coś czuć, dlatego chciałem cię skrzywdzić. Sprawiasz, że i teraz czuję… A ja nie lubię czuć. Dzięki tym pigułkom nie czułem.

– Taylor – Lisa wyciągnęła rękę – daj mi ten pistolet. Nie chcesz przecież, żeby ta historia tak się zakończyła, prawda? Po tym, ile wysiłku w nią włożyłeś… Wahał się, broń trzymając wysoko nad sobą, jakby chciał ją rzucić albo strzelić w sufit. – Sam nie wiem… Mącisz mi w głowie. Powinnaś być… Sam nie wiem… To nie tak, coś jest nie tak. – Taylorze – spróbowałem, widząc, co robi Lisa, jak gra na jego fantazjach, skłaniając go, by poczuł się jak bóg. – Wygrałeś. Bierz ją. – Nie jest twoja, żebyś mi ją dawał! – wrzasnął bełkotliwie, celując gdzieś w moim kierunku. – Wiem. – Wzruszyłam ramionami. – Jej zawsze chodziło o ciebie. – Jak to jest? – roześmiał się. – Jak to jest być tym bratem nieudacznikiem? Jak to jest? – Okropnie – wykrztusiłem. – Niełatwo przeżyć coś takiego. – Ha! A ja przeżyłem! Jak to o mnie świadczy? – Jesteś nieziemski, kochanie. – Lisa zbliżyła się o kolejny krok. – Oddaj mi już broń. Taylor przełknął ślinę i opuścił wzrok na tatę.

– Ale nie można zostawić świadków, ich trzeba ukarać, ukarać za to, że mnie skrzywdzili, że we mnie wątpili. – Niemożność posiadania Lisy będzie wystarczającą karą – powiedziałem szybko. Mój ojciec zaczął się podnosić. – A świadomość, że syn przewyższa mnie inteligencją, to potworne brzemię. – Ha! – Taylor obrócił się wkoło. – Wygrałem. Nie widzicie? Mniejsza o to. Wygrałem, wygrałem, wygrałem! Jestem lepszy od was wszystkich. Nie jestem chory, tato – wyrzucił z siebie to określenie, jakby było przekleństwem. – Jestem zdrowy. Umarłem i się odrodziłem! – Przeniósł wzrok na Lisę. – Wiesz, że jeszcze muszę cię ukarać. Lisa wydęła usta. – Ależ mnie zawsze cieszyły twoje kary. – Dlatego muszę sprawić, żeby cię zabolało, miłości moja. Tak mi przykro, ale musisz zrozumieć, że dla ciebie istnieję tylko ja. Nie mój brat, nie Jack, tylko ja. – Jack ci pomagał? – spytałem. – Jack był głupcem. Obiecałem mu Lisę, obiecałem mu zemstę, a potem go naćpałem. Gość odleciał.

– I dobrze – powiedziała szybko Lisa. – Był dla mnie okropny, próbował ci mnie odebrać. – Wiem – zapewnił Taylor. – Wiem. Wolno podniósł pistolet wysoko w górę i skrzywił się, potrząsając głową w tył i w przód. – A teraz w końcu głosy ucichły. To dlatego, że wreszcie zrobiłem swoje. Jeszcze jedno… Jeszcze tylko jedno… Liso, przykro mi, ale musi cię zaboleć, tak jak bolało mnie. Dech mi zaparło, gdy Taylor wycelował w Lisę i nacisnął spust. Poleciała na kanapę akurat wtedy, gdy drzwi otwarły się z impetem i wtargnęli przez nie policyjni antyterroryści. Od ścian odbiło się wołanie „Rzuć broń!”. Taylor nawet się nie poruszył. Nie uciekał. Zafascynowany patrzył, jak pierś Lisy powoli podnosi się i opada. Jej prawy bok zakwitł szkarłatem, coraz bardziej plamiącym szary T-shirt. – Rzuć broń! – krzyknął policjant znajdujący się najbliżej Taylora. Po twarzy Taylora spłynęła łza i potrząsnął głową. Zanim sobie uświadomiłem, co zamierza zrobić, przyłożył

