rice anne wywiad z wampirem (osloskop net)

ANNE RICE WYWIAD Z WAMPIREM

Przeło˙zył:Tomasz Olszewski

Tytuł oryginału: Interview with the Vampire

Data wydania polskiego: 1998 r. Data pierwszego wydania oryginalnego: 1974 r.

´ I CZE˛S´ C

Rozumiem — powiedział wampir z namysłem i nie spieszac˛ si˛e, podszedł do okna pokoju. Przez dłu˙zszy czas stał tam, spogladaj ˛ ac ˛ na przy´cmione s´wiatła i ruch uliczny Divisadero Street. Teraz chłopak mógł lepiej dostrzec umeblowanie pokoju, okragły ˛ d˛ebowy stół, krzesła, pod s´ciana˛ umywalk˛e z lustrem. Postawił swoja˛ aktówk˛e na stole i czekał. — Ile wła´sciwie masz ze soba˛ ta´smy? — zapytał wampir, odwracajac ˛ si˛e w tej samej chwili, tak z˙ e chłopak widział teraz tylko jego profil. — Czy wystarczy, aby nagra´c histori˛e z˙ ycia? — Jasne, je´sli to interesujace ˛ z˙ ycie. Czasami, je´sli mam szcz˛es´cie, przeprowadzam wywiad z trzema lub czterema osobami w ciagu ˛ jednej nocy. Ale to musi by´c ciekawa historia. Tylko wtedy ma to sens, prawda? — Najzupełniej — odpowiedział wampir. — Chciałbym zatem opowiedzie´c histori˛e mojego z˙ ycia. Zale˙zy mi na tym. — Wspaniale — powiedział chłopak, wyciagaj ˛ ac ˛ niewielki magnetofon z aktówki. Szybko sprawdził połaczenia ˛ i baterie. — Ciekaw jestem, dlaczego sadzi ˛ pan, z˙ e mo˙ze to mnie zainteresowa´c? Dlaczego pan. . . — Nie — przerwał nagle wampir. — Tak nie mo˙zemy zaczyna´c. Sprz˛et gotowy? — Taak — odrzekł zaskoczony chłopak. — To siadaj. Włacz˛ ˛ e tylko s´wiatło u góry. — Sadziłem, ˛ z˙ e wampiry nie lubia˛ s´wiatła. — Je´sli my´slisz, z˙ e ciemno´sc´ dodaje atmosfery, to. . . — Wampir przerwał nagle. Oparty o parapet okna przygladał ˛ si˛e teraz młodemu chłopakowi. Ten nie mógł dostrzec jego twarzy, a co´s w jego nieruchomej postaci niepokoiło go. Chciał dalej mówi´c, ale si˛e powstrzymał. Odetchnał ˛ z ulga,˛ gdy wampir ruszył w kierunku stołu i si˛egnał ˛ po zwisajacy ˛ nad nim włacznik ˛ lampy. Natychmiast pokój zalało ostre, z˙ ółte s´wiatło. Chłopak na widok wampira nie 4

mógł powstrzyma´c si˛e od gwałtownego wdechu. Jego palce automatycznie przesun˛eły si˛e po stole i zacisn˛eły na kancie blatu. — Wielki Bo˙ze — wyszeptał, wpatrujac ˛ si˛e w niego uporczywie. Wampir był całkowicie biały i gładki, jakby wyrze´zbiony z ko´sci, a jego twarz pozostawała nieruchoma, posagowa ˛ z wyjatkiem ˛ dwóch błyszczacych, ˛ zielonych oczu, które bacznie spogladały ˛ w dół na siedzacego ˛ młodego człowieka, podobne do dwóch płomieni umieszczonych w czaszce. W tej chwili wampir u´smiechnał ˛ si˛e, prawie z rozmarzeniem, a gładka biała skóra twarzy drgn˛eła nieznacznie. — Widzisz? — zapytał cicho. Chłopak wzdrygnał ˛ si˛e, podnoszac ˛ r˛ek˛e, jakby w ge´scie obronnym przed silnym s´wiatłem. Jego wzrok przesuwał si˛e wolno po eleganckiej, szytej na miar˛e czarnej marynarce, na która˛ zwrócił ju˙z uwag˛e w barze, po długich fałdach peleryny, czarnym, jedwabnym krawacie zawiazanym ˛ pod szyja˛ i błyszczacym ˛ białym kołnierzyku, białym jak skóra wampira. Wpatrywał si˛e w g˛este czarne włosy, w długie loki zaczesane do tyłu za uszy, dotykajace ˛ prawie s´nie˙znobiałego kołnierzyka. — A wi˛ec, nadal chcesz tego wywiadu? — zapytał wampir. Usta chłopaka przez moment pozostały otwarte, zanim zdolny był do podj˛ecia rozmowy. — Tak — odpowiedział. Wampir niespiesznie usiadł naprzeciwko chłopca i pochylajac ˛ si˛e do przodu dodał cicho, niemal konfidencjonalnie: — Nie bój si˛e. Włacz ˛ tylko magnetofon. Pochylił si˛e nagle nad stołem, wyciagaj ˛ ac ˛ do niego r˛ek˛e. Chłopak wzdrygnał ˛ si˛e ponownie. Pot wystapił ˛ mu na czoło. Wyciagni˛ ˛ eta˛ r˛eka˛ wampir dotknał ˛ ramienia chłopaka. — Wierz mi, nie zrobi˛e ci krzywdy. Sam chc˛e wykorzysta´c t˛e okazj˛e. To dla mnie bardzo istotne, bardziej, ni˙z sobie mo˙zesz to wyobrazi´c. Chc˛e, z˙ eby´s zaczał. ˛ — Cofnał ˛ r˛ek˛e i usiadł ponownie na swoim miejscu, skupiony. Czekał. Min˛eła chwila, zanim chłopak przetarł czoło i wargi chusteczka.˛ Wyjakał, ˛ z˙ e mikrofon wbudowany jest w magnetofon, wcisnał ˛ klawisz nagrywania i oznajmił, z˙ e urza˛ dzenie ruszyło. — Nie zawsze był pan wampirem? — zaczał. ˛ — Nie — odpowiedział wampir. — Stałem si˛e nim, gdy miałem dwadzie´scia pi˛ec´ lat, a było to w 1791 roku. Chłopak był zaskoczony dokładno´scia˛ tej daty i powtórzył ja˛ raz jeszcze, zanim zadał drugie pytanie: — Jak do tego doszło? — To proste, ale nie chc˛e udziela´c tylko samych prostych odpowiedzi. Chc˛e opowiedzie´c autentyczna˛ histori˛e. . .

5

— Tak — chłopak dorzucił szybko. Bez ko´nca zwijał i rozwijał w zdenerwowaniu chusteczk˛e. Znowu przetarł nia˛ usta. — Zacz˛eło si˛e od tragedii — zaczał ˛ wampir. — Mój młodszy brat. . . umarł. Przerwał. Chłopak odchrzakn ˛ ał ˛ i raz jeszcze wytarł twarz, nim nerwowo wepchnał ˛ chusteczk˛e do kieszeni. — To dla pana bolesne? — zapytał boja´zliwie. — Czy tak to wyglada? ˛ — Nie. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Cała sprawa polega na tym, z˙ e t˛e histori˛e opowiadałem tylko raz, i było to tak bardzo dawno temu. Ale nie, to nie jest bolesne. . . — Mieszkali´smy wtedy w Luizjanie — podjał ˛ opowiadanie. — Mieli´smy du˙za˛ posiadło´sc´ i zało˙zyli´smy dwie plantacje nad rzeka˛ Missisipi, bardzo blisko Nowego Orleanu. . . — Aha, stad ˛ ten akcent — wtracił ˛ chłopak przyciszonym głosem. Przez moment wampir patrzył bez wyrazu w przestrze´n. — Mówi˛e z akcentem? — zaczał ˛ si˛e s´mia´c. Chłopak spłoszony dodał szybko: — Zwróciłem na to uwag˛e w barze, gdy zapytałem pana, jak pan zarabia na z˙ ycie. Taka lekka ostro´sc´ spółgłosek, to wszystko. Nigdy nie domy´sliłbym si˛e jednak, z˙ e to wpływ francuskiego. — Wszystko w porzadku ˛ — zapewnił go wampir. — Nie jestem wcale taki zaskoczony, jak by to si˛e wydawało. Po prostu od czasu do czasu zapominam o tym. Ale wró´cmy do rzeczy. . . — Tak, prosz˛e — dodał chłopak. — Mówiłem o plantacjach. Miały one wiele wspólnego z moim przeistoczeniem si˛e w wampira. Ale dojdziemy do tego. Nasze z˙ ycie było mieszanina˛ luksusu i prymitywnych warunków, w jakich mieszkali´smy, cho´c dla nas było to nadzwyczaj atrakcyjne. Widzisz, z˙ yli´smy tam o wiele dostatniej, ni˙z mogliby´smy to sobie wyobrazi´c, z˙ yjac ˛ nadal we Francji. Mo˙ze to sama dziko´sc´ Luizjany sprawiała, z˙ e tak to widzieli´smy, a mo˙ze rzeczywi´scie tak było. Pami˛etam meble, jakie były w naszym domu. Wszystkie przywiezione z Europy. — Wampir u´smiechnał ˛ si˛e. — A klawesyn, ten był s´liczny. Moja siostra grała na nim. W letnie wieczory siadała przy klawiaturze plecami do otwartych drzwi balkonowych. Nadal pami˛etam t˛e delikatna,˛ szybka˛ muzyk˛e i obraz grz˛ezawisk rozciagaj ˛ acy ˛ si˛e za oknami, omszone cyprysy, odcinajace ˛ si˛e na tle nieba. Do tego dobiegajace ˛ z grz˛ezawisk odgłosy, chór owadów, krzyk ptaków. My´sl˛e, z˙ e kochali´smy to. W tej atmosferze nasze meble z ró˙zanego drzewa wydawały si˛e cenniejsze, muzyka jeszcze delikatniejsza i bardziej potrzebna. Nawet wtedy, gdy gał˛ezie glicynii wyrywały okiennice na poddaszu i wciskały si˛e p˛edami w bielone cegły zaledwie w ciagu ˛ jednego roku. . . Tak, kochali´smy to. Wszyscy poza moim bratem. Nie pami˛etam, by kiedykolwiek skar˙zył si˛e, ale wiem, jak si˛e czuł. Mój ojciec wtedy ju˙z nie z˙ ył i ja byłem 6

głowa˛ rodziny, i to wła´snie ja musiałem broni´c go ciagle ˛ przed matka˛ i siostra.˛ Na poczatku ˛ zabierały go ze soba˛ na proszone wizyty i przyj˛ecia do Nowego Orleanu. On nienawidził tego. Wydaje mi si˛e, z˙ e przestał na nie chodzi´c, zanim jeszcze sko´nczył dwana´scie lat. Dla niego liczyła si˛e tylko modlitwa i oprawione w skór˛e z˙ ywoty s´wi˛etych. W ko´ncu, zbudowałem mu kaplic˛e, tylko dla niego, z dala od domu. Tam włas´nie zaczał ˛ sp˛edza´c wi˛ekszo´sc´ ka˙zdego dnia, a cz˛esto i poranki. Na tym polegała ironia losu, z˙ e był tak inny ni˙z my, tak inny od wszystkich. Moje z˙ ycie było normalne, zwyczajne. Nic szczególnego w nim si˛e nie działo. — Wampir ponownie u´smiechnał ˛ si˛e. — Czasami, wieczorami wychodziłem do niego i spotykali´smy si˛e w ogrodzie obok kaplicy. Zastawałem go cz˛esto siedzacego ˛ w skupieniu na kamiennej ławie w ogrodzie. Opowiadałem mu wtedy o problemach, które miałem z niewolnikami. O tym, jak nie dowierzałem nadzorcy, o kłopotach z pogoda,˛ o po´srednikach. . . o wszystkich tych sprawach, które wypełniały moja˛ egzystencj˛e. Słuchał mnie, od czasu do czasu robiac ˛ jaka´ ˛s uwag˛e, zawsze z˙ yczliwie odnoszac ˛ si˛e do moich problemów, tak z˙ e gdy go opuszczałem, miałem wra˙zenie, z˙ e wszystkie je dla mnie rozwiazał. ˛ Nie sadz˛ ˛ e, bym mógł mu czegokolwiek odmówi´c i przyrzekłem sobie, z˙ e do stanu kapła´nskiego b˛edzie mógł wstapi´ ˛ c w stosownym czasie, nawet, je´sli rozłaka ˛ z nim miałaby złama´c mi serce. Oczywi´scie, myliłem si˛e wtedy. — Wampir przerwał nagle. Przez chwil˛e chłopak wpatrywał si˛e tylko w niego a˙z, jakby obudzony z gł˛ebokiego snu, zaczał ˛ układa´c zdanie, mozolnie, z trudem dobierajac ˛ słowa: — Aha. . . wi˛ec wcale nie chciał nim zosta´c? — zapytał wreszcie. Wampir przygladał ˛ mu si˛e dokładnie, jakby starajac ˛ si˛e odgadna´ ˛c znaczenie tego zdania. Wreszcie odrzekł: — Miałem na my´sli to, z˙ e to wła´snie ja myliłem si˛e co do swojego post˛epowania, miałem na my´sli moje przyzwolenie na to wszystko. Spogladał ˛ teraz w dal z wzrokiem utkwionym w widok za oknem. — Zaczał ˛ miewa´c wizje — dodał po chwili. — Prawdziwe wizje? Pytanie zawisło w powietrzu i przez chwil˛e pozostawało bez odpowiedzi. — Nie sadz˛ ˛ e — odpowiedział wreszcie. — Zdarzyło si˛e to po raz pierwszy gdy miał pi˛etna´scie lat. Był wtedy bardzo przystojny. Miał najgładsza˛ skór˛e i najwi˛eksze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Nie był chudy, tak jak ja teraz, ale te jego oczy! Było tak, z˙ e gdy patrzyłem w jego oczy, wydawało mi si˛e, z˙ e nie dostrzega mnie wcale. Jakbym stał samotnie na skraju s´wiata. . . nad smaganym przez wiatr brzegiem oceanu. Nic poza łagodnym hukiem fal. No, có˙z — oczy wampira nadal utkwione były w szyb˛e — zaczał ˛ miewa´c wizje. Na poczatku ˛ dał mi to tylko mgli´scie do zrozumienia, i przestał przyjmowa´c posiłki. Zamieszkał w kaplicy. O ka˙zdej porze dnia i nocy spotykałem go kl˛eczacego ˛ na gołym bruku przed ołtarzem. Sama kaplica była zaniedbana, przestał dba´c o s´wie7

ce, zmienia´c obrusy na ołtarzu, czy nawet wymiata´c li´scie z kaplicy. Której´s nocy poczułem, z˙ e sprawa jest powa˙zna. Stałem w ró˙zanej altanie przez dobra˛ godzin˛e, przypatrujac ˛ si˛e mu, gdy kl˛eczał nieruchomo z r˛ekoma rozciagni˛ ˛ etymi jak do ukrzy˙zowania, których przez cały ten czas nie opu´scił. Wszyscy niewolnicy ju˙z dawno uwa˙zali go za pomylonego. — Wampir uniósł brwi w zdziwieniu. — Ja byłem przekonany, z˙ e jest tylko nieco. . . nadgorliwy. Sadziłem, ˛ z˙ e w swej miło´sci do Boga zaszedł by´c mo˙ze za daleko. Tego dnia opowiedział mi o swoich wizjach. Zarówno s´wi˛ety Dominik, jak i Błogosławiona Maryja Dziewica przychodzili do niego, do kaplicy. Powiedzieli mu, z˙ e ma sprzeda´c cała˛ nasza˛ posiadło´sc´ w Luizjanie, wszystko, co posiadamy, a pieniadze ˛ ze sprzeda˙zy u˙zy´c na dzieło bo˙ze we Francji. Mój brat miał zosta´c wielkim przywódca˛ religijnym i przywie´sc´ kraj do jego dawnej z˙ arliwo´sci, oddali´c widmo szerzacego ˛ si˛e ateizmu. Oczywi´scie on sam nie posiadał z˙ adnych pieni˛edzy. Ja miałem sprzeda´c plantacj˛e i nasze domy w Nowym Orleanie, a pieniadze ˛ przekaza´c jemu. Znów nastapiła ˛ cisza. Chłopak siedział bez ruchu, zaskoczony. — Taak. . . przepraszam — wyszeptał. — Co pan powiedział? I sprzedał pan plantacj˛e? — Nie — odpowiedział wampir ze spokojna,˛ nieruchoma˛ twarza,˛ jaka˛ miał ´ od poczatku ˛ rozmowy. — Smiałem si˛e z niego. A on. . . jego to rozw´scieczyło. Nalegał. Twierdził, z˙ e polecenie pochodzi od samej Maryi Dziewicy. Kim˙ze wi˛ec jestem, aby je lekcewa˙zy´c? Kim˙ze, doprawdy? — Wampir s´ciszył nieco głos, jak gdyby zastanawiajac ˛ si˛e nad tym raz jeszcze. — Kim? Im wi˛ecej próbował mnie przekonywa´c, tym bardziej go wy´smiewałem. To nonsens, mówiłem mu, wytwór niedojrzałej, a nawet chorobliwej wyobra´zni. Oznajmiłem mu, z˙ e kaplica, była bł˛edem. Chciałem ja˛ zburzy´c natychmiast. On miał pój´sc´ do szkoły w Nowym Orleanie i wybi´c sobie z głowy te niedorzeczne pomysły. Nie pami˛etam teraz wszystkiego, co mu powiedziałem. Ale pami˛etam atmosfer˛e tej rozmowy. Za cała˛ ta˛ pogardliwa˛ odprawa˛ z mojej strony stał gniew i gł˛ebokie rozczarowanie. Byłem zawiedziony. Nie wierzyłem w ani jedno słowo, które mi powiedział. — Ale to całkowicie zrozumiałe — wtracił ˛ szybko chłopak, gdy tylko wampir przerwał. Niepokój jego wyra´znie zel˙zał. — To jest, chciałem powiedzie´c, czy ktokolwiek mógłby w to uwierzy´c? — Naprawd˛e? — Wampir spojrzał na chłopaka. — My´sl˛e, z˙ e to był egotyzm, zło´sliwy egotyzm z mojej strony. Pozwól, niech ci to wytłumacz˛e. Kochałem mojego brata, jak ju˙z ci mówiłem, i czasami wierzyłem nawet, z˙ e jest z˙ yjacym ˛ s´wi˛etym. Zach˛ecałem go do modlitw i medytacji i gotów byłem straci´c go dla siebie, gdyby zdecydował si˛e na stan duchowny. Gdyby kto´s opowiadał mi o jakim´s s´wi˛etym z Arles czy z Lourdes, którzy mieli wizje, to uwierzyłbym mu. Byłem katolikiem. Wierzyłem w s´wi˛etych. Zapalałem cieniutkie s´wiece przed ich marmurowymi posagami ˛ w ko´sciołach. Znałem ich obrazy, symbole, ich imiona. Ale nie wierzyłem, nie mogłem uwierzy´c mojemu bratu. Nie potrafiłem pogodzi´c si˛e 8

z tym, z˙ e ma wizje. Wła´sciwie dlaczego? Poniewa˙z był moim bratem. Franciszek z Asy˙zu mógł mie´c wizje, ale nie on. O, co to, to nie. Nie mój brat. Mój brat nie mógł by´c taki. To wła´snie nazywam egotyzmem. Rozumiesz? Chłopak pomy´slał chwil˛e. Kiwnał ˛ wreszcie głowa˛ i odpowiedział, z˙ e rozumie. — By´c mo˙ze jednak naprawd˛e miał wizje — dodał po chwili wampir. — A wi˛ec nie jest pan pewien. . . teraz. . . czy przypadkiem rzeczywi´scie. . . ? — Nie, ale wiem na pewno, z˙ e on sam ani przez chwil˛e nie odczuwał z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci czy waha´n. Wiem teraz, i wiedziałem wtedy, z˙ e tej nocy, kiedy wyszedł z mojego pokoju podniecony i roz˙zalony, nie wahał si˛e ani przez moment. Par˛e minut pó´zniej ju˙z nie z˙ ył. — W jaki sposób? — Po prostu wyszedł przez drzwi balkonowe na galeri˛e, stał jeszcze przez chwil˛e u szczytu ceglanych schodów, a potem rzucił si˛e do przodu. Nie z˙ ył ju˙z, kiedy zbiegłem w dół do pierwszego schodka. Skr˛ecił kark. — Wampir potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ w zamy´sleniu, ale jego twarz była nadal nieporuszona. — Czy widział pan, jak spadał? — zapytał chłopak. — Czy stracił równowag˛e? — Nie, nie widziałem, ale dwóch słu˙zacych ˛ to widziało. Mówili, z˙ e spojrzał w gór˛e, jakby wła´snie tam co´s dostrzegł. Potem jego ciało poruszyło si˛e do przodu, jak gdyby popchni˛ete wiatrem. Jeden z nich twierdził, z˙ e miał wła´snie co´s powiedzie´c, zanim spadł. Ja te˙z my´sl˛e, z˙ e chciał co´s powiedzie´c, ale było to wła´snie w momencie, w którym ja zwróciłem si˛e do okna. Byłem odwrócony do niego plecami, kiedy usłyszałem łoskot spadajacego ˛ ciała. — Wampir zerknał ˛ na magnetofon. — Nie mogłem sobie tego wybaczy´c. Czułem si˛e odpowiedzialny za jego s´mier´c. I wszyscy inni te˙z tak my´sleli. — Jak mogli? Powiedział pan przecie˙z, z˙ e widzieli, jak spadał. — To nie było oskar˙zenie wprost. Po prostu wiedzieli, z˙ e co´s niedobrego zaszło mi˛edzy nami, z˙ e mieli´smy jaka´ ˛s sprzeczk˛e na chwil˛e przed jego upadkiem. Słyszała nas słu˙zba, moja matka te˙z. I wła´snie ona nie przestawała mnie pó´zniej wypytywa´c, co mi˛edzy nami zaszło i dlaczego mój brat, który zawsze był taki spokojny i łagodny, wtedy krzyczał. Pó´zniej do pyta´n dołaczyła ˛ si˛e siostra, a ja, oczywi´scie, odmawiałem odpowiedzi. Byłem tak strasznie zszokowany i nieszcz˛es´liwy, z˙ e nie miałem cierpliwo´sci dla nikogo. Postanowiłem jednak sobie, z˙ e nie dowiedza˛ si˛e o jego „wizjach”. Nie chcieli zrozumie´c, z˙ e w ko´ncu stał si˛e nie s´wi˛etym, lecz jedynie fanatykiem. Moja siostra wolała poło˙zy´c si˛e do łó˙zka, ni˙z wytrzyma´c katusze pogrzebu, a matka rozpowiadała wszystkim w parafii, z˙ e co´s straszliwego wydarzyło si˛e w moim pokoju, co´s, czego ja nie chc˛e ujawni´c. Na z˙ yczenie mojej własnej matki przesłuchiwała mnie policja. W ko´ncu zjawił si˛e u mnie ksiadz ˛ i za˙zadał, ˛ bym wyjawił, co mi˛edzy nami zaszło. Nikomu jednak nic nie powiedziałem. „To była tylko dyskusja” — mówiłem. „Nie było mnie na galerii, kiedy brat upadł” — protestowałem, a oni wszyscy patrzyli na mnie, 9

jakbym to ja zabił. Siedziałem u jego trumny wystawionej w holu naszego domu, przez dwa dni, rozmy´slajac ˛ o tym, z˙ e to ja go zabiłem. Wpatrywałem si˛e w jego twarz, a˙z pojawiły si˛e na niej plamy, co przyprawiało mnie o mdło´sci. Miał strzaskana˛ potylic˛e i jego głowa wygladała ˛ niesamowicie na poduszce. Zmuszałem si˛e, by patrze´c na nia,˛ by po prostu wpatrywa´c si˛e w nia,˛ gdy˙z nie mogłem wytrzyma´c bólu i zapachu rozkładu. Cały czas odczuwałem nieodparte pragnienie, z˙ eby otworzy´c mu oczy. Wszystko to były szalone my´sli, wariackie impulsy. Wyrzucałem sobie, z˙ e s´miałem si˛e z niego, nie wierzyłem mu, nie byłem dla niego dobry — spadł ze schodów z mojego powodu. — To wydarzyło si˛e naprawd˛e, tak? — wybakał ˛ chłopak. — Opowiada mi pan co´s, co. . . co jest prawdziwe. — Tak — odpowiedział wampir, patrzac ˛ na chłopaka, lecz nie był zaskoczony. — Chc˛e opowiada´c dalej. Jego wzrok porzucił znowu chłopaka i pow˛edrował dalej, za szyb˛e. Wampir nie wykazywał wi˛ekszego zainteresowania młodym człowiekiem, który, ze swej strony, toczył w sobie jaka´ ˛s wewn˛etrzna˛ walk˛e. — Ale powiedział pan przecie˙z, z˙ e nic pan nie wie o tych wizjach, z˙ e pan, wampir przecie˙z. . . nie wie na pewno czy. . . — Chc˛e opowiedzie´c wszystko po kolei — odrzekł wampir. — Tak jak to si˛e wydarzyło. Nie, nadal nie wiem nic o tych wizjach. Do dzisiaj — przerwał. — Ale˙z prosz˛e, niech pan mówi dalej. — No có˙z, chciałem sprzeda´c plantacje. Nie chciałem ju˙z nigdy oglada´ ˛ c tego domu i kaplicy w ogrodzie. W ko´ncu wynajałem ˛ je agencji, która zadbała o nie. Uprawiała ziemi˛e i administrowała wszystkim, tak z˙ e nie musiałem ju˙z tam je´zdzi´c, i razem z matka˛ i siostra˛ przeprowadziłem si˛e do jednego z naszych domów w Nowym Orleanie. Oczywi´scie, w ten sposób ani przez chwil˛e nie uciekłem od brata. O niczym innym nie mogłem wtedy my´sle´c, jak tylko o jego ciele gnijacym ˛ w ziemi. Został pochowany na cmentarzu St. Louis w Nowym Orleanie. Robiłem wszystko, aby unika´c przechodzenia obok jego bram, ale nadal bez przerwy mys´lałem tylko o nim. Pijany czy trze´zwy, ciagle ˛ miałem przed oczyma jego gnijace ˛ ciało w trumnie. To było nie do zniesienia. Bez przerwy wyobra˙załem sobie, z˙ e stoi u szczytu schodów, a ja ujmuj˛e go za rami˛e i przemawiam do niego łagodnie, namawiam, by wrócił do pokoju, przekonuj˛e go, z˙ e uwierzyłem mu, z˙ e musi modli´c si˛e za mnie, za wiar˛e. W tym czasie niewolnicy z Pointe du Lac, tak nazywała si˛e bowiem moja plantacja, zacz˛eli opowiada´c o duchu na galerii, a nadzorca nie potrafił utrzyma´c porzadku ˛ na plantacji. Ludzie z towarzystwa zadawali mojej siostrze napastliwe pytania dotyczace ˛ incydentu, a˙z wpadła w histeri˛e. Po prostu sadziła, ˛ z˙ e tak wła´snie powinna reagowa´c, wi˛ec zachowywała si˛e histerycznie. Cały czas piłem, a w domu przebywałem tak rzadko, jak było to tylko mo˙zliwe. ˙ Zyłem jak człowiek, który chce umrze´c, ale nie ma do´sc´ odwagi, by sko´nczy´c 10

z soba.˛ Przemierzałem samotnie ciemne uliczki. Sp˛edzałem czas w kabaretach. Wycofałem si˛e z dwóch pojedynków, lecz bardziej z apatii ni˙z z tchórzostwa, gdy˙z tak naprawd˛e to pragnałem ˛ s´mierci. I wtedy zostałem zaatakowany przez wampira. Mógł to by´c ktokolwiek — przecie˙z włóczyłem si˛e samotnie w´sród marynarzy, złodziei, maniaków i kogo tam jeszcze. Ale wybrał mnie. Chwycił mnie zaledwie par˛e kroków od drzwi mojego domu i zostawił tam na pewna˛ s´mier´c, ja tak przynajmniej my´slałem. — Chce pan powiedzie´c. . . z˙ e wyssał panu krew? — zapytał chłopak. — Tak. — Wampir za´smiał si˛e. — Wyssał mi krew. Tak to si˛e wła´snie robi. — Ale z˙ ył pan jeszcze — dodał młody człowiek. — Powiedział pan, z˙ e zostawił pana umierajacego. ˛ — No có˙z, wyssał moja˛ krew prawie całkowicie, do granicy s´mierci. Poło˙zono mnie do łó˙zka, jak tylko mnie znaleziono odurzonego. Tak naprawd˛e nie wiedziałem wła´sciwie, co si˛e ze mna˛ stało. My´slałem chyba, z˙ e to alkohol spowodował zapa´sc´ . Oczekiwałem s´mierci i nie wykazałem z˙ adnego zainteresowania jedzeniem i piciem, czy rozmowa˛ z lekarzem. Moja matka posłała nawet ju˙z po ksi˛edza. Miałem wtedy wysoka˛ goraczk˛ ˛ e i opowiedziałem mu wszystko o wizjach brata i o sobie. Pami˛etam, z˙ e przywarłem do jego ramienia, stale na nowo zmuszajac ˛ go do przysi˛egi, z˙ e nikomu tego nie powtórzy. — Wiem, z˙ e go nie zabiłem — powiedziałem w ko´ncu — tylko z˙ e nie potrafi˛e teraz z˙ y´c, gdy on jest martwy. Nie po tym, jak go potraktowałem — dodałem. — To s´mieszne — odpowiedział mi. — Oczywi´scie, z˙ e musisz z˙ y´c. Nie ma w tobie nic złego poza nadmiernym folgowaniem sobie. Twoja matka potrzebuje ciebie, nie wspominajac ˛ o siostrze. A co do twojego brata, to był nawiedzony przez diabła. Byłem tak oszołomiony tym, co powiedział, z˙ e nie potrafiłem nawet zaprotestowa´c. — To diabeł był twórca˛ tych wizji — tłumaczył dalej kapłan. Diabeł był wtedy w natarciu. Cała Francja była pod jego wpływem, a rewolucja była jego najwi˛ekszym sukcesem. Nic nie uchroniłoby brata, poza egzorcyzmami i modlitwa.˛ Nalez˙ ało przywiaza´ ˛ c go, gdy diabeł szalał w jego ciele, i wyrzuci´c go stamtad. ˛ Diabeł zrzucił go ze schodów, to zupełnie oczywiste — oznajmił. — To nie z bratem rozmawiałe´s w pokoju — kontynuował — rozmawiałe´s z diabłem. To wszystko zawładn˛eło mna˛ całkowicie. Przedtem wierzyłem, z˙ e zostałem doprowadzony do ostateczno´sci, ale to nie była prawda. Ksiadz ˛ opowiadał dalej o diable, o kulcie voodoo po´sród niewolników i o przypadkach zawładni˛ecia ciałem człowieka przez diabła w innych stronach s´wiata. Oszalałem. Zdemolowałem cały pokój, usiłujac ˛ dogoni´c i zabi´c ksi˛edza. — Ale ta siła, która˛ pan posiada. . . przecie˙z wampir. . . ? — zapytał chłopak. — Zupełnie oszalałem — wyja´snił wampir. — Zdobyłem si˛e na rzeczy, których nigdy nie popełniłbym, b˛edac ˛ w pełni zdrowy. Teraz widz˛e to zdarzenie jak11

by przez mgł˛e, jest dla mnie zupełnie nierealne i wywołuje zmieszanie, ale dobrze pami˛etam, z˙ e gdy ju˙z go dopadłem i tarmoszac ˛ si˛e z nim, wyciagn ˛ ałem ˛ przez tylne drzwi z domu na podwórko, popchnałem ˛ na ceglana˛ s´cian˛e wolno stojacej ˛ kuchni. Tam tłukłem jego głowa˛ o s´cian˛e, niemal go zabijajac. ˛ Kiedy wreszcie przestałem, prawie na granicy s´miertelnego wyczerpania, upuszczono ze mnie jeszcze krew. Głupcy. Ale chciałem co´s powiedzie´c. To wła´snie wtedy pojałem ˛ swój własny egotyzm. By´c mo˙ze ujrzałem go jak w odbiciu, w tym ksi˛edzu. Jego pogardliwy stosunek do mojego brata odzwierciedlał tak˙ze i mój stosunek do niego. Jego natychmiastowy, małostkowy i płytki sad, ˛ to wyrokowanie w sprawach diabła, odmowa zastanowienia si˛e chocia˙z nad prawdopodobie´nstwem s´wi˛eto´sci tak blisko nas. — Ale˙z on wierzył, z˙ e ciało brata opanowane było przez diabła! — Tak — natychmiast dorzucił wampir. — Ludzie, którzy przestaja˛ wierzy´c w Boga lub bosko´sc´ , nadal jednak wierza˛ w diabła. Nie wiem zreszta˛ dlaczego. Nie, naprawd˛e nie wiem dlaczego. Zło jest zawsze mo˙zliwe. A bosko´sc´ jest odwiecznie trudna do poj˛ecia. Musisz jednak zrozumie´c, z˙ e mówi´c o nawiedzeniu ciała, to mówi´c po prostu, z˙ e kto´s zwariował. Czułem, z˙ e tak wła´snie było w przypadku ksi˛edza. Jestem pewien, z˙ e dostrzegł tylko szale´nstwo. Nazwał je opanowaniem przez szatana. Nie trzeba widzie´c szatana podczas egzorcyzmów. Ale sta´c w obliczu s´wi˛eto´sci, przed obliczem s´wi˛etego. . . uwierzy´c, z˙ e ów s´wi˛ety ma prawdziwe wizje. Nie. W tym przejawia si˛e nasz egotyzm, nasza odmowa uwierzenia, z˙ e co´s takiego mo˙ze si˛e w´sród nas zdarzy´c. — Nigdy nie my´slałem o tym w taki sposób — powiedział chłopak. — Ale co wła´sciwie stało si˛e dalej? Powiedział pan, z˙ e upuszczono panu krew, a to musiałoby chyba doprowadzi´c do pewnej s´mierci. Wampir za´smiał si˛e. — Tak, z pewno´scia,˛ tak by si˛e to sko´nczyło, gdyby wampir nie przyszedł do mnie tej samej nocy. Wrócił, aby spotka´c si˛e ze mna.˛ Rozumiesz, on chciał mojej plantacji, chciał Pointe du Lac. Było ju˙z bardzo pó´zno. Siostra czuwajaca ˛ przy mnie dawno ju˙z zasn˛eła. Pami˛etam, jakby to było wczoraj. Wszedł od podwórka, przez drzwi balkonowe. Bezgło´snie. Wysoki, o białej cerze, g˛estych, jasnych włosach i płynnych prawie kocich ruchach. Delikatnie nasunał ˛ s´piacej ˛ siostrze szal na oczy i przykrócił knot lampy. Drzemała w fotelu. Na stole stało naczynie z woda˛ i r˛ecznik, którym obmywała mi czoło. Nie poruszyła si˛e pod tym szalem a˙z do rana. Ale wtedy ja byłem ju˙z kim´s innym. — Co to była za przemiana? Wampir westchnał. ˛ Odchylił si˛e do tyłu na krze´sle i spogladał ˛ na s´ciany. — Na poczatku ˛ my´slałem, z˙ e to jeszcze jeden doktor lub kto´s inny wezwany przez rodzin˛e, by porozmawiał ze mna.˛ Ale to podejrzenie rozwiało si˛e natychmiast. Podszedł blisko łó˙zka i pochylił si˛e nade mna.˛ Jego twarz pojawiła si˛e w s´wietle lampy i zobaczyłem wtedy, z˙ e nie był wcale zwyczajnym człowiekiem. Jego szare oczy z˙ arzyły si˛e, a długie białe dłonie nie były z pewno´scia˛ dło´nmi 12

człowieka s´miertelnego. My´sl˛e, z˙ e zrozumiałem wszystko w tej jednej chwili, a to, co mi potem oznajmił, było wtórne. W tym momencie, kiedy go ujrzałem, kiedy poczułem jego nadzwyczajna˛ aur˛e, wiedziałem ju˙z, z˙ e nie jest osoba˛ taka˛ jak wszyscy inni. Ja sam przestałem si˛e w ogóle liczy´c. Moje ego, które nie potrafiło zaakceptowa´c obecno´sci osoby nadludzkiej, nadzwyczajnej, zostało zupełnie zdruzgotane. Wszystkie moje my´sli, nawet moja wina i pragnienie s´mierci, wydawały si˛e całkowicie nieistotne. Zapomniałem o sobie, o swoim bycie! Wampir dotknał ˛ zaci´sni˛eta˛ pi˛es´cia˛ klap swej marynarki. — Zapomniałem całkowicie o sobie. I w tej samej chwili zdałem sobie spraw˛e ze znaczenia tej okazji. Od tej pory odczuwałem ju˙z tylko wzrastajace ˛ zdziwienie. Gdy przemówił do mnie i powiedział kim mógłbym zosta´c, czym jest jego z˙ ycie i co go jeszcze czeka, wszystko, co wcze´sniej prze˙zyłem przestało si˛e w ogóle liczy´c. Postrzegałem wtedy swoje z˙ ycie tak, jakbym stanał ˛ z boku, przyglada˛ jac ˛ mu si˛e z zewnatrz. ˛ Dostrzegłem cała˛ moja˛ dotychczasowa˛ pró˙zno´sc´ , egoizm, konformizm, powierzchowna˛ wiar˛e w Boga i zast˛epy s´wi˛etych, których imiona wypełniały mój modlitewnik, a z których z˙ aden nie wywarł najmniejszego wpływu na moja˛ ograniczona,˛ materialistyczna˛ i samolubna˛ egzystencj˛e. Dostrzegłem moich prawdziwych bogów. . . bogów wi˛ekszo´sci z ludzi — jedzenie i picie, bezpiecze´nstwo w konformizmie. Popiół. Twarz chłopaka była napi˛eta. Wida´c w niej było niepokój pomieszany z zaciekawieniem. — A wi˛ec zdecydował si˛e pan zosta´c wampirem? — spytał. Przez chwil˛e wampir nie odpowiadał. — Zdecydował. . . Wydaje mi si˛e, z˙ e nie jest to najodpowiedniejsze słowo. Cho´c nie mo˙zna powiedzie´c, z˙ e było to nieuniknione od momentu, w którym on wkroczył do pokoju. Nie, rzeczywi´scie, to nie było wcale nieuniknione. Jednak nie mog˛e powiedzie´c, bym sam zdecydował. Powiedzmy, z˙ e kiedy on sko´nczył mówi´c, z˙ adna inna decyzja nie wchodziła w rachub˛e, wi˛ec wybrałem wła´snie ja,˛ nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e do tyłu. Poza jedna˛ rzecza.˛ — Poza czym? — Moim ostatnim wschodem sło´nca — odpowiedział wampir. — Nast˛epnego ranka, po tej nocy, nie byłem jeszcze wampirem, wi˛ec mogłem zobaczy´c po raz ostatni wschód sło´nca. Pami˛etam to dobrze. Nie mógłbym powiedzie´c, bym pami˛etał którykolwiek z poprzednich. Pami˛etam, z˙ e s´wiatło najpierw pojawiło si˛e u góry drzwi balkonowych wzmagajac ˛ a˛ si˛e jasno´scia˛ zza koronkowych zasłon. Pó´zniej blask, który dostrzegałem mi˛edzy li´sc´ mi drzew, stawał si˛e ja´sniejszy i ja´sniejszy. W ko´ncu s´wiatło słoneczne przedarło si˛e przez okna, rzucajac ˛ cie´n koronek na podłog˛e i na skapan ˛ a˛ w blasku sło´nca posta´c mojej s´piacej ˛ siostry. Ciepło ogrzało ja˛ i obudziło. Odrzuciła szal, nie budzac ˛ si˛e, lecz wtedy sło´nce ´ zacz˛eło s´wieci´c jej prosto w oczy. Zacisn˛eła powieki. Swiatło ta´nczyło po stole, gdzie zło˙zyła swa˛ głow˛e wtulona˛ w ramiona, po wodzie w stojacym ˛ na stole 13

naczyniu. Czułem je na r˛ekach, zło˙zonych na kołdrze, a wreszcie i na twarzy. Le˙załem w łó˙zku, my´slac ˛ o tym wszystkim, co usłyszałem od niego. To wła´snie wtedy powiedziałem do widzenia sło´ncu i zdecydowałem si˛e zosta´c wampirem. To był mój. . . ostatni wschód sło´nca. Wampir spogladał ˛ znów za okno. A gdy przestał mówi´c, cisza, jaka zapadła w pokoju, była tak przejmujaca, ˛ z˙ e chłopakowi zdawało si˛e, i˙z niemal ja˛ słyszy. Dopiero po chwili dotarły do niego odgłosy dochodzace ˛ z ulicy. Du˙za przeje˙zd˙zajaca ˛ ci˛ez˙ arówka wprawiła kabel lampy w dr˙zenie. Po chwili odgłosy uciszyły si˛e. — Czy t˛eskni pan za nimi ? — zapytał cicho po chwili. — Tak naprawd˛e, to nie — padła krótka odpowied´z. — Jest tyle innych rzeczy. Ale gdzie to byli´smy? Chcesz wiedzie´c, jak to si˛e stało, z˙ e stałem si˛e wampirem? — Tak — odpowiedział chłopak. — Jak si˛e wła´sciwie dokonała ta przemiana? — Nie sadz˛ ˛ e, bym potrafił ci to dobrze opowiedzie´c. Mog˛e tylko uja´ ˛c to w słowa, które opisza,˛ nawet dokładnie, ale b˛edzie to zupełnie co´s innego. To tak, jak opowiada´c komu´s o pierwszych do´swiadczeniach z dziewczynami, komu´s, kto sam jeszcze nic nie wie o seksie i tego jeszcze nie prze˙zył. Młody człowiek zdawał si˛e ju˙z gotowa´c do zadania nast˛epnego pytania, ale zanim otworzył usta, wampir kontynuował: — Jak ci ju˙z mówiłem, ten wampir, Lestat, chciał dosta´c moja˛ plantacj˛e. Całkiem przyziemne z˙ yczenie, nie powiem. W zamian za ofiarowanie mi nie´smiertelnego z˙ ycia, które b˛edzie trwało a˙z do ko´nca s´wiata. Nie był on jednak szczególnie wnikliwy. Mo˙zna powiedzie´c, z˙ e t˛e niewielka˛ liczb˛e wampirów, jaka znajdowała si˛e na s´wiecie, traktował jak jaki´s ekskluzywny klub dla wybranych. Zreszta,˛ on sam miał całkiem ludzkie problemy — s´lepego ojca, który w dodatku nie zdawał sobie sprawy, z˙ e jego syn jest wampirem i pod z˙ adnym pozorem nie mógł si˛e ˙ dowiedzie´c. Zycie w Nowym Orleanie stało si˛e dla niego zbyt trudne, zwa˙zywszy jego potrzeby i konieczno´sc´ stałej opieki nad ojcem. Postanowił wi˛ec obja´ ˛c w posiadanie Pointe du Lac. Nast˛epnego wieczoru natychmiast wprowadził si˛e na plantacj˛e, ukrył s´lepego ojca w głównym pokoju, a ja poczyniłem niezb˛edne przygotowania do przemiany. Nie było to takie proste. Musiałem przeprowadzi´c par˛e rzeczy, z których pierwsza˛ miała by´c s´mier´c mojego dotychczasowego zarzadcy. ˛ Lestat rozprawił si˛e z nim podczas snu. Ja miałem si˛e temu przyglada´ ˛ c i zaaprobowa´c; to jest by´c s´wiadkiem odebrania z˙ ycia człowiekowi jako dowód mojego zaanga˙zowania w spraw˛e i zgody na udział w niej. To wła´snie, bez watpienia, ˛ okazało si˛e dla mnie najtrudniejsze. Mówiłem ci ju˙z, z˙ e nie obawiałem si˛e swojej s´mierci, jedynie odczuwałem mdło´sci na my´sl o odebraniu sobie z˙ ycia. Miałem jednak olbrzymi szacunek dla z˙ ycia innych. Musiałem przyglada´ ˛ c si˛e ze spokojem, jak nadzorca obudził si˛e nagle i próbował odepchna´ ˛c Lestata obiema r˛ekami od siebie, a gdy okazało si˛e to niemo˙zliwe, le˙zał pod nim w z˙ elaznym u´scisku. Jego opór słabł coraz bardziej. 14

W ko´ncu zwisł bezwładny, wysaczony ˛ z krwi. Patrzyłem, jak umierał. Nie umarł od razu. Z góra˛ godzin˛e stali´smy w jego małym pokoiku, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e, jak powoli tracił przytomno´sc´ . Wreszcie umarł. Jak wspomniałem była to pierwsza cz˛es´c´ mojej przemiany w wampira. W przeciwnym wypadku Lestat nigdy nie zdecydowałby si˛e na pozostanie tutaj. Potem musieli´smy pozby´c si˛e ciała. B˛edac ˛ w goraczce ˛ i jeszcze osłabiony, zbyt mało miałem sił, by zajmowa´c si˛e martwym ciałem zarzadcy. ˛ Zbierało mi si˛e na wymioty, Lestat s´miał si˛e ze mnie, dodajac, ˛ z˙ e jak tylko stan˛e si˛e wampirem, b˛ed˛e si˛e czuł zupełnie inaczej i sam b˛ed˛e si˛e s´miał ´ z takiego zachowania. Mylił si˛e jednak. Smier´ c nigdy nie wywoływała u mnie rozbawienia, bez wzgl˛edu na to, jak cz˛esto bywałem jej przyczyna.˛ Ale pozwól, z˙ e wszystko opowiem po kolei. Musieli´smy pojecha´c droga˛ w gór˛e rzeki, a˙z dotarli´smy na otwarte pola. Dopiero tu mogli´smy zostawi´c ciało. Porwali´smy jego ubranie, zabrali´smy pieniadze, ˛ a przy okazji, co s´wietnie pasowało do naszego planu, poczuli´smy od niego wyra´zny zapach alkoholu. Znałem jego z˙ on˛e, która mieszkała w Nowym Orleanie. Domy´slałem si˛e, w jakim b˛edzie stanie i jak b˛edzie cierpie´c, gdy ciało zostanie odnalezione. Ale bardziej od współczucia, zawładnał ˛ mna˛ ból, z˙ e nigdy nie dowie si˛e, co si˛e ˙ wła´sciwie stało z jej m˛ez˙ em. Ze to wcale nie bandyci znale´zli go pijanego na drodze. Kiedy masakrowali´smy ciało byłem coraz bardziej podniecony. Oczywi´scie, musisz zdawa´c sobie spraw˛e, z˙ e cały czas ten wampir, Lestat, nie zachowywał si˛e jak istota ludzka. Nie było w nim wi˛ecej cech ludzkich jak, nie przymierzajac, ˛ w postaci biblijnego anioła. To zauroczenie jego osoba˛ było nieco wymuszone. Dostrzegałem ju˙z wtedy dwuznaczno´sc´ mojej przemiany w wampira. Z jednej strony, byłem po prostu zauroczony. Lestat całkowicie mna˛ zawładnał. ˛ Z drugiej strony jednak, pragnienie samozniszczenia pozostawało. Nadal chciałem by´c całkowicie pot˛epiony i to włas´nie dlatego Lestat przystapił ˛ do mnie, przy pierwszej i drugiej okazji. Tym razem jednak nie niszczyłem siebie, lecz z˙ ycie innych, zarzadcy, ˛ jego z˙ ony i jego rodziny. Poczułem wewn˛etrzny sprzeciw. By´c mo˙ze był jeszcze wtedy czas na wycofanie si˛e, na ucieczk˛e od woli Lestata, gdyby nie to, z˙ e wyczuł niezawodnym instynktem, co dzieje si˛e w moim umy´sle. Absolutnie niezawodnym instynktem. . . Wampir zadumał si˛e. — Wiedz, z˙ e wampiry obdarzone sa˛ niezwykle silnym instynktem wyczuwania i odgadywania nawet najdrobniejszych zmian w ludzkiej twarzy. Lestat miał w sobie to ponadnaturalne wyczucie. Wepchnał ˛ mnie szybko do powozu i zaciał ˛ konie batem. „Chc˛e umrze´c — zaczałem ˛ bełkota´c — to ponad moje siły. Chc˛e umrze´c. Mo˙zesz mnie zabi´c. Pozwól mi umrze´c. Nie chciałem patrze´c na niego, aby na powrót nie znale´zc´ si˛e pod jego urokiem, nie by´c oczarowanym jego nadzwyczajna˛ pi˛ekno´scia.˛ On tymczasem wymawiał łagodnie moje imi˛e, s´miejac ˛ si˛e przy tym. Jak powiedziałem, był zdecydowany przeja´ ˛c moja˛ plantacj˛e. — Czy pewne było, z˙ e nie zostawiłby pana w spokoju ? — zapytał chłopak. 15

— Nie wiem. Znajac ˛ go tak, jak znam go teraz, powiedziałbym, z˙ e raczej zabiłby mnie, ni˙z pozwolił odej´sc´ . Ale, rozumiesz, tego wła´snie pragnałem, ˛ wi˛ec to nie miało znaczenia. Gdy tylko dojechali´smy do domu, zeskoczyłem z powozu i podszedłem, z˙ yjacy ˛ trup, do ceglanych schodów, o które roztrzaskał głow˛e mój brat. Dom był nie zamieszkany od paru miesi˛ecy, zarzadca ˛ miał swoja˛ własna˛ chatk˛e. Skwar i wilgo´c panujace ˛ w Luizjanie sprawiły, z˙ e schody zacz˛eły si˛e ju˙z rozsypywa´c. W szczelinach mi˛edzy cegłami pojawiła si˛e trawa, a nawet, gdzieniegdzie, małe słoneczniki. Pami˛etam, z˙ e gdy usiadłem na najni˙zszym stopniu, poczułem chłód wilgotnych cegieł. Oparłem o nie głow˛e i dotknałem ˛ dło´nmi woskowych łodyg słoneczników. Szarpnałem ˛ p˛ek i z łatwo´scia˛ wyrwałem z mi˛ekkiej ziemi. „Chc˛e umrze´c. Zabij mnie” — odezwałem si˛e do wampira. „Teraz jestem winny morderstwa. Nie mog˛e z tym z˙ y´c”. U´smiechnał ˛ si˛e szyderczo z niecierpliwo´scia˛ człowieka, który słucha oczywistych kłamstw. I wtedy w mgnieniu oka doskoczył do mnie i wpił si˛e we mnie tak, jak to zrobił poprzednio z zarzadc ˛ a.˛ Z w´sciekło´scia˛ próbowałem go od siebie odepchna´ ˛c. Kopnałem ˛ go z całej siły i w tym momencie poczułem, jak jego z˛eby wbijaja˛ si˛e w moje gardło, a˙z z˙ yły nabrzmiały mu na skroniach. Jednym skokiem, o wiele za szybkim, abym mógł to zauwa˙zy´c, znalazł si˛e nagle na podej´sciu schodów. Stanał ˛ tam, spogladaj ˛ ac ˛ pogardliwie na umie. „My´slałem, z˙ e chcesz umrze´c, Louis” — szydził. Chłopak wydał z siebie cichy okrzyk, gdy wampir wypowiedział swoje imi˛e. — Tak, tak wła´snie mam na imi˛e. Po chwili kontynuował dalej: — Le˙załem bezbronny na ziemi, b˛edac ˛ s´wiadkiem własnego tchórzostwa i bezmy´slno´sci. Tak bezpo´srednio skonfrontowany z nimi. By´c mo˙ze, gdybym miał wi˛ecej czasu zda˙ ˛zyłbym zebra´c si˛e na odwag˛e i odebra´c sobie z˙ ycie, a nie skomle´c i błaga´c, by kto´s inny zrobił to za mnie. Ujrzałem siebie w codziennych cierpieniach, majacego ˛ nadziej˛e, z˙ e s´mier´c odnajdzie mnie nieoczekiwanie, przynoszac ˛ chwil˛e wiekuistego odpuszczenia. Zobaczyłem tak˙ze, niby w wizji, jak stoj˛e u góry schodów, dokładnie tam, gdzie stał mój brat, a potem spadam z łoskotem. Nie było jednak wtedy czasu na odwag˛e, czy mo˙ze powinienem raczej powiedzie´c, z˙ e nie było w planie Lestata miejsca na nic innego, ni˙z on sam przewidział. — Posłuchaj dobrze, co ci powiem, Louis — odezwał si˛e do mnie i połoz˙ ył si˛e obok mnie na schodach, gestem tak wdzi˛ecznym i pełnym uroku, z˙ e zdał mi si˛e niemal kochankiem. Wzdrygnałem ˛ si˛e, ale on objał ˛ mnie swoim ramieniem i przysunał ˛ do siebie. Nigdy wcze´sniej nie byłem tak blisko niego, i teraz, w ciemnym s´wietle, widziałem wspaniały blask jego oczu i niezwykła˛ jasno´sc´ skóry. Gdy tylko poruszyłem si˛e, poło˙zył dło´n na moich ustach i powiedział: — Nie ruszaj si˛e. Teraz b˛ed˛e pił twa˛ krew, lecz nie pozwol˛e ci umrze´c. Chc˛e, aby´s był spokojny, tak spokojny, aby´s mógł usłysze´c, jak twoja krew przepływa do moich z˙ ył. Tylko wysiłkiem woli i s´wiadomo´scia˛ chwili mo˙zesz utrzyma´c si˛e 16

przy z˙ yciu. Chciałem jeszcze walczy´c, ale przycisnał ˛ mnie tak silnie, z˙ e całkowicie panował nad moim wypr˛ez˙ onym jak struna ciałem. Gdy tylko zaniechałem oporu, zatopił z˛eby w mojej szyi. Oczy chłopaka rozszerzyły si˛e. W trakcie opowie´sci odsuwał si˛e coraz bardziej i bardziej. Twarz mu st˛ez˙ ała, przymru˙zył oczy, jak gdyby przygotowywał si˛e do odparcia ciosu. — Czy przydarzyło ci si˛e kiedykolwiek utraci´c du˙za˛ ilo´sc´ krwi? — zapytał wampir. — Czy znasz to uczucie? Usta chłopca uło˙zyły si˛e do wyrazu „nie”, ale nie wydał z siebie z˙ adnego d´zwi˛eku. Przełknał ˛ s´lin˛e, — Nie! ´ — Swiece paliły si˛e u góry w holu, tam gdzie wcze´sniej planowali´smy s´mier´c ´ zarzadcy. ˛ Na galerii kołysała si˛e na wietrze lampa naftowa. Swiatło s´wiec i lampy zlewało si˛e i migotliwy blask wypełnił klatk˛e schodowa.˛ — Słuchaj, miej oczy otwarte — wyszeptał Lestat. Czułem jego oddech na szyi. Pami˛etam, z˙ e gdy mówił, wszystkie włosy na moim ciele zelektryzowały si˛e, a całe ciało dr˙zało. Przypominało to dreszcz nami˛etno´sci. . . Wampir zadumał si˛e. Zgi˛ete palce prawej r˛eki podło˙zył pod brod˛e. Miało si˛e wra˙zenie, z˙ e wyciagni˛ ˛ etym palcem dłoni gładzi si˛e delikatnie po podbródku. — No có˙z, rezultat tego był taki, z˙ e w przeciagu ˛ kilku minut, byłem tak osłabiony, z˙ e prawie nie mogłem si˛e ruszy´c. Ogarni˛ety panika˛ zdałem sobie spraw˛e z tego, z˙ e nawet gdybym bardzo chciał, nie jestem w stanie nic zrobi´c. Lestat oczywi´scie nadal przytrzymywał mnie, a jego rami˛e wa˙zyło chyba ton˛e. Poczułem, z˙ e wyszarpnał ˛ z˛eby z mojej szyi tak gwałtownie, z˙ e dwie zostawione przez ugryzienie rany wydawały si˛e ogromne i były bolesne. Teraz pochylił si˛e nad moja˛ bezwładna˛ głowa,˛ i zdjawszy ˛ ze mnie swa˛ prawa˛ r˛ek˛e, ugryzł własny nadgarstek. Krew trysn˛eła na koszul˛e i marynark˛e. Przygladał ˛ si˛e temu z przymru˙zonymi, błyszczacymi ˛ oczyma. Wydawało mi si˛e, z˙ e stał tak cała˛ wieczno´sc´ i patrzył, a odblaski s´wiatła migocace ˛ za jego głowa˛ były jak tło zjawy. My´sl˛e, z˙ e ju˙z wtedy zrozumiałem, co zamierza zrobi´c i czekałem, zdawałoby si˛e jakby latami całymi, całkowicie zdany na jego łask˛e, na to, co ma nastapi´ ˛ c. Przycisnał ˛ swój krwawiacy ˛ nadgarstek do moich ust i powiedział stanowczo z lekkim zniecierpliwieniem: — Louis, pij! Zaczałem ˛ pi´c jego krew. „Tylko powoli, Louis, teraz szybciej” — szeptał do mnie wiele razy. Piłem, wysysajac ˛ jego krew z rany w nadgarstku. Po raz pierwszy od czasów niemowl˛ectwa do´swiadczajac ˛ tej szczególnej przyjemno´sci ssania pokarmu, całym ciałem, skupiajac ˛ si˛e na tym jedynym z´ ródle z˙ ycia. I wtedy wydarzyło si˛e co´s szczególnego. Wampir oparł si˛e na krze´sle, jego brwi uniosły si˛e lekko. 17

— Jak trudno opisa´c rzeczy, których tak naprawd˛e nie da si˛e opisa´c — powiedział po chwili cicho, ledwie szeptem. Chłopak siedział bez ruchu jak przykuty do krzesła. — Gdy piłem jego krew, poza s´wiatłem, nie widziałem nic. A potem nast˛epna˛ rzecza,˛ jaka˛ odczułem, był. . . d´zwi˛ek. Głuchy huk na poczatku, ˛ a nast˛epnie łomotanie, dudnienie, jak w wielki b˛eben, narastajace, ˛ jak gdyby jaki´s nadludzki olbrzym przedzierał si˛e powoli przez ciemny i tajemniczy las. Tu˙z po chwili usłyszałem identyczny, drugi taki odgłos, jakby za pierwszym olbrzymem, w pewnej odległo´sci pojawił si˛e drugi, a ka˙zdy z nich w rytmie swojego własnego dudnienia. Hałas narastał, zbli˙zał si˛e coraz bardziej, a˙z wydawało si˛e, z˙ e wypełnia ju˙z nie tylko mój zmysł słuchu, ale i wszystkie pozostałe. Zdawał si˛e t˛etni´c i pulsowa´c w wargach i palcach, w skroniach i z˙ yłach. Przede wszystkim w z˙ yłach. Najpierw jeden odgłos dudnienia, potem ten drugi. A˙z wreszcie Lestat wyszarpnał ˛ r˛ek˛e, odrywajac ˛ ja˛ od moich ust. Otworzyłem oczy i odzyskałem s´wiadomo´sc´ . Ponownie si˛egnałem ˛ po jego r˛ek˛e, chwyciłem ja˛ i siła˛ przywarłem do ust. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e odgłosy tego b˛ebna były biciem mego serca, i jego serca, nas obu. — Wampir westchnał. ˛ — Czy ty to rozumiesz? Chłopiec zaczał ˛ co´s mówi´c i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie.., to jest tak — powiedział. — To jest. . . to jest. . . — Oczywi´scie — odrzekł wampir, odwracajac ˛ wzrok. — Chwileczk˛e, chwileczk˛e — powiedział chłopak — ta´sma ju˙z si˛e prawie ko´nczy, musz˛e ja˛ odwróci´c. Wampir spokojnie przygladał ˛ si˛e, jak chłopak zmieniał ta´sm˛e i ponownie wła˛ czył magnetofon. — I co stało si˛e potem? — Usłyszał po chwili. Twarz chłopaka była spocona, wi˛ec wytarł ja˛ chusteczka.˛ — Zmienił si˛e mój sposób widzenia — podjał ˛ na nowo wampir. — Widziałem rzeczy wokół siebie tak, jak widza˛ to wampiry. — Jego głos był z lekka oboj˛etny, wydawało si˛e, jakby my´sli wampira przez moment odbiegły gdzie´s dalej. Zaraz jednak poprawił si˛e na krze´sle i kontynuował: — Lestat stał ponownie przy schodach i dostrzegałem teraz to, czego poprzednio nie widziałem. Przedtem jego skóra wydawała mi si˛e biała, tak uderzajaco ˛ biała, z˙ e w nocy prawie s´wieciła. Teraz widziałem go, jakby był kim´s takim samym jak ja. Jego twarz promieniała, ale nie była wcale s´wiecaca. ˛ Zobaczyłem wtedy tak˙ze, z˙ e nie tylko Lestat zmienił si˛e, lecz i wszystko, co mnie wokół otaczało. To było tak, jakbym dopiero teraz po raz pierwszy zaczał ˛ widzie´c kolory i prawdziwe kształty rzeczy. Widok guzików na czarnym surducie Lestata tak przykuł moja˛ uwag˛e, z˙ e wpatrywałem si˛e w nie przez dłu˙zsza˛ chwil˛e, a˙z on zaczał ˛ si˛e s´mia´c ze mnie. A i s´miech ten słyszałem teraz tak, jak nigdy wcze´sniej. Nadal te˙z słyszałem jego serce niczym uderzenia w b˛eben. Miałem zam˛et w głowie, bo ka˙zdy nowy d´zwi˛ek nakładał si˛e na poprzedni, tworzac ˛ mieszanin˛e odgłosów, a˙z 18

do chwili gdy nauczyłem si˛e je oddziela´c, a wtedy, cho´c nakładały si˛e na siebie, ka˙zdy z nich cichy ale wyra´zny, narastajacy ˛ lecz nie ciagły, ˛ jak salwy s´miechu — wampir u´smiechnał ˛ si˛e z rozkosza˛ — jak huk dzwonów. — Przesta´n patrze´c na moje guziki — odezwał si˛e Lestat. — Wsta´n i id´z popatrze´c na drzewa. Wybierz si˛e na spacer i pozbad´ ˛ z si˛e resztek zbytecznego człowiecze´nstwa w swoim ciele. Tylko nie zakochaj si˛e przypadkiem do szale´nstwa w tej nocy, z˙ eby´s mógł odnale´zc´ drog˛e powrotna˛ do domu! To rzeczywi´scie była madra ˛ rada. Kiedy bowiem ujrzałem s´wiatło ksi˛ez˙ yca na bruku przed domem, wpadłem w takie oczarowanie, z˙ e musiałem sp˛edzi´c tam chyba z godzin˛e. Minałem ˛ bez wi˛ekszego zainteresowania kaplic˛e w ogrodzie, i stojac ˛ pomi˛edzy zagajnikami bawełny i d˛ebami, wsłuchiwałem si˛e w noc, jak gdyby był to chór szepczacych ˛ kobiet, przywołujacych ˛ mnie do swych piersi. Co do mojego ciała, nie było jeszcze całkowicie przemienione i jak tylko zaczałem ˛ jako tako odró˙znia´c d´zwi˛eki i obrazy, poczułem fizyczny ból. Opuszczały mnie wszystkie moje człowiecze fluidy, wypychane przez nowa˛ posta´c. Umierałem jako człowiek, a przecie˙z byłem najzupełniej z˙ yw jako wampir. Wraz z budzacymi ˛ si˛e zmysłami, musiałem nadzorowa´c s´mier´c mojego ludzkiego ciała, cho´c nie bez pewnego niepokoju, a wkrótce nawet strachu. Wbiegłem z powrotem na schody i wpadłem do górnego holu, gdzie zastałem Lestata przegladaj ˛ acego ˛ moje papiery dotyczace ˛ plantacji, porównujacego ˛ wydatki i zyski za ostatni rok. — Jeste´s bogatym człowiekiem — odezwał si˛e do mnie, gdy wszedłem. — Co´s niedobrego dzieje si˛e ze mna! ˛ — krzyknałem. ˛ — Po prostu umierasz, to wszystko. Nie bad´ ˛ z głupcem. Czy nie masz tutaj jakich´s dobrych lamp? Tyle pieni˛edzy i nie mo˙zesz sobie nawet pozwoli´c na porzadne ˛ olejowe lampy w pokojach. Ta lampa wiszaca ˛ na zewnatrz, ˛ przynie´s mi ja.˛ — Umieram! — krzyknałem. ˛ — Umieram! — Ka˙zdemu si˛e to przytrafia — stwierdził, odmawiajac ˛ przyj´scia mi z pomoca.˛ Nawet teraz, gdy na to patrz˛e, pogardzam nim. Nie dlatego, z˙ e bałem si˛e, ale dlatego, z˙ e mógł powiedzie´c mi o tych wszystkich zmianach, jakie przechodziłem z wi˛ekszym szacunkiem. Mógł mnie uspokoi´c i powiedzie´c, z˙ e mog˛e przyglada´ ˛ c si˛e swojej własnej s´mierci z taka˛ sama˛ fascynacja,˛ z jaka˛ przygladałem ˛ si˛e i czułem tamta˛ noc. Nie zrobił tego jednak. Lestat zawsze bardzo ró˙znił si˛e ode mnie. Zupełnie nie byli´smy do siebie podobni, wampir nie powiedział tego tonem przechwałki. Powiedział to tak, jakby naprawd˛e chciał, by było wła´snie odwrotnie. — Moris — westchnał. ˛ — Umierałem zatem szybko, co oznaczało, z˙ e równie szybko zmniejszała si˛e moja zdolno´sc´ odczuwania bólu. Teraz z˙ ałuj˛e, z˙ e nie zwróciłem na to wi˛ekszej uwagi. Lestat tymczasem odstawiał idiot˛e. ˙ te˙z nie przygotowałem nic dla — O do diabła! — zaczał ˛ krzycze´c. — Ze ciebie! Co za głupiec ze mnie! — No wła´snie — miałem ochot˛e powiedzie´c, ale nie zrobiłem tego. 19

— Czy zdajesz sobie spraw˛e, co to oznacza? — podjał ˛ Lestat. — B˛edziesz musiał poło˙zy´c si˛e ze mna˛ tego ranka. Nie przygotowałem dla ciebie osobnej trumny. Wampir za´smiał si˛e. — Trumna wywołała u mnie taka˛ panik˛e, z˙ e jak sadz˛ ˛ e, wypełniła cała˛ zdolno´sc´ ludzkich odruchów, jakie mi pozostały. Potem doszło do mnie i to, z˙ e b˛ed˛e musiał dzieli´c ja˛ z Lestatem. On tymczasem był ju˙z w sypialni ojca, z˙ yczac ˛ mu dobrej nocy, mówiac, ˛ z˙ e przyjdzie do niego nad ranem. — Ale dokad ˛ ty idziesz, dlaczego musisz z˙ y´c w taki sposób — utyskiwał starzec, a˙z Lestat stracił cierpliwo´sc´ . Przedtem jeszcze był dla niego bardzo łaskawy, niemal nadskakujacy, ˛ teraz jednak zaczał ˛ zachowywa´c si˛e despotycznie. — Czy˙z nie opiekuj˛e si˛e toba? ˛ Czy nie zapewniłem tobie lepszego dachu nad głowa˛ ni˙z ty kiedykolwiek mnie? Je´sli chc˛e spa´c cały dzie´n, a pi´c cała˛ noc, tobie nic do tego, do diabła. Staruszek poczał ˛ j˛ecze´c i pochlipywa´c. Jedynie moim szczególnym stanem i nadzwyczajnym wyczerpaniem mog˛e wytłumaczy´c, z˙ e nie ujałem ˛ si˛e za nim. Przygladałem ˛ si˛e tej scenie przez otwarte drzwi, zauroczony kolorami kołdry na łó˙zku starca i gama˛ kolorów wyst˛epujacych ˛ na jego twarzy. Jego niebieskie z˙ yły pulsowały na tle ró˙zowego i szarego ciała. Nawet z˙ ół´c jego starych z˛ebów robiła na mnie wra˙zenie, i stałem zahipnotyzowany dr˙zeniem jego warg. — Co za syn, co za syn — mamrotał, nie podejrzewajac ˛ nawet, jak bardzo miał racj˛e. — No, dobrze, id´z zatem. Wiem, z˙ e masz gdzie´s jaka´ ˛s kobiet˛e i odwiedzasz ja,˛ jak tylko jej ma˙ ˛z wychodzi. Podaj mi mój ró˙zaniec. Co si˛e stało z moim ró˙za´ncem? Lestat powiedział co´s blu´znierczego i podał mu ró˙zaniec. . . — Ale. . . — wtracił ˛ chłopak. — Taak? — zapytał wampir. — Wydaje mi si˛e, z˙ e nie pozwoliłem ci na zadawanie pyta´n. — Chciałem tylko zapyta´c. . . przecie˙z w ró˙za´ncu jest krzy˙z? — Ach, te pogłoski o krzy˙zach — za´smiał si˛e wampir. — Masz na my´sli nasz strach przed krzy˙zem? — Strach przed patrzeniem na niego — dodał chłopak. — Nonsens przyjacielu, czysty nonsens. Mog˛e patrze´c na wszystko, na co tylko mam ochot˛e, i nawet szczególnie lubi˛e patrze´c na krucyfiks. — A co z tymi pogłoskami o dziurkach od klucza, z˙ e wampiry potrafia.˛ . . sta´c si˛e para˛ i przechodzi´c przez nie. — Chciałbym, aby tak było — za´smiał si˛e wampir. — Jakby to było wspaniale przechodzi´c przez nie i wyczuwa´c ich charakterystyczny kształt, muskajacy ˛ nasze ciała. Nie — pokr˛ecił głowa˛ — to jest absolutna, jak wy to dzisiaj nazywacie. . . bzdura. Chłopak za´smiał si˛e wbrew sobie, zaraz jednak spowa˙zniał.

20

— Nie mo˙zesz by´c taki nie´smiały w rozmowie ze mna˛ — zauwa˙zył wampir. — Co znowu tym razem? — Ta historia o kołkach wbijanych w serce — wykrztusił chłopak, rumieniac ˛ si˛e na twarzy. — To samo — odpowiedział wampir. — Bzdura. Wyra´znie wymówił obie sylaby wyrazu, tak z˙ e młody człowiek u´smiechnał ˛ si˛e pod nosem. ˙ — Zadnej siły magicznej, jakiejkolwiek. Ale dlaczego nie palisz? Widz˛e, z˙ e masz papierosy w kieszeni koszuli. — O, dzi˛ekuj˛e — odpowiedział, jakby sugestia ta była czym´s niezwykle wspaniałomy´slnym. Jednak gdy tylko przytknał ˛ papierosa do ust, jego dłonie zacz˛eły si˛e tak trza´ ˛sc´ , z˙ e rozdarł delikatny kartonik z zapałkami. — Pozwolisz ? — Wampir odebrał mu pudełko i zr˛ecznie podsunał ˛ zapalona˛ zapałk˛e. Chłopak zaciagn ˛ ał ˛ si˛e z oczyma wlepionymi w palce wampira. Ten usiadł z powrotem na miejsce, lekko szeleszczac ˛ ubraniem. — Popielniczka jest na umywalce — dodał, a chłopak ruszył nerwowo w jej stron˛e. Przez moment przygladał ˛ si˛e zmi˛etym niedopałkom w popielniczce, a zobaczywszy niewielki kosz na s´mieci pod umywalka,˛ opró˙znił ja˛ i szybko poło˙zył na stole. Po chwili odło˙zył papierosa, na którym wida´c było wyra´zne wilgotne plamy od palców. — Czy to pana pokój? — zapytał. — Nie — odparł wampir. — Po prostu pokój. — Co zatem stało si˛e dalej? — Powrócił do rozmowy chłopak. Wampir zdawał si˛e przyglada´ ˛ c kł˛ebom dymu unoszacym ˛ si˛e nad stołem. — A, prawda, co ko´n wyskoczy wrócili´smy do Nowego Orleanu — odrzekł. — Lestat miał tam swoja˛ trumn˛e w n˛edznym pokoiku niedaleko wałów fortecznych na skraju miasta. — Czy wszedł pan do tej trumny? — Nie miałem wyboru. Błagałem Lestata, by pozwolił mi ukry´c si˛e w skrytce na rzeczy, ale ten roze´smiał si˛e zaskoczony. — Czy˙zby´s nie wiedział, kim teraz jeste´s? — zapytał. — Ale — odrzekłem — czy trumna ma jaka´ ˛s sił˛e magiczna? ˛ Czy to musi mie´c taki kształt? — przekonywałem. W odpowiedzi znów usłyszałem jego s´miech. Cały ten pomysł zupełnie mi si˛e nie podobał, ale gdy tak spierali´smy si˛e, zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e to nie strach przed wej´sciem do trumny parali˙zuje mnie, a wła´snie brak strachu. W ciagu ˛ całego mojego z˙ ycia odczuwałem l˛ek przed zamkni˛etymi pomieszczeniami. Urodzony i wychowany w domach francuskich, z wysokimi sufitami, o oknach na cała˛ szeroko´sc´ s´ciany nie byłem przyzwyczajony do małych pomieszcze´n i my´sl o zamkni˛eciu w pudle trumny powinna przyprawia´c mnie o dr˙zenie. Do tej pory nawet w konfesjonale w ko´sciele czułem si˛e nieprzyjemnie. To było zupełnie zrozumiałe. Teraz zdałem sobie spraw˛e, gdy tak wzbraniałem si˛e przed wykonaniem polecenia Lestata, z˙ e wła´sciwie 21

nie odczuwam ju˙z podobnych, nieprzyjemnych sensacji. Zaledwie tylko je sobie przypominałem, wyłacznie ˛ z przyzwyczajenia, z niemo˙zno´sci raczej wpasowania si˛e jeszcze w swój obecny kształt. ´ robisz — w ko´ncu stwierdził Lestat. — Ju˙z prawie brzask. Wiesz co, — Zle powinienem pozwoli´c ci umrze´c. Sło´nce wypali krew, która˛ ci dałem, w ka˙zdej tkance, w ka˙zdej z˙ yle. Nie powiniene´s wcale odczuwa´c takiego l˛eku. My´sl˛e, z˙ e przypominasz człowieka, który stracił nog˛e lub r˛ek˛e, a ciagle ˛ jeszcze twierdzi, z˙ e odczuwa tam ból. No có˙z, była to z pewno´scia˛ najinteligentniejsza i najbardziej po˙zyteczna uwaga, jaka˛ kiedykolwiek wypowiedział w mojej obecno´sci i to wła´snie przywołało mnie do porzadku. ˛ — Słuchaj no, ja w ka˙zdym razie kład˛e si˛e do trumny — powiedział wreszcie tonem tak pogardliwym, na jaki tylko on mógłby si˛e zdoby´c. — I kład´z si˛e lepiej na mnie, je´sli ci z˙ ycie miłe. Zrobiłem, jak kazał. Po chwili le˙załem na nim twarza˛ w dół, zupełnie zmieszany i skonfundowany brakiem wewn˛etrznego oporu i l˛eku oraz przepełniony niesmakiem przebywania tak blisko niego, jakkolwiek był przystojny i intrygujacy. ˛ Zasunał ˛ wieko trumny. Zapytałem go, czy ju˙z zupełnie umarłem jako człowiek s´miertelny. Całe bowiem moje ciało bolało mnie i odczuwałem niezno´sne mrowienie. — Nie — odparł — jeszcze niezupełnie. Kiedy tak si˛e ju˙z stanie, b˛edziesz słyszał i widział, jak wszystko wokół ciebie si˛e zmienia, ale nie b˛edziesz odczuwał ´ ju˙z. bólu. Poczekaj do jutra. Spij — Czy miał racj˛e ? Czy rzeczywi´scie był pan. . . martwy nast˛epnego dnia po przebudzeniu ? — Tak, powiedziałbym raczej zmieniony, bo rzecz jasna z˙ yj˛e przecie˙z nadal. Min˛eło troch˛e czasu, zanim moje ciało całkowicie oswobodziło si˛e z ludzkich fluidów i materii, których ju˙z wi˛ecej nie potrzebowało. Gdy zdałem sobie wreszcie z tego spraw˛e, przyszła pora na nast˛epna˛ faz˛e — pozbywanie si˛e ludzkich odczu´c. Pierwsza˛ rzecza,˛ która stała si˛e dla mnie oczywista, jeszcze gdy z Lestatem montowali´smy trumn˛e na marach i kradli´smy druga˛ z pobliskiej kostnicy, był fakt, z˙ e Lestat zupełnie nie przypadł mi do gustu. Byłem jeszcze daleki od bycia mu równym, ale nie tak jak przed fizyczna˛ s´miercia˛ mego ciała. Nie potrafi˛e tego teraz wytłumaczy´c z oczywistych powodów. Jeste´s tym, kim byłem i ja przed przemiana.˛ Nie mo˙zesz tego zrozumie´c. Ale zanim zmarłem, spotkanie z Lestatem było dla mnie prze˙zyciem tak absolutnie przytłaczajacym, ˛ jak dotad ˛ jeszcze nic w moim z˙ yciu. Nawiasem mówiac, ˛ twój papieros wypalił si˛e ju˙z całkowicie. Chłopak szybko zgasił papierosa o szklane s´cianki popielniczki. — Czy chce pan przez to powiedzie´c, z˙ e gdy znikn˛eła ró˙znica mi˛edzy wami, stracił on cały swój. . . urok ? — zapytał z oczyma utkwionymi w wampira, wyciagaj ˛ ac ˛ ponownie papierosa i zapałki, ju˙z bez poprzedniego zdenerwowania. 22

— Tak, zgadza si˛e — odpowiedział wampir z oczywista˛ przyjemno´scia.˛ — Podró˙z do Pointe du Lac była fascynujaca, ˛ ale ciagłe ˛ gl˛edzenie Lestata było z cała˛ pewno´scia˛ nudne i mocno przygn˛ebiajace. ˛ Daleko mi było jeszcze do tego, aby osiagn ˛ a´ ˛c jego form˛e. Miałem nadal obumarłe r˛ece i nogi, którymi odtad ˛ musiałem walczy´c o z˙ ycie, mówiac ˛ jego słowami. Przekonałem si˛e o tym tej nocy, kiedy przyszło mi zabi´c po raz pierwszy. Wampir przechylił si˛e ponad stołem i delikatnie stracił ˛ popiół z klapy marynarki młodego m˛ez˙ czyzny, który przypatrywał si˛e temu z trwoga.˛ — Wybacz — powiedział wampir. — Nie chciałem ci˛e przestraszy´c. — Nie, to ja przepraszam — wykrztusił z siebie chłopak. — Po prostu odniosłem nagle wra˙zenie, z˙ e r˛eka pa´nska jest nadzwyczajnie. . . nadzwyczajnie długa. Dosi˛egnał ˛ pan mnie z tak daleka, wcale si˛e przecie˙z nie ruszajac! ˛ — Nie — odparł wampir, składajac ˛ ponownie dłonie na kolanach. — Przesunałem ˛ si˛e do przodu, tylko tak szybko, z˙ e tego nie zauwa˙zyłe´s. To było złudzenie. — Przesunał ˛ si˛e pan do przodu? Ale przecie˙z wcale nie! Siedział pan tam, na swoim miejscu, dokładnie tak jak w tej chwili. — Nie — powtórzył stanowczo wampir. — Przesunałem ˛ si˛e do przodu, tak jak powiedziałem. Prosz˛e, zrobi˛e to raz jeszcze. Powtórzył sztuczk˛e, wprowadzajac ˛ chłopaka ponownie w osłupienie zmieszane z przestrachem. — Znów tego nie widziałe´s, a przecie˙z gdyby´s spojrzał na moje wyciagni˛ ˛ ete rami˛e, to wcale nie wydałoby si˛e tobie nadzwyczajnie długie. — Podniósł dło´n z palcem wskazujacym, ˛ wyciagni˛ ˛ etym do góry, jak gdyby był aniołem na chwil˛e przed oznajmieniem Słowa Bo˙zego. — Miałe´s wła´snie okazj˛e do´swiadczy´c ró˙znicy w dostrzeganiu rzeczy, jaka istnieje mi˛edzy toba˛ a mna.˛ Dla mnie mój ruch wydał si˛e wolny i nieco oci˛ez˙ ały, a odgłos strzepywania popiołu z twojej marynarki był dobrze słyszalny. Nie chciałem ciebie przestraszy´c, ale teraz by´c mo˙ze rozumiesz, jaka˛ uczta˛ dla zmysłów był dla mnie powrót do Pointe du Lac. — Tak — odrzekł chłopak, cho´c nadal był wyra´znie wstrza´ ˛sni˛ety. Wampir przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e, po czym powrócił do opowiadania: — O czym to mówili´smy. . . — O pierwszym zabójstwie — przypomniał chłopak. — Tak, ale na poczatku ˛ powinienem jeszcze powiedzie´c, z˙ e sprawa z plantacja˛ straszliwie si˛e zagmatwała. Ciało zarzadcy ˛ zostało znalezione, odkryto tak˙ze s´lepego starca w głównej sypialni i nikt nie potrafił wytłumaczy´c jego obecno´sci. Jednocze´snie nikt nic mógł mnie odszuka´c w Nowym Orleanie. Siostra skontaktowała si˛e z policja˛ i kilku policjantów było ju˙z na miejscu, gdy przybyli´smy do Pointe du Lac. Oczywi´scie s´ciemniło si˛e ju˙z zupełnie. Lestat szybko obja´snił, z˙ e nie mog˛e pozwoli´c na to, by policjanci widzieli mnie dobrze, nawet w minimalnym s´wietle. Szczególnie teraz, gdy ciało moje znajdowało si˛e jeszcze w szczególnym stanie transformacji. Rozmawiałem wi˛ec z nimi w alei d˛ebowej przed domem, 23

ignorujac ˛ zupełnie wyra˙zone przez nich z˙ yczenie, aby´smy weszli do s´rodka. Wytłumaczyłem im, z˙ e byłem poprzedniej nocy w Pointe du Lac oraz z˙ e s´lepy staruszek jest moim go´sciem. Co do zarzadcy, ˛ nie widziałem go wczoraj wcale i o ile wiem, pojechał w interesach do Nowego Orleanu. Kiedy odjechali i cały zam˛et nieco si˛e uciszył, powoli doszedłem do siebie. W tym czasie zaczał ˛ wykształca´c si˛e we mnie oboj˛etny stosunek do z˙ ycia i niedbałe traktowanie rzeczywisto´sci, cecha tak charakterystyczna dla wszystkich wampirów. Dostrzegłem jednak˙ze pewne kłopoty, jakie wiazały ˛ si˛e z plantacja.˛ Niewolnicy byli w stanie całkowitego zdezorientowania i przez cały dzie´n nie wzi˛eli si˛e do pracy. Mieli´smy wtedy du˙za˛ farbiarni˛e, a zarzadzanie ˛ plantacja˛ było sprawa˛ niezwykłej wagi. Było na szcz˛es´cie kilku nadzwyczaj inteligentnych niewolników, którzy z powodzeniem mogli przeja´ ˛c obowiazki ˛ zamordowanego zarzadcy, ˛ je´sli tylko dałbym wyraz uznaniu ich zdolno´sci. Przyjrzałem si˛e im dokładnie i przekazałem zarzadzanie ˛ plantacja˛ najlepszym, obiecujac ˛ w nagrod˛e dom zarzadcy. ˛ Dwie młode kobiety sprowadziłem do domu, aby zajmowały si˛e ojcem Lestata. Oznajmiłem im, z˙ e z˙ ycz˛e sobie szczególnej prywatno´sci i nie chc˛e nikogo widywa´c. Obiecałem tak˙ze pieniadze, ˛ nie tylko za opiek˛e nad starym i słu˙zb˛e, ale i za to, by zostawiły nas, w miar˛e mo˙zno´sci, w całkowitym spokoju. W tym czasie nie zdawałem sobie jeszcze sprawy, z˙ e ci wła´snie niewolnicy b˛eda˛ pierwszymi, cho´c prawdopodobnie jedynymi, którzy moga˛ podejrzewa´c, z˙ e Lestat i ja nie jeste´smy zwyczajnymi lud´zmi. Nie zdawałem sobie wówczas sprawy, z˙ e ich do´swiadczenia z tym, co nadprzyrodzone, sa˛ o wiele bogatsze ni˙z u białych. W swojej własnej ignorancji uwa˙załem ich za dzikusów, nieco tylko udomowionych niewolnictwem. To był wielki bład. ˛ Ale po kolei. Miałem mówi´c o mojej pierwszej ofierze. Lestat spartaczył wszystko swoim charakterystycznym brakiem poczucia zdrowego rozsadku. ˛ — Spartaczył ? — wtracił ˛ chłopak. — Nie powinienem był rozpoczyna´c tego od razu od istot ludzkich. No, ale tego to ju˙z musiałem nauczy´c si˛e sam. Lestat zawyrokował, by´smy wyruszyli na poszukiwania na bagna, zaraz po tym, jak odprawiłem policjantów i niewolników. Zrobiło si˛e pó´zno i chaty niewolników były zupełnie ciemne. Wkrótce stracilis´my z oczu s´wiatła Pointe du Lac. Byłem bardzo podniecony. Znów odczuwałem to samo — strach pomieszany z zakłopotaniem. Lestat, gdyby miał w sobie troch˛e inteligencji, mógłby wytłumaczy´c mi rzeczy dotyczace ˛ mojej obecnej postaci, by nie napawały mnie niepotrzebna˛ obawa˛ — z˙ e nie musz˛e si˛e ba´c bagien, z˙ e z˙ aden owad czy wa˙ ˛z nie jest w stanie wyrzadzi´ ˛ c mi najmniejszej krzywdy oraz z˙ e powinienem koncentrowa´c nowo nabyte zdolno´sci, aby widzie´c w absolutnej ciemno´sci. Zamiast lego naskakiwał na mnie ze swoimi ciagłymi ˛ pot˛epieniami. Interesowały go wyłacznie ˛ nasze ofiary, doko´nczenie mojej inicjacji w nowym z˙ yciu. Kiedy w ko´ncu dotarli´smy do naszych zdobyczy, przynaglił mnie do akcji. 24

Była to mała grupa niewolników, uciekinierów z plantacji. Nocowali na moczarach. Lestat był ju˙z wcze´sniej tutaj i porwał par˛e osób z tej grupy. Obserwował ich z ciemno´sci, czekajac, ˛ a˙z tylko którykolwiek oddali si˛e od ognia, lub wysysał z nich krew podczas snu. Nie zdawali sobie sprawy z obecno´sci wampira. Przygladali´ ˛ smy si˛e im dobra˛ godzin˛e, zanim który´s z m˛ez˙ czyzn — grupa składała si˛e z samych m˛ez˙ czyzn — wyszedł ze s´wiatła i podszedł całkiem blisko nas, ukrytych w rosnacych ˛ nieopodal drzewach. Rozpiał ˛ spodnie i zajał ˛ si˛e całkiem prozaiczna˛ czynno´scia˛ fizjologiczna.˛ Kiedy zbierał si˛e ju˙z do odej´scia, Lestat potrzasn ˛ ał ˛ mnie i powiedział: „Bierz go!” Wampir u´smiechnał ˛ si˛e nieznacznie na widok rozszerzajacych ˛ si˛e oczu chłopaka. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e byłem wtedy równie przera˙zony, jak ty byłby´s na moim miejscu — powiedział. — Nie wiedziałem wtedy jeszcze, z˙ e mog˛e zamiast ludzi zabija´c zwierz˛eta. Powiedziałem szybko, z˙ e nie mog˛e tego zrobi´c. Murzyn usłyszał mój szept. Obrócił si˛e plecami do odległego ogniska i wpatrywał w ciemno´sc´ . Po chwili bezgło´snie wyciagn ˛ ał ˛ długi nó˙z zza pasa. Miał na sobie tylko spodnie i pas. Był wysokim, muskularnym, młodym człowiekiem o gładkiej skórze. Powiedział co´s w gwarze francuskiej i wysunał ˛ si˛e nieco do przodu. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e chocia˙z ja widz˛e go doskonale w ciemno´sci, on nie widzi nas wcale. Lestat zaszedł go od tyłu z szybko´scia,˛ która i mnie zaskoczyła. Chwycił go za szyj˛e, jednocze´snie blokujac ˛ r˛ek˛e, w której trzymał nó˙z. Czarny wydał dziki okrzyk i próbował zrzuci´c z siebie napastnika. Lestat zatopił z˛eby w jego szyi, a˙z nieszcz˛es´nik wypr˛ez˙ ył si˛e jak struna, jakby po ugryzieniu przez w˛ez˙ a. Osunał ˛ si˛e na kolana. Lestat szybko i chciwie pił jego krew, bowiem pozostali m˛ez˙ czy´zni biegli ju˙z na ratunek. — Przyprawiasz mnie o wymioty — powiedział, gdy powrócił do mnie. Byli´smy jak dwa wielkie, czarne owady, całkowicie bezpieczne w otaczajacej ˛ ciemno´sci. Przygladali´ ˛ smy si˛e ruchom niewolników, zupełnie nie´swiadomych naszej obecno´sci, gdy znale´zli swojego rannego kompana, odciagn˛ ˛ eli go do tyłu i rozstawili si˛e wachlarzem w poszukiwaniu napastnika. — Idziemy, musimy znale´zc´ kogo´s innego, zanim powróca˛ do obozowiska — powiedział Lestat. Szybko poszli´smy za jednym z nich, który odłaczył ˛ si˛e od pozostałych. Nadal byłem straszliwie podniecony i podekscytowany, nie mogłem sobie jednocze´snie wyobrazi´c siebie w roli napastnika, nie miałem te˙z na to specjalnej ochoty. Wiele było takich rzeczy, o czym ju˙z niejednokrotnie mówiłem, o których Lestat powinien był powiedzie´c mi wcze´sniej. Mógł moje pierwsze do´swiadczenia uczyni´c bogatsze i gł˛ebsze. Nie zrobił tego jednak. — Co wła´sciwie powinien był zrobi´c? — zapytał chłopak. — Co pan ma na my´sli? — Zabijanie to nie jest zwyczajna rzecz — odpowiedział wampir. — Nie jest 25

to wyłacznie ˛ nasycenie si˛e krwia.˛ — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To prze˙zycie towarzyszace ˛ zetkni˛eciu si˛e z innym z˙ yciem. Cz˛esto równie˙z do´swiadczenie pozbawiania kogo´s tego z˙ ycia, gdy wolno, powoli wysysa si˛e jego krew. To do´swiadczenie powtarza si˛e bez ko´nca i jest jakby prze˙zywaniem na powrót własnej s´mierci, której zaznałem, ssac ˛ krew z nadgarstka Lestata, gdy czułem, jak jego bicie serca zlewa si˛e z moim. Jest to celebracja, bez ko´nca, tego do´swiadczenia, poniewa˙z dla wampirów to jest wła´snie ostateczne i podstawowe prze˙zycie — powiedział niezwykle powa˙znie, jak gdyby wyłuszczał swoja˛ racj˛e komu´s, kto ma odmienne ni˙z on poglady. ˛ — Nie sadz˛ ˛ e, by Lestat kiedykolwiek doceniał to, cho´c zupełnie nie wiem, jak nie mógł tego nie zauwa˙zy´c. Powiedzmy, z˙ e nie był na to zupełnie nieczuły, lecz my´sl˛e, z˙ e tylko w niewielkim stopniu był tego s´wiadomy. W ka˙zdym razie, nie zadał sobie trudu przypomnienia mi teraz o tym. Nie zadał sobie te˙z trudu, by wybra´c odpowiednie miejsce, gdzie mógłbym wła´sciwie do´swiadczy´c mojego pierwszego zabójstwa, z odpowiednim spokojem i godno´scia.˛ Rzucił si˛e bezmy´slnie na pierwszego lepszego, jakiego napotkali´smy, jak gdyby morderstwo miało by´c tylko czym´s do odrobienia. Kiedy ju˙z miał ofiar˛e w swym u´scisku, zatkał mu usta, unieruchomił i odsłonił szyj˛e. — Teraz — powiedział — zrób to, nie masz wyboru. Przepełniony odraza˛ i a˙z słaby z rozgoryczenia posłuchałem rozkazu. Przykl˛eknałem ˛ obok wygi˛etego, szamoczacego ˛ si˛e jeszcze m˛ez˙ czyzny i, zacisnawszy ˛ obie dłonie na jego ramionach, wpiłem si˛e w obna˙zona˛ szyj˛e. Moje z˛eby dopiero co zacz˛eły si˛e zmienia´c, nie potrafiłem wi˛ec przebi´c ciała, a musiałem si˛e we´n wgry´zc´ . Jednak gdy wreszcie rana została zadana, krew popłyn˛eła strumieniem. Kiedy ju˙z do tego doszło, kiedy zaczałem ˛ pi´c jego krew, zapomniałem o wszystkim, pochłoni˛ety tym bez reszty. Lestat, bagniska, odgłosy wrzawy dochodzace ˛ z dalekiego obozowiska nic ju˙z dla mnie nie znaczyły. Lestat mógłby równie dobrze sta´c si˛e teraz owadem, bzyczacym, ˛ pojawiajacym ˛ si˛e w s´wietle i ponownie znikajacym ˛ w ciemno´sci. Ssanie zahipnotyzowało mnie. Podrygiwanie ciała mojej ofiary, jeszcze walczacej, ˛ tłumiło napi˛ecie mojego silnego u´scisku. I wtedy poczułem znowu uderzenie b˛ebna, uderzenia jego serca, tym razem jednak w doskonałej zgodno´sci z moim. Oba odbijały si˛e w ka˙zdym włóknie mojego ciała, a˙z zacz˛eły słabna´ ˛c, przechodzac ˛ w mi˛ekkie dudnienie, jakby z ko´nca. Zapadłem w ot˛epienie, drzemk˛e jaka´ ˛s, jakby w stan niewa˙zko´sci. Lestat odepchnał ˛ mnie siła.˛ — Idioto, on ju˙z nie z˙ yje! — krzyknał ˛ z charakterystycznym dla siebie taktem i urokiem. — Nie pije si˛e krwi po tym, jak oni ju˙z nie z˙ yja! ˛ Rozumiesz! Przez moment szamotałem si˛e w amoku, tracac ˛ panowanie nad soba.˛ Utrzymujac, ˛ z˙ e serce jego jeszcze bije, usiłowałem ponownie przywrze´c do trupa, próbujac ˛ uchwyci´c przeguby rak. ˛ Wgryzłbym si˛e w nie, gdyby nie Lestat, który odepchnał ˛ mnie brutalnie i wymierzył siarczysty policzek. To podziałało jak kubeł 26

zimnej wody. Nie był to ból w zwyczajnym tego słowa znaczeniu. To był raczej szok i uczucie zupełnie innego rodzaju, zawirowanie zmysłów. Byłem kompletnie oszołomiony. Stałem bezradnie, gapiac ˛ si˛e w przestrze´n oparty o pie´n cyprysa, a noc pulsowała odgłosami cykad w mojej głowie. — Umrzesz, je´sli b˛edziesz tak robił — Lestat mówił do mnie. — On wyssie ciebie całkowicie, na s´mier´c, je´sli b˛edziesz pi´c krew po jego s´mierci. I tak wypiłe´s za du˙zo. B˛edziesz chory — wyrzucał z siebie. Uczułem nieodparte pragnienie rzuci´c si˛e nagle na niego z w´sciekło´scia,˛ ale miał przecie˙z racj˛e. Poczułem rozdzierajacy ˛ ból w z˙ oładku, ˛ jak gdyby jaki´s istniejacy ˛ tam wir wciagał ˛ wszystkie moje wn˛etrzno´sci. To krew przepływała zbyt szybko do moich z˙ ył, ale o tym jeszcze wtedy nie wiedziałem. Lestat poruszał si˛e w ciemno´sci niczym kot, a ja szedłem za nim z pulsujac ˛ a˛ głowa˛ i bólem z˙ oładka, ˛ który nic a nic nie zel˙zał. Wreszcie dotarli´smy do Pointe du Lac. Kiedy siedzieli´smy ju˙z w salonie, Lestat spokojnie układał pasjansa na stoliku, usiadłem obok i przygladałem ˛ mu si˛e z pogarda.˛ Mamrotał pod nosem jakie´s nonsensy, z˙ e przyzwyczaj˛e si˛e do zabijania, z˙ e ju˙z wkrótce nie b˛edzie to dla mnie nic znaczy´c, z˙ e nie mog˛e reagowa´c w taki sposób, jakbym nie pozbył si˛e jeszcze mojej ludzkiej moralno´sci. Powiedział, z˙ e przyzwyczaj˛e si˛e do tych rzeczy szybciej, ni˙z mi si˛e to wydaje. — Naprawd˛e tak my´slisz? — zapytałem, cho´c wła´sciwie nie zale˙zało mi na odpowiedzi. Zrozumiałem teraz ró˙znic˛e mi˛edzy nami. Dla mnie do´swiadczenie zabijania było katastrofalne. Niemal takie jak wypicie krwi z nadgarstków Lestata. Prze˙zycia te były dla mnie przytłaczajace ˛ i zmieniały mój punkt widzenia na wszystko. Od obrazu mego brata na s´cianie w salonie do widoku samotnej gwiazdy na niebie za szyba˛ drzwi balkonowych. Były tak silne, z˙ e nie mogłem uwierzy´c, aby dla ka˙zdego wampira były po prostu zwyczajne. Przemiana dokonała si˛e we mnie na stałe. Wiedziałem o tym. Ale nadal to, co odczuwałem w s´rodku najsilniej, przysłuchujac ˛ si˛e wła´snie odgłosom układanych na l´sniacym ˛ blacie stolika długich rz˛edów kart, to był szacunek. Lestat czuł zupełnie co´s innego. Albo w ogóle nic. Był tak gruboskórny, z˙ e z˙ adne wznio´slejsze uczucie nie poruszało go. Był nudny jak najzwyklejszy s´miertelnik, był te˙z równie pospolity i nieszcz˛es´liwy. Mamrotał co´s nad pasjansem, umniejszajac ˛ moje prze˙zycia, całkowicie pochłoni˛ety soba.˛ Nim nadszedł ranek, zdałem sobie spraw˛e, z˙ e przewy˙zszam go w sposób niedo´scigły, z˙ e los zakpił sobie ze mnie, dajac ˛ mi go za nauczyciela. Przecie˙z to on musi poprowadzi´c mnie przez kolejne wtajemniczenia, je˙zeli sa˛ rzeczywi´scie jakie´s. U´swiadomiłem sobie, z˙ e musz˛e tolerowa´c jego szczególne humory, blu´zniercze wobec z˙ ycia jako takiego. Nie z˙ ywiłem do niego z˙ adnych cieplejszych uczu´c. Przeciwnie. Moja obecna uprzywilejowana sytuacja nie przepełniała mnie, tak jak jego, pogarda˛ do z˙ ycia, a tylko głodem nowych prze˙zy´c. Było to pi˛ekne, ale zarazem niszczace, ˛ jak zabójstwo, które popełniłem. Zobaczyłem te˙z wyra´znie, z˙ e gdybym chciał zmaksymalizowa´c gł˛ebi˛e wszystkich 27

swych prze˙zy´c i do´swiadcze´n, to bez watpienia ˛ b˛ed˛e musiał sam kierowa´c swoja˛ nauka.˛ Tu Lestat jest zupełnie bezu˙zyteczny. Było ju˙z dobrze po północy, kiedy wreszcie wstałem z krzesła i wyszedłem na galeri˛e. Wielki ksi˛ez˙ yc wznosił si˛e nad cyprysami, a s´wiatło s´wiec migotało w otwartych drzwiach balkonowych. Grube, tynkowane kolumny na galerii i przy s´cianach domu l´sniły s´wie˙za˛ biela,˛ a noc po letnim deszczu była czysta i nasycona wilgocia.˛ Przystanałem ˛ pod jednym z filarów. Dotknałem ˛ czołem mi˛ekkich wa˛ sów ja´sminu, pnacego ˛ si˛e tutaj w ciagłej ˛ walce z glicynia,˛ i zastanawiałem si˛e nad tym, co czeka mnie jeszcze na tym s´wiecie. Postanowiłem podej´sc´ do nowego z˙ ycia delikatnie i z szacunkiem, uczac ˛ si˛e go z najcenniejszych prze˙zy´c. Nie bardzo jeszcze wiedziałem, co to ma oznacza´c. Rozumiesz, co mam na my´sli, mówiac, ˛ z˙ e nie chciałem poznawa´c nowego z˙ ycia łapczywie i powierzchownie, z˙ e to, co odczuwałem jako wampir, było zbyt silne, by mogło zosta´c, ot, tak zmarnowane? — Tak — potwierdził chłopak z entuzjazmem. — To tak, jak by´c zakochanym. Oczy wampira zamigotały. — Zgadza si˛e. To jak miło´sc´ — u´smiechnał ˛ si˛e. — Powiedziałem ci o moim stanie ducha wła´snie tej nocy po to, aby´s zorientował si˛e, jak olbrzymie ró˙znice moga˛ by´c mi˛edzy wampirami, oraz jak do tego doszło, z˙ e mój stosunek do z˙ ycia był absolutnie odmienny od tego, jaki reprezentował Lestat. Musisz zrozumie´c, z˙ e winiłem go za to, z˙ e nie potrafił docenia´c warto´sci swoich prze˙zy´c. Po prostu nie mogłem zrozumie´c, jak mogły by´c one tak zwyczajnie marnowane. Wtedy te˙z Lestat uczynił co´s, co skierowało moja˛ uwag˛e na wła´sciwy sposób mojej edukacji jako wampira. Co nieco orientował si˛e w bogactwie Pointe du Lac. Bardzo podobała mu si˛e porcelana, której u˙zywali´smy do kolacji dla jego ojca. Podobało mu si˛e uczucie, jakiego doznawał, dotykajac ˛ aksamitnych zasłon w pokoju. Delikatnie i z lubo´scia˛ wodził stopa˛ po wzorach puszystego dywanu. Wyciagn ˛ ał ˛ zza szyby kryształowy kieliszek, uniósł go do góry i powiedział: — Naprawd˛e t˛eskniłem za kieliszkami. Powiedział to z figlarnym błyskiem w oku. Wreszcie zaczałem ˛ przypatrywa´c mu si˛e surowo. Zdecydowanie nie budził we mnie przyjaznych odruchów. — Chc˛e pokaza´c ci mała˛ sztuczk˛e — rzekł po chwili. — To jest, je´sli odpowiadaja˛ ci kieliszki. Postawił kieliszek na stoliku do kart i wyszedł na galeri˛e. Tu znowu zmienił swoje zachowanie. Stał si˛e niczym drapie˙zne zwierz˛e wietrzace ˛ ofiar˛e. Jego wzrok przebijał ciemno´sc´ nocy. Spogladał ˛ w dół mi˛edzy gał˛ezie d˛ebów. Nagle, w jednej chwili, przesadził balustrad˛e i zeskoczył w dół, w ciemno´sc´ . Obie r˛ece miał wyciagni˛ ˛ ete, aby uchwyci´c co´s niewidocznego, ukrywajacego ˛ si˛e przed naszym wzrokiem. Gdy po chwili pojawił si˛e znowu, ze zdumieniem spostrzegłem, z˙ e w obu r˛ekach trzyma szczura. — Nie bad´ ˛ z takim cholernym idiota˛ — warknał. ˛ — Nigdy nie widziałe´s szczu28

ra? Był to du˙zy szczur polny. Lestat trzymał go mocno za głow˛e, tak, z˙ e ten, mimo i˙z wił si˛e jak szalony, nie był w stanie go ugry´zc´ . — Szczury moga˛ by´c całkiem dobre — odrzekł po chwili, podchodzac ˛ do du˙zego kieliszka od wina. Tu, przy stole, rozpłatał mu gardło i szybko napełnił kieliszek obficie broczac ˛ a˛ krwia.˛ Szczur wyrwał si˛e i jak szalony zbiegł w dół po balustradzie, a Lestat uniósł w triumfalnym ge´scie napełniony kieliszek do góry. — Równie dobrze mo˙zesz od czasu do czasu z˙ ywi´c si˛e krwia˛ szczura, wi˛ec przesta´n si˛e tak krety´nsko gapi´c na mnie — powiedział. — Szczura, kurczat, ˛ bydła. . . podró˙zujac ˛ statkiem o wiele lepiej od˙zywia´c si˛e szczurami, ni˙z spowodowa´c panik˛e na pokładzie, a w konsekwencji poszukiwania twojej trumny. Lepiej jest oczy´sci´c statek ze szczurów! — To mówiac, ˛ pociagn ˛ ał ˛ krew z kieliszka z taka˛ lubo´scia,˛ jakby to był przedni burgund. Zrobił niewinna˛ min˛e. — Tak szybko robi si˛e teraz ciemno. — Chcesz powiedzie´c, z˙ e mo˙zemy od˙zywia´c si˛e krwia˛ zwierzat? ˛ — zapytałem. — Tak. — Dopił do ko´nca i niedbałym ruchem wrzucił kieliszek do ognia na kominku. Zerknałem ˛ na potłuczone resztki. — Nie masz nic przeciwko, co? — Wskazał ruchem głowy na kominek z sarkastycznym u´smiechem. — Wierz˛e mocno, z˙ e nie, bo i tak nic na to nie poradzisz, nawet gdyby ci si˛e to nie podobało. — Mog˛e ciebie i twego ojca po prostu wyrzuci´c z Point˛e du Lac, je´sli zechc˛e. Straciłem cierpliwo´sc´ i po raz pierwszy okazałem mu tak wyra´zna˛ niech˛ec´ . — Dlaczego miałby´s to zrobi´c? — zapytał kpiaco ˛ z udanym przestrachem. — Nie wiesz przecie˙z jeszcze wszystkiego. . . prawda ? — Zarechotał i wolno ruszył przez pokój. Podszedł do szpinetu. Dotknał ˛ delikatnie instrumentu. — Grasz ? — zapytał. Odpowiedziałem co´s w rodzaju: „Nie dotykaj tego”. A on znowu za´smiał si˛e tylko. — Dotkn˛e, je´sli b˛ed˛e chciał — odparł, po czym zaczał ˛ mówi´c dalej: — Nie znasz, na przykład, jeszcze wszystkich zagro˙ze´n i niebezpiecze´nstw, jakie czyhaja˛ na ciebie w nowym z˙ yciu. A umrze´c teraz. . . to byłoby dopiero nieszcz˛es´cie. — Musi by´c jeszcze kto´s inny, kto mógłby nauczy´c mnie tych rzeczy — odpowiedziałem. — Z cała˛ pewno´scia˛ nie jeste´s jedynym wampirem na s´wiecie! Twój ojciec ma mo˙ze siedemdziesiat ˛ lat, nie wi˛ecej. Nie jeste´s wi˛ec zbyt długo wampirem. Ciebie te˙z kto´s musiał w to wprowadzi´c. . . — A czy ty my´slisz, z˙ e tak łatwo odszuka´c innych ? Oni zobacza,˛ jak ty si˛e do nich zbli˙zasz, przyjacielu, ale ty ich nie b˛edziesz widział. Nie, obawiam si˛e, z˙ e nie masz wielkiego wyboru w tej chwili, przyjacielu. Ja jestem twoim nauczycielem i potrzebujesz mnie, nic na to nie mo˙zesz poradzi´c. Obaj te˙z mamy kim si˛e opiekowa´c. Mój ojciec potrzebuje stałej opieki lekarskiej i jest jeszcze sprawa twojej matki i siostry. Nie próbuj tylko da´c im podstaw do jakichkolwiek podejrze´n. Po 29

prostu, opiekuj si˛e nimi i moim ojcem, co oznacza, z˙ e jutrzejszej nocy lepiej ci pójdzie ni˙z dzisiejszej. Nie zapomnij te˙z o swojej plantacji. Dbaj o nia.˛ No, dosy´c tego, idziemy spa´c. Obaj b˛edziemy spali w tym samym pokoju, to zmniejszy znacznie ryzyko. — Nie, zostaw sobie sypialni˛e, je´sli chcesz — powiedziałem. — Nie mam zamiaru by´c z toba˛ w jednym pokoju. Wtedy w´sciekł si˛e. — Louis, nie rób głupstw! — krzyczał. — Ostrzegam ci˛e. Jak tylko wzejdzie sło´nce, staniesz si˛e zupełnie bezbronny. Nic ciebie nie uchroni, absolutnie nic. Oddzielne pokoje oznaczaja˛ podwójna˛ ostro˙zno´sc´ i podwójne ryzyko odkrycia naszej tajemnicy. Powiedział jeszcze mnóstwo innych rzeczy z zamiarem przestraszenia mnie i zmuszenia do posłusze´nstwa, ale równie dobrze mógłby mówi´c do s´ciany. Przygladałem ˛ mu si˛e uwa˙znie, lecz nie słuchałem go. Wydawał mi si˛e teraz słaby i głupi. — B˛ed˛e spał sam — uciałem ˛ potok tych słów, jednocze´snie przyst˛epujac ˛ do gaszenia kolejnych s´wiec. — Ju˙z prawie ranek — nalegał. — Wi˛ec zamknij mnie tu — odrzekłem, chwytajac ˛ w dłonie moja˛ trumn˛e. Uniosłem ja˛ i zaczałem ˛ schodzi´c po schodach. Słyszałem, jak z w´sciekło´scia˛ zatrzaskuje zamki za mna˛ i zasłania kotarami okna. Niebo było ju˙z blade cho´c nadal upstrzone migoczacymi ˛ gwiazdami. Wyszedłem na zewnatrz. ˛ Zacz˛eło pada´c i bruk na podwórku błyszczał od deszczu. Dotarłem do samotnej kaplicy brata. Otworzyłem drzwi, odgarniajac ˛ ró˙ze i ciernie, które prawie je opiecz˛etowały. Ustawiłem trumn˛e na kamiennej posadzce przed kl˛ecznikiem. W coraz to ja´sniejszym s´wietle prawie ju˙z dostrzegałem wizerunki s´wi˛etych na s´cianach. — Pawle — powiedziałem cicho, zwracajac ˛ si˛e do brata — po raz pierwszy w moim z˙ yciu nic nie czuj˛e do ciebie, twoja s´mier´c nic mnie nie obchodzi, a jednocze´snie, po raz pierwszy, odczuwam ci˛e pełniej, odczuwam z˙ al z powodu twojej utraty, jakbym przedtem nie był do tego zdolny. — Widzisz. . . — wampir zwrócił si˛e do chłopaka — po raz pierwszy, w tamtej wła´snie chwili, stałem si˛e w pełni i całkowicie wampirem. Zamknałem ˛ drewniane okiennice na małych okratowanych oknach i zaryglowałem drzwi. Poło˙zyłem si˛e w wykładanej atłasem trumnie, dostrzegajac ˛ ju˙z błysk sukna w ciemno´sci, i zamknałem ˛ si˛e od s´rodka. . . Tak oto stałem si˛e wampirem. — A był pan tam — dodał chłopak po chwili — z innym wampirem, którego pan nienawidził. — No có˙z, musiałem zosta´c z nim. Miał mnie w r˛eku. Dał mi wyra´znie do zrozumienia, z˙ e jest jeszcze wiele rzeczy, o których nie wiem, a musz˛e wiedzie´c, i z˙ e tylko on mo˙ze mi je wyjawi´c. W rzeczywisto´sci wi˛ekszo´sc´ tego, czego mnie nauczył, okazało si˛e wiedza˛ praktyczna,˛ nie tak znów skomplikowana,˛ by nie doj´sc´ 30

do niej samodzielnie. Na przykład, jak mo˙zna podró˙zowa´c statkiem, tak by trumny nie budziły podejrze´n, u˙zywajac ˛ ich niby do transportu szczatków ˛ naszych bliskich. Co zrobi´c, by nikt nie o´smielił si˛e ich otworzy´c, a jednocze´snie by´smy mogli wychodzi´c z nich po zmroku polowa´c na szczury. I temu podobne rzeczy. Byli tak˙ze wła´sciciele sklepów, których on znał, a którzy przyjmowali nas po godzinach, aby ubra´c nas według najlepszych wzorów paryskich, agenci i po´srednicy, gotowi nasze sprawy finansowe omawia´c w nocnych klubach i kabaretach. We wszystkich tych przyziemnych sprawach Lestat był odpowiednim nauczycielem. Jakiego typu człowiekiem był on sam, zanim stał si˛e wampirem, nie mogłem odgadna´ ˛c, zreszta˛ nie bardzo mnie to obchodziło. Jak mogłem jednak wnioskowa´c z jego powierzchowno´sci i zachowania, nale˙zał z cała˛ pewno´scia˛ do tej samej klasy społecznej co ja, co oczywi´scie i tak nie miało dla mnie z˙ adnego znaczenia, poza tym, z˙ e dzi˛eki temu nasze z˙ ycie razem toczyło si˛e do´sc´ gładko, co by´c mo˙ze w innym przypadku nie było takie proste. Jego gust był bez zarzutu, chocia˙z moja biblioteka, na przykład, była dla niego „kupa˛ s´miecia” i nieraz doprowadzałem go do w´sciekło´sci czytaniem czy zapisywaniem swoich obserwacji w pami˛etniku. „To absolutny nonsens” — mawiał wtedy, a w tym samym czasie zaj˛ety był wydawaniem ogromnych pieni˛edzy — moich pieni˛edzy — na meble i wyposa˙zenie domu w Pointe du Lac, tak z˙ e nawet ja, cho´c nigdy nie dbałem o pieniadze, ˛ krzywiłem si˛e, patrzac ˛ na to wszystko. A w zabawianiu naszych go´sci w Pointe du Lac — tych nieszcz˛es´ników, którzy jechali droga˛ w gór˛e rzeki konno, w powozach lub na wozach, proszac ˛ o nocleg, z listami polecajacymi ˛ od innych plantatorów czy urz˛edników z Nowego Orleanu — Lestat był po prostu niedo´scigniony. Był dla nich tak uprzejmy i delikatny, z˙ e mnie te˙z było o wiele łatwiej, cho´c czułem, jak beznadziejnie byłem z nim zwiazany ˛ i kolejne jego niegodziwo´sci szarpały mi nerwy. — Ale nie krzywdził chyba tych ludzi? — zapytał chłopak. — Ale˙z tak, bardzo cz˛esto. Je´sli mo˙zna, zdradz˛e ci mała˛ tajemnic˛e dotyczac ˛ a˛ nie tylko wampirów, ale i generałów, z˙ ołnierzy i królów. Wi˛ekszo´sc´ z nas wolałaby raczej widzie´c kogo´s martwym, ni˙z pozwoli´c na to, by był on obra˙zany lub traktowany nieuprzejmie pod naszym własnym dachem. Dziwne, prawda? A jednak prawdziwe, zapewniam ciebie. Wiedziałem, z˙ e Lestat polował na ludzi ka˙zdej nocy, ale nie zniósłbym, gdyby zachowywał si˛e nieodpowiednio czy chamsko wobec mojej rodziny, go´sci czy niewolników. Zreszta˛ pilnował si˛e. Wydawało si˛e, z˙ e znalazł szczególne upodobanie w naszych go´sciach. Jednocze´snie twierdził, z˙ e nie powinni´smy oszcz˛edza´c na naszych rodzinach i swego ojca otoczył takim luksusem i zbytkiem, z˙ e było to dla mnie wprost absurdalne. Stary s´lepiec musiał by´c ciagle ˛ zapewniany i informowany, jak wspaniałe i drogie sa˛ jego ubrania, po´sciel, w której s´pi, jakie to cudowne, importowane z Europy draperie zainstalowano przy jego łó˙zku, jakie francuskie i hiszpa´nskie wina ma w piwnicy, a wreszcie, jakie to wspaniałe zyski przynosi plantacja. I to nawet w złych latach kiedy całe 31

Wschodnie Wybrze˙ze o niczym innym nie mówiło, jak o porzuceniu produkcji indygowca i przej´sciu na produkcj˛e cukru. Innym razem jednak, jak ju˙z wspomniałem, zdolny był do terroryzowania starca. Potrafił wpa´sc´ w taka˛ w´sciekło´sc´ , z˙ e ten pochlipywał skarcony niczym małe dziecko. — Czy˙z nie opiekuj˛e si˛e toba,˛ nie z˙ yjesz w magnackim przepychu? — krzyczał na niego. — Czy nie otrzymujesz wszystkiego, czego tylko sobie za˙zyczysz? Przesta´n wi˛ec skomle´c mi o pój´sciu do ko´scioła lub o odwiedzeniu starych przyjaciół. Co za bzdury. Przecie˙z oni wszyscy ju˙z nie z˙ yja! ˛ Czemu i ty nie umrzesz i nie zostawisz mnie i mojego konta w spokoju! Starzec odpowiadał wtedy, płaczac ˛ cicho, z˙ e w jego wieku taki przepych nie ma ju˙z wi˛ekszego znaczenia i z˙ e zadowoliłaby go zupełnie jego mała farma. Cz˛esto chciałem pó´zniej dowiedzie´c si˛e czego´s o miejscu, gdzie sam Lestat musiał pozna´c swojego wampira. Ale nie o´smieliłem si˛e tego nigdy zrobi´c, obawiajac ˛ si˛e, z˙ e stary zacznie płaka´c, a Lestat znowu wpadnie we w´sciekło´sc´ . Te napady w´sciekło´sci zdarzały si˛e jednak rzadko. Zwykle Lestat okazywał wobec ojca uni˙zona˛ i słu˙zalcza˛ niemal uprzejmo´sc´ . Wtedy przynosił mu kolacje na tacy i cierpliwie karmił, gaw˛edzac ˛ o pogodzie i wie´sciach z Nowego Orleanu, o tym, co porabiaja˛ moja siostra i matka. Było dla mnie oczywiste, z˙ e mi˛edzy ojcem i synem istniała przepa´sc´ , zarówno w wykształceniu, jak i ogładzie, ale jak do tego doszło, nie potrafiłem odgadna´ ˛c. Cała ta sprawa jednak pozwoliła mi osiagn ˛ a´ ˛c pewien dystans i bezstronno´sc´ . Tak wi˛ec z˙ ycie nas, wampirów w´sród ludzi było całkiem mo˙zliwe. Zawsze jednak za którym´s z drwiacych ˛ u´smiechów Lestata kryła si˛e jaka´s tajemnica, nie znane mi a istotne rzeczy, których nie mogłem jeszcze sam odkry´c. Cały te˙z czas Lestat umniejszał moje prawo do z˙ ycia, atakował za uwielbienie odczuwania zmysłowego, za niech˛ec´ do zabijania i skłonno´sci do wymiotów, jakie wywoływało we mnie zabójstwo. Hała´sliwie s´miał si˛e ze mnie, gdy odkryłem, z˙ e mog˛e przegla˛ da´c si˛e w lustrze oraz z˙ e krzy˙ze nie budziły we mnie przestrachu. Kpiaco ˛ zaciskał usta, gdy pytałem go o Boga albo o diabła. — Sam chciałbym spotka´c diabła której´s nocy — powiedział mi ze zło´sliwym u´smieszkiem. — Pogoniłbym go kiedy´s stad ˛ a˙z do Pacyfiku. To ja jestem diabłem! A gdy spojrzałem na niego, zdumiony taka˛ odpowiedzia˛ przyjał ˛ to salwa˛ s´miechu. W ko´ncu moja niech˛ec´ i obrzydzenie do niego spowodowały, z˙ e zaczałem ˛ go ignorowa´c, cho´c jednocze´snie przygladałem ˛ mu si˛e z pewna˛ fascynacja.˛ Czasami przyłapywałem si˛e na wpatrywaniu w jego nadgarstek, w to miejsce, skad ˛ wzi˛eło si˛e moje nowe z˙ ycie jako wampira. Wprawiało mnie to w stan absolutnego bezruchu. Wtedy on spostrzegał, z˙ e patrz˛e na niego i odwzajemniał spojrzeniem pełnym beznami˛etnej oboj˛etno´sci wobec tego, co czułem i pragnałem ˛ wiedzie´c. Sprowadzał mnie tym zaraz na ziemi˛e. Jednak˙ze wytrzymywałem to wszystko z oboj˛etno´scia˛ nie znana˛ mi wcze´sniej. Doszedłem wi˛ec do wniosku, z˙ e zdolno´sc´ ta jest wła´snie cz˛es´cia˛ natury wampira; z˙ e mógłbym siedzie´c w domu w Pointe 32

du Lac i godzinami rozmy´sla´c o z˙ yciu w bezkresnej ciemno´sci. Zrozumiałem teraz, jak daremna i bezsensowna była moja rozpacz z powodu jego utraty, oraz to, z˙ e po jego s´mierci zachowywałem si˛e wobec innych jak szalone zwierz˛e. Całe to zamieszanie po s´mierci brata wydawało si˛e w tej chwili nierealne i po tym wszystkim pozostał we mnie tylko gł˛eboki smutek. Nie my´slałem jednak zbyt wiele. Nie odnie´s prosz˛e wra˙zenia, z˙ e po´swi˛ecałem du˙zo czasu rozmy´slaniom o przeszło´sci, byłoby to dla mnie po prostu zbyt du˙za˛ strata˛ czasu. Ot, rozgladałem ˛ si˛e wokół, przypominajac ˛ sobie wszystkich, których znałem. Nadal jednak postrzegałem z˙ ycie jako co´s niezwykle cennego i pot˛epiałem wszystko, co mogłoby prowadzi´c do jego zmarnowania. Dopiero jako wampir poznałem naprawd˛e potrzeby mojej siostry. Zabroniłem jej mieszka´c na plantacji i zapewniłem byt w mie´scie, którego tak potrzebowała, aby przekona´c si˛e, z˙ e potrafi z˙ y´c swoim własnym z˙ yciem. Zakwitła tam i wyszła szcz˛es´liwie za ma˙ ˛z, nie rozpami˛etujac ˛ ju˙z s´mierci brata czy mojego odej´scia od rodziny. Dostarczałem im wszystkiego, czego tylko matka i siostra potrzebowały, zaspokajajac ˛ nawet najbardziej banalne ich z˙ yczenia. Moja siostra s´miała si˛e z przemiany, jaka nastapiła ˛ we mnie. Spotykali´smy si˛e nocami. Zabierałem ja˛ z naszego miejskiego mieszkania na spacer przy s´wietle ksi˛ez˙ yca, waskimi ˛ uliczkami, a˙z do grobli na przedmie´sciach. Wchłaniali´smy zapachy kwitnacych ˛ pomara´nczy, rozkoszowali´smy si˛e ciepłem nocy, omawiali´smy najbardziej tajemne my´sli i marzenia, tak˙ze te jej małe fantazje, których nie o´smieliłaby si˛e wyszepta´c nikomu poza mna.˛ Widziałem ja˛ wtedy bliska˛ i tak droga˛ memu sercu, namacalna˛ jak błyszczacy ˛ i cenny klejnot, który wkrótce miał mi by´c odebrany przez staro´sc´ i s´mier´c. Miałem oto utraci´c te chwile, które w swojej nieuchwytno´sci obiecywały nam, o jak˙ze fałszywie, nie´smiertelno´sc´ . Tak, jakby´smy przez sam fakt urodzenia si˛e mieli do niej prawo. Tej prostej prawdy nie potrafili´smy poja´ ˛c a˙z do momentu osiagni˛ ˛ ecia wieku dojrzałego, gdy wi˛ecej było ju˙z za nami ni˙z przed i gdy ka˙zda dosłownie chwila staje si˛e wa˙zna. Dopiero kiedy nabrałem dystansu do wszystkiego, nauczyłem si˛e tej wzniosłej samotno´sci, która towarzyszyła Lestatowi i mnie w naszym z˙ yciu po´sród ludzi s´miertelnych. Jednocze´snie wszelkie kłopoty materialne wła´sciwie nas nie dotyczyły. Opowiem ci troch˛e o tym. Lestat zawsze wiedział, jak wzbogaca´c si˛e kosztem ofiar, które wybierał według ich ubioru lub innych obiecujacych ˛ szczegółów. Najwi˛ekszym jednak problemem dla niego była sprawa bezpiecznego mieszkania i godziwego utrzymania. Podejrzewałem, z˙ e mimo zewn˛etrznych pozorów w rzeczywisto´sci był zupełnym ignorantem w najprostszych sprawach finansowych. Ze mna˛ było zupełnie inaczej, znałem si˛e na tym s´wietnie. Tak wi˛ec, kiedy on mógł w ka˙zdej chwili z łatwo´scia˛ zdoby´c gotówk˛e, ja potrafiłem ja˛ wła´sciwie zainwestowa´c. Je˙zeli akurat nie wyjmował swojej ofierze portfela, to spotka´c go mo˙zna było najcz˛es´ciej w salonach gry, gdzie wykorzystywał, wr˛ecz wy´smienicie, swa˛ zdolno´sc´ do opró˙zniania kieszeni bogatych plantatorów ze złota, dolarów i aktów własno´sci. 33

