Richelle Mead - Kroniki Krwi 4 - Serce w plomieniach

Richelle Mead Kroniki krwi 04 Serce w płomieniach Sydney jeszcze do niedawna nie wiedziała, czy powinna zaufać alchemikom, czy raczej własnym uczuciom. Podjęła jednak decyzję, która zdumiała ją samą. Po dokonaniu tego wyboru nic nie staje się łatwiejsze, wręcz przeciwnie. Gdy przyjeżdża Zoe, siostra dziewczyny, Sydney wątpi, czy utrzyma swoje sprawy w tajemnicy, zwłaszcza że bardzo potrzebuje przyjaźni.... Czy zdoła się skupić na doskonaleniu magicznych umiejętności, skoro jej życiem rządzą namiętność i pragnienie zemsty?

ROZDZIAŁ PIERWSZY Adrian CO TU KRYĆ. Kiedy wchodzisz do pokoju i widzisz, że twoja dziewczyna wertuje księgę imion dla dzieci, truchlejesz. – Nie jestem ekspertem w tej dziedzinie – zacząłem ostrożnie. – Chociaż trochę się na tym znam. Wiem tyle, że zanim wybierze się imię dla dziecka, trzeba się najpierw odważyć na inne rzeczy. Sydney Sage, wspomniana dziewczyna, światło mojego życia, nawet na mnie nie spojrzała, chociaż lekko się uśmiechnęła. – Szukam imienia do inicjacji – wyjaśniła zdawkowo, jakby chodziło o wybór lakieru do paznokci albo zakupy w spożywczaku, a nie o przystąpienie do kręgu czarownic. – Powinno brzmieć „magicznie”. – Jasne. Magiczne imię, inicjacja. Normalka. – Niezupełnie miałem prawo z niej pokpiwać. Jestem wampirem obdarzonym fantastyczną, acz komplikującą życie, zdolnością uzdrawiania oraz wymuszania posłuszeństwa. Tym razem zasłużyłem na jej uśmiech i spojrzenie. Rozproszone promienie popołudniowego słońca przedostały się do środka przez okno w mojej sypialni i oświetliły jej oczy, wydobywając z nich bursztynowy blask. Sydney otworzyła je szerzej na widok trzech pudeł, które właśnie przyniosłem. – A to co? – Rewolucja w muzyce – obwieściłem, pieczołowicie stawiając pakunki na podłodze. Otworzyłem pudło stojące na wierzchu i zaprezentowałem jej adapter. – Odpowiedziałem na ogłoszenie wywieszone w kampusie. Ktoś chciał się go pozbyć. – Następnie zajrzałem do drugiego pudła wypełnionego płytami i wyciągnąłem Rumours Fleetwood Mac. – Teraz mogę słuchać muzyki w najdoskonalszej formie. Zdziwiłem się, że nie zrobiło to na niej wrażenia. Mój samochód, mustang z 1967 roku – któremu nadała imię Iwaszkinator – traktowała niemal jak świętość. – Moim zdaniem nagrania cyfrowe mają absolutnie doskonałą jakość. Szastasz pieniędzmi, Adrian. Wszystkie utwory na tych płytach bez trudu zmieściłyby się w pamięci telefonu. – Również zawartość pozostałych sześciu pudeł, które zostały w samochodzie? Zamrugała, a potem spojrzała na mnie ze znużeniem. – Powiedz, ile za to wszystko zapłaciłeś? Machnąłem ręką. – Zostało na ubezpieczenie samochodu. I na nic więcej. – Nie musiałem się martwić czynszem, bo moje mieszkanie opłacono z góry, ale miałem mnóstwo innych wydatków. – Poza tym budżet nieco mi się powiększył, skoro ktoś nakłonił mnie do rzucenia palenia i nie pozwala folgować drobnym przyjemnościom. – W imię wyższego dobra – zaznaczyła. – Troszczę się o twoje zdrowie. Usiadłem obok niej na łóżku. – A ja troszczę się o ciebie i nie chcę, byś uzależniła się od kofeiny. – Stworzyliśmy coś w rodzaju grupy wsparcia. Na jej prośbę rzuciłem palenie i poprzestawałem na jednym drinku dziennie. Sydney zrezygnowała z obsesyjnego liczenia kalorii i ograniczała się do jednej filiżanki kawy. Zaskoczyło mnie, że miała z tym większy problem niż ja z alkoholem. W pierwszych dniach myślałem, że trzeba ją będzie zapisać na kofeinowy odwyk.

– To nie był nałóg – mruknęła z goryczą. – Bardziej... sposób życia. Parsknąłem śmiechem i obróciłem do siebie jej twarz. Cały świat nagle zniknął. Nie było już książek z imionami, płyt ani nałogów. Tylko ona i dotyk jej warg, miękkich i namiętnych. Wszyscy sądzili, że Sydney jest sztywna i chłodna. Jedynie ja znałem prawdę o namiętności i tęsknocie, które ją trawiły – ja i Jill, dziewczyna, która mogła czytać w moich myślach dzięki szczególnej więzi, jaka nas połączyła. Kładąc Sydney na łóżku, niezmiennie czułem, że łamię surowy zakaz. Ludzie i moroje nie wiążą się ze sobą od czasu, gdy moja rasa skryła się przed światem. Odeszliśmy w cień przed wiekami, bo tak było bezpieczniej. Uznaliśmy, że ludzie powinni zapomnieć o istnieniu wampirów. Dzisiaj moroje i niewielka grupa ludzi takich jak Sydney, którzy zachowali z nami kontakt, zgodnie potępiają bliskie relacje między naszymi gatunkami. Uważa się, że są one wbrew naturze. Dla mnie ważniejsza jest jednak moja dziewczyna i jej dotyk, który doprowadza mnie do szaleństwa. Kontroluję się tylko dzięki jej spokojowi i opanowaniu. Ukrywamy nasz związek przed światem. Bezustannie lawirujemy i starannie planujemy każde spotkanie niemal co do minuty. Sydney ma indywidualny tok nauczania i pobłażliwą nauczycielkę, która zwalnia ją z lekcji, by mogła mnie odwiedzać. Zyskujemy dzięki niej bezcenne godziny na czułości albo rozmowy – częściej czułości, tym bardziej żarliwe, że ciąży na nas presja. Potem Sydney wraca do prywatnej szkoły, gdy jej upierdliwa i nienawidząca wampirów siostra Zoe kończy lekcje. Sydney ma coś w rodzaju wewnętrznego zegara, który informuje ją, że czas się skończył. To jedna z licznych zdolności, które pozwalają jej zajmować się kilkoma rzeczami naraz. Co do mnie, nie zaprzątam sobie głowy takimi sprawami. Pragnę tylko zdjąć z niej bluzkę i spróbować rozpiąć jej stanik. Do tej pory to drugie pozostaje wyłącznie marzeniem. Usiadła. Miała zaróżowione policzki i włosy w nieładzie. Jej uroda budziła we mnie palącą tęsknotę. W takich chwilach pragnąłem namalować Sydney, uwiecznić blask jej oczu. Była w nich miękkość, którą rzadko widywałem przy innych okazjach, całkowita bezbronność osoby zwykle opanowanej i bezustannie analizującej wszystkie zdarzenia. Ale chociaż jestem zdolnym malarzem, do tej pory nie potrafiłem uchwycić tego na płótnie. Wygładziła brązową bluzeczkę i zapięła guziki, zakrywając turkusową lamówkę biustonosza. W ubiegłym miesiącu zdecydowała się kupić nieco odważniejszą bieliznę i chociaż patrzyłem ze smutkiem, jak stanik teraz znika pod bluzką, cieszyłem się na myśl, że moja ukochana zaczęła pozwalać sobie na więcej koloru. Sydney stanęła przed lustrem, a ja przywołałem moc ducha, by zobaczyć jej aurę, energię spowijającą wszystkie żywe istoty. Poczułem przyjemny powiew magii i już po chwili ujrzałem światło, które ją otaczało. Było żółte, ale przetykały je fioletowe pasma świadczące o namiętności i uduchowieniu. Aura rozwiała się wraz z mrugnięciem okiem, razem z niebezpieczną euforią wywołaną przez ducha. Wygładziła włosy i spojrzała na toaletkę. – Co to jest? – Hmm? – Stanąłem za nią i objąłem ją w pasie. W tej samej chwili zobaczyłem, co znalazła, i zesztywniałem: błyszczące spinki do mankietów wysadzane rubinami i diamentami. W jednej chwili ciepło i radość prysły, zastąpiło je znajome mroczne uczucie. – Prezent urodzinowy od cioci Tatiany sprzed kilku lat. Sydney wzięła do ręki spinkę i obejrzała ją okiem eksperta. Uśmiechnęła się. – Platynowe. Są warte fortunę. Mógłbyś je sprzedać i mieć kieszonkowe do końca życia. Kupiłbyś sobie wszystkie płyty świata. – Wolałbym spać w kartonie na ulicy.

Wyczuła zmianę w moim nastroju i obróciła się do mnie ze zmartwioną miną. – Hej, tylko żartowałam. – Delikatnie dotknęła mojej twarzy. – Już dobrze. Wszystko jest dobrze. Nie było. W jednej chwili świat na powrót stał się okrutnym miejscem, gdzie po śmierci mojej ciotki, królowej morojów i jedynej krewnej, która mnie nie potępiała, zapanowała pustka. Poczułem ściskanie w gardle, ściany pokoju nagle niebezpiecznie się zbliżyły. Tatiana została zasztyletowana. Rozpoczęto śledztwo i rozsyłano wśród nas jej pośmiertne zdjęcia. Nie liczyło się dla mnie, że morderca został ostatecznie ujęty i skazany. To nie zwróciło mi ciotki. Odeszła tam, dokąd nie mogłem pójść za nią. Na razie zostałem sam, nic nieznaczący i zabłąkany... – Adrian. Głos Sydney zabrzmiał spokojnie, lecz stanowczo. Przywoływał mnie z mroku rozpaczy, która opadła mnie tak niespodziewanie i zagarnęła z wielką siłą. Była skutkiem korzystania z magii ducha. Płaciłem wysoką cenę za tę moc. Coraz częściej zmagałem się z nagłymi zmianami nastroju. Wpatrzyłem się zachłannie w oczy Sydney i zobaczyłem w nich światło. Nie przestanę tęsknić za ciotką, lecz miałem przy sobie moją miłość, nadzieję i kotwicę. Nie byłem samotny. Ona mnie rozumiała. Przełknąłem ślinę i skinąłem głową ze słabym uśmiechem. Puściło, mrok odszedł. Przynajmniej na razie. – Już dobrze. – Dostrzegłem powątpiewanie w jej oczach, więc pocałowałem ją w czoło. – Naprawdę. Nie możesz się spóźnić, Sage. Nie powinnaś niepokoić Zoe, no i masz spotkanie z czarownicami. Patrzyła na mnie z troską jeszcze przez chwilę, a potem nieco się rozluźniła. – W porządku. Ale gdybyś czegoś potrzebował... – Wiem, wiem. Zadzwonię na miłosną linię. Dopiero teraz się uśmiechnęła. Niedawno kupiliśmy sobie dodatkowe telefony komórkowe, żeby alchemicy – zwierzchnicy Sydney – nie mogli nas podsłuchiwać. Nie podejrzewali jej do tej pory, lecz musieliśmy być ostrożni, a poza tym zależało nam na intymności. – Wpadnę do ciebie wieczorem – dodałem. Sydney spoważniała. – Nie, Adrian. To zbyt ryzykowne. Moc ducha dawała mi również możliwość odwiedzania ludzi w ich snach. Ułatwiało nam to życie, jako że na jawie mieliśmy dla siebie niewiele czasu i ostatnio rzadko poświęcaliśmy go na rozmowy. Niestety, podobnie jak inne dary ducha, i ten osłabiał moje zdrowe zmysły. Sydney się tym zamartwiała, ale ja uważałem, że to drobiazg, skoro pozwala mi częściej z nią przebywać. – Nie spieraj się ze mną – rzuciłem ostrzegawczo. – Chcę wiedzieć, jak ci poszło. Ty też na pewno zechcesz usłyszeć, co u mnie. – Adrian... – To będzie krótka wizyta – obiecałem. Zgodziła się niechętnie i odprowadziłem ją do drzwi. Przechodząc przez salon, przystanęła przed małym akwarium stojącym pod oknem. Uklękła przed nim z uśmiechem i zapukała w szybę. W środku mieszkał smok. No, niezupełnie smok. Stworek należał do gatunku callistana, ale rzadko tak go nazywaliśmy. Wołaliśmy na niego Skoczuś. Sydney przywołała go kiedyś z jakiegoś demonicznego wymiaru, gdy potrzebowała pomocy. Teraz wsparcie małego żarłoka polegało głównie na wyjadaniu mojego niezdrowego jedzenia. Właściwie mieliśmy opiekować się nim na zmianę – dla jego dobra – ale od czasu, gdy do Sydney wprowadziła się Zoe, Skoczuś rezydował

głównie w moim mieszkaniu. Sydney podniosła pokrywkę zbiornika i pozwoliła, by drobna istotka pokryta złotymi łuskami wskoczyła jej na rękę. Mały wpatrywał się w nią z zachwytem. Wcale mu się nie dziwiłem. – Wystarczająco długo zażywał swobody – powiedziała. – Gotów na małą przerwę? – Skoczusia można było zamieniać w posążek, co pozwalało nam unikać kłopotliwych konfrontacji. Ale tylko Sydney umiała tego dokonać. – O, tak. Przez cały czas kombinuje, jak tu pożreć moje farby. Poza tym nie chcę, by się przyglądał, gdy całuję cię na pożegnanie. Połaskotała go delikatnie pod brodą i wymówiła słowa, które przemieniły go w figurkę. Tak było łatwiej, chociaż, jak już wspominałem, Skoczuś powinien ożywać raz na jakiś czas. Poza tym przywiązałem się do malucha. – Wezmę go na trochę – powiedziała, wsuwając figurkę do torebki. Nawet w tej postaci smok korzystał z jej bliskości. Skoro uwolniliśmy się od spojrzenia paciorkowatych oczu, pocałowałem ją, a potem ująłem w dłonie jej twarz. – Plan ucieczki numer 17 – rzuciłem. – Wyjedziemy i otworzymy kramik z sokami we Fresno. – Dlaczego we Fresno? – Czuję, że tam ludzie piją dużo soków. Uśmiechnęła się i jeszcze raz mnie pocałowała. Często wymyślaliśmy różne szalone plany ucieczki. Najdziwniejsze wpadały mi do głowy na poczekaniu. Smutne było to, że wydawały się bardziej sensowne niż nasze realne plany. Oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że nie możemy budować wspólnej przyszłości. Długo nie mogliśmy się rozstać. W końcu Sydney się to udało. Gdy patrzyłem, jak wychodzi, światło w moim mieszkaniu wyraźnie przygasło. Wniosłem do środka pozostałe pudła i zabrałem się do przeglądania zawartości. Większość płyt pochodziła z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, czasem trafiały się późniejsze nagrania. Nie były uporządkowane, a ja nie zamierzałem tego zmieniać. Kiedy Sydney przestanie o nich myśleć jako o niemądrej inwestycji, z pewnością posegreguje je według nazwisk, rodzaju muzyki albo koloru okładek. Tymczasem ustawiłem adapter w salonie i sięgnąłem po pierwszy z brzegu album: Machine Head Deep Purple. Do obiadu zostało mi jeszcze parę godzin, więc usiadłem przed sztalugą i zacząłem się wpatrywać w białe płótno. Na kursie dla zaawansowanych polecono nam namalować autoportret. Nie musiałem wiernie przedstawić siebie. Mogłem zdecydować się na abstrakcję. Coś, co kojarzyłoby się ze mną. Ale miałem blokadę. Potrafię namalować wszystko. No, może nie udałoby mi się uchwycić wyrazu uniesienia na twarzy Sydney, gdy trzymałem ją w ramionach, ale umiałbym oddać barwę jej aury albo kolor oczu. Wiedziałem, jak użyć pędzla, by ukazać tęskną, delikatną twarz mojej przyjaciółki Jill Mastrano Dragomir, młodej księżniczki morojów. W hołdzie dla byłej dziewczyny, która złamała mi serce, ale mimo to nadal ją podziwiałem, namalowałbym bukiet płomiennych róż. Nie miałem tylko pomysłu na siebie. Może odczuwałem przysłowiową niemoc twórczą albo po prostu za mało siebie znałem. Gapiłem się na płótno z rosnącą frustracją, usiłując zwalczyć pragnienie sięgnięcia do kredensu i nalania sobie drinka. Alkohol nieszczególnie wzmaga potencjał twórczy, ale mógłby mnie zainspirować. Niemal poczułem na języku smak wódki. Jeśli zmieszam ją z sokiem pomarańczowym, będzie zdrowsza. Ręce mnie świerzbiły, a stopy były gotowe same zanieść mnie do kuchni. Tylko wspomnienie żarliwego wzroku Sydney nie pozwoliło mi tego zrobić. Skupiłem się z powrotem na płótnie. Powtarzałem sobie, że

potrafię wykonać zadanie na trzeźwo. Obiecałem, że poprzestanę na jednym drinku dziennie, przed snem. Nie sypiałem dobrze. Nigdy. Musiałem się czymś wspomóc. Niestety, trzeźwość nie sprzyjała kreatywności, i o piątej po południu płótno wciąż było białe. Wstałem, żeby rozprostować kości, i poczułem, jak podpełza do mnie mrok. Bardziej gniewny niż smutny, zabarwiony frustracją płynącą z niemocy. Moi nauczyciele twierdzili, że mam talent, ale w takich momentach czułem się jak próżniak, za którego wszyscy mnie uważali, skazany na wieczne porażki. Moje przygnębienie rosło, gdy porównywałem się z Sydney, kobietą, która znała się na wszystkim i brylowała w każdej dziedzinie. Właściwie nie miałem jej nic do zaoferowania. Nie potrafiłem nawet wymówić połowy nazw rzeczy, jakimi się interesowała, a co dopiero o nich dyskutować. Gdybyśmy stworzyli w miarę normalne życie, to ona wychodziłaby do pracy i płaciła rachunki, a ja zajmowałbym się domem. Ale nawet nie umiałbym dobrze posprzątać. Pozostawała mi rola ładnego chłopca z artystyczną fryzurą, na którego mogłaby patrzeć wieczorami po powrocie do domu. Wiedziałem, że te lęki wywoływała moc ducha. Nie wszystkie były realne, ale nie potrafiłem się z nich otrząsnąć. Zostawiłem sztalugi i wyszedłem z domu w nadziei, że zapadający zmrok przyniesie mi ulgę. Słońce zachodziło, a zimowe wieczory w Palm Springs były ciepłe. Nastała najlepsza pora dla moroja, nadchodzący zmierzch z resztkami dziennego światła, które już nam nie zagrażało. Możemy znieść słabe światło słoneczne w przeciwieństwie do strzyg – nieumarłych wampirów, które zabijają, żywiąc się krwią. Strzygi giną w zetknięciu ze słońcem. To jedna z niewielu cech, które dają nam niewielką przewagę nad nimi. Pojechałem do Vista Azul, na przedmieścia położone ledwie dziesięć minut drogi od centrum. Mieści się tam Amberwood, prywatna szkoła z internatem, w której uczy się Sydney i reszta naszej załogi. To Sydney pełniła zazwyczaj rolę szofera grupy, ale tego wieczoru mnie przypadł ten wątpliwy zaszczyt, bo ona pobiegła na swoje tajne zgromadzenie. Cała gromadka czekała na mnie przed dormitorium dla dziewcząt. Przechyliłem się nad siedzeniem dla pasażera i otworzyłem drzwiczki. – Wskakujcie – rzuciłem zapraszająco. Wpakowali się do środka. Było nas sześcioro plus Sydney. Na początku pojawiliśmy się w Palm Springs we czwórkę. Jill, z powodu której tu przyjechaliśmy, wsunęła się na siedzenie obok mnie i się uśmiechnęła. Jeśli Sydney stanowiła moje największe oparcie, Jill przypadało drugie miejsce. Miała dopiero piętnaście lat, ale promieniowała wdziękiem i mądrością. Sydney była miłością mojego życia, ale to Jill rozumiała mnie tak jak nikt. To dlatego, że łączyła nas szczególna więź. Powstała w zeszłym roku, gdy użyłem mocy ducha, by ją ocalić. Jill umarła – pozostawała martwa przez niecałą minutę. Użyłem mocy ducha, by sprowadzić ją do żywych, zanim inny świat zdążył się o nią upomnieć. Ten cud połączył nas w sposób, który pozwala jej odczuwać wszystko, co mnie dotyczy, i czytać w moich myślach – mnie nie jest to dane. O tych, którzy powracają z martwych, mówi się, że noszą „pocałunek cienia”. Już sam ten fakt wystarczyłby, by narobić zamieszania w głowie dzieciaka. Jill jednocześnie dowiedziała się, że jest jedną z dwóch dziedziczek ginącego królewskiego rodu morojów. Jej siostra Lissa – królowa morojów i moja dobra przyjaciółka – potrzebowała Jill, aby utrzymać tron. Śmierć księżniczki dałaby przewagę przeciwnikom liberalnych rządów Lissy. Powołaliby się wówczas na stare prawo rodzinne, które wymaga, by monarcha miał przynajmniej jednego członka rodziny. Ktoś wpadł więc na mało błyskotliwy pomysł ukrycia Jill w mieście ludzi zbudowanym na pustyni. Jaki wampir chciałby tu mieszkać? Doprawdy, często zadawałem sobie to pytanie. Troje ochroniarzy Jill rozsiadło się na tylnych fotelach. Wszyscy byli dampirami, rasą powstałą ze związków wampirów i ludzi w czasach, gdy ich jeszcze nie potępiano. Dampiry są

silniejsze i szybsze od nas, co czyni z nich doskonałych wojowników w walce ze strzygami i spiskowcami. Liderem naszej grupki jest Eddie Castile, prawdziwa opoka. Towarzyszy Jill od samego początku. Angeline Dawes, rudowłosa piękność, jest nieco mniej zrównoważona. „Nieco mniej” znaczy wcale. Za to w walce trudno jej dorównać. Nasz najnowszy nabytek to Neil Raymond, Wysoki, Dobrze Wychowany i Nudny. Z powodów dla mnie niezrozumiałych Jill i Angeline uznały, że jego powaga jest oznaką szlachetności. Fakt, że uczęszczał do szkoły w Anglii i nabawił się tam lekkiego brytyjskiego akcentu, zdaje się szczególnie je ekscytować. Ostatnia uczestniczka imprezy sterczała przed samochodem, nie zamierzając wsiąść. Zoe Sage, siostra Sydney. Pochyliła się i spojrzała na mnie brązowymi oczami. Były podobne do oczu siostry, ale mniej złote. – Nie ma miejsca – oznajmiła. – Nie zmieszczę się w twoim samochodzie. – Nieprawda – zaprotestowałem. Jill natychmiast przysunęła się do mnie. – Na tym siedzeniu mieszczą się trzy osoby. Poprzedni właściciel zainstalował nawet dodatkowy pas. – Mimo że tak było bezpieczniej, Sydney omal nie dostała ataku serca na widok takiej ingerencji w wygląd mustanga. – Poza tym jesteśmy rodziną. – Aby kontaktować się ze sobą bez podejrzeń, podawaliśmy się w Amberwood za rodzeństwo i kuzynów. Tylko w przypadku Neila alchemicy zrobili wyjątek, bo i tak nikt by nie uwierzył w nasze pokrewieństwo. Zoe gapiła się na pusty fotel. Siedzisko było naprawdę długie i mogła podróżować całkiem wygodnie. Siostra Sydney przyjechała do Amberwood przed miesiącem, ale wciąż miała głowę nabitą uprzedzeniami wobec wampirów i dampirów. Wiedziałem o tym, bo Sydney była wcześniej taka sama. Jak na ironię, misja alchemików polegała na chronieniu tajemnicy naszego istnienia. Obawiali się, że ludzie nie uporaliby się z podobną wiedzą. Alchemicy uważali, że jesteśmy wybrykiem natury, który należy trzymać z daleka od ich świata, abyśmy nie skazili go złem. Pomagali nam jednak niechętnie i przydawali się w sytuacjach takich jak ta z Jill, które wymagały przekonania władz szkoły, by przyjęły kilkoro nowych uczniów poza ustalonymi procedurami. Alchemicy działają niezwykle skutecznie. Sydney została oddelegowana do opieki nad Jill, bo jej zwierzchnicy chcieli zapobiec wojnie domowej wśród morojów. Zoe dołączyła do nas w charakterze stażystki i przysparzała mnóstwo problemów. – Nie musisz jechać, jeśli się boisz – powiedziałem. Dopiero te słowa ją ośmieliły. Pragnęła zostać superalchemiczką, głównie by zaimponować ojcu, który – jak się zorientowałem z licznych opowieści – był wielkim dupkiem. Zoe odetchnęła głęboko i się przełamała. Bez słowa usiadła obok Jill i zatrzasnęła drzwiczki, a następnie przywarła do nich całym ciałem. – Sydney powinna była zostawić nam SUV-a – mruknęła po chwili. – A właśnie, gdzie Sage? To jest, ta starsza – poprawiłem się, wyjeżdżając ze szkolnej drogi. – Nie żeby nie cieszyła mnie rola waszego szofera. Powinnaś była zaopatrzyć mnie w czarną czapeczkę, Ślicznotko. – Szturchnąłem Jill, a ona w odpowiedzi szturchnęła mnie. – Na pewno potraficie szyć takie cudeńka na kółku krawieckim. – Sydney musiała przygotować projekt dla panny Terwiliger – wyjaśniła z niechęcią Zoe. – Ciągle coś dla niej robi. Nie sądziłam, że historia jest tak wymagającym przedmiotem. Zoe nie miała pojęcia, że ów projekt był w rzeczywistości przyjęciem Sydney do kręgu czarownic. Magia ludzi nadal wydawała mi się czymś dziwnym i niezrozumiałym – alchemicy ją potępiali – ale Sydney miała wrodzone zdolności. Nic dziwnego, w ogóle była zdolna. Przełamała lęk przed czarami, tak jak wcześniej przełamała swój lęk przede mną, i teraz z zapałem zgłębiała arkana magii pod okiem swojej niepoważnej, acz uroczej mentorki, Jackie

Terwiliger. Powiedzieć, że alchemicy by tego nie pochwalali, to mało. Właściwie Sydney uprawiała dwie sztuki, które z pewnością wzbudziłyby największe oburzenie jej zwierzchników: magię i miłość z wampirem. Sytuacja byłaby niemal komiczna, gdyby nie fakt, że jacyś radykalni alchemicy mogli bardzo skrzywdzić dziewczynę, gdyby dowiedzieli się prawdy. Dlatego ciągła obecność Zoe była dla nas tak niebezpieczna. – Sydney już taka jest – wtrącił Eddie z tyłu. Zerknąłem w lusterko i zobaczyłem, że się uśmiecha, jednocześnie czujnie rozglądając się dookoła. On i Neil zostali wyszkoleni przez strażników, oddział prawdziwych twardzieli, dampirów, którzy chronią morojów. – Jeśli nie da z siebie wszystkiego, jest nieszczęśliwa. Zoe potrząsnęła głową. Nie była rozbawiona. – To tylko głupi kurs. Musi go po prostu zaliczyć. „Nie – pomyślałem. – Ona nie może żyć bez nauki. Sydney nie zdobywa wiedzy na zaliczenie. Uczy się, ponieważ to kocha”. Najbardziej pragnęła studiować w college’u, gdzie mogłaby uczyć się wszystkiego, o czym marzyła. Tymczasem przyszła na świat w rodzinie, która z góry przeznaczyła ją na służbę u alchemików. Ci zaś nieustannie wyznaczali jej nowe zadania. Sydney powtarzała teraz kurs szkoły średniej, żeby towarzyszyć Jill, ale traktowała naukę bardzo poważnie, starając się czerpać z niej jak najwięcej. Pewnego dnia, kiedy to się skończy i Jill będzie już bezpieczna, uciekniemy. Nie wiedziałem dokąd ani jak to zrobimy, lecz byłem pewien, że Sydney wszystko zaplanuje. Wyrwie się ze szponów alchemików i zrobi doktorat z filozofii, a ja... cóż, też znajdę sobie jakieś zajęcie. Poczułem dotyk małej dłoni na ramieniu i zerknąłem na Jill. Patrzyła na mnie współczująco tymi swoimi jadeitowozielonymi oczami. Wiedziała, o czym rozmyślam, znała moje marzenia. Uśmiechnąłem się do niej. Przejechaliśmy przez miasto i znaleźliśmy się na rogatkach Palm Springs, gdzie mieszkał Clarence Donahue, jedyny moroj, który wybrał pustynię. Jedyny do czasu, gdy zeszłej jesieni pojawili się tu moi przyjaciele. Stary Clarence był szalony, ale gościnny, i przyjął bandę rozwydrzonych morojów i dampirów pod swój dach, pozwalając nam korzystać ze swojej karmicielki i gospodyni zarazem. Moroje nie muszą zabijać dla krwi tak jak strzygi, ale musimy ją pić przynajmniej dwa razy w tygodniu. Na szczęście wielu ludzi ochoczo dostarcza nam pokarmu w zamian za życie na ciągłym haju wywołanym ukąszeniem wampira. Clarence był w salonie, siedział w wielkim skórzanym fotelu i czytał jakąś starą księgę przez szkło powiększające. Podniósł głowę, gdy weszliśmy. – Przyjechaliście we czwartek! Co za miła niespodzianka. – Jest piątek, panie Donahue – sprostowała delikatnie Jill, pochylając się, by pocałować go w policzek. Spojrzał na nią z upodobaniem. – Doprawdy? Czy nie byliście tu ledwie wczoraj? Ale to nieważne. Jestem pewien, że Dorothy z radością was obsłuży. Dorothy, jego leciwa gospodyni, naprawdę się ucieszyła, gdy oboje z Jill zawitaliśmy do Palm Springs. Starsi moroje potrzebują mniej krwi i podczas gdy Clarence tylko od czasu do czasu wprawiał ją w stan błogości, częste odwiedziny dwójki młodych wampirów utrzymywały staruszkę w niemal ciągłej ekstazie. Nikt poza Jill nie był świadom, że odwiedzałem Dorothy codziennie. Pewnie dlatego Clarence pomylił dni. Nigdy nie czułem pragnienia w chwilach bliskości z Sydney i nie sądziłem, by kiedykolwiek to się zdarzyło. Mimo że moja dziewczyna pokonała wiele uprzedzeń co do wampirów, wiedziałem, że jest delikatna i nie chciałem

ryzykować, że ukąszę ją w chwili namiętności. Inni moroje pozwalali sobie na podobne praktyki, obcując ze sobą i z dampirami, ale ja nie mógłbym tego zrobić Sydney. Pragnąłem jej ciała, nie krwi. Jill podeszła pośpiesznie do Dorothy. – Czy mogłabym teraz? – Stara kobieta chętnie skinęła głową i obie wyszły do osobnego pokoju. Na twarzy Zoe malowała się odraza, ale nic nie powiedziała. Jej mina i fakt, że zajęła miejsce jak najdalej od nas, tak bardzo przypominały mi Sydney z początków naszej znajomości, że prawie się uśmiechnąłem. Angeline nie mogła spokojnie usiedzieć na kanapie. – Co będzie na kolację? – mówiła z charakterystycznym akcentem z Południa. Wychowała się w górskiej społeczności morojów, dampirów i ludzi, jedynej znanej mi wspólnocie, która nie zakazywała łączenia się gatunków. Wszyscy szanowani przedstawiciele naszych ras obserwowali ją z mieszaniną przerażenia i fascynacji. Chociaż ich swoboda i otwartość przemawiały do mnie, nigdy nie przyszłoby mi do głowy, by zamieszkać tam razem z Sydney. Nie znoszę biwakowania. Nikt nie odpowiedział. Angeline przyglądała nam się z niedowierzaniem. – Co? Dlaczego nie ma nic do jedzenia? – Dampiry nie żywią się krwią, jedzą to samo co ludzie. Moroje też tego potrzebują, lecz w dużo mniejszej ilości. Nie jest jednak łatwe zasilenie energii wiecznie aktywnego dampira. Nasze regularne spotkania przypominały rodzinne obiady, nie tylko w postaci krwi, lecz także normalnych posiłków. W ten oto miły sposób udawaliśmy, że prowadzimy normalne życie. – Zawsze jest coś do jedzenia – podkreśliła Angeline, na wypadek gdybyśmy tego nie zauważyli. – Smakowało mi to indiańskie danie ostatnio. Masala czy jak się tam nazywało. Nie wiem tylko, czy powinniśmy je zamawiać, jeśli nie zmienią nazwy na rdzennie amerykańskie. To niewłaściwe. – Sydney zwykle troszczy się o jedzenie – powiedział Eddie, ignorując typowe dla Angeline dygresje. – Nie zwykle – poprawiłem. – Zawsze. Spojrzenie Angeline spoczęło na Zoe. – Dlaczego o tym nie pomyślałaś? – Bo to nie należy do moich obowiązków! – Zoe uniosła głowę wysoko. – Naszym zadaniem jest dbać o bezpieczeństwo Jill. Nie muszę was karmić. – W jakim sensie? – spytałem, wiedząc, że zachowałem się podle, ale nie mogłem się powstrzymać. Nie od razu wychwyciła dwuznaczność tego pytania. Najpierw zbladła, a potem poczerwieniała ze złości. – W żadnym! Nie jestem waszą gospodynią. Sydney też nie jest. Nie wiem, dlaczego tak się o was troszczy. Mogłaby poprzestać na niezbędnych czynnościach. Zamawianie pizzy do nich nie należy. Udałem, że ziewam, i rozparłem się wygodnie na kanapie. – Może wie, że nakarmieni nie będziemy na was spoglądać głodnym wzrokiem. Zoe była tak wstrząśnięta, że zaniemówiła, a Eddie posłał mi karcące spojrzenie. – Wystarczy. Zamówienie pizzy nie jest skomplikowane. Zaraz to zrobię. Jill wróciła, gdy odkładał słuchawkę. Miała rozbawioną minę. Najwyraźniej „słyszała” w myślach tę rozmowę. Nasza więź nie zawsze działała, lecz tego dnia była niezwykle silna. Skoro już rozwiązaliśmy kwestię jedzenia, atmosfera się rozluźniła. Tylko Zoe wciąż była spięta: obserwowała nas i czekała. Angeline i Eddie okazywali sobie zaskakującą uprzejmość, mimo że

ich związek niedawno zakończył się z hukiem. Ona udawała, że jej to nie obeszło, i demonstracyjnie interesowała się Neilem. Jeśli Eddie cierpiał z tego powodu, ukrywał to w typowy dla siebie sposób. Sydney mówiła, że Eddie potajemnie kocha się w Jill, co też doskonale maskował. Chętnie widziałbym ich razem, ale Jill, podobnie jak Angeline, także udawała, że się durzy w Neilu. Obie dziewczyny grały swoje role i nikt – nawet Sydney – nie chciał mi wierzyć. – Będzie ci smakowało to, co zamówiliśmy? – Angeline zwróciła się do Neila. – Nic nie powiedziałeś. Chłopak potrząsnął głową z powagą. Ciemne włosy strzygł boleśnie krótko i starannie. Ta absurdalna schludność z pewnością spodobałaby się alchemikom. – Nie zaprzątam sobie głowy tak trywialnymi problemami jak pepperoni czy pieczarki. Zrozumiałabyś, gdybyś chodziła do mojej szkoły w Devonshire. W drugiej klasie wywieziono nas na bagna, żebyśmy nauczyli się sztuki przetrwania. Spróbuj spędzić trzy dni na diecie z gałązek i wrzosów, a przestaniesz się martwić o wybór smaku. Angeline i Jill zagruchały zgodnie, jakby to była najbardziej męska wypowiedź, jaką słyszały. Mina Eddiego świadczyła o tym, że myśli to samo co ja: zastanawia się, czy ten facet mówi poważnie, czy też wyuczył się na pamięć kilku tekstów dla twardzieli. Odezwała się komórka Zoe. Spojrzała na ekran i podskoczyła. – Tata. – Nie patrząc na nas, odebrała i wybiegła z pokoju. Nie miałem przeczuć, ale po plecach przebiegł mi dreszcz. Ojciec Sage nie należał do ciepłych, serdecznych ludzi, którzy dzwonią bez powodu w godzinach pracy. Wiedział, że Zoe wypełnia zadanie. Jeśli coś się stało, musiało dotyczyć także Sydney. Poczułem niepokój. Nie słuchałem już rozmów toczących się w pokoju. Niecierpliwie czekałem na powrót Zoe. Kiedy wreszcie się zjawiła, wyraz jej poszarzałej twarzy powiedział mi, że mam rację. Wydarzyło się coś bardzo złego. – Co się stało?! – krzyknąłem. – Coś z Sydney? Za późno się zorientowałem, że nie powinienem tak jawnie się o nią troszczyć. Nawet nasi przyjaciele nie wiedzieli, że łączy nas coś więcej. Na szczęście wszyscy wpatrywali się w Zoe. Powoli pokręciła głową, w jej oczach malowało się niedowierzanie. – Nie... nie wiem. Chodzi o rodziców. Oni się rozwodzą.

ROZDZIAŁ DRUGI Sydney NIE SPODZIEWAŁAM SIĘ, że tajemna inicjacja do kręgu czarownic rozpocznie się filiżanką herbaty. – Podałabyś paluszki, moja droga? Szybko chwyciłam paterę z chińskiej porcelany i podałam Maude, jednej ze starszych czarownic w grupie i gospodyni, która zaprosiła nas tego wieczoru do siebie. Siedziałyśmy w kręgu utworzonym ze składanych krzeseł w nieskazitelnie czystym salonie. Moja nauczycielka, panna Terwiliger, siedziała obok mnie, pogryzając kanapkę z ogórkiem. Byłam tak zdenerwowana, że się nie odzywałam i piłam herbatę, podczas gdy one gawędziły beztrosko. Maude podała nam ziołową herbatkę, więc nie martwiłam się, że złamię umowę o ograniczaniu się w piciu kawy, chociaż nie miałabym nic przeciwko temu. Było nas siedem i chociaż czarownice przyjęłyby do kręgu każdą odpowiednią kandydatkę, cieszyły się z tej akurat liczby. Maude upierała się, że to przynosi szczęście. Od czasu do czasu Skoczuś wystawiał głowę, a potem pędem chował się pod meble. Skoro wiedźmy nawet nie mrugnęły okiem na widok callistana, pozwoliłam mu na chwilę swobody. Któraś zaczęła rozprawiać o wyższości inicjacji zimowych nad letnimi, a ja błądziłam myślami gdzie indziej. Zastanawiałam się, jak przebiega wieczór u Clarence’a. Od września to do mnie należało wożenie Jill na karmienie i czułam się nieswojo, że jej nie towarzyszę, zwłaszcza że wszyscy na pewno dobrze się tam bawili. W pewnej chwili przestraszyłam się, że zapomniałam zamówić im kolację. Adrian miał ich zawieźć, więc nie przyszło mi do głowy, by go tym obarczać. Czy Zoe przejęła ten obowiązek? Pewnie nie. Odsunęłam od siebie matczyną troskę, że zagłodzą się na śmierć. Na pewno któreś z nich zadba o posiłek. Myśl o Adrianie przywiodła złote wspomnienia naszego ostatniego popołudnia. Minęło kilka godzin, a ja wciąż czułam jego pocałunki. Wzięłam głęboki oddech, by się z tego otrząsnąć, bo moje przyszłe siostry czarownice mogły się zorientować, że nie mam dziś głowy do magii. Szczerze mówiąc, ostatnimi czasy nie interesowało mnie nic poza czułymi sam na sam z Adrianem. Latami schlebiałam sobie, że dbam przede wszystkim o umysł, a tymczasem niemal zawładnęła mną fizyczna strona życia. Czasami próbowałam racjonalizować swoje zachowanie, usprawiedliwiając je zwierzęcym aspektem natury ludzkiej. Prawda wyglądała jednak tak, że mój chłopak – wampir czy nie – był niewiarygodnie seksowny i po prostu nie mogłam mu się oprzeć. Dotarło do mnie, że ktoś zadał mi pytanie. Niechętnie oderwałam się od sceny z Adrianem rozpinającym mi bluzkę i powiodłam wzrokiem po uczestniczkach spotkania. Nie od razu przypomniałam sobie imię kobiety, która się do mnie zwróciła. Trina. Miała dwadzieścia parę lat, więc obie byłyśmy tu najmłodsze. – Przepraszam? – bąknęłam. Uśmiechnęła się. – Pytałam, czy to prawda, że masz do czynienia z wampirami. O, tak, wiele do czynienia, szczególnie z jednym wampirem, ale z pewnością nie o to pytała. – Mniej więcej – odparłam ostrożnie. Panna Terwiliger zachichotała. – Alchemicy starannie strzegą swoich sekretów. Parę czarownic pokiwało głowami. Inne spoglądały na mnie z zaciekawieniem. Ich magiczny świat nie wiązał się w żaden sposób z wampirami. Większość przedstawicieli obu grup

nawet nie wiedziała o swoim istnieniu. Niektóre wiedźmy ze zdziwieniem przyjęły moje rewelacje o morojach i strzygach, co było dowodem na to, że alchemicy dobrze się spisywali. Zorientowałam się jednak, że te czarownice miały wystarczająco dużo do czynienia ze zjawiskami nie z tego świata, by przyjąć do wiadomości, że obok nich żyją magiczne stwory pijące krew i ludzie tacy jak alchemicy, starający się utrzymać ich istnienie w sekrecie. W przeciwieństwie do czarownic akceptujących występowanie zjawisk nadprzyrodzonych alchemicy nie byli tak otwarci. Grupa, która mnie wychowała, uważała, że ludzie powinni trzymać się z dala od magii dla dobra duszy. Dawniej też tak sądziłam, wierzyłam we wrogość wampirów. Ale wtedy wierzyłam również, że alchemicy mówią mi prawdę. Później dowiedziałam się, że są pośród nich tacy, którzy okłamują morojów i ludzi i nie cofną się przed niczym, by ochronić swoje ciemne interesy. Skoro już raz przejrzałam na oczy, nie mogłam być ślepo posłuszna żądaniom alchemików, chociaż oficjalnie nadal dla nich pracowałam. Nie buntowałam się jednak otwarcie jak mój przyjaciel Marcus, bo wpajane mi od dziecka zasady nadal miały dla mnie wartość. Właściwie mogę powiedzieć, że teraz pracowałam dla siebie. – Wiesz, z kim powinnaś porozmawiać, jeśli ona zechce? Z Inez. Wielokrotnie miała do czynienia z tymi bestiami. Mówię o nieumarłych – wtrąciła Maude. Od razu rozpoznała złotą lilię na moim policzku, znak alchemików. Jest to tatuaż z domieszką krwi morojów, która miała nas wzmocnić i jednocześnie uniemożliwić nam wyjawienie tajemnicy wampirów przed ludźmi. Do pewnego czasu mój tatuaż spełniał swoje zadanie. – Kim jest Inez? – spytałam. Kilka kobiet zachichotało. – Jedną z nas, największą czarownicą, w każdym razie w tej części kraju – wyjaśniła Maude. – W tej części świata – poprawiła ją panna Terwiliger. – Dobiega dziewięćdziesiątki. Widziała i dokonała rzeczy, o jakich nam się nie śniło. – A dlaczego nie zjawiła się tutaj? – chciałam wiedzieć. – Oficjalnie nie należy do żadnego kręgu – wtrąciła inna czarownica o imieniu Alison. – Dawniej współpracowała, ale teraz działa na własną rękę... W każdym razie tak słyszałam. Obecnie trudno jej się przemieszczać i częściej wybiera samotność. Mieszka w starym domu na przedmieściach Escondido i rzadko wychodzi. Przed oczami stanął mi Clarence. – Chyba znam kogoś podobnego. – W przeszłości zabijała strzygi – zamyśliła się Maude. – Z pewnością zna zaklęcia, które mogłyby ci się przydać. Opowiada niesamowite historie. Prawdziwa z niej wojowniczka. Raz bestia próbowała wyssać z niej krew. – Kobieta wzdrygnęła się. – Ale z jakiegoś powodu nie mogła i Inez ją zabiła. Znieruchomiałam z filiżanką uniesioną do ust. – Jak to: nie mogła? Maude wzruszyła ramionami. – Nie pamiętam szczegółów. Może chroniło ją jakieś zaklęcie. Serce zabiło mi szybciej na wspomnienie mrocznych wydarzeń. W ubiegłym roku napadła mnie strzyga, która również pragnęła mojej krwi. Odstąpiła od swego zamiaru, bo podobno miałam „zły smak”. Nie dowiedziałam się, co to znaczy, bo moroje i alchemicy nie zbadali tej sprawy. Zaprzątały ich poważniejsze problemy. Ja jednak nie zapomniałam i raz po raz zadawałam sobie pytanie, co takiego we mnie odstręczało strzygi. Panna Terwiliger przyjrzała mi się uważnie i odgadła, co mnie trapi.

– Jeśli chciałabyś porozmawiać z Inez, mogę was umówić na spotkanie. – Wygięła wargi w uśmiechu. – Chociaż nie gwarantuję, że zdołasz coś z niej wydobyć. Jest bardzo... szczególną osobą. Maude prychnęła. – Łagodnie to ujęłaś. – Spojrzała na ozdobny stary zegar i odstawiła filiżankę. – Chyba pora zaczynać. Zapomniałam o Inez i nawet o Adrianie, bo nagle obleciał mnie strach. Nie minął rok, a ja odeszłam daleko od doktryny alchemików, która rządziła wcześniej całym moim życiem. Już dawno przestałam się przejmować bliskością wampirów, lecz co jakiś czas nachodził mnie jeszcze lęk przed uprawianiem czarów. Powtarzałam sobie wówczas, że magia jest zła tylko wtedy, gdy używa się jej w złym celu. Stelle, jak nazywały siebie te czarownice, składały przysięgę, że nie będą nikogo krzywdziły – chyba że w obronie własnej lub cudzej. Odprawiłyśmy rytuał w ogrodzie Maude, gdzie rosły palmy i zimowe kwiaty. Temperatura na zewnątrz sięgała dziesięciu stopni, było ciepło jak na styczeń, zwłaszcza w innych częściach kraju, ale żałowałam, że nie zabrałam ze sobą kurtki albo jeszcze lepiej płaszcza. Panna Terwiliger uprzedziła mnie, że nie muszę się specjalnie ubierać, bo na miejscu dostanę wszystko, co trzeba. Dostałam, pstrokaty paltocik w sześciu różnych kolorach, w którym czułam się jak domokrążca z bajki. – To nasz podarunek dla ciebie – wyjaśniła panna Terwiliger. – Każda doszyła swój kawałek. Będziesz go nosić podczas ceremonii. – Pozostałe czarownice wystroiły się w podobne płaszcze zszyte z różnej ilości skrawków, zależnie od liczebności kręgu w czasie ich inicjacji. Niebo było gwiaździste, księżyc w pełni świecił jak perła na czarnym tle. Najlepsza pora na magię. Zauważyłam, że drzewa na podwórku zasadzono na planie koła. Czarownice utworzyły drugi krąg, wewnętrzny, przed kamiennym ołtarzem, na którym zapaliły kadzidła i świece. Maude kazała mi uklęknąć pośrodku, a sama stanęła przed ołtarzem. Owiała nas lekka bryza i chociaż zwykle wyobrażałam sobie tajemne rytuały w otoczeniu gęstych, spowitych mgłą lasów, poczułam, że wysokie palmy i rześkie powietrze pasują do tej sytuacji. Nie od razu zgodziłam się wziąć udział w ceremonii. Panna Terwiliger musiała mnie długo przekonywać, że nie każą mi składać przysiąg jakiemuś pierwotnemu bóstwu. – Oddajesz się na służbę magii – tłumaczyła. – Ślubujesz, że będziesz zgłębiała wiedzę i używała jej wyłącznie w dobrym celu. To jak pasowanie na uczennicę. Coś w sam raz dla ciebie. Miała rację. Uklękłam przed Maude, która pełniła rolę mistrzyni ceremonii. Poleciła mnie opiece żywiołów, zaczynając od ognia. Obeszła mnie wkoło z zapaloną świeczką. Potem spryskała mi czoło wodą. Pokruszone płatki bzu symbolizowały ziemię, a dym kadzidła powietrze. Wiedziałam, że w niektórych kręgach powietrze reprezentowało ostrze sztyletu, więc ucieszyłam się, że tu jest inaczej. Żywioły stanowią jądro ludzkiej magii, podobnie jak magii wampirów. Nie znano jednak odpowiednika magii ducha. Moroje odkryli ten żywioł bardzo niedawno, a władzę nad nim posiadali jedynie nieliczni. Gdy zapytałam o to pannę Terwiliger, właściwie nic nie wyjaśniła. Twierdziła, że ludzka magia czerpie ze świata zewnętrznego, w którym występują żywioły fizyczne. Duch, związany z esencją życia, płonie w nas, więc jest zawsze obecny. Nie potrafiła tego lepiej wytłumaczyć. Magia ducha wciąż stanowiła tajemnicę dla ludzi i wampirów, obawiano się jej skutków, a ja zamartwiałam się po nocach, że Adrian z niej korzysta. Maude zakończyła część ceremonii poświęconą żywiołom. – Teraz złożysz ślubowanie – oznajmiła.

Miałam wypowiadać tekst przysięgi po włosku, bowiem ten zakon czarownic został założony w średniowiecznym Rzymie. Treść ślubowania pokrywała się z tym, co mówiła mi wcześniej panna Terwiliger: obiecałam mądrze używać magii i wspierać moje siostry. Nauczyłam się go na pamięć i teraz bezbłędnie wyrecytowałam. Poczułam przypływ energii, przyjemny szum magii i życie buzujące wokół nas. Było to słodkie i ożywcze doznanie. Zastanawiałam się, czy tak właśnie odczuwa się magię ducha. Podniosłam głowę, a świat wydał mi się jaśniejszy i bardziej przejrzysty, przepełniony pięknem niedostrzegalnym dla zwykłych ludzi. Poczułam, silniej niż kiedykolwiek przedtem, że magia nie jest złem, jeśli ludzkie intencje są czyste. – Jak brzmi twoje imię pośród nas? – spytała Maude. – Jolanta – odparłam. – To słowo oznacza w greckim „purpurowy kwiat”. Wybrałam je, bo Adrian wielokrotnie podkreślał, że widzi purpurowe iskierki w mojej aurze. Maude wyciągnęła do mnie ręce i pomogła mi wstać. – Witaj, Jolanto. – Ku memu zdumieniu przytuliła mnie serdecznie. Czarownice podchodziły kolejno, by mnie uściskać. Panna Terwiliger została na końcu. Obejmowała mnie dłużej niż one, a najbardziej zaskoczył mnie widok łez w jej oczach. – Dokonasz wielkich rzeczy – wyszeptała żarliwie. – Jestem z ciebie dumna, bardziej niż byłabym dumna z córki. – Mimo że spaliłam pani dom? – spytałam. Panna Terwiliger spojrzała na mnie z rozbawieniem. – Może właśnie dlatego. Roześmiałam się. Nastrój pełen powagi ustąpił miejsca wesołości. Wróciłyśmy do salonu, gdzie Maude podała wino korzenne. Nie odprężyłam się całkiem, ale pozbyłam zdenerwowania. Byłam szczęśliwa, czułam lekkość... i co ważniejsze, odnalazłam poczucie przynależności, jakiego nigdy nie doświadczyłam wśród alchemików. Siedziałam w kręgu i słuchałam opowieści. Telefon zadzwonił, gdy obie z panną Terwiliger miałyśmy już wychodzić. To była moja mama. – Przepraszam – rzuciłam. – Muszę odebrać. Panna Terwiliger, która tego wieczoru wypiła najwięcej wina, machnęła do mnie przyzwalająco i nalała sobie kolejny kieliszek. Miałam ją odwieźć, więc mogła sobie na to pozwolić. Wyszłam do kuchni i odebrałam. Nie byłam zaskoczona, że mama się odezwała. Utrzymywałyśmy ze sobą kontakt, wiedziała, że najłatwiej mnie złapać wieczorami. Dopiero gdy usłyszałam jej głos, zorientowałam się, że chodzi o coś ważnego. – Sydney? Rozmawiałaś z Zoe? Przestraszyłam się. – Nie. Czy coś się stało? Mama wzięła głęboki oddech. – Sydney... rozstajemy się z ojcem. Bierzemy rozwód. Świat zawirował, oparłam się o blat. – Ach tak... – bąknęłam, przełykając ślinę. – Bardzo mi przykro – powiedziała. – Wiem, że to dla ciebie jak grom z jasnego nieba. Zamilkłam na chwilę. – Nie... chyba nie. To znaczy... nie jestem zaskoczona. Mama mówiła mi, że ojciec był kiedyś łagodniejszy. Trudno było mi w to uwierzyć, lecz ostatecznie z jakiegoś powodu za niego wyszła. Po latach tata stał się zimny i niedostępny. Całkowicie poświęcił się sprawie alchemików, liczyli się dla niego bardziej niż córki. Traktował nas surowo i już dawno zrozumiałam, że jestem dla niego bardziej środkiem do celu niż

dzieckiem. Mama była inna, ciepła i zabawna, zawsze skora do przytulania i słuchania, jeśli tego potrzebowałam. Często się uśmiechała... choć ostatnio rzadziej. – Wiem, że to będzie trudne dla ciebie i Carly – ciągnęła. – Ale myślę, że nie wpłynie na wasze codzienne życie. Dotarło do mnie, co powiedziała. Dla mnie i dla Carly. – A Zoe... – Jest młodsza i chociaż już pracuje dla alchemików, prawnie pozostaje pod opieką rodziców. Albo rodzica. Twój ojciec chce przejąć nad nią wyłączną kuratelę, żeby nadal robiła to, co robi. – Mama urwała na dłuższą chwilę. – Zamierzam z nim walczyć. Jeśli wygram, zabiorę Zoe do siebie. Może nauczy się żyć normalnie. Osłupiałam, nie umiałam sobie wyobrazić walki między rodzicami. – Musicie walczyć? Nie możecie podzielić się opieką? – To oznaczałoby, że ojciec będzie kontrolował wszystko. Nie mogę na to pozwolić. Ty jesteś dorosła. Dokonujesz własnych wyborów i nawet jeśli podążasz z góry obraną drogą, traktujesz to inaczej niż Zoe. Jesteś sobą, a ona... Nie dokończyła, ale zrozumiałam. Jest taka jak on. – Jeśli wygram, sprowadzę ją do domu i poślę do normalnej szkoły. Może towarzystwo rówieśników ją ocali. Jeśli jeszcze nie jest za późno. Pewnie mnie za to znienawidzisz... że odciągam ją od sprawy. – Nie – zapewniłam pośpiesznie. – Uważam... że to najlepsze wyjście. Jeśli nie jest za późno. Słyszałam, jak mama przełyka ślinę, i pomyślałam, że próbuje zdławić płacz. – Musimy rozstrzygnąć to w sądzie. Nie zamierzam opowiadać o alchemikach, ale spodziewam się długich dyskusji o konieczności posiadania odpowiednich cech charakteru i najlepszych warunków dla wychowania dziecka. Zoe będzie zeznawać. Ty i Carly również. Dopiero teraz pojęłam, dlaczego uprzedzała, że to będzie trudne. – Będziemy musiały wybierać. – Chcę, byście powiedziały prawdę – zapowiedziała stanowczo. – Nie wiem, czego oczekuje ojciec. Ale ja wiedziałam. Zażąda, żebym potępiła mamę, zeznała, że nie nadaje się do sprawowania opieki nad Zoe jako gospodyni domowa zajmująca się dodatkowo naprawą samochodów. Nie mogła się równać z tak wykształconym człowiekiem, który może zapewnić córce solidną edukację i dostęp do kultury. Powoła się na dobro alchemików. Spróbuje wywrzeć na mnie presję, bo zawsze tak postępował. – Zawsze będę cię kochała i zaakceptuję każdy twój wybór. – Moja mama była taka dzielna. Serce mi się ścisnęło. Czekały ją problemy przerastające uciążliwości zwykłego rodzinnego sporu. Alchemicy mieli rozbudowane koneksje. Czy ich wpływy sięgały sądownictwa? Bardzo możliwe. – Chciałam cię tylko uprzedzić. Jestem pewna, że ojciec także się z tobą skontaktuje. – Tak – przyznałam ponuro. – Nie wątpię. Ale co teraz? Jak się czujesz? – Życie mamy musiało się wywrócić do góry nogami. Ich małżeństwo było trudne, ale przeżyli ze sobą prawie ćwierć wieku. Czekała ją wielka zmiana. – Nic mi nie jest. Mieszkam u przyjaciółki. Zabrałam Cycerona. Roześmiałam się na myśl o naszym kocie. – Przynajmniej masz towarzystwo. Ona także się roześmiała, lecz bez wesołości.

– A przyjaciółka potrzebuje mechanika samochodowego, więc wszyscy są zadowoleni. – Cieszę się, ale gdybyś czegoś potrzebowała, czegokolwiek. Może pieniędzy... – Nie martw się o mnie. Zatroszcz się teraz o siebie... i Zoe. To najważniejsze. – Zawahała się. – Nie rozmawiałam z nią... Wszystko u niej dobrze? Czy dobrze? To zależało od definicji. Zoe była szczęśliwa, że może się szkolić na alchemiczkę w tak młodym wieku, ale zachowywała się arogancko wobec moich przyjaciół – jak wszyscy alchemicy. Poza tym jej obecność kładła się cieniem na moim życiu uczuciowym. – Jak najlepiej – zapewniłam mamę. – To dobrze – odparła z ulgą. – Cieszę się, że jesteście razem. Nie wiem, jak ona to przyjmie. – Na pewno cię zrozumie. Skłamałam, ale nie mogłam powiedzieć prawdy: Zoe będzie z nią walczyć i sprzeciwiać się jej na każdym kroku.

ROZDZIAŁ TRZECI Adrian WIEDZIAŁEM, ŻE SYDNEY DOWIE SIĘ o rozwodzie rodziców, zanim spotkamy się we śnie. Powiedzą jej to albo oni sami, albo Zoe, która wciąż była w szoku. Nieliczni znani mi moroje władający mocą ducha posiadają zdolność uzdrawiania, lecz żaden nie umie odwiedzać cudzych snów. Miło było wiedzieć, że jestem w czymś najlepszy i że kosztuje mnie to zaskakująco niewiele wysiłku. Nie musiałem nadużywać magii, jak wtedy, gdy kogoś uzdrawiałem. Minusem było to, że w przeciwieństwie do gospodarza snu nie spałem – znajdowałem się w stanie zbliżonym do medytacji – więc łatwo się męczyłem. Uznałem jednak, że skoro nie jestem śpiochem, nie powinno mi to bardzo przeszkadzać. Wciągnąłem Sydney do snu około północy. Zmaterializowaliśmy się w jednym z naszych ulubionych miejsc: na dziedzińcu muzeum historii starożytnej w Malibu. Podbiegła do mnie przerażona. – Adrian... – Wiem. – Chwyciłem ją za ręce. – Byłem z Zoe, gdy odebrała telefon. – Podała wszystkie nieprzyjemne szczegóły? Uniosłem brew. – A jest coś bardziej nieprzyjemnego niż rozwód? Sydney opowiedziała mi o nieuniknionej zażartej walce o prawo do opieki nad Zoe. Doceniłem fakt, że ich matka pragnęła dla córki normalnego życia, ale przede wszystkim miałem własny powód, by życzyć jej zwycięstwa. Jeśli Zoe wyjedzie z Palm Springs, Sydney i ja odetchniemy. Oczywiście Sydney martwiła się teraz rozpadem rodziny, a ja chciałem, żeby była szczęśliwa. Jeden fragment jej relacji szczególnie zwrócił moją uwagę. – Naprawdę podejrzewasz, że ojciec użyje swoich koneksji, by wygrać w sądzie? – spytałem. Nie przyszłoby mi to do głowy, ale brzmiało prawdopodobnie. Alchemicy mogli zmienić czyjąś tożsamość, umieścić grupę dampirów i morojów w prywatnej szkole i usuwać bez śladu ciała martwych strzyg. Potrząsnęła głową, przysiadając na cembrowinie fontanny. – Nie wiem. Może nie będzie musiał, skoro Zoe wybierze tatę. Nie znam procedur. – A ty? – drążyłem. – Co powiesz w sądzie? Spojrzała na mnie ze spokojem. – Na pewno nie zamierzam oczerniać żadnego z rodziców. A za kim się opowiem? Jeszcze nie wiem. Muszę to rozważyć. Rozumiem i szanuję decyzję mamy. Ale jeśli przejdę na jej stronę, Zoe mnie znienawidzi i pewnie będę musiała rozstać się z ojcem i alchemikami. – Uśmiechnąłem się gorzko. – Dzisiaj, gdy wróciłam do pokoju, Zoe nawet nie zapytała, co o tym sądzę. Uznała za oczywiste, że jestem po stronie ojca. – Kiedy to się zacznie? – Nie tak szybko. Jeszcze nie wyznaczono daty. Umilkła, a ja poczułem, że pora zmienić temat. – Jak przebiegła twoja inicjacja? Tańczyłyście nago i składałyście ofiary ze zwierząt? Posłała mi uśmiech. – Była herbatka i przytulanki. Streściła mi przebieg spotkania. Nie zdołałem powstrzymać śmiechu na wieść o tym, że Jackie się urżnęła. Sydney nie chciała mi zdradzić swojego sekretnego imienia, chociaż usilnie

próbowałem to z niej wyciągnąć. – Ale na pewno nie Jetta? – spytałem z nadzieją. Kiedy sam musiałem podawać fałszywe nazwisko, przedstawiałem się jako Jet Steele. Umówmy się, trudno sobie wyobrazić lepsze imię dla twardziela. – Nie – roześmiała się. – Możesz być spokojny. Spytała, jak nam minął wieczór, i oczywiście zmartwiła się sprawą jedzenia. Rozmawialiśmy jeszcze długo i chociaż trudno było nie zwracać uwagi na jej doskonałą linię ust i to miejsce na szyi, gdzie kończył się kołnierzyk, cieszyłem się tym wspólnym czasem. Uwielbiałem nasze popołudniowe pieszczoty, lecz przede wszystkim Sydney uwiodła mnie swoim intelektem. Jak zwykle, to ona pilnowała czasu. – Och, Adrian. Czas do łóżka. Przysunąłem się do niej. – Czy to zaproszenie? Odepchnęła mnie lekko. – Wiesz, o czym mówię. Nie radzisz sobie najlepiej, kiedy jesteś niewyspany. – W ten miły sposób zwróciła uwagę, że brak snu sprzyja atakom ducha na moje zdrowe zmysły. Nie mogłem się z nią spierać. Widziałem również w jej oczach, że nie chce, bym nadużywał mocy podczas naszych spotkań we śnie. – Uda ci się jutro wymknąć? – W weekendy było trudniej, bo Zoe podążała za nią jak cień. – Nie wiem. Zobaczę, co... O Boże. – Co się stało? Położyła rękę na czole i jęknęła. – Skoczuś. Zostawiłam go w domu czarownicy. Wypuściłam go, żeby sobie pobiegał podczas imprezy, a potem tak się zdenerwowałam telefonem od mamy, że o nim zapomniałam. Wziąłem ją za rękę i mocno uścisnąłem. – Spokojnie. Nic mu nie będzie. Spędzi szaloną noc w mieście w towarzystwie starszej kobiety. Marzenie każdego chłopca. – Miło słyszeć ojcowskie zdanie. Problem w tym, jak go sprowadzić do domu. Może udałoby mi się przyjechać na krótko do ciebie, ale na pewno nie zdążę go odebrać. Panna Terwiliger też będzie zajęta. – Hej! – oburzyłem się. – Myślisz, że tylko wy dwie możecie się nim opiekować? Wyruszę na ratunek. O ile zechce stamtąd wyjść. Rozpromieniła się. – Byłoby wspaniale. Ale miałeś malować. Zaproponowałem rozwiązanie, które nie wymagało ode mnie wiele wysiłku, ale zrobiło mi się ciepło na sercu, gdy zobaczyłem, jak wiele to dla niej znaczy. Sydney tak często musiała wykazywać się odpowiedzialnością, dbać o wszystkie szczegóły, że była niemal wstrząśnięta, gdy ktoś oferował jej prostą przysługę. – Znajdę czas i na to. Twoja czarownica nie wystraszy się wizyty wampira? – Nie. Tylko nie opowiadaj jej, że przejąłeś się rolą rodzica. – Pocałowała mnie lekko, a ja skorzystałem z okazji i mocno ją przytuliłem. Kiedy wreszcie się od siebie oderwaliśmy, oboje nie mogliśmy złapać tchu. – Dobranoc, Adrian – powiedziała z naciskiem. Zrozumiałem i sen się rozwiał. Znalazłszy się z powrotem w mieszkaniu, pozwoliłem sobie na wieczornego drinka.

Miałem nadzieję, że pomoże mi zasnąć. Niestety. Dawniej potrzebowałem trzech, żeby osiągnąć stan zapomnienia. Trzymałem w ręku butelkę wódki, rozważając ponowne napełnienie kieliszka. Miałem wielką ochotę się upić. Alkohol – poza tym, że wprawiał mnie w przyjemne odurzenie – przytępiał działanie ducha i chociaż magia mnie uzależniła, miło było na chwilę ją odsunąć. Dawniej sięgałem po leki, żeby złagodzić negatywne skutki działania ducha, ale nowa kuracja była znacznie przyjemniejsza. Po dłuższej chwili cofnąłem rękę i zacisnąłem w pięść. Rzuciłem się na łóżko i ukryłem twarz w poduszce. Pachniała delikatnie jaśminem i goździkami perfumowanego olejku, który dostałem niedawno od Sydney. Nie jest fanką perfum, twierdzi, że chemikalia i alkohol są niezdrowe. Ale nie widziała nic złego w naturalnej mieszance, którą kupiłem, szczególnie gdy usłyszała cenę. Jest zbyt pragmatyczna, by przepuścić okazję. Zamknąłem oczy i zatęskniłem za nią – nie za jej ciałem, ale ukojeniem płynącym z bliskości. Biorąc pod uwagę ryzyko, na jakie się narażaliśmy, spotykając się popołudniami, nie mogłem nawet marzyć o tym, by spędzić z nią całą noc. Przy niej na pewno mógłbym zasnąć. Byłem sfrustrowany, mój organizm potrzebował wypoczynku, ale umysł pracował na pełnych obrotach. Zasnąłem nareszcie półtorej godziny później, ale już po czterech godzinach obudził mnie budzik. Leżałem, wpatrując się zaspanym wzrokiem w sufit, i rozważałem, czy nie odwołać spotkania z koleżanką z roku, z którą umówiłem się na wspólny projekt. Co mi przyszło do głowy? Umawiać się w sobotę o ósmej rano? Może jednak popadałem w obłęd. Przynajmniej mieliśmy się spotkać w kawiarni. W przeciwieństwie do mojej ukochanej nie musiałem się ograniczać, więc zamówiłem największą porcję kawy, jaką mieli. Barista zapewniał mnie, że w każdej chwili może zaparzyć mi nową. Koleżanka przyglądała mi się z rozbawieniem, gdy podszedłem do jej stolika. – Cześć, słoneczko. Miło cię widzieć rześkiego i gotowego do pracy. Uniosłem ostrzegawczo rękę i usiadłem. – No, no. Sama będziesz potrzebowała co najmniej drugiej porcji, żeby odzyskać wdzięk i bystrość umysłu. Uśmiechnęła się. – Nieprawda, nigdy ich nie tracę. Poznałem Rowenę Clark na pierwszych wspólnych zajęciach. Od razu zająłem miejsce obok niej i spytałem: – Mogę się przysiąść? Uważam, że najlepszą drogą do poznawania sztuki jest obcowanie z jej najdoskonalszym dziełem. Jestem zakochany i nazywam się Adrian Iwaszkow. Rowena utkwiła we mnie stalowy wzrok. – Wyjaśnijmy coś sobie. Wyczuwam tandetę na kilometr i wolę dziewczyny, więc jeśli się nie przydasz podczas zajęć, zabieraj swoje teksty i żel do włosów gdzie indziej. Nie zapisałam się do szkoły, by szukać towarzystwa ładnych chłoptasiów. Mam zamiar zrobić dyplom, by zmierzyć się z wątpliwą szansą znalezienia pracy w zawodzie, a po lekcjach wyskoczyć na guinnessa. Przysunąłem krzesło bliżej. – Będzie nam razem cudownie. I było, do tego stopnia, że podjęliśmy się wykonania wspólnego projektu rzeźbiarskiego. Mieliśmy pojechać do kampusu, żeby popracować, ale najpierw musieliśmy dokończyć szkic, który zaczęliśmy w pubie kilka dni wcześniej. Zrezygnowałem z wieczornego drinka, by napić się z nią piwa, ale to był kiepski pomysł. Rowena miała słabą głowę i niewiele wtedy zrobiliśmy. – Imprezowałeś do późna? – spytała.

Upiłem spory łyk kawy, nie zadręczając się myślą, że Sydney pewnie wodziłaby za kubkiem tęsknym wzrokiem. – Nie, tylko późno się położyłem. – Ziewnąłem. – Na czym skończyliśmy? Sięgnęła po szkic wykonany na barowej serwetce, na którym nabazgrała: Tu umieścić rysunek. – Hmm – mruknąłem. – Obiecujący początek. Po godzinnej burzy mózgów zdecydowaliśmy się na model monolitu z Odysei kosmicznej 2001. Chcieliśmy go pokryć sloganami reklamowymi i hasłami z internetu. Film mnie znudził, ale Rowena długo rozwodziła się o symbolu zaawansowanej ewolucji i o tym, że nasz projekt będzie ironicznym podsumowaniem rozwoju naszego społeczeństwa. Zgodziłem się, sądząc, że nie będzie z nim dużo pracy. Traktuję malarstwo poważnie, ale to tylko projekt na zaliczenie. Sporą część dnia spędziliśmy na gromadzeniu materiałów. Rowena pożyczyła od znajomego furgonetkę i pojechaliśmy do hurtowni budowlanej w nadziei, że uda nam się kupić duży betonowy blok na monolit. Udało się, wypatrzyliśmy nawet mniejsze bloki na cokół. – Możemy utworzyć krąg – mówiła Rowena – i namalować kolejne etapy ewolucji. Małpy, jaskiniowca, wszystko aż do człowieka współczesnego z komórką w ręku. – Nie pochodzimy od małpy – sprzeciwiłem się, kiedy ładowaliśmy betonowy blok na paletę. – Najstarszym przodkiem ludzi jest Australopithecus. – Nie byłem pewien, od kogo pochodzą wampiry, ale nie poruszałem tego tematu. Rowena postawiła kamień i spojrzała na mnie z podziwem. – A ty skąd o tym wiesz? – Wspomniałem kiedyś coś o małpach w rozmowie z moją dziewczyną i wyjaśniła mi parę spraw. – Te „wyjaśnienia” zamieniły się w godzinny wykład z antropologii. Rowena parsknęła śmiechem i sięgnęła po mniejszy blok. On także był ciężki, ale jedna osoba mogła go podnieść. – Bardzo chciałabym poznać tę mityczną dziewczynę, choćby po to, by się przekonać, kto może z tobą wytrzymać. Może kiedyś zabiorę Cassie i wybierzemy się we czwórkę na drinka? – Ona nie pije – wyjaśniłem pośpiesznie. – I ma osiemnaście lat. No, prawie dziewiętnaście. – W tej chwili przypomniałem sobie, że urodziny Sydney przypadają na początku lutego, czyli w przyszłym miesiącu. Jeszcze nie miałem dla niej prezentu. Zainwestowałem w płyty winylowe i musiałem czekać na kolejną wpłatę od ojca, która miała nadejść w połowie miesiąca. Rowena uśmiechnęła się. – Młodsza kobieta, co? – To zgodne z prawem. – Nie chcę słuchać o twoim plugawym życiu seksualnym. – Podniosła kolejny blok. – Wybierzmy się do Denny’ego. Jeśli mi jej wkrótce nie przedstawisz, uznam, że ją wymyśliłeś. – Nie umiałbym, nawet gdybym chciał – oznajmiłem z powagą. Ogarnął mnie żal. Miałem wielką ochotę umówić się na podwójną randkę z Roweną i jej dziewczyną. Sydney na pewno od razu by się z nimi dogadała, choćby po to, żeby ze mnie drwić. Ale nie wolno nam było pokazywać się publicznie. W tym celu musielibyśmy chyba umówić się u Stróżów. Zawieźliśmy nasz betonowy ładunek do kampusu Carlton. Czekało nas tytaniczne zadanie przeniesienia go w miejsce, które wyznaczono na potrzeby projektu. Na szczęście kręciło się tam już kilkoro kolegów, którzy pomogli nam przetransportować największy blok. Był potwornie ciężki, chociaż nie dorównywał wielkością monolitowi z filmu. Pozostały nam jeszcze mniejsze bryły. Nie rozmawialiśmy przy pracy. Oboje byliśmy zmęczeni i cieszyliśmy się, że wkrótce skończymy. Wykończenie artystyczne odłożyliśmy na następny dzień. Rowena także

specjalizowała się w malarstwie, więc chcieliśmy być wypoczęci i gotowi do pracy. Na zewnątrz panował chłód, ale niebo było czyste i nawet jedna chmurka nie chroniła mnie przed słońcem. Zgodziłem się spotkać tak wczesnym rankiem, żeby się nie wystawiać na bezlitosne promienie. Poza tym miałem czas, żeby pojechać po Skoczusia i potem czekać w domu na Sydney. Po przeniesieniu bloków na miejsce Rowena uparła się, żeby je ustawić. Nie miałem ochoty tego robić i zacząłem pisać esemesa do Sydney. Poinformowałem ją, że moja praca twórcza wypada mdło na tle jej olśniewającej urody. Odpisała: Przewracam oczami. A ja na to: Też cię kocham. – Mam pomysł – rzuciła Rowena, ustawiając trzy mniejsze bloki jeden na drugim. – Robimy minimonolity. – Jak uważasz. Zmieniła zdanie i postanowiła zdjąć bryłę leżącą na szczycie. Nie jestem pewien, co się później stało. Może zwolniła uchwyt. W każdym razie beton wysunął jej się z rąk i spadł na ziemię, unieruchamiając jej dłoń na wyłożonym cegłą podłożu dziedzińca. Jej krzyk rozniósł się echem. Ruszyłem na pomoc z prędkością, która zadziwiłaby nawet Eddiego. Chwyciłem bryłę i podniosłem ją, ale było już za późno. Wyczułem intuicyjnie, że Rowena ma pękniętą kość. Zadziałałem instynktownie. Ucierpiała jej prawa ręka, co oznaczało, że nie będzie mogła malować do końca semestru. Tworzyła piękne, wyrafinowane akwarele, o jakich sam mógłbym tylko marzyć. Nie mogłem narazić jej na taką stratę. Wysłałem falę magii do jej dłoni, czerpiąc przy tym z własnej energii. Chorzy zwykle odbierali tę uzdrawiającą siłę jako łaskotanie. Wyraz szoku na twarzy Roweny uświadomił mi, że zorientowała się w sytuacji. – Co zrobiłeś? – wyszeptała. Utkwiłem w niej wzrok, żeby użyć magii wpływu. – Nic – odparłem. – Podniosłem kamień. Przeżyłaś szok. Patrzyła na mnie jeszcze chwilę ze zdumieniem, ale potem skinęła głową. Poczułem się tak, jakbym był pusty w środku – jedyny znak, że nadużyłem swoich sił, starając się ją uzdrowić. Rowena otrząsnęła się i zdrową ręką ujęła bezwładną dłoń. Dopiero teraz nadbiegli nasi koledzy. – Jasny szlag! – Ktoś gwizdnął. – Nic ci nie jest? Skrzywiła się. – Sama nie wiem. Nie wydaje mi się, żeby... To znaczy, boli, ale już przechodzi. – Powinnaś pójść do lekarza – poradził ten pierwszy. – Może być złamana. Rowena przestraszyła się. Wiedziałem, że nie ma powodu do obaw, ale musiałem udawać. – Daj mi kluczyki – poleciłem. – Przychodnia uniwersytecka jest otwarta. Szybko nas przyjęto, bo wiadomość o piętnastokilogramowym betonowym bloku zrobiła wrażenie na wszystkich. Lekarz zlecił prześwietlenie kości i wzruszył ramionami. – Wszystko w porządku. Może nie był tak ciężki, jak myśleliście. – Był ciężki – mruknęła Rowena, ale odetchnęła z ulgą. Wydawało mi się nawet, że zaszkliły jej się oczy. – Wygląda na to, że podniosłeś go w samą porę. – Nie pamiętała już o łaskotaniu wywołanym uzdrawiającą magią. – Bo jestem męski i odważny – oświadczyłem z powagą. Rowena mogła iść do domu. Kiedy wychodziliśmy, zjawiła się jej dziewczyna, Cassie. Rowena była ładna, ale Cassie olśniewająca. Objęły się, a ja smutno potrząsnąłem głową. – Jakim cudem udało ci się ją poderwać? – spytałem koleżankę. Uśmiechnęła się do mnie nad ramieniem Cassie. – Mówiłam ci, to mój nieodparty wdzięk i bystrość umysłu. Umówiliśmy się nazajutrz na dokończenie projektu i pojechałem do siebie. Od dawna nie

używałem magii ducha tak intensywnie i teraz odczuwałem skutki. Świat wydawał się być przepełniony życiem i światłem, miałem wrażenie, że idąc, unoszę się w powietrzu. Ta magia nie mogła być złem, skoro wprawiała mnie w tak cudowny nastrój. Było mi niewiarygodnie dobrze. Dawno już nie czułem się równie pełen życia. Wyciągnąłem płytę z pudła na chybił trafił. Pink Floyd. Nie, nie pasowała do mojego nastroju. Zamieniłem ją na Beatlesów i z wigorem zabrałem się do malowania autoportretu. Właściwie portretów. Nie mogłem przestać. Co chwila przychodził mi do głowy nowy pomysł, nie umiałem się zdecydować, który jest najlepszy. Nakładałem barwne plamy na płótno, eksperymentując z różnymi koncepcjami. Stworzyłem abstrakcyjny obraz mojej aury takiej, jaką opisywały mi Sonia i Lissa. Drugi portret był bardziej realistyczny, wzorowałem się na swoim zdjęciu zrobionym telefonem komórkowym. Namalowałem siebie w czerwieniach i błękitach. I tak dalej. Nareszcie poczułem odpływ energii. Ruchy pędzla spowolniały, a ja opadłem na kanapę z uczuciem wyczerpania. Wpatrywałem się w swoje dzieła, pięć różnych płócien, które teraz wysychały. Usłyszałem burczenie w brzuchu i usiłowałem sobie przypomnieć, kiedy ostatnio coś jadłem. Muffinkę z Roweną? Wkrótce dorównam w tym względzie Sydney. Włożyłem pizzę do mikrofalówki i przyglądając się, jak się podgrzewa, rozmyślałem o innych sprawach. Urodziny Sydney. Jak mogłem o nich zapomnieć? No, może nie zapomniałem. Data 5 lutego wyryła się w mojej pamięci. Po prostu nie pomyślałem o prezencie. Spojrzałem na pudła pełne płyt i nagle przestały mnie cieszyć, bo przepuściłem na nie miesięczny budżet. Sydney miała rację, potępiając ten zakup. Co mógłbym jej podarować, gdybym wciąż miał gotówkę? Wyobraziłem sobie tuzin róż dostarczonych do jej pokoju. Może dwa tuziny. Albo nawet trzy. Równie silnie przemawiał do mnie obraz bransoletki wysadzanej diamencikami na jej smukłym nadgarstku. Coś subtelnego i klasycznego. Sydney nie lubiła krzykliwych błyskotek. Myśl o diamentach przypomniała mi o spinkach od cioci Tatiany. Zignorowałem sygnał mikrofalówki obwieszczający, że pizza jest gotowa, i poszedłem do sypialni. Spinki leżały na wierzchu, olśniewający zestaw czerwieni i bieli błyszczący w świetle. „Sprzedaj je, a będziesz miał fundusze do końca życia” – żartowała Sydney. Nie tylko na ubezpieczenie samochodu. Mógłbym kupić jej prezent. Niejeden: róże, bransoletkę, romantyczną kolację. Nie. Kolacja odpada, nie możemy się pokazywać publicznie. Ta myśl mnie nagle uderzyła. Czy w ogóle możemy marzyć o wspólnej przyszłości? Co to za związek, skoro wolno nam się spotykać tylko w tajemnicy? Sydney była zbyt rozsądna, by to długo ciągnąć. Kiedyś uzna, że pora się rozstać. Odejdzie. Odłożyłem spinki do pudełka, wiedząc, że ich nie sprzedam i że poddałem się mrocznemu wpływowi ducha. Często mi się to przydarzało, gdy używałem magii. Po tym, jak wskrzesiłem Jill, ledwo miałem siłę zwlec się z łóżka, a mój umysł z trudem powracał do normalnego funkcjonowania po ekstatycznych doznaniach. Lissa nie przeżywała takiej huśtawki emocjonalnej. Zamiast tego pogrążała się w mroku na kilka dni, popadała w melancholię. Sonia na przemian doświadczała tego co my oboje. „Mój mały chmurny artysta” – chichotała ciotka Tatiana, gdy popadałem w przygnębienie. „Coś tak sposępniał?” – żartowała ze mnie, bo uważała, że to urocze. Niemal usłyszałem teraz jej głos, widziałem, jak stoi przy mnie. Odetchnąłem z drżeniem i zacisnąłem powieki. Nie było jej tutaj. Tylko pocałunek cienia pozwala widzieć zmarłych. Szaleńcy ich sobie wyobrażają. Zjadłem pizzę na stojąco przy kuchennym blacie, powtarzając sobie, że ten nastrój minie. Wiedziałem, że tak będzie. Jak zawsze. Ale czekanie było udręką. Potem wróciłem do salonu, żeby popatrzeć na obrazy. To, co przed chwilą uznałem za

wspaniałe i inspirujące, naraz wydało mi się płytkie i głupie. Zawstydziłem się. Zgarnąłem wszystkie płótna i cisnąłem w kąt, nie przejmując się, że się podrą czy pobrudzą. Podszedłem do kredensu. Gdy po paru godzinach otworzyły się drzwi do mojej sypialni, leżałem na łóżku, słuchając Pink Floydów, a przede mną stała opróżniona w znacznej części butelka wódki. Uśmiechnąłem się do Sydney. Tequila skutecznie przytępia działanie ducha i ratuje przed największym dołem. To nie znaczy, że byłem wesoły jak skowronek, ale przynajmniej nie miałem ochoty ukryć się w mysiej dziurze. Pokonałem ducha i widok pięknej twarzy Sydney ucieszył mnie jeszcze bardziej. Odwzajemniła mój uśmiech, lecz po chwili zorientowała się w sytuacji. Uśmiech zgasł. – Och, Adrian – powiedziała tylko. Uniosłem butelkę. – Cinco de Mayo, Sydney. Jednym spojrzeniem omiotła pokój. – Czy Skoczuś świętuje z tobą? – Skoczuś? Niby jak... – Zamknąłem usta. – Wyleciało mi głowy. – Wiem. Maude zapytała pannę Terwiliger, czy ktoś po niego przyjedzie. – Szlag. – Po tym incydencie z Roweną zupełnie zapomniałem o smoku. – Przepraszam, Sage. Wyleciało mi z głowy. Ale na pewno nic mu nie jest. Przecież to nie jest prawdziwe dziecko. Świetnie się tam bawi. Nie uspokoiłem jej, spochmurniała jeszcze bardziej. Wyjęła mi z ręki butelkę i podeszła z nią do okna. Za późno zorientowałem się, co zamierza. Po chwili zawartość została wylana. Zerwałem się na równe nogi. – To drogi alkohol! Sydney zamknęła okno i spojrzała na mnie. Poczułem się nieswojo. Nie była zła. Nawet nie smutna. Była... rozczarowana. – Obiecałeś mi coś, Adrian. Drink w towarzystwie to nie problem. Ale zagłuszanie uczuć alkoholem owszem. – Skąd wiesz, co chciałem zrobić? – spytałem, ale nie zaprzeczyłem. – Znam cię. Widzę, co się dzieje. Poza tym czasem zaglądam do twojego kredensu. Sporo dziś wypiłeś, więcej niż drinka. – Chciałem zauważyć, że ona wylała jeszcze więcej. – Nie umiałem sobie poradzić – bąknąłem nieprzekonująco. Zabrzmiało to jak mantra Angeline: „To nie była moja wina”. – Nie po tym, co się stało. Sydney postawiła pustą butelkę na komodzie i usiadła przy mnie. – Opowiedz. Opisałem jej spotkanie z Roweną i to, jak złamała sobie rękę. Mówiłem chaotycznie, raz po raz wtrącając usprawiedliwienia. Pominąłem rozpaczliwe rozmyślania o prezencie urodzinowym. Kiedy wreszcie umilkłem, delikatnie położyła rękę na moim policzku. – Och, Adrian – powtórzyła, tym razem ze smutkiem. Nakryłem jej dłoń swoją. – Co miałem robić? – wyszeptałem. – Czułem się, jak wtedy z Jill. No, może nie aż tak źle, ale jednak. Rowena potrzebowała pomocy i nie mogłem się powstrzymać. A potem, gdy się zorientowała, musiałem zamącić jej w głowie. Widzisz inne wyjście? Miałem ją zostawić ze złamaną ręką? Sydney przytuliła mnie, więc umilkłem na dłuższą chwilę. – Nie wiem. To znaczy wiem, że nie umiałeś odmówić jej pomocy. Taki już jesteś. Ale wolałabym, żebyś potrafił się powstrzymać. Nie, to nie tak. Cieszę się, że to zrobiłeś. Naprawdę.

Wolałabym tylko... żeby to nie było tak skomplikowane. – Potrząsnęła głową. – Nie umiem tego wyjaśnić. Nie jestem w tym dobra. – To dla ciebie straszne uczucie, co? Bezradność. – Oparłem głowę na jej ramieniu i poczułem delikatny zapach perfum. – I nie znosisz mnie w takim stanie. – Kocham cię – powiedziała. – Ale martwię się o ciebie. Czy myślałeś, żeby... Zdaje się, że Lissa zażywała przez jakiś czas leki na depresję? Pomogły jej? Podniosłem głowę. – Nie. Nie mógłbym. Nie potrafię się odciąć od magii. – Ale ona poczuła się lepiej? – naciskała Sydney. – Ona... tak. W pewnym sensie. – Nie miałem problemu z sięganiem po „lekarstwo alkoholowe”, ale za nic nie łykałbym pigułek. – Czuła się lepiej. Nie wpadała w depresję. I przestała się okaleczać. Ale tęskniła za magią i w końcu odstawiła leki. Nie wiesz, jakie doznania przynosi duch. Czujesz się zestrojona z każdą żywą istotą, z całym światem. – Myślę, że rozumiem lepiej, niż ci się wydaje – mruknęła. – To coś więcej. Lissa odstawiła leki, bo potrzebowała magii, żeby pomóc Rose. A gdybym i ja nagle jej potrzebował? Gdybyś była ranna albo umierająca? – Chwyciłem Sydney za ramiona, rozpaczliwie pragnąc, by mnie zrozumiała, wiedziała, ile dla mnie znaczy. – Co jeślibyś mnie potrzebowała, a ja nie mógłbym ci pomóc? Odsunęła moje ręce i ujęła je w dłonie. Wydawała się taka spokojna. – Jakoś byśmy sobie poradzili. Jak większość ludzi. Zaryzykuj. Wolę, żebyś pozostawał spokojny i zadowolony, niż ryzykował obłęd z powodu nikłej szansy, że spadnie na mnie betonowy blok. – Umiałabyś stać obok, gdybyś mogła komuś pomóc? – Nie. I dlatego staram się pomóc tobie. – Widziałem, że przeżywa dylemat, i rozumiałem jej niepokój. – Nie będę łykał tabletek – oświadczyłem stanowczo. – To się więcej nie powtórzy. Postaram się. Będę silniejszy. Uwierz we mnie. Spojrzała na mnie z wahaniem, jakby jeszcze chciała się spierać, ale potem skinęła głową z rezygnacją. Pociągnęła mnie na łóżko i pocałowała, chociaż wiedziałem, że przeszkadza jej zapach tequili. To był czuły i namiętny pocałunek. Poczułem, że wiąże nas ze sobą jeszcze silniej, wzmacnia moje przekonanie, że ona została stworzona dla mnie, a ja dla niej. Gdybym mógł w niej utonąć, nie potrzebowałbym alkoholu ani tabletek. Ale mimo że oddychała szybciej i miała roznamiętniony wzrok, nie posunęliśmy się dalej niż zwykle. I jak zwykle nie nalegałem. Zbuntowała się przeciwko zasadom alchemików, ale nadal trzymała się własnych. Konserwatywny ubiór. Niechęć do alkoholu. Właściwie nie wiedziałem, co myśli o seksie przedmałżeńskim, ale skoro jej zasady w dużej mierze opierały się na religii, nie zdziwiłbym się, gdyby zamierzała poczekać. Nie rozmawialiśmy o tym. Uznałem, że powie mi, gdy będzie gotowa. – Muszę już iść – powiedziała. – Wyszłam tylko po pastę do zębów. Nudny obowiązek, więc Zoe nie chciała mi towarzyszyć. Odgarnąłem jej z twarzy złoty kosmyk. – U Clarence’a jutro wieczorem? Skinęła głową. – Na pewno. Odprowadziłem ją do drzwi. Zobaczyła zniszczone obrazy, ale nie skomentowała tego. – Mówiłem poważnie – zapewniłem. – Naprawdę się postaram.

– Wiem – odparła. Nie potrafiłem wymazać z pamięci tego wyrazu rozczarowania w jej oczach. – Mogę być silny – dodałem. Uśmiechnęła się i wspięła na palce, żeby mnie pocałować na pożegnanie. – Już jesteś – mruknęła, zanim zniknęła w ciemności.