pistolet do skroni i znów nacisnął spust. Obserwowałem – jak na puszczonym w zwolnionym tempie filmie – krew i tkankę mózgową rozpryskujące się w powietrzu i opadające wokół mnie niczym rubinowy deszcz. Bryzgów i plam było wokół pełno, ale ja nie zwracałem już na nie uwagi, nie dostrzegałem tego krwawego widowiska. Dopadłem do boku Lisy, by zakryć dłonią jej ranę. – Nie opuszczaj mnie! Nie opuszczaj mnie, Liso! Nie opuszczaj mnie! Oddział antyterrorystów, zabezpieczając miejsce zbrodni, brzęczał wokół niczym pszczoły w ulu. – Czysto! – zawołał któryś. Ratownicy medyczni przybyli cztery minuty później, dosłownie spychając mnie z drogi. Wiedziałem, że powinienem się cofnąć, za bardzo jednak obawiałem się, że jeśli ją opuszczę, to stracę, a stracić jej nie mogłem. W końcu odciągnął mnie ojciec, a potem osunął się na podłogę, płacząc. – Ona musi przeżyć. – Łzy zalewały mu twarz. – Nigdy sobie nie wybaczę, jeśli coś jej się stanie. Musi żyć! Ostatnie, co słyszałem, to krzyk jednego z ratowników:

– Ona się dusi!.

Rozdział 51

Lisa Bolało mnie w piersi. Bolały mnie nogi. Wszystko mnie bolało. Niemal nie sposób było otworzyć oczu. Próbowałam, ale powieki wydawały się tak ciężkie, jakby coś je przytrzasnęło. – Nie znoszę szpitali, cholernie ich nienawidzę. – W świadomość wsączył mi się głos Gabe’a. – Jasne – roześmiał się Wes. – Bo z nas dwóch to ty masz do tego lepsze powody niż ja? – Punkt dla ciebie. – Ćśśś – mruknął Tristan. – Ona jeszcze śpi.

Kolejne głosy, tym razem Kiersten i Saylor, a potem jeszcze jeden, niski, którego nie rozpoznałam. Ponownie próbowałam podnieść powieki, ale w końcu się poddałam. Byłam zbyt wyczerpana, by się starać. Sen znów mnie ogarniał, choć tak bardzo chciałam pozostać przytomna. A jednak odpłynęłam w senną mgłę. Nie wiem, ile upłynęło czasu. Gdy wreszcie udało mi się otworzyć oko, zobaczyłam Tristana i jeszcze jednego mężczyznę – sekretarza stanu? jego tatę? – rozmawiających w kącie. – Testowałeś na nim leki? Ojciec westchnął. – Nic nie skutkowało. Diagnoza była… Cóż, w owym czasie wszystko zdawało się potęgować jego niezrównoważenie. Jedynym powodem, dla którego dałem mu swobodę, gdy skończył osiemnaście lat, było to, że o nią błagał, zapewniał, że mu posłuży. A ja mu uwierzyłem, gdyż do czasu swojej próby samobójczej sprawował się dobrze. Trzymał się z dala od kłopotów, wydawał pieniądze, mówił nawet, że ma dziewczynę. Myślałem, że wszystko dobrze się układa. – A lekarstwa? – Podsyłałem mu je. – Ojciec Tristana się wzdrygnął. –

Podsyłałem te nowsze w nadziei, że będą mocniejsze, w nadziei, że lepiej zadziałają. – Ale nie zadziałały… – W tydzień po jego próbie samobójczej poszedłem do szpitala. Taylor był w śpiączce. Lekarze powiedzieli, że nigdy się nie obudzi, a gdy do tego doszło, rok później, spanikowałem. Twoja mama nigdy nie dowiedziała się o jego istnieniu. Ty odkryłeś to tylko dzięki dziennikowi, który dostałeś pocztą. Nie wiedziałem, co robić. Jego matka zmarła z przedawkowania leków, nie miał więc nikogo. Nikogo poza mną. – I dlatego dałeś mu wolną rękę? – oburzył się Tristan. – Po kilku seriach psychoterapii i pobycie w zakładzie zamkniętym wykazał tak wielkie postępy, że go wypisano. Znalazł sobie pracę i był… w dobrym stanie. Przez jakiś czas jego stan był naprawdę dobry. Tristan wypuścił głośno powietrze. – Dopóki nie obejrzał tamtych wiadomości. – Pamiętam tamtą noc tak żywo. Zadzwonił do mnie, spytał, czy wiem coś o jego byłej dziewczynie, czy mógłbym zdobyć jakieś informacje. Przypuszczał, że ona przebywa w Seattle, i chciał jej zrobić niespodziankę. Jej