Wszystkich ich wabił swym n˛ecacym ˛ głosem i wszyscy oni pr˛edzej czy pó´zniej odkrywali, jak podst˛epna była jego przyja´zn´ . Jednak te zabiegi nie zapewniłyby mu takiego z˙ ycia, jakie pragnał ˛ prowadzi´c. Z tego wła´snie powodu uczynił mnie wampirem i swoim nieodłacznym ˛ kompanem. Innymi słowy, zatrzymał mnie przy sobie jako inwestora i zarzadc˛ ˛ e, którego zdolno´sci były niepodwa˙zalne, a który mógł słu˙zy´c mu swoimi umiej˛etno´sciami tak˙ze i po s´mierci. Mo˙ze najpierw jednak opisz˛e ci, jak w owych czasach wygladał ˛ Nowy Orlean i jak pó´zniej zmienił si˛e, by´s mógł zrozumie´c, jak łatwo wtedy si˛e nam z˙ yło. W całej Ameryce nie było drugiego takiego miasta jak Nowy Orlean. Zamieszkiwali tam nie tylko Francuzi i Hiszpanie wszelkich klas społecznych, którzy, po cz˛es´ci, tworzyli szczególna˛ arystokracj˛e miasta, ale równie˙z i wszelkiego rodzaju emigranci, w szczególno´sci Irlandczycy i Niemcy. Co wi˛ecej, byli tam te˙z czarni niewolnicy, jeszcze nie zintegrowani z reszta˛ społecze´nstwa i tworzacy ˛ egzotyczna˛ grup˛e, wyró˙zniajac ˛ a˛ si˛e ró˙znorodno´scia˛ plemiennych strojów i zwyczajów. Mieszkała tam równie˙z olbrzymia i ciagle ˛ rosnaca ˛ klasa ludzi wolnych, nie przypisanych kolorowi skóry czy konkretnej narodowo´sci, tych dzielnych ludzi o mieszanej krwi i nie wiadomo jakim pochodzeniu. Z niej to wywodziła si˛e ta wspaniała i unikalna społeczno´sc´ artystów, rzemie´slników, poetów i ten unikalny typ kobiecej urody. A do tego jeszcze byli Indianie, którzy w letnie dni zapełniali grobl˛e, sprzedajac ˛ zioła i wszelakie swoje wyroby. Pomi˛edzy całym tym wieloj˛ezycznym i ró˙znokolorowym tłumem pojawiali si˛e jeszcze ludzie z portu, marynarze ze statków. Przybywali do miasta wielkimi falami, aby wydawa´c pieniadze ˛ w kabaretach, by kupi´c na jedna˛ noc pi˛ekne białe i czarne kobiety, aby rozkoszowa´c si˛e najlepsza˛ kuchnia˛ hiszpa´nska˛ i francuska,˛ i aby pi´c wino sprowadzane z całego s´wiata. Dodaj do tego jeszcze Amerykanów, którzy zjawili si˛e tu ju˙z w wiele lat po mojej przemianie i którzy zbudowali nowe miasto w gór˛e rzeki od strony dzielnicy francuskiej, ze wspaniałymi domami w stylu klasycystycznym, które w s´wietle ksi˛ez˙ yca błyszczały jak greckie s´wiatynie. ˛ I oczywi´scie plantatorzy, przyje˙zd˙zajacy ˛ do miasta z rodzinami okazałymi powozami, aby kupowa´c wieczorowe stroje, srebro i kosztowno´sci. Aby wypełnia´c waskie ˛ uliczki prowadzace ˛ do starej francuskiej opery i Theatre d’ Orleans czy do katedry s´w. Ludwika, z której otwartych drzwi dobiegały s´piewy ko´scielne podczas niedzielnych mszy a˙z na Place d’Armes, wznosiły si˛e nad gwarnym Rynkiem Francuskim i nad unoszonymi przez fale Missisipi statkami, płynacymi ˛ wzdłu˙z grobli. To był wła´snie Nowy Orlean, magiczne i wspaniałe miasto. Tutaj wampir kosztownie ubrany i z wdzi˛ekiem przechadzajacy ˛ si˛e nocnymi gwarnymi ulicami w s´wietle lamp gazowych nie zwracał na siebie uwagi bardziej ni˙z setki innych, egzotycznych postaci nocy. Mo˙ze jaka´s dama, przystanawszy, ˛ szepn˛ełaby zza wachlarza swej towarzyszce: „Spójrz na tego m˛ez˙ czyzn˛e. . . jak˙ze on blady, jak błyszczy jego skóra. Jak si˛e dziwnie porusza. To nie jest normalne!” Było to jednak miasto, w którym wampir mógł z łatwo´scia˛ znikna´ ˛c, zanim dama doko´n34

czyłaby swoja˛ wypowied´z, wybierajac ˛ która´ ˛s z ciemnych alei, w której sam widział jak kot. Lub przy´cmiony bar pełen s´piacych ˛ marynarzy z głowami zło˙zonymi na stolikach, czy wreszcie który´s z wielkich pokojów hotelowych o wysokich sufitach, gdzie mo˙ze wła´snie przy stole siedzi jaka´s samotna posta´c ze stopami opartymi na wyszywanych poduszkach, nogami przykrytymi koronkowa˛ kapa,˛ głowa˛ pochylona˛ w matowym s´wietle samotnej s´wiecy, nie dostrzegajaca ˛ wielkiego cienia pojawiajacego ˛ si˛e nagle na tle gipsowych stiuków sufitu, nie widzaca ˛ długich białych palców si˛egajacych ˛ do delikatnego płomienia s´wiecy i gaszacych ˛ go. . . Godne uwagi jest to, z˙ e wszyscy ci ludzie, kobiety i m˛ez˙ czy´zni, którzy kiedy´s mieszkali w tym mie´scie, zostawili po sobie pamiatk˛ ˛ e, domy budowane z cegieł, marmuru i kamienia, co´s co nadal jeszcze stoi. Tak wi˛ec, nawet wtedy, gdy lampy gazowe wyszły ju˙z z u˙zytku, a pojawiły si˛e samoloty i drapacze chmur wyrosły w przecznicach Canal Street, co´s z nie dajacego ˛ si˛e usuna´ ˛c pi˛ekna i romantyki tych miejsc pozostało. By´c mo˙ze nie na ka˙zdej ulicy, ale na tak wielu, z˙ e ogólny krajobraz miasta jest dla mnie, nawet teraz, taki sam jak za czasów mojej młodos´ci. Nawet teraz, przechadzajac ˛ si˛e o´swietlonymi przez gwiazdy ulicami dzielnicy łaci´nskiej lub Garden District, czuj˛e si˛e tak, jakbym przeniósł si˛e w tamte czasy. Przypuszczam, z˙ e na tym wła´snie polega natura historycznych budowli. Czy to małego dworku czy te˙z pałacu o portyku z korynckimi kolumnami. Atmosfera tego miejsca została. Ksi˛ez˙ yc, który wtedy wschodził nad Nowym Orleanem, i teraz jest ten sam. Tak długo, jak długo te pamiatki ˛ istnieja,˛ Nowy Orlean b˛edzie nadal taki sam. Przynajmniej atmosfera pozostanie taka sama. Wydawało si˛e, z˙ e wampir posmutniał. Westchnał, ˛ jak gdyby watpił ˛ w to, co przed chwila˛ powiedział. — O czym to mówili´smy? — zapytał nagle, jakby lekko zm˛eczony. — Ach, tak, o pieniadzach. ˛ Lestat i ja musieli´smy zdobywa´c pieniadze. ˛ Mówiłem ci ju˙z, z˙ e Lestat s´wietnie potrafił kra´sc´ , ale tak naprawd˛e to liczyło si˛e tylko odpowiednie inwestowanie posiadanych pieni˛edzy. Co zabrali´smy, musieli´smy wyda´c. . . ale wybiegam ju˙z zanadto do przodu, dojd˛e do tego momentu. Zabijałem zwierz˛eta, Lestat cały czas zabijał ludzi. Niekiedy dwóch lub trzech jednej nocy, a czasem nawet wi˛ecej. Potrafił zabi´c tylko po to, aby zaspokoi´c chwilowe pragnienie, a ju˙z po chwili znów zapolowa´c na kogo´s innego. Im człowiek wydawał si˛e znaczniejszy, „lepszy”, jak on to okre´slał na swój prostacki sposób, zabijał z tym wi˛ekszym upodobaniem. Młoda i s´wie˙za dziewczyna, to była jego ulubiona ofiara, w sam raz na poczatek ˛ rozpoczynajacego ˛ si˛e wieczoru. Najwi˛eksza˛ rado´sc´ jednak, odczuwał, gdy zabijał młodego m˛ez˙ czyzn˛e. Mniej wi˛ecej w twoim wieku. Szczególnie poszukiwał wła´snie takich jak ty. — Ja? — wyszeptał chłopak, pochylajac ˛ si˛e do przodu, aby lepiej spojrze´c w oczy wampira. — Tak — kontynuował wampir, jakby nie zauwa˙zył zmiany w wyrazie twarzy 35

chłopaka. — Widzisz, s´mier´c młodego m˛ez˙ czyzny była dla niego najcenniejsza, bo człowiek ten stał dopiero u progu swych najwi˛ekszych mo˙zliwo´sci. Oczywis´cie, Lestat sam do ko´nca tego tak nie pojmował, jak ja to rozumiem. Prawd˛e mówiac, ˛ Lestat nie rozumiał nic. Dam ci doskonały przykład tego, w czym Lestat znajdował szczególne upodobanie. W gór˛e rzeki od miejsca, w którym mieszkali´smy, była plantacja rodziny Freniere. Wspaniały olbrzymi kawał ziemi, który miał przynie´sc´ fortun˛e w zwiaz˛ ku z rozwijajacym ˛ si˛e przemysłem cukrowniczym, krótko po tym, jak wprowadzono rafinacj˛e cukru. Przypuszczam, z˙ e wiesz, i˙z zajmowano si˛e tym na wielka˛ skal˛e tu, w Luizjanie. Jest w tym co´s wspaniałego, a zarazem ironicznego. Otó˙z ten rafinowany cukier w rzeczywisto´sci jest prawdziwa˛ trucizna.˛ Zupełnie tak samo jest z z˙ yciem w Nowym Orleanie. Tak słodkim, z˙ e mo˙ze sta´c si˛e fatalne, tak n˛ecacym ˛ swoim bogactwem, z˙ e wszystkie inne warto´sci odchodza˛ w zapomnienie. . . Ale wró´cmy do rzeczy. Otó˙z tam, w górze rzeki, mieszkała rodzina Freniere, stara, dobra francuska rodzina. Było tam wtedy pi˛ec´ młodych kobiet i jeden młodzieniec. Trójka kobiet nie miała ju˙z szans na mał˙ze´nstwo i przeznaczona była do innych ról, ale dwie pozostałe dziewczyny były jeszcze bardzo młode. Opieka nad rodzina˛ spoczywała w r˛ekach jedynego m˛ez˙ czyzny. To on miał zarzadza´ ˛ c plantacja,˛ tak jak ja to robiłem dla matki i siostry. To on miał omawia´c mał˙ze´nstwa swych sióstr, uzbiera´c dla nich posag, cho´c całe ich bogactwo zale˙zne było od niepewnych przecie˙z, corocznych zbiorów cukru. To on musiał szarpa´c si˛e i targowa´c z materialnym, zewn˛etrznym s´wiatem, walczy´c z nim i trzyma´c go na dystans od małego, intymnego s´wiata rodziny. Jego wi˛ec wła´snie wybrał Lestat na swoja˛ przyszła˛ ofiar˛e. A kiedy los sprawił, z˙ e o mały włos stałoby si˛e inaczej, oszalał z w´sciekło´sci. Zaryzykował własne z˙ ycie, aby dosta´c chłopaka w swe r˛ece. Młody Freniere miał wtedy pojedynek. Obraził jakiego´s Kreola na balu. Całe zamieszanie poszło o nic, drobiazg zgoła, ale Kreol, jak to oni, gotów był umrze´c za nic i palił si˛e do pojedynku. Obaj zreszta˛ gotowi byli umrze´c za nic. Posiadło´sc´ Freniere’ów ogarn˛eła goraczka. ˛ Lestat wiedział o tym doskonale. Obaj zagladali´ ˛ smy tam cz˛esto podczas naszych polowa´n. Lestat polował na niewolników i złodziei kur, a ja na zwierz˛eta. — Zabijał pan tylko zwierz˛eta? — Tak, ale wróc˛e do tego pó´zniej. Jak powiedziałem, obaj znali´smy plantacj˛e, a ja cz˛esto oddawałem si˛e tam jednemu z najprzyjemniejszych zaj˛ec´ dla wampira, a mianowicie przygladaniu ˛ si˛e ludziom, którzy nie zdawali sobie zupełnie sprawy z mojej obecno´sci. Znałem wi˛ec siostry Freniere równie dobrze, jak znałem krzaki ró˙zane wokół kaplicy mego brata. Tworzyły wyjatkow ˛ a˛ rodzin˛e. Ka˙zda była na swój sposób madra, ˛ podobnie jak ich brat, ale jedna z nich, b˛ed˛e nazywał ja˛ odtad ˛ Babette, przewy˙zszała go jeszcze. A przecie˙z z˙ adna z nich nie odebrała odpowiedniego wykształcenia, z˙ adna nie rozumiała nawet najprostszych rzeczy zwiazanych ˛ ze stanem finansowym plantacji. W tych kwestiach były całkowicie 36

zale˙zne od młodego Freniere’a i zdawały sobie z tego spraw˛e. Były przepełnione miło´scia˛ do niego, a on całkowicie wypełniał ich z˙ ycie, tak z˙ e z˙ adna miło´sc´ do ewentualnego mał˙zonka, nie mogła równa´c si˛e z uczuciem do brata. Była to rozpaczliwa miło´sc´ , równie silna jak pragnienie z˙ ycia. Otó˙z, gdyby młody Freniere zginał ˛ w pojedynku, losy plantacji byłyby przesadzone. ˛ Cała gospodarka oparta była na całorocznym zastawie hipotecznym a konto przyszłorocznych zbiorów i spoczywała na barkach Freniere’a. Mo˙zesz wi˛ec sobie wyobrazi´c panik˛e i smutek, jakie zapanowały tej nocy, gdy młody Freniere przygotowywał si˛e do pojedynku. A teraz wyobra´z sobie Lestata, zgrzytajacego ˛ z˛ebami ze zło´sci niczym tani diabeł z opery komicznej, bo to nie on b˛edzie tym, kto odbierze z˙ ycie młodzie´ncowi. — Czy chce pan powiedzie´c, z˙ e. . . stracił pan głow˛e dla tych kobiet? — Całkowicie — odpowiedział wampir. — Ich z˙ ycie, pozycja były s´mier˙ mi te˙z było chłopaka. Tej nocy zamknał telnie zagro˙zone. Zal ˛ si˛e w gabinecie ojca i sporzadził ˛ testament. Doskonale zdawał sobie spraw˛e, z˙ e je´sli padnie pod ciosem rapiera nast˛epnego poranka, b˛edzie to oznaczało upadek całej rodziny. Czuł beznadziejno´sc´ tej sytuacji, a przecie˙z nie mógł na to nic poradzi´c. Odmowa udziału w pojedynku oznaczała ruin˛e pozycji towarzyskiej i prawdopodobnie nie była w ogóle mo˙zliwa. Ten drugi tak długo uganiałby si˛e za nim, a˙z w ko´ncu zmusiłby go do walki. Kiedy o północy Freniere wyje˙zd˙zał z plantacji, patrzył s´mierci prosto w twarz z zaci˛eciem człowieka, który ma przed soba˛ tylko jedno wyj´scie i temu zadaniu postanawia po´swi˛eci´c si˛e z nale˙zyta˛ odwaga.˛ Albo zabije tego hiszpa´nskiego Kreola, albo sam umrze. Wynik trudno było przewidzie´c, nawet majac ˛ na uwadze jego umiej˛etno´sci szermiercze. Jego twarz odzwierciedlała gł˛ebi˛e uczucia i madro´ ˛ sci, których przedtem nie widziałem na z˙ adnej twarzy u którejkolwiek z ofiar Lestata. To wła´snie wtedy miałem pierwsza˛ potyczk˛e z Lestatem. Chroniłem chłopaka przed s´miercia˛ przez tyle miesi˛ecy, ale teraz Lestat zamierzał zabi´c go, zanim jeszcze mógł uczyni´c to Hiszpan. Jechali´smy konno, goniac ˛ za młodym Freniere’em w kierunku Nowego Orleanu. Lestat zdecydowany był dogoni´c go, ja chciałem prze´scigna´ ˛c Lestata. Pojedynek naznaczono na godzin˛e czwarta˛ rano, na skraju moczarów, tu˙z za północna˛ brama˛ miejska.˛ Musisz zdawa´c sobie spraw˛e, z˙ e przybywajac ˛ tam krótko przed czwarta,˛ mieli´smy bardzo mało czasu na powrót do Point˛e du Lac, co oznaczało, z˙ e pozostawali´smy w niebezpiecze´nstwie. Byłem w´sciekły na Lestata jak nigdy przedtem, ale on tym razem zdecydowany był na wszystko. Ró˙zne niuanse z˙ ycia wampira były mu absolutnie obce, poniewa˙z skupił si˛e na maniackiej wprost misji zemsty na s´miertelnym z˙ yciu. Z˙zerany przez nienawi´sc´ , ogladał ˛ si˛e w przeszło´sc´ . Nic nie mogło go zaspokoi´c i sprawi´c mu przyjemno´sci, dopóki nie odebrał tego innym, a posiadajac ˛ wreszcie, rozczarowany i zniech˛econy kierował swoje zainteresowanie w inna˛ stron˛e. Zemsta — s´lepa, sterylna, 37

w czystej formie i godna pogardy. Ale, mówiłem wcze´sniej o siostrach Freniere. Było ju˙z prawie wpół do szóstej, kiedy dotarłem do ich plantacji. Do brzasku było jeszcze jakie´s pół godziny. W´sliznałem ˛ si˛e na górna˛ galeri˛e ich domu i zobaczyłem, z˙ e wszystkie zgromadzi´ ły si˛e w salonie. Nawet nie przebrały si˛e do snu. Swiece ju˙z si˛e prawie wypaliły. Siedziały tam jak w z˙ ałobie, czekajac ˛ na z góry przesadzone ˛ wie´sci. Wszystkie były ubrane na czarno, taki panował zreszta˛ codzienny zwyczaj w tym domu. W przyciemnionym pokoju czarne ubrania zlewały si˛e z kruczymi włosami, tak z˙ e w s´wietle s´wiec ich oblicza wygladały ˛ jak błyszczace ˛ twarze zjaw. Ka˙zda smutna na swój sposób i jednocze´snie, na swój sposób, odwa˙zna w cierpieniu. Jednak jedynie twarz Babette wyra˙zała zdecydowanie. Wydawało si˛e, z˙ e ju˙z podj˛eła postanowienie wzi˛ecia na siebie ci˛ez˙ aru prowadzenia rodziny, gdyby brat nie prze˙zył tego ranka. Na jej twarzy malowało si˛e co´s, co dostrzegałem w twarzy brata, gdy przygotowywał si˛e do pojedynku. Wiele było jeszcze przed nia.˛ Oczekiwała ja˛ wiadomo´sc´ o s´mierci brata, s´mierci, za która˛ odpowiedzialny był Lestat. Zrobiłem wtedy co´s, co było dla mnie wielkim ryzykiem. Objawiłem jej swoja˛ obecno´sc´ . Zrobiłem to, o´swietlajac ˛ swoja˛ twarz. Moja twarz jest, jak mo˙zesz to sam zobaczy´c, bardzo biała i ma gładka,˛ odbijajac ˛ a˛ s´wiatło powierzchni˛e, zupełnie jak polerowany marmur. — Tak. — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ potakujaco ˛ głowa.˛ Wydawał si˛e poruszony. — A tak w ogóle, jest bardzo. . . bardzo pi˛ekna — powiedział wreszcie. — Ciekaw jestem, czy. . . ale co wła´sciwie wydarzyło si˛e dalej? — Ciekaw pewnie jeste´s, czy byłem przystojnym m˛ez˙ czyzna˛ za z˙ ycia? — zapytał wampir. Chłopak przytaknał. ˛ — Owszem, tak, ogólnie nic si˛e nie zmieniłem. Tylko z˙ e gdy byłem młody, po prostu nie zdawałem sobie sprawy, z˙ e je˙ stem przystojny. Zycie wirowało wokół mnie i zaj˛ety byłem banalnymi sprawami. Wzrok mój nie zatrzymywał si˛e na niczym, nawet na moim odbiciu w lustrze. . . szczególnie na tym. Ale, oto co uczyniłem. Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej szyby okiennej i pozwoliłem, by s´wiatło z zewnatrz ˛ o´swietliło mi twarz. Stałem tak przez moment, gdy oczy Babette zwrócone były w stron˛e okna. Chwil˛e potem cofnałem ˛ si˛e i obraz mój zniknał. ˛ W ciagu ˛ kilku sekund wszystkie siostry zdały sobie spraw˛e, z˙ e jaka´s dziwna posta´c pojawiła si˛e za oknem, stworzenie niczym widmo, duch. Czarne słu˙zace, ˛ które miały wyj´sc´ na zewnatrz ˛ i zbada´c kto to, zdecydowanie odmówiły wykonania polecenia. Z niecierpliwo´scia˛ czekałem na to, co byłoby najbardziej po mojej my´sli. Wreszcie tak si˛e stało. Babette uj˛eła kandelabr z bocznego stolika, zapaliła jego s´wiece i ganiac ˛ wszystkich s´miało wyszła na chłodna˛ galeri˛e. Siostry skupiły si˛e gromada˛ przy drzwiach jak wielkie czarne ptaki. Jedna z nich krzykn˛eła, z˙ e na pewno brat nie z˙ yje i to Jego duch pojawił si˛e tu na chwil˛e. Oczywi´scie, musisz wiedzie´c, z˙ e Babette nigdy nie brała takich tłumacze´n powa˙znie i nie przypisywała tego, co widziała, swojej wyobra´zni czy duchom. Poczekałem a˙z przejdzie 38

prawie cała˛ galeri˛e, zanim si˛e do niej odezwałem. Nawet wtedy ukazałem si˛e tylko tak, z˙ e widziała jedynie zarys mojej postaci za jedna˛ z kolumn. — Powiedz siostrom, aby si˛e cofn˛eły — odezwałem si˛e przyciszonym głosem. — Przyszedłem powiedzie´c ci o twoim bracie, Zrób, jak mówi˛e. Przez moment stała bez ruchu, potem odwróciła si˛e do mnie i próbowała kogo´s dostrzec w mroku. — Mam bardzo mało czasu. Nie uczyni˛e ci krzywdy — powiedziałem. Posłuchała. Rozkazała siostrom, by zamkn˛eły drzwi, a one po´spiesznie wykonały polecenie. Dopiero wtedy wystapiłem ˛ z mroku i stanałem ˛ w s´wietle s´wiec. Oczy młodego dziennikarza były szeroko otwarte. R˛ek˛e przytknał ˛ do ust. — Czy i dla niej wygladał ˛ pan tak. . . jak dla mnie? — zapytał. — Pytasz o to z taka˛ niewinno´scia˛ — odpowiedział wampir. — Tak, przypuszczam, z˙ e tak. Tyle z˙ e w s´wietle s´wiec nie mam mo˙ze tak nienaturalnego wygladu. ˛ Ale wtedy nie zale˙zało mi przecie˙z na tym, by koniecznie udawa´c zwykłego człowieka. — Mam tylko minuty — powiedziałem jej natychmiast — ale to, co chc˛e ci powiedzie´c, jest najwy˙zszej wagi. Twój brat walczył dzielnie i zwyci˛ez˙ ył w po´ jedynku — ale czekaj. Musisz wiedzie´c, z˙ e nie z˙ yje. Smier´ c obeszła si˛e z nim bezwzgl˛ednie, jak złodziej w nocy, i na nic si˛e zdała jego dobro´c ani odwaga. Ale nie to jest najwa˙zniejsze. Mam ci co´s innego do powiedzenia. Zarzadza´ ˛ c plantacja˛ mo˙zesz ty i wła´snie ty mo˙zesz ja˛ uratowa´c. Musisz tylko na to by´c zdecydowana i nie pozwoli´c, by stało si˛e inaczej. Musisz przeja´ ˛c pozycj˛e brata bez wzgl˛edu na to, jakie wywoła to zaskoczenie, głosy protestu czy plotki. Nie słuchaj tego. Wasza ziemia jest dzisiaj taka sama, jak wczoraj, gdy z˙ ył jeszcze brat. Nic si˛e nie zmieniło. Musisz zaja´ ˛c jego miejsce. Je´sli tego nie uczynisz, stracicie ziemi˛e, a rodzina b˛edzie zgubiona. Zostaniecie wszystkie z niewielka˛ pensja,˛ skazane na połow˛e, a mo˙ze nawet mniej tego, co z˙ ycie mo˙ze wam ofiarowa´c. Zapami˛etaj wi˛ec: Nie podejmuj z˙ adnej decyzji, zanim nie usłyszysz mojej rady. Niech moje wizyty tutaj napełnia˛ ci˛e odwaga,˛ je´sli kiedykolwiek b˛edziesz si˛e waha´c. Ty musisz wzia´ ˛c wasze przyszłe z˙ ycie w swoje r˛ece. Ty, gdy˙z twój brat nie z˙ yje. Patrzac ˛ na nia˛ widziałem, z˙ e słyszała ka˙zde słowo z tego, co jej powiedziałem. Chciała mi zada´c mas˛e pyta´n, ale nie protestowała, kiedy oznajmiłem, z˙ e nie mam ju˙z czasu. U˙zywałem wszystkich swoich zdolno´sci, aby tak szybko zostawi´c ja˛ sama,˛ z˙ eby wygladało ˛ na to, z˙ e po prostu zniknałem. ˛ Z ogrodu widziałem jeszcze jej twarz w blasku s´wiec. Widziałem, jak szukała mnie w ciemno´sci, obracajac ˛ si˛e wokoło. Zobaczyłem te˙z, jak prze˙zegnała si˛e i weszła do s´rodka, do sióstr. Wampir u´smiechnał ˛ si˛e. — Tak jak przewidziałem, nikt w sasiedztwie ˛ nie przejał ˛ si˛e zjawa,˛ która ukaza´c si˛e miała Babette Freniere, ale ju˙z w pierwszych dniach z˙ ałoby wybuchł skandal, gdy stało si˛e jasne, z˙ e to ona b˛edzie samodzielnie prowadzi´c sprawy plantacji. Tymczasem s´wietnie sobie radziła. Udało si˛e jej zgromadzi´c olbrzymi posag dla młodszej siostry, a i sama wyszła za ma˙ ˛z nast˛epnego roku. W Point˛e du Lac, Le39

stat i ja prawie wcale ze soba˛ nie rozmawiali´smy. — Nadal pan tam mieszkał? — Tak. Nie byłem jeszcze pewien, czy powiedział mi wszystko, co chciałem wiedzie´c. Nadal te˙z musiałem udawa´c. Moja siostra, na przykład, wychodziła za ma˙ ˛z pod moja˛ nieobecno´sc´ , kiedy le˙załem zło˙zony dreszczami malarycznymi. Co´s podobnego przydarzyło mi si˛e tak˙ze, gdy w biały dzie´n chowano moja˛ matk˛e. W tym czasie Lestat i ja siadywali´smy do obiadu ka˙zdej nocy ze starszym panem, imitujac ˛ odgłosy kolacji, słuchajac ˛ z rozbawieniem, jak kazał nam zjada´c wszystko z naszych talerzy i nie popija´c zbyt szybko winem. Moja˛ siostr˛e i jej m˛ez˙ a przyjmowałem podczas niezliczonych okropnych migren w swojej całkowicie zaciemnionej sypialni, z kołdra˛ pod broda,˛ tłumaczac ˛ si˛e bólem, jaki sprawia mi s´wiatło. Powierzałem im wtedy du˙ze sumy, aby inwestowali je dla nas wszystkich. Całe szcz˛es´cie, jej ma˙ ˛z był sko´nczonym idiota,˛ nieszkodliwym, ale idiota,˛ typowym produktem czterech pokole´n mał˙ze´nstw pomi˛edzy kuzynami. Ale chocia˙z wszystko szło do´sc´ gładko, zacz˛eli´smy mie´c pewne problemy z niewolnikami. Znale´zli si˛e w´sród nich podejrzliwi, a jak zauwa˙zyłem, Lestat nadal zabijał ka˙zdego, kogo tylko obrał sobie za ofiar˛e. Ciagle ˛ wi˛ec rozchodziły si˛e pogłoski o tajemniczych zgonach i morderstwach w tej cz˛es´ci wybrze˙za. Główne podejrzenia skierowano na nas. Podsłuchałem to którego´s wieczoru, gdy włóczyłem si˛e niczym cie´n mi˛edzy chatami czarnych. Pozwól mi jednak najpierw wyja´sni´c pewne szczegóły dotyczace ˛ charakteru tych niewolników. Działo si˛e to około 1795 roku. Mieszkali´smy z Lestatem na plantacji ju˙z od czterech lat. Inwestowałem pieniadze, ˛ które on zdobywał, powi˛ekszajac ˛ obszar naszej ziemi, nabywajac ˛ mieszkania i domy w mie´scie, które pó´zniej wynajmowałem. Sama praca na plantacji nie przynosiła wiele zysku. Była raczej przykrywka˛ dla naszej działalno´sci ni˙z prawdziwa˛ inwestycja.˛ Mówi˛e „naszej”, ale to nieprawda. Nigdy nie przepisałem niczego na Lestata, a — jak zapewne zdajesz sobie spraw˛e — byłem wtedy w s´wietle prawa nadal z˙ ywy. Ale w 1795 niewolnicy nie byli wcale tacy, jak to si˛e ich przedstawia w filmach i powie´sciach o Południu. Wcale nie byli łagodnymi lud´zmi o brazowej ˛ skórze, w szarych łachmanach, mówiacymi ˛ dialektem j˛ezyka angielskiego. Byli Afryka´nczykami lub pochodzili z wysp mórz południowych, niektórzy przybyli tu z Santo Domingo. Byli czarni jak w˛egiel i całkowicie tutaj obcy. Rozmawiali mi˛edzy soba˛ w swoich afryka´nskich j˛ezykach albo we francuskim patois. Kiedy s´piewali, s´piewali pie´sni ze swych krajów, które unoszac ˛ si˛e nad polami tworzyły atmosfer˛e egzotyczna˛ i dziwna˛ i zawsze mnie przera˙zały, nawet wtedy, gdy jeszcze z˙ yłem jako zwykły człowiek. Byli przesadni ˛ i mieli własne tajemnice i tradycje. Krótko mówiac, ˛ wtedy jeszcze ich nie pozbawiono afryka´nskiego pochodzenia. Niewolnictwo było przekle´nstwem ich egzystencji, ale nie byli obrabowani z tych cech, które były charakterystyczne dla ich s´wiata. Tolerowali chrzest i skromne ubranie, jakie narzuciło im francuskie prawo katolickie, ale wieczorami zamieniali swoje 40

tanie sukno na powabne, barwne kostiumy, wyrabiali klejnoty z ko´sci zwierzat ˛ i kawałków metalu, który polerowali tak długo, z˙ e wygladał ˛ jak złoto. Wtedy, po zapadni˛eciu zmroku, okolice ich chat w Point˛e du Lac stawały si˛e całkowicie obcym krajem. Raczej afryka´nskim wybrze˙zem ni˙z Ameryka.˛ W taka˛ krain˛e nawet najsurowszy zarzadca ˛ nie o´smieliłby si˛e i nie zechciałby wstapi´ ˛ c. Dla wampira było to te˙z wspaniałe miejsce. Nie na długo jednak. Którego´s letniego wieczoru, kiedy znów bawiłem si˛e w cie´n, podsłuchałem przez otwarte drzwi chaty czarnego nadzorcy rozmow˛e, która przekonała mnie, z˙ e oboje z Lestatem znajdujemy si˛e w s´miertelnym niebezpiecze´nstwie. Niewolnicy wiedzieli ju˙z, z˙ e nie jeste´smy zwykłymi s´miertelnikami. Przyciszonym głosem słu˙zace ˛ opowiadały o tym, jak widziały nas przez szpar˛e w drzwiach, kiedy biesiadowali´smy przy pustych talerzach, z samymi sztu´ccami, bez jedzenia, podnoszac ˛ puste kieliszki do ust, podczas gdy nasze twarze błyszczały niczym twarze widm w s´wietle s´wiec, a s´lepy starzec był bezsilnym głupcem w naszej mocy. Przez dziurk˛e od klucza dostrzegły tak˙ze trumn˛e Lestata, a jedna z nich została nawet bezlito´snie pobita przez niego za kr˛ecenie si˛e w pobli˙zu okien jego pokoju. „Nie ma tam łó˙zka” — wyjawiała tajemnic˛e jedna drugiej. „On s´pi w trumnie, wiem o tym”. Były przekonane, majac ˛ tak niezbite dowody, z˙ e wiedza,˛ kim jeste´smy. Co do mnie, to widziały mnie ka˙zdego wieczoru, jak pojawiałem si˛e przy kaplicy. Teraz była to ju˙z jedynie bezkształtna ruina, gdzie cegła i dzikie wino mieszały si˛e ze soba,˛ z kwitnac ˛ a˛ wiosna˛ glicynia,˛ a latem dzikimi ró˙zami. Na starych nie pomalowanych okiennicach, które nigdy nie były otwierane, połyskiwał mech, a kamienne łuki pokrywały paj˛ecze sieci. Oczywi´scie, cały czas udawałem, z˙ e odwiedzam kaplic˛e po to, by wspomina´c tam Pawła. Jasno jednak wynika z rozmowy kobiet, z˙ e dłu˙zej ju˙z nie wierzyły tym kłamstwom. Przypisywały nam s´mier´c nie tylko tych niewolników, których znaleziono martwych na polach i na bagnach, s´mier´c bydła czy koni ale tak˙ze wszystkie dziwne i niewytłumaczalne wydarzenia; nawet powód´z i piorun były bronia˛ Boga w osobistej wojnie wypowiedzianej Louisowi i Lestatowi. Co gorsza jednak, według niewolnic, nie chcemy ustapi´ ˛ c. Jeste´smy diabłami, musimy wi˛ec by´c zniszczeni. Na tym spotkaniu, którego byłem niewidocznym s´wiadkiem, ujrzałem te˙z sporo niewolników z plantacji Freniere. Oznaczało to, z˙ e pogłoska mogła si˛e rozej´sc´ po całym wybrze˙zu. I cho´c mocno wierzyłem, z˙ e okolica nie dałaby si˛e tak łatwo ponie´sc´ fali histerii, wolałem nie ryzykowa´c i nie zosta´c tutaj zauwa˙zony. Szybko wycofałem si˛e i pognałem co ko´n wyskoczy do domu, aby przekaza´c Lestatowi, z˙ e nasza komedia odgrywania plantatorów sko´nczyła si˛e, z˙ e b˛edzie musiał wyrzec si˛e swoich zwyczajów i przeprowadzi´c do miasta. Oczywi´scie sprzeciwił si˛e temu. Ojciec był ci˛ez˙ ko chory i mógł tego nie przez˙ y´c. Nie miał te˙z zamiaru ucieka´c przed głupimi niewolnikami. — Zabij˛e ich wszystkich — powiedział spokojnie. — Zdziesiatkuj˛ ˛ e ich, 41

a reszta ucieknie i wszystko si˛e jako´s uło˙zy! — Głupstwa opowiadasz — replikowałem. — Ja w ka˙zdym razie odchodz˛e stad. ˛ — Ty chcesz, abym odszedł! Ty! — szydził. Budował wła´snie na stole domek z niezwykle pi˛eknych, francuskich kart do gry.— Ty pochlipujacy ˛ tchórzu, wampirze przemierzajacy ˛ aleje miasta w poszukiwaniu kotów i szczurów, gapia˛ cy si˛e godzinami w s´wiecie, jakby były lud´zmi, wystajacy ˛ na deszczu jak bałwan, a˙z twoje ubranie nasiaknie ˛ woda˛ i s´mierdzi jak stare kufry w szafie, wampirze o wygladzie ˛ zakłopotanego idioty w zoo. — Nic wi˛ecej nie masz mi do powiedzenia? Twoje uporczywe lekcewa˙zenie sytuacji stawia nas w s´miertelnym niebezpiecze´nstwie. Ja mog˛e mieszka´c samotnie w kaplicy, gdy ten dom obróci si˛e w ruin˛e. Nie dbam o to — powiedziałem mu. To była prawda. — Ale ty — wyrzucałem z siebie szybko — ty musisz mie´c wszystkie te rzeczy, musisz „otacza´c” si˛e nimi, tworzy´c ten nie´smiertelny sklep ze starzyzna,˛ w którym obaj jeste´smy groteskowi. Id´z i przyjrzyj si˛e twemu ojcu, a potem powiedz mi, ile mu jeszcze zostało z˙ ycia, bowiem tylko tak długo pozwol˛e ci tu zosta´c, je˙zeli w tym czasie niewolnicy nie rzuca˛ si˛e na nas! Powiedział mi, z˙ ebym sam poszedł przyjrze´c si˛e jego ojcu, bo to ja jestem tym, który „obserwuje”. I zrobiłem tak. Stary człowiek rzeczywi´scie umierał. Oszcz˛edzono mi s´mierci mojej matki, umarła bowiem nagle którego´s popołudnia. Znaleziono ja˛ z koszykiem do nici, siedzac ˛ a˛ spokojnie w fotelu na podwórku. Odeszła tak, jakby tylko zasn˛eła. Teraz jednak widziałem s´mier´c naturalna,˛ s´mier´c ze staro´sci, powolna˛ agoni˛e ciała i s´wiadomo´sci. Zawsze lubiłem starego, był prosty, sympatyczny i nie wymagajacy. ˛ W ciagu ˛ dnia siadał w sło´ncu na galerii, drzemiac ˛ i wsłuchujac ˛ si˛e w s´piew ptaków; noca˛ pogaw˛edka z nami uprzyjemniała mu bezsenno´sc´ . Umiał gra´c w szachy, rozpoznawał figury palcami i zapami˛etywał ich układ na szachownicy z podziwu godna˛ dokładno´scia.˛ Chocia˙z Lestat nigdy nie chciał z nim gra´c ja robiłem to cz˛esto. Teraz biedak le˙zał, gł˛eboko wdychajac ˛ powietrze, z czołem goracym ˛ i wilgotnym od potu, poduszka wokół jego głowy naznaczona ju˙z była mokrymi plamami. Gdy tak j˛eczał i modlił si˛e o s´mier´c, Lestat w drugim pokoju zaczał ˛ gra´c na szpinecie. Gwałtownie zamknałem ˛ wieko klawiatury, o mało co nie przytrzaskujac ˛ mu palców. — Nie b˛edziesz grał, gdy on umiera — powiedziałem. — Do diabła! — krzyknał. ˛ — B˛ed˛e grał nawet na b˛ebnach, je´sli zechc˛e! — To mówiac, ˛ s´ciagn ˛ ał ˛ z kredensu wielka˛ srebrna˛ platerk˛e, wsunał ˛ palec mi˛edzy jeden z jej dwóch uchwytów i zaczał ˛ w nia˛ wali´c ły˙zka.˛ Powiedziałem mu, z˙ eby przestał albo sam go do tego zmusz˛e. Nagle obaj uciszyli´smy si˛e, gdy˙z usłyszeli´smy, z˙ e starzec wzywa go po imieniu. Chciał z nim porozmawia´c, zanim umrze. Powiedziałem Lestatowi, z˙ e musi tam pój´sc´ . To wołanie z pokoju było straszne. — Dlaczego musz˛e? Opiekowałem si˛e nim przez te wszystkie lata. Czy to nie 42

wystarczy? Wyciagn ˛ ał ˛ z kieszeni pilniczek do paznokci, usadowił si˛e wygodnie w nogach łó˙zka i zaczał ˛ polerowa´c swoje długie paznokcie. Jednocze´snie, musisz to wiedzie´c, cały czas byłem s´wiadom obecno´sci niewolników wokół domu. Obserwowali nasz dom i przysłuchiwali si˛e odgłosom z niego dochodzacym. ˛ Naprawd˛e, miałem nadziej˛e, z˙ e stary umrze w przecia˛ gu kilku minut. Ju˙z wcze´sniej, raz czy dwa, zachowanie niektórych niewolników wzbudziło we mnie podejrzenia. Teraz jednak było ich wielu. Zadzwoniłem natychmiast po Daniela, czarnego niewolnika, któremu przekazałem obowiazki ˛ zarzadcy, ˛ zreszta˛ wraz z jego domkiem. Czekajac ˛ na niego, słyszałem, jak stary mówił co´s do Lestata. Ten usiadł, skrzy˙zowawszy nogi i zaj˛ety był bez reszty piłowaniem swoich paznokci. — To o t˛e szkoł˛e chodzi — mówił stary. — Och, wiem. . . ale co ja ci mog˛e teraz powiedzie´c? — j˛eczał. — Lepiej mów — odpowiedział Lestat — bo niedługo umrzesz! Stary wydał z siebie okropny j˛ek, a ja mu w tym zawtórowałem. Zdecydowanie czułem wstr˛et do mojego kompana. Miałem wielka˛ ochot˛e po prostu wyrzuci´c go z pokoju. — No có˙z, wiesz, prawda? Nawet taki głupiec, jak ty domy´sliłby si˛e tego — dorzucił Lestat. — Nigdy mi nie wybaczysz, prawda? Nawet teraz, teraz. . . gdy umieram — odezwał si˛e starzec. — Nie wiem, o czym mówisz — odpowiedział Lestat. Moja cierpliwo´sc´ wyczerpywała si˛e, a stary stawał si˛e coraz bardziej i bardziej podniecony. Błagał goraczkowo, ˛ by syn go wysłuchał. Cała ta scena wywoływała u mnie dreszcze. W tym czasie przybył Daniel i w momencie, w którym go ujrzałem, wiedziałem ju˙z, z˙ e w Pointe du Lac wszystko jest stracone. Gdybym był bardziej uwa˙zny, dostrzegłbym to wcze´sniej. Daniel patrzył na mnie szklanymi oczyma. Dla niego byłem oczywistym potworem. — Ojciec pana Lestata jest bardzo chory, umiera — odezwałem si˛e do niego, ignorujac ˛ jego wyraz twarzy. — Nie z˙ ycz˛e sobie tutaj z˙ adnych hałasów. Niewolnicy musza˛ zosta´c dzisiaj na noc w swoich chatach. Doktor jest ju˙z w drodze! Gapił si˛e na mnie, jakbym kłamał. Chwil˛e pó´zniej odwrócił wzrok ode mnie i spojrzał zaciekawiony w stron˛e pokoju starego. Jego twarz wykrzywił straszliwy grymas. Wstałem natychmiast i zajrzałem tam. Lestat niedbale rozparty w nogach łó˙zka nadal zawzi˛ecie czy´scił pilniczkiem swoje paznokcie. Wykrzywiał si˛e przy tym w taki sposób, z˙ e wida´c było wyra´znie jego wielkie z˛eby. Wampir przerwał. Jego wielkie ramiona trz˛esły si˛e od tłumionego s´miechu. Patrzył na chłopaka. Ten wstydliwie spu´scił oczy i wbił wzrok w blat stołu. Zda˙ ˛zył jednak przyjrze´c si˛e ustom wampira. Zauwa˙zył, z˙ e jego wargi były inne ni˙z skóra twarzy, atłasowe i delikatnie zarysowane, ale s´miertelnie blade. Dostrzegł tak˙ze białe z˛eby, cho´c 43

wampir s´miał si˛e w taki sposób, z˙ e nie obna˙zał ich zupełnie. Wła´sciwie to chłopak nie pomy´slał o nich a˙z do tej chwili. — Mo˙zesz sobie wyobrazi´c — odezwał si˛e ponownie wampir — co to oznaczało? — Musiałem go zabi´c. — Co takiego? — odezwał si˛e chłopak. — Musiałem go zabi´c. Zaczał ˛ ucieka´c. Mógł wszystkich zaalarmowa´c. By´c mo˙ze dałoby si˛e to jako´s inaczej załatwi´c, ale nie miałem na to czasu. Pobiegłem wi˛ec za nim i dopadłem go w przedpokoju. Zdałem sobie wtedy spraw˛e, z˙ e włas´nie robi˛e to, przed czym wzbraniałem si˛e cztery lata, i zatrzymałem si˛e. To był przecie˙z z˙ ywy człowiek! W r˛eku trzymał nó˙z o ko´scianym trzonku i gotował si˛e do obrony. Odebrałem go z łatwo´scia˛ i wbiłem mu prosto w serce. Natychmiast przyklakł ˛ na kolana, zakrwawionymi palcami obejmujac ˛ ostrze. Widok krwi, jej zapach doprowadził mnie do szale´nstwa. Wydaje mi si˛e, z˙ e j˛eknałem ˛ gło´sno, ale nie dotknałem ˛ go, nie chciałem. Pami˛etam, z˙ e Lestat błysnał ˛ mi w lustrze nad stolikiem. — Dlaczego´s to zrobił? — domagał si˛e odpowiedzi. Obróciłem ku niemu twarz z mocnym postanowieniem, z˙ e nie mo˙ze ujrze´c mnie w chwili słabo´sci. — Stary jest ju˙z w przed´smiertnym szoku — oznajmił Lestat i dodał, z˙ e nie mo˙ze zrozumie´c nic z tego, co on do niego mówi. — Niewolnicy, oni wiedza.˛ . . musisz do nich i´sc´ , przyjrze´c im si˛e — wykrztusiłem. — Ja zaopiekuj˛e si˛e starym. — Zabij go — powiedział Lestat. — Oszalałe´s — krzyknałem ˛ — on jest twoim ojcem! — Wiem o tym — odpowiedział — wła´snie dlatego ty masz to zrobi´c. Ja nie potrafi˛e. Gdybym mógł, zrobiłbym to ju˙z dawno, przekl˛ety staruch! — Załamał r˛ece. — Musz˛e stad ˛ wyj´sc´ . Zobacz, co´s zrobił, zabijajac ˛ tego Murzyna. Nie ma czasu do stracenia. Jego z˙ ona przybiegnie tu lada chwila. . . albo stanie si˛e jeszcze co´s gorszego! Wampir westchnał. ˛ — Wszystko to była prawda. Lestat miał racj˛e. Słyszałem, jak niewolnicy zbierali si˛e wokół domku Daniela, czekajac ˛ na jego powrót. Daniel był na tyle odwa˙zny, z˙ e zdobył si˛e na to, by samotnie wej´sc´ do nawiedzonego domu. Je´sli nie wróci, niewolnicy wpadna˛ w panik˛e, zamienia˛ si˛e w niebezpieczna˛ band˛e. Powiedziałem Lestatowi, aby ich uspokoił, aby u˙zył całej swej władzy białego pana, jaka˛ ma nad nimi. To mówiac, ˛ wszedłem do sypialni i zatrzasnałem ˛ drzwi. Tu prze˙zyłem nast˛epny szok. Stało si˛e to za sprawa˛ ojca Lestata. Siedział na łó˙zku, pochylajac ˛ si˛e do przodu. Nadal przemawiał do Lestata, błagajac ˛ go, by mu odpowiedział. Mówił, z˙ e rozumie jego gorycz lepiej ni˙z on sam. Był ju˙z prawie trupem i nic poza gwałtowna˛ siła˛ woli nie o˙zywiało jego ciała. Jego oczy jeszcze gł˛ebiej si˛e zapadły, a dr˙zace ˛ usta wydawały si˛e jeszcze straszniejsze, w swej starczej, po˙zółkłej formie. Usiadłem w nogach łó˙zka. Cierpiałem, 44

z˙ e widz˛e go w takim stanie, wi˛ec podałem mu r˛ek˛e. Nie potrafi˛e nawet opisa´c, jak bardzo wstrzasn ˛ ał ˛ mna˛ jego widok. Albowiem gdy ja sam zabijam, przynosz˛e s´mier´c szybka˛ i bez jej s´wiadomo´sci, pozostawiajac ˛ ofiar˛e jakby w zaczarowanym s´nie. A to, czego tu do´swiadczałem, było powolnym rozpadem i gniciem. Ciało nie chciało podda´c si˛e wampirowi czasu, który ssał je bezustannie przez lata, a˙z do ko´nca. — Lestat — powiedział starzec — cho´c raz nie bad´ ˛ z dla mnie taki surowy, cho´c raz bad´ ˛ z dla mnie chłopcem takim, jakim byłe´s kiedy´s, mój synu! Powtórzył kilka razy słowo „synu” i powiedział co´s jeszcze, czego nie mogłem dosłysze´c, co´s o niewinno´sci i niewinno´sci odebranej. Wida´c było jednak˙ze, z˙ e wcale nie postradał zmysłów, jak to sadził ˛ Lestat, ale znajdował si˛e w jakim´s szczególnym stanie przytomno´sci. Brzemi˛e przeszło´sci cia˙ ˛zyło na nim z cała˛ moca,˛ a tera´zniejszo´sc´ , oznaczajaca ˛ ju˙z tylko s´mier´c, z która˛ walczył ze wszystkich sił, nie mogła w z˙ aden sposób ul˙zy´c przeszło´sci. Wiedziałem jednak, z˙ e mog˛e go oszuka´c, je´sli u˙zyj˛e swego sprytu i umiej˛etno´sci. Pochylajac ˛ si˛e blisko nad nim, wyszeptałem: „Ojcze”. Nie był to glos Lestata, to był mój głos, cichy szept. Ale on uspokoił si˛e natychmiast i pomy´slałem, z˙ e teraz mógłby umrze´c. Trzymał mnie jednak za r˛ek˛e jak tonacy ˛ brzytwy. Mówił co´s o wiejskim nauczycielu — podał jakie´s przekr˛econe nazwisko — który odkrył w chłopcu o imieniu Lestat wybitnego ucznia i błagał, by mógł zabra´c go do klasztoru na dalsza˛ nauk˛e. Stary przeklinał siebie za to, z˙ e zmusił chłopca, by został w domu, i za to, z˙ e spalił jego ksia˙ ˛zki. — Musisz mi wybaczy´c, Lestat — zapłakał. Mocniej u´scisnałem ˛ jego r˛ek˛e, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e mo˙ze to wystarczy za odpowied´z, ale staruszek powtórzył: — Masz wszystko, co potrzeba, aby wspaniale z˙ y´c, ale jeste´s równie nieczuły i brutalny jak kiedy´s, cho´c wtedy nigdy nie było ko´nca pracy, a zimno i głód znalis´my dobrze! Lestat, pami˛etaj. Byłe´s z nich najszlachetniejszy i najdelikatniejszy. Bóg mi wybaczy, je´sli ty mi wybaczysz! W tej chwili prawdziwy Lestat pojawił si˛e w drzwiach. Na migi pokazałem mu, by si˛e nie odzywał, ale on udawał, z˙ e tego nie dostrzega. Musiałem wi˛ec szybko wsta´c, by ojciec nie był zaskoczony tym, z˙ e słyszy nagle syna z pewnej odległo´sci. Niewolnicy uciekli, nim Lestat zbli˙zył si˛e do nich. — Ale sa˛ gdzie´s tam, zbieraja˛ si˛e w ciemno´sciach, słysz˛e ich — dodał. Potem wlepił wzrok w starego. — Zabij go, Louis! — powiedział do mnie. W jego głosie po raz pierwszy usłyszałem nutk˛e pro´sby. Zaraz jednak znów wpadł we w´sciekło´sc´ . — No dalej! — Pochyl si˛e nad nimi i powiedz mu, z˙ e wszystko mu wybaczasz, z˙ e wybaczasz mu, z˙ e zabrał ci˛e ze szkoły, kiedy byłe´s chłopcem. Powiedz mu to teraz! — Co? — Lestat wykrzywił si˛e, tak z˙ e jego twarz wygladała ˛ teraz jak naga 45

czaszka. — To, z˙ e zabrał mnie ze szkoły? — Wzniósł r˛ece do góry. — Do diabła z nim. Zabij go — wyrzucił z siebie. — Nie — odparłem — przebacz mu albo zabij go sam. Dalej, zabij własnego ojca! Stary człowiek błagał, by´smy powiedzieli mu, o czym mówimy. Ciagle ˛ wołał: „synu, synu”, a Lestat ta´nczył jak szalony wokół łó˙zka, jak gdyby nogami chciał przebi´c podłog˛e. Podszedłem do koronkowych zasłon. Widziałem i słyszałem niewolników otaczajacych ˛ nasz dom, ich czarne kontury wplecione w noc, zbli˙zajace ˛ si˛e. — Byłe´s Józefem po´sród swych braci — rzekł stary — najlepszym z nich, ale skad ˛ miałem to wiedzie´c? Zrozumiałem to dopiero, kiedy odszedłe´s, kiedy wszystkie te lata min˛eły, nie dajac ˛ mi z˙ adnego ukojenia, z˙ adnego pocieszenia. A wtedy ty wróciłe´s i zabrałe´s mnie z farmy, ale to ju˙z nie byłe´s ty. To nie był ten sam chłopak. Obróciłem si˛e w kierunku Lestata i dosłownie zaciagn ˛ ałem ˛ go do łó˙zka. Nigdy dotad ˛ nie widziałem go tak osłabionego, a zarazem tak w´sciekłego. Odepchnał ˛ mnie od siebie, a potem przyklakł ˛ przy łó˙zku, patrzac ˛ na mnie spode łba. Byłem jednak zdecydowany, wyszeptałem: — Przebacz mu! — W porzadku ˛ ojcze, za´snij w spokoju. Nie mam do ciebie z˙ adnej urazy — powiedział Lestat głosem cienkim i napi˛etym od skrywanej zło´sci. Stary obrócił si˛e na poduszce i zamruczał co´s cicho, z ulga,˛ ale Lestata ju˙z tam nie było. Zatrzymał si˛e na krótko przy drzwiach, r˛ekoma zatykał sobie uszy. — Nadchodza˛ — szepnał, ˛ a potem obrócił si˛e tak, by mógł mnie widzie´c i dodał: — Bierz go. Na Boga, bierz! Stary nawet nie u´swiadamiał sobie tego, co wydarzyło si˛e potem. Nigdy ju˙z nie obudził si˛e ze swego odurzenia. Pozwoliłem mu szybko wykrwawi´c si˛e, zadajac ˛ długie i gł˛ebokie ci˛ecie, tak z˙ e wkrótce umarł. Nie chciałem, by umierał, zaspokajajac ˛ moja˛ diabelska˛ nami˛etno´sc´ . Ta my´sl była mi wstr˛etna. Wszystko to jednak nie miało ju˙z znaczenia. Postanowiłem spali´c dom. Nie czekało nas tu ju˙z nic dobrego. Tymczasem Lestat uganiał si˛e za niewolnikami. Sam był w stanie zostawi´c za soba˛ takie spustoszenie, z˙ e w rezultacie nie pozostałby nikt, kto mógłby opowiedzie´c o tej nocy w Point˛e du Lac. Teraz i ja przyłaczyłem ˛ si˛e do niego. Do tej pory zawsze jego dziko´sc´ była dla mnie nie do poj˛ecia, tej nocy ja równie˙z obnaz˙ yłem kły gotowy do zabijania. Mój równy krok pozwalał z łatwo´scia˛ do´scigna´ ˛c ich niezdarny i z˙ ałosny bieg, gdy zapadła zasłona s´mierci, czy raczej szale´nstwa i w´sciekło´sci. Nie im było mierzy´c si˛e z siła˛ i sprawno´scia˛ wampira. Niewolnicy rozpierzchli si˛e we wszystkich kierunkach. Wbiegłem z powrotem schodami na gór˛e, aby podło˙zy´c ogie´n. Lestat wielkimi susami dogonił mnie. 46

— Co robisz? — wykrzyknał. ˛ — Oszalałe´s! Nie było ju˙z jednak sposobu, by powstrzyma´c ogie´n. — Uciekli, a ty to wszystko niszczysz. Nie przestawał si˛e obraca´c i spoglada´ ˛ c po raz ostatni na delikatny przepych saloniku. — Wyciagnij ˛ swoja˛ trumn˛e. Masz trzy godziny do brzasku — powiedziałem. Dom był ju˙z stosem pogrzebowym. — Czy ogie´n był niebezpieczny dla pana? — zapytał chłopak. — Z cała˛ pewno´scia˛ — odpowiedział wampir. — Czy wrócił pan tej nocy do kaplicy? Czy było to bezpieczne? — Nie, bez watpienia ˛ nie. Około pi˛ec´ dziesi˛eciu niewolników rozpierzchło si˛e po okolicy. Wielu z nich nie bardzo si˛e u´smiechało z˙ ycie uciekiniera i z cała˛ pewno´scia˛ uciekli na plantacj˛e Freniere’ów albo na południe, w dół rzeki, do Bel Jardin. Oczywi´scie, nie miałem zamiaru nocowa´c w kaplicy. Ale wtedy w ogóle mało było czasu na to, by uda´c si˛e gdziekolwiek. — A ta kobieta, Babette? — zapytał chłopak. Wampir u´smiechnał ˛ si˛e. — Tak, poszedłem do Babette. Mieszkała wtedy na plantacji ze swoim młodym m˛ez˙ em. Miałem dostatecznie du˙zo czasu, aby załadowa´c swoja˛ trumn˛e na wóz i pojecha´c do niej. — A co z Lestatem? Wampir westchnał. ˛ — Lestat pojechał ze mna.˛ On sam miał zamiar uda´c si˛e do Nowego Orleanu i próbował mnie nawet do tego przekona´c, ale kiedy zobaczył, z˙ e jestem zdecydowany uda´c si˛e na plantacj˛e Freniere’ów, równie˙z uznał to rozwiazanie ˛ za najszcz˛es´liwsze. Prawdopodobnie w ogóle nie udałoby si˛e nam dotrze´c do Nowego Orleanu. Robiło si˛e ju˙z jasno. Nie dla ludzkich oczu, ale dla nas było to wyra´zne. Je´sli chodzi o Babette, to odwiedziłem ja˛ jeszcze kiedy´s. Jak ci mówiłem, Babette stała si˛e zgorszeniem całego wybrze˙za, po tym jak została sama na plantacji, w domu bez m˛ez˙ czyzn, a nawet bez starszej kobiety. Jej najwi˛ekszym problemem było to, z˙ e mogła osiagn ˛ a´ ˛c sukces finansowy jedynie kosztem izolacji i społecznego ostracyzmu. Jej wra˙zliwa natura powodowała, z˙ e nie uwa˙zała bogactwa za rzecz najistotniejsza.˛ Natomiast rodzina, potomstwo — to było co´s, co posiadało dla niej warto´sc´ . Chocia˙z radziła sobie doskonale z plantacja,˛ cały ten skandal odbił si˛e na jej psychice. Wewn˛etrznie zacz˛eła si˛e ju˙z poddawa´c. Wtedy, której´s nocy, przyszedłem do niej do ogrodu. Nie pozwalajac ˛ jej patrze´c na moja˛ twarz, oznajmiłem najłagodniejszym głosem, na jaki było mnie sta´c, z˙ e jestem ta˛ sama˛ osoba,˛ z która˛ wcze´sniej rozmawiała, z˙ e wiem, jak wyglada ˛ jej z˙ ycie i jak cierpi. — Nie oczekuj, z˙ e ludzie to zrozumieja˛ — powiedziałem jej — to głupcy. Chca,˛ z˙ eby´s z powodu s´mierci twego brata wycofała si˛e z interesów. Musisz si˛e im przeciwstawi´c, ale trzeba to zrobi´c tak, by nikt nie mógł ci nic zarzuci´c. Cały czas słuchała mnie w milczeniu. Powiedziałem jej, aby wydała uroczysty bal połaczony ˛ z jaka´ ˛s okazja,˛ najlepiej religijna.˛ Mogłaby, na przykład, wybra´c so47

bie jaki´s klasztor w Nowym Orleanie, jakikolwiek, i zaplanowa´c bal filantropijny. Powinna zaprosi´c najbli˙zszych przyjaciół swej zmarłej matki w charakterze opiekunów balu. Wszystko to powinna robi´c z absolutna˛ pewno´scia˛ siebie. Przede wszystkim z pewno´scia˛ i przekonaniem. Wła´snie pewno´sc´ siebie i moralna czysto´sc´ były tu najwa˙zniejsze. No có˙z, Babette uznała to za genialny pomysł. — Nie wiem, kim jeste´s i pewnie nie powiesz mi tego — powiedziała (to była prawda, nie zamierzałem tego uczyni´c) — ale mam prawo przypuszcza´c, z˙ e jeste´s chyba aniołem. Błagała, bym pozwolił jej zobaczy´c moja˛ twarz. To jest, błagała tak, jak czynia˛ to ludzie pokroju Babette, nie przywykli do jakichkolwiek pró´sb. To nie znaczy, z˙ e była zbyt dumna. Była po prostu uczciwa i miała bardzo silna˛ osobowo´sc´ , co sprawia, z˙ e jej błaganie. . . ale widz˛e, z˙ e chcesz mi zada´c jakie´s pytanie. — Wampir przestał mówi´c. — Ale˙z nie, nie — odrzekł chłopak, poczatkowo ˛ starajac ˛ si˛e to ukry´c. — Nie wahaj si˛e zadawa´c pytania. Je´sli tylko co´s jest nie dopowiedziane. . . — Twarz wampira pociemniała, zmarszczył brwi, a na jego czole pojawiły si˛e dwa wgł˛ebienia, tu˙z nad lewa˛ brwia,˛ jak gdyby kto´s wcisnał ˛ tam palec. Nadawało mu to szczególnego wygladu ˛ kogo´s, kto ma gł˛ebokie zmartwienie. — Je´sli tylko jest co´s niejasnego w tym, co mówi˛e. . . Młody m˛ez˙ czyzna przyłapał si˛e na wpatrywaniu w oczy wampira, na przygla˛ daniu si˛e jego rz˛esom, które jak delikatne, czarne druciki wystawały z cieniutkich i mi˛ekkich powiek. — Pytaj s´miało — usłyszał głos wampira. — Babette. Mówi pan o niej w szczególny sposób — odrzekł wreszcie. — Mo˙zna by odnie´sc´ wra˙zenie, z˙ e miał pan do niej szczególny stosunek. — Czy z tego, co mówiłem, mo˙zna odnie´sc´ wra˙zenie, z˙ e nie jestem zdolny do uczu´c? — zapytał wampir. — Ale˙z nie. Naturalnie. Współczuł pan temu staremu człowiekowi. Został pan przy nim, aby ul˙zy´c jego ostatnim chwilom, cho´c sam znajdował si˛e pan w niebezpiecze´nstwie. I to, co odczuwał pan w przypadku młodego Freniere, kiedy Lestat chciał go zabi´c. . . Wszystko to wiele wyja´snia. Ale zastanawiam si˛e wła´snie. . . czy miał pan jakie´s specjalne uczucia wobec Babette? I czy to przypadkiem nie słabo´sc´ do niej sprawiła, z˙ e chronił pan cała˛ jej rodzin˛e? — Masz na my´sli miło´sc´ ? — powiedział wampir. — Dlaczego wahasz si˛e u˙zy´c tego słowa? — Poniewa˙z wspomniał pan o niezaanga˙zowaniu, oboj˛etno´sci — odparł chłopak. — Jak sadzisz, ˛ czy aniołowie sa˛ wewn˛etrznie niezaanga˙zowani? Chłopak my´slał przez chwil˛e. — Tak — odparł wreszcie. 48

— Ale czy nie sa˛ zdolni do miło´sci? — zapytał wampir. — Czy˙z nie spogla˛ daja˛ w oblicze Boga z całkowitym oddaniem i miło´scia? ˛ Chłopak znów zastanowił si˛e. — Miło´scia˛ lub uwielbieniem i adoracja˛ — odrzekł po chwili. — Co za ró˙znica? — zapytał wampir w zadumaniu. — Co za ró˙znica? Z cała˛ pewno´scia˛ nie czekał na odpowied´z. — Aniołowie odczuwaja˛ miło´sc´ , dum˛e. . . dum˛e, a mo˙ze zarozumiało´sc´ z powodu upadku swych braci. . . i nienawi´sc´ . Silne przemo˙zne uczucie osób niezaanga˙zowanych w z˙ ycie, w których uczucie i wola to jedno — powiedział w ko´ncu. Wpatrywał si˛e teraz nieruchomo w blat stołu, jak gdyby ponownie zastanawiał si˛e nad całym tym problemem i niezupełnie był zadowolony ze swych konkluzji. — Odczuwałem w stosunku do Babette. . . co´s bardzo silnego, silne uczucie, co prawda, nie najsilniejsze, o jakim wiem, z˙ e istnieje po´sród istot ludzkich — znów spogladał ˛ na chłopaka — ale bardzo silne. Babette była dla mnie, na swój sposób, idealna˛ istota˛ ludzka.˛ . . Poruszył si˛e na krze´sle. Peleryna przesun˛eła si˛e po nim mi˛ekko. Obrócił twarz ku oknu. Chłopak pochylił si˛e do przodu i sprawdził ta´sm˛e. Potem wyciagn ˛ ał ˛ druga˛ kaset˛e z teczki, proszac ˛ o wybaczenie przerwał wywód wampira i wło˙zył ja˛ do magnetofonu. — Obawiam si˛e, z˙ e zadałem pytanie zbyt osobiste. Nie chciałem, nie miałem takiego zamiaru. . . — W jego głosie wyczuwało si˛e lekki niepokój. — Nie, nic podobnego — odrzekł wampir, spogladaj ˛ ac ˛ nagle na niego. — To pytanie było bardzo na temat. Tak, byłem zdolny do miło´sci i odczuwałem ja˛ w pewnym stopniu w stosunku do Babette, cho´c nie była to najwi˛eksza miło´sc´ w moim z˙ yciu. Miło´sc´ do Babette była jakby zapowiedzia˛ wi˛ekszego uczucia. Ale pora wróci´c do naszej historii. Bal dobroczynny wydany przez Babette okazał si˛e sukcesem i jej powrót do z˙ ycia towarzyskiego został dzi˛eki temu ugruntowany. Jej pieniadze, ˛ hojnie rozdawane, usun˛eły jakiekolwiek watpliwo˛ s´ci w´sród rodzin kawalerów starajacych ˛ si˛e o r˛ek˛e, i wkrótce te˙z wyszła za ma˙ ˛z. W letnie noce cz˛esto ja˛ odwiedzałem, nigdy jednak nie dopuszczałem, by mnie dostrze˙zono, czy cho´cby zdano sobie spraw˛e z mojej obecno´sci. Przychodziłem, by ujrze´c, z˙ e jest szcz˛es´liwa i widzac ˛ ja˛ taka,˛ sam odczuwałem rado´sc´ i szcz˛es´cie Tej nocy, po po˙zarze w Point˛e du Lac, zaprowadziłem do Babette tak˙ze i Lestata. Dawno by pozabijał wszystkich z jej rodziny, gdybym go przed tym nie powstrzymywał. Teraz sadził, ˛ z˙ e mu na to pozwol˛e. — A co by to dało? — zapytałem — nazywasz mnie idiota,˛ a sam nim jeste´s. Czy my´slisz, z˙ e nie wiem, dlaczego uczyniłe´s mnie wampirem? Nie potrafiłe´s z˙ y´c samodzielnie, nie radziłe´s sobie nawet z najprostszymi rzeczami. Od lat to ja wszystko załatwiam, podczas gdy ty rozpierasz si˛e w fotelu. Nie ma ju˙z niczego, co mógłby´s mi jeszcze opowiedzie´c o z˙ yciu. Nie potrzebuj˛e ci˛e. Nie mam z ciebie absolutnie z˙ adnego po˙zytku. To ty mnie potrzebujesz i uprzedzam ci˛e, 49

je´sli dotkniesz cho´c jednego z niewolników Franiere, pozb˛ed˛e si˛e ciebie. Mo˙ze b˛edziemy musieli walczy´c ze soba,˛ ale nie potrzebuj˛e ci chyba u´swiadamia´c, z˙ e mam wi˛ecej rozumu w małym palcu ni˙z ty w głowie. Rób wi˛ec tak, jak ci mówi˛e. No có˙z, zaskoczyło go to, cho´c jak mi si˛e wydaje, nie powinno. Zaprotestował oczywi´scie, utrzymywał, z˙ e wiele jeszcze rzeczy musz˛e od niego usłysze´c. O zagro˙zeniach, jakie na mnie czekaja,˛ o ludziach, których powinienem si˛e strzec, o miejscach na s´wiecie, gdzie nie powinienem pod z˙ adnym pozorem si˛e pojawia´c, i tak dalej. Nie mogłem ju˙z dłu˙zej tych nonsensów wysłuchiwa´c. Nie miałem na to zreszta˛ czasu. U zarzadcy ˛ plantacji Freniere paliły si˛e ju˙z s´wiatła. Ten ra´zno si˛e uwijał i próbował uspokoi´c zbiegłych z naszej plantacji niewolników, jak i stłumi´c narastajacy ˛ niepokój w´sród swoich. Po˙zar w Pointe du Lac był stad ˛ wyra´znie widoczny na tle nieba. Babette, rzeczowa w działaniu, wysłała wozy z niewolnikami pod nasz dom, aby pomagali przy gaszeniu. Przera˙zonych zbiegów oddzielono od reszty niewolników. Na razie jeszcze nikt nie dawał wiary ich niesamowitym opowie´sciom, uwa˙zajac ˛ je za wybryk niewolniczej głupoty. Babette wiedziała, z˙ e co´s strasznego i przera˙zajacego ˛ musiało si˛e wydarzy´c. Podejrzewała morderstwo, cho´c rzecz jasna, nie my´slała o z˙ adnych rzeczach nadprzyrodzonych. Siedziała w gabinecie, sporzadzaj ˛ ac ˛ notatki dotyczace ˛ po˙zaru na plantacji, gdy wsunałem ˛ si˛e do jej pokoju. Był ju˙z prawie ranek i pozostało mi zaledwie par˛e minut, aby przekona´c ja,˛ z˙ e musi nam pomóc. Zaczałem ˛ mówi´c do niej, gdy była odwrócona do mnie tyłem. Nie pozwoliłem jej spojrze´c na mnie, a ona spokojnie wysłuchała, co mam jej do powiedzenia. Wyjawiłem jej, z˙ e musimy dosta´c pokój, gdy˙z wymagamy odpoczynku. — Nigdy nie sprowadziłem na twój dom z˙ adnego nieszcz˛es´cia czy kłopotów. Teraz prosz˛e ci˛e o klucz i o obietnic˛e, z˙ e nikt, absolutnie nikt, nie wejdzie do tego pokoju a˙z do jutrzejszej nocy. Wtedy wytłumacz˛e ci wszystko — byłem prawie na kraw˛edzi rozpaczy. Niebo ju˙z si˛e rozja´sniało. Lestat czekał w pobli˙zu z naszymi trumnami. — Ale dlaczego zjawiłe´s si˛e wła´snie u mnie? — zapytała. — A dlaczego nie? — odparłem. — Czy˙z nie pomogłem tobie wtedy, gdy tego wła´snie najbardziej potrzebowała´s? Czy dwukrotnie nie ofiarowałem ci dobrej rady? Gdy to mówiłem, widziałem ju˙z cie´n Lestata w oknie gabinetu. Rzucał si˛e tam w panice. — Daj mi klucz do któregokolwiek z pokoi tego domu. Nie pozwól nikomu zbli˙za´c si˛e do drzwi za dnia. Przyrzekam, z˙ e nigdy nie wyrzadz˛ ˛ e tobie krzywdy. — A je´sli tego nie zrobi˛e. . . — odpowiedziała. — Je´sli uwa˙zam, z˙ e jeste´s wysłannikiem szatana? Zrobiła ruch, jakby chciała odwróci´c głow˛e. Si˛egnałem ˛ po s´wiec˛e i zgasiłem ja.˛ Obróciła si˛e i ujrzała tylko moje kontury na tle szarzejacych ˛ okien. — Je´sli tego nie uczynisz, sadz ˛ ac, ˛ z˙ e jestem diabłem, umr˛e — odpowiedzia50

łem spokojnie. — Daj mi klucz. Mógłbym ci˛e teraz zabi´c, gdyby taka była moja wola, czy tego nie rozumiesz? Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej, tak z˙ e zobaczyła mnie wyra´zniej. Cofn˛eła si˛e gwałtownie, zaciskajac ˛ palce na oparciu krzesła. — Ale nie zrobi˛e tego. Pr˛edzej sam umr˛e, ni˙z zrobi˛e ci jaka´ ˛s krzywd˛e. Umr˛e, je´sli nie dasz mi tego klucza. Dopiałem ˛ celu. Co pomy´slała, nie wiem. Ale dała mi na noc jedna˛ z parterowych piwniczek, w której dojrzewało wino. Jestem pewien, z˙ e widziała, jak Lestat i ja wtaszczyli´smy tam swoje trumny. Przekr˛eciłem klucz w zamku i zabarykadowałem drzwi. Minał ˛ dzie´n. Nast˛epnego wieczoru Lestat był ju˙z na nogach, gdy si˛e przebudziłem. — A wi˛ec dotrzymała słowa. — Tak, a nawet zrobiła jeszcze wi˛ecej. Nie tylko uszanowała spokój naszego zamkni˛etego pokoju, ale i sama pozamykała go od zewnatrz. ˛ — No, a historie opowiadane przez niewolników. . . słyszała je przecie˙z. — Owszem. Lestat pierwszy odkrył, z˙ e jeste´smy zamkni˛eci od zewnatrz. ˛ W´sciekł si˛e. Planował przedosta´c si˛e do Nowego Orleanu tak szybko, jak tylko było to mo˙zliwe. Teraz zaczał ˛ patrze´c na mnie podejrzliwie. — Potrzebowałem ciebie tak długo, jak długo z˙ ył mój ojciec — powiedział do mnie, rozpaczliwie szukajac ˛ jakiego´s ukrytego wyj´scia z piwniczki. Nie znalazł go jednak. — Nie my´sl, z˙ e zgodz˛e si˛e na wszystko, co zaproponujesz, uprzedzam ci˛e. — Nie chciał nawet odwróci´c si˛e i spojrze´c na mnie. Usiadłem, wyt˛ez˙ ajac ˛ słuch, aby zrozumie´c głosy w pokojach nad nami. Pragnałem, ˛ by przestał wreszcie gada´c. Nie zale˙zało mi bynajmniej na tym, by ujawni´c swoje uczucia wobec Babette i zwiazane ˛ z tym nadzieje. My´slałem o czym´s innym. Pytałe´s mnie o uczucia i stan niezaanga˙zowania. Jednym z aspektów, nazwałbym to, uczuciowego niezaanga˙zowania jest swoista dychotomia my´sli. Wiesz, z˙ e jeste´s w niebezpiecze´nstwie, które grozi ci nawet s´miercia,˛ a jednocze´snie mo˙zesz my´sle´c o czym´s bardzo abstrakcyjnym i odległym. Tak wła´snie wtedy działo si˛e ze mna.˛ Rozmy´slałem o tym, jak wyrafinowana mogłaby by´c nasza przyja´zn´ , Lestata i moja. Jak mało przeszkód stało na drodze do urzeczywistnienia tego i jak wiele mogliby´smy jeszcze wspólnie prze˙zy´c. By´c mo˙ze blisko´sc´ Babette spowodowała, z˙ e znalazłem si˛e w takim stanie. Czy˙z jednak mogłem tak prawdziwie ja˛ pozna´c? Jedynym sposobem było odebranie jej z˙ ycia, stanie si˛e jedno´scia˛ z nia,˛ w u´scisku s´mierci, kiedy to dusza jest jednym z sercem i karmi si˛e nim. Ale moja dusza pragn˛eła pozna´c Babette bez potrzeby zabijania jej, bez konieczno´sci pozbawiania jej z˙ ycia, ka˙zdej kropli krwi. A Lestat? Jak˙ze mogli´smy si˛e pozna´c? Gdyby cho´c troch˛e był człowiekiem z charakterem, o niewielkiej zdolno´sci my´slenia i wyobra´zni. Przypomniałem sobie słowa starego. Lestat był kiedy´s wspaniałym uczniem, kochał ksia˙ ˛zki, które zostały spalone. Ja znałem tylko Lestata, który szydził sobie 51

z mojej biblioteki, nazywał ja˛ stosem s´miecia i kurzu, wy´smiewał nieustannie moje czytanie, moje rozmy´slania. U´swiadomiłem sobie nagle, z˙ e dom nad naszymi głowami uspokajał si˛e. Od czasu do czasu słycha´c było tylko czyje´s kroki i skrzypienie desek, a s´wiatło, jakie dochodziło do nas przez szpary w deskach, dawało nikła,˛ migocac ˛ a˛ iluminacj˛e. Widziałem, jak Lestat bada ceglane s´ciany piwniczki z zaci˛eta˛ twarza,˛ wykrzywiona˛ w prawdziwie ludzkim grymasie zawodu i frustracji. Byłem całkowicie przekonany o tym, z˙ e nasze drogi musza˛ si˛e rozej´sc´ . Natychmiast, cho´cby rozdzieli´c nas miał nawet ocean. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e tolerowałem go tak długo tylko z powodu własnych watpliwo´ ˛ sci. Oszukiwałem siebie, z˙ e zostaj˛e z nim dla starca, dla mojej siostry i jej m˛ez˙ a. Ale tak naprawd˛e obawiałem si˛e, z˙ e zna jako wampir pewne podstawowe sekrety naszego z˙ ycia, których ja sam nie jestem w stanie odkry´c. Co wi˛ecej, był jedyna˛ istota˛ pokrewna,˛ jaka˛ znałem. Nigdy dotad ˛ nie powiedział mi, jak sam został wampirem, ani te˙z gdzie mógłbym spotka´c kogo´s z naszego gatunku. Wszystko to bardzo mnie niepokoiło przez te cztery lata. Nienawidziłem go, chciałem odej´sc´ od niego ale przecie˙z, czy mogłem go zostawi´c? Tymczasem, gdy wszystkie te my´sli przychodziły mi do głowy, Lestat kontynuował swoja˛ diatryb˛e. Mówił, z˙ e mnie nie potrzebował , z˙ e nie zamierza godzi´c si˛e ze wszystkim, a ju˙z specjalnie z jakimkolwiek zagro˙zeniem ze strony Babette. — Powinni´smy by´c gotowi, jak tylko drzwi si˛e otworza˛ — dodał. — Pami˛etaj — powiedział do mnie na koniec — szybko´scia˛ i siła˛ nie moga˛ si˛e z nami równa´c. I strach. Pami˛etaj, aby´s zawsze wywoływał strach. Tylko nie bad´ ˛ z czasem sentymentalny! Za du˙zo by nas to kosztowało. — Lestat, chcesz i´sc´ własna˛ droga,˛ kiedy to si˛e ju˙z sko´nczy i wydostaniemy si˛e stad? ˛ — zapytałem go. Chciałem, by to potwierdził. Ja sam nie miałem odwagi. A mo˙ze raczej nie bardzo jeszcze wiedziałem, czego pragn˛e. — Chc˛e si˛e dosta´c do Nowego Orleanu — powiedział. — Uprzedzam, z˙ e ju˙z ciebie nie potrzebuj˛e. Ale aby si˛e stad ˛ wydosta´c, musimy trzyma´c si˛e razem. Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak wykorzysta´c swoje nadzwyczajne siły i mo˙zliwo´sci. Nie masz wła´sciwego poczucia tego, kim jeste´s. Prosz˛e bardzo, u˙zyj swojego daru przekonywania wobec tej kobiety, je´sli nadejdzie sama. Ale jes´li przyjdzie z innymi, bad´ ˛ z przygotowany na to, by zachowa´c si˛e tak, jak przystoi prawdziwemu wampirowi. — To znaczy jak? — zapytałem, bo nigdy dotad ˛ nie wydawało mi si˛e to taka˛ tajemnica.˛ — Kim ja wła´sciwie w takim razie jestem? Popatrzył na mnie z odraza˛ i uniósł gwałtownie do góry r˛ece. — Bad´ ˛ z przygotowany. . . — dodał, obna˙zajac ˛ swoje wspaniałe ostre z˛eby — do zabijania! Nagle spojrzał na deski podłogowe nad nami. — Tam na górze zamierzaja˛ chyba spa´c, słyszysz? Zamilkli´smy. Lestat chodził po pomieszczeniu, a ja siedziałem zamy´slony, zastanawiajac ˛ si˛e, co mógłbym 52

powiedzie´c Babette lub raczej — co wła´sciwie odczuwam w stosunku do Babette? Po pewnym czasie, a trwało to do´sc´ długo, nad drzwiami zabłysło s´wiatło. Lestat gotował si˛e do skoku. Otworzyły si˛e drzwi. To była Babette. Sama. Weszła do pomieszczenia, przy´swiecajac ˛ sobie lampa,˛ nie widziała Lestata, który stał ukryty za nia˛ i cały czas wpatrywał si˛e we mnie. Nigdy przedtem nie widziałem jej takiej. Włosy miała rozpuszczone do snu, długie, czarne fale zarzucone do tyłu na biały szlafrok. Twarz miała napi˛eta˛ i malowało si˛e na niej zatroskanie i przestrach. Wszystko to sprawiało, z˙ e wydawała si˛e jakby w goraczce, ˛ a jej du˙ze brazowe ˛ oczy były jeszcze wi˛eksze. Kochałem jej sił˛e i uczciwo´sc´ , cała˛ pot˛eg˛e jej duszy. Ale nie odczuwałem fizycznego pociagu ˛ do niej, takiej nami˛etno´sci, jaka˛ na przykład ty mógłby´s odczuwa´c. Cho´c niewatpliwie ˛ wydawała mi si˛e powabniejsza ni˙z jakakolwiek kobieta spo´sród tych, które znałem za czasów s´miertelnego z˙ ycia. Nawet w surowym szlafroku jej ramiona i piersi były okragłe ˛ i mi˛ekkie. Miała intrygujac ˛ a˛ dusz˛e, ubrana˛ w dodatku w fascynujace ˛ ciało. Ja, który jestem twardy i odporny, a w tej chwili jeszcze zdecydowany na wszystko, poczułem, z˙ e nie mog˛e oprze´c si˛e jej nieodpartemu urokowi. Wiedzac ˛ jednak, z˙ e mogłoby to sko´nczy´c si˛e bardzo z´ le dla nas, odwróciłem si˛e natychmiast. Zastanawiałem si˛e, czy je´sli zda˙ ˛zyła spojrze´c w moje oczy, dostrzegła, z˙ e sa˛ martwe i bezduszne. — Wi˛ec to ty jeste´s tym, który był u mnie wcze´sniej — powiedziała wreszcie, jak gdyby nie była pewna. — I to ty jeste´s wła´scicielem Pointe du Lac. Ty! Wiedziałem ju˙z, gdy mówiła, z˙ e musiały dotrze´c do niej najdziksze opowiadania dotyczace ˛ ostatniej nocy. Nie było sensu przekonywa´c jej czy kłama´c. Ju˙z przedtem przecie˙z objawiłem si˛e jej w swojej nienaturalnej powierzchowno´sci. — Nie zamierzam uczyni´c ci krzywdy — odrzekłem. — Potrzebuj˛e tylko wozu i koni. . . Moje własne konie zostawiłem zeszłej nocy na pastwisku. Zdawało si˛e, z˙ e nie słyszy mnie. Podeszła bli˙zej, zdecydowana uchwyci´c moja˛ posta´c w s´wietle trzymanej lampy. Ujrzałem Lestata tu˙z za nia.˛ Jego cie´n zlewał si˛e z cieniem Babette. Był gotowy do ataku i niebezpieczny. — Dasz mi ten wóz? — nalegałem. Wpatrywała si˛e we mnie, z lampa˛ podniesiona˛ do góry i wła´snie wtedy, gdy chciałem odwróci´c wzrok, dostrzegłem, z˙ e jej twarz zacz˛eła si˛e zmienia´c, stała si˛e nieruchoma, bez wyrazu, jakby jej dusza traciła s´wiadomo´sc´ . Zamkn˛eła oczy i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Przyszło mi do głowy, z˙ e w jaki´s sposób wprowadziłem ja˛ w trans, bez szczególnego wysiłku z mej strony. — Kim jeste´s? — wyszeptała. — Jeste´s wysłannikiem Szatana? Byłe´s wysłannikiem Szatana, kiedy zjawiłe´s si˛e u mnie po raz pierwszy? — Diabłem? — zapytałem. Zmartwiło mnie to bardziej, ni˙z my´slałem. Je´sli tak sadzi ˛ to i moja˛ rad˛e uzna za szata´nska.˛ To z kolei zmieni całkowicie jej zapatrywanie na swoje własne z˙ ycie. A przecie˙z jest pełne godno´sci i dobre. Wiedzia53

łem wi˛ec, z˙ e nie wolno mi na to pozwoli´c. Jak wszyscy silni ludzie zawsze skazana była na pewna˛ samotno´sc´ ; z˙ yła troch˛e poza nawiasem, nie społecznie, lecz towarzysko. Całe jej z˙ ycie mogło teraz zosta´c wyra´znie naruszone, gdyby miała zakwestionowa´c swoja˛ własna˛ dobro´c. Wpatrywała si˛e we mnie z nie ukrywanym przera˙zeniem, ale tak, jakby w tym przera˙zeniu zapomniała zupełnie, w jakim znajduje si˛e niebezpiecze´nstwie. W tym momencie Lestat, którego przyciagała ˛ słabo´sc´ jak spragnionego woda, chwycił ja˛ za przegub dłoni. Krzykn˛eła i upu´sciła lamp˛e. Płomienie skoczyły na rozchlapana˛ naft˛e, a Lestat popchnał ˛ ja˛ do tyłu w kierunku otwartych drzwi. — Sprowad´z wóz! — rozkazał. — Ju˙z, zaraz, i konie. Jeste´s w s´miertelnym niebezpiecze´nstwie. I nie mów nic o z˙ adnych diabłach. Przeskoczyłem przez płomienie, krzyczac ˛ na Lestata, by ja˛ zostawił. Nadal przytrzymywał Babette za przeguby dłoni. — Obudzisz cały dom, je´sli si˛e nie zamkniesz! — krzyknał ˛ do mnie. — Zabij˛e ja! ˛ — dodał. — Sprowad´z wóz, dalej, wołaj stajennego! — wykrzykiwał do Babette, wypychajac ˛ ja˛ na zewnatrz. ˛ Przesuwali´smy si˛e powoli w poprzek ciemnego podwórka. Moje przera˙zenie było nie do opisania. Babette próbowała nas wypatrze´c w ciemno´sciach. Nagle zatrzymała si˛e. W domu zapaliło si˛e s´wiatło, tu˙z nad naszymi głowami. — Nic wam nie dam — wycedziła. Wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ek˛e, by dotkna´ ˛c ramienia Lestata i powiedziałem, z˙ e sam si˛e musz˛e tym zaja´ ˛c. — Zdradzi nasza˛ obecno´sc´ , je´sli nie dasz mi porozmawia´c z nia˛ — szepnałem ˛ do niego. — Tylko pilnuj si˛e — odpowiedział z odraza˛ — bad´ ˛ z silny. Nie baw si˛e z nia! ˛ — Teraz id´z, kiedy b˛ed˛e do niej mówił. . . id´z do stajni, wyprowad´z wóz i konie. Ale nie zabijaj! Czy posłucha mnie, nie wiedziałem, ale rzucił si˛e do przodu, jak tylko zrobiłem krok w kierunku Babette. Na jej twarzy wida´c było nie skrywana˛ w´sciekło´sc´ pomieszana˛ ze stanowczo´scia.˛ — Odstap ˛ ode mnie, Szatanie — powiedziała. A ja stałem tak przed nia,˛ niemy, uporczywie si˛e w nia˛ wpatrujac. ˛ Jej nienawi´sc´ paliła mnie jak ogie´n. — Dlaczego mówisz takie rzeczy! — zapytałem. — Czy rada, która˛ ci dałem, była zła? Czy wyrzadziłem ˛ ci kiedykolwiek krzywd˛e? Przyszedłem wtedy, aby ci pomóc, aby doda´c ci sił. My´slałem wtedy tylko o tobie. Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Dlaczego, dlaczego mówisz do mnie w ten sposób? — zapytała. — Wiem, do czego dopu´sciłe´s tam, w Point˛e du Lac. Byłe´s tam jak Szatan! Wielu ludzi poszło to zobaczy´c. Mój ma˙ ˛z te˙z tam był. Widział dom w kompletnej ruinie, martwe ciała niewolników rozrzucone wsz˛edzie, w sadzie, na polach. Kim jeste´s? Dlaczego przemawiasz do mnie tak łagodnie? Czego chcesz ode mnie?

54

Przywarła do kolumn na ganku i cofała si˛e powoli w stron˛e holu. Co´s przesun˛eło si˛e nad nami w o´swietlonym oknie. — Nie mog˛e ci teraz odpowiedzie´c — odparłem. — Uwierz mi, z˙ e przybyłem wtedy do ciebie tylko po to, aby ci pomóc. Gdybym tylko miał jaki´s wybór, nie sprowadzałbym teraz na twój dom tych kłopotów. Wampir przerwał. Chłopak z szeroko otwartymi oczyma przesunał ˛ si˛e do przodu na krze´sle. Wampir pozostał w bezruchu, wpatrujac ˛ si˛e w przestrze´n, zagubiony we własnych my´slach i pami˛eci. Młody człowiek spu´scił nagle wzrok, jak gdyby wymagał tego szacunek do starszej osoby. Spojrzał na Louisa i jednak ponownie odwrócił wzrok z twarza˛ równie zatroskana˛ jak oblicze wampira. Zaczał ˛ co´s mówi´c, ale przerwał. — Czy tego wła´snie chcesz? — szepnał ˛ wampir. — Czy to jest to, co chciałe´s usłysze´c? Bezgło´snie odsunał ˛ krzesło i podszedł do okna. Chłopak siedział niczym ogłuszony, spogladaj ˛ ac ˛ na szerokie ramiona i długa˛ peleryn˛e. Wampir obrócił nieco głow˛e. — Nie odpowiadasz. A wi˛ec to nie jest to, czego si˛e spodziewałe´s? Chciałe´s wywiadu, czego´s co mo˙zna byłoby nada´c w programie radiowym? — To nie ma znaczenia. Wyrzuc˛e ta´sm˛e, je´sli b˛edzie pan chciał. — Reporter wstał. — Przyznaj˛e, z˙ e nie wszystko rozumiem. Jak wi˛ec mog˛e prosi´c o jeszcze? Mog˛e tylko powiedzie´c, z˙ e to, co rozumiem. . . z˙ e to, co i tak rozumiem. . . — chłopak zaplatał ˛ si˛e w wypowiedzi — z˙ e to, co wiedziałem do tej chwili, jest niczym w stosunku do tego, co mi pan teraz powiedział. Zrobił krok w kierunku Louisa. Wydawało si˛e, z˙ e wampir spoglada ˛ w kierunku Divisadero Street. Potem obrócił wolno głow˛e i spojrzał na niego. U´smiechnał ˛ si˛e. Jego twarz była pogodna, prawie czuła. Chłopak nagle poczuł si˛e nieswojo. Wcisnał ˛ dłonie w kieszenie i obrócił si˛e w kierunku stołu. Spojrzał z wyczekiwaniem i powiedział: — Bardzo prosz˛e. . . niech pan mówi dalej. Wampir równie˙z si˛e obrócił, z zało˙zonymi r˛ekoma. — Dlaczego? — zapytał. Młody reporter nie wiedział, co odpowiedzie´c. — Poniewa˙z chc˛e tego słucha´c. — Wzruszył ramionami. — Poniewa˙z chc˛e wiedzie´c, co si˛e wydarzyło dalej. — W porzadku ˛ — odpowiedział Louis z tym samym u´smiechem błakaj ˛ acym ˛ si˛e na ustach. Powrócił na swoje miejsce przy stole i usiadł naprzeciwko chłopaka. Obrócił nieco le˙zacy ˛ na stole magnetofon i powiedział: — Wspaniały wynalazek, naprawd˛e. . . ale wró´cmy do naszej historii. Musisz zrozumie´c, z˙ e to co czułem do Babette, to było olbrzymie pragnienie kontaktu z nia,˛ porozumienia, silniejsze ni˙z jakiekolwiek inne pragnienie, które

55

wtedy odczuwałem. . . poza mo˙ze fizycznym po˙zadaniem. ˛ . . krwi. Było to tak silne, z˙ e ujrzałem cała˛ gł˛ebi˛e swojej samotno´sci. Wtedy przed laty, kiedy rozmawiałem z nia,˛ była mi˛edzy nami krótkotrwała, ale bezpo´srednia wi˛ez´ , równie prosta i satysfakcjonujaca ˛ jak zwykłe uj˛ecie kogo´s za r˛ek˛e. Teraz jednak˙ze znale´zli´smy si˛e na odmiennych biegunach. Dla Babette byłem potworem. Ju˙z to samo było straszne. Zrobiłbym wszystko, aby zmieni´c jej my´sli. Powiedziałem jej, z˙ e rady, które otrzymała ode mnie, były aktem dobrej woli, a nigdy Szatan nie potrafiłby czyni´c dobra, nawet je´sli le˙załoby to w jego planach. „Wiem” — odpowiedziała. Ale rozumiała przez to, z˙ e nie mo˙ze mi ju˙z wi˛ecej zaufa´c, chyba z˙ e chciałaby zaufa´c diabłu. Zbli˙zyłem si˛e do niej, ale cofn˛eła si˛e. Podniosłem r˛ek˛e, a ona skuliła si˛e. — No dobrze — powiedziałem, odczuwajac ˛ straszliwe rozdra˙znienie. — Dlaczego zatem obroniła´s mnie wczoraj w nocy? Dlaczego zjawiła´s si˛e dzisiaj u mnie sama? Teraz ujrzałem w jej twarzy błysk przebiegło´sci. Miała swoje powody, ale pod z˙ adnym pozorem mi ich nie zdradzi. Nie była w stanie rozmawia´c ze mna˛ otwarcie, nawiaza´ ˛ c ze mna˛ takiego porozumienia, jakiego pragnałem. ˛ Nagle poczułem si˛e zm˛eczony. Noc mijała. Widziałem i słyszałem, jak Lestat w´sliznał ˛ si˛e do piwnicy, zabierajac ˛ stamtad ˛ nasze trumny. Był czas najwy˙zszy na ucieczk˛e. Poczułem, z˙ e pragn˛e jeszcze czego´s. . . Poczułem potrzeb˛e zabijania i picia krwi. Ale to nie brak krwi był powodem znu˙zenia. To było co´s innego, co´s o wiele gorszego. Wydało mi si˛e nagle, z˙ e ta noc jest tylko jedna˛ z tysi˛ecy innych nocy, noca,˛ która przechodzi w nast˛epna˛ i nast˛epna,˛ tworzac ˛ wielka˛ lini˛e nocy, której ko´nca na pró˙zno by szuka´c. Chyba odwróciłem si˛e od niej i przyło˙zyłem dłonie do oczu. Czułem si˛e znuz˙ ony i słaby Wydałem z siebie jaki´s dziwaczny odgłos, całkiem bezwolnie. I wtedy, w tym szerokim i opuszczonym pustkowiu nocy, gdzie stałem samotnie i gdzie Babette była jedynie złudzeniem, dostrzegłem nagle rozwiazanie ˛ dla siebie, mo˙zliwo´sc´ , której nigdy przedtem nie rozwa˙załem. Rozwiazanie, ˛ od którego cały czas uciekałem, pochłoni˛ety s´wiatem, zafascynowany zmysłami wampira, zakochany w kolorach, kształtach i d´zwi˛ekach, ich niesko´nczonych odmianach. Babette poruszyła si˛e, ale nie zwróciłem na to uwagi. Wyciagn˛ ˛ eła co´s z kieszeni. Wielkie kółko z kluczami. Usłyszałem ich brz˛ek. Wchodziła na schody. „Niech idzie — pomy´slałem — diabelskie stworzenie!” — Odstap ˛ ode mnie, Szatanie — powtórzyłem gło´sno. Obróciłem si˛e, aby spojrze´c na nia.˛ Zamarła na schodach, jej oczy rozszerzyły si˛e pełne podejrzliwos´ci. Si˛egn˛eła po latarni˛e wiszac ˛ a˛ na s´cianie, uchwyciła ja˛ i trzymała, przyciskajac ˛ niby sakiewk˛e pełna˛ złotych monet. — My´slisz, z˙ e jestem wysłannikiem Szatana? — zapytałem. Szybko przeło˙zyła latarni˛e do lewej r˛eki, by prze˙zegna´c si˛e prawa.˛ Wypowiedziała jakie´s łaci´nskie ledwo słyszalne, słowa. Twarz jej pobladła, brwi uniosły si˛e, nie wyrzekła jednak 56

niczego. — Czy spodziewasz si˛e, z˙ e unios˛e si˛e w powietrze w obłoku dymu? — pytałem dalej. — I udam si˛e do piekła, skad ˛ przybyłem? Do Szatana, który mnie tu przysłał? — Stałem przy pierwszym stopniu schodów. — Przypu´sc´ my, z˙ e powiem ci, z˙ e nic nie wiem o diable. Przypu´sc´ my, z˙ e mógłbym powiedzie´c ci, z˙ e nie wiem nawet, czy on w ogóle istnieje! Jednak tak naprawd˛e, to wła´snie diabła widziałem w krajobrazie moich my´sli, to wła´snie o nim teraz my´slałem. Odwróciłem si˛e od niej. Nie słyszała mnie, nie słuchała mnie nawet. Lestat był ju˙z gotów, wiedziałem o tym. Był gotów z wozem i ko´nmi, jakby czekał tam od lat. Spojrzałem w gór˛e schodów. Odniosłem nagle wra˙zenie, z˙ e to mój jedyny brat tam stoi. Mówi co´s do mnie podnieconym głosem, co´s, co dla niego jest niezwykle wa˙zne, rozpaczliwie istotne. Ale złudzenie szybko min˛eło. Nagle usłyszałem d´zwi˛ek, co´s jakby drapanie, i wybuchło jasne s´wiatło. — Nie wiem, czy pochodz˛e od diabła czy nie! Nie wiem kim jestem — wykrzyknałem ˛ w kierunku Babette. — Mam z˙ y´c do ko´nca s´wiata, a nie wiem nawet, kim jestem! ´ Swiatło pochodziło od latarni, która˛ Babette zapaliła nagle zapałka˛ i trzymała teraz tak, z˙ e nie mogłem dostrzec jej twarzy. Przez chwil˛e nic nie widziałem o´slepiony s´wiatłem, i wtedy nagle zostałem uderzony z całej siły latarnia.˛ Szkło rozprysło si˛e na cegły, a płomienie obj˛eły moje nogi i twarz. Usłyszałem z ciemno´sci krzyk Lestata: — Zga´s to, zga´s to, idioto. Spalisz si˛e! — I poczułem o´slepiony, z˙ e co´s zwala mnie z nóg. To była rzucona marynarka Lestata. Upadłem bezbronny na filar, obezwładniony nie tyle ogniem i uderzeniem, co raczej faktem, z˙ e Babette zdecydowała si˛e mnie zniszczy´c. Wszystko to wydarzyło si˛e zaledwie w kilka chwil. Ogie´n został ugaszony i oto kl˛eczałem w ciemno´sciach z r˛ekoma opartymi na ceglanych stopniach. Lestat u szczytu schodów znów trzymał Babette. Wbiegłem na gór˛e za nim, chwyciłem za szyj˛e i odciagn ˛ ałem ˛ go do tyłu. Odwrócił do mnie swa˛ rozw´scieczona˛ twarz i kopnał ˛ mnie. Przywarłem jednak do niego i s´ciagn ˛ ałem ˛ go na siebie, w dół schodów. Babette została u góry. Stała jak sparali˙zowana. Zobaczyłem ciemny zarys jej postaci na tle nieba i odblask s´wiatła w jej oczach. — No dalej, chod´zmy — wymamrotał, gramolac ˛ si˛e z powrotem na nogi. Babette trzymała r˛ek˛e na gardle. Wyt˛ez˙ yłem wzrok, by przebi´c si˛e przez ciemno´sc´ . Jej szyja krwawiła. — Pami˛etaj — zda˙ ˛zyłem krzykna´ ˛c do niej — mogłem ci˛e zabi´c! Albo jemu na to pozwoli´c. Nie uczyniłem tego jednak. Nazwała´s mnie diabłem. Mylisz si˛e! — A zatem powstrzymał pan Lestata w sama˛ por˛e — odezwał si˛e reporter. — Tak. Lestat potrafił zabija´c i wysysa´c krew w mgnieniu oka. Ale uratowałem tylko fizyczne z˙ ycie Babette. O tym jednak miałem si˛e dowiedzie´c dopiero pó´zniej. 57

Min˛eło półtorej godziny, gdy Lestat i ja dotarli´smy do Nowego Orleanu z ko´nmi s´miertelnie wyczerpanymi po szale´nczej je´zdzie. Zostawili´smy wóz na bocznej uliczce, tylko przecznic˛e od nowego hotelu „Hiszpa´nskiego”. Lestat zaczepił jakiego´s starszego człowieka. Wział ˛ starego pod rami˛e i wcisnał ˛ mu w r˛ek˛e pi˛ec´ dziesi˛eciodolarówk˛e. — Id´z, zamów nam pokoje — dawał mu wskazówki — i troch˛e szampana. Powiedz, z˙ e to dla dwóch d˙zentelmenów i zapła´c z góry. Masz. Kiedy wrócisz, dam ci druga˛ pi˛ec´ dziesiatk˛ ˛ e. I uwa˙zaj, b˛ed˛e ci˛e miał na oku. Jego błyszczace ˛ oczy zniewalały starego. Wiedziałem, z˙ e go zabije, jak tylko ten wróci z hotelu z kluczami i tak si˛e te˙z stało. Siedziałem w wozie, patrzac ˛ zm˛eczonym wzrokiem, jak stary słabł w moich oczach, a˙z w ko´ncu skonał. Jego ciało przewróciło si˛e jak worek z kamieniami, gdy Lestat wreszcie oderwał si˛e od niego. — Dobranoc, słodki ksia˙ ˛ze˛ — powiedział. — A oto twoje pi˛ec´ dziesiat ˛ dolarów. Wcisnał ˛ banknot do kieszeni marynarki trupa, jak gdyby to był kapitalny dowcip. Teraz pozostało w´slizna´ ˛c si˛e do hotelu wej´sciem od podwórza, i spokojnie wej´sc´ na gór˛e do wykwintnych pokoi naszego apartamentu. Szampan ju˙z połyskiwał w wiaderkach z lodem. Dwa kieliszki stały na srebrnej tacy. Wiedziałem, z˙ e Lestat zaraz napełni jeden z nich i usiadzie, ˛ wpatrujac ˛ si˛e w blady, z˙ ółtawy kolor szampana. A ja, nadal w transie, le˙załem na kanapie, jakby to, co robił, nie miało dla mnie z˙ adnego znaczenia. „Musz˛e go zostawi´c albo umr˛e!” — pomy´slałem. „Byłoby słodko umrze´c teraz”. — Tak, umrze´c. Chciałem ju˙z kiedy´s umrze´c. Teraz te˙z odczuwałem to samo. Dostrzegałem to z taka˛ przejrzysto´scia˛ i z takim spokojem. — Jeste´s chory — powiedział nagle Lestat. — Ju˙z prawie s´wita. Odsłonił koronkowe zasłony. Zobaczyłem dachy domów i ciemne niebo, a w górze wielka˛ konstelacj˛e Oriona. — Wyjd´z lepiej i zabij, polepszy ci si˛e — powiedział nagle Lestat, otwierajac ˛ okno. Przeszedł przez parapet i usłyszałem, jak jego buty stukn˛eły mi˛ekko o dach budynku poni˙zej naszego hotelu. Wyszedł po nasze trumny, przynajmniej jedna˛ z nich. Głód, który odczuwałem, wzbierał we mnie jak goraczka. ˛ Wyskoczyłem za nim. Pragnienie s´mierci jednak pozostało we mnie. Jak najczystsza my´sl przechowywana w gł˛ebi duszy, pozbawiona emocji. Ale musiałem si˛e te˙z jako´s odz˙ ywia´c. Mówiłem ci ju˙z wcze´sniej, z˙ e wtedy jeszcze nie chciałem zabija´c ludzi. Przeszukiwałem wi˛ec dachy w poszukiwaniu szczurów. — Ale dlaczego. . . Powiedział pan, z˙ e Lestat nie powinien był rozpoczyna´c wtajemniczenia w zabijaniu od ludzi. Czy to oznaczało. . . czy to oznacza, z˙ e był to pewien wybór natury estetycznej raczej ni˙z moralnej? 58

— Gdyby´s mnie zapytał wtedy, powiedziałbym ci, z˙ e zdecydowanie estetycznej, z˙ e chciałem poznawa´c s´mier´c etapami, kolejnymi stopniami wtajemnicze´n, i z˙ e do´swiadczenia zwiazane ˛ ze s´miercia˛ człowieka pragnałem ˛ zachowa´c na pó´zniej, gdy moje rozumienie tych spraw b˛edzie gł˛ebsze i dojrzalsze. W rzeczywisto´sci, wszystko to miało jednak podstawy etyczne, moralne. Wszystkie decyzje estetyczne sa˛ tak naprawd˛e decyzjami moralnymi. — Nie bardzo rozumiem — powiedział chłopak. — My´slałem, z˙ e decyzje estetyczne pozostaja˛ całkowicie bez zwiazku ˛ z etyka˛ czy moralno´scia.˛ Co, na przykład, z tak banalna˛ sytuacja,˛ kiedy artysta zostawia swoja˛ z˙ on˛e i dzieci, by móc malowa´c? Albo Neron grajacy ˛ na harfie, gdy płonał ˛ Rzym? — Obie decyzje były decyzjami moralnymi. W umy´sle artysty obie słu˙zyły wy˙zszemu dobru. Cały konflikt powstaje pomi˛edzy moralno´scia˛ artysty i moralno´scia˛ społecze´nstwa, w którym z˙ yje, a nie mi˛edzy estetyka˛ a moralno´scia˛ czy etyka.˛ Cz˛esto nie rozumie si˛e tego i stad ˛ tyle tragedii, tyle marnowania talentów. Na przykład, artysta kradnacy ˛ farby ze sklepu wyobra˙za sobie, z˙ e dokonał nieuniknionego cho´c niemoralnego wyboru, w zwiazku ˛ z czym widzi potem siebie jako pozbawionego łaski. Nieunikniona jest wtedy rozpacz i małostkowa odpowiedzialno´sc´ , jak gdyby moralno´sc´ była wielkim, szklanym s´wiatem, który mo˙ze zosta´c przypadkowo całkowicie strzaskany jednym post˛epkiem. Musz˛e ci jednak powiedzie´c, z˙ e wcale nie to zaprzatało ˛ mi wtedy głow˛e. Wydawało mi si˛e, z˙ e zdecydowałem si˛e na zabijanie zwierzat ˛ wyłacznie ˛ z powodów estetycznych i nie anga˙zowałem si˛e w wielkie moralne pytanie, czy z powodu mojej obecnej natury zostan˛e pot˛epiony czy nie. Bo widzisz, cho´c Lestat nigdy mi nic nie powiedział o diabłach czy piekle, wierzyłem, z˙ e i tak stałem si˛e pot˛epiony z chwila,˛ kiedy tylko przeszedłem na jego stron˛e, tak jak Judasz musiał w to wierzy´c, kiedy zakładał p˛etl˛e ze sznura na swoja˛ szyj˛e. Rozumiesz? Chłopak nie odpowiedział. Przez moment chciał co´s powiedzie´c, ale zaniechał tego. Wida´c było wyra´znie wypieki na jego policzkach. — A czy tak rzeczywi´scie było? — zapytał cicho. Wampir nie poruszył si˛e. U´smiechnał ˛ si˛e lekko. Chłopak przypatrywał mu si˛e teraz tak, jak gdyby zobaczył go po raz pierwszy. — By´c mo˙ze. . . — odrzekł wampir, poprawiajac ˛ si˛e na krze´sle i krzy˙zujac ˛ nogi — powinni´smy jednak o wszystkim mówi´c po kolei, mo˙ze wi˛ec wróc˛e raczej do głównej historii. — Tak, prosz˛e — powiedział młody reporter. — Jak ju˙z ci mówiłem, tej nocy byłem wstrza´ ˛sni˛ety. Poprzednio zupełnie nie zastanawiałem si˛e nad sprawa˛ mojej to˙zsamo´sci, teraz jednak my´sl o tym całkowicie mna˛ zawładn˛eła. By´c wampirem i z˙ y´c dalej — nie bardzo ju˙z miałem na to ochot˛e. No có˙z, w rezultacie odczuwałem wszystko tak, jak miałoby to miejsce w przypadku człowieka s´miertelnego. Po prostu da˙ ˛zyłem do zaspokojenia przy59

najmniej moich pragnie´n czysto fizycznych, naturalnych, co w moim przypadku było pragnieniem zaspokojenia głodu, po˙zadania ˛ krwi. Sadz˛ ˛ e, z˙ e u˙zyłem tego jako wytłumaczenia przed samym soba.˛ Mówiłem ci ju˙z, co oznacza zabijanie dla wampira i z tego, co powiedziałem, łatwo mo˙zesz sobie wyobrazi´c, jaka jest ró˙znica mi˛edzy szczurem a człowiekiem. Zeskoczyłem w mroczna˛ ulic˛e za Lestatem. Minałem ˛ par˛e przecznic. Na ulicach było wtedy mnóstwo błota. Miasto w nim ton˛eło, a w porównaniu z dzisiejszymi czasami s´wiatła były rzadkie jak latarnie morskie na oceanie. Nawet przy porannych przebłyskach jedynie okna mansardowe i wysokie ganki odró˙zniało si˛e w ciemno´sciach, a dla zwykłego człowieka waskie ˛ uliczki były czarne jak smoła. Czy jestem pot˛epiony? Czy jestem wysłannikiem diabła? Czy moja natura jest szata´nska? Zadawałem sobie te pytania bez ko´nca. A je´sli tak jest, to dlaczego buntuj˛e si˛e przeciwko temu, dr˙ze˛ , kiedy Babette zamierza si˛e na mnie płonac ˛ a˛ latarnia,˛ odwracam si˛e z obrzydzeniem, kiedy Lestat zabija. W jakim stopniu stałem si˛e ju˙z wampirem, a w jakim kieruja˛ mna˛ jeszcze ludzkie odruchy? Dokad ˛ mam pój´sc´ ? Pragnienie s´mierci przesłoniło mi wzrastajac ˛ a˛ potrzeb˛e nasycenia, krwi. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo byłem spragniony, jak moje z˙ yły łakn˛eły nowej krwi, jak pulsowały moje skronie. W ko´ncu tylko to przedarło si˛e do mojej s´wiadomo´sci, wypełniajac ˛ mnie trudnym do zniesienia niepokojem. Rozdzierany z jednej strony przez pragnienie samozagłady, a z drugiej, trawiony coraz silniej odczuwanym p˛edem do zabijania, stałem na pustej, opuszczonej uliczce zupełnie zdezorientowany. Usłyszałem nagle płaczace ˛ dziecko, dziewczynk˛e, gdzie´s w gł˛ebi stojacego ˛ obok domu. Przylgnałem ˛ do s´ciany. Poczatkowo, ˛ całkiem beznami˛etnie, chciałem tylko zrozumie´c przyczyn˛e jej płaczu. Zobaczyłem ja˛ za szyba.˛ Była zm˛eczona, cierpiaca ˛ i całkiem sama. Płakała ju˙z tak długo, z˙ e wkrótce przestałaby chyba z wyczerpania. Wsunałem ˛ r˛ek˛e pod ci˛ez˙ ka˛ drewniana˛ okiennic˛e i pociagn ˛ ałem ˛ tak silnie, z˙ e haczyk pu´scił. Mała siedziała tam w ciemnym pokoju obok martwego ciała kobiety, która nie z˙ yła ju˙z od kilku dni. Cały pokój zagracony był walizami i pakunkami, jak gdyby spora grupa ludzi pakowała si˛e tam do odjazdu. Matka dziewczynki le˙zała na wpół ubrana na podłodze. Jej ciało ju˙z si˛e rozkładało, a poza dzieckiem, w pokoju nie było nikogo. Po chwili dziecko dostrzegło mnie i zacz˛eło mówi´c, z˙ e musz˛e co´s zrobi´c, aby pomóc jego matce. Dziewczynka miała najwy˙zej pi˛ec´ lat. Była bardzo chuda, a na twarzy brud mieszał si˛e ze łzami. Błagała o pomoc. Chciały dosta´c si˛e na statek, zanim przyszła zaraza. Ich ojciec czekał na nie. Zacz˛eła potrzasa´ ˛ c matka˛ i krzycze´c z˙ ało´snie i rozpaczliwie, a potem spojrzała na mnie i znowu zacz˛eła płaka´c. Musisz zrozumie´c, z˙ e fizyczna potrzeba krwi spalała mnie wewn˛etrznie. Nie prze˙zyłbym jeszcze jednego dnia bez posiłku. Były jednak inne mo˙zliwo´sci. Ulice roiły si˛e od szczurów, a gdzie´s całkiem blisko jaki´s pies wył rozpaczliwie. Mogłem uciec z pokoju, gdybym chciał, posili´c si˛e gdzie´s na dole i z łatwo´scia˛ 60

wróci´c. Ale pytanie znowu powróciło i tłukło si˛e w mojej głowie: Czy jestem pot˛epiony? Bo je´sli tak, to dlaczego odczuwam taki z˙ al wobec tej małej, dla jej wymizerowanej twarzyczki? Dlaczego pragn˛e dotkna´ ˛c jej drobnych delikatnych ramion, posadzi´c ja˛ sobie na kolanach, co wła´snie zrobiłem, czu´c jak pochyla główk˛e i wtulaja˛ we mnie, kiedy delikatnie gładz˛e jej atłasowe włosy? Dlaczego to robi˛e? Je˙zeli jestem pot˛epiony, to musz˛e pragna´ ˛c jej s´mierci, musz˛e uczyni´c z niej wyłacznie ˛ po˙zywienie dla swojej wykl˛etej egzystencji, poniewa˙z b˛edac ˛ pot˛epiony, musz˛e jej nienawidzi´c. I kiedy tak nad tym rozmy´slałem, ujrzałem twarz Babette wykrzywiona˛ nienawi´scia,˛ gdy trzymała latarni˛e, czekajac ˛ na odpowiedni moment, by ja˛ zapali´c. I przed oczyma stanał ˛ mi Lestat. Nienawidziłem go. Wtedy zrozumiałem, tak, jestem pot˛epiony, a to jest piekło, i w tej samej chwili pochyliłem si˛e i wbiłem z˛eby w jej malutka˛ szyj˛e. Słyszac ˛ jej cichutki krzyk, wyszeptałem, gdy tylko poczułem gorac ˛ a˛ krew na ustach: — To tylko chwila, nie b˛edzie bólu. . . Przywarła do mnie i wkrótce nie byłem w stanie nic wi˛ecej powiedzie´c. Przez cztery lata nie smakowałem ludzkiej krwi, a teraz słyszałem jej serce w tym straszliwym rytmie, I to jakie serce! Szybkie, wytrwałe serce dziecka, bijace ˛ niczym malutka pi˛es´c´ walaca ˛ w drzwi, krzyczace: ˛ Nie chc˛e umiera´c, nie chc˛e umiera´c, nie mog˛e umrze´c. Nie mog˛e. . . Jej serce ciagn˛ ˛ eło moje coraz szybciej, bez wytchnienia, soczysta krew wdzierała si˛e zbyt szybko w moje z˙ yły. Pokój zaczał ˛ wirowa´c. Zaczałem, ˛ wbrew sobie, wpatrywa´c si˛e w jej pochylona˛ główk˛e, otwarte usta. Spojrzałem na dół, na ponury obraz twarzy matki. Jej na wpół przymkni˛ete powiekami oczy zamigotały przez moment, jakby o˙zyła! Zrzuciłem z siebie dziecko. Dziewczynka le˙zała teraz na podłodze jak rzucona na ziemi˛e lalka z powykr˛ecanymi r˛ekami i nogami. Odwracajac ˛ si˛e w s´lepym przestrachu przed matka˛ i gotujac ˛ si˛e do ucieczki, ujrzałem nagle znajoma˛ posta´c w oknie. To był Lestat. Cofnał ˛ si˛e wła´snie nieco od okna i zanosił s´miechem. Jego ciało pochyliło si˛e, jak gdyby ta´nczył na zabłoconej ulicy. — Louis, Louis — szydził i wskazywał na mnie swoim długim ko´scistym palcem, jakby chciał powiedzie´c, z˙ e przyłapał mnie wreszcie. Jednym susem przeskoczył parapet, odepchnał ˛ mnie na bok i chwytajac ˛ z łó˙zka cuchnacego ˛ trupa matki zaczał ˛ ta´nczy´c z nia˛ upiorny taniec. — Wielki Bo˙ze — wyszeptał chłopak. — Tak, mógłbym powiedzie´c to samo — odrzekł wampir. — Potknał ˛ si˛e o dziecko, gdy tak ciagn ˛ ał ˛ matk˛e, zataczajac ˛ z nia˛ w pokoju coraz wi˛eksze koła, pod´spiewujac ˛ w ta´ncu. Jej zmatowiałe włosy opadły na twarz, gdy głowa odbita w podrygu opadła odrzucona do tyłu, a czarna ciecz zacz˛eła saczy´ ˛ c si˛e z ust. Odepchnał ˛ ja˛ na podłog˛e. Byłem ju˙z za oknem i biegłem ulica,˛ ale w chwil˛e pó´zniej dogonił mnie, — Boisz si˛e, Louis? — krzyknał. ˛ — Boisz si˛e? Dziecko z˙ yje, Louis. Zostawi61

łe´s ja˛ jeszcze dyszac ˛ a.˛ Czy mam tam wróci´c i uczyni´c ja˛ wampirem? Mogliby´smy ja˛ wykorzysta´c, Louis. Pomy´sl tylko, jakie pi˛ekne ubranka mogliby´smy kupowa´c dla niej. Louis, poczekaj. Wróc˛e tam po nia,˛ je´sli powiesz tylko słówko! Biegł tak za mna˛ cała˛ drog˛e do hotelu. Cały czas, nawet gdy wybrałem drog˛e po dachach, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e tam go zgubi˛e. Był nadal obok mnie, gdy wskakiwałem w okno saloniku. Obróciłem si˛e z w´sciekło´scia˛ i zatrzasnałem ˛ je. Tu˙z przed nim. Uderzył w nie, z r˛ekoma rozrzuconymi jak ptak, który chce przelecie´c przez szkło. Rama zatrz˛esła si˛e. Dosłownie postradałem zmysły. Chodziłem po pokoju, zastanawiajac ˛ si˛e, w jaki sposób go zabi´c. Wyobraziłem sobie jego ciało spalone na popiół, le˙zace ˛ na dachu poni˙zej. Rozsadek ˛ opu´scił mnie całkowicie, z˙zerała mnie w´sciekło´sc´ . Kiedy wreszcie znalazł si˛e w pokoju, wybijajac ˛ szyb˛e, zaatakowałem go i walczyli´smy jak nigdy dotad. ˛ Powstrzymała mnie my´sl o piekle, my´sl o nas, b˛edacych ˛ dwiema duszami piekielnymi mocujacymi ˛ si˛e w nienawi´sci. Straciłem pewno´sc´ siebie, cel walki, oparcie. Le˙załem ju˙z wtedy na podłodze, a on stał nade mna˛ z oczyma zimnymi, cho´c jego pier´s unosiła si˛e i opadała ci˛ez˙ ko. — Jeste´s głupcem, Louis — powiedział. Głos miał spokojny i opanowany. Był tak spokojny, z˙ e przywrócił mi przytomno´sc´ . — Sło´nce ju˙z wschodzi — dodał, pier´s nadal unosiła mu si˛e ci˛ez˙ ko po walce. Mru˙zac ˛ oczy patrzył w stron˛e okna. Nigdy go takim nie widziałem. Nasza walka na swój sposób wydobyła na wierzch jego lepsza˛ cz˛es´c´ , a mo˙ze co´s innego. — Bierz swoja˛ trumn˛e — powiedział do mnie bez najmniejszego gniewu i złos´ci — ale jutrzejszej nocy. . . porozmawiamy. Tak, byłem bardziej ni˙z zaskoczony. Lestat i rozmowa! Nie mogłem sobie tego wyobrazi´c. Nigdy ze soba˛ tak naprawd˛e nie rozmawiali´smy. Wydaje mi si˛e, z˙ e dokładnie opisałem ci nasze potyczki, nasze w´sciekłe starcia. — Potrzebował pana pieni˛edzy, pana domów — wtracił ˛ chłopak — albo te˙z mo˙ze obawiał si˛e z˙ y´c w samotno´sci, podobnie jak pan to odczuwał. — Oczywi´scie, i ja o tym my´slałem. Przyszło mi nawet do głowy, z˙ e ma zamiar u´smierci´c mnie sposobem, którego nie mogłem si˛e nawet domy´sli´c. Widzisz, nie byłem wtedy pewien, dlaczego budz˛e si˛e co wieczór? Czy automatycznie wychodz˛e z kamiennego snu? Dlaczego czasem zdarza si˛e to wcze´sniej ni˙z normalnie? Była to jedna z tych rzeczy, których Lestat nie chciał mi wytłumaczy´c. Cz˛esto zdarzało si˛e, z˙ e on był ju˙z na nogach, gdy ja dopiero si˛e budziłem. Tego ranka zatrzasnałem ˛ wieko trumny z wyra´znym niepokojem. Powinienem ci teraz wła´sciwie wyja´sni´c, z˙ e zatrzaskiwanie wieka trumny, w której s´pimy, zawsze jest niepokojace. ˛ Przypomina to troch˛e stół operacyjny i poddanie si˛e narkozie. Nawet przypadkowa ingerencja intruza mo˙ze spowodowa´c s´mier´c. — Ale w jaki sposób mógłby Lestat spowodowa´c pa´nska˛ s´mier´c? Nie miał przecie˙z mo˙zliwo´sci wystawienia trumny na s´wiatło dzienne, bo sam nie wytrzymywał takiego s´wiatła. 62

— To prawda, ale wstajac ˛ przede mna,˛ mógł na przykład zablokowa´c wieko mojej trumny albo ja˛ podpali´c. Podstawowa˛ sprawa˛ było wła´snie to, z˙ e nie wiedziałem, co mógł zrobi´c i czego mo˙zna oczekiwa´c z jego strony. Czy było jeszcze co´s, o czym on wiedział, a ja nie byłem tego nadal s´wiadomy? Nic wtedy na to nie mo˙zna było poradzi´c i z głowa˛ pełna˛ my´sli o tej zmarłej kobiecie i dziecku, poło˙zyłem si˛e i zasnałem, ˛ wydajac ˛ siebie na pastw˛e przygn˛ebiajacych ˛ snów. — A wi˛ec pan s´ni! — wykrzyknał ˛ chłopak. ˙ — Cz˛esto. Załuj˛e czasami, z˙ e tak si˛e dzieje. Tak długich i przejrzystych snów nigdy nie miałem za mojego s´miertelnego z˙ ycia, ale nigdy te˙z takich majaków i koszmarów. Na poczatku ˛ te sny tak mnie absorbowały, z˙ e walczyłem z przebudzeniem tak długo, jak tylko mogłem, i le˙załem czasami godzinami, my´slac ˛ o tych snach, a˙z mijało prawie pół nocy. Oszołomiony nimi cz˛esto zastanawiałem si˛e nad ich znaczeniem. Pod wieloma wzgl˛edami były równie ulotne i nieuchwytne jak sny ludzi s´miertelnych. W snach pojawiał si˛e na przykład mój brat. Był blisko mnie, gdzie´s pomi˛edzy z˙ yciem i s´miercia.˛ Wzywał, abym mu pomógł. Cz˛esto te˙z s´niła mi si˛e Babette, a prawie zawsze pojawiała si˛e w moich snach pustynia, spustoszona ziemia nocy, stanowiac ˛ tło dla wszystkiego, co mi si˛e przys´niło. Pustynia, pustka, która˛ widziałem tej samej nocy, kiedy zostałem przekl˛ety przez Babette. Było tak, jak gdyby wszystkie postacie przechadzały si˛e i mówiły co´s o opuszczonym gmachu mojej wykl˛etej duszy. Nie pami˛etam, co przy´sniło mi si˛e owej nocy. By´c mo˙ze dlatego, z˙ e zbyt dobrze zapami˛etałem nast˛epny wieczór i moja˛ rozmow˛e z Lestatem. Widz˛e, z˙ e jeste´s tym równie˙z zaciekawiony. No có˙z, jak powiedziałem, Lestat zaskoczył mnie i zdumiał swoim opanowaniem, swoja˛ rozwaga.˛ To prawda. Tego wieczoru jednak po przebudzeniu zachowywał si˛e jak dawniej, przynajmniej na poczatku. ˛ Nie byli´smy sami. W saloniku przebywały kobiety. Kilka s´wiec stało na małych stoliczkach i rze´zbionym bufecie. Lestat ramieniem obejmował jedna˛ z kobiet i całował ja.˛ Była bardzo pi˛ekna i bardzo pijana. Wielka oszołomiona lalka, której starannie uło˙zony kornet zsuwał si˛e powoli na nagie ramiona i cz˛es´ciowo odsłoni˛ete piersi. Druga z kobiet siedziała przy stole, na którym stały resztki kolacji, i popijała wino z kieliszka. Widziałem, z˙ e ucztowali. Lestat, udajac ˛ oczywi´scie, z˙ e je. . . Nawiasem mówiac, ˛ byłby´s zaskoczony, jak łatwo oszuka´c ludzi, udajac ˛ tylko, z˙ e spo˙zywa si˛e posiłek. Ta kobieta przy stole była wyra´znie znudzona. Wszystko to na moment zelektryzowało mnie. Nie wiedziałem do czego zmierza Lestat. Gdybym wszedł teraz do pokoju, ta druga z pewno´scia˛ zwróciłaby na mnie uwag˛e. Co miało si˛e tu wydarzy´c? Nie mogłem sobie tego wyobrazi´c, poza tym, z˙ e na pewno przeznaczył obie na nasze dzisiejsze ofiary. Kobieta siedzaca ˛ z Lestatem na kanapie przekomarzała si˛e z nim, wypominajac ˛ mu jego zimne pocałunki, chłód i brak zainteresowania jej wdzi˛ekami. Z kolei siedzaca ˛ przy stole przygladała ˛ si˛e temu ciemnymi, migdałowymi oczyma. Kiedy Lestat podniósł si˛e z kanapy i podszedł do niej, kładac ˛ dłonie na 63

jej nagich białych ramionach, jej twarz rozja´sniła si˛e w triumfie. Pochylajac ˛ si˛e teraz, aby ja˛ pocałowa´c, Lestat dostrzegł mnie przez szczelin˛e w drzwiach. Jego oczy wpatrywały si˛e we mnie zaledwie przez chwil˛e, po czym ponownie podjał ˛ rozmow˛e z paniami. Pochylił si˛e nad stołem i zdmuchnał ˛ stojace ˛ tam s´wiece. — Tu jest za ciemno — usłyszałem głos kobiety siedzacej ˛ na kanapie. — Zostaw nas samych — odpowiedziała ta druga. Lestat usiadł obok niej i zapraszajacym ˛ gestem wskazał jej swoje kolana. Usiadła, obejmujac ˛ go jednocze´snie lewa˛ r˛eka˛ za szyj˛e, gdy prawa˛ gładziła jego jasne włosy. — Twoja skóra jest lodowata — powiedziała, odrywajac ˛ si˛e nieco od niego. — Nie zawsze — odpowiedział Lestat i zanurzył swa˛ twarz w jej mi˛ekkie ciało przy szyi. Przygladałem ˛ si˛e temu wszystkiemu zafascynowany. Lestat był niezwykle sprytny, absolutnie wyst˛epny i zły, ale nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo był zr˛eczny. W pewnej chwili wbił z˛eby prosto w jej ciało, jednocze´snie przyciskajac ˛ palcem gardło, druga˛ r˛eka˛ zamykajac ˛ ja˛ w silnym u´scisku, tak z˙ e pił krew swojej ofiary, podczas gdy druga kobieta nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, co si˛e dzieje. — Twoja przyjaciółka nie ma zupełnie głowy do wina — powiedział, ze´slizgujac ˛ si˛e z krzesła i sadowiac ˛ ja,˛ ju˙z bez z˙ ycia, przy stole, ze zło˙zonymi r˛ekoma i wtulona˛ w nie głowa.˛ — Jest głupia — odparła tamta. Wstała i podeszła do okna. Spogladała ˛ teraz na s´wiatło lamp ulicznych. W Nowym Orleanie przewa˙zały wtedy, jak wiesz, niskie pi˛etrowe domy. W takiej przejrzystej nocy jak ta, o´swietlone s´wiatłem lamp ulice wygladały ˛ niezwykle uroczo z okien takich wysokich domów, jakim niewatpliwie ˛ był nowy hotel „Hiszpa´nski”. Tej nocy gwiazdy wisiały nisko nad przyciemnionym s´wiatłem miasta. — Potrafi˛e ogrza´c twoje chłodne ciało znacznie lepiej ni˙z ona. — Obróciła si˛e do Lestata i musz˛e wyzna´c, odczułem pewna˛ ulg˛e, z˙ e zajmie si˛e tak˙ze ta˛ druga.˛ Ale dla niego nie było to takie proste. — Naprawd˛e tak my´slisz? — odrzekł. Ujał ˛ jej r˛ek˛e, a ona zauwa˙zyła: — Ju˙z jeste´s goracy. ˛ — Ma pan na my´sli krew, która go ogrzała — powiedział chłopak. — O tak — odrzekł wampir. — Po zabójstwie wampir jest goracy, ˛ zupełnie jak ty teraz. Podjał ˛ dalej opowiadanie, zerkajac ˛ przez chwil˛e na młodego m˛ez˙ czyzn˛e i u´smiechajac ˛ si˛e lekko. — Co to ja mówiłem. . . aha, Lestat trzymał teraz r˛ek˛e tej kobiety w swojej i mówił, z˙ e ogrzała go jej przyjaciółka. Jego twarz, oczywi´scie, cała była zarumieniona i bardzo zmieniona. Przysunał ˛ si˛e do niej bli˙zej, a ona zacz˛eła go całowa´c, zauwa˙zajac ˛ przy okazji ze s´miechem, z˙ e jest prawdziwym wulkanem nami˛etno´sci. — Ach, ale cena jest wysoka — zauwa˙zył Lestat, udajac ˛ nagły smutek. — Twoja pi˛ekna przyjaciółka. . . — wzruszył ramionami — wyczerpałem ja.˛ 64

Wstał, odsuwajac ˛ si˛e do tyłu, jakby zapraszał, by kobieta podeszła do stołu. Uczyniła to z poczuciem pewnej wy˙zszo´sci malujacej ˛ si˛e na twarzy. Pochyliła si˛e, by lepiej przyjrze´c si˛e swej towarzyszce. Poczatkowo ˛ szybko straciła nia˛ zainteresowanie, a˙z nagle dostrzegła co´s. Serwetk˛e. Zatrzymały si˛e na niej ostatnie krople krwi z przegryzionego gardła. Podniosła ja,˛ usiłujac ˛ lepiej dojrze´c w ciemno´sci. ´ agn˛ — Rozpu´sc´ włosy — powiedział cicho Lestat. Posłuchała. Sci ˛ eła ostatni zwiazany ˛ loki jasne włosy opadły swobodnie na plecy. — Mi˛ekka — powiedział — taka mi˛ekka. Tak wła´snie sobie ciebie wyobraz˙ am le˙zac ˛ a˛ na atłasowym ło˙zu. — Mówisz takie rzeczy — dra˙zniła si˛e z nim swawolnie, odwracajac ˛ si˛e do niego plecami. — Czy wiesz, o jakim łó˙zku my´sl˛e? — Za´smiała si˛e i odrzekła, z˙ e mo˙ze sobie wyobrazi´c tylko jego łó˙zko. Spogladała ˛ na niego, gdy zbli˙zał si˛e i ani na chwil˛e nie odwracajac ˛ wzroku od swojej przyjaciółki, delikatnie szturchn˛eła jej ciało tak, z˙ e odchyliło si˛e do tyłu na krzes´le i upadło, wpatrujac ˛ si˛e szklistymi oczyma w podłog˛e. Kobieta z trudem łapała powietrze. Rzuciła si˛e nieporadnie jak najdalej od trupa, zahaczajac ˛ o stoliczek ´ i prawie go przewracajac. ˛ Swieczki spadły ze stolika i zgasły. — Zga´s s´wiatło. . . i oto stało si˛e — powiedział mi˛ekko Lestat. I wtedy wział ˛ ja˛ w ramiona, szamoczac ˛ a˛ si˛e, i zatopił w niej swe z˛eby. — Co pan my´slał, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e temu wszystkiemu? — zapytał chłopak. — Czy chciał pan go powstrzyma´c, tak jak przed zabiciem Freniere’a? — Nie — odrzekł wampir. — Nie mógłbym go nawet zatrzyma´c. Musisz te˙z zrozumie´c, z˙ e wiedziałem przecie˙z, i˙z co noc zabija ludzi. Zwierz˛eta nie satysfakcjonowały go. Zostawiał je sobie, gdyby zawiodło ju˙z wszystko inne. Je´sli odczuwałem jaka´ ˛s sympati˛e do tych kobiet, to i tak była gł˛eboko ukryta w moim własnym niepokoju. Nadal jeszcze czułem w piersi ten mały młoteczek, to serce owego umierajacego ˛ dziecka. Nadal jeszcze paliły moja˛ s´wiadomo´sc´ pytania dotyczace ˛ mojej własnej, rozdwojonej natury. Byłem zły, z˙ e Lestat sprokurował dla mnie to przedstawienie, czekajac ˛ z zabiciem obu kobiet a˙z do mojego przebudzenia. Ponownie zaczałem ˛ si˛e zastanawia´c, czy mógłbym uwolni´c si˛e od niego. Czułem te˙z wyjatkow ˛ a,˛ jak nigdy dotad, ˛ odraz˛e do własnej słabo´sci. Tymczasem Lestat posadził oba s´liczne ciała przy stole i spacerował po pokoju, zapalajac ˛ wszystkie s´wiece, a˙z zrobiło si˛e jasno jak przy weselnej uczcie. — Wejd´z, Louis — powiedział. — Zamówiłbym i dla ciebie towarzyszk˛e, ale wiem, z˙ e sam wolisz sobie wybiera´c towarzystwo. Szkoda, z˙ e mademoiselle Freniere lubi ciska´c płonacymi ˛ latarniami. To byłoby troch˛e niepor˛eczne na przyj˛eciu, nie sadzisz? ˛ Szczególnie tu w hotelu, co? Usadowił sobie jasnowłosa˛ dziewczyn˛e tak, z˙ e głowa jej spoczywała bokiem na adamaszkowym oparciu krzesła, podczas gdy druga, ciemniejsza, miała głow˛e pochylona˛ z broda˛ oparta˛ tu˙z nad piersia.˛ Jej twarz w tym czasie wyblakła i ry65

sy twarzy nabrały surowego wygladu, ˛ jak gdyby za z˙ ycia wyłacznie ˛ wewn˛etrzny ogie´n jej osobowo´sci czynił ja˛ pi˛ekna.˛ Ta druga jednak wygladała, ˛ jakby spała. Nie byłem nawet pewien, czy rzeczywi´scie ju˙z nie z˙ yje. Lestat zadał jej dwa ci˛ecia, jedno w szyj˛e i drugie powy˙zej lewej piersi. Z obu ran nadal saczyła ˛ si˛e krew. Uniósł jej r˛ek˛e, ujmujac ˛ przegub dłoni, po czym naciał ˛ no˙zem z˙ yły. Napełnił dwa kieliszki i ruchem r˛eki zaprosił mnie do stołu. — Odchodz˛e — powiedziałem do niego natychmiast. — Wła´snie chciałem ci to powiedzie´c. — Spodziewałem si˛e tego — odpowiedział, rozpierajac ˛ si˛e wygodniej w krzes´le. — Pomy´slałem tak˙ze, z˙ e mógłby´s to zrobi´c z jakim´s kwiecistym przemówieniem. Powiedz mi, jaki to ze mnie potwór, jakim jestem wulgarnym maniakiem. — Nie oceniam ciebie i nie jestem ju˙z toba˛ zainteresowany. Interesuje mnie teraz tylko moja własna natura. Doszedłem do wniosku, z˙ e nie powiesz mi o niej. U˙zywasz wiedzy, jaka˛ posiadłe´s wyłacznie ˛ dla budowania osobistej pot˛egi — powiedziałem mu. I przypuszczam, z˙ e oznajmiajac ˛ podobna˛ rzecz, podobnie jak jest to w´sród ludzi, wcale nie oczekiwałem uczciwej odpowiedzi. Nawet na niego nie patrzyłem. Wła´sciwie to słuchałem tylko własnych wypowiadanych słów. Ale gdy sko´nczyłem, dostrzegłem, z˙ e jego twarz znowu przybiera taki sam wyraz jak wtedy, gdy oznajmił, z˙ e porozmawiamy. On mnie słuchał! Wysłuchał tego, co mam mu do powiedzenia. Nagle poczułem si˛e zbity z pantałyku. Poczułem, z˙ e przepa´sc´ mi˛edzy nami boli mnie jak niegdy´s. — Dlaczego stałe´s si˛e wampirem? — wyrzuciłem z siebie. — I dlaczego takim wła´snie wampirem: z˙ adnym ˛ zemsty, rozkoszujacym ˛ si˛e odbieraniem ludzkiego z˙ ycia. Ta dziewczyna, dlaczego ja˛ zabiłe´s? Dlaczego tak ja˛ przeraziłe´s, zanim pozbawiłe´s z˙ ycia? I dlaczego teraz uło˙zyłe´s ja˛ w groteskowy sposób, jakby´s kusił bogów, aby zesłali na ciebie przekle´nstwa za twoje blu´znierstwo? Słuchał tego wszystkiego, nic nie mówiac, ˛ i w ciszy, jaka zapanowała po moich ostatnich słowach, znów poczułem si˛e zbity z tropu. Oczy Lestata były szeroko otwarte i zamy´slone. Widziałem go ju˙z takiego kiedy´s, ale z cała˛ pewno´scia˛ nie wtedy, gdy rozmawiał ze mna.˛ — Jak my´slisz, kim jest wampir? — zapytał mnie wreszcie szczerze. — Nie usiłuj˛e nawet udawa´c, z˙ e wiem. Ty natomiast tak. Kim˙ze wi˛ec jest? — odrzekłem. Nic mi na to nie odpowiedział. Jak gdyby wyczuł nieszczero´sc´ w pytaniu i zło´sc´ . Po prostu siedział tam, spogladaj ˛ ac ˛ na mnie z tym samym nieruchomym wyrazem twarzy. Wreszcie powiedziałem: — Wiem, z˙ e kiedy odejd˛e od ciebie, b˛ed˛e próbował dowiedzie´c si˛e tego. Zmierz˛e s´wiat wszerz i wzdłu˙z, je´sli b˛ed˛e musiał, aby odszuka´c inne wampiry. Wiem, z˙ e musza˛ gdzie´s by´c. Nie widz˛e powodów, dlaczego nie mieliby by´c liczni. Jestem przekonany, z˙ e odszukam wampira, z którym b˛ed˛e miał wi˛ecej wspólnego ni˙z z toba.˛ Wampira, który rozumie wiedz˛e tak samo jak ja i u˙zywa swojej wy˙zszej natury, aby pozna´c tajemnice, o których tobie nawet si˛e nie s´niło. Je´sli nie 66

powiedziałe´s mi wszystkiego, dowiem si˛e tego od nich, kiedy tylko ich odszukam. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Louis — powiedział — jeste´s zakochany w swojej s´miertelnej ludzkiej naturze. Gonisz za widmami twojej wcze´sniejszej s´wiadomo´sci. Freniere, jego siostra. . . to sa˛ dla ciebie obrazy tego, czym byłe´s i czym nadal pragnałby´ ˛ s pozosta´c. A w twoim romansie ze s´miertelnym z˙ yciem pozostajesz nie˙zywy dla swojej natury wampira! Natychmiast zaprzeczyłem. — Moja natura wampira jest dla mnie najwi˛ekszym prze˙zyciem i do´swiadczeniem. Wszystko to, co działo si˛e wcze´sniej, było pogmatwane, zaciemnione. Brnałem ˛ przez moje s´miertelne z˙ ycie niczym s´lepiec, posuwajac ˛ si˛e po omacku od jednego stałego przedmiotu do drugiego. Dopiero wtedy, gdy stałem si˛e wampirem, zaczałem ˛ po raz pierwszy szanowa´c z˙ ycie jako takie. Wcze´sniej nigdy nie dostrzegałem z˙ yjacej, ˛ pulsujacej ˛ z˙ yciem istoty ludzkiej. Nigdy nie wiedziałem, co to jest z˙ ycie, dopóki nie zacz˛eło ko´nczy´c si˛e w moich r˛ekach, w czerwonych obwódkach wokół mych skrwawionych ust! Złapałem si˛e na wpatrywaniu w par˛e kobiet, z których ta ciemniejsza zacz˛eła ju˙z przybiera´c trupia˛ blado´sc´ . Blondynka jeszcze oddychała. — Jeszcze z˙ yje! — powiedziałem nagle do niego. — Wiem. Zostaw ja˛ w spokoju — odpowiedział mi. Podniósł jej dło´n, unoszac ˛ za przegub i ponownie naciał ˛ z˙ yły i napełnił swój kieliszek. — Wszystko to, co mówisz, ma sens — podjał ˛ rozmow˛e, pociagaj ˛ ac ˛ z kieliszka. — Ty jeste´s intelektualista,˛ ja nim nigdy nie byłem. To, czego si˛e nauczyłem, zawdzi˛eczam innym ludziom, ich rozmowom, którym si˛e przysłuchiwałem, a nie ksia˙ ˛zkom. Nigdy nie chodziłem do´sc´ długo do szkoły. Ale nie jestem głupi, a ty musisz mnie słucha´c, poniewa˙z znajdujesz si˛e w niebezpiecze´nstwie. Nie znasz swojej natury wampira. Jeste´s jak dorosły człowiek, który spogladaj ˛ ac ˛ wstecz na swoje dzieci´nstwo, dochodzi do wniosku, z˙ e nigdy go nie doceniał. Nie mo˙zesz, jako m˛ez˙ czyzna, powróci´c do z˙ łobka i bawi´c si˛e swoimi zabawkami, dopraszajac ˛ si˛e miło´sci i opieki tylko dlatego, z˙ e znasz ich warto´sc´ . Podobnie jest z twoja˛ s´miertelna˛ natura.˛ Zrezygnowałe´s z niej, prawda. Ale nie potrafisz zrezygnowa´c ze s´wiata ludzkich uczu´c, nawet teraz, gdy patrzysz na´n nowymi oczyma. — Wiem o tym doskonale — odrzekłem. — Ale czym˙ze wła´snie jest ta nasza natura! Je˙zeli mog˛e z˙ y´c, karmiac ˛ si˛e krwia˛ zwierzat, ˛ dlaczego nie powinienem z˙ y´c wła´snie tak, zamiast porusza´c si˛e po s´wiecie, przynoszac ˛ nieszcz˛es´cia i s´mier´c istotom ludzkim! — Czy to czyni ci˛e szcz˛es´liwym? — zapytał. — Brniesz przez noc, od˙zywiajac ˛ si˛e szczurami jak jaki´s n˛edzarz i zerkasz sm˛etnie w okna swojej Babette, przepełniony zatroskaniem, a przecie˙z bezradny jak bogini, która noca˛ przychodziła, by patrze´c na Endymiona, lecz nigdy nie mogła go mie´c. Przypu´sc´ my, z˙ e mógłby´s ja˛ wzia´ ˛c w ramiona, a ona nie spogladałaby ˛ na ciebie z przera˙zeniem 67

i odraza,˛ co wtedy? Kilka krótkich lat, podczas których musiałby´s przyglada´ ˛ c si˛e, jak po˙zera ja˛ s´miertelno´sc´ , jak cierpi, a potem umiera na twych oczach. Czy to uczyniłoby ciebie szcz˛es´liwym? To przecie˙z obł˛ed, Louis. To bezcelowe. A to, co naprawd˛e jest przed toba,˛ to wła´snie prawdziwa natura wampira, która˛ jest zabijanie. Gwarantuj˛e ci bowiem, z˙ e je´sli przespacerujesz si˛e dzisiaj po ulicy miasta i zaatakujesz jaka´ ˛s kobiet˛e, równie pi˛ekna˛ i bogata˛ jak Babette, i ssa´c b˛edziesz jej krew, a˙z poczujesz, z˙ e jej ciało bezwładnie osuwa si˛e u twych stóp, nie b˛edziesz ju˙z wi˛ecej pragnał ˛ widzie´c jej profilu w s´wietle s´wiec ani wystawa´c pod jej oknem, by usłysze´c jej głos. Wypełniony b˛edziesz, Louis, tak jak ma wła´snie by´c, z˙ yciem, które mo˙zesz sam przytrzyma´c; a kiedy to minie, znowu poczujesz głód tego samego, i jeszcze raz, i jeszcze raz, bez ko´nca. Czerwie´n w tym kieliszku b˛edzie równie czerwona, ró˙ze na tej tapecie równie delikatnie naszkicowane. I ksi˛ez˙ yc b˛edzie taki sam, i takie same migotanie płomienia s´wiecy. I z ta˛ sama˛ wra˙zliwo´scia,˛ która˛ tak piel˛egnujesz, widzie´c b˛edziesz s´mier´c w całym swoim pi˛eknie. Czy ty tego nie rozumiesz, Louis? Jedynie ty ze wszystkich stworze´n moz˙ esz widzie´c s´mier´c w ten sposób. Ty. . . jedynie. . . w s´wietle ksi˛ez˙ yca. . . mo˙zesz uderzy´c niczym boska wyrocznia. Lestat przerwał i oparł si˛e na krze´sle. Opró˙znił kieliszek, a jego wzrok przesuwał si˛e po nieprzytomnej kobiecie. Jej biust unosił si˛e ci˛ez˙ ko, brwi s´ciagn˛ ˛ eły si˛e, jak gdyby odzyskiwała przytomno´sc´ . J˛ekn˛eła. Lestat nigdy jeszcze nie przemawiał do mnie w ten sposób, sadziłem ˛ zreszta,˛ z˙ e niezdolny jest do wypowiedzenia takich słów. — Wampiry sa˛ zabójcami — podjał ˛ dalej — drapie˙znikami, których wszystkowidzace ˛ oczy z oboj˛etno´scia˛ patrza˛ na s´wiat. To zdolno´sc´ ogladania ˛ z˙ ycia ludzkiego w jego cało´sci, bez z˙ adnego sentymentalnego i ckliwego z˙ alu, ale z pełna,˛ podniecajac ˛ a˛ satysfakcja,˛ wynikajac ˛ a˛ z poczucia stanowienia kresu dla niego, z poczucia bezpo´sredniego aktywnego udziału w boskim planie. — Tak ty to postrzegasz — zaprotestowałem. Dziewczyna j˛ekn˛eła ponownie, jej twarz była bardzo blada. Głowa odchyliła si˛e na oparcie krzesła. — Bo tak wła´snie jest — odpowiedział. — Mówisz o odszukaniu innych wampirów! Wampiry sa˛ zabójcami! Nie potrzebuja˛ ciebie z ta˛ twoja˛ wra˙zliwo´scia! ˛ Zobacza˛ ciebie o wiele wcze´sniej, nim ty ich dostrze˙zesz, i zobacza˛ tak˙ze twoja˛ wad˛e, nie wzbudzisz ich zaufania, b˛eda˛ czekali na okazj˛e, aby ci˛e zgładzi´c. B˛eda˛ chcieli ci˛e zgładzi´c nawet wtedy, gdyby´s był taki jak ja. Poniewa˙z sa˛ samotnymi drapie˙zcami. Nie potrzebuja˛ towarzystwa, tak jak drapie˙zne koty w d˙zungli. Sa˛ zazdrosne o swoje tajemnice i o swoje tereny. Je´sli napotkasz je w niewielkich grupach, to wyłacznie ˛ z powodu bezpiecze´nstwa, i zawsze jedne b˛eda˛ niewolnikami drugich, tak jak ty jeste´s moim. — Nie jestem twoim niewolnikiem — odpowiedziałem. Ale nawet w momencie wypowiadania tych słów zdałem sobie spraw˛e, z˙ e cały ten czas tak było. — Tak wła´snie ro´snie pot˛ega wampira. . . poprzez niewolnictwo. Jak˙zeby inaczej? — odrzekł. Raz jeszcze podniósł r˛ek˛e dziewczyny. Krzykn˛eła, gdy wbił nó˙z 68

w jej ciało. Wolno otworzyła oczy, w chwili gdy Lestat trzymał jej rozci˛eta˛ r˛ek˛e nad kieliszkiem. Mrugn˛eła i usiłowała utrzyma´c je otwarte. Wydawało si˛e, jakby niewidzialna zasłona pokryła jej oczy. — Jeste´s zm˛eczona, prawda? — zapytał Lestat. Patrzyła na niego, jakby w rzeczywisto´sci nie widziała go. — Chcesz spa´c? — Tak. . . — j˛ekn˛eła cicho. Podniósł ja˛ i zaniósł do sypialni. Nasze trumny spoczywały na dywanie i opierały si˛e o s´cian˛e. Było tam łó˙zko z atłasowa˛ po´sciela.˛ Lestat jednak nie uło˙zył jej na łó˙zku. Wolno poło˙zył ja˛ do swojej trumny. — Co robisz? — zapytałem go, podchodzac ˛ do progu sypialni. Dziewczyna rozgladała ˛ si˛e po pokoju jak przera˙zone dziecko. — Nieee — j˛eczała. Gdy Lestat zamknał ˛ wieko trumny, zacz˛eła krzycze´c. Wieko trumny tłumiło jej głos. — Dlaczego to robisz, Lestat? — zapytałem. — Lubi˛e to — odrzekł. — Sprawia mi to przyjemno´sc´ . — Spojrzał na mnie. — Nie mówi˛e wcale, z˙ e i tobie ma to sprawia´c przyjemno´sc´ . Zostaw sobie twoje odczucia estetyczne na inne okazje. Zabijaj szybko, je´sli chcesz, ale zabijaj! Naucz si˛e, z˙ e i ty jeste´s zabójca! ˛ Ach! — Rozpostarł r˛ece w odrazie. Dziewczyna przestała krzycze´c. Przysunał ˛ sobie krzesełko o zakrzywionych nogach do trumny. Usiadł i krzy˙zujac ˛ nogi, przygladał ˛ si˛e jej. Była pokryta czarna˛ politura˛ i nie miała takiego prostokatnego ˛ kształtu jak współczesne trumny. Zw˛ez˙ ała si˛e u obu ko´nców, a rozszerzała w miejscu, gdzie ciału zmarłego składano r˛ece na piersi. Kształt trumny sugerował troch˛e form˛e ciała człowieka. Wieko otwarło si˛e i dziewczyna usiadła zdziwiona, z dzikimi oczyma. Wargi miała sine, dr˙zała. — Połó˙z si˛e, kochanie — Lestat odezwał si˛e do niej i popchnał ˛ ja˛ z powrotem do trumny. Le˙zała tam teraz, prawie w ataku histerii, gapiac ˛ si˛e na niego. — Ju˙z nie z˙ yjesz — powiedział, a ona krzykn˛eła i obróciła si˛e desperacko w trumnie, jak gdyby jej ciało mogło si˛e stamtad ˛ wyrwa´c na boki lub dołem. — To przecie˙z trumna, trumna! — krzykn˛eła. — Wypu´sc´ mnie. — Koniec ko´nców wszystkich nas czeka trumna — powiedział Lestat. — Le˙z spokojnie, moja miło´sci. Ta trumna jest twoja˛ trumna.˛ Wi˛ekszo´sc´ z nas nawet nie wie, jak to jest by´c w swej trumnie. Ty ju˙z teraz wiesz! Trudno było powiedzie´c, czy dziewczyna słucha tego czy nie. Zachowywała si˛e jak oszalała. Ale dostrzegła mnie w drzwiach. Zaprzestała szamotaniny i spogladaj ˛ ac ˛ najpierw na Lestata, a potem na mnie, krzykn˛eła: — Niech mi pan pomo˙ze! Lestat spojrzał na mnie. — Spodziewałem si˛e, z˙ e b˛edziesz czuł te rzeczy instynktownie, tak jak to miało miejsce w moim przypadku. Kiedy pokazałem tobie pierwsze zabójstwo, sadziłem, ˛ z˙ e spragniony b˛edziesz nast˛epnych, z˙ e do ludzkiego z˙ ycia podchodzi´c b˛edziesz jak do napełnionej czary. Tak jak ja to odczuwałem. Ale tak si˛e nie stało. Cały czas wstrzymywałem si˛e przed wyprostowaniem ciebie, poniewa˙z byłe´s sła69

beuszem i mi˛eczakiem. Przygladałem ˛ si˛e tobie, jak bawiłe´s si˛e noca˛ w cie´n, jak wpatrywałe´s si˛e w padajacy ˛ deszcz, i my´slałem: Łatwo b˛edzie nim pokierowa´c, jest prosty. Ale ty jeste´s słaby, Louis. Jeste´s jak napi˛etnowany. Jeste´s ofiara˛ dla wampirów, a teraz i dla ludzi. Jest tak, jakby´s pragnał, ˛ aby´smy obaj zgin˛eli. — Nie mog˛e wprost znie´sc´ tego, co ty wyprawiasz — powiedziałem, odwracajac ˛ si˛e do niego plecami. Oczy tej dziewczyny paliły mnie, wgryzały si˛e w moje ciało. Cały czas wpatrywała si˛e we mnie. — Nie mo˙zesz tego wytrzyma´c! — odrzekł. — Sam widziałem ci˛e zeszłej nocy z tym dzieckiem. Jeste´s wampirem, tak samo jak ja! Wstał i podszedł do mnie, ale dziewczyna znowu podniosła si˛e, wi˛ec zawrócił i wepchnał ˛ ja˛ raz jeszcze do trumny. — Czy nie uwa˙zasz, z˙ e mogliby´smy i ja˛ uczyni´c wampirem? Wspólnie z nia˛ dzieli´c nasze z˙ ycie? — zapytał. Prawie od razu odrzekłem: — Nie! — Dlaczego? Dlatego, z˙ e jest tylko kurwa? ˛ — zapytał. — W dodatku cholernie droga˛ kurwa.˛ — Czy ona mo˙ze jeszcze z˙ y´c? — zapytałem Lestata. — Wzruszajace! ˛ — odpowiedział. — Nie, ju˙z nie mo˙ze! — Wi˛ec zabij ja! ˛ Dziewczyna zacz˛eła krzycze´c. Lestat po prostu usiadł i przygladał ˛ si˛e. Obróciłem si˛e. U´smiechał si˛e, a dziewczyna odwróciła swa˛ twarz do atłasu i pochlipywała. Odchodziła ju˙z od zmysłów, płakała i modliła si˛e do Dziewicy Maryi, aby ja˛ uratowała, r˛ekoma przykrywała twarz, to znowu trzymała je nad głowa.˛ Z nadci˛etego przegubu saczyła ˛ si˛e krew i rozmazywała po włosach i atlasowym obiciu. Pochyliłem si˛e nad trumna.˛ Umierała, to jasne, oczy jej płon˛eły, ale tkanka wokół była ju˙z niebieskawa. Teraz ona u´smiechn˛eła si˛e. — Nie pozwolisz, abym umarła, prawda? — wyszeptała. — Uratujesz mnie! Lestat wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i podniósł jej dło´n za przegub. — Ale ju˙z za pó´zno, kochanie — powiedział. — Spójrz na swoje r˛ece, na piersi. A potem dotknał ˛ rany na gardle. Natychmiast sama chwyciła si˛e obiema r˛ekoma za gardło, ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ z ustami otwartymi w niemym krzyku. Wpatrywałem si˛e w Lestata. Nie potrafiłem zrozumie´c, dlaczego to robi. Jego twarz była równie spokojna jak moja teraz, bardziej mo˙ze o˙zywiona z powodu wypitej krwi, ale zimna i pozbawiona zupełnie emocji. Nie rzucał złych spojrze´n niczym sceniczny czarny charakter i nie rozkoszował si˛e jej cierpieniem. Nie, po prostu beznami˛etnie patrzył na nia.˛ — Nigdy nie chciałam by´c zła — krzyczała przez dło´n. — Robiłam tylko to, co musiałam. Nie pozwolisz, by to mogło si˛e zdarzy´c, wypu´scisz mnie. Nie mog˛e umrze´c w taki sposób. Nie mog˛e! Szlochała. Jej łkanie było z˙ ałosne i ciche. 70

