Rick Riordan Big Red Tequila 01

Big Red Tequila

Rick Riordan Przełożył Jacek Konieczny

Kraków 2016

Tytuł oryginału Big Red Tequila Copyright © 1997 by Rick Riordan Cover art copyright © by Nick Castle All rights reserved. Permission for this edition was arranged through the Gina Maccoby Literary Agency. Copyright © for the Polish translation by Jacek Konieczny, 2016 Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2016 Opracowanie redakcyjne i DTP Pracownia Edytorska „Od A do Z” (oda-doz.pl) Redakcja Marzena Kwietniewska-Talarczyk Korekta Iwona Fijoł, Katarzyna Kolowca-Chmura Opracowanie okładki i DTP Stefan Łaskawiec Wydanie I, Kraków 2016 ISBN 978-83-64297-96-0 Wydawnictwo Galeria Książki www.galeriaksiazki.pl [email protected] Opracowanie wersji elektronicznej: Karolina Kaiser

Haleyowi Michaelowi Riordanowi na dobry początek. Bienvenido!

Podziękowania Chciałbym gorąco podziękować Glenowi Batesowi z ITS Agency, oficerowi Sandy’emu Peresowi z policji w San Antonio i porucznikowi McCully’emu z biura szeryfa hrabstwa Bexar za wszystkie informacje, Shelley Singer za rady, gangowi z Presidio Hill School za wsparcie, Erice Luckett za pomoc w subtelnościach hiszpańskiego, Ginie Maccoby i Kate Miciak za pomoc w doprowadzeniu do publikacji książki, Jimowi Glusingowi za opowieści, Lyn Belisle za zachęty, a w szczególności Becky Riordan, bez której by do tego wszystkiego nie doszło.

1 – Że kto? – zapytał mężczyzna zajmujący moje nowe mieszkanie. – Tres Navarre – wyjaśniłem. Przycisnąłem ponownie umowę najmu do zewnętrznych drzwi z moskitierą, żeby mógł ją sobie przeczytać. Na ganku małej przybudówki musiało być ze czterdzieści stopni. Chłodne powietrze z klimatyzowanego wnętrza broczyło przez siatkę w drzwiach i odparowywało na mojej twarzy. Z jakiegoś powodu było mi przez to jeszcze goręcej. Mężczyzna znajdujący się w moim mieszkaniu zerknął na umowę, po czym przyjrzał mi się spod przymrużonych powiek, jakbym był jakimś dziwacznym wytworem sztuki współczesnej. Przez metalową siatkę wyglądał pewnie jeszcze paskudniej niż w rzeczywistości – tęgi, koło czterdziestki, ostrzyżony na jeża, ze ściągniętymi rysami twarzy. Był nagi od pasa w górę i miał na sobie tego rodzaju spodenki z grubego poliestru, jakie noszą tylko nauczyciele WF-u. „Mów prostymi słowami” – pomyślałem. – Wynająłem to mieszkanie od piętnastego lipca. Pan miał się do tego czasu wyprowadzić. Dziś jest dwudziesty czwarty lipca. Wuefista nie okazał żadnej skruchy. Obejrzał się przez ramię; w telewizji pokazywali mecz bejsbolowy i akurat wydarzyło się coś ciekawego. Spojrzał na mnie ponownie, tym razem z lekką irytacją. – Słuchaj, dupku, powiedziałem Gary’emu, że potrzebuję chatę jeszcze na kilka tygodni – oświadczył. – Mój przelew nie przyszedł, kapujesz? Jeżeli chcesz się wprowadzić, to najwcześniej w sierpniu. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy. Na rosnącym obok schodów pekanie kilka tysięcy cykad wybrało akurat tę chwilę na rozpoczęcie swojego metalicznego śpiewu. Zerknąłem przez ramię na taryfiarza, który wciąż czekał przy krawężniku z włączonym taksometrem, z zamiłowaniem oddając się lekturze magazynu telewizyjnego. Spojrzałem ponownie na wuefistę i posłałem mu uśmiech – przyjazny, dyplomatyczny. – Hm… Powiem panu, co zrobimy – zacząłem. – Jutro przyjeżdża z Kalifornii ciężarówka z moimi rzeczami. To oznacza, że musi się pan stąd wyprowadzić jeszcze dziś. Ponieważ i tak od tygodnia mieszka pan

tu na mój rachunek, jestem skłonny dać panu dodatkową godzinę. Pójdę teraz po moje bagaże do taksówki, a kiedy wrócę, wpuści mnie pan do środka i zacznie się pakować. Gdyby gość mógł jeszcze bardziej zmrużyć oczy, z pewnością by to zrobił. – Co, do kurwy… Odwróciłem się do niego plecami i poszedłem do taksówki. Do samolotu nie zabrałem wiele bagażu – tylko jedną walizkę z ubraniami, drugą z książkami oraz Roberta Johnsona w transporterze. Wyjąłem rzeczy z bagażnika, poprosiłem taryfiarza, żeby zaczekał, po czym ruszyłem z powrotem chodnikiem. Pekany chrupały mi pod butami. Robert Johnson zachowywał się spokojnie; wciąż był otumaniony po traumatycznym locie. Dom nie prezentował się o wiele korzystniej, kiedy przyjrzałem mu się po raz drugi. Jak większość pozostałych olbrzymów drzemiących przy Queen Anne Street, budynek z numerem dziewięćdziesiąt miał dwie kondygnacje, dach pokryty starym, zielonym gontem, siding, z którego odłaziła farba, odsłaniając surowe drewno, i wielki przeszklony ganek uginający się pod tonami czerwonej bugenwilli. Prawa strona budynku, z której wystawał mniejszy ganek przybudówki, zsunęła się z fundamentów i opadła do tyłu. Wyglądało to tak, jakby połowa domu dostała udaru. Wuefista otworzył przede mną drzwi. A dokładniej mówiąc, stał w nich uśmiechnięty z kijem bejsbolowym w rękach. – Powiedziałem: „od sierpnia”, dupku – oświadczył. Postawiłem torby i pojemnik z Robertem Johnsonem na najniższym stopniu. Wuefista uśmiechnął się w taki sposób, jakby usłyszał świński dowcip. Na jednym z jego przednich zębów widać było jakiś ciemny osad. – Próbowałeś kiedyś zgłębnika dentystycznego? – zapytałem. Na czole wuefisty pojawiło się kilka nowych bruzd. – Że co…? – Nieważne – przerwałem. – Masz jakieś kartony czy wolisz wpakować swoje rzeczy do dużych worków na śmieci? Zgaduję, że taki facet jak ty wybierze pewnie worki. – Spierdalaj. Uśmiechnąłem się i wszedłem po schodach. Ganek był zbyt wąski, aby dało się tam wziąć zamach kijem bejsbolowym, więc wuefista spróbował ubóść mnie nim w klatkę

piersiową. Uchyliłem się, zrobiłem krok do przodu i chwyciłem go za nadgarstek. Przy zastosowaniu odpowiedniej siły można pobudzić pracę serca, podobnie jak za pomocą resuscytacji, uciskając punkt nei guan znajdujący się tuż powyżej nadgarstka. Chińskie babcie wtykają sobie we włosy długie szpile między innymi po to, żeby miały czym dźgnąć punkt nei guan, w razie gdyby któryś z członków rodziny dostał ataku serca. Kiedy uciśnie się to miejsce trochę mocniej, przez układ nerwowy przebiega dość nieprzyjemny ładunek elektryczny. Wuefista poczerwieniał, a jego ściągnięta twarz rozluźniła się pod wpływem szoku. Kij zastukotał na schodach. Mężczyzna zgiął się wpół, chwytając się za rękę, a ja wepchnąłem go do środka. Telewizor w salonie wciąż był włączony. Na ekranie komik, którego czasy świetności już dawno minęły, żłopał jasne piwo w otoczeniu pięciu czy sześciu cheerleaderek. Poza tym w pokoju znajdował się jedynie materac, w kącie sterta rzuconych ubrań i zdezelowany głęboki fotel. W kuchni na blacie zalegała góra brudnych naczyń i kartonowych opakowań po jedzeniu z fast foodów. Zapach przypominał coś pomiędzy smażonym mięsem a stęchłą wonią wilgotnych ubrań. – Odwaliłeś kawał dobrej roboty, urządzając to wnętrze – pochwaliłem go. – Teraz rozumiem, dlaczego… Kiedy się odwróciłem, wuefista stał tuż za mną, a jego pięść znajdowała się piętnaście centymetrów od mojej twarzy, na której miała za moment wylądować. Zrobiłem unik, przekręcając ciało na bok, i uderzyłem go od góry w nadgarstek. Drugą ręką wyrżnąłem go od dołu w łokieć, wyginając staw w niewłaściwą stronę. Jestem pewien, że go nie zwichnąłem, ale nie wątpię, że i tak zabolało jak diabli. Wuefista upadł na podłogę w kuchni, a ja poszedłem zwiedzić łazienkę. Szczoteczka do zębów, jeden ręcznik, najnowszy numer „Penthouse’a” na rezerwuarze. Słowem, wszystkie udogodnienia, jakich człowiek potrzebuje w domu. Znalezienie worków na śmieci i upchnięcie do nich rzeczy wuefisty zajęło mi niecałe piętnaście minut. – Zwichnąłeś mi rękę – poskarżył się. Wciąż siedział na podłodze w kuchni, zaciskając z całych sił powieki. Wyjąłem z gniazdka wtyczkę telewizora i wystawiłem go na zewnątrz. – Niektórzy stosują lód przy tego rodzaju urazach – powiedziałem, wysuwając fotel za drzwi. – Według mnie skuteczniejsza jest butelka z ciepłą wodą. Trzeba ogrzać łokieć, a za dwa dni ból będzie tylko

wspomnieniem. Jeśli dobrze pamiętam, zagroził, że mnie pozwie. Zagroził mi wieloma rzeczami, ale ja przestałem go już słuchać. Dopadło mnie zmęczenie, był upał i zacząłem sobie przypominać, dlaczego przez tyle lat trzymałem się z daleka od San Antonio. Wuefista odczuwał na tyle silny ból, że nie stawiając zbytniego oporu, pozwolił się wpakować do taksówki wraz z większością swoich rzeczy. Zapłaciłem taksiarzowi, żeby zawiózł go do jakiegoś motelu. Telewizor i fotel zostawiłem na trawniku przed domem. Wniosłem swoje rzeczy do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Otworzyłem transporter. Robert Johnson wypełzł ze środka. Czarne futro miał z jednej strony odgniecione w przeciwnym kierunku, a jego żółte oczy były szeroko otwarte. Zachwiał się lekko, stając po dłuższej przerwie na twardym gruncie. Rozumiałem, co czuje. Powąchał dywan i spojrzał na mnie z najwyższą pogardą. – Rrrau – powiedział. – Witaj w domu – odparłem.

2 – Nosiłem się z zamiarem, żeby go eksmitować – mruknął Gary Hales. Właściciel mieszkania nie wyglądał na przejętego moim zatargiem z poprzednim lokatorem. Nie istniało chyba nic, czym wydawałby się przejmować. Gary przypominał wyblakłą akwarelę. Jego oczy, głos i usta były delikatne i jasne, a skóra miała barwę spranego błękitu koszuli guayabera, którą akurat miał na sobie. Przeszło mi przez myśl, że gdyby złapał go mocniejszy deszcz, mógłby się zwyczajnie rozpuścić. Wgapiał się w umowę najmu, jakby próbował sobie przypomnieć jej treść. Potem przeczytał ją ponownie, poruszając bezgłośnie ustami i wodząc linijka za linijką czarnym długopisem trzymanym w drżącej dłoni. Zatrzymał się przy podpisie. – Jackson? – Formalnie rzecz biorąc, tak – wyjaśniłem – ale w praktyce Tres, jak Trzeci. W ten sposób zwracają się do mnie wszyscy ludzie. Chyba że byłby pan moją matką i byłby pan na mnie wkurzony, wtedy nazwałby mnie pan Jacksonem. Gary wpatrywał się we mnie pustym wzrokiem. – Od czasu do czasu bywam również nazywany „dupkiem” – podsunąłem. Jasne oczy Gary’ego się zaszkliły. Uznałem, że musiał stracić wątek, kiedy powiedziałem „formalnie rzecz biorąc”, ale wtedy on zrobił coś zaskakującego. – Jackson Navarre? – powiedział powoli. – Jak ten szeryf, co go puknęli? Wyciągnąłem Gary’emu z ręki umowę najmu i ją złożyłem. – Tak. – Skinąłem głową. – Tak samo. Wtedy rozdzwoniła się ściana. Wzrok Gary’ego podążył nieśpiesznie w stronę miejsca, z którego wydobywał się dźwięk. Czekałem na wyjaśnienie. – Zażądała, żebym podał jej numer – wyjaśnił takim tonem, jakby sobie o czymś przypomniał. – Obiecałem, że jutro zmienię nazwisko na pańskie.

Powlókł się na drugą stronę pokoju i wyciągnął ze ściany wmontowaną w nią na stałe deskę do prasowania. W znajdującej się za nią wnęce stał stary, czarny telefon z tarczą numeryczną. Odebrałem po czwartym dzwonku. – Mamo, jesteś niesamowita – powiedziałem. Westchnęła głośno do słuchawki, chyba z zadowoleniem. – Po prostu dawny adorator z Southwestern Bell. To kiedy przychodzisz? Zamyśliłem się. Nie uśmiechało mi się to, zwłaszcza po ostatnim razie. Tyle że potrzebowałem jakiegoś środka lokomocji. – Może dziś wieczorem. Pożyczyłbym volkswagena, jeżeli wciąż go masz. – Stoi u mnie w garażu od dziesięciu lat – powiedziała. – Jeśli tylko uważasz, że zapali, to możesz go sobie wziąć. Domyślam się, że odwiedzisz dziś wieczorem Lillian. W głębi domu matki rozległ się dźwięk rozpoczynanej partyjki bilardu. Ktoś się roześmiał. – Mamo… – Dobrze, już dobrze, o nic więcej nie pytam. Do zobaczenia później, najdroższy. Gary poczłapał z powrotem do swojego mieszkania, a ja zerknąłem na zegarek. Trzecia po południu czasu San Francisco. Mimo że była sobota, wciąż miałem szansę dodzwonić się do Mai Lee z Terrence & Goldman. Nic z tego. Kiedy jej poczta głosowa skończyła wyjaśniać sens terminu „standardowe godziny pracy”, podałem swój nowy numer, po czym zamilkłem, zastanawiając się, co powiedzieć. Wciąż miałem przed oczami twarz Mai z tamtego poranka, kiedy o piątej podrzuciła mnie na lotnisko w San Francisco. Roześmiana dała mi siostrzanego całusa. Zachowywała się tak uprzejmie, że jej nie poznawałem. Odłożyłem słuchawkę. W spiżarni znalazłem ocet winny i sodę oczyszczoną. Następną godzinę poświęciłem na usuwanie śladów i zapachów pozostawionych w łazience przez poprzedniego lokatora, podczas gdy Robert Johnson wprawiał się we wspinaczce na zasłonę od prysznica. Krótko przed zachodem słońca rozległo się pukanie do drzwi. – Matka – mruknąłem pod nosem. Wyjrzałem przez okno i stwierdziłem z ulgą, że na podjeździe stoi dwóch umundurowanych policjantów. Opierali się o radiowóz. Otworzyłem drzwi i moim oczom ukazała się druga najbrzydsza twarz, jaką tego dnia zobaczyłem przez

moskitierę. – Ktoś wręczył mi tę oto skargę złożoną przez niejakiego Boba Langstona z Queen Anne Street 90. Gość jest pewnie jakąś wojskową ciotą. Mówi, że został napadnięty. Wspomniał o wtargnięciu do mieszkania. Na Boga, ten cały Langston twierdzi, że jakiś szaleniec o nazwisku Navarre próbował go zaciukać ciosami karate. Byłem zaskoczony, jak bardzo się zmienił. Jego policzki zapadły się i przypominały kratery. Wyłysiał tak mocno, że dla zachowania pozorów musiał zakrywać czubek głowy pożyczką z przetłuszczonych włosów. Jeżeli czegokolwiek mu przybyło, to brzucha i wąsów. Brzuch opadał na dziesięciokilogramową sprzączkę od paska. Wąsy zakrywały usta, zwisając niemal do poziomu podwójnego podbródka. Jako dzieciak zawsze się zastanawiałem, w jaki sposób zapala papierosa, nie wzniecając pożaru na twarzy. – Jay Rivas – powiedziałem. Może się uśmiechnął. Nie sposób było powiedzieć, co się dzieje pod tymi wąsiskami. Jakimś cudem trafił do ust papierosem i nieśpiesznie się zaciągnął. – Wiesz, co im odpowiedziałem? – zapytał Rivas. – Że nie ma mowy. Nie ma mowy, żeby ten chłoptaś Jackson Navarre wrócił do naszego miasta z San Pedalisco i wniósł promyk radości w moje ponure życie. To właśnie im powiedziałem. – Jay, to nie było karate, tylko tai-chi chuan. Całkowicie defensywna sztuka walki. – Odpierdoliło ci, chłopcze? – Oparł dłoń na ościeżnicy. – Mało brakowało, a odrąbałbyś gościowi rękę. Istnieje jakiś powód, dla którego nie miałbym ci zapewnić darmowego pobytu w naszym Stanowym Przytułku? Odesłałem go do Gary’ego Halesa i mojej umowy najmu, następnie wspomniałem o niezbyt serdecznym przyjęciu, jakie zgotował mi pan Langston. Na Rivasie nie zrobiło to chyba większego wrażenia. Tyle że dokonania mojej rodziny jakoś nigdy nie robiły większego wrażenia na Jayu Rivasie. Pod koniec lat siedemdziesiątych prowadził z moim tatą śledztwo, które nie skończyło się najlepiej. Tata wyraził wtedy swoje niezadowolenie przed znajomymi z policji z San Antonio. Minęło dwadzieścia lat, a oficer śledczy Rivas nadal zajmował się mało istotnymi rozbojami. – Coś szybko dotarłeś na miejsce, Jay – zauważyłem. – Powinienem się poczuć wyróżniony czy zawsze wysyłają cię do tego rodzaju błahostek?

Rivas wydmuchnął dym przez wąsiska. Podwójny podbródek nabrał pięknego odcienia czerwieni, zupełnie jak u ropuchy. – Wejdźmy do środka, to sobie pogadamy – zaproponował spokojnym tonem. Dał mi znak, żebym otworzył drzwi z moskitierą. Co się nie wydarzyło. – Klimatyzacja przestaje wyrabiać, panie oficerze – wyjaśniłem. Wpatrywaliśmy się w siebie przez jakieś dwie minuty. Potem mnie rozczarował. Wycofał się ze schodów. Włożył papierosa do ust i wzruszył ramionami. – W porządku, chłopcze – powiedział. – Chciałem tylko, żebyś załapał aluzję. – To znaczy? Tym razem bez wątpienia się uśmiechnął. Zobaczyłem, jak papieros zmienia pozycję między wąsiskami. – Wetkniesz nos w coś innego, to dopilnuję, żebyś miał odpowiednio miłych kolegów w celi. – Jay, jesteś doprawdy przepełnioną miłością istotą ludzką. – Mam to gdzieś. Rzucił niedopałek na wycieraczkę Boba Langstona, na której znajdował się napis „Bóg w dom”, po czym odmaszerował w stronę radiowozu, gdzie czekało na niego dwóch mundurowych. Patrzyłem, jak odjeżdżają Queen Anne Street. Potem wróciłem do środka. Rozejrzałem się po nowym domu – po pokrytym pleśniowymi bąblami suficie, po szarej farbie odłażącej ze ścian. Spojrzałem na Roberta Johnsona. Siedział w otwartej walizce i wpatrywał się we mnie z obrażoną miną. Subtelna sugestia. Wykręciłem numer Lillian z gorączkowością właściwą człowiekowi, który musi się czegoś napić po zażyciu meskaliny. Było warto. – Tres? – powiedziała, wymazując dziesięć ostatnich lat mojego życia z taką łatwością, jakby wyciągnęła chusteczkę z pudełka. – Tak. Dzwonię z nowego mieszkania. Jeżeli można je tak nazwać. Milczała chwilę. – Nie sprawiasz wrażenia uradowanego. – Drobnostka. Później ci opowiem. – Nie mogę się doczekać. Rozmowa zamarła na dłużej. Był to ten rodzaj ciszy, kiedy człowiek przyciska słuchawkę do ucha, próbując na siłę przepchnąć się przez nią

na drugą stronę. – Kocham cię – powiedziała. – Za szybko to mówię? Przełknąłem gulę w gardle. – Pasuje ci dziewiąta? Wcześniej muszę wyzwolić volkswagena z garażu matki. Lillian się roześmiała. – Pomarańczowe Cacko nadal jest na chodzie? – Mam nadzieję. Mam dziś randkę z seksowną dziewczyną. – I to jaką! Rozłączyliśmy się. Zerknąłem na Roberta Johnsona, który nadal siedział w walizce. – Jakoś to przeżyjesz – powiedziałem do niego. Miałem poczucie, jakby znów był rok 1985. Miałem dziewiętnaście lat, tata żył, a ja wciąż kochałem tę dziewczynę, z którą planowałem się ożenić od szkoły średniej. Pruliśmy sto dziesięć na godzinę autostradą I35 starym volkswagenem, który wyciągał tylko setkę, uganiając się za paskudną tequilą i jeszcze paskudniejszym napojem waniliowym marki Big Red. Szampan nastolatków. Ponownie się przebrałem i wezwałem taksówkę. Próbowałem przypomnieć sobie, jak smakuje big red tequila. Wątpiłem, czy kiedykolwiek zdołam wypić coś takiego z uśmiechem na ustach, ale byłem gotów spróbować.

3 Broadway Street, którą jechałem z Queen Anne do domu matki, była upstrzona różowymi restauracjami meksykańskimi. Nie były to rodzinne knajpki, które pamiętałem z czasów szkoły średniej, ale sieciówki z neonowymi szyldami i pastelowymi flamingami namalowanymi na ścianach. Mijałem jakąś chyba co kilometr. Charakterystyczne punkty dzielnicy Alamo Heights poznikały. Montaniosowie sprzedali 50-50 Bar, ulubioną spelunę ojca. Sill’s Snack Shack zmienił nazwę na Texaco. Większość tego rodzaju miejsc, założonych przez ludzi, których znałem, została wykupiona przez bezpłciowe ogólnokrajowe sieciówki. Wiele wystaw było zabitych deskami, a wywieszone trochę bez przekonania tabliczki „Do wynajęcia” zdążyły tak mocno wyblaknąć, że stały się praktycznie nieczytelne. Miasto nadal mieniło się niezliczonymi odcieniami zieleni. Mijałem kolejne przecznice, a budynki niezmiennie otaczała gęstwina starych dębów, akacji i teksańskich bobowców. Był to ten rodzaj nasyconej zieleni, jaki w miastach widuje się tylko zaraz po obfitym deszczu. Kiedy taksówka skręciła w Vandiver, słońce chyliło się już ku zachodowi. Temperatura wciąż wynosiła trzydzieści pięć stopni. W San Antonio nie występowały delikatne, popołudniowe kolory, jakie znałem z San Francisco, ani rzucające cienie wzgórza, ani mgła przesłaniająca panoramę turystom podziwiającym widok z mostu Golden Gate. W San Antonio człowiek miał do czynienia ze światłem z prawdziwego zdarzenia – wyostrzającym wszystko, na co padało, wyodrębniającym każdy przedmiot z masy gorącego powietrza. Słońce nie spuszczało miasta z oka do ostatniej chwili przed zanurkowaniem pod horyzont. Człowiek miał poczucie, jakby wpatrywało się w niego uważnie i mówiło: „Jutro dam ci popalić”. Vandiver Street zupełnie się nie zmieniła. Spryskiwacze wycinały koła na wielkich trawnikach, a przypominający duchy emeryci gapili się bezmyślnie przez panoramiczne okna białych, zbudowanych po drugiej wojnie światowej domów. Jedyną odmianą było nowe wcielenie domu matki. Gdybym nie rozpoznał wielkiego dębu i podwórka pokrytego żołędziami i kępkami dzikich truskawek, kazałbym taksiarzowi jechać

dalej. Zresztą i tak najchętniej bym się nie zatrzymywał. Dom został otynkowany. Miał oliwkowe mury i dach pokryty jasnoczerwoną dachówką. Kiedy ostatni raz go widziałem, przypominał raczej drewnianą chatę. Jeszcze wcześniej udawał projekt Franka Lloyda Wrighta. Matka z czasem zaprzyjaźniła się z kilkoma ekipami budowlanymi, które funkcjonowały dzięki jej regularnym zleceniom. – Tres, najdroższy – powitała mnie w drzwiach. Chwyciła mnie za twarz i przyciągnęła ją do siebie, żeby mnie pocałować. Zupełnie się nie zmieniła. Mimo sześćdziesięciu pięciu lat wciąż mogła uchodzić za trzydziestkę. Miała na sobie luźną gwatemalską sukienkę w kolorze fuksji, z niebieskimi szwami. Czarne włosy spięła kilkoma różnobarwnymi wstążkami. Z wnętrza domu wypływał zapach waniliowego kadzidła. – Świetnie wyglądasz, mamo. – Mówiłem szczerze. Uśmiechnęła się, chwyciła mnie pod rękę i wciągnęła do środka. Poprowadziła mnie w stronę stołu do bilardu, który znajdował się na dalekim końcu wielkiego salonu. Wystrój zmienił się z późnej bohemy na wczesne Santa Fe, ale generalna idea pozostała ta sama: „nawciskać rzeczy, gdzie tylko się da”. Półki i stoliki uginały się od zabytkowych noży, lalek z papier mâché, rzeźbionych drewnianych kasetek, replik wilków wyjących do replik księżyców, neonowych kaktusów i innych podobnych błyskotek. Przy stole bilardowym stali moi trzej znajomi ze szkoły średniej. Uścisnąłem dłoń Barry’emu Williamsowi i Tomowi Cavagnarze. Za dawnych lat graliśmy razem w reprezentacji uczelni. Przyszli w odwiedziny, ponieważ matka uwielbiała zabawiać gości partyjkami bilardu i piwem. Skinąłem głową w stronę Jessa Makara, który kończył studia, kiedy ja byłem na pierwszym roku. Jessa zastałem w domu matki, ponieważ był jej chłopakiem. Zadali kilka konwencjonalnych, uprzejmych pytań, a kiedy na nie odpowiedziałem, wrócili do przerwanej partyjki bilardu. Matka zaprowadziła mnie do kuchni. – Jess ładnie się starzeje – zauważyłem. Zacisnęła usta i posłała mi gniewne spojrzenie, odwracając się w stronę lodówki. Podała mi butelkę shiner bocka. – Nawet nie zaczynaj, Jackson. Kiedy zwracała się do mnie w ten sposób, używając imienia, które przejąłem po ojcu i dziadku, nigdy nie byłem pewien, czy ruga tylko

mnie, czy całą męską linię Navarre. Pewnie i to, i to. – Mógłbyś mu przynajmniej dać szansę – powiedziała, siadając przy stole. – Po tylu latach, które przemęczyłam się u boku twojego ojca, a potem kiedy chodziłeś do szkoły, mam chyba prawo do własnych wyborów. Od rozwodu matka dokonała wielu wyborów. W ciągu piętnastu lat przemieniła się z mistrzyni w pieczeniu ciasta pekanowego w konkursie zorganizowanym przez Żony Texas Cavaliers w działającą na własny rachunek artystkę, amatorkę wielkich płócien, młodszych mężczyzn i filozofii New Age. Ponownie się uśmiechnęła. – Powiedz lepiej, co z Lillian. – Nie wiem. Zamilkła, jakby oczekiwała ode mnie wyznania win. – Przynajmniej wiedziałeś, że należy wrócić – zasugerowała. Tak naprawdę chciała, żebym powiedział: ożeniłbym się z Lillian choćby jutro na podstawie samych listów i rozmów telefonicznych, za pomocą których komunikowaliśmy się od czasu, gdy niespodziewanie odezwała się do mnie dwa miesiące temu. Właśnie coś takiego chciała usłyszeć matka. Byłaby to zresztą prawda. Bez słowa upiłem łyk shiner bocka. Matka skinęła głową, jakbym odpowiedział na jej pytanie. – Zawsze to wiedziałam. Cóż za kreatywna kobieta. Nie miałam wątpliwości, że kiedyś wrócisz. – No. – A śmierć twojego ojca? Podniosłem wzrok. Frenetyczna energia, którą zwykle emanowała jak ktoś skropiony obficie perfumami, całkowicie się ulotniła. Ostatnie pytanie zadała całkowicie poważnie. – Co masz na myśli? – zapytałem. Oczywiście wiedziałem, co ma na myśli. Czy przyjechałem również po to, żeby się z tym zmierzyć, czy zdążyłem się już pogodzić z jego śmiercią? Matka wpatrywała się we mnie, czekając na odpowiedź. Spuściłem wzrok na piwo. Mały baran z etykiety również się na mnie gapił. – Nie wiem – stwierdziłem. – Sądziłem, że po upływie dziesięciu lat sprawy będą wyglądały inaczej. – To zrozumiałe, najdroższy. Skinąłem głową, nie podnosząc wzroku. Z sąsiedniego pokoju dobiegł głuchy odgłos wbitej z całej siły bili. Po chwili matka westchnęła.

– Wciąż macie z Lillian czas – powiedziała. – Ale jeśli chodzi o twojego ojca… tu sprawa wygląda inaczej. Daj sobie z tym spokój, Tres. Wiele się pozmieniało. Piętnaście minut później, po trzykrotnej samochodowej resuscytacji i wielu siarczystych przekleństwach, mój volkswagen kabriolet zarzęził, obudził się do życia i perkocząc i podskakując, przetoczył się po podjeździe. Silnik wydawał niepokojące dźwięki, ale nie gorsze niż dziesięć lat wcześniej, kiedy uznałem, że samochód nie dojedzie do Kalifornii. Z przodu nadal nie działało lewe światło. Kubek, z którego piłem piwo w 1985 roku, stał wciśnięty między fotel a hamulec ręczny. Pomachałem matce, która nie postarzała się od dwóch dekad. – Wiele się pozmieniało – powtórzyłem trochę w nadziei, że sam w to uwierzę.

4 – Teraz już bez wątpienia jestem zakochana – powiedziała Lillian, skosztowawszy drinka. Idealna margarita zostałaby przyrządzona z lodem, a nie przyniesiona z lodówki. Świeżo wyciśnięta limonka, nigdy nie zmiksowana. Raczej cointreau niż triple sec. Jeżeli tequila, to tylko marki Herradura Anejo, która jeszcze kilka lat temu była dostępna tylko za granicą. Wszystkie trzy składniki w tej samej ilości. A bez soli na krawędzi byłoby to najzwyklejsze daiquiri. Usiadłem na kanapie obok Lillian i spróbowałem swojej margarity. Była znośna, choć minęło kilka lat od czasu, gdy pracowałem jako barman. – No cóż, nie jest to wprawdzie big red… – stwierdziłem z żalem. Uśmiech Lillian był cudowny, wokół jej oczu pojawiło się kilka zmarszczek. – Nie można mieć wszystkiego. Jej twarz wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętałem: miała wszystkiego w lekkim nadmiarze. Oczy były odrobinę za duże, jak u kotki; tęczówki kryły w sobie trochę za wiele brązów, błękitów i szarości, aby można je było nazwać zielonymi. Usta miała szerokie, nos tak smukły, że niemal szpiczasty. Spomiędzy jasnobrązowych włosów, które opadały jej teraz do ramion, wyzierało tyle jasnych i rudych pasemek, że straciły jednolity wyraz. Poza tym miała za dużo piegów, które uwidaczniały się zwłaszcza o tej porze roku, na powakacyjnej opaleniźnie. W jakiś przedziwny sposób wszystko to czyniło ją piękną. – Jak rozumiem, Tres, masz za sobą koszmarny dzień. Jestem pełna uznania, że wciąż trzymasz się na nogach. – Nie ma takiej zgryzoty, której nie potrafiłyby uleczyć enchilada i towarzystwo pięknej kobiety. Wzięła mnie za rękę. – Masz jakąś konkretną na myśli? – Z kurczakiem w sosie mole – odpowiedziałem po chwili zastanowienia. Walnęła mnie w udo i wyzwała od takich i owakich. Wiedzieliśmy doskonale, że nie zarezerwujemy stolika w Mi Terra na

sobotni wieczór. Należało się po prostu wcisnąć do pierwszej sali, gdzie kłębił się tłum turystów i mieszkańców San Antonio, zamachać plikiem banknotów i liczyć na to, że w ciągu godziny dadzą nam jakiś stolik. Było warto. Dostaliśmy miejsce niedaleko piekarni, gdzie co kilka minut z pieców wyciągano tace z cynamonowymi pan dulce w neonowych kolorach. Bożonarodzeniowe lampki wciąż wisiały na ścianach, a mariachi było wokół nas jak mrówek, tyle że byli od nich znacznie bardziej tłuści. Zagroziłem Lillian, że każę im zagrać przy naszym stoliku Guantanamerę, jeżeli nie pozwoli, żebym to ja zaprosił ją na kolację. Roześmiała się. – Podstępny jesteś. A ja jestem zamożną bizneswoman. Obiecała, że następnego dnia pokaże mi swoją galerię. Była to niewielka klitka w La Villicie, którą prowadziła z Beau Karnauem, swoim mentorem ze studiów. Żyli głównie ze sprzedaży turystom meksykańskich wyrobów ludowych. – Tworzysz coś? – zapytałem. Spuściła na moment wzrok, uśmiech nieco przygasł jej na twarzy. Drażliwy temat. Dziesięć lat wcześniej, kiedy wyjeżdżałem z San Antonio, Beau Karnau i Lillian prowadzili wiele rozmów na temat jej kariery – o pokazach w Nowym Jorku, ekspozycjach w muzeach, zmienianiu oblicza nowoczesnej sztuki fotograficznej. Świat miał ponownie odkryć geniusz Beau (doceniał go ponoć przez jakieś trzy miesiące w latach sześćdziesiątych), a Lillian miała wdrapać się po jego plecach ku sławie. Teraz, dziesięć lat później, Beau i Lillian zajmowali się sprzedawaniem bibelotów. – Nie mogę temu poświęcać tyle czasu, co na studiach – przyznała. – Ale niedługo to się zmieni. Mam kilka nowych pomysłów. Postanowiłem nie drążyć sprawy. Kiedy wielki kelner z jeszcze większymi wąsami przyszedł odebrać zamówienie, Lillian zmieniła temat. – A co u ciebie? Przyjechałeś tu przecież, nie masz pracy. Pewnie nie jest łatwo prowadzić działalność bez licencji prywatnego detektywa. Wzruszyłem ramionami. – Niektóre firmy wolą taką nieformalną pomoc przy jakichś szemranych sprawach, których nie trzeba później ujmować w księgowości. Dostałem parę namiarów. Maia ma masę znajomych. Natychmiast pożałowałem, że wypowiedziałem jej imię. Wylądowało

między nami jak cegła rzucona na środek stolika. Lillian zlizywała powoli sól z krawędzi kieliszka. Jej twarz nie zmieniła wyrazu. – Zawsze możesz zarabiać na eksmitowaniu uciążliwych lokatorów – zasugerowała. – Albo pomagać ci w sprzedaży dzieł sztuki. Posłała mi krzywy uśmiech. – Kiedy trzeba będzie wykręcać ludziom ręce, żeby kupili moje prace, będę wiedziała, że czas odłożyć aparat i pędzel. Kelner powrócił szybko z miską masła i koszykiem wielkości cylindra wypełnionym domowymi tortillami. Niestety zaraz po nim przy naszym stoliku pojawił się Fernando Asante. – Niech mnie kule biją, jeśli to nie chłopak Jacka ​Navarre! – zawołał. Nie zdążyłem odłożyć posmarowanej masłem tortilli, a już ściskałem mu dłoń, wpatrując się w ogorzałą twarz i klawiaturę uśmiechniętych, ozłoconych zębów. Włosy Asantego były tak przerzedzone i natłuszczone, aby dało się je zaczesać do tyłu, że równie dobrze mogłyby być narysowane markerem. Wstałem i przedstawiłem Lillian najstarszemu radnemu San Antonio. Jakby nie miała pojęcia, kto to jest. Jakby nie znali go wszyscy czytelnicy rubryki towarzyskiej w „Express-News”. – Oczywiście – powiedział Asante. – Pamiętam pannę Cambridge. Tydzień fiesty. Otwarcie Travis Center z Danem Sheffem. Asante miał talent do zapamiętywania nazwisk, a to ostatnie zwaliło się na nasz stolik niczym kolejna cegła. Lillian lekko się skrzywiła. Radny tylko się uśmiechnął. Ja też odpowiedziałem uśmiechem. Mężczyzna o wyraźnie anglosaskim pochodzeniu stanął za plecami Asantego i czekał cierpliwie z nieobecnym, ponurym wyrazem twarzy, charakterystycznym dla większości ochroniarzy. Miał jakieś sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, czarne kręcone włosy, a jego strój składał się z ciężkich butów, dżinsów, T-shirtu i lnianej marynarki. Miał też masę mięśni. On akurat się nie uśmiechał. – Jakiś czas temu pisały o panu nawet gazety w San Francisco – zauważyłem. Zrobił najbardziej skromną minę, na jaką go było stać. – Otwarcie Travis Center. Kilka milionów dodatkowych wpływów do miejskiej kasy. Przyjaciele dzwonili do mnie z całego kraju, mówili, że oglądali transmisję. – Chodziło mi raczej o artykuł o panu i pańskiej sekretarce w parku Brackenridge.

Lillian stłumiła śmiech, udając, że zakrztusiła się margaritą. Uśmiech w jednej chwili zniknął z twarzy Asantego, zaraz potem powrócił, choć przypominał raczej grymas. Przez kilka sekund nikt się nie odzywał. W przeszłości wielokrotnie widziałem, jak obrzucał takim spojrzeniem mojego tatę, kiedy skakali sobie do gardeł. Byłem szczerze dumny z faktu, że obrzucił nim mnie. Pomyślałem, że gdziekolwiek znajduje się teraz mój ojciec, prawdopodobnie odgryza końcówkę cygara i zaśmiewa się do rozpuku. Pilnujący go wielkolud wyczuł chyba zmianę atmosfery i wyszedł zza pleców Asantego, stając obok naszego stolika. – Będziemy zaszczyceni, jeśli się do nas przysiądziecie – powiedziałem. – Kolacja we czwórkę? – Dziękuję, Jack – odparł radny. Drugi raz tamtego dnia ktoś nazwał mnie imieniem mojego ojca. Poczułem się dziwnie. – Słyszałem, że na dobre wróciłeś do miasta. – Nie wyglądał na specjalnie zachwyconego tym faktem. – Trudno teraz znaleźć tu jakąś pracę. Gdybyś miał z tym problem, daj mi znać. – Dzięki. – Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. – Uśmiech zawodowego polityka rozjaśnił ponownie jego twarz. – Niecodziennie się zdarza, że szeryf hrabstwa Bexar zostaje zastrzelony. Twój tata… to była niefajna śmierć. Uśmiech nie znikał z twarzy Asantego. Zliczałem złote koronki na jego zębach, zastanawiając się, jak mocno musiałbym w nie wyrżnąć, żeby pękły. – Zawsze żałowałem, że nie zdołałem jeszcze jakoś pomóc waszej rodzinie, Jack, ale tak szybko opuściłeś wtedy miasto. Jak zając: usłyszałeś wystrzał i smyrg, zaraz potem byłeś już w Kalifornii. Młoda kobieta z pomarańczowymi włosami, w połyskującej sukni podeszła od tyłu do Asantego i zatrzymała się z szacunkiem w pewnej odległości za jego plecami. Asante zerknął na nią i skinął głową. – No cóż, czas na obiadek – powiedział, klepiąc się po brzuchu. – Tak jak powiedziałem, Jack, daj znać, gdybyś tylko czegoś potrzebował. Miło było panią ponownie spotkać, panno Cambridge. Fanklub Asantego podążył za nim do pobliskiego stolika. Moja enchilada była prawdopodobnie przepyszna. Nie pamiętam. Koło północy odwiozłem Lillian pod jej dom; jechaliśmy z opuszczonym dachem. Gwiazdy świeciły na niebie, a powietrze było ciepłe i czyste jak świeże pranie.

– Przykro mi z powodu Asantego – powiedziała po chwili milczenia. Wzruszyłem ramionami. – Niepotrzebnie. Kiedy człowiek wraca po tak długiej przerwie do domu, czekają go również spotkania z palantami różnej maści. Wzięła mnie za rękę, kiedy wjechaliśmy na podjazd. Siedzieliśmy, słuchając muzyki conjunto dobiegającej z sąsiedniego domu. Okna były rozświetlone na pomarańczowo. Ludzie otwierali butelki piwa, rozmawiali głośno po hiszpańsku, a akordeon Santiago Jimeneza zawodził Ay Te Dejo En San Antonio. – Tak czy inaczej miałeś trudny dzień – powiedziała Lillian. – Pewnie będziemy potrzebowali trochę czasu, żeby wszystko na nowo poukładać. Uniosła moją dłoń do swoich ust. Patrzyłem na nią, wspominając dzień, kiedy po raz pierwszy pocałowałem ją w tym samochodzie. Była wtedy ubrana w białą sukienkę na ramiączkach, włosy miała krótkie, z lekką grzywką. Mieliśmy wtedy chyba po szesnaście lat. Pocałowałem ją również teraz. – Próbowałem sobie poukładać sprawy przez ostatnich dziesięć lat – powiedziałem. – Teraz może być już chyba tylko łatwiej. Patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłem odczytać. Miała już coś powiedzieć, ale zamiast tego mnie pocałowała. Trudno było prowadzić dalej rozmowę. W końcu się odezwałem. – Robert Johnson będzie wściekły, jeśli nie przyniosę mu resztek z kolacji. – A co by powiedział na enchiladę na śniadanie? – zasugerowała. Weszliśmy do środka.

5 U Lillian wszystko wydawało się znajome: od lnianej pościeli po cytrusową woń jej włosów, którą poczułem, kiedy w końcu zanurzyłem w nich twarz i usnąłem. Miałem nawet nadzieję, że Lillian w końcu mi się przyśni, jak za dawnych czasów. Ale tak się nie stało. Sen z początku przypominał pokaz slajdów – zdjęcia taty w gazetach, nagłówki w „Express-News”, które tamtego lata wryły mi się na trwałe w pamięć. Zaraz potem przeniosłem się do wiosennego poranka w maju 1985 roku. Stałem na werandzie przed domem taty w Olmos Park. Stary, zdezelowany pontiak, prawdopodobnie rocznik 1976, z przyciemnionymi szybami, bez tablicy rejestracyjnej, zatrzymał się przy krawężniku akurat w chwili, kiedy ojciec przechodził z podjazdu ku drzwiom frontowym, niosąc dwie siatki zakupów. Carl Kelley, jego zastępca i najlepszy przyjaciel, podążał kilka kroków za nim. Z jakiegoś powodu zapamiętałem dokładnie, co Carl trzymał w rękach – dwunastopak budweiserów w jednej i arbuza w drugiej. Otworzyłem im drzwi. Miałem przekrwione oczy od wkuwania przed ostatnią turą kończących pierwszy rok egzaminów na Texas A&M University. Tata nigdy nie był tak gruby jak wtedy – niemal sto czterdzieści kilogramów mięśni i tłuszczu wciśniętych w wielkie dżinsy i koszulę w kratę. Strużki potu wypływały mu spod brzegu kapelusza z szerokim rondem i ściekały po skroniach, kiedy wdrapywał się z wysiłkiem po schodach z cygarem zwisającym z kącika ust. Podniósł wzrok i posłał mi jeden ze swoich chytrych uśmieszków. Zaczął coś mówić, pewnie jakąś kąśliwą uwagę pod moim adresem. W torbie spoczywającej w jego prawej ręce powstał nagle niewielki otwór. Ze środka wystrzelił biały strumień mleka. Tata zmarszczył brwi. Drugi pocisk wyleciał z przedniej części jego kapelusza. Próbujący niezdarnie dobyć broni Carl padł na ziemię w poszukiwaniu osłony w tej samej chwili, gdy mój tata padł martwy na ziemię. W chwili śmierci trzy miesiące dzieliły go od emerytury. Arbuz rozbryzgnął się na chodniku w jasnoczerwoną gwiazdę. Szary pontiak ruszył i odjechał. Kiedy obudziłem się sam w łóżku Lillian, z sąsiedniego domu nie dobiegały już dźwięki conjunto. Szklana żurawinowa lampka nocna

paliła się, zabarwiając na różowo kwadratowe plamy z księżycowej poświaty rozlane na drewnianej podłodze. Przez otwarte drzwi sypialni widziałem nagą Lillian stojącą w salonie. Obejmowała się rękami, wpatrując się w zdjęcie wiszące na ścianie. Zawołałem ją, ale chyba mnie nie usłyszała. Podszedłem do niej od tyłu i położyłem jej dłonie na ramionach. Zamarła, ale nie oderwała wzroku od zdjęcia. Była to jedna z jej wczesnych prac z czasów studiów – czarno-biały fotograficzny kolaż zwierząt, ludzkich twarzy, owadów, budynków, ręcznie malowanych i połączonych w jedną sur​realistyczną masę. Pamiętam grudniowy weekend, kiedy tworzyła tę zaliczeniową pracę semestralną. Robiłem wtedy wszystko, żeby ją zdekoncentrować. Skończyło się tym, że skrawki fotografii leżały rozrzucone na łóżku, a ich część przyczepiła się do naszych swetrów. – Naiwna – powiedziała w zamyśleniu. – Beau zabierał mnie na wieś. Trzęśliśmy się z zimna przez całą noc w śpiworach na jakimś zapomnianym przez Boga i ludzi wzgórzu pod Blanco tylko po to, żeby zrobić jedno zdjęcie deszczu meteorów, albo leźliśmy o świcie przez dwudziestoarowe pastwisko, żeby złapać odpowiednie oświetlenie jakiegoś wiatraka. Kiedy potem oglądałam moje stare kolaże, jak ten, myślałam, jakie strasznie były łatwe. – Może naiwność niesłusznie cieszy się złą opinią – zauważyłem. Staliśmy tam jeszcze przez chwilę razem, wpatrując się w jej pracę. – To dziwne uczucie – powiedziała. – Kiedy tu jesteś. – Wiem. Oparła o mnie głowę. Napięcie nie ustępowało z jej ramion. – O co jeszcze chodzi? – zapytałem. Zawahała się. – Wystąpiły pewne komplikacje. Pocałowałem ją w ucho. – Chciałaś, żebym tu przyjechał. Przyjechałem. Nie ma w tym żadnej komplikacji. Dopiero kiedy się odwróciła, zobaczyłem, że ma łzy w oczach. – Powiedz, Tres, przed czym uciekałeś, wyjeżdżając z San Antonio? – Już ci mówiłem. Przed perspektywą, że spędzę resztę życia w Teksasie, przed ideą małżeństwa, przed ścieżkami kariery, które zdaniem innych powinienem obrać… Pokręciła głową. – Nie o to mi chodziło. Dlaczego wyjechałeś akurat wtedy, zaraz po

śmierci ojca? Objąłem ją od tyłu i przyciągnąłem mocno do siebie, próbując się zatracić w cytrusowym zapachu jej włosów. Zamknąłem oczy, przyciskając je do jej policzka, i zobaczyłem znów fotografię ojca w gazecie i nagłówek, który znałem na pamięć: „Szeryf Jackson Navarre zastrzelony w brutalnym napadzie we czwartek wieczorem przed swoim domem w Olmos Park. Zastępca szeryfa Kelley oraz syn szeryfa przyglądali się bezradnie odjeżdżającym zabójcom”. Twarz ojca ze zdjęcia wpatrywała się we mnie z szyderczym uśmiechem, jakby podpis pod fotografią był jakimś prywatnym dowcipem, którym chciał się podzielić. – Może dlatego, że gdziekolwiek szedłem – zacząłem tłumaczyć – wszędzie widziałem jego śmierć. Zupełnie jakby miasto było skażone. Skinęła głową i ponownie skierowała wzrok na swój kolaż. – Taka skaza nie znika, Tres. Nawet po latach. Powiedziała to z goryczą, co było do niej zupełnie niepodobne. Objąłem ją jeszcze trochę mocniej. Po chwili odwróciła się i osunęła w moje ramiona. – Między nami nie musi być żadnych komplikacji – szepnąłem. – Może nie – mruknęła, ale nie musiałem widzieć jej twarzy, żeby wiedzieć, że w to nie wierzy. Nie pozwoliła mi powiedzieć już nic więcej. Pocałowała mnie, najpierw delikatnie, potem intensywniej. Szybko znaleźliśmy się z powrotem w pościeli. Zasnąłem dopiero przed świtem. Tym razem nic mi się nie śniło.

6 Pod numer dziewięćdziesiąty na Queen Anne wróciłem następnego dnia o dziewiątej rano. Lada chwila miała przybyć firma transportowa. Robert Johnson obrzucił mnie nienawistnym spojrzeniem, ledwie wszedłem do środka, ale zdecydował się ogłosić rozejm, kiedy usłyszał szelest rozwijanej folii aluminiowej z resztkami kolacji. Na enchilady ma własny sposób. Uderza je łapą, a kiedy tortilla się rozwinie, wyjada nadzienie, a potem zjada ciasto. Ser zostawia sobie na koniec. Miał się zatem czym zająć, ja tymczasem zdążyłem wykonać godzinny zestaw ćwiczeń tai-chi, zanim na podjazd wtoczyła się ciężarówka firmy transportowej. Wystraszony Robert Johnson uciekł do szafy. Dwóch gości w bejsbolówkach i skórzanych pasach do noszenia ciężarów próbowało wykombinować, jak złożyć ramę od mojego futonu, aby dało się ją przenieść przez drzwi. Zadzwonił telefon. Opuściłem deskę do prasowania i podnios​łem słuchawkę. – Cześć, Tex – powiedziała Maia Lee. – Miałeś już okazję poujeżdżać jakiegoś porządnego byka? Odgłosy dobiegające z tła pozwoliły mi się natychmiast zorientować, skąd dzwoni. Był niedzielny poranek w Buena Viście. – Nie – odpowiedziałem – ale dosłownie w tej chwili próbujemy złapać na lasso futon. Narowisty z niego źrebak. – Ech, kowboje, kowboje, wy to potraficie się zabawić. Wyobraziłem sobie, że stoi w ciemnozielonym przedsionku baru, trzymając słuchawkę między ramieniem i podbródkiem. Powinna mieć na sobie strój roboczy – marynarkę i spódniczkę, jedwabną bluzkę, koniecznie w jasnych kolorach, które podkreś​lałyby jej idealną kawową skórę. Czekoladowobrązowe kręcone włosy miała spięte z tyłu. Z oddali dobiegał brzęk szklanek do kawy po irlandzku i charakterystyczne dźwięki dzwonków zabytkowych tramwajów. – Słuchaj – powiedziała. – Nie dzwonię z niczym konkretnym, więc nie musimy rozmawiać, jeśli jesteś zajęty. – Nie ma problemu. Futon nadal całkiem nieźle radził sobie w pojedynku z drzwiami.

Jeden z gości stał przyciśnięty do ściany, a drugi próbował wyswobodzić jego nogę spomiędzy listew. Trzeci wpadł właśnie na to, w jaki sposób można poluzować bolce. Furgonetka z lodami przejeżdżała akurat ulicą, zapewniając na chwilę podkład muzyczny: jakieś cudaczne wykonanie Oh, What a Beautiful Mornin’. – Czuję się, jakbym trafił do zupełnie innego świata – powiedziałem. Roześmiała się. – Pamiętam, że coś podobnego ci mówiłam, Tex. Ale wszystko idzie dobrze, prawda? To znaczy… – Jest okej – powiedziałem. – Powrót do domu po tak długiej przerwie przypomina… sam nie wiem. – Wydobycie się z amnezji? – Chciałem raczej użyć metafory związanej z zakaźnymi chorobami skóry. – Ech. Domu się nie wybiera, Tex. Dom jest tam, gdzie jest. Maia wiedziała, o czym mówi. Nie licząc mercedesa, praktyki adwokackiej i loftu w Potrero Hill, najcenniejszą rzeczą w życiu Mai była fotografia nieotynkowanej chałupy z rigipsu w chińskiej prowincji Zhejiang. Logika nie miała tu nic do rzeczy. – Niektórych rzeczy się nie wybiera – przytaknąłem. – Tak to już jest. Nie jestem pewien, czy którekolwiek z nas to kupiło. Doszedłem jednak do wniosku, że chyba i tak nigdy nie zrozumiemy lepiej tego, co zaszło między nami. Maia wyjaśniła, że idzie właśnie na rozmowę z klientem, którego nastoletni syn został oskarżony o podpalenie budynków w dawnym kompleksie wojskowym Presidio. Zapowiadał się przed nią długi poranek. Obiecałem zadzwonić za kilka dni. – Wypij w moim imieniu mrożoną margaritę truskawkową – poprosiła. – Nie bluźnij – odparłem. Goście z firmy transportowej do południa wyładowali wszystko z ciężarówki i wnieśli do salonu. Obyło się bez poważniejszych wypadków. Poradziłem im, jak wrócić na obwodnicę 410. Sam ruszyłem Broadway Street w kierunku centrum. Dziesięć minut później skręciłem w Commerce i zacząłem się rozglądać za miejscem parkingowym. Na szczęście byłem przyzwyczajony do natężenia ruchu typowego dla San Francisco. Przejechałem tam i z powrotem trzema uliczkami i nie musząc się

uciekać do przemocy, sprzątnąłem sprzed nosa eleganckie miejsce przy parkometrze bojowi z Hiltona, po czym ruszyłem na południe do La Villity. Dzielnica nie zmieniała się od kilkuset lat. Pomijając poprawę czystości i wyższe czynsze, odnowione cztery kwartały dawnej osady wyglądały bardzo podobnie jak w czasach Alamo. Turyści przechadzali się między białymi wapiennymi budynkami. Rodzina wielkich Niemców, zdecydowanie za ciepło ubranych jak na taki upał, siedziała przy zielonym, metalowym stoliku przed jedną z cantinas. Starali się wyglądać na ludzi, którzy spędzają miło wakacje; mieli otwarte usta i wachlowali się kartami dań. Szedłem wąskimi, ceglanymi zaułkami przez niemal dwadzieścia minut, aż w końcu dotarłem do galerii Hecho a Mano, maleńkiego budynku skrytego w cieniu wielkiego dębu za kaplicą La Villita. Galeria świeciła akurat pustkami. Kiedy podszedłem do drzwi, przeleciał za nimi szklany przycisk do papieru. Uderzył w ścianę i rozkołysał kilka oprawionych fotografii przedstawiających gwatemalskich wieśniaków. – Do jasnej cholery! – zawołał męski głos zza narożnika przy wejściu. Zaraz potem rozległ się głośny pomruk sprzeciwu. – Lillian? – zawołałem. Wyjrzałem za narożnik, uważając, żeby nie oberwać w głowę kolejnym latającym przedmiotem. Lillian stała przy ścianie za małym drewnianym biurkiem. Przyciskała z całych sił palce do skroni i spoglądała gniewnie na mężczyznę, który nijak nie przypominał dawnego Beau Karnaua. Z tych kilku spotkań, kiedy Beau raczył uścisnąć mi dłoń, zapamiętałem go jako niskiego, przysadzistego bruneta z włosami ostrzyżonymi na jeża, czarno ubranego i o twarzy wygładzonej bliznami po trądziku oraz rozpierającym go samozadowoleniem. Teraz zbliżający się do sześćdziesiątki Beau przypominał raczej jednego z siedmiu krasnoludków. Miał brzuch, postrzępioną siwą brodę, rzednące na skroniach, spięte w kucyk włosy. Czarne ubrania zastąpił jarmarczną jedwabną koszulą, wielkimi buciorami i dżinsami. Czoło miał niemal fioletowe z wściekłości. – Do jasnej cholery! – zawołał. – Nie możesz tego zrobić. Lillian mnie zauważyła, dała mi znak głową, że nie grozi jej niebezpieczeństwo, po czym spojrzała ponownie na Karnaua. Westchnęła z irytacją. – Na litość boską, Beau! Wykończysz kiedyś kogoś tymi swoimi

napadami szału! – Niech to piorun trzaśnie – powiedział. – Nie możesz mi tego ponownie zrobić, Lillian. Skrzyżował ręce na piersi, naburmuszył się i chyba dopiero wtedy mnie zauważył. Z jego skwaszonej miny wniosłem, że moja surowa męskość nie zrobiła na nim najlepszego wrażenia. – A ty musisz być tym Panem Wspaniałym – stwierdził. – Doktorem Wspaniałym – poprawiłem go. – Tytuł obroniłem na Berkeley, rocznik 1991. – Chyba mnie poskręca. Co można powiedzieć po „chyba mnie poskręca”? Spojrzałem na Lillian. – Bardzo cię proszę, Beau – powiedziała powoli ze wzrokiem utkwionym w biurku – porozmawiajmy o tym później, dobrze? Karnau przestąpił z nogi na nogę, w oczywisty sposób próbując wymyślić jakąś miażdżącą uwagę. W końcu postanowił oddalić się z godnością w milczeniu. Ze skrzyżowanymi rękami wyminął mnie zdecydowanym krokiem i wyszedł na ulicę, zatrzaskując za sobą drzwi. Dopiero kiedy z miny Lillian wywnioskowałem, że uszło z niej powietrze, zdecydowałem się podejść do biurka. Czekałem. – Przepraszam – powiedziała po chwili. – To oczywiście był Beau. – Twoje wielkie źródło inspiracji – przypomniałem. – Największy wielbiciel twojej twórczości. Twoja przepustka do… Przerwała mi spojrzeniem. – Nic nie trwa wiecznie. – Mmm. Mój niezwykle wyostrzony nos detektywa podpowiada mi, że był na ciebie troszeczkę obrażony. Usiadła na krawędzi biurka i machnęła lekceważąco ręką. – Wciąż się na coś wścieka. – Nie bardzo rozumiem. Posłała mi zmęczony uśmiech. – Nieważne. Wolałabym cię na razie nie mieszać w tę sprawę. Po prostu… postanowiłam się wycofać z naszego biznesu. Chciałabym poświęcać cały czas na swoje sprawy, bez Beau. Mam już dość sprzedawania pamiątek turystom ze Środkowego Zachodu. – Najwyższy czas. Wzięła mnie za rękę. – Po naszej nocnej rozmowie doszłam do wniosku, że pora wrócić do gry. Pod wieloma względami.

Podszedłem bliżej. Kilka minut później nastrój Lillian poprawił się na tyle, że oprowadziła mnie po galerii. Jak wyjaśniła, specjalizowali się w „granicznej makabrze”. Główną salę przeznaczyli na rzeźby w stylu Día de Muertos autorstwa artystów z Laredo czy Piedras Negras. Stały tam szkielety grające na gitarach, szkielety uprawiające miłość, matki szkielety tulące szkieleciki leżące w łóżeczkach. Każda z tych scenek została mocno okraszona barwami podstawowymi, co wyglądało zarazem ohydnie i komicznie. – Tę przechowywałam specjalnie dla ciebie, Tres – powiedziała Lillian. Ukryta w kącie statuetka przedstawiała podróżujących umarlaków. Szkielet kierującego samochodem mężczyzny obejmował ramieniem szkielet dziewczyny. Oboje byli oczywiście uśmiechnięci. Trzymając miniaturowe buteleczki tequili, siedzieli nachyleni ku sobie w jasnopomarańczowym samochodzie, który podejrzanie przypominał mojego volkswagena. – Urocze – skomentowałem. – Rozumiem, że właśnie tak zapamiętałaś nasze wycieczki? Lillian przyglądała mi się w milczeniu z lekko smutną miną. Potem się do mnie uśmiechnęła. – Chciałam ci ją podarować – powiedziała. – Prezent powitalny. Przynajmniej ten samochód się nie zepsuje. – Bardzo zabawne – mruknąłem. Mimo to pozwoliłem, żeby zapakowała dla mnie rzeźbę w papierowe ręczniki. Uznałem, że przynajmniej napędzę stracha Robertowi Johnsonowi. Beau wrócił czterdzieści pięć minut później z pudełkiem sałatek. Wychodził wpieniony, teraz wyraźnie ochłonął, mimo to prawie się nie odzywał. Skinął jedynie głową, kiedy Lillian poinformowała go, że wychodzi wcześniej. Gdy tamtego popołudnia zajechaliśmy pod jej dom, na podjeździe stało nowiutkie srebrne bmw. Było zaparkowane w poprzek, więc musiało tam wjechać przez trawnik. Na bagażniku siedział dobrze zbudowany blondyn w niechlujnym garniturze od Christiana Diora. Od czasów szkoły przytył kilka kilogramów, ale niewątpliwie miałem przed sobą Dana Sheffa, byłego kapitana drużyny piłki wodnej w Alamo Heights Mules, spadkobiercę wielomilionowego imperium Sheff Construction, porzuconego eksogiera panny Lillian Cambridge. Po przekrzywionym krawacie można się było łatwo domyślić, że przesadził nieco w czasie happy hour. Było również oczywiste, że nie przyjechał,

żeby powitać mnie w mieście.

7 – Chcę tylko porozmawiać – oświadczył, mając na myśli mnie. Dan mówił dość wyraźnie, ale stał lekko pochylony. Lillian wysiadła pierwsza z samochodu i stanęła przed nim z wyciągniętymi rękami. Nie potrafiłem określić, czy próbuje go do siebie nie dopuścić, czy złapać, gdyby upadł. – Mam chyba prawo z nim porozmawiać – powiedział Dan. – Dan, to nie fair – odparła Lillian. – Masz świętą rację. Próbowała go zagonić do bmw, ale się nie ruszył. Spojrzał na nią i przez chwilę na jego twarzy złość mieszała się z cierpieniem. Wyciągnął ręce. – Lillian… – Dan, nie! Chcę, żebyś sobie stąd poszedł. Mieszkający obok bracia Rodriguez siedzieli na werandzie, sącząc piwo. Mieli na sobie koszulki bez rękawów i spodenki kąpielowe. Przyglądali się nam uśmiechnięci od ucha do ucha. Jeden przejechał palcem wokół skroni i powiedział po hiszpańsku coś, czego nie usłyszałem. Drugi się roześmiał. Dotknąłem ramienia Lillian. – Jeżeli Dan bardzo chce, mogę z nim porozmawiać – stwierdziłem. Spojrzała na mnie z taką miną, jakby nie mogła uwierzyć w to, co powiedziałem. – Tres, nie. Nie musisz tego robić. Dan, masz stąd natychmiast zniknąć. Odepchnęła go. Lekko się zatoczył, ale nie upadł. – Nie odejdę, dopóki nie zostanie mi udzielone prawo głosu – oświadczył. Spojrzeliśmy obaj na Lillian. – Niesłychane – warknęła. Spiorunowała nas obu wzrokiem, po czym zaczęła się wycofywać w stronę domu. Weszła do środka i zatrzasnęła za sobą drzwi. Jeden z braci Rodriguez otworzył kolejne piwo. – Chciałbym się tylko czegoś dowiedzieć. – Dan potarł się po policzku dwoma palcami, na których znajdowały się złote pierścienie wielkości orzechów włoskich. – Chciałbym się dowiedzieć, jakim prawem zjawiasz

się w mieście po dziesięciu latach i zachowujesz się, kurwa, jak Chrystus Zbawiciel. Najpierw porzucasz San Antonio, porzucasz Lillian, uciekasz od tego całego kramu, a teraz wracasz i oczekujesz, że wszystko będzie po staremu. Słyszałeś kiedyś o paleniu mostów, Navarre? Sheff wyraźnie się rozkręcał; prawie wytrzeźwiał. Mówił coraz szybciej i coraz bardziej gniewnym głosem, uderzając jedną ręką w drugą dla podkreślenia niektórych słów. Jego starannie uczesane włosy zaczęły się rozjeżdżać, jeden kosmyk opadł na czoło jak u Supermana. – Chcesz usłyszeć odpowiedź? – zapytałem. – Niektórzy zostali tu, w mieście. Niektórzy nie uciekli od ludzi, na których im zależało. Od sześciu miesięcy próbujemy coś z Lillian razem zbudować. Co ci, do cholery, daje prawo, żeby nagle się tu zjawić i wszystko nam rozwalić? Rozmyślałem przez chwilę, co mógłbym mu na to odpowiedzieć. Nic mi nie przyszło do głowy. – Jesteś żałosny – stwierdził Dan. – Jeśli nie potrafisz sam ułożyć sobie życia, to przynajmniej zabierz się stąd i zostaw nas w spokoju. Nie licz na to, że dostaniesz tu drugą szansę. Wypuściłem powietrze z płuc, zerkając na Rodriguezów, którzy chyba znakomicie się bawili, po czym spojrzałem ponownie na Dana. – Żałosny to chyba pewna przesada – powiedziałem. – Wal się. – To Lillian do mnie zadzwoniła, Dan. – Starałem się nie podnosić głosu. – A nie ja do niej. Jeżeli coś razem budowaliście, to musiało się zawalić na długo przed moim przyjazdem. Ostatnie zdanie nie wydawało mi się samo w sobie obraźliwe, ale w pierwszym ciosie Dana skumulowały się co najmniej dwa miesiące narastającego gniewu. Muszę przyznać, że nie byłem na to przygotowany. Trafił mnie prosto w żołądek. Pod żadnym pozorem nie należy wdawać się w bójki z osobami niestabilnymi emocjonalnie, zwłaszcza jeśli są w znakomitej kondycji fizycznej. Nawet jeśli mają gorszą koordynację, nadrabiają to siłą i nieprzewidywalnością. Kiedy trafił mnie w brzuch, musiałem zignorować ogarniające mnie mdłości i nie zgiąć się odruchowo wpół, żeby nie zaliczyć nokautu w głowę. Osunąłem się po ciosie w lewą nogę, tracąc lekko równowagę, ale zdołałem zawinąć prawą nogą, zwalając Dana na ziemię. Nie umiał wykonać padu z przewrotką, więc uderzył dość mocno plecami

o ziemię. Wstałem i cofnąłem się o krok. Miałem poczucie, jakby mój brzuch był kawałkiem blachy twardniejącej po wyjęciu z pieca. Dan zebrał się z ziemi i ruszył w moim kierunku. Wyciągnąłem ręce, proponując rozejm. – Dan, to nie ma sensu – powiedziałem. Spróbował mnie ponownie uderzyć, ale tym razem byłem przygotowany. Usunąłem się z linii ciosu i trafił w powietrze. Przez następną minutę Dan stał w miejscu, ciężko dysząc. – Cholera jasna – powiedział. – Nie masz prawa. Odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę swojego samochodu. Ze sposobu, w jaki szedł, wywnioskowałem, że musi odczuwać mocny ból w krzyżu. Szyby bmw były niemal całkowicie przyciemnione, więc dopiero kiedy otworzył drzwi, zobaczyłem, że na fotelu pasażera siedzi starsza kobieta o jasnozłotych włosach. Podtrzymywała twarz lewą dłonią, zupełnie jakby ogarnęło ją całkowite przerażenie. Tuż przed zatrzaśnięciem drzwi Dan warknął w jej stronę: „Nawet nie zaczynaj!”. Przejechali przez drugą połowę trawnika przed domem Rodriguezów, podskoczyli na krawężniku i wypadli na jezdnię. Bmw ruszyło powoli zakosami przez Acacia Street niczym pijany rekin. Bracia Rodriguez spojrzeli na mnie i wyszczerzyli zęby, unosząc z uznaniem puszki z piwem. Lillian siedziała w sypialni, udając, że czyta. – To miała być ta „rozmowa”? – zapytała chłodno. – Oznaczasz swoje terytorium czy co? – Lillian… – zacząłem, ale natychmiast przerwałem, ponieważ zdałem sobie sprawę, że zachowuję się jak Dan kilka minut wcześniej. Odrzuciła gazetę. – Nie lubię być odsyłana do pokoju, żeby dwóch osiłków mogło rozstrzygnąć sprawę za pomocą pięści, Tres. – Masz rację. Powinienem był pozwolić, żebyś sama załatwiła tę sprawę. – Myślisz, że bym potrafiła? Żadna odpowiedź nie byłaby dobra, więc nawet nie próbowałem mówić. Wstała i skierowała wzrok na okno. Po dłuższej chwili podeszła do mnie i objęła mnie rękami w pasie. Wzrok miała wciąż zagniewany. – Słuchaj, Tres, nie mam za sobą specjalnie udanego dnia. Przydałaby

mi się chyba gorąca kąpiel i noc spędzona samotnie z książką. – Kocham cię – powiedziałem. Pocałowała mnie z taką ostrożnością, z jaką całuje się Biblię. – Myślę, że powinniśmy pogadać jutro – stwierdziła cicho. – Wolałabym uniknąć kolejnych niespodzianek z mojej przeszłości. Wychodząc, zamknąłem za sobą cicho drzwi. Po powrocie do domu odsłuchałem świeżo zainstalowaną automatyczną sekretarkę. Matka dzwoniła dwukrotnie, niezadowolona, że nie złożyłem jej sprawozdania z pierwszej randki z Lillian. Bob Langston zostawił wiadomość, w której w zawoalowany sposób groził mi obrażeniami fizycznymi i sądem. Odpakowałem ceramiczny samochód ze szkieletami, który dostałem od Lillian, i postawiłem go na podłodze pod nosem Roberta Johnsona. Zasyczał, nastroszył ogon, po czym wycofał się do szafy, nie spuszczając z oka tego nowego szkaradzieństwa. Minęły zaledwie dwa dni od powrotu do domu, a zdążyłem schrzanić moją relację z Lillian, wkurzyć matkę, dostarczyć traumatycznych przeżyć kotu i zrobić sobie co najmniej trzech nowych wrogów. „W zasadzie norma” – powiedziałem sobie w myślach. Istniał chyba tylko jeden sposób, żebym mógł sobie pogorszyć humor. Zadzwoniłem na informację telefoniczną i poprosiłem o numer Carla Kelleya, emerytowanego zastępcy szeryfa, najlepszego przyjaciela mojego nieżyjącego ojca.