ROZDZIAŁ CZWARTY Sydney ROZPŁAKAŁAM SIĘ DOPIERO, gdy znalazłam się daleko od Adriana, w swoim samochodzie. Jechałam do Amberwood, a łzy spływały mi po policzkach. Czułam się bezużyteczna. Fakt, że zapomniał o Skoczusiu, nie był jeszcze tak wielkim przewinieniem, ale co się stanie następnym razem? Duch wyczyniał najdziwniejsze rzeczy ze swoimi wybrańcami. Sprawiał, że robili sobie krzywdę. Odbierali sobie życie. Przerażało mnie to, chciałam zapanować nad sytuacją, zanim ona przejmie kontrolę nad nami. Jak trafnie zauważył Adrian, właśnie to dręczyło mnie najbardziej: bezradność. Rzadko jej doświadczałam. Nie mogłam powstrzymać ducha, tak jak nie mogłam potępiać Adriana, że instynktownie pomaga innym. Serce mi się ściskało na myśl o jego dobroci, którą tak niewielu dostrzegało. Mogłam tylko trwać przy nim i zachęcać do korzystania z siły, którą miał w sobie. Może nie uda mu się raz na zawsze pokonać ducha, ale nauczy się stawiać mu opór i nie ulegać nałogom. Nie znałam lepszego sposobu na przetrwanie i wierzyłam, że Adrian potrafi nad sobą zapanować. Chciałam, by i on w to uwierzył. Zaparkowałam w garażu szkolnym po długich poszukiwaniach miejsca między dwoma równo stojącymi samochodami. Nie mogę zrozumieć, dlaczego ludzie nie parkują porządnie między liniami. Czy to takie trudne? Miałam nowiutką mazdę i nie chciałam jej narażać na zarysowanie. Mój poprzedni samochód, subaru, które nazywałam Latte, wyleciał w powietrze z winy złej czarownicy, która polowała na pannę Terwiliger. Potem, kiedy dołączyli do nas Neil i Zoe, alchemicy chcieli, bym wybrała wóz na siedem osób. Ten CX-9, ochrzczony Żywym Srebrem ze względu na kolor lakieru, był najseksowniejszym SUV-em, jaki znalazłam. Adrian stwierdził, że już niewiele różni mnie od typowej matki z przedmieścia za kierownicą minivana. Opanowałam się jakoś po powrocie do dormitorium, ale siąkałam nosem w poduszkę. Myślałam, że Zoe już śpi, lecz odezwała się nagle w ciemności. – Martwisz się mamą i tatą? – Tak – skłamałam. – Niepotrzebnie – odparła. – Nie zabiorą mnie od niego. Udałam, że zasypiam. Rankiem poczułam się lepiej, głównie dlatego, że miałam coś do zrobienia. Panna Terwiliger jak zwykle dotrzymała słowa i zaaranżowała mi wizytę u Inez, czarownicy, o której inne mówiły z rozbawieniem i lekkim niepokojem. Zoe poinformowałam, że wybieram się do biblioteki uniwersyteckiej w San Diego. – Dlaczego wiecznie coś dla niej robisz? – spytała Zoe, zaczesując przed lustrem długie brązowe włosy w koński ogon. – Jest moją nauczycielką i opiekunką indywidualnego toku nauczania. – Grzebałam w szufladach, szukając ubrań, i natrafiłam na fioletowy podkoszulek ze srebrnym sercem okolonym płomieniami. Adrian namalował je dla mnie w stylu celtyckim. Żartobliwy gest, ale traktowałam ten T-shirt jak najcenniejszy skarb. – Poza tym tutejszy program nauczania przerobiłam już z tatą. To jedyne ciekawe zajęcia. – Możliwe – mruknęła bez przekonania Zoe i naraz się rozpromieniła. – Powiesz im o tym, prawda? W sądzie. Jak rzetelnie tata cię uczył. To bardzo pomoże. – Z pewnością. – Uśmiechnęłam się sztywno i zamknęłam szufladę, decydując się na bardziej formalny strój z szafy. Nie dowiedziałam się wiele o Inez, ale jeśli była surową staruszką, powinnam okazać jej szacunek. Wybrałam czarną prostą spódniczkę i białą bluzkę

w czarne kropki, z długimi rękawami. Jedyną ozdobę stanowił mały drewniany krzyżyk, na którym Adrian namalował powoje. Zoe zmarszczyła brwi. – W tym idziesz do biblioteki? – To szacowny przybytek – oznajmiłam. – Powinnam wrócić przed waszym wyjazdem do Clarence’a, ale jeśli nie zdążę, pojedziecie z Eddiem. Panna Terwiliger mnie zabierze, więc zostawiam wam Żywe Srebro. – Dzięki Bogu. – Zoe aż się wzdrygnęła. – Nie wyobrażasz sobie, jak się czułam w samochodzie Adriana. Musiałam siedzieć tuż obok Jill. Dzieliłyśmy pokój od miesiąca, a ja stałam się zaskakująco odporna na jej komentarze. Uznałam, że wszystkim nam będzie łatwiej, jeśli przestanę reagować, nawet gdy Zoe wygłaszała uwagi radykalne nawet dla alchemików. – Nie zapomnijcie kupić po drodze czegoś do jedzenia. – Nie mamy obowiązku im o tym przypominać – zaprotestowała. – Naszym obowiązkiem jest pilnowanie terminów wizyt Jill u Clarence’a oraz to, aby życie tutaj było możliwie łatwe dla wszystkich. Te „obiadki rodzinne” to miły sposób na odstresowanie się. Nie zaszkodzi zadbać o coś dobrego do zjedzenia. Wstąpcie do chińczyka – poradziłam. – Już dawno tam nie zamawiali. – Nie wspomniałam, że Adrian miał ostatnio apetyt na kurczaka Kung Pao. – Żałujesz czasem, że nie mamy fajniejszego wozu? – spytała nieoczekiwanie Zoe. Roześmiałam się. – Pewnie, ale nasza misja wymusza pewne ograniczenia w tym względzie. Nie sądziłam, że obchodzą cię takie rzeczy. Moja siostra usiadła na łóżku. Na jej wargach igrał złośliwy uśmieszek. – Wychowałyśmy się w tym samym domu. Pamiętasz, jak mama naprawiała kiedyś jaguara? To był świetny wóz. – Pamiętam. – Wzruszyłam się, spoglądając na Zoe. – Miałaś wtedy ledwie... osiem? Dziewięć lat? – Wystarczająco dużo, by marzyć o takim aucie. Zakradałam się nocami do garażu i udawałam, że go prowadzę. Myślałam, że nikt o tym nie wie, ale mama chyba szybko się zorientowała. Na buzi Zoe wciąż malował się ten dziecinny uśmieszek. Wstrzymałam oddech. Tata nie zawładnął nią jednak całkowicie. Może żywiła jeszcze ciepłe uczucia dla mamy. Czy mieliśmy szansę, że przesłuchania odbędą się w przyjaznej atmosferze? I czy Zoe kiedykolwiek zobaczy morojów i dampiry jako normalnych ludzi? Do tej chwili, gdy przypomniała tę dziewczynkę, którą pamiętałam i kochałam, nie przyszło mi do głowy, że cokolwiek może zachwiać jej nową postawą. Od czasu, gdy się zjawiła, chodziłam wokół niej na palcach, potakując i recytując wyuczone teksty. Ale może miałam na nią jakiś wpływ? Nie odważyłam się jednak budzić w sobie nadziei i z pewnością nie zamierzałam ryzykować nawet najmniejszym gestem. Zapamiętałam jednak to spostrzeżenie i zachowałam pokerową twarz. Panna Terwiliger wkrótce podjechała po mnie swoim czerwonym garbusem. Włożyła okulary słoneczne z oprawkami w cętki geparda. Po pięciu minutach jazdy skręciła do pierwszej przydrożnej kawiarni. – Wciąż upierasz się przy tej głupiej abstynencji? – zagadnęła. – Tak, ale dziś jeszcze nie piłam kawy. – Powstrzymałam się właśnie ze względu na nią, wiedząc, że odwiedzimy kawiarnię. Czułam, że długo już nie wytrzymam bez mojej dawki

kofeiny. Stanęłyśmy na parkingu i nauczycielka pokazała mi wejście do baru. – Niespodzianka. Podążyłam za jej wzrokiem i zobaczyłam ze zdumieniem Adriana, który opierał się o ścianę. W obu rękach trzymał kubeczki z kawą. Uśmiechnął się i ruszył w naszą stronę. – To Adrian – zauważyłam głupio. – Rzeczywiście – przytaknęła panna Terwiliger. – Zadzwonił rano z pytaniem, czy może się do nas przyłączyć. Inez zna morojów, więc pomyślałam, że nie będzie problemu. Może nawet dzięki niemu lepiej nas potraktuje. Dziękuję ci, mój drogi – zwróciła się do Adriana, biorąc od niego kubek przez okno od strony kierowcy. Wsunął się na tylne siedzenie i podał mi kawę. Ucieszyłam się na jego widok. Wczorajsza rozmowa wzbudziła we mnie niepokój, ale dziś, w świetle dnia, gdy patrzył na mnie bystro z tym swoim szelmowskim uśmiechem, poczułam, że może jest jeszcze dla niego nadzieja. Jakżeby inaczej? Promieniował pewnością siebie, pełen wdzięku i uroku, które sprawiły, że zakochałam się w nim, nawet nie wiem kiedy. Nie dostrzegłam śladów pijaństwa i rozpaczy. Wyglądał tak, jakby mógł osiągnąć każdy cel, a ja chciałam wierzyć, że to prawda. Zbyt wiele było problemów – choćby kwestia naszej wspólnej przyszłości. Zwycięska mina Adriana wzbudziła we mnie radość, na którą rzadko sobie pozwalałam. Musnął palcami moją rękę, podając mi kawę, a mnie przebiegł dreszcz. Przetrzymałam jego spojrzenie dłuższą chwilę, a gdy jego buńczuczny uśmieszek złagodniał, wiedziałam, że poczuł to wszystko, czego nie mogłam powiedzieć głośno. – Zdaje się, że miałeś dziś malować swój monolit? – zagadnęłam, gdy ruszyliśmy. – Rowena zmieniła plany. Dzięki temu zyskałem czas, by kupić ci prezent – wyjaśnił. – Rozumiem. Właśnie go piję... Ach! Lśniące, pokryte łuskami stworzonko puściło się w górę po mojej nodze i po chwili zwinęło w kłębek na kolanach. Starając się nie wylać kawy, drugą ręką poklepałam Skoczusia po łebku. – Musiałeś zerwać się bladym świtem, żeby po niego pojechać – zauważyłam. – Ile godzin spałeś? – Moja wizja Adriana pokonującego przeciwności losu zaczęła się rozwiewać. Brak snu był jego wrogiem. – Więcej niż potrzebowałem przed tą wycieczką. Czy w Escondido nie stoi czasem gigantyczna figura mechanika z plastiku? Mamy czas zrobić mu zdjęcie? – Ledwie tyle, by dojechać i wracać – odparłam ponuro, wspominając rozczarowanie Zoe. Ale beztroska paplanina Adriana i jego entuzjazm poprawiły nam nastrój. Nawet panna Terwiliger cieszyła się z jego towarzystwa, choć im bliżej byliśmy celu, tym bardziej się spinała. – Jak już mówiłam, nie wiem, czy Inez zechce nam pomóc – podjęła. – To ekscentryczka, w dodatku kapryśna. Jeśli jej się spodobasz, może coś ci podpowie, a jeśli nie... – Nauczycielka wzruszyła ramionami. – Będzie czas na zrobienie zdjęć. – Hurra! – wykrzyknął Adrian, ale widząc moje spojrzenie, szybko się opanował. – Na pewno będzie tobą zachwycona. Panna Terwiliger zatrzymała się na przedmieściach, tym razem nie po to, by kupić kawę, ale bukiet czerwonych róż. Rzuciła mi go na kolana ku niezadowoleniu Skoczusia. – Ty je podasz – powiedziała. Nie skomentowałam tego i skorzystałam z okazji, by przemienić Skoczusia w figurkę. Ostatnimi czasy aż nazbyt często korzystał ze swobody. Samotna czarownica do tej pory kojarzyła mi się z Clarence’em, więc zdziwiłam się, gdy podjechaliśmy przed nowoczesny budynek w stylu hiszpańskim, skrajnie inny od gotyckiego domostwa wampira. Na tle domu, co było jeszcze dziwniejsze, stał zaparkowany el camino na

sflaczałych oponach. Spodziewałam się czegoś ekscentrycznego, więc ten ukłon w stronę normalności prawie mnie rozczarował. A potem weszliśmy do środka. Jakbyśmy znaleźli się w świątyni... róż i koronkowych serwetek. Pokrywały każdy skrawek powierzchni. Wnętrze przypominało nieco dom panny Terwiliger, która mimo że straciła w pożarze wszystko, w niecały miesiąc zdołała zapełnić drobiazgami nowe lokum. Ale podczas gdy u mojej nauczycielki rzeczy leżały rozrzucone bezładnie, bo nie chciało jej się sprzątać, tutaj każdy przedmiot miał swoje miejsce. Wazony z jedwabnymi różami ustawiono starannie na koronkowych serwetkach, figurki szczeniąt z różami w pyszczkach na lamowanych serwetkach, a delikatne pokryte różami zestawy do herbaty na papierowych. Ale widzieliśmy ledwie zapowiedź tego, co nas czekało głębiej. Całość domu została jakby żywcem wyjęta z końca dziewiętnastego wieku. Adrian przystanął w drzwiach i jestem pewna, że usłyszałam, jak mruczy: – Brakuje tylko króliczków. – Witaj, Inez – panna Terwiliger zwróciła się do gospodyni. Nagle uświadomiłam sobie, że moja nauczycielka jeszcze nigdy nie była tak zdenerwowana. – Wyglądasz uroczo jak zawsze. Inez Garcia okazała się drobną szczupłą kobietą, która skojarzyła mi się z duszkiem zamieszkującym wzgórza. Siwe włosy ściągnęła w długi warkocz na plecach, na szyi nosiła okulary zawieszone na długim łańcuszku z niebieskich koralików. Jej dżinsy miały nieprawdopodobnie wysoki stan i tworzyły komplet z bluzką z nadrukiem w róże. Twarz Inez żłobiły zmarszczki, jak przystało dziewięćdziesięcioletniej kobiecie, i tylko ostrość spojrzenia ciemnych oczu tłumaczyła nerwowość panny Terwiliger. – Nie mydl mi tu oczu, Jaclyn Terwiliger! Wiem, po co przyjechałaś. Chcesz czegoś ode mnie. Tylko dlatego mnie tu odwiedzacie. Nikt nie przyjdzie po prostu na herbatkę. Zawsze czegoś chcecie. Panna Terwiliger przełknęła głośno ślinę i wypchnęła mnie naprzód. – Inez, to jest Sydney Melrose. Zobacz, co ci przyniosła. Nie od razu przypomniałam sobie o różach, ale podałam je teraz z wymuszonym uśmiechem. Inez przyjęła bukiet nieufnie i powąchała każdy kwiat, zanim mruknęła cicho z aprobatą. – Wejdźcie. – Dopiero w środku zauważyła Adriana. – Niech spojrzę, co mi tu przywiozłyście. Mogłyście oszczędzić na różach, on by mi wystarczył. Dawno już nie gościłam u siebie młodego przystojnego moroja. – A ja dawno nie spotkałem kobiety, która umiałaby docenić róże tak jak ja. – Adrian błyskawicznie odnalazł się w roli. – Chociaż nie mam w tym dużego doświadczenia, muszę przyznać, że jeszcze nie byłem w tak gustownym wnętrzu. Więc lubi pani także różowe? Mówiłem im, kiedy kupowały kwiaty, ale nie chciały mnie słuchać. O, nie. Wybrały burgundowe. Inez zmrużyła oczy, popatrując na pannę Terwiliger. – Po co go tu sprowadziłaś? Oni nigdy nie szukają u nas pomocy. – Nie chodzi o niego – wyjaśniła czarownica. – To Sydney ma problem. Moja uczennica. Inez namyślała się, układając róże w wazonie (wymalowanym w róże). Pozwoliła nam usiąść w swoim fioletowo-różowym salonie. Zaczynałam się już dusić z powodu zapachu róż sączącego się z co najmniej trzech odświeżaczy powietrza. Inez zasiadła w fotelu z aksamitnym obiciem, na którym z początku nie zauważyłam róż, ale potem wypatrzyłam je w drewnianych rzeźbieniach. – A zatem... – Inez zmierzyła mnie wzrokiem, gdy przycupnęłam na sofie obok

nauczycielki. Adrian rozgościł się na wygodnym fotelu przypominającym tron. – To twoja uczennica? Sądziłam, że w wolnym czasie rozpisujesz się na temat zalet szałwii na forach poświęconych zdrowej żywności. – Stara kobieta nieoczekiwanie spiorunowała mnie spojrzeniem. Zorientowałam się, że dostrzegła to, co noszę na lewym policzku. Zaśmiała się kpiąco. – Robi się dziwniej z każdą minutą. Jesteś odważniejsza, niż myślałam, skoro wzięłaś sobie jedną z nich. – Jest bardzo silna – wyjaśniła panna Terwiliger, niemal jakby się broniła. Inez sięgnęła po filiżankę herbaty. Poczułam zapach earl greya i miałam nadzieję, że nas również poczęstuje. – Myślisz, że nie wiem? Zorientowałam się, gdy tylko otworzyłam wam drzwi. Jak ci się to udało? Nie boisz się konszachtów z diabłem, dziewczyno? Czy w co tam wierzycie, wy, alchemicy? – Przeniosła wzrok na Adriana. – Z drugiej strony musiałaś przełamać wiele innych uprzedzeń, skoro przyjechałaś jednym samochodem z tym chłoptasiem od sprzątania basenów. Wiedziałam, że Inez znała świat wampirów. Po to do niej przyjechaliśmy, żeby opowiedziała nam o swojej walce ze strzygami. Inne czarownice również miewały kontakty z wampirami. Mimo wszystko było to dla mnie nowe doświadczenie, siedzieć naprzeciwko obcej osoby, która czuła się swobodnie w obecności moroja. – Tych rąk nie splamiła praca fizyczna – żachnął się Adrian. – Nie odzywaj się, chłopcze – warknęła. – Bo stracisz cały swój urok. Odchrząknęłam. – Nie mam konszachtów z diabłem, proszę pani. – Tylko z zuchwałym, choć irytująco atrakcyjnym wampirem. – Zajmuję się głównie tłumaczeniem zaklęć i nauką samoobrony. – Jest doskonale wykształcona – podkreśliła panna Terwiliger. – Wykształcona! – prychnęła Inez, machając lekceważąco ręką. – Wygląda mi na płochą nastolatkę, która pewnie uważa się za buntowniczkę, skoro raz otarła się o magię. Nieważne, jak bardzo jest silna, jeśli nie potrafi się poważnie skoncentrować na rzemiośle. Masz chłopaka? Oczywiście, że masz. To pogarsza sprawę. Im tylko w głowie tylne siedzenia samochodów. W moich czasach nie miałyśmy takich problemów. Odsyłano nas do mentorek, izolując od reszty świata. Żadnych chłopców. Żadnych pokus. Tracisz dziewictwo i zarazem połowę swojej magii. Powinnaś była o tym pomyśleć, Jaclyn. – Inez nareszcie przerwała, by złapać oddech i napić się herbaty. Utkwiłam wzrok w jej filiżance z obawy, że jeśli spojrzę na Adriana, parsknę śmiechem. – Nie, szkoda czasu na dzisiejszą młodzież. Piszą te swoje esemesy, oglądają telewizję i popijają napoje energetyzujące. Dziewczyna umie się ubrać, to fakt, ale to za mało, żebym marnowała czas na taką młódkę. – Nawet pani nie wie, o co chcę prosić – wypaliłam. – I nie jestem już taka młoda. Za dwa tygodnie skończę dziewiętnaście lat. Inez przewróciła oczami. – Wodnik? Coraz gorzej. Panna Terwiliger odzyskała nieco pewności siebie i spojrzała twardo w oczy Inez. – Jest niezwykle zdyscyplinowana i poczyniła już spore postępy. Traktuje sprawę poważnie. Nawet przyjęłyśmy ją do Stelli. To zaskoczyło Inez. Przyjrzała mi się ponownie, ale bez aprobaty. – No, no. – A to dopiero rozgrzewka – nie wytrzymał Adrian. Posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie, aby nie starał się mi „pomagać”. – Potrzebuję pani rady. Słyszałam, że miała pani sporo do czynienia ze strzygami. Nawet pani z nimi walczyła. Chciałabym się o tym więcej dowiedzieć.

Nie zrobiłam na niej najmniejszego wrażenia. – Hmm. To wszystko? Sądziłam, że ktoś taki jak ty wie o strzygach najwięcej. – Nie w kwestii magii – wyjaśniłam. – Czym pani z nimi walczyła? – Tym co wszyscy. Sztyletem, ogniem lub ścinając im głowy. Chociaż moroje niechętnie dają nam sztylety. Udało mi się jednak spalić parę strzyg. Wystarczy kula ognia. Tyle już umiałam. – Tak... poznałam dobrze to zaklęcie. Inez zerknęła z zaciekawieniem na pannę Terwiliger. – Zdaje się, że twój dom niedawno spłonął? Wielkie nieba, chyba nie ćwiczyłyście za drzwiami? Moja nauczycielka poprawiła się na fotelu. – Nie. Ten zaszczyt przypadł Alicji DeGraw – rzuciła zaczepnie. – Uczennicy Weroniki. – Tej, która się znarowiła – przypomniała Inez. – Tak. Sydney ją pokonała i uratowała mi życie. Dopiero teraz Inez spojrzała na mnie tak, jakbym nie była jednak kompletną stratą czasu. Skorzystałam z okazji. – Proszę. Niech pani mi pomoże. Z pewnością docenia pani wagę wiedzy i nauki, a ja byłabym bardzo wdzięczna, gdyby podzieliła się pani ze mną odrobiną swojej mądrości. – Dlaczego miałabym ci pomóc? – spytała. Widziałam jednak, że ją zaintrygowałam. Pochlebstwa mogą wiele zdziałać. – Nie możesz mnie nauczyć niczego w zamian. – Potrafię robić inne rzeczy. Jeśli pani mi pomoże, naprawię ten samochód na podjeździe. Zmienię oponę. Widziałam, że trafiłam w sedno. – Nie dasz rady w spódnicy. – Proponuję coś w zamian: praca fizyczna za wiedzę. – Nie wierzę, że potrafisz – mruknęła po dłuższej chwili. Założyłam ręce na piersiach. – Dla mnie to drobiazg. – Masz piętnaście minut – warknęła. – Wystarczy dziesięć. Adrian, rzecz jasna, musiał „nadzorować” moją pracę. – Będziesz zła, jeśli powiem, że zrobiło mi się gorąco? – spytał, klękając obok ostrożnie, żeby nie pobrudzić ubrania. Nie miałam czasu na przekomarzanki. Obejrzałam zapasowe koło, które było w niewiele lepszym stanie niż flak. – Rozumiem, że masz na myśli temperaturę. – Zaczynałam się pocić, co utrudniało zadanie. – Naprawdę sądzisz, że pomoże ci w zamian za wymianę koła? Coś mi mówi, że kiedy ostatnio wybierała się w podróż, pojechała karocą zaprzężoną w konie. Otworzyłam skrzynkę z narzędziami, którą znalazłam w bagażniku panny Terwiliger, i stwierdziłam z zadowoleniem, że jest dobrze zaopatrzona. – Udowodnię jej, że nie jestem „płochą nastolatką”. Ona lubi, gdy ktoś wychodzi ze skóry, żeby jej zaimponować. Mam nadzieję, że wymiana koła wystarczy. Adrian umilkł i przyglądał się mojej pracy. – To prawda, co powiedziała? Że dziewictwo wzmacnia zdolności magiczne? – Tylko w odniesieniu do niektórych zaklęć – odparłam. – Część czarownic jest mężatkami, a panna Terwiliger wciąż dysponuje potężną mocą.

Nie odpowiedział, ale odgadłam, o czym myśli. Zastanawiał się, czy ma to wpływ na moje podejście do seksu. Prawdę mówiąc, był to tylko jeden z wielu powodów, dlaczego wahałam się bardziej do niego zbliżyć. Fakt, że miałam do czynienia z wampirem, powstrzymywał mnie najmniej. Za to inne kwestie – jak przekroczenie progu czy świadomość, że Jill będzie nas obserwować, z pewnością się liczyły. Magia także, chociaż w mniejszym stopniu. Przede wszystkim czułam, że muszę być ostrożna. Nasz związek wciąż napawał mnie niepokojem, więc chciałam przynajmniej częściowo kontrolować sytuację. Co nie znaczy, że nie miałam ochoty się z nim kochać. Miałam... nawet podjęłam pewną decyzję, o której Adrian jeszcze nie wiedział: zaczęłam brać tabletki antykoncepcyjne. Czy dlatego, że byłam bliska przełamania się? Nie, jeszcze nie. Po prostu wrodzona ostrożność nakazywała mi się przygotować. Nie byłam pewna, jak Adrian zareagowałby na taką rewelację. Pomógł mi wstać, gdy skończyłam po dziewięciu minutach, i upewnił się, że wiem, iż wielbi mnie nawet spoconą i brudną. Inez i panna Terwiliger siedziały wygodnie w klimatyzowanym saloniku. Nie wróciłam na sofę, przysiadłam na podłodze naprzeciwko gospodyni. – Dopięłaś swego – stwierdziła. Zmierzyła mnie wzrokiem i skinęła głową. – No, dalej. Pytaj. Nie zamierzałam zmarnować takiej okazji. – Słyszałam, że została pani zaatakowana przez strzygi. Próbowały wyssać z pani krew, ale nie mogły. Dlaczego? Co się stało? – Próbowały to za mało powiedziane – odparła, dotykając szyi. – Bestia ukąsiła mnie w tym miejscu, ale rzeczywiście... nie wypiła wiele. Kiedy zrozumiała, że nie ugasi dzięki mnie pragnienia, wściekła się i próbowała skręcić mi kark, a wtedy cisnęłam w nią ognistą kulą. – W oczach Inez pojawił się błysk, jakby tamta walka rozgrywała się teraz. – Dziwna sprawa, to ukąszenie wampira. Można powiedzieć, że wyśmienita. Wyśmienita, lecz śmiertelna. – Wiem – wtrąciłam, czym znów ją zaskoczyłam. – Mnie także kiedyś zaatakowała strzyga, ale nie mogła pić mojej krwi. Inez skinęła głową. – Z powodu magii. Pozostawia ślad. Jaclyn ci nie mówiła? – No, tak... – bąknęłam. – Ale jakie to ma znaczenie dla strzygi? – Magia jest życiem. Strzygi są martwe, więc kontakt z żywą energią – podobnie jak ze sztyletem zaczarowanym przez morojów – budzi w nich odrazę. Dźgnięcie sztyletem w serce je unicestwia. Krew czarownicy zwyczajnie im nie smakuje. – Ale ja nie... – urwałam, bo uświadomiłam sobie, że chociaż sama nie uprawiałam jeszcze magii przed napaścią strzyg, przygotowywałam zaklęcia dla panny Terwiliger. W ten sposób nieświadomie używałam czarów, co musiało pozostawić we mnie ślad, który uratował mi życie. Chciałam dowiedzieć się więcej. – Skoro magia we krwi im szkodzi, dlaczego piją krew morojów? Są silniejsi od nas i mają wrodzone zdolności magiczne. Inez wyraźnie ucieszyła się z moich pytań. – Właśnie dlatego, że są wrodzone. Magia w ich krwi nie wywołuje szoku u strzygi. Nasza magia... – Szukała słów. – To rodzaj osłony, bo czerpiemy ją ze świata zewnętrznego. Podobnie działają zaczarowane sztylety. Są „obleczone” zaklęciami i dlatego stanowią tak niebezpieczną broń przeciwko nieumarłym. Z trudem nadążałam. – Sporo w tym niuansów związanych z magią wewnętrzną i zewnętrzną. – Oględnie mówiąc. – Inez obdarzyła mnie niemal szczerym uśmiechem. – A wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, jeśli porównasz magię morojów z ludzką. Czasem działają

podobnie, a czasem zupełnie inaczej. I oczywiście pod wieloma względami wykluczają się nawzajem. – Wykluczają się? – Ta ostatnia uwaga mnie zaskoczyła. Inez zwinęła dłonie w pięści i zderzyła ze sobą. – Zewnętrzne i wewnętrzne. Dwie strony magicznej monety. Czasem się łączą. Jak w twoim tatuażu. Alchemicy nasączają go krwią wampirów, by na ciebie oddziaływała, prawda? Kiwnęłam głową. – Tak. Nie pozwala nam rozmawiać o sprawach nadprzyrodzonych z obcymi. – Nie pozwalał również na inne rzeczy. – Ciebie to nie dotyczy. Twój tatuaż stracił moc, gdy po raz pierwszy zetknęłaś się z magią. Świat się zatrzymał, gdy zrozumiałam znaczenie jej słów. – Nie... to niemożliwe. To znaczy możliwe, ale przysięgam, że nie poczułam najmniejszej różnicy. Nie wtedy. – Bo później wiele się zmieniło. Inez przyszpiliła mnie wzrokiem. – Próbowałaś? Rozmawiałaś o wampirach z ludźmi? – Nie... – To skąd wiesz? – Nie wiem, ale uznałam, że czar tatuażu nadal działał, dopóki... – Co? – spytała. Teraz nawet panna Terwiliger przyglądała mi się uważnie. W zeszłym miesiącu poznałam byłego alchemika, Marcusa Fincha, który zbuntował się i uciekł. Podzielał moje zdanie, że nasi zwierzchnicy zbyt surowo oceniają wampiry. Marcus twierdził nawet, że niektórzy alchemicy współpracują z łowcami wampirów. Zapewnił mnie, że znalazł sposób na rozbrojenie naszych tatuaży i uwolnienie nas od magii wpływu wymuszającej lojalność i zachowanie tajemnicy. Zdecydowałam się wypróbować na sobie jego metodę: Marcus wstrzyknął mi swój atrament, który zawierał „przełamaną” magię żywiołów. To rzekomo uwolniło mnie od czaru wpływu. Drugi etap polegał na pokryciu złotej lilii atramentem barwy indygo, który Marcus kupował w Meksyku. Twierdził, że bez tego zabiegu alchemicy mogą ponownie przejąć nade mną kontrolę. Odrzuciłam propozycję wyjazdu do Meksyku, tłumacząc, że wolę podjąć ryzyko. Nie mogłam zostawić Adriana, Jill i reszty, a wyjeżdżając, uniemożliwiłabym sobie powrót do życia w Palm Springs. Dotknęłam policzka. – Ten tatuaż jest nasycony żywiołami magii wampirów – zaczęłam, starannie dobierając słowa. – Skoro magia ludzi jest w konflikcie z morojską, jaki efekt miałoby nasączenie go żywiołami magii ludzkiej? Która z nich zaczęłaby wówczas dominować? Żadna z nich nie spodziewała się takiego pytania. Inez zmarszczyła brwi. – W tobie? Oczywiście ludzka. Podobne przyciąga podobne, przynajmniej w tym przypadku. Decyduje twoje człowieczeństwo. – Zatem wszystkie zaklęcia i czary, które przeniknęły do atramentu wraz z magią wampirów, stracą moc w zetknięciu z nowym atramentem nasączonym magią ludzką. – Tak. Odetchnęłam głęboko, nie zdając sobie z tego sprawy. Byłam blisko czegoś bardzo ważnego. Czułam to. Musiałam tylko bardziej się skupić, żeby zrozumieć. – Aby magia morojów utrzymała się w ciele ludzkim, potrzebny jest jakiś składnik materialny – ciągnęłam. – W tym przypadku jest to atrament nasycony ich krwią. Trwałe oddziaływanie magii ludzkiej także wymaga odpowiedniego tatuażu. Czy wobec tego powinien

być nasączony ludzką krwią? – Nie – odparła szybko Inez. Zmarszczyła brwi. – Krew jest dobrym medium dla czaru wampira, bo ich magia krąży w ich ciałach. Skoro my czerpiemy magię z zewnątrz, lepiej ustabilizować ją składnikiem pochodzącym ze świata natury. – Na przykład? Inez spojrzała niepewnie na pannę Terwiliger, co chyba nie zdarzało się często. – Trudno powiedzieć. Jakiś wyciąg roślinny? Panna Terwiliger zacisnęła usta w zamyśleniu. – Powiedziałabym raczej, że coś na bazie skały lub minerału. Serce zabiło mi szybciej. – Niebieskiego? – Nie sądzę, by kolor miał jakieś szczególne znaczenie – odparła. – Niektóre substancje przechowują magię lepiej niż inne. Szczerze? Musiałabyś postudiować geologię. Przyjrzeć się strukturom kryształów i stwierdzić, które gatunki najlepiej wchłoną czar. To nudna i żmudna praca. Wymarzona dla ciebie. – Gdzie mam szukać?! – wykrzyknęłam. – Jest mnóstwo książek na ten temat – wyjaśniła Inez głosem sugerującym, że powinnam to wiedzieć. Odetchnęła głęboko, zastanawiając się nad odpowiedzią. Po chwili podjęła decyzję. – Jeśli można ci zaufać, mogłabym pożyczyć ci kilka własnych. Klasnęłam. – To byłoby... wspaniale. Dziękuję. Bardzo dziękuję. – Przestań paplać – warknęła. – Powiedziałam „mogłabym”. Jeszcze ci ich nie dałam. To cenne książki, są w mojej rodzinie od pokoleń. Nie jestem początkującą wiedźmą. Mój magiczny rodowód sięga kilkuset lat wstecz. – Tak, proszę pani – powiedziałam. Wahała się jeszcze. – Możesz je pożyczyć, jeśli zdołasz je znaleźć. Są na strychu. – Pokazała głową drzwiczki w suficie na drugim końcu pokoju. Poderwałam się z miejsca, a Adrian natychmiast zrobił to samo. – Ty zostajesz, chłoptasiu – rzuciła ostrzegawczo. – Musi to zrobić sama. Książki są w pudełku z etykietką „Mechanika zaklęć”. Adrian posłał mi współczujące spojrzenie, ale potrząsnęłam głową. – Żaden problem. – Ostatecznie miałam niskie obcasy. Na pewno dam sobie radę na tym strychu. Udało się... lecz nie bez trudu. Na górze było pełno kurzu i materiałów izolacyjnych, a pudełko z napisem „Mechanika zaklęć” leżało pod pięcioma innymi ciężkimi pudłami. Kiedy pół godziny później nareszcie ściągnęłam swój skarb po drabinie, powitały mnie rozbawione miny Adriana i panny Terwiliger. Musiałam wyglądać okropnie. Inez skinęła głową z aprobatą. – Chyba cię polubiłam – powiedziała z namysłem. – Powinnaś mnie znów odwiedzić. Jesteś interesująca. Później, gdy wracaliśmy autostradą do Palm Springs, panna Terwiliger nie mogła się nadziwić. – Zdajesz sobie sprawę, co osiągnęłaś? Nie tylko pożyczyła ci książki, których nigdy nikomu nie pokazuje, usłyszałaś także słowa najbliższe zaproszeniu. Nigdy tego nie robi. – Potrząsnęła głową, parskając śmiechem. – Nie przestajesz mnie zadziwiać, Sydney. Chcesz przechować książki u mnie w domu? Rosła tam już góra magicznych przedmiotów, które zgromadziłam. Nie mogłam ich

przechowywać w dormitorium z powodu obecności Zoe. – Zawiozę je do Adriana – odparłam bez zastanowienia. Nauczycielka nie skomentowała tego, a ja zastanawiałam się, czy popełniam błąd. Panna Terwiliger rzadko pytała mnie o sprawy osobiste, ale nie była głupia ani ślepa. Czarownice akceptowały wprawdzie istnienie wampirów, lecz nie wiedziałam, co ona myśli o moim związku z Adrianem. Adrian nachylił się do mnie z tylnego siedzenia. – Napracowałaś się, żeby zdobyć te książki. Jestem pod wrażeniem. Spodziewam się, że masz jakiś genialny plan? Oderwałam się od rozmyślań o opłakanym stanie mojej garderoby i pozwoliłam sobie znów poczuć radość. Słowa Inez obudziły we mnie nadzieję. – Nie jestem pewna, czy genialny – mruknęłam. – Wydaje mi się jednak, że... umiem odtworzyć atrament Marcusa.

LG

ROZDZIAŁ PIĄTY Adrian W TYM OKRESIE Sydney spędzała dużo czasu w moim łóżku. Niestety, nie ze mną. Nie do końca rozumiałem, co takiego wywnioskowała z gadania Inez, że zamierzała sporządzić na tej podstawie atrament „antyalchemiczny”, ale nigdy nie miałem ambicji nadążyć za rozumowaniem Sydney. Tak czy owak, od tamtej pory nasze czułe sam na sam przeznaczała wyłącznie na studiowanie. Nie mogła pracować nad miksturą w obecności Zoe, i chociaż Jackie pozwalała Sydney robić to, co chciała, miały ograniczony czas. W ten sposób nasze randki zostały chwilowo zawieszone. Skłamałbym, twierdząc, że mi ich nie brakowało, ale naprawdę pragnąłem, aby jej się udało. Nie znosiłem Marcusa Fincha, lecz popierałem jego cele: przełamać siłę alchemików i uniemożliwić im kontrolowanie umysłów. Poza tym Sydney nie zdecydowała się z nim wyjechać, ponieważ nie chciała rzucać wszystkiego dla tego lekkoducha. Wierzyła, że osiągnie więcej, pozostając w szeregach alchemików. Kierowały nią szlachetne pobudki, ale znałem jeszcze jeden powód, być może najważniejszy: Sydney nie chciała się rozstać ze mną. Kogo ja próbuję oszukać? Sam również nie chciałem, by wyjechała. Jednocześnie dręczyło mnie poczucie winy, że ją narażam. Zdawałem sobie sprawę, że jeśli alchemicy odkryją, co nas łączy, mogą ją zmusić do nałożenia kolejnej warstwy magicznego tatuażu. I chociaż Inez twierdziła, że Sydney uodporniła się na jego działanie, oboje chcieliśmy mieć pewność, że jest bezpieczna. Zresztą, nie chodziło tylko o nią. Wiedziała, że jeśli opracuje możliwie prostą formułę atramentu zdolnego przeciwstawić się oddziaływaniu tatuaży alchemicznych, zyska wielką władzę. Te naukowe popołudnia nie były takie złe. Wnosiłem do sypialni swój warsztat i pracowałem nad przeklętym autoportretem, podczas gdy ona siedziała po turecku na łóżku otoczona książkami i laptopem. Tak ją to pochłaniało, że nie widziała, jak przerywam pracę i się jej przyglądam. Może jestem szalony, ale uważam, że to niewiarygodnie seksowne – to jej zamyślenie, gdy siedzi pochylona nad tajemnymi pismami. Moroje chronią się przed światłem, lecz widząc ją skąpaną w złotych promieniach, wiedziałem ponad wszelką wątpliwość, że ludzie zostali stworzeni dla słońca. – To boleit – powiedziała nagle któregoś dnia. Odwróciłem się od płótna, na którym namalowałem do tej pory jedyną zieloną linię. – Jak indyjski film? – Boleit, nie Bollywood. – Stuknęła palcem w monitor. – Minerał o ciemnoniebieskiej barwie, w Meksyku znajdują się jego bogate złoża. Przeczytałam wszystko, co dostałam od Inez o mechanice sporządzania czarów. To zaskakujące, że temat potraktowano niemal naukowo. Okazuje się, że kompozycja różnych minerałów i roślin występujących w naturze wywiera wpływ na zachowanie żywiołów wykorzystywanych w magii. Kryształki boleitu i ich układ izometryczny stanowią doskonałe medium. Podane podskórnie długo chronią delikwenta przed magią morojów. Boleit posiada dodatkowo odpowiednią masę i łupliwość, co także ma znaczenie. Niewiele zrozumiałem z tego długiego wywodu. – Hm... i jaki z tego wniosek? Oparła się o ścianę z rozmarzonym wzrokiem. – Minerał nie jest tu najważniejszy. Marcus myśli, że znalazł w Meksyku substancję niwelującą działanie złotego atramentu. Ale to coś więcej. Mogę się założyć, o co chcesz, że

gość, który nakłada tam tatuaże, praktykuje także magię i zaklina boleit przed dodaniem go do atramentu. Zbuntowani alchemicy korzystają z ludzkiej magii i nie mają o tym pojęcia. To już mogłem zrozumieć. Odłożyłem pędzel i sięgnąłem po szklankę wody. – Potrafisz zrobić to sama? Zaczarować minerał i sporządzić atrament? – Nie jestem pewna. Potrzebowałabym pomocy panny Terwiliger, bo nie znam odpowiedniego zaklęcia. Musiałybyśmy opracować je samodzielnie. Nigdy nie robiłam czegoś takiego. – Zmarszczyła czoło. – Przede wszystkim jednak trzeba zdobyć wystarczające ilości boleitu. Nie sądzę, by leżał na ziemi w okolicach Palm Springs. Pewnie mogłabym zamówić trochę przez internet... albo znaleźć lokalny zastępnik. Coś z rodziny halogenków może mieć podobne właściwości. – Zyskałabyś podwójną ochronę. – To było dla mnie najważniejsze, nie cały ten geologiczny żargon. – Jeśli mi się uda. I jeśli Inez ma rację, że już jestem chroniona. – Sydney bardzo się ożywiła. – Poza tym oszczędziłabym Marcusowi masę kłopotu. Traci czas na wycieczki do Meksyku. Jeśli zdołam odtworzyć atrament, będzie go miał na miejscu, pomoże większej liczbie ludzi. Byle tylko w końcu się pojawił, żebym mogła mu o tym opowiedzieć. Wzruszyłem ramionami. – Po co czekać? Odnajdziemy go we śnie. Nie żebym palił się do spotkania z nim, ale wytrzymam, jeśli i ty tam będziesz. Jej twarz momentalnie stwardniała. – Nie. Żadnych niepotrzebnych snów. – Ten jest potrzebny. Powiedziałaś, że to może być prawdziwy przełom. Nie mogę patrzeć na tę jego fryzurę, ale Robin Hood Finch jest twoim jedynym kontaktem z podziemiem. Musisz działać za jego pośrednictwem. – I będę – odparła. – Kiedy go znów zobaczę. Zawsze wraca. Nie musisz marnować sił. – To nie marnotrawstwo. Jeden sen nic nie znaczy, Sage. – Właśnie to powiedziałam. Nie umiesz się powstrzymać i dlatego cię kocham. Ale ryzyko jest za duże. – Czyżby? Niektórzy – nie ja, ma się rozumieć – mogliby uznać, że twoja misja atramentowa stanowi ogromne ryzyko. Mówisz, że alchemicy nie tolerują nieposłuszeństwa. A gdyby się dowiedzieli, że w grę wchodzi magia? Nie pytam nawet, jak zareagowaliby na wieść o mnie. – Machnąłem szklanką z wodą, żeby podkreślić wagę moich słów. – Wiele ryzykujesz, moja kochana. Gdyby alchemicy poznali choć jeden twój sekret... – Co wtedy? – spytała niechętnie. – Uważasz, że powinnam zrezygnować? – Nie, oczywiście, że nie – zaprzeczyłem stanowczo, choć wcale nie byłem tego pewien. Wolałbym, żeby trzymała się z dala od niebezpieczeństwa, ale rzeczywistość była inna. Przynajmniej nasza rzeczywistość. – Bo wiem, że nie możesz. Na tym polega twoja praca. A sny wywołane mocą ducha? To moje zajęcie. – Pokazałem głową na jej laptop i książki. – Nie umiem prowadzić badań ani nie znam się na zaklęciach, ale pozwól mi zrobić to, co potrafię. Chciałbym mieć swój wkład. Przewróciła oczami. – Och, Adrian. Przecież ty bardzo mi pomagasz. Nie masz pojęcia, ile już zrobiłeś. Jesteś największą miłością mojego życia. Największą, jakiej doświadczyłam. – W takim razie postanowione – odparłem. – Urządzimy konferencję we śnie. Fala miłości i rozmarzenia opadła. – Zaraz. Jak to postanowione? Jakim cudem doszedłeś do tego wniosku po moim wyznaniu?

– Logika Adriana Iwaszkowa. Nie próbuj jej zrozumieć. Po prostu się pogódź. – Łatwo powiedzieć. Skinąłem głową z powagą. – Nie przywykłaś do spontanicznego i nieprzewidywalnego życia, jakie prowadzę. „Nieoczekiwane” to moja codzienność. Mnie już nic nie dziwi. Spojrzała na mnie z szelmowskim błyskiem w oku. – Czy ja wiem? Na pewno mogłabym ci powiedzieć coś, czego zupełnie się nie spodziewasz. – Próbuj. – A zrezygnujesz ze swojego pomysłu, jeśli cię zaskoczę? – Dawaj. Zawahała się. Wciąż miała w oczach ten błysk, ale wyczułem, że lekko się zdenerwowała. – Więc... Zaczęłam brać pigułki antykoncepcyjne. Piłem wodę i się zakrztusiłem. Musiałem solidnie odkaszlnąć, zanim zacząłem normalnie oddychać. – Słucham?! Wzruszyła ramionami, jakby myśl o uprawianiu seksu była dla niej oczywista. Miała rację. Zaskoczyła mnie. Bardzo. Nie powinienem był wątpić w jej możliwości. – Tabletki zaczynają działać po pewnym czasie, więc uznałam, że muszę się przygotować na wszelki wypadek. – Wypadek – powtórzyłem, wciąż ogłuszony nieoczekiwaną wiadomością. Zdenerwowanie Sydney zamieniło się w zachwyt nad moim zmieszaniem. – Daj spokój, chcesz powiedzieć, że o tym nie myślałeś? – Przeciwnie, myślę przez cały czas. Tylko nie podejrzewałem o to ciebie. Sądziłem, że alchemicy przestrzegają surowych zasad czystości. No wiesz, seks przedmałżeński jest grzechem i tak dalej... – Większość na pewno tak myśli – przytaknęła. – A ja? Uważam, że najważniejsza jest miłość. Ona sprawia, że seks nabiera głębszego znaczenia, że angażujemy się bardziej. Świstek papieru nie zawsze jest tego rękojmią. Jeśli w ogóle można mówić o grzechu, to w sytuacji... Nie wiem, jak to powiedzieć. Gdy idziemy do łóżka z kimś, na kim nam nie zależy. Gdy nie przywiązujemy do tego znaczenia. Nie zdobyłem się na żadną odpowiedź, bo moje życie seksualne przeważnie było pozbawione znaczenia. Nie pamiętałem imion większości dziewczyn, z którymi spałem. Sydney doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale nie potępiała mnie. Mówiła dalej o tym, co było ważne dla niej. – Oczywiście ważna jest również odpowiedzialność w tych sprawach. Na rynku jest milion różnych pigułek, więc musiałam zrobić rozpoznanie. Zdumiałem się jeszcze bardziej, gdy wyjęła z torebki listę zatytułowaną: Zestawienie doustnych środków antykoncepcyjnych. Lista była spisana ręcznie, ale niezwykle starannie, na pierwszy rzut oka wyglądała na drukowaną. Dostrzegłem kolorowe podkreślenia oraz kolumny zapełnione niezrozumiałymi określeniami takimi jak „estradiol” i „androgeniczność”. Gapiłem się na nią z rozdziawionymi ustami, chociaż te przygotowania jak najbardziej pasowały do Sydney, którą znałem i kochałem. – Sama to wszystko zrobiłaś? – Już dawno temu. Nie poświęciłam temu dużo czasu. – Zerknęła na arkusz z westchnieniem. – Każdy z tych środków ma jakieś skutki uboczne. To znaczy wiele kobiet nie odczuwa żadnych, ale trzeba brać pod uwagę różne okoliczności. Na przykład tycie.

Przyglądałem się jej bardzo uważnie, bo zdałem sobie sprawę z tego, jak wiele ją to kosztuje. Sydney zmieniła ostatnio wiele swoich nawyków w kwestii odżywiania, lecz wiedziałem, że nieustannie martwi się o figurę. Po cichu śmiałem się z tego, bo wyglądała fantastycznie. – Dziwię się, że tak ryzykujesz. Jest mnóstwo innych sposobów na bezpieczny seks. Nie musisz brać pigułek. – Wiem. – Odłożyła swoją listę. – Ale my nie musimy się obawiać chorób, a to jedna z najbardziej skutecznych metod i pozostawia kontrolę w moich rękach. Lekarz przepisał mi środki, które wiążą się z najmniejszym ryzykiem tycia. Zobaczymy. Wstałem i usiadłem przy niej na łóżku. – Obiecaj mi, że przestaniesz je zażywać, jeśli zaczniesz przybierać na wadze. Nie chciałbym, żebyś kompensowała to sobie jakąś wariacką dietą. Spojrzała mi w oczy. – Myślisz, że zrobiłabym to? – Wolałbym nie ryzykować, aby się o tym przekonać. – Nie zależy ci na seksie? – Teraz nie uprawiam seksu i świetnie sobie z tym radzę – odparłem nobliwie. – Chociaż... tak z czysto naukowej ciekawości, w którym momencie chciałabyś...? Sydney parsknęła śmiechem i pocałowała mnie lekko w usta. – Nie wiem. Kiedy będę gotowa. – Nagle spoważniała. – Jest jeszcze Jill... – Ach... – bąknąłem, bo nie wiedziałem, co powiedzieć. Jill. Dziewczyna, która chcąc nie chcąc, uczestniczyła w moim życiu i przeżywała wszystko, co robiłem, także chwile spędzane z Sydney. Wiedziałem, że Sydney to przeszkadza i nie dziwiłem się jej. Sam również się z tym męczyłem, zwłaszcza że mimowolnym świadkiem naszych najbardziej intymnych przeżyć była tak słodka i niewinna istota. Pewnie zresztą nie była już tak słodka i niewinna po tym, co widziała w mojej głowie. Podejrzewałem, że Sydney opóźniała swoją decyzję właśnie z powodu Jill. Pogodziła się z faktem, że mała wie o niektórych sprawach, ale nie wszystkich aspektów życia ta akceptacja dotyczyła. Nie umiałbym jej przekonać ani pocieszyć. Nie miałem pojęcia, jak rozwiązać ten problem, a za nic w świecie nie wpakowałbym Sydney w niekomfortową sytuację. Mogłem tylko mieć nadzieję, że Jill i ja nauczymy się w końcu blokować przepływ informacji. Moja dawna dziewczyna Rose była związana z Lissą w podobny sposób i po długim czasie wykształciły takie umiejętności... Zabrało im to parę lat. Czy chciałem tak długo czekać na Sydney? Trzymałem ją za rękę. Odpowiedź przyszła od razu: tak. Byłem na to gotowy. Uśmiechnąłem się do niej krzepiąco, a w każdym razie się starałem. – Wobec tego musimy czekać. To tylko pigułka, a nie zobowiązanie na całe życie. Poza tym znam wiele sposobów, jak wypełnić nam czas do tego momentu. Sydney nareszcie się uśmiechnęła, a mnie zrobiło się lżej na sercu. – Zgaduję, jakie to sposoby. One także nie są odpowiednie dla Jill. – Odłóż książki, a ci pokażę. Po wyjściu Sydney nadal rozmyślałem o Jill, głównie dlatego, że umówiłem się z nią tego dnia na obiad. Starałem się podtrzymywać z nią kontakt. Jill i tak wiedziała wszystko o moim życiu, ale chciałem się z nią widywać. Miło było wybrać się gdzieś czasem tylko z nią – no, nie tylko, zwykle również z którymś z dampirów – bo normalnie spotykaliśmy się wszyscy na rodzinnych obiadach. Zdarzało się, że wymykała się ze szkoły jedynie w towarzystwie Sydney, ale zgodnie uznaliśmy, że jest bezpieczna tylko pod opieką dampira. Rozumiałem, że Jill czasem to przeszkadzało, ale w tym jednym wypadku i ja obstawałem przy sztywnych zasadach. Byłem

świadkiem, gdy Jill zaatakowali mordercy. Widziałem, jak krwawi i jak ulatuje z niej życie. Czasem budziłem się w nocy, bo ten obraz nawiedzał mnie w snach. Przysięgałem sobie wówczas, że nie dopuszczę, by to się powtórzyło. Tak więc naszym rozmowom zwykle przysłuchiwał się Eddie, a ja nie miałem nic przeciwko temu. Eddie był porządnym facetem, który miał już za sobą solidną porcję traumatycznych przeżyć i poważny zawód miłosny. Nie załamało go to, przeciwnie, wzmocniło. Był prawdziwy i doceniałem to. Teraz jednak to nie Eddie czekał na rogu z Jill. – Szlag – mruknąłem pod nosem. Po twarzy Jill przemknął grymas złości. Często myślała i czuła to samo co ja, ale w tej jednej kwestii twardo mi się sprzeciwiała. – Cześć, Adrian – rzuciła raźno, wsiadając do samochodu. – Neil postanowił dziś nam towarzyszyć. – Widzę. – Dampir wsunął się na tylne siedzenie i skinął mi głową w lusterku. – Castile ma jakąś gorącą randkę? – Nie, ale uznaliśmy, że Neil powinien się trochę rozerwać. – Oczywiście chodziło o rozrywkę dla Jill w towarzystwie Neila. Nie potrzebowałem czytać w jej myślach, by o tym wiedzieć. – Poza tym mam dłuższy staż i większe doświadczenie niż Eddie – dodał Neil. – To ja powinienem towarzyszyć księżniczce w miejscach publicznych. Jill zazwyczaj nie lubiła być tytułowana, ale gdy Neil tak się do niej zwracał, traktowała go jak rycerza i trzepotała rzęsami. – Castile poradził sobie w wielu trudnych sytuacjach – przypomniałem. – Z iloma strzygami lub zabójcami ty walczyłeś? – Przyglądałem mu się w lusterku i zauważyłem, że poruszył się niespokojnie. – Należałem kiedyś do większego regimentu strażników chroniących rodzinę królewską, gdy napadły nas dwie strzygi – wyjaśnił. – Dwie strzygi na cały oddział strażników? No, no. To dopiero trudna walka. Jill zgromiła mnie wzrokiem. – Neil także ma sporo osiągnięć na koncie. Odbył doskonały trening. Postanowiłem zdobyć się na wspaniałomyślność i odpuścić dręczenie faceta, którym naprawdę wcale się nie interesowała. Zresztą wkrótce musiałem się skupić na znalezieniu miejsca do parkowania w centrum, gdzie wieczorem zjeżdżało wielu klientów pobliskich lokali. Jedno zwolniło się akurat wtedy, gdy podjeżdżałem do greckiej restauracji, w której zarezerwowałem stolik. – Adrian Iwaszkow znowu zwycięża – obwieściłem. Przystanęliśmy w holu na chwilę, ale zaraz podeszła hostessa i zaprowadziła nas do stolika obok gabloty z deserami. – Świeża bakława – zauważyła niewinnie Jill. – Tak wygląda – potwierdziłem. – Może uda nam się kupić trochę na wynos. Bakława była ulubionym daniem Sydney. Ten fakt mógł, lecz nie musiał zadecydować o moim wyborze restauracji. Z żalem zrezygnowałem z ouzo i zapytałem Jill o jej drużynę pływacką. Wszyscy uczniowie Amberwood musieli uprawiać jakiś sport poza programem. Jill zdecydowała się na pływanie, ponieważ zajęcia odbywały się głównie na basenie zamkniętym, a poza tym jej żywiołem była woda. Nie jestem fanem sportu, chociaż lubię czasem wpaść na kręgielnię. Mimo to kilka razy obserwowałem wyczyny Jill i stwierdziłem, że warto było znosić okrzyki

rozentuzjazmowanych rodziców, by zobaczyć, jakie zrobiła postępy. Wyglądała na szczęśliwą, opisując mi swoje osiągnięcia. Na chwilę oderwałem się od zamętu w mojej głowie. Jill miała trudności z przystosowaniem się do życia w Amberwood i cieszyłem się, że coś jej się udało. Niestety już po chwili zwróciła się do Neila. – Neil postanowił uprawiać wrestling – rzuciła z błyszczącymi oczami. – Jest naprawdę niesamowity. Wygrywa wszystkie walki. Rozparłem się wygodnie, czując, że mam ochotę go podręczyć, skoro uparła się, żeby go zaprosić. – Oczywiście. Każdy dampir dominuje w walce z człowiekiem. To naturalne. Neil zastanawiał się nad tym, przeżuwając suwlaki. – Chyba tak – przyznał na koniec. – I niesprawiedliwe – ciągnąłem. – W wrestlingu obowiązują kategorie wagowe, ale nikt nie zadbał o inne różnice. Walczysz z ludźmi, którzy nie mają z tobą szans. Jill posłała mi ostrzegawcze spojrzenie. – Nie może temu zaradzić, skoro w Amberwood nie ma klubów dla dampirów. – Zawsze możesz przegrać walkowerem – poradziłem. Neil zbladł. – Nie mógłbym! To wbrew moim zasadom. – A rozkładanie na łopatki nic niepodejrzewających ludzi jest zgodne z twoimi zasadami? – spytałem. – To nieetyczne. – Żałowałem, że Sydney mnie nie słyszy, bo doceniłaby fakt, że poruszyłem kwestię moralności. – Ale w końcu to twoje życie. Nie osądzam cię i naprawdę... – Zaśmiałem się lekko. – Zwykle przywiązuję zbyt dużą wagę do kwestii sumienia. To mój słaby punkt. Nawet Neil tego nie kupił. Zmrużył oczy. – Nie zauważyłem. Opowiedz więcej o swoich zasadach. Machnąłem ręką. – Nie pora na takie rozmowy. Ale wiesz, powinieneś pogadać o tym z Castile’em. Ten facet wie, co jest właściwe. Udał, że skręcił kostkę, żeby nie brać udziału w rozgrywkach koszykówki i nie mieć wyrzutów sumienia z powodu zwycięstwa nad ludźmi. Tak, on wie, co jest moralnie dobre. Nie wiedziałem, czy Neil jest zainteresowany Jill, lecz na pewno widział w Eddiem swojego rywala. Eddie był uczciwszy, ale i on miał rywalizację we krwi. Uznałem, że w Amberwood jest miejsce tylko dla jednego dampira alfa. – Kłamstwo także jest niehonorowym wyjściem – rzucił zapalczywie Neil. – Za to skromność tak. – Westchnąłem z rozmarzeniem, mówiąc o Eddiem, tak jak Jill wzdychała na wspomnienie o Neilu. – Wybrał upokorzenie związane z wykluczeniem z zawodów niż niezasłużoną chwałę. Chyba posunąłem się za daleko, sądząc po gniewnych błyskach w oczach Neila. – Neil – powiedziała szybko Jill – zamówisz mi przy barze bakławę na wynos? Orzechową. I pistacjową. Jill naprawdę sporo się ode mnie nauczyła. Pistacje nie były specjalnością lokalu, więc tego samku nie trzymano w gablocie. Neil musiał poczekać przy kontuarze, a my mieliśmy szansę porozmawiać w cztery oczy. – Jesteś podły – syknęła, gdy odszedł. Stanął w pobliżu i nie spuszczał z niej wzroku, ale przynajmniej nas nie słyszał. – Stać cię na więcej, księżniczko – wycedziłem, celując w nią widelcem. – Poza tym ten Big Ben jest całkowicie oddany swojej służbie. Nigdy go nie dostaniesz. Znajdź sobie jakiegoś

morojskiego księcia i zapomnij o dampirach. Sprawiają tylko kłopoty. – Jakbym nie wiedział. – Poza tym możesz udawać, ile chcesz, a ja i tak wiem, że nie jesteś nim zainteresowana. – Czyżby? Potrafisz czytać w moich myślach? – To zbyteczne. – Puknąłem się w głowę. – Widzę aury. Poza tym znam cię. W co ty grasz? Dlaczego udajesz, że się w nim zadurzyłaś? Westchnęła. – Bo mam nadzieję, że tak się stanie. – Czyli że jeśli się postarasz, to w końcu to sobie wmówisz? – Mniej więcej. – Nonsens. – I kto to mówi. Kopnęła mnie pod stołem. – Jeśli uda mi się zakochać w Neilu, może przestanę... – Głos jej się nagle załamał. – Myśleć o Eddiem. Ugryzłem się w język, bo już chciałem palnąć coś złośliwego. – To tak nie działa. Wierz mi. – Muszę się jakoś ratować, Adrian. Żałuję, że wcześniej nie uświadomiłam sobie, co czuję do Eddiego. Byłam głupia i straciłam jedyną szansę. Sydney mówi, że teraz on skoncentrował się tylko na służbie. Jest przekonany, że księżniczka nie mogłaby go wybrać. – Rzeczywiście, to do niego pasuje – przyznałem. Nie słyszałem, by Eddie mówił coś podobnego, ale Sydney zdradziła, co w trawie piszczy. Dawniej był zakochany w Jill, lecz usiłował temu zaprzeczać. Nie wiedzieliśmy, czy ta miłość przetrwała okres, gdy chodził z Angeline, ale jego poglądy na temat honoru i służby na pewno się nie zmieniły. – Może zamiast sobie wmawiać miłość do innego, powinnaś porozmawiać szczerze z Eddiem – zasugerowałem. – Tak jak ty z Sydney? – spytała ze śmiechem. – Nie wyszło najlepiej. – Wtedy nie. – Fakt, że tak łagodnie podsumowała reakcję Sydney na moje pierwsze miłosne wyznanie, był aktem dobroci. – Ale spójrz na mnie teraz, pławię się w miłości. Jill nadal się uśmiechała. – Powinieneś ugotować dla niej kolację. Urodzinową. Miło było mieć przy sobie kogoś, komu nie musiałem wyjaśniać swoich dylematów. Wiedziała o wszystkim. A ja zrozumiałem, że zmieniając temat, Jill dawała mi subtelnie do zrozumienia, że nie chce już rozmawiać o sobie. – To nie byłby prawdziwy prezent. Sydney zasługuje na więcej. – Brylanty i róże? – Jill pokręciła głową. – Powinieneś znać ją lepiej. Nie jest materialistką, nie musisz się silić na hojne prezenty. A kolacja przyrządzona w domu jest romantyczna. – I może zakończyć się katastrofą. Ty wiesz najlepiej, że nie umiem gotować. – Tym bardziej ją wzruszysz. Sydney docenia osobiste starania – i chęć nauki. Naucz się czegoś prostego, a wiele zdziałasz. Niedoskonałość jest słodka. Miała rację, ale nie umiałem się przełamać. Zwykle, gdy chciałem zaimponować dziewczynie – nawet jeśli chodziło o jedną noc – uciekałem się do wielkich i kosztownych gestów. Kupowałem kwiaty, mnóstwo kwiatów. Zamawiałem siedmiodaniowe posiłki z winem. Gotowanie spaghetti nie mogło się równać z tymi popisami. – Zastanowię się – ustąpiłem. Jill się rozkręciła. – Jeśli zadbasz o romantyczny nastrój, możecie... – Nie, Jill. – Podniosłem rękę. – O tym nie będziemy rozmawiać.

– Przecież tego chcesz – nalegała. – Ona także, w przeciwnym razie nie zrobiłaby listy pigułek. – Tego nie wiem. Równie dobrze mogła ją zrobić w wolnym czasie dla zabawy. Nieważne. Nie we wszystkim zgadzamy się z Sydney, lecz oboje uważamy, że nie powinnaś się wtrącać do naszych intymnych spraw, więc skończmy tę dyskusję. Jill oparła łokieć na stole i położyła na dłoni podbródek, falujące jasnobrązowe włosy otoczyły jej twarz niczym welon. Mogłaby tak pozować do portretu. – Czuję się okropnie. To moja wina, że twoje życie miłosne popada w ruinę. Gdyby nie nasza więź... – Byłabyś martwa – rzuciłem obojętnie. – Nie ma o czym mówić. I powtarzam z całą stanowczością: wolałbym do końca życia trwać w celibacie, niż nie oglądać cię na tym świecie. Jill przełknęła ślinę, a ja zorientowałem się, że walczy ze łzami. – Ostrożnie – powiedziałem kpiąco. – Jeśli się rozpłaczesz, Most Londyński uzna, że sprawiłem ci przykrość, i wytaszczy mnie stąd siłą. Pociągnęła nosem, ale zdobyła się na uśmiech. – Na pewno nie, chociaż zaraz tu przyjdzie. Może mogłabym się upić, kiedy ty i Sydney... No, wiesz. Przestanę czuć. – Nie – sprzeciwiłem się stanowczo. Neil ruszył w naszą stronę. – Wykluczone. Jeden zdrowiejący alkoholik w tym układzie to aż nadto. Nie myśl o tym teraz. Coś zaradzimy. – Co? – spytała. – Mam pewien plan. Dobrze mnie znała, więc posłała mi domyślne spojrzenie. – Kłamca.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Sydney NIE WIEM, JAK DŁUGO SPAŁAM, zanim znalazłam się we śnie wywołanym mocą ducha. Wokół mnie zmaterializował się kolumnowy perystyl muzeum historii starożytnej, w wielkiej fontannie odbijało się słońce. W tych snach światło nie szkodziło Adrianowi. Rozejrzałam się i zobaczyłam go opartego o filar, z rękami w kieszeniach. Przyglądał mi się z szelmowskim uśmieszkiem. Patrzyłam olśniona, jak słońce rozświetla jego policzki i włosy. Był absolutnie piękny. Mógłby uchodzić za posąg. I nagle przypomniałam sobie, że nie powinien tu być. Podeszłam i przyciągnęłam go do siebie. – Hej! Co się dzieje? Umówiliśmy się – żadnych snów. – Ty się umówiłaś. Nie przystałem na twoją zaskakującą propozycję. – Ale ja... – urwałam i przypomniałam sobie tę rozmowę, kiedy zaserwowałam mu nowinę o pigułkach antykoncepcyjnych. Rzeczywiście, nie obiecywał, że zrezygnuje ze snów, jeśli go zaskoczę. – Oszukałeś mnie. – Nic z tych rzeczy. To ja jestem ofiarą sytuacji. Niby jak mam się z tym teraz uporać? – Pocałował mnie. – Czy Ślicznotka dostarczyła ci bakławę? – Tak, ale nie myśl, że ci wybaczę ten sen. Przyciągnął mnie do drugiego pocałunku. – Już mi wybaczyłaś. Odsunęliśmy się od siebie, ale Adrian wciąż mnie obejmował. Słońce wydobywało orzechowe refleksy w jego brązowej czuprynie, a jego jasna skóra, która kiedyś wydawała mi się przerażająca i nie z tego świata, teraz mnie zachwycała. Nagle spoważniał. – Gotowa wezwać Robin Hooda? – spytał. Przypomnienie o Marcusie oderwało mnie od zmysłowych igraszek i ponownie uświadomiło, że zbliżam się do przełomu i że grozi nam niebezpieczeństwo. Adrian był mistrzem rozpraszania mnie. – Nie powinieneś tego robić – rzuciłam ostrzegawczo. – Już się zdecydowałem – odparł beztrosko. – Miejmy to za sobą. Puścił mnie i skupił wzrok na jakimś odległym punkcie, usiłując skontaktować się z Marcusem w świecie snów. Istniało spore ryzyko, że to się nie uda. Marcus mógł przecież nie spać. Albo Adrian mógł nie znać go wystarczająco dobrze. Spośród wszystkich morojów władających mocą ducha Adrian najlepiej opanował sztukę śnienia, lecz nawet on nie był wszechmocny. A jednak po minucie pełnego napięcia oczekiwania zobaczyłam jasny punkt na dziedzińcu. Punkt powoli się powiększał, formując męską postać, i nagle stanął przed nami Marcus. Wyglądał tak jak zwykle, z jasnymi włosami do ramion i tatuażem barwy indygo pokrywającym blednącą alchemiczną lilię. Chłopak był kompletnie zdezorientowany. Nic dziwnego. Za pierwszym razem, gdy Adrian przywołał mnie we śnie, sądziłam, że to normalny sen. Dopiero po jakimś czasie zrozumiałam, że dzieje się coś niezwykłego. – Miło cię znów zobaczyć, Marcus – powiedziałam. Zmarszczył czoło i przyjrzał się swoim dłoniom. Złączył je, jakby chciał sprawdzić, czy są prawdziwe. – To się dzieje naprawdę? – Naprawdę – przytaknął Adrian.

– Jesteś we śnie wywołanym mocą ducha – wyjaśniłam. Marcus patrzył na nas z niedowierzaniem, a potem w jego oczach pojawił się zachwyt. – No, no. – Rozejrzał się wokół. – Co to za miejsce? – Malibu – odpowiedziałam, czym wzbudziłam jeszcze większe jego zdumienie. – Gdzie jesteś? W Meksyku? Oderwał wzrok od otaczających nas zabudowań. – Tak, ale wkrótce zamierzamy wracać. Amelia i Wade mają już nowe tatuaże, a dostałem wiadomość, że grupka buntowników w Arizonie potrzebuje mojej pomocy. Czekamy tylko na gościa, który przewiezie nas przez granicę. Zawsze trudniej jest wrócić. Marcus figurował na liście najbardziej poszukiwanych przez alchemików. Nie znosili, gdy ktoś się im wymykał, a on w dodatku rekrutował innych buntowników. Alchemicy mają rozległe wpływy, więc Marcus musiał zachowywać szczególną ostrożność, zwłaszcza w miejscach strzeżonych, jak granica. Chyba dotarło do niego, że nie wezwaliśmy go na spotkanie towarzyskie. – Co się dzieje? Wszystko w porządku? – spytał, jakby oczekiwał, że mam jakieś problemy. Był ekscentryczny, ale naprawdę się o mnie martwił. – Zaskoczę cię, ale w porządku. Mam coś, co może ci pomóc. – Zrobiłam teatralną pauzę, tak jak on, gdy chciał wywołać większe wrażenie. – Chyba umiem sporządzić atrament, którego używacie do pokrycia tatuaży. Rozdziawił usta ze zdziwienia. – To... niemożliwe. Adrian się żachnął. – Tak sądzisz? Włamała się do strzeżonej twierdzy alchemików i namierzyła ciebie. Myślisz, że nie potrafi opracować formuły, jaką posługuje się jakiś Meksykanin? Marcusowi zabrakło argumentów i ponownie utkwił wzrok we mnie. – Masz atrament indygo? – Jeszcze nie. Muszę najpierw zdobyć minerał, którego używa twój tatuażysta, ale chyba już wiem, co może być zastępnikiem. – Chyba... – powtórzył. – Minerał nie jest najważniejszy. Liczy się proces wytwarzania atramentu, a ten już opracowałam. – Nie mówiłam całej prawdy. Rozumiałam zasady, ale musiałam je jeszcze przetestować. Miałam nadzieję, że Marcus nie zacznie mnie wypytywać o szczegóły, bo chociaż sam zajmował się tyloma dziwnymi sprawami, nie wiedziałam, jak przyjąłby fakt, że param się magią. Rozważał moją odpowiedź, a potem się uśmiechnął. – Jeśli komukolwiek mogło się udać, to właśnie tobie. – Pomyśl, co to znaczy – ciągnęłam z przejęciem. – Jeśli zdołamy uruchomić masową produkcję atramentu, dotrzesz do większej liczby osób. Nie będziesz musiał wyjeżdżać. Oszczędzisz czas i więcej zdziałasz. Adrian, który specjalnie trzymał dystans między nami, parsknął śmiechem. – Myślę, że Marcus lubi podróżować. Plaża i margarita, pamiętasz? Chłopak zgromił go wzrokiem. – Nie zależy mi na tym. I w ogóle: kto to mówi? W powietrzu zawisła wrogość. Już raz się pobili na skutek nieporozumienia, gdy Marcus mnie uderzył. Adrian był tym rozwścieczony i chociaż w końcu zrozumiał pomyłkę, wiedziałam, że nadal mu nie ufa. – Skupcie się – upomniałam ich. – Nie mamy dużo czasu.

Mierzyli się wzrokiem przez kilka ciężkich sekund. Po chwili Marcus zwrócił się do mnie, rozluźniając ręce, które – jak teraz zauważyłam – trzymał zaciśnięte w pięści. – Kiedy będziesz miała pewność, że to działa? Dobre pytanie. Wiedziałam już sporo, ale potrzebowałam jeszcze kilku informacji. Musiałam również wymyślić nową wymówkę dla Zoe. Do tej pory zasłaniałam się projektami na zlecenie panny Terwiliger, ale moja siostra narzekała, że zbyt często dla niej coś robię. Może jeszcze nie zaczęła nic podejrzewać, ale mogła poskarżyć ojcu, że nadmiernie skupiam się na nauce, zamiast wypełniać obowiązki. – Za tydzień. Może dwa – odparłam nieco na wyrost. Marcus zmarszczył się, a potem powoli skinął głową. – Do tej pory powinniśmy już być z powrotem. Potrzebuję więcej informacji. Odezwiecie się w przyszłym tygodniu? Zawahałam się. – Wolałabym porozmawiać przez telefon... – Nie ma problemu. – Adrian zignorował moje karcące spojrzenie. – Pod warunkiem, że będziesz spał, a nie imprezował w jakiejś willi nad oceanem. Wiedział tak samo jak ja, że Marcus zazwyczaj się ukrywał. – Świetnie – powiedziałam. – Będziemy w kontakcie. Adrian potraktował to jak pożegnanie i odesłał Marcusa. – Jak zwykle był cudowny. – Nie powinieneś tego robić... ale dziękuję. Bardzo mi pomogłeś – przyznałam. Zostaliśmy sami, więc Adrian znów mnie przytulił. – Dla ciebie wszystko, Sage. Wpadnij jutro, a uznam, że spłaciłaś dług. Ta propozycja i fakt, że jego ręka zsunęła się na moje biodro i bawiła się rąbkiem mojej bluzki, wywołały we mnie przyjemny dreszczyk. Te sny były bardzo realistyczne. – Nie mogę – mruknęłam. – Muszę wykorzystać ten czas na konsultacje u panny Terwiliger. Rozczarowanie w jego oczach znikło tak szybko, że mogło mi się przywidzieć. Już po chwili uśmiechał się beztrosko. Taki był Adrian i dlatego tak niewiele osób zdawało sobie sprawę, co go naprawdę dręczy. – Zatem będziesz miała więcej czasu, by o mnie fantazjować – oznajmił. – Bo potajemnie to właśnie będziesz robiła, zamiast pracować. – Oczywiście – skwitowałam ze śmiechem. Po długim pocałunku na pożegnanie zapadłam w prawdziwy sen. Kiedy następnego dnia pojawiłam się u panny Terwiliger, czekała na mnie w płaszczu, z kluczami w ręku. – Najpierw Spencer – oświadczyła stanowczo. – To jeden z tych dni. – Nie mamy dużo czasu – zaprotestowałam. Wizyty w ulubionej kawiarni były dla mnie ostatnio torturą. – Możemy porozmawiać po drodze – powiedziała. Dotrzymała słowa i podczas jazdy wyjaśniła mi kilka praktycznych kwestii związanych ze sporządzaniem czarów i manipulacją żywiołami. – To zwodnicza sztuka, praca z nimi w ich najczystszej formie – zawahała się. – Jednocześnie prosta i nieskończenie skomplikowana. Zabrzmiało jak opis mojego związku z Adrianem. Wchodząc do Spencera, częściowo miałam nadzieję zobaczyć za barem mojego przyjaciela Treya Juareza. Po chwili przypomniałam sobie, że wciąż trwają lekcje i nie każdy

może wyrwać się wcześniej ze szkoły. Dzieląc czas między Adriana i Zoe, rzadko miałam czas pogadać z Treyem. W nowym semestrze zmieniono nam plan zajęć i nie mieliśmy już wspólnych lekcji. Nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle. Trey miał skomplikowane życie, pod pewnymi względami podobne do mojego, bo urodził się w społeczności łowców wampirów. Nazywali siebie wojownikami światła i twierdzili, że ich celem jest polowanie na strzygi. W rzeczywistości, tak jak alchemicy, wojownicy przejawiali wrogość wobec morojów i dampirów. Trey niedawno został wykluczony z tej grupy. Zawinił, pomagając mi uniemożliwić rytualny mord, jakiego chcieli się dopuścić jego ludzie. Początkowo zadręczał się tą banicją, szczególnie że dotknęła również jego ojca. Potem to się zmieniło. Trey zakochał się w Angeline. Angeline wiecznie pakowała się w dziwne sytuacje, ale ta wydawała się naprawdę wyjątkowa. Wręcz dramatyczna, bo oficjalnie spotykała się wówczas z Eddiem, który uznał, że jego miłość do Jill jest bez szans, bo nie zasługuje na księżniczkę. Ten romans miał jednak gwałtowny finał, gdy odkryliśmy, że korepetycje, których Trey udzielał Angeline, były w rzeczywistości randkami. Dampirzyca nie przejmowała się faktem, że jej nowy chłopak jest człowiekiem, gdyż dorastała wśród Stróżów. Dla Treya było to trudniejsze, bo sprzeniewierzył się wielu zasadom wojowników, no i miał wyrzuty sumienia wobec Eddiego. Miałam pewność, że Trey wciąż coś czuje do Angeline. Jej uczuć nie umiałam odgadnąć. Podobnie jak Jill dołączyła do fanklubu Neila. Zdaniem Adriana obie dziewczyny udawały, że są w nim zakochane, ale ja nie potrafiłam się w tym połapać. Powiedzieć, że moi przyjaciele odgrywali operę mydlaną, to mało. Przy nich nawet mój związek z Adrianem wydawał się nudny. Jedynym jasnym punktem w tej pogmatwanej sytuacji była obecnie zdystansowana postawa zainteresowanych. Konflikt zasad Treya nie pozwalał mu zbliżać się do Angeline. Eddie trzymał się z daleka od wszystkich, tak samo Neil. Dopóki Neil nie zmieniał swojego zachowania, Jill i Angeline nie miały pożywki dla swoich uczuć. Może miło byłoby oglądać szczęśliwe zakończenie dla wszystkich, ale samolubnie musiałam przyznać, że ich problemy ułatwiły mi życie. Za barem nie stał Trey, zobaczyłam za to innego chłopaka, którego również znałam. Miał na imię Brayden, spotykaliśmy się przez krótki czas. To był raczej dziwaczny, niemal nierealny związek i dziś, gdy przeżywałam tak silne uczucia do Adriana, nie mogłam sobie przypomnieć, co mnie skłoniło, by umawiać się z Braydenem. Nie połączyła nas namiętność, nie zaznałam przy nim utraty tchu ani dotyku, który by mnie rozpłomienił. Właściwie trzymały mnie przy nim darmowe kawy i pasjonujące dyskusje o upadku cesarstwa rzymskiego. – Cześć, Sydney – powiedział lekko. Od tamtej pory zdarzały nam się przypadkowe spotkania i żadne z nas ich nie przeżywało. Zresztą Trey powiedział mi, że Brayden ma nową dziewczynę. – Jest prawie tak mądra jak ty – mówił Trey. – Ale nawet w połowie nie tak urocza. Uśmiechnęłam się do Braydena. – Jak leci? – Dobrze, dobrze. Właśnie się dowiedziałem, że przyznano mi stypendium za esej o psychospołecznych implikacjach eksperymentów skojarzeniowych Pawłowa. – Uniósł filiżankę. – Chuda waniliowa latte? Spojrzałam tęsknie na naczynie. – Herbatkę miętową. – Głowa do góry – powiedziała panna Terwiliger, gdy zamówiła dla siebie potrójne

cappuccino. – Kofeina i tak dzisiaj odpada. – Miała rację, zamierzałam przecież zajmować się magią. – Musisz być silna. – Racja – odezwał się głos za moimi plecami. – Nic tak nie wzmacnia charakteru jak mały test samokontroli. Obróciłam się, lecz byłam zupełnie nieprzygotowana na widok osoby, którą zobaczyłam w kolejce. – Wolfe? – zająknęłam się. – Wyszedłeś... z domu? Malachi Wolfe, instruktor i właściciel Szkoły Samoobrony Wolfe’a, spojrzał na mnie jednym okiem. – A co w tym dziwnego? Niby jak, twoim zdaniem, zaopatruję się w prowiant? – No nie wiem. Sądziłam, że zamawiasz dostawę do domu. – Czasem rzeczywiście tak robię – przyznał. – Ale zawsze przyjeżdżam osobiście po fasolkę po bretońsku. Psy ją uwielbiają. Pochwalałam pomysł opuszczania czasem tego przybytku, który nazywał domem, ale nie spodziewałam się spotkać go w kawiarni. Kilka miesięcy temu oboje z Adrianem zapisaliśmy się do Wolfe’a na kurs samoobrony i mimo dziwacznych metod, które stosował ekscentryczny trener, trochę się od niego nauczyliśmy. Sam Wolfe prezentował się imponująco, z długimi splątanymi włosami i przepaską na oku. – Hmm – chrząknęła panna Terwiliger. – Nie przedstawisz nas, Sydney? – Słucham? – Wciąż jeszcze byłam zdumiona faktem, że Wolfe miał na sobie dżinsy zamiast tradycyjnych szortów. – Och, to jest Malachi Wolfe. Razem z Adrianem chodziliśmy do niego na kurs samoobrony. Wolfe, to moja nauczycielka historii, panna... Jaclyn Terwiliger. – Miło mi – powiedziała. Podała mu rękę, a on nachylił się szarmancko i ją ucałował. – Ależ nie. Cała przyjemność po mojej stronie. Ku memu całkowitemu i najwyższemu przerażeniu moja mentorka nie cofnęła ręki, a Wolfe wciąż ją trzymał. – Ty też jesteś nauczycielem? – spytała. – Czułam, że mam przed sobą bratnią duszę. Skinął głową z powagą. – Nie ma szczytniejszego celu niż nauczanie i kształtowanie młodych umysłów. Uznałam, że nieco przesadził, bo pamiętałam, że pięćdziesiąt procent jego nauk składało się z opowieści o tym, jak uciekał przed piratami w Nowej Zelandii lub walczył ze stadem kruków wyposażonych w długie zakrzywione kły. (Kiedy zauważyłam, że takie ptaki nie istnieją, twierdził uparcie, że rząd ukrywa ten fakt). Adrian i ja próbowaliśmy uporządkować chronologicznie rzekome przygody Wolfe’a i nabraliśmy przekonania, że nie mógł tego wszystkiego przeżyć. – Co panie tu sprowadza? – spytał Wolfe. Rozejrzał się. – A gdzie twój chłopak? – Kto? O, masz na myśli Adriana? – spytałam lekko. – Pewnie jeszcze w szkole. Studiuje malarstwo w Carlton. Wolfe uniósł brwi. – Malarstwo? Zawsze sądziłem, że jest nieco zwichrowany, ale nie miałem pojęcia, że aż tak. – Jest bardzo zdolny! Niedawno dostał pochwałę za autorski projekt multimedialny. – A konkretnie? – Wolfe nie wyglądał na przekonanego. – Rzeźbę z wykorzystaniem monolitu z Odysei 2001. Symbol ewolucji ludzkości na drodze do świata reklam i mediów. Pogardliwe prychnięcie świadczyło o tym, co Wolfe myśli o projekcie Adriana.

– Przeklęci idealiści z college’u. – To wspaniały projekt – upierałam się. – Sydney – wtrąciła panna Terwiliger. – Trochę przesadzasz. Zatkało mnie. Poczułam się zdradzona. Za to Wolfe skwapliwie wykorzystał sytuację. – Chcesz zobaczyć prawdziwą sztukę? Powinnaś się wybrać na wystawę w stoczni w San Diego. Odtworzyli scenę bitewną z wojny secesyjnej. Mieli nawet noże Bowiego. Otworzyłam usta, ale nic nie przyszło mi na myśl, więc je zamknęłam. Pannie Terwiliger rozbłysły oczy. – Fascynujące. – Może wybrałabyś się ze mną? – spytał Wolfe. – Jadę tam w weekend. Po raz piąty. Wymienili numery telefonów, a ja zerknęłam na Braydena, który gapił się na nich z otwartymi ustami, trzymając w ręku nasze kubki. Więc nie tylko ja byłam wstrząśnięta tą sceną. Sięgnęłam po miłosną komórkę i wystukałam esemesa do Adriana. Wpadłam na Wolfe’a. Zaprosił pannę T. na randkę. Adrian odpowiedział, jak się spodziewałam: ... Obwieściłam mu największą rewelację: PRZYJĘŁA ZAPROSZENIE. Adrian nie umiał wyjść poza znaki: ?!? Przez całą drogę do Amberwood milczałam stropiona. Za to panna Terwiliger miała rozmarzony wzrok. – Przepraszam. – Nie wytrzymałam w którymś momencie. – Nie uważa pani, że randka z kimś takim jak on to kiepski pomysł? Kiedy ostatnio liczyłam, miał jedenaście psów chihuahua. – Panno Melbourne – użyła dawnego przezwiska, które mi nadała. – Nie krytykuję pani wątpliwych wyborów miłosnych. Proszę zatem nie kwestionować moich. Flirt z Wolfem zajął mnóstwo czasu, ale muszę przyznać, że panna Terwiliger w pełni wykorzystała ostatnie dwadzieścia minut, jakie nam zostało. Zestawiłyśmy razem kilka ławek i usiadłyśmy nad jedną z książek Inez obok miseczki wypełnionej ziemią. Nauczycielka pokazała mi rysunek dłoni, na której widniały cztery kupki ziemi tworzące wzór diamentu. – Nie ma inkantacji do tego zaklęcia – powiedziała, sypiąc ziemię na moją dłoń w odpowiednich miejscach. – Ma charakter medytacyjny. Nie służy osiągnięciu konkretnego celu, ale połączeniu z esencją ziemi. Co ci przychodzi na myśl, gdy słyszysz słowa „ziemia, piach”? – Nie zakładać niczego białego. Kąciki jej ust zadrgały, ale nic nie powiedziała. – Spróbuj wejść w trans, jak podczas rzucania zaklęcia, i pomyśl o ziemi, o tym, jaką rolę odgrywa w znanych ci czarach. Wiedziałam już, na czym polega trans, ale połączenie się z obcą substancją wydało mi się dużo trudniejsze. Zamknęłam oczy i wyrównałam oddech. Po chwili wszelkie zbędne myśli odpłynęły. Skoncentrowałam się. Czułam chłód piasku na dłoni. Przywołałam obraz wilgotnego, spowitego mgłą lasu, jak ten w parku Redwood, na północy. Rosły tam drzewa o mocnych korzeniach, a w powietrzu unosił się zapach mokrej ziemi. Ziemia często odgrywała ważną rolę w zaklęciach, nie tylko ona sama, ale rzeczy, które tkwiły w niej zagrzebane: kamienie szlachetne, rośliny i... – Otwórz oczy – powiedziała miękko panna Terwiliger. Spojrzałam na swoją dłoń i zobaczyłam, że otacza ją słabe światło. – Spróbuj przenieść je do drugiej ręki i utrzymać. Nie miałam do czynienia z substancją, więc musiałam je przenieść siłą umysłu. Podniosłam rękę i światło przesączyło się do drugiej dłoni. Jego blask przenikał przez palce

i rozpraszał się w powietrzu. Zacisnęłam pięść, usiłując schwytać ostatnie błyski. Nagle ktoś otworzył drzwi. Drgnęłam i resztki magicznego światła znikły bez śladu. – Sydney? – Zoe wsunęła głowę do środka. – Proszę wejść, panno Ardmore – rzuciła lekko panna Terwiliger, zatrzaskując księgę. – Następnym razem proszę jednak, by pani pukała. Zoe spłonęła rumieńcem. – Bardzo przepraszam. Myślałam tylko o tym, by porozmawiać z Sydney. – Nie była urażona, bardziej zawstydzona. Tak jak mnie, wychowano ją według surowych zasad. Zoe spojrzała na ławkę. Panna Terwiliger zamknęła książkę tak, że okładka z tytułem znalazła się pod spodem, tylko ja nie zdołałam ukryć brudnych dłoni. – Co robicie? Nauczycielka przeniosła książkę i miseczkę na swoje biurko, a ja otrzepałam ręce. – Takie sentymentalne sztuczki – wyjaśniła panna Terwiliger. – Podczas wycieczki do Grecji zeszłego lata zabrałam garść ziemi spod Partenonu. Myślałam, że ją komuś podaruję. Zafascynowała mnie myśl, że mam coś, co istniało już w czasach rozkwitu wielkiej cywilizacji. To wyjaśnienie zabrzmiało nieprzekonująco, ale mniej dziwacznie niż prawda o wydobywaniu magii z esencji ziemi. Przełknęłam ślinę i podjęłam wątek. – Wiesz, jak bardzo chciałabym zobaczyć Grecję, Zoe. Pomyślałam, że dotknięcie ziemi pozwoli mi poczuć jej historię. – Zaśmiałam się krótko. – Niestety, czułam tylko piach na palcach. Panna Terwiliger także zachichotała. – Obie jesteśmy romantyczkami, panno Melrose. Któregoś dnia musi pani po prostu pojechać do Grecji. Tymczasem piasek wraca do moich zbiorów. – Wstawiła miseczkę do szafki. Wcześniej widziałam, jak napełnia ją ziemią z rabatki przed szkołą. Zoe zmarszczyła czoło, ale po chwili skinęła głową. – Cóż... Skoro lekcje już się skończyły, mogłabyś mi pomóc załatwić parę spraw? Ostatnio nie było czasu, a potrzebuję butów na wuef. Te, które przywiozłam z domu, już się zniszczyły. Nie mamy dziś żadnych dodatkowych zajęć. – Zrozumiałam, co miała na myśli. To nie był dzień karmienia u Clarence’a i Jill mogła bezpiecznie pozostać na terenie szkoły. Czułam, że panna Terwiliger czeka na mój znak. Gdybym powiedziała, że muszę wykonać dla niej jakiś projekt, natychmiast by to potwierdziła. Ale Zoe miała rację: nie spędzałyśmy ze sobą dużo czasu. Nie tylko mogła nabrać podejrzeń, cierpiała na tym nasza relacja. Ostatecznie byłyśmy siostrami, kochałam ją. Chciałam się do niej zbliżyć, chociaż z każdym dniem wydawało się to coraz bardziej niemożliwe. W każdym razie wspólny wypad do centrum handlowego stwarzał przynajmniej pozory normalnego kontaktu. – Szczęściara z ciebie – mruknęła Zoe, gdy znalazłyśmy się w strefie handlowej i właśnie odezwał się sygnał czujnika ostrzegającego przed samochodami nadjeżdżającymi z przeciwka. – Zawsze wiesz, co się dzieje za zakrętem. Na kursie prawa jazdy musieliśmy mieć oczy dookoła głowy. Mieli stare graty. Parsknęłam śmiechem. – I tak trzeba sprawdzać samemu. Zwykle widzę nadjeżdżające wozy, zanim dostanę ostrzeżenie. Westchnęła ciężko. – Chciałabym tu prowadzić. Moje prawo jazdy obowiązuje tylko w Utah. – Tam również możesz siadać za kierownicą wyłącznie w obecności rodzica – przypomniałam. – Fakt. – Naburmuszyła się jak zwyczajna nastolatka, a nie członkini starej tajnej

organizacji o światowym zasięgu. – Może ktoś mógłby „poprawić” coś w dokumentach i przyznać ci status mojej prawnej opiekunki. Inaczej nigdy nie zdobędę prawa jazdy. Albo niech mi wystawią fałszywą kartę dla „Zoe Ardmore”. Potrafię prowadzić. – Musisz zapytać tatę – bąknęłam z poczuciem winy. Mogłam poprosić któregoś z alchemików o taką przysługę. Ale ojciec byłby zły, że tego z nim nie uzgodniłyśmy. Z drugiej strony, gdybyśmy go poprosiły, pewnie uznałby to za zbyteczne. – Skoro do tej pory o tym nie wspomniał, pewnie chce, żebyś uczyła się innych rzeczy. Nasza praca jest najważniejsza. Nie mogła z tym dyskutować. Wpatrywała się przez chwilę w rząd samochodów, a potem powiedziała: – Skoro mowa o priorytetach... Czy nie uważasz, że praca dla panny Terwiliger wykracza poza twoje obowiązki? Przestraszyłam się, choć przecież nie wiedziała o magii. – Co masz na myśl? – Nie umiem tego sprecyzować. Chodzi o to, że ukończyłaś już szkołę średnią. Teraz wykonujesz ważną misję, a wygląda to tak, jakbyś naprawdę angażowała się w naukę, szczególnie pod jej kierownictwem. Poza tym sprawiacie wrażenie zaprzyjaźnionych. Rozmawiacie o jej wakacjach... Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybyście spotykały się wyłącznie w czasie lekcji, ale ty ciągle załatwiasz dla niej jakieś dodatkowe sprawy. To nie powinno się odbijać na twojej misji. Co by tata powiedział? Nakazałam sobie spokój i długo zwlekałam z odpowiedzią. – Masz rację. Muszę się bardziej pilnować. Po prostu opowiadała mi o Grecji, a wiesz, jak bardzo chciałabym tam pojechać. Uwielbiam jej historie, ale to mnie oczywiście nie usprawiedliwia. Chyba się zapominam, gdy wokół Jill panuje spokój. Szukam sobie zajęcia dla zabicia czasu, bo przecież nie powinnam spędzać go z nimi. – Ale mogłabyś ze mną – podsunęła z nadzieją. Popatrzyłam na nią i uśmiechnęłam się. – Mogłabym. I będę, ostatecznie żyjemy nie tylko misją. Takie wypady jak dzisiejszy to dobry pomysł. Postaram się znaleźć dla nas więcej czasu, ale muszę też stwarzać pozory, że naprawdę interesuję się nauką. Nie będę ryzykować wyrzucenia ze szkoły. – W rzeczywistości miałam bardzo dobrą opinię wśród nauczycieli i pewnie nawet mogłabym odpuścić sobie starania do końca semestru. Na szczęście Zoe uwierzyła w moje zapewnienia i wyglądała na zachwyconą perspektywą wspólnych zajęć. Ważniejsze jednak, że nie wspomniała już o ojcu. On także nawet nie podejrzewał, że zajęłam się magią, ale na pewno nie życzył sobie, bym miała jakieś prywatne życie. Przypieczętowałam umowę z Zoe: – Kupimy buty i pójdziemy na pralinki. Może dostaniemy te z masą pekanową. Uśmiechnęła się na wspomnienie restauracji w pobliżu naszego domu. W menu niezmiennie widniał napis: „Spytaj o naszą słodką specjalność”. Ale każdego dnia specjalnością były właśnie pralinki z orzeszkami pekanowymi. Kiedy tata zwrócił na to uwagę leciwej właścicielce, wzruszyła ramionami. – Nie mogę znaleźć lepszej specjalności – powiedziała. – Po co zmieniać? Od tamtej pory powtarzaliśmy to w domu jako żart. Zajadałyśmy lody przed restauracją, gdy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. – Mówiłaś poważnie z tym prawem jazdy? – zagadnęłam. Oczy jej rozbłysły. – Tak! Spróbujesz je dla mnie zdobyć? Rozgryzłam orzeszek w zastanowieniu.