— Pozwolisz mi odej´sc´ . Musz˛e i´sc´ do ksi˛edza. Pozwolisz mi odej´sc´ ? — Ale mój przyjaciel jest wła´snie ksi˛edzem — powiedział Lestat, u´smiechajac ˛ si˛e. Jak gdyby wydało mu si˛e to dobrym z˙ artem. — To ju˙z twój pogrzeb, najdro˙zsza. Widzisz, była´s na przyj˛eciu i umarła´s. Ale Bóg dał ci jeszcze jedna˛ szans˛e na odkupienie. Rozumiesz? Wyznaj mu wszystkie swoje grzechy. Na poczatku ˛ potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ ale potem spojrzała na mnie raz jeszcze tymi swoimi błagajacymi ˛ oczyma. — Czy to prawda? — wyszeptała. — No có˙z — powiedział Lestat — co´s mi si˛e wydaje, z˙ e nie jeste´s pełna skruchy, moja droga, b˛ed˛e musiał zamkna´ ˛c wieko. — Sko´ncz ju˙z z tym, Lestat! — krzyknałem ˛ na niego. Dziewczyna znowu krzyczała i nie mogłem ju˙z dłu˙zej tego znie´sc´ . Pochyliłem si˛e nad nia˛ i ujałem ˛ za r˛ek˛e. — Nie pami˛etam moich grzechów — powiedziała, gdy ja patrzyłem na jej nadgarstek zdecydowany ju˙z na to, z˙ eby ja˛ dobi´c. — Za pó´zno, by je sobie przypomina´c. Powiedz tylko Bogu, z˙ e z˙ ałujesz. Wtedy umrzesz i b˛edzie po wszystkim. Poło˙zyła si˛e znów z powrotem na wznak i zamkn˛eła oczy. Wbiłem z˛eby w jej nadgarstek i wyssałem resztk˛e krwi. Poruszyła si˛e raz, jak gdyby we s´nie i wypowiedziała jakie´s imi˛e, a pó´zniej kiedy poczułem, z˙ e rytm jej serca zwalnia, odsunałem ˛ si˛e od niej, oszołomiony, zakłopotany, przez chwil˛e r˛ekoma szukajac ˛ oparcia na framudze drzwi. Widziałem ja˛ jakby we s´nie, płomienie s´wiec odbijały si˛e w moich oczach, widziałem, jak le˙zy w zupełnym ju˙z bezruchu. Lestat siedział spokojny i opanowany obok niej, jak z˙ ałobnik. Jego twarz była nieruchoma i martwa. — Louis — powiedział do mnie — czy ty nie rozumiesz, z˙ e spokój zapanuje w tobie tylko wtedy, kiedy b˛edziesz to robił ka˙zdej nocy? Nie ma niczego innego. To wła´snie jest wszystkim. Jego głos był prawie czuły. Wstał i poło˙zył obie dłonie na moich ramionach. ˙Zachnałem ˛ si˛e, ale nie na tyle, aby odepchna´ ˛c go od siebie, wyszedłem do saloniku. — Chod´z ze mna˛ na ulice, jest pó´zno, nie piłe´s dzisiaj wiele, pozwól, niech ci poka˙ze˛ , kim jeste´s naprawd˛e! Wybacz mi, je´sli wcze´sniej to spartaczyłem, zbyt wiele zostawiłem naturze. Chod´z! ´ dobie— Nie mog˛e ju˙z tego znie´sc´ , Lestat — powiedziałem do niego. — Zle rasz sobie towarzyszy. — Ale, Louis, nawet jeszcze nie spróbowałe´s! Wampir przerwał swoje opowiadanie. Z uwaga˛ przygladał ˛ si˛e chłopakowi, ale ten nic nie mówił. — Miał racj˛e, nie do´sc´ wypiłem tej nocy i poruszony przera˙zeniem dziewczyny, pozwoliłem wyprowadzi´c si˛e z hotelu tylnym wyj´sciem. Pobliska sala ta71

neczna na Conde Street, a tak˙ze i cała waska ˛ uliczka były zupełnie zatłoczone. W owym czasie w hotelach wydawano przyj˛ecia z kolacja,˛ a rodziny plantatorów licznie zamieszkiwały w mie´scie. Mijali´smy ich teraz jak zmory nocne. Moja agonia była nie do zniesienia. Nigdy dotad ˛ za czasów mojego s´miertelnego z˙ ycia nie odczuwałem takiego psychicznego bólu, a wszystko za sprawa˛ słów Lestata, które tym razem wydały mi si˛e całkiem sensowne. Rzeczywi´scie, odczuwałem spokój tylko wtedy, kiedy zabijałem, cho´cby przez chwil˛e. Nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e zabijanie czegokolwiek ni˙zszego ni˙z istota ludzka przynosiło niedosyt. Widok lu˙ dzi przyciagał ˛ mnie. Lubiłem przyglada´ ˛ c si˛e ich z˙ yciu przez szyb˛e. Zaden wi˛ec był ze mnie wampir. I w swoim bólu zapytywałem sam siebie irracjonalnie, jak dziecko, czy nie ma powrotu, czy nie mog˛e by´c znowu człowiekiem? Nawet wtedy, kiedy czułem ciepła˛ krew tej dziewczyny w sobie i odczuwałem to fizyczne podniecenie i sił˛e, zadawałem sobie po cichu to wła´snie pytanie. Twarze ludzi mijały mnie jak płomienie ta´nczacych ˛ s´wiec. Zanurzałem si˛e w ciemno´sc´ , byłem ju˙z zm˛eczony ta˛ ciagł ˛ a˛ t˛esknota,˛ przygladałem ˛ si˛e gwiazdom i my´slałem. Tak, on ma racj˛e. Wiem, z˙ e to, co on mówi, to prawda, ale nie mog˛e znie´sc´ tej prawdy, po prostu nie mog˛e jej znie´sc´ . Nagle przyszedł czas na jeden z tych frapujacych ˛ mnie momentów. Ulica całkowicie wyludniła si˛e, oddalili´smy si˛e od głównych arterii miasta i zbli˙zali´smy si˛e do przedmie´sc´ . Wokoło nie było ju˙z o´swietlenia, tylko pojedyncze s´wiatła w oknach i dobiegajace ˛ z daleka odgłosy s´miejacych ˛ si˛e ludzi. Ale ani z˙ ywej duszy. Nikogo. Poczułem nagle wiatr od rzeki i gorace ˛ powietrze nocy. Lestat stał obok mnie tak nieruchomo, z˙ e zdawał si˛e by´c jak z kamienia. W ciemno´sciach nad długim niskim rz˛edem spadzistych dachów górowały masywne kształty d˛ebów. Przez moment nie czułem bólu. Przygn˛ebienie min˛eło. Zamknałem ˛ oczy, usłyszałem wiatr i odgłosy wody płynacej ˛ mi˛ekko i szybko w rzece. To była pi˛ekna chwila, wiedziałem jednak, z˙ e nie potrwa długo, z˙ e oddali si˛e ode mnie jak co´s wyrwanego mi z obj˛ec´ , i z˙ e b˛ed˛e gonił, aby to odzyska´c, rozpaczliwie samotny, bardziej ni˙z jakiekolwiek stworzenie tego s´wiata. Nagle jaki´s głos zadudnił gł˛eboko w d´zwi˛ekach nocy, jak b˛ebnienie: — Rób to, co nakazuje ci twoja natura. To zaledwie poczatek. ˛ Rób to, co nakazuje ci twoja natura. Chwila min˛eła. Stanałem ˛ jak ta dziewczyna w salonie w hotelu, oszołomiony i gotów przyja´ ˛c natychmiast najdrobniejsza˛ wskazówk˛e. — Ból jest straszny dla ciebie — powiedział Lestat. — Odczuwasz go mocniej ni˙z inne istoty, poniewa˙z jeste´s wampirem. Nie chcesz, aby tak si˛e dalej działo? — Nie — odpowiedziałem. — B˛ed˛e si˛e czuł z ta˛ natura˛ zwiazany, ˛ bezwolny wobec niej, jakby pochwycony przez taniec. — Tak. — Poczułem u´scisk jego r˛eki. — Nie odwracaj si˛e od tego, chod´z ze mna.˛ Szybko poprowadził mnie przez ulic˛e, odwracajac ˛ si˛e za ka˙zdym razem, gdy 72

tylko zawahałem si˛e, wyciagaj ˛ ac ˛ do mnie r˛ek˛e z u´smiechem na ustach. Jego obecno´sc´ była równie zdumiewajaca ˛ jak tej nocy, gdy przyszedł po mnie i powiedział, z˙ e zostan˛e wampirem. — Zło zale˙zy od punktu widzenia — szepnał. ˛ — Jeste´smy nie´smiertelni. To, co nas czeka w przyszło´sci, to bogate uczty, których warto´sci sumienie nie mo˙ze oszacowa´c. Bóg zabija i tak te˙z b˛edzie z nami. Odbiera z˙ ycie bogatym i biednym, i my te˙z tak b˛edziemy robi´c. Chc˛e dzisiaj dziecka. Jestem jak matka. . . chc˛e dziecka! Powinienem był wiedzie´c, co ma na my´sli. Ale nie wiedziałem. Zahipnotyzował mnie, zaczarował. Ta´nczyłem tak, jak zagrał, zupełnie jak wtedy, kiedy byłem s´miertelny. Mówił teraz do mnie: — Nie bój si˛e! Twój ból minie! Przeszli´smy do ulicy, na której okna były o´swietlone. Było to miejsce wynajmowanych domów. Roiło si˛e tu od marynarzy, flisaków. Weszli´smy w waskie ˛ drzwi, a potem waskie ˛ kamienne przej´scie, w którym swój własny oddech słyszałem jak wycie wiatru. Lestat skradał si˛e wzdłu˙z s´ciany, straciłem go z oczu i dopiero po chwili ujrzałem jego cie´n w s´wietle otwartych drzwi obok cienia innego człowieka. Ich głowy były pochylone, szept rozchodził si˛e jak szelest suchych li´sci. Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej, obawiajac ˛ si˛e, z˙ e nagle to o˙zywienie we mnie mo˙ze prysna´ ˛c. Znowu poczułem chłód samotno´sci, chłód winy. — Ona tam jest — nucił Lestat. — Twój zraniony ptaszek. Twoja córka. — O czym ty mówisz? — Uratowałe´s ja˛ — szepnał. ˛ — Wiedziałem o tym. Zostawiłe´s okno szeroko otwarte i przechodnie tu wła´snie ja˛ przynie´sli. Dziecko, ta mała dziewczynka! Z trudem łapałem powietrze. Ale on ju˙z prowadził mnie przez drzwi, pokazywał długa˛ sal˛e pełna˛ drewnianych łó˙zek. W ka˙zdym łó˙zku le˙zało dziecko przykryte waskim ˛ białym prze´scieradłem. Na ko´ncu oddziału paliła si˛e jedna s´wieczka, o´swietlajac ˛ pochylona˛ nad małym biurkiem siostr˛e. Szli´smy głównym przej´sciem mi˛edzy rz˛edami łó˙zek. — Głodujace ˛ dzieci, sieroty — rzucił Lestat. — Dzieci zarazy i goraczki. ˛ Zatrzymał si˛e. Zobaczyłem mała˛ dziewczynk˛e le˙zac ˛ a˛ w łó˙zku. Nadszedł m˛ez˙ czyzna, z którym Lestat zamienił wcze´sniej kilka zda´n i obaj ponownie zacz˛eli co´s cicho szepta´c, aby nie obudzi´c s´piacych ˛ dzieci. Jakie´s dziecko w sasiednim ˛ pokoju zacz˛eło krzycze´c. Siostra wstała po´spiesznie i szybkim krokiem udała si˛e obok. Teraz zobaczyłem, jak lekarz pochylił si˛e i otulił dziecko w prze´scieradło. Lestat wyciagn ˛ ał ˛ pieniadze ˛ z kieszeni i poło˙zył je na łó˙zku. Doktor co´s mówił o tym, jak bardzo si˛e cieszy, z˙ e przyszli´smy po nia,˛ i o tym, z˙ e wi˛ekszo´sc´ dzieci to sieroty i nikt si˛e nimi nie interesuje. Przybywaja˛ tutaj na statkach, czasami osierocone dzieci sa˛ tak małe, z˙ e nie moga˛ nawet powiedzie´c, które martwe ciało jest ciałem matki. Wydawało mu si˛e, z˙ e Lestat był ojcem dziecka. W chwil˛e pó´zniej Lestat biegł ju˙z ulica˛ z dzieckiem na r˛ekach. Białe prze´scie73

radło połyskiwało na tle jego czarnego płaszcza i peleryny, i nawet ja, ze wzrokiem wampira, ulegałem czasami złudzeniu, z˙ e to samo prze´scieradło płyn˛eło przez noc, jak unoszony wiatrem kształt. Wreszcie dopadłem go, gdy zbli˙zali´smy si˛e do o´swietlonego lampami Place d’Armes. Dziewczynka le˙zała blada na ramionach wampira, ale jej policzki nadal były pełne jak s´liweczki, cho´c straciła wiele krwi i bliska była s´mierci. Otworzyła oczy, czy raczej jej powieki uniosły si˛e lekko; z trudem pod długimi kr˛econymi rz˛esami ujrzałem smug˛e bieli. — Lestat, co ty robisz? Dokad ˛ ja˛ zabierasz? — domagałem si˛e odpowiedzi. Ale sam wiedziałem a˙z nadto dobrze. Zmierzał ku naszemu mieszkaniu w hotelu. Oba ciała martwych kobiet le˙zały tak, jake´smy je zostawili. Jedna starannie uło˙zona w trumnie, jak gdyby jej ciałem zajał ˛ si˛e ju˙z przedsi˛ebiorca pogrzebowy, druga siedzaca ˛ w fotelu przy stole. Lestat przebiegł koło nich Jakby wcale ich ´ nie zauwa˙zył, gdy ja tymczasem przygladałem ˛ si˛e im jak zafascynowany. Swiece wypaliły si˛e ju˙z całkowicie i jedyne s´wiatło dawał ksi˛ez˙ yc i uliczne lampy. Widziałem lodowaty i błyszczacy ˛ profil Lestata, gdy układał dziecko na poduszce. — Podejd´z tutaj, Louis, przecie˙z nie nasyciłe´s si˛e wczoraj. Wiem, z˙ e nie — powiedział z tym samym spokojnym, przekonujacym ˛ głosem, który tak zr˛ecznie ´ wykorzystywał tego wieczoru. Uchwycił mnie za r˛ek˛e. Była ciepła. Sciskał mnie mocno. — Spójrz na nia,˛ Louis, jak słodko i pulchnie wyglada, ˛ jak gdyby nawet ´ s´mier´c nie mogła odebra´c jej s´wie˙zo´sci, wola z˙ ycia jest zbyt silna! Smier´ c mo˙ze uczyni´c rze´zb˛e z jej malutkich ust i okragłych ˛ raczek, ˛ ale nie mo˙ze sprawi´c by zwi˛edła i wyblakła! Pami˛etasz, jak bardzo chciałe´s jej, gdy tylko zobaczyłe´s ja˛ tam, w tym pokoju. Zaprzeczyłem. Nigdy nie chciałem jej zabi´c. Nie miałem takiego zamiaru. Ale wtedy nagle przypomniałem sobie dwie sprzeczne rzeczy, które rozdzierały mnie w mojej agonii. Przypomniałem sobie silne uderzenia jej serduszka na tle moich i zapragnałem ˛ czu´c to raz jeszcze. Tak silnie, z˙ e musiałem odwróci´c si˛e od niej, le˙zacej ˛ w łó˙zku, i chyba wybiegłbym z pokoju, gdyby nie mocny u´scisk Lestata. Z drugiej strony przypomniałem sobie twarz jej matki i ten moment przera˙zenia, kiedy upu´sciłem dziecko, a on wszedł do pokoju. Ale teraz nie kpił ze mnie. Wprawiał mnie w zakłopotanie. — Chcesz ja,˛ Louis. Czy rozumiesz teraz, kiedy ju˙z zdecydowałe´s si˛e na nia,˛ z˙ e mo˙zesz mie´c kogokolwiek sobie za˙zyczysz? Chciałe´s ja˛ zeszłej nocy, ale stchórzyłe´s i dlatego jeszcze z˙ yje — wiedziałem, z˙ e mówi prawd˛e. Znów odczuwałem pragnienie tej ekstazy, gdy przyciskałem ja˛ mocno do siebie, jej serce biło i biło, nie słabnac. ˛ — Ona jest za silna dla mnie. . . Jej serce nie chce przesta´c bi´c — powiedziałem do niego. Naprawd˛e, jest taka silna? — U´smiechnał ˛ si˛e. Przysunał ˛ mnie blisko do siebie. — We´z ja,˛ Louis. Wiem, z˙ e chcesz. Przysunałem ˛ si˛e blisko do łó˙zka, ale przygladałem ˛ si˛e tylko. Jej klatka piersio74

wa ledwo si˛e unosiła, a jedna raczka ˛ zaplatała ˛ si˛e w długie włosy. Nie, nie mogłem tego znie´sc´ — patrzyłem na nia,˛ pragnac ˛ pozostawi´c ja˛ przy z˙ yciu, a jednocze´snie odczuwałem fizyczne nieodparte pragnienie jej krwi. Im wi˛ecej patrzyłem na nia,˛ tym bardziej zbli˙załem si˛e do niej, dotykałem jej skóry. Wsunałem ˛ r˛ece pod jej plecy i podniosłem do góry, do mnie, czułem jej mi˛ekka˛ szyj˛e. Mi˛ekka, mi˛ekka, taka wła´snie dla mnie była. Próbowałem wmawia´c w siebie, z˙ e to i tak dla niej najlepsze wyj´scie — umrze´c, co miało przecie˙z dobrego spotka´c ja˛ w z˙ yciu? — ale oszukiwałem si˛e tylko takimi my´slami. Chciałem jej krwi. I dlatego wziałem ˛ ja˛ na r˛ece i przytulałem jej płonacy ˛ policzek do mojego. Czułem jej włosy wpadajace ˛ na moje przeguby rak ˛ i dra˙zniace ˛ moje powieki, słodki zapach dziecka, silny i pulsujacy, ˛ pomimo choroby i bliskiej s´mierci. J˛ekn˛eła i poruszyła si˛e we s´nie. Tego było ju˙z zbyt wiele dla mnie. Zabij˛e ja,˛ zanim si˛e obudzi i zda sobie z tego spraw˛e. Wbiłem si˛e w jej gardło i usłyszałem, jak Lestat wypowiada dziwne słowa: — Zaledwie mała łza. To zaledwie male´nkie gardziołko. Posłuchałem go. Nie b˛ed˛e ci opowiadał raz jeszcze, czym to wszystko dla mnie było poza tym, z˙ e wciagn˛ ˛ eło mnie znowu tak jak poprzednio. Jak zreszta˛ zawsze zabójstwo, zabijanie, tyle z˙ e mocniej. Moje kolana ugi˛eły si˛e i przykl˛eknałem ˛ przy łó˙zku. W tej półle˙zacej ˛ postawie saczyłem ˛ krew do ko´nca. Znów usłyszałem to serce walace ˛ jak dzwon, odmawiajace ˛ wstrzymania uderze´n. Nie chciała si˛e podda´c. Nagle, gdy tak ssałem bez ko´nca, instynktownie czekajac ˛ na zwolnienie bicia serca, co oznaczałoby ju˙z s´mier´c, Lestat oderwał mnie od małej. — Ale ona jeszcze z˙ yje — wyszeptałem. Chwila jednak ju˙z min˛eła. Umeblowanie pokoju znowu zacz˛eło si˛e zarysowywa´c w ciemno´sci. Siedziałem ogłuszony, gapiac ˛ si˛e na nia,˛ zbyt słaba,˛ by si˛e poruszy´c, głowa opadła mi na oparcie łó˙zka, moje dłonie przyciskajace ˛ atłas pos´cieli rozpostarły si˛e. Lestat pochwycił dziecko i uniósł w gór˛e, wypowiadajac ˛ jej imi˛e: — Klaudio, Klaudio, słyszysz mnie? Obud´z si˛e, Klaudio. Wynosił ja˛ teraz z sypialni do salonu. Mówił głosem przyciszonym i z ledwos´cia˛ dochodziły do mnie jego słowa. — Jeste´s chora, słyszysz mnie? Musisz robi´c to, co ci powiem, aby wyzdrowie´c. Chwil˛e pó´zniej, w przerwie, jaka nastapiła ˛ po jego słowach, doszedłem do siebie. Zdałem sobie spraw˛e z tego, co robi. Naciał ˛ przegub dłoni i podał jej, a ona piła. — Tak jest, kochanie, wi˛ecej — przemawiał do niej. — Musisz pi´c, z˙ eby wyzdrowie´c. — Przekl˛ety! — krzyknałem, ˛ a on syknał ˛ na mnie z płonacymi ˛ oczyma. Siedział na kanapce z mała,˛ przytulona˛ dziewczynka,˛ przyciskajac ˛ ja˛ do przegubu swej dłoni. Widziałem, jak jej biała raczka ˛ zacisn˛eła si˛e na jego r˛ekawie, jak je75

go pier´s unosi si˛e ci˛ez˙ ko, widziałem jego wykrzywiona˛ twarz, jak nigdy przedtem. Wydał z siebie j˛ek i ponownie zaczał ˛ szepta´c do niej, zach˛ecajac ˛ ja˛ do picia, a kiedy poruszyłem si˛e od progu i zrobiłem krok w jego stron˛e, spojrzał na mnie ostrzegawczo wzrokiem mówiacym: ˛ Zabij˛e ci˛e! — Ale dlaczego, Lestat? — wyszeptałem. Próbował ja˛ teraz odepchna´ ˛c, ale ona nie puszczała. Paluszkami zaci´sni˛etymi wokół jego r˛eki przyciagała ˛ przegub jego dłoni do swych ust. Wydała z siebie jaki´s dziwny charkot. — Dosy´c ju˙z, przesta´n! — krzyknał ˛ Lestat. Wyra´znie odczuwał fizyczny ból. Odepchnał ˛ ja˛ od siebie i przytrzymywał jej ramiona obiema r˛ekami, odsuwajac ˛ gwałtownie. Desperacko próbowała dosi˛egna´ ˛c z˛ebami do ranki, ale nie mogła i wtedy spojrzała na niego z najniewinniejszym zdziwieniem. Lestat stał przechylony do tyłu z r˛ekoma przed soba˛ na wypadek jej ruchu. Wyciagn ˛ ał ˛ chusteczk˛e i przyło˙zył do rany, po czym wycofał si˛e do tyłu. Pociagn ˛ ał ˛ sznurek dzwonka na słu˙zb˛e, z oczyma nadal utkwionymi w Klaudii. — Co´s ty zrobił, Lestat? — pytałem. — Có˙ze´s ty najlepszego zrobił? Wpatrywałem si˛e w dziewczynk˛e. Siedziała spokojna, z nowymi siłami, wypełniona z˙ yciem, bez s´ladu blado´sci czy osłabienia. Patrzyła na Lestata. — Ode mnie nie wolno — odpowiedział — ju˙z nigdy wi˛ecej. Rozumiesz? Ale poka˙ze˛ ci, jak to nale˙zy robi´c! Kiedy podszedłem i próbowałem ponownie nakłoni´c go, by spojrzał na mnie i odpowiedział, dlaczego to robi, odepchnał ˛ mnie z cała˛ siła.˛ Popchnał ˛ mnie tak silnie, z˙ e uderzyłem o s´cian˛e. W tej chwili usłyszeli´smy pukanie. Wiedziałem do czego zmierza. Raz jeszcze spróbowałem dosi˛egna´ ˛c Lestata, ale obrócił si˛e wokół siebie tak szybko, z˙ e nawet nie zauwa˙zyłem, jak ponownie zadał mi cios. Kiedy oprzytomniałem, le˙załem rozciagni˛ ˛ ety na krze´sle, a on wła´snie otwierał drzwi. — Tak, prosz˛e wej´sc´ , mieli´smy mały wypadek — usłyszałem głos Lestata. Do pokoju wszedł młody niewolnik zatrudniony w hotelu. Zamknawszy ˛ za nim drzwi, Lestat rzucił si˛e na niego od tyłu, tak z˙ e ten nawet nie miał czasu zda´c sobie sprawy z tego, co si˛e wydarzyło. Jeszcze kl˛eczac ˛ nad ciałem chłopca i pijac ˛ jego krew, dał znak dziecku, które zeszło z kanapy i na kolanach przysun˛eło si˛e do le˙zacego, ˛ biorac ˛ jego r˛ek˛e zaoferowana˛ przez wampira. Z poczatku ˛ wgryzła si˛e tak silnie, z˙ e wydawało si˛e, z˙ e chce po˙zre´c ciało, ale Lestat pokazał jej, co nale˙zy robi´c. Usiadł z tyłu i odstapił ˛ jej reszt˛e, wpatrujac ˛ si˛e tylko w pier´s chłopca, tak z˙ e kiedy nadszedł czas, pochylił si˛e do przodu i powiedział: — Ju˙z wi˛ecej nie, on umiera. . . Nie wolno ci nigdy pi´c po tym, jak serce przestanie bi´c, bo si˛e rozchorujesz, s´miertelnie rozchorujesz. Rozumiesz? Ale ona i tak była ju˙z nasycona. Usiadła obok niego na ziemi. Ich plecy opierały si˛e o nogi kanapy. Nogi szeroko uło˙zyli na podłodze. Chłopak skonał po kilku chwilach. Poczułem si˛e zm˛eczony i chory, jak gdyby ta noc trwała tysiace ˛ lat. Siedziałem, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e tej niesamowitej parze. Dziecko przysun˛eło si˛e teraz bli˙zej Lestata i przytuliło, podczas gdy on objał ˛ je, cho´c jego oboj˛etne oczy nadal 76

patrzyły na martwe ciało. Lestat odwrócił wreszcie wzrok i spojrzał na mnie. — Gdzie jest mama? — zapytało cicho dziecko. Jej głos odpowiadał fizycznej urodzie; był czysty jak malutki srebrny dzwoneczek. Był zmysłowy. Oczy równie szerokie i czyste jak oczy Babette. Powinienem wiedzie´c, co to oznacza, ale byłem osłupiały po tym, co zobaczyłem. Nagle Lestat wstał i podniósł dziewczynk˛e z podłogi. — Ona jest nasza˛ córka˛ — powiedział. — B˛edziesz z nami mieszkała. U´smiechnał ˛ si˛e do niej, ale jego oczy pozostały zimne, jak gdyby to był jaki´s straszliwy z˙ art. Spojrzał na mnie. Na jego twarzy malowało si˛e zdecydowanie. Popchnał ˛ ja˛ do mnie. Chwil˛e potem siedziała ju˙z na moich kolanach, obejmowałem ja,˛ czujac ˛ raz jeszcze jak jest mi˛ekka, jak aksamitna jest jej skóra, zupełnie jak skóra ciepłego owocu, s´liweczka ogrzana słonecznymi promieniami. Wielkie błyszczace ˛ oczy wpatrywały si˛e teraz we mnie z ufnym zaciekawieniem. — To jest Louis, a ja jestem Lestat — usłyszałem Lestata przysiadajacego ˛ koło nas. Rozejrzała si˛e wokół po pokoju i powiedziała, z˙ e jest tu ładnie, nawet bardzo, ale ona chce do mamy. Lestat wyciagn ˛ ał ˛ grzebie´n, zaczał ˛ rozczesywa´c jej włosy, przytrzymujac ˛ loki, tak by nie sprawi´c jej bólu. Rozczesał włosy tak, z˙ e zacz˛eły przypomina´c atłas. Była najpi˛ekniejszym dzieckiem, jakie zdarzyło mi si˛e widzie´c, a teraz jeszcze dodatkowo ja´sniała chłodnym ogniem wampira. Jej oczy były oczyma dorosłej kobiety. Wiedziałem, z˙ e stanie si˛e szybko tak blada i szczupła jak my, a nie zmieni swego kształtu, pozostajac ˛ na zawsze mała˛ dziewczynka.˛ Zrozumiałem teraz to, co Lestat mówił o s´mierci, co miał na mys´li. Dotknałem ˛ szyi dziewczynki. Dwie małe ranki krwawiły jeszcze troszeczk˛e. Podniosłem chusteczk˛e Lestata z podłogi i przytknałem ˛ do jej szyi. — Twoja mama zostawiła ciebie u nas. Chc˛e z˙ eby´s była szcz˛es´liwa. — Lestat zaczał ˛ mówi´c z ta˛ sama˛ niezmierna˛ pewno´scia˛ siebie. — Ona wie, z˙ e mo˙zemy uczyni´c ciebie szcz˛es´liwa.˛ — Chc˛e jeszcze — odrzekła dziewczynka, zwracajac ˛ si˛e ku le˙zacym ˛ na podłodze zwłokom. — Nie, nie dzisiaj, jutro w nocy — odrzekł Lestat. Zabierał si˛e wła´snie za wyciaganie ˛ ze swojej trumny nie˙zywego ciała kobiety. Dziecko zsun˛eło si˛e z moich kolan. Wstałem i poszedłem za nia.˛ Stan˛eła, patrzac, ˛ jak Lestat układa obie kobiety i chłopca w łó˙zku. Zaciagn ˛ ał ˛ narzut˛e wysoko a˙z po ich brody. — Czy one sa˛ chore? — zapytała. — Tak, Klaudio — odrzekł Lestat. — Sa˛ chore i sa˛ martwe. Widzisz, oni umieraja,˛ kiedy pijemy ich krew. Podszedł do niej i wział ˛ ja˛ znowu na r˛ece. Stali´smy tam wszyscy razem. Byłem zahipnotyzowany jej widokiem, jej transformacja,˛ jej ka˙zdym gestem. Nic nie zostało w niej ze zwyczajnego dziecka, stała si˛e dzieckiem wampirem. — Co to chciałem powiedzie´c? — rzekł nagle Lestat. — Aha, Louis chciał odej´sc´ od nas. — Wolno przesunał ˛ wzrok z mojej twarzy na jej twarz. — Chciał 77

odej´sc´ . Ale teraz ju˙z nie chce. Poniewa˙z chce zosta´c tu i opiekowa´c si˛e toba˛ i zapewni´c ci szcz˛es´cie. — Spojrzał na mnie. — Nie odchodzisz, prawda, Louis? — Ty draniu! — syknałem. ˛ — Ty diable! — Taki j˛ezyk przy twojej córeczce? — odrzekł. — Nie jestem twoja˛ córeczka˛ — powiedziała mała swoim srebrnym głosikiem. — Jestem córeczka˛ mojej mamusi. — Nie kochanie, ju˙z nie — odpowiedział jej Lestat. Zerknał ˛ za okno, a potem zamknał ˛ za nami drzwi do sypialni i przekr˛ecił klucz w zamku. — Jeste´s nasza˛ córeczka,˛ Louisa i moja,˛ rozumiesz? A teraz powiedz, z kim b˛edziesz spała. Z nim czy ze mna? ˛ — A po chwili dodał, patrzac ˛ na mnie: — Mo˙ze powinna´s spa´c z Louisem. Koniec ko´nców, kiedy ja jestem zm˛eczony. . . nie jestem ju˙z taki miły. Wampir przerwał. Chłopak nic nie mówił. — Dziecko wampirem! — wyszeptał wreszcie. Wampir zerknał ˛ w gór˛e, jak gdyby przera˙zony, cho´c nie poruszył si˛e ani troch˛e. Spogladał ˛ teraz wzrokiem pełnym nienawi´sci na magnetofon, jak gdyby był czym´s potwornym. Chłopak dostrzegł katem ˛ oka, z˙ e ta´sma ju˙z prawie si˛e sko´nczyła. Szybko otworzył teczk˛e i wyciagn ˛ ał ˛ z niej nowa˛ kaset˛e, niezgrabnie zamontował w urza˛ dzeniu. Spojrzał na wampira, gdy wciskał klawisz nagrywania. Twarz wampira wygladała ˛ na zm˛eczona,˛ wyciagni˛ ˛ ete ko´sci policzkowe zdawały si˛e jeszcze bardziej wystawa´c, a jego błyszczace ˛ oczy były nienaturalnej wielko´sci. Zacz˛eli o zmroku, który zapadał wcze´snie, tu w San Francisco, zimowa˛ pora,˛ a teraz ju˙z była prawie dziesiata. ˛ Wampir wyprostował si˛e, u´smiechnał ˛ i cicho zapytał: — Jeste´smy gotowi? — A wi˛ec zdecydował si˛e na uczynienie z dziewczynki wampira po to, aby zatrzyma´c pana przy sobie? — zapytał chłopak. — Trudno to jednoznacznie tak okre´sli´c. Taka po prostu była jego odpowied´z. Jestem przekonany, z˙ e Lestat nie był osoba,˛ która poddawała swoje motywy i racje pod dyskusj˛e, nawet wewn˛etrzna.˛ Był jednym z tych, którzy po prostu działaja.˛ Taka osoba musi by´c pod silna˛ presja,˛ by cho´c troch˛e otworzy´c si˛e i wyzna´c, jaka jest metoda i my´sl w sposobie jej z˙ ycia. Tej nocy Lestat został przyparty tak, z˙ e odkrył si˛e i zrozumiał, nawet na swój własny u˙zytek, dlaczego z˙ ył tak, jak z˙ ył. To, z˙ e byłem z nim razem, te˙z niewatpliwie ˛ przyczyniło si˛e do tego. Ale, jak sadz˛ ˛ e, patrzac ˛ na to wstecz, sam chciał pozna´c swoje motywy, które skłaniały go do zabijania, sam chciał podda´c badaniu własne z˙ ycie. Gdy mówił, odkrywał to, w co wierzył. Ale, tak naprawd˛e, chciał, abym został z nim. Ze mna˛ mieszkało mu si˛e tak, jak nigdy nie byłoby to mo˙zliwe, gdyby pozostał sam. Jak ju˙z ci mówiłem, byłem na tyle ostro˙zny, z˙ e nigdy nie przepisywałem na niego swoich praw własno´sci, co zreszta˛ doprowadzało go do w´sciekło´sci. Do tego jednak nie mógł mnie przekona´c. — Wampir roze´smiał si˛e nagle. — Spójrz tylko, do ilu innych rzeczy mnie przekonał! Jakie to dziwne. Mógł przekona´c mnie do zabicia dziecka, ale 78

nie do rozstania si˛e z moimi pieni˛edzmi. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ale to nie była chciwo´sc´ , nie. To strach przed nim sprawił, z˙ e w tych sprawach trzymałem go na odległo´sc´ . — Mówi pan o nim, jakby ju˙z nie z˙ ył. Mówi pan: Lestat był taki albo taki. Czy on nie z˙ yje? — zapytał chłopak. — Nie wiem — odrzekł wampir. — My´sl˛e, z˙ e najprawdopodobniej nie. Ale dojd˛e do tego. Mówili´smy ostatnio jednak o Klaudii, prawda? Jest jeszcze co´s, co chciałem powiedzie´c o motywach, które kierowały Lestatem tej nocy. Jak si˛e zorientowałe´s Lestat nie wierzył nikomu. Był jak kot, który najlepiej czuje si˛e we własnym towarzystwie, samotny drapie˙zca, morderca. A przecie˙z zbli˙zył si˛e w jaki´s sposób do mnie tej nocy, odsłonił si˛e do pewnego stopnia, po prostu mówiac ˛ prawd˛e. Odrzucił swój zwyczajny szyderczy i drwiacy ˛ ton, swoja˛ wy˙zszo´sc´ . Cho´c przez moment zapomniał o wiecznym gniewie i zło´sci. A dla Lestata było to ju˙z odsłoni˛ecie si˛e. Kiedy stali´smy sami w tej ciemnej ulicy, czułem pewna˛ wspólnot˛e duchowa˛ z nim, tak jak z nikim innym, od czasu kiedy umarłem. Sadz˛ ˛ e wi˛ec raczej, z˙ e wprowadził Klaudi˛e w s´wiat wampirów z zemsty. — Z zemsty wymierzonej nie tylko w pana, ale i w cały s´wiat? — zasugerował chłopak. — Tak. Jak mówiłem, u Lestata wszystko obracało si˛e wokół zagadnienia zemsty. — Czy wszystko zacz˛eło si˛e od czasu tej sprawy z ojcem, ze szkoła? ˛ — Nie wiem. Watpi˛ ˛ e — odpowiedział wampir. — Ale chc˛e mówi´c dalej. — Ale˙z tak, oczywi´scie, prosz˛e. Musi pan! To jest chciałem powiedzie´c, z˙ e dopiero 10. — Chłopak pokazał na swój zegarek. Wampir zerknał ˛ na´n i u´smiechnał ˛ si˛e do chłopca. Twarz młodzie´nca zmieniła si˛e. Zrobiła si˛e bez wyrazu, jak gdyby pod wpływem szoku. — Nadal si˛e mnie obawiasz? — zapytał wampir. Chłopak nie odpowiedział, ale cofnał ˛ si˛e nieznacznie. Jego ciało wydłu˙zyło si˛e, stopy poruszyły na gołych deskach i zetkn˛eły, krzy˙zujac. ˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e byłby´s bardzo głupi, gdyby´s nie bał si˛e — powiedział wampir. — Ale bez obawy. Mam mówi´c dalej? — Prosz˛e — odrzekł chłopak. Wskazał r˛eka˛ na magnetofon. — Dobrze — rozpoczał ˛ na nowo wampir. — Jak mo˙zesz sobie s´wietnie wyobrazi´c, nasze z˙ ycie z mademoiselle Klaudia˛ bardzo si˛e zmieniło. Jej ciało umarło, a przecie˙z jej zmysły obudziły si˛e tak samo, jak wcze´sniej moje. Z podziwem rozpoznałem oznaki tego w niej. Ale min˛eło kilka dni, zanim zdałem sobie spraw˛e, jak bardzo jej potrzebowałem, jak bardzo chciałem rozmawia´c z nia.˛ Na poczat˛ ku, jak sadziłem, ˛ tylko po to, by chroni´c ja˛ przed Lestatem. Zabierałem ja˛ ze soba˛ do swojej trumny ka˙zdego ranka, nie chciałem, by znikała mi z oczu. Lestat tego jednak wła´snie pragnał ˛ i nie dawał z˙ adnych oznak, z˙ e chce zrobi´c jej krzywd˛e. — Umierajace ˛ z głodu dziecko to przera˙zajacy ˛ widok — powiedział do mnie. 79

— Głodujacy ˛ wampir to jeszcze co´s gorszego! Usłyszeliby jej krzyki w Pary˙zu — mawiał — gdybym miał zamkna´ ˛c ja,˛ skazujac ˛ na s´mier´c głodowa.˛ — Ale wszystko to pomy´slane było po to, aby utrzyma´c mnie przy sobie i nie pozwoli´c mi odej´sc´ . Z cała˛ pewno´scia˛ nie zdecydowałbym si˛e podejmowa´c ryzyka ucieczki razem z Klaudia.˛ Była dzieckiem i wymagała opieki. A przecie˙z taka˛ odczuwałem przyjemno´sc´ w opiekowaniu si˛e nia.˛ Natychmiast zapomniała całe pi˛ec´ lat swego s´miertelnego z˙ ycia, lub przynajmniej tak si˛e wydawało, poniewa˙z zachowywała tajemnicze milczenie na ten temat. Czasem obawiałem si˛e nawet, z˙ e postradała zmysły, z˙ e choroba z jej s´miertelnego z˙ ycia w połaczeniu ˛ z szokiem, jaki wywołała zamiana w wampira, mogły pozbawi´c ja˛ rozumu. Ale tak si˛e nie stało. Była po prostu tak niepodobna do Lestata i do mnie, z˙ e z trudem rozumiałem jej zachowanie. Bo cho´c była małym dzieckiem, to jednak te˙z dzikim i gwałtownym morderca,˛ zdolnym teraz do bezlitosnej pogoni za krwia,˛ przy całej swej dzieci˛ecej gryma´sno´sci. Lestat nadal groził mi, z˙ e zrobi jej krzywd˛e, jednak tak naprawd˛e nigdy by tego nie zrobił. Okazywał jej wiele miło´sci, dumny z jej pi˛ekno´sci i zawsze ch˛etny, by ja˛ uczy´c. Mówił jej, z˙ e musimy zabija´c, z˙ eby z˙ y´c i z˙ e jako wampiry nigdy nie umrzemy. W tym czasie, jak ju˙z wspomniałem, w mie´scie szalała zaraza. Lestat zabierał mała˛ na cuchnace ˛ cmentarze, gdzie le˙zały całe stosy ofiar z˙ ółtej ospy i zarazy, i gdzie odgłosy łopat słycha´c było dzie´n i noc. — To wła´snie jest s´mier´c — mówił jej, wskazujac ˛ na rozkładajace ˛ si˛e zwłoki kobiety — której my nigdy nie do´swiadczamy, nasze ciała pozostana˛ zawsze takimi, jakimi sa˛ teraz, s´wie˙ze i pełne z˙ ycia. Ale nie wolno nam nigdy waha´c si˛e przed zadaniem s´mierci, poniewa˙z w ten wła´snie sposób utrzymujemy si˛e przy z˙ yciu. Klaudia spogladała ˛ na to wszystko swoimi tajemniczymi, przezroczystymi oczyma. Niema i pi˛ekna godzinami bawiła si˛e lalkami, ubierajac ˛ je i rozbierajac. ˛ Niema i pi˛ekna zabijała. A ja całkiem zmieniony pod wpływem nauki Lestata, gotów byłem wychodzi´c na łowy w poszukiwaniu istot ludzkich znacznie cz˛es´ciej ni˙z dotychczas. Zabijanie ludzi dawało mi ukojenie i u´smierzało ból, który pozostawał we mnie na stałe podczas tych ciemnych i cichych nocy w Pointe du Lac kiedy siadywali´smy z Lestatem w towarzystwie jego starego ojca. Uspokajajaco ˛ działała na mnie ich wielka liczba, wsz˛edzie — na ulicach, które nigdy si˛e nie uciszały, w kabaretach, które zawsze były otwarte, na balach, które trwały do s´witu: a takz˙ e muzyka i s´miechy wypływajace ˛ z otwartych okien. Ludzie, wsz˛edzie wokoło ludzie. Pulsujaca ˛ ulica lud´zmi — moimi ofiarami, na które nie spogladałem ˛ ju˙z z miło´scia,˛ ale z oboj˛etno´scia˛ i z pragnieniem. I zabijałem ich w niesko´nczenie zró˙znicowany sposób, w ró˙znych punktach miasta. Przemierzałem rojace ˛ si˛e od ludzi, kwitnace ˛ miasto uzbrojony w nadzwyczajny wzrok wampira, moc i szybko´sc´ , a moje ofiary otaczały mnie wsz˛edzie, uwodziły i zapraszały na kolacje do 80

swych stołów, do powozów, do burdeli. Zwlekałem z uderzeniem tylko chwil˛e, aby wkrótce zabra´c to, co musiałem mie´c. Uspokojony w mojej wielkiej melancholii, z˙ e miasto oferuje mi niesko´nczony tłum wspaniałych nieznajomych. ˙ Bo to wła´snie było to. Zywiłem si˛e nieznajomymi. Przysuwałem si˛e dostatecznie blisko, by zobaczy´c pulsujac ˛ a˛ pi˛ekno´sc´ , niezwykły wyraz twarzy, nowy i nami˛etny głos, a potem zabijałem, zanim opanowywało mnie uczucie, nim dosi˛egał mnie strach i z˙ al. Klaudia i Lestat mogli polowa´c i zwodzi´c swoje ofiary, pozostawajac ˛ długo w ich towarzystwie. Odczuwali rado´sc´ i zadowolenie z tej zabawy z nie´swiadomym człowiekiem, który zawiazywał ˛ przyja´zn´ ze s´miercia.˛ Ja jednak nie mogłem znie´sc´ takiego zachowania. Dla mnie wzrastajaca ˛ liczba ludzi była błogosławie´nstwem, miłosierdziem, lasem, w którym byłem zagubiony, niezdolny do zatrzymania, wirujac ˛ zbyt szybko, aby odczu´c ból i bez ko´nca przyjmujacy ˛ zaproszenie do s´mierci. W tym czasie mieszkali´smy w jednym z moich hiszpa´nskich domów na Rue Royal, w du˙zym i bogato urzadzonym ˛ mieszkaniu nad sklepem, który wynajmo´ wałem krawcowi, z ukrytym za domem ogrodem. Sciana z drewnianymi okiennicami i brama wjazdowa odgradzała nas od ulicy — miejsce było o wiele bardziej luksusowe i bezpieczne ni˙z Point˛e du Lac. Naszymi słu˙zacymi ˛ byli ludzie wolni, którzy opuszczali nas przed zmierzchem i odchodzili do swych domów. Lestat zakupił najmodniejsze nowinki z Francji i Hiszpanii. Kryształowe z˙ yrandole, orientalne dywany, jedwabne parawany z wymalowanymi rajskimi ptakami, s´piewajacymi ˛ kanarkami w wielkich klatkach oraz delikatne marmurowe statuetki greckich bogów i pi˛eknie malowane, chi´nskie wazy. Nie potrzebowałem tego luksusu, tak jak zb˛edny był mi wcze´sniej, ale sam stwierdziłem, z˙ e ulegam zniewoleniu tym nawałem sztuki i rzemiosła. Mogłem godzinami przyglada´ ˛ c si˛e zawiłym wzorom na dywanach lub patrze´c, jak odblask s´wiatła lampy zmienia mroczne kolory obrazów holenderskich mistrzów. Wszystko to Klaudia uznała za cudowne, z pewna˛ rezerwa˛ skromnego dziecka. Zadziwił ja˛ troch˛e pomysł Lestata, kiedy wynajał ˛ malarza, aby wymalował na s´cianach jej pokoju magiczne knieje pełne jednoro˙zców, rajskich ptaków, uginajace ˛ si˛e pod ci˛ez˙ arem owoców drzewa nad połyskujacymi ˛ potokami. Niesko´nczony tłum krawców, szewców i krojczych przychodził do naszego mieszkania, aby ubra´c Klaudi˛e według najnowszej i obowiazuj ˛ acej ˛ mody, tak z˙ e była uosobieniem nie tylko dzieci˛ecej pi˛ekno´sci, ale równie˙z dobrego smaku ze swoimi idealnie dopasowanymi czepeczkami, cieniutkimi koronkowymi r˛ekawiczkami, błyszczacymi ˛ atłasowymi płaszczykami i pelerynkami, s´nie˙znobiałymi kołnierzykami szlafroczków o niebieskich, l´sniacych ˛ szarfach. Lestat bawił si˛e nia˛ niczym jaka´ ˛s magiczna˛ cudowna˛ lalka.˛ Ja równie˙z, za jej namowa,˛ zdecydowałem si˛e przesta´c nosi´c moje czarnordzawe surduty i zamieniłem je na stroje dandysa, z jedwabnymi krawatami, mi˛ekkimi, szarymi płaszczami i r˛ekawiczkami oraz 81

czarnymi pelerynami. Lestat uwa˙zał, z˙ e bez wzgl˛edu na por˛e, najodpowiedniejszy kolor dla wampira to kolor czarny i była to prawdopodobnie jedyna estetyczna zasada jakiej hołdował, cho´c nigdy nie sprzeciwiał si˛e niczemu, co znamionowało styl i bogactwo. Uwielbiał kształt grupy, jaka˛ tworzyła cała˛ nasza trójka w lo˙zy nowej Opery Francuskiej czy Theatre d’Orleans, do których chodzili´smy tak cz˛esto, jak było to tylko mo˙zliwe. Lestat przejawiał niezwykła˛ wprost nami˛etno´sc´ do Szekspira, co dla mnie było pewnym zaskoczeniem. Cho´c cz˛esto przysypiał podczas przedstawie´n operowych, budził si˛e zawsze w por˛e, by zaprosi´c jaka´ ˛s pi˛ekna˛ dam˛e na kolacj˛e o północy, a potem wysła´c ja˛ w sposób gwałtowny do nieba lub do piekła i wróci´c do domu z jej złota˛ obraczk ˛ a,˛ która˛ ofiarowywał Klaudii. Przez cały ten czas wychowywałem i kształciłem Klaudi˛e, szeptajac ˛ do jej male´nkiego uszka, z˙ e nasze wieczne z˙ ycie jest zupełnie dla nas bezu˙zyteczne, je´sli nie dostrzegamy pi˛ekna, które nas otacza, dzieła rak ˛ ludzi s´miertelnych. Cały czas sondowałem gł˛ebi˛e jej niemego spojrzenia, gdy brała w dłonie ksia˙ ˛zki, które jej ofiarowałem, szeptała poezj˛e, której jej nauczyłem, czy grała lekko, cho´c z du˙za˛ pewno´scia˛ siebie, swe własne, dziwne, lecz całkiem spójne pie´sni na fortepianie. Potrafiła godzinami przypatrywa´c si˛e ilustracjom w ksia˙ ˛zce i słucha´c, jak czytam, a˙z jej niema posta´c wstrzasała ˛ mna˛ tak bardzo, z˙ e odkładałem na bok ksia˙ ˛zk˛e i po prostu zaczynałem patrze´c na nia.˛ Wtedy poruszała si˛e jak lalka powracajaca ˛ do z˙ ycia i mówiła cichutko, z˙ e musz˛e jej jeszcze co´s przeczyta´c. Ju˙z wtedy zacz˛eły si˛e dzia´c dziwne rzeczy, bo cho´c była nadal malutkim i pulchnym dzieckiem o okragłych ˛ paluszkach, zdarzało si˛e, z˙ e zastawałem ja˛ wci´sni˛eta˛ w oparcie mojego fotela, czytajac ˛ a˛ dzieła Arystotelesa i Boecjusza czy jaka´ ˛s nowa˛ powie´sc´ , przywieziona˛ wła´snie zza Atlantyku. Albo grała na fortepianie muzyk˛e Mozarta, której dopiero co słuchali´smy poprzedniej nocy, a której tony zapami˛etała swym nieomylnym uchem. Grała z koncentracja,˛ co sprawiało, z˙ e wygladała ˛ nieco upiornie przy klawiaturze, bez ko´nca wsłuchujac ˛ si˛e w d´zwi˛eki. Klaudia była całkowita˛ tajemnica.˛ Nie sposób było zgadna´ ˛c, z czego zdaje sobie spraw˛e, a z czego nie. Przygladanie ˛ si˛e jej w chwili, gdy zabijała, było wstrzasaj ˛ a˛ ce. Siadywała samotnie na ciemnych placach, czekajac ˛ na uprzejmego przechodnia, m˛ez˙ czyzn˛e lub kobiet˛e, którzy by ja˛ tam znale´zli, z oczyma jeszcze bardziej oboj˛etnymi i zimnymi ni˙z u Lestata. Jak dziecko ogłuszone przestrachem szeptała cicho swoja˛ pro´sb˛e o pomoc, a gdy wynosili ja˛ z placu, jej ramiona zaciskały si˛e mocno wokół ich gardeł. Zgłodniałym wzrokiem wpatrywała si˛e w swe przyszłe ofiary. W pierwszych latach spotykała ich szybka s´mier´c, zanim Klaudia nie nauczyła si˛e bawi´c nimi. Prowadziła ich do sklepu z lalkami albo do kawiarni, gdzie kupowali jej parujac ˛ a˛ fili˙zank˛e goracej ˛ czekolady lub herbaty, aby zaró˙zowi´c jej blade policzki. Niezmiennie odwlekała t˛e chwil˛e, czekajac, ˛ czekajac, ˛ jak gdyby ju˙z po cichu ucztujac, ˛ karmiac ˛ si˛e ich uprzejmo´scia˛ i dobrocia.˛ Była moim towarzyszem, moja˛ uczennica.˛ Długie godziny sp˛edzali´smy razem. Coraz szybciej pochłaniała wiedz˛e, która˛ jej ofiarowywałem. Łaczyło ˛ nas 82

ciche porozumienie, którego na pró˙zno szukałbym u Lestata. O brzasku zostawała ze mna,˛ jej serce biło przy moim. Wiele razy przygladałem ˛ si˛e jej, gdy zaj˛eta była swa˛ muzyka˛ lub malowała, nie wiedzac, ˛ z˙ e patrz˛e na nia.˛ My´slałem wtedy o tym prze˙zyciu, które towarzyszyło naszemu pierwszemu spotkaniu, tylko z nia,˛ z nikim innym, o tym, z˙ e zabiłem ja,˛ z˙ e odebrałem jej z˙ ycie, z˙ e wyssałem z niej krew w takim samym u´scisku, w jakim pozbawiałem z˙ ycia tylu innych gnijacych ˛ teraz w wilgotnej ziemi. Ale ona z˙ yła, z˙ yła, by obja´ ˛c mnie r˛ekoma za szyj˛e, przycisna´ ˛c swe malutkie usteczka Kupidyna do moich, by przysuna´ ˛c swe błyszczace ˛ oczy do moich, a˙z dotykali´smy si˛e naszymi rz˛esami, i s´miejac ˛ si˛e, kra˙ ˛zyli´smy po pokoju, jak gdyby w najdzikszym ta´ncu. Ojciec i córka. Kochanek ze swoja˛ kochanka.˛ Mo˙zesz sobie wyobrazi´c, jak to dobrze, z˙ e Lestat nie zazdro´scił nam, a tylko pod´smiewał si˛e z tego z daleka, spokojnie czekajac, ˛ a˙z mała podejdzie do niego. Wtedy zabierał ja˛ ze soba˛ na ulic˛e. Z dołu machali do mnie, nadal jeszcze stojacego ˛ w pokoju, przynaglajac ˛ do wyj´scia, by dzieli´c nasza˛ wspólna˛ tajemnic˛e — polowanie, uwodzenie, zabijanie. Tak min˛eło nam wiele lat. Rok za rokiem. Nareszcie, po jakim´s czasie zdałem sobie spraw˛e z oczywistego faktu, dotyczacego ˛ Klaudii i mnie. Domy´slam si˛e z wyrazu twej twarzy, z˙ e odgadłe´s ju˙z i jeste´s ciekaw, dlaczego tak długo pozostawałem s´lepy. Mog˛e ci tylko powiedzie´c, z˙ e nie jest to dla mnie tym samym, czym dla ciebie, a i nie było dla nas wtedy. — Jej ciało! — wykrzyknał ˛ chłopak. — Miała pozosta´c zawsze taka i nigdy nie urosna´ ˛c! Wampir skinał ˛ potakujaco ˛ głowa.˛ — Miała ju˙z zosta´c dzieckiem demonem na zawsze — powiedział cicho, jak gdyby wypowiadajac ˛ słowa, nadal zastanawiał si˛e nad nimi. — Tak jak ja mam pozosta´c młodym m˛ez˙ czyzna,˛ takim, jakim byłem, gdy umarłem. Ale jej dusza i umysł były dusza˛ i umysłem wampira i nim si˛e zorientowałem, doszła ju˙z do pełnej kobieco´sci. Zacz˛eła mówi´c te˙z wi˛ecej, cho´c nigdy nie wyszła z roli uwa˙znego słuchacza i godzinami mogła mnie słucha´c cierpliwie, bez przerywania. A przecie˙z coraz bardziej wida´c było, z˙ e jej twarzyczka lalki ma całkowicie dorosłe, pełne s´wiadomo´sci oczy, ju˙z nie dziecka lecz dorosłej osoby, a jej niewinno´sc´ zagin˛eła gdzie´s po drodze, przejawiajac ˛ si˛e zaniedbanymi zabawkami i pewna˛ utrata˛ cierpliwo´sci. Było co´s przera˙zajacego ˛ i zmysłowego w jej kształcie, gdy przysiadywała na kanapie w małym nocnym szlafroczku z koronek wyszywanych perełkami. Stawała si˛e pot˛ez˙ na˛ uwodzicielka,˛ jej głos był równie czysty i słodki jak poprzednio, chocia˙z miał teraz brzmienie, które było zdecydowanie kobiece, a czasami ostro´sc´ jej głosu była szokujaca. ˛ Po dniach stosunkowego spokoju mogła ni stad, ˛ ni zowad, ˛ zacza´ ˛c gani´c Lestata za jego przepowiednie dotyczace ˛ wojny, lub pijac ˛ krew z kryształowego kieliszka, zauwa˙zy´c nagle, z˙ e nie ma w domu z˙ adnych ksia˙ ˛zek, z˙ e musimy zdoby´c ich wi˛ecej, nawet gdyby´smy mieli je ukra´sc´ . Lub wspomnie´c, z˙ e doszły ja˛ słuchy o jaki´s pysznych zbiorach ksia˙ ˛zek we wspa83

niałym pałacu na Fauborg St. Marie, które nale˙za˛ do kobiety, zbierajacej ˛ je tak, jakby były kamieniami lub motylami. Zapytywała mnie, czy mógłbym zaprowadzi´c ja˛ do sypialni tej kobiety. W takich chwilach byłem skonsternowany. Trudno było domy´sli´c si˛e, co przyjdzie jej do głowy. Jej umysł był terenem całkowicie nie do poznania, na który nie mieli´smy wst˛epu. Chwil˛e potem jednak siadywała mi na kolanach, zanurzała palce w moich włosach, przytulała si˛e, szepcac ˛ do mnie cicho, z˙ e nigdy nie b˛ed˛e tak dorosły jak ona, je´sli nie zdam sobie sprawy, — z˙ e zabijanie jest powa˙zna˛ rzecza,˛ nie ksia˙ ˛zki, nie muzyka. — Zawsze ta muzyka. . . — szeptała. — Laleczko, laleczko — mówiłem do niej. Tym wła´snie była — czarodziejska˛ ´ lalka.˛ Smiech i niesko´nczony intelekt, i ta pyzata buzia, usta jak paczek. ˛ — Pozwól niech ci˛e ubior˛e, niech rozczesz˛e ci włosy — mawiałem do niej dalej z przyzwyczajenia, s´wiadomy, z˙ e u´smiecha si˛e nieco ironicznie i przyglada ˛ z lekkim znudzeniem malujacym ˛ si˛e na twarzy. — Rób jak chcesz — szeptała mi do ucha, gdy schylałem si˛e, by zapia´ ˛c jej perłowe guziczki. — Zabijaj tylko ze mna˛ dzisiaj. Nigdy nie pozwalasz mi zobaczy´c, jak ty to robisz, Louis! Chciała teraz własnej trumny, co sprawiło mi wiele przykro´sci, cho´c nie dałem tego pozna´c po sobie. Po prostu wyszedłem z pokoju po udzieleniu mojej szlachetnej zgody na to, bo przecie˙z przez tyle lat spali´smy razem, jak gdyby była czastk ˛ a˛ mnie samego, nawet je´sli tak do ko´nca nie byłem tego pewien. Potem odnalazłem ja˛ w okolicach klasztoru Urszulanek, sierot˛e, zagubiona˛ w ciemno´sci. Podbiegła do mnie i dotkn˛eła po ludzku rozpaczliwie. — Nie chc˛e tego, je´sli to ci sprawia ból — zwierzyła mi si˛e, tak cicho, z˙ e nikt kto stałby tu˙z przy nas, nie usłyszałby ani nie poczułby jej oddechu. — Zawsze zostan˛e z toba.˛ Ale musz˛e to zobaczy´c. Trumn˛e dla dziecka. Nie pozostało nic innego, jak wybra´c si˛e do handlarza trumien. Trzeba było odegra´c komedi˛e, tragedi˛e w rzeczy samej, w jednym akcie. Musiałem zostawi´c Klaudi˛e w male´nkim saloniku i wyzna´c mu, gdy przystan˛eli´smy w przedpokoju, z˙ e przyjdzie jej niebawem umrze´c. Przepojonym miło´scia˛ głosem dodałem, z˙ e musi mie´c wszystko, co potrzeba w najlepszym gatunku, ale nie mo˙ze si˛e zorientowa´c. Trumniarz, wstrza´ ˛sni˛ety tragedia˛ dziecka, roniac ˛ łz˛e z oka mimo swego do´swiadczenia i wieku, miał zrobi´c dla niej trumn˛e bez brania miary, wyobra˙zajac ˛ sobie jedynie dziecko le˙zace ˛ w niej na białym atłasie. . . — Ale po co to wszystko? — Starałem si˛e jej wcze´sniej wytłumaczy´c. Czułem obrzydzenie do jej nowego pomysłu. Czułem obrzydzenie do zabawy w kotka i myszk˛e z tym bogu ducha winnym człowiekiem. Có˙z mi jednak pozostało, beznadziejnie zakochanemu kochankowi. Zabrałem ja˛ tu, posadziłem na sofie. Usiadła z r˛ekoma zło˙zonymi na kolanach, pochylajac ˛ niewinnie główk˛e okryta˛ male´nkim czepeczkiem, jak gdyby nie wiedziała, o czym szeptali´smy miedzy soba.˛ Trumniarz był starszym wytwornym i taktownym m˛ez˙ czyzna.˛ Szybko wział ˛ 84

mnie na stron˛e. — Ale dlaczego, dlaczego musi umrze´c? — wypytywał s´ciszonym głosem. Jak gdybym to ja był Bogiem, który sam wydał taki wyrok. — Jej serce, nie po˙zyje długo — wyja´sniłem. Wypowiadane słowa nabierały szczególnej mocy, niepokojaco ˛ odbijały si˛e w pami˛eci. Wzruszenie malujace ˛ si˛e na jego pooranej zmarszczkami twarzy przywołało przykre wspomnienia. . . obraz dziecka płaczacego ˛ w pokoju przepełnionym zat˛echłym powietrzem. Po chwili m˛ez˙ czyzna otwierał ju˙z przede mna˛ kolejne długie pokoje, pokazujac ˛ ustawione w nich trumny, lakierowane na czarno, zdobione srebrem, dokładnie takie, jaka˛ chciała. Nagle zdałem sobie spraw˛e, z˙ e po´spiesznie wycofuj˛e si˛e z pokoju. W po´spiechu ujałem ˛ dło´n Klaudii w swoja˛ dło´n. — Zamówienie przyj˛ete — powiedziałem do niej. — To za wiele dla mnie. Łapczywie chwytałem s´wie˙ze powietrze w usta, gdy znale´zli´smy si˛e na ulicy, jak gdybym przed chwila˛ dusił si˛e. I wtedy zauwa˙zyłem jej twarz. Bez cienia współczucia. Przygladała ˛ mi si˛e, a po chwili wsun˛eła swoja˛ ubrana˛ w r˛ekawiczk˛e raczk˛ ˛ e w moja˛ dło´n. — Chc˛e tego, Louis — wyja´sniła cierpliwie. A potem, której´s nocy wspi˛eła si˛e na schody prowadzace ˛ do pracowni trumniarza, Lestat obok niej. Przyszli po trumn˛e, odeszli zostawiajac ˛ trumniarza martwego, rozciagni˛ ˛ etego na stosach papierzysk przy biurku. Wkrótce trumna znalazła si˛e w naszej sypialni, a Klaudia przygladała ˛ si˛e jej godzinami, jak gdyby to było co´s, co rusza si˛e, z˙ yje lub ujawnia jaka´ ˛s tajemnic˛e po kawałeczku, rzecz która si˛e zmienia. Nie spała w niej jednak. Spała ze mna.˛ W Klaudii pojawiły si˛e nowe zmiany. Trudno mi wyra´znie powiedzie´c, kiedy wystapiły, ˛ czy uporzadkowa´ ˛ c je jako´s. Nie zabijała ju˙z tak bez opami˛etania, na o´slep. Jej zabójstwami zacz˛ety rzadzi´ ˛ c pewne reguły i upodobania. Zacz˛eła ja˛ fascynowa´c bieda. Upraszała zawsze mnie lub Lestata, by zabra´c ja˛ do powozu i wywozi´c daleko przez Faubourg St. Marie a˙z do dzielnic przy samej rzece, tam gdzie mieszkali biedni imigranci. Zdawała si˛e op˛etana my´sla˛ o kobietach i dzieciach. O tym wszystkim Lestat opowiadał mi z du˙zym rozbawieniem, bo ze wstr˛etem odnosiłem si˛e do tych wypraw i czasami nie mo˙zna mnie było do nich przekona´c pod z˙ adnym pozorem. Ale Klaudia miała tam rodzin˛e, i po kolei jednego po drugim pozbawiała z˙ ycia. Prosiła te˙z, by prowadzi´c ja˛ na cmentarz w podmiejskim osiedlu Lafayette, i tam urzadzała ˛ sobie nocne w˛edrówki w´sród wysokich murowanych kaplic i grobów, wypatrujac ˛ tych biedaków, którzy w rozpaczliwym poszukiwaniu miejsca do spania, pojawiali si˛e tam, wydajac ˛ ostatnie drobne grosze, jakie mieli, na butelk˛e wina, i po pokrzepieniu si˛e trunkiem wczołgiwali si˛e w zapadłe grobowce. Lestat był pod wra˙zeniem. Był zachwycony. Kogó˙z to nie stworzył! Dziecko s´mierci — tak ja˛ nazywał. Miał tak˙ze inne nazwy: ´ ´ siostra Smierci czy te˙z słodka Smier´ c, a dla mnie szyderczo wymy´slił okre´slenie ´ „Smier´ c lito´sciwa”. Wymawiał to zawsze jak kobieta, składajac ˛ r˛ece i wykrzykujac ˛ niby podniecona plotkarka. Och, miłosierne nieba! Słyszac ˛ to, miałem ochot˛e udusi´c go na miejscu. 85

Ale nie było sprzeczek. Trzymali´smy si˛e razem. Byli´smy nie´zle dopasowani. Ksia˙ ˛zki zacz˛eły wypełnia´c nasze wielkie mieszkanie, od podłogi do sufitu rz˛edy połyskujace ˛ skórzanymi oprawami. Kiedy Klaudia i ja zaspokajali´smy nasze wrodzone zamiłowanie do literatury, Lestat tymczasem uganiał si˛e za zbytkami. Było tak do chwili, gdy Klaudia zacz˛eła stawia´c pewne, nowe pytania. Wampir przerwał. Na twarzy chłopaka malował si˛e taki sam niepokój jak poprzednio, jak gdyby cierpliwo´sc´ wiele go kosztowała. Wampir zło˙zył dłonie i koniuszki długich białych palców stykały si˛e, tworzac ˛ kształt piramidy. Zacisnał ˛ je mocno. Zdawało si˛e, z˙ e zapomniał całkowicie o obecno´sci dziennikarza. — Powinienem był wiedzie´c — powiedział nagle — z˙ e było to nieuniknione i dostrzec wcze´sniej tego objawy. Ale tak byłem z nia˛ z˙zyty, tak nia˛ za´slepiony. Tak całkowicie byłem jej oddany, była moim jedynym towarzyszem we wszystkich tych chwilach przebudzenia, jedynym poza s´miercia.˛ Powinienem był wiedzie´c. Co´s jednak we mnie pozostało s´wiadome niebezpiecze´nstwa i tej ciemno´sci wokół nas, jak by´smy spacerowali zawsze tu˙z na skraju przepa´sci. Zdarzało si˛e czasami, z˙ e realny s´wiat, jaki mnie otaczał zdawał si˛e nieistotny i urojony, i nie dostrzegałem nic poza ta˛ ciemno´scia.˛ To tak, jak gdyby ziemia nagle miała si˛e otworzy´c, powodujac ˛ wielkie p˛ekni˛ecie wzdłu˙z Rue Royale i pozostawiajac ˛ z domów tylko pył i gruzy. Hmmm. . . odbiegłem od tematu. Co to ja mówiłem? Aha, z˙ e zignorowałem te pierwsze objawy zmian, które w niej zachodziły, z˙ e desperacko przywarłem do szcz˛es´cia, jakim mnie obdarowywała. Poza tym niczego innego nie dostrzegałem. Ale zmiany te szybko dały zna´c o sobie. Klaudia zacz˛eła chłodno odnosi´c si˛e do Lestata. Wpadła w mani˛e przygladania ˛ mu si˛e godzinami. Cz˛esto gdy co´s do niej mówił, nie odpowiadała, zachowujac ˛ milczenie i trudno było dociec, czy z pogardy dla niego, czy te˙z rzeczywi´scie nie słyszała go. I tak oto nasz kruchy spokój domowy prysł wraz z jego pierwsza˛ w´sciekła˛ reakcja˛ na zachowanie Klaudii. Nie musiał by´c kochany, ale nie wolno go było ignorowa´c. Raz nawet podbiegł do niej, krzyczac, ˛ z˙ e ja˛ uderzy. Nagle znalazłem si˛e w paskudnej sytuacji, w której musiałbym walczy´c z nim tak, jak miało to miejsce, nim jeszcze Klaudia zamieszkała z nami. — Ona nie jest ju˙z dzieckiem — powiedziałem cicho. — Nie wiem, jak to nazwa´c. Ona jest kobieta.˛ Nalegałem, by nie przejmował si˛e jej zachowaniem i równie˙z okazywał jej pogard˛e. Którego´s wieczoru wszedł wzburzony i oznajmił mi, z˙ e Klaudia s´ledziła go, cho´c wcze´sniej odmówiła wspólnego pój´scia na łowy, potem nie odst˛epowała go jednak na krok. — Co si˛e z nia˛ dzieje? — napadł na mnie, jak gdybym to ja był jej ojcem i w zwiazku ˛ z tym powinienem wiedzie´c. A potem, której´s nocy, znikn˛eły nasze dwie słu˙zace. ˛ Matka i córka. Posłałem doro˙zk˛e po nie do ich domu, ale wo´znica, po powrocie, oznajmił mi tylko, z˙ e za86

gin˛eły. Chwil˛e pó´zniej zjawił si˛e ma˙ ˛z starej, walac ˛ kołatka˛ do bramy. Gdy otworzyłem, odstapił ˛ od drzwi i cofnał ˛ si˛e o krok na ceglanym chodniku. Patrzył na mnie tym charakterystycznym spojrzeniem pełnym podejrzliwo´sci, które wczes´niej czy pó´zniej w´slizgiwało si˛e w twarze wszystkich znajomych s´miertelników. Było to zreszta˛ dla nich zapowiedzia˛ s´mierci, jak blado´sc´ mo˙ze by´c zapowiedzia˛ s´miertelnej goraczki. ˛ Usiłowałem wytłumaczy´c mu, z˙ e nie zjawiły si˛e tak˙ze u nas, ni matka, ni córka i z˙ e wszyscy musimy rozpocza´ ˛c poszukiwania. — To ona! — syknał ˛ Lestat, gdy tylko zamknałem ˛ drzwi. — Ona co´s im zrobiła i sprowadziła ryzyko na nas wszystkich. Ju˙z ja ja˛ zmusz˛e do tego, by nam powiedziała! Zadudniły jego kroki na spiralnych schodach prowadzacych ˛ na gór˛e. Wiedziałem, z˙ e nie ma jej teraz, wy´slizn˛eła si˛e bowiem na zewnatrz, ˛ gdy tylko otworzyłem bram˛e. Domy´sliłem si˛e tak˙ze czego´s innego. Ten dziwny zapach dochodzacy ˛ z drugiego ko´nca dziedzi´nca, z zamkni˛etej, od dawna nie u˙zywanej kuchni, smród, który mieszał si˛e nieprzyjemnie z aromatem lonicery. Zapach cmentarza. Słyszałem, jak Lestat wraca na dół, gdy wła´snie zbli˙załem si˛e do wypaczonych zamkni˛etych okiennic domku. Ju˙z od dawna kuchnia była nie u˙zywana, stała wi˛ec tutaj jak stary ceglany grobowiec. Okiennice przybite zardzewiałymi ju˙z gwo´zd´zmi pu´sciły z łatwo´scia.˛ Słyszałem, jak Lestat dyszy za mna,˛ gdy wstapili´ ˛ smy w cuchnac ˛ a˛ ciemno´sc´ . Le˙zały tam na podłodze, matka i córka razem, uło˙zone tak, z˙ e rami˛e matki obejmowało kibi´c córki, a jej głowa z kolei oparta była na piersi matki. Obie były cuchnace ˛ od fekaliów, wokół nich unosiła si˛e chmura owadów, które poderwały si˛e z podłogi, gdy okiennica odpadła i musiałem op˛edza´c si˛e od nich w konwulsyjnym obrzydzeniu. Mrówki spacerowały swobodnie po powiekach i ustach trupów. W s´wietle ksi˛ez˙ yca widziałem niezliczona˛ liczb˛e srebrzystych s´ladów całej siatki s´cie˙zek s´limaków. — Niech ja˛ szlag! — wybuchnał ˛ Lestat, a ja uchwyciłem go za rami˛e i trzymałem mocno, wysilajac ˛ cała˛ moja˛ moc. — Co chcesz z nia˛ zrobi´c? — naparłem na niego. — Co mo˙zesz jej zrobi´c? Nie jest ju˙z przecie˙z dzieckiem, które podporzadkuje ˛ si˛e nam we wszystkim, tylko dlatego, z˙ e tak chcemy. Musimy ja˛ nauczy´c. — Ona ju˙z wie! — cofnał ˛ si˛e i poprawił surdut. — Od lat ju˙z wie, co ma robi´c! Na jakie ryzyko mo˙zna sobie pozwoli´c, a na jakie nie. Nie z˙ ycz˛e sobie, by robiła takie rzeczy bez mojej zgody. Nie b˛ed˛e tego tolerował. — Czy˙zby´s był naszym panem? Nie nauczyłe´s jej tego. Czy miała to wchłona´ ˛c z mojej cichej słu˙zalczo´sci. Nie sadz˛ ˛ e. Ona uwa˙za teraz siebie za całkowicie nam równa.˛ Mówi˛e ci, musimy przemówi´c jej do rozsadku, ˛ nauczy´c, aby szanowała to, co nasze. Tak jak wszyscy powinni´smy to szanowa´c. Odszedł w widoczny sposób pochłoni˛ety tym, co mu powiedziałem, cho´c oczywi´scie nie dał tego po sobie pozna´c. Zabrał swoja˛ zemst˛e ze soba,˛ na miasto. Gdy wrócił do domu, zm˛eczony, nasycony, Klaudii jeszcze nie było. Usiadł 87

wsparty o atłasowe oparcie fotela i wyprostował swe długie nogi. — Czy pochowałe´s je? — zapytał. — Ju˙z ich nie ma — odpowiedziałem. Nie miałem ochoty przyzna´c si˛e, nawet przed soba,˛ z˙ e spaliłem ich szczatki ˛ w starym, nie u˙zywanym od dawna piecu. — Jest jeszcze ten stary, z którym musimy co´s zrobi´c, i brat — dodałem. Bałem si˛e jego złego humoru. Chciałem od razu zaplanowa´c co´s, co pozbawiłoby nas całego tego problemu. Odrzekł jednak, z˙ e ju˙z ich nie ma w´sród z˙ ywych, z˙ e s´mier´c ˙ odwiedziła ich dzisiaj podczas wieczerzy w ich małym domku na peryferiach. Ze odprawiła modlitw˛e przy stole, gdy ju˙z ich nie stało. — Wino — wyszeptał, przesuwajac ˛ palcem po wargach. Obaj wypili za du˙zo wina. W drodze powrotnej stwierdziłem nagle, z˙ e wal˛e patykiem w słupy ogrodze´n, aby wystuka´c jaka´ ˛s melodi˛e — za´smiał si˛e. — Ale nie podoba mi si˛e to, to oszołomienie. A ty to lubisz? Spojrzał na mnie tak, z˙ e nie mogłem ukry´c rozbawienia i musiałem si˛e u´smiechna´ ˛c. Wino jeszcze działało i nadal był podchmielony. W tym momencie jego twarz wygladała ˛ ciepło i rozumnie. Wykorzystałem to i pochylajac ˛ si˛e do niego, powiedziałem: — Słysz˛e kroki Klaudii na schodach. Bad´ ˛ z dla niej wyrozumiały. Ju˙z przecie˙z po wszystkim. Weszła z rozwiazanymi ˛ wsta˙ ˛zkami na czepku i powalanymi od błota bucikami. Przygladałem ˛ si˛e im w napi˛eciu. Lestat szyderczo u´smiechnał ˛ si˛e, a ona zachowywała si˛e, jak gdyby wcale go tam nie było. Du˙zy bukiet chryzantem w jej dzieci˛ecych r˛ekach wydawał si˛e jeszcze wi˛ekszy ni˙z w rzeczywisto´sci. Jej czepek zsunał ˛ si˛e teraz do tyłu, przez moment zatrzymał si˛e na ramionach, po czym upadł na podłog˛e. W jej złotych włosach widziałem drobne, podłu˙zne płatki chryzantem. ´ etych — powiedziała. — Wiesz? — Jutro jest Wszystkich Swi˛ — Tak — odparłem. W Nowym Orleanie to dzie´n, gdy wszyscy wierzacy ˛ ida˛ na cmentarze zadba´c o groby swych najbli˙zszych. Biela˛ gipsowe s´ciany grobowców, czyszcza˛ napisy wyryte w marmurowych tablicach, by w ko´ncu udekorowa´c groby kwiatami. Na cmentarzu St. Louis, który był bardzo blisko naszego domu, wszystkie znaczniejsze rodziny Luizjany miały swoje grobowce. Tam tak˙ze był pochowany mój brat. Pobudowano tam nawet małe z˙ elazne ławeczki, na których krewni mogli przysiada´c, kiedy spotykali si˛e na cmentarzu. W Nowym Orleanie ´ etych to było s´wi˛eto s´mierci. Tak si˛e jednak mogło wydawa´c tylWszystkich Swi˛ ko turystom, nie rozumiejacym ˛ miejscowych zwyczajów. W rzeczywisto´sci była to bowiem celebracja z˙ ycia pozagrobowego. — Kupiłam je na jednym ze straganów — powiedziała Klaudia. Jej głos był cichy i niezbadany. Oczy m˛etne i pozbawione emocji. — Co do tej dwójki, która˛ zostawiła´s w starej kuchni. . . ! — zaczał ˛ Lestat w´sciekle. Teraz dopiero odwróciła si˛e do niego, ale nic nie odrzekła. Stała tylko, 88

patrzac ˛ na niego, jak gdyby nigdy wcze´sniej go nie widziała. Potem zrobiła kilka kroków w jego stron˛e i nadal patrzyła bez słowa. Czułem jej zło´sc´ , jej chłód. W tym momencie obróciła si˛e do mnie. A potem, spogladaj ˛ ac ˛ raz na mnie, raz na niego, zapytała: — Który z was to zrobił? Który z was uczynił mnie tym, kim jestem? Nic nie mogłoby mnie bardziej zaskoczy´c. A przecie˙z było nieuniknione, z˙ e jej długie milczenie w ten wła´snie sposób zostanie przerwane. Wydawało si˛e jednak, z˙ e mna˛ nie jest specjalnie zainteresowana. Jej oczy utkwione były w Lestata. — Mówisz o nas tak, jakby´smy zawsze istnieli w tej postaci — powiedziała, zachowujac ˛ głos cichy i wywa˙zony. Ton wypowiedzi dziecka zaokraglony ˛ był kobieca˛ powaga.˛ — Mówisz o tych tam, na zewnatrz ˛ jako o ludziach s´miertelnych i o nas jako o wampirach. Ale nie zawsze tak było. Louis miał s´miertelna˛ siostr˛e, pami˛etam ja.˛ W jego kufrze jest nawet jej obraz. Widziałam, jak spogladał ˛ na´n! Louis był s´miertelny tak samo jak ona, tak samo jak ja! Otwarła ramiona i pozwoliła, by chryzantemy opadły na podłog˛e. Cicho wypowiedziałem jej imi˛e. My´sl˛e, z˙ e chciałem odwróci´c jej uwag˛e. To było ju˙z niemo˙zliwe. Oczy Lestata płon˛eły gorac ˛ a˛ fascynacja,˛ zło´sliwa˛ przyjemno´scia.˛ — To ty zrobiłe´s z nas tych, kim jeste´smy, prawda? — padło wreszcie oskarz˙ enie. Lestat uniósł brwi w udanym zaskoczeniu i zdziwieniu. — A kim ty jeste´s? — zapytał. — Czy byłaby´s w ogóle kim´s innym, je´sli nie tylko tym, kim jeste´s? — Uniósł kolana i pochylił si˛e do przodu, mru˙zac ˛ oczy. — Czy wiesz, jak długo trwa z˙ ycie? Czy mo˙zesz sobie wyobrazi´c? Czy mo˙ze musz˛e ci znale´zc´ jaka´ ˛s stara˛ wied´zm˛e, aby pokaza´c ci twoja˛ s´miertelna˛ twarz? Odwróciła si˛e od niego, stała tak przez chwil˛e, jak gdyby zabrakło jej konceptu, co czyni´c dalej. Potem podeszła do fotela stojacego ˛ przy kominku i wspiawszy ˛ si˛e na´n, zwin˛eła si˛e w kł˛ebek jak najbardziej bezradne dziecko. Podwin˛eła nogi pod siebie i wpatrywała si˛e w popiół na palenisku. W jej spojrzeniu nie było jednak bezradno´sci. Oczy z˙ yły niezale˙znym z˙ yciem, jakby tylko ciało było osłabione. — Nie z˙ yłaby´s ju˙z, gdyby´s była s´miertelna! — Lestat obstawał przy swoim, ura˙zony jej milczeniem. Wyciagn ˛ ał ˛ nogi i mocno oparł je o podłog˛e. — Słyszysz mnie? Dlaczego pytasz mnie o to? Dlaczego robisz z tego taki problem? Przecie˙z całe twoje z˙ ycie, to z˙ ycie wampira! Rozpoczał ˛ swoja˛ zwykła˛ tyrad˛e, która˛ i mnie powtarzał tyle razy. Poznaj swoja˛ natur˛e, zabijaj, bad´ ˛ z tym, kim jeste´s. Ale wszystko to wydawało si˛e dziwnie nie na miejscu i bez sensu. Klaudia bowiem nie miała z˙ adnych skrupułów przy zabijaniu. Odchyliła si˛e do tyłu i pozwoliła, by głowa wolno zsuwała si˛e po oparciu do miejsca, z którego widziała go na wprost. Znów przygladała ˛ mu si˛e badawczo, jak gdyby był kukiełka˛ na sznurkach. — Czy´s to ty zrobił? Jak? — zapytała, mru˙zac ˛ oczy. — Jak to zrobiłe´s? 89

— A dlaczegó˙z to miałbym ci powiedzie´c? Taka ju˙z moja moc. — Dlaczego tylko twoja? — odpowiedziała Klaudia lodowatym głosem, z oczyma bezlito´snie wpatrujacymi ˛ si˛e w Lestata. — Jak to si˛e odbyło? To było jak mgnienie oka. Lestat wstał z kanapy, i ja zerwałem si˛e na równe nogi, stajac ˛ mu naprzeciwko. — Powstrzymaj ja! ˛ — Krzyczał do mnie, załamujac ˛ r˛ece. — Zrób co´s z nia! ˛ Nie mog˛e jej ju˙z dłu˙zej znie´sc´ ! Szybkim krokiem podszedł do drzwi, ale zawrócił jeszcze, podchodzac ˛ do Klaudii, tak z˙ e górował wyra´znie nad nia,˛ rzucajac ˛ wielki cie´n na jej mała˛ posta´c. Patrzyła w´sciekle w jego kierunku, nie okazujac ˛ z˙ adnego strachu. Jej oczy wodziły po jego twarzy z całkowita˛ oboj˛etno´scia.˛ — Mog˛e jeszcze uniewa˙zni´c to, co zrobiłem. Z toba˛ i z nim — dodał, wskazujac ˛ palcem na mnie. — Ciesz si˛e, z˙ e uczyniłem ci˛e tym, kim jeste´s — rzucił pogardliwie. — Albo zetr˛e ci˛e na pył! Tak, spokój tego domu został zniszczony, cho´c nad wszystkim zapadła cisza. Dni mijały, Klaudia nie zadawała ju˙z pyta´n. Pochłon˛eły ja˛ teraz ksi˛egi okultystyczne, ksia˙ ˛zki o czarownicach i czarnej magii, a tak˙ze te o wampirach. Nic powa˙znego, rozumiesz. Mity, historia, czasami tylko romantyczne, wzbudzaja˛ ce groz˛e opowiadania. Ale czytała wszystko. Do brzasku siedziała zatopiona w ksia˙ ˛zkach, tak z˙ e musiałem chodzi´c po nia˛ i przyprowadza´c na spanie. Lestat tymczasem wynajał ˛ nowego słu˙zacego ˛ i słu˙zac ˛ a.˛ Zatrudnił te˙z cała˛ grup˛e robotników, z˙ eby wykonali dla niego na dziedzi´ncu wielka˛ fontann˛e z kamienna˛ nimfa˛ i woda˛ tryskajac ˛ a˛ z szeroko otwartych półkul muszli morskiej. Kupił złote rybki i skrzynki lilii wodnych i po sko´nczonej pracy przyozdobił nimi fontann˛e, tak z˙ e ich kwitnace ˛ kwiaty pływały spokojnie na powierzchni, migocac ˛ w wiecznie poruszajacej ˛ si˛e wodzie. Jaka´s kobieta była s´wiadkiem jego wyczynów na Nyaders Road. Uciekła, i wkrótce pojawiły si˛e w prasie niesamowite historie sugerujace ˛ jego zwiazek ˛ z nawiedzonym domem w okolicy. Wszystko to sprawiało mu du˙zo przyjemnos´ci. Przez jaki´s czas wyst˛epował jako „potwór z Nyades Road”, cho´c ostatecznie sprawozdania o upiorze zeszły z czołowych szpalt gazet. Wtedy dokonał jeszcze innego przera˙zajacego ˛ morderstwa, tak˙ze w miejscu publicznym i czynem tym sprawił, z˙ e znów wyobra´znia mieszka´nców miasta zacz˛eła działa´c. Jednak wszystko to wywoływało w nas pewna˛ obaw˛e. Lestat stał si˛e melancholijny, podejrzliwy, ciagle ˛ wypytywał o Klaudi˛e, gdzie jest, dokad ˛ poszła i co robi. — Wszystko b˛edzie w porzadku ˛ — zapewniałem go, cho´c stroniła ode mnie i prze˙zywałem to jak m˛eczarnie zadane kochankowi przez ukochana.˛ Rzadko widywała si˛e teraz ze mna.˛ Mogła nawet odwróci´c si˛e i wyj´sc´ , gdy mówiłem do niej. — Lepiej, z˙ eby si˛e uspokoiła! — Lestat zapowiedział gro´znie. — A co zrobisz, je´sli nie? — zapytałem, bardziej z obawy ni˙z z wyrzutem. 90

Spojrzał na mnie tymi swoimi zimnymi oczyma. — Zaopiekuj si˛e nia,˛ Louis. Porozmawiaj z nia! ˛ — odrzekł. — Wszystko było dotad ˛ w najlepszym porzadku, ˛ a teraz. . . Nie potrzebujemy tego. Zdecydowałem jednak, z˙ e sam nie b˛ed˛e jej zaczepia´c i czekałem, a˙z ona to zrobi. Skutecznie, bo którego´s wieczoru, zaraz po moim przebudzeniu, przyszła do mnie. W domu było ciemno. Zobaczyłem, jak stoi przy drzwiach prowadzacych ˛ na balkon. Miała na sobie sukienk˛e z wypchanymi ramionami i ró˙zowa˛ szarfa.˛ Przymru˙zonymi oczyma obserwowała wieczorny zgiełk uliczny na Rue Royale. Słyszałem, z˙ e Lestat był w swoim pokoju. Słycha´c było szum wody lejacej ˛ si˛e z dzbana do mycia. Przez moment czu´c było delikatny zapach jego wody kolo´nskiej, dochodziły odgłosy muzyki z pobliskiej kawiarni. — On mi nie powie — odezwała si˛e cicho — jak to si˛e stało. — Czy naprawd˛e chcesz to wiedzie´c? — zapytałem, patrzac ˛ jej w twarz. — Czy dlatego, z˙ e to przydarzyło si˛e tobie. . . i z˙ e kiedy´s była´s kim´s innym? Nie rozumiem, co masz na my´sli, bo je´sli chcesz wiedzie´c, jak to si˛e robi, po to tylko, aby´s sama mogła to robi´c. . . — Ja, nawet nie wiem, co to jest, o czym ty mówisz — odrzekła z lekkim chłodem. Odwróciła si˛e do mnie i poło˙zyła dłonie na mojej twarzy. — Zabijaj ze mna˛ dzisiaj — wyszeptała zmysłowo, jak kochanka. — I powiedz mi wszystko, co wiesz. Kim jeste´scie? Dlaczego nie jeste´smy tacy sami jak oni? — Ruchem głowy wskazała zatłoczona˛ ulic˛e. — Nie znam odpowiedzi na twoje pytania — powiedziałem. Skrzywiła si˛e nagle, jak gdyby usiłowała usłysze´c mnie przez nagły hałas, a potem potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Kontynuowałem jednak dalej. Ja równie˙z ciekaw jestem tych rzeczy, które ciebie tak intryguja.˛ Co do tego jak stałem si˛e wampirem, to powiem ci. . . z˙ e rzeczywi´scie uczynił mnie nim Lestat. Ale tak naprawd˛e nie wiem jak! Na jej twarzy nadal malowało si˛e napi˛ecie. Dostrzegłem te˙z pierwsze oznaki strachu lub czego´s jeszcze gorszego ni˙z strach. — Klaudio — powiedziałem, kładac ˛ swe dłonie w jej dłonie s´ciskajac ˛ je delikatnie. — Nie pytaj mnie wi˛ecej o to. Jeste´s moja˛ współtowarzyszka,˛ od niezliczonych ju˙z lat, w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania dotyczace ˛ zagadnie´n z˙ ycia i s´mierci. Nie bad´ ˛ z współtowarzyszka˛ niepokoju, jaki temu towarzyszy. Lestat nie mo˙ze tobie da´c odpowiedzi. A ja nie potrafi˛e. Widziałem, z˙ e nie pogodziła si˛e z tym, ale nie oczekiwałem tego od niej. Z cała˛ gwałtowno´scia˛ rozdzierała swe włosy. Przestałem mówi´c. Rozumiałem ja.˛ Patrzyła teraz w niebo. Było mgliste, bezgwiezdne. Chmury płyn˛eły szybko od strony rzeki. Poruszyła nagle ustami, jak gdyby zagryzała wargi, po czym ponownie odwróciła si˛e do mnie i nadal szepczac, ˛ rzekła: — A wi˛ec to on. . . to on. . . a nie ty! Było co´s przera˙zajacego ˛ w wyrazie jej twarzy, tak z˙ e mimowolnie odsuna˛ łem si˛e od niej. Podszedłem do kominka, zapalajac ˛ stojac ˛ a˛ na nim pojedyncza˛ 91

s´wiec˛e, na wprost wysokiego zwierciadła. I nagle zobaczyłem co´s, co mnie przeraziło, co´s, co pojawiło si˛e w mroku poczatkowo ˛ jako odra˙zajaca ˛ maska, a potem przybrało wyra´zny trójwymiarowy kształt: wyblakła, spłowiała czaszka ludzka. Utkwiłem w niej wzrok. Wokół niej unosił si˛e delikatny zapach ziemi, cho´c była ju˙z całkowicie z niej oczyszczona. — Dlaczego nie odpowiesz mi? — nalegała. Usłyszałem, jak Lestat otwiera drzwi. Za chwil˛e wyjdzie, by zabija´c, a przynajmniej szuka´c ofiary. Ja nie miałem na to ochoty. Chciałem sp˛edzi´c pierwsze godziny tego wieczoru w ciszy i spokoju, a˙z głód wzbierze we mnie, a˙z pragnienie stanie si˛e tak mocne, z˙ e prawie ju˙z nie do wytrzymania, i dopiero wtedy poddam si˛e temu całkowicie, prawie s´lepo. Raz jeszcze usłyszałem powtórzone wyra´znie pytanie, jak gdyby unosiło si˛e wokół mnie w powietrzu. . . Poczułem, jak mocno bije mi serce. — To on mnie stworzył, oczywi´scie! Sam mi to powiedział. Ale ty ukrywasz co´s przede mna.˛ Co´s, o czym on wspomina jedynie, gdy przypieram go do muru. Twierdzi, z˙ e nie mogłoby si˛e tak sta´c, gdyby nie ty! Zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e wpatruj˛e si˛e bezmy´slnie w t˛e czaszk˛e, cho´c jej słowa uderzały we mnie jak bicze. Tak mocno, z˙ e powinienem obróci´c si˛e i stana´ ˛c im naprzeciw. Przyszło mi na my´sl, bardziej iskra ni˙z my´sl, z˙ e powinno pozosta´c ze mnie wi˛ecej ni˙z taka wła´snie czaszka. Obróciłem si˛e i w s´wiatłach dochodzacych ˛ z ulicy ujrzałem jej oczy jak dwa ciemne płomienie. Poczułem, z˙ e zbli˙zam si˛e do niej, szepczac ˛ jej imi˛e. Ju˙z układałem wargi, by sformułowa´c jaka´ ˛s my´sl, ale zrezygnowałem, podchodzac ˛ bli˙zej, by wreszcie odwróci´c si˛e i bezsensownie schyli´c si˛e po jej płaszcz i kapelusik. Zobaczyłem male´nka˛ r˛ekawiczk˛e na podłodze, która fosforyzowała w ciemno´sci i przez krótka˛ chwil˛e wydała mi si˛e malutka,˛ oddzielona˛ od tułowia raczk ˛ a.˛ — Co si˛e z toba˛ dzieje. . . ? — Przysun˛eła si˛e bli˙zej, spogladaj ˛ ac ˛ w gór˛e, na moja˛ twarz. — O co ci chodzi? Dlaczego patrzysz na czaszk˛e w taki sposób, i na t˛e r˛ekawiczk˛e? — zapytała prawie delikatnie. W jej głosie jednak mo˙zna było wyczu´c pewne wyrachowanie, jakby rezerw˛e i oboj˛etno´sc´ . — Potrzebuj˛e ciebie — odrzekłem, sam nawet nie chcac, ˛ by to zostało powiedziane. — Nie mog˛e znie´sc´ my´sli, z˙ e mog˛e ci˛e utraci´c. Jeste´s jedynym moim towarzyszem w tej nie´smiertelno´sci. — Ale˙z z cała˛ pewno´scia˛ musza˛ by´c inni! Z cała˛ pewno´scia˛ nie jeste´smy jedynymi wampirami na tej ziemi! — powiedziała to tak, jakbym to ja sam powiedział. Usłyszałem moje własne słowa, które wracały teraz do mnie w przypływie jej obudzonej s´wiadomo´sci, jej własnych poszukiwa´n. W jej słowach jednak nie było bólu, tylko pro´sba, beznami˛etne pragnienie poznania. Spojrzałem w dół na nia.˛ — Czy ty nie jeste´s taka sama jak ja? Teraz ona patrzyła na mnie. 92

— Nauczyłe´s mnie wszystkiego, co wiem! — Lestat nauczył ci˛e zabija´c. — Podniosłem le˙zac ˛ a˛ r˛ekawiczk˛e. — Prosz˛e, ju˙z dobrze. . . chod´zmy stad. ˛ Chc˛e wyj´sc´ . . . Zaczałem ˛ si˛e jaka´ ˛ c, próbujac ˛ naciagn ˛ a´ ˛c r˛ekawiczk˛e na jej mała˛ raczk˛ ˛ e. Odchyliłem długie i kr˛econe włosy i delikatnie pomogłem wło˙zy´c płaszcz. — Ale ty nauczyłe´s mnie widzie´c! — powiedziała. — Ty nauczyłe´s mnie znaczenia słów „oczy wampira”, nauczyłe´s mnie, juk smakowa´c s´wiat, jak pragna´ ˛c wi˛ecej ni˙z. . . — Ja nigdy nie rozumiałem tego w ten sposób — powiedziałem. — ”Oczy wampira”, dla mnie słowa te maja˛ inne brzmienie, ni˙z kiedy ty je wypowiadasz. . . — Pociagn˛ ˛ eła mnie tak, bym spojrzał na nia.˛ — Chod´z — powiedziałem — mam ci co´s do pokazania. . . Szybko poprowadziłem ja˛ korytarzem, pomogłem zej´sc´ w dół po schodach i dalej przez ciemny dziedziniec. Wcale ju˙z nie wiedziałem, co wła´sciwie musz˛e jej pokaza´c. Wiedziałem tylko, dokad ˛ id˛e i z˙ e musz˛e zbli˙zy´c si˛e do tego z szacunkiem i pot˛epie´nczym instynktem. Biegli´smy przez miasto. Był wczesny wieczór. Niebo nad nami przybrało bladofioletowy odcie´n, gdy chmury przep˛edził wiatr i pojawiły si˛e gwiazdy małe i dalekie. Powietrze było duszne i wonne i pozostało takie, nawet gdy min˛eli´smy pi˛ekne przestronne ogrody i zbli˙zali´smy si˛e do tych n˛edznych, waskich ˛ ulic, gdzie kwiaty wyrastaja˛ w p˛ekni˛eciach s´cian, a na pustych parcelach wielki oleander wystrzela grubymi i woskowymi łodygami, białym i róz˙ owym kwieciem jak monstrualny chwast. Słyszałem narastajace ˛ staccato kroków Klaudii, gdy biegła koło mnie. Ani słowem nie napomkn˛eła, bym zwolnił tempo. W ko´ncu przystan˛eli´smy. Ona z twarza˛ niesko´nczenie cierpliwa,˛ spogladaj ˛ ac ˛ na mnie w ciemnej i waskiej ˛ uliczce, przy której stało jeszcze kilka starych francuskich domów, o pochyłych dachach, mi˛edzy przewa˙zajacymi ˛ hiszpa´nskimi fasadami. Odszukałem ten dom prawie na o´slep, instynktownie, s´wiadom nagle, z˙ e zawsze wiedziałem, gdzie si˛e znajduje i unikałem go jak ognia, skr˛ecajac ˛ w por˛e przed tym ciemnym rogiem w najbli˙zsza˛ przecznic˛e, nie chcac ˛ nawet przej´sc´ obok tych niskich okien, gdzie po raz pierwszy usłyszałem płacz Klaudii. Dom stał nadal. Zapadł si˛e tylko troch˛e. Chwasty podeszły wysoko wzdłu˙z fundamentów. Oba mansardowe okienka były wybite, na ramach powiewały jakie´s stare szmaty przyniesione pewnie przez wiatr. Dotknałem ˛ okiennic. — To tu po raz pierwszy zobaczyłem ciebie — odezwałem si˛e do Klaudii, zdecydowany powiedzie´c o wszystkim tak, by zrozumiała, a przecie˙z czułem na sobie jej chłodne spojrzenie i dystans, z jakim patrzyła na mnie. — Usłyszałem, jak płakała´s. Była´s tam, w tym pokoju razem z matka.˛ Twoja matka ju˙z nie z˙ yła. Od wielu dni, ale ty nie zdawała´s sobie z tego sprawy. Przywarła´s do niej szlochajac. ˛ . . płaczac ˛ z˙ ało´snie. Była´s przera˙zajaco ˛ blada i w goraczce. ˛ Była´s głodna. Próbowała´s obudzi´c ja˛ ze s´miertelnego snu. Obejmowała´s, domagajac ˛ si˛e ciepła, tuliła´s si˛e przepełniona strachem Był ju˙z prawie ranek i. . . 93

Dotknałem ˛ palcami skroni. — Otworzyłem okiennic˛e. . . wszedłem do tego pokoju. Odczuwałem współczucie ale. . . i jeszcze co´s. Zobaczyłem, jak jej usta rozchyliły si˛e, a oczy rozszerzyły. — Ty. . . przyszedłe´s wypi´c moja˛ krew? — wyszeptała. — Byłam twoja˛ ofiara! ˛ — Tak — odrzekłem. — Zrobiłem to. Przez chwil˛e stali´smy w milczeniu. Trwało to wieczno´sc´ i było tak bolesne, z˙ e oboje nie mogli´smy tego znie´sc´ . Klaudia nie poruszyła si˛e w ciemno´sciach, jej wielkie oczy odbijały słabe s´wiatło, a ciepłe powietrze zadrgało nagle od jakiego´s odległego d´zwi˛eku. A potem odwróciła si˛e. Usłyszałem stukot jej bucików, gdy biegła. Stałem jak wryty, wsłuchujac ˛ si˛e w ten odgłos, który stawał si˛e coraz cichszy, Obróciłem si˛e. Strach zawładnał ˛ mna˛ ponownie, wzrastał nieprzezwyci˛ez˙ ony. Pobiegłem za nia.˛ Nie mie´sciło mi si˛e w głowie, z˙ e mog˛e jej nie dogoni´c, nie zatrzyma´c i nie powiedzie´c, z˙ e ja˛ kocham. Musz˛e ja˛ mie´c, zatrzyma´c przy sobie. Gdy biegłem za nia˛ na o´slep ciemna˛ ulica,˛ ka˙zda sekunda wydawała mi si˛e chwila,˛ w której traciłem ja,˛ kropla po kropli. Moje serce waliło jak oszalałe, nienasycone, tłukło si˛e i sprzeciwiało temu silnemu podnieceniu. Nagle stanałem ˛ jak wryty. Klaudia stała pod latarnia.˛ Patrzyła na mnie, jak gdyby zobaczyła mnie po raz pierwszy. Objałem ˛ jej dzieci˛eca˛ kibi´c i podniosłem do s´wiatła. Obserwowała mnie. Jej twarz była wykrzywiona, głow˛e odwracała na boki, jak gdyby unikała mojego spojrzenia, jak gdyby musiała odwróci´c si˛e od przemo˙znego poczucia wstr˛etu. — Ty mnie zabiłe´s — wyszeptała — ty odebrałe´s mi z˙ ycie! — Tak — odparłem, trzymajac ˛ ja˛ tak mocno, z˙ e czułem, jak wali jej serce. — A raczej próbowałem odebra´c, wyssa´c je. Ale ty miała´s serce niepodobne do z˙ adnego, które kiedykolwiek czułem. Serce, które biło i biło, a˙z musiałem ci˛e zostawi´c, odrzuci´c od siebie, a˙zeby´s nie przyspieszyła za bardzo mojego t˛etna i nie zabiła mnie. To Lestat odszukał mnie tutaj. Louis, sentymentalny Louis przyłapany na uczcie z małego złotowłosego dziecka, s´wi˛etego niewiniatka, ˛ malej dziewczynki. Przyniósł ci˛e ze szpitala, gdzie si˛e potem znalazła´s i nawet nie mogłem si˛e domy´sli´c, co zamierza poza tym, z˙ e chciał uprzytomni´c mi moje własne powołanie, moja˛ natur˛e wampira. „We´z ja,˛ sko´ncz, co zaczałe´ ˛ s” — powiedział. I znów poczułem pragnienie tej krwi. Och, wiem, z˙ e straciłem ci˛e teraz na zawsze. Widz˛e to w twoich oczach! Patrzysz na mnie tak, jak patrzysz na ludzi s´miertelnych, z góry, z chłodna˛ wyniosło´scia,˛ której nie moga˛ zrozumie´c. Ale zrobiłem to. Ponownie wbiłem z˛eby w twoja˛ szyj˛e, n˛edzny, nie do powstrzymania głód twojego walacego ˛ jak młot serca, tych policzków, tej skóry. Była´s ró˙zowa i delikatna, taka jak inne dzieci, słodka z soczystym zapachem soli i kurzu. Wziałem ˛ ci˛e na r˛ece. Przyssałem si˛e ponownie. I gdy znów poczułem, z˙ e serce twe pr˛edzej mnie pozbawi z˙ ycia, ni˙z podda si˛e, nie dbałem ju˙z o to. On nas rozdzielił, i rozcinajac ˛ 94

przegub swojej dłoni podał ci do picia własna˛ krew. A ty piła´s. Piła´s jego krew bez opami˛etania, a˙z prawie wyssała´s wszystko, a˙z si˛e zataczał. Ale wtedy stała´s si˛e ju˙z wampirem. Tej samej nocy jeszcze piła´s krew ludzka.˛ I od tej pory tak ju˙z co noc. Jej twarz nie zmieniła si˛e. Była jak z wosku, tylko oczy z˙ yły. Nic wi˛ecej nie miałem do powiedzenia. Postawiłem ja˛ na ziemi. — Odebrałem ci z˙ ycie — powiedziałem — a on dał ci je ponownie. — I oto z˙ yj˛e — odrzekła szeptem — i nienawidz˛e was obu! Zapadła cisza. — Dlaczego powiedział jej pan o tym? — zapytał chłopak po pełnej szacunku pauzie. — Jak˙ze˙z mogłem jej nie powiedzie´c? — Wampir zerknał ˛ na reportera z lekkim zaskoczeniem. — Musiała to wiedzie´c. Sama musiała to rozwa˙zy´c. Przecie˙z Lestat nie dostał jej w pełni z˙ ycia, tak jak to było w moim przypadku. Najpierw ja ja˛ poraziłem. Umarłaby! Nie byłoby ju˙z dla niej z˙ adnej szansy. Ale co za ró˙znica! Dla nas wszystkich to tylko sprawa lat, powolnego umierania! Co z tego, z˙ e zobaczyła wyrazi´sciej to, co wiedza˛ wszyscy ludzie: z˙ e s´mier´c jest nieunikniona, chyba z˙ e kto´s wybierze. . . to! Otworzył dłonie i spogladał ˛ na nie. — Stracił ja˛ pan? Czy odeszła? — Odeszła! Dokad ˛ mogła odej´sc´ ? Była dzieckiem nie wi˛ekszym od innych dzieci. Kto by ja˛ przygarnał? ˛ Czy miała znale´zc´ sobie jaki´s stary grobowiec i jak jaki´s mityczny wampir kła´sc´ si˛e razem z robakami i mrówkami za dnia, a wstawa´c w nocy na polowania? Ale nie dlatego nie odeszła. Co´s w niej samej było pokrewne temu, co tkwiło we mnie. To samo było zreszta˛ z Lestatem. Nie moglis´my znie´sc´ my´sli, by pozosta´c sami i z˙ y´c samotnie! Potrzebowali´smy nawzajem swego towarzystwa. Otaczał nas s´wiat z mnóstwem s´miertelnych ludzi, potykaja˛ ´ cych si˛e o nas. Swiat ludzi s´lepych i pochłoni˛etych swoimi sprawami. „Skazani na siebie w nienawi´sci” — powiedziała mi spokojnie pó´zniej. Znalazłem ja˛ w domu, siedzac ˛ a˛ przy wygaszonym kominku i obrywajac ˛ a˛ listki lawendy z długiej łodygi. Kamie´n spadł mi z serca, gdy ja˛ ujrzałem. Zrobiłbym wtedy dla niej wszystko! I gdy zapytała mnie cicho, czy powiem jej wszystko, co wiem, uczyniłem to z rado´scia.˛ Reszta bowiem była ju˙z niczym w porównaniu z sekretem, który ukrywałem do tej pory. Opowiedziałem jej o sobie tak, jak teraz opowiadam tobie; o tym, jak Lestat przyszedł do mnie i o tym, co wydarzyło si˛e tej nocy, gdy przyniósł ja˛ ze szpitala. Nie zadawała z˙ adnych pyta´n, a tylko czasami spogladała ˛ na mnie znad swych kwiatów. Wreszcie, gdy sko´nczyłem, siedziałem, wpatrujac ˛ si˛e znowu w t˛e nieszcz˛esna˛ czaszk˛e i słuchajac, ˛ jak zrywane płatki zes´lizguja˛ si˛e po jej sukni. Nagle odezwała si˛e: — Nie pogardzam toba! ˛

95

Obudziłem si˛e. Zsun˛eła si˛e z wysokiej adamaszkowej poduszki i podeszła do mnie pachnaca ˛ kwiatami. — Czy to jest zapach s´miertelnego dziecka? — zapytała. — Louis, mój drogi. Pami˛etam, z˙ e objałem ˛ ja˛ i wtuliłem głow˛e w jej mała˛ pier´s, a ona utopiła swe malutkie raczki ˛ w moich włosach, uspokajajac ˛ mnie i tulac. ˛ — Byłam dla ciebie s´miertelna — powiedziała. Kiedy podniosłem wzrok, ujrzałem, jak si˛e u´smiecha. Ale mi˛ekko´sc´ jej ust była ulotna i chwil˛e pó´zniej patrzyła ju˙z, jakby mnie nie dostrzegajac, ˛ jak kto´s, kto zasłuchany jest w tony delikatnej, powa˙znej muzyki. — Ty ofiarowałe´s mi swój nie´smiertelny pocałunek — rzekła, nie do mnie, ale do siebie. — Kochałe´s mnie swoja˛ natura˛ wampira. — Kocham ci˛e teraz moja˛ ludzka˛ natura,˛ je´sli kiedykolwiek ja˛ miałem — odrzekłem. — Ach, tak — odezwała si˛e nadal zadumana. — Tak, i to jest wła´snie twój słaby punkt. To dlatego twoja twarz była taka nieszcz˛es´liwa, kiedy powiedziałam ci — jak czynia˛ to ludzie — z˙ e ciebie nienawidz˛e. Dlatego patrzysz na mnie wła´snie tak, jak teraz. To ludzka natura. Ja nie mam ludzkiej natury. I z˙ adne opowiadanie o matczynych zwłokach i pokojach hotelowych, gdzie dzieci ucza˛ si˛e potworno´sci, nie sa˛ w stanie obudzi´c jej we mnie. Po prostu jej nie mam. Twoje oczy nabieraja˛ chłodu, gdy mówi˛e ci teraz o tym. A przecie˙z mówi˛e twoim j˛ezykiem. Mam te same uczucia wzgl˛edem prawdy i t˛e sama˛ potrzeb˛e docierania do sedna tego wszystkiego, co wa˙zne. . . A teraz sen trwajacy ˛ sze´sc´ dziesiat ˛ pi˛ec´ lat sko´nczył si˛e. — Sze´sc´ dziesi˛eciopi˛ecioletni sen sko´nczył si˛e. — Usłyszałem, jak mówi, nie dowierzajac ˛ albo nie chcac ˛ uwierzy´c, z˙ e miała dokładnie to na my´sli, co powiedziała. Dokładnie tyle bowiem min˛eło od tej nocy, kiedy próbowałem opu´sci´c Lestata, a próba ta nic powiodła si˛e. Zakochujac ˛ si˛e w niej, zapomniałem o rozsadzajacych ˛ mój umysł my´slach, moich strasznych pytaniach. Teraz ona sama miała je na ustach. Klaudia wolno podeszła na s´rodek pokoju i rozsypała wokół siebie pomi˛ete kawałki kwiatów lawendy. Złamała delikatna˛ łodyg˛e i przytkn˛eła ja˛ do ust. Wreszcie, gdy usłyszała cała˛ t˛e histori˛e, powiedziała: ˙ — Zatem on stworzył mnie dlatego, bym była twoim towarzyszem. Zadne ła´ncuchy nie mogły ci˛e przytrzyma´c w tej samotno´sci a on nie mógł ci nic zaofiarowa´c. Mnie teraz zreszta˛ te˙z. . . Wydawało mi si˛e kiedy´s, z˙ e jest czarujacy. ˛ Podobał mi si˛e jego chód, gdy stukał w bruk swa˛ laska˛ i gdy unosił mnie na r˛ekach. I z˙ ywiołowo´sc´ , ta beztroska swoboda, z jaka˛ zabijał, która˛ tak˙ze i ja odczuwałam Nie uwa˙zam go jednak ju˙z za czarujacego. ˛ Zreszta˛ ty nigdy tak nie sa˛ dziłe´s. Byli´smy i jeste´smy jego marionetkami. Ty, bo pozostajesz cały czas z nim i opiekujesz si˛e nim, a ja, bo jestem twoim towarzyszem. Pora ju˙z z tym sko´nczy´c, Louis. Pora go opu´sci´c. Pora go opu´sci´c. 96

Do tej pory nic my´slałem o tym powa˙znie, marzyłem tylko o tym skrycie, ju˙z od dawna. Dorosłem przyzwyczajony do jego postaci, jak gdyby on sam był warunkiem mojego istnienia. Usłyszałem niewyra´zne odgłosy z dołu oznaczaja˛ ce jego powrót. Odgłos kroków na podej´sciu. Wkrótce wejdzie na tylne schody. Pomy´slałem wtedy o tym, o czym zawsze my´slałem, kiedy słyszałem, jak wraca. Ogarnał ˛ mnie znowu ten niesprecyzowany niepokój. A potem my´sl o uwolnieniu si˛e od niego, na zawsze. Wstałem, szepczac ˛ do Klaudii, z˙ e nadchodzi. — Wiem — u´smiechn˛eła si˛e. — Usłyszałam go, gdy skr˛ecił w nasza˛ uliczk˛e. — On nigdy nie pozwoli nam odej´sc´ — szepnałem, ˛ cho´c pojałem ˛ informacj˛e zawarta˛ w jej ostatnich słowach. Jej zmysły wampira były nadzwyczajnie czułe. Stała teraz en gard˛e, dumna. — Chyba go nie znasz, je´sli sadzisz, ˛ z˙ e pozwoli nam odej´sc´ — powiedziałem przestraszony troch˛e jej pewno´scia˛ siebie. — Nie pozwoli nam odej´sc´ . — Ach, czy˙zby. . . naprawd˛e — odrzekła, u´smiechajac ˛ si˛e. Zapanowała wi˛ec zgoda co do konieczno´sci poczynienia pewnych planów. Natychmiast. Nast˛epnej nocy zjawił si˛e mój po´srednik, jak zwykle utyskujac ˛ na prowadzenie interesów przy jednej n˛edznej s´wiecy. Wział ˛ jednak zamówienia na załatwienie spraw zwia˛ zanych z podró˙za˛ przez Atlantyk. Klaudia i ja postanowili´smy popłyna´ ˛c do Europy, pierwszym mo˙zliwym rejsem, bez wzgl˛edu na to, dokad ˛ płynał ˛ statek i jaki był port docelowy. Rzecza˛ o najwa˙zniejszym znaczeniu dla nas była skrzynia, wysłana z nami, która˛ nale˙zało przenie´sc´ ostro˙znie podczas dnia z naszego domu i wnie´sc´ na pokład, nie jednak do luków baga˙zowych, lecz do naszej kabiny. Została jeszcze sprawa ustale´n dotyczacych ˛ Lestata. Planowałem pozostawi´c mu dochód z wynajmu kilku sklepów i domów w mie´scie oraz z małej firmy budowlanej działajacej ˛ w Fauborg Mavigny. Ch˛etnie zło˙zyłem swój podpis pod wszystkimi odpowiednimi dokumentami. Chciałem kupi´c nasza˛ wolno´sc´ , przekona´c Lestata, z˙ e chcieli´smy tylko wybra´c si˛e razem na wycieczk˛e, i z˙ e on b˛edzie mógł z˙ y´c nadal na tym samym poziomie, do którego był przyzwyczajony. B˛edzie miał swoje własne pieniadze ˛ i o nic nie b˛edzie musiał zwraca´c si˛e do mnie. Przez wszystkie te lata był bowiem prawie całkowicie zale˙zny ode mnie. Oczywi´scie, z˙ adał ˛ wszystkich tych funduszy, jak gdybym był zaledwie jego bankierem i dzi˛ekował za nie najzjadliwszymi słowami, jakie znajdowały si˛e w jego słowniku. Ale czuł wstr˛et do tej koniecznej dla niego zale˙zno´sci. Miałem nadziej˛e u´spi´c jego podejrzliwo´sc´ , zaspokajajac ˛ jego chciwo´sc´ , a przekonany o tym, z˙ e Lestat potrafi odczytywa´c wszelkie moje uczucia, byłem wi˛ecej ni˙z przestraszony. Nie bardzo wierzyłem, z˙ e było mo˙zliwe uciec od niego. Czy rozumiesz, co to oznacza? Robiłem wszystko według planu, jak gdybym wierzył we´n, ale jednocze´snie nie miałem złudze´n, z˙ e wszystko i tak si˛e nie powiedzie. Klaudia tymczasem igrała z ogniem. Jej opanowanie i spokój przytłaczały mnie, gdy czytała swoje tajemne ksia˙ ˛zki i zadawała mu pytania. Zupełnie nie poruszały jej zjadliwe wybuchy gniewu spowodowane pytaniami i miała tupet 97

powtarza´c je wielokrotnie, przeformułowane nieco i zadane na inny sposób. Jednocze´snie kontrolowała i bacznie przygladała ˛ si˛e reakcji Lestata. Okazało si˛e jednak, z˙ e wiele informacji wypowiada w tych atakach niechcacy ˛ lub nawet wbrew sobie. — Co za wampir uczynił ciebie wampirem? — zapytała kiedy´s, nie podnoszac ˛ nawet wzroku znad ksia˙ ˛zki i przymru˙zajac ˛ powieki w oczekiwaniu na nast˛epujacy ˛ oczywi´scie gwałtowny atak szału — Dlaczego nigdy o tym nic nie mówisz? — dodała, nie zwracajac ˛ zupełnie uwagi na jego w´sciekły sprzeciw. Zdawała si˛e by´c absolutnie nie podatna na jego irytacj˛e. — Za du˙zo chcecie wiedzie´c, oboje! — powiedział nam nast˛epnej nocy, gdy w ciemno´sciach przemierzał pokój w t˛e i z powrotem, zwracajac ˛ m´sciwy wzrok ku Klaudii, która ju˙z umiejscowiła si˛e w swoim kaciku, ˛ otoczona płonacymi ˛ s´wiecami i stosami ksia˙ ˛zek. — Nie´smiertelno´sc´ to dla was za mało! Nie, wy chcecie darowanemu koniowi zaglada´ ˛ c w z˛eby! Mógłbym zaofiarowa´c to komukolwiek tam na ulicy i mo˙zecie sobie wyobrazi´c, czym byłoby to dla niego.. — A ty byłe´s tym tak uradowany? — zapytała spokojnie, ledwo poruszajac ˛ wargami. — Chcesz to zako´nczy´c? Mog˛e zaofiarowa´c ci s´mier´c jeszcze łatwiej, ni˙z gdy ofiarowałem ci z˙ ycie. Podszedł do niej bli˙zej. Padł na mnie jego cie´n rzucony nagle przez delikatny płomie´n s´wiec z jej kacika. ˛ Poniewa˙z zasłaniał s´wiatło, wokół jego jasnych włosów wytworzyła si˛e aureola, gdy reszta twarzy pozostała zaciemniona. — Czy chcesz umrze´c? — powtórzył. — Wiedzie´c, to nie znaczy chcie´c s´mierci — szepn˛eła. — Odpowiedz mi, czy chcesz s´mierci! ˙ — A ty rozdajesz wszystkie te rzeczy? Pochodza˛ od ciebie. Zycie i s´mier´c — szepn˛eła z szyderstwem w głosie. — Tak — odpowiedział. — Zgadza si˛e. — Nic nie wiesz — powiedziała do niego powa˙znie, głosem tak cichym, z˙ e nawet najmniejszy hałas z ulicy mógł zniekształci´c jej słowa. Poczułem, z˙ e wysilam słuch, by nie uroni´c nic z tego, co mówiła. — Przypu´sc´ my, z˙ e wampir, który uczynił ciebie wampirem, nic nie wiedział, ten z kolei, który go stworzył — tak˙ze nic, i tak dalej, i dalej w przeszło´sc´ . Nic, wi˛ec pochodzisz od niczego! Pozostaje tylko nico´sc´ ! A my musimy z˙ y´c z ta˛ wiedza,˛ która w rzeczy samej nie jest z˙ adna˛ wiedza.˛ — Tak! — wykrzyknał ˛ nagle, wyrzucajac ˛ r˛ece w powietrze, głosem zabarwionym jednak czym innym ni˙z zło´scia.˛ Zamilkł. I ona milczała. Potem obrócił si˛e wolno, jak gdyby kto´s wykonał jaki´s ruch, który go zaalarmował, jakby kto´s stanał ˛ nagle za nim. Przypomniało mi to sposób, w jaki obracaja˛ si˛e ludzie, gdy czuja˛ mój oddech na sobie i nagle zdaja˛ sobie spraw˛e, z˙ e tam, gdzie przed chwila˛ byli całkowicie przekonani, z˙ e 98

nie ma nikogo. Ta chwila strasznego napi˛ecia, zanim mogli zobaczy´c moja˛ twarz i zachłysna´ ˛c si˛e z przera˙zenia powietrzem. Patrzył teraz na mnie, mogłem dojrze´c, z˙ e usta mu dr˙za.˛ Wtedy wyczułem to. Bał si˛e. Lestat bał si˛e. Wpatrywała si˛e w niego tym samym zrównowa˙zonym, zimnym spojrzeniem, nie okazujac ˛ cienia emocji, niczego nie oczekujac. ˛ — To ty ja˛ tym zaraziłe´s. . . — wyszeptał. Z trzaskiem zapalił zapałk˛e, a potem s´wiece na kominku, uniósł zadymione kosze lamp i obszedł dookoła pokój, zapalajac ˛ wszystkie s´wiatła, a˙z male´nki płomyk z kacika ˛ Klaudii rozpłynał ˛ si˛e w jasno´sci opanowujacej ˛ pokój. Stanał ˛ odwrócony plecami do marmurowego kominka, spogladaj ˛ ac ˛ od s´wiatła do s´wiatła, jak gdyby przywracały mu troch˛e spokoju. — Wychodz˛e — powiedział. Klaudia wstała natychmiast, jak tylko Lestat wyszedł na ulic˛e. Stan˛eła na s´rodku pokoju, wyprostowała si˛e, po czym jej małe plecy wygi˛eły si˛e w łuk, r˛ece wyciagn˛ ˛ eły, na chwil˛e przymru˙zyła oczy, nast˛epnie szeroko je otworzyła, jak gdyby co dopiero przebudziła si˛e ze snu. Było co´s nieprzyzwoitego w jej gestach. Strach, jaki ujawnił si˛e w wypowiedzi Lestata, wypełniał jeszcze pokój, odbijała si˛e w nim jego ostatnia wypowied´z. Musiałem wykona´c jaki´s mimowolny ruch, poniewa˙z nagle stan˛eła przy moim krze´sle, przycisn˛eła r˛eka˛ moja˛ ksia˙ ˛zk˛e, której zreszta˛ od godzin nie czytałem, i rzekła: — Chod´z, wyjd´zmy razem! — Miała´s racj˛e. On nic nie wie. Nie ma nic takiego, o czym mógłby nam powiedzie´c — stwierdziłem. — Czy kiedykolwiek my´slałe´s, z˙ e rzeczywi´scie miał nam co´s do wyja´snienia — zapytała tym samym cichym głosem. — Odnajdziemy innych naszego rodzaju ´ — dodała. — Znajdziemy ich w Europie Srodkowej. Tam wła´snie mieszkaja˛ tak tłumnie, z˙ e historie, zmy´slone i prawdziwe, zapewniłyby strony wielu tomów. Jestem przekonana, z˙ e to stamtad ˛ wła´snie pochodza˛ wszystkie wampiry, je´sli w ogóle pochodza˛ z jakiego´s miejsca. Zbyt długo ju˙z przebywamy razem z nim. Chod´z na miasto. Niech zmysły przejma˛ władz˛e nad dusza.˛ Sadz˛ ˛ e, z˙ e poczułem dr˙zenie, gdy wypowiedziała te słowa: Niech zmysły przejma˛ władz˛e nad dusza.˛ — Odstaw na bok ksia˙ ˛zki i zabijaj — szepn˛eła. Poszedłem za nia˛ w dół schodów, przez dziedziniec i wzdłu˙z waskiej ˛ alei do nast˛epnej ulicy. Wtedy obróciła si˛e do mnie z wyciagni˛ ˛ etymi r˛ekoma, abym podniósł ja˛ z ziemi i niósł, cho´c oczywi´scie wcale nie była zm˛eczona. Chciała by´c tylko blisko, by mogła szepta´c do mnie cicho, obejmowa´c w u´scisku moja˛ szyj˛e. — Nie wyjawiłem mu całego mojego planu, o podró˙zy, pieniadzach ˛ — mówiłem, gdy tak przemierzali´smy ulice, s´wiadomy, z˙ e co´s w niej jest poza mna.˛ — On zabił tego drugiego wampira! — powiedziała nagle. — Nie, dlaczego tak mówisz? — zapytałem. Ale to nie jej kategoryczne 99

stwierdzenie poruszyło mnie, wprawiło w dr˙zenie moja˛ dusz˛e, jak gdyby była tafla˛ wody. Poczułem si˛e tak, jak gdyby Klaudia przesuwała mnie powoli w kierunku czego´s, jak gdyby ona była pilotem naszego wolnego spaceru poprzez t˛e ciemna˛ ulic˛e. — Poniewa˙z teraz ju˙z wiem — powiedziała z władcza˛ pewno´scia˛ siebie. — Ten wampir uczynił z niego niewolnika, ale on nie chciał nim by´c, jak i ja nie chciałabym, wi˛ec zabił go. Zabił go, zanim poznał wszystko, co mógł pozna´c, i wtedy, w panice, uczynił ciebie swym niewolnikiem, a ty jeste´s nim do tej pory. — Tak naprawd˛e, nigdy. . . — szepnałem ˛ jej do ucha. Czułem jej policzek mocno przyci´sni˛ety do mojej skroni. Była zimna i jasne było, z˙ e potrzeba jej krwi. — Nie niewolnikiem. Po prostu jakim´s takim nierozumnym wspólnikiem — wyznałem jej. Czułem te˙z ju˙z rosnac ˛ a˛ goraczk˛ ˛ e towarzyszac ˛ a˛ ch˛eci zabijania, głód wewn˛etrzny, pulsowanie w skroniach, jak gdyby kurczyły si˛e z˙ yły i całe moje ciało stało si˛e siatka˛ poddanych torturom naczy´n krwiono´snych. — Nie, niewolnikiem — upierała si˛e swym powa˙znym, monotonnym głosem, jak gdyby gło´sno my´slac, ˛ a jej słowa były objawieniem, kawałkami składanki. — Ale ja uwolni˛e nas oboje. Zatrzymałem si˛e. Jej raczka ˛ s´cisn˛eła mnie, przynaglajac. ˛ Szli´smy wła´snie długa˛ i szeroka˛ aleja˛ za katedra˛ w kierunku s´wiateł Jackson Square. Słyszałem, jak szybko płyn˛eła woda w rynsztoku na s´rodku alei, pobłyskujac ˛ w s´wietle ksi˛ez˙ yca. Nagle odezwała si˛e ponownie. — Zabij˛e go! Stanałem ˛ bez ruchu na ko´ncu alei. Poczułem, z˙ e poruszyła si˛e w moich ramionach, przesun˛eła na dół, jak gdyby mogła sama uwolni´c si˛e ode mnie bez niezr˛ecznej pomocy moich rak. ˛ Postawiłem ja˛ na kamiennym chodniku. Zaprzeczyłem, potrzasn ˛ ałem ˛ głowa.˛ Odczuwałem znów to samo uczucie jak to, które opisałem ju˙z wcze´sniej, z˙ e budynki wokół mnie — Cabildo, katedra, mieszkania wokół placu — wszystko to była iluzja i mgła, która zacznie nagle falowa´c pod wpływem straszliwego porywu wiatru i otworzy si˛e przepa´sc´ w ziemi, która stanie si˛e rzeczywisto´scia.˛ — Klaudio — powiedziałem z wyrzutem, odwracajac ˛ si˛e od niej. — A dlaczego go nie zabi´c! — odezwała si˛e podniesionym głosem, srebrzystym, przenikliwym. — Nie mam z niego z˙ adnego po˙zytku! Niczego ju˙z od niego nie oczekuj˛e! Sprawia mi tylko ból, którego nie mog˛e znie´sc´ ! — A gdyby˙z on miał jaki´s po˙zytek z nas! — powiedziałem, ale gwałtowno´sc´ tej odpowiedzi była nieszczera. Beznadziejna. Stała teraz w pewnej odległo´sci ode mnie wyprostowana w ramionach, zdeterminowana. Jej krok był szybki, jak małej dziewczynki, która wychodzac ˛ na spacer z rodzicami w niedziel˛e, chce zawsze wybiega´c do przodu i udawa´c, z˙ e oto zupełnie sama spaceruje po ulicy. — Klaudio! — zawołałem za nia,˛ doganiajac ˛ ja˛ zamaszystym krokiem. Si˛egnałem ˛ po t˛e mała˛ kibi´c i poczułem, jak sztywnieje, jak gdyby stała si˛e z˙ elazem. 100

