Rebel 01

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

REBEL (Rebel Wheels #1)

Elle Casey

Teagan Cross buntowniczka i nadzwyczajnie przemądrzała studentka ostatniego roku w czasie jednej rozmowy telefonicznej z księżniczki staje się żebraczką.

Nagle jej życie pełne przywilejów staje się walką o przetrwanie i nie ważne, w którą stronę się obróci zdaje się, że świat sprzymierzył się, żeby ją dopaść. Nie ma jednak zamiaru się poddawać. Jest buntowniczką i jest silna...

Zdeterminowana, by żyć na swoich własnych warunkach... I nic nie stanie jej na drodze, aby sprawy wróciły na swoje miejsce.

Ale kiedy zrządzenie losu przywiedzie ją w progi innego rodzaju Buntownika, będzie zmuszona nauczyć się kiedy coś jest warte walki, a kiedy lepiej jest odpuścić.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Spis treści ROZDZIAŁ 1................................................................................................................................................ 6 ROZDZIAŁ 2.............................................................................................................................................. 11 ROZDZIAŁ 3.............................................................................................................................................. 13 ROZDZIAŁ 4.............................................................................................................................................. 15 ROZDZIAŁ 5.............................................................................................................................................. 19 ROZDZIAŁ 6.............................................................................................................................................. 23 ROZDZIAŁ 7.............................................................................................................................................. 27 ROZDZIAŁ 8.............................................................................................................................................. 32 ROZDZIAŁ 9.............................................................................................................................................. 34 ROZDZIAŁ 10 ........................................................................................................................................... 37 ROZDZIAŁ 11 ........................................................................................................................................... 41 ROZDZIAŁ 12 ........................................................................................................................................... 50 ROZDZIAŁ 13 ........................................................................................................................................... 58 ROZDZIAŁ 14 ........................................................................................................................................... 67 ROZDZIAŁ 15 ........................................................................................................................................... 73 ROZDZIAŁ 16 ........................................................................................................................................... 80 ROZDZIAŁ 17 ........................................................................................................................................... 87 ROZDZIAŁ 18 ........................................................................................................................................... 92 ROZDZIAŁ 19 ......................................................................................................................................... 100 ROZDZIAŁ 20 ......................................................................................................................................... 104 ROZDZIAŁ 21 ......................................................................................................................................... 113 ROZDZIAŁ 22 ......................................................................................................................................... 123 ROZDZIAŁ 23 ......................................................................................................................................... 132 ROZDZIAŁ 24 ......................................................................................................................................... 144 ROZDZIAŁ 25 ......................................................................................................................................... 148 ROZDZIAŁ 26 ......................................................................................................................................... 154 ROZDZIAŁ 27 ......................................................................................................................................... 160 ROZDZIAŁ 28 ......................................................................................................................................... 163 ROZDZIAŁ 29 ......................................................................................................................................... 169 ROZDZIAŁ 30 ......................................................................................................................................... 176 ROZDZIAŁ 31 ......................................................................................................................................... 187 ROZDZIAŁ 32 ......................................................................................................................................... 192 ROZDZIAŁ 33 ......................................................................................................................................... 197 ROZDZIAŁ 34 ......................................................................................................................................... 204 ROZDZIAŁ 35 ......................................................................................................................................... 208 ROZDZIAŁ 36 ......................................................................................................................................... 216 ROZDZIAŁ 37 ......................................................................................................................................... 225 ROZDZIAŁ 38 ......................................................................................................................................... 234 ROZDZIAŁ 39 ......................................................................................................................................... 246 ROZDZIAŁ 40 ......................................................................................................................................... 251 ROZDZIAŁ 41 ......................................................................................................................................... 256 ROZDZIAŁ 42 ......................................................................................................................................... 260 ROZDZIAŁ 43 ......................................................................................................................................... 265 ROZDZIAŁ 44 ......................................................................................................................................... 268 ROZDZIAŁ 45 ......................................................................................................................................... 273 ROZDZIAŁ 46 ......................................................................................................................................... 280 EPILOGUE NOTES ................................................................................................................................... 288

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Niniejsze tłumaczenie w całości należy do autorki książki. Tłumaczenie służy tylko i wyłącznie promowaniu jej twórczości, a także jest próbą kształcenia moich językowych możliwości. Ponadto, powyższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie, łamie prawo każda osoba, która wykorzysta treść tego tłumaczenia w celu innym niż marketingowy. Nie mam z tego tytułu żadnych korzyści materialnych. Nie roszczę praw do tekstu oryginalnego, jednakże przekład jest moją własnością, którą użyczam. Bezwzględny zakaz rozpowszechniania/przerabiania/chomikowania tego tłumaczenia, dodawania na jakiekolwiek inne strony internetowe, czy też udostępniania w jakikolwiek inny sposób.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

DEDYKACJA Tę książkę dedykuję mojej drogiej przyjaciółce Susan Wild. Jej nazwisko mówi samo za siebie.

„Jestem samolubna, niecierpliwa i trochę niepewna siebie. Popełniam błędy, tracę kontrolę i jestem czasami ciężka do zniesienia. Ale jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorsza, to cholernie pewne, że nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepsza.” ~ Marilyn Monroe

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 1 MAM NA IMIĘ TEAGAN. WIEM, wiem... to imię. Dwadzieścia dwa lata temu moja mama pomyślała, że walijskie imię dla jej jedynego dziecka będzie piękne. Teagan znaczy

piękna, więc powinno pasować idealnie. Kto ma brzydkie dziecko, racja? Sądzę, że poradziłam sobie nieźle w departamencie wyglądu. Nie jestem ani za niska, ani za wysoka. Jedzenie każdego dnia czipsów i żelowych misiów nie wpływa na moją w jakiś sposób wysportowaną sylwetkę. Komplementowano także moje zielone oczy i jasną karnację. Problem z imieniem Teagan był taki, że mama nigdy nie wzięła pod uwagę kreatywności dzieci i tego w jaki sposób mogą je zmienić.  Hej Teabag, co tam? Pokazuję Perremu Spitlerowi środkowy palec, ale on tylko wybucha śmiechem, kiedy przechodzi obok mnie. Mieliśmy porozumienie... Gdy widzieliśmy się na kampusie on mnie obrażał, ja pokazywałam mu środkowy palec i nigdy naprawdę nie rozmawialiśmy. Pasowało nam to obojgu doskonale. Obściskiwanie się z nim, a potem zwymiotowanie na jego buty na pierwszym roku było jednym z najlepszych ruchów, jaki wykonałam w mojej wspinaczce po społecznej drabinie UCLA1.  Dlaczego w ogóle tracisz czas na tego dupka? – pyta moja przyjaciółka Quin, przeczesując swoje długie, czarne włosy. Jej pełne imię brzmiało Quinlan, ale odmawiała reagowania na nie. Obie miałyśmy problem z imionami co było jednym z wielu powodów, dla których się dogadywałyśmy.  Słyszałam, że w weekend włożył sobie zabawkowy samochodzik w ciemne miejsce. – Chowa szczotkę i bierze kęs batona energetycznego, żując go jak krowa i czekając na moją reakcję. Jestem zarówno zaintrygowana jak i zniesmaczona.  I przez samochodzik i ciemne miejsce masz na myśli... – Zwijam swoje długie, falowane, brązowe włosy w kok i wsadzam w nie ołówek, aby powstrzymać je przed 1

UCLA – Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles.

Korekta: szpiletti

ponownym opadnięciem

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

na ramiona. W studenckim klubie jest dzisiaj cholernie

gorąco. Niech upały pocałują mnie w tyłek.  Dosłownie. Jak w tym programie Jackass2. Na imprezie tamtej nocy wsadził sobie w dupę samochodzik. Parskam w niedowierzaniu i obrzydzeniu.  Nie zrobił tego. Quin unosi dłonie jak skautka.  Przysięgam. Koleś jest dupowym kierowcą. Jestem naprawdę szczęśliwa, że na niego zwymiotowałam. Naprawdę, naprawdę szczęśliwa. Pocałunek który dzieliliśmy? Cóż dodajmy to do listy poważnych pomyłek w osądzie z moje strony. Na swoją obronę mogę powiedzieć jedynie, że zaangażowane w to były obfite ilości piwa. Nie mogłam powstrzymać się przed gapieniem na jego tyłek, kiedy odchodził.  Przypomnij mi, żebym w przyszłości nie akceptowała od niego

żadnych ofert

podwózki. Zaczęłyśmy chichotać niedojrzale, co spowodowało, że Perry odwrócił się i zachmurzył. Obserwuję jego twarz i wyobrażam sobie, że mogę zobaczyć jak chodzi z niewielkim kuśtykaniem, co tylko pogarsza sprawę. Do czasu, aż mogę znowu czysto myśleć jego już nie ma.  Człowieku, totalnie tego potrzebowałam. – Czuję jak dobry nastrój jak narkotyk przepływa przez mój mózg. W tej chwili nadchodzące Lato Skazańca3 nie wydaje się już tak ponure.  Jesteś gotowa na letnią przerwę? – pyta Quin, zwijając opakowanie po energetycznym batoniku i rzucając go na ziemię. Schylam się i podnoszę je, wzdychając gdy wkładałam go do swojej torby. To była jej rzecz. A to była moja. Tak właśnie działałyśmy, z nią będącą wrzodem na dupie i mną zbierającej po niej śmieci.  Nie, nie jestem gotowa. Chcę zostać tutaj i spędzać czas z tobą i tymi wszystkimi innymi fajnymi ludźmi.  Nie, nie chcesz. Wiesz jak gorąco się tutaj robi w lecie? Uhh. – Strząsa okruszki 2

3

Jackass – świry w akcji – program, którego prowadzący robi na antenie maksymalnie głupie, bezsensowne, a niekiedy nawet i niebezpieczne rzeczy. Niekiedy każe przypadkowym osobom jeść jajka, a następnie zwracać je na antenie do kubełka, bądź też dorzuca psie kupy do jedzenia w restauracji, a następnie robi awanturę szefowi lokalu. Summer of doom

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

z kolan. – Dosłownie będę się gotować we własnej skórze, jak jajko w koszulce.  Zapominasz, że mieszkam tutaj już prawie cztery lata i No Cal 4, aż tak się nie różni.  Ale zawsze wyjeżdżasz w lecie i tak No Cal jest tutaj inna, więc to się nie liczy. Do czasu, aż wrócisz we wrześniu na swój ostatni semestr... Swoją drogą jesteś kompletnie beznadziejna, że kończysz szybciej niż ja... całe to gotowanie będzie już skończone.  Powinnaś jechać ze mną. Dolina Krzemowa ma suchszy klimat niż LA. – Kłamię, ale nigdy się o tym nie dowie. Robi do mnie minę, nie uśmiechając się. To rzadka ekspresja jak na nią, uśmiechy Quin przychodziły często i w większość bez żadnej prowokacji. Nie byłyśmy w tym do siebie podobne... Moje uśmiechy były zarezerwowane tylko dla naprawdę szczęśliwych chwil.  Powinnaś mnie zaprosić i może bym przyjechała – mówi.  Zawsze cię zapraszam.  Nie, nieprawda. Tylko mówisz 'Powinnaś przyjechać', a to nie to samo.  Czego oczekujesz, grawerowanego zaproszenia? – Malutka iskra nadziei rozpala się w mojej piersi. Lato byłoby tylko w połowie do kitu, jeżeli Quin pojechałaby ze mną do domu mojego ojca.  Tak. To, by zadziałało. – Pociąga nosem i patrzy w dal.  Poważnie to zrobię jeżeli tego potrzeba, żebyś w końcu tam zawitała.  Nie, nie wysilaj się. Nie mogę jechać.  Dlaczego? Ponieważ towarzyska scena LA nie przetrwałaby bez ciebie?  Nie. – Wstaje i otrzepuje nogi. – Chodź, spóźnimy się.  Spóźnimy się na co? Dwadzieścia minut temu skończyły się wszystkie moje zajęcia.  Mam spotkanie z szejkiem mlecznym w Domu Grozy McDonalds. Chodź, ty stawiasz. Rozpoczęłyśmy długi spacer przez kampus.  Zapłacę za twój bilet – mówię, burząc wodę. Nie wiem jednak dlaczego wciąż się staram..  Nie, zapłacę sama za siebie.  Masz pieniądze?

4

Skrót od No Calories – tutaj jako marka napojów gazowanych bez cukru: http://www.fadingad.com/blog/brooklyn/nocal-day-12-011954-135-M5.jpg

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie. Wiesz, że jestem spłukana. Quin zawsze była bez grosza. Żyła z życzliwości innych i ze stypendium. Nie byłam nawet pewna za co je otrzymywała. Czy dawali stypendium za bycie przemądrzałą? Jeżeli tak to kwalifikowała się na nie w pełnej wysokości.  Więc pozwól mi zapłacić – mówię.  Nie.  Możesz mi oddać.  Nie. Próbuję innej taktyki.  Wiem, to dlatego, że mnie nie lubisz. Przyznaj to.  Nie, to nie dlatego i jeżeli próbujesz wpędzić mnie w poczucie winy nie będziemy się więcej przyjaźnić.  To kłamstwo.  Tak jest, ale wciąż... nie pozwolę ci zapłacić. Daję jej moje spojrzenie szczeniaczka.  Będę rozpaczliwie samotna.  Nie, nie będziesz. Będziesz miała ochroniarza – opiekunkę. Wzdycham.  Oni zawsze są beznadziejni.  Ostatni nie był.  Ostatni miał jakieś czterdzieści lat!  I co z tego? Co chcesz zrobić? Pieprzyć ich, czy pozwolić im tylko przyjąć za ciebie kulkę?  Nie mogę zrobić obu? Śmiejemy się wiedząc, że gadam bzdury. Właściwie naprawdę lubiłam ostatniego gościa, wyznaczonego do niańczenia mnie. Koleś był opłacony, żeby złagodzić paranoję mojego ojca. Naprawdę wierzył, że w Krzemowej Dolinie są ludzie, szukający w okolicy dzieci ludzi na kierowniczych stanowiskach, odkąd według niego były one doskonałym celem do porwania dla okupu. Mój ostatni opiekun miał na imię Jim. Może znowu go dostanę i tak jak ostatnio będziemy mogli grać w szachy przez całe lato. Nigdy nie spałam z żadnym z pracowników mojego ojca. Zawsze byli żonaci, brzydcy, starzy albo wszystko naraz. Poza tym ojciec

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

zabiłby nas oboje, jeżeli zrobiłabym coś tak głupiego. Nie brataliśmy się ze służbą. A w każdym razie tak mawiała moja nadzwyczaj arogancka macocha. Jednakże nie byłam taka pewna czy nie odstawiała tej zasady od czasu do czasu na bok z basenowym. Poważnie... nie żartuję. Chłopak od basenu.  O czym w tej chwili myślisz? – pyta Quin. – Będę dłużna5 za twoje myśli.  Myślę o tym jak bardzo nienawidzę Pierwszej Ohydy6 za bycie taką torbą na fiuty. Quin uśmiecha się.  Naprawdę nie mogę się już doczekać poznania twojej macochy na rozdaniu dyplomów, wiesz o tym? Całkowicie nazwę ją tak prosto w twarz. Uśmiecham się w odpowiedzi.  Ja też. Pewnego dnia.

Kiedy znajdę sposób na utrzymanie się samodzielnie i nie będę musiała martwić się o to, że ojciec mnie odetnie.

5 6

I.O.U. - I owe you. W oryginale: The Heinous One

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 2 PAKUJĘ OSTATNIE rzeczy w swoim pokoju w akademiku, kiedy dostaję telefon. Przeprowadziłam się tutaj na ostatnie półtora roku, żeby uczynić życie łatwiejszym. Sześć miesięcy temu skończył się najem mojego ówczesnego mieszkania, a ten dupek, który je wynajmował nie chciał go przedłużyć... Najwyraźniej moje imprezy irytowały starsze roczniki, które również tam mieszkały. W czasie kiedy ojciec mnie tam przeprowadzał starałam

się

mu

powiedzieć,

że

to

mieszkanie

nie

miało

dobrych

warunków

mieszkaniowych dla studenta. Jednak jemu podobały się zabezpieczenia i żywy strażnik w holu... a poza tym nigdy nie słuchał nikogo poniżej dwudziestu pięciu lat. Wciąż byłam trzy lata od tego, żeby mieć coś wartościowego do powiedzenia w jego świecie. Telefon. Ten, który zmienił moje życie na zawsze. Nadszedł, kiedy siedziałam na walizce, starając się ją zapiąć. Głupie komórki. Leżą na biurku, albo w twojej kieszeni lub torebce, cienkie i czarne, zajmują tak mało miejsca, ale czasami przynoszą wiadomości, które pokazują jak niezwykle potężne naprawdę są. Pieprzone diabelskie komórki. Mówią, że nie powinno się zabijać posłańca, ale to nie powstrzymało mnie przed zareagowaniem po usłyszeniem słów prosto z mojego najgorszego koszmaru i rzuciłam telefonem przez cały pokój prosto w ścianę, roztrzaskując go na około dziesięć różnych kawałków.  Co do cholery? – pyta dziewczyna, przechodząca przez korytarz. Staje w moich drzwiach. Lindey. Znałyśmy się, ale nie za dobrze. Była w większości nudna, a ja tylko w połowie, więc poruszałyśmy się w innych kręgach. Siadam na łóżku, ignorując Lindey, a obrazy przebiegają przez mój umysł. To nie może być prawda. Może Pierwsza Ohyda robi sobie ze mnie naprawdę poważnie chory żart. Czy jestem wkręcana? Czy zrobiłaby coś takiego? Nie dałabym za nią głowy, ale to... to nie mógł być okrutny żart. To musiała być prawda. Nawet ona nie była tak nikczemna.  Powinnam zadzwonić do Quin, żeby przyszła? – pyta Lindey. Nie odpowiadam. Nie mogę. Słowa nie mają naprawdę teraz dla mnie sensu. Wszystko co sobie wyobrażam to twarz mojego ojca, gdy widziałam go po raz ostatni.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Poważny. Zirytowany. Zestresowany. Nie mogłam przypomnieć sobie ostatnich słów, które do siebie powiedzieliśmy. Czy były miłe? Kochające? Lekceważące? Zimne? Głosowałam za ostatnimi dwoma... ostatnimi czasy bardziej pasowały do naszej relacji. Odkąd dwa lata temu pojawiła się Pierwsza Ohyda.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 3  TEAG. TEAG. CZY MNIE słyszysz? Quin siedzi obok mnie na moim nagim, odartym z prześcieradeł łóżku, machając dłonią przed moją twarzą. Odpycham ją i wstaję.  Wyjdź.  Cóż dzięki Hootie & the Blowfish7 wciąż tutaj jesteś. – Wstaje naburmuszona i wypuszcza oddech. – Prawie dostałam zawału serca myśląc, że zapadłaś w jakiś katatoniczny stan. Wisisz mi dzisiaj kolację. Ostatnie wyjście. Dwójka przyjaciół rusza w trasę po raz ostatni. – Ogólnie macha w moim kierunku. – Nie mam czasu na to gówno z prawie śpiączką. Pochyla się do mnie z maniakalnym uśmiechem. Normalnie to pomagało, niezależnie od tego w jakim nastroju byłam, ale tym razem jedynie mnie przestraszyło. To nie było prawdziwe życie. Ten telefon, który właśnie dostałam. To było prawdziwe życie. Jej szczęśliwy nastrój wyparowuje.  Co się stało Teagan? Poważnie. Koniec tej cichej gry. Wiesz, że świruję przez przez ciszę. Będę mówić, dopóki moje zęby nie wypadną, a mój język nie skurczy się. Obie znienawidzimy mnie za to. Patrzę na nią, ale nic nie mówię. Słowa nie przychodzą. Próbuję, ale jest tam tylko powietrze.  Proszę? – Wygląda żałośnie i nie mogę jej dłużej ignorować. Moje gardło z jakiegoś powodu jest obolałe.  Quin ja po prostu... nie mogę teraz rozmawiać.  Co się stało? – wyszeptuje. – Czy w końcu pogodziłaś się z faktem, że Dolph Lundgren8 nie poświęci trzydziestu lat swojego życia i nie ożeni się z tobą? Potrząsnęłam głową. Teraz nie był czas na wyciąganie na wierzch mojego wieloletniego zadurzenia w The Dolph. 7 8

Hootie & the Blowfish – zespół popowo-rockowy. Dolph Lundgren – aktor.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kontynuuje starając się przebić przez zimną barierę, która urosła wokół mojego serca.  Słyszałaś najnowszą informację, że Justin i Selena znowu do siebie wrócili. Czy o to w tym wszystkim chodzi. Ponieważ mnie też to zasmuca. I trochę złości. Powinna być mądrzejsza niż to. On jest niczym więcej tylko skończoną małpą.  Quin. Mój tata nie żyje. Jest w połowie kolejnej niemądrego domysłu odnośnie tego czego dotyczą moje problemy, kiedy zamykają się jej usta. Macha głową w dół i w górę i marszczy brwi.  Mówisz... że co? Nie odpowiadam. Jej twarz robi się trochę blada.  Żartujesz sobie ze mnie. To nie fajne Teag. Poważnie. Nie. Fajne. Potrząsam głową, walcząc ze łzami. Mój tata był draniem, ale koniec końców był moim ojcem. Jestem smutna. Jestem przerażona. I jestem tak cholernie zagubiona. Quin łapie mnie w mocny uścisk, wiążąc moje ręce po bokach.  Och, jasna cholera. Nie miałam pojęcia, że to nie kawał. – Spogląda na mnie w górę ze swoich stu pięćdziesięciu centymetrów. – Nie żartujesz sobie ze mnie prawda? Ponieważ to będzie niewybaczalne. Za daleko. Moja szczęka drży, kiedy próbuję trzymać się w kupie. Quin opiera głowę o moje ramiona i ściska mnie mocniej.  Nie martw się chiquita wymyślimy coś. Wykombinujemy coś. Znajdziemy coś... Pięć minut później wciąż głaszcze moje plecy, a łzy w końcu wybuchają z moich oczu. To jej ostatnia próba sprawienia, żebym poczuła się lepiej. Sprawia to, że całkowicie rozbija cholerne ściany powstrzymujące mój żal.  Nie martw się Teagan – mówi. – Nie jesteś sama.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 4 JESTEM CAŁKOWICIE I NIEZAPRZECZALNIE sama. W ciągu ostatnich kilku dekad mój ojciec wykonał świetną pracę w zrażaniu do siebie każdej pojedynczej osoby, która mogłaby mnie teraz przyjąć. Jestem intruzem dla mojej dalszej rodziny, chyba, że w grę wchodziłyby jego pieniądze. A od kiedy pieniądze były teraz w całości w rękach Pierwszej Ohydy, tej samej wywłoki, która kazała skremować mojego ojca bez pogrzebu, czy nawet nabożeństwa żałobnego, sądzę, że nie mogę ich winić za powiedzenie... um, nie. Nie

w tym życiu. Biorąc pod uwagę to, że nigdy mnie nie poznali nie mogę oczekiwać od nich, że powitają mnie w swoim domu z otwartymi ramionami. Nie podjęłam też żadnego wysiłku w moim życiu, żeby ich poznać, a teraz jestem dorosła. Teoretycznie powinnam być zdolna utrzymać się sama. Zamiast tego pięć dni po otrzymaniu najgorszej wiadomości w moim życiu, jestem w apartamencie dupowego kierowcy Perrego, z Quin siedzącą obok mnie, starającą się ściągnąć mnie znad przepaści, nad którą stoję w swojej głowie. Nic nie posiadam i nie mam dokąd pójść. Na koncie bankowym mam dokładnie trzysta osiem dolarów, a wszystko co mój ojciec kiedykolwiek cenił jest w rękach laluni, którą poznał podczas rejsu i poślubił tydzień później. Całkowicie dryfuję w

tym

koszmarnym morzu ciemności.  To nie koniec świata, dobrze? –

mówi Quin. – Masz opcje. Możesz zostać z...

– obniża swój głos – dupowym kierowcą... – przeczyszcza gardło i kontynuuje – przynajmniej przez kilka dni, może dłużej. Patrzy na Perrego, gdy ten przechodzi przez salon. Jednak on kręci głową.  Wyjeżdżam – mówi. – Wyprowadzam się. Masz kanapę przez dwa dni, to wszystko. Znika w swojej sypialni. Przełykam strach i pozwalam mu marynować się w swoich wnętrznościach. Dołącza do pobitych, uwięzionych motyli, które żyją tam przez ostatnie czterdzieści osiem godzin. Od czasu tego telefonu moje życie w szybkim tempie spływa rurami prosto do piekła kanału ściekowego. I pozwól mi powiedzieć, że cholernie tutaj śmierdzi. Jedyną dobrą

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

nowiną jaką miałam było to, że mój zdemolowany telefon posiadał ubezpieczenie i Quin załatwiła mi dzisiaj wymianę.  Dobrze zatem musisz się wprowadzić do mnie. I sprawa załatwiona. Quin krzyżuje ramiona na piersiach. Wygląda na jakieś dwanaście lat i żałuję, że nie mogę się z tego śmiać, ale jestem zbyt przygnębiona i boję się o swoją przyszłością. Wzdycham.  Wiesz, że twoja mama już powiedziała nie, a poza tym i tak nie masz miejsca. Quin ma dużo braci i sióstr i siedzą na kupie dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie ma mowy, że przetrwałabym w tym miejscu. Potrzebuję prywatnej przestrzeni, albo bzikuję. Dlatego z Quin nigdy nie zostałyśmy współlokatorkami. I tak spędzałyśmy o wiele za dużo czasu razem będąc najlepszymi przyjaciółkami. Kiedy rozważałam jej wiele próśb, dotyczących zamieszkania razem zawsze wyobrażałam sobie, że budzę się i znajduję ją przytulającą mnie na łyżeczkę, albo coś innego. Nie tak, że jest we mnie zakochana czy coś, ale jest nieco nadmiernie emocjonalna, i jestem pewna, że każdej nocy śpi ściskając trzy poduszki zaplątana w nie. Dlatego kiedy mnie oto prosiła zawsze odpowiadałam: Do-cholery-nie dzięki-bez-urazy. Moja mama zmarła kiedy byłam zaledwie niemowlakiem, a mój tata jest... albo był... tak nieczuły jak to tylko możliwe. Sądzę, że teraz był naprawdę chłodny będąc martwym i w ogóle. Chciałam czuć się źle z powodu tego, że tak o nim myślałam, ale nigdy nie byliśmy ze sobą blisko. Jedyne czułe uściski, które kiedykolwiek dostałam pochodziły od innych facetów, albo Quin i powodowały jedynie, że czułam się niezręcznie.  Dobrze, co zatem zamierzasz zrobić? – pyta przyciszonym głosem. – Nie mogę po prostu cię tutaj zostawić, żebyś spała na ulicy. Wzruszam ramionami.  Może znajdę pracę. I mieszkanie.  Kochanie... – mówi głaszcząc mnie po ramieniu. – Nie mam zamiaru totalnie zabijać nastroju, ale nie masz nawet życiorysu. A nie wynajmują mieszkań ludziom bez pracy i bez referencji, czy czegokolwiek. Nie masz nawet pieniędzy na depozyt czy czynsz, czego totalnie nie łapię odkąd tylko dwa dni temu wyrzucałaś błyskotki, jakby miały wyjść z mody, ale nieważne. Lekceważę ją.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Taa. Dzięki za podsumowanie mojego gównianego życia. To było pomocne. Wstaję potrzebuję przestrzeni i powietrza, a tego nie ma w tym apartamencie.  Gdzie idziesz? – pyta również wstając. Chwytam klucze z wieszaka przy drzwiach.  Muszę znaleźć pracę. Do zobaczenia później.  Ale ja chcę iść z tobą! – skomli podnosząc torebkę z kanapy.  Może następnym razem. – Mówię zamykając za sobą drzwi. Biegnę do samochodu, płacząc po drodze. Upewniam się, że wyjechałam z parkingu i przejechałam kawałek w dół ulicy zanim znów się zatrzymuję i opieram głowę o kierownicę. Jeżeli Quin zobaczy, że załamuję się w ten sposób dostanie udaru i zmusi mnie do życia w jej garażu czy czymś podobnym. Mogę być nagle, po przeżyciu większej części życia jako córka zamożnego Prezesa z Doliny Krzemowej, biedna jak cholera, ale to nie oznacza, że nie pozostało mi przynajmniej trochę godności. I niech mnie cholera weźmie jeżeli będę żerować na swojej najlepszej przyjaciółce, której własna rodzina nie ma grosza przy duszy. Płaczę przez chwilę, a potem opieram się o siedzenie uderzając palcami w dużą błyszczącą kierownice naprzeciwko mnie. Kupno starego grata '68 Beetle9, wydawało się być takie odjazdowe i kiczowate, gdy kupowałam go cztery lata temu. Teraz wydaje się po prostu głupie. Jeżeli wzięłabym Lexusa, którego próbował wepchnąć mi ojciec, przynajmniej mogłabym go sprzedać i zdobyć trochę kasy. Jednak teraz jestem właścicielką sterty powgniatanych blach, które wytrzymały jakieś dwadzieścia lat jedynie ze śrubkami i obdartą farbą, które trzymają to wszystko razem. Przez ostatnie cztery lata Bestia10 świadczyła swoje usługi poprzez dostarczanie mojego żałosnego tyłka z punktu A do punktu B, ale teraz po prostu wprawiała mnie w zażenowanie. Czułam się prawie jak zdrajca w stosunku do samochodu tak o nim mówiąc, ale poszukiwanie pracy w tej rzeczy sprawi, że jeszcze ciężej będzie mi znaleźć sposób na to, żeby się dobrze pokazać. Jest dostatecznie źle i jestem zdesperowana. Ale wydaje się jeszcze gorzej jak na to wszystko patrzę.

9 10

Tea nazywa swój samochód The Beast czyli Bestia.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Spoglądając na siebie w lusterku, widzę że na mojej twarzy sprawy nie wyglądają dużo lepiej. Przekrwione, podpuchnięte oczy, rozmazany tusz i spuchnięty nos, od tego całego płaczu. Niech to szlag. Co jest ze mną nie tak? Komu do cholery puchnie nos od

płaczu? Potrząsam głową w obrzydzeniu i przekręcam kluczyk w stacyjce. Czas wziąć się w garść i znaleźć sposób na przetrwanie do czasu, aż wymyślę lepszy plan. Silnik zawarczał i obudził się do życia. Wjeżdżając na główną drogę Bestia i ja ruszyłyśmy w stronę nieznanej przygody, czyli centrum handlowego

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 5 DWIE GODZINY PÓŹNIEJ ODEBRAŁAM kilka cennych lekcji. Po pierwsze nauczyłam się jak ważne jest rozpoczęcie poszukiwania pracy przed końcem semestru. W zasadzie każda przyzwoita praca w centrum handlowym i pobliskich restauracjach była już zajęta przez studentów, zostających tutaj na lato. I po drugie okoliczność, że nie miałam żadnego doświadczenia rujnowała każdą szansę na zatrudnienie w kilku firmach, które wciąż poszukiwały pracowników. Muszę opuścić tę część miasta i poszukać gdzieś indziej, ponieważ jestem blisko spoliczkowania następnej osoby, która mi powie, że potrzebuję doświadczenia tylko po to, żeby wciskać przycisk na kasie fiskalnej. Bestia i ja ruszyłyśmy w stronę bardziej zapuszczonej części miasta. Potrzebuję roboty i to szybko, więc zamierzam udać się do miejsc, w których nikogo nie obchodziły moje braki w życiorysie, albo to czym jeżdżę. Tak długo jak nie będę musiała się sprzedawać, albo oddawać w zamian za mieszkanie to sądzę, że będzie ze mną w porządku. Jestem twarda. Dam sobie radę. Poradzę sobie ze wszystkim. Pierwszy przystanek: Lombard Blue Star, miejsce które gwarantuje proste układy i najniższe ceny w mieście… Złoty ząb sprzedawcy nie imponuje mi tak bardzo jak on myśli. Pokazuje mi jak okropnie zmarnował na dentystę dolary.

Kiwa głową, gdy jego spojrzenie wędruję od

moich cycków do mojego krocza. Jest to obrzydliwe samo w sobie, ale dodając do tego jego kędzierzawe rude włosy, piegi i cienkie jasno żółte brwi, czuję się jakbym była wzrokowo obmacywana przez gangsterską wersję Carrot Top11.

To. Jest. Tak. Bardzo. Złe.  Ej, możesz spojrzeć w górę? – Macham mu ręką przed twarzą, żeby uzyskać jego 11

Amerykański Komik Scott Tompson http://www.imdb.com/name/nm0005488/; A moje wyobrażenie:

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

uwagę.  W czym mogę ci pomóc? –pyta, w końcu patrząc mi w twarz.  Uch, tak możesz mi pomóc. Albo może ja mogę pomóc tobie.  Naprawdę? Słucham zatem. Wkłada wykałaczkę do ust i kręci nią za pomocą języka. Sądzę, że to powinno być seksowne, ale graniczy z obrzydzeniem. Widzę całkowicie za dużo języka tego mężczyzny i jestem za trzeźwa na to gówno.

Wzdrygam się. Spoglądam w dół na szklaną gablotę naprzeciwko mnie, aby powstrzymać się od powiedzenia na głos wszystkiego co o nim myślę. Świetnie. W środku znajdują się noże myśliwskie. Jak mam teraz przestać myśleć o dźgnięciu go i skróceniu jego cierpienia?  Potrzebuję pracy – mówię hamując swoje mordercze myśli. – Szukasz kogoś? Śmieje się. Naprawdę śmieje się mi prosto w twarz.  Och Boże, jesteś zabawna – mówi w końcu, kiedy jego śmiech zanika, plując przy tym dookoła śliną.  Co jest takie zabawne? – pytam bez cienia uśmiechu. – Nie rozumiem.  Ty jesteś taka zabawna, ot co. Totalna białaska ze średniej klasy pytająca mnie o pracę tutaj. To jest cholernie dobre. Wyciąga wykałaczkę i śmieje się jeszcze bardziej. Poniekąd żałuję, że wyjął tą dużą drzazgę, ponieważ w innym wypadku mógłby ją połknąć i posłać prosto do jego ohydnych płuc.  Czy ty naprawdę właśnie nazwałeś mnie białaską? Sądziłam, że ludzie mówią tak tylko w filmach.  Białaska – mówi swoim poważnie wyolbrzymionym południowym akcentem w pełni ignorując fakt, że jest tak samo biały jak ja. A nawet bielszy. – Tak biała jak biały

Wonder Bread12 – precyzuje. – Nie widziałem nic tak białego jak ty za wyjątkiem mimów. Po prostu się śmieję, ponieważ tego nie ogarniam. Myślę, że nawet nie jesteśmy z tej samej planety. W tej chwili, dokładnie w tym momencie uświadamiam sobie, że jest 12

Marka i rodzaj chleba

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

wysoce prawdopodobne, iż bzdury z filmu Faceci w Czerni są totalne prawdziwe i właśnie natknęłam się na kosmitę, czującego się tutaj jak u siebie. Rozglądam się dookoła z nadzieją, że nie zobaczę pochowanych jakiś laserowych pistoletów nie z tego świata i odpowiadam.  Powiedz, że właśnie nie nazwałeś mnie mimem, koleś. – Patrzę na niego i widzę, że jego ekspresja nie uległa zmianie. To jest takie niewłaściwe. Nienawidzę mimów. Bycie nazwanym mimem jest jak bycie nazwanym pierwszorzędnym dupkiem, według mnie.  Taaa, wyglądasz jak jeden z mimów. Z twarzą całą pomalowaną na biało i innymi bzdurami. Potykający się i wydurniający w zamkniętym w pudle. Krzyżuję ramiona.  Co jest takiego głupiego w byciu bezrobotnym? Nie chcę tutaj dłużej pracować, nie żebym przedtem chciała, ale głównie dla zasady stoję tutaj i kłócę się z tym kromaniończykiem13. Nie lubię być nazywana mimem bez powodu. Nie posiadanie pracy jest wystarczająco do kitu, ale nie może być nic absolutnie gorszego niż wyglądanie jak bezrobotny mim. Nienawidzę tego, że ten rudzielec zgrywający gangstera postrzega mnie jako przegraną. Poważnie mnie tym wkurzył.  Głupie jest to, że w ogóle tutaj jesteś. Co robisz? Sprawdzasz sprawy dla po-po14? Ponieważ prowadzę tutaj legalny interes i nie doceniam tego, że chcesz mnie w coś tutaj wplątać. Zapomnij o Facetach w Czerni. Na poważnie jestem w tej chwili w filmie Quentina Tarantino. To jedyne wyjaśnienie tego co się właśnie dzieje. I z jakiegoś powodu nie mogę po prostu odejść bez słowa. Może w końcu pęknę, wiadomość o śmierci ojca w końcu mnie przytłoczy, albo bycie obrażanym przez kolesia, którego inteligencja jest blisko śmierci mózgowej będzie napędzać mnie dalej. W moim czasowo obłąkanym umyśle rozważam możliwość, że jakiś wielki reżyser wybiera swoją następną gwiazdę przez organizowanie przypadkowych gównianych przesłuchań. I jeżeli miałam zostać aktorką-celebrytką myślę, że powinnam iść na całość 13

14

Człowiek z Cro-Magnon (Homo sapiens fossilis); kromaniończyk – człowiek rozumny z górnego paleolitu, występujący w Europie między 43 tys. lat p.n.e – 10 tys. lat p.n.e Skrót od Police Officer.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

z grą twarzy i całą resztą.

Co zrobiła by w tej chwili Uma Thurman? Mrużę oczy i wkładam trochę dumy w mój przemarsz tyłem w stronę wyjścia.  Taa, masz racje. Jestem agentką pod przykrywką. – I zrobi się naprawdę poważne.  Jak poważne? – pyta, totalnie nabierając się na moją zajebistość.  Powaaaaaażnie poważne. Sprawdź to dupku. Wykonuję najlepszą imitację mima zamkniętego w pudełku na jaką mnie stać. Zatrzymuję się nagle i wpatruję w niego.  Mamy cię na oku, człowieku. – Wskazuję na niego dwoma palcami, mrużąc oczy jak Uma w Kill Bill. – Obserwujemy… cię. Czuję jak w samą porę klamka od drzwi uderza w środek moich pleców, ratując mnie przed wykonaniem poważnie kulawych ruchów karate. Za bardzo weszłam w tę rolę. Definitywnie dostanę telefon jeżeli Quentin jest gdzieś w pobliżu. Wyciąga ponownie wykałaczkę z ust i wskazuje na mnie.  Nie wracaj tutaj mimko, słyszysz! Gdy drzwi zamykają się za mną krzyczę.  Och wrócę! Możesz na to liczyć! Idę szybko w stronę Bestii szacując, że mam około piętnastu sekund zanim wyjdzie i albo zaoferuje mi prace, albo strzeli w plecy. Żadnego z tych scenariuszy nie uważałam w najmniejszym stopniu za kuszący.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 6 NASTĘPNY PRZYSTANEK: PIERZ-I-Susz-N-Fold Pralnia Samoobsługowa, jeden plac od lombardu Złotego Zęba. To strasznie okropny pomysł na interes, ale jest ogłoszenie w oknie mówiące, że potrzebują pomocy. Wchodzę do środka i wdycham zapach płynu do zmiękczania tkanin i gorącego powietrza suszarek. Moje oczy skanują to co będzie prawdopodobnie moim pierwszym prawdziwym miejscem pracy. Usatysfakcjonowana kiwam głową. Mogę całkowicie sobie z tym poradzić. Co będę musiała robić? Uzupełniać dozownik z mydłem? Wkładać monety do małych tubek z papieru? Podliczać

rachunki w kantorze? Proszę cię. Takie łatwe. Wzięłam zajęcia

z rachunkowości na studiach i mam więcej niż połowę mózgu. Podeszłam do grubej, niskiej kobiety, która wyciągała z suszarki jakąś wielką bieliznę. Starałam się oddychać przez usta żeby nie wdychać zapachu świeżo upieczonych babcinych majtek.  Przepraszam panią… wiesz gdzie mogę znaleźć menadżera? Uniosła na mnie brew, ale nic nie odpowiedziała. Rozpoczęła składanie majtek na osiem części, które zmniejszyło majtki wielkości żagla do rozmiaru, który dało się kontrolować.  Um… halo? Czy wiesz gdzie jest menadżer? Zapytałam nieco podwyższonym głosem. Może ma kłopoty ze słuchem bo spędza tutaj za dużo czasu. Będę musiała kupić jakieś zatyczki do uszu jeżeli mam zamiar pracować w tej melinie. Staram się nie brzmieć na poirytowaną, ale wciąż wyobrażam sobie siebie jako mima i to nie ładnego. Dlaczego ta obelga rzucona przez społecznego wyrzutka zakuła dużo bardziej niż te zwyczajne?  “No comprendo15” – w końcu mówi, obracając się do mnie plecami.  Cóż, kurwa – mówię, w większości do siebie. – To lekka niedogodność.  Czy masz do zrobienia pranie czy jesteś tutaj tylko po to, żeby napastować ludzi? – pyta szorstki głos z końca pokoju. 15

Nie rozumiem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wysoki, chudy gość stoi w otwartych drzwiach czegoś co mogłoby być zapleczem.

Sukces. Menadżer na godzinie dwunastej. Podeszłam do niego z celem, z dłonią wyciągniętą do uścisku tak jak widziałam, całe moje życie, że robią biznesmeni.  Dzień dobry, jesteś menadżerem? Jestem Teagan Cross i jestem tu w sprawie ogłoszenia o pracy. Zatrzymuję się naprzeciwko niego, a moja oferta przyjaźni zawisa pomiędzy nami. Patrzy na mnie, a jego twarz się wykrzywia.  Ogłoszenie. Nie dawałem nigdzie żadnego ogłoszenia. To może być podstęp. Staram się nie okazać mojego rozdrażnienia. Może testuje mnie, żeby zobaczyć jak psychicznie poradzę sobie z trudnymi klientami. Wskazuję kciukiem na przednią szybę i uśmiecham się.  Znak tam na drzwiach? Mówi, że potrzebna jest pomoc…  To nie jest żadne ogłoszenie. To tylko znak. Przeczyszczam gardło, żeby odzyskać kontrolę nad ustami. Ten cały obszar miasta został najwyraźniej najechany przez kosmitów, którzy widzieli o wiele za dużo epizodów

Dukes of Hazzard.16  Mój błąd. Zobaczyłam tam twój znak i dlatego tutaj jestem. Jestem gotowa do pracy, jeżeli wciąż kogoś szukasz.  Chcesz pracować w pralni samoobsługowej. – Wypowiada to jak twierdzenie.  Tak, dlatego tutaj jestem. Opieram się pokusie skrzyżowania ramion na piersiach. Zwyczajnie troszkę się martwię o to co mogłabym zrobić jeżeli nazwie mnie mimem.  Mówisz po hiszpańsku? – pyta.  Nie.  Po rosyjsku? Prawie się śmieję.  Nie. Mówię po angielsku. Jesteśmy w Stanach Zjednoczonych prawda?  Może. Ale musisz mówić w innych językach jeżeli chcesz tutaj pracować.  Może to są Stany Zjednoczone? Nie, jestem całkiem pewna, że to są Stany

16

Dukes of Hazzard - Amerykański serial - komedia kryminalna - emitowany w latach 1979-1985. Opowiada o losach kuzynostwa walczącego o utrzymanie rodzinnego rancza z bogaczem chcącym je wykupić i skorumpowanymi policjantami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Zjednoczone. – Wielojęzyczny pracownik pralni samoobsługowej? Nie sądzę. Ten gość po prostu mnie spławia. Rozglądam się dookoła, żeby określić swoje położenie. – Nie wsiadłam do samolotu i nie poleciałam do innego kraju bez uświadomienia sobie tego, prawda?  Sądzę, że nigdy nie słyszałaś o wielkim językowym tyglu17 – mówi, mały uśmiech wygina kąciki jego ust. – Zgaduję, że pominęli to na twoich lekcjach wiedzy o społeczeństwie.  Nie ominęli tego. Informuję cię, że jestem jeden semestr od skończenia UCLA i wiem mnóstwo o wielokulturowym tyglu. Właściwie tak dużo o tym nie wiedziałam, ale on nigdy się tego nie dowie. Nienawidzę geografii i nigdy nie byłam dobra w uczeniu się obcych języków. Uczyłam się francuskiego, ale tylko dlatego, że tego wymagali i byłam w tym do kitu. Mogłam powiedzieć tylko jedno zdanie: je vais à la plage co oznaczało idę na plażę. Taa koleś.  Dobrze studentko wiesz zatem, że ta szczególna okolica jest zamieszkana w większości przez imigrantów. I pochodzą oni z miejsc gdzie nie mówi się po angielsku, więc jeśli chcesz tutaj pracować musisz być zdolna do wykonywania podstawowych czynności/ rzeczy … wiesz... chociażby jak komunikowanie się. Parskam.  Racja. Jakbyś sam mówił po hiszpańsku. Spogląda na kobietę stojącą blisko suszarki.  “¿Cómo va todo por allí? ¿Necesitas ayuda plegado que la ropa? Tengo una niña

con estudios universitarios dispuestos a ayudar por aquí.18” Chichota w odpowiedzi i rumienię się. Atakuję ponownie, zdeterminowana, żeby nie wyjść na najgłupszą osobę w tym pomieszczeniu.  Taa jasne. Przecież jednak nie mówisz po rusku czy coś takiego. Otwiera usta nie mrugając nawet okiem.  “Вы принимаете много о человеке, которого вы не знаете. 19”. Kto jest dupkiem w pomieszczeniu? Tak. To ja.  Zamierzam teraz wyjść. 17

18 19

Tygiel językowy – obszar państwa gdzie na skutek gwałtownej migracji osadników wywodzących się z różnych kultur występuje wiele języków, które gwałtownie się mieszają tworząc gwary i różne sposoby i formy ich wymowy. Jak tam idzie? Potrzebujesz pomocy w składaniu ubrań? Mam tutaj dziewczynę gotową do pomocy. Zakładasz dużo o osobie, której nie znasz.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Powodzenia w poszukiwaniu pracy. Śmieje się, gdy rusza w stronę zaplecza i siada na swoim skrzypiącym krześle. Kiedy odchodzę jestem w pełni przekonana, że moje upokorzenie jest całkowite. Jednak potem zostaje mi udowodnione, że się mylę. Gdy otwieram drzwi, gruba/okrągła kobieta mówi:  “Hasta la vista20.” Zaciskam oczy z wysiłku, aby na głos nie odpowiedzieć.

Taaa. Też się pieprz paniusiu z wielką dupą i majciochami. Drzwi pralni uderzają mnie w stopę, gdy wychodzę i potykam się po drodze przez ulicę do mojego Beetle.

20

Do widzenia.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 7 CAŁKOWICIE ZNIECHĘCONA wróciłam do Bestii i po prostu jeździłam. Zaczęłam ponownie płakać, ale trzy przecznice dalej zmusiłam się, by przestać. Będę przeklęta, jeżeli pozwolę jakiemukolwiek zasranemu kosmicie sprawić, żebym czuła się jak rozjechane na ulicy gówno. Mogłam być przez większość życia wychowana w wielkim luksusie, ale to nie oznacza, że utożsamiałam się z tym sposobem życia. Jestem w pełni zdolna, aby dostać pracę w tej części miasta i dobrze ją wykonywać… Po prostu potrzebuję kogoś kto da mi szansę. Kogoś innego. Kogoś kto myśli nieszablonowo. Kogoś kto… Przerwałam w połowie swoje rozmyślania, kiedy zobaczyłam znak. Anioły z góry śpiewały do mnie w gigantycznym, harmonijnym chórze. Niech będzie chwała. To musiało być miejsce dla mnie. ‒ Rebel

Wheels21

–

powiedziałam,

ciśnienie

krwi

skoczyło

mi

do

góry

z podekscytowania. – Mam rebelianckie cztery kółka. Co jest bardziej buntownicze niż volkswagen Beetle z 68’? Mając naprawdę dobre przeczucie odnośnie tego jednego, zjechałam z drogi na komercyjny obszar, na który wskazywał znak. Będę musiała błagać o tę pracę w tym stroju. Może przekonam ich pokazując, że umiem sama sprawdzić poziom oleju... to powinno im zaimponować jak cholera. Jak dużo lasek może to zrobić? Prawie żadna. Właśnie tyle. Urodziłam się dla tej pracy. Pracy, która mogła nawet nie istnieć. Nie skreśl

to. Jest tutaj dla mnie praca, czuję to. Zatrzymując się na przeciwko głównych drzwi sprawdzam twarz we wstecznym lusterku. Niezgrabnie przekręcam je w swoją stronę, ale ono urywa się i zostaje mi w dłoni. Mój głos przechodzi na tony słyszalne tylko dla psów. ‒ Co jest kurwa?! – Lusterko spada na moje kolana. Ląduje pod idealnym kątem, tak że widzę swoje przekrwione oczy i opuchnięty nos.

21

Rebel Wheels Rebela”

– Uznałyśmy z Agą, że lepiej brzmi w oryginale, więc zostaje. W tłumaczeniu byłoby albo „ Warsztat Rebela” albo „Koła

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ Niech to szlag. – łapię lusterko i rzucam je na siedzenie pasażera, gdzie odbija się od winylowego siedzenia i spada na podłogę. Skołowana i wkurzona siedzę tutaj patrząc się przez przednią szybę na beżowe ściany Rebel Wheels. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak dokładnie fatum zniszczyło moje życie. W tej chwili nawet Bestia mnie porzuciła. ‒ Kurwa, pieprz mnie ostro. ‒ To brzmi interesująco – mówi głos po mojej lewej stronie. Zapomniałam, że miałam opuszczone okno. Rozglądając się za źródłem dźwięku staram się uśmiechnąć przez łzy.  Uch, przepraszam za to. To francuski. Mówię trochę po francusku. – Czas zawyżyć życiorys, suki. Oceniam go na jakieś dwadzieścia pięć lat. Jest gorącym jak cholera szczupłym blondynem. Definitywnie zły chłopiec klasy A. Nie mój typ, ale mogę wyobrazić sobie Quin zrzucającą dla niego majtki. Prawdopodobnie uczestniczy w nielegalnych magazynowych walkach dla pieniędzy lub coś równie odpowiedniego dla stylu złego chłopca. Wzrusza ramionami.  Nie ma problemu. Mogę ci w czymś pomóc. – Wskazuje podbródkiem. – Może naprawić ci to lusterko? Otwieram drzwi i staram się postawić prosto stopy, udając jakbym właśnie nie wyrecytowała całego ciągu przekleństw przed jego frontowymi drzwiami. Ma na sobie koszulkę Rebel Wheels więc wiem, że tutaj pracuje. Cholera jest prawdopodobnie samym Rebelem.  Może – mówię. – Ale mogę naprawić je sama. Jestem bardzo zręczna. – Mam zamiar wyłożyć kłamstwami swoją drogę do tej pracy i ani przez sekundę tego nie żałować. Jestem zdesperowana.  Naprawdę? Zatem w porządku. Coś jeszcze. Może dostrojenie?

Silnik brzmi

zgrzytliwie.  Niee, tak właśnie brzmi Bestia. Posyła mi połowiczny uśmieszek, który prawie powoduje, że zmieniam zdanie odnośnie tego jaki typ facetów mnie pociąga.  Czyżby? – pyta.  Tak. Więc… słuchaj… muszę coś wyznać.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 To powinno być dobre. – Krzyżuje ramiona i opiera się o samochód stojący za nim. – Zamieniam się w słuch.  Szukam pracy. Mogę robić dosłownie wszystko i nie musisz mi dużo płacić.  Czy umiesz budować silniki? Potrzebujemy mechanika.  Uch… nie. Ale mogę się nauczyć? Wiem, że to brzmi cholernie słabo, ale jestem poważna. Zbuduję cholerny silnik od zera jeżeli będę musiała. Nie będzie przeszkadzał mi smar pod paznokciami i zapach spod pachy, panujący w całym tym miejscu. Jestem bardziej niż gotowa, żeby ciężko pracować. Staje prosto pozwalając ramionom opaść po bokach.  Możesz wejść i pogadać z Rebelem, ale nie spodziewałbym się za wiele. Nie zatrudnia ludzi, których nie zna. I potrzebujemy mechanika z doświadczeniem. Ściągam brwi podążając za nim przez drzwi.  Jak może zatrudniać tylko ludzi, których zna? Czy ma wielu przyjaciół?  Rebel zna ludzi. – To wszystko co mówi. Jestem za bardzo rozproszona przez wnętrze biura, żeby zadać więcej pytań, które przepływają mi przez głowę. Porozmawiajmy o brudzie. Jasna cholera to miejsce powinno zostać zamknięte. We wszystkich czterech kątach znajdują się ułożone w stertę pudełka po pizzy. Jedno z nich jest w połowie otwarte i wystają z niego skamieniałe brzegi od pizzy. Brud pokrywa każdy widoczny centymetr kwadratowy powierzchni. Określenie jaki kolor powinna mieć podłoga nie jest możliwe. Czy to jest dywan? Czy może gruba warstwa

rozmytego brudu? Mój tajemniczy gospodarz prowadzi mnie przez biuro do głównej części budynku, gdzie stoi kilka samochodów w różnym stadium naprawy. Jest tutaj właściwie czyściej niż w biurze, co nie ma w ogóle sensu. Jest jeden samochód podniesiony na wysokim podnośniku i duży koleś pracujący pod nim. Ma na sobie kombinezon roboczy, ale jest rozpięty i górna połowa zwisa w dół na jego nogach, pozostawiając jego górną połowę nagą. Prawie dławię się własną śliną. Jasna cholera… proszę nie mów mi, że to jest Rebel,

ponieważ jeżeli jest, nie będę w stanie z nim rozmawiać . Zachwycający nawet nie zaczyna opisywać tego na co patrzę. Mięśnie? Taak. Wszędzie. Tatuaże? Są. Jeden na jego silnym ramieniu wygląda jak Dziewica Maria, jeżeli wzrok mnie nie zwodzi. Tłuszcz? Żaden, który mogłabym zobaczyć.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Momentalnie zaczynam się pocić każdym porem mojego ciała. W ogóle nie atrakcyjne. Czy pamiętałam, żeby użyć dzisiaj antyperspirantu? Niestety! Modlę się do jakiegoś boga, który może słuchać, żeby zlitował się nad moim żałosnym tyłkiem i powstrzymał jakiekolwiek zapachy spod pachy pochodzące z mojego kierunku, dopóki się stąd nie wydostanę.  Rebel to jest… - Mój przewodnik odwraca się i patrzy na mnie. – Przepraszam, nie zapytałem cię o imię.  Teagan. – Mój głos brzmi jak pisk myszy, więc obniżając go powtarzam jeszcze raz. – Teagan. Teagan Cross. Tak się nazywam.  Super. Patrzy z powrotem na gościa stojącego pod samochodem i ignorującego nas. Zatrzymaliśmy się naprzeciwko miejsca, gdzie koniec samochodu jest prawie ponad nami na wyciągnięcie ręki. Upewniam się, że stoję troszkę dalej, na wypadek gdyby ta rzecz spadła.  To jest Teagan i szuka pracy.  Jest mechanikiem? – pyta Rebel, obracając narzędzie, które trzyma w dłoni, ale nie trudzi się, żeby na nas spojrzeć.  Nie. Ale najwyraźniej umie naprawiać wsteczne lusterka. Wstyd przemienia moją twarz w czerwoną plamę, ale tak czy inaczej otwieram usta i wyrzucam do nich słowa.  Umiem też sprawdzić olej.  Potrzebujemy mechanika – mówi Rebel, wciąż na nas nie patrząc.  Taaa. Powiedziałem jej to. Obraca się prawdopodobnie oczekując, że pójdę za nim, ale nie poddam się tak łatwo. Nie widziałam jeszcze żadnego złotego zęba i jeżeli jedną rzeczą, o którą muszę się martwić jest posprzątanie kilku pudełek po pizzy wchodzę w to. Zwłaszcza z wszystkimi tymi ciachami dookoła. W tym momencie uświadamiam sobie, że uwielbiam słodycze.  Ale mogę robić wszystkie inne rzeczy – mówię. – Mogę posprzątać ten diabelski bałagan, który nazywasz biurem, mogę rozmawiać z klientami i mogę zarządzać twoją księgowością… Przestaje pracować i patrzy na mnie. Reszta mojego życiorysu utyka mi w gardle na to co widzę.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jak właśnie nazwałaś moje biuro? Moje usta otwierają się, ale zdaje się, że słowa utknęły w mojej krtani. Jest taki wspaniały. Wygląda jak gorący facet z rosyjskiej mafii. W tej chwili bardzo żałuję, że nie mówię po rusku, jak ten sukinsyn z pralni. Jestem tak oszołomiona, że jedyny dźwięk, który wychodzi z moich ust nie jest naprawdę ludzki i na pewno nie atrakcyjny.  Garrrr…  To wstrętna nora Rebel i bardzo dobrze o tym wiesz – mówi mój wybawca zza moich pleców. Rebel wraca do przyglądania się zawieszeniu samochodu. Najwyraźniej skończył rozmawiać. I teraz jestem zagubiona. Czy w dalszym ciągu powinnam starać się go przekonać? Błagać? Płakać jak duże dziecko? Poddać się i odejść? Pojechać do Boobie Patch i starać się o pracę tancerki na rurze? Potrząsam głową, odmawiając przyznania się do porażki. To z pewnością się tak nie skończy. Nie pozwolę na to.  Powiem ci co się stanie Rebel. Pracuj dalej nad tym… cokolwiek to jest co robisz… skrzynią biegów czy czymkolwiek… a ja zacznę sprzątać biuro. Możemy to nazwać okresem próbnym. Jeżeli ci się nie spodoba możesz mi po prostu powiedzieć, żebym się pieprzyła. Mam na myśli poszła do diabła. To znaczy… cholera. Nie ważne. Odwracam się i szybko odchodzę mijając gościa, który przyprowadził mnie do Rebela i ignorując fakty, że jego brwi prawie dosięgają linii włosów. Wypuszczam westchnienie ulgi kiedy dochodzę do biura nie słysząc od kogokolwiek ani jednego słowa sprzeciwu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 8 CZTERY BARDZO SPOCONE I CUCHNĄCE godziny później, zmieniłam bestię w piękną. Dzięki nowym środkom czystości, które znalazłam nieużywane w łazience, ohydne, zagrażające zdrowiu, żerujące na całej powierzchni bakterie, prawdopodobnie wywołujące gorączkę, zniknęły, a cały pokój błyszczy czystością. Używając pudeł, które znalazłam w szafie zorganizowałam wszystkie zabłąkane kartki papieru i w połowie używane foldery plików w różne sterty i odłożyłam do dalszej segregacji na później. Jedyną rzeczą, której nie byłam w stanie naprawić jest dywan. Tak, to jest dywan, ale na całej powierzchni pokrywa go gruba warstwa czarnego brudu. Znalazłam pojedyncze czyste miejsce pod jedną z nóg biurka, więc wiem, że w jakimś momencie miał kolor zieleni awokado. Teraz jest ogromną masą toksycznego odpadku, który powinien zostać wyrzucony do śmietnika. Ponieważ zdecydowałam, że jedynym sposobem, żeby go ocalić jest skrócenie jego cierpień. Stoję pośrodku świeżo umytej wykafelkowanej części podłogi z rękami na biodrach i z uśmiechem satysfakcji igrającym na ustach, kiedy wchodzi szczupły koleś.  Co do cholery? – mówi. – Jego usta opadają, kiedy patrzy na scenę przed sobą. Pierwszy odłamek strachu zakrada się do mojego serca.  Co? Jesteś zły? Czy Rebel będzie zły? Nie odpowiada mi. Jego wzrok omiata pokój i zatrzymuje się dopiero, gdy dochodzi do mnie. Na jego reakcję moje serce doświadcza bolesnych spazmów.  Proszę nie mów mi, że będzie chciał mnie zwolnić. Pojawia się lekki uśmieszek. Może być powodowany litością… trudno stwierdzić w przyciemnionym świetle rzucanym przez ostatnią funkcjonującą żarówkę.  Nawet cię jeszcze nie zatrudnił. Jak zatem mógłby cię zwolnić? Posyłam mu najszerszy uśmiech jaki dałam w całym swoim życiu.  Ale zasłużyłam na szansę, prawda. Mam na myśli to jest dobre, prawda? Potrząsa głową.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie znasz Rebela. Lepiej się przygotuj. Chcę mu powiedzieć, żeby zaczekał i nie wzywał jeszcze mojego ostatecznego skazania, ale jest za późno. Już krzyczy w stronę głównego pomieszczenia.  Ej Rebel! Lepiej tutaj przyjdź. Moje instynkty walcz albo uciekaj osiągają najwyższy poziom. Prawdopodobnie powinnam uciekać, ale bieda działa jak cement w moich butach, trzymając mnie tkwiącą w miejscu. Sądzę zatem, że lepiej przygotować się na walkę. Krzyżuję ramiona i wstrzymuję oddech, gdy Bóg Mięśni i Podrasowanych Samochodów pojawia się w wejściu do biura. Najpierw patrzy na podłogę. Potem na biurko, które teraz jest puste za wyjątkiem jednej żałosnej lampki, którą znalazłam. Ostatnie spojrzenie kieruje na mnie. Jego twarz jest w większości pusta, ale możliwe, że zauważam parę wychodzącą z jego jednego ucha. Albo może to tylko zamglenie od moich łez sprawia, że to tak wygląda. Jestem przygotowana wyjąkać z siebie wytłumaczenie i sprawę pracy, ale nigdy nie dostaję szansy. Odwraca się i odchodzi w stronę samochodu, zostawiając mnie tutaj z chudym gościem, który ma chociaż na tyle przyzwoitość, że wygląda jakby mu było przykro z mojego powodu.  Przepraszam – mówi. – Rebel jest tak jakby trudny.  Taa. Zauważyłam. Porywam klucze z lady i uciekam. Czekam do czasu, aż jestem na głównej drodze i zalewam się łzami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 9 TELEFON DZWONI, GDY zbliżam się do mieszkania Perry’ego. Nie rozpoznaję numeru, więc nie odbieram. I tak czkam za bardzo, żeby mówić. Płaczę już tak długo, że jestem gotowa wymiotować. Jak tylko przychodzi powiadomienie o wiadomości na poczcie głosowej wciskam klawisz i pozwalam odtworzyć się wiadomości na głośniku.  Hej, uch, Teagan? Tutaj Melody z akademika. Masz tutaj przesyłkę. Jakiś kurier ją podrzucił. Zostawię ją w pokoju wspólnym za telewizorem. Nie chcę zostawić jej na widoku, gdzie każdy będzie mógł ją po prostu wziąć, ale wyjeżdżam, więc nie mogę jej dla ciebie przetrzymać. Prawdopodobnie słyszałaś, że wczoraj mieliśmy dziwne włamanie, więc teraz jesteśmy w swego rodzaju zamknięciu. W każdym razie mam nadzieję, że sprawy się dobrze dla ciebie ułożą. Przykro mi z powodu twojego taty. Do zobaczenia. Gapiąc się przez okno i czkając, aż światła się zmienią szybko podejmuję decyzję. Nie jestem za bardzo w nastroju, żeby wrócić do Perry’ego i stawić czoła porażce, którą stało się moje życie, więc wrzucam kierunkowskaz i skręcam w prawo zamiast jechać prosto. Mogę równie dobrze zobaczyć o co chodzi z całą tą tajemniczą paczką. Może w środku będzie zwitek banknotów i będę mogła przestać sprzątać za darmo obskurne dziury zwane biurami w żałosnych próbach zdobycia pracy. Pomysł jest zbyt niewiarygodny, żeby był prawdziwy, ale rozświetla mój nastrój. Czekam na kogoś kto będzie wychodził, żebym mogła dostać się do środka. Oddałam klucze kiedy się wyprowadziłam… Zgaduję, że Melody zapomniała o tym małym szczególe. Wchodząc po schodach, ponieważ winda znowu jest zepsuta, docieram na drugie piętro i obieram najkrótszą drogę do pokoju wspólnego z nadzieją, że nie spotkam nikogo znajomego. Rozmawianie z prawdziwą osobą w tej chwili byłoby prawdopodobnie naprawdę złym pomysłem… Nie jestem teraz w dobrym miejscu. Za telewizorem spoczywa usztywniona koperta. Gdy wracam na klatkę schodową z nią w ręku, przepycham zawartości i ściskam trochę. W środku jest coś twardego i może jakiś papier. Cholera. Nie zwitek pieniędzy. Nie ma też adresu zwrotnego, tylko moje

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

nazwisko, adres i pocztowy stempel z Kalifornii. Moje serce podskakuje lekko, kiedy patrzę na nazwę miasta. Tam znajduje się biuro mojego ojca. Teraz moje serce bije jak szalone. W połowie biegnę w połowie idę do mojego samochodu. Kiedy w końcu jestem w środku rozrywam kopertę. Nie mam pojęcia co mogłoby być w środku, ale mogą to być równie dobrze ostatnie słowa jakimi ojciec podzielił się ze mną. Albo to czek. To może być czek, który mi wysłał. Czek, który wyciągnie mnie z ubóstwa prosto w najcudowniejsze wakacje jakie kiedykolwiek miałam. Kiedy odwracam kopertę do góry nogami coś twardego wypada na moje kolana, a na to opada złożony kawałek papieru. Podnosząc kartkę znajduję zabawkowy samochód, leżący na moich kolanach. Nie ma żadnego czeku.  Co do… cholery? – Sprawdzam dokładnie kopertę, ale to wszystko. Samochodzik i notatka. Jak jakiegoś rodzaju chory żart. Żuję wargę. Może to nie jest od mojego ojca. Może to jest z jednego z tych kanałów zakupowych i wysyłają mi coś co zamówiłam. Czy znowu miałam ZDPP 22? Wstyd się przyznać, ale Zakupy-domowe-po-pijaku zdarzały mi się w przeszłości. Wciąż pamiętam dzień, w którym otworzyłam paczkę, którą dostałam i wrzeszczałam, ponieważ myślałam, że ktoś przysłał mi kilkanaście głów. Okazało się, że to tylko peruki, które kupiłam, ale wciąż. Przysięgałam nigdy więcej już tego nie robić i Quin była bardzo dobra w interweniowaniu, kiedy widziała, że oglądałam zły kanał w telewizorze. Nie mogłam uwierzyć, że kupiłam na ZDPP zabawkowy samochód. Otwieram kartkę i czytam napisane na niej słowa. Moje serce tonie, kiedy natychmiastowo uświadamiam sobie, że notatka została napisana bazgrolącym pismem mojego ojca.

Teagan. Wysłałem ci to z powodów bezpieczeństwa. To jest dla mnie bardzo, bardzo ważne. Proszę ukryj to i nie mów nikomu, że to masz. – Tata. Moja szczęka zaciska się, a gardło zamyka. Nie jestem pewna czy doświadczam załamania czy samoistnego zapłonu… obydwie opcje są równie prawdopodobne. Kiedy moja głowa w końcu przestaje wirować ryczę jak ranny lew. Chcę rozbić szybę w oknie, ale dzisiaj już zepsułam wystarczająco dużo rzeczy w mojej biednej Bestii, więc zamiast tego rzucam samochodzikiem tak mocno jak tylko mogę na tylne siedzenie.

22

W oryginale: HSWD – Home-shopping-while-drunk.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Odbija się od niego i ląduje gdzieś na podłodze. Dyszę i sapię pomiędzy moimi krzykami, gdy staram się odzyskać nad sobą kontrolę. Nie mogę uwierzyć, że to jest wszystko co ten drań mógł dla mnie zrobić. Olał mnie dla kawałka tyłka, zostawiając bez grosza, a teraz z jego powodu w najlepszym wypadku dupowy kierowca zdecyduje, że będę jego dziwką. Przynajmniej wtedy chociaż miałabym miejsce, gdzie mogłabym zostać. Tylko w połowie jestem przytomna, gdy zapalam silnik i startuję z parkingu. Dzięki Bogu za auto-pilota, ponieważ jakoś udaje mi się dojechać do mieszkania Perry’ego bez zabicia kogoś albo siebie. Biorąc po dwa schody na raz dostaję się do apartamentu i wpraszam się do środka. Ignorując pytające spojrzenie Perry’ego zamykam się w łazience. To będzie dzisiaj moja sypialnia. Po prostu nie mogę znieść myśli o spaniu na jego kanapie, gdzie każdy wchodzący przez drzwi będzie mógł zobaczyć mnie będącą zdesperowaną oraz jaka jestem przegrana.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 10 KTOŚ PUKA DO DRZWI.

Podnoszę głowę z brzegu wanny i słucham głosu

przyjaciółki. ‒ Teag… to ja. Quin. Otwórz drzwi. Z początku nie mówię nic, mając nadzieję, że się podda. Wycieram jednak ślinę z podbródka, ponieważ znam ją lepiej niż to. ‒ Wyważę te cholerne drzwi. Brzmi na tak nieugiętą jak jeszcze nigdy w życiu nie była. Przez drzwi dolatuje głos Perrego. ‒ Nie możesz wyważyć moich drzwi. Będziesz musiała za to zapłacić! ‒ Zamknij się, Earnhardt 23. ‒ Dlaczego nazywasz mnie …? Och, człowieku. To… pieprz się, Quin. Pieprz się. Chichocze, nie mogę się powstrzymać i też się uśmiecham. Perry musi opuścić kraj, ponieważ nikt nigdy nie zapomni, że wsadził sobie samochodzik w dupę. To przypomina mi przyczyny z powodu, których zajęłam łazienkę jako moją nową sypialnię i na nowo popadam w depresję. Obawiam się, że niedługo będę musiała zaoferować mu laskę, żebym nie musiała spać na ulicy.  Odejdź Quin. Nie chcę towarzystwa.  Nie jestem towarzystwem. Jestem sobą. Teraz otwórz, albo zmusisz mnie do zrobienia bardzo złych rzeczy. Zdesperowanych rzeczy. Nic nie poradzę, że mnie to zaciekawiło..  O jakim rodzaju desperacji mówimy? Jej głos nadchodzi prosto przez pęknięcie w drzwiach.  Powiem Perremu, że chcesz zobaczyć samochodzik. Ponieważ zdaję sobie sprawę, że jest śmiertelnie poważna i dlatego że wiem, iż zwymiotuję jeżeli zobaczę ten samochodzik, wstaję i odblokowuję drzwi. Kiedy wchodzi siadam na podłodze i opieram się o ścianę.

23

Ralph Dale Earnhardt amerykański kierowca wyścigowy. Quin nawiązuje do akcji z samochodzikiem :D.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Zamyka drzwi za sobą i siada obok mnie. Obie siedzimy twarzą do kranu i jest on bardzo, bardzo brudny.  Więc. Co słychać marudo? O co chodzi z tym całym użalaniem się nad sobą? Dźgam ją łokciem.  Nie użalam się. To moje życie, w porządku? I jest do kitu.  Jeeestem całkiem pewna, że to definicja użalania się.  Ugryź mnie.  Może później. Co stało się podczas poszukiwania pracy?  Nie chcesz wiedzieć. Oddaje mi dźgnięcie łokciem.  Tak chcę, powiedz mi. Wzdycham ciężko, mój oddech lekko drży na wspomnienie dręczącego mnie wstydu.  Udałam się do kilku miejsc i zostałam odrzucona w nich wszystkich.  Gdzie? W centrum handlowym? Domach towarowych czy tych niezależnych? Ponieważ pomyślałam, że może na początku powinnaś celować niżej. Tylko dopóki nie staniesz na nogi. Wszyscy szukają wakacyjnej pracy w tej chwili i tak jakby zaczęłaś późno. Jestem prawie za bardzo zażenowana, żeby opowiedzieć jej o swoim dniu. Obejmując głowę dłońmi w próbie utrzymania z dala łez, wyjaśniam.  Skreśliłam centrum handlowe, więc udałam się do dolnej część miasta.  Czyli centrum24… do tej eleganckiej biznesowej dzielnicy?  Nie. To jest w lepszej dzielnicy głupku. Ja pojechałam do gorszej części.  Oooccchhh. Jak do ziemi obiecanej. Krainy złotych zębów?  Tak. Dokładnie. – Podnoszę głowę i oddycham przez nos głośno i długo. – To właśnie to miejsce.  I odrzucili cię?  Taaak. Moja twarz rumieni się odrobinę. Nie mogę na nią spojrzeć. Jej głos mięknie.  Och. To do bani, małpko. 24

Tea mówi „downtown”, które posiada podówjne znaczenie i albo oznacza centrum miasta, albo dolną część miasta, obrzeża i w tym znaczeniu go używa. Quin natomiast myśli, że chodzi jej o centrum miasta.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Taa, a to nie jest nawet najgorsza część.  Proszę powiedz mi, że nie przespałaś się z żadnym z nich. Unoszę na nią brew, ale trzymam oczy utkwione na wprost siebie.  Jeżeli myślałabym, że to coś pomoże mogłabym to rozważyć. Jednak nie, moje dziewictwo jest nietknięte. Prycha, śmiejąc się.  Wiesz, co mam na myśli. Moja niewinność dnia dzisiejszego.  Och, w porządku. Nie zerwałaś swojej wisienki dzisiejszego dnia. To ma więcej sensu.  Jezus, Quin zachowujesz się jakbym była jakimś rodzajem dziwki, biegającej dokoła i śpiącej z każdym gościem w kampusie. W końcu patrzę na nią udając zbyt obrażoną, żeby dłużej ignorować jej głupią twarz.  Obie wiemy, jaką dziwką jesteś, więc przestań udawać. Powiedz mi co się stało. Gdzie szukałaś pracy? Kolejne ciężkie westchnienie później i jestem gotowa się tym podzielić.  W lombardzie, w pralni samoobsługowej i warsztacie samochodowym. Śmieje się jeszcze, zanim kończę mówić.  Lombardzie? Jesteś poważna? W połowie śmieje się z nią, a w połowie jestem zła.  Co do cholery Quin. Jestem zdesperowana! Potrząsając głową, wstaje.  Nie jesteś, aż tak zdesperowana. Chodź ze mną.  Gdzie idziemy? – pytam, chwytając jej rękę i stając obok niej.  Umyj twarz i zęby. Wychodzimy.  Nigdzie nie idę. Musze zająć się swoją depresją.  Niee. To się nie wydarzy. Chodź dostałam wcześniej swoje urodzinowe pieniądze.  Wujek Ramon?  Taak. Stary dobry wujek Ramon. Mamy do rozwalenia sto dolarów i znam również doskonałe miejsce, żeby to zrobić.  Ach tak? – pytam, rozpryskując wodę na twarzy. Rozgrzewam się na myśl, że nie będę musiała spać dzisiaj w łazience. - Gdzie?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 W klubie w centrum. Mówią, że chodzą tam celebryci. Może przelotnie któregoś zobaczymy.  Przez całe cztery lata jak tutaj jesteśmy starałyśmy się kogoś wypatrzyć i nigdy, nawet raz nam się nie udało. – Jestem pewna, że w całym mieście możemy powiedzieć to, jako jedyne.  Dlatego że spędzałyśmy za dużo czasu na terenie kampusu. Teraz zamierzamy to naprawić. – Podnosi ręce w górę i zaczyna kołysać biodrami. – Będziemy tańczyć i pić, i flirtować, i… Wypycham ją za drzwi i zatrzaskuję je za nią, przekręcając szybko zamek, zanim zdąży złapać za klamkę.  Hej! Byłam tam w rytmie!  Idź znajdź swój rytm w salonie. Musze się wysikać.  Widziałam jak sikasz milion razy. Wpuść mnie. Musimy ułożyć nasz plan ataku. Siadam na toalecie i przewracam oczami ignorując resztę jej wcale-nieprzekonujących argumentów, aby ją znowu wpuścić. Kiedykolwiek Quin układa plan ataku, niewinni kolesie padają jej ofiarą, a ja zawsze kończę w krzyżowym ogniu całując przyszłego dupowego kierowcę i tym podobne.