– Najpierw powinnaś poćwiczyć. – Nie potrzebuję... Utkwiłam w niej surowy wzrok starszej siostry. – Trzymajmy się reguł, nie bez powodu je ustanowiono. Nie mogę zdobyć dla ciebie prawa jazdy, ale jeśli chcesz poćwiczyć, możesz to robić gdzieś na uboczu, na parkingach i tak dalej. Pod okiem doświadczonego kierowcy – dodałam. Chwilę zmagała się z myślami, a potem skinęła głową. – W porządku. Zabawimy się. – Wiesz – zaczęłam delikatnie. – Może nie zawsze będę mogła z tobą ćwiczyć. Mam sporo zajęć w szkole. Ale znajdziemy ci innego nauczyciela. – Kogo? Nadeszła chwila prawdy. Miałam dwóch kierowców do wyboru: Eddiego i Neila. Zdaniem dziewczyn Neil miał uroczy akcent, ale nie szukałam kogoś, kto oczaruje Zoe. Potrzebowałam osoby dostępnej i przyjacielskiej, która pokazałaby Zoe, że dampiry nie są stworami ciemności. – Eddiego – wypaliłam. Jej oczy zrobiły się okrągłe. – Eddiego? Ale on jest... – Wiem. Za to świetnie prowadzi. Jeśli chcesz czekać, aż znajdę czas... – urwałam znacząco. – Cóż... wiele nie poćwiczysz, bo mało prawdopodobne, że się gdzieś wybierzemy w najbliższej przyszłości. Zapadło milczenie. Zjadłam loda. Niczym nie ryzykowałam. Zoe nie podejrzewała nawet, że kieruje mną coś innego niż siostrzana troska. Chciałam przekonać ją do dampirów i morojów. Odczuwała przed nimi silny lęk i wiedziałam, że nie mogę jej do niczego zmusić ani przekonać jej na siłę do swoich racji. Ale prowadzenie samochodu? Tego pragnęła, i jeśli nabierze przekonania, że spotkania z Eddiem to jej decyzja, może przewartościuje sztywne reguły, które jej wpojono. Nikła nadzieja, ale musiałam spróbować. Ostatecznie tak właśnie było ze mną: szereg wydarzeń, które zmusiły mnie do pracy z morojami i wampirami, sprawił, że zaczęłam ich rozumieć. Poza tym żywiłam przekonanie, że moja zdolność do samodzielnego myślenia również odegrała tu pewną rolę. – Dobrze – powiedziała w końcu Zoe. – Zgadzam się. Ale postarasz się mi towarzyszyć, kiedy tylko będziesz mogła? Skinęłam głową z powagą. – Oczywiście. To ją nieco odprężyło. Zakręciła w ręku resztkami lodowego rożka. – Dobrze, że jest dampirem. Oni przynajmniej przypominają ludzi. – Tak – odparłam, skrywając uśmiech. Powtarzałam sobie to samo, gdy byłam zmuszona podróżować po Rosji w towarzystwie Rose Hathaway. Może mój szalony plan miał jednak szanse powodzenia. – Z pewnością.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Adrian ZNÓW ZABRAŁEM SIĘ DO PRACY nad tym głupim autoportretem. Ostatnią próbę zniszczyłem, nie dlatego, że ogarnęło mnie zwątpienie wywołane przez ducha, po prostu była nic niewarta. Ostatecznie wymyśliłbym coś na jej obronę, jakieś zawiłe symboliczne znaczenie. Może nawet otrzymałbym przyzwoitą ocenę. Ale sam znałbym prawdę. Ten obraz był niedobry i już. Tego dnia byłem rozdrażniony, głównie z powodu braku snu. W nocy długo nie mogłem zasnąć. Potem zrobiło się jeszcze gorzej, bo Sydney odwołała swoją wizytę. Postanowiła spędzić trochę czasu z Zoe i wybierały się gdzieś zaraz po lekcjach. Rozumiałem, że musiała dbać o pozory przed młodszą siostrą, lecz to nie złagodziło mojej tęsknoty. Mieliśmy się wprawdzie zobaczyć na obiedzie u Clarence’a, ale w towarzystwie to nie było to samo. Zadzwonił telefon i wyrwał mnie z ckliwego nastroju. Rzuciłem się na szaleńcze poszukiwanie komórki, która wpadła między poduszki na sofie. Zdążyłem odebrać w ostatniej chwili. Głos w słuchawce całkowicie mnie zaskoczył. – Wasza wysokość – przywitałem się szarmancko. – Cześć, Adrian. – Niemal widziałem, jak Lissa się uśmiecha. – Co słychać? – Och, wiesz. Prowadzę światowe życie w Kalifornii Południowej. Palmy i gwiazdy filmowe. – Łatwo przychodziło mi odgrywanie błazna, by ukryć to, co czułem naprawdę. Lissa nie dałaby się zwieść, gdyby patrzyła mi w oczy, ale nie było jej tu. – Mam nadzieję, że potrafisz się od niego oderwać na jakiś czas, bo... mam dla ciebie zadanie. – Zadanie? – Dobór słów i ton głosu sugerował, że szykuje się coś ważnego. – Udało się ożywić kolejną strzygę. No, no, prawdziwa rewelacja. – Kogo? I kto tego dokonał? Ty? – Nie... ktoś inny obdarzony mocą ducha. Nie wiedzieliśmy o jej istnieniu. Nazywa się Charlotte Sinclair i właśnie ocaliła swoją siostrę Olive. – Charlotte i Olive. Przyswoiłem, mów dalej. Nawet ja wiedziałem, że to poważna sprawa. Jedynym darem choć w przybliżeniu dorównującym zdolności wskrzeszania zmarłych było przywracanie życia strzygom. Było to trudne zadanie, bo wymagało więcej niż ogromnej mocy. Najpierw należało unieszkodliwić strzygę, a potem przebić sztyletem, jednocześnie rzucając na nią czar. Do tej pory wiedzieliśmy o trzech osobach ocalonych w ten sposób. Nie znaliśmy też innych morojów posiadających moc ducha, więc odkrycie kolejnego to wielkie wydarzenie. – Chciałabym, abyś rzucił wszystko i do nich pojechał – powiedziała Lissa. Nie użyła swojego „tronowego” głosu, ale wyraźnie nie spodziewała się odmowy. – Świeżo ocalona może przejawiać jakieś cechy szczególne, które nie pozwalają jej ponownie przemienić się w strzygę. Sonia jest w Europie, a ja nie mogę opuścić dworu. Tylko ty posiadasz moc ducha i możesz tam zaraz pojechać. Zrozumiałem wagę tego zadania. Przemiana w strzygę może nastąpić na dwa sposoby: inna strzyga wysysa krew ofiary, a następnie poi ją własną krwią, albo moroj przemienia się na własne życzenie, wysysając czyjąś krew do końca. Niedawno miałem do czynienia z przypadkiem, kiedy strzyga, która została przywrócona do życia, nie mogła na powrót przemienić się w bestię. Nie wiedzieliśmy tylko, czy to kwestia przypadku, czy typowe działanie

mocy ducha. Wciąż nie umieliśmy zapobiec dobrowolnym przemianom w strzygi, lecz być może udałoby się wytworzyć magiczną ochronę przed tymi przymusowymi? To byłoby rewolucyjne odkrycie. Oboje z Sonią pracowaliśmy nad tym prawie dwa miesiące. Przeprowadzaliśmy liczne eksperymenty i próby, by odtworzyć działanie ducha na ocalonych. Bez skutku. – Rzucić wszystko? – Mimowolnie powtórzyłem z goryczą. Lissa wiedziała, że studiuję w college’u, a mimo to uznała, że to nie jest ważne. Westchnęła. – Wiem, że masz swoje sprawy. Nie prosiłabym, gdyby to nie było tak istotne. Została ocalona niedawno. Bardzo niedawno. Nie minęła nawet doba. Nie możemy tracić ani chwili, jeśli istnieje nadzieja na rekonstrukcję procesów, które zaszły w trakcie przemiany. Możemy ci zarezerwować najbliższy lot do Dallas. Rose i Dymitr są już w drodze. – Naprawdę? – Ta wiadomość uświadomiła mi, że wszystko może się wydarzyć. Weekend spędzony z moją byłą i jej rosyjskim bogiem wojny zapewne stanowił tylko rozgrzewkę przed jeszcze większą przygodą. – Przynajmniej będzie miał okazję nakupić sobie kowbojskich ciuchów. Słyszałem, jak Lissa się zaśmiała. – Wiesz, dlaczego on powinien tam pojechać. Wiedziałem. Dymitr Bielikow należał do trójki szczęśliwie ocalonych – teraz już czwórki. Doświadczył nagłego „przebudzenia” i wiedział, jak to jest stać się krwiożerczą bestią polującą na niewinne ofiary. Nawet ja przeczuwałem, jaki zamęt taka przemiana może wywołać w umyśle. Obecność i rady Dymitra mogły okazać się bezcenne. – Rozumiem. Oczywiście pojadę tam, wasza wysokość. – Nie nazywaj mnie tak. I nie mów, że się zgadzasz, bo jesteś moim poddanym. Mam nadzieję, że zrobisz to w imię przyjaźni i dlatego, że tak trzeba. – Wychwyciłem rozżalenie w jej głosie. Musiało być jej ciężko, gdy traktowano ją jak królową, a nie osobę z krwi i kości. – Robię to ze wszystkich powodów, które wymieniłaś, kuzynko – odparłem szczerze. – Już dawno tak się do mnie nie zwracałeś – ucieszyła się. Nie byliśmy kuzynami, ale członkowie królewskich rodów zwracali się do siebie w ten miły sposób. – Dawno się nie widzieliśmy. – Tak – westchnęła i znów pomyślałem, że jest przeciążona obowiązkami. Została królową w wieku osiemnastu lat i spoczywała na niej wielka odpowiedzialność. – Nie było czasu pogawędzić na weselu. Jak się miewasz, Adrian? Pytam poważnie. Z Jill... i resztą... – Wiesz, jak to jest. – Nie grałem już przed nią. – Zdarzają się lepsze dni. A co u ciebie? Umilkła. – Podobnie. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo Rose mi pomagała, dopóki nasza więź nie została przerwana. Rose nosiła w sobie za dużo mroku. Teraz noszę go sama. Tak jest najlepiej – dodała pośpiesznie. – Ale mimo wszystko trudno. – Wiem. – Rozumiałem w pełni ciężar mocy ducha, a w przypadku Lissy dochodziła do tego presja związana z jej pozycją. – Przynajmniej Jill i ja nie doszliśmy do tego punktu. Jest bezpieczna. – Na razie – zauważyła Lissa. – Mrok nie od razu zawładnął Rose. Pomogłoby, gdybyście nauczyli się blokować siebie nawzajem. „Nawet nie wiesz, jak bardzo” – pomyślałem. – Tak, pracujemy nad tym. Ale bez powodzenia. Znowu umilkliśmy, ale oboje czuliśmy się z tym dobrze. Rozmawialiśmy przez telefon, a jednak odbieraliśmy wzajemne ciepło i zrozumienie. Oboje nosiliśmy w sobie moc ducha i nikt poza Sonią i Charlotte nie miał pojęcia, co przeżywamy. Duch kazał nam płacić wysoką cenę.

– Zostałam królową, lecz nadal jestem twoją przyjaciółką – powiedziała miękko Lissa. – Zawsze możesz ze mną porozmawiać. I znów ucieszyłem się, że gawędzimy przez telefon, bo byłem pewien, że nie zdołałbym się powstrzymać przed wyjawieniem jej swoich uczuć i tęsknot związanych z Sydney. Mimo całej serdeczności Lissy nie sądzę, by to akurat zrozumiała. – I nawzajem, kuzynko – odparłem szarmancko. – Powiedz tylko, gdzie i kiedy, a natychmiast się stawię. – Prześlemy ci informacje o locie. Prawie zapomniałam. Musisz zabrać ze sobą jednego z dampirów. – A co, macie gratisowy bilet dla osoby towarzyszącej? – Nie – roześmiała się. – Tak będzie bezpieczniej. Jeśli Olive zdążyła nawiązać kontakt z innymi strzygami, mogą kręcić się w pobliżu. Powinniśmy być ostrożni. Tobie pozostawiam wybór. Zdecydowałem się od razu. Chciałem zabrać Eddiego, ale nagle poczułem, że to niedobry pomysł. – Przyjadę z Neilem. – Z Neilem? – Lissa była zaskoczona, ale się nie sprzeciwiła. – W porządku. Załatwimy to. Pomyślałem, że kilkudniowa nieobecność Pana Buckinghama może otrzeźwić Jill, a nawet Angeline. Jill oczywiście będzie miała do mnie pretensje, ale potem mi podziękuje, gdy zrozumie, że używała Neila jako zasłony dymnej, by nie dopuszczać do siebie uczuć do Eddiego. Rozłączyłem się i natychmiast wysłałem wiadomość do Sydney: Możesz rozmawiać?. Lekcje jeszcze się nie skończyły, więc miałem nadzieję, że nie ma Zoe na karku. Zadzwoniła po minucie. – Co się dzieje? – spytała bez wstępów. – Dobrze się czujesz? – Poza tym, że mój świat jest zimną i samotną planetą, kiedy ciebie nie ma w pobliżu? Tak, dobrze. Ale wybieram się na nieplanowane wakacje. – Streściłem jej to, czego się dowiedziałem o Charlotte i Olive. – No, no – mruknęła. – Dokąd lecisz? – Zgadnij. „Gwiazdy są tam wielkie i jasne...”. Milczała. – Nie znasz tej piosenki? – zdziwiłem się. – Nie. – Lecę do Teksasu. Konkretnie do Dallas. Może przywiozę ci seksowne kowbojskie wdzianko. Skórzane frędzle, krótka spódniczka... – Przywieź siebie – odparła, ale rozbawiłem ją. Łatwo przechodziliśmy od złości do zachwytu. – Kiedy wyjeżdżasz? – Lissa załatwia bilety na najbliższy lot, więc pewnie wkrótce powinienem jechać na lotnisko. Czekam na informacje od niej. Ktoś z dworu musi też powiadomić Neila. – Byłem pewien, że Lissa nie zadzwoni do niego sama. Nie wszyscy mieli przywilej rozmawiać z nią osobiście. – Bądź ostrożny... Ale ci się trafiło. To rzadka okazja. – Teraz mówiła jak intelektualistka. Właściwie zawsze tak mówiła, tylko czasem bardziej dawało się to odczuć. – Sama już straciłam nadzieję, że kiedykolwiek znajdę sposób na blokowanie przemiany w strzygę. – To jeszcze nic pewnego – przypomniałem. – Może nic nie odkryjemy. To znaczy ja nic nie odkryję. – Poczułem ciężar odpowiedzialności złożonej na moje barki. Największe umysły biedziły się nad rozwiązaniem tej tajemnicy od paru miesięcy. Nareszcie złapaliśmy trop... i to ja

miałem nim podążać? Kimże byłem, by zgłębiać sekrety ducha? To Sonia powinna się znaleźć na moim miejscu. – Jeśli jest coś do odkrycia, ty na pewno tego dokonasz. – Sydney wyczuła moje zwątpienie. – Wierzę w ciebie. – Musisz tak mówić, bo jesteś moją dziewczyną. – Mówię tak, bo to prawda. Później, gdy pośpiesznie zabrałem się do pakowania, niemal żałowałem, że zadzwoniła. Po tej rozmowie trudniej było mi się z nią rozstawać. Nigdy – nawet gdy miałem obsesję na punkcie Rose – nie sądziłem, że tak bardzo się zaangażuję uczuciowo. Wyjeżdżałem na kilka dni, a byłem tym niemal zrozpaczony. Ciekawe, dawniej spotykałem się z dziewczynami, z którymi chętnie bym się rozstał na jakiś czas. Najlepiej jak najdłuższy. Szaleńczo kochałem Sydney. Lissa wysłała mi szczegóły dotyczące podróży i zaraz potem zamówiłem taksówkę na lotnisko. Sydney zabiłaby mnie, gdybym zostawił Iwaszkinatora na obcym parkingu. Z Neilem miałem się spotkać na miejscu. Już z daleka dostrzegłem jego wysoką, sztywną postać. Obok niego zauważyłem ze zdziwieniem niższą, jasnowłosą sylwetkę. Podszedłem bliżej. Sydney obróciła się do mnie z chłodną miną alchemiczki. – Witam starszą Sage – powiedziałem. Biedny Neil nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo chciałem ją teraz oprzeć o ścianę i pocałować. – Ciebie też wysyłają na tę zwariowaną eskapadę? – Sydney była tak miła, że zaproponowała mi transport – wyjaśnił nieświadomy niczego Neil. – To rzeczywiście miło – zgodziłem się obojętnym tonem. – Sądziłem, że razem z siostrą zajmujecie się szyfrowaniem. Czy co tam robicie dla rozrywki. Sydney skrzyżowała ręce na piersi i utkwiła we mnie nieprzyjazny wzrok. – Odłożyłyśmy nasze plany, żeby bezpiecznie wsadzić was do samolotu. Musiałam sprawdzić, czy się stawiłeś. To poważna sprawa. Wzruszyłem ramionami. – Skoro tak twierdzisz. Udało jej się przybrać pozę perfekcyjnej, wkurzonej alchemiczki. Teraz jeszcze bardziej pragnąłem ją pocałować. – Nie mamy czasu na przekomarzanki – wtrącił Neil. – To naprawdę poważna sprawa. – Zerknął na tablicę odlotów, a ja w tej krótkiej chwili napotkałem spojrzenie Sydney. Kąciki jej warg wygięły się w uśmiechu i natychmiast opadły, gdy Neil ponownie podniósł na nas wzrok. – Pora iść. Musimy się odprawić. Skinęła głową oficjalnie. – Bezpiecznej podróży i powodzenia. – Powodzenie to coś, co sami sobie zapewniamy, Sage. Omal nie wypadła z roli. Często tak właśnie żartowaliśmy. Na szczęście Neil był zbyt zaprzątnięty podróżą, by zwracać uwagę na nasz ton głosu czy język gestów. Staliśmy z Sydney w bezpiecznej odległości od siebie, ale byłem świadomy każdego centymetra i każdego szczegółu jej ciała. Przypadkowy przechodzień z pewnością bez trudu by się zorientował, że lada chwila rzucimy się na siebie bez opamiętania. Sydney pożegnała się i odeszła, nie odwracając się za siebie, ale gdy stanąłem w kolejce do odprawy, dostałem od niej esemesa: Kocham cię. Bilety kupiono nam w ostatniej chwili, więc musieliśmy podróżować klasą turystyczną. Tym samym oszczędzono mi pokusy sięgnięcia po alkohol. Wiedziałem, że powinienem być trzeźwy, by nawiązać łączność z duchem. Neil szczęśliwie milczał, więc skupiłem się na lekturze Wielkiego Gatsby’ego. Sydney była oburzona, gdy odkryła, że w mojej bibliotece podręcznej

znajdował się jedynie słowniczek pojęć barowych i stary numer „Esquire”. Na jej usilne prośby obiecałem przeczytać coś ambitniejszego. Starałem się wykrzesać z siebie jakieś głębsze refleksje podczas lektury, ale nabrałem jedynie ochoty na urządzenie wielkiego przyjęcia. Charlotte i Olive zostały zakwaterowane w bezpiecznym domu na przedmieściach Dallas, gdzie nieliczni sąsiedzi nie interesowali się dziwnym wyglądem strażników patrolujących posiadłość. Zaparkowaliśmy wypożyczony samochód na podjeździe. Zobaczyłem przez okno znajomą sylwetkę. Siedziała na ganku, na bujanym fotelu, opierając nogi o balustradę. Poczułem lekki niepokój. – Nic się nie wydarzy – mruknąłem pod nosem. Rose wstała, żeby się z nami przywitać. Przez krótką chwilę przeniosłem się w czasie do naszego pierwszego spotkania. To było przed rokiem, również na ganku, w modnym ośrodku dla narciarzy. Wszystko wokół okrywał gęsty śnieg. Zachwyciła mnie wówczas uroda Rose i nawet teraz nie pozostałem na nią obojętny. Długie ciemne włosy opadały jej na ramiona, a w brązowych oczach płonął ogień, niebezpieczny i wabiący. Z równą siłą kusiło jej ciało, chociaż ubrała się w zwyczajne dżinsy. Podziwiałem ją, ale już mnie nie pociągała. Oczywiście zawsze doświadczałem w jej obecności ukłucia na wspomnienie brutalnego zerwania naszego krótkiego romansu, ale serce nie biło mi żywiej na jej widok. Moja miłość do niej wygasła. Nawet przestałem ją nienawidzić. Myślałem o Sydney, siedzącej z podwiniętymi smukłymi nogami na moim łóżku i czytającej książkę. Złote promienie słońca rozświetliły jej twarz, gdy podniosła głowę i uśmiechnęła się do mnie znacząco. – Szybko przyjechaliście – powiedziałem na powitanie. – Czy Bielikow potrafi zaginać czas i przestrzeń? Na pewno potrafi. – Królewski dwór morojów mieści się w Pensylwanii, mieli więc znacznie większy odcinek do pokonania. Rose uśmiechnęła się, ale wyczułem, że jest ostrożna. Nie była pewna, czego się po mnie spodziewać, i obawiała się, że urządzę jakąś scenę. Nie dziwiłem się jej. Pewnie dlatego czekała przed domem, żeby mnie sprawdzić, zanim pozwoli mi wejść do środka. – To nie było konieczne. Mieliśmy szczęście i złapaliśmy samolot zaraz po odebraniu wiadomości. Dotarliśmy tu ledwie przed godziną. – Uścisnęła rękę Neila. – Jestem Rose. – Neil. – Dampir skłonił się sztywno. – Jestem zaszczycony. Wasz heroizm, twój i Dymitra Bielikowa, stał się już legendarny. – Dzięki – mruknęła. Miło było spotkać kobietę całkowicie odporną na jego brytyjski akcent. Co nie znaczy, że Rose nie zwracała na to uwagi. Po prostu wolała inny od brytyjskiego. – Dymitr jest w środku, jeśli chcesz go poznać. Neil się rozpromienił. – Byłoby wspaniale. – Zerknął na mnie niepewnie, ale odprawiłem go machnięciem ręki. – Idź, idź. Poradzę sobie. Poza tym Rose w ten mało subtelny sposób dała ci do zrozumienia, że chce ze mną zamienić słowo na osobności. Idź oddać cześć bohaterowi. Neilowi nie trzeba było tego powtarzać dwa razy. Rose patrzyła za nim z uśmiechem, a potem zwróciła się do mnie z poważną miną. – Pomyślałam, że masz ochotę zapalić. Musiałeś wytrzymać chyba ze trzy godziny? – drażniła się ze mną. – Trzy godziny? Do diabła, Rose. Wytrzymałem już sześć tygodni. Wyraz absolutnego zaskoczenia na jej twarzy był wydarzeniem dnia. Nic dziwnego, że zrobiłem na niej wrażenie. Kiedy się spotykaliśmy, próbowałem rzucić palenie, ale nie bardzo mi to wychodziło i ostatecznie wróciłem do nałogu. – Nie palisz?

Wsunąłem ręce do kieszeni płaszcza i oparłem się o balustradę. – To zgubny nałóg. – Brawo! Cieszę się. – Po pierwszym szoku postanowiła drążyć temat mojej odnowy moralnej. – Słyszałam też, że podjąłeś studia w college’u? – Tak, na wydziale malarstwa. Właśnie skończyłem projekt poświęcony symbolicznej ewolucji od ery australopiteka do dzisiejszego przedstawiciela społeczeństwa mającego obsesję na punkcie mediów. – Słowa same płynęły z moich ust. Zastanawiałem się, ile punktów zebrałbym u Sydney, gdyby to słyszała. – Super. – Rose wytrzeszczyła oczy. Zachowałem obojętną minę. – To tylko jeden z moich pomysłów. Ale do rzeczy. Co zastanę w środku? Błyskawicznie przeszła do oficjalnych spraw. – Mniej więcej to samo, co widziałam w Lexington, gdy Robert Doru przywrócił do żywych Sonię. Wyczerpaną morojkę z mocą ducha i jej zdezorientowaną pacjentkę. Dymitr rozmawia z Olive i chyba już jej nieco pomógł. Charlotte na pewno doceni twoją obecność. Była to miła okazja, by wtrącić coś o kobietach, które zwykle doceniały moją obecność, ale postanowiłem powściągnąć błyskotliwy dowcip, zanim sam nie ocenię sytuacji. – Jak się o tym dowiedzieliście? – Od strażnika. Charlotte długo szukała siostry i poprosiła zaprzyjaźnionego strażnika, by pomógł zastawić na nią pułapkę. – Rose zrobiła współczującą minę. – Okazało się, że dziewczyna nie była przygotowana na taki wysiłek umysłowy i fizyczny. Wtedy strażnik wezwał nas na pomoc. Wszystko wydarzyło się ledwie kilkanaście godzin temu. – To wyjaśnia pilne wezwanie – mruknąłem. Wszyscy zareagowali błyskawicznie. – Cóż, przekonajmy się, czy zdołam się czegoś dowiedzieć. Duch jest kapryśny. – Tak, coś o tym wiem. Brakuje mi więzi z Lissą, ale cieszę się, że już nie odczuwam jego działania. – Przekrzywiła głowę i przyglądała mi się z uwagą. – Jak sobie radzi Jill? Odpowiedziałem jej to samo co Lissie. – Tymczasem nie odczuwa przykrych skutków więzi, ale nie nauczyliśmy się jeszcze jej blokować. Zdarza się, że bierze udział w fantastycznych przygodach Adriana Iwaszkowa. – Trochę mnie niepokoi ta twoja „fantazja”. – Rose zrobiła przerażoną minę. – Boże, Adrian. Chyba nie próbujesz zaliczyć wszystkich morojek z Kalifornii Południowej, co? – Oczywiście, że nie – odparłem. – Stałem się wybredny. Jęknęła. – Nawet jedna to za dużo. Powinieneś się wstydzić, że narażasz Jill na udział w swoim życiu erotycznym. Nie możesz pohamować swoich popędów choć na jakiś czas? Ze względu na Jill? Chciałem bronić mojego związku z Sydney, ale wiedziałem, że jeśli zachowam opinię gościa, który umawia się na jeden wieczór z morojkami, nikt nie będzie nawet podejrzewał, że zakochałem się w człowieku. Uśmiechnąłem się szelmowsko. – Muszę przecież żyć, nie? Pokręciła głową z niechęcią i ruszyła do drzwi. – Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią. Dom był stary, lecz dobrze zachowany. Zastanawiałem się, jak go znaleźli. Lissa mówiła, że nie należał do sióstr. Strażnicy zaaranżowali wszystko tak, aby były bezpieczne. W pokoju frontowym czekała na nas morojka, mniej więcej w moim wieku. Miała bujne czarne loki, stała owinięta w koc.

Rose natychmiast złagodniała. – Charlotte, powinnaś wracać do łóżka – powiedziała. Dziewczyna potrząsnęła głową i patrzyła na nas wielkimi szarymi oczami. – Chcę wiedzieć, co się dzieje? Kim są wszyscy? Co zamierzacie zrobić z Olive? Będziecie na niej przeprowadzać eksperymenty, jak na jakimś króliku doświadczalnym? – Dygotała. Była przestraszona i oburzona. Zrobiło mi się jej żal. – Wszystko będzie dobrze – powiedziałem, sącząc delikatnie magię wpływu, żeby ją uspokoić. – Nie ma powodu do niepokoju. Odetchnęła i jej twarz zaczęła się rozluźniać, ale nagle zamrugała i wbiła we mnie gniewny wzrok. – Nie próbuj na mnie tych sztuczek. Mimo wyczerpania Charlotte Sinclair od razu wyczuła magię ducha. Zachichotałem i uniosłem ręce w pojednawczym geście. – Chciałem tylko pomóc. – Nic złego się nie dzieje – wtrąciła Rose. – A to jest Adrian. Chciałby tylko z nią porozmawiać. Możesz im towarzyszyć. Charlotte obrzuciła mnie przeciągłym, podejrzliwym spojrzeniem, ale nie odezwała się więcej, idąc za nami w głąb domu. Weszliśmy do przestronnej sypialni. Ze ścian odchodziły tapety. Na przykrytym kocem łóżku siedziała dziewczyna dampir. Ukryłem zaskoczenie. Nikt o tym nie wspomniał, więc zakładałem, że obie siostry są morojkami. Miały identyczne czarne włosy, ale ich twarze różniły się od siebie. Skóra Olive miała barwę miedzi, co nasunęło mi myśl, że jest spokrewniona z rdzennymi Amerykanami. Jej oczy były duże i ciemne. Miała atletyczną sylwetkę, jak większość dampirów, kontrastującą ze smukłym ciałem siostry. Tylko podobieństwo w kształcie twarzy i wysokie kości policzkowe świadczyły o tym, że miały wspólnego rodzica, zapewne ojca, bo to głównie mężczyźni moroje wiązali się na boku z dampirzycami. Pomyślałem z szacunkiem o Charlotte, bo morojki rzadko przyznawały się do przyrodniego rodzeństwa spośród dampirów. Ona zaryzykowała życie dla siostry. Oprócz Rose, Dymitra i Neila w pokoju było jeszcze trzech strażników. Ta obstawa wyglądała niemal komicznie, bo Olive sprawiała wrażenie bardzo osłabionej. Dymitr właśnie spierał się o to z nieznanym mi strażnikiem. – Ona nie jest już strzygą, zaufaj mi. Nie musicie aż tak jej pilnować. Jest bezpieczna. Tamten nie dał się przekonać. – Mamy swoje rozkazy. Dymitr rozczesał palcami włosy. Był sfrustrowany. Wiedział lepiej niż inni, że strzyga przywrócona do życia nie ma już żadnych cech nieumarłych. Pozostali także o tym wiedzieli, ale nie umieli wyzbyć się lęku. Na mój widok Dymitr odpuścił i szczerze się uśmiechnął. Niedawno musieliśmy spędzić ze sobą dużo czasu i chociaż trudno było mi zapomnieć, że Rose zostawiła mnie właśnie dla niego, darzyłem go szacunkiem. – Adrian – powiedział. – Cieszę się, że mogłeś przyjechać. Mamy nadzieję, że uzyskamy nowe informacje dzięki temu, że stawiliśmy się tak prędko. Mówił dalej, ale ja skupiłem się na Olive. Wezwałem magię ducha, by zobaczyć jej aurę, która okazała się mieszaniną barw typowych dla wampira, chociaż niespodziewanie zobaczyłem w niej także złote błyski charakterystyczne dla morojów władających mocą ducha. Złoty blask przygasał. Sięgnąłem po silniejszą falę magii i usłyszałem, jak Charlotte wstrzymuje oddech. Była zbyt wyczerpana, by użyć własnej mocy, lecz widziała, jak silna jest moja. Ponownie skoncentrowałem się na Olive, usiłując dotrzeć spojrzeniem do jej najgłębszej istoty. Nigdy wcześniej tego nie robiłem i okazało się to trudniejsze, niż sądziłem. Nie miałem pojęcia, czy

cokolwiek zobaczę. Nie wiedziałem, co właściwie powinienem zrobić. Zacisnąłem zęby i skupiłem się jeszcze mocniej. I udało się. Właściwie bardziej to wyczuwałem, niż widziałem. Każda cząsteczka Olive była przesycona złotym blaskiem. Nie potrafiłem przeniknąć do jej komórek, ale czułem wyraźnie, że duch spowija całą jej istotę. Ten blask, podobnie jak aura, przygasał z każdym jej oddechem. Biorąc pod uwagę stopień jego intensywności i czas, jaki upłynął od chwili jej ocalenia, odniosłem wrażenie, że zniknie całkowicie w ciągu kilku godzin. Zamrugałem i płomień ducha we mnie zgasł. Olive znów wyglądała normalnie. W pokoju zapadła cisza. Oderwałem wzrok od dziewczyny i popatrzyłem na pozostałych. Czekali. Przełknąłem ślinę i przez ułamek sekundy poczułem dławiący strach. Uderzyła mnie wielkość tego, co zobaczyłem. Stanęliśmy na granicy największego przełomu w historii naszego gatunku i wszyscy spodziewali się, że to przed nimi odkryję. Ja! Co im przyszło do głowy? Nie byłem geniuszem jak Sydney. Byłem zwykłym leniem, który codziennie walczył z pokusą sięgnięcia do barku i nie mógł nawet doczytać do końca Wielkiego Gatsby’ego. Kimże jestem, by dokonać czegoś równie ważnego? Zobaczyłem w myślach Sydney, spokojną i piękną. Wierzę w ciebie. Niepokój ustąpił. Odetchnąłem głęboko i spojrzałem na grupkę stojącą w pokoju. Kim byłem? Byłem Adrianem Iwaszkowem. I zamierzałem pokazać, na co mnie stać. – Jeśli chcecie zyskać szansę na ocalenie innych, musicie zrobić dokładnie to, co wam powiem. Natychmiast.

ROZDZIAŁ ÓSMY Sydney WYJAZD ADRIANA nie powinien aż tak wytrącić mnie z równowagi. Ostatecznie nie moglibyśmy spędzić tego weekendu razem. Mimo to odczuwałam niemal fizyczny ból na myśl o tym, że on jest daleko. Zawsze towarzyszyła mi świadomość, że znajduje się w pobliżu, nawet jeśli jechał do college’u w Carlton. W Palm Springs panowałam nad sytuacją, mogłam liczyć kroki do niego, wyobrażać sobie świetliste smugi łączące nas, gdziekolwiek byliśmy. Ale Teksas? Nie umiałam sięgnąć tak daleko. Adrian opuścił nasze bezpieczne schronienie i wyruszył samotnie w świat. Przynajmniej nie musiałam okłamywać Zoe. Neil potrzebował transportu na lotnisko, a znalezienie sposobu na powstrzymanie procesu przemiany w strzygę było kwestią najwyższej wagi nawet dla alchemików. Chcieli w tym pomóc morojom. Kiedy Zoe spytała, czemu Neil nie może pojechać taksówką, posłużyłam się tą samą wymówką, którą podałam jemu i Adrianowi: że musiałam ich odprawić osobiście. Zdaniem Zoe większość morojów i dampirów nie zasługiwała na zaufanie, więc mi uwierzyła. Zyskałam też chwilę na zakupy w sklepiku z drobiazgami w stylu New Age. Wybrałam kilka kamieni i kryształów, by rozpocząć próby nad zaklęciem. Miałam parę pomysłów, czym zastąpić boleit, ale do tej pory nic nie osiągnęłam. Zostało jeszcze trochę czasu do przyjazdu Marcusa, lecz zaczynałam się martwić, że nie sprostam zadaniu. Zawiozłam zakupy do klasy panny Terwiliger. Sprawdzała testy. Zerknęła tylko na mnie i znów pochyliła się nad pracą. Nie musiała pytać o powód mojej wizyty. Zamknęłam za sobą drzwi, zawiesiwszy uprzednio na klamce kartkę z napisem: „Proszę pukać”, i zabrałam się do dzieła. Ziemia i ogień były do tej pory moimi ulubionymi żywiołami, ale teraz skupiłam się wyłącznie na ziemi. Łatwiej było otrzepać ręce z piachu, gdyby ktoś nagle tu zajrzał, niż ukryć zapach dymu. Pracowałam nad pierwszym kamieniem – cyrkonią – i chociaż czułam, jak nasyca się magią, coś było nie w porządku. Podałam go nauczycielce z prośbą o przetestowanie, bo lepiej niż ja wyczuwała magię przedmiotów i ludzi. Podniosła cyrkonię do światła i przyglądała jej się dłuższą chwilę, a potem potrząsnęła głową. – Coś tam jest, ale nawet w przybliżeniu nie tyle, jak wyczułam, ile chciałaś. Nie wchłonęła wszystkiego. – Oddała mi kamień. – Może wystarczy na twoje potrzeby, ale zgaduję, że wolałabyś mieć tak dużo, jak się da. Przytaknęłam skinieniem głowy. Nie wyjaśniłam jej, co zamierzam, a ona nie pytała. Była chyba zadowolona, że samodzielnie prowadzę badania nad magią. Wróciłam do ławki i spróbowałam jeszcze z dwoma innymi kamieniami, z równie mizernym skutkiem. Jeden z kamieni w ogóle nie wchłonął magii. Drugi utrzymał ją krótko, a potem się ulotniła. Opadłam na krzesło w poczuciu porażki. – Kończą mi się łatwo dostępne opcje – mruknęłam bardziej do siebie niż do niej. – Stawiałam na halogenek, ale tych kamieni nie można dostać nigdzie w pobliżu. Będę musiała zamawiać przez internet. Panna Terwiliger nie miała szansy doradzić mi w kwestiach geologii, bo ktoś zapukał do drzwi. Wsunęłam kamienie do kieszeni i usiłowałam przybrać minę osoby pochłoniętej nauką, gdy nauczycielka powiedziała głośno: „Proszę”. Sądziłam, że to Zoe znów mnie odnalazła, ale do sali weszła Angeline. – Wiedziałaś – zaczęła – że o wiele trudniej jest włożyć narządy z powrotem do ciała, niż

je wyjąć? Zamknęłam oczy i policzyłam w myślach do pięciu. – Proszę, powiedz, że nikogo nie rozprułaś. Pokręciła głową. – Nie, nie. Zostawiłam pracę z biologii w pokoju panny Wentworth, a gdy po nią wróciłam, ona już wyszła i zamknęła drzwi. Praca jest na jutro, a ja mam kiepskie oceny z biologii, więc postanowiłam ją odzyskać. Wyszłam na zewnątrz, okno było zamknięte, i... – Zaczekaj – przerwałam jej. – Włamałaś się do klasy? – Tak, ale nie w tym rzecz. Usłyszałam zdławiony chichot panny Terwiliger. – Mów dalej – rzuciłam słabo. – Kiedy wchodziłam przez okno, nie wiedziałam, że leżą tam różne rzeczy i wylądowałam na plastikowych modelach ludzkiego ciała. Wiesz, na tych naturalnej wielkości ze wszystkimi narządami. Trach! – Angeline wyrzuciła ręce w górę dla większego efektu. – Rozsypały się po całej sali. – Urwała i spojrzała na mnie wyczekująco. – Co teraz zrobimy? Nie mogę się jej narazić. – My?! – wykrzyknęłam. – Proszę – powiedziała panna Terwiliger. Obróciłam się, a ona rzuciła mi pęk kluczy. Sądząc po jej minie, starała się ze wszystkich sił nie parsknąć śmiechem. – Ten kwadratowy to klucz uniwersalny. Wiem na pewno, że nauczycielka ma teraz zajęcia jogi i nie wróci dziś do szkoły. Myślę, że naprawicie szkody i odzyskacie pracę, zanim ktokolwiek się zorientuje. Wiedziałam, że miała na myśli tylko mnie. Westchnęłam i zaczęłam się pakować. – Dzięki! – bąknęłam. Idąc z Angeline korytarzem skrzydła fizyczno-biologicznego, powiedziałam: – Kiedy następnym razem będziesz miała problem, przyjdź najpierw do mnie, zanim urośnie. – Wykluczone – odparła z godnością. – Za nic nie chciałabym ci przeszkadzać. Pokój wyglądał tak, jak go opisała: plastikowe narządy leżały dosłownie wszędzie. Panna Wentworth miała dwa manekiny, męski i żeński, z wypukłymi korpusami, w których sprytnie umieszczono różne narządy. Można je było wyjmować i dokładnie oglądać. Całe szczęście, że nauczycielka kupiła modele sięgające tylko do pasa, ale i tak miałyśmy z nimi mnóstwo roboty, szczególnie że nie umiałam ocenić, które narządy pasowały do danego manekina. Jestem dobrze obeznana z anatomią, a i tak musiałam zaglądać do podręcznika. Angeline, zdając sobie sprawę, że na nic mi się nie przyda, usiadła na biurku i machała nogami. Zaczęłam od męskiej postaci, gdy usłyszałam za plecami czyjś głos. – Melbourne, wiedziałem, że powinnaś się jeszcze sporo nauczyć w tej kwestii. Miałem tylko nadzieję, że będziesz prowadzić badania na żywym mężczyźnie. Obejrzałam się na Treya, który opierał się o framugę z zadowoloną miną. – Ha, ha. Gdybyś był prawdziwym kolegą, pomógłbyś. – Wskazałam mu manekin kobiety. – Przekonajmy się, jak bardzo ty jesteś doświadczony. – Wątpisz we mnie? – udał oburzenie, ale podszedł bliżej. Nie zastanawiałam się, czy dobrze robię, prosząc go o pomoc. Zależało mi na tym, by uporać się z zadaniem jak najszybciej. Miałam ważniejsze sprawy na głowie. Uświadomiłam sobie błąd, gdy Trey nagle stanął jak wryty. – O – mruknął na widok Angeline. – Cześć. Jej nogi znieruchomiały, wybałuszyła oczy tak samo jak on. – Mhm, cześć.

Ciśnienie skoczyło od zera do sześćdziesięciu w kilka sekund. Stłumiłam jęk. Ich sytuacja w sumie tak bardzo nie różniła się od mojej. Co bym czuła, gdybym musiała zerwać z Adrianem z powodu zakazów dzielących nasze rasy? Trey i Angeline rozstali się właśnie dlatego. Widząc jej tęskny wzrok, nabrałam przekonania, że jej zainteresowanie Neilem było jednak na pokaz. Wszystkim nam odebrało mowę. Angeline kiwnęła głową w stronę manekinów. – Miałam wypadek – wypaliła. To wytrąciło Treya z otępienia. Na jego wargach pojawił się uśmieszek. Szaleństwa Angeline sprawiały, że chciałam rwać sobie włosy z głowy, ale Trey uważał, że są urocze. – Często ci się to zdarza – zauważył. – To nie była moja wina – zaprotestowała. – Jak zwykle. – Po prostu miałam pecha. – Ciągle rozrabiasz. – Masz z tym jakiś problem? – Żadnego – odparł cicho. – O Boże! – wykrzyknęłam. – Pomożesz mi czy nie? Napięcie zabarwiło się erotycznie i czułam, że zaraz wybuchnę. Trey patrzył na Angeline roznamiętnionym wzrokiem, ale odwrócił się i zaczął składać części manekina. Nie sądziłam, że na coś się przyda, ale uporał się z tym zadziwiająco szybko. – Mówiłem, że się na tym znam – powiedział, zerkając z ukosa na Angeline. Odniosłam wrażenie, że o mnie zapomnieli i gapili się na siebie rozmarzonym wzrokiem. Odchrząknęłam. – Angeline, zaraz będzie kolacja. Idziesz się przebrać? – Co? A, tak. – Zachowała dość przytomności, by zabrać po drodze swoją pracę z biologii. – Dzięki za pomoc – zwróciła się do Treya, mnie natomiast zignorowała. Nonszalancko wzruszył ramionami, jakby robił takie rzeczy codziennie. – Drobiazg. Wyszedł, a Angeline westchnęła z żalem. – Och, Sydney. Dlaczego musi być jednym z tych głupich wojowników? Zamknęłam klasę. – Oficjalnie nie jest. – Ale może do nich wrócić. – Szłyśmy szybko, żeby zdążyć na autobus do naszego dormitorium. – A jeśli tak się stanie, nie będzie chciał się wiązać z dampirzycą. Pewnego dnia umówi się z jakąś ludzką dziewczyną, a tutaj nie dam rady temu zapobiec. – Jak to: tutaj? – spytałam ostrożnie. Poweselała lekko. – U nas po prostu wyzwałabym jego nową dziewczynę na pojedynek. – Miejmy nadzieję, że sobie nikogo nie znajdzie. Zostawiłam ją pogrążoną w myślach i rozeszłyśmy się do swoich pokoi. W moim czekała Zoe. Wpatrywała się smutno w pomięty podręcznik. – Gdzie byłaś? – spytała. – Chyba nie na lotnisku? – Przyjrzała mi się domyślnie. – Z panną Terwiliger? – Tym razem z Angeline. Musiałam jej pomóc rozwiązać pewien problem z biologii. – Znowu robisz więcej, niż do ciebie należy. Problemy Angeline i Treya skłoniły mnie do rozmyślań o mojej sytuacji. Nie miałam cierpliwości wysłuchiwać upomnień młodszej siostry. – Przeciwnie. Angeline musi pozostać w Amberwood, a nauczyciele wymagają od niej

dobrych ocen. – Usiadłam tyłem na krześle i oparłam brodę na poręczy. – Chcesz zostać alchemiczką, więc powinnaś to rozumieć. Nie możesz zostawiać nierozwiązanych problemów. Musisz przewidywać, planować. Lepiej uchronić się przed wielką katastrofą, niż unikać drobnych uciążliwości. – Dobrze, już dobrze. – Moja reprymenda ją zraniła. – Rozumiem. Nie musisz prawić mi kazań. – Przepraszam – odparłam nieszczerze. – Przyjechałaś tutaj, żeby się uczyć. Staram się pomóc. Uśmiechnęła się słabo. – Wiem. Nie bawię tu z towarzyską wizytą. Po prostu czasem trudno zapomnieć, że jesteś moją siostrą. Ale znasz ten fach... i to dobrze, że traktujesz mnie jak alchemiczkę. Postaram się sprostać twoim wymaganiom. Zrobiło mi się smutno. Zoe mnie pochwaliła, że potrafię odłożyć na bok sentymenty rodzinne i skoncentrować się na wykonaniu zadania. Ale nie byłam z siebie dumna. Szybko wskazałam jej książkę. – Co czytasz? Natychmiast się nachmurzyła. – Nie wiem. Coś Szekspira na angielski. Musimy wybrać na jutro jakiś dramat. Sięgnęłam po najkrótszy. – Pokazała mi okładkę. To był Ryszard III. – Ale nic z tego nie rozumiem. – Jasne – mruknęłam. – Kiepska sztuka? – zgadywała. – Świetna, ale nie w twoim stylu. Spróbuj wypożyczyć Sen nocy letniej. Łatwiej się czyta. – Myśląc o udrękach miłosnych moich przyjaciół, uśmiechnęłam się smutno. – Poza tym jesteś ostatnio w podobnej sytuacji. – Roześmiałam się, widząc, że nic nie rozumie. – Zapomniałam, że literatura nie należała do kanonu edukacji w rozumieniu taty. Czytałam wszystko na własną rękę. Zoe skinęła głową i nagle się ożywiła. – Och! Omal nie zapomniałam ci powiedzieć. On przyjeżdża. Tata. Wyprostowałam się na krześle jak struna. – Kiedy? – W przyszłym tygodniu. – Usiłowałam się rozluźnić, wiedząc, że nie powinnam reagować tak silnie. Zoe nie mogła widzieć, że się przestraszyłam. – Chce z nami porozmawiać o mamie i o zeznaniach. Ustalili datę na przyszły miesiąc. Cóż, nie dziwne, że wiadomość do mnie nie dotarła. Ostatecznie to Zoe była bardziej aktywną córką. To naturalne, że powiadomił ją w pierwszej kolejności. – Pomoże nam się przygotować – ciągnęła. – Żebyśmy walczyły u jego boku. – Ach tak. Zoe położyła się na łóżku i patrzyła ponuro w sufit. – Wolałabym już to mieć za sobą. Nie, chciałabym skończyć osiemnaście lat i być wolna jak ty. Przychodziło mi do głowy wiele przymiotników na swój temat, ale „wolna” nie pasowało do sytuacji. – Och, Sydney – poskarżyła się Zoe. – Dlaczego ona to robi? – Ponieważ cię kocha – powiedziałam cicho. – To nie jest miłość. Poczułam ulgę, że nie dodała nic więcej, bo pewnie nie zdołałabym z obojętnością słuchać jej płytkich definicji miłości.

– Mama wypadnie gorzej przy ojcu, który będzie mówił dużo o edukacji i kulturze – zauważyłam. – Sama mogłaby tylko przytaczać anegdoty z naszego życia. Jak wtedy, gdy złamałaś stopę. – Nogę – poprawiła mnie cicho. Nie skomentowałam tego. Nie musiałam, widząc jej nieobecne spojrzenie. Uczyłyśmy się w domu, ale gdy Zoe skończyła dziesięć lat, marzyła o uprawianiu gimnastyki i mama jej to umożliwiła. Niestety zdarzył się wypadek, Zoe złamała nogę i musiała spędzić noc w szpitalu. Czuła się podłamana, bo wieczorem jej zespół świętował zwycięstwo. Mama zaskoczyła personel i przeniosła imprezę do szpitala. Zoe, której wówczas zależało najbardziej na życiu towarzyskim, była wniebowzięta. Zdaniem ojca ten incydent dowodził, że gimnastyka to bezwartościowe zajęcie. Wioząc później całą paczkę do Clarence’a, usłyszałam sygnał esemesa na miłosnej linii mojej i Adriana. Mam zasady i nie odbieram wiadomości, gdy prowadzę, lecz tym razem powstrzymywałam się z trudem. Nie chciałam jednak wyjmować telefonu w obecności wszystkich. Dopiero na podjeździe odczytałam wiadomość od Adriana: Plan ucieczki numer 5. Kupimy ranczo w Teksasie i będziemy hodować alpaki. Tu wszystkie jasnowłose, brązowookie, bystre dziewczyny muszą nosić seksowne stroje kowbojek. Przeczytałam wiadomość jeszcze raz i uśmiechnęłam się, zanim ją skasowałam, jak wszystkie jego wiadomości. Jill podchwyciła moje spojrzenie, przechodząc, i uśmiechnęła się do mnie. Czasem ta jej wszechwiedza przyprawiała mnie o dreszcz, ale chwilami była dla mnie kojąca. Mimo że od dziecka wychowywano mnie w atmosferze tajemnicy, miałam ochotę się komuś zwierzyć. Tego wieczoru rozmowa się nie kleiła. Byłam przygnębiona nieobecnością Adriana, Jill roztrząsała swój dylemat uczuciowy, Angeline myślała o Treyu, a Zoe o naszych rodzicach. Tylko Eddie i Clarence dobrze się bawili, oni i Dorothy, która oddała krew Jill i pogrążyła się w stanie błogości. Clarence, dziś wyjątkowo przytomny, zabawiał nas opowieściami o swoich podróżach z czasów, gdy był młodszy i udzielał się jeszcze w świecie morojów. Podobno kiedyś zawędrował do małej ekskluzywnej akademii treningowej dla dampirów na terenie Włoch. Eddie słuchał chciwie wszystkich szczegółów. – Budynek był perełką nowoczesnej architektury, a wewnątrz szkolono śmiertelnie niebezpiecznych wojowników. Uczniowie często spędzali wieczory pod przeszklonym dachem, przy espresso, podziwiając widok na jezioro Garda. – Zmarszczył czoło. – Nie mogę sobie przypomnieć, jak ono się nazywa po włosku. – Lago di Garda – podpowiedziałam automatycznie. – A, tak. Rzeczywiście. Leży w pobliżu Werony. Przywodzi na myśl Szekspira – zachichotał. Zoe podniosła wzrok znad resztek pizzy. – Nawet o nim nie wspominaj – jęknęła nieoczekiwanie. Normalnie unikała rozmów z wampirem. – Dlaczego? To doskonały dramaturg. Sądziłem, że lubisz literaturę. Zoe wskazała na mnie. – Ona lubi. A ja muszę napisać coś o wybranej sztuce, ale żadnej nie znam. Nauczycielka kazała nam dokonać wyboru do jutra, a jutro jest sobota! Po powrocie do domu będę musiała przeczytać jakiś dramat w komputerze. – Rozumiem. – Clarence uśmiechnął się wielkodusznie. – Może po prostu pożyczysz go ode mnie? W pierwszej chwili pomyślałam, że Clarence chce jej pożyczyć swój laptop, co wprawiło mnie w zdumienie. Kiedy ostatni raz sprawdzałam, najbardziej zaawansowanym technicznie

sprzętem w jego domu była mikrofalówka. Zorientowałam się w pomyłce, dopiero gdy przypomniałam sobie, że ma bogatą kolekcję książek. – Masz jakieś dramaty Szekspira? – spytałam. – Wszystkie. Przechowuję je w specjalnym miejscu w garażu. Możecie sobie poszukać. – A... – Zoe zerknęła na mnie niepewnie. – O czym to mówiłaś...? Sen nocy letniej? – Oczywiście – odparł Clarence. – To wielka sztuka o miłości. Żachnęłam się. – Nie zgadzam się. To raczej szereg idiotycznych pomyłek w magicznej scenerii. – Czy nie mówiłaś, że właśnie w takiej sytuacji żyjemy? – spytała Zoe. – Miłość w moim rozumieniu – zaczął Clarence – jest właśnie serią idiotycznych pomyłek. – Miłość to... – Nieoczekiwanie ożyło we mnie stare wspomnienie związane z Adrianem i się wzruszyłam. Wyjechał ledwie parę godzin wcześniej, a ja już tęskniłam za nim jak szalona. Jego słowa natrętnie cisnęły mi się na usta. – Płomień w ciemności. Ciepły oddech w zimowy wieczór. Gwiazda przewodnia, która prowadzi do domu. – Zorientowałam się, że wszyscy się na mnie gapią i pośpiesznie urwałam. – Przeczytałam to w jakiejś książce. Zoe, powinnaś zajrzeć do biblioteki Clarence’a. Jeśli nie znajdziesz Snu, może wpadnie ci w ręce coś innego. Widząc, jak zbladła, zorientowałam się, że osiągnęłam swój cel. Wszyscy popatrzyli teraz na nią, a Eddie najdłużej. Odgadłam, co ją tak przestraszyło. Zejście do garażu wampira równało się w jej oczach zstąpieniu do krypty. Pewnie spodziewała się tam znaleźć trumny. Uśmiechnęłam się do niej. – Chcesz, żebym poszła z tobą? – Byłam ciekawa, co to za szczególny magazyn. – A mogłabyś? – spytała, kiwając głową. – Oczywiście. – Zrobiło mi się cieplej na sercu, że mogę coś dla niej zrobić. Niedawno zastanawiała się głośno, czy bardziej przypominamy siostry, czy raczej koleżanki z pracy. W dzieciństwie często uspokajałam Zoe, gdy się czegoś bała. Garaż Clarence’a był całkowitym przeciwieństwem gotyckiego stylu reszty jego domostwa. Zoe zachłysnęła się na widok nowiutkiego porsche. Obok wozu stały narzędzia ogrodowe i domowe, bojler do podgrzewania wody, ławka do ćwiczeń i dużo pudeł z książkami. Wzdrygnęłam się na ten widok. W Palm Springs jest raczej sucho, ale nie powinno się trzymać książek w garażu. Pomogłam Zoe odszukać pudło z dziełami Szekspira i pozwoliłam jej wybrać samodzielnie, doradzając, by wertowała teksty od tyłu. Rozglądając się wśród książek, odkryłam tomik poezji, który zabrałam dla Adriana. Zoe wciąż szukała czegoś dla siebie, a ja usiadłam na taborecie i oparłam wygodnie stopy o worek ze żwirem. Wyjęłam ukradkiem komórkę, sprawdzając, czy nie przyszła nowa wiadomość od Adriana. Niestety. Napisałam: Mam dla ciebie wiersze. Może powinieneś przeczytać coś krótszego niż Wielki Gatsby. Wpatrywałam się z nadzieją w ekranik, ale nie odpisał. Musiałam sobie przypomnieć, że pojechał do pracy i na pewno zajmuje się teraz sprawami ducha. Poruszyłam nogą i z worka wypadło kilka kamyków. To była sól, jaką posypywano oblodzone drogi. Sądząc po warstwie kurzu pokrywającej worek, Clarence rzadko po nią sięgał. W każdym razie przyznałam mu punkty za zapobiegliwość. Podniosłam kryształek soli i nagle mnie olśniło. Sól kamienna. Chlorek sodu. Najbardziej pospolity halogenek w formie kryształu – tak jak boleit. To było tak oczywiste, że nie przyszło mi do głowy, gdy szukałam minerału do mojego eksperymentu. Uznałam, że potrzebuję jakiejś egzotycznej substancji. Trzymałam w ręku grudkę soli i patrzyłam, jak odbija światło. Usiłowałam sobie przypomnieć jej właściwości. Czy

naprawdę miałam w garści remedium? Czyżby moje poszukiwania właśnie się zakończyły? Serce zabiło mi szybciej. Zerknęłam na Zoe. Była pochłonięta lekturą, zdaje się, że przeglądała właśnie Jak wam się podoba. Wiedziałam, że nie powinnam ryzykować, ale musiałam to sprawdzić. Odeszłam w drugi kąt garażu i stanęłam tak, by widzieć Zoe, która siedziała teraz tyłem do mnie. Jednym ruchem zgarnęłam trochę kurzu z brudnej podłogi i ponownie zerkając na siostrę, bezgłośnie przywołałam magię ziemi. Robiłam to już tyle razy przedtem, że teraz powtórzyłam procedurę niemal automatycznie. Blask wypełnił moją dłoń, szybko nakryłam ją drugą, w której trzymałam sól. Minerał rozjarzył się na chwilę, a potem zmatowiał. Udało się? Czy nasyciłam kryształ magią? Czułam, że tak, ale nie miałam pewności. Panna Terwiliger będzie mogła mi to powiedzieć dopiero nazajutrz, a ja chciałam wiedzieć natychmiast. Wróciłam na stołek jak gdyby nigdy nic i wysłałam do niej wiadomość. Czy mogłaby pani zajrzeć dziś do mnie i odebrać gotowy projekt? Gdyby nie mogła przyjechać, znalazłabym jakiś pretekst, żeby ją odwiedzić, ale musiałabym znów coś zmyślić przed Zoe. Na szczęście odpisała: Tak, wpadnę po randce z MW. Dopiero po dobrej chwili zorientowałam się, że to inicjały Malachiego Wolfe’a. Okropność. Zoe wstała i przeciągnęła się, a potem pomachała mi egzemplarzem Snu nocy letniej. – Znalazłam. Mam nadzieję, że dobrze wybrałam. – Ja też – odparłam, chowając sól do kieszeni. Gdy panna Terwiliger poinformowała mnie, że czeka w holu, cicho wymknęłam się z pokoju. Spotkałyśmy się przy drzwiach. Starałam się ukryć zdziwienie na jej widok. Nie tylko się umalowała, ale włożyła prześliczną sukienkę, która nie wyglądała jak łach z Woodstocku. – No, no... wygląda pani zachwycająco. Rozpromieniła się, wygładzając sukienkę. – Tak uważasz? Nie wkładałam jej od lat. Malachi twierdzi, że w tym odcieniu różu przypominam anioła Botticellego. – Tak powiedział? – Zapomnij o tym. To tylko czułe słówka. – Szczęka mi opadła. – Do rzeczy. Czego potrzebujesz? Przełknęłam ślinę i próbowałam sobie przypomnieć. – Chciałam to pani oddać. Wręczyłam jej podręcznik historii, który zabrałam ze sobą, i jednocześnie wsunęłam jej w dłoń kawałek soli. W jednej chwili zapomniała o swoich romantycznych uniesieniach. Skoncentrowana, położyła kryształek na książce. Zacisnęłam kciuki tak mocno, że palce mnie zabolały. – Proszę, proszę – mruknęła cicho. – Nie do wiary. – Tak? Podniosła wzrok i uśmiechnęła się do mnie. – Gratulacje, Sydney. Przeprowadziłaś bezbłędne zaklęcie żywiołu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Adrian ZACHOWYWAŁEM SIĘ JAK DUPEK i miałem to gdzieś. Nikt inny też się tym nie przejął. Może już zrozumieli, o jaką stawkę toczy się gra. A może wyczuwali moją niecierpliwość. Czas umykał i niech mnie szlag, jeśli pozwolę im to zepsuć. – Sprowadźcie lekarza – rozkazałem. – Albo pielęgniarkę. Kogoś, kto umie sprawnie pobrać krew. – Nie musiałem dodawać, że mówię o morojach. To było zrozumiałe. Moroje żyjący poza społecznością ludzi trzymają się razem. Inni próbują ukrywać się przed strzygami w dużych skupiskach ludzkich. Najlepiej byłoby znaleźć w pobliżu kogoś takiego z przeszkoleniem medycznym. Dymitr natychmiast wyszedł z pokoju, wystukując numer w komórce, a ja choć raz doceniłem jego refleks. Charlotte i Olive spojrzały na siebie z przestrachem. – O co chodzi? – spytała Charlotte. – Po co wam jej krew? – Obyście mieli dobry powód! – warknęła Olive. – Inaczej natychmiast stąd wychodzę. – Zadrżała. – Przez ostatnie trzy miesiące napatrzyłam się na krew tyle, że wystarczy mi na całe życie. Uśmiechnąłem się i lekko rozluźniłem. Podobała mi się zapalczywość obu sióstr i rozbawiło przekonanie Olive, że może tak po prostu wyjść. Była przecież wyczerpana dramatycznym powrotem do żywych, a poza tym strażnicy nigdy by jej nie wypuścili. – Twoja krew może ocalić życie wielu osób. – Chyba źle to ująłem. Strzyga, która odkrywa, że nie może przemienić ofiary, zwykle ją zabija. – A raczej wiele dusz. Żadna strzyga nie zdoła cię już przemienić. Olive się zawahała. – Serio? Bo... wolałabym umrzeć, niż znów stać się bestią. – Zacisnęła powieki, ale nie powstrzymała łez. – To było straszne... – Wiem – powiedziałem, a Charlotte mocno ją przytuliła. Tak naprawdę nie miałem pojęcia, co przeszła. – Za to teraz stałaś się odporna na strzygi. Chcemy wykorzystać to, co zrobiła Charlotte, by pomóc innym. Morojka podniosła głowę. – Mogę się jakoś przydać? – Już zrobiłaś swoje, ale przyda nam się dodatkowe wsparcie. Kiedy trochę odetchniesz – dodałem. Jej oczy o niezwykłej szarej barwie podchwyciły moje spojrzenie. – Widziałam, jak wiele mocy kosztowało cię to, co zrobiłeś. Nie zdobyłabym się na podobny wysiłek. Machnąłem ręką, ignorując zaciekawione spojrzenie Rose. – Nieprawda. Ocalenie jej wymagało od ciebie przynajmniej tyle samo energii. Parę minut później powrócił Dymitr. – Pielęgniarka już do nas jedzie. Powinna dotrzeć za godzinę. – Po raz pierwszy, odkąd się znaliśmy, popatrzył na mnie z szacunkiem. – Będzie dobrze? – Musi – odparłem i dostroiłem się do magii ducha otaczającej Olive. Nadal znikała, lecz uznałem, że trochę zostanie do przyjazdu pielęgniarki. Musiałem wszystko dobrze zaplanować. Sonia od dawna miała nadzieję, że badanie magii obecnej we krwi umożliwi nam odtworzenie zaklęcia. Nie wiedziałem, czy to w ogóle realne.

Patrząc na światło spowijające Olive, nie dostrzegałem żadnych wskazówek. Może brakowało mi umiejętności. Zastanawiałem się, czy nie powinniśmy po prostu użyć magii ducha, tak jak uczyniła to Charlotte, przywracając siostrę do żywych. Jeśli tak było, pojawiały się problemy. Po pierwsze, skuteczne zaklęcie wymagało przebicia serca srebrnym sztyletem. Po drugie, nawet taka jednorazowa akcja pozbawiała energii moroja władającego mocą ducha. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, że otwieramy masową produkcję magicznej szczepionki. Szczepionka... Ciekawe, czy to było takie proste. Czy wystarczyłoby wstrzyknąć odrobinę jej krwi komuś innemu? Albo nasączyć nią tatuaż? Nie znam się na biologii. Na to pytanie odpowiedziałby ktoś taki jak Sydney. Naraz zapragnąłem, żeby tu była. Sprawdziłem skrzynkę w telefonie i znalazłem esemes o poezji, który mnie rozbawił. Chciałem odpisać coś dowcipnego, ale wyznałem jej prawdę: Potrzebuję cię. W każdym znaczeniu tego słowa. Sydney o wiele lepiej radziła sobie w kryzysowych sytuacjach. Wsunąłem telefon do kieszeni, próbując zapanować nad tęsknotą. Gdyby tu była, całkowicie skupiłaby się na pracy. I ja powinienem tak zrobić. Wierzę w ciebie. – Potrzebuję czegoś ze srebra – powiedziałem, nie zwracając się konkretnie do nikogo. – Idealne byłoby pudełko, w którym zmieści się fiolka z krwią, ale skoro żadne z was nie para się metaloplastyką, zadowolę się czymkolwiek. Niestety, w domu nie było srebra. Nawet dziewczyny nie nosiły biżuterii. Rose, niczym generał na polu bitwy, natychmiast wezwała adiutanta. – Znajdź jakiś sklep z biżuterią – rozkazała. – I przynieś nam srebro. – Najlepiej duże męskie obrączki – dodałem. – Pięć lub sześć powinno zmieścić fiolkę. – Tylko jedną? – spytała buńczucznie Olive. Wyraźnie poczuła się lepiej. – Możecie wziąć więcej, ile trzeba, żeby to powstrzymać. – Nie gorączkuj się – powiedziałem. – Nie chcemy cię osłabić. Jeszcze nie doszłaś do siebie, a przeżyłaś prawdziwą rewolucję. Poza tym nie wiem, czy w twojej krwi utrzyma się magia, gdy ją pobierzemy. – Widząc ich nierozumiejące spojrzenia, uświadomiłem sobie, że nie wyłuszczyłem im szczegółów planu. – Jej organizm wypełnia teraz magia ducha. Nie wiem, czy to ją uodporni na ponowną przemianę, ale warto sprawdzić. To nasz najlepszy trop. Magia zanika jednak szybko, dlatego musimy się pośpieszyć. Adiutant Rose już wybiegł. Mogliśmy tylko czekać. Rose oparła się o Dymitra i westchnęła. Usłyszałem ze zdziwieniem, jak Neil wychwala Olive za jej determinację i odwagę. Nie mogłem ustać w miejscu, więc wyszedłem na werandę, po raz pierwszy od dłuższego czasu żałując, że nie mam papierosów. Uspokajały mnie i dodatkowo łagodziły działanie ducha. Nie mogąc zapalić, zacząłem chodzić w kółko, raz po raz sprawdzając, czy przyszła wiadomość od Sydney. – Czekasz na telefon? – Charlotte stanęła w drzwiach owinięta kocem. Schowałem komórkę. – Miałem nadzieję, że ktoś się odezwie. – Dziewczyna? – Przyjaciółka – odparłem wymijająco. – Mam ich kilka. Charlotte oparła się o ścianę werandy. Światło padające ze środka rozjaśniło jej rysy w ciemności. – Słyszałam. W pierwszej chwili cię nie poznałam. – A powinnaś? Wzruszyła ramionami. – Ty i twoja rodzina jesteście dobrze znani.

Nie zapytałem o szczegóły. Mogłaby zacząć mówić o cioci Tatianie albo o mojej mamie, która tkwi gdzieś w więzieniu. Nikt nie chciał mi powiedzieć, w którym, a kiedy próbowałem odnaleźć ją we śnie, tak stanowczo kazała mi odejść, że usłuchałem. Nie wiedziałem, czy przestraszyła ją magia ducha, czy była zażenowana, że widzę ją w takim stanie. Zachowałem nadzieję, że przyjęłaby mnie lepiej, gdybym stawił się osobiście, ale tymczasem nie miałem takiej możliwości. Moje życie bardzo się ostatnio skomplikowało, więc tylko pisałem do niej listy, których nigdy nie wysyłałem. Nawet Sydney o tym nie wiedziała. – Cóż – przyjąłem arogancki styl, którego wszyscy się po mnie spodziewali. – To mnie nie dziwi. Mój wdzięk i uroda są już legendarne, szczególnie wśród kobiet. – Z pewnością – Charlotte uśmiechnęła się smutno. – Mimo to jesteś inny, niż sądziłam. Dziękuję... że pomogłeś Olive. – Sobie podziękuj. Ja nic nie zrobiłem. – Pomagasz jej się z tym uporać wewnętrznie. Nie miałyśmy okazji o tym porozmawiać, ale widzę, co się z nią dzieje. To było traumatyczne doświadczenie. Potrząsnąłem głową. – Nie znam jej, lecz nawet ja to widzę. Poza tym znam innych, którzy przeżyli to samo co ona. Charlotte milczała. – Uporali się z tym w końcu? – spytała cicho po dłuższej chwili. Pomyślałem o udręce, jaką widywałem w oczach Dymitra i Soni. – Nie. Ale nauczyli się z tym żyć. Olive też się nauczy. – Wiesz, jak to się stało? – Chłodna bryza rozwiała jej włosy i Charlotte ciaśniej owinęła się kocem. – Broniła ojca. Nie chciał, byśmy wychowywały się razem. Rozstali się z moją mamą, a on potem ożenił się z matką Olive. Oczywiście jest dampirem, a raczej była. Zmarła kilka lat temu. – Odważny facet – powiedziałem. Moroje zwykle utrzymywali związki z dampirzycami w tajemnicy. – Niesamowity. Ale nie pochodzi z królewskiego rodu. W szkole Olive dowiedziała się, że nigdy nie będzie mogła zostać jego strażniczką. Powiedziano jej, że wybór służby nie należy do niej i zostanie przyznana do ochrony któregoś z członków rodzin królewskich. – Charlotte zachichotała. – Nie przyjęła tego spokojnie. Przypomniałem sobie wyraz twarzy Olive, jej determinację nawet przy tak skrajnym wyczerpaniu. – Potrafię to sobie wyobrazić. – Odeszła ze szkoły i stała się nieoficjalną strażniczką ojca. Nie był z tego zadowolony, ale uszanował jej wybór pod warunkiem, że skończy szkołę dla ludzi. Wszystko świetnie się układało do momentu... – urwała nagle. – Gdy pojawiły się strzygi? – zgadłem. – Zaatakowały ojca podczas wyjazdu w interesach. Olive rzuciła się, by go osłonić. Tata zdołał uciec. Ona nie. Długo myślałam, że nie żyje, a gdy odkryłam, że jest inaczej, przeczytałam wszystko, co napisano o Dymitrze Bielikowie i Soni Karp. Poprosiłam mojego przyjaciela Jamesa o pomoc... i oto jesteśmy. – Wykazałaś się wielką odwagą – powiedziałem. Ryzykowała ponad miarę, ale kimże byłem, by ją osądzać? Wiedziałem, że zachowałbym się tak samo, by chronić ukochaną osobę. Ostatecznie wskrzesiłem Jill. Strażnik posłany po srebrną biżuterię wrócił tuż przed przyjazdem pielęgniarki. Nikt jej nie wtajemniczał, głównie dlatego, że byliśmy zbyt podekscytowani. Rozejrzała się nerwowo,

wchodząc do sypialni Olive, i w milczeniu zabrała się do pracy. Nie miała trudnego zadania. Uporała się z tym w minutę. Założyła korek na fiolkę i trzymała ją niepewnie w dłoni. Odebrałem od niej krew i obejrzałem z uwagą. Duch nadal szumiał w środku, ale stopniowo cichł. Zakląłem i szybko nałożyłem na fiolkę srebrne obrączki. Nasz kurier dobrze się spisał. Obrączki były grube i wystarczająco szerokie, by je wsunąć na buteleczkę. Jednak nigdy wcześniej nie zaklinałem srebra i musiałem polegać na informacjach uzyskanych od Lissy. Czułem się nieswojo, bo wszyscy na mnie patrzyli. Metal chłodził mi palce. Przywołałem magię i spróbowałem nasączyć nią obrączki. Chciałem uwięzić ducha we krwi i musiałem w tym celu wytworzyć dwa strumienie magii ukierunkowanej przeciwnie. Nie byłem pewien efektu. Zerknąłem na pielęgniarkę. – Nie władasz przypadkiem magią ziemi? – Nie – odparła. – Powietrza. Nie mogła mi się przydać. Moc ducha wiąże się z silniejszą magią wpływu, ale moc ziemi pozwala nawiązać kontakt z metalami, które w ziemi spoczywają. Srebro łatwo wchłonęło magię, ale przydałoby się wsparcie. Pożałowałem, że nie kazałem im znaleźć kogoś, kto włada mocą ziemi. Za późno. – Pomogę. – Charlotte stanęła obok i położyła rękę na obrączkach. Poczułem falę jej mocy. Wspólnie skierowaliśmy zaklęcie. Spojrzałem na nią zaskoczony. – Czarowałaś już wcześniej. – Kilka razy. Ujrzawszy, jak to zrobiła, mogłem skutecznie nasączyć duchem srebro. Powtarzałem tę czynność czterokrotnie przy każdej obrączce i chociaż mówiłem sobie w myślach, że Sydney we mnie wierzy, pamiętałem również niepokój w jej oczach i ostrzeżenia, że nadużywanie mocy osłabia mój umysł. Tym razem nie ograniczałem się do zwykłego używania magii. Pozwoliłem sobie się w niej zanurzyć. W pewnej chwili miałem wrażenie, że duch wypełnił mnie bez reszty. Było to obezwładniające uczucie, ale co mogłem poradzić. Wszyscy na mnie liczyli. Kiedy skończyłem, ledwo trzymałem się na nogach. Przytrzymałem się poręczy krzesła i podałem obrączki Dymitrowi. – Wsuń je na fiolkę. Obrączki okazały się szersze niż średnica probówki, więc dodatkowo owinął ją watą. W pokoju panowała namacalna wręcz cisza. Dymitr oddał mi pudełko. Resztkami sił starałem się wyczuć obecność ducha we krwi. Magia wciąż tam była, czułem to ponad wszelką wątpliwość. Zerknąłem na Charlotte, szukając u niej potwierdzenia, ale pokręciła głową. – Nie widzę tego co ty. – W takim razie na tym poprzestaniemy. – Podałem fiolkę Dymitrowi. – Zawieź ją na dwór. Niech Sonia obejrzy to jak najszybciej. Jest najlepsza. Myślę, że udało mi się zatrzymać magię, ale nie wiem na jak długo. Wszyscy zaczęli się zbierać do wyjazdu, a mnie nagle zakręciło się w głowie. Czułem, że powinienem wyjść jak najszybciej, nie chciałem okazać słabości przed tymi, którzy pokładali we mnie tak wielkie nadzieje. Wreszcie zdecydowałem się poprosić o pomoc kogoś, kto nie powinien mnie osądzać. Dotknąłem ramienia Charlotte. – Możemy pogadać na osobności o kwestiach ducha? – Jasne. – Szepnęła kilka kojących słów siostrze i poprosiła Neila, by dotrzymał Olive towarzystwa. Wyszliśmy z pokoju. Charlotte spojrzała na mnie z niepokojem. – O czym chciałeś porozmawiać? – O niczym – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Muszę się położyć, a za nic w świecie

nie chciałbym zemdleć przy Rose i Bielikowie. Charlotte wytrzeszczyła oczy, ale nie marnowała czasu i zabrała mnie do swojego pokoju. W innych okolicznościach powiedziałbym szarmancko, że za nic nie zabiorę jej łóżka. Ale wyczerpanie zwyciężyło z dobrymi manierami. Opadłem na wąskie posłanie i chociaż raz nie miałem kłopotów z zaśnięciem. Gdy się obudziłem, przez okno wpadało poranne słońce. Zerwałem się z łóżka i zacząłem rozglądać, nie wiedząc, gdzie jestem. Przypomniałem sobie po chwili. Odzyskałem trochę sił, ale nadal czułem zmęczenie. Obok mnie siedziała Rose z jakąś kobietą, na szyi której dostrzegłem ślady ukąszeń. Jej oczy patrzyły na pół świadomie. – Śniadanie – oznajmiła Rose. Nie traciłem czasu na uprzejmości i zatopiłem kły w karku kobiety. Zaskoczyła mnie intensywność doznania. Byłem tak nasycony krwią dzięki Dorothy, że zacząłem traktować ją jak codzienną porcję mleka. Wyczerpany i słaby, mocno odczułem, że mój organizm bardzo potrzebował wzmocnienia. Krew jest dla morojów równie niezbędna jak powietrze i woda. Pijąc chciwie, byłem pewien, że jeszcze nigdy nie smakowałem czegoś równie słodkiego i czystego. Moja karmicielka siedziała odprężona na krześle, błądząc myślami w świecie endorfin. – Cieszę się, że i tobie było przyjemnie – powiedziałem, opadając z powrotem na poduszki. Odetchnąłem z satysfakcją, pozwalając energii krwi krążyć w moim ciele. – Co nowego, mała dampirzyco? Ciemne oczy Rose wpatrywały się we mnie z rozbawieniem. – Przespałeś dziesięć godzin. Dymitr wyjechał z Charlotte, Olive i pozostałymi strażnikami. Sonia jest w drodze na dwór, więc miejmy nadzieję, że się tam wkrótce spotkają. Zostaliśmy tylko ty, ja i Neil. – Sądzisz, że Charlotte i Olive przetrzymają podróż? – spytałem. – Dziś rano czuły się dużo lepiej. Nie chcieliśmy tracić czasu, może Sonia coś zauważy. Przerzuciłem nogi przez krawędź łóżka i wstałem, odnotowując z zadowoleniem, że świat przestał wirować. – Też nie chciałbym marnować czasu. Muszę wracać do Palm Springs. – Do Sydney. – Dzięki, że ze mną zostałaś. Rose skinęła głową i się podniosła. – Dziękuję za wszystko, co zrobiłeś. Niewiele z tego rozumiem, ale na Charlotte zrobiłeś ogromne wrażenie. – Nie uczyniłem nic nadzwyczajnego – mruknąłem z nadzieją, że mi uwierzy. Byłem przekonany, że solidnie nadużyłem mocy ducha i przyjdzie mi za to zapłacić. Rose uśmiechnęła się chytrze. – Charlotte cię polubiła. Może odwiedzisz ją następnym razem, gdy będziesz na dworze. Powinieneś się ustatkować. – Ryzykowna uwaga ze względu na to, co nas łączyło, ale przyjąłem ją obojętnie. – Miałbym zawieść wszystkie kobiety świata? Podejrzewasz mnie o takie okrucieństwo? Przytrzymała mnie za ramię, gdy chciałem wyjść do salonu. – Adrian, poważnie... Jestem ci bardzo wdzięczna. Przepraszam za to, co mówiłam wczoraj. Zmieniłeś się. I... do twarzy ci z tym. – Jak z większością rzeczy – zapewniłem. Uśmiechnęła się. – Ciągle żartujesz. To akurat pewnie nigdy się nie zmieni. Nieoczekiwanie uściskała mnie. I znów, ku mojego zdziwieniu, nic nie poczułem. To znaczy coś poczułem, ale było to dalekie od bólu i tęsknoty. Potraktowałem ten uścisk jak

przyjacielski gest. Na lotnisko pojechaliśmy razem. Rose wracała do Pensylwanii, a Neil i ja z powrotem do Palm Springs. Zerknąłem na komórkę i odkryłem mnóstwo esemesów od Sydney. Była podekscytowana, bo zdołała osiągnąć jakiś przełom. Zrobiło mi się cieplej na wspomnienie jej rozpromienionej twarzy, gdy dokonywała jakiegoś mądrego odkrycia. Napisałem: Nigdy nie wątpiłem, że ci się uda. Uwierzyłabyś, że i ja czegoś dokonałem?. Odpisała szybko. Oczywiście. Kiedy wracasz? Wczesnym wieczorem. Wpadniesz? Postaram się. Musimy to uczcić. Kupić szampana i tort? Przygotuj łóżko. Włóż czarny stanik. Nie zamierzam wkładać żadnego. – Boże, dopomóż – wymruczałem, a Neil spojrzał na mnie ze zdumieniem. Nie sądziłem, by udało nam się przekroczyć granicę podczas krótkiego spotkania, ale na samą myśl o jej dotyku wszystko inne stało się nieważne. Serce zabiło mi żywiej, gdy przypomniałem sobie to spojrzenie. Patrzyła na mnie tak namiętnie, a potem całowała natarczywie, wbijając palce w moją skórę. Wszyscy uważali, że Sydney przejawia namiętność jedynie wobec intelektualnych poszukiwań. Ich strata. Fantazje o Sydney poprawiły mi nastrój podczas lotu, tak że zniosłem spokojnie nawet rozmowę z Neilem. Rozgadał się, co do niego nie pasowało, wciąż wracał do „szczepionki przeciwko strzygom” i rozwodził się na temat odwagi sióstr Sinclair – szczególnie Olive. Potrafię rozpoznać zauroczenie na kilometr i spojrzałem na niego z najwyższą powagą. – Jeszcze nie spotkałem nikogo tak odważnego jak Olive. Nie mógłbym się z nią równać. Pewnie tylko ty jesteś w stanie docenić taką brawurę. Ona też to zrozumiała. Widziałem, jak na ciebie patrzyła. Neil wstrzymał oddech. – Naprawdę? – Oczywiście. Widziałem to w jej oczach. Powinniście utrzymać kontakt. Po powrocie zdobędę jej adres. Poczułaby się lepiej, gdyby miała kogoś, z kim mogłaby o tym wszystkim porozmawiać. Uszczęśliwiłem go, wyraźnie się rozmarzył. Wiedziałem, że Jill będzie miała do mnie pretensje, ale pocieszałem się, że podziękuje mi za to, gdy już ucieknie z jakimś morojskim księciem. Albo z Eddiem. Oba scenariusze mi odpowiadały. Miałem nadzieję, że zobaczę Sydney na lotnisku w Palm Springs, ale przysłała nam wiadomość, żebyśmy wrócili taksówkami. Dostałem też esemesa od Jill: Wiem, co nagadałeś Neilowi. Jesteś podły. Niby gdzie mam znaleźć normalnego chłopaka?. Szukaj dalej – poradziłem. Zaniosłem walizkę do domu i zszedłem do samochodu. Postanowiłem kupić coś do jedzenia. Czułem się, jakbym unosił się nad ziemią, tak bardzo byłem podekscytowany swoim osiągnięciem w Dallas i perspektywą spotkania z Sydney. Nie zastanawiałem się już, czy włoży ten stanik. Chciałem ją zobaczyć. Bez niej byłem samotny. Miałem Jill i całą gromadę przyjaciół, ale tylko Sydney sprawiała, że czułem się swobodnie. Tylko ona widziała i słyszała mnie naprawdę. W przypływie natchnienia zapragnąłem przyrządzić dla niej kolację. Po co czekać do urodzin? Tak jak napisała, to była szczególna okazja. Oboje mieliśmy co świętować. Nie wiem dlaczego, ale nabrałem szczególnej ochoty na crème brûlée, którego nigdy wcześniej nie robiłem.

Do tej pory moje popisy kuchenne ograniczały się do otwierania pudełka z lodami. Jednak crème brûlée brzmiało szlachetnie, a ja byłem zakochany i po ostatnich sukcesach czułem się niepokonany. Potrafiłem chyba przygotować dobry deser? Zanim znalazłem odpowiedź na to pytanie, odkryłem dzięki internetowi, że potrzebuję kilku sprzętów, których nie posiadam w swojej skromnej kuchni. Kiedy wreszcie stanąłem przed kasą z minipalnikiem, kokilkami, śmietaną, przyrządem do oddzielania żółtka od białka, podwójnym garnkiem i laseczkami wanilii, ujrzałem zaskakująco wysoki rachunek. Nie miałem tyle na koncie ani na karcie kredytowej. – Przykro mi. – Kasjerka oddała mi kartę. – Odmowa. Poczułem się nieswojo. – Możemy spróbować jeszcze raz? Wzruszyła ramionami i spróbowała, z tym samym skutkiem. – Odmowa – powtórzyła. Chciałem poprosić o kolejną próbę, ale czułem przez skórę, że to nic nie zmieni. Czując się jak kompletny idiota, zostawiłem zakupy w sklepie i wyszedłem, nie wiedząc, co począć. Ogarnęła mnie panika. Powtarzałem sobie, że to niemożliwe, bym nie miał żadnych środków. Po prostu nie stać mnie było na zestaw do gotowania crème brûlée. Ile mi zostało? Musiałem się dowiedzieć. Do następnej wypłaty jeszcze dwa tygodnie i jadąc do domu, próbowałem podsumować najbliższe nieuniknione koszty. Benzyna. Jedzenie – chyba że Dorothy zgodzi się mnie karmić. Czy opłaciłem już rachunek za prąd? Nie pamiętałem, ale wiedziałem, że na pewno uiściłem opłaty za kablówkę. Która na nic mi się nie przyda, jeśli odłączą prąd. „Spokojnie, Adrian – powtarzałem sobie. – Masz jeszcze pieniądze. I nie odetną ci prądu, jeśli trochę się spóźnisz z opłatą”. Po powrocie do domu odkryłem, że nie jestem spłukany, ale bardzo niewiele brakuje mi do tego stanu. Co robić? Ledwo dałbym radę przeżyć, a co dopiero myśleć o przyjęciu urodzinowym dla Sydney. Usiadłem na podłodze obok nierozpakowanych pudeł z płytami i spojrzałem na nie z wrogością. – Głupi, głupi – mruczałem. – Jestem skończonym głupcem. Uczucie triumfu wywołane wydarzeniami w Teksasie ulotniło się bez śladu. Ogarnęła mnie rozpacz, czułem jej czarne macki, które wpełzały mi pod skórę. Nadużyłem magii i powinienem był się spodziewać znaczących wahań nastroju. Po euforii przyszła kolej na dołek. Teraz każda drobna porażka urośnie w moich oczach do rozmiarów klęski. I nagle usłyszałem jej głos. Dlaczego jesteś smutny? Nie jesteś głupi. Jesteś moim błyskotliwym, pięknym chłopcem. Znajdziesz sposób, żeby sobie z tym poradzić. Słyszałem głos ciotki Tatiany, jakby stała obok mnie. Ukryłem twarz w dłoniach. – Odejdź, ciociu. Niepotrzebne mi halucynacje, mam za dużo problemów. Od kiedy jestem dla ciebie problemem? – Od kiedy umarłaś i zacząłem sobie wyobrażać, że cię słyszę. Chcesz powiedzieć, że mnie nie słyszysz, skarbie? – Tak! To znaczy nie. Wydaje mi się tylko. To wszystko dzieje się w mojej głowie. – To był kolejny sekret, którego nie wyjawiłem Sydney. W najczarniejszych chwilach wyobrażałem sobie, że rozmawiam ze zmarłą ciotką. Zupełnie sobie z tym nie radziłem. Podczas gdy część moich poczynań można było żartem określić jako szalone, wyobrażanie sobie ducha stanowiło już czyste szaleństwo. – Nie chcę z tobą rozmawiać. Dlaczego? Czy nie towarzyszyłam ci w najtrudniejszych chwilach? Nie opiekowałam się tobą?

– Owszem – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Ale teraz nie żyjesz i sam muszę sobie pomóc... Gwałtownie poderwałem głowę, bo przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Zerwałem się i pobiegłem do szafki, w której lśniły podarowane mi przez ciotkę spinki do mankietów. Sydney powiedziała, że zyskałbym fortunę, gdybym je sprzedał, ale przecież nie muszę się ich pozbywać na zawsze. Wystarczy, że zastawię je w lombardzie i dostanę pożyczkę. Za dwa tygodnie wykupię je z powrotem. Podekscytowany tą myślą chwyciłem spinki i ruszyłem do drzwi. Ale się zatrzymałem. Wewnętrzny głos rozsądku nakazał mi się dobrze zastanowić. Po chwili odłożyłem jedną spinkę i zacząłem szukać szczypczyków w stercie drobiazgów. Po krótkiej manipulacji wyłuskałem jeden rubin i podniosłem go do światła. Nie było potrzeby ryzykować więcej. To mi wystarczy. Spokojnie przeżyję dzięki niemu dwa tygodnie. Usłyszałem w głowie echo śmiechu ciotki Tatiany. Widzisz? Zawsze się o ciebie troszczę. – Nie jesteś prawdziwa – powiedziałem, idąc do drzwi. – Jesteś tylko częścią mocy, która miesza mi w głowie. Skutkiem tego, co zrobiłem dla Olive. Skoro nie jestem prawdziwa, to dlaczego mówisz do mnie na głos? Wiedziałem, że to się stanie, że nie uniknę konsekwencji moich manipulacji magią ducha. Nie spodziewałem się jednak, że cena będzie aż tak wysoka, że wdam się w dłuższą pogawędkę ze zmarłą ciotką. Musiałem to przerwać. Nie chciałem, by Tatiana mówiła do mnie, gdy będę negocjował z pracownikiem lombardu, a już na pewno nie podczas wizyty Sydney. Zerknąłem na zegarek. Do jej przyjścia zostało dużo czasu, miałem szansę skorygować stan finansów i odprawić ciotkę. Nie piłem jeszcze swojego codziennego drinka, więc uznałem, że lepiej zrobić to teraz, żeby się uspokoić. Umowa z Sydney dotyczyła „jednego drinka dziennie”, nie precyzowała liczby procentów ani rodzaju alkoholu. Znalazłem starą butelkę rumu Bacardi 151 – najmocniejszy trunek, jakim dysponowałem – i nalałem sobie bez wyrzutów sumienia. Strzeliłem jednego i już. Zachowałem jednak odrobinę rozsądku. Alkohol jeszcze nie przedostał się do krwi, ale uznałem, że lepiej przejść się do centrum, niż siadać za kółkiem. Dotarłem na miejsce w piętnaście minut i kiedy stanąłem przed lombardem, który mijałem wcześniej setki razy, czułem już przyjemny szmerek. Szybko jednak otrzeźwiła mnie wycena klejnotu. – Dwieście – orzekł sprzedawca. – Pan żartuje – oburzyłem się, zabierając kamień. – Jest wart co najmniej dwa razy tyle. – Pomyślałem przy tym, że gdybym nie wypił rumu, mógłbym spróbować użyć na niego czaru wpływu i uzyskać wyższą cenę. Natychmiast pożałowałem tej myśli. Miałem jednak resztki przyzwoitości. Nie bez powodu moroje zabraniali używania wpływu na ludzi. Facet wzruszył ramionami. – W takim razie proszę spróbować to sprzedać w internecie albo dać ogłoszenie. Zależy panu na szybkiej pożyczce? To jest moja oferta. Chciałem wyjść, ale byłem zdesperowany. Dwieście dolarów to mniejsza kwota do spłaty i wystarczy na dwa tygodnie. – Nie sprzeda go pan? – spytałem. – Nie, jeśli będzie pan płacił odsetki albo go wykupi. – Jego spojrzenie mówiło, że większość ludzi nie wraca. W gorszym momencie zacząłbym się użalać nad swoim losem. Wtedy pomyślałem jednak, że to musi być przygnębiające uczucie – oglądać desperatów przychodzących sprzedać swoje cenne dobra. – Wykupię go – obiecałem. – Wrócę za dwa tygodnie, więc proszę go dobrze pilnować. – Oczywiście – zapewnił.

Dałem mu rubin i wypełniłem jakieś dokumenty. Wręczył mi gotówkę. Potem wyszedłem, czując, że ciężar spadł mi z serca. Rozwiązałem problem. Odzyskałem kontrolę nad życiem. Myśl o rubinie cioci Tatiany w rękach tego prymitywa nieco mnie przygnębiała i niemal oczekiwałem protestów z jej strony. Ale rum wyciszył jej głos, więc tłumaczyłem sobie, że nic złego się nie stało. Nie próbowałem już powtarzać eksperymentu z crème brûlée, ale kupiłem ciasto czekoladowe, żeby poczęstować czymś Sydney. Możemy zjeść przy świecach i opowiedzieć sobie o tym, co się wydarzyło przez weekend. Zapłaciłem tylko siedem dolarów, więc nikt nie mógł kwestionować mojej odpowiedzialności fiskalnej. Mój telefon zabrzęczał, gdy stałem już przed swoimi drzwiami. Zdziwiłem się, bo dzwoniła Rowena. – Cześć, czarusiu! Idziemy całą bandą do Matchboksa. Do tego klubu wpuszczają od osiemnastu lat, więc możesz przyprowadzić swoją zmyśloną dziewczynę. – Zaprosiłem ją dziś do siebie i to w konkretnym, nie zmyślonym celu – odparłem. – Nie widzieliśmy się dwa dni. – To straszne. Cud, że nie rozpadłeś się na kawałki. Wiesz, gdzie nas szukać, gdybyś zmienił zdanie. Korzystając z przypływu energii, zabrałem się z pasją do malowania. Znudziło mi się po jakimś czasie i postanowiłem posprzątać mieszkanie. Czułem palącą potrzebę wykazania się nie tylko przed Sydney, lecz także przed samym sobą. Zapragnąłem wreszcie pozbyć się uczucia, że wiecznie dryfuję przez życie. Chciałem stać się odpowiedzialny i panować nad wszystkim. Być dla niej wartościowym partnerem. Rzuciłem się w wir porządków z większym zapałem niż... Nie pamiętałem, kiedy robiłem to ostatnio, bo nie znoszę sprzątać. Tego wieczoru jednak kipiałem entuzjazmem. Nic mnie nie zniechęcało, nawet perspektywa czyszczenia szczoteczką do zębów kuchennych kafli nad zlewozmywakiem. Byłem energiczny i entuzjastyczny. Ponury nastrój ulotnił się bez śladu... w każdym razie do chwili, gdy zabrałem się do odkurzania komody i odkryłem spinki bez jednego rubinu. Ręka ze ścierką opadła, a ja gapiłem się na puste miejsce w platynowej otoczce. Nagle poczułem, że mam taką samą dziurę w duszy. – Nie – powiedziałem Skoczusiowi, który siedział na łóżku, bez wątpienia zdumiony moją gorączkową krzątaniną. – Nie przepadł. Odzyskam go. Mógłbym przysiąc, że znów usłyszałem śmiech Tatiany, więc pobiegłem do barku, żeby nalać sobie drugiego drinka. Tak, złamałem umowę, ale okoliczności były nadzwyczajne. Miałem prawo naruszyć zasady, by uchronić się przed duchem... czy nie? Nie. Szukałem tylko wymówki. Przecież obiecałem Sydney. Nie stracę nad sobą kontroli. Nie mogę. Wszystko w porządku. Powiedziałem jej, że będę silny, że nie odpuszczę. Chcąc to sobie udowodnić, impulsywnie powziąłem „szlachetną” decyzję: zacząłem wylewać alkohol do zlewu. Z jednej strony krzywiłem się na myśl o takim marnotrawstwie, ale z drugiej byłem z siebie dumny. Koniec z pokusą. Sydney zadzwoniła, gdy prawie skończyłem. – W samą porę, Sage. Właśnie sprzątam mieszkanie. Westchnęła. – Nie przyjadę. Zoe wbiła sobie do głowy, że muszę jej pomóc szukać czegoś w bazie danych alchemików. Podsłuchała, jak panna Terwiliger wspomniała o randce z Wolfe’em, wyobrażasz sobie? Więc nie mogę się wyłgać spotkaniem z nią. Przykro mi. Dobrze, że nie widziała mojej miny. – Niepotrzebnie. Masz coś do zrobienia i tyle. Poza tym będziemy mieli więcej czasu do namysłu, jak uczcić nasze sukcesy.