zdjęcia były wszędzie. Melanie Faye odnaleziona! Powiedział, że ją kocha, że cały czas o niej myśli. Uwierzyłem. – To całe jego planowanie… – Tristan westchnął ciężko. – Dzienniki wysłał, naprawdę wierząc, że umrze, a gdy do tego nie doszło, kiedy zobaczył zdjęcie Lisy w wiadomościach, coś w nim znów pękło. – Nawrót choroby psychicznej – stwierdził jego tato. – Całymi tygodniami próbowałem się z nim skontaktować. Gdy w końcu zadzwonił, mówiąc, że jest w Seattle, wpadłem w panikę, bałem się o ciebie. Przyjechałem pod dom, akurat gdy wlókł tam Lisę. Nie miałem pojęcia… – Zrobiło się cicho, a potem dodał: – Nakazałem ochronie, by została w hotelu, oznajmiając, że idę popływać w basenie. Potrzebowałem trochę czasu dla siebie. A przecież powinni mi towarzyszyć. Gdyby byli ze mną, do niczego by nie doszło. – Tato – Tristan położył dłoń na ramieniu Marka Westinghouse’a – wszyscy tu popełniliśmy błędy. – Młodą dziewczynę zgwałcono, dręczono i niemal zabito, i to przeze mnie. – Jego ojciec potrząsnął głową. Głos miał bardziej umęczony niż ja ciało. – Nie mówiąc

już o tym, że straciłem jednego syna, a na twarzy drugiego widzę tylko rozczarowanie. Nie, to moja wina, Tristanie. To wszystko moja wina. – Powoli się podniósł i wyszedł z pokoju. – Możesz już przestać udawać, że śpisz – szepnął Tristan, otwarłam więc oczy. – Przepraszam – powiedziałam, czując w gardle silny ból. – Nie zamierzałam podsłuchiwać. – Dobrze, że to usłyszałaś. Wiesz przynajmniej, że Taylor nie nakręcał się przez ostatnie dwa lata myśleniem o zrujnowaniu ci życia. – Nie – prychnęłam. – Po prostu moje zdjęcie wywołało u niego załamanie psychiczne. Tristan uśmiechnął się smutno i usiadł na łóżku. – Jak się czujesz? – Obolała. – Omal nie oddałem ci płuca. – Płuc się nie oddaje. – Wiem – szepnął. – Ale dla ciebie byłbym gotów nawet umrzeć, gdyby tylko moje płuco mogło uratować ci życie. – W jego oczach pojawiły się łzy. – Nie rób mi już tego. Nie bądź taka dzielna. Błagam cię, bądź przez resztę życia

słaba. Gdybym jeszcze raz miał cię zobaczyć stawiającą czoło psychopacie, to sam trafiłbym do zakładu. – Tristanie – wychrypiałam. – Musiałam… Miał swoje fantazje. Zagrałam na nich. – To może przestań tak pilnie słuchać wykładów. Niniejszym odbieram ci też prawo do oglądania serialu Zabójcze umysły. Uśmiechnęłam się mimo bólu. – Przepraszam. – Nie musisz, bo prawdopodobnie uratowałaś nam wszystkim życie. – Zawsze chciałam zostać bohaterką – zapewniłam, chichocząc. Tristan nachylił się i pocałował mnie w czoło. – Czy pozwoliłabyś, żebym to ja następnym razem dał z siebie wszystko? Moje usta wygięły się w promiennym uśmiechu. – Ostatnio słabo ci szło. Zaklął. – Nie do wiary, że robimy sobie z tego żarty. – Gdybyśmy nie żartowali, płakałabym – wyznałam, a łzy natychmiast zaczęły mi się zbierać w kącikach oczu.