Och dobrze. Przecież i tak nie mam nic innego do roboty. I ta łazienka robiła się już nudna. Mogę równie dobrze wyjść i po raz ostatni zaszaleć z przyjaciółką, zanim zacznę moją nową karierę jako prostytutka. Uświadomiłam sobie, że w tym momencie to jedyna opcja jaka mi pozostała.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 11 STAŁYŚMY W KOLEJCE NA ZEWNĄTRZ klubu, kiedy po raz pierwszy ujrzałyśmy celebrytę.  Och mój pieprzony Boże! – piszczy Quin, chwytając moje ramię i ściskając je z całej siły. – To Tarin Kilgour25! Marszczę się na osobę, na którą się gapi.  Nie, nie jest. Tarin jest wyższy.  Tak to on! Załóż swoje okulary, dziwaku! – Straciła to. Teraz podskakuje wciąż trzymając moje ramie i szarpiąc mną na wszystkie strony. Koleś jest z jakąś dziewczyną, której nigdy nie widziałam w plotkarskim magazynie i zmierzają prosto do samochodu zaparkowanego przy krawężniku. Prawie się do niego dostają, ale przeszkadza im mała grupka lasek, noszących bardzo wysokie obcasy i ekstremalnie krótkie spódniczki i jeden wiotki facet, którego ubrania są po prostu krzykliwe. Atak męskich i żeńskich fanów!  Dobra, może to jest on. Obserwuję rozgrywający się dramat, gdy jedna z dziewczyn i jeden z kolesi stają się troszkę za bardzo agresywni, a Tarin wycofuje się. Następnie nagle pojawia się dwóch umięśnionych gości z klubu i stają pośród nich. Jeden z nich podnosi dziewczynę i odchodzi kawałek, gdy ta się szarpie, a drugi łapie kolesia. Ich głupkowaci przyjaciele dreptają za nimi w butach na platformach z torebkami kołyszącymi się przy boku. Moje serce robi potrójne salto, kiedy widzę, kto jest pierwszym bramkarzem.  Rebel.  Co powiedziałaś? – pyta Quin. Wciąż gapi się na Tarina, gdy ten pośpiesznie wsiada na tylne siedzenia swojego samochodu. Samotny ptaszek – dziewczyna, która jest niesiona wciąż wrzeszczy i wyciąga ręce w niemożliwej próbie dosięgnięcia go. Jest też możliwe, że koleś-fan płacze. 25

Autorka wrzuca nam bohatera z innej swojej książki - Tarin Kilgour jest głównym bohaterem książki By Degrees https://www.goodreads.com/book/show/26844749-by-degrees

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Rebel. Znam tego kolesia… tego, który niesie tę laskę. W końcu zdobywam uwagę Quin..  Znasz go? Jak możesz znać ten wspaniały kawałek męskiego mięsa, a ja nie? Czeka na odpowiedź jej oczy praktycznie świecą od domysłów. Jestem rozdarta pomiędzy czuciem radości, a byciem złą na ten wspaniały kawałek męskiego mięsa, który odrzucił mnie bardziej niż ktokolwiek w całym moim życiu.  Odrzucił mnie dzisiaj w mojej ostatniej próbie zdobycia pracy.  Nie wspominałaś, że starałaś się o pracę w klubie. To mogłoby być zabawne.  Nie wspomniałam o tym, ponieważ to się nie wydarzyło. Najwyraźniej ma też inną pracę. Jest właścicielem warsztatu.  Ooocchhh, teraz rozumiem. Więc co powiedział? Zrobiłyśmy kilka kroków na przód, kiedy jacyś ludzie zostali wpuszczeniu do środka zastępując tych, którzy wychodzili. Klub musiał być w tej chwili maksymalnie wypełniony. Albo to, albo zachowują się tak jakby ich gówno było tak niesamowite, że mogą zmusić nas do czekania na zewnątrz tylko dlatego, że mają na to ochotę.  Nie powiedział nic – mówię.  Nic? Jak nic-nic, czy coś-nic. Przewracam oczami.  Nic-nic. Powiedział całe zero. Zip. Nada. Żadne słowo nie padło z jego ust. Uśmiecha się szeroko.  Dlaczego tak na mnie patrzysz? – Nic dobrego nigdy nie wyszło z tego, gdy robiła tę minę.  Dla mnie brzmi jakbyś nie została odrzucona. Odwracam się twarzą do przodu kolejki.  Zaufaj mi to było odrzucenie.  Myślę, że powinnaś wrócić i znowu spróbować.  A ja myślę, że powinnaś umawiać się z Perrym.  Teraz, dlaczego niby powiedziałaś taką rzecz? – pyta, udając obrażoną.  Ponieważ obie sugestie są tak samo obrzydliwe. Teraz zostaw w spokoju kwestię mojej pracy. Nie jestem w nastroju. Niszczysz moje odprężenie.  Nie masz teraz żadnego odprężenia, ale mam zamiar to naprawić. Chodź. – Łapie mnie za przedramię i wyciąga z kolejki.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Dobrze, ponieważ i tak nie chciałam iść do tego gównianego klubu. Mam nadzieję, że zabierze mnie do domu. Nie miałabym nic przeciwko wypiciu ośmiu piw w wygodnym mieszkaniu Perrego. Nie będzie go, więc będziemy miały to miejsce dla siebie. Albo może tam będzie i wsadzi w swój tyłek samochód. Wszystko będzie lepsze, niż bycie w tej chwili tutaj.  Tak, chcesz iść do tego gównianego klubu. – Ciągnie mnie do drzwi wejściowych, gdzie na swoim stanowisku jest z powrotem samochodowy bramkarz.  Nie, Quin – mówię, starając się wyrwać ramię.  Tak, Teagan. – Jest mała, ale jest o wiele silniejsza niż ja, to trzeba jej przyznać. Kiedy jest na misji bardzo trudno jest ją zatrzymać. I dlatego że miałam spektakularnie złą intuicję co do dzisiejszego wieczoru i dałam się jej namówić do założenia obcasów nie mam prawie żadnej przewagi w ucieczce. W końcu Quin zatrzymuje się, stając naprzeciwko Rebela. Zostawił nawiedzoną fankę z policją i znów obsługuje kolejkę.  Halo Rebel – mówi. Unosi brew, ale nic nie odpowiada. Potem patrzy na mnie i jest możliwe, że widzę przebłysk rozpoznania w jego oczach. Albo może to być tylko moja wyobraźnia, ponieważ oczywiście w ogóle nic nie mówi.  Powiedziałam cześć, Rebel.

Och człowieku. Quin kładzie dłonie na biodrach i robi się zadziorna.  Jest zwyczajem w naszym społeczeństwie, że kiedy ktoś cię wita odwzajemniasz powitanie. – Nie ustępuje. Modlę się o zaklęcie niewidzialności, które zwykle próbowałam rzucać, kiedy byłam małym dzieckiem i tata krzyczał na kogoś na moich oczach. Tak bardzo nie jestem w nastroju, aby być częścią wieczornej rozrywki.  Hej! – krzyczy ktoś z tyłu. – Wracajcie do kolejki!  Zjedz mnie, zboczeńcu – krzyczy Quin, nie odrywając wzroku od Rebela. Łagodniejszym tonem pyta:  Pamiętasz moją przyjaciółkę Teagan, prawda? - Patrzy na mnie i uśmiecha się, zanim odwraca do niego.  Czy teraz możemy już iść? – pytam, patrząc wszędzie byle nie na mężczyznę z głębokimi oczami i krótko obciętymi, blond włosami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jego mięśnie są obecnie w większości przykryte przez koszulkę klubu, ale to nie powstrzymuje ich przed byciem boleśnie oczywistymi i seksownymi. Nienawidzę tego, że jest tak dobrze wyglądającym dupkiem. Jeżeli rządziłabym tą planetą wszystkie wyglądy pasowałyby do osobowości. Brzydki koleś? Brzydka osobowość. Wspaniały kawałek mięsa? Odważne, szczere, lojalne i czułe wnętrze. Nie widzę potrzeby tego całego zwodzenia.  Nie, nie możemy teraz iść. Wchodzimy do środka – mówi Quin, używając swojego ekstra słodkiego, ale zdeterminowanego głosu. Wzdycham ciężko wiedząc, że zrobi się z tego afera.  Bez dowodów nie wchodzicie – mówi głęboki głos. Patrzę gwałtownie na Rebela, zastanawiając się czy moje uszy mnie zawodzą. Ale żadna inna osoba nie przyszła przejąć roli bramkarza, więc on musiał to powiedzieć. Quin unosi na mnie brew.  Wyciągnij swój dowód. Pośpiesz się, zanim znów zacznie to milczące traktowanie. Zauważam, że jego usta wykrzywiają się w najmniejszym stopniu, zanim wraca do bycia posągiem. Wyciągam moje prawo jazdy i podaję je Quin. Okazuje oba Rebelowi dla jego inspekcji. Ledwo spogląda na jej, zanim je oddaje. Na moje patrzy się przez długi czas. Potem spogląda na mnie zwężonymi oczami.  To nie ona. Ty możesz iść, ale ona musi zostać na zewnątrz. Moje usta opadają otwarte.  Proszę cię – mówi Quin, śmiejąc się sarkastycznie. – Akurat. Oddaj je. Jak dużo za wejście? – Wyciąga dłoń po moje prawo jazdy, ale on go nie oddaje.  Wejście kosztuje piętnaście dolarów. Płatne w środku. – Patrzy na osobę stojącą za nami. Koleś tam stojący zaczyna się przepychać obok mnie, więc obracam się i posyłam mu swoje śmiertelne spojrzenie.  Wycofaj się do cholery, dupku. Wyrzuca przed siebie ręce.  Przepraszam, rozchmurz się. Rozchmurz się? Czy on sobie do cholery żartuje? Odwracam się gotowa pozwolić temu bezczelnemu dupkowi Rebelowi mieć to. Ale najpierw muszę przekazać Quin, że nasza randka się skończyła.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Quin spadam stąd. Idź beze mnie.  Nie ma mowy! Nie pozwolę temu popaprańcowi zrujnować naszej nocy. Ignoruję ją i robię wszystko, co w mojej mocy, aby ocalić swoje życie. Wyciągam rękę w stronę Rebela i wzdycham z irytacją.  Po prostu oddaj mi prawko i odejdę. Potrząsa głową.  Przykro mi. Muszę konfiskować wszystkie fałszywe dokumenty. Rumieniec wypełza na moją twarz i szyję sprawiając, że czuję się jakbym właśnie została podpalona. Odkąd jednak przez moje uszy i nos nie wydostaje się dym domyślam się, że to tylko zwyczajne, stare, codziennie upokorzenie.  Nie jest fałszywe. To ja.  Czy mogłabyś odsunąć się na bok, proszę? Mówiąc to nawet na mnie nie patrzy i sądzę, że to powoduje, iż jestem bardziej wkurzona niż kiedykolwiek wcześniej. Bycie potraktowaną, jakbym nawet nie była godna spojrzenia, kiedy się do mnie mówi to ostatnia kropla goryczy.  Nie, właściwie nie mogę odejść na bok. Nie, dopóki nie oddasz mi mojego dowodu, dupku. Ktoś podchodzi stając obok niego, ale nie trudzę się sprawdzeniem, kto to jest. Mógłby to być nawet policjant, jeżeli o mnie chodzi. Nie opuszczę tego miejsca bez mojego prawa jazdy. Rebel tylko się we mnie wpatruje z całkowicie pustym wyrazem twarzy. Tak mnie kusi, żeby mu przyłożyć, że muszę zacisnąć ręce w pięści, aby zmusić je do pozostania przy moich bokach. Aresztowanie za napaść i pobicie jest naprawdę złym pomysłem w tej chwili. Nie mam pieniędzy na kaucję ani żadnych przyjaciół, którzy mogliby ją wpłacić.  Nie możesz zatrzymać jej prawa jazdy – mówi Quin. – To kradzież.  Potrzebuję prawka – mówię, ignorując moją przyjaciółkę, ludzi w kolejce i tych stojących obok Rebela. – Musze jutro udać się na poszukiwania pracy co oznacza, że muszę prowadzić co z kolei oznacza, że potrzebuję swojego prawka.  Och hej! Ty jesteś tą dziewczyną. Ledwie rozpoznaję głos, ale gdy słowa penetrują mój wściekły mózg spoglądam w bok. Szczupły koleś z warsztatu stoi obok Rebela.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Taak – mówię gorzko. – Jestem tą dziewczyną. – Odwracam się do Rebela. – Poważnie. Przestań się ze mną pieprzyć i oddaj mi mój dokument. Zadzwonię na policję.  O co chodzi stary? – Szczupły koleś mówi do Rebela.  Wracaj do pracy Mick.  Chrzań się. Co tym razem zrobiłeś tej biednej dziewczynie? Nazywa mnie biedną, ale uśmiecha się i jego też chcę spoliczkować.  Kim jest twoja przyjaciółka? – pyta Mick łapiąc wzrokiem Quin. Uśmiecha się do niego, ale natychmiast przestaje, kiedy widzi wyraz mojej twarzy. Uznaję jakikolwiek flirt z grupą kolesi z Rebel Wheels za zdradzieckie działania, karane cichym traktowaniem przez przynajmniej tydzień. Prawdopodobnie miesiąc.  Moja przyjaciółka nie jest twoją sprawą. Możesz proszę powiedzieć swojemu szefowi, żeby oddał mi moje prawko?  Mojemu szefowi? On nie jest moim szefem.  Cokolwiek! – wrzeszczę. Straciłam to, słowa wypadają kaskadą, zanim najpierw nawet zostaną przetworzone w moim mózgu. ‒ Oddaj

mi

moje

cholerne

prawo

jazdy

ty

stary-gówniany-człekokształtny-

orangutanie!  Sądzę, że właśnie nazwała cię starym jak cholera, bracie. Rebel wstaje z wysokiego stołka, na którym siedział. Nie będę kłamać… jest onieśmielający jak cholera. Musze spojrzeć w górę, żeby widzieć jego twarz, ale nie poddaję się. Nie ma mowy, że odejdę stąd bez swojego prawka.  Masz trzydzieści sekund, aby opuścić teren, albo zadzwonię po policję.  Hej, on naprawdę nie lubi być nazywany starym – mówi Mick zza jego pleców. Rebel sięga do tyłu i łapie Micka za szyję popychając go do przodu.  Wracaj… do pracy. Mick daje Rebelowi nieprzekonujące uderzenie w żebra, zanim wchodzi z powrotem do klubu. Idzie tyłem i przez cała drogę ma oczy na Quin.  Do zobaczenia w środku kochanie. Parska.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Taa, jasne. Śnij dalej, Twig 26. Zszokowany wyraz jego twarzy jest klasyczny. Nie mogę nic poradzić i zaczynam się śmiać. Quin jest najlepszą przyjaciółką wszech czasów, na zawsze. Koleś w kolejce za nami robi się wystarczająco śmiały, aby stanąć przede mną i podaje swój dowód. Rebel ledwo na niego spogląda, zanim wskazuje gościowi, żeby wchodził. Robi to samo z następną dziewczyną w kolejce, która wygląda jakby miała może ze dwanaście lat. Quin i ja znajdujemy się na zewnątrz wejścia obserwując dupków, wchodzących do klubu na naszych oczach.  Nie mogę uwierzyć, że to jest moje życie – mówię, czując jak moje serce zamienia się w kamień. Czuję się totalnie martwa w środku. Jestem zbyt wściekła, by płakać i zbyt smutna, by wrzeszczeć. A potem kobieta, która jest około 30 cm wyższa ode mnie podchodzi i staje obok Rebela. Gdy zauważa mnie i Quin kładzie dłoń na ramieniu Rebela, a gładki bez poczucia humoru uśmiech pojawia się na jej twarzy. Kurtyna białych blond włosów opada na jej ramiona i muska jej obfity biust, kiedy obraca się i pochyla bliżej niego.  Czy mamy tutaj jakiś problem? Spogląda ponownie w górę i zwęża na nas swoje ciężkie, pociemniałe oczy. Z dużym prawdopodobieństwem mogła być modelką okładkową z obcego kraju, jest taka ładna. Powiedzenie, że wygląda idealne nie oddałoby jej sprawiedliwości i to tylko wkurzyło mnie bardziej. Teraz nie tylko jestem bez prawka, ale również natychmiast porównuję swój wygląd do jej i czuję się jak stara, zasikana przez kota kanapa, którą wystawiasz przed dom. Nienawidzę się tak czuć. Rebel odpowiada na jej pytanie.  Nie. Każdy w kolejce gapi się na kobietę tak samo jak ja i Quin. Rebel wydaje się być jedynym, którym nie wywiera efektu jej olśniewające piękno. Z jakiegoś powodu sprawia to, że jestem wściekła, iż udaje jakby nie była tutaj najpiękniejszą dziewczyną. Jakby sam był tak niesamowity, że ona nawet nie istnieje na jego radarze. Nadęta sterta męskiej

dziwki.

26焁

Twig oznacza gałązka albo patyk. Jest to przezwisko jakie nadają Mickowi dziewczyny ze względu na jego sylwetkę. Doszłyśmy z Agą do wniosku że w oryginale brzmi lepiej, dlatego tak też zostaje.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Do cholery tak, jest problem – mówię ostro, rozpalona przez moje wyobrażenie jego osobowości i całej tej sprawy z kocimi sikami. – Powiedz mu, żeby oddał mi moje prawo jazdy. Jej ramiona przesuwają się, dopóki nie spoczywają na jego barkach.  Masz je? Pochyla się, żeby spojrzeć na jego twarz. Intymność pomiędzy nimi jest trudna do przeoczenia. Uch… natychmiast nią gardzę i w tym samym czasie wiem, że to nie ma sensu. Jest dla mnie nikim, nieznajomą, która prawdopodobnie tworzy idealną parę z tym zimnym jak głaz bramkarzem, mechanikiem facetem. Podnosi dłoń, aby przyjąć dokument od następnej osoby. Dwie sekundy później macha na nią i oddaje dokument z powrotem. Dziewczyna, którą właśnie wpuścił wygląda wystarczająco młodo, aby wciąż nosić sportowy biustonosz.  Chodź – mówi Quin, chwytając mnie za rękę. Zatrzymuje się, aby pokazać Rebelowi środkowy palec, ale on jest zbyt zajęty wpuszczaniem ludzi przez drzwi, żeby to zauważyć. Blondynka jednak zauważa i rzuca nam pogardliwe spojrzenie.  Dobrej nocy – mówi głosem ociekającym słodyczą. Nachyla się jeszcze bardziej do Rebela, zagrażając, że uduś go swoimi wielkimi cyckami. On kontynuuje sprawdzanie dokumentów jakby jej tam w ogóle nie było. W tej chwili tak bardzo chcę zetrzeć ten uśmieszek z jej twarzy, ale Quin mnie odciąga. Staram się odepchnąć obrazy jego stojącego tam i kobiety owiniętej wokół niego jak futro z norek..  Chodźmy na marynowany stek po filadelfijsku – mówi Quin, prowadząc mnie przez neonowe światła wciąż otwartych delikatesów w dół ulicy.  Jesteś pewna, że chcesz wydać swoje urodzinowe pieniądze na ten syf? – pytam. – Możesz iść do klubu i pozwolić mi wrócić samej do domu.  Nie zaczynaj. Nie poszłabym do tego klubu nawet gdybyś zapłaciła mi rubinami.  A co z diamentami?  Nie przeginaj. Wiesz jak się czuję w stosunku do diamentów. Bierzemy się pod ramiona i chichoczemy idąc w dół ulicy.  Jesteś taką dziwką – mówię.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Wiem – odpowiada. – Przynajmniej się do tego przyznaję. Dla diamentów zrobię wszystko. Fakt. Przelotny przebłysk szczęścia znika na ideę posiadania diamentów.  Moje życie jest do dupy, Quin. Co mam robić?  Twoje życie nie jest do kitu. Jesteś zdrowa, prawie skończyłaś studia i jesteś seksowna. Świat należy do ciebie.  Ostrygi27 to galaretowate, słone paskudztwo, które ludzie jedzą jedynie, dlatego że myślą, iż to jest super.  Racja. Więc cały świat nie należy do ciebie. Świat jest twoją suką.  Myślę, że to jeszcze gorsze.  Dobra w porządku – wzdycha, gdy zatrzymuje się i staje do mnie twarzą w twarz. Łapie mnie za ramiona i potrząsa kilka razy. – Świat jest twój Tea-Tea. Możesz robić cokolwiek zechcesz. Dostać cokolwiek zechcesz. Musisz po prostu próbować bardziej, żeby tak się stało. – Ciągnie mnie przez chodnik i otwiera drzwi, gapiąc się na mnie.  Więc jutro po prostu wejdę do jakiejś firmy i powiem im, że muszą dać mi pracę, ponieważ świat należy do mnie i to wszystko? Przytakuje raz.  Dokładnie. O tym właśnie mówię. Złap świat za jaja i spraw, by błagał o litość.  Naprawdę czasami mnie przerażasz, Quin.  Sama siebie czasem przerażam. Chodź. Zjedzmy jakieś mięso pokryte roztopionym, wyciskanym serem. Po raz pierwszy w moim życiu nie brzmi to całkowicie obrzydliwie. Naprawdę tracę kontakt z rzeczywistością.

27焁

Gra słów w oryginale Quin mówi: The world is your oyster, – co jest idiomem i oznacza cały świat należy do ciebie, ale samo słówko oyster oznacza ostrygi i do tego odnosi się Tea. Po polsku oczywiście brzmi to bez sensu.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 12 PRZEZ CAŁĄ DROGĘ

staram się przegadać sama sobie na temat tego co mam

zamiar zrobić. Mam jedno oko na drodze, a drugie w bocznym lusterku modląc się, żeby nie zatrzymała mnie policja i nie zapytała o moje prawo jazdy i położenie lusterka wstecznego.

Dupek, pieprzony wariat, cholerny idiota. Kto wie co Rebel zrobił z moim prawkiem, ale jestem pewna jak cholera, że po prostu mu nie odpuszczę i nie pozwolę mu wywinąć się z jego kradzieży. Zastępcze prawo jazdy kosztuje dwadzieścia sześć dolców, których nie mam plus paliwo, żeby się tutaj dostać. Około dolara. Zatrzymując się na parkingu obok warsztatu, zastanawiam się czy miejsce to jest zamknięte na czas wakacji. Mój samochód jest jedynym tutaj. Po wyłączeniu silnika, siedzę w środku patrząc na drzwi prowadzące do wnętrza sanktuarium okropności. Żałuję, że nie pamiętałam, aby zabrać ze sobą puszkę farby w spreju, żebym mogła namalować graffiti na całym tym głupim budynku.  Och dobrze. Nie będzie lepszego czasu niż teraz na całkowite umartwienie. Nie pozwoliłam sobie myśleć o tym co mogło się tutaj wydarzyć. Może nieustająca gadka motywująca Quin, kiedy jadłam chleb z mięsem pokrytym wyciśniętym serem jakoś wpoiło mi przekonanie, że naprawdę posiadam cały świat. To wydawało się być jedynym wyjaśnieniem, dlaczego wróciłam do tego miejsca, aby cierpieć jeszcze większe zniewagi. Ale cokolwiek. Potrzebuję prawa jazdy, albo nie będę mogła starać się o pracę, więc to jest to co się stanie: Wejdę do środka Rebel Wheels, skonfrontuję się z muskularnie zbudowaną małpowatą osobą Rebela i będę nalegać, aby oddał mi moje prawko. Mam zamiar płakać i błagać, jeżeli to będzie konieczne. Zamierzam podać mu najbardziej osobiste szczegóły mojego żałosnego życia, żeby uświadomił sobie jak okropne jest zabranie mi mojego prawa jazdy. Zabrałam swój wykaz ocen i przedmiotów, żeby zobaczył, że jestem tym kim mówi mój dokument. Moją nadzieją jest to, że łzy, smutna historia i moje imię na papierze będą wystarczające, aby złamać jego twardą i podłą

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

powłokę. Modlę się tylko, aby lalka barbie, którą widziałam przy wejściu do klubu nie była tutaj z nim, aby zredukować mnie znowu do poziomu zasikanej kanapy. Frontowe drzwi trzeszczą, gdy je otwieram. Nie wiem czy jestem szczęśliwa czy spanikowana, że nie jest dzisiaj zamknięte. Nikogo nie ma w biurze, ale słyszę głosy dochodzące z warsztatu. Ktoś brzmi zrzędliwie, jakby przerzucał rzeczy, albo raczej rzucał o ścianę kartonowymi pudłami. Skradam się na palcach. Cień uśmiechu przełamuje moją twarz, gdy widzę, że wnętrze biura wciąż jest w większości czyste. Ktoś przeglądał niektóre pudła, w których zgromadziłam akta i kilka papierów rozrzuconych jest dookoła, ale większość mojej pracy pozostała niesamowita. Rebel był naprawdę głupi nie zatrudniając mnie. To powoduje u mnie słodko gorzką radość, ale biorę to ponad smutek każdego dnia. Zatrzymuję się w kolejnych drzwiach szukając pod samochodami w świetle dużych odblaskowych świateł. Seria huków rozlega się z odległego końca pomieszczenia, przywołując mnie bliżej, abym mogła lepiej zobaczyć co się dzieje. Rebel jest jedyną osobą w pokoju to mogę powiedzieć i jest bez koszulki, i zadaje poważne zniszczenia uderzając w worek, który zwisa z metalowego haka. Moje serce zatrzymuje bicie na kilka sekund, gdy myślę co taka ilość mięśni i energii mogłaby zrobić ludzkiej twarzy. Może nie powinnam przychodzić bez wsparcia. Odwracam się, żeby stąd zwiać, ale moja stopa potyka się o próg. Upadam z hukiem i nie jest to ładny widok. W wysiłku zatrzymana mojego upadku, albo spowolnienia spotkania z ziemią chwyciłam rolety w szybach drzwi, ciągnąc je ze sobą, powodując głośny brzęczący dźwięk. Starając się wstać uświadamiam sobie, że jestem zaplątana w metalowe listewki i sznurki trzymające to wszystko razem. Jakoś zdołałam rozplątać ramię, żebym mogła ściągnąć cały ten bałagan jak plecak. Rebel wyszedł zza rogu właśnie w chwili, gdy wstawałam na nogi. Ciężko nabierał powietrza do płuc, a pot ściekał w dół po każdym centymetrze jego wyeksponowanych części ciała. Moje usta otwierają się na cudowny widok przede mną, ale żadne słowa nie wychodzą. Tylko dźwięki.  Uchhhh… achhhhh. Jaaaaa… – Roleta okienna ześlizguje się z mojego ramienia i ląduje z brzękiem na mojej stopie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co ty tutaj robisz? – pyta, wycierając usta ciemną, frotową opaską na ręce. Nie spogląda nawet na pozostałości jego rolet okiennych. Odkopuję rolety na bok, żebym się o nie znowu nie potknęła i robię kilka kroków z powrotem do biura. Dziesięć więcej szybkich długich kroków i uda mi się wydostać na parking. Może ktoś usłyszy jak będę krzyczeć.  Nie podchodź – mówię, starając się brzmieć zastraszająco i pewnie co jest zupełną odwrotnością tego, co czuję w tej chwili. Marszczy brwi.  Co?  Powiedziałam nie ruszaj się! Nie podchodź bliżej mnie. – Dwa kroki więcej i prawie będę po środku biura.  Ty jesteś tą, która tutaj przyszła. Czego chcesz? Pozostał w wejściu opierając jedną rękę o framugę. Wzięłam uspokajający oddech. Może nie zbije mnie na kwaśne jabłko. Jego mięśnie brzucha napięły się, kiedy przeniósł ciężar ciała na drugą stopę.

O mój panie, panie bierz mnie. Stałam tak prosto jak tylko mogłam, zbierając do kupy moje nastawienie i myśli.  Sądziłam, że to oczywiste. Przyszłam po swoje prawo jazdy. – Zmagając się z małym plecakiem, wyciągam zgięty papier. Moja ręka trzęsie się trochę, gdy go rozkładałam. Jest tak cholernie onieśmielający, stojąc tam cały spocony i ogromny. Nienawidzę tego, że nie mogę być przy nim spokojna.  Widzisz? – Trzymając tak, żeby mógł go zobaczyć. – Mój wykaz ocen i przedmiotów z moim nazwiskiem. – Kartka dygocze z każdym uderzeniem mojego serca, więc macham nią, aby ukryć strach.  Więc? – Ponownie otarł twarz. Jego policzki miały jasno różowe plamy, co byłoby urocze, jeżeli nie byłby takim dupkiem. Przyciskam kartkę do boku.  Więc?  To jest dowód, że to moje cholerne prawko, więc oddaj je koleś. Unosi jedną brew, ale nic nie mówi. To jest więcej niż frustrujące. Szybko tracę swoją fasadę, posuwając się do grożenia dziecięcymi zachowaniami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie żartuję. Oddaj mi mój cholerny dokument, albo zmarnuję to miejsce.  Zmarnujesz je? – Ma jaja, żeby prawie się ze mnie roześmiać.  Tak. Zmarnuję je. Zrobię wszystko dokładnie tak jak było przedtem i ty będziesz mógł wrócić do życia w tej gównianej norze. Jego prawie uśmiech znika.  Dobrze. Może wtedy będę mógł coś znaleźć. Nie mogę uwierzyć w jego nastawienie. Ma czelność.  Nie masz ani krzty manier w całym swoim ciele? Zapracowałam sobie tyłek przedwczoraj dla ciebie. Organizując każdą pojedynczą rzecz w tym biurze. Za darmo. I co dostaję w zamian. Zachowanie dupka. Kradzież. Całkowite bzdury oto, co.  Kradzież?  Tak! – piszczę.  Powiedziałaś, że uporządkowałaś rzeczy. Nie spodziewam się tej szczególnej reakcji, więc po prostu tam stoję ciężko oddychając. Jestem gotowa podejść i spoliczkować jego głupią solidną szczękę. Nie ma żadnego wyrazu, poza jednym: obojętność. Odczuwam tę irracjonalną potrzebę zobaczenia jakiejkolwiek emocji na jego twarzy, każdego innego wyrazu niż ten, który widziałam do tej pory. Grzebię w mojej malutkiej torebce szukając zapalniczki.  Uporządkowałaś czy nie moje dokumenty? Kontroluję mój nagły impuls podpalenia w jakimś stopniu niewinnego mężczyzny i zostawiam przeszukiwanie torebki, aby odpowiedzieć na jego pytanie.  Tak. Przecież to powiedziałam. Jesteś teraz głuchym złodziejem?  Szukam faktury.  I jak to jest mój problem? Nie pracuję tutaj. Krzyżuję ramiona, momentalnie uwielbiając fakt, że przegrał. Jestem taka szczęśliwa z tego powodu. Uśmiecham się tak szeroko, że aż boli mnie twarz. Rebel nie podziela mojej wesołości.  To twój problem, ponieważ uczyniłaś to swoim problemem, kiedy przeszłaś przez moje drzwi, nieproszona.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jego gniew sprawia jedynie, że jestem jeszcze bardziej szczęśliwa i całkowicie nie przejmuję się tym, iż powiedział, że byłam nieproszona. Pieprzyć go. Wzruszam ramionami, całkowicie niezdolna do usunięcia tego pełnego samozadowolenia uśmiechu ze swojej twarzy.  Myślę, że mamy więcej wspólnego niż sądziłam. Nic nie mówi, ale nie obchodzi mnie czy chce tego słuchać czy nie. Mam zamiar dać mu podwójne zderzenie z rzeczywistością. To jest mój świat, dupku, posiadam go jak

mówi Quin.  Ty jesteś moim problemem, a ja twoim. Co powiesz, żebyśmy zawarli umowę?  Nie zawieram umów.  Jasne, że tak. Naprawiasz samochody za pieniądze. To są umowy. Może, więc oddasz mi moje prawko, a ja powiem ci gdzie jest ta faktura.  Nie wiesz gdzie ona jest.  Nie gadaj bzdur. Ułożyłam je datami i numerami.  Gdzie one są? – wchodzi do pokoju, ale nie ustępuję.  Gdzie jest moje prawo jazdy? Zatrzymuje się kilka kroków ode mnie i teraz mogę w końcu dokładnie przyjrzeć się jego twarzy. Święta matko wszystkich matek. Porozmawiajmy o wyrzeźbionej, pięknej

twarzy. Ten koleś zostawił zachwycający już dawno za sobą daleko w tyle i teraz żyje tylko w planie piękny. Musi pochodzić z jakiegoś egzotycznego, obcego kraju, ponieważ nie wyglądał jak jakikolwiek mężczyzna, którego kiedykolwiek widziałam.  Skąd pochodzisz? – mówię bez zastanowienia. Marszczy na sekundę brwi w górę. Ale ignoruje mnie,, najwyraźniej jego umysł jest skupiony na jednym tropie i w tej chwili ma znak faktura. Sięga za siebie, a ja pozostaję w kompletnym bezruchu. Chcę wybiec z tego miejsca i nigdy nie wracać, ale jestem złapana przez dziwną magnetyczną siłę, która przyciąga mnie i trzyma tutaj. Nie ważne co chcę zobaczyć, co zrobi następnie. Modlę się, żeby nie wyciągnął noża i nie wypatroszył mnie jak ryby. Z tylnej kieszeni dżinsów wyciąga moje prawo jazdy. Trzymając je przed moją twarzą pomiędzy dwoma palcami mówi.  Gdzie jest faktura?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Porywam prawko z jego dłoni i odwracam się szybko zmierzając do drzwi z prędkością 2 machów28.  W twoim tyłku – mówię, wyskakując na zewnątrz. Prawie udaje mi się dotrzeć do samochodu, zanim mnie dogania. Nie dotyka mnie, ale zatrzymuję się w miejscu. Mogę praktycznie poczuć jego oddech na karku. Odwracając się, znajduję go stojącego tylko kilka centymetrów ode mnie. Jest zły i może trochę zaskoczony. Podoba mi się to, że udało mi się go oszukać i czuję tylko malutkie poczucie winy przez zostawienie go bez pomocy.  Potrzebuję tej faktury – mówi bardzo spokojnym i niskim tonem. Powoduje to u mnie dreszcze. Wysuwam swój podbródek.  A ja potrzebuję pracy.  Nie ulegam szantażom.  Ja także nie. Zawieram umowy. Wpatruje się we mnie, a ja w niego. Oboje oddychamy ciężko, a ja definitywnie się pocę. Dezodorancie nie zawiedź mnie teraz.  Powiedz mi, gdzie jest ta faktura, a pomyślę o tym.  Nie ma mowy.  Powiedz mi, gdzie jest faktura, a nie każę cię aresztować. Śmieję się. ‒ Za co? Za posprzątanie twojego biura? Dadzą mi za to medal honoru. I klucze do miasta prawdopodobnie też. To miejsce było niebezpieczne dla zdrowia. Jego twarz opada tylko o ułamek na swoich twardych krawędziach. ‒ Nie było tak źle. ‒ Jasne, jeżeli uważasz wychodek za nie tak zły, to nie było. Motocykl zatrzymuje się obok mojego samochodu, a silnik gaśnie. Kierowca ściąga kask i widzę, że to Twig. ‒ Hej, co się dzieje? Wróciłaś po więcej? – jego uśmiech jest zaraźliwy. ‒ Niee. Tylko przyszłam po swoje prawo jazdy. ‒ Przyszła powiedzieć mi, gdzie jest faktura dla Jacka. 28焁

Mach jednostka prędkości stosowana przy prędkościach naddźwiękowych (np. prędkość, z jaką latają myśliwce) 2 Machy to ok. 2,5 tys k/h.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Obracam twarz ponownie do Rebela, czując się bardzo pewnie. Jestem prawie pewna, że jest gotowy się ugiąć. ‒ Przyszłam po pracę i zostałam nabita w butelkę. Ale jestem chętna wybaczyć to i zapomnieć, jeżeli jesteś chętny mnie zatrudnić. ‒ Nie potrzebuję cię tutaj. ‒ Pewnie, że tak. Potrzebujesz tej faktury dla Jacka, a ja jestem jedyną osobą, która wie gdzie ona jest i cała reszta. I przy okazji twoje księgi to totalny bałagan. Przegapiłeś tony podatków. Nie miałam pojęcia, że moje zajęcia z rachunkowości się przydadzą i nie jestem całkowicie pewna czy mam rację odnośnie tego, co właśnie powiedziałam, ale cokolwiek. Wszystko czego potrzebuję to szansa, aby się wykazać, a cała reszta się ułoży. Wiem, że mogę być wartościowym pracownikiem nie ważne, gdzie będę pracować. Jego nozdrza rozszerzają się z gniewu, gdy się we mnie wpatruje. Odparowuję w odpowiedzi na jego ciche traktowanie. ‒ Może to działa na innych ludzi, ale nie na mnie. Unoszę podbródek stopień wyżej, aby przywołać pewność, której nie czuję w swoich słowach, modląc się, że mogę to osiągnąć. Mogę już praktycznie poczuć wypłatę.. ‒ Może co działa? – pyta w końcu. ‒ Nie wiem… to całe nastawienie w stylu rosyjskiego mafioso, nieustępliwego-kolesiamilczenie-owiec, które przedstawiasz. Twig podchodzi i klepie Rebela w plecy. ‒ Odkryła twój numer, Reb. Słuchaj mam zamiar zacząć robotę z Camaro chyba, że chcesz, abym zrobił coś innego. ‒ Napraw jej lusterko – mówi Rebel nie odwracając ode mnie wzroku. ‒ Nie. Mogę naprawić je sama. – Mówię nie wspominając, że będę potrzebować do tego niezwykle dużo taśmy klejącej. – Zacznij robić Camaro. Części do niego przyszły w poniedziałek. Oboje Twig i Rebel gapią się na mnie, a potem Twig się uśmiecha. ‒ Skąd to wiesz? ‒ Wiem wszystko, widziałam wszystko.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Ponieważ trzymałam w rękach prawie każdy kawałek papieru, który znalazł się w ich biurze przez ostatnie dwa lata, co uwzględnia spis przyjętych przesyłek. Ha! Zjedz

to, Dolph! W tym właśnie momencie uświadamiam sobie, dlaczego uważam tego palanta Rebela za tak atrakcyjnego. Wygląda zbyt podobnie do mojego zauroczenia - gwiazdy filmowej lat osiemdziesiątych Dolpha Lundgrena, żeby temu zaprzeczyć. Cholera jasna.

Realny z krwi i kości zawodnik z Rocky’ego29. Jest ciągle moim sercem. Bliźniak Syberyjskiego Ekspressu 30 żyje tutaj w L.A. i jest właścicielem warsztatu samochodowego. Jestem w ogromnych tarapatach. ‒ Stary powinieneś ją zatrudnić – mówi Twig – Mógłbyś napuścić ją na Olgę. Coś co mogło być uśmiechem przeszło przez twarz Rebela przez krótką chwilę. ‒ Dobra. Zaczynasz dzisiaj. Znajdź mi tę fakturę. ‒ Hura! Szybko wyrzucam pięści w powietrze, a potem przybijam piątkę z Twigiem – Jeszcze raz jak masz na imię? – pytam, gdy Rebel odchodzi. ‒ Mick. A ty jesteś Teagan prawda? ‒ Taaak. ‒ Fajne imię. ‒ Dzięki. ‒ Naprawdę potrafisz naprawić swoje lusterko, czy chcesz żebym to zrobił? – pyta Mick. Czekam do czasu, aż Rebel wróci do budynku i używam cichego tonu, żeby nie doleciało do jego uszu. ‒ Jeżeli mógłbyś je dla mnie naprawić to zaoszczędziłoby mi wiele pieniędzy na taśmie klejącej. Śmieje się. ‒ Nie ma problemu. Powodzenia przy okazji. ‒ Dzięki. ‒ Będziesz go potrzebować – powiedział, gdy wracałam do biura.

29焁 30

Dolph Lundgren grał w czwartej części Rocky Ivana Drago, głównego rywala Sylwestra Stalone. Ivan Drago ma w tym filmie ksywkę Syberyjski Ekspress.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 13 MICK JAKIMŚ SPOSOBEM ZDOŁAŁ wyszarpać pięćdziesiąt dolarów z kieszeni Rebela, żebym mogła kupić jakieś artykuły biurowe. Sześć godzin po tym jak wróciłam ze sklepu w końcu miałam każdy kawałek papieru, który zwykł latać dookoła pokoju, który teraz uważałam za moje włości, oznaczony i wsadzony do szafki, która służyła przedtem do przechowywania pokrytych smarem części samochodowych. Organizacja miała oprócz sprawienia, że to miejsce wyglądało lepiej, także drugą korzyść… wiedziałam całkiem sporo o samym Rebel Wheels. Robili w większości podrasowane, sportowe samochody na zamówienie i czasami okazjonalnie motory. Wydawali się preferować Camaro, Mustangi, Buicki GSX – cokolwiek to było – Chargery, Firebirdy, Pontiac Gto i Chevelle – Większości z nich nie widziałam na warsztacie, ale jestem pewna, że jeszcze zobaczę. Tylko w ostatnim roku odnowili około siedemdziesięciu samochodów i jak do tej pory widziałam tutaj tylko Rebela i Micka. Może dlatego szukali nowego mechanika. ‒ Nie wygląda aż tak inaczej – mówi Mick, stając w drzwiach. Prycham. ‒ To dlatego, że jesteś ślepy. Otwierając szufladę, odsuwam się na bok, żeby mógł podziwiać pełną chwałę. Czekam na jego oklaski. ‒ Co to? – pyta, podchodząc. ‒ To ścieżka z dokumentacji, ukazująca to co robiliście przez ostatnie dwa lata lub coś koło tego. – Wciąż czekam na brawa. Zaciska razem wargi i kiwa głową.  Całkiem przyzwoicie. Lepiej znajdź sposób, aby przekonać Rebela, że to jest warte wypłaty. Moje serce opada, a mój organizacyjny haj znika jak chmura dymu.  Czy ktoś kiedykolwiek powiedział ci, że jesteś całkowicie protekcjonalny.  Właściwie nie. Nigdy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jakoś trudno mi w to uwierzyć. – Zatrzaskuję szufladę. – Trzymaj się z daleka od tych teczek. Potrzebujesz czegoś? Zapytaj o to. Masz papier, którego nie chcesz więcej dotykać? – Wskazuję druciany kosz, stojący na szafce. – Wsadzasz go do koszyka, a ja go chowam.  Nasikałaś też w każdym kącie? – pyta.  Tak, więc nie polecam ci więcej jedzenia tutaj pizzy.  Dzięki za ostrzeżenie – mówi, wychodząc z pokoju.  Nie ma za co. Podchodzę do biurka i opadam mając całkowicie spuszczone powietrze. Jestem jak rozmoczony, zużyty balon, kiedy wchodzi Rebel. Wyciera swoje ręce w szmatę pozostawiając wszędzie czarne plamy smaru.  Wsadź swoje szmaty w ten koszyk, kiedy z nimi skończysz, a upewnię się, że będą wyczyszczone – mówię, wskazując bez przekonania na kosz w kącie pokoju. Bez odpowiedzi wrzuca do niego szmatę. Prawdopodobnie powinnam próbować z nim porozmawiać, ale jestem pozbawiona entuzjazmu. Prawdopodobnie jest tutaj po to, żeby mnie zwolnić. Kładę ramiona na kolanach i opieram czoło na biurku. Może, jeżeli nie będę na niego patrzeć, kiedy mi powie, żebym spadała nie zacznę przy nim płakać. Jedna z szuflad wypełnionej szafy otwiera się i pozostaje tak przez kilka sekund, zanim słyszę jak zamyka się ponownie. Potem słyszę jak coś ląduje na biurku blisko mojej głowy.  Wciągnij się na listę płac – mówi. – To jest za dzisiaj. Do czasu, aż moja głowa podnosi się do góry jest już jedną nogą za drzwiami. Wtedy właśnie widzę leżące na wprost mnie złożone w pół pieniądze. Rozsypuję je szybko licząc kolekcję banknotów. Sto dwadzieścia dolarów? Whoo hoo! Dzień wypłaty suki! Wyskakuje z siedzenia i biegnę do drzwi. Jest zaledwie kilka kroków w obszarze warsztatu.  Dzięki Rebel! Nie będziesz tego żałował. Obiecuję. Nie daje po sobie nawet poznać, że mnie usłyszał… po prostu dalej idzie w stronę samochodu, który wisi na podnośniku. Chrzanić go. Dał mi pracę i mam zamiar i tak go lubić, nawet, jeżeli jest całkowicie społecznie ograniczony. Opuszczam biuro po 17 mając teraz nową misję. Mam jeden cel do zrealizowania… czas znaleźć mieszkanie.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

Okrążam

najbliższy

obszar

wokół

Rebel

tłum. nieof.: Agis_ka

Wheels,

znajdując

trzy

możliwe

kandydatury. Wszystkie są zniszczonymi, całkowitymi ruderami, ale dla mnie oznacza to, że są tanie i są blisko. Może będę w stanie oszczędzić wystarczająco, żeby mój ostatni semestr na studiach nie był potworny. Dzięki Bogu, że już zapłaciłam wcześniej za zajęcia. W pierwszym miejscu jestem od razu zdyskwalifikowana od kiedy nie mam historii zatrudnienia. Patrzę na zmarnowanego menela siedzącego tylko przed biurem właściciela, który najwyraźniej nie wylewa za kołnierz i wkurzam się. Jestem oceniana jako mniej warta niż pijacy i ćpuni.  Taaa, to miejsce jest i tak do bani. Koleś patrzy na mnie z pogardą. Następne miejsce jest jeszcze gorsze. Wszędzie są ludzie trzymający się w małych grupkach, niektórzy z nich z puszkami piwa w papierowych torebkach, ale nie obchodzi ich to, że nie mam zaświadczenia o zarobkach tylko to, że mam pracę i na kaucję.  Mogę donieść ci resztę jutro – mówię pisząc swoje nazwisko na umowie. Nie widziałam nawet jeszcze wnętrza mojej nowej kawalerki, ale nie przejmuję się tym. Ma drzwi, które mogę zamknąć i łazienkę oraz łóżko. Och, jak nisko upadłam, jeżeli to jest moja nowa definicja domu, ale cokolwiek. Obchodzi mnie w tym momencie jedynie przetrwanie. Właścicielka nie poprosiła mnie nawet o dowód.  Tylko upewnij się, że będziesz płacić czynsz na czas – mówi otyła, starsza pani po drugiej stronie odrapanego i powgniatanego biurka. Ma dokładnie siedem bardzo długich włosów na brodzie i cztery nad górną wargą. Sądzę, że używa ich jako nitki dentystycznej po lanczu.  Nie toleruję żadnych darmozjadów i życia na mój koszt na terenie mojej własności. To moja spuścizna i nie przyjmuję charytatywnych przypadków. Tłum na zewnątrz i fakt, że nawet bez sprawdzenia mojego dowodu wynajęła mi pokój mówi co innego, ale nie ma cholernej mowy, że będę się z nią kłócić. Poza tym ten motel będący jak pułapka na szczury jest większym dziedzictwem, niż ja mam obecnie, więc kim jestem, żeby to osądzać?  Mogę dostać jutro klucz?  Taa. Muszę najpierw wsadzić tam środek na insekty. – Wsadza papierosa do ust i zapala go całkowicie lekceważąc zakaz palenia w środku.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kaszlę głośno, ale nic ją to nie obchodzi. Wydmuchuje po prostu dym przez biurko i przygląda mi się badawczo przez kłęby dymu.  Imprezujesz? – pyta.  Uchhhh… nie?  Jesteś pewna. Zastanawiam się w tej chwili czy zaoferuje mi skręta, a może nawet jakąś heroinę. Od czasu do czasu paliłam z kolesiami jednak nie jest tak, że jestem ćpunem czy coś. Może to jest test.  Nie. To znaczy tak. Jestem pewna. Nie imprezuję. – A przynajmniej nie do czasu, aż będę miała klucz i trochę mebli.  Dobrze. Nie pozwalam tutaj na organizowanie imprez. Mam na końcu języka, aby po prostu zakwestionować jej zdolności do ograniczania wolności jej najemców, ale gryzę się w język i zatrzymuję prawdę dla siebie. Ta kobieta funkcjonuje w całkowicie innym wymiarze niż ja i jestem całkiem pewna, że lepiej będzie po prostu płynąć z prądem.  Dobrze. Żadnych imprez. Zanotowane.  Pyskujesz mi? – Zerka na mnie, gdy zaciąga się mocno papierosem. Martwię się, że ma dziurę w płucach poprzez sposób, w jaki ciągle zaciąga się i zaciąga bez końca. Prawdopodobnie wypełnia tym całe ciało, a to bardzo wielkie ciało. Powoli odsuwam krzesło na kółkach, ponieważ kiedy w końcu wypuści tę toksyczną chmurę będzie w tym wystarczająco dużo, aby od razu spowodować raka.  Nie żadnych pyskówek. Nie jestem zarozumiała osobą ogólnie mówiąc.  Niech mnie cholera… myślę, że znowu mi odpyskowałaś. Z każdym wypowiadanym przez nią słowem wychodzi ogromny obłok dymu. Do końca sentencji naprawdę nie mogę już zobaczyć jej twarzy. Jej ton podpowiada mi, że robi się zrzędliwa, więc wstaję i przygotowuję się do wyjścia.  Cóż muszę już iść. Naprawdę doceniam to, że wynajmujesz mi pokój. Nie martw się. Nie będę urządzać żadnych imprez czy pyskować do kogokolwiek.  Lepiej nie. Ludzie tutaj nie przepadają za bardzo za pyskatymi. Wstaję i wychodzę stamtąd zostawiając ją jej rakowi płuc i spadkowi...

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jeżdżąc w poszukiwaniu kolacji rozważam moje nowe życie. Może właśnie zapisałam się na bycie najnowszym lokatorem Roach Motel31, ale nie obchodzi mnie to. Mam pracę, samochód ze świeżo naprawionym wstecznym lusterkiem i mieszkanie. Jestem niesamowita. Jestem niezwykłym super bohaterem. Jestem…

Zatrzymana. Migające czerwone i niebieskie światła w moim nowo naprawionym wstecznym lusterku mówią mi, że moja radość zaraz stanie się moim smutkiem. Całkowicie zapomniałam schować swoje prawo jazdy z powrotem do portfela. Mogę wciąż zobaczyć je leżące na moim biurku w Rebel Wheels. Dlaczego nie schowałam go do portfela? Dlaczego jestem taką kretynką? Oficer podchodzi i puka w moje okno.  Prawo jazdy i dowód rejestracyjny. Nawet na mnie nie patrzy, co z jakiegoś powodu mnie wkurza. Sądzę, że kiedy mam zostać upomniana, chcę, aby patrzono mi w oczy kiedy to się dzieje. Najwyraźniej nie jestem teraz w dobrym miejscu.  Zostawiłam je w pracy.  Wiesz, że wymaga się posiadania przy sobie prawa jazdy, gdy kieruje się samochodem, prawda?  Tak i również wiem, że jeżeli dasz mi teraz mandat nigdy nie będę mogła go zapłacić bez uciekania się do oszustwa. Dopiero dzisiaj zaczęłam nową pracę i dopiero znalazłam mieszkanie w szczurzej dziurze, a moje życie jest totalnie do kitu. Mój ojciec zmarł tydzień temu zostawiając mnie z niczym, a wszyscy moi przyjaciele wyjechali na lato. Czy możesz proszę na miłość boską nie dawać mi mandatu?  Wiesz, że masz obowiązek mieć przy sobie prawo jazdy, kiedy prowadzisz, prawda? Prawie wybucha mi para z uszy, kiedy powtarza po sobie. Moje ręce zaciskają się na kierownicy raz za razem, gdy rozważam swoje opcje. Pierwsza: Naprawdę szybko otwieram drzwi uderzając go w nogi i tymczasowo oszałamiając, dając sobie czas na wyskoczenie, wyrwanie mu broni i pokazanie mu kto tutaj rządzi. Druga: Mogę płakać, dopóki nie zacznę wymiotować. Trzecia: Mogę zadzwonić do Micka i zapytać czy podrzuci mi moje prawko. Jestem tylko pięć przecznic od warsztatu. 31焁

Roach Motel –określenie niedrogiego hotelu o niskim standardzie położonego w złej dzielnicy miasta albo nazwa pułapki na karaluchy

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jak atrakcyjna w tej chwili wydaje się być dla mnie opcja pierwsza i jak łatwa byłaby do wykonania opcja druga, decyduję się wybrać drzwi numer trzy.  Daj mi chwilę i będę miała dla ciebie to prawo jazdy. Chwytam telefon i dzwonię do Rebel Wheels. Nie pamiętałam, żeby zabrać dzisiaj po południu swoje prawo jazdy, ale pamiętałam, aby wziąć około dziesięciu wizytówek z biurka, na których bezzwłocznie napisałam swoje imię i nazwisko. W tym momencie naprawdę cieszę się, że moja głowa jest na stałe przymocowana do moich ramion, albo kto do cholery wie co mogłoby się stać.  No dalej, dalej… odbierz, dupku. A potem odebrał.  Rebel Wheels. Tutaj Rebel.  Uch, hej Rebel… mogę rozmawiać z Mickiem, proszę?  Wyszedł na resztę dnia. Kto mówi?  To ja, Teagan. Oczywiście nic nie mówi.  Rebel naprawdę mi przykro, że ci przeszkadzam, ale potrzebuję twojej pomocy.  Co za niespodziewana niespodzianka. Prawie czuję się jakbym miała zacząć wiwatować. Naprawdę się do mnie odezwał.  Zostałam zatrzymana przez… bardzo miłego stróża prawa, który mówi, że muszę mieć przy sobie swoje prawo jazdy. Ale zostawiłam je w pracy. Kiedy w odpowiedzi nie wita mnie nic poza powietrzem, kontynuuję.  Czy jest możliwe, żebyś mi je podrzucił? Jestem tylko pięć przecznic w dół ulicy. Wzdrygam się jak tylko słowa opuszczają moje usta. Właśnie zapytałam swojego nowego szefa, który nawet nie chce być moim nowym szefem, aby wyszedł z pracy i załatwił dla mnie sprawę. Głupią sprawę… albo może jest to sprawa dla głupca. Mimo wszystko kolejny raz ja jestem dupkiem w pokoju. Śpieszę z przeprosinami.  Wiem, że jestem idiotką i to jest naprawdę głupie z mojej strony, żeby cię o to prosić od kiedy zatrudniłeś mnie pod przymusem, ale jestem zdesperowana. Nie mogę pozwolić sobie na mandat, a ten będzie kosztowny. – Zerkam na policjanta, a on kiwa potwierdzająco głową. – Jestem tylko pięć przecznic na północ, w dół ulicy, obok mieszkań Golden Legacy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jesteś naćpana?  Co?  Dlaczego jesteś w tej okolicy?  Byłam… nieważne. Powiem ci później. Możesz mi przywieźć prawko czy nie?  Do zobaczenia za chwilę – mówi, zanim się rozłącza. Staram się szeroko uśmiechać do oficera, ale czuję, że wychodzi to bardziej jak grymas. To najlepsze na co mnie stać.  Mój szef podrzuci mi prawo jazdy. – Tak myślę. – Jeżeli chcesz, kiedy będziemy czekać mogę zaśpiewać ci piosenkę. Jestem całkiem dobra w karaoke. Skąd to się wzięło? Nie mam pojęcia. Zwalmy to na wpływ stresu i mechanizmy przeżycia i zostawmy to. Marszczy brwi studiując moją twarz.  Jesteś też pod wpływem? Wyjdź z samochodu. Jest naprawdę pechowe, że życie nie ma przycisku przewijania. Poważnie nienawidzę siebie w tej chwili. Jedyna iskierka nadziei jaką mogę znaleźć to fakt, że Quin będzie się z tego śmiać, kiedy później jej o tym opowiem. Miejmy nadzieję, że będę to robić w Roach Motel, a nie w więzieniu. Wysiadając z auta staram się znowu uśmiechnąć. Tym razem jest gorzej… mam pełny, gniewny wyraz twarzy. Może jestem trochę wkurzona, że odrzucił moją ofertę piosenki i to wpływa na mięśnie twarzy. To prawda…. Mogę zazwyczaj oczarować cały pokój jednym wyborem karaoke. Odsuwa się ode mnie.  Opuść ręce wzdłuż ciała i trzymaj stopy razem. Wzdycham ciężko, ale podążam za jego instrukcjami. Ludzie z przyjęcia z papierowymi torbami przysuwają się bliżej na chodniku, aby obserwować. Mogę ich zobaczyć nawet, jeżeli są jedną przecznicę dalej. Modlę się, żeby ta paląca, leniwa właścicielka Golden Legacy nie wyszła i też mnie nie zobaczyła. Nigdy nie uwierzy w moje nie-imprezuję zapewnienie, jeżeli zobaczy mnie wykonującą test trzeźwości na poboczu drogi zaraz obok jej drzwi.  Idź w moim kierunku palce pięta palce pięta.  Nie powinno być pięta-palce-pięta-palce? Palce-pięta to chodzenie do tyłu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kładzie ręce na biodrach i zachowuje się jakbym właśnie mówiła całkowicie bez sensu. Za bardzo się boję, żeby się ruszyć. Jeżeli wykonam jego polecenie będę musiała, albo iść do tyłu, albo wykonać jakiegoś rodzaju hip-hopowe ruchy, do których nie mam kwalifikacji. Jest powód, dla którego Grace jest moim drugim imieniem… to jedyna gracja, jaką mam. Jeżeli podążę za tym czym myślę, że powinno być jego instrukcją, mogę oblać ten test podążania za instrukcją, co do słowa. Mam w tej chwili tak przechlapane, że to nie jest nawet zabawne. Ulga przepływająca przeze mnie, kiedy słyszę głębokie dudnienie podrasowanego samochodu zajeżdżającego za oficera i widzę wysiadającego Rebela, jest wyraźna. Policjant zauważa, że patrzę mu przez ramię i obraca się. Ręka porusza się do jego paska, a potem opada wzdłuż nogi.  Rebel! Co ty tutaj robisz, stary? – pyta policjant. Przechodzi z tego całego praworządnego stróża hip-hopowych instrukcji do starego dobrego kumpla w pół sekundy.  Ekipa ratunkowa – mówi, wyciągając moje prawo jazdy.  Ona pracuje dla ciebie? Dlaczego nic nie powiedziała? – odwraca się i ma jaja, aby zmarszczyć się na mnie. Opuszczam ręce i podchodzę.  Jest nowa. Pogadamy później? – Rebel unosi pięść i przybijają żółwika.  Pewnie, może wpadnę jutro. Masz coś dobrego nad czym teraz pracujesz?  Cherry GTO. Wszystko oryginalne.  Nieźle. Będę tam. Rebel nawet nic do mnie nie mówi. Po prostu wraca do swojego samochodu i odjeżdża. Patrzę jak dudniący czarny samochód znika po bardzo nielegalnym zawróceniu na wprost policjanta.  A co z tym? – pytam, wskazując na przestrzeń, gdzie właśnie doszło do złamania prawa.  Z czym? – pyta policjant, oddając mi moje prawo jazdy. Jestem osłupiała.  Co z czym? Może co z tym nielegalnym zawróceniem?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jakim nielegalnym zwróceniem? – pyta, idąc do swojego samochodu. – Pamiętaj, żeby mieć ze sobą prawo jazdy – krzyczy przez ramię. – Prawo tego wymaga! Wsiadam do samochodu burcząc.  Prawo tego wymaga. Prawo tego wymaga. Bla bla bla bla bla. Prawo wymaga też byś ssał moją łechtaczkę, ale nie widzę, żeby to się działo.  Co to było? – pyta przy moim oknie. Krzyczę i praktycznie przeskakuję na siedzenie pasażera. Kiedy moje serce próbuje przestać wyrwać mi się z piersi pochylam się z powrotem za kierownicę.  Cholera jasna, prawie przyprawiłeś mnie o zawał serca.  Trzymaj – mówi, podając mi żółty kawałek papieru. Wyrywam go z jego dłoni.  Dałeś mi mandat? – Mój głos jest dwie oktawy wyższy niż normalnie..  Nie. Tylko ostrzeżenie. Ale następnym razem będzie mandat na sto dwadzieścia pięć dolarów, więc trzymaj…  Tak, tak słyszałam cię za pierwszymi ośmioma razami – mówię, zapalając mój bulgoczący silnik. – Do zobaczenia później oficerze nie ważne jaki.  Oficer Dickson32. Zaczynam się niekontrolowanie śmiać.  Oczywiście, że tak. – Nie mogę doczekać się, aż wrócę do mieszkania Perrego i będę mogła opowiedzieć Quin o moim rewelacyjnym dniu.

32焁

Dickson – Dick- fiut.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 14 JEST SŁONECZNY I WCZESNY NIEDZIELNY poranek, a Quin siedzi obok mnie na miejscu pasażera. Perry jedzie za nami w swojej ciężarówce i wszyscy zmierzamy do dolnej dzielnicy, do mojego nowego mieszkania. Dzień przeprowadzki! Nareszcie!  Nie mogę uwierzyć, że masz zamiar spać na materacu, który dostałaś od Zdemoralizowanego Dave’a – mówi. – Możesz wyobrazić sobie jak dużą ilością wyschniętego całkowitego ohydztwa musi być pokryty ten materac?  Dziękuję za twoją wizualizację, Quin. Teraz jakbyś mogła po prostu zamknąć się na resztę dnia to będzie fantastycznie. Aż do tego momentu byłam całkowicie dumna z faktu, że zdobyłam meble za darmo od studentów, opuszczających miasto po zakończeniu. Teraz jednak kwestionuję jak dobre moje zdobycze naprawdę były. Czy sperma może powrócić do życia po

hibernacji w wypełnieniu materaca?  Przepraszam. Przestanę być negatywnie nastawiona. Hej znalazłaś mieszkanie prawda? I świetną robotę i to wszystko w jeden dzień. Jesteś mistrzem wszystkich mistrzów. Po prostu położymy naprawdę grubą podkładkę na materac pod twoje prześcieradła.  Tak, w istocie jestem mistrzem nad mistrzami. – Nie uśmiecham się tak promiennie jak zazwyczaj na tym poziomie mistrzostwa, ponieważ nie powiedziałam Quin prawdy, całej prawdy i tylko prawdy. Miałam swego rodzaju nadzieję, że będę mogła przeprowadzić się sama i nigdy nie pozwolę jej zobaczyć mojego nowego mieszkania w Golden Legacy. Jednak nalegała. Nie czekam z utęsknieniem na zobaczenie jej reakcji, ale co się stało to się nie odstanie. Prawie jesteśmy na miejscu.  Mam nadzieję, że nie wynajęłaś miejsca w tej okolicy – mówi, śmiejąc się. – To jakaś wioska dziwek i ćpunów.  Właściwie wynajęłam – mówię, czując mdłości w brzuchu. Milknie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 To tylko tymczasowo. Gdy podjeżdżamy pod budynek uśmiecham się tak mocno jak mogę.  Widzisz to Golden Lecacy. Jest jak… złota niesamowitość.  Bardziej jak zbita, złota kupa gówna – mówi, wpatrując się w stertę śmieci w krzakach dookoła działki. – Fuj czy to zużyty kondom na chodniku?  Nie, nie bądź niemądra. To pęknięty balon. Spójrz! Wiewiórka! Wskazuję na drzewo po drugiej stronie ulicy, wiedząc bardzo dobrze, że nie ma tam żadnego cholernego zwierzęcia. Każdy nieszanujący się członek królestwa zwierząt zostałby znaleziony martwy w pobliżu Golden Legacy. Tylko karaluchu i mrówki przeżywają w tej dzielnicy.  Nie możesz być poważna, Teag. Musisz się wprowadzić do mnie. Nie mogę na to pozwolić.  To już załatwione. Zapłaciłam kaucję, a właścicielka pozwoliła mi zapłacić pierwszy czynsz na koniec miesiąca. To wszystko na co mogę sobie teraz pozwolić i wiesz, że nie mogę zostać zduszona przez twoją rodzinę w ten sposób.  Jednak możesz być zduszona przez… naćpane dziwki? Naćpane dziwki i alfonsi są w porządku, ale moja rodzina nie jest? – Ma łzy w oczach. Sięgam i chwytam dłonią jej podbródek.  Przestań. Żadnych łez. Wiesz, że nie preferuję naćpanych prostytutek ponad twoją rodzinę. Z całą pewnością przywalę ci, jeżeli będziesz płakać. Uderza mnie w rękę.  Nie płaczę, jestem wkurzona. Szczypię ją w policzek, zanim znowu może mnie uderzyć.  Nie, nie jesteś. Jesteś podekscytowana widzisz? Mam nowe mieszkanie i pozwolę ci je urządzić!  Naprawdę?! Uśmiecham się naprawdę szeroko.  Nie! Nie ma mowy! Wystawia mi język.  Jesteś okropna. Wiesz, że lubię aranżacje.  Wiem, że lubisz wydawać pieniądze, których żadna z nas nie ma. Mam dokładnie trzy plakaty, które dostałam od Lindey i które możesz powiesić.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Ona ma okropny gust.  Może, jeżeli chodzi o ciuchy, ale nie, jeżeli chodzi o plakaty. Chodź. – Wjeżdżam na parking i gaszę silnik. Pozostawiając jej radzenie sobie z Perrym biegnę do biura. Właścicielka daje mi klucz i parę kłębów dymu w twarz.  Żadnych imprez – mówi, gdy przechodzę przez drzwi.  Się rozumie – mówię, biegnąc z powrotem do samochodu, starając się pozbyć smrodu dymu z włosów. Przyczepił się do mnie jakbym była pokryta klejem.  Śmierdzisz – mówi Quin, machając ręką przed swoją twarzą.  Wiem. Pali tam jak szalona.  To nielegalne.  Powiedz to dużej Marge. Chodź. Pomóż mi wnieść parę pudeł. Możemy obejrzeć je razem.  Co masz na myśli mówiąc obejrzeć? – pyta biorąc pudło, które trzymam. – Czy już go nie widziałaś.  Nie. Jej usta opadają otwarte.  Co? Jesteś poważna? Naprawdę wynajęłaś mieszkanie na ulicy heroiny bez nawet zobaczenia go najpierw?  O co chodzi? – pyta Perry, podchodząc z dwoma walizkami w rękach. Z jakiegoś powodu wciąż mam swoją walizkę Burberry. Prawdopodobnie powinnam była ją sprzedać dla pieniędzy, ale nie mogłam się jeszcze do tego zmusić. Może w następnym miesiącu, kiedy będę potrzebować więcej makaronu z serem niż będzie mnie stać z mojej pensji, wystawię ją na Craigslist33.. Quin odpowiada.  Jeszcze nawet nie widziała wnętrza mieszkania. Wynajęła kota w worku.  To odważne – mówi. – Albo niewiarygodnie głupie. Jaki numer?  24 – odpowiadam, unosząc klucz. To bardzo smutny dzień, kiedy dupowy kierowca może zasadnie nazwać cię niewiarygodnie głupią. Chcę się zapaść pod ziemię ze wstydu. 33焁

Portal z ofertami pracy, mieszkań, mebli itp. - polski odpowiednik to np.: gumtree.pl

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Bierze go ode mnie i zmierza do schodów. 

Nie mogę się doczekać, aby je zobaczyć – mówi, idąc szybciej tak, że nie możemy za nim nadążyć.

 Jesteś kompletnym świrem, wiesz o tym? – Quin jest zła. – Prawdopodobnie złapiesz tutaj jakąś chorobę. Założę się, że jest tutaj puchaty dywan z lat siedemdziesiątym przykrywający przegniłe podłogi.  Może będzie nowy dywan – mówię, czując się naprawdę głupio. Posiadanie w przeszłości więcej pieniędzy niż mogłam wydać najwyraźniej skurczyło mi mózg do rozmiaru orzecha włoskiego. W tym momencie jestem idiotką potrzebującą neurochirurga. Dobrze, że ojciec tego nie widzi. Prawdopodobnie wydziedziczyłby mnie za to… zawsze oskarżał mnie o podejmowanie decyzji bez przemyślenia. Sądzę, że ostatecznie nie mylił się, co do mnie. Pieprz mnie ostro.  Może będzie miał plamy krwi i szare duże łaty – mówi prawie szeptem. To miejsce wygląda jak dobra lokalizacja dla anonimowego mordercy. Żałuję, że nie mam w swoich pudłach latarki ze światłem ultrafioletowym, żebym mogła poszukać płynów ustrojowych, zanim postawię rzeczy na podłodze. Śmiech Perrego rozchodzi się z balkonu.  Och, dobrze – mówię. – To właśnie chce usłyszeć dziewczyna, kiedy ludzie wchodzą do jej mieszkania. Pery wychodzi i wychyla się przez balustradę.  Mam nadzieję, że kupiłaś trochę środków czystości. Jak tylko staję w drzwiach obok Quin uświadamiam sobie, że lokalny spożywczak nie będzie miał wystarczającej ilości środków czystości, której będę potrzebować, aby sprawić, żeby to miejsce nadawało się do zamieszkania.  Święte jaja Batmana… to jest… to jest… - Quin nie może skończyć zdania, więc robię to za nią.  Ohydne. Obrzydliwe. Toksyczne. Gorsze niż miejsce zbrodni. Patrzy na mnie ze współczuciem w oczach.  Nie gorsze niż miejsce zbrodni. Prawda? Krzywię się, gdy oglądam się za siebie na pokój, który jest obłożony środkami przeciw insektom. Patrząc na resztę wystroju moje serce opada coraz niżej i niżej, aż jestem całkiem pewna, że czuję je w swoich kostkach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

W ścianie na samym środku jest dziura po uderzeniu pięścią. Jest brązowy włochaty dywan, który może naprawdę pochodzić z lat siedemdziesiątych, ale od kiedy ostatni lokator wylał na niego litry nie-chcę-wiedzieć-czego co wsiąknęło w włókna jest jeszcze gorzej. Pojedyncza szafa i jednokomorowy zlew stanowią aneks kuchenny. Okno jest tak brudne i zamazane, że możliwe jest, iż nie jest nawet zrobione ze szkła… może być po prostu kawałkiem drewna w kształcie okna… wstawionym pośrodku ścian. Jest jeszcze jedno małe okno z małą roletą, przez które widać chodnik przed wejściem do budynku.  Nic, czego nie naprawi odrobina wysiłku – mówię, mój głos jest słaby i wyblakły. Quin obejmuje mnie ramionami.  Jakie plakaty mówiłaś, że masz?  Ricka Springfielda, Donny Osmond i Shawn Cassidy. Quin powoli kiwa głową.  Definitywnie czuję tutaj wibrację lat siedemdziesiątych. Możemy sprawić, że to zadziała. Patrzę na nią z ukosa niepewna czy sobie ze mną nie igra.  Jesteś poważna? Uśmiecha się.  Taaa. Perry pomoże, prawda Perry?  Nie. Muszę iść. Quin wpatruje się w niego.  Masz zamiar zostawić swoją byłą dziewczyną w tej dziurze bez naprawienia jej ściany i komody? Co jest z tobą nie tak?  Migdaliliśmy się raz i zwymiotowała na mnie! – krzyczy. - To nie czyni z niej mojej byłej dziewczyny! Kontynuuje gapienie się na niego, a on się łamie.  Dobra. Przynieś mi materiały i zrobię to.  Trzymaj. – Daje mu pięćdziesiąt dolarów – Idź, kup je i wróć. Może zrobi ci laskę jak skończysz. Obracam się obrzydzona dokładnie na czas, aby zobaczyć pełen nadziei wyraz jego twarzy. Wyrywam pieniądze z jego dłoni i policzkuję go.  Nie, nie na poważnie, świnio. Odejdź. Naprawię to sama.  Chcesz swój materac? – pyta.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Oczywiście.  Zatem chodź mi pomóc. Sam nie dam rady tego wnieść. Wpatruję się w Quin w drodze do drzwi.  Nie sprzedawaj mnie nigdy więcej za naprawienie dziury w ścianie. Zwłaszcza dupowym kierowcom. Chichocze, wychodząc ze mną przez drzwi.  Mam przeczucie, że lody będą tutaj w cenie. Chciałam tylko zobaczyć jak daleko zamierzasz się posunąć, aby zaaklimatyzować się w społeczeństwie Golden Legacy.  Nie tak daleko – mówię. – Definitywnie nie aż tak daleko.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 15 STOJĘ W MOIM NOWYM salonie, wpatrując się w dziurę w ścianie i trzymając małą plastikową tubkę tynku. Trzydzieści minut temu nie wiedziałam nawet, że rzecz nazywana tynkiem rzeczywiście istnieje. Myślałam, że to sposób na opisanie źle wykonanego makijażu. Najwyraźniej jednak ta cała sprawa nie zaczęła się od podkładu i prasowanego pudru Cover Girl, ale miała swój początek w branży budowlanej. W celu usprawnienia przepływu powietrza i przyśpieszenia tym samym wietrzenia chemicznych oparów, które nie chciały opuścić pokoju, zostawiłam otwarte drzwi wejściowe. Działo się tak zapewne, dlatego że wylałam środki czyszczące bezpośrednio na dywan, albo dlatego że użyłam około dziesięciu litrów przemysłowego wybielacza, ale cokolwiek. Jeżeli robaki nie wykończą mnie podczas snu to bardzo możliwe, że chemikalia to zrobią. Mimo to zdecydowałam, że wolę tę drogę, więc oto jestem. ‒ Co tutaj się stało? Sprzątanie miejsca zbrodni? Patrzę z ukosa na nastolatka stojącego w moich drzwiach. Jego spodnie trzymają się na pasku na wysokości jego ud, a czapka z daszkiem jest przekrzywiona. Wygląda jak ktoś, kogo prawdopodobnie powinnam unikać, ale jego ton jest wystarczająco miły. ‒ Nie. O ile mi wiadomo, w każdym razie. – Wpatruję się w dziurę w ścianie. – Znasz kogoś kto wie jak nałożyć tynk? ‒ Taa. – Wchodzi do pokoju i zatrzymuje się jakieś pięć kroków ode mnie, dokonując inspekcji mojego problemu. – To łatwe. ‒ Skoro tak mówisz. – Unoszę mały pojemnik. – Czy to jest odpowiedni materiał? ‒ Taak. Ale potrzebujesz płyty kartonowo gipsowej, aby to zakryć. Dziura jest za duża, żeby ją zaszpachlować. ‒ Zaszpachlować? Wskazuje podbródkiem na mój tynk. ‒ To właśnie trzymasz w dłoni. Zaprawę. Patrzę na nazwę. ‒ Myślałam, że to tynk.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ To samo. Masz nóż? ‒ Do czego potrzebny ci nóż? Mam nadzieję, że nie po to, aby mnie zadźgać. Będę naprawdę zła, jeżeli przyszedł tutaj udając budowlańca tylko po to, żeby mnie zabić za pomocą noża do masła. Nie jest nawet ostry, więc to byłaby szczególnie bolesna śmierć. ‒ Potrzebujesz czegoś, żeby rozprowadzić zaprawę. Podchodzę do rogu pokoju i wyciągam nóż do masła spośród mojego ubogiego zbioru sprzętów kuchennych. ‒ Proszę. Śmieje się. ‒ Nie tego rodzaju noża, tylko szpachli. Po prostu zostań tutaj, zaraz wrócę. Gdy wraca wciąż gapię się na dziurę, która potrzebuje zaprawy i szpachli. Wchodzi i zatrzymuje się obok mnie dając mi lepsze spojrzenie na niego. Ma prawdopodobnie szesnaście albo siedemnaście lat. Jest chudy jak cholera i ma lekki cień zarostu na policzkach. Nie jestem pewna czy już potrzebuje maszynki, ale mogę stwierdzić, że jej używa. ‒ To jest szpachla. A to jest kawałek karton gipsu, którego możesz użyć do zakrycia dziury. ‒ Masz te rzeczy leżące dookoła w swoim mieszkaniu? – Biorę od niego oba przedmioty oglądając je z każdej strony. ‒ Mój tato pracuje na budowie. Zawsze mamy te śmieci leżące dookoła. Podchodząc do dziury z kawałkiem karton gipsu staram się wymyślić jak zamierzam sprawić, aby się tam trzymał. ‒ Więc po prostu wkładam tę rzecz tutaj i zaklejam i naprawione? Mówi z prędkością właściwą nastolatkom. ‒ Nie, zrób z dziury kwadrat, potem odmierz z karton gipsu kwadrat większy z każdej strony o około dwa lub trzy centymetry. Następnie wytnij kwadrat i odetnij brzegi, przyłóż i zaszpachluj. ‒ Zwieracz dupy mówi ‘co’? ‒ Co? Prawie padam ze śmiechu, kiedy daje się na to nabrać. Gapi się na mnie speszony, a ja łapię się za brzuch starając się pohamować śmiech.