— Klaudio, nie mo˙zesz go zabi´c! — szepnałem. ˛ Cofn˛eła si˛e, przeskakujac ˛ płyty chodnika, stukajac ˛ o nie bucikami. Zeszła na ulic˛e. Jaki´s kabriolet przetoczył si˛e koło nas. Owionał ˛ nas nagły u´smiech, stukot kopyt ko´nskich i skrzypienie drewnianych kół. Nagle znowu wszystko ucichło. Znów wyciagn ˛ ałem ˛ do niej r˛ece. Odeszła daleko i musiałem troch˛e podej´sc´ , by ponownie zbli˙zy´c si˛e do niej. Stała przy wje´zdzie na Jackson Square. R˛ekoma oplotła pr˛ety jakiej´s bramy z kutego z˙ elaza. Przysunałem ˛ si˛e do niej bli˙zej. — Bardzo obchodzi mnie to, co czujesz, co mówisz, ale nie mo˙zesz chyba powa˙znie my´sle´c o zabiciu Lestata — odezwałem si˛e. — A dlaczego nie? Czy sadzisz, ˛ z˙ e jest a˙z tak pot˛ez˙ ny! — odrzekła z oczyma utkwionymi w posag ˛ na s´rodku placu. — Jest silniejszy, ni˙z mo˙zesz to sobie wyobrazi´c. Jak chciałaby´s go zabi´c? Nie potrafisz przecie˙z oceni´c nawet jego mo˙zliwo´sci. Nie znasz ich! — tłumaczyłem jej, ale widziałem, z˙ e całkowicie na pró˙zno. Nieporuszona stała przed sklepem z zabawkami i wpatrywała si˛e z fascynacja,˛ jak prawdziwe dziecko, w okno wystawowe. Wyczułem krew. Wyczułem co´s dotykalnego i bezbronnego w zasi˛egu moich rak. ˛ Chciałem zabija´c. Czułem i słyszałem ludzi na s´cie˙zkach placu, kr˛ecacych ˛ si˛e po rynku, wzdłu˙z grobli. Ju˙z miałem ja˛ wzia´ ˛c na r˛ece, zmusi´c do tego, by spojrzała na mnie, potrzasn ˛ a´ ˛c nia˛ nawet, gdybym musiał, aby mnie posłuchała, gdy sama skierowała do mnie swe wielkie, zamglone oczy. — Kocham ci˛e — powiedziała. — To posłuchaj mnie, Klaudio. Błagam ci˛e — wyszeptałem, przytulajac ˛ ja˛ do siebie, zje˙zony nagle odgłosem otaczajacych ˛ nas w pobli˙zu szeptów ludzkich, mieszajacych ˛ si˛e z odgłosami nocy. — Zniszczy ci˛e, je´sli tylko spróbujesz go zabi´c. Z pewno´scia˛ nie ma sposobu, aby to wykona´c. Nie wiem, jak to zrobi´c, a przeciwstawiajac ˛ mu si˛e, mo˙zesz tylko wszystko straci´c. Klaudio, ja ju˙z tego nie mog˛e znie´sc´ . Na jej ustach pojawił si˛e ledwo widoczny u´smiech. — Nie, Louis — szepn˛eła. — Mog˛e go zabi´c i chc˛e ci jeszcze co´s powiedzie´c, sekret tylko mi˛edzy toba˛ i mna.˛ Potrzasn ˛ ałem ˛ głowa,˛ ale ona przytuliła si˛e do mnie jeszcze bardziej, opuszczajac ˛ powieki tak nisko, z˙ e jej g˛este rz˛esy prawie dotykały jej pyzatych policzków. — Sekret polega na tym, Louis, z˙ e ja c h c e˛ go zabi´c i sprawi mi to przyjemno´sc´ ! Przykl˛eknałem ˛ obok niej, oniemiały. Jej oczy wpatrywały si˛e we mnie badawczo, jak tyle razy przedtem. Powiedziała wreszcie: — Zabijam ka˙zdej nocy ludzi. Zwodz˛e ich, przyciagam ˛ blisko siebie, z nienasyconym głodem, ciagłym, ˛ nigdy nie ko´nczacym ˛ si˛e poszukiwaniem czego. . . czego´s, co nawet nie wiem dokładnie, czym jest. . . — Przyło˙zyła palce do ust i przyciskała wargi. Jej usta lekko rozchyliły si˛e, zobaczyłem błysk z˛ebów. — Nic mnie nie obchodzi, skad ˛ przyszli, dokad ˛ chcieli pój´sc´ . Gdyby nie stan˛eli na 101

mej drodze, byliby mi oboj˛etni. Ale do niego czuj˛e odraz˛e. Chc˛e, aby był martwy i zabij˛e go. B˛ed˛e si˛e rozkoszowała jego s´miercia.˛ — Ale Klaudio, Lestat nie jest zwykłym s´miertelnym człowiekiem. Jest nie˙ s´miertelny. Zadna choroba si˛e go nie ima. Staro´sc´ nie ma do niego dost˛epu. Chcesz zagrozi´c z˙ yciu, które ma trwa´c a˙z do ko´nca s´wiata! ˙ — Tak, wła´snie! — odrzekła z pełna˛ szacunku nabo˙zna˛ czcia.˛ — Zycie, które mogłoby przetrwa´c wieki. Taka krew, taka siła. Jak my´slisz, czy wejd˛e w posiadanie dodatkowo tej siły po nim, kiedy odbior˛e mu z˙ ycie? Tym razem wpadłem w zło´sc´ . Wstałem nagle i odwróciłem si˛e od niej. Ciagle ˛ słyszałem jakie´s szepty ludzkie dookoła. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e szeptano o nas. O ojcu i córce, o miło´sci ojca do córki. — To nie jest konieczne — powiedziałem tylko. — To mija si˛e z potrzeba,˛ ze zdrowym rozsadkiem, ˛ wszystko. . . — Co! Znowu ta ludzka natura? Nie zapominaj, z˙ e jest morderca! ˛ — sykn˛eła. — Samotny drapie˙zca — szyderczo powtórzyła jego własne okre´slenie. — Nie próbuj mi przeszkadza´c ani dowiedzie´c si˛e, kiedy planuj˛e to zrobi´c, nie próbuj te˙z wchodzi´c mi˛edzy nas. . . — Podniosła w tym momencie r˛ek˛e, by mnie uciszy´c i uchwyciła moja˛ dło´n w z˙ elazny u´scisk, jej malutkie palce dosłownie wrzynały si˛e w moje ciało. — Je´sli spróbujesz, sprowadzisz na mnie tylko zagład˛e. Nie mo˙zesz mnie odwie´sc´ od tego zamiaru. Odeszła w nerwowym po´spiechu furkotajacych ˛ na wietrze wsta˙ ˛zek i stukaja˛ cych bucików. Odwróciłem si˛e oboj˛etny na to, gdzie si˛e znajduj˛e. Chciałem po prostu, by miasto wchłon˛eło mnie. Budziła si˛e na nowo s´wiadomo´sc´ wzrastajace˛ go głodu. Wiedziałem, czym musi si˛e to sko´nczy´c i prawie odczuwałem wstr˛et na my´sl o zaspokojeniu go. Z drugiej strony musiałem znale´zc´ upust dla tego podniecenia i ekscytacji, która całkowicie brała mnie teraz w swoje władanie. Bez ko´nca rozmy´slałem nad zabijaniem, spacerujac ˛ w t˛e i z powrotem po ulicy, zbli˙zajac ˛ si˛e nieubłaganie do tego momentu. Mówiłem sobie, z˙ e z˙ ycie jest jak sznurek marionetki, z˙ e wszystko robi˛e tak, jak pociagane ˛ sa˛ sznureczki. To one prowadza˛ mnie przez ten labirynt. Nie ja pociagam ˛ za nie. Poruszam si˛e tak, jak one nakazuja.˛ . . Przystanałem ˛ na Rue Conti, przysłuchujac ˛ si˛e znajomym odgłosom. To byli szermierze, na pi˛etrze w salonie, atakujacy ˛ si˛e wzajemnie na dziurawej drewnianej podłodze, raz naprzód, raz do tyłu, szybkie kroki i srebrzysty s´wist rapierów. Zrobiłem kilka kroków do tyłu, skad ˛ mogłem ich dobrze widzie´c przez wysokie, nie zasłoni˛ete okna, młodych ludzi pojedynkujacych ˛ si˛e pó´zno w nocy, lewe rami˛e uło˙zone w ge´scie tancerza, wdzi˛ek nacierajacy ˛ prosto na s´mier´c, wdzi˛ek zadajacy ˛ s´miertelny cios w serce. Obraz młodego Freniere, to atakujacego ˛ napierajacym ˛ srebrnym ostrzem, to cofajacego ˛ si˛e przed nim. Kto´s zszedł waskimi, ˛ drewnianymi schodami na ulic˛e. Młody chłopak, chłopiec niemal, tak młody, z˙ e miał jeszcze gładkie, pulchne policzki dziecka. Jego twarz była ró˙zowa i zaczerwieniona od fechtunku. Spomi˛edzy jego eleganckiego szarego ubrania i krezowanej koszuli 102

wydzielał si˛e słodki zapach wody kolo´nskiej i soli. Czułem niemal promieniujace ˛ ´ od niego ciepło, gdy pojawił si˛e z mrocznego s´wiatła na klatce schodowej. Smiał si˛e, mówiac ˛ co´s do siebie prawie niedosłyszalnie. Kasztanowe włosy opadały mu na oczy, gdy potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ szeptał co´s raz gło´sniej, raz ciszej. Stanał ˛ nagle jak wryty. Wbił we mnie oczy. Wpatrywał si˛e we mnie z migoczacymi ˛ oczyma i za´smiał si˛e krótko, nerwowo. — Przepraszam — powiedział po francusku. — Przestraszył mnie pan! I wła´snie gdy chciał wykona´c ruch, by uczyni´c ceremonialny ukłon i prawdopodobnie wymina´ ˛c mnie, stanał ˛ raz jeszcze bez ruchu. Na jego pełnej od krwi, zaczerwienionej twarzy pojawił si˛e nerwowy grymas. Widziałem jakby uderzenia serca na ró˙zowej skórze jego policzków, poczułem nagle zapach potu jego młodego, napr˛ez˙ onego ciała. — Zobaczyłe´s mnie w s´wietle latarni — odezwałem si˛e do niego. — I twarz moja wygladała ˛ jak maska s´mierci. Jego usta rozchyliły si˛e, z˛eby zwarły i mimo woli przytaknał ˛ głowa,˛ z oczyma wlepionymi we mnie. — Przechod´z! — powiedziałem. — Szybko. Wampir przerwał. Poruszył si˛e, jakby chciał kontynuowa´c, ale wyciagn ˛ ał ˛ tylko swoje długie nogi i przechylajac ˛ si˛e do tyłu, s´ciskał skronie dło´nmi. Chłopak, który zamarł niemal, obejmujac ˛ ramiona r˛ekoma, powoli rozprostował si˛e. Zerknał ˛ na ta´smy, a potem z powrotem na wampira. — Ale zabił pan kogo´s tej nocy? — powiedział wreszcie. — Jak co noc — padła odpowied´z. — Dlaczego zatem oszcz˛edził pan go wtedy? — zapytał chłopak. — Nie wiem — odrzekł wampir, ale łatwo było dostrzec, z˙ e nie był zupełnie szczery. — Wygladasz ˛ na zm˛eczonego. — Zmienił temat. — Wygladasz ˛ na zmarzni˛etego. — To nie ma znaczenia — odpowiedział szybko chłopak. — Pokój jest troch˛e chłodny. Ale to niewa˙zne. Panu nie jest zimno, prawda? — Nie. — Wampir u´smiechnał ˛ si˛e, a jego ramiona poruszyły si˛e od cichego s´miechu. Min˛eła chwila. Wampir zatopił si˛e w swoich my´slach, a chłopak pilnie obserwował jego twarz. Wzrok wampira przesunał ˛ si˛e powoli na zegarek reportera. — Nie udało jej si˛e, co? — zapytał cicho chłopak. — Jak my´slisz, ale tak szczerze? — zapytał wampir. Usadowił si˛e wygodnie w swoim krze´sle. Spogladał ˛ na niego z uwaga.˛ — My´sl˛e, z˙ e została. . . jak pan to nazwał zniszczona — odpowiedział chłopak. Po słowie zniszczona przełknał ˛ s´lin˛e. — Czy˙z nie tak? — Nie uwa˙zasz, z˙ e jednak mogła zrealizowa´c swój plan? — zapytał wampir. — Ale Lestat posiadał przecie˙z taka˛ moc. Sam pan powiedział, z˙ e nawet pan nie wiedział, w jakie nadzwyczajne siły wyposa˙zony był Lestat i jakie znał tajem103

nice, sekrety. Jak˙ze˙z mogła by´c pewna, z˙ e jest w stanie go zabi´c? W jaki sposób próbowała? Wampir spogladał ˛ dłu˙zsza˛ chwil˛e na chłopaka z wyrazem twarzy, który pozostał dla młodzie´nca tajemnica.˛ Zdawał sobie zreszta˛ spraw˛e, z˙ e chłopak unika jego palacego ˛ jak ogie´n spojrzenia i spoglada ˛ na boki, gdy ten przyglada ˛ mu si˛e baczniej. — Dlaczego nie pociagniesz ˛ z tej butelki, która˛ trzymasz w kieszeni? — zapytał wampir. — Rozgrzejesz si˛e. — Ach, z tej. . . — odrzekł chłopak lekko za˙zenowany. — Wła´snie zamierzałem. Wła´snie. . . tego. Wampir roze´smiał si˛e. — Wydawało ci si˛e to niezbyt grzeczne, co? — powiedział i klepnał ˛ si˛e w udo. — To prawda. — Chłopiec wzdrygnał ˛ si˛e, a potem u´smiechajac ˛ si˛e, wycia˛ gnał ˛ mała,˛ płaska˛ butelk˛e z kieszeni swojej marynarki. Odkr˛ecił złota˛ zakr˛etk˛e i pociagn ˛ ał. ˛ Przytrzymał butelk˛e w powietrzu i spojrzał znaczaco ˛ na wampira. — Nie. — Wampir u´smiechnał ˛ si˛e i podniósł r˛ek˛e, by gestem zaprotestowa´c. W chwil˛e pó´zniej jego twarz była na powrót powa˙zna i rozpierajac ˛ si˛e wygodnie w krze´sle podjał ˛ opowiadanie. — Lestat miał przyjaciela, muzyka, na Rue Dumaine. Widzieli´smy go kiedy´s na koncercie w domu madame LeClair, która tak˙ze tam mieszkała, a była to w tym czasie niezwykle elegancka i modna ulica. Otó˙z Lestat od czasu do czasu bywał na przyj˛eciach u tej pani. I tam go poznał. Opowiadałem ci ju˙z, z˙ e lubił odgrywa´c komedi˛e ze swoimi ofiarami, zanim je zabijał. Lubił zaprzyja´znia´c si˛e z nimi. Sprawia´c, z˙ e zwierzali mu si˛e i obdarzali uczuciem, nawet miło´scia.˛ Prawdopodobnie wi˛ec i z tym młodym człowiekiem odgrywał t˛e stara˛ komedi˛e, cho´c tym razem trwało to znacznie dłu˙zej ni˙z zwykle. Młodzieniec pisał dobra˛ muzyk˛e, Lestat cz˛esto przynosił ciepły jeszcze papier nutowy do domu i grywał jego pie´sni na fortepianie w naszym saloniku. Chłopiec miał wielki talent, ale mo˙zna było od razu pozna´c, z˙ e jego muzyka nie b˛edzie si˛e sprzedawa´c, poniewa˙z była zbyt niespokojna. Lestat dawał mu pieniadze ˛ i sp˛edzał z nim wieczór za wieczorem, cz˛esto zabierajac ˛ go na wystawne kolacje, na które młody człowiek nigdy nie mógłby sobie pozwoli´c. Kupował mu te˙z papier i pióra potrzebne do pracy nad muzyka.˛ Jak powiedziałem, przyja´zn´ ta zaszła znacznie dalej ni˙z wszelkie tego typu przyja´znie, w które wcze´sniej anga˙zował si˛e Lestat.. I trudno mi było dociec, dlaczego wła´sciwie wbrew sobie znajdował taka˛ przyjemno´sc´ w tej znajomo´sci ze s´miertelnikiem, chyba z˙ e umy´slnie da˙ ˛zył w stron˛e szczególnie spektakularnej zdrady i okrucie´nstwa. Kilkakrotnie napomykał Klaudii lub mnie, z˙ e zamierza zabi´c chłopaka, ale do tej pory jako´s tego nie zrobił. Oczywi´scie, nigdy nie pytałem go o jego uczucia, bo pytanie nie warte było całej awantury, która˛ by wywołało. Lestat przejmujacy ˛ si˛e s´miertelnym człowiekiem! Prawdopodobnie ze w´sciekło104

s´ci roztrzaskałby na kawałki wszystkie meble w saloniku. Nast˛epnej nocy — po tej, która˛ przed chwila˛ opisałem — zaprosił mnie, abym poszedł z nim do mieszkania muzyka. Był zdecydowanie w dobrym nastroju, przyjacielski, chciał mojego towarzystwa. Bywał zawsze taki, gdy czekało go co´s interesujacego. ˛ Dobra sztuka, przedstawienie operowe, balet. Wtedy chciał, bym mu towarzyszył. Sadz˛ ˛ e, z˙ e widziałem Makbeta z pi˛etna´scie razy. Chodzili´smy na ka˙zde przedstawienie, nawet te wystawiane przez amatorów. Po przedstawieniu, Lestat kroczył zamaszy´scie do domu, powtarzajac ˛ mi całe wersety, wykrzykujac ˛ do przechodniów z wyciagni˛ ˛ etym w ich kierunku palcem: „Jutro i jutro, i jutro!” A˙z zaczynali go obchodzi´c jak pijanego. Ta pobudliwo´sc´ była szalona i łatwo znikała bez s´ladu, zwykle słowo lub dwa zabarwione moim przyjacielskim uczuciem, sugestia, z˙ e czuj˛e si˛e dobrze w jego towarzystwie, mogły zniweczy´c natychmiast nasza˛ wi˛ez´ na całe miesiace. ˛ Nawet lata. Ale teraz, przyszedł do mnie w dobrym nastroju i poprosił, bym poszedł z nim do chłopca. Nie traktował mnie wynio´sle, gdy s´ciskajac ˛ mi rami˛e nalegał, bym poszedł. A ja, t˛epy, katatonicznie głuchy wykr˛eciłem si˛e jaka´ ˛s n˛edzna˛ wymówka˛ — my´slac ˛ tylko o Klaudii, administratorze, o wiszacym ˛ nad nami nieszcz˛es´ciu. Czułem je i zastanawiało mnie, dlaczego Lestat tego nie wyczuwał. W ko´ncu, podniósł jaka´ ˛s ksia˙ ˛zk˛e z podłogi i rzucił nia˛ we mnie, krzyczac: ˛ — Czytaj teraz swoje przekl˛ete poezje! Głupcze! Trzasnał ˛ drzwiami i wyszedł. To zmaciło ˛ mój spokój. Nie mog˛e nawet powiedzie´c jak bardzo. Chciałem, z˙ eby sobie ju˙z poszedł. Zdecydowałem si˛e przekona´c Klaudi˛e, aby zaniechała swoich planów. Czułem si˛e bezsilny, beznadziejnie zm˛eczony i wyczerpany. Drzwi do jej pokoju były jednak zamkni˛ete i musiałem poczeka´c, a˙z sama wyjdzie. Wcze´sniej mign˛eła mi przez sekund˛e, gdy rozmawiałem z Lestatem, widziałem, jak wkładała na siebie płaszcz. Pogrubiane ramiona i fioletowa wsta˙ ˛zka na piersi, białe koronkowe sznurowadełka wystajace ˛ spoza rabka ˛ sukni, czy´sciute´nkie malutkie buciki. Rzuciła na mnie zimne spojrzenie i wyszła. Kiedy wróciłem pó´zniej, nasycony i zbyt leniwy, by zastanawia´c si˛e nad własnymi my´slami, stopniowo zaczałem ˛ zdawa´c sobie spraw˛e, z˙ e to wła´snie jest ta noc. Nie mog˛e teraz powiedzie´c, w jaki sposób zdałem sobie z tego spraw˛e. Rzeczy w mieszkaniu zaniepokoiły mnie, zaalarmowały. Klaudia wróciła do domu tylnym wej´sciem i nie widziałem jej. Zdawało mi si˛e, z˙ e usłyszałem jeszcze jaki´s głos, szept. Klaudia nigdy nie przyprowadzała nikogo do domu, nikt z nas tego nie robił, poza Lestatem, który sprowadzał tutaj swoje kobiety z ulicy. Wiedziałem jednak, z˙ e kto´s tam jeszcze jest, cho´c nie wyczułem z˙ adnego mocnego zapachu, z˙ adnych wyra´znych d´zwi˛eków. Lecz wreszcie poczułem co´s w powietrzu, zapach, jaki zwykle unosi si˛e przy kolacji — zapach jedzenia i picia. W srebrna˛ waz˛e na fortepianie wło˙zone były chryzantemy — kwiaty, które dla Klaudii oznaczały 105

s´mier´c. I wtedy wrócił Lestat, s´piewajac ˛ co´s cicho pod nosem. Jego laska dudniła ra-ta-ta-ta-ta na balustradzie naszych spiralnych schodów. Przeszedł przez długi hol, jego twarz była zaczerwieniona od wypitej krwi, wargi ró˙zowe. Ustawił nuty na podstawce w fortepianie. — Zabiłem go czy nie zabiłem? — rzucił pytanie w moim kierunku, wspomagajac ˛ si˛e jeszcze wskazujacym ˛ palcem. — Zgadnij! — Nie — odezwałem si˛e sparali˙zowany — poniewa˙z zaprosiłe´s mnie, abym tam poszedł z toba,˛ a nigdy by´s tego nie zrobił, gdyby´s chciał go zabi´c. Nie dzieliłby´s ze mna˛ tej ofiary. — Tak, ale przypu´sc´ my, z˙ e zabiłem go w przypływie w´sciekło´sci po tym, jak ty mi odmówiłe´s? — odrzekł i odsłonił klawiatur˛e. Wiedziałem, z˙ e jest w stanie kontynuowa´c tak dalej a˙z do s´witu. Był w wesołym nastroju. Przygladałem ˛ mu si˛e, jak przerzucał nuty, rozmy´slajac ˛ i zastanawiajac ˛ si˛e. Czy on mo˙ze w ogóle umrze´c? Czy Klaudia naprawd˛e chce to zrobi´c? W pewnej chwili nawet chciałem wsta´c, pój´sc´ do niej i powiedzie´c, z˙ e musi porzuci´c my´sl o zrobieniu tego dzisiaj, z˙ e musimy odwoła´c wszystko, nawet nasza˛ wcze´sniej umówiona˛ podró˙z, z˙ y´c dalej tak jak do tej pory. Czułem jednak wyra´znie, z˙ e nie ma ju˙z odwrotu. Od dnia, w którym zacz˛eła stawia´c mu pytania, to — cokolwiek to miało by´c — było nieuniknione. Czułem, z˙ e jaki´s ci˛ez˙ ar przykuwa mnie do krzesła. Zagrał dwa akordy. Miał niezwykle du˙zy rozstaw palców i nawet za z˙ ycia byłby doskonałym pianista.˛ Ale grał bez uczucia. Muzyka nie przechodziła przez niego, nie poruszała go. — No wi˛ec, zabiłem go? — zapytał ponownie. — Nie, nie zabiłe´s — powtórzyłem, cho´c równie łatwo mogłem powiedzie´c zupełnie co´s przeciwnego. Starałem si˛e by´c opanowany i nie chciałem, by wyczytał co´s z mojej twarzy. — Masz racj˛e, nie zabiłem — powiedział. — Podnieca mnie to, z˙ e jeste´smy tak blisko, a ja my´sl˛e sobie o tym, z˙ e mog˛e go po prostu zabi´c. I zabij˛e go, lecz jeszcze nie teraz. A potem znajd˛e kogo´s, kto bardzo go przypomina. Gdyby miał brata. . . có˙z zabiłbym ich wtedy jednego po drugim. Rodzin˛e zaatakowałaby wtedy dziwna goraczka, ˛ która wysusza całkowicie krew w ciałach! — powiedział, podrabiajac ˛ głos szepczacego ˛ plotki piekarza czy sklepikarza. — Klaudia ma równie˙z upodobania do rodzin — dodał. — Je´sli chodzi o rodziny, przypuszczam, z˙ e słyszałe´s. Plantacja Freniere’ów uchodzi za nawiedzona: ˛ nie udaje im si˛e utrzyma´c zarzadcy, ˛ a niewolnicy uciekaja˛ na pot˛eg˛e! Nie miałem ochoty wysłuchiwa´c takich rzeczy, szczególnie teraz. Babette umarła młodo, w obł˛edzie. Przestała w ko´ncu chodzi´c na ruiny Point˛e du Lac. Była przekonana, z˙ e widziała tam diabła i chciała go odszuka´c. Wiedziałem o tym z plotek. Potem zauwa˙zyłem klepsydry zapowiadajace ˛ pogrzeb. Czasami zastanawiałem si˛e, czy nie wybra´c si˛e do niej, spróbowa´c w jaki´s sposób naprawi´c 106

to, com uczynił, a innym razem znowu my´slałem, z˙ e samo si˛e to wszystko jako´s naprawi. W moim nocnym z˙ yciu sp˛edzanym na zabijaniu wyrosłem ju˙z ze szczególnego przywiazania ˛ do niej, tego uczucia, którym kiedy´s obdarzałem ja,˛ moja˛ siostr˛e czy nawet innych ludzi. W ko´ncu przygladałem ˛ si˛e tej tragedii niczym z teatralnego balkonu, poruszony od czasu do czasu, ale nigdy do´sc´ , by przeskoczy´c balustrad˛e i przyłaczy´ ˛ c si˛e do aktorów na scenie. — Nie mów o niej — odrzekłem krótko. — Prosz˛e bardzo. Mówiłem jednak o plantacji. Nie o niej. O niej. Twojej ´ ukochanej pani, twoim zadurzeniu. Smiał si˛e ze mnie. — Wiesz, w ko´ncu stało si˛e tak, jak ja chciałem, co? Ale, ale, mówiłem ci o moim młodym przyjacielu i o tym jak. . . — Wolałbym z˙ eby´s lepiej zagrał — powiedziałem cicho, pojednawczo, tak przekonywajaco, ˛ jak tylko mogłem. Czasami to skutkowało. Je´sli powiedziałem co´s odpowiedniego, potrafił mnie posłucha´c. Teraz wła´snie tak si˛e stało. Z lekkim warkni˛eciem, jak gdyby chciał powiedzie´c: „Ty głupcze”, zaczał ˛ gra´c. Usłyszałem, jak drzwi w tylnym saloniku otworzyły si˛e i zabrzmiały odgłosy kroków Klaudii. Nie przychod´z tutaj, Klaudio — my´slałem. Odejd´z, zanim wszyscy zginiemy. Ale ona nadchodziła pewnym krokiem. Słyszałem, jak zatrzymała si˛e w holu przy lustrze i otworzyła szuflad˛e stojacego ˛ tam małego stoliczka, jak czesała włosy szczotka.˛ W powietrzu poczułem wo´n perfum ro´slinnych. Obróciłem si˛e powoli, by lepiej ja˛ widzie´c. Pojawiła si˛e w drzwiach cała ubrana na biało. Wolno kroczyła po dywanie w kierunku fortepianu. Stan˛eła przy klawiaturze, oparła na drewnie łokcie, podpierajac ˛ podbródek dło´nmi. Oczy miała utkwione w Lestacie. Widziałem jego profil i jej mała˛ twarzyczk˛e w tyle, spogladaj ˛ ac ˛ a˛ w gór˛e, na niego. — O co znowu chodzi! — warknał, ˛ obracajac ˛ kartk˛e nut, opuszczajac ˛ jednocze´snie dło´n na udo. — Zło´scisz mnie. Sama twoja obecno´sc´ mnie irytuje! Jego wzrok przesunał ˛ si˛e po otwartych nutach. — Czy˙zby? — powiedziała najsłodszym głosem, na jaki było ja˛ sta´c. — Tak, otó˙z to. I co´s jeszcze ci powiem. Spotkałem kogo´s, kto byłby lepszym wampirem od ciebie. Wiadomo´sc´ ogłuszyła mnie. Nie musiałem jednak przynagla´c go, by powiedział co´s wi˛ecej. — Rozumiesz, co mam na my´sli? — zapytał Lestat. — Czy to ma mnie przestraszy´c? — odpowiedziała pytaniem Klaudia. — Jeste´s rozpuszczona, poniewa˙z jeste´s jedynym dzieckiem — mówił dalej. — Potrzebujesz braciszka. Czy raczej, to ja potrzebuj˛e brata. Za bardzo lubicie rozmy´sla´c. Nie podoba mi si˛e to. — Przypuszczam, z˙ e mogliby´smy zaludni´c cała˛ kul˛e ziemska˛ wampirami, cała nasza trójka — odpowiedziała Klaudia. 107

— Tak my´slisz? — odrzekł Lestat, u´smiechajac ˛ si˛e. W jego głosie czu´c było wyra´zna˛ nutk˛e triumfu. — Wydaje ci si˛e, z˙ e potrafiłaby´s? Przypuszczam, z˙ e Louis powiedział ci oczywi´scie, jak to si˛e robi lub jak jemu to si˛e wydaje. Nie masz ˙ takiej mocy. Zadne z was! — dodał. Odniosłem wra˙zenie, z˙ e to ja˛ zaniepokoiło. To było co´s, czego nie brała wczes´niej pod uwag˛e. Obserwowała go pilnie. Widziałem, z˙ e niezupełnie mu dowierza. — A co tobie dało taka˛ sił˛e? — zapytała cicho, ale z domieszka˛ sarkazmu. — To jest wła´snie, moja droga, jedna z tych rzeczy, o której nigdy si˛e nie dowiesz. Albowiem nawet ten Ereb, w którym z˙ yjemy, musi mie´c swoja˛ arystokracj˛e. — Jeste´s kłamca˛ — odpowiedziała z krótkim s´miechem i w chwili gdy wła´snie dotykał palcami klawiszy, dodała: — Ale psujesz moje plany! — Twoje plany? — Przyszłam, by zawrze´c z toba˛ pokój, nawet je´sli jeste´s ojcem kłamstw. Jeste´s te˙z moim ojcem — powiedziała. — Chc˛e zawrze´c z toba˛ pokój. Chc˛e, aby było tak jak poprzednio. Teraz on patrzył na nia˛ z niedowierzaniem. Rzucił szybkie spojrzenie w moja˛ stron˛e, a potem znów spojrzał na nia.˛ — Niech tak b˛edzie. Po prostu przesta´n zadawa´c mi pytania. Przesta´n chodzi´c za mna.˛ Przesta´n szuka´c w ka˙zdej alei innych wampirów. Nie ma innych wampirów! Tu mieszkasz i tu pozostaniesz! — Przez chwil˛e wygladał ˛ na zmieszanego, jak gdyby samo podniesienie głosu zmieszało go. — Ja opiekuj˛e si˛e toba.˛ Niczego ci nie brak. — . . . Bo ty nic nie wiesz i dlatego tak nie znosisz moich pyta´n. Wszystko jasne. A wi˛ec zawrzyjmy pokój, skoro niczego innego nic mo˙zemy mie´c. Mam dla ciebie prezent. — Mam nadziej˛e, z˙ e to pi˛ekna kobieta z uposa˙zeniem, którego ty nigdy nie b˛edziesz posiadała — powiedział Lestat, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e jej od stóp do głowy. Jej twarz zmieniła si˛e, gdy tak patrzył. Wydawało si˛e, z˙ e straci panowanie nad soba,˛ co nigdy dotad ˛ jej si˛e nie zdarzyło. Zaraz jednak potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ i wyciagaj ˛ ac ˛ mała˛ okragł ˛ a˛ raczk˛ ˛ e, pociagn˛ ˛ eła go za r˛ekaw. — Wiem, co mówi˛e. Jestem ju˙z zm˛eczona kłótniami z toba.˛ Nienawi´sc´ to piekło, ludzie zamkni˛eci z soba˛ w wiecznej nienawi´sci te˙z. Nie jeste´smy w ko´ncu w piekle. Mo˙zesz wzia´ ˛c prezent lub nie. Nie obchodzi mnie to. To nie ma znaczenia. Sko´nczmy tylko ju˙z z tym. Zanim Louis nie opu´sci nas ze wstr˛etem! Namawiała go teraz, by odszedł od fortepianu, odwracajac ˛ obrotowy taboret, a˙z jego wzrok padł na zamkni˛ete drzwi. — Mówisz powa˙znie? Prezent, co masz na my´sli? — Nie do´sc´ dzisiaj wypiłe´s krwi. Widz˛e to po twojej skórze, po oczach. Zawsze o tej porze nie jeste´s jeszcze syty. Powiedzmy, z˙ e mog˛e ci ofiarowa´c taki cenny moment — wyszeptała i wyszła. Lestat spojrzał na mnie. Byłem oszoło108

miony. Widziałem zaciekawienie malujace ˛ si˛e na jego twarzy, podejrzenie. Poszedł za nia˛ w kierunku holu. Potem usłyszałem, jak wydał z siebie j˛ek zachwytu, mieszanin˛e głodu z po˙zadaniem. ˛ Kiedy podszedłem do drzwi, a nie spieszyłem si˛e specjalnie. Lestat pochylał si˛e nad kanapka.˛ Le˙zało na niej dwóch małych chłopców, wtulonych w mi˛ekkie atłasowe poduszki, całkowicie pogra˙ ˛zonych we s´nie, jak tylko dzieci potrafia.˛ Ich ró˙zowe usteczka rozchylały si˛e, ich małe okragłe ˛ buzie były doskonale gładkie. Ich skóra była wilgotna, promieniujaca, ˛ k˛edziory tego ciemniejszego lekko mokre i przyci´sni˛ete do czoła. Z ich n˛edznego i jednakiego ubioru od razu domy´sliłem si˛e, z˙ e sa˛ sierotami. Łapczywie po˙zarli jedzenie ustawione przed nimi na naszej najlepszej porcelanie. Obrus był poplamiony winem, a w´sród zatłuszczonych talerzy i widelców stała jeszcze niewielka butelka opró˙zniona do połowy. W pokoju unosił si˛e jednak zapach, który mi si˛e nie podobał. Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej, aby lepiej zobaczy´c s´piace ˛ postacie i zobaczyłem, z˙ e ich szyje były odsłoni˛ete, ale nie tkni˛ete. Lestat przysiadł przy ciemniejszym chłopcu — był bez porównania ładniejszy. Nadawał si˛e do podniesienia w gór˛e pod malowana˛ kopuł˛e katedry. Nie starszy jak siedem lat, posiadał t˛e doskonała˛ pi˛ekno´sc´ , która nie wynika z płci, lecz jest ju˙z anielska. Lestat poło˙zył delikatnie r˛ek˛e na jego odsłoni˛etym gardle, a potem dotknał ˛ jego jedwabnych ust. Wydał z siebie westchnienie, w którym zawarte było całe to pragnienie, ta słodka, sprawiajaca ˛ niemal ból antycypacja. — Och. . . Klaudio. . . — westchnał. ˛ — Sama to zrobiła´s. Skad ˛ ich wytrzasn˛eła´s? Nie odpowiedziała. Wycofała si˛e do tyłu i usiadła w ciemnym fotelu, opierajac ˛ nogi na okragłej ˛ poduszce tak, z˙ e zasłoni˛ete były podeszwy butów, lecz widziałem ich podbicia i obcisłe, delikatne paseczki. Wpatrywała si˛e w Lestata. — Upili si˛e troch˛e winem — odrzekła wreszcie. — Odrobinka! ˛ — Wskazała na stolik. — Od razu pomy´slałam o tobie, kiedy ich zobaczyłam. . . Pomy´slałam sobie, z˙ e je´sli podziel˛e si˛e tym z nim, mo˙ze nawet mi przebaczy! To pochlebstwo sprawiło mu przyjemno´sc´ . Spojrzał na nia,˛ si˛egnał ˛ r˛eka˛ i objał ˛ jej biało ubrana˛ w koronki kostk˛e nogi. — Skarbie! — szepnał ˛ do niej i za´smiał si˛e, ale zaraz uciszył si˛e, jak gdyby nie chciał obudzi´c skazanych na zgub˛e s´piacych ˛ dzieci. Poufałym uwodzicielskim gestem wskazał jej miejsce obok siebie. — Chod´z, usiad´ ˛ z koło niego. Nale˙zy do ciebie, a ja zajm˛e si˛e tym drugim. Chod´z. Objał ˛ ja,˛ gdy przechodziła obok i usadowiła si˛e wygodnie. Pogłaskał wilgotne włosy chłopca, jego palce zsun˛eły si˛e na jego powieki i wzdłu˙z szczoteczek rz˛es, a potem poło˙zył cała˛ dło´n na twarzy chłopca i poczuł pod nia˛ delikatna˛ skro´n, policzki, podbródek, masujac ˛ nieska˙zone ciało. Zapomniał zupełnie o mojej obecnos´ci. Zapomniał nawet o Klaudii. Cofnał ˛ jednak dło´n i usiadł na moment bez ruchu, jak gdyby po˙zadanie ˛ otumaniło go. To zerkał na sufit, to znowu z powrotem na uczt˛e, jaka go czekała. Obrócił wolno głow˛e chłopca do oparcia kanapki. Przez 109

chwil˛e brwi chłopca zmarszczyły si˛e i cichy j˛ek wydostał si˛e z jego ust. Oczy Klaudii nie odrywały si˛e od Lestata, cho´c teraz i ona podniosła lewa˛ r˛ek˛e i wolno rozpi˛eła guziczki ubrania le˙zacego ˛ przy niej chłopca, rozsun˛eła kołnierzyk n˛edznej koszuliny i dotkn˛eła ciała. Lestat uczynił to samo, ale nagle jego r˛eka o˙zyła. Wsun˛eła si˛e w rozchylenie koszulki i obj˛eła mała˛ pier´s chłopca. Lestat zsunał ˛ si˛e z poduszek kanapy na kolana. R˛eka˛ obejmował chłopca, pociagaj ˛ ac ˛ blisko ku sobie, tak z˙ e jego twarz przywarła do szyi chłopca. Jego wargi przesuwały si˛e po skórze, po jego małej piersi, dotykały malutkich sutków. Druga˛ r˛eka˛ przytrzymał chłopca w mocnym u´scisku tak, z˙ e ten le˙zał bezbronny, owini˛ety r˛ekami wampira. Lestat przyciagn ˛ ał ˛ go blisko siebie i zatopił z˛eby w jego gardle Głowa chłopca opadła do tyłu, włosy rozsypały si˛e lu´zno, gdy Lestat uniósł go nieco. Raz jeszcze wydał z siebie cichy j˛ek, a powieki zamigotały, lecz oczy ju˙z si˛e nie otworzyły. Lestat kl˛eczał, przyciskajac ˛ mocno chłopca, wysysał jego krew mocno. Jego kark wygiał ˛ si˛e w pałak ˛ i Zesztywniał. Ciało kołysało si˛e raz do przodu raz do tyłu razem z małym, długie j˛eki wznosiły si˛e i opadały wraz z powolnym kołysaniem, a˙z nagle całe ciało Lestata zesztywniało, a r˛ece po omacku zacz˛eły próbowa´c odepchna´ ˛c ciało chłopca, jak gdyby to on w swej bezbronnej drzemce zakleszczył go w obj˛eciu. W ko´ncu objał ˛ go raz jeszcze i wolno powstał z kl˛eczek, pozwalajac, ˛ by sztywne ciało zsun˛eło si˛e z jego rak ˛ na poduszki. Teraz odgłosy ssania stały si˛e cichsze, prawie niesłyszalne. Wreszcie przestał. R˛ece odsun˛eły chłopca od siebie. Lestat przyklakł ˛ ponownie z od rzucona˛ do tyłu głowa,˛ tak z˙ e jego jasne włosy rozsypały si˛e lu´zno w nieładzie. Powoli osunał ˛ si˛e na podłog˛e, obracajac ˛ si˛e, a˙z plecy znalazły oparcie na nodze kanapy. — Ach. . . Bo˙ze — wyszeptał z głowa odrzucona˛ do tyłu i przymkni˛etymi powiekami. Widziałem, jak zaró˙zowiły si˛e jego policzki, jak krew zacz˛eła mocno płyna´ ˛c w dłoniach. Jedna˛ dło´n poło˙zył na zgi˛etej w kolanie nodze, jeszcze dr˙zała, ale wkrótce trzymał ja˛ bez ruchu. Klaudia nie poruszyła si˛e. Le˙zała jak anioł z obrazu Botticellego obok nie naruszonego drugiego chłopca. Pierwszy ju˙z usychał powoli z szyja˛ jak złamana łodyga kwiatu. Ci˛ez˙ ka główka opadła na poduszk˛e pod nienaturalnym katem ˛ od ciała, anioł s´mierci. Co´s jednak niedobrego wisiało w powietrzu. Lestat wpatrywał si˛e w sufit. Widziałem jego j˛ezyk mi˛edzy z˛ebami. Le˙zał zbyt nieruchomo, próbował wysuna´ ˛c j˛ezyk z ust, przepchna´ ˛c go przez przeszkod˛e, jaka˛ były z˛eby i dotkna´ ˛c nim warg. Zdawało si˛e, z˙ e ma dreszcze, jego ramiona unosiły si˛e i opadały. . . Ci˛ez˙ ko oddychał, odpoczywajac, ˛ cho´c nie poruszył si˛e. Jego przejrzyste szare oczy były pokryte jakby mgiełka.˛ Cały czas zerkał na sufit. Wreszcie wydał z siebie jaki´s d´zwi˛ek. Postapiłem ˛ dwa kroki do przodu, wychodzac ˛ z cienia, ale Klaudia sykn˛eła ostro: — Wracaj! — Louis. . . — usłyszałem, jak zaczał ˛ — Louis. . . Louis. . . 110

— Nie smakowało ci, Lestat? — zapytała Klaudia. — Co´s z tym jest nie tak — wyrzucił z siebie. Jego oczy rozszerzyły si˛e, jakby ju˙z samo mówienie sprawiało mu kolosalny wysiłek. Nie mógł si˛e poruszy´c. Widziałem to. Nie mógł w ogóle si˛e poruszy´c. — Klaudio! — wydyszał. Z trudem łapał oddech, wywrócił oczy, patrzac ˛ na nia.˛ — Czy˙zby´s nie lubił smaku krwi małych dzieci. . . ? — zapytała cicho. — Louis. . . — wyszeptał, podnoszac ˛ w ko´ncu głow˛e, lecz tylko na chwil˛e, gdy˙z zaraz ponownie opadła na oparcie kanapy. — Louis to. . . to jest absynt! Za du˙zo absyntu! — wydyszał. — Zatruła ich tym. Zatruła i mnie. Louis. . . Próbował podnie´sc´ r˛ek˛e. Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej, mi˛edzy nami był tylko stół. — Zosta´n tam, gdzie byłe´s! — rozkazała Klaudia. Sama teraz zsun˛eła si˛e z kanapy i zbli˙zyła do niego ze wzrokiem utkwionym w jego twarzy, odpowiadajac ˛ na jego spojrzenie. — Absynt, ojcze — powiedziała — i jeszcze laudanum! — Demon! — krzyknał. ˛ — Louis. . . połó˙z mnie do mojej trumny. Jego głos był zachrypni˛ety, ledwo słyszalny. Dło´n dr˙zała, podniosła si˛e, ale zaraz ponownie opadła. — Ja ciebie poło˙ze˛ do trumny, ojcze — odezwała si˛e Klaudia, jakby go uspokajała. — Poło˙ze˛ ci˛e tam na zawsze. Spod poduszki kanapy wyciagn˛ ˛ eła du˙zy nó˙z kuchenny. — Klaudio! Nie rób tego! — krzyknałem. ˛ Odpowiedziała mi jednak tak jadowitym spojrzeniem, jakiego jeszcze nie widziałem na jej twarzy. Stałem tam jak sparali˙zowany, a ona rozpłatała gardło Lestata. Wydał z siebie krótki, zakrztuszony krzyk. — Bo˙ze! — wykrzyknał. ˛ — Bo˙ze! Krew zacz˛eła wycieka´c z niego, na koszul˛e, na surdut. Krwawił tak, jak nigdy nie krwawiłaby istota ludzka. Cała krew, która˛ przed chwila˛ wypił, i ta, która˛ pił wcze´sniej, zanim wrócił do domu, wyciekała teraz z niego. Obracał cały czas głowa˛ na boki, tym bardziej rozwierajac ˛ ran˛e. Klaudia zatopiła teraz ostrze no˙za w jego piersi. Zachwiał si˛e do przodu z otwartymi ustami, obna˙zajac ˛ swoje nienaturalne kły. Obiema r˛ekami konwulsyjne próbował dosi˛egna´ ˛c no˙za, wreszcie zacisnał ˛ dr˙zac ˛ a˛ dło´n na jego r˛ekoje´sci i pu´scił osłabiony. Podniósł jeszcze wzrok na mnie. Włosy bezładnie opadały mu na oczy. — Louis! Louis! Raz jeszcze wciagn ˛ ał ˛ gł˛eboko powietrze i przechylajac ˛ si˛e na bok, upadł na dywan. Klaudia stała, patrzac ˛ na niego. Krew płyn˛eła wsz˛edzie jak woda. Lestat j˛eczał, próbował podnie´sc´ si˛e, podsuwajac ˛ pod siebie jedna˛ r˛ek˛e, a druga˛ wykonujac ˛ desperackie ruchy na podłodze. Nagle Klaudia doskoczyła do niego i zacisn˛eła obie dłonie na jego szyi i gdy próbował si˛e oswobodzi´c, ugryzła go gł˛eboko. 111

— Louis! Louis! — charczał w kółko, walczac, ˛ rozpaczliwie próbujac ˛ ja˛ z siebie zrzuci´c, ona jednak mocno siedziała mu na plecach. Jej ciało podrzucane przez jego ramiona unosiło si˛e do góry i opadało wraz z desperackimi ruchami Lestata, a˙z wreszcie zrzucił ja˛ z siebie. Szybko podniosła si˛e z podłogi i wycofała. Usta zakryła na moment dło´nmi, a wzrok jej si˛e zachmurzył. Odwróciłem si˛e od niej, gwałtownie wstrza´ ˛sni˛ety tym, co ujrzałem. Nie mogłem ju˙z na to patrze´c. — Louis! — usłyszałem głos Klaudii. Potrzasn ˛ ałem ˛ tylko głowa.˛ Przez chwil˛e cały dom zdawał si˛e kołysa´c. Ale ona dodała: — Patrz, co si˛e z nim dzieje! Przestał si˛e rusza´c. Le˙zał teraz na wznak. Całe jego ciało kurczyło si˛e, wysychało. Skóra grubiała i marszczyła si˛e. Robiła si˛e tak biała, z˙ e mo˙zna było dostrzec pod nia˛ wszystkie malutkie z˙ yłki. Wciagn ˛ ałem ˛ gł˛eboko powietrze, ale nie mogłem oderwa´c od niego oczu, nawet wtedy gdy zacz˛eły prze´switywa´c jego ko´sci, wargi rozsun˛eły si˛e, nos wysuszył i pozostały z niego tylko dwie wielkie dziury. Ale jego oczy nie zmieniły si˛e. Pozostały takie same, dziko wpatrzone w sufit, a t˛eczówki wariacko ta´ncowały od lewa na prawo. Jeszcze wtedy, gdy ciało ju˙z zawisło na ko´sciach i wydawało si˛e tylko pergaminem obciagni˛ ˛ etym na ko´sciach. Ubranie zwisało bezładnie na szkielecie, jaki został z Lestata. Wreszcie wywrócił białka oczu, ale wkrótce i one zbladły. To, co z niego zostało, le˙zało ju˙z bez ruchu. Bujne, g˛este jasne włosy, surdut, para błyszczacych ˛ trzewików. Wpatrywałem si˛e bezradnie w le˙zace ˛ na podłodze szczatki. ˛ Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e Klaudia nie poruszała si˛e, stała tak tylko. Krew wsiakn˛ ˛ eła w dywan, zaciemniajac ˛ utkane wie´nce z kwiatów. Pobłyskiwała lepko i ciemno na deskach podłogi. Pochlapała jej ubranie, białe buciki, nawet policzki. Klaudia wytarła krew zmi˛eta˛ chusteczka,˛ przez chwil˛e próbowała zetrze´c ja˛ bezskutecznie z ubrania, wreszcie powiedziała: — Louis, musisz mi pomóc pozby´c si˛e go z domu! Odrzekłem wtedy: — Nie! Odwróciłem si˛e od niej i od ciała le˙zacego ˛ na plecach u jej stóp. — Oszalałe´s, Louis! On nie mo˙ze tutaj zosta´c! — krzykn˛eła. — I ci chłopcy. Musisz mi pomóc! Ten drugi te˙z ju˙z nie z˙ yje od absyntu! Louis. Wiedziałem, z˙ e to prawda, z˙ e to konieczne, a przecie˙z wydawało si˛e to wszystko niemo˙zliwe. Musiała mnie szturchna´ ˛c, prawie prowadzi´c za r˛ek˛e i pokazywa´c, co mam robi´c. W piecu kuchni na podwórzu znale´zli´smy tkwiace ˛ tam od dawna ko´sci matki i córki, które zabiła Klaudia — niebezpieczny i głupi bład, ˛ jaki popełniła. Teraz wi˛ec wygrzebali´smy je i razem z ciałami chłopców i Lestata wrzucili´smy do worków. Przenie´sli´smy na wóz stojacy ˛ po drugiej stronie podwórka. Sam powoziłem, udajac, ˛ podchmielonego wo´znic˛e. Poprowadziłem szybko karawan za miasto, w kierunku Bayou St. Jean, mrocznych moczarów, które rozciagały ˛ si˛e stamtad ˛ a˙z do jeziora Pontchartrain. Klaudia usiadła obok mnie, cicha, gdy mijali´smy ulice miasta. Wkrótce zostawili´smy za soba˛ s´wiatełka podmiejskich dom112

ków, a szutrowa droga stała si˛e wła´sciwie koleina.˛ Bagniska rozciagały ˛ si˛e po obu jej stronach. Czułem zapach gnijacych ˛ ro´slin, słyszałem szelest zwierzat. ˛ Klaudia owin˛eła ciało Lestata w prze´scieradło, zanim jeszcze mogłem go nawet dotkna´ ˛c. Potem, ku mojemu przera˙zeniu, przyozdobiła je kwiatami chryzantem o długich łodygach, tak z˙ e wokoło unosił si˛e ich słodki, pogrzebowy zapach. Wziałem ˛ ciało z wozu. Prawie nic nie wa˙zyło i było bezwładne jak rzecz wykonana ze sznurków i supełków, gdy zarzuciłem je sobie na plecy i zsuwałem si˛e z drogi w ciemna˛ wod˛e. Woda stawała si˛e coraz gł˛ebsza, wlewała mi si˛e do butów, gdy próbowałem wyczu´c noga˛ przej´scie w mi˛ekkim bagnie. Szedłem jeszcze dalej i dalej od miejsca, gdzie pozostawiłem chłopców. W ko´ncu, gdy ju˙z dostrzegałem blada˛ jasno´sc´ wolnej przestrzeni, gdzie niebo niebezpiecznie zacz˛eło si˛e przeja´snia´c przed s´witem, zsunałem ˛ z ramion ciało, pozwoliłem, by wpadło do wody. Stałem tam wstrza´ ˛sni˛ety, spogladaj ˛ ac ˛ na zawini˛ety w prze´scieradło kształt ludzki powoli pogra˙ ˛zajacy ˛ si˛e w mulistym podło˙zu. Odr˛etwienie, które było dla mnie ochrona˛ od czasu, gdy wóz wytoczył si˛e z Rue Royale, teraz zacz˛eło jakby mnie opuszcza´c i pozo stawiało nagle samego, wpatrujacego ˛ si˛e w to´n wody i my´slacego: ˛ to jest Lestat. To wszystko, co zostało z transformacji i tajemnicy, martwe, odchodzace ˛ do wiecznej ciemno´sci. Poczułem nagle jakby przyciaganie, ˛ jak gdyby jaka´s siła zmuszała mnie do pogra˙ ˛zenia si˛e razem z nim, do zstapienia ˛ w ciemna˛ wod˛e, bezpowrotnie. Było to bardzo wyra´zne i silne. Wydawało mi si˛e, z˙ e słysz˛e jakby głos: „Wiesz, co masz zrobi´c. Zejd´z w t˛e ciemno´sc´ . Niech si˛e to wszystko ulotni”. W tej chwili jednak usłyszałem Klaudi˛e. Wołała mnie po imieniu. Obróciłem si˛e i poprzez poplatane ˛ wino ujrzałem jej odległa˛ i malutka˛ sylwetk˛e, jak płomyk na ledwo widocznej, s´wiecacej, ˛ szutrowej drodze. Tego poranka Klaudia oplotła mnie ramionami, przycisn˛eła swoja˛ główk˛e do mojej piersi, gdy byli´smy blisko siebie zamkni˛eci w trumnie, szepczac, ˛ z˙ e kocha mnie, z˙ e od teraz jeste´smy wolni i pozbyli´smy si˛e Lestata na zawsze. — Kocham ci˛e, Louis — powtarzała bez ko´nca, gdy wraz z zamkni˛eciem wieka ogarn˛eła nas ciemno´sc´ i miłosiernie pozwoliła naszej s´wiadomo´sci zapa´sc´ w sen. Kiedy nast˛epnej nocy obudziłem si˛e, Klaudia przegladała ˛ wła´snie rzeczy Lestata. Spokojnie, panujac ˛ nad soba,˛ cho´c pełna w´sciekłej zło´sci. Wyrzucała zawarto´sc´ jego szafek na podłog˛e, opró˙zniała szuflady prosto na dywan, wyciagała ˛ jedna˛ marynark˛e po drugiej, wywracała na wierzch kieszenie i wyrzucała z nich na podłog˛e stare bilety do teatru, monety czy jakie´s kawałeczki papieru. Stanałem ˛ w drzwiach zaszokowany i przygladałem ˛ si˛e jej. Jego trumna jeszcze tam była, cho´c przykryta chustami i kawałkami gobelinów. Poczułem w sobie nieprzeparta˛ ch˛ec´ otworzenia jej. Chciałem go tam ujrze´c, w s´rodku. — Nic! — usłyszałem nagle Klaudi˛e, wypowiadajac ˛ a˛ to słowo z obrzydzeniem. Wrzuciła ubrania do ognia. — Nawet najmniejszej wskazówki, skad ˛ mógł 113

pochodzi´c, kto go uczynił wampirem — powiedziała. Spojrzała na mnie, jakby szukajac ˛ zrozumienia. Odwróciłem si˛e jednak od niej. Nie mogłem na nia˛ patrze´c. Wycofałem si˛e do sypialni, która była wyłacznie ˛ moim pokojem, pełnym własnych ksia˙ ˛zek i pamiatek ˛ po matce i siostrze. Usiadłem na łó˙zku. Słyszałem, jak podeszła do drzwi, ale nie chciałem na nia˛ patrze´c. — Zasługiwał na to, aby umrze´c — odezwała si˛e Klaudia. — Zatem i my zasługujemy na to samo. W ten sam sposób. Ka˙zdej nocy naszego z˙ ycia — odpowiedziałem. — Odejd´z ode mnie. — Moje słowa były dokładnym odzwierciedleniem moich my´sli. — B˛ed˛e si˛e toba˛ opiekował, poniewa˙z ´ w tej skrzyni, sama nie dasz sobie rady. Ale nie chc˛e twojego towarzystwa. Spij która˛ sama sobie kupiła´s. I nie zbli˙zaj si˛e do mnie. — Mówiłam ci przecie˙z, z˙ e chc˛e to zrobi´c, z˙ e zrobi˛e to. Mówiłam. .. — odrzekła Klaudia. Nigdy dotad ˛ jej głos nie załamywał si˛e tak, nie brzmiał tak jak srebrzysty dzwoneczek. Spojrzałem na nia˛ zaskoczony, ale nie poruszony. Jej twarz wydawała si˛e nie nale˙ze´c do niej. Nigdy jeszcze nikt nie ukształtował rysów lalki oddajacych ˛ takie wzburzenie. — Louis, mówiłam ci! — powtórzyła dr˙zacymi ˛ ustami. — Zrobiłam to dla nas. Po to, aby´smy byli wolni. Nie mogłem znie´sc´ jej widoku. Jej pi˛ekno´sci, pi˛ekno´sci jej pozornej niewinno´sci i tego straszliwego wzburzenia. Ominałem ˛ ja,˛ mo˙ze nawet potracaj ˛ ac, ˛ nie wiem. Byłem ju˙z prawie u balustrady schodów, gdy usłyszałem co´s dziwnego. Nigdy podczas wszystkich tych lat naszego wspólnego z˙ ycia nie słyszałem podobnego odgłosu. Nigdy od czasu tej nocy dawno temu, gdy znalazłem ja,˛ s´miertelne dziecko, przywarte do swej matki. Klaudia płakała! Jej płacz sprawił, z˙ e cofnałem ˛ si˛e, wbrew własnej woli. A przecie˙z płakała tak nieprzytomnie, tak bezradnie, jak gdyby obawiała si˛e, z˙ e kto´s ja˛ usłyszy, lub przeciwnie, jakby nie dbała zupełnie o to, czy słyszy ja˛ cały s´wiat. Zobaczyłem, z˙ e le˙zy na moim łó˙zku w miejscu, gdzie cz˛esto siadałem, czytajac. ˛ Podciagn˛ ˛ eła kolana, cała dr˙zac ˛ od szlochu. To było straszne. Gorsze ni˙z jej płacz, który pami˛etałem. Usiadłem wolno obok niej i poło˙zyłem delikatnie dło´n na jej ramieniu. Podniosła głow˛e zaskoczona, z rozszerzonymi oczyma i dr˙zacymi ˛ ustami. Na jej twarzy wida´c było rozmazane łzy, łzy, które były zabarwione krwia.˛ Oczy były ich pełne i lekki s´lad czerwieni poplamił jej mała˛ raczk˛ ˛ e. Zdawała si˛e nie´swiadoma tego. Odgarn˛eła opadajace ˛ na czoło włosy. Ciało dr˙zało od długich, cichych poszlochiwa´n. — Louis. . . je´sli strac˛e ciebie, nie b˛ed˛e miała ju˙z nic — szepn˛eła. — Odwołałabym wszystko, z˙ eby ci˛e odzyska´c. Nie mog˛e jednak odwoła´c tego, co ju˙z zrobiłam. Obj˛eła mnie, podciagaj ˛ ac ˛ si˛e do mnie, szlochajac ˛ teraz mi w pier´s. Moje r˛ece niech˛etnie jej dotkn˛eły, lecz potem obj˛eły ja,˛ jak gdybym nie mógł ju˙z ich zatrzyma´c. Obejmowały ja,˛ tuliły, głaskały jej włosy. 114

— Nie mog˛e z˙ y´c bez ciebie. . . — szeptała. — Wolałabym umrze´c, ni˙z z˙ y´c bez ciebie. Umarłabym w ten sam sposób, w jaki umarł on. Nie mog˛e znie´sc´ , jak tak na mnie patrzysz! Jej szloch spot˛egował si˛e, stał si˛e przenikliwy, a˙z w ko´ncu przykl˛eknałem ˛ i po´ całowałem jej mi˛ekka˛ szyj˛e i policzki. Zimowe s´liwki. Sliwki z zaczarowanego lasu, gdzie owoce nigdy nie spadaja˛ z gał˛ezi. Gdzie kwiaty nigdy nie usychaja˛ i nie umieraja.˛ — Ju˙z dobrze, moja droga. . . — odezwałem si˛e do niej. — Ju˙z dobrze, kochanie. . . Kołysałem ja˛ wolno, delikatnie w ramionach, a˙z zapadła w drzemk˛e, mruczac ˛ co´s o naszym szcz˛es´ciu, które b˛edzie trwało wiecznie, o tym, z˙ e na zawsze uwolnili´smy si˛e od Lestata i zaczynamy wielka˛ przygod˛e naszego z˙ ycia! Wielka˛ przygod˛e naszego z˙ ycia. Co to jest umiera´c, kiedy mo˙zesz z˙ y´c a˙z do ko´nca s´wiata? A co to jest koniec s´wiata, je´sli nie wyra˙zenie tylko, bo kto wie, czym˙ze w ogóle jest ten s´wiat. Prze˙zyłem ju˙z dwa wieki i widziałem, jak pryskały niby ba´nka mydlana niejedne złudzenia. B˛edac ˛ jednocze´snie wiecznie młody i odwiecznie stary, nie z˙ ywi˛e teraz z˙ adnych złudze´n, z˙ yjac ˛ z chwili na chwil˛e, podobny do srebrnego zegara tykajacego ˛ na pró˙zno: pomalowany cyferblat, delikatnie rze´zbione wskazówki pokazuja˛ czas, cho´c nikt na nie, nie patrzy, pod´swietlone s´wiatłem, które nie pochodzi od Boga; tykajac, ˛ tykajac, ˛ z precyzja,˛ w pokoju równie wielkim jak wszech´swiat cały. Znów spacerowałem ulicami. Klaudia poszła swoimi drogami na łowy. Jeszcze czułem wokół siebie zapach jej włosów i sukni. W zamy´sleniu doszedłem w okolice katedry. Czym˙ze jest umieranie, je´sli masz z˙ y´c do ko´nca s´wiata. Przypominałem sobie s´mier´c mojego brata, zapach kadzidła i ró˙zaniec. Poczułem nagle pragnienie, by znale´zc´ si˛e w tym przedpogrzebowym pokoju, posłucha´c głosów kobiet, wznoszacych ˛ si˛e i opadajacych ˛ przy kolejnych zdrowa´skach, stukotu paciorków ró˙za´nca, poczu´c zapach wosku. Z ciemno´sci wyrosła wielka fasada katedry. Drzwi były otwarte i dostrzegłem nagle w s´rodku niewielkie s´wiatełko. Był wczesny sobotni wieczór i ludzie wybie´ rali si˛e do spowiedzi, aby przygotowa´c si˛e do niedzielnej mszy i komunii. Swiece paliły si˛e przyciemnionym s´wiatłem w kandelabrach. Na samym ko´ncu nawy z cienia wyłaniał si˛e ołtarz udekorowany białymi kwiatami. W tym miejscu, w starym ko´sciele, odbyło si˛e ostatnie po˙zegnanie ziemskich szczatków ˛ brata, zanim ciała nie przeniesiono na cmentarz. Zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e nie byłem tutaj od tego czasu, nigdy ju˙z nie wspinałem si˛e po tych kamiennych schodach, nie mijałem kruchty, nie przechodziłem przez otwarte drzwi. Nie odczuwałem l˛eku. Je´sli w ogóle co´s, to mo˙ze niespokojne pragnienie, aby co´s si˛e wydarzyło, by kamienie zadr˙zały, gdy b˛ed˛e wchodził do s´rodka i ujrz˛e dalekie tabernakulum na ołtarzu. Przypomniałem sobie, z˙ e przychodziłem kiedy´s tutaj za dnia, gdy okna pełne były s´wiatła, a odgłosy s´piewu dochodziły a˙z 115

do Jackson Square. Zastanawiałem si˛e wtedy, czy jednak nie pozostał jaki´s sekret, o którym Lestat wiedział, lecz nigdy mi nie powiedział, co´s, co mogłoby na przykład zniszczy´c mnie teraz, gdybym wszedł do s´rodka. Chciałem bardzo wej´sc´ do ko´scioła, ale zmusiłem si˛e, by odej´sc´ , zapomnie´c o fascynacji, jaka mnie ogarniała przy otwartych drzwiach katedry, gdy głosy tłumu ludzi zlewały si˛e w jeden, dono´sny chór. Miałem co´s dla Klaudii, laleczk˛e w stroju panny młodej, która˛ wyciagn ˛ ałem ˛ zza zaciemnionej witryny sklepu z zabawkami i zapakowałem w wielkim pudełku, owinałem ˛ papierem i zawiazałem ˛ wsta˙ ˛zkami. Lalka dla Klaudii. Pami˛etam, jak przyciskałem mocno pakunek, słyszac ˛ wibracje organów za plecami. Moje oczy zmru˙zyły si˛e od nadmiaru s´wiatła s´wiec. Teraz znów my´slałem o tej chwili, tym l˛eku, jaki ogarnał ˛ mnie na sam widok ołtarza, odgłosów Pange Lingua. Znowu wróciła my´sl o bracie. Ponownie widziałem, jak trumna wyprowadzana jest nawa˛ główna.˛ Za nia˛ procesja z˙ ałobników. Nie odczuwałem teraz l˛eku. Jak mówiłem, je´sli odczuwałem cokolwiek, przesuwajac ˛ si˛e wolno wzdłu˙z kamiennych s´cian, to chyba pragnienie i t˛esknot˛e za l˛ekiem, czy raczej za przyczyna˛ powodujac ˛ a˛ go. Czuło si˛e chłód i wilgo´c, cho´c na dworze było lato. My´sl o lalce Klaudii znowu powróciła do mnie. Gdzie jest ta lalka? Od lat Klaudia bawiła si˛e nia.˛ Nagle skonstatowałem, z˙ e my´sl˛e o tej lalce w maniacki i bezsensowny sposób. Jak w złym s´nie, kiedy podchodzi si˛e do drzwi, które nie chca˛ si˛e otworzy´c lub zamyka szuflady, które nie chca˛ si˛e zamkna´ ˛c, walczy si˛e bez ko´nca przeciwko tej samej bezsensownej rzeczy, nie wiedzac ˛ nawet, dlaczego wszystkie te wysiłki sa˛ tak rozpaczliwe, dlaczego nagły widok krzesła z przerzuconym przez nie szalem wywołuje paniczne, niczym nie wytłumaczone przera˙zenie. Byłem w katedrze. Jaka´s kobieta powstała z kl˛eczek przy konfesjonale i min˛eła długi rzad ˛ tych, którzy czekali na swoja˛ kolej. M˛ez˙ czyzna, który teraz powinien podej´sc´ do konfesjonału nie ruszył si˛e, a moje oczy, wra˙zliwe nawet w tej chwili, zauwa˙zyły to i obróciłem si˛e, aby mu si˛e przyjrze´c. On te˙z zaczał ˛ mi si˛e przypatrywa´c. Szybko odwróciłem si˛e do niego plecami. Usłyszałem, jak podchodzi do konfesjonału i zatrzaskuje za soba˛ drzwiczki. Poszedłem dalej nawa˛ ko´scioła i bardziej z wyczerpania ni˙z z rzeczywistej potrzeby przysiadłem na pustej ławie. Z przyzwyczajenia prawie przykl˛eknałem. ˛ Mój umysł popadł w stan zam˛etu i udr˛eczenia niczym ludzki. Zamknałem ˛ oczy na chwil˛e i próbowałem przesta´c my´sle´c. Słuchaj i patrz — powiedziałem sobie. Wysiłkiem woli moje zmysły wyswobodziły si˛e z udr˛eki. Wokoło w mroku słyszałem szepty modlitw, cichy stukot przesuwanych paciorków ró˙za´nca, westchnienia kobiety, która przykl˛ekn˛eła przy dwunastej stacji drogi krzy˙zowej. Nad morzem ław ko´scielnych unosił si˛e zapach szczurów. Szczur biegnacy ˛ gdzie´s obok ołtarza, drugi w wielkim drewnianym bocznym ołtarzu Maryi Panny. Złote s´wieczki migotały na ołtarzu, g˛esta biała chryzantema zgi˛eła si˛e nagle pod ci˛ez˙ arem własnych kwiatów, drobne kropelki zabłysły na g˛estych płatkach, kwa´sny zapach unosił si˛e znad licznych dzba116

nów, z ołtarza głównego, z ołtarzy bocznych, z figury Matki Boskiej z Chrystusem i figur s´wi˛etych. Patrzyłem na nie. Op˛etała mnie my´sl o tych niemych postaciach, wpatrzonych w przestrze´n oczach, pustych r˛ekach, zastygłych w bezruchu fałdach sukni. Nagle moim ciałem targnał ˛ gwałtowny dreszcz, tak z˙ e poczułem jak rzucam si˛e do przodu z r˛ekoma opartymi na oparciu ławy przede mna.˛ To był cmentarz martwych form, z˙ ałobnych wizerunków i kamiennych aniołów. Spojrzałem do góry i w wizji ujrzałem siebie wst˛epujacego ˛ na stopnie ołtarza, otwierajacego ˛ malutkie otoczone najwi˛eksza˛ czcia˛ tabernakulum, si˛egajacego ˛ swa˛ r˛eka˛ potwora po po´swi˛econe cyborium, wyjmujacego ˛ Ciało Chrystusa, rozrzucajacego ˛ s´wi˛ety opłatek i chodzacego ˛ po le˙zacym ˛ w t˛e i z powrotem wzdłu˙z ołtarza, rozdajac ˛ Ko´ eta˛ na pastw˛e kurzu. Stanałem muni˛e Swi˛ ˛ w ławie. Siałem tak, prze˙zywajac ˛ wizj˛e. Pojałem ˛ a˙z nadto dobrze jej znaczenie. Bóg nie mieszkał w tym ko´sciele, te figury przedstawiały tylko obraz nicos´ci. W tej katedrze ja byłem jedyna˛ postacia˛ nadprzyrodzona.˛ Ja byłem jedyna˛ nadprzyrodzona˛ rzecza,˛ która stała tu s´wiadomie pod tym dachem! Samotno´sc´ , samotno´sc´ a˙z do granic obł˛edu. Katedra rozsypała si˛e w mojej wizji; s´wi˛eci przechylili si˛e i upadli. Szczury zjadły s´wi˛eta˛ eucharysti˛e i usadowiły si˛e wygodnie na parapetach ołtarza. Samotny szczur z olbrzymim ogonem stał, podgryzajac ˛ gnija˛ ce szczatki ˛ ołtarza, a˙z s´wiece stojace ˛ na nim upadły i potoczyły si˛e po pokrytej mułem posadzce. Stałem nadal. Nieporuszony. Wyciagn ˛ ałem ˛ nagle r˛ek˛e do gipsowej dłoni Maryi Panny i obserwowałem, jak kruszy si˛e w moim u´scisku. Czułem, jak dło´n figury kruszy si˛e, gdy mój kciuk zamieniaja˛ w proszek. I wtedy nagle przez otwarte okno, przez które widziałem ziemi˛e nieuprawna,˛ dzika,˛ jałowa˛ we wszystkich kierunkach, nawet wielka˛ rzek˛e zamarzni˛eta˛ i pełna˛ uwi˛ezionych w lodzie wraków statków, wtedy ujrzałem kondukt pogrzebowy poda˙ ˛zajacy ˛ przez ruiny i zgliszcza. Grup˛e bladych m˛ez˙ czyzn i kobiet, potworów o błyskajacych ˛ oczach i turkoczacych ˛ na wietrze czarnych sukniach. Trumna odbywała swa˛ podró˙z na drewnianych kołach w asy´scie skaczacych ˛ po niej szczurów. Procesja zbli˙zała si˛e i wkrótce dostrzegłem w niej Klaudi˛e. Jej oczy spogla˛ dały spod cienkiego, czarnego welonu, jedna˛ dłonia˛ w czarnej r˛ekawiczce zaciskała czarny modlitewnik druga˛ zło˙zyła na trumnie, idac ˛ obok niej. A w niej — pod szklanym wiekiem — przera˙zony, dostrzegłem szkielet Lestata, jego pomarszczona˛ skór˛e opinajac ˛ a˛ wystajace ˛ ko´sci, puste oczodoły, jasne włosy rozrzucone na białym atłasie. Kondukt dotarł pod ołtarz. ˙ Procesja zatrzymała si˛e. Załobnicy rozpierzchli si˛e, zapełniajac ˛ bezgło´snie zakurzone ławy, a Klaudia, obracajac ˛ si˛e ze swoim modlitewnikiem, otworzyła go i podniosła welon, odsłaniajac ˛ twarz. Patrzyła na mnie, gdy palcem dotkn˛eła otwartej strony. — A teraz jeste´s przekl˛ety na tej ziemi — szepn˛eła. Jej szept stawał si˛e coraz gło´sniejszy, gdy powtarzało go echo w ruinach. — A teraz jeste´s przekl˛ety na tej ziemi, która otworzyła swe usta, aby odebra´c krew brata twego z rak ˛ twoich. Gdy 117

ty znajdziesz si˛e w ziemi, odtad ˛ nie podda si˛e tobie jej siła. Wygna´ncem b˛edziesz i wiecznym w˛edrowcem na ziemi. . . a ktokolwiek ci˛e powali zemsta do´scignie go siedmiokrotna. Krzyknałem ˛ do niej. Wrzasnałem, ˛ a krzyk wydostał si˛e z gł˛eboko´sci mojego jestestwa, jak nieprzeparta siła przełamujaca ˛ si˛e przez moje usta i wprawiajaca ˛ całe ciało o zawrót wbrew woli. Straszliwe westchnienie uniosło si˛e od strony z˙ ałobników, i wzrastało, gdy zwróciłem si˛e ku nim, by lepiej ich zobaczy´c. Nagle wszyscy oni znale´zli si˛e wokół, popychajac ˛ mnie w kierunku nawy a˙z do samej otwartej trumny, tak z˙ e musiałem obróci´c si˛e, aby utrzyma´c równowag˛e i obiema r˛ekoma oprze´c si˛e o nia.˛ Stanałem ˛ tam tak i skierowałem wzrok w dół, lecz to nie zwłoki Lestata le˙zały w trumnie, a martwe ciało mojego s´miertelnego brata. Zaległa cisza, jakby wszyscy opu´scili z˙ ałobne welony i rozpłyn˛eli si˛e bezszelestnie pomi˛edzy fałdami swoich sukien. W trumnie le˙zał mój brat, jasnowłosy, młody i słodki, taki, jakim był za z˙ ycia, tak rzeczywisty i z˙ ywy, jakim był ju˙z tyle lat temu, jakim nigdy go sobie nie mogłem przypomnie´c, tak wspaniale był odtworzony, tak doskonale podobny w ka˙zdym szczególe. Jego jasne włosy zaczesane były do tyłu, oczy miał zamkni˛ete, jak gdyby spał, jego zgrabne, gładkie palce oplecione były na krucyfiksie le˙zacym ˛ na jego piersi, a usta tak ró˙zowe i delikatne, z˙ e z trudem a˙z powstrzymywałem si˛e przed ich dotkni˛eciem. Gdy tylko wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ek˛e, aby dotkna´ ˛c cho´c jego skóry, wizja prysła. Siedziałem w katedrze bez ruchu w t˛e sobotnia˛ noc. Wokoło unosił si˛e zapach s´wiec, g˛esty w nieruchomym, stojacym ˛ powietrzu. Kobieta spod stacji m˛eki Pa´nskiej znikn˛eła i zewszad ˛ otaczała mnie ciemno´sc´ . Jaki´s chłopak pojawił si˛e w czarnej sutannie brata zakonnego z gasidłem na długim kiju, nasadzajac ˛ na płomyk odwrócony lejek, kolejno s´wieca po s´wiecy. Byłem odr˛etwiały i oszołomiony, Zerknał ˛ na mnie, a potem odwrócił wzrok, jak gdyby nie chciał przeszkadza´c człowiekowi pogra˙ ˛zonemu w modlitwie. I wtedy, gdy przesunał ˛ si˛e dalej, do nast˛epnego kandelabru, poczułem czyja´ ˛s r˛ek˛e na ramieniu. To, z˙ e dwie istoty ludzkie mogły podej´sc´ do mnie tak blisko, a ja nie usłyszałem ich szelestu, to, z˙ e nie dbałem nawet o to zatopiony w rozmy´slaniach, by mie´c wyczulone zmysły, było wyra´znym znakiem, z˙ e znajduj˛e si˛e w niebezpiecze´nstwie, cho´c nie obchodziło mnie to zbytnio. Spojrzałem do góry i ujrzałem siwego ksi˛edza. — Czy chcesz przystapi´ ˛ c do spowiedzi s´wi˛etej? — zapytał. — Wła´snie miałem zamkna´ ˛c ko´sciół. Przymru˙zył oczy przesłoni˛ete okularami o grubych szkłach. Było ciemno. Dochodziło do nas jedynie pełgajace ˛ czerwone s´wiatełko ze zniczy ustawionych przed portretami i rze´zbami s´wi˛etych. Cienie ta´nczyły na wysokich s´cianach. — Martwisz si˛e synu, prawda? Mo˙ze mog˛e tobie pomóc? — Ju˙z za pó´zno, za pó´zno — szepnałem ˛ i wstałem, z˙ eby odej´sc´ . Cofnał ˛ si˛e, 118

nie´swiadomy jednak niczego w mojej postaci, co mogłoby go zaalarmowa´c i odrzekł uprzejmie: — Nie, jest jeszcze wcze´snie. Czy chcesz przej´sc´ do konfesjonału? Przez chwil˛e po prostu gapiłem si˛e bez słowa na niego. Mimowolnie u´smiechnałem ˛ si˛e. I wtedy przyszło mi na my´sl, z˙ e mog˛e tak zrobi´c, ale nawet gdy szedłem za nim wzdłu˙z nawy bocznej wiedziałem z góry, z˙ e nic z tego nie b˛edzie i z˙ e to czyste szale´nstwo. Mimo wszystko jednak przykl˛eknałem, ˛ siedzac ˛ na małej drewnianej ławeczce, ze zło˙zonymi dło´nmi opartymi na kl˛eczniku, gdy on tymczasem usadowił si˛e w konfesjonale obok i otworzył okienko kratownicy z boku. Ujrzałem w przyciemnionym s´wietle zarys jego profilu. Przez moment po prostu patrzyłem na niego. Po chwili zaczałem ˛ mówi´c, podnoszac ˛ dło´n, by uczyni´c nia˛ znak krzy˙za. — Udziel mi błogosławie´nstwa, ojcze, bo zgrzeszyłem tak wiele razy i od tak dawna, z˙ e nie wiem ju˙z nawet, jak si˛e zmieni´c, ani jak wyzna´c przed Bogiem, co uczyniłem. — Synu, w swej zdolno´sci do wybaczania Bóg jest niesko´nczony — wyszeptał do mnie. — Powiedz mu, najlepiej jak potrafisz i z gł˛ebi twego serca, czym zgrzeszyłe´s. — Morderstwa ojcze, zabójstwa po zabójstwie. Ta kobieta, która zgin˛eła dwa dni temu na Jackson Square, ja ja˛ zabiłem i tysiace ˛ innych przed nia,˛ jedna˛ lub dwie w ciagu ˛ nocy, ojcze, przez siedemdziesiat ˛ lat. Przez siedemdziesiat ˛ lat spaceruj˛e ulicami Nowego Orleanu jak s´mier´c z kosa˛ i zabijam ludzi po to, by samemu prze˙zy´c. Nic jestem istota˛ s´miertelna,˛ ojcze, ale jestem nie´smiertelny i pot˛epiony jak aniołowie straceni ˛ przez Boga do piekieł. Jestem wampirem. Ksiadz ˛ obrócił twarz do mnie. ˙ — Co to jest, bawi ciebie to? To kawał jaki´s? Zartujesz sobie ze starego człowieka! — Poczerwieniał. Zatrzasnał ˛ okienko konfesjonału. Szybko powstałem i otworzyłem drzwiczki, wychodzac ˛ Ju˙z stał przed konfesjonałem. — Młody człowieku, czy nie boisz si˛e wcale Boga? Czy wiesz, co to s´wi˛etokradztwo? Wlepiał we mnie wzrok. Przysunałem ˛ si˛e bli˙zej, wolno, bardzo wolno. Poczat˛ kowo tylko patrzył na mnie szeroko otwartymi oczyma, oburzony. Zaraz jednak lekko zaniepokojony zrobił krok do tyłu. Ko´sciół był pusty, głuchy, ciemny, zakrystiana ju˙z nie było, u jedyne s´wiatło stanowił upiorny blask s´wiec na ołtarzu. Tworzył wieniec delikatnych złotych włókienek wokół jego głowy i twarzy. — Zatem nie ma miłosierdzia — odezwałem si˛e do niego, jednocze´snie kładac ˛ dłonie na jego ramionach i zaciskajac ˛ je. Trzymałem go w tak nienaturalnym u´scisku, z˙ e nie miał z˙ adnych szans na najmniejszy ruch. Przybli˙zyłem jego twarz do mojej. Jego usta otworzyły si˛e z przera˙zenia.. — Widzisz, kim jestem! Dlaczego, je´sli Bóg istnieje, znosi moje istnienie! — rzekłem. — I ty mówisz o s´wi˛etokradztwie. 119

Wbił paznokcie w moje dłonie, próbujac ˛ uwolni´c si˛e z u´scisku, brewiarz upadł na podłog˛e, a ró˙zaniec pobrz˛ekiwał w fałdach sutanny. Równie dobrze mógłby si˛e siłowa´c z kamiennymi posagami ˛ s´wi˛etych. Odsłoniłem wargi i pokazałem mu moje z˛eby. — Dlaczego On znosi moje istnienie! — powtórzyłem. Jego twarz rozw´scieczyła mnie, strach malujacy ˛ si˛e na niej, jego pogarda, bezsilna zło´sc´ . Dostrzegłem w tym identyczna˛ nienawi´sc´ , jak kiedy´s w oczach Babette. — Pu´sc´ mnie! Diable! — wykrztusił w s´miertelnym przera˙zeniu. Zwolniłem u´scisk i przygladałem ˛ si˛e ze zło´sliwa˛ fascynacja,˛ jak potykał si˛e w ucieczce, przesuwajac ˛ si˛e do nawy głównej z trudno´scia,˛ jak gdyby brnał ˛ przez s´nieg. Jednym skokiem dogoniłem go tak szybko, z˙ e nie zdał sobie nawet sprawy, kiedy znów znalazłem si˛e przy nim. Popchnałem ˛ go w ciemno´sc´ . Nadal próbował ucieka´c. Przeklinał mnie i wzywał Boga. Ponownie dopadłem go przy ołtarzu, na samych schodkach, przy por˛eczy do komunii. Przewróciłem go na wznak i zatopiłem z˛eby w jego szyi. Wampir przerwał opowiadanie. Jeszcze jaki´s czas temu chłopak chciał zapali´c papierosa. Siedział teraz z zapałka˛ w dłoni, nieruchomy jak manekin, wpatrujac ˛ si˛e w wampira. Ten, miał wzrok opuszczony i patrzył w podłog˛e. Obrócił si˛e nagle, wyjał ˛ kartonik z zapałkami z r˛eki chłopca, zapalił zapałk˛e i podsunał ˛ ja.˛ Chłopak pochylił si˛e, by odebra´c ogie´n Wciagn ˛ ał ˛ dym i wypu´scił szybko z powrotem. Odkr˛ecił zakr˛etki; butelki i pociagn ˛ ał ˛ zdrowy łyk jej zawarto´sci z oczyma wlepionymi w wampira. Był znów cierpliwy. Czekał, a˙z wampir sam podejmie opowiadanie. — Nie pami˛etałem Europy z dzieci´nstwa. Nie pami˛etałem na wet podró˙zy do Ameryki. To, z˙ e urodziłem si˛e tam, było dla mnie czysto abstrakcyjnym poj˛eciem. A przecie˙z tkwiło to we mnie tak silnie, jak tylko Francja mo˙ze oddziaływa´c na francuskiego kolonist˛e. Mówiłem po francusku, czytałem po francusku, pami˛etam, jak oczekiwałem na wiadomo´sci z kraju o rewolucji, czy jak czytałem gazety paryskie ze sprawozdaniami ze zwyci˛estw Napoleona. Pami˛etam w´sciekło´sc´ , jaka˛ czułem, gdy sprzedał Luizjan˛e Stanom Zjednoczonym. Jak długo jeszcze s´miertelny Francuz mógł z˙ y´c we mnie? Wkrótce wyzbyłem si˛e tego, ale pozostało wielkie pragnienie zobaczenia Europy i poznania jej, co oczywi´scie spowodowane było cz˛es´ciowo poprzez lektur˛e literatury i dzieł filozoficznych stamtad, ˛ ale wynikało tak˙ze i z poczucia ukształtowania mnie przez Europ˛e. Byłem Kreolem, który po prostu chciał ujrze´c miejsca, gdzie to wszystko si˛e zacz˛eło. I tak oto zaczałem ˛ pozbywa´c si˛e z szaf i kufrów wszystkiego, co uznałem za nieistotne dla mnie w tej chwili. A naprawd˛e, mało rzeczy było dla mnie wtedy istotnych. A i wiele z tego mogło pozosta´c w domu, który pozostawiłem sobie, i do którego zamierzałem jeszcze, pr˛edzej czy pó´zniej, powróci´c i na nowo rozpocza´ ˛c z˙ ycie w Nowym Orleanie. Nie potrafiłem nawet dopu´sci´c do siebie takiej my´sli, z˙ e mógłbym zostawi´c go na zawsze. Nie chciałem. Ale sercem i umysłem byłem 120

ju˙z w Europie. Po raz pierwszy zaczałem ˛ sobie zdawa´c spraw˛e, z˙ e mog˛e zwiedzi´c cały s´wiat, je´sli tylko zechc˛e, z˙ e jestem, jak powiedziała Klaudia, wolny. Tymczasem Klaudia uło˙zyła ju˙z plan działania. Z cała˛ pewno´scia˛ to ona prze´ sadziła, ˛ z˙ e musimy najpierw uda´c si˛e do Europy Srodkowej, gdzie, jak si˛e wydawało, najłatwiej b˛edzie spotka´c istoty naszego rodzaju. Była pewna, z˙ e znajdziemy tam co´s, co poszerzy nasza˛ wiedz˛e o wampirach, wytłumaczy nam nasze pochodzenie. Zdawała si˛e by´c bardzo niespokojna nie tylko o odpowiedzi, jakie spodziewała si˛e tam uzyska´c, ale nawet bardziej o spotkanie z istotami takimi jak my. Powtarzała w kółko: „Tacy jak ja”. Wypowiadała to ze szczególna˛ intonacja.˛ Dawała mi odczu´c przepa´sc´ , która nas dzieliła. W pewnych latach naszego wspól˙ wchłon˛eła nego z˙ ycia my´slałem o niej troch˛e tak, jak my´slałem o Lestacie. Ze w sposób naturalny instynkt i p˛ed do zabijania, cho´c dzieliła mój gust w innych sprawach. Teraz ju˙z wiedziałem, z˙ e była mniej ludzka od nas obu, mniej ni˙z nawet obaj mogli´smy to sobie wyobrazi´c. Nie przeszła jej nawet przez my´sl najdrobniejsza sympatia i współczucie dla ludzkiej egzystencji. By´c mo˙ze to tłumaczyłoby, dlaczego — pomimo tego wszystkiego, co uczyniłem lub co mi si˛e nie udało wykona´c — przywarła do mnie na dobre. Ja jednak nie byłem „jednym z nich”. Co najwy˙zej, kim´s najbli˙zszym jej rodzajowi. — Ale, czy nie było sposobu — zapytał nagle chłopak — by wytłumaczy´c jej, na czym polega specyficzne odczuwanie ludzkiego serca, niejako poinstruowa´c ja,˛ tak jak to zrobił pan w przypadku wszystkich innych rzeczy? ˙ — Po co? — zapytał szczerze wampir. — Zeby cierpiała tak jak ja? Cho´c przyznaj˛e ci racj˛e w jednym. Powinienem był powiedzie´c jej co´s, co przekonałoby ja,˛ by nie pragn˛eła s´mierci Lestata. Dla samego siebie powinienem był to zrobi´c. Ale widzisz, nie miałem tej pewno´sci siebie. Raz pozbawiony łaski, nie odczuwałem ju˙z pewno´sci siebie w niczym. Chłopak skinał ˛ głowa.˛ — Nie chciałem panu przerywa´c. Chciał pan co´s powiedzie´c? — tłumaczył si˛e. — Chciałem powiedzie´c tylko tyle, z˙ e mo˙zna było zapomnie´c o tym, co stało si˛e z Lestatem wyłacznie ˛ przez całkowite oddanie si˛e planowaniu naszej podró˙zy. Ju˙z sama my´sl o innych wampirach mnie inspirowała. Przez chwil˛e pozbyłem si˛e mojego cynizmu w sprawie istnienia Boga. Zapomniałem o tym, dryfujac ˛ ponad doczesnym s´wiatem. Mieli´smy jeszcze jedna˛ spraw˛e do załatwienia przed wyjazdem do Europy. Tak, rzeczywi´scie, du˙zo si˛e jeszcze wydarzyło. Zacz˛eło si˛e od tego muzyka. Przyszedł do naszego domu tego wieczoru, kiedy byłem w katedrze. I nast˛epnej nocy ponownie. Odwołałem słu˙zacych ˛ i zszedłem sam do niego. Jego wzrok natychmiast mnie zaniepokoił. Był o wiele chudszy, ni˙z go pami˛etałem, i bardzo blady. Twarz mu błyszczała 121

od potu, miał prawdopodobnie goraczk˛ ˛ e. Przedstawiał obraz n˛edzy i rozpaczy. Kiedy mu powiedziałem, z˙ e Lestat wyjechał, najpierw po prostu nie uwierzył, a potem zaczał ˛ przekonywa´c mnie, z˙ e na pewno musiał zostawi´c dla niego jaka´ ˛s wiadomo´sc´ . Zaczał ˛ chodzi´c w t˛e i z powrotem po Rue Royale, mówiac ˛ co´s do siebie, jak gdyby wcale nie dostrzegał przechodniów. Dogoniłem go pod lampa˛ gazowa.˛ — Zostawił co´s dla ciebie — powiedziałem szybko, szukajac ˛ po kieszeniach swojego portfela. Nie wiedziałem, ile tam było, ale podałem mu go. W s´rodku było kilka setek. Wło˙zyłem portfel w jego dło´n. Była tak szczupła, z˙ e widziałem niebieskie z˙ yły pulsujace ˛ pod wodnista˛ skóra.˛ Teraz z kolei rozradował si˛e, triumfujacy, ˛ i od razu zdałem sobie spraw˛e, z˙ e nie o pieniadze ˛ tutaj chodziło. — A wi˛ec mówił o mnie, powiedział, z˙ eby mi to da´c! — wykrzykiwał, obejmujac ˛ portfel, jakby to była jaka´s relikwia. — Musiał co´s jeszcze powiedzie´c! — Wpatrywał si˛e we mnie nabrzmiałymi, udr˛eczonymi oczyma. Nie odpowiedziałem mu od razu, bo wła´snie wtedy dostrzegłem drobne ranki na jego szyi. Dwa czerwone od zadrapania punkciki po prawej stronie, tu˙z nad zabrudzonym kołnierzykiem. Pieniadze ˛ zwisały mu bezwładnie w palcach, nie zdawał sobie w ogóle sprawy z otaczajacego ˛ go ruchu ulicznego, z ludzi tłoczacych ˛ si˛e, przechodzacych ˛ obok nas. — Schowaj to — szepnałem ˛ — mówił o tobie, aby´s dalej pracował i nie zaniedbywał swojej muzyki, z˙ e to wa˙zne. Patrzył na mnie, jak gdyby oczekiwał jeszcze czego´s. — Tak? Czy powiedział co´s jeszcze? — zapytał. Nie wiedziałem, co mam powiedzie´c. Zmy´sliłbym co´s, gdyby to mogło go uspokoi´c i da´c mu jaka´ ˛s pociech˛e, i gdybym w ten sposób mógł si˛e go pozby´c. Mówienie o Lestacie sprawiało mi ból, słowa ulatywały z mych ust. Te drobne ranki wprawiły mnie w zdumienie. Nie mogłem tego zgł˛ebi´c. W ko´ncu zaczałem ˛ mówi´c ju˙z same nonsensy — z˙ e Lestat z˙ yczył mu wszystkiego najlepszego, z˙ e musiał popłyna´ ˛c statkiem w gór˛e rzeki do St. Louis, z˙ e wróci, z˙ e zanosi si˛e na wojn˛e, a on tam ma jakie´s interesy. . . Chłopak dosłownie łykał ka˙zde słowo, jak gdyby nie mogły go do ko´nca zaspokoi´c i czekał na te upragnione, które chciał usłysze´c. Ciagle ˛ czekał na wiadomo´sc´ . Dr˙zał, pot wystapił ˛ mu na czoło, gdy stał tak naciskajac ˛ na mnie. Nagle zagryzł mocno warg˛e i odezwał si˛e: — Ale dlaczego pojechał? — Jak gdyby wszystko to, co powiedziałem było niewystarczajace. ˛ — O co ci wła´sciwie chodzi — zapytałem go. — Czego ty od niego potrzebujesz? Jestem pewien, z˙ e chciałby, abym ja ci. . . — Był moim przyjacielem! — Obrócił si˛e nagle w moja˛ stron˛e. Jego głos załamał si˛e w tłumionej w´sciekło´sci i szale. — Nie czujesz si˛e dobrze — powiedziałem. — Musisz odpocza´ ˛c. Masz jakie´s. . . — wskazałem na punkciki na jego szyi, bacznie mu si˛e przygladaj ˛ ac ˛ — 122

. . . na gardle. Nie wiedział nawet o co mi chodzi, potarł je r˛eka.˛ — Ach to. Nie wiem. Owady, sa˛ wsz˛edzie — dodał, odwracajac ˛ si˛e ode mnie. — Czy jeszcze co´s powiedział? Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e patrzyłem, jak odchodzi w gór˛e Rue Royale, na jego rozkojarzona,˛ wysoka˛ posta´c w czarnym, zrudziałym ubraniu. Ludzie rozst˛epowali si˛e na chodniku, aby go przepu´sci´c. Zaraz po powrocie opowiedziałem Klaudii o rankach na szyi muzyka. To była ju˙z nasza ostatnia noc w Nowym Orleanie przed wyjazdem. Mieli´smy wsia´ ˛sc´ na statek krótko przed dwunasta˛ nast˛epnej nocy, aby wcze´snie rano wypłyna´ ˛c w morze. Tej nocy postanowili´smy wyj´sc´ na spacer razem. Klaudia była niespokojna, na jej twarzy malował si˛e smutek, co´s, co pozostało w niej po tej nocy, kiedy płakała. ˙ Lestat spijał — Co moga˛ oznacza´c te plamki? — zapytała mnie teraz. — Ze jego krew, gdy ten pogra˙ ˛zony był we s´nie, czy z˙ e chłopak pozwalał na to s´wiadomie? Nie mog˛e sobie jednak wyobrazi´c, z˙ e. . . — zastanawiała si˛e gło´sno. — Tak, tak musiało by´c — odrzekłem, ale nie byłem wcale tego pewien. Przypomniałem sobie teraz, jak Lestat uczynił w rozmowie z Klaudia˛ kiedy´s taka˛ uwag˛e, z˙ e zna kogo´s, kto mógłby zosta´c lepszym wampirem ni˙z ona. Czy rzeczywis´cie planował co´s takiego? Zamierzał stworzy´c jeszcze kogo´s do naszej trójki? — To nie ma teraz znaczenia — zauwa˙zyła Klaudia. Trzeba było si˛e po˙zegna´c z miastem. Odeszli´smy daleko od tłumów spacerujacych ˛ po Rue Royale. Chłonałem ˛ wszystko, co mnie wokół otaczało, chciałem by´c blisko tego. Niech˛etnie przyznawałem si˛e do faktu, z˙ e to nasza ostatnia noc w Nowym Orleanie. Stare miasteczko francuskie w wi˛ekszej swej cz˛es´ci spłon˛eło wiele lat temu, a ówczesna architektura miasta była ju˙z taka, jaka jest obecnie, hiszpa´nska, co oznaczało, z˙ e spacerowali´smy wolno waskimi ˛ uliczkami, gdzie jeden powóz musiał si˛e zatrzyma´c, aby przepu´sci´c drugi. Mijali´smy bielone s´ciany i wielkie bramy prowadzace ˛ na dziedzi´nce, za którymi, w odległych s´wiatełkach, majaczyły przepyszne rezydencje, podobne do tej, w jakiej sami mieszkali´smy; z ta˛ ró˙znica˛ tylko, z˙ e ka˙zda z nich była dla nas zmysłowa˛ tajemnica.˛ Wielkie drzewa bananowe pieszczotliwie gładziły swymi gał˛eziami galeryjki pałaców przy wewn˛etrznych dziedzi´ncach, a niezliczone paprocie i kwiaty zarastały przej´scia do domów. Jakie´s postacie stały na balkonach plecami do otwartych drzwi, słycha´c było s´ciszone rozmowy i delikatny szelest kobiecych wachlarzy. Od rzeki wiał łagodny wie´ trzyk. Sciany pałaców g˛esto obrastała glicynia i passiflora. Od czasu do czasu zatrzymywali´smy si˛e tu i tam, aby zerwa´c błyszczac ˛ a˛ ró˙ze˛ lub was ˛ lonicery. Przez wysokie okna widzieli´smy gr˛e cieni i płomyków s´wiec na gipsowych stiukach sufitów, a cz˛esto i jasny, mieniacy ˛ si˛e s´wiatłem wieniec kryształowego kandelabru. Od czasu do czasu jaka´s kobieca posta´c ubrana wieczorowo pojawiała si˛e przy por˛eczach balkonu, jej kosztowno´sci błyszczały w s´wietle ksi˛ez˙ yca, a zapach 123

perfum dodawał nowego aromatu unoszacej ˛ si˛e wokoło silnej woni kwiatów. Mieli´smy swoje ulubione uliczki, ogrody, zakatki, ˛ ale pr˛edzej czy pó´zniej dochodzili´smy zawsze do granic miasta i spogladali´ ˛ smy na wznoszace ˛ si˛e w oddali bagna. Co chwila mijały nas jakie´s powozy jadace ˛ od strony Boyou Road w kierunku miasta do teatru lub opery. Mieli´smy teraz s´wiatła miasta za soba,˛ a jego zapach mieszał si˛e ju˙z z mocnym, gnilnym zapachem od moczarów. Widok wysokich kołyszacych ˛ si˛e na wietrze drzew z pniami obro´sni˛etymi mchem, przyprawiał mnie o mdło´sci, sprawił, z˙ e znowu zaczałem ˛ my´sle´c o Lestacie. My´slałem o nim tak, jak my´slałem o gnijacym ˛ ciele brata. Widziałem go gł˛eboko zatopionego mi˛edzy korzeniami cyprysów i jego odra˙zajace ˛ wysuszone szczatki ˛ owini˛ete w białe prze´scieradło. Zastanawiałem si˛e, czy stwory nocy unikały tego ciała, instynktownie wyczuwajac, ˛ z˙ e wysuszone, rozkładajace ˛ si˛e resztki sa˛ trujace, ˛ czy te˙z mo˙ze odwrotnie, obsiadły go, tłoczac ˛ si˛e wokoło, w płytkiej chlupoczacej ˛ wodzie, rozrywajac ˛ k˛esy jego wiekowego ciała. Odwróciłem si˛e od bagniska z powrotem w kierunku starego miasta i poczułem na dłoni delikatny pocieszajacy ˛ u´scisk r˛eki Klaudii. Idac ˛ tutaj, zerwała cały bukiet kwiatów z mijanych ogrodów i trzymała go teraz, przyciskajac ˛ do piersi, zanurzajac ˛ twarz w jego aromacie. Odezwała si˛e do mnie szeptem, tak cicho, z˙ e pochyliłem si˛e, aby usłysze´c jej słowa. — Louis, wiem, z˙ e zamartwiasz si˛e tym. Znasz jednak lek na to. Niech ciało. . . Niech ciało kieruje umysłem! Pu´sciła moja˛ r˛ek˛e i zobaczyłem, jak odchodzi ode mnie, odwracajac ˛ si˛e raz jeszcze, aby ponownie powtórzy´c szeptem swoja˛ rad˛e. „Zapomnij o nim. Niech ciało kieruje umysłem. . . ” Przypomniało mi to t˛e ksia˙ ˛zk˛e z poezja,˛ która˛ trzymałem w r˛eku, gdy po raz pierwszy wypowiedziała do mnie te słowa, i przed oczyma pojawiły si˛e linijki tego wiersza: Jej usta byty czerwone, jej spojrzenie wolne, Jej loki złociste jak złoto, Jej skóra była tak biała jak tr˛edowatej, Nocna˛ mara,˛ z˙ yciem w s´mierci była. Która mrozi krew ludzka˛ chłodem.

U´smiechn˛eła si˛e do mnie z daleka, mignał ˛ mi przez moment kawałek jej z˙ ółtej sukienki, po czym znikn˛eła. Moja towarzyszka, towarzyszka z˙ ycia na zawsze. Skr˛eciłem w Rue Dumaine, szybko przechodzac ˛ obok zaciemnionych okien. Jaka´s lampa przygasła wła´snie wolno za szeroka˛ płócienna˛ koronkowa˛ zasłona.˛ Na ceglanej s´cianie pojawił si˛e cie´n, urósł nagle, by za chwil˛e zbledna´ ˛c, zmiesza´c si˛e z ciemno´scia.˛ Szedłem dalej, zbli˙zajac ˛ si˛e do domu madame Le Clair. Z daleka ju˙z słyszałem cicha,˛ lecz natarczywa˛ muzyk˛e grana˛ na skrzypcach w saloniku na pi˛etrze, a w chwil˛e po tym wibrujacy ˛ s´miech zgromadzonych tam go´sci. Stanałem ˛ po 124

przeciwnej stronie ulicy w cieniu i przygladałem ˛ si˛e, jak cz˛es´c´ z nich przechadza si˛e po o´swietlonych pokojach. Najpierw w jednym oknie, potem drugim, wreszcie w trzecim pojawił si˛e jaki´s go´sc´ pani Le Clair. W jego wysokim kieliszku zamigotało z˙ ółtawe wino. Zwrócił twarz ku ksi˛ez˙ ycowi, jak gdyby szukał lepszej pozycji obserwacyjnej. Wreszcie stanał ˛ przy trzecim oknie z r˛ekoma opartymi na ciemnej draperii. ´ Na wprost mnie otworzyły si˛e drzwi w ceglanej s´cianie. Swiatło padło na ulic˛e. Cicho przesunałem ˛ si˛e w tym kierunku. Uderzyła mnie ci˛ez˙ ka wo´n zapachów kuchennych i wzbudzajacy ˛ nudno´sci zapach gotowanego mi˛esa. Stanałem ˛ w s´wietle bijacym ˛ od uchylonych drzwi. Kto´s wła´snie stamtad ˛ wyszedł i szybkim krokiem przeszedł przez podwórze. Ujrzałem jeszcze jedna˛ osob˛e. Jaka´s posta´c stała przy palenisku kuchennym, szczupła czarna kobieta ze wspaniałym kokiem na głowie, delikatnych rysach twarzy połyskujacych ˛ w s´wietle, jak u figury rze´zbionej w szlachetnym kamieniu. Mieszała wła´snie jaka´ ˛s mikstur˛e w kociołku. Znów poczułem ostra˛ wo´n przypraw korzennych i zieleniny, majeranku i wawrzynku, a w chwil˛e potem jeszcze mocniejsza˛ fal˛e okropnego zapachu gotowanego mi˛esa, rozkładajacego ˛ si˛e mi˛esa i krwi w gotujacej ˛ si˛e cieczy. Przysunałem ˛ si˛e bliz˙ ej i ujrzałem, jak kobieta zanurza długa,˛ z˙ elazna˛ ły˙zk˛e w kotle i stoi, opierajac ˛ dłonie na swych rozło˙zystych biodrach. Szarfa białego fartucha podkre´slała jej wask ˛ a˛ delikatna˛ kibi´c. Piana w kotle burzyła si˛e i, od czasu do czasu, wylewała na roz˙zarzone w˛egielki paleniska. Poczułem jej zapach, mroczny, korzenny aromat, mocniejszy ni˙z mikstura gotujaca ˛ si˛e w kociołku. Widok tej kuchni przykuł zupełnie moja˛ uwag˛e. Bezwiednie niemal podchodziłem coraz bli˙zej, a˙z wreszcie przystanałem ˛ oparty o s´cian˛e g˛estego wina tu˙z przy futrynie drzwi. Na pi˛etrze skrzypce rozpocz˛eły walca i deski zacz˛eły trzeszcze´c pod ta´nczacymi ˛ parami. Ponownie poczułem słona˛ wo´n. Kobieta podeszła do drzwi kuchennych, jej długa czarna szyja pochyliła si˛e z wdzi˛ekiem, gdy spogladała ˛ na migajace ˛ cienie par pod o´swietlonymi oknami na pi˛etrze. Dostrzegła mnie. ´ — Monsieur — powiedziała, stajac ˛ w jasnym, z˙ ółtym blasku s´wiec. Swiatło owion˛eło jej wielkie, okragłe ˛ piersi; długie, gładkie, jedwabne ramiona, a wreszcie chłodna˛ pi˛ekno´sc´ jej twarzy. — Czy pan na przyj˛ecie, monsieur? — zapytała. — Przyj˛ecie jest u góry, na pi˛etrze. . . — Nie, kochanie. Nie szukam przyj˛ecia — odezwałem si˛e do niej, wychodzac ˛ z cienia. — Szukam ciebie. Wszystko było gotowe, kiedy obudziłem si˛e nast˛epnego wieczoru. Wielki kufer na rzeczy był ju˙z w drodze na statek, a tak˙ze skrzynia, w której ukryto nasze trumny. Słu˙zacych ˛ ju˙z nie było, a meble stały przykryte białymi pokrowcami. Sam widok biletów, ksia˙ ˛zeczki czekowej i paru jeszcze innych niezb˛ednych papierków, zło˙zonych razem w grubym, czarnym portfelu, sprawiał, z˙ e podró˙z nasza jawiła si˛e wyra´znie w jasnym s´wietle realno´sci. Tej nocy powstrzymałbym si˛e od zabijania, gdyby to było mo˙zliwe, skoro jednak było to niezb˛edne, zajałem ˛ si˛e tym 125

jak najszybciej i tylko z konieczno´sci, podobnie zreszta˛ jak Klaudia. Gdy zbli˙zał si˛e ju˙z czas odjazdu do portu, siedziałem w domu samotnie, czekajac ˛ na Klaudi˛e. Byłem ju˙z nieco zdenerwowany, bo jak mi si˛e w podnieceniu zdawało, zbyt długo przeciagała ˛ swoje łowy. Bałem si˛e o nia,˛ cho´c potrafiła oczarowa´c prawie ka˙zdego i wielokrotnie przekonywała obcych przechodniów, by zanie´sli ja˛ a˙z pod same drzwi domu, do ojca, który dzi˛ekował im szczodre i hojnie za odprowadzenie zagubionej córeczki. Tym razem, wracajac ˛ do domu, biegła i przyszło mi do głowy, gdy odkładałem na bok trzymana˛ w r˛eku ksia˙ ˛zk˛e, z˙ e po prostu nie wie, która jest godzina. My´slała mo˙ze, z˙ e jest pó´zniej ni˙z w rzeczywisto´sci. Mój zegarek wskazywał wyra´znie, z˙ e mieli´smy jeszcze przed soba˛ godzin˛e. Jak tylko jednak ujrzałem ja˛ w drzwiach, od razu wiedziałem, z˙ e co´s jest nie w porzadku. ˛ — Louis, drzwi! — wyrzuciła z siebie. Oddychała gwałtownie, trzymajac ˛ r˛ek˛e na piersi. Wstałem i ruszyłem do drzwi, a ona towarzyszyła mi biegiem, desperacko wskazujac ˛ nie domkni˛ete drzwi prowadzace ˛ na galeri˛e. Zamknałem ˛ wszystkie. — Co si˛e stało? — zapytałem. — Co ci si˛e przydarzyło? Ona jednak podchodziła teraz do długich okien prowadzacych ˛ na waskie ˛ balkoniki od strony ulicy. Uniosła aba˙zur i szybko zdmuchn˛eła płomie´n. Zrobiło si˛e ciemno, po chwili jednak zaczałem ˛ rozró˙znia´c sprz˛ety, gdy pokój zacz˛eły o´swietla´c s´wiatła z ulicy. Klaudia stała obok mnie, jeszcze ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ z r˛eka˛ na piersi, która˛ wyciagn˛ ˛ eła teraz do mnie i ujmujac ˛ moja,˛ pociagn˛ ˛ eła mnie w kierunku okna. — Kto´s szedł za mna˛ i s´ledził mnie — szepn˛eła. — Słyszałam go przecznica za przecznica,˛ jak nie odst˛epował mnie na krok. Na poczatku ˛ nic sobie z tego nie robiłam. . . — Przerwała, by zaczerpna´ ˛c powietrza. Jej twarz zbladła w niebieskawym s´wietle wpadajacym ˛ do pokoju przez okna. — Louis, to był ten muzyk — wyszeptała. — Ale jakie to ma teraz znaczenie. Musiał ci˛e widzie´c z Lestatem. — Louis, on tam jest na dole. Wyjrzyj przez okno. Spróbuj go dojrze´c. — Zdawała si˛e tak wstrza´ ˛sni˛eta, z˙ e prawie przestraszona. Jakby sama bała si˛e wychyli´c przez okno. Wyszedłem na balkon. Nadal jednak musiałem trzyma´c ja˛ za r˛ek˛e, gdy skrywała si˛e za firanka.˛ Trzymała mnie tak mocno, z˙ e zdawało si˛e, z˙ e boi si˛e o mnie. Była jedenasta wieczór i na ulicy panował spokój, sklepy zamkni˛ete, tłumy wychodzace ˛ z teatru ju˙z przeszły. Jakie´s drzwi trzasn˛eły gdzie´s na prawo i zobaczyłem m˛ez˙ czyzn˛e i kobiet˛e, jak po´spiesznym krokiem zmierzali w kierunku rogu ulicy. Twarz kobiety ukryta była pod olbrzymim białym kapeluszem. Wkrótce jednak ich kroki ucichły. Nie widziałem nikogo, nie wyczuwałem nikogo. Za soba˛ słyszałem tylko ci˛ez˙ ki oddech Klaudii. Co´s poruszyło si˛e w naszym domu. Popatrzyłem w tamta˛ stron˛e i rozpoznałem w hałasie szelest poruszajacych ˛ si˛e w gnie´zdzie ptaków. Zapomnieli´smy o nich. Klaudia przytuliła si˛e jeszcze bardziej do mnie. — Nie ma tu nikogo, Klau. . . — zaczałem ˛ mówi´c szeptem. I wtedy zobaczy126

łem tego młodego muzyka. Stał tak cicho i bez ruchu w bramie sklepu z meblami, z˙ e byłem całkowicie nie´swiadomy jego obecno´sci. Musiał chyba rozmy´slnie pozostawa´c tam nie dostrze˙zony. Teraz podniósł twarz do góry w moim kierunku. Ja´sniała w mroku jak biała po´swiata. Troska i niepokój całkowicie znikn˛eły z jego pos˛epnej twarzy. Jego wielkie ciemne oczy spogladały ˛ na mnie. Twarz miał blada,˛ jakby woskowo biała,˛ A wi˛ec sam stał si˛e wampirem. — Widz˛e go — powiedziałem półgłosem, starajac ˛ si˛e nie wykonywa´c z˙ adnych ruchów wargami. Poczułem, z˙ e przysun˛eła si˛e jeszcze bli˙zej. Jej dło´n dr˙zała, czułem jak bije jej serce. Ci˛ez˙ ko westchn˛eła, widzac ˛ go ponownie, W tej samej chwili usłyszałem co´s, co mnie zmroziło. Kroki w dolnym przej´sciu, a chwil˛e potem skrzypni˛ecie zawiasów. Potem znów kroki, spokojne, gło´sne, odbijajace ˛ si˛e o sklepienie przej´scia na podwórko, powolne i dobrze znajome. Kroki przeniosły si˛e tymczasem na spiralne schody prowadzace ˛ na gór˛e. Zbli˙zały si˛e. Cichy krzyk wyrwał si˛e z ust Klaudii, natychmiast jednak stłumiła go, przykładajac ˛ dło´n do ust. Wampir stojacy ˛ w drzwiach sklepu meblowego nie poruszył si˛e. Znałem dobrze te kroki na schodach, znałem te kroki na ganku. To był Lestat. Lestat szarpia˛ cy zamkni˛ete drzwi wej´sciowe, walacy ˛ w nie pi˛es´ciami, atakujacy ˛ je, jakby miał je zaraz wyrwa´c ze s´ciany razem z zawiasami. Klaudia cofn˛eła si˛e w kat ˛ pokoju, jej posta´c skuliła si˛e, jak gdyby kto´s zadał jej silny cios. Oczyma zerkała rozpaczliwie to na m˛ez˙ czyzn˛e stojacego ˛ na ulicy, to na mnie. Walenie w drzwi stało si˛e jeszcze gło´sniejsze. I wtedy usłyszałem jego głos. — Louis! — wołał mnie. — Louis! — ryczał przez drzwi. Nagle z trzaskiem p˛ekła szyba w pokoju od podwórka. Usłyszałem, jak zamek otwierany jest od wewnatrz. ˛ Szybko chwyciłem lamp˛e. Próbowałem zapali´c zapałk˛e, ale tylko ja˛ złamałem z podniecenia i w´sciekło´sci. Druga zapaliła si˛e. Trzymałem ja˛ w jednej r˛ece, a w drugiej s´ciskałem naczynie z nafta.˛ — Odejd´z od okna. Zamknij je — rozkazałem Klaudii. Posłuchała, jak gdyby nagła i klarowna komenda uwolniła ja˛ od paroksyzmu strachu. — Zapal pozostałe lampy, natychmiast — dodałem. Słyszałem, jak pochlipywała, zapalajac ˛ zapałk˛e. Lestat ju˙z nadchodził korytarzem. Klaudia stan˛eła przy drzwiach. Nabrałem gł˛eboko powietrza w płuca i bezwiednie chyba musiałem cofna´ ˛c si˛e par˛e kroków do tyłu, kiedy go ujrzałem. Usłyszałem krzyk Klaudii. Bez watpienia, ˛ to był Lestat! Ale z˙ ywy, nie zniszczony jak przedtem. Stał z wybałuszonymi oczyma, jak gdyby był pijany i musiał oprze´c si˛e o framug˛e, aby nie wpa´sc´ do pokoju. Jego skóra pokryta była licznymi bliznami, jak gdyby ka˙zda zmarszczka jego „´smierci” pozostawiła znak po sobie. Ciało miał zwi˛edni˛ete i pomarszczone niczym ciało starego człowieka. Pełne s´ladów, jakby po pchni˛eciach rozpalonego do biało´sci pogrzebacza. Jego kiedy´s przejrzyste oczy pokryte były teraz siatka˛ nabrzmiałych od krwi naczy´n krwiono´snych. — Nie podchod´z. . . Na miło´sc´ Boga. . . — krzyknałem ˛ cicho. — Albo rzuc˛e 127

to w ciebie. — Wskazałem na lamp˛e. — Spal˛e ci˛e z˙ ywcem. W tej samej chwili usłyszałem jaki´s hałas po mojej lewej stronie, kto´s wdrapywał si˛e po fasadzie naszego domu. To był ten drugi. Ujrzałem jego dłonie na kutym w z˙ elazie balkonie. Był ju˙z tutaj. Klaudia wydała z siebie przenikliwy okrzyk, gdy przeskakiwał przez balustrad˛e. Nie bardzo potrafi˛e opowiedzie´c, co wydarzyło si˛e pó´zniej. Nie bardzo mog˛e sobie to przypomnie´c. Pami˛etam, z˙ e rzuciłem lampa˛ w Lestata, roztrzaskała si˛e u jego stóp i natychmiast płomienie rozlały si˛e po dywanie. W r˛eku miałem jeszcze dodatkowo dobra˛ podpałk˛e, wielki zwój prze´scieradeł i koców, które s´cia˛ gnałem ˛ ze stojacego ˛ blisko łó˙zka i wrzuciłem w płomienie. Zanim jednak udało mi si˛e to zrobi´c, musiałem stoczy´c walk˛e z Lestatem, z dziko´scia˛ starajac ˛ si˛e stawi´c czoło jego pot˛ez˙ nej sile. Z tyłu doszły mnie krzyki Klaudii i druga lampa wybuchła jak pierwsza. Natychmiast zapaliły si˛e firanki i zasłony. Pami˛etam, z˙ e jego ubranie s´mierdziało nafta˛ i z˙ e w pewnej chwili zaczał ˛ dziko wali´c w materiał, próbujac ˛ ugasi´c ogie´n. Poruszał si˛e niezgrabnie, jak chory, z trudem utrzymujac ˛ równowag˛e, ale kiedy dopadł do mnie i mocno chwycił, musiałem z˛ebami wbi´c si˛e w jego palce, aby w ten sposób uwolni´c si˛e od jego u´scisku. Na ulicy robiło si˛e coraz gło´sniej. Słycha´c było krzyki i odgłosy bijacego ˛ na alarm dzwonu. Pokój, w którym si˛e znajdowali´smy, stał si˛e prawdziwym piekłem. Przy nast˛epnym wybuchu płomieni dostrzegłem, jak Klaudia walczy z dopiero co powołanym do z˙ ycia wampirem. Zakleszczenie Klaudii w dłoniach zdawało si˛e jednak ponad jego siły. Biegał za nia˛ jak niezgrabny człowiek za ptakiem. Tymczasem my znowu turlali´smy si˛e po podłodze mi˛edzy płomieniami. Czułem duszac ˛ a˛ fal˛e rozgrzanego powietrza, nad jego plecami widziałem tryskajace ˛ płomienie. Lestat przydusił mnie do podłogi. I wtedy Klaudia, opanowawszy całe to zamieszanie, stan˛eła nad nim i waliła w niego pogrzebaczem tak długo, a˙z zwolnił u´scisk i mogłem szybko wygramoli´c si˛e spod niego. Widziałem, jak pogrzebacz wznosił si˛e i opadał na jego głow˛e. Słyszałem zwierz˛ece rz˛ez˙ enie Klaudii, gdy trafiał w cel. Lestat trzymał si˛e za r˛ek˛e, jego twarz wykrzywiona była w grymasie bólu. W drugim ko´ncu pokoju rozciagni˛ ˛ ety na tlacym ˛ si˛e dywanie le˙zał ten drugi z roztrzaskana˛ głowa, z której wylewały si˛e strugi krwi. To, co si˛e potem wydarzyło, pozostaje dla mnie niezupełnie jasne. Wydaje mi si˛e, z˙ e wyrwałem z r˛eki Klaudii pogrzebacz i raz jeszcze zadałem mu cios w bok głowy. Pami˛etam, z˙ e Lestat zdawał si˛e niepokonany, z˙ e ciosy nie zwalały ˙ jaki do tej pory powstał w pokoju, zaczynał zapala´c nasze ubrania, go z nóg. Zar, a przejrzysty szlafrok Klaudii ju˙z obejmowały płomienie. Szybko wziałem ˛ ja na r˛ece i zbiegłem korytarzem, próbowałem zgasi´c ogie´n, przyciskajac ˛ Ja˛ do siebie. Pami˛etam, jak zdjałem ˛ surdut i waliłem nim w płomienie, aby utorowa´c sobie drog˛e na zewnatrz. ˛ Pami˛etam, jak jacy´s ludzie wbiegali po schodach w gór˛e, mijajac ˛ nas po drodze. Tłum gapiów wtargnał ˛ z ulicy na dziedziniec, a kto´s nawet stał na pochyłym daszku naszej ceglanej kuchni. Trzymałem Klaudi˛e w ramio128

nach i biegłem szybko, mijajac ˛ ich wszystkich, gdy rozst˛epowali si˛e przede mna.˛ Po chwili byli´smy ju˙z wolni. Biegnac ˛ jak wariat w dół Rue Royale, słyszałem, jak oddychała gł˛eboko i pochlipywała. Skr˛eciłem w pierwsza˛ wask ˛ a˛ przecznic˛e i biegłem, biegłem, a˙z nie dochodził do mnie z˙ aden inny d´zwi˛ek poza odgłosem mojego biegu. I jej oddechu. Stan˛eli´smy wtedy, m˛ez˙ czyzna i dziecko, poparzeni i ranni, oddychajac ˛ gł˛eboko w ciszy nocy.

´ II CZE˛S´ C

Cała˛ noc stałem na pokładzie francuskiego statku „Mariana”, bacznie obserwujac ˛ pomosty prowadzace ˛ na pokład. Rozległa przysta´n pełna była ludzi. Towarzystwo długo z˙ egnało si˛e w przepysznych, prywatnych kajutach na statku, pokład huczał od pasa˙zerów i odprowadzajacych ˛ go´sci. W ko´ncu jednak, krótko przed brzaskiem, z˙ egnajace ˛ si˛e grupy jedna po drugiej zacz˛eły wycofywa´c si˛e ze statku i coraz wi˛ecej powozów wyje˙zd˙zało z portu waskimi ˛ uliczkami od strony rzeki. Jeszcze kilku spó´znionych pasa˙zerów weszło na pokład, jeszcze jaka´s para nie mogła rozsta´c si˛e ze soba˛ i wystawała przy trapie. Ale ani Lestat, ani jego ucze´n nie pojawili si˛e na przystani. Nasz baga˙z został przywieziony na statek wcze´sniej, jeszcze za dnia, i gdyby nawet pozostało po nas cokolwiek, co mogłoby w jaki´s sposób sprowadzi´c go na trop naszej dzisiejszej podró˙zy, to byłem pewny, znikn˛eło w płomieniach. A przecie˙z przygladałem ˛ si˛e bacznie pojawiaja˛ cym si˛e na przystani ludziom. Klaudia siedziała bezpiecznie zamkni˛eta w naszej kajucie z oczyma wlepionymi w iluminator. Lestat jednak nie zjawił si˛e. Wreszcie, krótko przed brzaskiem poczułem ruch, którego tak niecierpliwie oczekiwałem, towarzyszacy ˛ odcumowywaniu naszego statku. Ci, którzy pozostali na przystani, machali do nas na po˙zegnanie, a trawiasty garb grobli zaczał ˛ najpierw dr˙ze´c, gdy statek odbił, a potem przesuwa´c si˛e z wolna, by wreszcie pozosta´c za nami, gdy wpłyn˛eli´smy w majestatyczny prad ˛ Missisipi. ´Swiatła Nowego Orleanu malały i rozmazywały si˛e, a˙z za nami rozciagała ˛ si˛e ju˙z tylko blada po´swiata na tle ja´sniejacych ˛ chmur. Nigdy jeszcze nie czułem si˛e tak zm˛eczony. A przecie˙z stałem na pokładzie tak długo, jak długo mogłem dostrzec s´wiatła miasta, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e by´c mo˙ze widz˛e je po raz ostatni. Po chwili przepływali´smy z biegiem rzeki obok przystani Freniere i Point˛e du Lac, a potem widziałem ju˙z tylko wielka˛ s´cian˛e topoli i cyprysów wyrastajacych ˛ zielenia˛ z ciemno´sci wzdłu˙z wybrze˙za. Wiedziałem, z˙ e poranek jest ju˙z niebezpiecznie blisko. 131

Gdy wkładałem klucz do zamka naszej kabiny, poczułem bardzo silne wyczerpanie. Nigdy, w ciagu ˛ tych wszystkich lat, które prze˙zyli´smy wspólnie, nie odczuwałem takiego strachu, jakiego do´swiadczyłem dzisiaj, takiej bezbronno´sci i takiego czystego przera˙zenia. I wcale uwolnienie od tego nie przyszło natychmiast. Nie odzyskałem jeszcze poczucia bezpiecze´nstwa. Czułem tylko ulg˛e czy odpr˛ez˙ enie, jakie w ko´ncu daje absolutne zm˛eczenie, gdy ani umysł, ani ciało nie mo˙ze znie´sc´ ju˙z dłu˙zej trwajacego ˛ przera˙zenia. Bo cho´c teraz Lestat był wiele mil stad, ˛ to swoim zmartwychwstaniem obudził we mnie strach i nieustanny l˛ek, od których nie mogłem si˛e wcale uwolni´c. Nawet gdy Klaudia powiedziała mi: „Jeste´smy bezpieczni, Louis, bezpieczni”, a ja wyszeptałem w odpowiedzi: „Tak”, nadal widziałem Lestata w drzwiach naszego domu, te jego wybałuszone oczy, poranione ciało. W jaki sposób powrócił, w jaki sposób zatriumfował nad s´miercia? ˛ Jak mógł prze˙zy´c to, co si˛e z nim stało? I, bez wzgl˛edu na odpowied´z — co to oznaczało? Nie tylko dla niego, ale i dla Klaudii, i dla mnie. By´c mo˙ze byli´smy bezpieczni od niego, ale czy byli´smy bezpieczni od samych siebie? Tymczasem statkiem zawładn˛eła tajemnicza „choroba”, „goraczka”. ˛ Nie było na nim wiele szczurów, cho´c od czasu do czasu znajdowano ich martwe ciała, wysuszone i prawie nic nie wa˙zace, ˛ jak gdyby stworzenia nie z˙ yły od wielu dni. A przecie˙z choroba utrzymywała si˛e. Uderzyła tak˙ze i w pasa˙zerów, objawiajac ˛ si˛e najpierw w postaci pewnego osłabienia i bólu w okolicach gardła. Bywało, z˙ e na szyi pojawiały si˛e krwiste plamki, czasami w innych miejscach. Bywało, z˙ e pasa˙zer mimo osłabienia nie znajdował na sobie z˙ adnych s´ladów, ale za to otwierała mu si˛e jaka´s stara rana i na powrót stawała si˛e bolesna. Czasami znowu kto´s coraz cz˛es´ciej udawał si˛e na spoczynek, w miar˛e jak podró˙z przeciagała ˛ si˛e, a˙z wreszcie gdy goraczka ˛ rozwijała si˛e, umierał podczas snu. W zwiazku ˛ z tym mieli´smy kilka pogrzebów na morzu. Ja sam, naturalnie, obawiajac ˛ si˛e „goraczki”, ˛ unikałem innych pasa˙zerów, odmawiajac ˛ spotka´n w palarni i wysłuchiwania ich opowie´sci, sprawozda´n ze snów czy oczekiwa´n. Jadłem swoje „posiłki” sam. Ale Klaudia lubiła przyglada´ ˛ c si˛e pasa˙zerom. Sta´c na pokładzie i patrze´c na nich, jak przechadzaja˛ si˛e koło niej wczesnym wieczorem, aby pó´zniej cicho powiedzie´c do mnie, gdy siedziałem w kabinie: „My´sl˛e, z˙ e ona chyba stanie si˛e dzi´s ofiara.˛ . . ” Odkładałem wtedy ksia˙ ˛zk˛e i wygladałem ˛ przez luk, czujac ˛ delikatne kołysanie morza, patrzac ˛ na gwiazdy, wyra´zniejsze i ja´sniejsze, ni˙z kiedy ogladałem ˛ je z ladu. ˛ Zdawało si˛e czasami, gdy siadałem samotnie w ciemnej kajucie, z˙ e niebo schodzi tu na morzu nisko i dotyka niemal fal, i z˙ e jaka´s wielka tajemnica musi zosta´c przy tym spotkaniu ujawniona, jaka´s wielka przestrze´n mi˛edzy nimi tajemniczo zamknie si˛e na zawsze. Ale kto miał wskaza´c to objawienie, gdy niebo i morze stawało si˛e nierozró˙znialne i z˙ adne z nich nie było ju˙z chaosem? Bóg czy Szatan? Przyszła mi nagle do głowy nast˛epujaca ˛ my´sl: „Jakim˙ze pocieszeniem byłoby pozna´c Szatana, spoglada´ ˛ c w jego twarz, bez wzgl˛edu na to, jak straszne byłoby jego oblicze; wiedzie´c, z˙ e nale˙ze˛ do niego całkowicie, i w ten sposób uko132

i´c wreszcie m˛eczarnie tej niewiedzy. Przej´sc´ przez zasłon˛e, która ju˙z na zawsze odgrodziłaby mnie od tego wszystkiego, co nazywałem natura˛ ludzka”. ˛ Czułem, z˙ e statek przybli˙zał nas coraz bardziej do tej tajemnicy Nie było widocznego ko´nca dla sklepienia niebieskiego. Zamykało si˛e tu˙z nad nami zapierajacym ˛ dech ogromem, pi˛ekno´scia˛ i cisza.˛ Ale wkrótce słowa „ukoi´c na zawsze” stały si˛e nie do zniesienia. Bo nie b˛edzie z˙ adnego ukojenia w ciagłym ˛ stanie pot˛epienia, nie mo˙ze po prostu by´c, i czym˙ze sa˛ w ko´ncu te m˛eczarnie w porównaniu z wiecznym ogniem piekielnym? Ocean kołyszacy ˛ si˛e pod nie zmiennymi gwiazdami — ju˙z same te gwiazdy — co to wszystko ma wspólnego z Szatanem? A te wyobra˙zenia, które brzmia˛ tak, statycznie dla nas w dzieci´nstwie, kiedy jeste´smy tak przej˛eci szale´nstwem, z˙ e z trudno´scia˛ mogliby´smy wyobrazi´c je sobie jako poz˙ adane: ˛ Serafin wpatrujacy ˛ si˛e w twarz Boga, na zawsze w twarz Boga. A twarz samego Boga — to było ukojenie wieczne, którego to spokojne, kołyszace ˛ morze, było zaledwie malutka˛ obietnica.˛ Ale nawet w takich chwilach, gdy statek spał i cały s´wiat pogra˙ ˛zony był we s´nie, ani niebiosa, ani piekło nie wydawały si˛e niczym wi˛ecej ni˙z dr˛eczac ˛ a˛ fantazja,˛ urojeniem, złudzeniem. Wiedzie´c i wierzy´c w jedno lub drugie. . . to było jedyne zbawienie, o którym mogłem marzy´c. Klaudia, z zamiłowaniem do s´wiatła, które odziedziczyła po Lestacie, wstajac, ˛ zapalała wszystkie lampy. Miała ze soba˛ wspaniała˛ tali˛e kart do gry, która˛ pozyskała od pewnej damy płynacej ˛ naszym statkiem. Figury były w stylu Marii Antoniny, a na zewn˛etrznej stronie wymalowano złote lilie andegawe´nskie na błyszczacym, ˛ fioletowym tle. Klaudia stawiała sobie pasjanse, w których układała karty tak, z˙ e odzwierciedlały godziny na zegarze. Wypytywała mnie tak długo, z˙ e w ko´ncu zaczałem ˛ próbowa´c odpowiada´c jej, w jaki sposób Lestat uniknał ˛ s´mierci. Ju˙z nie była wstrza´ ˛sni˛eta. Nawet je´sli pami˛etała swoje rozpaczliwe krzyki podczas po˙zaru, nie rozwodziła si˛e nad nimi. Je´sli pami˛etała, z˙ e przed po˙zarem płakała prawdziwymi łzami w mych ramionach, w z˙ aden sposób nie zmieniło jej to. Była znów osoba,˛ która nie znała słowa „niezdecydowanie”, osoba,˛ dla której nie istniało w z˙ yciu co´s takiego, jak niepokój, z˙ al czy ubolewanie. — Powinni´smy od razu go spali´c — powiedziała którego´s dnia. — Byli´smy głupcami, wnioskujac ˛ z tego, jak wygladał, ˛ z˙ e ju˙z nie z˙ yje. — Ale jak mógł to wszystko prze˙zy´c? — zapytałem. — Widziała´s go, wiesz, co si˛e z nim stało. Nie miałem jednak zupełnie ochoty na dalsza˛ rozmow˛e. Najch˛etniej zepchnał˛ bym to wspomnienie w odległe przepa´sci własnej pami˛eci, ale mój umysł nie pozwalał. Teraz ona dawała mi odpowiedzi, bo dialog prowadziła ju˙z tylko sama z soba.˛ — Przypu´sc´ my jednak, z˙ e zrezygnował z dalszej walki z nami — tłumaczyła — z˙ e z˙ ył nadal, zamkni˛ety w tym okropnym wysuszonym ciele, w pełni s´wiadomo´sci. . . ´ — Swiadomo´ sci, w takim stanie! — wykrzyknałem. ˛ 133

— Albo przypu´sc´ my, z˙ e gdy pogra˙ ˛zył si˛e w wodach bagniska i usłyszał odgłosy naszego odje˙zd˙zajacego ˛ powozu, miał nadal do´sc´ siły, by zmusi´c swoje mi˛es´nie do jeszcze jednego wysiłku. W ciemno´sci otaczała go cała masa ró˙znych stworzonek i zwierzat. ˛ Sama widziałam kiedy´s, jak w ogrodzie oderwał głow˛e małej jaszczurce, a potem jak jej krew spływała do kieliszka. Czy mo˙zesz wyobrazi´c sobie wol˛e prze˙zycia, jaka w nim była, jego r˛ece szukajace ˛ po omacku w tej wodzie wszystkiego, co tylko si˛e rusza? — Wola prze˙zycia? — powiedziałem cicho. — Przypuszczam, z˙ e było to co´s innego. . . — A wtedy poczuł wskrzeszajace ˛ go siły, wystarczajace, ˛ by wydosta´c si˛e na drog˛e, mo˙ze napotkał kogo´s. Mo˙ze kl˛eczał skulony, czekajac ˛ na przeje˙zd˙zajacy ˛ wóz, mo˙ze czołgał si˛e, cały czas zagarniajac, ˛ co tylko si˛e dało, aby wypi´c cho´c troch˛e krwi, i tak dotarł do tych n˛edznych bud emigrantów na przedmie´sciu lub do rozsianych po okolicy domów wiejskich. Có˙z to musiał by´c za spektakl! — Wpatrywała si˛e w zawieszona˛ nad nami lamp˛e, jej oczy zw˛eziły si˛e, głos przycichł, pozbawiony był jednak emocji. — A wtedy, co zrobił? To dla mnie jasne. Je˙zeli nie zda˙ ˛zył wróci´c na czas do Nowego Orleanu, to z cała˛ pewno´scia˛ mógł jeszcze dotrze´c do starego cmentarza w Old Bayou. Szpital Sióstr Miłosierdzia codziennie zostawia tam nowe trumny. Ju˙z widz˛e, jak przekopuje si˛e przez wilgotna˛ ziemi˛e, by dotrze´c do niej, jak wyrzuca s´wie˙za˛ jej zawarto´sc´ w bagno i sam znajduje w niej bezpieczne schronienie a˙z do nast˛epnego zmroku, w tym płytkim grobie, gdzie z˙ aden człowiek nie o´smieliłby si˛e go niepokoi´c. Tak. . . tak wła´snie uczynił, jestem pewna. My´slałem o tym przez dłu˙zszy czas, a˙z doszedłem do wniosku, z˙ e tak chyba musiało to wyglada´ ˛ c. I wtedy usłyszałem, jak dodała w zamy´sleniu, układajac ˛ karty i spogladaj ˛ ac ˛ w owalna˛ twarz z biała˛ koafiura˛ króla karcianego. — Ja tak bym wła´snie uczyniła. — Dlaczego patrzysz na mnie w ten sposób? — zapytała, zbierajac ˛ karty. Jej małe palce zgrabnie porzadkowały ˛ tali˛e. Zacz˛eła je tasowa´c. — Ale czy ty wierzysz. . . z˙ e gdyby´smy spalili jego szczatki, ˛ to umarłby na zawsze? — zapytałem. — Oczywi´scie, z˙ e tak — odparła. — Je˙zeli co´s ma ju˙z nigdy nie powsta´c, to nie powstanie. Do czego zmierzasz? Rozkładała teraz karty. Rozdała i mnie, kładac ˛ je na małym d˛ebowym stoliczku. Spojrzałem na karty, ale ich nie dotknałem. ˛ — Nie wiem. . . — powiedziałem cicho. — Tylko z˙ e by´c mo˙ze nie było wcale z˙ adnej woli z˙ ycia, z˙ adnej wytrwało´sci w przetrwaniu. . . poniewa˙z po prostu nie było takiej potrzeby, ni jednego, ni drugiego. Jej oczy wpatrywały si˛e we mnie nieruchomo, nie dajac ˛ z˙ adnej wskazówki co do my´sli, jakie przewijały si˛e przez jej głow˛e, lub czy zrozumiała mnie dobrze. — Poniewa˙z by´c mo˙ze — podjałem ˛ — on po prostu nie mógł umrze´c. Mo˙ze 134

on i my. . . jeste´smy prawdziwie nie´smiertelni? Przez dłu˙zszy czas siedziała bez ruchu, patrzac ˛ na mnie. ´ — Swiadomo´ sc´ w tym stanie. . . — dodałem, w ko´ncu odwracajac ˛ wzrok. — Gdyby tak miało by´c, to czy s´wiadomo´sc´ nie mogłaby by´c i w czymkolwiek innym? Ogniu, s´wietle słonecznym.. . jakie to ma znaczenie? — Louis — powiedziała cicho — ty si˛e boisz. Nie potrafisz stana´ ˛c en gard˛e wobec swojego strachu. Nie pojmujesz niebezpiecze´nstwa strachu tkwiacego ˛ w tobie. Poznamy te odpowiedzi, kiedy odszukamy tych, co nam ich udziela,˛ tych, którzy maja˛ ju˙z t˛e wiedz˛e od wieków, od tak dawna, jak tylko istoty takie jak my spaceruja˛ po ziemi. Ta wiedza jest naszym prawem. Prawo do niej wynika z samego naszego urodzenia. A on nas go pozbawił. Zasłu˙zył na swa˛ s´mier´c. — Ale on nie umarł. . . — powiedziałem. — On nie z˙ yje — odpowiedziała. — Nikt nie mógł wydosta´c si˛e z tego domu, chyba z˙ e zbiegłby razem z nami, obok nas. Nie. On nie z˙ yje, tak jak i ten trz˛esacy ˛ ´ si˛e esteta, jego przyjaciel. Swiadomo´sc´ , a jakie to ma w ko´ncu znaczenie? Zebrała karty i odło˙zyła je na bok, dajac ˛ znak, abym podał jej ksia˙ ˛zki le˙zace ˛ na stoliczku przy pi˛etrowych kojach, te ksia˙ ˛zki, które rozpakowała natychmiast po wej´sciu na pokład, troch˛e wybranych dzieł o wampirach, jakie zabrała ze soba,˛ aby słu˙zyły jej za przewodniki. Nie było tam z˙ adnych dzikich romansów z Anglii, z˙ adnych opowiada´n Edgara Alana Poe, z˙ adnej fantazji. Tylko te rzadkie sprawozdania i relacje o wampirach Europy Wschodniej, które dla niej stały si˛e czym´s w rodzaju biblii. Rzeczywi´scie, w tych krajach palono szczatki ˛ wampira, gdy został odnaleziony, serce przebijano kołkiem, odcinajac ˛ głow˛e od reszty ciała. Czytała te ksia˙ ˛zki teraz godzinami, stare ju˙z ksia˙ ˛zki, które były czytane i czytane, zanim jeszcze znalazły si˛e w Ameryce. Były to opowiadania podró˙zników, sprawozdania ksi˛ez˙ y i naukowców. Klaudia zaplanowała nasza˛ podró˙z po Europie bez pomocy papieru i pióra, jedynie w swojej głowie. Podró˙z, która zaprowadzi nas z błyszczacych ˛ stolic Europy do krajów le˙zacych ˛ nad Morzem Czarnym, gdzie sko´nczymy z˙ eglug˛e w Warnie i rozpoczniemy poszukiwania od wiejskich okolic Karpat. Dla mnie taki kierunek był do´sc´ ponura˛ perspektywa,˛ bo pragnałem ˛ odwiedzi´c zupełnie inne miejsca i t˛eskniłem do zupełnie innej wiedzy, której Klaudia jeszcze nie zacz˛eła pojmowa´c. Ziarna tej t˛esknoty zostały zasiane we mnie ju˙z wiele lat temu, ziarna, z których wyrósł teraz gorzki kwiat, gdy statek nasz mijał Cie´snin˛e ´ Gibraltarska˛ i wpływał na wody Morza Sródziemnego. Chciałem, aby te wody były bł˛ekitne. A one były zupełnie inne. Były w ko´ncu wodami nocy. Bardzo cierpiałem, próbujac ˛ przypomnie´c sobie morze w sło´ncu, widok dla innych tak absolutnie oczywisty. U mnie, niezdyscyplinowana pami˛ec´ ´ pozwoliła wymkna´ ˛c si˛e temu obrazowi ju˙z na wieczno´sc´ . Morze Sródziemne było czarne, czarne u wybrze˙zy Włoch, czarne u wybrze˙zy Grecji, zawsze czarne, kiedy we wczesnych godzinach rannych, tu˙z przed brzaskiem, gdy nawet Klaudia 135

spała zm˛eczona swoimi ksia˙ ˛zkami i kiepskim posiłkiem spowodowanym przymusowa˛ ostro˙zno´scia,˛ opuszczałem w dół, za burt˛e, lamp˛e przez podnoszace ˛ si˛e wła´snie mgły, tak długo a˙z jej płomie´n rozbłyskiwał tu˙z nad kołyszac ˛ a˛ si˛e woda.˛ Nic nie pojawiało si˛e w snopie s´wiatła poza samym odbiciem blasku s´wiatła, tego promienia naszej podró˙zy, który mnie nie opuszczał, nieruchome oko, patrzace ˛ na mnie z gł˛eboko´sci i mówiace: ˛ „Louis, twoje poszukiwania sa˛ tylko poszukiwaniem ciemno´sci. To morze nie jest twoim morzem. Mity i podania ludzi nie sa˛ twoimi mitami i nie nale˙za˛ do ciebie, skarby ludzi nie sa˛ twoimi”. Och, jak bardzo ´ ta pogo´n za Starym Swiatem wampirów przepełniała mnie w takich momentach gorycza.˛ Jakie bowiem tajemnice, jakie prawdy dla nas miały te potworne stwory nocy? Có˙z mogły nam objawi´c? Co tak naprawd˛e jeden pot˛epiony mo˙ze przekaza´c drugiej pot˛epionej istocie? Nawet nie wyszedłem na brzeg, gdy stali´smy w Pireusie. A przecie˙z przed oczyma defilował mi ate´nski Akropol, oczyma wyobra´zni spogladałem ˛ na ksi˛ez˙ yc przez otwarty dach Parteonu, podziwiałem wspaniało´sc´ jego wysokich kolumn, spacerowałem po ulicach tych Greków, którzy zgin˛eli pod Maratonem, wsłuchiwałem si˛e w wiatr w staro˙zytnych gajach oliwnych. Bo były to pomniki tych, którzy nie mogli umrze´c, a nie kamienie z˙ yjacych ˛ i s´miertelnych. Tutaj kryły si˛e tajemnice, które wytrzymały prób˛e czasu, a które ja dopiero niejasno zaczynałem pojmowa´c. A jednak nic nie odciagn˛ ˛ eło mnie od naszych pierwotnych planów i poszukiwa´n. Nic nie mogło mnie od nich odwróci´c, cho´c nieustannie rozmy´slałem nad ryzykiem, jakie ze soba˛ niosły, ryzykiem, jakie zreszta˛ przynosi ka˙zde pytanie, je´sli tylko jest zadane szczerze. Odpowied´z bowiem musi mie´c wysoka˛ cen˛e, by´c niebezpieczna. Kto wiedział o tym lepiej ode mnie, który nadzorowałem swoja˛ własna˛ s´mier´c, patrzyłem, jak wszystko, co ludzkie, usycha i umiera, aby utworzy´c nierozerwalny ła´ncuch, trzymajacy ˛ mnie tak mocno tego s´wiata, cho´c jednocze´snie czyniacy ˛ mnie na zawsze jego banita? ˛ Morze kołysało naszym statkiem i nastrajało cz˛esto do bolesnych wspomnie´n. Oto, znów ujrzałem przed oczyma t˛e noc zimowa˛ w Nowym Orleanie, kiedy przechadzałem si˛e po cmentarzu St. Louis. Zobaczyłem moja˛ siostr˛e, stara˛ i pochylona,˛ z bukietem białych ró˙z w dłoniach, których kolce starannie owini˛ete były w pergamin. Jej siwa głowa pochylała si˛e, jej nogi niosły ja˛ wytrwale wzdłu˙z mrocznej ciemno´sci alei a˙z do miejsca, gdzie le˙zał kamie´n nagrobny jej brata Louisa, tu˙z obok grobu młodszego brata. . . Louis, który zginał ˛ w po˙zarze w Point˛e du Lac, pozostawiajac ˛ po sobie szczodry spadek chrze´sniakowi i swemu imiennikowi, którego nigdy nie poznał. Te kwiaty były dla niego wła´snie, jak gdyby nie min˛eło ju˙z pół wieku od jego s´mierci, jak gdyby pami˛ec´ o bracie nie dawała siostrze spokoju. Smutek wyostrzył jej pi˛ekne rysy, smutek i z˙ al złamał jej waskie ˛ plecy, przygniatajac ˛ do ziemi. Czegó˙z bym nie dał, aby móc dotkna´ ˛c jej srebrzystych włosów, wyszepta´c swoja˛ miło´sc´ do niej, gdyby nie to, z˙ e miło´sc´ ta wycisn˛ełaby na jej ostatnich latach znak przera˙zenia gorszy ni˙z smutek. Odchodziłem, 136

zostawiajac ˛ ja,˛ pełen smutku. Spotykałem ja,˛ nie´swiadoma˛ mojej obecno´sci, nast˛epnym razem, wiele razy, bez ko´nca. Zbyt wiele teraz miałem snów. Zbyt długo byłem w wi˛ezieniu, jakim stał si˛e dla mnie ten statek, w wi˛ezieniu, jakim było dla mnie moje ciało zharmonizowane ze wschodem sło´nca, jak z˙ adne inne ludzkie ciało. Moje serce zacz˛eło bi´c szybciej z powodu tych odległych gór wschodniej Europy, i w ko´ncu biło szybciej z powodu tej jedynej nadziei, z˙ e gdzie´s, w tej prymitywnej okolicy odnajdziemy by´c mo˙ze odpowied´z na pytanie, dlaczego Bóg zezwolił na takie cierpienia, dlaczego, mimo z˙ e Bóg istnieje, mogło si˛e to wszystko zacza´ ˛c, i jak w obecno´sci Boga mo˙ze si˛e to wszystko sko´nczy´c. Ja sam nie miałem odwagi zako´nczy´c tego, wiedziałem o tym i bez cudzej pomocy. Rozmy´slajac ˛ tak, nawet nie spostrzegłem, gdy wody ´ Morza Sródziemnego zamieniły si˛e w wody Morza Czarnego. Wampir westchnał. ˛ Chłopak opierał si˛e na łokciach, z broda˛ podparta˛ prawa˛ r˛eka,˛ jego chciwe spojrzenie współgrało z zaczerwienionymi oczami. — Czy sadzisz, ˛ z˙ e nabieram ciebie? — zapytał wampir, a jego delikatne brwi natychmiast s´ciagn˛ ˛ eły si˛e. — Nie — szybko odpowiedział chłopak. — Wiem w ten sposób wi˛ecej, ni˙z gdybym zadawał pytania. Jego usta znieruchomiały, spojrzał na wampira, jak gdyby był ju˙z gotów do dalszego słuchania. Z daleka doszedł do nich jaki´s d´zwi˛ek. Po raz pierwszy odkad ˛ tu siedzieli. Chłopak zerknał ˛ na drzwi prowadzace ˛ na korytarz. Zdawało si˛e, z˙ e jeszcze przed chwila˛ nie wiedział nawet, i˙z ten budynek w ogóle istnieje. Kto´s ci˛ez˙ ko stapał ˛ po starych, trzeszczacych ˛ deskach podłogowych. Wampir jednak nie zwrócił na to wcale uwagi. Znów spogladał ˛ w przestrze´n, jak gdyby ponownie wyłaczony ˛ z tera´zniejszo´sci. — Ta wioska. Nie mog˛e teraz przypomnie´c sobie jej nazwy. Wypadła mi z pami˛eci. Pami˛etam tylko, z˙ e była wiele mil od wybrze˙za i z˙ e udali´smy si˛e tam samotnie powozem. I to jakim powozem! To była robota Klaudii. Ten powóz. Powinienem był si˛e tego po niej spodziewa´c, ale wtedy wszystko zaskakiwało mnie i na wszystko byłem nie przygotowany. Od pierwszej chwili, kiedy przybyli´smy do Warny, zdałem sobie spraw˛e z pewnych zmian, jakie w niej zaszły. To od razu u´swiadomiło mi, z˙ e jest nie tylko moja,˛ ale i jego nieodrodna˛ córka.˛ Ode mnie nauczyła si˛e warto´sci pieniadza, ˛ ale po Lestacie odziedziczyła nami˛etno´sc´ do ich wydawania, ba, trwonienia. Jak˙ze wi˛ec mogła opu´sci´c miasto bez zamówienia najbardziej luksusowego, czarnego powozu, jaki tylko dało si˛e zamówi´c, wyposa˙zonego w skórzane siedzenia, które pomie´sciłyby cała˛ grup˛e podró˙zników, nie mówiac ˛ ju˙z o m˛ez˙ czy´znie z dzieckiem, którzy u˙zywali tego przepysznego przedziału li tylko do transportu ozdobnej d˛ebowej skrzyni. Z tyłu przywiazane ˛ były pasami dwa kufry wypełnione najwspanialszymi ubraniami, jakie tylko tutejsze sklepy mogły dostarczy´c. Tak oto wyruszyli´smy w drog˛e, wzniecajac ˛ tumany 137

kurzu olbrzymimi, lekkimi kołami powozu, który na szcz˛es´cie zaopatrzony był w dobre resory, z lekko´scia˛ przenoszac ˛ cały nasz dobytek po niebezpiecznych, górskich drogach. Podniecała nas jazda, konie w galopie i delikatne przechylanie si˛e całej konstrukcji powozu na wybojach i zakr˛etach. Dziwny to był kraj. Pusty, ciemny, jak to zawsze jest z wiejska˛ okolica.˛ Tutejsze zamki i ruiny cz˛esto spowite były w ciemno´sciach, gdy ksi˛ez˙ yc zakrywał chmury. Odczuwałem niepokój podczas tych godzin, które przynosiły nowe przez˙ ycia, nie bardzo nam do tej pory znane z Nowego Orleanu. Ludzie, których napotykali´smy, te˙z napawali nas l˛ekiem. Byli´smy jakby nadzy i zagubieni w ich malutkich wioseczkach, i nigdy nie opuszczała nas s´wiadomo´sc´ , z˙ e w ich towarzystwie jeste´smy w powa˙znym niebezpiecze´nstwie. W Nowym Orleanie nigdy nie trzeba było ukrywa´c naszych zbrodni. Spustoszenia z powodu zarazy, chorób czy przest˛epczo´sci były o wiele wi˛eksze ni˙z liczba naszych zabójstw i pozwalały im zgina´ ˛c w masie zła. Tu jednak musieli´smy przebywa´c ogromne odległo´sci, aby zabija´c nie zauwa˙zeni. A wszystko dlatego, z˙ e ci pro´sci, wiejscy ludzie, którzy by´c mo˙ze z przera˙zeniem patrzyliby na zatłoczone ulice Nowego Orleanu, s´wi˛ecie wierzyli, z˙ e umarły człowiek mo˙ze spacerowa´c i pi´c krew z˙ yjacych. ˛ Oni po prostu znali nasze imiona: wampir, diabeł. A my, którzy byli´smy bardzo wra˙zliwi na ka˙zda˛ nawet najdrobniejsza˛ pogłosk˛e, pod z˙ adnym pozorem nie chcieli´smy dostarcza´c powodu do ich powstawania. Podró˙zowali´smy sami i szybko, cho´c w´sród tutejszego ludu za bogato i wystawnie. Starałem si˛e przeto zachowywa´c uprzejmie przy ogniu w gospodach i zajazdach, gdy siedziałem przy stole z pogra˙ ˛zona˛ we s´nie córeczka,˛ wtulajac ˛ a˛ si˛e we mnie przez sen. Niezmiennie zawsze znajdował si˛e kto´s spo´sród chłopów lub gos´ci zajazdu, kto mówił dostatecznie dobrze po niemiecku, lub, bywało, nawet po francusku, aby rozprawia´c ze mna˛ o starych przypowie´sciach i legendach. Na koniec jednak przybyli´smy do wioski, która miała sta´c si˛e punktem zwrotnym w naszej podró˙zy. Nie chc˛e teraz rozwodzi´c si˛e o dodatkowych smaczkach tej podró˙zy, s´wie˙zo´sci powietrza czy chłodzie wieczorów i nocy. Nawet dzisiaj nie potrafi˛e jednak mówi´c o tym bez lekkiego dr˙zenia. To, co napawało nas zdziwieniem w tej okolicy, to wyjatkowe ˛ pustkowie, jakie napotkali´smy po drodze. Droga przez wie´s te˙z była dziwnie wyludniona. Nie było wcale tak pó´zno, gdy tam wje˙zd˙zali´smy, nie na tyle w ka˙zdym razie, by wytłumaczy´c pozamykane okiennice w mijanych domach, czy wygaszona˛ lamp˛e kołyszac ˛ a˛ si˛e leniwie przy szerokim łuku bramy prowadzacej ˛ do zajazdu. W przej´sciu le˙zały jakie´s odpadki. Były te˙z inne znaki wskazujace ˛ na to, z˙ e co´s jest nie tak. Mała skrzynka wysuszonych kwiatów pod zamkni˛etymi okiennicami miejscowego sklepu, beczułka toczaca ˛ si˛e tam i z powrotem na samym s´rodku podwórka gospody. Miejsce wygladało ˛ zupełnie, jakby dotkni˛ete zostało zaraza.˛ Ale kiedy zestawiałem z powozu Klaudi˛e na ziemi˛e, zobaczyłem s´wiatło migocace ˛ pod zamkni˛etymi drzwiami gospody. 138