Usłyszałem ulgę w jej śmiechu. – A ile sposobów wymyśliłeś do tej pory? – Któż zdoła policzyć gwiazdy na niebie lub ziarenka piasku na plaży? Próżny trud. – Och, Adrian. – Ciepło jej głosu przeniknęło do mojej krwi i serca. Jednocześnie poczułem ból na myśl o tym, że nie przyjdzie. – Spotkamy się jutro. Obiecuję. – Powiedziałbym, że będę liczył sekundy, ale chyba bym się pogubił. – Policzę za nas oboje. Kocham cię. Te słowa były jak sztylet w serce, słodkie i zarazem okrutne. Rozłączyliśmy się, a ja potoczyłem wzrokiem po wysprzątanym mieszkaniu. W kącie stały moje najnowsze obrazy. Skoczuś siedział na kuchennym blacie i obserwował mnie złotymi oczami. Co miałem teraz począć? Żenujące, że musiałem zadawać sobie takie pytanie, jak dziecko, które potrzebuje, by ktoś je zabawiał. Straciłem ochotę na malowanie i wcale nie chciało mi się spać. Czekała mnie kolejna długa noc. Włączyłem płytę Supertrampa i rzuciłem się na łóżko, zamierzając poczytać Wielkiego Gatsby’ego. Ale nie mogłem się skupić. Byłem zbyt pobudzony, wciąż myślałem o Sydney i o tym, dokąd zmierza moje życie. Oboje tkwiliśmy w pułapce, z której nie widziałem wyjścia. Moja przyszłość nie rysowała się w jasnych barwach. Co się stanie, gdy Jill wyjedzie z Palm Springs? Czy pojadę za nią? Zostanę, żeby zrobić dyplom z malarstwa? I co potem? Rowena często żartowała, że w naszym zawodzie nie można zrobić kariery, ale nie była daleka od prawdy. Odłożyłem książkę, zakryłem dłonią oczy i starałem się zatrzymać rozpędzone myśli. Wróciła ciotka Tatiana. Dlaczego się tak zamartwiasz? To do ciebie niepodobne. Żyj chwilą. – Odejdź – powiedziałem głośno. – Nie ma cię tutaj, nie zamierzam rozmawiać z wytworem wyobraźni. Jeszcze tak źle ze mną nie jest. Poza tym... muszę pomyśleć o przyszłości z Sydney. O swojej przyszłości. Jakoś się prześliźniesz, odezwał się przeklęty głos. Tak jak zawsze. Twój uśmiech i urok pomogą ci w każdej sytuacji. Zapomnij o reszcie. Rozsądek podpowiadał, że ta rozmowa rozgrywa się tylko w mojej głowie i jest skutkiem osłabienia. Mimo to nadal spierałem się z ciotką. – Nie. Nie chcę już żyć z chwili na chwilę, nie dbając o konsekwencje. Koniec impulsywnych decyzji. Ten etap życia mam już za sobą. To czemu sprzedałeś moje spinki? Otworzyłem oczy. Nie potrafiłem rozeznać się w swoich emocjach, nie wiedziałem, co robić, a musiałem coś wymyślić, żeby nie eksplodować. Musiałem uciec od tych rozmyślań. Wyjść z domu. – Dosyć. Skończyłem z tym. Skończyłem z tobą. Wygramoliłem się z łóżka i poszedłem do salonu poszukać rzuconej gdzieś komórki. Leżała obok otwartych tubek z farbami. Wystukałem numer Roweny. – Cześć – powiedziałem. – Jesteście tam jeszcze?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Sydney WŁAŚNIE SIĘ POŁOŻYŁAM, gdy ktoś załomotał do drzwi. Było późno i całe dormitorium pewnie już spało. Zoe, która zasnęła przed chwilą, zerwała się z krzykiem. Pewnie wyobraziła sobie rój wampirów o nietoperzych skrzydłach. Podeszłam chwiejnie do drzwi, ogarnięta strachem. Nie miałam pojęcia, kogo za nimi zobaczę. To była Jill. – Cześć. – Wparowała do środka, jakby nie była północ. – Muszę cię prosić o przysługę. Miała tupet. W tej chwili tak bardzo przypominała Angeline, że zamrugałam, chcąc się upewnić, że to na pewno Jill. – Wiesz, która jest godzina? – Nie tak późna. W każdym razie nie dla nas. Dopiero się rozkręcamy. – Jej arogancki ton i śmiech kazały Zoe schować się pod kołdrą. Uniosłam brwi z niedowierzaniem. – I właśnie w tym problem. – Jill ciągnęła, wydymając wargi. – Wiem, że byliśmy u Clarence’a ledwie wczoraj... ale nie uwierzysz, jak wielkie mam pragnienie. Nie mogę przestać myśleć o krwi. Musisz mnie tam natychmiast zabrać, bo nie wytrzymam! Patrzyłam na nią, starając się odgadnąć przyczynę tej nagłej zmiany w zachowaniu, ale przychodziły mi do głowy tylko szalone wytłumaczenia. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, wyręczyła mnie Zoe. – Jest cisza nocna. Nie możecie opuścić dormitorium. – Sydney na pewno to załatwi – upierała się Jill. – Zadzwoń do tej nauczycielki i powiedz, że chcesz przeprowadzić nocne badania poza kampusem. Ona zrobi dla ciebie wszystko. No, zadzwoń. Proszę. Zoe zaperzyła się, oburzenie walczyło w niej z lękiem. – Nie możemy spełniać twoich wszelkich zachcianek. Poza tym panna Terwiliger jest zajęta. Mówiła, że ma spotkanie. – To nie zachcianka, ale konieczność. Nie zawracałabym wam głowy, gdyby sprawa nie była poważna. – Jill oparła ręce na biodrach, żeby dodać sobie animuszu. – Ciężko mi, bo mieszkam w budynkach pełnych ludzi. Zdajecie sobie sprawę, jaka to pokusa? – Patrzyła na nas znacząco. – Ona ma rację, Zoe – stwierdziłam z powagą. – Nie możemy tego zlekceważyć, naraziłybyśmy wielu ludzi. Naszym zadaniem jest zapobiegać takim sytuacjom. Poza tym panna Terwiliger pewnie wróciła już do domu. – O ile nie została na noc u Wolfe’a. – A nawet jeśli nie wróciła, może poprosić recepcjonistkę, żeby nas wypuściła. – Naprawdę? – Zoe zapomniała na chwilę o zagrożeniu. Jill uśmiechnęła się, ukazując nam swoje kły w całej okazałości. – Widzisz? To nie problem. Jedziemy. – Odwróciła się do drzwi. – Pośpieszcie się. Zaprotestowałam. – Sama z tobą pojadę. Panna Terwiliger nie może zwalniać zbyt wielu osób, a poza tym... – Zrobiłam długą i dramatyczną pauzę. – Zoe, powinnaś zostać tutaj. Jeden alchemik musi czuwać w kampusie. – Wypowiadając te słowa, jednocześnie patrzyłam na nią wymownie, co miało znaczyć: „robię to dla twojego bezpieczeństwa”. Zoe przełknęła głośno ślinę. – Sydney, zamierzasz odwiedzić Clarence’ a w środku nocy. – Poradzę sobie – zapewniłam z nadzieją, że wyraz mojej twarzy odzwierciedla lęk i odwagę zarazem. Nie było to takie trudne, bo rzeczywiście czułam coraz większy niepokój. Co

tu się działo? Jeśli Eddie zdołał zmiękczyć uprzedzenia Zoe wspólnymi lekcjami jazdy, Jill zniweczyła to, odgrywając narzeczoną Drakuli. Sięgnęłam po płaszcz i torebkę. – Wyślę ci esemesa, gdy tam dojedziemy. Jill chrząknęła i wskazała głową mój strój. – Powinnaś się przebrać. Clarence dba o elegancję. Wprawdzie nie miałam na sobie piżamy, ale za duża koszulka i flanelowe spodnie mogły nie pasować do planu Jill – bo podejrzewałam, że jest w tym jakiś zamysł. – Co proponujesz? – spytałam ostrożnie. Wzruszyła ramionami. – Wystarczą dżinsy i koszulka. Przebrałam się szybko, spróbowałam dodać otuchy Zoe i poszłam za Jill korytarzem aż do schodów. Ściszyłam głos, żeby nikt nas nie usłyszał. – Dobra. Co jest grane? Mam dwie teorie. Pierwsza zakłada, że jesteś przeciążona odbiorem wrażeń z życia Adriana i popadasz w szaleństwo. Według drugiej – za jego namową próbujesz mnie wyciągnąć na romantyczną eskapadę, ale wówczas kazałabyś mi włożyć sukienkę. Jill nawet nie próbowała się uśmiechać. – Chciałabym, żeby tak było. Przepraszam, jeśli przesadziłam. Pomyślałam jednak, że kwestia pragnienia odwiedzie Zoe od zadawania zbyt wielu pytań i siostra postanowi zostać w pokoju. Przykro mi, że ją wystraszyłam. – W każdym razie osiągnęłaś cel. Powiedz wreszcie, co się stało. – Wstrzymałam oddech. – Z Adrianem wszystko w porządku? – Nie wiem – odparła ponuro. – Chyba nie, bo nasza więź przestała działać pół godziny temu, gdy zaczęli pić jagera. – Gdy co? – Adrian jest w jakimś barze w Carlton. Poszedł tam, gdy odwołałaś wasze dzisiejsze spotkanie, ale nie obwiniaj się – dodała prędko. – Wiem, że nie miałaś wyboru. – Wcale się nie obwiniam. Jestem... – Jak oddać jednym słowem to, co czułam? Zakręciło mi się w głowie. Adrian upił się tak bardzo, że Jill nie mogła odbierać jego myśli ani uczuć. Miałam ochotę zwinąć się w kłębek i ukryć twarz. Czułam smutek, gniew, rozczarowanie. A to była ledwie pierwsza reakcja. Przybrałam obojętną minę. – Cóż, to, co czuję, jest bez znaczenia. Adrian dokonał wyboru i to nie jest moja sprawa. Jutro będzie musiał się zmierzyć z konsekwencjami. Odwróciłam się na pięcie, ale Jill chwyciła mnie za ramię. – Sydney, proszę. Kiedy tracę z nim kontakt, zwykle dzieje się coś naprawdę złego. Wiem, że bardzo przeżył wczorajszy incydent w Dallas. Wiele go to kosztowało. Nie uwierzyłabyś, jak dużo zużył mocy. – Zadrżała na to wspomnienie. – Tylko nie mów, że to nie jego wina – rzuciłam ostrzegawczo. – Nie powiem... ale nie jestem zdziwiona, że się teraz załamał. Słuchaj, masz prawo być zła. Wiem, że nie dotrzymał waszej umowy, ale proszę, pojedź tam. On potrzebuje pomocy. Bardzo się o niego martwię. Nie było mi łatwo podjąć decyzję. Nie wiedziałam, co czuję, bo się znieczuliłam, zmartwiałam. Gdybym tego nie zrobiła, musiałabym przyjąć do wiadomości fakt, że Adrian mnie zdradził. No, może to nie najwłaściwsze słowo. Z całą pewnością jednak mnie zawiódł. Gdyby to ktoś inny powiedział mi o jego wpadce, nie uwierzyłabym. Był taki przekonujący tamtej nocy, gdy wylałam jego alkohol. Uwierzyłam mu. – Dobrze – powiedziałam. Chciało mi się płakać na widok jej błagalnego spojrzenia. –

Gdzie on jest? Podała mi nazwę baru i poszła do siebie. Na dole spotkałam znajomą recepcjonistkę. Wiedziała, że często wychodzę, żeby coś załatwić dla panny Terwiliger, i teraz wytłumaczyłam jej, że później dostarczę przepustkę. Machnęła ręką i powróciła do lektury „Vogue’a”, tłumiąc ziewnięcie drugą ręką. Matchbox nie był spelunką, ale nie należał do ładnych i modnych lokali, jakie Adrian lubił odwiedzać. W każdym razie podawano tam alkohol i chadzali tam tłumnie studenci college’u, co zapewne tłumaczyło wybór Adriana. Bramkarz przepuścił mnie, pieczętując moją rękę na czerwono, co było znakiem, że nie skończyłam jeszcze dwudziestu jeden lat. Ogłuszyła mnie muzyka jakiejś lokalnej kapeli. W środku panował straszny ścisk. Przystanęłam bezradnie. Gdy po chwili ruszyłam przed siebie, nie zauważyłam nigdzie Adriana. Ujrzałam jednak stolik roześmianych ludzi, którzy na czołach mieli niemal wypisane „studenci malarstwa”. Zaryzykowałam, podeszłam i poczekałam, aż któreś mnie zauważy. Na stoliku stały puste kieliszki i szklanki. W końcu jakiś chłopak się mną zainteresował. – Nie znasz przypadkiem Adriana? – spytałam. Roześmiał się. – Jasne, że znam. To dobry duch tej imprezy. Postawił nam dwie kolejki. Zadziwiające, ale nie przejęłam się tą informacją. – Gdzie jest teraz? Dziewczyna o lawendowych włosach, znacznie poważniejsza od reszty, popatrzyła na mnie. – Właśnie wyszedł. Powiedział, że musi coś odebrać. – Nie mówił, dokąd idzie? Potrząsnęła głową, a przytulona do niej blondynka dorzuciła: – Mówił coś o lombardowaniu. Istnieje w ogóle takie słowo? – Nie – mruknęłam z niepokojem. Lombard? Po co miałby tam chodzić? I do którego? W pobliżu było ich z dziesięć. – Pojechał taksówką – powiedziała pierwsza. – Stamtąd miał wrócić na piechotę do domu. Aha. To już jakaś wskazówka. Wyjęłam telefon i poszukałam lombardów w pobliżu jego mieszkania. Znalazłam dwa. Wysłałam wiadomość do Adriana. Gdzie jesteś? Nie wiedziałam, czy odpowie, ale tymczasem mogłam zajrzeć do obu sklepów. – Dzięki – zwróciłam się do dziewczyn. Byłam w połowie drogi do wyjścia, gdy dogoniła mnie lawendowa. – Zaczekaj... – poprosiła. – Ty jesteś jego dziewczyną, prawda? Sydney? Zawahałam się. Umawialiśmy się, że nie ujawniamy naszego związku, ale najwyraźniej Adrian się wygadał. – Tak. – Jestem Rowena. – Miała poważną minę i trzeźwe spojrzenie. Nie piła tyle co inni. – Przykro mi. Nie wiedziałam. – O czym? – Że on ma problem. Prawie zawsze odmawiał, gdy gdzieś go wyciągaliśmy, a kiedy już gdzieś się wybierał, zwykle milczał cały wieczór. Byłam w szoku, że dziś się pojawił i... Im dłużej mu się przyglądałam, tym więcej rozumiałam. Miał taki wyraz twarzy jak mój ojczym, gdy upijał się w sztok. Jakby żył na pustyni i nagle zobaczył cysternę z wodą. Im dłużej to trwało... – westchnęła. – Przykro mi. Powinnam była z nim wyjść, ale sprawiał wrażenie, że wie,

co robi. Szczerość i troska w jej głosie ścisnęły mnie za gardło. – Nie przepraszaj. Nie masz obowiązku się o niego troszczyć. – To było moje zadanie. – Tak, wiem... tylko – urwała, a ja zrozumiałam, dlaczego Adrian wyrażał się o niej z szacunkiem. Zmusiłam się do uśmiechu, chociaż w środku byłam zmartwiała. – Dziękuję. – Mam nadzieję, że nic mu nie jest – dodała. – Sporo wypił. – Na pewno wszystko z nim w porządku. – Starałam się nie skrzywić. Do pierwszego lombardu ponoć od godziny nie zaglądał żaden klient. Miałam nadzieję, że Adrian powiedział Rowenie prawdę. Jeśli nie, nie miałam szans go znaleźć, bo nie odpisał na esemesa. Na szczęście spotkałam go w drugim lombardzie. Stał w drzwiach przed metalową kratą, za którą pracownicy chronili się w nocy. Mogłam to zrozumieć, takie miejsca zapewne przyciągały desperatów. Adrian tak właśnie wyglądał. – Muszę go odzyskać! – krzyczał. – Muszę! Dla niej. To królewskie dziedzictwo! Jakiś facet o niechlujnym wyglądzie patrzył na niego zza kraty. – Rozumiem. Ale nie mogę zwrócić kamienia, jeśli pan go nie wykupi. Odniosłam wrażenie, że powtarzał to samo Adrianowi już wiele razy. – Adrian – powiedziałam. Obrócił się, a mnie zrobiło się słabo na widok jego przekrwionych oczu i obłąkanego wzroku. Zwykle starannie ułożone włosy miał rozczochrane, ubranie pomięte. Gdybym go nie znała, też chętnie oddzieliłabym się od niego żelazną kratą. – Co ty tu robisz?! – spytał. – Szukam cię. – Nakazałam sobie spokój, ale byłam bliska paniki. – Chodź. Musimy stąd iść. Odwiozę cię do domu. – Nie! Najpierw muszę go odzyskać. – Wycelował oskarżycielski palec w pracownika lombardu. – Ukradł mi go! Mężczyzna westchnął. – Dzieciaku, przehandlowałeś go za gotówkę. – Co to było? – spytałam ostro. – Co sprzedałeś? Adrian przesunął palcami po włosach i rozczochrał się jeszcze bardziej. – Niczego nie sprzedałem. Nigdy bym tego nie zrobił. Tylko mu pożyczyłem. A teraz chcę odzyskać. – Sięgnął do kieszeni i wyjął dziesięć dolarów. – Proszę mi go oddać, a dam panu pieniądze. Więcej nie mam, ale resztę zapłacę za dwa tygodnie. Słowo. To rozsądny układ. – Nie tak to funkcjonuje – odparł mężczyzna za kratą. – Co... pożyczyłeś? – spytałam. – Rubin. Wyjąłem go ze spinki od cioci Tatiany. Nie powinienem był go tu zostawiać. Nie w takim miejscu. To... bluźnierstwo! Kamień nie powinien się tu znaleźć. Kazała mi go oddać, ale teraz wiem, że tego nie chciała. Przeszedł mnie dreszcz. – Kto ci kazał? – Ona. Ciotka Tatiana. – Adrian, ona nie mogła ci nic kazać. Odeszła... Popukał się w głowę. – Nie odeszła, jest tutaj. Nie w tej chwili, ale wiem, że czeka. Urządzi mi awanturę, gdy tylko wytrzeźwieję! Muszę odzyskać rubin! – Odwrócił się z zadziwiającą prędkością i uderzył w kratę. Sprzedawca cofnął się o krok.

– Dzwonię na policję. – Proszę zaczekać. – Przyskoczyłam do niego. – Ile jest panu winien? – Dwieście pięćdziesiąt. – Dostałem dwieście! – zawył Adrian. – Plus procent i opłaty – odparł tamten, wykazując więcej cierpliwości, niż sama bym w sobie odnalazła. Wyjęłam portmonetkę. – Jakie karty kredytowe pan przyjmuje? – Wszystkie. Zapłaciłam za rubin, a kiedy sprzedawca po niego poszedł, Adrian zawołał: – Oby nie był porysowany! – Gdy odzyskał klejnot, oglądał go, mrużąc oczy, jakby był mistrzem jubilerstwa. – Chodź. – Ujęłam go za ramię. – Idziemy. Nie poruszył się, ścisnął rubin w garści i podniósł do ust. Zamknął oczy, a potem odetchnął głęboko i powlókł się za mną do samochodu. Po drodze był bardzo rozmowny, opowiadał mi szczegółowo, jak spędził wieczór, i raz po raz oburzał się na lombard, w którym go oszukano. Milczałam. Ledwo słyszałam, co mówi. Zaciskałam palce na kierownicy, aż mi pobielały knykcie. Nie mogłam zapomnieć, z jaką wściekłością uderzał o kratę. Umilkł dopiero, gdy zaparkowałam przed jego domem. Przyjrzałam mu się, oceniając opłakane skutki ostatnich wydarzeń. Nie wiedziałam, czy powinnam odczuwać ulgę, czy mu współczuć. – Sydney, zaczekaj – poprosił, gdy zobaczył, że zamierzam odejść. – Musimy porozmawiać. Westchnęłam. – Nie. Nie dzisiaj. Jestem zmęczona i muszę się położyć. I nie chcę z tobą rozmawiać, gdy jesteś w takim stanie. Jutro będzie na to mnóstwo czasu. – Na pewno? – spytał. – Bo może odsuniesz się ode mnie i zostaniesz z Zoe? – Nie zaczynaj – rzuciłam ostrzegawczo. – Nie możemy tego zmienić. Wiedziałeś o tym od początku, więc nie zarzucaj mi, że nie towarzyszę ci na każdym kroku. – Niczego ci nie zarzucam – mruknął. – Ale nie chcę w tym dłużej tkwić. Ucieknijmy naprawdę. Zamieszkamy u Stróżów i uwolnimy się od tego absurdu raz na zawsze. – Adrian – przerwałam mu ze znużeniem. – Nie mów do mnie tym protekcjonalnym tonem – warknął, a w jego oczach rozbłysnął gniew. – Nie wiem, jak to robisz, ale gdy wymawiasz moje imię w ten sposób, czuję się jak pięciolatek. Chciałam odpowiedzieć, że właśnie tak się zachowuje, ale ugryzłam się w język. – W porządku. Nie możemy zamieszkać u Stróżów, bo alchemicy stale nadzorują ich społeczność. Poza tym nie przetrwałbyś nawet godziny w tamtych warunkach. I nie porzuciłbyś Jill. Udręka w jego oczach mówiła sama za siebie. – No właśnie. Jesteśmy tu uwięzieni, więc musimy się starać przetrwać, dopóki... sama nie wiem. Coś się zmieni. Wiesz o tym. Zawsze wiedziałeś. – Tak – przyznał. Znowu przesunął ręką po włosach i tym razem był to gest wyrażający bezradność. – Wiem i nie mogę tego znieść. Nie muszę się upijać, żeby tak się czuć. Jak długo jeszcze, Sydney? Dokąd to wszystko zmierza? I kiedy się uwolnimy? Wtedy gdy ty i Marcus rozpętacie rewolucję przeciwko alchemikom?

– To nie takie proste. – Odwróciłam wzrok. – Musielibyśmy zbuntować się również przeciwko tradycji opartej na wielu zakazach obowiązujących w obu światach. – Co z nami będzie? – Oparł się o szafkę kuchenną i zapatrzył w ciemne okno. – Dokąd uciekniemy? Na chwilę zapadła cisza. Nie znałam odpowiedzi, więc stchórzyłam i skierowałam rozmowę na niego. – Czy dlatego tak się dziś zachowałeś? Z powodu naszej sytuacji? Czy raczej z powodu ducha? Jill wspomniała, że nadużyłeś magii. – Nie, Sydney. – Nigdy nie zwracał się do mnie po imieniu. Trudno było mi się na niego gniewać. Podszedł i chwycił mnie za ręce. Miał w oczach ból. – Nie nadużyłem magii. To było... ja stałem się duchem. Wypełnił mnie. Musiałem zajrzeć w głąb istoty tej dziewczyny – Olive – żeby dowiedzieć się, co się jej przytrafiło. Duch wniknął w każdą cząsteczkę jej ciała, a ja musiałem stać się duchem, żeby to zobaczyć. A potem próbowałem nad nim zapanować. Wiesz, co to znaczy? Masz pojęcie? Tylko raz zrobiłem coś, co wymagało większej mocy... ocaliłem Jill. – I stąd tak gwałtowna reakcja – zrozumiałam. Pokręcił głową. – Próbowałem. Chciałem go okiełznać. Ale wahadło przechylone mocno w jedną stronę, musi odchylić się w drugą. Trudno to wytłumaczyć. – I ja miewam gorsze chwile. – Nie takie – odparł. – Nie mówię tego, żeby się tłumaczyć. Czuję... jakby cały świat wokół mnie się kruszył. Najmniejsza wątpliwość, strach... zżerają mnie. Połyka mnie mrok i nie potrafię odróżnić rzeczywistości od wyobrażeń. Nawet gdy wiem, że coś jest złudzeniem... jak ciotka Tatiana... nie mogę... Zrobiło mi się zimno na wspomnienie tego, co mówił w lombardzie. – Jak często słyszysz jej głos? – Niezbyt często – szepnął. – Ale wystarczyłby tylko raz, żeby się przerazić. Wiem, że jej tu nie ma. Odeszła. Jednak wyobrażam sobie, co by powiedziała, i to jest tak rzeczywiste... że praktycznie ją widzę. To znaczy tak naprawdę nie widzę, ale obawiam się, że pewnego dnia to się stanie i wtedy będę zgubiony... Nie wiedziałam, co powiedzieć. Często rozmawialiśmy o zagrażającym mu obłędzie, ale sądziłam, że skończy się na chwiejnych nastrojach. Przyciągnęłam go do siebie i nareszcie odnalazłam właściwe słowa. – Adrian, musisz znaleźć pomoc. Zaśmiał się ostro. – Niby gdzie? Mogę liczyć wyłącznie na alkohol. Tylko on łagodzi skutki mocy ducha. – To nie jest rozwiązanie. Potrzebujesz prawdziwej pomocy. Mógłbyś zażywać leki, jak Lissa. Gwałtownie się odsunął. – I skazać się na otępienie? – Ale powstrzymać ducha, uchronić się przed depresją... i innymi rzeczami. Jak picie na umór i zastraszanie właściciela lombardu. – Utracę magię. – Tak. I o to chodzi. – Nie mógłbym. Nie chcę się od niej odcinać. – Skrzywił się z bólu. – Zrobisz, co zechcesz – rzuciłam sucho. Ja także czułam ból, ale starałam się go ukryć pod maską surowości. Zmartwiony Skoczuś siedział obok, wzięłam go na kolana i głaskałam złote łuski. – Jeśli się zdecydujesz na leczenie, ocalisz siebie i Jill. Wiesz, że mrok przeniknie

także do niej. – Już raz ją ocaliłem! – wykrzyknął. W jego oczach znów zapłonął ten zrozpaczony, zdesperowany błysk. – Umarła, a ja ją wskrzesiłem. Mocą ducha. Uzdrowiłem rękę Roweny. Zabezpieczyłem krew Olive. Czy wiesz, ile mnie to kosztowało? I nie chodzi o natężenie mocy... To było bardzo skomplikowane, Sydney. Nie wiem, czy ktoś poza mną zdołałby tego dokonać. Ale mnie się udało. Mocą ducha. Z nią mogę robić wielkie rzeczy. To coś nowego. – Możesz zdziałać mnóstwo wielkich rzeczy. – Czyżby? Takich jak to? Pokazał palcem swój autoportret, który – nawet ja musiałam to przyznać – był raczej kiepski. – Jesteś czymś więcej niż magią – upierałam się. – Nie pokochałam cię ze względu na niezwykłe zdolności. To go zastanowiło. – Ale jak mógłbym się wyrzec pomagania innym? Pytałem cię o to wcześniej. Powinienem był pozwolić Jill umrzeć? Rowenie zniszczyć karierę? Stracić jedyną szansę na ocalenie innych przed zmianą w strzygi? Tego było już za wiele. Odłożyłam Skoczusia. – Istnieje granica, której nie wolno przekraczać. To prawda, dokonałeś zadziwiających rzeczy, lecz teraz będziesz musiał zapłacić za to wysoką cenę. Jesteś na to przygotowany? Bo ja nie! Pora zadbać o siebie. Co się stanie, jeśli któregoś razu moc ducha nie pozwoli ci się zatrzymać? Popadniesz w obłęd. Albo zginiesz. Co wtedy? Co więcej osiągniesz? Nic. Nie wiesz, co kryje przyszłość. Nie wiesz, na co będzie cię stać, jeśli przełamiesz wpływ ducha. Podszedł i ujął moje ręce. – Nie potrafię tak. Myślisz, że mógłbym stać bezczynnie, gdy ktoś będzie potrzebował mojej pomocy? Pozwolić mu cierpieć? Nie potrafię się oprzeć takiej pokusie. – Więc zwalcz ją inaczej. Idź do lekarza. Przekonaj się, co możesz zrobić, kiedy odzyskasz nad sobą kontrolę. Zielone oczy uwięziły mój wzrok na całą wieczność. W końcu Adrian przełknął ślinę i potrząsnął głową. – Nie mogę, Sydney. Nie zrezygnuję z tego. Nie wytrzymałam. Łzy popłynęły mi z oczu i rozpłakałam się jak dziecko. Ukryłam twarz w dłoniach, czułam, jak wypływa ze mnie cały ten smutek i lęk, który nosiłam w sobie od dawna. Prawie nigdy nie płaczę. A już na pewno nie przy kimś. Mimo że w ostatnim czasie uznałam niemal wszystkie rady ojca za bezużyteczne, nadal uważałam, że okazywanie tak silnych emocji jest oznaką słabości. Ale nie umiałam się powstrzymać. Nie mogłam przestać. Byłam przerażona. Bałam się o niego. Zwykle rozumuję logicznie, lecz przerosło mnie coś, co wykraczało poza granice rozsądku. Powiedziałam głośno to, o czym myślałam od dawna. Że pewnego dnia Adrian posunie się dalej, nie poprzestanie na gorączkowym zamalowywaniu płócien czy upijaniu się. Co by się stało, gdyby facet z lombardu wezwał policję, zanim się pojawiłam? Albo gdyby zjawa ciotki kazała skoczyć Adrianowi przez okno? Poczułam, jak mocno mnie obejmuje i mówi zaskakująco słabym głosem. – Sydney... czy ty... czy my... zrywasz ze mną? Zdołałam wydusić coś z siebie dopiero po dobrej minucie. Byłam w szoku. Nie mogłam uwierzyć, że tak pomyślał. Miałabym go zostawić dlatego, że cierpiał? – Co takiego? Nie! Co też ci przyszło do głowy? Zdążył już wytrzeźwieć, ale był wystraszony i zdezorientowany. – Więc czemu płaczesz?

– Przez ciebie! – Uderzyłam go pięściami w pierś. – Kocham cię i nie wiem, co robić! Potrafię rozwiązać niemal każdy problem, a teraz jestem bezsilna. Nie wiem, jak się z tym uporać. I boję się! O ciebie! Czy wiesz, co by się ze mną stało, gdyby coś złego ci się przydarzyło? – Przestałam go okładać i złożyłam ręce na piersi, jakbym się bała, że serce mi wypadnie. – Pękłoby mi serce. Rozbiło się na kawałki. W pył. – Opuściłam ręce. – Uleciałoby z wiatrem i nic by nie zostało. Milczeliśmy. Tylko moje niepohamowane łkanie przerywało ciszę. Usłyszałam wibracje telefonu w torebce. „To na pewno Zoe” – pomyślałam. W tej chwili wydała mi się osobą z innego świata. Powoli wracałam do rzeczywistości. Zoe była jej częścią. Na pewno umierała ze strachu, że Jill przerobi mnie na przekąskę. Oderwałam się od Adriana i przeczytałam wiadomość. Odpisałam Zoe, że nic mi nie jest i że wkrótce wracam. Kiedy podniosłam głowę, Adrian patrzył na mnie z taką tęsknotą i rozpaczą, że zapragnęłam natychmiast do niego podbiec. Wiedziałam jednak, że wówczas nie wyjdę, a musiałam wracać. Życie toczyło się swoim rytmem. – Porozmawiamy później – szepnęłam, nie wiedząc, co mogłabym dodać. Wyjęłam portmonetkę i położyłam trochę pieniędzy na kanapie. – Na przetrwanie. – Sydney... – zrobił krok naprzód i wyciągnął do mnie ręce. – Później. – Stchórzyłam. – Prześpij się teraz. I pamiętaj, że cię kocham. Nieważne, co się wydarzy, kocham cię. Był tak udręczony, że to nie mogło mu pomóc, ale nie miałam więcej do zaoferowania.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Adrian JEJ ŁZY POZBAWIŁY MNIE RESZTEK SIŁ. Mogłem obstawać przy swoim i spierać się z nią, wytłumaczyć, dlaczego dałem się schwytać w pułapkę duchowi. Pewnie bym coś zdziałał, może nawet ją przekonał. Ale gdy zacząłem trzeźwieć, wspomnienie tych łez mnie prześladowało. Zawsze bardzo ceniłem sobie te rzadkie chwile namiętności, którą widziałem w jej oczach, głębszą, czującą część jej natury, którą skrywała przed światem. Rzadko okazywała emocje i tylko mnie pozwalała dotrzeć do tej części siebie, gdy przepełniały ją radość i pożądanie. Tego wieczoru pozwoliła mi ujrzeć także bezmiar swojego smutku. Dręczyło mnie to, zwłaszcza że gdy spotkałem ją następnym razem, zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Dotrzymała słowa. Nie odeszła. Wyczuwałem jednak, że jest sfrustrowana, tylko skrywa prawdziwe uczucia za uśmiechami i opanowaniem. Miałem problem; nie, to ja byłem problemem, którego nie potrafiła rozwiązać. Musiało ją to doprowadzać do szaleństwa. Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej uświadamiałem sobie, że to nie było jej zadanie. Sam powinienem wziąć za siebie odpowiedzialność. Nikt nigdy nade mną nie płakał. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że zasługuję na czyjeś łzy. – A jednak zasługuję – powiedziałem do Jill. – Jeśli tak bardzo jej na mnie zależy, jeśli zadaję jej tak wielkie cierpienie... nie mogę pozwolić, by poszło na marne. Jestem dla niej ważny. Muszę coś zrobić. – Jesteś ważny – zapewniła mnie Jill. Siedzieliśmy przed budynkiem jej dormitorium, ciesząc się zimowym ciepłem. Schowaliśmy się w cieniu rozłożystej budowli przed szkodliwym słońcem. Pokręciłem głową. – Sam nie wiem. Nie wiem, co mogę ofiarować jej albo światu. Sądziłem, że moc ducha. Że to, co mogę dzięki niemu osiągnąć, będzie moim darem dla innych. Myślę o tobie i Olive. – Nie słyszałem o niej, odkąd wyjechała na królewski dwór, ale podejrzewałem, że moje wysiłki spełzły na niczym. Jill ścisnęła mnie za rękę i się uśmiechnęła. – Z całą pewnością mnie pomogłeś najbardziej, ale Sydney ma rację – nie wiesz, ile mógłbyś zdziałać samodzielnie. Większość ludzi nie zostawia po sobie śladu w postaci cudów. Niektórzy tak – dodała szybko – ale częściej osiągamy najwięcej poprzez drobne starania. Nie uda ci się to, jeśli... – Zwariuję albo zginę? – dokończyłem, cytując Sydney. Jill się skrzywiła. – Nie myślmy o tym. Nie ma sensu zamartwiać się czymś, co się nie wydarzyło. Skup się na tym, co potrafisz kontrolować. Objąłem ją. – Znowu zaczynasz, Ślicznotko. Wymądrzasz się ponad swój wiek. – To z pewnością cień twojej wielkiej mądrości. Już dokonujesz wielkich rzeczy, choć nawet o to nie zabiegasz. – Przysunęła się bliżej. – Ale poważnie. Spróbuj, Adrian. Spróbuj zapanować nad duchem i przekonaj się, co się wydarzy. – Od tamtej pory nie sięgałem po magię. Nawet nie zaglądam w aury. Całkowicie odstawiłem też alkohol. – Minęło zaledwie kilka dni. Nie twierdzę, że twoje poświęcenie nie zasługuje na

szacunek. Ale czy potrafisz się powstrzymać, kiedy... sama nie wiem... na przykład Sydney skaleczy się w nogę przy depilacji? Powstrzymasz się od interwencji czy pomyślisz: „Och, małe uzdrowienie nie zawadzi?”. – Ma wspaniałe nogi – przyznałem. – Nie chciałbym widzieć na nich nawet draśnięcia. – Otóż to. Uznałbyś, że drobny zabieg w niczym nie zaszkodzi. Tak samo pomyślisz przy następnej okazji. I następnej... Podniosłem ręce do góry. – Dobrze, dobrze. Zrozumiałem. Dzięki Bogu, Sydney jest zbyt ostrożna, żeby się skaleczyć przy depilacji. – Oboje się roześmialiśmy, ale szybko spoważniałem. – Masz rację. Postaram się... ale nie mogę pozbyć się uczucia, że to niegodne. Zawsze żyłem jak egoista. Byłoby dobrze to zmienić. Jill spojrzała mi prosto w oczy. – Za każdym razem, gdy używasz mocy ducha... czynisz to wyłącznie dla dobra innych? Zastanawiałem się przez chwilę. – Pytasz mnie, ale znasz odpowiedź – odparłem. Używałem mocy dla przyjemności, rozkoszy i poczucia boskości. Czasem przynosiła ze sobą stan nieważkości, jaki wcześniej oferowały tylko alkohol i papierosy. – Sam widzisz – skwitowała Jill. – To tylko tabletka, nie zobowiązanie na całe życie. Jeśli nie zadziała, możesz odstawić lek. – Czemu mam wrażenie, że już to słyszałem? Uśmiechnęła się złośliwie. – To samo Sydney mówiła o tabletkach antykoncepcyjnych. Trudno uwierzyć, ale prawie o tym zapomniałem. – A, tak. Rozmowa, której nie powinnaś była usłyszeć. Musimy chronić twoją niewinność tak długo, jak się da. Gorzki wyraz twarzy Jill sprawił, że znów wydała mi się starsza. – Skończyła się w chwili, gdy połączyła nas więź. Z budynku wyszły Sydney i Zoe. Nie zobaczyły nas, bo usiedliśmy nieco dalej od drzwi. Jill je zawołała. Zoe momentalnie się usztywniła. Sydney odpowiedziała uśmiechem, chociaż był to grzeczny uśmiech alchemiczki. Oparłem się wygodnie i założyłem nogę na nogę w nadziei, że wyglądam wystarczająco bezczelnie. – Proszę, proszę. Siostry Sage. Dokąd to? Na ochotniczy dyżur w bibliotece? A może w sklepie „Wszystko za pięć centów” urządzają dziś wyprzedaż? Nie wiem, jakim cudem Sydney nawet nie drgnęła. Kochałem ją coraz mocniej, lecz czasem miałem ochotę zabrać ją na partyjkę pokera. Jej opanowanie i moja zdolność odczytywania aury pozwoliłyby nam zbić fortunę. – Blisko. Zoe potrzebuje papieru milimetrowego na geometrię. – Ach – mruknąłem. – Zakupy biurowe. Zgadłbym za drugim razem. Nie wspomniałem o tym, bo sądziłem, że gromadzicie takie rzeczy pod łóżkiem. Opanowanie Sydney było naprawdę godne podziwu, chociaż kąciki jej ust lekko zadrgały. Spojrzała na Jill. – Potrzebujesz czegoś? Mała pokręciła głową, ale ja nie omieszkałem się wtrącić. – Przydałby mi się nowy papier do rysowania i parę ołówków, i... Sydney westchnęła i przybrała udręczoną minę. – Nie pytałam ciebie, Adrian. Chodźmy, Zoe. Do zobaczenia. – Ruszyły w swoją stronę,

ale Sydney nagle się zatrzymała. – Muszę zamienić słowo z Jill. Trzymaj. – Rzuciła siostrze kluczyki. – Możesz wyprowadzić samochód z parkingu. Zoe wybałuszyła oczy, jakby Sydney powiedziała, że Boże Narodzenie przypada w tym roku wcześniej. Wyglądała słodko, ale musiałem pamiętać, że jest nieustannym utrapieniem w naszym życiu miłosnym. – Naprawdę? Och! Dziękuję! – Zacisnęła kluczyki w garści i odbiegła. Sydney popatrzyła za nią z czułością. – Co ty powiesz? – zwróciła się do mnie. – „Wszystko za pięć centów”? – Daj spokój – mruknąłem. – Nie udawaj, że to cię nie kręci. Uśmiechnęła się. Słońce rozświetliło jej włosy złotym blaskiem. Zaparło mi dech. – Możliwe – przyznała. – Zależy, czy mieliby coś w ładnym kolorze. – Rozumiem, że to nie ze mną chciałaś zamienić słowo? – Jill uśmiechnęła się chytrze. Sydney wzruszyła ramionami i zatknęła kosmyk wspaniałych włosów za ucho. – Chciałam chwilę odetchnąć. Miło spotkać was oboje – powiedziała, ale patrzyła na mnie. Powietrze zrobiło się gęste od napięcia. Wiedziałem, że jej także trudno jest utrzymać dystans między nami. Oddałbym wszystko, żeby ją teraz objąć, przesunąć palcem po jej policzku i poczuć miękkość włosów. Odchrząknęła i odwróciła wzrok, szukając jakiegoś bezpiecznego tematu. Nie znalazła go jednak, bo naraz rozbłysły jej oczy. – Znalazłam właściwe rozwiązanie. – Rozejrzała się szybko. – Sól. Wsączyłam w nią wszystkie cztery żywioły. Jill wstrzymała oddech, równie przejęta nowiną jak ja. – Potrafisz odtworzyć atrament Marcusa? Sydney energicznie skinęła głową. – Najtrudniejsze mam już za sobą. Teraz muszę dodać soli do roztworu stosowanego w produkcji tatuaży. I potrzebuję królika doświadczalnego. Najodważniej byłoby zacząć od siebie. – Jestem absolutnie pewien twoich umiejętności – oświadczyłem – ale może powinnaś wypróbować to na jednym z gwiaździstookich rekrutów Marcusa? – Możliwe. Nie zrobiłabym im krzywdy. Chodzi tylko o to, czy mój atrament okaże się skuteczny. A o tym przekonamy się dopiero, gdy alchemicy spróbują ponownie wytatuować takiego delikwenta. – Zmarszczyła lekko czoło z namysłem; wyglądała przy tym uroczo. – Chyba że zdobyłabym atrament, którego oni używają, i trochę z nim poeksperymentowała... Hmm... Nie będzie łatwo. Poza tym nie znam tu nikogo, kto włada mocą ziemi. Żachnąłem się. – Jestem pewien, że Abe ofiarowałby swoją pomoc. – O, tak – odparła Sydney. – Nie wątpię. Jednocześnie gorliwie wypytałby mnie o najdrobniejsze szczegóły. Zoe podjechała przed dom ich wypasionym wozem. Nie zahaczyła o krawężnik ani nie uderzyła o mur, co uznałem za obiecujące. Sydney mimo to bacznie przyjrzała się karoserii. Zadowolona z oględzin, usiadła za kierownicą i pomachała nam na pożegnanie. Spojrzała mi w oczy i zaczarowała mnie tym bursztynowym blaskiem. Westchnąłem, gdy odjechała, a kiedy się obróciłem, zobaczyłem znaczące spojrzenie Jill. – Dobrze – powiedziałem. – Umówię się na wizytę. Uściskała mnie. Zadzwoniłem do psychiatry rekomendowanego przez przychodnię studencką w Carlton, lecz miałem nadzieję, że szybko mnie nie przyjmie. Ostatecznie specjaliści są bardzo zajęci. Ten również był, ale akurat ktoś odwołał wizytę nazajutrz. Recepcjonistka oświadczyła, że dopisało

mi niezwykłe szczęście, więc nie miałem już wyjścia. Umówiłem się i zrezygnowałem z zajęć multimedialnych. Usłyszałem, że jestem „lewusem”, gdy poprosiłem Rowenę, by streściła mi później, co straciłem. Doktor nazywał się Ronald Mikoski, lecz szybko o tym zapomniałem, bo wyglądał zupełnie jak Albert Einstein z rozczochraną czupryną i wąsami. Spodziewałem się kozetki, na której każe mi się położyć i opowiadać o matce, ale on wskazał mi pluszowy fotel, a sam usiadł za biurkiem. Zamiast notesu miał laptopa. – A zatem, Adrianie – zaczął Einstein – powiedz, co cię sprowadza. Chciałem powiedzieć, że moja dziewczyna mnie przysłała, ale ugryzłem się w język. – Moja dziewczyna uważa, że powinienem poprosić o pomoc – przyznałem. – Potrzebuję leków antydepresyjnych. Krzaczaste brwi uniosły się w górę. – Ach tak? Nie wydaję recept od ręki. Najpierw się zorientuję, w czym rzecz. Czy jesteś w depresji? – W tej chwili nie. – Ale czasem popadasz w przygnębienie? – Pewnie. Jak każdy, prawda? Spojrzał mi głęboko w oczy. – Tak, oczywiście, ale z tobą bywa gorzej niż z innymi? Zawahałem się. – Tak. – Dlaczego? Zwątpiłem. Nie byłem gotowy o tym rozmawiać. Nie spodziewałem się pytań. Lissa opowiadała, że psychiatrzy przepisują leki, a terapeuci rozmawiają z tobą o problemach. Sądziłem, że przyjdę, poproszę o pigułki i już. – Bo... piję, gdy jestem przygnębiony. Palce Einsteina zabębniły lekko w klawiaturę. – Dużo? Miałem na końcu języka uwagę, że to „subiektywna” ocena, ale postanowiłem odpowiedzieć odważnie. – Tak. – Również wtedy, gdy masz dobre samopoczucie? – Chyba tak... ale co szkodzi czasem trochę wyluzować? – Opowiedz, jak się czujesz, gdy masz „dołek”. I znów miałem ochotę zażartować, rzucić coś o dołkach golfowych. Niby jak miałem mu opisać, co czułem w najczarniejszych chwilach, gdy cień ducha spowijał moją duszę? Nawet gdybym znalazł odpowiednie słowa, on by mnie nie zrozumiał. Czy ktoś w ogóle mógł mnie zrozumieć? Nikt – i dlatego było mi z tym tak bardzo źle. Zawsze czułem się samotny. Nawet inni moroje obdarzeni mocą ducha nie potrafili do końca pojąć, co przeżywam. Każde z nas tkwiło w swoim piekle. Nie mogłem, rzecz jasna, opowiedzieć Einsteinowi o magii ducha, ale starałem się jak najwierniej opisać swoje przeżycia. W pewnej chwili przestał stukać w klawiaturę i tylko słuchał, od czasu do czasu prosząc, bym coś doprecyzował. Chciał wiedzieć, jak się czuję, gdy jestem szczęśliwy. Szczególnie zainteresował się moją rozrzutnością i „dziwacznymi zachowaniami”. Kiedy wyczerpaliśmy ten temat, wręczył mi plik kwestionariuszy, z których wyczytałem te same pytania tylko inaczej sformułowane. – Och – westchnąłem, oddając mu wypełnione kartki. – Nie miałem pojęcia, że tak trudno

jest uzyskać kwalifikacje wariata. Rozbawiłem go. – „Wariat” to określenie używane aż nazbyt często. Piętnujące. – Przekrzywił głowę. – Nasze ciała i mózgi, Adrianie, funkcjonują dzięki różnym chemicznym reakcjom. To prosty, a zarazem niezwykle skomplikowany system, w którym czasem coś nawala. Mutacja komórki. Zabłąkany neuron. Brak neuroprzekaźnika. – Moja dziewczyna byłaby zachwycona takim ujęciem tematu – mruknąłem. Wskazałem na kwestionariusze. – Skoro nie jestem wariatem, czy mimo to dostanę jakieś pigułki? Einstein przejrzał moje odpowiedzi, kiwając głową, jakby zobaczył tam coś, czego się spodziewał. – Jeśli chcesz, ale nie takie, po jakie przyszedłeś. Masz bardziej złożony problem niż depresja. Wykazujesz wiele klasycznych objawów zaburzenia dwubiegunowego. Było coś złowieszczego w słowie „zaburzenie”. – Co to znaczy? W słowach, które nie zaczynają się od „neuro-”? Uśmiechnął się, ale raczej smutno. – Najprościej mówiąc, twój mózg pogłębia przeżywanie zarówno smutku, jak i radości. Wyolbrzymia różne uczucia. – Uważa pan, że w ogóle można być szczęśliwym? – Poczułem się nieswojo. Może fakt, że jego pacjenci odwoływali wizyty w ostatniej chwili, powinienem traktować jako ostrzeżenie, że nie jest dobrym lekarzem. – To zależy. – Ponownie zajrzał do moich odpowiedzi. – Niedawno wydałeś osiemset dolarów na kolekcję płyt? – Tak... i co z tego? To muzyka w najczystszej postaci. – Od dawna myślałeś o takim zakupie? Szukałeś okazji? Przypomniałem sobie, jak przechodziłem obok napisanego odręcznie ogłoszenia na ścianie w kampusie. – No nie. Okazja sama się pojawiła, a ja uznałem, że warto z niej skorzystać. – Dokonywałeś też innych impulsywnych zakupów? – Nie. To znaczy kiedyś przez miesiąc codziennie posyłałem kwiaty pewnej dziewczynie. Kupiłem jej również wielki flakon perfum. Mojej obecnej dziewczynie też kupiłem drogie perfumy. Właściwie kupiłem jej również samochód. Ale to osobna kwestia – dodałem szybko, bo spojrzał na mnie surowo. – Byłem zakochany. Wszyscy tak postępujemy, żeby mieć fajniejszy seks, prawda? – Odpowiedziało mi milczenie. – Może powinienem zapisać się na kurs zarządzania pieniędzmi. Chrząknął cicho. – Adrianie, uczucia radości i smutku są całkowicie naturalne. Towarzyszą ludziom przez całe życie. – Nie miałem zamiaru go poprawiać. – Nienaturalne są natomiast stany głębokiego przygnębienia, które nie pozwalają nam funkcjonować normalnie, albo euforia, która każe nam rzucać się w działanie bez liczenia się z konsekwencjami. Tak jest z rozrzutnością. Z całą pewnością nie jest również naturalne, gdy ktoś doświadcza gwałtownych zmian nastroju z powodów błahych lub wyimaginowanych. Chciałem mu powiedzieć, że miałem powód, że to wpływ ducha powodował wszystkie te stany. Ale czy przyczyna była tu najważniejsza? Jeśli ktoś władający magią ognia się poparzy, potrzebuje przede wszystkim pierwszej pomocy. Nieważne, czy chorowałem z powodu ducha. Potrzebowałem leczenia, czy tak? Myślałem chaotycznie, usiłując rozwiązać odwieczny dylemat jajka i kury. Może to nie duch wywoływał problemy. Może tacy jak Lissa i ja od początku mieli predyspozycje do „zaburzeń chemicznych” i to nas przyciągało do ducha.

– Jak temu zaradzić? – spytałem na koniec. Einstein wyjął mały notes i coś zapisał. Kiedy skończył, wyrwał kartkę i mi ją wręczył. – Twoja recepta. – Lek przeciwdepresyjny? – Stabilizujący nastrój. Gapiłem się na kartkę, jakby mogła mnie ugryźć. – Zaraz. Ma mnie „ustabilizować” tak, żebym nie doświadczał smutku ani radości? Przestanę czuć? – Wstałem gwałtownie. – Nie zgadzam się! Może i uczucia są niebezpieczne, ale nie chcę się ich pozbawiać. – Usiądź – powiedział spokojnie. – Nikt ci ich nie odbierze. Jak mówiłem, nasze organizmy to wyłącznie chemia. Masz niedobory kilku ważnych składników. Ten lek to naprawi, działa jak insulina na cukrzyka. Nadal będziesz czuł. Będziesz szczęśliwy albo smutny. Może nawet zły. Przestaniesz tylko doświadczać tak gwałtownych zmian nastroju. Nic poza tym. To dużo bezpieczniejsze niż zagłuszanie uczuć alkoholem. Usiadłem i patrzyłem pustym wzrokiem na kartkę. – Przestanę tworzyć, prawda? Już nie będę malował tak jak do tej pory. – To niepokój każdego artysty – odparł Einstein, poważniejąc. – „Czy to wpłynie na moje zdolności twórcze?”. Możliwe, ale wiesz, co naprawdę przeszkadza ci malować? Przygnębienie tak wielkie, że nie wypuszcza cię z łóżka. Przebudzenie w areszcie po pijackiej burdzie. Zabijanie się. To szkodzi twórczości. Zadziwiające, że Sydney mówiła to samo. – Stanę się przeciętniakiem – zaprotestowałem. – Wyzdrowiejesz – poprawił. – To solidny fundament dla kogoś, kto pragnie osiągnąć więcej. – Podoba mi się moja sztuka – taka jaka jest. Naburmuszyłem się jak dziecko. Einstein wzruszył ramionami i oparł się na krześle. – W takim razie musisz wybrać, co jest dla ciebie ważniejsze. Nie musiałem się zastanawiać. – Ona. Milczał, ale wyraz jego twarzy mówił wszystko. Westchnąłem i wstałem ponownie. – Poproszę o wypisanie tej recepty. Einstein poinformował mnie jeszcze o skutkach ubocznych i ostrzegł, że poprawa nie nastąpi od razu. Fakt, że po wyjściu z gabinetu skierowałem się do apteki, a nie do monopolowego, wymagał sporego samozaparcia. Zmusiłem się nawet do wysłuchania farmaceutki, która pouczała mnie o właściwych dawkach leku i konieczności zrezygnowania z alkoholu na czas terapii. Po powrocie do domu nie miałem odwagi otworzyć butelki. Włączyłem pierwszą lepszą płytę i usiadłem na kanapie z fiolką w ręku, wpatrując się w nią w zadumie. Nie rozumiałem pojęcia stabilizacja nastroju. Sądziłem, że dostanę te same leki, które zażywała Lissa. Teraz nie wiedziałem, czego się spodziewać. A jeśli Einstein się mylił i przestanę odczuwać cokolwiek? Albo gorzej: co będzie, jeśli leki zlikwidują tylko te cechy mojego charakteru, które – jak stwierdził – były niezwykle rzadkie? Z drugiej strony... Może terapia pomoże mi oddalić mrok, jednocześnie nie odbierając mi magii? To byłoby spełnienie marzeń. Lissa miała nadzieję, że tak będzie z nią, gdy zaczęła brak leki antydepresyjne. Fakt, że wygłuszyły w niej głos ducha, okazał się kompletnym

zaskoczeniem. Nadzieja, że mógłbym zachować magię i jednocześnie zapanować nad swoim życiem, wydawała się niemożliwością. Była jednak tak kusząca, że otworzyłem buteleczkę i położyłem pierwszą tabletkę na dłoni. Ale nie mogłem jej połknąć. Bałem się, że stracę kontrolę. Próbowałem pomyśleć o Sydney, ale nie mogłem się skupić. Widziałem ją na przemian roześmianą, skąpaną w złotym słońcu i płaczącą. Chciałem dla niej jak najlepiej. Ona również chciała tego dla mnie. Tylko że tak trudno było ocenić, czym jest to najlepsze. Skoczuś, stojący na stoliku jako posążek, zdawał się patrzeć na mnie oceniająco, więc odwróciłem go w drugą stronę. Nagle usłyszałem muzykę i uświadomiłem sobie, że włączyłem płytę Jefferson Airplane. Roześmiałem się, ale śmiech szybko przeszedł w westchnienie. „Jedna pigułka i jesteś wielki, druga i stajesz się mały”. Ścisnąłem tabletkę w ręku. „A te, które dawała ci mama, całkiem cię obezwładniały”. Połknij tę cholerną tabletkę, Adrian. Ten głos w mojej głowie był moim własnym, a nie cioci Tatiany. Rozwarłem pięść i przyglądałem się okrągłej tabletce. Po prostu połknij. Przygotowałem szklankę wody, ale wciąż nie mogłem się zdecydować. Podskoczyłem na sygnał esemesa naszej miłosnej linii. Wciąż trzymając pigułkę w jednej ręce, drugą odnalazłem telefon i odczytałem wiadomość od Sydney. Powiedziałam Z., że zostawiłam w sklepie telefon. Wróciłam tam i kupiłam szkicownik i kilka farb. Znasz jakiegoś spragnionego artystę, który mógłby z nich skorzystać? Serce wezbrało mi miłością tak silną, że żadne ciało nie mogłoby jej w sobie pomieścić. Czułem, że eksploduję. – W porządku, Alicjo – powiedziałem, patrząc na tabletkę. – Przekonajmy się, co potrafisz. Włożyłem ją do ust i połknąłem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Sydney NAWET NIE MRUGNĘŁAM, gdy nauczycielka chemii zapowiedziała test. Ale kiedy Zoe oznajmiła, że tata jest w pobliżu Palm Springs, omal się nie rozpadłam na kawałki. – Co takiego? Kiedy przyjeżdża?! – wykrzyknęłam. Jadłyśmy lunch na stołówce. – Dziś wieczorem. Chciałby z nami zjeść obiad. – Wzięła frytkę i oglądała ją z taką uwagą, jakby była ciekawsza niż to, co właśnie obwieściła. – Są przypalone. Jedzenie było ostatnią rzeczą, o której myślałam, i wcale nie z troski o kalorie. – Od jak dawna wiesz? Wzruszyła ramionami. – Mówiłam ci w zeszłym tygodniu. – Tak, ale nie znałaś jeszcze konkretnej daty ani godziny! Nie mogłaś mnie uprzedzić? Przynajmniej teraz na mnie spojrzała. – W czym problem? Przecież to tata! Powinnaś się cieszyć. Nie musisz się przygotowywać. Wolałabym się jednak przygotować psychicznie. Wiedziałam, że nas odwiedzi, lecz sądziłam, że mam mnóstwo czasu. Przy stoliku siedzieli z nami Jill, Eddie, Angeline i Neil. Przyglądali się nam z zainteresowaniem. Tylko Jill znała moją dramatyczną sytuację rodzinną, a skoro stało się jasne, że żadna z nas nie zamierza wprowadzać przyjaciół w szczegóły, szybko zmieniła temat i zaczęła opowiadać o projektach klubu krawieckiego. Jadłam swoją potrawę, nie czując smaku. Próbowałam udawać apetyt, żeby ukryć panikę. Ojciec miał przyjechać jeszcze tego wieczoru! Spokojnie, powtarzałam sobie. To tylko obiad, a skoro zapewne umówimy się w miejscu publicznym, będzie musiał się kontrolować. Nie przeszuka mojego pokoju ani nie będzie mnie śledził. Te argumenty brzmiały logicznie, a mimo to nie mogłam się uspokoić. Palm Springs stało się moim schronieniem, tutaj ukrywałam wszystkie sekrety: nie tylko romans z Adrianem, lecz także prawdziwą przyjaźń z całą grupą. W dodatku uprawiałam magię. Pilnie strzegłam tych tajemnic, ale sama świadomość, że ojciec wkroczy na moje terytorium, sprawiła, że czułam się bezbronna. – Hej, Neil – ożywiła się Angeline. – Czy kiedykolwiek przebiłeś sztyletem strzygę? Biorąc pod uwagę, że Jill mówiła właśnie o oświetleniu na wybiegu dla modelek, wystrzeliła z tym ni z gruszki, ni z pietruszki. Wyraz twarzy Neila świadczył, że też był zaskoczony. – Eee, nie. Nie prawdziwą. – Ale ćwiczyłeś na manekinach. – Tak, oczywiście. – Chłopak odprężył się nieco. – To stały element treningu. Angeline się rozpromieniła. – Więc mógłbyś mi udzielić paru wskazówek dziś po szkole? Eddie zmarszczył brwi. – Przecież ćwiczyliśmy to parę miesięcy temu. – Taak – przyznała. – Nie zaszkodzi jednak poznać inne techniki, prawda? – Jak wiele może istnieć technik wbijania sztyletu w serce bestii? – spytała Jill. Była niezadowolona, że Angeline umawia się po lekcjach z Neilem. – Jestem pewna, że Eddie i Neil znają różne triki – upierała się Angeline. Była to ryzykowna uwaga, bo mogła sugerować, że jeden jest lepszy od drugiego. Miny

obu chłopaków nie wróżyły nic dobrego. – Chętnie ci to zademonstruję. – Neil pęczniał z dumy. – Masz rację, że warto ćwiczyć różne style. – A ja chętnie popatrzę – wtrącił Eddie. – I ja – dołączyła Jill. – Nie ma mowy. – Angeline stanowczo pokręciła głową. – Będziecie mnie rozpraszać, a traktuję to poważnie. Tylko ja i Neil. – Posłała mu powłóczyste spojrzenie spod rzęs. Chyba pogubiłam się w jej grze. Odnalazłam ją po lekcjach i chwyciłam za ramię. – Skąd nagłe zainteresowanie Neilem? – spytałam. – Jeszcze dwa tygodnie temu wzdychałaś do Treya. Skrzywiła się. – Nadal za nim tęsknię. Nie umiem zapomnieć. Postanowiłam więc, że muszę zaangażować się w nowy związek. Zabrakło mi argumentów. – Mówiłaś, że Neil nie jest dla ciebie. – Muszę to sprawdzić – żachnęła się, patrząc na mnie z politowaniem. Najwyraźniej uznała, że jednak nie jestem tak mądra, jak wszyscy twierdzili. – Może przy nim uda mi się zapomnieć o Treyu. Nie było sensu się z nią spierać. Znalazła wątpliwe rozwiązanie swojego uczuciowego dylematu, ale sądziłam, że ona i Trey raczej się już nie zejdą. – Cóż, powodzenia – mruknęłam na koniec. Przez cały dzień myślałam tylko o spotkaniu z ojcem. Wiedziałam, że nie powinnam się kontaktować z Adrianem, ale nie mogłam się powstrzymać. Gdy weszłam do klasy panny Terwiliger, wystarczyło, że na mnie spojrzała. – Biegnij – rzuciła z uśmiechem. – Cokolwiek masz do zrobienia, droga wolna. – Dziękuję pani! – Zawróciłam do wyjścia, zanim dokończyła. Pojechałam do mieszkania Adriana i otworzyłam drzwi własnym kluczem. Mój ukochany siedział w salonie i oddawał się zaskakującej czynności. Pracowicie ciął na kawałki obrazy leżące przed nim na podłodze. W jednej chwili wywietrzał mi z głowy strach przed ojcem. – Co ty wyprawiasz?! – wykrzyknęłam. – Aż tak bardzo ci się nie podobały? Uśmiechnął się do mnie. – Nie o to chodzi. Mam pomysł na autoportret. Na każdym z tych płócien uchwyciłem jakąś część siebie, więc zamierzam utworzyć z nich kolaż. – Pokazał mi rozpięty na sztaludze blejtram, na którym już widniały fragmenty obrazu przedstawiającego jego aurę. – Trochę przekombinowane – mruknęłam, siadając obok. Adrian powrócił do cięcia. – Profesorka będzie zachwycona moim pomysłem i świeżym spojrzeniem. Na pewno zachowa ten obraz i powiesi go w domu nad kominkiem. Może nawet w sypialni. Co ty na to? Uznasz, że to dziwaczny pomysł? – Chyba mogłabym się tobą podzielić – odparłam. – Twarda z ciebie sztuka, Sydney. – Odłożył nożyczki i przyjrzał mi się z uwagą. – Co się stało? Omal się nie uśmiechnęłam. Wszyscy twierdzili, że ukrywam swoje uczucia, ale on zawsze umiał mnie przejrzeć. – Zajrzałeś w moją aurę? – spytałam lekko. W ostatnim okresie rzadko rozmawialiśmy o magii ducha, a ściślej – od czasu incydentu

w lombardzie. Dręczyła mnie myśl, że jego nadzwyczajne zdolności kazały mu balansować na krawędzi, ale nie chciałam mówić o tym głośno. Adrian wiedział, że się martwię, czekałam więc, kiedy sam poruszy ten temat. Sama mogłam go podjąć w razie konieczności. Tymczasem jego nastrój ostatnio bardzo się poprawił. Nie upijał się i nie nadużywał magii. To rzecz jasna nie oznaczało, że problem znikł, ale mogliśmy trochę odetchnąć, a ja miałam czas, by wymyślić sposób, jak mu pomóc. – Nie muszę zaglądać do twojej aury. – Dotknął mojego czoła. – Kiedy coś cię niepokoi, w tym miejscu pojawia się urocza mała zmarszczka. – Nie wszystkie moje cechy są urocze. – Fakt. Niektóre są urocze, inne seksowne. – Mówił niskim głosem i nachylił się do mnie. – Zachwycająco, oszałamiająco seksowne. Cud, że w ogóle mogę robić coś innego, bo myślę tylko o smaku twoich ust i dotyku palców na mojej skórze i o tym, jak twoje nogi oplatają... – Adrian! – przerwałam mu. Oczy mu rozbłysły. – Tak? – Zamknij się. Na chwilę zapomniałam o ojcu, smakując dotyk ust Adriana. Zanim go poznałam, sądziłam, że najbardziej kręcą mnie dyskusje o tablicy okresowej pierwiastków i deklinacji łacińskiej. Myliłam się. Kiedy go dotykałam, wszystko traciło znaczenie. Popadałam w ekscytację na samą myśl o naszych ciałach splecionych ze sobą. Pewnie myślał, że się powstrzymuję z obawy przed całkowitym oddaniem. Ale ja byłam na to gotowa, naprawdę. Blokowała mnie jedynie świadomość, że kiedy raz przekroczę tę granicę, nie będzie powrotu. W takich chwilach, gdy kładł mnie na podłodze i pochylał się nade mną, czułam, że nie zechcę wracać. Pogłaskał mnie po nodze i przesunął rękę wyżej, muskając moje biodro i wnikając pod bluzkę. Każdy jego ruch był przemyślany, zdawał się wiedzieć dokładnie, jak doprowadzić mnie do szaleństwa. Jego wzrok, pełen namiętności, naglący, uwięził mój i wtedy jego głodne usta znów odnalazły moje. Zaczęłam rozpinać mu koszulę, ale nie chciałam jeszcze, by ją zdjął. Wystarczyło mi, że mogę wędrować dłońmi po jego nagim torsie. Pewnego dnia miałam się dowiedzieć, jakie to uczucie dotykać go całym ciałem, ale gdy wreszcie przerwał nasze namiętne pocałunki, poczułam, że to jeszcze nie ten dzień, szczególnie że zauważył oczywisty fakt. – Nie twierdzę, że nie chciałbym posunąć się dalej – powiedział chrapliwym głosem – ale zdaje się, że mamy dziesięć minut, a potem pobiegniesz z powrotem do szkoły. Chyba że... – Rozjaśnił się. – Twoja siostra dostała przeniesienie? – Roześmiałam się i pokręciłam głową, więc westchnął i lekko się odsunął. – W takim razie niechętnie oddaję ci głos. Powiedz, co się stało. Wiedziałam, ile go kosztowało to ustępstwo, bo także byłam zawiedziona. Usiadłam i oparłam się o sofę. – Zoe powiedziała mi dzisiaj... – Zaczekaj. Chcesz rozmawiać... w takim stanie? Zerknęłam na podłogę i zorientowałam się, że nie włożyłam bluzki. – Mam na sobie stanik. W czym problem? – Rozpraszasz mnie. Bardzo. Jeśli wymagasz mojej niepodzielnej uwagi i mądrych rad, lepiej się ubierz. Przysunęłam się do niego z uśmiechem. – Adrianie Iwaszkow, czyżbyś właśnie przyznał się do słabości? – Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego policzka, ale chwycił ją w nadgarstku z zaskakująco prowokującą zapalczywością. – Oczywiście. Nigdy nie udawałem twardziela w obliczu twoich wdzięków, Sage. Jestem

tylko mężczyzną. Włóż bluzkę. Spróbowałam się uwolnić. – Albo? – Wolną ręką ujęłam ramiączko stanika i zaczęłam je zsuwać... Po chwili znów całowaliśmy się jak wariaci. – Szlag – mruknął, odsuwając się ode mnie. – Nie zrzucaj na mnie całej odpowiedzialności. Zostało nam pięć minut. – W porządku. – Ubrałam się i w największym skrócie przedstawiłam mu rewelację o wizycie ojca. – Od czasu, gdy przyjechałam do Palm Springs, zyskałam poczucie całkowitej kontroli. Teraz, kiedy ma się tu zjawić... sama nie wiem. Jakbym straciła całą moc. Adrian słuchał z uwagą. – Niczego nie tracisz. On nie jest w stanie odebrać ci twojego życia. Nie zabierze ci tego. – Zatoczył ręką koło. – Zjecie razem obiad. Na pewno chce z wami porozmawiać o rozwodzie. – Wiem. Po prostu trudno mi zachować wszystko w tajemnicy przed Zoe, a on jest od niej znacznie silniejszy. – A ty bystrzejsza. I lepsza niż on. – Chwycił moje ręce i ucałował je, ale to był gest wsparcia i uczucia, nie wzbierającej namiętności. – Nie masz się czego bać. Bądź mądra jak zawsze, a później koniecznie mi o wszystkim opowiedz. – Jeśli nie zaśniesz – zażartowałam. W ostatnim tygodniu Adrian rzadko odwiedzał mnie w snach. Sam sypiał lepiej i chociaż brakowało mi naszych nocnych pogaduszek, cieszyłam się, że poradził sobie z tym problemem. – Musimy znów się skontaktować z Marcusem, więc się przygotuj. – Będę musiał pić więcej kawy – rzucił z błyskiem w oku. – Uważaj. – Pogroziłam mu. Mówienie o kofeinie w mojej obecności było nie na miejscu. – Lepiej się zachowuj, jeśli masz nadzieję na odrobinę nieprzyzwoitości. – Serio? A ja myślałem, że zyskuję na złym zachowaniu. Pocałowaliśmy się na pożegnanie i ruszyłam do Amberwood z lekkim opóźnieniem. Ale warto było. Ta krótka rozmowa z Adrianem i nieco dłuższe pieszczoty – wzmocniły mnie. Nabrałam animuszu, byłam pełna miłości do niego i gotowa na bitwę. Poradzę sobie z tatą. Wspomnienie Marcusa przypomniało mi magiczną sól. Do tej pory nic z nią nie zrobiłam. Może Adrian miał rację i Marcus powinien ją wypróbować na jakimś rekrucie. Panna Terwiliger przechowywała sól u siebie w domu i chociaż znałam skład tatuażu alchemików, zamierzałam poprosić ją o więcej informacji na temat magicznych właściwości niektórych substancji wchodzących w skład mieszanki. Kiedy weszłam do klasy, szanse na dyskusję o czarach zmalały do zera. Zobaczyłam zniecierpliwioną Zoe. Spóźniłam się, ale od zakończenia lekcji minęło dopiero kilka minut. Musiała tu przybiec zaraz po dzwonku. – Jesteś nareszcie! – zaczęła. Panna Terwiliger podniosła głowę znad biurka i spojrzała na mnie znacząco. – Dziękuję za zaniesienie tych dokumentów do biura. Właśnie mówiłam, że jest pani dla mnie nieocenioną pomocą. Uśmiechnęłam się sztywno. – Cieszę, że mogę się przysłużyć. Czy jestem teraz wolna? – Tak, tak, oczywiście. – Nauczycielka powróciła do swojej pracy. – Co się dzieje? – spytałam, gdy wyszłyśmy z Zoe na korytarz. – Tata już na nas czeka – odparła. – Teraz? Jeszcze nie pora obiadu. Nawet dla seniorów. – Przyjechał wcześniej i nie chce marnować czasu.

Starałam się nie okazać złości. – I znów dowiaduję się ostatnia. Zoe była urażona. – Wygląda na to, że masz ważniejsze sprawy. Sądziłam, że odłożysz wszystko, by się z nim spotkać. – Nie zaczynaj – rzuciłam ostrzegawczo. Doszłyśmy już na parking i jak zwykle najpierw obejrzałam Żywe Srebro. Jakiś idiota mógł go zarysować. Ku memu zdumieniu Zoe ustąpiła. – Masz rację. Nie powinnyśmy się kłócić. Dzisiaj jesteśmy przede wszystkim siostrami. Musimy połączyć siły przeciwko wspólnemu wrogowi. – Masz na myśli mamę? – spytałam z niedowierzaniem. Zoe kiwnęła głową, a ja przygryzłam wargę, żeby naprawdę się z nią nie pokłócić. Restauracja, do której zaprosił nas tata, pasowała do niego. Nie lubił wszystkiego, co uważał za ekstrawagancję, więc modne lokale, gdzie panowała atmosfera tajemniczości i romantyzmu, odpadały. Mimo zamiłowania do praktycznych rozwiązań ojciec nie zniósłby jednak zwyczajnego baru, głośnego, z podłym jedzeniem. Znalazł więc japońską jadłodajnię w hotelu, który szczycił się stylem minimalistycznym. Surowe dekoracje, czyste przestrzenie, za to doskonała kuchnia i renoma. – Witaj, tato – przywitałam się. Zajął już stolik, kiedy weszłyśmy, i nie wstał, by nas uściskać. Nawet Zoe tego nie oczekiwała. – Sydney, Zoe – powiedział. Fakt, że do mnie zwrócił się w pierwszej kolejności, nie był oznaką przychylności, lecz szacunku należnego starszej córce. Gdyby była z nami Carly, to jej imię wymówiłby najpierw. Dla porządku, nasze imiona zaczynały się również na kolejne litery alfabetu. Podszedł kelner, proponując nam wodę i herbatę, ale tata oddał mu kartę. – To menu obiadowe. Poprosimy o kartę dań na lunch. – Niestety, pora lunchu już się skończyła – odparł grzecznie kelner. – Serwujemy dania obiadowe. Tata spojrzał mu prosto w oczy. – Chce pan powiedzieć, że wpół do czwartej to pora kolacji? – Nie... – Kelner rozejrzał się bezradnie po pustej sali, w której tylko dwóch biznesmenów popijało przy barze. – To raczej nieokreślona pora. – W takim razie nie widzę powodu, by płacić jak za obiad. Co podajecie na lunch? – Pora lunchu skończyła się o drugiej. – Wobec tego chcę rozmawiać z kierownikiem. Kelner wyszedł, ale szybko powrócił – z kartą dań na lunch. Nie wiedziałam, gdzie się schować. – No. – Ojciec był z siebie dumny. – Uporajmy się szybko z jedzeniem i przejdźmy do interesów. Żołądek mi się ścisnął na myśl o tych interesach. Nie byłam głodna, ale dla spokoju zamówiłam sushi. – To mała porcja – zauważył ojciec. Odpowiednie słowa same spłynęły mi z warg. – A zarazem najtańsza. Nawet jak na lunch mają tu wygórowane ceny. Nie ma sensu przepłacać podczas biznesowego spotkania. Poza tym mamy darmowy posiłek w dormitorium. Skinął głową z aprobatą.

– Racja. Zdaje się, że trochę przytyłaś i powinnaś się nieco ograniczać. Odpowiedziałam wymuszonym uśmiechem, przełykając chęć poinformowania go, że nadal mieszczę się w rozmiarze 4. Znacznie zdrowiej jest wyglądać na „czwórkę” niż na lekko niedożywioną. Tymczasem Zoe, która już dokonała wyboru, pośpiesznie znów otworzyła kartę. Podejrzewałam, że chciała zamówić swoją ulubioną potrawę, lecz przestraszyła się, że tata zgani ją za wybór. Zniosłam krytykę pod swoim adresem, ale gdyby jej coś powiedział, mogłabym go oblać herbatą. Zoe ostatecznie zamówiła to samo co ja, chociaż wiedziałam, że nie przepada za sushi. Kiedy kelner odszedł, tata wyjął dwie szare koperty i je nam wręczył. – Nie traćmy czasu. Jak widzicie, zebrałem informacje, które ułatwią wam zeznania przeciwko matce. Musiałam zachować kamienną twarz, przeglądając kartki o życiu mamy. Wydruki z college’u, historia pracy zawodowej. Były tam również fotografie, jedna zrobiona podczas zajęć jogi. Przyjrzałam się jej. Mama była tam w grupie uczestników wychodzących ze studia z matami do ćwiczeń. – Co to jest? – spytałam. – Widzisz tego mężczyznę? – Tata wskazał jednego z uczestników, który mówił coś do mamy. – To jej instruktor. Często z nim rozmawiała podczas lekcji. – Dlaczego nie, skoro był jej instruktorem? Ojciec uniósł wargi w nieprzyjemnym uśmieszku. – Może mieli inne powody. – Co takiego? – Zdjęcie wypadło mi z ręki. – Nie. Niemożliwe. Mama nie wdałaby się w romans. Wzruszył ramionami. – Chce rozwodu, prawda? Mogłam wymienić wiele powodów, dla których podjęła taką decyzję, ale postanowiłam zachować neutralność. – Masz inne dowody? – Nie – przyznał. – Ale to bez znaczenia. Wystarczy, że przedstawimy ją jako osobę nieodpowiedzialną. Nie skończyła college’u i nie zagrzała miejsca na żadnej posadzie. Nigdy nie pracowała na pełny etat. – Bo opiekowała się nami – przypomniałam. Ojciec dbał o naszą edukację, ale to mama prowadziła dom i pomagała nam w najdrobniejszych kłopotach. – To także nieistotne. Możemy dowieść, że była nieodpowiedzialną matką. Zapewni nam to co najmniej równorzędną opiekę, chociaż zdziwię się, jeśli nie zostanę wyłącznym opiekunem. – Masz jakieś fory w sądzie? – spytałam z wymuszonym uśmiechem. Nachmurzył się. – Nie, chociaż zabiegałem o to. – W takim razie będą musieli oprzeć się na faktach – zauważyłam obojętnie. – Tak. Zwyciężymy, jeśli odegracie swoją rolę. – Urwał, bo kelner przyniósł gorące ręczniki. – Nie muszę wam mówić, że to poważna sprawa. Zoe jest cennym nabytkiem dla naszej sprawy, a mamy coraz poważniejsze problemy. Pojawienie się łowców wampirów wymaga naszej najwyższej uwagi. Nie możemy pozwolić, by ich brawura popsuła wszystko, nad czym pracowaliśmy. Przynajmniej w tym punkcie mogłam się z nim zgodzić. Większość alchemików uważała wojowników światła za prymitywnych rebeliantów, którzy dla rozrywki wprowadzali zamęt, ale

Marcus odkrył niedawno, że niektórzy z nimi współpracowali. Mieliśmy też dowody, że wojownicy wiedzieli o istnieniu Jill. Ucieszyłam się, że tata zachował rozsądek w tej sprawie. Ku memu zaskoczeniu spojrzał na mnie. – Większość informacji zyskaliśmy dzięki twoim staraniom. – To był największy komplement, na jaki było go stać. – Zrobiłam, co do mnie należało – powiedziałam. – Odkryłaś również machinacje Keitha i miałaś odwagę wziąć udział w weselu wampirów. Wysoko postawieni alchemicy zwrócili na to uwagę. Zapadła niezręczna cisza. W naszej rodzinie znacznie częściej słyszało się potępienie niż pochwałę i nie wiedziałam, jak zareagować. Zoe odchrząknęła. – A ja samodzielnie nadzorowałam karmienie – oświadczyła z dumą. – To znaczy, nie widziałam picia krwi. Ale Sydney nie mogła raz pojechać do domu Clarence’a Donahue, więc przejęłam ten obowiązek. Tata natychmiast obrócił głowę w moją stronę. – Dlaczego nie mogłaś? – Musiałam przygotować szkolny projekt – wyjaśniłam. – Ach tak. – Zmarszczył czoło. – Wiecznie przygotowuje jakieś projekty – dodała Zoe. Chyba poczuła się zraniona, że jej „nadzór” nie spotkał się z większym uznaniem. – Ciągle gdzieś znika po lekcjach. Spędza czas z tą swoją nauczycielką. – To nie jest zwykłe spędzanie czasu – zaprotestowałam. – Przecież chodzicie razem na kawę? – rzuciła triumfalnie Zoe. – Tak, ale to nie... – O jakim przedmiocie mówicie? – przerwał nam tata. – O chemii? Odpowiedziałyśmy jednocześnie. – O historii. Zmarszczka na czole się pogłębiła. – To nie jest najważniejszy przedmiot. Oczywiście wszystkie są ważne, ale jesteś wyedukowana lepiej niż inni. – To prawda, lecz muszę zachować pozory – zauważyłam. – Pozycja prymuski ma liczne zalety. Zyskałam sporo swobody i wolno mi opuszczać kampus nawet w godzinach ciszy nocnej, co oznacza, że mogę pomagać morojom w razie potrzeby i nie zwracać niczyjej uwagi. Nie możemy pozwolić, by robili jakieś głupstwa. To uspokoiło ojca, ale Zoe przeszła do ofensywy. – Nie tylko o to chodzi. Zaprzyjaźniłyście się. Rozmawiacie o wakacjach w Grecji i w Rzymie. O co jej chodziło? Spodziewałam się przesłuchania ze strony ojca. – I co z tego, że czasem rozmawiamy? Ona jest człowiekiem. To nic złego. – Złe jest to, że nie poświęcasz całej uwagi naszej misji. – Stanowczo nie podobała mi się surowa mina Zoe. – Ona jest człowiekiem, ale ty przyjaźnisz się także z morojami i dampirami. Brwi ojca uniosły się w górę, ale w tej chwili podano nam posiłek, więc zyskałam czas, żeby przygotować odpowiedź. Ojciec mnie uprzedził. – Co to znaczy, że przyjaźnisz się z morojami? – Sydney wciąż z nimi przestaje – wypaliła Zoe. – Wyświadcza im przysługi. Utkwiłam w niej gniewny wzrok i zwiesiła głowę. – Moja praca polega na ich nadzorowaniu. Mamy określone wytyczne w kwestii pozyskiwania ich zaufania. Tylko wtedy będą robili to, czego od nich chcemy. Powinnaś już to

zauważyć. Dobry Boże, przecież ja nawet byłam zmuszona zamieszkać z jedną z nich! Usłuchałam rozkazu, z którym pewnie nigdy byś sobie nie poradziła, widząc, jak panikowałaś na myśl o jednorazowym „nadzorze”. Nie osądzaj mnie więc, bo to nie ty wykryłaś przestępstwa Keitha, działania wojowników i wiele innych rzeczy. – Spokojnie, dziewczęta. Nie kłóćcie się. – Wbrew temu, co mówił, ojciec był zachwycony. Pewnie uważał, że rywalizacja nas wzmocni. – Obie świetnie się spisujecie. Zoe, Sydney wykazuje się lojalnością i nadzwyczajnie wykonuje swoje obowiązki. Sydney, Zoe słusznie zauważyła, że nie powinnaś zbytnio się spoufalać z nauczycielką ani morojami. Są granice, których pod żadnym pozorem nie należy przekraczać. Widziałaś, jak skończył Keith po tym, jak wdał się w konszachty z morojami. Umilkłyśmy posłusznie. – Nie wiesz, co u Keitha? – spytałam po chwili. Tata się rozpogodził. – Został zwolniony. Tak mnie zaskoczył, że upuściłam kawałek sushi. – Naprawdę? – Tak. Przeszedł pomyślnie reedukację i zatrudniono go w Charleston. W biurze, ma się rozumieć. W żadnym razie nie jest gotowy do pracy w terenie. Wszyscy się cieszą, że edukacja odniosła skutek. Niestety, nie zawsze tak się dzieje. Nawet nowy tatuaż nie pomaga. Włosy mi się zjeżyły na karku. – Nowy tatuaż? To znaczy kolejna warstwa? – Coś w tym rodzaju. – Ojciec ostrożnie dobierał słowa. – Powiedzmy, że wzmocniono atrament, by pomóc zbłąkanym duszom, takim jak Keith. Nikt mi o tym nie mówił, dopiero Marcus uchylił rąbka tajemnicy. – Atrament wzbogacony silniejszym czarem wymuszającym posłuszeństwo i lojalność? Ojciec zmrużył oczy. – Skąd o tym wiesz? – spytał surowo. – Słyszałam pogłoski. – Modliłam się, by nie zaczął mnie wypytywać o szczegóły, ale byłam gotowa kłamać. Przyglądał mi się dłuższą chwilę, lecz ostatecznie zrezygnował z dociekań. – To nic przyjemnego – powiedział. – Musimy korzystać z ich pomocy. Ale nie mamy wyjścia. Ludzie tacy jak Keith stanowią zagrożenie nie tylko dla nas, lecz także dla całej ludzkości. Może moroje nie są równie źli jak strzygi, ale to istoty wynaturzone. Nie należą do naszego świata i musimy trzymać ich z dala od ludzi. To nasz obowiązek. Boża misja. Kto nie pojmuje trudu, jaki wkładamy w utrzymanie równowagi, działa przeciwko nam. Wymagało to wielu starań, ale odzyskaliśmy Keitha. Ocaliliśmy jego duszę. Dzięki tobie, Sydney. – Twarz ojca rozpromieniła się w natchnieniu. – Powinnaś z nim porozmawiać. Zobaczyć, ile dobrego zrobiłaś. Poprawiłam się niespokojnie na krześle. – Och, ja... – Po obiedzie – ojciec już zdecydował – zadzwonimy do niego. Miałam ochotę zapytać, czy przypadkiem nie jemy teraz lunchu, ale ugryzłam się w język. Straciłam ochotę na rozmowę. Szczęśliwie Zoe nadal pragnęła zwrócić na siebie uwagę i mówiła za nas obie. Dyskutowali o sprawie rozwodowej, a ja mechanicznie kiwałam głową. – Cieszę się, że mogę liczyć na was obie – powiedział ojciec, gdy wychodziliśmy. – Nie wątpiłem w to, chociaż Carly... Cóż, mogłem się tego po niej spodziewać. – Carly? – podchwyciłam. Zauważyłam, że ojciec nie zostawił napiwku, więc ukradłem

rzuciłam na stół kilka monet. Nachmurzył się. – Zamierza stanąć po stronie matki. Ale spokojnie. To nie zmieni wyroku. Ucieszyłam się, lecz nie dałam tego po sobie poznać. Carly odważyła się sprzeciwić ojcu! Oczywiście nie podlegała tak silnej presji jak my z Zoe, ale i tak rozpierała mnie duma ze starszej siostry. Dawniej była najbardziej nieśmiała z nas wszystkich. Fakt, że opowiedziała się po stronie mamy, świadczył o tym, że uporała się ze swoimi problemami. Zastanawiałam się, czy kiedyś zdobędzie się na odwagę i opowie, że Keith ją zgwałcił. W każdym razie nastąpił przełom. Keith... Ojciec bardzo chciał mi pokazać, ile „dobrego” dla niego zrobiłam, chociaż gorliwie zapewniałam, że to nie jest konieczne. Zadzwonił z parkingu do kilku osób, by zdobyć numer jego telefonu, i – co było najgorsze – wybrał połączenie wideo. Modliłam się w duchu, by Keith był zajęty. Niestety. Po minucie jego twarz pojawiła się na ekranie. Obie z Zoe stanęłyśmy po bokach. – Panie Sage... – Keith mówił bezbarwnym głosem. – Miło, że pan dzwoni. Wstrzymałam oddech. Keith był dawniej arogancki i złośliwy. W ośrodku reedukacji zachowywał się jak szaleniec. Teraz... nie zostało po tym śladu. Stał się pusty. Jak automat. Miał szklane oko, ale gdybym nie wiedziała które, nigdy bym tego nie odgadła. – Są ze mną Sydney i Zoe – powiedział ojciec. – Sydney martwiła się o ciebie. – Witaj, Sydney. – Chyba się uśmiechnął, chociaż nie wiedziałam na pewno. – Chciałem ci podziękować. Byłem chory, ale już czuję się lepiej. Dałem się omamić tym stworom. Gdyby nie ty, straciłbym duszę. Język stanął mi kołkiem. – To... wspaniale, Keith. Co u ciebie? Poza pracą. Zmarszczył brwi. – Nie rozumiem. – Sama nie wiem. Widziałeś jakiś dobry film? Spotykasz się z kimś? – Wiedziałam, że ojcu nie spodoba się lekki ton moich pytań. – Jesteś szczęśliwy? Keith tylko zamrugał bezradnie. – Moje szczęście jest bez znaczenia. Liczy się tylko praca. Praca i zadośćuczynienie. – Za co? Robiłeś interesy z Clarence’em i postąpiłeś niewłaściwie... ale mogło być gorzej. – Nie wiedziałam, dlaczego usiłuję go bronić przed nim samym, ale głęboko poruszyły mnie słowa o duszy i zadośćuczynieniu. Alchemicy potępiali go nie tyle za chęć zysku, ile za to, że współpracował z morojem. – Mówiłeś, że lepiej się czujesz. – Tak, lecz jeszcze nie jestem uzdrowiony. – Ton jego głosu przyprawiał mnie o ciarki. – Ludzie, którzy kolaborują z tymi stworami dla osobistych celów, muszą przejść długą drogę do odkupienia, więc ja na nią wkroczyłem. Zgrzeszyłem przeciwko swojej rasie i pozwoliłem upaść mojej duszy. Jestem gotów poddać się oczyszczeniu. – Słyszę w twoim głosie szczerą skruchę – bąknęłam. – To dobrze. To coś znaczy. – Jestem gotów poddać się oczyszczeniu – powtórzył. Nie wiedziałam, czy był świadomy, że rozmawia ze mną. Odniosłam wrażenie, że recytuje wyuczone formułki. Z pewnością nie po raz pierwszy. Ludzie, którzy kolaborują z tymi stworami dla osobistych celów, muszą przejść długą drogę do odkupienia. Odczułam siłę tych słów. Sama posunęłam się dużo dalej. Czy ryzykowałam, że spotka mnie los Keitha? Ta... martwota? Kiedy widziałam go ostatnio, krzyczał i błagał, by go uwolnić z rąk alchemików. To było okropne, a jednocześnie prawdziwe. Walczył. Płonął w nim ogień. Teraz

nie zostało nic. Keith był arogantem i egoistą, ale żył, był jakiś. Czy można aż tak się zmienić... Co takiego trzeba zrobić człowiekowi, by pozbawić go osobowości i kazać mu automatycznie podążać za wytycznymi? „Tatuaż” – uświadomiłam sobie. Musieli do niego dodać silny czaru wpływ. Ale instynktownie wyczuwałam jeszcze coś więcej. Atrament stosowany przez alchemików zmuszał do posłuszeństwa wobec reguł i czynił nas podatnymi na sugestie. Ale całkowita przemiana osobowości? To wymagało silniejszej interwencji. Uznałam, że Keith uległ dodatkowo procesowi reedukacji. Jeśli mnie złapią, być może czeka mnie taki sam los. – Keith. – Musiałam wiedzieć, co dokładnie mu zrobili. – W jaki sposób przebiegało twoje oczyszczenie? – Pora kończyć – nieoczekiwanie wtrącił się ojciec. – Bardzo się cieszymy, że tak dobrze się spisujesz, Keith. Porozmawiamy jeszcze. Keith się pożegnał, a my ruszyliśmy do samochodów. Zoe odważyła się krótko uścisnąć ojca, zanim wsiadła do Żywego Srebra. Skręciłam do drzwi od strony kierowcy, lecz on chwycił mnie za rękę. Nie opierałam się, bo wciąż byłam oszołomiona rozmową. – Sydney – powiedział, patrząc na mnie chłodnym wzrokiem. – Naprawdę doskonale sobie radzisz w pracy. Cieszę się, że Zoe może się od ciebie uczyć. Jest uparta i niedoświadczona, ale w końcu dojrzeje. Ma jednak rację co do jednego: nie powinnaś się rozpraszać, nawet jeśli to tylko kontakt z nauczycielką. Może kiedyś będziesz mogła pozwolić sobie na odrobinę rozrywki. Na pewno pomogłoby ci ponowne spotkanie z młodym Ianem Jensenem, stanowi godny naśladowania wzór. Tymczasem każda, nawet pozornie niewinna relacja towarzyska stwarza ryzyko. Powinnaś całkowicie poświęcić się pracy. Wiem, że nie muszę nawet wspominać o brataniu się z morojami i dampirami. – To jasne, sir. – O mało się nie zakrztusiłam. Posłał mi coś, co miało uchodzić za uśmiech, i zawrócił bez słowa. Odwiozłam Zoe do Amberwood. Obie czułyśmy się niezręcznie po sprzeczce przy stole. Byłam na nią zła, że wydała mnie przed ojcem, ale kochałam ją... i nawet się nie dziwiłam. Ojciec onieśmielał nas obie, umiał sprawić, że czułyśmy się bezwartościowe. Doświadczyłam tego wiele razy na własnej skórze. – Hej – zauważyłam, że przejeżdżamy obok cukierni, w której niedawno zajadałyśmy się lodami. – Masz ochotę na pralinki pekanowe? Zoe patrzyła prosto przed siebie. – Zawierają za dużo tłuszczu i cukru, Sydney. – Umilkła. – Może powinnam zrezygnować z lekcji z Eddiem. – Nie potrafi uczyć? Złośliwy? – Nie... – Niemal namacalnie wyczuwałam, co ją dręczy. – Ale to jeden z nich. Słyszałaś, co mówił tata... i Keith. Nie należy się do nich zbliżać. – To tylko lekcje jazdy – zauważyłam rzeczowo. – A jeśli będziesz musiała nagle usiąść za kierownicą? Powinnaś być przygotowana. W imię lepszej sprawy. Odprężyła się. – Chyba masz rację. Potem znów umilkła, a ja pogrążyłam się w myślach, rozważając potencjalne konsekwencje dzisiejszego spotkania. Możliwe, że moje olśniewające sukcesy wciąż zapewniały mi bezpieczeństwo, ale Zoe za dużo paplała o tym, co robiłam w wolnym czasie. Czy ojciec zaczął coś podejrzewać? Nie wiedziałam, ale wolałabym, żeby nie miał powodu się nad tym zastanawiać. Dręczyła mnie również rozmowa z Keithem. Nie potrafiłam zapomnieć wyrazu jego

twarzy. Co oni mu zrobili? Na czym polegała reedukacja? I jaką rolę w jego przemianie odegrał nowy tatuaż? Te pytania nie dawały mi spokoju i kiedy dotarłyśmy do szkoły, podjęłam decyzję. Czekało mnie trudne zadanie, które niekoniecznie miało rozwiązać moje problemy. Ale trzeba działać. Rozmowa z Keithem uświadomiła mi własne rozpaczliwe położenie. Muszę zrobić atrament. I wstrzyknąć go najpierw sobie. Jedyne wyjście to sprawdzić na własnej skórze, czy ochroni mnie przed manipulacją alchemików. Pewnie któryś z rekrutów Marcusa lepiej by się nadał na królika doświadczalnego, ale czas nie był moim sprzymierzeńcem. Inez twierdziła, że paranie się magią może zmieniać moje reakcje w nieprzewidywalny sposób, ale nie miałam wyboru. Nie mogłam sobie pozwolić na bezczynne czekanie. Jeśli istniał sposób, by uchronić innych i siebie przed losem Keitha, musiałam go znaleźć. To na początek – nie było chwili do stracenia. Po kolacji w dormitorium, gdy Zoe poszła się uczyć z koleżankami, postanowiłam pojechać do panny Terwiliger. Zadzwoniłam do niej i przedstawiłam swoją nietypową prośbę. Może nie powinnam zostawiać Zoe po tym, co mówił ojciec, ale uznałam, że wytłumaczę się przed nią dodatkowymi obowiązkami. Idąc w stronę parkingu dla uczniów, wpadłam na Treya. Najwyraźniej jechał do pracy. – Hej, Melbourne. – Przystanął. – Muszę cię o coś spytać. Angeline prowadza się ostatnio z tym nowym dampirem. Coś jest między nimi? – Którym? – spytałam. – Tym z fałszywym brytyjskim akcentem. – Nie sądzę, by był fałszywy. – Nieważne. – Nawet ja wyczułam, że jest zazdrosny. – Więc co ich łączy? – Nic. – To dlaczego bez przerwy chodzą razem? „Bo Angeline usiłuje wybić sobie z głowy ciebie” – pomyślałam. – Chyba coś trenują. No wiesz. Jak to dampiry. – Nie wyglądał na przekonanego. – Może zamiast uganiać się za nią, powinieneś sobie znaleźć kogoś innego? Trey westchnął. – Myślisz, że nie próbowałem? Żadna nie może jej dorównać. Nie uwierzysz, ale w całej szkole nie ma drugiej takiej jak ona. – Ależ wierzę – mruknęłam, wspominając incydent, gdy Angeline zapomniała kodu do swojej szafki i usiłowała ją otworzyć siekierą. Nikt nie wiedział, skąd ją wytrzasnęła. – Z kim wybiera się na potańcówkę? – Potańcówkę? Pokazał mi plakat na szybie. WALENTYNKOWA POTAŃCÓWKA. – Jak mogłaś tego nie zauważyć? – Mam sporo na głowie. – Chyba nie pójdzie tam z Neilem? Neil pozostawał doskonale obojętny i całkowicie skupiony na pracy. – Nie. Na pewno nie. Trey włożył ręce do kieszeni i ponuro patrzył przed siebie. Czekałam, aż się odezwie, ale milczał. Wytrzeszczyłam oczy. – To naprawdę dla ciebie problem? Że mogłaby pójść potańczyć z kimś innym? – Tak – odparł, patrząc na mnie. – Chyba... popełniłem wielki błąd. Sądziłem, że naprawdę zależy mi na akceptacji wojowników. W rzeczywistości... pragnę tylko zabijać złe wampiry i naprawiać zło. To mój wybór. I nie potrzebuję do tego grupy. Potrafię myśleć samodzielnie i znajdę sposób, może z pomocą Angeline.