8 – Niech mnie kule biją! – zawołał. – Nie sądziłem, chłopcze, że kiedykolwiek do mnie zadzwonisz. Lata nałogowego palenia nie obeszły się łaskawie z głosem Carla Kelleya. Każde słowo brzmiało tak, jakby przy przejściu przez gardło ocierało się o metalowy pilnik. Zanim zdążyłem wyjaśnić, po co dzwonię, zaczął wypowiadać długie, chropowate zdanie pozbawione przecinków, informujące o wszystkich ludziach, których znali z ojcem, a którzy byli teraz martwi, leżeli w szpitalu albo wiedli smutny, starczy żywot, porzuceni przez niewdzięczne dzieci. Odniosłem wrażenie, że Carl mieszka sam i prawdopodobnie nikt do niego od dawna nie dzwonił. Pozwoliłem mu się wygadać. Jak na złość, ledwie wykręciłem numer Carla, w telewizji skończyła się transmisja meczu bejsbolowego i rozpoczęła się powtórka porannego kazania Bucknera Fanninga z Kościoła Trinity Baptist. Wyniosłem telefon możliwie daleko na drugą stronę pokoju, na ile pozwolił mi kabel, i próbowałem dosięgnąć przycisków telewizora stopą w nadziei, że go wyłączę albo zmienię kanał. Buckner chwilowo udaremniał moje plany. Był opalony, nienagannie ubrany, uśmiechnięty i nakłaniał mnie do uznania Boga. – Tak – mówiłem w stosownych momentach przemówienia Carla. – To rzeczywiście smutne. Po jakimś czasie Carl dał mi szansę zabrania głosu. Zapytał, co robię w mieście. – Z kim powinienem pogadać, gdybym chciał zobaczyć akta dotyczące śmierci taty? Zrobił dłuższą przerwę na zaciągnięcie się papierosem. Zaniósł się kaszlem. – Mój Boże, synu, w tym celu wróciłeś? – Nie – odpowiedziałem. – Ale może teraz będę mógł na nie spojrzeć świeżym okiem, bardziej obiektywnie. Może uda mi się zamknąć ten rozdział. Usłyszałem, jak wydmuchuje dym w słuchawkę. – Nie ma tygodnia, żebym nie widział go we śnie, kiedy tak leży –

powiedział Carl. Umilkliśmy. Myślałem o ciągnących się w nieskończoność pięciu minutach, które upłynęły od momentu, kiedy ojciec upadł na ziemię, do przyjazdu pierwszej karetki. Staliśmy tam z Carlem, obserwując, jak zakupy toczą się chodnikiem, zostawiając za sobą smugi z krwi. Zupełnie wtedy zamarłem. Carl przeciwnie. Zaczął chodzić, nawijał o planach, jakie mieli z ojcem na weekend, co będą robić na polowaniu, jakie głupie dowcipy Jack opowiedział mu poprzedniego wieczoru. Jednocześnie ocierał łzy, zapalając i rozgniatając jednego papierosa za drugim. Słoik dżemu dotoczył się do zgięcia ręki ojca i umościł się tam niczym pluszowy miś. – Nie wiem, czy uda ci się zamknąć ten rozdział – stwierdził Carl. Buckner Fanning zaczął opowiadać o swojej ostatniej podróży do świętego miasta Jerozolimy. – Z kim powinienem pogadać w sprawie akt, Carl? – Sprawa została utajniona, synu. Dawno temu. Nie mogło być inaczej. – Ale gdyby mogło? Carl westchnął. – Pamiętasz Drapiewskiego? Larry’ego Drapiewskiego? Jakiś rok temu został zastępcą szeryfa. – A w policji San Antonio? Dostał ataku kaszlu i dopiero po dłuższej chwili zdołał go opanować. – Spróbowałbym Kingstona z wydziału dochodzeniowego, jeżeli nadal tam pracuje. Zawsze z takiego czy innego powodu był dłużnikiem Jacka. Poza tym kilka lat temu śledztwo zostało poddane ocenie przez FBI. Ale tu ci nie pomogę. Nie przypominałem sobie ani Drapiewskiego, ani Kingstona, ale przynajmniej miałem od czego zacząć. – Dzięki, Carl. – Przykro mi, tylko tyle wiem. W pierwszej chwili myślałem, że dzwoni mój syn z Austin. Nie odezwał się od ponad miesiąca. Przez chwilę wydawało mi się, że słyszę jego głos. – Trzymaj się, Carl. – Mam dzięki tobie fajne popołudnie – powiedział. – Przegadaliśmy cały czas, jaki pozostał do 60 Minutes. Odłożyłem słuchawkę. Chcąc nie chcąc, wyobraziłem sobie Carla Kelleya siedzącego samotnie w jakimś domu, z papierosem w pomarszczonej dłoni, wyczekującego programów w telewizji i telefonów z Austin, które nigdy nie następowały. Usiadłem. Robert

Johnson natychmiast wskoczył mi na kolana i razem oglądaliśmy, jak Buckner opowiada o duchowym ozdrowieniu. W końcu wyłączyłem telewizor.

9 – Mały Tres? – roześmiał się Larry Drapiewski. – Chryste, chyba nie jesteś tym siedmioletnim dzieciakiem, który siadał na biurku i wyjadał marmoladę z moich pączków? Kiedy to powiedział, w mojej głowie odżyło niewyraźne wspomnienie Drapiewskiego – dużego gościa z przyciętymi na płasko rudymi włosami, przyjaznym uśmiechem i spoconą twarzą przypominającą powierzchnię Marsa. W swoich wielkich łapach zawsze trzymał coś do jedzenia. – Zgadza się – odpowiedziałem – tyle że od tego czasu upłynęło dwadzieścia lat i mnóstwo pączków. Nikt nie mówi też na mnie „mały”. – Witaj w klubie – stwierdził kapitan. – Z czym dzwonisz? Kiedy wyjaśniłem mu, w jakiej sprawie dzwonię, na dłuższą chwilę zapadło krępujące milczenie. W słuchawce wzmagał się i cichł szum obrotowego wentylatora stojącego na jego biurku. – Masz świadomość, że tej sprawie przyglądali się wszyscy święci? – zapytał Larry. – Połowa wydziałów w mieście, hrabstwo, FBI. Wszystkim zależało na tym, żeby coś ugrać. Jeżeli chciałbyś znaleźć coś, czego nikt wcześniej nie dostrzegł, to zwyczajnie nie masz szans. – Czy to oznacza, że mi nie pomożesz? – Tego nie powiedziałem. Usłyszałem szelest przesuwanych papierów. W końcu Larry zaklął pod nosem. – Gdzież się podział ten długopis? – zapytał kogoś. Potem zwrócił się do mnie: – Podaj mi swój numer, Tres. Podyktowałem mu go. – W porządku – powiedział. – Odezwę się za parę dni. – Dzięki, Larry. – Aha, Tres… robię to po starej znajomości. Niech to zostanie między nami. – Jasne. Odkaszlnął. – No cóż, miałem spory dług wobec twojego taty. Rzecz w tym, że obecny szeryf jest przeczulony na punkcie wydawania pieniędzy podatników na, nazwijmy to, zbędne czynności. Dodatkowym

problemem jest to, że chodzi o jednego z poprzedników, który trzy razy z rzędu pokonał go w wyborach. Rozumiesz, o czym mówię? W następnej kolejności sprawdziłem kontakt w policji San Antonio. Po kilku minutach, w czasie których byłem przełączany na kolejne numery, w końcu dorwałem komisarza Schaeffera. Miał taki głos, jakby dopiero co obudził się z drzemki. Poinformował mnie, że Ian Kingston pracował rzeczywiście w wydziale dochodzeniowym, ale dwa lata temu przeniósł się do Seattle, gdzie kieruje dużą prywatną firmą ochroniarską. Były partner Kingstona, David Epcar, zarządza obecnie małą parcelą na cmentarzu Sunset. – Cudownie – stwierdziłem. Schaeffer ziewnął tak głośno, że wydawało się, jakby ktoś używał w jego ustach odkurzacza. – Przypomnij mi, jak się nazywasz – powiedział. Powiedziałem mu. – Jak Jackson Navarre, ten szeryf, którego zastrzelili? – Tak. Stęknął, wyraźnie wstając z krzesła. – Największy kanał od czasu sprzątnięcia sędziego Woodsa – stwierdził. – Pierdolony cyrk. Trudno było to nazwać przepełnionym współczuciem zainteresowaniem, ale ponieważ wyczerpałem inne możliwości, musiałem coś powiedzieć, zanim komisarz zapadnie ponownie w sen. Postanowiłem wcisnąć Schaefferowi moją najlepszą gadkę. Ku mojemu zaskoczeniu, nie rozłączył się. – Ha! Zadzwoń za jakiś tydzień, Navarre. Jeżeli będę miał okazję zajrzeć do akt, może zdołam odpowiedzieć na twoje pytania. – Dziękuję, że się pan dla mnie tak poświęca, komisarzu. Podejrzewam, że chrapał, zanim zdążył odłożyć słuchawkę na widełki. Po zachodzie słońca nadal było tak gorąco, że gdybym poszedł pobiegać, naraziłbym się na zawał. Zadowoliłem się pięćdziesięcioma pompkami i brzuszkami, które wykonałem w salonie, a następnie ćwiczyłem po dziesięć minut postawę jeźdźca oraz postawę łuku i strzały. Robert Johnson rozwalił się na chłodnym linoleum w kuchni i przyglądał się temu, co robię. Potem położyłem się na plecach, czując pieczenie w mięśniach. Klimatyzacja osuszała moją skórę z potu, tymczasem ja wsłuchiwałem się w zamierający szum cykad. Robert Johnson wdrapał mi się na klatkę piersiową i spoglądał na mnie z jej wysokości spod półprzymkniętych powiek.

– Dobry trening? – zapytałem. Ziewnął. Rozpakowałem kilka kartonów, wypiłem kilka piw, obejrzałem świetliki latające po zmroku w ogrodzie Gary’ego Halesa. Próbowałem sobie wmawiać, że bynajmniej nie walczę z nieodpartą chęcią zadzwonienia do Lillian. Daj jej trochę czasu. To żaden problem. Tylko zbiegiem okoliczności gapiłem się na telefon. Zacząłem przekopywać się przez karton z książkami, aż znalazłem listy od Lillian wciśnięte między rodzinę Snopes a resztę hrabstwa Yoknapatawpha. Przeczytałem wszystkie, poczynając od tego pierwszego, z maja, do ostatniego, który dostałem w poprzedni czwartek, kiedy już się pakowałem. Tylko pogorszyło mi to nastrój. Poirytowany zacząłem grzebać po kartonie, szukając jakiejś lżejszej lektury – choćby Kafki albo opisu czarnej śmierci. Zamiast tego natknąłem się na album z pamiątkami po ojcu. Był to wielki, trzypierścieniowy segregator w płóciennej oprawie, wypchany wszystkimi, nawet najbardziej błahymi zapiskami, które wyszły spod jego ręki, a których nie chciało mu się wyrzucić. Znajdowały się tam pożółkłe rysunki wykonane dla mnie, kiedy miałem pięć czy sześć lat – armie patykowatych sylwetek i samoloty, którymi ilustrował opowiadane mi po pijaku na dobranoc bajki o swoich przygodach w Korei. A także niewysłane listy do przyjaciół, dziś już od dawna nieżyjących. Oraz całe strony niezrozumiałych notatek na temat starych śledztw. A nawet listy zakupów. Nadal nie potrafię zrozumieć, dlaczego po pogrzebie zabrałem segregator z jego biurka, dlaczego go zatrzymałem, dlaczego zdecydowałem się go wtedy ponownie przejrzeć. Usiadłem na futonie i zacząłem przerzucać strony. W kilku miejscach natknąłem się na zagięte przeze mnie kiedyś narożniki; o istnieniu większości tych potencjalnie interesujących zdążyłem zapomnieć. Jedna z nich przykuła moją uwagę. Pożółkła kartka z notatnika spiralnego – ojciec zawsze zostawiał tego rodzaju skrawki w różnych miejscach domu – zawierała szereg „przypominajek” dotyczących rzeczy, które ma zrobić. Odniosłem wrażenie, że znajduje się wśród nich lista notatek związanych z zeznaniami, jakie składał w procesie przeciwko Guyowi White’owi, lokalnemu handlarzowi narkotyków. Na spodzie strony napisał: „Sabinal. Kupić whisky. Naprawić płot. Wyczyścić kominek”. Coś mi w tej kartce nie pasowało, kiedy przeczytałem ją po raz

pierwszy, i podobnie było teraz, choć nie potrafiłbym powiedzieć dlaczego. Nie chodziło tylko o Guya White’a. Jego proces pamiętałem jak przez mgłę, podobnie jak późniejsze spekulacje, że jego związki z mafią mogły doprowadzić do zamordowania ojca. Tyle że w notatkach z zeznań taty nie znalazłem żadnych szokujących tajemnic. Tak naprawdę spokoju nie dawało mi siedem słów, które skreślił na dole strony. Wyglądało, jakby chciał sobie przypomnieć, co ma zrobić, kiedy następnym razem pojedziemy na rodzinne ranczo pod Sabinal. Rzecz w tym, że do Sabinal jeździliśmy tylko w Boże Narodzenie, kiedy trwał sezon polowań na jelenie, a notatka została sporządzona w kwietniu, na miesiąc przed śmiercią taty. Podczas przeglądania notatek skończyłem sześciopak shiner bocka i niemal poczułem ulgę, kiedy pochyłe gryzmoły ojca zaczęły rozmywać mi się w oczach. Nie wiem, o której zasnąłem, ale kiedy się obudziłem, było już zupełnie ciemno. Dzwonił telefon. O mało nie nadziałem się na deskę do prasowania, próbując dosięgnąć słuchawki. – Halo… – powiedziałem. Nadal kręciło mi się w głowie, ale w tle słyszałem odgłosy baru: brzęk kieliszków, ludzi rozmawiających po hiszpańsku i angielsku, śpiew Freddy’ego Fendera dobiegający z szafy grającej. Rozmówca się nie odzywał. Czekałem. On również. Milczał zdecydowanie za długo jak na zwykłego dowcipnisia albo kogoś, kto w alkoholowym zamroczeniu przypadkowo wybrał zły numer. – Wyjedź – powiedział. Potem się rozłączył. Byłem jeszcze zaspany, prawdopodobnie wciąż lekko nawalony i zdecydowanie zbyt wiele rozmyślałem o różnych sprawach, i pewnie dlatego głos mężczyzny wydał mi się znajomy. Przypominał trochę głos mojego ojca.

10 Następnego ranka wpadłem na kiepski pomysł, aby wykonać ćwiczenia z mieczem tai-chi w ogrodzie za domem. Nie minęła jeszcze dziewiąta, a zamieniłem się w śniadanie dla małej armii komarów i napędziłem śmiertelnego stracha sąsiadom. Około ósmej trzydzieści przed pobliski dom wyszła kobieta w niebieskim szlafroku frotté, upuściła kubek z kawą na widok faceta wymachującego mieczem, po czym wróciła do środka i zamknęła za sobą drzwi na klucz. Roztrzaskany kubek zostawiła na werandzie. Po drugiej stronie uliczki dwie pary wielkich ciemnych oczu śledziły każdy mój ruch zza żaluzji na pierwszym piętrze. W końcu Gary ​Hales w piżamie wyszedł z domu, powłócząc nogami, i zapytał ospałym głosem, co ja wyprawiam. Nie zdziwiłbym się, gdyby lunatykował. Zatrzymałem się, aby złapać oddech. – Ćwiczę – wyjaśniłem. Zamrugał powoli, wpatrując się w miecz. – Z wielkimi nożami? – W pewnym sensie. Człowiek z konieczności musi zachowywać wielką ostrożność. – No myślę. Podrapał się za uchem. Może próbował sobie przypomnieć, w jakim celu wyszedł na zewnątrz. – Myślisz, że nie powinienem wykonywać ćwiczeń w tym miejscu? – podpowiedziałem mu. – Chyba tak – zgodził się. Zanim wszedłem do środka, spojrzałem na ludzi za żaluzjami i wykonałem ruch, jakbym dźgał ich mieczem. Uniesiona listwa natychmiast opadła. Wziąłem prysznic, wykręciłem numer Lillian i usłyszałem jej automatyczną sekretarkę. Uznałem, że jest pewnie w drodze do pracy, wybrałem zatem stary numer do Carlona McAffreya z „Express-News”. Zostałem odesłany na centralę redakcji, gdzie kobiecy głos poinformował mnie, że Carlon pracuje obecnie w piątkowym dziale rozrywkowym. Zostałem przełączony. – Hej – powiedział na powitanie McAffrey.

– Hej? Czy w ten sposób odbierają telefon błyskotliwi dziennikarze z działu rozrywki, czy też masz kłopot z wymową wyrazów dłuższych niż jednosylabowe? Dopiero po kilku sekundach rozpoznał mój głos. – Navarre, czy słowa „odwal się” coś ci mówią? – Nie, kiedy słyszy się je równie często jak ja. – Zaczekaj chwilę – powiedział. Zasłonił na moment słuchawkę dłonią i krzyknął coś do innej osoby w pokoju. – W porządku – powiedział. – Gdzieżeś się w takim razie, do kurwy nędzy, podziewał przez ostatnie dziesięć lat? Z Carlonem chodziliśmy do szkoły średniej, a potem na studiach pracowaliśmy razem w gazecie uniwersyteckiej na A&M. Kiedy on odgrywał rolę głównego dziennikarza, ja – jako jedna z nielicznych istot ludzkich studiujących jednocześnie anglistykę i wychowanie fizyczne – prowadziłem dział komentarzy sportowych. Byliśmy młodzi i głupi, chlaliśmy bez umiaru i terroryzowaliśmy krowy w miejscowości Brian, spychając je z pagórków, na których spały na stojąco. Jakiś czas po tym, kiedy wyprowadziłem się do Kalifornii na drugim roku, straciliśmy ze sobą kontakt. – Nie uwierzysz – powiedziałem – ale wróciłem i spotykam się z Lillian. Carlon gwizdnął. – Sandy z kroniki towarzyskiej będzie wniebowzięta. Lillian i ten jej cały Dan „Szef” Sheff byli dla niej w ostatnim czasie niewyczerpanym źródłem tematów. – Jeżeli umieścicie moje zdjęcie na jednej stronie z jakimiś panienkami, wyrwę ci jaja. – Ja też cię kocham – powiedział. – Czemu w takim razie zawdzięczam ten ciepły i przyjacielski telefon, skoro nie zamierzałeś dostarczyć mi najświeższych wieści na temat swojego romansu? – Interesuje mnie archiwum waszej gazety. Szukam informacji na temat morderstwa mojego ojca i późniejszego śledztwa. – Mmm. Który to był rok, osiemdziesiąty czwarty? – Piąty. Zadał komuś w pokoju pytanie, którego nie usłyszałem. – Tak myślałem – odezwał się do mnie. – Wszystko sprzed 1988 roku nadal trzymamy na mikrofilmach. Dopiero potem wkroczyliśmy w epokę komputerową. Wszystko jest publicznie dostępne, ale będzie

znacznie szybciej, jeśli wyślę do archiwum któregoś z naszych szpicli, żeby je dla ciebie przeszukał. – To fantastyczna wiadomość, Carlon. – W takim razie będziesz mi wisiał. A poza tym, co słychać? Wyjaśnij mi, po co dokopujesz się do historii swojej rodziny, Navarre. Myślałem, że nie chcesz mieć z tym nic wspólnego. Z tonu jego głosu wywnioskowałem, że pytanie miało charakter bardziej zawodowy niż osobisty. – Przez dziesięć lat wiele się może zmienić – powiedziałem. – Zwłaszcza jeśli miałbym tu zostać na stałe. – Wpadłeś na jakiś nowy trop? – Nic, co nadawałoby się do działu rozrywki. – Mówię poważnie, Tres. Chciałbym wiedzieć, jeśli cokolwiek odkryjesz. – I to mówi człowiek, którego największym dziennikarskim osiągnięciem na studiach była informacja o przełomie w technologii hodowli cebuli. – Fantastyczny z siebie przyjaciel – rzucił Carlon i się rozłączył. Próbowałem złapać Lillian w galerii, ale zamiast niej odebrał Beau Karnau. Najpierw udawał, że mnie nie pamięta, dopiero po chwili przyznał, że Lillian nie ma. – Kiedy się jej spodziewasz? – zapytałem. – Pojutrze. Umilkłem na chwilę. – Chyba nie dosłyszałem. – Akurat – stwierdził z przekąsem. Wyobraziłem sobie, że się uśmiecha, i nie był to ciekawy widok. – Pojechała na dłuższe zakupy do Laredo, dziś rano zostawiła wiadomość na automatycznej sekretarce w galerii. Mógłbym dodać, że przynajmniej tyle mogła zrobić po tym, jak po raz kolejny wbiła mi nóż w plecy. – Nie mogłeś sobie darować, żeby to powiedzieć, prawda? – Przynajmniej tyle mogła zrobić. Wystawia mnie do wiatru. Jeżeli sądzi, że mogłaby samodzielnie zarabiać… Chciał powiedzieć więcej, ale odłożyłem słuchawkę na deskę do prasowania. Bardzo możliwe, że gadał sam do siebie przez kilka godzin, zanim się zorientował, że mnie już dawno nie ma po drugiej stronie. Kiedy rozbolał mnie umysł, zrozumiałem, że przyszedł czas, aby poznęcać się nad ciałem. Włożyłem spodenki do biegania i T-shirt z wyścigu Bay to Breakers, po czym ruszyłem przez New Braunfels

w stronę Botanical Center. Nie nadeszła jeszcze najgorętsza pora dnia, mimo to po przebiegnięciu trzech kilometrów ociekałem potem. Wypatrzyłem budkę, gdzie sprzedawano lody kokosowe na patyku, i kupiłem sobie jednego. Usiadłem w cieniu pekana rosnącego w pobliżu Fort Sam Houston; zmrożone kawałki owocu zsuwały mi się do gardła. Wpatrywałem się w bazę wojskową po drugiej stronie ulicy, zastanawiając się, czy Bob Langston znajduje się gdzieś w środku i zaśmiewa się z głuchego telefonu, jaki wykonał do mnie poprzedniej nocy. Miałem nadzieję, że tak właśnie jest. Kiedy wróciłem na Queen Anne, w telefonie panowała cisza. Najwyraźniej Beau w końcu znudził się brzmieniem własnego głosu. Odłożyłem słuchawkę na widełki. Zrobiłem trochę pompek i brzuszków, po czym postanowiłem zabrać się do sprzątania kuchni. Resztki bytności Boba Langstona przetrwały w szufladzie na owoce w lodówce, gdzie kilka czarnych bananów zamieniło się w podłużne kleiste pagórki. Zostawił ponadto dwie torebki śniadaniowe z plasterkami jakiegoś mięsa pokrytymi zakrzepłą warstwą, jak się domyślałem, sosu barbecue. Nawet Robert Johnson nie wykazał nimi zainteresowania. Kuchnia niemal lśniła czystością, kiedy zadzwonił telefon. – Mało brakuje, żebym był wkurzony – stwierdził Jay Rivas. – Tak naprawdę dręczy mnie autentyczny lęk, Navarre. – Nie jestem dyplomowanym terapeutą – uprzedziłem go – ale w grę może wchodzić kompleks niższości właściwy niekompetentnym, łysym grubasom z wielkimi wąsiskami. – A może chodzi o jakiegoś buca, który rozsmarowuje po całym mieście swoje gówno, w które ja potem będę musiał wdepnąć. Westchnąłem. – Dzwonisz z czymś konkretnym, Jay? Wydmuchnął dym do słuchawki. – Tak się składa, młody, że dzwonię z dwiema konkretnymi sprawami. Po pierwsze, wczorajszego wieczoru dopuściłeś się napaści na młodego mężczyznę, którego rodzina gra pierwsze skrzypce w Izbie Handlowej. Rzeczony młody mężczyzna nie zamierza wnieść oskarżenia. Gdyby było inaczej, prowadzilibyśmy tę rozmowę twarzą w twarz. Po drugie, doszły mnie słuchy, że próbujesz się dokopać do informacji na temat morderstwa sprzed dziesięciu lat, że zawracasz głowę ludziom, którzy mają ciekawsze rzeczy do roboty niż pomaganie ci, żebyś poczuł się mężczyzną.

Policzyłem do pięciu przed udzieleniem odpowiedzi. – Chodzi o zamordowanie mojego ojca. Myślę, że mam prawo poznać szczegóły. – Straciłeś to prawo dziesięć lat temu – odparował Rivas. – Gdzie się, kurwa, podziewałeś, kiedy byłeś potrzebny? Chętnie powiedziałbym to i owo na ten temat, ale postanowiłem się powstrzymać. Po chwili milczenia Rivas zaklął pod nosem. – Posłuchaj, Navarre, pozwól, że zaoszczędzę ci zachodu. Oficjalnie nikt nie potrafi udowodnić, kto sprzątnął twojego ojca, rozumiesz? Nikt ci nie wyda tych cholernych akt sprawy, a nawet gdybyś skądś je wytrzasnął, dojdziesz do takiego samego wniosku. Nieoficjalnie nie jest to wielka tajemnica. Twój tata poświęcił dwa ostatnie lata życia na zaciskanie kleszczy wokół mafii w hrabstwie Bexar. Była to jedna z niewielu rzeczy, na których się dobrze znał. Mafia w końcu przystąpiła do kontrataku. Nikt nie potrafi tego udowodnić, ale wszyscy wiedzą, jak było naprawdę. Tak w skrócie wygląda cała zasrana prawda, a po tylu latach nikt nie ruszy palcem w sprawie tego zabójstwa. Jeżeli zatem nie masz jakiegoś bezdyskusyjnego powodu, dla którego należałoby zweryfikować dotychczasowe śledztwo, a go nie masz, oraz błogosławieństwa policji, którego, zaręczam ci, nie dostaniesz, radzę odpuścić. Ożeń się ze swoją ukochaną z czasów szkolnych, znajdź sobie ciepłą posadkę wykładowcy w jakimś college’u i nie wchodź mi w drogę. Rozłączył się. Przez chwilę wpatrywałem się w ścianę. Przed oczami miałem wciąż twarz Jaya Rivasa. Myślałem o niespodziewanej wycieczce Lillian do Laredo, o tym, że nasza relacja rozwijała się inaczej, niż przypuszczałem. Myślałem o tym, jak brzmiała przez telefon Maia Lee, i o tych wszystkich serdecznych telefonach, które wykonywali do mnie różni ludzie. Wyrżnąłem pięścią w rigips, rozmijając się o niecałe dwa centymetry z metalowym profilem. Robert Johnson sprawiał wrażenie mniej zaskoczonego ode mnie. Wyraźnie nieporuszony spoglądał na mnie z siedziska, jakie urządził sobie na futonie na stercie świeżo rozpakowanych ubrań. Obejrzałem rękę, sprawdzając, czy nie połamałem sobie palców. – Ała – powiedziałem. Robert Johnson wstał i się przeciągnął. Potem z właściwą sobie empatią opuścił pokój.

11 Ulegając wygłodniałym jękom Roberta Johnsona, poszedłem we wtorkowy poranek do spożywczaka Leona „Pappy’ego” Delgado zlokalizowanego na rogu Army i Broadway Street. Pozostałe domy w okolicy zostały powynajmowane wiele lat temu, ale kiedy zobaczyłem, że bożonarodzeniowe lampki u Pappy’ego nadal połyskują wokół różowych drzwi w odrapanym, ceglanym murze, odzyskałem częściowo poczucie, że na świecie istnieje jakaś sprawiedliwość. Mój ojciec, zawsze z wielką podejrzliwością traktujący wszystkie sklepy, których powierzchnia przekraczała dwieście metrów kwadratowych, przez lata był stałym klientem Pap​py’ego. Wyjeżdżając z San Antonio, nie znałem hiszpańskiego, a Pappy mówił bardzo słabo po angielsku, dlatego nie powiedzieliśmy sobie nigdy nic więcej ponad Buenos tardes. Pappy był zdumiony, a może też odrobinę nieufny, kiedy zacząłem mówić do niego en Español. Zakłopotany potarł swój wiosłowaty nos, po czym uśmiechnął się do mnie krzywo. – San Francisco – powiedział. – Mówisz teraz tak, jak bracia mojej żony, señor Tres. Kiedy prowadziłem bezowocne poszukiwania ulubionej karmy Roberta Johnsona, Pappy opowiedział mi o swoich siedmiu synach i dwóch córkach. Jego najmłodsze dziecko przeszło właśnie bierzmowanie. Najstarsze służyło w lotnictwie. Kiedy po zapłaceniu za dwie małe torebki jedzenia zajrzałem do portfela, przeżyłem chwilę otrzeźwienia. – Co właściwie robi pan w mieście, señor Tres? – Wygląda na to, że poszukuję pracy – odpowiedziałem. – Ktoś do pomocy za ladą zawsze się przyda – stwierdził z uśmiechem Pappy. Obiecałem, że będę o tym pamiętał. Wróciwszy do domu, odszukałem listę potencjalnych pracodawców, którą dostałem od Mai. Zacząłem dzwonić. Po godzinie spędzonej ze słuchawką przy uchu miałem za sobą rozmowę z tuzinem automatycznych sekretarek, recepcjonistką, która nie potrafiła

przeliterować mojego imienia, ale miała wolny sobotni wieczór, dwoma kierownikami z działów kadr, którzy obiecali nie wyrzucić mojego CV do kosza, jeżeli wyślę je pocztą. – Czyli jest pan asystentem prawnym? – zapytał ostatni mężczyzna z listy. Studiowali razem z Maią na Berkeley. – Niezupełnie. – Czym zatem dokładnie się pan zajmuje? – Zbieraniem informacji, dochodzeniami, jestem dwujęzyczny, mam doktorat z anglistyki, znajomość wschodnich sztuk walki, przyjazną osobowość. Słyszałem, jak stuka ołówkiem w biurko. – W takim razie w jakim charakterze zatrudniała pana Maia? Jako partnera do rozmów o literaturze? Specjalistę od wykręcania rąk? – Zdziwiłby się pan, jak niewielu ludzi potrafi robić obie te rzeczy. – No, no. – Trudno powiedzieć, żeby tryskał entuzjazmem. – Rozumiem, że ma pan uprawnienia do wykonywania zawodu detektywa w stanie Teksas? – Usługi, jakie świadczyłem dla Terrence & Goldman, miały bardziej nieformalny charakter. – Rozumiem… – Jego głos wydawał się coraz bardziej oddalać od słuchawki. – Czy wspomniałem, że pracowałem też jako barman? Na dowód zacząłem dyktować przepis na Różową Wiewiórkę. Kiedy doszedłem do cukru na krawędzi kieliszka, odłożył słuchawkę. Zaklejałem akurat taśmą dziurę w ścianie, rozmyślając o swoich nieograniczonych możliwościach zawodowych, kiedy zadzwonił Carlon McAffrey z „Express-News”. – Shilo’s – powiedział. – Za godzinę. Ty stawiasz. Kiedy przyjechałem na miejsce godzinę później, niewielki bar w centrum miasta był wciąż wypełniony po brzegi biznesmenami obżerającymi się pastrami z ryżem. Powietrze przepełniał tak mocny zapach przyprawionych mięs, że człowiek mógł się nimi nasycić od samego wdychania. Carlon pomachał do mnie z miejsca przy barze. Odkąd widziałem go po raz ostatni, przytył co najmniej dziesięć kilo, ale rozpoznałem go po krawacie. Nigdy nie nosił krawatów o mniejszej liczbie kolorów niż dwanaście. Ten, który miał akurat na sobie, zawierał wystarczającą liczbę pasteli, żeby przemalować połowę West Side. Uśmiechnął się i po kontuarze przesunął w moją stronę grubą, szarą

kopertę. – Nasi szpicle niezwykle poważnie podchodzą do przekopywania materiałów. Mam tu wszystko, nawet kopię jakiegoś teks​tu z „Light”. Odziedziczyliśmy większą część ich archiwum, kiedy przestali się ukazywać. Pierwszą rzeczą, jaką wyciągnąłem z koperty, była fotografia mojego taty wykonana podczas jego ostatniej kampanii na stanowisko szeryfa. Szare, szelmowskie oczy spoglądały na mnie spod ronda jego kapelusza. Miał rozbawiony wyraz twarzy. Zawsze dziwiło mnie, że ludzie po zobaczeniu tej fotografii dobrowolnie wybrali ojca na urząd zaufania publicznego. Tata wyglądał jak typowy klasowy błazen, tyle że był starszy i grubszy od trzecioklasisty. Można było sobie łatwo wyobrazić, że odcina warkocze dziewczynom szkolnymi nożyczkami albo rzuca kulkami papieru w plecy nauczycielki. Podeszła do nas kelnerka obsługująca klientów przy barze. Postanowiłem darować sobie lunch i przejść od razu do firmowego sernika składającego się z trzech warstw, z których każda z osobna mogłaby rywalizować o miano najlepszego sernika na świecie. Zajadałem się ciastem, przeglądając resztę zawartości koperty. Wiele nagłówków dotyczyło ostatniego wielkiego śledztwa taty – operacji zakupu kontrolowanego, w którą zaangażowanych było kilka wydziałów, wymierzonej w handlarza narkotyków Guya White’a. Okazała się najkosztowniejszą porażką w historii służb porządkowych hrabstwa Bexar. Z artykułów wynikało, że oskarżenie przeciwko Guyowi White’owi zostało ostatecznie oddalone przez sąd w oparciu o przepisy o policyjnej prowokacji zaledwie kilka tygodni przed zamordowaniem ojca. Tata narobił sobie masę przyjaciół na poziomie stanowym, kiedy opowiedział prasie, że to FBI spartaczyło całą operację. W kopercie znajdował się także cykl „gościnnych komentarzy” z „Light”, napisanych przez kolejnego wielbiciela mojego taty, radnego Fernanda Asantego, który piętnował go za wszystko: od nadużywania policyjnej władzy do marnego gustu w doborze ubrań. Asante najwięcej napisał o sprzeciwie szeryfa wobec budowy Travis Center, hotelowego centrum turystycznego, które wedle projektu miało zostać zlokalizowane na południowy wschód od miasta. W 1985 roku Asante uczynił z Travis Center oś swojej pierwszej kampanii na stanowisko burmistrza, przekonując, że centrum przyniesie zyski, z których skorzysta biedna, głównie hiszpańskojęzyczna część miasta. Ojciec

sprzeciwiał się projektowi, ponieważ jego realizacja wymagała przejęcia ziem należących do hrabstwa, a co istotniejsze – ponieważ był to projekt Asantego. Natrafiłem również na omówienie wyników jesiennych wyborów z 1985 roku, których ogłoszenia ojciec już nie dożył. Głosujący wykazali się zdrowym poczuciem humoru, głosując przeciwko kandydującemu na urząd burmistrza Asantemu w stosunku pięć do jednego, ale zatwierdzając przytłaczającą większością jego projekt emisji obligacji na budowę Travis Center. Dziesięć lat i ileś tam milionów dolarów później Asante pozostawał tylko radnym, a budowa Travis Center nareszcie dobiegła końca. Widziałem je z góry, kiedy samolot podchodził do lądowania – była to wielka bulwiasta budowla, szkaradnie pomalowana na różowo i czerwono, rozcinająca wzgórza na skraju miasta niczym wielka rana. W końcu dotarłem do tekstów poświęconych samemu zabójstwu. Zobaczyłem czarno-białe nagłówki na pierwszych stronach gazet, które nawiedzały mnie w koszmarach sennych, oraz szczegóły historii przedstawione na kolejnych stronach; nigdy nie zdobyłem się na to, żeby je przeczytać. Miejsce zbrodni, śledztwo, ceremonia pogrzebowa – wszystko zrelacjonowane w najdrobniejszych szczegółach. Kilka artykułów wspominało o Randallu Halcombie, głównym kandydacie na faktycznego sprawcę, jakiego wskazało FBI. Halcomb, były zastępca szeryfa, został pod koniec lat siedemdziesiątych wyrzucony z pracy przez mojego tatę za nieposłuszeństwo, potem aresztowano go w 1980 roku pod zarzutem morderstwa. Dostał zwolnienie warunkowe i wyszedł z Huntsville na tydzień przed śmiercią taty. Szczęśliwy zbieg okoliczności. FBI znalazło go dwa miesiące później, ale były zastępca szeryfa leżał już wtedy zwinięty w ambonie myśliwskiej w Blanco. Ktoś wpakował mu kulkę między oczy. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Ostatnią rzeczą, jaką znalazłem w materiałach od Carlona, było zdjęcie zwłok mojego ojca przykrytych kocem, spod którego wystawała ręka. Wyglądało to zupełnie tak, jakby sięgał po piwo. Obok skrzywiony zastępca szeryfa wznosił rękę, aby zasłonić sobie twarz; odrobinę za późno. Włożyłem wszystko z powrotem do koperty, po czym wlepiłem wzrok w neonowe symbole piwa nad barem. W końcu zdałem sobie sprawę, że Carlon coś do mnie mówi. – …teorii osobistej zemsty, że niby były więzień postanowił wyrównać rachunki. Stek bzdur. Jezu, jeśli Halcomb działał sam, jak to możliwe, że

dostał kulkę między oczy, kiedy tylko zaczęli go szukać federalni? Zjadłem kawałek sernika. Tym razem smakował jak ołów. – Widzę, że się do tego przyłożyłeś, McAffrey. Zarwałeś ostatnią noc, żeby to wszystko przeczytać? Carlon wzruszył ramionami. – Tylko głośno myślę. Ktoś niewątpliwie zatuszował tę sprawę. – Może mówisz tak tylko dlatego, że jesteś dziennikarzem? – Dupa jasiu. Twój tata został zamordowany i nikt nie poszedł za to siedzieć. Kurwa, nikogo nawet nie postawiono przed sądem. Po prostu próbuję ci pomóc. Lata wygodnego życia złagodziły nieco rysy twarzy Carlona, ale w jego uśmiechu nadal widać było dawną zawziętość. Oczy miał chłodne i niebieskie. Wyzierała z nich energia, pewność siebie, drapieżne poczucie humoru. Nie zdradzały niczego, co można byłoby uznać za współczucie. Pozostał tym samym studenciakiem, który dla ubawu spychał śpiące krowy z pagórków i bezwstydnie zaśmiewał się z rasistowskich dowcipów i złamanych kończyn. Nigdy nie zawodził przyjaciół. Prawdopodobnie zupełnie serio oferował mi pomoc. Tyle że Carlona McAffreya nie interesowały rzeczy, które nie mogły mu dostarczyć rozrywki albo przynieść zysku. – Halcomb miał własne motywy – przypomniałem mu. – Nikt nie musiał nim sterować, jeżeli przyjmiemy, że to faktycznie on strzelał. Carlon potrząsnął głową. – Stawiałbym na mafię. Moje źródła w policji potwierdzają tę wersję. – To samo powiedzieli mnie. Co nie budzi we mnie jakiegoś szczególnego zaufania. – Tres, twój tata zginął zaraz po tym, jak postawił Guya White’a przed sądem za handel narkotykami. Nie powiesz mi, że to był zbieg okoliczności. – Po co mafia zawracałaby sobie głowę szeryfem, który lada chwila miał przejść na emeryturę? Nie miałoby to żadnego sensu. Sąd zdążył już przecież oddalić oskarżenia przeciwko White’owi. Carlon otarł z policzka kawałek kiszonej kapusty. Chwilę wcześniej skierował wzrok na znajdujące się za moimi plecami stoliki stojące przy wschodniej ścianie restauracji. – Dobre pytanie – powiedział. – Może go zapytaj. – Kogo? Carlon wskazał dnem swojej butelki z piwem. – Guya White’a.

Przy stoliku, na który wskazywał Carlon, siedziało dwóch mężczyzn. Ten odwrócony do mnie tyłem, szczupły Anglosas w średnim wieku, był ubrany jak pajac. Miał na sobie podwinięte na wysokości kostek spodnie, beżową, za szeroką w ramionach marynarkę. Jego rzednące brązowe włosy były nieuczesane. Chwilę wcześniej skończył posiłek i teraz w zamyśleniu stukał kawałkiem ogórka w talerz. Mężczyzna siedzący naprzeciwko niego był znacznie starszy i znacznie staranniej ubrany. Nigdy nie widziałem na własne oczy Guya White’a, ale jeżeli rzeczywiście to był on, człowiek ten nie miał w sobie nic białego poza nazwiskiem. Był mocno opalony, miał na sobie jasnoniebieski garnitur, a jego włosy i oczy były intensywne i ciemne niczym sos mole. Nie widziałem nigdy lepiej prezentującego się mężczyzny po sześćdziesiątce. Pan White zdążył spałaszować mniej więcej połowę kanapki z wędliną i chyba nie zamierzał się śpieszyć z jedzeniem reszty. Uciął sobie pogawędkę z kelnerką, szczerząc do niej zęby w colgate’owym uśmiechu i wskazując raz za razem na swojego kompana. Kelnerka uprzejmie się roześmiała. W odróżnieniu od kiepsko ubranego znajomego pana White’a. – Przychodzi tu dwa razy w tygodniu, żeby się pokazać – wyjaśnił Carlon. – Zrobił się z niego czysty jak łza celebryta: spłacił długi filharmonii, ratując ją przed bankructwem, chodzi na wszystkie mecze rozgrywane na Alamodrome, wspiera sztukę, fotografuje się z Manuelem Floresem prowadzącym programy radiowe poświęcone ogrodnictwu. Zamienił się w szanowanego obywatela. Gdyby jakieś nowe ustalenia w sprawie zamordowania twojego taty nadszarpnęły wizerunek White’a, prasa miałaby używanie. Pokręciłem głową. – Oczekujesz, że podejdę teraz do niego i rzucę mu wyzwanie? – Gdzie się podziała twoja odwaga z czasów studenckich? Dawny Tres Navarre podszedł do komendanta studium wojskowego w czasie ćwiczeń strzeleckich ostrą amunicją i powiedział mu, że jego dziewczyna… – To jednak coś innego, Carlon. – Mam to zrobić za ciebie? Zaczął się podnosić. Złapałem go za ramię dostatecznie szybko, aby posadzić go z powrotem na stołku. – Jaki masz w takim razie plan? – spytał Carlon. – Poprosiłeś mnie o artykuły. Musisz mieć jakąś teorię. Zjadłem jeszcze jeden kęs sernika, po czym wstałem, włożyłem

kopertę pod ramię i zostawiłem ostatniego dwudziestaka na blacie. – Dzięki za wycinki, Carlon – powiedziałem. – Jak tam sobie chcesz – odparł. – Ale jeżeli zależy ci na życzliwej relacji w prasie, wiesz, do kogo się zgłosić. Spojrzałem na niego jeszcze raz i wyszedłem. Chował do kieszeni moją dwudziestkę i zamawiał kolejne piwo na rachunek „Expressu”. „Ciekawe, dlaczego nigdy nie zajął się klasycznym dziennikarstwem informacyjnym?” – pomyślałem. Wydawał się do tego stworzony. Po chwili przyszło mi do głowy, że prawdopodobnie ma się znakomicie na obecnym stanowisku, zaspokajając apetyty mieszkańców miasta za pośrednictwem działu rozrywki. Na myśl o tym poczułem się jeszcze bardziej nieswojo.

12 Dwadzieścia minut później przeparkowałem mojego volkswagena na ostatni poziom piętrowego garażu przy Commerce Street, jeden rząd od ciemnozielonego infiniti J30 stojącego na miejscu parkingowym wynajmowanym przez Guya White’a. Wiedziałem, że White parkuje w tym garażu, ponieważ było to jedyne sensowne miejsce, w którym można było zostawić samochód, idąc do Shilo’s. Wiedziałem, że ma wykupione miejsce parkingowe, ponieważ dziesięć minut wcześniej sympatyczny parkingowy pokazał mi listę osób mających wykupione miejsca. Wręcz podetknął mi tę listę pod nos poirytowany, próbując mnie przekonać, że moje nazwisko, Ed Beavis, na tej liście nie figuruje. Normalnie wydobyłbym z niego potrzebne informacje za pomocą łapówki, ale ubóstwo zmusza człowieka do poszukiwania kreatywnych rozwiązań. Wystarczyło poczekać kilka minut, a z lekkim łoskotem otworzyły się drzwi od windy. Jako pierwszy wyszedł przez nie chudy współpracownik pana White’a w źle dopasowanym beżowym garniturze, podrzucając na prawej dłoni kluczyki do samochodu. Z przodu nie był ani trochę przystojniejszy. Jego twarz miała ten charakterystyczny spiaskowany wygląd typowy dla farmerów – ciemna, dziobata skóra, przymrużone oczy, kanciaste rysy wytarte z wszelkich niuansów. Pan White kroczył nieśpiesznie kilka kroków za nim, czytając zwiniętą gazetę i uśmiechając się z zadowoleniem, jakby zawierała wyłącznie dobre wiadomości. Uruchomiliśmy samochody. Nie kryjąc się specjalnie, wyjechałem za infiniti z garażu. Skręciliśmy w Commerce ​Street, a półtora kilometra dalej wjechaliśmy na autostradę. Nie widziałem nic przez posrebrzane tylne okno samochodu Guya White’a, ale od czasu do czasu mój kolega za kierownicą zerkał na mnie w bocznym lusterku. Prawidłowe śledzenie czyjegoś samochodu jest niezwykle trudne. Rzadko kiedy udaje się zachować odpowiednią równowagę między trzymaniem się z tyłu, aby nie wzbudzać podejrzeń, a znajdowaniem się na tyle blisko, aby nie zgubić celu. W dziewięciu przypadkach na dziesięć człowiek gubi śledzoną osobę z powodu korków lub świateł i nic

na to nie może poradzić. Trzeba wtedy próbować po raz kolejny, czasami siedem czy osiem dni z rzędu. Takie rozwiązanie wybiera się oczywiście wtedy, kiedy nie chcemy, żeby śledzony nas zauważył. Śledzenie kogoś w nieodpowiedni sposób jest niezwykle proste. Kiedy na środkowym pasie autostrady McAlister zbliżyłem się do infiniti na odległość pięciu metrów, kierowca spojrzał w boczne lusterko i zmarszczył brwi. Uśmiechnąłem się do niego. On powiedział coś do siedzącego z tyłu szefa. Gdyby przyśpieszyli, mogliby mnie łatwo zostawić z tyłu, ale nie zrobili tego. Pojedynczy gość w volkswagenie zapewne niespecjalnie ich przerażał. Infiniti sunęło nadal łagodnie osiemdziesiątką. W końcu skręcili w zjazd na Hildebrand i w lewo, na wiadukt. Pojechałem za nimi do Olmos Park. Między drzewami i na pagórkach zaczęły wyrastać wielkie rezydencje. Żony bankierów przebiegały koło nas w strojach sportowych kosztujących więcej niż mój samochód. Tubylcy zwęszyli chyba obecność mojego volkswagena. Wyglądało na to, że ich nosy nie były zachwycone. Minęliśmy dawny dom mojego ojca. Minęliśmy komisariat policji. Potem skręciliśmy z Olmos Drive w Crescent i infiniti zjechało na wyłożony czerwoną cegłą podjazd prowadzący do rezydencji, którą znałem jedynie za sprawą jej reputacji: Białego Domu. Nie nazywała się tak wyłącznie z powodu człowieka, który w niej mieszkał. Fasada była dokładną repliką prawdziwego Białego Domu – werand z panoramicznymi oknami, greckich kolumn, a nawet amerykańskiej flagi. Był to wytwór egocentrycznej wyobraźni, tyle że budynek był mniej więcej o połowę mniejszy od oryginału. Robił imponujące wrażenie, choć kiedy człowiek poprzyglądał mu się przez dłuższą chwilę, uświadamiał sobie, że ma przed oczami dość żałosny widok. Był jak volvo udające mercedesa, jak butelka tequili marki Herradura wypełniona tanim Happy Amigo. Zatrzymałem się po przeciwnej stronie ulicy, nad opadającym w stronę wyschniętego koryta strumienia zboczem porośniętym kaktusami i górskimi drzewami laurowymi. Kierowca infiniti wysiadł i zaczął iść w moją stronę. Pan White wysiadł zaraz po nim. Strzepnął jakiś niewidzialny kłaczek ze swojego jasnoniebieskiego garnituru, wsunął gazetę pod ramię i ruszył wolnym krokiem w stronę drzwi frontowych, nawet się na mnie nie oglądając.

Chudzielec przemierzył prezydencki trawnik i przeszedł na drugą stronę ulicy. Położył prawą rękę na moim samochodzie i nachylił się do okna. Poły jego marynarki rozsunęły się na boki, odsłaniając spoczywającego w kaburze airweighta kaliber .38. – Problemy? – zapytał. Liczba samogłosek i sylab, jakie zdołał upchnąć w tym jednym słowie, podpowiedziała mi, że był chłopakiem z zachodniego Teksasu, sprowadzonym zapewne z Lubbock. – Żadnych problemów – odpowiedziałem z ujmującym uśmiechem. Lubbock się oblizał. Nachylił się niżej i delikatnie się roześmiał. – Nie pytam, czy masz z czymś problemy, drogi panie, ale czy chcesz je mieć. Udałem zdziwienie, wskazując palcem na własną pierś. Twarz Lubbocka wykrzywiła się w kwaśnym grymasie. – Kurwa – powiedział, robiąc z tego trzysylabowy wyraz. – Upadłeś na głowę, czy co? Po kiego grzyba jechałeś za nami? Posłałem mu kolejny czarujący uśmiech. – Czy mógłbym zająć panu White’owi kilka minut? – Na to możesz sobie poczekać do usranej śmierci. – Powiedz panu White’owi, że syn szeryfa Navarre chce się z nim widzieć. Myślę, że zgodzi się ze mną porozmawiać. Jeżeli nazwisko Navarre mówiło coś Lubbockowi, nie dał tego po sobie poznać. – Mam gdzieś, czyim jesteś synalkiem, drogi panie. Lepiej stąd spadaj, zanim nie… – Najwyraźniej nigdy nie pracowałeś w drogówce. Zmarszczył brwi. Nie wyglądał przez to ani trochę lepiej. – Że co? Zanim miał okazję się zorientować, chwyciłem rękojeść jego airweighta kaliber .38 i nie wyjmując go z kabury, przekręciłem lufę tak, żeby była wycelowana w bok klatki piersiowej Lubbocka. Natychmiast poderwał ręce do góry, jakby nie mógł się doczekać, aż wyschnie mu dezodorant pod pachami. Napięte rysy Lubbocka złagodniały, a większość krwi z jego twarzy spłynęła ku szyi. – Kiedy zatrzymujemy kogoś na drodze – wyjaśniłem cierpliwie – nigdy nie używamy kabury pod ramieniem. Za łatwo można do niej dosięgnąć. Lubbock uniósł powoli ręce nad głowę. Jeden kącik ust zaczął mu drgać. – Niech mnie kule biją – powiedział. Zbyt wiele sylab, żeby dało się je

zliczyć. Wyciągnąłem airweighta z kabury, po czym otworzyłem drzwi samochodu. Lubbock odsunął się, żebym mógł wysiąść. Uśmiechał się z pełną powagą, spoglądając na pistolet, który wycelowałem w jego klatkę piersiową. – Dawno nie widziałem takiego popisu chojractwa, mój panie. Niech mnie kule biją, jeśli mówię nieprawdę. Nie zdajesz sobie nawet sprawy, w jakie gówno się właśnie wpakowałeś. – Sprawdźmy, co będzie z twoją podwyżką – zaproponowałem. Pośrodku pomalowanych na biało drzwi frontowych znajdowała się fazowana szyba wielkości wanny. Lubbock wprowadził mnie do przestronnego holu, gdzie skręcił w lewo ku podwójnym dębowym drzwiom prowadzącym do prywatnego gabinetu. Po drodze musiał uruchomić stopą alarm, czego nie zauważyłem. Wszystko szło jak po maśle, dopóki jakiś gość przyczajony za wieszakiem na płaszcze nie odbezpieczył broni i nie wepchnął mi lufy na kilka centymetrów w szyję. Lubbock odwrócił się i odebrał mi swojego airweighta kaliber .38. Ani na chwilę nie przestał się uśmiechać. Mężczyzna za moimi plecami stał nieruchomo. Nie próbowałem się odwracać. – Dzień dobry – powiedziałem. – Czy zastałem pana White’a w domu? – Dzień dobry – odpowiedział stojący za mną mężczyzna. Przemawiał głosem aksamitnym jak miód oblewający sopapillę. – Pan White jest w domu. Co więcej, pan White wpakuje ci zaraz kulkę, jeżeli natychmiast nie wytłumaczysz, o co ci chodzi. Podałem mu rękę nad swoim ramieniem. – Jackson Navarre – powiedziałem. – Trzeci. Doliczyłem do pięciu. Myślałem, że już po mnie. Zacząłem się jednać z Bogiem, tao i operatorami moich kart kredytowych, kiedy usłyszałem trzask zabezpieczanego pistoletu. Guy ​White uścisnął mi dłoń. – Trzeba było tak od razu.

13 – Czy może mi pan podać Niebieską Księżniczkę, panie Navarre? Guy White wskazał łopatką na płaski karton z sadzonkami. Podałem mu całość. Do pracy w ogrodzie White przebrał się w wyprasowaną dżinsową koszulę (podwinął rękawy), w dżinsy od Calvina Kleina i plecione sandały ze skóry, które założył na swoje idealnie opalone stopy. Glocka kaliber 9 milimetrów zamienił na sekator i łopatkę. Kiedy przyklęknął nad półtorametrową grządką, aby wykopać w niej niewielkie stożkowate otwory na swoje nowe maleństwa, cień rzucany przez rondo wiklinowego kapelusza utworzył na jego twarzy siateczkę przypominającą maoryski tatuaż. Zawartość stojącego obok na kamiennej ławce dzbanka mrożonej herbaty, który pan White przyniósł ze sobą, kiedy przyszliśmy tam dziesięć minut wcześniej, zdążyła nabrać ciemnobursztynowego koloru. Kropelki potu spływały mi po plecach. Mój tyłek zamienił się w smażoną tortillę. Spojrzałem tęsknie na pobliskie patio ocienione pekanami, potem na basen, wreszcie na Guya White’a, który uśmiechał się z zadowoleniem, nucił w chórze z cykadami i zupełnie się nie pocił. Wolałem już, kiedy mierzył do mnie z pistoletu. – Dość jestem nimi podekscytowany – przyznał. Wyłamał ze skrzynki plastikowy pojemnik z sadzonką i odwrócił go do góry nogami, aby wytrząsnąć ją ze środka. – Zna się pan na ogrodnictwie, panie Navarre? – Niespecjalnie. To jakaś odmiana werbeny? – Bardzo dobrze. – Miała coś wspólnego ze średniowiecznymi czarnoksiężnikami. White sprawiał wrażenie zadowolonego. – Doprawdy? Ostrożnie umieścił werbenę w jej nowym legowisku i przyklepał ziemię. Małe pęczki kwiatów miały niebieskawy kolor waty cukrowej. Idealnie pasowały do stroju pana White’a. – Odmiana o nazwie Niebieska Księżniczka jest dostępna dopiero od tego roku – wyjaśnił. – Pochodzi z Anglii. Można ją kupić wyłącznie w południowym Teksasie. To naprawdę spora okazja. Otarłem kark z potu.

– Zawsze wykonuje pan prace ogrodnicze wczesnym popołudniem? White się roześmiał. Kiedy lekko odchylił się do tyłu, zdałem sobie sprawę, jakim był wielkim mężczyzną. Mimo że ja siedziałem, a on klęczał, nasze oczy znajdowały się niemal na jednym poziomie. – Werbena to dziarska roślina, panie Navarre. Wygląda delikatnie, ale wymaga pełnego nasłonecznienia, zdecydowanego przycinania i porządnie osuszonej ziemi. To najlepsza pora dnia, żeby ją posadzić. Widzi pan, wiele osób popełnia błąd, rozpieszczając swoje werbeny. Nie mają odwagi przycinać kwiatów, nadmiernie ją podlewają albo zapewniają cień. Werbena traktowana łagodnie zwyczajnie pleśnieje, panie ​Navarre. Nie można się obawiać agresywnego podejścia. – Czy jest to również pańskie motto biznesowe? Czy taką samą filozofię wyznawał pan dziesięć lat temu? Na twarzy Guya White’a nie drgnęła nawet jedna zmarszczka. Jego usta rozjaśniał uśmiech człowieka, który dostąpił odkupienia, którego nie kłopocze nic, co może się zdarzyć ani w tym, ani na tamtym świecie. – Mam wrażenie, panie Navarre, że działa pan w oparciu o fałszywe przesłanki. Rozłożyłem ręce. – Nie byłby to pierwszy raz. Może mnie pan w takim razie oświeci? – Postaram się. – Z wykopanej przez niego dziury wypełzła piętnastocentymetrowa dżdżownica. White ponownie wbił łopatkę w ziemię, przecinając ją dokładnie na pół. Nie wydawał się tym w najmniejszym stopniu przejmować. Zdjął skórzane rękawice i wypił sporą ilość mrożonej herbaty ze swojej szklanki. – Nie miałem nic wspólnego ze śmiercią twojego ojca, drogi chłopcze. – No to mi ulżyło. White pokręcił głową. – Jeżeli odziedziczyłeś po szeryfie Navarre jego upór, nasza rozmowa, obawiam się, nie ma większego sensu. – Przez kilka lat uprzykrzał panu życie. Do dziś wiele osób twierdzi, że morderstwo uszło panu na sucho. White założył rękawice i zabrał się do wykopywania drugiego rzędu otworów na Niebieskie Księżniczki. Z ocienionej przez rondo kapelusza twarzy nie schodził przyjazny uśmiech. – W przeszłości dość łatwo było przypisywać mi najróżniejsze zbrodnie, panie Navarre. Jestem tego świadom. – W przeszłości. – Tak właśnie. Może mi pan podać 19-5-9?

– Słucham? – Nawóz, mój chłopcze. Leży obok twojej stopy. Być może tego nie wiesz, ale od lat ze wszystkich sił staram się działać społecznie. Cieszy mnie, że uchodzę za dobrego obywatela, mecenasa rozlicznych projektów. Aktywnie kultywuję tę rolę i zdecydowanie wolę ją od niezasłużonej reputacji, jaka mnie otaczała, kiedy byłem młodszy. – Nie wątpię. Morderstwa i handel narkotykami trudno uznać za tematy, jakie porusza się na spotkaniach Kiwanis Club. White wbił łopatkę w ziemię, tym razem po samą rączkę. Kiedy podniósł wzrok, nadal się uśmiechał, niemniej zmarszczki wokół oczu zdradzały lekkie zniecierpliwienie. – Chciałbym, żeby mnie pan dobrze zrozumiał, panie Navarre. Pański ojciec nigdy nie uprzykrzył mi życia tak bardzo jak po swojej śmierci, kiedy zostałem poddany osądowi, kiedy stałem się obiektem polowania na czarownice zorganizowanego przez ludzi pragnących obwinić kogoś o morderstwo. Później przez wiele lat pracowałem na to, aby odbudować moją pozycję w tej społeczności, i nie uśmiecha mi się perspektywa, żeby ta pozycja została nadszarpnięta przez bezpodstawne spekulacje, których bezpodstawność wykazano już dawno temu. Mam nadzieję, że wyraziłem się jasno. Kiedy White mówił, w naszą stronę zmierzał wolnym krokiem Lubbock. Zatrzymał się uprzejmie w odległości kilku metrów, trzymając w ręku telefon komórkowy i czekając, aż zostanie przywołany. – Czy się rozumiemy? – zapytał mnie cicho White. Skinąłem głową. – A tak na marginesie, w jaki sposób zabijał pan konkurencję, bo już zapomniałem? Kulka między oczy? Twarz White’a na moment znieruchomiała. Powoli odzyskał panowanie nad sobą. Wypuścił powietrze z płuc. – Doprawdy jesteś niezwykle podobny do ojca, mój chłopcze. Życzę ci powodzenia. Zabrzmiało to niemal szczerze. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałem. – Może w takim razie powinien mi pan pomóc. White zignorował tę sugestię. Wstał, otrzepał ziemię z cal​vinów kleinów i jakby dopiero wtedy zauważył stojącego za nim Lubbocka. – Ach, wybacz, mój chłopcze – powiedział. – Muszę odebrać ten telefon. Emery odprowadzi cię do wyjścia. Emery podał panu White’owi telefon, po czym dał mi znak, żebym

poszedł za nim do domu. Podniosłem się z kamiennej ławki. – Panie White – powiedziałem, ale on stał już odwrócony tyłem. Prowadził radosną rozmowę na temat pogody w Vera Cruz. Spojrzał przez ramię, odsuwając telefon od ucha. – Żebyśmy się dobrze rozumieli: jeśli pan kłamie, jeśli zamordował pan mojego ojca, osobiście przerobię pana na kompost i rozrzucę po tym ogrodzie. Uśmiechnął się, jakbym życzył mu wszystkiego najlepszego. – Nie wątpię, drogi chłopcze. Żegnaj. Potem odwrócił się niewzruszony i podjął na nowo omawianie plusów i minusów nabywania nieruchomości w Meksyku. Ruszył w głąb ogrodu. Emery spojrzał na mnie i się roześmiał. Poklepał mnie po plecach, jakbyśmy byli starymi kumplami, po czym odprowadził mnie przed Biały Dom.

14 – No, to mi się podoba – oświadczyła matka. Przyszła do mnie około ósmej, bez Jessa, który oglądał w telewizji mecz rangersów. Przez pięć minut wygłaszała komentarze na temat „spartańskiego wyglądu” mieszkania, popsikała pokój olejkiem eterycznym, żeby oczyścić aurę tego miejsca, po czym rozejrzała się bez przekonania za czymś, o czym mogłaby się wyrazić z uznaniem. W końcu wypatrzyła meksykańską rzeźbę, prezent od Lillian. Ledwie matka podniosła ją z ziemi, Robert Johnson zasyczał i wycofał się do szafy. Spojrzawszy na rzeźbę i przypomniawszy sobie ostatnią rozmowę z Lillian, miałem ochotę zrobić to samo. – Chyba chce, żebyś ją sobie zatrzymała – powiedziałem. – Tak czy inaczej, bardziej pasuje do wystroju twojego domu. W zielonych oczach matki rozbłysły figlarne ogniki. – Zgoda, najdroższy, w zamian za to zapraszam cię na obiad. Poszliśmy na róg Queen Anne i Broadway. Przykro powiedzieć, ale choć przez wiele lat mieszkałem w San Francisco i niemal codziennie chodziłem do Chinatown, nigdzie nie spotkałem równie smacznego kurczaka w cytrynie jak ten podawany w Hung Fong. Maia Lee udusiłaby mnie za głoszenie podobnych herezji, jako że w tym zestawieniu umieszczałem również jej rodzinny przepis, ale trudno. Restauracja powiększyła się dwukrotnie od czasu, kiedy byłem w niej po raz ostatni, ale nadal kierowała nią stara pani Kim. Przywitała mnie po imieniu, zupełnie jakby nie zauważyła mojej dziesięcioletniej nieobecności, po czym posadziła nas przy naszym ulubionym stoliku pod splecionymi na suficie neonowymi flagami amerykańską i tajwańską. Był wtorkowy wieczór, lokal świecił już pustkami, więc mieliśmy go w całości dla siebie, jeśli nie liczyć dwóch dużych rodzin zajmujących narożne stoliki i dwóch gości jedzących coś przy barze, którzy wyglądali na rekrutów. Pięć minut po złożeniu zamówienia obrus zniknął pod stosami talerzy, na których piętrzyło się jedzenie. – Czy to nie dziwne, że Lillian wyjechała do Laredo dzień po twoim powrocie? – zapytała matka. Tamtego wieczoru miała na sobie

nieformalny strój: piękne czarno-złote kimono, pod które włożyła czarny trykot. Ilekroć nachylała się nad stołem, złote i bursztynowe bransoletki zsuwały się w stronę nadgarstków i uderzały w pokrywki zasłoniętych talerzy. Nie zwracała na to specjalnej uwagi. – No dobrze – przyznałem. – Trochę się posprzeczaliśmy. W sumie trudno to nawet nazwać sprzeczką. Opowiedziałem jej o Danie Sheffie, tym dryblasie z piekła rodem. Matka skinęła głową. – Pamiętam jego matkę z Bright Shawl. – Machnęła pogardliwie pałeczkami. – Cookie, paskudne babsko. Trudno oczekiwać, że osoba o imieniu Ciasteczko będzie potrafiła porządnie wychować dziecko. Co jeszcze się między wami zdarzyło? Wzruszyłem ramionami. – Nic. Zmarszczyła brwi. – Trudno to uznać za powód opuszczenia miasta. – Ma to pewnie związek z Beau Karnauem. Gość wydaje się karmić cudzym stresem. – Musisz być wytrwały – poradziła. – Chcesz, to powróżę ci z herbaty. Tak się składa, że piłem piwo, ale matka nigdy nie zrażała się tego rodzaju drobiazgami. Nalała mi herbaty, wypiła ją sama, po czym postawiła filiżankę do góry nogami na serwetce. Nigdy nie byłem pewien, czy po prostu ją to bawi, czy też rzeczywiście ma jakąś metodę interpretacji osadów po napojach. Studiowała z uwagą małe brązowe kropelki, pomrukując co chwilę znacząco. Siedzący przy barze rekruci popatrywali na nią ukradkiem. Jeden z nich zażartował pod nosem. Roześmiali się. – Kiepsko to wygląda, synku – stwierdziła matka swoim najlepszym cygańskim akcentem. – Fusy ułożyły się w „Nieszczęście”. Nadciąga zawierucha. – Głębokie – powiedziałem. – I jakże zaskakujące. Próbowała zrobić urażoną minę. – Drwij sobie, jeśli koniecznie musisz. – Muszę, oj muszę. Pod koniec posiłku matka oświadczyła, że chce zapłacić rachunek. Ponieważ w portfelu zostały mi same monety i kilka kart kredytowych z wyczerpanym limitem, nie protestowałem zbyt długo. Dwaj mężczyźni siedzący przy barze również zapłacili i wyszli przed nami. Kiedy człowiek dostatecznie długo trenuje tai-chi, osiąga stan,

w którym ma oczy i uszy dookoła głowy. Rozwinięcie tej umiejętności jest konieczne, jeśli nie chcemy zaliczyć ciosu w tył czaszki w czasie parowania ciosów z przodu albo obrócić się kilka centymetrów za daleko i nadziać na miecz przeciwnika. Moje zmysły przestawiły się w tryb czujności, ledwie wyszliśmy z restauracji, ale poczucie zagrożenia dotarło do mojej świadomości, dopiero kiedy dotarliśmy na róg Queen Anne. Matka opowiadała mi o opłakanym stanie sztuki w San Antonio. Dwóch mężczyzn z restauracji zbliżało się do nas od tyłu. Sprawiali wrażenie wyluzowanych; żartowali, nie zwracając na nas specjalnej uwagi. Neonowa poświata Broadwayu ustąpiła miejsca ciemności, kiedy weszliśmy na ulicę, na której mieszkałem. Mężczyźni przestali rozmawiać i skręcili za nami. Nie musiałem się odwracać, żeby wiedzieć, że przyśpieszyli kroku. Zbliżyli się na jakieś pięć metrów. Moje mieszkanie znajdowało się przy kolejnej przecznicy. – Mamo, nie zatrzymuj się – powiedziałem jakby nigdy nic. Ona właśnie rozkręcała się na temat niedostatecznej powierzchni galerii w centrum miasta. Spojrzała na mnie zdumiona, ale nie miała czasu, żeby cokolwiek powiedzieć, ponieważ wykonałem w tył zwrot i ruszyłem na spotkanie naszych nowych przyjaciół. Nie wyglądali na zadowolonych z tego, że pokrzyżowałem im plany. Kiedy zobaczyli, że się do nich zbliżam, przystanęli wytrąceni na chwilę z równowagi. Obaj mieli po dwadzieścia kilka lat i nijakie, kwadratowe twarze. Obaj ubrali się w dżinsowe spodnie i koszule. Obaj byli ostrzyżeni na jeża. Ich sylwetki od pasa w górę wskazywały jasno, że uprawiali kulturystykę. Usilnie starali się wyglądać na bliźniaków, ale jeden był rudowłosym Angolem, a drugi Latynosem z tatuażem na przedramieniu przedstawiającym orła zabijającego węża. Kiedy zbliżyłem się na półtora metra, lekko się od siebie odsunęli, czekając na to, co zrobię. Za plecami usłyszałem wołanie bardziej niż zaniepokojonej matki. – Tres? – Tres? – powiedział gość z tatuażem, przedrzeźniając matkę. Rudzielec wyszczerzył zęby. – Albo idziecie za nami, bo chcielibyście, aby ktoś powróżył wam z fusów – powiedziałem – albo macie mi coś do powiedzenia. No słucham. Pozwoliłem podejść Tatuażowi, który zbliżył swoją klatkę piersiową do mojej twarzy. Nie przestawał się uśmiechać. Rudy zaszedł mnie z lewej

strony. – A pewnie, że mamy – powiedział Tatuaż. – Słyszeliśmy, że jesteś jednym z tych pedałów z San Francisco. To prawda? Dzieliło nas jakieś piętnaście centymetrów. – Chcesz mnie poprosić do tańca? – Posłałem mu całusa. Chciał mi przyłożyć, ale Rudy go powstrzymał. Usłyszałem, jak matka ponownie woła moje imię. Próbowała zdecydować, czy powinna za mną wrócić. Wiedziałem, że prędzej czy później podejdzie, żeby nawsuwać tym oprychom. Cokolwiek miało się zdarzyć, musiałem dopilnować, aby zdarzyło się wcześniej. – Jak bardzo zamierzasz nam to utrudniać, kolego? – powiedział Rudy. – Nie lubię dawać nikomu po mordzie na oczach jego matki. Wiadomość jest prosta: wypierdalaj z miasta. Nikt cię tu nie chce. – A któż taki przesyła mi te radosne wieści? – zapytałem. Przesunąłem lewą stopę lekko do tyłu, zapewniając sobie solidniejsze oparcie. – To już musisz sam zgadnąć. – Rudy uśmiechnął się szyderczo. – Wracaj do Pedziolandii, jeżeli chcesz zachować twarz w jednym kawałku. – A jeśli nie wrócę – powiedziałem – domyślam się, że obecny tu pan Tatuaż wyrżnie mnie klatą z taką siłą, że wylecę poza granice miasta? – Ty zasrany gnojku… – Tatuaż ruszył do przodu, zamierzając chwycić mnie za koszulę obiema rękami. Rzecz z kulturystami wygląda tak, że mają wysoko położony punkt ciężkości. Nawet jeśli są niezwykle silni, ich nadmiernie rozrośnięte klatki piersiowe powodują, że nie znajduje się on na wysokości pępka, ale znacznie wyżej, co sprawia, że łatwo tracą równowagę. Poza tym znacznie łatwiej łapie się kogoś, kto ma dużo mięśni; zupełnie jakby miał wbudowane w ciało uchwyty. Wsunąłem przedramiona pod nadgarstki Tatuaża i zanim zdążył mnie trafić, przekierowałem jego ręce na boki. Kiedy się szeroko rozłożyły, uniosłem lewą nogę i wyrżnąłem go kolanem w krocze. Potem go popchnąłem. Runął do tyłu sztywno jak ścięte drzewo. Rudy nadział się nosem na mój lewy łokieć, kiedy się na mnie rzucił. Chwyciłem go za tricepsy i przekręciłem swoje ciało, zmieniając kierunek impetu. Przeleciał nad moim kolanem i wylądował na swoim kumplu zamiast na mnie. – Tres! – zawołała matka. Zbliżała się do nas. Tatuaż nie był przyzwyczajony, żeby ktoś spuszczał mu łomot. Stał zgięty wpół, łącząc się w bólu z chodnikiem. Rudy odzyskał równowagę

znacznie szybciej, niż się tego spodziewałem. Ruszył na mnie, tym razem z większą ostrożnością, przyjmując pozycję boksera z wyciągniętą do przodu prawą pięścią. Pozwoliłem mu dwa razy spudłować, schodząc z linii ciosu. To wystarczyło, żeby opuścił gardę. Próbował wyrżnąć mnie lewym sierpowym, ale zapomniał poprawić prawym. W tej sytuacji mogłem łatwo wykorzystać siłę jego ciosu: przysunąłem się, chwyciłem go za nadgarstek, opierając się o jego klatkę piersiową, i przerzuciłem go przez ramię. Nie wypuszczając jego ręki, wykręciłem ją w taki sposób, że musiał przewrócić się na brzuch albo złamałby sobie kość. Wbiłem mu kolano w plecy i nacisnąłem kciukiem nerw znajdujący się tuż poniżej łokcia. Zawył. – Chcesz, żebym go trzymał, dopóki nie stracisz przytomności? – zapytałem. – A może wolisz powiedzieć mi coś o sobie? – Pierdol się – wyjęczał. Odezwanie się musiało go kosztować wiele siły. A może po prostu wiedział, że jego kumpel nie będzie w nieskończoność leżał na ziemi. Tatuaż faktycznie powoli się podnosił, a obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że nie dam rady przygważdżać Rudego do ziemi i jednocześnie stawiać czoła Tatuażowi. Niechętnie wykręciłem ostro rękę Rudemu. Krzyknął. Może mu ją złamałem, może nie, trudno powiedzieć, ale potrzebowałem czymś go zająć na czas, kiedy będę musiał skupić uwagę na jego compadre. Tatuaż nadal lekko utykał. Próbował za wszelką cenę chwycić mnie w zapaśniczy uścisk, ale wyślizgnąwszy się dołem, uderzyłem go ramieniem w brzuch. Wyrzuciłem ramię w górę i do przodu, unosząc go w powietrze. Ponownie poleciał do tyłu, tym razem jeszcze mocniej uderzając w ziemię. Cofnąłem się w stronę matki, łapiąc oddech. Trudno było cokolwiek wyczytać z jej twarzy. Stała z szeroko otwartymi oczami, ale nie sprawiała wrażenia wystraszonej. Przypominała raczej osobę, która przez lata wierzyła w duchy, aż w końcu jakiś uścisnął jej dłoń. Rudy i Tatuaż nadal leżeli na ziemi, przeklinając. Poprosiłem mamę o długopis i kartkę papieru. Spojrzała na mnie, po czym zaczęła przetrząsać zawartość swojej torebki. Na dużej samoprzylepnej kartce w kolorze fuksji napisałem: ZWRÓCIĆ NADAWCY. Na dole się podpisałem. Kartkę przykleiłem do koszuli Rudego. – Mimo wszystko dzięki – powiedziałem.