– Lepiej więc żartujmy, dopóki rzeczywistość się nie unormuje… lub dopóki te leki nie przestaną być konieczne. – Cokolwiek – szepnął Tristan. – Cokolwiek tylko chcesz. – Zmrużył oczy. – Jest coś jeszcze? Wyglądasz na… przygnębioną. Nie, żebym się czepiał. Boli cię coś? Wezwać pielęgniarkę? – Zaczął się podnosić, ale przytrzymałam go. – Nie. – Ze świstem wypuściłam powietrze. – Jednego tylko jestem ciekawa. Czy wciąż uważasz, że byłbyś zdolny do tego, co on zrobił? – Nie – zapewnił szybko Tristan. – Czy wszyscy nosimy w sobie mrok? Niewątpliwie, ale nie można żyć w strachu. Zawsze istnieje wybór i ja dokonałem swojego. Postawiłem na branie leków, które są skuteczne przy mojej dolegliwości. W przypadku Taylora chodziło o zmagania nie tylko z chorobą dwubiegunową odziedziczoną po przodkach taty, lecz także z zaburzeniami psychicznymi, którymi był obciążony po matce. Jego mama trafiła ostatecznie do zakładu zamkniętego, gdyż była niebezpieczna dla siebie i innych. Ale, Liso. – Na jego twarzy widać było zdenerwowanie, brwi niemal się złączyły. – Powinnaś wiedzieć, że biorę leki na chorobę

dwubiegunową. Nigdy nie stwierdzono u mnie tego, na co cierpiał Taylor. Gdy mój tato wspominał o złej krwi, z jednej strony próbował mnie przestrzec, z drugiej zaś, wytrącając mnie z równowagi, chciał uciąć temat. Jestem zdrowy, dobrze się czuję, lekarstwa pomagają mi utrzymać wszystko w normie, i nie jest to wyrok śmierci ani nic takiego, choć zdaję sobie sprawę, że po przejściach z Taylorem może cię to przerażać. Dlatego… przepraszam. Chwyciłam go za rękę i ścisnęłam. – Przepraszasz za to, że bierzesz lekarstwa, żeby sobie pomóc? Gdybym chorowała na raka, chyba nie musiałabym się kajać, że biorę chemię. A gdybym miała grypę i potrzebowała ibuprofenu, żeby zbić gorączkę, czy krzywo byś na mnie patrzył? Zamurowało go. – Nie. – Czemu więc miałabym traktować to inaczej? – Przez twoje przeżycia – szepnął. – A nie zniósłbym tego, że boisz się mnie ze względu na niego. – Nie boję się – oświadczyłam stanowczo. – Już nie. Nie ciebie. Nie boję się teraz i nie będę się bała w przyszłości.

Powoli podniósł głowę, wpatrując mi się w oczy. – Obiecaj mi… Obiecaj, że jeśli zrobię coś, co ci się z nim skojarzy, porozmawiamy o tym. Nie mogę… – głos mu się łamał. – Nie mogę cię stracić, Liso. – Przykro mi. – Uśmiechnęłam się. – Ale coś mi się zdaje, że jesteś na mnie skazany, zwłaszcza po tym, jak zaofiarowałeś mi płuco, kładąc na szali swoje życie i w ogóle. Wziął moją twarz w dłonie i delikatnie pocałował w usta. – Taka jesteś dzielna. – Nie chcę być dzielna. – Zetknęliśmy się czołami. – Chcę za to, żebyś trzymał mnie w ramionach. – Masz to jak w banku. * * * Tamtej nocy Tristan drzemał na krześle. Gabe zagroził, że będzie spał na podłodze, ale go wygoniłam. Potrzebowałam czasu dla siebie, czasu na złapanie oddechu, czasu, żeby pobyć z Tristanem. Nie miałam pojęcia, skąd bierze się u mnie ten spokój. Może jego źródłem była jawność sytuacji. Po zamknięciu