Poruszyło mnie to, co mówił, może dlatego, że snułam podobne rozmyślania. – Co zamierzasz? Wrócić do niej? – Jeszcze nie wiem. Muszę to przemyśleć. Ale zależy mi, żeby na razie nie umawiała się z Neilem ani z żadnym innym. – Spojrzał na mnie kpiąco. – Wiem, wiem. Jestem podłym szowinistą, bo chcę, by odłożyła swoje sprawy i dała mi czas połapać się w uczuciach. Ale przyznaj, że sytuacja jest raczej nietypowa. – O, tak – mruknęłam. Umilkliśmy i nagle mnie olśniło. Po pierwsze uświadomiłam sobie, że chociaż Trey i Angeline stanowili dziwaczną parę, chciałam, by im się udało. Dzięki nim otworzyłaby się dla mnie nowa furtka. – Pomogę ci. Sprawię, że Angeline nie będzie się z nikim umawiała. – Co takiego? – Przyglądał mi się bacznie. – Potrafisz to zrobić? – Jasne – zapewniłam. To nie było trudne, bo Angeline nadal się w nim kochała, a jej rzekomy wielbiciel był kompletnie niezainteresowany. Trey o tym nie wiedział. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, który po chwili przygasł. – Czego chcesz w zamian? – spytał ostrożnie. – Dlaczego sądzisz, że czegoś chcę? – Jesteś alchemiczką. – Znów uśmiechnął się mimowolnie. – Alchemicy nie dają niczego za darmo. – Za to przyjaciele tak – odparłam, nie wiedząc, czy powinnam się poczuć urażona insynuacją, czy zawstydzona, że w tym przypadku trafił w sedno. – Pomogę ci, ale proszę o przysługę. Jako przyjaciel będziesz musiał mi zaufać w pewnej ważnej sprawie. Zastanawiał się. – Kontynuuj. Ożywiłam się, lecz starałam się mówić spokojnie i pewnie. – Co byś powiedział na nowy tatuaż? Niewidzialny. Spojrzał na mnie ze zdumieniem. – Dobrze się czujesz? – Jak najbardziej. Pracuję nad pewnym projektem, który może pomóc wielu ludziom. Jeśli zgodzisz się wziąć w nim udział, będziesz wielki. Trey był idealnym kandydatem do mojego eksperymentu. – Skoro to ty mówisz o tatuażu, nie chodzi o nowy wzór – zauważył słusznie. Kiedy przyjechałam do Amberwood, odkryłam, że Keith uprawia nielegalny proceder. Sprzedawał tatuaże zapewniające ludziom nadzwyczajną kondycję fizyczną. Z tego powodu wpakował się w kłopoty. Trey widział uboczne skutki działania tych tatuaży. – Rzeczywiście, ale ten nie będzie cię ograniczał w żaden sposób. Przeciwnie, jeśli okaże się skuteczny, ochroni cię przed wszelką manipulacją. Trey uniósł brwi. – Nie sądziłem, że ktoś mógłby mi zagrażać. A jeśli się nie uda? – Nic się nie wydarzy. Udowodnisz, że jesteś twardzielem, jeśli wytrzymasz tatuowanie. – Wykluczyłam ryzyko skutków ubocznych. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach. Nie było potrzeby wspominać o tym jednym. – Tylko... później musisz nałożyć jeszcze jeden tatuaż, aby na pewno zadziałał. – Sydney... – Trey, proszę cię. – Złapałam go za ramię. – Nie mogę ci wszystkiego powiedzieć, ale zaufaj mi, bo to naprawdę ważne. Chyba mnie znasz i wiesz, że nie robiłabym czegoś dla kaprysu. – Uznałam po jego minie, że właśnie tak myślał. – Mówiłeś, że chcesz naprawiać zło? No to masz okazję. I pomogę ci z Angeline.

– Ale nie pomożesz, jeśli się nie zgodzę? Zawahałam się. Nie mogłam go szantażować. – Pomogę. Postaram się, by się z nikim nie spotykała, niezależnie od twojej decyzji. Mierzył mnie swoimi ciemnymi oczami dłuższą chwilę. – Pewnie będę tego żałował, ale zgadzam się. Nie zawsze mamy takie same poglądy, lecz skoro twierdzisz, że chcesz pomóc ludziom, wierzę ci. Kiedy zamierzasz to zrobić? – Może kiedy skończysz pracę. Czy nie tam się właśnie wybierasz? – Niecierpliwiłam się, lecz ostatecznie zyskałam konkretnego ochotnika. – Nie, jadę tylko po wypłatę. Coraz lepiej. – A mógłbyś później wpaść do panny Terwiliger? Wyślę ci jej adres esemesem, na pewno usprawiedliwi twój późny powrót. – Masz zamiar zrobić to u niej w domu? – Tak. Poznasz jej faceta. Nosi przepaskę na oku. Trey był pod wrażeniem. – Trzeba było powiedzieć od razu. Zgodziłbym się bez wahania. Wysłałam mu adres i poszłam do samochodu. W drodze zadzwoniłam do Adriana. – Jak poszło ze staruszkiem? – spytał. – Nie najlepiej. Jadę do panny Terwiliger. Możemy się tam spotkać? – Dobrze – odparł bez wahania. – A powiesz po co? – Znalazłam królika doświadczalnego.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Adrian WYRAZ TWARZY JACKIE świadczył o powadze sytuacji. – Wejdź – powiedziała, zapraszając mnie gestem do środka. – Mam nadzieję, że chociaż ty rozumiesz, co tu się dzieje. – Nie do końca – odparłem, chociaż w rzeczywistości wiedziałem jeszcze mniej. Sydney wyjaśniła mi przez telefon, że zamierza wypróbować swój atrament, ale nie sądziłem, by chciała od razu nałożyć komuś tatuaż. Wspominała, że zaczeka na Marcusa, który wybierze dla niej któregoś ze swoich ludzi. Skoro tak nagle postanowiła przetestować swoje umiejętności, musiało wydarzyć się coś ważnego. Po tym, jak spłonął jej dom, Jackie wprowadziła się do nowego, nowoczesnego lokum, ale wnętrze wyglądało identycznie jak dawne. Ominąłem stos książek na temat uzdrawiania kryształami i nachyliłem się, żeby pogłaskać białego puszystego kota, który otarł się o moją kostkę na powitanie. Parę chwil później w korytarzu stanęła Sydney, wyłamując nerwowo palce. Na mój widok podbiegła i rzuciła mi się na szyję. Jackie skromnie odwróciła wzrok, udając, że prostuje świece. Nigdy nie mówiliśmy jej wprost, że jesteśmy razem, ale czuliśmy się swobodnie w jej towarzystwie. Zdążyłem już dowiedzieć się dwóch rzeczy o Jaclyn Terwiliger. Po pierwsze, nie była głupia. Po drugie, nikogo nie osądzała. – Co się stało? – spytałem Sydney. – Coś z twoim tatą? – Tylko on mógł sprawić, że zmieniła decyzję. Skinęła głową. – Tak... i z Keithem. – Keith też tam był? – Nie. Tata do niego zadzwonił. Połączenie wideo. – Odsunęła się i zaczęła chodzić w kółko. – To było straszne. To, co mu zrobili. Nie przypomina już człowieka. Zachowywał się jak robot. Żadnych uczuć. Własnych myśli. Zmienili go podczas reedukacji i nie polegało to na treningu ani konsultacjach. Myślę, że użyli atramentu, o którym wspominał Marcus, nasączonego silniejszym czarem wpływu. W ten sposób zmusili go do lojalności. Tata mówi, że ten atrament nie zawsze działa, ale... W tym przypadku zadziałał bez zarzutu. Mówiła bez ładu i składu, co zupełnie do niej nie pasowało. Ogarnął mnie niepokój. Zapragnąłem ją znów przytulić, ale się powstrzymałem. Jackie była wprawdzie tolerancyjna, lecz wolałem nie przesadzać. – Czy zagrozili, że zrobią to samo tobie? – spytałem, chociaż czułem, że wówczas nie pozwoliliby jej do nas przyjechać. Sydney potrząsnęła głową. – Nie, tata raz po raz powtarzał, że doskonale się spisuję. Niezupełnie tymi słowami. Za to Zoe stanęła przeciwko mnie! Opowiadała o tym, że zaprzyjaźniłam się ze wszystkimi i że spędzam z panią za dużo czasu. – Spojrzała na Jackie, która uniosła brew. – Nie wiedziałam, że opowiadasz o naszych zajęciach swoim, hm, współpracownikom. Sydney zaśmiała się ostro. – O magii? Oczywiście, że nie. Dostałam burę za to, że za bardzo angażuję się w naukę, zaniedbując alchemiczną misję. Nie mogłem w to uwierzyć. – I z tego powodu mogłabyś trafić do ośrodka reedukacyjnego? – Nie, ale do miarki miarka, jak powiedziałby Marcus. Zwracam na siebie uwagę,

a gdyby dowiedzieli się, co naprawdę porabiam... mogliby i mnie nałożyć drugą warstwę tatuażu, a na to nie pozwolę. Po prostu nie pozwolę. Nie stanę się taka jak Keith. W jej oczach lśnił gniew, ale mimo tej walecznej postawy czułem, że się boi. Nic dziwnego. Miałem ochotę wejrzeć w jej aurę, lecz powstrzymałem się siłą woli. Poza tym... nie byłem pewien, czy nadal potrafię. Minęły prawie dwa tygodnie od czasu, gdy zacząłem zażywać leki przepisane przez Einsteina. Na początku nie widziałem różnicy – z jednym wyjątkiem. Wysypiałem się. Już nie leżałem w łóżku, godzinami wpatrując się w sufit i próbując uspokoić myśli. Po piętnastu minutach zapadałem w sen. W ciągu dnia zaś nie czułem się otumaniony. Tylko szalony wir myśli w mojej głowie cichł, a ja mogłem sobie nareszcie pozwolić na odprężenie. W ubiegłym tygodniu zauważyłem więcej stopniowo następujących zmian. Stałem się bardziej cierpliwy. Zacząłem rozważać różne rzeczy, zanim podjąłem decyzję. To nie znaczy, że nie doświadczałem silnych uczuć. O, nie. Nadal często miewałem to, co Sydney nazwałaby „momentami Adriana Iwaszkowa”. Którejś nocy, gdy słuchałem Dark Side of the Moon Pink Floydów, popadłem w mroczny nastrój i zacząłem się zastanawiać nad sensem życia, co zaowocowało zakupem czarnej farby dla wyrażenia moich metafizycznych rozmyślań. A kiedy wreszcie oddałem swój przeklęty autoportret do oceny, zaproponowałem profesorce, że może go powiesić w sypialni. Jej odpowiedź nie była jednak pozytywna. To był chyba mój największy wygłup w tym okresie, a w porównaniu z wcześniejszymi wybrykami, nie wypadłem tak źle. Co ważniejsze, nie czułem, że tracę nad sobą kontrolę. Mrok już mnie tak nie osaczał. I ciocia Tatiana umilkła. Uznałem, że osiągnąłem sukces, aż do dnia, gdy po nieszczęsnej propozycji spotkałem profesorkę na terenie kampusu i chciałem się przekonać, czy nadal jest na mnie zła. Wezwałem ducha, by zobaczyć jej aurę, i... nic się nie stało. Jakbym próbował zapalić silnik na mrozie. Dopiero po trzeciej próbie poczułem magię i zobaczyłem kolory. To się wydarzyło przed czterema dniami i od tamtej chwili bałem się spróbować ponownie. Nie wiedziałem, czy potrafię spojrzeć prawdzie w oczy. Czy tamtego dnia po prostu byłem w złej formie, lecz nadal mogłem korzystać z magii, czy może stopniowo mnie opuszczała? Czułem się zagubiony. Musiałem się uspokoić. Przecież nie chodziło mi o magię, lecz o Sydney. To ona potrzebowała mojego wsparcia. Ale nie powiedziałem jej o lekach. Nie wspomniałem o wizycie u Einsteina. Z jednej strony pragnąłem, by wiedziała, że naprawdę chcę się zmienić – że zrobiłbym dla niej wszystko – z drugiej, wciąż nie potrafiłem przewidzieć długoterminowych skutków zażywania leków. Zawstydzała mnie myśl, że w pewnym momencie terapia zawiedzie. Równie mocno obawiałem się, że okażą się skuteczne i wtedy z nich zrezygnuję, bo nie będę w stanie znieść zmian w sobie. Uznałem, że nie powiem Sydney, dopóki nie nabiorę pewności, jak ze mną jest. Wolałem, by sądziła, że się nie starałem, niż że znowu mi nie wyszło. – Czego potrzebujesz ode mnie? – spytałem. – Od nas – poprawiła mnie Jackie. Uśmiechnąłem się do niej. Zawsze łatwo przychodziło mi zjednywanie otoczenia i odgrywanie przez światem wesołka. Dużo rzadziej zdarzało mi się kogoś naprawdę polubić i szanować, ale Jackie na to zasługiwała. Uwielbiałem ją za to. I za to, że nie musiała wiedzieć wszystkiego, by zaoferować swoją pomoc. Była taka zapewne dzięki magii. Umiała się doskonale dostosować do nowych i niewyjaśnionych sytuacji. – Zamierzam użyć roztworu, który sama sporządziłam – wytłumaczyła Sydney. Zacisnęła dłonie i zorientowałem się, że nie chciała, byśmy widzieli, że drżą. – Dodałam do niego soli

i zmieszałam z atramentem. Wygląda stabilnie, więc teoretycznie wystarczy teraz tylko wytatuować naszego ochotnika. – Jest ktoś taki? – Rozejrzałem się na wypadek, gdybym kogoś nie zauważył, ale w środku byliśmy tylko we troje. – Któryś z kotów? – spytałem. Rozległo się pukanie i chwilę później Jackie wpuściła Treya Juareza. Zaskoczył mnie. Rozmawiałem z nim ledwie ze dwa razy. Poza tym, że należał do grupy, która usiłowała zabić Sonię Karp, wyglądał na przyzwoitego człowieka. Wiedziałem, że pomimo tego, co się stało, Sydney traktuje go jak przyjaciela. Fakt, że go tu zaprosiła, to potwierdzał. – Panie Juarez, cóż za miła niespodzianka. – Jackie najwyraźniej była jeszcze bardziej zdumiona. – A ja się dziwię, że nie zaprosiła mnie pani wcześniej. Ostatecznie byłem u pani prymusem! Tymczasem bawi tu wyłącznie Melbourne. Błysnął uśmiechem, jaki również miałem w swoim repertuarze. Musiał robić wrażenie na kobietach. W przeciwieństwie do Neila, który czarował je nieświadomie, Trey był profesjonalistą. Ucieszyłem się, że jest beznadziejnie zakochany w Angeline, bo spójrzmy prawdzie w oczy, przystojny sportowiec, człowiek, mógł uchodzić za lepszą partię dla Sydney niż chwiejny emocjonalnie artysta wampir. Jackie przewróciła oczami, pokazując, że ten uśmiech nie robi na niej wrażenia. – Przeoczenie. Rozumiem, że to pan Juarez dostanie nowy tatuaż? Sydney przytaknęła ruchem głowy. – Jak zamierzasz to zrobić? – spytałem. – Nałożysz inny wzór? Czy wstrzykniesz nowy atrament na stary? Marcus użył igły tylko do „przełamania mocy” jej tatuażu. Wyświadczył Sydney tę przysługę, zanim wyjechał: nasączył jej wytatuowaną lilię niewielką ilością atramentu zmieszanego z krwią wampira. Krew zdjęła czar poprzedniego tatuażu, ale nie mogła uodpornić Sydney na działanie nowego. – Nie będę niczego zmieniać – odparła. – Musimy tylko użyć odpowiedniej ilości atramentu i zadbać, by przedostał się do skóry właściwej. To druga warstwa skóry pod naskórkiem. – W porządku. Miałem wrażenie, że rozumiem. Pomyślałem jednocześnie, że określenie „skóra właściwa” było przeznaczone wyłącznie dla mnie. – Zamierzasz dodać więcej atramentu. Ale jak chcesz to zrobić? Znów usłyszeliśmy pukanie i wszyscy się zaniepokoili. Jackie pośpieszyła do drzwi. – To na pewno Malachi. To mnie przerosło. – Czy powiedziała...? Nie musiałem kończyć, bo drzwi właśnie się otworzyły i stanął w nich nasz dawny chimeryczny instruktor samoobrony. Przepaska na jego oku zaprezentowała się w pełnej krasie. Malachi uniósł kciuk, pokazując za siebie. – Witaj, skarbie. Przywiozłem sprzęt do tatuaży. Gdzie go rozstawić? – Zmrużył oczy, przenosząc wzrok na nas. – O, cześć, dzieciaki. Jackie zabrała go do garażu, a ja próbowałem otrząsnąć się z szoku. Spojrzałem na Sydney. – To jest twój tatuażysta? Wzruszyła ramionami. – Kiedy wspomniałam pannie Terwiliger, że muszę zrobić tatuaż, powiedziała, że on ma

własny sprzęt. Myślę, że używa go do swoich potrzeb. – Nie widziałem, by był wytatuowany. – Może w niewidocznych miejscach – odparła. Skrzywiłem się. – Dzięki za wysłanie mojej wyobraźni tam, skąd już nigdy nie powróci. – Chwileczkę. – Trey wycelował palec tam, skąd dochodziły przechwałki Wolfe’a kierowane do Jackie. – To ten gość będzie mnie nakłuwał? Przecież on ma tylko jedno oko! Czy mówi ci coś określenie „postrzeganie głębi”? – Panna Terwiliger za niego ręczy – odparła Sydney. – Ponieważ mój atrament jest bezbarwny, pozostanie niewidoczny. Narzędzia zostały wysterylizowane, a rzemieślnik posiada odpowiednie kompetencje. Kwestia jego talentu artystycznego jest nieistotna. Chociaż jeśli chcesz... – Uśmiechnęła się chytrze. – Wolfe na pewno chętnie namaluje ci chihuahuę. Trey się wzdrygnął. – Nie, dziękuję. Teraz Sydney nieoczekiwanie nabrała wątpliwości. – Twój tatuaż wojownika na pewno nie ma żadnej mocy? – Nie. Nosimy je tylko jako symbol. – W porządku. – Uspokoiła się. – Już wiem, co powiemy Wolfe’owi. Spokojnie, twój obecny tatuaż naprawdę się nie zmieni. Trey nie wyglądał na przekonanego, a ja skorzystałem z okazji. – Czy on nie potrzebuje przypadkiem jakiegoś specjalnego tatuażu? – spytałem. Nie chciałem za dużo mówić przy Treyu, ale przecież Sydney chciała sprawdzić, czy jej atrament może przeciwstawić się czarom stosowanym przez alchemików. Skinęła głową, rozumiejąc w lot niezadane wprost pytanie. – Tak, ale o to będziemy się martwić później, kiedy zdobędę odpowiedni materiał. Wówczas nałożymy drugi tatuaż. Trey otworzył usta, lecz nie zdążył nic powiedzieć. W drzwiach pojawili się Jackie i Wolfe. Mężczyzna zacierał ręce. – Dobra, mówcie, dlaczego wezwaliście mnie w środku nocy? Zamierzacie wytatuować swoje imiona? Mogę to zrobić piękną czcionką Courier. Sydney chciała mu odpowiedzieć, ale się zawahała. Wolfe nie wiedział, czy jesteśmy razem, lecz zakładał, że tak jest, zanim nam to przyszło do głowy. Opanowała się szybko i parsknęła śmiechem, jakby to był świetny żart. Trey, co zrozumiałe, był zbyt przejęty faktem, że jednooki gość będzie go tatuował, by cokolwiek zauważyć. – Przeciwnie – oznajmiła Sydney. – Zamierzamy usunąć tatuaż kolegi i przygotowaliśmy w tym celu specjalny atrament, który go zakryje. Wolfe odchrząknął. – Serio? Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Wiem, że tatuaże usuwa się laserem. – To nowa technika – skłamała gładko Sydney, kiwając lekko głową w stronę Treya. – Jego rodzice przyjeżdżają z wizytą i zabiliby go, gdyby zobaczyli, co ma na sobie. Zamrugałem ze zdziwienia. Była tak przekonująca, że niemal sam jej uwierzyłem, a przecież znałem prawdę. Wolfe niczego nie podejrzewał. Zapomniałem, że alchemicy są doskonałymi kłamcami. Gdyby Sydney chciała mnie okłamać, też dałbym się nabrać. – Pokażcie to cudo – polecił Wolfe. Trey nie zareagował od razu. Chyba on także niemal uwierzył Sydney. W końcu jednak odwrócił się do nas tyłem, zdjął koszulę i pokazał słoneczny tatuaż na plecach. Wolfe podszedł bliżej, żeby go obejrzeć.

– Rodzice często oglądają cię bez koszuli? Sydney skrzywiła się, dostrzegłszy swój błąd. – Po prostu lepiej, żeby tatuaż zniknął przed ich przyjazdem. – Fakt – przytaknął Trey. – Czasem chodzimy razem na plażę. – W myślach przyznałem mu punkt za sprytne łgarstwo. Sydney wytłumaczyła Wolfe’owi, że musi tylko nasączyć atramentem istniejący wzór. Chyba był rozczarowany, że nie będzie miał okazji zaprezentować swoich artystycznych zdolności, ale tak go ucieszyło późne zaproszenie Jackie, że nie przejmował się drobiazgami. Gość przywiózł profesjonalny sprzęt, ale wnętrze garażu nadawało całemu przedsięwzięciu chałupniczej atmosfery. Nie znam się na robieniu tatuaży, lecz Sydney obejrzała wszystko krytycznym okiem, zapytała, czy narzędzia zostały wysterylizowane, i wyglądała na zadowoloną, że Wolfe za każdym razem używa nowych igieł. Mimo to Jackie przyglądała się temu bezradnie, a opalenizna Treya z każdą chwilą bladła coraz bardziej. Nawet Sydney miała niepewną minę, gdy jej przyjaciel nareszcie położył się na ławce twarzą do dołu, żeby Wolfe miał lepszy dostęp do jego pleców. – Jestem pewna, że Wolfe się na tym zna – powiedziała, ale nie wiedziałem, kogo właściwie próbuje przekonać. – A niech cię. – Wolfe stuknął palcem w imponujący triceps Treya. – Jaki sport uprawiasz? – Wszystkie. – Czyżby? A próbowałeś łyżwiarstwa wyścigowego z rzutem czakrą? – Z czym? – zdziwił się Trey. Zorientowaliśmy się, że Wolfe ma w zanadrzu jedną z wielu swoich anegdot i Sydney pośpiesznie chrząknęła. – Powinniśmy już zaczynać – bąknęła. Wydała ostatnie instrukcje i Wolfe nareszcie zabrał się do pracy. Nidy nie przyglądałem się nakładaniu tatuażu. Dźwięk przypominał borowanie zęba i chociaż przywykłem do krwi, na widok elektrycznej igły poczułem się nieswojo. Zabieg z pewnością był bolesny, ale Trey nawet nie drgnął. Sydney nadzorowała wszystko i czułem, że gdyby Wolfe zachował się nieodpowiedzialnie w najmniejszym choćby stopniu, natychmiast kazałaby mu przerwać pracę. Nie spuszczała wzroku z pleców Treya. Przysunąłem się i stanąłem jak najbliżej, chociaż starałem się jej nie dotykać. – Zakładając, że Wolfe nie przekłuje Treya na wylot, co dalej? Rozumiem, że w następnej kolejności powinnaś nałożyć mu tatuaż z atramentem alchemików, ale skąd go weźmiesz? Będziesz potrzebowała krwi wampira i czaru ziemi, a te nie rosną na drzewach. Uśmiechnęła się lekko. – Nie, podobnie jak reszta składników. Nie mogę ich również zamówić przez internet ani skorzystać ze źródeł alchemików. Muszę wymyślić inny sposób, by je zdobyć. – I mimo to zdecydowałaś się od razu usunąć jego tatuaż? – Pokazałem głową Treya. Sydney spoważniała. – Tak. Musiałam, po tym jak zobaczyłam Keitha. Może to daremna próba i powinnam zaczekać, aż zdobędę atrament, lecz kiedy myślę o Keicie... Musiałam coś zrobić, Adrian. Nie pozwolę, by alchemicy dłużej krzywdzili ludzi. Do tej pory rozważałam tę procedurę teoretycznie, ale nie mogę dłużej czekać na Marcusa ani liczyć na to, że uda mi się przygotować wszystko od A do Z. Zrobiłam krok do celu. Trey będzie gotowy w chwili, gdy uzyskam odpowiedni atrament. Jeśli nam się uda, Marcus od razu zabierze się do pracy. Zapragnąłem ją przytulić. To nie był zły plan. Czy bezpieczniej byłoby najpierw

wytatuować któregoś z ludzi Marcusa i sprawdzić, czy magiczny tatuaż alchemików działa tak samo jak atrament indygo? Z pewnością to było idealne rozwiązanie. Dlatego tak się martwiłem o Sydney. Niezmiennie dążyła do ideału. Była niezwykle skrupulatna. Nigdy nie zadowalała się gorszym rozwiązaniem. Ale teraz zaczęła się śpieszyć. Zdecydowała się na eksperyment. Każdy by tak postąpił na jej miejscu. W każdym razie ja na pewno. Ale fakt, że to ona podjęła taką decyzję, uświadomił mi coś ważnego. Zadziałała pod wpływem impulsu, emocji. To było do niej niepodobne. Bała się. Co takiego zobaczyła w twarzy Keitha? – Powinnaś poprosić Wolfe’a, żeby ciebie również wytatuował – poradziłem delikatnie. – Jeśli się niepokoisz. Na wypadek, gdyby Inez się myliła i magia nie dawała ci skutecznej ochrony. Skrzywiła się lekko. – Wierz mi, że o tym myślałam. Problem w tym, że nie mogę. Zoe od razu zobaczyłaby, że mam podrażnioną skórę, i nawet gdyby ślady zniknęły po kilku dniach, nie zdołałabym się z tego wyłgać. Muszę zaryzykować i poczekać. – Powiesz o tym Marcusowi? – Jeśli się odezwie. – Przewróciła oczami. – Pewnie baluje teraz w jakiejś kantynie. – Możemy się z nim skontaktować – zaproponowałem. – Adrian... – sprzeciwiła się stanowczo. – Wiesz, że to niemożliwe. – Nie, nie wiem – zaperzyłem się. – Od dawna już nie używałem magii. Od czasu gdy... No wiesz. Od tamtej nocy. Przecież działamy w słusznej sprawie. – Mówiłem bez zastanowienia, bo bardzo chciałem jej pomóc. Dopiero potem przypomniałem sobie, że biorę tabletki, które mogą mi to uniemożliwić. – To ryzykowne – powiedziała, ale dostrzegłem w jej oczach wahanie. Chciała porozmawiać z Marcusem, lecz obawiała się, że narazi mnie na niebezpieczeństwo. – Ryzykujemy dobro tych, którym moglibyśmy pomóc. Naprawdę powinniśmy porozmawiać z moim ulubionym wyrzutkiem. To znaczy ja powinienem. – Musiałem spróbować, nawet jeśli miało mi się nie udać. Sydney wciąż się wahała i w końcu usłyszałem najlepszą odpowiedź, jakiej mogłem się spodziewać: – Porozmawiamy o tym później. Wolfe okazał się zaskakująco kompetentny. Przedłużał zabieg w nieskończoność, lecz nie pokaleczył Treya. Gdy skończyli po godzinie, skóra chłopaka była zaróżowiona i podrażniona, upstrzona kropelkami krwi. Sydney i Wolfe zapewnili nas, że to normalne. Wolfe kiwnął głową z zadowoleniem i pozwolił Treyowi usiąść, żeby mu zdezynfekować skórę i okryć bandażem. – Nałożyłem atrament na cały tatuaż – powiedział Wolfe. – Kiedy zniknie? – To może trochę potrwać – odparła lekko Sydney. – Czasem trzeba co nieco poprawić, ale mam dobre przeczucie. Dzięki za pomoc. – Mówiła tak obojętnie, jakby chodziło o zabieg kosmetyczny, a nie ochronę przed magią kontrolującą umysł. – Szkoda, że nie wymyślili czegoś podobnego w czasach mojej młodości – mruknął z żalem Wolfe. – Gdybym wiedział to, co wiem teraz, nigdy nie wytatuowałbym sobie Tocllul na udzie. Byłem młody i myślałem, że nigdy się nie rozstaniemy. – Toc... co? – spytałem. – Tocllul. To imię pewnej azteckiej księżniczki, którą spotkałem podczas wędrówki po Meksyku. Trey przysunął się bliżej.

– Powiedziałeś azteckiej? – Taaa. Była ostatnią z plemienia. Jej ród mocno podupadł, więc sprzedawała pamiątki, żeby związać koniec z końcem. Musiałem stawać do śmiertelnych pojedynków, by dowieść, że na nią zasługuję. W końcu oddała mi swoją rękę, ale już po kilku miesiącach odezwał się we mnie zew przygody. Nie byłem gotów, by się ustatkować. Złamałem jej serce, lecz cóż mogłem począć? Byłem młody, chciałem poznawać świat. Pragnąłem wolności. – I to się nie zmienia – odparłem z powagą, a Sydney obrzuciła mnie surowym spojrzeniem. – Nadal nosisz jej imię? – Nie. – Podciągnął nogawkę szortów i pokazał nam owłosione udo, na którym widniał napis „Taktowny” zrobiony lekko wyblakłym marynarskim atramentem. – Po powrocie do Stanów znalazłem gościa, który je przerobił. Nie wymyśliłem lepszego słowa, mając do dyspozycji te litery. – Bardzo szlachetne – wtrąciła Jackie. Zerknąłem na nią podejrzliwie, lecz nie odgadłem, czy kpi. Poczułem silną pokusę, by zajrzeć do jej aury. Patrzyła, jak Sydney pomaga Treyowi nałożyć opatrunek. – Potrzebujecie jeszcze czegoś? Na niewiele wam się przydałam. – Zaprosiła nas pani do siebie – odparła Sydney, odsuwając się, by Trey mógł włożyć koszulę. – To bardzo wiele. – Chętnie zrobię więcej, jeśli zechcecie zostać dłużej. Wolfe uniósł brew nad przepaską, chyba miał nadzieję, że zostanie z nią sam. – Musimy już wracać – powiedziałem za nas wszystkich. Skoro Jackie zapewniła Sydney możliwość późnego powrotu, mogliśmy jeszcze coś zjeść. Nie miałbym nawet nic przeciwko towarzystwu Treya w zamian za kilka cennych chwil z moją dziewczyną. Sygnał jej telefonu poinformował nas, że to jednak niemożliwe. Zerknęła na ekran i westchnęła. – No nie. To czwarty telefon od Zoe. Nie słyszałam w tym hałasie. – Nie jedź tam – rzuciłem impulsywnie. Trey właśnie pytał o coś Wolfe’a, więc nachyliłem się do jej ucha. – Plan ucieczki numer 31. Wsiądziemy do samochodu i będziemy jechali tak długo, aż znajdziemy bezpieczne miejsce. Odpowiedziała spojrzeniem tak pełnym miłości, że poczułem je niemal jak dotyk i znów zapragnąłem ją przytulić. – Musielibyśmy wciąż się zatrzymywać. Twój wóz strasznie dużo pali. Wyszliśmy razem z Treyem, który zniósł wszystko zadziwiająco dobrze jak na kogoś, kto właśnie poddał się podejrzanemu eksperymentowi. Z początku sądziłem, że zdecydował się na udział, bo ufał Sydney. Potem zrozumiałem, że chodziło o coś więcej. – To nagroda dnia, że mogłem poznać tego gościa – powiedział Trey. – Może nawet nagroda roku. Jest niesamowity. Czy on i panna T. naprawdę...? Sydney się skrzywiła. – Sądzę, że tak. Poszła za nim, rzuciwszy mi pożegnalne spojrzenie, a ja odczekałem parę minut, by nikt nie widział nas razem. Musieliśmy być ostrożni nawet na obcym terenie. Wiedziałem, że wkrótce znów ją zobaczę, jeśli wywołam magiczny sen, ale ogarnęła mnie melancholia. Nie chciałem spotykać jej we śnie. Pragnąłem ją mieć naprawdę, a to było niemożliwe. Einstein miał rację. Jego leki trzymały mnie w ryzach, lecz nie pozbawiły uczuć. Nadal żyłem. W domu raz po raz zerkałem na zegar, próbując ocenić, ile czasu potrzebuje Sydney, by położyć się spać. Obiecała, że jeszcze porozmawiamy o spotkaniu z Marcusem we śnie, ale skoro nam się to nie udało, byłem gotów spróbować. Czułem zmęczenie – to było coś nowego – lecz zarazem ożywienie i ciekawość, czy wciąż potrafię posługiwać się magią. Wiedziałem, że nie powinienem się wstydzić i powiedzieć Sydney prawdę. Zrozumiałaby i na pewno byłaby ze mnie

dumna. Ale powstrzymywał mnie lęk: sądziłem, że uwalniając się od mroku, mogę zarazem stracić zdolność do pomagania moim bliskim. Spróbowałem się odprężyć i wejść w rodzaj transu niezbędnego do wykreowania magicznego snu. Przywołałem moc ducha przebywajacego w głębi mnie, ale nie poczułem tego co zwykle. Miałem wrażenie, że próbuję schwytać wodę przepływającą mi przez palce. Ogarnął mnie strach i nie pozwalał sięgnąć głębiej. Było tak jak wtedy, gdy usiłowałem zobaczyć aurę mojej profesorki, chociaż może nawet gorzej. Sen wywołany mocą ducha wymagał ode mnie więcej energii. Nie rezygnowałem jednak i w końcu udało mi się stworzyć kontury wybranej scenerii. Moja sypialnia znikła, a ja znalazłem się na dziedzińcu muzeum w Malibu. Obraz nie był jednak wyraźny. Wszystko wokół migotało i rozmazywało się, jak w szwankującym odbiorniku telewizyjnym. Wytężyłem siły, by utrzymać to, co wykreowałem. Nie tracąc czasu, wciągnąłem do snu Sydney. – Co się dzieje? – spytała, rozglądając się wokół ze zdumieniem. – Jestem zmęczony – wyjaśniłem. – Ostatnio dłużej sypiam, a to są tego złe strony. Dostrzegłem w jej oczach niedowierzanie i zrozumiałem, o czym myśli. – Nie piłem, Sage. Przysięgam. Po prostu jestem zmęczony. Sprowadźmy lepiej Robin Hooda, bo nie wiem, jak długo utrzymam ten sen. Była zmartwiona, lecz kiwnęła głową na znak zgody. Przywołanie kolejnej osoby okazało się jeszcze trudniejsze i udało się dopiero po kilku próbach, co wzbudziło jeszcze większe zaskoczenie Sydney. Marcus jednak się pojawił i chociaż jego postać była półprzezroczysta, miał równie wkurzający uśmieszek jak zawsze. – Byłem ciekaw, kiedy znów się odezwiecie. – Zmarszczył brwi, widząc migoczące otoczenie. – Co się dzieje? – Nieważne – uciąłem. – Mamy mało czasu. Sydney pośpiesznie opowiedziała mu o postępach w pracy. Widząc jego zdumienie, poczułem, że warto było się wysilić. – Naprawdę tego dokonałaś? I wypróbowałaś? Udało się? – Jeszcze nie wiem – przyznała Sydney. – Do tej pory wszystko idzie zgodnie z planem... Na skórze nic nie widać. – Marcus się rozpromienił. Wadą atramentu indygo było to, że zbuntowani alchemicy stawali się łatwo rozpoznawalni. – Chciałabym... przeprowadzić jeszcze parę prób na moim koledze. Mam dobre przeczucia i jeśli zdążę ze wszystkim, wkrótce dostarczę ci nowy atrament. Kiedy wracasz? – Chcemy przekroczyć El Paso jeszcze w tym tygodniu – odparł. – Ktoś potrzebuje naszej pomocy, ale potem jestem do twojej dyspozycji. Może za półtora tygodnia. Najwyżej za dwa. Będziesz już coś dla mnie miała? Kiwnęła głową. – Na pewno. – Lekko się zacięła przy tych słowach i zrozumiałem, że nadal pracuje nad sposobem wytworzenia magii w nowym atramencie. – Możemy się spotkać u Adriana. Pamiętasz, gdzie mieszka? – Jak mógłbym zapomnieć? – Marcus przewrócił oczami. – Zachowałem miłe wspomnienia związane z miejscem, gdzie rozłożyłem go na łopatki. – Hej! – zaperzyłem się. – To ja rozłożyłem ciebie. Sydney zgromiła nas wzrokiem. – Zawiozę tam atrament. Masz już komórkę? – Nie, ale zdobędę po powrocie do Stanów. Sabrina zna twój numer, przekaże mi. Wkrótce się spotkamy. – Skończyliście? – spytałem. Zacząłem się pocić. – Muszę się przespać.

– Jeszcze chwilkę. – Sydney patrzyła na mnie z niepokojem. – Odezwij się jak najszybciej, Marcus. – Obiecuję. Uznałem, że to koniec, i pozwoliłem mu zniknąć. Widziałem po minie Sydney, że chciałaby ze mną porozmawiać, ale nagle zaszumiało mi w głowie i straciłem panowanie nad snem. Zdążyłem ją tylko zapewnić, że porozmawiamy jutro. Potem zrobiła się przezroczysta i znikła. Powróciwszy do realnego świata, zorientowałem się, że szum w mojej głowie był sygnałem telefonu, który nastawiłem na wibracje i położyłem na stoliku nocnym. Zobaczyłem na ekranie imię Lissy i odebrałem drżącymi rękami. Byłem zdumiony, że aż tak się zmęczyłem. – Trochę późna pora jak na waszą wysokość. – Przestawiłeś się na tryb życia ludzi – przypomniała mi z rozbawieniem. – Ach, rzeczywiście. Wszystko się plącze po dłuższym czasie. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? – Niestety, nie dzwonię prywatnie. Nie spodoba ci się moja prośba, ale jestem zmuszona wezwać cię na dwór. Wiem, że to kłopot. Naprawdę bardzo mi przykro. – Co się stało? – Poczułem, jak strach ściska mnie w żołądku. – Sonia potrzebuje twojej rady w kwestii krwi Olive. Mówi, że magia zaczyna się z niej ulatniać i nikt nie wie, jak ją zatrzymać. – Nie mogła do mnie zadzwonić? – Twierdzi, że to zbyt skomplikowane i że powinieneś nadzorować proces osobiście, skoro to ty go zainicjowałeś. – Rozumiem. – Miałem już problem z wywoływaniem magicznych snów i widzeniem aury... Niby jak miałbym powtórzyć choćby w przybliżeniu to, co zrobiłem z Olive? Mimo to nie chciałem mówić Lissie o tabletkach. – Sonia zastanawiała się także... – Lissa zawiesiła głos. – Myślisz, że Sydney mogłaby przyjechać z tobą? Gdybyśmy uzyskali zgodę alchemików? Serce zabiło mi mocniej. – Po co? – Zdaniem Soni moglibyśmy spróbować związać magię tatuażem, a Sydney się na tym zna. – To prawda. Keith został ukarany za stworzenie tatuażu wzmacniającego ludzką kondycję fizyczną i Sydney odkryła cały proceder. Jeśli naprawdę potrzebowali tylko mojej rady przy eksperymencie, może zdołałbym ukryć fakt, że tracę moc. – Poza tym spójrzmy prawdzie w oczy: Sydney jest pewnie jedyną alchemiczką, która zniesie pobyt na naszym dworze. To zajmie najwyżej kilka dni. Myślisz, że się zgodzi przyjechać z tobą? Może lepiej byłoby wysłać was osobno, żeby nikt nie skojarzył was z Jill. Szlag. Nie mogłem w to uwierzyć. Lissa właśnie dała nam szansę na ucieczkę. To prawda, że nie wybieraliśmy się na romantyczną eskapadę, ale na dworze morojów będziemy ukryci przed wzrokiem alchemików. Pozostawali tylko moroje. – Zgodzi się, jeśli dostanie polecenie od zwierzchników. – Starałem się mówić obojętnym tonem. – Nie odważyłaby się im sprzeciwić. Myślę, że nawet możemy podróżować razem, jeśli odbierzecie nas potem w umówionym miejscu jak poprzednio. W głosie Lissy zabrzmiała ulga. – Tak się cieszę. Pójdzie znacznie łatwiej, jeśli przyjedziecie razem z Neilem. – Z Neilem? – No tak. Musisz mieć ochronę. Chyba że wolisz Eddiego? Moje nadzieje na prywatność legły w gruzach. Pocieszyłem się, że na dworze zyskamy

trochę czasu dla siebie. – Nie, weźmy Pana Buckinghama. Dzięki temu narobi mniej szkód. – Słucham? – Nieważne. Obiecała rano przysłać mi szczegóły. Pożegnaliśmy się, a ja od razu padłem na łóżko i zasnąłem. I znów obudziło mnie brzęczenie telefonu, lecz tym razem szukałem go dłużej, bo zawieruszył się w pościeli. Zdążyłem odebrać w ostatniej chwili, mrużąc oczy w jasnym świetle dnia wpadającym przez okno, które zapomniałem zasłonić. – Adrian? – Jill była bardzo podekscytowana. – Właśnie się dowiedziałam, że jedziesz na dwór. – Tak. Królewskie polecenie. Nie martw się, ślicznotko. Przywiozę ci pamiątkową koszulkę. – Adrian. – Stanowczy ton jej głosu przypominał sposób, w jaki zwracała się do mnie Sydney. – Dowiedziałam się o tym od Neila. Jęknąłem. – Nie zaczynaj. Lissa powiedziała, że to tylko parę dni. Przeżyjesz bez niego. – Nie o to chodzi – przerwała mi ze zniecierpliwieniem. – Dowiedziałam się od niego, bo nie poczułam nic z twojej strony. Byłem zaspany i wciąż jeszcze zmęczony, ale skóra mi ścierpła. – Co ty mówisz? – Że już nie odbieram twoich myśli i uczuć. Więź wygasła.

LG

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Sydney ZADZIWIAJĄCE, JAK MILI STAJĄ SIĘ LUDZIE, gdy sądzą, że umrzesz. – Sydney, tak mi przykro. Naprawdę. – Prosiłam, żebyś się tym nie przejmowała. – Nie patrzyłam na Zoe, skupiona na wyborze ciepłej odzieży. Układam rzeczy w szafie według nieco skomplikowanego klucza, kieruję się temperaturą i okazją. Grudzień w Pensylwanii był bardzo zimny. – Wkurzyłam się, bo tata zupełnie nie zwracał na mnie uwagi – ciągnęła. „Witaj w moim świecie” – pomyślałam. Ironia losu. Ojciec nareszcie się mną zainteresował, ale teraz już mi na tym nie zależało. Mimo wszystko ucieszyła mnie reakcja Zoe. Nie rozmawiałyśmy do tej pory o jej zachowaniu przy obiedzie, lecz skoro miała wyrzuty sumienia, mogłam na tym skorzystać. Ona również mogła zrewidować swoją ufną postawę wobec alchemików. Szkoda, że wspomniała o tym dopiero teraz, gdy uznała, że narażam życie, wybierając się na dwór morojów, lecz inaczej nigdy by się nie przyznała. – Tata słusznie cię chwalił – dodała. – Gdybyś tak bardzo się z nimi nie oswoiła, nie podołałabyś temu zadaniu. Wiem, że wybrali cię ze względu na twoje wybitne umiejętności. Niewielu ludzi poradziłoby sobie w tej sytuacji. Na pewno nie ja. – Westchnęła. – Ale wolałabym, byś tam nie jechała. Boję się o ciebie. Spojrzałam na nią. Siedziała po turecku na łóżku. Wzruszyła mnie. Zoe bywała zazdrosna i podejrzliwa, lecz była również moją siostrą i mnie kochała. W jej życiu wiele się ostatnio zmieniło i przyszłość jawiła się w sposób mocno nieokreślony. Rozumiałam to. Wiedziałam, że naprawdę nie chce ze mną rywalizować. Po prostu tak nas wychowano. – Dam sobie radę. Moroje nie zrobią mi krzywdy, poza tym potrzebują mojej pomocy. Możesz być spokojna. Patrzyła na mnie sceptycznie. – Przecież zostaniesz tam na noc. Osaczą cię. Nie mogli ci załatwić hotelu w pobliżu? Zwykle tak robią. To bezpieczniejsze. I nie mogłabym być z Adrianem. – W ten sposób szybciej zakończę pracę i wrócę do domu – odparłam z przekonaniem. Nie mogła podważyć takich argumentów. – Poza tym przeżyłam już ich nocne wesele, gdzie wszyscy świętowali i pili szampana. Teraz będzie łatwiej. – Pisz do mnie esemesy, żebym wiedziała, że wszystko jest w porządku. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. – Zobaczę, co da się zrobić. Ty też mnie informuj o wszystkim. – Dobrze – zapewniła, gorliwie kiwając głową. – Będę taka jak ty. – Na pewno świetnie się spiszesz. – Mówiłam poważnie. Była bystra i kompetentna i dodatkowo zyskała nową motywację. – Dopilnuję, żeby zjedli coś u Clarence’a i żeby Angeline nie narobiła głupstw. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Wiesz, że zagroziła szkole pozwem za błędy, bo nauczycielka historii wyjaśniła jej, że wojna z 1812 roku trwała do 1815? – Nie wiedziałam. – Potrząsnęłam głową z ubolewaniem, ale w duchu ucieszyłam się, że Zoe śmieje się z Angeline jak z głupawej znajomej, a nie szydzi z mrocznego stwora. – Potrafię ją przywołać do porządku – powiedziała, poważniejąc. – Ale pewnie... nie pozwolisz mi ich tam zawieźć? Wiesz, że potrafię. I to nie jest daleko. – To nielegalne – skarciłam ją łagodnie i zrobiło mi się przykro, że sprawiam jej zawód. –

Jeśli coś się stanie... – Nie stanie! Będę ostrożna. – Ktoś inny może spowodować wypadek – odparłam, czując, że przemawiam jak instruktorka jazdy. – Ćwicz dalej z Eddiem. Wkrótce dostaniesz prawo jazdy. – Tylko kiedy? – westchnęła. – Myślę, że podczas następnej wizyty w Utah. Umilkłyśmy. Wiedziałam, co pomyślała. Nie wiedziała, kiedy znowu pojedzie do Utah. Tata na pewno pozwoliłby jej zrobić prawo jazdy, bo było jej potrzebne w pracy. Z drugiej strony, miał teraz ważniejsze sprawy, więc musiała czekać. Ale gdyby została oddana pod opiekę mamy... – Cóż... muszę się uzbroić w cierpliwość – mruknęła ponuro. – Nieważne. Będę się o ciebie martwiła. Poklepałam ją po ramieniu. – Niepotrzebnie. To jedna z tych sytuacji, kiedy nie powinnaś o mnie myśleć jak o siostrze. Potraktuj mnie jak alchemiczkę, która wykonuje swoją pracę. – To niełatwe – bąknęła takim głosem, że zrobiło mi się bardzo smutno. Do odlotu pozostało niewiele czasu. Wciąż udawałam stoicką rezygnację spowodowaną nieprzyjemną misją. W głębi duszy byłam jednak szczęśliwa. Wyjeżdżałam razem z Adrianem! To prawda, nie będziemy zupełnie sami, ale przynajmniej z dala od podejrzliwych spojrzeń, no i mamy pretekst, aby być razem. Tak jak podczas poprzedniej eskapady na dwór, spotkaliśmy się w Los Angeles, skąd odlatywał samolot do Filadelfii. Czekali na mnie przed stanowiskiem odprawy. Przystanęłam, żeby im się przyjrzeć. Neil czytał podręcznik sztuk walki. Adrian trzymał na kolanach tomik poezji, który mu podarowałam, i wyglądał przez okno. Światło rozjaśniło jego bladą skórę i wyraziste rysy. Zapragnęłam pogłaskać go po ciemnych włosach. Był niespokojny. Może obawiał się czekającego go zadania. Od paru tygodni w jego życiu panował względny spokój, ale czekałam, aż zgubny wpływ ducha znów da o sobie znać. – Sage – przywitał mnie, gdy się zbliżyłam. Rozpogodził się i uśmiechnął nonszalancko. – Gotowa na arktyczną ekspedycję? – Pokazał kurtkę, którą niosłam w ręku. Oczywiście ze sztucznego futra. – Założę się, że ludzie przyglądali ci się po drodze. – A ty nie sprawdziłeś, jaka tam będzie pogoda? Po co w ogóle pytam. Oczywiście, że nie. – Neil miał na sobie kurtkę narciarską, ale lekki płaszcz Adriana nie wyglądał na ciepły. Właściwie powinnam się cieszyć, że w ogóle jakiś wziął. – Nie masz odpowiedniejszych ubrań? – To mój najelegantszy płaszcz – odparł. – Więc nie masz. – Są ważniejsze rzeczy, Sage. Mam tam wiele wielbicielek, które spodziewają się, że będę dobrze wyglądał. Nie mogę się skompromitować. Postarałam się o pogardliwą minę. – Tylko nie przychodź do mnie z płaczem, jeśli będziesz dygotał z zimna. Jadę do pracy, nie zamierzam cię niańczyć. Neil z dezaprobatą pokręcił głową i spojrzał na mnie współczująco, a potem powrócił do lektury. Pochwyciłam wzrok Adriana. Nie poważył się na uśmiech, ale spojrzenie jego zielonych oczu przyprawiło mnie o szybsze bicie serca. Byłam podekscytowana. Ku rozczarowaniu Adriana usiedliśmy obok siebie we troje, a ja zajęłam miejsce pośrodku. Neil wciąż zgłębiał techniki walki i wypowiedział ledwo parę słów podczas całej podróży. My z Adrianem także udawaliśmy zaczytanych. Czułam, że podobnie jak ja świadomy jest naszej bliskości: nasze nogi leżały obok siebie i ukradkiem się dotykaliśmy.

Kiedy stewardesa przyniosła napoje, praktycznie usiadłam mu na kolanach, sięgając po dietetyczną colę. Z kolei on, szukając czegoś do czytania, zajrzał do kieszeni przed moim fotelem i nachylił się tak, by musnąć moje udo. Miałam na sobie dżinsy, ale poczułam ten prowokujący dotyk i przypomniały mi się wszystkie momenty, gdy głaskał mnie po nogach. Przeżywałam udrękę... i błogość. A zarazem frustrację. Przez cały lot koncentrowałam się wyłącznie na bliskości między nami. Przypadkowe muśnięcia ręki Adriana rozpalały mnie, a u kresu podróży myślałam tylko o tym, czy będziemy mieli szansę na chwilę prywatności. Sądząc po tym, jak Adrian umilkł i wstrzymywał oddech za każdym razem, gdy spotykaliśmy się wzrokiem, nie tylko ja miałam nieprzyzwoite myśli. Weź się w garść, Sydney. Przydałby ci się zimny prysznic. Powinnaś się skoncentrować na zdobywaniu wiedzy. Byłam tak rozemocjonowana, że Neil całkowicie mnie zaskoczył, gdy podchodziliśmy do lądowania. – Myślicie, że zobaczę Olive? Adrian podniósł wzrok znad tomiku wierszy. – Chyba tak. Mamy pracować nad jej krwią, więc na pewno się pojawi. – Nie to miałem... – Neil przygryzł wargę i wyjrzał przez okno. – Nieważne. – Och! – Adrian zmrużył oko, czego Neil nie zauważył. – Jest różnica między zobaczyć a ZOBACZYĆ. Ty masz na myśli to drugie. Na pewno znajdzie się chwila między naszymi zapierającymi dech odkryciami, byście mogli zapierać sobie dech w inny sposób. Neil spłonął rumieńcem. – To nie tak. Korespondowaliśmy od czasu naszego spotkania i naprawdę się do siebie zbliżyliśmy. – Jest różnica między zbliżeniem a... – Adrian, daj spokój – skarciłam go i zwróciłam się do Neila. – Nie poznałam jej, ale wiem, że nasza praca zajmie sporo czasu, a ty nie będziesz wiecznie na służbie. – Neil się rozpromienił. W Filadelfii wynajęliśmy samochód. Zazwyczaj ci, którzy jechali na dwór znajdujący się u podnóża gór Pocono, lecieli dalej awionetką. Lądowali potem na małym lotnisku położonym pół godziny drogi od siedziby morojów, ale my zdecydowaliśmy się w ostatniej chwili i mogliśmy liczyć tylko na samochód. Podróż zajęła nam dwie i pół godziny. Jadąc za dnia, moglibyśmy podziwiać piękne krajobrazy, lecz z powodu zmiany czasu wylądowaliśmy o zmroku i teraz otaczały nas ciemności. Neil czujnie rozglądał się wokół. Siedziałam za kierownicą, a on zajął miejsce obok mnie i odniosłam wrażenie, że nawet nie mruga. Przekonałam ostatecznie Zoe, że będę bezpieczna wśród morojów, ale zapomniałam, że tam, gdzie mieszkało ich więcej, często pojawiały się również strzygi i drogi prowadzące na dwór mogły być niebezpieczne, zwłaszcza nocą. Nie wierzyłam, że któraś wyskoczy nagle na drogę – jechaliśmy dziewięćdziesiąt na godzinę – ale byłam wdzięczna Neilowi za jego przytomność. Adrian chyba też. Wjechaliśmy na teren posiadłości o północy. Neil zachował czujność przez całą drogę, lecz Adrian wyciągnął się na tylnym siedzeniu i spał. Ziewnął i przeciągał się, gdy zwolniłam, by zamienić parę słów ze strażnikami przy bramie. Dla większości ludzi dwór uchodził za prywatną uczelnię. Majestatyczne porośnięte bluszczem budynki i szerokie, piękne dziedzińce stwarzały atmosferę starej szacownej szkoły. Dopiero gdy czujne dampiry zbliżyły się, by zajrzeć do samochodu, przypomniałam sobie ostrzeżenia Zoe. Wkraczałam na terytorium nieludzkich istot. – Lordzie Iwaszkow – jeden ze strażników rozpoznał Adriana. – Witamy w domu. Adrian stłumił kolejne ziewnięcie i skinął głową. Lord Iwaszkow. Czasami zapominałam,

że Adrian należy do królewskiego rodu i ten tytuł mu przysługiwał wraz z osiągnięciem pełnoletniości. Dziwnie było myśleć, że spotykam się z arystokratą. Ale chyba bardziej zaskakiwał mnie ten tytuł niż fakt, że Adrian jest wampirem. Dampir wskazał mi wąską piaszczystą drogę okrążającą środkowy dziedziniec. – Jedźcie tamtędy i zaparkujcie za budynkiem pałacu – powiedział. – Spodziewają się was. – Pałac – mruknęłam, gdy machnął do nas na pożegnanie. – To jednak nie Palm Springs. – Po prostu tak nazywają siedzibę królowej – wyjaśnił Adrian. Pochylił się do przodu i wetknął głowę pomiędzy mnie i Neila. – Przypomina typową uczelnię. Poczujesz się jak w domu. Nie do końca. Wpuszczono nas do środka tylnym wejściem i dalej poszliśmy za strażnikiem wielkimi korytarzami oświetlonymi kryształowymi kandelabrami. Na ścianach wisiały portrety licznych monarchów morojskich. Patrzyły na mnie ich delikatne blade twarze, przypominając, że naprawdę znalazłam się w innym świecie, gdzie jestem obca. Ogarnął mnie znajomy alchemikom niepokój i raz po raz musiałam sobie powtarzać, że jestem tu gościem. Nikt nie zrobi mi krzywdy. A nawet gdyby ktoś próbował, Adrian nigdy na to nie pozwoli. Wiedziałam, że w rezydencji królowej znajdowała się sala tronowa oraz inne pomieszczenia ceremonialne, ale tego wieczoru zaprowadzono nas do bardziej swojskiego dla mnie otoczenia: sali multimedialnej. Nie spodziewałam się, że mają coś podobnego w pałacu. Na ścianie wisiał gigantyczny ekran telewizyjny, na którym rywalizowały ze sobą dwie drużyny, usiłujące pokonać zabłocony tor przeszkód. Wokół ekranu ustawiono duże pluszowe sofy, na których zasiadali moroje i dampiry. Nikt nie zauważył naszego wejścia oprócz kilku strażników stojących po przeciwnych stronach pokoju. Spojrzałam na widzów i jednego z nich rozpoznałam od razu. – No, nie! – Rose zerwała się z miejsca i wyciągnęła obie ręce do ekranu. – Miałeś to pod nosem, kretynie! Ślepy jesteś? Dałeś im wygrać! – Wygrywają zieloni. – Adrian stanął obok mnie. – To powtórka. Wszyscy zwrócili się w naszą stronę i ktoś wyłączył dźwięk. Usłyszałam cichy pisk i drobna jasnowłosa postać zarzuciła ramiona na szyję Adriana. – Przyjechaliście! Uśmiechnął się i poklepał ją po plecach. – Przecież obiecałem, kuzynko. Jestem twoim poddanym, a poddany służy swojej królowej. Lissa Dragomir nie wyglądała szczególnie królewsko. Była moją rówieśniczką, długie platynowe włosy związała w koński ogon, który opadał na bluzę z kapturem z napisem LEHIGH. Słabo ją znałam, lecz podobieństwo do Jill – głównie za sprawą jasnozielonych oczu i wysokich kości policzkowych – sprawiło, że poczułam się swojsko. Oderwała się od Adriana i obróciła do Neila i do mnie. Radosny uśmiech przeznaczony dla kuzyna stał się nieco bardziej oficjalny, lecz nadal szczery. – Sydney, bardzo się cieszę, że cię znowu widzę. Proszę, powiedz, jeśli będę mogła coś dla ciebie zrobić. A ty na pewno jesteś Neil. – Wasza wysokość... – Dampir skłonił się nisko, dotykając czołem ziemi. Adrian przewrócił oczami. – Wyluzuj, Lancelocie – mruknął. – Nie musisz tak się kłaniać, gdy stoi przed tobą w dżinsach i papuciach. Neil podniósł się z wdziękiem. – Majestatu nie przyćmi strój.

Adrian rozejrzał się wokół, szukając współczucia. – Spędziłem z nim dzisiaj prawie dziesięć godzin. W oczach Lissy błysnęło rozbawienie. – Miło mi cię poznać. Przedstawiono nas pozostałym, chociaż większość już znałam. Byli tam Dymitr i Sonia, którzy się do mnie uśmiechali, i Rose, która nawet mnie uściskała. Spotkałam wcześniej chłopaka Lissy, Christiana Ozerę, i chociaż nie znaliśmy się dobrze, skinął mi głową na powitanie. On i Adrian popatrywali na siebie nieufnie, a ja przypomniałam sobie, co Adrian kiedyś powiedział: „Jego ciotka została uwięziona za zamordowanie mojej. Nie obwiniamy się nawzajem i wciąż się lubimy, lecz sytuacja jest raczej dziwaczna”. Zauważyłam dwie dziewczyny siedzące na sofie i obserwujące scenę powitania w milczeniu. Jedna była dampirzycą o czarnych włosach i miedzianej skórze. Druga, morojka, miała gęste czarne loki i piękne szare oczy. Odgadłam, kim były, gdy Neil wbił tęskny wzrok w dampirzycę. Adrian posłał im swój najbardziej czarujący uśmiech. – Proszę, proszę. Więc przeżyłyście podróż. Mam nadzieję, że się tu o was troszczą po królewsku. Złote krany, aksamitne szaty i szampan na śniadanie, lunch i kolację. Właśnie, nie macie tu jakiejś butelczyny? Olive i Charlotte Sinclair odpowiedziały mu uśmiechem, zwłaszcza Charlotte. – Nie przywiozłeś szampana? – spytała nieco cieplej, niżbym sobie życzyła. – Mogę zamówić butelkę – odezwała się Lissa. Obróciła się do jednego ze strażników przy drzwiach, ale Adrian powstrzymał ją gestem. – Nie, powinniśmy zachować trzeźwość, skoro mamy pracować nad sprawami ducha. Później będziemy świętować. Poza tym Bielikow ma słabą głowę. Dymitr zrobił zdziwioną minę, a ja stłumiłam śmiech. Lord Iwaszkow najwyraźniej mógł mieć wszystko na królewskim dworze, ale potrafił zrezygnować z dawnych nawyków. Byłam z niego dumna. Dobrze, że na mnie nie spojrzał, bo zdradziłabym się z tym, co czułam. Następnie przedstawiono mnie siostrom Sinclair. Wymamrotały uprzejme powitania i przyjrzały mi się z ciekawością, ale szybko zajęły się innymi. Alchemiczka była dla nich wprawdzie nowym zjawiskiem, lecz nieszczególnie ekscytującym. Sądziłam, że spotkamy się ponownie rankiem, jednak Sonia od razu zaczęła opowiadać, czego się dowiedziała, badając próbkę krwi Olive. Zrozumiałam, że nie zamierzają tracić czasu. Omal nie jęknęłam głośno, gdy zorientowałam się, że dla nich panował dzień. Byli wyspani i gotowi do pracy. To dlatego Adrian spał w samochodzie. Neil jako dampir wykazywał szczególną wytrzymałość i nie musiał odsypiać. Ale ja? Byłam tylko człowiekiem i w Palm Springs o tej porze leżałabym już w łóżku. Skoro jednak chcieli pracować, byłam gotowa. Ukradkiem stłumiłam ziewnięcie. – Nie ma wątpliwości – mówiła Sonia. – Próbka krwi jest przepełniona mocą ducha, jakiej nie znaliśmy. A czar, który nałożyłeś na srebro, jest bardzo pomysłowy, lecz... Otworzyły się drzwi i wszedł moroj, za którym podążał strażnik. – Więc wszyscy się już zebrali. Na pewno zapomnieliście mnie zawiadomić. Rose przewróciła oczami. – Nie zostałeś zaproszony, staruszku. Abe Mazur, jej szykowny ojciec, chrząknął z dezaprobatą. – Oczywiście. Jedno z najbardziej przełomowych odkryć w naszym świecie powierzyliście dzieciom. – Dobiegam trzydziestki – zaprotestowała Sonia. – Otóż to. – Abe rozglądał się i napotkał moją twarz. – Moja ulubiona alchemiczka. Jak

miło, że wypożyczono cię nam do celów naukowych. Uśmiechnęłam się sztywno. – Chętnie pomogę. Pojawił się lokaj z tacą pełną napojów i przekąsek, lecz nie przyniósł szampana. Gdy wszyscy ochłonęli po niespodziewanym wtargnięciu Abe’a, Sonia powróciła do przerwanej prezentacji. Wręczyła Adrianowi małe pudełko. Podeszłam bliżej, żeby je obejrzeć, pamiętając, by zachować dystans. W pudełku znajdowała się mała fiolka krwi, na którą nałożono srebrne obrączki. Sonia patrzyła na mnie i Adriana ze zmarszczonym czołem. Rozpogodziła się, napotykając mój wzrok. – Co o tym myślisz? – spytała. – Jest jakiś sposób, by wzmocnić zabezpieczenia? Adrian wyraźnie poczuł się nieswojo. – Nie sądzę. Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy. – Ale wyczułeś, że duch zmieszał się z substancją krwi – dopytywała, a on nadal miał niepewną minę. – Tak, chociaż nie potrafiłbym odtworzyć tego procesu. – Ja też nie – powiedziała Sonia. – Ani ja – dodała Lissa. Sonia westchnęła. – I tu mamy odpowiedź. Nie wyczuwamy już mocy ducha we krwi Olive, ale z pewnością zadziałała tak, by dziewczyna nie mogła ponownie przemienić się w strzygę. Gdybyśmy umieli odtworzyć ten proces na innych... Adrian kiwał potakująco głową. – Racja. Tylko że ja nie wiem, jak to zrobić. A może... Dopiero teraz zauważyłam, że wszyscy wpatrują się w niego z nadzieją. Uważali go za eksperta. Gdy Adrian protestował przeciwko rezygnacji z magii, nie mylił się co do jednego: nikt inny nie miał takich zdolności. Zastanawiałam się, czy ktokolwiek, choćby on sam, spodziewał się, że kiedyś odrzuci rolę błazna, by stać się autorytetem. Pasowała do niego ta odpowiedzialność i prestiż. Lord Iwaszkow. Spojrzał na Lissę. – Wspomniałaś o tatuażu. Ciekawe, czy można byłoby wstrzyknąć próbkę krwi Olive komuś innemu? Kiedy organizm zwalcza chorobę, powstają... – Szukał właściwego słowa i zerknął na mnie. – Przeciwciała? – Potwierdziłam ruchem głowy. – Czy nie tak właśnie działają szczepionki? Krew nasączona magią mogłaby uodpornić inną osobę? – Nie mam pojęcia, czy to by się udało – przyznałam. – Ale w naszych tatuażach również stosuje się krew morojów. Dzięki niej szybciej wracamy do zdrowia i stajemy się bardziej odporni na infekcje. Pomyślałam, że jeśli praktykowanie magii naprawdę osłabiło działanie mojego tatuażu, może straciłam również tę nadzwyczajną cechę. Nie znoszę się przeziębiać. Adrian się rozpromienił. – Potrafisz odtworzyć ten atrament i nasączyć go krwią Olive? Zawahałam się. – Teoretycznie tak. Nie wiemy jednak, czy będzie skuteczny. Nigdy tego nie sprawdzałam. – To byłoby dla ciebie interesujące zadanie – powiedział tonem pozbawionym wątpliwości. – Na dworze zawsze przebywa kilku strażników zajmujących się tatuażami. Wymień potrzebne składniki. – Mogę zdobyć, co zechcesz – zagrzmiał Abe.

– Potrzebuję... Urwałam, bo zakręciło mi się w głowie. „Mogę zdobyć, co zechcesz”. Abe Mazur nie przesadzał. Mógł zdobyć wszystko, nawet składniki do tatuażu chroniącego przed strzygami. Składniki identyczne jak te, których używali alchemicy. Nie miałam do nich dostępu, ale on tak. Pewnie nawet nie musiałby zamawiać ich nielegalną drogą. Kiedyś przeszmuglował na dwór materiał wybuchowy C4. Wiedziałam, że ma kontakty wśród alchemików i na pewno znalazłby argumenty, żeby ich przekonać o konieczności przeprowadzenia tego eksperymentu. Zresztą źródło, legalne czy nie, było obojętne. Najważniejsze, że mógł mi załatwić niezbędne składniki, bym uwolniła się spod władzy alchemików. W dodatku nikt nie będzie mnie podejrzewał. – Dam ci listę – powiedziałam, starając się nie okazywać emocji. – Ale postaraj się zdobyć większą ilość składników. Na wypadek, gdybym się pomyliła. – Adrian zerknął na mnie i widziałam, że zrozumiał, co chcę zrobić. Rose prychnęła. – Ty się nigdy nie mylisz. – Nigdy nie wiadomo – mruknęłam i stłumiłam ziewnięcie. – Dajcie mi papier, a wszystko zapiszę. – Kolejnego ziewnięcia nie zdołałam powstrzymać. Sonia spojrzała na mnie ze współczuciem. – Biedna Sydney musi się przespać. Dla niej jest późna noc. Nie możemy jej przetrzymywać, zresztą i tak najpierw musimy zdobyć składniki. Lissa się zawstydziła. – Masz rację. Przepraszam, Sydney. Nie pomyślałam. Zalogowałam się do alchemicznej bazy danych przez komórkę. Potem Lissa wezwała innego lokaja, a ja wypisałam na kartce wszystko, czego potrzebowałam. Nieoczekiwanie wtrącił się Christian. – A kogo chcesz wytatuować? Zapadła cisza. – Mnie – zdecydowała Rose. – To powinien być dampir. Jesteśmy silniejsi, a poza tym to my najczęściej napotykamy strzygi. – Jesteś zbyt cenna dla królowej – sprzeciwił się Neil. – Weźcie mnie, na wypadek gdyby coś poszło nie tak. – Wszystko się uda – rzucił zapalczywie Adrian. Rose zignorowała go i spojrzała surowo na Neila. – Nie zgadzam się. Nie będziesz ryzykował. – Jaką macie grupę krwi? – spytałam obojga. – A ty? – zwróciłam się również do Olive. – Jej w to nie mieszaj – rzekł ostrzegawczo Neil. – Zero plus – odparła Olive bez wahania. – B minus – powiedziała Rose. Neil był wyraźnie zmieszany. – A plus – bąknął niepewnie. – Wygrałeś – powiedziałam do niego. Uważałam, że najlepszym królikiem doświadczalnym byłby ktoś z morojów, lecz na to nie mogłam liczyć. Postanowiłam wybrać najlepszą – moim zdaniem – grupę krwi. Rose zrobiła urażoną minę, jakbym celowo ją pominęła. Olive, chociaż rozczarowana, szybko stanęła u boku Neila, który teraz pęczniał z dumy. Sonia, jak przystało na naukowca, nie zamierzała angażować się w ich dylematy. – Świetnie. Zatem mamy Neila. A teraz, na litość boską, zaprowadźcie Sydney do pokoi

gościnnych. – Pójdę z nimi – odezwał się Adrian. Ziewnął, ale byłam pewna, że udawał. – Zbyt długo przebywałem wśród ludzi. – Nie zatrzymasz się w domu rodziców? – spytała Lissa. Adrian prychnął. – Nie, jeśli jest tam mój ojciec. Potrzebuję spokoju. W drzwiach stanął lokaj Lissy. Rose wyszła razem z nami, pewnie uznała, że tylko przy niej poczuję się bezpiecznie. Kiedy wychodziliśmy, Charlotte szybko podbiegła i chwyciła Adriana za rękaw. Byłam tak blisko, że usłyszałam, co mówi, mimo że ściszyła głos. – Miałam nadzieję, że zdołamy dłużej porozmawiać – powiedziała. – Znajdziesz czas jutro? Adrian uśmiechnął się dwornie, jak to miał w zwyczaju, gdy rozmawiał z kobietami. – Z radością, chociaż nie wiem, czy nadarzy się okazja. Chyba chcą mnie tu zaprzęgnąć do pracy. Ciąży mi to brzemię odpowiedzialności. Rose dosłyszała ostatnie słowa. – O, tak. To takie niewygodne, pomagać w dokonaniu największego przełomu w życiu morojów. Biedny, biedny Adrian. Adrian mrugnął do Charlotte. – Dam ci znać. Wyszliśmy, ale zauważyłam, że jest rozczarowana. Nawet ja wyczułam, co to znaczy. Pokoje dla gości mieściły się w innym budynku i musieliśmy przejść przez dziedziniec. Padał śnieg, więc dopięłam puchową kurtkę. Adrian nie narzekał, ale gdy weszliśmy do holu, lekko zsiniał na twarzy. Rose od razu pobiegła po klucze do naszych pokoi. Oparłam się o ścianę, a Adrian do mnie podszedł. – Nie masz pojęcia, jak uroczo wyglądasz z płatkami śniegu we włosach – wymruczał. – A ty wyglądasz uroczo, gdy jesteś wychłodzony. Mam nadzieję, że znajdzie się tu dla ciebie jakieś ciepłe okrycie. Uśmiechnął się. – Będziesz musiała mnie potem rozgrzać. Wiesz, że się zgrywałem przed Charlotte, prawda? Dla mnie liczysz się tylko ty, ale tutaj muszę udawać, że mam tuzin dziewczyn. – Tylko tuzin? – spytałam. – Hej! – zawołała Rose. – Masz pokój z widokiem na pierwszym piętrze, Adrian. Sydney, gdzie poczujesz się bezpieczniej w otoczeniu stworów z piekła rodem? Wolisz łatwą drogę ucieczki z parteru czy bezpieczną odległość na pierwszym piętrze? – Na pierwszym – rzuciłam z obojętną miną. W razie czego mogłam wyjść przez okno. Rose poprowadziła nas schodami na górę. Życzyła Adrianowi dobrej nocy i poszła za mną do mojego pokoju. W środku rozejrzała się z aprobatą. – Dostałaś iście królewski apartament. Odpowiada ci? Przeszłam się po pokoju, podziwiając eleganckie meble i supernowoczesny sprzęt audiowizualny. – Mhm, tak. Można powiedzieć. – Wiem, że czujesz się wśród nas nieswojo – dodała życzliwie. – Ale robimy ważne rzeczy. W każdym razie tak wszyscy mówią. – I mają rację – odparłam. – Poza tym dzieliłam już pokój z Jill i towarzyszyłam ci w ucieczce. Zdążyłam do was przywyknąć. Posłała mi promienny uśmiech, a ja wpatrywałam się w nią olśniona. Była niewiarygodnie piękna. Przypomniałam sobie, że Adrian był z nią blisko związany. Szybko

odgoniłam od siebie te myśli. Należały do przeszłości. Nie wątpiłam w uczucia Adriana. Rose wkrótce wyszła, zapewniając mnie, że jestem bezpieczna, i prosząc, bym nie wahała się do niej zwrócić w razie potrzeby. Zaczęłam rozpakowywać rzeczy. Pięć minut później Adrian stanął w drzwiach. – Szlag – mruknął, zamykając je za sobą kopniakiem. Chwycił mnie i popchnął lekko do ściany. – Nie masz pojęcia, ile dziś wycierpiałem. Zarzuciłam mu ręce na szyję i przyciągnęłam do siebie. – Owszem, mam – zdążyłam powiedzieć, zanim zamknął mi usta pocałunkiem. Jego natarczywość rozpaliła we mnie namiętność. Gromadzone od wielu godzin napięcie teraz znalazło ujście. Czułam na sobie jego ręce. W pewnej chwili uniósł moją nogę i owinął ją sobie wokół biodra. Rozpalił mnie, całe zmęczenie ulotniło się w jednej chwili. Chociaż namiętne pieszczoty pod ścianą były bardzo podniecające, szybko przenieśliśmy się na łóżko. Mieliśmy łatwiejszy dostęp do naszych ubrań, skóry... Usiadłam obok niego i pomagałam mu zdjąć ze mnie sweter. – Kto by pomyślał, że plan ucieczki numer 71 oznacza wakacje na dworze morojów? Roześmiał się i pocałował mnie w szyję. Zadrżałam. – Czemu nie? Nie ma tu Zoe, alchemików... i nigdzie nie musimy się śpieszyć. – Dotknął wargami mojego ramienia i delikatnie zsunął ramiączko stanika. – Jesteśmy wolni, Sage, nikt nas nie będzie niepokoił. Jęknęłam cicho. Zamknęłam oczy i opadłam na łóżko, pociągając go za sobą. Uświadomiłam sobie, że może nadeszła ta chwila, na którą tak długo się przygotowywałam. Mogliśmy się kochać bez obaw, że ktoś nas nakryje. To było bardzo podniecające. Kiedy znów nadarzy się nam taka okazja? Chociaż pieszczoty Adriana doprowadzały mnie do szaleństwa, nieoczekiwanie odezwał się dawny, znajomy strach. Na co czekałam? Dlaczego wciąż się bałam? Pragnęłam Adriana, kochałam go, ale jakaś cząstka mnie wciąż się wahała. To był obłęd, bo jednocześnie pragnęłam, by zerwał ze mnie ubranie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam jego uważny wzrok. – W porządku – powiedział, odgadując moje myśli. – Przepraszam. Nie wiem, co się dzieje. Pocałował mnie w czubek nosa. – Wszystko w porządku. – Chcę tego. Naprawdę. Ale mam wrażenie, jakbym na coś czekała. – W takim razie czekaj. – Dobroć i cierpliwość w jego zielonych oczach połączone z niekwestionowanym pożądaniem przyprawiały mnie o ból serca. – Nie mogę znieść myśli, że marnuję taką noc – przyznałam. Zdjął koszulę i rzucił ją na podłogę. – Kto powiedział, że coś marnujemy? – Położył się przy mnie i nachylił do pocałunku. – Może nie pójdziemy na całość, ale wierz mi, Sage, znam mnóstwo sposobów, by umilić nam ten czas.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Adrian TEJ NOCY SPAŁEM Z SYDNEY – dosłownie. Było cudownie. Nie sądziłem, że drobne zdarzenie przyniesie mi tak wielką radość. Od dawna marzyłem, by spędzić z nią więcej czasu, chłonąć ją i nie odczuwać tego wiecznego napięcia. I dostałem to. Trochę się jednak męczyłem. Konieczność utrzymywania dystansu między nami podczas lotu wydawała się błahostką w porównaniu z tym, co przeżywałem, leżąc obok niej. Nawet w koszulce i flanelowych spodniach od piżamy Sydney była nieprawdopodobnie seksowna. Leżała w moich ramionach, śpiąc z głową opartą na mojej piersi, a ja myślałem o cienkiej tkaninie, jaką miała na sobie, i o tym, że pod nią jest naga. Wyobrażałem sobie, jak by to było zdjąć z niej ubranie. I co zrobiłbym potem. Kochałem ją za piękną duszę i pragnąłem jej pięknego ciała. Nie czułem w tym nic zdrożnego. To było szczere i prawdziwe. W rezultacie nie mogłem zasnąć. Poza tym zdrzemnąłem się wcześniej w drodze na dwór. Fantazjowałem o Sydney, a potem powędrowałem myślami do czekającego nas zadania. Wszyscy się spodziewali, że oboje z Sydney sporządzimy alchemiczny tatuaż dla Neila z domieszką krwi Olive. Byłem niemal pewien, że krew nasączona magią ducha nie zaszkodzi dampirowi, podobnie jak eksperymentalny tatuaż Sydney, więc mogliśmy przynajmniej spróbować. Zwłaszcza że nie mieliśmy lepszego pomysłu. Nie przejmowałem się tym specjalnie. Obawiałem się czego innego: mojej słabnącej mocy. Kiedy Sonia spytała, co wyczuwam w probówce, musiałem skłamać. Sonia zwykle potrafi odgadnąć, czy ktoś mówi prawdę, lecz wtedy była zaprzątnięta innymi sprawami. Tymczasem prawda była taka, że nie wyczułem dosłownie nic. Wiedziałem, że duch nadal jest obecny we krwi, bo tak mówiły Sonia i Lissa, ale sam go nie wyczuwałem. Przestałem też widzieć aury i chociaż nie próbowałem nikogo uzdrawiać, mogłem przewidzieć rezultat. Informację Jill o zaniku więzi odebrałem jak policzek. Oczywiście zakładałem, że duch może mnie kiedyś opuścić, ale nie myślałem o konsekwencjach. Później Jill wyjaśniła, że nadal czuje między nami rodzaj więzi, lecz pojawiła się również zasłona blokująca przepływ moich myśli i uczuć. To nie było złe. Odzyskałem prywatność, a ona ochronę przed mrokiem ducha, który do niej przenikał. Nie mogłem zaprzeczyć oczywistej prawdzie: i ja znalazłem ochronę przed mocą. Czułem się... dobrze. W moim świecie zapanował spokój. Już nie odczuwałem palącej potrzeby namalowania całej wystawy w ciągu jednej nocy, ale nie brakowało mi pomysłów, które mógłbym realizować, bo teraz łatwiej było mi się skupić. Muzyka Pink Floyd już nie wpędzała mnie w głęboką depresję. A moja miłość do Sydney pozostała równie silna. Życie wydawało się dobre. Przyszło mi to na myśl, gdy się przy niej obudziłem. Zasnąłem w końcu, lecz otworzyłem oczy, gdy się poruszyła. Oboje zmienialiśmy pozycje podczas snu, ale cały czas się obejmowaliśmy. Sydney miała zaspane oczy i potargane włosy, i jeszcze nigdy nie wyglądała równie zachwycająco. Nachyliłem się, żeby ją pocałować, ale odwróciła głowę. – Muszę umyć zęby – wymamrotała. – Praktyczna od pierwszej chwili po przebudzeniu. Nie powinienem się dziwić. – To zdrowy rozsądek. – Przekręciła się na bok, a ja przytuliłem się do jej pleców, obejmując ją w pasie. – Masz ochotę na śniadanie? – spytałem.

– Nie możemy wyjść razem. I nikt nie może zobaczyć, jak ode mnie wychodzisz. Spojrzałem na zegarek. – Spokojnie. Właśnie idą spać. – Nie dostaniemy śniadania? – Mamy tu kilka całodobowych restauracji, jako że często odwiedzają nas goście żyjący wśród ludzi. – Pocałowałem ją w kark. – To specjalna okazja, więc pozwalam ci napić się kawy. – Nie, ja dotrzymuję słowa. – Zobaczymy, co powiesz, jeśli trzeba będzie pracować nocą. Milczała dłuższą chwilę. – Nie wypiłeś kropli alkoholu od dłuższego czasu, prawda? Zrezygnowałeś nawet z codziennego drinka. – Tak jest łatwiej. Nie trzeba ciągle balansować na linie. Odpowiedziała prosto i w sposób doskonały: – Kocham cię. Potem odesłała mnie, żebyśmy mieli czas się przygotować, chociaż upierałem się całkiem logicznie, że wspólny prysznic jest bardziej efektywny. Wykąpałem się szybko, żeby jeszcze pobiec do sąsiedniego budynku na krótką wizytę u karmicieli. Pół godziny później spotkaliśmy się z Sydney w holu domu dla gości, jak przystało na moroja i alchemiczkę. Recepcjonista nie zwracał na nas uwagi, lecz odegraliśmy przed nim godne Oscara przedstawienie oficjalnego powitania z zachowaniem bezpiecznego dystansu. Słoneczne promienie nie rozpraszały chłodu poranka. Sydney wyglądała uroczo w puchowej kurtce, a ja przeklinałem próżność, która podszepnęła mi wybór lekkiego okrycia. Nie zamierzałem się jednak skarżyć. Poświęcenie dla stylu. Na zewnątrz było pusto, tak jak się spodziewałem, po drodze spotykaliśmy jedynie strażników patrolujących teren. Dwór chroniły przed strzygami magiczne osłony. Prawdę mówiąc, większe niebezpieczeństwo stanowili w tych czasach moroje, przeciwnicy rządów Lissy. Jedna z restauracji, które zapamiętałem, była otwarta. Sydney zachichotała przy wejściu. – Niesamowite – mruknęła. – Stworzyliście tu całą cywilizację. – Fakt. Ale to jeszcze nic. Mamy także kluby spa i kręgielnię. Ale nie obawiaj się, nie zaproponuję ci rozgrywki. – Sydney wykazywała absurdalny talent do wszelkich gier. Nie była szczególnie wysportowana. Po prostu kierowała się logiką i każdy ruch obliczała z matematyczną dokładnością. Restauracja przypominała bar samoobsługowy. Zamówiliśmy coś przy ladzie i usiedliśmy z kawą przy stoliku, czekając na posiłek. Oboje byliśmy trochę zmęczeni i po raz kolejny uderzyło mnie, jak bardzo lubiłem taką zwyczajność. – Zobaczysz, Sage – powiedziałem. – Będziemy tak spędzać każdy poranek w naszym rzymskim mieszkanku. W łóżku, przy wspólnym śniadaniu. Nie wiem, jak to zrobimy, ale na pewno nam się uda. Odwróciła się od menu wypisanego na ścianie i uśmiechnęła do mnie. – Rzym? Który to już plan ucieczki? – Pierwszy – odparłem natychmiast, bo wiedziałem, że marzy o tym mieście. Sydney uśmiechnęła się szerzej. – Nauczysz się włoskiego? – Nie muszę. Potrafię się komunikować wzrokiem. – W każdym razie będziesz musiał opanować przynajmniej cyfry, żebyś dogadał się z ludźmi, sprzedając swoje prace na ulicy – drażniła się ze mną.

Położyłem rękę na sercu. – Zabolało, Sage. W tym marzeniu ja widzę ciebie na wysokim uniwersyteckim stanowisku, a ty wyrzucasz mnie na ulicę. – Hej, każdy musi od czegoś zacząć. Ja na uczelni, a ty na ulicy. Potem zrobię doktorat, a ty będziesz miał wystawy na całym świecie. Skinąłem głową udobruchany. – Na to mogę się zgodzić. A trochę później, to tylko kwestia czasu, będziemy zawozić dzieci na zajęcia z piłki nożnej. Uniosła brwi. – Dzieci? – Spokojnie. Za wiele lat. Wyobrażasz sobie? Twój umysł, mój wdzięk, nasza wspólna uroda... dodaj do tego nadzwyczajną sprawność fizyczną dampira. – Sydney wyglądała na bardziej rozbawioną niż oburzoną taką myślą, czym mnie absolutnie zaskoczyła. – To byłaby rażąca niesprawiedliwość wobec reszty świata. Całe szczęście, że bierzesz pigułki, bo nasze doskonałe potomstwo wprowadziłoby sporo zamieszania. – Racja – przytaknęła i parsknęła śmiechem. Patrzyliśmy na siebie i jak zwykle znów pomyślałem o tym, co nieuniknione. „To może się zdarzyć podczas tego wyjazdu” – uświadomiłem sobie. Nie było Jill, a ostatniej nocy przekonaliśmy się, że mamy dla siebie mnóstwo czasu. Sydney znieruchomiała i zrozumiałem, że myśli o tym samym. Czy była na to gotowa? Nie znałem odpowiedzi, ale wiedziałem, że mogę na nią czekać całą wieczność. Byłoby mi jednak łatwiej, gdyby ona nie pragnęła tego równie mocno. – Jasny szlag! Iwaszkow, to ty? Czyjś chrapliwy głos wyrwał mnie z zamyślenia. Poczułem ściskanie w żołądku. Niechętnie zdobyłem się na uśmiech, którego wszyscy tu po mnie oczekiwali, i się odwróciłem. Przede mną stał Wesley Drozdow, śliski gość. Co gorsza, przywlókł ze sobą dwóch innych palantów królewskiego rodu: Larsa Zeklowa i Brenta Badicę. Dawniej z nimi imprezowałem. Byli pijani, sądząc po tym, jak chwiejnie podeszli do naszego stolika. Na potwierdzenie owiał nas silny odór alkoholu. Wesley walnął mnie w plecy, aż zadzwoniłem zębami. – Kiedy wróciłeś? – spytał głośno. – Czemu nie zadzwoniłeś? – Przyjechałem wczoraj w nocy. Nie miałem czasu – wyjaśniłem. – Kpisz sobie? Mogłeś pójść z nami! Piliśmy przez... – Brent odwrócił się do kumpli, bo najwyraźniej stracił rachubę. – Sześć godzin. Było otwarcie nowego klubu i Monique Szelsky urządziła wielką imprezę, z której właśnie wracamy. Pora się posilić, a potem spać. Dopiero teraz zauważyli, że nie jestem sam. Lars wyprostował się i zrobił „trzeźwą” minę, jaką zapewne trzymał w zanadrzu na nieoczekiwany powrót rodziców podczas domowej imprezy. – Witam. – Wyciągnął rękę. – Jestem Lars. Sydney zawahała się, zanim ją uścisnęła, nie tyle ze strachu przed morojem, ile z niechęci wobec pijanego idioty. – Sydney Sage. Pozostali również się przywitali i wiedziałem, że lodowaty uśmiech alchemiczki mówiący „toleruję cię”, który czasem rezerwowała dla mnie w miejscach publicznych, tym razem był prawdziwy. – Słyszałem, że odwiedzili nas ludzie. – Brent patrzył na jej policzek. – Jesteś jedną z nich? Tych alch... alchemików? – Alchemicy nie byli znani wśród morojów.