— Włó˙z na głow˛e kaptur peleryny — powiedziałem szybko do Klaudii. — Nadchodza.˛ Kto´s wewnatrz ˛ odryglował zamek. Jedyna˛ rzecza,˛ jaka˛ z poczatku ˛ ujrzałem, było s´wiatło rozbłyskujace ˛ za postacia˛ kobieca,˛ która wychyliła si˛e lekko zza otwartych drzwi. Potem s´wiatło z lamp naszego powozu odbiło si˛e w jej oczach. — Pokój na noc! — odezwałem si˛e po niemiecku. — I trzeba zaja´ ˛c si˛e naszymi ko´nmi! — Noc nie jest dobra˛ pora˛ na podró˙z. . . — odpowiedziała matowym głosem — w dodatku z dzieckiem. Gdy to mówiła, zauwa˙zyłem innych go´sci w sali, z tyłu za nia.˛ Słyszałem ich szepty i dostrzegłem migotanie ognia. Z tego, co mogłem zauwa˙zy´c, wi˛ekszo´sc´ to byli chłopi, poza jednym m˛ez˙ czyzna˛ ubranym tak jak ja, w szyty na miar˛e surdut, z płaszczem narzuconym na plecy. Jego ubranie jednak było zaniedbane i w n˛edznym stanie. Rude włosy połyskiwały w s´wietle płomieni. Był cudzoziemcem tak jak my i jedynie on nie patrzył na nas w tej chwili. Głowa m˛ez˙ czyzny kiwała si˛e nieco, jak gdyby był pijany. — Moja córka jest zm˛eczona — powiedziałem do kobiety. — Nie mamy si˛e gdzie zatrzyma´c, jedynie tutaj. — To mówiac, ˛ wziałem ˛ Klaudi˛e na r˛ece. Obróciła do mnie twarz i usłyszałem jej cichy szept: — Louis, Louis, spójrz, ten czosnek, krucyfiks nad drzwiami! Nie dostrzegłem tego wcze´sniej. Krucyfiks był mały, z ciałem Chrystusa wykonanym z bra˛ zu i przytwierdzonym do drewnianego krzy˙za. Wokół opleciony s´wie˙zy czosnek, niczym wieniec, który mieszał si˛e ze starym, o wysuszonych łuskach. Wzrok kobiety pow˛edrował za moim, po czym spojrzała na mnie ostro i dostrzegłem, jak bardzo jest wyczerpana, jak czerwone sa˛ gałki jej oczu, jak dr˙zy jej dło´n, która˛ s´ciska rabki ˛ otulajacego ˛ ja˛ szala. Jej czarne włosy były w stanie kompletnego nieładu. Przesunałem ˛ si˛e bli˙zej, a˙z stałem prawie w progu drzwi, a ona otworzyła je nagle szeroko, jakby dopiero co zdecydowała si˛e na wpuszczenie nas do s´rodka. Słyszałem słowa modlitwy, gdy przechodziłem obok niej. Byłem tego pewny, cho´c nie rozumiałem wypowiadanych słowia´nskich słów. Mały, nisko obelkowany pokój wypełniony był lud´zmi. M˛ez˙ czy´zni i kobiety siedzieli na ławkach, a nawet na podłodze wzdłu˙z wykładanej boazeria˛ s´ciany. Odniosłem wra˙zenie, jakby cała wioska zeszła si˛e tutaj w tym małym pomieszczeniu. Jakie´s dziecko spało na kolanach matki, a inne przy schodach, otulone w koce, z kolanami wci´sni˛etymi w stopie´n, z r˛ekoma uło˙zonymi w poduszk˛e dla głowy na wy˙zszym stopniu. Wsz˛edzie dookoła wisiał czosnek zawieszony na niezliczonych, wbitych w s´ciany gwo´zdziach i haczykach. Rozpalony ogie´n był tutaj jedynym z´ ródłem s´wiatła i rzucał wykrzywione cienie na nieruchome, wpatrzone w nas twarze. Nikt si˛e nie poruszył, aby zrobi´c nam miejsce lub zaproponowa´c cokolwiek. W ko´ncu, kobieta która nas wpu´sciła, powiedziała po niemiecku, z˙ e je´sli chc˛e, 139

mog˛e zaprowadzi´c konie do stajni. Wpatrywała si˛e we mnie swoimi lekko dzikimi oczyma w czerwonych obwódkach. Wkrótce jednak jej twarz złagodniała. Powiedziała, z˙ e stanie w drzwiach gospody i przy´swieci mi latarnia,˛ ale musze si˛e po´spieszy´c i zostawi´c dziecko tutaj. Co´s jednak innego odwróciło moja˛ uwag˛e. Wo´n, która˛ wyczułem w´sród ci˛ez˙ kiego zapachu wina i płonacego ˛ drzewa. To była wo´n s´mierci. Czułem, jak dło´n Klaudii przycisn˛eła si˛e do mojej piersi i zobaczyłem jej malutki palec wskazujacy ˛ na drzwi u podnó˙za schodów. Tajemnicza wo´n pochodziła stamtad. ˛ Kiedy wróciłem, kobieta przygotowała dla mnie kubek wina i misk˛e rosołu. Usiadłem z Klaudia˛ przy stole, biorac ˛ ja˛ na kolana. Głowa jej była odwrócona w kierunku tych tajemniczych drzwi Oczy wszystkich spogladały ˛ na nas jak przedtem. I jak przedtem jedynie ów cudzoziemiec nie zdawał sobie sprawy z naszej obecno´sci. Widziałem teraz wyra´znie jego profil. Był du˙zo młodszy, ni˙z poczatkowo ˛ my´slałem. Jego wyn˛edzniały wyglad ˛ spowodowały raczej emocje, jakie prze˙zywał. Miał podłu˙zna,˛ lecz wła´sciwie nawet przyjemna˛ twarz, jego jasna piegowata cera sprawiała, z˙ e wygladał ˛ troch˛e jak chłopiec. Szerokie, niebieskie oczy wpatrzone były w ogie´n, jak gdyby rozmawiał z nim, a jego rz˛esy i brwi w s´wietle płomieni pobłyskiwały złotawo, co nadawało twarzy bardzo niewinnego i przyjemnego wyrazu. Był w strasznym stanie, wzburzony i pijany. Nagle obrócił si˛e do mnie. Zauwa˙zyłem, z˙ e płakał. — Czy mówi pan po angielsku? — odezwał si˛e, a jego głos zahuczał w ciszy. — Tak, mówi˛e. Spojrzał na reszt˛e siedzacych ˛ z błyskiem triumfu w oczach. Patrzyli na niego z kamiennym spokojem. — Mówi pan po angielsku! — wykrzyknał. ˛ Jego usta wykrzywiły si˛e w gorzkim u´smiechu. Wzrokiem przesunał ˛ po suficie, a potem utkwił go we mnie. — Niech pan wyje˙zd˙za z tego kraju — powiedział. — Niech pan wyjedzie natychmiast! Zabierze swój powóz i konie i zmusi je do drogi, a˙z padna,˛ ale niech pan stad ˛ ucieka! — wykrzyknał. ˛ Jego ramiona dr˙zały konwulsyjne, jak gdyby był chory. Przyło˙zył r˛ek˛e do ust. Kobieta, która stała teraz oparta o s´cian˛e z r˛ekoma złoz˙ onymi na zabrudzonym fartuchu, powiedziała spokojnie po niemiecku: — O s´wicie mo˙ze pan jecha´c, o s´wicie. — Ale o co tu chodzi? — zapytałem ja˛ cicho i spojrzałem na niego. Przygla˛ dał mi si˛e szklanymi i czerwonymi oczyma. Wokół panowała cisza. Nikt si˛e nie odezwał. W palenisku nadpalona kłoda ci˛ez˙ ko zsun˛eła si˛e w popiół. — Mo˙ze pan mi powie? — zapytałem uprzejmie Anglika. Wstał. Przez chwil˛e my´slałem, z˙ e upadnie. Zachwiał si˛e nade mna,˛ był o wiele wy˙zszy ni˙z ja. Jego głowa przechylała si˛e do przodu, potem do tyłu, zanim stanał ˛ prosto, oparłszy si˛e r˛ekoma o brzeg stołu. Jego czarny surdut poplamiony był winem, takie te˙z były mankiety koszuli. — Chce pan zobaczy´c? — Jego głos dr˙zał od emocji, gdy wypowiadał te sło140

wa. — Niech pan zostawi dziecko! — wtraciła ˛ si˛e nagle kobieta, wykonujac ˛ szybki i władczy ruch r˛eka.˛ — Ona s´pi — powiedziałem i wstajac ˛ poda˙ ˛zyłem za Anglikiem prosto pod drzwi u podnó˙za schodów. Zrobił si˛e mały ruch, gdy ci siedzacy ˛ najbli˙zej drzwi odsun˛eli si˛e od nich. Obaj weszli´smy do małego pokoiku. Tylko jedna s´wieca paliła si˛e na kredensie i pierwsza˛ rzecza,˛ jaka˛ ujrzałem, był rzad ˛ malowanych talerzy ustawionych na wysokiej półce. Małe okienko pokoju zasłoni˛ete było zasłonkami, a połyskujacy ˛ obraz Madonny z Dzieciatkiem ˛ wisiał na s´cianie. Po´sród s´cian i krzeseł stał wielki d˛ebowy stół. Na nim le˙zało ciało młodej kobiety z r˛ekoma zło˙zonymi na piersiach; kasztanowe włosy bezładnie okalały jej smukła˛ biała˛ szyj˛e i ramiona. Ładna twarz st˛ez˙ ała ju˙z od s´mierci. Bursztynowe paciorki ró˙za´nca pobłyskiwały wokół przegubów dłoni i z boku ciemnej wełnianej sukni. Obok le˙zał pi˛ekny, czerwony filcowy kapelusz z welonem, o bardzo szeroki mi˛ekkim rondzie, oraz para ciemnych r˛ekawiczek. Wszystkie te rzeczy były tak rozło˙zone, jak gdyby młoda kobieta miała wkrótce wsta´c i wło˙zy´c je na siebie. Anglik musnał ˛ delikatnie kapelusz, gdy przysunał ˛ si˛e do stołu, gdzie le˙zała. Był tu˙z na granicy kompletnego załamania. Wyciagn ˛ ał ˛ du˙za˛ chusteczk˛e z kieszeni swego surduta i nało˙zył ja˛ na twarz zmarłej. — Czy pan wie, co oni chca˛ z nia˛ zrobi´c? — szepnał ˛ mi w twarz. — Czy mo˙ze pan to sobie wyobrazi´c? Gospodyni pojawiła si˛e za nami i dotkn˛eła jego ramienia, ale on gwałtownie odtracił ˛ ja˛ od siebie. — Czy pan wie? — za˙zadał ˛ natychmiastowej odpowiedzi. — Barbarzy´ncy! — Niech pan przestanie — powiedziała cicho kobieta. Zacisnał ˛ z˛eby i potrza˛ snał ˛ głowa,˛ a˙z czerwone obwódki wokół oczu zel˙zały nieco, — Odejd´z ode mnie — powiedział do niej po niemiecku. — Odejd´z ode mnie. Kto´s co´s szeptał w sasiednim ˛ pokoju. Anglik spojrzał raz jeszcze na młoda˛ kobiet˛e, a jego oczy wypełniły si˛e łzami. — Tak niewinna — powiedział cicho, a potem zerknał ˛ w gór˛e i zaciskajac ˛ pi˛es´ci, uniósł prawa˛ r˛ek˛e, dyszac. ˛ — Bad´ ˛ z przekl˛ety Bo˙ze. . . Bad´ ˛ z przekl˛ety. — Panie — szepn˛eła kobieta, z˙ egnajac ˛ si˛e. — Widzi pan to? — M˛ez˙ czyzna wskazał ostro˙znie na szyj˛e kobiety, jak gdyby nie chciał dotkna´ ˛c stygnacego ˛ ciała. Tam, na gardle zmarłej, ponad wszelka˛ wat˛ pliwo´sc´ , znajdowały si˛e dwie ranki od przekłucia, identyczne, jakie widziałem tysiace ˛ razy, wyryte na z˙zółkni˛etej ju˙z skórze. M˛ez˙ czyzna podniósł dło´n i zakrył nia˛ twarz. Jego wysoka i chuda posta´c kołysała si˛e na pi˛etach. — Ja chyba zwariuj˛e! — wykrzyknał. ˛ — No, niech si˛e pan uspokoi — powiedziała kobieta, obejmujac ˛ go r˛eka.˛ Gdy wyrwał si˛e z jej obj˛ecia, jej twarz nagle zaczerwieniła si˛e. 141

— Niech pani go zostawi — powiedziałem. — Ja si˛e nim zaopiekuj˛e. Wykrzywiła usta. — Wyrzuc˛e was stad ˛ wszystkich, prosto na ciemny dwór, je´sli pan nie przestanie! — Była zbyt zm˛eczona, sama bliska załamania. Odwróciła si˛e od nas, otuliła dokładnie szalem i wyszła z pokoju. Ludzie, którzy zebrali si˛e pod drzwiami, cicho rozstapili ˛ si˛e przed nia.˛ Anglik płakał. Wiedziałem, co musz˛e zrobi´c, ale nie tylko dlatego, z˙ e chciałem dowiedzie´c si˛e od niego jak najwi˛ecej; czułem, z˙ e moje serce wali w cichym podnieceniu. Widok tego człowieka w takim stanie rzeczywi´scie rozdzierał serce. Los przywiódł mnie bezlito´snie zbyt blisko niego. — Zostan˛e z panem — zaproponowałem. Przysunałem ˛ dwa krzesła. Usiadł ci˛ez˙ ko z oczyma wpatrzonymi w migocacy ˛ płomie´n s´wiecy. Zamknałem ˛ drzwi i s´ciany zdały si˛e uchodzi´c w dal. Kółeczko Wokół płomienia s´wiecy stało si˛e jakby ja´sniejsze wokół jego pochylonej głowy. Odchylił si˛e do tyłu, oparł głow˛e o krzesło, po czym wytarł twarz chusteczka.˛ Wyciagn ˛ ał ˛ z kieszeni skórzany futerał, W którym miał butelk˛e i zaproponował mi łyk. Odmówiłem. — Zechce mi pan powiedzie´c, co si˛e stało? Przytaknał. ˛ — By´c mo˙ze — powiedział — spowoduje pan, z˙ e si˛e opami˛etaja.˛ Jest pan Francuzem, prawda? Pan wie, jestem Anglikiem. — Tak — odparłem. I wtedy, s´ciskajac ˛ z˙ arliwie moja˛ dło´n, spirytus tak osłabił jego zmysły, z˙ e nawet nie poczuł jej zimna, powiedział mi, z˙ e ma na imi˛e Morgan i z˙ e potrzebuje rozpaczliwie mojej pomocy. W tej chwili, trzymajac ˛ jego r˛ek˛e i czujac ˛ jej goraczk˛ ˛ e, zrobiłem dziwna˛ rzecz. Powiedziałem mianowicie, jak si˛e nazywam i jakie jest moje imi˛e, cho´c zwykle nikomu tego nie ujawniam. Ale on i tak i nie słuchał mnie i wpatrywał si˛e w martwe ciało kobiety. Jego usta wykrzywiły si˛e tylko w delikatnym u´smiechu. Wyraz twarzy mógłby poruszy´c ka˙zdego, trudno było pozosta´c przy nim oboj˛etnym. — To moja wina — powiedział — to ja ja˛ tutaj sprowadziłem. Uniósł brwi, jakby si˛e sam sobie dziwił. — Nie — odpowiedziałem szybko — pan przecie˙z tego nie zrobił. Niech pan mi powie, kto to zrobił. Wydało mi si˛e, z˙ e zmieszał si˛e, zatopił w my´slach. — Nigdy nie wyje˙zd˙załem z Anglii — zaczał. ˛ — Byłem malarzem, widzi pan. . . jak gdyby miało to teraz jakie´s znaczenie. . . obrazy, ksia˙ ˛zki! My´slałem, z˙ e to wszystko takie malownicze! Takie malownicze! Jego wzrok przesunał ˛ si˛e po pokoju, głos zawisł w powietrzu. Przez dłu˙zszy czas znów patrzył na zmarła,˛ a potem cicho odezwał si˛e do niej: — Emilio.

142

Zdawało mi si˛e, z˙ e przyciska co´s cennego do serca. Stopniowo, dowiedziałem si˛e wszystkiego. Była to ich podró˙z po´slubna, przez Niemcy a˙z do tego kraju, gdzie Morgan odnajdywał krajobrazy, które chciał malowa´c. Tak oto, w ko´ncu, przybyli do tego odległego miejsca, poniewa˙z tu wła´snie, w pobli˙zu, znajdowały si˛e ruiny klasztoru, o których mówiono, z˙ e zachowały si˛e w dobrym stanie. Jednak Morgan i Emilia nigdy nie dotarli do tego klasztoru. Tragedia miała ich spotka´c wła´snie tu. Okazało si˛e, z˙ e nie ma regularnych kursów ta˛ droga˛ i Morgan musiał wynaja´ ˛c chłopa z wozem, aby ich tutaj przywiózł. Tego wieczoru, kiedy przybyli na miejsce, zauwa˙zyli niezwykły ruch na cmentarzu, na peryferiach wioski. Chłop, który ich tu przywiózł, zerknał ˛ tylko raz i odmówił dalszej jazdy. — Wygladało ˛ to na swego rodzaju procesj˛e — opowiadał Morgan. — Uczestnicy ubrani byli w swoje najlepsze, wyj´sciowe ubrania, niektórzy trzymali w dłoniach kwiaty. Prawda jest taka, z˙ e byłem tym całkowicie zafascynowany. Chciałem to widzie´c. Tak bardzo, z˙ e nie przejałem ˛ si˛e tym, z˙ e wo´znica wysadził nas tutaj i odjechał. Widzieli´smy wiosk˛e w górze, nad soba.˛ Wła´sciwie to był mój pomysł. Widzi pan, Emilia łatwo godziła si˛e na wszystko. W ko´ncu zostawiłem ja˛ na drodze przy baga˙zach, a sam poszedłem do góry. Wdrapałem si˛e na pagórek bez niej. Widział go pan wje˙zd˙zajac ˛ do wioski, i ten cmentarz? Nie, oczywi´scie, z˙ e go pan nie widział. Bogu dzi˛eki, z˙ e ten pana powóz przywiózł was tutaj bezpiecznie i w zdrowiu. Cho´c, gdyby pan jechał jeszcze dalej, nie zwa˙zajac ˛ na konie. . . — Przerwał. — Ale co si˛e stało? — zapytałem łagodnie. — Co si˛e stało? To barbarzy´ncy! — wykrzyknał. ˛ Ruchem głowy wskazał na drzwi, po czym pociagn ˛ ał ˛ długi łyk z butelki i zakr˛ecił zakr˛etk˛e. — No có˙z, nie była to wcale procesja. Od razu si˛e zorientowałem — powiedział. — Ludzie nie chcieli nawet odezwa´c si˛e do mnie, kiedy podszedłem bli˙zej, a wie pan jacy oni sa; ˛ cho´c nie mieli nic przeciwko temu, z˙ ebym przygladał ˛ si˛e wydarzeniu. Prawda jest taka, z˙ e a˙z trudno uwierzy´c, z˙ e byłem tego s´wiadkiem. Nie uwierzy mi pan, kiedy powiem, co widziałem. Musi mi pan jednak uwierzy´c bo je´sli nie, to chyba zwariowałem, na pewno. — Uwierz˛e panu, niech pan mówi dalej — odrzekłem. — Taak, na cmentarzu pełno było s´wie˙zych grobów, zobaczyłem to natychmiast. Na niektórych stały drewniane krzy˙ze, inne były tylko kopczykami usypanymi z ziemi, ze s´wie˙zo zło˙zonymi kwiatami. Stojacy ˛ przy nich chłopi tak˙ze trzymali w dłoniach kwiaty, przynajmniej kilkoro z nich, jak gdyby zamierzali przybra´c czy uporzadkowa´ ˛ c je. Wszyscy oni jednak stali nieruchomo, a ich oczy wlepione były w dwóch m˛ez˙ czyzn, którzy przyprowadzili białego konia i trzymali go za uzd˛e. Ach, có˙z to za zwierz˛e! Grzebał noga˛ w ziemi, płoszył si˛e nieco, jakby to miejsce nie było dla niego odpowiednie. To było pi˛ekne wspaniałe zwierz˛e, ogier o s´nie˙znobiałej ma´sci. W pewnej chwili, nie mógłbym wytłumaczy´c panu, jak to zaplanowali, poniewa˙z z˙ aden z nich nie wypowiedział nawet słowa, 143

jeden z nich, przywódca jak my´sl˛e, uderzył nagle konia z cała˛ siła˛ trzonkiem łopaty. Ko´n zerwał si˛e jak szalony i pop˛edził stokiem w gór˛e wzgórza. Mo˙ze pan sobie wyobrazi´c. My´slałem, z˙ e ju˙z go nie zobaczymy, przynajmniej przez czas jaki´s. Myliłem si˛e jednak. Po chwili ogier zwolnił i przeszedł w galop, zawrócił, gdy dobiegł do starych grobów i ponownie zaczał ˛ zbiega´c w dół ku nowo wykopanym. Wszyscy stali w milczeniu, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e tej scenie. Wkrótce rumak podbiegł kłusem, przeskakujac ˛ przez groby i zło˙zone kwiaty, a nikt si˛e nawet nie poruszył, aby chwyci´c go za uzd˛e. A˙z nagle zatrzymał si˛e przy jednym z grobów. Anglik wytarł oczy, ale i tak miał je ju˙z suche. Zdawał si˛e zafascynowany swoim opowiadaniem. Ja tak˙ze. — I oto, co si˛e wydarzyło — kontynuował. — Zwierz˛e po prostu stan˛eło i stało tam. Nagle dał si˛e słysze´c krzyk dobiegajacy ˛ z tłumu. Nie, to nie był krzyk, zdawało si˛e, z˙ e oni wszyscy ci˛ez˙ ko oddychaja,˛ sapia˛ i j˛ecza.˛ Po chwili znów zrobiło si˛e cicho. Ko´n stał w miejscu, podrzucajac ˛ łbem. W ko´ncu ten, który był ich przywódca˛ rzucił si˛e do przodu i okrzykiem wydał jakie´s dyspozycje kilku innym m˛ez˙ czyznom. Jedna z kobiet, krzyczac, ˛ rzuciła si˛e na grób prawie pod ko´nskie kopyta. Podszedłem bli˙zej. Tak blisko, jak tylko mogłem. Widziałem płyt˛e kamienna˛ z wyrytym nazwiskiem zmarłej. To była młoda kobieta. Nie z˙ yła od sze´sciu miesi˛ecy. Data s´mierci była wyryta na kamieniu. Przy grobie kl˛eczała ta nieszcz˛esna kobieta z tłumu, obejmujac ˛ teraz ramionami kamienna˛ płyt˛e, jak gdyby chciała ja˛ wyciagn ˛ a´ ˛c z ziemi. M˛ez˙ czy´zni podnie´sli ja˛ siła˛ i odciagn˛ ˛ eli na bok. Chciałem si˛e odwróci´c, ale nie mogłem, a˙z do chwili, gdy zdałem sobie spraw˛e, co chca˛ zrobi´c. Oczywi´scie, Emilia była zupełnie bezpieczna, z˙ aden z tych ludzi nie zwracał na nas z˙ adnej uwagi. Dwóm silnym m˛ez˙ czyznom udało si˛e w ko´ncu odciagn ˛ a´ ˛c zdesperowana˛ kobiet˛e, a pozostali podeszli z łopatami i zacz˛eli rozkopywa´c grób. Wkrótce jeden z nich zeskoczył do odkopanego dołu. Wszyscy si˛e uciszyli i mo˙zna było usłysze´c najl˙zejszy szelest odgłosu łopaty i wyrzucanej na pryzmy ziemi. Nad nami wysoko stało sło´nce, na niebie nie było nawet chmurki, wszyscy stali dookoła tego grobu, trzymali si˛e teraz za r˛ece, nawet ta nieszcz˛esna kobieta. . . Anglik przerwał i znów patrzył na Emili˛e. Siedziałem spokojnie czekajac, ˛ a˙z wznowi opowiadanie. Słyszałem, jak w butelce zabulgotała whisky, gdy uniósł ja˛ do góry i przytknał ˛ do ust. Z zadowoleniem skonstatowałem, z˙ e jest jeszcze w niej du˙zo płynu i z˙ e Morgan mo˙ze długo pi´c, by w ten sposób zabija´c swój ból. — Ale równie dobrze to mogłaby by´c północ — podjał ˛ na nowo — tam, na tym wzgórzu. Tak to si˛e odczuwało. I wtedy usłyszałem człowieka, który zeskoczył do wykopanego grobu. Rozwalał łopata˛ wieko odkopanej trumny! Na bok poszły połamane deski. Po prostu je odrzucał, na prawo i lewo. Nagle wydał z siebie straszliwy okrzyk! Pozostali m˛ez˙ czy´zni przysun˛eli si˛e bli˙zej i naraz, przy grobie, zrobił si˛e nieopisany tumult. Wszyscy cofn˛eli si˛e z przestrachu, jak fala. Wszyscy co´s krzyczeli, niektórzy obracali si˛e i próbowali wydosta´c z tłumu. Ta biedna kobieta, oszalała, zgi˛eła nogi w kolanach i próbowała uwolni´c si˛e od trzymaja˛ 144

cych ja˛ m˛ez˙ czyzn. Nie mogłem powstrzyma´c si˛e od podej´scia bli˙zej. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ e cokolwiek odciagn˛ ˛ ełoby mnie w takiej chwili od tego i powiem panu, z˙ e po raz pierwszy w z˙ yciu zrobiłem co´s takiego i, Bo˙ze dopomó˙z, oby było to po raz ostatni. Musi mi pan uwierzy´c, musi! Tam, w tej trumnie, tu˙z obok m˛ez˙ czyzny, który zeskoczył do grobu i stał teraz po´sród połamanych desek, le˙zała martwa kobieta i powiem panu. . . otó˙z, powiem panu, z˙ e jej ciało było s´wie˙ze jak kwiat. — Jego głos załamał si˛e, oczy miał rozszerzone, a r˛ek˛e zatrzymał w powietrzu, tak jakby trzymał w palcach jaka´ ˛s niewidzialna˛ rzecz błagajac, ˛ bym uwierzył w to, co opowiadał. — Tak ró˙zowa na twarzy, jak gdyby była z˙ ywa! Od sze´sciu miesi˛ecy w ziemi! Tak oto le˙zała! Całun miała odrzucony do tyłu, a r˛ece zło˙zyła na piersiach, jakby spała. Anglik westchnał ˛ gł˛eboko. Dło´n obsun˛eła mu si˛e na nog˛e, potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i przez chwil˛e siedział zamy´slony. — Przysi˛egam! — krzyknał. ˛ — I wtedy ten człowiek, który był w grobie pochylił si˛e i podniósł r˛ek˛e zmarłej. Mówi˛e panu, z˙ e ruszała si˛e równie lekko jak moja czy pana! Przytrzymał jej dło´n, jakby przygladał ˛ si˛e jej paznokciom. Wtedy krzyknał ˛ co´s, a kobieta przy grobie zacz˛eła kopa´c jak szalona przytrzymujacych ˛ ja˛ m˛ez˙ czyzn i ziemi˛e wokół siebie, tak z˙ e grudki padały prosto na twarz i włosy trupa. Była pi˛ekna, ta martwa kobieta, o tak, gdyby tylko mógł pan ja˛ zobaczy´c, i co oni potem zrobili! — Niech pan powie — powiedziałem do niego cicho, cho´c zrozumiałem wszystko, zanim odpowiedział. — Mówi˛e panu. . . — zaczał ˛ — nie znamy znaczenia rzeczy, zanim sami tego nie zobaczymy! — Spojrzał na mnie, brwi wygi˛eły mu si˛e w łuk, jak gdyby wyjawiał jaka´ ˛s straszna˛ tajemnic˛e. — Po prostu tego nie wiemy. — Owszem, nie — powiedziałem. — Powiem panu, wzi˛eli kołek, taki zwyczajny drewniany kolek, niech pan tylko zwróci uwag˛e, a ten, co był na dole, odebrał go od swych towarzyszy, a w druga˛ r˛ek˛e wział ˛ du˙zy młot. Przyło˙zył kołek do piersi kobiety, tu˙z pod sercem. Nie wierzyłem własnym oczom! A potem, jednym silnym uderzeniem wbił kołek prosto w trupa. Nawet gdybym bardzo chciał, nie mógłbym si˛e w tej chwili poruszy´c. Po prostu stałem jak wmurowany. A potem, ten człowiek, ten człowiek, ta zwierz˛eca bestia, si˛egnał ˛ po swoja˛ łopat˛e, przystawił ostrzem do szyi kobiety, z całej siły docisnał. ˛ Głowa poleciała, o tak. . . — Zamknał ˛ oczy, jego twarz wykrzywiła si˛e, przechylił głow˛e. Patrzyłem na niego, ale ju˙z go nie widziałem. Widziałem t˛e kobiet˛e w grobie, z odci˛eta˛ głowa˛ i odczuwałem wewn˛etrzny dokuczliwy ból, jak gdyby czyja´s r˛eka s´ciskała mi gardło, a moje wn˛etrzno´sci podchodziły a˙z pod przełyk, tak z˙ e nie mogłem nawet oddycha´c. Nagle poczułem usta Klaudii na przegubie dłoni. Wpatrywała si˛e w Morgana i prawdopodobnie była tu z nami ju˙z od pewnego czasu. 145

Powoli Morgan podniósł swój wzrok na mnie, w jego oczach malowała si˛e dziko´sc´ . — To wła´snie chca˛ te˙z zrobi´c z nia˛ — wskazał na ciało kobiety — z moja˛ Emilia! ˛ Ale ja im nie pozwol˛e. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z zawzi˛eto´scia.˛ — Nie pozwol˛e im. Musi pan mi pomóc, Louis. Jego usta dr˙zały, a twarz była tak zniekształcona ta˛ nagła˛ desperacja,˛ z˙ e mimowolnie cofnałem ˛ si˛e. — Ta sama krew płynie w naszych z˙ yłach, pa´nskich i moich. Mam na my´sli Francuzów, Anglików, jeste´smy lud´zmi cywilizowanymi, Louis. Oni sa˛ dzikusami! — Niech si˛e pan spróbuje uspokoi´c, Morgan — odrzekłem, kładac ˛ mu dło´n na ramieniu. — Chc˛e, z˙ eby mi pan opowiedział, co stało si˛e dalej. Pan i Emilia. . . Goraczkowo ˛ si˛egnał ˛ znów po butelk˛e. Był zbyt zdenerwowany by wyciagn ˛ a´ ˛c ja˛ z kieszeni, wi˛ec zrobiłem to za niego. Podałem mu butelk˛e. Odkr˛ecił zakr˛etk˛e. — Prawdziwych przyjaciół poznaje si˛e w biedzie. To si˛e nazywa przyjaciel — powiedział z emfaza.˛ — Widzi pan, zabrałem ja˛ szybko stamtad. ˛ Oni chcieli jeszcze spali´c szczatki, ˛ tam, na cmentarzu, a Emilia nie mogła tego zobaczy´c, przynajmniej nie kiedy ja. . . — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie mo˙zna było znale´zc´ z˙ adnego wozu, który by nas stad ˛ zabrał, ani jednego, a do najbli˙zszego miasta dwa dni drogi! — Ale jak oni to tłumacza,˛ Morgan? — naciskałem. Wiedziałem, z˙ e niewiele mu ju˙z pozostało czasu. — Wampiry — wybuchnał, ˛ whisky rozlała si˛e na dło´n. — Wampiry, Louis, czy mo˙ze pan w to uwierzy´c! — Wskazał butelka˛ na drzwi. — Plaga wampirów! O wszystkim w szeptach, jak gdyby sam diabeł podsłuchiwał ich pod drzwiami! Oczywi´scie, Bóg jest miło´sciwy, wi˛ec dadza˛ sobie z nimi rad˛e. . . Ta nieszcz˛esna kobieta na cmentarzu, w ten sposób przerwali jej po´smiertne z˙ ycie jako wampira, ju˙z nie b˛edzie nocami wygrzebywa´c si˛e ze swojego grobu, aby pi´c krew nas wszystkich! — Przyło˙zył butelk˛e do ust. — O. . . Bo˙ze — j˛eknał. ˛ Przygladałem ˛ si˛e, jak pije, cierpliwie czekajac. ˛ — A Emilia. . . — Powrócił po chwili do opowiadania. — Ona sadziła, ˛ z˙ e to fascynujace. ˛ No tak, siedzac ˛ przy ogniu, przy dobrym obiedzie i winie. Ona nie widziała tej kobiety! Nie widziała, co oni jej zrobili — oznajmił z desperacja.˛ — Och, jak˙ze chciałem si˛e stad ˛ wydosta´c. Proponowałem im pieniadze. ˛ Jak to si˛e sko´nczy, powtarzałem, jeden z was b˛edzie miał te pieniadze, ˛ mała˛ fortun˛e, tylko za to, z˙ e wywiezie nas stad ˛ daleko. — Ale nie sko´nczyło si˛e. . . — szepnałem. ˛ Widziałem, jak łzy Zbieraja˛ si˛e w jego oczach, usta wykrzywiaja˛ z bólu. — Jak to si˛e stało, z nia.˛ . . ? — zapytałem. — Nie wiem. — Chwytał gł˛eboko powietrze w płuca, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ Płaska˛ butelk˛e przyciskał do czoła jak kompres, cho´c wcale nie była chłodna. 146

— Wampir przyszedł tu, do gospody? — zapytałem. — Mówili, z˙ e ona sama wyszła do niego — wyznał ze łzami płynacymi ˛ teraz po policzkach. — Wszystko było pozamykane! Zadbali o to. Drzwi, okna! I wtedy nadszedł ten ranek, i wszyscy krzyczeli, a jej nie było. Okno było szeroko otwarte, ale nie było jej w pokoju. Nawet nic na siebie nie zarzuciłem. Wybiegłem na zewnatrz ˛ i nagle zatrzymałem si˛e nad nia.˛ . . Le˙zała pod brzoskwiniami, tam za gospoda.˛ Potknałem ˛ si˛e o nia.˛ W r˛eku trzymała pusta˛ fili˙zank˛e. Mocno zacisn˛eła na niej palce. Chłopi mówili, z˙ e wampir zwabił ja˛ do siebie. . . Chciała poda´c mu wod˛e. . . Butelka wysun˛eła mu si˛e z palców. Klasnał ˛ dło´nmi nad uszami, skulił si˛e i pochylił głow˛e. Przez dłu˙zszy czas siedziałem, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e mu. Wła´sciwie nie miałem nic do powiedzenia. I kiedy zapłakał cicho, z˙ e chca˛ sprofanowa´c jej ciało, z˙ e powiedzieli, z˙ e ona, Emilia, jest teraz wampirem, zapewniłem go, cicho, cho´c nie wiem, czy w ogóle mnie słyszał, z˙ e to nieprawda. W ko´ncu pochylił si˛e do przodu, jak gdyby miał za chwil˛e upa´sc´ . Wydawało si˛e, z˙ e si˛ega po s´wiec˛e, ale zanim rami˛e spocz˛eło na kredensie, palec dotknał ˛ jej tak, z˙ e goracy ˛ wosk zgasił malutki płomie´n króciutkiego ju˙z knota. Pogra˙ ˛zyli´smy si˛e w ciemno´sci. Głowa opadła mu na rami˛e. Całe s´wiatło pokoju zdawało si˛e odbija´c w oczach Klaudii. Cisza przedłu˙zała si˛e i miałem nadziej˛e, z˙ e Morgan nie uniesie ju˙z dzi´s swej głowy, gdy do drzwi podeszła gospodyni. Jej s´wieca o´swietliła Anglika, był pijany, spał. — Niech pan ju˙z idzie — odezwała si˛e do mnie. Wokół niej cisn˛eły si˛e jakie´s ciemne postacie. Gospoda pełna była teraz kr˛ecacych ˛ si˛e kobiet i m˛ez˙ czyzn. — Niech pan idzie pod kominek! — Co wy chcecie zrobi´c? — zapytałem, wstajac ˛ i przytrzymujac ˛ Klaudi˛e. — Chc˛e wiedzie´c, co zamierzacie zrobi´c! — Niech pan idzie pod kominek — rozkazała. — Nie, nie róbcie tego — powiedziałem. Stara zmru˙zyła tylko oczy i obna˙zyła w zło´sci z˛eby. — Id´z pan — warkn˛eła. — Morgan. — Szturchnałem ˛ Anglika, ale on mnie nie słyszał, nie mógł mnie teraz słysze´c. — Niech go pan tak zostawi — powiedziała gwałtownie kobieta. — Ale to głupie, to co robicie, nie rozumiesz? Ta kobieta przecie˙z nie z˙ yje! — argumentowałem. — Louis — szepn˛eła Klaudia tak, z˙ e tylko ja ja˛ usłyszałem, gdy jej rami˛e mocniej zacisn˛eło si˛e wokół mojej szyi pod kapturem. — Zostaw tych ludzi w spokoju. Inni teraz te˙z wchodzili do pokoju, stajac ˛ dookoła d˛ebowego stołu. Ich twarze były ponure, gdy patrzyli na nas.

147

— Skad ˛ pochodza˛ te wampiry? — szepnałem. ˛ — Przeszukali´scie przecie˙z tutejszy cmentarz! Gdzie ukrywaja˛ si˛e przed wami? Ta kobieta nie mo˙ze wam zaszkodzi´c. Polujcie na swoje wampiry, je´sli musicie. — Za dnia — powiedziała powa˙znie, mru˙zac ˛ oko i powoli potakujac ˛ głowa.˛ — Za dnia, dobierzemy si˛e do nich, za dnia. — Gdzie? Tam na cmentarzu, rozkopujac ˛ groby własnych bliskich? Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Ruiny — rzekła — zawsze kryja˛ si˛e w ruinach. W czasach mojego dziadka były w ruinach i teraz znowu sa˛ w ruinach. Rozbierzemy je, je´sli trzeba b˛edzie, kamie´n po kamieniu. Ale pan. . . niech pan ju˙z idzie. Je´sli pan nie odejdzie natychmiast, wyrzuc˛e pana stad ˛ w t˛e ciemno´sc´ ! — Zza fartucha wyciagn˛ ˛ eła zaci´sni˛eta˛ dło´n, w której trzymała kołek i podniosła go do góry w s´wietle migajacej ˛ s´wiecy. — Słyszy mnie pan, niech pan ju˙z idzie! M˛ez˙ czy´zni stojacy ˛ za nia˛ przysun˛eli si˛e bli˙zej, ich usta były zaci˛ete, a oczy płon˛eły w blasku s´wiecy. — Tak. . . — odrzekłem. — Dobrze. Wol˛e tak. Na zewnatrz. ˛ Ruszyłem gwałtownie do przodu, odpychajac ˛ ja˛ na bok, widzac, ˛ jak rozst˛epuja˛ si˛e, robiac ˛ mi przej´scie. Poło˙zyłem ju˙z dło´n na zasuwie drzwi wej´sciowych i szarpnałem, ˛ odcia˛ gajac ˛ ja˛ do tyłu jednym pociagni˛ ˛ eciem. — Nie! — krzykn˛eła kobieta gardłowo po niemiecku. — Oszalał pan! Podbiegła do mnie i zdumiona wlepiła oczy w zasuw˛e. Poło˙zyła dłonie na szorstkich deskach drzwi. — Czy pan wie, co pan robi! — Gdzie sa˛ te ruiny? — zapytałem spokojnie. — Daleko stad? ˛ Po lewej czy po prawej stronie drogi? — Nie, nie. — Gwałtownie kr˛eciła głowa.˛ Podwa˙zyłem drzwi i otworzyłem je. Poczułem chłodny wiew powietrza na twarzy. Jedna z kobiet siedzacych ˛ pod s´ciana˛ powiedziała co´s ze zło´scia,˛ a jakie´s dziecko j˛ekn˛eło przez sen. — Wychodz˛e — rzuciłem krótko. — Niech mi pani zrobi jedna˛ przysług˛e. Niech mi pani powie, gdzie sa˛ te ruiny, z˙ ebym mógł si˛e trzyma´c od nich z daleka. — Pan nic nie wie, nie wie — powiedziała. Poło˙zyłem wtedy r˛ek˛e na jej ciepłej dłoni i popchnałem ˛ wolno na zewnatrz. ˛ Jej stopy zapierały si˛e o podłog˛e, w oczach pojawiło si˛e przera˙zenie. M˛ez˙ czy´zni przysun˛eli si˛e bli˙zej, ale gdy kobieta, wbrew swej woli, znalazła si˛e na zewnatrz, ˛ zatrzymali si˛e. Wykrzywiała głow˛e na boki, włosy opadły jej na oczy, dzikim wzrokiem wpatrywała si˛e w moja˛ r˛ek˛e. — Mów — powiedziałem. Widziałem, z˙ e wpatruje si˛e teraz nie we mnie, lecz w Klaudi˛e. Ta, obróciła si˛e do niej i s´wiatło ogniska o´swietliło jej twarz. Kobieta nie dostrzegała, widziałem to, ani okragłych ˛ policzków, ani dzieci˛ecych warg, lecz tylko oczy Klaudii, które s´ledziły ja˛ z mroczna,˛ demoniczna˛ bystro´scia.˛ Zagryzła wargi a˙z do krwi. 148

— Na północ czy na południe? — Na północ. . . — wyszeptała. — Na lewo czy na prawo? — Na lewo. — Jak daleko? Kobieta rozpaczliwie próbowała uwolni´c r˛ek˛e z mojego u´scisku. — Trzy mile — wykrztusiła. Wtedy pu´sciłem jej dło´n, a˙z odrzuciło ja˛ na drzwi. Jej oczy były szeroko otwarte ze strachu i przera˙zenia. Odwróciłem si˛e, aby odej´sc´ , ale nagle krzykn˛eła za mna,˛ abym poczekał. Przystanałem ˛ i zobaczyłem, z˙ e oderwała krucyfiks przybity nad drzwiami i wyciagn˛ ˛ eła go w moja˛ stron˛e. Z gł˛ebokich pokładów mojej mrocznej pami˛eci przywołałem znów Babette patrzac ˛ a˛ na mnie i wypowiadajac ˛ a˛ pami˛etne słowa: „Odstap ˛ ode mnie, Szatanie”. Ale twarz kobiety wyra˙zała desperacj˛e. — Niech pan to we´zmie, w imi˛e Bo˙ze — powiedziała. — I niech pan szybko jedzie. Drzwi zatrzasn˛eły si˛e i oto zostali´smy z Klaudia˛ w całkowitej ciemno´sci. Kilka minut pó´zniej wokół nikłego s´wiatła latarni przy naszym powozie zalegała ciemno´sc´ , jak gdyby wioska nigdy nie istniała. Kołyszac ˛ si˛e, posuwali´smy si˛e do przodu, resory naszego wehikułu skrzypiały. W ciemnym s´wietle ksi˛ez˙ yca na moment ujrzeli´smy zamazane kształty gór wznoszacych ˛ si˛e nad s´ciana˛ sosen. Ciagle ˛ jeszcze miałem przed oczyma tego Anglika, słyszałem jego głos. Wszystko to mieszało si˛e z moim własnym przera˙zeniem na my´sl o spotkaniu z potworem, który wywołał Emili˛e, potworem, który ponad wszelka˛ watpliwo´ ˛ sc´ był jednym z nas. Tymczasem Klaudia szalała. Gdyby tylko mogła powozi´c, sama przej˛ełaby lejce. Bez przerwy przynaglała mnie, bym cz˛es´ciej u˙zywał bata. Z w´sciekło´scia˛ odtracała ˛ niskie gał˛ezie drzew, jakie pojawiały si˛e w s´wiatłach lamp tu˙z przed naszymi głowami, a jej r˛eka, która mocno obejmowała mój bok, była twarda jak z˙ elazo. Pami˛etam, z˙ e droga skr˛ecała ostro. Lampy zabrz˛eczały na zakr˛ecie, gdy Klaudia zawołała, próbujac ˛ przekrzycze´c wiatr: — Tam, Louis, widzisz?! Zaciagn ˛ ałem ˛ mocno cugle. Stan˛eli´smy. Wsun˛eła mi si˛e na kolana i mocno przycisn˛eła do mnie. Wóz kołysał si˛e niczym statek na morzu. Wielka pierzasta chmura przesun˛eła si˛e, odsłaniajac ˛ ksi˛ez˙ yc. Wysoko nad nami zamajaczyła ciemna sylwetka wie˙zy. Przez wysokie okno u góry przebłyskiwało niebo. Usiadłem, trzymajac ˛ si˛e mocno ławy, próbujac ˛ opanowa´c rozedrganie, które jeszcze tłukło si˛e w mojej głowie. Jeden z koni zar˙zał. Potem wszystko si˛e uspokoiło. Usłyszałem Klaudi˛e! — Louis, chod´z. . . Odszepnałem ˛ co´s szybko i nieracjonalnie. Miałem przera˙zajace ˛ wra˙zenie, z˙ e Morgan jest przy mnie, mówi co´s do mnie tym swoim roznami˛etnionym głosem. 149

˙ Wokoło było cicho. Zadne stworzenie nie ruszało si˛e w tej otaczajacej ˛ nas nocy. Był tylko wiatr i cichy szum li´sci. — Jak my´slisz, czy on wie, z˙ e nadchodzimy? — zapytałem, nie poznajac ˛ swego głosu na wietrze. Czułem, z˙ e nie ma odwrotu, ale jednocze´snie wydawało mi si˛e, z˙ e ten g˛esty las jest nierzeczywisty. Chyba miałem dreszcze. I wtedy poczułem, z˙ e dło´n Klaudii bardzo delikatnie dotkn˛eła mojej. Wysokie sosny kł˛ebiły si˛e za nia,˛ a szelest li´sci stał si˛e jakby gło´sniejszy, jak gdyby wielkie usta wsysały powiew wiatru, tworzac ˛ zawirowania w powietrzu. — Pochowaja˛ ja˛ na rozdro˙zu? Czy to chca˛ zrobi´c? Angielk˛e! — wyszeptałem. — O, gdybym to ja miała twoja˛ posta´c — odezwała si˛e Klaudia — a ty moje serce. Och, Louis. . . — Jej głowa przytuliła si˛e do mnie, ale gdy chciałem ja˛ pocałowa´c, lekko tylko dotkn˛eła moich ust i odwróciła głow˛e. — Pozwól, z˙ e ja ciebie poprowadz˛e — poprosiła. — Nie ma ju˙z teraz odwrotu. We´z mnie na r˛ece — powiedziała — i postaw na drodze. Trwało to chyba cała˛ wieczno´sc´ , gdy tak siedziałem z nia,˛ czujac ˛ jej usta na mojej twarzy, na powiekach. Klaudia poruszyła si˛e. Mi˛ekko´sc´ jej malutkiego ciała oddalała si˛e ode mnie ruchem tak wdzi˛ecznym i szybkim, z˙ e wydawała si˛e teraz jakby zastygła w powietrzu obok powozu, jej r˛eka zacisn˛eła si˛e na moment na mojej, by pu´sci´c ja˛ po chwili. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, z˙ e patrzy na mnie, stojac ˛ w dr˙zacym ˛ s´wietle latarni powozu. Dała mi znak i zrobiła krok do tyłu. Louis, zejd´z na dół. . . Wymontowałem lamp˛e z haczyków i po chwili stałem ju˙z obok niej w wysokiej trawie. — Czy nie wyczuwasz niebezpiecze´nstwa? — szepnałem. ˛ — Czy nie czujesz tego zapachu? Jeden z tych szybkich ulotnych u´smiechów pojawił si˛e na jej wargach, po czym odwróciła si˛e w kierunku zbocza góry. Latarnia wskazywała drog˛e przez górujacy ˛ nad nami las. Klaudia zarzuciła kaptur na głow˛e i weszła w gaszcz. ˛ — Poczekaj jedna˛ chwil˛e. . . — Strach jest twoim wrogiem — odpowiedziała, ale nie zatrzymała si˛e. Szła do przodu, wyprzedzajac ˛ s´wiatło. Stapała ˛ pewnie, nawet gdy wysoka trawa zacz˛eła ust˛epowa´c kamienistemu podej´sciu, a las zg˛estniał. Daleka wie˙za rozmyła si˛e w ciemno´sci, gdy chmury ponownie zakryły ksi˛ez˙ yc, a widok przesłonił kołyszace ˛ si˛e gał˛ezie drzew. Wkrótce przestał nas dochodzi´c zapach i odgłosy koni, które zostawili´smy na dole. — Bad´ ˛ z en garde — szepn˛eła Klaudia, nie zatrzymujac ˛ si˛e i dalej wspinała si˛e po stoku. Ruiny były bardzo stare. Dlaczego klasztor ju˙z nie istniał, nie wiedzieli´smy. Czy to za sprawa˛ zarazy czy mo˙ze po˙zaru, a mo˙ze naje´zd´zca spustoszył te tereny, trudno było powiedzie´c. Nagle usłyszałem jaki´s szept w ciemno´sci. Był jak wiatr i li´scie, ale to nie było to. Ujrzałem, jak pochylone przy podej´sciu plecy Klaudii wyprostowuja˛ si˛e 150

i spostrzegłem jasna˛ wewn˛etrzna˛ cz˛es´c´ jej dłoni, gdy zwolniła kroku. Wtedy zdałem sobie spraw˛e, z˙ e to woda, strumyczek wijacy ˛ si˛e po pochyło´sci i spływajacy ˛ wolno w dół wzgórza. Wyra´zniej usłyszeli´smy mały wodospad. Ujrzałem go nawet mi˛edzy ciemnymi pniami drzew w s´wietle ksi˛ez˙ yca, woda rozbryzgiwała si˛e na boki, wpadajac ˛ do niewielkiej sadzawki. Sylwetka Klaudii pojawiła si˛e przy siklawie, jej dłonie s´ciskały nagie korzenie drzewa w wilgotnej ziemi poni˙zej. Po chwili zobaczyłem, z˙ e zacz˛eła si˛e wspina´c na wyrastajac ˛ a˛ z mroku skał˛e. Widziałem, jak nieznacznie dr˙za˛ jej r˛ece, jak buciki kołysza˛ si˛e w powietrzu, by po chwili znale´zc´ pewne oparcie w szczelinie skalnej. Woda była zimna i sprawiała, z˙ e powietrze, s´wiatło wokół niej miało jej aromat. Przystanałem ˛ na chwil˛e. Wokół panował absolutny spokój. Słuchałem. Zmysły cicho oddzielały odgłosy wody od szelestu li´sci, ale oprócz tego nic si˛e nie poruszyło. I nagle opanowało mnie wra˙zenie, stopniowo, jak chłód ogarniajacy ˛ po kolei ramiona, szyj˛e, a w ko´ncu i twarz, z˙ e ta noc była zbyt cicha i odludna, za bardzo pozbawiona z˙ ycia. Zdawało si˛e, z˙ e nawet ptaki unikały tego miejsca. Nie było te˙z słycha´c odgłosów niezliczonych małych stworze´n normalnie zapełniajacych ˛ brzegi strumyków. Klaudia tymczasem, ju˙z nade mna,˛ na wyst˛epie skalnym, si˛egała po latarni˛e, a jej peleryna dotkn˛eła mojej twarzy. Podniosłem latarni˛e tak, z˙ e jej posta´c nagle znalazła si˛e w s´wietle, jak posta´c jakiego´s niesamowitego cherubina. Wyciagn˛ ˛ eła do mnie r˛ek˛e, jak gdyby pomimo swego małego wzrostu chciała podciagn ˛ a´ ˛c mnie na skarp˛e. Po chwili wspinali´smy si˛e znowu w gór˛e, ponad strumieniem. — Czujesz? — szepnałem. ˛ — Tak tu cicho. Ale jej dło´n s´cisn˛eła tylko mocniej moja.˛ Stok stawał si˛e coraz bardziej nachylony, a panujaca ˛ tu cisza odbierała odwag˛e. Musiałem nie´zle wyt˛ez˙ a´c wzrok, aby dojrze´c kor˛e na pniach drzew, które wyłaniały si˛e przed nami z ciemno´sci. Co´s si˛e poruszyło i automatycznie wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ece do Klaudii, przyciagaj ˛ ac ˛ ja˛ gwałtownie do siebie. Była to jednak tylko jaszczurka przemykajaca ˛ si˛e mi˛edzy spadłymi li´sc´ mi. Po chwili li´scie przestały szele´sci´c, lecz Klaudia wycofała si˛e pod fałdy mojej peleryny, a jej dłonie mocno uchwyciły sukno mojego surduta. Wydawało mi si˛e, z˙ e pop˛edza mnie, abym szedł szybciej. Wkrótce przestali´smy ju˙z wyczuwa´c zapach wody, a gdy ksi˛ez˙ yc za´swiecił przez moment ja´sniej, zobaczyłem tu˙z przed nami co´s, co zdawało si˛e wyłomem w lesie. Klaudia wzi˛eła ode mnie latarni˛e i zamkn˛eła jej metalowe drzwiczki. Próbowałem jej w tym przeszkodzi´c, przez chwil˛e walczyli´smy, ale wtedy powiedziała do mnie spokojnie: — Zamknij oczy, a potem otwórz powoli. A kiedy tak zrobisz, ujrzysz to, czego szukamy. Przeszedł mnie zimny dreszcz, gdy przymknałem ˛ oczy, przytrzymujac ˛ ja˛ jednocze´snie za ramiona. Ale gdy otworzyłem je ponownie, ujrzałem zaraz, gdy tylko wzrok przyzwyczaił si˛e do ciemno´sci, za drzwiami, długie i niskie s´ciany klasztoru i jego wysoka,˛ kwadratowa,˛ masywna˛ wie˙ze˛ . Daleko za nia˛ majaczyła niezwy151

kła˛ czernia˛ dolina, błyskajaca ˛ tylko s´nie˙znymi czapami otaczajacych ˛ ja˛ szczytów. — Chod´z — odezwała si˛e do mnie. — Tylko cicho. Stapaj ˛ tak, jakby twoje ciało nic nie wa˙zyło. Bez wahania ruszyła do przodu, prosto pod s´cian˛e, prosto na spotkanie tego stworzenia, kimkolwiek ono było, czekajacego ˛ teraz w swojej kryjówce. Po kilku chwilach odszukali´smy wyrw˛e w murze, przez która˛ dostali´smy si˛e do s´rodka. Była nawet ciemniejsza ni˙z sam mur. Dzikie wino obrastało zmurszałe s´ciany, jak gdyby przytrzymywało kamienie na swoim miejscu. Wysoko nad nami, przez otwarty dach wie˙zy, czujac ˛ wilgotny zapach zmurszałych kamieni w nozdrzach, ujrzałem mi˛edzy chmurami połyskujace, ˛ migotliwe gwiazdy. Wielka klatka schodowa z waskimi ˛ okienkami, przez które wida´c było dolin˛e, prowadziła spiralnie, od naro˙znika do naro˙znika schodami w gór˛e. Poni˙zej, pod pierwszym poziomem klatki schodowej, z ponurej ciemno´sci, wyłaniał si˛e szeroki, ciemny otwór prowadzacy ˛ do pozostałych sal klasztoru. Klaudia zamarła, była teraz jak kamie´n. W wilgotnym pomieszczeniu nie poruszyły si˛e nawet jej mi˛ekkie włosy. Słuchała, a ja wsłuchiwałem si˛e w ciemno´sc´ razem z nia.˛ Słycha´c jednak było tylko ciche wycie wiatru po salach. Klaudia poruszyła si˛e, powoli, z namysłem. Wyciagni˛ ˛ eta˛ stopa˛ ostro˙znie badała grunt przed soba.˛ Zobaczyłem, jak nastapiła ˛ na le˙zacy ˛ przed nami płaski kamie´n. Na stukanie obcasem odpowiedział głuchym d´zwi˛ekiem. Potem ujrzałem jego szeroki kształt. Wyrastał w odległym kacie ˛ i zaraz wyobraziłem sobie wyra´znie, jak grupa m˛ez˙ czyzn i kobiet z wioski otacza go, a potem podnosi do góry przy pomocy gigantycznej d´zwigni. Wzrok Klaudii badał klatk˛e schodowa,˛ by wreszcie zatrzyma´c si˛e poni˙zej na rozwalonym otworze po drzwiach. Poruszyła si˛e niespodziewanie, tak z˙ e stan˛eła nagle obok mnie, nie uczyniwszy nawet najmniejszego hałasu. — Słyszysz — szepn˛eła — słyszysz? Odgłos był tak cichy, z˙ e s´miertelna istota nie dosłyszałaby go. Nie dochodził z ruin. Słycha´c go było z daleka, nie z długiego wijacego ˛ si˛e podej´scia, którym my wdrapali´smy si˛e na wzgórze, ale z drugiej strony góry, prosto od wioski. Najpierw szelest, jakby drapanie, ale stałe, potem powoli coraz wyra´zniejsze odgłosy stóp, ci˛ez˙ kie stapanie. ˛ Dło´n Klaudii zacisn˛eła si˛e na mojej, delikatnie popchn˛eła mnie pod pochyło´sc´ wznoszacych ˛ si˛e do góry schodów. Widziałem, jak fałdy jej ubrania nieznacznie wychyliły si˛e spod peleryny. Ci˛ez˙ kie kroki narastały i zaczałem ˛ wyczuwa´c ju˙z, z˙ e były jakie´s nierówne. Pierwszy krok był szybki i ostry, drugi wolniejszy, opierajacy ˛ si˛e, jakby kogo´s ciagni˛ ˛ etego siła.˛ Kroki zbli˙zały si˛e coraz bardziej, stawały si˛e coraz wyra´zniejsze w po´swistywaniach wiatru. Poczułem, jak serce bije mi mocniej, a z˙ yły nabrzmiewaja˛ na skroniach. Dr˙zenie przeszło przez moje ciało, tak z˙ e czułem wyra´znie materiał koszuli na sobie, sztywne brzegi kołnierzyka, drapanie guzików o peleryn˛e. Wtedy dotarł do nas z wiatrem ledwie wyczuwalny zapach. To był zapach krwi, który natychmiast mnie pobudził, nawet wbrew mojej woli. Ciepła, słodka 152

wo´n ludzkiej krwi, krwi broczacej, ˛ płynacej, ˛ rozlewajacej ˛ si˛e. Po chwili doszedł do mnie jeszcze jeden zapach, ludzkiego mi˛esa i rozró˙zniłem wraz z krokami odgłosy ochrypłego suchego charkotu. Razem z nimi dały si˛e słysze´c jeszcze inne odgłosy — poczatkowo ˛ ledwie słyszalne, gdy ci˛ez˙ kie stapanie ˛ stawało si˛e coraz gło´sniejsze i bli˙zsze s´cianom klasztoru — odgłosy jeszcze jednej osoby, jej wstrzymywanego, wyt˛ez˙ onego oddechu. Słyszałem ju˙z jej bicie serca — nieregularne, pełne strachu, dr˙zace. ˛ Ale usłyszałem te˙z to drugie serce, mocne, równo bijace, ˛ pulsujace, ˛ coraz gło´sniej, serce równie silne jak moje! I wtedy, przez rozkruszony otwór w murze, przez który sami weszli´smy, zobaczyłem go. Najpierw pojawiło si˛e wielkie rami˛e, długa, lu´zno zwisajaca ˛ r˛eka i dło´n z zakrzywionymi palcami. Potem zobaczyłem głow˛e. Przewieszone przez drugie rami˛e zwisało jakie´s ludzkie ciało. W wyłamanym otworze posta´c wyprostowała si˛e, przerzuciła ci˛ez˙ ar i spojrzała prosto w ciemno´sc´ , w której byli´smy ukryci. Ka˙zdy mój muskuł stał si˛e jak z z˙ elaza, gdy s´ledziłem zarys jego głowy na tle nieba. Twarz pozostała jednak zupełnie ciemna i nie sposób było dojrze´c jej rysów, tylko ksi˛ez˙ yc odbijał si˛e w jego oku, tak jakby to był kawałek szkła. Potem zobaczyłem, jak mign˛eły jego guziki i usłyszałem ich chrz˛est, gdy uwolniona od ci˛ez˙ aru r˛eka lu´zno zwisła przy boku. Jego długa noga zgi˛eła si˛e w kolanie, gdy ruszył w naszym kierunku, wchodzac ˛ do wie˙zy. Trzymałem mocno Klaudi˛e, gotów w ka˙zdej chwili zasłoni´c ja˛ swym ciałem i stawi´c czoło potworowi. Ale w tej samej chwili spostrzegłem ze zdziwieniem, z˙ e jego oczy wcale mnie nie dostrzegły i z˙ e nadal ci˛ez˙ ko stapa, ˛ ciagn ˛ ac ˛ swoja˛ ´ ofiar˛e w kierunku głównej bramy klasztoru. Swiatło ksi˛ez˙ yca padało teraz na jego pochylona˛ głow˛e, na g˛esta˛ czupryn˛e ciemnych włosów opadajacych ˛ na ramiona i czarne wyłogi surduta. Co´s mnie uderzyło w jego ubraniu — klapa surduta była mocno naddarta, a r˛ekaw wyrwany ze szwu. Wydawało mi si˛e niemal, z˙ e przez rozszarpany materiał widz˛e jego nagie ciało. Człowiek w jego r˛ekach poruszył si˛e i z˙ ało´snie j˛eknał. ˛ Posta´c zatrzymała si˛e na chwil˛e i wykonała ruch, jakby głaskała swoja˛ ofiar˛e. W tym momencie wyszedłem z ukrycia, idac ˛ w jego stron˛e. Nie potrafiłem w tej chwili wypowiedzie´c jakiegokolwiek słowa. Nie znałem takich, których mo˙zna by u˙zy´c. Wiedziałem tylko, z˙ e wyszedłem na o´swietlona˛ przez ksi˛ez˙ yc cz˛es´c´ sali i z˙ e jego ciemna i g˛esta od włosów głowa uniosła si˛e, odwróciła nagle w moja˛ stron˛e. Zobaczyłem jego oczy. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e patrzył na mnie i widziałem s´wiatło błyszczace ˛ w tych jego oczach, a potem, gdy obna˙zył z˛eby, odbijajace ˛ si˛e w jego ostrych kłach. Nagle z gł˛ebi trzewi wydał z siebie cichy, zduszony okrzyk, który, przez sekund˛e, zdał mi si˛e moim własnym. Ciało człowieka, puszczone przez wampira, ze stekiem upadło na kamienie. Wampir rzucił si˛e na mnie, raz jeszcze wyrzucajac ˛ z siebie zdławiony krzyk. Moje nozdrza wyczuły s´mierdzacy ˛ oddech napastnika, gdy wbił si˛e swoimi pazurami w samo futro mojej peleryny. Upadłem do tyłu, uderzajac ˛ głowa˛ o s´cian˛e. Zda˙ ˛zyłem chwyci´c jednak r˛ekoma za jego głow˛e, zaci153

skajac ˛ palce na skołtunionych, obrzydliwie brudnych włosach napastnika. W moim uchwycie, mokre, gnijace ˛ włókno jego surduta rozdarło si˛e natychmiast, ale r˛eka, która mnie trzymała, była jak z z˙ elaza. Gdy z najwi˛ekszym trudem próbowałem odepchna´ ˛c jego głow˛e do tyłu, udało mu si˛e z˛ebami dosi˛egna´ ˛c mojego gardła. Klaudia krzykn˛eła. Co´s ci˛ez˙ kiego uderzyło go w tył głowy, na moment zatrzymujac ˛ w napa´sci. Po chwili otrzymał drugi cios. Odwrócił si˛e, jak gdyby chcac ˛ odeprze´c jej ciosy i wtedy dosi˛egła go moja pi˛es´c´ prosto w twarz, ciosem tak silnym, na jaki mnie tylko było sta´c. Raz jeszcze kamie´n pchni˛ety przez Klaudi˛e trafił go w głow˛e, po czym Klaudia rzuciła si˛e do ucieczki. Teraz naparłem na niego całym ciałem i poczułem, z˙ e jego chroma noga wygi˛eła si˛e do tyłu. Pami˛etam, z˙ e zadawałem mu ciosy w głow˛e bez ko´nca, moje palce dosłownie wyrywały z cebulkami te jego brudne kudły. Cały czas próbował mnie dosi˛egna´ ˛c z˛ebami, wymachujac ˛ r˛ekoma, próbujac ˛ doprowadzi´c do zwarcia. Wreszcie spi˛eli´smy si˛e, tracac ˛ równowag˛e i walac ˛ si˛e na ziemi˛e. Toczyli´smy si˛e po niej w t˛e i z powrotem, a˙z udało mi si˛e przygnie´sc´ go swoim ciałem. Teraz ksi˛ez˙ yc dobrze o´swietlał jego twarz. Zdałem sobie wreszcie spraw˛e, mi˛edzy jednym gł˛ebokim wdechem a drugim, z kim walcz˛e i kogo przygwo´zdziłem do ziemi. Wielkie oczy osadzone w pustych oczodołach, ohydne małe dziurki w miejscu nosa i gnijaca, ˛ łykowata skóra naciagni˛ ˛ eta na czaszk˛e. Cało´sc´ postaci dopełniały rozpadajace ˛ si˛e łachmany, przykrywajace ˛ jego ohydne ciało, pokryte w dodatku gruba˛ warstwa˛ ziemi, mułu i krwi. Walczyłem z nierozumnym, o˙zywionym tylko, trupem. Z niczym wi˛ecej. Znów ostry kamie´n ugodził go w czoło. Z uszu trysn˛eła krew. Walczył jeszcze, ale nast˛epny głaz uderzył w niego z taka˛ moca,˛ z˙ e usłyszałem trzask łamanych ko´sci. Krew saczyła ˛ si˛e spomi˛edzy pozlepianych kudłów, plamiac ˛ wokoło kamienie i traw˛e. Jego pier´s dyszała jeszcze pode mna,˛ ale ramionami wstrzasn ˛ ał ˛ ju˙z przed´smiertny skurcz, a r˛ece opadły bezwładnie. Podniosłem si˛e, gardło miałem napuchni˛ete, serce mi płon˛eło, ka˙zde włókno mojego ciała bolało po starciu. Le˙załem oparty o s´cian˛e. Przez moment zdawało mi si˛e, z˙ e wielka wie˙za pochyla si˛e w moja˛ stron˛e. Poczułem, z˙ e krew ci´snie mi si˛e do uszu. Stopniowo jednak dochodziłem do siebie. Dostrzegłem, z˙ e Klaudia przykl˛ekn˛eła na jego piersi i bada miazg˛e, która pozostała z głowy. Rozrzucała fragmenty jego czaszki na bok. ´ Napotkali´smy wreszcie wampira z Europy, stworzenie ze Starego Swiata. Nie z˙ ył. Przez dłu˙zszy czas le˙załem na szerokich schodach, zupełnie nie zwracajac ˛ uwagi na gruba˛ warstw˛e ziemi, jaka je pokrywała. Czułem chłód ziemi. Spokojnie spogladałem ˛ na pokonanego. Klaudia stała teraz u jego stóp ze spuszczonymi bezwładnie r˛ekoma. Widziałem, jak przymkn˛eła na chwil˛e oczy. Z zamkni˛etymi powiekami jej twarz w s´wietle ksi˛ez˙ yca przypominała twarz białej statuetki, a ciało zacz˛eło si˛e nagle kołysa´c, bardzo wolno. — Klaudio! — zawołałem do niej. Otrzasn˛ ˛ eła si˛e. Była ponura i nieszcz˛es´liwa, bardzo rzadko widziałem ja˛ taka.˛ Wskazała na człowieka, ofiar˛e wampira, który le˙zał po drugiej stronie wej´scia do 154

wie˙zy, tu˙z obok s´ciany. Nie ruszał si˛e, ale wiedziałem, z˙ e jeszcze z˙ yje. Zupełnie o nim zapomniałem. Zaj˛ety własnym bólem, wszystkie moje zmysły skoncentrowałem na fetorze krwawiacego ˛ trupa. Teraz jednak zobaczyłem tego m˛ez˙ czyzn˛e. Wiedziałem ju˙z, jaki b˛edzie jego los, ale nic mnie to nie obchodziło. Zdawałem sobie przecie˙z spraw˛e, z˙ e do brzasku pozostała zaledwie godzina. — Rusza si˛e — odezwała si˛e Klaudia. Spróbowałem podnie´sc´ si˛e ze schodów. Lepiej dla niego, z˙ eby si˛e nie przebudził. Lepiej, z˙ eby si˛e w ogóle nie przebudził — chciałem powiedzie´c. Klaudia szła teraz w jego kierunku, przechodzac ˛ oboj˛etnie obok martwych zwłok czego´s, co prawie nas nie zabiło. Widziałem jej plecy, a przed nia˛ tego człowieka. Zaczał ˛ si˛e porusza´c, jego stopy wykr˛ecały si˛e w trawie. Nie wiem, czego oczekiwałem, gdy podchodziłem bli˙zej. Kim był ten człowiek? Przera˙zonym wie´sniakiem czy gospodarzem? Jaki˙z to nieszcz˛es´nik zobaczył oblicze potwora, który go tu przy wlókł? Przez chwil˛e nie docierało do mnie, kto to. Cho´c znałem go przecie˙z — to Morgan, którego blada twarz połyskiwała teraz w s´wietle ksi˛ez˙ yca. Miał widoczne znaki z˛ebów na szyi. Morgan, którego niebieskie oczy patrzyły niemo i bez wyrazu przed siebie. Nagle rozszerzyły si˛e, gdy znalazłem si˛e blisko niego. — Louis! — wyszeptał w zdumieniu, składajac ˛ wargi, by powiedzie´c co´s jeszcze, ale bezskutecznie. — Louis. . . — powtórzył. Zobaczyłem, z˙ e si˛e u´smiecha. Wydał z siebie suchy i chrapliwy odgłos, gdy z trudem usiłował podnie´sc´ si˛e z kolan. Wyciagn ˛ ał ˛ do mnie r˛ek˛e. Jego blada i wykrzywiona z wysiłku twarz wydłuz˙ yła si˛e, a głos zamarł w gardle. Rozpaczliwie kiwał głowa.˛ Rude włosy były w całkowitym nieładzie i opadały mu na oczy. Obróciłem si˛e i uciekłem. Klaudia podbiegła do mnie i mocno chwyciła za rami˛e. — Widzisz, jakie jest ju˙z niebo! — sykn˛eła. Morgan opadł ponownie; na ziemie, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie r˛ece. — Louis — zawołał mnie raz jeszcze, s´wiatło odbijało si˛e w jego oczach. Zdawało si˛e, z˙ e nie dostrzega zupełnie ruin, wszystkiego dookoła, poza twarza,˛ która˛ rozpoznał, moja˛ twarza.˛ Zasłoniłem uszy r˛ekoma, by nie słysze´c jego wołania, i zaczałem ˛ si˛e cofa´c. Jego głowa broczyła krwia,˛ gdy uniósł ja˛ w moja˛ stron˛e. Czułem zapach tej krwi, równie dobrze jak ja˛ widziałem. Klaudia czuła ja˛ równie˙z. Szybko znalazła si˛e przy nim, popchn˛eła go na kamienie. Białymi dło´nmi przycisn˛eła jego ruda˛ głow˛e. Próbował ja˛ unie´sc´ , ale bezskutecznie. Wyciagni˛ ˛ ete r˛ece dotkn˛eły twarzy Klaudii, tworzac ˛ wokół niej jakby ram˛e, a potem nagle niespodziewanie zaczał ˛ gładzi´c jej jasne k˛edziory. Klaudia zatopiła z˛eby w szyi Morgana, a wtedy jego r˛ece opadły bezwładnie na boki. Doszedłem ju˙z prawie do skraju lasu, gdy Klaudia dogoniła mnie. — Musisz pój´sc´ do niego, zaczerpna´ ˛c troch˛e krwi — za˙zadała. ˛ Czułem zapach krwi na jej ustach, widziałem, jak jej policzki nabrały rumie´nców. Dło´n Klaudii parzyła mnie, ale nie ruszyłem si˛e z miejsca. — Posłuchaj mnie, Louis — jej głos stał si˛e natychmiast poirytowany i zły — 155

zostawiłam go dla ciebie, ale on umiera. . . po´spiesz si˛e, nie ma czasu. Wziałem ˛ ja˛ na r˛ece i zaczałem ˛ schodzi´c w stron˛e drogi. Milczałem. Nie trzeba ju˙z było zachowywa´c ostro˙zno´sci, gdy˙z z˙ adne niesamowite stworzenie nie czekało w ciemno´sciach. Drzwi do tajemnic wschodniej Europy zostały przed nami zamkni˛ete. Przebijałem si˛e przez mrok z powrotem na drog˛e. — Posłuchaj mnie — krzykn˛eła Klaudia, ale szedłem dalej, nie zwracajac ˛ na nia˛ z˙ adnej uwagi. Jej palce zacisn˛eły si˛e na moich włosach i surducie. — Widzisz to niebo, widzisz! — Gło´sno narzekała. Rozpłakała si˛e i przywarła do mojej piersi. Pochlipywała tak, gdy rozbryzgiwałem butami lodowaty potok i biegłem dalej przed siebie, wypatrujac ˛ s´wiatła pozostawionej przez nas na drodze latarni. Niebo było ju˙z granatowe, gdy dotarłem do powozu. — Podaj mi ten krucyfiks! — krzyknałem ˛ do Klaudii, gdy zacinałem konie batem. — Jest tylko jedno miejsce, gdzie mo˙zemy si˛e teraz uda´c. Wpadła na mnie, gdy pojazd zatrzasł ˛ si˛e przy obrocie do tyłu. Pomkn˛eli´smy w kierunku wioski. Poczułem si˛e dziwnie, widzac ˛ mgiełk˛e wznoszac ˛ a˛ si˛e mi˛edzy ciemnobrazo˛ wymi drzewami. W powietrzu czu´c było chłód i s´wie˙zo´sc´ poranka, a ptaki zaczynały ju˙z s´wiergota´c. Było tak, jakby sło´nce zaraz miało wschodzi´c. Nie dbałem jednak o to. Podrapania i rany paliły moje ciało, a serce bolało od głodu, głowa jednak pozostawała cudownie lekka. A˙z do momentu, gdy zobaczyłem szare zarysy gospody i wyniosła˛ wie˙ze˛ ko´scioła — były zbyt wyra´zne. Gwiazdy nad nami bledły szybko. Po chwili ju˙z waliłem w drzwi gospody. Gdy uchyliły si˛e, szybko zarzuciłem kaptur na głow˛e, ukrywajac ˛ twarz, trzymajac ˛ Klaudie jak zawiniatko ˛ pod peleryna.˛ — W waszej wiosce nie ma ju˙z wampira! — powiedziałem na widok gospodyni, która patrzyła na mnie teraz w zdumieniu. W dłoni s´ciskałem krucyfiks, który mi wcze´sniej dała. — Bogu niech b˛eda˛ dzi˛eki, on ju˙z nie z˙ yje. Znajdziecie to, co z niego pozostało, w wie˙zy klasztoru. Powiedz o tym natychmiast twoim ludziom. Popchnałem ˛ ja˛ i wcisnałem ˛ si˛e do gospody. Zaraz zrobił si˛e ruch i wszyscy zacz˛eli gromadzi´c si˛e wokół nas. O´swiadczyłem jednak, z˙ e jestem zm˛eczony ponad wszelka˛ miar˛e, musz˛e pomodli´c si˛e i uda´c na spoczynek. Mieli zabra´c nasza˛ skrzyni˛e z powozu i zanie´sc´ ja˛ do jakiego´s porzadnego ˛ pokoju na górze, gdzie mógłbym spokojnie zasna´ ˛c. Powiedziałem im, z˙ e oczekuj˛e na pilna˛ wiadomo´sc´ od biskupa w Warnie i je´sli nadejdzie, to tylko z tego powodu, wyłacznie ˛ z tego, mo˙zna mnie obudzi´c. — Powiedzcie wielebnemu, kiedy przyb˛edzie, z˙ e wampir nie z˙ yje, a potem nakarmcie go i napójcie, niech czeka na mnie — powiedziałem. Kobieta nieustannie robiła znak krzy˙za. — Rozumiesz — powiedziałem do niej, gdy skierowałem si˛e 156

na schody — nie mogłem tobie ujawni´c mojej misji, dopóki wampir. . . — Tak, tak — przytakiwała — ale nie jest pan ksi˛edzem. . . i to dziecko! — Nie — odparłem — jestem tylko dobrze zorientowany w tych sprawach. Szatan nie jest dla mnie straszny. — Przerwałem. Drzwi do małego pokoiku były otwarte, w s´rodku jednak nie było nikogo, a wielki d˛ebowy stół przykryty był białym obrusem. — Pana przyjaciel — zacz˛eła i spojrzała w podłog˛e — wybiegł wczoraj na dwór. . . Oszalał. — Pokiwałem tylko głowa.˛ Słyszałem, jak pokrzykiwali, gdy zamknałem ˛ drzwi do naszego pokoiku. Odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e biegaja˛ we wszystkich kierunkach. Nagle usłyszałem ostry d´zwi˛ek ko´scielnego dzwonu. Klaudia wolno wysun˛eła si˛e z mych ramion i patrzyła na mnie powa˙znie, gdy ryglowałem drzwi. Bardzo powoli zdjałem ˛ haczyk okiennicy t lekko popchnałem. ˛ Lodowate s´wiatło przedostało si˛e do pokoju. Nadal przypatrywała mi si˛e bez ruchu. Potem poczułem, z˙ e stan˛eła obok. Spojrzałem na nia˛ i zobaczyłem jej wyciagni˛ ˛ eta˛ dło´n. — Ju˙z dobrze — powiedziała. Musiała dostrzec, z˙ e jestem zakłopotany. Czułem si˛e bardzo słaby, jej twarz zacz˛eła rozmazywa´c mi si˛e przed oczyma, a bł˛ekitne oczy ta´nczyły na białych policzkach. — Pij — szepn˛eła, przysuwajac ˛ si˛e bli˙zej. — Pij. — Trzymała w powietrzu r˛ek˛e odwrócona˛ przegubem dłoni w moja˛ stron˛e. — Nie — odrzekłem — wiem, co robi´c. Czy˙z nie robiłem tego w przeszło´sci? Teraz ona zaj˛eła si˛e dokładnym ryglowaniem okien i ci˛ez˙ kich drzwi. Ja przykl˛eknałem ˛ obok kratownicy kominka i badałem stara˛ boazeri˛e. Była mocno nadgniła pod zewn˛etrznym werniksem i łatwo ustapiła ˛ pod naciskiem moich palców. Zobaczyłem, jak moja pi˛es´c´ przechodzi przez drewno i poczułem ostre ukłucie drzazg na przegubie dłoni. Pami˛etam, z˙ e szukałem po omacku r˛eka,˛ a˙z schwyciłem co´s ciepłego i pulsujacego. ˛ Powiew zimnego, wilgotnego powietrza uderzył mnie w twarz i ujrzałem, jak wokół zapada ciemno´sc´ , zimna i wilgotna, jak gdyby powietrze było woda,˛ która przedostała si˛e przez s´ciany pokoju i wypełniała go teraz pod sufit. Pokój zniknał. ˛ Piłem z nieko´nczacego ˛ si˛e strumienia ciepłej krwi, która przepływała mi przez gardło i przez moje pulsujace ˛ serce, przez z˙ yły. Czułem, jak ciało ogrzewa si˛e od krwi i staje coraz cieplejsze w tej ciemnej i zimnej, okalajacej ˛ mnie wodzie. Teraz pulsowanie krwi, która˛ piłem osłabło, cho´c całe moje ciało pragn˛eło, by nie ustawało. Serce waliło jak młotem. Poczułem, z˙ e wstaj˛e, jakbym płynał ˛ w ciemno´sciach. Po chwili, ciemno´sc´ i bicie serca zacz˛eły znika´c. Co´s zacz˛eło przebłyskiwa´c w moim omdleniu. Wszystko dr˙zało nieznacznie od odgłosów kroków na schodach, na deskach podłogi, od hałasu kół wozów i odgłosu kopyt ko´nskich. Lekko dzwoniło od tego dr˙zenia. To co´s wokół miało drewniana˛ ramk˛e, jak obrazek, który teraz stawał si˛e coraz bardziej wyra´zny. Z dr˙zenia obrazu wyłoniła si˛e wreszcie posta´c m˛ez˙ czyzny. Znałem go. Smukła, wysoka posta´c o czarnych, falistych włosach. I wtedy zobaczyłem, z˙ e jego 157

zielone oczy patrza˛ na mnie. A w z˛ebach, w z˛ebach trzyma co´s du˙zego, mi˛ekkiego i brazowego, ˛ co´s, co przytrzymuje jeszcze mocno r˛ekoma. To był szczur. Wielki, obrzydliwy, brazowy ˛ szczur. Jego łapki były rozcapierzone, pysk szeroko otwarty, wielki zakr˛econy ogon zastygł sztywno w powietrzu. Z krzykiem zrzucił go na ziemi˛e i spogladał ˛ przera˙zony, krew spływała z jego otwartych ust. O´slepiajace ˛ bole´snie s´wiatło ukłuło mnie w oczy. Z wielkim trudem udało mi si˛e je otworzy´c i wytrzyma´c jasno´sc´ , jaka wypełniała cały pokój. Klaudia stała tu˙z obok, naprzeciwko mnie. Nie była małym dzieckiem, ale kim´s znacznie wi˛ekszym, kto sprawił, z˙ e pobiegłem w jej kierunku z wyciagni˛ ˛ etymi r˛ekoma. Kl˛eczała, a moje ramiona obj˛eły jej kibi´c. Potem nastapiła ˛ ciemno´sc´ , a Klaudia oplotła mnie ramionami. Zamek wsunał ˛ si˛e w swoje miejsce. Odurzenie ogarn˛eło wszystkie moje członki, a po chwili zawładnał ˛ mna˛ całkowity parali˙z zapomnienia. — I tak to wła´snie wygladało ˛ w całej Transylwanii, na W˛egrzech i w Bułgarii. We wszystkich tych krajach chłopi i wie´sniacy wiedzieli, z˙ e z˙ ywy trup mo˙ze by´c mi˛edzy nimi, a legendy o wampirach były czym´s normalnym. W ka˙zdej wiosce, gdzie rzeczywi´scie napotykali´smy wampira, sytuacja powtarzała si˛e. — Bezmy´slne zwierz˛e? — zapytał chłopak. — Zawsze — odpowiedział wampir. — Je´sli w ogóle jakiego´s napotykali´smy na swojej drodze. Pami˛etam ich zaledwie garstk˛e. Czasami obserwowali´smy je tylko z odległo´sci, a˙z nazbyt dobrze rozpoznajac ˛ ich kaczy chód, krowie łby, ich wyn˛edzniałe ramiona, zgniłe, obszarpane ubrania. W której´s wioseczce to była kobieta, nie z˙ yła chyba zaledwie od paru miesi˛ecy. Wie´sniacy znali ja˛ z imienia i kilkakrotnie widzieli w okolicy. To ona wła´snie dała nam jedyna˛ nadziej˛e po prze˙zyciach z Transylwanii, ale i tak nic z tego nie wyszło. Uciekła na nasz widok do lasu. Gonili´smy ja,˛ próbujac ˛ uchwyci´c jej długie czarne włosy. Jej biała trumienna tunika nasiakni˛ ˛ eta była wysuszona˛ ludzka˛ krwia,˛ palce polepione glina˛ grobu, z którego si˛e wydostawała. Jej oczy. . . były bezmy´slne, puste, dwie kału˙ze, ˙ w których odbijał si˛e ksi˛ez˙ yc. Zadnych tajemnic, z˙ adnej prawdy, tylko rozpacz. — Ale kim były te stworzenia? Dlaczego wła´snie takie? — zapytał chłopak, wydymajac ˛ usta z obrzydzeniem. — Nie rozumiem. Jak mogli by´c tak ró˙zni od pana i Klaudii, a przecie˙z istnieli i z˙ yli? — Miałem na ten temat własna˛ teori˛e. Klaudia te˙z. Ale główna˛ rzecza,˛ która˛ wtedy odczuwałem, była rozpacz. W tej rozpaczy pojawiała si˛e wcia˙ ˛z powracajaca ˛ obawa, z˙ e zabili´smy jedynego wampira, który był taki sam jak my, Lestata. A przecie˙z wydawało si˛e to nie do pomy´slenia. Posiadał madro´ ˛ sc´ czarnoksi˛ez˙ nika, moc czarownicy. . . Mo˙zna było doj´sc´ do wniosku, z˙ e by´c mo˙ze udało mu si˛e w jaki´s sposób osiagn ˛ a´ ˛c s´wiadomy byt z identycznych sił, jakie rzadziły ˛ tymi stworzeniami. Ale i on był tylko taki, jakim opisałem go wcze´sniej: pozbawiony tajemnicy, a w ko´ncu i ograniczony. Chciałem zapomnie´c, a jednocze´snie bez przerwy my´slałem tylko o nim, jakby te puste noce stworzone były wła´snie po to, 158

aby o nim my´sle´c. Czasami przyłapywałem si˛e na tym, z˙ e tak wyra´znie jestem s´wiadom jego osoby, jakby dopiero co wyszedł z pokoju, a jego głos jeszcze tu d´zwi˛eczał. W jaki´s dziwny sposób znajdowałem w tym uspokojenie i cz˛esto przypominałem sobie jego twarz. Nic taka,˛ jaka˛ pami˛etałem z ostatniej nocy, podczas po˙zaru, ale t˛e z innych nocy, z tej ostatniej nocy, która˛ sp˛edził z nami w domu, gdy niedbale stukał w klawisze szpinetu z głowa˛ przechylona˛ nieznacznie na bok. Gdy dostrzegłem, jak oddziaływaja˛ na mnie te marzenia, stwierdziłem, z˙ e choroba ta jest jednak silniejsza ni˙z strach. Chciałem, aby z˙ ył! W czasie tych ciemnych nocy we wschodniej Europie Lestat był jedynym wampirem, jakiego znalazłem. Rozmy´slania Klaudii były daleko bardziej praktycznej natury. Bezustannie kazała mi opowiada´c o tej nocy w hotelu w Nowym Orleanie, kiedy to stała si˛e wampirem. Nieustannie analizowała wszystko w poszukiwaniu jakiego´s s´ladu czy wskazówki, które mogłyby wytłumaczy´c, dlaczego stworzenia, które tu spotykamy pozbawione sa˛ zupełnie duszy. Co by si˛e stało, na przykład, gdyby po przekazaniu krwi Lestata poło˙zono Klaudi˛e do grobu, gdyby le˙zała tam zamkni˛eta a˙z do chwili, w której ponadnaturalne pragnienie krwi zmusiłoby ja˛ do wyłamania kamiennego sklepienia, które ja˛ wi˛eziło? Jaka wówczas byłaby jej dusza, wygłodzona do granic wytrzymało´sci? By´c mo˙ze jej ciało uratowałoby si˛e jako´s, cho´c nic ju˙z nie pozostałoby z duszy. I tak oto błakałaby ˛ si˛e po omacku po s´wiecie, siejac ˛ spustoszenie, niczym stworzenia, które tu widzieli´smy. Tak wła´snie ona to tłumaczyła. Kto je jednak stworzył, jak rozpocz˛eło si˛e ich z˙ ycie? Tego nie potrafiła wytłumaczy´c i to wła´snie dawało jej nadziej˛e na odkrycie, gdy ja z czystego wyczerpania nie miałem ju˙z z˙ adnej. — Rozmna˙zaja˛ si˛e nawzajem z siebie, to oczywiste, ale skad ˛ to wszystko bierze poczatek? ˛ — pytała. A˙z kiedy´s, gdzie´s na przedmie´sciach Wiednia, zadała mi pytanie, które nigdy przedtem nie przeszło jej przez usta. Dlaczego ja nie mog˛e uczyni´c tego, co Lestat uczynił z nami? Dlaczego ja nie mog˛e stworzy´c nowego wampira? Nie wiem dlaczego, w pierwszej chwili nie zrozumiałem nawet jej pytania, a w szczególnym stanie, w jakim si˛e wówczas znajdowałem, odczuwałem strach przed tym wła´snie pytaniem, które było gorsze od ka˙zdego innego. Widzisz, nie rozumiałem czego´s w samym sobie. Samotno´sc´ spowodowała, z˙ e rozmy´slałem o takiej mo˙zliwo´sci wiele lat przedtem, kiedy byłem oczarowany Babette Freniere. Trzymałem to jednak gł˛eboko w sobie, jak jaka´ ˛s nieczysta˛ nami˛etno´sc´ . Pó´zniej unikałem mieszania si˛e w z˙ ycie ludzi s´miertelnych. Zabijałem tylko obcych, nieznajomych. Ten Anglik, Morgan, poniewa˙z znałem go, był zupełnie bezpieczny w moim towarzystwie i z mojej strony nic mu nie groziło, podobnie zreszta˛ jak Babette. Oboje sprawiali mi zbyt wiele bólu. Nie mogłem nawet pomy´sle´c o tym, bym mógł ˙ sprowadzi´c na nich s´mier´c. Zycie w s´mierci, w cieniu s´mierci — było potworne. Odwróciłem si˛e od Klaudii, nie chciałem odpowiada´c na to pytanie mimo z˙ e była bardzo zła i nieszcz˛es´liwa. Nie mogła znie´sc´ mojego uniku. Przysun˛eła si˛e 159

jednak bli˙zej, pocieszajac ˛ mnie, głaskajac ˛ r˛ekoma. Jej oczy patrzyły, jakby była moja˛ kochajac ˛ a˛ córka.˛ — Nie my´sl o tym, Louis — powiedziała po chwili namysłu kiedy ju˙z wygodnie rozsiedli´smy si˛e w naszym pokoiku hotelowym na przedmie´sciach Wiednia. Stałem przy oknie, spogladaj ˛ ac ˛ na daleka˛ po´swiat˛e Wiednia, tak bardzo spragniony tego miasta, jego cywilizacji, jego sławy. Noc była przejrzysta, cho´c mgiełka s´wiateł miasta unosiła si˛e na niebie. — Nie b˛ed˛e ci tym zawraca´c głowy, cho´c nigdy si˛e nie dowiem, jak to wła´sciwie z tym jest — szepn˛eła mi do ucha, głaszczac ˛ jednocze´snie moje włosy. — Niech lepiej tak zostanie, Klaudio — odpowiedziałem. — Nie zajmuj si˛e tym wi˛ecej. Powiedz, z˙ e nigdy nie b˛edziesz ze mna˛ rozmawiała o powoływaniu do z˙ ycia nowych wampirów. — Nie chc˛e sierot, takich jak my — powiedziała, o wiele za szybko. Moje słowa sprawiły jej przykro´sc´ i zmartwiły ja.˛ — Ja chc˛e odpowiedzi, wiedzy. Ale, powiedz mi, Louis, dlaczego jeste´s taki pewny, z˙ e tego dotad ˛ nie uczyniłe´s? A mo˙ze stało si˛e to kiedy´s, cho´c wcale nie zdajesz sobie z tego sprawy? Znów spotkała si˛e jednak z moja˛ rozmy´slna˛ t˛epota.˛ Musiałem patrzy´c na nia˛ tak, jakbym nawet nie rozumiał znaczenia wypowiadanych przez nia˛ słów. Chciałem, aby zamilkła i po prostu była przy mnie. Odrzuciłem jej włosy do tyłu, koniuszkami palców dotknałem ˛ długich rz˛es. Spogladałem ˛ w bok, na s´wiatła miasta. — Koniec ko´nców, czego wła´sciwie potrzeba, aby stworzy´c takie dzikie stworzenia — Klaudia niezmordowanie kontynuowała — te w˛edrujace ˛ potwory? Ile kropli twojej krwi zmieszanej z krwia˛ człowieka. . . i jakie serce, by przetrzymało ten pierwszy atak? Czułem, z˙ e patrzy mi w twarz, gdy stałem tak z zało˙zonymi r˛ekoma, spogla˛ dajac ˛ za okno. — Ta bladolica Emilia, ten nieszcz˛esny Anglik. . . — powiedziała, zdajac ˛ si˛e nie dostrzega´c grymasu bólu na mojej twarzy. — Ich serca nie wytrzymały wiele i to strach przed s´miercia,˛ przed ssaniem krwi zabił ich. Zabiło ich samo wyobraz˙ enie. Ale co z sercem, które jest zdolne prze˙zy´c? Jeste´s pewien, z˙ e nie musisz przyzna´c si˛e do ojcostwa całego legionu potworów, które od czasu do czasu staraja˛ si˛e usilnie, cho´c na pró˙zno, instynktownie poda˙ ˛zy´c twoim s´ladem? Jaki był los tych sierot, które zostawiłe´s za soba? ˛ Dzie´n tu, tydzie´n tam, zanim sło´nce nie spali ich na popiół lub ludzkie działanie nie da im rady? — Przesta´n — prosiłem. — Gdyby´s wiedziała, jak dokładnie bior˛e pod uwag˛e wszystko to, o czym teraz mówisz, nie mówiłaby´s tego. To si˛e nigdy nie przytrafiło! Lestat wyssał moja˛ krew a˙z do granicy s´mierci, aby uczyni´c mnie wampirem. I oddał po chwili cała˛ t˛e krew zmieszana˛ ze swoja.˛ Tak to si˛e wła´snie robi! Odwróciła wzrok. Zdawało mi si˛e, z˙ e oglada ˛ sobie dłonie. Usłyszałem jej westchnienie, ale nie byłem tego pewien. Jej wzrok przeniósł si˛e na mnie. Przygladała ˛ mi si˛e bacznie, powoli lustrowała mnie z dołu do góry, od stóp do głów, zanim na160

sze spojrzenia nie spotkały si˛e. Wtedy chyba u´smiechn˛eła si˛e. — Niech ci˛e nie przestrasza ten mój pomysł, ostatnia moja fantazja — powiedziała cicho. — Koniec ko´nców, ostateczna decyzja i tak nale˙ze´c b˛edzie do ciebie. Prawda? — Nie rozumiem — odrzekłem. Wybuchn˛eła zimnym s´miechem, odwracajac ˛ si˛e ode mnie. — Czy mo˙zesz to sobie wyobrazi´c? — powiedziała tak cicho, z˙ e ledwie ja˛ dosłyszałem. — Sabat twoich dzieci? To byłoby zabawne. — Klaudio — wymamrotałem. — Spokojnie — odrzekła gwałtownie, cho´c nadal cicho. — Co´s ci powiem, mimo z˙ e nienawidziłam Lestata z całej siły to. . . — Przerwała. — Tak. . . — szepnałem. ˛ — Tak. . . — Cho´c go nienawidziłam, to jednak z nim byli´smy. . . pełniejsi, bardziej prawdziwi. — Spojrzała na mnie, mrugajac ˛ powiekami, jak gdyby nawet niewielkie uniesienie tonu w jej głosie zakłócało jej spokój. — Nie. Tylko ty była´s pełna, jakby sko´nczona. . . — odrzekłem — poniewa˙z było nas dwóch, jeden po jednej twej stronie, drugi po drugiej, od samego poczat˛ ku. Wydało mi si˛e, z˙ e u´smiechn˛eła si˛e, ale nie byłem pewien. Pochyliła głow˛e, a jej oczy poruszały si˛e na boki, w t˛e i z powrotem, w t˛e i z powrotem. Wreszcie odezwała si˛e ponownie: — Wy obaj u mojego boku. Czy potrafisz to sobie wyobrazi´c, tak jak wyobraz˙ asz sobie wszystko inne? Ta noc, dawno temu, stan˛eła mi przed oczyma, jakbym znów tam był. Nie powiedziałem jej jednak o tym. Tej nocy, była przera˙zona i w rozpaczy uciekała od Lestata, który przynaglał ja,˛ aby zabiła jaka´ ˛s kobiet˛e na ulicy, przed czym, jak szalona, wzbraniała si˛e. Byłem pewny, z˙ e ta kobieta przypominała jej matk˛e. W ko´ncu Klaudia wymkn˛eła si˛e nam całkowicie, ale odnalazłem ja˛ w domu, ukryta˛ w szafie na rzeczy, pod wiszacymi ˛ marynarkami i surdutami. Siedziała tam przytulona do swej lalki. Zaniosłem ja˛ pochlipujac ˛ a˛ do łó˙zeczka, usiadłem obok niej i s´piewałem piosenki, a ona patrzyła na mnie, cały czas przytulajac ˛ do siebie lalk˛e, jak gdyby próbujac ˛ s´lepo i w tajemniczy sposób ukoi´c ból, którego sama jeszcze nie rozumiała. Czy mo˙zesz to sobie wyobrazi´c, t˛e wspaniała,˛ ciepła˛ atmosfer˛e domowa,˛ przyciemnione lampy, wampir-ojciec s´piewajacy ˛ piosenki wampirowi-córce? Tylko lalka miała ludzka˛ twarz, tylko lalka. — Musimy si˛e stad ˛ wydosta´c! — Usłyszałem nagle głos Klaudii, jakby wyraz˙ ona my´sl dopiero co powstała w jej głowie. Przyło˙zyła dłonie do uszu, jak gdyby chroniac ˛ si˛e przed jakim´s okropnym d´zwi˛ekiem. — Tyle dróg mamy za soba,˛ tyle widz˛e teraz w twoich oczach. Ja po prostu gło´sno przedstawiam my´sli, które sa˛ dla mnie niczym wi˛ecej, jak tylko czystymi rozwa˙zaniami. . . — Wybacz mi — powiedziałem, najdelikatniej jak tylko mogłem, porzucajac ˛ 161

my´sl o tym pokoju z przeszło´sci, tym wysokim dzieci˛ecym łó˙zeczku i przeraz˙ onym dziecku wampirze. A Lestat? Gdzie wtedy był Lestat? Zapałka zapalona w sasiednim ˛ pokoju, nagle materializujacy ˛ si˛e cie´n, tak jak s´wiatło i ciemno´sc´ o˙zywaja,˛ gdzie nie ma niczego innego poza ciemno´scia.˛ — Nie, to ty mi wybacz. . . — mówiła teraz do mnie, tu, w tym malutkim pokoiku na naszej drodze do pierwszej stolicy zachodniej Europy. — Nie, wybaczmy sobie nawzajem. Ale nie wybaczajmy jemu. A bez niego — widzisz, jak si˛e układa mi˛edzy nami. — To tylko teraz, bo jeste´smy zm˛eczeni, a wokoło tak pos˛epnie. .. — odrzekłem jej, ale tak˙ze i sobie. Poniewa˙z nie było na tym s´wiecie nikogo, z kim mógłbym rozmawia´c. — Tak, i to musi si˛e sko´nczy´c! Mówi˛e ci, zaczynam rozumie´c, z˙ e z´ le si˛e do tego zabrali´smy, od samego poczatku. ˛ Musimy opu´sci´c Wiede´n. Potrzebujemy naszego j˛ezyka, naszej kultury. Chc˛e jecha´c prosto do Pary˙za. — My´sl˛e, z˙ e ju˙z samo słowo Pary˙z wywołało u mnie przyjemna˛ reakcj˛e. Oznaczało ulg˛e i powrót do dobrego samopoczucia. Byłem zdziwiony ta˛ zmiana,˛ gdy˙z ju˙z prawie zapomniałem, z˙ e mo˙zna tak dobrze si˛e czu´c. Zastanawiam si˛e, czy potrafisz to zrozumie´c, słowa bowiem nie potrafia˛ odda´c, czym naprawd˛e jest dla mnie Pary˙z. Nigdy specjalnie nie goniłem za szcz˛es´ciem, a jednak słowo Pary˙z sprawia, z˙ e zaczynam je odczuwa´c. Pi˛ekno cz˛esto sprawia mi ból, a wspaniało´sc´ , przepych i okazało´sc´ s´wiata ludzi s´miertelnych potrafi wypełni´c mnie identyczna˛ t˛esknota,˛ jaka˛ odczuwałem ´ wtedy, podczas podró˙zy po Morzu Sródziemnym. Ale Pary˙z, Pary˙z wypełnia całe moje serce, tak z˙ e całkowicie si˛e w nim zapomniałem. Zapomniałem o tych przekl˛etych stworzeniach i naszych poszukiwaniach. Pary˙z przytłaczał, a jednocze´snie przynosił ulg˛e, budził nadziej˛e bardziej ni˙z jakakolwiek obietnica. On był matka˛ Nowego Orleanu, zrozumiałem to od razu. Tchnał ˛ w niego z˙ ycie i ofiarował mu pierwszych mieszka´nców. Był tym, czym Nowy Orlean przez tyle lat próbował si˛e sta´c. Ale Nowy Orlean, cho´c pi˛ekny i tak gwałtownie t˛etniacy ˛ ruchem, był powierzchowny i kruchy. Tkwiło w nim co´s wiecznie barbarzy´nskiego i prymitywnego, co´s, co zagra˙zało temu egzotycznemu, ale zarazem wyszukanemu z˙ yciu, zarówno od wewnatrz, ˛ jak i z zewnatrz. ˛ Ka˙zda belka drewnianych ulic, ka˙zda cegiełka z g˛estej zabudowy hiszpa´nskich domków, pochodziła z dzikiej puszczy, która otaczała miasto, gotowa w ka˙zdej chwili pochłona´ ˛c je na powrót. Huragany, powodzie, goraczki, ˛ zaraza i wreszcie sama ju˙z wilgotno´sc´ klimatu Luizjany nieodmiennie wyciskały swoje pi˛etno na ka˙zdej desce czy kamiennej fasadzie. Nowy Orlean zdawał si˛e jedynie snem, wytworem wyobra´zni walczacych ˛ o swoja˛ egzystencj˛e mieszka´nców, marzeniem przechowywanym w nie naruszonym stanie przez silna,˛ cho´c nie do ko´nca u´swiadomiona,˛ zbiorowa˛ wol˛e. Pary˙z, Pary˙z był wszech´swiatem, całym i sko´nczonym sam w sobie, dra˙ ˛zo162

ny i kształtowany przez histori˛e wydawał si˛e wtedy, w czasach Napoleona III, ze swoimi strzelajacymi ˛ w niebo budowlami, olbrzymimi i przytłaczajacymi ˛ katedrami, wspaniałymi bulwarami i kr˛etymi s´redniowiecznymi uliczkami, równie wielki i niezniszczalny jak sama przyroda. Wszystko przesiakni˛ ˛ ete było nastrojem miasta, obecno´scia˛ jego zaczarowanych mieszka´nców tłoczacych ˛ si˛e w galeriach, teatrach, kawiarenkach, bez ko´nca dajacych ˛ z˙ ycic geniuszowi i s´wi˛eto´sci, filozofii i wojnie, frywolno´sci i najwspanialszym dziełom sztuki. Wydawało si˛e, z˙ e je´sli cały s´wiat miał zatopi´c si˛e w ciemno´sciach, to to, co pi˛ekne, co wspaniałe, co najwa˙zniejsze i tak jeszcze mo˙ze zakwitna´ ˛c tu, w Pary˙zu. Nawet wielkie majestatyczne drzewa, które dodawały wdzi˛eku i chroniły przed sło´ncem pi˛ekne ulice miasta, dostrojone były do jego charakteru. I do wód Sekwany — uregulowanych, lecz malowniczych — gdy wijac ˛ si˛e, przepływała przez serce miasta, tak z˙ e ziemia wokół, tak ukształtowana przez krew i s´wiadomo´sc´ , przestawała by´c zwykła˛ ziemia˛ i stawała si˛e Pary˙zem. Znów od˙zyli´smy. Byli´smy zakochani — i w takiej euforii, po tylu nocach sp˛edzonych na bezcelowych poszukiwaniach we wschodniej Europie, bez jakiejkolwiek nadziei. Poddałem si˛e całkowicie woli Klaudii, gdy zadecydowała, z˙ e zamieszkamy w hotelu „Saint-Gabriel” na Boulevard des Capucines. Plotka głosiła, z˙ e był (o jeden z najwi˛ekszych hoteli w Europie, jego olbrzymie pokoje sprawiły, z˙ e skurczył si˛e w naszej pami˛eci stary miejski dom w Nowym Orleanie, cho´c z drugiej strony przypominały go wykwintno´scia˛ urzadzenia. ˛ Mieli´smy otrzyma´c jeden z najwspanialszych apartamentów. Nasze okna wychodziły na o´swietlony latarniami bulwar. Wczesnym wieczorem chodniki a˙z roiły si˛e od spacerowiczów, nie ko´nczacy ˛ si˛e strumie´n powozów płynał ˛ bez ustanku pod oknami, zabierajac ˛ bogato ubrane damy i ich towarzyszy do opery, teatrów, na balet, bale czy nieustanne przyj˛ecia w Tuileries. Klaudia wytłumaczyła mi przyczyny wynaj˛ecia tak drogiego apartamentu delikatnie i logicznie, ale przy okazji zauwa˙zyłem, z˙ e stała si˛e niecierpliwa, a to, z˙ e była zmuszona do zamawiania wszystkiego przeze mnie, m˛eczyło ja.˛ „Hotel — mówiła — pozwala nam na całkowita˛ wolno´sc´ , nasze nocne wypady pozostana˛ zupełnie nie zauwa˙zone w stałym hotelowym zam˛ecie turystów z Europy. Nasze pokoje sa˛ utrzymywane w nieskazitelnej czysto´sci przez anonimowy personel, którego nawet nie musimy widzie´c, podczas gdy olbrzymia cena, jaka˛ płacimy, gwarantuje nam prywatno´sc´ i bezpiecze´nstwo”. Ponadto było co´s jeszcze. Miejsce zapewniało jej zaspokojenie goraczkowej ˛ pasji do robienia zakupów. — To jest mój s´wiat — tłumaczyła, siedzac ˛ w małym atłasowym foteliku przed otwartymi drzwiami balkonowymi, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e długiemu rz˛edowi jednokonnych karet zatrzymujacych ˛ si˛e, jedna po drugiej, przed głównym wej´sciem do hotelu. — Musz˛e mie´c to, co mi si˛e podoba — mawiała jak gdyby do siebie. Tak wi˛ec, zaspokajała swoje zachcianki — a to wymy´slna tapeta w ró˙ze na 163

złotym tle, a to niezliczone meble pokrywane adamaszkiem i atłasem, a to znów wyszywane poduszki i jedwabne kapy na łó˙zko z baldachimem. Tuziny ci˛etych s´wie˙zych ró˙z pojawiały si˛e codziennie na marmurowych kominkach i inkrustowanych stolikach, wypełniały alkow˛e jej garderoby, odbijajac ˛ si˛e niesko´nczona˛ ilo´sc´ razy w pochyłych zwierciadłach. Na koniec, ukoronowała wysokie drzwi balkonowe prawdziwym ogrodem kamelii i paproci. — T˛eskni˛e za kwiatami wi˛ecej ni˙z za czymkolwiek innym — mówiła zadumana. Szukała ich nawet w obrazach, które kupowali´smy w sklepach i galeriach. Wspaniałe płótna, takie jakich nigdy nie widziałem w Nowym Orleanie — od klasycznie wykonanych bukietów, które wygladały ˛ jak z˙ ywe, kusiły, by wyciagn ˛ a´ ˛c po nie r˛ek˛e, dotkna´ ˛c opadłych na obrus płatków, do płócien w nowym i niepokojacym ˛ stylu, na których kolory zdawały si˛e płona´ ˛c z taka˛ intensywno´scia,˛ z˙ e zamazywały spokój starych linii, starej solidno´sci, aby stworzy´c wizje podobne do tych, które miewam, gdy bliski jestem delirium, a kwiaty wyrastaja˛ mi przed oczyma i wydaja˛ trzask jak płomienie lampy. Pary˙z po prostu wtargnał ˛ w te pokoje. Czułem si˛e tam niezwykle dobrze, porzucajac ˛ rozmy´slania o eterycznej prostocie, o która˛ delikatnie upominała si˛e druga połowa mojego ja. Powietrze jednak było słodkie jak to z naszego dziedzi´nca przy Rue Royale. Wszystko było z˙ ywe przy szokujacej ˛ obfito´sci s´wiatła lamp, które odbijało si˛e nawet w przepysznych ´ stiukowych sufitach pozbawionych zupełnie cienia. Swiatło błyskało na złoconych ornamentach, migotało w błysku z˙ yrandoli. Ciemno´sc´ nie istniała. Wampiry nie istniały. I cho´c wcale nie zrezygnowałem z poszukiwa´n, miło i słodko było pomy´sle´c, z˙ e ojciec i córka wsiad ˛ a˛ do eleganckiego kabrioletu z tego s´wiata cywilizowanego luksusu, po to aby przejecha´c si˛e wzdłu˙z wybrze˙za Sekwany, przez most do Dzielnicy Łaci´nskiej i b˛eda˛ si˛e włóczy´c po tych ciemnych, waskich ˛ uliczkach w poszukiwaniu historii, a nie ofiar. A potem miło było wraca´c do tykajacego ˛ zegara i mosi˛ez˙ nego kozła w kominku, i do talii kart rozło˙zonych na stoliku. Ksia˙ ˛zki z poezja,˛ programy teatralne i wsz˛edzie dookoła ciche odgłosy wielkiego hotelu — odległe d´zwi˛eki skrzypiec, szybki o˙zywiony głos kobiecy, rozmowy m˛ez˙ czyzn. — Czy jest tak, jak chciałby´s, aby było? — zapytała którego´s dnia Klaudia, by´c mo˙ze tylko dlatego, aby poinformowa´c mnie, z˙ e wcale o mnie nie zapomniała, nie odzywała si˛e bowiem od paru godzin; z˙ adnych rozmów o wampirach. Co´s jednak działo si˛e niedobrego. Nie było ju˙z dawnego spokoju. W jej oczach pojawiło si˛e zamy´slenie i niezadowolenie. I cho´c znikało natychmiast, gdy pytałem ja˛ o to lub rozmawiałem z nia,˛ to jednak widziałem, z˙ e gdzie´s blisko, pod skóra˛ skrywa gniew. — Och, wiesz, jak ja to sobie bym wyobra˙zał — odpowiedziałem. — Jaka´s mansarda niedaleko Sorbony, dostatecznie blisko hałasów Rue St. Michel, a jednocze´snie odpowiednio od niej oddalona. Ale wła´sciwie to chc˛e, aby było tak, jak 164

ty sobie tego z˙ yczysz. — Widziałem, z˙ e sprawiło jej to przyjemno´sc´ , ale patrzyła nadal przed siebie, nie zauwa˙zajac ˛ mnie, jak gdyby chciała powiedzie´c: „I tak mi nie pomo˙zesz, nie zbli˙zaj si˛e wi˛ec zbyt blisko, nie pytaj mnie”. Pami˛etam to wszystko zbyt dobrze, zbyt ostro. Czas powinien rozmazywa´c kontury zdarze´n, a to co niezdecydowane, powinno łagodnie´c. Te zdarzenia sa˛ zamkni˛ete w moim sercu jak obrazy w sejfie, cho´c to potworne obrazy, których z˙ aden artysta, z˙ aden aparat fotograficzny nie powinien nigdy utrwali´c. Ciagle ˛ widz˛e Klaudi˛e tej ostatniej nocy stojac ˛ a˛ przy fortepianie, na którym grał Lestat, przygotowujac ˛ si˛e do s´mierci. Jej twarz, kiedy szydził z niej, jej grymas, który natychmiast przerodził si˛e w mask˛e, wi˛ecej uwagi i uratowałby z˙ ycie, je´sli rzeczywi´scie ju˙z nie z˙ ył. Co´s wzbierało powoli w Klaudii i ujawniało si˛e przed najmniej odpowiednimi s´wiadkami. Pojawiła si˛e u niej nowa nami˛etno´sc´ — do pier´scionków i bransoletek zupełnie przecie˙z nie pasujacych ˛ do jej dzieci˛ecego wygladu. ˛ Jej z˙ wawy krok i wyprostowana postawa zupełnie nie były dzieci˛ece. Cz˛esto, na spacerze, wybiegała przede mnie, wchodziła do małych butików i wskazywała rozkazujaco ˛ palcem na jakie´s perfumy czy par˛e r˛ekawiczek, za które chciała nast˛epnie sama płaci´c. Zawsze byłem w pobli˙zu i zawsze zaniepokojony i nieco zaambarasowany — nie dlatego, bym obawiał si˛e czegokolwiek w tym rozległym mie´scie, ale poniewa˙z bałem si˛e jej i obawiałem o nia.˛ Zawsze do tej pory odgrywała „zagubione dziecko” wobec swych ofiar lub była „sierota”, ˛ a teraz zdawało si˛e, z˙ e chce by´c kim´s innym, wstr˛etnym, niegodziwym i szokujacym ˛ przechodniów. Jej polowania na szcz˛es´cie odbywały si˛e jednak w odosobnionych miejscach. Zostawiała mnie na godzin˛e spacerujacego ˛ wokół katedry Notre Dame albo siedzacego ˛ w powozie na skraju parku. A˙z wreszcie, której´s nocy, kiedy obudziłem si˛e na wspaniałym ło˙zu w naszym apartamencie hotelowym, z ksia˙ ˛zka˛ niewygodnie rozło˙zona˛ pod soba,˛ stwierdziłem, z˙ e pokój jest pusty, a Klaudia znikn˛eła. Nie o´smieliłem si˛e zapyta´c chłopców hotelowych, czy ja˛ widzieli. Zazwyczaj mijali´smy ich szybko i bez słowa, nie znali naszych imion. Przeszukałem korytarze, wszystkie przyległe ulice, nawet sale balowe, co zreszta˛ przyprawiło mnie o dr˙zenie i l˛ek na my´sl, z˙ e mogła by´c sama w takim miejscu. W ko´ncu jednak zobaczyłem ja,˛ jak nadchodziła przez boczne drzwi holu. Jej włosy ukryte pod czepkiem błyszczały od deszczu. Wygladała ˛ jak dziecko udajace ˛ si˛e na figlarna˛ eskapad˛e, które chce rozchmurzy´c twarze pa´n i panów wokoło. Zacz˛eła wspina´c si˛e po wielkich schodach i min˛eła mnie, jak gdyby nawet mnie nie dostrzegła. Nieprawdopodobno´sc´ tej sytuacji, dziwny, lecz pełen wdzi˛eku afront, zdumiał mnie. Zamknałem ˛ drzwi za soba˛ w chwili, gdy zdejmowała ju˙z swoja˛ peleryn˛e i strzasała ˛ z niej obłok złotych kropli deszczu. Rozwiazała ˛ wsta˙ ˛zeczki czepka i odczułem dotykalna˛ niemal ulg˛e, gdy zobaczyłem dzieci˛ece ubranie pod peleryna,˛ jakie´s wsta˙ ˛zki i co´s cudownie uspokajajacego, ˛ co trzymała w dłoniach — 165

mała˛ porcelanowa˛ lalk˛e. Usiadła cicho, nic do mnie nie mówiac. ˛ Połaczona ˛ jako´s na haczyki lalka, czy mo˙ze druciki pod falbankowym ubiorem, stukała malutkimi nó˙zkami, wydajac ˛ d´zwi˛eki jak małe dzwoneczki. — To lalkowa dama — odezwała si˛e Klaudia, podnoszac ˛ wzrok na mnie. — Widzisz, lalkowa dama. — Poło˙zyła ja˛ na kredensie. — Tak — odezwałem si˛e cicho. — Zrobiła ja˛ pewna kobieta — dodała. — Ona robi takie laleczki, wszystkie takie same, damy, cały sklep lalek. . . chc˛e taka˛ lalk˛e. To było naigrawanie si˛e, wiedziałem o tym. Klaudia siedziała teraz z mokrymi strakami ˛ włosów na swym wysokim czole, całkowicie pochłoni˛eta laleczka.˛ ˙ — Czy wiesz, dlaczego zrobiła ja˛ dla mnie? — zapytała. Załowałem w tej chwili, z˙ e tak mało cienia jest w tym pokoju, chciałem wycofa´c si˛e z ciepłej orbity ˙ sztucznego s´wiatła w jakie´s ciemne miejsce. Załowałem, z˙ e siedz˛e na łó˙zku jak na jakiej´s o´swietlonej scenie, widzac ˛ ja˛ przed soba˛ i w lustrach, cała˛ mas˛e odbi´c jej bufiastych r˛ekawów. — Poniewa˙z jeste´s pi˛eknym dzieckiem, a ona chciała sprawi´c ci rado´sc´ — odpowiedziałem wreszcie głosem cichym i tak dziwnym, z˙ e sam go nie poznawałem. Roze´smiała si˛e bezgło´snie. — Pi˛eknym dzieckiem — powiedziała, zerkajac ˛ na mnie. — Czy naprawd˛e my´slisz, z˙ e jestem jeszcze dzieckiem? — Jej twarz zachmurzyła si˛e ponownie, obracała w palcach lalk˛e. — Tak, przypominam jej lalk˛e. Jestem jak jej lalka. Powiniene´s ja˛ widzie´c, gdy pracuje nad nimi, pochylona nad lalkami, ka˙zda z taka˛ sama˛ twarza,˛ ustami. Palcem dotkn˛eła ust. Zdawało si˛e, z˙ e lustra z jej odbiciem zadr˙zały, jak gdyby ziemia westchn˛eła. Powozy dudniły na ulicach, ale były daleko stad. ˛ I wtedy zobaczyłem, co robi: w jednej r˛ece trzymała lalk˛e, druga˛ miała przy ustach, dłonia˛ mia˙zd˙zyła laleczk˛e, mia˙zd˙zyła i rozrywała z trzaskiem, a kawałki potłuczonej porcelany opadały z jej zakrwawionej dłoni na dywan. Otrzasn˛ ˛ eła ubranie z malutkich kawałeczków, jakie si˛e na nim zatrzymały. Odwróciłem wzrok, tylko po to, aby ujrze´c ja˛ ponownie w pochylonym lustrze nad kominkiem, jej oczy mierzyły mnie badawczo od stóp a˙z po czubek głowy. Zobaczyłem w lustrze, jak przysun˛eła si˛e bli˙zej, przysiadła na łó˙zku. — Dlaczego odwracasz wzrok, dlaczego nie patrzysz na mnie? — zapytała łagodnym głosem, d´zwi˛eczacym ˛ zupełnie jak dzwoneczek. Potem jednak za´smiała si˛e cicho, s´miechem dorosłej kobiety i dodała: — Czy sadziłe´ ˛ s, z˙ e b˛ed˛e twoja˛ córeczka˛ na zawsze? Czy jeste´s ojcem głupców czy te˙z głupcem ojców? — Twój ton jest nieuprzejmy i niegrzeczny. — Hmmm. . . nieuprzejmy. — Wydaje mi si˛e, z˙ e przytakn˛eła głowa.˛ Była błyskiem w oku, bł˛ekitnym płomieniem, złotym płomieniem.