Istnieje możliwość, że

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

wysadziłam zawór bezpieczeństwa w mózgu i lawina stresu spowodowała, że straciłam rozum.  Przepraszam… przepraszam… – wyduszam z siebie. – Po prostu… Nie mam pieprzonego pojęcia, co właśnie powiedziałeś. Uśmiecha się, mówiąc mi, że jest w porządku. Już bardzo go lubię.  Daj mi to. – Bierze zaprawę i szpachlę z moich dłoni. – Podaj mi metr, ołówek i piwo.  Nie masz wystarczająco dużo lat, żeby pić piwo – mówię, kiedy przekupuję plecak. Wyrzuciłam do niego wszystkie moje przybory biurowe, więc jeżeli jest w tym domu metr będzie właśnie tam. Wciąż nie rozpakowałam swoich pięciu pudeł, ale dopóki nie skończę sprzątać, żadna z moich rzeczy nie dotknie jakiejkolwiek powierzchni w tym miejscu.  Jeżeli jestem wystarczająco dorosły, żeby naprawić twoją ścianę za darmo, jestem też wystarczająco dorosły, żeby pić piwo.  Słuszna uwaga, ale nie mam żadnego piwa. – Spoglądam na aneks kuchenny – Cholera nie mam nawet lodówki. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć tego, że nie mam lodówki?  Odbiorę je w późniejszym terminie. Metr?  Nie sądzę, że mam jakiś.  Dobra, zatem zrobimy to na oko. Używa sprężynowego noża, który wyciągnął z kieszeni, aby ukształtować moją wybitą pięścią dziurę w ścianie w kwadrat. Gawędząc ze mną podczas czynienia swojej magii..  Więc jak masz na imię? Skąd jesteś? Ile masz lat? Jesteś zamężna? Masz jakieś dzieci? Byłaś kiedyś w więzieniu? Śmieję się.  Chcesz cały życiorys, co?  Taa.  Cóż, mam na imię Teagan. Pochodzę z Doliny Krzemowej, ale uczęszczam do szkoły tutaj w L.A.. Mam prawie dwadzieścia dwa lata, wolna, żadnych dzieci i nigdy nie byłam w więzieniu. Teraz, gdy o tym pomyślę sądzę, że jestem dość nudna.  Nikt, kto mieszka w Golden Legacy nie jest nudny.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Więc jaka jest twoja historia?  Cóż, mam na imię Rat, jestem z okolicy, mam szesnaście lat, nie żonaty, żadnej dziewczyny, ale zdecydowanie szukam jednej i zostałem raz aresztowany, ale nigdy nie poszedłem do więzienia. Trzyma płytę kartonowo gipsową, którą przyniósł przed sobą, oczami szacując wymiar i starając się wyciąć ją kilka centymetrów większą niż kwadrat w ścianie, który zrobił. Resztę odpiłowuje sprężynowym nożem.  Jakieś rodzeństwo? – pytam, podnosząc ścierkę i pryskając około dziesięciu razy środkiem do szyb na powierzchnię frontowego okna.  Mam siostrę. Nie mieszka tutaj i jest starsza. Ja byłem wpadką. Spogląda na mnie uśmiechając się szeroko. Jego uśmiech jednak szybko opada, kiedy widzi mój grymas.  Co jest?  Przepraszam. Twoje złoto mnie zaskoczyło. Marszczy brwi, aż w końcu domyśla się, o czym mówię.  Och, siekacz.  Złoty ząb. O co z tym chodzi? Teraz mam szansę na wgląd w głowę osoby, która uznaje tego rodzaju rzeczy za atrakcyjne. Wzrusza ramionami i przykłada łatę do ściany sprawdzając rozmiar. Odcina kawałek z jednej krawędzi, a cała jego uwaga jest poświęcona płycie nie mi.  Nie wiem. Sądzę, że myślałem, że to będzie super. Kosztowało mnie to też trochę kasy. – Spogląda na mnie. – Nie podoba ci się? Obawiam się udzielić szczerej odpowiedzi. Był dla mnie taki miły i ostatnią rzeczą, jaką chcę zrobić to go urazić. 

Nie wiem.

 Pewnie, że wiesz. Śmiało powiedz to. Nie cierpisz go.  Dobra w porządku, nie znoszę tego.  Tak jak moja mama. Palnęła mnie w głowę, gdy go zobaczyła. Za każdym razem, kiedy się uśmiecham przewraca oczami.  To musi sprawiać, że chcesz przestać się uśmiechać.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Poniekąd – mówi, ponownie przykładając kawałek płyty do ściany i zaznaczając kontur ołówkiem. – Ale nieważne. Rodzicom nigdy nie podoba się to, co robią ich dzieci, prawda? Kiwam głową.  Masz całkowitą rację.  A co z twoimi rodzicami? Podoba im się to gdzie mieszkasz?  Nie żyją. Zatrzymuje pracę i obraca się patrząc na mnie.  Żartujesz? Przykro mi, stara. To do bani. Jak to się stało? Siada na jednym z moich poukładanych pudeł, wpatrując się we mnie. Robota została zapomniana. Wygląda tak uroczo siedząc tam z przekrzywioną czapką i złotym zębem lśniącym pomiędzy jego wargami. Szybko w duchu proszę Boga, aby znalazł mu słodką dziewczynę. Wzruszam ramionami.  Moja mama zmarła na raka zaraz po tym jak się urodziłam. Sądzę, że miała go już będąc ze mną w ciąży. A ojciec zmarł zaledwie tydzień temu. Naprawdę nie wiem do końca jak. Atak serca, tak myślę. W tej chwili telefon od jego prawnika jest tylko niewyraźną plamą w mojej pamięci. Kolejna rzecz do załatwienia, o której chcę po prostu zapomnieć.  Moje kondolencje. Obracam się do paskudnego okna, udając bardzo zainteresowaną sprawieniem, aby okno stało się kryształowo czyste. Mogę teraz naprawdę zobaczyć przechodzące przez nie promienie słoneczne. Najwyraźniej to nie sadza pokrywa szkło… to farba. Kto do cholery

zamalowuje okno w tak małej i dusznej kawalerce?  Dzięki – mówię bez oglądania się za siebie. Jak na jeden dzień już wystarczająco dużo o sobie powiedziałam. Dlatego też nie mówię nic więcej o swojej rodzinie. Na szczęście łapie aluzję i wraca do naprawiania ściany.  Taa, więc przeprowadziliśmy się tutaj jakiś rok temu. Nie jest tak źle, jeżeli ignorujesz siedzącą w biurze Stellę.  Jest całkiem twarda, jeżeli chodzi o przestrzeganie tutaj zasady zakazującej imprez, co?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Parska.  Taa, jasne. Chciałaby. Jakby mogła to tutaj powstrzymać w jakikolwiek sposób. Spoglądam przez ramię i widzę jak potrząsa głową.  W tym miejscu nigdy nie jest cicho. Nigdy. Zawsze są krzyczący ludzie, muzyka grająca za głośno i rzeczy latające dookoła. Muszę słuchać muzyki przez słuchawki, żeby to zagłuszać, gdy się uczę.  Chodzisz do szkoły? Odwraca się.  Co? Wyglądam jakbym nie chodził? Moja twarz pokrywa się rumieńcem.  Może?  Cokolwiek. – Wraca do naprawiania dziury. Czuję się jak totalna suka.  Przepraszam, to nie było w porządku. Jestem idiotką. Wzrusza ramionami.  Nie przejmuj się tym. W tej okolicy łatwo osądzać po pozorach. Zaufaj mi, wiem o tym, bo żyję tutaj każdego dnia. Porzucając czyszczenie okna, podchodzę i staję obok niego.  Dlaczego nazywają cię Rat? Z początku mi nie odpowiada. Mięśnie na jego szczęce napinają się i mogę powiedzieć, że stara się zadecydować czy odpowiedzieć mi czy nie.  Nie brzmi jak bardzo miła ksywka i nie mogę uwierzyć, że twoi rodzice dali ci tak na imię.  Niee. Nazwali mnie Julio.  Więc dlaczego Rat?  Ponieważ kiedy widzę jakieś gówno, które nie jest w porządku, mówię o tym. – Odwraca się do mnie, wyraz jego twarzy jest całkowicie poważny. – Jestem szczurem34, rozumiesz?  Zatem za karę się tak nazywasz? Wzrusza ramionami.  Tak sądzę, ale nie martwi mnie to. Jestem z tego dumny. 34焁

Rat – szczur. Tutaj w sensie donosiciel, informator.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kiwam głową.  Powinieneś być. Stawać w obronie czegoś, co jest słuszne jest znacznie ciężej niż podążać za tłumem. Twoi rodzice muszą być szczęśliwi.  Moi rodzice nie mają o niczym pojęcia i chcę, aby tak pozostało. Moja mama i tak już za dużo się o mnie martwi.  Rozumiem. Cóż twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna, Julio. Uśmiecha się do mnie tak szeroko, że jestem całkowicie pewna, iż zostało mi wybaczone.  Więc powiedziałaś, że nie masz chłopaka, prawda? Śmieję się.  Nie, ale też nie szukam żadnego, więc wstrzymaj konie.  Cholera to było brutalne. Wciąż się uśmiecha, gdy wraca do roboty. Łata jest już na miejscu i rozprowadza na niej zaprawę.  To wygląda zabawnie – mówię. – Jak dekorowanie ciasta.  Trzymaj – mówi, wręczając mi szpachlę i zaprawę. – Baw się i tak muszę już iść.  Ale… – Gapię się na jego plecy, gdy wychodzi. – Co mam dalej robić?  Nanieś zaprawę w takiej ilości, aby trochę odstawała od ściany i zostaw do wyschnięcia. Jutro ją wyszlifujemy i pomalujemy.  Dzięki Julio! – krzyczę, kiedy skręca za moimi drzwiami.  Nie zapomnij o piwie! – odkrzykuje. Uśmiecham się jak idiotka, gdy rozsmarowuję coś co wygląda jak lukier na całej ścianie. Mam cholernie fajnych sąsiadów. Jak niesamowite to jest?

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 16 MOI SĄSIEDZI SĄ KOMPLETNYMI DUPKAMI. Julio nie żartował na temat hałasów. Spędziłam sobotnią i niedzielną noc śpiąc na japońskim materacu, który przykryłam dokładnie masą worków na śmieci. Powinny ochronić mnie przed atakiem zregenerowanej spermy. Wszystkie te worki w rzeczywistości sprawiły, że pociłam się jak szczur. Obudziłam się nad ranem, zdecydowanie za wcześnie, na dźwięk boom-boom-booming czyjejś muzyki rap. Żadnych imprez, akurat. Golden Legacy jest centrum imprez. W sobotnią noc szarpnęłam drzwiami otwierając je szeroko i zobaczyłam grupę gości, stojących w kółku. Każdy z nich po kolei tańczył break dance na kartonie rozłożonym na podłodze. Nie wiedziałam nawet, że ludzie wciąż to robią. Przez resztę weekendu drzwi pozostały zamknięte poza chwilą, kiedy wpadł Julio, aby dać mi trochę papieru ściernego i udzielić instrukcji, co do dalszej naprawy ściany. Szczęśliwie nie miał czasu na pogawędkę odkąd w niedziele, jako pracę dorywczą sprzątał biura firm. Na szczęście nie miał czasu na pogawędkę, ponieważ w niedziele sprzątał biura firm, co było jego pracą dorywczą. Do czasu, aż obudziłam się w poniedziałkowy poranek na mój pierwszy pełny tydzień pracy byłam totalnie wykończona. Byłam pokryta potem od tego całego sprzątania, które starałam się wykonać i od foliowych worków na śmieci. Prysznic wciąż był zbyt obrzydliwy, żeby go naprawdę użyć. Jestem całkiem pewna, że byłabym brudniejsza kąpiąc się w nim niż już jestem.

Umyłam się, więc najlepiej jak mogłam używając

kuchennego zlewu. Miałam nadzieję, że w pracy znajdę środek odtłuszczający, który zdziała cuda na to dziwne czarne coś rosnące w kabinie i dokoła niej. Chciałabym móc użyć go któregoś dnia. Starając się ukryć tłuste włosy związałam je w kucyk i wybrałam najczystsze ciuchy, jakie znalazłam w walizce. Westchnęłam w obrzydzeniu uświadamiając sobie, że jest możliwe, iż do czasu, aż doprowadzę prysznic do stanu używalności będę musiała użyć odtłuszczacza do silników także na swojej głowie i ciuchach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wjeżdżając na parking przy Rebel Wheels wykonuje serię głębokich oddechów, przygotowując się na skopanie mojego tyłka i wyzwiska. Czuję się jakbym musiała każdego jednego dnia przez przynajmniej miesiąc udowadniać swoją wartość, albo ryzykuję utratę mojej intratnej posady, jako… co do cholery… nie wiedziałam nawet, jaka jest moja posada tutaj. Sekretarka? Asystentka? Administratorka? Dozorca? Zabójca pracy papierkowej? Królowa wszystkiego, co można posegregować? Może mogłam nazwać się po prostu tak jak miałam na to ochotę. Sekretarka brzmi beznadziejnie, więc tego nie będę używać. Tak jakby podobało mi się królewskie ujęcie. Może pozwoli mi być tutaj królową pszczół. Uśmiecham się, kiedy otwieram drzwi wejściowe, myśląc o wszystkich moich pracujących pszczółkach bzyczących wokoło mnie.  Gdzie jest faktura Jacka – pyta Rebel nie trudząc się nawet, aby się odwrócić i na mnie spojrzeć.. Ma otwartą szufladę z aktami, a jego palce unoszą się nad teczkami. Tłuste, brudne palce mechanika. Szybko podchodzę i trzepię go po rękach.  Precz! Nie dotykaj tymi wstrętnymi rękami. Wyciągnę ją dla ciebie.  Wstrętnymi? – Patrzy na swoje palce, a potem na mnie albo zmieszany albo obrażony. Naprawdę nie obchodzi mnie, które z nich, tak długo jak nie rujnuje całej tej ciężkiej pracy, którą dla niego wykonałam. Ignoruję to co zmienia się w rozdrażnione spojrzenie z jego strony i przekładam palcami przez wierzchy folderów.  Anatole, Anderson, Beardall, Bird, Bannister, Beatty …” – robię przerwę i patrzę na niego. – Czy to ten Warren Beatty?  Jack – mówi, jego oczy błyszczą. – Potrzebuję Jacka. Powracam do alfabetycznego wyszukiwania.  Jack. Tutaj jest! – Wyciągam teczkę, a on sięga po nią, ale szarpię ją z powrotem. – Czego potrzebujesz z jego teczki?  Po prostu mi ją daj.  Nie, to są teraz moje akta. Co z nich potrzebujesz? Zgrzyta zębami, ale mówi tylko:  Ostatnią fakturę. – Po czym wychodzi przez drzwi prowadzące do warsztatu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co chcesz, abym z nią zrobiła? – krzyczę za nim.  Zadzwoń do niego. Powiedz mu, że jego samochód jest gotowy i żeby przyniósł czek do wyrównania. Uśmiecham się.  Zrobi się! Jestem taka podekscytowana. To będzie moja pierwsza rozmowa z prawdziwym klientem. Kładę teczkę na biurku i siadam, trzymając dłoń nad telefonem. Otwieram akta i szukam faktury oraz informacji o kliencie. Znajduję dokument, którego chciał Rebel, ale nie ma numeru telefonu do faceta. Przekładając pozostałe papiery uświadamiam sobie, że w tej cholernej teczce nie ma nic oprócz nazwiska klienta, kilku rachunków i potwierdzeń płatności. Nawet miejsce, gdzie powinna zostać opisana wykonana praca jest w większości puste. Sądzę, że mogę odczytać coś, co wygląda na CYLINDER, ale to wszystko.  Jak do cholery mam zadzwonić do gościa, jeżeli nie zanotowałeś jego numeru? Nie ma nikogo kto odpowiedziałby na moje pytanie. Mam przeczucie, że jeżeli mam pozostać w tym miejscu przy zdrowych zmysłach będę musiała nauczyć się czerpać radość z rozmów z samą sobą. Wychodząc do warsztatu z fakturą w dłoni macham Mickowi, zmierzając prosto w stronę Rebela.  Z chęcią zadzwoniłabym do tego kolesia, ale tak jakby potrzebuję do tego jego numeru telefonu.  Dlatego poprosiłem, żebyś mi dała ten papier – mówi Rebel z głową zakopaną pod otwartą maską samochodu. Podchodzę, stając na równi z nim i uświadamiam sobie, że znowu zdjął część swojego kombinezonu. Prostuje się i dostaję pełny wgląd na mięśnie jego klatki piersiowej i tatuaże. Dobry boże w niebie miej litość dla mojego libido.  Czy ty w ogóle kiedykolwiek zakładasz koszulkę? – pytam, zanim zdołam ugryźć się w język. Zdmuchuję grzywkę z twarzy w wysiłku ochłonięcia. Zobaczenie go w połowie nagim sprawia, że poważnie się pocę. Prawdopodobnie może zobaczyć bicie mojego tętna na szyi. Boże, nienawidzę, kiedy moje ciało zdradza mnie w taki sposób.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jego numer jest w moim telefonie. – Wskazuje głową w kierunku stołu za nim, po czym wraca do silnika. Sądzę, że nie dostanę żadnej odpowiedzi na pytanie o koszulkę. Cieszę się… ta rozmowa mogłaby być całkowicie dziwaczna. Podchodzę do stołu i zaczynam szukać telefonu Rebela, ale nie mogę go znaleźć. Jest tutaj około tysiąca narzędzi i brudnych części samochodowych rozrzuconych wszędzie, ale telefonu nie ma pomiędzy nimi.  To jak granie w Gdzie jest Waldo, na litość boską – mamroczę. Następnie mogę wyczuć go za sobą. Z jakiegoś powodu wstrzymuję oddech, co jest totalnie głupie, ale dzieje się

to automatycznie. Nie mam dzisiaj kontroli nad swoim

ciałem. Wyciąga rękę obok mnie i bez słowa wskazuje na małą półkę ponad stołem. Jego oddech owiewa moją szyję, powodując gęsią skórkę. To bez trudu jeszcze pogarsza moje podniecenie. Poważnie rozważam dyszenie w celu odzyskania oddechu.  Och, ha ha – mówię nerwowo. Moje drżące ręce powodują trzepotanie papieru. – Tutaj jest. Dokładnie przede mną. Jak mało spostrzegawczo z mojej strony. Naprawdę życzę sobie, żeby wrócił do samochodu i nie stał tak blisko. Czuję przechodzące przez moją koszulkę ciepło jego ciała, albo to przynajmniej sobie wmawiam, gdy odsuwam się na bok i odwracam. Ale jego nie ma nigdzie w moim pobliżu.

Stoi plecami do mnie, ponownie

pochłonięty naprawą samochodu. Najwyraźniej potrzebuję terapii albo jakiś dobrych prochów. Może lobotomia nie jest takim złym pomysłem.  Jak masz go zapisanego – pytam, patrząc w dół na telefon.  Jack.  Czy wyczuwam w twoim głosie nutkę sarkazmu?– pytam, przewijając listę kontaktów. – Ponieważ wiesz, że ludzie czasami posiadają imiona. – A potem dochodzę od imienia. – Och. Jack O’Leary. To jest jego imię. – Wzdycham z frustracji na samą siebie. – Udam się teraz poćwiczyć segregowanie. Może zjem też kredę, gdy już będę to robić. Biorę telefon ze sobą do biura i siadam za biurkiem, chowając twarz w dłoniach.  Wszystko w porządku? – pyta Mick, stając w drzwiach. Odpowiadam przez palce.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jestem tutaj od pięciu minut i już zdążyłam udowodnić, jakim całkowitym przygłupem jestem, dwukrotnie. Mick śmieje się.  Prawdę mówiąc myślę, że to jest całkiem zabawne.  Szkoda, że Rebel się z tobą nie zgadza. – Opuszczając ręce na biurko siadam prościej, starając się odzyskać spokój.  Z nim nigdy nie wiesz. Trzyma swoje sprawy w tajemnicy Chcę jęczeć. Jego klata. Umięśniona, wytatuowana, twarda jak skała klata35. Niech mi ktoś pomoże, popadam w pożądanie swojego szefa, który jest jakieś sto lat starszy ode mnie. Ale nie nad tym jęczeć. To byłaby mądra rzecz do zrobienia. Zamiast tego zadaję naprawdę głupie i dziwne pytanie.  Czy Rebel ma dziewczynę? – Moja twarz natychmiast robi się czerwona jak burak. Zanim słowo dziewczyna opuściło moje usta jestem jaskrawo czerwona i stoję w ogniu marząc, aby trzęsienie ziemi obróciło to miejsce i oszczędziło mi wstydu, który sama na siebie zesłałam.  Dlaczego, wystawiasz się na talerzu? – pyta Mick, a lekki uśmiech igra na jego ustach.

Manewr wymijający, wykonać! Rozegraj to do końca! Bądź na luzie!  Fuj, ohyda, nie, zamknij się. Jest dla mnie o wiele za stary. I nie jest w moim tyyy….pieee. Powietrze opuszcza moje płuca, gdy Rebel pojawia się zaraz obok Mika. Wpatruje się we mnie w ciszy przez czas, który wydaje się wiecznością. Wiesz jak w filmach zamrażają scenę i potem puszczają następną część w zwolnionym tempie. Taa, cóż to właśnie moje życie w tej chwili. Czas prawie stoi w miejscu, ale nie całkiem. Wstyd przesiąka subtelnie i głęboko, a mdłości zakorzeniają się w brzuchu. Po wyrazie twarzy Rebela mogę powiedzieć, że mnie usłyszał. Dzisiaj najwyraźniej nie jest dzień robienia wrażenia. To dzień popadania w naprawdę gówniane zażenowania. Mick spogląda ponad ramieniem, uśmiechając się jak przebiegły mały dupek.  Kto Rebel? Niee, nie jest taki stary. Ma ile? Dwadzieścia siedem? Trzydzieści? 35 Linijkę wcześniej Mick mówi do Teagan: „He plays his cards pretty close to his chest.” – co w dosłownym tłumaczeniu brzmi: „Rozgrywa karty blisko swojej piersi”. Znaczenie idiomu jednak jest takie jak w tekście: „Trzyma swoje sprawy w tajemnicy”. N astępnie Tea odnosi się do samego słowa „chest’, które oznacza klatkę piersiową.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Mam dwadzieścia sześć, a ty powinieneś pracować. Skończ flirtować i wracaj do tego gaźnika. Mustang musi być gotowy na jutro nie później niż do 17. Mick salutuje.  Tak jest, Panie Sierżancie. Przechodzi obok Rebela po drodze uderzając w niego barkiem. Rebel nie oddaje uderzenia tylko otrzepuje się jakby zaatakowała go mała, brzęcząca mucha. Wtedy zauważam jak dobrze się rozumieją. Nie wiem dlaczego nigdy wcześniej tego nie zauważyłam.  Jesteście braćmi, prawda? – pytam. Może jego odpowiedź nie tylko usatysfakcjonuje moją ciekawość, ale też przekieruje jego uwagę z dala od faktu, że użyłam w odniesieniu do niego słów fuj i obrzydliwy. Naprawdę nie miałam tego na myśli, zwłaszcza teraz, kiedy wiem, że nie jest taki stary. Jeżeli mam być szczera fuj jest ostatnim słowem, jakiego bym użyła do opisania w nim czegokolwiek. Nigdy jednak nawet za milion lat nie rozważałabym zrobienie tego… bycia z nim. Zobaczenie go nago, wszystkich tych mięśnie i innych rzeczy byłoby… Achhh! Przestań o tym myśleć! Jest moim szefem, a poza tym najwyraźniej nie jest zainteresowany, a ja nie jestem żebraczką, która goni za niezainteresowanym facetem. Raczej pozostanę sama i stanę się szaloną panią z kotami, niż będę podejmować desperackie czyny dla mężczyzny.  Zadzwoniłaś już do Jacka?  Właśnie miałam zamiar. – Moja twarz po raz kolejny robi się czerwona.

Totalna porażka. Mam dzisiaj do wykonania jedno zadanie i już je zawaliłam.  Powiedz mu, że zrobiłem mu dostrojenie na koszt firmy. Słowa wydostają się z moich ust, zanim mam czas się odwrócić.  Dlaczego? Dlaczego wykonujesz pracę za darmo?  Bo tak. Mogę powiedzieć po jego tonie, że nie chce ze mną o tym rozmawiać, ale i tak naciskam.  Nie martwisz się zyskiem i marżą?  Nie.  Powinieneś. Nauczyłam się tego na Rachunkowości 101. Co do cholery jest z nim nie tak, że

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

tego nie widzi? Jak może mieć funkcjonujący interes nawet bez minimalnej wiedzy takiej jak moja? Przez chwilę wpatruje się we mnie, po czym w końcu przemawia.  Ostatecznie życzliwość przynosi większe zyski niż kasowanie za każdą rzecz, którą zrobisz. Jestem tak zaskoczona, że naprawdę ze mną rozmawia i tym, że to co powiedział w jakiś dziwny sposób ma sens, że nie zastanawiam się nad udzieleniem odpowiedzi, dopóki ponownie nie wychodzi.  Zadzwonię do niego w tej chwili! – krzyczę, chętna do zadowolenia go i sprawienia, że zobaczy jak bardzo chcę tutaj pracować. – Jack! I przekażę mu to co powiedziałeś! Wypuszczam ciężkie westchnienie, gdy echo mojego głosu zamiera w ścianach biura.  Oczywiście, że mi nie odpowie – mówię na głos do pustego biura. – Już wyczerpał na dzisiaj całą swoją pulę słów.  I powiedz mu również, że może wpaść o każdej porze po 10 – mówi głęboki głos zza drzwi. – Muszę tylko dokończyć parę rzeczy, zanim się pojawi. Kiedy jestem pewna, że Rebel w końcu naprawdę poszedł opieram czoło o biurko i po prostu oddycham, starając się przywrócić swojej twarzy normalne kolory. Jeżeli uda mi się przeżyć pełny tydzień pracy tutaj będzie to jakiegoś rodzaju cud.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 17 NIGDY NIE POMYŚLAŁABYM, ŻE PORZĄDKOWANIE dokumentów i wykonanie kilku prostych telefonów może być takie wyczerpujące. Do piątej padałam ze zmęczenia i byłam gotowa spać cały tydzień.  Czas na imprezkę – mówi Mick, wchodząc do biura. – Piszesz się na kilka piw?  Za cholerę nie – mówię przekładając szelkę od plecaka przez ramię. – Nie jesteś zmęczony?  Nieee. Dopiero zaczynam. Parzę na zewnątrz w kierunku zatoczki samochodowej.  A co z Rebelem? Czy on kiedykolwiek wraca do domu?  Żartujesz? To jest jego dom.  Poważne? Jak śpi tutaj? Mick wskazuje na sufit.  Tak, ponad nami. Patrzę w górę.  Na strychu?  Niee. Na górze są dwa mieszkania. Małe, ale mają prysznice i inne rzeczy. Mieszka w jednym z nich.  Kto mieszka w drugim? Twarz Micka pochmurnieje.  Mój brat, kiedy nie jest w więzieniu. Na słowo więzienie zwracam uwagę z powrotem na Micka.  Poważnie? – Ta rodzina jest o wiele bardziej skomplikowana niż myślałam.  Taaak. Jest prawdziwymi kłopotami36. Dlatego jesteśmy w tej chwili do tyłu z robotą.  Co zrobił? – pytam prawie szeptem. Jeżeli powie ‘zamordował kogoś’ całkowicie rzucam tę robotę. 36

Trouble – Kolejny braciszek - bohater 3 części.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Wdał się w bójkę.  Och. Cóż, to nie tak źle. Dużo kolesi się bije. – Są takimi głupimi samcami.  Taa, ale nie wszyscy biją się z policjantami.  Och. To jest problem, prawda.  Tak jak mówiłem jest kłopotami. Kiedy wróci powinnaś trzymać się po prostu z daleka.  Nie pociągają mnie przestępcy, więc nie będzie tutaj problemów. Mick uśmiecha się.  Wszystkie tak mówią, zanim go spotkają. Zginam ramiona.  Więc Rebel jest totalnym pracoholikiem, a twój brat prawdziwymi kłopotami… co czyni ciebie, kim? Łapie drzwi gotowy do wyjścia.  Ja? – Jego uśmiech jest całkowicie zaraźliwy – Mówią na mnie Diabeł Wcielony37 – i z tym wychodzi, zostawiając mnie samą w biurze z tłustymi włosami, brudnymi ciuchami i wyczerpanym mózgiem.  Wychodzisz?- pyta Rebel, stojąc w drzwiach naprzeciwko i rozpraszając mnie w podążeniu za Mickiem na zewnątrz i zapytaniem go jak dokładnie zasłużył na to przezwisko.  Tak jest po 17. Czy to w porządku? Nagle jestem podenerwowana. Chcę oblizać usta, ale boję się, że będę wyglądać jak oszalały narkoman albo jakbym robiła seksowny ruch w jego stronę. Seksowna jest ostatnią rzeczą, jaką czuję, że mogę być w tej chwili...  Tak – odwraca się, żeby odejść.  Rebel? – nie mam pojęcia, co zamierzam powiedzieć. Z jakiegoś powodu nie chcę po prostu, żeby odchodził. Sądzę, że jestem zwyczajną masochistką.  Mmm – nie odwraca się całkowicie, ale dostaję widok jego profilu i to wystarcza, żeby moje serce pominęło uderzenie. Cholera jego plecy są tak pieprzenie szerokie. I teraz, kiedy widziałam go paradującego bez koszulki przez połowę czasu, wiem dokładnie co znajduje się po tym głupim kombinezonem mechanika. Cholera, cholera, cholera. Dobrze, że jest przez 37

Mick jest bohaterem drugiej części, która nosi tytuł: „Hellion” - co oznacza Diabeł Wcielony.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

większość czasu takim dupkiem. To pomaga mi ograniczyć moje seksowne myśli do absolutnego minimum. Niestety mam przeczucie, że to będzie działać tylko jak będę w jego pobliżu. Jak tylko znajduje się daleko i zapominam o tej dupkowatej części jego osobowości wiem, że zacznę wyobrażać sobie ponownie jego klatę i twarz .  Dzięki – mówię czując się jak idiotka. – Dziękuję za danie mi tej pracy. Odwraca się i odchodzi.  Nie spieprz tego. – to ostatnia rzecz, którą słyszę, zanim dźwięk brzęczenia narzędzi ponownie przerywa ciszę.  Taa jasne – mówię, zatrzaskując za sobą drzwi i kierując się do samochodu. – Nie schrzań tego. Nie schrzań tego. A co z tobą nie spieprzającym spraw?. Co z nie zachowywaniem się jak dupek, chociaż raz, co z tym? Grzebię kluczem przy zamku, gdy zdaję sobie sprawę, że nie jestem sama na parkingu. Wzdycham ciężko i spoglądam w górę.  Znowu mnie słyszałeś prawda? Co ty wampirem jesteś? Jak ty to robisz?  O której godzinie będziesz jutro? – pyta mnie Rebel, stojąc w drzwiach. Jestem całkowicie zagubiona, więc porzucam próby dostania się do swojego samochodu.  Nie rozumiem cię. Nic nie mówi, oczywiście, więc kontynuuję.  Mam na myśli to, że przez cały dzień prawie nic od mnie nie powiedziałeś i kiedy w końcu mówisz jest tak jakbyś wydzielał słowa, ponieważ masz tylko ich określoną ilość, którą możesz wypowiedzieć przez cały dzień. Potem zakradasz się do mnie i zadajesz głupie pytania jakbyś naprawdę chciał ze mną rozmawiać, ale to wszystko, co możesz wymyślić, żeby zagadać. Jeżeli chcesz pogadać to po prostu gadaj! Otwórz swoje usta i mów do mnie. Obiecuję że nie będę gryzła. Chcę umrzeć, kiedy wyraz jego twarzy się nie zmienia.  Potrzebuję wiedzieć czy będziesz tutaj przede mną, ponieważ muszę jutro wykonać kilka dostaw. Proszę trzymaj klucz. – Podchodzi do przodu z wyciągniętą ręką. Moja twarz ponownie staje w ogniu. Straciłam już rachubę jak dużo razy otwierałam usta i palnęłam coś bez zastanowienia. Oczywiście, że on nie chce ze mną rozmawiać. Ten mężczyzna nie rozmawia. Cały dzień naprawia samochody i przechadza się

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

będąc seksownym, nawet się o to nie starając. Trzęsącą się ręką biorę od niego klucz. Nie wiem czy moje nerwy są wynikiem oskarżenia go o chęć rozmowy ze mną czy jego fizycznej bliskości. Odsuwam się szybko tylko po to, żeby się upewnić.  Ja również nie gryzę – mówi.  Co? – pytam, odgarniając włosy z twarzy. Słyszałam go, ale nie wiem, co na to odpowiedzieć, więc gram na czas. Jestem tak zdenerwowana, że czuję chęć ucieczki z parkingu tak szybko jak mnie nogi poniosą. Sądzę, że najpierw jednak będę musiała wyjąć je z ust38. Boże, dlaczego piętnaście minut temu mogłam wymyślić te zjadliwe rzeczy, a teraz zabrakło mi języka w gębie? Dawaj

Teagan powiedz coś niesamowitego!  Powiedziałem, że też nie gryzę. Do zobaczenia jutro. – Odwraca się i odchodzi, i jest już w połowie drogi do drzwi.  Rebel! – krzyczę za głośno.  Taa? – Odwraca się połowicznie, tak, że widzę jego bok.  Masz jakiś środek odtłuszczający, którego mogłabym użyć? Marszczy brwi, kiedy wraca z powrotem do mnie.  Do czego go potrzebujesz?  Do prysznica. – I włosów, ale tę część zachowamy jako małą tajemnicę.  Twojego prysznica?  Tak. Cały jest pokryty czarnymi, oślizgłymi rzeczami.  Zaczekaj tutaj. – Znika w biurze. Przygryzam skórki od paznokci czekając na niego, zastanawiając się czy powinnam zaproponować zapłatę za to co mi przyniesie. Mam nadzieję, że nie myśli, że to moja kiepska próba poderwania go. To przeszłoby do historii jako najgorszy tekst na podryw wszech czasów. Masz jakiś odtłuszczacz, który mogę użyć? To jest prawie perwersyjne. Wyobrażam sobie jakie dziwne rzeczy można zrobić z czarnym smarem, kiedy wraca przez drzwi niosąc spryskiwacz. Patrzę na niego, gdy mi go przekazuje i nagle jestem sfrustrowana.  To nie jest odtłuszczacz.

38

Wcześniej Tea mówi „put my foot in the mouth – jest to idiom, który tłumaczy się jako: „powiedzieć coś bez zastanowienia, popełnić gafę, a przetłumaczony dosłownie brzmi: „wsadzić sobie stopę w usta”. Tutaj Tea odnosi się to tej stopy w swoich ustach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie, nie jest. – Pozostawia mnie stojącą tam.  Ale potrzebuję środka odtłuszczającego – krzyczę do zamykających się drzwi.  Nie, nie potrzebujesz – odkrzykuje. Iskra.

Iskra! Ta blond dziewczyna mogła mieć jego tyłek w tamtym klubie, ale w tej chwili w Rebel Wheels poczułam pomiędzy nami prawdziwą iskrę. Tego rodzaju iskrę, której nie wymyśliło moje samotne jak cholera serce. Uśmiechał się, kiedy mi odpowiadał, wiem, że tak… Mogłam usłyszeć to w jego głosie. Może wciąż się uśmiecha. Opuszczam parking z wielkim jak cholera uśmiechem na twarzy. Pozostaje ze mną przez całą drogę do mieszkania, aż do momentu, w którym zobaczyłam wyłamane zamki i rozbitą futrynę drzwi do mojego nowego domu.  Skurwysyn – powiedziałam pod nosem, gdy uświadomiłam sobie, że zostałam obrabowana.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 18 MOJE DŁONIE ZAWISŁY W POWIETRZU NAPRZECIWKO drzwi do mieszkania, ale nie pchnęłam ich tak jak miałam na to ochotę. Co jeżeli ktoś tam ciągle jest? Co jeżeli ma nóż? Albo pistolet? Wiem, że to czyni mnie suką, ale odeszłam od nich i podeszłam do tych, przez które widziałam, że wchodził Julio tamtego dnia. Zapukałam głośno z nadzieją, że ktoś w środku usłyszy mnie ponad głośną muzyką. Do drzwi podeszła kobieta. Była prawie 30 cm niższa ode mnie, ale zmarszczki wokół jej oczu powiedziały mi, że jest dorosła.  Dzień dobry. Um, czy jest Julio? Starałam się spojrzeć za nią do środka, ale zobaczyłam tylko mały przedpokój z winylową podłogą, która wyglądała prawie tak źle jak moje ściany, pożółkła i rozdarta w kilku miejscach. Odpowiedziała mi hiszpańską wiązanką.  Julio? – Spróbowałam ponownie. – Estoy39 Julio… tutaj? – Naprawdę powinnam wziąć zajęcia z hiszpańskiego w szkole. Nigdzie w LA nie używali francuskiego. Kobieta obróciła głowę i krzyknęła w stronę wnętrza domu coś, czego nie mogłam zrozumieć, ale minutę później Julio stał obok niej bez swojej czapki. Wyglądał jakby miał dziesięć lat.  Och, hej Teagan, co jest? – uśmiechnął się swoimi olśniewającymi białymi zębami, a ten złoty błyszczał wśród posępnego wnętrza mieszkania. Zanim zdążyłam odpowiedzieć jego matka wygłasza coś, co brzmi bardzo gniewnie. Julio odpowiada z taką samą pasją, otwierając szerzej drzwi, żeby mógł przejść obok niej i wyjść. Ona wciąż krzyczy z prędkością stu kilometrów na godzinę, kiedy zatrzaskuje za sobą delikatnie drzwi.  Cholera jasna. Czy była zła o coś czy co?  Niee. Krzyczała, żebym skończył swoje zadanie domowe, zanim wyjdę. Zmarszczyłam brwi nie pewna czy mu wierzyć. 39

Estar (estoy) – hiszpański czasownik oznacza znajdować się, stać, być.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Więc co się dzieje? Potrzebujesz więcej porad odnośnie naprawy ściany? – Wyciąga czapkę z tylnej kieszeni i zakłada ją na głowę, obracając na bok, więc jest przekrzywiona.  Uch, nie. Z jakiegoś powodu teraz kiedy zobaczyłam go z jego małą mamuśką czuję się okropnie chcąc, aby poszedł ze mną do mojego być może niebezpiecznego mieszkania. Co ja sobie myślałam?  Nieważne, muszę iść. Przebiega mi przez myśl, że po dniu, który miałam z Rebelem i teraz z tą sytuacją, że jest bardzo możliwe, iż zostawiłam swój mózg w akademikach. Może powinnam tam wrócić i zobaczyć czy mogę go ponownie odnaleźć. Jednak przy obecnym współczynniku pewnie dam się zabić w ruchu ulicznym. Obracam się, żeby odejść, ale on idzie za mną.  Powiedz mi – mówi. – Nudzę się. Mogę pomóc.  To nic takiego. Właśnie się do mnie włamano i szukałam jakiegoś moralnego wsparcia, ale prawdopodobnie powinieneś zostać w domu.  Och cholera… włamanie? Co zabrali?  Nie wiem – mówię dochodząc do drzwi. – Nie zaglądałam jeszcze do środka. Stoimy przy wejściu twarzami do siebie. ‒ Chcesz, żebym wszedł do środka? – pyta. ‒ Cholera nie. Nie chcę, żeby żadne z nas tam wchodziło. Co jeżeli on tam wciąż jest? Bicie mojego serca wzrasta. Ze środka nie dochodzą żadne dźwięki, ale jakiego rodzaju złodziej tupie w środku okradania kogoś?  Niee, stara. Dawno go nie ma. O tej godzinie wszyscy wracają do domu z pracy, jeżeli ją mają. Nie zostałby tutaj, żeby dać się złapać.  Skąd to wiesz? – Zwężam na niego oczy. Jego brwi podjeżdżają w górę.  Uważasz, że ja okradłem twoje miejsce? Uderzam go w ramię.  Nie, nie myślę, że to ty mnie okradłeś. Ale z pewnością dużo wiesz na temat tego jak się to robi.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie, nie wiem, to powszechna wiedza. Nawet ćpuny wiedzą, żeby zniknąć na długo przed tym, zanim ludzie wrócą do domu. Chodź. – Popycha drzwi, zanim zdążę go powstrzymać. Odkąd moje całe mieszkanie stanowi jeden pokój, nie jest trudno, stojąc w drzwiach wejściowych, zobaczyć co zostało zrobione.  Sukinsyn! – wrzeszczę.  Koleś – mówi niedowierzającym tonem – oni przywrócili twoją dziurę.  Mogę po prostu powiedzieć ci jak źle to zabrzmiało? – Porzucam droczenie się z nim, aby wpatrywać się z opadniętą szczęką w nową dziurę w mojej ścianie, dokładnie tam, gdzie ostatnio spędziłam około czterech godziny naprawiając ją. – Co do cholery. – Wpadam jak burza do pokoju niezdolna do oderwania wzroku od łaty, która niedawno wyglądała na całkowicie gotową do pomalowania. – Kto zrobiłby coś takiego? – Spoglądam na Julia. – Administracja budynku?  Co? Dlaczego tak pomyślałaś?  Może zrobiłam to źle. Może przyszli tutaj na inspekcję czy coś. Podchodzi do mnie wchodząc do mieszkania.  Jeżeli powiesz mi, że mówisz w tej chwili całkowicie poważnie, doradzę ci wyprowadzenie się z tej dzielnicy i nigdy nie wracanie.  Dlaczego? – pytam cichym głosem. Nie żartowałam o administracji budynku.  Dlatego, że nikt nie może być tak naiwny i pozostać tutaj żywym przez dłużej niż kilka dni.  Zamknij się.  Poważnie. – Szerokim ruchem ramion ogarnia pokój. – Myślisz, że administrację budynku cokolwiek obchodzi to miejsce czy ludzie, którzy tutaj mieszkają? Mój wzrok podąża za jego gestem.  Punkt dla ciebie.  Cholera tak, mam rację. – Wskazuje na dziurę w ścianie. – To z czym masz tutaj do czynienia to osoba, która myśli, że masz coś cennego do ukrycia.  Że co? Rozglądam się dookoła po zawartości mojego teraz pustego pudła i walizek. Są tam ciuchy, buty i kilka poskładanych piętrowo na podłodze książek, których nie mogłam wyrzucić, kiedy opuszczałam szkołę. Mogłabym prawdopodobnie dostać za to wszystko

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

około pięćdziesięciu dolarów na wyprzedaży garażowej. Może. Jeżeli miałabym szczęście. Julio wskazuje na poszarpane krawędzie dziury.  Prawdopodobnie myśleli, że ukryłaś w ścianie jakieś pieniądze lub narkotyki i zamurowałaś. Dlatego przebili się przez twoją łatę. Potrząsam głową na pomysłowość tego dupka.  Co za fiut.  Wiesz, kto to zrobił?  Nie. Ale ktokolwiek to jest zapewne jest fiutem. – Przechodzę na drugą stronę pokoju i zaczynam składać ciuchy w stos.  Potrzebujesz mojej pomocy? – pyta Julio.  Nie. Mogę równie dobrze zostawić tę cholerną dziurę tam gdzie jest, jeżeli ludzie będą ciągle przychodzić i wywalać ją z powrotem. Mam nadzieję, że posiniaczył głupie kłykcie, kimkolwiek jest.  Co z twoim zamkiem? – pyta Julio, patrząc na drzwi wejściowe.  Och cholera. Taa, to jest problem. – Nie ma mowy, że będę tutaj spała przy niezamkniętych

drzwiach.

Teraz

kiedy

wiem,

że

nie

zatrzymują

ludzi

prawdopodobnie nie powinnam spać tutaj także z zamkniętymi drzwiami. – Dlaczego ktoś mógłby pomyśleć, że mam tutaj narkotyki? Julio wzrusza ramionami.  Większość ludzi mieszkających tutaj ma. I wszyscy widzieli cię naprawiającą ścianę, więc to mógł być każdy. Po prostu czekali, aż wyjdziesz. Wzdycham ciężko walcząc ze łzami.  Jestem w tym momencie taka rozczarowana rasą ludzką. Czuję się zbezczeszczona.  Zabrali cokolwiek?  Nie sądzę. Nie mam nic wartościowego za wyjątkiem walizki. Przeszukuję podłogę, ale nie zauważam, żeby coś na czym mi zależało zniknęło, a walizka Burberry jest dokładnie pośrodku pokoju. Uświadamiam sobie w tej chwili, że jedyne rzeczy, na których mi zależy to mój samochód i prawo jazdy i wiem, że wciąż je mam. Nie wiem czy mam być dumna czy smutna, że tak mało rzeczy w moim życiu jest dla mnie cennych.  A co z torebkami od projektantów? Skórzane rzeczy? Biżuteria? Kasa? – Patrzy na stos na podłodze.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie jestem tego rodzaju dziewczyną. Preferuję plecaki i mam tylko jeden pierścionek, który kiedyś należał do mojej mamy, a wszystkie moje pieniądze są w plecaku. Niech cholera weźmie Golden Legacy za zabranie na czynsz mojej ostatniej, cienkiej sterty pieniędzy. Przynajmniej mam pieniądze, które dał mi dzisiaj Rebel. Dzięki temu nie jestem totalnie spłukana. Wzrusza ramionami.  Nie wiem co ci powiedzieć. Nikt nie udzieli mi żadnych odpowiedzi, odkąd już wiedzą, że jestem szczurem.  Nieważne. Kogo to obchodzi? Nie jest tak, że coś mi ukradli.  Nie potrzebujesz mieć czegoś. Ktoś musi tylko sądzić, że masz. To mnie wkurza. Jest tak jakby nieważne co zrobię, ludzie wciąż będą tutaj przychodzić i bałaganić w moim życiu. Przekopuję małą kupkę podręczników szkolnych, których nie rozłożyłam na używanym regale i znajduję notes z kilkoma pustymi kartkami papieru.  Co robisz?  Zobaczysz. Znajduję czarny marker, którego używałam do opisania pudeł i dużymi czarnymi literami piszę na kartce papieru notatkę. Trzydzieści sekund później jest przyczepiona do moich drzwi wejściowych. Julio podchodzi i staje naprzeciwko niej potrząsając głową.  To nie zadziała.  Taaa cóż to lepsze niż nic. Posyła mi smutny półuśmiech.  Muszę wracać do nauki. Będzie z tobą w porządku? Macham na niego.  Tak. Idź przodem. Mam zamiar spryskać jakiś syf w prysznicu, a potem opuścić to miejsce.  Gdzie się udasz?  Nie wiem. Gdzieś gdzie mogę spać z zamkami w drzwiach.  Dobra. Do zobaczenia. Kilka minut zajmuje mi spryskanie pleśni w całym prysznicu środkiem, który dał mi

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

Rebel i zabranie paru ciuchów i rzeczy, które wrzucam do plecaka, zanim udaję się do samochodu. Kiedy przetrząsam klucze, żeby odnaleźć ten od samochodu, ten, który dał mi Rebel łapie ostatnie promienie zachodzącego słońca i błyska we mnie światłem. W mojej głowie zaczyna formować się pomysł.  Nie, to głupie – mówię, odsuwając od siebie tę myśli i wsiadając do samochodu. Zawracając na parkingu decyduję, że mały hamburger zrobiony z mięsa o wątpliwym pochodzeniu będzie moją kolacją. W drodze do jednego z pięćdziesięciu miejsc z fast foodami w pobliżu, melduję się u Quin.  Jak minął twój pierwszy dzień – pyta radośnie odpowiadając po pierwszym sygnale.  Dobrze – kłamię. – Świetnie. Jestem szczęśliwa.  Fantastycznie! Chcesz wyjść i świętować?  Nie, zamierzam zostać dzisiaj. Może nadrobię sen.  Masz prześcieradła i inne rzeczy na łóżku? Czy już pomalowałaś?  Tak. Zrobiłam to wszystko. Mieszkanie wygląda naprawdę dobrze. Kłamię dla jej własnego dobra. Zrujnowałoby to jej noc, gdyby wiedziała jak naprawdę wygląda moje mieszkanie. Za cholerę nie powiem jej o włamaniu. Będzie nalegać, żebym żyła na jej kanapie, a to nigdy po prostu nie zadziała.

Skończę

nienawidząc jej i jej rodziny, a jest moją jedyną prawdziwą przyjaciółką. To jest dla mnie cenniejsze

niż

czasowe

miejsce

do

spania.

Cholera

mogę

spać

w samochodzie, jeżeli muszę. Bestia nigdy mnie nie zawiodła. Rozchmurzam się na tę myśl. Plan zaczyna się układać w moich myślach.  Super! Nie mogę się doczekać, aż je zobaczę. Może jutro? – proponuje. Rozważam możliwość wykonania całkowitej przeróbki mieszkania do jutra i decyduję, że nie ma mowy, abym mogła być tak produktywna.  Mmmm, lepiej poczekaj do soboty. Jestem teraz pracującą dziewczyną. Musze się wysypiać. – Cztery dni do wielkiego ujawnienia. Mogę to zrobić.  Łał. Odpowiedzialność jest nudna. – Wzdycha. – Dobra wpadnę w sobotę. Ale jeżeli zmienisz zdanie po prostu do mnie napisz. Naprawdę dzisiaj wyszyłam kwiatka ściegiem krzyżowym.  To poniżej słabego.  Wiem. Jutro zamierzam zrobić ci szalik na drutach.  Proszę nie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Pomarańczowy.  Proszę nie rób tego.  Pogadamy później! – Rozłącza się, zanim mogę powiedzieć jej o wszystkich powodach, dla których pomarańczowy szalik jest złym pomysłem dla dziewczyny żyjącej w LA. Miałam w planach udanie się na kolację, ale mój auto-pilot zdaje się mieć własne ustalenia. Znak Rebel Wheels staje się widoczny i muszę szarpnąć kierownice w lewo, aby powstrzymać samochód przed wjechaniem bezpośrednio na parking.  Co ja do cholery robię? – mówię głośno wewnątrz samochodu. Mój wzrok pada na restaurację z fast foodami w dole ulicy, więc jadę tam starając się zrozumieć, o czym myśli mój mózg. Nie mogę nocować w pracy. To byłoby

niewłaściwe. Tylko dlatego, że mam klucz… Po uświadomieniu sobie, że nie mam apetytu przekonuję siebie, że spanie w biurze jest złe, ale użycie łazienki i spanie w samochodzie w pobliżu już nie. W tym momencie nie mam problemu z byciem bezdomną, ale mam problem z byciem pozbawioną łazienki. Może później zmienię zdanie, ale teraz fakt, że mogę usiąść na toalecie jest zbyt dużym luksusem, żeby nie skorzystać. Mam tę fobię, która nie pozwala mi skorzystać z toalety w restauracji chyba, że wcześniej tam jadłam.

Na swoje własne

usprawiedliwienie mam to, że bardzo możliwe jest to, że jestem całkowitym bezmózgiem. Jednak nie zagłębiam się w to wystarczająco głęboko, żeby być pewnym. Gaszę silnik, zanim podjadę bezpośrednio pod warsztat, zapadając się w całkowitą ciszę swojego miejsca do spania. Parkuję pod jakąś skarłowaciałą palmą za najdalszym rogiem budynku, gdzie nie mogę zostać zauważona z wejścia. Tutaj właśnie wymyślam swój plan działania. Najpierw zakradnę się do biura i skorzystam z łazienki biorąc szybki prysznic. Nie jest to najprzyjemniejsza łazienka na świecie, ale jest lepsza niż ta w moim mieszkaniu. A przynajmniej wiem, że czarne smugi w niej to naprawdę smar. Wszystkie światła są wyłączone zarówno w warsztacie jak i nad nim. Przypuszczam, więc że Rebela nie ma. Prawdopodobnie pracuje w tym klubie albo hoduje kolejne tony mięśni gdzieś na siłowni. Jeżeli uda mi się bardzo szybko wejść i wyjść nigdy nie dowie się, że tutaj byłam. Potem prześpię się w samochodzie za rogiem, gdzie stoją wszystkie śmietniki, wiec mnie nie zobaczy. I zanim się jutro obudzi przestawię samochód na miejsce

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

naprzeciwko drzwi wejściowych i będę udawać, że właśnie przyjechałam. To idealny plan, skuteczność gwarantowana. Po raz pierwszy od wielu godzin czuję się szczęśliwa.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 19 UŻYWAJĄC KLUCZA, KTÓRY DAŁ MI REBEL powoli i tak szybko jak to możliwe otwieram główne drzwi. Pisk, który wydają w wysokich tonach brzmi jakby został nagłośniony przez system stereo i robię mentalną notatkę, aby je jutro naoliwić. Mam nadzieję, że nie będę żyła już wtedy na parkingu Rebela, ale nie zaszkodzi, aby drzwi były cichsze, tak na wszelki wypadek. Kiedy jestem już w łazience z drzwiami z całkowicie zamkniętymi drzwiami włączam światło. Słaba żarówka jest ledwo wystarczająca, żeby oświetlić tą małą przestrzeń. Rozbierając się tak szybko jak mogę, składam ciuchy razem i po wyjęciu ręcznika wsadzam je do plecaka. Stoję zaraz obok małego prysznica, czekając, aż zacznie lecieć ciepła woda. Właśnie wtedy zdaję sobie sprawę, że zapomniałam swojego szamponu i mydła. ‒ Cholera – syczę na siebie w lustrze. Przeglądam

obszar

wokół

siebie

i

znajduję

brudny

kawałek

mocnego,

przemysłowego mydła do rąk, leżącego na krawędzi umywalki. Krzywię się na wyobrażenie tego jak ta rzecz dotyka mojego ciała. ‒ Fuj i podwójne fuj. – Podnoszę je i kulę się na te wszystkie paskudztwa, które w nim widzę, pęknięcia i szczeliny. Ale i tak jest lepsze niż nic, więc zabieram je ze sobą i wchodzę pod letni strumień wody. Harmonijkowe drzwi, które zamykają mały prysznic są o wiele za głośne, gdy się zamykają. Nie zamykam ich do końca, ponieważ boję się, że obudzę umarłych tym okropnym zgrzytającym dźwiękiem, który wydają. Mogłabym też zostać uwięziona i wtedy musiałabym je wyłamać, żeby się uwolnić. To w ogóle nie narobiłoby hałasu. Krople wody spływają po mojej tłustej skórze. Odkręcenie do końca ciepłej wody ledwie robi różnicę w temperaturze. Nienawidzę tego, że będę musiała użyć tego mydła. Po bliższej inspekcji zauważam, że ma powbijane w siebie coś szorstkiego. Naprawdę obawiam się umieścić to mydło na ciele, więc robię, co mogę, aby jak najbardziej namydlić ręce i dopiero potem rozprowadzam pianę na skórze.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kiedy kończę czuję się tak jakby ręce i brzuch poparzyło mi słońce. To jak pilling papierem ściernym, ale przynajmniej zadziałało i ściągnęło tłustą warstwę z mojej skóry. Nie mogę zmusić się, aby użyć go na czymś więcej oprócz nóg. Bardziej wrażliwe części ciała będą musiały poczekać do dnia, w którym będę miała prawdziwe kobiece mydło ze sobą, a moje włosy po prostu będą brudne kolejne dwanaście godzina, albo coś koło tego. Zakręcam zimną wodę prawie do końca mając nadzieję, że cieplejsza woda zmyje przynajmniej trochę tłuszczu. Jestem prawie w punkcie poddania się, kiedy słyszę hałas dochodzący z zewnątrz, z biura. Rzucam się, żeby wyłączyć wodę i wstrzymuję oddech ze strachu. Prawie przekonuję samą siebie, że to sobie wyobraziłam, kiedy kolejny huk powoduje, że o mało co nie wyskakuję ze swojej skóry. Ktoś puka do drzwi.. ‒ Chwileczkę – mówię, starając się brzmieć lekko i pogodnie, jakbym nie włamała się do czyjegoś interesu i nie użyła prysznica bez pozwolenia. I mydła. Na swoim ciele.

Och mój Boże, co ja sobie myślałam?! ‒ Teagan? – mówi głos. Iiiiii moje upokorzenie jest całkowite. To Rebel. Oczywiście, że to Rebel. Dlaczego miałby być to ktoś inny? Wychodzę z kabiny i podnoszę z podłogi ręcznik, leżący obok mojego plecaka. Jest przemoczony. Dla mojej wiadomości prysznic przecieka. Cała woda z mojej kąpieli jakoś dostała się do mojego plecaka. Wyciągam dżinsy, które muszę wycisnąć, zanim będę mogła nawet pomyśleć o ich założeniu.  Prysznic przecieka – mówi głos po drugiej stronie drzwi.  Właśnie to sobie uświadomiłam. – Momentalnie czuję mdłości. Sędzia i ława przysięgłych są po drugiej stronie tych drzwi, a ja w tej chwili jestem całkowicie winna. Winna włamania, tego, co w pierwszej kolejności sprawiło, że przyszłam tutaj wziąć prysznic. Pomysł, że przeze mnie Rebel czuje się tak samo naruszony jak ja czułam się przez włamanie do mnie sprawia, że chcę płakać i policzkować się w tym samym czasie. A dodatkowo nie mam nic do ubrania, nic czym mogłabym to wysuszyć, a on prawdopodobnie już dzwoni na policję.  Masz zamiar wyjść? – pyta.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Cóż… um… chciałabym, ale mam z tym mały problem. Nie odpowiada. Możemy stać tutaj całą noc. Ja, kiedy będę zastanawiać się o czym myśli, ale moje nerwy sobie z tym nie poradzą. Już czuję się jakbym miała zawał. Moje usta zaczynają poruszać się jakby miały swoją własną wolę.  Widzisz, mam mały problem w swoim mieszkaniu, więc przyjechałam w tę okolicę na kolacje, zobaczyłam warsztat i pomyślałam, że może mogłabym tylko skorzystać z łazienki. Potem uświadomiłam sobie, że nie pachnę najlepiej, więc pomyślałam, że może wezmę szybki prysznic skoro już tutaj byłam. Następnie woda dostała się do moich ubrań, więc jestem tak jakby tutaj naga, bez niczego co mogę ubrać. O kurwa, właśnie powiedziałam swojemu szefowi, że jestem naga w jego biurze. O mój Boże, o mój Boże, o mój Boże. Jestem taką frajerką. Mówi coś, czego nie mogę dobrze usłyszeć. Przyciskam ucho do drzwi.  Słucham? Żadnej odpowiedzi. Chwytam mój ociekający ręcznik z podłogi i skręcam go, wyciskając tak mocno jak tylko mogę. Założenie zimnych, wilgotnych ubrań na skórę sprawia, że się wzdrygam, ale nic nie mogę na to poradzić. Muszę się stąd wynieść, zanim jeszcze bardziej pogorszę sprawy. Śmieję się gorzko do siebie samej, kiedy uświadamiam sobie jak dobrze mój pomarańczowy

szalik

będzie pasował

do mojego więziennego, pomarańczowego

kombinezonu. Może Qiun ma psychiczne moce. Odblokowując zamek biorę głęboki oddech. Naciskam klamkę i uchylam minimalnie drzwi. Nie mogę zobaczyć nic poza małym korytarzem, prowadzącym do biura. Otwieram szerzej drzwi i wyciągam głowę. Biuro jest ciemne, a drzwi są zamknięte. Z początku nigdzie nie widzę Rebela, ale potem dostrzegam go jak idzie w moim kierunki z zatoczki samochodowej. Zatrzaskuję drzwi i ponownie przekręcam zamek. Stuka w drewno.  Otwórz.  Nie. – Czuję jakby moje serce biło milion kilometrów na godzinę. Rebel widzący mnie nago byłby gwoździem do trumny. Umarłam. Odeszłam. Zakopanie w upokorzeniu byłoby zbyt głębokie, żeby przeżyć.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co masz na myśli mówiąc nie?  Mam na myśli… nie chcę. Kiedy ty tam stoisz.  Dobrze. Zostawię to tutaj. Czekam kilka sekund, a potem uchylam lekko drzwi. Nie ma go, a pod drzwiami leży jakaś sterta. Najwyraźniej nie chce zobaczyć mnie nagiej bardziej niż ja chcę, żeby zobaczył mnie nagą. Dlaczego to jest rozczarowujące pozostanie na tę chwilę tajemnicą, ponieważ jestem zbyt ciekawa tego co leży u moich stóp. Sięgam w dół, chwytam najbliższą rzecz i wciągam przez szparę. Gdy zamykam ponownie drzwi, materiał rozkłada się i zdaję sobie sprawę, że trzymam szaroniebieski kombinezon mechanika. Jest duży, ale czysty i suchy, więc nie marnuję czasu i szybko go zakładam. Sztywny materiał trzeszczy, gdy się poruszam, starając się uczynić siebie chociaż w połowie reprezentacyjną. Szybko szczotkuję tłuste włosy, zbieram je w kok i jestem gotowa wypić piwo, które nawarzyłam. Wrzucam przemoczone ciuchy i ręcznik do plecaka i wychodzę z łazienki. Biuro jest puste.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 20 IDĘ W KIERUNKU ZATOCZKI, a moje przemoczone buty zostawiają za mną ślady. Rebel stoi naprzeciwko samochodu, patrząc pod jego otwartą maskę. Chcę zacząć rozmowę o tym jak pracuje tyle godzin, że nie ma życia poza tym miejscem, że był na tyle wspaniałomyślnym, aby dać mi coś do ubrania, zanim zadzwoni po policję. Jednak żadne słowa nie wychodzą z moich ust. Jestem niemową40 stojącą kilka kroków od niego, czekającą na ogłoszenie wyroku. ‒ Nie mogłaś usunąć pleśni ze swojego prysznica? – mówi w końcu. Kiedy spogląda w górę na mnie, moje serce się zatrzymuje. Jasna cholera, on tak dobrze wygląda w dżinsach i zwykłej koszulce. Życie jest takie niesprawiedliwe. Dlaczego nie może być gruby i brzydki? Pokryty brodawkami? Albo mieć przynajmniej, na litość boską, płaski tyłek albo męskie piersi. ‒ Myślałam, że będziesz w klubie – mówię, starając się zatrzymać pocenie dłoni, które jest reakcją na przebywanie w jego pobliżu. – Albo gdzieś, zabawiając się. Z pewną

cycatą blondynką. Nic nie mówi. Po prostu wyciera ręce w szmatę i wpatruje się we mnie. Moje paplanie o głupich rzeczach nie skutkuje uspokojeniem moich nerwów, a on nie mógłby być bardziej onieśmielający, nawet jeżeliby się starał. Zwalniam, więc aby stawić czoła rzeczywistości. ‒ Przepraszam, że przyszłam tutaj bez pozwolenia. ‒ Masz klucz. – Wzrusza ramionami i wraca do przyglądania się silnikowi. Nie jestem pewna co ma przez to na myśli, ale moje serce ponownie zaczyna bić, przez co łatwiej mi się oddycha.  Taak, ale… – Czekam na niego, aż mnie upomni i sprawi, że poczuję się jak dupek, którym jestem za wykorzystanie faktu, iż dał mi klucz. Jednak on wciąż nic nie mówi. Spoglądam na samochód, który wydaje się go fascynować.

40焁

Hahaha ta jasne :D

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Na co patrzysz?  Na te części silnika. Jego odpowiedź wypełnia mnie ulgą. Nie skarci mnie jak małego dziecka.  Dlaczego gapisz się na ten silnik? – Jestem wdzięczna za zmianę tematu. Wzdycha.  Staram się zdecydować czy powinienem go wyremontować czy po prostu wsadzić nowy. Przebiegam wzrokiem po nieforemnej metalowej karoserii. Jest to długi samochód z szerszym tyłem, niezgrabnym wyglądem i rozerwaną tapicerką w środku.  Może powinieneś po prostu oddać go na złomowisko. Wygląda jak stary babciny samochód. Odrywa swój wzrok.  Żartujesz sobie, prawda? Wzruszam ramionami.  Nieee. Wskazuje na paskudny pojazd.  To cały oryginalny ze sztywnym dachem, bez podpórek Plymouth Roadrunner z 196941.  Pędziwiatr42? – chichoczę, a obraz Kojota Wila zrzucającego bomby firmy Acme na ptaka tańczy w mojej głowie – Beep! Beep! Och, ja cię pierzę. Nie mogę uwierzyć, że właśnie wydałam przy nim dźwięk strusia pędziwiatra ze Zwariowanych Melodii43. Ta blondyna nigdy nie zrobiłaby czegoś tak prostolinijnego. Moja twarz płonie, gdy wpatruję się w ziemię i chowam dłonie do kieszeni kombinezonu. Jestem gotowa wskoczyć do najbliższej dziury, kiedy on się śmieje. Naprawdę się śmieje. Moja twarz robi się jeszcze bardziej czerwona, ale też się uśmiecham i spoglądam w górę na niego.

41焁 42 43

Wiluś E. Kojot i Struś Pędziwiatr – postacie z kreskówki. Seria krótkich, animowanych filmów, opowiadających m. in. o przygodach, Kojota i Strusia Pędziwiatra.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 To zabawne – mówi sekundę przed tym, gdy uśmiech całkowicie znika z jego twarzy. Teraz nie jestem pewna czy naprawdę uważał, że to było zabawne czy chciał walnąć mnie w głowę.  Kiedy

skończę

ten

samochód

może

być

warty

pomiędzy

pięćdziesiąt

a siedemdziesiąt tysięcy. W przypadku, jeżeli będę trudził się z naprawą... Prawie dławię się własną śliną.  Co? Pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Jak dużo za niego dałeś?  Dziesięć tysięcy. Znalazłem go na aukcji. Idiota nie wiedział, co sprzedaje.  Łał. – Patrzę na samochód z nowej perspektywy. – Witaj babciny samochodzie, chodź do mojego garażu.  Taaa – przytakuje, patrząc na mnie, a potem na silnik – to właśnie powiedziałem.  Naprawdę? – Uśmiecham się ze szczęścia, czując budujące się pomiędzy nami połączenie.  Nie – mówi ze śmiertelną powagą. Pomieszczenie staje się ciche i nie mogę wymyślić nic, co mogłabym powiedzieć. Niestety on może.  Więc dlaczego śpisz w swoim samochodzie i bierzesz prysznic w moim biurze? I oto nadchodzi. Rzeczywistość, buuum, prawy sierpowy prosto w szczękę. Drwię, aby ukryć uczucie nagłego ucisku w klatce.  Śpię w samochodzie? Proszę cię. O czym ty mówisz? Nie nocuję w samochodzie. Spogląda w górę i marszczy na mnie brwi. To wszystko, czego trzeba, aby sprawić, że się poddaję. Mój wyraz twarzy przekształca się w ten pełen wstydu.  Dobra. Planowałam spać w samochodzie, ale jeszcze tego nie zrobiłam, więc technicznie… nieważne. Musiałam się wykąpać tutaj, ponieważ moja łazienka jest paskudnym bałaganem, a moje mieszkanie nie jest bezpieczne, więc tak. To jest moje popieprzone życie. Przepraszam, że cię w nie wplatałam. – Nie mogę pozbyć się z głowy obrazu tej idealnie uczesanej, doskonale ubranej blondynki z klubu, za każdym razem, gdy na niego patrzę. Była jak przyklejona do jego boku. Musi patrzeć na mnie i niewiele widzieć.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Odwracam się, żeby odejść, ale sięga i chwyta kawałek materiału kombinezonu odstający przy mojej ręce.  Nie odchodź. To było tylko pytanie.  Masz zamiar wezwać policję? – Nie mogę na niego spojrzeć. Za bardzo boję się tego, co mogę zobaczyć.  Dlaczego miałbym to zrobić? Spoglądam w górę na jego twarz, aby sprawdzić czy sobie ze mną nie igra.  Ponieważ włamałam się do twojego biura i użyłam twojego prysznica bez pozwolenia. Puszcza moje ramię.  Nie możesz się włamać, jeżeli masz klucz.  Jestem całkiem pewna, że możesz, i że to właśnie zrobiłam.  Nie w mojej książce. Powiedz mi o tym mieszkaniu. Odchodzi, zanim mogę odpowiedzieć, więc pozostaje mi podążenie jego śladem jak szczeniak. Opcja ta przebija jednak stanie w zatoczce całkiem samej, więc robię to bez narzekania  Nie jest daleko stąd – odpowiadam. – Kiedy byłam w pracy ktoś włamał się i wybił dziurę w ścianie. Więc nie mogę tam zostać, dopóki nie naprawię zamków.  Co teraz powstrzymuje ludzi przed wejściem tam i zrabowaniem wszystkich twoich rzeczy?  Uchhh… znak? Zatrzymuje się w połowie drogi do głównych drzwi, które prowadzą na parking i obraca się do mnie.  Znak?  Tak. – Posyłam mu krzywy uśmiech. – Zrobiłam znak. Przeszukuje szafkę, wyciągając z niej jakieś rzeczy.  Zabierz mnie tam – żąda. Przechodzi przez główne drzwi i zostawia mnie w biurze. Biegnę, żeby go dogonić.  Zabrać cię gdzie? Czeka na zewnątrz i zamyka za mną drzwi na klucz.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Do swojego mieszkania. – Obchodzi budynek od strony, po której zaparkowałam samochód. Sądzę, że nie byłam jednak tak szybka w przejechaniu samochodem tego obszaru. Prawdopodobnie przez cały czas wiedział, że tutaj byłam. Cholera. Ponownie przyłapana. Nagle uświadamiam sobie, co on robi.  Nie jest w porządku. Nie musisz tego robić. – Biegnę znowu. Nie wiem czym martwię się teraz bardziej, tym, że zobaczy moje mieszkanie czy tym, że zobaczy mnie w środowisku poza pracą. Jest jak gigantyczny magnes przyciągający mnie do siebie, a nawet się nie stara. Nie wiem jak będę oddychać będąc tuż obok niego w moim małym samochodzie. Albo sam na sam w mieszkaniu z cholernym łóżkiem pokrytym spermą. Kiedy wychodzę zza rogu budynku on otwiera drzwi po stronie kierowcy.  Co robisz?  Prowadzę. Daj mi kluczyk. Moja szczęka opada.  Nie możesz prowadzić mojego samochodu. Patrzy na mnie ze swojej siedzącej pozycji, a jego brwi podnoszą się odrobinę do góry.  Nie sądzisz, że mogę to zrobić czy nie dajesz mi pozwolenia?  Żadne. Oba – mówię na jednym wydechu – Nie wiem, trzymaj. Rzucam na jego dłoń kluczyk i obchodzę samochód mamrocząc do siebie.  Głupi rządzący się facet. Żałuję, że po prostu nie zadzwonił na policję. To nie prawda, ale pomaga mi przezwyciężyć wstyd tego, że zobaczy mój żałosny samochód i za niedługo moje jeszcze bardziej żałosne mieszkanie. Patrzę na niego gniewnie całą drogę do mojego mieszkania, wskazując mu kierunki, ale nic nie mówię. Czuję jak moja twarz robi się coraz cieplejsza i cieplejsza wraz z tym jak się zbliżamy.  Skręć tutaj - mówię przy Golden Legacy. – Zaparkuj gdziekolwiek. Podąża za mną obok zarośniętego zielonego basenu, a potem do góry do drzwi mojej kawalerki. Zatrzymujemy się na wprost wyłamanej ościeżnicy, a on czyta na głos mój znak.  Odpieprz się i idź zmień styl życia. W środku nie mam nic co mógłbyś ukraść.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Usłyszenie tego sprawia, że czuję się odrobinę lepiej, jakbym walczyła na swój własny, mały sposób. Naprawdę czasami jestem twardzielką. Silną. Mogę podołać temu gównianemu życiu, wiem, że tak. Potrząsa głową i popycha drzwi, i stoimy w wejściu. Wpatruje się w kawalerkę, a ja patrzę na wyraz jego twarzy. Nie mogę w ogóle określić co myśli. Byłby taki dobry w pokera.  Co właścicielka na to powiedziała? – pyta w końcu.  Nie było jej już, kiedy to się stało, więc nic nie powiedziała.  Policja?  Nie kłopotałam się z dzwonieniem do nich. Nic nie zostało skradzione. Ponownie potrząsa głową, wchodząc dalej do mieszkania. Chwyta pudło i zaczyna wrzucać do niego rzeczy.  Co robisz? Mogę posprzątać to później.  Pakuję. Spakuj to wszystko.  Co? Dlaczego? – Już zdążył wrzucić większość moich ubrań do dwóch pudeł, zanim zdążyłam odpowiedzieć.  Nie możesz tutaj zostać.  Wiem. Dlatego chciałam spać w samochodzie. – Podchodzę do niego i zabieram pudło z jego dłoni upuszczając je na podłogę. – Nie przejmuj się tym posprzątam to później.  Ja nie sprzątam, tylko pakuję. – Chwyta następne pudło i wrzuca do niego moje książki i papiery.  Dopiero się tutaj wprowadziłam!  A teraz się wyprowadzasz. Moja szczęka opada otwarta i opieram ręce na biodrach.  Nie jesteś moim szefem!  Tak jestem. – Nawet na mnie nie patrzy, po prostu kontynuuje pakowanie.  Może w pracy jesteś, ale nie tutaj. – Robię dwa kroki w jego kierunku i łapię pudło, które trzyma. Mam zamiar je wyrwać i całkowicie zakończyć tę małą grę. – Oddaj je – nalegam. Nie puszcza. Zamiast tego przyciąga pudło do siebie tak, że tracę równowagę i wpadam na niego.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Ty oddaj. Nagle urządzamy zawody w przeciąganiu liny o to głupie pudełko. Chwytam je dwoma rękami i szarpię z całych sił.  Zostaw je! – krzyczę. – To moje graty, moje problemy i moje mieszkanie!”  Wszystko tutaj w porządku? – mówi głos z korytarza. Momentalnie puszczam pudło i prostuję się zażenowana, że zostałam przyłapana podczas napadu złości.  Och, hej Julio? Co jest? – Przeczesuję swoje rozwalone włosy na bok i wierzchem dłoni wycieram pot z nad górnej wargi. Robi krok do środka.  Potrzebujesz pomocy? – Mierzy wzrokiem Rebela i przyjmuje pozycję do walki. Rebel cofa się odrobinę i pochyla wrzucając więcej rzeczy do pudełka, ignorując oczywistą groźbę Julia. Próbuję porwać pudełko od Rebela i jednocześnie trzymać wzrok na Juliu, ale przesuwa je poza mój zasięg.  Ze mną w porządku – wyjaśniam. – Mam tylko małą wymianę zdań ze swoim szefem.  Twoim szefem? – Julio odrobinę rozluźnia swoją postawę.  Tak. To jest mój szef. Julio wykrzywia twarz.  Jesteś… jesteś – Jego usta poruszają się, ale słowa przestają wychodzić.  Jestem kim? – Teraz jestem wkurzona również na niego. Nikt w moim życiu nie zachowuje się odpowiednio wliczając w to mnie. Nienawidzę tego, że nie mam pojęcia, co w tej chwili dzieje się w moim świecie. Twarz Julia robi się czerwona i wycofuje się w stronę drzwi.  Co?! – wrzeszczę na niego. Rebel przemawia zza moich pleców.  Nie jest dziwką, a ja nie jestem jej alfonsem. Jestem właściciele warsztatu samochodowego, a ona jest tam sekretarką. Twarz Julia rozciąga się w szerokim uśmiechu.  Ooooch, tak, dobrze… to ma więcej sensu. Krzyżuję ramiona obrażona teraz z całkowicie innych powodów.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co? Nie mogę być dziwką, czy to właśnie mówisz? Julio śmieje się i wskazuje na mój strój.  Tak się ubierając nie możesz. – Wycofuje się z mieszkania. – Pogadamy później. Albo może się wyprowadzasz…?  Nie – odpowiadam. A w tym samym momencie Rebel mówi.  Tak wyprowadza się.  Dobrze zatem –mówi Julio wciąż się uśmiechając. – Do później. Przyjdź się ze mną zobaczyć, zanim wyprowadzisz się na dobre. – Znika w korytarzu. Kieruję swój gniew na Rebela.  Kim myślisz, że jesteś?! Nie możesz po prostu przyjść tutaj i zawładnąć moim życiem. I dla twojej wiadomości nie jestem sekretarką. Porzuca pudło, które trzymał w dłoniach.  Dobrze. Chcesz zostać tutaj sama na noc? Zaczyna iść w stronę drzwi. Prawie do nich dochodzi, kiedy uświadamiam sobie co mam zamiar zrobić. Taaa jestem głupia, ale nie aż tak.  Zaczekaj! – krzyczę, zanim mogę poradzić sobie z emocjami. Zatrzymuje się.  Proszę nie idź – mówię spokojniejszym głosem. – Przepraszam za bycie suką. Poważnie. Po prostu… jeżeli mógłbyś mi pomóc w naprawie drzwi to byłoby fantastycznie. Naprawdę powoli odwraca się i stoi tam patrząc na mnie. Moje serce bije dziko w piersi i przez to ciężko oddycham. Kiedy robi trzy kroki w moim kierunku muszę zmusić stopy do pozostania w miejscu i nie uciec w kąt pokoju. Zatrzymuje się kiedy jest naprzeciwko mnie i muszę odchylić do tyłu głowę, żeby spojrzeć mu w twarz.  Nie jest tutaj dla ciebie bezpiecznie. Naprawienie drzwi narzędziami, które ze sobą mam nie będzie wystarczające. Pozwolę zostać ci w mieszkaniu mojego brata przez kilka dni do czasu, aż to naprawisz. Możesz mi później zapłacić za to czynsz, jeżeli będziesz chciała, ale nie możesz zostać dzisiaj tutaj na noc. Przykro mi, jeżeli nie podoba ci się to, co mówię, ale nie pozwolę ci tego zrobić. To jest tak proste44. 44

I oto mamy najdłuższą wypowiedź Rebela! Czyli jednak potrafi składać zdania :D; Aguś ja z szoku nie mogę normalnie wyjść (Atka)

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Przez kilka sekund nie mogę wymyślić nic co mogłabym powiedzieć. Potem mój mózg decyduje się, że jest jedna rzecz ważniejsza niż komentowanie odpowiedzialności, przyjaźni, apodyktyczności i opiekuńczości oraz dziewczyny, która wyglądając idealnie stała przy jego ramieniu w klubie i wszystkich innych rzeczy, które mogły się tutaj dziać, czy musiały zostać powiedziane.  Zdajesz sobie sprawę, że to najdłuższa wypowiedź, jaką kiedykolwiek złożyłeś w mojej obecności? Chrząka, a potem wraca do wypełniania pudeł i walizek.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 21 JAK NIEZRĘCZNIE CZUJĘ SIĘ akceptując jego dobroczynność, muszę przyznać, że prawie płaczę ze szczęścia pod gorącym prysznicem, który w końcu biorę w mieszkaniu jego brata. Myję włosy trzy razy, aby pozbyć się z nich całego tłuszczu i poświęcam nawet chwilę, żeby wysuszyć je suszarką, którą znalazłam pod umywalką. Nigdy nie były takie gładkie i błyszczące jak w tym momencie. Chcę być w reklamie produktów do włosów. Całkowicie sprzedałabym jakikolwiek szampon, jeżeli ludzie mogliby mnie teraz zobaczyć. Używam swojego mocno pachnącego żelu pod prysznic, aby zetrzeć ostatni brud ze skóry i sprawić, aby błyszczała. Wyglądam jakbym spędziła dzień w spa. Teraz nie jestem zasikaną przez kota kanapą… Jestem nieznacznie podartą, ale bardzo wygodną leżanką. Po godzinie od mojego przyjazdu czuję się jak całkowicie nowa osoba. Teraz mogę zbadać moje tymczasowe lokum bez bycia zniesmaczoną własnym zapachem. Rebel zostawił mnie prawie godzinę temu z obietnicą powrotu z żarówkami. Idę do kuchni i pstrykam włącznik, ale nic się nie dzieje. Jestem pozostawiona z pojedynczą lampą, świecącą w głównym salonie i światłem z łazienki. Wszystko inne jest pogrążone w ciemnościach. Puknięcie w drzwi sprawia, że podskakuję.  Kto tam? – pytam, czując się głupio. Oczywiście, że to Rebel. Kto inny mógłby to być?  To ja. Mam te żarówki. Planowałam spać w majtkach odkąd wszystko inne co posiadam jest zbyt brudne, więc biegnę, aby z powrotem ubrać kombinezon.  Chwileczkę! Kiedy jestem pewna, że jestem zapięta po szyję i nie pokazuję żadnego kawałka skóry otwieram drzwi. Patrzy na mnie z zabawnym wyrazem twarzy, po czym wchodzi do środka.  Znalazłem dwie do kuchni i jedną do salonu, ale wciąż do jutra będzie brakować jednej w szafie i nad wnęką śniadaniową.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie przejmuj się tym. Nie musisz tego robić. Nie zostanę tutaj tak długo. Podążam za nim do kuchni i zauważam, że on również się wykąpał. Moje serce pomija kilka uderzeń, kiedy przez sekundę myślę, że może zrobił to dla mnie. Jednak to jest głupie z mojej strony… każdy bierze prysznic po pracy. Prawdopodobnie ma później randkę czy coś. Jego woda kolońska czy cokolwiek to jest, co czuję, pachnie prawie odurzająco. Potrząsam lekko głową, aby pozbyć się tego zaćmienia. Nie potrzebuję stać się całkowitym prześladowcą kolesia, zwłaszcza, kiedy jest taki obojętny.  Dziękuję Rebel. To jest naprawdę więcej niż mogłam oczekiwać, wiesz. Nie musiałeś robić nic z tego. Zastanawiam się czy jego dziewczyna będzie zazdrosna, że był dla mnie taki miły. Nie chcę jednak o niej rozmawiać i przywoływać jej osoby w tym miejscu. Naprawdę jej nie lubię, a nawet jej nie znam i nie mam powodu, żeby tak się czuć. Widziałam ją tylko raz, ale oglądanie jej owijającej się wokół Rebela było wyraźnie bolesne. To jest głupie i nie chcę, aby Rebel wiedział jak irracjonalna i absurdalna mogę być.