– Zgadza się – przyznała chłodno. – Przyjechała na supertajne wezwanie królowej. Czy coś w tym stylu. – Wybuchłem śmiechem i rozparłem się na krześle. – Nie wiem dokładnie. Nie wtajemniczają mnie w ważne sprawy. Poprosili tylko, żebym ją oprowadził. Myślę, że zwrócą mi koszty wyżywienia. Wesley nie mógł oderwać oczu od Sydney. – Wychodzimy znowu po zachodzie słońca. Wybierzesz się z nami? Iwaszkow nie pokaże ci prawdziwego życia morojów, a powinnaś się trochę zabawić. Wiem o kilku fajnych imprezach. Sydney tak zesztywniała, że mogłaby się przełamać na pół. – Nie, dziękuję. Mam audiencję u królowej. – A nie mówiłem? – wtrąciłem. – Ci alchemicy myślą tylko o pracy. Lars mnie szturchnął. – W przeciwieństwie do ciebie. Może sam się z nami wybierzesz? Niektóre dziewczyny, gdyby tylko się dowiedziały, że jesteś, od razu... – Ugryzł się w język i zerknął przepraszająco na Sydney. W tej chwili kucharz zawołał, że nasze dania są gotowe. Sydney poderwała się tak gwałtownie, że omal nie przewróciła krzesła. – Odbiorę. – Odeszła, nie patrząc na nikogo. Wszyscy trzej moroje gapili się na nią pożądliwie i nawet nie próbowali tego ukryć. Przeżyliśmy już z Sydney wiele trudnych momentów, ale po raz pierwszy ogarnęła mnie tak niepohamowana wrogość wobec innych mężczyzn. Miałem ochotę im przyłożyć. – Cholera – mruknął Wesley. – Nie sądziłem, że pupcia może wyglądać tak seksownie w spodenkach khaki. – Jak możesz siedzieć przy niej tak spokojnie? – Lars zwrócił się do mnie. Położyłem nogi na pustym krześle i zaplotłem ręce za głową, żeby żadnego nie udusić. – Nie rozumiem. – Rozumiesz. – Lars pokręcił głową. – Boże, właśnie wracamy od karmicielek i żadna nawet jej nie przypomina. Przy niej są jak resztki z ubiegłego tygodnia. Nigdy nie dostaliśmy czegoś tak dobrego. – Nie ma ani jednego śladu na szyi – sapnął Brent, wybałuszając oczy. – Wiesz, że tego nigdy nie robiła. Wyobrażasz sobie, jakie to uczucie zatopić kły w takim ciałku? Ambrozja, stary. Spodobałoby się jej. Takie są te pruderyjne laski. Zacisnąłem ręce tak mocno, że wbiłem paznokcie w skórę. Nawet dla takich palantów jak oni seks z człowiekiem nie wchodził w grę. Za to picie krwi pięknej dziewczyny, która pozostała nietknięta? To ich podniecało równie mocno jak seks, budziło w nich pożądanie innego rodzaju. – Wyluzujcie. – Roześmiałem się z przymusem. – Czy wy w ogóle coś wiecie o alchemikach? Ona ledwo toleruje naszą obecność. Nigdy nie pozwoli wam się zbliżyć. Wesley nachylił się do mnie. – Namów ją, żeby dziś do nas dołączyła! Przecież królowa nie będzie jej trzymała przez całą noc. Chyba rozdarłem sobie paznokciami skórę do krwi. – Nie słyszałeś, co powiedziałem? To nie wasza liga. Brent rozchylił wargi i ukazał kły. Gapił się na Sydney, która szła w naszym kierunku z tacą. – Nie, jeśli ją umoczymy. – Ty jeszcze nie wytrzeźwiałeś. – Zdobyłem się na bolesny uśmiech, ale już nie mogłem się roześmiać. – Pójdzie gładko – syknął. – Powiesz, że zabierasz ją na jakąś kulturalną imprezę.

Załatwię dla niej coś odurzającego, a potem każdy będzie mógł jej spróbować. Boże, chciałbym widzieć jej twarz, kiedy... – Nie – powiedziałem. Lars się nachmurzył. – Zmiękłeś, Iwaszkow. Kiedyś nie miałeś nic przeciwko takim zabawom. Sydney podeszła już do stolika, a oni mieli dość rozumu, żeby zamilknąć. – Robi się późno – oświadczyłem. – Zjedzcie coś i odpocznijcie przed kolejną turą. Zrozumieli i odeszli do baru. Stanęli przy ladzie, śmiali się głośno i coś do siebie szeptali. Przedtem nie omieszkali napomknąć, żebym dał im znać, jeśli zmienię zdanie. Wziąłem głęboki oddech, by się uspokoić, i zająłem się tostami. Nie chciałem, by Sydney dostrzegła moje wzburzenie. – Przepraszam – rzuciłem krótko. – To moi kumple z dawnych czasów. – A co to znaczy „umoczyć”? – spytała. Skrzywiłem się zaskoczony. Jednak coś dosłyszała. Z pewnością nie wszystko, bo nie pytałaby tak spokojnie. Powinienem uważać na każde słowo. Jeśli skłamię, będę miał problem, gdy przypadkiem dowie się prawdy. Nie mogę jednak ujawnić wszystkiego. Zdecydowałem się na wymijającą odpowiedź. – To głupie. – Przewróciłem oczami i ugryzłem kawałek bekonu, żeby zyskać na czasie. – Ci idioci uwielbiają rekrutować ludzi na karmicieli. Zapraszają ich na imprezę i wygadują bzdury, by ich do tego przekonać. Sydney upuściła widelec. – Poważnie? – Obejrzała się przez ramię i wpatrywała w nich z niedowierzaniem. – Oni... naprawdę chcieli ze mnie zrobić karmicielkę? – Była wstrząśnięta faktem, że uznali ją za potencjalną ofiarę. Nie pomyślała nawet o tym, że otwarcie rozmawiają z ludźmi o wampirach. Karmiciele pochodzili z marginesu, często byli to narkomani lub nałogowcy różnego rodzaju, którzy nie oczekiwali już nic od życia. Życie z morojami traktowali jako awans. Moroje zaś nawet nie próbowali zbliżać się do normalnych przedstawicieli ludzkich społeczności. – Wszystko w porządku – zapewniłem. – Spławiłem ich. Niczego nie spróbują. Uważają, że jesteś ładna – co jest prawdą – ale poprzestaną na gadaniu. Zapomną, gdy wytrzeźwieją. Ale Sydney nadal była niespokojna. Pokruszyła bułeczkę na kawałki, nie przełknąwszy ani kęsa. Milczała. – Uwierz mi – ciągnąłem, żałując, że nie mogę dotknąć jej ręki. – To banda dupków. Nic nie znaczą. Nigdy nie pozwoliłbym im na coś takiego. W końcu kiwnęła głową i uśmiechnęła się do mnie tak ciepło i ufnie, że zapragnąłem umrzeć. Okłamałem ją. – Wiem – powiedziała. Przełknąłem ślinę i starałem się nie zwracać uwagi na Wesleya i spółkę, którzy wciąż rzucali nam ukradkowe spojrzenia od stolika. – Zjedzmy i chodźmy trochę pozwiedzać. To najlepsza pora, bo wszyscy śpią. I może poszukamy dla mnie porządnego płaszcza. Zwycięstwo! Uśmiechnęła się z satysfakcją. – Wiedziałam! Wiedziałam, że marzniesz. – Tak, tak, jesteś geniuszem, Sage. Kupimy coś cieplejszego, powałęsamy się trochę, a potem może pójdziemy spać jak wszyscy. Wkrótce tamci pijani idioci byli już tylko odległym wspomnieniem. Wśliznęliśmy się do domu moich rodziców w mieście i znaleźliśmy mój stary zimowy płaszcz. Ojciec był w domu, ale spał i do nas nie wyszedł. Później bardzo się starałem pokazać jej wszystkie stare budowle

w okolicy w nadziei, że ją zainteresują. Nie umiałem o nich wiele powiedzieć, ale – tak jak się spodziewałem – Sydney była zachwycona. Na koniec znów wylądowaliśmy w jej pokoju i leżeliśmy obok siebie do czasu wyznaczonego spotkania. Spędziliśmy cudowny dzień. W pałacu Lissa zorganizowała bogaty bufet śniadaniowy dla wszystkich. Dla mnie i Sydney nastała już pora kolacji, ale nie mieliśmy nic przeciwko dodatkowej porcji, a ona chętnie napiła się kawy bezkofeinowej. Goście rozmawiali w grupkach, a Charlotte wpatrywała się we mnie z drugiego końca sali, gdzie stała w towarzystwie Neila i Olive. Uśmiechnąłem się do niej i szepnąłem bezgłośnie: „może później”. Rose podeszła z talerzem, na którym ułożyła pięć pączków. Dampiry mają doskonały metabolizm i w tej chwili byłem bliski zrozumienia rozpaczy Sydney na widok osób, które mogły sobie pozwolić na każdą ilość jedzenia bez ryzyka przybrania na wadze. – Mieliście udany dzień? – zagadnęła Rose. – Zakładam, że nie położyłaś się spać jak wszyscy. Sydney parsknęła śmiechem. – Nie, podobnie jak Adrian. Przestawił się na tryb życia obowiązujący w Palm Springs, więc oprowadził mnie po okolicy i pokazał wszystkie cuda królewskiego dworu. Rose spojrzała na mnie z zadowoleniem i dumą, jakby nie do końca wierzyła, że mogłem o czymś takim pomyśleć. – To świetnie. Może poczyniliśmy kolejny krok w przekonaniu ciebie, że nie jesteśmy krwiożerczymi zastępami z piekła rodem. Sydney znów się roześmiała, ale szybko spoważniała. – No... w każdym razie nie wszyscy. – Co masz na myśli? – wymamrotała Rose z ustami pełnymi czekoladowego nadzienia. – Nic takiego – odparła Sydney. – Spotkaliśmy grupkę pijanych morojów, którzy chcieli... jak to nazwałeś, Adrian? Umoczyć? Rose omal nie zakrztusiła się pączkiem. – Co takiego? – Nic nie zrobili – powiedziałem ostrożnie. Poczułem się nieswojo, modliłem się w duchu, byśmy szybko zmienili temat albo Lissa rozpoczęła już spotkanie. – Kto, do diabła, mógł coś takiego choćby zaproponować? – Znałem tę minę Rose, mówiła, że jej pięść pragnie bliskiego spotkania z jakimś delikwentem. – Kto to był? Sydney poruszyło jej oburzenie. – Nic się nie stało, Adrian mówi prawdę. Nic mi nie zrobili. Przestraszył ich. Poza tym nie namówiliby mnie na coś takiego. Byłem ciężko chory. Rozejrzałem się po sali. – A gdzie nasz spolegliwy Abe? Czy nie obiecał sprowadzić materiałów dla Sydney? Rose mnie nie słuchała. Wpatrywała się w Sydney. – Czy wiesz, co znaczy „umoczyć”? – Tak – odparła niepewnie. – Namawiać kogoś, żeby został karmicielem. – Nie użyłabym słowa „namawiać” – warknęła Rose. – Moroje szprycują ludzi narkotykami, a potem piją ich krew. Zwykle wybierają dziewczyny. Są tak oszołomione, że później o niczym nie pamiętają. Odkrywają tylko ślady na szyi. To rodzaj gwałtu. Sydney tak zbladła, że wyglądała niemal jak morojka. – Co... Rose dopiero teraz zauważyła, jakie wrażenie jej słowa wywarły na alchemiczce, i próbowała nieco załagodzić sytuację. – Nie zdarza się to często – dodała pośpiesznie. – I nigdy nie wydarzyło się tutaj,

szczególnie że masz u boku Adriana jako szlachetnego obrońcę. No i mnie. Sydney nie mogła wymówić słowa. Ktoś zawołał Rose. Przygryzła wargę, spoglądając z niepokojem na mnie i na Sydney. – Przepraszam. Nie powinnam była się odzywać. Nie masz powodu do obaw. Nic ci się nie stanie. – Delikatnie dotknęła ramienia Sydney, ale ta się cofnęła. Znów ktoś ją zawołał, więc Rose zwróciła się do mnie. – Porozmawiaj z nią. Zaraz wrócę. Odeszła, a ja zbliżyłem się do Sydney, która na szczęście przede mną się nie cofnęła. – Rose mówi prawdę, nic... Spojrzała na mnie ostro. – Dlaczego mnie okłamałeś? – Spójrz na siebie – odparłem. – Nie chciałem cię przestraszyć. – Nie powinieneś niczego ukrywać – powiedziała. – Jestem wystarczająco twarda, by sobie z tym poradzić. – Wiem – przyznałem miękko. – To mnie zabrakło siły, by mówić o tak strasznych rzeczach. Powiedziałem prawdę: to banda łobuzów, którzy wykorzystują innych. Skinęła głową, a ja wstrzymałem oddech z nadzieją, że mamy to już za sobą. I nagle wróciła jej przeklęta pamięć. – Jeden z nich powiedział, że dawniej to lubiłeś. Robiłeś takie rzeczy? – spytała niemal bez tchu. – Robiłeś? Świat zawirował wokół mnie. Prosiłem Boga, by przywrócił mi moc ducha. Zaczarowałbym ją i zaczął rozprawiać o Wielkim Gatsbym. Niestety. Zebrałem się w sobie i odpowiedziałem tak zwięźle, jak się dało: – W pewnym sensie.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Sydney W PEWNYM SENSIE? – nie kryłam zdumienia. – Jak można coś takiego robić w pewnym sensie? Nie byłam w stanie nazwać tego wprost. To, o czym mówiła Rose, było potworne. Urzeczywistnienie największego koszmaru alchemików, potwierdzenie, że mieliśmy do czynienia z istotami zwyrodniałymi. Adrian rozejrzał się dookoła, ale nie zwracano na nas uwagi. – Nigdy nikomu nie podałem narkotyku. Raz, dawno temu, gdy byłem o wiele młodszy i bardzo głupi, wybraliśmy się razem do klubu. Poznaliśmy tam dziewczyny twojej rasy. Sporo wypiły, podobnie jak my. Spodobałem się jednej z nich. Była mocno wstawiona, reszta potoczyła się sama... – Piłeś jej krew – dokończyłam. – A ona nie miała pojęcia, co się dzieje. – Nie wypiłem dużo. – Widziałam po jego minie, że sam nie wierzy w swoje słowa. – Poza tym ona upiła się bez mojej pomocy. Opanowałam się i spróbowałam zachować oficjalnie, jak przystało na alchemiczkę. – Posunąłeś się za daleko. Mogłeś ujawnić przed ludźmi istnienie świata wampirów! Od lat staramy się was ukrywać, a wy macie to za nic. – Nie sądzę, by coś pamiętała. – Jeszcze gorzej. – Mój obiektywizm legł w gruzach. – To, co zrobiłeś... jak mogłeś? Fakt, że nie podałeś jej narkotyku, niczego nie zmienia. Alkohol otumania podobnie. Wykorzystałeś kogoś, kto nad sobą nie panował. To był gwałt. Adrian spojrzał na mnie z bólem. – Do diabła, Sydney. Sam też nad sobą nie panowałem. – To ma być usprawiedliwienie?! – syknęłam. – Nawet jeśli zdarzyło się „tylko raz”, ile razy odwracałeś wzrok, gdy twoi kumple dopuszczali się gorszych rzeczy? – Już nie są moimi kumplami. Naprawdę myślisz, że mogłem ich powstrzymać? – A próbowałeś kiedyś? – spytałam. – Byłem wtedy inną osobą! – Adrian uświadomił sobie, że podniósł głos, i nachylił się do mnie. – Akurat ty powinnaś to zrozumieć. Nie minął rok od czasu, gdy kreśliłaś znak przeciwko złu na nasz widok i nie chciałaś podać nam ręki w przekonaniu, że jesteśmy pomiotem szatana. – I może się nie myliłam. Nie próbuj porównywać przesądów z... gwałtem. Skrzywił się ponuro. – Nie twierdzę, że to jedno i to samo. Mówię tylko, że wszyscy się zmieniają. Dorastamy, uczymy się. Wiesz, jaki jestem. Nigdy nie posunąłbym się do czegoś podobnego. – Czyżby? – Starałam się wzbudzić w sobie oburzenie, bo gdybym tego nie zrobiła, mogłabym się rozpłakać. Za nic nie obnażyłabym swoich uczuć w sali pełnej morojów. – Chcesz powiedzieć, że nie napiłbyś się mojej krwi, gdybyś miał okazję? Że o tym nie myślałeś? – Nie. Powiedział to tak stanowczo, że omal mu uwierzyłam. – Jedyne, czego pragnę, to... co innego. Powinnaś wiedzieć. Nie wiedziałam. Odwróciłam się od niego. Próbowałam zapanować nad sobą, ale cały mój świat zachwiał się w posadach. Już dawno pogodziłam się z myślą, że Adrian miał wcześniej wiele kobiet. Zadziwiające, ale nie robiło to już na mnie wrażenia. Wtedy jeszcze go nie znałam. Te dziewczyny należały do przeszłości. Nie kochał ich. Był wolny i jeśli miał ochotę

romansować z kim popadnie, miał do tego prawo. Ale... właśnie przyznał, że zbałamucił dziewczynę, która tego nie chciała. „Zbałamucił” było łagodnym określeniem, zważywszy na to, co zrobił. Picie ludzkiej krwi uchodziło za największy grzech morojów w oczach alchemików. Pogodziłam się ze świadomością, że dzięki krwi moroje istnieją, ale nie akceptowałam tego. Niezmiennie odczuwałam ulgę, gdy Adrian i Jill wychodzili od Clarence’a. A teraz dowiedziałam się, że mój chłopak zrobił coś potwornego. Ucieleśniał wszystkie lęki alchemików przed bestiami napastującymi nieświadome ofiary. – Sydney... Cierpienie w jego głosie łamało mi serce, lecz nie umiałam znaleźć słów, by go pocieszyć. Sama nie potrafiłam się uspokoić. Twierdził, że się zmienił, lecz czy to mogło wymazać tak straszny czyn? – Przepraszam za spóźnienie. – Abe wszedł do sali w asyście nieznajomego dampira. Wreszcie mogłam odwrócić wzrok od zasmuconej twarzy Adriana. Abe niósł jakąś skrzynkę. Wokół szyi owinął sobie jaskrawy jedwabny szal. Na pewno się cieszył, że jest zima. – Ciężko było zdobyć wszystkie zamówione substancje. – Ale dałeś radę? – dopytywała niecierpliwie Lissa. – Ma się rozumieć. – Wskazał wymownie towarzysza. – Sprowadziłem nawet Horacego, tatuażystę. Możemy zaczynać, jeśli jesteście gotowi. Uświadomiłam sobie, że mówił do mnie, dopiero gdy wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. W pierwszej chwili nie zrozumiałam. Dlaczego tak patrzą? Czego się spodziewają? Myślałam tylko o Adrianie i jego mrocznym wyznaniu. Po chwili odezwał się we mnie instynkt naukowca. Prawda. Atrament. Miarki, chemikalia. Na tym się znam. Tu nie ma miejsca na dylematy moralne. Wyprostowałam się i podeszłam do Abe’a. – Przekonajmy się, co przyniosłeś – rzuciłam lodowatym głosem, którego nie używałam od bardzo długiego czasu. Rozłożył zawartość skrzynki na szerokim blacie. Obejrzałam każdą rzecz po kolei i kiwnęłam głową z uznaniem. – Jest wszystko, co trzeba. – Co mamy robić? – spytał Abe. – Nie przeszkadzać. Przysunęłam sobie drewniany taboret i sięgnęłam po komórkę, w którą wpisałam formułę i procedurę przygotowania alchemicznego atramentu. Zapadła pełna napięcia cisza. Starałam się zignorować fakt, że pracuję przed publicznością. Dawno już nie sporządzałam alchemicznych mikstur, ale ten proces wymagał podobnego skupienia i staranności jak przygotowywanie zaklęć. Różnica polegała na tym, że pracowałam z odczynnikami chemicznymi. Wiedziałam, co robić, ale ręce mi drżały podczas odmierzania składników. Zmuszałam się, by myśleć o pracy, nie o złamanym sercu. Kiedy zrozumieli, że będę pracowała dłużej niż pięć minut, rozproszyli się i rozmawiali cicho. Rose i Dymitr uznawszy, że niepokoi mnie pomaganie morojom, zapewnili, że działam dla dobra wielkiej sprawy. Skinęłam tylko głową. Kończyłam, gdy podeszła Sonia i zwróciła się do mnie z podobnymi słowami. – To może odmienić nasze życie, Sydney. Na chwilę podniosłam głowę. – Wiem. Cieszę się, że mogę pomóc. Nie wiem, co zobaczyła w mojej twarzy, ale była poruszona. – Co się stało? – Nic. – Spuściłam wzrok. – Przyjechałam na dwór morojów i muszę się przestawić.

– Nie mówisz mi wszystkiego. Widzę to. „Oczywiście” – pomyślałam z goryczą. Zapewne zobaczyła moją aurę, bo tym się przecież zajmowała: zaglądaniem do ludzkich umysłów niezależnie od woli właściciela. Zdążyłam się już zorientować, że moroje dość swobodnie traktują kwestię granic. – Widziałam, że rozmawiałaś z Adrianem – ciągnęła. – Co on takiego powiedział? – zawiesiła głos. – Sydney, wiem, że między wami... Spojrzałam na nią twardo, bo znów ogarnął mnie gniew. – Jeśli chcesz pomóc, pozwól mi pracować i zapomnij o tym, co ci się wydawało. Sonia zesztywniała, a mnie zrobiło się głupio. Była moją przyjaciółką i zapewne kierowały nią dobre intencje. Po prostu nie chciałam teraz rozmawiać. Szybko odeszła. Sporządziłam roztwór i usiadłam, żeby przyjrzeć się zawartości probówki. Udało się. Zaraz potem wszyscy znów mnie otoczyli i od razu poczułam się jak w pułapce. – Gotowe? – Chciał wiedzieć Neil. – Można mnie wytatuować? – Nie. – Pokazałam nietkniętą fiolkę z krwią, która nadal spoczywała w srebrnej szkatułce. – Mój roztwór musi trochę postać, zanim zmieszam całość. Tego się nie spodziewali. – Ile to potrwa? – spytał Abe. – Parę godzin. Sonia westchnęła z rozczarowaniem. – Moc ducha słabnie z każdą godziną. – Spojrzała na Adriana. – Myślisz, że coś zostanie? – Musi – odparł enigmatycznie. – Nie dam rady przyśpieszyć tego procesu – wyjaśniłam. – Chyba że chcecie wprowadzić innowacje w metodzie stosowanej od setek lat. – Nie darowałam sobie drobnej złośliwości. – Pójdę trochę odpocząć. Wrócę, gdy przyjdzie czas na następny krok. – Odprowadzić cię? – zaoferował się Dymitr. Zdaje się, że wszyscy już wyczuli mój zły nastrój. Wstałam i starannie włożyłam duplikaty składników do skrzynki. – Dziękuję, ale znam drogę. – Wolałam samotny spacer nocą po królewskich dziedzińcach niż kolejny zestaw dobrych rad. – Chociaż... Abe, jeśli masz chwilę, chciałabym cię o coś spytać... Fakt, że zwróciłam się o radę do Abe’a, zaskoczył wszystkich łącznie z nim samym. Szybko to jednak ukrył, bo zwyciężyła w nim ciekawość. – Ależ oczywiście. Pozwól, że będę to niósł. Albo raczej skoro nie potrzebujesz drugiego zestawu, zajmę się nim. Uniosłam dumnie podbródek, jak przystało na alchemiczkę. – To składniki stosowane w nadzwyczajnych sytuacjach. Nie powierzę ich nikomu. Wyszliśmy, mijając Adriana i Charlotte stojących przy drzwiach. Adrian patrzył na mnie, miał uczucia wypisane na twarzy i chyba nie słuchał narzekania Charlotte, która głośno martwiła się, że Olive i Neil późno wrócili do domu. Pośpiesznie odwróciłam wzrok. Noc była rześka i mroźna, niebo rozświetlały gwiazdy. – A zatem – zagaił Abe. – Czemu zawdzięczam twoje towarzystwo? – Chodzi o składniki, które mi przywiozłeś. Jest tam krew morojów. – Umieściłaś ją na swojej liście, chociaż nieco mnie to zdziwiło – przyznał. – Rozumiem, że alchemicy dodają krew do swoich tatuaży, ale przecież mamy już próbkę z krwią. I to najważniejszą. Spryciarz. Nic nie uszło jego uwadze. – Czy jest zaczarowana? – spytałam.

– Nie. Zdobyłem czystą próbkę, bo o inną nie prosiłaś. Nie sądziłem, że to konieczne, skoro nie sporządzamy typowego atramentu. Poza tym nie wiedziałbym, którego czaru potrzebujesz. – Robiłeś to kiedykolwiek? – Przeszłam do rzeczy. Abe i tak by nie uwierzył, że pytam hipotetycznie. – Czarowałeś krew dla alchemików? Nie odpowiedział. Owszem, przeczuwał, że mam ukryte zamiary, ale nie zorientował się – jakie. – Nie. Ale znam reguły. Chodzi o prosty czar wpływu zachęcający do dyskrecji i lojalności wobec grupy. – Prosty czar – powtórzyłam. Łagodnie to nazwał. Abe zachichotał. – Dla moroja władającego magią ziemi – tak. – Więc mógłbyś zaczarować krew? Tę z próbek? – Mógłbym... – Przed nami wyrosły już kontury budynku hotelowego, więc się zatrzymał. – Panno Sage, pragnę się upewnić, czy dobrze zrozumiałem. Chcesz, bym nasączył magią wpływu próbki krwi. A to, o co nie prosisz wprost, to żebym zataił sprawę przed alchemikami. Kopnęłam gałąź. Ostatnia burza musiała połamać ich wiele, bo gęsto zaścielały alejki i dziedziniec. – Jesteś bystry, więc wiesz, że nie powinieneś mnie zdradzić także dla własnego dobra. – Tobie również nie sposób odmówić inteligencji. Doprawdy fascynujące. Pozwól, że zgadnę. Nie zabrałaś drugiego zestawu, by oddać składniki alchemikom. – Jego czarne, błyszczące oczy wpatrywały się we mnie w półmroku. – Kogo chcesz zaczarować? Jakiegoś chłopaka? Czary miłosne niemal zawsze zawodzą. – Nie! Nie o to chodzi. Potrzebuję typowego czaru wpływu, jakiego używa się w produkcji standardowego atramentu. Resztą zajmę się sama. – Resztą zajmiesz się sama – powtórzył Abe rozbawiony. – Czyli sama zdecydujesz, komu wstrzyknąć magię i z jaką intencją. – Możesz to zrobić czy nie? – spytałam. Powiew wiatru zdmuchnął płatki śniegu z najbliższego drzewa. – Ależ mogę, w każdej chwili – odparł wesoło. – Pytanie brzmi: co dostanę w zamian? Westchnęłam. – Wiedziałam, że tak postawisz sprawę. Nigdy nie robisz niczego za darmo? Z czystej uprzejmości? – Moja droga, jestem bardzo uprzejmy. Ale nigdy nie przepuszczam okazji. Sądzisz, że zaszedłbym daleko, pomagając wszem wobec bezinteresownie, choć w zamian za wsparcie można zyskać władzę i wiedzę? – Władzę i wiedzę? – Potrząsnęłam głową. – Nie proś o więcej, niż będę w stanie ci dać. – Po prostu wyjaśnij, dlaczego zależy ci na atramencie, a tym samym przekażesz mi wiedzę. To wystarczająca zapłata. Zawahałam się przez moment. Abe nie wydałby mnie alchemikom, ale nie mogłam mu wyjawić tajemnicy buntowników Marcusa. To zbyt poważna sprawa. – Nie chcę nikogo kontrolować. Przeprowadzam pewien eksperyment, czysto naukowy. Tak wygląda prawda. Więcej nie zdradzę. Jeśli jednak chcesz innej zapłaty, słucham. Tylko schowajmy się w jakimś cieplejszym miejscu. Dygotałam. Abe rozważał moją prośbę. – Już teraz wiem więcej, niż sądzisz. Wiem, że Sydney Sage, szlachetna ulubienica

alchemików, działa w tajemnicy przed zwierzchnikami. To mi wystarczy. Daj mi krew. To znaczy próbki. Przyklękłam na ziemi i otworzyłam skrzynkę. – Co zrobisz z taką wiedzą? – Nie zamierzam ujawnić jej światu, jeśli tym się martwisz. – Urwał i parsknął śmiechem. – Chociaż na pewno nie. Nie prosiłabyś mnie, gdybyś sądziła, że cię zdradzę. Znalazłam dwie probówki z krwią morojów i podałam mu. Potrzebowałam tylko jednej, lecz nie chciałam, by druga się zmarnowała. – Rzeczywiście – przytaknęłam. – Nie sądzę, byś mnie wydał. I nie spodziewałam się, że będziesz wstrząśnięty moją prośbą. – Jestem zaskoczony, ale nie wstrząśnięty. Uniósł jedną probówkę i zobaczyłam, jak marszczy czoło w skupieniu. Moje ludzkie zmysły nie pozwoliły mi wyczuć żadnej zmiany, bo magia ziemi przemawia bezpośrednio do substancji krwi. Nie pojawiły się płomienie ani strugi wody, jak przy innych żywiołach. – Proszę. – Abe oddał mi fiolkę i skoncentrował się na drugiej. – Nie odpowiedziałeś na pytanie – przypomniałam. – Bo nie znam odpowiedzi – odparł po chwili. Wzięłam od niego drugą probówkę. – Zapewne posłuży tej samej sprawie co zawsze – dodał. – Twojej? – Moich bliskich. Zaniemówiłam. Nie takiej odpowiedzi spodziewałam się po Żmiju. Zbliżył się i spojrzał mi prosto w oczy. – Uważasz mnie za manipulanta? To wszystko poza. Jestem przede wszystkim wsparciem dla najbliższych, potem dla mego ludu. To prawda, lubię mieszać, lecz wiedz, że nie zawahałbym się poświęcić życia, by ocalić tych, których kocham. Posunąłbym się do najstraszniejszych czynów, aby ich ocalić. – Dopiero kiedy się cofnął, zorientowałam się, że wstrzymałam oddech. – Powodzenia w eksperymentach. Daj mi znać, jeśli będę mógł w czymś jeszcze pomóc. Patrzyłam, jak zanurza się w noc, a w uszach wciąż dźwięczały mi jego słowa. Kiedy zniknął w ciemności, wróciłam ze skrzynką do swojego pokoju. Dopiero tam złowieszcza rozmowa z Abe’em wywietrzała mi z głowy, bo miałam znacznie większy problem. Adrian. Adrian, który zataił przede mną, że wykorzystał dziewczynę. Człowieka. Adrian, któremu ufałam. Rzuciłam się na łóżko i czekałam, aż napłyną łzy. Ale nie mogłam płakać. Burza emocji przerodziła się w otępienie. Czułam w sercu zimną pustkę. Umysł nie przestawał jednak pracować. Czy Adrian miał rację? Może nie powinnam go winić za to, co zrobił tak dawno temu? Oboje bardzo się zmieniliśmy. Poza tym, jakie miałam prawo go osądzać, skoro przeze mnie Keith stracił oko? Nie byłam święta. Ale Keith dopuścił się strasznego czynu, a dziewczyna, której krwi napił się Adrian, nie zrobiła nic poza tym, że znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Dlaczego tak? Czemu krew? Coś, co budziło mój najgłębszy lęk? Przysłał mi trzy wiadomości na naszej miłosnej linii z pytaniem, czy może do mnie przyjść i porozmawiać. Nie odpowiedziałam. Miał przynajmniej tyle przyzwoitości, żeby nie naciskać. Cały czas wolny spędziłam w łóżku. Skoczuś w postaci figurki leżał na mojej piersi. W drodze do pałacu czułam się już pewniej, głównie dzięki temu, że zdołałam powściągnąć emocje. Na miejscu niewiele się zmieniło, tylko kilka osób wyszło. Adrian

rozmawiał z Charlotte. Dziewczyna promieniała, ale chociaż Adrian się uśmiechał, poznałam, że zachowuje pozory. Spotkaliśmy się wzrokiem, a potem pomaszerowałam do swojego stolika. Pozostała część procedury była prosta: dodałam krew do roztworu. Płyn przybrał srebrną barwę, a Abe mruknął zaskoczony: – Nie powinna być złota? Zawahałam się. – Ten element zmieniłam. Srebro bardziej współgra z magią morojów. Uznałam, że tak będzie lepiej. Sonia otworzyła szeroko oczy z przestrachem. – Duch zaczyna wyciekać. Pomóżcie! Charlotte i Lissa podbiegły do niej i wbiły wzrok w fiolkę. Zrozumiałam, że używają swojej magii, by zatrzymać proces. Nie wiedziałam, czy im się uda, ale czułam, że nie mamy chwili do stracenia. – Działaj – zwróciłam się do Horacego. Tatuażysta miał sprzęt podobny do tego, który przywiózł Wolfe. Napełnił strzykawkę atramentem. Neil siedział tuż obok, a nad nim pochylała się Olive. – Czy musi być na twarzy? – spytał. Pokręciłam głową. – Nie. Nosimy tatuaże na policzkach, by się łatwo rozpoznawać. Po chwili wahania Neil zdjął koszulkę, prezentując muskularny tors. – Tutaj – powiedział, pokazując górną część lewego ramienia. Horace nachylił się z igłą, ale obrócił się niezdecydowany. – Co mam wytatuować? Zapadła komiczna cisza. – Coś, co pójdzie najszybciej – odparłam. – Chciałbym mieć krzyż – wyrwało się Neilowi, ale zaraz przybrał swoją obojętną minę. – Możecie rysować cokolwiek. – Wytatuuj mu krzyż prostymi liniami – nieoczekiwanie wtrącił się Adrian. – Potem domaluję mu coś bardziej plastycznego, a ty uzupełnisz rysunek zwykłym atramentem. Nawet ja byłam zaskoczona jego propozycją, bo wiedziałam, że Adrian nie lubi Neila. Horacy zabrał się do pracy. Nawet przy prostym wzorze wykonanie tatuażu wymaga staranności. Śpieszył się mimo wszystko, lecz widziałam po minach morojów władających mocą ducha, że lada moment szansa przepadnie. Tak się zaangażowałam, że zapomniałam o Adrianie. Mój świat skurczył się do kropli atramentu wnikających w skórę Neila. Gdy Horacy nareszcie skończył, wszyscy wyglądali tak, jakby mieli zemdleć z napięcia. Lissa oparła głowę na ramieniu Christiana, a bledsza niż zwykle Sonia opadła na krzesło. – Wciąż jeszcze była tam magia, gdy skończyłeś – powiedziała. – Ale teraz już jej nie wyczuwam. Nie umiem sprawdzić, czy się udało. Istnieje tylko jeden sposób. Uderzyło mnie podobieństwo sytuacji Neila i Treya. Obaj zostali wytatuowani eksperymentalnym atramentem, który miał ich chronić, ale nikt nie wiedział, czy będzie to skuteczna ochrona. Potencjalne rozwiązanie tajemnicy Treya znajdowało się w skrzynce w moim pokoju. Co do Neila, mógł się o tym przekonać tylko w walce ze strzygą. Sonia zamknęła oczy i przyłożyła dłoń do czoła. Mogłam sobie wyobrazić, co czuła. Miała wręcz obsesję na punkcie ratowania morojów przed strzygami, traktowała naszą misję bardzo osobiście. To była dla niej przełomowa chwila. Nagle otworzyła oczy i utkwiła wzrok w Adrianie, jakby doznała olśnienia. – Dlaczego nam nie pomogłeś? Mogliśmy ocalić więcej magii. Nie ruszyłeś palcem.

– Właśnie – wtrąciła ze zdumieniem Lissa. – Dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Pracowałyśmy tylko we trzy. Wszyscy spojrzeliśmy na Adriana, nawet ja byłam zaskoczona. On również traktował tę sprawę bardzo poważnie, szczególnie że samodzielnie ocalił próbkę krwi Olive. Dlaczego teraz im nie pomógł? Widziałam, że się waha. W końcu westchnął z rezygnacją. – Nie pomogłem... bo nie potrafię. Lissa oderwała się od Christiana. – Co to ma znaczyć? Uśmiechnął się do niej smutno. – To znaczy, kuzynko, że od trzech tygodni zażywam leki regulujące nastrój i straciłem kontakt z duchem. Moje serce przestało bić. – Ale... dlaczego to robisz? – spytała Lissa. – Ty mi powiedz – odparł. – Sama też się na to zdecydowałaś. Albo na coś podobnego. Chciałem żyć jak dawniej. Miałem dość władzy ducha nade mną. Wiesz, co on z nami robi. – Spojrzał na Sonię i Charlotte. – Wszystkie wiecie. Zorientowałam się po ich minach, że go rozumiały. Ale były zmieszane. – Dlaczego zdecydowałeś się właśnie teraz? – Chciała wiedzieć Sonia. – Wiedziałeś, że będziesz nam potrzebny. Adrian spojrzał na nią ze spokojem. – Skąd miałem wiedzieć? Wypełniłem swoje zadanie. Nie miałem pojęcia, że pojawią się problemy. Poza tym – na co miałem czekać? Na to, że duch każe mi w końcu skoczyć z mostu? Jego słowa były dla Soni jak policzek. – Oczywiście, że nie. Ale... są inne sposoby radzenia... Adrian parsknął śmiechem. – Jakie? Alkohol? Samookaleczanie? Może przemiana w strzygę? Był okrutny wobec Soni i Lissy, ale zamknął im usta. Odezwała się tylko Charlotte, wyraźnie poruszona. – Jak potrafisz wytrzymać bez magii? Bez tego haju? Nie brakuje ci jej? – Owszem – odparł krótko. – Ale są ważniejsze sprawy w moim życiu. Poczułam, że nogi się pode mną uginają, i pośpiesznie usiadłam w pluszowym fotelu. Zaplotłam dłonie, żeby ukryć ich drżenie. – Przykro mi, że nie mogłem wam pomóc tym razem, ale żadna z was nie ma prawa mnie osądzać – dodał Adrian z siłą i mocą, jakiej nigdy u niego nie widziały. – To moje życie i cokolwiek powiecie, nie zmieni mojej decyzji. Chyba że Jej Wysokość rozkaże inaczej. Lissa zbladła. – Oczywiście, że nie. Potem zrobiło się jeszcze dziwniej. Starałam się trzymać z boku, zresztą nikt nie zwracał na mnie uwagi. Wszyscy patrzyli na Adriana. Sonia i Lissa przepraszały go, a Charlotte wypytywała, jak się teraz czuje. Posłał mi udręczone spojrzenie, a ja odwróciłam wzrok, bo nie mogłam się opanować. Mijały minuty i zorientowałam się, że szybko mu nie odpuszczą. Chciały dowiedzieć się jak najwięcej o działaniu leków. Inni pragnęli usłyszeć, co będzie dalej z Neilem. Moja rola była skończona, a gdy ogarnęło mnie zmęczenie, cicho wymknęłam się z sali; zamierzałam się przespać. Wiedziałam, że wyjeżdżamy nazajutrz po południu i do tej pory nie będę potrzebna. Jedyną pozytywną stroną zmiany czasu było zmęczenie tak wielkie, że nie miałam siły rozmyślać o problemach. A możecie mi wierzyć, że w głowie kłębiło mi się mnóstwo pytań. Pragnęłam

zrozumieć, jaki dawniej był Adrian. I kim jest ten, którego kochałam. Dlaczego nie powiedział mi, że musi się zmierzyć ze swoim największym lękiem, decydując się na terapię? Poczułam, że łzy napływają mi do oczu i zaczynają zamarzać. Przystanęłam na ścieżce między drzewami, by otrzeć twarz. – Hej, wszystko w porządku? Poderwałam głowę na dźwięk nieznajomego głosu. Chociaż, już go słyszałam. Zza drzew wyłonił się młody mężczyzna, a po chwili dołączył do niego drugi. Byłam zmęczona i zdenerwowana, dlatego nie rozpoznałam ich od razu. To byli kumple, a właściwie byli kumple Adriana z restauracji. Zesztywniałam i w jednej chwili odzyskałam czujność. Przestraszyli mnie. – Sydney, prawda? – podjął ten, który mnie zaczepił. – Jestem... – Wesley – powiedziałam. – Pamiętam. – Naprawdę? To świetnie. W takim razie musisz też pamiętać Larsa. Słabe światło rzucane przez latarnię stojącą w pewnej odległości sączyło się przez gałęzie wysokiego drzewa nad nami. Oświetliło jego twarz. Uśmiechał się w sposób, który zapewne miał się wydać przyjacielski. Nie musiał się zbliżać, czułam, że jest pijany, tak jak poprzedniego dnia. Czy Adrian zachowywał się kiedyś podobnie? Wprowadzał się w stan upojenia już po przebudzeniu? Żałosne, nędzne życie. – Dokąd się wybierasz? – zagadnął Lars. – Wskazać ci drogę? – Idę się położyć do swojego pokoju. – Pokazałam budynek, który naraz wydał mi się bardzo odległy. – Tam. – Chcesz spać? – Lars się roześmiał. – No tak. Dla ciebie to pora snu. A może dołączysz do nas? Zabawisz się trochę. Wypijesz kawę i pójdziemy na imprezę. – Jeśli wolisz spokojniejsze miejsce, możemy wpaść do mnie i pogawędzić – dodał Wesley, który miał duże problemy z zachowaniem pozorów trzeźwości. – Nie, dziękuję. – Przestąpiłam z nogi na nogę, przesuwając się o krok w stronę budynku. Niestety, musiałam jeszcze pokonać co najmniej dwieście metrów. – Jestem naprawdę zmęczona. Lars szturchnął Wesleya. – Widzisz, jak się kończy przebywanie z Adrianem w roli przewodnika? Człowiek popada w nieuleczalną nudę. – Adrian nie jest nudny – sprzeciwiłam się. – Sporo o nim słyszałam. Wesley prychnął. – Nawet dawniej nie umiał się tak wyluzować jak my. – Możemy ci o nim opowiedzieć, jeśli chcesz – zaproponował Lars. Podniósł wzrok, jakby zobaczył coś za moimi plecami, a potem utkwił go we mnie. – Opowiemy ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Chodźmy do Wesleya. – Nie, dziękuję – powtórzyłam. Wiedziałam już wszystko, co chciałam wiedzieć o Adrianie, głównie to, że w niczym nie przypominał tych żałosnych morojów. – Muszę już iść. – Nie siląc się na uprzejmość, ruszyłam przed siebie szybkim krokiem. – Zaczekaj! – zawołał Lars. Poruszał się z zadziwiającą prędkością, zważywszy na to, ile wypił. Chwycił mnie za ramię i wtedy zadałam sobie dwa ważne pytania: Co zobaczyli za moimi plecami? I czy wcześniej nie było ich trzech? Próbowałam się odwrócić, lecz właśnie wtedy trzeci wyłonił się z cienia i zakrył mi usta dłonią. W jednej chwili zadziałał mój instynkt, przypomniałam sobie nauki Wolfe’a. Wymierzyłam kopniaka Brentowi i z satysfakcją odnotowałam jego jęk. Teraz mogłam wypróbować kolejny punkt taktyki instruktora: wołanie o pomoc. Odżyły we mnie wszystkie lęki alchemików, które wpajano mi od urodzenia. Zetknęłam

się ze złem, przed którym mnie ostrzegali, wampirami żerującymi nocą. Stwory z piekła rodem chciały wypić moją krew, a ja byłam sama i bezbronna. Przez chwilę dałam się ponieść panice. Zaraz jednak usłyszałam silny wewnętrzny głos: „Nie jesteś bezbronna. Masz drogę ucieczki. Teraz!”. W tej samej chwili zorientowałam się, że Lars wciąż zadziwiająco mocno mnie trzyma. Wesley złapał mnie za drugą rękę. – Wiejemy – wysapał Brent. – Nie – sprzeciwił się Wesley. – Jeszcze nie jest za późno. Możemy ją zabrać do mnie i upewnić się, że nie będzie pamiętała... „Nie jesteś bezbronna”. Nagle wypełniła mnie magia. Jej strumień uniósł się w górę wirowym ruchem i sięgnął drzewa. Gruby konar przysypany śniegiem łatwo poddał się mojej mocy i spadł prosto na Larsa. To wystarczyło, bym się oswobodziła z uścisku. Wesley zagrodził mi drogę do domu, więc popędziłam w przeciwnym kierunku. Wiedziałam, że prędzej czy później napatoczy się jakiś patrol. Ktoś musiał usłyszeć mój krzyk. Nie myliłam się. Nagle na ścieżce pojawił się Adrian. Trzymał w ręku gałąź podobną do tej, którą zrzuciłam na napastnika. Zatrzymałam się, gdy stanął pomiędzy mną a pościgiem. Tamci trzej zwolnili na jego widok. – Co ty wyprawiasz? – zaczął Wesley. – Trenuję swoje umiejętności drzewo-jitsu. Pewnie nie słyszeliście o tej sztuce, która potrafi powalić was na ziemię i zetrzeć wam z gęby te uśmieszki. Typowa reakcja Adriana, nawet w dramatycznej sytuacji. A jednak mimo drwiącego tonu miał surowy wyraz twarzy, jaki rzadko u niego widywałam. Zrozumiałam, że nawet gdyby musiał walczyć z całą armią, nie zawahałby się użyć tej gałęzi, by mnie obronić. W powietrzu zawisło napięcie. Tamci trzej zastanawiali się, jak zareagować. Byli pijani i mieli kłopoty z koordynacją, ale mogli wykorzystać swoją przewagę liczebną. Oboje z Adrianem szkoliliśmy się w grupie Wolfe’a, ale do obrony mieliśmy tylko gałąź. W każdej chwili znów mogłam posłużyć się magią, lecz powstrzymałam się. Spadający konar dało się uznać za zjawisko naturalne. W przeciwieństwie do ognistej kuli. – Spadam stąd – oświadczył Lars, chwiejąc się na nogach. Obrócił się i pobiegł przed siebie, zostawiwszy Wesleya i Brenta. – Naprawdę chcesz mi zagrozić gałęzią? – zawołał Brent. – Podobno jesteś wielkim władcą ducha. Dlaczego go nie użyjesz? Boże, wiedziałem, że się zmieniłeś, ale nie spodziewałem się, że tak wymiękniesz. – Wcale się nie zmienił. – Wesley odzyskał odwagę. – Adrian Iwaszkow nie brudzi sobie rączek. Blefuje. Łap ją. – Nie dotykaj jej – warknął Adrian, gdy Brent zrobił krok w moją stronę. – Daj spokój. – Wesley zmienił taktykę. – Odłóż to drzewko i chodź z nami. Będziesz ją miał pierwszy. Brent spojrzał na kumpla ze zdumieniem. – Niby dlaczego? – Może posłużyć się magią wpływu, by o wszystkim zapomniała. – Wesley był tak zadowolony z tego pomysłu, jakby dokonał epokowego odkrycia. – Nie będziemy musieli jej szprycować. – Tak – ucieszył się Brent i zbliżył się jeszcze bardziej. – Narkotyk nie zepsuje smaku krwi. Oczywiście będzie krzyczała, ale niedługo... Au! Adrian uderzył go w głowę błyskawicznym ruchem. W pierwszej chwili pomyślałam, że

mi się przywidziało. Dopiero gdy Brent zatoczył się i upadł, uwierzyłam, że to się dzieje naprawdę. – Nieco zakręciłem ci w głowie – zauważył Adrian, stając groźnie nad leżącym. Wesley sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę pobiec za Larsem, ale nie zdążył. Usłyszeliśmy czyjeś wołanie i po chwili podbiegli do nas strażnicy. Rozpoznałam jednego z nich. To był Michael Tanner, mąż Soni. Patrzył na nas z komicznym wyrazem twarzy. – Co się tu dzieje?! – wykrzyknął wreszcie. Strażnicy poradzili sobie bez trudu. Zabrali nas – razem z Larsem – do swojej kwatery i poddali szczegółowemu przesłuchaniu. Wydało się, że trzech pijanych morojów próbowało mnie zaatakować, lecz im się nie udało. Oskarżono ich o wprowadzanie zamętu i Michaił wyjaśnił przepraszająco, że czeka ich noc w areszcie oraz grzywna. Nadal czułam ściskanie w żołądku na myśl o tym, co chcieli zrobić, i uznałam, że to zbyt łagodna kara. Zasypiałam na stojąco, gdy Adrian odprowadził mnie do wyjścia z budynku straży. Zatrzymaliśmy się w drzwiach, chłonąc resztki ciepła przed wyjściem na mróz. – Przepraszam – powiedział. – Przepraszam za wszystko, co się dzisiaj stało. Panika i adrenalina sprawiły, że przestałam panować nad emocjami. Ogarnęła mnie miłość do Adriana. Chciałam go przytulić, ale w ostatniej chwili uprzytomniłam sobie, że widzi nas recepcjonista. Nie słyszał, co mówimy, ale zdziwiłby się, gdybym nagle rzuciła się na Adriana i zaczęła go całować. – Nie masz za co przepraszać – odparłam, patrząc mu prosto w oczy. – Powinienem był ci powiedzieć, co zrobiłem tamtej dziewczynie. – Zmarszczył czoło. – Źle postąpiłem. – Nie możesz się porównywać do tych trzech. Poza tym nie byłeś sobą. Pokręcił głową. – Byłem jak najbardziej sobą. Nie myślałem racjonalnie, ale sam podjąłem decyzję. Ponoszę za to odpowiedzialność. – Teraz jesteś inny. To się mogło źle skończyć, lecz miałeś szczęście i obyło się bez poważnych konsekwencji. Co ważniejsze, zrozumiałeś lekcję. To więcej niż da się powiedzieć o nich. Wyczuwałam w nim napięcie, on także pragnął mnie przytulić. – Nie jestem agresorem, Sydney. W najmniejszym stopniu. Wolę miłość od wojny. Ale przysięgam, że gdyby cię skrzywdzili... – Na szczęście nic się nie stało – odparłam stanowczo. Nie powiedziałam mu, jak bardzo mnie przerazili, bo mógłby się na nich zemścić. – Nic mi nie jest. Przybyłeś w porę. Uśmiechnął się. – Miałem wrażenie, że sama byś sobie poradziła. – Spoważniał. – Ale wolałbym mieć przy sobie magię ducha niż gałąź. – Twoje drzewo-jitsu zadziałało bardzo skutecznie. – Recepcjonista pisał coś w komputerze i odważyłam się lekko ścisnąć rękę Adriana. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Nawet nie wspomniałeś, że bierzesz leki. Nie odpowiedział od razu. – Nie mógłbym ci spojrzeć w oczy, gdybym się załamał. Nie miałam pojęcia, czy wytrwam. Nawet teraz nie jestem pewien. Po tym, co się stało na drodze i w pałacu... – Przestań – przerwałam mu. – Postępujesz właściwie. Nie potrafię tylko zrozumieć, dlaczego negujesz swoją siłę i odwagę. Jestem z ciebie dumna i pomogę ci. Bardzo cię kocham. Nie dziwiłam się już swoim uczuciom. Zaskoczyło mnie jednak, że nic więcej się nie liczy. Zastanawiałam się, co mnie powstrzymuje przed tym, żeby się kochać z Adrianem. Na

pewno nie świadomość bezwiednej obecności Jill. Nie obawiałam się też przekroczyć granicy fizycznej. Powodem mógł być już tylko niepokój... Ale przecież moja miłość go rozpraszała. Stałam w tym nieprawdopodobnym miejscu, ogromnie pragnąc ukochanego. Omal nie zemdlałam. Ogarnęło mnie pożądanie i nagle poczułam, że teraz, właśnie w tej chwili, muszę mieć go całego. – Chodź – powiedziałam niskim głosem. – Pójdziemy do mnie. Blask jego oczu powiedział mi, że nie muszę nic dodawać. – Jesteś wykończona. – Kto tak twierdzi? Obcy głos rozbił zaklęcie, które nas spowiło. – O, jeszcze tu jesteście. – Do holu wszedł szybkim krokiem Michaił. – To dobrze. Musiałem was zatrzymać, ale plotki szybko się rozchodzą i królowa już słyszała, co się wydarzyło. Chce z tobą rozmawiać, Adrian. – Spojrzał na mnie przyjaźnie. – Ale ty jesteś wolna. Odprowadzę cię, musisz odpocząć. Przełknęłam ślinę, próbując skupić myśli na czymś innym poza elektryzującym napięciem łączącym mnie z Adrianem. Chciałam powiedzieć Michaiłowi, żeby zostawił nas samych, bo muszę poczuć smak ust Adriana i dotknąć jego ciała. Zamiast tego powiedziałam: – Dziękuję. To miło z twojej strony. Adrian uśmiechnął się do mnie smutno. – Dokończymy rozmowę innym razem. Kiedy się wyśpisz. – Czyli po twoim spotkaniu z królową – odparłam. Obawiałam się powiedzieć więcej, ale odchodząc z Michaiłem, posłałam Adrianowi spojrzenie mówiące wszystko o tym, o czym chciałam z nim „porozmawiać”.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Adrian MAŁO BRAKOWAŁO, a zlekceważyłbym królową i pomaszerował prosto do pokoju Sydney. Czytałem w niej tak wyraźnie, jakby jej aura rozjarzyła się na moich oczach. Wiedziałem, czego pragnęła. Dobry Boże, ja też to czułem. Ale stanowczy wyraz twarzy Michaiła był jak rozkaz i chociaż się przyjaźniliśmy, pozostawałem poddanym Lissy. Niemal pobiegłem do pałacu, chcąc zdać jej raport i jak najszybciej wziąć Sydney w ramiona. Niestety, Lissa miała inne plany. – Wyjedziecie – oznajmiła, gdy tylko wszedłem. Obok stał Christian z rękami założonymi na piersi i wściekłą miną. – Słyszałam, co się stało. Alchemicy będą oburzeni, gdy im o tym opowie. Musimy załagodzić sytuację i odesłać ją stąd jak najszybciej, co oznacza, że ty i Neil musicie jej towarzyszyć. – Nie martw się – wtrącił Christian. – Jutro dokończę z tymi trzema to, co ty zacząłeś. – Christian! – jęknęła Lissa. Jej ton zaskakująco przypominał głos zrozpaczonej Sydney. Chłopak wyrzucił w górę ręce. – Co? Zasługują na znacznie surowszą karę. Dobrze o tym wiesz. – Mamy prawo – odparła cierpliwie. – Muszę go przestrzegać. Christian się nie odezwał, ale popatrzyliśmy na siebie ze zrozumieniem. Nie wiedział, że stanąłem w obronie Sydney, ale był gotów walczyć z każdym, kto krzywdził innych. Nadal wiele nas dzieliło, ale wiedziałem, że Wesley i spółka będą mieli jutro pogniecione ubrania. – Zarezerwowaliśmy wam poranny lot z Filadelfii – ciągnęła Lissa. – Zdążycie, ale powinniście wyjechać od razu. W jednej chwili zapomniałem o zemście. Miałem wyjechać? Zrezygnować z rzadkiej okazji spędzenia nocy z Sydney? Chciałem śmiać się i płakać. Sydney i ja byliśmy tak blisko! Mogliśmy przekroczyć ważny etap w naszym związku. Ale nie protestowałem, Lissa i Rose proponowały jedyne rozwiązanie dla alchemiczki w tej sytuacji – jak gdyby Sydney była zwykłą alchemiczką. – Neil na pewno wolałby nie rozstawać się z Olive – bąknąłem. – Neil jest w tej chwili najmniej ważny – odparła stanowczo Lissa. – Poza tym, jest teraz z Sonią, która obserwuje go na wypadek, gdyby miały się pojawić jakieś skutki uboczne. W ciągu godziny wyruszyliśmy w drogę. Sydney znowu prowadziła, a ja siedziałem obok. Raz po raz ośmielałem się ukradkiem dotykać jej nogi lub ręki, gdy sądziłem, że Neil na nas nie patrzy. Uśmiechała się wtedy, ale nie spuszczała wzroku z szosy. Cieszyły mnie te uśmiechy, chociaż żadne z nas nie było uszczęśliwione nagłym wyjazdem. A Neil nie chciał rozstawać się z Olive. Sydney i ja wolelibyśmy pozostać w naszym schronieniu. – Jest ciemniej, niż się spodziewałam – zauważyła Sydney. Wyjechaliśmy wieczorem, lecz niebo dodatkowo zasnuły ciemne chmury. – Sprawdzałaś prognozę pogody? – spytałem. – Nie – przyznała. – Zapomniałam. Położyłem ręce na piersi w udawanym przerażeniu. To był żartobliwy gest, lecz naprawdę się zdziwiłem, że Sydney o czymś zapomniała. – Sydney Sage nieprzygotowana? Dokąd zmierza nasz świat? Znów się uśmiechnęła.

– Nie ja zaplanowałam tę podróż. – Całe szczęście, że masz mnie. – Wyjąłem telefon, lecz kiedy sprawdziłem prognozę, straciłem ochotę do żartów. – Szlag. Ostrzeżenie przed burzą w górach. – Co takiego? Dlaczego nikt nas nie uprzedził?! – wykrzyknęła. – Pewnie sami nie sprawdzili. Ten, kto rezerwował lot, szukał po prostu najszybszego połączenia. W Filadelfii na pewno jest bezpiecznie. Sydney spochmurniała, a ja po raz pierwszy zacząłem się bacznie rozglądać. Ledwo widziałem drogę w gęstym tumanie bieli. Westchnęła. – Czeka nas co najmniej trzygodzinna podróż. Może powinniśmy zawrócić i przeczekać burzę. Nie wiecie, w którą stronę się przesuwa? – Dwór jest umiejscowiony poniżej – odezwał się Neil z tylnego siedzenia. Pewnie chciał wracać do Olive. – Mniej śniegu i nie tak kręte drogi... Może droga była oblodzona albo przesłonił ją gęsto padający śnieg. Może Sydney była bardziej zmęczona, niż sądziłem. W każdym razie wzięła zakręt na krętej górskiej drodze i wpadła w poślizg. Rzuciło nami w bok. Sydney krzyknęła, a ja ledwo zarejestrowałem sosnę, w którą uderzyliśmy, i poduszki powietrzne przesłoniły mi widok. Czas stracił znaczenie. Minęła wieczność lub jedna chwila, zanim ponownie zacząłem orientować się w sytuacji. To był koszmar. W ciągu tych paru sekund po tym, jak z poduszek uszło powietrze, gdy wszystko wokół było nieruchome, myślałem tylko: Sydney nie żyje, a ja nie mogę nic zrobić. Obróciłem się do niej z gorączkowo bijącym sercem i zobaczyłem, że usiłuje wypiąć pas bezpieczeństwa. – Dzięki Bogu – szepnąłem, wyciągając do niej rękę. Uścisnęła ją mocno i pewnie. Miałem sprawdzić, co z Neilem, gdy usłyszałem, że się poruszył. – Jesteście cali? – spytał. – Chyba tak – odparła Sydney. – Gorzej z samochodem. Próbowaliśmy ocenić szkody. Nogi miałem jak z waty, lecz był to skutek szoku. Widziałem, że oni czują się podobnie, ale szczęśliwie nic poważnego nikomu się nie stało. Samochód uderzył w sosnę, miał rozbitą maskę. Nie rozmyślałem wiele o sile wyższej, lecz jeśli teraz nam pomogła, byłem jej wdzięczny. Neil przyklęknął i oglądał rozbity przód. – Mogło być znacznie gorzej. Nie wiem, co zrobiłaś, ale zminimalizowałaś impet. – Trzeba wejść w poślizg – tłumaczyła profesjonalnie Sydney. – Nie hamować. – Brak zasięgu – wtrąciłem, zerkając na telefon. – W każdym razie u mnie. Sydney sięgnęła po komórkę. – U mnie jest. – Oczywiście. Telefony alchemików na pewno były podłączone do jakichś zaawansowanych technologicznie anten na Księżycu. Który zresztą tej nocy przesłaniały chmury. W kompletnej ciemności bielił się tylko śnieg. Panował siarczysty mróz. Trząsłem się z zimna nawet w grubym płaszczu, czekając, aż Sydney wezwie pomoc. Skrzywiła się. – Wyślą po nas ciężarówkę holowniczą, ale to może im zająć dobrą godzinę. – Wsiądźmy do wozu – zaproponowałem. Niestety, silnik nie zapalił. Pozostała nam nadzieja, że zgromadzone w środku ciepło utrzyma się jak najdłużej. Chciałem otulić Sydney ramionami, ale zachowywaliśmy stosowny dystans. Kiedy Neil nie patrzył, położyła tylko rękę na mojej nodze.

Czas się dłużył i w samochodzie robiło się coraz zimniej. Sydney kuliła się w swojej puchowej kurtce, słyszałem, jak z tyłu Neil rozciera ręce. Już miałem powiedzieć, żebyśmy dali sobie spokój z konwenansami i usiedli wszyscy razem, kiedy Sydney sięgnęła do klamki. – Dosyć tego – powiedziała. Ku memu zdumieniu wyszła na pobocze i znikła za zasłoną śniegu. Obaj z Neilem wybiegliśmy za nią. – Sydney?! – zawołałem. Znaleźliśmy ją klęczącą na ziemi pokrytej grubą warstwą śniegu. Chciałem zapytać, co robi, gdy między jej palcami rozbłysnął płomyk. Wkrótce potem uniosła w górę ognistą kulę wielkości piłki plażowej. Ostrożnie, jakby trzymała chińską porcelanę, położyła ją na ziemi, gdzie kula nienaturalnie się rozjarzyła. Sydney wpatrywała się jeszcze przez chwilę w ogień, a potem cofnęła ręce i położyła je na kolanach. Wstrzymałem oddech. Wiele razy widziałem, jak rzuca zaklęcie ognia, ale nie zauważyłem, kiedy zrobiła tak duże postępy. Jackie nauczyła ją tego zaklęcia, by Sydney mogła się bronić podczas walki. Utrzymywanie kuli w jednym miejscu przez dłuższy czas musiało pochłaniać wiele energii. Tymczasem ona wyglądała na odprężoną. Neil wybałuszył oczy w migoczącym świetle. – Jak to zrobiłaś?! – wykrzyknął. – Cicho – powiedziała, nie patrząc na niego. – Nic nie mów. – Posłuchał i bez słowa przyklęknął obok niej, by się ogrzać. Siedzieliśmy tak długo, aż zobaczyliśmy światła nadjeżdżającego samochodu. Sydney pozwoliła kuli płonąć do chwili, gdy wóz holowniczy się zatrzymał. Potem zgasiła ogień i wybiegła na drogę. Ciężarówka zjechała na pobocze. Wysiadł z niej kierowca i popatrzył w naszą stronę. – Co to było za światło? – spytał. – Mieliśmy flarę – wyjaśniła Sydney. Nasz wóz nie wpadł do rowu i wystarczyło go mocno pociągnąć, by wydobył się ze śniegu. Pomogliśmy kierowcy przyczepić hak, a potem stłoczyliśmy się w jego kabinie. – Nie wiem, jak długo potrwa naprawa – rzekł, powoli wyjeżdżając na drogę. – Ale czuję, że to będzie ciężka noc. Kilka kilometrów stąd możecie przeczekać. Odstawię wasz samochód do warsztatu i rano zorientujemy się w sytuacji. Jechaliśmy długo z prędkością dziesięciu kilometrów na godzinę, ale w końcu dostrzegliśmy światło w oknach niewielkiego domostwa. Kierowca zatrzymał się przed miłym pensjonatem z szyldem Poconos Valley Bed and Breakfast. Sydney zapisała mu swój numer telefonu i wszyscy podziękowaliśmy za pomoc. Odjechał, by ratować innych zabłąkanych podróżnych. Starsza kobieta na recepcji popatrzyła na nas ze zdumieniem. – Wielkie nieba – powiedziała, wstając. – Nie spodziewałam się dziś gości. – My również nie zamierzaliśmy się zatrzymywać – odparłem. – Tylko nasz samochód wpadł w poślizg parę kilometrów stąd. – Biedactwa. Mamy wolne pokoje, więc możecie tu odpocząć. Poczułem się jak w domu babci i pomyślałem, że pewnie przyjęłaby nas na noc za darmo, ale oczy jej rozbłysły, gdy Sydney wyciągnęła kartę kredytową. Wypełniały jakieś formularze, a ja zacząłem się rozglądać. Ostatnimi czasy odwiedzaliśmy z Sydney podobne pensjonaty, które raczej nie oferowały przyzwoitego noclegu. Tu było miło i chociaż wystrój wydawał się nieco staroświecki, wszystko do siebie pasowało, a całość tworzyła przytulną atmosferę. Gospodyni wręczyła nam trzy klucze i oprowadziła po parterze, pokazując jadalnię,

w której podawano śniadanie, i miejsce, gdzie trzymała przekąski dla gości. Kiedy wreszcie weszliśmy na pięterko, odciągnąłem na bok Neila. – Posłuchaj uważnie – powiedziałem cicho. – Sydney może właśnie ocaliła twoje ręce. Jeśli naprawdę traktujesz poważnie kodeks honorowy, nie piśniesz słowa o tym, co tu widziałeś. Jeśli to zrobisz, zrujnujesz jej życie. A pamiętaj, że zawdzięczasz jej swoje. Rozumiemy się? Neil patrzył na mnie znacząco. Nie musiał nic mówić. – Doskonale – skwitowałem. Wolałbym użyć nieco czaru wpływu, by upewnić się co do jego milczenia, ale w jego spokojnym spojrzeniu było coś, co kazało mi mu zaufać. Chciałem od razu pójść do Sydney, ale postanowiłem się najpierw rozgościć u siebie. Rzuciłem torbę w kąt. Podobnie jak cały pensjonat pokój był ładnie umeblowany. Stało w nim łóżko z baldachimem, a w wazonach świeże kwiaty. Musnąłem palcami miękkie płatki niebieskich hortensji, zdziwiony, że właścicielka zadała sobie tyle trudu, chociaż nie spodziewała się gości. W łazience odkryłem dużą marmurową wannę i równie imponującą szklaną kabinę prysznicową. Czułem się brudny po podróży, więc rozebrałem się i puściłem wodę. Parzyła mi skórę, lecz było to cudowne uczucie, bo porządnie zmarzłem. Wychodząc, usłyszałem sygnał esemesa naszej miłosnej linii. Podbiegłem do telefonu. Odebrałeś? – pytała Sydney. Co? Zajrzyj pod drzwi. Znalazłem tam klucz do pokoju. Nie zaprzątałem sobie głowy odpisywaniem, ubrałem się szybko i wybiegłem na korytarz, by odnaleźć numer pokoju wypisany na kluczu. Miałem wpierw zapukać, lecz uznałem, że jestem zaproszony, i po prostu otworzyłem drzwi. Wszedłem do środka, zamknąwszy je za sobą. Ten pokój wyglądał jeszcze ładniej. Światła były przygaszone, a na kominku trzaskał ogień z płonącego drewna. Sydney siedziała na łóżku. Podniosła się na mój widok. Była naga. Stanąłem jak wryty, klucz wypadł mi z ręki i zabrzęczał na drewnianej podłodze. Moje serce zatrzymało się na parę sekund, a potem zaczęło bić jak oszalałe. – Chodź tutaj – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Nogi same mnie poniosły, widziałem tylko ją. Ani ja, ani najwięksi artyści świata nie zdołaliby odzwierciedlić jej piękna. Nie mogłem uwierzyć, że była niepewna urody swojego ciała. Blask ognia rozświetlał jej skórę złotą barwą. Przypominała boginię z jakiejś legendy. Chciałem przed nią uklęknąć i zaoferować swoją wieczną służbę. Ujęła mnie za ręce i położyła je sobie na biodrach. Zauważyłem ze zdumieniem, że drżę. Jej okryte długimi rzęsami oczy o barwie brązu i bursztynu, mieniące się iskrami złota, patrzyły na mnie z taką pewnością, że poczułem się jak nowicjusz. – Jestem w pełni obudzona – powiedziała. Musiałem przełknąć dwa razy, zanim odnalazłem głos. Byliśmy tak blisko. Na odległość paru oddechów. Widziałem przed sobą zachwycające ciało, które oglądałem w snach – a te były tylko marnym cieniem rzeczywistości. – Nie zasługuję na to – wyszeptałem. Podniosłem ręce, by ująć jej twarz. – Nie po tym, co zrobiłem. – Powiedziałam ci już, że to zamknięty rozdział – odparła. – Nie jesteśmy tymi samymi osobami. Ciągle się zmieniamy, stajemy się coraz lepsi. Bierzesz leki pomimo kosztów, jakie ponosisz. Wykazałeś się wielką odwagą, decydując się na ten krok. Zawsze w ciebie wierzyłam, ale...

– Płakałaś przeze mnie... – przypomniałem. Wspomnienie o tym zawsze będzie raną w moim sercu. – Płakałam, ponieważ cię kocham i nie wiedziałam, jak cię naprawić. – Musnęła moje usta opuszkami palców. Świat wokół mnie zawirował. – Popełniłam błąd. Ty sam się naprawiłeś. Nie potrzebowałeś mnie. – Nieprawda, Sydney – powiedziałem chrapliwie. – Potrzebuję cię. Nie masz pojęcia jak bardzo. Pocałowałem ją w usta. Wszystko, czego doświadczyłem do tej chwili, było ledwie cieniem, dopiero teraz moje życie naprawdę się zaczęło. Przyciągnąłem ją do siebie i jeśli kiedykolwiek miała jakieś obawy, że mogę łaknąć jej krwi, teraz wszystkie się rozwiały. Smak jej ust, skóry... doprowadzał mnie do szaleństwa. I to mi wystarczało. Chwyciła za rąbek mojej koszuli i oderwaliśmy się od siebie na moment, żeby mogła mnie rozebrać. Położyła dłonie na mojej piersi i zadrżała. Spojrzałem jej w oczy. Płonęły namiętnością, tęsknotą i tym pierwotnym pragnieniem, które przepełnia nasze gatunki od zarania czasu, lecz zobaczyłem w nich również zdenerwowanie. Nie miała doświadczenia. To ja miałem ją poprowadzić, ale sam również czułem się jak uczniak: nigdy nie kochałem się z dziewicą. Nie czułem tej presji. Z innymi dziewczynami postępowałem beztrosko, ale przy Sydney, niezależnie od tego, czy mieliśmy ze sobą być, czy się rozstać, wiedziałem, że będzie porównywała innych ze mną. Położyłem jej ręce sobie w pasie i położyłem ją na łóżku – nagle zrozumiałem, jak będzie przebiegała nasza droga. Będziemy razem zawsze. To nieuniknione. Podobne uczucie nie może przygasnąć ani zostać pokonane. Zaczęła szybciej oddychać, wsunęła dłonie w moje włosy, a ja pocałowałem ją w szyję i wędrowałem ustami coraz niżej. Czułem, że ona pragnie, byśmy zagłębili się w miłość teraz, natychmiast, ale ja czekałem tak długo na jej ciało, że nie zamierzałem się śpieszyć. Powoli poznawałem całe to piękno, którego do tej pory sobie nie uświadamiała. To było bolesne, ale i słodkie – i po raz pierwszy w życiu myślałem w takiej chwili bardziej o drugiej osobie. Położyłem się na niej i powróciłem do jej warg. Przywarła do mnie, całkowicie wyzbyła się lęku. I wtedy stało się to, o czym marzyłem od tak dawna. Zatraciłem się w jej objęciach, dotyku, w niej. Sonia często powtarzała, że nie wierzy w braterstwo dusz, ale moja dusza należała do Sydney, a związek naszych ciał sięgał czegoś znacznie większego od nas, czegoś przesądzonego z góry. Potem nie chciałem wypuścić jej z ramion. Wpatrywałem się w jej zaróżowione policzki i wilgotne kosmyki włosów, myśląc, że nawet jeśli jest to tylko zwierzęcy instynkt, ona należy do mnie, a ja do niej. Ułożyliśmy się na boku przytuleni. Uczucia wezbrały we mnie z taką mocą, że bałem się, iż eksplodują. Chciałem powtarzać setki razy, że ją kocham, lecz gdy spojrzałem jej w oczy, wiedziałem, że nie muszę. – O czym myślisz? – spytałem. – Że powinniśmy byli to zrobić już dawno. Musnąłem wargami jej czoło. – Nie, to był właściwy moment. Tak nam było pisane. Wiedziałem, co Sydney myśli na temat losu i przeznaczenia. W innych okolicznościach z pewnością wygłosiłaby wykład o silnej woli. Teraz powiodła palcami po mojej szyi i się uśmiechnęła. – O czym myślisz? – O Rudyardzie Kiplingu.

Jej ręka znieruchomiała. – Mówisz poważnie? – Sądzisz, że nie jestem zdolny do poetyckiej zadumy po miłości? Rozśmieszyłem ją. – Adrian, już dawno zrozumiałam, że jesteś zdolny do wszystkiego. Spodziewałabym się jednak raczej cytatu z Keatsa albo Szekspira. – Podobał mi się tomik, który mi podarowałaś. Teksty są krótkie, a te bardziej fantazyjne naprawdę do mnie przemawiają. – Obróciłem się na plecy i oparłem ramię na czole. Wpatrywałem się w tiulowy baldachim. – Myślałem o The Female of Species. – Naprawdę się nie spodziewałam. – To wcale nie jest poemat o okrutnych kobietach, nawet jeśli tak brzmi. – Wiem. – Oczywiście, że wiedziała. – „Ona wie, bo ostrzega go, a jej instynkt jest niezawodny, że samica jest zawsze bardziej niebezpieczna niż samiec”. – Zamknąłem oczy, poddając się uczuciu miłości, wyczerpania i błogości. – Jesteśmy frajerami, Sydney. My, mężczyźni. Sprawiłaś, że czuję się kompletnie bezbronny. Jesteście takie piękne i kuszące, że nie potrafimy wam się oprzeć. Prowadzimy dla was wojny, staramy się wam przypochlebić... a wy znosicie nasze towarzystwo. Mamy za to łatwiej w łóżku. Obróciła do siebie moją twarz. – To nie było dla mnie takie trudne. – Mimo wszystko. Wy jesteście naszą siłą, filarami... naszymi obrończyniami i obrończyniami naszych dzieci. – Nie stawiaj się niżej – zaprotestowała. – Jesteś równie silny jak ja. W przeciwnym razie nie byłabym z tobą. Jesteśmy w tym równi, cokolwiek się stanie. Nie czułem się jej równy. Wciąż miałem niejasne wrażenie, że obcuję z boginią, która zstąpiła na ziemię i na którą nie zasługuję. Ale nie chciałem być zależny od jej siły. Nie potrzebowałem tego, by dawać sobie radę z życiem. Nie szukałem matki. Pragnąłem partnerstwa, związku taki jak nasz, obejmującego każdą dziedzinę życia. Pójdziemy dalej razem, ręka w rękę, i do końca moich dni będę się starał, by ta miłość rosła. – Coś pomieszałem – powiedziałem. – Powinienem był trzymać się Keatsa. – Nie, miło słyszeć, że melancholijny, metafizyczny Adrian nadal istnieje. – Trudno się go pozbyć, nawet za pomocą pigułek. Spojrzała na mnie ze współczuciem. – To musi być okropne. Już nie doświadczasz euforii wywołanej przez ducha. – Twoja bliskość wprawia mnie w większą euforię niż magia, alkohol czy cokolwiek innego. Oczy jej rozbłysły i zamrugała gwałtownie, by strzepnąć łzę. – Wcale nie pomieszałeś z tym Kiplingiem. Wiem, co miałeś na myśli. Tak samo myślę o tobie. Przy tobie czuję się słaba, a jednocześnie silna. Zniknęły wątpliwości, czy na nią zasługuję. Oboje byliśmy dla siebie opoką, a zarazem zachowaliśmy własną siłę. Westchnąłem i przyciągnąłem ją do siebie. – Chyba nigdy nie zdołam wyrazić, jak bardzo cię kocham. – Cóż... – Spojrzała na mnie gorąco. – Na pewno mógłbyś spróbować. Posłuchałem jej i długo nie mogłem skończyć. I, jak zawsze, okazała się pojętną uczennicą. Obudziłem się rankiem z uczuciem szczęścia, jakiego od dawna nie doznawałem. Sydney stała przy oknie ubrana tylko w moją koszulkę. Wyglądała tak oszałamiająco, że nie mogłem

myśleć. Zmusiłem się, by wstać. Stanąłem za nią i objąłem ją ramionami. Przytuliła się do mnie. – Popatrz – szepnęła. Chciałem patrzeć tylko na nią, ale wyjrzałem przez okno. Świat pokrywała gruba warstwa śniegu. Płoty, samochody, wszystko było zasypane. Gałęzie drzewa pokrywał lód. Blade zimowe światło słoneczne padało na wszystko, sprawiając, że lśniło. – To nierzeczywiste – rzekła. – Jakby zostało wyrzeźbione z diamentów. Trudno uwierzyć, że świat może jeszcze kiedyś wyglądać zwyczajnie. Przytuliłem ją. – Wiem – powiedziałem. – Wiem.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Sydney DWA DNI TRWAŁO ODŚNIEŻANIE DRÓG i załatwianie nowego transportu. Alchemicy i moroje zapewniali zgodnie, że nie musimy się martwić losem wypożyczonego wozu. Obiecali sprowadzić nowy, żebyśmy nie czekali na naprawę. Uparłam się jednak, że nie zostawię samochodu, który rozbiłam, i dzięki temu udało się odwlec nasz wyjazd. W warsztacie było mnóstwo roboty, bo pamiętnej nocy doszło do wielu wypadków. Zaproszono nas, byśmy powrócili na dwór, ale odmówiłam, tłumacząc alchemikom, że czuję się swobodniej w pensjonacie prowadzonym przez ludzi. Oczywiście poparli mnie. Te dwa dni spędziliśmy jak we śnie. Adrian i ja przeżywaliśmy miesiąc miodowy. Spotykaliśmy się z Neilem przy śniadaniu, ale potem on wracał do swojego pokoju, a my zostawaliśmy sami. Nie poprzestawaliśmy wyłącznie na uprawianiu miłości. Chociaż przeważnie tak. Adrian śmiał się, że próbuję nadrobić stracone lata bez seksu. Może miał rację, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, że kocham się z kimś innym, nawet zanim go poznałam. Nie rozumiem upodobania do przygód na jedną noc lub seksu bez miłości. Wiem, że ludzie czasem się na to decydują, ale bardzo wiele tracą. Każdy dotyk Adriana... wszystko, co robiliśmy... było przesycone miłością. Jak można uprawiać seks bez uczuć? Nie miałam ochoty się nad tym zastanawiać. Spędzaliśmy dużo czasu w łóżku, także gdy się nie kochaliśmy. Czytałam lub pracowałam na laptopie, a on oglądał telewizję albo zasypiał. Twierdził, że go wyczerpuję, ale w najważniejszych momentach nigdy nie brakowało mu energii. Na mnie seks działał pobudzająco. Miałam potem mnóstwo siły i snułam odważne plany. Chciałam jeść. Ostatecznie musieliśmy jednak wrócić do rzeczywistości, do naszych obowiązków w Palm Springs. Zbyt wiele osób nas potrzebowało. Inaczej niż poprzednio, gdy pełni napięcia lecieliśmy do Pensylwanii, wracaliśmy do domu nasyceni. Przez sześć godzin podziwialiśmy zorzę wieczorną. Siedzieliśmy obok siebie, czując niewiarygodną bliskość. Nawet nie musieliśmy się dotykać. Na lotnisku w Palm Springs owionęła mnie fala ciepłego pustynnego powietrza – znak, że nasz zimowy raj odszedł w przeszłość. Minęło ledwie kilka godzin, a ja wśliznęłam się w swoją starą rolę. Już nie byłam bohaterką burzliwego romansu szczęśliwą w ramionach kochanka. Byłam Sydney Sage, alchemiczką i opiekunką. Wróciłam do pracy. Adrian musiał pojechać do siebie i sprawdzić, co przegapił na uczelni, a Neil i ja wróciliśmy do Amberwood taksówką. Neil milczał i dopiero teraz mu się przyjrzałam. Podczas naszego śnieżnego interludium byłam zbyt zaprzątnięta Adrianem i uznałam, że dampir odsuwa się od nas, bo woli samotność. Teraz dostrzegłam, że coś go trapi. – Wszystko w porządku? Oderwał wzrok od szyby. – Tak, rozmyślam o różnych sprawach. – O Olive? – Czasami. – Próbował się uśmiechnąć, ale mu nie wyszło. – Między innymi. Poczułam niepokój. – Dobrze się czujesz? Pojawiły się jakieś reakcje uboczne? – Nie. Po prostu mam sporo do przemyślenia. – Tym razem się uśmiechnął. – Nie martw się. I bez tego masz mnóstwo na głowie.

Przez chwilę zastanawiałam się, czy wiedział o mnie i Adrianie. Może dlatego się wycofał. Nie wiedział, jak się zachować? Chyba jednak wyolbrzymiałam problem. Nasza romantyczna eskapada była najważniejszą rzeczą tylko dla mnie, Neil ledwo dostrzegał naszą obecność w pensjonacie. Miał własne zmartwienia. To zrozumiałe po tym, co przeszedł. Taksówka podjechała najpierw przed jego dormitorium. – Sydney... – zaczął, wysiadając. – Wiem, że musisz teraz sprawdzić, jak sobie tu wszyscy radzili, ale chciałbym z tobą porozmawiać na osobności. To nie musi być dzisiaj, ale wkrótce. – Jasne – odparłam. – Spotkamy się niebawem. Dopiero po rozstaniu z nim uświadomiłam sobie, że równie dobrze może mnie zapytać, jakim cudem stworzyłam ognisko w śnieżnej zamieci. Już wtedy wiedziałam, że postępuję głupio i nieostrożnie, ale zdecydowałam się ze strachu, że zamarzniemy na śmierć. – Sydney! Zoe rzuciła mi się w ramiona, gdy tylko weszłam do pokoju. W pierwszej chwili przestraszyłam się, że stało się coś złego, ale ona promieniała. – Było cudownie, gdy wyjechałaś! To znaczy tęskniłam za tobą, ale nie miałam żadnych problemów. Organizowałam im wyjazdy do Clarence’a i raz Eddie nawet dał mi prowadzić. Nie tylko na parkingach. Otwierałam walizkę, ale upuściłam wieko. – Co takiego?! – Tylko na bocznych drogach między autostradą a domem Clarence’a, więc to nic takiego. – Mogliście się natknąć na policję – zaprotestowałam. – Poza tym wypadki zdarzają się wszędzie. Coś o tym wiedziałam. – Nic się nie stało – zapewniła Zoe. – Eddie nawet mnie pochwalił. Powiedział, że jeżdżę jak zawodowiec. Powinnam się ucieszyć, że zaprzyjaźniała się z dampirem, ale nie mogłam. – Nie wierzę, że Eddie zachował się tak nieodpowiedzialnie. Zoe kiwnęła głową. – Uprzedzał mnie, że tak zareagujesz. Radził, bym ci powiedziała, że mógł przecież oddać wóz Angeline. Nie wytrzymałam. Parsknęłam śmiechem. – Fakt. Ma pewne granice. Widząc, że się nie gniewam, Zoe nabrała śmiałości. – Skoro mowa o Angeline... uwierzyłabyś, ona nigdy nie próbowała lodów pralinkowych! Pokazałam im kawiarnię, w której razem byłyśmy, i miło spędziliśmy czas. Próbowaliśmy na nią nie patrzeć, ale to było zbyt trudne. Pochłonęła trzy porcje i zjadłaby czwartą, gdybyśmy nie musieli wracać do dormitorium. Patrzyłam z radością w jej błyszczące oczy, gdy paplała o rozrywkach w towarzystwie Jill i dampirów, jakby mówiła o zwykłych znajomych. – Przepraszam. – Zoe błędnie odebrała moje milczenie. – Nie daję ci dojść do słowa. Jak było? Stało się coś ważnego? Jeszcze jak. – Czekamy na efekty – odparłam, powracając do rozpakowywania rzeczy. – Wstrzyknęli krew Olive Neilowi i mam nadzieję, że uchroni go ona przed przemianą w strzygę. – Odważny jest – przyznała Zoe.

Spojrzałam na nią. – Zoe, zdaje się, że w ciągu pięciu minut dwukrotnie powiedziałaś coś miłego o dampirach. – Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. – Uśmiechnęła się. – No, może ostatecznie nie są tacy źli. To nie to samo co my, ale można z nimi wytrzymać. Właściwie łatwiej jest ich nie nienawidzić. – Z pewnością – zgodziłam się. Poczułam przypływ nadziei. Życie z Zoe przepojoną surowymi alchemicznymi zasadami było dla mnie udręką. Ale czy mogłam ją winić? Czyż dawniej nie byłam taka jak ona? Dużo czasu zajęło mi zaakceptowanie ich... Czy i ona do tego dojrzeje? Może kiedyś przestanie jej tak bardzo zależeć na aprobacie ojca i zrozumie, że moroje i dampiry są podobni do nas. To była śmiała myśl, że mogłybyśmy znów żyć jak siostry i wyznawać tę samą filozofię zbuntowanych alchemików. Może Marcus przełamie i jej tatuaż. Zachowałam te przemyślenia dla siebie, wiedząc, że nie warto wybiegać zbyt daleko w przyszłość. Ale przy obiedzie zauważyłam, że Zoe nie myśli już jedynie o tym, jak najszybciej się urwać. Wszyscy byli w dobrym nastroju. Tylko Jill, zerkając na coś za moimi plecami, nieoczekiwanie westchnęła. Obróciłam się i zobaczyłam, że dwie dziewczyny rozwieszają plakat informujący o dyskotece z okazji walentynek. – Chciałabym tam pójść... – mruknęła Jill. – Ja też – poparła ją Angeline. – A co stoi na przeszkodzie? – spytałam. Jill zerknęła ukradkiem na Neila, który siedział pogrążony w swoich myślach. – Nie mam z kim – bąknęła. Angeline przytaknęła jej ruchem głowy. – Na pewno kogoś znajdziecie. – Spojrzałam na Zoe. – Ty także. Wybałuszyła oczy. – Mam iść na dyskotekę? – Oczywiście. Jak reszta świata. Powinnaś spróbować. – A ty? – spytała. – To raczej frywolne. – Już raz byłam. – Urwałam, bo przypomniałam sobie jedyny taki wieczór. Adrian pojawił się tam nagle, był pijany i musiałam go odwieźć do domu. W jego mieszkaniu wyłączono prąd. – Odrobina frywolności czasem nie zaszkodzi. Eddie, który nie przejął się specjalnie perspektywą udziału w dyskotece, uśmiechnął się z niedowierzaniem. – Sydney, kiedy cię poznałem, nigdy bym nie przypuszczał, że kiedykolwiek wypowiesz takie słowa. Co się z tobą stało? „Wszystko” – pomyślałam. Odpowiedziałam mu uśmiechem. – Każdemu z nas przyda się trochę rozrywki. Dajmy sobie spokój z dyskoteką i wybierzmy się wieczorem do kina. Kiedy ostatnio byliśmy? – Zdaje się, że nigdy – odparła Jill. – W takim razie idziemy. Kupimy bilety i zabierzemy Adriana. – Spojrzałam badawczo na Angeline, ale nie patrzyła w moją stronę. – Może jeszcze kogoś. – Miałam lekkie poczucie winy, bo obiecałam Treyowi, że dopilnuję, by Angeline nie widywała się z Neilem, a przecież Neil z własnej woli trzymał się od niej z daleka. Czułam, że jestem coś winna Treyowi, więc zaproszenie do kina wydawało się dobrą okazją do umożliwienia mu „przemyślenia sprawy”. Życie szybko wróciło do normalnego rytmu. Znów wpadałam do Adriana po lekcjach,

tylko teraz były to bardziej intensywne spotkania. Tęskniłam za długimi godzinami spędzanymi wspólnie w pensjonacie, ale staraliśmy się wykorzystać czas jak najlepiej. Kontynuując „nadrabianie straconych lat”, sięgnęłam nawet po poradniki poświęcone sztuce miłosnej. Miałam wrażenie, że marnie sobie radzę, do chwili, gdy usłyszałam zdumione: „Gdzie się tego nauczyłaś, Sage?”. Angażowałam się coraz bardziej i przez to zyskałam większą motywację, by chronić mój związek. Wychodziłam ze skóry, żeby zadowolić Zoe. Nie spędzałyśmy ze sobą tyle czasu, ile by chciała, ale starałam się robić wspólnie z nią rzeczy, które lubiła. Na przykład raz na jakiś czas pozwalałam jej prowadzić samochód. Zachęcałam ją również do spotykania się z resztą naszej grupy i przyglądałam się, jak staje się coraz swobodniejsza w ich towarzystwie. Cieniem na związku z Adrianem kładła się jedynie groźba rozwodu moich rodziców. Zoe wciąż zakładała, że stoję po stronie ojca. Jeśli nawet przedtem się wahałam, pozbyłam się wszelkich wątpliwości po naszym wspólnym lunchu czy też obiedzie. Zamierzałam zeznawać na korzyść mamy, chociaż wiedziałam, że moje wygodne życie bardzo się po tym skomplikuje. Do przesłuchania pozostał miesiąc, więc starałam się często przypominać Zoe, że mama bardzo nas kocha i nie jest złym człowiekiem. Kiedyś zasugerowałam, że jeśli sąd zadecyduje o wspólnej opiece nad nami, Zoe będzie mogła spędzać czas z obojgiem rodziców, zamiast całkowicie poświęcić się pracy dla alchemików, czego obawiała się mama. Moja siostra na chwilę rozpromieniła się na myśl o takiej możliwości, ale zaraz potrząsnęła głową. – Tacie by się to nie spodobało – powiedziała. Bała się go za bardzo. Przy okazji nabyłam nową umiejętność: nauczyłam się posługiwać sprzętem do tatuowania. Uczucie triumfu wywołane odnalezieniem formuły atramentu, jakim posługiwali się alchemicy, ulotniło się, gdy uświadomiłam sobie, że nie mogę poprosić Wolfe’a, by wytatuował Treya. Nie tylko przyznałabym się tym samym do kłamstwa, ale musiałabym również wtajemniczyć go w magiczne procedury. W końcu na moją prośbę panna Terwiliger przekonała go, by zostawił sprzęt w jej domu. Obejrzałam sobie wszystko starannie i przeczytałam wszelkie dostępne instrukcje obsługi. Trey nie był zachwycony, gdy oznajmiłam mu, co zamierzam. – Boisz się mnie bardziej niż jednookiego? – spytałam, gdy spotkaliśmy się u panny Terwiliger. – On przynajmniej zajmował się tym od lat. Ile tatuaży zrobiłaś do tej pory? – Ani jednego – przyznałam. – Ale założę się, że znam się na tym lepiej niż on. Martwiło mnie tylko, że w przeciwieństwie do atramentu solnego ten nasączony krwią posiadał barwę. Wiedziałam, że pozostawię ślad na skórze Treya. Po namyśle uznałam, że powinnam nałożyć drugą warstwę na pierwszy tatuaż, czyli odtworzyć symbol słoneczny noszony przez wojowników. Obawiałam się tego, bo miałam niewprawne ręce. – Jeśli coś mi się nie uda, zapłacę za wizytę u fachowca – zapewniłam. To go trochę uspokoiło, ale usłyszałam, jak mamrocze, leżąc na ławce: – Przypomnij mi, dlaczego się na to zgodziłem. – Bo trzymam Angeline z dala od innych facetów. Pewnie... nie chciałbyś pójść z nią do kina w walentynki? Wybieramy się całą grupą. Trey jęknął. – Miałem jej nie widywać. – Nie musisz siedzieć przy niej. Poza tym nie będziecie sami. – Zastanowię się – odparł niechętnie. Nie wiedziałam, czy wspólny wypad coś między nimi zmieni. Nie miałam doświadczenia w kojarzeniu par, ale Trey i Angeline wyraźnie nie zapomnieli o sobie. Poza tym przyszło mi do

głowy, że gdyby znów zaczęli się spotykać, Trey musiałby ostatecznie zerwać z wojownikami. Czy to nie przysłużyłoby się lepszej sprawie? A może jeszcze bardziej skomplikowałoby sytuację? Ten problem zostawiłam na później i skupiłam się na swojej amatorskiej pracy. Udało mi się. Odtworzyłam rysunek i nie zboczyłam zanadto z linii. Trey chciał go obejrzeć w lusterku, lecz najpierw musiałam dokończyć zaklęcie. Czar ziemi może działać z opóźnieniem, gdy pobudzi go jakieś zdarzenie. Abe nasączył krew czarem posłuszeństwa, lecz nie sprecyzował polecenia. Pozostawił to mnie. Magia została wsączona pod skórę i czekała. Trey usiadł, a ja pochyliłam się nad nim i spojrzałam mu prosto w oczy. W rytuale alchemicznym hierofanta wypowiadał standardową formułkę: „Nasze słowa są twoimi słowami, nasze cele twoimi celami, nasze przekonania są twoimi przekonaniami”. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. To był fragment rytuału i dopiero niedawno zrozumiałam, że zaklęcie działało dosłownie. Następnie kapłan dodawał: „Nigdy nie będziesz opowiadał o tym, co nadnaturalne, istotom z tego świata. Będziesz strzegł tego sekretu”. Tyle mógł zdziałać czar. Nie można podawać zbyt złożonych instrukcji. Moroje niechętnie posługiwali się magią wpływu, więc nasączali krew znikomą ilością mocy. W każdym razie większość morojów. Bo skoro alchemików programowano silniejszym zaklęciem, musieli istnieć i moroje gotowi nagiąć zasady i wzmocnić działanie czaru we krwi. Ale to wszystko nie dotyczyło Treya. Musiałam tylko wypowiedzieć zaklęcie, dopóki czar był aktywny we krwi. – Nie zdradzisz nikomu swoich uczuć do Angeline – powiedziałam z mocą. Trey spojrzał mi w oczy i zobaczyłam, że mi ulega. Serce mi się ścisnęło na ten widok. Widziałam to spojrzenie u tatuowanych alchemików. Sama również tego doświadczyłam. Czar przejął panowanie. Nie udało nam się. Magia wciąż działała i... Gwałtownie zamrugał, jakby otrząsał się ze snu. – Dlaczego nie? – spytał. – Dlaczego nie co? – Dlaczego nie mogę rozmawiać o Angeline? – A chciałbyś? – Nie wiem. Czasem. – Wiesz, któregoś dnia podczas lunchu rozmawialiśmy o planach na wiosenne ferie. Angeline wypaliła nagle, że surykatki nie należą do rodziny kotów i że zoolodzy powinni wymyślić im jakąś inną nazwę, bo niektórzy chcą je hodować w domu. – Przyglądałam się Treyowi. – Co o tym myślisz? Złagodniał i jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. – Świetne. Wiem, że to brzmi absurdalnie, ale pamiętaj, że ona znalazła się w zupełnie nowym świecie. Większość nas jest zblazowana, ale kiedy jestem z nią, patrzę na świat nowymi oczami. Ona sprawia, że wydaje się lepszy. Dlatego jest fantastyczna. – Nagle urwał. – Dlaczego się tak szczerzysz? – Bo mówisz o swoich uczuciach do Angeline. – I co z tego? – spytał podejrzliwie. – Zakazałam ci to robić. – Naprawdę? W tej chwili otworzyły się drzwi garażu i wszedł Adrian. Musiał zostać dłużej na uczelni i dopiero teraz mógł do nas dołączyć. – Rozdajesz jeszcze te tatuaże, Sage? Może ktoś chciałby zrobić sobie mój piracki szkielet? – Adrian przyjrzał się nam obojgu. – Co jest grane?