Zanim zdążyli postanowić, że nie odnieśli aż tak wielkich obrażeń, wziąłem matkę pod rękę i ruszyłem Queen Anne. Wsadziłem ją do jej samochodu, zanim postanowiła, że należałoby porozmawiać. – Tres, o co w tym wszystkim…? – Nie jestem pewien, mamo – odpowiedziałem nieco ostrzejszym tonem, niż zamierzałem. – Przepraszam, że musiałaś być tego świadkiem. To pewnie byli kumple Boba Langstona, dawnego najemcy, którego musiałem wyrzucić z mieszkania. Rivas wspomniał, że Langston jest wojskowym. Ci goście prawdopodobnie też. To wszystko. Chyba nie zabrzmiało to zbyt przekonująco. Matka wpatrywała się we mnie, czekając na lepszą odpowiedź. Ogarnęło mnie zmęczenie, rodzaj zamroczenia, które towarzyszy spadkowi poziomu adrenaliny. Spróbowałem się uśmiechnąć. – Słuchaj, wszystko jest dobrze. Odwróciła się i wbiła wzrok w przednią szybę. – Jesteś moim jedynym dzieckiem, Tres. Matka była niesamowicie silną osobą. Mimo wszystkich swoich dziwactw w sytuacji kryzysowej potrafiła wziąć się w garść równo w sześćdziesiąt sekund. Chyba nigdy nie widziałem, żeby płakała albo żeby wyglądała na równie wstrząśniętą jak chwilę wcześniej. Posłała mi uspokajający uśmiech. Kiedy się pochyliłem, żeby pocałować ją w policzek, poczułem, że lekko drży. – Zadzwoń jutro – poprosiła. Gdy odjechała, wszedłem do domu i zamknąłem drzwi na zamek. Robert Johnson obwąchiwał mi nogi, zaintrygowany dziwnymi zapachami Rudego i Tatuaża, podczas gdy ja siedziałem w ciemności i wykręcałem numer Lillian. Jej automatyczna sekretarka nie zgłosiła się po dziesięciu dzwonkach. Lillian powinna była już wrócić z Laredo. Dochodziła dziesiąta. „Jest w domu – stwierdziłem ponuro – ale nie odbiera”. Wpatrywałem się w stolik kawowy i leżący na nim plik starych wycinków prasowych, które Carlon McAffrey dał mi tamtego popołudnia. Na wierzchu wciąż znajdowała się twarz mojego ojca. Patrząc na jego zdjęcie, uświadomiłem sobie, jak bardzo potrzebuję zobaczyć się z Lillian jeszcze tego wieczoru. Pragnąłem przeżyć z nią coś czystego i fizycznego, co nie byłoby elementem naszej przeszłości. Zepchnąłem wycinki na podłogę. Podszedłem do lodówki i wyjąłem z niej dwie rzeczy, które w chwili kaprysu kupiłem w spożywczaku Pappy’ego: sześciopak big redów

i butelkę tequili. Poszedłem do volkswagena. Burza nadciągnęła nad uskok Balcones, mimo to nie opuściłem dachu. Potem ruszyłem w stronę Monte Vista, rozmyślając o przyszłości.

15 Trudno w San Antonio o miejsce, gdzie człowiek czułby się bardziej osamotniony niż w Olmos Basin. Kiedy wjedzie się na zaporę w nocy i spojrzy na ocean szumiących dębów, nie sposób dostrzec jakichkolwiek śladów rozciągającego się dokoła miasta. Człowiek zostaje tam sam na sam ze swoim samochodem i zaporą. No chyba że bylibyście Whitley Streiber, szkolną koleżanką mojej matki. Wtedy pewnie towarzystwa dotrzymywałoby wam jeszcze UFO. Tamtej nocy rozmyte rozbłyski piorunów rozświetlały kotlinę, wydobywając ciemną zieleń z czerni. Grzmot przetoczył się po szczytach drzew niczym oliwa po powierzchni rozgrzanej patelni. Po obu stronach Acacia Street ujadały psy. Dom Lillian był pogrążony w ciemności, jeśli nie liczyć poświaty rzucanej przez żurawinową lampkę, którą trzymała na nocnym stoliku. Fuksjowe światło sączyło się przez zamknięte żaluzje. Jej samochód stał na podjeździe. Przed sąsiednim domem pięcioro albo sześcioro niepilnowanych przez nikogo dzieci Rodriguezów jeździło jak gdyby nigdy nic na wrotkach po chodniku, pokrzykując z radości przy każdym grzmocie. Muzyka dobiegająca z salonu ich rodziców była tamtego wieczoru przyciszona, jakby z szacunku dla burzy. Zatrzymałem się przy krawężniku, wysiadłem i wszedłem na werandę, niosąc sześciopak big redów i tequilę. Dwoje roześmianych dzieciaków Rodriguezów niemal wpadło na mnie, kiedy je wymijałem. Koszyk, który służył Lillian za skrzynkę pocztową, był wypełniony listami i reklamami. Na werandzie leżały dwie gazety. Lillian mogła wejść tylnymi drzwiami. A może nie pojechała do Laredo swoim samochodem? Może jeszcze nie wróciła? Zacząłem rozmyślać, czyim autem mogła pojechać, ale nie spodobała mi się żadna z możliwych odpowiedzi. Dzwonek nie działał. Zapukałem możliwie najgłośniej w futrynę drzwi z moskitierą, ale mało prawdopodobne, aby Lillian mnie usłyszała. Wiatr się wzmagał. Zrywał płatki z gałęzi lagerstremii i starego krzewu różanego, zasypując trawnik różowym konfetti. Zapukałem jeszcze kilka razy, po czym nacisnąłem klamkę. Drzwi były otwarte.

– Lillian? Postawiłem sześciopak i butelkę herradury na stoliku kawowym w salonie i ponownie zawołałem Lillian. Podłoga przy kanapie była usiana gazetami, co było naturalne, biorąc pod uwagę, że Lillian stosowała metodę „przeczytaj i ciepnij”. Jedynym źródłem światła była różowa poświata wydobywająca się spod drzwi sypialni. Wsunąłem powoli głowę do środka, spodziewając się, że zobaczę ją skuloną pod kołdrą. Łóżko było niezaścielone, szuflada z bielizną wysunięta do połowy. Ani śladu Lillian. W mojej klatce piersiowej zaczęło narastać nieprzyjemne pieczenie. Sprawdziłem pokój na tyłach domu, potem kuchnię. Małe radyjko AM gadało do siebie na blacie. Pełny zlewozmywak nie był sam w sobie niczym zaskakującym, tyle że naczynia zostały wymyte, ale nie opłukane. W mojej głowie zaczęły się rodzić scenariusze, nad którymi wolałem się nawet nie zastanawiać. Sprawdziłem ponownie drzwi frontowe, potem okna, szukając śladów włamania. Nie natrafiłem na nic oczywistego, choć i tak niewiele bym wypatrzył na porysowanej i obdrapanej ościeżnicy, a zasuwki w oknach były żałośnie łatwe do otworzenia z zewnątrz. Wieża stereo stała na swoim miejscu. Automatyczna sekretarka została wyłączona; nie nagrały się na niej żadne wiadomości. Płyty CD i teczki walały się na biurku, ale żadnego elementu komputera raczej nie brakowało. Ktoś nie tak dawno przeszukał pośpiesznie dom, ale równie dobrze mogła to być Lillian. Sprawdziłem, czy w łazience znajdują się przybory toaletowe, zajrzałem do szafy. Nic nie wskazywało na to, żeby Lillian spakowała się do podróży, ale nie znalazłem również rozstrzygającego dowodu na to, że tego nie zrobiła. Chwilę później usłyszałem za plecami odgłos wrotek. Jedno z dzieci Rodriguezów dojechało do drzwi sypialni i chwyciło za klamkę, aby się zatrzymać. Dziewczynka miała posklejane w strąki włosy i małe, ciemne oczy, które połyskiwały w mroku. Miała na sobie czerwono-białą sukienkę w paski z nadrukowanymi pluszowymi misiami. Musiałem wyglądać na mocno zaskoczonego jej widokiem. Zachichotała. Próbowałem sklecić jakieś pytanie, kiedy odjechała w stronę drzwi wejściowych z radosnym piskiem, jakby się spodziewała, że będziemy się bawić w ganianego. Po dojechaniu do drzwi odwróciła się i posłała mi szelmowski uśmiech.

– Znasz Lillian? – zapytałem, stojąc wciąż w drzwiach sypialni. Kiepsko sobie radzę z dziećmi; jakoś nie potrafię przejść do porządku dziennego nad ich zatrważającym podobieństwem do istot ludzkich. Przekrzywiła głowę, jakby była zaciekawionym pieskiem. – Nie jesteś tym samym mężczyzną – zawyrokowała. Odwróciła się i zniknęła. Rozległ się trzask drzwi z moskitierą. Co to, u diabła, miało niby znaczyć? Powinienem był pobiec za dziewczynką i zadać jej kilka dodatkowych pytań, ale jakoś nie miałem ochoty uganiać się w ciemności za zgrają kilkulatków zasuwających po chodniku na wrotkach. Może miała na myśli Dana Sheffa. Sąsiedzi bez wątpienia widzieli go nieraz. A może zauważyła kogoś innego, kto wchodził do domu. Odwróciłem się i spojrzałem na łóżko Lillian. Poczułem jeszcze mocniejsze ukłucie w piersi. – Zaczekajmy do jutra rana – zawyrokowałem. Może postanowiła zostać dodatkową noc w Laredo; może zmierzała właśnie do domu. Wyobraziłem sobie, co się stanie, kiedy po powrocie zastanie w środku mnie, nieproszonego gościa, albo dowie się, że przepytywałem sąsiadów na temat jej aktywności. Argumentem: „Martwiłem się o ciebie” nie zdziałam wiele u kobiety, która niewiele wcześniej oskarżyła mnie o ingerowanie w jej sprawy. Na drugiej szali położyłem niezamknięte drzwi, nieprzeczytaną korespondencję i gazety, na wpół umyte naczynia. Brzydko mi to pachniało. Z drugiej strony żadna z tych rzeczy nie stała w sprzeczności z charakterem Lillian. Wyszedłem na zewnątrz i zamknąłem za sobą drzwi. Burza przechodziła akurat dokładnie nad domem; nie padało, objawiała się wyłącznie wyładowaniami elektrycznymi. Dzieci Rodriguezów w końcu zeszły z ulicy. Byłem tak wykończony, że nie potrafiłem sobie wyobrazić, że wracam na Queen Anne i próbuję się przespać. Podjechałem na zaporę, zaparkowałem w miejscu, gdzie w sumie nie było nawet pobocza, i usiadłem na krawędzi uskoku z butelką herradury i nogami dyndającymi ponad koronami drzew. Przez niemal godzinę śledziłem przesuwającą się na południe burzę. Próbowałem nie rozmyślać o tym, gdzie może być Lillian ani o moim wcześniejszym wieczorku z Rudym i Tatuażem, ani o pliku wycinków dotyczących zamordowania ojca. Miałem poczucie, jakby jakiś wielki ospały pająk łaził we wnętrzu mojej głowy, próbując wbrew mojej woli połączyć te sprawy za pomocą słabych nici. Ilekroć jakaś myśl zaczynała

się formować, wypijałem kolejny łyk tequili, aby ją z siebie spłukać. Nie mam pojęcia, w jaki sposób wróciłem do domu. W środowy poranek obudziło mnie dzwonienie deski do prasowania. Wyszarpałem ją ze ściany i wygrzebałem z wnęki słuchawkę. – Hola, vato – powiedział męski głos, po czym zaczął mnie pośpiesznie wyzywać po hiszpańsku. Przecierałem oczy tak długo, aż ściany w pokoju się wyostrzyły. Mój mózg potrzebował kolejnej sekundy, żeby przestawić się na inny język. Potem rozpoznałem głos. – To chyba niezbyt higieniczna pozycja, Ralph – zauważyłem. – Nie słyszeliście o AIDS? Ralph Arguello wybuchnął śmiechem. – A więc to prawda – powiedział. – Wróciłeś do miasta i znasz Español. Jak, u diabła, mam cię teraz obrażać w twojej obecności? Jeżeli poprzedniej nocy nie mogłem się oprzeć poczuciu, że po głowie chodzi mi pająk, do rana stwór musiał wpełznąć mi do gardła i zdechnąć. Usiadłem na podłodze, hamując odruch wymiotny. – Jak tam lombardy, Ralphas? Ralpha znałem od czasu, kiedy występowaliśmy razem w reprezentacji szkoły średniej. Już wtedy robił przekręty na niewyobrażalną skalę. Kiedyś ukradł pikapa naszego trenera i odsprzedał mu go – przemalowanego na inny kolor. A przynajmniej tak głosiła legenda. Mniej więcej w czasie kiedy ja poszedłem na studia, Ralph zaczął wykupywać lombardy w West Side, a kiedy ja robiłem licencjat, mówiono, że zgromadził majątek wart milion dolarów. Nie tylko za pomocą uczciwych pożyczek. – Miałbyś dziś ochotę na wizytę w mojej części miasta? – Ton jego głosu brzmiał jakby odrobinę inaczej. Wolałbym się całkowicie skoncentrować na jego słowach, ale w głowie wciąż mocno mi dudniło. – Wiele się teraz u mnie dzieje, Ralph. Może moglibyśmy… – No wiem – przerwał mi. – Słyszałem o Lillian, słyszałem, że jest poza miastem. Nie będę cię oszukiwał, nie dzwonię wyłącznie w celach towarzyskich. Czekałem. Nie zdziwiło mnie, że on wie o Lillian ani że słyszał o mojej znajomości hiszpańskiego. Wystarczyło, żeby Ralph przejechał przez miasto, a informacje przyklejały się do niego jak kłaczki do aksamitu. Mimo to na dźwięk imienia Lillian szybko się dobudziłem. – Rozumiem – odezwałem się w końcu. – O co chodzi? – Jedna z moich dziewczyn przyniosła mi właśnie torebkę, którą

znalazła kilka nocy temu na Zarzamorze. Przejechało przez nią kilka samochodów. Na prawie jazdy widnieje nazwisko: „Lillian Cambridge”.

16 Kiedy parkowałem volkswagena na pozbawionej krawężników ulicy przed Blanco Cafe, poranny kac ustąpił miejsca mniej wyrazistym mdłościom. Istniała obawa, że jeśli nie będę pozostawał w ciągłym ruchu, zupełnie się w sobie zapadnę. Na brudnym oknie baru widniał napis „Abierto”. Przeszedłem ostrożnie nad dwoma wychudłymi brązowymi psami, które chrapały w drzwiach, i wszedłem do wnętrza. W środku unosił się mocny, lepki zapach papryki i starego oleju. Była dopiero siódma trzydzieści rano, mimo to co najmniej dwudziestu mężczyzn kłębiło się przy barze po jednej stronie niewielkiego pomieszczenia, pożerając dymiącą potrawę migas i popijając czarną kawę. Postawne kelnerki o włosach w kolorze papryczek chorizo wrzeszczały na siebie po hiszpańsku. Wynosiły z kuchni po cztery talerze wielkości kołpaków. Był to jedyny znany mi lokal w mieście, gdzie można było dostać posiłek szeroki na dwa talerze w cenie poniżej trzech dolarów. Kilku siedzących przy ladzie mężczyzn spojrzało w moją stronę, a kiedy zobaczyli, że jestem gringo, w ich oczach pojawiła się senność i lekkie poirytowanie. Zaraz potem wrócili do swoich migas. Tylko jedna osoba siedziała tyłem do kontuaru. Przy żółtym laminowanym stoliku stojącym w przeciwległym kącie sali, pod wielkim czarnym obrazem przedstawiającym majskiego wojownika Ralph Arguello sączył big reda. Na mój widok cały się rozpromienił. – Vato – powiedział, po czym przywołał mnie gestem. Gdyby John Lennon urodził się Latynosem, a potem spasł się na maślanych gorditach, przypominałby właśnie Ralpha. Miał długie, splątane włosy rozczesane na boki i związane z tyłu w kucyk. Oczy skrywały się za błyszczącymi szkłami grubych okrągłych okularów. Twarz Ralpha była pełna i gładka jak pupcia niemowlęcia, ale kiedy się uśmiechał, pojawiała się na niej diabelska wesołość, którą wzbudzał u innych nerwowość. Ralph nosił za to znacznie droższe ubrania od Lennona – tamtego dnia miał na sobie białą lnianą guayaberę, niemal całkowicie zakrywającą brzuch, oraz złoty łańcuch, który był tak gruby, że można by go użyć

jako zapięcia do roweru. Wyciągnął mięsistą łapę. Uścisnąłem ją. Usiadł, nie przestając się uśmiechać. Jego czarne oczy unosiły się za kilkucentymetrową warstwą szkieł korekcyjnych. Patrzył na mnie, a może na stos leżących przed nim firmowych dokumentów. Trudno powiedzieć. Kiedy się odezwał, mówił po hiszpańsku. – Pamiętasz, jak Jersey i ci pozostali pendejos ścigali mnie za to, że poprzecinałem im opony? Moje myśli krążyły wokół Lillian i jej pustej sypialni rozświetlonej na krwisty kolor. Chciałem nakrzyczeć na Ralpha, żeby przeszedł do rzeczy, ale Ralph nie działał w ten sposób. Jego wypowiedzi zataczały kręgi; należało się po prostu uzbroić w cierpliwość. Usiadłem. – Tak – odpowiedziałem. – Dopadli nas pod Mr. M’s, prawda? Zaraz po szkole. – Nas? Roześmiał się. Był to krótki, ostry dźwięk przypominający kichnięcie kota. – Mogłeś sobie pójść – powiedział. – Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego ten mizerny biały chłopak był na tyle głupi, żeby zostać i wesprzeć moje meksykańskie dupsko w starciu z czterema napakowanymi burakami. – Wiedziałem, że pewnego dnia będziesz bogaty i sławny – zasugerowałem. – Święta prawda. – Poza tym było ich tylko trzech. Ralph wzruszył ramionami. – Tak właśnie mówiłem. Czy nie tak właśnie mówiłem? Krzyknął do kelnerki, żeby przyniosła dwa kolejne big redy. Potem nachylił się, opierając łokcie na stole. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Wyczułem charakterystyczną, mocną woń wody kolońskiej Bay Rum. – A więc wczoraj w nocy – zaczął – rozmawiam z taką jedną dziewczyną, która wisi mi co nieco… za czynsz, rozumiesz? Skinąłem głową. Ralph przerwał, kiedy kelnerka postawiła przed nami z hukiem dwie oroszone butelki. – Dziewczyna mówi, że cienko przędzie, ale znalazła kilka kart kredytowych, które mogą mi się do czegoś przydać. Mówię, że zobaczymy. Potem widzę nazwisko na kartach i coś mi zaczyna świtać.

Przypominasz mi się ty. Ralph rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć: „I cóż mi innego pozostawało?”. – To porządna dziewczyna, ta moja przyjaciółka, ale czasami, rozumiesz, trzeba ją zachęcić do uczciwości. Porozmawialiśmy sobie zatem przez chwilę o tym, w jaki sposób te rzeczy naprawdę trafiły w jej ręce, i myślę, że powiedziała prawdę. Znalazła je na Zarzamorze. Ralph położył na stole gwatemalską portmonetkę z wyhaftowanymi niebieskimi i zielonymi laleczkami; była cała poplamiona i ubłocona. Należała do Lillian. Ralph wyjął z niej kilka kart kredytowych, potem dowód rejestracyjny. Twarz Lillian wpatrywała się we mnie z żółtego laminatu – kiepskie zdjęcie, wytarte i nieostre, ale mimo wszystko oddające jej krzywy uśmiech i rozbawione wielobarwne oczy. – Były tam jakieś pieniądze? – zapytałem. Ralph wzruszył ramionami. – Gotówka znika szybko w obecności mojej przyjaciółki. Wiesz, jak to jest. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że portmonetka prawdopodobnie nie była pusta. – A zatem nie została skradziona. Lillian ją upuściła albo ktoś inny ją upuścił. – Vato, portmonetki wypchane kartami kredytowymi i pieniędzmi zwykle nie leżą zbyt długo na środku drogi. Zwłaszcza po mojej stronie miasta. Nie mogła zostać upuszczona na długo przed tym, nim znalazła ją moja przyjaciółka, czyli pewnie tuż przed północą w niedzielę. – Czy potrafiłbyś dowiedzieć się czegoś więcej? Ralph wyszczerzył zęby. – Mogę popytać. Niewiele białych dziewczyn przechadza się po West Side w niedzielę wieczorem, vato. Jeżeli to rzeczywiście ona upuściła, być może ktoś ją widział. Chłód emanujący z butelki big reda wnikał w moje palce i promieniował przez ramię w stronę klatki piersiowej. Próbowałem sobie wyobrazić Lillian na Zarzamorze późnym wieczorem albo wymyślić inny powód, dla którego jej portfel mógłby tam dotrzeć bez jej udziału. Rozmyślałem o niespodziewanej wyprawie do Laredo, o której powiedział mi Beau, o samochodzie pozostawionym na podjeździe, o przetrząśniętym domu. – Nie mam czym zapłacić, Ralphas – powiedziałem. Uśmiechnął się i postukał o blat visą Lillian. – Może po prostu dopiszę to do jej rachunku, jeśli ją znajdziesz, co?

A teraz powiedz mi, co się dzieje. – Sam chciałbym wiedzieć. A ponieważ czekał cierpliwie, w trakcie następnych dwudziestu minut i dwóch kolejnych big redów opowiedziałem mu o wszystkim, co przydarzyło mi się w pierwszym tygodniu po powrocie do miasta. Rozmowa z Ralphem przypomina rozmowę z księdzem. Gość potrafi słuchać. Ludzie spowiadali mu się ze swoich grzechów tak często, że nic nie mogło go już zaszokować. Wszystko, co mówimy księdzu podczas spowiedzi, trafia prosto do Boga. W przypadku rozmowy z Ralphem wszystko trafiało do domeny publicznej. Na tym polegało rozgrzeszenie. Uznałem, że przynajmniej w ten sposób reszta miasta wysłucha tego, co mam do powiedzenia. Nie byłbym tego taki pewien, gdyby chodziło o Boga. – Trudno pojechać do Laredo na trzy dni bez portfela – zauważył Ralph, kiedy skończyłem. – Trudno tak po prostu zniknąć, chyba że ktoś chce, żebyś zniknął. Nie potrafiłem się nawet zdobyć na to, żeby przytaknąć. Ralph obejrzał dokładnie visę Lillian. – Twój przyjaciel komisarz Rivas był w El Matador dwie noce temu – powiedział. – Wspominał o śmierci twojego taty. Twierdził, że chcesz wysmarować jego prochami twarze wielu ludzi. – Rivas pieprzy jak potłuczony. – Ech, vato – powiedział Ralph – ty naprawdę chcesz rozwikłać tę sprawę, co? Kiedy wypowiedział na głos moje myśli, zabrzmiało to mniej niedorzecznie. Tym bardziej chciałem odsunąć je od siebie. – Dlaczego ktoś miałby porywać Lillian, żeby się na mnie zemścić? Po jaką cholerę? Ralph rozłożył ręce. – Pomyśl tylko o wrogach swojego ojczulka. Familia pana White’a to raz. Cała rada miasta to dwa. Połowa policji to trzy. Nie brakuje wśród nich paranoików, którzy mają wiele do stracenia. Jeżeli dostatecznie mocno kogoś wystraszyłeś… – W jaki sposób? – przerwałem nieco głośniejszym tonem, niż zamierzałem. – Ralphas, ja przecież na nikogo nie mam żadnych haków. Rozmowy przy barze na chwilę ucichły. Jedna z kelnerek spojrzała w naszą stronę, marszcząc brwi. Ralph rozparł się na krześle i wzruszył leniwie ramionami. – Może ktoś to inaczej widzi, vato. Pytanie brzmi: co teraz? Będziesz

grzeczny? Zaczekasz na polecenia? Miałem ochotę w coś przyrżnąć, zamiast tego wpatrywałem się w czarne, pływające oczy Ralpha. – Chodzi o mojego ojca, Ralphas. Co według ciebie miałem zrobić? Skinął głową. – Ech, vato, nie musisz mi przecież mówić… – głos mu się załamał. Starszy Meksykanin wszedł do baru i ruszył w stronę naszego stolika. Jego łysiejące czoło lśniło od potu. Był wielkim facetem, prawdopodobnie przyzwyczajonym do tego, że ludzie usuwają mu się z drogi, ale zmierzał w stronę Ralpha takim krokiem, jakby miał na szyi ciężką obrożę. Ralph nie zaproponował mu, żeby usiadł. Uśmiechnął się szeroko, a kiedy mężczyzna spojrzał na mnie niepewnie, Ralph machnął lekceważąco ręką. – Nim się nie przejmuj – powiedział do mężczyzny po hiszpańsku, a potem zwrócił się do mnie: – Mówimy tylko po Inglés, co, compadre? Wzruszyłem ramionami i starałem się wyglądać na zdezorientowanego. Nie było to specjalnie trudne. Kątem ucha przysłuchiwałem się, jak mężczyzna opowiadał Ralphowi o swoich problemach finansowych. Musiał spłacić hipotekę, ale był chory i niezdolny do pracy. Ralph cierpliwie go wysłuchał, potem wyjął z kieszeni brzytwę i położył ją na stole. Niemal w zamyśleniu rozłożył lśniące ostrze, wyciągając je z podniszczonej, czarnej, skórzanej osłonki. Przejechał po nim małym palcem, po czym zwrócił się do mężczyzny po hiszpańsku: – To twoja żona. Jeżeli jeszcze raz usłyszę, że się upiłeś, że nakrzyczałeś na chłopaków albo że im groziłeś, poobcinam ci palce i wepchnę ci je do gardła. Wszystko to powiedział spokojnym tonem. Potem wyłożył na stół pięćdziesięciodolarowy banknot i umieścił go obok brzytwy. Mężczyzna starał się usilnie opanować drżenie rąk, kiedy zabierał pieniądze. Bez powodzenia. Kiedy sobie poszedł, Ralph spojrzał na mnie. – Mój najnowszy ojczym – wyjaśnił z uśmiechem. – Jak mówiłem wcześniej, vato, nie musisz mi tłumaczyć, co to znaczy stracić ojca. Rolę mężczyzny w swojej rodzinie grałem od dwunastego roku życia. Schował brzytwę. Kiedy wyszedłem z Blanco Cafe, dzielnica West Side budziła się do życia. Kolejni robotnicy schodzili się do baru na migas i kawę. Stare

meksykańskie babcie – rozmiarami dorównujące mojemu volkswagenowi, tyle że dwa razy od niego głośniejsze – człapały ulicą od sklepu do sklepu, targując się o wszystko. Ralph siedział przy swoim stoliku pośrodku tego kotła, uśmiechnięty od ucha do ucha. – Do południa muszę objechać dwanaście lombardów, vato! – zawołał za mną. – Nieźle jak na biednego chłopaka, co? Odjechałem stamtąd, rozmyślając o dwunastolatkach z brzytwami, o białych kobietach spacerujących samotnie po Zarzamora Street w środku nocy, o dziurze w brązowym kapeluszu ojca. Ze wszystkich samochodów wokół Blanco ryczała muzyka conjunto.

17 Po godzinie poświęconej na tai-chi i prysznicu nie odzyskałem może trzeźwości umysłu, ale przynajmniej mój organizm powrócił do stanu pewnej równowagi. Tai-chi dobrze się do tego nadaje. Uczy, że należy ustąpić, zanim się pójdzie do przodu. Człowiek musi poddać się na jakiś czas biegowi wydarzeń – pilnując, aby utrzymać się na nogach – a następnie może przystąpić do kontrataku. Nabrałem przekonania, że przyszedł właśnie czas na rozpoczęcie kontrataku. W południe znalazłem się ponownie w La Villicie. Stałem w przedsionku galerii Hecho a Mano i próbowałem podważyć rygiel kartą kredytową. Nie byłem specjalistą w tej dziedzinie, niemniej stare dębowe drzwi ustąpiły niemal od razu. Otworzyły się z pełnym ulgi „Arrrr”, podobnym do tego, z jakim Robert Johnson załatwia swoje sprawy w kuwecie. Zamknąłem za sobą drzwi. Z parapetu zsunęła się kartka z napisem: „Poszedłem na lunch – B.”. „Święta prawda” – pomyślałem. W pomieszczeniu panował półmrok, ale przez artystycznie zaprojektowane okna wpadały wielkie snopy światła. Wystarczające, abym zobaczył zdemolowane wnętrze galerii. Podesty zostały powywracane. Szkieletowe rzeźby walały się po kamiennej podłodze roztrzaskane na kolorowe kawałeczki; kości biodrowe oderwane od udowych. Na wielkim dębowym biurku leżały poodwracane do góry dnem szuflady. Zajrzałem do pokoju, gdzie znajdowało się stanowisko do oprawy fotografii, potem do łazienki. Oba pomieszczenia były po demolce. Dziesięciokilogramowy, drewniany, zdobiony krzyż z Guadalajary wystawał z rozbitego ekranu komputera. Przedstawiające kowbojów odbitki fotograficzne wydarto z ram. Ktoś roztrzaskał kopniakiem nawet dystrybutor papieru toaletowego. Ze sterty papierów podrygujących pod zawieszonym na suficie wiatrakiem podniosłem czarny segregator. Terminarz Lillian. Schowałem się w łazience i zacząłem czytać. Na stronach z lipcem znajdowała się pojedyncza notatka w dniu, kiedy

miałem przyjechać do miasta. Otaczał ją wianuszek gwiazdek i kółek. Pod wieczornymi godzinami w niedzielę, czyli kiedy ostatni raz widziałem Lillian, wpisano „Kolacja 20”. Nie zdziwił mnie brak jakiejkolwiek wzmianki o podróży do Laredo w poniedziałek. Tak naprawdę w kalendarzu nie było wzmianki o żadnym innym wydarzeniu. Przerzuciłem kilka wcześniejszych miesięcy. Marzec i kwiecień były pełne „Danów”, zwłaszcza w okolicach festiwalu Fiesta. Potem się skończyły. Ostatnia randka Lillian z Danem, a przynajmniej ostatnia, którą oznaczyła w kalendarzu, wypadała w dniu parady na rzece pod koniec kwietnia. Numer mojego telefonu w San Francisco został wpisany kilka linijek niżej. Może powinienem się poczuć doceniony, ale zbieżność dat nie dawała mi spokoju. Cofnąłem się jeszcze dalej. Lillian zapisała kilka przypadkowych numerów telefonów i innych uwag w części „Notatki” pod koniec poprzedniego roku. To wszystko. Żadna z tych informacji nie przykuła mojej uwagi. Mimo to wyrwałem kartkę. Wróciłem do pomieszczenia, gdzie oprawiano fotografie, i przejrzałem zniszczone odbitki. Ktoś otworzył kopniakiem zamykaną na zamek szafkę w kącie pokoju i wysypał jej zawartość na podłogę. W zasadzie jedyną interesującą rzeczą było duże płócienne portfolio oznaczone inicjałami „B.K.”. Laminowane liście były powyginane i powydzierane. Na jednym widniał odbity ślad podeszwy buta – bez rowków, szpiczasty przód, duże bucisko. Lektura portfolio mogła wprawić w przygnębienie. Na pierwszej stronie artykuły z „ArtNews” i „Dallas Herald” z 1968 roku obwieszczały pojawienie się Beau na fotograficznej scenie: „Nowe wizje Zachodu”, „Oryginalne spojrzenie na dobrze znane panoramy”, „Artysta z Dallas realizuje marzenia”. W ostatnim artykule opisano Beau jako człowieka, któremu życie rzucało kłody pod nogi: tragiczna śmierć ojca, dzieciństwo z pełną najlepszych intencji matką alkoholiczką, marzenie Beau, aby dostać się do college’u w Fort Worth, okresy, kiedy odmawiał sobie jedzenia, żeby mieć za co kupić filmy na zajęcia z fotografii. Prowadzący rozmowę dziennikarz sprawiał wrażenie ujętego tym, że Beau w przeszłości korzystał z opieki społecznej. Beau wpatrywał się we mnie z zamieszczonego w połowie artykułu zdjęcia – młody, ubrany na czarno, z nikonem przewieszonym przez ramię, z pierwszymi oznakami poczucia wyższości na twarzy. Przerzuciłem kilka kolejnych stron z jego fotografiami – opuszczone

rancza, woły, rosa na drucie kolczastym. Pomiędzy nimi – coraz rzadziej – zapowiedzi nowych wystaw i entuzjastyczne recenzje. Ostatnie dwa artykuły wycięte przez Beau pochodziły z „Austin American-Statesman” z 1976 roku. Pierwszy, chłodna recenzja z wernisażu, stwierdzał ze smutkiem, że „orzeźwiający dynamizm, naiwność wczesnych prac Karnaua niemal całkowicie wyparowały”. Drugi, list Beau do redakcji, opisywał w szczegółach, co recenzentka może zrobić ze swoimi uwagami. Nowsze fotografie Beau, z okresu od objęcia funkcji profesora uczelnianego na Texas A&M University do czasów dzisiejszych, przypominały zdjęcia, które mógłby zrobić Ansel Adams, gdyby tylko wlał w siebie odpowiednio dużo tequili i kilka razy upuścił na ziemię aparat fotograficzny. Kolejne opuszczone rancza, jeszcze więcej wołów i znów rosa na drutach kolczastych. Na ostatniej stronie portfolio znajdowała się efekciarska ulotka zapowiadająca wystawę „Autentyczny Kowboj: B. Karnau w retrospektywie”. Ogorzały kowboj spoglądał na mnie z ulotki, starając się wyglądać możliwie autentycznie. Wernisaż miał się odbyć trzydziestego pierwszego lipca w Blue Star, w najbliższą sobotę. Lista patronów wystawy dowodziła, w jak wielkim stopniu Beau polegał na znajomościach Lillian: Crockett – bank jej ojca, Sheff Construction, pięć czy sześć innych dystyngowanych przedsiębiorstw i fundacji. Złożyłem ulotkę na pół i wsadziłem ją do kieszeni. Miałem już odłożyć portfolio, kiedy zwróciłem uwagę na dziwną właściwość przedniej okładki – wydawała się odrobinę grubsza od tylnej, jakby z boku znajdowało się niewielkie wybrzuszenie. Wypatrzyłem na podłodze nożyk X-Acto i za pomocą cięcia cesarskiego wydobyłem na świat dwie odbitki formatu dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów wciśnięte między dwa kawałki tektury. Zdjęcia były niemal identyczne. Troje ludzi stało nocą w sięgającej po kolana trawie przed starą ciężarówką Forda, która miała otwarte drzwi i włączone światła. Jedną z osób był wysoki, chudy mężczyzna, który w chwili wykonywania zdjęcia odwrócił głowę. Jego zaczesane do tyłu jasne włosy i biała koszula niemal błyszczały w świetle reflektorów. Dwie pozostałe osoby zostały starannie wycięte z fotografii za pomocą nożyka. Nie zostało po nich nic poza otworami w kształcie ludzkich sylwetek stojących obok siebie w pewnym oddaleniu od blondyna. Biorąc pod uwagę kąt, z jakiego wykonano zdjęcie, oraz wielką, rozmytą gałąź w jednym z narożników, można było wywnioskować, że

autor znajdował się na jakimś wzgórzu powyżej samochodu i ludzi, oraz że sfotografował ich z dużej odległości za pomocą teleobiektywu. Jakość odbitek nie była zła, problem w tym, że faktura papieru była nieodpowiednia dla fotografii. Kiedy przyjrzałem im się dokładniej, stwierdziłem, że są to wydruki laserowe, a nie fotografie wywołane w tradycyjny sposób. Na odwrocie obu zdjęć ktoś napisał czarnym piórem: „7/31”. Zacząłem składać zdjęcia, żeby zmieściły się do mojej kieszeni, kiedy w drzwiach wejściowych do galerii zazgrzytał klucz. Przysunąłem się do drzwi na korytarz i zacząłem nasłuchiwać. Dwa kroki, chwila wypełnionej szokiem ciszy, potem Beau Karnau zaklął pod nosem. Kopnął coś ciężkiego. Ceramiczna czaszka w różowym sombrero dotoczyła się do drzwi, zatrzymała przy mojej stopie i wyszczerzyła do mnie zęby. Kiedy wyszedłem z pokoju, Beau stał z butem ze skóry jaszczurki opartym na przewróconym podeście i oceniał zniszczenia. Jego łysiejące czoło zrobiło się jasnoczerwone i żółte. Idealnie pasowało do jego jedwabnej koszuli. Odkaszlnąłem. Odskoczył na metr do tyłu. – Ach! – powiedział. Wiedziony jakimś dziwnym odruchem złapał się za kucyk i pociągnął go, jakby to była linka otwierająca spadochron. Kiedy mnie w końcu rozpoznał, nie wyglądał na uspokojonego, choć jego twarz przeszła z trybu srania ze strachu w złość. Myślałem nawet, że się na mnie rzuci. – Co, do kurwy nędzy… – zaczął. – Spodziewałeś się sprzątaczki? – spytałem. – Rano chyba był duży ruch. – Co ty tu, kurwa, robisz? – powiedział podniesionym tonem. – Za kogo mnie przed chwilą wziąłeś, Beau? Prawie narobiłeś w gacie. Jedno oko zaczęło mu drgać. – A jak myślisz, panie Cholernie Przemądrzały? Wracam z lunchu, a ty zdemolowałeś moją galerię. Jak mam się niby zachowywać? – Jakbyś wiedział coś więcej – odpowiedziałem. – Jakbyś był gotowy mi powiedzieć, co to wszystko ma wspólnego z Lillian. Beau rzucił w moim kierunku przekleństwem. Potem popełnił błąd, podchodząc do mnie i popychając mnie. – Gdzie u diabła… Zanim zdążył skończyć to zdanie, siedział na podłodze. Z oczu popłynęły mu łzy, co sugerowało, że jego jaja ze sporym impetem

uderzyły w kamienną posadzkę. Oparłem mu stopę na lewym kolanie i przycisnąłem na tyle mocno, żeby nie mógł wstać. – Mmm – jęknął. – Lillian zniknęła – podjąłem. – Teraz okazuje się, że jej galeria została zdemolowana. – Moja galeria – zaprotestował. Zdołał zawrzeć w tych dwóch słowach sporo nienawiści. Zwiększyłem nieco nacisk na kolano. – Jezu! – zawołał. – Włamujesz się do mojej galerii, napadasz na mnie, obwiniasz mnie o to, że twoja księżniczka dała przed tobą drapaka… Dajże mi spokój! – Lillian nie dotarła do Laredo – wyjaśniłem. – Wątpię, czy w ogóle zamierzała tam pojechać. Teraz próbuję ustalić, czy w poniedziałek rano rzeczywiście zostawiła ci wiadomość o wyjeździe, czy mnie okłamałeś. Muszę to wiedzieć, Beau. Muszę oddać sprawiedliwość Beau: nie pozwolił się łatwo zastraszyć. A przynajmniej nie pozwolił się zastraszyć mnie. Żyły na jego szyi zrobiły się tak mocno fioletowe, że wyglądało, jakby miały eksplodować. Mimo to odpowiedział opanowanym głosem: – Wierz sobie, w co chcesz. – Czego szukali, Beau? – Wskazałem na otaczające nas zniszczone rzeźby. – Nie mam pojęcia – odpowiedział. – Niczego. Wyjąłem jedno ze znalezionych zdjęć i rzuciłem mu je na klatkę piersiową. – Niczego? Jego wzrok wyrażał jedynie pogardę dla mojej osoby. Nic nowego. – No co, to zwykła powycinana fotografia – powiedział. – Twoja dziewczyna robi kolaże fotograficzne. Spodziewałeś się, że mnie to ruszy? Powiedział to wszystko odrobinę za szybko, jakby to była odpowiedź, którą wielokrotnie ćwiczył przed lustrem na wypadek, gdyby musiał kiedyś wyjaśnić tę kwestię. – Oczekuję prawdziwych wyjaśnień – powiedziałem. – Na przykład dlaczego Lillian zdecydowała się odejść z galerii. Czekałem. Beau znakomicie kontrolował mimikę, niemniej nacisk mojej stopy na jego wiązadła kolanowe musiał dawać mu się mocno we znaki. Małe kropelki potu zaczynały pojawiać się na całej powierzchni jego czoła.

– Kiedy zaczynałem – powiedział niemal pod nosem – nie miałem, kurwa, niczego. Ani bogatych rodziców, ani studiów, niczego. Lillian miała to wszystko, a dostała jeszcze dziesięć lat mojego czasu. Teraz zwyczajnie odpuszcza. Do diabła ze mną. Do diabła z wieloletnimi wysiłkami wyrobienia sobie nazwiska. Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego odchodzi, pytasz niewłaściwą osobę, gnoju. Ja trwałem u jej boku, ty nie. Jeżeli chciałbyś znać moje zdanie, jest trochę za późno, żeby nagle się pojawiać i wcielać w rolę jej obrońcy. Wpatrywaliśmy się w siebie. Sądząc po wyrazie twarzy ​Beau, mogłem albo złamać mu rzepkę i nie dowiedzieć się niczego więcej, albo puścić go i nie dowiedzieć się niczego więcej. Może miałem kiepski dzień. Podniosłem fotografię z klatki piersiowej Beau, po czym zdjąłem stopę z jego kolana. Podniósł się ostrożnie z ziemi. Rozejrzałem się po zdewastowanej galerii, podniosłem z podłogi szkieletowego trębacza, otrzepałem go z pyłu i rzuciłem w stronę Beau. Nie udało mu się złapać. Pechowy muzyk wylądował między butami Beau i przełamał się dokładnie w połowie. – Człowiek pozbawiony przyjaciół powinien zainwestować w zasuwkę do drzwi – zasugerowałem. – Mam przeczucie, że kiedy ci ludzie odwiedzą cię ponownie, okażą się typami pozbawionymi mojego uroku osobistego. Beau odtrącił kopniakiem rzeźbę. – Właśnie że mam przyjaciół, gnoju – dodał pod nosem. Domyśliłem się, co powie w następnej kolejności, więc powiedzieliśmy to jednocześnie: – Pożałujesz tego. – Nieźle nam poszło – zauważyłem. – Może spróbujemy na głosy? Ja zacznę jako trzeci. Jego odpowiedź była równie oryginalna jak wcześniejszy tekst. – Spierdalaj. – Ech, wy artyści – westchnąłem z podziwem. Wyszedłem z galerii, zamykając za sobą ostrożnie drzwi. Nie oglądając się, ruszyłem wolnym krokiem przez plac, skręciłem za kaplicą La Villita, po czym wszedłem w boczną uliczkę. Nawet w środku dnia cienie rzucane przez stare domy i dęby zapewniały znakomitą kryjówkę. Z miejsca, w którym stałem, mogłem swobodnie obserwować przednie i tylne wyjścia z galerii. Oparłem się o chłodny, wapienny mur i czekałem na rozwój wypadków.

Trzy minuty później Beau opuścił galerię tylnym wyjściem. Zamknął drzwi i skierował się w stronę Nuevy. Nadal poruszał się jak człowiek obolały po długiej jeździe konnej. Ruszyłem za nim, trzymając się mniej więcej w odległości jednej przecznicy. Ledwie opuściłem cień La Villity, letnie powietrze osiadło na moich ramionach niczym ciężki kocur. Wszystko pachniało rozgrzanym asfaltem, a majacząca w odległości piętnastu metrów sylwetka Beau rozmyła się w blasku słońca i w skwarze. Dopiero kiedy zatrzymał się na rogu Jack White i stał tam przez dobrą minutę, zrozumiałem swój błąd. Znajomy samochód zatrzymał się na krótko przy krawężniku, drzwi po stronie pasażera się otworzyły, Beau wsiadł do środka, a samochód odjechał, zmierzając na południe. Mój volkswagen stał beznadziejnie daleko, trzy przecznice stąd. Nie pozostawało mi nic innego, jak podejść do rogu i przyglądać się, jak srebrne bmw Dana Sheffa odjeżdżało Nueva Street; jeden z wielu miraży rozpływających się w blasku południowego słońca.

18 Zacząłem już wpadać w lekkie przygnębienie, nim dojechałem pod dom i zobaczyłem radiowóz, który ponownie zaparkował przed numerem dziewięćdziesiątym. Gary Hales, wciąż w pidżamie, stał na werandzie, przechylony do tyłu mniej więcej pod takim samym kątem jak jego dom. Rozmawiał z Jayem Rivasem i dwoma innymi umundurowanymi policjantami, zapewne opowiadając im, jak to wychodziłem i wracałem o najróżniejszych porach dnia i nocy i że wymachiwałem mieczami za domem. Gary, powłócząc nogami, wrócił do środka, a Jay powitał mnie serdecznie, ledwie wysiadłem z samochodu. – Tres – powiedział. – Jakże cię, kurwa, miło widzieć, młody. – Jay – odpowiedziałem. – Gdybym wiedział, że wpadniesz, upiekłbym ciasto. Wskazał głową na dom. Dwaj policjanci ustawili się pod pekanem, próbując nie spocić się zanadto w swoich mundurach. Kiedy weszliśmy do środka, Robert Johnson spojrzał na naszego gościa, nadął się, powiększając dwukrotnie swoje rozmiary, wykonał fikołka, po czym uciekł do łazienki. Miałem do siebie żal, że nie wpadłem na ten pomysł jako pierwszy. – Lubi cię – zauważyłem. Rivas spojrzał pogardliwie na mój futon, po czym zdecydował się, że jednak postoi. Zacząłem przetrząsać swoje torby w poszukiwaniu czystego T-shirtu. – Zarwało się nockę, co, Navarre? – domyślił się. – Wyglądasz chujowo. Odpuściłem mu tę uwagę. Umyłem zęby, chlusnąłem sobie wodą w twarz i zalaminowałem pachy supermocnym dezodorantem marki Ban. Rivasowi nie podobało się, że musi na mnie czekać. Podszedł do ściany i wziął do ręki leżący na półce miecz. Przyjrzał mu się, prychnął i upuścił go na podłogę. Potem podniósł z dywanu teczkę z wycinkami przygotowanymi przez Carlona. – Zabawne – powiedział. – Mogłoby się wydawać, jakbyśmy ledwie wczoraj rozmawiali o tym, że nie będziesz szukał kłopotów. Ale wygląda na to, że masz monopol na upór i głupotę.

Włożyłem T-shirt z logo uniwersytetu w Berkeley i podszedłem do Rivasa. Spokojnie odebrałem mu teczkę z wycinkami i odłożyłem ją na stół. – Chciałbyś mi opowiedzieć coś na temat poprzedniej nocy – powiedział – czy też wolałbyś sobie o tym przez jakiś czas porozmyślać w zaciszu celi? – Chciałbyś mi powiedzieć, o co ci, do cholery, chodzi? Może wtedy będę mógł ci pomóc. – Lillian Cambridge – wyjaśnił. – Zamieniam się w słuch. – Wpadłeś po uszy w gówno. Jeżeli oczekiwał, że zobaczy na mojej twarzy wyraz śmiertelnego przerażenia, musiał się mocno rozczarować. – Musisz doprecyzować, Jay. Zazwyczaj jestem po uszy w gównie. – No to posłuchaj. Mama i tata Cambridge podejmują kolacją swoją córeczkę Lillian w każdą niedzielę wieczorem. Lillian to porządna dziewczyna. Odwiedza regularnie rodziców. Ale tym razem nie przychodzi, nie odbiera też telefonu przez cały wieczór ani przez cały dzień wczoraj. Zaniepokojeni rodzice dzwonią na policję. Zważywszy na to, że tata jest prezesem Crockett Savings and Loan i w razie potrzeby może sypnąć kilkoma milionami dolarów, policja zazwyczaj bierze sobie jego sprawy do serca. Na razie nadążasz, czy mam mówić wolniej? – Byłoby łatwiej, gdybym mógł śledzić ruch twoich warg, Jay, ale kontynuuj. – Pojechaliśmy dziś rano do jej domu. Zastaliśmy demolkę. Wygląda na to, że rzeczona dama opuszczała mieszkanie w pośpiechu, być może pod przymusem. Od sąsiadów dowiedzieliśmy się, że pomarańczowy volkswagen kabriolet stał zaparkowany na podjeździe w poniedziałek wieczorem. W mieście mamy dosłownie miliony samochodów pasujących do tego opisu. Mieszkająca w sąsiedztwie dziewczynka podała mi całkiem dokładny opis jakiegoś gościa, którego widziała w domu panny Cambridge. Rodzice owej dziewczynki przypomnieli sobie, że widzieli, jak ten sam facet toczył bójkę przed domem w niedzielne popołudnie. Zaczynasz sobie coś przypominać? – Zgaduję, że żaden ze wspomnianych uważnych sąsiadów nie zauważył niczego mniej spektakularnego, na przykład kogoś demolującego jej dom albo wyprowadzającego Lillian na muszce? – Wyraźnie masz mi coś do opowiedzenia. Słucham. – Chryste – powiedziałem.

Wróciłem do kuchni i przyniosłem sobie shiner bocka. Gdybym tego nie zrobił, sprałbym pewnie Rivasa na kwaśne jabłko. Piwo chwilowo wydawało się bardziej konstruktywnym rozwiązaniem. – Jay, mam nadzieję, że uda mi się jakoś do ciebie dotrzeć. Przyznaję, że wróciłem do miasta z powodu tej damy, ale nie sugerujesz chyba, że odczekałem dziesięć lat, a potem przeprowadziłem się trzy i pół tysiąca kilometrów, aby porwać swoją eks? Rivas miał zeza w jednym ze swoich zielonych oczu, które zarzucało kotwicę i odpływało w bok, kiedy na kogoś patrzył. Potęgowało to jedynie wrażenie, że przypomina owłosionego gada. – Narwany z ciebie gość, Navarre. Stary chłopak spotyka nowego chłopaka, zaiskrzyło. Zdarza się. Skierowałem wzrok na brudne kuchenne okno. Na zewnątrz oficjalnie rozpoczęło się popołudnie. Temperatura wzrosła do jakichś czterdziestu stopni, armia cykad na pekanach rozpoczęła swoje śpiewy. Dwaj policjanci nadal skwierczeli na pełnym słońcu przed moim domem. Wszystkie żywe istoty o choćby odrobinę większej inteligencji od nich wpełzały pod kamienie albo do klimatyzowanego pomieszczenia, aby uciąć sobie drzemkę. Nagle pod dom zajechał drugi radiowóz. Z boku widniał napis: „Zastępca szeryfa hrabstwa Bexar”. Musiałem się uśmiechnąć, kiedy wielki mężczyzna z przystrzyżonymi na płasko pomarańczowymi włosami wysiadł ze środka i zmarszczył brwi na widok policji z San Antonio. Mój gospodarz prawdopodobnie śledził wszystko przez okno, w spokoju robiąc w portki. – Jay – odezwałem się – jestem pod wrażeniem, do jakiego stopnia udało ci się spieprzyć to śledztwo. To naprawdę wielka sztuka. Jestem również pod wrażeniem, z jaką wprawą depczesz mi po piętach. Ktokolwiek ci płaci, powinien dać ci premię. Rivas wyciągnął palec, jakby chciał mnie ostrzec. – Twój tata był od ciebie znacznie inteligentniejszy, Navarre, i miał więcej znajomości. Mimo to wiesz dobrze, jak skończył. Lepiej o tym pamiętaj. Wypiłem łyk piwa. Uśmiechnąłem się do niego przyjaźnie. – Prawdziwy z ciebie gnój, Jay. Mój ojciec zeskrobał sobie ciebie z podeszwy dwadzieścia lat temu, ale ty pozostałeś gnojem. Ruszył w moją stronę. Zerknąłem na drzwi i powiedziałem: – Jeżeli ma pan jakiś powód, żeby mnie aresztować, panie komisarzu,

chętnie wysłucham uzasadnienia. W przeciwnym razie proszę wypierdalać z mojego domu. – Jak dla mnie to uczciwa propozycja – powiedział Larry Drapiewski. Cokolwiek Rivas zamierzał, powstrzymał się. Spojrzał na Drapiewskiego, który opierał się o futrynę. Drapiewski był tak duży, że nie musiałem się obawiać o uciekające z mieszkania chłodne powietrze z klimatyzatora. Lewą rękę oparł od niechcenia na pałce policyjnej. W drugiej trzymał największe benuelo, jakie kiedykolwiek widziałem. Przypominało nadgryzione frisbee. – Panie poruczniku – powiedział Rivas, zmuszając się do wypowiedzenia tych słów. – Czy mogę panu w czymś pomóc? Drapiewski wyszczerzył zęby. Jego usta otaczała warstewka cukru. – Moja obecność ma wyłącznie charakter towarzyski, komisarzu. Nie chciałbym panu przeszkadzać. Zresztą zawsze lubiłem oglądać w akcji prawdziwych zawodowców z miejskiej policji. Rivas prychnął. Spojrzał na mnie, potem z powrotem na drzwi. – Może innym razem – powiedział. – Powiem ci tylko tyle, Tres, że gdybyś chciał dowiedzieć się czegoś o swoim ojcu, o tym, jak się bawił życiem innych ludzi, jak potrafił spieprzyć im karierę, w każdej chwili chętnie o tym z tobą porozmawiam. Ruszył w kierunku drzwi. – Aha, Jay… – powiedziałem. Odwrócił się. – Odłóż ten cholerny miecz na miejsce. Było warto, choćby po to, żeby zobaczyć jego minę. Nie podniósł miecza. Chciał coś powiedzieć, a ja chciałem, żeby powiedział to, co chciał powiedzieć. Wtedy odezwał się Drapiewski: – Do widzenia, komisarzu. I usunął mu swoje cielsko z drogi. Rivas zdecydował się wyjść. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Drapiewski spojrzał na mnie, unosząc swoje krzaczaste rude brwi. Robert Johnson ostrożnie wychynął z łazienki, zwabiony deszczem cukru i okruszków, który leciał z benuelo zastępcy szeryfa. Próbował nawet wspiąć się na spodnie Drapiewskiego. Wątpię, czy ten w ogóle to zauważył. Larry wyjął spod pachy gruby plik raportów policyjnych i rzucił go na stolik kawowy. – Wprowadzisz mnie w temat?

19 Zanim zdążyłem opowiedzieć Larry’emu Drapiewskiemu historię mojej niedoli, on ograbił mnie z resztek kurczaka w cytrynach, czterech shiner bocków, dwóch fajit z wołowiną, a także połowy pudełka płatków owsianych marki Captain Crunch, które należały jeszcze do poprzedniego właściciela. Robert Johnson siedział mu na kolanach, obwąchując jedzenie, ale uważając jednocześnie, aby zanadto nie zbliżyć się do ust wielkoluda. – Do diabła – skomentował Drapiewski. Oparł buty na stoliku kawowym i pokój nagle zrobił się jakby mniejszy. – Lillian Cambridge? Jak córka Zeke’a Cambridge’a? Gwa-ran-tu-ję ci, że jeśli się okaże, że została porwana, jutro rano w mieście będzie wrzało. W grę wchodziłyby naprawdę pokaźne sumki, synu. Muszę uczciwie przyznać, że dzięki zastępcy szeryfa zapomniałem o własnych problemach. Teraz myślałem tylko o pustej lodówce i pustym portfelu. Modliłem się w myślach, aby Larry nie zażyczył sobie czegoś innego do jedzenia. – Jeżeli okaże się, że została porwana? – zdziwiłem się. Drapiewski wzruszył ramionami. – Wydaje się dziwne, że nie dostałem jeszcze informacji na ten temat teleksem. – Może wszystko u was wolniej działa? Roześmiał się, rozsypując płatki śniadaniowe po futrze Roberta Johnsona. Ten wyparował z kolan Larry’ego i pojawił się na kuchennym blacie z oburzoną miną. – To obrzydliwy mit, synu. Sieć traktuje takie informacje identycznie jak listy gończe i rozsyła je na cały Teksas. Jeżeli nie roześle się czegoś takiego w ciągu dwudziestu czterech godzin, zaginiona osoba zazwyczaj nie żyje. Uświadomił sobie, o kim mówimy. – Przepraszam – powiedział. Przełknąłem ślinę. – A Guy White? Larry nie odrywał ode mnie wzroku. – To był cholernie głupi pomysł, żeby w ten sposób mu się narzucać.

Nie postępuje się tak z osobą, która zleciła zamordowanie tylu osób co pan White. Ale jeśli twoja przyjaciółka miałaby zniknąć w niedzielę, a ty zobaczyłeś się z White’em dopiero w poniedziałek po południu… – No wiem. Kolejność się nie zgadza. Chyba nie wyglądałem na specjalnie przekonanego. Larry nachylił się do przodu, oplatając grubymi palcami butelkę z piwem. – Wiesz, ile porwań z prawdziwego zdarzenia mieliśmy w San Antonio w ostatniej dekadzie, synu? Pamiętam całe dwa, w obu przypadkach chodziło o dzieci, w żadne nie była zamieszana mafia. Gdyby powstało najmniejsze podejrzenie, że doszło do porwania, gdyby pojawiły się żądania okupu, cokolwiek w tym guście, federalni natychmiast przejęliby śledztwo. Mogę zatem założyć, że istnieją dostateczne przesłanki, aby Rivas mógł zatrzymać tę sprawę u siebie, aby trzymać się wersji, że Lillian zniknęła z własnej nieprzymuszonej woli. – Gówno prawda. Larry spojrzał na mnie z uwagą. – Jesteś pewien? Byłem poirytowany, że nie mogę mu tego wyjaśnić. – Dlaczego zatem Rivas wciąż prowadzi sprawę? I dlaczego śledzi każdy mój krok? Drapiewski uniósł brwi. – W policji San Antonio pracują dobrzy, porządni funkcjonariusze. Uczciwi gliniarze. – A Rivas do nich nie należy – zasugerowałem. Drapiewski się uśmiechnął. – A zatem – ciągnąłem – albo pogrywa sobie ze mną z pobudek osobistych, albo dlatego, że ktoś inny pociąga za sznurki. Tak czy inaczej pogrywa sobie ze mną. – Posłuchaj, synu, Zeke Cambridge zmusi policję, żeby zrobiła, co do niej należy, niezależnie od tego, czy Rivas będzie się zajmował tą sprawą czy nie. Prędzej czy później będą musieli zaangażować federalnych i wtedy coś się wydarzy. – Jak z moim ojcem? – zapytałem. Larry spojrzał na mnie w taki sposób, jakby właśnie uświadomił sobie, że jestem już dorosły. Ponownie się roześmiał. – Do diabła, Tres. Ta mina, którą właśnie zrobiłeś… Wierna kopia miny, którą twój ojciec robił, kiedy umieszczał kogoś na czarnej liście. W jego głosie pobrzmiewała tak szczera radość, że nie pozostawało mi

nic innego, jak samemu się uśmiechnąć. Przez chwilę nie miało znaczenia, że Lillian zaginęła ani że sprawa zamordowania ojca powracała co chwilę jak bumerang. Kiedy człowiek słyszał śmiech Drapiewskiego, było wiadomo, że ktoś powiedział coś autentycznie śmiesznego. Ale to wrażenie trwało tylko krótką chwilę. – Karnau i Sheff? – zapytałem. Tym razem się nie uśmiechnął. Spojrzał ponownie na dwa zdjęcia, które mu wcześniej pokazałem – te z wyciętymi sylwetkami ludzi. – Trudno powiedzieć – stwierdził. – Przyjrzę się temu, ale wątpię, żeby daleko nas to zaprowadziło. Tak czy inaczej nie pozostaje ci nic innego jak się przyczaić. – Nie mogę odpuścić tej sprawy, Larry. Z grzeczności udał, że tego nie słyszy. Wstał i zaanektował ostatni shiner bock z lodówki. Potem znalazł moją tequilę i ją również przyniósł na stół. Siedzieliśmy, wsłuchując się w śpiew cykad i przekazując sobie butelkę. W końcu Larry odchylił się do tyłu, spojrzał na pokryty bąblami pleśni sufit i zaśmiał się pod nosem. – Twój ojciec… znasz opowieść o jednojajowym pilocie? – Tak – powiedziałem. – To była moja pierwsza akcja w terenie – ciągnął niezrażony. – W pewnym momencie znalazłem się za starym ranczem z rozwrzeszczanym pilotem z marynarki wojennej. Skurwiel miał na sobie tylko skórzane buciory i strzelbę. Drapiewski wybuchnął śmiechem, drapiąc się po twarzy pokrytej dziurami po trądziku. – Musiał wrócić wcześniej do domu z Kingsville. Nagusieńki zakradł się do wyrka, żeby zrobić niespodziankę swojej pani, po czym ucałował coś, co nie goliło się od tygodnia. Kiedy dotarłem na miejsce, wydzierał się na dziewczynę, przeganiając ją po polu. Meksykańskiego komiwojażera przepędził do granicy posiadłości, po czym postrzelił go w nogę. Meksykanin leżał tuż za drutem kolczastym bez większej części uda, krwawiąc jak świnia, tymczasem stary pilot nie mógł się zdecydować, do kogo strzelić w następnej kolejności: do mnie, do Meksykanina, do żony czy do siebie. Pomyślałem wtedy: „Już po mnie, to mój pierwszy i ostatni dzień w tej robocie”. Aż nagle zjawia się twój ojciec, sapiąc za naszymi plecami jak wół. Towarzyszy mu dwóch zastępców. Z miejsca zaczyna wyklinać na pilota, jakby jutra miało nie być: „Ty cholerny idioto, po kiego grzyba zaciągnąłeś tego Meksykanina poza granicę i dopiero tam go postrzeliłeś?”. Nagi pilot spogląda na niego

zdezorientowany, a twój ojciec mu wyjaśnia: „Jeżeli postrzeliłeś go poza granicami swojej posiadłości, to się kwalifikuje jako usiłowanie zabójstwa, idioto. Gdybyś go postrzelił w obrębie swojej posiadłości, teksańskie prawo uznałoby, że zawinił on, wkraczając na teren prywatny”. Co powiedziawszy, szeryf wyjął notatnik i oświadczył: „Zaczynam spisywać raport, chłopcze. Będzie dla ciebie lepiej, jeśli przeciągniesz tego Meksykanina na drugą stronę ogrodzenia, zanim zacznę spisywać przebieg zdarzenia”. Szkoda, że nie widziałeś, jak ten pilocik zapieprzał. Ale ledwie się zerwał, twój ojciec wyciągnął trzydziestkęósemkę. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak szybko wyciągnął gnata. Pierwszy strzał wytrącił strzelbę z dłoni chłopaka. Drugi poleciał prosto między nogi, odstrzeliwując mu lewe jajo. Drapiewski zaklął z uznaniem i wytrąbił kilka kolejnych uncji mojej herradury. – Chłopak podskakuje na jakieś półtora metra w powietrze jak postrzelony zając i pada na ziemię. Twój ojciec podchodzi do niego i mówi: „Pierwszy strzał był za wymachiwanie strzelbą przed moim zastępcą. Drugi za to, że jesteś takim pieprzonym idiotą”. Odratowaliśmy tego Meksykanina, a on przez następnych piętnaście lat przysyłał twojemu ojcu w każde Boże Narodzenie skrzynkę szampana. Taki właśnie był twój tata, Tres. Opowieść wyewoluowała od czasu, kiedy słyszałem ją po raz ostatni wiele lat temu, ale nawet nie próbowałem zwracać mu na to uwagi. Odebrałem tylko Larry’emu butelkę i wypiłem do końca jej zwartość. Nie mieliśmy sobie wiele więcej do powiedzenia, więc Drapiewski włączył jakiś popołudniowy talk-show w telewizji, a ja zabrałem się do lektury akt policyjnych. Do raportu koronera przypięto trzy czarno-białe fotografie czegoś, co wcześniej było ciałem mojego ojca. Rozłożone na metalowym blacie zwłoki wydawały się ogromne, złachane i odrealnione w ostrym świetle lamp fluorescencyjnych, jak jeleń oświetlony w nocy reflektorami samochodu. Rany wylotowe – dwa zaskakująco małe otwory w klatce piersiowej i na czole – zostały zakreślone czarnym markerem. Dopiero po kilku minutach po odłożeniu fotografii zdołałem się skoncentrować na treści raportu, ale kiedy już go przeczytałem, nie natrafiłem na żadne zaskakujące wyjaśnienia przyczyn śmierci. Pozostałe akta zawierały informacje na temat licznych tropów w śledztwie, które okazały się ślepymi zaułkami. Pontiak użyty przez zabójcę został znaleziony między spalonymi szkieletami skradzionych

samochodów, które co tydzień zaśmiecały West Side. Ustalono, że jego właścicielem był emerytowany piekarz z Buttercrust, który, jak się okazało, widział na własne oczy, jak ktoś kradnie mu samochód sprzed domu. Rozgoryczony wyjaśnił policji, że uznał wtedy, że pontiaka zabiera mu kolejny komornik nasłany przez wierzycieli, więc nie chciało mu się nawet zgłaszać kradzieży. Przez krótki czas wydawało się, że śledztwo zmierza w dobrym kierunku, kiedy staruszek mimo pewnych oporów zidentyfikował złodzieja jako Randalla Halcomba, byłego zastępcę szeryfa, który został aresztowany przez mojego ojca za zabójstwo, a następnie wyszedł warunkowo z więzienia na tydzień przed śmiercią ojca. Ten wątek śledztwa zakończył się dwa miesiące później na myśliwskiej ambonie pod Blanco, gdzie zakrwawionego Halcomba znaleziono w pozycji embrionalnej z otworem po kulce kalibru .22 między oczami. Jego ciało zdążyło się mocno rozłożyć do czasu, kiedy natknął się na nie okoliczny ranczer, ale koroner zdołał oszacować, że Halcomb zginął nie więcej niż tydzień po moim ojcu. Zupełnie na niczym spełzło wywieranie presji na Guya White’a i innych znanych handlarzy narkotykami z południowego Teksasu, mające na celu powiązanie ich z morderstwem. Większość uwagi skupiono na Whicie. Wszystkie służby porządkowe z miasta przeprowadziły naloty na jego posiadłości, zamroziły jego majątek, poprzymykały wszystkich jego współpracowników za najdrobniejsze wykroczenia, ale nie na wiele się to zdało w kontekście śledztwa w sprawie zamordowania ojca. Było dokładnie tak, jak powiedział Rivas: wszyscy podejrzewali, że White miał związek z morderstwem, lecz nikt nie potrafił tego udowodnić. Sporządzenie listy pozostałych wrogów mojego ojca i współpracowników Halcomba również nie posunęło śledztwa do przodu. W końcu śledczy wrócili do osoby Randalla Halcomba. Motyw zemsty wydawał się jasny i zrozumiały, a zbieżność w czasie jego wyjścia z więzienia oraz zidentyfikowanie go przez właściciela pontiaka pasowało do tej teorii. To, że ktoś inny zamordował Halcomba, uznano za nieistotną lukę w tym rozumowaniu. Kto wie, może Halcomb został zabity z innych powodów. Może przyjaciele mojego ojca z policji dopadli Halcomba przed federalnymi. Słyszało się o takich przypadkach. Tak czy inaczej, FBI zapewne znacznie bardziej lubiło martwych morderców niż mojego ojca. Sprzedali tę interpretację prasie pod hasłem morderstwa

z zemsty, zaklasyfikowali sprawę jako „rozwojową”, po czym po cichu ją zamknęli. Była ósma wieczorem i zaczęło się robić ciemno, kiedy zamknąłem teczkę i oddałem ją Larry’emu, pomijając kilka rzeczy, które zwędziłem, kiedy wkładał głowę do lodówki. Moje oczy zamieniły się w topniejące kostki lodu. – No i? – powiedział. – Nic – odparłem. – A przynajmniej nic, co w tej chwili miałoby jakikolwiek sens. – W tej chwili? Drapiewski zdjął buty ze stolika, podszedł sztywno do lodówki, a kiedy stwierdził, że jest pusta, uznał, że czas się zbierać. Wziął ze stołu pistolet i kapelusz, po czym spojrzał na mnie. – Rivas ma w jednym rację, Tres. Nie możesz się w to mieszać. Pozwól, żeby to oni znaleźli twoją damę. Ja sprawdzę dla ciebie Karnaua i Sheffa. Będziesz nam tylko wchodzić w drogę, a to w niczym nie pomoże. Musiał coś wyczytać z mojej miny. Zaklął pod nosem, wyciągnął z kieszeni wizytówkę i rzucił ją na stół. – Twój ojciec był porządnym człowiekiem, Tres. – No wiem. Drapiewski potrząsnął głową, jakbym go nie usłyszał. – Był człowiekiem, który potrafił cię skłonić do wyjęcia gnata z własnych ust, kiedy wydawało ci się, że nic więcej się nie liczy. Spojrzałem na tłustą, pięćdziesięcio-nastoletnią twarz Drapiewskiego. Ponownie rozjaśniał ją uśmiech, jakby nie potrafił się powstrzymać. A może się przesłyszałem. Wyobraziłem go sobie w jakimś ciemnym pokoju, wpatrującego się w wylot lufy. – Jak będziesz czegoś potrzebować – powiedział – zadzwoń pod ten numer. Zrobię, co w mojej mocy. – Dzięki, Larry. Po jego wyjściu wziąłem letni prysznic, potem zajrzałem do notatnika ojca. Przeczytałem ponownie jego zapiski dotyczące zeznań przeciwko Guyowi White’owi oraz tajemniczą listę na spodzie strony: „Sabinal. Kupić whisky. Naprawić płot. Wyczyścić kominek”. Nadal w ząb nie rozumiałem, o co chodzi. Zamknąłem notatnik i rzuciłem go na stół. Moja dziewczyna zaginęła. Drugi mężczyzna jej życia, który od kilku miesięcy nie był już mężczyzną jej życia, jeździł po mieście z jej wspólnikiem. A ja siedziałem na swoim futonie, czytając starą listę zakupów ojca.