oczu nadal widziałam twarz Taylora, nadal widziałam krew, ale zamiast lęku czułam jedynie litość. Było mi go żal. Żal, że nie potrafił żyć normalnym życiem, żal, że był chory. Przecież każdy zasługuje na to, by żyć. Przekonałam się w tamtych chwilach, że choroba psychiczna jest równie dokuczliwa jak choroby ciała, a być może nawet gorsza. Gdy coś niepokojącego dzieje się w ciele, łatwiej zobaczyć, co jest nie tak, i pomóc w zmaganiach z chorobą. Kiedy coś złego dzieje się z umysłem, lekarze, wdrażając terapię, mogą jedynie opierać się na swoich przypuszczeniach, a ludzie zazwyczaj nie dostrzegają twojej choroby, często wręcz nie wierzą ci, dopóki nie zobaczą jej zewnętrznych oznak, dopóki nie zaczniesz błąkać się bez celu po ulicy, gadając do siebie, lub ranić kogoś, kogo kochasz. Ten rodzaj choroby trudniej jest zdefiniować, trudniej ją wyleczyć, do tego budzi ona strach, ponieważ w efekcie staje się tobą. To twardy orzech do zgryzienia. Człowiek zdaje sobie sprawę, że w jego głowie dzieje się coś nie tak, a nikt nie ma pojęcia, jak temu zaradzić. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach, kiedy analizowałam kwestie związane z Taylorem i myślałam

o tym, co doprowadziło go do obłędu, co doprowadziło do jego zguby. Tristan poruszył się na krześle, odchylając głowę. Uśmiechnęłam się na ten widok. Był taki piękny. Księżyc oświetlał bok jego twarzy, podkreślając mocno zarysowaną szczękę, jego doskonały profil. Coś zakończyłam. Zmęczyło mnie czekanie na życie. I nie godziłam się być kimś, kto nosi w sobie złość, jak Taylor, kimś, kto podda się obłędowi czy choćby zgorzknieniu, pragnieniu zemsty. To wszystko były trucizny, choroby, które raz wpuszczone do wewnątrz, zniszczą cię od środka. – Tristan – powiedziałam cicho. Natychmiast się obudził. – Coś cię boli? Dobrze się czujesz? Co jest nie tak? Podszedł do łóżka i pogładził mnie po twarzy. – Kocham cię – wyszeptałam. Zamknął oczy i z rozluźnionymi ramionami opuścił głowę, by pocałować mnie w czoło. – Ja też cię kocham. – Doktorze Blake.

– Serio? – wychrypiał wciąż sennym głosem. – Budzisz mnie tylko po to, by się ze mną droczyć? Serdecznie ci za to dziękuję, Liso. Naprawdę to doceniam. Nieważne, że ostatnimi czasy przeżyłem trochę wstrząsów. – Chodź do łóżka. – Okej – powiedział, a jego muskularne ciało spoczęło tuż obok mnie. – Nie o takim spaniu myślałam – dodałam, wdzięczna, że jest noc. Jego oczy zwęziły się, a zaraz potem rozszerzyły. W ułamku sekundy usta Tristana znalazły się na moich, a koszula na podłodze. – Szybkie to było – roześmiałam mu się prosto w wargi. – Pragnąłem cię od dnia, w którym cię zobaczyłem, i nie pozwolę nikomu znów nas poróżnić. Wydałam chrapliwy krzyk, gdy jego język wtargnął w moje usta, a ręce przesunęły się po ciele, podnosząc szpitalną koszulę. Przerwawszy na chwilę, szepnął: – Przepraszam, że bywałem szorstki i że cię postrzelono. – Przestań gadać! – Szarpnęłam go za dżinsy. Zaklął, wyskoczył z łóżka, rzucił spodnie na podłogę,

a potem wrócił do mnie, całkowicie nagi. – Później… – Wygięłam się pod jego dotykiem. – Później przyjrzę się twojemu seksownemu ciału, doktorze Blake, ale teraz potrzebuję ciebie, potrzebuję cię tak bardzo… – Jestem tutaj. – Namiętnie całował mnie w usta, wciąż i wciąż, pod różnymi kątami, jakby nie mógł się mną nasycić. Zdawało mi się, że więcej po prostu już nie zniosę. – Tristan! – A myślałem, że jestem doktorem Blakiem – zażartował, przesuwając dłońmi po moich biodrach, i nagle go poczułam. Cała zadrżałam z rozkoszy. – Oho, ktoś tu lubi mnie nazywać doktorem Blakiem. Wsuwał się we mnie. Wczepiłam się w jego ramiona, wpijałam w nie palce, gdy jego usta błądziły po mojej szyi. – Co tak wolno? – jęknęłam, cała tak napięta, że aż bliska eksplozji, pragnąc poruszać się w jego stronę, a jednocześnie bojąc się cokolwiek zrobić. – Znów to powiedz.