Roześmiałam się i klasnęłam w dłonie. – Udało się. Solny atrament zniwelował działanie drugiego. Rozpuścił czar! Ludzka magia zwyciężyła. Trey podszedł do mnie. – Czy ja na pewno chcę znać szczegóły? Uściskałam go, wprawiając go w zdumienie. – Szczegóły są takie, że właśnie przyczyniłeś się do dokonania wielkiego odkrycia. Teraz możemy pomóc wielu ludziom. Nadal nie do końca rozumiał. – Pod warunkiem, że nie wyrządziłaś żadnej trwałej szkody. – Jesteś wolny i zapraszam cię do kina – odparłam. – Na przyjacielskiej stopie – zastrzegł Trey. – Oczywiście – zapewniłam. Trey śpieszył się do pracy, więc został z nami jeszcze tylko chwilę. Kiedy wyszedł, rzuciłam się Adrianowi na szyję. Okręcił mnie. – Moja genialna dziewczyna – powiedział. – Dokonałaś tego. Pocałowałam go lekko w policzek. – Bez ciebie nie dałabym rady. – Beze mnie? To nie ja posunąłem się do oszustwa, żeby zdobyć nielegalne składniki, nie przeprowadziłem eksperymentu i nie nauczyłem się obsługi sprzętu do tatuażu w tydzień. – Byłeś dla mnie wsparciem moralnym – odparłam. – A to jest najważniejsze. Teraz, gdy już wiem, że to działa, muszę przygotować więcej atramentu na przybycie Marcusa. Dotrzymasz mi towarzystwa? Marcus przesłał Adrianowi wiadomość przez Sabrinę, że w przyszłym tygodniu zawita do miasta. W każdej wolnej chwili przygotowywałam dla niego atrament, więc i teraz nie chciałam tracić okazji. Musiałam uzbroić Marcusa jak najlepiej. Gdy wróciliśmy do domu, panna Terwiliger pracowała w kuchni. Machnęła do mnie i zapewniła, że mogę skorzystać z jej pracowni. Nie rozumiała do końca, na czym polega mój projekt, ale chętnie podzieliła się przestrzenią i pozwalała mi przechowywać wszystkie składniki. Adrian często tutaj zaglądał i tak jak dzisiaj siadał obok w milczeniu i coś robił, podczas gdy ja pracowałam. To było miłe i kojące, niemal normalne. – Czy to cię nie dziwi? – spytał, gdy odmierzałam sól. – Ta różnorodność życia? Siedzimy tu sobie, pochylam się nad przykładami ekspresji twórczej. – Pokazał mi tomik poezji, który ku mojemu zdumieniu był już mocno sfatygowany. – Ty zajmujesz się badaniami naukowomagicznymi. W jednej chwili hołdujemy rozrywkom intelektualnym, a w następnej dajemy się porwać czysto fizycznej namiętności. Jak to się dzieje, ta wymiana między umysłem a ciałem? Jak takie stworzenia jak my przechodzą z jednego ekstremum w drugie? – Tacy już jesteśmy – odparłam z uśmiechem. Cieszyłam się, że pigułki nie uśpiły w nim natury filozofa. Uwielbiałam słuchać jego rozważań. – Poza tym nie mówimy o sytuacjach ekstremalnych. Wczoraj, u ciebie... może to była chwila „namiętności fizycznej”, ale zarazem niezwykle twórczej. Kto powiedział, że umysł i ciało nie mogą współdziałać? Podniósł się z krzesła i podszedł do mnie. – Trafna uwaga. I jeśli mnie pamięć nie myli, to zasługa mojego geniuszu. Odłożyłam składniki. – Nieprawda. Całkowicie mojego. – Jest tylko jeden sposób, by to rozstrzygnąć. – Objął mnie w pasie i przycisnął do stołu. – Musimy się zdobyć na jeszcze większą kreatywność. Czy myślisz o tym samym co ja?

– Że panna Terwiliger jest tuż obok? – spytałam, ale serce zabiło mi szybciej, czułam jego dotyk i zastanawiałam się tylko, jak szybko uprzątnąć stół. Adrian cofnął się, żeby zamknąć drzwi. – Ona jest dyskretna – powiedział. – I bystra. Najpierw zapuka. W pierwszej chwili pomyślałam, że żartuje, ale chwycił mnie mocno i posadził na stole, a potem owinął się w pasie moimi nogami. Nasze wargi przywarły do siebie, a jego sprawne palce artysty już rozpinały mi bluzkę. Nieoczekiwanie zabrzęczała moja komórka. – Nie. – Adrian wpatrywał się we mnie rozpłomienionym wzrokiem. – A jeśli coś się stało w szkole? – spytałam. – Na przykład Angeline „przypadkowo” porwała autobus i pojechała nim do biblioteki? – Po co miałaby to robić? – Chcesz powiedzieć, że nie jest do tego zdolna? Westchnął. – Sprawdź. Zeskoczyłam ze stołu w rozpiętej bluzce i odkryłam, że wiadomość przysłał mi Neil. „Naprawdę musimy porozmawiać. Możesz się ze mną zobaczyć dziś wieczorem? W jakimś spokojnym miejscu. To ważne”. – Hm – mruknęłam. Pokazałam Adrianowi wiadomość. Był równie zaintrygowany jak ja. – Nie wiesz, o co chodzi? – Nie, ale wspomniał o tym zaraz po powrocie. – Napięcie między nami opadło i zaczęłam zapinać bluzkę. – A jeśli się zorientował, że uprawiam magię? Adrian spoważniał. – Nie sądzę. Zauważyłbym. Poza tym nikomu o tym nie powie. – Powinnam się jednak upewnić. Jeśli coś jest nie tak... ostatecznie to ja tu jestem od rozwiązywania problemów. – Przyklękłam, żeby poukładać swoje rzeczy z powrotem na półkach, które przeznaczyła dla mnie panna Terwiliger. – To może być coś ważnego. Poza tym robi się późno. – Wiesz, co jeszcze jest ważne? Za kilka dni masz urodziny. Załatwisz sobie wychodne? Uśmiechnęłam się. – Nie wiem. Zoe chce spędzić ze mną ten dzień. Może wybierzemy się gdzieś wszyscy razem? Przygarnął mnie do siebie. – To mi nie wystarczy. Pragnę mieć ciebie – i tylko ciebie – w swoim domu. Ugotuję najbardziej wykwintne danie, jakie jadłaś w wykonaniu kogoś, kto nie ma pojęcia o gotowaniu. A potem... wsiądziemy do mojego samochodu. Czekałam, aż powie, dokąd pojedziemy. – I? Delikatnie pocałował mnie w szyję. – A jak myślisz? Westchnęłam z zadowoleniem. – No nie. – Przemyślałem to. Zachodziłem w głowę, jaki byłby najlepszy prezent dla ciebie, i nagle mnie olśniło, że nic nie zakołysze twoim światem bardziej niż ty i ja w twoim ulubionym miejscu. Przełknęłam ślinę. – Trochę mi wstyd, że tak mnie to podnieca. – Nigdy nie sądziłam, że miłość do samochodów odegra jakąś rolę w moim życiu erotycznym. Eddie miał rację. Coś się ze mną

stało. – To nic takiego, Sage. Każdy się czymś podnieca. – Ale zepsułeś niespodziankę. – Nie. To tylko część prezentu: masz trzy dni na przygotowanie planu, jak się urwać od Zoe. – To dopiero wyzwanie. Pocałowaliśmy się na pożegnanie i wyruszyłam na spotkanie z Neilem. Odosobnione miejsce okazało się zagajnikiem w pobliżu biblioteki. O tej porze nikt tamtędy nie chodził, a nawet gdyby nas zauważono, mogliśmy się wyłgać, że idziemy po książki. Z moją reputacją prymuski każdy by nam uwierzył. Byłam zaskoczona, że się spóźnił. Pojawił się nareszcie bardzo rozgoryczony. – Przepraszam. Angeline wciąż za mną chodziła i nie mogłem się jej pozbyć. – Podobasz się jej. – Czułam, że powinien o tym wiedzieć. – W każdym razie podoba jej się wyobrażenie o tobie. Jesteś dla niej substytutem. – Co to niby znaczy? Nieważne. – Potrząsnął głową. – Nie mam czasu na takie rzeczy. Zastanawiałam się, czy znalazłby czas na „takie rzeczy” z Olive, gdyby mieszkała bliżej. – Co się dzieje? – Przygotowałam się na pytania o magię. To, co usłyszałam, zbiło mnie z nóg. – Chciałbym, żebyś mi pomogła wytropić jakąś strzygę. Milczałam dłuższą chwilę. – Musisz mi to wyjaśnić. Neil podniósł ramię, na którym widniał tatuaż. – Wszyscy tak się tym przejmują, a nawet nie wiemy, czy jest cokolwiek wart. Nie upewnimy się, dopóki nie wypróbuję go w walce. Byłam wstrząśnięta. Oczywiście miał rację, lecz nie przypuszczałam, że wybierze się na samotne łowy. – Chcesz się przemienić? – Nie. Oczywiście, że nie. O to właśnie chodzi. Przeglądałem raporty strażników. Podobno widziano strzygi w okolicach Los Angeles. Nie zdziwiło mnie to. W Los Angeles ciągle widywano strzygi. – Konkretnie jedną – ciągnął Neil. – Chcę ją odnaleźć i dopaść, zanim inni to zrobią. Znają już jej tereny łowieckie i prędzej czy później ją zaatakują. Zwykle wypija krew i zabija ofiarę, lecz chodzą słuchy, że czasem kogoś przemienia. Posłużę za przynętę, będzie musiała spróbować mojej krwi. Wtedy się przekonamy, jak na nią zareaguje. Jego argumenty wydawały się na pozór logiczne, niemal dałam się przekonać. Dostrzegłam jednak kilka słabych punktów. – Jeśli tatuaż nie zadziała, zginiesz albo przemienisz się w strzygę. – Wtedy mi pomożesz – odparł z przekonaniem. – Widziałem, co zrobiłaś z ogniem. – Neil... Uniósł rękę. – Nie, nie. Nikomu nie powiem. Nie zapytam nawet, jak to zrobiłaś. Ale mogłabyś się zaczaić gdzieś w pobliżu i spalić bestię, zanim zrobi mi krzywdę. – Posmutniał lekko. – A jeśli zdąży mnie przemienić, zabijesz nas oboje. – Neil! Słyszysz, co mówisz? To szaleństwo. Planujesz samobójstwo. Patrzył na mnie w półmroku. – Tak, moje życie to niewielka ofiara, skoro możecie uzyskać ważne odpowiedzi. Nie odgrywam melodramatu. Wiem, że niektórzy z was – szczególnie Adrian – uważają mnie za

żałosnego gościa, ale słowo daję, że służba dla morojów jest dla mnie najważniejsza. Chcę dla nich jak najlepiej. Tymczasem tylko czekamy. Mógłbym przyśpieszyć sprawę, doprowadzić do przełomu, o którym tyle się mówi. Zmusił mnie, bym odwróciła wzrok. Wygadywał szalone rzeczy... ale miał trochę racji. – Rozumiem twój punkt widzenia, ale jeśli chcesz walczyć ze strzygą, musisz mieć pozwolenie strażników. Niech ci to zorganizują. – Sądzisz, że się zgodzą? – Nie odpowiedziałam, bo miałam wątpliwości. – No właśnie. Tamtej nocy wytworzyłaś silny płomień. Myślisz, że spaliłby strzygę? – Tak – odparłam bez wahania. – Ale nie chcę skazywać cię na potępienie. – Nie obawiaj się. – Neil pokazał coś za moimi plecami. – W samą porę. Odwróciłam się i zobaczyłam Eddiego, który zbliżał się do nas z zaintrygowaną miną. – Dostałem twoją wiadomość – powiedział. – Co się stało? Nie mogłam uwierzyć, że Neil opowie mu całą historię. Nie wspomniał tylko o mnie ani o magii, ale poprosił Eddiego, by mu pomógł i powstrzymał strzygę na wypadek, gdyby sprawa wymknęła się spod kontroli. Właściwie nie było żadnego „na wypadek”. Powinien powiedzieć „kiedy”. Eddie zareagował jeszcze większym szokiem. – Nie! – Eddie – zaczął spokojnie Neil. – Owszem, różnimy się, ale naprawdę cię szanuję. Uważam, że jesteś jednym z najlepszych strażników, jakich spotkałem, i osiągnąłeś w życiu więcej, niż większość osiągnie kiedykolwiek. Ty i Sydney stanowicie idealne wsparcie dla mnie w tej walce. Musisz zrozumieć, jakie to ważne. To prawda, nigdy nie starłem się ze strzygą, lecz widziałem, jak one zabijają. Byłem wtedy dużo młodszy. – Spochmurniał. – Ta scena wciąż nawiedza mnie w snach, więc jeśli mogę zrobić cokolwiek, by przyczynić się do powstrzymania tych bestii, nie cofnę się. Pomyślcie tylko, moglibyśmy zapobiec przemianom! Eddie nie dał się podejść. Był wzburzony, jeszcze go takim nie widziałam. – Teoretycznie masz rację, ale to zbyt niebezpieczne. Nie tylko dla ciebie. Zrobiłem coś podobnego tylko raz... – Eddie skrzywił się z takim bólem, że poczułam ukłucie w sercu. – Z przyjaciółmi. Wydawało się nam, że możemy pokonać strzygę. Zginął wtedy mój najlepszy przyjaciel. Sądzisz, że jesteś Bóg wie jak przygotowany, ale zawsze może się wydarzyć coś nieoczekiwanego. I nie poradzimy sobie we dwóch. A Sydney... bez urazy. Potrzebujemy lepszego wsparcia. Neil spojrzał na mnie wyczekująco. Nie od razu zrozumiałam. – Obiecałeś, że nic nie powiesz! – Nie powiem – powtórzył. – Ale pomyślałem, że sama to zrobisz. Jeśli nie, odpuszczę. Myślisz, że Eddie by cię zdradził? Obaj utkwili we mnie wzrok. Miałam ochotę przyłożyć Neilowi. Dotrzymał słowa... w pewnym sensie. Po wysłuchaniu jego przemowy niemal dałam się namówić. Może dlatego, że wciąż przepełniało mnie poczucie triumfu z powodu tatuażu dla Treya. Wspaniale byłoby dokonać rzeczy, na którą liczyło tak wiele osób. Poza tym jeśli wsparłby nas Eddie, walka ze strzygą stałaby się mniej niebezpieczna. Ale to oznaczało, że muszę powierzyć mu swoją tajemnicę. Zbyt wiele osób już o niej wiedziało. Przypomniałam sobie stare powiedzenie: „Dwoje może dochować tajemnicy, jeśli jedno z nich jest martwe”. Im większe grono wtajemniczonych, tym większe kłopoty. A jednak, patrząc w spokojne oczy Eddiego, przypomniałam sobie, że łączy nas przyjaźń i że wiele razem przeszliśmy. W tym świecie tajemnic i kłamstw mało było osób, którym mogłam zaufać. Wiedziałam ponad wszelką wątpliwość, że Eddie jest jedną z nich.

Wzięłam głęboki oddech i w nadziei, że nie popełniam głupstwa, wyciągnęłam rękę. Rozejrzałam się nerwowo, by upewnić się. że jesteśmy sami, i przywołałam iskrę ognia na dłoni. Wkrótce urosła do rozmiaru piłki tenisowej. Eddie nachylił się i wstrzymał oddech, pomarańczowe płomyki rozjaśniły mu twarz. – Może... mamy jednak spore szanse – mruknął.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Adrian NADESZŁY URODZINY SYDNEY, a mój samochód nie raczył zapalić. – Chyba żartujesz – powiedziałem, przekręcając kluczyk po raz setny. Silnik zacharczał, ale nie zaskoczył. Jęknąłem i oparłem czoło o kierownicę. – To się nie dzieje naprawdę. – Problemy? Podniosłem głowę i zobaczyłem Rowenę. Stała przy drzwiach, które pozostawiłem otwarte. Wyrzuciłem ręce w górę. – Jak widzisz. Przekrzywiła głowę, przyglądając się mustangowi, a jej lawendowe koraliki zabrzęczały. – Ile lat ma twój gruchot? – Ugryź się w język, kobieto. Sydney uwielbia ten wóz. Może nawet kocha go bardziej niż mnie. Poza tym jesteś artystką. Powinnaś doceniać antyki. No wiesz, historia, rękodzieło... Potrząsnęła głową. – Jeżdżę priusem. Spróbowałem odpalić jeszcze raz. Bez skutku. – Niech to szlag, akurat dzisiaj. Są urodziny Sydney. Mieliśmy plany. – Wezwij lawetę, a ja podrzucę cię do domu. – Poklepała mnie po ramieniu. – Znam jednego handlarza samochodów. Sprzeda ci coś w rozsądnej cenie. – Niestety – mruknąłem, sięgając po komórkę. – Chyba że odda mi jakiś za darmo. Gotówkę dostanę dopiero w przyszłym tygodniu. – Rozumiem, że szarpnąłeś się na ekstrawagancki prezent urodzinowy? – Niezupełnie. To długa historia. Pogodziłem się już z myślą, że nie obsypię Sydney podarunkami. Nie wpadłem z tego powodu w depresję i zrezygnowałem ze sprzedaży spinek od ciotki Tatiany. Pewnie pomogły mi w tym pigułki, ale nie tylko. Po tym kosztowne przedmioty straciły dla mnie znaczenie. Czy chciałbym ubrać Sydney w brylanty? Jasne, ale nie musiałem. Łączyło nas coś znacznie ważniejszego. Wystarczy, że ugotuję coś dla niej i spędzimy wspólnie czas. Tylko to się liczyło. My. Wprawdzie zaplanowałem chwile spędzone w moim samochodzie, lecz to okazało się niemożliwe. Może nie przeżywałem już doła „jestem zrozpaczony i nie mam powodu wstawać z łóżka”, ale bywałem przygnębiony jak każdy, komu nie powiódł się jakiś plan. Nie mówiłem wiele, gdy czekaliśmy z Roweną na uczelnianym parkingu. Nawet nie próbowałem odganiać ponurych myśli. – Mógłbyś pozować do portretu desperata – zakpiła Rowena. – Trenowałeś tę pozę? – Nie, mam wrodzony talent. Uśmiechnęła się i szturchnęła mnie łokciem. – Rozchmurz się. Zawiozę cię, gdzie zechcesz. Możemy jeszcze uratować ten dzień. Jej pogodny nastrój rozproszył mój zły humor. Poza tym stercząc tutaj, zmarnowałbym wieczór z Sydney. Musiała dokonać cudu, żeby uwolnić się od Zoe i jej planów na odświętny siostrzany wieczór. Pewnie byłoby jej łatwiej zrezygnować ze spotkania ze mną, lecz pragnąłem uczcić ten dzień wspólnie. Nalegałem na to i teraz nie mogłem jej zawieść. Przyjechała laweta i zabrała Iwaszkinatora, a my z Roweną udaliśmy się do miasta. Za ostatnie grosze zamierzałem kupić produkty na kolację. W sklepie spożywczym Rowena omal nie dostała zawału.

– Mrożone lazanie? Gotowe ciasto? Myślałam, że kochasz tę dziewczynę! – Kocham, ale marny ze mnie kucharz. – A z Cassie owszem niezgorszy. – Nie ma jej tutaj. Rowena westchnęła i sięgnęła po telefon. – Naprawdę dziwię się, że jakoś przeżyłeś do chwili, kiedy się poznaliśmy. Godzinę później Cassie i Rowena przyszły do mnie z torbą pełną zakupów. Przyglądałem się, jak wypakowują składniki, o jakich nawet mi się nie śniło, na przykład kiełbasę wieprzową i okrę. Kupiły nawet butelkę białego wina. – Sydney nie pije – poinformowałem je. – Nie szkodzi – odparła Cassie, wyjmując korkociąg. – To dla mnie, na czas gotowania. Rowena się skrzywiła. Po rozmowie z Sydney w tamtym barze na pewno chętnie widziałaby mnie w grupie anonimowych alkoholików. Może miała rację. Czułem, że za chwilę powie coś Cassie na temat picia, więc pośpiesznie machnąłem ręką. – Nie zamierzam się upić. – Ku memu zaskoczeniu, uświadomiłem sobie, że to prawda. – Nie zrobię nic, co stłumiłoby mój geniusz kulinarny. Cassie spojrzała na mnie znad kieliszka. – Będziesz mi pomagał. Nie chcę się urobić po łokcie. – Kiedy myślę o romantycznej kolacji, nie przychodzi mi na myśl zupa. – Zupa?! – Omal nie zakrztusiła się winem. – Myślisz, że to będzie zwykła zupa? Musiałam wymyślić potrawę, której nie popsujesz. Im dłużej będzie się gotowała, tym więcej nabierze smaku, a kiedy ona jej skosztuje, będzie twoja na wieki. Nie musisz dziękować. Cassie odgrażała się, że każe mi pracować, lecz nie wymagała ode mnie zbyt wiele. Pewnie bała się, że jednak popsuję potrawę, chociaż starałem się bacznie przyglądać wszystkiemu w nadziei, że się czegoś nauczę. Obieranie krewetek było dla mnie tajemnicą i nigdy nawet nie słyszałem o imbirze. Zauważyłem jednak, że gotowanie może być fajne, jeśli robisz to z kimś, kto zna się na rzeczy. Gdy okra dusiła się już pod pokrywką, Cassie zaczęła mieszać składniki na ciastka z czekoladą i miętą. Wręczyła mi łyżkę, gdy usłyszałem sygnał telefonu. Zwykle przełączałem dźwięk na wibrację, ale tego dnia Under Pressure Queen zagrało z pełną siłą. Rowena i Cassie omal się nie udławiły ze śmiechu. Odłożyłem łyżkę i pobiegłem do salonu. Na ekranie wyświetlił się nieznany numer. – Adrian? Mówi Marcus. Jestem w kraju. Przestraszyłem się, że zepsuje mój fantastyczny urodzinowy wieczór z Sydney. Oczyma duszy ujrzałem, jak siorbie moją potrawkę. – Jesteśmy w Arizonie, kończymy parę spraw – ciągnął. – Ale w niedzielę przyjadę do Palm Springs. Powinniśmy się spotkać. Nie chciałem dzwonić bezpośrednio do Sydney. – Słusznie. – Miłosna linia była zarezerwowana wyłącznie dla mnie i dla niej, a jej drugi numer mógł być podsłuchiwany przez alchemików. Sydney niezmiennie się ich obawiała, ale Marcus ryzykował bardziej. – Co chcesz wiedzieć? – Ile atramentu zdążyła przygotować? Takich informacji mogłem mu udzielić. – Wystarczy, by napełnić standardowe wiadro farby. – Hmm. Może spotkamy się na parkingu przed sklepem budowlanym. Będziemy wyglądali na klientów. – Zaparkujemy obok siebie i podamy ci wiadro farby? Tak, to zupełnie nie wzbudzi podejrzeń. – Masz lepszy pomysł? Nigdy nie wiadomo, kiedy alchemicy patrzą.

– Na pewno nie obserwują jej nauczycielki – odparłem. – Zresztą atrament i tak czeka u niej w domu. Spotkajmy się tam, przynajmniej będziecie mogli spokojnie pogadać. Sydney na pewno zechce ci udzielić instrukcji. – Dobrze – zgodził się niechętnie Marcus. – Pod warunkiem, że ręczysz za nauczycielkę. – Tak. Podałem mu adres i umówiliśmy się. Cassie i Rowena chichotały, pracując nad babeczkami, więc postanowiłem im nie przeszkadzać. Wyjąłem miłosny telefon i wysłałem esemesa do Sydney. Dzwonił Robin Hood. Spotka się z tobą u JT w niedzielę o ósmej. Może być? Odpisała szybko. Załatwię to. Dzięki. Uznał, że bezpieczniej będzie skontaktować się ze mną. Przyjdziesz dzisiaj? Niemal słyszałem, jak wzdycha. Tak, ale niełatwo było to przeforsować. Szlag, jutro słono za to zapłacę. No i znów pokłóciłyśmy się o rozwód. Opowiem ci. Czyżbyś użyła słowa na „s”? Dziewiętnastolatka, a zupełnie inna kobieta. Chciałem odłożyć telefon, lecz zobaczyłem, że Angeline dzwoniła do mnie dwa razy przed paroma godzinami. Zastanawiałem się, czy do niej oddzwonić. Może jednak porwała szkolny autobus. Z drugiej strony, najpierw powiadomiłaby Sydney. Nie zostawiła wiadomości, więc postanowiłem uznać, że wszystko jest w porządku, tylko chciała mnie o coś zapytać. Kiedy wróciłem do kuchni, babeczki były już gotowe, a Cassie kończyła lukier. – Chwileczkę, to też robisz sama? Myślałem, że można go kupić tylko w tubkach. Cassie postukała łyżeczką o krawędź miski, żeby zrzucić nadmiar lukru. – Jesteś pewna, że to twój kumpel, Ro? Rowena wykrzywiła się w uśmiechu. – Nie od gotowania. Ale w kwestiach sztuki i dobrych intencji to prawdziwy skarb. – Nie zapominaj o życiowych radach – dodałem. – W tym również jestem niezastąpiony. – Zapewniam cię, że o tym nie zapomniałam – rzuciła sucho Rowena. Rozejrzała się wokół, marszcząc brwi. – Ładne mieszkanie, ale nigdy bym nie zgadła, że masz dziewczynę. Żadnych zdjęć. Czy ona nigdy nie zostawia jakichś śladów swojego istnienia? Płaszcza czy pluszowego misia? Poczułem w sercu ukłucie, bo miała rację. Normalni ludzie pozwalają, by ich związki wypełniały dom. Powinienem przynajmniej przypiąć nasze wspólne zdjęcie do lodówki. W mieszkaniu nic nie wskazywało na to, że mam dziewczynę, bo musieliśmy się kryć z naszym uczuciem. – Gdybyś ją znała, wiedziałabyś, że nie zostawia. – Nie skomentowałem uwagi o braku zdjęć. – Jest świetnie zorganizowana. To ja ciągle o czymś zapominam. Cassie wskazała minutnik. – A można ci zaufać, że wyjmiesz babeczki w porę i polejesz lukrem? Musisz poczekać, aż ostygną. Większość ludzi tego nie robi. – Jasne. I żeby ci to udowodnić, zapiszę wszystko... Ktoś zapukał do drzwi i w pierwszej chwili przestraszyłem się, że Sydney przyjechała wcześniej. Rowena i Cassie były parą, lecz widok dwóch dziewczyn w mieszkaniu twojego chłopaka nie jest wymarzoną niespodzianką urodzinową. Sprawdziłem przez wizjer i przeżyłem szok na widok Angeline. Wmaszerowała do środka, przerzucając rude włosy na bok. – Musimy pogadać, a nie odbierałeś telefonu. O. – Gapiła się na kuchnię. – Masz randkę? Rowena prychnęła. – W jego snach.

Przedstawiłem je sobie, podając Angeline za moją kuzynkę, jak zawsze w Palm Springs. Wiedząc, że Angeline może coś palnąć, postanowiłem jak najszybciej pozbyć się Roweny i Cassie. – Ocaliłyście mi życie – powiedziałem. – Naprawdę. To jest o wiele lepsze od mrożonych lazanii. Rowena mrugnęła do mnie. – Coś mi mówi, że twój wrodzony wdzięk pomoże ci zwrócić mrożonkę do sklepu. – Zostawię ją na czarną godzinę. Nawet Cassie się uśmiechnęła. – Nie zapomnij dodać pokruszonych miętówek. A przed lukrowaniem... – Upewnię się, że zupełnie wystygły – dokończyłem. Odprowadziłem je do drzwi, a Cassie do końca udzielała mi ostatnich wskazówek. Angeline myszkowała w kuchni. – Tylko niczego nie dotykaj – rzuciłem ostrzegawczo, widząc, że sięga po pokrywkę. Cofnęła rękę. – Jak ocaliły ci życie? Dla kogo to? – Dla przyjaciółki. – Przyjaciółki-kochanki? – Przyjaciółki-nie-twoja-sprawa. – Te babeczki wyglądają smakowicie. – Zajrzała przez szybkę piekarnika. – Wiesz, że Sydney ma dziś urodziny. Gdybyś był miły, dałbyś mi kilka dla niej. – Najpierw wyjaśnij, dlaczego przyjechałaś. I jak. – Autobusem. – Angeline zrezygnowała z dalszej inspekcji kuchennej i poszła do salonu. – Dzieje się coś dziwnego. Omal nie parsknąłem śmiechem, ale opanowałem się na widok jej poważnej miny. – O jakie to dziwne rzeczy ci chodzi? – Chodzi o Sydney, Neila i Eddiego. Coś knują. Bez przerwy ze sobą rozmawiają i milkną, gdy się zbliżam. Po tym, co się wydarzyło na dworze, nie byłem zaskoczony wiadomością, że Sydney rozmawia z Neilem. Nie miałem wątpliwości, że będzie chciała sprawdzić, jak się sprawuje tatuaż, który zresztą obiecałem ozdobić. Zupełnie o tym zapomniałem. – Wiele wydarzyło się na dworze – powiedziałem. – Sydney i Neil mieli w tym spory udział. Pewnie chcą wszystko obgadać. – Więc dlaczego wciągają w to Eddiego? Dobre pytanie. Tego również nie rozumiałem, ale może Sydney chciała poznać zdanie innego dampira. Sam również zdecydowałbym się na Eddiego, nie Angeline. Pewnie przesadzała z tą ich tajemniczością. Ufałem Sydney i skoro nie chciała angażować Angeline, postanowiłem ją wesprzeć. – Może nie chciała zawracać ci głowy, skoro jesteś bardzo zajęta – powiedziałem. – Czy nie grozi ci jedynka z angielskiego? Angeline się zarumieniła. – To nie moja wina. – Nawet ja wiem, że nie można przepisać notatki z Wikipedii, a następnie podać jej jako źródła eseju. – Kiedy Sydney mi o tym opowiadała, była oburzona i bliska histerii. – Nadałam pojęciu „podstawowego źródła” nową definicję! Doprawdy, to cud, że przeżyliśmy tyle lat, nie znając Angeline. Bez niej można było umrzeć z nudów.

– Lepiej popraw swoje oceny. – Poradziłem surowym tonem, takim jakiego użyłaby Sydney. Usłyszałem brzęczenie minutnika i pobiegłem do piekarnika wyjąć babeczki. – Wsiadaj do autobusu, daj sobie spokój ze spiskową teorią dziejów i... Boże! Jakim cudem opuściłaś kampus? Sądząc po wyrazie twarzy Angeline, to był najmniejszy z jej problemów. – Pomyślałam, że mnie odwieziesz i jakoś wytłumaczysz. – Oddałem wóz do warsztatu. Musisz wrócić sama. – Ostrożnie postawiłem babeczki na blacie. – Tylko błagam, nie daj się złapać. Sydney ma wystarczająco dużo problemów. – Sydney? Przecież to ja wpadnę w kłopoty – zaperzyła się Angeline. – Nie, ty dostaniesz karę i będziesz spokojnie czekała, aż ona cię z tego wyciągnie. – Wolałbym już, żeby Marcus zjadł całą potrawkę urodzinową niż to, że Sydney spędzi ten wieczór w gabinecie dyrektorki, usiłując przekonać ją, by nie wyrzucała Angeline z Amberwood. – Wracaj. Jesteś sprytna. Wejdziesz tak, że nikt cię nie zauważy. – Naprawdę myślę, że oni coś knują. – Nie odpowiedziałem, więc wskazała moje babeczki. – Na pewno nie mogę kilku wziąć? – Jeszcze nie są gotowe. Muszę je polukrować. – Więc zrób to natychmiast. Pomogę ci. To bzdura, że trzeba czekać, aż całkiem ostygną. Jęknąłem w duchu, że nie mogę użyć mocy ducha, żeby się jej pozbyć. W końcu dałem jej drobne na autobus i zostawiła mnie w spokoju. Kończyłem przygotowania. Posprzątałem mieszkanie, ustawiłem świece i włożyłem zieloną koszulę, która podobała się Sydney. Kiedy skończyłem, babeczki już wystygły. Odważyłem się spróbować potrawki i stwierdziłem, że Cassie miała rację. To było coś więcej niż zupa. Coś bardziej wyrafinowanego. Sydney przyszła o ósmej i stanęła w progu. – Pachnie jak... krewetki. I mięta. I ananas. – Kolacja, deser i oprawa. – Pokazałem jasnożółtą świecę. – Właśnie je kupiłem. Nazywają się „Hawajska sjesta”. – Nawet nie... nieważne. – Zamknęła drzwi i podbiegła, żeby mnie pocałować. Uczyniła to tak namiętnie, że na chwilę straciłem poczucie rzeczywistości. – To mój najlepszy prezent urodzinowy. – Wstrzymaj się z oceną – rzuciłem, zapraszając ją gestem do kuchni. Poszła za mną i w progu rozdziawiła usta. – Przyrządziłeś gumbo? – Właściwie nadzorowałem proces. Jedliśmy przy stoliku w salonie, siedząc na podłodze w blasku świec, jak przed dwoma miesiącami. Wówczas nie wyobrażałem sobie, że Sydney może wyglądać piękniej niż w tamtej czerwonej sukience, ale z każdym dniem udowadniała mi, że się myliłem. Uwolniliśmy Skoczusia, który zwinął się w kłębek przy Sydney i pogryzał delikatne kęski kiełbasy andouille. Przyznałem się, kto pomógł mi w kuchni, a Sydney jeszcze bardziej się wzruszyła. Jill miała rację. Moja niedoskonałość mogła mnie zaprowadzić dalej niż pozory. Sydney przestała się śmiać, dopiero gdy zapytałem, jak jej minął dzień. – Zoe była wściekła. Znów nie potrafimy się dogadać. Powiedziałam, że muszę coś zrobić dla panny Terwiliger – jak zwykle – i że lepiej urządzić imprezę urodzinową w weekend. Tłumaczyłam, że będziemy miały więcej czasu i tak dalej. – Pokręciła głową. – Zoe się wściekła. Cały mój wysiłek nad zjednaniem jej poszedł na marne. Znów zaczęła mnie oskarżać, że zaniedbuję służbę dla osobistych celów i że wolę świętować w towarzystwie tych stworów. Ale nie to było najgorsze. Powiedziałam coś, czego nie powinnam była mówić. – Że zamierzasz spędzić ten wieczór w towarzystwie jednego stwora?

Zakładałem, że Sydney w ogóle by się nie zjawiła, gdyby stało się coś naprawdę złego. Uśmiechnęła się słabo. – Powiedziałam, że gdyby jej na mnie naprawdę zależało, pozwoliłaby mi spędzić ten dzień tak jak lubię. Jak mama, gdy skończyłam dwanaście lat. – A co się wtedy stało? – Mama zaprosiła nas na obiad w mieście – nas, dziewczynki, bo tata wyjechał – ale ja nie chciałam iść. Właśnie wyszła książka, na którą długo czekałam, i marzyłam, by ją czytać przez cały wieczór. – Mój Boże... – Dotknąłem czubka jej nosa. – Jesteś urocza. Odpędziła mnie machnięciem ręki. – Carly i Zoe chciały pójść do restauracji, ale mama się sprzeciwiła. Powiedziała: – To jej urodziny. Pozwólmy jej zdecydować. – Fajna ta twoja mama. – Bardzo fajna. – Sydney zapatrzyła się gdzieś, a ja podziwiałem blask świec odbijający się w jej oczach. – W każdym razie wspomnienie o mamie rozwścieczyło Zoe. Wcześniej próbowałam podsunąć jej pomysł, że rodzice mogą się nami opiekować wspólnie. Wówczas mieszkałaby na zmianę u mamy i u ojca. Miałam wrażenie, że Zoe poważnie rozważa taką opcję... ale potem zapytała tatę. Cóż... miał mnóstwo do powiedzenia. Wystarczyła jedna rozmowa z nim, by ją odpowiednio nastawił. Kiedy wspomniałam o mamie, Zoe natychmiast wypaliła, że ona jest złym człowiekiem. Nie mogła przestać. – Sydney westchnęła. – Udało mi się wyjść dopiero, gdy jej obiecałam, że będzie mogła poćwiczyć zawracanie na parkingu. – O, tak, nic tak nie przyśpiesza bicia serca dziewczyny jak panowanie nad samochodem. Już wiem, że to największa nagroda w rodzinie Sage’ów. Sydney znów się uśmiechnęła. – No właśnie, Zoe jest jeszcze strasznie dziecinna. Marzy o prowadzeniu samochodu, choć nie ma prawa jazdy, ale ma czelność oskarżać mnie o łamanie alchemicznych reguł. Jest niebezpieczna, bo wydaje jej się, że pozjadała wszystkie rozumy. Zebrałem puste talerze i wstałem. – A przecież dobrze wiemy, że wszystkie rozumy pozjadała inna z sióstr. – Nie wszystkie. Nie znałam na przykład tego przepisu! – wykrzyknęła. – Muszę to sama przyrządzić. Było przepyszne. – Może zamiast do Rzymu pojechalibyśmy do Nowego Orleanu. – Ułożyłem na talerzu babeczki i zabrałem z kuchni świeczkę i zapalniczkę. Skoczuś przyglądał się temu z zainteresowaniem, zwłaszcza babeczkom. – Plan ucieczki numer 37: jedziemy do Nowego Orleanu i sprzedajemy naiwnym turystom koraliki na paradę Mardi Gras. Mniej słońca. Ten sam język. Brzmiałbym seksownie, gdybym nauczył się mówić dialektem Cajun. – Chciałeś powiedzieć bardziej seksownie. Założę się, że Wolfe walczył tam z aligatorami w rozlewisku. – A ja się założę, że je poskromił, żeby pomogły mu w ucieczce przed tamtejszymi piratami. – Wróciłem do salonu i usiadłem obok niej z talerzem. – Na pewno jedno i drugie – stwierdziła Sydney. Umilkliśmy na chwilę, a potem oboje parsknęliśmy śmiechem. – No, jubilatko. – Postawiłem przed nią babeczkę, w którą wbiłem świeczkę. Moja zapalniczka, chociaż nieużywana od miesiąca, wykrzesała płomień. – Pomyśl życzenie. Sydney posłała mi uśmiech jaśniejszy niż płomień i nachyliła się. Nasze oczy spotkały się na chwilę, a mnie zrobiło się słodko i gorzko jednocześnie. Czego sobie życzyła? Wyjazdu do Rzymu? Nowego Orleanu? Dokądkolwiek? Nie zdradziła mi, co pomyślała, tylko po prostu

zdmuchnęła świeczkę. Klasnąłem, zagwizdałem, a potem ugryzłem babeczkę, ciekaw, jak smakuje. Skoro tak się napracowałem przy lukrowaniu i dekoracjach, czułem, że wypieki są dziełem moich rąk. Ostatecznie Cassie tylko przyniosła składniki i przepis, a potem wszystko odmierzyła i wymieszała. – Nie sądziłam, że babeczki w zestawieniu z gumbo będą tak wyśmienitym wyborem. – Sydney urwała, by zlizać lukier z palców, a ja w jednej chwili straciłem zdolność racjonalnego myślenia. – To część mistrzowskiego planu Cassie – powiedziałem po dłuższej chwili. – Twierdzi, że miłość smakuje lepiej po mięcie. – No. Muszę przyznać, że jest kulinarnym geniuszem. – Sydney dokończyła lukier i delikatnie otarła palce w serwetkę. – Skoro mowa o miłości... zakładam, że przygotowałeś mustanga? – No cóż. – Prawie o nim zapomniałem. – Nie przerażaj się, ale... – O, nie. Co mu zrobiłeś? Podniosłem ręce. – Spokojnie, nic nie zrobiłem. Opowiedziałem pokrótce o wydarzeniach tego popołudnia i patrzyłem, jak jej złość przeradza się w żal. – Biedny mustang. Rano zadzwonię do tego mechanika i dowiem się, co się popsuło. Może trzeba go odstawić do firmowego warsztatu. – Nie wiem, czy mnie na to stać. Położyła rękę na mojej dłoni. – Pomogę ci. Czułem, że tak zareaguje, i wiedziałem, że nie ma sensu się z nią spierać. – Przybędziesz mi na ratunek? – Oczywiście. Właśnie tak między nami jest. – Przysunęła się bliżej. Skoczuś usiłował wepchnąć się pomiędzy nas, ale go odsunąłem. – Ja ratuję ciebie, a ty mnie. Na przemian, w zależności od potrzeby. Lecz jeśli przez to poczujesz się lepiej, pomyśl, że chcę ocalić Iwaszkinatora, nie ciebie. Roześmiałem się i objąłem ją w pasie. – To zmienia postać rzeczy. Tylko, skoro nie mam samochodu, nie mogę spełnić obietnicy. Sydney zastanawiała się. – Przecież ja mam samochód. Godzinę później przysięgłem, że już nigdy nie będę się śmiał z jej mazdy. To była niezwykle intensywna godzina i z pewnością nasza wyobraźnia została wystawiona na ciężką próbę, bo musieliśmy sobie poradzić w ciasnej przestrzeni na tylnym siedzeniu samochodu. Kiedy później leżeliśmy pod kocem, który na szczęście zabrałem z domu, odtwarzałem w myślach każdy szczegół. Gładkość skóry Sydney, linię jej bioder. Ożywczą lekkość, która rozświetlała moją duszę, podczas gdy ciało spoczywało w błogim odprężeniu. Sydney odważnie usiadła i sięgnęła do szyberdachu. – Podoba ci się taki prezent urodzinowy? – spytała triumfalnie. Srebrny półksiężyc rzucał blask spośród gałęzi drzew. Zanim pozbyliśmy się ubrań, objechała ulicę, by się upewnić, czy nikt nas nie śledzi. Nie miała powodu podejrzewać, że alchemicy ją obserwują, ale była ostrożna. Uspokojona, zaparkowała w strategicznym miejscu na mojej ulicy, przed jakimś pustym domem. Oczywiście

zawsze ktoś mógł tędy przechodzić i nas zobaczyć, ale w ciemności mieliśmy duże szanse pozostać niezauważeni. Wsunęła się z powrotem pod koc i obróciwszy się do mnie, położyła głowę na mojej piersi. – Słyszę twoje serce – powiedziała. – Sprawdzasz co jakiś czas, czy na pewno bije, by się upewnić, że nie jestem nieumarłym? Zaśmiała się cicho, a potem długo i zmysłowo pocałowała mnie w szyję. Uścisnąłem ją mocno i znów zacząłem odtwarzać w myślach każdą chwilę tego wieczoru. Nasze ciała splotły się ze sobą w sposób doskonały. Wydawało się niemożliwe, że poza sanktuarium oświetlonego księżycem wozu istniał świat, przed którym musieliśmy się ukrywać, świat, chcący nas rozdzielić. Myśl o tych wszystkich przeszkodach sprawiała, że nasz związek wydawał się jeszcze bardziej kruchy. – „Rzeczy się rozpadają, środek już nie spaja...” – wymruczałem. – Teraz cytujesz Yeatsa? – spytała z niedowierzaniem, unosząc lekko głowę. – To wiersz o Apokalipsie i pierwszej wojnie światowej. – Wiem. – Dziwny cytat w takim momencie. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem ją po włosach. Nie wydawały się złote ani srebrne, miały nieokreśloną barwę. Byłem przepełniony miłością i radością, a jednak ogarnął mnie smutek. – Czasem myślę, że to jest zbyt dobre, by było prawdziwe. Nie umiałbym stworzyć czegoś tak doskonałego w moich magicznych snach. – Przyciągnąłem ją bliżej i oparłem policzek o jej policzek. – Poza tym jestem pesymistą i wiem, że kiedyś się obudzimy. – Na pewno nie – zaprzeczyła. – Bo to nie jest sen. Przeżywamy to naprawdę. A w każdym razie sprawimy, że tak się stanie. Czytałeś taki utwór Poego Dziewięćdziesiąt dziewięć? – Czy on nie pisał o śmierci i tym podobnych? I ona zarzucała mi brak romantyzmu... Odsunęła się i zaczęła przekładać nasze rozrzucone ubrania. Po chwili znalazła telefon. – Proszę. „Dziewięćdziesiąt i dziewięć snuje tylko sny, syci nadzieją, że powstanie świat nowy, dopiero setny człowiek z powagą pochyli się nad tym, by te sny zrealizować [1]”. – Odrzuciła telefon i znów się we mnie wtuliła. Położyła ręce na moim sercu. – My jesteśmy inni. Wydaje nam się, że to sen, ale sprawimy, że stanie się prawdą. A to, co jest rzeczywiste, co zrobiliśmy... nic tego nie zmieni. Wziąłem w dłonie jej ręce i ucałowałem. – Kiedy przemieniłaś się w romantyczkę o rozgwieżdżonych oczach, a ja w wojownika? – Przemieniliśmy siebie nawzajem. Nie żartuj z tego – ostrzegła. – To nie stwarzaj mi okazji do żartów. Uśmiechnąłem się, ale mimo że czułem się bardzo szczęśliwy, nie opuścił mnie posępny nastrój. Nie sądziłem, że mogę kogoś kochać równie mocno. I że będę tak bardzo się bał tego kogoś stracić. Czy tak czują wszyscy zakochani? Czy lgną tak silnie do swoich ukochanych, a potem budzą się w środku nocy sparaliżowani lękiem przed samotnością? Czy tak jest zawsze, kiedy kocha się tak głęboko? A może czują to tylko ci z nas, którzy spacerują nad przepaścią? Przysunąłem do niej usta na odległość szeptu. – Tak bardzo cię kocham. Zamrugała, jak zwykle, gdy się bała, że się rozpłacze. – Ja też cię kocham. – Uniosła rękę i dotknęła mojego policzka. – Nie patrz tak. Wszystko

będzie dobrze. Nasz środek wciąż spaja. – Skąd wiesz? – Bo to my nim jesteśmy. [1] tłum. Monika Gajdzińska

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Sydney UKLĘKŁAM I PRZYJRZAŁAM SIĘ swojemu dziełu. Uzyskałam prawie cztery litry atramentu, który mógł uwolnić alchemików spod kontroli zwierzchników. Wiedziałam, że mój wynalazek zmieni metody pracy Marcusa. Może zmienić wszystko. Świadomość tego faktu sprawiła, że zgodziłam się na szalony plan Neila. Mieliśmy szansę dokonać kolejnego wielkiego odkrycia. Przejrzałam raporty alchemików dotyczące pojawienia się strzygi w rejonie Los Angeles i przekonałam się, że Neil ma rację. Wiedzieliśmy, na jakim terytorium poluje bestia i że działa w pojedynkę. Uważano, że została przemieniona niedawno. Strzygi nie potrafią się zorganizować, ale te najbardziej doświadczone wiedzą, że w grupie są silniejsze. Jeśli mieliśmy do czynienia z nowicjuszem, tym lepiej dla nas. Miałam tylko nadzieję, że dwa dampiry i czarownica z mocą ognia wystarczą, aby go pokonać. Z drugiej strony, aż nazbyt dobrze zdawałam sobie sprawę, że może nam się nie udać. Dlatego nie powiedziałam o niczym Adrianowi, chociaż miałam z tego powodu wyrzuty sumienia. Wiedziałam, że wiele związków rozpadło się, bo ktoś był na tyle głupi, by zataić przed drugą osobą ważne informacje. Kiedy się do siebie zbliżyliśmy, przysięgłam, że nigdy tak nie postąpię. Mimo to czułam, że wyjawienie Adrianowi planów mogło przynieść niepożądane skutki. Po pierwsze, chciałby pójść z nami. Po drugie, gdyby coś nam się stało, jedno z nas zostało ranne lub – nie daj Boże zabite – nigdy by sobie nie wybaczył, że stracił zdolność uzdrawiania. Widziałam to w jego oczach, przed i po tym, jak zaczął zażywać leki. Magia ducha uzależniała go, lecz naprawdę zadręczał się myślą, że będzie bezsilny, gdy ktoś poprosi go o pomoc. Nie chciałam go skazywać na taką udrękę. Ostatni powód mojego milczenia był na wskroś egoistyczny: pragnęłam go chronić. „Rzeczy się rozpadają”. Adrian wyrecytował te słowa pod wpływem chwili, ale prześladowały mnie. Może dlatego, że dobrze je zrozumiałam. Nasz związek był doskonały, chociaż spotykaliśmy się potajemnie i stąpaliśmy po krawędzi, czując, że kiedyś przyjdzie nam spaść. Rozważając zadanie, którego podjęłam się wraz z Neilem i Eddiem, zadawałam sobie pytanie, czy właśnie to doprowadzi do naszego rozstania. Baliśmy się, że ktoś odkryje naszą tajemnicę, a mogło być inaczej. Może to ja zamierzałam popełnić wielki błąd. „Środek nie spaja”. Westchnęłam i wstałam. I tak nie mogłam temu zaradzić. Już zdecydowałam. Sydney Sage nie cofnie się przed żadnym zadaniem. Wróciłam do pokoju, gdzie Zoe kończyła odrabiać lekcje. Atmosfera między nami nieco się rozluźniła po kłótni w dniu moich urodzin, ale wciąż panowało wyczuwalne napięcie. – Cześć – rzuciłam, zdejmując płaszcz. – Cześć – odpowiedziała. – Skończyłaś pracę dla panny Terwiliger? Zignorowałam oskarżycielski ton. – Tak. To był spory projekt, teraz będę miała więcej czasu. – Sądziłam, że to ją udobrucha, ale wciąż miała naburmuszoną minę. Spróbowałam inaczej. – Zjesz babeczkę? – Przywiozłam kilka od Adriana i powiedziałam Zoe, że kupiłam je u Spencera. Potrząsnęła głową. – Za dużo kalorii. Poza tym zaraz będzie obiad. – Zjesz z nami? – spytałam z nadzieją. Podobnie jak ja, zaprzyjaźniła się z kilkoma osobami i czasem wybierała ich towarzystwo.

Widziałam, że się waha. Uśmiechnęła się nieśmiało. – Jasne. – Zależało jej na dobrym kontakcie ze mną, lecz żadna z nas nie wiedziała za dobrze, jak go budować. „Kiedyś – pomyślałam – kiedyś wszystko naprawię z Adrianem i Zoe. Życie znów stanie się proste”. Zoe poprawił się humor, gdy w drodze do stołówki powiedziałam, że może wieczorem poćwiczyć skręcanie. Po raz pierwszy od dawna zamierzałam spędzić ten wieczór w szkole, więc mogła pojeździć moim samochodem. Z drugiej strony trudno było mi oddać jej wóz po tym, co w nim robiliśmy z Adrianem. Na wspomnienie o tym zabrakło mi tchu. Blask księżyca, jego dotyk. Już nigdy Żywe Srebro nie będzie dla mnie takie samo jak dawniej, lecz te uczucia nie powstrzymywały mnie przed pożyczeniem auta Zoe. Przy stoliku panował ciężki nastrój. Tylko Jill była lekko ożywiona, bo znalazła partnera na dyskotekę. Umówiła się z kolegą jej dawnego chłopaka, Micaha. – To czysto przyjacielska randka – rzuciła, spoglądając znacząco na Neila. – Miło będzie na chwilę zrzucić mundurek. Poza tym impreza odbywa się na terenie szkoły, więc nie ryzykujemy. Neil skinął głową, chociaż było oczywiste, że nie słucha, co mówiła Jill. Eddie też był roztargniony. Zdziwiłam się, bo chociaż zaprzeczał, że zależy mu na księżniczce, zwykle protestował, gdy umawiała się z innymi. Obaj z Neilem wyglądali na przejętych i przestraszyłam się, że stało się coś złego. Poprzedniego dnia rozmawialiśmy o wyprawie do Los Angeles, lecz wówczas byli w dobrych humorach. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem jakiś gorliwy strażnik nie sprzątnął im strzygi sprzed nosa? Ostatnią osobą uczestniczącą w dziwacznej scence była Angeline. Nawet nie starała się ukrywać podejrzeń. Adrian opowiedział mi o jej niespodziewanej wizycie. Teraz bacznie przyglądała się całej naszej trójce. Angeline była tak roztrzepana, że nigdy nie sądziłam, iż zauważy jakiekolwiek zmiany w naszym zachowaniu. Nawet plotła coś od rzeczy, coś o placku pasterskim, który wcale nie jest plackiem, i pytała, po co jej lekcje stenografii, skoro wkrótce będziemy mieli od tego roboty. Kiedy podjęła wątek ciasta marchewkowego z glazurą serową i zaczęła się upierać, że glazura serowa to smarowidło, miałam dość. Wzięłam pustą tacę i postanowiłam pójść po wodę. Nie zdziwiłam się, gdy zaraz potem dogonił mnie Eddie. – Co tam? – spytałam. – Angeline nadal roztrząsa kwestię ciasta? – Nie, teraz omawia tajniki pieczenia w ogóle i zastanawia się, czy lukier należy dodawać po ostygnięciu. – Westchnął. – Pewnie się domyślasz, że chciałbym pogadać o czymś innym. – Dawaj. – Przeczytaliśmy raporty strażników o zgrai strzyg przemieszczającej się wzdłuż wybrzeża. Wszyscy podejrzewają, że zmierzają do Los Angeles. Zrozumiałam w lot. – Boicie się, że dołączą do waszego wybrańca. Eddie przytaknął. – Nie mamy pewności, ale musimy uwzględnić taki obrót spraw. Nasz plan wydawał się mniej szalony, gdy w tym rejonie nie pojawiały się inne strzygi. – Co zrobimy? – udzieliło mi się jego zniechęcenie. – Obaj z Neilem uznaliśmy, że trzeba pojechać tam jutro. Reszta strzyg nie zdąży dotrzeć na miejsce, a poza tym jest piątek. Nasza bestia gustuje w bywalcach klubów. Jęknęłam. – Umówiłyśmy się z Zoe na świętowanie moich urodzin. Jeśli to odwołam... Boże, Eddie.

Będzie wściekła, a już nie układa nam się najlepiej. Zrobił współczującą minę, lecz w jego oczach wciąż błyszczała stal. – To może być nasza jedyna szansa. Popatrzyłam na salę. Neil już wyszedł, a Zoe właśnie się podniosła, bez wątpienia zamierzała od razu wsiąść do samochodu. Angeline pochyliła się do Jill, pewnie i jej zamierzała sprzedać swoją teorię o spisku. Albo rozmawiały o ciastkach lub robotach. – Dobrze – zwróciłam się do Eddiego. – Załatwię to. Dotrzymałam słowa, lecz tak jak go ostrzegałam, wyszło niezbyt fajnie. Zoe wróciła z ćwiczeń w kiepskim nastroju, aż się przestraszyłam, że miała stłuczkę. Następnego ranka przed lekcjami wciąż była w złym humorze, niwecząc we mnie nadzieję, że zdołam wytrwać bez kłótni. Nie pozostało mi nic innego, jak przekazać jej wiadomość o konieczności ponownego przełożenia mojej urodzinowej imprezy. Pod koniec naszej „dyskusji” była bliska łez. – Jak możesz?! – wykrzyknęła. – Co jest z tobą nie tak? Kiedy tu przyjechałam... sądziłam, że będzie fantastycznie. Że stworzymy drużynę. – I się nam udało – odparłam. – Wiele zdziałałyśmy, a ja myślałam... że poczyniłaś postępy w swoich stosunkach z morojami i dampirami. – Tak, ale nie mam ochoty spędzać z nimi wolnego czasu. Zależało mi na tobie, Sydney. Jesteś moją siostrą! Dlaczego inne sprawy są dla ciebie ważniejsze? Próbowałam ją przytulić, lecz mnie odepchnęła. – Jesteś dla mnie ważna, Zoe. Kocham cię. Tylko że mam mnóstwo na głowie. Taką mamy pracę. Czasem w ogóle tracimy kontakt z rodzinami. – My nie straciłyśmy ze sobą kontaktu! Jestem obok. – Otarła oczy wściekłym ruchem. – Powiedziałaś, że skończyłaś projekt dla panny Terwiliger! – Znów uciekłam się do starego wybiegu, bo akurat tego nie mogła zanegować. – Tak mi się wydawało, ale dowiedziałyśmy się, że potrzebne materiały są w bibliotece w Pasadenie. Pamiętasz tego narwańca, z którym ona się spotyka? – Udało mi się roześmiać. – Dziś urządzają wystawę psów, więc ona nie może tam pojechać. Dobrze, że biblioteka jest otwarta do... – Mam gdzieś twoją głupią bibliotekę! – Zoe patrzyła na mnie lodowato. Niemal zrobiło mi się zimno. – Chcę coś wiedzieć, Sydney. Co powiesz podczas procesu? Zbiła mnie z tropu. Miałam w zanadrzu gotową odpowiedź, lecz intensywność jej wzroku sprawiła, że nie potrafiłam skłamać. – Zamierzam powiedzieć prawdę – odparłam. – Jaką prawdę? – Że mama i tata mogą nam wiele zapewnić. Oboje. Mama nie jest złym człowiekiem, Zoe. Wiesz o tym. Miała nieprzeniknioną twarz. – A jeśli cię spytają, które z nich powinno sprawować opiekę nade mną? Co powiesz? Spojrzałam jej w oczy, tak podobne do moich. – Wskażę mamę. Opadła na łóżko, jakbym ją uderzyła. – Jak możesz mi to robić? – Mama cię kocha – odpowiedziałam po prostu. – Powinnaś mieć normalne życie, zanim zostaniesz zaprzysiężona. – Już złożyłam przysięgę – przypomniała, dotykając lilii na policzku. – Jeszcze nie jest za późno. – Żałowałam, że nie mogę jej opowiedzieć o solnym

atramencie, ale nie była na to gotowa. – Zoe, kiedy tu przyjechałam, po raz pierwszy poczułam, co znaczy żyć normalnie. Zbliżyć się do innych. – Tak – przyznała z goryczą. – Zauważyłam. – Nie ma w tym nic niewłaściwego. To zachwycające. Chcę tak żyć. Dla ciebie pragnę tego samego. – To, co mówisz, w niczym nie przypomina nauk alchemików. – Nie, ponieważ teraz zwracam się do ciebie jak do siostry. – Łatwo ci przychodzą takie zwroty. Skąd wiesz, który jest właściwy w danym momencie? Wzruszyłam ramionami. – Czuję to. Zoe wstała, jej zacięty wyraz twarzy świadczył o tym, że jej nie przekonałam. – Wychodzę. Zobaczymy się u Clarence’a. Przypomniała mi, że na ten wieczór wypadało karmienie. Usiadłam na łóżku z poczuciem porażki i zapragnęłam już się tam znaleźć. Sięgnęłam po komórkę naszej miłosnej linii i napisałam esemesa do Adriana. Nie mogę się doczekać dzisiejszego spotkania. Chciałabym, żebyś tu był. Potrzebuję cię. Nie odpowiedział od razu, pewnie pracował nad jakimś projektem. Wysłałam mu drugą wiadomość, musiałam się przed nim wygadać. Kocham cię. Środek wciąż spaja. Pewnego dnia uciekniemy od tego wszystkiego. Kiedy podjechaliśmy po niego w drodze do Clarence’a, ledwo oparłam się pokusie, by rzucić mu się w ramiona. Moje problemy piętrzyły się. Zoe. Wyprawa do Los Angeles. Nie oczekiwałam, że Adrian będzie staczał za mnie bitwy, ale pragnęłam, by dodał mi otuchy. Zrobił to, nawet o tym nie wiedząc, gdy zyskaliśmy krótką chwilę na osobności. Odniosłam naczynia do kuchni, a on wymknął się za mną. – Cześć – powiedziałam. Miałam wielką ochotę go dotknąć. – Wszystko w porządku? – spytał. Widziałam, że i on powstrzymuje się, żeby utrzymać dystans między nami. – Nie wyglądasz dobrze. To znaczy, zawsze wyglądasz doskonale, ale... wiesz, co chciałem powiedzieć. – Tak. Pokłóciłam się z Zoe na poważnie. Mniejsza o szczegóły. W skrócie: znienawidziła mnie. – Wzruszyłam ramionami. – Witaj w moim życiu. Odebrałeś wiadomości? – Ach. – Odwrócił wzrok. – Właśnie chciałem ci o tym powiedzieć... Wiesz... zgubiłem naszą miłosną komórkę. – Co takiego? – Świat zawirował. – Adrian! W tym telefonie jest zapis wszystkich naszych rozmów. Proszę, powiedz, że kasujesz wiadomości ode mnie. Jego skruszona mina świadczyła o tym, że jest inaczej. – Spokojnie. Nie zgubiłem go w kwaterze głównej alchemików. Jestem prawie pewien, że zostawiłem komórkę w kawiarni, w której spotkałem się wczoraj z Roweną. Clarence na pewno pożyczy mi samochód, więc zaraz ją odbiorę. Wciąż miałam mdłości ze strachu. – To może oznaczać katastrofa. – Nawet gdyby ktoś znalazł telefon – a nie siedzi teraz pod stołem – uśmiałby się tylko z naszych miłosnych zwierzeń. Nikt nie zakrzyknie: A! Znalazłem dowód na istnienie nielegalnego związku człowieka z wampirem! Uległam jak zawsze, ale wciąż czułam niepokój. W tej chwili do kuchni weszła Jill i uśmiechnęła się na nasz widok. Nie była już świadkiem intymnych zdarzeń w naszym związku, lecz musiała wiedzieć, że rozpoczął się w nim kolejny etap.

– Dobre wiadomości – powiedziała cicho. – Chyba udało wam się zmylić Angeline. Próbowała mi wmówić, że ty, Neil i Eddie coś razem knujecie. Zdaje się podejrzewa, że chodzisz z którymś z nich. Roześmiałam się zadowolona, że Jill również nie miała pojęcia o planowanej wyprawie. – Tak, bo to wcale nie byłoby problemem. Nie zdążyła mi odpowiedzieć, bo w kuchni pojawili się inni, odnosili naczynia. Nie wróciliśmy już z Adrianem do naszej rozmowy. Gdy wychodziliśmy, posłałam mu przeciągłe spojrzenie. Miałam nadzieję, że przeżyję tę noc i znów go zobaczę. Eddie i Neil wsiedli do mojego samochodu i wyruszyliśmy w stronę Los Angeles. Podczas dwugodzinnej jazdy rozmawialiśmy wyłącznie o szczegółach naszego planu, co robiliśmy już wcześniej setki razy. Obaj byli uzbrojeni w srebrne sztylety, a ja solidnie przećwiczyłam zaklęcie ognia. Kiedyś potrzebowałam do tego paru przedmiotów i sporej koncentracji. Teraz mogłabym je rzucać przez sen. „Damy radę – powtarzałam sobie. – To dobry plan”. Odszukaliśmy klub, który nasza strzyga chętnie odwiedzała. Zrozumiałam dlaczego. W środku było głośno i tłoczno, a bramkarze niedokładnie sprawdzali dokumenty wchodzących, co dawało szansę młodym i naiwnym ludziom na wśliźnięcie się do środka. Klub mieścił się w jednej z krętych ciemnych uliczek. Rzadko ktoś tamtędy przechodził z wyjątkiem pijanych klubowiczów wracających do domów chwiejnym krokiem. Wszędzie roiło się od zakamarków, w których łatwo można było się zaczaić. – Tutaj – powiedział Eddie. Okrążyliśmy lokal i znaleźliśmy się w ślepej uliczce obok budynku przeznaczonego do rozbiórki. Marcus czułby się tam jak w domu. Okno na pierwszym piętrze było rozbite i kiedy Eddie wszedł do środka po gzymsie, znalazł zaśmiecone puste mieszkanie. – Tu zaczekamy. – Pomógł mi się wspiąć na górę i oboje ukryliśmy się w ciemności, skąd mieliśmy dobry widok na ulicę. Neil został na dole, skoro miał posłużyć za przynętę. Nim wyjechaliśmy, ćwiczył intensywnie, żeby się spocić. Chciał, by strzyga łatwiej go wyczuła. Strzygi chętniej piją krew dampirów niż ludzi, ale najbardziej smakuje im krew morojów. Także dlatego nie chciałam angażować w to przedsięwzięcie Adriana. Jeśli strzyga wywęszy zapach Neila, nie będzie mogła mu się oprzeć. Zakładaliśmy, że jeśli nawet wyczuje Eddiego, uzna, że to Neil. Mój zapach nie miał znaczenia, bo wszędzie było pełno ludzi. Nie mieliśmy do roboty nic poza czekaniem. Nasza strzyga atakowała zwykle o określonej porze, a my przyjechaliśmy wcześniej. Miałam nadzieję, że bestia przychodzi prosto ze swojej kryjówki i nie widziała naszych przygotowań. Chciałam, żeby się zjawiła, w przeciwnym razie cała wyprawa poszłaby na marne. Kiedy to się stało, nastąpiło tak szybko, że pomyślałam, iż sobie to wyobraziłam. Strzyga wyskoczyła z budynku stojącego naprzeciwko i wylądowała bez wysiłku na ziemi, powalając Neila jednym płynnym ruchem. Stłumiłam krzyk. Gdyby bestia się rozejrzała, dostrzegłaby naszą kryjówkę. Była jednak zbyt podniecona spotkaniem z samotnym dampirem. Neil został przygwożdżony do ziemi i nie miał szansy sięgnąć po sztylet. Kiedy strzyga się nad nim nachyliła, wyszeptał tylko: – Zaczekaj... Przemień mnie... spraw, bym stał się jednym z was... Przebudź mnie. Bestia się zawahała i wybuchła śmiechem. – Mam cię przebudzić? Czy wiesz, jak dawno nie miałem dampira? Nie zamierzam tracić dla ciebie swojej krwi. Będę się delektował. – Mogę ci pomóc. Służyć ci. – Nie wątpiłam, że przerażenie w głosie Neila nie było

udawane, a mimo to poświęcał siebie dla większej sprawy. Chciałam krzyczeć, ale musiałam być silna i czekać na swoją kolej. – Pomogę ci odnaleźć inne dampiry... i morojów – dodał desperacko Neil. Strzyga znów wybuchła śmiechem, a Eddie nachylił się tak blisko, że niemal dotknął wargami mojego ucha. Bestie mają doskonały słuch. – Jest silny – wyszeptał. – I stary. Bardzo stary. Popełniliśmy błąd. Neil krzyknął, gdy strzyga zatopiła kły w jego szyi. Eddie zesztywniał, a ja chwyciłam go za ramię. – Zaczekaj. Musimy wiedzieć. Rozumiałam, co przeżywa Eddie, bo czułam to samo. Oboje pragnęliśmy pomóc Neilowi. To było nie do wytrzymania. Jego krzyk przeszedł w jęk, a skoro strzyga wciąż piła jego krew, zrozumiałam straszną prawdę. Tatuaż nie zadziałał... I nagle bestia się oderwała. – Co jest z tobą nie tak?! – warknęła. Na to czekał Eddie. W mgnieniu oka wyskoczył przez okno i wylądował prawie – choć nie do końca – tak lekko jak strzyga. Gdy jego stopy dotknęły ziemi, błyskawicznie wysunął srebrny sztylet, ale chociaż trudno w to uwierzyć, bestia go wyprzedziła. Eddie miał rację. Była stara i silna. Może zbyt stara i silna dla nas. Dampir i strzyga tańczyli morderczy taniec, a ja zastanawiałam się, jak mogę pomóc. Wiedzieliśmy, że jeśli walka będzie się rozgrywała w ciasnym zaułku, poparzę nas wszystkich, gdy użyję czaru ognia. Ustaliliśmy wszystko jasno i wyraźnie. Mam interweniować tylko, jeśli strzyga zabije lub przemieni moich przyjaciół. Czar stanowił ostatnią deskę ratunku, ale wciąż nie porzucałam nadziei, że mogę pomóc inaczej. Eddie był zdany na siebie. Neil, chociaż żywy, nie nadawał się do walki. Eddie walczył fantastycznie. Już dawno nie widziałam go w akcji i prawie zapomniałam, że mój adoptowany brat, jak żartowałam podczas wspólnych posiłków, był śmiertelnie niebezpiecznym wojownikiem. Zmusił strzygę do wielkiego wysiłku i stracił równowagę tylko raz, gdy potężny cios wbił go w ścianę z cegieł. Pozbierał się błyskawicznie, ale widziałam, że uderzenie go osłabiło. Nastąpiła seria słabszych ciosów. Strzyga była silniejsza i bardziej wytrzymała. Eddie nie miał szans. Musiałam działać. Nie mogłam spokojnie patrzeć. Kula ognia nie wchodziła w grę, ale postanowiłam odwrócić uwagę przeciwnika. Zeskoczyłam z okna na śmietnik, a potem na ziemię. Wyglądało to jak karykatura skoku Eddiego. Potknęłam się. Nie musiałam stosować magii, by zwrócić uwagę strzygi, bo od razu mnie zauważyła. Odepchnęła Eddiego i skoczyła w moją stronę. Ogarnął mnie paniczny strach, gdy ujrzałam przed sobą śmiertelnie blade oblicze bestii. Chciałam krzyczeć, ale jakimś cudem uniosłam rękę i przywołałam ognistą kulę. Próbowałam zatrzymać strzygę na krótko, tak by Eddie mógł ją zabić. Ku memu zdumieniu bestia nie przestraszyła się ognia. Chwyciła mnie za przegub i uderzyła moją ręką o mur. Płomień zgasł, a ja cicho krzyknęłam. – Nie próbuj ze mną swoich sztuczek, wiedźmo! – ryknęła strzyga. – Znam takie jak ty. Znam wasze metody. Może twoja krew jest niestrawna, ale kark łatwo ci skręcić tak samo jak innym. Oczami wyobraźni widziałam już swoją śmierć. Nie czułam strachu, raczej smutek – wielki bezbrzeżny smutek na myśl o rzeczach, których już nigdy nie zrobię. Nigdy nie zobaczę Adriana, nie zbuduję z nim wspólnej przyszłości, nie będziemy mieć doskonałych dzieci. Nawet myśl o drobiazgach wywołała we mnie poczucie wielkiej straty. Nie zjem już lunchu

z przyjaciółmi, nie usłyszę nowych idiotycznych komentarzy Angeline. Nie naprawię relacji z Zoe. Zadziwiające, że w ciągu sekundy przemyślałam tak wiele spraw. Najmniejsze błahostki zyskały na znaczeniu w obliczu ostatecznego końca. Nagle strzyga odwróciła się, wyczuwając atak Eddiego. Zapomniała o mnie na chwilę, ponownie ruszyła do walki, a ja natychmiast przypadłam do Neila. Usiłowałam go odciągnąć, gdy w głębi uliczki pojawiły się dwa cienie. W pierwszej chwili pomyślałam, że to goście z nocnego klubu. A potem ich rozpoznałam. To byli Angeline i Trey. – Niemożliwe... – wymamrotałam. Angeline była bez broni, lecz Trey niósł miecz, ulubioną broń wojowników światła. Ich przybycie odwróciło uwagę strzygi, dając Eddiemu okazję do ciosu. Trey przyskoczył do bestii z drugiej strony i zamachnął się mieczem. Angeline pomogła mi odciągnąć Neila i uklękła przy nim. Dampir zamrugał i sięgnął do kieszeni, w której rozbłysło srebrne ostrze. Angeline wzięła sztylet i zaciskając rękojeść w dłoni, zwróciła się w stronę walczących. Strzyga tkwiła w pułapce między Eddiem a Treyem, lecz nie wyglądała na przestraszoną. Analizowała sytuację. Człowiek, chociaż uzbrojony i wyszkolony, stanowił łatwiejszy cel. Czy lepiej zlikwidować najpierw jego, czy rozprawić się z większym zagrożeniem? Strzyga wybrała to pierwsze i rzuciła się na Treya, jednocześnie unikając ciosu Eddiego. Uderzenie powaliło wojownika na ziemię, lecz Eddie wykorzystał moment, by ugodzić bestię sztyletem. Syknęła z bólu, lecz nawet się nie zachwiała. Broniła się i atakowała jednocześnie bez najmniejszego wysiłku. Żadna ze stron nie miała przewagi, byłam sfrustrowana. W bezsilności próbowałam przypomnieć sobie inne zaklęcia. Miałam spory wybór, lecz walka była chaotyczna i obawiałam się skrzywdzić któregoś z przyjaciół. W pewnej chwili Eddie przypuścił desperacki atak i zdołał powalić strzygę na ziemię. Trey błyskawicznie przyskoczył z mieczem, by odciąć bestii głowę. Ale ta nie dawała za wygraną. Zerwała się i kopnęła obu przeciwników z półobrotu. Najwyraźniej zmieniła taktykę, bo tym razem ruszyła na Eddiego, który podnosił się odrobinę za wolno. I wtedy stało się coś niewytłumaczalnego. Znad kałuży podniósł się tuman gęstej białej mgły i na chwilę oślepił strzygę. To wystarczyło Angeline. Wszyscy o niej zapomnieli. Nawet ja. Zaatakowała bez wahania i wbiła srebrne ostrze w plecy strzygi. Usłyszeliśmy krzyk. Cios nie był śmiertelny, lecz dzięki niemu Eddie zyskał czas, by zatopić drugie ostrze w piersi bestii. Przebił jej serce. Strzyga próbowała jeszcze się zamachnąć, ale po chwili padła martwa na ziemię. Wszystko ucichło, a my wstrzymaliśmy oddech. – Co tu robisz? – spytał Eddie. – Ratuję ci tyłek – odparła Angeline. – Czułam, że coś knujecie. – Nie mówię do ciebie – warknął. Odrzucił sztylet i minął ją, idąc w stronę wylotu uliczki. Popatrzyłam za nim i ujrzałam wysoką smukłą postać. Jej włosy lśniły w świetle latarni. Jill. Przypomniałam sobie kałużę zmieniającą się w mgłę i nagle zrozumiałam. – Nie miałaś prawa tu przychodzić! – Eddie krzyczał, zatrzymując się przed nią. Rzadko widywałam go tak rozgniewanego. I nigdy na Jill. Odwrócił się i zgromił wzrokiem Angeline. – Nie powinni cię zabierać. – Mam prawo tu być – odparowała Jill. – Kiedy Angeline nas wreszcie przekonała, wiedziałam, że musimy wam pomóc. I udało się nam. Eddie był nieugięty. – Nie obchodzi mnie, co oni robią. Jeśli chcą narażać życie, to ich sprawa. Ale księżniczka nie może się wystawiać na niebezpieczeństwo.

– Księżniczka nie powinna spokojnie siedzieć, gdy jej lud jest w niebezpieczeństwie – nie ustępowała Jill. – Masz pojęcie, co by się stało... – Zamknij się – mruknęła i objęła go. Eddie zesztywniał, lecz gdy pocałunkiem zamknęła mu usta, jego ciało się rozluźniło. Potrząsnęłam głową i odwróciłam wzrok. – No, no – mruknęłam pod nosem. – Noc pełna niespodzianek. Skoro już nic nam nie groziło, mogłam sprawdzić, co z Neilem. Był słaby i oszołomiony na skutek utraty krwi i ukąszenia strzygi, ale wiedziałam, że przeżyje. – Hej – zawołałam cicho, delikatnie dotykając jego policzka. Popatrzył nieprzytomnie, jakby mnie nie poznawał. – Dałeś radę. Udowodniłeś, że tatuaż działa. Mamy sposób, by powstrzymać strzygi. – Nawet gdyby krew Olive nie mogła zapobiec przemianie, żadna strzyga nie dałaby rady wysączyć tyle krwi z ofiary, by dokończyć proces. Neil uśmiechnął się głupawo i zamknął oczy. – Musimy go napoić – powiedział Eddie. Jill odsunęła się już od niego, lecz wciąż miał oszołomienie wypisane na twarzy. – Wracamy do samochodu. Gdy obaj z Treyem pomagali Neilowi się podnieść, zajęłam się ciałem strzygi. Unicestwiłam je alchemicznymi chemikaliami. Patrząc, jak oblicze bestii obraca się w pył, doznałam olśnienia. Przeżyłam coś niesamowitego, sądziłam, że muszę już pożegnać wszystko, co kocham i znam. Wszyscy otarliśmy się o śmierć, tańczyliśmy z wcielonym złem. Unicestwiliśmy je, ale wciąż odczuwałam przerażenie na myśl, że byliśmy ledwie krok od śmierci. Strzyga bez trudu mogła zabić jedno z nas lub wszystkich. Życie i śmierć są nierozerwalnie ze sobą splecione, a my stanęliśmy na granicy. Tej nocy jednak triumfowaliśmy. Przetrwaliśmy i świat był piękny. Życie było piękne. Postanowiłam, że go nie zmarnuję. W drodze do samochodów Angeline i Trey opowiadali, jak się przyczaili, a potem ruszyli za nami. – Wiedziałam – triumfowała Angeline. Trzymała Treya za rękę, a ja nie miałam siły się nad tym zastanawiać. – Wiedziałam, że coś się wydarzy. – Dobrze się spisałaś – powiedziałam. – Naprawdę dobrze. Wytrzeszczyła oczy, bo oczekiwała nagany. Może i na nią zasłużyła, ale nie chciałam jej karcić. Żartowaliśmy z niej, a tymczasem okazała się wojowniczką nieustępującą w niczym Eddiemu i Neilowi. Zerknęłam na Treya, który próbował ukryć miecz pod płaszczem, i uświadomiłam sobie, że on również jest jednym z nas. Nawet Jill. – Nie byłam do końca przekonana – odezwała się z uśmiechem. – Kiedy Angeline mi oznajmiła, że tu się wybiera, poszłam do twojego pokoju, by cię o tym powiadomić. Dopiero gdy Zoe wyjaśniła, że wyszłaś, zrozumiałam, że coś się szykuje, i dogoniłam Angeline. Angeline nie kryła oburzenia. – Chciałaś mnie wsypać? Dlatego z nami pojechałaś? Jill wzruszyła ramionami. – I tak wyszło na dobre. – Tym razem – dodałam. Nie miałam siły prawić im kazań, lecz wiedziałam, że wkrótce powinnam to zrobić. Eddie miał rację. Każde z nas mogło szafować swoim życiem do woli, lecz głównym celem naszej misji była ochrona Jill. Wystarczyło, by strzyga nam się wymknęła, a konsekwencje mogły się okazać zgubne. W samochodzie opatrzyliśmy ranę Neila i napoiliśmy go wodą i sokiem pomarańczowym. Poziom adrenaliny mu opadał. Uśmiechnął się, gdy zrozumiał, co osiągnęliśmy. Chyba jeszcze nie do końca zdawał sobie sprawę z obecności Jill, bo nie byłby tak

beztroski. – Udało się. Naprawdę to zrobiliśmy. – Zaśmiał się cicho, a ja pomyślałam, że jeszcze nigdy nie widziałam go w takim nastroju. – Dostaniemy burę, kiedy to zgłosimy. Eddie odwzajemnił jego uśmiech. Naprawdę się zaprzyjaźnili. – Nie będą się długo gniewać, gdy wyjaśnimy, czego dowiedliśmy. – Co dalej? – spytał Trey. – Nie możemy tak późno wrócić do dormitorium. – Załatwiliście sobie przepustkę? – chciał wiedzieć Eddie. Pokręcili głowami. – My też nie. Planowaliśmy zostać tu całą noc i wśliznąć się do środka rano, korzystając z zamieszania. Nasi współlokatorzy nas nie wydadzą. – Możemy pojechać do Clarence’a albo do Adriana – podsunęła Angeline. – Jestem głodny – wymamrotał Neil. – Znam fajną knajpę otwartą całą dobę – wtrącił Trey. – Możemy to uczcić przy frytkach. Ustaliliśmy szczegóły i ruszyliśmy z powrotem do Palm Springs dwoma samochodami. Po drodze zwróciłam się do Eddiego i Jill. – Muszę się zobaczyć z Adrianem. Wysadźcie mnie i weźcie samochód. On mnie odwiezie. Eddie był kompletnie zaskoczony. – Po co chcesz się z nim zobaczyć? – Po prostu chcę. – Nie miałam siły wymyślać usprawiedliwień, a Eddie nie był wścibski. Zerknął tylko na mnie z zaciekawieniem, gdy wysiadałam przed domem Adriana. Dopiero gdy zrozumiał, że zostaje sam na sam z Jill, jego ciekawość ustąpiła miejsca panice. – Powodzenia – rzuciłam na odchodne, nie wiedząc, które z nich będzie potrzebowało go bardziej. – Zadzwońcie, jeśli Neil poczuje się pogorzej. – Jechał razem z Angeline i Treyem i nie spodziewałam się, by miał problemy. Doszedł już do siebie, gdy się rozstawaliśmy, a dampiry szybko się regenerują. Weszłam do budynku z bijącym sercem. Jeszcze się nie otrząsnęłam po walce, nie pogodziłam się z myślą, że tak łatwo mogłam stracić życie. W mieszkaniu było cicho i ciemno. Niesamowite, że Adrian spał tak mocno. Wśliznęłam się do jego sypialni i zobaczyłam, że ma na sobie tylko bokserki. Leżał w rozrzuconej pościeli z ręką nad głową. Słaby blask latarni ulicznej oświetlał jego twarz, odprężoną i całkowicie spokojną. Wyglądał tak niewiarygodnie pięknie, że niemal uwierzyłam w to, co mówił: że żyjemy we śnie. Ale to się działo naprawdę. Byliśmy prawdziwi. Żyliśmy, a ja rozpaczliwie chciałam to poczuć. Bez zastanowienia zrzuciłam z siebie ubranie i wsunęłam się do łóżka.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Adrian SYDNEY... – WYSZEPTAŁEM SENNIE, czując, że kładzie się obok. Byłem rozespany i nie powiedziałem nic więcej, bo nachyliła się i mnie pocałowała. Objąłem ją i poczułem z przyjemnością, że jest naga. – Co się dzieje? – spytałem. – Nie narzekam. Pytam z czystej ciekawości. – Odważyłam się na potencjalne ryzyko – odparła lekko zdenerwowana. – Właściwie nie potencjalne. To było niebezpieczne i głupie. Potem opowiedziała mi całą historię, jak to razem z Eddiem i Neilem stawili czoła strzydze. Powstrzymywałem się, żeby nie nakrzyczeć na nią, że się narażała. Przypomniałem sobie, co przeżywałem, gdy oboje zostaliśmy uwięzieni przez strzygi i jedna ją ukąsiła. Nie mogłem zrozumieć, jak mogła znów tak ryzykować. – Zaraz. – Usiadłem, gdy uświadomiłem sobie w pełni, co tam się wydarzyło. – Byliście tam wszyscy? Nawet Jill? – Nie taki mieliśmy plan – odparła szybko. – Podjęły decyzję spontanicznie, ona i Angeline. Myślę, że tak samo było z Treyem. Wizja umierającej Sydney była przerażająca. Ale myśl o śmierci Jill wywołała jeszcze większe poczucie grozy, ponieważ już kiedyś ją widziałem. – Jill mogła zginąć – powiedziałem. – Mieliśmy dbać o jej bezpieczeństwo! – Wiem. – Sydney oparła się o mnie. – Nie chciałam, by się tam znalazła. Eddie też się wkurzył, ale chyba dał się udobruchać, gdy go pocałowała. – Gdy... co zrobiła? Dobrze, wrócimy do tego. Boże, Sydney. Dlaczego mnie nie uprzedziłaś? – Próbowałbyś mnie powstrzymać. Albo pojechać z nami. Przepraszam. Nie chcę mieć przed tobą tajemnic. Nigdy. Pragnę całkowitej szczerości. Tylko... bardziej zależało mi na twoim bezpieczeństwie. – Przysunęła się bliżej. – Nie mów, że nie rozumiesz. – Oczywiście, że rozumiem! I masz rację. Powstrzymałbym cię. Niech to szlag, Sydney! – Chwyciłem ją za ręce i odkryłem ze zdumieniem, że się trzęsę. Znów miałem przed oczami straszne sceny. – To nie to samo co potajemna wyprawa na herbatkę u czarownic. Narażałaś życie. Gdybyś zginęła... zostawiła mnie... – Wiem – szepnęła. – Wiem. Zarzuciła mi ręce na szyję i pocałowała nagląco, namiętnie. W jednej chwili zapomniałem o wszystkim, gdy popchnęła mnie na łóżko. Nigdy przedtem nie czułem jej tak intensywnie, a to coś znaczy, biorąc pod uwagę nasze erotyczne wyczyny. Może to otarcie o śmierć kazało nam tak gwałtownie dowodzić, że żyjemy. Wiedziałem tylko, że jej potrzebuję, że pragnę się oddać namiętności, być tak blisko, jak to możliwe... i nigdy jej nie stracić. Całowała mnie tak namiętnie, że jej wargi lekko otarły się o moje zęby. Spadło ledwie kilka kropel, lecz gdy poczułem na języku słodki metaliczny smak jej krwi, ogarnęła mnie niewiarygodna rozkosz. Krzyknęła cicho i odsunęła się. Widziałem w migoczącym świetle, jak wzbiera w niej pożądanie wywołane endorfinami. Rozchyliła usta, patrzyła na mnie wielkimi oczyma. Wiedziałem, że mogę pochylić się nad jej szyją i zatopić w niej kły. Tej nocy mogłem mieć jej ciało i krew. Chciałem tego. Ta pokusa oszołomiła mnie i obudziła we mnie głód. Krew Sydney. Jej esencja. Tęskniłem do takiej jedności między nami, do chwili, gdy znikną wszelkie granice, pragnąłem zobaczyć najgłębszą rozkosz wywołaną falą endorfin. Pozwoliłaby na to. Może nawet by tego chciała, a przynajmniej ta Sydney, która przypadkowo poczuła smak

endorfin. Ale nie miałem pewności, czy chciała tego również przytomna Sydney, nawet jeśli bardzo mnie kochała. A bez pewności nie mogłem przekroczyć granicy, chociaż myśl o tym doprowadzała mnie do szaleństwa. Minęło kilka pełnych napięcia sekund, podczas których każde z nas toczyło wewnętrzną bitwę. I nagle pokusa znikła. Znów przywarliśmy do siebie, jakby nic się nie wydarzyło. Pochłonęła nas namiętność, która rozwiała wspomnienie smaku jej krwi. Oddałem się temu bez reszty, tonąłem w niej. Odpowiadała mi z równą namiętnością. Powtarzała moje imię, przywierając do mnie tak mocno, że jej paznokcie rozdzierały mi skórę. Jakby bała się, że może mnie stracić. Potem opadła na łóżko, wciąż bardzo blisko, a jej przyśpieszony oddech powoli się uspokajał. Objąłem ją ramieniem, a moje serce wciąż biło jak oszalałe. Nie czułem już gniewu. Nie potrafiłbym się na nią złościć po takim wybuchu namiętności, ale nadal nie opuszczał mnie lęk na myśl o tym, że mogła zginąć. Jednak żyła. Powtarzałem to sobie, przytulając ją mocniej. Żyła i była bezpieczna w moich ramionach. Nigdzie się nie wybierała. W głębi duszy rozumiałem powody, dla których zataiła przede mną ich plan. Nie podobały mi się, lecz rozumiałem. W odwrotnej sytuacji postąpiłbym tak samo, żeby ją chronić. Poza tym nie miałem prawa jej osądzać, skoro sam przemilczałem przed nią wizytę u lekarza. Najważniejsze, że ryzyko się opłaciło. Nie mogłem temu zaprzeczyć. Krew Olive zadziałała. Błądząc po omacku, odkryliśmy, jak zapobiec przemianie w strzygi. Gdyby tylko udało się ją odtworzyć. – Wiesz – mruknąłem, wciąż rozmyślając o tym, co mi powiedziała. – Angeline i Neil naprawdę się spisali. Już nigdy nie będę się z nich naśmiewał. – Nigdy? – nie dowierzała Sydney. – W każdym razie mniej. – Eddie też dał z siebie wszystko – podkreśliła. – Wiem, ale dla niego to norma. – Przypomniałem sobie, co powiedziała wcześniej. – Zaczekaj. Mówiłaś, że Jill go pocałowała? – Tak. To była bardzo romantyczna scena pod tytułem: „Dlaczego tak się narażałeś, głupcze”. – Urwała. – Właściwie przywodziła na myśl to, co się stało między nami. – Tylko nie to! – ryknąłem. – W porządku. Powiedzmy, że motywacja była podobna – sprostowała. Westchnąłem, nakazując sobie w duchu poważną rozmowę z Jill. – Skoro wszyscy przeżyli, muszę przyznać, że osiągnęliście wielki sukces. Na dworze rozpęta się wielka afera. – A jutro wieczorem spotkamy się z Marcusem, żeby podzielić się z nim kolejnym sukcesem. – Sydney się zamyśliła. – To szaleństwo, ale może właśnie dlatego nam się uda. – Zawsze tak jest – mruknąłem. Pogłaskałem ją po plecach wilgotnych od potu. Przesunąłem palcami po jej szyi i dotknąłem łańcuszka, uświadamiając sobie, że nie zdjęła z siebie wszystkiego. Wciąż nosiła drewniany krzyżyk, który dla niej zrobiłem, i wyglądała w nim bardziej seksownie, niż gdyby była całkowicie naga. – Plan ucieczki numer 45 – powiedziałem. – Zamieszkamy w kolonii nudystów na Fidżi. – To na Fidżi mieszkają nudyści? – Na pewno wybierają sobie jakieś ciepłe rejony. Wciąż jeszcze czułem palący strach na myśl o tym, że mógłbym ją stracić. Leżeliśmy w ciemności i rozmawialiśmy, nasze umysły i dusze były połączone. Obejmowaliśmy się ze spokojem i radością. Łączyła nas jedność i równowaga. Tej nocy zasnąłem spokojnie i głęboko.