Postanowiłem, że trzeba jakoś dopełnić ten dzień. Zadzwoniłem do matki i poprosiłem o pożyczkę. Czym ją, rzecz jasna, uszczęśliwiłem. Czułem się równie wspaniale jak ów nieszczęsny pilot, kiedy składał pocałunek na czymś owłosionym.

20 Tamtej nocy we śnie polowałem z ojcem na rodzinnym ranczu w Sabinal. Była przerwa bożonarodzeniowa w jedną z najmroźniejszych zim, jakie kiedykolwiek nawiedziły południowy Teksas. Chodziłem do szóstej klasy. Jadłoszyny miały nagie gałęzie i przypominały anteny telewizyjne, a zarośla nabrały nieciekawej żółtoszarej barwy, która dobrze korespondowała z kolorem chmur. Klęczałem ubrany w pomarańczową parkę, trzymając karabin kaliber .22, który tamtego poranka dostałem w prezencie od ojca. Lufa lekko się rozgrzała od dziesięciu wystrzelonych pocisków. Ojciec znajdował się tuż obok i również miał na sobie strój myśliwski. Wyglądał jak fluorescencyjny sześcioosobowy namiot. Kapelusz naciągnął na oczy, przez co widziałem tylko jego wielką, porośniętą szczeciną żuchwę, nos pokryty siatką czerwonych żyłek, krzywy, głupawy uśmiech na wpół przesłonięty przez wymięte kubańskie cygaro. Para wydobywająca się z jego ust mieszała się z dymem, który w zimnym, przenikliwym powietrzu pachniał jak przypalająca się potrawa. Na polanie podrygiwało pekari. Był to wielki osobnik, w całości składający się z czarnej sierści i kłów, zbyt wielki i zbyt wredny, żeby można było na niego polować z broni kaliber .22. Pierwszy strzał oddałem z zaskoczenia, drugi ze złości, a następne w desperackiej próbie dobicia zwierzęcia. Ojciec tylko patrzył, a na koniec się uśmiechnął. Zwierz w końcu przestał pełznąć po ziemi. Wydał z siebie stłumiony, czysty dźwięk. Potem nawet on zaniknął. – Najwredniejsze zwierzę pod słońcem – stwierdził ojciec. – I najbrudniejsze. Co twoim zdaniem powinieneś teraz zrobić, synu? Kiedy chciał, potrafił się wysławiać jak absolwent Harvardu, ale kiedy poddawał mnie próbie, kiedy naprawdę chciał się zdystansować, stosował ten mocny akcent. Znajome, przeciągane na swoisty sposób samogłoski wypływały z jego ust z powolną lekkością mokasyna błotnego, kiedy ten, wijąc się powoli, podpływa do nas rzeką. – Możemy coś z niego zrobić? – zapytałem. Ojciec przeżuwał cygaro. – Można by sporządzić wyśmienitą kiełbasę z pekari, jeżeli to miałeś

na myśli. Dał mi nóż i został z tyłu, podczas gdy ja podszedłem do ciepłych zwłok. Wypatroszenie zwierzęcia zajęło mi sporo czasu. Ledwie go dotknąłem, poczułem swędzenie na skórze, ale w pierwszej chwili nie zwróciłem na nie uwagi. Pamiętam parujące wnętrzności, a potem nieopisany fetor – kwaśny podmuch strachu, rozkładu i ekskrementów, gorszy od smrodu najciemniejszego zaułka. To była moja pierwsza lekcja – gaz wydzielany przez dopiero co zabite zwierzę. Niemal mnie powalił, niemal zgiął mnie wpół, ale kiedy zobaczyłem przyglądającego mi się z surową miną ojca, wiedziałem, że nie mogę przerwać. Skoro już się na to zdecydowałem, musiałem skończyć. Po wypatroszeniu związałem tuszy nogi i przeciągnąłem ją przez krzaki. Swędzenie stało się nieznośne. Ojciec przyglądał się, jak próbuję wciągnąć pekari na platformę pikapa. Oczy nabiegły mi łzami, miałem poczucie, jakby skóra na całym moim ciele się ruszała. Na rękach wykwitły mi małe czerwone ukąszenia, piekące, jakby ktoś skropił mnie kwasem. W odruchu rozpaczy odwróciłem się do ojca, który nadal trzymał się w pewnej odległości. Obolały, upokorzony, czekałem na wyjaśnienie, gdzie popełniłem błąd. Kiedy zaczął mówić, wydawał się niemal dobrotliwy. – Każdy myśliwy musi popełnić ten błąd – zaczął. – Drugi raz już nigdy tego nie zrobi. Jeżeli za szybko podejdziesz do pekari, które dopiero co zostało zastrzelone, w pierwszej kolejności obrywasz smrodem w ramach prezentu pożegnalnego. Ale nie to jest najgorsze. Rzucił na ziemię niedopałek cygara i wgniótł go w ziemię podeszwą. Kiedy odezwał się ponownie, ból wpełzł mi na głowę, pod pachy, w okolice krocza. W uszach zabrzmiało mi głuche wycie. – Ciepłota ciała – podjął ojciec. – Temperatura szybko się obniża, a wtedy każda jedna pchełka, każdy jeden kleszcz i wszystkie inne łapserdaki mnożące się w jego zakamarkach zaczynają szukać najbliższego ciepłego żywiciela, na którego mogłyby przeskoczyć. Ty nim zostałeś, synu. Nigdy nie podchodź do martwego zwierzęcia, dopóki nie osiągnie temperatury gruntu. Przenigdy. Nie mogłem wracać samochodem. Musiałem iść za ojcem, który jechał przodem, wskazując mi drogę do domu. Cały dzień spędziłem pod prysznicem, a kolejny – zanurzony w kortyzonie. W tamtą Gwiazdkę już ani razu nie wystrzeliłem z broni. Opanowanie drugiej lekcji, tej dotyczącej unikania spotkań z umarłymi, przyszło mi ze znacznie większym trudem.

We śnie przeniosłem się z Sabinal na kampus Texas A&M University. Zobaczyłem osiemnastoletnią Lillian opartą o drzwi sali, gdzie odbywał się kurs malowania dla studentów pierwszego roku. Była boso, ręce trzymała za plecami. Zarówno jej dżinsowy kombinezon, jak i krótkie, nieco ciemniejsze niż blond włosy były spryskane czerwoną farbą akrylową. Tydzień wcześniej zdarzyła się nam jedna z tych epickich kłótni. Ja wypadłem z Dixie Chicken w połowie obiadu. Lillian wykrzyczała za mną, że już nigdy się do mnie nie odezwie. Teraz patrzyła na mnie w milczeniu. Kiedy podszedłem, pogłaskała mnie delikatnie po twarzy palcami, zostawiając lepkie akrylowe smugi na lewym policzku. Potem z poważną miną udekorowała drugą stronę, jakby nakładała barwy wojenne. Roześmiała się. – Czy to oznacza, że mi wybaczasz? – zapytałem. Jej oczy rozbłysły na jasnozielono. Zbliżyła swoją głowę tak bardzo do mojej, że kiedy przemówiła, ocierała się ustami o mój podbródek. Jej oddech pachniał wiśniowymi drażami. – Ani trochę. Ale tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Pamiętaj o tym następnym razem, kiedy mnie zostawisz. Dzwonił telefon. Obudziłem się na boku na futonie ze słuchawką w ręce. Żaluzje nad moją głową były otwarte, światło zalewało mi twarz. Było tak intensywne i gorące jak benzyna. Zmrużyłem oczy. Zanim zdążyłem uruchomić struny głosowe, Robert Johnson wskoczył mi na głowę i zaczął prowadzić rozmowę w moim imieniu. – Mur – powiedział. Usłyszałem głos Mai Lee. – Och, cudownie, zastałam cię w domu, Robercie Johnsonie. – Wybacz – wychrypiałem. – Mam was zostawić samych? Roześmiała się. Nie był to dźwięk, który mógłby mi pomóc w pobudce. Przywoływał wspomnienie niedzielnych poranków na Potrero Hill, picia kawy marki Peet i przyglądania się, jak mgła znika znad zatoki San Francisco. Przypomniał mi o mieście dla uciekinierów, gdzie nie trzeba było myśleć o przeszłości, o domu ani o tych, którzy zniknęli z naszego życia. – Trudno cię złapać, Tres – powiedziała Maia. Usiadłem, przewracając pustą butelkę po tequili. Potem rozejrzałem się po pokoju i zauważyłem okno w kuchni.

Maia czekała na jakąś kąśliwą uwagę. Kiedy nic takiego nie nastąpiło, jej ton uległ zmianie. – Tres? Podszedłem do okna w kuchni, na ile pozwolił mi kabel od telefonu. Zardzewiała metalowa rama okienna wisiała nad zlewozmywakiem pod dziwnym kątem. Dolny zawias został podważony, dzięki czemu można było przekręcić zabytkową korbkę, która powinna przytrzymywać okno w pozycji zamkniętej. – Tres? – powtórzyła Maia. – Co się stało? Usiadłem na blacie i spojrzałem przez okno na lagerstremie. Kilka różowych płatków unosiło się w kubku po wczorajszej kawie stojącym obok mydelniczki. Kilka innych zostało wgniecionych w błotnisty odcisk buta w zlewie – bez rowków, szpiczasty przód, duże bucisko, na oko rozmiar czterdzieści trzy. – Maia – odezwałem się. – A ile masz czasu?

21 Miałem żal do Roberta Johnsona, że nie jest dogiem niemieckim. Maia miała do mnie żal, że jestem śpiochem. – Tyle razy ci mówiłam – zaczęła marudzić – że jeśli ktoś włamie się do domu, kiedy będziemy spali… Trochę za późno złapała się na tym, że mówi w liczbie mnogiej. Język jej się zaplątał na tym zdaniu jak jedwab na drucie kolczastym. Kiedy odezwała się ponownie, mówiła już tonem, którego używała w pracy: ostrożnym i spokojnym. – No dobrze. W takim razie opowiedz wszystko po kolei. Opowiedziałem jej o tych kilku strzępkach nowych informacji na temat śmierci ojca. Opowiedziałem jej o zniknięciu Lillian, rozmowie z Guyem White’em, groźbach pod moim adresem, tajemniczych fotografiach Beau Karnaua i jego spotkaniu z Danem Sheffem, o odcisku buta, na który natknąłem się w galerii i w moim zlewozmywaku. Maia milczała przez dłuższą chwilę. Gdzieś w pobliżu miejsca, gdzie się znajdowała, zabrzmiała syrena. – Zabrali coś? Na przykład te zdjęcia, które znalazłeś? – Ktokolwiek to był, szybko stąd wyszedł. Wątpię, żeby szukali jakichś dokumentów. Wciąż leżą w tym samym miejscu. Niczego innego nie zabrali. – Nawet twojego życia. Starałem się uwierzyć, że w jej głosie nie słyszę rozczarowania. – To wspaniałe uczucie być kochanym. Przez chwilę wściekała się w milczeniu, po czym powiedziała: – Tres, ten twój znajomy, Drapiewski, ma rację. Zostaw tę sprawę policji. Wynoś się stamtąd. Nie odpowiedziałem. – Oczywiście tego nie zrobisz – dodała. Nie odpowiedziałem. Westchnęła. – Powinnam była zostawić cię tam, gdzie cię znalazłam: za barem w Berkeley. – Jestem najlepszym z twoich wychowanków. – Jesteś moim jedynym wychowankiem.

Trudno dyskutuje się Teksańczykowi z kimś, kto upiera się przy mówieniu prawdy. Robert Johnson wskoczył na blat i zaczął obwąchiwać odcisk buta w zlewozmywaku. Posłał mi urażone spojrzenie, prawdopodobnie bliskie temu, jakie musiało się malować w oczach Mai. Dwoje na jednego. – No dobrze – odezwała się w końcu. – Załóżmy w takim razie, nawet jeśli się z tym nie zgadzam, że pociągniesz za oba końce sznurka, zniknięcia Lillian i śmierci ojca, i odkryjesz, że obie sprawy są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Oznaczałoby to, że ktoś jeszcze poza tym zabitym skazańcem… – Halcombem. – …oznaczałoby to, że ktoś poza nim był zamieszany w zabójstwo dziesięć lat temu, a teraz wystraszył się twoich dociekań. Ktokolwiek to jest, potraktował sprawę na tyle poważnie, że posunął się do gróźb pod twoim adresem, a może nawet do porwania osoby, którą… którą dobrze znasz. Ale nie jest gotów cię zabić. Dlaczego? Podniosłem ze zlewozmywaka rozgnieciony płatek lagerstremii i przyjrzałem mu się dokładnie. Rozmyślanie nad powodami, dla których obudziłem się żywy, nie zmniejszyło jałowego, kwaśnego posmaku, jaki tequila pozostawiła w moim żołądku. Mgliste wspomnienie człowieka, który stał nade mną w środku nocy, zaczęło pełznąć po mojej skórze jak zapach martwego pekari i lepkość czerwonej farby akrylowej. – Nie wiem – odpowiedziałem. – W jakim celu ktoś przeszukał galerię, dom Lillian, a teraz moje mieszkanie? Dlaczego Dan Sheff przesiaduje na trawniku przed domem Lillian, gotów spuścić łomot nowemu chłopakowi Lillian, skoro z jej terminarza wynika, że ich związek zakończył się dwa miesiące temu? Dlaczego Sheff podwozi gdzieś Karnaua? Na razie nie znam odpowiedzi na te pytania. Maia się zawahała. – Tres, wiem, że chcesz znaleźć związek między obecną sytuacją a śmiercią ojca. – Ale? – Ale może go nie ma. Spojrzałem na sufit. Dokładnie nad kuchenką znajdowała się mokra plama w kształcie Australii, wygięta w środku, jakby desperacko próbowała utrzymać się na spodzie świata. Starałem się nie stracić nad sobą panowania. – Myślisz, że mi na tym zależy?

– Chcesz, żeby na tobie spoczywała odpowiedzialność za rozwiązanie tego problemu – odparła. – Dobrze cię znam. Ale może Lillian zrobiła coś zupełnie z własnej woli. To się zdarza, Tres. Dobrze cię znam. Trzy najbardziej irytujące słowa pod słońcem. Kiedy nie odpowiedziałem, Maia wymruczała kilka przekleństw w mandaryńskim. Chyba przełożyła słuchawkę do drugiego ucha. – W porządku – stwierdziła. – Porozmawiajmy o twoim ojcu. Naprawdę sądzisz, że w sprawę mógł być zamieszany któryś z jego przeciwników politycznych? Przez chwilę wyobrażałem sobie radnego Fernanda Asantego w niesamowicie obszernym garniturze sportowym, próbującego się przecisnąć przez moje kuchenne okno, z butem marki Lucchese w zlewozmywaku, z upasionym brzuchem zaklinowanym między gałęziami lagerstremii. Mało brakowało, a poprawiłoby mi to humor. – Nawet w Teksasie politycy nie są zazwyczaj aż tak barwnymi postaciami – powiedziałem. – Asante, który byłby najbardziej prawdopodobnym kandydatem, ma dostateczny problem z trzymaniem fiuta w spodniach. – A ten handlarz narkotykami, do którego domu wparowałeś z taką gracją, trzymając jego pomagiera na muszce? Nad nim musiałem się chwilę dłużej zastanowić. – Gdyby to miał być Guy White, nie potrafię zrozumieć, jaką logiką się kierował. Po co zabijać odchodzącego na emeryturę szeryfa, pakując się nieuchronnie w kłopoty? I dlaczego miałby się mnie teraz obawiać, skoro federalni nic na niego nie znaleźli? – Nie wyglądasz na przekonanego. – Może warto byłoby mu złożyć kolejną wizytę. Umilkła na chwilę. – Ale nie możesz przecież nachodzić mafijnego bossa dwa razy w tygodniu i wyduszać z niego informacji na temat jego rzekomych przestępstw… Nie odzywałem się. – Och, na litość boską, Tres. Nawet o tym nie myśl. – Jeżeli nie to, pozostaje mi tylko ponownie zbadać kilka tropów z akt policyjnych, które ukradłem. – Słucham? – No dobrze, nie słyszałaś tego. – Chryste – westchnęła. – Urrr – dodał współczująco Robert Johnson.

– Chodzi o informacje o moim ojcu. Mam poczucie, że powinienem je odziedziczyć. – Jedyne, co odziedziczyłeś, to szaleństwo, Navarre. Zaprotestowałem. – Ciężko pracowałem na swoje szaleństwo, panno Lee. Nikt nie podał mi go na srebrnej tacy. – Co ja, do licha, w tobie kiedykolwiek widziałam? – zadumała się. Na kilka kolejnych chwil zapadło krępujące milczenie. W końcu Maia westchnęła. – Tres, mam po prostu w pamięci tamten dzień, kiedy leżałeś w zaułku przy Leavenworth z balijskim nożem w płucach… – Tylko je drasnął. – …ponieważ się uparłeś, że pójdziesz osobiście pogadać z szalonym handlarzem trawką. – Wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nasza wspaniała April Goldman była ze mną szczera. – Zginąłbyś, gdyby nie wysłała mnie za tobą. – Kochani Terrence & Goldman. Twoi szefowie muszą za mną tęsknić – powiedziałem. Kilka kolejnych przekleństw po mandaryńsku. Zaraz potem Maia przedstawiła swoją ostateczną propozycję ugody. – Czy ten twój znajomy umie walczyć? Roześmiałem się. – Masz na myśli Ralpha? To przebiegły skurczybyk, który walczy równie uczciwie jak lis zapędzony w kozi róg. – Znakomicie. Zabierzesz go ze sobą? – Ralph prowadzi biznes. Woli unikać rozgłosu. – Nie chcę, żebyś dalej zajmował się tą sprawą sam, rozumiesz, Tres? – Maia, zdajesz sobie sprawę, że nie mieszkam już po przeciwległej stronie Bay Bridge? Zawahała się. – W takim razie co powiesz na to, że do ciebie przyjadę? Tym razem milczenie po mojej stronie. – Co z ideą sympatycznego i eleganckiego rozstania? – powiedziałem. – Co z milczącą akceptacją mojej decyzji o przeprowadzce? Maia namyślała się przez chwilę. – Czy zdarzyło mi się kiedykolwiek kłamać, Tres? – Tylko kiedy na czymś ci zależy. Nie zaprotestowała.

Wpatrywałem się w sufit. – Poradzę sobie. Poza tym to moje rodzinne miasto. Nikt mi tu nic nie zrobi. – Jesteś strasznym bucem, Navarre. – Wiem, słyszałem. – Ale ona zdążyła się już rozłączyć. Podniosłem stary numer „Texas Monthly” z Anne Richards na okładce i potrząsnąłem nim. Anne zakręciła swoim białym motocyklem i upuściła kilka dokumentów, które ukradłem z akt Drapiewskiego. Zawierały z tuzin skserowanych zdjęć ludzi, którymi FBI interesowało się w czasie śledztwa – różnej maści przestępcy, którzy w czasie, gdy zastrzelono ojca, przebywali akurat na wolności. Niektórych wsadził wcześniej za kratki ojciec, niektórzy mogli znać Randalla Halcomba, który prawdopodobnie ukradł pontiaka użytego później przy morderstwie. Ich twarze wpatrywały się we mnie, nie zdradzając swoich sekretów. W końcu wyjąłem ostatnią stronę z terminarza Lillian i ponownie przyjrzałem się trzeciej linijce, gdzie znajdował się wykreślony przez nią numer telefonu i adres w dzielnicy Dominion. Włożyłem swoje najlepsze ubrania, wizytowy T-shirt i ostatnią parę poszarpanych dżinsów, a następnie wyszedłem z domu, aby złożyć wizytę w rodzinnej rezydencji Sheffów.

22 Dominion to miejsce, gdzie po śmierci chciałby się udać każdy z szarych teksańskich milionerów. Mieszka tam George Strait, paru kongresmenów, kilku szajbusów pokroju Howarda Hughesa i wielu innych ludzi gotowych zapłacić kilkaset tysięcy albo kilka milionów dolarów za specjalnie zaprojektowaną rezydencję na obszernej działce leżącej na ziemiach, gdzie w przeszłości znajdowały się rancza, na których hodowano owce. Dziś, ma się rozumieć, żadnej czarnej owcy tam nie uświadczysz. Dzielnica znajdowała się trzydzieści minut jazdy z Queen Anne, czterdzieści przy gorącym północnym wietrze, z którym musiał się zmagać mój volkswagen. Kiedy minąłem obwodnicę 1604, otworzyła się przede mną szersza panorama i zobaczyłem nadciągającą burzę. Granatowoczarne chmury spływały w równej linii z uskoku Balcones. Pastwiska nabrały ciemnozielonej barwy. Sucha rozgałęziona błyskawica wystrzeliła z nieba i uderzyła w horyzont, po czym zniknęła. Zrobiłem to, co na moim miejscu zrobiłby każdy rozsądny człowiek. Założyłem okulary przeciwsłoneczne. Kiedy dojechałem do osiedla domów jednorodzinnych, zatrzymałem się tuż pod bramą i wysiadłem, aby zaciągnąć dach. Biorąc pod uwagę jego stan, nie mogłem liczyć na to, że zatrzyma deszcz, ale mógł go przynajmniej spowolnić. Zaciąganie dachu na środku drogi było zresztą czymś, co bez zastanowienia zrobiłby każdy mieszkaniec Dominion – nie była to nieuprzejmość, ale wyraz przekonania, że w okolicy zwyczajnie nie może przebywać ktoś ważniejszy od niego. Dwa cadillaki zatrzymały się tuż za mną i cierpliwie czekały. Nikt nie trąbił. Strażnik stał przed swoją budką w pozie wyrażającej niezdecydowanie, nie wiedząc, czy ma na mnie nakrzyczeć, czy mi pomóc. Mogłem być bogaczem w przebraniu. Mogłem być przyjacielem George’a. Nadciągała burza, a ja miałem na nosie drogie okulary przeciwsłoneczne. Wsiadłem do samochodu i podjechałem powoli do strażnika. Starałem się przybrać śmiertelnie znudzony wyraz twarzy. – Hej – powiedziałem. Gość miał podrygujący uśmiech; wyglądało to tak, jakby w każdej chwili mógł mu zeskoczyć z twarzy. Był ode mnie młodszy. Pewnie jego

pierwszy tydzień w pracy. Biały mundur i niespokojne oczy sprawiały, że wyglądał jak lodziarz po załamaniu nerwowym. – Do kogo pan jedzie? – zapytał, kładąc aksamitnie delikatne dłonie na drzwiach samochodu. Próbował ukryć obrzydzenie, kiedy doleciał go zapach wnętrza. Volkswagen w przeszłości wielokrotnie nasiąkał wodą w czasie burzy, a niektóre części nigdy całkowicie nie wyschły. – No tak – ziewnąłem. – Dwa… o kurwa, dwa… Pstryknąłem bezradnie palcami. Odwróciłem wzrok, jakbym coś sobie przypominał. Stojące za nami cadillaki zaczynały się niecierpliwić. Ten z przodu mrugnął światłami drogowymi. Siedzieli w nich przecież niezwykle zajęci ludzie, śpieszący się na partyjkę golfa czy coś podobnego. – Dwa… Myślałem już, że sztuczka nie zadziała. Wtedy zatrąbił drugi cadillac. Strażnik podskoczył. – Dwa zero zero przy Palamon? – podpowiedział niemal ze łzami w oczach. – Bagatallini? Wyszczerzyłem zęby. – Zgadza się. – W takim razie proszę jechać prosto, a potem pierwsza w prawo za dziewiątym dołkiem. – Wyśmienicie. Wjechałem do środka, zastanawiając się, kim są ci biedni Bagatallini, skoro zadają się z takimi ludźmi jak ja. Może powinienem do nich zajrzeć? W Dominion byłem już wcześniej kilkakrotnie. Raz, w końcowej fazie małżeństwa rodziców, zostałem tam wysłany przez matkę, żeby zabrać pana szeryfa, który zarzygiwał cuba librami czyjś zbudowany kosztem milionów dolarów ogród kaktusowy po jakiejś popijawie. Nie znałem jednak okolicy na tyle dobrze, aby od razu zlokalizować dom Sheffów. Natrafiłem na niego dopiero po dwóch kółkach wokół stawu z łabędziami. Była to skromna posiadłość jak na standardy gazetek o celebrytach – dwa białe otynkowane skrzydła, które spotykały się w trzykondygnacyjnym centralnym punkcie. Środek był zbudowany w całości ze szkła, przez co z zewnątrz widać było salon o rozmiarach Koloseum i zawieszoną nad nim wewnętrzną galerię. Ogród przed domem składał się wyłącznie ze skałek. Przyjrzałem się szklanemu domowi. Przyjrzałem się milionowi kamieni w ogródku. Pokręciłem głową. Bardzo prawdopodobne, że nikomu nie przyszło do głowy, że

takie rozwiązanie wiąże się z pewnym ryzykiem. Srebrne bmw Dana Sheffa stało zaparkowane kawałek dalej, w niższej części pagórka. Podjazd zajmowały dwa inne pojazdy: brązowy mercedes i odrestaurowany wiśniowy mustang rocznik 1965. Oraz autentyczny szofer – z czarnym garniturem i wszystkimi innymi atrybutami – zajęty myciem samochodów. On na pewno nie był pierwszy tydzień w pracy. Podszedł do mnie na chodniku, zanim zdążyłem choćby zdjąć okulary przeciwsłoneczne. – W czym mogę panu pomóc? Był to niski Angol, szczupły i umięśniony – typ gościa, który ma sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu i dodatkowe piętnaście dodaje sobie nastawieniem. Nie potrafiłem niczego wyczytać z plastikowego połysku jego twarzy. Równie dobrze mógł mieć trzydzieści jak pięćdziesiąt lat. – Chyba w niczym – odpowiedziałem. – Mojego mercedesa myję zazwyczaj tuż po burzy. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś potrafił się uśmiechnąć, nie wzbudzając na twarzy choćby jednej zmarszczki, ale temu gościowi się to udało – na krótką chwilę. Zaraz potem ponownie zamienił się w Pana Beznamiętnego. – W każdy czwartkowy poranek, jak w zegarku – powiedział. – Tak czy inaczej mi płacą. A pan chce się widzieć z…? – Z panem Sheffem – odpowiedziałem. Obrzucił mnie spojrzeniem: od T-shirtu z logo baru Triple Rock, przez dżinsy do butów żeglarskich, które, przyznaję, z upływem lat zaczęły bardziej przypominać parę pieczonych ziemniaków niż obuwie. Nie zrobiłem wielkiego wrażenia na Panu Beznamiętnym. – Którym? – zapytał. – Danem. Ani cienia uśmiechu. – Którym? Ach. Rodzina z równie wieloma mylącymi powtórzeniami imion jak moja. – Juniorem – zaryzykowałem. Gdyby ponownie zapytał: „Którym?”, nie pozostawałoby mi nic innego, jak wychłostać go okularami przeciwsłonecznymi. Na szczęście tylko mnie okłamał. – Nie ten adres – powiedział. Chyba nie przypuszczał, że dam się nabrać, ponieważ nawet się nie

ruszył. Odgradzał mnie klatką piersiową od domu, zupełnie jakby jego pierś miała co najmniej rozmiar Kerrville. Zerknąłem na bmw. – Dan zaczął korzystać z komunikacji publicznej? A może sąsiedzi podwożą go swoim lexusem, żeby mógł zaoszczędzić na benzynie? – Pan Sheff nie spotyka się z nikim w domu – wyjaśnił. – Chyba że jest pan jego przyjacielem… Musiało go to samego rozbawić. Z głębi jego gardła wydobył się cichy dźwięk, który albo oznaczał, że próbuje coś wykrztusić, albo że się roześmiał. – Ze mną będzie chciał porozmawiać – oświadczyłem. Potem spróbowałem go wyminąć. Jego ręka owinęła się wokół mojego bicepsa niczym klucz dynamometryczny. Udałem, że jestem pod wrażeniem, co zresztą nie było trudne. Gładki uśmiech powrócił. – Nie przyjmujemy niezapowiedzianych gości – powiedział. Stałem nieruchomo, nie stawiając oporu. – Niezły chwyt jak na gościa, który używa kierownicy ze wspomaganiem. – Wyciskam trzysta pięćdziesiąt na luzie, sześć powtórzeń. Zagwizdałem. – Ja wypijam dwanaście uncji na luzie, sześć powtórzeń. – Mówię serio. Masz stąd odejść. Westchnąłem z rezygnacją. Wyglądało na to, że zamierzam go posłuchać. Niezależnie od siły uścisku zawsze ma on słaby punkt w miejscu, gdzie kciuk spotyka się z czubkami palców. Kciuk jest tu najsłabszym ogniwem. Sztuczka polega na tym, żeby odpowiednio szybko wykręcić się w przeciwną stronę do kciuka, rozrywając tym samym uchwyt. Jest to dość łatwe, ale robi spore wrażenie. Zanim się zorientował, że już mnie nie trzyma, znajdowałem się w połowie ścieżki prowadzącej do drzwi. Rzucił się na mnie ponownie, ale był w mocno niekorzystnej sytuacji. On był w pracy, ja nie. Podczas bójki w barze co najmniej dwa razy bym się zastanowił przed starciem z tym gościem, ale nawet najtwardszy facet nie będzie chciał znokautować kogoś przed domem swojego bogatego pracodawcy, przynajmniej bez jego zgody. Ja nie miałem podobnych oporów. Próbował mnie chwycić obiema rękami. Przykucnąłem i przewróciłem go na żwir.

Wszedłem na werandę i nacisnąłem dzwonek, a raczej go pociągnąłem – był to wielki mosiężny łańcuch, który obudziłby w Quasimodzie tęsknotę za domem, uruchamiający jakieś idiotycznie brzmiące dzwoneczki. Jakby dla równowagi dokładnie nad moją głową błysnęło i zagrzmiało. Zaczęły na mnie spadać krople deszczu o rozmiarach i ciepłocie klopsików. Szofer podnosił się z ziemi do pozycji siedzącej, otrzepując biały pył z czarnego garnituru. Czynił to z takim spokojem, jakby codziennie ktoś powalał go na ziemię. Wstał i skinął głową. – Aikido? – zapytał. – Tai-chi. – Kto by pomyślał. – Odkaszlnął i spojrzał na drzwi. – Miałbyś coś przeciwko, gdybym to ja cię zapowiedział? Niespecjalnie mam dziś ochotę na szukanie nowej pracy. – Jasne. – Wyjaśniłem, jak się nazywam. Jego twarz uległa na moment zmianie, ale natychmiast ponownie się wygładziła. Kiedy Cookie Sheff otworzyła drzwi, szofer mnie zapowiedział: – Tres Navarre do pana Dana juniora. Matrona przewodząca okolicznej socjecie potrzebowała zaledwie kilku sekund, aby wyczarować na twarzy swój najlepszy uśmiech. Potem wyciągnęła na powitanie ręce, jakbym spóźnił się na herbatkę, a do tego powrócił niespodziewanie zza grobu. – Mój Boże, oczywiście – powiedziała. – Wejdź, proszę, Tres.

23 – Musisz mi wybaczyć nieporządek – powiedziała Cookie Sheff. – Pokojówka przychodzi dopiero w południe. Być może należałoby wyszorować kamienną podłogę albo odkurzyć kominek wielkości szafy wnękowej. Spojrzałem w górę na wentylatory zawieszone na suficie trzy piętra wyżej. Może przydałoby się je przetrzeć na mokro. Poza tym nie bardzo rozumiałem, czym miałaby się zajmować pokojówka. – Proszę… – powiedziała pani Sheff, wskazując ręką na białą, skórzaną kanapę. Wybrałem krzesło obite świńską skórą. Cookie przysiadła naprzeciwko na skraju drugiego krzesła. – A zatem… – Oplotła pomarszczonymi dłońmi niedopitą krwawą mary. – W czym mogę ci pomóc? Pani Danielowa seniorowa Sheff miała nienaturalnie złote, nienaturalnie gładkie włosy, które przylegały do jej głowy niczym hełm rzymskiego legionisty. Jasnoczerwona szminka wychodziła daleko poza naturalne krawędzie ust. W podobny sposób powiększyła sobie brwi. Makijaż przypominał linię wodną, którą namalowano podczas najwyższego stanu wezbrania w trakcie powodzi. Wydarzyło się to wiele dekad wcześ​niej, a od tego czasu twarz Cookie Sheff zdążyła się cofnąć. Była uosobieniem starzenia się z godnością – z godnością, jeśli nie liczyć panicznych wrzasków i operacji plastycznych. To ona siedziała w samochodzie Dana, kiedy w niedzielę przyjechał pod dom Lillian. – Przyjechałem, aby zapytać o Lillian, proszę pani – wyjaśniłem. – Domyślam się, że policja już złożyła państwu wizytę. Krwawa mary zatrzymała się w połowie drogi do ust. – Lillian? – powiedziała. – Policja? – Zgadza się. Pokręciła głową, próbując się uśmiechnąć. – Obawiam się, że nie… – Byłbym tym ogromnie zdziwiony, proszę pani – powiedziałem – no, chyba że wyrzekła się pani telefonów po odejściu z funkcji przewodniczącej komitetu rodzicielskiego w Alamo Heights. Uśmiech zamarł na jej twarzy. – Słucham?

– Moja matka mawiała, że każdą plotkę w mieście można zredukować do siedmiu cyfr: numeru telefonu Cookie Sheff. Kiedy się w końcu odezwała, przełknąwszy uprzednio kilka żab, jej głos odznaczał się urokiem i uczuciowością nafaszerowanego prochami rysia. – No tak, twoja matka. Jak się poczciwina miewa? – Wygląda świetnie. Chwilę potem z jej drinka pozostały jedynie kostki lodu. – Tres… – Tym razem Cookie wybrała cierpliwy ton lekkiej przygany. – Powinieneś chyba rozumieć, że ludzie na pewnym… poziomie nie życzą sobie, aby kryzysy w ich rodzinie roztrząsano w tak otwarty sposób. – To znaczy, że powinienem był zadzwonić, a nie wpadać z wizytą? – To znaczy, że państwo Cambridge są moimi bliskimi przyjaciółmi. – A niedługo również rodziną? Wyglądała na zadowoloną. – Rozumiesz zatem, że składając nam dziś wizytę, wykazałeś się brakiem wyczucia. – Jest mi ogromnie przykro, proszę pani. Czy mógłbym się teraz widzieć z pani synem? Westchnęła cicho, po czym powstała. – Kellin? – zawołała. Pan Beznamiętny, który zdążył się już przebrać w nowy czarny garnitur, wyłonił się natychmiast zza drzwi, trzymając w ręku nową krwawą mary. Szedł w taki sposób, jakby słuchanie odgłosu swoich butów na kamiennej posadzce sprawiało mu przyjemność. – Odprowadź, proszę, pana Navarre do wyjścia – powiedziała Cookie. Kellin spojrzał na mnie i skinął głową. Może nawet z delikatnym uśmieszkiem – dostał wreszcie zgodę na użycie wszystkich niezbędnych środków. Dokładnie w tamtej chwili na galerii nad moją głową pojawił się Dan junior, prezentując się zgodnie z najnowszą modą w czymś na kształt rdzawoczerwonej, welurowej podomki. Jego włosy sterczały po obu stronach głowy. Pomachałem do niego z uśmiechem. – Dan! – zawołałem. – Pomyślałem, że moglibyśmy pogadać. Jego twarz się zapadła. Zanim cokolwiek powiedział, spojrzał na matkę, która pokręciła głową. – Czego, do cholery, chcesz, Navarre? – Znaleźć Lillian – odpowiedziałem. – Zainteresowany czy nie?

– Danny – wtrąciła pani Sheff – czy sądzisz, że rozmowa z tym człowiekiem ma sens? Powiedziała to głosem słodkim i chłodnym jak lody Blue Bell. Z tonu pytania wynikało, że prawidłowa odpowiedź brzmi „nie”, a za nieprawidłową odpowiedź zostanie prawdopodobnie ukarany pozbawieniem tygodniowego kieszonkowego. Dan namyślał się przez chwilę. W końcu spojrzał na mnie. Uśmiechnąłem się, celowo okazując rozbawienie. To przeważyło. – Chodź do mojego gabinetu, Tres – powiedział. Potem zniknął z galerii. Poruszająca się lekko na boki głowa pani Sheff zapowiadała, że tego wieczoru podczas rodzinnego obiadu odbędzie się Rozmowa. Potem posłała mi spojrzenie, które miało sugerować, że do końca życia nie dostanę deseru. Wzięła krwawą mary i oddaliła się najbliższą klatką schodową. – Chodźmy – powiedział Kellin. Zaprowadził mnie do jednego z mniejszych pomieszczeń, w sumie niewiele tylko większego od mojego mieszkania. Nad kominkiem po prawej stronie wisiał wykonany niedawno portret olejny Cookie. Została przedstawiona wiernie, jeśli nie liczyć zmarszczek. Naprzeciwko, na lewej ścianie wisiała wielkoformatowa czarno-biała fotografia Dana seniora w mundurze – zapewne z Korei. Dokładnie pośrodku Dan junior wysuwał właśnie krzesło zza nabłyszczonego mahoniowego biurka. Za jego plecami, za oknem panoramicznym ozdobionym ciężkimi zasłonami, szalała typowa południowoteksańska burza; krótka i gwałtowna. Zobaczyłem zaparkowanego na ulicy volkswagena; łopoczący dach w każdej chwili mógł się oderwać. Świeżo posadzone wzdłuż chodnika drzewka leżały przygięte do ziemi. – Siadaj – powiedział Dan. Zdążył się uczesać, ale nadal tonął w rdzawoczerwonej piżamie. W ręce trzymał szklankę z, jak się wydawało, zwykłym sokiem pomarańczowym. Usiadłem naprzeciwko i czekałem, aż odezwie się pierwszy. Wpatrywał się we mnie przez dobrą minutę, po czym powiedział: – Dobrze. O co, u diabła, chodzi? – Słyszałeś o Lillian. Był świetnym aktorem albo jego gniew był autentyczny. Zacisnął dłonie tak mocno, że palce mu zbielały. – Wiem, że się pojawiłeś, a ona następnego dnia przepadła.

– Kiedy widziałeś ją po raz ostatni? Dan spojrzał na mnie swoimi czerwonymi oczami, po czym spuścił wzrok na biurko. Przeczesał dłonią włosy; część podskoczyła w górę jak skrzydło kanarka. – Do cholery, wiesz dobrze, kiedy – mruknął. – Byłeś tam zresztą, kiedy odjeżdżałem. To właśnie powiedziałem policji, choć nie mają, kurwa, pojęcia, o co w tym wszystkim biega. Gdyby to zależało ode mnie, już dawno siedziałbyś za kratkami, Navarre. – Danny, co do jednej sprawy się zgadzamy – powiedziałem. Wydał z siebie taki dźwięk, jak byk dźgnięty ościeniem kilka razy za dużo. – Nie nazywaj mnie w ten sposób. Nic nas nie łączy. – Policja nie ma pojęcia, co się dzieje. Z tym się akurat zgadzam. Dan, nie wracałem taki kawał drogi do Teksasu tylko po to, żeby przyglądać się bezczynnie, jak Lillian znika, a potem jak policja pierdoli śledztwo. Zastanów się nad tym. Nie wyglądał na szczególnie przekonanego. Cienie rzucane przez deszcz pełzały po jego twarzy wraz z wyrzutami sumienia, frustracją i czymś jeszcze, czego nie potrafiłem odczytać. Spojrzał na biurko, gdzie stało nieco nowsze zdjęcie jego ojca Dana seniora. Wyglądał na nim dokładnie tak, jak go zapamiętałem z czasów szkoły średniej: wielki facet w szpanerskim ubraniu, największy entuzjasta naszej drużyny futbolowej, a przynajmniej jej cheerleaderek. Było to jeszcze w czasie, zanim zapadł na opisywane później szeroko w mediach choroby Alzheimera i Parkinsona. Z tego, co usłyszałem od Lillian, staruszek przebywał gdzieś na wyższych piętrach swojego domu, usychając na wiór, otoczony opieką najlepszych i najładniejszych pielęgniarek pod słońcem. – Był taki czas, kiedy policja przybiegłaby w podskokach na każde jego słowo – powiedział Dan niemal do siebie. – Pamiętasz, Kellin? Stojący za moimi plecami Kellin nie odezwał się ani słowem. – A teraz… kurwa. Powiedzieli, żebym się aż tak nie przejmował. „Może po prostu wyjechała z miasta”, powiedzieli. No kurwa. – Twoja matka wspomniała, że Cambridge’owie nie chcieli przez jakiś czas nagłaśniać sprawy, zbagatelizowali ją – powiedziałem po krótkim namyśle. Dan parsknął, jakby usłyszał świetny kawał. – Zbagatelizowali ją – powtórzył. Nachyliłem się i wziąłem do ręki zdjęcie jego ojca. Srebrna ramka

ważyła chyba z pięć kilo. Musiała to być najzimniejsza rzecz, jakiej kiedykolwiek dotykałem. – Jesteś jedynakiem, prawda? – Jeżeli nie liczyć piętnaściorga kuzynów. – A wszyscy oni marzą o tym, żeby odziedziczyć kawałek majątku – domyśliłem się. – Musi to być dla ciebie trudne. – A co ty możesz o tym, kurwa, wiedzieć? Przygarbił się; gniew na jego twarzy ostygł w melancholię. Przyszedł czas na zmianę taktyki. – Dan, czego dowiedziałeś się wczoraj od Beau Karnaua? Nie jestem pewien, jakiego rodzaju reakcji się spodziewałem, ale na pewno nie takiej. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak szybko poczerwieniał jak burak. Dan poderwał się na nogi, a gdyby biurko było choćby odrobinę węższe, chwyciłby mnie rękami za gardło. Ponieważ było to niemożliwe, nachylił się tylko i wrzasnął: – Co to niby, kurwa, miało znaczyć? Kellin podszedł do mnie, czuwając nad sytuacją. Uznałem, że nadszedł czas, aby powstać, co uczyniłem powoli i ze spokojem. – Słuchaj, Dan, zależy mi na odnalezieniu dziewczyny, to wszystko. Chcesz pomóc? To świetnie. Jeżeli twierdzisz, że ​Beau Karnau został wczoraj około pierwszej odebrany spod galerii przez srebrne bmw należące do kogoś innego, to w porządku, nie mam czasu na dyskusje. Lillian może tego czasu zabraknąć. Dan gapił się na mnie. Nie potrafiłem określić, czy jego mina wyrażała niedowierzanie czy wściekłość. Przez dłuższą chwilę staliśmy zupełnie nieruchomo, wsłuchując się w odgłosy burzy. W końcu Dan uspokoił się niemal równie szybko, jak wcześniej eksplodował. – Lillian – powtórzył. Czerwień zaczęła odpływać mu z twarzy. Z głębokim westchnieniem osunął się na krzesło. – Jezu, muszę się czegoś napić. Nawet jeśli Jezus nie nadstawiał akurat ucha, Kellin słuchał. Zabrał sok pomarańczowy i szybko zastąpił go szklaneczką ​bourbona. Dan nie wypił alkoholu, tylko przystawił szklankę do policzka, jakby to była poduszka. Zamknął oczy. – Beau zadzwonił do mnie – przyznał w końcu. – Potrzebował… trochę pieniędzy. Twierdził, że Lillian skomplikowała mu życie, odchodząc z galerii, że potrzebuje kilku tysięcy pożyczki. – Dlaczego zwrócił się do ciebie? – zapytałem.

Czekałem. Dan zbliżył bourbona do ust. – Nie zawsze nam się układało… Lillian i mnie – powiedział do szklanki. – Beau pomagał mi czasami w unormowaniu sytuacji. Kwiaty, jakiś cynk dotyczących jej planów, tego typu sprawy. – Sentymentalny pacan. Dan podniósł wzrok i zmarszczył brwi. – Beau jest w porządku. Przyjaźni się z Lillian od lat. Nigdy nie wyrządziłby… Lillian żadnej krzywdy, na nic by jej nie naraził. Nie byłem pewien, kogo próbował przekonać – siebie czy mnie. Sądząc po tonie jego głosu, nie powiodło mu się ani jedno, ani drugie. – A ty zgodziłeś się spotkać z Beau wczoraj – powiedziałem. Dan spojrzał na mnie, ale nic nie powiedział. Deszcz zelżał. Okno rozświetliła błyskawica; doliczyłem niemal do dziesięciu, zanim rozległ się grzmot. Dan skrzywił się, opróżniając szklankę z bourbona. Podniósł na mnie zdziwiony wzrok, jakbym właśnie się przed nim pojawił. Wydawało się, że zadał sobie w myślach jakieś pytanie, po czym odpowiedział na nie skinieniem głowy. Wyjął z biurka prostokątną skórzaną książeczkę czekową. – Ile? – zapytał. Wlepiłem w niego wzrok. – Zatrudnię cię, bucu – powiedział. – Lillian wspominała, że się tym… tym czymś zajmujesz. Zapłacę ci, żebyś ją odszukał. Ile? Poczułem do siebie wstręt z powodu pokusy, aby przyjąć jego propozycję, ale pokręciłem głową. – Nie. – Nie bądź chujem. Ile? Zerknąłem na Kellina. On również skierował na mnie wzrok, ale z jego twarzy można było wyczytać równie wiele co ze ścianki z rigipsu. – Słuchaj, Dan – powiedziałem. – Doceniam to. Obiecuję ci, że ją znajdę. Ale nie mogę wziąć od ciebie pieniędzy. Odwróciłem się i wyszedłem, żeby przypadkiem nie zmienić zdania. – Navarre! – zawołał za mną. Odwróciłem się w drzwiach. Z perspektywy całego pokoju Dan przypominał dziesięciolatka wciśniętego za wielkie mahoniowe biurko swojego ojca, tonącego w za dużym o kilka rozmiarów rdzawoczerwonym szlafroku, z rozczochranymi włosami, zupełnie jakby jego tata chwilę wcześniej podszedł i mu je zmierzwił. – Rozumiesz, jak to jest, prawda? – powiedział. – Żyć w cieniu swojego staruszka? Przynajmniej to rozumiesz.

Pewnie należało to potraktować jako swego rodzaju gałązkę oliwną. Dziś wiem, że pewnie należało ją przyjąć. – Tak jak powiedziałeś, nic nas nie łączy. Kellin odprowadził mnie do drzwi, gdzie pani Sheff czekała, żeby się ze mną pożegnać. Olśniewający uśmiech gospodyni musiał siedzieć zamknięty w jakiejś butelce w innym pomieszczeniu, ponieważ kiedy przemówiła, w zasadzie w ogóle nie otwierała swoich wąskich usteczek. – Panie Navarre – oświadczyła. – Sugeruję, aby w przyszłości nie zbliżał się pan do mojego domu bez zaproszenia. – Dziękuję za gościnność, szanowna pani. Wyszedłem na ścieżkę. Deszcz ustał. Chmury toczyły się dalej na południe, w stronę Zatoki Meksykańskiej. Nie minie dziesięć minut, a jedynym śladem po burzy będą pogięte drzewka i mokre samochody suszące się w słońcu. – Rodzina jest dla mnie niezwykle ważna – powiedziała Cookie. – Mam chorego męża i ukochanego syna, o których muszę dbać, podobnie zresztą jak o reputację całej rodziny Sheffów. – I całkiem sporą firmę budowlaną. Skinęła niemal niezauważalnie głową, robiąc kwaśną minę. – Nie pozwolę, żeby ktokolwiek obrzucał błotem moją rodzinę albo moich przyjaciół. – Mam tylko jedno pytanie, proszę pani – powiedziałem. Patrzyła na mnie bez słowa. – Często się zdarza, że uczestniczy pani jako świadek w bójkach syna? Sądziłbym raczej, że toczy je pani za niego. Jak na tak dobrze wychowaną kobietę przystało, Cookie Sheff z wielką wprawą zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.

24 Odczekałem niemal dwie godziny na poboczu I-10 South w towarzystwie radia AM, zanim bmw Dana przemknęło obok mnie nieśpiesznie z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Dzięki odpowiedniej dawce szczęścia i korków zdołaliśmy się – wraz z dziennikarzem prowadzącym program radiowy – utrzymać za panem Sheffem, który zmierzał w kierunku centrum miasta. Świadomość, że nastawiłem lokalne radio WOAI i natychmiast go nie wyłączyłem, podziałała na mnie trzeźwiąco. Minęły dwie godziny, a ono nadal grało. Powtarzałem sobie, że to sprawa nostalgii za katuszami, jakie przeżywałem podczas podróży z rodzicami do Rockport. Bo przecież niemożliwe, żeby zainteresowała mnie treść audycji. To przecież niemożliwe, żebym zbliżał się do trzydziestki. – Największym problemem, z którym boryka się nasz kraj – mówił Carl Wiglesworth – jest fakt, że to socjaliści kierują naszymi szkołami. Ach, Teksas… Na chwilę poczułem żal, że nie ma przy mnie Mai, która dostałaby najbardziej uroczej apopleksji, słuchając wywodów Carla. W drodze do centrum trzymałem się około stu metrów za Danem i rozmyślałem o produktywnym spotkaniu z Sheffami. Po pierwsze problem polegał na tym, że ktoś – policja, Sheffowie, może nawet Cambridge’owie – próbowali bagatelizować sprawę. Z jakiegoś powodu zniknięcie Lillian nie zostało wciąż uznane za potencjalne porwanie. Nie przejmuj się, może po prostu wyjechała z miasta. Niemożliwe, aby Rivas wciskał tego rodzaju kit wpływowej rodzinie, nie mając naprawdę dobrego powodu i ociekających potem dłoni. Jeżeli rzeczywiście ściągnął wodze śledztwa, musiał do tego doprowadzić ktoś bardzo wpływowy. Do tego dochodził sam Dan. Okłamał mnie w sprawie Karnaua. Poza tym nie wyglądał na specjalnie zrównoważonego. Może podłamało go zniknięcie Lillian, ale coś mi mówiło, że w życiu Dana Sheffa działo się więcej złego, niż mogła spowodować jedna kobieta, nie licząc oczywiście jego matki. Tak czy inaczej musiałem dorwać Dana na osobności, z dala od Kellina i przybywającej w ciągu trzydziestu sekund ochrony osiedla Dominion.

Chciałem go zapytać, dlaczego wciąż próbował kontynuować związek z Lillian, mimo że – jak wynikało z jej terminarza – rozpadł się on już kilka miesięcy temu. Ale najpierw musieliśmy zaliczyć dzień pracy. Rozpoczął się na placu budowy u zbiegu Basse Road i autostrady McAlister – przy małym centrum handlowym powstającym na terenie nieistniejącej Cementowni Alamo, ledwie kawałek od domu mojej matki. Dan zaparkował tuż przy baraku z czarno-białym logo Sheff Construction. Rozejrzałem się po odmienionej okolicy i powiedziałem: „Do diabła”. Matka oczywiście informowała mnie o wszystkich zmianach w naszej dawnej dzielnicy, czasami wysyłała mi nawet jakieś wycinki, mimo to nie byłem przygotowany na ten widok. Odkąd pamiętam, Cementownia Alamo była największą prywatną działką w dzielnicy Alamo Heights. Od frontu, gdzie graniczyła z Tuxedo i Nacodoches, została starannie uformowana za pomocą kilku akrów drzew, nieuczęszczanych ścieżek i cienistych zagajników, które stworzono wyłącznie na pokaz za milą kwadratową ekranów przeciwwiatrowych. Trzeba było podejść od tyłu, do strony torów przy Basse Road, aby zobaczyć paskudniejszą twarz branży cementowej – cztery beżowe kominy i wielką bryłę fabryki, zakurzone ciężarówki i wagony towarowe, które wydawały się zawsze tkwić w miejscu, reflektory włączone przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, upodabniające okolicę do kosmodromu zlokalizowanego na wyjątkowo odludnej części Księżyca. Wewnątrz kamieniołomu latynoscy robotnicy mieszkali w tak zwanej Cementville, zbiorowisku chałup o tak wytrzymałej konstrukcji, że mogłyby zostać przeniesione bezpośrednio z Laredo albo Piedras Negras. Ma się rozumieć, że mało który z bogatych Anglosasów mieszkających w sąsiedztwie kiedykolwiek oglądał tę część cementowni. Widywaliśmy tylko dzieciaki z Cementville w szkole – dzieci biednych roboli, ciemne i wygłodniałe, wrzucone zrządzeniem kosmicznej ironii losu do najbogatszej szkoły publicznej w mieście. Przesiadywały na stopniach szkoły średniej, zbite dla bezpieczeństwa w gromadkę, otoczone koszulkami polo i nowymi oldsmobilami cutlass supreme. Ralph Arguello był jednym z niewielu, którym udało się wyrwać z tej grupy dzięki futbolowi. Większość z nich po ukończeniu szkoły znikała z powrotem w kamieniołomach. Teraz, cztery lata od sprzedania działki, jedynym obiektem

wymagającym przebudowy była sama fabryka i wyglądało na to, że Sheffowie zamierzali się do tego zabrać. Szkielet budynku i kominy wciąż tkwiły na dawnych miejscach, podobnie jak kilka zdezelowanych wagonów towarowych i ciężarówek oraz jakieś dwadzieścia akrów zielska otoczonego drutem kolczastym. Wszystko inne zostało już przerobione. Droga dojazdowa do autostrady McAlister przebiegała przez dawne tereny zielone, obok wielkiego, wykopanego ręką człowieka kanionu, dawniej kamieniołomu, wzdłuż którego ciągnęły się obecnie domy o wartości miliona dolarów. Chaty tworzące Cementville zniknęły, ustępując miejsca polu golfowemu, kościołowi i kilku restauracjom. Centrum handlowe, które budowała firma Dana, znajdowało się dosłownie w cieniu dawnej fabryki. Dan wysiadł z bmw i poświęcił mniej więcej pięć minut na rozmowę z brygadzistą. Ten mówił powoli, omawiając kolejne elementy projektu, który trzymał w ręce. Dan marszczył brwi i kiwał głową, jakby udawał, że rozumie. W końcu, ku wyraźnej uldze brygadzisty, wsiadł z powrotem do swojej beemki i odjechał. – No, to mamy za sobą ciężki dzień pracy – powiedziałem, domyślając się, że przyszedł czas na powrót do Dominion. Tyle że ruszyliśmy w złą stronę – na I-35, a potem na południe, niemal do samej granicy miasta, gdzie zjechaliśmy z autostrady ku polu bitwy, jakim są komunalne blokowiska. Kiedy mijałem je po raz ostatni, ściany były pomalowane we fluorescencyjne stokrotki. Obecnie zastąpiły je nagryzmolone neonowym sprayem nazwy klubów Alacranes i Diablitos. – Młodzież jest kluczem do przyszłości Ameryki – wyjaśnił mi Carl. – Kiedy w końcu przestaniemy akceptować zboczone style życia, które niszczą nasze dzieci? – Niech żyje dewiacja! – zawołałem w kierunku radia. Niepostrzeżone śledzenie Dana miało się stawać coraz trudniejsze. Już wcześniej nie było łatwe z powodu pomarańczowego monstrum, którym się przemieszczałem, ale kiedy człowiek przejeżdża za kimś pięćdziesiąt kilometrów z jednego końca miasta na drugi, sprawa staje się w zasadzie beznadziejna. Na moje szczęście Dan wydawał się zwracać równie wielką uwagę na otoczenie jak zakopany w stercie liści jeż. W przeciwnym razie mógłbym równie dobrze pomrugać światłami drogowymi i powymachiwać rękami. Przejechaliśmy przez osiedla, mijając naprzemiennie przeznaczone do rozbiórki zabudowania poprzemysłowe i wyliniałe pastwiska, na które

wypędzano wyliniałe bydło. Zmierzaliśmy w stronę kompleksu biurowego zbudowanego z prefabrykatów na oko jakieś trzydzieści sekund wcześniej. Wzniesiono go na nieużytkach rozciągających się na południe od miasta. Otaczały go gęste, kompletnie niepasujące do tego miejsca rzędy szałwii i petunii, a dalej solidniejsze trzymetrowe ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym. Bramę wjazdową zdobiła wielka wystylizowana litera „S” w czarnym kole. Dan zaparkował na miejscu dla niepełnosprawnych i przeszedł przez bramę z taką pewnością siebie, jakby to miejsce do niego należało. Bo tak było. Zjechałem z drogi na pobliskie pastwisko i starałem się nie zwracać na siebie uwagi. „Udawaj, że jesteś krową” – poradziłem volkswagenowi. Czekając na powrót Dana, odbyliśmy z Carlem długą, miłą rozmowę na temat lokalnej polityki. On poinformował mnie, że socjalistyczni ekolodzy z dystryktu Edwards Aquifer doprowadzą prawdopodobnie do upadku cywilizacji zachodniej. Potem wspomniał o nowym projekcie emisji obligacji na rzecz centrum sztuki, promowanym w ostatnich wyborach przez radnego Fernanda Asantego. Carl odniósł się sceptycznie do tego projektu. – Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebują podatnicy – oświadczył – jest kolejna studnia bez dna podobna do Travis Center, w której będziemy topić środki z miejskiej kasy. Podał kilka liczb obrazujących, o ile dziesiątków punktów procentowych wzrosła popularność Asantego, odkąd jego pomysł – Travis Center – został uruchomiony na skraju miasta. Co dowodzi, podsumował Carl, że wyborcy zostali omamieni. Jeszcze jeden taki projekt, w połączeniu z nowym hasłem Asantego, który chciał być kandydatem „prawa i porządku”, a stary Fernando mógłby rzeczywiście spełnić swoje marzenie o zdobyciu stanowiska burmistrza. Wizja ta przerażała Carla jeszcze bardziej niż mnie. Dan wyszedł po mniej więcej godzinie i stanął w drzwiach ze starszym Latynosem. Białe włosy, białe wąsy, ciemnoniebieski garnitur. Z mowy ciała Dana wywnioskowałem, że nie był zachwycony swoim pracownikiem. W czasie rozmowy miał skrzyżowane na piersi ręce, odchylał się do tyłu i przestępował niecierpliwie z nogi na nogę. Siwowłosy mężczyzna rozłożył ręce, jakby próbował udobruchać Dana. To on głównie mówił. W końcu Dan skinął głową. Złote pierścionki błysnęły w słońcu, kiedy wymieniali uścisk dłoni. Pojechaliśmy ponownie na północ, aż w końcu bmw Dana skręciło

w I-10 i skierowało się w stronę domu. Zjechałem z autostrady przy Crossroads Mall, po czym pojechałem do Alamo Heights. – Pieniądze – zauważył Carl. – Wszystko sprowadza się do pieniędzy, moi drodzy. Przejechaliśmy przez Terrell Hills, minęliśmy Country Club, a następnie znaleźliśmy się w rzucanym przez las cieniu Elizabeth Street. Wysokie białe domy i odwieczni bogacze. Przed oczami stanęło mi wspomnienie imprezy kończącej ostatni rok studiów (w tamtych czasach Alamo Heights było zbyt sztywniackie, aby organizować tam tego rodzaju bal), kiedy jechałem tą ulicą, wioząc tuzin róż dla Lillian i tuzin baloników dla jej matki. – Mama lubi baloniki – podpowiedziała mi wcześniej Lillian. – Próbujesz mnie zrobić w balona, prawda? Roześmiała się, a potem długo się ze mną całowała. No więc kupiłem baloniki. Jak nietrudno zgadnąć, wkrótce zostaliśmy z mamą Lillian dobrymi przyjaciółmi – zbliżyły nas owe baloniki – ku wielkiemu rozgoryczeniu pana Cambridge’a. Aż do piątego czerwca 1985 roku. Tamtego dnia o ósmej wieczorem miałem się spotkać z Cambridge’ami na kolacji w Argyle. Miałem przygotowany pierścionek zaręczynowy dla Lillian. Tamtego dnia o ósmej wieczorem znalazłem się na pokładzie autobusu gdzieś pod El Paso, zmierzając na zachód. Od tego czasu nie widziałem rodziców Lillian. Beżowa hiszpańska willa wyglądała tak samo, jedynie osiadła nieco głębiej w las ogników. Moje pukanie ledwie rozbrzmiało w grubo ciosanych dębowych drzwiach. – Mój Boże – westchnęła na mój widok pani Cambridge. Próbowała posłać mi gniewne spojrzenie, ale zwyczajnie nie leżało to w jej naturze. Lody stopniały między nami w ciągu zaledwie kilku sekund, po których mój kark zrobił się wilgotny od jej łez, moje policzki zostały wycałowane, a w moje dłonie trafiła mrożona herbata i chlebek bananowy. Robiła najlepszy chlebek bananowy na świecie. Usiedliśmy w jej małym ocienionym pokoju, otoczeni fotografiami Lillian i tuzinem klatek z papużkami. Pani Cambridge zaczęła wklepywać w moje kolano dziesięć lat najróżniejszych opowieści. – Po studiach – mówiła – przyszedł dla niej bardzo trudny okres. Och, Tres, wiem, że to nie twoja wina, ale… rozumiesz. Pani Cambridge zawsze była szczupłą kobietą, ale teraz przypominała niemalże szkielet. Z wiekiem jej oczy zaszły mleczną mgiełką, a skóra

pokryła się czekoladowymi plamkami. Trzymała mnie za kolano, jakbym mógł w każdej chwili zniknąć. Uśmiechała się do mnie z autentyczną życzliwością. Jeżeli szumowiny mają kolana, to byłem szumowiną. Mogła zwyzywać mnie od takich i owakich, tylko żeby się w ten sposób do mnie nie uśmiechała. Miłość, jaką mi okazywała, zatkała mi gardło jak miał ałunowy. – Wiesz, pan Karnau wykazał wielkie zainteresowanie pracami Lillian. Jeździli na wycieczki na wieś, fotografowali wszystko, co tylko się dało. – Wskazała z dumą wiszące na ścianie podbarwiane ręcznie fotografie Lillian. Wspominając Karnaua, starała się mówić niefrasobliwym tonem. Myślę, że wymagało to od niej pewnego wysiłku. – Nie wiedziałam… młoda dziewczyna i starszy mężczyzna razem sami w lesie, ale no cóż… wiązali tak wielkie nadzieje z galerią. Pewnie tego właśnie potrzebowali. Mimo to nie była zbyt szczęśliwa. Pani Cambridge zaczęła ponownie popłakiwać. Otarła łzy wierzchem dłoni, zupełnie jakby ocieranie łez w trakcie zabawiania kogoś rozmową było uświęconym tradycją zwyczajem. Otaczające nas papużki zaczęły świergotać. – Lillian ogarnęło zniechęcenie, ponieważ jej prace się nie sprzedawały. Galeria w coraz większym stopniu stawała się dla niej przedsięwzięciem biznesowym, a nie czymś, co sprawiałoby jej przyjemność. Potem rozstała się z Danielem… Kiedy wspomniała imię Sheffa, zerknęła na mnie zawstydzona, jakby wymieniając je, mogła mnie zranić. Próbowałem się uśmiechnąć. – Proszę, niech pani mówi dalej. Kolejna porcja poklepywania po kolanie. – Sama już nie wiem, Tres. Kiedy powiedziała, że znów rozmawiacie, po tej całej przerwie, nie wiedziałam, co o tym myśleć. Ezekiel, oczywiście, no wiesz… Nie dokończyła. Dość dobrze pamiętałem tubalny głos pana Cambridge’a. Spojrzałem na panią Cambridge. Jej uśmiech był równie blady jak jej policzki. – Przepraszam, ale co powiedziała policja? – zapytałem. – Będę musiała poprosić Ezekiela, żeby mnie wyręczył, Tres. Nie jestem w stanie… Skinąłem głową, chwytając ją za rękę.

– A Sheffowie? – Są naprawdę uroczy. – Nawet w ustach pani Cambridge nie zabrzmiało to autentycznie. Przez kilka minut trzymaliśmy się w milczeniu za ręce. Papużki świergotały. Potem zamknęła oczy i zaczęła się kiwać, nucąc piosenkę, której nie potrafiłem rozpoznać. Kiedy ponownie podniosła na mnie wzrok, odniosłem wrażenie, że podjęła w myślach jakąś decyzję. Uśmiechając się słabo, powstała z kanapy i z pewnym wahaniem podeszła do zegara szafkowego w kącie pokoju. Z dna komory wyjęła obwiązane starą wstążką pudełko po butach z logo domu handlowego Joske’s. Przyniosła pudełko i położyła mi je na kolanach. Zdjęła wieczko, po czym wyciągnęła ze środka pożółkłą fotografię wydrukowaną na grubym papierze, którego używano w latach czterdziestych. Fotografia była czarno-biała, ale została pieczołowicie pokolorowana – na podobieństwo fotografii Lillian. Wpatrywał się we mnie zawadiacki pilot, młody i pewny siebie. Na odwrocie wyblakłym niebieskim atramentem napisano: „Angie Gardiner + Billy Terrel”. Jak przez mgłę przypominałem sobie, że Lillian wspominała kiedyś o tym mężczyźnie. Zawsze odnosiłem jednak wrażenie, że uważa Terrela za postać niemal mityczną, za kogoś zmyślonego przez matkę. – Mój pierwszy mąż – wyjaśniła pani Cambridge. Kiedy na mnie wtedy spojrzała, zobaczyłem w jej tęczówkach najróżniejsze barwy, podobnie jak u Lillian, a w jej uśmiechu cień figlarności, którą Lillian tak skutecznie potrafiła doprawiać miłość. Poczułem się nieswojo. – Ojciec Lillian nie chce, żebym trzymała te pamiątki w naszym domu. Nie ma ochoty o nich rozmawiać. – Potem dodała coś, co zabrzmiało jak wyklepana litania: – Ezekiel jest porządnym człowiekiem. – Pani Cambridge, Lillian może być w poważnych tarapatach. Wątpię, czy policja zdoła w tej sprawie wiele więcej zdziałać. Spojrzała na zdjęcie Billy’ego Terrela. – Lillian nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wyjechałeś. Nigdy wcześniej nie straciła nikogo w ten sposób. A potem, po tylu latach, żeby otrzymać drugą szansę, jakby to wszystko wcześniej było błędem… Nie wiedziałem, co jeszcze mógłbym powiedzieć. Pochyliłem się i pocałowałem ją bardzo delikatnie w policzek. Zrozumiałem, że czas się zbierać. – Odnajdę ją, pani Cambridge – obiecałem w drzwiach. Wątpię, czy mnie słyszała. Zanim zdążyłem się odwrócić, zobaczyłem,

że obejmuje stare pudełko po butach. Próbując się uśmiechnąć, nuciła pod nosem, zagłuszana przez radosne i pozbawione wyczucia świergolenie tuzina papug. Ja wróciłem do samochodu, żeby powiedzieć Carlowi Wigles​worthowi, co tak naprawdę jest nie w porządku ze światem.

25 Przygotowywałem właśnie taco z Friskies na lunch dla Roberta Johnsona, kiedy zadzwonił Larry Drapiewski z biura szeryfa. – Jestem w zasadzie pewien, że wolałbym ci tego nie mówić – powiedział. – Beau Karnau otrzymał sądowy zakaz zbliżania się do Lillian Cambridge. Odłożyłem podgrzaną tortillę z mąki i rozprowadziłem po niej łyżką kurczakową karmę dla kotów. Normalnie posypałbym ją serem, ale się skończył. Następnie dołożyłem wszelkich starań, aby przekonać Roberta Johnsona, że jego miska jest naprawdę pełna. Potrząsnąłem nią. On przyglądał mi się uważnie. Udałem, że posypuję tortillę serem. On przyglądał mi się uważnie. – Słyszałeś mnie, synu? – zapytał Larry. – Niestety tak. – Jeden z funkcjonariuszy wymienionych w raporcie zapamiętał sprawę w ten sposób, że Karnau przychodził pijany pod dom panny Cambridge, krzyczał na nią, groził. Powtarzał w nieskończoność, jak to Lillian jest jego wielką dłużniczką, że nie może się wycofać z galerii. Raz wybił okno. Nigdy jej nie uderzył. Wpatrywałem się w uchylone okno w mojej kuchni. – Co się wydarzyło potem? – Zakaz został cofnięty na wniosek panny Cambridge w grudniu zeszłego roku. Później nie wniosła już żadnej skargi. Może to już stare dzieje. Nigdy nie… – Rozumiem, Larry. Dzięki. Słyszałem jak bębni ołówkiem w biurko. – Cholera jasna, synu… – Powiesz mi teraz, że nie powinienem z tego wyciągać pochopnych wniosków. Żebym przypadkiem nie odleciał. – Coś w tym guście. – Dzięki, Larry. Rozłączyłem się. Robert Johnson ssał moją kostkę. Pogroziłem mu pięścią. Nieporuszony zabrał się do wsuwania swojego kociego taco pod kuchenny dywan.