– Co? – Jak się nazywam. – Tristan. – Nie tak. – Zaczął się wycofywać. Chwyciłam go za ramiona i jęknęłam: „doktorze Blake”, akurat gdy się we mnie całkiem zagłębił. Głowa opadła mi na poduszki, a po twarzy spłynęła samotna łza.

Rozdział 52

Tristan – Jesteś piękna. – Ledwie mogłem mówić, ale powinna była to usłyszeć. – Kocham cię jeszcze bardziej. – Poruszałem się w niej. – I bardziej… Westchnęła. – Z każdym kolejnym dniem. – Jej ciało zacisnęło się wokół mnie. – I nigdy nie pozwolę ci odejść, dopóki będę żył, nigdy na to nie pozwolę. – Obiecujesz mi to na zawsze? Przestałem się poruszać, co o mało mnie nie zabiło, i wyciągnąłem rękę, by dotknąć jej twarzy. Smakowałem ją ustami, wędrując w dół policzków, scałowując łzy. – Najpiękniejsze jest to, co ucierpiało, Liso. Najchlubniejsze blizny to te po demonach. – Dotykaj mnie – wydyszała. – Proszę, potrzebuję cię,

potrzebuję. – Kocham cię, kocham cię. – Wykonywałem powolne ruchy, dając sobie czas na poczucie każdej jej cząstki, nie chcąc przyspieszać tak doskonałej chwili. – Tak przy okazji, wyjdziesz za mnie? – Tristan – syknęła. – Doktorze Blake. – Doktorze Blake… – jęknęła. Jej palce wbiły mi się w ramiona, a ciałem owładnęły spazmy. – Mogłabym powiedzieć „tak”, ale będziesz musiał spytać, gdy twoje imię dam radę wymówić, zamiast je wykrzyczeć. – Z rozkoszą, mam nadzieję. – Uśmiechnąłem się i wtedy ona szarpnięciem przyciągnęła mnie do siebie, a ja poddałem się swojemu własnemu spełnieniu. Dysząc, zaspokojony fizycznie, czekałem, czy nie zamknie się w sobie, czy nie zacznie żałować tego, co zrobiła. Zamiast tego przyciągnęła mnie do siebie, delikatnie całując w usta. – Z rozkoszą. Zawsze z rozkoszą, doktorze Blake. – Powiedz to znowu, a może zdecyduję się na drugą rundę. Usłyszawszy ciche pukanie w drzwi, przerwałem

i zerknąłem przez ramię. Do pokoju wparadowała siwowłosa pielęgniarka z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Ledwie nas zobaczyła, zamarła w pół kroku, sapnęła i próbując się wydostać, niemal wpadła na drzwi. Myślę, że zafundowaliśmy jej szok życia. Lisa przyciągnęła mnie bliżej siebie. – To teraz przynajmniej mogę krzyczeć, skoro rozpowiedziała już wszystkim na tym piętrze. Doktorze Blake… Mocno pocałowałem ją w usta. – Głośniej. Znów byłem na nią gotów. Zresztą, czy zdarzyło się, żebym kiedyś nie był? – Jesteś taki seksowny. – Przeczesała mi włosy palcami. Musiałem się hamować, by nie mruczeć. – Kiedy tracisz kontrolę nad sobą. – Jesteś taka seksowna. – Skubnąłem jej dolną wargę. – Kiedy ci się wydaje, że ją przejmujesz. A potem znów delikatnie się w niej poruszyłem i mrugnąłem porozumiewawczo.

Epilog

– Gabe – wrzasnęła Saylor. – Poważnie mówię! Rzuć tę spluwę. Gabe ganiał wokół basenu jak jakiś dzieciak, celując jej w twarz z pistoletu na wodę, i naturalnie w moim dobrze pojętym interesie było go powstrzymać, zważywszy na to, że wszystkie dziewczyny sprzymierzyły się przeciw niemu,