166

— A co oni my´sla˛ o tobie? — zapytałem najdelikatniej, jak mogłem. — Tam, na zewnatrz. ˛ — Gestem r˛eki wskazałem otwarte okno. — Wiele rzeczy — u´smiechn˛eła si˛e — wiele rzeczy. M˛ez˙ czy´zni sa˛ cudowni, kiedy próbuja˛ si˛e tłumaczy´c! Czy widziałe´s mo˙ze tych karłów i karlice w parkach, cyrkach, potwory, z których s´mieja˛ si˛e za pieniadze? ˛ — Byłem tylko uczniem czarnoksi˛ez˙ nika! — wybuchnałem ˛ wreszcie, wbrew sobie. — Uczniem! — powtórzyłem. Chciałem jej dotkna´ ˛c, pogłaska´c włosy, ale siedziałem nieruchomo, bojac ˛ si˛e wybuchu jej gniewu. Znów u´smiechn˛eła si˛e, a potem przysun˛eła swoja˛ dło´n do mojej i przykryła ja.˛ — Ucze´n, tak — za´smiała si˛e. — Ale powiedz mi jeszcze jedna˛ rzecz, z kr˛egu tych zakazanych. Jak to jest. . . kocha´c si˛e? Zanim pomy´slałem, odruchowo wstałem i odsunałem ˛ si˛e od niej. Goraczkowo ˛ szukałem peleryny i r˛ekawiczek jak jaki´s nierozgarni˛ety s´miertelnik. — Nie pami˛etasz? — zapytała, zachowujac ˛ doskonały spokój, gdy tymczasem ja ju˙z kładłem dło´n na mosi˛ez˙ nej klamce. Zatrzymałem si˛e, czujac ˛ jej wzrok na plecach, zawstydzony. Obróciłem si˛e i zastygłem, zastanawiajac ˛ si˛e dokad ˛ id˛e, co chc˛e robi´c, dlaczego stoj˛e tutaj? — To było co´s zawsze bardzo po´spiesznego — powiedziałem próbujac ˛ spojrze´c jej w oczy. Jak doskonale bł˛ekitne i zimne były wtedy. Jak˙ze powa˙zne. — I. . . rzadko kiedy tak naprawd˛e delektowane. . . to co´s mocnego, co jednak szybko si˛e zatraca. My´sl˛e, z˙ e to zaledwie blady cie´n zabijania, ledwie jego odbicie. — Ach. . . — odrzekła — tak jak sprawianie ci bólu. . . jest zaledwie bladym cieniem zabijania. — Tak, prosz˛e pani — odrzekłem. — Skłaniam si˛e wła´snie ku takiej interpretacji. — I uchylajac ˛ kapelusza, z˙ yczyłem jej dobrej nocy. Dopiero po dłu˙zszej chwili zwolniłem kroku. Przeszedłem na druga˛ stron˛e Sekwany. Pragnałem ˛ ciemno´sci. Chciałem ukry´c si˛e przed nia˛ i przed odczuciami, które opanowały mnie teraz. Przed wielkim pochłaniajacym ˛ mnie strachem, z˙ e jestem całkowicie niezdolny, aby uczyni´c ja˛ szcz˛es´liwa˛ lub uszcz˛es´liwi´c siebie przez sprawienie jej przyjemno´sci. Czułem si˛e zraniony jej słowami i wzrokiem, jakim patrzyła na mnie, i z˙ adne wytłumaczenia, jakie przychodziły mi do głowy, gdy skr˛eciłem w Rue St. Michel i zagł˛ebiałem si˛e coraz bardziej w Dzielnic˛e Łaci´nska˛ — z˙ adne, nie potrafiły u´smierzy´c i uspokoi´c tego, co wyobra˙załem sobie jako jej gł˛ebokie rozczarowanie i niezadowolenie lub mój własny ból. W ko´ncu zabrakło mi ju˙z siły. Znajdowałem si˛e w zupełnej ciszy i ciemno´ s´ci s´redniowiecznej uliczki. Slepo poda˙ ˛załem z biegiem jej ostrych zakr˛etów, pokrzepiany wysoko´scia˛ jej waskich, ˛ pochylonych kamieniczek, które zdawały si˛e w ka˙zdej chwili zawali´c, zamykajac ˛ przej´scie. — Nie potrafi˛e, nie mog˛e uczyni´c jej szcz˛es´liwa.˛ Nie jest szcz˛es´liwa ze mna,˛ a jej zgryzota ro´snie z dnia na dzie´n. — To był mój s´piew, monotonnie powtarza167

jacy ˛ si˛e w głowie. Powtarzałem go jak ró˙zaniec, jak zakl˛ecie, które miało zmieni´c fakty — jej nieuniknione rozczarowanie naszymi poszukiwaniami, które zaprowadziły nas w t˛e otchła´n. Czułem, z˙ e oddala si˛e ode mnie, czyni mnie karłem wobec swoich olbrzymich potrzeb. Odczułem nawet dzika˛ zazdro´sc´ w stosunku do tej male´nkiej, lalkowej damy, poniewa˙z ona, cho´c na chwil˛e, dała jej co´s, co zatrzymała blisko przy sobie. W mojej obecno´sci zachowywała si˛e teraz tak, jakby w ogóle mnie nie zauwa˙zyła. Co to miało oznacza´c, do czego prowadziło? Nigdy przedtem, zanim nie przyjechałem do Pary˙za, nie odczuwałem tak gł˛eboko wielko´sci miasta, nie czułem, z˙ e mógłbym przej´sc´ z tej kr˛etej, s´lepej uliczki, która˛ sam sobie wybrałem, w s´wiat rozkoszy, i nigdy nie czułem tak mocno jego bezu˙zyteczno´sci. Bezu˙zyteczno´sci dla niej z powodu granic, których tak gorzko i gniewnie była s´wiadoma. Byłem bezradny. Klaudia była bezradna, ale ona była silniejsza ode mnie. I wiedziałem, wiedziałem ju˙z w chwili, kiedy zostawiałem ja˛ w hotelu, z˙ e za jej wzrokiem kryje si˛e i tak niezmienna miło´sc´ do mnie. Oszołomiony i zm˛eczony, a teraz jeszcze przyjemnie zagubiony, zdałem sobie nagle spraw˛e, nie dajacymi ˛ si˛e oszuka´c zmysłami wampira, z˙ e nie jestem sam i kto´s idzie za mna˛ krok w krok. Pierwsza moja my´sl była irracjonalna. To ona wyszła za mna˛ na miasto i, sprytniejsza ode mnie, obserwowała mnie z du˙zej odległo´sci. Ale równie szybko jak przyszło mi to do głowy, pojawiła si˛e inna my´sl, raczej okrutna w s´wietle tego, co zaszło mi˛edzy nami. Kroki były za ci˛ez˙ kie, by to mogła by´c ona. To tylko s´miertelny człowiek spacerujacy ˛ ta˛ sama˛ aleja˛ co ja, kroczacy ˛ nie´swiadomie na spotkanie s´mierci. Szedłem wi˛ec dalej, gotów ponownie pogra˙ ˛zy´c si˛e w bólu, bo zasługiwałem na´n, gdy rozum podpowiedział mi — jeste´s głupcem, posłuchaj tylko kroków. Doznałem ol´snienia: kroki, cho´c odbijały si˛e echem daleko za mna,˛ były absolutnie równe moim. Przypadek? Gdyby były odgłosem kroków przypadkowego przechodnia, to nie mógłby on w z˙ adnym wypadku swoim ludzkim zmysłem słysze´c moich kroków, by im wtórowa´c. Ale gdy zatrzymałem si˛e, aby to rozwa˙zy´c, kroki ucichły. Gdy obróciłem si˛e, mówiac ˛ do siebie: „Louis, okłamujesz si˛e”, po czym zaczałem ˛ i´sc´ ponownie, znów usłyszałem kroki za soba.˛ Krok w krok, przyspieszały, gdy i ja przyspieszałem. I wówczas zdarzyło si˛e co´s bezsprzecznie nadzwyczajnego. Całkowicie pochłoni˛ety wsłuchiwaniem si˛e w poda˙ ˛zajace ˛ za mna˛ kroki, nieostro˙znie wszedłem na le˙zac ˛ a˛ na ulicy dachówk˛e, potknałem ˛ si˛e i straciwszy równowag˛e, uderzyłem bokiem o s´cian˛e. Z tyłu doszły mnie odgłosy identycznego zamieszania, odbite echo mojego upadku. Byłem zdumiony. Wszystko to zaniepokoiło mnie, cho´c nie czułem trwogi. Po prawej i lewej stronie ulicy panowała ciemno´sc´ . Nawet przy´cmione s´wiatło nie pobłyskiwało w mansardach. Jedynym zabezpieczeniem, jakie miałem, była odległo´sc´ mi˛edzy mna˛ a słyszanymi krokami. Była to zreszta,˛ jak powiedziałem, gwa168

rancja, z˙ e nie nale˙za˛ one do z˙ adnej ludzkiej istoty. Zupełnie nie wiedziałem, jak si˛e zachowa´c. Miałem nieodparta˛ ochot˛e zawoła´c w ciemno´sc´ i przywita´c sprawc˛e hałasu, da´c mu do zrozumienia, z˙ e czekam na niego, z˙ e szukałem go, z˙ e gotów jestem stana´ ˛c naprzeciwko. Tak, teraz troch˛e si˛e bałem, troch˛e byłem zaniepokojony. Najrozsadniejsze ˛ było jednak podj˛ecie na nowo spaceru i czekanie na to, co si˛e stanie. Ruszyłem przedrze´zniany odgłosami identycznych kroków, a odległo´sc´ mi˛edzy nami zawsze pozostawała taka sama. Napi˛ecie rosło we mnie, ciemno´sc´ wokół stawała si˛e coraz bardziej złowroga. Powtarzałem sobie w kółko: Dlaczego mnie s´ledzisz? Dlaczego nie ukrywasz si˛e przede mna? ˛ Skr˛eciłem w ostry zakr˛et bocznej uliczki. Naprzeciwko, przy nast˛epnym rogu błysn˛eło s´wiatełko. Ulica prowadziła nieco do góry, w jego kierunku. Szedłem wolno, bardzo wolno, bicie serca dudniło mi w uszach. Niech˛etnie my´slałem o tym, z˙ e wkrótce wejd˛e w promie´n s´wiatła. I gdy tak wahałem si˛e, tu˙z przed zakr˛etem, co´s poruszyło si˛e i zadudniło u góry, jak gdyby dach domu stojacego ˛ obok zaczał ˛ si˛e zawala´c. Odskoczyłem akurat w por˛e, by uchyli´c si˛e przed całym mnóstwem dachówek, które z łoskotem zsun˛eły si˛e z dachu i roztrzaskały o bruk. Jedna z nich lekko raniła mnie w rami˛e. Znów zapadła cisza. Spojrzałem na dachówki, słuchajac, ˛ czekajac. ˛ Potem wolno prze´sliznałem ˛ si˛e wokół o´swietlonego miejsca, obchodzac ˛ je dookoła, i wtedy ujrzałem u wylotu ulicy, tam gdzie byłem sam przed chwila,˛ sylwetk˛e majaczac ˛ a˛ pod latarnia˛ uliczna,˛ sylwetk˛e, która bez watpienia ˛ mogła nale˙ze´c tylko do innego wampira. Był olbrzymiej postury, cho´c wychudzony tak jak ja. Jego pociagł ˛ a˛ blada˛ twarz o´swietlała lampa, czarne oczy wpatrywały si˛e we mnie z nie ukrywanym zdumieniem i zaciekawieniem. Jego prawa noga była lekko zgi˛eta, jak gdyby zatrzymał si˛e nagle, w pół kroku. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e jego czarne włosy nie tylko były uczesane tak samo jak moje i był ubrany w identyczny surdut i taka˛ sama˛ peleryn˛e jak ja, ale stał teraz, imitujac ˛ do złudzenia moja˛ postaw˛e i wyraz twarzy. Przełknałem ˛ s´lin˛e. Moje oczy lustrowały jego posta´c, a jednocze´snie starałem si˛e nie da´c pozna´c po sobie przyspieszonego bicia serca, gdy jego oczy równie bacznie przygladały ˛ mi si˛e. Gdy zobaczyłem, z˙ e mrugnał ˛ oczyma, zdałem sobie spraw˛e, z˙ e sam uczyniłem to wła´snie przed chwila,˛ a gdy podniosłem r˛ece i skrzy˙zowałem je na piersiach, on wolno zrobił to samo. Doprowadzało mnie to do obł˛edu. Gorzej nawet, bo gdy ledwo dostrzegalnie poruszyłem wargami, on uczynił to samo i jego słowa równie˙z były nieme. Zupełnie nie wiedziałem, co zrobi´c. W dodatku cały czas czułem na sobie ten ostry wzrok czarnych oczu i t˛e uwag˛e, jaka˛ skupiał na mnie, co było oczywi´scie doskonałym na´sladownictwem mojego zachowania. Ale to ON był wampirem, a ja zdawałem si˛e tylko jego odbiciem w lustrze. — Sprytnie — odezwałem si˛e do niego krótko i z desperacja,˛ a on, oczywis´cie, powtórzył to za mna,˛ równie szybko jak ja. Bardziej tym wyprowadzony 169

z równowagi ni˙z czymkolwiek innym, nagle zdałem sobie spraw˛e, z˙ e bezwiednie u´smiechnałem ˛ si˛e, walczac ˛ jednocze´snie z potem, który wystapił ˛ z ka˙zdej niemal pory na skórze, i z gwałtownym dr˙zeniem nóg. U´smiechnał ˛ si˛e równie˙z, ale jego oczy miały w sobie dziko´sc´ zwierz˛ecia, nie były takie jak moje, a i u´smiech był raczej złowrogi w swoim czystym, mechanicznym na´sladownictwie. Postapiłem ˛ krok naprzód, cały czas wpatrujac ˛ si˛e w niego. On podobnie. Wtedy, wolno, podniósł prawa˛ r˛ek˛e, cho´c moja pozostała nienaruszona, i zacisnał ˛ ja˛ w pi˛es´c´ . Kilkakrotnie uderzył si˛e szybko w pier´s, przedrze´zniajac ˛ w ten sposób bicie mojego serca. Wybuchnał ˛ s´miechem. Odrzucił do tyłu głow˛e, pokazujac ˛ swoje psie ostre z˛eby. Jego s´miech zdawał si˛e wypełnia´c cała˛ uliczk˛e. Nienawidziłem go z całego serca. — Chcesz mi zrobi´c krzywd˛e? — zapytałem, tylko po to, by słysze´c w odpowiedzi szydercze powtórzenie moich słów. — Błazen! — powiedziałem ostro. — Bufon! Te słowa zatrzymały go. Zwi˛edły na jego ustach, gdy je powtarzał, a jego twarz st˛ez˙ ała. To był impuls. Po prostu odwróciłem si˛e do niego plecami i szybko zaczałem ˛ odchodzi´c, by´c mo˙ze, aby zmusi´c go do pój´scia za mna˛ i do ujawnienia swojego imienia. W tej samej jednak chwili, wykonał ruch tak szybki, z˙ e nawet go nie zauwa˙zyłem, i znów stał naprzeciw mnie, jak gdyby ponownie zmaterializował si˛e przede mna.˛ Raz jeszcze odwróciłem si˛e, by znów ujrze´c go przed soba.˛ Stał nieruchomo, tylko opadajace ˛ włosy wskazywały, z˙ e wykonał ruch przed chwila.˛ — Szukałem ciebie! Przybyłem do Pary˙za, aby ci˛e odnale´zc´ . — Zmusiłem si˛e niemal, by wyrzec te kilka słów, widzac ˛ jednocze´snie, z˙ e nie powtórzył ich tym razem, ani nie poruszył si˛e, a tylko stał, wpatrujac ˛ si˛e we mnie. Wreszcie, powoli poruszył si˛e do przodu, z wdzi˛ekiem. Ujrzałem jego prawdziwa˛ posta´c i jego prawdziwe ruchy. Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, jakby chciał si˛egna´ ˛c po moja,˛ lecz popchnał ˛ mnie znienacka do tyłu, tak z˙ e straciłem równowag˛e. Poczułem, z˙ e mam mokra˛ koszul˛e i przylega mi do ciała, gdy stawałem ponownie, opierajac ˛ si˛e r˛eka˛ o wilgotna˛ s´cian˛e. Gdy odwracałem si˛e, aby stana´ ˛c z nim twarza˛ w twarz, raz jeszcze popchnał ˛ ˙ mnie silnie na ziemi˛e. Załuj˛e, z˙ e nie potrafi˛e opisa´c ci jego siły. Zdałby´s sobie z tego spraw˛e, gdybym na przykład zaatakował ciebie teraz i zadał silny cios r˛eka,˛ której ruchu nawet by´s nie dostrzegł. W tym momencie usłyszałem w sobie wewn˛etrzny głos. Poka˙z mu własna˛ sił˛e. Wstałem szybko, podskoczyłem do niego z wyciagni˛ ˛ etymi r˛ekoma. Uderzyłem, lecz w pustk˛e i stałem sam, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokoło, zupełnie ogłupiały. To był swego rodzaju test, wiedziałem o tym. Skupiłem cała˛ uwag˛e na ciemnej ulicy, na ciemnych wn˛ekach odrzwi i innych miejscach, gdzie mógł si˛e schowa´c. Nie chciałem bra´c udziału w tym sprawdzianie, ale nie widziałem te˙z z˙ adnego innego wyj´scia z tej sytuacji. Rozwa˙załem wła´snie mo˙zliwo´sc´ pogardliwego ustosunko170

wania si˛e do tego wszystkiego, gdy nagle pojawił si˛e ponownie, poszturchujac ˛ mnie i rzucajac ˛ raz jeszcze na bruk uliczny, tam gdzie przed chwila˛ le˙załem. Na z˙ ebrach poczułem jego buciory. Doprowadzony do w´sciekło´sci, chwyciłem mocno jego nog˛e. Udało mi si˛e chwyci´c ja˛ w por˛e. Poczułem materiał i ko´sc´ . Upadł na kamienna˛ s´cian˛e po przeciwnej stronie, wydajac ˛ z siebie warkot nie ukrywanej zło´sci. Zrobił si˛e straszny bałagan. Trzymałem mocno t˛e nog˛e, cho´c próbował dosta´c mnie butem. W pewnej chwili, po tym jak udało mu si˛e znale´zc´ na wierzchu i wyswobodzi´c z mojego uchwytu, poczułem, z˙ e jego r˛ece unosza˛ mnie do góry w powietrze. Co mogło nastapi´ ˛ c potem, nietrudno sobie wyobrazi´c. Mógł mnie odrzuci´c kilka metrów od siebie, bez trudu dałby sobie z tym rad˛e. Potłuczony i ci˛ez˙ ko poturbowany mogłem straci´c przytomno´sc´ . Przez moment przeszło mi przez my´sl, czy w ogóle mog˛e straci´c przytomno´sc´ . Nigdy jednak nie miałem okazji tego sprawdzi´c. Nagle, cho´c bardzo byłem oszołomiony, zdałem sobie spraw˛e, z˙ e jeszcze kto´s trzeci wszedł mi˛edzy nas, kto´s, kto miał nad nim władz˛e i zmusił go do wypuszczenia mnie z rak. ˛ Kiedy podniosłem wzrok, le˙załem na ulicy. Ujrzałem dwie postacie tylko przez moment, jak błysk obrazu, który pozostaje jeszcze przez chwil˛e po zamkni˛eciu oczu. Potem ju˙z tylko szelest ubrania, uderzenie buta o kamie´n i cisza. Pustka. Usiadłem, dyszac, ˛ pot spływał mi po twarzy. Rozgladałem ˛ si˛e dookoła, potem spojrzałem w gór˛e, w wask ˛ a˛ wsta˙ ˛zk˛e nieba mi˛edzy kamieniczkami. Powoli, tylko dlatego z˙ e wzrok skoncentrował si˛e całkowicie na niej, pojawiła si˛e nade mna,˛ z ciemno´sci s´ciany, jaka´s posta´c. Przycupni˛eta na wystajacych ˛ kamieniach nadpro˙za obróciła si˛e tak, z˙ e zobaczyłem najpierw błysk s´wiatła na włosach, a potem Zesztywniała, pos˛epna,˛ biała˛ twarz. Dziwna˛ twarz, szersza˛ i nie wychudzona˛ jak inne. Du˙ze, czarne oczy wpatrywały si˛e we mnie natarczywie. Usłyszałem szept, cho´c wargi zdały si˛e wcale nie porusza´c: — Nic si˛e tobie nie stało? Nie tylko nic mi si˛e nie stało, ale doszedłem ju˙z całkowicie do siebie. Stałem na nogach gotowy do ataku. Ale posta´c nie ruszyła si˛e, przycupni˛eta, jakby była cz˛es´cia˛ s´ciany. Zobaczyłem biała˛ dło´n si˛egajac ˛ a˛ do kieszeni kamizelki. M˛ez˙ czyzna wyciagn ˛ ał ˛ równie biała˛ wizytówk˛e i podał mi ja.˛ Nie poruszyłem si˛e, aby ja˛ odebra´c. — Niech pan przyjdzie do nas jutro wieczorem. — Usłyszałem ten sam szept gładkiej bez wyrazu twarzy, z której nadal wida´c było tylko jedno o´swietlone oko. — Nie zrobi˛e ci krzywdy — usłyszałem — i nic złego nie grozi ci ze strony tego drugiego. Nie pozwol˛e na to. Teraz, zrobił to, co potrafia˛ wampiry, zdało si˛e, z˙ e jego r˛eka odłaczyła ˛ si˛e od ciała, po czym wsun˛eła mi prosto w palce kartonik. Ró˙zowe napisy natychmiast zabłysły w s´wietle. Posta´c wspi˛eła si˛e na s´cian˛e jak kot i szybko znikn˛eła mi˛edzy wystajacymi ˛ oknami mansardy. Wiedziałem, z˙ e teraz byłem ju˙z sam, czułem to. Bicie mojego serca zdawało 171

si˛e wypełnia´c pusta˛ uliczk˛e, gdy stałem pod lampa,˛ czytajac ˛ bilet wizytowy. Było to zaproszenie do teatru. Adres był mi znajomy, bo bywałem ju˙z w teatrach na tej ulicy wielokrotnie. Nazwa jednak była zdumiewajaca ˛ — „Theatre des Vampires” i godzina — dziewiata ˛ wieczór. Obróciłem kartk˛e i dostrzegłem wiadomo´sc´ dopisana˛ odr˛ecznie: „Niech pan przyprowadzi ze soba˛ t˛e mała˛ s´licznotk˛e. Jeste´scie mile widziani. Armand”. Nie było watpliwo´ ˛ sci, z˙ e posta´c, która podała mi bilet, napisała te słowa. Na powrót do hotelu było ju˙z mało czasu. Nadchodził s´wit. Pu´sciłem si˛e p˛edem. Przypadkowi przechodnie, których mijałem na bulwarach, nawet chyba nie dostrzegli cienia, który w p˛edzie otarł si˛e o nich. Wst˛ep do „Theatre des Vampires” mo˙zliwy był wyłacznie ˛ za okazaniem zaproszenia. Nast˛epnej nocy od´zwierny przygladał ˛ si˛e karcie przez moment, podczas gdy na nas, stojacych ˛ u wej´scia, padał mi˛ekko deszcz. Padał na m˛ez˙ czyzn i kobiety stojacych ˛ przy zamkni˛etym okienku kasy, na szeleszczace ˛ plakaty, które tandetnie wyobra˙zały wampiry z rozło˙zonymi r˛ekoma i pelerynami, przypominajacymi ˛ skrzydła nietoperza, gotowe do skoku na nagie ramiona s´miertelnej ofiary. Padał na pary, które przeciskały si˛e obok nas do zatłoczonego holu. Z łatwo´scia˛ mogłem dostrzec, z˙ e cały ten otaczajacy ˛ nas tłum to byli ludzie, nie wampiry, nie ujrzałem w´sród nich z˙ adnego wampira. Nie był nim nawet chłopak, który w ko´ncu wprowadził nas w tłum huczacy ˛ rozmowa,˛ pełen zapachów wilgotnej wełny, gdzie kobiece dłonie w r˛ekawiczkach muskały ronda kapeluszy i mokre straki ˛ włosów. Skierowałem si˛e ku ciemniejszym miejscom w goraczkowym ˛ podnieceniu. Oboje dopiero co pili´smy krew naszych ofiar, oblicza nasze nie były wi˛ec zbyt blade, a wzrok tak zas˛epiony i ponury. Smak tej krwi, która˛ przyjałem ˛ z niech˛ecia,˛ pozostawił we mnie uczucie niepokoju. Czułem si˛e nieswojo, ale nie miałem zbyt wiele czasu na zastanawianie si˛e nad tym. To nie była odpowiednia noc do zabijania. Ta noc miała przecie˙z dostarczy´c nam objawie´n, bez wzgl˛edu na to, jak si˛e zako´nczy. Byłem tego pewny. Stali´smy tak oto z całym tym ludzkim tłumem, gdy nagle drzwi do audytorium zostały otwarte i młody chłopak, popychajac ˛ nas uprzejmie w stron˛e rz˛edów, wskazał drog˛e do schodów prowadzacych ˛ na galeri˛e. Mieli´smy lo˙ze˛ , jedna˛ z najlepszych w teatrze, i nawet gdyby moje policzki nie zaró˙zowiły si˛e ani troch˛e, Klaudia nie wygladała ˛ jak normalne ludzkie dziecko, wo´zny-bileter i tak nie spojrzałby nawet na nas, pozostajac ˛ całkowicie oboj˛etny na cały ten kolorowy tłum. U´smiechnał ˛ si˛e tylko uprzejmie, gdy odsłonił dla nas kotar˛e do lo˙zy i wskazał dwa krzesła przed mosi˛ez˙ na˛ por˛ecza.˛ — Czy ty zatrudniałby´s w takim miejscu niewolników? — szepn˛eła Klaudia. — Lestat nigdy nie ufał niewolnikom — odpowiedziałem. Przygladałem ˛ si˛e, jak zapełniały si˛e powoli miejsca, przygladałem ˛ si˛e wspaniałym kapeluszom pa´n balansujacych ˛ mi˛edzy rz˛edami w poszukiwaniu swych miejsc. W s´wietle lamp migały białe ramiona, błyszczały diamenty. 172

— Pami˛etaj, bad´ ˛ z ostro˙zny i przebiegły. — Raz jeszcze doszedł mnie szept Klaudii spod pochylonej jasnej główki. — Za bardzo jeste´s d˙zentelmenem. ´ Swiatła przygasały, najpierw na balkonach, a potem wzdłu˙z s´cian na parterze. Grupka muzyków zajmowała ju˙z swoje miejsca w kanale dla orkiestry, a u spodu długiej atłasowej kurtyny najpierw zamrugały, a potem rozbłysły jasno płomienie lamp. Zdawało si˛e, z˙ e audytorium usun˛eło si˛e w cie´n, jak gdyby owini˛ete w szara˛ chmur˛e, przez która˛ migotały tylko diamenty na przegubach dłoni, szyjach i palcach. Rozległo si˛e zbiorowe uciszanie przy wtórze pochrzakiwa´ ˛ n i kasła´n. Potem zaległa cisza. Słycha´c było tylko wolne rytmiczne uderzenia tamburynu. Po chwili zawtórowała mu cicha melodia fletu zdajaca ˛ si˛e podnosi´c ostre, metaliczne tony dzwonków tamburynu, tworzac ˛ niespokojna,˛ naprzykrzajac ˛ a˛ si˛e melodi˛e, która przypominała nieco s´redniowieczne inkantacje. Dołaczyły ˛ si˛e smyczki. D´zwi˛ek fletu rósł, a w melodii pojawiło si˛e co´s melancholijnego, smutnego. Muzyka stała si˛e jakby zakl˛eciem i cała publiczno´sc´ zdawała si˛e uciszona i zjednoczona w niej. Nawet unoszaca ˛ si˛e w tej chwili kurtyna nie załamała ciszy najdrobniejszym ´ d´zwi˛ekiem. Swiatła zapłon˛eły mocniej i wydawało si˛e, z˙ e scena nie jest wła´sciwie scena,˛ ale g˛esto zaro´sni˛etym drzewami miejscem. Mi˛edzy drzewami mo˙zna było dostrzec co´s, co wydawało si˛e niskim, kamiennym brzegiem rzeki, a nad nim, i obok, migotała powierzchnia wody, która˛ wyobra˙zał namalowany obraz na delikatnym jedwabiu, lekko tylko dr˙zacym ˛ od ledwo wyczuwalnego przeciagu. ˛ Posypały si˛e oklaski nagradzajace ˛ trójwymiarowa˛ iluzj˛e. Przez moment osia˛ gn˛eły crescendo i ucichły. Ubrana na ciemno posta´c pojawiła si˛e na scenie, przemykajac ˛ od jednego pnia do drugiego tak szybko, z˙ e gdy weszła w jasne s´wiatło sceny, zdawało si˛e, z˙ e pojawiła si˛e od razu na jej s´rodku w magiczny zgoła sposób. Jedna jej r˛eka uniosła si˛e spod płaszcza, ukazujac ˛ wszystkim srebrna˛ kos˛e, w drugiej przed niewidoczna˛ dla widowni twarza,˛ trzymała mask˛e przedstawiaja˛ ca˛ wymalowane rysy s´mierci, czaszk˛e. ´ Dało si˛e słysze´c gł˛ebokie oddechy przera˙zenia. To była Smier´ c, stojaca ˛ tu ´ przed widownia,˛ z kosa.˛ Smier´ c na skraju lasu. Co´s we mnie poruszyło si˛e, odbierałem t˛e scen˛e w jaki´s ludzki sposób, nie ze strachem, ale działała na mnie magia˛ tych delikatnie malowanych dekoracji, tajemniczo´scia˛ s´wiata, w którym zakapturzona czarna posta´c poruszała si˛e niespokojnie, kr˛ecac ˛ si˛e do przodu i do tyłu z wdzi˛ekiem wielkiej czarnej pantery, wzbudzajac ˛ wła´snie owe j˛eki przera˙zenia, owe westchnienia i pełne szacunku szepty. ´ Ale oto, za postacia˛ Smierci, której gesty i ruchy zdawały si˛e posiada´c moc magiczna,˛ jak rytm muzyki, w takt której poruszała si˛e na scenie, pojawiły si˛e inne postacie. Najpierw stara kobieta, bardzo zgarbiona i pochylona. Jej siwe włosy były jak mech, r˛ece wyciagn˛ ˛ eły si˛e pod ci˛ez˙ arem wielkiego kosza na kwiaty. Jej stopy szurały po scenie, a głowa podrygiwała w rytm muzyki. Nagle na widok ´ Smierci rzuciła si˛e do tyłu, nie mogac ˛ jednak oderwa´c od niej oczu. Powoli postawiła koszyk na scenie i zło˙zyła dłonie jak do modlitwy. Była zm˛eczona, jej głowa 173

opadła podtrzymywana dło´nmi, jak gdyby zasn˛eła, po chwili wyciagn˛ ˛ eła je przed ´ siebie w błagalnym ge´scie. Gdy jednak Smier´c podeszła do niej, kobieta odchyliła si˛e, by spojrze´c jej prosto w oczy, których nie widzieli´smy, bo były ukryte ´ w cieniu i g˛estych opadajacych ˛ na twarz włosach. Smier´ c podeszła i odskoczyła znowu do tyłu, machajac ˛ r˛eka,˛ jak gdyby rozwiewajac ˛ przykry zapach w powietrzu. Z widowni dał si˛e słysze´c niepewny s´miech. Gdy jednak starucha podniosła ´ si˛e i po´spieszyła za Smierci a,˛ s´miech wybuchł ju˙z nieskr˛epowanie. Muzyka przeszła w skoczny taniec, towarzyszac ˛ ich bieganinie dookoła sce´ ny. Stara goniła Smier´c, a˙z ta, w ko´ncu, przywarła do pnia drzewa, szukajac ˛ przed nia˛ schronienia, kłaniajac ˛ si˛e publiczno´sci zamaskowana˛ twarza.˛ Stara kobieta, zagubiona, pokonana, wróciła z powrotem do swojego koszyka, a muzyka stała si˛e mniej gło´sna i zwolniła skoczne tempo. Przy akompaniamencie muzyki stara kobieta zeszła ze sceny. Nie podobało mi si˛e to. Nie podobał mi si˛e s´miech, jaki wokół słyszałem. Teraz znowu ujrzałem, jak na scenie zacz˛eły porusza´c si˛e inne postacie, muzyka dyktowała ich gesty i ruchy, kalek o kulach i z˙ ebraków ´ w podartych popielatych łachmanach. Wszyscy oni próbowali dosi˛egna´ ˛c Smierci, która kr˛ecac ˛ si˛e, uciekała to temu, szybkim skr˛etem ramion w bok, to tamtemu, z jasno wyra˙zonym gestem obrzydzenia. Z daleka machała do nich na po˙zegnanie. Dopiero wtedy zdałem sobie spraw˛e, z˙ e ta blada dło´n, która wykonywała owe komiczne łuki w powietrzu wcale nie była pomalowana na biało. R˛eka, która wzbudzała tyle wesoło´sci w´sród publiczno´sci, była r˛eka˛ wampira. I znów, gdy scena opustoszała, ta sama r˛eka uniosła si˛e do szczerzacej ˛ z˛eby czaszki, jak gdyby imitujac ˛ ziewanie. A potem wampir, nadal trzymajac ˛ przed soba˛ mask˛e, przybrał doskonale udawana˛ poz˛e człowieka odpoczywajacego, ˛ opierajac ˛ si˛e o pie´n drzewa, jak gdyby powoli zapadał w sen czy drzemk˛e. Muzyka przeszła w c´ wierkanie na´sladujace ˛ ptaki, falowanie wody, a reflektor, w którego z˙ ółtym s´wietle znajdował si˛e wampir, przygasał, a˙z wreszcie zgasł całkiem, gdy posta´c zapadła w gł˛eboki sen. Pojawiło si˛e nowe s´wiatło punktowe przeszywajace ˛ blaskiem płótno dekoracji. Tym razem w jego s´wietle znalazła si˛e młoda kobieta stojaca ˛ samotnie w gł˛ebi sceny. Była majestatycznie wysoka, a jej twarz była ukryta w lu´zno opadajacej ˛ grzywie złotych loków. Po chwili zobaczyli´smy t˛e twarz, gdy zacz˛eła z trudem brna´ ˛c przez g˛esty las tak, z˙ e wydawała si˛e w nim zupełnie zagubiona. Czułem wprost pełen szacunku podziw widowni. Dziewczyna rzeczywi´scie wydawała si˛e zagubiona na scenie. Nie była przy tym wampirem. Jej n˛edzna poplamiona i ubrudzona bluzka i spódniczka nie były teatralnymi rekwizytami, a jej twarz nie była poddana charakteryzacji. Wpatrywała si˛e teraz w s´wiatło licem tak pi˛eknym i delikatnie wymodelowanym, jak oblicze marmurowej Dziewicy. W s´wiecacym ˛ na nia˛ snopie s´wiatła nie widziała nic, co si˛e wokół niej dzieje. J˛ek, który przeszedł przez jej usta, zdawał si˛e odbija´c cicha,˛ romantyczna˛ melodi˛e wykonywana˛ teraz na flecie, jakby w hołdzie na cze´sc´ takiej pi˛ekno´sci. Posta´c przedstawiajaca ˛ 174

´ Smier´ c, o´swietlona bladym reflektorem, obudziła si˛e natychmiast, obracajac ˛ si˛e, by lepiej widzie´c dziewczyn˛e, i tak jak publiczno´sc´ wyrazi´c jej swój hołd i podziw. Chichot zgasł, zanim dał si˛e naprawd˛e słysze´c. Była pi˛ekna, a jej szare oczy wypełniało cierpienie. Przedstawienie było zbyt doskonałe. Nagle, maska z trupia˛ ´ ´ czaszka˛ została przez Smier´ c odrzucona na scen˛e i Smier´ c ukazała teraz swoja˛ ´ błyszczac ˛ a˛ twarz widowni. M˛ez˙ czyzna, który przedstawiał Smier´ c, przygładzał swoje ładne włosy, poprawiał kamizelk˛e, stracaj ˛ ac ˛ wyimaginowany kurz z klap ´ surduta. Zakochana Smier´ c. Zerwały si˛e ponownie oklaski nagradzajace ˛ s´wietlista˛ charakteryzacj˛e twarzy, połyskujace ˛ ko´sci policzkowe, mrugajace, ˛ czarne oko, jak gdyby były mistrzowska˛ iluzja,˛ podczas gdy w rzeczywisto´sci była to po prostu z cała˛ pewno´scia˛ twarz wampira, tego samego, który zaczepił mnie w Dzielnicy Łaci´nskiej, tego łypiacego ˛ szyderczo i kpiaco ˛ wydymajacego ˛ wargi wampira, teraz prezentujacego ˛ si˛e w z˙ ółtym s´wietle reflektora. W ciemno´sci si˛egnałem ˛ po dło´n Klaudii i s´cisnałem ˛ ja˛ mocno. Ona jednak siedziała nieruchomo, jakby w niemym zachwycie. Tymczasem las na scenie, przez który owa bezradna dziewczyna próbowała co´s dojrze´c o´slepiona skierowanym na nia˛ s´wiatłem, podzielił si˛e na dwie cz˛es´ci, rozst˛epujac ˛ si˛e na boki ze s´rodka sceny, w ten sposób usuwajac ˛ wampirowi przeszkody na drodze do niej. Ona, podchodzac ˛ do s´wiateł rampy, ujrzała go nagle i stan˛eła jak wryta, wydajac ˛ z siebie j˛ek podobny do j˛eku dziecka. W rzeczy samej, dziewczyna miała w sobie wiele z dziecka, cho´c bezsprzecznie była ju˙z dojrzała˛ kobieta.˛ Tylko niewielkie zmarszczki na delikatnej skórze wokół oczu zdradzały jej wiek. Jej piersi, cho´c niewielkie, były pi˛eknie ukształtowane i delikatnie rysowały si˛e pod bluzka,˛ a biodra, cho´c niezbyt pełne, nadawały długiej, zakurzonej spódniczce zmysłowych kształtów. Gdy cofała si˛e przed wampirem, ujrzałem w jej oczach łzy połyskujace ˛ w s´wietle i poczułem, jak moje serce skurczyło si˛e w obawie o nia,˛ cho´c jednocze´snie wzbierało we mnie po˙zadanie. ˛ Za nia,˛ nagle, pojawiły si˛e i zacz˛eły si˛e porusza´c na czarnym tle dekoracji malowane czaszki. Postacie, które je nosiły, pozostawały jednak niewidoczne w swych czarnych ubiorach, poza nie zakrytymi, białymi dło´nmi, które przytrzymywały brzeg peleryny czy fałdy sukni. Były te˙z tam kobiety wampiry, przysuwajace ˛ si˛e wraz z m˛ez˙ czyznami w stron˛e swojej ofiary. Teraz, jedno po drugim, odrzucali maski, tak z˙ e po chwili utworzyły one pomysłowo uło˙zony stos, gdzie patyki wystawały na zewnatrz ˛ niczym ko´sci, a czaszki szczerzyły z˛eby w stron˛e ciemno´sci. Stan˛eli nieruchomo, wszyscy, cała siódemka wampirów, w tym trzy kobiety. Ich cz˛es´ciowo odsłoni˛ete, kształtne piersi błyszczały nad obcisłymi, czarnymi stanikami ich tunik. Surowe, s´wietliste twarze spogladały ˛ czarnymi oczyma spod czarnych loków ich włosów. Pos˛epnie pi˛ekne, zdawały si˛e płyna´ ˛c w powietrzu, coraz to bardziej zbli˙zajac ˛ si˛e do dziewczyny, kwitnacej ˛ i rumianej, a przecie˙z blade i zimne w porównaniu z jej błyszczacymi, ˛ złotymi włosami i skóra˛ 175

niczym ró˙zowe płatki kwiatu. Słyszałem wstrzymywany oddech widowni, ciche westchnienia. To dopiero był spektakl! Krag ˛ białych twarzy przysuwajacych ˛ si˛e ´ coraz bli˙zej i bli˙zej, i ta posta´c główna, prowadzaca, ˛ Smier´ c, odwracajaca ˛ si˛e teraz do widowni z r˛ekoma skrzy˙zowanymi na piersiach, głowa˛ pochylona,˛ jakby chciała wywoła´c uczucie zrozumienia; no, bo czy˙z mo˙zna si˛e jej oprze´c! Pomruk rytmicznego s´miechu, westchnienia. Ale to ona, ta dziewczyna, przerwała ten magiczny krag ˛ ciszy. — Nie chc˛e umiera´c — wyszeptała wyra´znie. Jej głos był jak dzwon. ´ — My przynosimy s´mier´c — odpowiedział jej m˛ez˙ czyzna grajacy ˛ Smier´ c. ´ — Smier´c — dodali szeptem wszyscy w kr˛egu. Dziewczyna obróciła nagle głow˛e, zarzucajac ˛ włosami tak, z˙ e stały si˛e prawdziwym potokiem złotych loków. Była soczysta, pełna z˙ ycia pod mizernym ubraniem. — Pomó˙zcie mi! — krzykn˛eła cicho, jak gdyby obawiajac ˛ si˛e nawet podnie´sc´ głos. — Niech kto´s mi po. . . — zwróciła si˛e do tłumu, wiedzac, ˛ z˙ e jest gdzie´s tam, za s´ciana˛ s´wiatła. Klaudia odpowiedziała na to cichym s´miechem. Dziewczyna na scenie zdawała sobie tylko po cz˛es´ci spraw˛e, gdzie si˛e znajduje i co si˛e wokół niej dzieje, ale z cała˛ pewno´scia˛ wiedziała niesko´nczenie wi˛ecej, ni˙z pełne rz˛edy gapiacych ˛ si˛e na nia˛ widzów. — Nie chc˛e umiera´c! Nie chc˛e! — Jej delikatny głos załamał si˛e, nie spuszczała wzroku ze złowieszczej postaci głównego wampira, demonicznego maga, który teraz wystapił ˛ z kr˛egu innych, stajac ˛ blisko dziewczyny. — Wszyscy umrzemy — odezwał si˛e. — To jedyna rzecz, która˛ dzielimy si˛e z wszystkimi lud´zmi s´miertelnymi. — Jego r˛eka uniosła si˛e nad orkiestra,˛ odległymi twarzami na balkonach i w lo˙zach. — Nie — zaprotestowała, nie wierzac ˛ — jeszcze tyle lat przede mna,˛ tyle lat. . . — Jej głos stał si˛e cichy, lecz niemal s´piewny w wyra˙zanym bólu. Nie mo˙zna si˛e było oprze´c jej nagiej szyi czy dr˙zacej ˛ dłoni. — Lat, które mina! ˛ — odrzekł mistrz wampirów. — Skad ˛ wiesz, z˙ e tak znowu ´ wiele? Smier´ c nie ma szacunku dla wieku! Mo˙ze na przykład przyj´sc´ choroba, mo˙ze ju˙z nawet jest w twoim ciele, ju˙z toczy ci˛e od wewnatrz. ˛ Albo, tam na zewnatrz, ˛ na dworze, czyha jaki´s złoczy´nca, gotów zabi´c ciebie tylko dla twych złotych włosów! — Teraz dotknał ˛ ich swymi palcami, a d´zwi˛ek jego gł˛ebokiego, nienaturalnego głosu stał si˛e d´zwi˛eczny: — Czy musz˛e ci mówi´c, co w zanadrzu trzyma dla ciebie przeznaczenie? — Nie obchodzi mnie to. . . nie boj˛e si˛e — zaprotestowała czystym i donos´nym cho´c łamiacym ˛ si˛e głosem. — Chciałabym zaryzykowa´c . . . — A je´sli rzeczywi´scie zaryzykowałaby´s i z˙ yła, z˙ yła lata całe, jaki byłby tego efekt? Zgarbiona posta´c i bezz˛ebne oblicze staro´sci? — To mówiac, ˛ uniósł jej włosy z pleców, odsłaniajac ˛ blada˛ szyj˛e. Powoli wysunał ˛ z lu´znych, zmarszczonych fałd bluzki sznurówk˛e. Tania tkanina rozchyliła si˛e, r˛ekawy zsun˛eły z wa˛ skich ró˙zowych ramion. Dziewczyna próbowała chwyci´c opadajacy ˛ materiał, lecz 176

wampir odtracił ˛ jej r˛ece silnie do tyłu. Widownia zdała si˛e jednogło´snie nabra´c powietrza w usta; damy z lornetkami, panowie pochylajac ˛ si˛e do przodu na swoich miejscach. Ujrzałem, jak bluzka opada. Patrzyłem na jej skór˛e, blada˛ i bez skazy, pulsujac ˛ a˛ od bijacego ˛ serca. Ujrzałem male´nkie brodawki piersi, na których niepewnie zatrzymała si˛e na moment tkanina, nim zsun˛eła si˛e ni˙zej. Wampir przytrzymywał mocno jej prawa˛ r˛ek˛e za nadgarstek, łzy obficie spływały na jej zaczerwienione ze wstydu policzki. Przygryzła wargi. — Tak jak oczywiste jest, z˙ e to ciało teraz jest ró˙zowe — powiedział — tak naturalna˛ rzeczy koleja˛ stanie si˛e kiedy´s szare i pomarszczone przez czas. — Pozwólcie mi z˙ y´c — błagała dziewczyna, odwracajac ˛ od niego twarz. — Nie dbam o to. . . nie dbam! — Ale, w takim razie, dlaczego tak bardzo ci˛e obchodzi s´mier´c teraz? Je´sli te rzeczy nie przera˙zaja˛ ciebie. . . takie okropno´sci? Potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ wprawiona w zakłopotanie, przechytrzona, bezradna. Poczułem wzbierajac ˛ a˛ zło´sc´ , równie silnie jak narastajac ˛ a˛ nami˛etno´sc´ . Z opuszczona˛ głowa˛ przyj˛eła na siebie cała˛ odpowiedzialno´sc´ za obron˛e z˙ ycia. Wszystko to było tak nieuczciwe, tak potwornie nieuczciwe. Powinna była przeciwstawi´c jego rozumowaniu logik˛e tego, co było oczywiste i s´wi˛ete, i tak wspaniale uciele´snione w niej samej. On jednak sprawił, z˙ e zabrakło jej słów, z˙ e przemo˙zny instynkt z˙ ycia wydał si˛e nieistotny. Czułem ju˙z, z˙ e dziewczyna umiera od wewnatrz, ˛ słabnie. Nienawidziłem go. Bluzka zsun˛eła si˛e na biodra. Pomruk przeszedł przez widowni˛e, gdy jej małe okragłe ˛ piersi, całkowicie teraz obna˙zone, zadr˙zały od gwałtownego ruchu. Próbowała uwolni´c si˛e od jego silnej r˛eki, która trzymała ja˛ za przegub dłoni. Na pró˙zno jednak. — Ale przypu´sc´ my, z˙ e pozwoliliby´smy ci odej´sc´ wolno. . . przypu´sc´ my, z˙ e ´ wzruszyłaby´s serce Smierci i nie mogłaby oprze´c si˛e twojej pi˛ekno´sci. . . Przeciwko komu miałaby skierowa´c swoja˛ kos˛e? Kto´s musi przecie˙z umrze´c, kto´s musi znale´zc´ si˛e na twoim miejscu. Czy zechciałaby´s wybra´c t˛e osob˛e dla nas? Osob˛e, która stanie tu i b˛edzie cierpie´c, jak ty sama teraz cierpisz? — Gestem r˛eki wskazał widowni˛e. Zmieszanie młodej kobiety było całkowite. — Czy masz siostr˛e. . . matk˛e. . . mo˙ze dziecko? — Nie — wykrztusiła — nie. . . — Potrzasn˛ ˛ eła grzywa˛ włosów. — Z pewno´scia˛ kto´s mógłby zaja´ ˛c twoje miejsce — pastwił si˛e nad nia˛ dalej. — Przyjaciel? Wybieraj! — Nie mog˛e, nie potrafiłabym. . . — Skr˛ecała si˛e w jego mocnym u´scisku. Wampiry stojace ˛ dookoła przypatrywały si˛e tylko, bez ruchu. Ich twarze nie wykazywały z˙ adnych emocji, jak gdyby ich nadnaturalne ciało było tylko maska.˛ — Nie mo˙zesz tego uczyni´c? — uragał ˛ wampir. Wiedziałem ju˙z, z˙ e gdyby powiedziała, z˙ e mo˙ze, oskar˙zyłby ja˛ i pot˛epił za to, z˙ e jest równie zła jak on, chcac ˛ wskaza´c kogo´s innego, kto zginałby ˛ za nia,˛ i dodałby na pewno, z˙ e w takim 177

razie zasługuje na swój los. ´ — Smier´ c czeka na ciebie wsz˛edzie — westchnał ˛ teraz, jak gdyby nagle poczuł si˛e zawiedziony. Widownia nie zauwa˙zyła tego co ja. Widziałem, z˙ e ka˙zdy mi˛esie´n na jego gładkiej twarzy s´ciagn ˛ ał ˛ si˛e, st˛ez˙ ał. Dziewczyna próbowała wytrzyma´c jego wzrok, ale odwróciła si˛e szybko, rozpaczliwie szukajac ˛ jakiej´s nadziei po bokach. W ciepłym powietrzu czułem zapach kurzu i aromat jej skóry, słyszałem ciche bicie jej serca. Wampir pochylił si˛e nad nia˛ w zadumie, za´slepiony nia,˛ ale nadal trzymał ja˛ mocno w u´scisku. — My przynosimy s´mier´c s´wiadoma.˛ W ten sposób staniesz si˛e najpierw na´ sza˛ panna˛ młoda.˛ Czy wiesz, co to znaczy by´c kochana˛ przez Smier´ c? — Był bliski pocałowania jej twarzy, błyszczacych ˛ s´ladów łez na policzkach. — Czy ´ wiesz, co to oznacza, gdy Smier´ c za twoje imi˛e? Spojrzała na niego całkowicie sparali˙zowana strachem. Jej oczy zdały si˛e zachodzi´c mgiełka,˛ usta rozchylały si˛e, a dolna warga opadła. Wpatrywała si˛e teraz poza niego, w posta´c innego wampira, który wolno wyłonił si˛e z ciemno´sci. Przez dłu˙zszy czas stał z boku całego zgromadzenia, z zało˙zonymi r˛ekoma i nieruchomymi, wielkimi, czarnymi oczyma. Był jakby ponad tym wszystkim, co rozgrywało si˛e na scenie. Ona jednak patrzyła teraz tylko w jego oczy, a ból malujacy ˛ si˛e na jej twarzy uczynił ja˛ dodatkowo nieodparcie pi˛ekna,˛ pon˛etna˛ i wabiac ˛ a.˛ To wła´snie trzymało w napi˛eciu cała˛ t˛e zblazowana˛ publiczno´sc´ , ten straszliwy ból. Czułem niemal jej skór˛e, jej małe sterczace ˛ piersi, czułem, jak moja dło´n pie´sci jej ciało. Zamknałem ˛ oczy i ujrzałem ja˛ zupełnie sama˛ na tle mojej prywatnej ciemno´sci. To samo odczuwali oni, zgromadzeni wokół niej, cała ta społeczno´sc´ wampirów. Nie miała ju˙z z˙ adnych szans. Raz jeszcze spojrzałem na scen˛e. Ujrzałem ja˛ miotajac ˛ a˛ si˛e, migocac ˛ a˛ w zadymionym s´wietle lamp rampy, ujrzałem jej łzy jak złoto, gdy w tej samej chwili, ów stojacy ˛ nieco dalej wampir wyrzekł cicho słowa: — Nie b˛edzie bolało. Zobaczyłem, z˙ e wampir stojacy ˛ przy dziewczynie Zesztywniał. Nikt inny tego nie dostrzegł. Oni widzieli tylko gładka˛ dzieci˛eca˛ twarz dziewczyny, te rozchylone wargi, zwiotczałe od niewinnego zdziwienia, gdy wpatrywała si˛e w nowego, głównego aktora sceny, usłyszeli jak cicho i bezradnie powtórzyła za nim: — Nie b˛edzie bolało? — Twoja pi˛ekno´sc´ jest podarunkiem dla nas. — Jego silny głos wypełnił cała˛ sal˛e, zdawał si˛e opanowywa´c i podporzadkowywa´ ˛ c rosnac ˛ a˛ fal˛e podniecenia. Lekko, prawie niedostrzegalnie, jego r˛eka poruszyła si˛e. Wampir przy dziewczynie pu´scił ja˛ i odsunał ˛ si˛e teraz, stał si˛e natychmiast tylko jednym z kr˛egu cierpliwych, białych twarzy, których głód krwi i spokój dziwnie łaczyły ˛ si˛e w jedno. Powoli i z wdzi˛ekiem stojacy ˛ na uboczu wampir podchodził bli˙zej. Była ju˙z słaba, na pół omdlała, zapomniała o swojej nago´sci, dr˙zały jej tylko wargi i westchnienie przeszło przez wilgotne usta. 178

— Nie b˛edzie bolało — powtarzała. To było ponad moje siły, jej widok, st˛esknionej teraz za nim, zwyci˛ez˙ onej siła˛ i moca˛ wampira. Chciałem krzykna´ ˛c do niej, przerwa´c jej omdlenie. Pragnałem ˛ jej. Pragnałem ˛ jej coraz bardziej, gdy on tymczasem zbli˙zał si˛e do niej, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ek˛e do sznurówek i haftek spódnicy. Ona pochyliła si˛e w jego kierunku, odchylajac ˛ do tyłu głow˛e, gdy czarny materiał zsunał ˛ si˛e z jej bioder, odsłaniajac ˛ dzieci˛ece niemal ciało. Sukienka opadła zupełnie i zatrzymała si˛e na stopach. Wampir rozchylił r˛ece. Stał tyłem do migocacych ˛ s´wiateł sceny, zdało si˛e, z˙ e jego kasztanowe włosy zadr˙zały, gdy złoto jej włosów opadło na jego czarny płaszcz. — Nie b˛edzie bolało. . . nie b˛edzie bolało — powtarzał szeptem, gdy ona poddawała si˛e zupełnie jego woli. Teraz, obracajac ˛ si˛e powoli na bok tak, z˙ e wszyscy mogli zobaczy´c jej uspokojona˛ twarz, podniósł ja˛ nieco. Jej plecy wygi˛eły si˛e i nagie piersi dotkn˛eły guzików jego ubrania, a blade dłonie obj˛eły jego szyj˛e. Zesztywniała, cicho krzykn˛eła, gdy z˛eby wampira zanurzyły si˛e w jej ciele, cho´c twarz pozostawała nieruchoma, gdy tymczasem cały teatr poddawał si˛e działaniu wspólnie prze˙zywanej nami˛etno´sci. Jego biała dło´n połyskiwała na jej soczystych po´sladkach, opadajace, ˛ długie włosy si˛egały a˙z do nich, gładził je. Podniósł ja˛ w gór˛e, gdy pił. Jej szyja błyszczała na tle jego białych policzków. Poczułem si˛e słabo, oszołomiony, głód krwi wzrastał i we mnie, skr˛ecajac ˛ moje z˙ yły, serce. Moja dło´n zacisn˛eła si˛e na mosi˛ez˙ nej barierce, coraz silniej i silniej, a˙z metal zaczał ˛ wyłamywa´c si˛e w spojeniach. Cichy, skr˛ecajacy ˛ a˙z do bólu odgłos ssania krwi, którego z˙ aden z obecnych tu s´miertelnych ludzi nie mógł słysze´c, przygwa˙zd˙zał mnie niemal do miejsca, na którym siedziałem. Pochyliłem głow˛e. Chciałem zamkna´ ˛c oczy. Powietrze zdawało si˛e wypełnione słonawa˛ wonia˛ jej skóry, było gorace ˛ i słodkie. Wokoło dziewczyny zacies´nił si˛e krag ˛ pozostałych wampirów, biała r˛eka, która trzymała ja˛ za udo drgn˛eła i wampir o kasztanowych włosach pu´scił ja,˛ odsłonił i przekazał pozostałym. Głowa dziewczyny była ju˙z odchylona bezwładnie do tyłu. Jedna z kobiet wampirów uniosła si˛e nad nia,˛ obj˛eła i kołysała si˛e chwil˛e z nia˛ razem, głaszczac ˛ jej ciało, nim pochyliła si˛e, by pi´c jej krew. Wszyscy teraz kotłowali si˛e koło niej, przechodziła od jednego do drugiego wprost na oczach zaczarowanego i zniewolonego tłumu. Głowa opadła bezwładnie na rami˛e m˛ez˙ czyzny wampira, pochylony kark był równie pon˛etny jak małe po´sladki czy gładka skóra jej długich ud, mi˛ekkich fałdek ponad zgi˛etymi kolanami. Siedziałem wci´sni˛ety w krzesło. W ustach miałem smak jej ciała, krwi, bolały mnie z˙ yły. Katem ˛ oka dostrzegłem, z˙ e kasztanowłosy wampir, który pierwszy ja˛ zdobył, stanał ˛ znów na boku, jak poprzednio, i wpatruje si˛e teraz we mnie. Zdawało mi si˛e, z˙ e wybrał mnie z ciemno´sci i jego wzrok zatrzymał si˛e na mnie ponad rozgrzanym powietrzem. Jeden po drugim wampiry opuszczały scen˛e. Ponownie pojawił si˛e namalo179

wany las, bezgło´snie zasuni˛ety na swoje miejsce. Tymczasem dziewczyna, słaba i bardzo blada, została zło˙zona naga na atłasowych, czarnych marach w lesie, wprost na poszyciu. Ponownie odezwała si˛e muzyka, niesamowita i alarmujaca, ˛ coraz gło´sniejsza, gdy s´wiatła, przeciwnie, przygasały. Wszystkie wampiry znik´ n˛eły ze sceny, poza tym, który odtwarzał w spektaklu Smier´ c. Teraz podnosił włas´nie swoja˛ kos˛e i mask˛e le˙zace ˛ w cieniu. Przykl˛eknał ˛ obok le˙zacej ˛ dziewczyny. ´Swiatła słabły coraz bardziej i tylko muzyka posiadała jeszcze moc i sił˛e w otaczajacej ˛ nas ciemno´sci. Wkrótce jednak i ona uciszyła si˛e. Przez chwil˛e cała widownia siedziała dosłownie nieruchomo. Potem zerwała si˛e niesamowita burza oklasków. Zrazu tu i ówdzie, potem unisono, łacz ˛ ac ˛ si˛e razem. Zapaliły si˛e s´wiatła w lichtarzach na s´cianach, głowy zacz˛eły obraca´c si˛e jedna do drugiej, na sali wybuchły gło´sne rozmowy. Jaka´s kobieta wstała na s´rodku rz˛edu, aby wyciagn ˛ a´ ˛c wkr˛econego w krzesło swego lisa. Kto´s inny szybko przepychał si˛e do przej´scia. Za chwil˛e cała widownia powstała z miejsc, przesuwajac ˛ si˛e do otwartych drzwi wyj´scia. Szum wkoło uspokoił mnie nieco, zblazowany szum wyrafinowanego i pachnacego ˛ perfumami tłumu, który wypełniał hol i sklepienie teatru. Czar prysł. Drzwi otwarły si˛e szeroko na padajacy ˛ nadal deszcz na dworze. Słycha´c było stukot kopyt o bruk, głosy wołajace ˛ o doro˙zk˛e. Pode mna,˛ w morzu poprzesuwanych nieco krzeseł jaka´s biała r˛ekawiczka błyszczała na zielonej, jedwabnej poduszce. Siedziałem, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e, słuchajac, ˛ jedna˛ r˛eka˛ zasłaniajac ˛ twarz, a druga˛ opierajac ˛ na łokciu o balustrad˛e. Podniecenie we mnie opadło, smak dziewczyny na ustach ginał, ˛ jak gdyby zapach deszczu zamroził jej aromat. W pustym teatrze nadal jeszcze słyszałem bicie jej serca. Wciagn ˛ ałem ˛ powietrze, smakowałem deszcz. Zerknałem ˛ wreszcie na siedzac ˛ a˛ bez ruchu Klaudi˛e z r˛ekoma wci´sni˛etymi w podołek. Poczułem gorzki smak w ustach i zam˛et w głowie. Zobaczyłem samotnego od´zwiernego przechodzacego ˛ w dole, pode mna,˛ który poprawiał poprzesuwane krzesła i zbierał rozrzucone po dywanie programy. Byłem s´wiadom, z˙ e ból, który teraz odczuwam, ten zam˛et, ta o´slepiajaca ˛ nami˛etno´sc´ , od której dopiero co si˛e uwolniłem, znikn˛eły by natychmiast, gdybym mógł, ot po prostu, zeskoczy´c na dół i wciagn ˛ a´ ˛c go szybko w jedna˛ z tych bocznych wn˛ek oddzielonych kotara˛ i wyssa´c w ciemno´sci jego krew. Chciałem to zrobi´c i jednocze´snie nie. Klaudia pochyliła si˛e do ucha i wyszeptała: — Cierpliwo´sci, Louis, cierpliwo´sci. Otworzyłem oczy. Kto´s stał obok, ledwo w zasi˛egu mojego widzenia. Kto´s, kto przechytrzył mój zmysł słuchu, podchodzac ˛ tak blisko. Stał oto teraz, bezszelestnie, za zasłoni˛etym kotara˛ wej´sciem do lo˙zy. To był ten sam kasztanowłosy wampir, ten stojacy ˛ z boku podczas przedstawienia. Stał na wy´sciełanym dywanem podej´sciu i patrzył na nas. Wiedziałem teraz, kim był. Jak podejrzewałem, był to ten sam wampir, który dał mi zaproszenie do teatru. Armand. 180

Poderwałbym si˛e nagle, gdyby nie bezruch z jakim stał obok, i zadumany, wyobcowany wyraz jego twarzy. Zdawało si˛e, z˙ e stał tak oparty o s´cian˛e ju˙z dłu˙zszy czas i nie zdradził si˛e nawet mrugni˛eciem oka. Podeszli´smy z Klaudia˛ bli˙zej. Gdyby a˙z tak bardzo mnie nie zaabsorbował, to odczułbym pewnie ulg˛e, z˙ e nie jest tym wysokim wampirem o ciemnych włosach, ale nie zastanawiałem si˛e wtedy nad tym. Teraz, jego oczy poruszyły si˛e ospale i zaczał ˛ wpatrywa´c si˛e w Klaudi˛e, za nic sobie majac ˛ zwyczaj ludzi s´miertelnych ukrywania zbyt w´scibskiego spojrzenia. Poło˙zyłem r˛ek˛e na ramieniu Klaudii. — Szukali´smy was ju˙z od bardzo dawna — powiedziałem wreszcie, moje serce uspokajało si˛e, jak gdyby jego spokój wpływał na moje opanowanie. Nie mógłbym przesadzi´c w okre´sleniu tej jego szczególnej wła´sciwo´sci, a przecie˙z nie potrafi˛e tego opisa´c. Fakt ten powodował, z˙ e byłem rozdra˙zniony. Pozwolił mi odczu´c, z˙ e wie, w jakim znajduj˛e si˛e stanie, a jego nieruchoma postawa i gł˛ebokie brazowe ˛ oczy zdawały si˛e mówi´c, z˙ e nie ma sensu si˛e tym zajmowa´c i z˙ e, w szczególno´sci, słowa, których teraz szukałem, i tak mnie zawioda.˛ Klaudia stała obok milczaca. ˛ Odsunał ˛ si˛e od s´ciany i zaczał ˛ schodzi´c w dół po schodach, jednocze´snie wykonał gest zapraszajacy ˛ nas, by´smy poszli jego s´ladem. Wszystko to robił płynnie i szybko. W porównaniu do jego kroku i gestów moje były karykatura˛ ludzkich zachowa´n. Otworzył drzwi na parterze i wpu´scił nas do sal znajdujacych ˛ si˛e poni˙zej głównej sali teatralnej. Jego stopy ledwo dotykały kamiennych schodów, muskajac ˛ je tylko. Szedł odwrócony do nas plecami, z pełnym zaufaniem. Po chwili wkroczyli´smy do sali, która jak si˛e pó´zniej okazało, była obszerna˛ sala˛ balowa,˛ wykuta˛ w podziemiach znacznie starszych ni˙z budynek stojacy ˛ nad nia.˛ Drzwi, które przed chwila˛ otworzył, zatrzasn˛eły si˛e z głuchym łoskotem i zrobiło si˛e ciemno, zanim mogłem zorientowa´c si˛e w rozkładzie pokoju. W ciemno´sci usłyszałem szelest jego ubrania, a potem ostry trzask zapalanej zapałki. Teraz jego twarz pojawiła si˛e nad zapalona˛ zapałka˛ jak wielki płomie´n. Jaka´s posta´c zjawiła si˛e w s´wietle, tu˙z za nim, młody chłopak, który przyniósł mu s´wiec˛e. Widok tego chłopca na powrót przypomniał mi podniecajac ˛ a˛ przyjemno´sc´ , jaka˛ odczuwałem na widok nagiej kobiety na scenie, jej ciała, pulsujacej ˛ krwi. Chłopak odwrócił si˛e i przygladał ˛ mi si˛e, prawie identycznie jak kasztanowłosy wampir, który tymczasem przeniósł płomie´n z zapałki na s´wiec˛e i teraz szepnał ˛ do niego: — Id´z. — Wampir uniósł nieco s´wiec˛e i s´wiatło padło na odległa˛ s´cian˛e. Poczał ˛ przesuwa´c si˛e wzdłu˙z niej, dajac ˛ nam znak, by´smy poda˙ ˛zyli za nim. Ujrzałem s´wiat fresków i malowideł s´ciennych. Ich gł˛ebokie kolory wibrowały pod wpływem ta´nczacego ˛ płomienia. Stopniowo tematyka tych malowideł ´ stała si˛e dla nas jasna. Był tam przera˙zajacy ˛ Triumf Smierci Breughla, namalowany w takiej skali, z˙ e cała ta niezliczona kolekcja straszliwych postaci wznosiła si˛e nad nami, rozpływajac ˛ wy˙zej w ciemno´sci. Bezlitosne ko´sciotrupy przewo˙zace ˛ promem przez s´mierdzac ˛ a˛ fos˛e zdanych na ich łask˛e zmarłych lub ciagn ˛ ace ˛ wóz 181

pełen ludzkich czaszek, pozbawiajace ˛ głów wyciagni˛ ˛ ete martwe ciała lub wieszajace ˛ ludzi na szubienicach. Gdzie´s w oddali dzwon wybijał maszerujacym ˛ armiom czas piekła — spalonej i pogra˙ ˛zonej w dymie krainy, w kierunku której były prowadzone obrzydliwym, pozbawionym sensu marszem. Poczułem lekki niepokój, ale wampir dotknał ˛ mojej r˛eki i prowadził dalej wzdłu˙z s´ciany. Teraz zobaczyłem, jak powoli z mroku wyłania si˛e Upadek Aniołów z pot˛epionymi aniołami, zrzucanymi z niebia´nskich wysoko´sci wprost w gorejacy ˛ chaos ucztujacych ˛ potworów. Tak z˙ ywy, tak perfekcyjnie oddany obraz sprawił, z˙ e a˙z wzdrygnałem ˛ si˛e. R˛eka, która mnie dotkn˛eła przedtem, teraz uczyniła to samo. Zatrzymałem si˛e jednak na chwil˛e, spokojnie spogladaj ˛ ac ˛ w gór˛e a˙z po sam szczyt malowidła na s´cianie. Dostrzegłem tam wynurzajace ˛ si˛e z ciemno´sci postacie dwóch pi˛eknych aniołów z trabami ˛ anielskimi przytkni˛etymi do ust. Przez moment czas stanał ˛ w miejscu. Miałem silne wra˙zenie podobie´nstwa owej chwili do tej, kiedy odwiedziłem po raz pierwszy katedr˛e Notre Dame, ale szybko to min˛eło, jak co´s delikatnego i cennego, co nagle zostało wyrwane mi z rak. ˛ ´ Swieca uniosła si˛e. Znów wokół mnie wyrosło okrucie´nstwo strasznych scen. Milczaco ˛ bierni i poni˙zeni pot˛epie´ncy Boscha, wzd˛ete, martwe ciała w trumnach Trainiego, potworni je´zd´zcy Diirera i cała promenada s´redniowiecznych drzeworytów, herbów i sztychów. Sklepienie wiło si˛e a˙z od ko´sciotrupów, gnijacych ˛ trupów i ta´nczacych ˛ wokół nich demonów z narz˛edziami tortur, jak gdyby miejsce, w którym si˛e teraz znajdowali´smy, samo było katedra˛ s´mierci. W ko´ncu przystan˛eli´smy na s´rodku sali i s´wieca znowu o˙zywiła sceny otaczajace ˛ nas wokoło. Do granic wytrzymało´sci czułem niemal kołysanie sali. Ogarn˛eło mnie uczucie spadania, deliryczne niemal. Wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ek˛e po Klaudi˛e. Stała zadumana z biernym wyrazem twarzy. Jej wzrok był oddalony, jakby ju˙z wcze´sniej odsun˛eła mnie od siebie, a˙z nagle poderwała si˛e gwałtownie i pobiegła po kamiennej posadzce. Jej kroki odbijały si˛e o s´ciany. Były jak stukanie palcami w skronie, w czaszk˛e. Przytrzymałem dło´nmi głow˛e, niemo wpatrujac ˛ si˛e w podłog˛e w poszukiwaniu jakiego´s schronienia, jak gdyby uniesienie wzroku oznaczało spojrzenie na jakie´s okropne cierpienie, którego nie chciałem, nie mogłem wytrzyma´c. Znów ujrzałem twarz wampira, unoszac ˛ a˛ si˛e w płomieniu s´wiecy, jego oczy obramowane czarnymi rz˛esami. Usta nie poruszały si˛e, ale gdy przypatrywałem mu si˛e dłu˙zej, wydawało mi si˛e, z˙ e si˛e u´smiechnał, ˛ cho´c nie wykonał nawet najmniejszego ruchu. W przekonaniu, z˙ e była to jaka´s niezwykle silna iluzja, która˛ mog˛e zgł˛ebi´c zwi˛ekszona˛ uwaga,˛ tym uporczywiej wpatrywałem si˛e w jego twarz. Im dłu˙zej mu si˛e przygladałem, ˛ tym bardziej wydawało mi si˛e, z˙ e si˛e u´smiecha, a nawet porusza bezgło´snie wargami, s´piewa, rozmy´sla, szepce. . . Słyszałem to, jak co´s skr˛ecajacego ˛ si˛e w ciemno´sci, jak tapet˛e zwijajac ˛ a˛ si˛e w po˙zarze lub farb˛e łuszczac ˛ a˛ si˛e na twarzy płonacej ˛ lalki. Odczułem nieprzeparta˛ ch˛ec´ dotkni˛ecia go, potrza´ ˛sni˛ecia nim silnie, tak by jego nieruchoma twarz poruszyła si˛e wreszcie, przyznajac ˛ si˛e do tego cichego s´piewu. Nagle zdałem sobie 182

spraw˛e, z˙ e przyciska mnie mocno, z˙ e jego r˛eka owija si˛e wokół mego torsu. Jego twarz przysun˛eła si˛e tak blisko, z˙ e widziałem poszczególne włoski w rz˛esach nad z˙ arzac ˛ a˛ si˛e kula˛ oka. Czułem te˙z oddech na sobie. To było jak delirium. Poruszyłem si˛e, aby odsuna´ ˛c si˛e od niego, ale przyciagn ˛ ał ˛ mnie ponownie do siebie. Trzymał mnie r˛eka˛ jeszcze silniej, a płomie´n s´wiecy miałem teraz prawie przed samymi oczyma, tak z˙ e czułem jego ciepło. Całe moje zimne ciało t˛eskniło za ciepłem. Machnałem ˛ r˛eka,˛ aby oczy´sci´c knot, nie mogłem jednak na niego natrafi´c. Zobaczyłem tylko rozpromieniona˛ twarz wampira, taka,˛ jakiej nigdy nie widziałem u Lestata, biała˛ i gładka,˛ krzepka˛ i m˛eska.˛ Wi˛ec tak wyglada ˛ inny wampir. Wszystkie inne wampiry. Nie ko´nczaca ˛ si˛e procesja mojego gatunku. Chwila min˛eła. Zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e stoj˛e z wyciagni˛ ˛ etymi r˛ekoma, dotykajac ˛ jego twarzy, ale nie było go ju˙z przy mnie. Stał w pewnej odległo´sci, jak gdyby nigdy nie przysuwał si˛e bli˙zej. Nie próbował nawet odtraci´ ˛ c mojej r˛eki. Cofnałem ˛ si˛e spłoszony, ogłuszony. Daleko, w oddali, jaki´s dzwon zaczał ˛ wybija´c kuranty. Głuche, złote kr˛egi d´zwi˛eku zdawały si˛e penetrowa´c s´ciany, obelkowanie, które przenosiło d´zwi˛ek w dół, pod ziemi˛e, jak wielkie piszczałki organ. Znów usłyszałem szept i ten niewyra´zny s´piew. Przez ciemno´sc´ dostrzegłem, z˙ e ten s´miertelny chłopak przyglada ˛ mi si˛e, poczułem goracy ˛ aromat jego ciała. Wymuskana r˛eka wampira uczyniła znak i chłopak podszedł do mnie, w jego oczach nie było strachu, raczej podniecenie. Przysunał ˛ si˛e jeszcze bli˙zej i poło˙zył dłonie na moich ramionach. Nigdy nie odczuwałem czego´s podobnego, nigdy nie prze˙zyłem takiego poddania si˛e s´wiadomej i s´miertelnej istoty ludzkiej. Ale zanim mogłem go odepchna´ ˛c od siebie, dostrzegłem niebieskie ranki na jego delikatnej szyi. A wi˛ec, oferował mi siebie. Zdałem sobie z tego spraw˛e. Chłopak całym swoim ciałem przyciskał si˛e do mojego ciała i poczułem, z˙ e jest fizycznie podniecony sytuacja.˛ Nabrałem gł˛ebokiego oddechu, a on przysunał ˛ si˛e jeszcze bli˙zej. Jego usta dotykały mnie. Musiałem wyda´c mu si˛e zimny i bez z˙ ycia. Zatopiłem z˛eby w jego szyi, zesztywniałem. Podniosłem go w gór˛e we wzbierajacym ˛ podnieceniu. Jak fala za fala˛ przechodziło we mnie bicie jego serca, gdy kołysałem si˛e razem z nim, po˙zerajac ˛ go. Czułem jego ekstaz˛e, s´wiadomie prze˙zywana˛ rozkosz. Wreszcie, osłabiony i z trudem łapiacy ˛ oddech, ujrzałem go w pewnej odległo´sci od siebie, moje ramiona były puste. W ustach czułem jeszcze smak jego krwi. Teraz był w obj˛eciu kasztanowłosego wampira. Obejmował jego kibi´c, ale chłopak nadal spokojnie mi si˛e przygladał. ˛ Jego oczy zaszły mgiełka,˛ wida´c było osłabienie spowodowane utrata˛ takiej ilo´sci krwi. Pami˛etam, z˙ e nic nie mówiac, ˛ zrobiłem krok do przodu, znów przyciagaj ˛ ac ˛ go do siebie, najwyra´zniej niezdolny do kontrolowania tej sytuacji. Jego spojrzenie prowokowało mnie. Powinien umrze´c, a nie chciał umiera´c. Chciał z˙ y´c dalej, by lepiej pojmowa´c i prze˙zywa´c nasza˛ za˙zyło´sc´ ! Obróciłem si˛e. Cały zast˛ep wampirów wyłonił si˛e z cienia. Pło183

mienie ich s´wiec dr˙zały w zimnym powietrzu. Nad nimi wyłoniły si˛e z mroku namalowane postacie wielkiego malowidła: s´piace ˛ ciało kobiety szarpane przez s˛epa o ludzkiej twarzy, nagi m˛ez˙ czyzna przywiazany ˛ za r˛ece i nogi do drzewa — obok niego zwisał tors drugiego, którego rozchylone ramiona przywiazane ˛ były do innej gał˛ezi i do gwo´zdzia wbitego w głow˛e martwego m˛ez˙ czyzny. Znów dało si˛e słysze´c s´piew, cichutkie eteryczne d´zwi˛eki. Powoli głód odchodził ode mnie, poddał si˛e kontroli, cho´c głowa pulsowała, a płomienie s´wiec zdawały si˛e zlewa´c w połyskujace ˛ kr˛egi s´wiatła. Kto´s dotknał ˛ mnie nagle, popchnał ˛ gwałtownie, z˙ e prawie straciłem równowag˛e. Gdy si˛e wy prostowałem, ujrzałem ´ szczupła,˛ kanciasta˛ twarz wampira, który na scenie odgrywał Smier´ c, tego, którym gardziłem z całej mocy. Wyciagn ˛ ał ˛ do mnie swoje białe dłonie. W tej samej chwili jednak ten drugi, stojacy ˛ w pewnym oddaleniu, przesunał ˛ si˛e nagle i stanał ˛ mi˛edzy nami. Zdawało si˛e, z˙ e uderzył tamtego, bo zobaczyłem, z˙ e odsunał ˛ si˛e gwałtownie do tyłu. Stan˛eli nieruchomo jak posagi, ˛ z oczami wlepionymi nawzajem w siebie, a czas mijał jak fale uderzajace ˛ o brzeg i spokojnie wracajace ˛ w morze. Nie mog˛e powiedzie´c, jak długo to trwało. Cała nasza trójka stała w milczeniu, bez ruchu. Jedynie drgajace ˛ płomienie zdawały si˛e o˙zywione. Potem, pami˛etam, z trudem poruszyłem si˛e i trzymajac ˛ si˛e s´ciany, dobrnałem ˛ do du˙zego d˛ebowego fotela, na który opadłem w skrajnym wyczerpaniu. Wydawało mi si˛e, z˙ e Klaudia jest gdzie´s w pobli˙zu i rozmawia z kim´s przyciszonym, ale słodkim głosem. Moje skronie pulsowały. — Chod´z ze mna˛ — powiedział wampir o kasztanowych włosach. Dokładnie przygladałem ˛ si˛e jego twarzy, bo ruch warg musiał poprzedza´c d´zwi˛ek, a przecie˙z tak beznadziejnie był spó´zniony. A potem szli´smy razem kamiennym korytarzem, we trójk˛e, gł˛eboko pod powierzchnia˛ miasta. Klaudia troch˛e przed nami. Jej długi cie´n padał na s´cian˛e. Powietrze stało si˛e chłodne, jak zapach wody, której drobne krople widziałem na kamiennych .´scianach i sklepieniu. Weszli´smy do małego pokoju — celi. Ogie´n płonał ˛ na kominku wyci˛etym w kamiennej s´cianie. Po drugiej stronie równie˙z była nisza, gdzie stało łó˙zko zamkni˛ete za mosi˛ez˙ na˛ krata.˛ Z poczatku ˛ widziałem tu wszystko wyra´znie, długa˛ s´cian˛e ksia˙ ˛zek naprzeciwko kominka, drewniane biurko i trumn˛e po drugiej stronie. Po chwili jednak pokój zaczał ˛ si˛e kołysa´c przed oczyma. Kasztanowłosy wampir ujał ˛ mnie pod r˛ek˛e i podprowadził do fotela obitego skóra.˛ Czułem ciepło ognia na kominku, było to przyjemne uczucie, co´s, co pozwalało mi przyj´sc´ do siebie po całym tym zamieszaniu. Usiadłem wygodnie z na wpół przymkni˛etymi oczyma i próbowałem raz jeszcze przyjrze´c si˛e wyposa˙zeniu pokoju. Zdawało mi si˛e, z˙ e odległe łó˙zko staje si˛e scena,˛ a na lnianych poduszkach tej małej sceny le˙zy ów chłopak. Jego czarne włosy rozdzielone były na s´rodku głowy i zawijały si˛e wokół uszu, tak z˙ e wygladał ˛ teraz, rozmarzony i ogarni˛ety goraczk ˛ a,˛ jak jedna z tych hermafrodytycznych postaci na obrazach Botticellego. Obok niego wygodnie usadowiła si˛e Klaudia, opierajac ˛ si˛e o jego rumiane ciało. Jej twarz wci´sni˛eta była w szyj˛e 184

chłopaka. Władczy kasztanowłosy wampir przygladał ˛ im si˛e spokojnie z r˛ekoma zało˙zonymi za siebie. A gdy Klaudia wreszcie wstała, wampir podniósł ja˛ do góry, delikatnie; tak jak ja to robi˛e. Jej dłonie owin˛eły si˛e wokół jego szyi, oczy były na wpół przymkni˛ete od omdlenia, usta jeszcze zaczerwienione od krwi. Posadził ja˛ delikatnie na biurku, a ona poło˙zyła si˛e, opierajac ˛ o oprawne w skór˛e ksia˙ ˛zki. R˛ece oparła wdzi˛ecznie na połach lawendowej sukienki. Chłopak tymczasem, wcisnawszy ˛ twarz w poduszki, zasnał. ˛ Było co´s niepokojacego ˛ w tej celi, ale nie potrafiłem tego sprecyzowa´c. Prawd˛e mówiac, ˛ nie bardzo wiedziałem, co si˛e ze mna˛ działo, poza tym, z˙ e gwałtownie zostałem wyciagni˛ ˛ ety, albo samodzielnie albo z czyja´ ˛s pomoca,˛ z dwóch silnych, po˙zerajacych ˛ mnie stanów duszy: całkowitego zaabsorbowania tymi ponurymi malowidłami i zabijania, któremu oddałem si˛e zupełnie i nieprzyzwoicie na oczach wszystkich. Nie wiedziałem, co mi teraz zagra˙za i od czego wła´sciwie szukam ucieczki. Patrzyłem nadal na Klaudi˛e, jak le˙zy oparta o ksia˙ ˛zki, pomi˛edzy wypolerowana˛ czaszka˛ ludzka,˛ s´wiecznikiem, otwarta˛ ksia˙ ˛zka˛ z pergaminowymi stronami, której r˛ecznie kaligrafowane litery błyszczały w s´wietle s´wiecy. Spojrzałem wy˙zej i ujrzałem lakierowany i błyszczacy ˛ obraz s´redniowiecznego diabła z rogami i kopytami. Jego figura bestii górowała nad zgromadzonymi na sabacie i oddajacymi ˛ mu cze´sc´ czarownicami. Głowa Klaudii spoczywała tu˙z pod obrazem, a jej rozpuszczone włosy dotykały płótna. Obserwowała wampira szeroko otwartymi, pełnymi ciekawo´sci oczyma. Chciałem unie´sc´ ja˛ stamtad, ˛ nagle ze strachem i przera˙zeniem ujrzałem ja˛ oczyma mojej rozpalonej wyobra´zni padajac ˛ a˛ na podłog˛e jak lalka. Zamiast na nia˛ patrzyłem teraz na diabła, na t˛e potworna˛ twarz przykuwajac ˛ a˛ moja˛ uwag˛e bardziej ni˙z widok Klaudii w swoim niesamowitym bezruchu. — Nie obudzisz chłopca, je´sli b˛edziesz mówił — odezwał si˛e brazowooki. ˛ — Przybyli´scie z tak daleka, przebyli´scie taka˛ długa˛ drog˛e. Stopniowo moje zmieszanie ustapiło. ˛ Byłem zupełnie ju˙z przebudzony i bardzo spokojny. Patrzyłem na niego, siedzacego ˛ naprzeciwko mnie w fotelu. Klaudia równie˙z przygladała ˛ mu si˛e. On natomiast przenosił wzrok to na mnie, to na nia,˛ a jego gładka twarz i brazowe ˛ oczy były spokojne jak poprzednio. — Mam na imi˛e Armad — powiedział. — Wysłałem Santiago, z˙ eby dor˛eczył wam zaproszenia. Znam wasze imiona. Witam was w moim domu. Zebrałem cała˛ swa˛ sił˛e, aby przemówi´c. Mój głos zabrzmiał dziwnie, kiedy oznajmiłem mu, z˙ e ju˙z zaczynali´smy si˛e obawia´c, z˙ e jeste´smy sami na s´wiecie. — Ale jak wła´sciwie stali´scie si˛e wampirami? — zapytał. R˛eka Klaudii ruszyła si˛e nieznacznie na sukience, jej wzrok przeniósł si˛e mechanicznie z jego twarzy na moja.˛ Zobaczyłem to i wiedziałem, z˙ e on tak˙ze musiał to zobaczy´c. Wiedziałem od razu, co chciała mi powiedzie´c. — Nie chcecie odpowiedzie´c. — Usłyszałem cichy głos Armanda, bardziej wywa˙zony nawet ni˙z głos Klaudii i o wiele mniej ludzki ni˙z mój własny. Poczu185

łem, z˙ e znowu łapi˛e si˛e na zauroczeniu i kontemplacji tego głosu i tych oczu, od których czaru dopiero co wyswobodziłem si˛e z tak wielkim wysiłkiem. — Czy jeste´s ich przywódca? ˛ — zapytałem. — Nie w tym sensie, w jakim ty rozumiesz słowo „przywódca” — odpowiedział. — Ale gdyby tu miał by´c jaki´s przywódca, to ja bym z pewno´scia˛ nim został. — Nie powiedziałem ci jeszcze. . . wybacz. . . tego, jak stałem si˛e wampirem. Poniewa˙z nie jest to dla mnie tajemnica, nie nasuwaja˛ mi si˛e w zwiazku ˛ z tym z˙ adne pytania. Tak wi˛ec, je´sli nie ma w tobie mocy, wobec której okazywa´c musiałbym specjalny szacunek, nie chciałbym w ogóle o tym rozmawia´c. — A gdybym ci powiedział, z˙ e mam wła´snie taka˛ moc, czy uszanowałby´s to? — zapytał. Szkoda, z˙ e nie potrafi˛e opisa´c ci sposobu jego mówienia. Za ka˙zdym razem, kiedy si˛e odzywał, zdawał si˛e budzi´c z kontemplacji bardzo podobnej do tej, w jakiej sam si˛e znajdowałem i z której wydostanie kosztowało mnie tyle wysiłku. A przecie˙z wcale si˛e nie poruszał i cały czas zdawał si˛e by´c czujny i w pogotowiu. Rozpraszało mnie to, cho´c jednocze´snie było tak pociagaj ˛ ace, ˛ jak i ten pokój, w którym znajdowali´smy si˛e teraz, jego prostota a zarazem bogactwo, ciepła kombinacja rzeczy podstawowych: ksia˙ ˛zek, biurka, dwóch foteli przy kominku, trumny, obrazów. Luksus pokojów hotelowych, który znałem, zdawał si˛e wulgarny, wi˛ecej, pozbawiony wszelkiego sensu i znaczenia w porównaniu z tym pokojem. Rozumiałem to wszystko poza jednym — tym s´piacym ˛ młodym chłopakiem, którego obecno´sci tutaj nie rozumiałem zupełnie. — Nie jestem pewien — rzekłem, nie mogac ˛ oderwa´c oczu od s´redniowiecznego Szatana. — Musiałbym pewnie wiedzie´c, skad. ˛ . . od kogo ona pochodzi. Czy od innych wampirów. . . czy mo˙ze ma inne z´ ródło? — Inne. . . — zapytał. — Jakie inne? — A takie! — Wskazałem na s´redniowieczny obraz. — To tylko obraz — odrzekł. — Nic wi˛ecej? — Nic wi˛ecej. — Zatem Szatan. . . czy moc szata´nska nie wspomaga twojej mocy tutaj, ani jako ich przywódcy, ani jako wampira? — Nie — odrzekł spokojnie, tak spokojnie, z˙ e niemo˙zliwo´scia˛ było zgadna´ ˛c, co my´sli o moich pytaniach, je´sli w ogóle rozpatrywał je w taki sam sposób jak ja. — A ci inni? — Nie — padła krótka odpowied´z. — A zatem nie jeste´smy. . . — pochyliłem si˛e do przodu — dzie´cmi Szatana? — Jak mogliby´smy nimi by´c? — zapytał. — Czy wierzysz, z˙ e to Szatan stworzył ten s´wiat wokół nas? 186

— Nie, wierz˛e, z˙ e to Bóg, je´sli w ogóle. Ale On musiał tak˙ze stworzy´c Szatana i chc˛e wiedzie´c, czy my jeste´smy jego dzie´cmi! — Dokładnie i z pełna˛ konsekwencja,˛ je´sli rozumowa´c w ten sposób. Je´sli wierzysz, z˙ e Bóg stworzył Szatana, to musisz zdawa´c sobie spraw˛e, z˙ e jego moc pochodzi od Boga i z˙ e Szatan jest po prostu dzieckiem Boga, a i my tym samym jeste´smy dzie´cmi Boga. Nie ma dzieci Szatana, naprawd˛e. Nie potrafiłem ukry´c mego rozczarowania. Oparłem si˛e o skórzane obicie, spogladaj ˛ ac ˛ na mały drzeworyt przedstawiajacy ˛ diabła, na moment zapominajac ˛ o obecno´sci Armanda, zagubiony w my´slach, w niezaprzeczalnych implikacjach jego prostej logiki. — Ale dlaczego to ciebie tak bardzo interesuje? Z pewno´scia˛ to, co mówi˛e, nie jest dla ciebie zaskoczeniem — dodał Armand. — Dlaczego tak to ciebie poruszyło? — Pozwól, niech ci wytłumacz˛e — zaczałem. ˛ — Wiem, z˙ e jeste´s mistrzem i szanuj˛e to. Ale nie potrafi˛e zrozumie´c twojej oboj˛etno´sci. Wiem, co to jest, poznałem to, ale to nie jest wła´sciwa dla mnie cecha i wiem, z˙ e nigdy jej nie nab˛ed˛e. Akceptuj˛e ja˛ jednak. — Rozumiem. — Skinał ˛ głowa.˛ — Widziałem ci˛e w teatrze, twoje cierpienie, twoje współczucie dla tej dziewczyny. Widziałem te˙z twoje współczucie dla Denisa, gdy zaoferowałem ci go. Ty sam umierasz, gdy zabijasz. Dlaczego zatem z taka˛ nami˛etno´scia˛ i z takim poczuciem sprawiedliwo´sci chcesz nazwa´c siebie dzieckiem Szatana! — Bo jestem złem, złem, jak ka˙zdy z˙ yjacy ˛ wampir! Zabijałem, zabijam i b˛ed˛e to robił. Dobrałem si˛e do tego chłopca, Denisa, kiedy mi go dałe´s, cho´c nie mogłem przecie˙z przewidzie´c, czy prze˙zyje czy nie. — Dlaczego zatem uwa˙zasz, z˙ e jeste´s równie zły jak inne wampiry? Czy˙z nie ma pewnej gradacji zła? Czy zło dla ciebie jest wielka˛ niebezpieczna˛ otchłania,˛ w która˛ wpada si˛e po pierwszym grzechu? — Tak, my´sl˛e, z˙ e tak — odrzekłem. — Dla mnie to nie jest takie logiczne, jak ty to przedstawiasz, ale równie ciemne, puste. I nie ma z˙ adnego pocieszenia czy ukojenia. — Nie jeste´s jednak tu zupełnie uczciwy — o´swiadczył po raz pierwszy z pewna˛ ekspresja˛ w głosie. — Z pewno´scia˛ widzisz ró˙zne stopnie i zró˙znicowanie dobroci. Jest dobro´c dziecka, która˛ jest niewinno´sc´ , jest i dobro´c mnicha, który zrezygnował ze wszystkiego i prowadzi z˙ ycie pełne samowyrzecze´n i oddania si˛e innym. Dobro´c s´wi˛etych, dobro´c rzetelnych gospody´n domowych. Czy we wszystkich tych przypadkach jest taka sama? — Nie. Ale równie i niesko´nczenie odmienna od zła — odpowiedziałem. Nie wiedziałem, czy dobrze rozwa˙zyłem te rzeczy. W tej chwili jednak mówiłem o nich jak o przemy´sleniach. Były to moje najgł˛ebsze odczucia, teraz po prostu werbalizowane, gdy˙z nigdy przedtem nie rozmawiałem o tym z nikim. Uwa˙za187

łem si˛e wtedy za kogo´s, kto w pewnym sensie ma bierna˛ dusz˛e i umysł. To znaczy, z˙ e mój umysł mógł tylko prawidłowo funkcjonowa´c, formułowa´c my´sli z całego zam˛etu w głowie, pełnego t˛esknot i bólu, kiedy stykał si˛e z innym umysłem, był zapładniany przeze´n, gdy był gł˛eboko poruszony obecno´scia˛ innego i zmuszany do formułowania konkluzji. Odczuwałem teraz niezwykle silne uczucie uwolnienia si˛e od samotno´sci. Przypomniałem sobie podobna˛ chwil˛e całe lata temu, w poprzednim wieku, gdy stałem u stóp schodów w domu Babette i odczuwałem t˛e ustawiczna˛ frustracj˛e wspólnych lat z Lestatem. I potem ujrzałem to nami˛etne i skazane na zgub˛e uczucie do Klaudii, które pozwalało samotno´sci wycofa´c si˛e za łagodny parawan oddawania si˛e zmysłom, tym samym zmysłom, które jednocze´snie t˛eskniły do zabijania. Zobaczyłem tak˙ze ten opustoszały szczyt górski we wschodniej Europie, gdzie stanałem ˛ naprzeciwko wampira pozbawionego rozumu i zabiłem go w ruinach klasztoru. I zdało si˛e, jakby ta wielka t˛esknota mojej duszy znów si˛e obudziła i wymagała na nowo zaspokojenia. Czułem to wszystko mimo wypowiedzianych słów: „Ale to równie ciemne, równie puste. I nie ma z˙ adnego pocieszenia czy ukojenia”. Spojrzałem na Armanda, na jego du˙ze brazowe ˛ oczy w tej napi˛etej i ponadczasowej twarzy przygladaj ˛ acej ˛ mi si˛e raz jeszcze, tak jak przyglada ˛ si˛e obrazowi, i poczułem powolne wyłaczanie ˛ si˛e ze s´wiata fizycznego, który tak do mnie przemawiał w sali balowej. Powróciły deliryczne stany sprzed lat, przebudzenie potrzeby tak strasznej, z˙ e ju˙z sama obietnica jej spełnienia zawierała w sobie trudna˛ do wytrzymania mo˙zliwo´sc´ rozczarowania. A przecie˙z istniało nadal to pytanie, to okropne, odwieczne, nurtujace ˛ pytanie o zło. My´sl˛e, z˙ e przytknałem ˛ r˛ece do głowy, jak to czynia˛ ludzie s´miertelni, gdy sa˛ gł˛eboko wzburzeni i zm˛eczeni. Instynktownie zakrywaja˛ twarz, dotykaja˛ mózgu, jak gdyby mogli go dosi˛egna´ ˛c poprzez ko´sci czaszki, i masuja,˛ przywracajac ˛ go z agonii na powrót do z˙ ycia. — A jak osiaga ˛ si˛e to zło? — zapytał. — Jak traci si˛e łask˛e i staje si˛e w jednej chwili złym, jak ów trybunał pospólstwa podczas rewolucji francuskiej lub równie okrutnym jak rzymscy imperatorowie? Czy wystarczy nie uczestniczy´c we mszy w niedziel˛e, czy ugry´zc´ hosti˛e lub ukra´sc´ bochenek chleba. . . lub przespa´c si˛e z z˙ ona˛ sasiada? ˛ — Nie. . . — Potrzasn ˛ ałem ˛ głowa.˛ — Nie. — Ale je´sli nie ma stopniowania zła, a samo zło istnieje, to wystarczy jeden ˙ Bóg istnieje i. . . grzech. Czy nie to chcesz powiedzie´c? Ze — Nie wiem, czy Bóg istnieje — odparłem. — I z tego, co wiem. . . Nie ma Boga. — Zatem grzech jest bez znaczenia — powiedział. — I nie przez grzech osiaga ˛ si˛e zło. — To nieprawda. Poniewa˙z je´sli nie ma Boga, to my jeste´smy stworzeniami obdarzonymi najwi˛eksza˛ s´wiadomo´scia˛ we wszech´swiecie. Tylko my rozumiemy 188

i zdajemy sobie spraw˛e z upływu czasu i warto´sci ka˙zdej minuty ludzkiego z˙ ycia. A to, co składa si˛e na zło, prawdziwe zło, to odebranie z˙ ycia pojedynczemu człowiekowi. To, czy człowiek umrze jutro czy mo˙ze pojutrze, nie ma znaczenia. Poniewa˙z je´sli Boga nie ma, to z˙ ycie. . . ka˙zda jego sekunda. . . to wszystko, co mamy. Armand usiadł gł˛ebiej w fotelu, jakby zrobił przerw˛e w naszej rozmowie, jego wielkie oczy zw˛eziły si˛e, a potem utkwił je w z˙ arze ognia. Po raz pierwszy od chwili, kiedy przyszedł po mnie, odwrócił wzrok. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e przygladam ˛ mu si˛e nie obserwowany przez niego. Siedział tak przez dłu˙zszy czas i zdawało mi si˛e, z˙ e prawie czuj˛e jego my´sli, jak gdyby były obecne w powietrzu jak dym. Nie mogłem ich odczyta´c oczywi´scie, ale czułem ich sił˛e. Cho´c jego twarz była twarza˛ młodzie´nca, co jak zreszta˛ wiedziałem, nic nie oznacza, wydawał si˛e niesko´nczenie stary, dojrzały, madry. ˛ Nie potrafiłem tego zdefiniowa´c, poniewa˙z nie mogłem wytłumaczy´c, w jaki sposób młodzie´ncze rysy jego twarzy i jego oczy wyra˙zajace ˛ niewinno´sc´ , jednocze´snie wskazywały na wiek i do´swiadczenie. Wreszcie Armand wstał z zało˙zonymi lu´zno r˛ekoma i spojrzał na Klaudi˛e. Jej milczenie było dla mnie zrozumiałe. Te pytania jej nie dotyczyły, nie interesowały, cho´c była zafascynowana osoba˛ Armanda, czekała na niego i bez watpienia ˛ cały czas, gdy przemawiał do mnie, uczyła si˛e od niego. Ale zrozumiałem jeszcze co´s, teraz, gdy widziałem ich spogladaj ˛ acych ˛ na siebie. Ciało Armanda było całkowicie pod jego kontrola,˛ pozbawione zwyczaju ludzkich gestów, gestów, których przyczyna le˙zy w konieczno´sci, rytualnym falowaniu duszy. Jego bezruch był nieziemski. Ona posiadała zdolno´sc´ takiego samego bezruchu. Wpatrywali si˛e w siebie z nadprzyrodzonym zrozumieniem, z którego byłem po prostu wykluczony. Byłem czym´s kr˛ecacym ˛ si˛e i wibrujacym ˛ dla nich, tak jak ludzie s´miertelni dla mnie. I wiedziałem, gdy wreszcie Armand zwrócił si˛e w moja˛ stron˛e, z˙ e zrozumiał, i˙z Klaudia nie wierzy lub nie podziela mojego poj˛ecia zła. Podjał ˛ rozmow˛e bez najmniejszego uprzedzenia. — Tak, to jest wła´snie prawdziwe zło — rzucił w stron˛e płomieni. — Tak — odpowiedziałem, czujac, ˛ z˙ e ten wszechpo˙zerajacy ˛ temat odradza si˛e na nowo. — To prawda — potwierdził, szokujac ˛ mnie i jeszcze bardziej pogł˛ebiajac ˛ mój smutek i rozpacz. — Wi˛ec Bóg nie istnieje. . . nic nie wiesz o jego istnieniu? — Absolutnie nic — odpowiedział. ˙ — Zadnej wiedzy o Nim! ? — zapytałem raz jeszcze, nie baczac ˛ na moja˛ prostoduszno´sc´ i z˙ ałosny ludzki ból. ˙ — Zadnej — odparł. — I z˙ aden wampir tutaj nie prowadził rozmowy z Nim czy z diabłem! 189

˙ — Zaden, którego kiedykolwiek znałem — odpowiedział w zamy´sleniu, ogie´n ta´nczył w jego oczach. — A o ile wiem, dzisiaj, po czterystu latach, jestem najstarszym z˙ yjacym ˛ wampirem na s´wiecie. Spojrzałem na niego zdumiony. I wtedy zacz˛eło to do mnie dociera´c. Wi˛ec było tak, jak si˛e tego obawiałem. ´ Samotno´sc´ i beznadzieja. Swiat b˛edzie si˛e toczył jak dotad, ˛ bez ko´nca. Moje poszukiwania dobiegły kresu. Usiadłem gł˛ebiej, apatycznie wpatrujac ˛ si˛e w ta´nczace ˛ płomienie. Dalsze poszukiwania były bezsensowne, bezsensowne było podró˙zowanie po s´wiecie, aby za ka˙zdym razem usłysze´c t˛e sama˛ histori˛e. Czterysta lat — my´sl˛e, z˙ e powtórzyłem te słowa — czterysta lat. Pami˛etam, z˙ e wpatrywałem si˛e bez ruchu szeroko otwartymi oczyma w ogie´n. W płomieniach jakie´s polano wolno opadało coraz ni˙zej w z˙ ar ognia, który je pochłonie jeszcze tej nocy. Armand poruszył si˛e z gło´snym szelestem ubrania. Błyskawicznie znalazł si˛e przy mnie, kl˛ekajac ˛ u mych kolan i przytrzymujac ˛ dło´nmi moja˛ głow˛e. Jego oczy płon˛eły. — To zło, to poj˛ecie zła wzi˛eło si˛e z rozczarowania, ze zgorzknienia! Czy nie widzisz tego? Dzieci Szatana! Dzieci Bo˙ze! Czy to jedyne pytanie, z jakim do mnie przyszedłe´s, czy to jedyna wizja, jaka ci˛e prze´sladuje? Dzielisz s´wiat na istoty boskie i diabły, podczas gdy jedyna moc, jaka istnieje, jest wewnatrz ˛ nas? Jak mo˙zesz wierzy´c w te stare, fantastyczne kłamstwa, te mity, te alegorie nadprzyrodzonych? Chwycił wizerunek diabła znad Klaudii siedzacej ˛ nadal z kamiennym wyrazem twarzy, tak szybko, z˙ e nie ujrzałem ruchu, a jedynie jego łypiace ˛ oko, tu˙z przed soba,˛ a potem trzask płomieni. Co´s we mnie p˛ekło, kiedy to powiedział, co´s si˛e rozerwało, tak z˙ e fala uczucia stała si˛e jedno´scia˛ z moimi muskułami w ka˙zdej ko´nczynie. Wstałem gwałtownie, cofajac ˛ si˛e przed nim. — Oszalałe´s! — zapytałem zdumiony własnym gniewem, własna˛ rozpacza.˛ — Stoimy tutaj, my dwaj nie´smiertelni, wieczni, którzy wstaja˛ co noc, by karmi´c swa˛ nie´smiertelno´sc´ ludzka˛ krwia,˛ a tam, na tym biurku, oparte o wiedz˛e wieków siedzi dziecko bez skazy, równie demoniczne jak my sami, i ty mnie pytasz, jak mog˛e wierzy´c, z˙ e odnajd˛e odpowied´z w tym, co nadprzyrodzone! Mówi˛e ci, po ujrzeniu tylko tego, co sam zrobiłem, mógłbym, do diabła, uwierzy´c we wszystko. Czy˙z nie? A wierzac ˛ tak, tak b˛edac ˛ ogłupiony rzeczywisto´scia,˛ mog˛e teraz przyja´ ˛c najbardziej fantastyczna˛ prawd˛e: z˙ e to wszystko nie ma z˙ adnego znaczenia. Wycofałem si˛e do drzwi, z dala od jego zdumionej twarzy. Jego dło´n kra˙ ˛zyła wokół warg, palce zginały si˛e, by ukry´c si˛e w dłoni. — Nie! Wró´c. . . — szepnał. ˛ — Nie, nie teraz. Pozwól mi odej´sc´ . Tylko na chwil˛e. . . pozwól mi odej´sc´ . . . Nic si˛e nie zmieniło, wszystko w porzadku. ˛ Niech to tylko dotrze do mnie. . . te190

raz, po prostu, pozwól mi odej´sc´ . Spojrzałem do tyłu, zanim zamknałem ˛ drzwi. Klaudia patrzyła na mnie z głowa˛ lekko obrócona,˛ cho´c siedziała tak jak przedtem z r˛ekoma na kolanach. Machn˛eła do mnie gestem tak subtelnym jak jej u´smiech, dajac ˛ mi znak, z domieszka˛ ledwo dostrzegalnego smutku, z˙ e mam odej´sc´ . Chciałem uciec z tego miejsca, znale´zc´ si˛e na ulicach Pary˙za, w˛edrowa´c nimi tak długo, a˙z całe to nagromadzenie wstrzasów ˛ psychicznych stopniowo opadnie. Ale, gdy szedłem po omacku wzdłu˙z kamiennego korytarza dolnej piwnicy, poczułem si˛e zupełnie zagubiony. Mo˙ze nie byłem zdolny do posługiwania si˛e własna˛ wola.˛ Wydało mi si˛e jeszcze bardziej absurdalne ni˙z kiedykolwiek to, z˙ e Lestat nie z˙ yje. Je´sli była to prawda. Przypominajac ˛ go sobie, czego nigdy zreszta˛ nie mogłem si˛e wyzby´c, widziałem go teraz w lepszym s´wietle ni˙z do tej pory. Zagubionym jak reszta nas. Nie jako stra˙znika jakiej´s wiedzy, zazdrosnego o nia˛ i obawiajacego ˛ si˛e podzieli´c nia˛ z kimkolwiek. On nic nie wiedział, bo nie było z˙ adnej tajemnicy! Zupełnie rozkojarzony zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e siedz˛e ´ na ciemnych schodach prowadzacych ˛ na gór˛e, do teatru. Swiatło z sali balowej przedostawało si˛e przez nierówne, surowe drzwi. R˛ekoma trzymałem si˛e za głow˛e, zm˛eczenie zacz˛eło coraz bardziej mnie opanowywa´c. Rozum doradzał mi — s´pij! Ale gł˛ebiej jeszcze dodawał — s´nij. A przecie˙z nie zrobiłem nawet kroku, by wróci´c do hotelu „Saint-Gabriel”, który wydawał si˛e bezpiecznym i odpowiednim miejscem dla mnie w tej chwili, subtelnym, luksusowym miejscem ukojenia, gdzie mógłbym spocza´ ˛c w ciemnobrazowym, ˛ atłasowym fotelu, wyciagn ˛ a´ ˛c jedna˛ nog˛e na otoman˛e i spoglada´ ˛ c, jak płomienie ognia li˙za˛ marmurowe kafle. Uciec od tego, my´slałem, uciec od tego wszystkiego, co ci˛e wciaga. ˛ I znów nadeszła ta my´sl: z´ le postapiłem ˛ z Lestatem, nienawidziłem go z bł˛ednych przyczyn. Szeptałem to, próbujac ˛ usuna´ ˛c t˛e my´sl z ciemnych i odległych pokładów s´wiadomo´sci, a mój szept odbijał si˛e o kamienne sklepienie schodów. I wtedy usłyszałem cichy głos, zbyt słaby, by mogła go usłysze´c istota ludzka: — A wi˛ec jak to było? Jaka˛ wyrzadziłe´ ˛ s mu krzywd˛e? Obróciłem si˛e tak gwałtownie, z˙ e a˙z straciłem oddech. Jaki´s wampir siedział obok mnie, tak blisko, z˙ e prawie ocierał si˛e o mój r˛ekaw koniuszkiem buta. Siedział z przyciagni˛ ˛ etymi do siebie nogami, obejmował je dło´nmi. Przez chwil˛e my´slałem, z˙ e moje oczy mnie ´ zawodza.˛ To był ten, który grał Smier´ c na scenie, a którego Armand nazywał Santiago. A przecie˙z w jego zachowaniu nic nie przypominało jego poprzedniej natury, tej diabelskiej i pełnej nienawi´sci, która˛ poznałem par˛e godzin temu, kiedy napadł na mnie. Patrzył teraz znad swych podciagni˛ ˛ etych kolan, z włosami w nieładzie, rozpr˛ez˙ ony, bez przebiegło´sci w oczach. — To nikogo nie obchodzi — odpowiedziałem. Strach powoli opadał we mnie. — Ale wymieniłe´s jakie´s imi˛e, słyszałem, z˙ e wypowiedziałe´s jakie´s imi˛e — powiedział. 191

— Imi˛e, którego ju˙z wi˛ecej nie chc˛e wypowiada´c — odpowiedziałem, odwracajac ˛ od niego wzrok. Teraz dopiero zobaczyłem, w jaki sposób podszedł do mnie, dlaczego jego cie´n nie padł na mnie. Przykl˛eknał ˛ po prostu w moim cieniu. Jego obraz ze´sliznał ˛ si˛e w dół po kamiennych schodach. Zaniepokoił mnie nieco i przypomniałem sobie, z˙ e w z˙ adnym wypadku nie mo˙zna mu wierzy´c. Wydało mi si˛e wtedy, z˙ e Armand, ze swoja˛ hipnotyczna˛ siła˛ wyciagn ˛ ał ˛ ze mnie, bez słów, dokładne dane na temat mojego stanu duszy i umysłu. Ale ten, ten był kłamca.˛ Czułem jednocze´snie jego sił˛e, brutalna˛ i t˛etniac ˛ a,˛ która była prawie równa sile Armanda. — Przyjechałe´s do Pary˙za w poszukiwaniu nas, a teraz siedzisz samotnie tu, na tych schodach. . . — powiedział pojednawczym tonem. — Dlaczego nie zbli˙zysz si˛e do nas? Dlaczego nie przemówisz i nie opowiesz nam o tej osobie, której imi˛e wspomniałe´s. Wiem, o kogo chodzi. Znam to imi˛e. — Nie znasz, nie mo˙zesz zna´c. To był s´miertelny człowiek — odrzekłem bardziej instynktownie ni˙z z przekonaniem. My´sl o Lestacie niepokoiła mnie, a jeszcze bardziej my´sl, z˙ e on mo˙ze dowiedzie´c si˛e o jego s´mierci. — Przybyłe´s a˙z tutaj, aby rozmy´sla´c o s´miertelnych? — zapytał, ale nie było zarzutu czy kpiny w jego tonie. — Przyszedłem tu, aby by´c sam, bez obrazy. To fakt — wymamrotałem. — Sam w tym stanie ducha? Nawet nie słyszałe´s moich kroków. . . Lubi˛e ciebie. Chc˛e, z˙ eby´s poszedł ze mna˛ na gór˛e. — Gdy to mówił, powoli podniósł mnie ze schodów i postawił na stopniach. W tej samej chwili otworzyły si˛e drzwi od celki Armanda i długi snop s´wiatła padł na korytarz. Słyszałem, jak nadchodzi. Santiago pu´scił mnie. Stałem tak, zakłopotany. Armand pojawił si˛e na najni˙zszym stopniu z Klaudia˛ na r˛ekach. Miała taki sam apatyczny wyraz twarzy jak podczas mojej rozmowy z Armandem. Zdawało si˛e, z˙ e jest gł˛eboko pogra˙ ˛zona we własnych my´slach i niczego wokół nie dostrzega. Pami˛etam, z˙ e zwróciłem na to uwag˛e, cho´c nie wiedziałem, co o tym my´sle´c. Szybko odebrałem ja˛ z rak ˛ Armanda i poczułem dotyk jej mi˛ekkiego ciała, jak gdyby´smy byli razem w trumnie, powoli zapadajac ˛ w paralityczny sen. Nagle, silnym pchni˛eciem, Armand odepchnał ˛ Santiago. Ten upadł, ale za chwil˛e znów był na nogach, lecz na krótko, bo Armand pociagn ˛ ał ˛ go w stron˛e wierzchołka schodów. Wszystko to stało si˛e tak szybko, z˙ e zobaczyłem tylko plam˛e ich ubiorów i usłyszałem skrzypni˛ecie butów. Chwil˛e pó´zniej Armand stał ju˙z sam na szczycie schodów, a ja ruszyłem za nim. — Nie mo˙zecie bezpiecznie opu´sci´c dzisiaj teatru — szepnał ˛ do mnie. — On co´s podejrzewa. Wydaje mu si˛e tak˙ze podejrzane, z˙ e was tutaj sprowadziłem. Uwa˙za, z˙ e ma prawo pozna´c was lepiej. Nasze bezpiecze´nstwo zale˙zy od tego. — Wprowadził mnie wolno do sali balowej, lecz zaraz odwrócił si˛e i przybli˙zył usta do moich uszu. — Musz˛e ci˛e ostrzec. Nie odpowiadaj na pytania. Sam pytaj i poznawaj prawd˛e stopniowo. Ale nie rewan˙zuj si˛e niczym, niczym, szczególnie 192

je´sli chodzi o wasze pochodzenie. Odsunał ˛ si˛e teraz od nas, ale dał znak r˛eka,˛ by´smy poszli za nim w mrok, gdzie zgromadzili si˛e inni, stłoczeni w grupki jak staro˙zytne marmurowe rze´zby. Ich twarze i dłonie były identyczne jak nasze. Pomy´slałem sobie wtedy, z˙ e jeste´smy zrobieni z tego samego tworzywa. Podobna my´sl przychodziła mi do głowy od czasu do czasu w ciagu ˛ tych długich lat w Nowym Orleanie, szczególnie wtedy, gdy widziałem swe odbicie w jednym z tych długich zwierciadeł, które zniekształcały obraz. Klaudia jakby przebudziła si˛e, gdy odnalazłem jeden z rze´zbionych foteli i spoczałem ˛ na nim. Pochyliła si˛e do mnie i powiedziała co´s dziwnie chaotycznego, bezładnego, co zrozumiałem jako potwierdzenie słów Armanda: nie mów nic o naszym pochodzeniu. Chciałem bardzo z nia˛ porozmawia´c, ale widziałem, z˙ e ten wysoki, Santiago, przyglada ˛ si˛e nam. Jego wzrok wolno przenosił si˛e z nas na Armanda i z powrotem. Kilka kobiet wampirów zebrało si˛e wokół Armanda i poczułem pewne zmieszanie, gdy zobaczyłem, z˙ e biora˛ go pod r˛ece. Nie przeraziły mnie ich subtelne, delikatne rysy twarzy, cho´c usztywnione jak szkło przez ich natur˛e wampira, czy czarujace ˛ oczy, które wpatrywały si˛e teraz we mnie w nagłej ciszy, lecz moja własna w´sciekła zazdro´sc´ . L˛ekałem si˛e, gdy zobaczyłem je tak blisko niego, obawiałem si˛e czego´s, gdy odwrócił si˛e i ka˙zda˛ pocałował. A gdy przyprowadził je bli˙zej, straciłem pewno´sc´ siebie i poczułem si˛e za˙zenowany. Pami˛etam dwa imiona: Estella i Celesta. Dwie porcelanowe pi˛ekno´sci, które pieszczotliwie bawiły si˛e Klaudia,˛ głaszczac ˛ jej włosy, dotykajac ˛ nawet ust, podczas gdy ona z oczyma nadal zamglonymi i wzrokiem nieobecnym tolerowała to wszystko, b˛edac ˛ s´wiadoma, z˙ e ja wiem, a co dla nich zdawało si˛e nieuchwytne, z˙ e w ciele tak małym, dzieci˛ecym, kryła si˛e dusza i rozum kobiety równie dojrzałej jak one. Zastanawiałem si˛e, obserwujac ˛ ja˛ w tej zabawie, gdy u´smiechała si˛e zimno w odpowiedzi na ich adoracj˛e, ile˙z to razy sam zapominałem si˛e, przemawiajac ˛ do niej jak do dziecka, pieszczac ˛ ja˛ zbyt swawolnie czy biorac ˛ na r˛ece, z˙ ywiołowo, bez zastanowienia. Moja my´sl w˛edrowała w trzech kierunkach: tej ostatniej nocy, w hotelu, kiedy rozmawiali´smy z rozgoryczeniem o miło´sci; mojego wstrzasu ˛ na rewelacje, jakie objawił mi Armand, czy raczej na ich brak; i cichemu zaabsorbowaniu otaczaja˛ cych mnie wampirów, które teraz szeptały co´s w ciemno´sci, gdzie´s tam pod tymi groteskowymi malowidłami na s´cianach. Mogłem bowiem nauczy´c si˛e czego´s od nich nawet bez zadawania im pyta´n. Niestety obawiałem si˛e, z˙ e z˙ ycie wampirów w Pary˙zu było dokładnie tym, na co wskazywała ta mała scena w teatrze nad naszymi głowami. Przyciemnione s´wiatła obowiazywały ˛ w całym domu, a obrazy dodawały jeszcze mrocznej atmosfery. Jaki´s wampir przyniósł wła´snie nowy sztych czy te˙z obraz współczesnego artysty. Celesta, ze swoja˛ zimna˛ r˛eka˛ oparta˛ na moim ramieniu, wyraziła si˛e z pogarda˛ o ludziach jako o twórcach dzieł, a Estella, która teraz 193

trzymała Klaudi˛e na swym łonie, z naciskiem tłumaczyła mnie, naiwnemu przybyszowi z kolonii, z˙ e to nie wampiry stworzyły te potworno´sci, lecz zaledwie je kolekcjonuja˛ i z˙ e obrazy te potwierdzaja˛ raz jeszcze i bez ko´nca, i˙z ludzie zdolni sa˛ do znacznie wi˛ekszego zła ni˙z wampiry. — Czy zło tkwi w malowaniu takich obrazów? — zapytała cicho Klaudia. Celesta odrzuciła do tyłu czarne pukle włosów i roze´smiała si˛e. — To, co mo˙zna sobie wyobrazi´c, mo˙zna te˙z i rzeczywi´scie zrobi´c — odpowiedziała szybko, ale jej oczy błysn˛eły złowrogo. — Oczywi´scie, usiłujemy zaledwie rywalizowa´c z lud´zmi we wszelkiego rodzaju zabijaniu, czy˙z nie tak! — Pochyliła si˛e do przodu i dotkn˛eła kolana Klaudii. Ta jednak tylko zerkn˛eła na nia,˛ oceniajac ˛ jej nerwowy s´miech. Santiago przysunał ˛ si˛e bli˙zej i podniósł w dyskusji spraw˛e naszych pokojów w hotelu „Saint-Gabriel”; zatrwa˙zajaco ˛ nieostro˙znie, wyraził si˛e, z przesadnym teatralnym gestem rak. ˛ Znał te pokoje, co było zadziwiajace. ˛ Znał te˙z skrzyni˛e, w której sypiali´smy, uderzyła go jako zbyt wulgarna. — Sprowad´zcie si˛e tutaj! — mówił do mnie z ta˛ sama,˛ niemal dziecinna˛ prostota,˛ która˛ okazywał wtedy na schodach. — Mieszkajcie z nami i całe to ukrywanie si˛e b˛edzie niepotrzebne. Mamy własnych stra˙zników. Powiedz mi tylko, skad ˛ przybywacie! — Padł przede mna˛ na kolana, z r˛eka˛ na oparciu mojego fotela. — Twój głos, znam ten akcent, powiedz co´s jeszcze! Poczułem bli˙zej nieokre´slone przera˙zenie na my´sl o tym, z˙ e mówi˛e po francusku z obcym akcentem, ale nie to najbardziej zaprzatało ˛ teraz moja˛ uwag˛e. Santiago był uparty i krzykliwie zaborczy, usilnie pragnał ˛ podporzadkowa´ ˛ c mnie swojej woli. Na szcz˛es´cie wampiry stojace ˛ obok nas podj˛eły rozmow˛e. Estella tłumaczyła wła´snie, z˙ e kolor czarny jest kolorem ubra´n wampira i z˙ e s´liczne ubranka Klaudii w pastelowych kolorach sa˛ pi˛ekne, ale absolutnie pozbawione smaku. — Mieszamy si˛e z noca˛ — mówiła. — Jest w nas uroczysto´sc´ pogrzebu. Roze´smiała si˛e, przysuwajac ˛ swój policzek do policzka Klaudii, aby złagodzi´c nieco swoja˛ krytyk˛e. Zawtórowała jej Celesta i Santiago, i po chwili zdawało si˛e, z˙ e cały pokój o˙zył od nieziemskiego, dzwoniacego ˛ s´miechu, głosy odbijały si˛e o malowane s´ciany, wprowadzajac ˛ w dr˙zenie delikatne płomienie s´wiec. — Ach, ale pokry´c farba˛ takie pukle — powiedziała Celesta, bawiac ˛ si˛e jednocze´snie złotymi włosami Klaudii. Zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e wszyscy oni, za wyjatkiem ˛ Armanda, barwili swoje włosy na czarno. To wła´snie, w połaczeni ˛ z czarnym ubiorem, wzmagało niepokojace ˛ wra˙zenie, z˙ e byli rze´zbami spod tego samego dłuta. Trudno mi teraz nawet powiedzie´c, jak bardzo byłem tym wszystkim nieprzyjemnie poruszony i zaniepokojony. Wra˙zenie to wznieciło we mnie co´s, czego nie mogłem wtedy zupełnie poja´ ˛c. Zdałem sobie spraw˛e, z˙ e odszedłem od nich i spaceruj˛e wła´snie po sali. Podszedłem do waskiego ˛ lustra, obserwujac ˛ ich zza siebie katem ˛ oka. Klaudia l´sniła jak brylant mi˛edzy nimi, tak samo wygladałby ˛ te˙z i ten s´miertelny chłopak s´piacy ˛ 194

obok. Powoli dochodziło do mnie, z˙ e sa˛ nudni w jaki´s okropny sposób, nudni, nudni. . . gdziekolwiek spojrzałem, powtarzały si˛e ich błyszczace ˛ oczy, wsz˛edzie takie same, ich dowcip był jak głuchy, mosi˛ez˙ ny dzwon. Jedynie wiedza, której oczekiwałem i potrzebowałem, odwracała moja˛ uwag˛e od tych my´sli. — Wampiry wschodniej Europy. . . — usłyszałem nagle pytajac ˛ a˛ Klaudi˛e — te potworne kreatury, co one maja˛ wspólnego z wami? — To upiory — odparł Armand z pewnej odległo´sci, która ich dzieliła. W pokoju zrobiło si˛e cicho. — Ich krew jest inna, podła. Rozmna˙zaja˛ si˛e tak jak my, ale bez tej wprawy i staranno´sci. W dawnych czasach. . . — Nagle przerwał. Widziałem jego twarz w lustrze. Była dziwnie sztywna. — Och, powiedz nam o tych dawnych czasach — powiedziała Celesta głosem przenikliwym, w wysokich, ludzkich rejestrach. Było co´s złowieszczego w tonie jej głosu. Teraz i Santiago przyjał ˛ t˛e sama˛ manier˛e. — O tak, opowiedz nam o zlotach czarownic i o ziołach, które czyniły ci˛e niewidocznym — u´smiechnał ˛ si˛e. — I o paleniu na stosach! Armand utkwił wzrok w Klaudii. — Strze˙zcie si˛e tych potworów — odrzekł wreszcie i z wyrachowaniem przeniósł go na Santiago, a potem na Celest˛e. — To upiory. Zaatakuja˛ was, jakby´scie byli lud´zmi. Celesta wzruszyła ramionami, mruczac ˛ co´s pod nosem z pogarda,˛ jak arystokratka mówiaca ˛ o wulgarnych i prostych kuzynach, którzy niestety nosza˛ to samo nazwisko. Ja jednak przygladałem ˛ si˛e Klaudii, bo zdawało mi si˛e, z˙ e jej oczy znów pokryły si˛e mgiełka˛ jak poprzednio. Odwróciła nagle wzrok od Armanda. Dało si˛e słysze´c głosy innych. Zrobił si˛e szum. Afektowane głosy, typowe dla przyj˛ec´ . Rozmawiali o swoich dzisiejszych ofiarach, zabijaniu, opisywali to lub tamto spotkanie bez cienia emocji. Jaki´s wysoki chudy wampir był wła´snie atakowany w rogu za niepotrzebne romantyzowanie z˙ ycia ludzkiego, za brak ducha, za odmow˛e robienia tego, co sprawia najwi˛ecej przyjemno´sci, gdy chwila po temu. Był prostoduszny, wzruszał ramionami, wolno cedził słowa i wpadał w długie, uparte milczenie. Równie dobrze mógł odej´sc´ ju˙z do swej trumny, jak i pozosta´c tutaj. A przecie˙z ciagle ˛ tu jeszcze był, przytrzymywany presja˛ tej niesamowitej grupy, która uczyniła z nie´smiertelno´sci klub absolutnych konformistów. Ciekawe, jakie byłyby wra˙zenia Lestata na temat tego, co si˛e tutaj działo? Mo˙ze był tutaj? Co sprawiło, z˙ e opu´scił to miejsce? Nikt nie mógł mu rozkazywa´c — to on był panem swojej małej grupy. Jak˙ze spodobałaby im si˛e jego pomysłowo´sc´ , jego zabawy w kotka i myszk˛e z ofiara.˛ I marnotrawstwo. . . to słowo, które było tak wa˙zne dla mnie, gdy sam zaczynałem z˙ ycie jako wampir, a które tak cz˛esto słyszałem z jego ust. „Zmarnowałe´s” okazj˛e zabicia tego dziecka, „zmarnowałe´s” okazj˛e nap˛edzenia strachu tej biednej kobiecie czy doprowadzenia tego m˛ez˙ czyzny do obł˛edu, cho´c wystarczało tylko pokaza´c jeszcze jaka´ ˛s niesamowita˛ sztuczk˛e. 195

Czułem zawroty w głowie. Zwykły ludzki ból głowy. Marzyłem o tym, aby znale´zc´ si˛e jak najdalej od tych wampirów i jedynie odległa posta´c Armanda trzymała mnie tu na miejscu. Wydawał si˛e wyobcowany po´sród innych, cho´c cz˛esto odpowiadał na pytania, kiwał głowa,˛ tu i tam dopowiadał jaka´ ˛s uwag˛e, tak z˙ e zdawał si˛e ich cz˛es´cia.˛ Jego dło´n z rzadka tylko unosiła si˛e znad oparcia fotela w kształcie lwiej łapy. Moje serce rosło, gdy widziałem go takim, gdy widziałem, z˙ e nikt spo´sród tego małego tłumu nie przykuwał jego uwagi, tylko ja, i nikt poza mna˛ nie wytrzymuje jego wzroku. A jednak my´slami był gdzie indziej, tylko jego wzrok powracał do mnie. Jego ostrze˙zenie brzmiało mi w uszach, a przecie˙z nie zwa˙załem na nie. Pragnałem ˛ wydosta´c si˛e z teatru i uporzadkowa´ ˛ c wreszcie informacje, które i tak były wła´sciwie bezu˙zyteczne i niesko´nczenie nudne. — Ale czy nie popełniacie przest˛epstw, zwykłych przest˛epstw? — pytała Klaudia. Jej wzrok znowu był utkwiony we mnie. — Przest˛epstwo! Nuda! — wykrzykiwała Estella, wskazujac ˛ białym palcem na Armanda. Za´smiał si˛e cicho do niej ze swojego odległego miejsca na ko´ncu sali. — Nuda to s´mier´c! — krzykn˛eła Estella i obna˙zyła swoje kły wampira, a Armand przyło˙zył dło´n do czoła w teatralnym ge´scie przestrachu i przera˙zenia. Ale Santiago, przygladaj ˛ acy ˛ si˛e temu wszystkiemu z r˛ekoma zało˙zonymi do tyłu, postanowił interweniowa´c. — Przest˛epstwo! — powiedział. — Tak, sa˛ przest˛epstwa. Sa˛ przest˛epstwa, za które goniliby´smy za wampirem tak długo, a˙z by´smy go zniszczyli. Czy potrafisz zgadna´ ˛c, jakie to przest˛epstwa? — Przesunał ˛ wzrok z Klaudii na mnie i z powrotem na jej nieruchoma˛ jak maska twarz. — Powinna´s wiedzie´c, ty, która jeste´s taka skryta i nic nie mówisz o wampirze, który ciebie stworzył. — A to dlaczego? — zapytała, otwierajac ˛ szerzej oczy, cho´c jej dłonie nadal nieruchomo spoczywały na kolanach. Wokół dało si˛e słysze´c uciszajace ˛ syki. Wszystkie twarze obróciły si˛e w stron˛e Santiago. Stał z jedna˛ noga˛ do przodu, z r˛ekoma zało˙zonymi do tyłu, górujac ˛ nad Klaudia.˛ Jego oczy zabłysły, gdy zdał sobie spraw˛e, z˙ e teraz on ma głos. Ruszył si˛e i podszedł do mnie, kładac ˛ mi swa˛ dło´n na ramieniu. — A mo˙ze ty potrafisz zgadna´ ˛c, jakie to przest˛epstwo? Czy twój wampir-mistrz nie powiedział ci tego? I powoli, wyciagaj ˛ ac ˛ mnie na s´rodek tymi zaborczymi r˛ekoma, par˛e razy poklepał mnie lekko po sercu, które ju˙z zaczynało bi´c szybciej. — Jakie to przest˛epstwo, które oznacza s´mier´c dla ka˙zdego wampira, który je popełnił. To zabicie jednego z nas, zabicie kogo´s z własnego gatunku! — Aaaa! — wykrzykn˛eła Klaudia i wybuchła salwa˛ s´miechu. Teraz ona wstała i szła przez sal˛e z szumem swojego lawendowego jedwabiu. Biorac ˛ mnie za r˛ek˛e, powiedziała: — A ju˙z si˛e bałam, z˙ e to urodzi´c si˛e na podobie´nstwo Wenus, z piany, jak my. Wampir-mistrz! Chod´z, Louis, idziemy ju˙z. — Dała mi znak, gdy 196

odciagała ˛ mnie od towarzystwa. Armand za´smiał si˛e. Santiago pozostał nieporuszony. Wreszcie Armand powstał, gdy dochodzili´smy ju˙z do drzwi. — Zapraszamy was tu jutro — powiedział. — I pojutrze. Sadz˛ ˛ e, z˙ e odzyskałem oddech dopiero, gdy znale´zli´smy si˛e na ulicy. Deszcz nadal padał i cała ulica wydawała si˛e przemoczona i opustoszała cho´c pi˛ekna. Par˛e rozrzuconych kawałków papieru wirowało na wietrze, jaki´s błyszczacy ˛ od deszczu powóz przejechał wolno z rytmicznym stukotem ko´nskich kopyt. Niebo było w kolorze bladego fioletu. Szedłem szybko z Klaudia˛ obok siebie, poczatko˛ wo prowadzac ˛ ja,˛ potem jednak zniech˛econy odległo´scia,˛ jaka˛ mieli´smy jeszcze przeby´c, wziałem ˛ ja˛ na r˛ece. — Nie podobaja˛ mi si˛e — powiedziała Klaudia z w´sciekło´scia,˛ gdy zbli˙zalis´my si˛e do hotelu „Saint-Gabriel”. Nawet skapany ˛ w s´wietle wielki hol był jeszcze w sennym letargu, tu˙z przed brzaskiem. Błyskawicznie przemaszerowałem przed zaspanymi recepcjonistami, ich wydłu˙zonymi twarzami przy biurkach. — Szukałam ich po całym s´wiecie, a teraz pogardzam nimi! — Odrzuciła daleko swoja˛ peleryn˛e i weszła na s´rodek pokoju. Deszcz zacinał w du˙ze okna balkonowe. Zapaliłem s´wiatła, jedno po drugim i podniosłem kandelabr do gazowych płomieni, jakbym był Lestatem lub Klaudia.˛ Potem, tak jak przewidywałem, zapadłem w ciemnobrazowy, ˛ atłasowy fotel kompletnie wyczerpany. Przez chwil˛e zdawało si˛e, z˙ e cały pokój płonie wokół nas. Gdy jednak utkwiłem wzrok w oprawionym w złota˛ ram˛e obrazie z pastelowymi drzewami i spokojnymi wodami, zakl˛ecie min˛eło. Nie mogli nas tu dotkna´ ˛c, a przecie˙z wiedziałem, z˙ e oszukuj˛e siebie, i z˙ e to kłamstwo, głupie kłamstwo. — Jestem w niebezpiecze´nstwie, w niebezpiecze´nstwie — powiedziała Klaudia z błyskiem gniewu w oczach. — Ale skad ˛ moga˛ wiedzie´c, co z nim zrobili´smy? Poza tym MY jeste´smy w niebezpiecze´nstwie! Sadziła´ ˛ s, z˙ e nie uznaj˛e swojej winy i swojego udziału? A nawet gdyby´s tylko ty była winna. . . — Wyciagn ˛ ałem ˛ do niej r˛ek˛e, by przysun˛eła si˛e bli˙zej, ale jej pełne w´sciekło´sci spojrzenie posadziło mnie z powrotem na miejscu. — Czy my´slisz, z˙ e zostawiłbym ci˛e w niebezpiecze´nstwie? U´smiechn˛eła si˛e. Przez chwil˛e nie wierzyłem własnym oczom. — Nie, wiem, z˙ e nie, Louis. Nie zostawiłby´s mnie. Zagro˙zenie trzyma ci˛e przy mnie. . . — Miło´sc´ trzyma mnie przy tobie — powiedziałem cicho. — Miło´sc´ — zadumała si˛e. — Co ty rozumiesz przez miło´sc´ ? — A potem, jakby widziała ból malujacy ˛ si˛e na mojej twarzy, podeszła bli˙zej i poło˙zyła dłonie na moich policzkach. Była zimna, jej głód nie został dzi´s zaspokojony, tak jak i ja byłem zimny i mój głód krwi tak˙ze nie został zaspokojony. Ten s´miertelny chłopak tylko nas rozdra˙znił, ale nie zaspokoił naszego pragnienia krwi.