Kiedy zadzwoniłem do Carlona McAffreya z „Express-News”, odniosłem wrażenie, że konsumuje właśnie jakąś wyjątkowo hałaśliwą kanapkę. Zapytałem, czy w ostatnich dniach usłyszał coś ciekawego. Carlon beknął. – O jakiego rodzaju „coś” ci chodzi? – To ty mi powiedz. – Jezu, Tres, pokażę ci mojego, jeśli ty pokażesz mi swojego. Powiedzże, o co ci, kurwa, chodzi. Uznałem, że odpowiedź brzmi w tej sytuacji „nie”. – No dobra. Co ci mówi nazwisko Beau Karnau? Carlon zakrył słuchawkę i zawołał coś do jakiejś osoby siedzącej za nim. Po dłuższej chwili krzyknął z tą samą mocą do słuchawki: – Tak. Karnau ma wernisaż fotograficzny w niedzielę, w Blue Star, jakiś kowbojski szajs. A co, powinienem się wybrać? – Błagam, nie – powiedziałem. Słyszałem jak Carlon wklepuje adres i godzinę do kalendarza na komputerze. – Nie bądź taki, Navarre – odezwał się w końcu. Próbował mnie teraz podejść na „starego kumpla”, jego głos ociekał słodyczą. – Powiedz mi coś, co mógłbym wykorzystać. Rozmawiałem z kilkoma osobami o Guyu Whicie w kontekście jego związków z zamordowaniem twojego ojca. Zastanawiałeś się jeszcze nad tym? – Nie zastanawiałem się w kontekście informacji, które mógłbyś wykorzystać, Carlon. – Słuchaj, mówię tylko, że możemy sobie nawzajem pomóc. Wymyśl coś, co podniesie sprzedaż, a ja dopilnuję, żebyś otrzymał odpowiednie wynagrodzenie. – Masz wrażliwość rottweilera, McAffrey. Roześmiał się. – Ale przynajmniej zdecydowanie lepiej wyglądam. – Jasne. Dostaniesz ode mnie sukę pod choinkę. Rozłączyłem się. Dowiedziałem się przynajmniej tego, że Carlon nie miał pojęcia o zniknięciu Lillian, w przeciwnym razie zasypałby mnie pytaniami. A skoro Carlon nie wiedział, znaczyło to, że nikt nie skontaktował się z prasą. Wziąłem kluczyki do samochodu, zostawiłem Roberta Johnsona wpatrującego się żałośnie w zagrzebany pod dywanem lunch, po czym wyszedłem na popołudniowy skwar. Zeke’a Cambridge’a odwiedziłem w jego banku równo dwa razy przez wszystkie lata, kiedy spotykałem się z jego córką. Za pierwszym razem

miałem szesnaście lat, a spotkanie miało miejsce tuż przed pierwszą oficjalną randką z Lillian. Pamiętam, jak siedziałem w ważącym dwie tony skórzanym fotelu, w biurze, które pachniało cygarami, oczekując nerwowo, aż ten wielki mężczyzna o białej, marmurowej twarzy, zielonych oczach, ubrany w garnitur przedsiębiorcy pogrzebowego skończy sprawdzać moje prawo jazdy. Następnie wyjaśnił bardzo uprzejmym głosem, że za młodu, kiedy służył w marynarce, był niezłym strzelcem wyborowym i że nie odczuwa żadnych oporów przed strzelaniem do intruzów, którzy próbowaliby się dostać do jego domu, albo młodych mężczyzn, którym przyszłoby do głowy, żeby choćby przysiąść na łóżku jego córki. Poklepał mnie po ramieniu, poczęstował maślanymi toffi, które stały na biurku, po czym życzył mi udanej randki. Wtedy, rzecz jasna, jeszcze mnie nie znał. Podczas drugiej wizyty – na tamtym etapie zaczynaliśmy się z Lillian przymierzać do tematu małżeństwa – Zeke Cambridge nie sprawdzał mojego prawa jazdy. Nie poczęstował mnie maślanymi toffi. Przypomniał mi tylko, że za młodu, kiedy służył w marynarce, był niezłym strzelcem wyborowym i że nie odczuwa żadnych oporów przed strzelaniem do młodzieńców, którzy ożenią się z jego córką, a następnie nie zdołają znaleźć porządnej pracy po ukończeniu studiów. Następnie kazał mi rozwiązać test wielokrotnego wyboru dotyczący kierunku moich studiów na Texas A&M University: inżynieria naftowa, przygotowanie do studiów prawniczych czy handel. Nie wyglądał na zachwyconego, kiedy odpowiedziałem: „Żadne z powyższych”. – On cię naprawdę lubi, tylko na swój sposób – powiedziała mi później Lillian. W kolejnych miesiącach naszej znajomości Lillian próbowała tłumaczyć wybuchowy temperament ojca niezwykle poważnymi kłopotami z płynnością finansową i kredytami, które dotknęły Crockett S&L. – Po prostu odreagowuje wszystkie złe inwestycje na ludziach ze swojego otoczenia, na przykład na tobie – wyjaśniła Lillian. – Jasne – odpowiedziałem. – A tego „smarkacza”, jak mnie określa od trzech lat, należy potraktować jako czułostkę. Niezależnie od inwestycji, które pan Cambridge poczynił w tamtych czasach, obecnie wiodło mu się znakomicie. Crockett Savings and Loan przeniosło swoje biura z małego centrum handlowego w Alamo Heights do trzypiętrowego biurowca z cegły i szkła przy Loop 1604. Grace June, stara sekretarka z upiętymi wysoko włosami i okularami w rogowej

oprawie, została zastąpiona młodą blondynką w jedwabnej bluzce i spódniczce marki Claiborne. Ukłoniłem się jej, powiedziałem, że jestem umówiony, i nie zatrzymując się, szedłem dalej. – Ehm, ale… – zaprotestowała za moimi plecami. W gabinecie pana Cambridge’a nadal stał dwutonowy skórzany fotel. Na ścianie wisiały tabliczki wszystkich liczących się klubów: Rotarian, Stanowej Komisji Nadzorującej Partii Republikańskiej, Texas Cavaliers. Maślane toffi wciąż stały na biurku. Zmienił się tylko Zeke Cambridge. Wydawał się mniejszy niż w przeszłości, wyglądał mniej ogrowato. Czarny garnitur wisiał na nim ciut luźniej, a prostokątna twarz zrobiła się nieco obwisła na krawędziach. Haczykowaty nos, jedna z nielicznych cech, jakie odziedziczyła po nim Lillian, pokrył się plątaniną czerwonych żyłek. Gdy wszedłem, pan Cambridge podniósł wzrok znad stosu dokumentów i zaczął zadawać mi jakieś pytanie. Kiedy się zorientował, że nie jestem jego sekretarką, zmarszczył brwi i zaczął się dość niepewnie podnosić z fotela. Zaraz potem zademonstrował drugą cechę, którą odziedziczyła po nim Lillian – wybuchowy temperament. – Co ty tu, do diabła, robisz? Za moimi plecami sekretarka wsunęła ostrożnie głowę przez drzwi, jakby się obawiała, że zostanie odstrzelona. – Panie Cambridge? Posłał jej gniewne spojrzenie znad swoich bifokali, po czym przeniósł wzrok na mnie. – Wszystko w porządku, Cameron. To nie potrwa długo. Cameron zamknęła drzwi. Podejrzewam, że je zamknęła. Zeke Cambridge wpatrywał się we mnie przez dłuższy czas, w końcu niechętnie wskazał na skórzany fotel. Zrzucił bifokale na stertę dokumentów. – Co ci daje prawo, aby przychodzić do mojego biura, chłopcze? Nie narobiłeś już dostatecznie wielu szkód? Za dawnych czasów wyryczałby te słowa na tyle głośno, że zatrzęsłyby się meble. Ja przeprosiłbym za odprowadzenie Lillian do domu później, niż obiecałem, za użycie klaksonu na podjeździe, za bycie ubranym w nieodpowiedni sposób w obecności ich przyjaciół, za sam lęk, że zostanę przez niego zamordowany. Teraz, kiedy zaczął mówić, jego słowa brzmiały raczej jak uderzenia młotem w brzeszczot piły: głośne, ale rozedrgane, tak niepewne, że niemal absurdalne w swojej mocy.

– Przeczuwałem, że nie zgodzi się pan mnie przyjąć. – Święta prawda. – Chodzi o Lillian. Jego żuchwa lekko zadrżała. – Domyślam się. – Dowiedziałem się od pani Cambridge… Wyrżnął pięścią w stół. – Czy nie przysporzyłeś już mojej rodzinie dostatecznie wielu kłopotów? Fotografie w ramkach nie zadrżały. Miska z toffi nie podskoczyła. Opadł na fotel i uderzył w blat z jeszcze mniejszą siłą. Na jego twarzy gniew ustąpił miejsca zwykłej frustracji. – Trzymaj się z daleka od mojej żony. Czułem się dziwnie, będąc w stanie wytrzymać jego spojrzenie. Zielone tęczówki z upływem lat wyblakły i przybrały oliwkową barwę, a jego dolne powieki zwiotczały do tego stopnia, że z ledwością utrzymywały wilgoć w kącikach oczu. – Panie Cambridge, chcę pomóc. – W takim razie odejdź. Idź do diabła. – Gdyby powtórzył mi pan, co powiedziała policja, być może mógłbym… – Policja nie powiedziała nic. Mówią o Laredo. Mówią, że Lillian jest dorosła. Zostałem przekonany… żeby zaczekać. – Przez policję? Podniósł na mnie zagniewane spojrzenie; broda mu się trzęsła. – Przez wiele osób. – Ale uważa pan, że nie mają racji – powiedziałem. – Ja myślę podobnie. – Jeżeli cokolwiek uważam, chłopcze, to to, że Lillian miała szansę na znalezienie szczęścia w życiu. Uważam, że ty pozbawiłeś ją tej szansy… po raz drugi. – Mówił takim głosem, jakby właśnie przełknął łyk kwaśnego mleka. Nie byłem zaskoczony tym, co usłyszałem. Powróciły wspomnienia Święta Dziękczynienia, Bożego Narodzenia, urodzin, podczas których rozmowa prędzej czy późnej schodziła na to, że nie robię tego czy innego dla Lillian. Jedyna różnica polegała na tym, że nie było z nami pani Cambridge, która mogłaby skierować rozmowę na inne tory. No i tym razem raczej nie mogłem sobie pozwolić na wdawanie się z nim w dyskusję.

Pan Cambridge skinął głową, jakby zgadzał się z moimi myślami. – Twierdzą, że mogło się to stać z twojej winy. Policja tak twierdzi. Jeżeli tak faktycznie jest, chłopcze… – Komisarz Rivas tak twierdzi? Cambridge machnął lekceważąco ręką. – Jeżeli tak faktycznie jest… Nie musiał mi przypominać o czasach swojej młodości, kiedy służył w marynarce. Groźba była dostatecznie czytelna. – Proszę pana, zależy mi na pańskiej pomocy, ale niezależnie od tego, czy ją dostanę czy nie, odnajdę Lillian. – Klnę się w takim razie na Boga, jeżeli będziesz się mieszać… jeżeli w jakikolwiek sposób utrudnisz odnalezienie mojej córeczki… – Czy to prawda, że rozstała się z Danem? Głowa zaczęła mu się trząść jeszcze bardziej. – Nie na tyle, żeby nie mogli się pogodzić. – Czy wiedział pan, że Lillian zamierza odejść z galerii, którą prowadziła razem z Beau Karnauem? Na nazwisko „Karnau” zareagował z równym entuzjazmem jak na marsz pogrzebowy. – Podjęła słuszną decyzję, odchodząc z tej galerii. To nigdy nie było dla niej korzystne. Ale, do diabła, zawsze ją wspierałem. Nigdy nie powiedziałem złego słowa. Zrobię wszystko dla mojej rodziny, chłopcze. Zapewniam im wszystko, co trzeba. Co ty zrobiłeś poza skomplikowaniem jej życia? Sam nie wiem dlaczego, ale jakaś nuta w jego głosie sprawiła, że nie byłem pewien, którą „ją” miał na myśli. Pomyślałem o Lillian, która nigdy nie powiedziała złego słowa o ojcu, która przytulała się do niego, kiedy przychodził do domu, i tłumaczyła jego nieuleczalnie zły humor nietrafionymi inwestycjami. Pomyślałem o Angeli Cambridge, która prawdopodobnie nadal siedziała w swoim ciemnym pokoju w otoczeniu papużek, zapłakana, tuląc do piersi stare pudełko po butach pełne umarłych wspomnień. Na koniec pomyślałem o Zeke’u Cambridge’u wracającym do tego domu co wieczór przez czterdzieści lat, o jego przepełnionych determinacją zielonych oczach, które z wiekiem stawały się coraz bardziej wyblakłe, szybciej nawet od tej starej fotografii pilota, który nie powrócił z frontu. Nietrafione inwestycje – akurat! Nie odezwałem się ani słowem, ale kiedy ponownie spojrzałem mu w oczy, on usłyszał moje współczucie równie wyraźnie, jak ja słyszałem jego groźby. Z drżącą twarzą zwalił na ziemię stos dokumentów wraz

z bifokalami. – Zjeżdżaj stąd – rozkazał zaskakująco łagodnym głosem. Wpatrywałem się w spękane oparcie skórzanego fotela. Byłbym gotów przysiąc, że były na nim nadal widoczne odciski palców zdenerwowanego szesnastolatka czekającego na zakończenie inspekcji prawa jazdy. Podnosiłem wzrok niemal z nadzieją, że zobaczę marmurową twarz z dawnych czasów i zdecydowaną dezaprobatę. Zamiast tego zobaczyłem starego człowieka, którego ostatnią szansą na zachowanie godności było zabrzęczenie stojącą na biurku miską z maślanymi toffi. Wstałem i ruszyłem do wyjścia. Kiedy zamykałem drzwi, Zeke Cambridge nadal patrzył prosto przed siebie. Bardziej niż kiedykolwiek przypominał przedsiębiorcę pogrzebowego – takiego starzejącego się, przepełnionego gniewem i wciąż czekającego, aż uda mu się wreszcie skutecznie pochować pierwszego klienta.

26 Tylko po to, żeby wkurzyć Jaya Rivasa, resztę dnia spędziłem na posterunku policji, przeglądając książki zatrzymań w poszukiwaniu jakiejkolwiek wzmianki o osobach wymienionych w aktach Drapiewskiego. Policja nie ma prawa zabronić nikomu przeglądania ksiąg zatrzymań, choć nie musi jej się podobać, że ktoś to robi. Moja urocza przewodniczka, funkcjonariuszka Torres, wpatrywała się gniewnie w mój kark i wydawała ciche, chrapliwe pomruki. Miałem wielką ochotę zapytać, czy mogę ją przebrać za elfa i przesłać Carlonowi McAffreyowi na gwiazdkę. W następnej kolejności odwiedziłem szpicli przesiadujących w sławnych katakumbach gazety Carlona McAffreya, a później udałem się do publicznego archiwum. Nie pozwólcie sobie wmówić, że doktorat z anglistyki do niczego wam się nie przyda. Przyznaję, rzadko kiedy ktoś dzwoni do mnie, żeby pogadać o świńskich dowcipach w Opowieściach kanterberyjskich, mimo że był to temat mojej pracy doktorskiej, ale w dziedzinie researchu potrafię zakasować każdego prywatnego detektywa. Zawsze miałem z tego powodu przody w Terrence & Goldman. Do piątej trzydzieści, kiedy klon mojego nauczyciela ze szkoły podstawowej wykopał mnie z archiwum, zawęziłem przygotowaną przez FBI listę podejrzanych o zamordowanie mojego ojca z dwunastu do czterech osób, które wydawały się realnymi kandydatami. Trzy pozostałe siedziały w więzieniu skazane na dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego. Cztery inne nie żyły. Jedna oczekiwała na proces na poziomie federalnym. Żadna z nich nie wybierała się nigdzie w najbliższym czasie, poza tym nie mogła podejmować żadnych nowych działań od czasu mojego przybycia do miasta. Przyjrzałem się czterem kandydatom, próbując wyobrazić sobie któregoś z nich za kierownicą pontiaka rocznik 1976 w towarzystwie Randalla Halcomba. Miałem nadzieję, że któryś z nich zgłosi się na ochotnika. Nikt nie podniósł ręki. Złapałem ogon na Broadway, zaraz po tym jak minąłem bar o nazwie Chlew. Budynek słynął z marnej reputacji, mimo to w okolicy nie widziałem żadnego gliny.

– To się nazywa mieć pecha – powiedziałem do wstecznego lusterka. Podążał za mną czarny chrysler, model z początku lat osiemdziesiątych. Przeklinałem łagodne teksańskie uregulowania prawne dotyczące przyciemnianych szyb. Za cholerę nie widziałem wnętrza drugiego samochodu. Problem numer dwa dla osób poruszających się volkswagenem garbusem: jeżeli tylko wasz ogon nie porusza się na zdezelowanym rowerze z mniej niż dziesięcioma przerzutkami, nie macie w zasadzie żadnych szans, żeby go zgubić. Zresztą nie próbowali się ukrywać. Nie zdążyłem nawet powiedzieć „Zdrowaś Mario”, kiedy chrysler wyprzedził jadące między nami auta, wrzucił wysoki bieg i podjechał do mnie z lewej strony. Kiedy zobaczyłem opuszczaną szybę przy siedzeniu kierowcy, szarpnąłem mocno za kierownicę. Muszę to oddać mojemu volkswagenowi: na chodnikach radzi sobie dużo lepiej od statystycznego chryslera. Zdążyłem przejechać przez dwa trawniki, parking i skręcić w boczną uliczkę, zanim przeciwnik zdołał wykonać zwrot. Bogu dzięki za moje wyczyny z czasów szkoły średniej, kiedy z Ralphem śmigaliśmy z rykiem okolicznymi ulicami, jakbyśmy byli pijanymi i brzydkimi braciszkami Jamesa Deana. Drugą zaletą volkswagena jest to, że silnik znajduje się z tyłu, więc kierowca nie jest oślepiony, kiedy zaczynają się z niego wydobywać kłęby czarnego dymu. Dziesięć minut po tym, jak chrysler zniknął mi z oczu, zwolniłem do osiemdziesiątki w strefie ograniczenia prędkości do trzydziestu pięciu na Nacodoches i dokonałem przeglądu zniszczeń. Właśnie wtedy zauważyłem nowe otwory wentylacyjne w dachu. Trzy otwory po pociskach kaliber .45 z lewej strony, trzy identyczne dziury z prawej. Jedna z kul musiała przelecieć jakieś piętnaście centymetrów od mojej głowy. Nawet ich nie usłyszałem. – To tyle jeśli chodzi o tezę, że nie chcą mnie zabić – stwierdziłem, przeklinając Maię Lee. Chciałbym móc powiedzieć, że po powrocie na Queen Anne byłem spokojny. W rzeczywistości, kiedy zobaczyłem, że Robert Johnson nie zjadł jeszcze swojego taco z kociej karmy, dałem mu solidnego kopa. Potrawie, ma się rozumieć, nie Robertowi Johnsonowi. – Dość tego! – oświadczyłem głośno. Spod sterty moich brudnych ubrań leżących w szafie dobiegło ciche: „Row”. Zadzwonił telefon.

Chyba miałem głos człowieka, do którego chwilę wcześniej strzelano, ponieważ Ralph Arguello umilkł na chwilę. – Na litość boską, vato. Cóż za cavron napluł ci dziś rano do twoich huevos? Odgłosy dobiegające z baru Blanco świadczyły o tym, że panował tam znacznie większy ruch niż rano – więcej pokrzykujących kelnerek, więcej rozgadanych klientów, więcej dźwięków conjunto z maszyny grającej. – Mam za sobą wprost cudowny dzień, Ralph – powiedziałem. – Dosłownie przed chwilą ktoś wywiercił za pomocą czterdziestkipiątki świetlik w dachu mojego volkswagena. Istnieje wiele sposobów, w jakie można zareagować na takie słowa. Dla Ralpha wybór był prosty: wybuchnął głośnym śmiechem. – Przyda ci się piwo i prawdziwa tequila – zasugerował. – Chodźmy razem na miasto dziś wieczorem. – Może kiedy indziej, Ralphas. Niemal usłyszałem przez telefon jego uśmiech kota z Cheshire. – Nawet do małej kantyny, gdzie twoja przyjaciółka spędziła niedzielny wieczór? Milczenie. – O której? – zapytałem.

27 Rdzawoczerwony lincoln Ralpha sunął przez South St. Mary’s niczym obity skórą U-boot. – Wybacz, jeśli rozkwaszę kilku pieszych – powiedział. Roześmiał się. Ja nie. W związku z przyciemnionymi na czarno szybami, bezksiężycową nocą oraz oparami rumu i marychy, nie widziałem za cholerę nic przez przednią szybę. Nie miałem też okularów. Ralph uśmiechnął się i sztachnął po raz kolejny swoim jointem wielkości cygara. Skręciliśmy w Durango i przejechaliśmy przez dzielnicę domów w neonowych kolorach. Ogródki, niewiele większe od tylnego siedzenia w samochodzie Ralpha, były udekorowane paciorkami z kapsli po coli, podobiznami świętych wykonanymi za pomocą kolorowego żwiru, plastikowymi butelkami po mleku z kolorową wodą postawionymi wzdłuż chodnika. Starsza kobieta w luźnej kolorowej sukience stała w pomarańczowym kwadracie światła rzucanym przez lampę na schody werandy i obserwowała nas, kiedy przejeżdżaliśmy obok niej. Ralph westchnął jak zakochany mężczyzna. – Jak miło wrócić do domu. Spojrzałem na niego zdumiony. – Wychowałeś się w północnej części miasta, Ralphas. Chodziłeś do Alamo Heights, na litość boską. Uśmiech ani na chwilę nie zniknął mu z twarzy. – Znaczy to tylko tyle, że moja mama sprzątała u lepiej sytuowanych ludzi, vato – powiedział. – W żadnym razie nie wynika z tego, gdzie jest mój dom. Na rogu Durango i Buena Vista wjechaliśmy na wysypany żwirem parking przed najmniejszą cantina na świecie. Trzy zielone, plastikowe stoliki upchane na kawałku czerwonego betonu. W głębi stos skrzynek po owocach i stara lodówka z logo Coca-Coli udawały bar. Lokal był otoczony niskim murkiem z pustaków i zadaszony zieloną blachą falistą obwieszoną obowiązkowymi lampkami bożonarodzeniowymi. Nikomu nie przyszło nawet do głowy, żeby wywiesić tabliczkę z nazwą. Cantina w naturalny sposób roztaczała wokół siebie muzykę conjunto i obietnicę zimnego piwa.

Ralph odłożył marychę i wziął do ręki magnum S&W, niemal niewidoczne w ciemności. Wsunął je między poły obszernej oliwkowozielonej guayabery. Uśmiechnął się do mnie. – Bardzo subtelne – skomentowałem. – Ostatnia okazja – powiedział. – Jak chcesz gnata, w schowku trzymam tę ładną małą deltę. Pokręciłem głową. – Więcej z tego kłopotów niż pożytku – powiedziałem. – Gnaty otacza zła karma. Roześmiał się. – Przy takim podejściu, przyjacielu, ktoś ci upuści tę karmę przez otwór w tyle głowy. Głos Lydii Mendozy, zarejestrowany w marnej jakości pięćdziesiąt lat wcześniej, ale wciąż seksowny jak cholera, rozpływał się po patio wraz z zapachami tytoniu i kuminu. Przy wszystkich trzech stolikach siedzieli mężczyźni w brudnych, niebieskich koszulach z imionami wyszytymi na kieszonkach. Ich brązowe twarze były zniszczone i usztywnione jak kawałki drewna wyrzucone na brzeg przez morze. Siedzieli i palili, przyglądając się nam, kiedy podchodziliśmy do baru. – Que pasa – powiedział Ralph, niespeszony ich spojrzeniami. Jeden z mężczyzn uśmiechnął się jak szakal, uniósł lekko butelkę z piwem, po czym odwrócił się do swoich znajomych. Ktoś się roześmiał. Potem przestali zwracać na nas uwagę. Ralph przyciągnął dwa zielone, metalowe stołki do skrzynek po owocach i skinął na barmana. – Tito – powiedział. – Dos budweisery. Przez chwilę miałem wrażenie, że Tito jest wypchaną kukłą. Nic się nie poruszyło – ani grube brwi, ani oczy, ani wielkie żabie ciało. Wytatuowane ramiona zwisały bezwładnie wzdłuż ciała. Pod żółtą jedwabną koszulą nie poruszała się jego klatka piersiowa. Najchętniej pożyczyłbym od Ralpha jego łyżeczkę do podgrzewania kokainy i podstawił ją pod nos Tita, żeby sprawdzić, czy w ogóle oddycha. W końcu, bardzo powoli spojrzenie Tita przeniosło się na mnie i znieruchomiało. Gdzieś z głębi jego klatki piersiowej wydobył się dźwięk przypominający silnik motorówki, która zaryła w mule. – De donde sacaste el gringo? – powiedział. Ralph upił łyk piwa, po czym spojrzał na mnie w taki sposób, jakby widział mnie po raz pierwszy. – Kto? – zapytał. – Ten gość? Chce się wkręcić w branżę lombardową.

Uczę go fachu. Trudno powiedzieć, żeby Tito w jakiś konkretny sposób zareagował na to wyjaśnienie, ale jego wzrok zsunął się ze mnie jak ptasia kupa z przedniej szyby pędzącego samochodu. Za naszymi plecami jeden z mężczyzn skończył opowiadać dowcip o prawniku gringo i ośle. Jego kumple wybuchnęli śmiechem. – Słyszałem o tej białej kobiecie z ostatniej niedzieli – powiedział Ralph. Tito zdążył się już do tego czasu zestalić. Nie odpowiedział, tylko wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w Ralpha. – Ralphas, czuję się nieswojo przy twoim przyjacielu – powiedziałem po angielsku. – Czy mógłbyś go poprosić, żeby trochę wyluzował? Wytatuowana kobra na przedramieniu Tita niemal niezauważalnie drgnęła. – No se – powiedział Tito do Ralpha. – Ja tylko podaję piwo. Ralph zdjął okulary i przetarł je koszulą. Zrobił to w taki sposób, żeby Tito mógł wyraźnie zobaczyć magnum kaliber .357. Potem się uśmiechnął. – Stary, od jak dawna się znamy? – powiedział. – Ile ci wtedy pożyczyłem? Trzy patyki? Tito stał nieporuszony, ale kobra ponownie drgnęła. Obejrzałem się na innych klientów. Trzech siedzących przy najbliższym stoliku, którzy sprawiali wrażenie większych twardzieli, zaczęło uważniej nam się przyglądać. Siedzieli w pewnym oddaleniu od pozostałych, nie wyglądali na równie zniszczonych życiem, nie śmiali się z dowcipów. Jedynym smarem, jaki mieli na sobie, był starannie nałożony żel do włosów. Ich koszule robocze były rozpięte, odsłaniając podkoszulki w pas​ki opięte mocno na klatkach piersiowych. Kiedy zerknąłem na Ralpha, on już na mnie patrzył. Delikatnym skinieniem głowy dał mi znać, że już wie o naszej konkurencji. Tymczasem Tito milczał. Postawił przed nami dwa kolejne piwa. Pogłośnił Lydię Mendozę. Potem zaczął udawać wypchanego człowieka. – No cóż, to doprawdy chujowo, Tito. Elegancka dama przychodzi do tej speluny, a ty nawet nie potrafisz jej zapamiętać? Przykra sprawa. – Hę – powiedział Tito. Wyglądał na równie wystraszonego jak naćpany muł. W jego dłoni pojawiła się brudna ścierka. Zaczął wykonywać nią okrężne ruchy po blacie. Może wydawało mu się, że go czyści. Ralph spojrzał na mnie, po czym zaczął mówić na tyle głośno, żeby

usłyszano go przy wszystkich stolikach. – Jak więc wspomniałem, mój kumpel był tu wczoraj wieczorem. Twierdzi, że dwóch stałych bywalców rozmawiało o jakiejś panience, która przyszła tu w niedzielę. Mieli niezły ubaw przy piwie, twierdzi. Ale rozumiesz, vato, tym hotos nic nie utrzyma się w głowie dłużej niż kilka minut, chyba że chodzi o cudze pendejo. No nic, mamy po prostu pecha. – Ralphas – przerwałem mu, zastanawiając się, czy nie dodał sobie czegoś mocniejszego do jointa. Jego instynkt samozachowawczy, a zarazem chęć zachowania mnie przy życiu, wydawały się szwankować. Uniósł palce, jakby chciał mnie uspokoić, po czym nawijał dalej. – Tak, tak. Tito, stary druhu, powinieneś pomyśleć o ściąg​nięciu tu bydła. Je i pije mniej od tych cavrons, ale jest inteligentniejsze. A gdyby ci się znudziło, możesz je przynajmniej przerobić na barbacoa. W lokalu zrobiło się bardzo cicho. Po chwili jeden z twardzieli zaczął się podnosić z krzesła. Żuł coś, może jakiś patyk. Kiedy się uśmiechnął, odsłaniając przednie zęby, dwa z nich rozbłysły na srebrno. Jego dwaj compadres nie ruszyli się ze swoich miejsc, ale odwrócili się w naszą stronę. Pozostali klienci Tita siedzieli jak myszy pod miotłą. Ralph był opanowany – trochę zbyt opanowany jak na mój gust. Uśmiechnął się do gościa z dwoma srebrnymi zębami w taki sposób, jakby zobaczył zaginionego przed laty przyjaciela. – Tito – zwrócił się do barmana, nie patrząc w jego stronę. – Co u ciebie słychać? Nie chciałbyś mi czegoś powiedzieć? Na przykład czy to z nim tu wtedy była? Tito nadal nie sprawiał wrażenia, jakby miał ochotę do rozmowy. Wzruszył tylko nieznacznie ramionami. – Ech, chingado – powiedział Srebrnozęby. – Może to ciebie powinniśmy przerobić na barbacoa, hę? Może znalazłoby się u ciebie dość tłuszczyku, żeby cię usmażyć. Ralph rozłożył ręce w przyjaznym geście. – Musiałbyś się sam przekonać, przyjacielu. Chyba że możesz mi o czymś opowiedzieć, wtedy chętnie posłucham. Wtedy moglibyśmy się wszyscy napić piwa. – Chcesz piwa? – Srebrnozęby nachylił się i rozbił swoją butelkę o murek z pustaków. Uniósł z uśmiechem wyszczerbioną szyjkę. – Kurwa, człowiek – powiedział Ralph, trzymając już w dłoni swój rewolwer, dwadzieścia centymetrów czarnej stali, w której cudownie odbijały się bożonarodzeniowe światełka. – Chcesz się ze mną bawić,

musisz mieć lepsze zabawki. Wystrzelił dwukrotnie, co w przypadku broni o kalibrze .357 jest tylko odrobinę mniej donośne od salwy armatniej. Butelki z piwem rozprysnęły się na stole, zasypując odłamkami szkła i brązową pianą twarze kumpli Srebrnozębego. Rozległ się skowyt bólu, po czym zapadła cisza. Srebrnozęby prawie wywrócił się do tyłu przez murek. Reszta klientów baru nie wykonała najmniejszego ruchu. – Tak się rozbija szkło – powiedział do nich Ralph. – A zatem, kto chciałby mi coś opowiedzieć? Nie uwierzylibyście, jak szybko potrafił się poruszyć Tito. Zdążył wyciągnąć do połowy dwururkę z lodówki Coca-Coli i odwracał się właśnie w stronę Ralpha, kiedy wyrżnąłem go w twarz metalowym siedzeniem mojego stołka. Brutalne, ale skuteczne. Nos Tita spłaszczył się jak papierowy namiocik. Gość poleciał na ziemię. Ralph gwizdnął. – Uczą tego na zajęciach kung-fu? Wzruszyłem ramionami. Potem wszedłem za bar i rozładowałem strzelbę. Tito ponownie zaczął wydawać dźwięk silnika motorówki, puszczając z ust czerwone bańki na czerwony beton. – Hijo – powiedział Srebrnozęby. Ralph uśmiechnął się i wycelował w niego pistolet. – Jak ci zatem na imię, vato? – Carlos. – Zechciałbyś nam opowiedzieć bajkę na dobranoc, mój drogi Carlosie? Krew odpłynęła z ciemnej twarzy Carlosa, aż w końcu upodobniła się ona kolorystycznie do kawy z dużą ilością śmietanki. Upuścił utłuczoną szyjkę od butelki i uniósł puste dłonie. – Szukasz Eddiego – powiedział. – Nie ma go tu dziś. Przysięgam na Boga, że dopiero co o tym usłyszałem. Dwóch znajomych Carlosa zaczęło podnosić się z krzeseł, ocierając twarze z krwi i piany. Z czoła jednego z nich wystawał kilkucentymetrowy kawałek szklanki, przez co przypominał trochę nosorożca. Chyba nawet go nie czuł, był za to wkurzony jak cholera. – Jaime – mruknął Carlos. – Wyluzuj, bracie. Ale Jaime miał co innego w planach. Szybko i głupio rzucił się na Ralpha. Na jego szczęście Ralph był już w dobrym humorze. Zamiast wpakować mu kulkę w głowę, zwyczajnie wbił mu czubek swojego buta

w brzuch. Mężczyzna zwinął się na ziemi u stóp Ralpha jak stare wierne psisko. Ralph odwrócił się do Carlosa. – Okej, zacznijmy jeszcze raz. Carlos przełknął ślinę. – Eddie Moraga – powiedział. – Słyszałem, że był tu kilka wieczorów temu z tą dziewczyną. To dobry znajomy Tita, stały bywalec. Pod moimi stopami Tito zaczął wydawać chrapliwe, półprzytomne pomruki. – I? – zapytał Ralph. – To wszystko. Ralph czekał, uśmiechając się. – Kurwa mać, człowieku, słyszałem to od znajomego. Nic więcej nie wiem – zaczął błagać Carlos. Kolejny wystrzał z pistoletu Ralpha wyrwał pokaźny kawałek betonu przed lewą stopą Carlosa. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności żaden z odłamków nikogo nie zabił. – Opowiedz mi o tym Eddiem – zasugerował Ralph. Wydawało mi się, że słyszę ściekające ze stołów piwo z rozbitych butelek. Potem zobaczyłem strumień płynu wypływający z nogawki Carlosa. – Jezu, człowieku, Eddie był kiedyś w siłach powietrznych. Teraz pracuje na budowie. Czego jeszcze ode mnie chcesz? Podałem Ralphowi zdjęcia podejrzanych z akt Larry’ego Drapiewskiego. Ralph zerknął na nie, a potem zaczął je pokazywać Carlosowi, nieśpiesznie, jedno po drugim. – Który z nich? – zapytał Ralph. Carlos obejrzał zdjęcia, a potem pokręcił głową niemal z niechęcią. – Przykro mi, żaden. Ma jakieś dwadzieścia sześć lat, ostrzyżony na jeża, dość jasna skóra. Ma tatuaż. Rozrośnięty na górze, rozumiecie? Wyciska sztangi. Jeździ zielonym chevroletem. Eddie przychodzi tu w większość wieczorów, ale nie mam, kurwa, pojęcia, gdzie jest teraz. Tatuaż? Pracuje na budowie? Zaraz, zaraz. Zastukałem w bar, żeby przyciągnąć uwagę Carlosa. – Ten jego tatuaż… W tym miejscu? Orzeł i wąż? Carlos zerknął na mnie, po czym bardzo powoli pokiwał głową. – Que padre – powiedział Ralph. – A teraz opowiedz nam, co się wydarzyło. Carlos zaczął mówić, zwracając się do pistoletu.

– Eddie przychodzi w niedzielę wieczorem. Nie wiem, o której, późno. Przyprowadza dziewczynę, dość szczupłą, ale ładną, chyba blondynkę. Dziewczyna się zatacza, jakby była mocno pijana, więc Eddie żartuje z nami, że powinna pójść się wyrzygać. Miała na sobie dżinsy i czarną bluzkę, niezłe cycki. Zawracają i idą do toi toia, on czeka na nią na zewnątrz. Zaraz obok jest budka telefoniczna, prawda? No więc gość gdzieś dzwoni. Mówi nam, że nie może zostać. No i wtedy dochodzi do zabawnej sytuacji, bo kiedy wracają do samochodu, dziewczyna kopie Eddiego w goleń. Dostaje od niego jakby po buzi, rozumiecie, pod okiem zostaje jej szrama po pierścieniu. Wsiadają do samochodu. To wszystko. Opowiedział całe zajście rzeczowym tonem, jakby takie sytuacje zdarzały się co wieczór u Tita. Przełknąłem ślinę. Być może wpadłbym w szał, ale magnum .357 Ralpha ostudziło moje emocje i mnie otrzeźwiło. – Jak zachowywała się dziewczyna? – zapytałem. – Poza tym, że była pijana. Carlos spojrzał na mnie tak, jakbym zadał to pytanie po japońsku. – Ona? Kurwa, nie mam pojęcia. Jak wszystkie baby, rozumiecie? Była chyba wkurzona. Rzucała się, biła go. Zamiast wyrżnąć go stołkiem, zapytałem: – Nie przyszło ci do głowy, że może być w tarapatach? Niemal się roześmiał, ale natychmiast przypomniał sobie o pistolecie. – Przy Eddiem każda dziewczyna jest w tarapatach – powiedział. – Nie wołała o pomoc ani nic takiego. Nic takiego. – Eddie miał gnata? Carlos zrobił bezradną minę. – Nawet się nad tym nie zastanawiałem. Chyba nie. Wiem, że czasami coś przy sobie nosi. Czasami wykonuje jakieś zlecenia dla swoich znajomych. Tak przynajmniej słyszałem. – Jakich znajomych? – zapytał Ralph. – Nie mam zielonego pojęcia. Serio. Powiedział tylko… tak, powiedział jeszcze coś. Że następnego dnia musi wstać wcześnie, bo dziewczyna ma gdzieś dla niego zadzwonić. To wszystko. Mówił o poniedziałkowym poranku, kiedy Lillian rzekomo poinformowała Beau o wyjeździe do Laredo. Wyobraziłem sobie, jak robi to z pistoletem przytkniętym do szyi. Wyobraziłem sobie, że Beau reaguje na wiadomość wzruszeniem ramion. Właśnie wtedy usłyszałem w oddali wycie syren; zbliżały się od strony centrum. Ralph ziewnął. Zsunął się ze stołka. Przeciągnął się leniwie

i schował pistolet. – Jak zobaczysz Eddiego – powiedział – przekaż mu, że nie żyje od niedzieli. Po prostu nie zdążył jeszcze zesztywnieć. Lydia Mendoza skończyła ostatnią piosenkę, ale nikt nie zmienił płyty. Przeszliśmy w milczeniu na parking, a potem zniknęliśmy w głębinach Durango w rdzawoczerwonym ​U -boocie. Pozostawiony na desce rozdzielczej joint Ralpha nie zdążył nawet zgasnąć. – Znasz tego całego Eddiego? – zapytałem. Pokręcił głową. – A ty? Skinąłem głową. – Dostał ode mnie ostatnio po jajach pod Hung Fong. Ralph zerknął na mnie z podziwem. Przejechaliśmy kilka przecznic w milczeniu. – Po co ktoś miałby zabierać porwaną dziewczynę do baru? – zacząłem się zastanawiać. – Rozsądniej byłoby zabrać ją w jakieś ustronne miejsce i tam trzymać. – Boisz się, że dziewczyna przyszła z nim z własnej woli? Nie odpowiedziałem. Ralph się uśmiechnął. – Nie, vato. Do zachowań takich gości jak Eddie nie należy przykładać logiki. Oni działają na pokaz. Myślałem chwilę nad tym. – Dosłownie dziś rano powiedziałem przyjaciółce z Kalifornii, że unikasz rozgłosu, Ralphas. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałem, że lubisz bawić się w mistrzynię strzelby Annie Oakley. Ralph się roześmiał. – Zdajesz sobie sprawę, ile bójek w barach i strzelanin wybucha co wieczór w tej części miasta, vato? To, co zrobiłem, było unikaniem rozgłosu. – Och. Ralph wciągnął dobry cal marychy, po czym wydmuchał dym przez nos. Jechaliśmy przez dłuższy czas w milczeniu, ale kiedy zamknąłem oczy, zobaczyłem rozkwaszoną twarz Tita, Lillian z zalanym krwią okiem oraz czerwoną betonową podłogę rozkruszoną przez pocisk i zalaną piwem. Spokojny Ralph patrzył przez okno, obserwując wielobarwne ogródki South ​Side i wzdychając jak jakiś beznadziejny romantyk. Romantyk z krwią na butach. – Poza tym – odezwał się po chwili – zawsze chciałem być Annie Oakley.

Obaj zaśmiewaliśmy się z tego przez dłuższy czas.

28 Trzy godziny później powinienem smacznie spać na futonie z Robertem Johnsonem pochrapującym na mojej głowie. Zamiast tego kucałem w trawie pod ogrodzeniem z siatki. – Nie oceniaj ludzi po pozorach, prawda? – powiedziałem do stojącej obok mnie krowy. Mruknęła na zgodę. Jeśli nie liczyć odgłosów wydawanych przez moją dojną koleżankę i dźwięków strzałów dobiegających z pobliskiego blokowiska, wokół mnie panowała cisza. Strażnik siedzący za szklanymi drzwiami Sheff Construction wyglądał na równie podekscytowanego tym, gdzie się znajduje, jak ja. Miał otwarte usta. Nogi oparł na biurku, a na jego twarzy migotała poświata z przenoś​nego telewizorka, który postawił sobie na brzuchu. Przez lornetkę odczytałem jego naszywkę z imieniem: Timothy S. Przez niemal czterdzieści minut obserwowałem kompleks, aż w końcu nabrałem pewności, że Timothy jest jedyną osobą w budynku. Reszta była już łatwa. – Osłaniaj mnie – nakazałem krowie. Dwie minuty na rozcięcie siatki przy ziemi i przetoczenie się pod spodem, trzydzieści sekund na przebiegnięcie przez petunie do ściany budynku. Okleina na okno łazienki, cichy przytłumiony trzask rozbijanej szyby obok zasuwki. Chwilę później wszedłem do środka i stanąłem na pisuarze. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, wyszedłem ostrożnie na korytarz. Z lewej strony dobiegały odgłosy małżeńskiej kłótni rozgrywającej się na ekranie telewizorka strażnika. Skręciłem w prawo, do sali z boksami dla pracowników. Po wejściu przystawiłem drzwi koszem na śmieci na wypadek, gdyby strażnik wpadł na jakiś szalony pomysł, na przykład postanowił zrobić obchód. Na drzwiach w głębi sali widniał napis: „D. Sheff”. Nie były zamknięte. Po kilku minutach spędzonych w środku zrozumiałem, dlaczego Dan nie miał na biurku komputera, żadnych dokumentów w szafce ani innych papierów poza kilkoma powieściami z oślimi uszami. W bocznej szufladzie biurka stała karafka z whisky marki Chiva oraz szklaneczka

z logo Looney Tunes. Zawartość szafki była mniej zachęcająca: zapasowa marynarka od Billa Blassa, ale bez pasujących do niej portek, oraz pudełko z amunicją kaliber .22, ale bez pasującej do niej broni. Wyszedłem z gabinetu i spróbowałem otworzyć inne drzwi, na których znajdował się napis „T. Garza”. Były zamknięte, przynajmniej przez pierwszych kilka sekund. W środku rozsiadłem się w skórzanym fotelu Garzy za jego dębowym biurkiem i przyjrzałem się fotografii przedstawiającej jego żonę i dzieci. Atrakcyjna Latynoska po czterdziestce, dwóch synów w wieku sześciu i dziewięciu lat. Za nimi stał uśmiechnięty Garza: szczupły, atletycznie zbudowany mężczyzna o siwych włosach i wąsach, z nerwowym uśmieszkiem i oczami ciemnymi jak u Indian ze Wschodu. To właśnie jego widziałem tamtego popołudnia, kiedy kłócił się przed budynkiem. Szuflady w biurku nie były zamknięte na klucz, a terminal komputerowy wciąż działał. Bułka z masłem. A przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie odkryłem, że każdy plik, który próbuję otworzyć, jest zabezpieczony hasłem. Wpatrywałem się w przyciemniony ekran. Mógłbym oczywiście jak zwykły pacan poświęcić kilka kolejnych godzin na poszukiwanie hasła na biurku Garzy i w szafkach, zamiast tego wyciągnąłem dysk, który mój starszy brat oddał mi sześć miesięcy wcześniej w zamian za dwa bilety na Jimmy’ego Buffeta. – Panie Garza – powiedziałem cicho – przedstawiam panu Spider Johna. Kochany Garrett. Kiedy mój przyrodni brat nie popalał trawki ani nie szwendał się za Jimmym Buffetem po całym kraju, pisał nieszkodliwe rozszerzenia do systemów operacyjnych dla firmy komputerowej z Austin o nazwie RNI. Kiedy palił trawkę i szwendał się za Jimmym Buffetem po kraju, pisał nieco mniej nieszkodliwe programy w rodzaju Spider Johna. Nigdy nie zrozumiałem, na jakiej zasadzie to działa. Garrett zaczął kiedyś nawijać coś o dezasemblacji binarnej i refaktoryzacji null pointerów, ale szybko odpłynąłem. W końcu powiedziałem: „Wyjaśnij mi to w trzech słowach”. Garrett szczerzył zęby w charakterystyczny dla siebie sposób. „Gandzia dla komputerów, braciszku”. Niezależnie od tego, na czym naprawdę polegało działanie programu, kiedy podłączyłem dysk i czarna sieć Spider Johna oplotła ekran w rytm stłumionych dźwięków Havana Daydreamin’, komputer pana Garzy niespodziewanie się do mnie uśmiechnął i zaczął zdecydowanie

życzliwiej podchodzić do moich próśb. Cokolwiek tym razem wpisywałem jako hasło, uznawał za kapitalny pomysł. MYSZKA MICKEY, wklepałem. LUZIK, odpowiedział i pokazał mi akta osobowe Sheff Construction. Eddie Moraga figurował na liście płac jako stolarz zatrudniony na pół etatu. Brak świadczeń zdrowotnych. Brak sprecyzowanych obowiązków w rodzaju porywania kobiet z ich domów czy zastraszania doktorów anglistyki przed chińskimi restauracjami. Dwanaście tysięcy dolarów rocznie. Kwota nie obejmowała dodatkowej pozycji: dziesięciu tysięcy dolarów miesięcznie oznaczonej jako „wydatki”. Stolarz z limitem na wydatki. Coś takiego nie zdarzyło się od czasów Jezusa. Próbowałem wejść do opisu tego pola, ale natrafiłem na kolejną zaporę. Wpisałem „WAL SIĘ” jako hasło. Komputer niestety nie potrafił mi dokładnie wyjaśnić, na co zdaniem Sheff Construction Eddie miałby wydawać swoje kieszonkowe, podał mi tylko znajomy adres: GALERIA HECHO A MANO, LA VILLITA WAY 21. Przez ostatni rok limit był wykorzystywany przed końcem każdego miesiąca. Przekazywano go w regularnych ratach, zatwierdzanych przez człowieka, z którego fotela pozwoliłem sobie skorzystać – Terry’ego Garzę. Data następnej wypłaty była oznaczona jako 31/07. Wyjąłem z kieszeni dwa powycinane zdjęcia, które znalazłem w portfolio Beau. Na odwrocie napisano czarnym piórem: „31/07”. Spojrzałem na zdjęcie Garzy. – Wspieracie sztukę? – zapytałem go. Garza uśmiechnął się do mnie ze zdjęcia. Wyglądał na lekko podenerwowanego. Wpisałem kilka innych wulgaryzmów zamiast haseł i zacząłem przeglądać zestawienia wyników finansowych Sheff Construction. Niewiele znalazłem – w bieżącym roku wykonali tylko kilka zleceń, bardzo niewiele pieniędzy wpłynęło na ich konto. Można było wręcz odnieść wrażenie, że do poprzedniego roku Sheff Construction funkcjonowało wyłącznie dzięki jednemu kontraktowi: na budowę Travis Center. Hmm. Sprawdziłem zyski firmy z poprzedniej dekady. W latach 1983–1985 nie przyniosła żadnych. Miała kilka sporych długów, prawdopodobnie u jakichś nerwowych korporacyjnych wierzycieli. Potem, w zasadzie za jednym zamachem, długi po cichu zniknęły. Zupełnie. W ich miejsce pojawił się projekt Travis Center.

Bezpieczna nadwyżka zysków z ostatniego dziesięciolecia, bez obecnego roku, świadczyła o tym, że budżet Travis Center został znacząco przekroczony, a budowa przeciągała się poza zaplanowany termin zakończenia prac. Tak pracują pieniądze z waszych podatków. Ale budowa Travis Center została ukończona i wyglądało na to, że Sheff Construction znów znajduje się pod kreską. Zajrzałem do projektów na przyszły rok – firma podpisała tylko jeden kontrakt. Wszystkie zasoby przedsiębiorstwa zostały skierowane na budowę nowego miejskiego centrum sztuki. W Sheff Construction dokonali oszacowania kosztów w oparciu o zaakceptowaną przez urząd miasta ofertę przetargową, na tej podstawie obliczyli swoje zarobki, przygotowali też porządny terminarz budowy dla podwykonawców. Wyglądało na to, że wkrótce z łatwością powrócą nad kreskę. Problem jedynie w tym, że według mojego radiowego kumpla Carla Wigleswortha przetarg na projekt nowego miejskiego centrum sztuki jeszcze się nie rozpoczął. Wpatrywałem się w ekran komputera, zastanawiając się, jak to się stało, że Sheff Construction zmonopolizowało duże projekty miejskie w rodzaju budowy Travis Center. I co istotniejsze, dlaczego byli tak cholernie pewni, że wygrają przetarg na kolejny. Miałem właśnie zapytać o te rzeczy komputer, kiedy drzwi do gabinetu gwałtownie się otworzyły. – Zanim wezwę strażnika – powiedział stojący w nich mężczyzna – wyjaśnij mi, proszę, co robisz przy moim biurku. Terry Garza prezentował się mniej korzystnie niż na zdjęciu. Srebrzyste włosy miał przygniecione po lewej stronie, jeden policzek pokrywała siatka czerwonych linii, jakby chwilę wcześniej spał na sztruksowej poduszce. Miał na sobie ten sam granatowy garnitur, w którym widziałem go tamtego popołudnia; koszula częściowo wysunęła się z szarych justinsów. Była wymięta, a krawat miał poluzowany. Poza tym na zdjęciu nie trzymał małego srebrnego pistoletu kaliber .22. Wyłączyłem Spider Johna i wyjąłem dysk z komputera. Potem z wielką ostrożnością podniosłem się z fotela. – Przepraszam – powiedziałem. – Rozmawiałem wcześniej z Danem, uprzedziłem go, że przyjadę dziś w nocy. Myślałem, że to z tobą uzgodnił. Tim na portierni nie wspominał, że jesteś jeszcze w biurze. Uniosłem klucze do swojego domu, jakby na dowód, że się nie włamałem. Z niewinną miną spojrzałem na Garzę.

Jego ciemne oczy się zwęziły. Opuścił pistolet o kilkanaście centymetrów, ale natychmiast podniósł go z powrotem do góry. – Wątpię – powiedział. – Co mnie zdradziło? Brak krawata? Uśmiech przebiegł przez lewą część ust Garzy. – Timothy to jego nazwisko. Sam Timothy. Nikt nie mówi na niego Tim. – Kurwa. Przegapiłem przecinek. – Najwyraźniej. Garza dał mi znak, żebym wyszedł zza biurka, kazał mi się odwrócić, po czym w profesjonalny sposób obszukał mnie jedną ręką. Wyjął mi dysk z kieszeni. – W szkołach budowlanych uczą obszukiwania? – zapytałem. Kolejny półuśmiech. Byliśmy teraz kumplami. Obszedł biurko, aby odzyskać swój skórzany fotel, zostawiając mnie po drugiej stronie. Na jego twarzy malował się spokój, jakby nadal się całkowicie nie obudził, ale ciemne oczy przyglądały mi się uważnie, może nawet z lekkim niepokojem. Zaniepokojenie wzrosło, kiedy zobaczył leżące na biurku fotografie Beau Karnaua. Garza przeniósł na moment spojrzenie ze mnie na zdjęcia, potem na komputer i z powrotem na mnie. – A zatem z kim mam przyjemność? – zapytał cicho. – Z Jacksonem Tresem Navarre. Bez przecinka. Garza gapił się na mnie przez dłuższą chwilę. Potem jego twarz rozjaśnił prawdziwy uśmiech. – Bez żartów. Nie podobało mi się to, w jaki sposób wypowiedział te słowa. Musiał wyczytać niepokój z mojej twarzy. Wzruszył ramionami. – Mocno rozzłościł pan Dana dziś rano, panie Navarre. Złożyłem mu obietnicę: „Będę miał oczy otwarte”. Potem zdążyłem je na chwilę przymknąć i… – Pstryknął palcami i wskazał na mnie. – Wydaje mi się to po prostu zabawne. Spojrzał mi prosto w oczy, starając się wyglądać na zrelaksowanego, jakby w pełni kontrolował sytuację. Zęby miał równie białe jak wąsy. Jego palce zacisnęły się na pistolecie nieco zbyt mocno, jak na mój gust. – Przezabawne – zgodziłem się. Spojrzałem na jego fotografię rodzinną. – Nie ma pan lepszego miejsca do spania, panie Garza? Kłopoty w domu? Uśmiech stężał na jego twarzy, która zabarwiła się na rdzawy kolor granitu z Hill Country.

– Porozmawiajmy o panu – zaproponował. Rozważałem szanse na opuszczenie gabinetu Garzy bez policyjnej obstawy albo dziury w mojej anatomii. W tamtej chwili wydawało się to mało prawdopodobne. Postanowiłem zbić go z tropu mówieniem prawdy. – Dan chciał mnie zatrudnić – powiedziałem. – Rozmawialiśmy dziś rano o Lillian Cambridge. Garza przesunął palcem po wąsach. – Każdą pracę zaczyna pan od sprawdzenia zleceniodawcy, panie Navarre? – Tylko kiedy mam jakieś wątpliwości. Garza odchylił się na krześle. Oparł jedną stopę na krawędzi biurka. Moją uwagę natychmiast przyciągnęła podeszwa – bez rowków, szpiczasty przód, na oko rozmiar czterdzieści trzy. – Na przykład? – zapytał. – Zacznijmy od tego, w jaki sposób dostaliście kontrakt na budowę Travis Center i jak udało wam się wygrać przetarg na budowę centrum sztuki jeszcze przed rozpoczęciem przetargu. Zawsze mi się wydawało, że miastu nie wolno podpisywać umów po znajomości. Garza milczał. Uśmiech zamarł na jego twarzy. – Zastanawia mnie również, kim są dwie osoby usunięte ze zdjęcia, kim jest wysoki blondyn i dlaczego dla Sheff Construction fotografia ta może być warta dziesięć tysięcy dolarów miesięcznie. Tak sobie myślę, że gdybym był Beau Karnauem i moje prace kiepsko się sprzedawały, a natknąłbym się na dowód, że partner mojej wspólniczki szykuje jakiś wyjątkowo zyskowny przekręt, jakiś nielegalny szwindel związany z miejskimi przetargami, być może w mojej głowie zrodziłaby się pokusa, aby sfotografować jego i jego wspólników. Mógłbym ich wtedy szantażować do śmierci. Garza oparł rękojeść srebrnego pistolecika na blacie biurka. W poświacie monitora wydawał się niebieski i przejrzysty jak pistolet na wodę. – Czy to wszystko, panie Navarre? – Jeszcze tylko jedno. Jaki numer buta pan nosi, panie Garza? Uśmiechnąłem się. Garza się uśmiechnął. Nie odrywając ode mnie wzroku, wsunął mój dysk do komputera. – Dwadzieścia osiem centymetrów, panie Navarre. A co do pozostałych spraw, to jeśli przyjmiemy, że w ogóle pana dotyczą, będzie je pan musiał omówić z panem Sheffem.

– Z którym? Tym pogrążonym w śpiączce czy tym, który trzyma w biurku szklankę z logo Looney Tunes? Obaj sprawiają wrażenie równie dobrze poinformowanych o sytuacji ich rodzinnej firmy. Garza pokręcił głową, wyraźnie rozczarowany moimi słowami. Wyciągnął przed siebie dłoń – tę, w której nie trzymał pistoletu – spodem do przodu. – Widzi je pan? – Palce – przytaknąłem. – Doliczyłem się pięciu. Uśmiechnął się. – Odciski, panie Navarre. Rzecz w dzisiejszych czasach rzadko spotykana. Pracownik fizyczny, który przyzwoicie zarabia… to wymierający gatunek, dinozaur. – Postukał bronią w swoją fotografię rodzinną. – Pracuję na budowach od piętnastego roku życia. Nie skończyłem wielu szkół, ale zarabiam na tyle nieźle, że moja rodzina żyje na przyzwoitym poziomie. Cenię moich pracodawców, którym to wszystko zawdzięczam. Nie mam cierpliwości dla uprzywilejowanych młodych Angoli, którzy włamują się do mojego biura o trzeciej w nocy i próbują zniszczyć wszystko, co osiągnąłem. Nadal się uśmiechał, ale tak mocno zaciskał palce na pistolecie, że aż zbielały. Obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że zgodnie z prawem mógłby mnie teraz zastrzelić za wkroczenie na teren prywatny, a największym zmartwieniem, jakie by go w związku z tym spotkało, byłaby konieczność oddania dywanu do czyszczenia. W tym momencie Spider John oplótł swoją siecią monitor, ponownie przy dźwiękach Havana Daydreamin’. – Zobaczmy, co pan tu ma – powiedział Garza. – Potem to skasuję i postanowię, czy nie powinienem skasować również pana. Wtedy zobaczyłem samochód. Kiedy podjechał na tyle blisko, że reflektory oświetliły okno za biurkiem, Garza zerknął szybko przez ramię, prawdopodobnie zastanawiając się, kim jest kolejny człowiek, który postanowił odwiedzić biuro tamtej nocy. Tyle że bardziej niepokoiła go moja osoba. Ponownie spojrzał na ekran komputera. Mnie oślepiły światła szybko zbliżającego się samochodu. „Zobaczymy, co się stanie, kiedy skręci w kierunku bramy” – pomyślałem. Głupi Navarre. Samochód nie skręcił w kierunku bramy. Stałem jak sparaliżowany, patrząc, jak rozrywa ogrodzenie, mija moją przyjaciółkę krowę, rozgniata petunie i wjeżdża mi prosto do gardła.

Przetoczyłem się w stronę drzwi chyba tuż przed tym, jak okno eksplodowało. Nie pamiętam. Kiedy otworzyłem oczy, jakieś kilkaset lat później, leżałem wciśnięty między ścianę a przewrócone biurko Garzy. Brakowało dziesięciu centymetrów, a zostałbym zgnieciony w ludzką tortillę. Czułem się tak, jakby tył mojej głowy starł się o dywan. Gdzieś niedaleko pojękiwał Terry Garza. Jego dwudziestoośmiocentymetrowy but był dociśnięty do mojej twarzy. Z poziomu podłogi widziałem, że samochód, który niemal nas zabił, miał roztrzaskany wlot do chłodnicy, z której w kilku miejscach ulatywała z sykiem para wodna, niebieską karoserię i powykręcane chromowe zębiska, które wyglądały, jakby próbowały pożreć biurko Garzy. Czułem zapach benzyny. W końcu podniosłem zamglony wzrok i dostrzegłem trzy niewielkie otwory. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że dwa z nich były nozdrzami strażnika. Trzeci był lufą jego pistoletu. – Jezu Chryste – wysapał Timothy, S. Celował do mnie z pistoletu, ale patrzył na samochód. – Jezu Chryste, kurwa mać. Próbowałem usiąść, żeby zorientować się w sytuacji. To nie był najlepszy pomysł. – Nie próbuj nawet mrugnąć, do cholery – powiedział Timothy, S. Drżenie w jego głosie świadczyło o tym, że znajdował się na skraju załamania nerwowego i na jeszcze większym skraju chęci odstrzelenia mi twarzy. Oparłem się o ścianę i potrząsnąłem butem Garzy. Zajęczał. Nozdrza Timothy’ego, S. nadal się rozszerzały i kurczyły. Jego twarz zrobiła się całkowicie żółta, włącznie z oczami. – Jezu Chryste – powtórzył. Potem zwymiotował. – Kierowca nie żyje? – zapytałem. Strażnik spojrzał na mnie i próbował się roześmiać. Z jego ust wydobył się skowyt. – Tak. Można tak powiedzieć, gnoju. Bardzo powoli uniosłem obie ręce. – Posłuchaj – powiedziałem. – Muszę wstać. Czujesz zapach benzyny, prawda? Timothy, S. wpatrywał się we mnie, pistolet nadal był wymierzony w moją stronę. „No dobrze” – pomyślałem. Podniosłem się, trzymając ręce w taki sposób, żeby je cały czas widział. Wykuśtykałem zza biurka pochylony jak znak zapytania. Garza nadal pojękiwał przysypany stertą książek

i wyrzuconych z doniczek kwiatków. Spojrzałem w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu znajdowały się ściany gabinetu Garzy. Samochód był starym niebieskim kabrioletem marki Thunderbird, a przynajmniej do czasu, kiedy przejechał przez ścianę. Zgnieciony dach przypominał mapę poziomicową Gór Skalistych. Przednia szyba się roztrzaskała. Ktoś przywiązał na sztywno kierownicę i położył granitowy głaz na pedale gazu. Thunderbird pewnie przetoczyłby się na wylot przez budynek, gdyby nie stracił osi, wskakując na fundament. Siedzenie pasażera było zajęte. Moje wnętrzności zaczęły się rozpuszczać i spływać na buty. Na ramieniu Eddiego Moragi nadal widziałem orła zabijającego węża. Eddie był ubrany w tę samą dżinsową koszulę, którą miał na sobie wieczorem, kiedy zaatakował mnie przed Hung Fong. Tyle tylko, że teraz trudno byłoby go rozpoznać. Człowiek wygląda w ten sposób, kiedy ktoś wydrąży mu oczy pistoletem. Nie jestem pewien, co zdarzyło się później. Wiem tylko, że kiedy przyjechała policja, siedzieliśmy ze strażnikiem na rozbitym szkle, wpatrzeni przed siebie, rozmawiając jak starzy kumple o życiu i śmierci. Garza pojękiwał w kącie niczym komentujący wydarzenia chór. Miałem gdzieś pytania komisarza Schaeffera. Miałem gdzieś nawet to, że na miejsce przyjechał Jay Rivas, zaciągnął mnie do pokoju i dał mi w mordę. Splunąłem tylko krwią i zębami, po czym wróciłem do wpatrywania się w reflektory, które nadal zbliżały się do mnie, rozjeżdżając wszystko i wszystkich, na których mi zależało.

29 Chen Man Ching powiedział kiedyś, że odpowiednio wyćwiczony adept tai-chi będzie potrafił ćwiczyć swoje ruchy w szafie. Nigdy nie wspomniał o tym, że to samo można robić w celi. Kiedy przebudziłem się, aby powitać nowy dzień zwyczajowym zestawem ćwiczeń, w głowie słyszałem łomotanie, brzuch miałem pusty i obolały, a usta spuchnięte do rozmiarów małego melona. Śmierdziałem starym moczem i spermą, którymi moje ubrania przeszły od materaca. Mój język miał smak kociej karmy Roberta Johnsona. Krótko mówiąc, rozpoczynając pierwszy zestaw ćwiczeń, byłem w wyśmienitej formie fizycznej i mentalnej. – Co to niby, kurwa, jest? – zapytał mój współwięzień. Któreś z jego rodziców musiało niewątpliwie być wyżłem wei​marskim. Był niesamowicie chudy, miał zdesperowane spojrzenie, plamistą skórę i twarz, która składała się niemal wyłącznie z nosa. Wychylał się z górnego łóżka i przyglądał mi się z udręczonym uśmiechem. Miał świszczący oddech. Być może zdołałbym poruszyć na tyle ustami, żeby odpowiedzieć na jego pytanie, ale nawet nie próbowałem. Całą uwagę skupiłem na tym, żeby się nie wywrócić albo nie zwymiotować. Po pierwszym zestawie stracił zainteresowanie i ponownie się położył. – Cholerny świrus – zaświszczał. Zanim doszedłem do ćwiczeń w przysiadzie, zdążyłem się porządnie spocić. Chciałbym powiedzieć, że poczułem się lepiej, ale prawda była taka, że mój umysł po prostu z większą klarownością i wprawą ogarniał, w jakiej porąbanej sytuacji się znalazłem. Mieliśmy utalentowanego pana Karnaua, którego fotografie, nawet jeśli spotykały się z lekceważeniem świata sztuki, przynosiły mu dziesięć patyków miesięcznie od kilku stałych klientów. Kwota wydawała się spora jak na prace Karnaua, chyba że jednemu z nabywców zależało, aby to konkretne ujęcie nie zostało opublikowane, a zapłaty dokonywano pod presją szantażu w celu ochrony – dajmy na to – jakichś nielegalnie uzyskanych zleceń na budowy o wartości milionów dolarów. W tej sytuacji mała łapówka, małe porwanie, może nawet małe morderstwo zaczynało się robić opłacalne z ekonomicznego punktu

widzenia. Beau zaczął ten etap swojej kariery rok wcześniej, mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Lillian oświadczyła, że chce się wycofać ze wspólnego biznesu. Wtedy też Beau zaczął się wobec niej zachowywać na tyle agresywnie, że otrzymał sądowy zakaz zbliżania się do niej. Kiedy Lillian ponownie wyraziła chęć wycofania się z galerii, zwyczajnie zniknęła. Mieliśmy także czarującego pana Sheffa, który z wielką, jak się wydawało, ochotą wiódł swoją firmę ku chwale, pod warunkiem że mamusia czesała mu włosy i zawiązywała sznurówki. Jakoś nie potrafiłem sobie wyobrazić dziewiętnastoletniego Dana, który – dziesięć lat temu – obmyśla szwindel z Travis Center. Z największym trudem potrafiłem sobie wyobrazić dwudziestodziewięcioletniego Dana nawiązującego do rodzinnej tradycji i ustawiającego przetarg na budowę centrum sztuki. Tak czy inaczej, okłamał mnie w sprawie Beau, o mały włos nie dostał apopleksji na sam dźwięk jego nazwiska i bez wątpienia miał ogromną ochotę zagarnąć dla siebie Lillian na kilka miesięcy po tym, jak ona postanowiła pójść w innym kierunku. Dan junior albo ktoś inny w Sheff Construction – jego matka, a może działający na własną rękę Garza – opłacał Karnaua, potem zorganizował porwanie Lillian, a na koniec prowadzone przez Garzę poszukiwania czegoś, na czym ogromnie im zależało. Co więcej, Sheff Construction nie działało samodzielnie. Dwie inne osoby zostały wycięte z fotografii Karnaua, a w jego portfolio znajdowały się dwie kopie fotografii, co oznaczało, że Karnau wystawiał rachunki jeszcze komuś innemu. I może ten ktoś wkurzył się na swoich wspólników z Sheff Construction. Może właśnie dlatego Eddie Moraga wrócił tamtej nocy do pracy w stanie nieżywym. Problem w tym, że za dużo było tych „może”. Przez całą noc śniłem o niebieskim thunderbirdzie Eddiego Moragi, tyle że to ja siedziałem za kierownicą, a czasami była to Lillian. Spoglądała na mnie i mówiła: „Zachowałam to specjalnie dla ciebie, Tres”. Istniało tylko jedno sensowne wyjaśnienie, dlaczego Lillian zniknęła akurat wtedy, dlaczego Garza postanowił przetrząsnąć jej dom, galerię, a potem moje mieszkanie. Lillian musiała dać mi coś na przechowanie, coś, czego się nieumyślnie pozbyłem. Skończyłem tai-chi tuż przed tym, nim strażnik przyniósł nam śniadanie. Próbowałem zjeść jajka w proszku z plastikowej tacki. Każdy kęs rodził tak wielki ból w moich ustach, że równie dobrze mógłbym

przeżuwać zszywki. Nade mną wyżeł weimarski zamlaskiwał swoją porcję na śmierć. Uniosłem resztę mojej, a on natychmiast ją porwał. Kiedy usłyszałem brzęczenie metalowej kraty na końcu korytarza i odgłos dwóch par butów zmierzających w moją stronę, uznałem, że to Rivas idzie ponapawać się moim nieszczęściem. Może tym razem przyprowadził jakiegoś sadystycznego znajomego. Przybrałem możliwie najbardziej hardą i stoicką minę, spróbowałem powstrzymać ślinę spływającą z moich poobijanych ust i podniosłem się, żeby stanąć z nimi twarzą w twarz. Było gorzej, niż się spodziewałem. Kiedy strażnik odsunął drzwi, zobaczyłem za nimi moją matkę. Ona natychmiast złapała mnie za policzki, żeby mnie ucałować, i wtedy wyczuła woń gorącej lawy wydobywającą się z moich dziąseł i wszystkich innych części ciała aż do palców u nóg. – Och, Tres – powiedziała. – Tak mi przykro. Zdołałem skinąć głową przez łzy radości. Matka nie przyszła z pustymi rękami. Olejek waniliowy, który miała na sobie, był tak silny, że rozpuścił nawet smród panujący w celi. Owinęła się kolorową, patchworkową peleryną z Gwatemali, odgradzając się od więziennej zieleni. Miała na sobie takie ilości meksykańskiej srebrnej biżuterii, że mogłaby wnieść w niej kilka metalowych pilników, nie wzbudzając większych podejrzeń. Na szczęście nie musiałem się o tym przekonać. Stała przede mną, kręcąc smutno głową. – Chodźmy do domu – powiedziała w końcu. Oszołomiony wyczłapałem za nią na światło i spotkanie z biurokracją aresztu hrabstwa Bexar. Półtora do dwóch kilogramów dokumentów później zostaliśmy zaprowadzeni do salki konferencyjnej, pustej, jeśli nie liczyć stołu i czterech krzeseł. Jedno z nich zajmował oficer wydziału dochodzeniowo-śledczego Gene Schaeffer. Sprawiał wrażenie równie zaspanego jak pięć dni wcześniej, kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy przez telefon. Drugie krzesło zajmowało pięćdziesięcioletnie ucieleśnienie lalki Kena ubrane w lekki biały garnitur od Armaniego. – Tres – powiedziała matka, spoglądając na lalkę Armaniego Kena – to jest Byron Ash. Pan Ash zgodził się cię reprezentować. Zajęło mi dobrą chwilę, zanim dotarło do mnie znaczenie tych słów. Kiedy to się stało, uniosłem brwi. „Lord Byron”, dawniej pracownik King Ranch, prawdopodobnie najbardziej znany prawnik korporacyjny w południowym Teksasie. Mówiło się, że kiedy Byron Ash kichał,

spadała cena ropy naftowej, a sędziowie sądów stanowych dostawali zapalenia płuc. Matka musiałaby obciążyć hipotekę swojego domu, żeby zapłacić mu za same konsultacje. Spojrzałem na nią zdumiony. Z jakiegoś powodu nie wydawała się w najmniejszym stopniu zadowolona ze swojego dokonania. W istocie miała dość skwaszoną minę. – Później ci wytłumaczę, mój drogi – mruknęła. Ash posłał mi uśmiech bardziej oślizgły od teksańskiej ropy naftowej. – Panie Navarre, rozmawiamy właśnie z komisarzem Schaefferem o tym nieszczęśliwym incydencie. Nie specjalizuję się co prawda w prawie karnym, ale odnoszę wrażenie, że… Przeniósł uśmiech na Schaeffera, zaczął mówić i piętnaście minut później byłem wolnym człowiekiem. Nie jestem do końca pewien, co się wydarzyło. Ash doprowadził do tego, że na tamtym etapie nie byłem o nic oskarżony. Z całą pewnością nie znajdowałem się w kręgu podejrzanych o zamordowanie Eddiego Moragi. Sheffowie postanowili nie wnosić oskarżenia o nieuprawnione wkroczenie na teren prywatny. W związku z tym nie było powodu, aby mnie przetrzymywać w areszcie. Ash wielokrotnie używał słowa „odpowiedzialność”. Schaeffer sformułował żałosne ostrzeżenie, abym „pozostał do dyspozycji policji”. Ja złożyłem żałosne zapewnienie, że „będę się trzymał z daleka od spraw policji”. Rivas nie pojawił się ani na chwilę. Matka wzięła mnie pod jedno ramię, Byron Ash pod drugie i w ten sposób wyszliśmy na schody więzienia. Był pochmurny poranek, ciepły wiatr popychał po chodniku wyschnięte liście pekanów, jakby to były małe czółenka. Zapach nadciągającego deszczu wisiał w powietrzu jak aluminium. Nic nigdy nie pachniało równie cudownie. Nie przypuszczałem, że tamtego ranka czeka mnie więcej niespodzianek. Jeden trup, niemal dwa, gdybym wliczył siebie, śniadanie w areszcie, drogi prawnik ściskający mi dłoń w zupełności mi wystarczały. Kiedy jednak zobaczyłem volvo matki, które niezgodnie z przepisami zaparkowała na North San Marcos, większość moich narządów wewnętrznych zwinęła się w węzeł i sama się zaciągnęła. Byron Ash podszedł wolnym krokiem do volvo, uścisnął dłoń czekającej na niego kobiecie, powiedział: „drobiazg” i odszedł. Moja mama westchnęła. – Poprosiłam, żeby zaczekała. Na chwilę z mojego umysłu zniknęły wizje umarłych i zacząłem się zastanawiać, czy mam zapięty rozporek i czy w więziennej celi zmyłem

całą farbę z włosów. Mama popchnęła mnie do przodu, jak to miała w zwyczaju robić na potańcówkach w szkole podstawowej. Czułem się idiotycznie i niezręcznie, a nade wszystko byłem oszołomiony. Maia Lee posłała mi czarujący uśmiech. – A już prawie myślałam, że uda ci się przetrwać cały tydzień beze mnie, Tex.