ale zanadto byłem rozleniwiony, by się tym przejmować. Położyłem się. Patrzyłem, jak Kiersten, moja żona, zwiera szyki z innymi dziewczynami, i śmiałem się z ich min. Śmiałem się głośno. Dobrze było się śmiać, dobrze było czuć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Moi przyjaciele żartowali ze mnie, że sypię na prawo i na lewo niezrozumiałymi sentencjami i wygłaszam mądrości, ale jak mogłem być inny po tym, przez co przeszedłem? Co zabawne, ze wszystkich ludzi, którzy pojawili się w moim życiu, w najbardziej zbliżony do mnie sposób rozumowała Lisa. Całkiem nieprawdopodobny materiał na przyjaciółkę. Siedziała cicho koło mnie i nagle szepnęła: – Znów lubię się śmiać. – Z czasem jest coraz łatwiej – odpowiedziałem. – Śmiać się. Odwróciła się do mnie rozpromieniona. – Wiem. Przeżyła prawdziwe piekło. Jak tylko wyszła na jaw historia Taylora i jej udział w całym procederze, media potraktowały ją w sposób daleki od łagodności. I choć chroniliśmy ją, jak tylko się dało, w końcu zrobiły z niej

podobnego jemu dręczyciela. Tristan za wszelką cenę starał się bronić Lisy, nawet jego ojciec stawał w jej obronie, a jak tylko burza przycichła, ona sama zgłosiła się do mediów ze swoją historią. Dzielnie przełamała milczenie. Przemawiała tamtego dnia tak dobitnie, wyjaśniając zagrożenia związane z przemocą emocjonalną, dowodząc, jak łatwo przeradza się ona w znęcanie fizyczne, opowiadając, jak została zgwałcona. A kiedy już padły wszystkie wyjaśnienia, z naszą pomocą powołała swoją własną organizację non profit walczącą z cyberprzemocą. – Tristan – rzuciła Lisa z przyganą w głosie, widząc, jak krąży przy basenie z pistoletem na wodę. – Nie rób tego! Ani mi się waż! – Zrób to, zrób to! – zaczął skandować Gabe po tym, jak Kiersten i Saylor trysnęły mu wodą w głowę. Warunki panujące na dworze trudno byłoby uznać za sprzyjające, skoro panował trzynastostopniowy chłód. Pogoda nie była zatem kąpielowa, ale basen miał podgrzewaną wodę, więc pływanie w nim nie było jakoś bardzo nieprzyjemne. – Kocham cię – powiedział Tristan. – Ale pora na

zemstę. – Oblał jej nogę. – To za schowanie mi wybijacza etykiet. Lisa wybuchnęła śmiechem. Opryskał jej brzuch. – A to za opatrzenie kurczaka etykietką „piersi”. – Na swoją obronę powiem tylko, że określenie było jak najbardziej adekwatne. – Lisa śmiała się jeszcze głośniej. – Dobrze mówi. – Nie wtrącaj się, Michels! – ryknął Tristan, po czym rzucił się na Lisę, wciągając ją do basenu. Jej śmiech niósł w sobie niezwykły ładunek. Śmiech oznaczał uzdrowienie. Uzdrowienie to coś więcej niż tylko wyjście z raka czy znalezienie kogoś, kto jest z tobą dla ciebie samego. To też coś więcej niż przezwyciężenie przeszłości i otwarcie się na przyszłość. Uzdrowienie oznacza poranne wstawanie, gdy wolałoby się zostać w łóżku, oznacza uśmiech zamiast płaczu i to, że nosisz głowę wysoko, choć demony próbują przygiąć ci ją do ziemi. Życie jest tego pełne, pełne sytuacji, gdy bierzemy nogi za pas, podczas gdy powinniśmy stanąć i stawić czoło burzy. Nie uczą tego w szkołach. Nie uświadamiają nam, że

przetrwają tylko te ryby, które płyną pod prąd. Nazywam się Wes Michels i jestem tym, który przeżył. Teraz to wy macie żyć, śmiać się i kochać. Żyć, a więc dokonać wyboru, na jaki zdecydowaliśmy się ja i Kiersten. Śmiać się z najmniejszych nawet drobiazgów, jak robią to Gabe i Saylor. Kochać miłością podobną do tej, jaką wreszcie udało się znaleźć Lisie i Tristanowi. To wszystko. Zaśmiałem się, patrząc, jak moi przyjaciele droczą się i pokrzykują na siebie. Dziękować Bogu i żyć. Koniec