Upsss. Za późno. Wzdycham na moje amatorskie prysznicowe włamanie. Wracam do statusu obsikanej przez kota kanapy.  Nie mogłem pozwolić ci zostać w tamtym miejscu – mówi albo ignorując albo będąc nieświadomym mojej frustracji i bierze krzesło z wnęki śniadaniowej. – Nie było tam bezpiecznie. Nie mogę się z nim kłócić na temat bezpieczeństwa panującego w Golden Legacy.  Nie jesteś jednak za mnie odpowiedzialny. Spogląda ponad ramieniem po tym jak staje na krześle, aby dosięgnąć sufitu.  Zaoferowanie ci miejsca do spania nie jest wzięciem za ciebie odpowiedzialności. To po prostu robienie właściwej rzeczy. Czuję się teraz niemądrze za zasugerowanie, że to zrobił.  Po prostu nie chcę, żebyś myślał, że jestem jakiegoś rodzaju bezradną laską czy coś. Cień uśmiechu przesuwa się przez jego usta, zanim odwraca się i skupia na lampie.  Co spowodowało ten wyraz twarzy? – pytam.  Bezradna. Nie tak bym ciebie opisał. Z jakiegoś powodu czyni mnie to szczęśliwą. Prawdopodobnie bardziej niż powinno. Odbieram to jako olbrzymi komplement z jego strony.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jak zatem byś mnie opisał? Nie uświadamiam sobie jak kokieteryjnie to brzmi, dopóki nie obraca się i nie rzuca mi spojrzenia, które powoduje, że moja twarz staje się czerwona.  Nie odpowiadaj na to – mówię pośpiesznie. Moje tętno w nadgarstku i na szyi trzepocze poza kontrolą. Staram się powiedzieć sama sobie, że przejmuję się tą blond dziewczyną… Mogłaby prawdopodobnie mnie pokonać odkąd jest jakieś trzydzieści centymetrów wyższa niż ja. Jednak kiedy nie mogę przestać patrzeć się na jego mięśnie wiem, że to wszystko to tylko głupia gra, w którą gram sama ze sobą. Och cholera, pakuję się tutaj w kłopoty. Odwróć wzrok! Robi mi przysługę ignorując mnie i nic nie mówiąc. Wtedy uświadamiam sobie, że ta cała rzecz z milczącym traktowaniem, którą robi, jest właściwie tak jakby świetna. Mogę otworzyć usta i palnąć, co tylko mi ślina na język przyniesie, a on nigdy nic nie powie, nic, co sprawi, że poczuję się z tego powodu źle. Muszę tylko zmierzyć się z własnym zażenowaniem, ale w końcu nie jest to coś, co muszę robić na głos. Zmuszam się do rozglądnięcia się po mieszkaniu zamiast patrzeć na niego.  Więc to jest mieszkanie twojego brata, co?  Tak.  Gdzie on jest teraz?  Daleko. – Rebel kończy wkręcanie żarówki i rusza do kolejnej.  Mick powiedział mi, że jest w więzieniu. Rebel syczy wypuszczając z płuc całe powietrze.  Mick gada za dużo.  Właściwie uważam, że mówi dokładnie odpowiednią ilość. Wiesz… niektórzy ludzie mogą uznać twoje braki w rozmowie za nieuprzejme. Ignoruje mnie. Znowu.  Ale ja nie. W każdym razie już nie. Zwykłam tak uważać, ale teraz tak jakby się do tego przyzwyczajam. Wypełniam ciszę paplając jeszcze więcej, ponieważ przebywanie w jego pobliżu, kiedy pachnie i wygląda tak dobrze sprawia, że czuję się bardzo niekomfortowo, a brak dźwięków czyni to jeszcze gorszym.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Taak jesteś bardziej jak silny, cichy typ. W rodzaju cicha woda brzegi rwie. Mogę się założyć, że masz masę spraw dziejących się w twojej głowie, którymi się po prostu nie dzielisz. Nie mogę być pewna, ale jest możliwe, że zobaczyłam jak jego ramiona poruszają się w odpowiedzi na ten ostatni komentarz. Z tego powodu myślę, że potrzebuję zwracać większą uwagę na język jego ciała. Może wykrzykuje na mnie jak cholera przez cały czas… Po prostu nie zauważyłam jego ojczystego języka. Decyduję się na eksperyment.  Słyszałam, że wołają na twojego brata Kłopoty. Ramiona prosto. Głowa do góry. Jest wkurzony. Bum. Zaczynam to łapać! Mogę mówić w jego języku, a przynajmniej go rozumieć.  Ale nie zgadzasz się z tym – tłumaczę. – Nie jest kłopotami.  Tak jest. Trzymaj się od niego z daleka.  Jest? Jak to? Jest niebezpieczny? Rebel schodzi z krzesła.  Nie w sposób, o jakim myślisz. – Podnosi krzesło i odstawia z powrotem do małej śniadaniowej wnęki.  W jaki zatem sposób? Może dokładnie w taki, o jakim myślę? – Podążam za nim i oczekuję, że idzie wkręcić kolejną żarówkę, którą trzyma w dłoni i skręci w lewo do salonu. Zamiast tego wykonuje obrót o sto osiemdziesiąt stopni i prawie na niego wpadam. Bliskość momentalnie wywołuje moje zdenerwowanie, ale to jego ekspresja powoduje tlenie się uczuć w moim głupim ciele.  Nie żartuję – mówi niskim głosem. – Trzymaj się od niego z daleka. Zjada takie dziewczyny jak ty na śniadanie. – Oczy Rebela przelatują po moim ciele sprawiając, że moja twarz staje się czerwona, po czym odchodzi pozostawiając mnie samą. Będę walczyła, aby pozbył się tego wyobrażenia o mnie ze swojej głowy.  Musisz wiedzieć, że nie jestem małą dziewczynką. Kończę studia… prawie. I byłam w wielu miejscach i widziałam wiele rzeczy.

Taak, to zmieni jego zdanie. Boże nienawidzę tego, że czasami jestem taką idiotką. Prawdopodobnie porównuje mnie teraz do blondynki i widzi oczywiste różnice. Ugh.  Czyżby?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Tak. – Krzyżuję ramiona, ale natychmiast je opuszczam, kiedy powodują, to, że ogromny kombinezon zaciska się jak grudkowata poduszka na całej mojej klatce piersiowej. Pozostawiam ręce zwisające po bokach. Nie jest to bardzo onieśmielające czy przekonujące, ale to właśnie się dzieje, kiedy nie masz pralki pod ręką.  Nie byłaś w miejscach, w których on był, więc zostaw go w spokoju.  Zostawić go w spokoju… jakbym za nim ruszyła? Proszę cię. Nie jestem takim rodzajem dziewczyny. Rebel wzdycha, gdy testuje lampę, w której umieścił żarówkę. Włącza ją, a potem znowu wyłącza. Następnie podchodzi i zatrzymuje się tylko centymetry ode mnie.  Przez te wszystkie lata, które go znam nigdy nie spotkałem dziewczyny, która nie stała się tego typu dziewczyną w momencie, w którym przeszedł przez drzwi. Po prostu nie… Czekam na resztę zdania, ale to wszystko. Wpatruje się w sufit, a potem zaczyna odchodzić. Mój autopilot przejmuje kontrolę i moja dłoń chwyta go za ramię. Patrzę przerażona w dół na własną dłoń, spoczywającą na jego ciepłej, nagiej skórze i przełykam z trudnością. W tej chwili pod moimi palcami jest tak dużo mięśni. Sama myśl o tym powoduje, że pocę się. Będę potrzebować kolejnego prysznica, gdy wyjdzie. Spogląda w dół na nasze połączone ciała, a potem w górę spotykając moje spojrzenie. Modlę się, żeby nie mógł stwierdzić o czym teraz myślę.  Uch… co miałeś zamiar powiedzieć? Skończ to. Swoje zdanie. Nie odrywa się ode mnie tak jak oczekiwałam, że to zrobi, ale mówi mi to, co chcę wiedzieć.  Miałem zamiar powiedzieć: tylko się na to nie nabieraj. Konkretne uczucie straty rozwija się we mnie, gdy wyślizguje ramię z mojej dłoni i idzie do kuchni. Przez sekundę myślałam, że powie, a potem… nie wiem. Ta a potem część jest niebezpieczną częścią tego całego równania, coś, od czego powinnam uciekać i zniechęcać się, a nie mieć nadzieję, że się stanie. Najwyraźniej włamanie obudziło we mnie jakieś podekscytowanego poszukiwacza adrenaliny ćpuna. Życzę sobie, żeby odszedł i przestał mieszać mi w głowie w ten sposób,

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

zmuszając mnie do myślenia o rzeczach związanych z moim szefem, o których nie mam żadnego interesu, aby myśleć.  Nabrać się, na co? – pytam w końcu w wysiłku skierowania mojego umysłu na mniej niebezpieczne myśli.  Jego grę. Rebel otwiera lodówkę i zagląda do środka, po czym ponownie zamyka drzwi. Następnie sprawdza zamrażalkę. Nie mam pojęcia, czego szuka, ale cokolwiek to jest musi tam tego nie być, ponieważ zamyka ją nie wyciągając niczego. Podchodzę, aby do niego dołączyć.  Jesteś głodna? – pyta.  Nie. – Pokój pogrąża się w ciszy, a sugestia jedzenia najwyraźniej budzi potwora żyjącego w moim brzuchu, ponieważ warczy jak bardzo zdesperowany lew. Spogląda w dół na moje podbrzusze.  Jesteś pewna?  Tak jestem. W ogóle nie głodna. – Brzuszkowy lew ryczy jeszcze raz.  Chodź ze mną – mówi, podchodząc do frontowych drzwi.  W porządku, ze mną jest dobrze. Po prostu uderzę w kimono. Wielki dzień jutro w pracy. Mam zamiar zacząć elektroniczną dokumentację dla klientów. Rebel nie odpowiada. Wychodzi z mieszkania, ale pozostawia otwarte drzwi. Stoję tam patrząc na drzwi niemożliwie sfrustrowana. Mój brzuch czuje się jakby miał od wewnątrz zjeść sam siebie i warczy jakbym miała tam całe cholerne stado lwów. Idea

posiłku

dzielonego

z

tym

gościem,

który

powoli

zamienia

mnie

w pozbawionego mózgu głupka jest zarówno pociągająca, jaki i przerażająca. Powinnam po prostu zamknąć drzwi i iść głodna spać. Powinnam po prostu w tej chwili napisać mu notatkę z podziękowaniami i zniknąć rano, zanim wstanie. Powinnam po prostu przenieść się do mojego starego domu w Dolinie Krzemowej i mieszkać tam, dopóki nie wykombinuję jakiegoś innego rozwiązania. Jest mi winna przynajmniej tyle. Jednak nic z tego nie robię, nic. Zamiast tego wychodzę z mojego tymczasowego lokum i idę małym korytarzem do następnych drzwi, tych, które są szeroko otwarte i wiem, że prowadzą do mieszkania Rebela. Chciałabym móc powiedzieć, że moje nogi nie chcą tam iść, ale jeżeli byłyby, chociaż trochę bardziej chętne to bym biegła. Głupie

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

zdradzieckie ciało. Naprawdę nie cieszy mnie fakt nie posiadania kontroli nad własnymi emocjami i układem motorycznym. Śmieję się, kiedy w końcu wychodzę zza rogu i widzę wyśmienity posiłek, który dla mnie przygotował.  Sugar Pops45? – mówię wślizgując się na stołek i podnosząc dużą łyżkę, którą położył na ladzie.  Kolacja mistrzów – mówi, zakopując się we własnych słodkich dobrociach. Z jakiegoś powodu płatki mnie uspokajają. Jeżeli przygotowałby prawdziwy posiłek sądzę, że byłabym zbyt zdenerwowana, żeby jeść…. Ale to? Żaden problem. Kiedy chrupię przyglądam się mieszkaniu. Jego wystrój jest jak jego mówienie - skąpy. Prawdopodobnie nie powinnam oczekiwać niczego innego po gościu, który waży słowa jakby musiał płacić za każdą sylabę. Jego skórzana kanapa jest brązowa, a telewizor duży, ale nie ogromny jak założyłam, że będzie. Co zadziwia mnie w tym miejscu to zdjęcia. Oczekiwałam pustych ścian, ale wszędzie ma zdjęcia i również obrazy. Z tego co mogę zobaczyć na żadnym z nich nie ma blondynki. Z jakiegoś powodu jestem przez to bardzo szczęśliwa. Wstaję ze stołka i zabieram miskę ze sobą robiąc wycieczkę po pokoju i oglądając każde z nich.  Kto to jest? – pytam, wskazując na zdjęcie starszej kobiety, stojącej za trzema chłopcami.  To nasza mama i my. Marszczę brwi, gdy wspomnienie wraca mieszając mi w głowie.  Myślałam, że powiedziałeś, że nie jesteście naprawdę braćmi. Nie mogę przypomnieć sobie dokładnie, co powiedziałeś, ale sądziłam… – Patrzę z powrotem na zdjęcie. Może się myliłam. Z pewnością są na tyle podobni do siebie i są młodzi. Bardzo młodzi.  Mick i Colin są braćmi z krwi. Ja jestem bratem przez system.  System? – Odwracam się, żeby zobaczyć wyraz jego twarzy, ale jest w kuchni ze zgaszonymi światłami, więc jego twarz pozostaje w cieniu.  Opieka zastępcza. To nasza przybrana mama. Kiwam głową. Przyglądając się bliżej, mogę zobaczyć, że mają prawdopodobnie mniej niż dziesięć lat. To czyni z nich braci od ponad piętnastu lat. Mam wrażenie, że są 45

Rodzaj płatków śniadaniowych.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

bardziej zżyci niż ja byłam ze swoją własną rodziną. Sprawia to, że w pewien sposób jestem zazdrosna i odczuwam tęsknotę za czymś, co wiem, że nigdy nie będę miała.  A kim są ci wszyscy ludzie? – pytam, wskazując na pozostałe ramki.  Rodzina Emily, naszej mamy. Przyjaciele. To jest Colin. – Wskazuje łyżką na ostatnią ramkę po prawej. Ściągam ją ze ściany. Nawet gdybym nie znała gościa czy jego przezwiska mogę zobaczyć, dlaczego zostałam ostrzeżona. Ma wypisane kłopoty na całym sobie, ale jestem całkiem pewna, że łatwo oparłabym się jego urokowi, jeżeli kiedykolwiek zobaczyłabym go osobiście. Nie ma nic w porównaniu ze sowim starszym bratem. Zawieszam z powrotem zdjęcie i przesuwam się do obrazu. Jest ciemny i niespokojny. Z początku sądzę, że to tylko sterta plam z farby, ale gdy odsuwam się uświadamiam sobie, że to coś innego. Cofam się jeszcze, żeby zobaczyć inną perspektywę i wtedy widzę, że dzieje się tam znacznie więcej niż zauważyłam za pierwszym razem.  Co widzisz? – pyta Rebel. Prawie wyskakuję ze skóry, kiedy zdaję sobie sprawę jak blisko jest. Przez chwilę patrzę na niego ponad ramieniem, ale mój wzrok jest przyciągany z powrotem do obrazu i nie mogę oderwać od niego oczu.  Widzę budynek. W środku są źli ludzie. Rebel nic przez chwilę nie mówi, a ja po prostu wpatruję się i wpatruję w obraz. Im więcej na niego patrzę tym smutniejsza się czuję.  Boże, dlaczego go tutaj powiesiłeś? – Chcę płakać z jakiegoś głupiego powodu. Patrzę w dół na miskę decydując, że tak dużo cukru, tak późno w nocy to bardzo zły pomysł dla mnie. – Cholerne Sugar Pops.  Co? Odwracam się i robię kilka kroków w tył, umieszczając między nami trochę dystansu. Wiem, że nie ma zamiaru taki być, ale przeraża mnie będąc tylko trzy kroki dalej. Jest gorszy niż obraz przez sposób, w jaki działa na moje opanowanie.  Powiedziałam cholerne Sugar Pops. Czynią mnie bardziej szaloną niż zwykle.  Nie podoba ci się obraz – mówi to jak stwierdzenie.  Uwielbiam obraz, ale tak, również go nienawidzę.  Czuję dokładnie to samo odnośnie niego. Colin go namalował.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Stoimy tam wpatrując się w siebie. W moim umyśle znajduje się trąba powietrzna wiejącą dokoła. Jest połączenie pomiędzy nami, któremu nie można zaprzeczyć. A przynajmniej po mojej stronie. On ledwo cokolwiek do mnie mówi, ale jednak czuję jakbyśmy odbyli te wszystkie ważne rozmowy. Mam silne wrażenie, że on nie przyprowadza przypadkowych ludzi do swojego mieszkania albo opowiada im o swoich zdjęciach, czy dyskutuje z nimi o obrazach. Czuje się jakbym była wyjątkowa, a jednak nie jestem. Jestem tylko laską, która wprosiła się do jego życia i sprawiła, że czułby się winny pozostawiając ją samą i bez pracy. Chcę wierzyć w to, że jeżeli blondynka byłaby dla niego ważna to zobaczyłabym jej ślady gdzieś w jego mieszkaniu, ponieważ nie mogę nawet zacząć rywalizować z dziewczyną, która stała przy nim w tym klubie, która była tak piękna, że prawie bolało patrzenie na nią. Mój brzuch momentalnie zalewają mdłości przez to jak słabo to brzmi w mojej głowie. Ugh. Muszę iść, zanim całkowicie wszystko zrujnuję. Idę do kuchni obierając dłuższą drogę za kanapą, żebym nie podeszła zbyt blisko do niego.  Dziękuję za kolację. Jestem naprawdę wykończona. – Zatrzymuję się i wypuszczam naprawdę głośne całkowicie fałszywe ziewnięcie. – Sądzę, że do zobaczenia jutro. Odstawiając miskę na ladę porzucam idee wsadzenia naczynia do zmywarki. W tej chwili moim jedynym celem jest ucieczka. Ucieczka od bzdur, które wiem, że zamierzają wylecieć z moich ust. Całkowitą ironią jest to, że właściwie uciekam przed sobą, gdy opuszczam jego mieszkanie, aby być sama ze sobą. To nie ma w ogóle sensu, ale jest jak jest. Kiedy jestem w mieszkaniu Colina przekręcam raz zamek i opieram się o drewno, a klamka wbija mi się w ramię. Rebel nie poszedł za mną i nie powiedział słowa, ale sądzę, że nie jestem zdziwiona. Co koleś powinien powiedzieć, tak czy siak? Dlaczego wychodzisz

tak szybko? Chcesz spędzić razem trochę czasu oglądając TV albo uprawiając trochę gorącego, perwersyjnego seksu? Naprawdę uwielbiam obsikaną przez kota kanapę, ty nie? Widzisz? Widzisz? To właśnie bzdury, które prawdopodobnie wyszłyby z moich ust. Odkąd tylko spotkałam Rebela ścieżka pomiędzy moim libido, mózgiem a ustami skróciła się z długości kilometra do około centymetra. Ocieram czoło, gdy zdaję sobie sprawę z tego jak blisko byłam tego, żeby całkowicie wszystko zniszczyć. Rebel symbolizuje moją

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

pacę, a teraz także moje miejsce do życia. Nie mogę go wkurzyć albo sprawić, że będzie chciał się mnie pozbyć. Gdy stoję tak w ciemnym salonie przysięgam sobie, że nie pozwolę swojemu przyciąganiu do szefa, stanąć na drodze tej pracy. Bez dochodu z Rebel Wheels będę bezdomna i jak bardzo udaję, że byłabym z tym w porządku wiem, że tak by nie było. Teraz bardziej niż kiedykolwiek w moim życiu doceniam i potrzebuję ciepłego i bezpiecznego miejsca… i teraz po raz pierwszy w moim życiu to czy będę je miała czy nie jest całkowicie i kompletnie zależne ode mnie.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 22 PRZESPAŁAM TYLKO OKOŁO CZTERRECH GODZIN, po czym znów się obudziłam. Ze stertą brudnych ciuchów zmierzam do pralni, która odrzuciła mnie za brak umiejętności płynnego porozumiewania się w trzech językach. Godzinę później całe pranie jest czyste, wysuszone i poskładane, a ja wciąż mam czas, aby zatrzymać się i złapać coś do jedzenia w małym sklepiku spożywczym, zanim skieruję się z powrotem do mieszkania Colina. Kiedy Mick wchodzi do biura o siódmej rano jestem już od trzydziestu minut zakopana w księgowości, a pudełko pączków stoi na ladzie, aby każdy mógł się poczęstować. ‒ Cóż spójrz na siebie. Kto rano wstaje temu Pan Bóg daje. – Mick łapie pączka i nie wiem, z jakiego powodu bada go dokładnie, a potem wpycha połowę do ust. Cukier puder osiada na jego ustach. ‒ Wiesz jak źle to zabrzmiało, prawda? – mówię, wracając do pracy. Laptop, który znalazłam na samym dnie szafy jest teraz wypełniany szczegółami z akt klientów. Prawie skończyłam tych na literę A. ‒ Masz rację – mówi po przełknięciu. – Wykasuj to z rejestru. Chcesz kawę? – pyta, gdy sam sobie nalewa. ‒ Nie. Już wypiłam trzy kubki. – I ta kofeina mruczy w moich żyłach w chwili, gdy rozmawiamy. Jestem cudowną Wonder Woman i niesamowitym Supermenem spakowanymi w jednego hardkorowego super bohatera, będącego geniuszem komputerowym. Mick idzie do warsztatu, a Rebel wchodzi w drzwi. Zatrzymuje się przy kawie i nalewa sobie kubek, podczas gdy ja piszę na klawiaturze udając, że jestem bardzo, bardzo zajęta. Nie mogę zmusić się do spojrzenia na niego, ponieważ nienawidzę tego, że postrzega mnie, jako zdesperowaną małą dziewczynkę. Komentarz, który zrobił ostatniej nocy o jego bracie zjadającym takie dziewczyny jak ja na śniadanie, stworzył wizję w mojej głowie, która drażni moją dum. Wizję, w której Rebel postrzega mnie, jako

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

dziecko, a nie jak dorosłą. Tak jest prawdopodobnie lepiej, wiem to… ale naprawdę nie podoba mi się, że Rebel widzi mnie w ten sposób. Jestem dorosłą kobietą do cholery. Nie lecę tak po prostu na każdego starszego faceta. Nie jestem taka łatwa. Nie jestem jakąś lalunią, która robi się podekscytowana na widok ładnej buźki i problematycznej przeszłości. Kiedy Rebel wychodzi z pokoju bez pączka i wypowiedzenia choćby słowa w mojej serce roztapia się w kałużę. Jestem taka pełna gówna. On nic nawet nie powiedział, a jednak proszę bardzo jestem zdruzgotana. Cokolwiek sobie wyobraziłam o naszych wzajemnych uczuciach wyparowało w obłoku zawiedzionego dymu. Nienawidzę być po tej stronie tego jednostronnego zadurzenia. To boli. Och, cholera. Przyznaję to teraz. Zadurzyłam się w swoim szefie. A myślałam, że nie mogę być już bardziej lamerska.  Dobry. Moja głowa podrywa się na czas, aby złapać Rebela znikającego ponownie za rogiem. Jego dłoń jest ostatnią, która znika przesuwając się po framudze. Wrócił! Powiedział coś do mnie! Moje serce rośnie jakby miało niesamowicie wielkie skrzydła. Anioły śpiewają na wysokościach! Niebo jest bardziej niebieskie niż kiedykolwiek było! Nawet, jeżeli nie mogę go zobaczyć z wnętrza swojego biura! Począwszy od tej chwili świat jest przyjemniejszym miejscem! Chcę wyjść i wykonać jakieś dobroczynne prace i sprawić, aby biedniejsi ludzie poczuli się tak jak ja w tej chwili! 46 Głowa wychyla się z za rogu.  Och i upewnij się, że posprzątasz łazienkę. Przychodzą później klienci 47. – Jego głowa znika ponownie. Moje serce? Jest poduszką pierdziawką, a Rebel właśnie na nią usiadł. Rzucam długopisem przez pokój w miejsce gdzie stał. Odbija się od framugi i ląduje w warsztacie. Kiedy kończę wykrzywiać usta na szafę z aktami i fantazjować o wybiegnięciu stąd w pośpiechu obrażona na cały świat, zabieram się do pracy.  Posprzątać łazienkę? – burczę do siebie. – Musisz być naćpany jakimś niezłym towarem, yo, ponieważ nie jestem sprzątaczką. Jestem studentką, która prawie skończyła studia.

46

Nie mogę z niej! Przecież Rebel tylko się z nią przywitał zwykłym „dobry” A dostajemy wewnętrzny monolog na pół strony :D Hahahha to sprowadził ją do parteru :D

47

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Chwytając książkę telefoniczną, kartkuję żółtą sekcję i zaczynam dzwonić do firm sprzątających. Jednak po usłyszeniu trzech absurdalnie wysokich cen, zatrzaskuję książkę z frustracją. Biorę kilka głębokich oddechów i stawiam czoła nowej rzeczywistości.  Uwaga do siebie. Jesteś sprzątaczką, dopóki nie pojawi się lepsza oferta. Nie spędzam kolejnych paru godzin tego dnia na tworzeniu elektronicznej bazy danych klientów. Nie są także spożytkowane na poszerzanie mojej wiedzy w jakikolwiek sposób, formie czy kształcie. Poświęcam je na przemienienie tej obrzydliwej dziury toksycznych odpadków zwanej łazienką w taką, w której będę dumna móc ściągnąć majtki. Do czasu, gdy zły chłopiec rock-n- rolla z moich mokrych snów wchodzi przez drzwi biura podłoga łazienki jest tak czysta, że mogłabym z niej jeść.  Hej – mówi Tarin Kilgour – wokalista By Degrees, jednego z najbardziej niesamowitych zespołów, które kiedykolwiek tworzyły muzykę – jest Rebel? – Pozwala, aby drzwi się za nim zamknęły. Moje usta otwierają się, ale nic z nich nie wychodzi, za wyjątkiem jakiś bulgoczących dźwięków.  Guuhhh, guummm, derrrrr, taaaaaaaaaak. Podchodzę do biurka i siadam w panice łapiąc słuchawkę telefonu. Jak tylko twardy plastik uderza mnie w bok głowy uświadamiam sobie, że nie mam, do kogo zadzwonić, więc odkładam ją z powrotem. Grzechota głośno kołysząc się na widełkach. Podnosząc długopis wskazuję na drzwi, które prowadzą do warsztatu.  Jest tam. – Udaje mi się w końcu powiedzieć. Uśmiecha się i podąża za wskazówką mojego skierowanego na drzwi długopisu. Musi być przyzwyczajony do tego, że w jego obecności ludzie zamieniają się w kompletnych idiotów, bo przyjął moje umysłowe załamanie bardzo dobrze. Jak tylko wychodzi kładę głowę na biurku i staram się oddychać. Ponad dźwiękiem mojego serca bijącego głośno w uszach mogę usłyszeć radosne głosy całej trójki. Najwyraźniej są bardzo podekscytowani, że się widzą. Miejmy nadzieję, że Tarin zapomni, że nawet istnieję, a ja będę w stanie ruszyć na przód bez zbyt dużej ilości wspomnień o paraliżującym problemie sławnych osób. Mija minuta albo dwie i moje serce powraca do normalnego rytmu. Jestem przerażona na śmierć, że naprawdę ponownie będę musiała stawić czoła gwieździe rocka – prawdziwemu Tarinowi Kilgourowi we własnej osobie… ale jestem też zbyt

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

zaintrygowana słysząc głos Rebela wypełniony taką ilością emocji, żeby to zignorować. Wahając się tylko przez parę sekund wyskakuję zza biurka i ruszam do drzwi zerkając zza rogu i próbując ich szpiegować. Twarz Micka jest zupełnie zmieniona, jest całkowicie na haju i kto mógłby go winić? Nie każdego dnia bóg Hollywoodu zaszczyca to miejsce swoją obecnością. Znam nazwiska z akt w szafie i większość z nich stanowią ludzie, o których nigdy nie słyszałam. Mick jest najwidoczniej fanem, ale muszę przyznać, że podziwiam fakt, iż może mówić naprawdę jak normalny człowiek stojąc kilka kroków do Tarina. Rebel z drugiej strony jest po prostu Rebelem. Stoi tam niewzruszony, tak zrelaksowany jak facet może być. Jedną rękę zwyczajnie opiera na biodrze, a drugą wskazuje na jeden z samochodów, który jest w połowie gotowy. Zazdroszczę mu tej dupkowatej postawy. Chciałabym nie być w tej chwili taką fanką, będącą roztopioną kałużą. Drzwi prowadzące na parking otwierają się. Obracam się na pięcie i widzę dziewczynę z dzieckiem na rękach. Wypuszczam oddech ulgi, kiedy zauważam, że nie jest tą blondynką z klubu. Prostując się staram się udawać, że nie pożerałam wzrokiem klienta.  Hej, mogę ci w czymś pomóc?  Tak, jestem z Tarinem. Musiałam po prostu wyciągnąć dziecko z samochodu. – Jej torba z pieluchami kołysze się, gdy przechodzi przez drzwi i zabiera jej trochę równowagi. Rozpoznaję ją jako dziewczynę, z którą Tarin był tamtej nocy na zewnątrz klubu. Moja twarz wykrzywia się. Co za fiut pozostawiający żonę i dziecko, aby radziły sobie bez niego. Uśmiecha się.  Nie patrz tak na mnie. Powiedziałam mu, żeby poszedł bez nas. Spała, a ja nie chciałam jej budzić, ale jak tylko jej tata zniknął zaczęła krzyczeć. Totalna córeczka tatusia. Wypuszczam oddech ulgi. Nie wiem, czemu, ale potrzebuję w tej chwili, aby moje wyobrażenia o ludziach zostały nietknięte. Jak sądzę włamanie sprawiło, że ogólnie nie pałałam do ludzi sympatią. Wiedza, że Tarin jest dobrym ojcem już uspokoiła moje nerwy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Potrzebujesz czegoś? – pytam. – Krzesła? – Patrzę jak dziecko walczy w jej ramionach. – Może szklankę whisky? Dzień w spa? Śmieje się, a jej twarz się rozświetla.  Krzesło byłoby świetne. Whisky i spa wezmę innym razem. Przemieszczam się, aby przesunąć dla niej krzesło zza biurka. Kiedy jest już po drugiej stronie siada i układa na kolanach wiercące się dziecko, po czym się rozgląda.  Zabrałam ci krzesło – mówi w końcu. Siadam półdupkiem na rogu biurka.  W porządku. Dzięki tobie mam przerwę w pracy, więc zostań tak długo jak masz na to ochotę. Jej oczy skanują pomieszczenie.  Już przedtem tutaj byłam, ale było inaczej. Naprawdę inaczej.  Jak śmietnisko, prawda? Pudełka po pizzy? Kłęby kurzu większe niż torba z pieluchami? Przytaknęła.  Nie chciałam tego ująć w ten sposób, ale tak.  Taaa posprzątałam trochę.  Dobrze dla ciebie. Jak masz na imię?  Teagan. Jestem królową dokumentów. A jak brzmi twoje?  Scarlett. Jestem żoną Tarina. A to jest Geneva. Macham palcami do dziecka.  Dzień dobry Geneva. Masz mrówki w majtkach.  Tak, ma. – Scarlett stawia wiercące się dziecko na podłodze i wypuszcza wielki oddech w górę na swoja twarz, kiedy mała dziewczynka zaczyna się chwiać. – Nigdy nie siedzi w miejscu. Straciłam trzy kilo przez bieganie za nią.  Jest śliczna. Pamiętam, że raz czytałam coś o tym dziecku w gazecie, ale dzięki Bogu dla odmiany moje usta pamiętały jak pozostać zamknięte. Może to przebywanie w pobliżu Rebela rozluźniało mój język. Zaciskam razem zęby tak na wszelki wypadek.  Tak jest laleczką. – Scarlett wstaje i staje w drzwiach do warsztatu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Szukacie samochodu do kupienia? – pytam, zeskakując z biurka i podchodząc do dziecka kierując ją z dala od ostrego rogu, który wiem, że czeka na nią na końcu szafy z aktami.  Tak myślę. Tarin spotkał wcześniej Rebela kilka razy i od tego czasu nie przestaje mówić o sportowych podrasowanych samochodach. Dostał lekkiej obsesji.  Tak to jest jak choroba, tak sądzę.  Masz jeden? - pyta, patrząc na mnie.  Ja? Do licha nie. Jeżdżę Beetle.  Klasyka. – uśmiecha się. – Mogłabym się założyć, że nie tak daleko od tych tam klasyków. Wzruszam ramionami.  Sądzę, że nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. – Podnoszę dziecko i umieszczam je na swoim biodrze. Jest słodka z mnóstwem małych loczków na całej głowie. Uśmiecha się do mnie i olbrzymia kropla śliny wychodzi z jej ust lądując na klatce piersiowej. Łapię przebłysk dwóch malutkich ząbków na dole, zanim oślepia mnie uderzenie grzechotką w oko.  Auć – mówię mrużąc oko z bólu. Nie ruszam się bojąc się, że mogłabym ją upuścić. Kolejne dziecięce uderzenie nadchodzi zaraz po pierwszym uderzając mnie w to samo oko.  Au! Cholerny dobry prawy sierpowy Geneva… Scarlet podchodzi szybko.  Och mój boże tak bardzo mi przykro. Jest teraz w fazie bicia. Powinnam była cię ostrzec. Mrugam przez łzy.  Nie martw się tym. Ze mną w porządku. – Pocieram delikatnie oko, kiedy dziecko jest zabierane z moich ramion. – Zapisałaś ją na Tea Kwon Do czy coś? – Mogę poczuć jak tworzy się lekka opuchlizna. – Przydałoby się ostrzeżenie Wojownik Kung fu. Scarlett wciąż się śmieje, kiedy w biurze dołączają do nas Tarin i Rebel.  Co się dzieje? – pyta Tarin patrząc ode mnie do niej. Mogę zobaczyć go jednym zdrowym okiem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie za wiele – mówię, wycierając łzy wypływające z rannego oka. – Właśnie zostałam bezapelacyjnie pobita przez dziecko, to wszystko.  Spoliczkowała ją – powiedziała Scarlett jakby nie mogła uwierzyć, że to się stało. – Dwukrotnie. Geneva jest bestią. – Ścisnęła dziecko i obsypała pocałunkami sprawiając, że pomyślałam, że dziecko jest wynagradzane za skopanie mi tyłka, ale cokolwiek. Nie jestem rodzicem. Może tak chronisz dziecko przed przemienieniem się w nagrodę zwycięzcy. Tarin niegroźnie zmarszczył na Genevę brwi.  To nieładnie Gigi. Żadnego bicia. – Wskazał na nią palcem. – Żadnych uderzeń. Uśmiechnęła się i momentalnie sięgnęła rączką w górę i walnęła go w nos. Przez sposób w jaki jej rączki kręcą się ciągle dookoła, starając się złapać znienacka jakiegoś dorosłego, są jak cholerny młyn. Chwycił jej dłoń i przyłożył do ust warcząc jak pies i potrząsając głową odrobinę, gdy dobrze ją chwycił. Przez sekundę jestem zszokowana tym, co wydaje się być okrutnym znęcaniem się nad dzieckiem… ale kiedy uśmiecha się szeroko i piszczy z zachwytu uświadamiam sobie, że on nie używa swoich zębów, a to jest jakaś dziwna zabawa, w którą grają. Wypuszcza jej rękę i uderza głową łagodnie w klatkę. Wykorzystuje okazję i złapie jego głowę zatapiając w czaszce swoje dziąsła i dwa dolne zęby.  Auć! – krzyczy odsuwając się, jego włosy sterczą w każdym kierunku. – Ta bestia właśnie mnie ugryzła!  Czego oczekiwałeś ty wariacie – mówi Scarlett, odsuwając się od niego i delikatnie strofuje dziecko. – Ugryzłeś jej rękę. Myśli, że to zabawa. Tarin zachmurzył się pocierając głowę.  Jest, dopóki nie używasz zębów.– Ponownie wskazuje na dziecko. – Żadnego gryzienia ty mała bestyjko. Oglądam się na Rebela i oczekuję, że zobaczę jak cieszy się przedstawieniem, ale zamiast tego on wpatruje się we mnie. Momentalnie jestem zakłopotana. Może powinnam coś robić. Mój umysł poszukuje właściwych słów do powiedzenia.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Dzieci, które są wychowywane przez wilki też tak robią. Ugryzienia są sposobem ich komunikacji48. Wszyscy milkną i stoją nieruchomo. Tylko głowy obracają się w moim kierunku.

Och! Pomocy! Odwrót!  Nie, że wy jesteście wilkami czy nawet jak wilki. Mam na myśli gryziesz swoje dziecko, ale nie w ten sposób. Cisza.  Ktoś potrzebuje skorzystać z łazienki? Jest super czysta. Moglibyście jeść tam z podłogi49. Rebel przechodzi przez drzwi wejściowe całkowicie ignorując idiotkę w pokoju, czyli mnie.  Zadzwonię do ciebie kiedy będę coś miał – mówi taki cały spokojny i opanowany. Tarin wciąż gapi się na mnie, gdy rusza do drzwi.  Tak… super… to świetnie, stary. – Kiedy wyrównuje się w końcu z Rebelem kieruje na niego swoją uwagę i wyciąga dłoń. – Dzięki.  W każdej chwili. Scarlett śmieje się cicho, gdy wychodzi i wymienia z Rebelem kiwnięcie po drodze do drzwi. Wycofuję się na drugą stronę biurka w ogłuszającej ciszy. Jakoś zdołałam nie tylko zrobić z siebie totalną idiotkę, ale także wymyśliłam sposób na wplecenie zniewagi o dziecku będącym psem wychowywanym przez psy. Mój tyłek uderzył w coś, co chyba było oparciem krzesła i opadłam w dół. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy skończyłam padając na podłogę. Rebel podchodzi i pochyla się w dół. ‒ Wszystko w porządku? Ma zmarszczone brwi. Nie mogę powiedzieć czy jest zmartwiony czy wkurzony. Unoszę się na kolanach i rękach i wspomagam się krawędzią biurka, by wstać. Jestem w połowie tego, gdy ból naprawdę we mnie uderza. Jęczę. ‒ Pieprz mnie. Zapominałam, że mojego krzesła tam nie było. Chichota.

48 49

Cała Tea, gorzej chyba być nie może :D A jednak się myliłam!

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Ten dźwięk zaskakuje mnie tak bardzo, że spoglądam w górę. Wtedy właśnie naprawdę zaczyna się śmiać. ‒ Co jest tak cholernie zabawne? Stoję w połowie zgięta i zgarbiona jak ten gościu, co szwendał się po Noter Dame. Najwyraźniej to moja twarz jest taka zabawna, ponieważ nie może przestać na tyle długo, żeby powiedzieć mi, co do cholery jest jego problemem. Wychodzi z biura w ciszy z trzęsącymi się ramionami i zaczerwienioną twarzą. Jestem podwójnie wkurzona, ponieważ jest jedynym dupkiem, jakiego znam, który może śmiać się histerycznie bez wydawania jakiegokolwiek dźwięku. Kipię ze złości kuśtykając do krzesła. Nie mogę uwierzyć, że moje całkowite poniżenie i kuśtykanie w stylu Lucille Ball 50 jest tak całkowicie zdumiewające, że nagle stał się osobą doświadczającą emocji. Jak nieuprzejmie. Jak popierzenie. Jak… irytująco. Chwytam oparcie krzesła, które powinno być za biurkiem i przesuwam je tam jak stara babcia z balkonikiem. Gdy w końcu siadam Mick wystawia swoje ręce zza rogu.  Co do cholery się tutaj stało?  Nic. – Jestem zrzędliwa i nie chcę rozmawiać z jego głupią, radosną twarzą.  Poważnie. Nigdy w całym swoim życiu nie widziałem, żeby Rebel się tak śmiał.  On się nie śmieje. On ma atak. Atak dupka.  Co zrobiłaś? – pyta Mick, szczerząc zęby.  Mógłbyś proszę wyjść? Ludzie starają się tutaj pracować. Wpatruję się w komputer i zaczynam wciskać przyciski. Jakiekolwiek. Moje palce latają po klawiaturze. GZQW54 PIEPRZMNEI NIEMOGEUWIERZYC ZETOZROBILAM Potrzebuję tylko wykąpać się we własnym upokorzeniu i postarać się wymyślić, co zrobić, żeby pracując tutaj i mieszkając obok Rebela właściwie go nie widywać. Zrzucam całą winę za to wszystko na niego. Zanim tutaj przyszłam byłam normalna. Byłam na luzie. Nigdy nie byłam zazdrosna o inną kobietę. Mówiłam właściwe rzeczy we właściwym czasie i nigdy nie siadałam w powietrzu. To gówno musi się zatrzymać, zanim przez przypadek się zabiję.  Dobra sokoro tak mówisz… – Mick znika za rogiem, ale coś mi mówi, że jeszcze o tym usłyszę.

50

Amerykańska aktorka i modelka, która miała jedną nogę krótszą od drugiej.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 23 OPUSZCZAM PRACĘ O 16 zamiast o 17, ponieważ rano przyszłam wcześniej i kieruję się do sklepu z artykułami żelaznymi. Wykorzystuję dziesięć cennych dolarów gotówki, aby kupić duży łańcuch z zamkiem oraz jakieś gwoździe. Nie jestem nawet pewna, co zamierzam zrobić z gwoździami, ale wydają się być dla osoby w trakcie naprawy futryny dobrą rzeczą, aby je mieć. Jedyny jasny promyk szczęścia w tym popołudniu pojawia się, gdy przyłapuję uroczego kolesia obczjającego mnie w sklepie. Stoi tam podrzucając klucze na długim łańcuchu. Kiedy odwzajemniam jego spojrzenie z uśmiechem, łapie klucze w rękę, marszczy brwi i odchodzi z twarzą obróconą w drugą stronę. Dźwięk poduszki pierdziawki. To tyle, jeżeli chodzi o światełko w tunelu. Życie w tej chwili jest całkowicie i kompletnie do dupy. Nawet straciłam swoją moc zabójcy. Jeżeli nie byłabym taka wściekła na okoliczności wrzeszczałabym. Szczęśliwie gniew i frustracja są jak silniki odrzutowe, dające mojemu ciału siły do poruszania się do przodu i utrzymują mnie przed wpadnięciem w kupę użalania się nad sobą. Przejeżdżam przez linię kontrolną i opuszczam parking ślizgając tylne opony po krawężniku. Pokażę tej futrynie, kto jest szefem. Kiedy jestem w Golden Legacy Stella, właścicielka stoi na pierwszym schodku i kipi ze złości.  Co do cholery się tam stało? – pyta podążając za mną do mieszkania. Zachowuje się jakby czekała na mój przyjazd przez cały dzień… Nigdy nie widziałam, żeby poruszała się tak szybko. Dyszy i sapie, gdy depcze mi po piętach. Opierając się pokusie przećwiczenia mojego sierpowego, przewracam oczami.  Miałam włamanie. Zupełnie nie jestem w nastroju na jej bzdury. Dlaczego nie może po prostu siedzieć w swoim biurze i przez cały dzień wypełniać płuca tlenkiem węgla. Dlaczego od chwili, w której weszłam do budynku musi zrzędzić? Czy nigdzie dzisiaj nie mogę zaznać spokoju?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Będziesz musiała zapłacić za drzwi – mówi. Przestaję iść i odwracam się.  Co? Jesteś szalona, nie będę za to płacić.  Och będziesz panienko. – Jest na schodach ściskając poręcz pobielałymi kłykciami.  Nie jestem panienką i nie zapłacę za to. To było przestępstwo, a ja jestem ofiarą. Ty musisz za to zapłacić odkąd jesteś właścicielem. Zadzwoń do swojej firmy ubezpieczeniowej, jeżeli chcesz otrzymać zwrot kosztów. Jestem w połowie schodów, zanim odpowiada.  Wiedziałam, że nie powinnam z tobą ryzykować. Jest za mną, więc jestem w doskonałej pozycji, aby zatrzymać się i spojrzeć na nią z góry. Wykorzystuję mój ponadprzeciętny wzrost i posyłam jej w dół twarde spojrzenie.  Czy ja dobrze rozumiem… myślisz, że jestem jakiegoś rodzaju kłopotami i zaprosiłam je tutaj? – Prycham. – Jakby nie byli nimi mieszkający w pozostałych apartamentach wszyscy narkomani i przestępcy?  Nie widzę, żeby komuś innemu włamano się do mieszkania, a ty? Wskazuję dokoła tego miejsca i nie mogę nic poradzić jak tylko gapić się na warstwę ziarnistego serka wiejskiego kołyszącą się pod jej bicepsem. Ciężko przełykam i zmuszam się, by spojrzeć gdzie indziej.  Może są inne włamania, a ty po prostu jeszcze o tym nie wiesz.  Nie. Wiem o nich tak szybko jak się dzieją. Powinnaś zadzwonić do mnie wczoraj.  Nie mam twojego numeru. – Kontynuuję wspinaczkę po schodach. – Wczoraj musiałam przenocować gdzie indziej, ponieważ to miejsce nie jest bezpieczne.  Mam nadzieję, że zamierzasz to dzisiaj naprawić. – Zatrzymuje się pod moimi drzwiami. – I tę dziurę w ścianie też. Odwracam się na pięcie i staję z nią twarzą w twarz. Moja głowa jest gotowa, by eksplodować.  Muszę cię poinformować, że ta dziura była tam, kiedy się wprowadzałam i naprawiłam ją na własny koszt. Potem jakiś dupek wrócił i wybił ją ponownie. Nie powinnam musieć płacić za to za pierwszym razem, a tym bardziej za drugim.  Skoro tak twierdzisz. Nie widzę tego w protokole przejęcia. Krzyżuje ramiona na swoich pokaźnych piersiach i muszę odwrócić wzrok. Miałam apetyt na kolację, ale już mi przeszło. Cały ten grudkowaty serek… ciarki. Nigdy ponownie

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

nie zjem produktów mlecznych. Naprawdę chcę powiedzieć jej, aby wzięła swoje mieszkanie i wepchała je sobie do grubego starego tyłka, ale nie mogę. Mieszkanie Rebela było tylko tymczasowym środkiem, a nie permanentnym rozwiązaniem. Nie mogę ciągle mieszkać obok szefa, kiedy coś do niego czuję. Wydaje się to za bardzo jak prześladowanie dla pocieszenia.  Cokolwiek – mówię spławiając ją i akceptując moją tymczasową porażkę. – Jestem tutaj, żeby naprawić drzwi. Naprawię ścianę innego dnia.  Będziesz potrzebować narzędzi – mówi. Hamuję swoją odpowiedź i wchodzę do mieszkania zostawiając drzwi szeroko otwarte. Zatrzaskiwanie ich jej przed twarzą, tak jak bym chciała, prawdopodobnie spowodowałoby zasłużenie sobie na jakieś eksmisyjne papiery.  Wciąż jesteś mi dłużna resztę czynszu – mówi z korytarza. Ignoruję ją i ochotę do walnięcia w ścianę i wybicia całkiem nowej dziury, i zbieram resztę rzeczy, które nie trafiły do pudełka kompletowanego przez Rebela i składam je w rogu. Nie mogę naprawić drzwi z nią stojącą tam. Jestem w stanie wbić jej gwoździa w oko, jeżeli będzie zbyt blisko. W końcu daje sobie spokój z dręczeniem mnie i odchodzi. Czekam do czasu, aż nie mogę usłyszeć już jej gwałtownych wdechów powietrza i parskania śliną, po czym wychodzę i idę do mieszkania Julia. Jego mama jest tam i po skomplikowanej grze w kalambury i trochę naprawdę okropnego hiszpańskiego mam ich rodzinną skrzynkę z narzędziami w dłoniach. Mniej niż dziesięć minut później szczęśliwa wbijam gwoździe w cokolwiek się rusza. Tam właśnie znajduje mnie Rebel, gdy pokazuje się z pudełkiem pizzy w dłoni.  Hej – mówię, wbijając w futrynę piętnastego gwoździa, dumna, że się nie trzęsę albo nie chce mi się sikać na sam jego widok. Rozłupane drewno jest teraz prawie całe wypełnione metalem dzięki mojemu własnemu wysiłkowi i z tego powodu czuję się naprawdę jak twardzielka.  Hej – mówi, podziwiając moje szalone umiejętności budowlane. – Głodna? Dopóki się nie pojawił moją odpowiedzią byłoby nie. Teraz ślinię się i nie jestem pewna czy to pizza czy on powoduje moją reakcję.  Jasne. – Pochylam się i uchylam wieko pudełka zerkając do środka – Peperoni. Klasyka.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wchodzi za mną i wstrzymuję oddech, dopóki mnie nie mija. Odstawia pudełko na zlew i sięga do kieszeni.  Jest tutaj jakaś maszyna z napojami?  Może na stacji na rogu – mówię.  Zaraz wracam. – Zostawia mnie tam ze swoją pizzą i sercem pełnym zmieszania, a drobne brzęczą w jego dłoni. Przyniósł mi kolację. Przyniesie mi napój. Co to oznacza? Nic. To oznacza absolutnie nic. Jest po prostu dobrym samarytaninem, a ja jestem przypadkiem dobroczynnym. Biorę głęboki oddech, żeby się uspokoić i wyzbyć każdego urojonego wyobrażenia. Wbijam jeszcze jeden gwóźdź, kiedy schodzi w dół schodami, ale jak tylko znika z widoku porzucam młotek na podłogę i biegnę do łazienki zobaczyć się w lustrze. To całkowicie beznadziejny przypadek, ale robię, co mogę, aby poprawić włosy i usunąć smugi tuszu, które powstały pod moimi oczami. Może to tylko życzliwość z jego strony, ale nie ma żadnego powodu z mojej strony, aby uczynić to dla niego bolesnym, wyglądając jak menel. Upewniam się, że znów uderzam młotkiem, kiedy wraca. Jestem taka skupiona na tym, że mam zachowywać się spokojnie i opanowanie, kiedy w środku w brzuchu wszystko się skręca. Wraca z sześciopakiem piwa i bierze pudełko z pizzą zmierzając w stronę materaca.  Nie siadaj tutaj! – Piszczę upuszczając młotek na swój duży palec. Au, sukinsyn…! Zamiera w półzgięciu.  Dlaczego? – Marszczy na mnie brwi.  Sperma51 – Skaczę dookoła na jednej nodze, trzymając mój zraniony palec w dłoni, kiedy krzywię się i stękam z bólu. Natychmiastowo się prostuje. Stawiając stopę na podłodze, robię dwa kulawe kroki w jego stronę.  Mam na myśli… ha ha… nie sperma. Czy ja powiedziałam sperma? Miałam na myśli… robaki. Taaak robaki. Któregoś dnia zobaczyłam na nim robaki, więc nie chcę go używać, dopóki go nie odrobaczę. Mruga na mnie. Tylko trzy ruchy powiek w górę i w dół i jestem ponownie w trybie bezpośredniej spowiedzi. Splatam palce i umieszczam je na wierzchołku głowy oddychając przez ból. 51

Poważnie?!

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Dostałam materac od gościa, z którym chodziłam do szkoły, a on jest totalnym flirciarzem wykorzystującym kobiety, więc po prostu założyłam, że ma wszędzie tego rodzaju rzeczy na sobie… wiesz… pozostałości po jego życiu. – Ręce opadają mi po bokach. To by było na tyle w byciu opanowaną.  Dlaczego go wzięłaś?  Ponieważ po pierwsze byłam zdesperowana, a po drugie nie myślałam o tym problemie z resztkami, dopóki moja przyjaciółka Quin o tym nie wspomniała. – Wskazuję słabo na materac. – Ułożyłam na nim plastikowe worki, ale powodowały, że się pociłam i przesuwały się po całym materacu.

Jeszcze lepiej. Opowiedz mu o tym jak się pociłaś podczas snu. To bardzo atrakcyjne. Założę się o pudełko pączków, że blondi nigdy się nie poci. Rebel stawia z powrotem pizzę na zlewie, a piwo na ziemi i podchodzi do kartonowego pudła. Zgniatając je do czasu aż jest płaskie kładzie je na dywanie.  Siadaj. – Wskazuje na nie, gdy sięga i łapie pizzę i piwo. Podchodzę i siadam na pudełku naprzeciwko niego. Pizza i piwo zostają postawione pomiędzy nas. Jestem zdenerwowana, ale wciąż jestem w stanie się uśmiechnąć.  Piknik. – Nie wiem dokładnie, dlaczego tutaj jest, ale też nie zamierzam patrzeć złym wzrokiem na darmową pizzę i piwo.  Jedz zanim wystygnie. Wgryzam się w kawałek i przewracam oczami, gdy czuję siódme niebo ciągnącego się sera i sosu czosnkowego.  Mniam. Pyszności.  Z Dinos, w górze ulicy – mówi między kęsami.  Poznaję pudełka – mówię, stukając w wieko zamkniętego. – Miałeś całkiem niezłą kolekcję w warsztacie. Biorę kolejnego gryza i szczęśliwa przeżuwam. To może być najlepsza pizza, jaką jadłam w życiu. Nic dziwnego, że tak dużo jej jedzą. Rebel pochyla się do przodu, a ja zamieram. Jego kciuk zbliża się i przesuwa wzdłuż mojej dolnej wargi wycierając plamę sosu. Prawie mam atak serca, kiedy następnie wsadza go do swoich ust. Jednak zaraz wraca prosto do jedzenia pizzy jakby właśnie nie wstrząsnął moim światem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Każdy gryz, który robi wypycha bok jego szczęki i podkreśla siłę jego ostrych rys. Roztapiam się w jego obecności, a wszystko, co robimy to jedzenie pizzy. Moje uszy są czerwone. Jestem w takich tarapatach. Odwołuję się do swojej ogromnej siły woli, aby powstrzymać się od wytarcia potu z czoła i podejmuję próbę zwyczajnej rozmowy.  Więc – mówię przeczyszczając gardło, aby przełknąć gulę – duże plany na dzisiejszą noc? Potrząsa głową przez cały czas wpatrując się we mnie.  Nigdy nie wychodzisz?  Nie.  Dlaczego? Zbyt zmęczony pracą na dwa etaty? W ogóle jak to się stało, że pracujesz w klubie? Nie zarabiasz wystarczającej ilości pieniędzy w warsztacie?” Wiem, że to osobiste pytanie, ale muszę oderwać myśli od jego ust i dłoni, i obrazu jego wychodzącego na randkę z tą dziewczyną. Mam nadzieję, że to rozproszenie wykona robotę. Dolph Lundgren nie dorasta do pięt temu mężczyźnie… moje byłe zadurzenie jest karmą dla psa, ściekiem w prysznicu. Rebel wykracza poza moje najśmielsze wyobrażenia.

Nie gap się na jego fiuta. Odwróć wzrok! Mój wzrok gwałtownie przeskakuje z niebezpiecznej strefy na sufit, zanim na stałe skupia się na pizzy.  Nie, nie zbyt zmęczony. Pracuję w klubie od czasu do czasu, żeby pomóc przyjacielowi. To nie jest wielka sprawa. Pieniądze nie mają dla mnie dużego znaczenia.  Jesteś dobrym przyjacielem. Po tym jak słowa opuściły moje usta zdałam sobie sprawę, że to całkowita prawda. W jakiś sposób zmienił się w mojego przyjaciela. Naprawdę nie prosiłam o to, ale i tak to dostałam i nie byłam z tego powodu nieszczęśliwa. W rzeczywistości czułam się jak szczęściara w tej chwili. Jeżeli nie mogę cieszyć się z seksu z lepszym Dolphem Lundgren, który tak się złożyło jest także moim szefem przynajmniej mogę być jego kumplem. To prawdopodobnie i tak lepiej. Przyjaciele zostają przy tobie dłużej niż faceci, którzy zbliżają się za bardzo i poza tym… on już miał dziewczynę. Uśmiecham się, kiedy uświadamiam sobie, że po raz pierwszy od kilku dni moje życie nie jest całkowicie do dupy. Po raz pierwszy też oddycham z łatwością w jego towarzystwie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Dzięki przy okazji. Za pomaganie mi. – Spoglądam w dół na pudełko. – Za pizzę, prysznic, gorący seksowny kombinezon.  Przyjaciel – mówi. Czekam na niego, żeby dokończył to co miał zamiar powiedzieć, ale czekam na próżno. Myślę, że to była cała wypowiedź.  Przyjaciel – powtarzam sądząc, że rozkręcę bardziej rozmowę powtarzając jego słowa.  To nim jestem.  Cóż, technicznie sądzę, że jesteś moim szefem. Ale robisz dużo więcej niż szef normalnie robi, więc tak myślę, że tak. Przyjaciel. Jesteś moim przyjacielem. – Śpieszę dokończyć myśl zmartwiona, że założyłam za dużo. – Oczywiście, jeżeli chcesz nim być. Moje serce znowu irytująco szybko bije. Mam to uczucie, że gram w jakiegoś rodzaju grę, ale nie znam zasad ani jak stwierdzić czy wygrywam czy przegrywam. Robię duży łyk piwa i wypuszczam beknięcie, które miało być dużo cichsze.  Skąd jesteś? – pyta. Nie spodziewam się tego pytania, więc waham się z odpowiedzią.  Albo mi nie mów. Wypija pół butelki piwa jednym długim ciągiem przełykania i rozpraszam się trochę obserwując jak jego usta się poruszając. Uchwycenie przelotnie jego języka sprawia, że prawię sapię na głos.

Cholera jasna. Moja pierś i brzuch palą z pożądania. Myśl o nieseksownych rzeczach! Stella! Tłuszcz na ręce! Złoty ząb pracownika lombardu! Uff. Było blisko. Potrząsam głową i naprawdę mocno kilka razy mrugam, aby sprowadzić mózg na właściwe tory.  Nie, to żaden sekret. Jestem… uch… z miasta o nazwie Sunol blisko Doliny Krzemowej. Żyłam tam na wzgórzu w swojego rodzaju wyizolowanym obszarze.

Proszę. To powinno załatwić sprawę. Myśl o tych miejscach i ludziach powinna pozbyć się każdej seksownej myśli, jaką kiedykolwiek mogłabyś mieć nadzieję posiadać.  Masz tam rodzinę?  Już nie. Unosi brew, ale nic nie mówi. Sprawia to, że czuję, iż muszę wyjaśnić.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Moja macocha tam żyje. Mój ojciec zmarł w ubiegłym tygodniu. Odstawia pizzę i patrzy na mnie przez kilka sekund. Potem pochyla się i poklepuje moje kolano kilka razy.  Przykro mi to do kitu.  Taak. – Kiwam głową nie ufając sobie, aby powiedzieć coś więcej na ten temat.  Dogadujesz się z nią? Jego żoną? Potrząsam głową.  Ona po prostu cię tutaj zostawiła, prawda? Patrzę na sufit walcząc ze łzami. Zagrażają jednak coraz bardziej, więc porzucam pizzę wstaję i idę do łazienki. Odkręcam wodę i myję dłonie przez kilka sekund, zanim nie czuję już potrzeby płaczu. Kiedy wychodzę on odłożył pudełko pizzy na bok i pije trzecie piwo.  Przepraszam za to – mówię. – Czasami wciąż to tracę, kiedy o tym myślę.  To zrozumiałe. Siadam znów naprzeciw niego i otwieram kolejne piwo. Zaczynam czuć już to pierwsze i nie mogę się doczekać, aby poczuć jeszcze więcej po tym drugim. Albo mniej w zależności od tego jak na to spojrzeć. Zaczynam nie przejmować się tym, co powiem albo jak to powiem i to jest dobra rzecz, jeżeli o mnie chodzi.  Jak długo mieszkasz w LA – pyta. Robię kolejny łyk piwa.  Prawie cztery lata. Studia. Przytakuje.  A ty? – pytam.  Mieszkam w LA całe swoje życie.  Musisz znać wielu ludzi. Pamiętam jak Mick mówił coś takiego. Zastanawiam się, jakiego rodzaju ludźmi są. Jeżeli są choćby w ułamku jak ta blond kobieta nie są kimś, z kim kiedykolwiek spędzałam czas. Wzrusza ramionami.  Opowiedz mi o swojej dziewczynie. Moja twarz pokrywa się rumieńcem, gdy zdaję sobie sprawę, co właśnie powiedziałam. Bardzo świetnie. Tak gładko, dobra robota, kocie siki.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jakiej dziewczynie?  Tej sprzed klubu. W twojej drugiej pracy. Blondynka. – Wstrzymuję oddech czekając, aż druzgocący ból spowodowany rzeczywistością mnie przygniecie.  Ona nie jest moją dziewczyną. Radość wypełnia moje serce i duszę ogrzewając mnie, aż po kości. Prawdopodobnie bagatelizuje ich sytuacje biorąc pod uwagę, że ona praktycznie nasikała na niego, aby zaznaczyć terytorium, ale jego wyjaśnienie jest wystarczająco dobre dla mnie. Nie mam zamiaru naciskać na szczegóły i sprawić, żeby także żałował powiedzenia mi o tym. Zmiana tematu jest zdecydowanie wskazana.  Opowiedz mi o swoich braciach. Nie odpowiada od razu. Wydaje się jakby zatracił się w myślach i zaczynam sądzić, że po prostu w ogóle nie zamierza odpowiadać, kiedy w końcu zaczyna mówić.  Mick był tylko dzieckiem, kiedy trafił do systemu. Byłem już z Emily, kiedy się pojawił. Tak jak Colin. Najpierw Stan zabrał Colina, a potem Micka. Mizerny i chory. Jego rodzice byli uzależnieni od mety. On był narażony.  Narażony.  Mieli laboratorium. Kiedy został zabrany był pod wpływem, musiał przejść dektoks.  O Boże. To… okropne. – Wyobrażam sobie małą Genevę wypełnioną narkotykami, których nie tknęłabym patykiem.

I nie mogę wyobrazić sobie, jakiego rodzaju

ludzie dopuścili, żeby coś takiego się stało. Ojciec bardzo mnie chronił i w tej chwili jestem z tym całkowicie w porządku.  Taak. Ale on doszedł do siebie. Jest wytrzymały. Zawsze był.  Dlaczego ludzie nazywają go Diabłem Wcielonym?  Ponieważ lubi się bawić.  Bawić, w jaki sposób?  W większości pijąc. Tańcząc. Wygłupiając się.  Z dziewczynami czy czymś innym?  Dziewczynami.  Nie jest to niebezpieczne? On pijący i imprezujący, kiedy jego rodzice byli uzależnieni?  Wie, co robi.  A co z Colinem?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Kończę swoje drugie piwo i sięgam po trzecie. Rebel pochyla się i otwiera je dla mnie. Moje serce trzepocze na intymność tego gestu, a potem czuję się głupio przez myślenie, że to było coś więcej niż tylko uprzejmość z jego strony.  Colin jest kłopotami dokładnie tak jak powiedziałem.  Ale jak długo go znasz? Rebel wzrusza ramionami.  Dziesięć lat, może dłużej.  Dlaczego jest tak dużymi kłopotami.  Zła przeszłość, tak jak reszta z nas, tak sądzę.  Ale ty nie jesteś kłopotami. – Zaczynam się uśmiechać, ale poważny wyraz jego twarzy mnie zatrzymuje.  Nie oszukuj siebie. Dreszcz podekscytowania przebiega wzdłuż mojego kręgosłupa. ‒ Jestem pewna, że to powinno mnie odstraszyć, ale to nie działa. W minucie, w której słowa opuszczają moje usta żałuję ich. Nie, dlatego, że nie są prawdą, ale dlatego, że wiem jak dwuznacznie zabrzmiały. Jest o wiele bardziej doświadczonym mężczyzną niż jestem w stanie sobie poradzić… Mogę to poczuć. Ale to nie powstrzymuje mnie od wypowiadania mojego gówna, prawda? Do cholery nie. Sądzę, że może ja jestem tą, która potrzebuje ksywki Kłopoty, nie Colin.  Nie pozwól, aby spokojna powierzchowność cię zwiodła. – Sięga, żeby zabrać mi piwo, ale ja odsuwam je poza jego zasięg, więc odchyla się z powrotem odesłany z kwitkiem. Pochylam głowę i posyłam mu swoje najlepsze seksowne spojrzenie.  Nie oszukałeś mnie nawet przez sekundę panie cichy, ale śmiertelny. Cisza rozciągała się pomiędzy nami.  Czy ty właśnie nazwałaś mnie cichym, ale śmiertelnym? – zapytał. Zaczynam chichotać.  O mój boże, totalnie właśnie to zrobiłam. On również się uśmiecha. A potem śmieje się cicho do siebie patrząc na podłogę.  Nie miałam tego na myśli. – Nie jestem pewna, ale po wyrazie jego twarzy sądzę, że wyrażenie ‘cichy, ale śmiertelny’ znaczy to samo w jego świecie, co w moim i nie

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

mogę pomyśleć o czymś mniej seksownym niż nazwanie mężczyzny dyskretnie, ale okropnie śmierdzącym pierdnięciem. Wciąż się uśmiecha.  Jasne, że tego nie zrobiłaś. Sięgam i uderzam go.  Przestań przysięgam na Boga… Łapie moje ręce, a gdy próbuję je wyrwać hamuje moje ruchy.  Przysięgasz na Boga, co? Śmiech, który wibrował w mojej piersi natychmiast znika. Panika roi się we mnie i zagraża utopieniem mnie w strachu.  Co robisz? – patrzę na nasze dotykające się ręce. Momentalnie puszcza moje palce i siada prościej. Jego uśmiech znika i wstaje. Moje oczy podążają za nim.  Gdzie idziesz? Podchodzi do moich drzwi i otwiera je sprawdzając futrynę. Podnoszę się powoli i kończę piwo, gdy podchodzę, aby do niego dołączyć. Patrzę jak dokonuje inspekcji mojej gwoździowej roboty.  To nie będzie działać.  Skoro tak twierdzisz. – Czkam, starając się powstrzymać beknięcie. Nie jest to ładne, kiedy wychodzi, jako mieszanina. Wychodzi na zewnątrz zamykając drzwi i jednym uderzeniem otwiera je ponownie demonstrując, że zamek w ogóle nie trzyma. Chwytam torbę ze sklepu z artykułami żelaznymi z podłogi i podnoszę.  Acha! Ale nie widziałeś jeszcze tej wspaniałości. – Wyciągam łańcuch i trzymam dla jego inspekcji.  To też nie zadziała. Nie jest wystarczająco wytrzymały.  Chcesz się założyć? Unoszę na niego zuchwale brew, ale nie nabiera się na to. Moje wcześniejsze spanikowanie zepsuło atmosferę, a to sprawia, że staję się zrzędliwa. Tak dobrze się bawiliśmy, a potem zrujnowałam to przepłaszając go. Głupia, głupia, głupia. Albo może to nie było głupie. Może dokładnie to powinnam robić, jeżeli o niego chodzi.  Weź resztę swoich rzeczy, żebyśmy mogli je trzymać bezpiecznie – mówi.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie śpię u Colina – mówię, czując się jak mały rozpuszczony bachor, ale nie mogę się powstrzymać. Jestem zła na niego, na siebie i znowu na cały świat.  Dlaczego nie? Jest mną sfrustrowany mogę powiedzieć to po jego tonie, ale nie obchodzi mnie to. Chcę wciskać jego przyciski i jestem wystarczająco pijana, aby nie przejmować się za bardzo konsekwencjami.  Ponieważ. To nie moje miejsce.  Jest bezpieczne.  Nie, nie jest! Jego głos staje się głośniejszy niż kiedykolwiek słyszałam.  Co masz na myśli mówiąc, że nie jest? Oczywiście, że jest.  Jak może być. Marszczy brwi.  To nie ma żadnego sensu. Ja tam jestem.  Dokładnie! Krzyczę wyrzucając w górę ręce, a potem pozwalam im opaść po bokach – Ty tam jesteś52! Robi krok w tył.  Czy ty… ty mówisz, że ja nie jestem bezpieczny?  Duh! Krzyżuję ramiona na piersi. Naprawdę nie mam pojęcia, co dokładnie mówię. Po prostu jadę z tymi bzdurami, ponieważ najwyraźniej cały ten stres, z którym się borykałam zmieszany z piwem i pizzą równa się załamaniu szalonej laski.  Jeżeli czujesz się w ten sposób. – Wychodzi za drzwi do mojego mieszkania i rzuca mi ostatnie spojrzenie, zanim rusza do schodów. Chcę za nim biec i błagać, żeby wrócił i pomógł mi założyć łańcuch. Aby zjadł ze mną więcej pizzy i wypił piwo, i wytarł sos z mojej twarzy. Ale nie robię tego. Pozwalam mu odejść bez słowa, ponieważ romans z szefem byłby najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek mogłabym zrobić.

52

WTF?!

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 24 DZIEWCZYNY NIE POWINNY PIĆ I prowadzić albo pić i montować łańcuchy. Jest sześć poszarpanych dziur w moich drzwiach i kolejne cztery w futrynie na potwierdzenie tego faktu. Nie mogę zainstalować cholernego łańcucha, żeby chronić swoje życie. Obserwuję ciągle parking z nadzieją, że zobaczę wracającego Julia. Julio by mnie uratował. Gdy czekam na swojego wybawiciela srebrnozielony Pirus53 podjeżdża pod Golden Legacy i jedzie wolno przez parking. Przyciąga to mój wzrok, ponieważ wiem z pewnością, że nikt tutaj nie jeździ takim autem. Tutaj ludzie mogą jeździć Toyotą, ale nie będzie to model z tej dekady i z dużym prawdopodobieństwem nie hybryda54. Nie ma pieprzonej mowy. Wjeżdża w miejsce, którego nie mogę dobrze zobaczyć stojąc w drzwiach. Mam zamiar wejść do środka, poddać się z tym całym zamkiem i po prostu przesunąć łóżko, aby zablokować drzwi, żeby nikt nie mógł wejść, kiedy słyszę zatrzaskiwane drzwi od Toyoty. Wzruszam ramionami i czekam na to co stanie się dalej. Mogę równie dobrze zostać tutaj i zobaczyć, kogo przyjechał odwiedzić kierowca Pirusa. Jeżeli mam zamiar tutaj mieszkać, prawdopodobnie powinnam zacząć myśleć o wprowadzeniu programu straży sąsiedzkiej czy czegoś w tym stylu. W dole na parkingu jest ciemno, ale jest jedna działająca latarnia blisko basenu. Gdy gość wchodzi w poświatę lampy łapię przelotnie jego twarz. Marszczę brwi, kiedy uderza mnie, że jest znajoma, ale nie mogę wykombinować, gdzie widziałam go wcześniej. Człowieku, to jest irytujące. Wychodzi ze światła i ponownie wchodzi w cienie, więc nie mam za dużo czasu, aby przyglądać się jego twarzy. W pełni oczekuję, że przejdzie pod schodami i znajdzie

53焁

54

Samochód z napędem hybrydowym – jest to połączenie silnika spalinowego z elektrycznym. Ten rodzaj napędu produkuje mniej spalin i wytwarza mniej hałasu. Toyoty Pirus są samochodami z takim właśnie napędem.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

mieszkanie na parterze albo zacznie wchodzić po nich w moim kierunku. Ale nie robi żadnej z tych rzeczy. Zamiast tego przechodzi przez parking, aż dociera do mojego samochodu.