30 Maia wyglądała oczywiście świetnie. Była cała ubrana na biało – żakiet, bluzka i spodnie – a jej skóra lśniła jak gorący karmel. Włosy spięła z tyłu w gruby brązowy kucyk. Jak zwykle nie miała makijażu ani biżuterii, a kiedy się uśmiechnęła, stawało się jasne, dlaczego ich nie potrzebuje. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale wydobył się z nich jedynie bełkot. Myślę, że powiedziałbym coś równie niewyraźnego, nawet gdybym nie miał poobijanych ust. – Nie próbuj nic mówić, Jacksonie – powiedziała matka. Oczy Mai zaiskrzyły. Opuszkami palców musnęła mnie po brodzie. Wzdrygnąłem się, mimo że mnie nie zabolało. Z jej twarzy powoli zniknął uśmiech. Odsunęła dłoń. Nie byłem przyzwyczajony, żeby ludzie cieszyli się na mój widok. Bardzo prawdopodobne, że miałem nazbyt srogą minę. Wszystko mnie bolało. Byłem wściekły. Nie podobało mi się to, co poczułem na jej widok. Nie podobało mi się, że mój wzrok zsuwał się na rozcięcie w jej bluzce przy obojczyku. Twarz Mai odzyskała spoistość. – Nasza ostatnia rozmowa mnie zaniepokoiła – wyjaśniła. – Od jakiegoś czasu należały mi się wakacje. To akurat nie było problemem. Kiedy nie zastałam cię w mieszkaniu… Skinęła głową na matkę. Mama owinęła sobie ramię gwatemalską peleryną i westchnęła. – Tres, po prostu chciałabym… – Mama zawiesiła głos, jakby uważała, że sam będę potrafił dokończyć zdanie. – Pamiętasz oczywiście sierżanta Andrewsa. Skinąłem głową, mimo że nie kojarzyłem, o którego z jej byłych chłopaków chodzi. Może Andrews był tym, który spotykał się z matką przez cztery miesiące po jej rozwodzie, zanim nie popadła w całkowitą bohemę. Jeżeli dobrze pamiętam, pewnego wieczoru pojawił się z bukietem róż oraz dwoma stekami i zastał matkę palącą kadzidełko o zapachu paczuli nad kartami tarota. Od tego czasu jego wizyty stały się znacznie rzadsze. – Sierżant Andrews był na tyle miły, że do mnie zadzwonił. – Matka

dała do zrozumienia, że niektórzy wcale nie byli tacy mili. – Panna Lee nalegała, że chce pomóc. Zasugerowała pana Asha. Matka była dotknięta. Maia udaremniła jej własną operację ratunkową, która również miała się zakończyć pełnym powodzeniem, więc teraz czuła się w obowiązku od niej dystansować, unikać kontaktu wzrokowego i na wszystkie sposoby demonstrować, jaka się czuje urażona. Skrzyżowała ręce na piersi i objęła mocno swoje srebra i gwatemalskie tkaniny. Nawet jeśli Maia zwróciła na to uwagę, w żaden sposób nie zareagowała. Ponownie spojrzała mi w oczy i wypowiadając kolejne słowa, przybrała możliwie łagodny ton. – No więc jestem. Cała nasza trójka w wyśmienitych humorach pojechała na północ autostradą McAllister w stronę gabinetu dentystycznego matki. Nadciągała burza. Po dziesięciu minutach matka, która nigdy nie była wielbicielką przedłużającej się ciszy, próbowała przełamać lody. Wsunęła do odtwarzacza kasetę z buddyjskimi śpiewami. – Chiński mistycyzm jest taki fascynujący – powiedziała do Mai. – Interesuję się nim od lat z małymi przerwami. Maia obserwowała przesuwającą się za oknem linię dębowych lasów. Odwróciła od nich wzrok i uśmiechnęła się do mamy w zamyśleniu. – Jeżeli tylko pani tak twierdzi… – powiedziała. – Czy można tu gdzieś po drodze zjeść dobre huevos rancheros, pani McKinnis? Niestety umieram z głodu. Prowadząca samochód mama przysunęła się do okna. Przez resztę jazdy wsłuchiwaliśmy się w szum wycieraczek. Powinienem był zażądać, żebyśmy od razu pojechali do domu, ale byłem zmęczony, poza tym przynajmniej przez chwilę sprawiało mi przyjemność, że ktoś się mną zajmuje. Po raz pierwszy od dwudziestu lat leżałem na tylnym siedzeniu samochodu mojej matki. Pozwoliłem się wnieść do gabinetu doktora Longa. Mój dentysta z czasów szkoły podstawowej postarzał się i posiwiał, ale jego ręce wydawały się w moich ustach równie wielkie i niezdarne jak dawniej. – Dla przyjaciółki wszystko – powiedział. Mama posłała mu swój najserdeczniejszy uśmiech. Doktor Long również się do niej uśmiechnął i natychmiast odwołał wszystkich pacjentów zapisanych na resztę popołudnia. Następnie przez mgiełkę środków znieczulających odbyliśmy z doktorem owocną jednostronną dyskusję na temat postępów w technologii porcelanowych plomb.

Około piątej po południu przelał mnie z fotela na krzesło w poczekalni, nie częstując nawet lizakiem. Pierwsze słowo, jakie wypowiedziałem, brzmiało: „Vandiver”. Matka wyglądała na uszczęśliwioną. Przynajmniej do czasu, kiedy po powrocie do jej domu nie zacząłem przetrząsać bibelotów w poszukiwaniu meksykańskiej statuetki, którą Lillian podarowała mi tydzień wcześniej w galerii. W końcu wypatrzyłem ją na fortepianie: para szkieletowych kochanków w odrażająco pomarańczowym samochodzie zaparkowanym w zadowalającym sąsiedztwie tomiku poezji zen i podkowy. Wziąłem rzeźbę, po czym wróciłem do samochodu matki. – Dom – zakomenderowałem. Mama dopiero po dłuższej chwili zrozumiała, że miałem na myśli Queen Anne Street. Ze zbolałą twarzą poprosiła Jessa Makara, aby przyjechał tam, kiedy odbierze mojego volkswagena, który został zarekwirowany przez policję. Piętnaście minut później wysadziła Maię i mnie pod numerem dziewięćdziesiątym. Sprawiała wrażenie niemal przekonanej, że może nas tam bezpiecznie zostawić, kiedy Jess zajechał pod dom moim samochodem. Podziurawiony pociskami kaliber .45 dach łopotał jak szalony. – Tres… – westchnęła. Zaczęła wysiadać z samochodu po raz trzeci. Pokręciłem tylko głową i pocałowałem ją w policzek. Jess skinął w moją stronę, obrzucił Maię długim spojrzeniem, po czym wsiadł na fotel pasażera. – Tres… – powtórzyła. – Dziękuję ci, mamo – wymamrotałem. – Jedź do domu. Wszystko jest okej. – A Lillian? Nie potrafiłem spojrzeć jej w oczy. Nie potrafiłem również spojrzeć w oczy Mai, kiedy wchodziliśmy po schodach do domu. Gdy upewniłem się, że nikogo nie ma w mieszkaniu, wyciągnąłem się na futonie. Wpatrywałem się w plamę w kształcie Australii na suficie. Maia stanęła nade mną, obejmując się rękami. – Byron Ash? – zapytałem. Wzruszyła delikatnie ramionami. – Wisiał mi przysługę. Chodziłam z jego synem na Berkeley. – Nie przypominam sobie, żeby jego nazwisko figurowało na liście potencjalnych pracodawców, którą mi dałaś. Maia w końcu się uśmiechnęła i usiadła obok mnie.

– Nie chodziło o aż tak wielką przysługę, Tex. W końcu zasnąłem. Razem z moim bezokim szoferem wjeżdżaliśmy na ślepo thunderbirdem w inne sny: o mężczyźnie z małymi, srebrnymi pistoletami, wypełnionymi bourbonem szklaneczkami z nadrukiem Looney Tunes i zdjęciami autentycznych kowbojów. Wyobrażałem sobie chyba też, że Maia czuwa przy mnie przez całą noc. Chyba mnie raz pocałowała, bardzo delikatnie, w skroń. A może to również mi się przyśniło. W tamtym czasie nie byłem pewien, która z tych ewentualności jest bardziej niepokojąca.

31 Kiedy obudziłem się następnego dnia rano, wszystkie raporty policyjne i wycinki z gazet leżały w równych stosikach obok bosych stóp Mai. Przebrała się w beżową, letnią sukienkę. Jej włosy opadały swobodnie na ramiona. Robert Johnson siedział jej na kolanach i pokazywał mi język. – Który to Halcomb? – zapytała. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. Próbowałem skoncentrować wzrok na zdjęciach policyjnych, które trzymała w ręce. – Halcomb? – powtórzyłem. Próbowałem się podnieść. Nadal głowa mi pękała, ale opuchlizna wokół ust zmniejszyła się do rozmiarów meksykańskiej limonki. Język ślizgał się po moich nowych zębach jak stopa na krawędzi basenu. Spojrzałem na Maię. – Cholera, nie mogę uwierzyć, że tu jesteś – powiedziałem. Sprawiało mi niemal przyjemność, że dla odmiany mogę być niezadowolony z czegoś tak mi bliskiego. Zdążyłem zapomnieć, że zawsze budziła mnie tego rodzaju niewinnymi zagadkami. Siedziała zawsze przy łóżku całkowicie ubrana, niezależnie od tego, jak wcześnie próbowałem wstać, gotowa zasypać mnie pytaniami dotyczącymi spraw, nad którymi pracowałem, polityki międzynarodowej, rachunków za prąd i gaz. Wpatrywałem się ponuro w jej kubek z kawą. – Zaraz, zaraz – powiedziałem, wyczuwając charakterystyczny zapach. – Przywiozłaś Peet? Uniosła brwi. – Nie dostaniesz ani kropelki, dopóki nie odpowiesz na moje pytania. – To nieludzkie. – Mów – rozkazała. Wymruczałem kilka jej mandaryńskich przekleństw, po czym usiadłem i poprawiłem przekrzywiony T-shirt. – Dobrze. Ten tutaj to Randall Halcomb. Wskazałem na zdjęcie chuderlawego mężczyzny – długie do ramion jasne włosy, trochę ciemniejsza broda, pociągła twarz, nos, który był złamany co najmniej raz. Powieki Halcomba wisiały ciężko, a kąciki ust miał uniesione nieco do góry, jakby w chwili robienia zdjęcia był

przyjemnie naćpany. Wyglądał na zdecydowanie zbyt zadowolonego z życia, żeby kraść pontiaka albo podjeżdżać pod dom szeryfa z zamiarem popełnienia morderstwa. – Jeden z pozostałych mógł towarzyszyć Halcombowi w chwili morderstwa – wyjaśniłem. – W samochodzie musiały się znajdować co najmniej dwie osoby: jedna prowadziła, druga strzelała. Wszyscy ci goście znali Halcomba z więzienia, wciąż żyją, przynajmniej o ile mi wiadomo, a jeżeli nie dasz mi natychmiast kawy, to sam cię zabiję. – Tylko spróbuj. Nalała mi kawy do kubka, choć wcześniej odlała trochę do miski Roberta Johnsona. – On w żadnym razie nie potrzebuje kofeiny – ostrzegłem ją. – Jesteś zwyczajnie zazdrosny – odpowiedziała. Może miała rację. Mały zdrajca pijał tylko kawę przyrządzoną z odpowiedniej proporcji podstawowej mieszanki i mleka. Tylko Maia miała cierpliwość się jej nauczyć. Robert Johnson chłeptał swoją cafe au lait i popatrywał na mnie z wyższością. – A zatem jeden z tych mężczyzn mógł być zamieszany w zamordowanie twojego ojca, a FBI nie potrafiło niczego na niego znaleźć – zauważyła Maia. – Zgadza się. Pokręciła głową. – A może FBI wiedziało, co robi, Tres. Może ten wątek śledztwa prowadzi donikąd. Upiłem łyk kawy. Z leżącego przede mną na stole egzemplarza „Express-News” biły po oczach krzykliwymi kolorami nagłówki dotyczące morderstwa w thunderbirdzie. Oficer Schaeffer odpowiadał na pytania prasy. Terry Garza wyglądał na poturbowanego i próbował nie wyglądać na przerażonego. Garza powiedział gazecie, że owszem, zmarły mężczyzna Eddie Moraga pracował w przeszłości dla Sheff Construction, ale został zwolniony kilka miesięcy wcześniej. Akurat. Twarz Eddiego została na tyle rozmyta na fotografiach wydrukowanych w gazecie, aby rozpalić wyobraźnię czytelnika. Od biedy można było na nich dostrzec czarne otwory po oczach. „Niewątpliwa egzekucja w stylu dobrze znanego syndykatu zbrodni z południowego Teksasu” – głosił jeden z nagłówków. Padło nazwisko Guya White’a. Rodzaj śmierci zrodził spekulacje, czy w sprawę nie była zamieszana mafia, co byłoby wizerunkowym koszmarem dla Sheff

Construction. Żaden artykuł nie wspominał o mnie, co wyjaśniało zapewne, dlaczego Carlon McAffrey nie siedział mi właśnie na kolanach. Poświęciłem kilka minut na przekazanie Mai wszystkiego, czego dowiedziałem się z komputera Garzy. Kiedy skończyłem, Maia przez dobrą minutę wpatrywała się w swoje bose stopy, rozprostowując palce przy stosie policyjnych raportów. – Pan Sheff związał się ze złym towarzystwem – stwierdziła. – Te ustawione miejskie przetargi… znam dwie podobne sprawy z okolic San Francisco, Tres. W obu przypadkach stała za tym mafia. Firma budowlana dostawała gwarancję, że otrzyma zlecenie na realizację projektu za wyznaczoną przez nią cenę i że nie będzie miała żadnych problemów ze związkami zawodowymi. Mafia przekupuje kogo trzeba, a w razie czego wymusza to i owo siłą. W zamian dostaje kilka milionów. Budowa zawsze okazuje się droższa, niż zakładał budżet, i zawsze trwa dłużej. Wszyscy zyskują masę pieniędzy. Wpatrywałem się w nią. – A wiesz o tym, ponieważ… Wzruszyła ramionami. – W jednej z tych spraw reprezentowałam wykonawcę. Wygraliśmy. – Terrence & Goldman zawsze walczy po właściwej stronie. – Tres, jeśli Beau Karnau rozpieprzył korzystny finansowo układ między Sheffem a mafią, próbując ich szantażować, i jeśli ludzie Sheffa zostali oskarżeni o to, że do tego dopuścili… albo zawalili coś w sprawie zapłaty… Zerknęła na zdjęcie Eddiego Moragi. Skinąłem głową, próbując uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Przypomniałem sobie Dana Sheffa za wielkim biurkiem jego ojca, wyglądającego na dziewięcioletniego chłopca, z włosami sterczącymi po bokach głowy niczym skrzydła kanarka. Próbowałem sobie wyobrazić, że prowadzi jakiegoś rodzaju grę z organizacją Guya White’a, że zarabia miliony na nielegalnych ustawkach miejskich przetargów, a potem rozkazuje swoim pracownikom, żeby zabijali, porywali, niszczyli wszystkich, którzy mogliby odkryć prawdę, a jednocześnie popija szkocką whisky ze szklanki z Kurczakiem Leghornem. Ściana w salonie zaczęła dzwonić. Maia spojrzała na mnie pytająco. Opuściłem deskę do prasowania i podniosłem słuchawkę. – Panie Navarre – powiedział jakiś mężczyzna. Dopiero po dłuższej chwili rozpoznałem głos Terry’ego Garzy, który

brzmiał tak, jakby zmieszano go z kilkoma litrami wody, jakby Garza przez całą noc jeździł ze mną thunderbirdem i miał już odrobinę dość mojego towarzystwa. – Myślę, że przyszedł czas, abyśmy porozmawiali – oświadczył. Spojrzałem na Maię. Ściągnęła brwi i zapytała bezgłośnie: „Co?”. – Słucham – powiedziałem do słuchawki. – Nie. Twarzą w twarz – powiedział Garza. – Tę sprawę trzeba załatwić osobiście. – Ponieważ chce pan, żebym przyniósł statuetkę. Czekałem, aż potwierdzi. Garza rzecz jasna nie miał takiego zamiaru. – Jestem dobrym pracownikiem, panie Navarre. Już to panu mówiłem. Tyle że nie pisałem się na coś takiego. Mam rodzinę… – Kto zastrzelił Eddiego Moragę? Zza pleców Garzy dobiegał szum samochodów; charakterystyczne tło rozmowy prowadzonej z budki telefonicznej. – Mogę powiedzieć tyle, że dwie strony są zainteresowane tym, co znajduje się w pańskim posiadaniu, panie Navarre. Jeśli którakolwiek z nich włamie się do pańskiego mieszkania w środku nocy, więcej się pan nie obudzi. Czy wyraziłem się jasno? Spojrzałem na Maię. – Będę w Earl Abel’s jutro rano o siódmej – ciągnął Garza. – Powiem panu wszystko, co powinien pan wiedzieć na temat pańskiej dziewczyny, a pan w celu załagodzenia sprawy odda mi to coś, czego potrzebuję. W ten sposób może sytuacja… powróci do stanu normalności. – Jeżeli pańscy pracodawcy nie uwolnią Lillian Cambridge, sytuacja na pewno nie powróci do stanu normalności. Garza wypuścił gwałtownie powietrze z płuc. A może był to nerwowy śmiech. – Musimy porozmawiać, panie Navarre. Naprawdę musimy. Rozłączył się. Popatrzyłem na Maię. Ona odwzajemniła spojrzenie. Jej oczy były nieskazitelnie czarne. – Mów – powiedziała. Spojrzałem ponownie na pierwszą stronę gazety i zamazaną martwą twarz Eddiego w dolnym narożniku. Przekazałem Mai wszystko, co powiedział Garza. Dolała sobie śmietankę do kawy, wykonując kubkiem koliste mikroruchy w poziomie.

– Garza próbuje za wszelką cenę naprawić sytuację, zanim stanie się kolejnym kozłem ofiarnym – zauważyła. Skinąłem głową. Maia przyglądała mi się uważnie znad krawędzi kubka. – Nadal sądzisz, że nie mamy do czynienia z mafią? – Trochę to wszystko jest za oczywiste. Wydział zabójstw przeanalizuje sposób zamordowania Moragi, potem sprowadzą obyczajówkę, a na koniec oddział specjalny FBI. Nie minie dużo czasu, a cała uwaga skupi się na Guyu Whicie. Podobnie jak dziesięć lat temu, kiedy zamordowano ojca. Maia pomilczała chwilę, po czym zaczęła mówić, uważnie dobierając słowa. – Tres, chciałabym, żebyś się nad tym zastanowił. A co, jeśli obecne wydarzenia nie mają nic wspólnego ze śmiercią twojego ojca? A co, jeśli wmieszałeś się w zupełnie inną historię albo sprowokowałeś ją pytaniami dotyczącymi tamtego śledztwa, co zresztą w żadnym razie nie czyniłoby cię odpowiedzialnym za to, co się teraz dzieje? Wpatrywałem się w nią. Kiedy przełknąłem ślinę, miałem poczucie, jakbym znalazł się ponownie na fotelu dentystycznym i jakieś dziwaczne ręce gmerały mi w jamie ustnej, wzbudzając wytłumione, ale uporczywe ukłucia bólu w nerwach żuchwy. – Myślisz, że to ma teraz jakieś znaczenie? Spuściła wzrok. W jej głos wkradła się pewna surowość. – Myślę, że powinno. Lillian prowadziła tu własne życie, Tres, i mogła sama narobić sobie kłopotów. Oboje jesteście teraz dorosłymi ludźmi. Może powinieneś zacząć podchodzić do tego w ten sposób. – Dorosłymi ludźmi – powtórzyłem. – Dlaczego zatem włóczysz się za mną jak moja cholerna matka? Pewnie sobie zasłużyłem. Na szczęście kawa zdążyła trochę ostygnąć, zanim Maia chlusnęła mi nią w twarz. Potem, ponieważ nie miała za bardzo gdzie sobie pójść, wyszła tylnymi drzwiami i usiadła na patio Gary’ego Halesa. Wziąłem długi prysznic, przebrałem się i dopiero potem poszedłem ją przeprosić. Postawiłem na stole ceramiczną statuetkę przedstawiającą parę podróżnych i usiadłem naprzeciwko Mai. Oboje zaczęliśmy się jej przyglądać. Oba szkielety szczerzyły do nas zęby z przedniego siedzenia pomarańczowego autka. Kilka ulic dalej przejechała furgonetka z lodami, grając przeinaczoną wersję La Bamby. – To dla mnie trudne – powiedziała w końcu. – Przepraszam.

Miała lekko zaczerwienione oczy. Mało brakowało, a zdołałbym przekonać samego siebie, że wynikało to z nieprzespanej nocy. Zmusiła się do uśmiechu. – Wolałam cię z obitą twarzą. – Podobnie jak połowa Teksasu – odparłem. Zauważyłem, jak Gary Hales przygląda nam się przez okno w łazience z gębą tak rozdziawioną i ogłupiałą ze zdumienia, że wyglądała jak zrobiona z wosku. Pomachałem mu. Po kolejnej minucie milczenia Maia wzięła do ręki statuetkę i obejrzała ją ze wszystkich stron. Szkielety w kabriolecie nieprzerwanie się uśmiechały, groteskowe i lśniąco białe. – Jeżeli masz rację, ktoś za wszelką cenę chciałby ją odzyskać – stwierdziła. – Nie tylko z powodu walorów artystycznych. – A zatem nie ma co się zastanawiać. – Zgoda. Pozwoliłem jej dokonać tego zaszczytnego czynu. Uderzyła statuetką o chodnik. Nie jestem pewien, co spodziewałem się znaleźć w środku, kiedy ceramiczny samochód roztrzaskiwał się na kawałki. W pierwszej chwili nie widziałem niczego poza kawałkami gliny, ale kiedy poszturchałem je palcem, tylne siedzenie rozłupało się wzdłuż pęknięcia równie wąziutkiego jak szczelina w śwince skarbonce. Maia podniosła za krawędzie małą srebrną płytę i uniosła ją na wysokość twarzy. Przytknęła sobie środkowy otwór do oka jakby to był monokl. – Nie masz przypadkiem komputera z czytnikiem płyt CD? – zapytała. Poniosłem wzrok, słysząc powolne szuranie stóp właściciela budynku. – Spodziewam się, że posprzątasz te skorupy – stwierdził łagodnym tonem Gary Hales. – Spodziewam się, że tak – odpowiedziałem.

32 – Nietoperze? – zapytałem. – Nietoperze – odpowiedział mój przyrodni brat Garrett. – Muszę przyznać – stwierdziłem – że jest to słowo, które często przychodzi mi do głowy, kiedy słyszę twoje imię. – Uwierz, braciszku. Musisz to zobaczyć na własne oczy. To się zwyczajnie w pale nie mieści. Zakryłem słuchawkę i spojrzałam na Maię. – Masz ochotę na małą wycieczkę? – zapytałem. – Słucham? – Tylko do Austin. Mój brat chce nas oprowadzić po atrakcjach turystycznych. Maia skrzyżowała ręce na piersi. – Ilu argumentów potrzebujesz? Oficer Schaeffer nie chce, żebyś wyjeżdżał z miasta, twój samochód wygląda na drodze jak neonowa reklama, której nie sposób przeoczyć, ktoś do ciebie strzelał i o mały włos nie zostałeś rozjechany… Odsunąłem dłoń ze słuchawki. – Przyjedziemy z największą przyjemnością – poinformowałem Garretta. – Super – odparł. – Pamiętasz, jak wygląda Carmen Miranda? – Trudno byłoby zapomnieć. – Na moście o ósmej, braciszku. Zamiast pozbawić mnie życia, Maia postanowiła zawrzeć ze mną kompromis. Zgodziła się pojechać do Austin, a ja zgodziłem się, aby wynajęła dla nas samochód. Wczesnym popołudniem zmierzaliśmy na północ autostradą I-35 w brązowym buicku, tak nijakim, że niemal niewidzialnym. Maia co chwilę musiała trąbić na innych, żeby ich na nas nie zniosło. Kiedy minęliśmy Live Oak, nabrałem przekonania, że nikt za nami nie jedzie. – Wolałbym białego cadillaca – zaprotestowałem. – Dupek – skomentowała. Dojechaliśmy do Selmy, a tam przekonałem się, że świat w znanej mi postaci odszedł w przeszłość – stary budynek lokalnej policji zamieniono w grill-bar. Po kilku dekadach terroru, na jaki narażali się wszyscy

kierowcy pragnący jechać szybciej niż dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę, miasto w końcu postanowiło zarobić na swojej reputacji wyłudzacza pieniędzy turystów. Napis nad wejściem obiecywał darmowe przekąski dla każdego, kto przedstawi mandat za przekroczenie prędkości. A była to zaledwie pierwsza z wielu niespodzianek. Niemal na całej długości korytarza, którym biegła I-35, wyrosły nowe budynki. Outletowe centra handlowe budowano w miejscach, gdzie niegdyś ciągnęły się pastwiska i rancza, restauracje fast food wznoszono na pagórkach otoczonych niegdyś drutem kolczastym i porośniętych kępami jadłoszynów. Im dłużej jechaliśmy wzdłuż granicy regionu Hill Country, tym bardziej czułem się zagubiony. Nawet tych kilka krów, które wciąż pasły się na obrzeżach drogi, sprawiało wrażenie zdezorientowanych. Kiedy zatrzymaliśmy się na późny lunch w restauracji nad San Marcos River, którą pamiętałem z dawnych czasów, okazało się, że lokal przestał działać cztery lata wcześniej. Zadowoliliśmy się bochenkiem chleba, dzbankiem wina i billboardem Ralpha Pływającej Świni stojącym w parku obok wesołego miasteczka Wonder World. Rzeką przepływały statki kołowe. Kilku mało ambitnych nurków w strojach piankowych ośmielało się zapuszczać w trzymetrowe zielone głębiny rzeki. Ralph Pływająca Świnia i Maia przyglądali mi się z niepokojem. – Nie powiedziałeś mi, co o tym sądzisz – odezwała się Maia. Przeżuwałem chleb z serem i patrzyłem na rzekę. Dopiero po kilku minutach uświadomiłem sobie, dlaczego powrót w to miejsce wzbudza we mnie tak nieprzyjemne odczucia. Potem przypomniałem sobie, jak któregoś roku w czasie przerwy bożonarodzeniowej spiliśmy się jak świnie z zespołem naćpanych kokainą muzyków bluegrass i kąpaliśmy się nago o północy zaledwie kilka metrów w górę rzeki od miejsca, gdzie teraz siedzieliśmy. Woda była tak zimna, że zsiniały nam wtedy usta. Wspominałem Lillian. Potem spojrzałem na Maię siedzącą obok mnie w słońcu. Jej oczy były niemal złote. Podejmowane przez część mojego umysłu próby poskładania wszystkich tych faktów w spójną całość przypominały nawlekanie igły w rękawicach kuchennych. – Tres? – Tak, tak, wiem. Nie mam jeszcze odpowiedzi. Przesunęła palcem po krawędzi kieliszka. – Chcesz posłuchać mojej? Czekała. Ja wróciłem do pogryzania pozbawionego smaku chleba. Maia przeniosła wzrok z powrotem na swój kieliszek i zaklęła pod

nosem; coś o tym, jaki to ze mnie straszny głupol. – Do cholery, Tres. Naprawdę myślisz, że Lillian dała ci tę statuetkę przez przypadek? Myślisz, że nie wiedziała, co się stanie, kiedy statuetka zniknie? Jak możesz postrzegać ją wyłącznie jako ofiarę? Patrzyłem na rzekę. – No może. – No może – powtórzyła. – A co jeśli, przyjmijmy taką ewentualność, Lillian zaginęła celowo? Gdybym była na jej miejscu i uświadomiłabym sobie, że osoba, którą próbuję szantażować, należy do mafii, pogodziłabym się z faktem, że sprawa mnie przerosła, i uciekłabym gdzie pieprz rośnie. Być może najpierw wysłałabym jedyny sygnał SOS, jaki przyszedłby mi do głowy. Do ciebie. Jak będziesz potrafił rozpoznać prawdę, kiedy przyjdzie co do czego? – Prawdę. – Spojrzałem na nią. – Maia, wiem, że próbujesz pomóc. Prawda jest taka, że mnie cholernie dekoncentrujesz. Chyba chciałem sprawiać wrażenie rozgniewanego, ale zabrzmiało to inaczej. Maia zamierzała coś odpowiedzieć, ale potem zacisnęła usta. Przez chwilę wyglądała ozięble w promieniach słońca, obejmując swoje kolana i podkurczając palce u nóg wystające spod beżowej letniej sukienki. – Każ mi w takim razie wracać do domu – powiedziała. Spuściłem wzrok. Siedzieliśmy przez jakiś czas w milczeniu, rzucając chleb zabawnie wyglądającym kaczkom. Niektóre kawałki zjadały, ale przez większość czasu gapiły się na nas. Okruchy odbijały się od ich główek. Zero punktów za inteligencję. Akurat w tamtej chwili czułem z nimi spore pokrewieństwo. – No dobrze – powiedziała Maia. – Ale w końcu wrócisz, prawda? Statki kołowe się roześmiały. Ralph Świnia wyszczerzył do mnie kły. Patrzyłem na półuśmiech błąkający się po twarzy Mai i wsłuchiwałem się w diabła siedzącego mi na ramieniu. Uganiałem się za duchami po mieście, które z ledwością rozpoznawałem, zadawałem się z ludźmi, których ledwie dostrzegałem za emocjonalnymi bliznami. Kto wie, czy Maia nie miała racji. Jedyne, co osiągnąłem, to doprowadziłem do pogorszenia sytuacji. A teraz piękna kobieta stwarzała mi możliwość ucieczki od pierwszych dwudziestu lat mojego życia. Tylko głupi facet odmówiłby Mai Lee. – Nie – odpowiedziałem. Maia tylko skinęła głową. Podała mi rękę i pomogła wstać.

Spoglądaliśmy na siebie przez chwilę. Potem odwróciła się i ruszyła w stronę samochodu. Palnąłem kaczkę krzyżówkę ostatnim kawałkiem chleba. Stała tam przez chwilę, pewnie równie ogłupiała jak ja, po czym zakwakała, zaczęła machać skrzydłami i pędząc po wodzie, zebrała się do lotu.

33 Około ósmej zajechaliśmy na parking przed Marriottem przy Riverside w Austin. Zeszliśmy nad wodę. Miasto było ledwie widoczne w resztkach promieni zachodzącego słońca. Town Lake było niecałym kilometrem pofałdowanej srebrzystości. Za nim, za kilkoma zalesionymi wzgórzami centrum miasta lśniło tuzinem lustrzanych biurowców, które widziałem pierwszy raz na oczy. Chyba jedynymi budynkami, które wyglądały tak samo jak w 1985 roku, były Kapitol i wieża Uniwersytetu Teksańskiego. Betonowe podpory mostu Congress Avenue rozbrzmiewały echem pisków kilku milionów nietoperzy i niewiele mniejszej liczby zwiedzających. Kiedy dostrzegłem Garretta, podjeżdżał właśnie na swoim wózku inwalidzkim do nowo wmurowanej tabliczki upamiętniającej „nietoperze Austin” i wpatrywał się z odrazą w armię aparaturystów. Jego nierównomiernie ufarbowana koszula była nieco mocniej napięta niż dawniej, poza tym niemal zupełnie posiwiał, mimo to nadal wyglądał jak owoc wielkiej miłości Charlesa Mansona i Świętego Mikołaja, tyle że bez nóg. – Cholera, tu jest gorzej niż w pieprzonym Carlsbadzie – powiedział zamiast powitania. – Ludzie odkryli to miejsce. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Garrett przyglądał się Mai odrobinę dłużej, niż należało, drapiąc się po brodzie. Potem pokiwał głową. – Poprzednim razem – dodał – poza mną było tu dwóch członków gangu motocyklowego Hell’s Angels, trzech kajakarzy i jakaś kobieta z pudlem. A teraz? Popatrzcie tylko na ten syf. Ruszył w dół trawiastym stokiem, odganiając komary z twarzy i przejeżdżając po stopach możliwie największej liczby ludzi. Podążaliśmy za nim z Maią w odległości kilku metrów. – To jest… – szepnęła Maia. Spojrzała na mnie, a potem na tęczowe plecy Garretta. – Mój przyrodni brat. – Nie wspominałeś nigdy… – Że jest ode mnie dużo starszy? Maia posłała mi karcące spojrzenie. – Mamy jakieś pięć minut! – zawołał do nas Garrett. Okręcił swój

wózek i spojrzał spod przymrużonych powiek na most, którego kamienne podpory tworzyły sieć małych jaskiń przypominającą plaster miodu. – Potem te małe zasrańce wyleją się stamtąd szerszym strumieniem niż rzeka gówna. Przed nami stało w szeregu kilkoro emerytów, wpatrując się w most przez lornetki. Usiedliśmy na trawiastym pagórku; przed oczami miałem rząd starych pup w pastelowych nadrukach. Wymieniliśmy spojrzenia z Garrettem. Uśmiechnął się. – No tak – powiedział. – Człowiek ma okazję spojrzeć na świat z trochę innej perspektywy, prawda? Maia usiadła między nami. Lewą, bardzo ciepłą ręką dotykała lekko mojej. Pachniała bursztynowo. Tyle że ja oczywiście nie zauważyłem żadnej z tych rzeczy. Drugą rękę oparła na poręczy wózka Garretta. – A więc, Garrett – zwróciła się do mojego brata – Tres mówi, że potrafisz się włamać do znakomicie zabezpieczonych sieci komputerowych z połową RAM-u przywiązaną do pleców. Garrett się roześmiał. Miał więcej zębów niż jakakolwiek znana mi istota ludzka, większość żółtych i krzywych. Maia odwzajemniła uśmiech, jakby był co najmniej Carym Grantem. – Mój braciszek ma skłonność do wyolbrzymiania – odparł. – Twierdzi również, że mógłbyś już dawno rządzić światem, gdybyś nie marnował tyle czasu na koncerty Jimmy’ego Buffetta. Wzruszył ramionami, ale w jego oczach pojawił się błysk zadowolenia. – Człowiek musi mieć jakieś hobby – stwierdził. – Tylko proszę bez głupich dowcipów o czasie przeciekającym przez palce w Margaritaville. Zestarzały się szybciej od Ronalda Reagana. Maia wybuchnęła śmiechem. Potem bardzo cichym, stosownym głosem zaczęła śpiewać A Pirate Looks at Forty. Garrett nie przestawał się uśmiechać, ale spojrzał na Maię takim wzrokiem, jakby zdał sobie sprawę, że jej wcześniej nie docenił. – To dla mnie swego rodzaju hymn w ostatnich czasach – zauważył. – Dla mnie też. Był to pierwszy i jedyny przypadek, kiedy Maia w jakiś sposób zasugerowała, ile ma lat. Garrett wyszczerzył do niej zęby – całą setkę. – A więc, Tres – powiedział – przypomnij mi, gdzie poznałeś tę panią? Zaraz po wypowiedzeniu tych słów wyjął jointa i zapalił. Pojęcie paranoi nie występowało w umyśle Garretta. Widziałem go, jak pali trawkę w centrach handlowych, restauracjach, w zasadzie wszędzie. Zapytany, z pokerową miną informował o „recepcie od

lekarza”. Nikt nie próbował się wykłócać z kaleką. Rząd emerytowanych turystów zamarł, kiedy dotarł do nich zapach marychy. Zaczęli nerwowo zerkać na Garretta, po czym szybko się zmyli. Widoku na most nie przesłaniały nam tyłki. Podziękowaliśmy z Maią uprzejmie za jointa. Przez następne pół godziny Garrett opowiadał nam o swoim udziale w najnowszej trasie koncertowej Jimmy’ego po południowych stanach, o swoich bucowatych szefach z RNI, o zbliżającym się nieuchronnie upadku społeczności zamieszkującej Austin wskutek przybycia przesiedleńców z Doliny Krzemowej. – Przeklęci Kalifornijczycy – podsumował. – Słucham? – powiedziała Maia. Garrett wyszczerzył zęby. – Ty akurat jesteś mile widziana w naszym stanie, moja droga. Problemem jest ten paskudny drań, którego ze sobą przywlokłaś. Pokazałem Garrettowi środkowy palec. Maia się roześmiała. Zrobiło się ciemno i chłodno. Bóg rozlał grenadinę po horyzoncie. Kiedy w końcu byliśmy gotowi, aby przejść do poważnych spraw, Garrett zapytał: – A więc co takiego się dzieje, braciszku? Opowiedziałem mu. Przez chwilę Garrett tylko zaciągał się jointem. Spojrzał na mnie, potem na nogi Mai. Z jego miny wywnioskowałem, że mój iloraz inteligencji znacząco obniżył się właśnie w jego oczach. – A więc szukacie teraz z Maią… – Lillian – wyjaśniłem. – Z grubsza – dopowiedziała Maia. – Coś podobnego. – Garrett pokręcił głową. – Obejrzysz dla nas ten dysk? – zapytałem go. Lampy błyskowe aparatów fotograficznych rozbłysły, kiedy pierwszych kilka nietoperzy śmignęło nad naszymi głowami niczym wróble na kacu. Garrett spojrzał w ich stronę, pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć, że prawdziwe widowisko jeszcze się nie zaczęło, po czym odwrócił się z powrotem do nas. Naciągnął ponownie koszulę na brzuch. – Domyślam się, że chcesz mojej rady? – powiedział. – Niespecjalnie – przyznałem. – Na moje oko to jest sprawa twojej byłej – powiedział. – Zrzuć to na kogoś innego, a sam daj sobie z tym spokój, braciszku. Ktoś na moście krzyknął. Podnieśliśmy wzrok. Kobieta w różowej

sukience wychylała się przez barierkę z opuszczonymi rękami, zanurzając je w niekończącym się strumieniu nietoperzy. – Łaskoczą! – zawołała do swoich przyjaciół. Ludzie się roześmiali. Rozbłysło jeszcze więcej fleszy. – Głupie chuje – powiedział Garrett. – Lampy błyskowe potwornie dezorientują nietoperze. Wpierdzielają się potem w samochody i tak dalej. Ci ludzie tego nie wiedzą? Chuje! Ostatnie słowo wykrzyczał w stronę tłumu. Tylko kilka osób się odwróciło. Nikt pewnie nie miał ochoty z nim dyskutować, ale też mało kto zwracał na niego uwagę. – Tres? W zapadających ciemnościach twarz Mai zaczęła tracić swoją wyrazistość, nie potrafiłem przez to odgadnąć jej wyrazu. Wiedziałem tylko, że jej ręka nadal dotykała mojej, cieplejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Czekała, aż coś powiem. Kiedy tego nie zrobiłem, sama zwróciła się do Garretta. – Czy możesz przyjrzeć się temu dyskowi, Garrett? – zapytała. Jego nachmurzona twarz złagodniała. Może za sprawą dłoni Mai spoczywającej na oparciu jego wózka. Może za sprawą jointa. – Jasne – odparł. – Jak chcecie. Ale odnoszę wrażenie, że powinieneś się zająć własnym życiem, braciszku. Rozgrzebywanie starych ran… kurwa, gdybym poświęcał temu życie, już dawno trafiłbym za kratki. Nasze spojrzenia spotkały się na moment. Roześmiał się i pokręcił głową. Cokolwiek go dręczyło, zostało dawno temu zepchnięte głęboko za sprawą narkotyków, nieokiełznania, cierpkiego usposobienia i arogancji – czyli wartości przyświecających rodzinie Navarre. To było silniejsze ode mnie. Spróbowałem sobie ponownie wyobrazić Garretta w ciemności na szynach dwadzieścia lat temu. Doświadczony pociągostopowicz, krnąbrny hipis uciekający z domu po raz dwudziesty i ostatni. To właśnie wtedy dobiegł do wagonu towarowego i nie trafił nogą w szczebel. Próbowałem sobie wyobrazić jego twarz, bladą z szoku, wpatrzoną rozpaczliwie w czarne, lśniące jezioro w miejscu, gdzie chwilę wcześniej znajdowały się jego nogi. Próbowałem go sobie wyobrazić pozbawionego tego wystudiowanego skurwysyńskiego uśmiechu. Ale wtedy był zupełnie sam i wciąż pozostawał sam ze swoim kalectwem. Nie sposób było sobie wyobrazić, co Garrett powiedział albo pomyślał te dwadzieścia lat wcześniej, wpatrując się w mokre od krwi szyny, które szczęśliwie dla niego zatamowały upływ krwi. Leżał tam samotnie, przytomny, przez ponad godzinę, zanim znalazła go moja

siostra Shelley. – Dawne blizny – powiedział do nas. – A chuj z nimi. Właśnie wtedy z mostu wylał się prawdziwie wielki strumień nietoperzy. Flesze przestały błyskać. Ludziom opadły szczęki. Wszyscy wpatrywaliśmy się w niekończącą się chmurę sunącą na wschód, w stronę Hill Country, chmurę wyruszającą na poszukiwanie posiłku złożonego z kilku milionów kilogramów owadów. Garrett uśmiechnął się jak dzieciak na popołudniowym seansie. – Za-je-bis-te – stwierdził. Przez dziesięć minut nad naszymi głowami przeleciało więcej nietoperzy, niż ludzi mieszkało w całym południowym Teksasie. Mniej więcej wtedy Maia wzięła mnie za rękę, a ja się nie wyswobodziłem. Turyści przebudzili się z transu. Coraz bardziej znudzeni nietoperzami zaczęli się stopniowo rozchodzić. Staliśmy z Maią całkowicie nieruchomo. W końcu Garrett obrócił wózek w przeciwną stronę i ruszył w górę zbocza. Maia wstała i poszła w jego ślady. Ja ruszyłem za nią. Trudno było przegapić furgonetkę Garretta. Sterta plastikowych ananasów i bananów, które przyklejono do dachu starego volkswagena, wyglądała w ciemności jak jakaś czupryna. Kiedy podeszliśmy bliżej, zobaczyłem, że pojazd był pomalowany dokładnie tak samo jak za dawnych lat: rzędy Mirandotek, wszystkie w ekstrawaganckich karaibskich sukienkach. – Nikt już nie tańczy tak jak Carmen, prawda? – zauważyła Maia. Garrett aż się rozpromienił, wjeżdżając wózkiem na podnośnik. – Wyjdziesz za mnie? Kilka minut później siedzieliśmy na wielkich poduchach i popijaliśmy ale marki Pecan Street z lodówki Garretta. Oczy zaszły mi łzami od zapachu marychy i bardzo starej paczuli. Garrett uruchomił swój „przenośny” komputer – kilkaset kilogramów kabli i sprzętu, które przed laty zajmowały tył jego furgonetki. Generator prądu potrzebny do zasilenia tej maszyny zajmował dobrą część bagażnika. Wsunął do środka naszą tajemniczą płytę CD. Zmarszczył brwi i namyślał się przez dłuższą chwilę. Wpisał kilka kolejnych poleceń. Otworzył jakieś pliki i obejrzał ich zawartość. – Rach-ciach – oświadczył. – Łatwizna, jeśli posiada się drugą płytę. Maia spojrzała na mnie, potem na niego. – Drugą płytę? – No. Dane zostały podzielone na dwie płyty. Program pozwalający na

ich połączenie jest dość prosty, ale jeśli próbuje się odczytać pojedynczy dysk, jego zawartość składa się z bezsensownych linijek kodu, istnego grochu z kapustą. Dość bezpieczny sposób przechowywania ważnych informacji. Upiłem łyk pecan streeta i zastanowiłem się. – A zatem nie potrafisz powiedzieć nic na temat zawartości płyty? Garrett wzruszył ramionami. – Dużo tego jest. Taka ilość danych oznacza zazwyczaj grafikę o wysokiej rozdzielczości. – Na przykład fotografie. Przytaknął. Maia wpatrywała się w jądra psów dingo wiszące wokół okien. – Garrett, gdybym chciała szantażować kogoś fotografiami… Rozpromienił się. – Robisz na mnie coraz lepsze wrażenie, moja droga. – Gdybym chciała to zrobić, po co płyta CD? Nie lepiej zatrzymać negatywy? Garrett zaciągnął się jointem. Oczy mu rozbłysły. Widać było, że wymyślanie makiawelicznych scenariuszy sprawia mu przyjemność. – Okej. Negatywów nie można zaszyfrować. Nie można schować ich w taki sposób, żebyś tylko ty mogła zrobić odbitkę. Jeżeli ktoś się na nie natknie, natychmiast się zorientuje, co znalazł, prawda? Gdybym miał coś takiego zrobić, to, do cholery, pewnie, że bym wszystko zeskanował i podarł negatywy. Miałbym dwie płyty i program do scalenia zbiorów. W razie potrzeby w ciągu kilku minut mógłbym wydrukować dowolną ilość fizycznych kopii zdjęć albo, co jeszcze lepsze, wrzucić to badziewie do sieci, a chwilę potem zostałyby wydrukowane we wszystkich newsroomach i policyjnych komendach w stanie, jeżeli właśnie na tym by mi zależało. Ale jeżeli ktoś inny chciałby znaleźć te zdjęcia i przetrząsnął twoje rzeczy, to gówno znajdzie, jeżeli nie będzie wiedział, czego szukać. Garrett przerwał i ponownie się sztachnął. – Kto zatem ma drugi dysk? Wyciągnąłem ulotkę, która od dłuższego czasu spoczywała zwinięta w mojej kieszeni. Spojrzałem na datę – trzydziesty pierwszy lipca. Tego dnia wieczorem. Od dziewiątej do północy. Gdybyśmy popędzili na złamanie karku, moglibyśmy zdążyć akurat na czas, kiedy zacznie się robić gorąco. Poza tym Garrett znów gapił się pożądliwie na nogi Mai i zamierzał

poczęstować ją kolejnym piwem. Gdybym nie złożył konkurencyjnej propozycji, siedzielibyśmy tam do rana. – Lubisz wernisaże? – zapytałem ją.

34 Mimo opuszczonych okien i dziesiątej w nocy buick przypominał wnętrze suszarki. Siedziałem z przodu jako pasażer i patrzyłem, jak mijamy kolejne miejscowości. Chłodny trójkąt potu przyklejał moją koszulę do oparcia fotela. Przez samochód przelatywał smród martwych skunksów i wypalanych traw. Pewnie byłem zbyt milczący. Kiedy minęliśmy Live Oak, Maia wyciągnęła rękę i dotknęła mojego ramienia. – Nadal myślisz o Garretcie? Pokręciłem głową. Tak naprawdę od wyjazdu z Austin nie myślałem w zasadzie o niczym. Naiwnie sądziłem, że uda mi się wyjść od Garretta, nie wysłuchując jednego z jego wykładów. Kiedy Maia poszła po samochód, który zostawiliśmy na parkingu pod Marriottem, Garrett podzielił się ze mną swoją filozofią dotyczącą byłych dziewczyn. Potem po raz tysięczny wyliczył przewiny taty wobec rodziny: jak to praktycznie porzucił Garretta i Shelley po śmierci ich matki, zostawiając ich na kilka lat pod opieką agresywnej drugiej żony, podczas gdy sam zajął się piciem, politykowaniem, zakochiwaniem się w dziwkach i wolontariuszkach. W rezultacie Garrett zaczął uciekać z domu, a Shelley zadawać się z agresywnymi facetami. – Kiedy ożenił się z twoją mamą, było już, kurwa, za późno, żeby cokolwiek zmienić – powiedział Garrett. – Zdążyliśmy z Shelley opuścić dom, a twoja mama była zbyt łagodna, żeby go zmienić. Nigdy ci nie powiedziała, co przepełniło czarę goryczy, prawda? Ile wtedy miałeś lat? Piętnaście? Drań zabrał twoją mamę na jakąś imprezę w McNay Museum, po czym zniknął. Twoja mama i jej przyjaciółki w końcu go znalazły: w lesie nad starym stawem rybnym, gdzie rżnął wolontariuszkę numer siedem z takim zapałem, że aż iskry leciały. Na ich widok tylko się uśmiechnął, zapiął spodnie i wrócił na przyjęcie po kolejnego drinka. Garrett roześmiał się cicho. Potem skierował wzrok na miejsce, gdzie powinno się znajdować jego kolano. – Niech drań pozostanie tam, gdzie jest, czyli w grobie, braciszku. To jedyna rzecz, jaka daje mi poczucie sprawiedliwości.

Maia zjechała z autostrady do centrum San Antonio. Przejechaliśmy obok podupadłych rezydencji dzielnicy King William, przecięliśmy East Arsenal, gdzie nurt przepływającej przez miasto rzeki zwalniał, niosąc pozostawione przez turystów śmieci. W tak daleko wysuniętej na południe części miasta brzegi rzeki były opustoszałe, jeśli nie liczyć narkomanów. Kiedy zajechaliśmy pod Blue Star, wysypany żwirem parking pękał w szwach od bmw i ferrari. Kobiety w wieczorowych sukniach wciągały kokainę na maskach swoich samochodów; ubrani na czarno mężczyźni pocili się i popijali szampana na starym wybrzeżu załadunkowym przy odnowionych magazynach. Apatycznie wyglądający odręczny plakat wiszący nad jedną z większych galerii zapowiadał, że wernisaż prac Beau odbędzie się na piętrze, w lofcie o nazwie Galleria Azul. W galerii, przyczajonej na szczycie wąskich stalowych schodów przeciwpożarowych, z kilku głośników sączył się mało przekonujący swing. Na stole obok księgi pamiątkowej ktoś położył stare siodło. Dwadzieścioro albo trzydzieścioro ludzi przechadzało się po sali, oglądając kiepskie fotografie autentycznych kowbojów. Jeden z gości miał na sobie fikuśny krawat od Jerry’ego Garcii, przypięty do koszuli pomarszczoną zieloną przepustką prasową, która miała swoje lata już w czasie afery Watergate. Wyłonił się zza beczki z piwem i cicho beknął. – Piwo jest free – poinformował nas Carlon McAffrey – ale te nibykanapeczki to jakaś porażka. Między dwoma palcami jednej ręki Carlon trzymał notes, a na reszcie dłoni niósł stos tartinek. Podał mi szklankę lone stara, którą trzymał w drugiej ręce, żeby przywitać się z Maią. – Carlon McAffrey – przedstawił się. – A ty nie jesteś Lillian. Maia się uśmiechnęła. – Pan z pewnością również. Carlon skinął głową. Z wrodzoną elegancją nadął policzki, powstrzymując kolejne beknięcie. – Słyszałeś o twoim koleżce Sheffie? – zapytał mnie. – Zeszłej nocy ktoś przerobił jego biuro na samochodową kostnicę. – Słyszałem. Carlon czekał. Ja wyglądałem na niezainteresowanego. W końcu jego niebieskie oczy zsunęły się z mojej twarzy i omiotły pozostałych ludzi w poszukiwaniu nowej ofiary. – Okej – powiedział. – Obejrzałem rancza, obejrzałem krowy, obejrzałem radnego Asantego zajętego pogaduszkami w głębi galerii.

Jak na razie nic godnego nagłówka. Zajrzałem za róg, do drugiej sali. Fernardo Asante, stojący pod boczną ścianą z piwem postawionym jakby od niechcenia na jednej z metalowych rzeźb, rzeczywiście bawił towarzystwo. Miał na sobie swobodny, nieurzędowy strój – czarne dżinsy, białą jedwabną koszulę opinającą wielki brzuch, dżinsową kurtkę z podobizną Najświętszej Marii Panny wykonaną z cekinów naszytych na plecach i na połach. Po jego bokach stały dwie pulchne kobiety w satynowych sukienkach. Kilku biznesmenów zaśmiewało się z jego dowcipów. W pobliżu kręcił się kędzierzawy anglosaski ochroniarz, którego widziałem w Mi Tierra. On jeden nie wyglądał na zauroczonego osobą Asantego. A co tam. Oddałem Carlonowi piwo. – Miej oczy szeroko otwarte, Lois Lane – poradziłem mu. – Muszę się z kimś przywitać. Spojrzałem na Maię, żeby sprawdzić, czy wybiera się ze mną. Ona spojrzała na Fernanda Asantego, który zaśmiewał się z własnego dowcipu i klepał po tyłku najbliższego satynowego cherubina. Potem zerknęła na Carlona, który próbował wyjeść sobie kanapki z dłoni. Pozwoliła, żeby poprowadził ją do drugiej sali. Na mój widok Asante posłał mi swój najlepszy złotozęby uśmiech. Maię otaksował od stóp do głów i chyba uznał ją za osobę godną ryzyka. Skinął głową na swój fanklub, który chórem podziękował i się oddalił. Wszyscy z wyjątkiem ochroniarza. – Jack, miło cię znów widzieć, mój chłopcze – powiedział Asante. Poluzował zawiązane pod szyją bolo w kształcie Teksasu. Podał mi do uściśnięcia wypielęgnowaną dłoń. Nie skorzystałem z okazji. – Panie radny. – Skinąłem głową. – Zarąbisty strój. Czy pańska kurtka roni łzy w dni święte? Uśmiechnął się tylko i pokręcił głową, a następnie spojrzał pożądliwie na Maię. – Dobrze się czuję w roli mecenasa sztuki, droga pani. Piękno zawsze budziło mój podziw. Maia posłała mu ciepły uśmiech. – Pan musi być radnym Asantem. Asante wyglądał na uszczęśliwionego. Jego twarz wprost emanowała urokiem Doświadczonego Męża Stanu. – To prawda, księżniczko – powiedział. – A ty jesteś…? – Niezmiernie ubawiona artykułami z tabloidów, które czyta mi Tres – zagruchała. – Czy to prawda? O panu i pańskiej sekretarce w tych

samych majtkach? Źrenice Asantego zwęziły się do rozmiarów główek szpilek. W ich ślady poszły zapewne jego genitalia. Jakimś cudem udało mu się zatrzymać uśmiech na twarzy. – Widzę, że pan Navarre odrobinę za długo przebywał w twoim towarzystwie, księżniczko – powiedział. Maia nachyliła się do niego, jakby chciała mu zdradzić jakiś nieprzyzwoity sekret. – Tak naprawdę wszystkiego nauczył się ode mnie. A jeśli jeszcze raz nazwie mnie pan „księżniczką”, zwymiotuję na pańską Najświętszą Panienkę. – A skoro już mówimy o odruchach wymiotnych – wtrąciłem – nie wiedziałem, że jest pan wielbicielem prac Beau. Zna go pan? Nie był pewien, na kogo patrzeć. Na Maię popatrywał takim wzrokiem, jakim pies mógłby popatrywać na węża, próbując ocenić, na ile groźne może być to niewielkie stworzenie. Ochroniarz przysunął się odrobinę bliżej – na tyle blisko, aby podzielić się z nami litrem wody kolońskiej Aramis, którą nosił na piersi. Oczy zaszły mi łzami. Asante przeniósł wzrok z Mai na mnie. – A co, Jack? Załatwić ci autograf? – Po prostu jestem ciekawy – powiedziałem. – Chciałbym poprosić Beau o wydanie fachowej opinii na temat kilku fotografii, które wpadły w moje ręce. Czekałem na reakcję, ale równie dobrze moglibyśmy rozmawiać o szansach nowojorskich rangersów na udział w finale Pucharu Stanleya. Mężczyzna w żółtej jedwabnej koszuli i czarnych bufiastych spodniach podszedł do nas, przeprosił i odlepił czerwoną naklejkę z arkusza. Wskazał na fotografię wiszącą za plecami radnego. – Ta, panie Asante? Zdjęcie, opatrzone na spodzie podpisem Beau, miało format dwadzieścia na dwadzieścia osiem centymetrów i przedstawiało opustoszałe ranczo na wzgórzu, otoczone teksańskimi równinami. Na nocnym niebie za domem wisiał ogromny księżyc w pełni i pojedynczy ślad po meteorycie. Na pierwszym planie wznosiły się skrzydła zardzewiałej żelaznej bramy, na szczycie której widniał łukowaty napis „Leniwy D”, wykonany czarną metalową czcionką. Jedno ze skrzydeł było otwarte. Asante leniwie się obejrzał.

– Jasne, synu. To będzie w sam raz. Pracownik galerii oznaczył fotografię jako sprzedaną, ponownie przeprosił i odszedł. – Leniwy D – powiedziałem. – D jak „Drań”? Asante zignorował moją uwagę. – Prawdziwa okazja. Powiedziano mi, że to jedna z lepszych prac Karnaua, jedno z jego starszych ujęć – wyjaśnił Mai. – Zawsze coś kupuję, byle było niewielkie i wystawione na sprzedaż. Spojrzał na nią pożądliwie, jakby krył się w tym jakiś zrozumiały dla nich obojga podtekst. Potem ponownie przeniósł wzrok na mnie. – Jak ci idzie szukanie pracy, synu? Dałeś już za wygraną? – To ciekawe, że pan o to pyta – powiedziałem. – Przyszło mi do głowy, że być może pańscy przyjaciele z Sheff Construction mogliby mnie zatrudnić. Asante wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami. – Słucham? – Pomyślałem sobie, że na to nowe centrum sztuki, które zamierza pan wybudować na North Side, pójdzie z pewnością masa pieniędzy. Największa finansowa studnia bez dna od czasu Travis Center, kto wie, może nawet większa. Domyślam się również, że Sheff na sto procent wygra przetarg. Tak się pan z nimi umówił, prawda? Asante spojrzał na swojego ochroniarza i skinął głową, jakby był gotowy ruszyć dalej. Pan Aramis zbliżył się do mnie. – Kierowanie się błędnymi informacjami może być niebezpieczne, Jack – stwierdził Asante niemal beznamiętnym głosem. – Miasto wybiera wykonawców w anonimowym przetargu. Zresztą poszukiwania firmy odpowiedniej do realizacji rozpoczynamy dopiero po uchwaleniu pakietu obligacyjnego. Sprawa musi przejść przez najróżniejsze komisje i Izbę. Ja osobiście mam z tym wszystkim naprawdę niewiele wspólnego. Czy takie wyjaśnienie jest dla ciebie satysfakcjonujące? – A niech to! – powiedziałem. – Żadnych kopert pod stołem ani niczego takiego? Asante nie mógłby posłać mi chłodniejszego uśmiechu. – Wiesz, Jack, na twoim miejscu odwiózłbym tę młodą damę do Kalifornii – powiedział, nachylając się, jakby chciał mi udzielić osobistej rady. – Wróciłbym do miejsca, gdzie perspektywy są lepsze, a przewidywana długość życia większa. Pokazał mi swoje złote zęby. Staliśmy blisko siebie, z ust waliło mu

starym olejem silnikowym. – Postaram się to zapamiętać – obiecałem. Asante zabrał swoje piwo z rzeźby i ukłonił się grzecznie Mai. – Dobranoc, Jack. Oddalił się w towarzystwie swojego ochroniarza. Maia uniosła brwi. Wyglądało, jakby zamierzała wypuścić powietrze z płuc po raz pierwszy od dziesięciu minut, ale akurat wtedy podszedł do nas Carlon, wciąż z pełnymi rękami, i trącił mnie łokciem. – Okej, tylne okno. Natychmiast. Nie zatrzymując się, ruszył dalej w głąb pomieszczenia. Nawet nie spojrzał, czy za nim idziemy. Kiedy do niego podeszliśmy, stał na czubkach swoich adidasów, spoglądając przez okno w metalowej ramie na zaułek na tyłach budynku. – Dan jest blondynem, prawda? – powiedział. – Jeździ srebrną beemką? – Tak. Carlon zmarszczył brwi. – Czyli to on przekazuje właśnie torebkę z lunchem Beau Karnauowi? Wyjrzeliśmy z Maią przez okno. Nasze oczy potrzebowały kilku sekund, żeby przystosować się do panujących na zewnątrz ciemności. Zobaczyliśmy dwie sylwetki, jedną jasnowłosą, siedzącą z rękami skrzyżowanymi na piersi na masce srebrnego bmw, drugą ciemnowłosą, widoczną dzięki kontrastującej białej koszuli od smokingu. Beau rzeczywiście trzymał brązową torebkę na lunch i potrząsał nią przed nosem Danowi Sheffowi, jakby był niezadowolony z zawartości. – Może Dan zapomniał spakować deser? – zasugerowałem. Dan siedział na masce i milczał. Nie widziałem jego pogrążonej w cieniu twarzy, ale jego ciało sprawiało wrażenie usztywnionego, napiętego z gniewu. W pewnej chwili, kiedy Beau nadal się na niego wydzierał, Dan wykonał identyczny zamach pięścią jak ten, którym próbował mnie znokautować poprzedniej niedzieli przed domem Lillian. Tym razem trafił. Beau poleciał do tyłu. Z torebki wysypały się grube, zielone cegiełki banknotów, dotaczając się do oświetlonej światłami galerii części zaułka. – Chyba jednak nie o to chodziło – stwierdził Carlon.

35 Kiedy tylne światła Dana Sheffa oddaliły się East Arsenal, a Beau zaczął się zbierać z ziemi, Carlon zapłacił właścicielowi galerii w żółtej koszuli i bufiastych spodniach pięćdziesiąt dolarów za możliwość skorzystania z jego biura. Była to prawdopodobnie największa suma pieniędzy, jaką właściciel galerii zobaczył tamtego wieczoru. Wystarczyło odczekać pięć minut, a Beau wszedł do pokoju, żeby doprowadzić się do ładu. Jego smokingowa koszula była poplamiona i częściowo wyciągnięta z dżinsów marki Jordache. Lewą dłonią trzymał się za oko, w które przywalił mu Dan Sheff, a pod nosem przeklinał czyjąś praprababcię. Podszedłem do niego i pacnąłem go otwartą dłonią w zdrowe oko. Pewnie należało go po prostu rąbnąć, ale byłem w kiepskim nastroju. W tai-chi uderzenie dłonią jest niewątpliwie jednym z najbardziej bolesnych ciosów. Jest delikatne w tym samym sensie, w jakim delikatne jest smagnięcie batem. Zdarza się, że zdziera warstwę skóry. Nie miałem zamiaru prowadzić kolejnej bezowocnej rozmowy z panem Karnauem. Potok przekleństw wydobywający się z ust Beau przerwało zaskoczone stęknięcie. Zatrzymał się oślepiony. Podciąłem mu nogi kopniakiem i skierowałem jego upadające ciało na fotel dyrektora galerii. Fotel jęknął pod jego ciężarem, ale się nie załamał. – Kurwa – powiedział Carlon. Podniosłem z podłogi brązową papierową torebkę, którą chwilę wcześniej upuścił Beau, i wysypałem jej zawartość na biurko przed Carlonem. Zielone cegiełki składały się z pięćdziesiątek. Przez moment wyglądało na to, że Carlon dostanie zawału. Beau zachowywał się bardzo spokojnie. Siedział z pochyloną głową, zakrywając oczy, jakby usilnie próbował sobie przypomnieć melodię jakiejś piosenki. W końcu podniósł głowę i spojrzał na nas swoimi opuchniętymi oczami, ale minęły ze dwie minuty, zanim mnie rozpoznał. Twarz napłynęła mu krwią. Chciał się rozzłościć, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie ma na to siły. – Świetnie – wymamrotał. – Cudownie.

Dotknąłem jego prawego oka. Skrzywił się. – Dan postanowił tym razem zatrzymać część kasy dla siebie – zauważyłem. – Co się stało, Beau? Eddie nie mógł przynieść tym razem towaru? – Tres… – zaczęła Maia. Zignorowałem ją. Beau było trudno zrobić groźną minę z parą szybko puchnących oczu, ale starał się, jak mógł. Wyjąłem ceramiczną kierownicę z kieszeni i rzuciłem ją na kolana Beau. – Wygląda na to, że przez przypadek zacząłem kolekcjonować twoje dzieła. Twarz Karnaua znieruchomiała na chwilę, potem przebiegł przez nią cień zrozumienia. – Skąd u licha… – Beau – przerwałem mu – pozwól, że wprowadzę cię w sytuację. Jeden dysk jest u mnie, drugi u ciebie. Idę o zakład, że bez drugiego dysku za chuja nie powstrzymasz ludzi, których szantażowałeś, przed przerobieniem cię na marmoladę. Chciałbyś o tym porozmawiać? – Ja nikogo nie…! – krzyknął. Przerwał i spojrzał na mnie. Przytknął palce do skroni i zaczął zakreślać nimi małe okręgi. – Panie Karnau? – włączyła się do rozmowy Maia. – Najlepiej będzie, jeśli pan z nami porozmawia. Oszołomiony skierował na nią wzrok. Po chwili jego twarz stężała. – Mówisz jak jakiś pieprzony prawnik – stwierdził w końcu. Maia próbowała się uśmiechnąć. – W chwili obecnej nikogo nie reprezentuję. Stwierdzenie to rozbawiło Beau; z jego gardła wydobył się przenikliwy pisk. – Cudownie. Tego mi właśnie było trzeba. Podniósł ceramiczną kierownicę i odrzucił ją w moją stronę. – Nie zamierzam z tobą rozmawiać. Poza tym nie mam pojęcia, o czym mówisz. Spojrzałem na Maię. – „W chwili obecnej nikogo nie reprezentuję” – powtórzyłem. – Świetny tekst. Gość z miejsca się rozgadał. Wzruszyła ramionami. Carlon siedział za biurkiem właściciela galerii, przeżuwając z wolna kanapkę. Jedną z nieoprawionych fotografii ​Beau wykorzystał jako podstawkę pod piwo. Jego niebieskie oczy upodobniały go do

myszołowa, który czeka, aż rysie skończą się pożywiać padliną, myszołowa głodnego, cierpliwego, żywo zainteresowanego rozwojem sytuacji. – Jaki to wszystko ma związek z morderstwem twojego ojca? – zapytał w końcu. Czoło Beau zrobiło się rdzawoczerwone. – A ten, kurwa, to kto? – Mamy tu prawnika – wyjaśniłem – mamy też dziennikarza z działu rozrywki „Express-News”, który tylko czeka, żeby wpić ci się w szyję. O ile mogę coś zasugerować, Beau, to na pytania odpowiadaj tylko „tak” lub „nie”. Jeżeli jeszcze raz powiesz, że nie masz pojęcia, o czym mówię, dopilnuję, aby Carlon wydrukował twoje nazwisko bez literówek w niedzielnym wydaniu gazety. Rozumiesz? Beau postanowił wstać. Zarobił za to ode mnie kolejny czerwony odcisk pięści na twarzy. Usiadł z powrotem – w zwolnionym tempie. Pochylił głowę i ukrył ją w dłoniach. – Zabiję cię – wymruczał bez przekonania. – Zdjęcia na płycie – powiedziałem – przedstawiają to samo, co powycinane odbitki z twojego portfolio: nocne spotkanie w lesie, trzy osoby, między którymi doszło do czegoś na tyle nielegalnego, że pozwoliło ci ich szantażować i zgarniać dziesięć tysięcy miesięcznie. Chyba skinął głową. Drgnęła tak nieznacznie, że nie miałem pewności. Podniosłem kilka plików banknotów z biurka. – Płatność z trzydziestego pierwszego lipca miałeś otrzymać dziś, ale w torbie znajdowało się znacznie więcej niż dziesięć tysięcy. Poza tym Dan musi wiedzieć, że straciłeś jeden z dysków. Domyślam się, że zgodziłeś się sprzedać mu drugi. Ty wypłacasz pieniądze ze swoich kont bankowych i dajesz nogę, on ma pewność, że nikt nie wydrukuje zdjęć. Tyle że dziś próbowałeś grać na zwłokę. Może właśnie dlatego cię uderzył. – Odpierdol się. – Uznam to za potwierdzenie moich domysłów. A teraz powiedz mi, gdzie, do cholery, podziała się Lillian? Beau lekko dygotał; głowę wciąż trzymał w rękach. Dopiero po dłuższej chwili zdałem sobie sprawę, że się śmieje. Kiedy podniósł wzrok, jego oczy wyglądały jak opuchnięte szparki. – Jesteś, kurwa, żałosny – powiedział. – Nadal zgrywasz jej obrońcę? Ścisnęło mnie w gardle. – Zechcesz to wyjaśnić?