197

— To, z˙ e za pewnik brała´s zawsze moja˛ miło´sc´ do siebie — odpowiedziałem. — To, z˙ e jeste´smy oddani sobie. . . — Ale ju˙z gdy wypowiadałem te słowa, poczułem, z˙ e moja dawniejsza pewno´sc´ została zachwiana. Odczułem to jak ból, jak takie samo cierpienie, które odczuwałem wczoraj, kiedy drwiła sobie ze mnie, gdy mówili´smy o nami˛etno´sci w ludzkim wymiarze. Odwróciłem si˛e do niej. — Zostawiłby´s mnie dla Armanda, gdyby tylko dał ci znak. . . — Nigdy — odpowiedziałem. — Zostawiłby´s mnie, a on chce ciebie tak mocno, jak ty jego. Czekał na ciebie, na kogo´s takiego, jak ty. — Nigdy. . . — Wstałem i podszedłem do naszej skrzyni. Drzwi były zamkni˛ete, ale nie stanowiły z˙ adnej przeszkody dla wampirów. Wystrzega´c si˛e ich mogli´smy jedynie poprzez wstawanie tak wczesne, jak tylko było to mo˙zliwe i pozwalało na to s´wiatło. Odwróciłem si˛e do niej i powiedziałem, aby podeszła do mnie. Stan˛eła u mego boku. Chciałem zanurzy´c twarz w jej włosach, błaga´c ja˛ o wybaczenie. Poniewa˙z to była prawda — miała racj˛e, cho´c kochałem ja˛ nadal, kochałem jak zawsze. A teraz, gdy przytuliłem ja˛ do siebie, usłyszałem jej głos: — Czy wiesz, o czym on mi mówił, nie otwierajac ˛ ust.? Czy wiesz, co jest istota˛ tego transu, w który mnie wprowadził? Moje oczy patrzyły tylko na niego, tak z˙ e kierował mna,˛ jakby moje serce było na sznurkach. — Wi˛ec i ty to odczuła´s. . . — wyszeptałem. — Wi˛ec i ty odebrała´s to tak samo. — Uczynił mnie całkowicie bezsilna! ˛ — powiedziała. Znów ujrzałem jej obraz na tle tych ksia˙ ˛zek nad biurkiem, jej bezwładna˛ szyj˛e, nieruchome dłonie, ˙ rozmawiał z toba.˛ . . — Ale co wła´sciwie chciała´s powiedzie´c? Ze — Bez słów! — powtórzyła. Widziałem, z˙ e lampy przygasły nieco. Deszcz ˙ walił o szyby. — Czy wiesz, co on mi powiedział. . . z˙ e umr˛e! — szepn˛eła. — Ze powinnam pozwoli´c ci odej´sc´ . Potrzasn ˛ ałem ˛ głowa,˛ a jednak w sercu poczułem przypływ podniecenia. Mówiła prawd˛e i wierzyła w to. W jej oczach pojawiła si˛e mgiełka. — Wysysa ze mnie z˙ ycie. Odbiera mi je — powiedziała Klaudia, jej wargi dr˙zały tak, z˙ e trudno mi było to wytrzyma´c. Przytuliłem ja˛ mocno, ale w oczach miałem łzy. — Tak jak powoli odbiera z˙ ycie temu chłopcu, który jest jego niewolnikiem. On ciebie kocha. Kocha ciebie, chce ciebie i nie pozwoli, bym stała na jego drodze. — Nie rozumiesz go! — Próbowałem z tym walczy´c, obsypujac ˛ ja˛ pocałunkami. Całowałem ja˛ w policzki, usta. — Nie, rozumiem go a˙z nadto dobrze — szepn˛eła mi prosto w usta, cho´c całowałem ja.˛ — To ty go nie rozumiesz. Miło´sc´ ciebie za´slepiła, twoja fascynacja jego wiedza,˛ jego moca.˛ Gdyby´s wiedział, jak on chłonie s´mier´c, znienawidziłby´s go bardziej ni˙z Lestata. Louis, nie wolno ci do niego wraca´c. Powtarzam ci, jestem w niebezpiecze´nstwie. Nast˛epnego wieczoru wcze´snie zostawiłem Klaudi˛e przekonany, z˙ e Armand 198

jest jedynym wampirem z tego teatru, któremu mo˙zna zaufa´c. Niech˛etnie pozwoliła mi odej´sc´ i bardzo byłem zaniepokojony wyrazem jej oczu. Słabo´sc´ była jej obca, a przecie˙z wyra´znie widziałem strach i obaw˛e nawet teraz, gdy pozwoliła mi odej´sc´ . Spieszyłem si˛e z wypełnieniem mojej misji i wkrótce czekałem ju˙z na zewnatrz ˛ teatru, a˙z ostatni go´sc´ opu´sci budynek. Od´zwierni zacz˛eli kr˛eci´c si˛e przy drzwiach. Kim byłem dla nich, nie byłem pewny. Aktorem, jak inni, który nie usunał ˛ makija˙zu? Niewiele mnie to obchodziło. Istotne było to, z˙ e wpu´scili nie do s´rodka i minałem ˛ ich, jak i paru innych wampirów w sali balowej, nie zaczepiony, aby wreszcie stana´ ˛c przy otwartych drzwiach do pokoju Armanda. Zobaczył mnie natychmiast, bez watpienia ˛ ju˙z od dawna słyszał moje kroki. Przywitał mnie i prosił, abym usiadł. Zaj˛ety był wła´snie rozmowa˛ z tym chłopcem, nie-wampirem, który wła´snie posilał si˛e przy biurku ze srebrnych talerzy, na których było mi˛eso i ryby. Karafka białego wina stała obok. Pomy´slałem, z˙ e musi by´c w goraczce ˛ i słaby po wczorajszej nocy, cho´c jego skóra była rumiana, a ciepło i zapach bijace ˛ od niego były dla mnie katusza.˛ Bynajmniej jednak nie dla Armanda, który siedział w skórzanym fotelu przy kominku na wprost mnie, zwrócony w kierunku tej istoty ludzkiej, z r˛ekoma zło˙zonymi na skórzanych oparciach. Chłopak napełnił swój kieliszek, podniósł go w gór˛e w ge´scie pozdrowienia: — Mój mistrz i pan — powiedział. Jego oczy zaiskrzyły si˛e i spojrzał na mnie, u´smiechajac ˛ si˛e, ale toast był dla Armanda. — Twój niewolnik — szepnał ˛ Armand, gł˛eboko nabierajac ˛ powietrza w płuca. Przygladał ˛ si˛e, jak chłopiec pił. Widziałem, jak smakował jego wilgotne usta, ruch grdyki, gdy wino przelewało si˛e przez gardło. Po chwili chłopiec wział ˛ kawałek białego mi˛esa, wykonujac ˛ ten sam gest i powoli połykał go z oczyma wpatrzonymi w Armanda. Zdawało si˛e, z˙ e Armand ucztuje, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e uczcie chłopca, co´s czego nigdy nie mógłby z nim dzieli´c w inny sposób. Wiedział o tym, ale było to wkalkulowane. Nie stanowiło wi˛ec dla niego takiej tortury, jaka˛ ja odczuwałem, gdy lata temu stałem przed oknem domu Babette, t˛eskniac ˛ do jej ludzkiego z˙ ycia. Kiedy chłopiec sko´nczył, przykl˛eknał, ˛ obejmujac ˛ szyj˛e Armanda, jak gdyby smakował jego lodowate ciało. Przypomniałem sobie t˛e noc, kiedy Lestat przyszedł do mnie po raz pierwszy, jak płon˛eły jego oczy, jak błyszczała jego biała twarz. W ko´ncu przyj˛ecie dobiegło ko´nca. Chłopiec miał uda´c si˛e na spoczynek, a Armand pozamykał za nim mosi˛ez˙ ne kraty. Ju˙z po kilku minutach oci˛ez˙ ały od zjedzonego jadła popadł w odr˛etwienie i zasnał, ˛ a Armand usiadł naprzeciwko mnie. Jego wielkie, pi˛ekne oczy podziałały na mnie uspokajajaco ˛ swoja˛ pozorna˛ niewinno´scia.˛ Kiedy poczułem, z˙ e przyciagaj ˛ a˛ mnie do niego, opu´sciłem wzrok, odwróciłem go w stron˛e kominka, pragnac ˛ spojrze´c w płomienie. Teraz jednak był tam tylko popiół. — Powiedziałe´s mi wczoraj, abym nic nie mówił o swoim pochodzeniu, dlaczego? — zapytałem ponownie, zerkajac ˛ na niego. Zdawało si˛e, z˙ e wyczuwa moje 199

wahanie i to, z˙ e ukrywam prawd˛e, a przecie˙z nie obraził si˛e. Jedynie przygladał ˛ mi si˛e z lekkim zdziwieniem. Byłem jednak zbyt słaby, by wytrzyma´c to zdziwienie i ponownie odwróciłem wzrok. — Czy zabiłe´s wampira, który ciebie stworzył? Czy dlatego tu jeste´scie bez niego? Dlaczego nie chcesz powiedzie´c jego imienia? Santiago uwa˙za, z˙ e go zabiłe´s. — A je´sli to prawda, lub je´sli nie mogliby´smy udowodni´c, z˙ e było inaczej, to co? Czy chcecie nas zniszczy´c? — zapytałem. — Ja nie b˛ed˛e próbował uczyni´c wam niczego złego — odpowiedział cicho. — Ale, jak ci ju˙z mówiłem, nie jestem tu przywódca˛ w tym sensie, o jaki pytałe´s. — Jednak oni uwa˙zaja˛ ciebie za przywódc˛e, czy˙z nie? A Santiago, odepchna˛ łe´s go dwukrotnie ode mnie. — Jestem silniejszy ni˙z on, starszy. Santiago jest młodszy od ciebie — powiedział. Jego głos był szczery, pozbawiony dumy. To były fakty. — Nie chcemy zadziera´c z wami. — To ju˙z si˛e zacz˛eło — odparł. — Ale nie ze mna,˛ z tymi na górze. — Ale jakie maja˛ powody, by nas podejrzewa´c? Zdawało si˛e, z˙ e Armand wpadł w zadum˛e, opu´scił wzrok, zamkni˛eta˛ pi˛es´cia˛ podpierał podbródek. Po chwili, która zdawała mi si˛e niesko´nczono´scia,˛ spojrzał znów na mnie. — Mógłbym poda´c ci przyczyny — rzekł. — Jeste´s zbyt milczacy. ˛ Wampiry na całym s´wiecie nie wyst˛epuja˛ masowo i z˙ yja˛ w panicznym strachu przed niesnaskami, konfliktami mi˛edzy soba.˛ Wybieraja˛ swoich kandydatów na towarzyszy z niesłychana˛ wprost pieczołowito´scia,˛ upewniajac ˛ si˛e, z˙ e b˛eda˛ oni mieli szacunek dla innych wampirów. W tym budynku jest pi˛etna´scioro wampirów i liczba ta jest zazdro´snie strze˙zona. Wampiry, które sa˛ słabe, wywołuja˛ zaniepokojenie. Powinienem to przewidzie´c. To, z˙ e ty jeste´s nieodpowiedni, jest dla nich a˙z nadto oczywiste: czujesz zbyt wiele i my´slisz zbyt wiele. Jak sam powiedziałe´s, oboj˛etno´sc´ i wyobcowanie wampira nie ma dla ciebie wielkiej warto´sci. A jest jeszcze to tajemnicze dziecko, dziecko, które nigdy nie uro´snie, nigdy nie b˛edzie samodzielne. Nie uczyniłbym wampirem tego chłopca — wskazał na s´piacego ˛ — nawet teraz, je´sli jego z˙ ycie, tak dla mnie cenne, byłoby zagro˙zone, bo po prostu jest zbyt młody, jego członki nie sa˛ dostatecznie silne, jego puchar z˙ ycia zaledwie lekko przechylony. A ty przywozisz ze soba˛ dziecko. Co za wampir uczynił ja˛ taka,˛ pytaja,˛ czy to ty zrobiłe´s z niej wampira? Tak wi˛ec, jak widzisz, przynosisz ze soba˛ wszystkie te skazy i tajemniczo´sc´ , a w dodatku zachowujesz zupełne milczenie. Nie mo˙zna wi˛ec ci ufa´c. A Santiago szuka tylko zaczepki. Jest jeszcze tak˙ze inna przyczyna, bli˙zsza prawdy ni˙z wszystkie te rzeczy, o których ci wła´snie powiedziałem. Bardzo prosta i prozaiczna. Kiedy po raz pierwszy zetknałe´ ˛ s si˛e z Santiago w Dzielnicy Łaci´nskiej. . . na nieszcz˛es´cie. . . nazwałe´s go bufonem. 200

— Aaaa. . . — Odrzuciło mnie do tyłu. — By´c mo˙ze byłoby lepiej, gdyby´s w ogóle nic nie mówił — U´smiechnał ˛ si˛e, patrzac, ˛ czy tak˙ze zrozumiałem ironi˛e. Siedziałem, zastanawiajac ˛ si˛e nad tym, co mi powiedział i co cia˙ ˛zyło na mnie ˙ tak bardzo przez wspomnienie Klaudii. Ze oto ten człowiek o delikatnych oczach powiedział jej: „Umieraj!”, a poza tym wszystkim powoli zbierało si˛e we mnie obrzydzenie do tych wampirów na górze, w sali balowej. Poczułem przemo˙zne pragnienie rozmowy z nim o tych rzeczach. O obawach. Nie, jeszcze nie teraz, pomy´slałem, cho´c nie mogłem uwierzy´c, gdy patrzyłem w jego oczy, z˙ e próbował narzuci´c jej swoja˛ wol˛e. Jego oczy mówiły: z˙ yj. Jego oczy mówiły: ucz si˛e. Och, jak bardzo chciałem zwierzy´c mu si˛e z tego wszystkiego, czego nie rozumiałem, z tego, co ze zdumieniem odkryłem, z˙ e wampiry tam u góry uczyniły z nie´smiertelno´sci klub dziwaków i taniego konformizmu. A przecie˙z, przez ten smutek, przez to pomieszanie przebijała jasna i wyra´zna konkluzja: a wła´sciwie dlaczego miałoby by´c inaczej? Czego innego oczekiwałem? Jakie miałem prawo do tego, by by´c tak gorzko rozczarowany Lestatem, by pozwoli´c mu umrze´c! Poniewa˙z nie chciał pokaza´c mi tego, co sam powinienem był odszuka´c w sobie? Słowa Armanda, jak one brzmiały? Jedyna moc, jaka istnieje, jest wewnatrz ˛ nas samych. . . — Posłuchaj mnie — odezwał si˛e Armand. — Musisz trzyma´c si˛e od nich z daleka. Nie potrafisz niczego ukry´c, wszystko wida´c na twojej twarzy. Gdybym chciał ci˛e teraz wypyta´c o wszystko, byłby´s mi uległy. Spójrz mi w oczy. Nie zrobiłem tego. Utkwiłem oczy w jednym z tych obrazów wiszacych ˛ nad jego biurkiem i wpatrywałem si˛e we´n tak długo, a˙z przestał by´c wizerunkiem Madonny z Dzieciatkiem, ˛ a stał si˛e jedynie harmonia˛ linii i kolorów. Wiedziałem bowiem, z˙ e to, co mówi, jest prawda.˛ — Powstrzymaj ich, powiedz im, z˙ e nie mamy z˙ adnych złych zamiarów. Dlaczego nie mo˙zesz tego zrobi´c? Sam powiedziałe´s, z˙ e nie jeste´smy twoimi wrogami, bez wzgl˛edu na to, co zrobili´smy. . . Usłyszałem, jak westchnał ˛ ledwie dosłyszalnie. — Powstrzymuj˛e ich wła´snie teraz — odparł. — Ale nie chc˛e takiej władzy nad nimi, jaka byłaby konieczna, aby powstrzyma´c ich całkowicie. Bo je´sli bym skorzystał z tej władzy, b˛ed˛e musiał potem jej chroni´c. W ten sposób narobi˛e sobie wrogów. I na zawsze ju˙z musiałbym z nimi walczy´c. Podczas gdy wszystko, czego mi potrzeba, to troch˛e przestrzeni i spokoju. Akceptuj˛e berło takim, jakie oni mi przekazuja,˛ ale nie chc˛e panowa´c nad nimi, a tylko trzyma´c ich na pewien dystans. — Powinienem był wiedzie´c — powiedziałem z oczami nadal utkwionymi w obraz. — Zatem, musisz si˛e sam usuna´ ˛c. Sama Celesta ma du˙ze wpływy, b˛edac ˛ jedna˛ z najstarszych i jest w dodatku zazdrosna o pi˛ekno dziecka. A Santiago, jak widzisz, czeka tylko cho´cby na strz˛epki dowodów, z˙ e jeste´scie wykl˛etymi banitami. 201

Obróciłem si˛e powoli i spojrzałem na niego raz jeszcze. Siedział z tym niesamowitym bezruchem, jakby w rzeczywisto´sci wcale nie z˙ ył. Chwila przecia˛ gała si˛e. Usłyszałem jakby na nowo jego słowa: . . . Wszystko, czego mi potrzeba, to troch˛e przestrzeni i spokoju”. Poczułem pragnienie zbli˙zenia si˛e do niego tak przemo˙zne, z˙ e musiałem wysili´c si˛e maksymalnie, by zwalczy´c to i pozosta´c na miejscu. Chciałem, by wszystko uło˙zyło si˛e w nast˛epujacy ˛ sposób: Klaudia bezpieczna mi˛edzy tymi wampirami, nie obwiniana o jakiekolwiek przest˛epstwo, które mogliby odkry´c, tak z˙ e ja mógłbym by´c wolny. Wolny od tego, by pozosta´c na zawsze w tym pokoju, tak długo, jak tylko byłbym tu zapraszany, nawet tolerowany, czy gdyby pozwolono mi tu przebywa´c bez wzgl˛edu na towarzyszace ˛ temu warunki. Znów ujrzałem tego s´miertelnego chłopca. Nie spał ju˙z, lecz kl˛eczał przy boku Armanda, a r˛ekoma obejmował jego szyj˛e. Dla mnie był to obraz miło´sci. Nie miło´sci fizycznej, musisz zrozumie´c. Nie o tym mówi˛e, cho´c Armand był pi˛ekny i naturalny i z˙ adne zbli˙zenie z nim nie mogłoby by´c odpychajace. ˛ Dla wampirów miło´sc´ fizyczna znajduje swoja˛ kulminacj˛e i spełnienie tylko w jednej rzeczy, w zabijaniu. Mówi˛e o innym rodzaju miło´sci, która przyciagała ˛ mnie do niego ˙ jako do nauczyciela, mistrza, którym Lestat nie był nigdy. Zadza ˛ wiedzy zawsze b˛edzie mu towarzyszyła, wiedziałem o tym. Przechodziłaby przez niego jak przez szklana˛ szyb˛e, tak z˙ e i ja mógłbym kapa´ ˛ c si˛e w jej promieniach, przyswaja´c ja˛ i rosna´ ˛c. Zamknałem ˛ oczy. Pomy´slałem, z˙ e słysz˛e, jak mówi, tak cicho, z˙ e nie byłem pewny, czy to słowa. Wydawało mi si˛e, z˙ e zapytał: „Czy wiesz, dlaczego tutaj jestem?” Znów spojrzałem na niego, zastanawiajac ˛ si˛e, czy zna moje my´sli, czy moz˙ e je odczytywa´c, czy jego moc zdolna byłaby do tego. Teraz, kiedy min˛eło tyle lat gotów byłbym przebaczy´c Lestatowi, z˙ e nie był nikim nadzwyczajnym, a tylko zwykłym wampirem, który nie potrafił wskaza´c mi mo˙zliwo´sci, jakie tkwiły w naszej mocy i sile. W tych my´slach przewa˙zał smutek, smutek nad moja˛ własna˛ słabo´scia˛ i moimi własnymi dylematami. Tymczasem Klaudia czekała na mnie. Klaudia, która była moja˛ córka˛ i moja˛ miło´scia.˛ — Co mam zatem zrobi´c? — szepnałem. ˛ — Odej´sc´ od nich, odej´sc´ od ciebie? Po tych wszystkich latach. . . — Nie maja˛ przecie˙z dla ciebie z˙ adnego znaczenia — powiedział. U´smiechnałem ˛ si˛e i przytaknałem. ˛ — Czego zatem chcesz? — zapytał. Jego głos stał si˛e delikatny i z˙ yczliwy w tonie. — Czy˙z nie wiesz? Czy nie masz takiej mocy? — zapytałem. — Czy˙z nie czytasz moich my´sli, jak gdyby były słowami? — Nie w taki sposób, jaki masz na my´sli. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ja jedynie wiem, z˙ e niebezpiecze´nstwo, jakie zagra˙za tobie i dziecku, jest rzeczywiste. I wiem, z˙ e twoja samotno´sc´ , nawet wypełniona miło´scia,˛ jest tak 202

straszna, z˙ e prawie nie do wytrzymania. Wstałem. Zdawało mi si˛e, z˙ e najprostsza˛ rzecza˛ byłoby po prostu wsta´c, podej´sc´ do drzwi, szybko przej´sc´ przez korytarz, a przecie˙z odbierało mi to siły, zakłócało rezerw˛e wobec s´wiata. — Prosz˛e ci˛e, by´s nie pozwolił im zbli˙za´c si˛e do nas — powiedziałem, stojac ˛ przy drzwiach. Nie mogłem spojrze´c na niego, nie chciałem nawet usłysze´c jego cichego głosu, którym odezwał si˛e nagle. — Nie odchod´z. — Nie mam wyboru. Byłem ju˙z w korytarzu, kiedy usłyszałem, z˙ e znów jest obok mnie, a˙z podskoczyłem. Stał, wpatrujac ˛ si˛e w moje oczy, a w r˛eku trzymał klucz, który wcisnał ˛ mi w dło´n. — Sa˛ tam takie drzwi — powiedział, wskazujac ˛ w ciemny koniec korytarza, który, jak sadziłem, ˛ ko´nczył si˛e s´ciana.˛ — I schody prowadzace ˛ do bocznej uliczki przy teatrze. Tylko ja korzystam z tego wyj´scia. Id´z teraz ta˛ droga.˛ B˛edziesz mógł unikna´ ˛c spotkania z innymi. Jeste´s wzburzony, a oni to od razu dostrzega.˛ Obróciłem si˛e, aby i´sc´ tam natychmiast, cho´c ka˙zda˛ cz˛es´cia˛ mojego jestestwa chciałem pozosta´c tu, z Armandem. — Pozwól jednak powiedzie´c sobie co´s jeszcze — dodał Armand i lekko przycisnał ˛ odwrócona˛ dło´n do mojego serca. — U˙zyj tej siły, która tkwi w tobie. Nie brzyd´z si˛e nia˛ wi˛ecej. Wykorzystaj ja! ˛ Gdy zobacza˛ ciebie na ulicach, tam u góry, u˙zyj tej siły, aby uczyni´c ze swojej twarzy mask˛e. Pami˛etaj o tym. Rozdawaj im spojrzenia, w których b˛edzie ostrze˙zenie: „Strze˙z si˛e”. We´z te słowa, jakby były amuletem, który podarowałem ci, aby´s zawiesił sobie na szyi. A gdy spotkasz Santiago lub jakiegokolwiek innego wampira, przemawiaj do nich uprzejmie, mów, co tylko chcesz, ale my´sl o tym, co mówisz. Pami˛etaj, co powiedziałem. Mówi˛e prosto, bo ty szanujesz to, co jest proste. Rozumiesz to. W tym tkwi twoja siła. Wziałem ˛ od niego klucz i wła´sciwie nie pami˛etam ju˙z, jak wkładałem go w zamek albo jak wchodziłem po schodach na gór˛e. Ani gdzie on wtedy był, ani co robił. Poza tym, z˙ e gdy wychodziłem ju˙z na ciemna˛ uliczk˛e za teatrem, usłyszałem, jak mówi do mnie skad´ ˛ s, bardzo cicho: — Przychod´z tutaj do mnie, kiedy tylko mo˙zesz. Rozejrzałem si˛e, by go dojrze´c, ale nie byłem zaskoczony tym, z˙ e go nie zobaczyłem. Wcze´sniej powiedział mi tak˙ze, z˙ e nie wolno mi wyprowadza´c si˛e z hotelu, z˙ e nie wolno okaza´c dowodu winy, na który czekaja.˛ — Widzisz — powiedział — zabicie innego wampira jest bardzo podniecajace ˛ i ekscytujace, ˛ i dlatego jest zabronione pod kara˛ s´mierci. Zdało mi si˛e, jakbym si˛e obudził. U´swiadomiłem sobie, z˙ e przebudziłem si˛e dla błyszczacych ˛ od deszczu ulic Pary˙za, wysokich i waskich ˛ budynków po obu stronach ulicy, u´swiadomiłem sobie, z˙ e drzwi zamkn˛eły si˛e, aby wytworzy´c mocna,˛ solidna˛ s´cian˛e za mna˛ i z˙ e jestem ju˙z teraz sam. Cho´c wiedziałem, z˙ e Klaudia czeka na mnie i cho´c dostrzegłem stojac ˛ a˛ 203

w oknie pokoju, nad lampa,˛ male´nka˛ figurk˛e w´sród kwiatów, zawróciłem z bulwaru i pozwoliłem, z˙ eby ulica wchłon˛eła mnie w siebie, jak to si˛e cz˛esto działo w Nowym Orleanie. To nie dlatego, z˙ e jej nie kochałem, raczej dlatego, z˙ e wiedziałem, z˙ e ja˛ kocham zbyt mocno, z˙ e nami˛etno´sc´ do niej była równie wielka jak do Armanda. Uciekałem teraz od nich obojga, pozwalajac, ˛ by pragnienie zabijania opanowało mnie jak z rado´scia˛ witana goraczka, ˛ która wypiera s´wiadomo´sc´ i ból. Z mgiełki wyłonił si˛e jaki´s m˛ez˙ czyzna. Szedł spokojnie w moim kierunku. Pami˛etam, z˙ e w˛edrował raczej w krajobrazie mojego marzenia, bo noc, która mnie otaczała, była ciemna i nierealna. To wzgórze mogło by´c gdziekolwiek na s´wiecie, a łagodne s´wiatła Pary˙za były bezkształtnym migotaniem we mgle. Z ostrym wzrokiem, cho´c pijany, szedł s´lepo w ramiona s´mierci, jego dr˙zace ˛ palce wycia˛ gn˛eły si˛e, by dotkna´ ˛c moich ko´sci twarzy. Jeszcze wtedy nie wpadłem w szał, nie byłem zdesperowany. Mogłem jeszcze powiedzie´c do niego: „Przechod´z”. Wydaje mi si˛e jednak, z˙ e moje wargi uło˙zyły si˛e do słów, które podarował mi Armand: „Strze˙z si˛e”. A przecie˙z pozwoliłem mu, by objał ˛ mnie w pół swoja˛ pijana,˛ zuchwała˛ r˛eka.˛ Poddałem si˛e jego pełnym podziwu oczom, głosowi, który błagał mnie, z˙ e musi mnie malowa´c teraz, zaraz. Poddałem si˛e słodkiemu zapachowi farb, którymi upstrzona była jego lu´zna koszula. Poszedłem z nim razem przez Montmartre i szepnałem ˛ do niego: — Nie jeste´s jednym z martwych. — Prowadził mnie przez zaro´sni˛ety ogród, ˙ przez słodkie i mokre trawy, s´miał si˛e, gdy mówiłem: — Zyjesz, z˙ yjesz. Jego dło´n dotykała mojego policzka, głaskała twarz, w ko´ncu s´ciskała mój podbródek, gdy wprowadził mnie w s´wiatło niskich drzwi. Jego zaczerwieniona twarz była pi˛eknie o´swietlona lampami gazowymi. Ogarn˛eło nas przyjemne ciepło, gdy zamknał ˛ za nami drzwi. Zobaczyłem wtedy wielkie błyszczace ˛ z´ renice jego oczu, male´nkie czerwone z˙ yłki, które rozgał˛eziały si˛e przy s´rodku oka. Poczułem ciepła˛ dło´n palac ˛ a˛ mój chłodny głód, gdy podprowadził mnie do fotela. Dookoła ujrzałem twarze, płonace, ˛ pojawiajace ˛ si˛e w refleksach ognia, w połyskiwaniu palacego ˛ si˛e pieca, cudowna˛ krain˛e kolorów na płótnach, które otaczały nas w pokoju pod małym pochylonym dachem, błysk pi˛ekna pulsujacy ˛ i dr˙zacy. ˛ — Siadaj, siadaj. . . — powiedział do mnie z tymi goraczkowymi ˛ r˛ekoma opartymi o moja˛ klatk˛e piersiowa,˛ gdy ja zaciskałem dłonie na jego bokach, a głód falami pojawiał si˛e i znikał. Teraz zobaczyłem go wreszcie z pewnej odległo´sci. Ze wzrokiem uwa˙znym, paleta˛ w dłoniach. Wielkie płótno zasłaniało r˛ek˛e, która pracowała goraczkowo. ˛ Oszołomiony i bezradny siedziałem tam, poddajac ˛ si˛e jego malowaniu, poddajac ˛ si˛e jego pełnym zachwytu oczom, pozwalajac ˛ temu trwa´c, a˙z oczy Armanda znikn˛eły sprzed moich, a Klaudia biegła kamiennym korytarzem, stukajac ˛ obcasami, oddalajac ˛ si˛e ode mnie, coraz dalej ode mnie. 204

˙ — Zyjesz. . . — szepnałem. ˛ — Ko´sci — odpowiedział. — Ko´sci. . . A ja ujrzałem je w stosach, wyj˛ete z tych płytkich grobów w Nowym Orleanie, jak sa˛ składane w skrytki za grobem, tak by kto´s inny mógł by´c zło˙zony w ten waski ˛ kawałek ziemi. Przymknałem ˛ oczy i poczułem, z˙ e mój głód staje si˛e ju˙z agonia,˛ moje serce krzyczało, domagajac ˛ si˛e innego z˙ yjacego ˛ serca. I wtedy zobaczyłem, z˙ e zbli˙za si˛e do mnie z wyciagni˛ ˛ etymi w kierunku mojej twarzy r˛ekoma — ten zgubny, fatalny krok, to fatalne nachylenie si˛e. Westchnienie wydostało si˛e z moich ust. — Ratuj si˛e — szepnałem ˛ do niego. — Strze˙z si˛e. W tym momencie zaszła jaka´s zmiana w jego promieniujacej ˛ twarzy, co´s wysuszyło p˛ekni˛ete naczynia jego delikatnej skóry. Wycofał si˛e do tyłu, a p˛edzel wypadł mu z rak. ˛ Teraz ja stałem nad nim, czujac ˛ ju˙z, jak z˛eby dotykaja˛ mych warg, czujac, ˛ jak moje oczy wypełniaja˛ si˛e kolorami jego twarzy, a uszy szamoczacym ˛ si˛e w gardle krzykiem. Moje r˛ece poczuły to silne, gwałtownie wyrywajace ˛ si˛e ciało. Pociagn ˛ ałem ˛ go blisko siebie, bezsilnego. Rozdarłem ciało i spróbowałem krwi, która dawała mu z˙ ycie. — Gi´n — szepnałem ˛ teraz, kiedy trzymałem go bezwładnego z głowa˛ opuszczona˛ na moja˛ marynark˛e. — Gi´n. Poczułem, z˙ e próbuje ja˛ podnie´sc´ i spojrze´c na mnie. I znów piłem, znów szamotał si˛e, a˙z w ko´ncu, zupełnie bezwładny i oszołomiony, bliski s´mierci, osunał ˛ si˛e na podłog˛e. Jego oczy były jednak nadal otwarte. Usiadłem przed płótnami, słaby, ale uspokojony, zerkajac ˛ w dół na niego, na jego nieprzytomne, szarzejace ˛ oczy. Moje własne r˛ece zarumieniły si˛e, ciało stało si˛e tak komfortowo ciepłe. — Znów jestem jak s´miertelny — szepnałem ˛ do niego. — Za sprawa˛ twojej krwi z˙ yj˛e. Przymknał ˛ oczy. Oparłem si˛e wygodnie o s´cian˛e i stwierdziłem nagle, z˙ e wpatruj˛e si˛e we własne oblicze. Udało mu si˛e zrobi´c szkic, zaledwie seri˛e grubych czarnych kresek, które jednak wiernie oddawały moja˛ twarz i ramiona. Na szkicu pojawił si˛e ju˙z kolor kilkoma chlapni˛eciami farby, ziele´n moich oczu, blado´sc´ policzków. Ale to przera˙zenie, przera˙zenie na widok własnej twarzy! Bowiem odtworzył ja˛ doskonale, cho´c nie było w niej nic z makabryczno´sci. Zielone oczy patrzyły na mnie z lu´zno naszkicowanego kształtu głowy z niedbała˛ niewinno´scia,˛ niewysłowiony cud tej przemo˙znej z˙ adzy ˛ i nienasycenia, którego nie zrozumiał. Na szkicu był Louis sprzed stu lat, zasłuchany w kazanie ksi˛edza podczas mszy s´w., usta rozchylone i mi˛ekkie, włosy w nieładzie, r˛eka zgi˛eta w łokciu i bezwładna. Louis s´miertelny. Wydaje mi si˛e, z˙ e roze´smiałem si˛e, tak z˙ e łzy prawie pojawiły mi si˛e w oczach. Budził si˛e we mnie potwór, który zabijał i b˛edzie zabijał, który teraz zabierał obraz i zbierał si˛e z nim do wyj´scia z tego małego domku. Nagle malarz uniósł si˛e z podłogi i z jakim´s zwierz˛ecym j˛ekiem rzucił mi 205

si˛e pod nogi, przywarł do butów. Jego dłonie ze´slizgiwały si˛e po skórze. Z jaka´ ˛s kolosalna˛ odwaga,˛ która mnie prowokowała, si˛egnał ˛ po szkic i trzymał go mocno swoimi dr˙zacymi ˛ r˛ekoma, nie chcac ˛ pu´sci´c. — Oddaj! — warknał ˛ na mnie. — Oddaj! Obaj ciagn˛ ˛ eli´smy, ka˙zdy w swoja˛ stron˛e. Wpatrywałem si˛e w niego i własne dłonie, które z taka˛ łatwo´scia˛ przytrzymywały to, o co on tak desperacko walczył, jakby chciał zabra´c ze soba˛ do nieba czy do piekła. Ja, istota, z której jego krew nie mogła uczyni´c człowieka, i on, człowiek, którego nie pokonało moje zło. I wtedy, jakbym nie był soba,˛ wyrwałem mu z r˛eki płótno i unoszac ˛ go jedna˛ r˛eka˛ w gór˛e, do ust, z w´sciekło´scia˛ rozszarpałem mu gardło. Wróciwszy do hotelu „Saint-Gabriel”, postawiłem obraz na kominku i przygladałem ˛ mu si˛e przez dłu˙zszy czas. Klaudia była gdzie´s w gł˛ebi, w innym pokoju. Wyczułem obecno´sc´ jeszcze kogo´s, jak gdyby na jednym z balkonów u góry kto´s stał, kobieta lub m˛ez˙ czyzna, o których obecno´sci bezbł˛ednie s´wiadczył specyficzny aromat ludzki. Nie wiedziałem, dlaczego zabrałem obraz, dlaczego tak o niego walczyłem. Czułem si˛e teraz zawstydzony z tego powodu, bardziej ni˙z z powodu tej s´mierci, której byłem winien. Nie wiem te˙z, dlaczego postawiłem obraz na marmurowym kominku. Głowa mi cia˙ ˛zyła, dłonie wyra´znie dr˙zały. Powoli odwróciłem głow˛e. Chciałem, z˙ eby pokoje otoczyły mnie, przybrały wyra´zny kształt. Pragnałem ˛ kwiatów, aksamitu, s´wiec w kinkietach i lichtarzach. By´c s´miertelnym, banalnym i bezpiecznym. Po chwili, jakby w oparach mgły, ujrzałem kobiet˛e. Siedziała cicho przy stoliczku, gdzie Klaudia zwykła zajmowa´c si˛e swoimi włosami. Siedziała nieruchomo i tak całkowicie bez obawy. Zielone r˛ekawy jej sukni z tafty odbijały si˛e w pochyłych zwierciadłach i wydawało si˛e, z˙ e w pokoju nie znajduje si˛e jedna kobieta, ale całe ich zgromadzenie. Czarne włosy rozdzielone były po´srodku i zało˙zone za uszy, cho´c par˛e kosmyków zsun˛eło si˛e do przodu i okalało jej blada˛ twarz. Patrzyła na mnie spokojnymi, fioletowymi oczyma. U´smiechn˛eła si˛e teraz. Oczy jej płon˛eły, gdy powiedziała: — Tak, jest taki, jak mówiła´s i zdaje mi si˛e, z˙ e ju˙z go kocham. Wstała, delikatnie unoszac ˛ szerokie r˛ekawy z ciemnej tafty, które natychmiast znikn˛eły z trzech rozstawionych wokół stolika luster. Całkowicie oszołomiony i prawie niezdolny do mówienia odwróciłem si˛e, aby odnale´zc´ Klaudi˛e. Dojrzałem ja˛ wreszcie daleko, na olbrzymim łó˙zku, jej mała twarzyczka była sztywna i spokojna, cho´c drobna˛ dłonia˛ s´ciskała mocno jedwabna˛ kotar˛e. — Madeleine — powiedziała cicho — Louis jest nie´smiały. Przygladała ˛ si˛e zimnymi oczyma, jak Madeleine u´smiechn˛eła si˛e tylko na powy˙zsza˛ wzmiank˛e, przysuwajac ˛ si˛e bli˙zej do mnie. Kobieta przyło˙zyła obie dłonie do koronkowej bordiury wokół swej szyi, przesuwajac ˛ ja˛ do tyłu i odsłaniajac ˛ szyj˛e, tak z˙ e mogłem teraz dostrzec na niej dwie małe ranki. U´smiech zgasł na jej ustach, wykrzy206

wił si˛e pos˛epnie i zmysłowo. Oczy zw˛eziły si˛e i wyszeptała jedno słowo: — Pij. Odwróciłem si˛e od niej, podnoszac ˛ w gór˛e pi˛es´c´ w osłupieniu, dla którego nie mogłem znale´zc´ słów. Ale wtedy wła´snie Klaudia przytrzymała moja˛ r˛ek˛e, patrzac ˛ na mnie niecierpliwie. — Zrób to, Louis — za˙zadała. ˛ — Poniewa˙z ja tego zrobi´c nie mog˛e, nie potrafi˛e. — Jej głos był spokojny, cho´c pełen bólu. Cała˛ emocj˛e skrywała pod stanowczym, wywa˙zonym tonem. — Jestem za mała, nie mam takiej siły! Ty widziałe´s, jak to si˛e robi, gdy czynili´scie ze mnie wampira! Zrób to! Wyrwałem si˛e jej, trzymajac ˛ si˛e za przegub, jak gdyby był oparzony. Widziałem drzwi i zdawało mi si˛e, z˙ e najlepszym wyj´sciem byłoby opu´sci´c pokój natychmiast. Czułem moc Klaudii, jej wol˛e, a oczy tej s´miertelnej kobiety zdawały si˛e płona´ ˛c ta˛ sama˛ wola.˛ Klaudia jednak nie pozwoliła mi odej´sc´ . Nie prosiła, nie przymilała si˛e z˙ ało´snie, nie próbowała wywoływa´c współczucia dla siebie, osłabiajac ˛ w ten sposób moje zdecydowanie. Nie. Trzymała mnie na miejscu emocja˛ widoczna˛ w jej oczach, która˛ dostrzegłem nawet przez jej chłód i sposób, w jaki odwróciła si˛e, jakby została od razu pokonana. Nie rozumiałem jej zachowania, gdy usiadła ci˛ez˙ ko na łó˙zku, z pochylona˛ głowa,˛ dr˙zacymi ˛ wargami, podnoszac ˛ oczy tylko po to, by w˛edrowa´c wzrokiem po s´cianach. Chciałem ja˛ dotkna´ ˛c, powiedzie´c, z˙ e to, o co prosi, jest niemo˙zliwe, chciałem ja˛ uspokoi´c, złagodzi´c ten ogie´n, który zdawał si˛e ja˛ po˙zera´c od s´rodka. Tymczasem kobieta usiadła wygodnie w jednym z atłasowych foteli przy kominku. Jej mieniaca ˛ si˛e taftowa suknia otaczała ja˛ jak cz˛es´c´ tajemnicy zwiazanej ˛ z jej osoba.˛ Oboj˛etnymi oczyma przygladała ˛ si˛e nam teraz, z goraczk ˛ a˛ bladej twarzy. Pami˛etam, z˙ e obróciłem si˛e do niej zirytowany dzieci˛ecymi, nadasanymi ˛ ustami na delikatnej twarzy. Pocałunek wampira nie pozostawił widocznych s´ladów poza rankami na szyi, z˙ adnej zmiany na jej bladoró˙zowej skórze. — Jacy jeste´smy, dla ciebie? — zapytałem, widzac, ˛ z˙ e patrzy ciagle ˛ na Klaudi˛e. Zdawała si˛e podekscytowana jej miniaturowa˛ pi˛ekno´scia,˛ straszliwa˛ kobieca˛ nami˛etno´scia˛ uwi˛eziona˛ w małym dzieci˛ecym ciałku. Przestała patrze´c w tamta˛ stron˛e, spojrzała na mnie. — Pytam ci˛e. . . na kogo wygladamy? ˛ Czy my´slisz, z˙ e jeste´smy pi˛ekni, czarodziejscy, nasza biała skóra, nasz dziki wzrok? O, pami˛etam doskonale, jakie było wyobra˙zenie s´miertelnych istot o nas, jak niejasne, jak pi˛ekno wampira płon˛eło przez taka˛ zasłon˛e, tak silnie wabiace ˛ i kuszace, ˛ tak całkowicie zwodnicze! Pij, mówisz mi. Nie masz nawet najmniejszego poj˛ecia, o co prosisz! W tym momencie Klaudia powstała z łó˙zka i podeszła˛ do mnie. — Jak s´miesz! — wyszeptała. — Jak s´miesz podejmowa´c decyzj˛e za nas dwoje! Czy wiesz, jak toba˛ pogardzam! Czy wiesz, z˙ e pogardzam toba˛ z pasja,˛ która dra˙ ˛zy mnie jak rak! — Jej mała posta´c dr˙zała, dłonie unosiły si˛e nad suknia.˛ — Nie odwracaj wzroku! Chora jestem, kiedy widz˛e, jak odwracasz wzrok, jak cier207

pisz. Nic nie rozumiesz. Twoje zło polega na tym, z˙ e ty nie potrafisz by´c zły, a ja musz˛e z tego powodu cierpie´c. Powiem ci, nie chc˛e ju˙z dłu˙zej cierpie´c! Jej palce wbiły si˛e w ciało na moim przegubie. Wykr˛eciłem si˛e, odsunałem ˛ par˛e kroków do tyłu. Na jej twarzy malowała si˛e nienawi´sc´ , wzbierała w niej w´sciekło´sc´ jak u budzacej ˛ si˛e bestii. — Wyrwali´scie mnie z ludzkich rak ˛ jak dwa ponure potwory z koszmarnej bas´ni, wy, pró˙zni, s´lepi rodzice! Ojcowie! — wypluła to słowo. — Niech zbieraja˛ si˛e łzy w twoich oczach. Nie znajdziesz do´sc´ łez, by opłaka´c to, co´s mi uczynił. Jeszcze sze´sc´ , siedem, osiem lat i mogłabym sta´c si˛e taka jak ona! — Palcem wskazała na Madeleine, której dłonie unosiły si˛e do twarzy, której oczy były zas˛epione i zachmurzone. Jej j˛ek był prawie imieniem Klaudii. Ale Klaudia jej nie słuchała. — Tak, taka jak ona, wiedziałabym, jak to jest i´sc´ razem z toba.˛ Potwory! Da´c mi nie´smiertelno´sc´ w tak beznadziejnej powierzchowno´sci, w tak bezradnej formie! W oczach miała łzy. Słowa uwi˛ezły w gardle. — Dobra, teraz daj mi ja! ˛ — powiedziała, pochylajac ˛ głow˛e, a˙z loki opadły jej na twarz. — Daj mi ja.˛ Zrób to, albo sko´ncz, co´s zaczał ˛ tej nocy w hotelu w Nowym Orleanie. Ju˙z dłu˙zej nie mog˛e z˙ y´c z ta˛ nienawi´scia.˛ Nie mog˛e z˙ y´c z ta˛ w´sciekło´scia! ˛ Nie mog˛e. Nie wytrzymam tego! — Odrzucajac ˛ włosy, zacisn˛eła dło´nmi uszy jak gdyby w próbie zatrzymania d´zwi˛eku jej własnych słów. Oddychała szybko i gwałtownie, łzy zdawały si˛e parzy´c jej policzki. Opadłem na kolana, wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ece, jak gdybym chciał ja˛ obja´ ˛c, ale nie o´smieliłem si˛e jej dotkna´ ˛c, nie o´smieliłem si˛e nawet wypowiedzie´c jej imienia, a˙zeby samemu nie załama´c si˛e i nie przyłaczy´ ˛ c do jej potwornego potoku beznadziejnie niewysłowionego płaczu. — Och — trz˛esła głowa,˛ rozmazujac ˛ łzy na policzkach. — Ja nadal jeszcze ciebie kocham i to jest cała m˛eka. Nigdy nie kochałam Lestata. Ale ciebie! Miara˛ mojej nienawi´sci do ciebie jest wła´snie ta miło´sc´ . Nienawidz˛e ci˛e tak samo, jak ci˛e kocham. Czy wiesz, jak bardzo ci˛e nienawidz˛e! — Spojrzała na mnie przez czerwona˛ mgiełk˛e pokrywajac ˛ a˛ jej oczy. — Tak — szepnałem ˛ i pochyliłem głow˛e. Ale odeszła ode mnie w ramiona Madeleine, która obj˛eła ja˛ desperacko, jak gdyby w obronie przede mna˛ i, o ironio, jak gdyby chciała broni´c Klaudii przed nia˛ sama.˛ Powtarzała cicho: — Nie płacz, nie płacz! — Gładziła uspokajajaco ˛ twarz i włosy Klaudii ruchami, które prawdziwemu dziecku wyrzadziłyby ˛ z pewno´scia˛ krzywd˛e. Klaudia jednak zdawała si˛e zupełnie zagubiona, wci´sni˛eta w jej biust, z oczyma zamkni˛etymi, gładka˛ twarza,˛ jak gdyby cała nami˛etno´sc´ opu´sciła ja,˛ dłonie ze´slizgiwały si˛e po szyi Madeleine, głow˛e oparła na jej sukni. Znieruchomiała ze s´ladami łez na policzkach jakby całe to wywn˛etrznienie kosztowało ja˛ zbyt wiele i zm˛eczyło, oboj˛etna˛ teraz na wszystko wokół, na pokój, w którym byli´smy, nawet na mnie. Stały tak razem, s´miertelna kobieta, która płakała teraz, ciepłymi ramionami 208

obejmujac ˛ co´s, czego i tak nie mogła zrozumie´c, to dzieci˛e o białej skórze i dzikich, nienaturalnych oczach, dzieci˛e, które, jak wierzyła, kochała. I gdybym jej nie współczuł, tej szalonej i nieostro˙znej kobiecie flirtujacej ˛ ze s´wiatem pot˛epionych, gdyby nie było mi jej z˙ al cz˛es´cia˛ mojego ludzkiego jestestwa, wyrwałbym Klaudi˛e z jej rak, ˛ przycisnał ˛ mocno do siebie, zaprzeczajac ˛ bez ko´nca słowom, które wła´snie słyszałem. Ale kl˛eczałem tylko, nie ruszajac ˛ si˛e, zaprzatni˛ ˛ ety mys´lami. Miło´sc´ równa nienawi´sci. Zapadło to we mnie gł˛eboko, przygniotło, poczałem ˛ osuwa´c si˛e wolno, a˙z wreszcie zawisłem na oparciu łó˙zka. Zanim Madeleine zdołała si˛e zorientowa´c, Klaudia przestała płaka´c i siedziała na jej kolanach spokojnie i nieruchomo jak posag, ˛ ze wzrokiem utkwionym we mnie, zupełnie teraz nie zwracała uwagi na otaczajace ˛ ja˛ zewszad ˛ pukle mi˛ekkich czarnych włosów czy głaszczac ˛ a˛ ja˛ dło´n. Ja tymczasem siedziałem ci˛ez˙ ko oparty o łó˙zko, przyjmujac ˛ to spojrzenie wampira, niech˛etny i niezdolny do wypowiedzenia si˛e we własnej obronie. Madeleine szeptała co´s do ucha Klaudii, nie zwa˙zajac ˛ na to, z˙ e łzy kapały na jej tresk˛e. I wtedy Klaudia powiedziała do niej łagodnie. — Zostaw nas samych. — Nie. — Madeleine potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ przywierajac ˛ do Klaudii. Zamkn˛eła oczy i dr˙zała na całym ciele z jaka´ ˛s straszliwa˛ udr˛eka.˛ Klaudia jednak ju˙z prowadziła ja˛ w stron˛e drzwi. Madeleine poddawała si˛e jej woli, była zszokowana, z blada˛ twarza,˛ jej zielona tafta kołysała si˛e wokół małej z˙ ółtej jedwabnej sukni Klaudii. Zatrzymały si˛e w przej´sciu. Madeleine stała jakby zmieszana, z r˛eka˛ u gardła, cała dr˙zaca. ˛ Powoli uspokoiła si˛e. Rozejrzała si˛e wokół, jak ta bezradna ofiara, owa młoda dziewczyna na scenie „Theatre des Vampires”, która te˙z nie wiedziała, gdzie si˛e znajduje. Klaudia tymczasem wyszła. Po chwili pojawiła si˛e znowu z czym´s, co przypominało du˙za˛ lalk˛e. To rzeczywi´scie była porcelanowa lalka, wyobra˙zajaca ˛ mała˛ dziewczynk˛e z kruczymi włosami i wielkimi zielonymi oczyma, przyozdobiona koronkami i wsta˙ ˛zkami, o słodkiej buzi. Klaudia wcisn˛eła lalk˛e w dłonie Madeleine. Wzrok Madeleine zrobił si˛e twardy, gdy ja˛ obj˛eła. Wyd˛eła ´ usta w grymasie, machinalnie głaszczac ˛ jej włosy. Smiała si˛e cicho pod nosem. — Połó˙z si˛e — powiedziała do niej Klaudia i razem zanurzyły si˛e w poduszkach z szelestem zielonej tafty. Madeleine odsun˛eła si˛e nieco, by Klaudia mogła wygodniej si˛e uło˙zy´c obok i obja´ ˛c jej szyj˛e r˛ekoma. Zobaczyłem, z˙ e lalka zsuwa si˛e, upada na podłog˛e, jednak r˛eka Madeleine zdołała ja˛ chwyci´c i przytrzyma´c, tak z˙ e zawisała teraz w powietrzu. Madeleine le˙zała z odrzucona˛ do tyłu głowa˛ i mocno zaci´sni˛etymi oczyma, a loki Klaudii głaskały jej twarz. Usiadłem z powrotem wygodnie na podłodze, opierajac ˛ si˛e o mi˛ekki bok łó˙zka. Teraz mówiła Klaudia przyciszonym głosem, prawie szeptem, tłumaczac ˛ Madeleine, z˙ e musi by´c cierpliwa i spokojna. Z przera˙zeniem usłyszałem po chwili jej kroki na dywanie, odgłos zamykanych drzwi oddzielajacych ˛ nas od Madeleine. 209

Mi˛edzy nami była nienawi´sc´ jak zabijajaca ˛ mgła. Ale kiedy podniosłem wzrok, Klaudia stała jakby przykuta do miejsca i zagubiona w my´slach. Cała zawzi˛eto´sc´ i gorycz znikn˛eła z jej twarzy, tak z˙ e jej twarz miała teraz pusty wyraz, jak tamta lalka. — Wszystko, co mi powiedziała´s, to prawda — odezwałem si˛e. — Zasługuj˛e na twoja˛ nienawi´sc´ . Zasłu˙zyłem ju˙z na nia˛ w chwili, kiedy Lestat dał mi ci˛e na r˛ece. Zdawała si˛e nieobecna, jakby nie´swiadoma mojej blisko´sci, w jej oczach pojawił si˛e ledwo dostrzegalny błysk. Jej pi˛ekno niezno´snie paliło moja˛ dusz˛e. I wtedy odezwała si˛e z zastanowieniem: — Mogłe´s mnie wtedy zabi´c, nawet wbrew jego woli. Mogłe´s to zrobi´c. — Jej wzrok spoczał ˛ na mnie łagodnie. — Czy chcesz to zrobi´c teraz? — Zrobi´c teraz! — Objałem ˛ ja,˛ przysunałem ˛ bli˙zej ku sobie, o´smielony jej łagodnym głosem. — Jeste´s chyba szalona, aby mówi´c podobne rzeczy! Czy ja chc˛e to teraz zrobi´c? — Ale ja chc˛e, z˙ eby´s to zrobił — odpowiedziała. — Pochyl si˛e teraz nade mna˛ tak, jak pochylałe´s si˛e wtedy, i wyssij ze mnie wszystka˛ krew, kropla po kropli, z całej siły, doprowad´z moje serce do granic wytrzymało´sci. Jestem mała, z łatwo´scia˛ dasz sobie rad˛e. Nie b˛ed˛e ci si˛e opiera´c. Jestem czym´s tak delikatnym, co mo˙zesz złama´c jak kwiat. — O czym ty mówisz? Czy rzeczywi´scie chcesz tego? — zapytałem. — Dlaczego nie we´zmiesz no˙za, przytkniesz tutaj i obrócisz. — Czy umarłby´s razem ze mna? ˛ — zapytała z chytrym, lekko drwiacym ˛ u´smiechem. — Czy umarłby´s razem ze mna˛ tak naprawd˛e? — naciskała. — Czy ˙ on mnie zabija, ten wampir-mistrz, który nie rozumiesz, co si˛e ze mna˛ dzieje? Ze ju˙z zawładnał ˛ toba˛ i nie b˛edzie chciał dzieli´c tej miło´sci ze mna,˛ cho´cby odrobin˛e. Widz˛e jego sił˛e w twoich oczach. Widz˛e twoje cierpienie, zgryzot˛e, miło´sc´ do niego, której nie potrafisz ukry´c. Obró´c si˛e, a zmusz˛e ci˛e, aby´s spojrzał na mnie oczyma, które teraz chca˛ jego, zmusz˛e ci˛e, aby´s mnie słuchał. — Nikt, nikt. . . nie zostawi˛e ciebie samej. Przyrzekłem tobie, czy nie widzisz? Nie mog˛e ci da´c tej kobiety. — Ale ja teraz walcz˛e o moje z˙ ycie! Daj mi ja˛ na wieczno´sc´ . B˛edzie mogła si˛e mna˛ opiekowa´c i uzupełni t˛e nasza˛ maskarad˛e, w której musz˛e z˙ y´c! A wtedy on mo˙ze ci˛e mie´c! Zrozum, walcz˛e o swoje z˙ ycie! Odepchnałem ˛ ja.˛ — Nie, nie, to szale´nstwo, to jakie´s czary — powiedziałem, starajac ˛ si˛e jej oprze´c. — To ty nie chcesz dzieli´c mnie z nikim, to ty wła´snie chcesz miło´sci na własno´sc´ . Je´sli nie mojej, to jej. On jest silniejszy od ciebie, poni˙za ci˛e. Chcesz jego s´mierci w taki sam sposób, w jaki pozbawiła´s z˙ ycia Lestata. Tym razem jednak nie b˛ed˛e twoim wspólnikiem, słyszysz? Nie uczyni˛e jej jednym z nas, bo nie chc˛e, z˙ eby całe zast˛epy ludzkich istot musiały umrze´c z jej rak! ˛ Twoja władza 210

nade mna˛ sko´nczyła si˛e. Nie chc˛e! Och, gdyby˙z tylko mogła to zrozumie´c! Ani przez moment nie wierzyłem tak naprawd˛e w jej słowa skierowane przeciw Armandowi, z˙ e ze szczytu swojego wyobcowania, poza wszelka˛ zemsta,˛ mógł samolubnie z˙ yczy´c sobie jej s´mierci. Ale dla mnie nic to teraz nie znaczyło, działo si˛e co´s o wiele straszniejszego, ni˙z mogłem poja´ ˛c, wobec czego mój gniew był kpina,˛ płytka˛ próba˛ przeciwstawienia si˛e jej silnej woli. Nienawidziła mnie, pogardzała mna,˛ jak sama wyznała, i moje serce kurczyło si˛e od tego w s´rodku. Pozbawiła mnie miło´sci, która podtrzymywała mnie przez całe z˙ ycie. Zadała mi s´miertelny cios. Jak no˙zem. Umierałem za nia,˛ za t˛e miło´sc´ , jak umierałem ju˙z pierwszej nocy, gdy Lestat dał mi ja,˛ i gdy zwróciła ku mnie swoje oczy, wypowiedziała moje imi˛e; za t˛e miło´sc´ , która ogrzewała mnie w mojej nienawi´sci do samego siebie i dzi˛eki której mogłem w ogóle z˙ y´c. Och, jak dobrze rozumiał to Lestat i teraz, w ko´ncu, jego plan wypełnił si˛e. Ale stało si˛e jeszcze co´s wi˛ecej. Pozwoliła, bym patrzył na jej ból! „Da´c mi nie´smiertelno´sc´ w tak beznadziejnej powierzchowno´sci, w tak bezradnej formie!” Zatkałem sobie uszy dło´nmi, jak gdyby znów wymawiała te słowa, a łzy płyn˛eły. Przez wszystkie te lata byłem całkowicie uzale˙zniony od jej okrucie´nstwa, jej całkowitego braku bólu. Och, jak Lestat s´miałby si˛e teraz z nas. Dlatego wła´snie przyło˙zyła mu nó˙z, poniewa˙z s´miałby si˛e. Aby zniszczy´c mnie całkowicie, wystarczyło pokaza´c mi ten ból. Dziecko, które uczyniłem wampirem, cierpiało. Jej agonia była moja˛ własna.˛ W sasiednim ˛ pokoju stała trumna i łó˙zko dla Madeleine, gdzie Klaudia wycofała si˛e, aby zostawi´c mnie samego z tym, z czym nie mogłem si˛e pogodzi´c. Z ulga˛ przyjałem ˛ cisz˛e, jaka zapadła. W jaki´s czas pó´zniej, w ciagu ˛ tych paru chwil, które pozostały jeszcze z tej nocy, znalazłem si˛e przy otwartym oknie, czujac ˛ mgiełk˛e, jaka utworzyła si˛e pod wpływem padajacego ˛ deszczu. Połyskiwała na listkach paproci, na słodkich białych kwiatach przechylajacych ˛ si˛e na bok. Pochylały si˛e coraz bardziej, by w ko´ncu złama´c si˛e w łodydze. Cały balkon zarzucony był jakby dywanem z kwiatów, na płatki których z cichym szelestem padał deszcz. Poczułem si˛e znów słaby i całkowicie samotny. To, co zaszło dzisiaj mi˛edzy nami, zmieniło nasze stosunki na zawsze, a i to, co uczyniłem Klaudii, nigdy nie mo˙ze zosta´c naprawione. Ale, ku swemu zaskoczeniu, jako´s nie było we mnie z˙ alu. Mo˙ze winna była temu noc, bezgwiezdna, z gazowymi lampami jakby zamro˙zonymi we mgle, która koiła w jaki´s przedziwny sposób, o co nawet w tej pustce i samotno´sci nie prosiłem. Jestem sam, my´slałem, jestem sam. Wydawało si˛e to sprawiedliwe, słuszne i zasłu˙zone. Wyobraziłem sobie siebie ju˙z na zawsze w osamotnieniu, podobnie jak tej nocy, gdy otrzymałem sił˛e i moc wampira i umarłem jako człowiek s´miertelny. Jak wtedy, gdy zostawiłem za soba˛ Lestata i nigdy ju˙z za nim si˛e nie ogla˛ dałem, jakbym po prostu go opu´scił, nie potrzebujac ˛ go czy kogokolwiek innego. 211

Było tak, jakby noc do mnie mówiła: „Ty jeste´s noca˛ i tylko noc potrafi ciebie zrozumie´c i zamkna´ ˛c w swoich ramionach”. By´c jedno´scia˛ z cieniem, bez zmór. Niewytłumaczalny spokój. A przecie˙z wiedziałem, z˙ e zbli˙za si˛e koniec tego spokoju równie nieuchronnie, jak czułem swoje szybkie poddanie si˛e temu. Spokój p˛ekał jak czarne chmury na niebie. Nagły ból z powodu utraty Klaudii dał znów zna´c o sobie, przybierajac ˛ niemal fizyczna˛ posta´c w tym dziwnie obcym teraz pokoju. Ale tam, na zewnatrz, ˛ nawet teraz, gdy noc zdawała si˛e ju˙z rozpływa´c w gwałtownych porywach wiatru, czułem, z˙ e co´s wzywa mnie, co´s nierealnego, bezdusznego, z obecno´sci czego nigdy dotad ˛ nie zdawałem sobie sprawy. A moc, jaka tkwiła we mnie, zdawała si˛e odpowiada´c na ten zew, nie bez oporów, ale z niezbadana,˛ mro˙zac ˛ a˛ krew w z˙ yłach siła.˛ Wróciłem cicho do pokojów, delikatnie otwierajac ˛ podwójne drzwi i ujrzałem w przyciemnionym s´wietle migocacych ˛ płomieni s´piac ˛ a˛ kobiet˛e, le˙zac ˛ a˛ w cieniu łó˙zka z wiotka˛ lalka˛ przyci´sni˛eta˛ do piersi. Zanim jeszcze przykl˛eknałem ˛ przy niej, zobaczyłem, z˙ e otworzyła oczy i poczułem, z˙ e zza niej w ciemno´sci patrza˛ na mnie jeszcze inne oczy, zastygłe w oczekiwaniu. — Czy b˛edziesz si˛e nia˛ opiekowa´c, Madeleine? — Zobaczyłem, z˙ e jej dłonie zacisn˛eły si˛e na lalce, obracajac ˛ jej twarz do siebie. Wyciagn ˛ ałem ˛ r˛ek˛e po lalk˛e, sam nie wiedzac ˛ dlaczego. — Tak! — odparła z desperacja.˛ — Czy za co´s takiego ja˛ uwa˙zasz, za lalk˛e? — zapytałem, obejmujac ˛ dłonia˛ porcelanowa˛ głow˛e i czujac, ˛ z˙ e Madeleine wyrywa mi ja˛ gwałtownie, zaciskajac ˛ z˛eby i czujnie wpatrujac ˛ si˛e we mnie. — Dziecko, które nie mo˙ze umrze´c! Oto czym jest — odpowiedziała, jakby rzucała przekle´nstwo. — Aaaa. . . — szepnałem. ˛ — Sko´nczyłam z lalkami — podj˛eła Madeleine, odrzucajac ˛ porcelanowa˛ lalk˛e na bok. Si˛egn˛eła palcami do piersi, szukajac ˛ czego´s, co chciała i jednocze´snie nie chciała, bym zobaczył. Jej palce wreszcie zatrzymały si˛e na tym i otoczyły przedmiot. Wiedziałem, co to jest, zauwa˙zyłem wcze´sniej. Medalionik przymocowany do sukni złota˛ szpilka.˛ Chciałbym umie´c opisa´c t˛e nami˛etno´sc´ , jaka rozpaliła jej oblicze, jak wykrzywiły si˛e jej dzieci˛ece usta. — A to jest dziecko, które naprawd˛e umarło. . . — zgadłem, bacznie ja˛ obserwujac. ˛ Wyobraziłem sobie sklep z lalkami, lalkami o takich samych twarzach. Potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ szarpiac ˛ przy tym mocno medalionem, tak z˙ e szpilka rozdarła nieco materiał. To strach, strach dostrzegłem teraz w jej oczach, z˙zerajac ˛ a˛ ja˛ panik˛e. Gdy otworzyła zaci´sni˛eta˛ pi˛es´c´ , dostrzegłem, z˙ e dło´n krwawi. — Moja córka — wyszeptała dr˙zacymi ˛ ustami. Na małym kawałku porcelany widniała twarz lalki, twarz Klaudii, twarz dziecka, słodkie, lukrowane na´sladownictwo niewinno´sci, namalowane przez jakiego´s artyst˛e, dziecko z kruczymi wło212

sami, jak ta lalka. A matka, przera˙zona, wpatrywała si˛e teraz w rozciagaj ˛ ac ˛ a˛ si˛e przed nia˛ ciemno´sc´ . — To z˙ al. . . — powiedziałem powoli. — Sko´nczyłam z z˙ alem — przerwała, mru˙zac ˛ oczy, gdy patrzyła na mnie. — Gdyby´s widział, jak pragn˛e siły, która˛ ty posiadasz. Jestem gotowa ja˛ przyja´ ˛c. I musz˛e ja˛ mie´c. — Odwróciła si˛e do mnie, oddychajac ˛ gł˛eboko, tak z˙ e jej biust zdawał si˛e nabrzmiewa´c pod suknia.˛ Gwałtowne rozczarowanie odmalowało si˛e na jej twarzy. Odwróciła si˛e ode mnie, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ czarnymi lokami. — Gdyby´s był człowiekiem s´miertelnym, m˛ez˙ czyzna˛ i potworem! — powiedziała ze zło´scia.˛ — Gdybym tylko mogła okaza´c ci moja˛ moc. . . — U´smiechn˛eła si˛e zło´sliwie, wyzywajaco. ˛ — Mogłabym sprawi´c, z˙ e chciałby´s mnie, pragnał ˛ mnie! Ale ty nie jeste´s normalnym człowiekiem! — Jej usta wykrzywiły si˛e w ka˛ cikach. — Co mog˛e ci da´c! Co mog˛e zrobi´c, aby´s dał mi to, co sam posiadasz! Jej r˛eka uniosła si˛e nad piersia˛ w ruchu przypominajacym ˛ pieszczot˛e m˛eskiej dłoni. Ten moment był dziwny; dziwny, bo nigdy nie sadziłbym, ˛ z˙ e jej słowa wzbudza˛ we mnie takie uczucia. Jej widok, takiej, jaka˛ ja˛ teraz widziałem, z wask ˛ a,˛ kuszac ˛ a˛ kibicia,˛ zaokraglonymi, ˛ pulchnymi kształtami piersi i tymi delikatnymi, nadasanymi ˛ wargami. Nigdy nawet nie mogłaby domy´sli´c si˛e, jak wiele ze s´miertelnego człowieka tkwiło jeszcze we mnie, jakim cierpieniem było dla mnie zaspokajanie mojego po˙zadania ˛ jedynie przez spijanie krwi ofiary. Tak, po˙zadałem ˛ jej, bardziej ni˙z zdawała si˛e dostrzega´c, poniewa˙z nie rozumiała natury zabijania. Z pró˙zna˛ duma˛ m˛ez˙ czyzny chciałem to udowodni´c, upokorzy´c ja˛ za to, co mi powiedziała, za jej tandetna˛ prowokacj˛e i za oczy, które teraz z obrzydzeniem odwracały wzrok ode mnie. Ale to było szale´nstwo. To nie powód, by komukolwiek przyzna´c z˙ ycie wieczne. — Czy kochała´s to dziecko? — zapytałem ze s´wiadomym okrucie´nstwem. Nigdy nie zapomn˛e wyrazu jej twarzy, gwałtowno´sci, jaka ja˛ ogarn˛eła, absolutnej nienawi´sci. — Tak — wysyczała niemal to słowo. — Jak s´miesz! — Si˛egn˛eła po medalion. To wina po˙zerała ja,˛ nie miło´sc´ . To było poczucie winy — ten sklep z lalkami, który opisała mi Klaudia, półki i półki, niesko´nczona ich liczba, pełne wizerunków tego martwego dziecka. Było to jednak poczucie winy, w którym absolutnie nie było miejsca na zrozumienie kategoryczno´sci s´mierci. Było w niej co´s tak twardego, jak we mnie złego, co´s równie silnego. Wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e w moim kierunku, dotkn˛eła kamizelki i rozpostarła palce, przyciskajac ˛ je do mojej piersi. Kl˛eczałem, przyciagaj ˛ ac ˛ ja˛ do siebie, jej włosy zakryły mi twarz. — Trzymaj si˛e mnie mocno, gdy zaczn˛e — powiedziałem, widzac, ˛ jak jej oczy staja˛ si˛e coraz wi˛eksze, usta otwieraja˛ si˛e. — A kiedy omdlenie b˛edzie najsilniejsze, słuchaj jeszcze mocniej bicia mego serca. Trzymaj si˛e i powtarzaj bez 213

przerwy: Chc˛e z˙ y´c! — Tak, tak — przytakiwała z sercem walacym ˛ jak dzwon z podniecenia. Jej dłonie zatopiły si˛e w mojej szyi, palce rozpinały ju˙z kołnierzyk. — Patrz za mnie, na tamto odległe s´wiatełko lampy, nie odejmuj od niego oczu nawet na chwil˛e i powtarzaj, wcia˙ ˛z powtarzaj: Chc˛e z˙ y´c! Wzi˛eła gł˛eboki oddech, gdy rozdarłem jej ciało i ciepły strumie´n krwi spłynał ˛ na mnie, jej piersi wcisn˛eły si˛e we mnie, ciało wygi˛eło do góry, bezradne, na łó˙zku. Widziałem oczy, nawet gdy zamknałem ˛ własne, widziałem te uragli˛ we, prowokujace ˛ usta. Przycisnałem ˛ ja˛ do siebie, mocno, podnoszac ˛ ja˛ na łó˙zku, czułem, jak słabnie, jak dłonie powoli opadaja˛ bezwładnie na bok. — Przytul si˛e mocno, mocno — szeptałem nad goracym ˛ strumieniem jej krwi, bicie jej serca odbijało si˛e w moich uszach, a krew pocz˛eła nabrzmiewa´c w moich nasyconych ju˙z z˙ yłach. — Lampa — szepnałem. ˛ — Pami˛etaj, patrz na nia! ˛ Jej serce zwalniało, zatrzymywało si˛e, a głowa opadała do tyłu, oczy były puste, na granicy martwoty. Przez moment wydawało si˛e, z˙ e nie mog˛e si˛e poruszy´c, a przecie˙z wiedziałem, z˙ e musz˛e, z˙ e kto´s inny podniósł mój przegub do ust, gdy tymczasem pokój wirował wkoło, z˙ e skupiam si˛e na tym s´wiatełku, tak jak jej mówiłem, i z˙ e próbuj˛e własna˛ krew płynac ˛ a˛ z mojego przegubu, a potem podtykam jej go pod usta. — Pij, pij — odezwałem si˛e do niej. Ale ona le˙zała jak martwa, przyciagn ˛ a˛ łem ja˛ bli˙zej do siebie, krew lała si˛e na jej usta. Wtedy otworzyła oczy i poczułem delikatny ucisk ust, a potem jej dło´n zacisn˛eła si˛e mocno na mojej i zacz˛eła mocno ssa´c. Kołysałem ja,˛ szeptałem do niej, próbujac ˛ teraz rozpaczliwie przełama´c własne omdlenie, i wtedy poczułem jej silne ssanie. Czułem to ka˙zdym naczyniem krwiono´snym. Nanizywała mnie, ciagn ˛ ac ˛ krew ze mnie coraz silniej. R˛eka˛ trzymałem si˛e teraz mocno łó˙zka. Serce Madeleine biło silnie, jej palce wbijały si˛e coraz mocniej w moje rami˛e, w szeroko rozwarta˛ dło´n. Bolało tak, z˙ e omal nie krzyknałem, ˛ gdy wbijała si˛e coraz bardziej i bardziej, a ja wycofywałem si˛e przed nia,˛ a jednocze´snie pociagałem ˛ za soba.˛ Moje z˙ ycie przechodziło łagodnie. — Czy widzisz niebo? Musimy ju˙z skry´c si˛e przed s´wiatłem dnia. Musisz trzyma´c si˛e blisko mnie i poło˙zy´c u mego boku. Sen równie ci˛ez˙ ki jak s´mier´c ogarnie mnie i nie b˛ed˛e ju˙z w stanie ci pomóc. B˛edziesz tam le˙zała i b˛edziesz sama z tym walczyła. Ale trzymaj si˛e mnie w ciemno´sci, słyszysz? Trzymaj si˛e mocno moich dłoni, które b˛eda˛ trzymały twoje tak długo, jak tylko b˛ed˛e jeszcze cokolwiek odczuwał. Przez chwil˛e zdawało si˛e, z˙ e nic nie rozumiała, wpatrzona jedynie w moje spojrzenie. Wyczułem te cudowne wra˙zenia, które ja˛ otaczały. Błysk moich oczu był promieniowaniem wszystkich kolorów i wszystkie te kolory odbijały si˛e jeszcze dodatkowo dla niej w moich oczach. Poprowadziłem ja˛ delikatnie do trumny, raz jeszcze powtarzajac, ˛ z˙ eby si˛e nie bała. — Kiedy wstaniesz jutro, b˛edziesz ju˙z nie´smiertelna — powiedziałem. — 214

˙ Zadna naturalna przyczyna s´mierci nie mo˙ze ci zagrozi´c. Chod´z, połó˙z si˛e. Widziałem, jak si˛e bała, jak przera˙zeniem napawało ja˛ pudło trumny, jej atłasowe, wy´sciełane waskie ˛ wn˛etrze. Skurczyła si˛e. Jej skóra ju˙z zaczynała połyskiwa´c, mie´c taki sam blask jak moja czy Klaudii. Wiedziałem teraz, z˙ e nie ustapi, ˛ a˙z nie poło˙ze˛ si˛e razem z nia.˛ Trzymałem ja˛ i spojrzałem przez cały pokój na Klaudi˛e, która stała przy swojej trumnie, nie spuszczajac ˛ ze mnie wzroku. Jej oczy były nieruchome, ale chmurne, pełne nie wyra˙zonego podejrzenia, zimnego braku zaufania. Posadziłem Madeleine na łó˙zku i poszedłem do niej. Przykl˛ekajac ˛ spokojnie obok Klaudii, wziałem ˛ ja˛ w ramiona. — Nie poznajesz mnie? — zapytałem. — Czy˙z nie wiesz, kim jestem? Spojrzała na mnie. — Nie — odparła. U´smiechnałem ˛ si˛e, pokiwałem głowa.˛ — Nie przypisuj mi złej woli — powiedziałem. — Jeste´smy kwita. Słyszac ˛ to, przekrzywiła na bok głow˛e i przygladała ˛ mi si˛e bacznie, potem wydało mi si˛e, z˙ e u´smiechn˛eła si˛e wbrew sobie i przytakn˛eła głowa˛ w potwierdzeniu. — Zobaczysz bowiem — powiedziałem tym samym spokojnym głosem — z˙ e w tym pokoju, umarła dzi´s nie tylko ta kobieta. By´c mo˙ze zajmie jej to wiele, wiele nast˛epnych nocy, mo˙ze lat całych. To, co umarło dzisiaj, w tym pokoju, to ostatni s´lad ludzki, jaki był jeszcze do tej pory we mnie. Jej twarz zachmurzyła si˛e. Rozchyliła wargi, ale tylko po to, by nabra´c powietrza. Wreszcie przemówiła: — Tak, masz zatem racj˛e. Rzeczywi´scie. Jeste´smy kwita. — Chc˛e spali´c ten sklep z lalkami! Madeleine powiedziała nam to. Wrzucała wła´snie do ognia na kominku zwini˛ete ubrania swojej nie˙zyjacej ˛ córki, pachnace ˛ kulkami kamfory. — One nie maja˛ ju˙z dla mnie z˙ adnego znaczenia, z˙ adna z tych rzeczy. — Zrobiła par˛e kroków do tyłu i przygladała ˛ si˛e płomieniom wznieconym przez wrzucone rzeczy. Potem spojrzała na Klaudi˛e triumfujacymi, ˛ gwałtownymi i oddanymi oczyma. Nie wierzyłem jej — cho´c co noc musiałem odciaga´ ˛ c ja˛ od m˛ez˙ czyzn i kobiet, których krwi ju˙z nie była w stanie pi´c, tak nasycona była poprzednimi zabójstwami: pomimo z˙ e w pasji podnosiła swe ofiary w gór˛e, zgniatała im gardła swoimi białymi jak ko´sc´ słoniowa palcami. Byłem pewien, z˙ e pr˛edzej czy pó´zniej ta szale´ncza intensywno´sc´ musi si˛e sko´nczy´c i z˙ e poskromi wreszcie s´wiadomie te nocne prze˙zycia, przyzwyczai si˛e do swojego własnego ciała czy do tych bogatych pokoi hotelu „Saint-Gabriel”. Przeczuwałem, z˙ e zacznie krzycze´c, aby obudzi´c si˛e z tej nocnej mary i aby si˛e od niej uwolni´c. Ogladaj ˛ ac ˛ swoje z˛eby wampira w lustrach ze złoconymi ramami, nie rozumiała, z˙ e to nie był ot, taki tymczasowy eksperyment. Nie była przy zdrowych zmysłach. 215

Nadal jednak nie u´swiadamiałem sobie w pełni, jak bardzo jest szalona, jak bardzo z˙ yje marzeniami, z˙ e nie chce istnie´c w tej rzeczywisto´sci, a tylko przenosi ja˛ w swoje sny i marzenia, jak demoniczny elf karmiacy ˛ swój warsztat tkacki nitka˛ z rzeczywistego s´wiata, tak by móc z tego utka´c swój własny wszech´swiat na podobie´nstwo paj˛eczej sieci. Zaczynałem wła´snie pojmowa´c jej z˙ adz˛ ˛ e, jej magi˛e. Od ciagłego ˛ wytwarzania, wspólnie ze swoim byłym kochankiem, repliki zmarłego dziecka, nabrała pewnych zdolno´sci manualnych. Dodana do tego zr˛eczno´sc´ wampira i intensywno´sc´ , tak dla niego charakterystyczna, sprawiały, z˙ e w ciagu ˛ jednej nocy, kiedy ju˙z udało mi si˛e ja˛ odciagn ˛ a´ ˛c od zabijania, potrafiła z taka˛ sama˛ nienasycona˛ pasja˛ stworzy´c z kilku drewnianych patyków, za pomoca˛ no˙za i dłuta, doskonały fotel bujany dla Klaudii, tak wymodelowany, o takich proporcjach, z˙ e gdy ta siedziała w nim przy kominku, wydawała si˛e mie´c kształty normalnej kobiety. Do tego trzeba doda´c, przybywajace ˛ ka˙zdej nast˛epnej nocy — stolik w tej samej skali, malutka˛ lamp˛e naftowa˛ ze sklepu z zabawkami, fili˙zank˛e z porcelany i talerz, male´nki, oprawny w skór˛e notes z damskiej torebki, który w dłoniach ´ Klaudii stawał si˛e opasłym tomem. Swiat rzeczywisty nie miał tu dost˛epu i nabierał innego i samodzielnego wymiaru na małej przestrzeni buduaru Klaudii — łó˙zko, którego podpórki si˛egały mi do piersi, malutkie lustra, które odbijały jedynie nogi niezgrabnego giganta, gdy zabłakałem ˛ si˛e mi˛edzy ich ramy, obrazy zawieszone nisko, wyłacznie ˛ dla oczu Klaudii, i wreszcie, na jej toaletce, czarne wieczorowe r˛ekawiczki, w sam raz na jej malutkie paluszki, kobieca atłasowa suknia wieczorowa i diadem z dzieci˛ecego balu maskowego. I Klaudia, koronujacy ˛ wszystko klejnot, królowa z ba´sni o nagich ramionach, spacerujaca ˛ mi˛edzy tymi wszystkimi cudami w swoim własnym malutkim s´wiecie. Przygladałem ˛ si˛e temu z korytarza zupełnie oczarowany, czujac ˛ si˛e troch˛e niezr˛ecznie, wyciagni˛ ˛ ety na dywanie, tak z˙ e mogłem wychyli´c podparta˛ łokciem głow˛e i popatrze´c w oczy mej ukochanej, tajemniczo łagodne z powodu doskonało´sci tego sanktuarium. Jak˙ze była pi˛ekna w czarnych koronkach, z lnianymi włosami i pyzata˛ buzia˛ dziecka, z przezroczystymi oczyma, które patrzyły na mnie pogodnie i tak długo, z˙ e z pewno´scia˛ zapomniała o moim istnieniu. Jej oczy musiały widzie´c kogo´s innego, nie mnie, le˙zacego ˛ na podłodze, przed jej pokojem. Pogra˙ ˛zona w marzeniach, zapewne my´slała o czym´s innym ni˙z ten niezgrabny wszech´swiat, który mnie otaczał, który teraz był oddzielony i sprowadzony do nico´sci. Czas stał si˛e nagle dla mnie cenny. Czułem, z˙ e sam trac˛e zmysły. Podło˙zyłem dłonie pod głow˛e i patrzyłem w kandelabry. Ci˛ez˙ ko było mi oderwa´c si˛e od s´wiata rzeczywistego i wej´sc´ w ten inny. A Madeleine, siedzac ˛ na łó˙zku, pracowała z tak regularna˛ pasja,˛ jak gdyby nie´smiertelno´sc´ mogła oznacza´c reszt˛e z˙ ycia w sposób wymierny. Przyszywała kremowe koronki do lawendowego atłasu na małe łó˙zeczko, zatrzymujac ˛ si˛e tylko 216

na chwil˛e, aby zetrze´c pot zmieszany z krwia˛ ze swojego białego czoła. Zastanawiałem si˛e, przymykajac ˛ oczy, czy to królestwo male´nkich przedmiotów pochłonie pokoje, które mnie otaczały. Czy ja, jak Guliwer, obudz˛e si˛e którego´s razu, konstatujac ˛ nagle, z˙ e moje r˛ece i nogi sa˛ zwiazane, ˛ i z˙ e jestem w tym s´wiecie z´ le widzianym gigantem? Miałem ju˙z kiedy´s taki sen, w którym polne myszy były potworami w domkach zrobionych dla Klaudii, a obsypane kwieciem krzewy stały si˛e drzewami. Ten s´wiat Klaudii przykuł moja˛ uwag˛e na dobre. Nie tylko przez swe ba´sniowe pi˛ekno — niezwykły sekret białych ramion Klaudii i bogaty połysk pereł, czarujace ˛ rozmarzenie male´nkiego flakoniku perfum, z którego unosił si˛e zapach obiecujacy ˛ Raj — byłem zwiazany ˛ z tym s´wiatem ze strachu. Na zewnatrz, ˛ poza tymi pokojami, prowadziłem rzekomo edukacj˛e Madeleine. Wiodłem z nia˛ ekscentryczne rozmowy o zabijaniu i naturze wampira, które Klaudia przeprowadziłaby o wiele, wiele lepiej, gdyby tylko okazała tym zainteresowanie. Co noc byłem zapewniany pocałunkami i spojrzeniami, z˙ e ten raz majacy ˛ miejsce wybuch nienawi´sci nigdy ju˙z si˛e nie powtórzy. Poza tymi pokojami odkryłem, z˙ e naprawd˛e si˛e zmieniłem: to ta ludzka, s´miertelna cz˛es´c´ mojej osobowo´sci była wła´snie ta˛ cz˛es´cia,˛ która potrafiła kocha´c — byłem tego pewien. Co zatem czułem wtedy do Armanda, osoby, dla której przemieniłem Madeleine w wampira, osoby, dla której chciałem by´c wolny? Szczególny i niepokojacy ˛ dystans? T˛epy ból? Nienazwane dr˙zenie? Nawet w ówczesnym zgiełku widziałem go w jego mnisiej celi, widziałem jego ciemne, brazowe ˛ oczy i czułem ten niesamowity magnetyzm. A jednak nie zdecydowałem si˛e pój´sc´ do niego. Nie o´smieliłem si˛e opu´sci´c granic tego, co by´c mo˙ze mogłem straci´c. Ani nie próbowałem oddzieli´c my´sli o tej stracie od innej gn˛ebiacej ˛ mnie s´wiadomo´sci: z˙ e nie odnalazłem w Europie z˙ adnych prawd, które zmniejszyłyby moja˛ samotno´sc´ , przyniosłyby pociech˛e w rozpaczy. U´swiadomiłem sobie tylko ból Klaudii i własne uczucie do wampira, który był by´c mo˙ze jeszcze bardziej niegodziwy ni˙z Lestat, dla którego ja stałem si˛e równie zły jak Lestat, ale w którym widziałem jedyna˛ mo˙zliwa˛ obietnic˛e dobra w zalewie zła. W ko´ncu wszystko to zostało poza mna.˛ Tak wi˛ec zegar tykał na półce przy kominku, a Madeleine ubłagała mnie, abym ja˛ zabrał na przedstawienie do „Theatre des Vampires” i przyrzekła broni´c Klaudii przed jakimkolwiek wampirem, który o´smieliłby si˛e ja˛ obrazi´c. Klaudia jednak mówiła o strategii i zadecydowała: „Jeszcze nie, nie teraz”. Wyciagn ˛ ałem ˛ si˛e wi˛ec wygodnie na łó˙zku, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e z pewna˛ ulga˛ miło´sci Madeleine do Klaudii, jej s´lepej, po˙zadliwej ˛ nami˛etnos´ci. Och, miałem tak niewiele lito´sci w swoim sercu dla Madeleine. Sadziłem, ˛ z˙ e ujrzała tylko jedna˛ natur˛e cierpienia, z˙ e nie rozumiała s´mierci. Tak szybko ulegała rozdra˙znieniu, tak łatwo doprowadzała do niepotrzebnej przemocy. W swej kolosalnej pró˙zno´sci i samooszukiwaniu si˛e przypuszczałem, z˙ e jedynie mój własny z˙ al po zmarłym bracie był prawdziwym prze˙zyciem. 217

Nienawidziłem siebie. I zdało mi si˛e, na wpół u´spionemu przez ich rozmow˛e, jak to cz˛esto si˛e zdarzało — Klaudia szepczaca ˛ o zabijaniu i o szybko´sci, i o zdolno´sciach wampira, Madeleine pochylona nad nia,˛ nawlekajaca ˛ igł˛e — zdało mi si˛e, z˙ e jedynym uczuciem, do którego byłem jeszcze zdolny, jest nienawi´sc´ do siebie samego. Kocham je i jednocze´snie nienawidz˛e. Nie dbam o to, czy sa.˛ Klaudia kładzie dłonie na moich włosach, jakby chciała mi powiedzie´c z dawna˛ poufało´scia,˛ z˙ e jej serce jest spokojne. Nie dbam o to. I jeszcze to pojawienie si˛e Armanda, tej siły, tej łamiacej ˛ serce jasno´sci. Jakby za szyba.˛ Biorac ˛ w dło´n r˛ek˛e Klaudii, rozumiem, po raz pierwszy w z˙ yciu, co ona czuje, kiedy wybacza mi, z˙ e jestem soba,˛ tym którego kocha i nienawidzi: Ona nie czuje prawie nic.

´ III CZE˛S´ C

Było to na tydzie´n przed tym, jak towarzyszyli´smy Madeleine w misji podpalenia s´wiata lalek w witrynie sklepu. Pami˛etam, z˙ e przechadzali´smy si˛e wła´snie w pobli˙zu, wkraczajac ˛ w jaskini˛e ciemno´sci, gdzie padajacy ˛ deszcz był jedynym odgłosem dochodzacym ˛ z zewnatrz. ˛ I wtedy, nagle zobaczyłem czerwony o´slepiajacy ˛ płomie´n na tle nieba. Dzwony zacz˛eły bi´c, ludzie krzyczeli, a Klaudia mówiła tymczasem obok mnie przyciszonym głosem o naturze ognia. G˛esty dym zdenerwował mnie. Odczuwałem strach. Nie dziki, ludzki strach, ale jakby co´s zimnego, niczym hak w moim boku. Ten strach, ten płonacy ˛ dom na starym mie´scie przy Rue Royale w Nowym Orleanie, Lestat ogłuszony, stojacy ˛ po´sród palacej ˛ si˛e podłogi. — Ogie´n oczyszcza. . . — powiedziała Klaudia, a ja odrzekłem: — Nie, ogie´n zaledwie niszczy. . . Madeleine min˛eła nas i kierowała si˛e ku wylotowi ulicy; widmo w deszczu, jej białe ramiona rozcinały szybko powietrze, przywołujac ˛ nas gestami, białe łuki robaczków s´wi˛etoja´nskich. Pami˛etam te˙z, z˙ e Klaudia zostawiła mnie i podeszła do niej. I pami˛etam widok opadajacych, ˛ poskr˛ecanych złocistych włosów, gdy powiedziała, abym poszedł za nia.˛ Jej wsta˙ ˛zka zsun˛eła si˛e na chodnik, pod nogi do czarnej kału˙zy. One ju˙z chyba odeszły, gdy pochyliłem si˛e, aby ja˛ podnie´sc´ . I wtedy zauwa˙zyłem, z˙ e kto´s jeszcze si˛egnał ˛ po wsta˙ ˛zk˛e. Podniosłem wzrok. To był Armand; podawał mi ja˛ teraz. To był dla mnie wstrzas, ˛ ujrze´c go wła´snie tu i wła´snie w tym momencie, ´ tak blisko. Posta´c Anioła Smierci, cudownie realna˛ w swojej czarnej pelerynie i jedwabnym krawacie, a przecie˙z nieuchwytna˛ niczym cie´n, milczac ˛ a.˛ Daleki blask ognia odbijajacy ˛ si˛e czerwienia˛ w jego oczach przebrazowił ˛ nieco czer´n postaci. Obudziłem si˛e nagle, jakbym do tej pory drzemał, obudziłem si˛e, odczuwajac ˛ go wszystkimi zmysłami, na widok tej r˛eki, która obejmowała mnie, głowy po220

chylonej tak, jakby dawał mi znak, z˙ e chce, abym poszedł za nim — obudziłem si˛e, aby znów poczu´c i do´swiadczy´c jego obecno´sci, która zacz˛eła mnie przenika´c równie silnie jak wtedy, gdy byłem z nim w jego małym pokoiku. Przechadzalis´my si˛e teraz znowu razem, w pobli˙zu Sekwany, tak zr˛ecznie i szybko mijajac ˛ nielicznych przechodniów, z˙ e chyba wcale nas nie dostrzegali. To, z˙ e potrafiłem nada˙ ˛za´c za nim z łatwo´scia,˛ zdziwiło mnie. Zmuszał mnie, bym sam zdał sobie spraw˛e z tkwiacych ˛ we mnie mo˙zliwo´sci i mocy. Rozpaczliwie pragnałem ˛ porozmawia´c z nim, zatrzyma´c go obiema r˛ekami, chwytajac ˛ si˛e jego ramion, by móc chocia˙z spojrze´c znów w jego oczy, tak jak robiłem to tamtej ostatniej nocy, umiejscowi´c go w czasie i przestrzeni, tak z˙ e mógłbym zacza´ ˛c wreszcie opanowywa´c swoje podniecenie i ekscytacj˛e, jakie we mnie wzbudzał. Tyle było rzeczy, o których chciałem mu powiedzie´c, tyle wytłumaczy´c. A przecie˙z nie wiedziałem, od czego zacza´ ˛c, co powiedzie´c? Czułem tylko, z˙ e pełnia tego uczucia przynosi ulg˛e niemal na granicy łez, a tego wła´snie obawiałem si˛e najbardziej. Nie wiedziałem, gdzie si˛e znajdujemy. Byłem jednak pewien, z˙ e w swych w˛edrówkach ju˙z si˛e kiedy´s tutaj zapu´sciłem — w uliczk˛e starych domów i pałaców, wysokich murów ogrodowych i szerokich bram wjazdowych, wie˙zyczek na szczytach i okien z ołowiowego szkła pod kamiennymi łukami. Domy z innych epok, s˛ekate drzewa, ta nagła, gł˛eboka cisza i spokój, to odosobnienie, oddzielenie od s´wiata zewn˛etrznego, ledwie garstka ludzi zamieszkiwała te obszerne przestrzenie wysokich pokojów, gdzie kamie´n pochłaniał d´zwi˛ek oddechu. Armand był wła´snie na szczycie muru, z r˛eka˛ oparta˛ o zwieszajacy ˛ si˛e nad nim konar drzewa, druga˛ wyciagni˛ ˛ eta˛ ku mnie. Po chwili byłem ju˙z obok niego, mokre li´scie dotykały mojej twarzy. U góry widziałem pi˛etra budynku zwie´nczonego samotna˛ wie˙za,˛ ledwie widoczna˛ w deszczu na tle ciemnego nieba. — Posłuchaj — usłyszałem głos Armanda — musimy wspia´ ˛c si˛e na t˛e wie˙ze˛ . — Nie mog˛e. . . nie potrafi˛e. . . to niemo˙zliwe! — Musisz zacza´ ˛c poznawa´c swoja˛ własna˛ moc. Mo˙zesz z łatwo´scia˛ wspia´ ˛c si˛e na gór˛e. Pami˛etaj, je´sli nawet odpadniesz, to i tak nie mo˙ze sta´c ci si˛e nic złego. Rób to samo, co ja. Zwró´c tylko uwag˛e na jedno. Mieszka´ncy tego domu znaja˛ mnie od stu lat i uwa˙zaja˛ za ducha, wi˛ec je´sli przypadkowo ujrza˛ ciebie albo gdy ty ich zobaczysz przez okno, pami˛etaj, za kogo nas tu maja˛ i nie daj pozna´c po sobie, z˙ e ich dostrzegasz, je´sli nie chcesz ich rozczarowa´c lub zmiesza´c. Słyszysz? Jeste´s tu zupełnie bezpieczny. Nie byłem pewien, co bardziej budziło we mnie strach, sama wspinaczka czy to, z˙ e mog˛e by´c dostrze˙zony i uznany za ducha, ale i tak nie było czasu na z˙ arty. Armand ju˙z zaczał ˛ si˛e wspina´c, jego but znalazł szczelin˛e mi˛edzy kamieniami, jego dłonie, pewne niczym szpony, szukały p˛ekni˛ec´ w s´cianie. Zaczałem ˛ posuwa´c si˛e za nim, przytulony do muru, nie o´smielajac ˛ si˛e spojrze´c w dół. Przylgnałem ˛ na moment do grubego łuku nad oknem dla odpoczynku, zerkajac ˛ przez szyby 221

do s´rodka, na płonacy ˛ ogie´n, ciemne zgarbione plecy kl˛eczacej ˛ przed kominkiem postaci grzebiacej ˛ pogrzebaczem w palenisku, postaci poruszajacej ˛ si˛e wewnatrz ˛ i całkowicie nie´swiadomej tego, z˙ e jest obserwowana. Dalej. Wy˙zej i wy˙zej wspinali´smy si˛e, a˙z dotarli´smy do okna ju˙z w samej wie˙zy. Armand szybko je otworzył. Po chwili jego długie nogi znikn˛eły w czelu´sci nad parapetem. I ja uniosłem si˛e za nim, czujac ˛ otaczajace ˛ mnie jego ramiona. Westchnałem ˛ bezwiednie, gdy ju˙z znalazłem si˛e w pokoju, rozcierajac ˛ łopatki i ramiona. Rozejrzałem si˛e wokół po tym wilgotnym i dziwnym miejscu. Poni˙zej srebrzyły si˛e szczyty dachów, gdzieniegdzie wida´c było strzeliste wie˙zyczki przedzierajace ˛ si˛e przez szeleszczace ˛ korony drzew, w oddali błyszczał jasny ła´ncuch s´wiateł bulwaru. Pokój zdawał si˛e równie wilgotny jak noc na zewnatrz. ˛ Armand grzebał przy kominku, usiłujac ˛ rozpali´c ogie´n. Ze sterty mebli wyciagn ˛ ał ˛ wła´snie krzesło, łamiac ˛ je bez widocznego wysiłku na kawałki, mimo pozornej solidno´sci mebla. Było w nim teraz co´s groteskowego, podkre´slonego gracja˛ ruchów i niezakłóconym spokojem białej twarzy. Robił to, co potrafił ka˙zdy wampir: rozłamywał grube kawałki drewna na drzazgi, a przecie˙z robił to, co tylko wampir taki jak on potrafiłby zrobi´c. W jego postaci nie było nic ludzkiego, nawet jego pi˛ekne rysy i ciemne włosy były tylko atrybutami ´ Anioła Smierci, który jedynie zewn˛etrznym podobie´nstwem przypominał reszt˛e nas. Szyty na miar˛e surdut był mira˙zem. I cho´c poczułem jego przyciaganie, ˛ silniej ni˙z kiedykolwiek w stosunku do innych z˙ yjacych ˛ istot, poza Klaudia,˛ ekscytował mnie inaczej, w sposób nieco przypominajacy ˛ uczucie obawy i strachu. Nie byłem zaskoczony, z˙ e sko´nczywszy, przysunał ˛ mi ci˛ez˙ kie d˛ebowe krzesło. Sam wycofał si˛e pod marmurowy kominek i usiadł tam, grzejac ˛ dłonie nad ogniem, którego płomienie rzucały czerwone cienie na jego twarz. — Słysz˛e mieszka´nców tego domu — odezwałem si˛e do niego. Ciepło było przyjemne. Czułem, z˙ e skóra moich butów wysycha, czułem ciepło w palcach rak. ˛ — Wiesz zatem, z˙ e i ja ich słysz˛e — odpowiedział cicho i cho´c w jego głosie nie było s´ladu wyrzutu, zdałem sobie spraw˛e z konsekwencji własnych słów. — A je´sli tu przyjda? ˛ — upierałem si˛e, bacznie mu si˛e przygladaj ˛ ac. ˛ — Czy moje zachowanie nie uspokaja ci˛e? — zapytał. — Mogliby´smy siedzie´c tutaj cała˛ nic, nie wspominajac ˛ nawet o nich. Chc˛e, z˙ eby´s wiedział, z˙ e je´sli b˛edziemy o nich mówi´c, to tylko dlatego, z˙ e ty tego chcesz. — A gdy nie odpowiadałem, gdy wygladałem ˛ by´c mo˙ze na nieco pokonanego, dodał łagodnie, z˙ e ju˙z dawno temu wła´sciciele zapiecz˛etowali t˛e wie˙ze˛ i nie zapuszczaja˛ si˛e tutaj nigdy, i z˙ e nawet gdyby naprawd˛e ujrzeli dym z komina czy s´wiatło w oknie, to i tak z˙ aden z nich nie odwa˙zy si˛e zajrze´c tutaj przed nastaniem dnia. Teraz dopiero dostrzegłem, z˙ e obok kominka i biureczka było w pokoju kilka półek z ksia˙ ˛zkami. Stronice były u góry zniszczone. Na stoliku stał kałamarz i lez˙ ało kilka piór. Mogłem sobie wyobrazi´c ten pokój jako bardzo wygodne i przytulne miejsce, je´sliby na zewnatrz ˛ nie było burzy, a ogie´n osuszył zupełnie powie222

trze. — Widzisz — odezwał si˛e Armand — nie ma potrzeby, z˙ eby´s wynajmował te pokoje w hotelu. Tak naprawd˛e, to nie potrzebujesz wiele. Ale, ka˙zdy sam musi rozstrzygna´ ˛c, jak wiele mu potrzeba. Ci ludzie w tym domu maja˛ dla mnie własne imi˛e, spotkanie ze mna˛ powoduje plotki, które powtarzane sa˛ potem przez dwadzie´scia lat. Dla mnie to tylko jaki´s moment w moim z˙ yciu, nie majacy ˛ z˙ adnego znaczenia. Nie moga˛ mnie zrani´c, a ja u˙zywam ich domu, by znale´zc´ samotno´sc´ . Nikt w „Theatre des Vampires” nie wie, z˙ e tu przychodz˛e. To moja tajemnica. Przygladałem ˛ mu si˛e z uwaga,˛ gdy mówił, i my´sli, które przychodziły mi do głowy wtedy, w jego celi, znowu cisn˛eły mi si˛e do głowy. Wampiry si˛e nie starzeja.˛ Zastanawiałem si˛e, na ile jego młodzie´ncza twarz i jego maniery mogły ró˙zni´c si˛e od tych sprzed stu czy dwustu lat. Jego twarz bowiem, cho´c nie było na niej wida´c upływajacego ˛ czasu, z cała˛ pewno´scia˛ nie była maska.˛ Zdawała si˛e wyra˙za´c niezmiernie wiele, podobnie jak jego wywa˙zony, nie narzucajacy ˛ si˛e głos. W ko´ncu zupełnie zagubiłem si˛e, próbujac ˛ to zanalizowa´c. Wiedziałem tylko, z˙ e znów jestem, jak poprzednio, w sferze jego silnego przyciagania, ˛ i słowa, które wypowiadam, sa˛ w pewnym stopniu wybiegiem. — Ale co ci˛e trzyma przy „Theatre des Vampires”? — zapytałem. — Potrzeba, oczywi´scie. Ale ja wiem, czego potrzebuj˛e — powiedział. — Dlaczego mnie unikasz? — Nigdy ci˛e nie unikałem — powiedziałem, próbujac ˛ ukry´c podniecenie, jakie wywoływały we mnie te słowa. — Rozumiesz chyba, z˙ e musz˛e ochrania´c Klaudi˛e, z˙ e ona nie ma nikogo poza mna.˛ Czy raczej nie miała nikogo, zanim. . . — Zanim Madeleine nie zamieszkała z wami. . . — Tak. . . — odrzekłem wolno. — Ale teraz Klaudia zwolniła ci˛e z tego obowiazku, ˛ a przecie˙z nadal jeste´s z nia,˛ zwiazany ˛ z nia˛ jak z jaka´ ˛s kochanka˛ — powiedział. — Nie, ona nie jest moja˛ kochanka.˛ Nie rozumiesz — powiedziałem. — Jest raczej moim dzieckiem i wcale nie wiem, czy mo˙ze sama zwolni´c mnie z tego obowiazku. ˛ — To były zreszta˛ my´sli, które od dawna nie dawały mi spokoju. — Nie wiem, czy dziecko ma taka˛ władz˛e, by zwolni´c rodziców z tego obowiazku. ˛ Nie wiem, czy nie b˛ed˛e z nia˛ zwiazany ˛ tak długo, jak długo b˛edzie. . . Przerwałem. Chciałem powiedzie´c: „tak długo, jak długo b˛edzie z˙ yła”, ale zdałem sobie spraw˛e ze s´mieszno´sci tej prawdy. B˛edzie z˙ yła zawsze, tak jak i ja b˛ed˛e z˙ ył zawsze. Ale czy˙z tak nie jest i dla s´miertelnych rodziców? Ich córki z˙ yja˛ w ich z˙ yciu zawsze, bo rodzice umieraja˛ pierwsi. Nagle przystanałem ˛ bezradny, nie wiedzac, ˛ co powiedzie´c. Cho´c byłem całkowicie s´wiadomy tego, jak odbiera mnie Armand, a słuchał mnie w taki sposób, w jaki z˙ yczyliby´smy sobie, aby nas słuchano. Jego twarz zdawała si˛e odzwierciedla´c ka˙zda˛ wypowiedziana˛ uwag˛e. Nie czekał, by wskoczy´c ze swoimi uwagami w pierwsza˛ pauz˛e. Jaka˛ zrobi˛e, by zapewni´c mnie o tym, z˙ e zrozumiał, zanim jeszcze my´sl została wyra˙zona do 223

ko´nca, ani nie kłócił si˛e — nie robił nic z tych rzeczy, które cz˛esto czynia˛ dialog niemo˙zliwym. Odezwał si˛e po dłu˙zszej chwili. — Chc˛e ciebie. Chc˛e ciebie bardziej ni˙z czegokolwiek na s´wiecie. Przez chwil˛e zdawało mi si˛e, z˙ e si˛e przesłyszałem. Uderzyło mnie to jak co´s niewiarygodnego. A jednocze´snie beznadziejnie rozbroiło. Niewypowiedziana wizja naszego wspólnego z˙ ycia, która pojawiła si˛e przed moimi oczyma i natychmiast zgasła, przesłoniła całkowicie wszelkie inne rozwa˙zania. — Powiedziałem, z˙ e chc˛e ciebie. Chc˛e ciebie bardziej ni˙z czegokolwiek na s´wiecie — powtórzył jedynie z subtelna˛ zmiana˛ intonacji. A potem usiadł, czekajac, ˛ patrzac ˛ na mnie. Jego twarz była spokojna jak zwykle, na gładkim białym czole poni˙zej kasztanowych loków nie było wida´c z˙ adnych zmarszczek, z˙ adnego przej˛ecia, wielkie oczy patrzyły tylko na mnie, usta były nieporuszone. — Chcesz tego, a jednak nie zbli˙zasz si˛e do mnie — dodał. — Sa˛ rzeczy, które chcesz pozna´c, a nie pytasz. Widzisz, z˙ e Klaudia wymyka ci si˛e, jednak wydajesz si˛e sobie za słaby, by temu zapobiec, wi˛ec chcesz to przyspieszy´c, w ko´ncu jednak nie robisz nic. — Sam ju˙z nie rozumiem własnych uczu´c. By´c mo˙ze dla ciebie sa˛ bardziej wyraziste ni˙z dla mnie. . . — Czy zrozumiesz wreszcie, jaka˛ tajemnica˛ jeste´s ty sam? — Ty przynajmniej znasz siebie dogł˛ebnie. Ja o sobie nie mog˛e tego powiedzie´c — odpowiedziałem. — Kocham ja,˛ ale z drugiej strony nie jestem ju˙z jej bliski. To znaczy, kiedy jestem z toba,˛ jak teraz, zdaj˛e sobie spraw˛e, z˙ e nic o niej nie wiem, nie wiem nic o kimkolwiek. — Ona jest dla ciebie epoka,˛ epoka˛ twojego z˙ ycia. Je´sli kiedykolwiek z nia˛ zerwiesz, zerwiesz z jedyna˛ z˙ yjac ˛ a˛ osoba,˛ która dzieliła z toba˛ ten czas. Boisz si˛e po prostu tej separacji, tego brzemienia, zasi˛egu wieczno´sci. — Tak, to prawda, ale to zaledwie czastka ˛ prawdy. Sama epoka nie ma dla mnie z˙ adnego znaczenia. Dopiero Klaudia nadała jej znaczenie. Inne wampiry te˙z tego do´swiadczyły — prze˙zyły setki lat. ´ — Ale˙z one wcale nie prze˙zyły — odparł Armand. — Swiat by si˛e udławił taka˛ liczba˛ wampirów, gdyby tak było. Jak my´slisz, jak to si˛e stało, z˙ e jestem tu, a mo˙ze nawet w ogóle na całym s´wiecie najstarszym wampirem? — zapytał. Te˙z o tym my´slałem. Odwa˙zyłem si˛e wi˛ec zada´c nast˛epne pytanie: — Czy umieraja˛ s´miercia˛ gwałtowna,˛ wskutek przemocy? — Nie, prawie nigdy. To nie jest wcale konieczne. Jak my´slisz, ile wampirów ma w sobie tyle sił witalnych i wigoru, by znie´sc´ nie´smiertelno´sc´ ? Zacznijmy od tego, z˙ e nie maja˛ o niej z˙ adnego poj˛ecia. Bo w fakcie przeistoczenia si˛e w istot˛e nie´smiertelna˛ chca˛ widzie´c zamro˙zenie wszelkich form z˙ ycia. Chciałyby, z˙ eby powozy wykonane były zawsze według tych samych wzorów, jak za ich lat młodzie´nczych, krój ubra´n taki, jak wtedy gdy dojrzewali, stroje i sposób wysławia224

nia si˛e taki, jaki zawsze rozumieli i cenili. Gdy tymczasem wszystko wokół nich, wszystko poza nimi samymi, podlega zmianom, rozkładowi, wypaczeniu. Wkrótce ci z umysłami niezdolnymi do przystosowania, a cz˛esto nawet i ci gotowi na wszelkie zmiany, odczuwaja,˛ z˙ e nie´smiertelno´sc´ taka staje si˛e wyrokiem w domu wariatów, gdzie wszystko, co ich otacza, jest nie do poj˛ecia i bez z˙ adnej wartos´ci. Którego´s wieczoru taki wampir wstaje i zdaje sobie spraw˛e z tego, czego by´c ˙ bez mo˙ze obawiał si˛e od dziesi˛ecioleci, z˙ e po prostu nie chce ju˙z dłu˙zej z˙ y´c. Ze wzgl˛edu na to, jaki styl czy moda lub kształt z˙ ycia uczynił dla niego z nie´smiertelno´sci atrakcj˛e, nic ju˙z z tego nie zostało i w tej rozpaczy jedyna˛ wolno´scia,˛ jedynym wyj´sciem pozostaje tylko akt samobójstwa. I tak oto wampir wychodzi po raz ostatni na ulic˛e, aby umrze´c. Nikt nigdy nie dowie si˛e, dokad ˛ poszedł, a cz˛esto i nikt z jego otoczenia — je´sli w ogóle wampir nadal szuka towarzystwa innych wampirów — nikt nawet nie b˛edzie wiedział, z˙ e jest w rozpaczy. Ju˙z du˙zo wcze´sniej taki wampir przestanie w ogóle mówi´c o sobie lub o czymkolwiek. Rozpłynie si˛e, zniknie. Wcisnałem ˛ si˛e w oparcie krzesła pod wra˙zeniem tej oczywistej prawdy, a przecie˙z jednocze´snie wszystko si˛e we mnie buntowało przeciwko takiej perspektywie. Stałem si˛e s´wiadomy gł˛ebi własnej nadziei i przera˙zenia. Jak odmiennie rysowały si˛e te uczucia od wyobcowania, które on opisał, jak bardzo odmiennie od tej strasznej niszczacej ˛ rozpaczy. Było co´s oburzajacego ˛ i odrzucajacego ˛ w takiej rozpaczy. Nie mogłem, nie potrafiłem tego zaakceptowa´c. — Ale ty nie pozwoliłby´s na to, by ogarnał ˛ ci˛e taki stan ducha. Na pewno. — Usłyszałem, jak udzielam odpowiedzi. — Gdyby nie pozostało na s´wiecie cho´cby jednego, pojedynczego dzieła sztuki. . . a sa˛ ich tysiace. ˛ . . gdyby nie było cho´cby jednej rzeczy pi˛eknej. . . gdyby s´wiat był zredukowany do jednej pustej celi i dr˙zacego ˛ płomienia s´wiecy, widz˛e ju˙z ciebie wpatrujacego ˛ si˛e w ten płomie´n, pochłoni˛etego migotaniem s´wiatła, zmiana˛ kolorów. . . jak długo mogłoby to podtrzymywa´c ci˛e na duchu. . . jakie mo˙zliwo´sci by stwarzało? Czy si˛e myl˛e? Czy jestem a˙z takim zwariowanym idealista? ˛ — Nie — odrzekł Armand. Na jego ustach przez chwil˛e pojawił si˛e u´smiech, przelotny przypływ zadowolenia. Po chwili jednak dodał po prostu: — Ale ty czujesz zobowiazania ˛ wobec s´wiata, który kochasz, poniewa˙z ten s´wiat wcia˙ ˛z jest dla ciebie dziewiczy. Jest do przewidzenia, z˙ e twoja własna wra˙zliwo´sc´ stanie si˛e ˙ instrumentem szale´nstwa. Mówisz o dziełach sztuki i o naturalnym pi˛eknie. Załuj˛e, z˙ e nie mam mocy artysty wyczarowania teraz dla ciebie Wenecji pi˛etnastego wieku, znajdujacego ˛ si˛e tam pałacu mojego mistrza, miło´sci, która˛ czułem do niego, kiedy byłem jeszcze s´miertelnym chłopcem, i miło´sci, która˛ on czuł do mnie, kiedy uczynił mnie wampirem. Och, gdybym mógł o˙zywi´c i przywoła´c te czasy dla ciebie i dla siebie. . . cho´cby na chwil˛e! Ile˙z byłoby to warte! Jakie to dla mnie przykre i smutne, z˙ e czas nie zaciemnia pami˛eci tego okresu, z˙ e staje si˛e on jeszcze bogatszy i czarowniejszy w s´wietle tego s´wiata, na który patrz˛e dzisiaj. 225

— Miło´sc´ ? — zapytałem. — Istniała miło´sc´ mi˛edzy toba˛ a wampirem, który ci˛e stworzył? — Bezwiednie pochyliłem si˛e do przodu. — Tak — odrzekł. — Miło´sc´ tak silna, z˙ e nie mógł pozwoli´c, bym si˛e zestarzał i umarł. Miło´sc´ , która czekała cierpliwie, a˙z stan˛e si˛e do´sc´ silny, aby urodzi´c si˛e dla ciemno´sci. Czy chcesz mi powiedzie´c, z˙ e nie było z˙ adnego uczucia mi˛edzy toba˛ i tym wampirem, który uczynił ci˛e nie´smiertelnym? ˙ — Zadnego — odpowiedziałem szybko. Nie mogłem powstrzyma´c gorzkiego u´smiechu, jaki pojawił mi si˛e na ustach. Bacznie mi si˛e przygladał. ˛ — Dlaczego zatem dał ci t˛e moc, te siły? — zapytał. Pochyliłem si˛e na krze´sle. — Dostrzegasz t˛e moc jako dar — odrzekłem. — Tak. Wybacz, ale zadziwia mnie, jak w swojej zło˙zono´sci potrafisz by´c tak gł˛eboko naiwny — za´smiałem si˛e. — Czy powinienem odebra´c to jako zniewag˛e? — u´smiechnał ˛ si˛e. Całym swoim zachowaniem utwierdzał mnie jednak w tym, co wła´snie powiedziałem. Wydawało si˛e, z˙ e rzeczywi´scie jest zaskoczony. Dopiero zaczynałem go rozumie´c. — Nie, nie z mojej strony — odpowiedziałem z przyspieszonym biciem serca, spogladaj ˛ ac ˛ na niego. — Jeste´s wszystkim, o czym marzyłem, gdy sam stałem si˛e wampirem. Patrzysz na t˛e moc jak na dar! — powtórzyłem. — Ale powiedz mi. . . czy i teraz odczuwasz nadal miło´sc´ do tego, kto uczynił ci˛e wampirem, kto dał ci z˙ ycie nie´smiertelne? Czy odczuwasz to nadal? Zadumał si˛e, a potem odpowiedział wolno: — Czy ma to jakie´s znaczenie? Nie miałem szcz˛es´cia kocha´c si˛e w wielu ludziach czy wielu rzeczach. Ale, tak, kocham go nadal. By´c mo˙ze nie kocham go tak, jak my´slisz. Zdaje si˛e, z˙ e wprawiasz mnie w zakłopotanie. Jeste´s dla mnie tajemnica.˛ W ka˙zdym razie nie potrzebuj˛e ju˙z tego wampira. — A ja zostałem obdarowany wiecznym z˙ yciem, zdolno´scia˛ postrzegania s´wiata i potrzeba˛ zabijania — szybko zaczałem ˛ tłumaczy´c — poniewa˙z wampir, który mnie stworzył, chciał po prostu wej´sc´ w posiadanie mojego domu i moich pieni˛edzy. Czy mo˙zesz to zrozumie´c? — zapytałem. — Za tym jednak kryje si˛e co´s wi˛ecej. Zaczynam zdawa´c sobie z tego spraw˛e stopniowo, lecz jak˙ze powoli, jak niekompletnie! Widzisz, to jest tak, jakby´s wyłamał dla mnie drzwi i s´wiatło ju˙z przedostaje si˛e przez nie i ja cały pragn˛e tam wej´sc´ , odepchna´ ˛c si˛e i wej´sc´ na teren, który, jak ty twierdzisz, rozciaga ˛ si˛e za nim. Gdy tymczasem, w rzeczywistos´ci, nie wierz˛e w to. Wampir, który uczynił mnie wampirem, był tym wszystkim, czym sadziłem, ˛ z˙ e mo˙ze by´c zło: był równie przygn˛ebiajacy, ˛ równie dosłowny, równie pusty, równie budzacy ˛ rozczarowanie jak moje widzenie zła! Wiem to teraz. Ale ty, ciebie to w ogóle nie dotyczy! Otwórz dla mnie te drzwi, rozewrzyj je na o´scie˙z. Opowiedz mi o tym pałacu w Wenecji, o tym romansie z wiecznym pot˛epieniem. Chc˛e to zrozumie´c. 226

— Oszukujesz sam siebie. Ten pałac nie ma dla ciebie z˙ adnego znaczenia — odpowiedział. — Drzwi, które widzisz, prowadza˛ teraz do mnie. Do z˙ ycia ze mna,˛ takim, jakim jestem. Jestem złem o niesko´nczonych gradacjach i bez poczucia winy. — Tak — wymamrotałem. — I to czyni ci˛e nieszcz˛es´liwym — odrzekł. — Ciebie, który przychodzisz do mojej celi i mówisz, z˙ e jest tylko jeden grzech, odebranie niewinnego, ludzkiego z˙ ycia, z premedytacja,˛ umy´slnie. — Tak. . . — odrzekłem. — Jak˙ze musiałe´s si˛e s´mia´c ze mnie. . . — Nigdy si˛e z ciebie nie s´miałem. . . — odrzekł. — Nie mog˛e sobie na to pozwoli´c. To dzi˛eki tobie, z twoja˛ pomoca,˛ mog˛e ocali´c siebie od rozpaczy, która jest dla nas s´miercia.˛ Przy pomocy ciebie uda mi si˛e zbudowa´c pomost do nowego wieku i odnale´zc´ siebie w wieku dziewi˛etnastym, postaram si˛e go zrozumie´c, tak by mi dał nowe siły do z˙ ycia, od´swie˙zył mnie, czego tak rozpaczliwie potrzebuj˛e. To z twojego wła´snie powodu czekałem w „Theatre des Vampires”. Gdybym znał człowieka s´miertelnego o takiej wra˙zliwo´sci, takim bólu, skupieniu na sprawach wa˙znych, uczyniłbym go natychmiast wampirem. Ale to zdarza si˛e rzadko. Nie musiałbym czeka´c i wypatrywa´c ciebie. A teraz b˛ed˛e o ciebie walczył. Czy nie widzisz, jaki jestem bezwzgl˛edny w miło´sci? Czy to wła´snie miałe´s na my´sli, mówiac ˛ „miło´sc´ ”? — Och, robisz straszliwy bład ˛ — odrzekłem, spogladaj ˛ ac ˛ mu prosto w oczy. Jego słowa powoli zapadały we mnie. Nigdy jeszcze nie odczuwałem tak wyra´znie frustracji. Było wykluczone, bym mógł zaspokoi´c jego oczekiwania. Nie mogłem zadowoli´c Klaudii. Nigdy nie byłem w stanie zadowoli´c Lestata. A mój własny brat, Paul, jak bardzo przygn˛ebiajaco, ˛ s´miertelnie go rozczarowałem! — Nie. Ja musz˛e nawiaza´ ˛ c kontakt ze współczesno´scia˛ — odrzekł cicho Armand. — I mog˛e to osiagn ˛ a´ ˛c tylko poprzez ciebie. . . uczac ˛ si˛e od ciebie nie tego, co mog˛e ujrze´c w jednej chwili w galerii sztuki czy przeczyta´c w ciagu ˛ godziny z najgrubszej nawet ksi˛egi. . . Ty jeste´s duchem, ty jeste´s sercem — nalegał. — Nie, nie. — Podniosłem w gór˛e r˛ece. Byłem na granicy wybuchni˛ecia gorzkim, histerycznym s´miechem. — Czy nie widzisz? Nie uosabiam ducha jakiejkolwiek epoki. Przeciwnie, nie zgadzam si˛e z wszystkim, co mnie otacza, i zawsze tak było! Nigdzie, nigdzie i do nikogo nie nale˙załem! To było zbyt bolesne, zbyt doskonale prawdziwe. Ale jego twarz rozpromieniła si˛e u´smiechem. Zdawało si˛e, z˙ e za chwil˛e wybuchnie s´miechem. Rzeczywi´scie, jego ramionami poczał ˛ wstrzasa´ ˛ c s´miech. — Ale˙z Louis — powiedział cicho. — To jest wła´snie duch epoki. Czy nie dostrzegasz tego? Ka˙zdy odczuwa to, co ty czujesz. Byłem tak ogłuszony tym, co powiedział, z˙ e przez dłu˙zsza˛ chwil˛e po prostu siedziałem tylko, wpatrujac ˛ si˛e w ogie´n na kominku. Ogie´n pochłonał ˛ ju˙z prawie całe drewno i pozostał po nim zaledwie tlacy ˛ si˛e popiół, szary i czerwony 227

krajobraz, który runałby ˛ od dotkni˛ecia pogrzebacza. A jednak był jeszcze bardzo goracy ˛ i nadal dawał silne s´wiatło. Ujrzałem moje z˙ ycie we wła´sciwych proporcjach. — A te wampiry z teatru. . . — zapytałem cicho. — Odzwierciedlaja˛ tylko cynizm tego wieku, który nie potrafi pogodzi´c si˛e ze s´miercia.˛ To wyszukane, lecz bezmy´slne oddawanie si˛e parodii tego, co nadprzyrodzone, dekadencja, której ostatnim schronieniem jest samoo´smieszanie si˛e i zmanierowana bezradno´sc´ . Widziałe´s ich, poznałe´s dobrze. Ty odzwierciedlasz swój wiek w zupełnie inny sposób. Ty odzwierciedlasz jego złamane serce. — To jest nieszcz˛es´cie. Nieszcz˛es´cie, którego nie zrozumiesz. — Nie watpi˛ ˛ e w to. Powiedz mi, co czujesz teraz, co sprawia, z˙ e jeste´s nieszcz˛es´liwy. Powiedz mi, dlaczego przez siedem długich dni nie przyszedłe´s do mnie, cho´c a˙z si˛e paliłe´s do tego, by zjawi´c si˛e tutaj. Powiedz mi, co trzyma ci˛e nadal przy Klaudii i tej drugiej kobiecie. Potrzasn ˛ ałem ˛ głowa.˛ — Nie wiesz, o co pytasz. Widzisz, było mi niezwykle trudno to zrobi´c, uczyni´c Madeleine wampirem. Musiałem złama´c swoje wcze´sniejsze postanowienie, z˙ e nigdy tego nie uczyni˛e, z˙ e nawet moja samotno´sc´ nie doprowadzi mnie do tego. Otó˙z ja nie patrz˛e na nasze z˙ ycie jako na moc i dar. Ja dostrzegam w nim przekle´nstwo. Nie mam odwagi umrze´c. Ale uczyniłem kogo´s innego wampirem! Sprowadziłem cierpienie na innych, skazałem na s´mier´c wszystkich tych ludzi, których taki wampir musi nast˛epnie zabi´c! Złamałem własne przyrzeczenie. A czyniac ˛ tak. . . — Ale, je´sli mo˙ze to by´c dla ciebie jakim´s pocieszeniem. . . to zdajesz sobie z pewno´scia˛ spraw˛e, z˙ e miałem w tym swój udział. ˙ zrobiłem to, aby uwolni´c si˛e od Klaudii, uwolni´c si˛e od niej, aby zbli˙zy´c — Ze si˛e do ciebie. . . tak, zdaj˛e sobie z tego spraw˛e. Ale ostateczna odpowiedzialno´sc´ spada i tak na mnie! — odrzekłem. — Nie, mam namy´sli mój wpływ bezpo´sredni. To ja ci˛e do tego zmusiłem! Byłem blisko, obok, tej nocy, kiedy to robiłe´s. Wyt˛ez˙ yłem wszystkie swoje siły, by ci˛e do tego przekona´c. Czy nie wiedziałe´s o tym? — Nie! Pochyliłem głow˛e. — Ja sam uczyniłbym t˛e kobiet˛e wampirem, gdyby´s ty tego nie zrobił — odpowiedział cicho. — Ale uwa˙załem, z˙ e najlepiej b˛edzie, je´sli i ty b˛edziesz miał w tym swój udział. W przeciwnym wypadku nie zrezygnowałby´s z Klaudii. Musiałe´s by´c przekonany, z˙ e sam tego chcesz. . . — Nienawidz˛e siebie za to, co uczyniłem — powiedziałem. — Obró´c zatem swa˛ nienawi´sc´ na mnie, nie na siebie. — Nie, nie rozumiesz. Prawie zniszczyłe´s we mnie rzecz, która˛ tak cenisz, kiedy to si˛e ju˙z zdarzyło! Opierałem si˛e tobie z całej siły, cho´c nawet nie wiedziałem, z˙ e walcz˛e z twoja˛ moca.˛ Ale co´s umarło we mnie! Wypaliła si˛e we mnie 228

nami˛etno´sc´ . Sam niemal zostałem unicestwiony, gdy narodziła si˛e Madeleine! — Ale ju˙z tak nie jest, ta nami˛etno´sc´ nie jest ju˙z martwa, to twoje człowiecze´nstwo, twoja ludzka natura, czy jak wolisz to nazwa´c. Gdyby tak nie było, nie miałby´s teraz łez w oczach. Nie byłoby niepohamowanego gniewu w twoim głosie — odrzekł. Przez chwil˛e nie mogłem nic odpowiedzie´c. Przytaknałem ˛ tylko głowa.˛ Potem jednak spróbowałem si˛e przełama´c i dodałem: — Nigdy nie wolno ci zmusza´c mnie do niczego! Nie wolno oddziaływa´c na mnie z taka˛ siła.˛ . . — zaciałem ˛ si˛e. — Nie — odpowiedział natychmiast. — Nie wolno mi. Moja moc zatrzymuje si˛e gdzie´s wewnatrz ˛ ciebie. Tam ju˙z trac˛e siły. Co by jednak nie powiedzie´c, stworzenie Madeleine dokonało si˛e. Jeste´s wolny. — A ty usatysfakcjonowany — powiedziałem, opanowujac ˛ si˛e. — Nie chc˛e by´c niemiły. Masz mnie. Kocham ci˛e. Ale straciłem zupełnie orientacj˛e. Czy jeste´s zadowolony? — Jak˙ze mógłbym nie by´c? — zapytał. — Jestem, oczywi´scie. Wstałem i podszedłem do okna. Na kominku dogasały z˙ arzace ˛ si˛e jeszcze w˛egielki. Szare niebo zacz˛eło si˛e przeja´snia´c. Usłyszałem, jak Armand podchodzi do mnie, do okna. Czułem go teraz za soba,˛ moje oczy coraz bardziej przyzwyczajały si˛e do przejas´niajacego ˛ si˛e nieba. Widziałem ju˙z jego profil i oko. Zewszad ˛ dochodziły odgłosy padajacego ˛ za oknem deszczu. Ciche mieszanie si˛e d´zwi˛eków nadawało nocy specyficznej atmosfery. — Czy wybaczysz mi to. . . z˙ e zmusiłem ci˛e, aby´s postapił ˛ tak z ta˛ kobieta? ˛ — zapytał. — Nie potrzebujesz mojego wybaczenia. — Ty potrzebujesz — odparł. — Dlatego i ja te˙z. Jego twarz była jak zawsze całkowicie spokojna. — Czy ona b˛edzie opiekowa´c si˛e Klaudia? ˛ Czy wytrzyma — zapytałem. — Jest doskonała. Szalona, ale na dzisiejsze lata to jest wła´snie doskonałe. B˛edzie si˛e opiekowała Klaudia.˛ Nigdy, nawet przez chwil˛e nie z˙ yła samotnie, to dla niej zupełnie naturalne, z˙ e po´swi˛eca si˛e tym, z którymi mieszka. Nie potrzebuje szczególnych powodów, aby pokocha´c Klaudi˛e. A przecie˙z, w dodatku, ma pewne szczególne powody. Pi˛ekno Klaudii, jej spokój, siła i przewaga. Pasuja˛ do siebie doskonale. Ale my´sl˛e. . . z˙ e powinny opu´sci´c Pary˙z tak szybko, jak to tylko mo˙zliwe. — Dlaczego? — Wiesz dlaczego. Poniewa˙z Santiago i pozostałe wampiry przygladaj ˛ a˛ im si˛e z podejrzliwo´scia.˛ Wszystkie wampiry widziały ju˙z Madeleine. Obawiaja˛ si˛e jej, poniewa˙z ona wie o nich, a oni jej nie znaja.˛ Nie zostawia˛ nikogo w spokoju, nikogo, kto co´s o nich wie. — A ten chłopiec, Denis? Co zamierzasz z nim zrobi´c? 229

— On nie z˙ yje — odpowiedział. Byłem zaskoczony. Zarówno tym, co powiedział, jak i jego spokojem. — Zabiłe´s go? — wydusiłem z siebie. Przytaknał ˛ głowa˛ i nic nie odpowiedział, cho´c jego wielkie, ciemne oczy zdawały si˛e zachwycone mna,˛ emocja,˛ wstrzasem, ˛ którego nawet nie próbowałem ukry´c. Jego nie´smiały, subtelny u´smiech przyciagał ˛ mnie coraz bli˙zej niego, jego dło´n przycisn˛eła moja˛ na mokrym parapecie. Poczułem, z˙ e obracam si˛e, aby stana´ ˛c do niego twarza,˛ jak gdybym był przesuwany poza swoja˛ wola.˛ — To było najlepsze wyj´scie — przyznał cicho. A potem dodał: — Musimy ju˙z i´sc´ . . . Zerknał ˛ na ulic˛e pod nami. — Armand — odezwałem si˛e. — Nie mog˛e, nie potrafi˛e. . . — Louis, chod´z ze mna˛ — szepnał. ˛ Zatrzymał si˛e na kraw˛edzi. — Nawet gdyby´s miał spa´sc´ tam, na bruk — dodał — zraniłby´s si˛e tylko na chwil˛e. Twoje ciało wyleczyłoby si˛e tak szybko i tak całkowicie, z˙ e po kilku dniach nie byłoby nawet s´ladu po upadku, wi˛ec niech wiedza o tym pozwoli ci robi´c to, co jeste´s w stanie robi´c z taka˛ łatwo´scia.˛ Dobrze, schodzimy teraz. — Co mo˙ze mnie zabi´c? — zapytałem. Zatrzymał si˛e ponownie. — Zniszczenie twoich szczatków ˛ — odparł. — Nie wiesz o tym? Ogie´n, rozczłonkowanie. . . promienie sło´nca. Nic poza tym. Mo˙zesz by´c zraniony, tak, ale posiadasz zdolno´sc´ regeneracji. Jeste´s nie´smiertelny. Spogladałem ˛ w dół przez srebrzysty, cichutki deszcz, w ciemno´sc´ . Nagle błysn˛eło jakie´s s´wiatło w dole pod rozkołysanymi gał˛eziami drzew, a blade promienie s´wiatła o´swietlały kawałek ulicy. Mokry bruk, z˙ elazna antaba na skrzyni przeje˙zd˙zajacego ˛ powozu, wino pnace ˛ si˛e po s´cianie. Pudło powozu otarło si˛e o wino, a potem oddalajace ˛ si˛e s´wiatło stawało si˛e coraz słabsze, ulica z z˙ ółtawej stała si˛e srebrna, by po chwili znikna´ ˛c zupełnie, jakby ciemne drzewa pochłon˛eły ja˛ całkowicie. Czy raczej, jak gdyby wszystko to zostało odj˛ete od ciemno´sci. Poczułem lekki zawrót głowy. Wydało mi si˛e, z˙ e budynek si˛e rusza. Armand siedział ju˙z na parapecie i przygladał ˛ mi si˛e. — Louis, chod´z dzisiaj do mnie — szepnał ˛ nagle, zmieniajac ˛ głos. — Nie — odpowiedziałem łagodnie. — Jeszcze za wcze´snie. Jeszcze nie mog˛e ich zostawi´c. Patrzyłem na niego, gdy odwrócił si˛e i spojrzał na ciemne niebo. Wydawało si˛e, z˙ e westchnał. ˛ Poczułem jego dło´n obok mojej na parapecie. — No có˙z, dobrze. . . — odrzekł. — Daj mi jeszcze troch˛e czasu. . . — odparłem. Skinał ˛ głowa˛ i poklepał lekko moja˛ dło´n, jakby mówiac, ˛ z˙ e wszystko w porzadku. ˛ Potem przerzucił nogi przez parapet i zniknał. ˛ Przez chwil˛e wahałem si˛e jeszcze przedrze´zniany przez walace ˛ jak dzwon serce. Wspiałem ˛ si˛e jednak i ja na parapet i po´spieszyłem za nim, ani przez chwil˛e nie wa˙zac ˛ si˛e spojrze´c w dół.

230

Dniało ju˙z prawie, gdy wkładałem klucz do zamka hotelowego pokoju. Gazowe lampy paliły si˛e wzdłu˙z s´cian. Madeleine, z igła˛ i nitka˛ w dłoniach, zasn˛eła przy kominku. Klaudia stała bez ruchu, w cieniu, spogladaj ˛ ac ˛ na mnie spoza paproci przy oknie. W dłoniach trzymała szczotk˛e do włosów. Jej włosy błyszczały. Zatrzymałem si˛e na chwil˛e, poddajac ˛ si˛e pewnemu wstrzasowi, ˛ jaki odczułem na widok tych pokoi, mieszaniny zmysłowych przyjemno´sci, które przechodziły przeze mnie jak fale, a moje ciało poddało si˛e tym doznaniom, tak jednak odmiennym od chwil sp˛edzonych z Armandem w wie˙zy, w której byli´smy tej nocy. Było w tej scenie co´s uspokajajacego, ˛ ale jednocze´snie niepokojacego. ˛ Wzrokiem szukałem mojego fotela. Usiadłem w nim i dło´nmi s´cisnałem ˛ skronie. Poczułem, z˙ e Klaudia stan˛eła tu˙z obok mnie i zdałem sobie spraw˛e, z˙ e jej usta dotkn˛eły mojego czoła. — Byłe´s z Armandem — odezwała si˛e. — Chcesz z nim odej´sc´ . Spojrzałem na nia.˛ O, jak˙ze łagodna˛ i pi˛ekna˛ miała twarz. I nagle — moja twarz równie˙z si˛e wypogodziła. Nie odczuwałem wyrzutów sumienia, poddajac ˛ si˛e nagłemu pragnieniu dotkni˛ecia jej policzków, mu´sni˛ecia jej powiek, tych poufało´sci, na które nie pozwalałem sobie od czasu naszej ostatniej sprzeczki. — Zobaczymy si˛e znowu, nie tutaj, w innym miejscu. Zawsze b˛ed˛e wiedział, gdzie jeste´s! — powiedziałem. Obj˛eła mnie za szyj˛e. Przytuliła si˛e do mnie. Przymknałem ˛ oczy i zatopiłem twarz w jej włosach. Pokrywałem jej szyj˛e pocałunkami. Objałem ˛ ja˛ mocno, mocno obejmowałem jej małe ramiona. Całowałem je, całowałem mi˛ekkie wkl˛es´ni˛ecia w zagi˛eciach jej ramion, przegubów dłoni. Czułem jej palce głaszczace ˛ moje włosy i twarz. — Cokolwiek sobie za˙zyczysz — zło˙zyła s´lubowanie — cokolwiek sobie zaz˙ yczysz. — Czy jeste´s szcz˛es´liwa? Czy masz to, czego pragniesz? — pytałem. — Tak, Louis. — Przysun˛eła si˛e jeszcze bli˙zej, jej palce spi˛eły si˛e na moich plecach. — Mam wszystko, czego chc˛e. Ale czy ty, czy ty tak naprawd˛e wiesz, czego chcesz? — Podniosła moja˛ twarz tak, z˙ e musiałem spojrze´c jej w oczy. — To o ciebie si˛e obawiam, by´c mo˙ze to ty popełniasz bład. ˛ Dlaczego nie opu´scisz ´ Pary˙za razem z nami? — zapytała nagle. — Swiat do nas nale˙zy, jed´z z nami! — Nie. — Odsunałem ˛ si˛e od niej. — Chcesz, aby było tak, jak dawniej z Lestatem. Ju˙z tak by´c nie mo˙ze, nigdy. Nie b˛edzie. — Z Madeleine b˛edzie zupełnie inaczej. Nie prosz˛e o to. To przecie˙z ja to sko´nczyłam — powiedziała — ale czy ty tak naprawd˛e rozumiesz, co wybierasz w Armandzie? Odwróciłem głow˛e. Było co´s upartego i tajemniczego w jej niech˛eci do niego, w jej braku mo˙zliwo´sci zrozumienia go. Mogłaby znowu powtórzy´c, z˙ e pragnał ˛ jej s´mierci, w co jednak ja nie wierzyłem. Nie zdawała sobie sprawy z tego, z czego ja zdawałem sobie spraw˛e: nie mógł pragna´ ˛c jej s´mierci, poniewa˙z ja tego nie 231

chciałem. Ale jak mogłem jej to wytłumaczy´c, by nie zabrzmiało to pompatycznie i nie wygladało, ˛ jakbym był w nim s´lepo zakochany. — Widocznie tak miało by´c — powiedziałem, jak gdybym wła´snie u´swiadamiał to sobie pod presja˛ jej watpliwo´ ˛ sci. — Tylko on mo˙ze da´c mi taka˛ sił˛e, abym stał si˛e tym, kim jestem. Nie mog˛e ju˙z z˙ y´c dalej w takim rozdarciu, po˙zerany przez cierpienia. Albo pójd˛e z nim, albo umr˛e — powiedziałem. — Jest jeszcze co´s, irracjonalnego, nie dajacego ˛ si˛e wytłumaczy´c i co satysfakcjonuje tylko mnie. . . — . . . a mianowicie? — zapytała. ˙ go kocham — powiedziałem. — Ze — Nie ma watpliwo´ ˛ sci, z˙ e tak jest — zamy´sliła si˛e. — Ale wtedy mógłby´s kocha´c nawet i mnie. — Klaudio, Klaudio. — Przytuliłem ja˛ do siebie i poczułem jej ci˛ez˙ ar na moich kolanach. Przylgn˛eła do mnie blisko. — Mam tylko nadziej˛e, z˙ e kiedy b˛edziesz mnie potrzebował, odnajdziesz ˙ b˛ed˛e mogła wróci´c do ciebie. . . Wiem, tyle razy ci˛e zraniłam, tak bardzo mnie. Ze cierpiałe´s przeze mnie. — Jej głos załamał si˛e. Nieruchomo opierała si˛e o mnie, czułem jej ci˛ez˙ ar, my´slac, ˛ z˙ e za mała˛ chwil˛e ju˙z jej nie b˛ed˛e miał. Chc˛e teraz po prostu trzyma´c ja˛ w ramionach. Zawsze odczuwałem taka˛ wielka˛ przyjemno´sc´ w tej prostej rzeczy. Jej ci˛ez˙ ar, te dłonie obejmujace ˛ mnie za szyj˛e. Gdzie´s w gł˛ebi pokoju zgasła lampka. Od zimnego, wilgotnego powietrza, nagle i bezgło´snie. Ogarniał mnie ju˙z sen. Gdybym był s´miertelny, zadowoliłbym si˛e za´sni˛eciem tam, gdzie siedziałem. Przyjemnie senny, odczułem dziwne, zupełnie ludzkie uczucie, z˙ e nad ranem obudzi mnie delikatnie sło´nce i z˙ e zwyczajnie ujrz˛e te paprocie w promieniach sło´nca, a promienie sło´nca odbite w kroplach deszczu. Poddałem si˛e temu uczuciu, przymknałem ˛ lekko oczy. Cz˛esto próbowałem potem przypomnie´c sobie te chwile, przywoła´c na pami˛ec´ te pokoje i to, co si˛e tam w nich znajdowało. Pó´zniej, kiedy nie musiałem ju˙z opiekowa´c si˛e Klaudia,˛ stałem si˛e mniej czuły na tego rodzaju subtelne zmiany. Du˙zo pó´zniej, potłuczony, obrabowany i zgorzkniały, czego nigdy bym si˛e wczes´niej nie spodziewał, jeszcze raz przyjrzałem si˛e tym chwilom porannym, sennym i spokojnym, kiedy zegar na kominku tykał cicho, a niebo stawało si˛e coraz bledsze i bledsze. Wszystko, co mogłem sobie przypomnie´c — mimo desperackiego wysiłku, z jakim starałem si˛e przeciagn ˛ a´ ˛c i utrwali´c te chwile, zatrzymujac ˛ wskazówki zegara — wszystko, co mogłem sobie przypomnie´c, to ta delikatna zmiana s´wiateł. Gdybym si˛e bardziej pilnował, nigdy by do tego nie doszło. Pogra˙ ˛zony w rozmy´slaniach, nie byłem do´sc´ uwa˙zny. Lampka zgasła, s´wieczka wypaliła si˛e, topiac ˛ knot w wosku. Majac ˛ oczy półprzymkni˛ete, odniosłem wra˙zenie, jakby ciemno´sc´ zagra˙zała mi, jakbym był zamkni˛ety w ciemno´sci. Wtedy otworzyłem oczy, nie my´slac ˛ ju˙z o lampkach czy s´wiecach, ale było za pó´zno. Pami˛etam, jak gwałtownie wstałem z fotela, r˛eka Klaudii ze´slizgn˛eła si˛e 232

z mojego ramienia. Poraził mnie widok chmary ubranych na czarno postaci suna˛ cych przez pokoje, ich ubrania zdawały si˛e pochłania´c s´wiatło z ka˙zdej złoconej kraw˛edzi lub polerowanej powierzchni, zbiera´c całe o´swietlenie pokoju. Krzykna˛ łem do nich, krzyknałem, ˛ aby obudzi´c Madeleine. Zobaczyłem, jak wstaje gwałtownie, oszołomiona i przera˙zona, trzymajac ˛ si˛e mocno oparcia kozetki, a potem opada na kolana, gdy dopadli do niej. W naszym kierunku szli Santiago i Celesta, a za nimi Estella i inni, których imion nie znałem, wypełniajac ˛ zwierciadła swoimi odbiciami i tłoczac ˛ si˛e w nich, pokrywajac ˛ s´ciany pełnymi grozy cieniami. Krzyczałem do Klaudii, by uciekała, popchnałem ˛ ja˛ w kierunku drzwi, zastawiajac ˛ je soba,˛ wreszcie zamierzajac ˛ si˛e na Santiago, gdy podbiegł bli˙zej. Moja kiepska obrona wtedy, w Dzielnicy Łaci´nskiej, nie mogła si˛e równa´c z tym, co zaprezentowałem teraz. Widocznie nie miałem do´sc´ przekonania, by walczy´c w swojej obronie. Teraz jednak instynkt chronienia Madeleine i Klaudii dodał mi sił. Pami˛etam, z˙ e powaliłem Santiago do tyłu i uderzyłem silna˛ i pi˛ekna˛ Celest˛e, która próbowała mnie dosi˛egna´ ˛c. Doszły mnie odgłosy stóp Klaudii na dalekich, marmurowych stopniach klatki schodowej. Celesta zrobiła półobrót, sczepiajac ˛ si˛e ze mna˛ i mocno przytrzymujac. ˛ Jej paznokcie dosi˛egły mojej twarzy i poczułem, z˙ e rozdrapuje ja˛ a˙z do krwi. Krew zachlapała mi kołnierzyk. Katem ˛ oka widziałem, jak tryska. Le˙załem teraz na Santiago, okładajac ˛ go pi˛es´ciami. Po chwili toczyli´smy si˛e razem po podłodze. Byłem s´wiadomy siły, jaka tkwiła w jego z˙ elaznych r˛ekach, które próbowały teraz dosi˛egna´ ˛c mojego gardła. — Walcz z nimi, Madeleine! — krzyczałem do niej. Ale w odpowiedzi usłyszałem jedynie pochlipywanie. Potem zobaczyłem ja˛ nieruchoma,˛ przera˙zona˛ ´ i osłupiała,˛ otoczona˛ pozostałymi wampirami. Smiali si˛e tym pustym s´miechem wampira, który przypomina odgłosy wydawane przez błyskotki czy srebrne dzwoneczki. Santiago trzymał si˛e za brod˛e. Moje z˛eby naci˛eły tam krwawa˛ ran˛e. Uderzyłem go w pier´s, w głow˛e, czujac ˛ niesłychany ból w r˛ece. Co´s obj˛eło moja˛ pier´s, czyje´s ramiona, które strzasn ˛ ałem ˛ z siebie, słyszac ˛ z tyłu odgłos tłuczonego szkła. Nagle kto´s inny chwycił moja˛ dło´n i ciagn ˛ ał ˛ mnie z olbrzymia˛ siła.˛ Nie pami˛etam, bym słabł. Nie przypominam sobie z˙ adnego punktu zwrotnego tej bitwy, czy sytuacji, w której siła napastnika przewa˙zyła moja.˛ Pami˛etam, z˙ e po prostu napastników było zbyt wielu: zostałem pokonany ich liczba˛ i wytrwało´scia˛ w atakowaniu. Zostałem unieruchomiony, otoczony i wyprowadzony z pokoju. Zmuszono mnie do przej´scia korytarza z olbrzymia˛ szybko´scia˛ i po chwili czułem, jak spadam ze schodów, na moment wolny, by znów zosta´c otoczony i przytrzymany przed waskimi ˛ tylnymi drzwiami hotelu. Widziałem twarz Celesty bardzo blisko mojej i gdybym tylko mógł, zraniłbym ja˛ swoimi z˛ebami. Krwawiłem silnie, a jedna z moich rak ˛ była tak mocno trzymana w przegubie, z˙ e prawie nie czułem ju˙z dłoni. Wszyscy wcisn˛eli´smy si˛e do powozu. Byłem bity przez cały czas, a przecie˙z nie straciłem przytomno´sci. Pami˛etam, z˙ e gdy le˙załem na podłodze powozu, usilnie broniłem si˛e przed utrata˛ przytomno´sci, pomimo spa233

dajacych ˛ mi na głow˛e ciosów i krwi płynacej ˛ z potylicy. Powtarzałem sobie tylko, z˙ e tak długo, jak odczuwam, z˙ e powóz toczy si˛e ulicami, tak długo jeszcze z˙ yj˛e, nie trac˛e przytomno´sci. Gdy tylko zostali´smy wciagni˛ ˛ eci do budynku „Theatre des Vampires”, zacza˛ łem wykrzykiwa´c imi˛e Armanda. Puszczono mnie i zataczajac ˛ si˛e, postapiłem ˛ kilka kroków do przodu po kamiennych stopniach. Z tyłu naciskała na mnie cała ich horda, popychajac ˛ r˛ekoma. W pewnej chwili udało mi si˛e chwyci´c Celest˛e. Krzykn˛eła, a kto´s uderzył mnie od tyłu. I wtedy ujrzałem Lestata — to był cios silniejszy ni˙z wszystkie inne. Lestat stał na s´rodku sali balowej, wyprostowany, jego szare oczy były skupione i patrzyły bystro przed siebie, usta miał wydłu˙zone w chytrym u´smiechu. Ubrany bez zarzutu, jak zawsze, wygladał ˛ wspaniale w czarnym płaszczu. Ale blizny pokrywały ka˙zdy centymetr jego białego ciała i jak˙ze zmieniały, zniekształcały przystojna˛ niegdy´s twarz. Grube bruzdy przecinały delikatna˛ skór˛e nad górna˛ warga,˛ powieki, gładkie wzniesienie czoła. A oczy wprost płon˛eły niema˛ w´sciekło´scia,˛ zdawały si˛e wypełnione duma,˛ straszna,˛ bezlitosna˛ duma˛ i mówiły: „Widzisz, kim jestem!” — Czy to ten? — zapytał Santiago, popychajac ˛ mnie do przodu. Lestat odwrócił si˛e gwałtownie do niego i odrzekł twardo: — Powiedziałem ci, z˙ e chc˛e Klaudii, tego dziecka! To o nia˛ mi chodziło! Ujrzałem teraz, jak jego głowa poruszyła si˛e mimo woli wraz z całym tym wybuchem, wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, jak gdyby szukał podpory w oparciu stojacego ˛ obok fotela. Wyprostował si˛e jednak i utkwił wzrok we mnie. — Lestat — zaczałem, ˛ dostrzegajac ˛ w tym momencie pewna˛ szans˛e ocalenia. ˙ — Zyjesz! Zachowałe´s z˙ ycie! Powiedz im, jak nas traktowałe´s. . . — Nie. — Z w´sciekło´scia˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Wracasz do mnie, Louis. Przez moment nie dowierzałem własnym uszom. Jaka´s zdrowsza, bardziej zdesperowana czastka ˛ mnie podpowiadała mi: „Dogadaj si˛e z nim”, nawet gdy jedynie złowieszczy s´miech był moja˛ odpowiedzia˛ na jego stwierdzenie. — Oszalałe´s — dodałem! — Zwróc˛e ci swoje z˙ ycie! — powiedział, mru˙zac ˛ oczy. Wypowiadał słowa w napi˛eciu, oddychał gł˛eboko, r˛eka znowu wyciagn˛ ˛ eła si˛e w moja˛ stron˛e i zgi˛eła si˛e bezsilnie w ciemno´sci. — Obiecałe´s mi — powiedział do Santiago — z˙ e mog˛e go zabra´c ze soba˛ z powrotem do Nowego Orleanu. — I wtedy, gdy wzrok Lestata prze´slizgiwał si˛e po otaczajacych ˛ nas wampirach, jego oddech stał si˛e gwałtowniejszy, po czym wybuchnał. ˛ — Klaudia! Gdzie ona jest? To ona mi to zrobiła, mówiłem ci! — Spokojnie, ju˙z wkrótce b˛edziesz ja˛ miał — odrzekł Santiago, a gdy wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece do Lestata ten cofnał ˛ si˛e i prawie stracił równowag˛e. Znów odszukał r˛ekoma oparcie fotela i wsparł si˛e na nim, przymknał ˛ oczy, zbierajac ˛ si˛e w sobie. 234