Co do cholery? Wycofuję się tak daleko jak mogę w głąb mieszkania, ale żeby wciąż go widzieć. Po prostu stoi tam jakby na kogoś czekał. Jego głowa przekrzywia się na prawo i lewo, a potem podchodzi na tyły Beetle. Kiedy przyciska twarz do tylnej szyby tak, żeby mógł zobaczyć, co jest w środku. Tracę swoje opanowanie.  Ej! Koleś! Odpieprz się! – krzyczę, upewniając się, że przez drzwi nie wystaje mi więcej niż głowa. Prostuje się i natychmiast obraca w moim kierunku. Szybko chowam głowę i zamykam drzwi. Opierając się o drewno stoję zamrożona paniką, moje serce galopuje, a mózg pokazuje przebłyski mojego możliwie bliskiego końca. Dźgnięcie nożem komuś?

Omójboże, omójboże, omójboże… co do cholery zamierzam zrobić? Nienawidzę siebie za nie pójście z Rebelem. Nikt nie śmiałby włamać się do samochodu na jego terenie.

Tutaj

jestem

po

prostu

łatwą zdobyczą.

Siedząca

kaczka.

Usmażona.

Statystycznie! Moje buty w końcu odrywają się od podłogi i podbiegam do łóżka spermy, aby złapać plecak z podłogi w pobliżu. Czas się stąd zmywać. Pieprzyć bycie zręczną, pieprzyć bycie niezależną i pieprzyć czekanie na Julia. Chcę gorącego prysznica i dużej solidnej ściany mięśni pomiędzy mną, a każdym szajbusem, który krąży w nocy po parkingach i zagląda w okna. Kiedy wracam do drzwi wejściowych jestem w pełni w trybie całkowitej wariacji. Jeżeli otworzę je będzie tam stał? Nie wiem, może. Poszedł prosto do mojego samochodu i nikogo innego. Jestem jego celem. Szybkie spojrzenie przez moje malutkie frontowe okno nic mi nie daje. Walenie do drzwi sprawia, że prawie moczę majtki. Moje oczy padają na łańcuch na podłodze i młotek obok niego. Podbiegam łapię jedyną broń w mojej dyspozycji i odskakuję z powrotem czekając na tego ktokolwiek to jest, żeby otworzył drzwi. Nic się nie dzieje. Pot wydobywa się z każdego pora mojego ciała. Mogę słyszeć swój oddech, nierówne zasysanie powietrza, które nie karmi mojego mózgu odpowiednio. Pokój zaczyna

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

wirować, a podłoga się przechyla.  Yo Teagan… jesteś tam? Upuszczam młotek na ziemie i w dwóch krokach znajduję się przy drzwiach. Otwieram je, chwytam Julia za ramiona i wciągam do środka w duszący uścisk. Rozglądam się za nieznajomym ponad jego ramieniem, ale nigdzie go nie widzę.  Łał. To… interesujące powitanie. Tęskniłaś za mną? – Klepie mnie po plecach i czeka, aż go uwolnię. Ściskam mocniej.  Julio myślę, że na zewnątrz jest morderca. Obraca się w moim uścisku i patrzy za siebie.  Gdzie? Puszczam go, żebym mogła wciągnąć go bardziej do środka i zamknąć drzwi. Gdy już są zamknięte staję naprzeciwko niego.  Jakiś koleś tam zaglądał przez okno do środka mojego samochodu.  I?  I? Co masz na myśli, i?  Jak to czyni z niego mordercę? Muszę się zatrzymać i pomyśleć o tym przez sekundę.  Jeździł Pirusem.  Och, cóż mogę zobaczyć twój punkt widzenia. Uderzam Julia w ramię.  Zamknij się. Czuję się jednak troszkę lepiej, więc nie daję mu pełnej siły rażenia. Uśmiecha się szeroko.  Przyszedłem po narzędzia. – Patrzy na drzwi. – Widzę, że byłaś zajęta.  Taak twoje narzędzia są do kitu.  Oczywiście, że to narzędzia są problemem. Chcesz, żebym ci pomógł?  Starałam się założyć ten zamek z łańcuchem. – Wskazuję na sprzęt na podłodze.  To nie zadziała. Twoja futryna jest za bardzo rozwalona. – Podchodzi i uchyla drzwi badając to bliżej. – Co do cholery jej zrobiłaś? Dołączam do niego przy wejściu.  Przygwoździłam ją. – Uśmiecham się. – Jestem taka zręczna.  Niepełnosprawna może. – Schyla się, unikając wymierzenia większej kary.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Cokolwiek, wynoszę się stąd. – Zarzucam plecak na ramię i pochylam się, zbierając jego narzędzia i chowając je do skrzynki, którą dała mi jego mama. – Trzymaj – mówię podając ją Juliowi. – Zabieraj swoje badziewne narzędzia i zmiataj. Wychodzę.  Wrócisz? – Umieszcza skrzynkę pod pachą i czeka na moją odpowiedź.  Tak, ale nie wiem, kiedy.  Kiedy dostanę to piwo?  Kiedy skończysz dwadzieścia jeden lat, a ja nie zostanę aresztowana za danie ci go.  Ej, stara przestań… Przytulam go mocno i daję buziaka w policzek.  Zapłacę ci obiecuję tylko najpierw muszę dostać wypłatę. Uśmiecha się nieśmiało.  Niee, nie przejmuj się tym. Jest ledwo jakieś światło w moim mieszkaniu, ale mogę zobaczyć jak jego twarz się rumieni.  O co chodzi Rat?  Nic, nic, po prostu… muszę iść. – Otwiera szerzej drzwi i wychodzi.  Do zobaczenia jutro, może – mówię do jego pleców. Nagle śpieszy mu się do wyjścia. Myślę, że mój całus go spłoszył.  Taak. – Macha ręką nad głową. Spoglądam na swoje mieszkanie, aby upewnić się, że nie zapomnę niczego ważnego. Jedynymi rzeczami, które widzę są jakieś drobiazgi, ciuchy i kilka par butów, o które nie mogłabym się troszczyć mniej?. Wzdychając zamykam drzwi, zabezpieczam je najlepiej jak mogę i zmierzam do schodów. Jest puste miejsce tam gdzie stał Pirus i wypuszczam westchnienie ulgi, gdy odblokowuję samochód i wsiadam do środka.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 25 KIEDY WJECHAŁAM NA PARKING Rebel Wheel w obu mieszkaniach na górze świeciły się światła. Niepokój przejął mój umysł, ale zignorowałam silne pragnienie zawrócenia i odjechania w ciemną noc. Zamiast tego zaparkowałam samochód na miejscu w pobliżu drzwi wejściowych. Ucieczka nie zaprowadziłaby mnie donikąd, co byłoby bardzo niedogodne w tej chwili zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że mam pracę i muszę się wyspać oraz wykąpać. Używając klucza, który dał mi Rebel wchodzę do biura, a potem po schodach, które prowadzą do korytarza z mieszkaniami. Kiedy dochodzę do drzwi Colina moja ręka zamiera nad gałką. Ze środka dochodzą jakieś dźwięki. Stoję w korytarzu i żuję wargę starając się wymyślić, co zrobić w następnej kolejności. Zanim mam czas podjąć jakąś decyzję drzwi otwierając się i olbrzymia ściana mężczyzny wchodzi prosto na mnie.  Oooph! – Garbię się na ból strzelający w górę od mojej stopy przez nogę. – Jasna cholera – jęczę głośno. – Co masz na nogach? Glany?  Co do kurwy! – wrzeszczy facet, przyjmując bokserską pozycje. Podskakuje na palcach jakbyśmy mieli razem przejść przez dwanaście rund. Podnoszę dłonie w geście poddania.  Nie strzelaj. Jego zaciśnięte pięści opadają po bokach i staje na pełnych stopach.  Kim do cholery jesteś? Stojąc w większości prosto wyciągam dłoń do brązowowłosego z szerokimi ramionami złego chłopca, który może być tylko jedną osobą.  Colin? Hej jestem Teagan królowa dokumentów miło cię poznać. Biorę kilka głębokich oddechów, aby kontrolować ból w palcach. Najpierw młotek a teraz Colin. Po prostu super! Ten koleś nie jest nawet blisko bycia tak potężny jak Rebel, ale jest wysoki. I poważnie zmiażdżył mi palce. Otwierają się drzwi Rebela jak tylko jego brat i ja podajemy sobie dłonie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Spoglądam akurat na czas, żeby zobaczyć jego gniewne spojrzenie.  Kto to jest? – pyta Colin Rebela, a jego zatrzymująca-serce przystojna twarz jest zniekształcona surowym diabelskim uśmieszkiem. – To twoja dziewczyna?  Och, Boże nie! – mówię natychmiast. Moje uszy czerwienią się z powodu tego, że tak sobie pomyślał. Jest tak jakby jednym pytaniem jakoś odkrył moje sekretne pożądanie do jego brata i wystawił je w powietrze pomiędzy nas. Colin chichota. ‒ Brzmi jakby nie była fanką, Rebel. ‒ Wracaj do łóżka Colin - mówi Rebel brzmiąc na zmęczonego. ‒ Ta jasne. – Colin opiera się o futrynę. – Więc… Teagan… co tutaj robisz przekradając się po moim korytarzu w nocy, jeżeli nie jesteś dziewczyną Rebela? Szukasz zabawy? Moja szczęka opada i cofam się. ‒ Skradam się? Zabawa? Uch nie, nie sądzę. ‒ Mieszkała u ciebie, kiedy ciebie nie było – wyjaśnia Rebel. Colin sięga za siebie i wyciąga coś czerwonego z tylnej kieszeni.. ‒ Sądzę, zatem, że to należy do ciebie. – Uśmiecha się ponownie sekundę po tym jak czysty terror przesuwa się po mojej twarzy. ‒ Oddaj mi to! – piszczę chwytając powietrze, kiedy wymachuje nimi. Nie mogę uwierzyć, że zostawiłam majtki w jego mieszkaniu i że miał je w swojej kieszeni. Co do cholery było ze mną nie tak? I co do cholery było z nim? Spoglądam od wyrazu twarzy Colina zwiastującego kłopoty do ciemnych chmur wiszących nad głową Rebela i decyduję, że koniec końców ulotnienie się w ciemną noc nie jest takie złe. Obracam się, żeby odejść i udaje mi się dojść do połowy korytarza, zanim zostaję zablokowana. ‒ Gdzie się wybierasz? – pyta Rebel, stając mi na drodze. ‒ Przesuń się. Nie mogę na niego spojrzeć. Jestem w trybie paniki. Teraz naprawdę jestem bezdomna, a tak liczyłam na gorący prysznic. Dodatkowo Rebel widział teraz moją bieliznę. Może myśli, że zostawiłam je w mieszkaniu jego brata celowo, żebym mogła dołączyć do fanklubu miłośniczek Colina. Gah!

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ Nie musisz iść – powiedział Colin jego ton był obniżony. – Możesz zostać tutaj w moim mieszkaniu. Rebel spogląda na swojego brata. ‒ Dlaczego? Wyjeżdżasz? Przestaję oddychać czekając na odpowiedź Colina. Jeżeli wyjedzie mogę zostać i nie będę musiała spać w samochodzie. ‒ Do cholery nie. Może zostać ze mną. – Jego ton przechodzi do seksownego, zmysłowego, pociągającego, swawolnego, figlarnego. – Mam podwójne łóżko. Robię krok w prawo, żeby obejść Rebela, ale on robi krok ze mną, co sprawia, że odbijam się o jego klatkę. Mogę jednak powiedzieć, że tak naprawdę nie zwraca na mnie uwagi. Patrzę w górę na jego twarz, kiedy zauważam jak spięte są jego mięśnie. Jego oczy mówią mi, że jest piekielnie wściekły. ‒ Trzymaj się od niej z daleka Colin. Nie żartuję. ‒ Powoli, spokojnie bracie. Jest na tyle dorosła, że może sama o sobie decydować. Poza tym powiedziała, że nie jest twoją dziewczyną. Odwracam się i patrzę na niego gniewnie. ‒ Koleś nawet nie idź w tę stronę dobra? Nie jestem zainteresowana. Staję z powrotem naprzeciw Rebela, a Colin śmieje się w zdziwiony sposób. Wpatruję się w niego pragnąc, aby spojrzał na mnie w dół. Kiedy to robi kontynuuję. ‒ Nie mogę tutaj zostać. Muszę iść. Czy mógłbyś proszę się przesunąć? Rebel zgrzyta zębami w kółko i w kółko, jego szczęka porusza się z rytmicznym naciskiem. ‒ Gdzie pójdziesz? – pyta w końcu. Wzruszam ramionami. ‒ Z powrotem do mojego mieszkania. Marszczy brwi.. ‒ Dlaczego właśnie zrobiłaś tę minę? Wygładzam swoje rysy. ‒ Jaką minę? Nie ma tutaj żadnej miny. ‒ Kłamie – mówi Colin zza moich pleców. Rebel i ja łączymy się razem i obydwoje w tym samym czasie wrzeszczymy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ Zamknij się Colin! Wymieniamy zaskoczone spojrzenia, a potem bardzo mały uśmiech pojawia się na ustach Rebela. ‒ Kurwa, wy jesteście okrutni. Nie mogę sobie już nawet pożartować? Jezus. – Colin wchodzi do swojego mieszkania i zatrzaskuje drzwi. ‒ To nie było zbyt uprzejme – mówię do Rebela, starając się sprawić, żeby mój uśmiech ustąpił pod krytyką. Ten jednak odmawia odejścia. Rebel nie odpowiada. Tylko intensywnie się we mnie wpatruje. Wzdycham ciężko. ‒ Muszę iść. Mógłbyś proszę przesunąć swoją ścianę mięśni, żebym mogła przejść. ‒ Zostań tutaj. Potykam się o własne nogi. ‒ Zostać gdzie Rebel? W twoim korytarzu? W biurze? Nie mogę. Potrzebuję łóżka prysznica i drzwi, które możesz zamknąć na klucz. Pochyla się i popycha swoje drzwi. Kołyszą się ujawniając wnętrze jego mieszkania. Ponownie nic nie mówi. Potrząsam głową. ‒ Nie. ‒ Nie, co? Poważnie chcę w tej chwili przywalić mu znienacka. ‒ Nawet nie wiem, Rebel! – Chwytam gumkę do włosów z przedniej kieszeni i wściekle związuję włosy w koka. – Nie rozmawiasz nawet ze mną po prostu wskazujesz, burczysz i inne gówno. ‒ Dlaczego upinasz swoje włosy do góry? Moje ręce zwalniają, a potem się zatrzymują. ‒ Co? ‒ Twoje włosy – wskazuje swoim podbródkiem – dlaczego je upinasz? Opuszczam ręce po bokach. ‒ Jaką różnicę to robi?! ‒ Lubię je w ten sposób. Cały mój gniew wyparowuje. Robi mi się gorąco od środka i nagle świat wydaje się

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

trochę jaśniejszy. ‒ To głupia rzecz do powiedzenia. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ kłócimy się teraz. Nie możesz komplementować moich włosów w środku kłótni. Wzrusza ramionami. ‒ Dlaczego nie? Kładę dłonie na biodrach. ‒ Rebel, jeżeli jeszcze jeden raz zapytasz mnie dlaczego albo dlaczego nie zrobię to. ‒ Co zrobisz? ‒ Uderzę cię prosto w twarz. Jedna brew wygina się, gdy cień uśmiechu nawiedza jego usta. ‒ Mówię poważnie zrobię to. ‒ Masz zamiar mnie powalić za zadawanie pytań? ‒ Tak, to właśnie powiedziałam. Teraz na miłość Pete’a55 czy mógłbyś zejść mi z drogi? Naprawdę nie chcę, żeby się ruszył. Jakaś absurdalna część mojej pochrzanionej osobowości chce stać w tym korytarzu i kłócić się z nim całą noc. Jak długo mogę widzieć jego twarz i mieć tę wielką ścianę ciała stojącą pomiędzy mną, a straszydłem, które prześladowało mój samochód będzie ze mną w porządku. ‒ Pete chce, żebyś tutaj została – mówi. Odchylam głowę całkowicie zmieszana. ‒ Kim jest Pete? ‒ Kolesiem, którego najwyraźniej kochasz. Poruszanie się brwi Rebela w końcu daje mi wskazówkę, że on żartuje. ‒ Och, na miłość… – I nie mogę skończyć zdania, ponieważ jest taki uroczy i seksowny w tym samym czasie, co najwidoczniej sprawia, że staję się szalona. Rozkładam ramiona i rzucam się na niego, przytulając go tak mocno jak mogę. ‒ Jesteś głupkiem – mówię w jego pierś. Kłamię. Totalnie jest moim bohaterem i obiektem nieodwzajemnionego, sekretnego pożądania. 55 Tea mówi: „for the love of Pete” jest to idiom i w przenośnym tłumaczeniu oznacza: „Na miłość boską” – jednak ze względu na późniejszy kontekst zostawiłyśmy to w dosłownym tłumaczeniu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Chwyta mnie dookoła pleców i unosi moje stopy z podłogi. Zanim uświadamiam sobie, co się dzieje robi cztery kroki i umieszcza mnie w swoim mieszkaniu. Łapię tylko ulotnie jego twarz, gdy odsuwa się ode mnie i wychodzi ciągnąc za sobą drzwi zamykając je. ‒ Co do…? – Gapię się na zamknięte drzwi. Jestem w środku mieszkania, a on jest na korytarzu. Chwytam klamkę i z zamachem otwieram drzwi. Rebel pośpiesznie znika w dole korytarza. ‒ Hej! Gdzie ty idziesz? – pytam. ‒ Pracować. Idź spać. ‒ Nie mogę tutaj spać! Drzwi na końcu korytarza zamykają się za nim i staję gapiąc się na świecący na czerwono znak wyjścia. Wszystko, co mogę teraz usłyszeć to głębokie bity jakiejś tanecznej muzyki dochodzące z mieszkania Colina.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 26 Może powinnam była wyjść, ale zamiast tego założyłam swoją piżamę składającą się z flanelowych spodni i dużej koszulki z nadrukiem Hejterzy będą nienawidzić i położyłam się na kanapie Rebela. Jak długo nie wchodziłam do jego sypialni lub w inny sposób nie okazywałam pragnienia zobaczenia go nago, powinno być ze mną w porządku, prawda? Tak właśnie sobie powtarzałam… może w jednej z tych niezliczonych przemijających minut zacznę w to również wierzyć. Skórzana kanapa sprawia, że się pocę, ale nie ma cholernej mowy, że ściągnę spodnie. Pomyśli, że staram się być seksowna i wykonuję w jego stronę jakiś ruch. Już zrobiłam ogromne wrażenie majtkami zostawionymi w mieszkaniu Kłopotów. Zwłaszcza po tych wszystkich ostrzeżeniach, które dał mi Rebel. Niezbyt mądrze. W ogóle nie mądrze. Kręcę się i przewracam, ale nie mogę pozbyć się wizji Rebela z głowy. To jest strasznie frustrujące. Istnieje długa lista powodów, dla których nie powinnam go pożądać. Przede wszystkim jest dla mnie za stary. A następnie jest moim szefem, a ja desperacko potrzebuję pracy. Prowadzi dobrze prosperujący interes, a ja jestem jakieś dziesięć lat w tyle, a prawdopodobnie i więcej, zanim będę miała coś takiego. Jest gorętszy niż gorący i to sprawia, że czuję się głupkowato i dziecinnie za każdym razem, gdy jestem w jego pobliżu. I tylko na sam widok jego nagiej klaty staję się w środku lepką papką. Nienawidzę przyznawać tego przed sobą, ale niemal myślę, że jest za bardzo męski dla mnie. Jestem przyzwyczajona do idiotów, takich jak Perry, biegających wokół mnie. Tacy kolesie nie są moim ideałem, ale przynajmniej nie sprawiają, że wpadam w tryb paniki przez samo patrzenie na mnie. Całe to racjonalne myślenie nigdzie mnie nie prowadzi. Wciąż jestem napalona, a teraz, kiedy przyjrzałam się wszystkim powodom, dla których Rebel jest dla mnie całkowicie nieodpowiedni, pragnę go jeszcze bardziej. Poważnie potrzebuję przebadać swoją głowę. Naprawdę też myli się co do Colina. W porównaniu do Rebela oparcie się temu kolesiowi jest tak łatwe, że to nawet nie jest zabawne. Rebel jest tym, który powinien być nazywany Kłopotami przez duże K.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wstaję, aby nalać sobie szklankę wody, myśląc, że może to pozwoli mi zasnąć i odciągnąć myśli od Rebela i jego cholernej klaty. Boże, dlaczego musi paradować w pracy cały dzień bez zapiętego kombinezonu? Dobra, może, więc zrobił to tylko kilka razy… ale wciąż… to jest bardzo rozpraszające. Narzekam, ale pomysł, że zacznie go od teraz zapinać jest całkowicie depresyjny. Dupa? Dziura w ziemi? Dłużej nie widzę różnicy pomiędzy tymi dwoma. Przełykam wodę i staram się zgasić płomienie, które rozpalają się we mnie na myśl o Rebelu i słyszę jak główne drzwi garażu podnoszą się. Moją ciekawość wzbudza to, co może robić. Jest po północy, długo po godzinach odpowiednich dla naprawy samochodów. Może był poważny odnośnie pracy, i jeżeli to prawda, naprawdę potrzebuje zacząć żyć. Przechodzę przez miękki dywan do frontowego okna i obserwuję z otwartymi ustami jak przepycha mój samochód do garażu. Nie mogę zdecydować czy mam być zła czy wdzięczna. Przynajmniej w środku nikt nie będzie w stanie przykleić swojej głupiej prześladowczej twarzy do szyby. Ale dlaczego Rebel miałby cokolwiek robić z moim samochodem? Nigdy nie powiedziałam mu nic o mordercy z Pirusa. Zmieniam zdanie i zarzucam na siebie bluzę, aby ukryć swój negliż i opuszczam mieszkanie. Skradam się na palcach w dół schodów tak cicho jak tylko mogę. Chcę go szpiegować tak żeby się o tym nie dowiedział, w piżamie i rozpadającym się koku, nawet, jeżeli powiedział, że tak mu się podoba. Jest to całkowicie absurdalne, że jestem z tego powodu tak nieprzytomnie szczęśliwa, ale nie ma sensu temu zaprzeczać. Nigdy więcej nie rozpuszczę włosów. Stojąc u podnóża schodów mam idealny widok na Rebela i środek garażu gdzie stoi mój samochód. Samochód ma otwartą tylną maskę a on stoi za samochodem wpatrując się w silnik. Potem podchodzi do drzwi kierowcy i otwiera je. Kiedy siada w środku i patrzy na deskę rozdzielczą nie mogę się powstrzymać i wychodzę z ukrycia. Sądzę, że po prostu zobaczy mój najgorszy wygląd. To prawdopodobnie dobry pomysł… zobaczenie jak wzdryga się na mój widok sprawi, że będzie dużo mniej seksowny. ‒ Co robisz? – pytam, zatrzymując się z przodu samochodu ze skrzyżowanymi na piersi ramionami. Wcześniej ściągnęłam biustonosz i teraz żałuję tej decyzji. Bluza nie robi dobrej roboty. To przez klimatyzacje, albo może to nie klimatyzacja. Jestem teraz w bardzo złej formie. ‒ Myślałem, że spojrzę na to co tutaj masz.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Gulp. Och, czekaj... mówi o samochodzie.  Dlaczego? Wzrusza ramionami i wysiada z Beetle’a.  Możemy go naprawić, jeżeli chcesz.  Nie stać mnie na to.  Możesz to odpracować. Unoszę brew. Podwójne gulp.  Sądziłam, że powiedziałeś, że nie jesteś moim alfonsem. Patrzy trochę zaszokowany, zanim powraca do swojego kamiennego wyrazu twarzy.  Nie miałem tego na myśli. Uśmiecham się szeroko, czując, że ponownie stoję na solidnym gruncie.

Teraz

wiem, że jakikolwiek flirt to wytwór mojej wyobraźni.  Tylko się z ciebie nabijam. Jezu, nie rób do mnie ponownie tej miny manekina. Jego ekspresja relaksuje się.  To klasyk, wiesz. – Wskazuje na samochód.  Oczywiście, że wiem. Dlaczego myślisz, że go kupiłam?  Sądziłem, że powiedziałaś, że klasyki są babcinymi samochodami.  Tylko niektóre z nich. Stoimy tak wpatrując się w siebie. Nie wiem, co myśli, ale wiem, co ja myślę. Chcę przyjąć jego ofertę naprawy samochodu z około dziesięciu różnych powodów, a ostatnim z nich nie jest, że to zatrzyma mnie w jego życiu. Nie mogę znieść jak to żałośnie brzmi w mojej głowie, ale jest jak jest. Jestem uzależniona i nie ma co temu zaprzeczać. Jestem Rebelowym ćpunem. Jest jak jeden z tych samochodów – klasykiem. Starą szkołą na zewnątrz, ale z tą całą masą spraw dziejących się pod maską. Boże, jak bym chciała zerknąć na jego silnik.

Gah! Przeczyszczam gardło i patrzę w ziemię walcząc, żeby zebrać się w garść. Zamieniam się w totalnego zboczeńca.  Wartość całkowicie odnowionego oryginału jak ten to około pięćdziesięciu tysięcy. Może więcej. Moja głowa gwałtownie szarpie się w górę.  Pięćdziesiąt tysięcy? To prawie tyle ile kosztuje Lexus. – Przełykam z trudem. Moja twarz załamuje się odrobinę na wyobrażenie o wyjściu z biedy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jaki Lexus?  Uchhhh… Lexus, którego próbował dać mi ojciec. – Nie chcę podążać tą drogą. Słowa po prostu własnym biegiem wypadły i teraz głupia część mojej przeszłości zawisła między nami.  Chcesz o tym pogadać? – pyta. Jestem zbyt zaskoczona jego propozycją pogaduszek, aby nie okazać swojego zdziwienia.  Chcesz o tym porozmawiać? O moim życiu? Wzrusza ramionami przesuwając się na tył samochodu.  Dlaczego nie? Podążam za nim i staję obok niego, wpatrując się w silnik, który wygląda dla mnie jak nic innego jak tylko plątanina rur i wężyków.  Ponieważ to smutna i podła historia, która z pewnością zanudzi cię na śmierć.  Wątpię w to. Podchodzi do ławki i przynosi jakieś narzędzia i niski taboret. Stawiając taboret blisko tylnego zderzaka wskazuje na niego kluczem. – Siadaj. Tak robię, a on kuca i sięga do silnika zaczynając coś grzebać. Biorę jego milczenie, jako sygnał do rozpoczęcia.  Mój ojciec zawsze chciał, żebym jeździła nowymi samochodami. Zamiast tego kupiłam Bestię. Nie wiem, dlaczego. Sądzę, że nienawidziłam tego, iż zawsze po prostu oczekiwał, że będę robić to co chce bez zadawania żadnych pytań. Rebel nie odpowiada, ani nawet nie sugeruje, że mnie słucha, ale jestem całkiem pewna, że to robi, więc kontynuuję.  Moja mama zmarła, gdy byłam tylko dzieckiem, a mój ojciec ożenił się ponownie dopiero kilka lat temu. Kobieta nie jest wiele starsza ode mnie. Kiedy zmarł w ubiegłym tygodniu zostawił jej wszystko za wyjątkiem funduszu powierniczego, którego nie mogę ruszyć do czasu, aż skończę trzydzieści lat. Dlatego jestem kompletnie spłukana. Burczy, ale nie jestem pewna czy to odpowiedź dla mnie czy z powodu tego, że próbuje poluzować śrubę.  Ojciec nie tylko dosłownie pozostawił mnie bez dachu nad głową, ale także w pewnym sensie pokazał mi środkowy palec swoim sławnym ostatnim słowem. Rebel spogląda na mnie ponad ramieniem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Pokazał ci środkowy palec?  Tak. W przenośni. Ostatnią rzeczą, jaką do mnie powiedział był to żebym przechowała bezpiecznie jego głupi zabawkowy samochodzik i to wszystko. Naprawdę nienawidzę go w tej chwili i to sprawia, że czuję się winna, a potem robię się zła za to, że czuję się winna. Rebel odchyla się na piętach i patrzy na mnie.  W tej chwili nie brzmisz zbyt sensownie. Nie mogę nic na to poradzić i uśmiecham się. Wiem, że brzmię jak pozbawiony mózgu głupiec, ale to jego wina nie moja. Jestem w pewnego rodzaju pijanym, zamglonym stanie, siedząc tak blisko niego.  Pokażę ci. Wstając obchodzę samochód i otwieram boczne drzwi tak, że mogę dostać się na tylne siedzenia. Pamiętam jak rzuciłam tam samochodzikiem zabawką, ale nigdzie go nie widzę. Nie ma go tam gdzie myślałam, że jest. Po tym jak praktycznie staję na rękach znajduję go pod siedzeniem pasażera. Wychodzę z Bestii i wyciągam go w jego stronę.  Widzisz? Słynne ostatnie słowo. Rebel podnosi się i stając obok mnie chwyta zabawkowy samochodzik z mojej dłoni palcami pokrytymi smarem. Mogę poczuć kombinację oleju silnikowego i jego wody kolońskiej i nienawidzę tego przyznać, ale to jest odurzające. Na każdym innym śmierdziałoby i byłoby ohydne, ale na Rebelu to jest całkowicie męskie. Naprawdę chciałabym, żeby rozpiął ten cholerny kombinezon, który ma ponownie ubrany. Może mogę podkręcić temperaturę w tym miejscu.  GTO56. Miło. Prycham z irytacji.  Ostatnią rzeczą jaką do mnie powiedział

było ‘tutaj jest ten głupi samochodzik

opiekuj się nim dla mnie’. Co to do cholery ma znaczyć? To nie ma żadnego sensu! Facet miał miliardy dolarów i to jest najlepsze na co było go stać dla jego jedynego dziecka? Co… powinnam wymienić to na jakąś zupę Top Ramen57? Rebel zmarszczył brwi i obraca samochodzik w palcach. Jego druga dłoń chwyciła samochodzik z przeciwnej strony. 56 57

Gran Turismo Omologato.- określenie samochodów sportowych wyścigowych prym w GTO wiedzie Ferrari . Zupki chińskie coś jak Vifon 

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co? – zapytałam patrząc jak mruży oczy i na czymś się koncentruje. Odciąga ręce i przedziela samochodzik na dwie części. Moje oczy wyskakują z orbit.  Co do cholery Rebel! Powiedział mi, że mam na to uważać! Wiem, że w pierwszej kolejności wkurzyło mnie to, że ojciec mi to przysłał, ale to jedyna rzecz, która mi po nim pozostała… i teraz ta cholerna rzecz jest zepsuta.. Rebel z powrotem łączy części i przekazuje mi zabawkę.  To pamięć przenośna.  Co? – mówię z roztargnieniem, gdy staram się zrobić to co on zrobił. Przez chwile obserwuje jak walczę, a potem zabiera go ode mnie i pokazuje mi cieniutką szczelinę na boku samochodziku. Otwiera małe drzwiczki kierowcy i uwalnia dwie części. Chwytam go z powrotem i kopiuję demonstrację Rebela ponownie rozkładając samochodzik na dwie części. W tylnej części samochodziku jest dziura. Z przedniej wystaje złącze USB.  Cooooo doooo chhhoooolllerrrryyyy… – prawie szeptam. Rebel wzrusza ramionami i wraca do silnika.  Lepiej na to spójrz.  Na co? – pytam, wpatrując się w samochodzik, a potem spoglądając na niego. Nie odpowiada, ale nie musi. Wiem co ma na myśli. Nie waham się tylko biegnę do biura i znajduję laptop, który wcześniej dzisiaj wsadziłam do szafy.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 27 NA PENDRIVIE BYŁO MNÓSTWO arkuszy kalkulacyjnych. Strona za stroną danych finansowych. A także skany notatek służbowych ojca do innych ludzi z jego firmy mówiące coś o jakimś banku inwestycyjnym i pierwszej ofercie publicznej. Nie jestem całkowicie pewna, co to wszystko jest, ale wiem, że ma to coś wspólnego z giełdą papierów wartościowych. Większość z tego nie ma dla mnie sensu, ale jedna wiadomość powoduje u mnie dreszcze. Przeważająca część tego to tylko jakieś bla, bla, bla o rzeczach, których nie rozumiem. Jedno zdanie jednak spowodowało, że się zatrzymałam i przeczytałam je jakieś pięć razy. “…Te liczby w najlepszym wypadku są wątpliwe. Jeżeli nie usprawiedliwisz

bankructwa oddziału Bendeck w ostatecznym rozliczeniu i nie przekażesz mi tego w ciągu dwóch dni zmusisz mnie do zatrzymania całego przedsięwzięcia IPO58. Chcę pełnego raportu na moim biurku nie później niż w piątek...” Notatka jest datowana na trzy dni przed śmiercią mojego ojca.  Co się stało? – Rebel stoi w drzwiach, patrząc na mnie z niepokojem w oczach.  Nie jestem pewna. – Wychodzące słowa brzmią jakbym się dusiła. – Ja… może nic, a może coś. Nie mogę powiedzieć. Zimny pot. Oblewa mnie zimny pot. Nigdy wcześniej nie wiedziałam, co to oznacza, kiedy o tym słyszałam, ale teraz wiem. Drżę i pocę się w tym samym czasie. Rebel podchodzi i staje za mną, spoglądając ponad moim ramieniem na ekran komputera..  Co jest na pamięci?  Finanse i notatki służbowe. Ta jedna mnie przestraszyła. Pocieram przedramiona starając się ogrzać i daję mu czas, aby ją przeczytał. Moje zęby naprawdę dzwonią o siebie. Po kilku sekundach spoglądam na niego, aby ocenić jego reakcję. Jego kamienny wyraz twarzy jednak nic nie oddaje.  Kiedy zmarł twój ojciec? 58

IPO - pierwsza oferta publiczna.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Nie wiem czemu, ale jego pytanie wypełnia mnie ulgą.  Trzy dni po tym jak ta notatka została napisana. – Może widzi to samo, co ja. Może nie zwariowałam.  Sądzisz, że to ma coś wspólnego z jego śmiercią?  Nie, oczywiście, że nie. – Odpowiedź wychodzi z moich ust tak głośno jak stado koni wyścigowych. – Nie ma mowy. To szalone, prawda? – Wstrzymuję oddech, czekając na jego odpowiedź.  Prawdopodobnie. Wypuszczam duży oddech. Z jakiegoś powodu jego odpowiedź całkowicie spuszcza ze mnie powietrze i w tej chwili nie mogę tego zrozumieć.  Taak. Tak właśnie myślałam. – Klikam myszką i wyłączam komputer. Nagle jestem wyczerpana i chcę tylko się stąd wydostać, i iść spać. Wyciągam pamięć USB z laptopa i wkładam do przedniej kieszeni bluzy.  Czas spać. – Wstaję, a Rebel przesuwa się z mojej drogi. Kiedy jestem prawie przy drzwiach odwracam się do niego. Nie ruszył się z miejsca.  Idziesz do góry? – pytam. Nienawidzę pomysłu bycia tam samej.  Chcesz abym poszedł? Serce zamiera mi w piersi. Powinnam być szczera czy skłamać? Zgrzytam mocno zębami, zmuszając się do przezwyciężenia moich absurdalnych, chciwych uczuć i zdecydowania właściwie i mądrze. Tak, chcę go tam, ale nie powinnam.  Nie. Cokolwiek. Zrób to na co masz ochotę. Jestem zbyt słaba, aby podjąć teraz decyzję czy postąpić właściwie. Niech on będzie tym, który zdecyduje, co powinnam zrobić. Tęsknię za tatą. Tęsknię za kimś, kto będzie mi cały czas mówił, co mam robić. Przedtem myślałam, że chcę się od tego wszystkiego uwolnić, ale teraz uświadomiłam sobie, że to było jak siatka bezpieczeństwa. Świadomość, że ktoś tam przynajmniej trochę troszczy się o moje dobro. Moje poczucie bezpieczeństwa zniknęło i nie kwestionowałam dlaczego tak się stało jak również okoliczności śmierci ojca, aż do teraz. W tej chwili mam dużo więcej na głowie niż tylko jego słabe zdrowie i moje nagłe ubóstwo. Co jeśli coś dziwnego się z nim stało? Co jeżeli ktoś mu coś zrobił? Rebel kiwa głową raz, a potem przesuwa się w stronę garażu. Opuszczam biuro, a łzy palą moje oczy. Nienawidzę tego, że powiedziałam Rebelowi, aby nie szedł ze mną i gardzę faktem, że nie mam takiej śmiałości ducha, dzięki

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

której powiedziałabym mu, aby poszedł ze mną na górę do mieszkania, żeby zedrzeć z siebie ubrania. Nigdy nie chciałam tego, co mogłam mieć, a teraz chcę to, czego mieć nie mogę. Moje życie jest takim bałaganem. Wracam do jego mieszkania, kładę się na kanapie plecami do telewizora i pozwalam spaść łzom. Płaczę z powodu straty ojca, mojego pochrzanionego życia i dlatego, że w końcu znalazłam faceta, bez którego nie mogę żyć, a on jest całkowicie mną niezainteresowany.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 28 PODŚWIADOMIE słyszę otwieranie i zamykanie drzwi, ale dopiero w chwili, gdy czuję wyważony nacisk na ramię uświadamiam sobie, że nie jestem dłużej sama. Odwracam się połowicznie i widzę obok kanapy ciemny cień Rebela pochylający się nade mną. Wstrzymuję oddech czekając na to co zrobi, modląc się, aby w końcu przeszła mi czkawka.  Płaczesz – mówi.  Nie, nie płaczę. – Mój głos jest zdewastowany. Mimo że teraz aktywnie nie płaczę to trzydzieści minut temu czy coś koło tego wypłakiwałam sobie oczy i powoduje to pewną trudność w ukryciu tego, że jestem zapłakana. Podchodzi do lewej strony i unosi moje nogi. Nie mam czasu zaprotestować, kiedy siada na drugim końcu kanapy z moimi nogami na swoich kolanach. Jestem zbyt zszokowana, żeby cokolwiek powiedzieć, gdy zaczyna pocierać moje palce. Malutka iskierka szczęścia rozpala się w ciemnościach będących moim życiem.  Emily zmarła w ubiegłym roku.  Co? – Przewracam się na plecy i staram się zobaczyć jego twarz w ciemnym pokoju. Ledwie dostrzegam jego profil.  Moja przybrana mama. Zmarła rok temu. Rak.  Och, przykro mi to słyszeć.  Colin przyjął to najgorzej.  Dlatego nazywają go Kłopotami? Czy przez to mu odbiło? Chcę to wiedzieć, ponieważ zdecydowanie rozważam wypróbowanie tego na sobie. Dlaczego nie? Co mam do stracenia? Jestem smutna, że najlepszą rzeczą, jaką mogę wymyślić jest Bestia. To jedyna wartościowa rzecz w moim życiu, a jest starsza ode mnie i o krok od złomowiska.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Zawsze sprawiał kłopoty, ale to tak jakby pchnęło go za krawędź, jak sądzę. Była jedyną mamą, jaką każdy z nas tak naprawdę miał, ale dla niego była też kimś innym. Aniołem stróżem, może. Myślę, że znowu poczuł się porzucony, kiedy odeszła. Jestem uderzona nie tylko tym jak dużo mi mówi, ale także jak bardzo to jest osobiste. Chcę chwycić ten moment i wsadzić do butelki, żeby nigdy się nie ulotnił, nigdy nie zniknął. Znając go wrócimy do pojedynczych sylab jutro rano.  Sądzę, że też się w pewien sposób tak czuję – mówię. – Opuszczona i porzucona. Przyznanie tego czyni mnie jeszcze bardziej nieszczęśliwą niż przedtem. Próbuję się przekręcić na bok, ale jego ręce na moich stopach czynią to prawie niemożliwym. Robię to tylko w połowie, po czym ponownie zaczynam płakać. Chcę ukryć swoje załamanie, ale nie mogę. Najlepsze co mogę zrobić to zakryć twarz dłońmi.  Przepraszam – mówię przez łzy. – Jestem teraz po prostu bałaganem. Pójdę… – siadam i zabieram nogi z jego kolan. Nic nie mówi, a ja wstaję. Prawie go mijam, kiedy czuję jego chwyt na moim nadgarstku. Nie jest bolesny, ale też nie słaby. Ten dotyk coś znaczy. Nie mogę przyjąć emocji, które czuję jak czekają tam na mnie. Ledwo powstrzymuję rozryczenie się na głos jak duże dziecko. Robiąc jeszcze jeden krok z dala od niego ciągnę rękę, aby ją uwolnić z jego uścisku. Następną rzeczą jaką odnotowuję jest to, że tracę równowagę. Oczekiwałam, że mnie puści, zamiast tego stanowczo pociągnął mnie w swoją stronę. Podłoga i sufit zamieniły się miejscami i upadłam na niego oraz kanapę.  Co robisz? – Piszczę lądując rozciągnięta na jego kolanach, a nogi zwisają mi w powietrzu. Przesuwa moje ciało tak, że teraz w pełni siedzę na jego kolanach.  Nie idź – mówi. Wzruszam ramionami, aby pozostać spokojną i niewzruszoną.  Co ty jesteś Święty Mikołaj? Puść mnie.  Nie. Nie mogę cię puścić. Gula utkwiła w moim gardle. Wiem, że nie ma na myśli tego co bym chciała, żeby

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

miał i to czyni mnie rozpaczliwie smutną. Powinnam cieszyć się z jego wysiłków, ale sprawiają jedynie, że czuję się dużo gorzej. Dzisiaj jest dzień sprzeczności jak sądzę.  Nie płacz – mówi, jego palec zbliża się do mojej twarzy i ociera łzę z policzka. Trzepię jego dłoń.  Przestań być dla mnie taki miły. – Walczę z nim usiłując się podnieść. Obejmuje mnie ramionami trzymając moje ręce po bokach.  Co robisz? Puszczaj! Szarpię ciałem w lewo, a potem w prawo próbując się uwolnić. Jednak nie staram się tak mocno jakbym mogła. Wiem to i on też to wie. Chcę kogoś kto walczyłby za mnie innego niż ja, i chcę żeby tym kimś był on. Chcę kogoś innego niż ja kto walczyłby za mnie i chcę, żeby tym kimś był on.  Naprawdę chcesz, żebym to zrobił?  Tak – mówię, a głos ujawnia moje niezdecydowanie. Pochyla się bliżej do mojej szyi, dostosowując swoją pozycję.  Jesteś tego pewna? – Jego szept ślizga się po mojej szyi jak ciepła, jedwabna wstążka. Sprawia to, że drżę od głowy po palce u stóp. Nie mogę odpowiedzieć. Moje usta otwierają się, ale nie wychodzą z nich żadne dźwięki. Mam na czubku języka kłamstwo gotowe do wypowiedzenia, że nie chcę nawet, żeby mnie dotykał czy troszczył się o mnie, czy też ponownie zapewnił mi miejsce do spania. Jednak zamiast kłamstwa wolę raczej nie powiedzieć w ogóle nic. Niemal czuję się odważna przez tę ciszę. Niemal doceniam styl Rebela i mówienie tylko tyle ile to konieczne. Bierze brak odpowiedzi z mojej strony za odpowiedź, którą to w rzeczywistości jest. Podnosząc jedną z dłoni umieszcza ją na mojej twarzy, przyciskając mnie do swojego ciała.  Połóż głowę na moim ramieniu. Pozwól mi po prostu tylko trzymać cię przez chwilę. To mnie zaskakuje. Ostatnią rzeczą, jakiej się po nim spodziewałam jest pocieszanie mnie, ale to właśnie się dzieje. Kładę głowę na jego ramieniu a twarz mam w zgięciu jego szyi. Siedzę bokiem na jego kolanach, a moje stopy zwisają z jego nóg w dół podłogi. Trzymam dłonie na kolanach, a on poprawia nas oboje, dopóki nie jestem w niego wtulona. Jedną stroną swojego ciała czuję każdy centymetr jego ud, mięśni brzucha i klatki. Nie mogę nic na to poradzić i wypuszczam długie westchnienie. Nie czułam się tak bezpiecznie przez długi czas i po raz pierwszy czuję się tak z mężczyzną, który obejmuje

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

mnie ramionami. Pociera moją rękę.  Przykro mi, że jesteś smutna.  Mi też – szeptam drżącym głosem. Jestem teraz jak dziecko o krok o wybuchu płaczu.  Tęsknisz za nim? Swoim tatą?  Tak i nie. – Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać.  Nie jesteś sama, Tea. Nie jesteś już dłużej sama, dobrze? Moja klatka piersiowa zaciska się raz za razem i zaczynają płynąć ciche łzy. Jak mogłyby nie z deklaracją jak ta? Kiedy jedna łza spada przez rozpięty kombinezon na jego gołą klatkę porusza dłonią po boku mojej twarzy używając kciuka do otarcia policzka.  Nie płacz. Jestem tutaj. To przytłaczające, to za dużo, on jest niesamowity, wspaniały, mądry. Pełny tajemnic i spraw, o których żałuję, że nie wiem. I jest tutaj ze mną w swoim mieszkaniu, opiekując się mną i troszcząc się o to jak się czuję. Moje ręce mają własny rozum. Prawa kieruje się do jego karku a lewa przylega do torsu i żeber. Chcę się go trzymać, dopóki to wszystko nie odejdzie. Jest jak ogromna kotwica. Po raz pierwszy od długiego czasu nie czuję się tak jakbym miała zostać porwana przez podmuch wiatru. Mój ojciec nie żyje dopiero od tygodnia, ale już na długo przed tym byłam sama. Trzymam się go kurczowo jakbyśmy razem mieli przetrwać burzę. Jego ręka przesuwa się i pociera moje plecy. Wtulam się jeszcze bardziej, kiedy przemieszcza się niżej. Nie mogę dostać dostatecznie dużo jego ciała na sobie i wiem, że on czuje to samo. Jego oddech jest cięższy i staje się tylko odrobinę szybszy. Przesuwam głowę, aż do czasu kiedy moja twarz dotyka jego ciepłego policzka. Mogę tutaj wyczuć jego puls. Pocieszenie łatwo ustępuje pod pożądaniem budującym się pomiędzy nami. Może on chciał być tylko moim wybawcą, ale ja definitywnie myślę o nim jak o kimś znacznie więcej. Albo może mam inny rodzaj ratunku na myśli. Obraca swoją głowę nieznacznie. Jestem prawie pewna, że to jest zaproszenie. Mój puls szaleje i pewne części mojego ciała zaczynają mrowić. Zanim zareaguję rozważam swoje opcje. Mogę wstać iść do łazienki i poczekać, aż złapie wskazówkę

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

i wyjdzie. Ale natychmiast uznaję ten pomysł jako do bani na osiemnaście tysięcy małpich sposobów, więc porzucam go szybciej niż wpadł mi do głowy. Moim innym wyborem jest udawać nieświadomość i utrzymać to na poziomie przyjacielskiego przytulania. Nie jest to całkowicie okropna idea, ale także nie złagodzi pragnienia, jakie do niego czuję. Pytanie brzmi, czy chcę ryzykować to co mam z nim teraz wiedząc, że mogę stracić to całkowicie? Czy powinnam być dorosła i myśleć o wszystkich konsekwencjach tego działania, zanim wskoczę prosto w ogień? A może powinnam powiedzieć pieprzyć to i całkowicie w to wejść martwiąc się konsekwencjami później? Umieszcza palec pod moim podbródkiem i naciska na niego z najmniejszą ilością siły. Zaproszenie nie mogłoby być bardziej wyraźne: Podniosę głowę i pocałujemy się, pochylę głowę i nigdy więcej nie będziemy rozmawiać o całowaniu.  Lepiej mieć wróbla w garści czy kanarka na dachu? – szeptam wyciągając z zakamarków mojego mózgu stare wspomnienie ojca pouczającego mnie, gdy byłam mała. Zawsze mówił mi abym upewniała się, że uwzględniłam wszystkie okoliczności w procesie podejmowania decyzji.

Podejmowanie ryzyka było dla niego ważne, ale

zawsze, zawsze musiało to być przemyślane ryzyko. Rebel całuje moje czoło. Jego usta pozostają tam dużo dłużej niż powinny przy przyjacielskim pocałunku. Nie odpowiada słowami na moje pytanie, ale to nie ma znaczenia, ponieważ jego pocałunek i reakcja mojego ciała daje mi odpowiedź, której potrzebuję. Płonę, a pragnienie jego dotyku narosło do takiego punktu, że zaprzeczenie temu byłoby całkowitym szaleństwem. Dlaczego mam starać się zachowywać jak idealny dorosły, kiedy mam tylko dwadzieścia dwa lata? Mogę popełniać błędy i to przetrwać, prawda? Pieprzyć wróbla w garści i tak są głupie.  Pieprzyć to – szeptam i unoszę twarz w górę. Mogę stracić wszystko przez karmienie płomieni, które liżą mnie od dnia, w którym go zobaczyłam. Teraz jednak rozumiem, że to nie ma znaczenia… bycie bezrobotną i bezdomną będzie warte posmakowania jedynego mężczyzny, który kiedykolwiek sprawił, że płonę. Nie całowanie go byłoby jak życie bez faktycznego doświadczenia życia. Tylko przez jedną noc mam zamiar robić to, co sprawia, że czuję się dobrze bez względu na

Korekta: szpiletti

konsekwencje.

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 29 JAK TYLKO UNOSZĘ GŁOWĘ czuję ostre drapanie cienia zarostu na ustach i wiem, że wpadłam po same uszy. Jest gorący, a jego ciało jest ogromne i silne. Jest o wiele bardziej męski od jakiegokolwiek mężczyzny, z którym byłam, a prawdopodobnie także od jakiegokolwiek z jakim będę w przyszłości. Przesuwa się tak, że znowu obejmuje mnie ramionami, ale teraz ręka, która delikatnie pocierała moje plecy jest na moim tyłku i przyciskając do mnie palce porusza mną na sobie. Nasze usta spotykają się. Ten silny, milczący mężczyzna, który ledwie pozwala wypaść jakimś słowom z ust jest na mnie a jego język domaga się, żebym go wpuściła. Już się trzęsę z potrzeby i niepokoju. To nie jest nieudolny studencik. Rebel jest prawdziwym mężczyzną i wiem, że jestem mniej doświadczona. Ale nie obchodzi mnie to. Zamierzam podążać za nim i udać się tam, gdziekolwiek mnie zabierze tej nocy. Za wyjątkiem szelestu naszych ubrań, skrzypienia kanapy i mieszających się oddechów pokój jest pogrążony w ciszy. Jestem przyzwyczajona do muzyki zagłuszającej dźwięki dwójki ludzi w intymnej sytuacji. Nie wiem, czemu wcześniej tak robiłam. Słuchanie jak oddycha coraz ciężej, gdy moja dłoń ślizga się przez jego klatkę jest niewyobrażalnie ekscytujące. Kiedy moje palce wędrują w dół jego pasa i jęczy czuję się jak jakaś super bohaterka i seksowna bogini. Ja. Teagan Cross. Sprawiam, że Rebel jęczy na najmniejszy dotyk. W tej chwili mogłabym latać, jeżeli tylko bym chciała. Mogłabym skoczyć ze szczytu tego budynku i poszybować nad ziemią dziesięć przecznic dalej...

Jasna cholera, jego fiut jest ogromny. Jego dłoń ugniata mój tyłek i to powoduje szalone dreszcze przemieszczające się wewnątrz mnie. Moja bluza i spodnie mnie duszą. Oboje zatrzymujemy się na chwilę, jakby czytał w moich myślach i ściąga moja bluzę i top. Miałam na myśli ściągnięcie jedynie zewnętrznej warstwy, ale oto jestem naga od pasa w górę. Zimne powietrze obmywa moje rozgrzane ciało i sprawia, że twardnieją mi sutki. Nie jestem zawstydzona… jest tutaj za gorąco i jestem zbyt gotowa na to

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

żebyśmy oboje byli nadzy, aby przejmować się tym, że on jest w pełni ubrany a ja tylko w połowie. Przesuwa palcami w górę mojej tali. Jego ręce są ogromne zakrywają całe moje piersi i jeszcze trochę. Śpieszę, aby pocałować go ponownie obawiając się, że będę jęczeć na jego najprostszy dotyk. To szalone, jak się przez niego czuję. Żaden facet nigdy nie sprawił, że tak się czułam, nigdy. Czy to on, czy moja żałoba, tak szybko posyła mnie za krawędź? Nie obchodzi mnie to… Chcę tylko tego więcej. Obracam się i siadam na nim okrakiem, tak, że jesteśmy twarzą w twarz. Obniża się trochę na kanapie i moje gorące centrum opiera się o jego twardość. Kiedy chwyta moje biodra dwoma rękami i pcha we mnie zataczając powolne okręgi nie mogę nic poradzić i łapię jego ramiona i odrzucam głowę lekko do tyłu. Mały jęk szczęścia ucieka z moich ust, zanim mogę zatrzymać go w środku. Moja twarz robi się czerwona z zażenowania, że tak się podnieciłam na tak małą rzecz. ‒ Po prostu odpuść – mówi niskim głosem. – Poczuj nas razem. Wiem dokładnie co ma na myśli. Może nie powinnam, ponieważ to takie niejasne, ale tak jest. Jesteśmy w perfekcyjnym rytmie, idealnie synchronizowani. Nie ma żadnych niezręcznych momentów, żadnych zderzeń głowami czy splątanych kończyn. Myślę, że to, dlatego, iż oboje dokładnie wiemy czy co chcemy, żeby robił i oboje dokładnie wiemy jak na to zareaguję. Ręce przesuwają się po mojej tali, gdy kontynuuje poruszanie biodrami. Jego palce ciągle się poruszają, aż do czasu, kiedy bierze w ręce moje piersi. Ugniata je i ściska rytmicznie unosząc w górę biodra, budując moje pożądanie i potrzebę z każdym ruchem. Przesuwając jedną dłoń w dół znów ściska mój tyłek i prowadzi mnie przy sobie, gdy wyrzuca biodra i jeszcze raz naciska mocniej na mój najbardziej wrażliwy punkt. Moje majtki są przemoczone, a uderzenia gorąca sprawiają, że czuję wszędzie w środku trzepotanie. Jęczę znowu, jestem spocona, obolała i pragnę czegoś, czego do końca nie rozumiem. Zaskakuje mnie przez położenie obu dłoni na mojej twarzy i przyciągnięcie do siebie. Jestem spragniona kolejnego pocałunku. I pomimo, że tęsknię za uczuciem, które powodował dotykając moich piersi, rozpaczliwie potrzebuję poczuć jego usta na swoich, jego język ślizgający się wzdłuż mojego, jego gorący oddech na mojej twarzy. Sapię z zaskoczenia, kiedy stanowczo ściska moje sutki palcami. To powinno boleć,

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

może, ale nie boli… Chcę, żeby zrobił to ponownie. Odsuwa się od moich ust i kładzie swoje wargi tam gdzie dopiero co były jego palce, ssąc mocno.  O Boże! – dyszę, naciskając na niego, jednocześnie wyginając plecy w łuk i wypychając piersi. Doznania mnie zmiatają. Dzieje się

tutaj coś, czego nie rozpoznaję z moich

wcześniejszych seksualnych kontaktów, ale nie chcę, żeby to się skończyło. Czuję się jakbym była w parku rozrywki na kolejce górskiej i wspinała się ona w górę. Oczekiwanie narasta. Przydarzy mi się coś niewyobrażalnego, po prostu to wiem. Przesuwa się do mojej drugiej piersi i. powtarza to na niej, powodując u mnie te same odczucia. Jedna ręka błąka się po moim ciele, ściskając wolną pierś, a potem przenosi się w dół na krawędź spodni i przeciąga palcami przez moje plecy, gdy jego język porusza się po moim sutku, usta ssą, a zęby ocierają się tak bardzo delikatnie. Siedzenie na jego kolanach nie jest wystarczające. Chcę więcej. Jeszcze raz czyta mi w myślach albo języku ciała, nie wiem, którym. Przechodzimy z siedzenia do leżenia na kanapie i unosi się nade mną układając się pomiędzy moimi nogami.  Jesteś taki duży – mówię, gdy jego ciężar mnie przygniata – Mam na myśli ciężki. – A potem czuję jak duży jest, gdy jego twardość naciska na mnie z góry.

Jasna cholera jestem teraz w wielkich tarapatach. Rebel unosi górną część swojego ciała usuwając trochę swojego ciężaru.  Lepiej? – szepta przy moich ustach, zanim jego język zakrada się i liże moje wargi. Toczymy walkę języków przez chwilę, która służy tylko podwyższeniu mojej seksualnej frustracji.  Nie – mówię przyciągając go z powrotem tak, że znowu mogę poczuć jego całego na sobie – Teraz jest lepiej. Lubię uczucie zatapiania się w kanapie z ciężarem tego ogromnego mężczyzny na mnie. Jutro może powiedzieć mi, żebym spadała, ale w tej chwili jest mój i tylko mój. Warczy i pcha we mnie, jego twarz opada na moją szyję. Całuje i ssie wrażliwą skórę poniżej linii mojej szczęki. Moje nogi podnoszą się do góry i oplatają go w pasie, nie jestem tego jednak świadoma. Ustawiam się pod kątem, w którym lepiej czuję jego twardego fiuta. Śmiertelnie boję się, że to nie materiał kombinezonu sprawia, iż wydaje się taki olbrzymi.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Nie wiem, co ma zamiar mi zrobić i czy będę w stanie sobie z nim poradzić. Gram teraz w dużej lidze i to byłoby przerażające gdybym nie była taka podniecona. Rebel sięga pomiędzy nas i rozpina zamek swojego kombinezonu mechanika. Zrzuca górę i zatrzymuje się na minutę, gdy moje oczy i ręce wędrują po jego mięśniach.  Masz najbardziej niesamowite ciało, jakie w życiu widziałam – szeptam pogrążona w zachwycie. Uśmiecha się.  Tak myślisz?  Wiem to. Pochyla się i całuje mnie mocno. Wypycham do niego biodra i chwytam za szyję, pogłębiając pocałunek. Jego nieogolona twarz pali skórę wokół moich ust i podbródka, ale nie obchodzi mnie to. Pieczenie jest warte dreszczy, jakie dają mi jego usta. Ciągle się całujemy, podczas gdy szarpie resztę swoich ubrań. Musi przerwać i sięgnąć w dół, żeby zdjąć buty. Dwa ciężkie uderzenia o podłogę później, gdy spadają i jest przede mną nagi. Oddycham ciężko a moje palce śledzą w dół gorącą skórę jego ramienia. Nagle przestaje się ruszać i mnie całować. Unosi górną część ciała, więc już dłużej nie naciska na moją pierś. Jego oczy są zamknięte i łapie głębokie oddechy wypuszczając je powoli.  Czy coś jest nie w porządku? – pytam nie wiedząc, co się dzieje. Otwiera ponownie oczy i wpatruje się we mnie. Spodziewam się, że coś powie, ale tego nie robi.  Rebel nie potrafię czytać ci w myślach. – Sięgam w górę i przebiegam opuszkami palców po jego policzku. Jego mięśnie są takie napięte. Mój palec przechodzi do ust i głaska jego dolną wargę. Jest jedwabiście gładka, tak inna od całej jego reszty. Jego język wysuwa się i owija wokół mojego palca, a potem bez ostrzeżenia otwiera usta i chwyta go zębami.  Au – mówię nawet, jeżeli to naprawdę nie boli. Uwalnia mnie po tym jak zamyka usta na palcu, pozwalając wyślizgnąć się mu z pomiędzy jego warg. A potem wpatrując się w moje oczy wypycha biodra do przodu w połowie prawie zakopując swojego twardego fiuta w moim miękkim wrażliwym centrum.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Tylko moje flanelowe spodnie powstrzymują go od całkowitego zagłębienia się we mnie.  Sprawiasz, że tracę kontrolę – mówi z niskim warknięciem.  Nienawidzisz tego? – pytam chcąc rozpaczliwie, żeby tak nie było.  Nie, nie nienawidzę tego. – Napiera na mnie ponownie. Czuję jak jego mięśnie ramion napinają się pod moimi dłońmi i sprawia to, że jest mi jeszcze bardziej gorąco. Wiedza, że dotykanie i całowani mnie sprawia, że jest twardy jak skała i pozbawiony kontroli powoduje, że jestem zuchwała.  Lubisz to. Nie kłam. – Poruszam biodrami w powolnych kręgach jednocześnie naciskając na niego. Jego nozdrza rozszerzają się, a szczęka drga, ale nic nie mówi. Wpycha się we mnie ponownie. Unoszę się, aby się z nim spotkać. Jego oczy powoli się zamykają, a potem znów otwierają.  Jesteś... to za dużo. Marszczę brwi. To dla mnie coś nowego i nie mogę uwierzyć, że naprawdę tego na mnie użył.  Za dużo co? Wypuszcza długie westchnienie i opada na mnie jego twarz zatrzymuje się przy moim uchu. Leży tam oddychając i miażdżąc mnie.  Uchhh … Rebel?  Hmmm…  Co robisz? – chrząkam. To nie jest nawet w przybliżeniu tak seksowne jak te wszystkie inne rzeczy, które robił. Szybko podnosi się i schodzi ze mnie, pozostawiając mnie nagle samotną, gdy wstaje na nogi. Szybko krzyżuję ramiona na piersi i staram się nie gapić na gigantyczną erekcję sterczącą przede mną. Jest całkowicie obojętny na fakt bycia kompletnie nagim naprzeciwko mnie, ale kto mógłby go winić? Jest doskonały. Szerokie, zaokrąglone ramiona zwężające się w dół do wąskiego pasa. Uda rozszerzają się od mięśni tak, że nie mogę uwierzyć, iż mieści si w swoje dżinsy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Utkwił we mnie spojrzenie na kilka sekund, a potem przebiegł dłońmi przez j swoje krótkie włosy i skierował spojrzenie na sufit.  Achhhh…. Kurwa – powiedział w końcu. Usiadłam i momentalnie zrobiło mi się zimno. Nic tak jak achh kurwa nie gasi płomieni pożądania. Wychodzi kierując się do kuchni. W chwili, w której uświadamiam sobie, że prawdopodobnie nie trzyma prezerwatyw w zamrażalce i to cokolwiek-to-było naprawdę się skończyło, szybko łapię bluzę z podłogi i ubieram ją pozostawiając koszulkę na podłodze. Porozmawiajmy o zażenowaniu i zmieszaniu. Nie mam pojęcia, co się właśnie stało, ale jestem całkiem pewna, że to była moja wina. Coś, co zrobiłam spieprzyło sprawy albo ja będąc za dużo to zrobiłam, cokolwiek to do cholery znaczy. Olbrzymia bryła utknęła w moim gardle. Nie mogę się skoncentrować czy nadać sensu jego nagłej zmianie z gorącego do zimnego, którą wykonał. Musiałam się mylić, co do tego jak do siebie pasujemy, ponieważ nie ma mowy, że miałam taką kontrolę, żeby po prostu wstać i odejść tak jak on. Byłam w tym całą sobą nie zważając na konsekwencje i cokolwiek innego, co by się stało potem. Ale on najwyraźniej nie był. Wszystkiego, czego chciałam w tej chwili to uciec, ale nie miałam gdzie pójść. Położyłam się twarzą do oparcia kanapy zwijając się w kłębek, żałując, że nie miałam, dokąd pójść, gdziekolwiek byle nie tutaj.

Po prostu idź spać. Udawaj, że nic się nie stało. Jutro możesz płakać jak dziecko w ramię Quin. Nie pozwól mu zobaczyć jak wiele to dla ciebie znaczy. Wciąż potrzebujesz tej pracy. Co ty sobie myślałaś? On jest twoim szefem! I co za ściema, że ta dziewczyna nie jest jego dziewczyną. Może to o to w tym wszystkim chodzi. Świetnie teraz jesteś też oszustką! Ignorowanie dźwięków, jakie powodował było niemożliwe. Potrzebuje wody? Czy tylko tyle mu potrzeba, żeby ruszyć dalej po tej erotycznej sesji? Potrzebowałam zimnego prysznica i wibratora, żeby nie być w tej chwili takim bałaganem. Wiedziałam, że był dla mnie zbyt męski. Cholera, dlaczego siebie nie słuchałam? Dlaczego pozwoliłam sobie uwierzyć, że to był dobry pomysł? Usłyszałam jak opuszcza kuchnię i przechodzi przez mieszkanie. Ledwo mogłam oddychać starając się nasłuchiwać każdego najmniejszego dźwięku i zgadywać, co robi.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Nie uświadomiłam sobie, że stoi blisko mnie, dopóki nie usłyszałam jego głosu zaraz nad moją głową.  Przepraszam, Teagan. Nie powinienem był… A potem odszedł. Usłyszałam oddalające się jego kroki, a potem zamykające się za nim drzwi sypialni. Nie poruszyłam się. Byłam zbyt zażenowana, zbyt zdezorientowana i za bardzo zraniona. Niecałą godzinę temu trzymał mnie i powiedział mi, że nie byłam sama, że był tutaj dla mnie. Jednak nigdy w życiu nie czułam się taka porzucona jak w tej właśnie chwili. Płakałam cicho, aż zasnęłam na jego głupiej powodującej pocenie kanapie.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 30 KIEDY SIĘ OBUDZIŁAM muszę odkleić swoją twarz od skóry kanapy. Jest możliwe, że moja ślina na zawsze poplamiła jego piękną kanapę, ale nie obchodzi mnie to. Żałuję, że nie ściągnęłam też swoich spodni i nie zostawiłam odcisku pośladka. Czuję się jeszcze gorzej, kiedy uświadamiam sobie, że jestem sama w mieszkaniu wiedząc, że przeszedł obok mnie, kiedy spałam nic nie mówiąc, a ja topiłam się w swoim cierpieniu. To byłoby na tyle z bycia moją kotwicą. Teraz jest tylko kolejną rzeczą ciągnącą mnie w dół. Poświęcam trochę czasu szykując się. Jest po dziewiątej, kiedy w końcu schodzę do biura. Upewniłam się, żeby rozpuścić włosy. Zamieram u dołu schodów, które prowadzą do warsztatu. Colin ma na sobie kombinezon i ręce zagrzebane w silniku, a Rebel opiera się o stół warsztatowy. Blondynka, która stała obok Rebela w klubie, stoi zaraz naprzeciwko niego trzymając kubek kawy przy ustach i uśmiechając się w za bardzo uwodzicielski sposób jak na mój gust. Rebel spogląda w górę w tym samym momencie co ona. Wyraz jego twarzy nie wyraża zupełnie nic i to powoduje, że chcę podejść tam i walnąć go kluczem nasadowym. Ale nie robię tego, ponieważ blondynka jest tutaj i wpatruje się we mnie.  Kto to jest? – pyta, patrząc ode mnie do niego, a potem znów na mnie. Macham niedbale ruszając w stronę biura.  Nie krępuj się moją obecnością. Po prostu idę do kopalni soli. – Dochodzę prawie do drzwi, zanim odpowiada.  Pracujesz tutaj? Czym jesteś? Sprzątaczką? Colin wyciąga swoją głowę spod maski, żeby pooglądać przedstawienie. Moja stopa zamiera w połowie kroku, a potem stawia się na ziemi powoli, ale pewnie. Odwracam się do niej twarzą i uśmiecham słodko.  Acha, dokładnie. Jestem sprzątaczką. Robię toalety, podłogi i biura. – I zrobiłabym też szefa, jeżeli nie zostawiłby mnie spoconej na swojej kanapie ostatniej nocy. Ach, to upokorzenie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Teagan możemy przez chwilę porozmawiać? – pyta Rebel, oddzielając się od blondynki. Utrzymuję przyklejony do twarzy uśmiech.  Nieee! Z chęcią bym pogadała, ale w tej chwili jestem niesamowicie zajęta. Zostawiam go stojącego kilka kroków od stołu i idę do biura, zatrzaskując za sobą drzwi. Jeżeli miałyby zamek przekręciłabym tę cholerną rzecz, ale go nie ma. Głos blondynki wzrasta w drugim pomieszczeniu, ale ignoruję to. Jeżeli on może grać w gówno-nie-ma-znaczenia grę ja też mogę. Taak, właśnie tak. Mogę być w większości naga z szefem, a potem po prostu spokojnie odejść i wypić szklankę wody. Mogę też zasnąć jakby to nie była wielka sprawa, że praktycznie uprawialiśmy seks. Tylko patrz. Moja komórka zadzwoniła dokładnie w chwili, w której Rebel ukazał się w drzwiach. Ulga obmyła mnie i szybko wcisnęłam zielony przycisk i przyłożyłam telefon do ucha.

Ocalona przez dzwonek.  Quin! Co słychać siostro? Dawno nie rozmawiałyśmy. – Widzisz, jaka spokojna jestem? Jak bardzo mnie to nie obchodzi?  Nic czego twoja wspaniała twarz nie mogłaby naprawić. Gdzie teraz jesteś? Muszę zobaczyć się z tobą.  Jestem w pracy. – Odmawiam spojrzenia na Rebela, który wszedł do biura. Podnosząc długopis udaję zajętą i bazgrolę bardzo wściekłego człowieka w swoim kalendarzu, który trzyma klucz. – Kiedy skończę uzupełnianie dokumentacji mam zamiar usunąć pozostałości po kupach z wnętrza muszli toaletowej. To zajmie mi godziny.  Uchh… to jest obrzydliwe przynajmniej na pięćdziesiąt sposobów – mówi Quin. – Wszystko w porządku? Brzmisz zabawnie.  Absolutnie świetnie. Nie mogę się tylko doczekać dnia pracy to wszystko. – Przyklejam uśmiech ‘szczerzę się jak mysz do sera’ do twarzy i wpatruję w laptopa naprzeciwko mnie. Odmawiam skierowania spojrzenia na Rebela.  Doobrzzze. Wiesz co, coś ci powiem Tea-Tea pobiegnę do piekarni i kupię ci jedną z tych zbożowych mufinek, które lubisz, a potem przyjadę. Może po prostu masz zaparcie czy coś.  Czy coś – powiedziałam radośnie mając nadzieję, że złapie wskazówkę.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Mam cię. Dobra do zobaczenia za dwadzieścia minut.  Pracuję Quin, nie mogę przyjmować gości.  Przykro mi. Nasze połączenie wydaje się zanikać… – Rozłącza się bez pożegnania. Telefon zostaje przy moim uchu, a ja ciągle gadam.  Taak, brzmi świetnie. Idealnie… Naprawdę tak myślisz? Nie wierzę! Powiedz, że jest inaczej… Telefon dzwoni głośno przy uchu zaskakując mnie i upuszczam go całkowicie. Podrywam się, żeby podnieść go z podłogi i zerkam na Rebela, który patrzy na mnie ze zmarszczonymi brwiami, gdy odbieram.  Co?! – mówię trochę za głośno.  Łał, przepraszam, że dzwonię po raz drugi. Jezus. Po prostu wezmę ci dwie mufinki. Musisz być naprawdę utwardzona.  Zadzwoniłaś do mnie, żeby omówić moje jelita czy potrzebujesz czegoś innego?  Jasna suka w ogniu! Chciałam wiedzieć czy powinnam wziąć też coś dla twojego szefa, czy olać to? Może przyjemną jagodową mufinkę? Ciasto z czekoladą? Wysuwam podbródek.  A co powiesz na specjalność Perrego Splitera 59? To powinno pasować mu idealnie.  Och…. Sis… Kłopoty w pracy. Rozumiem. Idę zatem i zdobędę tę jagodową mufinkę. Chociaż zobaczę czy mają jakieś polukrowane arszenikiem. Do zobaczenia wkrótce. Rozłącza się, zanim mogę domagać się, aby nie przynosiła mojemu szefowi ani ziarenka cukru. Nie zasługuje na jagodową mufinkę po porzuceniu mnie w taki sposób wczoraj w nocy. Mufinka sprawi tylko, że pomyśli, że rozpaczliwie prześladuję jego fiuta czy coś, czego nie robię. Nawet, jeżeli to bardzo przyjemny fiut. Wrrrr! Mój własny umysł mnie zdradza dla sprawy. Naprawdę siebie w tej chwili nienawidzę.  Teagan, możesz odsunąć telefon od swojej głowy. Wiem, że nikogo tam nie ma. Odmawiam zastosowania się do tego.  Ach tak? Skoro tak mówisz. – Przewracam oczami i uśmiecham się. – Wiem, cała Quin, prawda? Niektórzy ludzie… mają czelność.  Teagan, proszę?

59

Odwołanie do akcji z samochodzikiem :D Tea chciała żeby Quin przyniosła Rebelowi samochodzik zabawkę Perrego :D

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

To jedno słowo działa. Jestem całkiem pewna, że Rebel wypowiedział je może ze dwa razy w swoim życiu, więc ma na mnie naprawdę potężny efekt. Odkładam telefon i siadam prosto na krześle w końcu spotykając jego oczy. Zmagam się, aby powstrzymać emocje od ukazania się na całej mojej twarzy. To też walka, ponieważ jest tak cholernie gorący. Dolph, jesteś psią karmą w porównaniu z Rebelem. Sprawia to, że nienawidzę Rebela jeszcze bardziej wiedząc, że zajął miejsce Syberyjskiego Ekspresu60 w mojej głowie, jako najseksowniejszy żyjący mężczyzna. Dolph nigdy nie zostawiłby dziewczyny na lodzie tak jak Rebel zostawił mnie wczoraj.  Dobra. – Wypuszczam naburmuszony oddech. – Czego chcesz?  Chciałem przeprosić. Warczę, parskam i przewracam oczami w desperackiej próbie udawania, że to, co się między nami stało nic nie znaczyło.  Proszę cię, Rebel oszczędź sobie, dobra? Mam masę roboty do zrobienia dzisiaj i całkowicie… cokolwiek. To koniec dobra? To się nigdy nie zaczęło, nigdy niczym nie było i tak czy siak jest skończone, więc kogo to obchodzi? Czy mogę proszę po prostu wrócić do pracy? Zaciska usta i czeka przez kilak sekund, po czym raz kiwa głową. Ale nie wychodzi. Po prostu tam stoi. Używam każdej uncji pewności siebie jaka mi została, co wynosi około dwóch, aby wstać i zacząć porządkować dokumenty. Są dokładnie trzy kawałki papieru w pojemniku, ale badam je bardzo uważnie ze ściągniętymi brwiami jakby były domniemanym oryginalnym egzemplarzem Konstytucji Stanów Zjednoczonych, który musi zostać uwierzytelniony. Dzięki temu mogę rozproszyć się od ciężkiej obecności Rebela zaledwie parę kroków obok. Gdy podnoszę ostatnią kartkę papieru w końcu wychodzi. Wrzucam go do akt nie patrząc na niego nawet drugi raz i wracam za biurko. Włączając laptopa zmuszam mózg do zaprzestania odtwarzania naszego niebezpiecznego połączenia na kanapie i otwieram ostatnią rzecz, jaką sprawdzałam na tym komputerze. Czas ruszyć naprzód.