– Ona jest w tym naprawdę świetna… w naciąganiu ludzi, żeby ją chronili. Sam próbowałem to robić przez wiele lat. Sheff próbował. Jeżeli będziesz miał szczęście, Navarre, może jest już martwa. Może leży w jakimś grobie. Maia miała niesamowicie silne dłonie. Tylko jej uścisk na moim łokciu powstrzymywał mnie przed rozoraniem twarzy Karnaua. Przytrzymywała mnie tak długo, aż poczułem, że cierpnie mi przedramię. Potem nachyliła się i szepnęła mi do ucha: – Chodźmy. Wystarczy. Zostawiliśmy Beau w fotelu właściciela galerii. Nadal dygotał, zupełnie jakby nie potrafił zapanować nad swoim ciałem. Zabrałem torbę z pieniędzmi. Minęliśmy zdezorientowanego właściciela w żółtej koszuli i bufiastych spodniach, zeszliśmy metalowymi schodami i udaliśmy się na parking, gdzie ubrani na czarno mężczyźni otwierali kolejną butelkę szampana. Dopiero kiedy Maia wzięła mnie za rękę, zdałem sobie sprawę, jak mocno zaciskałem pięść. Odprowadziliśmy Carlona do jego samochodu – nowego turkusowego hyundaia zaparkowanego w strefie załadunku, z imitacją policyjnego koguta na dachu. Z przedniego fotela wziął srebrną flaszkę, opróżnił ją do połowy i podał mnie. – Przypomnij mi, żebym umieścił cię z powrotem na liście osób, do których wysyłam życzenia świąteczne, Navarre. Nie chciałbym, żebyś się kiedykolwiek na mnie wkurzył. Skosztowałem zawartości butelki i się skrzywiłem. Spojrzałem na niego. – Chryste. Big red i tequila? Wzruszył ramionami. – Śniadanie mistrzów, Navarre. Sam dałeś mi przepis. – Nie przyszło ci do głowy, żeby w końcu dorosnąć, Carlon? Prychnął. – Kto by tam chciał dorastać. Zaczekam na wideo. Podsunąłem Mai flaszkę. Pokręciła głową. – A teraz opowieść. – Carlon niemal zacierał ręce z niecierpliwości. – Mam do napisania relację z wernisażu. – Nie będzie opowieści – poinformowałem go. Carlon sprawiał wrażenie zdezorientowanego, jakby musiał sobie przetłumaczyć te trzy słowa. Potem się roześmiał.

– No tak. Wpatrywałem się w niego. – Zaraz, zaraz – powiedział. – Ściągasz mnie tu, żebym zobaczył, jak znany biznesmen wręcza łapówkę gościowi, który go szantażuje, łapówkę wysokości… ile to było, dziesięć tysięcy miesięcznie? W rozmowie z gościem wspominasz o Lillian. Wspominasz o… – Przerwał, a po chwili jego twarz bardzo powoli zaczął rozjaśniać uśmiech. – O cholera. Powiedziałeś „Eddie”. Ten truposz, którego zwłoki mafia wpakowała w samochodzie w biuro Sheffa. Eddie jakiśtam. I ty mi mówisz, że nic mi nie opowiesz? Roześmiał się. Ja nie. – Dwadzieścia cztery godziny – powiedziałem. – Niby, kurwa, na co? – Lillian jest w to w jakiś sposób zamieszana, Carlon. Jeżeli cokolwiek opublikujesz, ona może to przypłacić życiem. Chwilę się nad tym zastanawiał. – Co jeszcze dostanę? Byłem zmęczony i poirytowany. Podszedłem o krok bliżej, wziąłem jego krawat między dwa palce i zacząłem go sobie oglądać. – Moje nazwisko na liście świątecznej – przypomniałem mu. Carlon się zawahał. Jego oddech zrobił się tak płytki, że nie czułem nawet czosnku. Jasnoniebieskie oczy wpatrywały się we mnie nieruchomo, z wyrachowaniem. Równie dobrze moglibyśmy omawiać szczegóły transakcji biznesowej. W końcu wzruszył ramionami. – Jak już wspomniałem wcześniej, ja tylko próbuję pomóc. Skinąłem głową, przełknąłem resztki big red tequili i wrzuciłem butelkę do samochodu Carlona. – No wiem, Carlon, no wiem.

36 Była północ, kiedy opuściliśmy z Maią Blue Star. Jako że żadne z nas nie jadło od sześciu godzin, a większość miasta już spała, wraz z gorzką pigułką musiałem przełknąć trzy taquitos z chorizo i jajkiem w Taco Cabana. Przynajmniej nie zniżyłem się do tego, aby spróbować oferty różowo-neonowych sieciówek. Zawiozłem Maię do pierwszej cocina na San Pedro i Hildebrand, zapadłej drewnianej chaty, która w żaden sposób nie kojarzyła się z prężną franczyzą, która z niej wyrosła. – Dlaczego jest pomarańczowa? – zapytała Maia stojącego za kontuarem kucharza. Zdecydowała się jak zwykle na swoją ulubioną potrawę, czyli huevos rancheros. Na talerzu wznosiła się góra jajek i pico de gallo, fasoli, domowej roboty tortilli i sosu. Kucharz zmarszczył brwi, nie rozumiejąc pytania. Próbowałem wytłumaczyć Mai, na czym polega przewaga kuchni teksańsko-meksykańskiej nad kalifornijsko-meksykańską. Odżyło we mnie poczucie, że jestem u siebie w domu, kiedy zwróciłem się do kucharza i powiedziałem mu po hiszpańsku: „Ona nie rozumie, dlaczego potrawa wygląda inaczej. Wyjaśniłem jej, że ma więcej sera, więcej smalcu w fasoli”. Popisywałem się znajomością słówek. Kucharz ziewnął. – Albo jesteś Kalifornijczykiem, albo jakimś pieprzonym Kubańczykiem. Nikt nie mówi habichuelas na frijoles. Zawstydzony umilkłem, zanotowałem sobie w pamięci tę lukę w moim słownictwie i powróciłem szybko do pochłaniania mojego stosu tacos. – Co powiedział? – zapytała Maia. – Powiedział, że masz się zamknąć i jeść, chyba że nie wiesz, co dla ciebie dobre. Usiedliśmy pod wiatrakami na patio i odprowadzaliśmy wzrokiem miejskie autobusy, które od czasu do czasu przejeżdżały powoli opustoszałą ulicą. Jakiś bezdomny przystanął na chwilę, aby ponapawać się widokiem naszego śródnocnego śniadania. Był ubrany w powycierany, brązowy strój kowboja łącznie z pasem na naboje i pistoletem zabawką. Wzrok miał rozbiegany i zamglony. Oddałem mu

swoje ostatnie taco. Wyszczerzył zęby jak pięciolatek i podreptał dalej. Rozmyślałem o Lillian, o tym, w jaki sposób się zachowywała i co mówiła na dzień przed zniknięciem. Kiedy jednak próbowałem przywołać z pamięci jej twarz, zlewała się ze swoimi młodszymi, szesnasto- i dziewiętnastoletnimi wersjami. Wystraszyło mnie, jak szybko rozpływa się w niewyraźne wspomnienie. Mogłem sobie wmawiać, że dobrze ją znam, ale w rzeczywistości nie potrafiłem nawet odgadnąć, co robiła przez ostatnich kilka lat. Musiałem brać pod uwagę, że mogła być zamieszana w to wszystko, może nawet poważnie zamieszana. Rok wcześniej poprosiła sąd o ochronę przed Karnauem, ale niewiele później wróciła do prowadzonej przez nich wspólnie galerii. Na wiosnę zakończyła związek z Danem Sheffem, a kilka dni później odnowiła kontakt ze mną. Sprowadziła mnie z powrotem do miasta, powiedziała, że mnie kocha, dała mi coś, za co inni ludzie byli gotowi się pozabijać, a potem zniknęła. Zwinąłem folię aluminiową po moim taco i cisnąłem ją do beczki na śmieci. Próbowałem skoncentrować uwagę na słowach granej przez mariachi piosenki, która leciała w radiu w kuchni. Maia od dłuższej chwili wyraźnie mi się przyglądała, rozmyślając o tym samym. Jej łagodna twarz wyrażała rezygnację. – Musimy poznać prawdę – powiedziała. – Musisz spojrzeć na nią oczami innego człowieka, Tres. Wzięła mnie za rękę. Wpatrywałem się w San Pedro, potem poinstruowałem Maię, jak dojechać do domu Lillian na Acacia Street. Conjunto i piwo wciąż lały się szerokim strumieniem u Rodriguezów, kiedy mijaliśmy ich dom. Okna ponownie były podświetlone na pomarańczowo. Krzyki i brzęk tłuczonego szkła świadczyły o tym, że w sąsiednim domu trwała ożywiona rodzinna dyskusja. Maia zaparkowała buicka za rogiem w bocznej uliczce. Przeszliśmy kawałek dalej i wślizgnęliśmy się na tyły domu Lillian. Tylnych drzwi nie zasłaniała taśma policyjna, nie dostrzegłem też innych śladów obecności policji. W dwie minuty uporaliśmy się z zasuwką w oknie sypialni dla gości i weszliśmy do środka. Pięciokilogramowy pęk kluczy Mai po raz kolejny okazał się użyteczny. Poza szwajcarskim scyzorykiem, minizbiorniczkiem na kapsaicynę i kluczami do większości drzwi zachodniego świata nosiła w torebce długopis-latarkę na tego rodzaju okazje jak włamania w przyjaznych zamiarach. W cienkim snopie światła latarki salon Lillian wyglądał

dokładnie tak samo jak wtedy, gdy opuszczałem go tydzień wcześniej – zdemolowany, ale nie w sposób, który wzbudzałby niepokój. A przynajmniej nie w sposób, który wzbudzałby niepokój we mnie. – Fuj! – szepnęła Maia. – Czy tu tak zawsze jest? – Tak – odpowiedziałem, po czym dodałem z wahaniem: – Chyba. Sam nie wiem. Drzwi z moskitierą w domu Rodriguezów skrzypnęły. Usłyszeliśmy pisk szczeniaka, którego ktoś wykopał na zewnątrz. Kobiecy głos zaklął po hiszpańsku: „Sam sobie karm tego cholernego psa”. Męskie głosy się roześmiały. Ktoś podkręcił basy. – Chyba nie musimy szeptać – zauważyłem. – Moglibyśmy się tu uczyć tańcowania w chodakach, a Rodriguezowie niczego by nie usłyszeli. Zaczęliśmy od sprawdzenia komputera Lillian. Znaleźliśmy niedokończony arkusz kalkulacyjny związany z działalnością galerii, kilka listów biznesowych napisanych w edytorze tekstu, kilka standardowych programów. Na biurku leżały tylko puste płyty CD. Nie miała ich czytnika, a tym bardziej nagrywarki. Z komputera dowiedzieliśmy się tylko, że galeria Hecho a Mano zarabiała tak niewiele pieniędzy, że nie warto było tego odnotowywać. W kącie głównego pomieszczenia stała tablica i półka na książki zrobiona z pustaków, które pamiętały jeszcze nasze studenckie czasy. Zaczęliśmy wyciągać kolejno wszystkie książki, od tych poświęconych O’Keefemu do tych o Chriście, nieprzeczytane podręczniki z zapomnianymi ususzonymi kwiatami w środku, pięć czy sześć roczników „Sunset” i „Texas Monthly”, wszystkie pachnące stęchlizną i perfumami Halston. W końcu Maia otworzyła biały album fotograficzny i oświetliła latarką pierwszą stronę. W słabej żółtej poświacie zobaczyliśmy wpatrzonych w obiektyw Lillian i mnie. Ja miałem na sobie smoking; ona czerwone jedwabne kimono zarzucone na czarny kostium. W ręku trzymała pawie pióro. Strój ten był oczywiście prezentem od mojej matki, aktem zemsty, jako że wybieraliśmy się z Lillian na przyjęcie z okazji sześćdziesiątych urodzin ojca. Byłem wtedy na pierwszym roku studiów. Chciałbym móc powiedzieć, że pamiętam dalszą część tamtego wieczoru. Prawda była taka, że nie pamiętałem. Wpatrywałem się w swój pewny siebie, bardzo młodzieńczy uśmiech, we wpatrzoną we mnie Lillian, która stała z głową lekko przechyloną w stronę mojego ramienia. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, że kiedyś brałem w tym udział. Maia szybko przewróciła stronę – zdjęcia rodziny Lillian, kilka naszych, stare

i wyblakłe, jakieś obrazy Lillian. Zamknęła album. – Nic tu nie ma – szepnęła. Wstała. Poszedłem za nią do sypialni. Przyświecając sobie latarką, zaglądała do białego wiklinowego wózeczka Lillian. Był wyłożony czerwonym bawełnianym kocem w kratę i wypełniony rzędami małych porcelanowych lalek. Od czasów szkoły średniej wózek ten stał w sypialni Lillian, gdziekolwiek akurat mieszkała. Pamiętam, jak ogarnęła mnie nerwowość, kiedy pierwszy raz całowaliśmy się na jej łóżku, a za jej głową miałem widok na wszystkie porcelanowe laleczki. – Należą do mojej matki – roześmiała się wtedy Lillian, gryząc mnie w ucho. – Rodzinna pamiątka, Tres. Nie mogę się ich pozbyć. Przejechałem ręką po bawełnianym kocu w kratę. Wyczułem niewielkie wybrzuszenie. Coś było pod spodem. Dziesięć listów ze stemplem poczty San Francisco, każdy starannie złożony i wsunięty z powrotem do koperty. Zanim odłożyłem je na miejsce, Maia wzięła listy ode mnie, zauważyła adres nadawcy, po czym rzuciła je delikatnie na kolekcję lalek. – A więc na to poszły wszystkie moje znaczki – powiedziała. Odwracając się, poświeciła mi latarką prosto w oczy. Próbowałem sobie wmówić, że doszło do tego przez przypadek. Po kilku minutach przetrząsania łazienki Maia znalazła pudełko po cygarach pełne najróżniejszych rupieci – klamek, gumek recepturek, biżuterii i dość dużego pierścionka zaręczynowego z diamentem. Maia dokładnie mu się przyjrzała. – Słusznie zakładam, że akurat tego nie wysłałeś pocztą? – powiedziała w końcu. Wpatrywałem się w pierścionek, myśląc o tym, ile lat musiałbym przepracować, żeby zarobić na coś takiego, zakładając w ogóle, że dostanę jeszcze kiedykolwiek jakąś pracę. Maia doskonale kontrolowała wyraz twarzy, ale po chłodnej zaciętości, jaka wyzierała jej z oczu, domyśliłem się, że rozważa, w której części mojej twarzy powinna osadzić pierścionek zaręczynowy. Czułem się dziwnie, siedząc na podłodze w sypialni Lillian i mierząc się na spojrzenia z dawną ukochaną w świetle jej długopisu-latarki. Potem rozległa się syrena policyjna. Wyła kilka przecznic dalej i prawdopodobnie nie miała z nami nic wspólnego, ale przypomniała nam, gdzie się znajdujemy. Dziesięć minut później siedzieliśmy z powrotem w buicku Mai, zmierzając do Monte Vista. Dopóki nie dojechaliśmy do zapory Olmos, nie odzywałem się, jeśli

nie liczyć wskazówek dotyczących trasy. – Zaczekaj. Zatrzymaj się – powiedziałem wtedy. Maia zmarszczyła brwi. Spojrzała na wąską drogę. Po obu stronach teren opadał ostro w kierunku położonego trzydzieści metrów niżej dna doliny. – Gdzie niby mam się zatrzymać? – Gdziekolwiek. Wysiadłem i oparłem się o maskę buicka, która była tylko niewiele cieplejsza od powietrza. Tamtej nocy nad miasto nie nadciągała burza. Niebo było czyste i pomarańczowe od świateł, a jedyne widoczne gwiazdy znajdowały się dokładnie nad naszymi głowami. Nie byłem pewien, dlaczego chciałem ponownie doświadczyć tego miejsca, tym razem bez kojącego towarzystwa butelki tequili, ale jednocześnie nie byłem gotowy, żeby wrócić do domu – gdziekolwiek, do cholery, miałby się on znajdować. Maia wysiadła z samochodu, początkowo niepewna, co ma robić. Usiadła obok mnie i spojrzała tam, gdzie ja patrzyłem. – Często wpatrywałam się w gwiazdy na wsi, po tym jak mój ojciec odszedł. „Odszedł” – wciąż tak to nazywała. Próbowałem ją sobie wyobrazić jako sześcioletnią dziewczynkę, płaczącą, kiedy czerwonogwardziści wyciągali jej ojca z domu na reedukację. Próbowałem ją sobie wyobrazić jako nastolatkę, zanim sama została poddana reedukacji przez swojego wujka, wywieziona do Ameryki, podczas gdy reszta rodziny pozostała i przyszło jej ponosić konsekwencje wyjazdu Mai. Był to odwrotny problem niż ten z Lillian, która zawsze ukazywała mi się w przeszłych wcieleniach. Mai nie potrafiłem sobie wyobrazić inaczej niż taką, jaka była obecnie – zmysłową, dorosłą, o manierach wygładzonych niczym drzewo tekowe. – W mojej wiosce pod Shaoxing – ciągnęła ze smutnym uśmiechem – rosła wielka, stara śliwa, na którą lubiłam się wdrapywać. Spoglądałam w górę na te miliony gwiazd i im zazdrościłam. – Rozumiem – powiedziałem. Pokręciła głową. – Nie. Zazdrościłam im, ponieważ było ich tak niewiele. Często marzyłam sobie, że żyję w niewielkiej społeczności, że jestem jak one pojedyncza i milcząca, a od najbliższej osoby dzieli mnie kilka cudownych centymetrów. Tylko Chińczyk potrafi zrozumieć sens miliarda, Tres, i tylko Chińczyk potrafi docenić liczbę zero.

Chciałem zaoponować. Spojrzałem na twarz Mai i zobaczyłem, że siłą powstrzymuje płacz. Myślałem o śmierci, o braku, o wspomnieniach równie zamglonych i bolesnych jak kac po tequili. Nawet zupełnie na trzeźwo nie potrafiłem zrozumieć, po co wróciłem do domu, ale przyszło mi do głowy, że całkiem nieźle potrafię docenić liczbę zero. Zanim Maia zdążyła wstać i odejść, tym razem może na zawsze, położyłem rękę na jej karku i bardzo delikatnie przyciągnąłem ją do siebie. Zapora była niemal zupełnie opustoszała, ale zanim ponownie otworzyłem oczy, obok nas przejechały chyba ze dwa samochody. Jeden nas otrąbił, ktoś obrzucił nas wyzwiskami, które ucichły wraz ze znikającymi w ciemności tylnymi światłami. Przyciśnięte do mojego policzka powieki Mai wciąż były wilgotne. Nie odezwała się ani słowem, tylko pokierowała moją rękę pod swoją bluzkę, a potem w górę pleców. Skórę miała zimną. Sunąłem palcami po wypukłości kręgosłupa, aż dotarłem do łopatek. Potem jednym ruchem rozpiąłem jej biustonosz. Zaśmiała się niepewnie, przerywając chwilę milczącego płaczu. – Musiałeś być postrachem w szkole średniej – szepnęła mi do ucha. – Teraz jestem postrachem – powiedziałem, ale stłumionym głosem. Obejmowałem ją pod bluzką i zsunąłem się w zapach bursztynu i słonawy smak skóry, dziękując Bogu i fabryce w Detroit za szeroką i gładką maskę buicka.

37 O pierwszej trzydzieści w nocy jedynym źródłem światła w San Antonio były uliczne latarnie, gwiazdy i telewizor właściciela mojego mieszkania. Spojrzałem do góry na jedno niebieskie oko w sparaliżowanej twarzy domu pod numerem dziewięćdziesiątym. Ciekawe, cóż takiego mogło iść w telewizji. A może ponieważ Gary przysypiał przez cały dzień, nigdy nie zapadał w prawdziwy, głęboki sen. Jeżeli mnie pamięć nie myli, coś podobnego powiedział Abraham Lincoln. Nie jestem pewien, czy czułem się gorzej czy lepiej w towarzystwie Mai, która wtulona we mnie zmierzała w kierunku ganku, obejmując mnie rękami w pasie. Prawdę mówiąc, w tamtej chwili pragnąłem tylko wyłożyć się na futonie i zapaść w śpiączkę. Musiałem zmienić plany, kiedy się okazało, że futon jest już zajęty. Powinienem był się tego domyślić, kiedy Robert Johnson nie ofuknął mnie w drzwiach. Pierwsza niebezpieczeństwo wyczuła chyba Maia. Zamarła z ręką wyciągniętą w kierunku włącznika światła, zanim jeszcze usłyszałem trzask odbezpieczanego pistoletu. – Wszystko na podłogę przed wami – powiedział ktoś. Snop światła latarki, który uderzył nas po oczach, nie wydobywał się z długopisu zabawki. Zmrużyłem oczy oślepiony. Uniosłem ręce. Maia upuściła torebkę. Jej pęk kluczy uderzył o podłogę z siłą małej kuli do gry w kręgle. – Dobrze. – Głos zaczynał mi się wydawać jakby znajomy. – Klęknijcie. Klęknęliśmy. – Zamierzasz pasować nas na rycerzy, kolego? – zapytałem. – Do tego zazwyczaj jest potrzebny miecz. Powietrze się poruszyło. Być może uchyliłbym się przed kopniakiem, gdybym nie był tak zmęczony i oślepiony. Zdążyłem tylko odwrócić dopiero co naprawione zęby, aby uchronić je przed ponownym połamaniem. Stopa naszego gościa odcisnęła doca maartena na moim policzku. Udało mi się podnieść na kolana, nie krzycząc z bólu. Chyba nie miałem złamanej kości policzkowej, ale wszystko stało się rozmyte. Pomyślałem, że lewa strona mojej twarzy będzie rano przypominała

zgniłego pomidora. – To raz – powiedział. Potem włączył światła. Rudzielec trzymał kolta kaliber .45 w lewej ręce, ponieważ prawą, którą złamałem mu pod Hung Fong tydzień wcześniej, miał w gipsie. Wyglądał tak, jakby od tamtego spotkania nie golił się, nie spał ani nawet się nie kąpał. W jego oczach palił się już lont, z czego wywnioskowałem, że w swoim wnętrzu zdążył wyciągnąć zawleczkę, po czym uznał, że równie dobrze może zaczekać w tym miejscu, aż wybuchnie. – Powiedz nam, czego chcesz – poprosiła Maia. Przemówiła do niego w ten sposób, w jaki zwróciłaby się do szalejącego z rozpaczy klienta. Byłem pewien, że strategia ta będzie równe skuteczna jak w przypadku Beau. Tyle że tym razem chyba podziałała. Rudy opuścił nieco pistolet. Nie spuszczał mnie z oka. – Dobrze wiecie – powiedział. – Tylko mi, kurwa, nie próbujcie wmawiać, że jej tu nie ma. Nie chcielibyście się przekonać, co się stanie, kiedy powiem: „To dwa”. Zacząłem się zastanawiać, czy to możliwe, że jego oczodoły naprawdę są takie ciemnoniebieskie. Twarz wydawała się tak stara i trędowata, że naszły mnie wątpliwości, czy rzeczywiście jest tą samą osobą, która zaatakowała mnie w poprzedni wtorek. Zasygnalizowałem, że zamierzam sięgnąć do kieszeni w koszuli, następnie dwoma palcami wyciągnąłem płytę, którą dostałem od Garretta. Rzeczywiście znajdowały się na niej poszatkowane fotografie – zdjęcia z ostatniej wyprawy wędkarskiej Garretta z lokalną sekcją Hell’s Angels z Nowego Meksyku. Rzuciłem ją pod nogi Rudego. – Ciężki tydzień? – zapytałem. – Tres, zamknij mordę – syknęła Maia. Rudy stanął przed nie lada problemem. Miał tylko jedną sprawną rękę, więc nie mógł jednocześnie podnieść płyty i trzymać rewolweru. Machnął lufą w stronę Mai. – Wstawaj. Kazał jej podnieść płytę i podejść. Cały czas mierzył jej z kolta w klatkę piersiową, więc w razie czego nie mógłby spudłować. Nie sądziłem, aby Maia zamierzała próbować jakichkolwiek sztuczek, wątpiłem zresztą, czy byłbym w stanie jej pomóc. Mimo to uważnie przyglądałem się jej ciału, szukając jakichkolwiek oznak wzrostu napięcia. Nic takiego się nie wydarzyło. Wsunęła płytę do kieszeni marynarki Rudego, potem ponownie uklęknęła. Wyglądało na to, że z Rudego uszło trochę pary i znajdował się tuż poniżej stanu wrzenia.

– Dobrze. Powróżyć ci z fusów, Navarre? – Częściej niż raz w miesiącu przynosi pecha – powiedziałem. Zaśmiał się, choć wyglądało to raczej jak krótki skurcz twarzy. – Nikt nikomu nie złamie dziś ręki. Nikt nie napisze żadnej popierdolonej wiadomości na koszuli ani nie wpakuje mi łokcia w twarz. – Zgoda – skinąłem głową. Kątem oka zerknąłem na Maię. Zgodnie wypatrywaliśmy oznak, że Rudy będzie zamierzał nas zabić. Dopóki podtrzymywaliśmy rozmowę, nic nam nie groziło, ale cisza trwająca dłużej niż cztery sekundy oznaczała, że wystrzeli. Wiedzieliśmy, że gdyby do tego doszło, rzucimy się na niego. Jedno z nas na pewno zginie, ale może dzięki temu nie zginiemy oboje. – Oberwaliście kiedyś z black talona? – zapytał. – Raz. O mały włos – odpowiedziała Maia. – Paskudne skurwiele – ciągnął, spoglądając na mnie, jakbym to ja odpowiedział, a nie Maia. Rudy próbował podrapać się po twarzy, ale przypomniał sobie, że trzyma pistolet. Chyba dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że jest równie pijany jak zdesperowany. Wiedziałem zatem, że będzie odrobinę wolniejszy, co jednakowoż niespecjalnie mnie uspokoiło, ponieważ znajdowałem się w odległości metra od kolta kaliber .45 naładowanego black talonami. – Kiedy wybuchną, z twojej klatki piersiowej mało co zostanie, wiesz? – mówił. – Zostaje po nich skurwysyńsko rozpieprzona dziura. Kiedyś widziałem gościa, który oberwał nimi od policji. Wrzeszczał tak głośno, że płuca wyszły mu przez gardło. Skinąłem głową. – Czyli nie działają tak szybko jak kulka między oczy? Podziałało to na niego jak płachta na byka. Wycelował kolta w moją głowę. – To co, czas przejść do rzeczy – zapowiedział, jakby kończył zagrzewać drużynę do walki przed meczem. – Oddamy to, komu trzeba, ja będę mógł wynieść się z tego miasta, a wam może uda się to jakoś przeżyć. Żadne z nas nie kupiło tego tekstu, nawet Rudy. Wzruszył ramionami. – Jeżeli to nie jest prawdziwa płyta, będziemy mieli znacznie więcej zabawy. Twoja pani będzie miała znacznie więcej zabawy. Patrzyłem na niego, starając się sprawiać wrażenie osoby skłonnej do współpracy, a jednocześnie nieporuszonej. Zważywszy na to, jak moja twarz musiała się wykrzywiać po rozkwaszonej stronie, przypominałem

pewnie Garfielda na kacu. – Pracowaliście z Eddiem dla Sheffa – zauważyłem. – To do niego jedziemy? Ten pomysł tak rozbawił Rudego, że postanowił mnie ponownie kopnąć, tym razem w brzuch. Kiedy kilka stuleci później wydobyłem twarz z dywanu, zobaczyłem nad sobą półtora uśmiechniętego rudzielca z pistoletami. – Jeżeli tylko nie masz więcej pytań, idziemy. Wsiedliśmy do samochodu Mai. Cokolwiek Gary Hales oglądał w telewizji, najwyraźniej było to bardziej interesujące od prozaicznego widoku porywacza prowadzącego dwoje ludzi na muszce. Nawet nie wyjrzał przez okno. Ja odgrywałem rolę szofera. Rudy usiadł z tyłu, mierząc jakby od niechcenia czterdziestkąpiątką w głowę Mai. Z Eisenhower skręciliśmy na odcinek autostrady prowadzącej do Austin. W ciągnących się wzdłuż niej dawnych centrach handlowych mieściły się teraz sklepy z wyrobami tytoniowymi, okratowane lombardy i sklepy monopolowe, salony piękności z wyblakłymi fotografiami modelek z upiętymi wysoko włosami na wystawach. Co kilka sekund zerkałem na Rudego we wstecznym lusterku i obserwowałem jego opadające powieki. W pewnej chwili broda opadła mu o kilka centymetrów. O mało co nie przystąpiłem do działania, ale zanim zdążyłem zdjąć rękę z kierownicy, poczułem lufę kolta w uchu. – Nawet nie próbuj – powiedział. Z jego głosu zniknęła senność. Uśmiechnąłem się do lusterka i skoncentrowałem się na prowadzeniu samochodu. Musiała być druga w nocy. Pijacy zaczynali się wytaczać z tawern w rodzaju Starz N Barz albo Come On Inn. Odszukiwali swoje samochody i kładli się w nich spać, aby przeczekać te nieznośne sześć godzin do ponownego otwarcia barów. Członkowie gangów motocyklowych gromadzili się na parkingach – niewidzialni, jeśli nie liczyć okazjonalnych odblasków światła na metalowych częściach harleyów i pomarańczowych końcówek jointów. – Następna w lewo – poinstruował mnie Rudy. Minęliśmy rząd mieszkalnych przyczep kempingowych i zajechaliśmy pod miejsce, gdzie na siatce zakończonej drutem kolczastym widniał wykonany ze sklejki szyld z napisem: „Szczęśliwa Przystań”. Żwir, płachty blachy falistej i połamane meble ogrodowe, którymi było zawalone podwórko, wskazywały na coś zupełnie innego.

Przed domem stało pięć innych samochodów, wszystkie w różnych stadiach rozkładu. Podwórko oświetlała pojedyncza żółta lampa robocza przywieszona na gałęzi uschniętego wiązu. Podałem kluczyki do buicka Rudemu, a on i Maia wysiedli w pierwszej kolejności. Podeszliśmy do trzeciej przyczepy, pokrytego wgnieceniami biało-zielonego metalowego kanistra, który przypominał gigantyczne pudło na kapelusze. Rudy otworzył drzwi, po czym machnął bronią, nakazując mi wejść do środka. Tym razem wiedziałem, że coś jest nie tak, w chwili gdy poczułem na twarzy powietrze wypełniające wnętrze. Było tam zimno jak w chłodni na mięso, a śmierdziało równie paskudnie: schłodzonymi resztkami mięsa, których woń dominowała nad zapachem bourbona i papierosów. W środku panowały ponadto absolutne ciemności, jeśli nie liczyć żółtego kwadratu światła wpadającego przez otwarte przez nas drzwi. Gdzieś na prawo naokienny klimatyzator kaszlał i świszczał, utrzymując temperaturę w pomieszczeniu poniżej piętnastu stopni. Próbowałem nie zwymiotować. Wszedłem do środka i zacząłem mówić, jakby w środku rzeczywiście ktoś się znajdował. – Kopę lat – rzuciłem w ciemność. Maia weszła za mną i skręciła w lewo. Ja ruszyłem w prawo i niemal potknąłem się o coś miękkiego i mokrego. Osunąłem się wzdłuż taniej boazerii. Poczułem, jak kilkadziesiąt drzazg wbija mi się w ramię. Zmusiłem się do pozostania w bezruchu. Rudy szedł zaraz za nami, ale teraz to on był oświetlony, a my skryliśmy się w ciemności. Już po dwóch, trzech sekundach zorientował się, że coś jest nie w porządku, i postanowił podziurawić ciemność pociskami ze swojego kolta. W tym samym momencie obie stopy Mai trafiły go w rzepkę pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. Chrząstka chrupnęła jak seler naciowy. Rudy, lecąc do przodu, zrobił półmetrową dziurę w dachu przyczepy. Zanim zdążył wystrzelić ponownie, tym razem celniej, zamknąłem jego zdrowe przedramię w pozycji „grania na biwie”. Nazwa wzięła się stąd, że kiedy przekręca się dwie kości przedramienia w przeciwne strony, to po pewnym czasie pękają, wydając dźwięk przypominający brzdęknięcie struny chińskiej lutni. A przynajmniej tak twierdził Sifu Chen. Na moje ucho brzmiało to bardziej jak instrument perkusyjny. Rudy wrzasnął i upuścił broń, ale na ziemię powalił go dopiero podwójny cios kantem dłoni w szyję tuż pod podbródkiem. Zaraz potem zlał się z włochatym dywanem i zaczął chrapać.

Maia kucała z czterdziestkąpiątką Rudego. Zamknęła nogą drzwi do przyczepy. Zamarliśmy na kilka minut, wsłuchując się w zawodzenie klimatyzatora, po czym zacząłem obmacywać ścianę w poszukiwaniu włącznika światła. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem po jego zapaleniu, był kolor mojej dłoni. Potem to, na czym siedziałem. Wcześniej podejrzewałem, sądząc po tym jak się pode mną uginało, że jest to materac do łóżka wodnego, ale łóżka wodne nie są pokryte niebieskim jedwabiem i nie mają siwych włosów. Wstałem, odwróciłem się, po czym moja twarz wykrzywiła się równie mocno jak twarz trupa. Jeżeli Terry Garza chciał się tam z nami zobaczyć, przybył na spotkanie o cztery godziny za wcześnie. Krew wypłynęła mu z szyi tak szerokim strumieniem, że krzepnąc, rozkwitła w wielką, groteskową różę. W środku sterczał patyk do anticucho, którym dokonano nakłucia. Próbowałem przypomnieć swojemu żołądkowi, że jego miejsce jest we wnętrzu jamy brzusznej, a nie w moich ustach. Nie chciał mnie słuchać. „Odwróć wzrok” – napomniałem się w myślach. Omiotłem spojrzeniem sofę w kwiatki, z której stoczył się Garza, goły materac w przeciwległym kącie pomieszczenia, trzy puste puszki po piwie pobrzękujące na klimatyzatorze. Poza tym przyczepa była zupełnie pusta. Maia otrząsnęła się szybciej ode mnie. Bez słowa odebrała swoje klucze i torebkę Rudemu, po czym zgasiła światło. Pomagając sobie latarką i chusteczką, zaczęła obszukiwać ciało Garzy, zaglądając do kieszeni, sprawdzając jego ręce i stopy. Twarz Garzy zastygła w wykrzywionej, niemal zdumionej minie. Jego oczy wpatrywały się w postrzępiony świetlik, który Rudy zrobił w dachu. W tamtej chwili Garza sprawiał wrażenie osoby, która jeszcze mniej rozumie sytuację ode mnie. – Nie licz na zbyt wiele – poradziłem mu. Garza nie mógł już liczyć na nic. Jeżeli ktokolwiek w Szczęśliwej Przystani usłyszał strzały i w ogóle się nimi przejął, to chwilowo nie dawał o sobie znać. Mimo to mój wewnętrzny zegar podpowiadał, że czas na ewakuację minął. Korzystając z latarki Rudego, obejrzałem szybko kuchnię, tymczasem Maia kontynuowała oględziny trupa. Pod wkładką na sztućce w lewej szufladzie znalazłem zawartą sześć miesięcy wcześniej umowę najmu na Terry’ego Garzę z Sheff Construction.

Kiedy wróciłem do głównego pomieszczenia, Maia oglądała fotografię, którą znalazła u truposza. Gdy wyrwałem ją z zamyślenia, pokazując umowę najmu, spojrzała na mnie z niezadowoleniem. – Jesteśmy u Garzy – wyjaśniłem. Podniosła wzrok, skinęła głową, jakbym powiedział coś zupełnie nieistotnego, po czym ponownie spojrzała na fotografię. – Co jest? – zapytałem. – Przepraszam – odezwała się w końcu. – Może powinieneś opowiedzieć mi więcej o morderstwie twojego ojca. Podała mi zdjęcie. Było niemal identyczne jak to, które widziałem w portfolio Karnaua, ale tym razem twarz jasnowłosego mężczyzny była zwrócona w stronę aparatu. Nadal nie potrafiłem go rozpoznać. Dwie brakujące postacie stały nieco bliżej. Na odwrocie napisano czarnym piórem „21/6”. – Rachunek za zeszły miesiąc od pana Karnaua – powiedziałem. Maia zaczęła nadawać po mandaryńsku na moją ignorancję. – Po raz kolejny zmylił cię zarost na twarzy. Przyjrzyj się kościom policzkowym, oczom. Spojrzałem uważniej na twarz jasnowłosego mężczyzny. Była szczupła, z głęboko osadzonymi oczami i krzywym nosem. Gładko ogolony, krótkie przylizane włosy. Wyobraziłem go sobie z dłuższymi, kręconymi włosami i ciemniejszym zarostem. Nagle zrozumiałem, czego dotyczył szantaż. Odkrycie trudno było nazwać optymistycznym. – Randall Halcomb – powiedziałem. – Ze swoimi zabójcami – przytaknęła Maia.

38 Przez resztę nocy nie zmrużyłem oka. O świcie leżałem na futonie, starając się zapamiętać dokładnie sufit i marznąc od oddechu Mai, który skraplał się na mojej skórze. W końcu wyślizgnąłem się spod jej ramienia i wstałem. Robert Johnson wyglądał na zdumionego faktem, że tym razem to ja pierwszy wstałem z łóżka. Natychmiast zaczął się rzucać na moje nogi, próbując mnie zablokować, kiedy zmierzałem w stronę kuchni. Ofuknąłbym go, ale wiedziałem, że odfuknąłby na tyle głośno, aby obudzić Maię. Przeszedłem przez pokój, wyrównując stolik kawowy, podnosząc z ziemi ubrania i odkładając jakieś czytadła na kuchenny blat. Niezdarnie włożyłem jakąś bieliznę i chwilę stałem przed lustrem w łazience, wyjmując drzazgi z ramienia, a potem nałożyłem kolejną porcję merkurochromu na rozkwaszony policzek. – Ale z ciebie przystojniak – powiedziałem do swojego odbicia. Robert Johnson, przyglądający mi się z klapy sedesu, ziewnął. Włożyłem szorty i bluzę, po czym przez dobre dwie godziny ćwiczyłem tai-chi na tylnym ganku, rozpoczynając od niskiej pozycji, aby przymusić mięśnie do pracy za pomocą terapii wstrząsowej. Po jakimś czasie uda i łydki rozsupłały się i zrobiły tak mokre od potu, że nawet komary przestały się nimi interesować. Poczułem powracającą formę akurat wtedy, kiedy okolica zaczęła się budzić do życia w niedzielny poranek. Dwie pary oczu pojawiły się znów w oknie na piętrze po drugiej stronie uliczki i wpatrywały się we mnie przez rolety. Kobieta mieszkająca w sąsiednim domu wyszła na patio z gazetą. Tym razem ledwie na mnie spojrzała. Kubek z kawą trzymała mocno w dłoni. Poprawiła szlafrok frotté. Potem uśmiechnęła się szelmowsko i wypuściła na dwór małe stado piesków chihuahua. W czasie wykonywania ostatniego zestawu ćwiczeń przeszkadzały mi zza siatki, ujadając nieustająco i podskakując w powietrze jak rząd niezmordowanych meksykańskich skaczących fasolek. W tym czasie matka czytała im na głos artykuł Roddy’ego Stinsona, powtarzając co zabawniejsze fragmenty. Starałem się być wdzięczny za wyzwanie, jakie stawiała przed moją koncentracją. Myśl o nicości, Navarre. Błękitna woda przesączająca się

powoli przez twoje ciało. Wzmacniaj swoją chi. Tamtego poranka jedyną rzeczą, jaką zdołałem w sobie wzmocnić, był ból głowy. Chciało mi się też sikać, jakbym był koniem wyścigowym. Przeprosiłem w myślach Sifu Chena i wszedłem do środka. Maia zaparzała resztkę kawy Peet. Jej włosy były przewiane na jedną stronę głowy, jakby skończyła właśnie spacerować po plaży. Miała na sobie mój ostatni czysty T-shirt. Podniosła wzrok, uśmiechnęła się, a ja na chwilę zapomniałem o ciałach nieżywych ludzi. Ale tylko na chwilę. – Wyglądasz koszmarnie, Navarre. A w nocy o mały włos nie wykończyłeś takiej jednej biednej dziewczyny. – Zawsze nieźle mi idzie w łóżku, jak ktoś mnie wcześniej spierze na kwaśne jabłko. – Postaram się o tym pamiętać. – Przyciągnęła mnie za gumę moich szortów i dała mi całusa. Skrzywiłem się. – A skoro już mowa o zeszłej nocy… – powiedziałem. Nie przestała się uśmiechać, ale lekko posmutniała. – Daj sobie z tym na chwilę spokój, Tex. Okej? Usiadłem z kawą przy blacie, odepchnąłem zadek Roberta Johnsona sprzed mojej twarzy i spojrzałem na czterdziestkępiątkę, którą Maia zabrała Rudemu, stos pięćdziesiątek, które ja zabrałem Beau Karnauowi, i wymiętą fotografię Randalla Halcomba, którą znaleźliśmy przy zwłokach Terry’ego Garzy. Nie podobały mi się związki między różnymi wątkami sprawy, które zaczynałem powoli dostrzegać. Dziesięć lat temu mój ojciec w jakiś sposób dowiedział się o zmowie mającej doprowadzić do ustawienia przetargu na budowę Travis Center. Zanim zdążył upublicznić sprawę, ludzie stojący za tą operacją posłużyli się Randallem Halcombem, aby uciszyć szeryfa. Potem, zanim FBI zdążyło namierzyć Halcomba, jego pracodawcy uciszyli również jego. Wymieniliśmy z Maią spojrzenia. – Pierwsza zasada płatnego morderstwa – powiedziałem – to zabić zabójcę. Maia spojrzała na mnie pytająco. – A Beau Karnau akurat znajdował się w pobliżu z aparatem fotograficznym… w odpowiednim miejscu, na odpowiednim polu, w środku odpowiedniej nocy. Coś dużo tych zbiegów okoliczności. Przytaknąłem. Nie miało to sensu. Podobnie jak fakt, że pieniądze uzyskane w drodze szantażu związanego z morderstwem sprzed dziesięciu lat wypłacano tylko przez poprzedni rok.

Przetarłem oczy. – Musimy dowiedzieć się więcej o Guyu Whicie. Niezależnie od tego, czy mafia rzeczywiście jest zaangażowana w sprawę, czy komuś zależy, aby tak to wyglądało. Musimy wiedzieć wszystko, co policja wie o zamordowaniu Garzy. I Moragi. – I Lillian – dodała cicho Maia. Mój wzrok podążył ku oknu i rosnącej za nim lagerstremii. Maia podeszła do mnie. Położyła delikatnie dłonie na moich ramionach. – Najpierw musisz coś zjeść – stwierdziła. – Potem zobaczymy, co da się zrobić w sprawie policji. Przetarłem ponownie oczy, zastanawiając się, jakie śniadanie można przyrządzić z jednego piwa i odrobiny proszku do pieczenia. Wspomnienie pustej lodówki sprawiło, że pomyślałem o wizytówce Larry’ego Drapiewskiego spoczywającej w szafce na lekarstwa. Spojrzałem na zegarek. Dziewiąta. Niemal przyzwoita godzina. Gdybym dał do zrozumienia, że sprawa jest pilna, mógłby przyjechać w niecałe trzydzieści minut – pod warunkiem, że byłbym przygotowany do rzeczowej rozmowy o działaniach policji. Co oznaczało, że mogę zrobić tylko jedno. Wyciągnąłem kilka pięćdziesiątek ze stosu pieniędzy ​Beau Karnaua. – Najpierw – powiedziałem Mai – musimy zrobić zakupy.

39 Nie byłem pewien, czy Pappy Delgado ucieszył się na mój widok, czy na widok Mai. Wolałem żyć złudzeniami, że stary sklepikarz przejmuje się moim losem. Prawdopodobnie bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że jego uwagę przykuły białe spódnicospodnie Mai i jej brązowe nogi. Tak czy inaczej, jego różowy, obwieszony świątecznymi lampkami sklepik świecił porannymi pustkami, a Pappy postanowił oprowadzić nas osobiście po dziale warzywniczym. Po drodze podpowiedział mi, co powinienem poprawić w moim kalifornijskim Español, żebym mówił bardziej jak Tejano niż Kubańczyk. Sandia, a nie patia na arbuzowe agua fresca. Broń Boże nie mówić guinea na banana. Sprawiał wrażenie uradowanego tym, że poucza gringo. Kiedy Maia zajęła się wybieraniem awokado, Pappy wskazał na nią swoim wielkim nochalem i wyszczerzył do mnie zęby. – Y la chica? – szepnął. Powiedziałem mu, że jest obleśnym staruchem, na co on tylko się uśmiechnął i wyjaśnił, że kąpie się codziennie, najchętniej w towarzystwie. Zadzwoniłem do Drapiewskiego z budki telefonicznej na rogu New Braunfels i Eleanor. Powiedziałem mu, że mamy do omówienia kilka spraw i pan dulce do jedzenia. Niechętnie potwierdził, że przyjdzie. – Może zrobiłbyś mi małe wprowadzenie, co, Navarre? Co się znowu takiego dzieje? – Słyszałeś o morderstwie w Sheff Construction? Jeśli dobrze pamiętam, zawsze wysyłacie na miejsce kogoś niższego rangą. Milczał. – Okej, a co powiesz na martwego Terry’ego Garzę przy autostradzie do Austin? Zgłosiliśmy to anonimowo dziś w nocy. Nadal cisza. – Czy mogę potraktować twoje milczenie jako zgodę? – zapytałem. – O cholera – powiedział Drapiewski, po czym się rozłączył. Po powrocie na Queen Anne podgrzałem pan dulce, które żona Pappy’ego upiekła rano na zapleczu sklepu. Dodałem trochę masła i cynamonu. Ledwie wyjąłem chlebki z piekarnika, zjawił się

Drapiewski. Nie był w jowialnym nastroju. Zanim cokolwiek powiedział, porwał garść pan dulce i usiadł na futonie. Pod jego ciężarem mebel zapadł się na metr w podłogę. Przepłoszony spod spodu Robert Johnson wycofał się, szorując brzuchem po podłodze, w kierunku szafy. – No dobra – powiedział Drapiewski. – Teraz mów, o co, kurwa, chodzi z tymi zabójstwami. Akurat w tamtej chwili z sypialni wyszła Maia. Larry poczerwieniał jeszcze bardziej i ściągnął kapelusz. Zaczął się podnosić. – Przepraszam – bąknął. – Myślałem, że jesteś sam. Maia uśmiechnęła się i dała mu znak, żeby nie wstawał. – Nic się nie stało, panie poruczniku. Jestem oczarowana. Nie sądziłam, że ktokolwiek przeprasza jeszcze za to, że powiedział „kurwa”. – Ach… – sapnął Larry. Roześmiana Maia się przedstawiła. Wystarczył uścisk dłoni i Larry był zakochany. Posłał jej cynamonowo-maślany uśmiech. Próbował się przesunąć, żeby zrobić dla niej miejsce na futonie, ale prawie uderzył się pałką policyjną w tyłek. Ponieważ zdążył zupełnie zapomnieć, że powinien być na mnie wkurzony, postanowiłem mu o tym przypomnieć. – W sprawie tego zabójstwa, Larry. Zacząłeś coś mówić. Próbował spojrzeć na mnie z nachmurzoną miną. A może tylko popisywał się przed Maią. – Kilka minut temu sprawdziłem teleks. Jak na razie nie pojawiło się tam nic na temat Garzy. Maia rozsiadła się możliwie wygodnie na pięciu centymetrach futonu, których nie zajmowało ciało Drapiewskiego. – A to coś nietypowego? – Nietypowe jest to, że o sprawie dowiedziałem się najpierw od twojego przyjaciela. – Jego spojrzenie wwierciło się we mnie z całą oskarżycielską mocą wiernego psa, który dostał właśnie kopniaka od swojego właściciela. – Dziś rano zająłem się też wątkiem Karnaua. Kazałem jednemu z moich zastępców zajrzeć do jego mieszkania, potem do pracowni. Oba lokale są puste, jakby Karnau wyjechał z miasta. Wymieniliśmy z Maią spojrzenia. Larry czekał. – Chcielibyście mi coś powiedzieć? – zapytał. Powiedziałem mu wszystko. Kiedy doszedłem do nocnej wyprawy do przyczepy kempingowej Terry’ego Garzy, Drapiewski nie wyglądał na zachwyconego. Gdy skończyłem, złożył ręce jakby do modlitwy

i wycelował je we mnie. – Opuściłeś miejsce zbrodni, zabierając część dowodów. – To jedna z możliwych interpretacji – przyznałem. – A jedyny solidny dowód przemawiający za zmową w sprawie budowy centrum uzyskałeś w czasie włamania do biura Sheffa, co sprawia, że byłby praktycznie bezużyteczny przed sądem. Skinąłem głową. Wielkie rude brwi Larry’ego zbliżyły się do siebie. Wypuścił powietrze z płuc. – Synu, prawdopodobnie zaprzepaściłeś najlepszą okazję do powieszenia za jaja Guya White’a za zamordowanie twojego taty. W ciągu ostatnich dziesięciu lat oddałbym wszystko za taką okazję, a ty… – Przerwał, żeby opanować nerwy. Domyślałem się, że zaczął liczyć w myślach. – No dobra, powiedzmy, że opowiedziałeś mi o tym wszystkim, przedstawiając tylko swoją hipotezę. W porządku. Nie mam obowiązku badania tego wątku. Ale dam ci hipotetyczną radę: rusz dupę, idź na policję i współpracuj, ile się da. – I to wszystko? Wybuchnął. – Do cholery! Pogódź się z myślą, że FBI prędzej czy później wpadnie na ten sam trop. Kiedy do tego dojdzie i zobaczą, jak zasyfiłeś im miejsce zbrodni, twoja dupa będzie powiewać w połowie masztu przed budynkiem federalnych. A wtedy nie będę w stanie ci w żaden sposób pomóc. Mierzyliśmy się wzrokiem. Za oknem przejechała furgonetka z lodami. W porównaniu z poprzednim tygodniem puszczana przez nią wersja La Bamby zjechała o kilka oktaw, do poziomu marsza pogrzebowego. – A co z prowadzonym przez Rivasa śledztwem w sprawie Lillian? Co z tymi zabójstwami? Drapiewski powoli otrzepał cukier z dłoni. – Powiedzmy, że byłoby czymś niezwykle dziwnym, gdybym bez powodu zwrócił się z takimi pytaniami do policji. Siedzieliśmy pogrążeni w impasie, dopóki Maia nie postanowiła nam pomóc. Położyła dłoń na kolanie Larry’ego i uśmiechnęła się smutno, z powagą. – A nie mógłby pan znaleźć jakiegoś powodu, poruczniku? Larry drgnął zakłopotany, mrucząc coś pod nosem. Spojrzał na dłoń Mai. Westchnął.

– A co mi tam… – mruknął. – W piątek mam fuchę ochroniarską z kumplem z wydziału kryminalnego. Może uda mi się z nim pogadać. Uśmiech, jaki Maia posłała Drapiewskiemu, był prawdopodobnie wart swej ceny. Nie jestem pewien, bo byłem zbyt zajęty przyglądaniem się linoleum w kuchni. – A jeśli w piątek będzie już za późno? – zapytałem. Larry wstał. Jego dłoń na moim ramieniu wydawała się mieć konsystencję gorącego ołowiu. – Rusz dupsko do miasta, Tres. Przed piątkiem. I trzymaj się z daleka od Guya White’a. Zapadła cisza. – Do diabła, synu – powiedział. – Nic więcej nie mogę zrobić. – Nie masz żadnych kontaktów w biurze szeryfa w Blanco? – zapytałem. – Tam właśnie zginął Randall Halcomb. Chciałem dowiedzieć się więcej na temat miejsca, w którym do tego doszło. Larry zmarszczył brwi. – Oczywiście moglibyśmy tam pojechać sami… – zacząłem, zerkając na Maię. – No dobra, dobra – burknął Larry. – Kończę w południe. Zabiorę was na miejsce. Pod warunkiem, że obiecasz mi dwie rzeczy. Posłałem mu swój najbardziej ujmujący uśmiech. – Dla ciebie wszystko. – Nie opuszczaj domu. – I? – Przestań mi przypominać swojego cholernego ojca.

40 Miałem nadzieję, że Drapiewski zadowoli się spełnieniem przeze mnie jednej prośby z trzech. Opuściliśmy dom i nie trzymaliśmy się z daleka od Guya White’a. Moim pierwszym błędem był pomysł, żeby przejechać przez Brackenridge Park w niedzielny poranek. Ledwie skręciliśmy w Mulberry, wpakowaliśmy się w rząd kombiaków, niskopodwoziowych chevroletów i prążkowanych pikapów ze stadami plażowiczów wystawionych do słońca w szoferkach. Ponieważ nie posuwaliśmy się do przodu, kierowcy stojący na sąsiednich pasach prowadzili rozmowy po hiszpańsku, wymieniali się piwami i papierosami, bezwstydnie flirtowali z pasażerami, którymi były oczywiście rudowłose dziewczyny w obcisłych topach bez ramiączek i jeszcze bardziej obcisłych dżinsach. Zapach barbacoa i dym z hamburgerów unosił się między drzewami, gęsty niczym mgła. Ludzie zajmowali miejsca piknikowe nad rzeką nawet poprzedniego wieczoru, więc ci w samochodach krążyli po prostu bardzo powoli wokół parku, zajadając się niedzielnym lunchem. Maia usłyszała niejedną propozycję i tyle gwizdów, że starczyłoby na zapełnienie woliery. Na mój widok nikt nie zagwizdał. Ponieważ nie mieliśmy nic innego do roboty, pokazałem Mai miniaturowe szyny kolejowe, stajnie z kucykami do wynajęcia, miejsce, gdzie doszło do Wielkiego Napadu na Pociąg z Brackenridge. Spojrzała na mnie, oczekując wyjaśnień. – Że co? – Sprawa, która rozsławiła nazwisko mojego ojca – wyjaśniłem. – Grupa rekrutów z Lackland urwała się dwudziestego piątego dnia służby. Ochlali się piwem, po czym wpadli na pomysł, żeby ukraść kilka kucyków i zabawić się w Dziki Zachód. Naciągnęli chustki na twarze, przerzucili pień przewróconego drzewa przez tory i ukryli się w lesie, czekając na ciuchcię z dziećmi. Obrabowali ją, grożąc pasażerom bronią, po czym rzucili się do ucieczki. – Urocze – stwierdziła Maia. Uniosłem rękę. – To jeszcze nie koniec. Tata był w tamtym czasie zastępcą szeryfa. Jak się teraz nad tym zastanawiam, tamtego popołudnia chyba jedyny raz

w życiu jednocześnie nie był na służbie i nie był pijany. Szliśmy chyba do zoo. Kiedy zauważył napad, kazał mi się przyczaić. Lokalna telewizja nagrała cudowny film z ojcem, kiedy wymachując strzelbą niczym sędzia Roy Bean, toczył te swoje sto pięćdziesiąt kilogramów za grupą pijanych półgłówków na kucykach. Potem się upił i udzielił mediom wystrzałowego wywiadu na temat przywracania porządku na Dzikim Zachodzie. Rok później wybrały go na szeryfa. – Media? – Praktycznie rzecz biorąc. Maia skinęła głową. Podejrzewam, że przyglądała mi się, szukając śladów kodu genetycznego ojca, próbując ocenić, czy skłonność do uganiania się ze strzelbą za bandytami dosiadającymi kucyków jest cechą dominującą czy recesywną. Musiała dojść do jakichś wniosków, ale zachowała je dla siebie. W końcu dotarliśmy do Olmos Park i skręciliśmy w Crescent. Kiedy zajechaliśmy przed Biały Dom, stwierdziliśmy, że pan White postanowił przeprowadzić remont swojej rezydencji. Na trawniku powstawała prezydencka fontanna, a trzech robotników w przepoconych dżinsowych strojach kopało rowy i kładło miedziane rury, starając się jak najszybciej uporać z robotą. White zamontował sobie ponadto stupięćdziesięciokilogramowego latynoskiego futbolistę przed drzwiami frontowymi. Nowy odźwierny spoglądał na nas ze zdezorientowanym wyrazem twarzy, kiedy zmierzaliśmy w jego stronę przez trawnik. – Hejka – rzuciłem na powitanie. Jego głowa łączyła się bezpośrednio z ramionami; razem przypominały kształtem abażur. Twarz miał do tego stopnia pozbawioną jakichkolwiek rysów, że wydawała się rozmazana. Jedynym elementem, który wnosił do niej jakikolwiek kontur, były włosy i okulary przeciwsłoneczne – jedne i drugie wielkie, lśniące i czarne. Wyglądał na człowieka, który próbował kiedyś wysłuchać wykładu o rachunku różniczkowym i nigdy się po tym nie pozbierał. Brwi miał ściągnięte do środka, usta wykrzywione, otwarte. – BeeBee – odparł. Może tak się właśnie nazywał. Może tylko tak daleko dotarł w nauce alfabetu. Tak czy inaczej, nie sprawiał wrażenia osoby, która miałaby do powiedzenia cokolwiek więcej. Skrzyżował ręce na piersi i czekał, aż sobie pójdziemy albo spróbujemy przez niego przejść. Spojrzałem na Maię. Wzruszyła ramionami.

– Hablas mejor Español? – zapytałem. BeeBee wpatrywał się we mnie, jakbym był najbardziej fascynującym owadem na świecie. Gdybym był choć odrobinę zabawniejszy, pewnie zacząłby się ślinić. Za naszymi plecami robotnicy pracujący przy fontannie zrobili sobie przerwę. Kątem oka zauważyłem, jak ocierają ręcznikami pot z twarzy i nam się przyglądają. Jeden z nich po cichu włożył pięć dolarów do puli. – Okej – powiedziałem. – Chcielibyśmy porozmawiać z panem White’em. Będę wdzięczny, jeśli powiadomisz go o naszym przybyciu. BeeBee obserwował chyba ruchy moich ust, próbując się nauczyć wypowiadanych przeze mnie słów. – Albo mogę ci po prostu nadepnąć na nogę – zaproponowałem. – Mrugnij raz na tak. – A może zapytamy po wejściu do środka? – zaproponowała Maia, uśmiechając się niewinnie. Kiedy próbowała przejść przez drzwi, ręka BeeBee zablokowała jej drogę na wysokości talii. Za fazowanymi szklanymi drzwiami poruszył się jakiś cień. Zaraz potem otworzył je mój dobry znajomy Emery. Nie wyglądał na szczególnie uszczęśliwionego moim widokiem. Tamtego dnia miał na sobie garnitur w prążki, który był na niego mniej więcej trzy numery za duży. Wielki kołnierzyk koszuli, ściągnięty pomarańczowym krawatem, przypominał pomarszczony wylot odbytnicy. Wyciągnąłem rękę. – Que pasa, kolego? Z gardła Emery’ego wydobył się dźwięk będący czymś pomiędzy śmiechem a atakiem astmy. – Ale z ciebie głupi skurwysyn. – Słowo „głupi” rozbił na kilka sylab, aby nadać mu większą wagę. – Zajmiemy panu White’owi dosłownie kilka minut – wyjaśniłem. – Pamiętasz, jak się to skończyło poprzednim razem? Emery przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. – A to dobre. – Spojrzał na BeeBee, licząc na wsparcie. – Zabawne, co? BeeBee mu nie pomógł. Mimo że Maia się cofnęła, ręka BeeBee nadal zagradzała wejście. Prawdopodobnie zapomniał, że ją wystawił. – Pan White nie ma zwyczaju podejmować niezapowiedzianych gości w niedzielne poranki – poinformował Emery. – Pan White wyraził się dość jasno, że należy pan do tej kategorii, panie Navarre. Niezmiernie mi przykro.

BeeBee zrobił krok do przodu, dzięki czemu mogłem nasycić się widokiem jego klatki piersiowej. Tymczasem Emery jeszcze mocniej ściągnął pomarańczowy krawat. – Tym razem może być zainteresowany tym, co mamy do powiedzenia. Emery posłał mi krzywy uśmiech. – Szczerze wątpię, panie Navarre. Zerknąłem na Maię, która słodko się uśmiechnęła. – Panowie – powiedziała – czy jesteście absolutnie pewni, że nie moglibyście po prostu zapytać pana White’a? Myślę, że to byłoby najlepsze rozwiązanie. – Ona uważa, że to byłoby najlepsze rozwiązanie – powtórzył Emery, zwracając się do BeeBee. Ten skinął niepewnie głową, jakby potrzebował usłyszeć to jeszcze kilka razy, żeby załapać, o co chodzi. Emery uśmiechnął się tak szeroko, że jego policzki zamieniły się w kaniony. – Myślę, że powinnaś wrócić do Japonii, laleczko, a szeryfiątko może się przenieść z powrotem do Frisco. Byłoby to najlepsze rozwiązanie. Kiedy ludzie chcą się pochwalić swoją znajomością sztuk walki, zawsze prezentują umiejętność wysokich wykopów. Zapominają wam powiedzieć, że im wyżej podnoszą nogę, tym donośniej obwieszczają światu: „Oto moje jajca. Proszę, przyrżnijcie w nie z całych sił”. Jasne, wysoki wykop ma daleki zasięg, ale w rzeczywistości najszybszym, najbezpieczniejszym i najbardziej niszczycielskim kopniakiem jest ten, przed którym najtrudniej się obronić, czyli stara dobra szpica w goleń. Na BeeBee podziałała wyśmienicie. Zatoczył się w tył, prosto do holu, nie tracąc nawet zdumionego wyrazu twarzy. Ogarnięcie sytuacji stało się w jego przypadku oczywiście jeszcze trudniejsze, kiedy wyrżnął głową w marmurową posadzkę. Emery miał mniej szczęścia. Maia chwyciła go za pomarańczowy krawat i wpakowała mu głowę w szklane fazowane drzwi, a następnie cisnęła go na BeeBee. – Do Japonii… – prychnęła. Z radością odnotowałem, że Emery zaczął nosić za paskiem airweighta kaliber .38. Pistolet zabrała Maia. Podejrzewam, że kopnęłaby jeszcze na dokładkę Emery’ego w żebra, gdyby nie to, że nie byliśmy sami. Ledwie weszliśmy do holu, dwóch kolejnych futbolistów ruszyło w naszą stronę schodami, które biegły wzdłuż ściany owalnego pomieszczenia. Ich ulubionym strojem wydawały się włoskie garnitury. Ich ulubioną bronią – glocki 9 milimetrów. Początkowo byli zbyt zajęci zbieganiem po schodach, aby strzelać

w sposób skuteczny, a kiedy dotarli do ich podnóża, musieli okrążyć wielką szklano-palisandrową gablotę w kształcie kolumny, wypełnioną ogromną liczbą kryształowych posążków. – Dzień dobry! – zawołałem. – Czy zastaliśmy pana White’a? Maia, rzekomo osoba ode mnie spokojniejsza i rozsądniejsza, postanowiła ostrzelać gablotę z trzydziestkiósemki Emery’ego. To niesamowite, jaki piękny granat powstaje z połączenia pocisków grzybkujących i sterty kryształów Waterforda. Kawałki szklanych reniferów, pingwinów i ażurowych łabędzi zamieniły wszystko w promieniu pięciu metrów – w tym twarze dwóch mężczyzn – w przepiękny zimowy krajobraz. Nadal krzyczeli, zwijając się na schodach, kiedy Maia weszła po stopniach i podniosła upuszczone przez nich glocki. Kiedy dokonałem inspekcji swojego ciała w poszukiwaniu dziur i upewniłem się, że nie zasikałem sobie spodni, zwróciłem się do Mai: – Na ile oceniałaś prawdopodobieństwo, że przewietrzą mi płuca, zanim zdążysz przeprowadzić swój plan? Pocałowała mnie w nierozkwaszony policzek. – Nie zastanawiałam się nad tym. – Tylko się upewniałem. Spróbowaliśmy otworzyć podwójne dębowe drzwi po lewej stronie. Zanim zdążyłem się połapać, co robię, moje ręce wystrzeliły do przodu, pochwyciły coś, a reszta mojego ciała instynktownie przekręciła się w pasie i opadła do pozycji lui, „obniżania”. Gość uzbrojony w pałkę przeleciał mi przez kolano i wyrżnął twarzą we framugę. – Tędy – zaproponowałem. Przy drzwiach prowadzących do ogrodu z tyłu domu czekał na nas Guy White z parabellum wycelowanym od niechcenia w naszym kierunku. Musiał dopiero co wejść do środka z patio. Opierał się o drzwi. Miał na sobie spodnie khaki, wypuszczoną na wierzch niebieską koszulę i pantofle. Jego włosy w kolorze sosu mole były starannie uczesane i nażelowane, a na jego twarzy malował się absolutny spokój. – Jest pan niesamowicie upartym człowiekiem – oświadczył. Na szczęście w pomieszczeniu nie było żadnych kryształów Waterforda, w które można byłoby sobie postrzelać. Maia rzuciła wszystkie trzy pistolety na pobliskie biurko. Guy White uśmiechnął się do niej. – Dziękuję, moja droga. Potem opuścił glocka i machnął drugą przyozdobioną diamentami

ręką w stronę siedmioakrowego przydomowego ogródka. – Mam przepyszne croissanty z Pour la France – powiedział. – Czytałem właśnie Roddy’ego Stinsona w altanie. Przyłączycie się?

41 – Beau Karnau. Barwna postać – zauważył White. Roześmiał się, nie wydając żadnego dźwięku. Potem rozparł się w białym wiklinowym fotelu i przystąpił do rozbierania croissanta na czynniki pierwsze. Odrywał kolejne warstwy i dzielił je na kwadraciki za pomocą palców o idealnie wypielęgnowanych paznokciach. Podejrzewam, że gdyby croissant był żywą istotą, na twarzy White’a błąkałby się obojętny uśmiech. – A zatem go pan zna – powiedziałem. Upiłem łyk mimosy z kryształowej szklanki. Została przyrządzona z Veuve Clicquot zamiast Dom Pérignon, ale sok pomarańczowy był prawdopodobnie świeżo wyciśnięty przez nielegalnych imigrantów, których jeszcze tamtego ranka przetransportowano z Doliny Krzemowej, więc postanowiłem z niego nie rezygnować. – Tylko pobieżnie – powiedział White – ze względu na patronat, jaki sprawuję nad lokalnymi galeriami sztuki. Dlaczego pan pyta? – Z ciekawości. Oraz dlatego, że Karnau jest chyba jedyną zainteresowaną dyskiem osobą, poza panem i mną, która wciąż żyje. Zero reakcji. White rozejrzał się po swoich ogrodach i zamachał kieliszkiem szampana w kierunku północnym. – Jak pani myśli, panno Lee? – zapytał. – Zasadziłbym pomidory w tamtym zakątku, obok górskich wawrzynów. Jeżeli Maia starała się wyglądać na osobę trudną i niedostępną, ponosiła porażkę na całej linii. Uśmiechnęła się i nie spoglądając nawet na przyszłą grządkę z pomidorami, przyznała, że byłoby to urocze miejsce na ogródek warzywny. Przysięgam na Boga, że jakby na rozkaz White spojrzał na nią z błyskiem w oku. Kiedy ponownie nabrał ochoty na rozmowę ze mną, odsunął od siebie szczątki croissanta i „ExpressNews”. Nachylił się nad stołem z poważną i życzliwą miną. – Zapewniam pana, panie Navarre, że z Beau Karnauem nie łączą mnie żadne interesy. Miałem z nim sposobność rozmawiać przy kilku okazjach i wydał mi się… męczący. W jego oczach pojawił się kontrolowany cień irytacji, łagodne rozdrażnienie barwną postacią pana Karnaua. – A Dan Sheff? – zaryzykowała Maia.

Guy zamarł, po czym postanowił się uśmiechnąć. Przez moment miałem wrażenie, że zamierza pogłaskać Maię po głowie. – Dlaczego pytasz, moja droga? – Proszę zajrzeć do gazety – zasugerowałem. – Zabójstwo Moragi co prawda spadło pewnie z pozycji głównej wiadomości numeru, ale nadal piszą o nim na pierwszej stronie. Nie zdołałem w pełni odciągnąć uwagi White’a od jego planów związanych z grządkami pomidorów. Nadal mówił sympatycznie rozkojarzonym głosem. – Jak już wspominałem, chłopcze, opierasz się na błędnych założeniach. – A zatem nie ma pan żadnych powiązań z Sheff Construction – stwierdziłem. – Nic panu nie wiadomo, w jaki sposób model ich firmy zmienił się w połowie lat osiemdziesiątych. – Dopiłem mimosę. – Mniej więcej w czasie, kiedy pan sam unikał rozgłosu. Proces w sprawie handlu narkotykami, śledztwo w sprawie zamordowania mojego ojca. Musiało to być dla pana bardzo… męczące. Uzyskałem tylko wymuszone westchnienie naszego gospodarza, ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. – Jedyne, co mogę powiedzieć o Sheff Construction, mój chłopcze, to że pan Sheff, a dokładniej pan Sheff junior ma niewiele do powiedzenia w sprawie, nazwijmy to… bieżącej działalności swojej firmy. A może… – Uniósł palec, jakby wreszcie wypatrzył idealne miejsce do posadzenia różowych azalii. – Być może powinieneś porozmawiać z Terrym Garzą, kierownikiem firmy. Od niego mógłbyś się dowiedzieć więcej. – Poczyniliśmy w tej sprawie pewne plany – powiedziałem. – Musiały zostać anulowane zeszłej nocy, kiedy znaleźliśmy go ze szpikulcem do anticucho wystającym z szyi. Dopiero tym przykułem jego uwagę. White przeniósł na mnie wzrok ze swojego przyszłego ogrodu. Myślę, że był autentycznie zaskoczony. Potem wrócił dawny ton. – Cóż za niefortunny rozwój wypadków. – Owszem, zwłaszcza że policja przyjdzie pana przesłuchać. Wyjąłem fotografię, którą znaleźliśmy w przyczepie Garzy, i położyłem ją na gazecie Guya White’a, odwróconą przodem do niego. – Oto co myślę – powiedziałem. – Albo jest pan na tym zdjęciu, albo wie pan, kto na nim jest. Mniej więcej dziesięć lat temu Sheff Construction podpisało z miastem niezwykle intratne i niezwykle podejrzane kontrakty na budowę, a ten układ istnieje do dzisiaj. Byłbym

zdumiony, gdyby cokolwiek o tej skali mogło ujść pańskiej uwagi. A zatem albo jest pan w to bezpośrednio zamieszany, albo zadbał pan, aby się dowiedzieć, kto za tym stoi. White spojrzał na Maię, posłał jej uśmiech, jaki wymieniają między sobą rodzice, których dziecko powie coś uroczego i głupiutkiego. – Panie Navarre, nie lubię, kiedy robi się ze mnie kozła ofiarnego. Jak już panu mówiłem, spotkało mnie mnóstwo przykrości dziesięć lat temu, kiedy zginął pański ojciec. Wiele się wtedy w nieuzasadniony sposób wycierpiałem. – Chce mi pan powiedzieć, że teraz ponownie stał się pan kozłem ofiarnym? Przeciągnął się jak kot. – Dla wielu osób byłoby to bardzo wygodne, panie Navarre. – Niech mi pan pomoże znaleźć Karnaua. On ma wszystkie odpowiedzi w ręku. White obrzucił mnie spojrzeniem, którego nie potrafiłem odczytać. Na jego twarzy błąkał się blady uśmiech, ale w myślach próbował podjąć jakąś decyzję. Podniósł się z krzesła i po raz kolejny omiótł wzrokiem trawnik. Wyjął z kieszeni niewielkich rozmiarów kartkę i długopis. Zapisał coś, złożył kartkę i rzucił ją na stół. – Żegnam, panie Navarre. – Ponownie się przeciągnął, stając na palcach. – Ogromnie miło było mi panią poznać, panno Lee. Kiedy Guy White znalazł się pół akra dalej, krocząc powoli między grządkami świeżo zasadzonych werben, Maia podniosła kartkę ze stołu i przeczytała ją na głos: „Pana Karnaua powinniście zastać dziś wieczorem w Palacio del Rio”. – To jest Hilton przy River Walk. W centrum. Maia odstawiła na stół kieliszek z szampanem. Ponownie spojrzała na kartkę. – Dlaczego mi się wydaje, że na nasze ręce złożono właśnie ofiarę? – Albo czyjś niechciany balast. Spojrzałem na Guya White’a. Ten ostrożnie, choć z wielką wprawą przestępował między rzędami Niebieskich Księżniczek, zupełnie jakby było to pole minowe, które przekraczał wcześniej wiele razy.