— Ale on jej pomógł, wspomagał ja.˛ . . — dodał Santiago, przysuwajac ˛ si˛e do niego coraz bli˙zej. Lestat zerknał ˛ do góry. — Nie — odrzekł. — Louis, ty musisz wróci´c do mnie. Jest jeszcze co´s, co mog˛e ci powiedzie´c. . . o tej nocy na bagniskach! — Przerwał jednak i rozejrzał si˛e znowu, jak gdyby był w klatce, ranny i zdesperowany. — Posłuchaj mnie, Lestat — zaczałem. ˛ — Pozwól jej odej´sc´ , uwolnij ja.˛ . . a ja. . . ja wróc˛e do ciebie. — Słowa zabrzmiały pusto i metalicznie. Spróbowałem zrobi´c krok w jego kierunku, patrze´c na niego twardo, tak, by nie mógł czyta´c w moich my´slach, by czuł emanujac ˛ a˛ ze mnie moc. Patrzył na mnie, obserwował mnie dokładnie, ze wszystkich sił walczac ˛ z własna˛ słabo´scia.˛ Celesta uj˛eła mnie za przegub dłoni. — Musisz im powiedzie´c — ciagn ˛ ałem ˛ dalej — jak nas traktowałe´s, z˙ e nie znali´smy praw, z˙ e ona nic nie wiedziała o innych wampirach. — Cały czas mys´lałem, wydobywajac ˛ z siebie ten mechaniczny głos, z˙ e Armand musi w ko´ncu nadej´sc´ tutaj. Armand musi wróci´c. Sko´nczy z tym wszystkim, nie pozwoli na to. Usłyszałem nagle odgłos jakby kto´s co´s ciagn ˛ ał ˛ po podłodze, a potem bezsilny okrzyk Madeleine. Rozejrzałem si˛e i dostrzegłem ja˛ siedzac ˛ a˛ w fotelu, a gdy zauwa˙zyła, z˙ e patrz˛e na nia,˛ jej przera˙zenie stało si˛e jeszcze wi˛eksze. Próbowała wsta´c, ale powstrzymano ja.˛ — Lestat — powiedziałem — czego chcesz ode mnie? Dam ci to. . . I wtedy zobaczyłem, co robiło taki hałas na podłodze, Lestat tak˙ze to zobaczył. Była to trumna z wielkimi, z˙ elaznymi zamkami. To ja˛ ciagni˛ ˛ eto po posadzce, wciagni˛ ˛ eto do pokoju. Zrozumiałem natychmiast. — Gdzie jest Armand? — zapytałem desperacko. — Zrobiła mi to, Louis. Ona to zrobiła, nie ty! Musi umrze´c — powiedział Lestat, a jego głos stał si˛e cienki i chrapliwy, jak gdyby mówienie kosztowało go wiele wysiłku. — Zabierzcie to, on wraca ze mna˛ do domu — powiedział z w´sciekło´scia˛ do Santiago. Santiago tylko si˛e roze´smiał. Celesta tak˙ze, a ich s´miech zdawał si˛e zarazi´c wszystkich pozostałych. — Obiecali´scie mi — powiedział do nich Lestat. — Nic ci nie obiecywałem — odrzekł Santiago. — Zrobili z ciebie głupca — powiedziałem do niego gorzko, gdy tymczasem oni otwierali trumn˛e. — Jaki˙z głupiec z ciebie! Musisz dotrze´c do Armanda. Armand jest tutaj przywódca˛ — wybuchnałem. ˛ Zdawało si˛e jednak, z˙ e Lestat nie rozumie mnie. To, co zdarzyło si˛e pó´zniej, było rozpaczliwe, mroczne i z˙ ałosne. Starałem si˛e kopna´ ˛c ich, próbujac ˛ uwolni´c r˛ece, z w´sciekło´scia˛ rzucajac ˛ im w twarz, z˙ e Armand nie pozwoliłby na to, co robia,˛ z˙ e nie o´smiela˛ si˛e zrobi´c nic złego Klaudii. A przecie˙z siła˛ wepchn˛eli mnie do trumny, mimo moich szale´nczych wysiłków, które nie przyniosły nic poza zagłuszeniem krzyku Madeleine, jej okropnego, zawodzacego ˛ płaczu i obawy, z˙ e w ka˙zdej chwili mog˛e usłysze´c krzyki Klaudii. Pami˛etam, z˙ e próbowałem powsta´c i odepchna´ ˛c od siebie przy235

ciskajace ˛ mnie wieko, trzymajac ˛ je przez moment, zanim popchni˛ete przez nich zamkn˛eło si˛e z trzaskiem na dobre. W zamkach usłyszałem zgrzyt przekr˛ecanych kluczy. Powróciły do mnie słowa sprzed wielu lat, piskliwy, u´smiechni˛ety Lestat w tym odległym miejscu, gdzie cała nasza trójka kłóciła si˛e ze soba˛ owej nocy: „Głodujace ˛ dziecko — to przera˙zajacy ˛ widok. . . głodujacy ˛ wampir to co´s jeszcze gorszego, jej krzyki usłysza˛ w Pary˙zu”. Moje spocone i dr˙zace ˛ ciało zwiotczało w dusznej trumnie. Powiedziałem sobie, z˙ e Armand nie pozwoli na to. Nie ma takiego miejsca, gdzie mogliby nas ukry´c. Poczułem, z˙ e trumna została podniesiona. I usłyszałem szuranie butów, czułem kołysanie na boki i r˛ekoma zaparłem si˛e o s´ciany trumny, na chwil˛e zamykajac ˛ oczy. Nie byłem pewny, co mo˙ze teraz nastapi´ ˛ c. Poczułem, z˙ e trumna zacz˛eła si˛e kołysa´c i pochyla´c, gdy dotarli´smy do schodów, bezskutecznie próbowałem zrozumie´c okrzyki Madeleine. Wydawało mi si˛e, z˙ e wzywa Klaudi˛e, jak gdyby ona mogła nam pomóc. Wołaj Armanda, musi wróci´c do domu tej nocy, mys´lałem rozpaczliwie, i tylko my´sl o straszliwym upokorzeniu słuchania swojego własnego płaczu, wewnatrz ˛ siebie, zalewajacego ˛ moje uszy, a przecie˙z nie wydostajacego ˛ si˛e poza mnie, uchroniła mnie przed gło´snym krzykiem. Jeszcze jedna my´sl przyszła mi do głowy, gdy zdałem sobie spraw˛e z zagro˙zenia: A co, je´sli nie przyjdzie? Co, je´sli gdzie´s w tej wie˙zy, w której byli´smy razem, ma ukryta˛ trumn˛e, do której czasami powraca. . . ? I wtedy moje ciało nie wytrzymało tego napi˛ecia, i nagle, nie kontrolujac ˛ si˛e, zaczałem ˛ młóci´c w drewniane s´ciany, próbujac ˛ obróci´c si˛e w trumnie i plecami podwa˙zy´c wieko. A jednak nie mogłem, zbyt mało było miejsca, moja głowa opadła na deski i pot spływał strumieniem po plecach. Po chwili krzyk Madeleine ucichł. Wszystko, co słyszałem, to szuranie ich butów i swój własny oddech. Zatem wróci jutro w nocy, tak, jutro w nocy, oni powiedza˛ mu, a on odnajdzie nas i uwolni. Trumna przechyliła si˛e, zapach wody wypełnił moje nozdrza, jej chłód był niemal dotykalny, a potem wraz z zapachem wody poczułem zapach rozkopanej ziemi. Trumna została gwałtownie postawiona na ziemi. Poczułem ból w ko´nczynach i potarłem ramiona dło´nmi, z trudem próbujac ˛ nie dotyka´c wieka trumny, aby nie wyczu´c, jak blisko jest nade mna.˛ Obawiałem si˛e własnego strachu przechodzacego ˛ w panik˛e, w przera˙zenie. My´slałem, z˙ e zostawia˛ mnie teraz, ale tak si˛e nie stało. Byli obok, i to bardzo zaj˛eci. Jeszcze jeden zapach doszedł do mnie, surowy i nie znany. Ale chwil˛e pó´zniej, gdy le˙załem nieruchomo, zdałem sobie spraw˛e, z˙ e układali mur i z˙ e zapach, który poczułem, pochodził od zaprawy murarskiej. Powoli, ostro˙znie, podniosłem dło´n, by wytrze´c twarz. No dobrze, przekonywałem sam siebie, byle do jutrzejszej nocy, jutro przyjdzie tu, a do tego czasu b˛edzie to po prostu moja zast˛epcza trumna, b˛edzie to cena, jaka˛ musz˛e zapłaci´c za to wszystko, co robiłem noc po nocy, noc po nocy. W oczach jednak miałem łzy. Widziałem siebie, jak bezwładnie wal˛e pi˛es´cia236

mi w s´cian˛e trumny, moja głowa obracała si˛e z boku na bok, my´sla˛ wybiegałem ju˙z do jutra i do nast˛epnych nocy. I wtedy, odwracajac ˛ uwag˛e od tego szale´nstwa, pomy´slałem o Klaudii — chciałem znów poczu´c jej ramiona obejmujace ˛ mnie w przyciemnionym s´wietle naszych hotelowych pokojów, ujrze´c jej zaokraglone ˛ policzki w s´wietle lamp, mruganie jej powiek, jedwabny dotyk ust. Moje ciało zesztywniałe, znów zaczałem ˛ kopa´c z cała˛ siła˛ w deski. Nie było ju˙z słycha´c odgłosów układanych cegieł ani przytłumionych kroków. Zawołałem ja: ˛ „Klaudio, Klaudio”, a˙z poczułem ból w szyi od ciagłego ˛ jej wykr˛ecania, a moje paznokcie wbiły si˛e w dłonie. Parali˙z snu zawładnał ˛ mna˛ jak lodowaty potok. Próbowałem zawoła´c Armanda — głupio, rozpaczliwie, ju˙z ledwie s´wiadomy, gdy powieki stały si˛e ci˛ez˙ kie, a r˛ece le˙zały bezwładnie. Przecie˙z i jego dosi˛egnał ˛ sen i le˙zy bez ruchu gdzie´s u siebie. Raz jeszcze szarpnałem ˛ si˛e. Wokół panowała ciemno´sc´ , dło´nmi wyczułem drewno. Poczułem si˛e słaby. A potem nie było ju˙z nic. Obudziłem si˛e, gdy usłyszałem głos. Odległy, ale wyra´zny. Dwukrotnie usłyszałem swoje imi˛e. Przez chwil˛e nie wiedziałem, gdzie jestem. Wydawało mi si˛e, z˙ e s´niłem co´s strasznego, co miało jednak znikna´ ˛c zupełnie, bez najmniejszego s´ladu, co´s, co chciałem, by min˛eło. I wtedy otworzyłem oczy i poczułem wieko trumny. Wiedziałem ju˙z, gdzie jestem. Zdałem sobie z tego spraw˛e dokładnie w tym samym czasie, gdy rozpoznałem głos. To Armand mnie wołał. Odpowiedziałem, ale mój głos był zamkni˛ety razem ze mna˛ i ginał ˛ w trumnie. W chwilowym przera˙zeniu pomy´slałem, z˙ e szuka mnie, a ja nie mog˛e powiedzie´c, gdzie jestem, A chwil˛e pó´zniej usłyszałem, jak mówi, z˙ e nie mam si˛e czego obawia´c. Usłyszałem gło´sny hałas, potem jeszcze jeden. Usłyszałem, z˙ e co´s p˛eka, łamie si˛e, a potem odgłos spadajacych ˛ cegieł. Zdaje si˛e, z˙ e kilka z nich upadło na trumn˛e. Potem zdałem sobie spraw˛e, z˙ e podnosi je, jedna po drugiej. Po odgłosach poznawałem te˙z, z˙ e odrywa zamki, podwa˙zajac ˛ gwo´zdzie. Twarde wieko zatrzeszczało, prze´switywało s´wiatło. Zaczałem ˛ wdycha´c wnikajace ˛ powietrze i poczułem, z˙ e pot wystapił ˛ mi teraz na twarz. Wieko skrzypn˛eło i otworzyło si˛e. Przez chwil˛e byłem zupełnie o´slepiony. Usiadłem, widzac ˛ jasne s´wiatło lampy zza dłoni, która˛ zasłaniałem oczy. — Szybko — odezwał si˛e do mnie. — Nie czas na wyja´snienia. — Ale dokad ˛ idziemy? — zapytałem. Zobaczyłem korytarz z nierównych, chropawych cegieł, rozciagaj ˛ acych ˛ si˛e od przej´scia, które wła´snie wybił w s´cianie. Wzdłu˙z całego korytarza wida´c było drzwi, zapiecz˛etowane i zamurowane jak te, które Armand otworzył przed chwila.˛ Natychmiast ujrzałem przed oczyma trumny kryjace ˛ si˛e za tymi cegłami, trumny z wampirami umierajacymi ˛ z głodu i rozkładajacymi ˛ si˛e tam. Ale Armand ju˙z ciagn ˛ ał ˛ mnie na gór˛e, powtarzajac, ˛ z˙ ebym teraz nic nie mówił. Skradali´smy si˛e wzdłu˙z korytarza. Wreszcie zatrzymał si˛e przy drewnianych drzwiach i zgasił lamp˛e. Natychmiast zrobiło si˛e zupełnie ciemno, a˙z po pewnej chwili ujrzałem leciutko prze´switujace ˛ s´wiatło zza drzwi. Otworzył je tak delikatnie, z˙ e nawet nie usłyszałem skrzypni˛ecia zawiasów. Sły237

szałem teraz własny oddech i próbowałem go powstrzyma´c. Wchodzili´smy w co´s, co było dolnym korytarzem prowadzacym ˛ do jego celi. Ale gdy biegłem za nim, zdałem sobie spraw˛e ze straszliwej prawdy. Ratował mnie, ale tylko mnie. Wyciagn ˛ ałem ˛ dło´n, aby go zatrzyma´c, ale on tylko pociagn ˛ ał ˛ mnie za soba.˛ Dopiero kiedy zatrzymali´smy si˛e w uliczce za teatrem, byłem w stanie zatrzyma´c go, cho´c zbierał si˛e ju˙z do dalszej drogi. Zaczał ˛ potrzasa´ ˛ c głowa,˛ zanim jeszcze si˛e odezwałem. — Nie mog˛e jej ratowa´c — powiedział. — Nie sadzisz ˛ chyba, z˙ e odejd˛e stad ˛ bez niej! Maja˛ ja˛ tam! — Byłem przeraz˙ ony. — Armand, musisz ja˛ uratowa´c. Nie masz wyboru! — Dlaczego tak mówisz? — odparł. — Nie mam takiej mocy, musisz to zrozumie´c. Powstana˛ przeciwko mnie. Louis, mówi˛e ci, nie potrafi˛e jej uratowa´c. B˛ed˛e tylko ryzykował utrata˛ ciebie. Nie mo˙zesz tam wróci´c. Odmówiłem przyznania temu racji. Nie miałem innej nadziei poza Armandem. Ale mog˛e szczerze powiedzie´c, z˙ e strach był teraz poza mna.˛ Wiedziałem tylko, z˙ e musz˛e wydosta´c stamtad ˛ Klaudi˛e albo umrze´c, próbujac ˛ to zrobi´c. To było proste. Nie była to wcale sprawa odwagi. Widziałem tak˙ze, mogłem rozpozna´c to w zachowaniu Armanda, sposobie, w jaki mówił do mnie, z˙ e poszedłby ze mna,˛ gdybym zawrócił, z˙ e nie b˛edzie próbował mnie zatrzyma´c. Miałem racj˛e. Rzuciłem si˛e z powrotem w korytarz, a on był ju˙z za mna,˛ przejmujac ˛ prowadzenie do schodów w gór˛e, do sali balowej. Słyszałem odgłosy wampirów, wszelkiego typu d´zwi˛eki, ruch uliczny Pary˙za. Brzmiało to jak odgłosy duz˙ ego zbiorowiska ludzi w teatrze znajdujacym ˛ si˛e nad nami. I wtedy, gdy wspia˛ łem si˛e ju˙z na ostatni stopie´n, ujrzałem Celest˛e w drzwiach sali balowej. Trzymała w dłoniach jedna˛ z tych scenicznych masek. Po prostu patrzyła na mnie. Nie wydawała si˛e by´c zaalarmowana moim widokiem. W rzeczy samej, wydawała si˛e dziwnie oboj˛etna. Gdyby rzuciła si˛e w moja˛ stron˛e, gdyby podniosła alarm, zrozumiałbym to. Ale ona nie zrobiła z˙ adnej z tych rzeczy. Cofn˛eła si˛e tylko do sali, obróciła, jakby cieszac ˛ si˛e subtelnym ruchem swej sukni, najwyra´zniej z najwi˛eksza˛ przyjemno´scia˛ pozwalała swym sukniom błyszcze´c i wirowa´c w półobrocie, gdy powoli sun˛eła ku s´rodkowi sali. Przyło˙zyła do twarzy mask˛e i zza namalowanej na niej trupiej czaszki powiedziała cicho: — Lestat, to twój przyjaciel Louis przyszedł do nas. Uwa˙zaj! Opu´sciła mask˛e, a gdzieniegdzie dało si˛e słysze´c fal˛e s´miechu. Ujrzałem, z˙ e wszyscy byli w sali, stali lub siedzieli w cieniu, skupieni. Lestat siedział przygarbiony w fotelu. Odwrócił twarz ode mnie. Wydawało si˛e, z˙ e trzyma co´s w dłoniach, co´s, czego jednak nie mogłem dostrzec. Powoli podniósł wzrok, jego g˛este blond włosy opadały mu na czoło i oczy. Dostrzegłem w nich przestrach. Był niezaprzeczalny. Patrzył teraz na Armanda. On tymczasem sunał ˛ bezgło´snie przez sal˛e, krótkimi, ale pewnymi krokami, a wszystkie wampiry roz238

st˛epowały si˛e przed nim, przygladaj ˛ ac ˛ mu si˛e jednak uwa˙znie. — Bonsoir, monsieur. — Celesta ukłoniła mu si˛e, gdy przechodził obok niej, trzymajac ˛ mask˛e jak rapier. Nie zaszczycił jej wzrokiem. Armand spogladał ˛ w dół, na Lestata. — Czy jeste´s teraz zadowolony? — zapytał. Szare oczy Lestata zdawały si˛e spoglada´ ˛ c na niego ze zdumieniem, usta z trudem formowały si˛e, by wypowiedzie´c słowo. Widziałem, z˙ e w oczach miał łzy. — Tak. . . — wyszeptał wreszcie, szamoczac ˛ si˛e z rzecza,˛ która˛ ukrywał pod czarnym płaszczem. Potem jednak spojrzał na mnie i po jego policzkach spłyn˛eły łzy. — Louis — odezwa si˛e gł˛ebokim i pełnym głosem, co musiało sprawia´c mu niesłychany ból. — Prosz˛e, musisz mnie wysłucha´c. Musisz wróci´c. . . — A potem, pochylajac ˛ głow˛e, wykrzywił twarz w grymasie wstydu. Gdzie´s w tłumie za´smiał si˛e Santiago. Armand cicho oznajmił Lestatowi, z˙ e musi wyjecha´c i opu´sci´c Pary˙z, z˙ e jest tutaj banita.˛ Lestat siedział tylko z zamkni˛etymi oczyma, jego twarz była zmieniona od bólu. Zdawał si˛e by´c sobowtórem tego prawdziwego Lestata, zranionym i prze˙zywajacym ˛ stworzeniem. Nigdy do tej pory takim go nie widziałem. — Prosz˛e — powiedział łagodnym głosem, błagajac ˛ mnie raz jeszcze. — Nie mog˛e rozmawia´c z toba˛ tutaj! Nie mog˛e ci˛e przekona´c. Jed´z ze mna.˛ . . cho´cby na krótko. . . do czasu, a˙z stan˛e si˛e znów soba! ˛ — To szale´nstwo!. . . — odrzekłem, chwytajac ˛ si˛e nagle skroni. — Gdzie ona jest? Gdzie ona jest! — Rozejrzałem si˛e wokoło, patrzyłem w ich nieruchome, oboj˛etne twarze, niezbadane u´smieszki. — Lestat. — Obróciłem si˛e teraz do niego, chwytajac ˛ go za wełniane klapy płaszcza. I wtedy zobaczyłem rzecz, która˛ trzymał w dłoniach. Wiedziałem, co to jest. W jednej chwili wyrwałem mu to z rak ˛ i przytknałem ˛ sobie pod oczy. Delikatny kawałek jedwabnej tkaniny — z˙ ółtej sukienki Klaudii. Lestat podniósł dło´n do ust i odwrócił twarz. Usłyszałem cichy, tłumiony szloch, gdy odchylił si˛e w fotelu do tyłu. Spogladałem ˛ to na niego, to na kawałek jedwabiu. Moje palce przesuwały si˛e powoli po dziurach w tkaninie, po plamach krwi, jakie na niej zostały. Dło´n zacisn˛eła si˛e, dr˙zaca, ˛ gdy przycisnałem ˛ gałganek do piersi. Przez chwil˛e zdawało si˛e, z˙ e po prostu stałem tak bez ruchu. Nie odczuwałem upływu czasu i nie dotykał mnie te˙z przesuwajacy ˛ si˛e korowód wampirów, których swobodne, eteryczne s´miechy zacz˛eły dochodzi´c do moich uszu. Pami˛etam, z˙ e my´slałem o tym, by zatka´c je r˛ekoma, ale nie mogłem pu´sci´c tego kawałka sukni, nie mogłem przesta´c składa´c go nerwowo, coraz bardziej, by stał si˛e tak mały, z˙ e zmie´sciłby si˛e w mojej dłoni. Pami˛etam rzad ˛ s´wiec palacych ˛ si˛e nade mna,˛ s´wiec migajacych ˛ jedna za druga˛ na s´cianie pokrytej malowidłami. Przez otwarte drzwi wida´c było padajacy ˛ deszcz i wszystkie s´wiece poddawały si˛e podmuchom wiatru. Zdawało si˛e, z˙ e płomienie s´wiec unosza˛ si˛e nad knotami, lecz z powrotem osiadały na s´wiecy i paliły jak przedtem. Wiedziałem, z˙ e Klaudia jest 239

´ za tymi drzwiami prowadzacymi ˛ na małe podwórko. Swiece poruszyły si˛e, wampiry przytrzymały je. Santiago ujał ˛ jedna˛ z nich i ruchem głowy wskazał mi, bym przeszedł przez drzwi. Ledwo zdawałem sobie spraw˛e z jego obecno´sci. Nie zwracałem na niego i innych uwagi. Co´s we mnie mówiło mi: Je´sli b˛edziesz zwracał na nich uwag˛e, zwariujesz! W rzeczywisto´sci, wcale si˛e zreszta˛ teraz nie liczyli. Tylko ona. Gdzie jest Klaudia? Odszukaj ja.˛ Ich s´miech dobiegał do mnie z oddali, zdawał si˛e mie´c kształt i kolor, ale był cz˛es´cia˛ nico´sci. Po chwili ujrzałem co´s przez otwarte drzwi, co´s, co widziałem ju˙z kiedy´s, dawno, dawno temu. Nikt nie wiedział o tej rzeczy, która˛ widziałem lata temu, tylko ja. Nie. Lestat wiedział. Ale nie miało to znaczenia. Nie przypomniałby so˙ on i ja widzieli´smy to, stojac bie teraz lub nie zrozumiałby tego. Ze ˛ w drzwiach ceglanej kuchni na Rue Royale, te dwa mokre, skurczone kształty, które kiedy´s były z˙ yjacymi ˛ istotami, matka˛ i córka,˛ obj˛ete razem, zamordowana para le˙zaca ˛ na podłodze kuchni. Teraz jednak oba le˙zace ˛ na siapi ˛ acym ˛ deszczu kształty to była ´ Madeleine i Klaudia. Sliczne, ciemne włosy Madeleine mieszały si˛e z włosami Klaudii, które poruszały si˛e i błyszczały na wietrze. Tylko to, co było z˙ ywym kształtem, postacia,˛ ciałem, wypaliło si˛e — nie włosy, nie długie, puste teraz suknie, nie malutka, splamiona krwia˛ koszulka z biała˛ koronka.˛ Sczerniały i wypalony kształt, który był kiedy´s Madeleine, nadal miał jeszcze wyraz twarzy jej z˙ ywej postaci, a dło´n, która zacisn˛eła si˛e na małej, była jak wyciagni˛ ˛ eta do dziecka matczyna r˛eka. Ale dziecko, dorosłe dziecko, moja Klaudia, było teraz kupka˛ popiołu. Wzbierał we mnie krzyk, dziki, po˙zerajacy ˛ krzyk, płynacy ˛ z gł˛ebi mych trzewi, z gł˛ebi mego jestestwa, powstajacy ˛ jak wiatr, jak wiatr wirujacy ˛ na deszczu padajacym ˛ na spopielałe szczatki, ˛ unoszacy ˛ złote włosy, owiewajacy ˛ s´lad małej raczki ˛ na ceglanym murze. Poczułem cios zwalajacy ˛ mnie z nóg, jeszcze gdy krzyczałem. Chwyciłem si˛e czego´s co, jak my´slałem, było płaszczem Santiago, zaczałem ˛ wali´c w niego pi˛es´ciami z w´sciekło´scia,˛ wykrzywiajac ˛ t˛e s´miejac ˛ a˛ si˛e szyderczo biała˛ twarz r˛ekoma, od których nie mógł si˛e teraz uwolni´c, bijac ˛ go pi˛es´ciami, przed którymi zasłaniał si˛e, krzyczac. ˛ Jego krzyki mieszały si˛e z moimi, jego buty deptały popiół, a˙z wreszcie odepchnałem ˛ go do tyłu, za´slepiony od padajacego ˛ deszczu, od łez, które pojawiły si˛e w oczach. Rzuciłem go na ziemi˛e i nie przestałem okłada´c razami nawet wtedy, gdy le˙zał i r˛ekoma zasłaniał si˛e tylko przed ciosami. Teraz szarpałem si˛e z Armandem. Armandem, który próbował wypchna´ ˛c mnie z male´nkiego podwórka w wirujace ˛ kolory sali balowej, w krzyki, mieszajace ˛ si˛e głosy, ten srebrzysty s´miech. Lestat wołał: — Louis, poczekaj na mnie, Louis, musz˛e z toba˛ porozmawia´c! Zobaczyłem oko Armanda tu˙z przy moim i poczułem si˛e słaby na całym ciele i niejasno s´wiadomy, z˙ e Madeleine i Klaudia nie z˙ yja.˛ Jego głos obja´sniał mi co´s cicho, by´c mo˙ze bezd´zwi˛ecznie. — Nie mogłem temu zapobiec, nie mogłem temu zapobiec. . . Ale one były martwe, po prostu martwe. A ja traciłem przytomno´sc´ . Santiago 240

był obok nich, gdzie´s tam, gdzie le˙zały bez ruchu z włosami unoszonymi przez wiatr, z lokami unoszonymi jego podmuchem. Straciłem w tym momencie przytomno´sc´ . Nie mogłem zabra´c ze soba˛ ich martwych ciał, nie mogłem zabra´c ich stamtad. ˛ Armand objał ˛ mnie mocno, podło˙zył mi pod rami˛e dło´n, wła´sciwie niósł mnie. Przeszli´smy przez jakie´s drewniane, dudniace ˛ echem miejsce. Zapachy ulicy stały si˛e coraz wyra´zniejsze, s´wie˙zy zapach koni i skóry. Zobaczyłem stojace ˛ powozy. Widziałem siebie wyra´znie, jak biegłem wzdłu˙z Boulevard des Capucines z male´nka˛ trumna˛ pod r˛eka.˛ Tłum rozst˛epował si˛e przede mna,˛ siedzacy ˛ przy kawiarnianych stolikach podnosili głowy, a jaki´s człowiek uniósł r˛ek˛e. Zdawało si˛e, z˙ e potknałem ˛ si˛e. I znów zobaczyłem w zbli˙zeniu jego brazowe ˛ oczy patrzace ˛ na mnie. Poczułem osłabienie i senno´sc´ , zapadałem si˛e. A przecie˙z szedłem, szedłem dalej, widziałem błysk własnych butów na chodniku. — Czy on oszalał, by mówi´c mi takie rzeczy? — pytałem o Lestata zezłosz´ czony, chrapliwym głosem. Sam d´zwi˛ek głosu sprawiał mi ulg˛e. Smiałem si˛e, s´miałem gło´sno. — On chyba całkowicie postradał zmysły, z˙ eby mówi´c do mnie w taki sposób! Słyszałe´s go? — domagałem si˛e odpowiedzi. Ale oko Arman´ da mówiło mi: Spij. Odpocznij. Chciałem powiedzie´c jeszcze co´s o Madeleine i Klaudii, z˙ e nie mo˙zemy ich tam zostawi´c, i poczułem, z˙ e ten krzyk znów rodzi si˛e we mnie, ten krzyk, który spycha wszystko ze swej drogi. Z˛eby zacisn˛eły si˛e, aby nie wypu´sci´c go z siebie, poniewa˙z był tak gło´sny i tak pełny, z˙ e zniszczyłby mnie, gdybym pozwolił mu si˛e wydosta´c. A potem wszystko dotarło do mnie a˙z nazbyt jasno. Szli´smy ulica˛ obok siebie w wojowniczych nastrojach jakim´s takim s´lepym spacerem, jakim chodza˛ ludzie kompletnie pijani i pełni nienawi´sci do innych, cho´c jednocze´snie czuja˛ si˛e bezsilni. W taki wła´snie sposób spacerowałem ulicami Nowego Orleanu tej nocy, kiedy po raz pierwszy spotkałem Lestata, tym pijackim chodem, który oznacza obijanie si˛e o wszystko wokół, który w niezrozumiały sposób jest niezwykle pewny drogi i zawsze znajduje miejsce, do którego da˙ ˛zy. Zobaczyłem dłonie jakiego´s pijanego osobnika grzebiace ˛ co´s przy zapałkach. Po chwili płomie´n dotknał ˛ fajki, a ogie´n został wciagni˛ ˛ ety w tyto´n. Stałem przy oknie kawiarni. M˛ez˙ czyzna pociagał ˛ dym z fajki. Wcale nie był pijany. Armand przystanał ˛ obok mnie, czekajac. ˛ Byli´smy w tłumie na Boulevard des Capucines. A mo˙ze był to Boulevard du Tempie? Nie jestem pewien, Czułem si˛e zniewa˙zony tym, z˙ e ich ciała pozostały tam, w tym wstr˛etnym miejscu. Ujrzałem ponownie, jak Santiago kopie butami sczerniałe, wypalone szczatki, ˛ które były szczatkami ˛ mojego dziecka! Płakałem, szlochałem przez zaci´sni˛ete z˛eby. M˛ez˙ czyzna wstał tymczasem od stołu i stanał ˛ przed lustrem. — Odejd´z ode mnie — mówiłem do Armanda. — Niech ci˛e piekło pochłonie, nie zbli˙zaj si˛e do mnie. Ostrzegam ci˛e, nie zbli˙zaj si˛e do mnie. Zaczałem ˛ szybko odchodzi´c od niego w gór˛e ulicy i zda˙ ˛zyłem jeszcze zauwa241

z˙ y´c, z˙ e przechodzaca ˛ para schodzi na bok, aby mnie przepu´sci´c, a m˛ez˙ czyzna wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, aby ochroni´c przede mna˛ swoja˛ towarzyszk˛e. Potem zaczałem ˛ biec. Ludzie widzieli, jak biegłem. Zastanawiam si˛e, jak to wygladało, ˛ co widzieli, jaka to dzika i biała posta´c przemkn˛eła przed ich oczyma, zbyt szybka, by mogli si˛e jej przyjrze´c. Pami˛etam, z˙ e gdy przystanałem, ˛ byłem słaby i z´ le si˛e czułem, a moje z˙ yły paliły mnie, jak gdybym umierał z pragnienia. Pomy´slałem o zabijaniu, ale my´sl ta napełniła mnie obrzydzeniem. Siedziałem na kamiennych schodach tu˙z przy jakim´s ko´sciele, przy jednym z tych małych bocznych portali rze´zbionych w kamieniu, z zamkni˛etym i zaryglowanym na noc wej´sciem. Deszcz zel˙zał troch˛e, albo tylko mi si˛e tak wydawało. Ulic była pusta i cicha, cho´c jaki´s m˛ez˙ czyzna przeszedł w pewnym oddaleniu z błyszczacym, ˛ czarnym parasolem. Armand stał pod drzwiami nieopodal. Za nim rozciagał ˛ si˛e ocean drzew i mokrych traw, a unoszaca ˛ si˛e mgiełka sugerowała, z˙ e ziemia była jednak ciepła. My´slac ˛ tylko o jednej rzeczy, mdło´sciach w z˙ oładku, ˛ zawrotach głowy i s´cis´ni˛etym gardle, próbowałem uspokoi´c si˛e i opanowa´c. Po pewnym czasie to min˛eło i znów miałem jasny umysł. Pozostała we mnie s´wiadomo´sc´ tego, co si˛e wydarzyło, odległo´sci, jaka mnie teraz dzieliła od teatru, i faktu, z˙ e szczatki ˛ Madeleine i Klaudii nadal tam jeszcze pozostały. Ofiary całopalenia we wzajemnym u´scisku obj˛ete i blisko siebie. Poczułem, z˙ e jestem bliski samozniszczenia. — Nie mogłem temu zapobiec — powiedział cicho Armand. Zerknałem ˛ na niego i ujrzałem jego twarz. Malował si˛e na niej smutek trudny do opisania. Odwrócił głow˛e, jak gdyby wyczuwał, z˙ e na pró˙zno przekonuje mnie o tym, ale czułem wyra´znie z˙ al, smutek, rezygnacj˛e. Miałem uczucie, z˙ e gdybym dał upust całej mojej zło´sci na niego, nie uczyniłby nic, aby si˛e temu sprzeciwi´c. Jednoczes´nie odczuwałem to wyobcowanie, t˛e pasywno´sc´ tkwiac ˛ a˛ w nim jako skutek tego, do czego tak usilnie chciał mnie przekona´c. — Nie mogłem temu zapobiec. — Och, ale˙z mogłe´s temu zapobiec! — powiedziałem cicho. — Dobrze wiesz, z˙ e mogłe´s! Byłe´s ich przywódca! ˛ Ty jedyny znałe´s granice swojej władzy, nie oni. Oni nie znali. Nie rozumieli. Twoja wiedza przekraczała ich wiedz˛e. Spojrzał w bok, nic nie mówiac. ˛ Ale widziałem efekt, jaki wywarły na nim moje słowa. Widziałem zm˛eczenie na jego twarzy, bezbarwno´sc´ spojrzenia, smutek w pozbawionych blasku oczach. — Miałe´s nad nimi przewag˛e. Bali si˛e ciebie — mówiłem dalej. — Mogłe´s ich zatrzyma´c, gdyby´s tylko chciał u˙zy´c swej mocy. Nie chciałe´s jednak naruszy´c wewn˛etrznego spokoju. Nie chciałe´s naruszy´c swojej własnej, drogocennej koncepcji prawdy! Rozumiem ci˛e doskonale. Widz˛e przecie˙z w tobie własne odbicie. Jego wzrok przesunał ˛ si˛e łagodnie po mnie i utkwił w moich oczach. Nic jednak nie mówił. Ból malujacy ˛ si˛e na jego twarzy był straszny. Jego twarz odzwierciedlała rozpacz na granicy jakiego´s straszliwego wybuchu emocji, którego nie 242

byłby w stanie kontrolowa´c. Bał si˛e tej emocji, tego silnego uczucia. Ja nie. Czuł mój ból ta˛ wielka˛ magiczna˛ siła,˛ która˛ mnie przewy˙zszał. Ja nie potrafiłem wyczuwa´c jego bólu. Nie miało to dla mnie znaczenia. — Rozumiem ci˛e a˙z nazbyt dobrze. . . — powiedziałem. — Moja bierno´sc´ była z´ ródłem wszystkiego, prawdziwym złem. Ta słabo´sc´ , ta odmowa kompromisu zwichni˛etej i głupiej moralno´sci, ta okropna duma! Wła´snie dlatego stałem si˛e tym, kim jestem, cho´c wiedziałem, z˙ e to jest złe. Wła´snie dlatego pozwoliłem Klaudii zosta´c wampirem, cho´c wiedziałem, z˙ e to jest złe. Z tego samego powodu, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e tylko, pozwoliłem jej zabi´c Lestata, cho´c wiedziałem, z˙ e nie t˛edy droga. Nawet nie kiwnałem ˛ palcem, aby temu zapobiec. A Madeleine, Madeleine, pozwoliłem jej doj´sc´ do tego, czym si˛e stała, cho´c nie powinienem był w z˙ adnym wypadku czyni´c jej stworzeniem takim jak my. Wiedziałem, z˙ e to jest złe. Có˙z, powiem ci tylko tyle, z˙ e nie jestem ju˙z taki bierny, taki słaby, aby prza´ ˛sc´ zło za złem w sie´c szeroka˛ i gruba,˛ której w ko´ncu stan˛e si˛e ofiara.˛ Sko´nczyło si˛e! Teraz ju˙z wiem, co mam zrobi´c. I zaklinam ciebie, na lito´sc´ , jaka˛ mi dzi´s okazałe´s. Nie chod´z ju˙z tam wi˛ecej, do swojej celi w „Theatre des Vampires”. Nie zbli˙zaj si˛e tam nawet! Nie czekałem na odpowied´z. By´c mo˙ze nawet nie próbowałby mi jej udzieli´c. Nie wiem. Zostawiłem go na ulicy, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e do tyłu. Nie chciałem jej pozna´c. Nie dbałem o nia.˛ Za schronienie wybrałem sobie cmentarz Montmartre. Dlaczego wła´snie to miejsce, nie jestem pewien, poza tym, z˙ e było to niedaleko od Boulevard des Capucines. W owym czasie Montmartre był w szczerym polu, ciemny i spokojny w porównaniu z reszta˛ miasta. Przechodzac ˛ tam pomi˛edzy niskimi domkami w ogródkach, pozbawiłem z˙ ycia swoja˛ ofiar˛e bez najmniejszej satysfakcji, po czym wyszukałem sobie na cmentarzu trumn˛e, w której postanowiłem przele˙ze´c nadchodzacy ˛ dzie´n. Wyskrobałem le˙zace ˛ szczatki ˛ gołymi r˛ekoma i uło˙zyłem si˛e w ło˙ze obrzydliwe, wilgotne, pełne zapachu s´mierci. Nie mog˛e powiedzie´c, bym znalazł tam komfort, otrzymałem raczej to, czego potrzebowałem — schronienie. Zamkni˛ety w ciemno´sci pełnej zapachu ziemi, z dala od ludzi i z˙ yjacych ˛ ludzkich form, poddałem si˛e wszystkiemu temu, co nacierało na moje zmysły i dławiło je. Ale trwało to krótko. Kiedy chłodne, szare, zimowe sło´nce zaszło nast˛epnej nocy, obudziłem si˛e, czujac, ˛ z˙ e zdr˛etwienie szybko mnie opuszcza. Wyczułem po omacku jakie´s z˙ ywe stworzenia, które zamieszkiwały trumn˛e, a teraz uwijały si˛e wokół mnie, uciekajac ˛ przed moim zmartwychwstaniem. Wolno wydostałem si˛e na powierzchni˛e. Nade mna˛ s´wiecił blady ksi˛ez˙ yc. Smakowałem chłód, absolutna˛ gładko´sc´ marmurowej płyty nagrobnej, która˛ przesunałem, ˛ aby si˛e wydosta´c. Wychodzac ˛ spomi˛edzy grobów, a potem z cmentarza, obmy´slałem sobie w głowie plan, w którym kładłem na szale swoje własne z˙ ycie z ta˛ siła˛ wolnej istoty, która naprawd˛e nie dba o nie, która ma nadzwyczajna˛ moc zdobycia si˛e na ryzykowanie własnego 243

z˙ ycia. W ogródku, przy jakim´s domku, zobaczyłem co´s, z czego istnienia zaledwie zdawałem sobie spraw˛e, dopóki moje dłonie nie spocz˛eły na tym. Była to mała kosa, jej cienkie, zakrzywione ostrze oblepione było zielonymi kawałkami zielska. Wytarłem je do czysta i pociagn ˛ ałem ˛ po ostrzu, a wtedy zdało si˛e, jakby mój plan zarysował si˛e wyra´znie. Mogłem przej´sc´ szybko do wypełnienia poszczególnych jego etapów: załatwienia sobie powozu z wo´znica,˛ który spełniłby moje z˙ adania ˛ przez najbli˙zsze dni oszołomiony pieni˛edzmi, które mu dam i obietnica˛ otrzymania jeszcze wi˛ekszych; wydostania mojej skrzyni z hotelu „Saint-Gabriel” i umieszczenia jej wewnatrz ˛ tego powozu; oraz przygotowania jeszcze kilku innych rzeczy. Potem były ju˙z tylko długie godziny nocne, kiedy musiałem udawa´c, z˙ e pij˛e z moim wo´znica,˛ i rozmawia´c z nim, aby uzyska´c jego oddane współdziałanie w wywiezieniu mnie z Pary˙za do Fontainebleau. Miałem spa´c w powozie, gdzie moje delikatne zdrowie wymagało, abym nie był niespokojny podczas snu. Owa samotno´sc´ była tak wa˙zna, z˙ e byłem gotów doda´c hojna˛ r˛eka˛ du˙za˛ sum˛e pieni˛edzy do tego, co ju˙z mu zapłaciłem, tylko za to, by nikt nawet nie dotykał klamki u drzwi powozu, zanim sam z niego nie wyjd˛e. Wkrótce byłem ju˙z przekonany, z˙ e zgodzi si˛e na wszystko. Był dostatecznie pijany, by nie my´sle´c o niczym poza s´ciagni˛ ˛ eciem lejców w podró˙z do Fontainebleau. Wjechali´smy powoli i ostro˙znie w uliczk˛e, przy której stał teatr wampirów i w pewnej odległo´sci czekali´smy, a˙z niebo zacznie si˛e przeja´snia´c. Teatr został zamkni˛ety i zaryglowany przed nadchodzacym ˛ dniem. Podkradłem si˛e pod jego mury, kiedy s´wiatło i powietrze oznajmiły mi, z˙ e mam co najwyz˙ ej kwadrans na wykonanie mojego planu. Wiedziałem, z˙ e pozamykane wewnatrz ˛ wampiry były ju˙z w swoich trumnach. Nawet gdyby który´s ze spó´znionych wampirów ociagał ˛ si˛e jeszcze z pój´sciem spa´c, nie usłyszałby tych moich wst˛epnych przygotowa´n. Przyło˙zyłem długie, grube deski do zaryglowanych drzwi i szybko przybiłem je gwo´zdziami do drzwi, zamykajac ˛ w ten sposób od zewnatrz. ˛ Jaki´s przechodzie´n zwrócił na to uwag˛e, ale poszedł dalej by´c mo˙ze w przekonaniu, z˙ e zamykam teatr za zgoda˛ wła´sciciela. Wiedziałem, z˙ e zanim sko´ncz˛e, mog˛e napotka´c którego´s ze sprzedajacych ˛ bilety, wo´znych lub sprzataj ˛ acych ˛ po przedstawieniu, którzy mogli równie dobrze pozosta´c wewnatrz, ˛ aby ochrania´c wampiry w ich codziennym s´nie. To wła´snie o tych ludziach my´slałem, kiedy podprowadzałem powóz w alejk˛e od strony Armanda. Zostawiłem go tam i podszedłem do sekretnych drzwi, zabierajac ˛ ze soba˛ dwie małe baryłki wypełnione nafta.˛ Klucz pasował do zamka, jak miałem nadziej˛e, i po chwili znalazłem si˛e wewnatrz ˛ dolnego korytarza. Otworzyłem drzwi do jego celi i stwierdziłem, z˙ e nie było go w s´rodku. Trumna znikn˛eła. Znikn˛eło równie˙z wszystko, poza meblami, razem z ło˙zem martwego chłopca. Pospiesznie otworzyłem jedna˛ z baryłek, toczac ˛ druga˛ przed soba˛ w kierunku schodów. Wbiegłem na gór˛e, polewajac ˛ wysta244

jace ˛ drewniane belki i drzwi pozostałych cel nafta.˛ Jej zapach był silny, silniejszy i mocniejszy ni˙z hałas, jaki mogłem uczyni´c i zaalarmowa´c kogokolwiek. Lecz chocia˙z stałem absolutnie bez ruchu, nasłuchujac ˛ na schodach z baryłkami i kosa,˛ nie usłyszałem nic, z˙ adnych odgłosów stra˙zy, której spodziewałem si˛e tutaj, ´ z˙ adnych odgłosów wampirów. Sciskaj ac ˛ trzonek kosy, odwa˙zyłem si˛e podej´sc´ po schodach do góry, a˙z stanałem ˛ przed drzwiami sali balowej. Nie było tam nikogo, kto mógłby mnie zobaczy´c, jak rozlewałem naft˛e na fotele z ko´nskiego włosia, na firanki; nikogo, kto mógłby mnie zobaczy´c, jak przez krótka˛ chwil˛e waham si˛e, stojac ˛ przed drzwiami prowadzacymi ˛ na małe podwórko, gdzie zostały zabite Madeleine i Klaudia. Och, jak bardzo chciałem otworzy´c te drzwi. Odczuwałem tak silna˛ pokus˛e, z˙ e przez minut˛e prawie zapomniałem o całym moim planie, ale dostrzegłem ju˙z s´wiatło przenikajace ˛ przez szpary w starych drewnianych drzwiach i wiedziałem, z˙ e musz˛e si˛e s´pieszy´c. Madeleine i Klaudii tam nie było. Były martwe. Co by mi to dało, gdybym raz jeszcze otworzył te drzwi i zetknał ˛ si˛e z ich szczatkami, ˛ z tymi matowymi, rozrzuconymi w nieładzie włosami? Nie było na to czasu, nie było sensu tego robi´c. Biegłem ju˙z przez ciemne korytarze, których wcze´sniej nie zbadałem, polewajac ˛ stare, drewniane drzwi, pewny, z˙ e wampiry le˙za˛ zamkni˛ete tam w s´rodku. Wbiegłem po cichu do samego teatru, gdzie zimne i szare s´wiatło przedostajace ˛ si˛e do sali zza zaryglowanych drzwi wej´sciowych przynagliło mnie do dalszej pracy, rozlewania nafty wzdłu˙z wielkiej aksamitnej kurtyny, wy´sciełanych krzeseł, firanek w drzwiach prowadzacych ˛ do holu. W ko´ncu baryłka była pusta, wi˛ec odrzuciłem ja˛ i wyciagn ˛ ałem ˛ prymitywna˛ pochodni˛e, która˛ sporzadziłem ˛ przedtem. Przyło˙zyłem zapalona˛ zapałk˛e do jej nasaczonych ˛ nafta˛ szmat i przystawiłem do krzeseł. Płomienie pocz˛eły liza´c ich gruby jedwab i tapicerk˛e. Tymczasem wbiegłem na scen˛e, przystawiajac ˛ ogie´n do kurtyny. W kilka sekund cały teatr zapłonał. ˛ Zrobiło si˛e jasno jak w dzie´n. Cały jego szkielet zdawał si˛e skrzypie´c i j˛ecze´c, gdy ogie´n objał ˛ s´ciany, płomienie lizały wielki łuk proscenium, gipsowe dekoracje balkonów i ló˙z. Nie miałem jednak czasu na podziwianie tego, na wchłanianie zapachu i odgłosów rozszerzajacego ˛ si˛e ognia, widoku zakatków ˛ i szczelin pojawiajacych ˛ si˛e w s´wietle dzikiej iluminacji, która wkrótce miała je pochłona´ ˛c. Uciekłem pod podłog˛e, na dolna˛ kondygnacj˛e, przytykajac ˛ po drodze pochodni˛e do kozetki z ko´nskiego włosia stojacej ˛ w sali balowej, do zasłon, do wszystkiego, co tylko łatwo chwytało płomie´n. Co´s zacz˛eło stuka´c po deskach u góry, w pokojach, których nigdy nie widziałem, po chwili usłyszałem bez watpienia ˛ odgłos otwieranych drzwi. Za pó´zno, powiedziałem sobie, mocniej jednocze´snie s´ciskajac ˛ w dłoni kos˛e i pochodni˛e. Budynek ju˙z płonał. ˛ Zgina.˛ Pobiegłem w kierunku schodów. Jaki´s odległy krzyk uniósł si˛e nad skrzypieniem i hukiem płomieni. W biegu zapalałem pochodnia˛ nasiakni˛ ˛ ete nafta˛ krokwie, płomienie obejmowały stare drzewo i wilgotne sklepienie budynku. To był krzyk Santiago, byłem tego pewny, i gdy zeskoczyłem na dolna˛ kondygnacj˛e, zobaczyłem go u góry, za soba,˛ schodzacego ˛ w dół, dym wy245

pełniał przestrze´n wokół niego, oczy łzawiły, krztusił si˛e, biegł w moim kierunku z wyciagni˛ ˛ eta˛ r˛eka,˛ potykajac ˛ si˛e raz po raz. — Ty. . . ty. . . Przekl˛ety! Przystanałem ˛ zesztywniały, mru˙zac ˛ oczy w g˛estym dymie, czujac, ˛ jak zaczynaja˛ łzawi´c, ani na chwil˛e jednak nie traciłem go z widoku. Próbował teraz u˙zy´c całej swej siły, by rzuci´c si˛e na mnie z taka˛ pr˛edko´scia,˛ z˙ e stałby si˛e dla mnie niewidoczny. Gdy jednak czarny kształt jego postaci ruszył z olbrzymim przyspieszeniem na dół, ku mnie, machnałem ˛ kosa˛ i zobaczyłem, z˙ e trafiłem w szyj˛e. Zakołysał si˛e i upadł, obiema r˛ekoma chwytajac ˛ si˛e straszliwej rany. Powietrze pełne było krzyków, płaczu. Jaka´s biała twarz zamajaczyła nad Santiago, maska przera˙zenia. Jaki´s inny wampir biegł korytarzem z przodu w kierunku sekretnego przej´scia. Ja jednak stałem przygotowany do odparcia ataku, wpatrujac ˛ si˛e w Santiago, widzac, ˛ jak podnosi si˛e na nogi pomimo zranienia. Raz jeszcze machnałem ˛ kosa,˛ z łatwo´scia˛ trafiajac ˛ w cel. Nie było tym razem rany. Po prostu r˛ece szukały po omacku tego, czego ju˙z nie było na miejscu. Głowa tymczasem, ociekajaca ˛ krwia˛ z urwanej szyi, z oczyma patrzacymi ˛ dziko w płonace ˛ krokwie, o włosach zmatowiałych i mokrych od krwi, upadła u moich stóp. Kopnałem ˛ ja˛ z całej siły, tak z˙ e poleciała wzdłu˙z korytarza. Pobiegłem za nia,˛ odrzucajac ˛ na bok kos˛e i pochodni˛e, aby r˛ekoma zasłania´c si˛e przed szalejacym ˛ ogniem, który zalał ju˙z schody prowadzace ˛ do alei. Deszcz padał na mnie błyszczacymi ˛ igiełkami, na oczy, którymi wypatrywałem ciemnej sylwety powozu majaczacej ˛ na tle nieba. Rozespany wo´znica wyprostował si˛e gwałtownie, słyszac ˛ moje chrapliwe polecenia, niezgrabna˛ r˛eka˛ instynktownie si˛egnał ˛ po bat. Po chwili powóz zakołysał si˛e na resorach, gdy otworzyłem drzwi. Konie rzuciły si˛e do przodu, ja tymczasem mocowałem si˛e z wiekiem skrzyni. Rzuciłem si˛e bezwładnie w jej kat, ˛ popalone dłonie wsunałem ˛ pod zimny jedwab. Wieko zasun˛eło si˛e, pogra˙ ˛zajac ˛ wszystko w ciemno´sci. Stukot kopyt wzmógł si˛e, unoszac ˛ mnie dalej i dalej od płonacego ˛ budynku. Nadal jednak czułem zapach dymu, dławił mnie, palił w oczy, a czoło płon˛eło ju˙z od pierwszych rozrzedzonych promieni słonecznych. Jechali´smy jednak do przodu, oddalajac ˛ si˛e od dymu i okrzyków. Opuszczalis´my Pary˙z. Udało si˛e. „Theatre des Vampires” dopalał si˛e. Gdy czułem ju˙z, z˙ e moja głowa opada do tyłu, ujrzałem znów przed oczyma Klaudi˛e i Madeleine obj˛ete razem na tym ponurym podwórku i pochylajac ˛ si˛e nad ich delikatnymi włosami, które błyszczały w s´wietle płomienia s´wiecy, powiedziałem cicho: „Nie mogłem was zabra´c ze soba.˛ Nie mogłem. Ale ich zw˛eglone zwłoki b˛eda˛ le˙ze´c tam wokół waszych. Je´sli ogie´n ich nie pochłonie, doko´nczy dzieła sło´nce. Je´sli si˛e nie spala,˛ to zgina,˛ gdy nadejda˛ ludzie, by walczy´c z ogniem, odnajda˛ ich i wyciagn ˛ a˛ na s´wiatło dzienne. Ale obiecuj˛e wam, wszyscy oni b˛eda˛ martwi, tak jak wy jeste´scie teraz. Ka˙zdy, kto miał tam schronienie, zginie do brzasku. To jedyna s´mier´c w całym moim z˙ yciu, która sprawiła mi przyjemno´sc´ i była jednocze´snie dobrem”. 246

Po dwóch nocach powróciłem. Musiałem zobaczy´c te zalane deszczem ruiny, gdzie ka˙zda cegła była osmalona, rozsypujaca ˛ si˛e, a krokwie głównej konstrukcji sterczały w kilku miejscach, celujac ˛ w niebo jak stosy. Potworne malowidła na s´cianach, które kiedy´s wypełniały sal˛e balowa,˛ były teraz kupa˛ gruzu i jedynie wyłaniajaca ˛ si˛e tu czy ówdzie namalowana twarz czy kawałek skrzydła anioła były jedynymi mo˙zliwymi do zidentyfikowania fragmentami. Z wieczorna˛ prasa˛ pod pacha˛ wkroczyłem do zatłoczonej kafejki teatralnej po drugiej stronie ulicy. Tutaj, pod osłona˛ przyciemnionej lampy i g˛estego dymu z cygara, przeczytałem sprawozdania z minionego po˙zaru. Odnaleziono zaledwie par˛e martwych ciał w wypalonym teatrze, cho´c ubrania i kostiumy porozrzucane były wsz˛edzie, jak gdyby słynne wampiry-aktorzy opu´sciły teatr w popłochu jeszcze przed po˙zarem. Innymi słowy, jedynie młodsze wampiry pozostawiły po sobie swoje ko´sci, starsze dotkn˛eło całkowite zniszczenie. Nie było ani jednej relacji naocznego s´wiadka czy osoby, która prze˙zyła. Jak mogliby prze˙zy´c? A jednak co´s mnie mocno zaniepokoiło, gdy przegladałem ˛ sprawozdania z poz˙ aru. Nie obawiałem si˛e z˙ adnego wampira, nawet je´sli udało mu si˛e uciec z płona˛ cego teatru. Nie odczuwałem te˙z pragnienia wytropienia go, gdyby tak si˛e stało. Tego, z˙ e wi˛ekszo´sc´ z nich i tak zgin˛eła, byłem pewien. Ale dlaczego nie było stra˙zy, ludzi wynaj˛etych do pilnowania posesji w ciagu ˛ dnia? Byłem pewien, z˙ e Santiago wspominał co´s o stra˙zach, i przypuszczałem, z˙ e byli nimi od´zwierni i bileterzy, którzy pełnili te funkcje podczas przedstawie´n. Przygotowałem si˛e nawet na spotkanie z nimi, zabierajac ˛ ze soba˛ kos˛e. Nie było ich jednak w s´rodku. To dziwne. Mój umysł nie czuł si˛e najlepiej, gdy miałem do czynienia z rzecza˛ nie wytłumaczona.˛ W ko´ncu jednak, kiedy odło˙zyłem gazet˛e i rozsiadłem si˛e wygodnie, raz jeszcze zastanawiajac ˛ si˛e nad tym wszystkim, niewytłumaczalno´sc´ tej sytuacji przestała mnie obchodzi´c. To, co nie dawało mi teraz spokoju, to poczucie, z˙ e jestem teraz jeszcze bardziej samotny ni˙z kiedykolwiek dotad, ˛ poczucie, z˙ e Klaudia odeszła bezpowrotnie. Nie miałem powodów, by z˙ y´c i mniejsza˛ ni˙z kiedykolwiek dotad ˛ na to ochot˛e. A przecie˙z smutek nie ogarnał ˛ mnie całkowicie i bez reszty, nie opanował mnie, nie uczynił ze mnie zrujnowanej i zrozpaczonej istoty, jaka˛ niegdy´s z pewno´scia˛ bym si˛e stał. By´c mo˙ze nie było mo˙zliwe przedłu˙zy´c cierpienia, jakiego do´swiadczyłem, gdy ujrzałem wypalone szczatki ˛ Klaudii. By´c mo˙ze nie było mo˙zliwe wiedzie´c o tym i z˙ y´c dalej. Zastanawiałem si˛e nad tym, gdy godziny mijały, dym w kawiarence stawał si˛e coraz g˛estszy, a wytarta kurtyna przed mała˛ o´swietlona˛ scena˛ uniosła si˛e i opadła. Urodziwe kobiety s´piewały tam jedna po drugiej, s´wiatło odbijało si˛e w ich bi˙zuterii, ich mi˛ekkie i pełne barwy głosy zawodziły z˙ ało´snie pie´sni przeszywajace ˛ serce smutkiem i bólem. Zastanawiałem si˛e, jak to b˛edzie odczuwa´c t˛e strat˛e, t˛e zniewag˛e i próbowa´c znale´zc´ gdzie´s pocieszenie, spodziewa´c si˛e zrozumienia. Nie zwierzyłbym si˛e z˙ adnemu człowiekowi 247

z mojej niedoli. Moje własne łzy nic nie znaczyły. Dokad ˛ zatem pój´sc´ , je´sli nie umiera´c? To dziwne, w jaki sposób otrzymałem odpowied´z. Dziwne, jak wyszedłem potem na ulic˛e okra˙ ˛zajac ˛ ruiny teatru, wkraczajac ˛ wreszcie w szeroka˛ Avenue Napoleon i idac ˛ nia˛ a˙z do Luwru. Czułem, jakby to miejsce wzywało mnie, cho´c nigdy dotad ˛ nie byłem tam w s´rodku. Mijałem jego długa˛ fasad˛e tysiac ˛ razy, z˙ ałujac, ˛ z˙ e nie mog˛e cho´c przez jeden dzie´n tak jak inni ludzie pochodzi´c po tych salach i obejrze´c tych wspaniałych obrazów. Teraz odczuwałem to jak jaki´s imperatyw, majac ˛ tylko niejasne wyobra˙zenie, z˙ e w dziełach sztuki odnajd˛e pewne ukojenie, w tych nieo˙zywionych rzeczach, które jednak we wspaniały sposób posiadaja˛ w sobie ducha z˙ ycia. Gdzie´s po drodze, jeszcze na Avenue Napoleon, usłyszałem za soba˛ kroki, które natychmiast rozpoznałem jako kroki Armanda. Dawał mi znaki, informował, z˙ e jest w pobli˙zu. Nie odpowiedziałem, cho´c zwolniłem kroku i pozwoliłem, by dostosował swój krok do mojego. Szli´smy teraz obok siebie w milczeniu. Nie o´smieliłem si˛e spojrze´c na niego. Oczywi´scie, my´slałem o nim cały czas, o tym, z˙ e byli´smy m˛ez˙ czyznami, a Klaudia była moja˛ miło´scia.˛ By´c mo˙ze w ko´ncu padłbym bezradny w jego ramiona, w potrzebie podzielenia si˛e z˙ alem tak silnym i tak trawiacym. ˛ Tama groziła teraz p˛ekni˛eciem, a przecie˙z jeszcze nie przełamała si˛e. Byłem sparali˙zowany i szedłem obok niego jak sparali˙zowany. — Wiesz, co zrobiłem — odezwałem si˛e w ko´ncu. Skr˛ecili´smy z alei i widziałem ju˙z przed soba˛ długa˛ kolumnad˛e fasady Muzeum Królewskiego. — Usunałe´ ˛ s swoja˛ trumn˛e, tak jak ci˛e ostrzegałem. . . — Tak — odparł. Jego głos sprawił mi niezaprzeczalna˛ ulg˛e. Osłabił mnie jednocze´snie. Zbyt jednak byłem daleki od bólu, zbyt zm˛eczony. — A jednak, jeste´s tu teraz ze mna.˛ Czy chcesz ich pom´sci´c? — Nie — odparł. — Byłe´s z nimi, byłe´s ich przywódca˛ — dodałem. — A jednak nie uprzedziłe´s ich, z˙ e czyham na ich z˙ ycie. — Nie. — Ale z pewno´scia˛ gardzisz mna˛ za to, co uczyniłem. Z pewno´scia˛ szanujesz pewne zasady, pewne posłusze´nstwo i lojalno´sc´ wobec swego własnego gatunku. — Nie — odrzekł cicho. Zastanawiajace, ˛ jak logiczne były jego odpowiedzi, nawet je´sli nie potrafiłem ich sobie wytłumaczy´c czy zrozumie´c. Nagle wszystko zacz˛eło si˛e układa´c w cało´sc´ , wywołane z dalekich pokładów moich niespokojnych rozwa˙za´n. — Byli tam przecie˙z stra˙znicy i od´zwierni, którzy spali w teatrze. Dlaczego ich nie było, gdy dostałem si˛e do s´rodka? Dlaczego nie chronili s´piacych ˛ wampirów? — Poniewa˙z to ja ich zatrudniałem, a tej nocy zwolniłem ich wszystkich. Odesłałem do domu — oznajmił Armand.

248

Zatrzymałem si˛e. Stał oboj˛etnie, gdy odwróciłem si˛e do niego, nasze oczy spotkały si˛e, przestałem postrzega´c s´wiat jako czarna,˛ pusta˛ ruin˛e popiołu i s´mierci. Chciałem, by był s´wie˙zy i pi˛ekny, aby´smy obaj z˙ yli w nim i dzielili si˛e swoja˛ miło´scia.˛ — Tak — odrzekł. — Ale byłe´s ich przywódca! ˛ Wierzyli tobie. Miałe´s ich zaufanie. Mieszkalis´cie razem! — wyrzucałem z siebie. — Nie rozumiem ci˛e. . . dlaczego. . . ? — My´sl, co chcesz — odpowiedział spokojnie, jak gdyby wyczulony na to, by nie zrani´c mnie jakimkolwiek zarzutem czy lekcewa˙zacym ˛ słowem, ale chciał po prostu, bym to dokładnie rozwa˙zył. — Ja mog˛e znale´zc´ wiele odpowiedzi. Pomy´sl o tej, która jest ci potrzebna i której uwierzysz. Jest równie prawdopodobna jak pozostałe. Podam ci bezpo´srednia˛ przyczyn˛e, dlaczego to zrobiłem, która jest tu jednak najmniej prawdziwa. Wyje˙zd˙zam z Pary˙za. Teatr nale˙zał do mnie, wi˛ec ich po prostu zwolniłem. — Ale, wiedzac ˛ o tym wszystkim. . . — Powiedziałem ci, jaka była bezpo´srednia przyczyna, ale nie najwa˙zniejsza — oznajmił cierpliwie. — Czy równie łatwo zniszczyłby´s mnie, jak pozwoliłe´s, bym ja zniszczył ich? — domagałem si˛e odpowiedzi. — Dlaczego miałbym to zrobi´c? — zapytał. — Mój Bo˙ze — wyszeptałem. — Bardzo si˛e zmieniłe´s — dodał. — Ale, pod pewnym wzgl˛edem, jeste´s taki sam, jak dawniej. Szedłem jeszcze przez chwil˛e, a potem, tu˙z przy wej´sciu do Luwru, zatrzymałem si˛e. Poczatkowo ˛ wydawało mi si˛e, z˙ e liczne jego okna sa˛ ciemne i srebrne od s´wiatła ksi˛ez˙ yca i drobnego deszczu. Ale potem zobaczyłem blade s´wiatło przesuwajace ˛ si˛e wewnatrz ˛ budynku, jak gdyby stra˙znik przechadzał si˛e mi˛edzy skarbami. Zazdro´sciłem mu. Skupiłem wszystkie moje my´sli na nim, zimne i nieczułe. My´slałem — jak wampir rozwa˙zajacy ˛ sposób dopadni˛ecia swej ofiary — o tym, jak odebra´c mu z˙ ycie, latarni˛e i klucze. Ten plan nie mógł si˛e jednak uda´c. Nie byłem w stanie obmy´sle´c nic rozsadnego. ˛ Uło˙zyłem w swoim z˙ yciu tylko jeden prawdziwy plan, a ten został ju˙z wypełniony. W ko´ncu poddałem si˛e. Obróciłem si˛e do Armanda i pozwoliłem, by jego wzrok przeniknał ˛ mnie na wskro´s, pozwoliłem, by przysunał ˛ si˛e do mnie, jak gdyby chciał mnie uczyni´c swoja˛ nast˛epna˛ ofiara.˛ Pochyliłem głow˛e i poczułem jego mocna˛ dło´n obejmujac ˛ a˛ moje rami˛e. Przypomniałem sobie nagle i wyrazi´scie słowa Klaudii, które były prawie jej ostatnimi słowami — to stwierdzenie, z˙ e wie, z˙ e mog˛e kocha´c Armanda, poniewa˙z byłem w stanie pokocha´c nawet ja.˛ Uderzyła mnie teraz gł˛ebia tych słów, a jednocze´snie ich ironia. Były bardziej wypełnione znaczeniem, ni˙z mogła si˛e nawet domy´sla´c. — Tak — powiedziałem do niego cicho — to jest ukoronowanie naszego zła, to, z˙ e mo˙zemy zaj´sc´ a˙z tak daleko w naszej miło´sci do siebie, ty i ja. Któ˙z inny bo249

wiem okazałby nam cho´cby czastk˛ ˛ e tej miło´sci, czastk˛ ˛ e współczucia czy lito´sci? Któ˙zby inny, znajac ˛ nas tak, jak my znamy siebie nawzajem, mógłby nie pragna´ ˛c zniszczy´c nas? My jednak kochamy si˛e. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e stał w miejscu, patrzac ˛ tylko na mnie. Potem przysunał ˛ si˛e bli˙zej, pochylił lekko głow˛e, otworzył usta, jakby chciał co´s powiedzie´c. Ale u´smiechnał ˛ si˛e tylko i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Wreszcie wyznał, z˙ e niezupełnie mnie rozumie. Ja jednak nie my´slałem ju˙z o nim. Prze˙zywałem wła´snie jeden z tych rzadkich momentów, kiedy wydawało si˛e, z˙ e po prostu nie my´sl˛e o niczym. Mój umysł był bezkształtna˛ masa.˛ Zauwa˙zyłem, z˙ e przestało pada´c, z˙ e powietrze zrobiło si˛e ˙ ulica była rz˛esi´scie o´swietlona. Zapragnałem przejrzyste i chłodne. Ze ˛ wej´sc´ do Luwru. Uło˙zyłem słowa, aby oznajmi´c to Armandowi i zapyta´c, czy mógłby mi pomóc dosta´c si˛e tam i zawładna´ ˛c nim do brzasku. Uwa˙zał, z˙ e to z˙ yczenie bardzo proste do spełnienia. Dodał tylko, z˙ e dziwi go, dlaczego czekałem tak długo. Wkrótce potem wyjechali´smy z Pary˙za. Powiedziałem Armandowi, z˙ e chc˛e ´ uda´c si˛e nad Morze Sródziemne — nie do Grecji, cho´c kiedy´s o tym marzyłem. Chciałem pojecha´c do Egiptu. Zobaczy´c tam pustyni˛e i co jeszcze wa˙zniejsze — piramidy i groby faraonów. Chciałem spotka´c si˛e z tymi sławnymi rabusiami grobów, którzy wiedza˛ o nich wi˛ecej ni˙z naukowcy, i dotrze´c tam, zej´sc´ w grobowce jeszcze nie otwarte, aby zobaczy´c królów tak, jak zostali pochowani, ze sprz˛etami i dziełami sztuki. Chciałem obejrze´c malowidła na s´cianach. Armand z rado´scia˛ przystał na moja˛ propozycj˛e. Którego´s wieczoru po prostu wsiedli´smy do powozu i bez najmniejszej ceremonii wyjechali´smy z Pary˙za. Zrobiłem jeszcze jedna˛ rzecz, o której, jak sadz˛ ˛ e, powinienem powiedzie´c. Wróciłem do naszych pokojów w hotelu „Saint-Gabriel”. Miałem zamiar zabra´c par˛e rzeczy Klaudii i Madeleine, wło˙zy´c je do trumien i umie´sci´c w grobach wykupionych wcze´sniej na cmentarzu Montmartre. Nie zrobiłem jednak tego. Postałem przez chwil˛e w pokojach. Nadal panował tu idealny porzadek ˛ i czysto´sc´ , o które dbała słu˙zba hotelowa, tak z˙ e zdawa´c by si˛e mogło, z˙ e Klaudia i Madeleine powróca˛ lada chwila. Tamborek nale˙zacy ˛ do Madeleine le˙zał wraz z motkami nici na stoliku. Spojrzałem w tamta˛ stron˛e i wszystko inne, cały mój pomysł wydał si˛e teraz bez sensu, bez znaczenia. Wyszedłem szybko z pokoju. Jednak co´s si˛e tam we mnie dokonało, czy raczej co´s, czego byłem ju˙z wczes´niej s´wiadom, stało si˛e tylko wyra´zniejsze i ja´sniejsze dla mnie. Tej nocy poszedłem do Luwru, aby uleczy´c swa˛ dusz˛e, aby odnale´zc´ jaka´ ˛s transcendentna˛ przyjemno´sc´ , która ukoiłaby mój ból i pozwoliła całkowicie zapomnie´c nawet o sobie. Utwierdziłem si˛e w tym postanowieniu. Gdy stałem na chodniku przed drzwiami hotelu, czekajac ˛ na powóz, który zabrałby mnie na spotkanie z Armandem, widziałem ludzi, którzy przechodzili obok mnie — niespokojny tłum uliczny, przechadzajacy ˛ si˛e i spieszacy ˛ szerokim bulwarem, dobrze ubrany i wytworny, w´sród 250

nich gazeciarze i tragarze, wo´znice powozów stojacych ˛ przy kraw˛ez˙ nikach — wszystko to widziałem w nowym s´wietle. Przedtem sztuka niosła dla mnie obietnic˛e gł˛ebszego zrozumienia ludzkiego serca. Teraz serce ludzkie nic ju˙z dla mnie nie znaczyło. Nie upatrywałem w nim zła. Po prostu zapomniałem, z˙ e istnieje. Wspaniałe obrazy Luwru nie kojarzyły mi si˛e z dło´nmi, które je wykonały. Były oderwane i martwe, jak dzieci zamienione w nieruchome kamienie. Jak Klaudia — oderwane od swej matki, przechowywane przez całe dziesi˛eciolecia w perłach i kutym złocie. Jak lalki Madeleine. I oczywi´scie, jak Klaudia, Madeleine i ja sam mogły by´c równie szybko zamienione w popiół.

´ IV CZE˛S´ C

I to ju˙z koniec całej opowie´sci, naprawd˛e. Oczywi´scie, wiem, zastanawiasz si˛e pewnie, co si˛e stało z nami pó´zniej? Co si˛e stało z Armandem? Dokad ˛ wyjechałem? Co robiłem? Powiem ci jednak, z˙ e wła´sciwie nic si˛e potem nie wydarzyło. Nic z tych rzeczy, których nie mo˙zna by przewidzie´c wcze´sniej. A moja wycieczka po Luwrze tej ostatniej nocy była prorocza. Nigdy ju˙z potem nie zmieniłem si˛e. Nie szukałem niczego w tym ogromnym z´ ródle nieustannej zmiany, które nazywa si˛e ludzko´sc´ . Nawet w mojej miło´sci do pi˛ekna s´wiata nie chciałem dowiedzie´c si˛e niczego, co mogłoby zosta´c zwrócone ludzko´sci. Spijałem to pi˛ekno, jak przystało na wampira i byłem tym usatysfakcjonowany. Byłem wypełniony po brzegi, ale martwy, nie podlegałem z˙ adnym zmianom. Cała historia sko´nczyła si˛e wła´sciwie w Pary˙zu. Przez dłu˙zszy czas my´slałem, z˙ e s´mier´c Klaudii była przyczyna˛ ko´nca, z˙ e gdybym widział, jak Klaudia i Madeleine wyje˙zd˙zaja˛ z Pary˙za bezpiecznie, by´c mo˙ze sprawy potoczyłyby si˛e inaczej, dla mnie i dla Armanda. By´c mo˙ze kochałbym i pragnałbym ˛ znowu, i szukał podobie´nstwa do z˙ ycia s´miertelnego, bogatego i zró˙znicowanego, cho´c zupełnie nienaturalnego. Teraz jednak zrozumiałem, z˙ e tkwi w tym fałsz. Nawet gdyby Klaudia nie umarła, nawet gdybym nie zaczał ˛ pogardza´c Armandem za to, z˙ e pozwolił jej umrze´c, wszystko w ko´ncu i tak doprowadziłoby do tego samego. Dochodzi´c powoli do poznania zła, czy zosta´c w nie po prostu wrzuconym. . . Koniec ko´nców to jest to samo. Zamknałem ˛ si˛e w sobie jak pajak ˛ w płomieniu zapałki i nawet Armand, który towarzyszył mi nieprzerwanie i był moim jedynym przyjacielem, istniał wła´sciwie jakby poza mna,˛ daleko, na zewnatrz ˛ mojej zasłony, która oddzielała mnie od wszystkiego, co z˙ yło, zasłony, która była podobna do całunu. Wiem jednak, z˙ e chciałby´s usłysze´c, co si˛e stało z Armandem, a ko´nczy si˛e ju˙z prawie noc. Chc˛e ci o tym opowiedzie´c, bo to wa˙zne. Cała ta historia byłaby 253

bez tego niekompletna. Po wyje´zdzie z Pary˙za podró˙zowali´smy po s´wiecie. Byli´smy najpierw w Egipcie, potem w Grecji, Włoszech, wreszcie w Azji Mniejszej, wsz˛edzie tam, gdzie tylko zapragnałem ˛ pojecha´c i gdzie tylko zaprowadziła mnie moja pogo´n za sztuka.˛ Nie czułem upływu czasu podczas tych woja˙zy. Zdarzało si˛e, z˙ e pochłon˛eła mnie na długo bardzo prosta rzecz — obraz w muzeum, okno w katedrze, jaki´s pi˛ekny posag. ˛ Podczas wszystkich tych lat odczuwałem niezupełnie u´swiadomione, ale cia˛ głe pragnienie powrotu do Nowego Orleanu. Nigdy nie zapomniałem tego miasta. Kiedy byli´smy na terenach podzwrotnikowych, w miejscach, gdzie ro´slinno´sc´ przypominała t˛e z Luizjany, gdzie rosły kwiaty i drzewa, które rosły i w Luizjanie, odczuwałem pragnienie ujrzenia jej ponownie i było to pragnienie ponad moim nieustajacym ˛ poszukiwaniem podniet w dziełach sztuki. Od czasu do czasu Armand prosił, bym zabrał go tam ze soba.˛ Byłem w pełni s´wiadomy, z˙ e niewiele dotad ˛ zrobiłem, aby sprawi´c mu przyjemno´sc´ , cz˛esto przez dłu˙zszy czas nawet w ogóle nie odzywałem si˛e do niego lub stroniłem od jego towarzystwa — wi˛ec zgodziłem si˛e na to. Jego pro´sba spowodowała, z˙ e zapomniałem o niepokoju, bli˙zej jeszcze niesprecyzowanym, o tym, z˙ e mog˛e odczu´c ból w Nowym Orleanie, z˙ e mog˛e znowu do´swiadczy´c tam mojego poprzedniego braku szcz˛es´cia i poprzedniej t˛esknoty. Jednak stale odkładałem to na pó´zniej. By´c mo˙ze strach był silniejszy, ni˙z zdawałem sobie spraw˛e. Wreszcie którego´s dnia przybyli´smy do Ameryki. Poczatkowo ˛ mieszkali´smy w Nowym Orleanie. Wreszcie Armand nakłonił mnie do niej w inny sposób. Powiedział mi mianowicie co´s, co ukrywał przede mna˛ od czasu naszego wyjazdu z Pary˙za. Lestat nie zginał ˛ w po˙zarze w teatrze. Uznałem go za nie˙zywego, ale tak wcale nie było. Armand powiedział mi kiedy´s, z˙ e nikt w teatrze nie prze˙zył owej nocy. Teraz jednak przyznał, z˙ e niezupełnie tak było. Lestat wyprowadził si˛e wcze´sniej — wtedy, kiedy uciekłem od Armanda i zasnałem ˛ na wzgórzu Montmartre. Dwa inne wampiry, które zostały stworzone przez tego samego mistrza co Lestat, towarzyszyły mu w załatwianiu biletów do Nowego Orleanu. Nie potrafi˛e przekaza´c ci wra˙zenia, jakie na mnie zrobiła ta wiadomo´sc´ . Armand oczywi´scie utrzymywał, z˙ e chronił mnie przed tym sekretem w nadziei, z˙ e nie b˛ed˛e próbował przedsi˛ebra´c tak długiej podró˙zy, li tylko po to, by doko´nczy´c zemsty, podró˙zy, która tym samym stanie si˛e dla mnie bolesna i ci˛ez˙ ka. Tak naprawd˛e jednak nie my´slałem wcale o Lestacie tej nocy, kiedy podpaliłem teatr. My´slałem o Santiago i Cele´scie. W rzeczy samej Lestat wzbudzał we mnie uczucia, z których wcale nie miałem ochoty komukolwiek si˛e zwierza´c, uczucia, o których chciałem zapomnie´c. To nie była jednak nienawi´sc´ . Kiedy dowiedziałem si˛e o tym z ust Armanda, stało si˛e tak, jakby zasłona chroniaca ˛ mnie do tej pory zrobiła si˛e cienka i przezroczysta, i cho´c nadal rozciagała ˛ si˛e pomi˛edzy mna˛ a s´wiatem uczu´c, dostrzegłem przez nia˛ Lestata i znów 254

chciałem si˛e z nim zobaczy´c. Z takim uczuciem przepełniajacym ˛ moja˛ dusz˛e wyladowałem ˛ wraz z Armandem którego´s dnia w Nowym Orleanie. Wiosna była ju˙z w pełnym rozkwicie. Gdy tylko wyszedłem z dworca kolejowego na ulic˛e, wiedziałem, z˙ e znów jestem w domu. Jak gdyby ju˙z samo powietrze było inne, o specyficznym zapachu. Poczułem nadzwyczajne wprost odpr˛ez˙ enie, spacerujac ˛ po nagrzanych, gładkich chodnikach pod znajomymi d˛ebami. Przysłuchiwałem si˛e nie ko´nczacym ˛ rozedrganym d´zwi˛ekom nocy. Oczywi´scie, Nowy Orlean zmienił si˛e. Byłem daleki od opłakiwania starego, ale z rozczuleniem i wdzi˛eczno´scia˛ rozpoznawałem to, co wydawało si˛e nie zmienione. Odnalazłem w spokojnym Garden District, z dala od centrum, który za moich czasów nazywał si˛e Faubourg St. Marie, jeden z okazałych pałaców, stojacych ˛ tu ju˙z wtedy, gdy ja byłem jeszcze w mie´scie. Znajdował si˛e w pewnym oddaleniu od cichej uliczki, tak z˙ e mogłem spacerowa´c w s´wietle ksi˛ez˙ yca pod rosnacymi ˛ tam drzewami magnolii, czułem znów t˛e sama˛ słodycz i spokój, jakich doznawałem za dawnych czasów, nie tylko w ciemnych waskich ˛ uliczkach Vieux Carre, ale i w dzikim krajobrazie Point˛e du Lac. Rosły tam kapryfolia i ró˙ze i w półmroku majaczyły na tle gwiazd majestatyczne kolumny w stylu korynckim, a za brama˛ były inne senne uliczki, inne pałace. . . Zabrałem Armanda na Rue Royale, gdzie zmieszali´smy si˛e z tłumem ludzi przed antykwariatami, galeriami, sklepami z antykami i jasno o´swietlonymi drzwiami modnych restauracji. Byłem zaskoczony, odkrywajac, ˛ z˙ e dom, który zamieszkiwali´smy wraz z Lestatem i Klaudia,˛ stał nadal, z niewiele tylko zmieniona˛ s´wie˙zym tynkiem fasada.˛ Dwa du˙ze okna balkonowe były otwarte na małe balkoniki nad sklepem, znajdujacym ˛ si˛e poni˙zej, i dostrzegłem w s´rodku mi˛ekki blask elektrycznego s´wiatła i elegancka˛ tapet˛e, do´sc´ cz˛esto spotykana˛ w owych latach przed wojna.˛ Miałem wra˙zenie, z˙ e tam, na górze, jest Lestat. Odczuwałem go silniej ni˙z Klaudi˛e i byłem pewny, z˙ e odnajd˛e go gdzie´s w Nowym Orleanie. Czułem jeszcze co´s. Gdy Armand poszedł swoja˛ droga,˛ opanował mnie smutek. Nie był to jednak bolesny, porywczy, nami˛etny smutek. Było to uczucie gł˛ebsze, niemal słodkie jak zapach ja´sminu i ró˙z rosnacych ˛ w starym ogrodzie na dziedzi´ncu, który obserwowałem przez z˙ elazna˛ bram˛e. Smutek ten dał mi subtelna˛ satysfakcj˛e i przykuł do tego miejsca przez dłu˙zsza˛ chwil˛e, zatrzymywał mnie w tym mie´scie, i tak naprawd˛e wcale nie opu´scił, tak˙ze tej nocy, kiedy stad ˛ odje˙zd˙załem. Ciekaw jestem, do czego mógł doprowadzi´c ten smutek, co mogło si˛e narodzi´c we mnie, by´c silniejsze ode mnie samego. Ale za bardzo wybiegam naprzód. Wybiegam naprzód, bo wkrótce po tej wizycie przed naszym domem ujrzałem w Nowym Orleanie wampira, gładkiego młodzie´nca o białej twarzy, spaceruja˛ cego samotnie szerokim trotuarem St. Charles Avenue, nad ranem, krótko przed s´witem. Byłem przekonany, z˙ e je´sli Lestat jest nadal w´sród z˙ ywych, to ten wampir mo˙ze go zna´c i zaprowadzi´c mnie do niego. Oczywi´scie nie dostrzegł mnie. Daw255

no ju˙z nauczyłem si˛e wykrywa´c istoty tego samego gatunku w wielkich miastach, nie dajac ˛ im nawet szansy, by mnie zauwa˙zyły. Armand podczas swoich krótkich spotka´n z wampirami w Londynie i Rzymie dowiedział si˛e, z˙ e spalenie „Theatre des Vampires” odbiło si˛e szerokim echem po całym s´wiecie, i z˙ e zarówno on, jak i ja zostali´smy uznani za banitów wykluczonych ze społeczno´sci wampirów. Nie miało to dla mnie z˙ adnego znaczenia, gdy˙z i tak unikałem ich, a˙z do dzisiejszego dnia. Zaczałem ˛ przyglada´ ˛ c si˛e temu młodzie´ncowi w Nowym Orleanie i par˛e razy poszedłem za nim, cho´c prowadził mnie jedynie do teatrów lub w inne miejsca rozrywek, którymi nie byłem ju˙z zupełnie zainteresowany. Której´s jednak nocy sprawy potoczyły si˛e inaczej. Był bardzo ciepły wieczór i od razu rozpoznałem, jak tylko zobaczyłem go na St. Charles Avenue, z˙ e nie włóczy si˛e po mie´scie bez celu. Szedł nie tylko szybko, ale w dodatku wydawał si˛e nieco zmartwiony. Kiedy skr˛ecał z alei w wask ˛ a˛ ulic˛e, która od razu stała si˛e n˛edzna i ciemna, poczułem, z˙ e z cała˛ pewno´scia˛ zaprowadzi mnie do interesujacego ˛ miejsca. W tym momencie wampir wkroczył cicho do małego domku przy ulicy, sprowadzajac ˛ s´mier´c na jego wła´scicielk˛e. Zrobił to bardzo szybko, bez z˙ adnej przyjemno´sci. Kiedy było ju˙z po wszystkim, zabrał jej dziecko z kołyski, owinał ˛ dokładnie w niebieski, wełniany koc, po czym wyszedł ponownie na ulic˛e. Minał ˛ dwie, trzy przecznice i zatrzymał si˛e przed zaro´sni˛etym winem z˙ elaznym płotem, otaczajacym ˛ du˙ze podwórko. Za drzewami zobaczyłem stary dom, ciemny, nieco odrapany, z ozdobna,˛ miejscami zardzewiała,˛ z˙ elazna˛ balustrada˛ na długich galeriach. Wygladał ˛ na dom pot˛epie´nców, zagubiony tutaj mi˛edzy małymi, drewnianymi domkami. Jego wysokie, puste okna spogladały ˛ na to, co musiało by´c ponurym nieładem niskich dachów kilku domków, sklepiku warzywnego na rogu i małego baru. Szeroka, ciemna przestrze´n dzieliła w jaki´s sposób ponury dom od pozór stałych. Musiałem przesuna´ ˛c si˛e spory kawałek wzdłu˙z płotu, zanim dostrzegłem niewielkie s´wiatełko w jednym z dolnych okien za g˛estymi konarami drzew. Wampir tymczasem przeszedł ju˙z przez bram˛e. Słyszałem płacz dziecka, a potem ju˙z nic. Poszedłem za nim bez trudu, przeskakujac ˛ stary płot i laduj ˛ ac ˛ w ogrodzie. Szybko podszedłem pod długi frontowy ganek. Kiedy Podkradłem si˛e pod jedno z wysokich okien, oczom mym ukazał si˛e zdumiewajacy ˛ widok. Pomimo bowiem goraca ˛ tej bezwietrznej nocy, kiedy jedynym zno´snym dla człowieka czy wampira miejscem była galeria, w s´rodku palił si˛e ogie´n na kominku, a wszystkie okna były pozamykane. Młody wampir siedział przy ogniu i rozmawiał z innym wampirem, który stał niepewnie przy kominku, wyciagn ˛ awszy ˛ długie nogi w pantoflach tu˙z pod krat˛e przed ogniem, i szczypał nerwowo dr˙zacymi ˛ palcami klapy n˛edznego szlafroka. Chocia˙z spod sufitu, z gipsowego wie´nca ró˙z zwisał przewód elektryczny z wyłacznikiem, ˛ jedynie lampa gazowa stojaca ˛ na stoliczku obok płaczacego ˛ małego dziecka dawała nieco s´wiatła, nie liczac ˛ płonacego ˛ kominka. 256

Moje oczy rozszerzyły si˛e, gdy przyjrzałem si˛e bli˙zej pochylonej i dr˙zacej ˛ postaci wampira. Jego długie, g˛este blond włosy zsun˛eły si˛e w lu´znych falach, zakrywajac ˛ twarz. Och, jak˙ze chciałem zetrze´c kurz z szyby okna, który uniemo˙zliwiał mi dokładna˛ obserwacj˛e i upewnienie si˛e w tym, co podejrzewałem. — Zostawcie mnie wszyscy! — j˛eknał ˛ cienkim, wysokim głosem. — Nie mo˙zesz trzyma´c nas przy sobie! — odpowiedział ostro młody wampir. Siedział ze skrzy˙zowanymi nogami, z r˛ekoma zało˙zonymi na piersi. Rozgladał ˛ si˛e wokół po zakurzonym i pustym pokoju z wyra´zna˛ pogarda˛ i niech˛ecia.˛ — Och, uspokój si˛e — zwrócił si˛e do dziecka, które wydało z siebie ostry krzyk. — Przesta´n, przesta´n! — Drewna, wi˛ecej drewna — ponownie odezwał si˛e wampir z jasnymi włosami, głosem słabym, i gdy poruszył si˛e, aby poda´c temu drugiemu podpałk˛e le˙zac ˛ a˛ obok swego fotela, zobaczyłem, bez najmniejszej watpliwo´ ˛ sci, profil Lestata, t˛e jego gładka˛ skór˛e pozbawiona˛ ju˙z teraz najl˙zejszego s´ladu dawnych blizn. — Gdyby´s po prostu tylko wyszedł na zewnatrz ˛ — powiedział ten drugi, ze zło´scia˛ wrzucajac ˛ kawał drewna w płomienie. — Gdyby´s po prostu wyszedł wreszcie na łowy, na co´s innego ni˙z te niewinne zwierz˛eta. . . Rozejrzał si˛e ponownie z niesmakiem po pokoju. Zobaczyłem wtedy, w cieniu, małe kudłate trupy kotów porozrzucane bezładnie na zakurzonej podłodze, rzecz niezwykła, godna uwagi, albowiem wampir nie mo˙ze pozostawa´c obok martwego ciała swej ofiary, tak jak z˙ aden ssak nie pozostaje w pobli˙zu swoich ekskrementów. — Czy wiesz chocia˙z, z˙ e jest lato? — zapytał oskar˙zycielsko młody wampir. Lestat zaledwie potarł dłonie w odpowiedzi. Wrzask dziecka ucichł. Młody wskazujac ˛ na nie, dodał: — Spróbuj, przynajmniej, ogrzejesz si˛e. — Mogłe´s przynie´sc´ mi co´s innego! — odpowiedział gorzko Lestat. Gdy zerknał ˛ na dziecko, ujrzałem jego zezujace ˛ w moja˛ stron˛e oczy na tle s´wiatła, jakie dawała zadymiona lampka. Pojawił si˛e w nich błysk rozpoznania. Ach, usłysze´c ten głos, znów go zobaczy´c? Prawie bez zastanowienia zaczałem ˛ gło´sno wali´c w szyb˛e. Młody wampir wstał natychmiast. Jego twarz przybrała st˛ez˙ ony, zły wyraz, nie zwróciłem jednak na niego wi˛ekszej uwagi, próbujac ˛ otworzy´c okno. Lestat, przytrzymujac ˛ swój płaszcz kapielowy, ˛ powstał z fotela. — To Louis! Louis! — krzyknał. ˛ — Wpu´sc´ go. Gestykulował zapami˛etale jak inwalida, nakazujac ˛ młodej „piel˛egniarce” natychmiast otworzy´c okno. Jak tylko tak si˛e stało, uderzył mnie w nozdrza zaduch, smród i goraco ˛ bijace ˛ z pokoju. Całe kolonie insektów z rozkładajacych ˛ si˛e trupów zwierzat ˛ wdarły si˛e bole´snie w moje zmysły, tak z˙ e nawet wbrew sobie instynktownie cofnałem ˛ si˛e, nie zwa˙zajac ˛ na rozpaczliwe gesty Lestata. Teraz ujrzałem stojac ˛ a˛ w odległym kacie ˛ trumn˛e na podłodze, w której pewnie sypiał. Lakier odchodził od drewna, do połowy przykryta była stosami z˙zółkłych gazet. Po katach ˛ walały si˛e ko´sci oblizane do czysta, gładkie, gdzieniegdzie tylko z kawałkami i p˛eczkami futerka. 257

Tymczasem Lestat ju˙z obejmował mnie, przygarniajac ˛ do siebie i prowadzac ˛ ku kominkowi. Widziałem w jego oczach łzy. Jego usta wykrzywiły si˛e w dziwnym u´smiechu rozpaczliwego, desperackiego szcz˛es´cia, bliskiego bólu, i dostrzegłem ledwo widoczne s´lady dawnych blizn. Poczułem si˛e zakłopotany, patrzac ˛ na t˛e gładka,˛ błyszczac ˛ a˛ twarz nie´smiertelnego m˛ez˙ czyzny pochylona˛ i wykrzywiona˛ w płaczu jak u starej baby. — Tak, Lestat — powiedziałem cicho. — Przyszedłem, aby ci˛e zobaczy´c. Odepchnałem ˛ łagodnie jego dło´n i podszedłem do dziecka, które znowu zacz˛eło rozpaczliwie płaka´c, zarówno ze strachu, jak i z głodu. Gdy podniosłem je i polu´zniłem koce, uspokoiło si˛e nieco. Poklepałem je lekko i zaczałem ˛ kołysa´c. W tym czasie Lestat szeptał mi co´s szybkimi, na wpół artykułowanymi słowami, których nie rozumiałem. Łzy płyn˛eły mu po policzkach. Młody wampir stojacy ˛ pod oknem z wyra´znym niesmakiem spogladał ˛ na to wszystko, jedna˛ r˛eka˛ trzymajac ˛ klamk˛e okna, jak gdyby zamierzał je w ka˙zdej chwili zaryglowa´c. — Wi˛ec to ty jeste´s Louis — wtracił ˛ nagle. Wydawało si˛e, z˙ e tym odezwaniem wzmógł tylko nieopisane wprost podniecenie Lestata, który nerwowo, zapami˛etale wycierał oczy rabkiem ˛ swojego szlafroka. Na czole dziecka usiadła mucha. Bezwiednie chwyciłem ja,˛ s´cisnałem ˛ mi˛edzy palcami i rzuciłem zgnieciona˛ na podłog˛e. Dziecko ju˙z nie płakało. Spoglada˛ ło na mnie wyjatkowo ˛ niebieskimi oczyma, ciemnoniebieskimi oczyma. Okragła ˛ twarzyczka błyszczała od ciepła. Na ustach pojawił si˛e u´smiech, poczatkowo ˛ niewyra´zny, wkrótce coraz pełniejszy, jak płomie´n. Nigdy nie przyniosłem s´mierci komu´s tak młodemu, tak niewinnemu, i byłem tego s´wiadomy teraz, gdy trzymałem dziecko z dziwacznym poczuciem smutku, silniejszym nawet ni˙z uczucie, które opanowało mnie na Rue Royale. Kołyszac ˛ delikatnie dziecko, przyciagn ˛ a˛ łem sobie fotel młodego wampira i usiadłem. — Nic nie mów. . . wszystko w porzadku ˛ — odezwałem si˛e do Lestata, który z wdzi˛eczno´scia˛ opadł ci˛ez˙ ko na swój fotel i pochylił si˛e, aby pogłaska´c obiema r˛ekoma klapy mojego płaszcza. — Ale tak si˛e ciesz˛e, z˙ e ci˛e widz˛e — jakał ˛ si˛e przez łzy — Marzyłem o tym, z˙ e. . . przyjedziesz — dodał. Wykrzywił nagle twarz, jakby poczuł ból, którego nie mógł zidentyfikowa´c, co przez moment ujawniło ponownie cała˛ sie´c blizn na twarzy. Odwrócił wzrok, dłonia˛ zatkał sobie ucho, jakby zamierzał zakry´c je, chroniac ˛ przed jakim´s straszliwym d´zwi˛ekiem. — Nie miałem takiego zamiaru. . . — zaczał, ˛ po czym potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Otworzył oczy szeroko, z wysiłkiem, starajac ˛ si˛e skupi´c wzrok. — Nie miałem takiego zamiaru, aby pozwoli´c im na to, Louis. . . Mam na my´sli tego Santiago. . . jego wła´snie, wiesz, nie powiedział mi, co planuja.˛ — To wszystko przeszło´sc´ , Lestat — odpowiedziałem. — Tak, tak — przytaknał ˛ ochoczo. — Przeszło´sc´ . Nie powinna była. . . dlaczego. . . Louis, wiesz, o czym mówi˛e. . . — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ jego głos zdawał 258

si˛e nabiera´c mocy, cho´c z wysiłkiem, — i Louis, ona nigdy nie powinna sta´c si˛e jedna˛ z nas. — Uderzył pi˛es´cia˛ w swoja˛ zapadni˛eta˛ pier´s, wymawiajac ˛ raz jeszcze słowo „nas”. Ona. Tak jakby nigdy nie istniała. Jakby była jakim´s nielogicznym, fantastycznym snem, zbyt cennym i zbyt dla mnie osobistym, by zwierza´c si˛e z niego komukolwiek. W dodatku snem ju˙z przebrzmiałym. Spojrzałem na niego. Próbowałem my´sle´c, tak, nasza trójka razem. — Nie bój si˛e mnie, Lestat — powiedziałem jakby do siebie. — Nie przyszedłem ci zaszkodzi´c. Nic złego nie grozi ci z mojej strony. — Wróciłe´s do mnie, Louis — szepnał ˛ znów cienkim, wysokim głosem. — Wróciłe´s do mnie, do domu, Louis, prawda? — Ponownie zagryzł warg˛e i spojrzał na mnie z rozpacza.˛ — Nie, Lestat — potrzasn ˛ ałem ˛ głowa.˛ Przez moment jego ciałem wstrzasn ˛ ał ˛ jaki´s szalony dreszcz, wykonywał nieskładne gesty, a w ko´ncu usiadł, zakrywajac ˛ sobie twarz w paroksyzmie rozpaczy. Ten drugi, który przypatrywał mi si˛e chłodno, zapytał: — Czy ty. . . czy wróciłe´s do niego? — Nie, oczywi´scie, z˙ e nie — odpowiedziałem. U´smiechnał ˛ si˛e głupio, jak gdyby tego wła´snie si˛e spodziewał i znowu wszystko spadnie na niego. Wyszedł z pokoju na ganek. Słyszałem go, jak stoi niedaleko, czekajac. ˛ — Chciałem ci˛e tylko zobaczy´c — podjałem ˛ rozmow˛e z Lestatem. On jednak zdawał si˛e mnie nie słysze´c. Co´s innego rozpraszało jego uwag˛e. Jego oczy rozszerzyły si˛e, a dłonie uniosły si˛e do uszu. Wtedy ja tak˙ze to usłyszałem. To była syrena samochodu policyjnego lub karetki. Stawała si˛e coraz gło´sniejsza i powieki Lestata zacisn˛eły si˛e silniej, a palce mocniej przycisnał ˛ do uszu. Sygnał narastał od strony miasta, wypełniajac ˛ uliczk˛e. — Lestat! — odezwałem si˛e, przekrzykujac ˛ płacz dziecka, które równie˙z si˛e bało syreny. — Lestat, to tylko syrena! — odezwałem si˛e do niego głupio, a on w odpowiedzi rzucił si˛e do przodu ze swego fotela, chwycił mnie i przylgnał ˛ do mnie, a ja, wbrew swej woli, ujałem ˛ jego dło´n. Pochylił si˛e, przyciskajac ˛ głow˛e do mojej piersi i trzymał moja˛ dło´n tak silnie, z˙ e a˙z sprawiał mi ból. Nagle pokój wypełniło migajace, ˛ czerwone s´wiatło z ulicy, by po chwili znikna´ ˛c wraz z oddalajacym ˛ si˛e d´zwi˛ekiem. — Louis, nie mog˛e tego znie´sc´ , nie mog˛e — szlochał. — Pomó˙z mi, Louis, zosta´n ze mna.˛ — Ale czego si˛e boisz? — zapytałem. — Nie wiesz, co to było? Gdy patrzyłem z góry na niego i widziałem jego blond włosy przyci´sni˛ete do mojego płaszcza, przed oczyma stanał ˛ mi Lestat sprzed wielu lat, wysoki, pełen godno´sci d˙zentelmen, w czarnej pelerynie, z głowa˛ odrzucona˛ do tyłu, gł˛ebokim bez skazy głosem, pod´spiewujacy ˛ ari˛e operowa˛ z przedstawienia, z którego dopiero co wyszli´smy. Jego laska stukała o bruk zgodnie z rytmem muzyki. Wielkimi, 259

skrzacymi ˛ si˛e oczyma, dostrzegłszy posta´c jakiej´s młodej kobiety stojacej ˛ nieopodal, wpatrywał si˛e w nia˛ z zachwytem tak, z˙ e u´smiech pojawiał si˛e na jego twarzy, gdy tymczasem pie´sn´ zamierała na ustach. Przez krótka˛ chwil˛e, ten krótki moment, gdy ich wzrok spotykał si˛e, całe zło zdawało si˛e nie istnie´c, nic tylko przyjemno´sc´ i silna z˙ adza ˛ z˙ ycia. Pomy´slałem o tych wszystkich rzeczach, które mógłbym mu jeszcze teraz powiedzie´c. Mógłbym przypomnie´c mu o tym, z˙ e jest nie´smiertelny, z˙ e nic nie skazuje go na wieczne pot˛epienie i wycofanie si˛e z z˙ ycia, poza nim samym. I z˙ e jest otoczony znakami zbli˙zajacej ˛ si˛e i nieuniknionej s´mierci. Nie rzekłem jednak ani słowa. Wiedziałem te˙z, z˙ e nie byłbym w stanie. Cisza, która zapadła, zdawała si˛e wypełnia´c pokój całkowicie. Muchy roiły si˛e na gnijacym ˛ trupie szczura, a dziecko uspokoiwszy si˛e, spogladało ˛ teraz na mnie, jak gdyby moje oczy były błyszczacymi ˛ bawidełkami. Jego malutka racz˛ ka zamkn˛eła si˛e na moim wyciagni˛ ˛ etym palcu, który przytknałem ˛ do male´nkich usteczek. Lestat powstał z fotela, wyprostował si˛e, lecz tylko po to, by po chwili zgia´ ˛c si˛e ponownie wpół i opa´sc´ na fotel. — Nie zostaniesz ze mna˛ — westchnał, ˛ odwracajac ˛ wzrok i wpatrujac ˛ si˛e w przestrze´n. — Tak bardzo chciałem z toba˛ rozmawia´c — kontynuował. — Tej nocy, kiedy wróciłem do domu na Rue Royale, chciałem rozmawia´c tylko z toba.˛ — Wstrzasn ˛ ał ˛ nim nagły dreszcz, przymknał ˛ oczy, jego gardło wyra´znie si˛e s´cisn˛eło. Zdawało si˛e, jakby ciosy, które mu wtedy zadałem, dosi˛egły go teraz. Patrzył s´lepym wzrokiem przed siebie, zwil˙zajac ˛ wargi j˛ezykiem. Jego głos był niski, prawie naturalny. — Przyjechałem do Pary˙za za toba.˛ . . — Co takiego chciałe´s mi powiedzie´c? — zapytałem. — Co takiego? Dobrze jeszcze pami˛etałem jego oszalały upór w „Theatre des Vampires”. Nie my´slałem o tym od lat. Nie, nigdy potem nie my´slałem o tym. Byłem te˙z s´wiadom, z˙ e mówi˛e teraz o tym z wielka˛ niech˛ecia.˛ On jednak u´smiechnał ˛ si˛e do mnie ckliwym, prawie skruszonym, pokornym, przepraszajacym ˛ u´smiechem. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Patrzyłem, jak jego oczy, mi˛ekkie, lekko zamglone, wypełniaja˛ si˛e rozpacza.˛ Poczułem gł˛eboka,˛ niezaprzeczalna˛ ulg˛e. — Ale zostaniesz — nalegał. — Nie — odpowiedziałem. — Ani ja! — Usłyszeli´smy głos młodego wampira z ciemno´sci. Przez chwil˛e stał w otwartym oknie, patrzac ˛ na nas. Lestat spojrzał na niego, a potem spu´scił wzrok, jego dolna warga dr˙zała. — Zamknij, zamknij — powiedział pospiesznie, wskazujac ˛ palcem na okno. Po chwili wybuchnał ˛ szlochem, zasłaniajac ˛ dłonia˛ usta, zwiesił głow˛e i płakał.

260

Młody wampir zniknał. ˛ Słyszałem jego szybkie kroki, ostro zaskrzypiała furtka. Zostali´smy sami. Lestat płakał. Min˛eło troch˛e czasu, zanim przestał, a ja przygladałem ˛ mu si˛e tylko. My´slałem o tym wszystkim, co zaszło mi˛edzy nami. Przypomniałem sobie rzeczy, o których sadziłem, ˛ z˙ e całkowicie odeszły w niepami˛ec´ . Czułem przemo˙zny, opanowujacy ˛ mnie smutek, jak wtedy, gdy zobaczyłem to miejsce przy Rue Royale, gdzie mieszkali´smy razem. Ale ten smutek był nie z powodu Lestata, tego eleganckiego, wesołego wampira, który tam wtedy mieszkał. Był to raczej smutek z powodu czego´s, co było ponad Lestatem, a tylko zawierało go w sobie, i było cz˛es´cia˛ wielkiego, straszliwego smutku za wszystkimi rzeczami, jakie kiedykolwiek utraciłem, kochałem lub znałem. Wydawało mi si˛e wtedy, z˙ e jestem w innym miejscu, w innym czasie, lecz były one, i czas, i miejsce, realne. I to był jaki´s pokój, gdzie muchy brz˛eczały tak, jak brz˛eczały tutaj, a powietrze było ci˛ez˙ kie i g˛este, pełne zapachu s´mierci i wiosny. Prawie zaczynałem poznawa´c to miejsce, poznawa´c ze straszliwym bólem, bólem tak strasznym, z˙ e moje zmysły wykr˛ecały si˛e od tego konwulsyjne: „Nie, nie chc˛e wraca´c do tego miejsca” — i nagle wszystko zacz˛eło ust˛epowa´c, i oto znów byłem tutaj, teraz, z Lestatem. Zdumiony zobaczyłem, jak moja własna łza skapn˛eła na twarz dziecka. Zobaczyłem ja,˛ jak błyszczy na jego policzku, i ujrzałem, jak policzek dziecka zaokragla ˛ si˛e od u´smiechu. To musiało by´c chyba s´wiatło dostrze˙zone w łzach. Zakryłem twarz dłonia˛ i wytarłem łzy, które rzeczywi´scie tam były i spojrzałem na nie ze zdziwieniem. — Ale Louis. . . — Lestat zaczał ˛ mówi´c cicho. — Jak mo˙zesz by´c kim´s takim, jak mo˙zesz to znie´sc´ ? — Patrzył teraz na mnie z grymasem na ustach, zapłakany. — Powiedz mi, Louis, pomó˙z mi to zrozumie´c! Jak ty mo˙zesz to wszystko obja´ ˛c, jak mo˙zesz to wytrzyma´c? — Z rozpaczy w jego oczach i gł˛ebokiego tonu w głosie było dla mnie jasne, z˙ e on równie˙z próbował dotrze´c samodzielnie do czego´s, co tak˙ze i dla niego było bolesne, próbował dotrze´c do miejsca, gdzie nie o´smielił si˛e zaglada´ ˛ c od dawien dawna. Ale wtedy, gdy jeszcze patrzyłem na niego, jego oczy zm˛etniały, zmieszały si˛e. Podciagn ˛ ał ˛ wysoko szlafrok i potrzasa˛ jac ˛ głowa,˛ odwrócił wzrok w kierunku ognia. Wstrzasn ˛ ał ˛ nim dreszcz. Po chwili j˛eknał. ˛ — Musz˛e ju˙z i´sc´ , Lestat — odezwałem si˛e. Poczułem si˛e bardzo zm˛eczony, zm˛eczony nim, zm˛eczony tym smutkiem. Znów zapragnałem ˛ znale´zc´ si˛e w ciszy, w doskonałym spokoju, do którego tak si˛e przyzwyczaiłem. Zdałem sobie jednak spraw˛e, z˙ e zabieram ze soba˛ to małe dziecko. Lestat spojrzał na mnie swoimi wielkimi, s´miertelnie zaniepokojonymi oczyma, w gładkiej, nie starzejacej ˛ si˛e twarzy. — Ale wrócisz. . . przyjdziesz mnie odwiedzi´c. . . Louis? — zapytał. Odwróciłem si˛e od niego, słyszac, ˛ jak woła za mna˛ moje imi˛e i spokojnie wyszedłem z domu. Kiedy dotarłem do ulicy, odwróciłem si˛e i spostrzegłem, z˙ e kr˛eci si˛e przy oknie, jak gdyby obawiajac ˛ si˛e wyj´sc´ na zewnatrz. ˛ Zdałem sobie 261

spraw˛e, z˙ e nie wychodził od dawna, od bardzo dawna, i przyszło mi do głowy, z˙ e mo˙ze ju˙z nigdy stad ˛ nie wyjdzie. Dziecko zaniosłem z powrotem do domu, z którego zabrał je wampir. Uło˙zyłem je w kołysce. Krótko po tym opowiedziałem Armandowi, z˙ e widziałem si˛e z Lestatem. Minał ˛ mo˙ze miesiac, ˛ nie jestem pewien. Czas nie znaczył dla mnie wiele, jak znaczy teraz. Miał jednak wielkie znaczenie dla Armanda, był zdziwiony, z˙ e nie wspominałem o tym wcze´sniej. Spacerowali´smy tej nocy po przedmie´sciach, gdzie miasto przechodzi powoli w Andubon Park, a na nadbrze˙zu rzeki, nie spotyka si˛e nikogo. Trawiaste stoki wału zapadały si˛e w bagnista˛ pla˙ze˛ , tu i ówdzie zarzucona˛ kawałkami desek unoszacych ˛ si˛e na wodzie. Po drugiej stronie migały s´wiatła zakładów przemysłowych, kompanii umiejscowionych przy uj´sciu rzeki, punkciki czerwieni i zieleni, które z dala migały ´ jak gwiazdy. Swiatło ksi˛ez˙ yca ujawniało rwacy ˛ i silny prad. ˛ Tutaj nawet letni upał stygł w podmuchach zimnego wiatru od wody, który delikatnie poruszał mchem zwisajacym ˛ z gał˛ezi powykr˛ecanego d˛ebu, pod którym siedzieli´smy. Palcami zrywałem mech i próbowałem go ustami, cho´c w smaku był gorzki i nienaturalny. Gest wydawał si˛e jednak naturalny. Czułem niemal, z˙ e chyba nigdy nie opuszcz˛e Nowego Orleanu. Ale jakie znaczenie maja˛ takie my´sli, gdy z˙ yje si˛e wiecznie? Nigdy ju˙z nie wyje˙zd˙za´c z Nowego Orleanu? „Nigdy ju˙z” wydawało si˛e okre´sleniem ludzi s´miertelnych. — Czy nie odczuwałe´s pragnienia zemsty? — zapytał Armand. Le˙zał na trawie, obok mnie, oparty na łokciu, z oczami utkwionymi we mnie. — Dlaczego? — zapytałem spokojnie. Znów, jak to cz˛esto teraz miało miejsce, chciałem zosta´c sam. Sam na sam z ta˛ pot˛ez˙ na˛ i chłodna˛ rzeka,˛ pod mrocznym ksi˛ez˙ ycem. — Lestat uległ zem´scie doskonałej. Umiera, umiera z powodu własnej sztywno´sci, niemo˙zno´sci przystosowania si˛e, ze strachu. Jego dusza nie potrafi zaakceptowa´c zmieniajacych ˛ si˛e czasów. Nic równie udr˛eczonego nie zostało lepiej opisane wtedy przez ciebie w Pary˙zu. My´sl˛e, z˙ e umiera równie niezgrabnie i groteskowo, jak cz˛esto umieraja˛ w dzisiejszych czasach ludzie. . . ze staro´sci. — A ty. . . co ty wtedy czułe´s? — dopytywał si˛e Armand. Uderzył mnie osobisty ton tego pytania i fakt, jak wiele min˛eło czasu od naszej ostatniej rozmowy, prowadzonej wła´snie w ten sposób. Bardzo mocno to wtedy odczuwałem, odr˛ebno´sc´ jego jestestwa, opanowanie i wewn˛etrzna˛ sił˛e. Posta´c o prostych kasztanowych włosach i du˙zych, czasami melancholijnych, oczach. Oczach, które cz˛esto wydawały si˛e nie dostrzega´c nic poza własnymi my´slami. Dzi´s płon˛eły pos˛epnym płomieniem, co nie było normalne. — Nic — odpowiedziałem. — Nic, ani w jedna,˛ ani w druga˛ stron˛e? Przytaknałem. ˛ Pami˛etałem wyra´znie tylko ten smutek, jak gdyby jeszcze do262

tad ˛ mnie nie opu´scił. Nie chciałem tego jednak powiedzie´c Armandowi, zdradzi´c si˛e, cho´c czułem, z˙ e bardzo pragnie, bym mu to ujawnił. . . To, lub w ogóle cokolwiek. . . — Ale czy powiedział ci co´s, co wzbudziło w tobie na powrót tamta˛ nienawi´sc´ . . . — wymamrotał. Dopiero w tej chwili zdałem sobie w pełni spraw˛e, jak bardzo jest strapiony i zaniepokojony. — O co chodzi, Armand? Dlaczego o to pytasz? — powiedziałem. On jednak w odpowiedzi wyciagn ˛ ał ˛ si˛e tylko na pochyłym stoku tamy i przez dłu˙zszy czas patrzył w gwiazdy. Rozgwie˙zd˙zone niebo przywiodło mi na pami˛ec´ noce sp˛edzone z Klaudia˛ na statku, który nas wiózł do Europy, noce, kiedy gwiazdy zdawały si˛e dotyka´c niemal fal. — My´slałem, z˙ e chciał ci mo˙ze powiedzie´c co´s o Pary˙zu. . . — podjał ˛ na nowo Armand. ˙ nie chciał, aby Klaudia umarła? — za— Co miałby powiedzie´c o Pary˙zu? Ze pytałem. Jej imi˛e zabrzmiało dziwnie. Klaudia rozkładajaca ˛ pasjansa na stoliczku kołyszacym ˛ si˛e od fal, lampka skrzypiaca ˛ na haku, ciemny iluminator pełen gwiazd. Klaudia z głowa˛ pochylona,˛ z palcami zastygłymi w wyszukanej pozie nad uchem, jak gdyby miały za chwil˛e polu´zni´c kosmyk włosów. Poczułem si˛e za˙zenowany, zmieszany faktem, z˙ e w mojej pami˛eci zawsze ju˙z b˛edzie spoglada´ ˛ c na mnie znad kart pustymi oczodołami. — Mogłe´s mi powiedzie´c o Pary˙zu cokolwiek, co tylko chciałe´s, Armand — powiedziałem. — Ju˙z dawno temu. Nie miałoby to znaczenia. — Nawet to, z˙ e to ja wła´snie. . . ? Odwróciłem si˛e do niego. Ujrzałem niezwykły ból w jego oczach. Wydawało si˛e, z˙ e sa˛ olbrzymie, zbyt wielkie, a biała twarz zbyt wycie´nczona i blada. ˙ to ty ja˛ zabiłe´s? Ze ˙ to ty zmusiłe´s ja,˛ aby weszła na podwórko, po czym — Ze zamknałe´ ˛ s ja˛ tam? — zapytałem. — Nie mów mi tylko, z˙ e odczuwałe´s z tego powodu ból przez wszystkie te lata, nie ty. Armand zamknał ˛ oczy i odwrócił twarz. Dło´n trzymał na piersi, jak gdybym zadał mu nagły i mocny cios. — Nie przekonasz mnie, z˙ e naprawd˛e to ci˛e obchodzi — powiedziałem zimno. Spojrzałem na wod˛e i znów opanowało mnie to uczucie. . . chciałem by´c sam. Po chwili wiedziałem ju˙z, z˙ e za chwil˛e wstan˛e i odejd˛e, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e na niego. To jest, je´sli Armand nie uczyni tego pierwszy i nie zostawi mnie tutaj, bo wła´sciwie to wolałem pozosta´c tu, w tym spokojnym i zacisznym miejscu. — Ciebie te˙z to nic nie obchodzi. . . — Usłyszałem, jego słowa. Usiadł powoli i znów obrócił si˛e w moja˛ stron˛e. Znów widziałem te ciemne płomienie w jego oczach. — My´slałem, z˙ e przynajmniej zrobi to na tobie wra˙zenie — odezwał si˛e. — My´slałem, z˙ e poczujesz tamto uczucie, tamten gniew i zło´sc´ , gdy zobaczysz go ponownie. My´slałem, z˙ e co´s popchnie ci˛e do przodu i o˙zywi, gdy go zobaczysz. . .

263

˙ mnie o˙zywi? — zapytałem cicho. Poczułem zimna˛ i metaliczna˛ twar— Ze do´sc´ słów, które wypowiadałem, ich modulacj˛e, zdecydowanie. Byłem zimny, cały jakby z z˙ elaza, a on nagle stał si˛e kruchy i delikatny, taki, jakim wła´sciwie ju˙z był od jakiego´s czasu. — Tak! — wykrzyknał ˛ wreszcie. — Tak, z˙ e wrócisz do z˙ ycia! Twarz wykrzywiła mu si˛e w zdziwieniu, zdecydowanie zmieszana. I wtedy zdarzyła si˛e dziwna rzecz. Pochylił głow˛e, jak gdyby uznajac ˛ si˛e za pokonanego, co´s w jego twarzy odzwierciedlało to, cho´c zaledwie przez chwil˛e, i przypomniało mi to kogo´s innego, kogo´s, kogo widziałem pokonanego w ten sam sposób. Zdziwiło mnie tylko, z˙ e tak wiele czasu potrzebowałem, aby zobaczy´c teraz na nowo twarz Klaudii z takim wła´snie grymasem przestrachu. Klaudia, stojaca ˛ przy łó˙zku w pokoju w hotelu „Saint-Gabriel” błagajaca ˛ mnie, abym przeistoczył Madeleine w wampira. Ten sam bezradny wzrok, ta sama pora˙zka, tak bole´snie prze˙zywana w sercu, z˙ e wszystko poza tym staje si˛e niewa˙zne. A potem Armand, zupełnie nie tak jak Klaudia, zdołał si˛e zebra´c w sobie, zebra´c siły. Rzucił jednak tylko cicho jak wiatr: — Louis, ja umieram! A ja, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e mu, słyszac ˛ go, jedyne stworzenie na ziemi, które go wysłuchiwało, zdajac ˛ sobie doskonale spraw˛e, z˙ e to prawda, nie powiedziałem nic. Armand westchnał. ˛ Głow˛e trzymał nadal zwieszona.˛ Prawa r˛eka le˙zała bezwładnie na trawie. — Nienawi´sc´ . . . to jest prawdziwa nami˛etno´sc´ . . . — powiedział — Zemsta, to jest prawdziwa nami˛etno´sc´ . . . — Nie z mojej strony. . . — odpowiedziałem półgłosem. — Nie teraz. Jego oczy wpatrywały si˛e we mnie, lecz twarz była bardzo spokojna. — Wierzyłem, z˙ e przejdziesz przez to — odezwał si˛e — z˙ e kiedy ból minie, na powrót o˙zyjesz i wypełnisz si˛e miło´scia˛ i ta˛ dzika˛ niezaspokojona˛ ciekawos´cia,˛ z która˛ zjawiłe´s si˛e po raz pierwszy u mnie, ta˛ uporczywa˛ s´wiadomo´scia˛ i głosem wiedzy, które przywiodły ci˛e do Pary˙za, do mojej celki. Sadziłem, ˛ z˙ e ta cz˛es´c´ ciebie nie mo˙ze umrze´c. I sadziłem ˛ tak˙ze, z˙ e gdy ból minie, wybaczysz mi rol˛e, jaka˛ odegrałem w zwiazku ˛ z jej s´miercia.˛ Ona ciebie nigdy nie kochała, wiesz o tym. Nie w taki sposób, w jaki ja ciebie kochałem i ty kochałe´s nas oboje. Wiedziałem o tym! Rozumiałem to! Wierzyłem te˙z, z˙ e przyciagn˛ ˛ e ci˛e jako´s ˙ i utrzymam przy sobie. Ze czas otworzy si˛e dla nas i b˛edziemy uczy´c si˛e nawzajem od siebie. Wszystko, co tobie dałoby szcz˛es´cie, dałoby i mnie, a ja chroniłbym ci˛e przed tym bólem. Moja moc byłaby twoja˛ moca,˛ moja siła twoja˛ siła.˛ Ale dla mnie jeste´s wewn˛etrznie martwy, jeste´s zimny i nie mam do ciebie dost˛epu! Jest tak, jak gdybym nie był wcale obok ciebie, przy tobie. A gdy jestem z toba,˛ mam przera˙zajace ˛ uczucie, z˙ e ciebie po prostu nie ma, z˙ e nie istniejesz. Jeste´s zimny, tak odległy dla mnie jak te dziwne współczesne obrazy, pełne linii, kwadratów 264

i geometrycznych figur, których nie potrafi˛e pokocha´c czy zrozumie´c, a które sa˛ równie dalekie i obce, jak współczesna rze´zba pozbawiona ludzkiej formy. Moimi ramionami wstrzasa ˛ dreszcz, kiedy jestem obok ciebie. Patrz˛e w twoje oczy, ale nie widz˛e tam swojego odbicia. . . — To, o co prosisz, jest niemo˙zliwe! — odpowiedziałem szybko. — Czy nie widzisz? To, o co ja prosiłem, te˙z było niemo˙zliwe, od samego poczatku. ˛ Zaprotestował. Sprzeciw ju˙z si˛e formował w układzie warg, w ge´scie podniesionej r˛eki. — Szukałem miło´sci i dobroci w´sród tych, którzy sa˛ z˙ yjac ˛ a˛ s´miercia˛ — rzekłem. — To było niewykonalne od samego poczatku, ˛ poniewa˙z nie mo˙zna mie´c miło´sci i dobroci, kiedy robi si˛e to, co jest absolutnym złem, gdy w dodatku wie si˛e o tym. Mo˙zna odczuwa´c jedynie rozpaczliwy zam˛et w głowie i t˛esknot˛e. Znałem ju˙z prawdziwa˛ odpowied´z na moje poszukiwania, zanim jeszcze przybyłem do Pary˙za. Znałem ja,˛ gdy po raz pierwszy odebrałem z˙ ycie istocie ludzkiej, aby nasyci´c swoje pragnienie. To była moja s´mier´c, a przecie˙z nie chciałem jej zaakceptowa´c, poniewa˙z jak wszystkie stworzenia nie chc˛e umiera´c! Szukałem wi˛ec innych tego samego gatunku co ja, szukałem wampirów, na dobre czy na złe, szukałem setki rzeczy pod setka˛ nazw. A wszystko było takie same, wszystko było złem. I wszystko było złe. Bo nikt nie potrafił w z˙ aden sposób odwie´sc´ mnie od tego, co tam znałem jako prawd˛e — z˙ e jestem pot˛epiony we własnej duszy i umy´sle. Kiedy przybyłem do Pary˙za, my´slałem, z˙ e jeste´s pot˛ez˙ ny i pi˛ekny, i pozbawiony tego z˙ alu, skrupułów czy skruchy. Pragnałem ˛ tego rozpaczliwie. Ale ty byłe´s tylko niszczycielem, tak jak i ja, jeszcze bardziej bezlitosnym i przebiegłym. Pokazałe´s mi, z˙ e jedyne, na co mog˛e liczy´c, to jeszcze gł˛ebsze pokłady zła, dalsze wtajemniczenia w bezwzgl˛edno´sc´ i chłód, do którego musiałem doj´sc´ , aby ukoi´c w ko´ncu ten ból. Zaakceptowałem to. Miło´sc´ , nami˛etno´sc´ , które we mnie widziałe´s, wygasły, wypaliły si˛e. Teraz widzisz we mnie po prostu tylko swoje odbicie. Min˛eła dłu˙zsza chwila. Wstał i stanał ˛ odwrócony do mnie plecami, spoglada˛ jac ˛ na rzek˛e, z głowa˛ opuszczona˛ jak poprzednio, z r˛ekoma przyciagni˛ ˛ etymi do boków. Ja równie˙z patrzyłem na rzek˛e. Rozmy´slałem. — Nic wi˛ecej nie mog˛e ci powiedzie´c, nic wi˛ecej nie mog˛e zrobi´c. — Louis — odezwał si˛e wreszcie, podnoszac ˛ głow˛e, głosem grubym i zupełnie nie swoim. — Tak, Armand? — zapytałem wyczekujaco. ˛ — Czy jest jeszcze co´s, czego chciałby´s ode mnie, co´s, czego z˙ yczyłby´s sobie ode mnie? — Nie — odpowiedziałem. — Co masz na my´sli? Nie odpowiedział. Powoli zaczał ˛ odchodzi´c. Na poczatku ˛ sadziłem, ˛ z˙ e odejdzie tylko na par˛e kroków, mo˙ze po to, by samotnie powłóczy´c si˛e po błotnistej pla˙zy poni˙zej. Po chwili zorientowałem si˛e jednak, z˙ e odchodzi na dobre. Z tru265

dem dostrzegałem go coraz bardziej oddalonego w s´wietle ksi˛ez˙ yca. Był ju˙z tylko plamka˛ na połyskujacej ˛ od ksi˛ez˙ yca wodzie. Nigdy wi˛ecej go nie zobaczyłem. Oczywi´scie, min˛eło kilka nocy, zanim zdałem sobie spraw˛e, z˙ e zniknał ˛ na zawsze. Jego trumna pozostała, ale nie wrócił po nia.˛ Po kilku miesiacach ˛ kazałem przenie´sc´ ja˛ na cmentarz St. Louis i pozostawi´c w krypcie obok mojej własnej. Grób, przez dłu˙zszy czas zaniedbany, poniewa˙z nie było ju˙z rodziny, aby si˛e nim opiekowa´c, przyjał ˛ ostatnia˛ pamiatk˛ ˛ e, jaka po nim została. Wkrótce jednak wzbudziło to we mnie niepokój, przeszkadzało mi. My´slałem o tym zaraz po przebudzeniu i przed za´sni˛eciem. Której´s nocy poszedłem tam i wyciagn ˛ ałem ˛ trumn˛e. Roztrzaskałem ja˛ na kawałki i porzuciłem w odległym miejscu na cmentarzu w wysokiej trawie. Wampir, który był ostatnim dzieckiem Lestata, zaczepił mnie której´s nocy, krótko po tym. Błagał, abym mu powiedział wszystko, co wiem o s´wiecie, bym został jego towarzyszem i nauczycielem. Powiedziałem, i˙z jedyna˛ rzecza,˛ jaka˛ wiem na pewno, jest to, z˙ e bez watpienia ˛ zniszcz˛e go, je´sli tylko zobaczymy si˛e ponownie. — Widzisz, kto´s musi umrze´c ka˙zdej nocy, kiedy spaceruj˛e po ulicy, a˙z b˛ed˛e miał odwag˛e to sko´nczy´c — powiedziałem mu. — A ty jeste´s idealnym kandydatem na taka˛ ofiar˛e, zabójca równie zły jak ja sam. Opu´sciłem Nowy Orlean nast˛epnej nocy, poniewa˙z smutek i z˙ al nie przestały mnie dr˛eczy´c. Nie chciałem te˙z my´sle´c o tym starym domu, gdzie wolno umierał Lestat. Czy o tym młodym wampirze, który uciekał teraz przede mna,˛ czy wreszcie o Armandzie. Chciałem znale´zc´ si˛e w miejscu, które byłoby dla mnie nowe, absolutnie nie znane. Nic innego ju˙z si˛e nie liczyło. I to cała historia. Nie ma nic wi˛ecej. Chłopak trwał niemo, wpatrujac ˛ si˛e w wampira. Ten siedział skupiony z r˛ekoma zło˙zonymi na stole. Jego waskie ˛ oczy w czerwonych obwódkach utkwione były w obracajac ˛ a˛ si˛e ta´sm˛e magnetofonowa.˛ Twarz miał pos˛epna,˛ z˙ yły na skroniach jakby wyrze´zbione w kamieniu. Siedział nieruchomo. Jedynie zielone oczy ujawniały z˙ ycie, które teraz było t˛epa˛ fascynacja˛ przesuwajac ˛ a˛ si˛e ta´sma˛ magnetofonowa.˛ Po chwili chłopak odchylił si˛e do tyłu i palcami prawej r˛eki zmierzwił sobie włosy. — Nie — powiedział, szybko wdychajac ˛ powietrze, po czym powtórzył raz jeszcze gło´sniej: — Nie! Wydawało si˛e, z˙ e wampir go nie słucha. Przesunał ˛ wzrok z magnetofonu na okno w kierunku ciemnego, ale szarzejacego ˛ ju˙z nieba. — To nie musiało si˛e tak sko´nczy´c! — powiedział chłopak, pochylajac ˛ si˛e do przodu. Wampir, nie przestajac ˛ patrze´c w okno, za´smiał si˛e krótko, sucho.

266

— Wszystkie te rzeczy, które czuł pan w Pary˙zu! — Krzyk młodego dziennikarza narastał. — Miło´sc´ do Klaudii, uczucia, nawet te wobec Lestata! To nie musiało si˛e tak sko´nczy´c, nie rozpacza,˛ nie desperacja.˛ Poniewa˙z tak to wła´snie si˛e sko´nczyło, prawda? Rozpacza! ˛ — Do´sc´ — odrzekł nagle wampir, unoszac ˛ lewa˛ r˛ek˛e. Jego wzrok przeniósł si˛e prawie automatycznie na twarz chłopca. — Powtarzam ci to, co ju˙z powiedziałem, z˙ e nie mogło si˛e to sko´nczy´c inaczej. — Nie mog˛e tego zaakceptowa´c — odrzekł chłopak, kładac ˛ r˛ece na piersi i potrzasaj ˛ ac ˛ zdecydowanie głowa.˛ — Nie mog˛e. Emocja zdawała si˛e w nim narasta´c tak, z˙ e bezwiednie kiwał si˛e na krze´sle. Po chwili wstał gwałtownie i zaczał ˛ przemierza´c pokój w t˛e i z powrotem. Gdy odwrócił si˛e i spojrzał ponownie w twarz wampira, słowa, które cisn˛eły mu si˛e na usta, utkwiły w gardle. Wampir patrzył jedynie na niego, ale jego twarz wydłu˙zyła si˛e i pojawił si˛e na niej wyraz pewnego rozdra˙znienia i gorzkiego rozbawienia. — Czy nie widzi pan, jak pan to sam przedstawił? To była przygoda, o jakiej nie s´niło mi si˛e w całym z˙ yciu! Mówi pan o nami˛etno´sciach, o t˛esknotach! O rzeczach, których miliony z nas nawet nie b˛eda˛ miały szansy prze˙zy´c czy nawet poja´ ˛c. A potem mówi mi pan, z˙ e to wszystko ko´nczy si˛e tak zwyczajnie. Mówi˛e panu. . . — Stanał ˛ teraz nad wampirem z r˛ekoma rozrzuconymi szeroko. — Gdyby dał mi pan t˛e moc! Moc widzenia, odczuwania i z˙ ycia wiecznie! Oczy wampira powoli zacz˛eły si˛e rozszerza´c, a usta rozchyla´c. — Co!? — Za˙zadał ˛ wyja´snienia. — Co!? — Niech pan mi to da. — Chłopak goraczkował ˛ si˛e. Jego prawa r˛eka zacisn˛eła si˛e w pi˛es´c´ . — Uczy´n mnie wampirem, teraz! — wykrzyknał ˛ zdumionemu Louisowi prosto w twarz. To, co nastapiło ˛ pó´zniej, było szybkie i niejasne. Wampir stanał ˛ gwałtownie na nogi i chwycił młodego człowieka za ramiona. Spocona twarz reportera wykrzywiła si˛e ze strachu, gdy wampir z w´sciekło´scia˛ utkwił w nim wzrok. — Tego chcesz? — wysyczał ledwo poruszajac ˛ wargami. — Tego. . . po tym wszystkim, co ci powiedziałem. . . o to prosisz? Chłopak wydał z siebie krótki okrzyk i zaczał ˛ dr˙ze´c na całym ciele. Pot wystapił ˛ mu na czoło i nad górna˛ warga.˛ Jego dło´n ostro˙znie dotkn˛eła r˛eki wampira. — Nie wie pan, jakie jest z˙ ycie człowieka — powiedział, o mało co nie wybuchajac ˛ płaczem. — Zapomniał pan? Nie rozumie pan znaczenia swojego własnego opowiadania, tego, co mo˙ze ono oznacza´c dla istoty ludzkiej takiej jak ja. Krztuszacy ˛ szloch przerwał mu. Palcami wpił si˛e w rami˛e wampira. — Bo˙ze — j˛eknał ˛ wampir i odwracajac ˛ si˛e, odepchnał ˛ chłopaka w stron˛e s´ciany, tak z˙ e prawie stracił równowag˛e. Stanał ˛ plecami do niego, wpatrujac ˛ si˛e w szaro´sc´ za oknem. — Błagam ci˛e. . . daj temu jeszcze jedna˛ szans˛e. Jeszcze jedna˛ szans˛e we mnie — prosił chłopak. 267

Wampir obrócił si˛e z twarza˛ wykrzywiona˛ zło´scia˛ jak poprzednio. Po chwili, stopniowo jego twarz wypogodziła si˛e. Powieki opadły ci˛ez˙ ko na oczy, a usta wydłu˙zyły si˛e w u´smiechu. Raz jeszcze spojrzał na chłopaka. — No i nie udało mi si˛e — powiedział nagle — zupełnie mi si˛e nie udało. . . — Nie — natychmiast zaprzeczył reporter. — Nie mów ju˙z nic wi˛ecej — powiedział wolno wampir. — Pozostała mi jeszcze tylko jedna szansa. Czy widzisz t˛e przesuwajac ˛ a˛ si˛e ta´sm˛e magnetofonowa? ˛ Pozostał mi tylko jeden sposób pokazania ci znaczenia tego, o czym opowiadałem. W tej samej chwili dosi˛egnał ˛ młodego m˛ez˙ czyzn˛e tak szybko, z˙ e ten ani zorientował si˛e, co si˛e z nim dzieje, bezskutecznie usiłujac ˛ wydosta´c si˛e z jego u´scisku. Wampir unieruchomił r˛ece chłopaka i przycisnał ˛ jego ciało do piersi tak, z˙ e jego pochylała si˛e tu˙z przed ustami. — Widzisz — wyszeptał wampir. Jego warga uniosła si˛e nad z˛ebami, odsłaniajac ˛ długie kły, które w tym momencie wbiły si˛e w ciało młodego m˛ez˙ czyzny. Chłopak j˛eknał ˛ niskim, charczacym ˛ głosem, jego dło´n bezskutecznie usiłowała znale´zc´ oparcie w powietrzu. Oczy rozszerzyły si˛e, by po chwili, gdy wampir zaczał ˛ pi´c, zaj´sc´ mgła.˛ Wampir sprawiał wra˙zenie uspokojonego, jakby spał. Jego waska ˛ klatka piersiowa falowała delikatnie, wraz z towarzyszacymi ˛ oddechowi westchnieniami. Zdawało si˛e, z˙ e unosi si˛e nad podłoga,˛ a potem powraca na nia˛ z tym samym somnambulicznym u´smiechem. Słycha´c było pochlipywanie chłopaka, a kiedy wampir go pu´scił, on trzymał si˛e go jeszcze obiema r˛ekoma, wpatrujac ˛ w wilgotna˛ biała˛ twarz, bezwładne r˛ece i na wpół przymkni˛ete oczy. Chłopak j˛eczał. Jego dolna warga zwisła jakby w chorobie. Raz jeszcze j˛eknał, ˛ tym razem gło´sniej, a głowa odchyliła si˛e do tyłu. Wampir posadził go delikatnie na krze´sle. Młody dziennikarz usiłował co´s powiedzie´c, a łzy, które pojawiły si˛e teraz w jego oczach, były wynikiem nie tylko wysiłku, jaki go to kosztowało. Głowa opadła mu do przodu, ci˛ez˙ ko, pijacko, a dło´n spoczywała na stole. Wampir tymczasem stał spokojnie, spogladaj ˛ ac ˛ na niego z góry. Jego biała skóra stała si˛e teraz błyszczaca ˛ i ró˙zowa, jak gdyby paliła si˛e nad nim ró˙zowa lampa, a posta´c odbijała całe s´wiatło. Wargi miał ciemne, a z˙ yły na skroniach i dłoniach uwidoczniły si˛e pod skóra.˛ Twarz wampira stała si˛e na powrót młodzie´ncza i gładka. — Czy ja umr˛e? — wyszeptał dziennikarz, wolno spogladaj ˛ ac ˛ do góry. — Czy umr˛e? — wyj˛eczał dr˙zacymi ˛ ustami. — Nie wiem — padła krótka odpowied´z. Młodzieniec chciał jeszcze co´s powiedzie´c, ale dło´n, która spoczywała na stole, posun˛eła si˛e po blacie, a głowa bezwładnie opadła. Stracił przytomno´sc´ . Kiedy otworzył oczy, zobaczył sło´nce. Całkowicie o´swietlało gołe okno. Czuł jego ciepło na twarzy i wyciagni˛ ˛ etej dłoni. Przez chwil˛e le˙zał nieruchomo, z twarza˛ oparta˛ na stole, lecz po chwili, z wielkim wysiłkiem, wyprostował si˛e i nabrał 268

gł˛eboko powietrza w płuca. Zamykajac ˛ oczy, przycisnał ˛ dło´n do miejsca, skad ˛ wampir pił krew. Druga dło´n przypadkowo dotkn˛eła stojacego ˛ na stole magnetofonu — krzyknał ˛ jak oparzony. Przeszedł niezr˛ecznie przez pokój, prawie tracac ˛ równowag˛e, a˙z oparł obie dłonie na białej umywalce. Szybko odkr˛ecił kurek, oblał twarz zimna˛ woda˛ i wytarł ja˛ brudnym r˛ecznikiem wiszacym ˛ na gwo´zdziu. Oddychał ju˙z regularnie. Stanał ˛ nieruchomo, spogladaj ˛ ac ˛ w lustro oparte o s´cian˛e, potem zerknał ˛ na zegarek. Dopiero teraz otrzasn ˛ ał ˛ si˛e, jakby zegarek zaszokował go i przywrócił do z˙ ycia szybciej ni˙z sło´nce czy woda. Obszukał pokój i korytarz, ale nie znalazłszy tam niczego i nikogo, z powrotem usiadł na krze´sle. Wyciagn ˛ ał ˛ mały, biały notatnik z kieszeni, piórko i poło˙zył je na stole. Teraz dotknał ˛ klawisza magnetofonu. Ta´sma szybko nawijała si˛e z powrotem na szpul˛e, a˙z do chwili zatrzymania. Kiedy usłyszał głos wampira, pochylił si˛e do przodu, s´ledzac ˛ dokładnie jego słowa. Potem znów przesunał ˛ ta´sm˛e, wysłuchujac ˛ innego fragmentu rozmowy. Potem jeszcze raz i jeszcze raz. W ko´ncu jego twarz rozja´sniła si˛e. Tas´ma wolno przesuwała si˛e, a z magnetofonu słycha´c było głos: „To był bardzo ciepły wieczór i od razu, kiedy go zobaczyłem na ulicy St. Charles, wiedziałem, z˙ e nie włóczy si˛e bez celu. . . ” Szybko zapisał w notesie „Lestat. . . w okolicy St. Charles Avenue, stary rozsypujacy ˛ si˛e dom. . . n˛edzna okolica, szuka´c zardzewiałej balustrady”. Wepchnał ˛ po´spiesznie notatnik do kieszeni, zebrał ta´smy i wło˙zył je do aktówki razem z magnetofonem. Najpierw korytarzem, a potem w dół po schodach, zbiegł szybko na ulic˛e, gdzie na wprost baru, na rogu stał zaparkowany jego samochód.

WYWIAD Z WAMPIREM Anne Rice Opowie´sc´ wampira o pierwszych dwóch stuleciach mrocznej podró˙zy w ciele nie´smiertelnego, o niezwykłym romansie z pi˛ekna˛ Klaudia,˛ której nami˛etno´sci na zawsze uwi˛ezione zostały w ciele dziecka. . . Swoja˛ histori˛e Louis wyjawia dziennikarzowi, wnikliwie analizujac ˛ własna˛ podró˙z przez z˙ ycie s´miertelne i nies´miertelne. Wyznaje, nie szcz˛edzac ˛ szczegółów, jak stał si˛e wampirem w r˛ekach pozbawionego skrupułów Lestata. Oboje z Klaudia˛ wyruszaja˛ w podró˙z w poszukiwaniu innych sobie podobnych. Po˙zegnawszy si˛e z ludzka˛ natura,˛ wampiry wpadaja˛ w pułapk˛e ludzkich pragnie´n, od których nie potrafia˛ si˛e uwolni´c. Spragnione miło´sci, noc po nocy rzucaja˛ si˛e na swe ofiary. . . Na podstawie ksia˙ ˛zki nakr˛econo film z Bradem Pittem i Tomem Cruise’em. Ksia˙ ˛zki Anne Rice przywołuja˛ s´wiat wyimaginowanej grozy, tajemnicy, nadnaturalno´sci czy nadprzyrodzono´sci — jak sama lubi to nazywa´c. Jednak wi˛ekszo´sc´ z nich opisuje raczej natur˛e ludzka,˛ przedstawiona˛ gł˛eboko, wnikliwie, interesujaco. ˛ Zadziwiajace, ˛ z jaka˛ łatwo´scia˛ autorka sprawia, z˙ e nieprawdopodobne staje si˛e wiarygodne, nadprzyrodzone i fantastyczne — prawie realne. Anne Rice tworzy s´wiat fantazji, gdzie władze ducha i umysłu staja˛ si˛e na powrót nie odkrytymi dla nauki obszarami. Wywiad z wampirem to opowie´sc´ wampira Louisa o swoim z˙ yciu, o tym, jak wpadł w sidła wampira Lestata i jak musiał zaakceptowa´c, acz niech˛etnie, sposób z˙ ycia, jaki prowadza˛ wampiry. Louis, połaczony ˛ niezwykłym romansem z Klaudia,˛ wspomina jej rozpaczliwe próby zrozumienia samej siebie i nienawi´sc´ do Lestata, która w du˙zej mierze zdecydowała o ich wspólnej podró˙zy do z´ ródeł swego pochodzenia. Poszukujac ˛ innych, podobnych do siebie, trafili w Pary˙zu do teatru prawdziwych wampirów, udajacych ˛ tylko s´miertelnych, oddanych sztuce aktorskiej. Zamiast odpowiedzi na pytanie, kim sa˛ i dlaczego z˙ yja˛ na s´wiecie, czekały ich nowe zagro˙zenia.