Dane finansowe. Przeszukuje własny bank pamięci próbując ustalić położenie pendrive’a. Kieszeń bluzy. Jest na górze na kanapie Rebela, gdzie zostawiłam ją

60

Dla przypomnienia to ksywka Dolpha z filmu Rocky IV.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

pogniecioną. Ale te arkusze kalkulacyjne z jakiegoś powodu wciąż znajdują się na pulpicie komputera. Sprawdzam historię pobierania i uświadamiam sobie, że zrobiłam kopię. Uśmiecham się, kiedy rozważam moją przypadkową niesamowitość. Jeżeli te arkusze są tak ważne, że mój ojciec wysyłaj je do mnie w ostatecznym wysiłku, prawdopodobnie lepiej, żeby znajdowały się co najmniej w dwóch miejscach. Jestem głęboko pogrążona w próbach zrozumienia tego na co patrzę, kiedy Quin przechodzi przez drzwi.  Dostawa cukru! – mówi radośnie, wchodząc do środka. Zatrzymuje się w połowie drogi. – Łał. Prawdziwe biuro. Nigdy nie sądziłam, że dożyje tego dnia.  Ciiii. Przyniosłaś mi moje narkotyki?  Tak, trzymaj. – Stawia pudło z ciastkami na biurku i wyciąga dla mnie brązową mufinkę. – Powiedziałam im, że z dodatkowymi ziarnami, ponieważ moja przyjaciółka jest kompletnie zatkana.  Świetnie – mówię, wrzucając ją do ust. Jest rozmiarów wielkiej piłeczki do softballu, ale to nie powstrzymuje mnie przed rzuceniem się na nią jak pies na kości. – Pseplysne. Quin otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale do biura wchodzi Mick. Wygląda na rozproszonego jakby planował tylko szybko przejść udając się prosto do warsztatu. Jednak jak tylko zobaczył Quin zamarł.  Uch. Łał. Cześć. Uśmiecha się i sięga do pudełka.  Mufinkę? – Wyciąga tę jagodową, ewidentny znak, że go lubi. Potrząsam głową, jest taka oczywista.  Uch. Pewnie. Dobrze. – Bierze ją i cofa się przyglądając się jej.  Jest zatruta – mówi Quin z całkowitą powagą na twarzy. Marszczy brwi patrząc najpierw na mufinkę, a potem na nią.  Poważnie? Podnosi swoją mufinkę do twarzy.  A jak myślisz? – Porusza brwiami na niego, gdy robi gryz. Iskierki rozświetlają się w jego oczach, gdy podchodzi do niej. Bez żadnego ostrzeżenia wyrywa jej mufinkę z ręki i wkłada w nią swoją.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Myślę, że jeżeli jest zatruta będziesz tego żałować. – Wpycha całą mufinkę do ust i wychodzi z biura.  Większość ludzi mówi dziękuję, kiedy otrzymuje niezatrute śniadanie od całkowicie obcej osoby! – krzyczy do jego pleców, gdy znika za rogiem. Kilka sekund później słyszymy.  Dziękuję! – wykrzyczane z warsztatu. Obraca się na pięcie i patrzy na mnie jej twarz jest zarumieniona.  On… jest taki gorący. Jasna cholera. Przewracam oczami.  I prawdopodobnie jest całkowicie nieodpowiedni dla ciebie, więc trzymaj się od niego z daleka.  Co w nim może być dla mnie nieodpowiednie? Jest gorący. Ja jestem gorąca. Jest seksowny. Ja jestem seksowna.  Jego przezwisko to Diabeł Wcielony Q-dziecinko. I nie sądzę, że dostał je, ponieważ naprawdę jest dobry w szachy. Wydyma wargi.  Lubię imprezować.  Nie tak dużo, nie w jego stylu. Siadając półdupkiem na rogu biurka, pochyla się.  O jakim rodzaju imprezowania rozmawiamy tutaj? Chwytam jakieś papiery, które powoli gniotą się pod jej pośladkiem i wyrywam je.  Ludzie tutaj starają się pracować, wiesz. Wskazuje na mnie pomalowanym paznokciem.  Jesteś totalnie przyłapana na gorącym uczynku przy okazji. Moja najlepsza mina niewiniątka pojawia się jak pole siłowe dla mojej twarzy.  Na czym? Jest tak dużo rzeczy, o których może mówić, żeby liczyć. Nie chcę nawet zaczynać zgadywać, o którą chodzi.  Za okłamanie swoją grubą twarzą na temat twojego mieszkania. Cholerne drzwi nawet się nie zamykają do końca! Poszłam tam rano i zobaczyłam, że już się wyprowadziłaś. I ktoś cholernie powbijał w wejście mnóstwo gwoździ, tak na marginesie.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

Krzywię się nienawidząc tego, że muszę wytłumaczyć swoje żałosne położenie Quin. Tak bardzo chciałam uniknąć tej rozmowy.  Nie wyprowadziłam się. To tylko czasowe przeniesienie podczas remontu.  Jakiego remontu?  Drzwi i też ściany.  Myślałam, że już naprawiłaś ścianę. – Rozsiada się wygodniej na biurku i wgryza się w nową mufinkę, którą trzyma w dłoni.  Naprawiłam. A potem jakiś dupek włamał się do mieszkania i wybił ją znowu. Mufinka zamiera w połowie drogi do jej ust i okruszki spadają na moje biurko jak odpowiada.  T ne ma zanego sesu.  W naszym świecie nie ma, ale w Golden Legacy ma idealny. Jakiś kretyn założył, że włożyłam narkotyki do dziury, a potem ją zagipsowałam, więc szukali ich tam. Kiwa głową, gdy zaczyna rozumieć, przełykając ogromny kęs mufinki, po czym znowu przemawia.  Ach-aaaa.

Rozumiem.

Ale

dlaczego

narkotyki?

Ktoś

taki

jak

ty

bardziej

prawdopodobnie ukrywałby biżuterię w dziurze niż narkotyki. Wzruszam ramionami.  Nikt nie mówi, że mnie znali. Jakby mogli? Dopiero się wprowadziłam. A może myśleli, że to była biżuteria skąd do cholery mam to wiedzieć? Nie zostawili wyjaśnienia dla mnie w drodze do wyjścia.  Więc gdzie teraz się zatrzymałaś? – zapytała. Uniosłam oczy do sufitu i wskazałam prosto w górę.  Na górze. Spojrzała w górę powoli.  W suficie?  Nie ptasi móżdżku w mieszkaniu nad warsztatem. Opuściła głowę.  Och. Nie wiedziałam, że na górze są mieszkania. – Spogląda w górę i przygląda się sufitowi bardziej uważnie.  Jest w porządku. To tylko tymczasowo. Zeskakuje z biurka.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Chcę je zobaczyć. Jak się tam dostać? Chwyta mnie panika. Prawda ma zostać ujawniona, a ja nie jestem gotowa na ogrmone emocje, które wiem, że wyjdą od nas obu.  Nie w tej chwili! – Zrywam się na nogi. Zwęża na mnie oczy.  Coś się dzieje. Nie próbuj mnie okłamywać. Gdzie naprawdę się zatrzymałaś? Wzdycham głęboko.  Przysięgam na wszystko co święte, że w mieszkaniu nad warsztatem.  W mieszkaniu?  Tak, w mieszkaniu z bieżącą wodą i kuchnią, i wszystko inne.  Łazienką?  Tak! Łazienką! Mogę teraz pracować? Skrzyżowała ręce.  Nie. Chcę je zobaczyć. Siadam ponownie i kładę łokcie na biurku, chowając twarz w dłoniach.  Nie możesz.  Uch-och. – Podchodzi i przykuca obok mojego krzesła. – Powiedz Ciociuni Quin, o co chodzi. No dalej. Wiesz, że będę cię dręczyć, dopóki nie poddasz się. Mówię przez palce..  Przebywałam w mieszkaniu brata Rebela, ale wrócił z więzienia, więc musiałam się przenieść do mieszkania Rebela na jego kanapę, a potem ostatniej nocy sprawy stały się poniekąd… zaangażowane… albo coś pomiędzy, a on zostawił mnie wiszącą tam w większości nagą i to było upokarzające i żenujące, i okropne, i naprawdę nie chcę o tym już więcej rozmawiać.  Uchhhh… – Dochodzi do nas męski głos z wejścia. – Zostały jeszcze jakieś mufinki? Opuszczam czoło z hukiem na blat biurka. Nie ma cholernej mowy, że spojrzę w tym momencie na Micka. Jego ton powiedział mi, że wszystko słyszał. Poważnie musze wstawić zamek w te cholerne drzwi.  Nie. Nie ma mufinek dla ciebie – mówi gniewnie Quin.  Brutalnie – mówi Mick.  Odejdź. Mamy babskie pogaduchy. I następnym razem, kiedy będziesz chciał tutaj wejść najpierw zapukaj.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Pukać? – drwi. – To moje biuro. Nie pracujesz tutaj. – Mick jest urażony i chciałabym, aby zależało mi na tyle, żeby unieść głowę i sobie z tym poradzić, ale tak nie jest. W moim szalonym umyśle jest współwinny przez pokrewieństwo. Mały chuligan. Brat faceta porzucającego nagie dziewczyny.  To miejsce należy teraz do Teagan, więc będziesz pukał.  Cokolwiek – odpowiada Mick. Czekam kilka sekund  Poszedł sobie?  Tak. W końcu. Unoszę głowę i wielokrotnie energicznie pocieram twarz, starając się zmazać wypieki, które sprawiają, że czuję się jakbym miała okropne poparzenie słoneczne.  Wiiiiięccc… Sądzę, że to było prawdopodobnie trochę krępujące – mówi Quin.  Myślisz? – Wstaję i idę do łazienki. Opłukanie twarzy ochładza temperaturę tylko o kilka stopni. Nie jest to jednak wystarczające, abym znowu poczuła się normalnie. Wpatrując się w lustrze w moje przekrwione oczy zastanawiam się, w którym momencie wszystko poszło źle.  Chociaż co dokładnie się stało? Mam na myśli czy zrobiliście to czy prawie to zrobiliście?  Boże, proszę, czy naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać?  Masz coś lepszego do roboty.  Tak, nazywa się to praca. Powinnaś czasami spróbować.  Fuj, nie. Praca jest dla ludzi, którzy nie mogą dostać stypendium. Wychodzę z łazienki i opadam z powrotem na krzesło.  Mnie to mówisz. – Przebiegam wzrokiem przez arkusze naprzeciwko mnie, obserwując jak liczby zlewają się w jedno.  Co to jest? – pyta Quin, pochylając się, żeby spojrzeć na ekran. Wzdycham ciężko zdając sobie sprawę, że nie odpuść, jeżeli myśli, że wciąż jest jakiś problem do rozwiązania. Przynajmniej przestała wypytywać mnie o wydarzenia ubiegłej nocy. Chwytam się tego rozproszenia jak tonący brzytwy.  To tylko jakieś dane finansowe. Nic, czym musiałabyś się martwić.  Łał. Wyglądają naprawdę skomplikowanie jak dla warsztatu. Patrzę na nią gwałtownie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co ty wiesz o finansach? Przewraca oczami i wskazuje na swoją głowę.  Pff. Finanse – główny kierunek studiów? Słyszałaś o tym kiedyś? Czy ty w ogóle mnie znasz?  Przepraszam. – Ponownie pocieram twarz. – Wiedziałam to, jestem po prostu zmęczona. I spanikowana, i wykończona, i zdezorientowana jak cholera.  Więc co to wszystko jest? – pyta, wskazując na ekran. – Wygląda jak rzeczy, które wpisujesz w roczne sprawozdanie.  Które jest…? – Czekam na nią, aż uzupełni lukę.  To sprawozdanie, które składasz na koniec roku podatkowego udziałowcom. Tak jakby pełne ujawnienie i jest kontrolowane przez SEC 61. Nic, czym powinno zawracać sobie głowę Rebel Wheels chyba, że chcieliby się starać o jakieś poważne dofinansowanie.  Och. – Przyglądam się arkuszom trochę uważniej. – Tak sądzę, że wygląda to… skomplikowanie. Nie jestem pewna czy ma racje z tym całym rocznym sprawozdaniem, ale wiem, że nie wygląda to jak dokumenty finansowe małego interesu, które studiowaliśmy na kilku zajęciach na pierwszym roku.  Nie dotyczą tej firmy – mówi.  Nie, nie dotyczą. Skąd to wiesz? Wskazuje na ekran.  Ta pozycja tutaj. Ta zakodowana poniżej linii. Pochylam się bliżej, żeby odczytać.  Bendeck. – Przechodzą mnie dreszcze. – Słyszałam tę nazwę wcześniej.  Dlaczego kodowaliby ją poza granicą? – pyta Quin.  Nie wiem nawet, co to znaczy, wiec skąd do cholery mam to wiedzieć? – Patrzę na nią gniewnie. Unosi w górę ręce w geście poddania.

61 US Securities and Exchange Commission (SEC) amerykańska komisja papierów wartościowych i giełdy. Jej obowiązkiem jest sprawowanie nadzoru nad przestrzeganiem federalnego prawa obrotu papierami wartościowymi oraz regulowanie i kontrolowanie rynku papierów wartościowych w Stanach Zjednoczonych.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Łał, odgryź mi cycki, czemu nie, to było tylko pytanie. Zamykam oczy i biorę w ryzy swój gniew.  Przepraszam, jestem teraz po prostu na krawędzi.  Więc co to jest? – pyta wskazując na ekran. – Robisz jakiś letni kurs? Czy to praca domowa, którą odrabiasz w pracy?  Nie. – Zamykam laptopa. – To zestaw danych finansowych, które ukradkiem przesłał mi ojciec. Jej oczy wyskakują z orbit.  Że coooo? Kiedy? On… – Krzywi się. – Nie żyje przecież.  Wiem. Nęka mnie zza grobu.  To bardzo-bardzo-bardzo źle, Teag. Bardzo źle.  Wiem. I naprawdę nie chcę o tym rozmawiać, możemy to na razie zostawić?  Jak długo mnie znasz? – pyta, krzyżując ramiona na piersi.  Prawie cztery lata? – mówię ponuro.  I przez ten cały czas widziałaś kiedyś, żebym po prostu coś odpuściła?  Ummm… nie.  Taak. Więc pomińmy tę część, w której jęczysz i narzekasz jak to nie chcesz o tym rozmawiać, a ja schlebiam ci, dokuczam i grożę dopóki nie pękasz.  Schlebiasz. To dobre słowo. Uśmiecha się.  Wiem, prawda? Mam tę apkę na telefonie, która każdego dnia podaje mi słowodnia. Poszerzam swoje horyzonty.  Brawo dla ciebie. – Uśmiecham się szeroko.  Zmyj to gówno ze swojej twarzy i powiedz mi – mówi, kierując na mnie wszystkie działa. – Poważnie. Mam zajęcia jogi za pół godziny.  Od kiedy ćwiczymy jogę?  Od kiedy któregoś dnia zobaczyłam dołeczek na swoim tyłku. Teraz wyduś swoje brudne sekrety, albo rzeczy przybiorą zły obrót. Przelotnie rozważam odbycie kolejnej rudny, albo dwóch jęczenia, o którym właśnie wspomniała, ale szybko decyduję się tym nie przejmować. Jestem zbyt słaba, żeby oprzeć się Quin i nie wiem już nawet czy chcę dłużej tego.  Dobra. Zacznijmy od kompromitacji z Rebelem…

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 31 ‒ ZASADNICZO WIĘC MÓWISZ mi, że prawie przespałaś się z szefem i chciałaś to zrobić, a szef rozebrał cię i zwiał? Quin posyła mi spojrzenie pełne współczucia i czeka na moje potwierdzenie. ‒ Tak – mówię. – To praktycznie podsumowuje to zwięźle. I teraz jest tam z tą laską, którą widziałyśmy przed klubem tamtej nocy, a ona zachowuje się tak jakby posiadała jego tyłek. I to jest po prostu przygnębiające, ponieważ ma około 3 metrów wzrostu62, blond włosy i ogromniaste cycki wciśnięte w jego twarz. ‒ Poważnie? – Quin wstaje i podchodzi do drzwi. ‒ Nie patrz! – krzyczę szeptem na nią. Niemal wychyla się zza rogu i w tym momencie wchodzi blondynka. Prawie zderzają się klatkami, zanim dziewczyna piszczy i odskakuje na bok. ‒ Jasna cholera! Następnym razem ostrzeżenie byłoby miłe – mówi Quin z ręką na gardle. ‒ Następnym razem uważaj gdzie idziesz – odpowiada blondynka. ‒ Nie masz 3 metrów wzrostu – mówi Quin, mierząc ją krytycznie wzrokiem. – Może metr siedemdziesiąt sześć. Dziewczyna marszczy brwi. ‒ Mam metr osiemdziesiąt i dlaczego to do cholery ma znaczenie nigdy się nie dowiem ani też nie chcę. Omija Quin i zmierza do frontowych drzwi, nie zauważając nawet mojej obecności. ‒ Pa – mówię odmawiając bycia ignorowaną. Posyła mi kurtuazyjny uśmiech i popycha drzwi. ‒ Pa. – A potem wychodzi. ‒ Jest naprawdę ładna – mówi Quin, wracając do biurka. ‒ Dzięki – mówię, osuwając się na krześle. – To sprawia, że czuję się znacznie lepiej.

62

Olbrzymka :D

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ Poniekąd w stylu supermodelki. ‒ Ach, tak, dobrze. To jest dużo lepsze, jeszcze raz dzięki. Quin przewraca oczami. ‒ Argh, daj spokój wiesz co mam na myśli. Ty jesteś prawdziwa. Ona jest… plastikowa. ‒ Jak laka barbie. ‒ Tak, dokładnie. – Quin się rozpogadza. ‒ Więc, ja jestem jak… co? Niechlujny pluszowy misiek? ‒ Dużo bardziej przytulaśny, nie sądzisz? – pyta Quin, posyłając mi uśmiech. ‒ Możemy porozmawiać o czymś innym, a nie o kobiecie, która pieprzy mojego szefa i moje najnowsze zadurzenie? ‒ Pewnie. Porozmawiajmy o twoim tacie. Przysuwam się do przodu na krześle, ciesząc się z rozproszenia. Nieważne jak szalenie to brzmi. ‒ Więc, wysłał mi ten zabawkowy samochodzik, który okazał się być pamięcią USB. Podłączyłam go i bum. Dane finansowe. I notatki mówiące, że jest wkurzony na jakieś gówno, które widzę przed sobą. – Wskazałam na ekran. Quin obchodzi biurko i zerka na wiersz, którego dotykam. ‒ To poniżej linii, wejście, które zostało usunięte z podstawowego wyliczenia. Bierze kęs kolejnej mufinki i wskazuje na ekran. ‒ Tutaj masz inwentaryzację… jeżeli dzieje się coś podejrzanego, to jest kolejne miejsce, w którym może pojawić się problem. Widzisz jakiąś inną informację o remanencie? ‒ Co masz na myśli? – Jestem teraz zagubiona i tylko trochę zażenowana, że polegam na mufinkowym potworze, żeby rozjaśnił dla mnie sprawy. ‒ Co się działo z firmą twojego ojca, zaraz przed jego śmiercią? Czy może ją sprzedawał? ‒ Nie, nic o tym nie wiem. Ale ta jedna wiadomość wspominała IPO63. ‒ Cóż, zatem w porządku, to poniekąd sprzedaż firmy. Sprzedajesz udziały nowym inwestorom, więc musisz mieć wszystkie dane finansowe, coś jak pełna

63

Pierwsza oferta publiczna.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

przejrzystość. Ale jeżeli chcesz namalować bardzo kwitnący obraz, żeby udziały miały większą wartość, możesz trochę nagiąć liczby. Mam na myśli w teorii możesz, ale w dzisiejszych czasach trudno coś takiego zrobić i się z tego wywinąć. ‒ Jak na przykład? ‒ Cóż, choćby nawet inwentaryzacja. Możesz manipulować poziomem zapasów i uczynić wartości większymi. I tylko ktoś, kto naprawdę pójdzie na miejsce i policzy materiały będzie wiedział na pewno czy dane są poprawne czy nie. Jeżeli chodzi o pieniądze też możesz podkręcić te informacje. Oddziały, które nie spisują się i finansowo ciągną firmę w dół mogą zostać pominięte albo zmanipulowane. Mogą wyolbrzymić korzystną relacje i zmienić dźwignię finansową wskaźnika oddziału. To mogłoby zadziałać. Pocieram skroń. ‒ W tej chwili powodujesz u mnie ból głowy wszech czasów. Poważnie nie wiem skąd to wszystko wiesz. Myślę, że moje IQ spadło właśnie jakieś dziesięć punktów, gdy staram się zrozumieć co przed chwilą powiedziałaś. ‒ Słuchaj, kiedy dostajesz stypendium musisz mieć dobre stopnie, żeby je utrzymać. Muszę bardzo uważać na zajęciach. Poza tym lubię to. – Odwróciła laptopa w swoją stronę, by lepiej widzieć. – Dasz mi kopię, żebym mogła się temu lepiej przyjrzeć? Może znajdę coś przydatnego. Posyłam jej spojrzenie pełne zniesmaczenia.  Po pierwsze z tobą jest coś naprawdę nie w porządku, a po drugie jasne dostaniesz kopię. Wyciągam z szuflady biurka przypadkowy pendrive’a, który znalazłam podczas sprzątania i zgrywam na niego wszystkie dokumenty. Podając go jej nie mogę się powstrzymać i uśmiecham się na poważny wyraz jej twarzy. Bierze pamięć USB wrzuca do torebki i wskazuje na ekran.  Jest coś naprawdę nie w porządku z tymi danymi. Założę się z tobą o pudełko mufinek. Potrząsam głową.  Nie, wierzę ci. Też mam złe przeczucie odnośnie tego. Z jakiego innego powodu ojciec wysłałby mi to wszystko? Ledwo nawet kiedykolwiek ze mną rozmawiał, więc

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

dlaczego wysłałby mi te wszystkie prywatne informacje o firmie, którą w ogóle się nie interesowałam?  Dobre pytanie. Co zamierzasz z tym zrobić? Mam na myśli, jeżeli coś znajdę? – pyta Quin, obchodząc biurko i chwytając torebkę.  Nie wiem. Prawdopodobnie nic. Nie żyje. Firma jest w tej chwili w rękach mojej macochy, więc to koniec. To teraz jej problem. Quin parska.  Może zabiła go, żeby ją odziedziczyć. – Śmieje się po powiedzeniu tego, ale jej słowa mrożą krew w moich żyłach.  To nie jest zabawne, Quin. Poważnie. Jej uśmiech znika.  O, cholera. To było okropne. Dlaczego to powiedziałam? Przepraszam. – Podbiega i wciąga mnie w ciasny uścisk, a jej torebka kołysze się i uderza mnie w plecy. – Jestem okropna. Nie myślałam. Oglądam zbyt wiele filmów. Był twoim tatą, a nie jakimś prezesem, którego nie znamy. Zmarł o wiele za wcześnie, ale nie został zamordowany. Po prostu jadł za dużo tłuszczy nasyconych czy czegoś takiego. Uchh, jestem idiotką.  Tak – mówię, klepiąc ją w rękę. Nie płaczę… nie zostały mi już żadne łzy. – Nie przejmuj się. Idź na swoją jogę, dobrze? Musze pracować, żebym nie straciła tej fantastycznej pracy i nie mogę tego robić, gdy tutaj jesteś. Quin prostuje się.  Masz świetną pracę. Jesteś królową całego biura. I szczerze, Tea, nie sądzę żeby wszystko było stracone z tym twoim szefem. Jeżeli go lubisz walcz o niego. Co gorszego może się stać?  Mogę zostać bezdomną?  Łuuu. Nie będziesz bezdomna. To nie jest jedyna praca na świecie. Nie wypowiem tej żałosnej i słabej odpowiedzi, którą mam na końcu języka na głos, ale pewne, że to sobie pomyślałam. Żyję od ponad dwudziestu lat i spotkałam wielu ludzi, od najniższych do najwyższych szczebli społeczeństwa i nigdy wcześniej nie spotkałam takiego faceta jak Rebel. Quin wychodzi, a ja wpatruję się w ekran komputera zagubiona w myślach. Zapytała, co gorszego może się stać i nie mogę przestać o tym myśleć. Moją odpowiedzią

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

jest to, że mogę nigdy więcej nie zobaczyć Rebela i jak żałośnie to brzmi, wolę raczej widywać go codziennie narażając swoje ego na zranienie, niż nie zobaczyć go nigdy więcej.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 32 NIGDY WIĘCEJ NIE CHCĘ WIDZIEĆ Rebela na oczy. Gdy reszta tygodnia minęła bez żadnego znaku z jego strony, dobrego czy złego naprawdę byłam gotowa pogrążyć się w całkowitym użalaniu nad sobą. Nie tak zwykle działam. Nigdy nie byłam chodzącym nieszczęściem takim jak teraz… nie mogę nawet znieść przebywania ze sobą samą w tym samym pokoju. Coś musi się zmienić. Rebel

przeniósł

się

do

mieszkania

Colina.

Fakt,

że

był

tymczasowym

współlokatorem swojego brata tylko pogorszył jeszcze sprawy. Może to miało być w jakimś sensie rycerskie, ale odczuwałam to bardziej jak odrzucenie. W tym momencie wiedziałam, że nieważne co zrobi, oprócz stanięcia naprzeciwko mnie całkowicie nagim, będę uważała to za zły znak. Potrzebuję po prostu wyjść. Kiedy w piątek w końcu wybija 17:00 jestem gotowa na długą przerwę. Wstaję zza biurka i pakuję torebkę, kiedy wchodzi Colin. Powiedział do mnie może z pięć słów odkąd go poznałam, więc jestem trochę zaszokowana, kiedy staje tylko kilka kroków ode mnie i niespodziewanie zaczyna poważną rozmowę.  Więc słyszałem, że niedawno straciłaś tatę.  Uch, tak. – Zakładam pasek na ramię i brzęczę kluczami.  Przykro mi z tego powodu. Straciłem mamę. Wiem jak bardzo to jest do kitu. Ignoruję gulę w gardle.  Dzięki.  Więc, wychodziłem właśnie na drinka i pomyślałam, że może masz ochotę iść ze mną. Moglibyśmy porozmawiać. Jeżeli chcesz. Moje usta otwierają się, ale słowa nie wychodzą. Nie jestem nawet pewna, jakie słowa powinny z nich wyjść.  Nie jak randka czy coś. Tylko, żeby porozmawiać o twoim tacie czy czymkolwiek. Czuję jakbym wchodziła w pułapkę, ale stoi tutaj wyglądając tak szczerze jak tylko facet może i nie mogę nic na to poradzić, ale ciągnie mnie do niego. Może to jest to o czym mówił Rebel, nazywając go Kłopotami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Słowa wylatują, zanim nawet pomyślę, żeby je zatrzymać.  Rebel ostrzegał mnie, żebym trzymała się od ciebie z daleka. Colin krzywi się.  Pieprzyć go. Uśmiech na mojej twarzy z początku jest mały, ale do czasu, aż odpowiadam oślepia swoją chwałą cały pokój.  Dobra, w porządku. – Kiwam głową, zgadzając się z jednym. – Pieprzyć Rebela. Z przyjemnością pójdę na drinka. Gdzie?  Możesz prowadzić. Daj mi tylko chwilę na oczyszczenie się. Znika w łazience z plecakiem na ramieniu i dźwięk lecącej wody rozbrzmiewa zza zamkniętych drzwi. Siadam i bawię się długopisem. Mój brzuch ma motylki lub coś równie niespokojnego w środku. Przyjęcie oferty Colina wydaje się być złym pomysłem, ale logicznie mówiąc, niepokój jest niczym nieuzasadniony. To tylko jedno piwo z osobą, która jest na tyle miła, że chce ze mną porozmawiać o zmarłym ojcu. I wiem, że mama Colina była dla niego ważna… Rebel powiedział mi, chociaż tyle. Co może pójść źle podczas zwykłej rozmowy o ludziach, których kochaliśmy i którzy odeszli? Nic. Zupełnie nic. Colin nie był dla mnie atrakcyjny w najmniejszym stopniu i byłam pewna, że on czuł to samo w stosunku do mnie. Ta blondynka prawdopodobnie była bardziej w jego stylu. Wyszedł ubrany w dżinsy, koszulkę i rękami w większości wolnymi od oleju silnikowego. Nauczyłam się podczas pracy tutaj, że żaden z nich nigdy nie mógł całkowicie go usunąć. Jest dość przystojny, ale nie tak jak Rebel. Nienawidzę tego, że ich porównuję w ten sposób. To żałosne, że Rebel jest teraz moją miarą facetów.  Gotowa? – pyta, wdzięcząc się do mnie uśmiechem super gwiazdy.  Tak.  Weźmy twój samochód. Możesz albo przywieść mnie z powrotem albo po prostu się przejdę.  Gdzie się wybieramy? – pytam, podążając za nim do drzwi.  Brewskies. Kilka przecznic na południe.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Podążając za jego wskazówkami, dojeżdżamy do czegoś co uznałabym za miejsce w rodzaju meliny, ale taką, którą Colin zna dobrze. Jak tylko weszliśmy zaczął pozdrawiać różne osoby. Wnętrze jest naprawdę ciemne, jedyne światła pochodzą od neonowego szyldu ’piwo’ i lamp wiszących nad kilkoma stołami do bilardu na tyle pomieszczenia. Siadamy przy barze i Colin zamawia nam piwo po wymianie pozdrowień i żartobliwych przytyków z marudnym barmanem. Obraca się na stołku twarzą do mnie.  Więc jak masz na imię, skąd jesteś, jaki jest twój znak zodiaku, jakie są twoje cele, spotykasz się z kimś…? Uśmiecha się szeroko i unosi na mnie brew. Przewracam oczami.  O rany. – Prawdopodobnie wpakowałam się w coś, co mnie przerasta, ale odpycham tę myśl. Pieprzyć zasady i zamartwianie się, i przejmowanie się tym. Mam zamiar wypić piwo i też dobrze się bawić. Zasługuję na to po tygodniu jaki miałam.  Dobrze, więc jak już wiesz nazywam się Teagan Cross, okay, jestem z Kalifornii, mój znak to panna, a moim celem jest nie bycie bezdomną. Czy to wszystko?  Zapomniałaś o najważniejszej części.  Ach tak? Czyli, o czym?  Czy się z kimś spotykasz. Zacisnęłam usta, starając się wymyślić jak najlepiej sobie z tym poradzić.  Nie zapomniałam, ale to nie jest istotne.  Nieistotne dla? Chwyta piwo, które właśnie zostało postawione na barze i bierze dużego łyka. Z łatwością opróżnia pół kufla, zanim ja nawet zdążę przystawić swoje do ust. Zanim odpowiadam robię łyka i krzywię się, gdy spływa w dół.  Powodu, dla którego tutaj jesteśmy albo dla naszej relacji.  Co jeżeli chciałbym cię z kimś umówić? Muszę wiedzieć czy jesteś zajęta czy nie. Śmieję się, wyobrażając sobie bałagan, z którym by mnie ustawił. Tak jakbym nie mogła sama znaleźć nikogo takiego.  Jestem całkiem pewna, że nie chcę abyś to robił.  Dlaczego? Myślisz, że nie mam miłych przyjaciół? – Kończy piwo.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

Obawiam się gdzie to może nas zaprowadzić, więc decyduję, że szczerość będzie najlepszą obroną.  Sądziłam, że jesteśmy tutaj, żeby rozmawiać o naszych zmarłych krewnych. Co się z tym stało? Daje znak barmanowi, że chce kolejne piwo.  Nic. Po prostu przełamuję trochę lody, zanim przejdziemy do ciężkich tematów. Oddycham trochę łatwiej po jego wyjaśnieniu i uśmiecham się.  Jesteś poważnie świadomy władzy, jaką masz nad kobietami, prawda?  Co, to teraz? Poruszam palcem po jego czole.  Twoje brwi są wygięte w górę i robisz dobrą robotę w wyglądaniu na zagubionego i niewinnego, ale oboje wiemy, że to gra. – Robię kolejny łyk piwa. – Przestań pieprzyć i przyznaj się. Próbujesz na mnie swojej magii. Próbuje ukryć swój szeroki uśmiech za nowym kuflem piwa.  Nie wiem, o czym mówisz.  Nie nazywają cię Kłopotami bez powodu. Ne grajmy w to, dobra? Wciąż rozpaczam po śmierci ojca czy cokolwiek i miałam w pracy tydzień z piekła rodem, i po prostu nie jestem w nastroju na bycie posiłkiem jakiegoś faceta. Jestem w stanie odegrać Fatalne

Zauroczenie64

na

następnym

kolesiu,

który

okaże

jakiekolwiek

zainteresowanie, więc zaufaj mi nie chcesz iść tą drogą.  Łał. – Odstawia piwo i po raz pierwszy sądzę, że naprawdę się mi przygląda i naprawdę mnie widzi. – To była przemowa. Robię kilka dużych haustów piwa i bekam od przesycenia dwutlenkiem węgla.  Taa. Dzisiaj wieczorem jestem odbezpieczonym granatem. Nie wkurzaj mnie.  Lubię cię. – Jego uśmiech się rozszerza. Odwzajemniam uśmiech.  Też cię lubię, tak długo jak nie będziesz starał się mnie wyrwać. Unosi ręce w geście poddania.  Obiecuję, będę trzymał ręce przy sobie. Słowo Skauta.  Byłeś skautem?

64

Fatalne Zauroczenie film z 1987 r., w którym kobieta dostaje obsesji na punkcie faceta poznanego w weekend, z którym ma niezobowiązującą przygodę.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Cholera nie.  Tak myślałam. – Unoszę piwo. – Za szczerość, piwo i zapomnienie o rzeczach, które są do dupy. Uderza swoim kuflem o mój powodując, że wylewa się z nich obu trochę piwa.  Na zdrowie. Oboje wypijamy do dna i z hukiem odstawiamy kufle na bar, szczerząc się i bekając jak przyjaciele. Dwa piwa później dla mnie i pięć dla niego rzeczy przechodzą z radosnych, chichoczących

wygłupów

agresywnych problemów.

i

przemądrzałych

odzywek

do

ogromnych

strasznych

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 33  BRZMI JAKBY TWÓJ OJCIEC był prawdziwym kutasem – mówi Colin, jego słowa nie są zrozumiałe, a przynajmniej dla mnie. Nie mogę tego samego o sobie powiedzieć.  Wiesz… masz rację. Był kutasem. Ignorował mnie. Nigdy mnie nie słuchał. W zasadzie powiedział mi, że mam być widziana, ale niesłyszana. Wiesz jak denerwujące to jest?  Mogę sobie wyobrazić – odpowiedział, ale mogę powiedzieć, że nie poświęca mi uwagi. Spoglądam przez ramię.  Co? Cooo tam jest?  Ten koleś się na nas gapi. Chichoczę.  Jest prawdopodobnie zazdrosny. Jesteś tutaj z najgorętszą dziewczyną w mieście, wiesz. To niewiele znaczy biorąc pod uwagę, że większość kobiet w tym miejscu wygląda jakby mogły zrobić za niską sumę BJ65 w tylnej alejce, ale jestem wystarczająco pijana, żeby i tak być dumną.  Nie, on chcę się bić – Colin prostuje się na stołku. Spoglądam ponownie.  Który? Ten gruby tam? – Jestem całkiem pewna, że mógłby po prostu usiąść na Colinie i to załatwiłoby sprawę.  Nie, ten w rogu. Odwracam się bardziej na stołku, ale nie mogę zobaczyć twarzy tego kolesia.  Znasz go? Gdy mrużę oczy, żeby go lepiej zobaczyć, odwraca się i niemal wpatruje się w ścianę. Uśmiecham się do Colina. 65

BJ skrót do Blow Job czyli robienia loda.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Widziałeś to? Boi się mnie. Tylko na niego spojrzałam i BUM, odwrócił się. Cholernie rządzę. Mam tę aurę, wiesz? Mówi odpieprz się. To przeraża ludzi. Jestem z ulicy.  Szuka kłopotów. – Colin podnosi się ze stołka i staje na nogi. Łapię go za ramię i powstrzymuję przed pozostawieniem mnie przy barze. To prawie powoduje, że spadam ze stołka.  Gdzie idziesz? Nie możesz mnie tutaj zostawić.  Zaraz wrócę.  Nie! – wrzeszczę głośniej niż zamierzałam. Przynajmniej to przyciąga uwagę Colina. Wyraz jego twarzy mówi mi, że myśli, iż całkowicie straciłam rozum.  Mam na myśli, proszę usiądź tutaj i wypij ze mną kolejne piwo. Chcę porozmawiać więcej o martwych ludziach.  Za minutę. – Colin wyciąga ramię z moich szponów i pokonuje drogę wokół stołów bilardowych.  O jasna dupa – mówię, ześlizguję się z mojego stołka i ruszam za nim. Biorę ze sobą swój kufel odkąd zapłaciłam za tę rundę własnymi pieniędzmi. Nie ma mowy, że nie wypiję go do ostatniej kropli w szklance. Zatrzymuję się zaraz za Colinem dokładnie na czas, żeby usłyszeć jak rzuca swoje wyzwanie.  Musisz nie za bardzo lubić swoją twarz, ponieważ ciągle patrzysz się na mnie i moją przyjaciółkę. Chcesz wyjść czy coś? Zerkam nad ramieniem Colina na gościa, dodając swoje dwa grosze.  Stanowczo odpowiedziałabym nie. Nigdy nie widziałam jak uderza, ale sądząc po tych mięśniach – wskazuję na jego biceps wolną ręką – powiedziałabym, że przestawienie twarzy prawdopodobnie bardzo boli. Czkawka wychodzi z moich ust wraz z ostrzeżeniem. Zakrywam dłonią usta, zastanawiając się przez sekundę czy będę wymiotować na plecy Colina.

Nie. Fałszywy alarm. Tylko powietrze. Colin zachowuje się jakby mnie tam w ogóle nie było, ale gość wpatruje się prosto we mnie.  Kim ona jest? Twoją strażniczką? – pyta.  Ha! – krzyczę, wyobrażając sobie Colina, jako dzikiego tygrysa i mnie będącą strażniczką w zoo rzucającą mu kawał mięsa do klatki.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Wracaj do baru, Teagan – mówi Colin nie patrząc na mnie.  Taa, wracaj do baru, Teabag – mówi nieznajomy.

O nie, on właśnie tego nie powiedział. Stawiam kufel z hukiem na najbliższym stoliku i staram się odsunąć Colina z drogi.  Kłopoty, przesuń się mam teraz tyłek do skopania. Fakt, że ten gość jest cięższy ode mnie o jakieś 35 kilogramów w ogóle mnie nie obchodzi. Mój gniew napędzany jest słusznym oburzeniem, które nie zna granic. Ta kupa gówna musi umrzeć. Colin jest jak ściana cegieł, kompletnie nie do ruszenia. Nie ma również problemu z mówieniem za mnie.  Przeproś Teagan i wyjdź – żąda. – To twoja jedyna opcja, człowieku. Przeproś i wyjdź albo rozwalę ci mordę.  Tak! Przeproś i wyjdź! – krzyczę ponad ramieniem Colina. – Albo on przearanżuje ci buźkę, a ja… przearanżuję twój tyłek! Zostałam opętana przez rozszalałą, przerażającą sukę. Nie mam pojęcia co robię, ale to wyzwalające. Czuję się jakbym w tej chwili mogła skoczyć z dachu i polecieć z powrotem do pracy, jeżeli tylko bym chciała. Mam wściekłego tygrysa nazywanego Kłopoty po swojej stronie i mogę podbić cały świat. Koleś sięga do tylnej kieszeni i wyciąga coś. Słyszę pstryknięcie i kliknięcie, a potem widzę przebłysk metalu, który sprawia, że moje serce staje w miejscu.  To nóż – szeptam, bardzo wysokim piszczącym głosem. Obraz tygrysów wylatuje z mojego umysłu. Teraz po prostu chcę znaleźć łazienkę, żebym mogła się wysikać i nie zmoczyć spodni. Prawa pięść Colina miga i uderza faceta w przedramię, co powoduje, że upuszcza nóż na ziemię. Gubię się w tym, co się dzieje dalej podczas mojej ucieczki. Odwracam się, by odbiec, ale potykam się o nogę krzesła. Uderzenie twarzą o podłogę prawdopodobnie powinno boleć bardziej, ale mam w sobie wystarczającą ilość adrenaliny i alkoholu pompującą w moich żyłam, żeby skoczyć na księżyc. Gramolę się, starając się uniknąć ciężkich nóg i buciorów tupiących obok mnie. Zanim mogę się podnieść moje oczy łapią mignięcie noża. Bojąc się, że w końcu może zostać użyty przeciwko mojemu obrońcy, czołgam się i podrywam go ustawiając się

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

tak, aby się wydostać. Używając krawędzi jednego z kilku wciąż stojących stolików wstaję na nogi. Barman krzyczy coś o wezwaniu policji, a Colin stoi po mojej lewej sapiąc i dysząc jak byk mający szarżować. Nieznajomy stoi znowu w swoim rogu patrząc na moją rękę. Unoszę nóż i wskazując na niego.  Pieprz się odpieprz, pieprzycielu.  Co to w ogóle znaczy? – pyta Colin, marszcząc na mnie brwi. Macham na niego wolną ręką.  Miałam na myśli nie podchodź. Wypiłam zbyt wiele piw i tak się składa, że lubię bardzo słowo pieprzyć. – Wskazuje nożem. – Wyjdź kupo gówna. Nie kłopocz się przeprosinami po prostu wyjdź.  Oddaj mi mój nóż. – Posyła mi szyderczy uśmiech i wtedy przebłysk rozpoznania uderza w moją głowę. – Skąd ja cię znam?  Pieprzyć to – mówi Colin, sięgając i zabierając ode mnie broń. – Jest teraz mój. – Chwyta mnie za przedramię i prowadzi do baru. Obracam się starając się ponownie zobaczyć tego kolesia i zapamiętać jego twarz, żebym mogła ustalić skąd go znam. Jest za stary, by być jednym z kolegów ze studiów. Czy pracuje na uniwersytecie? Czy mieszka w Golden Legacy? Nie sądzę, że znam go dobrze. Może widziałam go raz. Gdzie to do cholery było?  Płacisz za połamane krzesło, Kłopoty – mówi barman.  Dopisz do mojego rachunku – odpowiada Colin, używając serwetki do wytarcia krwi z jednego oka. Teraz, kiedy wróciliśmy do baru ze strefy walk, nie mogę przestać się uśmiechać.  Z jakiego powodu jesteś taka radosna? – pyta Colin prawie warcząc.  To największa zabawa, jaką miała od dłuższego czasu. Wpatruje się we mnie przez kilka sekund, a potem się uśmiecha.  Myślę, że to ciebie powinniśmy lepiej zacząć nazywać Kłopotami, nie mnie. – Otwiera usta, żeby powiedzieć coś jeszcze, ale potem zamiera i pochyla głowę. – Policja. Musimy się zbierać.  Co? – Rozglądam się, gdy jestem ciągnięta do drzwi na tyle. – Gdzie idziemy? Nie będę się z tobą obściskiwać w łazience. Mam nadzieję, że o tym wiesz.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Po prostu idź za mną. – Przepycha się przez jakiś ludzi na zapleczu i przez drzwi wyjściowe pomalowane na czarno. Jesteśmy teraz na zewnątrz w bocznej uliczce zaraz obok wielkiego śmietnika, który naprawdę może skrywać martwe ciało, tak bardzo śmierdzi. Zakrywam ręką usta i nos.  O mój Boże… co to jest?  Chodź. – Kieruje mnie na koniec uliczki i skręca za róg, którego nie widziałam. Obchodzimy bar dookoła, potykając się o śmieci zasypujące ulice, dopóki nie jesteśmy ponownie przy moim samochodzie.  Sukinsyn! – krzyczę, kiedy widzę, że mam wybitą szybę.  O kurwa. – Colin pochyla się i wsadza głowę do środka przez wybite okno, sprawdzając wnętrze samochodu.

Wyciąga głowę i kładzie ręce na moich

ramionach – Nie martw się tym. Naprawię to. Jeżeli miałaś coś na siedzeniach to zniknęło w innym wypadku jest w porządku. Wyrzucam ręce w górę.  To właśnie dostaję za to, że spędzam świetnie czas. Wszechświat karze mnie znowu za próbę życia, które nie jest w stu procentach do dupy!  Pieprzyć to. Chodź. – Bierze klucze z mojej ręki.  O, nie-nie-nie-nie-nieeeeee, nie będziesz prowadził mojego samochodu.  Wsiadaj. – Już jest na siedzeniu kierowcy i do czasu, aż zmuszam stopy do ruchu, uruchamia silnik. Nawet wyczyścił z mojego siedzenia szkło. Otwieram drzwi i stoję zaraz obok.  Powiedziałam, że nie prowadzisz.  Nie chcę, żebyś dostała DUI66. Po prostu wsiądź i odwiozę cię do domu. Poddając się tej sprawie bez kłótni siadam na miejscu pasażera z wydymanymi wargami.  To nie dom. Ta czarna dziura nie jest domem.  Łał. To całkiem kiepskie określenie biorąc pod uwagę, że jest za darmo. Wzdycham ciężko.  Cóż, gdyby twój brat nie spieprzył wszystkiego swoim głupim nagim ciałem, może nie byłabym tak negatywnie nastawiona. 66

Driving Under the Influence Prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu lub narkotyków.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Colin patrzy na mnie z ukosa, gdy wjeżdża na główną drogę.  Nagie ciało mojego brata? O czym ty mówisz? – Śmieje się ze mnie.  Nieważne. Udawaj, że nic nie powiedziałam.  Słuchaj, rozumiem, że coś się stało. Mam na myśli, że trzeba być kamiennym posągiem, żeby nie zdać sobie sprawy z tego, że coś się dzieje pomiędzy waszą dwójką, ale jeżeli chcesz mojej rady…  Nie, nie bardzo. Twoja rada nie jest potrzebna. – Moja twarz staje się czerwona z zażenowania. Nie mam pojęcia, że byłam, aż taka oczywista odnośnie Rebela w pracy.  Dobra, jak chcesz. Ale powiem tylko, że jest naprawdę skrytym facetem. Prawdopodobnie myśli o wielu sprawach w środku tej swojej głowy, ale nikt z nas nigdy nie dowie się, czego dotyczą. Nie dzieli się. Ale niech to cię nie zniechęci. Nasza mama przebiła się przez tę skorupę, wiec wiem, że jest to wykonalne.  Dlaczego teraz dajesz mi poradę dotyczącą związków? Nie powiem mu jak bardzo sprawia, że moje serce odlatuje. Przebłysk nadziei rozpala się w środku nocy i nienawidzę tego, że czuję się z tego powodu lżej. Wzrusza ramionami.  Nie wiem, dlaczego daję ci radę. Sądzę, że muszę cię lubić. Jest dobrym facetem, który potrzebuje kogoś, kto pomoże mu nie być takim twardzielem przez cały czas. Może to będzie zabawne obserwowanie jak dręczysz jego tyłek, sam nie wiem. Zapadam się w siedzeniu i myślę o tym.  Cokolwiek, nie jest w moim typie i jest za stary. Colin śmieje się.  O człowieku, chciałbym zobaczyć jak mówisz to do niego któregoś dnia. Wścieknie się.  Wątpię w to – mówię. – On się nie wścieka. Po prostu stoi i się patrzy.  Och, widziałem go wściekłego. Wierz mi to nie jest ładne. Siadam prosto nagle zainteresowana rozmową.  Naprawdę? Opowiedz mi o tym. Kręci głową.  Nieee. Nie chciałby, żebym ci o tym opowiadał. A ja nie chcę wkurzyć go jeszcze bardziej niż już to zrobiłem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Colin wjeżdża na parking i wsuwa się w miejsce obok dużych drzwi do warsztatu.  Dlaczego go wkurzyłeś? Celowo? Colin spogląda na mnie i wyłącza samochód.  Może. Kto wie. Jestem skomplikowanym facetem. – Uśmiecha się szeroko otwiera drzwi. Żadne z nas nie jest przygotowane na pojawienie się bardzo złego Rebela obok samochodu i wyszarpanie Colina z siedzenia.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 34 ‒ CO DO CHOLERY, CZŁOWIEKU! – To wszystko, co Colin zdołał powiedzieć przed tym jak został uderzony prosto w szczękę. ‒ Rebel! – piszczę, wysiadając z auta i biegnąc na jego tył. Ich dwójka szarpie się na żwirze, a ramiona zablokowane są w jakiegoś rodzaju chwycie z zapasów.  Przestań! Co ty wyprawiasz?!  Cholera Reb, złaź ze mnie! – stęka Colin. – Co do cholery stanowi twój problem, człowieku?!  Dostałem telefon z policji, Colin! – Rebel brzmi na tak wściekłego jak jeszcze nigdy go nie widziałam. Nigdy nie byłam świadkiem tego, żeby w taki sposób stracił swoje opanowanie. Wygląda jakby był gotowy pobić Colina na śmierć. Colin odpycha go i odskakuje do tyłu, umieszczając między nimi kilka kroków przestrzeni.  I co z tego?! To nie twój problem! Rebel atakuje go ponownie i wymierza cios, który powoduje, że Colin zatacza się do tyłu.  Wciągnąłeś ją w swój bałagan i to jest mój problemem. Colin odzyskuje równowagę i opuszcza głowę, ruszając na Rebela jak byk, uderzając w środek jego ciała.  Grrrrrraaarrr! Siła uderzenia posyła ich obu na mój samochód i lądują na jego tyle, Rebel przygwożdżony ciałem Colina. Rebel zaczyna uderzać brata w żebra i plecy sprawiając, że Colin jęczy z bólu przyjmując ciosy. Wydawało się, że planem Colina było trzymanie Rebela w niedźwiedzim uścisku do śmierć, ale to wyraźnie nie działało.  Przestaniesz w końcu! – krzyknęłam. Moje stopy nareszcie odkleiły się do ziemi i podbiegłam do Rebela, chcąc walnąć go w ramię, a potem spoliczkować.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Unika mojego ciosu i jednocześnie wciąż dostarcza mnóstwa wycisku żebrom Colina. Colin słabnie i opada na Rebela nie będąc w stanie dłużej wykorzystywać swojego ciała, jako ceglanej ściany i swoich ramion, jako imadła.  Dlaczego to robisz?! – wrzeszczę. – Przestań ty głupi orangutanie! On nie zrobił nic złego! Rebel przestaje uderzać brata i wpatruje się we mnie. W tym momencie Colin jest tak pobity, że trzyma się Rebela, aby nie upaść. Jest zgarbiony i pluje krwią na ziemię.  Więc, byłaś z nim?  Tak, byłam z nim. – To jest najgłupsze pytanie, jakie mógł mi zadać. – I co z tego? Co to ma wspólnego z czymkolwiek? Colin odzywa się, a jego głos jest chropowaty i poszarpany.  Nie była ze mną, dupku. Po prostu piła piwo, na litość boską. Rebel odpycha brata. Colin zatacza się kilka kroków do tyłu, ale jakoś udaje mu się pozostać na nogach. Ociera krew z ust i pluje jeszcze raz. Kiedy unosi głowę najpierw patrzy na mnie, a potem na Rebela.  Musisz kontrolować swoją pieprzoną zazdrość, bracie, albo skończysz w więzieniu. Zaufaj mi, wiem, o czym mówię. – Bez czekania na odpowiedź szura nogami w stronę wejścia do budynku i znika w środku. Potrząsam głową w zmieszaniu i ze wstrętem.  Faceci są idiotami – mówię w końcu. – Poważnie. Jak przetrwałeś bez wejścia prosto pod samochód i zabicia siebie?  Piłaś. – mówi Rebel, wpatrując się we mnie.  Oczywiście, że piłam. Właśnie to robię po beznadziejnym tygodniu w pracy. Imprezuję i zapominam o całym tym syfie, który się wydarzył. To właśnie robią

normalni ludzie, Rebel. Nie czają się i nie atakują ludzi, gdy ci wysiadają z samochodu. Jeżeli masz problem ze swoim tygodniem, sugeruję ci albo zacząć od piwa albo zabrać swoją dziewczynę na randkę, a potem wino, kolacja i zrobić z nią seksowną dziewiątkę czy cokolwiek. Pobicie brata nie jest odpowiedzią na to, cokolwiek stanowi twój problem.  Mówi się sześćdziesiąt-dziewięć nie seksowna-dziewiątka.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wyrzucam ręce w górę.  Cokolwiek!  Nie mam dziewczyny, wiesz. Jego komentarz zaskakuje mnie odrobinę, odkąd w pełni oczekiwałam, że odpowie mi ostro albo pozostanie milczący jak zawsze. Nie mam jednak zamiaru przestać się złościć tylko, dlatego że rzucił mi głupią podkręconą piłkę. Spokojnie i zupełnie nonszalancko wzruszam ramionami.  I co z tego, jakby mnie to coś obchodziło.  Po prostu nie chcę, żebyś odniosła mylne wrażenie o kimkolwiek. Ponownie wzruszam ramionami, tym razem mocniej.  Nawet jeżeliby tak było to kogo niby to interesuje? Ty już wyraziłeś się boleśnie jasno odnośnie tej całej sprawy, więc cokolwiek. Gra skończona. Jestem zmęczona. Masz coś przeciwko, żebym przenocowała na twojej kanapie?  Tak, mam. Moja szczęka opada. Ma czelność wykopać mnie, kiedy jestem gotowa zsikać się w spodnie.  Dobra. W takim razie wrócę do swojego mieszania. Próbuję go obejść i dostać się do siedzenia kierowcy, ale jego ręka wystrzeliwuje i łapie mój nadgarstek. To zatrzymuje mnie w miejscu.  Nie odchodź – mówi cicho. Patrzę w dół na jego rękę, a potem w górę na jego zagadkowy wyraz twarzy. Wzdycham ciężko.  Rebel, jeżeli miałabym teraz w ręce łyżkę do opon walnęłabym cię nią w głowę. Ale odkąd jej nie mam czy byłbyś po prostu tak dobry i wypuścił w tej chwili moją rękę, żebym mogła ruszyć dalej przez moją gównianą noc?  Wolałbym raczej, żebyś została tutaj.  Ale dopiero, co powiedziałeś…  Powiedziałem, że mam coś przeciwko temu żebyś spała na mojej kanapie. Przewracam oczami z frustracji.  Jezus Christ Superstar naćpałeś się dzisiaj, kiedy byłam w barze? Pigułkowy koktajl? Potrójna dawka? Wciągnąłeś magicznego smoka?... Do cholery… – Wyrzucam moją

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

wolną rękę i pozwalam jej opaść i uderzyć w mój bok. – Mów! Powiedz mi, co do cholery starasz się mi powiedzieć!. Jest całkowicie opanowany, gdy odpowiada.  Chcę abyś została w moim mieszkaniu z tym, że w moim łóżku. Nigdy więcej kanapy. Wyciągam ramię z jego uchwytu.  Argh! Totalnie pieprzysz mi teraz w głowie, Rebel, i to jest całkowicie nie w porządku. – Prostuję ramiona. – Teraz… zanim powiem ci wszystko, co na ten temat myślę, muszę się wysikać. Po tym muszę wymyślić, co mam zamiar zrobić, co mogę zapewnić cię nie będzie pozwoleniem, żebyś mnie jeszcze raz uwiódł i pozostawił nagą, jasne? Do widzenia, Rebel. Prawie biegnę do drzwi, zdeterminowana, by nie zmoczyć majtek albo nie powiedzieć czegoś niesamowicie żałosnego i dziwnego. Potrzebuję przestrzeni, aby to zrozumieć i dotrzeć do podstaw jego psychozy. I nie ważne co muszę być twarda. Planuję zgromadzić razem wszystkie swoje siły i powściągliwość. Zabieram telefon, żebym mogła szybko porozmawiać z Quin. Będzie wiedzieć, co powinnam zrobić. Posłucham jej odkąd moje libido już pracuje na pełny etat starając się przekonać mnie do przyjęcia jego popapranej oferty.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 35 SIADAM I WCISKAM AUTOMATYCZNE wybieranie numeru. Quin odbiera po trzecim sygnale. ‒ Mów do mnie, słodka pucuło – mówi. – Zdradź mi wszystkie swoje sekrety. ‒ Quin to jest nadzwyczajna rozmowa w sytuacji kryzysowej. – Nie mam czasu na granie z nią w gierki. Muszę przejść prosto do sedna sprawy, zanim Rebel uzna, że się ukrywam i zdecyduje zniknąć. ‒ Ooo, uwielbiam spotkania kryzysowe. Czy masz na myśli coś w stylu kwestii życia lub śmierci czy kłopoty z facetem? ‒ Oba, ponieważ jeżeli tego nie zrozumiem, najprawdopodobniej komuś stanie się krzywda i to nie będę ja. Szamota się i sądzę, że układa się wygodniej na łóżku czy coś. W tle zaczyna lecieć muzyka, co potwierdza, że jest w swoim pokoju.  Dajesz. Jestem gotowa.  Dobra, więc po pracy poszłam z Colinem na piwo. Przerywa mi.  A Colin to…?  Brat Rebela. Kryminalista, który mieszka w mieszkaniu obok Rebela. W każdym razie wypiliśmy kilka piw i potem jakiś koleś gapił się na nas, więc wdaliśmy się z nim w bójkę…  Coooo? – Znowu mi przerywa. – Odbiło ci? Nie czekaj… jesteś pijana?  Może. Ale to bez znaczenia. – Nie czuję się już dłużej pijana. Oferta Rebela w jakiś sposób całkowicie mnie otrzeźwiła.  Ośmielę się mieć inne zdanie, ale kontynuuj. Wypuszczam szybki oddech, zbierając się w sobie i powracając do wspomnień. W tej chwili są trochę niewyraźne.  Dobra, więc Colin spuszcza łomot temu gościowi, a ja jestem jego skrzydłowym wykrzykując psychiczne zniewagi i nagle uświadamiam sobie, że znam tego gościa, który się na nas gapił.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Czekaj czy krzyczałaś obelgi czy biłaś fizycznie? Ponieważ jest różnica.  On bił ja krzyczałam. Mogło też dojść do jakiś manewrów wymijających. Byłam niezłą twardzielką.  Kim on jest? To znaczy gość, który został pobity i zbity – pyta Quin, jej głos obniża się. Jest całkowicie zaintrygowana.  Nie wiem.  Powiedziałaś, że go znasz.  Tak, ale… zamknij się. Przestań mnie dezorientować. Wiem, że go znam, ale nie wiem skąd albo kim jest. Jakbym go już gdzieś kiedyś widziała.  Na uniwerku?  Nie. Jest na to za stary.  Za stary... Hmmm? Profesor, może?  Nie. Nie… wyglądał na tak mądrego.  Hmmmm… stary facet, widziałaś go niedawno… nie na uniwersytecie… nie ma akademickiego wyglądu… czy to jest koleś z lombardu albo z pralni?  Nie. Nieważne, to nie jest w tej chwili istotne.  Och. Przepraszam. Może powinnam się rozłączyć i wypić coś około sześciu piw i dopiero do ciebie oddzwonić. W ten sposób mogłabym łatwiej nadążyć za tą rozmową.  Quin! Nie pomagasz mi teraz!  Dlaczego twój głos odbija się w tle? Jesteś w łazience czy mamy tylko złe połączenie?  Tak, jestem w łazience. Prawie się posikałam, więc musiałam zrobić przerwę na siusiu. I to jest jedyne miejsce, gdzie mogę dostać trochę prywatności.  Zatem, co stało się dalej? Zostałaś aresztowana czy coś? Jestem twoim jedynym telefonem? Potrzebujesz, żebym załatwiła ci prawnika? Przerywam i kilka razy uderzam telefonem w bok głowy. Cierpliwość, której potrzebuję do tej rozmowy szybko gaśnie.  Halo? – Quin mówi trochę głośnej – Słyszałaś mnie? Jesteś tam wciąż?  Tak, ciągle tutaj jestem – mówię spokojnie. – Nie jestem w więzieniu. Jestem w pracy. Wróciliśmy tutaj po bójce, żeby uniknąć policji, która nadchodziła i Rebel

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

wyszedł i po prostu zaatakował Colina. – Szybko tracę opanowanie, gdy wyjawiam resztę historii. – Potem powiedział mi, że chce, żebym spała w jego łóżku!  Jasna cholera… czy ty masz jakiekolwiek pojęcie, jakie moje życie jest nudne w porównaniu z twoim? Kiedy ty byłaś na zewnątrz bawiąc się w Larę Croft Tomb Rider, kopiąc tyłki i rzucając wyzwiskami ja grałam w Scrabble, tocząc śmiertelny pojedynek z bratem i przegrałam. Przegrałam, Tea. Tak wyglądał mój wieczór. Ty się upiłaś, skopałaś tyłki w bijatyce w barze z manewrem wymijającym, a potem odbył

się pojedynek

o prawa do ciebie pomiędzy

gorącymi, atletycznie

zbudowanymi mężczyznami. Życie jest takie niesprawiedliwe. Opierając łokcie na kolanach z telefonem przy uchu ciężko wzdycham.  Quin musisz mi powiedzieć, co mam zrobić. Zastanawia się, zanim odpowiada.  Poważnie?  Tak, poważnie. Jestem zagubiona. Nie wiem czy uciekać tak szybko jak mnie tylko nogi poniosą czy wręcz przeciwnie. Wypiłam za dużo piwa i dużo czasu minęło odkąd uprawiałam seks, i spójrzmy prawdzie w oczy… nigdy nie robiłam tego z mężczyzną takim jak Rebel. To jest dla mnie zbyt kuszące, żeby myśleć logicznie. Prawdopodobnie powinnam odejść, prawda? Powiedz mi, żebym odeszła. Jeżeli mi powiesz, że mam to zrobić przysięgam, że to zrobię.  Dobrze – mówi Quin używając swojego poważnego tonu. – Przeanalizujmy to… Przerywa jej walenie w drzwi łazienki. Panikuję. Nie mam jeszcze rady, której potrzebuję i nie jestem gotowa stawić czoła rzeczywistości.  Jezus, czy dziewczyna nie może dostać tutaj żadnej prywatności?! – krzyczę.  Wszystko w porządku? – pyta Rebel.  Tak, wszystko dobrze. Odejdź.  Czy to był Rebel? – pyta Quin.  Tak – szeptam.  Ojej… martwi się o ciebie. To takie urocze! Szeptam paranoicznie bojąc się, że w tej chwili ma ucho przyciśnięte do drzwi.  Quin? Analizuj. I nie pozwól również, żeby to pukanie do drzwi wpłynęło na twój tok myślenia.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Cóż, to musi być wzięte pod uwagę. Mam na myśli to, że troszczy się o ciebie, prawda? Albo przynajmniej martwi się, że mogłaś wpaść do toalety, więc to jest coś warte. – Bierze głęboki oddech i kontynuuje. – Dobra, więc miałaś gorący mały moment z Rebelem jakiś tydzień temu, racja? Małe namiętne kołysanie biodrami na kanapie?  Tak – mówię, wzdychając z zażenowania.  A potem on w zasadzie powiedział ci, że nie był zainteresowany.  Tak, mniej więcej. I przy okazji dzięki za to streszczenie. To nie było całkowicie poniżające.  Zamknij się, po prostu chciałam się upewnić, że wszystko dobrze zrozumiałam. I jak się zachowywał w tym tygodniu?  Zdystansowany.  Przyłapałaś go na patrzeniu na ciebie? Czy wymyślał głupie powody, żeby z tobą porozmawiać?  Może spojrzał na mnie raz albo dwa, kiedy przyszedł po kawę. – Wyobrażam go sobie przechodzącego przez drzwi i przypominam sobie, że patrzył w moją stronę. Czasami wyglądało to tak jakby jego oczy zatrzymywały się trochę dłużej niż powinny.  Spojrzał na ciebie raz albo dwa przez cały tydzień, czy każdego dnia?  Każdego dnia.  Czy to dla niego normalne?  Skąd mam niby to wiedzieć? Dopiero zaczęłam tutaj pracować!  Dobra. Jest ponurym typem rozumiemy to. Ale czy jest typem prześladowczespojrzenie?  Nie. Zdecydowanie nie.  Dobrze, zatem możemy uznać, że żałował swojej decyzji odrzucenia ciebie.  Nie, nie możemy.  Pewnie, że tak. Facet jak on nie zmieni zdania i nie będzie szukał wymówek, żeby cię zobaczyć, jeżeli naprawdę tego nie chce. Zastanawiam się nad tym przez sekundę, zanim odpowiadam.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie wiem czy zgodzić się z tobą, dlatego, że to ma w jakiś sposób dziwaczny sens, czy nie zgodzić się z tobą, ponieważ to w ogóle nie ma sensu, a ja tylko chciałabym, żeby miało.  Jestem sensowna. Powinnaś mnie słuchać, zawsze.  Co dalej? Jeszcze jakaś wielka mądrość dla mnie, Joda?  Nie sądzę, że potrzebujesz moich umiejętności jedi, żeby wiedzieć, że z pewnością jest zainteresowany. Powiedział, że chce ciebie w swoim łóżku, prawda? To znaczy, nie można być bardziej oczywistym niż to.  Cóż, mógł też czuć się winny, że śpię na kanapie i zaoferował mi w zamian łóżko. Może ma zamiar spać z tą blond laską albo na kanapie brata na zawsze. Może jest po prostu miły. Quin prycha.  Proszę cię. Ten facet jest stuprocentowym samcem. Nie będzie zgrywał świętego chłopca z chórku.  Nie wiesz tego. – Kurczowe trzymanie się ostatecznego odrzucenia wydaje się bezpieczniejsze niż zwyczajne przyjęcie, że chce mojego ciała.  Tak, wieeeem…  Zapytam go – mówię, naprawdę nie mając tego na myśli.  Dawaj, wyzywam cię.

Cholera. Rękawica została rzucona. Wpędziłam samą siebie w pułapkę. Co dziwniejsze nie uciekam od niej czy nie próbuję znaleźć wyjścia. Wyzwanie Quin na tyle rozbudziło mój zapał, że przeszłam w głupi i brawurowy tryb. Skaczę, zanim zdążę stchórzyć.  Dobra, czekaj chwilę. – Kładę telefon na brzegu kranu i zapinam spodnie, czyniąc się prezentacyjną reprezentacyjną, zanim otwieram drzwi. Mogę słabo usłyszeć jej dopingujące jeeeeeee w tle.  Rebel? Siedzi za moim biurkiem. Okręcając się w fotelu spogląda na mnie.  Tak?  Kiedy powiedziałeś, że chcesz mnie w swoim łóżku miałeś na myśli z tobą też w nim? Czy tylko ja sama? Pół uśmiechu, doprawionego odrobiną zawziętości podnosi do góry kąciki jego ust.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Ze mną.  Dobra, dzięki. Wycofuję się do łazienki i zamykam drzwi. Moje serce wali tak mocno, że sprawia to, iż moja koszulka się trzęsie. Chwytając telefon staram się unormować ciężkie oddechy.  Powiedział, że miał na myśli z nim w łóżku. – Mój głos jest nerwowym szeptem.  Ha! A nie mówiłam. Punkty dla Jody. Dobra, więc jaki jest plan?  Właśnie po to do ciebie dzwonię, idiotko! Ty powinnaś mi to powiedzieć!  Zaczekaj. Muszę to zapisać w swoim pamiętniku… piętnasty czerwca… Teagan Cross mówi mi, że jestem u władzy w planowaniu jej życia… – Wzdycha z przyjemności i fałszywie pociąga nosem. – Moja mała dziewczynka nareszcie widzi światło i w końcu akceptuje jedyną prawdziwą drogę do szczęścia…  Którą jest…? – mówię stając się poirytowana jej grą na czas. Jej głos staje się całkowicie poważny.  Robienie tego, co mówię, oczywiście. Duh. Dobra, więc oto co się wydarzy. Wyjdziesz tam, idąc totalnie seksownie, uśmiechając się przebiegle i powiesz mu, że jesteś gotowa wstrząsnąć jego światem. Musisz całkowicie wejść w to gówno. Praca u podstaw, dziecino. Przewracam oczami na smutną wizję, którą właśnie stworzyła w moim umyśle.  Uch, nie. To się nie stanie.  Teagan – biadoli. – Mam to wszystko wykombinowane. To będzie takie romantyczne! A ty będziesz taka seksowna, obiecuję!  Boże, jesteś zupełnie szalona. Nie zrobię tego. Jeżeli chcesz sama tak zrób ze swoją kolejną ofiarą, ale jeżeli chcesz żebym podążyła za twoją radą, musisz zteganizować ją albo będę zmuszona ją zignorować.  Nie!

Boże,

nie

rób

tego,

Jezz,

porozmawiajmy

o

czterech

alarmach

przeciwpożarowych. Dobra… po prostu… idź tam uśmiechnij się i powiedz mu, że to zrobisz.  Tak po prostu? Bezdyskusyjnie jakby to była jakaś umowa biznesowa?  Pewnie, czemu nie? Nie zakładaj, że zobaczysz gwiazdy w jego oczach. Załóż po prostu, że chce się dobrze zabawić i odkąd ty też tego chcesz powinno zadziałać idealnie, prawda? Zatrzymuję się, moje serce boli trochę przez tę charakterystykę jego motywów.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Tak, sądzę.  Ha! – krzyczy – Wiedziałam! Całkowicie go lubisz!  Nie, nieprawda. – Moje zaprzeczenie brzmi słabo nawet dla moich własnych uszu.  Tak, totalnie! Jesteś zupełnie przygnębiona, gdy mówię o tym jak tylko o zabawie. Lubisz go i nie próbuj nawet zaprzeczać.  Dobra. Może go lubię. Ale jaki w tym sens? Jesteśmy całkowicie niekompatybilni.  Gówno prawda. Jesteście dla siebie stworzeni. Jest gorący, ty jesteś gorąca. Jest mądry, ty jesteś mądra. Lubi seks i ty lubisz seks. Czego więcej ci potrzeba?  Skąd wiesz, że jest mądry?  Cóż, prowadzi własny biznes i zatrudnił ciebie. To pokazuje inteligencję.  Prawda. Ale do związku potrzeba więcej niż tylko tych rzeczy.  Tak, i co z tego? Jeżeli nigdy nie przyjmiesz oferty, którą złożył jak się kiedykolwiek dowiesz, czy w ogóle możecie mieć związek?  Więc mówisz, że muszę się z nim przespać, żeby zobaczyć czy to zadziała?  Nie tępy bucie, mówię idź połącz się. Chce ciebie w swoim łóżku… to oznacza, że jest czymś zainteresowany. Idź i dowiedz się, co to jest. Jeżeli to tylko seks i nie możesz tego zrobić to mu o tym powiedz. Jeżeli to seks, a chcesz zobaczyć jak daleko to może zajść, cóż, podążaj za swoimi instynktami.  Ale co jeżeli złamie mi serce?  A co jeżeli zatrzęsie twoim światem. Wypuszczam rozdrażniony oddech.  Quin, naprawdę mi nie pomagasz. Miałaś mnie od tego odwodzić.  Gówno prawda. Po prostu powiedziałam ci, co zrobić, a ty to zrobisz. I będziesz również szczęśliwa robiąc to.  Ach tak?  Tak, teraz, co wciąż robisz rozmawiając ze mną przez telefon? Masz czekający na ciebie kawałek mięsa najwyższego gatunku w pokoju obok. Pierwszorzędna wołowina, kochanie. Czas wcinać. Rawr, rawr.  Fuj Quin, po prostu fuj. Chichocze.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Na razie! Spadam ułożyć jakieś stuliterowe słowo w mojej wojnie Scrabble. Mały drań pójdzie totalnie na dno. Sprawiłaś, że jestem cała zapalona. Mam zamiar rozwalić ten statek w czasie plus minus piętnaście minut.  Powiedz bratu, że mówię cześć. Jest trzy lata młodszy niż my, ale już uczęszcza na zaawansowany kurs matematyczny dla seniorów. Niestety dla niego jest jednym z najbardziej rywalizujących kolesi, jakich znamy, a talenty jego siostry normalnie przewyższają jego zdolności w dziedzinie językowej. Cieszę się, że ominie mnie cała ta gadka o tym, kto przegrał w ich domu.  Powiedz mu sama. Jesteś zaproszona jutro na grilla. Bądź tutaj albo cię wydziedziczę. I jeżeli wszystko pójdzie dobrze z Jego Zajebistością, możesz go przyprowadzić ze sobą jako towarzysza.  Dobra, Na razie. Życz mi szczęścia. Nie ma cholernej mowy, że przyprowadzę Rebela do jej domu czy gdziekolwiek indziej. Prawdopodobnie uznałby to za ofertę małżeństwa czy coś. Zupełnie nie fajnie.  Nie potrzebujesz szczęścia pyzo. Masz dobra.  Dobra?  Tak, walory. Wiesz… jesteś jak pani ogrodu, którą chce przeorać, harmonijka, na której chce zagrać swoje ulubione dźwięki, tunel miłości, którym chce żeglować.  Quin jesteś poważnie obłąkana. Idź graj w Scrabble głupku, dobrze? Nie czekając na odpowiedź rozłączam się i wsadzam telefon do tylnej kieszeni. Zaraz za drzwiami jest gorący szef, czekający na to, żeby albo wysłać mnie na księżyc albo do piekielnej otchłani depresji. W zależności od tego, co wydarzy się w ciągu kilku następnych godzin. Mogę równie dobrze wprowadzić w życie tę część o życiu. Kładąc rękę na gałce przekręcam ją zastanawiając się, co przyniesie reszta tej nocy i czy jestem gotowa zmierzyć się z rezultatami.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 36 KIEDY WYCHODZĘ NIE MA GO W BIURZE. Z warsztatu dochodzą jakieś dźwięki, więc podążam za nimi, dopóki nie znajduję Rebela znowu pochylonego nad moim silnikiem. Cieszę się jego nagłym zainteresowaniem moim samochodem… zabiera to trochę ciśnienia z jego seksownej części i przebywania w jego pobliżu oraz tej całej sprawy chodź-spać-w-moim-łóżku.  Co tam robisz? – pytam, podchodząc i stając obok niego, grając opanowaną albo taką mam nadzieję. Prostuje się, ale oczy trzyma utkwione w samochodzie.  Tylko sprawdzam czy wszystkie części, które tam masz są oryginalne. Prawie dostaję ataku serca, kiedy jego ręka podnosi się i mnie obejmuje. To by było na tyle ze zgrywania opanowanej. Ciężkość, którą odczuwam to coś więcej niż tylko waga jego mięśni i kości… to wszystko co to może oznaczać albo nie. Powoduje to duże, tłuste, dezorientujące uczucie. Nienawidzę całej tej tajemniczości, więc po prostu stoję tam, gapiąc się na silnik z jego dużym ramieniem na mnie, a moje serce bije z prędkością stu kilometrów na minutę.  Dlaczego to robisz? – pytam. Podwójne znaczenie kryjące się za moimi słowami powoduje, że oblewam się rumieńcem. Na szczęście, ignoruje to drugie znaczenie.  Jeżeli wszystkie części są oryginalne samochód jest warty o wiele więcej. Jeżeli nie…

jeżeli

ktoś

podmienił

te

oryginalnie

wyprodukowane

części

na

nowocześniejsze… Powiedziałbym ci, żebyś pozwoliła mi poszukać w Internecie oryginalnych, żeby je zastąpić. Przywrócić stan fabryczny i od tego zacząć pracę.  Z przyjemnością bym o tym wszystkim pomyślała, ale w tej chwili mam tylko tyle wolnych środków, żeby kupić piwo i to wszystko. Ale doceniam to, jednak. Wiem, że masz do zrobienia mnóstwo samochodów. Będziesz musiał pracować jutro i prawdopodobnie też w niedzielę, żeby zdążyć z tym GTO, którego obiecałeś dostarczyć na poniedziałek.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie przypominaj mi o tym. Chodź. Zaczyna iść w stronę schodów, które poprowadzą nas do mieszkania, a jego ramię wciąż trzyma mnie przy jego boku. Podążam za nim niemal tępo. Moje myśli biegną tak szybko, że nie mam czasu, żeby martwić się tym, gdzie stawiam stopy i jak właściwie poruszają się bez wysłania mnie na bruk.