Nie wiedziałem, o co ją zapytają nazajutrz. Zakładałem, że panna Terwiliger usprawiedliwi nieobecność podopiecznej w dormitorium, lecz Zoe na pewno będzie chciała wiedzieć, gdzie siostra spędziła całą noc. Może Sydney powie jej, że pracowała do późna z Jackie i położyła się u niej. Wiedziałem, że sobie poradzi z tłumaczeniami. To była jej bitwa, nie moja. Przejrzała składniki pozostawione przez Cassie i zdołała przyrządzić z nich naleśniki. Nie miałem w domu syropu, ale zostało trochę dżemu malinowego. Rozsmarowaliśmy go na plackach. Smakowały wyśmienicie. Siedzieliśmy w kuchni nad śniadaniem i kawą. Sydney odczytywała wiadomości z komórki, a ja przeglądałem tomik poezji. Nagle poczułem z absolutną pewnością, że mógłbym tak spędzić całe życie. – Plan ucieczki numer 73 – powiedziałem. – Otworzymy naleśnikarnię w Szwecji. – Dlaczego w Szwecji? – Bo tam nie mają naleśników. – Owszem, mają. – Wobec tego nie będziemy musieli zaczynać od zera. Wysiadła w Amberwood, pozostawiając po sobie słodko-gorzki smak w mojej duszy, bo przerwała tym samym zaklęcie spowijające nas od wczorajszej nocy. Ale oboje mieliśmy swoje sprawy i wiedziałem, że zobaczymy się później. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – Tak bardzo pragnąłem pocałować ją na pożegnanie, że omal nie złamałem zasady. Uśmiechnęła się, piękna i spowita złotym blaskiem późnego poranka. – Nie tak bardzo jak ja ciebie. – Moje marzenie się ziściło. Mamy kłótnię na temat „ja cię kocham bardziej”. Zaczynam. Ja cię kocham bardziej. Twoja kolej. Sydney roześmiała się i otworzyła drzwi samochodu. – Nie zapominaj o moim wykształceniu. Przegrałbyś spór na argumenty logiczne. Do zobaczenia wieczorem. Patrzyłem za nią do chwili, gdy zniknęła w budynku. Przed wejściem do domu usłyszałem sygnał esemesa. W pierwszej chwili pomyślałem, że to wiadomość na miłosnej linii, ale potem przypomniałem sobie, że zgubiłem ten telefon. Zadzwoniłem do kawiarni, w której byłem ostatnio, i powiedziano mi, że przechowują kilka znalezionych komórek. Zamierzałem tam pojechać jeszcze tego dnia. Ostatnia wiadomość przyszła od Lissy: Włącz laptopa. Musimy porozmawiać twarzą w twarz. Wiedziałem, o czym chce rozmawiać. Potwierdziła to, witając mnie promiennym uśmiechem. – Słyszałeś? – spytała z przejęciem. – O niebezpiecznej i absolutnie nielegalnej operacji polowej, na którą wybrały się nasze dzieciaki? O, tak. Lissa zignorowała mój ironiczny ton. – Adrian! To epokowe odkrycie. Niesamowite. Nasze marzenia się spełniły. Wiem, że nie powinni byli ryzykować, ale stało się. Są bezpieczni, a w dodatku poznaliśmy odpowiedź. – Wiem. Popatrzyła na mnie ze zdumieniem. – Jesteś zadziwiająco spokojny. – Dowiedziałem się już wczoraj wieczorem. Miałem czas to przetrawić. – Plus świadomość niebezpieczeństwa, na jakie naraziła się Sydney, pomniejszyła nieco mój entuzjazm. – Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo przyczyniłeś się do tego odkrycia? – Jadeitowozielone

oczy przeszywały mnie na wskroś. – To był twój pomysł. Nikt inny na to nie wpadł. Wzruszyłem ramionami. – Któraś z was, bystrych dziewcząt, prędzej czy później by to wymyśliła. – To twoja zasługa. Teraz musimy tylko znaleźć jakiś bardziej skuteczny sposób, który nie wymagałby ożywiania strzygi. – Lissa nieco przygasła. – Chciałabym... – Wiem – przerwałem jej, zgadując, co powie. – Ale nie mogę. Biorę pigułki. Kiwnęła głową z rezygnacją. – Tak myślałam. Nie powinnam o to prosić. Dobrze wyglądasz. I inaczej się zachowujesz. Coś się w tobie zmieniło. Masz w sobie światło. Szczęście. Sama nie wiem. – Tak beztrosko nie jest. Niedawno słuchałem The Wall. Poczekaj, aż ci opowiem o swoich skojarzeniach. – Może kiedy indziej – sprzeciwiła się z uśmiechem. – Tymczasem mógłbyś służyć nam radą. Obie z Charlotte ocaliłyśmy strzygi. Sonia sama została ocalona. My dwoje wskrzesiliśmy zmarłych. – Imponujące, wasza wysokość. – Wiesz, o czym mówię. Zrobiliśmy i widzieliśmy wystarczająco dużo, by rozgryźć, jak to działa. Nie pozwolimy, by duch nas pokonał. – Znów mówiła w uniesieniu. – Nie szukam chwały ani poklasku, Adrian, ale chciałabym coś po sobie zostawić. Choćby to. Nie zamierzam być jedną z tych królowych, które tylko „rządziły”. Pragnę coś zrobić dla mojego ludu. – Zrobisz bardzo wiele, kuzynko. Bo przecież zmienisz prawo dotyczące wieku dampirów zdolnych do walki? I kworum rodziny? – Ach. – Lissa spoważniała. – Miałam ci o tym powiedzieć później. Rada wkrótce przeprowadzi głosowanie w tej drugiej kwestii. O ile wiem, mamy wystarczające poparcie. – Jasny szlag – mruknąłem bezwiednie. – Jeśli ten wniosek przejdzie... Jill będzie bezpieczna. Wyjedzie z Palm Springs. Co oznaczało, że Sydney również będzie do tego zmuszona. – Wiem. Wniosek przejdzie. Jestem pewna. Mój świat nagle runął. – I co dalej? – Może wrócić na dwór, chodzić tutaj do szkoły, poznawać etykietę. Wiem, że bardzo chciałaby zobaczyć się z matką. – Lissa się zawahała. – Sama również chciałabym ją lepiej poznać. Wiem, że twoim zdaniem źle ją potraktowałam. – Zrobiłaś, co musiałaś zrobić – rzuciłem, starając się jej nie osądzać. Okoliczności były niekorzystne dla obu sióstr. – Możesz jej przekazać nowinę, ale nie rozpowiadaj o tym przed głosowaniem. Musimy zachować ostrożność. Zasalutowałem. – Wedle rozkazu. – Widziałem, że chce już zakończyć rozmowę. – Jest tam twoja gorsza połowa? Chciałbym go o coś spytać. Zaskoczyłem ją. Christian i ja nie byliśmy ostatnio w najlepszych stosunkach. – Pewnie. Jest obok. – Lissa wstała i wyszła, a w chwilę później na monitorze pojawił się Christian ze swoim sarkastycznym uśmieszkiem. – Co jest? – spytał. – Potrzebujesz porad stylisty? Zaniemówiłem na krótką chwilę. Ciotka Tatiana już mnie nie nawiedzała, ale pozostała żywa w moich wspomnieniach. Ozerowie byli do siebie bardzo podobni i patrząc na Christiana, jego czarne włosy i oczy o barwie niebieskiego lodu, zobaczyłem nagle jego ciotkę, Taszę. Byłem bliski paniki. Opanowałem się z trudem. Christian mi nie zagraża. Jesteśmy przyjaciółmi.

Poradzę sobie. – Porad, których źródłem jestem ja sam? Nie, dziękuję. Słyszałem za to, że znasz świetny przepis na sztukę mięsa z bekonem. Warto było go o to spytać, by zobaczyć jego absolutne zaskoczenie. – Od kiedy to zacząłeś gotować? – wydukał wreszcie. – No wiesz. Jestem człowiekiem renesansu. Potrafię wszystko. Przyślij mi ten przepis, a na pewno go wypróbuję. Dam ci znać, jeśli co nieco udoskonalę. Christian odzyskał swój uśmiech. – Chcesz zaimponować jakiejś dziewczynie? – Gotowaniem? – Wskazałem na swoją twarz. – To absolutnie wystarczy, Ozera. Skończyłem tę błazenadę i zadzwoniłem do Jill. Chciałem być pierwszym, który przekaże jej dobrą wiadomość. Miałem ochotę zaprosić ją gdzieś, żeby to uczcić, lecz wówczas towarzyszyłoby nam któreś z dampirów. Wolałem tego uniknąć, więc umówiliśmy się u niej w szkole na „rodzinny” piknik. Był ładny dzień, a mnie zostały jeszcze dwie babeczki. Skoczuś pochłonął resztę tego ranka, zanim Sydney przemieniła go w figurkę i zabrała ze sobą. – Nie mogę uwierzyć, że sam je upiekłeś – wymamrotała Jill między kęsami. Kolejna korzyść z zaniku więzi – mogłem nieco ubarwić mój udział w procesie gotowania. – A ja nie mogę uwierzyć, że wzięłaś udział w straceńczej misji, nie mówiąc mi ani słowa – odparłem ostro. Westchnęła. – Powiedziałabym ci, ale nie było czasu. Wszystko wydarzyło się tak szybko. Tylko za nimi pojechaliśmy i nieoczekiwanie znaleźliśmy się w centrum wydarzeń. – Jasne. O tym także słyszałem. Podobno zrobiłaś spore wrażenie. Jill się zarumieniła. – To nie tak. Tylko go pocałowałam. Później o tym rozmawialiśmy. W pewnym sensie. Mówi, że „musi to przemyśleć”. Cokolwiek to znaczy. – Znowu westchnęła, tym razem tęsknie. – Pewnie wcale nie miał ochoty się ze mną całować i teraz szuka sposobu, żeby mnie delikatnie spławić. – A odwzajemnił pocałunek? – spytałem. – Owszem, ale chyba z zaskoczenia. – Ślicznotko, on jest strażnikiem. Nie można go zaskoczyć. – Patrzyłem z rozbawieniem, jak na jej buzi rozkwita uśmiech. – Pora, byś miała własny romans – dodałem. – Zamiast wiecznie uczestniczyć w moich. Uśmiechnęła się szerzej. – Trochę żałuję, że przestałam już w nich uczestniczyć – mruknęła. – Wiem, że to brzmi dziwnie i wcale nie podobało mi się podglądanie, ale czułam tę miłość i... To było niesamowite. – Cierpliwości. Przyjdzie czas i na ciebie. – Słońce prażyło mocno, ale schowaliśmy się w cieniu i położyliśmy na kocu, który ze sobą przywiozłem. – Tylko postaraj się już nie stawać do walki ze strzygami, dobrze? – Było niebezpiecznie – przyznała. – Ryzykowałam nie tylko swoje życie, lecz także panowanie Lissy. Moja śmierć miałaby poważne konsekwencje. Usiadłem. – Zabawne, że o tym mówisz... Powiedziałem jej, że już wkrótce może zniknąć z listy osób poszukiwanych przez wrogów Lissy i będzie mogła znowu żyć normalnie. Oczywiście na tyle, na ile pozwoli jej rola księżniczki, przyrodniej siostry królowej. Oczy Jill zrobiły się tak wielkie, że niemal przesłoniły jej twarz.

– Mogłabym zobaczyć się z mamą... – Zamrugała, żeby powstrzymać łzy. – Przywykłam do Palm Springs, ale bardzo mi jej brakuje. Poklepałem ją po ręce, lecz nie powiedziałem, że ja także tęsknię za swoją matką. Opanowała się. – A co z wami? Również wyjedziecie, prawda? Dostaniecie nowe zadania? – Chyba tak. Nie będzie powodu przebywać tu dłużej. – Sydney też wyjedzie – uświadomiła sobie. Kiwnąłem głową. Już to zrozumiałem podczas rozmowy z Lissą. – A ty? – Nie wiem, co dalej – przyznałem szczerze. – Przyjechałem tu dla ciebie. Nadal pragnę cię wspierać, wiesz o tym. Ale nasza więź przestaje działać. Nie jestem ci potrzebny. Poza tym jak mógłbym towarzyszyć Sydney, gdy dostanie nową misję? Widujemy się dzięki jej pracy. Nie mogę podążać za nią po całym świecie. – Mogłaby od nich odejść. Tak jak Marcus. – Jill tak się przejęła naszym losem, że zachciało mi się płakać. – Wyjechalibyście gdzieś. Wciąż planujecie ucieczkę? Wirginia Zachodnia. Rzym. Nowy Orlean. Fidżi. Szwecja. – Nie na poważnie – odparłem. Z jakiegoś powodu ogarnął mnie smutek. – Muszę z nią o tym porozmawiać. Jeszcze nie słyszała nowiny, a w ogóle najpierw trzeba przegłosować ten wniosek. Pozostała jeszcze kwestia atramentu dla Marcusa. Po powrocie do domu wysłałem Sydney esemesa, starannie dobierając każde słowo. Wszystko gra?. Odpisała szybko: O ile mi wiadomo. Dzień się dłużył, głównie z powodu samotności. Popracowałem trochę i pojechałem do kawiarni, ale nie było tam mojej komórki. Miałem jeszcze nadzieję, że ktoś znalazł ją w szkole i oddał do dyżurki. W przeciwnym razie będziemy musieli z Sydney kupić nowe. Kiedy przyjechałem do Jackie, drzwi otworzył mi Marcus. Za nim stało dwóch gości, których nie znałem. Obaj mieli złote lilie na policzkach, nie były jednak powleczone atramentem indygo. Zastanawiałem się, czy to jego króliki doświadczalne. – Adrian. – Marcus pośpieszył naprzód, wyciągając do mnie rękę. – Marcus – odwzajemniłem serdeczność. Trudno uwierzyć, że byliśmy tak uprzejmi. Minutę po tym, jak go poznałem, próbowałem rozbić mu nos. – To Jamie i Chad, spotkałem ich w Nowym Meksyku. Uścisnąłem dłonie im obu, a do salonu weszła Jackie. Uśmiechnąłem się do niej, szczerze uradowany tym spotkaniem. – Zawsze zachwycająca. – Postawiła na stole tacę z herbatą i lemoniadą i pocałowała mnie w policzek. – Nie masz dziś gorącej randki? – spytałem. Jej oczy rozbłysły w uśmiechu. – Nie mogłabym wyjść, skoro goszczę u siebie uczestników tajnego spotkania. Spokojnie, zostawię was, a jeśli niepokoisz się o mój związek z Malachim, między nami świetnie się układa. Zamierzamy później wyjść. – Niepokoić się? Ależ skąd. Jestem zaintrygowany. I nie dziwi mnie, że między wami jest tak dobrze. Jestem pewien, że je ci z ręki, czarownico. Zachichotała. – Och, Adrian. Cieszę się, że Sydney zabiera cię ze sobą. Świetnie się przy tobie bawimy. – Podejrzewałem, że to jest prawdziwy powód – wtrącił Marcus, kiwając głową Jackie w podzięce za lemoniadę. – A skoro o niej mowa... dziwię się, że nie stawiła się godzinę

wcześniej. Spojrzałem na zegar. Do wyznaczonej pory pozostało tylko pięć minut. – Jeszcze przed miesiącem pewnie by na nas czekała. Ale teraz, gdy jej siostra została przydzielona do pomocy, życie stało się bardziej... skomplikowane. Marcus złączył brwi. – Tak? Powiesz coś więcej na ten temat? Jackie zgarnęła pręgowanego kota. – Chyba pora, bym zajrzała do pracowni. Wołajcie, jeśli będziecie czegoś potrzebować. Niech Sydney do mnie wpadnie przed wyjściem. Usiadłem w saloniku z Marcusem i jego chłopcami. Celowo rozparłem się na dwuosobowej sofie, żeby nikt się do mnie nie dosiadł, zanim zjawi się Sydney. W każdym razie nie człowiek, bo gdy tylko zająłem miejsce, natychmiast dołączyły do mnie trzy kociska. – Sprowadzili do nas siostrę Sydney – wyjaśniłem Marcusowi. – Zamieszkała w Amberwood. Dziewczyna bardzo chce się zasłużyć i wciąż szpieguje Sydney. Pilnuje, żeby nie wracała zbyt późno i nie bratała się zbytnio z morojami. Marcus spochmurniał. – Ostrzegałem ją. Mówiłem, że tak będzie. Powinna była ze mną wyjechać. Pokazałem na wiaderko atramentu, który Jackie wniosła do pokoju. – Wówczas nie zrobiłaby tego. Tymczasem możliwe, że bardzo przysłużyła się twojej sprawie, Robin Hoodzie. Atrament trwale przełamujący czar alchemików, który w dodatku jest niewidoczny? Teraz możesz mieć agentów w dowolnym miejscu. – Wiem. – Zerknął na Jamiego i Chada, którzy wpatrywali się w swojego przywódcę jak urzeczeni. – Myślałem o tym, możesz mi wierzyć. Ale to bardzo ryzykowne. Alchemicy wyczuwają zdradę na kilometr. – Sydney jest bardzo czujna – odparłem zapalczywie. – Wiem. Ale nie można cały czas wystawiać się na niebezpieczeństwo. Każdy popełnia błędy. Zostawia za sobą ślady. Starałem się zachować nieprzeniknioną minę i udałem, że strzepuję okruszki z kolan. W środku czułem niepokój. Ślady. Jak seks w samochodzie. Albo wspólnie spędzona noc. Przyjazd po mnie do lombardu. Za każdym razem ktoś mógł nas podejrzeć. Marcus miał rację. Byliśmy nieostrożni. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że mi się przygląda tymi swoimi niebieskimi oczyma. Może nie wiedział, co mnie łączy z Sydney, ale domyślał się, o czym myślałem: że się potknęła. – Mógłbyś ją stąd wywieźć? – spytałem. – Jeśli się zgodzi? Skinął głową. – To możliwe. – Dokąd? – Wirginia Zachodnia. Rzym. Nowy Orlean. – Jeszcze nie wiem. Gdzieś, gdzie może się przydać, ale będzie bezpieczna. – Marcus umilkł, a ja zorientowałem się, że naprawdę mu na niej zależy, tak jak na pozostałych. – Wyjechałaby ze mną? – Tak – potwierdziłem stanowczo, nie zdradzając, jak trudno będzie ją namówić do ucieczki. A ja pojadę z nią. Marcus zamyślił się, a potem zerknął na swój telefon. – Gdzie ona jest? Nie mogę się doczekać, kiedy nam opowie o tym atramencie. Sam również spojrzałem na zegarek. Sydney spóźniała się już piętnaście minut. Nie pamiętałem, by to się wcześniej wydarzyło. Sięgnąłem po telefon i napisałem w miarę neutralną wiadomość: Wszystko w porządku na świecie? Nie odpowiedziała od razu, co potraktowałem

jako dobry znak. – Pewnie jest w drodze – wyjaśniłem Marcusowi. – Nie może odpisać, bo prowadzi. Spytał mnie o właściwości atramentu, więc opowiedziałem mu co nieco, nie wspominając, że Sydney użyła do niego magii. Nie pamiętałem wiele z jej wyjaśnień natury geologicznej, ale udało mi się zaintrygować Marcusa. Wspomniałem mu również o „szczepionce przeciwko strzygom”. Uznałem, że wkrótce i tak wszyscy się o niej dowiedzą, a on nie przyjaźnił się ze strzygami. Minęło już pół godziny i zacząłem się denerwować. Zdecydowałem się do niej zadzwonić, wiedząc, że ma połączenie Bluetooth. Odezwała się poczta głosowa. Marcus przyglądał mi się uważnie. – Co się dzieje, Adrian? – spytał. – Nie... Już jest. Usłyszeliśmy samochód na podjeździe. Zaraz potem trzasnęły drzwiczki i rozległo się gwałtowne, natarczywe pukanie. Zdziwiłem się, że Sydney po prostu nie weszła do domu. Z pracowni wyjrzała Jackie, ale ją ubiegłem. Za drzwiami stał Eddie. Miał brudne, podarte ubranie i spuchnięty, zaczerwieniony prawy policzek. Jeszcze nigdy nie widziałem go tak wzburzonego. Pociemniało mi przed oczami. Mrok, rozpacz i strach, których nie czułem od tak dawna, teraz jednocześnie podniosły swoje brzydkie łby. Eddie nie musiał nic mówić. Wiedziałem, co się stało. Wiedziałem, bo jego twarz wykrzywiał ból, taki sam ból jak wtedy, gdy zrozumiał, że nie może ocalić Masona. Wiedziałem, bo czułem, że wyglądam tak samo jak on. – Co się stało?! – wykrzyknęła Jackie. Eddie patrzył tylko na mnie. – Adrian – wyjąkał. – Próbowałem. Naprawdę. Ale było ich zbyt wielu. Nie zdołałem ich powstrzymać. – Chwycił mnie za ramię. – Walczyłem, ale ją zabrali. To była pułapka. Nie wiem, gdzie jest. Oszukała mnie, cholera! Nie zostawiłbym jej samej, gdyby mnie nie oszukała! Wolną ręką sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął małego złotego smoka. Wyciągnął go do mnie, ale stałem jak skamieniały. Podszedł do nas Marcus. – O czym ty mówisz? Co się stało? Zacisnąłem powieki, próbując się opanować. Nie znałem szczegółów, ale wiedziałem, co się wydarzyło. – Rzeczy się rozpadły – powiedziałem, przejmując smoka. – Środek już nie spaja.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Sydney ZOE BYŁA JESZCZE W ŁÓŻKU, gdy wróciłam od Adriana. Leżała zwinięta w kłębek z książką, której nie czytała. W pierwszej chwili pomyślałam, że może po prostu nie chce iść do szkoły, dostała złą ocenę albo nie znalazła chłopaka na dyskotekę. Ale gdy na mnie spojrzała, zrozumiałam, kto jest przyczyną jej złości. Narzekała, że jestem wiecznie zajęta, ale to było nic w porównaniu z odkryciem, że stoję po stronie mamy. Tego nie mogła mi wybaczyć. – Zoe – zaczęłam prosząco. – Zjedzmy razem lunch. Pojedziemy gdzieś, byle dalej od szkolnej stołówki. – Przecież ty ciągle gdzieś wychodzisz – warknęła. – Na kawkę z panną Terwiliger. Na babeczki. – Skrzywiłam się, widząc wrogość w jej oczach. – Nie chodzi o jedzenie, ale o ciebie. Porozmawiamy. – Nie chcę z tobą rozmawiać. – Przełożyła książkę i odwróciła się do mnie plecami. – Idź sobie. Zajmij się swoimi sprawami. Akurat nie miałam nic do roboty, dopiero wieczorem umówiłam się z Marcusem. Atrament był gotowy, a panna Terwiliger nie prosiła, byśmy zajęły się magią. Naprawdę liczyłam na to, że spędzimy trochę czasu z Zoe, ale zrozumiałam, że nic tego. Uznałam, że równie dobrze mogę odrobić lekcje, więc spakowałam torbę i poszłam do biblioteki. Nie miałam zamiaru tkwić w tej atmosferze wrogości. Odrabiałam ćwiczenia z chemii, gdy na mój stolik padł cień. Podniosłam głowę i zobaczyłam Treya i Angeline. Nie wiedziałam dlaczego, ale wybuchłam śmiechem. Ostatnie dni były tak pełne napięcia i niebezpieczeństw, że ta ich miłość, chociaż skomplikowana, nagle wydała mi się świeża i niewinna. – Dobrze się czujesz, Melbourne? – spytał Trey. – Nie dostałaś wczoraj w głowę? Uśmiechnęłam się i pokazałam im gestem, by usiedli. – Nie, nie. Po prostu się cieszę. Angeline ziewnęła. – Dobrze się wczoraj bawiliśmy. Zostaliśmy do rana. Szkoda, że nie pojechałaś z nami. Eddie mówił, że odwiedziłaś Adriana? – Tak, musiałam z nim porozmawiać o Jill. – Kolejne gładkie kłamstwo, a oni nawet nie mrugnęli okiem. Niczego nie podejrzewali. – Wszystko z nią w porządku? – Angeline spoważniała w jednej chwili, a ja znów omal się nie uśmiechnęłam. Naprawdę się zaangażowała. – Tak, tak – zapewniłam. – Poza tym, że wybrała się nocą na polowanie na strzygę. – To było szaleństwo – przyznał Trey z błyskiem w oku. – Za to fantastyczne. – Nie miałam pojęcia, że tak świetnie władasz mieczem. Trenujesz między ćwiczeniami z chemii i meczami piłki nożnej? Uśmiechnął się do mnie. – Szkolono mnie od dziecka. – A jak zamierzasz to pogodzić z TYM? – Wskazałam ich złączone dłonie. Oboje spoważnieli, a Trey uścisnął rękę dziewczyny. – To coś więcej. Mówiłem ci, że potrzebuję czasu, żeby wszystko przemyśleć. Ale znałem odpowiedź. Od bardzo dawna. – Wbrew temu, jak cię wychowano? – spytałam. – Wbrew wszystkiemu, w co wierzycie? Nie przejął się moją uwagą.

– Rzeczy się zmieniają. Mam już inne przekonania. Nie należę do nich. Sami o tym zdecydowali. Nagle zapragnęłam zabawić się w adwokata diabła. – Tak łatwo ci od nich odejść? – Czy naprawdę odchodzę? Pierwotnym celem wojowników było tropienie i zabijanie strzyg. Nasi przywódcy zboczyli z tej drogi. – Trey znów poweselał. – Wczorajszej nocy... Oczywiście to było przerażające. Bałem się, szczególnie gdy bestia rzuciła mnie na ziemię. Ale jednocześnie czułem, że robię, co należy. Jakbym urodził się po to, by pomagać oczyszczać świat ze zła. – Celowo użyłeś słowa oczyszczać? – spytałam. Pokręcił głową z uśmiechem. – Uważam, że nie odszedłem daleko od tego, czego mnie uczono. Strzygi są złem. Mogę z nimi walczyć sam, bez wojowników. Tak jak należy. – A ja ci pomogę – oświadczyła Angeline. Patrzyli sobie w oczy i nagle się przestraszyłam, że zaczną się całować. – Stworzymy własną grupę. – Strażnicy bardzo wyraźnie określają kompetencje dampirów – wtrąciłam ostrzegawczo. – Nie jestem strażniczką – skwitowała. – Nie podlegam im. Poza tym słyszałam, że nawet moroje szykują się do walki? – To fakt. Królowa miała ostatnio tak wiele problemów, że ta sprawa musiała chyba poczekać. Ale rzeczywiście, strażnicy i moroje coraz częściej mówili o organizowaniu wspólnych ataków na strzygi. Przez setki lat moroje twierdzili, że używanie magii w walce jest niemoralne. Z czasem jednak zaczęli rozumieć, że właśnie ona może zapewnić im bezpieczeństwo. – W porządku – powiedziałam, lekko zaskoczona, że i mnie ogarnął wojowniczy nastrój. – Załóżmy, że wojownicy uznają cię za wolnego strzelca. Ale jak zareagują na wieść, że związałeś się z dampirzycą? Nie zdołacie tego ukryć. Trey wzruszył ramionami. – Nie, ale przecież nie mają szpiegów wszędzie. Nawet jeśli się dowiedzą, skończy się na gadaniu. Nie mogą mnie już ukarać. Dlaczego tak się zaperzasz? Sądziłem, że jesteś po naszej stronie. – Jest alchemiczką – zauważyła zaskakująco trafnie Angeline. – Oni już tacy są. – Nagle zawahała się i wysunęła dłoń z uścisku Treya. – Przepraszam. To pewnie... wydaje ci się straszne. Powinniśmy być bardziej powściągliwi. Nie wiedziałam, co jest bardziej śmieszne: fakt, że Angeline zdaje sobie sprawę z tego, jak jest odbierana, czy to, że bardzo się myli. Protestowałam dlatego, że im zazdrościłam. Nieczęsto zdarza mi się doświadczać tego uczucia, ale tym razem naprawdę dałam się ponieść. Trawiła mnie zazdrość, że mogą sobie pozwolić na taką otwartość. Nie muszą się ukrywać. Nie boją się zemsty. Trey zupełnie nie przejmował się wojownikami, a jeszcze przed miesiącem nie mógł znieść myśli o wykluczeniu z ich szeregów. Teraz, gdy pogodził się z tym, co czuje, lekceważył ich reakcję. Ostatecznie mogli go najwyżej potępić. Mimo swojego nieokrzesania wojownicy różnili się od alchemików, którzy metodycznie likwidowali każdy nowy problem. Miałam ochotę się rozpłakać, krzyczeć, że to niesprawiedliwe, ale wiedziałam, że nie mam prawa. Życie jest niesprawiedliwe dla wielu ludzi. Nie byłam nikim szczególnym, taki przypadł mi los. – Nie – powiedziałam, starając się uśmiechnąć. – Bardzo wam sprzyjam, naprawdę. Po dłuższej chwili uznali, że mogą mi uwierzyć, i odwzajemnili uśmiech. Usłyszałam sygnał esemesa i zobaczyłam, że przyszła wiadomość od Adriana: Wszystko gra?. Odpisałam

mu: O ile mi wiadomo. Trey i Angeline sobie poszli, a ja usiłowałam się pocieszyć myślą, że zobaczę dziś Adriana. Mogło być gorzej. Musieliśmy się liczyć z ograniczeniami, lecz widywaliśmy się codziennie. Jednak... czułam, że to przestaje mi wystarczać. Chciałam z nim zasypiać każdej nocy, nie tylko się kochać, ale budzić przy nim każdego ranka. Smażyć naleśniki. Chodzić na podwójne randki z jego przyjaciółmi. Pragnęłam wspólnego życia. Życia dla siebie. Kiedy wróciłam do pokoju, Zoe gdzieś wyszła. Nie pogodziłyśmy się, ale poczułam ulgę, że się pozbierała. Zbyt często widywałam przygnębienie Adriana i nie chciałam, by ktokolwiek miał podobne problemy. Dogadamy się z Zoe. Musimy. Godzinę przed wyjazdem do panny Terwiliger przyszła kolejna wiadomość od Adriana: Zmiana planu. Spotykamy się w nieczynnej restauracji w Indian Canyon. Przeżyłam szok. Marcus się odezwał? Adrian odpisał po dłuższej chwili. Tak. To nie było takie dziwne. Przed wyjazdem z miasta Marcus ciągle zmieniał miejsca spotkań, decyzje podejmował często w ostatniej chwili. Uważał, że tak jest bezpieczniej. Może miał rację. To przerażające miejsce po zmroku, napisałam. I o to mu chodzi. Nie bój się. Będziemy tam wszyscy. OK. Muszę tylko wpaść po materiał. Odbiorę go. Nagle mnie olśniło. Napisał do mnie na miłosnej linii. Nie zorientowałam się od razu. Znalazłeś komórkę! Tak. Poczułam wielką ulgę. Nie powinnam była wątpić w Adriana. Kocham cię – napisałam. Do zobaczenia wkrótce. Czekałam na odpowiedź, ale nie nadeszła. Zaczęłam się przygotowywać do wyjścia. Restauracja mieściła się dwadzieścia minut jazdy od Amberwood, z daleka od głównej drogi. Pakując rzeczy, pomyślałam, że podał mi nieprecyzyjne informacje. Wybór miejsca pasował do Marcusa, ale sama nigdy bym tam nie pojechała. Nie bałam się jego, bardziej obawiałam się mniej szlachetnych ludzi. Wolfe uczył nas, by unikać niepewnych sytuacji, i chociaż zapewnienia Adriana nieco mnie uspokoiły, postanowiłam jednak zadbać o dodatkowe środki bezpieczeństwa. Zadzwoniłam do Eddiego. – Cześć – zaczęłam. – Wyświadczysz mi przysługę? – Kiedy ostatnio o to prosiłaś, spotkaliśmy się z bandą zbuntowanych alchemików. – I mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś, bo dziś wybieram się na podobne spotkanie. – Znałam go wystarczająco długo, by wiedzieć, jak go zachęcić. – Muszę pojechać w odludne miejsce na kompletnym pustkowiu. Jill zostanie pod opieką Neila i Angeline. Mijały sekundy. – Dobra. Dokąd jedziemy? – Zaraz po ciebie podjadę. Eddie był spokojny i gotów do drogi, więc domyśliłam się, że zdążył powiadomić oboje dampirów. Nie towarzyszył Jill przez całą dobę, ale chyba uważał, że jest bezbronna, gdy jego nie ma w kampusie. Mimo różnic między nim a Neilem wiedziałam, że czuje się spokojniejszy, gdy ma świadomość, że on czuwa przy niej. – Trudno uwierzyć, że wszyscy dobrze się czują po wczorajszej nocy – zauważyłam, widząc, że jest w dobrym nastroju. – Neil jeszcze nie doszedł do siebie – odparł Eddie. – Ale się nie załamał. Cieszy się

z naszego sukcesu, tylko jest trochę oszołomiony. To duża rzecz uświadomić sobie, że ma się w ręku klucz do wielkiej tajemnicy. Próbował nam to wyjaśnić wczoraj w nocy. – Żałuję, że mnie przy tym nie było – skłamałam. Tak naprawdę niczego nie żałowałam po namiętnej nocy z Adrianem. – Sydney... – Eddie spoważniał i chociaż patrzyłam na drogę, wyczułam zmianę w jego głosie. – Chciałem cię o coś zapytać. Pojechałaś do Adriana... Poczułam ściskanie w gardle i przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa. – Nie mówmy o tym – powiedziałam. – Proszę. – Musimy. Eddie wiedział. Gdyby sprawa nie była tak poważna, pewnie parsknęłabym śmiechem. Sam gubił się w relacjach z dziewczynami, ale pozostawał dobrze wyszkolonym strażnikiem. Bacznie obserwował otoczenie i wyciągał wnioski. Na pewno zauważył wcześniej jakieś drobne gesty, nasze spojrzenia. Oboje z Adrianem ukrywaliśmy się przed alchemikami, ale nie mogliśmy się ukryć przed przyjaciółmi, którzy nas znali i kochali. – Zamierzasz mi prawić kazania? – spytałam sztywno. – Powiesz, że złamałam kilkusetletni zakaz chroniący czystość naszych gatunków? – Co takiego? – Był oburzony. – Oczywiście, że nie. Odważyłam się na niego spojrzeć. – Jak to oczywiście? – Jestem twoim przyjacielem, Sydney. Adriana również. Nie zamierzam was osądzać, a już na pewno nie potępiać. – Wiele osób uznałoby, że to, co robimy, jest złe. – Dziwnie się czułam, rozmawiając o swoim związku z Adrianem. – Nie należę do nich. Jeśli tego chcecie... to wasz wybór. – Nagle wszyscy są tacy liberalni – powiedziałam z namysłem. – Właśnie usłyszałam coś podobnego od Treya i Angeline. To znaczy oni mówili o sobie. – Myślę, że zaraziłem się właśnie od niej – zażartował Eddie, co mnie zdziwiło, biorąc pod uwagę, że go zdradziła. – Tak dużo opowiadała o Stróżach, że w końcu przestało mnie to dziwić. Poza tym moja rasa powstała dzięki związkom ludzi i dampirów. Zorientowałam się, że mimowolnie się uśmiecham. – Adrian twierdzi, że to byłoby niesprawiedliwe. Nasze dzieci miałyby zniewalającą siłę płynącą z odziedziczonego wdzięku, inteligencji i urody. Eddie parsknął śmiechem, co rzadko mu się zdarzało. Zawtórowałam mu. – Tak, wyobrażam sobie, jak to powiedział. Chyba wiem, dlaczego nie dziwi mnie to, że jesteście razem. Niby wbrew wszelkiej logice, ale... pasujecie do siebie. – Wbrew logice – powtórzyłam. – Trafiłeś w sedno. Eddie nieco spoważniał. – Nie to mnie martwi. Nie przejmuję się kwestiami etycznymi. Obawiam się reakcji alchemików. Jak długo zdołacie się ukrywać? Westchnęłam, skręcając w drogę prowadzącą do umówionego miejsca. – Tak długo, jak środek będzie spajał. Opuszczony lokal o niewdzięcznej nazwie „ U Boba” był doskonale widoczny z głównej drogi za dnia, ale nocą okazało się inaczej. Wysokie latarnie pogasły dawno temu i żwirowy parking spowijały ciemności. Jedynym źródłem światła, gdy zgasiłam silnik, była samotna żarówka na tylnej ścianie budynku. Wymarzone miejsce dla seryjnych zabójców, kloszardów i Marcusa Fincha. Dlatego zabrałam ze sobą Eddiego. Nie zauważyłam porsche Clarence’a, ale w pobliżu stała duża szara furgonetka.

– Boże – mruknęłam. – Ciekawe, ilu rekrutów przywlókł Marcus. Eddie nie odpowiedział. Romantyczny nastrój prysł i teraz rozglądał się czujnie dookoła. W jednej chwili stał się strażnikiem. Wysiedliśmy z wozu i Eddie ruszył przodem do drzwi. Nacisnął klamkę. Okna były zacienione, ale wydawało mi się, że dostrzegam wewnątrz słabe światło. Drzwi ustąpiły i Eddie wszedł do środka... ...prosto w pułapkę. Nie rozpoznałam nikogo. Wszyscy byli ubrani na czarno i zakryli twarze narciarskimi maskami. Chyba spodziewali się, że przyjadę sama, bo tylko jeden zaatakował Eddiego. Wybałuszył oczy, gdy dampir nie tylko uniknął ciosu, ale chwycił go mocno i pchnął z całej siły na drugiego napastnika. – Uciekaj, Sydney! – krzyknął do mnie. Instynktownie chciałam zostać przy nim, ale wypchnął mnie za drzwi i zorientowałam się, że uciekniemy razem. Wypadliśmy na parking i wtedy zobaczyłam, jak z furgonetki wysiadają jeszcze dwie czarne postaci. Odcięli nam drogę do samochodu. Eddie złapał mnie za rękę i pociągnął w odwrotnym kierunku, za budynek, na czarne piaszczyste pole, które wydawało się nie mieć końca. Potrafię szybko biegać, lecz czułam, że spowalniam Eddiego. Nie było jednak sensu namawiać go, by uciekał sam. W oddali, za prawie nagim polem, widziałam pojedyncze drzewa. Biegliśmy przed siebie, słysząc tylko dudnienie naszych stóp o ziemię i ciężkie oddechy. I nagle usłyszałam za plecami krzyki... i wystrzał. Eddie obejrzał się, nie zwalniając kroku. – Idą po nas – powiedział. – Chyba siedmiu. Mają latarki. I najwyraźniej broń. – Patrz – wydyszałam. Przed nami rozbłysły dwa kręgi światła zbliżające się od strony, w którą biegliśmy. Nie odpowiedział, tylko nagle szarpnął mnie w prawo i pociągnął na ziemię do dziury, którą wypatrzył swoim nadzwyczajnym wzrokiem. Upadłam na brzuch, a on nakrył mnie swoim ciałem. Rów oferował nam częściową osłonę, podobnie jak wątłe smutne drzewo rosnące tuż nad nim. Serce waliło mi jak oszalałe, próbowałam się uspokoić, żeby nie zdradził nas mój oddech. Eddie znieruchomiał. Leżał napięty, gotów w każdej chwili rzucić się do walki. Okrzyki się zbliżały. Nasi prześladowcy podawali sobie kierunek i głośno się zastanawiali, gdzie się ukryliśmy. Modląc się, by przeszli obok nas, rozmyślałam gorączkowo, kim są. Na pewno nie był to Marcus i jego ludzie. Ale mieliśmy do czynienia z kimś, kto chciał nas schwytać – właściwie mnie – tak bardzo, że zastawił przemyślną pułapkę. Tylko jedna grupa pasowała do tego opisu. Alchemicy. Tyle czasu żyłam w lęku, że to się wydarzy, a mimo to zaskoczył mnie taki obrót spraw. W głowie kłębiło mi się mnóstwo pytań. Kiedy tu przyjechali? Czy mają już Adriana i Marcusa? – Sydney! Znajomy głos sprawił, że wstrzymałam oddech. To był mój ojciec. – Sydney, wiem, że tu jesteś. Jeśli masz odrobinę zdrowego rozsądku albo chociaż przyzwoitości, wyjdź i się poddaj. Sprawny negocjator przemówiłby do mnie bardziej przyjaźnie, przekonująco. Ale nie on. Jego głos był ostry, pozbawiony uczuć. Każde słowo brzmiało jak oskarżenie. – Możesz poprawić swoją sytuację – ciągnął ojciec. – A ten... chłopiec... Nie potrzebujemy go. Może odejść, jeśli pójdziesz z nami. – Po chwili usłyszałam, jak pyta cicho: – Czy to ten? Odpowiedział mu młody kobiecy głos.

– Nie, to nie on. Eddie lekko zesztywniał. On również rozpoznał Zoe. – Robimy to dla twojego dobra! – ryknął ojciec głosem, który zaprzeczał słowom. – Dla dobra twojej duszy. Człowieczeństwa. Wiemy o wszystkim. Znaleźliśmy telefon. Pójdź z nami, a ocalimy cię od potępienia i hańby. Telefon. Zgubiona komórka Adriana. Tak bardzo się przestraszyłam, że może nas zdradzić, ale Adrian nic sobie z tego nie robił. Twierdził, że znalazca musiałby się orientować, do kogo należała. W pewnym sensie tak było, ktoś wiedział. Wiedział, że nie czyta miłosnej paplaniny obcych ludzi. Skąd? Czyżby śledził Adriana i wykradł mu telefon? Nie miałam czasu teraz się nad tym zastanawiać. Zapadła cisza, czekali, aż wyjdę. Ledwo oddychaliśmy. I nagle na naszą kryjówkę padł strumień światła. Eddie zerwał się, zanim napastnik zdążył krzyknąć. Jednym ciosem powalił go na ziemię. Zaraz jednak pojawił się drugi i zdołał uderzyć dampira w twarz. Eddie znokautował go i ruszył pędem przed siebie, ciągnąc mnie za sobą. Musiał wypatrzeć wolną drogę, bo nie widziałam przed nami świateł. Znów usłyszałam strzał i głos ojca: – Nie strzelać. Możecie ją zabić. Celujcie w niego. Nie widziałam prawie nic w ciemności i musiałam się zdać na Eddiego. – Zdaje się, że dalej zaczynają się pagórki i zarośla – powiedział. – Zgubimy ich i przeczekamy tam tak długo, jak będzie trzeba. – Perspektywa kilku dni spędzonych w głuszy wydawała mu się oczywistością. – Potem wrócimy do domu i znajdziemy jakieś wyjście. Znajdziemy jakieś wyjście. Czyli jakie? Mamy negocjować z ludźmi, którzy usiłowali mnie uwięzić i zabić mojego przyjaciela? Eddie skręcił nagle w lewo i zrozumiałam dlaczego, gdy dostrzegłam światło dochodzące z kierunku, w którym podążaliśmy. Nie umiałam ocenić, jak rozciągnięta jest ta ich tyraliera. Kolejny strzał padł z bliższej odległości, o wiele bliższej, niż się spodziewałam. Ktoś zauważył Eddiego i już nas doganiał. Imponujące, biorąc pod uwagę szybkość dampira. Nie, nie dampira. Moją. Eddie biegł wolniej ze względu na mnie. Sam pewnie zdołałby im uciec i ukryć się w zaroślach, ale nie był sam. Towarzyszył mu człowiek z obolałą nogą, po tym jak zeszłej nocy niezręcznie wylądował w ciemnej uliczce. Eddie mnie nie zostawi, myślałam gorączkowo. Nigdy by tego nie zrobił. A tamci szukają mnie, on ich nie obchodzi. Jest im obojętne, czy przeżyje, ale jeśli będzie im przeszkadzał, zastrzelą go i unicestwią jego ciało. – Eddie! – zawołałam, nie przerywając biegu. – Musimy się rozdzielić. – Nie ma mowy. Spodziewałam się takiej odpowiedzi. Nieoczekiwanie przypomniałam sobie, co powiedział Abe Mazur: Nie sądź, że nie posunąłbym się do ostateczności, żeby uratować tych, których kocham. Ponieważ to były słowa Abe’a, założyłam, że mówi o jakiejś strasznej zemście. Teraz, gdy uciekaliśmy z Eddiem ramię w ramię, te słowa nabrały dla mnie zupełnie nowego znaczenia. Poczułam, że zrobiłabym wszystko, by ocalić Eddiego – przyjaciela – którego kochałam. Nawet jeśli musiałabym skrzywdzić siebie. Słyszałam krzyki i tupot nóg. Coraz bliżej. I strzały. Byłam przerażona, serce omal nie wyskoczyło mi z piersi, ale bez wysiłku zdobyłam się na alchemiczne kłamstwo. – Widziałeś, jak wyczarowałam ogień? Mogę rzucić inne zaklęcie. Nie takie samo, lecz równie skuteczne. Mam przy sobie przedmiot – magiczny – ale muszę go użyć z pewnej odległości. Jeśli się rozdzielimy i oni pobiegną za mną, możesz rzucić zaklęcie. Wtedy wszyscy zasną, z wyjątkiem mnie, bo jestem chroniona.

– Nie umiem czarować – odparł Eddie. – Sama to zrób, a ja ich odciągnę. – Wtedy zaklęcie podziała również na ciebie. Dasz radę. Magia tkwi w przedmiocie. Wystarczy, że wypowiesz właściwe słowa. Wolną ręką sięgnęłam w biegu do torebki i wyjęłam Skoczusia. Podałam figurkę Eddiemu, a wraz z nią kluczyki. – Ty prędzej odpalisz silnik. Rzucając zaklęcie, unieś smoka w górę – wysapałam. – I powiedz: centrum remanebit. – Cent... co? – Centrum remanebit – powtórzyłam pewnie. – Powtórz to trzy razy, stając twarzą do nas, ale zadbaj o odpowiednią odległość. Jeśli ktoś cię złapie, czar nie zadziała. – Nie mogę! Nie zostawię cię. Uciekniemy inaczej. – Nie uciekniemy. – Czułam coraz większe zmęczenie i ból w stopie. Gdybym powiedziała o tym Eddiemu, wziąłby mnie na plecy, a wtedy nie mielibyśmy żadnych szans. – Jest ich zbyt wielu, musimy uciec się do magii. Proszę, Eddie. Mówiłeś, że jesteś moim przyjacielem. Ja też tak czuję. Zaufaj mi. Wiem, co robię. Padł kolejny strzał, wzbijając kurz w miejscu, gdzie kula przedziurawiła ziemię. – Pobiegnę w tamtą stronę. – Eddie wskazał kierunek Skoczusiem. – Ty skręć w lewo. Zdaje się, że masz wolną drogę. Jeśli ich odciągniesz, nie zdążą cię złapać, zanim rzucę czar, tak? – Tak. – Uścisnęłam go za rękę, starając się opanować. – Dasz radę. I pamiętaj, jestem twoją przyjaciółką. – Centrum remanebit. – Centrum remanebit – powtórzyłam. Puścił mnie i popędziliśmy w różne strony. Eddie biegł po łuku w naszą prawą, a ja zamiast skierować się w lewo, zawróciłam. Już po chwili zderzyłam się z pościgiem. – Poddaję się – powiedziałam cicho, gdy chwycili mnie za ramiona. – Ale musicie natychmiast zaprowadzić mnie do ojca. Zabierzcie mnie stąd. Będę rozmawiała tylko z nim. Modliłam się, by mnie posłuchali i zabrali jak najdalej, zanim Eddie się zorientuje, że go okłamałam. Pociągnęli mnie za sobą brutalnie, ale wystarczająco szybko. Alchemiczna skuteczność. Otrzymali zadanie i chcieli je wypełnić tak dokładnie i szybko, jak to możliwe. Ojciec i Zoe byli bez masek. Stali w miejscu, gdzie kończył się parking i zaczynało pole. Byłam tak wyczerpana, że miałam ochotę upaść na ziemię, ale trzymałam się prosto, gdy alchemicy puścili mnie i popchnęli w ich stronę. Spojrzałam ojcu prosto w oczy. – Eddie pobiegł po pomoc – oznajmiłam chłodno. – Jeśli chcecie uniknąć krwawej walki ze strażnikami, lepiej się stąd zabierajcie. Chrząknął. – Przynajmniej zachowałaś resztki rozumu. – Skinął głową w stronę furgonetki. – Zapakujcie ją. Eskorta chwyciła mnie pod łokcie i zaprowadziła do wozu. Wepchnęli mnie do środka, na tylne siedzenie. Wnętrze furgonetki było urządzone nietypowo i siedziałam tyłem do kierowcy. Obok mnie usiadł jeden z alchemików, a pozostali dwaj zajęli miejsca z przodu. Nie widziałam ich. Chwilę później naprzeciwko usiedli ojciec i Zoe. Odniosłam wrażenie, że reszta pościgu zaparkowała swoje wozy w ukryciu. Ledwo zdążyłam zapiąć pas, gdy siedzący obok mężczyzna chwycił mnie za ręce i skuł je z tyłu. Ruszyliśmy, wzbijając w górę tuman kurzu i żwiru. Modliłam się, by pozostali pojechali za nami, nim Eddie wróci. Nie chciałam narażać go na niebezpieczeństwo. W samochodzie panowała ciężka cisza. Tylko ojciec i Zoe mieli odkryte twarze. Spojrzałam na siostrę.

– Sprzedałaś mnie. Nie była przygotowana na surowość mojego wzroku i głosu. Przełknęła ślinę. – Sama się sprzedałaś. Dopuściłaś się potwornych rzeczy. Pozwoliłaś im zniewolić swój umysł. – To jest prawdziwy powód? – spytałam drwiąco. – Czy fakt, że zamierzałam zeznawać po stronie mamy? Ojciec nie wytrzymał. – Chcemy ci pokazać, co naprawdę znaczy rodzina. Oczywiście biorę na siebie całą odpowiedzialność. Powinienem był to przewidzieć, gdy uciekłaś z tą dampirzycą. Już wtedy należało interweniować, ale oślepił mnie sentyment. Zaśmiałam się ostro. – Doprawdy? Sentyment? Nie mogę uwierzyć, że to słowo przeszło ci przez gardło. – Znów zwróciłam się do Zoe. – Ukradłaś ten telefon? Potrząsnęła głową. – Znalazłam go w samochodzie. Chciałam się roześmiać jej w twarz, ale śmiech uwiązł mi w gardle. Oczywiście. Adrian zauważył brak telefonu w dzień po moich urodzinach. Musiał mu wypaść z kieszeni, gdy rozbieraliśmy się na tylnym siedzeniu. Nie, uświadomiłam sobie. Wcale mu nie wypadł. To ja go wyjęłam. Chciałam zacytować wiersze Poego i sięgnęłam po pierwszą komórkę, która wpadła mi w ręce. Mieliśmy ich cztery. Nie przyglądałam się, czyj był telefon, po prostu odrzuciłam go na stertę ubrań, pragnąc jak najszybciej wtulić się na powrót w Adriana. – Nie tylko telefon zwrócił moją uwagę – mówiła Zoe przez łzy. – Także sposób, w jaki z nimi rozmawiałaś, śmiałaś się. Wiecznie gdzieś przepadałaś. I te babeczki. Nie zrozumiałam. – Babeczki? – Powiedziałaś, że je kupiłaś. Następnego dnia w kafeterii Angeline nie smakowało ciasto i zaczęła opowiadać o pysznych czekoladowych babeczkach z miętą, które upiekł Adrian. Podobno czekał, aż wystygną, zanim je polał lukrem. To było straszne i zarazem niemal śmieszne. Zdradził mnie seks w samochodzie i babeczki. Nie, Sydney, pomyślałam. Nie miej o sobie zbyt dobrego zdania. Popełniałaś błędy dużo wcześniej. Zoe ciągnęła drżącym głosem. – Chcemy cię ocalić. – Nie potrzebuję ratunku – odparłam. – Wszystko ze mną w porządku. Powinnaś była najpierw przyjść z tym do mnie. – Próbowałam machnąć ręką, ale nie mogłam nią ruszyć. – Porozmawiać. Jestem twoją siostrą. – Nie, Sydney. – Jej twardy, zimny wzrok przypominał teraz spojrzenie ojca. Wzdrygnęłam się. – Jesteś przede wszystkim alchemiczką i tak cię traktuję. Powiedziałaś mi kiedyś to samo. Jej słowa zabolały mnie głęboko i ojciec natychmiast wykorzystał ten moment. – Wyprali ci mózg, ale naprawimy to – powiedział. – Będzie dużo łatwiej, jeśli pójdziesz na współpracę. – Mówiłam wam, że ze mną wszystko w porządku! – Nie zdawałam sobie sprawy, że czuję gniew, do chwili, gdy nagle wybuchł, usuwając lęk i smutek. – To wy jesteście ofiarami kilkusetletniej bigoterii i przesądów. Moroje i dampiry są tacy jak my – mają tylko więcej honoru

i przyzwoitości. Nie spodziewałam się uderzenia. Ojciec nie traktował nas dobrze, ale nigdy nie bił. Ten policzek boleśnie uświadomił mi, że jednak nie ma zahamowań. Uderzyłam głową w oparcie i ugryzłam się w język. – Nie masz pojęcia, jak się dla ciebie poświęcam – syknął. W jego oczach był taki chłód, że więcej ciepła znalazłoby się w szklanym oku Keitha. – Nie wiesz, ile masz szczęścia, że chcemy ci pomóc. Jesteś tak skorumpowana, że terapia może potrwać bardzo długo. Ale nie poddamy się. Nieważne, ile trudu będzie nas to kosztowało, odwrócimy to, co zrobił ci ten morojski chłopak. Zdobyłam się na uśmiech, chociaż czułam w ustach smak krwi. – Jesteś pewien, tato? Bo on zrobił ze mną wszystko. Ojciec spojrzał na kogoś, kto siedział za moimi plecami. Szarpnęłam się, czując ukłucie igły na szyi. Świat zawirował, a ja nagle poczułam się lekko. Jeszcze przez chwilę widziałam twarze ojca i Zoe, a potem zapadłam się w ciemność.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Adrian GDYBY EDDIE PIŁ ALKOHOL, bez wątpienia poszedłby ze mną do baru. Nie twierdzę, że czuł się równie rozbity jak ja, ale zapewne był drugi na tej liście. Po tym, jak wpadł do domu Jackie, podjęliśmy natychmiastowe działania. Wydzwanialiśmy do Sydney, pojechaliśmy do nieczynnej restauracji. Nie został po niej ślad – nawet w Amberwood. Pokój dziewczyn został uprzątnięty w dwie godziny, a administracja poinformowała nas, że Sydney Melrose i Zoe Ardmore wypisały się ze szkoły ze skutkiem natychmiastowym. Nie podały adresu. Nasze zdumienie musiało zastanowić personel, skoro do tej pory uchodziliśmy za rodzinę. Marcus czekał na nas u Jackie. Nie chciał się pokazywać w Amberwood, na wypadek gdyby alchemicy wciąż tam byli. Wstał, gdy weszliśmy do saloniku. Był przestraszony. Jackie krążyła bezradnie po domu. – Wiecie cokolwiek? – spytała. Eddie pokręcił głową, a ja podszedłem do Marcusa. – Gdzie ona jest? Dokąd mogli ją zabrać? – Nie wiem – odparł ze ściągniętą twarzą. – Owszem wiesz! Przecież tym się zajmujesz. – Miałem ochotę nim potrząsnąć. – Szlag! Podobno wiesz o nich wszystko. Gdzie ona jest?! Eddie zbliżył się i chwycił mnie za ramię. Pewnie się bał, że uderzę Marcusa. – Spokojnie – mruknął ostrzegawczo. Marcus zbladł. – Przykro mi. Naprawdę nie wiem, gdzie ją trzymają. Mogę zgadywać, podzwonić tu i ówdzie... ale nie mamy żadnych wskazówek. To jak szukanie przysłowiowej igły w stogu siana. Normalni ludzie nie używają słowa „przysłowiowy”. Tylko takie kujony jak alchemicy. Sydney też by tak powiedziała. Jęknąłem i zapadłem się w fotel. – Wołali, że ją ocalą od potępienia – wtrącił Eddie. Wciąż wyglądał okropnie, nie zadał sobie trudu, żeby się umyć. – Tak – rzucił ponuro Marcus. – Wierzą, że to właśnie robią. Mają do tego celu wiele ośrodków. Większości nie znają nawet moi informatorzy. Zabierają tam buntowników takich jak ona. Nie można tam dotrzeć normalną drogą. „Buntowników takich jak ona”. Czułem się chory. Ukryłem twarz w dłoniach i powróciłem myślami do relacji Eddiego. – Ten telefon. Ten cholerny telefon. To moja wina. Przeze mnie ją złapali. Gdybym nie był tak nieostrożny, nie zgubiłbym go. Podniosłem wzrok i zorientowałem się, że wszyscy na mnie patrzą. Nawet Eddie nie rozumiał, co miał z tym wspólnego jakiś telefon. Nagle Marcus się wyprostował. – Zaraz. Możemy ją odnaleźć. Wiem jak. Wstrzymałem oddech. – Powiedz. – Ty to zrobisz – ciągnął z ożywieniem. – Wywołasz magiczny sen. Przecież kiedyś zaśnie. Odnajdziesz ją i sama powie, dokąd ją zawieźli. Skuliłem się w fotelu. Miałem ochotę się śmiać, płakać, coś rozbić. – To niemożliwe. Straciłem zdolności magiczne. Stało się. Strach przed tym, że nie uzdrowię Sydney, jeśli coś jej się stanie, prześladował mnie od pierwszej tabletki. Nigdy jednak nie sądziłem, że będę potrzebował magicznego snu.

Wiedząc, że to daremne, spróbowałem jednak nawiązać kontakt z duchem. Nic się nie wydarzyło. Nie miałem nawet uczucia, że jest dla mnie niedostępny. Po prostu znikł. Zawiodłem. Byłem słaby, zbyt słaby, by zwalczyć mrok. Sięgnąłem po pigułki i stałem się bezużyteczny. Czy magia powróci, jeśli zrezygnuję z terapii? I jak długo musiałbym czekać na efekty? Te pytania były bezsensowne. Zabrali Sydney i żadne z nas nie mogło nic zrobić. Jackie odchrząknęła. – Możliwe, że ja umiem pomóc. Spróbuję posłużyć się zaklęciem, którym ona odnalazła waszą morojską przyjaciółkę. Potrzebuję kosmyka jej włosów. Poczułem cień nadziei. – Na pewno zostawiła ich u mnie mnóstwo. Marcus uniósł brwi. – I ja powinnam coś mieć... – Jackie obróciła się na pięcie i pośpieszyła do pracowni. Poszedłem za nią i widziałem, jak klęka przy półce, na której Sydney zostawiała rzeczy, których nie mogła przechowywać w dormitorium. Większość stanowiły magiczne przybory, które musiła ukryć przed Zoe. Leżało tam też kilka ubrań. Ponoć przyniosła je tu na wypadek, gdyby się pobrudziła przy pracy. Taka zapobiegliwość pasowała do Sydney. Na półce zauważyłem także aksamitny materiał i parę książek z zaklęciami. Rozłożyliśmy ostrożnie jej ubrania, szukając zaplątanych w nie pojedynczych włosów. W końcu znalazłem jeden, mocny i lśniący jak prawdziwe złoto. Przywarł do kołnierzyka fioletowej koszulki. Podałem włos Jackie i rozłożyłem bluzkę. Łzy zapiekły mnie pod powiekami. Sam jej zrobiłem tę koszulkę, na ciemnofioletowym tle namalowałem srebrne serce w płomieniach. W ułamku sekundy zobaczyłem nas w zatłoczonym i pełnym dymu pomieszczeniu. Siedzieliśmy obok siebie na podłodze, a gdy spojrzałem jej w oczy, dostrzegłem w nich tęsknotę. Jej pocałunek zachwiał moim światem. Od tamtej chwili wiedziałem, że choćby temu zaprzeczała, nie wiem jak zawzięcie, byliśmy ze sobą złączeni. Zacisnąłem palce na bluzce i podniosłem ją do twarzy. Wciąż nosiła zapach perfum Sidney. – Zabieram ją. Jackie kiwnęła głową. – Wracaj do przyjaciół. Muszę się przygotować. – Znajdź ją – poprosiłem, chwytając ją za ramię. Zdawałem sobie sprawę, że zachowuję się jak szaleniec i desperat... ale wtedy tak się właśnie czułem. – Musisz. Jeśli coś jej się stanie... nie mógłbym... Ja... W oczach Jackie zalśniły łzy. Przytuliła mnie. – Zrobię, co w mojej mocy. A ty weź się w garść. Nie wiem, czy udało mi się ukryć rozpacz, gdy powróciłem do Eddiego, Marcusa i reszty, ale oni także byli zajęci swoimi myślami i nie zwracali uwagi na mój nastrój. Eddie spojrzał na mnie. Był śmiertelnie smutny. – Próbowałem – wyszeptał. – Adrian, tak bardzo się starałem. Nie zostawiłbym jej, gdybym wiedział. Pozostałbym z nią do końca. Oddałbym życie, żeby... Zmusiłem się, by zapanować nad emocjami i go wesprzeć. Eddie stracił kolejną bliską osobę. Miał pecha. Był niezwykle sprawnym i kompetentnym strażnikiem, chociaż w to nie wierzył, bo raz po raz przydarzały mu się podobne katastrofy. Spojrzałem mu w oczy i zobaczyłem, że ma się za ostatniego nieudacznika. Znałem to uczucie, towarzyszyło mi przez długi czas. – Wiem – zapewniłem. – Nie mogłeś nic zrobić.

Potrząsnął głową z udręką w oczach. – Byłem idiotą. Jak mogłem dać się tak oszukać? Widziałem wcześniej, jak wyczarowała ogień. To było takie... realne. Uwierzyłem jej. To miało sens. Uśmiechnąłem się smutno. – Ona taka już jest. Wyszkolono ją w przekonywaniu innych. Jest od nas bystrzejsza. Nie miałeś szans. – Chciała również poświęcić siebie za przyjaciela, a tego nikt jej nie nauczył. Szlachetność miała w sobie. Eddie nie dawał się pocieszyć, więc pozostawiłem go jego troskom i pogrążyłem się w moich. Einstein mówił, że pigułki nie odbiorą mi uczuć. Nadal będę przeżywał smutek i radość. Miał rację, bo w tamtej chwili, gdy cały mój świat legł w gruzach, czułem się kompletnie bezbronny. Czarna rozpacz, którą wydawało mi się, że odegnałem na zawsze, teraz powróciła i sączyła się w moją duszę. Nienawidziłem siebie. Nienawidziłem swojego życia, bo zabrakło w nim Sydney. Czułem się bardzo nieszczęśliwy, jak w czasach, gdy doświadczałem zgubnego wpływu mocy ducha, tylko że teraz straciłem nawet tę moc. Gdybym mógł z niej skorzystać, nie czułbym się tak bezwartościowy. Nie miałem nic do zaoferowania Sydney. Nigdy. Ale Jackie miała. Skoro sam pogrążałem się w mroku, powinienem szukać światła u innych. Jackie odnajdzie Sydney, a potem dzięki czarom Marcusa i sile Eddiego uwolnimy ją. Uchwyciłem się tej iskierki nadziei i próbowałem rozdmuchać ją w płomień, żeby rozproszyć cienie w moim sercu. Poczułem się trochę lżej, nienawiść i poczucie winy osłabły. Nakazałem sobie w myślach, że muszę być silny. Dla Sydney. Ona we mnie wierzyła. Dopiero gdy Jackie weszła do pokoju, zorientowałem się po jej minie, że czar nie zadziałał. – Próbowałam – mruknęła. Miała zaczerwienione oczy. – Myślałam, że nawiązałam z nią kontakt, ale nie zdołałam uchwycić żadnych konkretów. Nic nie widziałam. Tylko ciemność. – Czy ona żyje? – spytałem nieswoim głosem. – Tak – odparli jednocześnie Jackie i Marcus. Spojrzałem na nich pytająco. – Wiedziałabym – rzuciła krótko Jackie. – Nie zabiją jej. To nie w ich stylu – dodał Marcus. – Za bardzo cenią swoich ludzi. Spróbują ją zmienić, narzucić jej inny sposób myślenia. – Reedukować – powiedziałem głucho. Marcus rozłożył ręce. – Niestety tak. – Jak bardzo naprawdę mogą ją zmienić? – spytał Eddie. – To znaczy... przecież to Sydney. Będzie taka sama, prawda? Może im się oprzeć. Marcus długo nie odpowiadał. – Jasne. – Nawet w połowie nie był tak dobrym kłamcą jak Sydney. – Nie nałożyła sobie tego solnego tatuażu? – zwrócił się do mnie. Potrząsnąłem głową, ale widziałem po jego minie, że znał odpowiedź. Nie wspomniałem o wątpliwej, bo niesprawdzonej szansie, że Sydney może być chroniona magią. Wiedzieliśmy o tym jedynie od Inez i Sydney uznała, że sprawdzi to, gdy znajdzie więcej czasu. Nie znalazła go do tej pory. – Kiedy sytuacja się trochę uspokoi – mówiła. – Wtedy będziemy mogli zrobić coś więcej. Nie spałem całą noc, nie umiałem się odprężyć. Następnego dnia wszyscy zostaliśmy wezwani do Clarence’a na spotkanie z alchemiczką o imieniu Maura. Była mniej więcej w wieku

Sydney. Brązowe włosy nosiła przycięte w nieciekawym stylu. Przyjechała w szkolnym mundurku Amberwood. – Jestem nową alchemiczką przydzieloną do Palm Springs – oświadczyła sztywno. – Pomogę wam w rozwiązywaniu ewentualnych problemów. Skoro jednak zdążyła się pani oswoić z tutejszą sytuacją, księżniczko, wątpię, by istniały powody do nazbyt częstych kontaktów między nami. Patrzyliśmy na nią z ponurymi minami. Wiedzieliśmy już wszyscy, że Sydney została zabrana, chociaż nie znaliśmy oficjalnych powodów. Ci z nas, którzy nie mieli pojęcia, co ją łączyło ze mną, sądzili, że po prostu za bardzo się do nas zbliżyła – co zresztą nie było dalekie od prawdy. Maura wręczyła nam swoje wizytówki. – Tutaj jest mój adres mejlowy i numer telefonu na wypadek, gdybyście potrzebowali się ze mną skontaktować. Macie jakieś pytania? – Tak – odezwałem się. – Gdzie są Sydney i Zoe Sage? Maura uśmiechnęła się uprzejmie, jak rasowy polityk, ale dostrzegłem w jej oczach lodowaty wzrok alchemiczki. Gdyby wiedziała więcej, pewnie nie wytrzymałaby ze mną w jednym pokoju. Było oczywiste, że nam nie ufa i gardzi naszą rasą. – Nie wiem – odparła chłodno. – Jadę tam, gdzie mi rozkażą. Nie podano mi szczegółów. Zapytajcie moich zwierzchników, jakie jest nowe zadanie sióstr Sage. – Sądząc po tonie jej głosu, nie było szans, że ktokolwiek mi to wyjaśni, i w tym jednym akurat mogłem się z nią zgodzić. Tego ranka nie zażyłem leku, lecz nie wyczułem żadnej zmiany. Jackie zapewniała, że będzie próbowała użyć czarów, by odnaleźć Sydney, ale mogła to zrobić jedynie podczas nowiu, który przypadał za dwa tygodnie. To, i nadzieja, że odzyskam moc ducha, powstrzymywały mnie przed sięgnięciem po alkohol. Wykrzesałem z siebie tylko tyle energii, by pojechać na uczelnię. Wolałbym zostać w domu, zwinąć się w kłębek na łóżku. Albo dręczyć Marcusa, by zdobył jakieś informacje. Tylko myśl o Sydney kazała mi codziennie uczestniczyć w zajęciach. Na pewno nie chciałaby, żebym zrezygnował z wykładów. Nie tylko z powodu samej nauki. Przede wszystkim nie zniosłaby myśli, że poddaję się rozpaczy. Przemieszczałem się po kampusie jak automat i malowałem, używając jedynie szarej i czarnej farby. Trzy dni po tym, jak zrezygnowałem z tabletek, nabrałem pewności, że mój ponury nastrój rozgościł się na dobre. Czułem się tak jak dawniej. Po pięciu dniach obudziłem się rankiem i poczułem pierwszy podmuch ducha. Omal się nie rozpłakałem. Tak dawno tego nie doświadczałem. Wytężając zmysły, dotknąłem lśniących pasm magii i poczułem się tak, jakbym do tej pory nie oddychał. Straciłem kontakt z istotną częścią siebie. Jak mogłem bez niej żyć? Jeszcze nie doświadczałem jej w pełni, ale słodycz tej mocy powoli przywracała mi żywotność. Po raz pierwszy od zniknięcia Sydney miałem nadzieję. Postanowiłem nawet zadzwonić do Lissy. Jakbym ozdrowiał po ciężkiej chorobie. – Musisz się skontaktować z alchemikami i dowiedzieć się, gdzie trzymają Sydney – oznajmiłem, gdy tylko Lissa odebrała. – Co... o czym ty mówisz? – spytała ze zdumieniem. Najwyraźniej nikt nie zadał sobie trudu, by poinformować ją o zmianach personalnych w Palm Springs. Dopóki Jill była bezpieczna, alchemicy nie zamierzali powiadamiać Lissy o swoich sprawach. Nie powiedziałem jej, co nas łączy, ale wyjaśniłem, że alchemicy wpadli w panikę i zabrali Sydney, bo za bardzo się do nas zbliżyła. I znów nie byłem daleki od prawdy. – To okropne – mruknęła ze współczuciem. – Ale niewiele mogę zrobić. To ich sprawy,

LG

nawet jeśli postępują okrutnie. Nie mogę stawiać im żądań, równie dobrze oni mogliby wypytywać o moich poddanych. Alchemicy współpracują z morojami, ale nie możemy się wzajemnie kontrolować. – Czy mogłabyś jednak tylko spytać? Proszę. – Starałem się zachować spokojny ton i cieszyłem się, że nie rozmawiamy na wizji. Nie chciałem nawet myśleć, co wyraża moja twarz. – Zapytam – zgodziła się niechętnie. – Ale nie mogę niczego obiecać. – Wiem. Dziękuję. – Nagle mnie olśniło. – Poznałaś ją... mogłabyś odnaleźć ją we śnie? Próbowałem sam, ale te pigułki... – Ach. – Lissa umilkła. – Chciałabym... spróbuję, chociaż nie jestem w tym tak dobra jak ty. Mogę odwiedzać tych, których znam naprawdę dobrze. Może poprosisz Sonię. To był dobry pomysł i postanowiłem z niego skorzystać. Sonia i Sydney zaprzyjaźniły się, ale Sonia również marnie sobie radziła ze snami. Oddzwoniła parę dni później, lecz nie miała dobrych wiadomości. – Próbowałam – powiedziała. – Ale nie nawiązałam z nią kontaktu. Może po prostu nie umiem. Ty jesteś w tym najlepszy. – Albo nie próbowałaś, kiedy spała – odparłem, sam w to do końca nie wierząc. Moje nadzieje znów pogrążyły się w nieskończonej otchłani, ale nie zostały tam długo, bo następnego ranka nawiązałem łączność z duchem. Znów doznałem tej siły, która budziła mnie do życia. Westchnąłem głęboko. Dzięki magii czułem euforię i radość. Wybiegłem na dwór w bokserkach i podkoszulce. Na ulicy było prawie pusto, tylko jakiś człowiek spacerujący z psem obrzucił mnie zdumionym wzrokiem. Nie wahając się, przywołałem moc ducha i jego aura rozbłysła przed moimi oczami pomarańczami i błękitem. – Mój Boże – westchnąłem. Magia powróciła. Odzyskałem ją. Pomachałem sąsiadowi i pośpiesznie wróciłem do domu. Usiadłem w sypialni i spróbowałem wywołać magiczny sen. Powinienem być całkowicie spokojny, ale wciąż jeszcze nie panowałem nad podnieceniem. Gdy nareszcie wytworzyłem stan transu, nie udało mi się połączyć z Sydney. Powróciłem na jawę i starałem się myśleć rozsądnie. Jeśli przebywała na terenie Stanów Zjednoczonych, dla niej również był dzień. Poza tym pewnie byłem jeszcze słaby. Najważniejsze, że mrok się rozstąpił. Unosiłem się na skrzydłach nadziei. Pamiętałem, że Einstein ostrzegał mnie przed zbytnią euforią, ale nie dbałem o to. Po raz pierwszy od wielu dni czułem, że nie jestem zgubiony. Mogłem ocalić Sydney. Miałem tyle energii, że przez kolejne cztery dni prawie nie spałem. Byłem nakręcony. Poza tym nie chciałem tracić szansy, że odnajdę ją we śnie. W tym czasie odzyskałem już pełną kontrolę nad magią i raz po raz wprowadzałem się w trans. Na próżno. Czasem w ogóle nic nie czułem, a czasem natrafiałem na ciemność lub ścianę. Cokolwiek to było, rezultat pozostawał niezmienny: brak kontaktu z Sydney. Zaczynałem już popadać w przygnębienie, gdy nareszcie odezwała się Jackie. Oznajmiła, że możemy spróbować zaklęcia. Pojechałem do niej, chociaż bez entuzjazmu. Byłem bliski depresji. Nie chodziło o to, że do tej pory nam się nie udało (chociaż to również miało na mnie wpływ), ale o inne rzeczy. Tak bardzo skupiłem się na swoich staraniach, że prawie nie myślałem o Sydney. Co się z nią działo? Marcus nie wiedział, co mogli jej zrobić, a ja wyobrażałem sobie najgorsze rzeczy. Znów nienawidziłem siebie. Sydney cierpiała. Potrzebowała mnie, a ja nie byłem w stanie jej pomóc. Na podjeździe u Jackie zobaczyłem nieznany samochód. W środku czekali na mnie Jill i Eddie. – Co wy tu robicie? – spytałem ze zdumieniem.

– Chciałam zobaczyć, jak wygląda magia – wyjaśniła Jill. Patrzyła na mnie badawczo. – I porozmawiać z tobą. – Skąd wiedzieliście...? – urwałem. Oczywiście. Tak jak moc ducha, powróciła również więź między nami. Jill znów była ze mną połączona i sądząc po jej wymizerowanej twarzy, także zmuszona przeżywać ze mną mroczne nastroje. – Adrian – powiedziała miękko. – Musisz się wyspać. – Nie mogę. Wiesz dlaczego. Nie chcę ryzykować, że ją stracę. Ona musi spać, a ja powinienem czuwać, żeby się z nią skontaktować. – Próbowałeś przez wiele dni. Pora przyznać, że coś jest nie tak. Zablokowali cię. Miała rację, ale nie chciałem się z tym pogodzić. Pragnąłem wierzyć, że jeśli się bardziej postaram i spróbuję w odpowiednim momencie, skontaktuję się z Sydney. Niedawno zdołałem porozmawiałem we śnie z Lissą, wiedziałem, że nic nie wskórała w rozmowach z alchemikami. – To bez znaczenia – upierałem się. – Jackie ją odnajdzie. Na pewno. Masz dwa sposoby, prawda? Jackie kiwnęła głową. – Jeden mogę wypróbować tylko w tej kwadrze księżyca. Drugi działa niemal zawsze... wymaga jedynie dużego natężenia magii i rzadkich składników, które udało mi się zdobyć dopiero teraz. – W takim razie bierzmy się do pracy. Zaklęcie rzucane o nowiu wymagało wyjścia na zewnątrz. Jackie zbudowała ołtarz, na którym zapaliła kadzidła i ustawiła jakieś przedmioty. Staliśmy w pewnym oddaleniu i czekaliśmy w pełnej napięcia ciszy. Słyszeliśmy jej niezrozumiałe słowa i widzieliśmy dziwaczne gesty. Przypomniałem sobie, jak towarzyszyłem Sydney, gdy Jackie pracowała z magią. Sydney czuła, co ona robi, zawsze wstrzymywała oddech i wpatrywała się ze zdumieniem w swoją mentorkę. Sam nic nie czułem, a w środku walczyły we mnie nadzieja i lęk. Kiedy Jackie nareszcie wstała i podeszła do nas, pokręciła głową ze smutkiem. – Nic. Przykro mi. Spróbujmy drugiego zaklęcia. Wróciliśmy do domu. Jackie wyczarowała tam imponujący wirujący dysk, który unosił się w powietrzu. Zużyła tyle mocy, że była bliska omdlenia. Chwyciłem ją w ostatniej chwili. – Znowu nic. – Zobaczyłem, że jest bliska płaczu, i dopiero wtedy zrozumiałem, jak bardzo zależy jej na Sydney. – Sądziłam, że któryś z czarów zadziała. Ale wciąż zderzam się tylko z ciemnym murem. – Pomogliśmy jej przejść do salonu, a ja poszedłem do kuchni po coś do jedzenia. Nauczyłem się już, że osłabieni czarownicy potrzebują kalorii. – Doświadczyłam czegoś podobnego, gdy moja siostra leżała w śpiączce. Jill się przestraszyła. – Myślisz, że to spotkało Sydney? Zrobili jej krzywdę? – Niewiele wiem o ich metodach – odparła Jackie, przyjmując z wdzięcznością szklankę soku jabłkowego. – Jestem pewna, że żyje, ale to wszystko. Usiadłem na podwójnej sofie i wprowadziłem się w trans. Nie miałem wielkich nadziei na powodzenie, skoro Jackie się nie powiodło, ale musiałem spróbować. Tak jak się obawiałem, widziałem tylko ciemność. Nie wiedziałem, gdzie kończy się jej mrok i zaczyna mój. Kiedy wróciłem, wszyscy patrzyli na mnie ponuro. – Wracaj do domu, Adrian – poradziła Jill. – Odpocznij. Bardziej jej się przydasz, gdy nabierzesz siły. – Na nic jej się nie przydam – mruknąłem. Kiedy byłem z Sydney, czy w chwilach wielkiej namiętności, czy po prostu podczas zwykłej rozmowy, nie sądziłem, że moje serce może pomieścić więcej miłości. Teraz nie

wierzyłem, bym zdołał znieść głębszą rozpacz. Cierpiało nie tylko moje serce, czułem ból w każdej cząstce ciała. Znajomi żartowali, że jestem zatruty alkoholem, ale ta trucizna naprawdę mogła mnie pokonać. Alkohol... po raz pierwszy od miesiąca chciałem się napić. Pić na umór. W chwili, gdy zatopię się w mroku, przestanę czuć cokolwiek. Alkohol przytępiał we mnie moc ducha i zdolność śnienia, ale moje sny i tak nie mogły dotrzeć do Sydney. – Nie rób tego – powiedziała Jill, odgadując moje myśli. Usiadła obok mnie. – Jest jeszcze nadzieja. – Czyżby? – Oparłem się o jej ramię. Jak to możliwe, że wciąż była zdolna tak myśleć, skoro miała bezpośredni dostęp do mojego serca. Kątem oka dostrzegłem Skoczusia leżącego na krawędzi stolika. Zostawiłem go tam tej nocy, gdy zabrano Sydney. Nieładnie z nim postąpiłem. – Co się stanie ze smokiem? – spytałem Jackie. – Dasz radę go ożywić? Spojrzała na lśniącą figurkę. – Nie. Tylko ona potrafi wydawać mu polecenia. Możesz go pozostawić w tej formie, lecz jeśli kiedyś zostanie ożywiony, będzie słaby i chory. Po upływie roku ostatecznie powróci do swojego wymiaru, lecz do tej pory będzie żył w więzieniu. – Rozumiem go – wymamrotałem. Szkoda, że nie mogłem zabrać Skoczusia na drinka. Stałby się smokiem barowym. Eddie patrzył na niego z pogardą, ale podejrzewałem, że gardził samym sobą. – Jestem idiotą – mruknął, jak wiele razy przedtem. – Nie powinienem był jej uwierzyć. Wykrzykiwałem to „zaklęcie” na środku pola, dając im czas na ucieczkę. – Chciała cię chronić – wtrąciła Jill. – To moje zadanie – warknął. Jackie dopiła sok i zabrała się za ciasteczka. – Jakie zaklęcie ci podała? Eddie nastroszył brwi. – Cent... centrum remanebit. To coś w ogóle znaczy? – W każdym razie nie dla mnie. – Jackie spojrzała na niego współczująco, ale tego nie zauważył. – Mogę ci tylko powiedzieć, że to łacińskie słowa, a wiele zaklęć wypowiada się w tym języku. – Co dosłownie znaczą? – spytała Jill. Nadal opierałem się o nią, lecz w myślach wybierałem już któryś z okolicznych barów. Te w centrum były przyjemniejsze, ale mogłem się natknąć na znajomych z college’u. Nie byłem pewien, czy chcę pić w samotności. – Centrum oznacza środek – wyjaśniła Jackie. – Remanebit to czasownik w czasie przyszłym. Można go przetłumaczyć jako „pozostanie”. Albo „wytrzyma”. Czyli środek wytrzyma. Poderwałem głowę. – Spaja – wyszeptałem łamiącym się głosem. – Środek wciąż spaja. Ostatnie słowa Sydney nie były przeznaczone dla Eddiego, lecz dla mnie. Rozpadłem się na kawałki. Wstałem gwałtownie. Jill wyciągnęła do mnie rękę. – Adrian... – Zobaczymy się później. – Ruszyłem do drzwi, zatrzymując się przy stole, by schować Skoczusia do kieszeni. Środek wciąż spaja. „Czy na pewno, Sydney?” – spytałem w myślach. Bo ja się rozpadam. – Dokąd idziesz?! – zawołał za mną Eddie.

– Wychodzę – odparłem. – Plan ucieczki numer 82: iść tam, gdzie chociaż przez chwilę nie będę nic czuł. Spojrzeli na siebie z Jill zaniepokojeni. – Kiedy wrócisz? Centrum remanebit. Potrząsnąłem głową. – To bez znaczenia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Sydney OBUDZIŁ MNIE DOTKLIWY CHŁÓD. Nie wiem, jak długo tu byłam, ile czasu minęło od podróży furgonetką. Zasypiałam i budziłam się na przemian. Byłam półprzytomna. Sądząc po wyschniętych wargach i otępieniu, w moim organizmie wciąż jeszcze działał narkotyk, ale musieli zmniejszyć dawkę, skoro odzyskiwałam przytomność. Leżałam na zimnej, nierównej betonowej powierzchni, w dodatku wilgotnej, przez co jeszcze bardziej marzłam. Powoli, niezgrabnie, zdołałam usiąść i objęłam się ramionami, na próżno usiłując trochę się rozgrzać. Temperatura panująca w pomieszczeniu nie przekraczała dziesięciu stopni Celsjusza, a ja byłam naga. Panowała tu całkowita ciemność. Przebywałam już w ciemnościach, ale ta wydawała się naprawdę nieprzenikniona. Nie widziałam nic, nawet przebłysku światła. Mrok był niemal namacalny, ciężki i dławiący. Musiałam oprzeć się na pozostałych zmysłach, by zorientować się w otoczeniu, a złowieszcza cisza przytępiała słuch. Szczękałam zębami, przyciągnęłam kolana pod brodę i skrzywiłam się, gdy nierówna podłoga podrapała mi skórę. Zwinęłam się w kulkę, ledwo mogąc uwierzyć, że jeszcze niedawno grzałam się na gorącej pustyni. Kiedy to było? Nie miałam pojęcia, tak jak nie wiedziałam, gdzie jestem teraz. Narkotyk, który mi podali, zaburzył moje wyczucie czasu. Mogły minąć dni albo minuty od chwili, gdy mnie schwytano. – Witaj, Sydney. Ten głos odezwał się bez ostrzeżenia, dochodził ze wszystkich stron, odbijał się echem od ścian. Był kobiecy, ale nienaturalny, jakby ktoś mówił do mnie przez filtr. Nie odpowiedziałam, uniosłam głowę i spojrzałam twardo przed siebie. Jeśli pomieszczenie było wyposażone w jakiś wymyślny system dźwiękowy, pewnie zainstalowali tu również kamery pozwalające na obserwację w ciemności. Alchemicy próbowali odciąć moje zmysły, ale zapewne skorzystali z każdej możliwości uzyskania nade mną przewagi. – Czy wiesz, gdzie jesteś? – spytał głos. Musiałam przełknąć kilka razy ślinę, zanim mój język mógł zacząć formułować słowa. – Jestem przetrzymywana przez bandę chorych podglądaczy, których podnieca widok nagiej dziewczyny? – To ty jesteś chora, Sydney. – Ten głos był całkowicie pozbawiony emocji. – Ciemność, która cię otacza, jest niczym w porównaniu z ciemnością, w której zanurzyłaś swoją duszę. Chcemy ci pomóc ją wygnać. – Ale nie zaoferujecie mi ubrania ani koca? – Masz się ponownie narodzić dla świata, zmarznięta i naga. Otrzymałaś szansę ocalenia. Oparłam głowę na kolanach i nie odpowiedziałam. Mogli sobie szafować metaforami, ale doskonale zdawałam sobie sprawę, że stosują psychologiczną technikę deprywacji, żeby mnie złamać. Kolejne słowa to potwierdziły. – Jeśli będziesz współpracować, twój stan się polepszy. Jakby na dany znak zaburczało mi w brzuchu. Znów zadałam sobie pytanie, jak długo mnie tu trzymają. – Daruj sobie. Nie potrzebuję ocalenia. – Wszystko, z czym tu przyszłaś, zostało zniszczone, z jednym wyjątkiem. To znak naszej dobrej woli. Nie chcemy być okrutni. Chcemy ci pomóc. Milczałam.

– Ten przedmiot jest w twojej celi, jeśli go chcesz – dodał głos. Właśnie się zaczęło: alchemiczne gry umysłu. Nie wiedziałam, czego się spodziewać po reedukacji. Procedury utrzymywano w ścisłej tajemnicy, bez wątpienia po to, by wzbudzić w nas lęk. Uznałam, że zostanę poddana torturom psychicznym i fizycznym. Skoro chcieli mnie uformować od nowa, musieli najpierw złamać wszelki opór. Głos nie powiedział nic więcej, a ja przysięgłam sobie w duchu, że nie dam się im wciągnąć w tę grę. Mimo to, im dłużej tam siedziałam, tym większa rosła we mnie ciekawość. Jakim to przedmiotem próbowali mnie skusić? Jeśli naprawdę coś tu zostawili. Wiedziałam, że nie powinnam ich słuchać. Musiałam pozostać nieugięta. A jednak ciekawość zwyciężyła. Nie wiedziałam przecież, co znajduje się w tym pomieszczeniu, a małe oględziny nie mogły zaszkodzić. Wstałam, dziwiąc się, jak bardzo osłabły mi mięśnie. Czułam lekkie zawroty głowy, lecz dzięki ciemności przynajmniej nie widziałam, że świat wiruje. Ostrożnie zrobiłam krok naprzód, wyciągając przed siebie ręce. Szybko natrafiłam na mur. Powierzchnia była tak zimna, jak wszystko, ale faktura okazała się gładsza, poprzecinana liniami, jakby zrobiona z cegieł albo kafli. Natrafiłam na skrzynki, w których coś umieszczono. Głośniki i kamery? Przeszukanie nie trwało długo. Znajdowałam się w pomieszczeniu wielkości cztery na niespełna trzy metry. Nie znalazłam drzwi. W kącie był mały ustęp i umywalka, z pewnością zainstalowane tu, by spotęgować uczucie upokorzenia. Macając na oślep, znalazłam kran. Strumień wody był niemal lodowaty, ale pozbawiony smaku i zapachu. Zwinęłam dłonie i napiłam się trochę, bo nagle poczułam pieczenie w ustach. Nad umywalką wbudowano w ścianę mały pojemnik na mydło w płynie, które pachniało jakimś środkiem antyseptycznym. Prawie się uśmiechnęłam. Nawet w więzieniu, w którym poddawali ludzi torturom, alchemicy dbali o higienę. Nie znalazłam nic więcej, więc wróciłam na swoje miejsce. – Świetnie to rozegraliście – powiedziałam. – Macie mnie. Nic. Po kilku sekundach wpadłam na pomysł przeszukania podłogi. Zdawałam sobie sprawę, że mnie obserwują, więc usiłowałam zapomnieć o wstydzie, przesuwając się na czworakach po chropowatej powierzchni. Nic nie znalazłam i nabawiłam się tylko bólu w kolanach. – Tu nic nie ma – powiedziałam. – Mam nadzieję, że podobało wam się przedstawienie. Napracowałam się. Nagle rozjarzyło się przede mną ostre światło. Zanurzona w ciemności krzyknęłam i zakryłam oczy. – Boli, prawda? – spytał głos. – Po życiu w ciemności trudno jest wrócić do światła. Długo to trwało, zanim się przestawiłam. Kiedy wreszcie odważyłam się otworzyć oczy, musiałam je mrużyć. Zobaczyłam, że światło sączy się z kwadratu w ścianie. Tak jak podejrzewałam, umieszczono w niej różne urządzenia. Powłoka była ze szkła i mogłam zajrzeć do środka. Za szybą zainstalowano oślepiające żarówki... ...i umieszczono krzyżyk od Adriana. Tego było za wiele, ale pośpiesznie skarciłam się w myślach. Nie mogłam okazywać żadnych uczuć. Zdobyłam się tylko na jeden gest: powiodłam palcami po szklanej tafli, wpatrując się z bólem w mały przedmiot. Nie uszkodzili go. Mały drewniany krzyż wyglądał tak samo, ozdobiony delikatnymi rysunkami niebieskich powoi. Wisiał na mocnym łańcuszku. – Nie masz prawa nosić tego świętego symbolu – oznajmił głos. – Ale potraktowaliśmy to jako znak dający nadzieję. Upadłaś nisko, zhańbiłaś swoją duszę, lecz jakaś cząstka ciebie tęskni za powrotem do czystości i na właściwą drogę.

– Jestem na właściwej drodze – powiedziałam, nie odrywając wzroku od krzyża. – Od bardzo dawna. – Nie. Zboczyłaś z niej i pogrążyłaś się w upodleniu. Zstąpiłaś do świata nieczystego i chorego, który sprzeciwia się wszelkim prawom natury i zbawienia. Kiedy będziesz umiała się do tego przyznać, gdy wyznasz nam swoje grzechy, wówczas odzyskasz krzyżyk. Czułam łaskotanie w ręce, która wciąż spoczywała na szklanej tafli. Pragnęłam dotknąć krzyżyka, dotknąć czegoś, co miało związek z Adrianem. Na myśl o nim fala ciepła zalała mój umysł i serce. W jednej chwili zimno przestało mi doskwierać. Adrian, z tym swoim beztroskim uśmiechem i pięknymi zielonymi oczami. Jego ramiona wokół mnie, przytulające mnie do jego serca. Adrian toczący wewnętrzną walkę o dobro. Adrian, który nigdy we mnie nie zwątpił. Gdybym mogła odzyskać krzyżyk... wszelkie przeszkody i odległość między nami przestałyby się liczyć. Przetrwałabym każdą torturę. „O to im chodzi – uświadomiłam sobie. – To marchewka, którą mi podają. Chcą, żebym sięgnęła po krzyżyk. Jeśli ulegnę, jeśli odpowiem na oskarżenia, wcale nie znajdę się bliżej Adriana”. Pragnęłam wziąć w ręce ten krzyżyk, ale wówczas sprzeniewierzyłabym się jemu, odwróciłabym się plecami do wszystkiego, co było dla mnie ważne. Powoli, z bólem, cofnęłam rękę i zacisnęłam ją w pięść. Nie potrzebowałam materialnego dowodu miłości ukochanego. Nosiłam ją w sercu i to mi wystarczyło. – Nie mam nic do wyznania – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Przeciwnie, bardzo wiele – odparł głos. – Musisz tylko zacząć. Zrób pierwszy krok na drodze do odkupienia. Powiedz: „Zgrzeszyłam przeciwko mojej rasie i pozwoliłam upaść duszy. Jestem gotowa oczyścić się z mroku”. Powiedz to, a rzeczywistość stanie się łatwiejsza. Odzyskasz swój krzyżyk. Dostaniesz koc. I jedzenie. Tak czy inaczej, oczyścimy cię z ciemności, ale jeśli nie będziesz współpracować, przekonasz się, że nasze metody niestety okażą się... nieprzyjemne. Ogarnął mnie lęk, ale stanowczo odepchnęłam go od siebie. Po raz ostatni rzuciłam głodne spojrzenie na krzyż, próbując się skupić nie na samym przedmiocie, lecz na pełnym miłości wzroku Adriana, gdy mi go podarował. Odwróciłam się i odeszłam w drugi kąt pomieszczenia. – Nie mam nic do wyznania – powtórzyłam. – Nie zostawiasz nam wyboru – powiedział głos. – Rozczarowujesz nas i bardzo, bardzo zasmucasz. Światło zgasło, pogrążając krzyżyk – i mnie – w ciemności. Lekko zaszumiało mi w głowie. Zrozumiałam, że w jakiś sposób podali mi kolejną dawkę narkotyku wciągającego mnie w świat bez snów. Był w wodzie? Tak czy inaczej, oczyścimy cię z mroku, ale jeśli nie będziesz współpracować, nasze metody niestety okażą się... nieprzyjemne. – Dobra – wymamrotałam, zanim upadłam na podłogę. – Przekonajmy się, co dla mnie macie.

chomikuj.pl/lili77gro