Czy będziemy spać razem? Czy będziemy uprawiać seks, czy to jest jakiegoś rodzaju dziwna domowa impreza z noclegiem? Czy on mnie lubi? Czy jest po prostu zazdrosny, ponieważ myśli, że Colin mnie podrywa? Czy obchodzi mnie cokolwiek z tego? Tego wszystkiego jest za dużo. Z jednej strony uwielbiam to, że Rebel jest taką zamkniętą osobą, ponieważ dzięki temu mogę unikać rozmowy o którejkolwiek z tych rzeczy z kimś innym za wyjątkiem samej siebie… a z drugiej strony, nienawidzę tego. Chciałabym, żeby po prostu ujawnił się i powiedział to cokolwiek do cholery myśli i przestał torturować mnie w ten sposób. Opuszcza swoje ramię i wskazuje, żebym ruszyła schodami przed nim, gdy odwraca się i wyłącza duże światła nad nami. Może w tej chwili powinnam podążyć za radą Quin i pokołysać trochę biodrami, ale po jednym kroku próbowania przeciwstawiam się temu bardzo złemu pomysłowi. Prawdopodobnie założy, że jestem pijana i znowu zmusi do spania na kanapie. Lepiej trzymać się tego, co znam i wiem jak rozegrać bezpiecznie. Wchodzę po schodach stawiając ciężkie kroki. Oboje milczymy do czasu, aż jesteśmy w mieszkaniu i drzwi się za nami zamykają.  Chcesz coś do picia? – pyta, przechodząc do kuchni. Stoję w głównym pokoju machając nerwowo torebką.  Woda będzie w porządku. Dzięki. – Przewieszam torebkę przez oparcie krzesła i kulę się odrobinę, gdy uderza w szklany kawowy stolik powodując głośny, dzwoniący hałas – Upsssss. Gdy odgłos napełniania szklanki dochodzi do moich uszu, rozważam swój następny krok. Moje palce okręcają się o siebie w odpowiedzi na dziwaczny stan umysłu. Mogę po prostu poczekać na niego, aż wykona robotę i panikować przez cały czas, gdy będę zgadywać, jaki będzie jego następny ruch albo sama mogę zrobić pierwszy krok… wtedy będę miała przewagę. Jednak moje stopy zdają się być przyklejone do dywanu. Mózg mówi nogom, aby się ruszyły, ale to się po prostu nie dzieje.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Rebel wraca z kuchni z jedną szklanką w ręce. Podaje mi ją i potem tam stoi. Unoszę szklankę do ust, biorąc cztery małe łyki, zanim się zatrzymuję.  Ty nie pijesz nic? To jest bardziej niż dziwne posiadanie go wpatrującego się we mnie w ten sposób. Co jeżeli zadławię się w połowie picia i parsknę na jego całą klatę ślinowo-wodną mieszanką. Opuszczam szklankę i rozglądam się za miejscem, w którym mogłabym ją odstawić. Moje zamrożone nogi nagle okazują się być dużym problemem. Ręce drżą mi na tyle, że mogę zobaczyć jak powierzchnia wody się porusza.  Nie jestem spragniony – mówi. Kiwam głową.  To ma sens. Ha-ha. – O mój Boże to było głupie! Powiedz coś ekstra! Utrzymuj

konwersację! – Prawdopodobnie chcesz szklankę wody tylko wtedy, kiedy jesteś spragniony. To znaczy i tak mógłbyś ją wypić, ale potem musiałbyś w środku nocy wstać i pójść do łazienki i to nie jest fajne. – Gah! Zamknij się! Alarm ustnej

biegunki! Wycofać się! Wycofać się!  Chcesz usiąść? – pyta, wskazując na kanapę. Posyłam mu krzywy uśmiech.  Chciałabym, ale nie mogę.  Dlaczego? – Marszczy na mnie brwi w zmieszaniu.  Ponieważ w tej chwili moje stopy i nogi nie wydają się chcieć ze mną współpracować. – Wzdycham ciężko, kiedy zdaję sobie sprawę z tego, co musi się stać. – Słuchaj Rebel muszę coś z siebie wyrzucić, ponieważ jeżeli tego nie zrobię obawiam się, że moje całe ciało po prostu przestanie działać i potem, kto wie, co się stanie. Mogę skończyć paląc to całe miejsce do gołej ziemi.  Dobra. Strzelaj. Patrzę na podłogę, a potem na sufit starając się zebrać swoje mojo67. Nagle kręci mi się w głowie i nie jestem pewna czy to pozostałości efektu piwa czy ciśnienie krwi właśnie osiągnęło czerwoną linię. Ale i tak biorę głęboki oddech i zaczynam. Mogę równie dobrze rozpocząć tę imprezkę… albo jak może się okazać ją zakończyć.

67

Mojo

- urok, seksapil magiczny talizman, zaklęcie.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Mieliśmy moment na tej kanapie jakiś tydzień temu i powiedzenie, że skończyło się to źle byłoby ogromnym niedopowiedzeniem. Otwiera usta, ale podnoszę rękę powstrzymując go od odpowiedzi.  I jest ze mną w porządku, wierz mi. Pogodziłam się z tym. Nigdy nie zostałam zostawiona samotna jak palec w ten sposób, ale cokolwiek. Każde ego potrzebuje być raz na jakiś czas zgniecione, prawda?  To nie było tak.  Ciiii, daj mi dokończyć. Więc… Wyszłam dzisiaj po byciu ignorowaną przez ciebie przez cały tydzień z Colinem na piwo i nagle jesteś cały na nim z tym zachowaniem gniewnego mężczyzny, a potem zapraszasz mnie do swojego łóżka. – Wskazuję na jego klatkę. – Ty… jesteś dezorientującą osobą. To jest po prostu fakt. Używam swojego oskarżycielskiego palca, aby owinąć wokół niego kilka moich włosów, starając się złagodzić zażenowanie, wynikające z wyciągnięcia tego gówna dla niego do zbadania i zrobienia z nim, co tylko chce.  Szczerze naprawdę nie wiem, co do cholery myślisz Rebel, ponieważ nigdy nic nie mówisz o niczym, a ja nie wiem, czego chcesz. – Utrzymuję oczy na suficie podłodze, ścianach… wszędzie tylko nie na nim. – Ale cokolwiek to jest potrzebuję tej pracy i nie mogę sobie pozwolić na jej utratę. Więc jeżeli masz zamiar mnie zwolnić, wiesz… zrobię cokolwiek trzeba nawet się z tobą prześpię, żeby ją zatrzymać. Ale mam nadzieję, że to nie o to chodzi. Naprawdę. Moje serce teraz cierpi. Gdy moje usta poruszają się bez udziału mózgu, wychodzi coś, czego nie brałam pod wagę. Może to jedna z tych wymian seks za pracę. Może to wszystko co miał na myśli, kiedy zapraszał mnie do swojego łóżka. Zgrzytam zębami czekając na jego odpowiedź, całkowicie przygotowana na najgorsze. W końcu patrzę na niego i znajduję jego ekspresję taką nieugiętą, że czuję jak najgorszy scenariusz jest moją bardzo bliską przyszłością. Sekundy mijają i zamieniają się w minuty. Nie dochodzimy nawet do drugiej, zanim wypalam.  Jezus, czy możesz proszę coś powiedzieć?  Naprawdę myślisz, że bym to zrobił? – pyta nagle. – Żądał od ciebie seksu za zatrzymanie pracy? Wzruszam ramionami.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Skąd mam to niby wiedzieć. – Frustracja przejęła mój głos. – Pojawiasz się cały silny i seksowny jednego dnia, potem następnego zostawiasz mnie na lodzie i unikasz przez cały tydzień… a potem nagle zachowujesz się jak zazdrosny gówniarz i prosisz, żebym spała w twoim łóżku! Obejmujesz mnie ramieniem, co przy okazji bardzo lubię, więc jesteś całkowicie do dupy, jeżeli tylko się mną bawisz, a teraz znowu tutaj stoisz ponownie zły. Halo! Frustracja! Witaj w moim świecie! Gniew na jego twarzy maleje odrobinę.  Chcesz żebym więcej mówił? Wyrzucając ręce w górę w połowie się dławię, a w połowie krzyczę.  Wrrrrrr!... Tak! – Wpatruję się w niego z rękami zesztywniałymi po bokach. – Przeznaczę dziesięć procent każdej wypłaty na fundację Rebel Uczy się i Dzieli, jeżeli tego potrzeba do tego.  Nigdy nie byłem za bardzo rozmowny. Jestem bardziej myślicielem.  Myślenie bez mówienia jest samolubne. Marszczy brwi.  Kto tak mówi?  Dziewczyna, która naprawdę chce się dowiedzieć, o czym myślisz, ale także dziewczyna, której odmawiasz niezbędnych informacji. Wyciąga do mnie rękę.  Chodź, usiądź ze mną. Wskazuję na swoje stopy.  One się nie ruszają. Chciałabym, żeby to zrobiły, ale mam swojego rodzaju tymczasowy paraliż. Bez słowa podchodzi i podnosi mnie w swoich ramionach jak duże dziecko, zanosząc mnie na kanapę i sadzając obok siebie. Wpatruje się w telewizor naprzeciwko nas.  Nie chciałem być samolubny z moimi słowami – mówi w końcu.  Wiem. I nie chciałam sprawić, żebyś źle się czuł z tym, że jesteś nieśmiały.  Nie jestem nieśmiały. Nie lubię tylko marnować słów, tak sądzę. – Spogląda na mnie i widzę jego udręczone oblicze. Wina osiada jak płaszcz na moich ramionach. Przeżyłam wystarczająco dużo lat z ojcem, żeby wiedzieć jak to jest być krytykowanym tylko za bycie sobą. Nienawidzę tego,

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

że stałam się takim człowiekiem. Mój głos łagodnieje.  Masz zielone światło do zignorowania większość tego, co dzisiejszego wieczoru powiedziałam, dobrze? Jesteś w porządku dokładnie taki, jaki jesteś. Nie miałam nic z tego na myśli.  Nie, masz rację. W większości w każdym razie. – Wzdycha i obraca głowę tak, że jest bardziej zwrócony do mnie twarzą. – Wysyłałem ci w tym tygodniu mnóstwo sprzecznych sygnałów i to nie było sprawiedliwe. Niepewny uśmiech przesuwa się przez moją twarz, ale nie pozwalam sobie stać się za bardzo szczęśliwą z powodu tego, co powiedział. Jest drugi but, który ma zamiar gdzieś tutaj spaść. Muszę po prostu na to poczekać. Odwraca się z powrotem do telewizora i pociera rękami po włosach.  Frustrujące.  Przepraszam. Opuszcza ręce i znowu na mnie patrzy.  Nie, nie ty. Ja. Jestem sfrustrowany samym sobą.  Dlaczego? – Oto nadchodzi. Serum prawdy. Cokolwiek zrobisz Teagan, nie płacz.  Nie chciałem, żebyś tutaj pracowała. Ból przechodzi przez moją klatkę. Wiedziałam. Zmusiłam go. Nienawidzi mnie.  Jak tylko ciebie zobaczyłem wiedziałem, że będziesz problemem. Podwójny ból. Podwójny żal. Czas podwoić siłę potrzebną do tego, żeby nie płakać.

Spokojnie…  Jest w tobie coś, co skręca mnie w środku. Sprawia, że chcę być inny. Ból zmniejsza się odrobinę.  Co to oznacza? Jego wargi zaciskają się jakby miał zamiar przestać się dzielić, ale zaskakuje mnie i udziela odpowiedzi.  Chciałaś kiedyś wyjść z tego, kim jesteś, kim byłaś przez całe życie i przez jeden dzień albo tydzień być po prostu kimś innym?  Nie, nie bardzo. Jestem, jaka jestem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Tak, jesteś kimś, kto może mówić to co ma na myśli. Czujesz rzeczy. Idziesz na całości i nie martwisz się konsekwencjami. Chciałbym być taką osobą raz na jakiś czas.  Zamiast tego jesteś…? – Kocham to, że mówi i nie chcę żeby przestał. To smutna historia, którą opowiada, ale przynajmniej historia.  Jestem facetem, który trzyma wszystko razem. Osobą, która przyjmuje wszystkie zmartwienia od innych i trzyma je w swoich ramionach. Nie mam luksusu, żeby po prostu mówić i robić cokolwiek zechcę. Moje gardło zaciska się i zagrażają mi łzy. Sprawiłam, że w tym wszystkim chodziło tylko o moje uczucia i libido, i nigdy nawet raz nie rozważałam tego, że on też ma problemy, z którymi musi sobie razić, że może to być przeszkodą.  Przepraszam – mówię w końcu, mój głos jest szorstki.  Dlaczego przepraszasz?  Po prostu… wyładowałam się na tobie i to było naprawdę niesprawiedliwe. Powinnam domyślić się, że masz własne problemy i że to też jest ważne. Potrząsa głową.  Nie, nie mówię, że to jest wymówka. Nie ma żadnego wytłumaczenia dla tego co zrobiłem. Lubię cię, Teagan. – Sięga i chwyta moją rękę. – Mam na myśli, lubię cię. Wiesz? Ale nie miałem czasu czy miejsca w swoim życiu na cokolwiek takiego przez bardzo długi czas. Może nigdy. Więc po prostu starałem się to zablokować i sprawić, żeby zniknęło.  To… masz na myśli mnie. Ból nadchodzi ponownie. Obawiam się, że moje serce nie będzie w stanie znieść dużo więcej tych kujących ataków, zanim po prostu zupełnie przestanie działać. Dlaczego kiedykolwiek chciałam, żeby zaczął mówić? Totalnie zły pomysł.  To znaczy wszystko, co reprezentujesz – wzdycha głośno. – Nie jesteś typową dziewczyną. Prycham zgorzkniałym śmiechem, który buzuje na powierzchnię.  Nie musisz mi o tym mówić. – Dziwaczka, zacznijmy od tego słowa. Czuję się tak rozpieprzona w tej chwili, że chcę po prostu zamknąć się ponownie w łazience.  Nie jestem mnichem. Nie twierdzę, że unikałem kobiet całe swoje życie. Mówię, że trzymałem się z daleka od angażowania się z kimś wyjątkowym.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Na słowo wyjątkowym moja głowa podrywa się do góry.  Wyjątkowym?  Tak. To właśnie staram się powiedzieć. Kiedy przyszłaś tutaj pierwszego dnia wiedziałem, że byłaś wyjątkowa. Kiedy zobaczyłem cię później w klubie to znowu mnie uderzyło. Dlatego zatrzymałem twoje prawo jazdy, wiesz. Moje serce robi fikołka na tę małą rewelację. Niemal w to nie wierzę. Zimny jak głaz kamienny bramkarz miał na moim punkcie taką samą obsesję jak ja na jego? Nie ma

mowy.  Myślałam, że powiedziałeś problem. Byłam kłopotami. I co wspólnego ma z tym wszystkim zatrzymanie mojego prawka?  Kłopot. Specjalna. Żadna różnica. – Potrząsa głową. – Nie wiem, co myślałem, kiedy je zabierałem. Może zobaczyłem w tym zabezpieczenie tego, że znowu cię zobaczę. Prosiłem się o kłopoty. Zamiast tego dostałem coś specjalnego.  Założę się, że kiedy posprzątałam twoje biuro za darmo myślałeś, że jestem specjalna, na pewno. – Jestem sarkastyczna. Kiedy mówi specjalna teraz myślę o niepełnosprawna.  Cóż, to też było wyjątkowe, ale w inny sposób. – Uśmiecha się do mnie i jedyną rzeczą, o której myślę to walnięcie go, więc daję upust swoim niegodziwym emocjom i to właśnie robię. Jego ręka strzela i łapie moją pięść w powietrzu. Trzyma ją tam pomiędzy nami przez kilka sekund, po czym powoli przesuwa ją do swoich ust i całuje. Moje wnętrze zamienia się w papkę, gdy nasze palce splatają się, a ręce przesuwają się i spoczywają na kanapie pomiędzy nami. Teraz wszystko, czego chcę to zrobić z nim sześćdziesiąt-dziewięć.  Teagan, nie mogę ci niczego obiecać. Pracuję siedem dni w tygodniu, żeby utrzymać ten interes na powierzchni i braci z dala od kłopotów. Ta ostatnia część nie zawsze mi się udaje, ale pójdę prosto do piekła próbując. Prawdopodobnie powinienem powiedzieć ci, żebyś spakowała swoje rzeczy i odeszła, ponieważ to byłoby dla ciebie najlepsze, ale nie mogę tego zrobić.68 Dociska mocno nasze ręce do kanapy przez kilka sekund, a potem ponownie pozwala im rozluźnić się. 68

Dalej jest jeszcze lepiej :D

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Chcę ciebie tutaj. Tęsknię za tobą, kiedy cię nie ma. – Opuszcza wzrok na kanapę. – I nie jestem dumny z tego, że staję się zazdrosny, kiedy myślę o tobie z innym facetem. – Patrzy na mnie znowu, aby dostarczyć ostateczny cios. – Więc sądzę, że możesz znowu nazwać mnie samolubnym, ponieważ proszę cię żebyś została, nawet, jeżeli jest wysoce prawdopodobne, że to nie skończy się dobrze69. Moje serce dostaje spazmów, a łzy są bardzo blisko powierzchni. Powiedział o wiele za dużo i nie wystarczająco. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale nic nie wychodzi. Mamy tutaj całkowite odwrócenie ról i ironią jest to, że straciłam wszystko. Oto jak cudowna blabla-usta upadła. Nasze oczy spotykają się i wpatrujemy się w siebie przez kilka sekund. A potem w końcu moje ciało ratuje dzień przez przejście na auto pilota. Pochylam się do niego, a w tym samym czasie on pochyla się w moją stronę i nasze usta spotykają się w połowie.

69

Niezły jest jak już się rozgada.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 37 UCZUCIE DÉJÀ VU zagraża przytłoczeniem mnie, gdy czuje jego twarde ciało naciskające na mnie, ale odmawiam przekazania mu kontroli i zrujnowania tego momentu. Nie będę myśleć o tym, co stało się ostatnim razem, kiedy byłam z nim w tej pozycji. Ręce Rebela ześlizgują się w dół moich ramion do klatki piersiowej. Jego palce obejmują jej obie strony sprawiając, że czuję się mała i kontrolowana przez tego ogromnego mężczyznę. I kocham każdą sekundę tego. Piszczę z zaskoczenia, kiedy podnosi mnie do góry i sadza na swoich kolanach, ale szybko przekładam swoje nogi tak, że siedzę na nim okrakiem. Przez ten cały czas nie przestajemy się całować. Nie mogę dostać wystarczająco dużo jego ust i języka czy czucia jego wybrzuszenia, naciskającego na moje miękkie części. Jęk ucieka mi, kiedy kładzie ręce na moim karku i dole pleców i przyciąga mnie, pogłębiając jeszcze pocałunek. Naciskam na niego, ale to nie jest wystarczające. Nie mogę dostać się bliżej czy poczuć go przez ubrania, żeby być usatysfakcjonowaną. Wszystko, co udaje mi się osiągnąć to zwiększenie mojej frustracji o kilka poziomów. Sprawy poruszają się tym razem dużo szybciej niż ostatnio. Kiedy wcześniej drżałam, gdy jego dłonie wolno poruszały się po mojej skórze, dzisiaj wiję się, gdy łapią i masują wszystko, a jego ramiona obejmują mnie jak żelazna obręcz. Przejmuje mnie jakiegoś rodzaju zwierzęcy szał, który sprawia, że pragnę go pożreć. Mój świat przechyla się, kiedy wstaje i zabiera mnie ze sobą. Trzymam się go kurczowo jak miś koala, kiedy idzie zamaszystym krokiem przez pokój.  Gdzie idziemy? Pytam bez tchu, w końcu robiąc przerwę w całowaniu go. Znam odpowiedź na to pytanie, ale wciąż chcę usłyszeć jak to mówi. Mogę ledwo zobaczyć jego twarz w świetle przechodzącym przez okna. Jego ekspresja jest śmiertelnie poważna i wygląda prawie przerażająco. Cieszę się, że jestem po jego stronie nie po przeciwnej. Dreszcz oczekiwania przebiega przez mój kręgosłup wiedząc, że ta wspaniała, ogromna męska bestia ma zamiar pieprzyć mnie do nieprzytomności.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Do łóżka – mówi, łapiąc mnie dwoma rękami za tyłek i ściskając. To mnie otwiera i sprawia, że chcę przylgnąć do niego, ale nie mogę, ponieważ kołyszę się nad podłogą, starając się nie spaść. Nie trudzi się włączaniem świateł, a potem spadamy. Krzyczę w sekundzie, zanim uderzamy w miękkie łóżko i obłok powietrza unosi się z kołder. Rebel odczepia się ode mnie na tyle, żeby ściągnąć koszulkę przez głowę, zanim ponownie jest cały na mnie. Kocham uczucie jego szorstkiej twarzy na delikatnej skórze moich policzków, a potem szyi i klatki piersiowej. Jest stuprocentowym mężczyzną i prawdopodobnie dużo więcej niż jestem w stanie udźwignąć, ale w tej chwili mam zamiar spróbować i zapomnieć o całej reszcie. Rozsądna cześć umysł próbuje się uruchomić i przeprowadzić wewnętrzną dyskusję z resztą mózgu o tym czy to jest dobry pomysł, ale biję ją i zmuszam do zapadnięcia w śpiączkę. Nie mam zamiaru tego spieprzyć przez rozmyślanie o tym… będę po prostu żyła chwilą i mierzyła się z konsekwencjami potem. Rebel niczego mi nie obiecywał, ale dobre pieprzenie w tym momencie, to wszystko, o co muszę się w tej chwili martwić. Wszystko, na czym mogę się skupić to rozebranie się i poczucie jego skóry na mojej, co jest dobrą rzeczą odkąd porusza się szybciej niż ja mam czas przetworzyć. Podnosi moją koszulkę, aby dostać się do piersi i pomagam mu przeciągnąć ją przez głowę. Mój koronkowy stanik znika za jednym pstryknięciem palca i zimne powietrze zmieszane z jego dłońmi sprawia, że moje sutki twardnieją. Właściwie bolą z potrzeby. Mogę już sobie niemal wyobrazić, jakie to będzie odczucie jego ust na mnie i to sprawia, że szaleję w oczekiwaniu. Na szczęście, nie muszę długo czekać. Zanim mój stanik uderza o podłogę ma usta najpierw na jednej a potem na drugiej piersi ssąc, liżąc, a nawet przygryzając, gdy jego ręce je masują i ściskają. Mruczę z podekscytowania, gdy szczypie sutek jedną ręką, a jego usta podchodzą w górę ponownie do moich. Mogę posmakować sól, którą ściągnął z mojej skóry. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że pracuje nad moimi spodniami wolną ręką, dopóki nie są w połowie bioder.  Szybko się poruszasz – mamroczę przy jego ustach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jego ręka zostawia moje spodnie i nieruchomieje obok mnie.  Czy to źle? – Jego głos jest mocny, ale w głębi serca wiem, że zatrzyma się w tej chwili, jeżeli tak powiem. Biorę jego rękę w swoją i kładę z powrotem na spodniach, używając jej do zepchnięcia ich ponownie poniżej pasa.  Nie. To dobrze. Pośpiesz się z tym śpieszeniem się, dobrze? Warczy nisko w gardle, a potem nagle wstaje. Dwoma szarpnięciami ściąga moje spodnie i majtki. Słyszę jak upadają na podłogę.  Hej, to niesprawiedliwe! Ty wciąż masz na sobie ciuchy. Stoi przy krawędzi łóżka patrząc na mnie w dół, jego szeroka muskularna klata jest ledwo widoczna w ciemnym pokoju. Jest ogromny, to ciężka postać mężczyzny i może powinnam się bać, że jest prawie dwa razy większy ode mnie i o to, że wgniecie mnie w materac, ale tego nie robię. Czekałam na to przez tydzień. A może nawet od czasu, kiedy pierwszy raz go zobaczyłam. Może moje całe życie, kto wie. Jak dotąd wydaje się być poważnym seksownym snem, spełniającym się na jawie. Modlę się, żeby rzeczywistość przyćmiła moje najdziksze fantazje. Siadając łapię krawędź jego dżinsów. Szybko rozpinam guzik i zamek, spycham sztywny materiał w dół i biorę jego twardego fiuta w dłoń. Jest jak gorąca stal z jedwabnym, miękkim pokryciem, niespokojny w mojej dłoni podskakuje ciągle do góry. Eksperymentalnie przesuwam ręką w górę i w dół, ale udaje mi się wykonać tylko kilka ruchów, zanim popycha mnie z powrotem na plecy. Po założeniu prezerwatywy w rekordowym tempie wczołguje się i unosi się nade mną.  Jesteś na mnie gotowa? – pyta. Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale nie jestem wystarczająco szybka. Bez czekania na odpowiedź wsuwa rękę pomiędzy moje nogi i przejeżdża palcem po fałdkach, co natychmiast zatrzymuje jakiekolwiek słowa, które miały wyjść z moich ust. Sapię na jego niespodziewany dotyk, a potem wiję się, gdy wewnętrzną stroną dłoni zaczyna robić mi coś, czego nigdy przedtem nie czułam.  O Boże… – to wszystko, co mogę powiedzieć. Mój mózg jest oficjalnie papką. Wszystko jest śliskie i gorące pod jego dłonią i mam ten ból w sobie, który wiem, że tylko on może uśmierzyć. Jeżeli znowu mnie tak zostawi,

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

jestem w stanie zabić go gołymi rękami. – Rebel, proszę…  O co prosisz? – pyta, okrążając opuszkami palców moją twardą grudkę. Moje biodra nie mogą pozostać nieruchomo. Im więcej robi tego cokolwiek robi tym bardziej chcę przycisnąć się do niego.  Proszę… skończ to.  Jak chcesz, żebym to zrobił? – szepta. Jego twarz jest blisko mojej, a ręka wciąż pomiędzy nami. Teraz używa główki swojego fiuta ocierając się o mnie. Za każdym razem, gdy pcham do przodu biodra, żeby się zbliżyć i próbuję złapać go bardziej w siebie, odsuwa się. Przez to sprawia, że szaleję. Świruję. Nie mam pojęcia, czego ode mnie chce, ale jestem coraz bliżej czegoś, co przejmuje mój rozsądek. Elokwentne słowa i fantazyjne frazy zostały wyparte przez czyste pożądanie. Potrzeba musi zostać zaspokojona nie mogę temu dłużej zaprzeczać. To tak jakby wiedział, że stoję tutaj na krawędzi i szydzi ze mnie, że nie skoczę. Jest nikczemny.  Powiedz to – ponagla, jego ton jest niemal groźny. Co tylko zwiększa jeszcze moje pragnienie. Chwytam kurczowo jego ramiona i wyginam się w łuk, żeby się z nim spotkać. Skomlę i jęczę na doznania pochodzące z mojego centrum. Unoszę biodra jeszcze raz starając się do niego zbliżyć.  Co powiedzieć? – W końcu wyduszam, kiedy nie mogę dostać się wystarczająco blisko niego, by złagodzić ból.  Powiedz mi, czego chcesz. Główka jego fiuta wychodzi ze mnie i nagle jestem całkiem sama tam na dole. To doprowadza mnie do szału. Nie ma mowy, że jestem tak blisko i znowu zostanę porzucona. Nie ma cholernej mowy. Łapię jego barki i wbijam paznokcie. Moje oczy otwierają się, a zimne powietrze pomiędzy nami sprawia, że myślę o tym wspaniałym uczuciu, które się we mnie buduje. Chce wiedzieć, czego chcę, a ja znam tylko jeden sposób na powiedzenie tego.  Chcę żebyś wziął tego swojego fiuta i mnie nim pieprzył! Jezus! Słowa wyszły i nie mogę ich cofnąć, ale mam tylko sekundę na upokorzenie

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

i zmaganie się w centrum-żałowania mojego mózgu, zanim on przejmuje kontrolę. Najwyraźniej lubi, kiedy mówię głupio i brudno. Jego ręka ekspercko prowadzi fiuta do mojego wejścia, a potem wspaniały ciężar jego ciała pcha do przodu. Zakopuje się we mnie jednym, gładkim uderzeniem 70. Sapię z zaskoczenia, strachu a w końcu… przyjemności.  O mój Boże – szeptam, moje całe ciało drży.  Och, kochanie… – szepta, powoli wycofując się, a potem ponownie gwałtownie wchodząc. Nie wiem jak to możliwe, że dwa słowa mogą wywrzeć taki efekt, ale tak robią. Moje serce puchnie dwukrotnie, a dzwony zaczynają bić w moich uszach. Nazwał mnie

kochaniem. Ciepło rozprzestrzenia się stamtąd i zamienia mnie w kałużę roztopionej papki. Nie mogę powiedzieć, gdzie on się kończy, a ja zaczynam. Idea dwojga ludzi stającym się jednym wcześniej zawsze brzmiała dla mnie banalnie … teraz… wiem dokładnie, co to oznacza. Nasze ciała poruszają się w perfekcyjnym rytmie i jęczymy razem. Pot pokrywa nasze ciała, a zapach seksu wypełnia pokój. Nigdy nie chcę stąd odchodzić. Zawsze chcę być w tym miejscu, pod ciężkim ciałem Rebela i wdychać nasz wspólny zapach. Ustawiam biodra pod kątem, aby go powitać, aby wziąć go głębiej, aby w pełni wykorzystać jego niemożliwą długości i szerokość. Jakiekolwiek gorąco we mnie budował wcześniej palcami teraz wraca z pełną siłą, ale z dodatkowym odczuciem jego twardości rozciągającej mnie bardzo. Mogłabym się całkowicie do tego przyzwyczaić. Modlę się, żeby nie ignorował mnie w przyszłym tygodniu, w innym wypadku jestem całkiem pewna, że zostanę aresztowana za napaść i pobicie. Skopię jego tyłek, jeżeli nie zrobi mi tego przynajmniej dziesięć razy. A potem wszystkie myśli o nim ignorującym mnie znikają. Całuje mnie z dziwnym rodzajem desperacji… dziwnym, ponieważ zawsze jest taki opanowany, ale w tej chwili wiem, że to stracił… i jego tempo przyśpieszyło. Nasze języki plątają się, a jego gorący oddech obmywa mnie, kiedy porusza swoim ciałem w moim. Straciłam kontakt z rzeczywistością. Rzeczywistość i tak jest do kitu, więc witam to zapomnienie z otwartymi ramionami. Mam zamiar tutaj zostać w tej olbrzymiej chmurze 70 I oto w końcu po 36 rozdziałach poszli na całość. Nie narzekaj, bo mogli pójść na całość dopiero w 46 (Atka)

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

powolnie budowanego gorąca przez godziny i godziny. Może dni. Jest tutaj miło. Jest gorąco. Jest… jest… och cholera. Chwytam Rebela wokół jego muskularnych pleców każdą cząstką siły, jaka mi została, gdy fale orgazmu pulsują przepływając przez miejsce, w którym jesteśmy połączeni. Słowa całkowitego odpuszczenia wylatują z moich ust za szybko dla mnie, żeby je zatrzymać.  Aaaachhhhh, Rebeeelllllll! Jestem oślepiona przez pęd emocji i odczuć, które pochodzą z mojego rdzenia. Opierając się na nim jestem całkowicie poza kontrolą. Tylko jedna rzecz teraz mną kieruje… Potrzebuje tylko pozbyć się tego uczucia z siebie i ocalić przed popadnięciem w obłęd. Stęka i jego ciało szarpie się przy mnie, a fiut pulsuje, gdy dochodzi. Pcha we mnie i tracę wszystko co zostało z mojego zdrowego rozsądku. Coś we mnie pęka i spadam w przepaść. Nie mogę myśleć jasno, logicznie, czy racjonalnie czy nawet dłużej przejmować się tym, co się dzieje. Krzyczę w kółko jadąc na fali za falą orgazmu, dopóki moje całe ciało nie staje się po prostu pustą skorupą. Kiedy w końcu nieruchomieje przy mnie, a moje biodra przestają podskakiwać w wysiłku pozbycia się energii, którą wytworzył we mnie Rebel, zaczynam płakać. Nie mam pojęcia, dlaczego, ponieważ jestem tak daleko od smutku jak tylko dziewczyna może być, ale to nie zatrzymuje wielkich szlochów wydostających się z mojego rozbitego ciała. Rebel obsypuje małymi pocałunkami całą moją twarz, a całe ciało trzęsie się, gdy trzyma mnie mocno i mruczy coś, co nie ma dla mnie żadnego sensu. Nie wiem jak długo zajmuje uspakajanie mnie, ale wydaje się jak wieczność. Kiedy w końcu udaje mi się zapanować nad swoją absurdalną reakcją, Rebel zaprzestaje gradu pocałunków.  Wszystko w porządku? – pyta wciąż unosząc się nade mną.  Tak – mówię czkając. – Po prostu jestem trochę zdewastowana, to wszystko. Mogę powiedzieć po brzmieniu jego głosu, że się uśmiecha.  Podobało ci się. Sięgam i szczypię jego nagi tyłek.  Zamknij się. – Moja twarz staje się czerwona. Pochyla się i liże płatek mojego ucha, jego słowa łaskotają delikatne włoski na szyi

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

i uchu.  Powiedz to. Wiercę się pod nim, czując się zarówno zażenowana jak i rozbawiona jego wyzwaniem.  Nie. Pcha we mnie i wtedy uświadamiam sobie, że znowu robi się twardy.  Taaaaaakk… – szepcze, całując, a potem skubiąc moją szyję. Kładę ręce na jego klatce i odpycham go. Każdą uncją siły, jaką mam zdołałam jedynie przesunąć go może o centymetr. Nie jestem właściwie spanikowana, ale czuję się jakbym była poza swoją ligą.  Robisz się znowu twardy! – Mój głos brzmi jak z kreskówki, jest taki wysoki. Pcha we mnie ponownie.  Czy to problem? Myślałem, że podobało ci się ostatnim razem. – Jego ton jest pewny siebie ponownie wzbudzając we mnie podniecenie. Wiercę się, żeby się wydostać, ale to powoduje tylko otarcie moich wrażliwych części o jego ciało i przypomniana mi jak bardzo mnie teraz wypełnia. Ma to odwrotny efekt niż prawdopodobnie powinno… zamiast chęci ucieczki od niego chcę ruszyć z drugą rundą.  Potrzebujesz kolejnej prezerwatywy – mówię. Mój oddech staje się trochę za szybki. To jest ostatni wysiłek podjęty przez mój mózg w celu odejścia z nienaruszoną resztką dumy. Jeżeli będzie kontynuował wciskanie moich przycisków jestem w stanie błagać. Burczy i bez ostrzeżenia szybko ze mnie wychodzi i przewraca się na plecy. Wstaje z łóżka sięgając na stół po jego stronie, zanim orientuję się, co się dzieje. Zimne powietrze na moi spoconym ciele wyrywa mnie z mojego seks-odurzenia. Panika uderza we mnie, gdy zdaję sobie sprawę, co właśnie zrobiliśmy. Jestem obnażona. Szurnięta. Leżąc na zapoconych prześcieradłach pod swoim szefem. Moim szefem! Gah,

i też płakałam jak jakiś szaleniec! Przekręcam się i czołgam do krawędzi łóżka. Prawie udaje mi się uciec, ale potem łóżko ugina się i wielkie ręce bestii są na mnie, ciągnąc mnie z powrotem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Achhhh! – Piszczę, szarpiąc się, nie mogąc uzyskać wystarczającej dźwigni, żeby go odepchnąć.  Gdzie myślisz, że się wybierasz? – pyta. Śmieję się głośno, albo z radości albo z paniki, nie jestem pewna. Nie spodziewałam się usłyszeć tego swawolnego tonu w jego głosie, więc to gubi mnie. Dłużej nie wiem już, który to koniec mojego świata nadchodzi. Zostać czy wyjść? Pieprzyć się czy uciec?

Szybko! Decyduj!  Odejdź! – krzyczę, odpychając go. Czołga się wyżej mojego ciała i trąca nosem moją szyję, przyszpilając mnie do łóżka i całkowicie ignorując moje ześwirowanie.  Nie. – Ugryzienie, skubnięcie, liźnięcie. – Chcę się znowu z tobą kochać. Gęsia skórka pokrywa całą moją skórę, gdy jego gorący oddech pełznie wzdłuż mojej szyi.  Kochać się? – mówię chichocząc. Cała szarpanina i walka opuściła moje ciało i umysł. Jak mogłam myśleć w tej chwili o opuszczeniu tego faceta? Mogę być głupia, ale nie jestem epicko głupia.  Co jest takie zabawne? Przechodzi w dół całując moje piersi. Delikatne liźnięcia zmieszane z zimnym powietrzem sprawiają, że mrowią. Moja odpowiedź nie jest bardzo stanowcza. Słowa są za bardzo pozbawione tchu, aby nadać im jakąś moc.  Nigdy wcześniej się nie kochałam. To takie… staromodne.  Ach tak? – Przesuwa się jeszcze niżej, całując mój brzuch. – Nazywasz mnie starym?  Nie… nie bądź… niedorz… co ty robisz? – pytam, umieszczając dłonie po obu stronach jego głowy, starając się, ale bez powodzenie nie ruszać biodrami. Mój puls przyśpiesza, a moje oddechy wychodzą, jako płytkie sapnięcia. Jego usta są jedynie centymetry od mojego wrażliwego miejsca. O, Boże. Jego włosy sterczą, a głowa jest twarda jak skała, ale używa jedynie najdelikatniejszego dotyku, żeby ponownie postawić moje ciało w ogniu. Różnica pomiędzy twardym, a miękkim i wiedza, że ta ogromna męska bestia może być tak niebezpieczna, a jednocześnie tak delikatna jest odurzająca.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Sądzę, zatem, że po raz pierwszy w życiu będziesz się kochać. – A potem jego usta i język są pomiędzy moimi nogami i jęczę głośno. Moje ręce wciąż są na jego głowie i mogę poczuć jak porusza się pomiędzy moimi nogami. To za dużo. Za dużo. Moje biodra kołyszą się i podskakują, gdy malutkie odczucie iskrzy we mnie tam, gdzie poruszają się jego usta. Moja reakcja jest niepohamowana. Jest automatyczna, silna i wymyka się z moich rąk. Nie tylko to jest dzikie, ale też w jakiś sposób wyzwalające. Dłużej nie boję się już, czy wstydzę się tego co moje ciało robi albo co czuje moje serce. I także nie obchodzi mnie, czy całe cholerne sąsiedztwo usłyszy mnie w tym momencie. Nie mogę trzymać tych emocji na uwięzi i nie chcę już więcej próbować. Tylko dzisiaj, tylko w tej chwili mam zamiar odpuścić i żyć chwilą. Pieprzyć konsekwencje. Poradzę sobie z nimi jutro. Chwytam prześcieradła po każdej stronie i skręcam je, gdy wykrzykuje jego imię i spadam ochoczo w otchłań.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 38 STARAM SIĘ NAJLEPIEJ jak potrafię stać obok rodziny Quin na grillu i wyglądać całkowicie obojętnie, ale to nie jest możliwe. Mój szef i gorący, seksowny kochaś stoi po drugiej stronie trawnika, rozmawiając z jednym z braci Quin, wyglądając o wiele za dobrze niż mężczyzna powinien mieć dozwolone. Opieram się pragnieniu wyciągnięcia cycków bardziej do góry w staniku, aby lepiej ukazać mój cienki rowek między nimi. ‒ Człowieku, ale się zabujałaś – mówi Quin, robiąc małe łyczki fioletowego ponczu z kubka. Jej mama ma bzika na punkcie robienia alkoholowych napoi nie ważne z jakiej okazji. Obserwuję ją kątem oka i równocześnie staram się zachowywać jakbym nie gapiła się na Rebela. ‒ Halo? – mówi Quin, poddając się w staraniach wyłowienia językiem pływającej na powierzchni jej drinka jagody, zanim przechodzi do napastowania mnie. – Ziemia do Teagan? Jesteś tam? ‒ Co? – Poświęcam jej pełną uwagę, z początku mój obraz jest nieco zamazany przez zmianę skupienia i zbyt dużo ponczu. Ta podejrzana fioletowa kompozycja nie jest wersją na przyjęcie dla dzieci. – W porządku, jest super. O co chodzi? Wydaje zirytowane prychnięcie. ‒ Właśnie mówiłam ci, jakieś osiemnaście razy… znasz tę dziewczynę z naszego akademika, Alissę? Jest w ciąży. Możesz w to uwierzyć? Nie mówi kto jest ojcem. Marszczę brwi starając się przywołać obraz tej dziewczyny w pamięci. ‒ Alissa? ‒ Tak. Mieszkała po drugiej stronie korytarza od ciebie przez ostatni rok. Alissa. – Quin stuka stopą i ten dźwięk sprawia, że chcę ją walnąć. Teraz już pamiętam tę dziewczynę. Nie jest typem, po którym spodziewałabym się, że zajdzie w ciążę przed ślubem. ‒ Och, tak. Alissa. W ciąży, co? Hmmm…

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Wracam do wpatrywania się w Rebela. Łapie moje spojrzenie i jedna strona jego ust unosi się zaledwie odrobinkę. Moje serce robi podwójne salto w tył i dodatkowo potrójny obrót z wyrzutu. Boże, jest tak cholernie gorący. I teraz kiedy wiem jak wygląda nago… i kiedy miał swój język w… Piszczące oskarżycielskie tony Quin rozwalają moją fantazję, rozbijając ją na milion malutkich kawałeczków. ‒ Jezu Chryste na kebabie, jesteś chora, wiesz o tym? Chora z miłości. Jeden orgazm i już cię ma. Powinnaś się za siebie wstydzić. Chwytam ją za rękę i ciągnę za grilla. ‒ Zamknij się, dobrze? Chcesz, żeby cała twoja rodzina dowiedziała się o moich sprawach? I dla sprostowania to nie był tylko jeden orgazm. – Walczę, żeby pozostać poważną i surową wobec niej. Szczerzy zęby jak lew, kiedy chwyta swoją ofiarę w potrzask. ‒ Ach, tak? Więcej niż jeden? Jak dużo więcej? Powiedz… Przewracam oczami, nienawidząc, że weszłam prosto w tę jedną. ‒ Dużo więcej. I tak to zostawmy, dobrze? ‒ Więcej niż mogę policzyć na palcach jednej czy dwóch rąk? ‒ To była tylko jedna noc – mówię, starając się rozproszyć ją od liczenia. Próbuję zobaczyć Rebela z mojego nowego miejsca na trawniku, ale jest za dużo dymu z otwartego grilla pomiędzy nami. ‒ Jest przynajmniej osiem godzin w nocy. Z przerwami pomiędzy, mogłabyś prawdopodobnie osiągnąć… - Wznosi oczy ku niebu podczas liczenia, a potem opuszcza spojrzenie na moją twarz. – Pięć. Stawiam na pięć. – Uśmiecha się absolutnie przebiegle, czekając na moją reakcję. Staram się utrzymać powagę na twarzy, ale mi się to nie udaje. Moja poważna ekspresja rozpada się, a pełen samozadowolenia uśmiech permanentnie przykleja się do mojej głupiej twarzy. ‒ Wiedziałam! – piszczy. – Jasna cholera, twoja cipka musi być poważnie obolała. Uderzam ją co sprawi, że pieje z zaskoczenia. Brzmi jak szalony kurczak i skacze dookoła, aby powstrzymać wylanie się ponczu na jej sukienkę. ‒ Au! To boli, władco zwierząt. Odwal się. – Pociera ramię i stara się udawać, że jest na mnie zła.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

‒ Władco zwierząt? To coś nowego. Robię łyk ponczu. Moja szklanka jest prawie pusta, ale udaję, że tak nie jest. Jestem totalnym głupkiem, ukrywając się za pustym plastikiem. Wzrusza ramionami.  Cóż, od kiedy udało ci się oswoić tamtą oto bestię wydaje się odpowiednie. Odstawiam kubek i poddaję się w swojej maskaradzie. I tak nie wiem dlaczego przejmuję się ukrywaniem przed Quin. Zawsze ignoruje moje próby.  Cokolwiek. Słuchaj tylko nic nikomu nie mów. On jest naprawdę prywatną osobą i ja także i… cóż wiesz co mam na myśli. Kiwa powoli głową, wpatrując się w dal.  Tak, rozumiem. Nie chcesz, żeby te wszystkie cieniasy na studiach węszyły dookoła, kiedy tylko usłyszą, że masz szalone umiejętności w BJ i pociąg do starszych facetów. Mądra dziewczyna. Lepiej utrzymać to w sekrecie. Uderzam ją ponownie.  Zamknij się Quin! Mówię poważnie. Wraca do uśmiechania się jak głupiec.  Tylko żartuję. Geez, za grosz poczucia humoru. W każdym razie, powiedz mi… czy było niesamowicie? Musiało być. Wyglądasz na poważnie chorą z jakiegoś powodu. Czy to miłość czy tylko ogromna żądza?  To musi być pożądanie – mówię, patrząc na niego przez dym. Miłość to byłoby za dużo, za szybko. Na razie jestem w porządku z pożądaniem.

Żądza jest dooooobrrrraaaa. Zapach hamburgerów powoduje, że burczy mi w brzuchu. Tata Quin podchodzi i wrzuca coś jeszcze w ogień co powoduje skwierczenie. Gdy Quin otwiera usta, by coś powiedzieć ogromne płomienie wybuchają z tej strony grilla. Obie krzyczymy i odskakujemy do tyłu, gdy jeszcze więcej płomieni kieruje się w naszą stronę. Wychodzą z każdego pęknięcia i szczeliny i pochylam się odrobinę, zastanawiając się czy będę pokryta eksplodującymi kawałkami mięsa. Z jakiegoś powodu idea bycia pokrytą spalonymi kawałkami hamburgerów rozbawia mnie. Rebel znajduje mnie przylegającą do Quin w pobliżu płotu, obie śmiejemy się tak mocno, że musimy skrzyżować nogi, żeby się nie posikać.  Wszystko w porządku? – pyta, kładąc rękę na moim barku?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jego dotyk natychmiast mnie otrzeźwia.  Tak, wszystko dobrze. Tylko trochę spanikowałyśmy przez to, że płomienie prawie zabrały moje brwi.  Przepraszam za to – mówi tata Quin, zerkając na górę grilla. – Trochę więcej tłuszczu w tych kiełbaskach, tak sądzę.  Trochę więcej? Jezus, tato – mówi Quin, przeczesując włosy palcami. Krzywi się kiedy wącha jeden ze swoich loków. – Ugh. Teraz pachnę jak tłusta, pieczona świnia. Tak trzymaj, brawo, tato.  Przepraszam księżniczko. Nie zraniłem cię, prawda? - Patrzy na nas przez dym. Quin przerzuca włosy przez ramię.  Nie, jest w porządku. Musze tylko umyć włosy, znowu. – Pochyla się do mnie – Jednak poważnie… wciąż mam delikatnie wygięte, perfekcyjnie wyskubane brwi? W stylu, który czyni kobiety chore z zazdrości, a mężczyzn szalonych z pożądania mojego ciała? Mrużę oczy badając jej czoło.  Właściwie sądzę, że masz kilka nadpalonych włosków. Jeden głośny pisk i już jej nie ma. Nic nie mogę na to poradzić i znów wybucham śmiechem.  To okrutne – mówi Rebel, ale również się uśmiecha.  Zasłużyła na to. Przesłuchiwała mnie tutaj przez cały czas. Prostuję się, po raz kolejny niezdolna powtrzymać oszołomienia, kiedy jego ramię przesuwa się, by spocząć na mojej tali. Moja twarz rumieni się od wspomnień.  Odnośnie czego? Przewracam oczami, starając się dobrze rozegrać swoją reakcję i zachowywać jakbym była całkowicie spokojna, tak jak on.  A jak myślisz? Przestań zgrywać idiotę. Odpycham go na żarty, a on pozwala ręce ześlizgnąć się ze mnie. Momentalnie żałuję decyzji udawania jakbym go tutaj nie chciała.  Świetnie się z tobą bawiłem ostatniej nocy – mówi po prostu, zdumiewając mnie swoim prosto-z-mostu podejściem. Sądziłam, że moja twarz nie może być bardziej czerwona, ale myliłam się. W tym momencie może być już purpurowa, rozważając ilość potu spływającego po moich plecach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Ja też. Z tobą, mam na myśli. Dobrze się z tobą bawiłam. Gah! Nie fajnie! Weź się

w garść!  Chcesz to powtórzyć? – pyta. Śmieję się z jego zuchwałości. Wcześniej myślałam, że był nieśmiały, ale byłam w błędzie. Jest duża różnica pomiędzy byciem płochliwym a byciem bardzo selektywnym w słowach. A to jest zdecydowanie coś jeżeli zostaje wypowiedziane przez mężczyznę, który rozsądnie wybiera swoje słowa.  Może. Ten cholerny grill mógłby teraz wybuchnąć i usunąć wszystkie włosy z mojego ciała, a ja wciąż stałabym tutaj szczerząc się w uśmiechu. Przysuwa się bliżej i przyciąga mnie do siebie.  Może dzisiaj wieczorem? – Jego głowa pochyla się i czuję jego usta na policzku. Moje sutki twardnieją pod moją koszulką bez ramiączek.  Przestań – szeptam, rozglądając się dookoła czy ktoś nas nie obserwuje. Na szczęście mamy cholerną zasłonę dymną, dzięki tacie Quin. Unosi głowę.  Naprawdę?  Nie. Tak. Nie. Jego uśmiech jest olśniewający. Jest jakby słońce właśnie oślepiło mnie pełną mocą prosto w twarz, minus ciepło. Robię się papką w efekcie tego, a mój język wysuwa się i oblizuję swoje nagle suche usta.  Wezmę to za tak. Przyciska usta do moich i pozwalam obmyć się temu odczuciu. Stoimy tam całując się jakbyśmy byli sami,. aż rzeczywistość zderza się z nami.  Znajdźcie sobie pokój – chichocze młodszy brat Quin ze swoimi przyjaciółmi po naszej lewej stronie. Sądzę, że zasłona dymna jednak nie jest taka wspaniała jak myślałam. Rebel odsuwa swoje usta, ale przytula mnie mocniej, szeptając w moje ucho.  Zmiana planów. Później jesteś moja. Ściskam go mocniej wokół szyi, zakopując twarz w jego ramieniu.  Jestem twoja teraz. Moje ręce zamierają, a ciało się spina. Jestem zażenowana, że coś brzmiącego

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

bardzo podobnie do przyrzeczenia właśnie wyślizgnęło mi się tak po prostu. Chciałam się z nim powygłupiać i być totalnie seksowną, ale teraz jest tak jakbym zapytała go czy się ze mną ożeni albo coś w tym stylu. Trzymam się go kurczowo jak pijawka, ponieważ boję się zobaczyć wyrazu jego twarzy. Czekam na jego wycofanie. Jednak zamiast mnie puścić ściska mnie w tali odrobinę mocniej i unosi w górę tak, że moje stopy odrywają się od ziemi.  Sprawiasz, że jestem naprawdę szczęśliwy. – Jego szept dociera do mojego ucha i rozprzestrzenia ciepło przez całe ciało. Jak tylko te słowa wychodzą z jego ust, moje serce się uspokaja. Może nie spieprzyłam wszystkiego będąc kompletnie chorą z miłości idiotką. Może lubi mnie tak bardzo jak ja jego. Może, może, może...  W porządku, w porządku, przestańcie już – mówi Quin wracając. – Stan gotowości bojowej poziomu piątego odwołany, moje brwi są tak samo perfekcyjne jak były. Tea, albo naprawdę potrzebujesz mocnych okularów albo pocałuj mnie w tyłek za powiedzenie tego. Rebel stawia mnie na ziemi i udaję niewiniątko.  Powiedzenie czego? Przewraca oczami i staje naprzeciwko mnie z rękami na biodrach.  Nie zmieniając tematu czy coś, ale przyjrzałam się tym danym finansowym, które przysłał ci twój tata. Łapie kubek z moich dłoni, a potem zagląda do środka, rozczarowana gdy orientuje się, że jest pusty. Mój dobry nastrój natychmiast wyparowuje.  Dobry sposób na sprowadzenie mnie z powrotem na ziemię. Rozglądam się dookoła, starając się ustalić położenie misy z ponczem. Naprawdę potrzebuję dolewki.  Przepraszam, ale to musi zostać powiedziane. Są pewne poważne nieprawidłowości w tych dokumentach z pamięci USB.  Poważne jak… Rebel czeka na odpowiedź na swoje pytanie, gdy ja żuję swoją wargę. Nie jestem pewna czy chcę wiedzieć co znalazła. Czy będzie nieuprzejmym zostawienie ich tam, żeby zdobyć więcej alkoholu?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Poważne jak defraudacja pieniędzy, zasadniczo. Jak Betty Crocker71 w świecie rachunkowości, kolejny poziom mocnych kłamstw. I przeczytałam notatki, które też dołączył. – Obniżyła głos. – Chcesz wiedzieć co myślę? Spojrzała wpierw na Rebela a potem na mnie.  Tak – mówi.  Nie – odpowiadam w tym samym czasie. Ponownie kładzie ręce na biodrach, uderzając kubkiem o własną dłoń. Obserwuję jak spada na ziemię i utrzymuję oczy przyklejone do niego. Nie mogę spojrzeć w tej chwili na Quin i wiem z pewnością, że nie chcę usłyszeć tego co zamierza powiedzieć.  Teagan, dlaczego nie chcesz wiedzieć? Co jest z tobą nie tak? Nigdy się nie ukrywałaś przed takimi sprawami. Jestem zbyt wkurzona i zmieszana, żeby odpowiedzieć. Nie wiem co powiedzieć i nie mogę na nią spojrzeć.  To jej ojciec – mówi Rebel. W tym jednym krótkim zdaniu, podsumował wszystko całkiem zwięźle. Moja pierś czuje się nieco lżejsza, gdy uświadamiam sobie prawdziwy powód tego dlaczego nie chcę wiedzieć. Nie chcę wiedzieć dlaczego mężczyzna, który ignorował mnie przez większość swojego życia i robił to z premedytacją, nagle zdecydował się powierzyć mi pod opieką coś co było najwyraźniej bardzo ważne. W końcu patrzę w górę.  Tak, ale właśnie dlatego musi się dowiedzieć. – Quin łapie mnie za rękę. – Chodź do mojego pokoju. Chcę ci coś pokazać. Wbijam stopy w ziemię, ale szarpie mnie naprawdę mocno.  Przestań być cipką, Tea.  Idź. Poczekam tutaj – mówi Rebel.  Też możesz iść – odpowiadam, nienawidząc tego jak słabo brzmię.  Nie, ty idź, a potem możesz mi powiedzieć, jeżeli będziesz chciała. Odchodzi i kieruje się w kierunku, w którym postawione są mini lodówki z piwem. Wpatruję się gniewnie w Quin, gdy stara się ponownie mnie ciągnąć.  Nie waż się patrzeć na mnie w ten sposób – mówi, zmieniając pozycję tak, żeby mogła chwycić mnie w pasie. Przestaję opierać się tak bardzo. Wciąż nie chcę otworzyć oczu na świat mojego 71

Amerykańska marka produktów spożywczych najwyższej jakości.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ojca, ale teraz kiedy Rebel wyraźnie oczekuje ode mnie, że zachowam się jak dorosła czuję się zobowiązana. Niech go cholera za zrobienie ze mnie dorosłej. Gdzie jest chłopakdupowy-kierowca kiedy jednego potrzebuję? Mniej niż minutę później siedzę naprzeciwko ekranu komputera Quin, kiedy klika pomiędzy różnymi stronami wskazując różne rzeczy. Z każdą częścią jej głupiego pokazu slajdów staję się coraz bardziej chora.  To jest ekstremalne, człowieku. Widzisz to? Jeżeli tylko spojrzysz na zestawienie bilansowe, wszystko wygląda w porządku. Ale kiedy połączysz to z notatką twojego taty zobaczysz, że te wydatki nie powinny być skapitalizowane tak jak długo terminowe inwestycje.  Więc? – Jeżeli o mnie chodzi to równie dobrze może teraz mówić po grecku.  Więc… to oznacza, że w pewien sposób oszukują ludzi, żeby myśleli, że spółka jest w lepszej kondycji niż w rzeczywistości. Bardziej rentowna niż faktycznie. Jeżeli by wzięli te rzeczy tutaj i kilka innych podobnych, i pokazali im rachunek zysków i strat tak jak powinni, postawiłoby to spółkę w dużo gorszej sytuacji. Rozumiesz?  Nie bardzo. Wzdycha ciężko.  Chcesz dostać to zwięźle i na temat?  Boże, tak. – Zakrywam twarz dłońmi. – Powodujesz u mnie migrenę. Daj mi po prostu krótkie podsumowanie ostatniego epizodu. Czekam w ciemności, którą sobie narzuciłam, aby usłyszeć o swoim przeznaczeniu. Dlaczego czuję to jak przypieczętowanie mojego losu, do końca nie wiem, ale nie ma co zaprzeczać strachowi, który zżera mnie od środka w tej chwili.  Dobra, no to ruszamy… Wygląda na to, że spółka twojego ojca miała wejść na giełdę. I w trakcie procesu przygotowywania dokumentów finansowych dla bankierów inwestycyjnych, jego księgowość zafałszowała konta bankowe, aby sprawić, żeby firma wyglądała na bardziej dochodową… w lepszej kondycji finansowej. Jeśli ujdzie im to na sucho, spowoduje to wzrost ceny wywoławczej o około pięćdziesiąt procent w stosunku do tej, którą powinni dostać. Unoszę głowę.  Ale co to oznacza? Mam na myśli dla mnie? Dla mojego taty? Parska z obrzydzeniem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Oznacza to, że twój tata był dobrym gościem. Wszystkie te notatki służbowe? To on wzywał księgowość za te bzdury. Mówił im, żeby się odwalili, że nie będzie częścią ich kłamstw. I jakiś koleś… poczekaj chwilę, powiem ci jak się nazywa… – Przeszukuje strony, dopóki nie zatrzymuje się na jednej, która wygląda jak zeskanowany list. – Hen Henderson – zatrzymuje się i uśmiecha się złośliwie. – Co za imię i nazwisko prawda? Co za dziwak. W każdym razie to ruchliwe gówno nalegało, żeby twój tata zamknął gębę, żeby przeszli przez etap składania ofert. Nagle wstaję, krzesło, na którym siedziałam przewraca się za mną.  Będę wymiotować. – Przykładam rękę do ust, powstrzymując się od obrzygania całej klawiatury.  Łazienka! – piszczy, wskazując na korytarz. Biegnę i ledwo zdążam do toalety, zanim wymiotuję fioletowym ponczem, który wcześniej wypiłam. Wszystko o czym mogę myśleć to Dzięki Bogu nie zjadłam jeszcze

żadnych hot dogów. Jestem sama wystarczająco długo, żeby spłukać toaletę, zanim łazienka staje się zatłoczona przez Quin i Rebela. Zamyka drzwi i przekręca zamek sekundę przed tym, zanim jedno z jej rodzeństwa wali w drzwi.  Odwal się! Jestem zajęta! – krzyczy.  Powiem mamie, że jesteś tam z dwiema innymi osobami! – mówi cienki głos. 

Proszę bardzo! Powiem jej, że masz w torebce prezerwatywy! Cisza. Quin się wyszczerza.

 Opłaca się węszyć. W porządku, więc co jest. Skąd atak wymiotów? Rebel siada na krawędzi wanny i pociera moje plecy, gdy walczę, aby podnieść się z podłogi. Zamykam muszlę i siadam na desce, pochylam się, żeby wypłukać usta i nakładam porcję pasty do zębów, aby je trochę odświeżyć, zanim coś powiem.  Znam tego gościa. Hen Henderson. Mogę naprawdę poczuć jak krew odpływa mi z twarzy, gdy wypowiadam jego imię i nazwisko. Nienawidzę tego co to może oznaczać i tych niebezpiecznych regionów, w które zabłądził mój umysł.  Uch-och – mówi Quin. Pojawia się panika w jej spojrzeniu. – Będzie rzygać! Macham na nią ręką i opieram czoło o zimny blat.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie, jest dobre. Tylko trochę kręci mi się w głowie.  Może jesteś w ciąży – mówi Quin, śmiejąc się przez sekundę. Spoglądam w górę i miotam w nią wypełnionym sztyletami nienawiści i okropności spojrzeniem.  O cholera czy ja właśnie powiedziałam to na głos? Przepraszam. – Ma na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzoną. Wskazując na swoje usta uśmiecha się połowicznie. – Są na auto pilocie w tej chwili. Ruchome usta. Wybacz mi ojcze bo zgrzeszyłam.  Boże, czy możesz się zamknąć, proszę? – mówię, ponownie opierając czoło o blat. Rebel zachowuje się tak jakby ostatnie trzydzieści sekund w ogóle się nie wydarzyło.  Kim on jest? Henderson… Quin przystępuje do wyjaśnień co jest dobre, ponieważ wciąż walczę ze swoimi wzburzonymi wnętrznościami.  Hen Henderson jest dyrektorem finansowym w spółce jej ojca. Był najwyraźniej złymi wieściami. Chciał sfałszować kondycję finansową spółki dla IPO72. Jej tata powiedział Hendersonowi w tych notatkach służbowych, których kopię przesłał do Tea, że to nie przejdzie, że nie pozwoli, żeby to się stało. Teraz on nie żyje, a firma rozpoczęła IPO. Z naszej wiedzy wynika, że z jej macochą za sterem. Obracam głowę tak, że mogę na nich patrzeć i równocześnie wciąż czuć chłodną porcelanę na policzku.  Hen Henderson jest bratem mojej macochy. Teraz ona jest prezesem, a on dyrektorem finansowym. Uśmiech Quin znika, a twarz robi się blada.  Och, pieprz mnie… Kończę zdanie za nią.  …ostro.  Tak. Bardzo ostro. Wpatrujemy się w siebie. Quin sięga i ściska moje przedramię.  Tak mi przykro, Tea. To najgorsze wiadomości jakie mogłabyś dostać. 72

pierwsza oferta publiczna.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Przyciąga mnie do uścisku i trzyma w nim, nawet jeżeli w większości spadam z toalety na kolana na płytki.  Chodź tutaj, kochanie. Ręce Rebela obejmują mnie w tali i podnoszą z podłogi. Sadza mnie sobie na kolanach tak, że jestem twarzą zwrócona do Quin. W końcu mnie puszcza tak, że mogę siedzieć ponownie jak normalna osoba. Spoglądam w dół na nogi Rebela pod moimi a potem na jego ramiona luźno owinięte wokół mnie.  Dzięki Mikołaju – mówię, starając się być zabawną. Ale to nie do końca działa odkąd czuję się jakbym chciała płakać i wymiotować w tym samym czasie. Życie było dużo łatwiejsze kiedy miałam sześć lat i naprawdę siedziałam na kolanach mężczyzny, tylko po to, żeby wyciągnąć jakieś kozackie prezenty od niego i jego elfów. Wszystko w moim życiu wygląda jak jedno wielkie kłamstwo w tym momencie. Mikołaj. Mój ojciec. Hen Henderson. Wszyscy oni. Dranie.  Musimy coś z tym zrobić – mówi Quin. Jej twarz przybiera zdeterminowany wyraz. Widziałam go wiele razy wcześniej. Zazwyczaj godzinę przed tym, zanim byłam pijana w trupa albo starałam się uciec z naprawdę okropnej imprezy, na którą wiedziałam w pierwszej kolejności, żeby w ogóle nie iść.  Nie – potrząsam głową, zaciskając usta. – Nie. Nie zamierzam nic robić. Mam zamiar wstawać każdego ranka, iść do pracy, a potem na koniec dnia położyć się spać. To wszystko. Rozpaczliwie staram się przekonać samą siebie, że to jest dobry plan, że jestem w porządku z tym, żeby pozwolić swojemu ojcu po prostu spoczywać w spokoju. Obmyśliłam to praktycznie i w końcu będę w stanie uznać to za prawdę w swoim sercu. Co z tego jeżeli sprawia to, że czuję się w tej chwili jak zdrajca jego pamięci? Czas leczy wszystkie rany, prawda?  Nie masz tego na myśli, Tea. Nie chcesz odwrócić się plecami od swojej spuścizny w ten sposób. Wstaję uznając, że przestrzeń łazienki jest zbyt klaustrofobiczna jak na mój gust.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Spuścizna? Żartujesz sobie ze mnie? Jedyną spuścizną jaką mam jest Golden Legacy73, dobra? To moje życie teraz. – Patrzę na Rebela – Bez urazy. On po prostu patrzy na mnie i to przebija włócznią moje serce. Nie mogę tego dłużej znieść. Ucieczka jest jedynym rozwiązaniem jakie mogę wymyślić, które nie czyni mnie całkowicie chorą.  Muszę iść. Obchodzę Quin, która trochę zraniona nie kłopota się zatrzymywaniem mnie. Przy drzwiach zatrzymuję się i odwracam.  Rebel, możesz zabrać mnie z powrotem do domu?  Gdzie to jest Teagan? – pyta mnie Quin. Jej sukowata osobowość przejmuje pełną kontrolę. – Dom. Gdzie to dokładnie jest, w każdym razie? Gniew wzrasta i topi mnie w ciemności. Mówię pierwszą rzecz jaka przychodzi mi na myśl.  Pieprz się, śmierdząca cioto. Wychodzę z łazienki i zatrzaskuję za sobą drzwi, ale nie na tyle szybko, żeby zablokować jej ripostę.  Wolę raczej być śmierdzącą ciotą niż tchórzem, który pozwoli jakiejś taniej dziwce zamordować swojego ojca dla pieniędzy! Przytrzymuję się ściany idąc wzdłuż korytarza. Pokój kołysze się i w tej chwili naprawdę żałuję wypicia tego całego ponczu. Jestem całkiem pewna, że jest we mnie jego więcej gotowego do ukazania się. Udaje mi się wyjść na zewnątrz na ganek i zaraz po tym ponownie wymiotuję. Te krzaki nigdy nie będą takie same.

73

Legacy to po ang. Spuścizna/dziedzictwo – dlatego Tea mówi że Golden jest jedyną spuścizną jaką ma.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 39 ‒ WSZYSTKO W PORZĄDKU? – PYTA KOLEŚ stojący na trawniku przed domem. Podchodzi, żeby mi pomóc. Ubrany jest w krótkie spodenki i koszulkę, i wygląda tak jak każdy inny na imprezie, ale nie pamiętam żebym widziała go wcześniej przez dym. Prawdopodobnie byłam za bardzo zajęta roztapianiem się nad Rebelem, żeby zauważyć kogoś innego, więc nie mam nic przeciwko niemu. ‒ Co tutaj robisz? – pytam, zastanawiając się dlaczego wygląda znajomo. – Impreza jest z tyłu. ‒ Dopiero tutaj dotarłem. Ty jesteś Teagan, prawda? – Wyciąga do mnie rękę. Używam własnej do otarcia ust i robię krok w tył, bojąc się, że dostanie pełną dawkę mojego śmierdzącego wymiotami oddechu.  Znam cię? Robi krok do przodu uśmiechając się naprawdę szeroko. Jest całkiem atrakcyjny, ale nie mogę nic poradzić na to, że porównuję go z Rebelem. Jest dużo mniejszy i bardziej klasycznie przystojny. Natychmiast decyduję, że wolę gorącą markę Rebela nad klasycznym stylem tego gościa.  Jeszcze nie. – Wciąż ma wyciągniętą dłoń. – Jestem Robert. W końcu ściskam jego dłoń i potrząsam nią, dając mu ostatecznie dziewczyński uścisk, ledwie go dotykając. Nie chcę, żeby odniósł mylne wrażenie i pomyślał, że jestem zainteresowana.  Hej, Robert. Miło cię poznać. Kiedy puszcza moją rękę i obraca się bokiem przetrząsając drugą ręką swoje kieszenie, nagle uderza mnie to skąd go znam. Te brzękające klucze wywołują przebłysk wspomnienia jego twarzy w mojej głowie. Chodnikiem nadchodzi drugi facet, ale nie zwracam na niego uwagi. Zamiast tego wskazuję na Roberta.  Znam cię! Ty byłeś tym kolesiem! Tym ze sklepu z narzędziami! Szczerzę się jak głupiec. Moja pamięć wymiata.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Co? – Odwzajemnia uśmiech, ale brakuje mu trochę tego blasku, który miał wcześniej. Przenoszę ciężar ciała na drugą nogę.  Tak, to byłeś ty. Kupowałam jakieś rzeczy do mojego mieszkania, a ty stałeś na końcu alejki, gapiąc się na mnie. Marszczy brwi.  Nie, to nie byłem ja. W każdym razie nie sądzę, żeby tak było. Uśmiecha się ponownie, a potem spogląda przez ramię na kolesia, który jest prawie obok niego. Patrzę na nowego gościa i oglądam jego ubiór. Wcale nie jest ubrany jak na grilla. Kto do cholery ubiera dżinsy, kiedy jest trzydzieści stopni na dworze? Idioci oto kto. Może sprzedaje odkurzacze albo coś innego. Kiedy podnosi wzrok, ze spóźnionym refleksem zmieniam zdanie.  Hej, ty jesteś tym kolesiem… – Wskazuję na niego, a on w tym samym momencie patrzy na Roberta. Wymieniają spojrzenia, a mój mózg będący super komputerem zaczyna kalkulować. Wynik sprawia, że staję się nagle bardzo nerwowa.  Jesteś tym z baru – mówię mój ton jest oskarżający. – Tym, z którym walczył Colin. Miałeś nóż.  Czas iść – mówi Robert, patrząc na gościa od noża.  Jesteście razem? To dziwne, prawda? Robię krok w tył w stronę domu, gdy obaj przenoszą swoje spojrzenie na mnie. Chciałabym

móc

powiedzieć,

że

po

tej

chwili

wydarzenia

rozegrały

się

w zwolnionym tempie. To byłoby bardzo romantycznie i rewelacyjnie sądzić, że tak się dzieje w prawdziwym życiu. Ale naprawdę nie tak to się potoczyło. Zupełnie nie tak, właściwie. W jednej sekundzie stoję tam na trawie przed domem, zastanawiając się dlaczego dwójka nieznajomych, która gapiła się na mnie przez ostatni tydzień nagle jest na tym samym grillu, a następną rzeczą jaką notuję jest to, że jestem mięsem w bardzo niewygodnej kanapce z Teagan. Każdy z nich chwyta moje ramię i idziemy w tym trójkącie do SUVa, stojącego przy krawężniku.  Co do cholery?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Mój super komputer mózg jest w pełnym trybie awarii. Nigdy nie byłam sponiewierana przez perfekcyjnie trzeźwego gościa i nigdy przez dwóch na raz. Zawsze wyobrażałam sobie, że trójkącik będzie wyglądał inaczej niż okazało się w rzeczywistości. Nie uderza mnie to, że jestem porywana do chwili, w której jestem prawie przy drzwiach pasażera.  Och, do cholery nie! – wrzeszczę, gdy Robert otwiera tylne drzwi. – Pieprzyć to! Pieprzyć to! Nie wsiądę do tego cholernego samochodu! Ból jakiego nigdy nie doświadczałam w całym swoim życiu wystrzela w mojej głowie przez twarz.  Czy ty właśnie mnie uderzyłeś?! Prawdopodobnie nie ma to żadnego sensu, ale przechodzę przez szok na wyobrażenie, że facet właśnie uderzył mnie w twarz bez żadnego powodu. Nawet jeszcze go nie obraziłam. Na szczęście mój auto pilot rozumie co się dzieje i wchodzi na najwyższe obroty. Kopię, krzyczę, biję i wiercę się robiąc wszystko co tylko mogę, żeby nie zostać wepchniętą na tylne siedzenie. Kiedy czytałam historie o laskach, które są porywane, zawsze przysięgałam, że nigdy nie pozwolę, żeby mi się to stało. Sądziłam że wiem dokładnie co zrobić, żeby się wydostać. Dźgniecie w oko! Uderzenie w nerki! Gdzie są te cholerne jądra, do jasnej cholery?! Żaden z moich fantastycznych zapobiegających-porwaniu manewrów nie działa. Jeszcze jeden cios w moją głowę i nagle moje stopy nie chcą dłużej współpracować. Trudno powiedzieć, gdzie jest góra, a wszystkie twarde części samochodu siniaczą moje ręce, nogi i żebra, kiedy dwójka facetów wrzuca moje ciało do środka. Ląduję twarzą w dół do podłogi na tylnym siedzeniu, gdy drzwi zamykają się przy moich stopach, wpychając je do samochodu i przygniatając do winylu. Chodniczki pokryte są odrobiną żwiru i śmierdzą tak, że znowu chce mi się rzygać, ale nadal jestem zbyt wkurzona, żeby zwymiotować. Zachowam ten rewelacyjny sos na później, kiedy będę mogła wycelować w czyjąś twarz. Szamotając się, żeby podnieść się do góry, otrzymuję kilka dodatkowych ciosów, tym razem w tył ud.  Leż spokojnie! Zostań tam! – warczy jeden z porywaczy.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Pieprzyć twojego ojca i matkę! – odwrzaskuję z wściekłością, kiedy kuksaniec w udo powoduje taki ból, że wszystko co mogę zrobić to zwinąć się w pozycji embrionu i czekać, aż ból ustąpi.  Spokojnie Dack – mówi Robert. – Nie musisz jej oznaczać czy coś innego.  Dack? To jest twoje imię? – śmieję się, wypychając na siłę dźwięk jako głośne szczęknięcia. – Dla mnie wyglądasz bardziej na Dicka74. Obraca się i policzkuje mnie, a odrzut głowy rzuca mi włosy na twarz.  Chcesz zostać złapanym z nią na tyle jadąc przez miasto? – krzyczy Dack. – Kto do cholery aranżuje porwanie samochodem bez bagażnika? Robert odkrzykuje.  Hej, nie jestem jakiegoś rodzaju doświadczonym kryminalistą, dobra?! Przez piekło agonii palącej moje zaciśnięte nogi, wyczuwam moją jedyną szansę na uwolnienie. Może Robert ma gdzieś w sobie serce albo przynajmniej silny strach przed byciem zgwałconym w więzieniu.  Jesteś przestępcą, wiesz – wydyszam, zwijając się bardziej w kulkę za siedzeniem Dacka. – Porwanie jest przestępstwem federalnym.  Zamknij się do cholery – mówi Dack, obracając się na siedzeniu. Nie mogę go zobaczyć, ale siedzenie poruszające się przed moją twarzą mówi mi, że ma zamiar sięgnąć i spowodować więcej bólu i wydaje się, że sprawia mu to przyjemność. Byłoby prawdopodobnie lepiej podążać za jego instrukcjami, ale jakaś sadystyczna część mnie jest tak wkurzona na tę dwóję idiotów za naskoczenie na mnie, że to nie pozwala mi albo im udać się cicho w noc.  Zamknij się do cholery, Dick, ty wioskowy zjadaczu strupów – krzyczę. Moja zniewaga na poziomie trzecioklasisty najwyraźniej wyrasta na górze jak naprawdę dobry krem. Robert się śmieje. 

Zjadacz strupów? To pomysłowe. Dack uderza Roberta w ramię co sprawia, że samochód zjeżdża z pasa ruchu. Ktoś trąbi i przystępuję do akcji. Wiedząc, że ktoś może zobaczyć mnie rozpaloną

jak nigdy wcześniej, wyskakuję z dziury, w której się ukrywałam i rzucam do okna 74

Dack – kaczka, Dick – fiut.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

pasażera, wrzeszcząc na całe gardło tak głośno jak tylko mogę i robiąc wszystko, żeby ignorować potworny ból w nodze.  Pomocy! Pomocy! Zostałam porwana! Zadzwoń na policję! Uderzam i uderzam, i uderzam w okno, puste odgłosy, które to powoduje są za bardzo zagłuszone przez dźwięk ruchu ciężarówek. Osoba w samochodzie kompaktowym nic nie dostrzega. Siedzenie kierowcy jest około trzydziestu centymetrów niżej niż my na przeciwnym pasie ruchu i ma zamiar skręcić w lewo, i zostawić nas w tyle.  Nieeee!! – wrzeszczę, gdy jestem odciągana od okna. Dack ma pięść zaciśniętą w moich włosach i najwyraźniej nie obawia się ich wyrwać.  Połóż się! – ryczy. Sięgam za siebie i staram się sprawić, żeby mnie puścił. Zdołałam zostawić przynajmniej jedno dobre drapnięcie gdzieś w jego twarzy, zanim gra się kończy. Nie jestem pewna czy to jego pięść czy młot kowalski, ale coś bardzo ciężkiego i twardego nawiązuje kontakt z moją skronią, i to wszystko co pamiętam z tego głupiego, samochodowego porwania.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 40 BUDZĘ SIĘ NA zniszczonej brązowej kanapie w małym opuszczonym magazynie, momentalnie żałując mojego pierwszego odruchu, by usiąść szybko. Potężny, ogromny ból głowy. Muszę pozostać przez kilka sekund nieruchomo, aż fale bólu ustąpią.  W końcu się obudziłaś – mówi głos po mojej lewej. Robert siedzi na fotelu, który jest w lepszym stanie niż moja kanapa, jego nieszczery uśmiech zniknął. Nie jest widoczny. Nie wiem dlaczego pomyślałam, że był przystojny. Jest bardziej jak typ spod ciemnej gwiazdy, taki który zjada dla zabawy złote rybki, a potem się tym przechwala. Nic nie mówię, zachowując całą umysłową energię na obmyślenie planu ucieczki. Moje oczy omiatają przestrzeń i staram się wymyślić jakie mam opcje. Nie ma żadnych okien, które mogę zobaczyć. Jedyne światło dochodzi z okratowanej lampy, zawieszonej wysoko w rogu pokoju. Są metalowe roletowe drzwi jakieś pół metra na wprost mnie. Pomagałam kiedyś przeprowadzać się bratu Quin i miał taki schowek, w którym przechowywał jakieś rzeczy. Mam przeczucie, że jestem w jednym z nich.  Więc, sprowadziliśmy cię tutaj, żeby zadać ci kilka pytań, aby coś od ciebie dostać. Nie mogę dłużej ciągnąć tej milczącej gry. Jest zbyt głupi na słowa.  Jeżeli to seks, jestem wyeliminowana. Przykro mi koleś. – Wskazuję na swoje krocze. – Opryszczka. Nie polecam.  Nie chodzi o seks. Tylko o coś co otrzymałaś od swojego ojca. Mój mózg ma zwarcie przez chwilę, gdy trawię ten kawałek informacji.  Że co? Co mój ojciec ma wspólnego z handlem seksualnym? Marszczy brwi.  Handel seksem?  Tak. Po to mnie porwaliście, prawda? Niewolnica seksualna? Sprzedacie mnie temu kto zapłaci najwięcej. Słuchaj, widziałam filmy. Wiem jak to działa. Ale macie pecha, człowieku, poważnie. Jestem skażona. I poza tym nie jestem też dziewicą. Będziecie mieli szczęście jeżeli dostaniecie za mnie pięćdziesiąt dolców.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Przewraca oczami i marszczy ponownie brwi, kiedy potrząsa głową jakbym to ja była idiotką w pokoju.  Nie siedzimy w tym biznesie, dzięki.  Nie, to ja dziękuję tobie. Rozglądam się w poszukiwaniu czegoś więcej, zastanawiam się czy krzyk mógłby pomóc. Jestem trochę zmartwiona, że zjadacz strupów Dack Fiut jest tutaj i wciąż w nastroju, aby pozbawić mnie przytomności. Nie jestem pewna czy moja czaszka może przyjąć jeszcze więcej uderzeń, zanim mój mózg zostanie permanentnie uszkodzony. Może już tak się stało… mam to absurdalne pragnienie podjudzać, kiedy prawdopodobniej lepiej byłoby całować go po tyłku.  Więc dokładnie z jakiego powodu tutaj jestem pobita przez gościa z IQ na poziomie czterdziestu?  To nie miało się wydarzyć. Robert wygląda na zmartwionego, więc wykorzystuję swoją przewagę.  Jeżeli pozwolisz mi odejść, będzie z tobą dobrze. To mnie powstrzyma, a uderzenie w moją głowę będzie dla ciebie problemem, prawnie mówiąc.  Nie martwię się o to.  Kłamca. – Uśmiecham się gorzko. – Przestępstwo federalne oznacza więzienie z maksymalnym nadzorem, stary. I to oznacza pobudki w nocy, żeby dawać dupy mordercy z siekierą. Całkowicie będziesz wielką czarną suką przez około tydzień, zanim zabiją cię kosą zrobioną z twojej szczoteczki. Wydaje się być niewzruszony obrazem, który przedstawiłam. Nie doceniłam zestawu jego umiejętności porywacza, tak sądzę.  Nie powinnaś do mnie mówić w ten sposób – mówi, brzmiąc na prawie znudzonego.  A niby dlaczego?  Ponieważ jestem kolesiem, który będzie decydował o tym co się z tobą stanie po tym jak powiesz mi to co chcę wiedzieć.  Gówno prawda. Nie dowodzisz. Jesteś amatorem. Rozglądam się zastanawiając się, kiedy prawdziwi źli kolesie mają zamiar się pokazać. Ostateczne zjadacz strupów ma swoje pięści. Jestem całkiem pewna, że jedyną rzeczą, którą kiedykolwiek uderzył Robert jest piłeczka golfowa.  Jestem biznesmenem i jestem tutaj po to, żeby złożyć ci ofertę.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Opieram się o kanapę i uspokajam, robiąc powolne oddechy. Kiedy jestem pewna, że nie wyzwę go paroma brzydkimi określeniami, mówię:  Jeżeli wszystko czego chcieliście to umowa biznesowa mogliście do mnie zadzwonić albo wysłać maila i po prostu zapytać. Uśmiecha się bez humoru.  Próbowałem po dobroci nie inwazyjnych metod. Ale nie współpracowałaś.  Kiedy? Z chęcią się dowiem, ponieważ zaufaj mi wolałabym to niż wstrząs mózgu. – Wskazuję na swoją obolałą głowę.  Przyszedłem do twojego akademika raz i do twojego mieszkania co najmniej dwa razy. Zwężam oczy, gdy uświadamiam sobie inne miejsce, gdzie widziałam tę kupę gówna.  Jeździsz Pirusem, prawda?  Bardzo dobrze. Miałem wrażenie, że mnie zobaczyłaś.  Czego chcesz? Mam przeczucie że chodzi o samochodzik zabawkę, ale mam zamiar iść dalej, zgrywać głupią tak długo jak się da. Mam nadzieje, że jeśli sprawię, aby uwierzyli, iż jestem tak tępa, że nie wiem czego szukają to nigdy nie pomyślą o możliwości zrobienia przeze mnie kopi.  Twój ojciec przysłał ci pewne dokumenty. Chcemy je dostać.  Nie wysłał mi żadnych dokumentów. – Robię głupi wyraz twarzy na całej linii, wkładając w to wszystko co mam. – Wysłał mi list mówiący o tym, żebym zaopiekowała się jego zabawkowym samochodzikiem. To była pojedyncza kartka i naprawdę nie był to dokument chyba, że uznajesz za dokument cztery zdania. Przewracam oczami i robię najlepszą imitację przesadnej reakcji aktoreczki z programu Disneya jaką tylko mogę.  Geez, jeżeli chcecie cholerny samochodzik możecie go mieć. Jak wiele jest warty, w każdym razie? Tysiąc dolarów czy coś? Wiedziałam, że powinnam wystawić go na eBay. – Przygryzam skórkę od paznokcia, okazując kompletny brak zainteresowania jego dziecinną obsesją na temat tego samochodziku.  Nie zrobiłaś tego, prawda?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie, ale żałuję tego. - Opuszczam rękę w dół. – Nie mogę uwierzyć, że naprawdę porwałeś mnie dla zabawkowego samochodziku. Jesteś naćpany? – Mrużę na niego oczy jakbym naprawdę wierzyła w to co mówię. – To naprawdę smutne. Możesz się przede mną otworzyć, stary. Żyj dniem dzisiejszym i te sprawy.  Gdzie jest samochodzik? – Najwyraźniej nie jest zainteresowany moją interwencją. Narc-Anon75.  Uchhh… jest w kieszeni mojej bluzy.  Gdzie?  U Rebela. Mój brzuch zawiązuje się w supeł, kiedy uświadamiam sobie, że właśnie skierowałam tych gości prosto do domu mojego nowego chłopaka. Szybko staram się odkręcić bałagan, który właśnie spowodowałam. – Sądzę, że jest tam. Ale może tak być a może nie. – Rebel nie wpuści tam nikogo bez walki. Boże, proszę nie pozwól, żeby

Rebelowi coś się stało. Robi mi się niedobrze na myśl, że w końcu znalazłam faceta, z którym mogę stworzyć coś poważnego i z mojego powodu zostanie zabity przez wieśniaka, który nie wie jak się ubrać na grilla i który nie wie jak odpowiednio zorganizować porwanie. Życie jest takie niesprawiedliwe. Robert wstaje.  Chodź. Idziemy.  Gdzie? – Szarpię się, żeby wstać, zawroty głowy i ból pochodzący z rany na mojej głowie sprawia, że się chwieję.  Do zabawki. Chcę ją teraz.  Dobrze. Cokolwiek. Zaciskam usta, żebym mogła się skupić na stawianiu jednej stopy za drugą i nie powiedzieć czegoś co rozwali moją znakomitą przykrywkę. Czekam daleko z boku, gdy Robert podnosi roletowe drzwi, ujawniając korytarz. Jestem dość pewna, że jesteśmy w jednym z tych magazynów, przechowujących rzeczy.  Co ze mną zrobicie po tym jak przekażę wam samochodzik? – pytam.  Nie jestem pewien co Dack dla ciebie zaplanował.

75

Jest to program dwunastu kroków dla przyjaciół i rodziny ludzi którzy są uzależnieni od np.: alkoholu, narkotyków itp., tzw. współuzależnieni.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Przełykam ciężko.  Mogę się domyślać – mówię, wiedząc teraz, że gdy tylko dostaną samochodzik nie będą mieli żadnego powodu do trzymania mnie w pobliżu. Łzy przychodzą kiedy uświadamiam sobie, że stanę się daną statystyczną. Adrenalina wystrzela w moich żyłach i zaczynam się trząść. Chcę biec, ale wiem, że nie zrobiłabym pięciu kroków, zanim zostałabym zatrzymana. Moja głowa boli za bardzo i to wpływa na moją równowagę. Może jeżeli wyjdę na zewnątrz w jakimś momencie będą tam inni ludzie i będę w stanie krzyczeć czy coś innego. Trzymam się tej wątłej nadziei, kiedy wychodzimy na światło słoneczne.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 41 NASZA TRÓJKA ZATRZYMUJE się na pustym parkingu przed Rebel Wheels. Nie wiem czy mam się cieszyć czy płakać z powodu tego, że moi porywacze mają szeroko otwartą możliwość nie tylko dostać to po co przyszli, ale również zamordowania mnie i pozostawienia tutaj, żebym została znaleziona przez jedynych ludzi w mieście, którzy dali mi pracę. Samolubna część mnie miała nadzieje, że ktoś tutaj będzie i mnie uratuje, ale głęboko w środku wiem, że lepiej jest, iż nikogo nie ma. To mój bałagan i muszę sama go uprzątnąć. Wszystko na co mam teraz nadzieję to to, że jedno z tych ciężkich narzędzi w warsztacie może stanowić dobrą broń… jeżeli dostanę je w swoje ręce, zanim Dack roztrzaska o coś moją czaszkę. Podchodzę do drzwi i ciągnę za klamkę. ‒ Są zamknięte. Ulga zalewa mnie na kilka sekund, a potem Dack wpada na genialny pomysł użycia łyżki do opon z samochodu do wyważenia drzwi. Zamek pęka zaledwie po paru mocnych ruchach ze strony Dacka i drzwi otwierają się szeroko. ‒ Gdzie jest samochodzik? – pyta Robert. ‒ W mieszkaniu na górze – mówię, wskazując do środka. Zostaję tam gdzie stoję z nadzieją, że zadowoli się poszukiwaniami na własną rękę. Nie chcę wierzyć w to, że zabiliby mnie w miejscu publicznym, więc mój plan polega na pozostaniu tutaj tak długo jak się da. ‒ Idź go przynieść – mówi Dack, popychając mnie trzonkiem łyżki do opon. To by było na tyle z pozostania na zewnątrz. I teraz to on jest tym z ciężką bronią w ręku. Mam strasznie przerąbane. Moje stopy wleką się z trudem i trzymam oczy utkwione w podłodze. Nie chcę żeby moim ostatnim widokiem na tym świecie było wnętrze warsztatu samochodowego. Chcę pamiętać niebieskie niebo, obraz Rebela przez smugi dymu na grillu u Quin i ten owocowy, fioletowy poncz z alkoholem, zanim go zwymiotowałam.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

Moi porywacze mamrotają za mną, ale nie mogę się skupić na tym co mówią. Wszystko co słyszę to dźwięki jakiegoś widma w mojej głowie, wołającego Martwa

dziewczyna idzie!

Niemal mogę wyobrazić sobie cele więzienne po obu stronach ze

skazanymi na śmierć, przestępcami obrzucającymi mnie jajkami, gdy zmierzam do jakiejś komnaty, w której wypełni się moje przeznaczenie. Elektryczne krzesło. Śmiertelny zastrzyk. Pluton egzekucyjny. Powieszenie. Umrę a nie jestem nawet wystarczająco stara, żeby wypożyczyć samochód. W biurze dzwoni telefon. Waham się zastanawiając się kto może dzwonić w niedzielę. Czy to klient? Telemarketer chcący sprzedać mi kablówkę po raz osiemnasty w tym tygodniu? Zwykle chciałabym sięgnąć po telefon i złapać telemarketera, żebym mogła skrytykować go za bycie zmorą uprzejmego społeczeństwa. Jednak dzisiaj z chęcią skoczyłabym przez telefon w tym kierunku, aby pobyć z nim w jego małym boksie biurowym w Indiach. Moglibyśmy zostać najlepszymi przyjaciółmi jeżeli tylko uratowałby mnie przed śmiercią z powodu zabawkowego samochodu. Rebel ma jedną z tych starodawnych automatycznych sekretarek z kasetą magnetofonową w środku. Ta rzecz jest tak brudna, że nie można nawet zobaczyć przez plastikowe okienko czy kaseta jest jeszcze w środku. Słyszę głos wydobywający się z głośnika i rozchodzący się po całym warsztacie. 

Teagan? Jesteś tam? Moje serce opada jak skała prosto do żołądka. Chcę wrzeszczeć Rebel! Jestem tutaj!

Ale nic nie mówię, ponieważ to i tak nie ma sensu. Nie może mnie usłyszeć. Jest wciąż na imprezie, a automatyczna sekretarka tylko odtwarza… nie nadaje. Nadchodzi dźwięk szamotania, a potem głos Quin.  Daj mi ten telefon… Tea! Czy ona mnie słyszy? Hej, Tea? To ja. Twoja najlepsza przyjaciółka wszechczasów na wieki, nawet kiedy jestem kutasem. Przepraszam, dobrze? Nie powinnam była tego mówić. Jestem dupkiem na najwyższym poziomie. Proszę wróć na imprezę. Zjem kawałek wątróbki, aby ci udowodnić, że mam to na myśli, dobrze? Wiesz jak bardzo nie znoszę wątróbki. Jesteś tam? Wiem, że tam jesteś, odbierz. Przestań zachowywać się jak dziecko. Dack ponownie popycha mnie w plecy i wychodzę z biura, usiłując nie dorobić się stłuczenia kręgosłupa. Płaczę jak małe dziecko do czasu, gdy dochodzimy do szczytu schodów. Błagająca i przymilająca się Quin zanika, gdy przechodzimy przez drzwi,

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

prowadzące do górnego korytarza. Chcę powiedzieć mojej najlepszej przyjaciółce wszechczasów, że mi też jest przykro, iż nie miałam na myśli tego co powiedziałam, że nie musi prosić o moje przebaczenie, ponieważ przyjaciele oferują je dobrowolnie i bezwarunkowo. Jestem boleśnie świadoma, że jest za późno na nauczenie się tej lekcji o tym, żeby zawsze traktować swoich przyjaciół jakbyś widziała ich po raz ostatni. Nienawidzę tego, że nigdy nie usłyszy moich przeprosin, a ja usłyszałam jej. I zarówno nienawidzę jak i kocham swojego tatę bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Bliskość mojej własnej śmierci przyniosła mi super świadomość, która uczyniła wszystko krystalicznie przejrzystym. Jestem niemal pewna, że mój ociec nie zmarł z przyczyn naturalnych. Umarł, ponieważ był dobrym facetem, starającym się postąpić słusznie i był żonaty z demonem, posiadającym równie nikczemnego brata. Może nie był dla mnie tatą roku, ale nie był złą osobą. I liczył na moje wsparcie, ale spieprzyłam to. Przez wszystkie te lata troszczył się o mnie i upewniał, że nigdy niczego mi nie brakowało, a gdy poprosił mnie o zrobienie dla niego tej jednej rzeczy zawiodłam go. Kładę rękę na gałce i obracam twarz do moich porywaczy i ostatecznie morderców.  Jest tam, tak myślę. Dack kiwa głową.  Otwórz je. Całkowity brak wyrzutów sumienia na jego twarzy unosi mój gniew poza czerwoną linię. Odbiera mi wspomnienia przyjaciół i zamienia je w gówno. Tak, to częściowo moja wina, że umrę i prawdopodobnie będę niespokojnym duchem przez wieczność, ponieważ zostawiam niedokończone sprawy na tej planecie, ale to również będzie jego wina, że stanę się daną statystyczną zabójstw. Nigdy nie byłam dobra w godzeniu się z niesprawiedliwymi sytuacjami, a nic nie wydaje mi się bardziej niesprawiedliwie niż zostanie zabitym przed tym, zanim dowiedziałam się na pewno czy Rebel mnie kocha czy nie. Powoli zabieram rękę z gałki.  Powiedziałem otwórz je – warczy Dack. Mówię przez zaciśnięte zęby, kopiując jego ton i pozwalając gniewowi wyciec do mojego głosu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Pieprz się Dick. Sam je otwórz. – Przygotowuję się na ogromny ból, gdy unosi łyżkę do opon nad głowę w ostrzegawczym geście. Dokładnie w tym momencie, kiedy otwiera swoje usta, żeby wydać swój ostatni i końcowy rozkaz otwarcia drzwi moje pierwotne zaplanowane-na-porwanie umiejętności zaskakują. Zastrzyk czystej adrenaliny strzela we mnie jak uderzenie laboratoryjnie czystej amfetaminy. Jądra, okulary, poltfel i zegarek! Oto nadchodzę! Jego nogi są szeroko rozstawione i nie marnuję czasu w podniesieniu stopy i umieszczeniu jej pewnie pomiędzy nimi.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 42 DACK ZGINA SIĘ W ZWOLNIONYM tempie, jego twarz jest biała jak papier, a malujący się na niej wygląd przedstawia mieszaninę furii, bólu i zaskoczenia. Łyżka do opon wypada z jego uchwytu z brzękiem odbija się od ściany, obraca i upada na podłogę tuż przed drzwiami Rebela. Robert stoi za Dackiem, starając się nie przewrócić wraz z nim i równocześnie próbując go podtrzymać. Wyrzuciłabym w górę pięść w geście triumfu nad moimi wspaniałymi ruchami ninja, jeżeli nie byłabym tak spanikowana potencjalną ewentualnością śmierci. Zamiast tego zaczynam się cofać, trzymając się ręką ściany, aby nie potknąć się o własne nogi. Nie udaje mi się odejść za daleko, a potem Dack ląduje na ziemi, a jego noga przygniata łyżkę do opon. Pochylam się, żeby ją chwycić, zanim Robert zdoła się do niej dostać, ale jest zaplątana w dżinsy Dacka. Wrzeszcząc, szarpię i uwalniam ją, jednak dzieje się to tak szybko, że upadam na tyłek powodując wstrząsy w mojej czaszce, a ból głowy rozpala się osiągając szczyt. Robert puszcza Dacka, wysuwając ręce spod jego pach i przeskakuje nad nim zbliżając się do mnie. Zamachuję się na ślepo bronią, prawie płacząc ze szczęścia, gdy nawiązuje kontakt z jego goleniem. Ryczy z bólu, ale jakoś zachowuje przytomność umysłu i łapie mnie za włosy. Myślałam, że głowa bolała mnie wcześniej, ale ten ból był niczym w porównaniu z tym czego doświadczam teraz. Dźwięk wychodzący z moich ust nigdy nie mógłby zostać uznany za ludzki. A potem nagle pojawia się inny krzyczący głos i moja głowa podrywa się w bok, gdy kosmyki moich włosów są wyrywane z cebulkami. Kwiczę jak świnia, a potem też chrząkam jak jedna, gdy różne części ciała zaczynają uderzać we mnie ze wszystkich kierunków. Dezorientacja trwa przez około trzy sekundy, a potem Robert odlatuje do tyłu jak Superman pływający stylem grzbietowym.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Duże dłonie podnoszą mnie pod pachy do góry i stawiają na stopach. To co zostało z moich włosów zwisa mi na twarzy i jestem zbyt oszołomiona, żeby zobaczyć co do cholery się dzieje. Jednak kiedy słyszę głos swojego wybawcy niemal mdleję z ulgi. ‒ Teagan, co ty do cholery robisz? ‒ Och, Colin! Odwracam się niechlujnie i zarzucam na niego ręce, obejmując jego szyję tak mocno jak mogę. Sekundę temu tonęłam w żalu z powodu nadchodzącej śmierci, ale teraz czuję się bezpieczna. Ulga jest obezwładniająca.  Tak się cieszę, że tutaj jesteś! – krzyczę i płaczę jednocześnie. ‒ Siedź tutaj – mówi, odczepiając mnie od swojej szyi silnymi rękami i popychając na ziemię. Opadam połowę dystansu na podłogę na tyłek i mam tylko tyle czasu, żeby odgarnąć włosy z twarzy i cieszyć się widowiskiem. Colin zbliża się do napastników i zaczyna systematycznie uderzać w ich twarze, zamieniając je w purpurową miazgę. Na początku go dopinguję, widząc jak średnia długość mojego życia wzrasta wraz z tym jak moi porywacze stają się słabsi i słabsi, szybko jednak redukuje się do zmartwienia. Zabicie moich napastników może nie być najlepszą zemstą jaką mogę wymyślić ani też najlepszym planem przekonania Rebela, że jestem dobrym materiałem na dziewczynę. Wątpię, że ja będąca powodem tego, że jego brat skończy w więzieniu na resztę życia, zostanie uznane jako dobre relacje rodzinne.  Colin! Przestań! Nie zatrzymuje się, tkwiąc w jakiegoś rodzaju głuchej, oniemiałej i ślepej furii napędzającej jego pięści. A są to duże pieści, święta matko Kłopotów, dziękuję ci bardzo. Każda wygląda jak młot kowalski i po całej tej krwi i opuchniętych częściach ciała, których jestem świadkiem sądzę, że prawdopodobnie też uderzają jak młoty. Pełzam na rękach i kolanach do przodu, chwytając jego kostkę. Napina się i ugina pod moimi palcami, gdy kontynuuje karanie ciała Dacka. Robert dawno temu stracił już przytomność. Albo może jest martwy. Nie mogę zobaczyć jego twarzy, ale się nie rusza, a twarz ma skierowaną dołem do betonowej podłogi.  Colin! Przestań! Nie zabijaj go! Muszę wiedzieć dla kogo pracuje! Pięść Colina zawisa nad nim w powietrzu, kiedy się zatrzymuje.  Co? – pyta, obracając się, by na mnie spojrzeć.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Ledwo mogę wydusić z siebie słowa, jestem bez tchu z powodu całej tej paniki. Brzmię jakbym dopiero przebiegła maraton na pełnej prędkości.  Pracują dla kogoś. Przyszli, żeby ukraść ode mnie coś co dał mi ojciec. Muszę wiedzieć kto jest ich szefem. Zanim zostaną otoczeni prawnikami, chcę wiedzieć z czym i z kim mam do czynienia. Godziny temu, zanim te śmiecie przybyły i zrujnowały perfekcyjnie przyzwoitego grilla, a potem wyrwały trochę moich włosów, mogłam być zadowolona z wyciszenia sprawy, ale już nie. Nikt nie funduje mi łysiny i wychodzi z tego bez szwanku. Chcę sprawiedliwości. Naprawdę, chcę tylko swoje włosy z powrotem, ale odkąd tego nie mogę mieć zadowolę się małą zemstą. Słowo strażnik brzmi nagle jak dobry pomysł. Colin wstaje, chwytając Dacka za kołnierzyk i szarpiąc go do góry. Dack krzyczy z bólu i pochyla się plując na drzwi Rebela. Obserwuję w przerażeniu jak krople krwawej brei ściekają po drewnie, zostawiając za sobą smugę. Sądzę, że może być w to wmieszany też ząb i ten mały okropny szczegół sprawia, że mój brzuch wywraca się nie raz, nie dwa, ale trzy razy. Hat trick! O boże… wymioty nadciągają…  Kim do cholery jesteś i dlaczego jesteś w moim domu? – pyta Colin z twarzą dwa centymetry od twarzy Dacka.  Pieprz się, …pku – szepcze Dack. Taaa… ma dziurę w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się jego przedni ząb. Nie sądzę, że miał na celu zabrzmieć jak sepleniący Clint Estwood, ale robi i tak całkiem dobre wrażenie.  Jeszcze jedna szansa, zanim wyślę cię do szpitala na miłe śpiączkacje 76 – mów Colin  Śpiączkacje? – pytam. Szczerzy zęby w chory, przebiegły sposób.  Wakacje w stylu śpiączki. Przełykam z trudem.  Przepraszam, że zapytałam. Proszę nie rób tego. Colin marszczy brwi.  Dlaczego nie?  Dlatego. Wpadniesz w kłopoty i Rebel znienawidzi mnie za wciągnięcie ciebie w to. Colin uśmiecha się szyderczo. 76焁

Colin może podać sobie rękę z Tea – są mistrzami w tworzeniu nowych słów :D

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie przejmuję się Rebelem – odwraca się do Dacka. – Dla kogo pracujesz i czego oni chcą? Powiedz mi albo rozłupię ci czaszkę i zaufaj mi to nie jest tylko pusta obietnica. Nawet ja mogę stwierdzić jak poważny jest Colin. Oddycham z ulgą, kiedy Dack najwyraźniej też to widzi.  Nie wiem. Jakiś koleś w garniturze zatrudnił mnie do znalezienia tej dziewczyny i zdobycia pamięci USB, która została do niej wysłana, to wszystko.  I co powinieneś z nią zrobić kiedy byś ją zdobył? Opada do wnętrza swojej koszuli. Kołnierzyk podchodzi do góry, aż po jego uszy, gdy traci cały pozostały opór.  Mam opłaconą z góry kopertę, żeby ją wysłać. Jest w samochodzie. Colin rzuca go na podłogę i odwraca się do mnie z szerokim uśmiechem.  To było łatwe. – Jego uśmiech momentalnie opada, gdy odwraca się i kopie Dacka prosto w twarz, posyłając go w chwilę nieprzytomnego na plecy.  O cholera – piszczę, zaskoczona tą przemocą. Zobaczenie jak Colin prawie pobił gościa na śmierć było wystarczająco złe, ale ten ostatni ruch wyglądał jakby został zrobiony dla czystej zabawy. Colin mnie przeraża. Colin idzie do swojego mieszkania. Jest tam tylko przez kilka sekund i wraca na korytarza z komórką. Odczołguję się chodem raka od bałaganu ciał pod drzwiami Rebela w kierunku mieszkania Colina, gdy ten zaczyna rozmawiać przez telefon.  Hej, Rebel. Mamy sytuację w warsztacie. Lepiej tutaj przyjedź. – Przerywa, a potem kontynuuje. – Tak, jest tutaj. I miała towarzystwo, z którym musiałem sobie poradzić, więc pośpiesz się, zanim się obudzą. Nie dzwoń na policję. Słyszę podniesiony głos dobiegający z telefonu, ale nie mogę stwierdzić co Rebel mówi.  Nie wiem! Co do cholery, człowieku, po prostu tutaj przyjedź! – Rozłącza się z grymasem i mierzy mnie złowrogim spojrzeniem.  Co? – pytam, nienawidząc tego jak potulnie brzmię, ale po prostu odrobinę obawiam się tego, że zostanę uderzona.  Przestań tak na mnie patrzeć! – krzyczy.  Jak?! – odkrzykuję, adrenalina w moim organizmie przejmuje moje struny głosowe.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Jakbym miał zamiar rozwalić ci twarz!  A masz?! – wrzeszczę. Odchyla głowę do tyłu i patrzy na mnie z lekkim zdziwieniem.  Nie – mówi w końcu, uśmiechając się nieznacznie. – Nie biję dziewczyn. Z jakiegoś powodu uznaję to za komiczne. Najpierw się szczerzę, a potem śmieję. Przechodzi to od chichotu do serii głośnego śmiechu i prychnięć, których dziewczyny naprawdę nie powinny wykonywać publicznie, a jedynie na dziewczyńskich piżama party. Nie mogę przestać. Moja głowa pulsuje z bólu, ale ja po prostu dalej się śmieję. Zwijam się w pozycję embriona, starając się ocalić brzuch od doświadczania większej ilości wewnętrznej gimnastyki.  Wszystko w porządku? – pyta, pochylając się i podnosząc mnie pod pachy. Jestem jak ogromny niemowlak postawiony na drżących nogach, gdy wpatruje się w moje oczy.  Nie, nie sądzę. Śmiech w końcu ustępuje, ale teraz jestem zbyt oszołomiona, żeby myśleć jasno. Moje kolana nie blokują się, żebym stała prosto. Colin próbuje mnie puścić, ale szybko uświadamia sobie, że jeżeli to zrobi będę znokautowana. Zanim mogę wytłumaczyć, że myślę, iż mogę mieć wstrząs mózgu podnosi mnie w górę w swoich ramionach i wchodzi do swojego mieszkania. Cały pokój kręci się tak szybko, że nie mogę się w tym zupełnie połapać.  Postaw mnie na ziemię – mówię, mój brzuch i gardło palą. – Będę wymiotować. Biegnie do kuchni i sadza mnie naprzeciwko zlewu dokładnie na czas, żeby wpierw wpaść w niego twarzą, a potem puścić pawia z pozostałością alkoholowego ponczu.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 43 LEŻĘ W KAŁUŻY WŁASNEGO POTU na skórzanej kanapie Colina z zimną, mokrą szmatką na twarzy, gdy słyszę krzyczącą w korytarzu Quin. Próbuje usiąść martwiąc się, że ma kłopoty, ale ból głowy ostro atakuje i pokój zaczyna wirować, więc kładę się i modlę, żeby Colin ją uratował. Jest za drzwiami w dwie sekundy, porzucając swoją pozycję na fotelu obok mnie. Cieszę się, że już dłużej się na mnie nie gapi. Jego intensywność jest dużo większa niż jestem w stanie znieść w tym momencie. Drzwi otwierają się z zamachem i Quin wbiega do środka.  Omójboże, omójboże, omójboże! Co do pieprzonej, jasnej cholery ci się stało?! – Upada na kolana obok kanapy i wpatruje się w moją twarz. – Och, kochanie, wyglądasz okropnie. Próbuję się uśmiechnąć, ale po prostu nie mam tego w sobie.  Dzięki. To sprawia, że czuję się o wiele lepiej.  Gdzie poszłaś? Co stało się z twoją twarzą ? Dlaczego jesteś tutaj? Zamykam oczy i przełykam ostrożnie, modląc się, żeby na nią nie zwymiotować. Ona po prostu stara się pomóc.  Porwali mnie sprzed twojego domu.  Zamknij się!  Mówię poważnie.  Zamknij się! Otwieram jedno oko.  Mogę opowiedzieć ci tę historię czy masz zamiar powiedzieć mi, żebym się zamknęła kolejne dziesięć razy? Przykłada rękę do ust.  Mówisz poważnie – mamrocze.  Jezus, Quin. Czy wyglądam jakbym żartowała? Potrząsa głową i powoli łzy wypływają z jej oczu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Przestań. Nie płacz. Nie zniosę tego teraz. –Mój własny głos trzęsie się od emocji. Jestem całkiem pewna, że mam to też pod kontrolą, dopóki nie widzę ogromnej postury Rebela w drzwiach. Coś w zobaczeniu go stojącego tam, jego twarzy będącej maską gniewu sprawia, że tracę jakikolwiek spokój, który zebrałam przez ostatnie piętnaście minut, czekając na ich przyjazd. Moja twarz drga z wysiłku znoszenia bólu, ale same łzy są poza kontrolą. Płyną w dół po moich policzkach i do moich uszu. Quin podąża za moim spojrzeniem i spogląda przez ramię, przesuwając się na bok, gdy Rebel podchodzi zamaszystym krokiem. Siada na stoliku kawowym obok mnie i bierze moją rękę w swoją. Nic nie mówi. Po prostu wpatruje się w moje oczy, a jego twarz jest surowa i zmarszczona w czymś co wygląda jak furia. Łamie mi to serce, ponieważ nie jestem pewna na kogo jest taki wściekły. Może jest wkurzony, że sprowadziłam problemy do jego domu. Kto by go za to winił? Albo może to flegma na jego drzwiach…  Posprzątam cały ten bałagan – mówię, modląc się, żeby to wystarczyło, aby naprawić sprawy.  Ty… Zaciska usta, a potem wstaje upuszczając moją rękę. Robiąc jeden duży krok jest za stolikiem kawowym i z powrotem w korytarzu, zanim mogę pomyśleć o tym co źle powiedziałam.  Gdzie on idzie? – pytam. Quin skacze i biegnie za nim. Stojąc w drzwiach zakrywa dłonią usta i piszczy.  Nie! – krzyczy, znikając w głębi korytarza. Słyszę wszystkiego rodzaju odgłosy szamotaniny, a potem krzyk. Głośne bum podąża za dźwiękiem kogoś jęczącego z bólu. Głos Quin miesza się z tym wszystkim, ale nie mogę zorientować się kto co naprawdę mówi czy robi. Zmagam się, żeby wstać z kanapy, ale udaje mi się jedynie dojść do pozycji siedzącej po czym widzę jak Colin przelatuje tyłem przez drzwi. Sekundę później wstaje i biegnie w przeciwnym kierunku.  Nie, Rebel! Nie! Łapy precz, człowieku! Opieram się o kanapę i wdycham tyle powietrza ile mogę, a następnie wypuszczam je w jednym wielkim okrzyku.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Reeebbeelllllll! Wszystkie dźwięki w korytarzu ustają. Najpierw głowa Quin wychodzi zza rogu.  Dobra decyzja – mówi głośnym szeptem. Potem Rebel wraca do mieszkania. Zatrzymuje się po kilku krokach przeczesując dłońmi włosy. Jeden z jego kłykci krwawi.  Przestań w tej chwili – mówię tak stanowczo jak mogę. – Dość przemocy. Jego nozdrza rozszerzają się, ale nic nie mówi.  Jestem całkiem pewna, że mam wstrząs mózgu i jeżeli ktoś w najbliższym czasie nie zabierze mnie do szpitala, możliwe, że zapadnę w śpiączkę i umrę. Jego twarz rozluźnia się, a potem znów widać na niej wściekłość.  Mówisz poważnie? – Jego głos jest taki spokojny, że nie mogę stwierdzić czy jest zły, przestraszony czy tylko ciekawy.  Tak. Może. Poważnie. Proszę? Zabierzesz mnie do szpitala? Nie planowałam tego, ale moja nagle zamglona wizja bardzo dobrze działa na moją korzyść. Wyczuwam zamykającą się ponownie nade mną ciemność. I mogę myśleć tylko o tym jak wdzięczna jestem, że tym razem leżę na kanapie, kiedy tracę przytomność.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 44 KIEDY ODZYSKUJĘ PONOWNIE PRZYTOMNOŚĆ jestem ubrana w bardzo kiepską szpitalną koszulę i mam kroplówkę wbitą w rękę. Marszczę się, kiedy spoglądam w dół i widzę obrączkę na palcu serdecznym lewej dłoni. Zwykle nie noszę pierścionków i ten nie jest mój. Kiedy obracam rękę uśmiecham się, zauważając od razu do kogo należy ten pierścionek. Quin musiała mi go wsunąć na szczęście czy coś. Rebel siedzi na krześle obok mnie, z utkwionym we mnie spojrzeniem i nic nie mówi. ‒ Wiesz, to naprawdę mnie przeraża – mówię. ‒ Co? ‒ Wpatrywanie się i nic nie mówienie. ‒ Byłaś nieprzytomna. Przewracam oczami. ‒ Wiesz, co mam na myśli. Przysuwa krzesło bliżej mojego łóżka nigdy nie przerywając ze mną kontaktu wzrokowego. ‒ Dobrze się czujesz? ‒ Ogólnie rzecz biorąc tak, tak sądzę. Sięgam w górę ręką, do której nie mam podpiętej kroplówki i czuję miejsce z tylu głowy, gdzie brakuje włosów. Jest zbyt wrażliwe, żeby dokładnie je zbadać, ale wiem na pewno, że będę musiała czesać włosy inaczej, żeby je zakryć. Wspomagając się osiemdziesięcioma wsuwkami.  Co chcesz, żebym z nimi zrobił? – pyta.  Z kim?  Z facetami, którzy cię zabrali.  Co masz na myśli, co chcę żebyś zrobił z nimi? Z nimi? Co to w ogóle oznacza?  Colin trzyma ich w warsztacie. Co chcesz, żebym z nimi zrobił?  Zakop ich – mówię, starając się zachować kamienną twarz.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Unosi brew.  Zakopać ich w ogródku?  Tak. Posadź również nad nimi kwiatki, jeżeli nie masz nic przeciwko.  Pewnie, nie ma problemu. – Wstaje i odchodzi. Czekam, aż dojdzie do drzwi.  Stój! – Uśmiecham się, kiedy się odwraca. – Nie sądziłeś, że mówię poważnie, prawda? Jakaś chora część mnie jest szczęśliwa z powodu tego, że naprawdę mógłby pogrzebać kogoś, kto mnie porwał tylko, dlatego, że tak powiedziałam. To prawdziwa miłość właśnie tutaj.  Zdecydowałem nigdy nic nie zakładać, jeżeli chodzi o ciebie.  Cóż, nie mówiłam poważne. Wracaj tutaj i porozmawiaj ze mną. Rebel wraca na krzesło i chwyta moją rękę pomiędzy swoje duże, robiąc z niej kanapkę.  Lekarz mówi, że z moją żoną będzie wszystko w porządku, ale ma wstrząs mózgu.  Twoją żoną? Moja twarz robi się biała, a serce pomija uderzenie. Jestem całkowicie i totalnie spanikowana. Spogląda na pierścionek na moim palcu.  Quin powiedziała, że nic nam nie powiedzą, jeżeli nie jesteśmy spokrewnieni. A ja nie chciałem udawać twojego brata, a potem zostać przyłapanym na całowaniu ciebie. Uśmiecham się, gdy moja twarz się czerwieni.  Planowałeś mnie całować?  Może.  To całkiem zarozumiałe z twojej strony. Wzrusza ramionami.  Jestem zarozumiałym facetem, tak sądzę. Ciągnę jego dłoń.  Podoba mi się to w tobie. Pochyla się i całuje mnie powoli, będąc bardzo delikatnym, niemniej jednak stawiając mnie w płomieniach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 To zbyt wiele – szeptam przy jego ustach.  Myślę, że dasz sobie radę – mówi mi na ucho, gdy przesuwa usta całując moją szyję. Zamykam oczy i pokój zaczyna wirować. Jednak nie z powodu jego seksownych ruchów. Odpycham go słabo.  Nie zbliżaj się za bardzo. Jestem w stanie na ciebie zwymiotować. Wycofuje się i siada z powrotem.  Powiedz mi, co chcesz zrobić z tymi facetami i tak się stanie. Colin czeka na mój telefon. Wzdycham ciężko.  Miałam zamiar pozwolić ci zakopać ich w ogródku, ale może po prostu zadzwonimy zamiast tego po policję?  Chcesz wiedzieć, gdzie miał wysłać pendrive?  Już wiem. Do firmy mojego ojca, prawda?  Nie. To był prywatny adres.  W Sunol?  Nie. San Jose. Wzruszam ramionami i spoglądam przez okno. Nie mogę zobaczyć nic poza światłem przechodzącym przez zwiewne zasłony.  To nie ma znaczenia. Policja to rozwiąże.  Nie chcesz o tym rozmawiać – mówi po prostu.  Nie, nie bardzo. Ściska moją dłoń zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała.  Co? – mówię.  Czasami, kiedy nie chcesz o czymś rozmawiać, to właśnie wtedy powinnaś to zrobić. Rozmawiaj o tym. Po prostu to z siebie wyrzuć.  To całkiem głębokie jak na ciebie.  Zaufaj mi. Znam się na tych sprawach.  Opowiedz mi o tej dziewczynie – mówię pod wpływem impulsu. To najlepsze, co mogę zrobić, żeby uniknąć tego, o czym on chce dyskutować. Może mogę go całkowicie zniechęcić do rozmowy i będziemy mogli wrócić do całowania.  Jakiej dziewczynie?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Blondynce. Tej z klubu, która piła z tobą kawę w ubiegłym tygodniu. Wzdycha i przez jakiś czas wpatruje się we mnie nic nie mówiąc. Wzruszam ramionami.  Albo zamiast tego możemy po prostu nie rozmawiać i tylko tutaj siedzieć. To też zadziała.  Jest kimś, z kim spędziłem trochę czasu, ale już na początku uświadomiłem sobie, że nie jest dla mnie odpowiednią dziewczyną.  Czy była zbyt ładna? – pytam, unosząc brew.  Nie, jest wystarczająco ładna.  Zbyt seksowna? Była zbyt seksowna, co? Z tymi swoimi długimi nogami. Długie włosy, cycki, pośladki ze stali. To prawdopodobnie było zbyt wiele. – Kiwam głową i posyłam mu najmniej szczery uśmiech.  Nie, jest w porządku, jeżeli kręcą cię takie rzeczy. Prycham.  A ciebie nie. – Macham ręką wokoło jego twarzy i klatki. – Nie kręcą cię te całe cycki, nogi i tyłki. Kręcą cię… co… grubaski? – Klepię ręką w łóżko. W ogóle nie reaguje na mój oczywisty gniew i sarkazm.  Nie, nie kręcą mnie grubaski. Ty mnie kręcisz. Już zdążyłam otworzyć usta, żeby odpowiedzieć, ale teraz słowa mnie zawiodły. Najlepsze co mogę zrobić to wypuścić głośno powietrze.  Pfffft. Faaaaa. Jaaaassssnneee… Czeka, aż się pozbieram, ale nic nie mówi. Nie mogę znieść ciszy.  Rebel proszę cię. Przestań się wygłupiać.  Nikt się nie wygłupia. – Dotyka moich palców. Odpycham jego rękę.  Przestań. Mam wstrząśnienie mózgu na wypadek gdybyś nie słyszał. Muszę odpoczywać77. Zamykam oczy i udaję, że śpię. Nie mogę znieść dłużej jego widoku. Jest zbyt ładny, zbyt poważny i zbyt… dobry. Proszę. Powiedziałam to. Jest zbyt dobry dla mnie. Jest

77

Bosssss mam ochotę udusić ją gołymi rękami, albo wyrwać jej resztę włosów!!!!! Sądze, że lepszą karą będzie wyrwanie reszty włosów ;) (Atka)

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

dorosły, odpowiedzialny, mądry i cholernie dostaje się pod moją skórę co mnie przeraża. Jestem zazdrosna o dziewczynę, odnośnie której twierdzi uparcie, że nic dla niego nie znaczy. Jednak nigdy nie widziałam, aby robił z nią coś, co sprawiłoby, iż mogłabym pomyśleć, że kłamie. Quin chce się z tobą zobaczyć – mówi, bez żadnych emocji w głosie. – Przyślę ją. Wstaje, żeby wyjść i muszę wykorzystać każdą uncję swojej samokontroli, żeby nie błagać go o pozostanie. Czekam aż do momentu, kiedy jestem pewna, że już go nie ma i otwieram ponownie oczy.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 45 TRZYMAM ZAMKNIĘTE OCZY w nadziei, że wszyscy po prostu sobie pójdą i zostawią mnie, żebym marynowała się w swoim histerycznym sosie. Dźwięk krzesła szurającego o podłogę, a potem sapnięcie mówi mi, że Quin jest tutaj.  Przestań udawać, że śpisz. Nie odzywanie się i w dalszym ciągu utrzymywanie zamkniętych oczu wydaje się być w tej chwili najlepszym planem działania. Skupiam się na tym, żeby nie drgały mi gałki oczne pod powiekami.  Dobra, chcesz udawać? Proszę bardzo. Będę po prostu mówić bez ciebie. Po pierwsze znowu przepraszam. Moje usta walczyły z moim mózgiem i wygrały. Spieprzyłam, dobrze? Wybaczysz mi, prawda? Oczywiście, że tak. – Przerywa, może czekając na moją odpowiedź, ale poddaje się całkiem szybko. – Po drugie musisz wziąć się w garść. Nie możesz tkwić tutaj i udawać, że nic się nie dzieje i ignorować wszystkie te rzeczy, dziejące się dookoła ciebie. – Musi teraz pochylać się bliżej, ponieważ jej głos jest zaraz przy mojej twarzy. – Mówię o spółce twojego taty i o tym wspaniałym kawałku zdezorientowanego mężczyzny tam… och, i o twoim wybawcy Colinie, który szczerze wystraszył każdą cząstkę mnie i w tym samym czasie sprawił, że chciałam ściągnąć wszystkie swoje ubrania i rzucić się na niego. To interesujący dylemat. Naprawdę przydałaby mi się twoja rada, wiesz, kiedy w końcu przestaniesz się nad sobą użalać. Moje powieki drgają pomimo moich najlepszych wysiłków, aby pozostały nieruchomo. Mówi rzeczy przeznaczone do wkurzenia mnie, formułując z nich przeprosiny. Nienawidzę tego, że wie tak dobrze, jakie naciskać przyciski. Kontynuuje atak.  Wprowadzenie spółki na giełdę ciągle ma być przeprowadzone i musisz wyciągnąć głowę z pomiędzy swoich pośladów i wykonać kilka telefonów, co najmniej. Nie wiem, do kogo, ale przynamniej zadzwoń na policję. Zostałaś porwana na litość

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

boską. A potem zadzwonimy do twojej macochy i powiemy jej, że idzie na dno i wylatuje z miasta na kopach, dzięki uprzejmości twojej prawej stopy. Moje powieki otwierają się.  Nie!  Ach, więc to macocha w końcu zadziałała. Zanotowane.  Zamknij się. Patrzę na nią gniewnie. Nie widzisz, że jestem chora? Quin przewraca oczami.  Proszę cię. Nie jesteś chora. Ranna, może. Ale nie tak, żeby nie móc wykonać kilku telefonów.  Tego nie wiesz.  Tak, wiem. Lekarz mi powiedział.  Co? – Moje dłonie zaciskają się w pięści. – Sądzę, że przepisy dotyczące ochrony prywatności dłużej już nie istnieją. Wzrusza ramionami nie czując się winna.  Powiedziałam im, że jestem twoją siostrą. Och i także powiedziałam im, że Rebel jest twoim mężem, dlatego masz tę cudowną ślubną obrączkę na palcu. Nie zgub jej.  Weź ją. Nie chcę jej. Usuwa pierścionek z mojego palca, wpatrując się we mnie.  W porządku. Powiedz mi, co się dzieje w tej chwili w twoim małym jak brzoskwinia mózgu.  Nic. Po prostu nie chcę pierścionka.  Może nie chcesz też chłopaka – mówiąc to przyszpila mnie spojrzeniem.  Cokolwiek. – Nie mogę na nią spojrzeć, więc gapię się w sufit, potem w ściany i w końcu w okno.  Posłuchaj… wiem, że boisz się zobowiązań. Kto by się nie bał, zwłaszcza z twoją historią? Odpuszczam okno i piorunuję ją wzrokiem.  Mówisz poważnie? Przychodzisz tutaj dając mi wycisk z powodu mojego życia miłosnego po tym jak prawie zostałam zabita? Marszczy brwi przez kilka sekund, po czym odpowiada:  Może. Czy to źle?

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Zamykam oczy i mówię tak spokojnie jak tylko mogę.  Quin po prostu potrzebuję odpoczynku, dobrze? – Mój głos trzęsie się trochę na końcu, udaremniając mój plan pozbycia się jej z pokoju. Widzi każdą słabość i wie, że prawie wygrała. Teraz jestem skazana. Bierze moją dłoń w swoją i poklepuje ją.  Kochanie, jestem tutaj dla ciebie. Porozmawiaj ze mną. Mogę zobaczyć, że panikujesz i starasz się to wszystko dusić w sobie. Nie musisz tego robić, wiesz o tym. Jestem twoją przyjaciółką. Nigdy cię nie skrzywdzę. Nie celowo, mam na myśli. To, co dzisiaj powiedziałam było całkowitym świństwem, wiem o tym. Naprawdę, bardzo cię przepraszam, że to powiedziałam. Był twoim ojcem i wiem, że ci na nim zależało nawet, jeżeli nie był materiałem na ojca roku. Nie mogę odpowiedzieć. Za bardzo staram się powstrzymać łzy.  Rebel jest naprawdę dobrym facetem. Naprawdę cię lubi, wiesz. I jego bracia też. Łza ucieka i spływa wzdłuż mojego policzka. Nie mogę mówić, ponieważ wiem, że rozpadnę się pod wpływem emocji, z którymi w tej chwili nie jestem gotowa sobie poradzić. To zbyt wiele.  Czy to sprawia, że jesteś smutna? Jej głos jest taki uprzejmy i zmartwiony, nie mogę znieść już dłużej tego milczenia.  Tak, to mnie smuci. – W końcu otwieram oczy. – Wszystko to mnie zasmuca. Możesz mnie winić?  Nie. Mój plan polegający na wypowiedzeniu tylko niezbędnego minimum, żeby się jej pozbyć wyleciał przez okno, gdy słowa, które nawet nie wiedziałam, że w sobie ukrywałam wypadają z moich ust.  Najpierw mój ojciec umiera, zostawiając mnie z niczym. Potem wysyła mi ten cholerny samochodzik, który jest jakiegoś rodzaju wielką wskazówką, że umarł w środku ujawniania jakiegoś przekrętu w pracy. Dlatego teraz siedzę teraz tutaj i martwię się, iż nie umarł w wieku czterdziestu kilku lat na zawał serca, ale może został otruty albo jakieś inne gówno, podczas gdy jakieś gówniane śmiecie biegają po okolicy, wrzucając mnie do samochodów i grożąc, że mnie zabiją. I na samym szczycie tego podkochuję się w swoim szefie, a on powiedział mi, że go kręcę

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

i wszystko wydaje się być w porządku, ale nie mogę sobie z tym poradzić! – wrzeszczę na koniec swojej diatryby 78.  Słyszę cię – mówi Quin, kiwając głową. – To dużo do poradzenia sobie.  Dużo do poradzenia sobie? To niedopowiedzenie.  Taaa. Delikatne ujęcie. – Wciąż potakuje.  To cholernie absurdalne, ot co! – wrzeszczę.  Amen na to. Niedorzeczne. Na całość. Wyrywam swoją rękę z jej.  Skończysz się ze mną zgadzać w ten sposób?! Czuję się jak na wznowieniu czy coś! Wstaje i kładzie ręce na biodrach.  Dobra! Chcesz, żebym przestała się zgadzać? Zatem przestanę. – Krzyżuje ramiona na klatce. – Mylisz się co do Rebela. Możesz sobie z tym poradzić. Możesz zająć się tym wszystkim.  Zamknij się.  Nie. Ty się zamknij i chociaż raz w życiu mnie posłuchaj. Oto co się stanie: musisz zadzwonić na policję. Musisz powiedzieć im, co się stało, dasz im tą pamięć USB i musisz ruszyć za swoją macochą i jej bratem z siłą tysiąca słońc. Zabrali ci ojca i nie pozwolisz, żeby uszło im to na sucho. – Unosi w górę rękę, powstrzymując mnie od odpowiedzi. – Jeżeli nie zrobili niczego bezpośrednio, żeby zakończyć życie twojego ojca, to przyczynili się do tego przez spowodowanie u niego ataku serca ze stresu. Nie możesz pozwolić im się z tego wywinąć. I jeżeli uważasz, że możesz jestem tutaj, żeby ci powiedzieć, iż się mylisz. Nie pozwolę ci się wycofać. – Wzrusza ramionami, pozwalając rękom opaść po bokach. – Sprawa załatwiona. Nie ma powrotu. To się stanie. Moje usta otwierają się szeroko w połowie jej wykładu i teraz moja dolna część szczęki przesuwa się w prawo poruszana rozdrażnieniem. Nie mogę wymyślić co powiedzieć w odpowiedzi. Sprzeczam się sama ze sobą odnośnie sposobu, w jaki mam się z nią uporać. To co wkurza mnie najbardziej to fakt, że ma rację. Ma stuprocentową rację, a przynajmniej odnośnie firmy ojca i tych dupków stojących za tymi arkuszami kalkulacyjnymi, które mi przysłał. Pytanie brzmi czy jestem osobą, która może albo 78

Dialog z fikcyjnym oponentem.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

powinna coś z tym zrobić. Żeby stać się tą osobą nie tylko muszę stawić czoła dużej części swojej historii z przeszłości, której latami unikałam, ale również bardzo niepewnej, jednak zdecydowanie skomplikowanej, przyszłości.  Nie patrz tak na mnie – mówi, krzyżując ponownie ramiona. – Nie przyjmuję odmowy.  To nie zależy od ciebie.  Proszę cię. Jestem twoją najlepszą i jedyną przyjaciółką nie wspominając, że teraz też twoją rodziną. Jeżeli mówię skacz to mam to na myśli, ty pytasz tylko jak wysoko.  Jesteś naćpana.  Nie. – Przyciąga bliżej krzesło i siada, pochylając się i wpatrując we mnie jak wariatka. – Jestem twoją duchową siostrą. Troszczę się o ciebie tak jak ty troszczysz się o mnie. Pamiętasz ten raz, kiedy Chelsea McStevens powiedziała, że byłam tanią dziwką, a ty stanęłaś z nią twarzą w twarz i wygarnęłaś jej wszystko, co o niej myślałaś?  Tak. Jakbym mogła o tym zapomnieć? – Nie mogę powstrzymać uśmiechu na to wspomnienie. Byłam super bohaterem tamtego dnia. 

A pamiętasz jak Perry mówił wszystkim, że zrobiłaś mu BJ w domowej pralni? A ja powiedziałam im, że to nie prawda, że nigdy nie obciągnęłabyś dupowemu kierowcy? Moja twarz wykrzywia się w obrzydzeniu.

 Nie! Kiedy to się stało? Macha szybko ręką na moje obawy.  Nieważne. Stało się. Byłam niesamowita. I chcesz wiedzieć dlaczego to robimy? Dlaczego stoimy za sobą murem?  Ponieważ jesteśmy przyjaciółkami?  Tak i dlatego, że jesteśmy ludźmi tego rodzaju, którzy robią właściwe rzeczy, ponieważ tak trzeba. Nie pozwalamy na kłamstwa. Nie pozwalamy ludziom, którzy nas krzywdzą uniknąć kary. Zgoda buduje… – unosi w górę dłoń obróconą do mnie wewnętrzną stroną. Po kilku sekundach bezużytecznego oporu, przykładam do niej swoją. Czuję się jakbym stała na krawędzi klifu i miała zamiar skoczyć.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Niezgoda rujnuje – mówię, uśmiechając się nerwowo przez ból, strach i ogólny niepokój związany z całą tą sytuacją. Chwyta moją dłoń swoimi palcami i potrząsa nią trochę na boki.  Widzisz? Nie było to takie trudne, prawda?  To była ta łatwa część – mówię, zabierając rękę. Igła w mojej żyle drażni mnie i w tej chwili wszystko, czego chcę to po prostu ją wyrwać. Leżenie tutaj i nic nie robienie nagle brzmi jak bardzo zły pomysł. Podaje mi swój telefon.  Zadzwoń na policję. Po prostu wybierz dziewięć-jeden-jeden i zacznijmy tę imprezę. Drzwi otwierają się i Rebel wtyka głowę do środka.  Policjanci są tutaj, żeby z tobą porozmawiać. Staram się wyrazem twarzy przekazać mu przeprosiny za bycie nieuprzejmą dla niego, ale znika za szybko, żeby to zobaczyć. Odwracam głowę, żeby spojrzeć na Quin. Jej oczy wychodzą z głowy.  Och. Twoje przeznaczenie dzwoni.  Co? Uśmiecha się szeroko.  Policjanci są tutaj, a nie musiałyśmy nawet najpierw do nich dzwonić. Przeznaczenie, właściwa droga i cały ten bajzel, tak miało być. Przewracam oczami.  Nie, to oznacza, że lekarz albo pielęgniarki zadzwonili do nich, ponieważ powiedziałam im, iż zostałam ranna podczas porwania.  Cokolwiek. – Quin wstaje. – Będę zaraz za drzwiami. Prawie wychodzi z pokoju, zanim ją zatrzymuję.  Quin?  Tak? – Spogląda na mnie przez ramię.  Dzięki.  Nie ma za co. – Szczerzy się i to rozświetla cały pokój.  I… – moja twarz rumieni się z zażenowania i może ze strachu.  Tak?  Jeżeli Rebel… Jeżeli będzie chciał… możesz go zapytać…  Chcesz żeby tutaj był? – pyta jej wzrok łagodnieje.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Tylko jeżeli on tego chce. Wychodzi, a dwóch policjantów wchodzi. Przez następną godzinę opowiadam im swoją historię pięć razy, nie płacząc. Nawet jeżeli w środku rozpadam się na kawałki z bólu wiedząc, że Rebel wybrał, aby nie być przy mnie wtedy, gdy najbardziej potrzebowałam jego wsparcia. Kiedy policjanci w końcu opuszczają pokój zasypiam z wyczerpania, witając z otwartymi ramionami czekające koszmary. To jest moje życie.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

ROZDZIAŁ 46 MIAŁAM NADZIEJĘ, ŻE LEKARZE powiedzą, iż muszę zostać w szpitalu przez tydzień, ale niestety. Dwadzieścia cztery godziny i zostałam wykopana. Nie posiadanie ubezpieczenie Brak ubezpieczenia prawdopodobnie nie pomógł

w mojej diagnozie

łagodnego wstrząśnienia mózgu. Zgorzkniała część mnie jest przekonana, że jeżeli miałabym ubezpieczenie nagle znaleźliby pęknięcie czaszki ukazane na prześwietleniu. Quin czeka na mnie zaraz za drzwiami pokoju i podąża za pielęgniarką do wyjścia ze szpitala, gdy jestem eskortowana na wózku. Pan wie, że nie chcieliby, żebym straciła przytomność na korytarzu i odniosła więcej obrażeń na ich terenie, i na ich koszt. Krzywię się całą drogę, dopóki nie widzę samochodu, czekającego na mnie na parkingu. Quin szczerzy się jak szalona kobieta, gdy pielęgniarka pochyla się, aby wcisnąć hamulce w wózku.  Rebel jest tutaj – mówię miękko, stając naprzeciwko wózka. Moje serce robi potrójne salto, a twarz płonie przez samo zobaczenie błyszczącego polakierowanego na czarno samochodu, wyniku jego pracy. Przez noc przekonałam siebie, że wyobraziłam sobie nasz romans, iż bardzo możliwa była dziwna halucynacja spowodowana moim czaszkowym urazem. Jednak zobaczenie go tutaj przyniosło z powrotem fale emocji, które nie mogłyby być udawane czy wymyślone. Posiada mnie, moje serce i duszę. Tak bardzo się boję, że mnie zmiażdży. Kiedy wysiada z samochodu i staje, chcę biec. Jednak nie jestem pewna dokładnie, w którym kierunku… albo w jego ramiona albo z powrotem do szpitala. Stoję nieruchomo czekając, aż do mnie podejdzie. Gdy robi krok do przodu, Quin znika w tle.  Hej – mówi, zatrzymując się naprzeciwko mnie.  Hej – odpowiadam, zaciskając usta. Drgają przez wysiłek, jaki wkładam, by pozostać spokojną.  Mogę cię podwieźć? Wysuwam dolną szczękę.

Rebel – Elle Casey

Korekta: szpiletti

tłum. nieof.: Agis_ka

 Nie wiem.  Chciałbym. Jego wzrok pozostaje nieruchomy, a stalowe niebieskie oczy penetrują moją chłodną postawę. Staram się trzymać swojego uporu. Chcę, żeby miał drogę wyjścia, jeżeli tego właśnie chce.  Jesteś pewien? Ponieważ nie chcę, żebyś czuł się zobowiązany. Robi krok bliżej i spogląda w dół na mnie, unosząc ręce i dociskając je delikatnie do moich policzków.  Opiekowanie się tobą nigdy nie mogłoby stać się obowiązkiem. To zaszczyt. Chciałbym zabrać cię do domu. I właśnie tak burzy moje mury. Łzy zbierają się i spływają na jego ręce.  Nie mam domu.  Bzdura. Chodź. Zanim mnie puszcza, pochyla się i całuje mnie raz w usta. Jego dłoń przesuwa się na dół moich pleców, gdy prowadzi mnie do samochodu po stronie pasażera.  GTO79 - mówię, gdy otwiera drzwi, dumna z tego, że mogę teraz rozpoznać model i nazwę ładnego, podrasowanego samochodu.  Zgadza się, kochanie. Wsiadam, ostrożnie, żeby nie poruszać za dużo głową. Opieram ją o zagłówek, a on zapina mi pasy i zamyka drzwi. Rozmyślam nad swoją najbliższą przyszłością. Rebel mnie nie porzucił. I ja będąc suką nie odstraszyłam go od bycia moim chłopakiem. A teraz do tego wszystkiego oferuje mi miejsce do życia. Może. Biorę

głęboki

wdech

i

wypuszczam

go

naprawdę

powoli,

starając

się

skoncentrować. Jeden dzień na raz, Teagan. Zrób to powoli. Życie nie musi być do kitu. Może też czasami być dobre.  Wszystko w porządku, kochanie? Twarz Quin pojawia się w oknie. Jej głos jest stłumiony przez szkło pomiędzy nami. Kiwam lekko głową.  Tak.  Zostawię cię z Rebelem. Przyjdę jutro sprawdzić jak się czujesz, dobrze? 79

Tak, to ten sam GTO ze wcześniejszych rozdziałów

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Dobrze. Zamykam oczy, zgrzytając zębami z bólu, gdy samochód trzęsie się na skutek trzaśnięcia drzwiami przez wsiadającego Rebela. Jego ręka jest blisko mojej, gdy uruchamia samochód i odjeżdżamy. Słucham głębokiego dudnienia silnika, pozwalając mu wprawić się w lekki sen po drodze do Rebel Wheels. Chociaż raz jestem zadowolona, że Rebel jest mężczyzną niewielu słów. Do czasu, gdy zatrzymujemy się na parkingu, moje serce bije równo i nawet ból głowy tylko ćmi w tyle mojego mózgu.  Zaczekaj tutaj – mówi. Obserwuję jak wysiada z samochodu i podbiega do mojej strony, otwierając drzwi. To najszybsze tempo, jakie kiedykolwiek u niego widziałam i sprawia to, że jestem wewnętrznie rozbawiona wiedząc, iż tak się o mnie martwi. Czuję się wyjątkowa i nie mogę przypomnieć sobie ostatniego razu, kiedy się tak czułam. Podnosi mnie do góry i niesie do drzwi. Otwierają się od środka i ukazuje się czekający na nas Colin.  Potrzebujesz pomocy? – pyta, patrząc wpierw na swojego brata a potem na mnie.  Otwórz drzwi – mówi Rebel, wskazując swoim podbródkiem. Colin rusza przed nami, otwiera drzwi, a następnie zamyka je za nami, gdy Rebel niesie mnie do swojego mieszkania.  Nie musisz mnie nieść – mówię, czując się trochę głupio będąc wnoszoną po schodach.  Tak, musi – mówi Colin, przytrzymując dla nas otwarte drzwi mieszkania. – Jesteś jego dziewczyną. Nie wiem, co na to odpowiedzieć, ale to nie ma znaczenia, ponieważ nawet gdybym wiedziała, słowa i tak prawdopodobnie nie wyszłyby z moich ust. Moje serce puchnie z radości, dwukrotnie ponad swój rozmiar. Rebel nie kłóci się ze swoim bratem. Modlę się, żeby to oznaczało, że się zgadza. Jak banalnie to brzmi naprawdę chcę być dziewczyną Rebela. Mick jest w mieszkaniu, kładąc koc na kanapie.  Hej – mówi, porzucając to i podchodząc. – Teagan, jak się czujesz? Rebel stoi nieruchomo pozwalając swoim braciom zebrać się wokół mnie, gdy spoczywam w jego ramionach.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 W porządku. Patrzę każdemu w twarz, zauważając troskę i ich opiekuńcze postawy. Czuje się jakby otaczała mnie ściana mięśni i troski. – Jezz, chłopaki. Pozwólcie dziewczynie oddychać. – Chichoczę trochę zakłopotana, nie wiedząc jak sobie poradzić z tą całą uwagą. Mick cofa się odrobinę i Colin robi to samo, ale żaden z nich nie przestaje się we mnie wpatrywać. Rebel stawia moje nogi na ziemi, ale dalej obejmuje mnie ramieniem.  Chodź. Połóż się na kanapie.  Przyniosę ci trochę wody – mówi Mick, wyskakując z pokoju.  A może zimny okład? – pyta Colin, znikając w łazience. Rebel umieszcza mnie delikatnie na kanapie i siada naprzeciwko na stoliku kawowym. Odgarnia mi włosy z twarzy i wpatruje się w moje oczy.  Co jest z wami nie tak chłopaki? – pytam, częściowo się śmiejąc, ale także zdziwiona ich reakcją na mój powrót do domu. Posyła mi coś w rodzaju smutnego uśmiechu.  Sądzę, że w tej chwili podróżujemy razem w głąb wspomnień.  Co się stało? Przełykam z trudnością, gula pojawia się znikąd w moim gardle. Mam bardzo silne przeczucie, że to nie będzie nic dobrego.  Mieliśmy siostrę. To było dawno temu, kiedy wszyscy byliśmy nastolatkami.  Co się z nią stało? – pytam. Nie widziałam żadnych jej zdjęć w mieszkaniu, jakie bym zapamiętałam. Rebel unosi swój wzrok do okna za kanapą. Udręczona ekspresja przemyka przez jego twarz.  Została raz pobita.  Raz? Czy było źle? Kiwa nieobecnie. Potem opuszcza wzrok z powrotem do mnie.  Nie przeżyła. Sięgam ręką i dotykam jego ramienia.  Tak mi przykro.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Płaczę, ponieważ nie mogę tego powstrzymać. Wygląda tak żałośnie i nawet, jeżeli nie mam pojęcia, kim była ta dziewczyna albo jak wyglądała, mogę sobie po prostu wyobrazić ich trójkę stojącą nad grobem młodej dziewczyny i czującą się bezsilnie. Dla facetów takich jak oni to nie mogło być łatwe. To wyjaśnia wiele, właściwie… gniew, złość, milczenie, wpadanie bez powodu w kłopoty. Wszyscy są zranieni i cierpią i to sprawia, że chcę być dla nich silniejsza. Sądzę, że w tym momencie moje macierzyńskie instynkty obudziły się i stały się permanentną częścią mnie. Zgrzyta zębami, a mięśnie jego szczęki napinają się raz za razem, gdy wpatruje się w okno. Kiedy wraca Mick ze szklanką wody, Rebel w końca przemawia.  To było dawno temu, ale żaden z nas nigdy się z tym nie pogodził.  Nigdy – powiedział Mick, podając mi szklankę wody. Siadam i biorę ją od niego, ponieważ nie ma cholernej mowy, że nie odpowiem na ból, który wyczuwam pochodzący od nich wszystkich. Odrzucenie wody od Micka byłby jak zignorowanie tego, co się im przydarzyło, zachowanie się jakby to już nie miało znaczenia. Wypijam płyn wiedząc, że jakimś sposobem wpadłam w całkowicie inny świat, całkowicie inne życie. To mnie przeraża i w tym samym czasie czuję jakbym tutaj należała. Nie jestem ich siostrą czy dziewczyną, którą stracili dawno temu, ale mam znaczenie. Nie jestem już dłużej po prostu nikim i może oni naprawdę mnie tutaj potrzebują. Może mogę sprawić, że ich życie będzie odrobinę lepsze. Gdy się kładę Colin wraca i umieszcza wyciśniętą wilgotną myjkę na moim czole.  Dzięki chłopaki – mówię, posyłając im załzawiony uśmiech. – Od razu czuję się o wiele lepiej.  Co jeszcze możemy zrobić? – pyta Mick.  Tak powiedz tylko słowo – dodaje Colin. – Cokolwiek.  Możesz posprzątać korytarz – mówi Rebel, wpatrując się przez sekundę we mnie, a potem w Micka.  Ej, człowieku. Wiedziałem, że utknę z tym gównem.  Chcesz, żeby ona to zrobiła? – pyta Rebel, jego ton jest twardy. Mick wyrzuca ręce w górę.  Nie. Jezz, rozchmurz się człowieku. Spróbuj bezkofeinowej.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Zanim opuszcza pokój, posyła mi przebiegły uśmiech. Wie dokładnie, co robi ze swoim starszym bratem. Kiedy przestanie mnie już boleć głowa, będzie mi się podobało drażnienie Rebela.  Powiedziałem Dicksonowi, że podjadę na posterunek złożyć zeznanie – mówi Colin.  Dobrze, zrób to – mówi Rebel, przybijając z Colinem piąstkę, gdy ten kieruje się do drzwi. Kiedy jesteśmy w końcu sami Rebel przemieszcza się i siada na kanapie obok mnie. Po poprawieniu okładu na moim czole pochyla się i całuje mnie delikatnie w usta. Sięgam i obejmuję jego szyję, ale opiera mi się, siadając prosto.  Odrzucenie – mówię miękko. – Auć. Bierze moją dłoń w swoją i całuje moje palce.  Nigdy. Moje myśli gonią za możliwościami. Możemy rozmawiać o pogodzie, o mężczyznach, którzy pobrudzili jego korytarz krwią, albo o dziewczynie, którą ich trójka pochowała po tym jak została pobita. Poza tymi mamy prawdopodobnie jeszcze więcej niż pięćdziesiąt przyzwoitych tematów do dyskusji. Jednak żadnym z nich nie jestem zainteresowana, poza tematem dotyczącym nas. Naprawdę, naprawdę chcę wiedzieć, co zawiera moja przyszłość i czy Rebel zamierza w niej być.  Zatem jaki jest plan? – pytam i wstrzymuję oddech czekając na jego odpowiedź.  Jaki chcesz żeby był plan? – mówi, trzymając utkwione we mnie spojrzenie. Jest bezbronność w jego ekspresji i to daje mi nadzieję. Jego srogie spojrzenie zniknęło i wszystko, co pozostało to młody mężczyzna, czekający na to, żeby dowiedzieć się, co myślę.  Nic nie powiem. Wszystko zależy od ciebie. Jestem na twojej łasce. To jego kolej, żeby przemówić. Boli mnie głowa i poza tym jestem na liście rannych. Chociaż raz chcę, żeby to on powiedział to, co musi zostać powiedziane beze mnie pierwszej paplającej o tym, co mam w głowie.  Plan, co? – pyta.  Tak, plan. Odgłosy Micka sprzątającego korytarz i uderzanie w drzwi nadchodzą do pokoju. Ignorujemy to wszystko.  Chcę, żebyś tutaj została – mówi w końcu.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

 Tutaj, czyli w twoim interesie? Jako królowa akt?  Tak. Moje serce tonie.  I tutaj w moim mieszkaniu – dodaje.  Jako kto…? Twoja…? – Nie mogę wypowiedzieć słów. Nie wiem, które są właściwe.  Jako moja dziewczyna. Bądź moją dziewczyną, mieszkaj ze mną tutaj w moim mieszkaniu. Staram się uśmiechnąć, ale wychodzi z tego bardziej skrzywienie, ponieważ w tym samym czasie łzy walczą by popłynąć.  Albo mogę kupić dom, jeżeli tak wolisz. – Wzrusza ramionami. – Wiem, że to miejsce to nie za wiele. Kładę wolną rękę na naszych splecionych palcach.  Nie, jest w porządku. Jest właściwie naprawdę ładne. Nie potrzebuję niczego wymyślnego.  Więc się zgadzasz? – pyta. – Na zostanie tutaj? Ze mną? Wygląda na takiego pełnego nadziei, że nie mogę sobie z niego żartować. Dokuczliwy ton i pyskata odzywka, która miała zamiar wyskoczyć zniknęły, a dziewczyna, której prawie nigdy nie pozwalam światu zobaczyć wychodzi na powierzchnię, aby dzielić ten moment z Rebelem.  Tak, zgadzam się. Chcę być z tobą i nie tylko, jako twoja pracownica. Chcę być twoją dziewczyną. Uśmiecha się i nie jest to również jeden z tych półuśmiechów.  Cholera. Masz dużo zębów – mówię chichocząc, kiedy uśmiecha się jeszcze mocniej.  Sprawiasz, że jestem szczęśliwy – mówi po prostu. I wiem dokładnie jak wiele to oznacza. Sięgam i przebiegam palcami przez włosy na boku jego głowy.  Ty też sprawiasz, że jestem szczęśliwa.  Więc mamy zamiar to zrobić – mówi, wypuszczając ogromne westchnie.  Tak, Czy to jest straszne? Martwię się jego reakcją. Moje brwi łączą się, gdy staram się przeczytać jego myśli i zrozumieć, dlaczego nagle wygląda tak poważnie.  Nie. To dobrze, naprawdę dobrze.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Jego uśmiech wraca, ale tym razem ma w sobie odrobinę przebiegłości. Pochyla się i całuje mnie i kiedy podnoszę rękę, by przyciągnąć go bliżej nie odsuwa się.  Chodź – mówi, wstając w połowie i wsuwając ręce pod moje plecy i nogi. Jego usta ponownie naciskają na moje, gdy rusza.  Gdzie idziemy? – pytam, odsuwając się, żeby zaczerpnąć powietrza. Chichotam w jego usta, gdy wysuwa język i liże moje usta.  Do łóżka. – Przykłada twarz do mojej szyi i ssie mocno miejsce na mojej skórze, sprawiając, że piszczę.  Co będziemy tam robić? – pytam wciąż uśmiechając się jak głupiec i modląc się, żeby nie powiedział spać.  Będziemy robić seksowną-dziewiątkę, oczywiście – mówi, robiąc długie zamaszyste kroki przez pokój. Śmieję się całą drogę do łóżka moje serce jest tak lekkie jak piórko i całkowicie należy do Rebela.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

EPILOGUE NOTES Chcesz się dowiedzieć, co stanie się z firmą ojca Teagan? Ze złą macochą i jej bratem - dyrektorem finansowym? Zastanawiasz się, kim jest Olga? Ciekawi się czy prawdziwa miłość czeka na braci Rebela, Quin albo nawet Rata? Mam taką nadzieję! Szukaj rozwiązania tych wszystkich spraw w dwóch pozostałych częściach serii REBEL.

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Agis_ka Książka ta była dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Wybierając do tłumaczenia pozycję autorstwa Elle Casey byłam przygotowana na całkowicie inne klimaty, ale nie zawiodłam się z tego powodu wcale a wcale. Czasami nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. A od pierwszych rozdziałów uznałam, że ta książka to niezła tragikomedia. W połowie Tea trochę działała mi na nerwy tym swoimi wewnętrznymi rozterkami "chcę, ale nie chcę". Jednak przechodziło mi od razy gdy tylko otwierała usta :D Za to Rebel jest najbardziej milczącym i tajemniczym męskim bohaterem z jakim miałam do tej pory do czynienia. Nie mniej jednak stał się jednym z moich faworytów:) Ulubiony fragment to zdecydowanie poszukiwanie przez Teagan pracy oraz odkrycie przez Teagan, że Rebel ma jednak zęby :D Przyznaję, że tłumaczenie było zdecydowanie wyzwaniem słowotwórczym, które zaowocowało powstaniem kilku nowych "słów". Moje ulubione to niewątpliwie seksowna-dziewiątka Teagan i Colinowe "śpiączkacje" :) Chociaż wioskowy zjadacz strupów, dupowy kierowca i ustna biegunka też znajdują się wysoko na liście. Myślałam, że to będzie typowy romans z seksem na co drugiej stronie. Jednak czy brak seksu jest wadą tej książki? Nie sądzę :D Uważam, że fabuła nic na tym nie straciła, a nawet zyskała. Samo zakończenie… cóż nic nie wyjaśnia… Jednak nie martwcie się bo chociaż kolejna część jest o Micku i Quin to jest w niej obecna nasza dychotomiczna parka też się w niej pojawia. Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii, dlatego proszę bardzo o pozostawienie ich w odpowiednim miejscu. Aguś to nasza trzecia wspólna książka. Śmiało mogę powiedzieć, że zdecydowanie bez Ciebie niektóre mądrości Teagan pozostałyby niezrozumiałe oraz, iż niekiedy pewnie nasze kochane czytające nie wiedziałyby co się tak właściwie stało D Dziękuję, że jesteś i że wytrzymujesz moje niereformowalne błędy i naleciałości :* Dziękuję Wam wszystkim za wspaniale spędzony czas i dotychczasowe komentarze i już wkrótce zapraszam na część drugą :) Buziaki, Aga :*

Atka I kolejna książka za nami. Dziękuję Ci bardzo za jej wybór i możliwość współpracy z Tobą przy niej. Aguś to był, moim zdaniem, strzał w przysłowiową 10. Książka zabawna i przyjemna. Początkowo obawiałam się, że Tega będzie zmanierowaną bogatą dziewczyną, ale autorka mnie zaskoczyła. Okazała się ona kompletnie zakręconą osobą, której teksty i myśli doprowadzały mnie nieraz do łez. A Rebel cóż tu dużo mówić wystarczy tylko to, iż to Bóg Smaru i Podwozia,

Korekta: szpiletti

Rebel – Elle Casey

tłum. nieof.: Agis_ka

Ech szkoda, że takich nie sieją. Szkoda tylko, że autorka nie pokusiła się kilka pov z jego strony. Jeśli chodzi o samo zakończenie to cieszę się, że autorka wybrała taką opcje, ponieważ odpowiednio może rozwinąć poszczególne wątki. A my w ten sposób szybciutko będziemy pędzić do drugiej części. Dziękuję też wszystkim czytającym i komentującym, to nas niesamowicie motywowało. Dziękuję wszystkim, Atka