42 Po tym wszystkim z chęcią zanurzyliśmy się w świeżym, wiejskim powietrzu. O pierwszej pędziliśmy wzdłuż brzegu rzeki Blanco w jeepie Larry’ego Drapiewskiego. Larry w dużym tempie pochłaniał kolejne shiner bocki i wołowe fajitas, które przynieśliśmy w charakterze gałązki oliwnej. – Trzy piwa – zauważyła Maia. – Nie powinien pan służyć przykładem młodzieży, poruczniku? Larry się roześmiał. – Proszę urosnąć do moich rozmiarów, panno Lee, a przekona się pani, jaki wpływ mają trzy piwa na stężenie alkoholu we krwi. Czerwony jeep Drapiewskiego wydawał się idealnie pasować do regionu Hill Country. Podobnie jak sam Larry. Był po służbie i miał na sobie dżinsy z nogawkami lekko rozszerzonymi w dolnej części, czarną skórzaną kurtkę, która musiała być uszyta z całego aligatora, czerwoną koszulę, przy której jego włosy i piegi wydawały się nieco mniej neonowe. – Czego się spodziewacie po tej wycieczce? – zapytał Drapiewski. – Minęła kupa lat od czasu, kiedy wyciągnęli Halcomba z ambony myśliwskiej, synu. Myślisz, że jakiś istotny ślad siedzi sobie pośrodku ambony, wymachując pomarańczową flagą? – Nie pogniewałbym się – odparłem. Larry się roześmiał. Fajita zniknęła w jego ustach i szybko została przepłukana sporą częścią puszki piwa. Maia z podziwem wpatrywała się w Larry’ego. Znajomy Drapiewskiego z biura szeryfa hrabstwa Blanco miał to nieszczęście, że nosił tytuł zastępcy szeryfa i nazwisko Grubb. Z Grubbem spotkaliśmy się pod barem Dairy ​Queen, gdzie niewątpliwie był od lat stałym klientem. Jego siwe włosy miały w sobie coś tłustawego, a górna część jego ciała, niegdyś należąca do zawodnika futbolu amerykańskiego, wybrzuszyła się nad paskiem tak bardzo, że przypominał gumową zabawkę do wanny. Larry nas przedstawił. – Halcomb – powiedział Grubb w ramach powitania. – To była niezła

piguła. – To znaczy? Kiedy Grubb wyszczerzył zęby, człowiek orientował się, jak bardzo musi lubić kawę. Żółte zacieki na jego przekrzywionych siekaczach przypominały poziomice na mapach terenów zalewowych. – To znaczy, że musieliśmy ją przełknąć, synu – wyjaśnił. – Za cholerę nic nie znaleźliśmy. Podróż spod Dairy Queen na miejsce radiowozem Grubba zajęła dziesięć minut. Po drodze opowiedział nam o ranczu z niewolnikami, które zlikwidowali tydzień wcześniej – siedemnastu meksykańskich imigrantów trzymano w stodole, skuwano w nocy, a w ciągu dnia pędzono do pracy pod groźbą bata i dwururki. Potem opowiedział o wszystkich kłótniach rodzinnych, które przerwał od początku tygodnia, o nowej meksykańskiej restauracji w mieście, o szansach reprezentacji szkoły średniej w jesiennych rozgrywkach. Zanim dojechaliśmy na miejsce i przeszliśmy przez pięć akrów zarośli i lasu dębowego, znaliśmy z Maią wszystkie plotki, jakie krążyły po Blanco, w tym informację, gdzie się kupuje bezcłowy alkohol i z którymi lokalnymi matronami można nawiązać gorący romans. Wystarczyłoby sobie wynająć jakieś tanie lokum. – No i jesteśmy na miejscu – oświadczył w końcu Grubb, ocierając pot z karku. – Niewiele z niej zostało. Ambona musiała być stara i została prawdopodobnie opuszczona, kiedy kilka lat wcześniej wepchnięto na nią zwłoki Randalla Halcomba. Obecnie była tylko zbiorem zbutwiałych desek i kawałków sklejki stojących na czterech chybotliwych palach. Konstrukcja próbowała się wywrócić już dawno temu, ale upadek powstrzymał rosnący nieopodal jadłoszyn, który niewzruszenie usiłował podtrzymywać pijanego przyjaciela. Od drugiej strony zwisała postrzępiona drabinka sznurowa. Nawet gdyby nie zerwała się podczas wspinaczki, ambona zawaliłaby się pod ciężarem dorosłego człowieka. Grubb i Drapiewski przerzucali się opowieściami o makabrycznych wypadkach na polowaniach, a my z Maią zaczęliśmy węszyć dokoła. Nigdzie nie dostrzegałem pomarańczowej flagi. Pięć krów zbiło się w gromadkę w cieniu rzucanym przez ambonę, chowając się przed popołudniowym słońcem. Spoglądały na mnie ze swego rodzaju leniwą urazą, zdziwione, co ja tam w ogóle robię. Sam się nad tym zastanawiałem. Miałem pewnie nadzieję rozpoznać fragment terenu uwieczniony na

fotografiach Karnaua, zorientować się, z którego punktu je wykonał, dlaczego ludzie Halcomba wybrali akurat to miejsce na spotkanie i dlaczego Karnau mógł się tam znajdować. Jak na razie nada. – Grubb! – zawołałem. Zastępca szeryfa podszedł do mnie; za nim szli Drapiewski i Maia. Wskazałem głową na ambonę. – Ustaliliście, dlaczego akurat tu porzucili ciało? Grubb zdjął z głowy swój kapelusz zastępcy szeryfa i przetarł czoło rękawem. – Masa krwi jakieś sto metrów w tamtą stronę – powiedział. – Tam go zabili. Potem przyciągnęli go tutaj. – Oni. Czyli że było ich dwóch. Grubb przytaknął. – Albo i więcej. Tam znaleźliśmy ślady po kołach. FBI zrobiło też odlewy śladów butów. Nie pamiętam szczegółów. – Przyczyna śmierci? – Staruszek dostał między oczy z bliskiej odległości. Jakaś niezła pukawka. Wiesz, co to jest sheridan knockabout? – Jednostrzałowy pistolet kaliber .22 – powiedziała niemal nieobecnym głosem Maia. – Wycofany z produkcji w sześćdziesiątym drugim. Wykonano tylko dwadzieścia tysięcy egzemplarzy. Grubb i Drapiewski gapili się na nią z rozdziawionymi ustami. W spodniach khaki i białym podkoszulku na ramiączkach, z oczami skrytymi za wielkimi okularami przeciwsłonecznymi, Maia wyglądała jak wytrawna uczestniczka safari. Nie licząc pojedynczej strużki potu biegnącej między jej uchem a brodą, wydawała się zupełnie niewrażliwa na upał. Wpatrywała się w ambonę, aż w końcu zauważyła, że wszyscy się na nią patrzą. Wzruszyła ramionami. – Szczęśliwy traf. Larry wyszczerzył zęby. – Mój tata miał sheridana – powiedziałem. – Sprawił go sobie zaraz po powrocie z Korei. Grubb ponownie przetarł czoło. – Jasne. Cieszyły się sporą popularnością wśród weteranów. Głównie strzelców wyborowych. Tyle że kto czegoś takiego używa jako narzędzia zbrodni? Bardzo wyraźne ślady na łusce ułatwiają identyfikację. A w osiemdziesiątym piątym nie były czymś, co można by nazwać powszechnie stosowanym modelem.

Przypomniałem sobie zdjęcie, które widziałem w domu Sheffa – Dan senior jako młody żołnierz, zaraz po powrocie z Korei. Przypomniałem sobie pudełko z amunicją kaliber .22 w szafce w biurze Dana juniora. – I mówi pan, że zginął od jednego strzału. Larry gwizdnął pod nosem. – Trzeba być naprawdę pewnym swoich umiejętności strzeleckich, żeby zabić kogoś pokroju Halcomba z takiego pistoletu. Naprawdę trzeba mieć jaja, żeby coś takiego zrobić. – Albo morderstwo wcale nie było zaplanowane – wtrąciła Maia. – Ktoś mógł zabrać ze sobą taki pistolet na niebezpieczne spotkanie w charakterze zabezpieczenia, jeżeli była to jedyna broń, jaką dysponował. Albo żeby kogoś trochę postraszyć, gdyby sytuacja zrobiła się nieprzyjemna. Ale zapewne nie z zamiarem popełnienia morderstwa. Tak czy inaczej nie mamy do czynienia z zawodowcem. – Spojrzała na mnie. – To nie była sprawka mafii. Oni przyszliby znacznie lepiej przygotowani. Grubb raz jeszcze zmierzył Maię wzrokiem, na jego lepkim czole malowała się mieszanina zdumienia i narastającego szacunku. – Kim ty niby jesteś, kochana? Chinką? Muszę oddać Mai sprawiedliwość i przyznać, że nie zmasakrowała gościowi twarzy. – Zgadza się, panie Grubb – odpowiedziała oschle. – Moi bracia budowali koleje. Przecież pan pamięta. Przeniosłem wzrok na krowy i starałem się uruchomić szare komórki. Krowy nie zamierzały mi pomóc. – Coś jeszcze? – zapytałem Grubba. Stary zastępca szeryfa przeniósł wzrok z Mai na mnie i pokręcił głową. – To ślepy zaułek, synu. Drapiewski wzruszył ramionami. Było mu chyba przykro, ale nie wyglądał na zaskoczonego. Mogłem dać za wygraną. Czegoś się ostatecznie dowiedziałem. Nasi opiekunowie z sił porządkowych byli niewątpliwie gotowi, aby wrócić do klimatyzowanego wnętrza samochodu i pojechać na słynne lody sprzedawane w przyjaznym barze ​Dairy Queen. Po kilku dodatkowych minutach pocenia się w słońcu i opędzania od komarów ruszyłem w głąb kotlinki, w której zastrzelono Halcomba. Również tam natknąłem się na kilka jadłoszynów. Suche zarośla były tak wysokie, że po dojściu na miejsce na spodniach zgromadziła nam się przypominająca futro warstwa rzepów. Była to mała polana, z której

wychodziła prowadząca w głąb lasu wąska dróżka z wgłębieniami po oponach. Znałem już to miejsce z fotografii Beau Karnaua. – Niezłe miejsce na spotkanie – zauważył Larry. – Wyjątkowo zaciszne. Zaczął odklejać sobie rzepy z krocza. Maia oparła się o uschnięte drzewo. Grubb patrzył na mnie coraz bardziej zniecierpliwiony. – O czym myślisz, synu? – zapytał. Naprawdę chciałbym mu odpowiedzieć na to pytanie. Niestety nie znałem odpowiedzi. – Do kogo należy ta ziemia? – zapytałem. Grubb zastanawiał się przez chwilę. – Teraz? Nie wiem. W osiemdziesiątym czwartym w zasadzie nikt się nią nie zajmował. Po śmierci starego Bakera żaden z jego synów nie wrócił do domu. W osiemdziesiątym szóstym spaliło się ranczo. W kolejnych latach ziemia przechodziła z rąk do rąk. Obecnie nikt z niej nie korzysta, jeśli nie liczyć krów sąsiadów. – Jakich sąsiadów? – Vivianów z północy i Gardinerów z południa. Żadne z tych nazwisk nic mi nie mówiło. – Ranczo się spaliło? Grubb przytaknął. Opowiedział o wielkiej burzy z piorunami, która przeszła nad okolicą w 1986 roku. Błyskawice wywołały kilkanaście małych pożarów, a jeden z nich strawił stary dom na wzgórzu. Spojrzał na mnie podejrzliwie. – Pewnie jego też chciałbyś obejrzeć, co? Drapiewski się roześmiał. – Dlaczego nie? Wyciągnięcie Grubba na wzgórze wymagało wielu komplementów i obietnicy darmowego obiadu, ale w końcu się udało. Z domu zostało niewiele, tylko cienkie, nieporośnięte trawą pasy w miejscach, gdzie znajdowały się fundamenty. Z jakiegoś powodu miejsce wydawało mi się znajome. Obszedłem cały teren. – Czy da nam to coś poza dodatkową opalenizną, synu? – zapytał po kilku minutach Drapiewski. Dosłownie w tamtej chwili potknąłem się o jakieś wielkie żelastwo. Grubb i Drapiewski podeszli bliżej, kiedy zacząłem wyciągać je z ziemi – kawałek czarnej żelaznej rury uformowanej w jakby odręczny napis o długości około metra i wysokości trzydziestu centymetrów. „Leniwy D”. – Zgadza się – powiedział Grubb. – Pamiętam go. Wisiał na bramie

wjazdu na posesję. A to ci znalezisko. Dopiero po dłuższej chwili przypomniałem sobie, skąd znam tę nazwę. A wtedy skojarzyłem coś jeszcze. – „Leniwy Drań” – szepnąłem. Grubb wlepił we mnie wzrok. – Że co, chłopcze? – Mieliśmy niedawno okazję z panną Lee oglądać fotografię tego miejsca. Wykonaną w nocy, w czasie burzy meteorów. Grubb skinął głową, bardziej rozpalony niż zainteresowany, pogrążony w marzeniach o lodach i cieniu. Drapiewski i Maia próbowali coś wyczytać z mojej twarzy. Gardło zrobiło mi się nagle bardzo suche. – A zatem to stąd Karnau zrobił zdjęcie – odezwała się Maia. – To się wydaje logiczne. – Nie – zaprzeczyłem. – Lillian powiedziała coś, zanim zniknęła. Razem z Karnauem jeździli razem na plenery fotograficzne, czasami kilkudniowe. Wspomniała, że nocowali na jakimś odludnym wzgórzu pod Blanco. Wspomniała, że sfotografowali burzę meteorów. – Ciekawy zbieg okoliczności – stwierdził Drapiewski, spoglądając w stronę miejsca, gdzie zastrzelono Halcomba. Próbowałem sobie wyobrazić Randalla Halcomba na ambonie myśliwskiej, zwiniętego w kłębek, z okrąglutką czerwoną dziurą między oczami, ale wyobraźnia podsuwała mi jedynie obraz twarzy Lillian. – Faktycznie ciekawy – mruknąłem.

43 Kiedy wróciliśmy na ulicę Queen Anne, Maia sprawiała wrażenie zmęczonej i rozzłoszczonej. Położyła się na futonie i patrzyła nieobecnym wzrokiem przed siebie, podczas gdy ja mocowałem się z obrzepionymi dżinsami. Cisnąłem je przez pokój na stertę brudnych rzeczy, przywalając leżącego tam Roberta Johnsona. Chyba nawet nie zwrócił uwagi. Położyłem się obok Mai, przytuliłem się do jej pleców, zagłębiając twarz we włosach. Kiedy chwyciłem ją za dłoń, zorientowałem się, że jest zaciśnięta w pięść. Po kilku minutach westchnęła. – Tres, wyjedź stąd ze mną. Jeżeli trzeba, zniszcz ten przeklęty dysk, ale wyjedź stąd. Próbowałem udawać, że nic nie powiedziała. Chciałem tylko spokojnie obok niej poleżeć z zamkniętymi oczami i możliwie najdłużej wsłuchiwać się w jej oddech. Odsunęła się. Usiad​ła. Gniew w jej oczach osłabł, zamieniając się we frustrację. – Dwie osoby zginęły z powodu tego dysku, a ty zacząłeś teraz rozpowiadać, że go posiadasz. Jak dla mnie wszystko inne przestaje się liczyć. Nawet Lillian. Zwłaszcza Lillian. Pokręciłem głową. – Nie mogę tak zostawić tej sprawy. I nie mogę zniszczyć dysku. Chodzi w końcu o zabójców mojego ojca. – Wolisz sam przy okazji stracić życie? Nie było dobrej odpowiedzi na to pytanie. Po upływie kolejnej minuty Maia zrezygnowała nawet z gniewnego spojrzenia. Zapadła się z powrotem między poduszki. – Niech cię szlag – powiedziała. Leżałem długo, zastanawiając się, w jaki jeszcze sposób mógłbym pokpić sprawę. Zacząłem nawet w myślach obstawiać, kto w następnej kolejności wparuje do mojego mieszkania z wyciągniętym pistoletem. Nie zdawałem sobie oczywiście sprawy, że moje życie może się jeszcze bardziej skomplikować. Rozdzwoniła się deska do prasowania. Ledwie podniosłem słuchawkę, zorientowałem się, że słucham odgłosów polerki bębnowej do kamieni albo podstarzałego palacza próbującego złapać

oddech. Carl Kelley, emerytowany zastępca szeryfa, stary kumpel mojego ojca. – Cześć, synu. Nie odezwałeś się. Pomyślałem, że sam zadzwonię. „Nie odezwałem się”? Natychmiast uświadomiłem sobie, że była znów niedziela po południu. W mieście byłem równo od tygodnia. Kelly uznał, że zapoczątkowałem nową tradycję, dzwoniąc do niego tydzień wcześniej. – Cześć, Carl. Nastawiłem się na dłuższą rozmowę i otworzyłem sobie shiner bocka. Maia przyglądała mi się z zaciekawieniem, tymczasem Carl zaczął omawiać kilka śmiertelnych chorób, o których właśnie przeczytał. Opowiedział, jak to nie ma żadnego pożytku z syna mieszkającego w Austin. Potem zaczął nawiązywać do naszych rozmów z przeszłości, których nigdy nie odbyliśmy. Powtarzał się. W końcu zacząłem więcej uwagi poświęcać dźwiękom dobiegającym z jego otoczenia. – Carl – przerwałem mu – gdzie jesteś? Umilkł na chwilę. Słychać było tylko jego oddech. – Nie ma się czym przejmować – powiedział lekko drżącym głosem. Jego ton mówił: „Proszę, przejmij się tym”. – Co to za szpital, Carl? – Nie chcę ci zawracać głowy – powiedział. – Sąsiad przywiózł mnie z zaziębieniem, a oni twierdzą, że mam zapalenie płuc. Do tego niby spieprzoną wątrobę. Nie rozumiem, o co im chodzi. Uwierzysz? Zaczął się tak głośno zanosić kaszlem, że musiałem odsunąć słuchawkę od ucha. Kiedy kaszlanie ucichło, świst oddechu zabrzmiał dopiero po dłuższej chwili. – Co to za szpital, Carl? – powtórzyłem. – Nix. Ale nie ma się czym przejmować. Wstawili mi tu telewizor. Zostało mi jeszcze trochę pieniędzy. Radzę sobie. – Przyjadę – powiedziałem. – Nie trzeba, synu. Nie kończył rozmowy przez kolejną minutę, ale nie musiał już nic mówić. Samotność i strach rozbrzmiewały w słuchawce głośniej niż szpitalny telewizor. – Co tam? – zapytała Maia, kiedy się rozłączyłem. – Ktoś z mojej przeszłości – wyjaśniłem. – Nie wątpię. Widząc moje spojrzenie, musiała pożałować tego komentarza. Z jej twarzy odpłynęła irytacja. Spuściła wzrok. Wyciągnąłem kilka kolejnych

pięćdziesiątek z funduszu emerytalnego Beau Karnaua i upewniłem się, że czterdziestkapiątka Mai jest wciąż nabita. – Wrócę później – powiedziałem. Może mnie o coś spytała. Wyszedłem, nie czekając na jej słowa.

44 Szpital Nix przypominał budynki, nad którymi Superman przeskakiwał w komiksach z lat czterdziestych. Odmówiwszy kilka zdrowasiek i przetelepawszy się dwanaście pięter zabytkową windą, odszukałem na wpół prywatny pokój Carla zlokalizowany na końcu wąskiego, oświetlonego na niebiesko korytarza. Myślałem, że jestem przygotowany na to, żeby zobaczyć Carla jako starego człowieka. Myliłem się. Nie potrafiłem odnaleźć jego twarzy na czaszce obciągniętej cienką warstwą skóry. Wystające z nosa rurki z tlenem przypominały absurdalnie długie wąsy. Gdyby był choć odrobinę mizerniejszy, należałoby go czymś obciążyć, żeby nie odleciał z łóżka. Jedynie jego głos zachował moc. – Czołem, synu – wychrypiał. W pierwszej chwili zdziwiło mnie, że jego zamglone, zbielałe oczy pozwalają mu widzieć na tyle dobrze, aby mnie rozpoznał. Może naprawdę wziął mnie za swojego syna. Ale zaraz potem Carl przeniósł wzrok na telewizor i zaczął mówić o dawnych czasach z moim ojcem. Po chwili mu przerwałem. – Jezu, Carl. Jak mogłeś nie wiedzieć o swojej chorobie? Oderwał wzrok od ekranu i próbował zmarszczyć brwi. Wyciągnął do mnie rękę. – Do diabła, synu. Ale nie potrafił mi tego wyjaśnić. Zacząłem się zastanawiać, ile czasu minęło, odkąd Carl ostatni raz spojrzał w lustro, albo kiedy odwiedził go ktoś, kto powiedziałby mu, że potwornie wychudł i zostały z niego skóra i kości. Zanotowałem sobie w pamięci, że jeśli pożyję jeszcze trochę, odszukam jego syna w Austin i porozmawiam z nim na ten temat. – Powiedz, jak ci idzie? – powiedział. – W sprawie twojego taty. – Powinieneś wypoczywać, Carl. Dają ci tu jakieś witaminy albo coś podobnego? Otworzył usta, zwinął język w trąbkę i zakaszlał z taką siłą, że aż przysiadł. Wystraszyłem się, że w tak mizernym stanie mógł połamać sobie w ten sposób żebra, ale on opadł spokojnie na poduszki i próbował się uśmiechnąć. – Naprawdę chciałbym wiedzieć, synu.

No więc mu opowiedziałem. Nie miało sensu zatajać przed nim czegokolwiek. Zapytałem, czy pamięta, aby tata wspominał cokolwiek o Travis Center, Sheffie czy w jakikolwiek, choćby najbardziej zawoalowany sposób sugerował, że zamierza wszcząć jakieś wielkie śledztwo. Powiedziałem Carlowi, że nie mogę dojść do tego, w jaki sposób ojciec wpadł na trop ustawionego przetargu. Nie jestem nawet pewien, czy Carl to wszystko usłyszał. Jego wzrok spoczywał niezmiennie na ekranie telewizora. W żaden sposób nie skomentował tego, co powiedziałem. Gapił się na ubrane w stroje kowbojskie cheerleaderki z reklamy piwa. – Twój tata i panienki – powiedział. – Pewnie nigdy nie słyszałeś żadnych opowieści. – Słyszałem zbyt wiele opowieści, Carl. Zdziwiłem się, jak mocno potrafił ścisnąć moją rękę swoją wątłą dłonią. – Tylko sobie nie myśl, że nie kochał twojej mamuśki, synu. Po prostu… – No wiem, za bardzo kochał też panienki. – E tam – powiedział Carl. – Tylko Ellen. Nie wiem, dlaczego na dźwięk tego imienia nadal czułem się nieswojo. Tyle razy słyszałem je przecież od ludzi spoza rodziny. W domu nigdy nie był to problem. W sumie najmniejszy. Po prostu w każde Święto Dziękczynienia po trzecim bourbonie z colą ojcu zaczynała się kręcić w oku łezka. Unosił szklaneczkę, Garrett i Shelley szli w jego ślady. Nikt nic nie mówił. Nikt nie zamierzał nic wyjaśniać matce ani mnie. Ale przecież wiedzieliśmy, czyje zdrowie piją. Po Ellen Navarre, pierwszej żonie mojego ojca, pozostało tylko to chwilowe zawieszenie broni między całą trójką. Mimo to na dźwięk jej imienia ponownie poczułem się jak niechciany gość we własnej rodzinie. Widownia w studiu zaczęła oklaskiwać zwycięzcę teleturnieju. – Po śmierci Ellen twój tata już nigdy nie zarzucił kotwicy – stwierdził Carl. – Takiej prawdziwej. Wolałbym, żeby zaczął znów gadać o alzheimerze czy nawet o raku prostaty. O czymkolwiek, byle nie o życiu uczuciowym mojego ojca. – Tuż przed tym, jak go zastrzelono – ciągnął Carl – miał poczucie, że wreszcie coś zaczęło mu się układać. Tyle że on zawsze miał poczucie, że zaczyna mu się układać z jakąś panienką. Skinąłem uprzejmie głową, ale dopiero po chwili dotarło do mnie, o czym mówi.

– Nie przypominam sobie nikogo takiego. Carl tylko na mnie spojrzał i zachrypiał. Zrozumiałem. – Była mężatką. – Ej tam – odparł. – A która nie była? Wzrok na chwilę uciekł mu gdzieś w bok, jakby zapomniał, o czym mówił. Potem podjął wątek. – Twój tata był pozbawionym serca skurwysynem, ale Bóg mi świadkiem, że potrafił stopić serce kobiety. Szkoda, że nie widziałeś, jakie róże kupił kiedyś tej dziwce z Laredo… – Carl – upomniałem go. Przerwał. Najwyraźniej miał jeszcze na tyle dobry wzrok, aby w niebieskiej poświacie telewizora zobaczyć moje spojrzenie. – Masz rację, synu. Nie musisz już nic mówić. Siedziałem z nim przez jakiś czas, oglądając teleturnieje. Pielęgniarka przyniosła przecier jabłkowy, a ja pomogłem mu go zjeść, zbierając resztki łyżeczką z brody i wpychając je z powrotem do ust, jakby był dzieckiem. Po godzinie powiedział: – Pewnie musisz już iść. – Postaram się zajrzeć jutro. – Nie musisz – odparł, ale jego dłoń nie chciała mnie wypuścić. Przyglądał mi się przez minutę, po czym stwierdził: – Wyglądasz niemal identycznie jak twoja mama. Jak Ellen. Nie wyprowadzałem go z błędu, tylko skinąłem głową i przełknąłem ślinę. – Znajdź tę swoją dziewczynę – powiedział, wciskając mi słowa w dłoń – i się jej trzymaj, Jackson. Kto wie, do kogo mówił: do mnie czy do mojego ojca. Na tym etapie nie miało to znaczenia. Kiedy wychodziłem, nadal wspominał stare dobre czasy, opowiadając prowadzącej Koło fortuny Vannie White, jaki to z mojego ojca był skurwysyn. – Róże dla dziwki z Laredo – tłumaczył. – Coś w rodzaju kotwicy. Carl Kelley leżał uczepiony ostatkami sił rurek z tlenem, jakby tylko one trzymały go na łóżku.

45 Maia zauważyła moją obecność na tyle, aby rzucić we mnie notesem. Potem wróciła do udawania, że czyta gazetę. – Zadzwonił jakąś godzinę temu – powiedziała. – Zaraz po detektywie Schaefferze. W notatniku zapisano: „Carlon – minęło pięć godzin. Odezwij się”. Wydarłem kartkę i rzuciłem ją w stronę kosza na śmieci. Spudłowałem. – Schaeffer chce porozmawiać o Terrym Garzy – dodała Maia. – Zwodziłam go najdłużej, jak tylko mogłam. – To już wszystkie dobre wieści? Opuściła gazetę na trochę dłużej, dzięki czemu zobaczyłem, że ma zaczerwienione oczy. Siedziała na futonie z podwiniętymi nogami, ubrana w czarny spodnium z cekinami. Włosy związała w kucyk na nowy sposób, upinając go niewielkim pękiem czerwonych i niebieskich wstążek. Wyglądały znajomo, ale nie kojarzyłem ich z nią. Zmarszczyłem brwi. – Stało się coś jeszcze? – zapytałem. – Byłaś gdzieś? Starała się zrobić urażoną minę. Napięcie narastało, w końcu stało się nie do wytrzymania. Uśmiechnęła się. – Wpadła twoja matka – przyznała. Musiałem zrobić ciekawą minę. Roześmiała się. – Ty draniu – powiedziała. – Nadal jestem na ciebie zła. Jej oczy mówiły co innego. – No i… co tam u mamy? – Ona też jest na ciebie zła – Uśmiechnęła się szelmowsko. – Okazałyśmy sobie wsparcie. Po… porozmawiałyśmy sobie. Przysiadłem obok niej na futonie z nachmurzoną miną. Próbowałem przybrać groźny wyraz twarzy. – Porozmawiałyście sobie? Nieudolnie próbowała ukryć uśmiech. – Można powiedzieć, że zakopałyśmy topór wojenny. Na znak pojednania zabrała mnie na miasto. Zaraz po twoim wyjściu. Spojrzałem ponownie na spodnium, na wstążki we włosach Mai. – Nie… Pokiwała entuzjastycznie głową.

– Poszłyśmy na zakupy do Solo Serve. – Świat się kończy – westchnąłem. – Wokół zabójstwa i zaginięcia, a ty idziesz na zakupy z moją matką do Solo Serve. Wzruszyła ramionami. Potem pocałowała mnie w policzek. – Miałam ci już powiedzieć, że postanowiłam jutro wyjechać – przyznała. – Zarezerwowałam sobie nawet bilet. Ale odkąd zobaczyłam wieszaki z wyprzedażami, nabrałam przekonania, że może zostanę tu już na zawsze. Musiałem jak najszybciej napić się piwa. Maia i mama oczywiście wytrąbiły wszystkie. – A ja myślałem, że płakałaś! – wrzasnąłem do wnętrza lodówki. – Oczy poczerwieniały ci od gapienia się na metki. – Masz za swoje! – powiedziała. – A to jest dla ciebie. Wyciągnęła spod futonu żółtą reklamówkę Solo Serve i wyjęła z niej Tshit w rozmiarze XL z napisem „Witamy w San Antonio”. Z przodu znajdował się wykonany neonowymi kolorami rysunek przedstawiający jedyne wydarzenie z historii heavy metalu, jakim mogło się poszczycić San Antonio: Ozziego Osbourne’a oddającego mocz na pomnik bitwy pod Alamo. – Od razu zwrócił naszą uwagę – powiedziała. – Natychmiast skojarzył nam się z tobą. – Uroczy. Jak się mówi „diablica” po mandaryńsku? Musiałem wyglądać na stosownie zagniewanego. Maia podeszła, przywarła do mnie i pocałowała mnie w brodę. – No dobrze, wybaczam ci. – Ty mnie wybaczasz? Uśmiechnęła się. – Zabierz mnie na River Walk, dobrze, Tex? Ani Carlon McAffrey, ani komisarz Schaeffer nie byli zachwyceni rozmową ze mną, zwłaszcza że na większość pytań odpowiadałem: „Nie wiem” albo obiecywałem, że oddzwonię rano. Rozłączając się, prawe ucho miałem obolałe od wyzwisk, ale poza tym wyszedłem z rozmów bez szwanku. Po tak burzliwym tygodniu miałem kłopot ze znalezieniem ubrań, które nie byłyby zakrwawione albo poplamione meksykańskim jedzeniem, mimo to nie zgodziłem się włożyć nowej koszulki na wycieczkę do River Walk. Maia tylko się uśmiechnęła, obserwując z satysfakcją, jak przekopuję szafę. Robert Johnson bawił się w kamikadze, skacząc lotem nurkowym z kuchennego blatu, ilekroć

usypałem pod nim stos z ubrań. Zupełnie nie sprawdzał się jako doradca w sprawach mody. O zachodzie słońca ruszyliśmy Broadwayem do centrum. Maia wyglądała jak kilka tysięcy zielonych, a ja jak garstka monet. Uliczne latarnie zaczynały się zapalać, zachodzące słońce zabarwiało niebo na ceglastoczerwono, kiedy ruszyliśmy w dół schodami prowadzącymi z mostu Commerce Avenue ku tłumom przewalającym się przez River Walk. Bez blichtru i dolarów zostawianych przez turystów Paseo del Rio pozostałoby głęboką rynną wijącą się przez centrum San Antonio. Zaraz na południe od East Houston od rzeki odchodzi odnoga, która zakreśla szerokie „b”, biegnąc na wschód do Convention Center, obok La Villity do Main, gdzie łączy się ze swoim głównym nurtem. Wzbogacone o blichtr i dolary turystów Riverside robi spore wrażenie nawet na mieszkańcach San Antonio. Tamtego wieczoru było ciepło, zewsząd dobiegała muzyka grana przez mariachi. Kolorowe lampy odbijały się w mętnej, zielonej wodzie, nadając rzece nietypowy dla niej odświętny wygląd. Jakieś sto tysięcy ludzi przechadzało się po kamiennych nabrzeżach, mijając fontanny, kamienne mostki i drogie restauracje. Nad żółtymi i zielonymi parasolami unosiły się aromaty dziesięciu albo piętnastu kuchni z różnych stron świata. Turyści z aparatami fotograficznymi, w sombrero kupionych w sklepach z pamiątkami, rekruci na przepustkach, bogaci mężczyźni w towarzystwie ekskluzywnych prostytutek – wszyscy radośnie nadeptywali sobie na buty i ochlapywali się drinkami. Właśnie taki obraz przychodzi do głowy mieszkańcowi San Antonio, kiedy słyszy słowo „rzeka”. Pamiętam, jaki kłopot sprawiała mi w dzieciństwie lektura Hucka Finna, ponieważ nie mogłem pojąć, jak u diabła jego tratwa przepłynęła obok tych wszystkich restauracji i tłumów rzeką głęboką na metr i szeroką na dziesięć, nie wzbudzając zainteresowania ukrywającym się na niej niewolnikiem. Może właśnie dlatego poszedłem na anglistykę – w poszukiwaniu wyjaśnienia tej zagadki. Maia trzymała mnie za rękę, żeby tłum nas nie rozdzielił. W jednej z rzadkich chwil, kiedy wokół nas przerzedziło się na tyle, abyśmy mogli iść obok siebie, wskazała na rzekę i powiedziała: – Chętnie bym coś zjadła na jednej z nich. Obok nas przepływała barka restauracja – wielkie czerwone wieczko pudełka po butach z przyczepionym silnikiem. Pięćdziesięcioro uśmiechniętych turystów podnosiło szklaneczki z margaritą z białych,

lnianych obrusów. Kelnerzy przechadzali się między nimi ze znudzonymi minami. – Rozczarowałabyś się – zapewniłem ją. Sterujący barką włączył silnik dosłownie na chwilę, aby na centymetry wyminąć się z nadpływającą z naprzeciwka konkurencyjną barką restauracją. – Zdarza się, że wpadają na siebie?! – zawołała Maia, próbując przekrzyczeć tłum. – Tylko kiedy sterującym się nudzi. Czyli dość często. Czasami ktoś wpadał do wody. Pamiętam, że ojciec prowadził statystyki, ilu pijanych turystów wyłowił osobiście z rzeki, kiedy obstawiał fiestę. Zdaje się, że przestał liczyć, kiedy doszedł do dwudziestu trzech. Byłem zaskoczony, jak wiele starych restauracji zostało zamkniętych. Przed Kangaroo Court wciąż stały parasole Union Jack. Happy Jazz Band Jima Culluma nadal swingował na Landing, jakby lata dwudzieste nigdy się nie skończyły. Ale poza tym niemal wszystko się zmieniło. Usiedliśmy przy nadbrzeżnym stoliku i przeciętnym półmisku nachos w lokalu, który nazywał się po prostu La Casa. Już sama nazwa powinna mnie zaniepokoić. Pewności nabrałem, kiedy poprosiłem o herradura anejo, a nasz kelner wyjaśnił, że nie mają tego gatunku piwa. Na szczęście przyglądanie się ludziom dostarczało nam większej rozrywki niż samo jedzenie. Obok nas przeszła grupa niebieskowłosych kobiet w wieczorowych sukniach i norkach, starając się usilnie wyglądać wytwornie, mimo że ich szyje spływały potem. Rodzina pękatych misiów przystanęła na chwilę i wlepiła wygłodniały wzrok w nasze nachos. Obok stolika przebiegły dwie zakonnice w czarnych habitach i staromodnych szerokich kornetach, wykrzykując coś po niemiecku. Za nimi gnała grupa bardzo pijanych i bardzo nagich głupoli, a za nimi patrol policji. Tłum rozstępował się przed uczestnikami pościgu. Kilka osób się roześmiało. Chwilę potem ludzie zamówili następną kolejkę drinków i wszystko wróciło do normy. – Tak to tu wygląda codziennie? – zapytała Maia, wyraźnie pod wrażeniem. – W soboty zazwyczaj impreza się rozkręca. – No mam nadzieję. Zanim zapadły ciemności, ruszyliśmy z powrotem w stronę białej wieży Hilton Palacio del Rio. Nad rzeką piętrzyło się dziesięć pięter

balkonów, większość rozświetlonych i wypchanych imprezującymi studentami. Zlokalizowany na poziomie rzeki bar był tamtego wieczoru oblegany – i to pomimo trzech niechlujnie ubranych muzyków, którzy kimali nad mikrofonami przy bardzo powolnym wykonaniu Amie. Kiedy wchodziliśmy do holu, zakładałem, że będę musiał przekupić konsjerża, ale szczęście się do mnie uśmiechnęło, ponieważ w recepcji siedział mój kumpel ze szkoły średniej. Mickey Williams tylko rzucił na mnie okiem, po czym zgodnie z oczekiwaniami zgotował mi serdeczne powitanie. – Co ty tu, kurwa, robisz? – warknął. Mickey był najwierniejszym ucieleśnieniem kucharczyka z reklam Pillsbury, z jakim się kiedykolwiek zetknąłem. Jego skóra była całkowicie pozbawiona pigmentu, a włosy miał tak żółte, że wydawały się niemal białe. W swojej pękatości wyglądał tak, jakby był nadmuchany, a choć sprawiał wrażenie kruchego, pamiętam, że kiedy chodziliśmy do Alamo ​Heights, niejeden osiłek odbijał się od Mickeya, nie wyrządzając mu jakiejkolwiek krzywdy. Nigdy nie starczyło mi odwagi, aby dźgnąć go palcem w brzuch i sprawdzić, czy się zaśmieje. Miałem jakieś dziwne przeczucie, że nie. Mickey spotykał się przez jakiś czas z Lillian, kiedy ja i ona zerwaliśmy ze sobą w ostatniej klasie. Byli razem, dopóki nie skradłem jej ponownie serca. A dokładniej rzecz biorąc, dopóki nie skradłem pikapa Mickeya. Przelotny flirt Lillian z tańcem country w ogólności, a w szczególności z Mickeyem zakończył się raptownie, kiedy musieli przejść połowę drogi do domu z Blue Bonnet Palace w Selmie. – Mickey. – Wyszczerzyłem zęby. Spojrzał na mnie podejrzliwie. Jego ziemistą twarz oblał rumieniec. – Co ty tu, kurwa, robisz? – spróbował jeszcze raz. – Przyszedłem cię odwiedzić, stary. Obejrzał się przez ramię. Pewnie sprawdzał, czy nie jest w ukrytej kamerze. – Zjeżdżaj – odparł. – Lubię swoją pracę. – Dajże spokój, to było dawno temu – przekonywałem. – Nie mogłem znaleźć pracy przez rok po tej historii w Maggie’s. Maia uśmiechnęła się, nie mając pojęcia, o czym mówimy. Wzruszyłem niewinnie ramionami. – Skąd mogłem wiedzieć, że pani Pacman nabierze takiego rozpędu, zlatując po schodach? Mickey postanowił odwołać się do Mai.

– Skurwiel zniszczył trzy stoły i niemal zabił głównego menedżera. – Nie kazałem ci go popychać. – „Przechyl go trochę, a ja poszukam mojej dwudziestopięciocentówki” – zacytował. Wzruszyłem ramionami i wyjąłem dwie pięćdziesiątki. Położyłem je przed nim na ladzie. – Zniknę ci z oczu, kiedy tylko mi powiesz, w którym pokoju zatrzymał się dziś pan Karnau. Mickey wpatrywał się we mnie z kamienną twarzą. Uśmiechnąłem się i dołożyłem dwie następne pięćdziesiątki. Mickey zerknął na ladę. – Chcesz też klucze? – zapytał.

46 – Karnau, pokój 450 – powiedział Mickey. – Wynajmuje ten apartament co weekend, płaci gotówką. Wcisnął mi do ręki klucze. – Aha, Tres, jeśli robisz mnie w buca… Uśmiechnąłem się. – Naprawdę myślisz, że byłbym do tego zdolny? – Kurwa, pięknie. – Mickey pokręcił głową, jakby sądził, że równie dobrze może się już pożegnać z pracą. Drzwi do pokoju 450 obserwowaliśmy z pomieszczenia gospodarczego obsługi hotelu na końcu korytarza. Ani drgnęły. Na świeżo odkurzonym rdzawoczerwonym chodniku nie było widać żadnych śladów butów. Gdzieś za rogiem, na drugim końcu korytarza, rozległ się trzask otwieranych i zamykanych drzwi. Mężczyzna, który przeszedł korytarzem w stronę klatki schodowej, był ubrany w dżinsy i bluzę kangurkę z kieszenią na brzuchu. Kaptur naciągnął na głowę. Poruszał się żwawym krokiem. Wymieniliśmy z Maią spojrzenia. – Apartament – powiedziała. – 451 – przytaknąłem. Rzuciliśmy się na złamanie karku korytarzem. Maia zdążyła wyciągnąć pistolet, zanim dobiegła do drzwi. Rzuciłem jej klucze i skręciłem w stronę klatki schodowej, nie mając pojęcia, kogo śledzę. Z odgłosu kroków wynikało, że znajduje się ze dwa piętra niżej. Szedł szybko, ale nie tak szybko, aby ktoś zauważył, że ucieka. Jedno, co mogę powiedzieć o moich znoszonych półbutach, to że są ciche. Podążałem za nim, nie dając mu powodu do zwiększenia tempa. Kiedy Kangurek w niebieskie paski zszedł na parter, znajdowałem się zaledwie siedem metrów za nim. Wyszedłem na korytarz dla obsługi i uskoczyłem przed grubym turystą w sombrero. Biegnąc w stronę baru, o mało co nie wytrąciłem dzbanka z margaritą z rąk kelnerki. Pogrążone w śpiączce trio wykonywało przeboje Cata Stevensa na modłę pieśni pogrzebowych. Kangurek nadal miał kaptur na głowie. Szedł między stolikami na patio, zmierzając w stronę tłumu turystów.

Ruszyliśmy River Walk. Trzymałem się w odległości niecałych dziesięciu metrów. Kangurek nie oglądał się za siebie. Paseo było tak wąskie i zatłoczone, że nie miałem możliwości podejść z boku i rzucić okiem na jego twarz. Minęliśmy most Market Street i zmierzaliśmy dalej w stronę La Villity. W pewnej chwili Kangurek zmieszał się z maszerującą powoli orkiestrą dętą. Muzycy mieli na zielonych bawarskich pumpach wyszyty napis „Duma Fredericksburga”, ale wyraźnie nie było im śpieszno do miejsca, gdzie mieli występować. W normalnych okolicznościach chętnie poświęciłbym im chwilę, choćby po to, żeby usłyszeć niemiecki wymawiany z teksańskim akcentem, ale nie w czasie pościgu. W końcu dałem sobie spokój z uprzejmościami i przepchnąłem się między nimi. Gość z owłosionymi, białymi nogami i bębnem o mało co nie wpadł do rzeki. – Chołełny scheisskerl! – zawołał za mną. Inny, z imieniem „Johann” wyszytym na kapelusiku z piórkiem, próbował zdzielić mnie kawałkiem ciasta. Z pisku, który rozległ się za moimi plecami, wywnioskowałem, że uderzył stojącą w pobliżu prostytutkę albo jakąś młodą damulkę. Nie zatrzymywałem się. Polka ustąpiła miejsca dźwiękom mariachi na pełną orkiestrę dętą. Tymczasem my skręciliśmy za róg, przeszliśmy przez kolejny most, a potem przemknęliśmy chyłkiem przez zaułek do amfiteatru Arneson River. Jakimś cudem znaleźliśmy się po stronie sceny. Jak w większość wieczorów, trwał tam akurat koncert. Reflektory były włączone, chłopaki z orkiestry grały w technikolorowych poncho i wypolerowanych rogach na głowach. Stary kamienny amfiteatr po drugiej stronie rzeki był wypełniony niemal po brzegi. Kangurek przystanął na chwilę, zastanawiając się, co dalej. Potem przyśpieszył. Zrobiłem to samo. Właśnie wtedy popełniłem błąd, wpadając na kolejną znajomą osobę z przeszłości. I to dosłownie. Carolyn Smith zaczynała właśnie przekręcać ustawioną na statywie przenośną kamerę z logo telewizji KSAT, aby uchwycić entuzjastyczną reakcję tłumu na dźwięki mojej ulubionej Guantanamery. Zamiast widowni uchwyciła moje ramię, kiedy próbowałem się obok niej przecisnąć. Samo w sobie nie doprowadziłoby to do nieszczęścia, ale Carolyn zrobiła dodatkowo krok w tył, aby odzyskać równowagę, wykonując jednocześnie w niezamierzony sposób przepiękny manewr tai-chi. Jej noga wystrzeliła do przodu i zablokowała moją, tymczasem reszta mojego rozpędzonego ciała runęła do przodu.

Wiele się zdarzyło przez tamtych pięć sekund. Carolyn podniosła wzrok i mnie rozpoznała. – Tres! – zawołała. Nie zamierzała pewnie krzyknąć tak głośno, ale musiała być przerażona widokiem chwiejącej się ponadstukilogramowej kamery. Zaraz potem zdała sobie sprawę, że kabel owinął się wokół jej kostki i że kamera ją za sobą pociągnie. Nie zdążyłem nawet pomachać do drugiej kamery telewizji KSAT, kiedy wraz z Carolyn i przenośną jednostką nagrywającą runęliśmy do rzeki. Jak na pierwszy dzień sierpnia woda wydawała się zdecydowanie zimna. Dno było tak śliskie od alg, że poślizgnąłem się ze trzy razy, zanim udało mi się wstać. Sytuację utrudniał nieco fakt, że Carolyn próbowała wspiąć się na brzeg po moim ciele. Kiedy stanąłem w sięgającej do wysokości krocza wodzie, tłum wiwatował. Uszczęśliwieni taką reakcją mariachi zaczęli grać moją drugą ulubioną melodię, La Bambę. Pomachałem do widowni, czując się – i pewnie pachnąc – jak dymiąca sterta nietoperzowego guana. Mężczyzna w kangurce nie był oczywiście głuchy, więc patrzył w moją stronę. Zanim ja namierzyłem go wzrokiem w tłumie, zdążył dojść do wniosku, że przeciskanie się przez zatłoczony most zajęłoby mu zbyt wiele czasu. Zamiast tego zdecydował się na bardziej twórcze rozwiązanie. Zeskoczył na barkę restaurację i stanął, odzyskując równowagę, na środkowym stoliku, podczas gdy pięćdziesięcioro turystów ochlapało się margaritami. Kelnerzy i sternicy nie wyglądali już na znudzonych. Ponieważ inna barka przepływała akurat w odległości kilkunastu centymetrów, zmierzając w przeciwną stronę, Kangurek nie musiał nawet dać zbyt wielkiego susa. Kolejne wychlapane drinki. Kolejna grupa niemieckich zakonnic w kopulastych czepcach, być może tych samych, które widziałem wcześniej, podniosła wzrok na mężczyznę stojącego na ich stole. Chwilę później stamtąd zniknął, wbiegając po schodach amfiteatru Arneson River. Kaptur zsunął mu się na moment z głowy, kiedy uchylał się przed turystami z gracją dawnego sportowca. Trwało to na tyle długo, abym zauważył, że od naszej ostatniej rozmowy Dan Sheff zdążył odwiedzić fryzjera. Zaraz potem dobiegł do stalowej bramy na szczycie amfiteatru i zniknął w ciemnościach La Villity. Carolyn krzyczała na mnie, wdrapując się na brzeg i jednocześnie z niego ześlizgując. – Co to, u diabła, miało być? – zażądała wyjaśnień.

Gość obsługujący drugą kamerę KENS zaproponował wyjaśnienie: – Nazwałbym to niezłym ujęciem.

47 Kapral Hearnes pamiętał na szczęście mojego ojca. Na nieszczęście Hearnes, podobnie jak większość policjantów z San Antonio, serdecznie ojca nienawidził. Musiałem się nieźle nagimnastykować i wydobyć z Carolyn niechętne potwierdzenie, że być może nie jestem oszalałym wariatem, dzięki czemu Hearnes zgodził się nie zamykać mnie do ciupy. – Może faktycznie w złym momencie zrobiłam krok w tył – wymamrotała Carolyn. – W złym momencie? – zdziwiłem się. – Do licha, Carolyn, chętnie nauczyłbym się od ciebie tej sztuczki. Jej ładne, jasne włosy zamieniły się w rzece w zielonkawe pędy lukrecji. Odgarnęła z twarzy kilka kosmyków i zmusiła się do uśmiechu. Próbowałem wyobrazić ją sobie jako trzymającego się z dala od ludzi komputerowego nerda, którym była w czasach, kiedy chodziliśmy razem na zajęcia z dziennikarstwa, ale przed oczami miałem modelkę z telewizji o dziecinnej twarzy, ładnych ustach i modnych szkłach kontaktowych, które odkleiły się od oczu i odpłynęły w stronę rogówki niczym ciemnoniebieskie zachody słońca. – Carolaine – poprawiła mnie. – Co? Próbowała poprawić na sobie bluzę, która jeszcze chwilę wcześniej była biała. – Jestem teraz osobowością telewizyjną, a przynajmniej byłam nią, dopóki nie zepsułeś mi wejścia. Używam teraz imienia Carolaine. – A może też Smythe zamiast Smith? Zmarszczyła brwi. Gdyby nie miała skończonych czterdziestu pięciu lat, powiedziałbym, że się nadąsała. – Tyle razy słyszałam już ten dowcip, że przestał mnie śmieszyć. – Przepraszam. Wstałem i przeprosiłem kamerzystę. On tylko w milczeniu się we mnie wpatrywał. Podziękowałem kapralowi Hearnesowi za czas i wyrozumiałość. Zostawiłem Carolaine swój numer telefonu, żebyśmy mogli omówić sprawę ewentualnych szkód. – A tak w ogóle, to skąd ten pośpiech? – zapytała.

Obejrzałem się przez ramię w stronę Hiltona i pomyślałem o Mai, która ze swoją czterdziestkąpiątką przebywała teraz sama w apartamencie Beau Karnaua. A może nie sama. – Obowiązki wzywają – powiedziałem. – Świetnie – odparła Carolaine. – Tylko nie oczekuj, że pożyczę ci jeszcze kiedyś ręcznik kąpielowy. Trudno było wyglądać szykownie, kiedy szedłem przez River Walk, pochlupując butami i zostawiając za sobą mokre ślady, ale zapach przynajmniej dość skutecznie torował mi drogę. Pomachałem Mickeyowi, przebiegając truchtem obok recepcji Hiltona. Szczęka opadła mu do ziemi i pozostała w tej pozycji do czasu, kiedy zamknęła się za mną winda. Drzwi do pokoju 450 były zamknięte, ale Maia otworzyła je, zanim jeszcze zdążyłem zapukać. Kiedy wyjęła mi lufę pistoletu z nosa i odsunęła się, żeby mnie przepuścić, zrozumiałem, dlaczego miała taką ponurą minę. Wystrój apartamentu wzorowano na Wersalu. Na komodzie chłodził się szampan w srebrnym kubełku. Kotary przy drzwiach balkonowych zostały rozsunięte, za nimi znajdowały się piękne, nocne niebo i wszystkie światełka Paseo del Rio. Leżący na łóżku mężczyzna miał na sobie swój najlepszy welurowy szlafrok i najwygodniejsze kapcie. Spoczywał na plecach w zrelaksowanej pozie, z parą czarnych oczu i czerwonym hinduskim znakiem na czole. Tyle że Beau Karnau nie był ani Hindusem, ani człowiekiem zrelaksowanym. Był zwyczajnie martwy. W drugiej ręce Maia trzymała butelkę szampana marki ​Veuve Clicquot. Usiadła obok Beau i pociągnęła haust. Potem spojrzała na mnie. Jedynie ze sposobu, w jaki oddychała – płytko, samymi ustami – wywnioskowałem, że jest zupełnie wytrącona z równowagi. Domyśliłem się tego tylko dlatego, że dobrze ją znałem. Komuś innemu jej twarz niezdradzająca jakichkolwiek emocji mogła się wydawać gładka niczym wypolerowane drewno. Z tylnej kieszeni spodni wyciągnąłem przemoczony zwitek – wiadomość, którą Guy White zostawił dla nas tamtego poranka. – To miłe ze strony pana White’a, że zaprosił nas tu dziś wieczorem – zauważyłem. – Nie sądzisz? Przysiadłem po drugiej stronie Beau. Jego kucyk poluzował się do tego stopnia, że kiedy upadł, włosy rozsypały mu się wokół głowy niczym czarno-szary pawi ogon. Posiniaczona skóra wokół oczu była lśniąca

i fioletowa. Jego usta wykrzywiał głupawy uśmiech, jakby chwilę wcześniej ktoś opowiedział mu jakiś śmieszny, ale obleśny dowcip. Na szczęście wnętrzności nie zdążyły jeszcze się rozluźnić. Nie śmierdziało. – To był Dan – poinformowałem Maię. – Uciekł mi. – Nadal sądzisz, że odgrywa tylko poboczną rolę? Nie miałem ochoty się spierać. Na komodzie leżało portfolio Beau, otwarte na pierwszej stronie. Artykuł zatytułowany Artysta z Dallas realizuje marzenia został ostrożnie usunięty z folii i zatknięty za ramę lustra – w miejscu, gdzie Beau mógł go widzieć po przebudzeniu każdego ranka. Obok niego znajdowało się czarno-białe zdjęcie dziewiętnastoletniej Lillian – uśmiechała się przez ramię do fotografującego ją mentora. Z jej oczu wyzierało uwielbienie. Na podłodze obok moich stóp leżało otwarte, puste pudełko po płycie CD. Było pęknięte, jakby ktoś na nie nastąpił. – Ktoś w końcu zdobył to, czego szukał – powiedziała cicho Maia. – Bez zapłaty. – Połowę tego, czego szukał – poprawiłem ją. Maia podała mi butelkę. Leżący między nami Beau nie poprosił o łyka. Wlałem w siebie resztę szampana i beknąłem, tłumiąc ogarniające mnie mdłości. Dopiero wtedy Maia zwróciła uwagę na mój wygląd. – Jesteś mokry. – Nawet nie pytaj. Skinęła głową; również nie była w nastroju do kłótni. – White nas tu przysłał – powiedziała. – Dan nas tu zostawił. A twój znajomy Mickey wie, że tu jesteśmy. Nie możemy tak po prostu zniknąć. Kiedy nie zareagowałem, podeszła do telefonu i ze spokojem wykonała trzy telefony: do hotelowego detektywa, do komisarza Schaeffera i do Byrona Asha. – Masz jakieś plany na wieczór? – zapytałem. Ani Maia, ani Beau nie odpowiedzieli. Szef ochrony Hiltona, wielki czarny mężczyzna o nazwisku Jefferies, obrzucił tylko Beau spojrzeniem, po czym pomógł nam dopić szampana. – Za mało mi płacą – stwierdził i usiadł na krześle w stylu Ludwika XIV w kącie pokoju. Wymruczał coś do krótkofalówki. Jako następni przybyli dwaj policjanci z drogówki, potem dwaj detektywi z wydziału śledczego, na końcu ekipa z zakładu ekspertyz. Rozciągnięto taśmę. Zjawiły się media, pokojówki, ciekawscy goście hotelowi – brakowało tylko żonglerów, zakonnic i tańczącego

niedźwiedzia. Na miejsce dowlókł się również detektyw Schaeffer. Wyglądał tak jak zawsze, czyli jakby ktoś go właśnie obudził. – Zaprowadźcie tę dwójkę do sąsiedniego pokoju – rozkazał jednemu z mundurowych. – Mogą zaczekać. No więc czekaliśmy. „Uprzywilejowany” status, na jaki Maia mogła rzekomo liczyć u pana Asha, musiał osłabnąć. Godzinę po telefonie odkryliśmy, że Lord Byron zrezygnował z osobistego stawiennictwa. W jego miejsce zjawił się młodszy wspólnik z kancelarii, na oko piętnastoletni. Przedstawił się jako Hass. Uśmiechnął się. Podaliśmy sobie ręce – miałem poczucie, jakbym ściskał mokrą chusteczkę. – Nie ma powodów do obaw – oświadczył Hass. – Przybywam ze szczerą rekomendacją od pana Asha. Uczestniczyłem w wielu sprawach o charakterze kryminalnym. Schaeffer akurat wtedy zwrócił na nas uwagę. Przydreptał z tymi swoimi przekrwionymi oczami, szczęśliwie na nic nie wpadając, po czym zajrzał każdemu z nas głęboko w oczy. Wyjął chusteczkę i powoli, starannie wysiąkał nos. – No dobra – burknął. – Powiedzcie mi, że to był zbieg okoliczności. – Aha, zanim zaczniemy… – wtrącił mecenas Hass. Wymieniliśmy z Schaefferem spojrzenia. – Przybywa ze szczerą rekomendacją – wyjaśniłem Schaefferowi. Schaeffer zrobił kwaśną minę. – Podobnie jak moja żona. Hass uśmiechnął się, jakby załapał dowcip. Rozsiedliśmy się wygodnie na dwuosobowej kanapie króla Ludwika, tymczasem Schaeffer posłał jednego z krawężników po bajgla z czosnkiem i ziołową herbatkę. – Czerwony zinger, jeżeli będzie – powiedział. Zauważył moje spojrzenie. – Co? Też chcesz? – zapytał. Szybko podziękowałem. Schaeffer wydał z siebie kolejny chrapliwy dźwięk. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, dlaczego zawsze wygląda tak, jakby był pogrążony w półśnie. Cierpiał na problemy z zatokami. – Cedry? – zapytałem. Jego kanały nosowe zachrzęściły niczym łożysko kulkowe. – Przeklęte pekany. Ten żółty syf zalega mi na całym trawniku. Na trzy miesiące zapominam, że powinienem oddychać. To się nazywa zdrowy tryb życia.

– A zatem, panie oficerze – zaczął Hass. – Jeżeli moglibyśmy… Schaeffer spojrzał na adwokata i ten umilkł. Schaefferowi się to spodobało. – To gość od Asha? – zapytał Maię. Maia skinęła głową. Próbowała zachować powagę. To spodobało się Schaefferowi jeszcze bardziej. Rola Hassa w dalszej części rozmowy ograniczyła się do roli kibica meczu tenisowego. Miałem wrażenie, że chętnie potrzymałby Schaefferowi chusteczkę do nosa, gdyby tylko ten go o to poprosił. – No dobra – powiedział Schaeffer. – Opowiadajcie. No więc mu opowiedzieliśmy. Mniej więcej. Ja nieudolnie udałem zaskoczenie, kiedy Schaeffer poinformował mnie, że Terry Garza, mężczyzna, z którym prowadziłem dyskusję w chwili, kiedy trup Moragi został dostarczony przez ścianę do biura Sheffa, również stracił życie. Opowiedziałem mu o anonimowej notce sugerującej, że powinniśmy przybyć do Hiltona, i o tym, jak wybiegłem za opuszczającym pokój mężczyzną, którego nie udało mi się ostatecznie zidentyfikować. Maia opowiedziała o tym, w jaki sposób znalazła zwłoki. Ja zapewniłem Schaeffera, że nie wystrzeliłem z broni palnej od czasu, kiedy byłem dzieckiem, a już na pewno nie tamtego wieczoru w kierunku głowy Beau Karnaua. Maia zapytała, czy jesteśmy o coś oskarżeni. Schaeffer po raz kolejny zapuścił się z pomocą chusteczki w głąb swoich nozdrzy. – Na przykład o głupotę? – zasugerował. – Za późno – powiedziała Maia. – Mój klient jest nolo contendere. – Twój klient? – zaprotestował Hass. – Zamknij się – powiedzieliśmy wszyscy równocześnie. Mundurowy wrócił z herbatą i bajglem dla Schaeffera. – Mieli tylko sleepy time – zaraportował. Myślałem, że Schaeffer zdegraduje go na miejscu, ale tylko spojrzał na swoją herbatę i westchnął. Tym razem naprawdę wyglądał na przemęczonego. – Podsumujmy zatem – odezwał się w końcu. – Tydzień temu prosisz mnie, żebym zajrzał do tajnych akt. Zorientowałeś się nagle, że twój ojciec został dziesięć lat wcześniej zamordowany. Niecałe pięć minut później zwala mi się na głowę wydział kryminalny z pretensjami, że w ogóle odebrałem od ciebie telefon. Potem w odstępie trzech dni dochodzi do trzech zabójstw, a ty znajdujesz się akurat zawsze w pobliżu, aby przypadkiem nie ominęła cię cała zabawa.

– Dwie trzecie z tego jest prawdą – poprawiłem go bez przekonania. – Taaa – mruknął Schaeffer. – A więc nie istnieje absolutnie żaden związek między tobą a zabójstwami. Powinienem łyknąć jeszcze jeden sudafed, wślizgnąć się pod kołdrę i niczym się nie przejmować, co? Wymieniliśmy z Maią spojrzenia. Nerwy musiałem mieć bardziej stargane, niż mógłbym przypuszczać. Mało brakowało, a wyznałbym Schaefferowi całą prawdę. – Proszę posłuchać, panie oficerze… – powiedziałem i wtedy mój umysł zatrzymał się i odtworzył to, co przed chwilą usłyszałem. Zmieniłem taktykę. – Kiedy wspomniał pan o wydziale kryminalnym, miał pan na myśli Rivasa, prawda? Tę samą mendę, która pojawiła się w biurze Sheffa tamtej nocy, gdy prowadził pan tam śledztwo? Schaeffer zmarszczył brwi. – Tę samą, która zajmuje się zniknięciem Cambridge? – dodała Maia. – Tej samej Lillian Cambridge – dodałem – która prowadziła galerię z obecnym tu sztywniakiem? Schaeffer zmiął w dłoni chusteczkę, zastanawiając się nad sprawą. Do jakichkolwiek doszedł wniosków, nie dał tego po sobie poznać. – To bez znaczenia – stwierdził. Jego spojrzenie świadczyło, że myślał coś przeciwnego. – Interesuje mnie… Cokolwiek go interesowało, jego uwagę rozproszyło pojawienie się w pokoju Jaya Rivasa ze świeżo uczesanym wąsem i srebrno-turkusową klamrą od paska wielkości grejpfruta. – Navarre – powiedział. – I znów to samo. Jak jakieś pieprzone jo-jo. Tamtego wieczoru Rivas był w dobrym humorze; słychać to było w jego głosie. Mimo protestów ekipy analityków sądowych zapalił cygaro, omiótł wzrokiem wszystkich zgromadzonych, po czym skinął głową na Schaeffera. – Mogę panu w czymś pomóc, panie oficerze? – zapytał bez entuzjazmu Schaeffer. Rivas podszedł do mnie i przysunął swoją twarz do mojej, jakby gapił się na jakiś dziwny obiekt w muzeum. Jego zezowate oko spłynęło beztrosko w dół. Zaraz potem przysiadł na oparciu kanapy tuż nad Maią i położył dłoń na jej ramieniu. Mai nie drgnęła nawet powieka. Z absolutnym spokojem przyglądała się dłoni Rivasa, zupełnie jakby próbowała zlokalizować najłatwiejsze do złamania kostki i punkty, których naciśnięcie mogło zadać ból. Rivas przesunął się jakby zakłopotany. Jego dłoń również się przesunęła. – Panie oficerze – zwrócił się do Schaeffera – czy mógłbym prosić

o kilka chwil na osobności z panem Navarre i jego przyjaciółką? Schaeffer spojrzał na Rivasa, potem na mnie. Może przypomniał sobie, jak wyglądały moje usta po tym, jak przypadkowo uderzyłem nimi o drzwi poprzednim razem, kiedy Rivas poprosił o możliwość porozmawiania ze mną na osobności w biurze Sheff Construction. A może Schaeffer był po prostu wkurzony, ponieważ zatoki szarpały go jak zużyta skrzynia biegów, a w Hiltonie skończył się red zinger. Tak czy inaczej podjął decyzję. – Mam lepszy pomysł – powiedział do Rivasa. – Mógłbyś na przykład wyjaśnić, z jakiego powodu uczestniczysz w moim śledztwie w sprawie zabójstwa. We wszystkich moich śledztwach w sprawie zabójstwa. Rivas rzucił okiem na świadków tej sceny. Kiedy ponownie odezwał się do Schaeffera, mówił znacznie bardziej uprzejmym głosem. I znacznie chłodniejszym. – Może omówimy to na zewnątrz – zaproponował. – Znakomity pomysł – stwierdził Schaeffer. – Idź przodem. Dołączę do ciebie, kiedy tylko odeślę tych ludzi do domu. Rivas się poderwał. – Gdzie ich odeślesz? Schaeffer wyglądał, jakby nagle odzyskał wigor. Pewnie zaczął wreszcie działać sudafed. Uścisnął dłoń Hassa. – Znakomita robota, panie mecenasie. Nie wyjeżdżajcie z miasta, ale na dziś to wszystko. Gdyby Hass zachowywał się choć trochę bardziej jak pod​ekscytowany szczeniak, zasikałby dywan. Przemknęliśmy obok Rivasa, który wydawał się w milczeniu mierzyć wzrokiem Schaeffera, szukając miejsc, w które najłatwiej byłoby trafić ze strzelby. Uścisnąłem dłoń Schaeffera. Uścisnąłem dłoń Hassa. Uścisnąłem nawet dłoń zastępcy koronera. Prawdopodobnie uścisnąłbym również dłoń kumplowi z dawnych czasów Mickeyowi Williamsowi, ale kiedy przechodziliśmy obok recepcji, przebywał akurat na dywaniku w gabinecie kierownika. – Mickey! – zawołałem. Spojrzał ponuro w moją stronę. – Potrzebujesz dobrego prawnika? – zapytałem. – Ten tu przybywa ze szczerą rekomendacją.

48 Siedzieliśmy długo na schodach kaplicy La Villita, wpatrując się w pusty budynek, w którym do niedawna znajdowała się galeria Hecho a Mano. Maia zaczęła jakby przysypiać. Adrenalina opadła. Moje ubrania powoli dosychały. Nerwy miałem zszargane do spodu, czułem się przeżuty i wypluty jak łuska kukurydzy z tamalesa. W pewnej chwili spojrzeliśmy na siebie gotowi, żeby coś powiedzieć. – Ty pierwsza – zaproponowałem. – Nie – powiedziała. – Ja tylko… – Beau trochę za bardzo zwlekał z ucieczką – stwierdziłem. – Do końca próbował na tym zarobić. Wpuścił kogoś do pokoju, próbował coś wytargować w zamian za dysk, a potem ten ktoś wpakował mu kulkę w twarz. Pokiwała głową. – Nie byłby tak zrelaksowany, gdyby targował się z mafią. – Mamy zatem martwego szantażystę – ciągnąłem – zniknął drugi dysk, Dan Sheff wydaje się podejrzany jak cholera, a po Lillian nadal ani śladu. Obok nas przeszła para starszych turystów. Kobieta uśmiechnęła się do nas w taki sposób, w jaki ludzie uśmiechają się do zakochanych skrywających się w cieniu w sierpniową noc. Potem spojrzała ze smutkiem na swojego męża, nieświadomego tej wymiany spojrzeń. Kiedy Maia spojrzała na mnie w niemal identyczny sposób, nerwy napięły mi się jeszcze odrobinę bardziej. – No co? – powiedziałem. – Lillian albo nie żyje, albo jest w to zamieszana. Albo jedno i drugie. To chciałaś ode mnie usłyszeć? Prawie się zezłościła. Cholera, szkoda, że tego nie zrobiła. Zamiast tego siedziała, obejmując rękami kolana i wpatrując się w pustą, wapienną skorupę pracowni Lillian. – Nie – powiedziała. – Nie chciałam tego powiedzieć. – To co w takim razie? Nadal chcesz mnie przekonywać, że obecne wydarzenia w żaden sposób nie wiążą się ze śmiercią mojego ojca? Że zdjęcia Halcomba powstały przypadkowo? Mam o tym wszystkim zapomnieć?

Pokręciła głową. – Myślałam o biletach lotniczych. Teraz to na mnie przyszła kolej, żeby wlepić w nią wzrok. – O biletach. Biletach w liczbie mnogiej? Podniosła z ziemi gałązkę pekana i zaczęła wygrzebywać zaprawę spomiędzy kamiennych płyt. Gałązka była tak wyschnięta, że rozsypała się w pył. – Nieważne – powiedziała. – Jezus, Maia! Skinęła głową. – Wiesz, że nie mogę tak po prostu wyjechać z miasta? – Nigdy stąd nie wyjechałeś – stwierdziła. – W tym cały problem. – Akurat. Próbowałem sam w to uwierzyć. Kiedy mi się nie udało, jeszcze bardziej się rozzłościłem. Grupa obywateli Meksyku przeszła obok nas, rozmawiając o weekendzie spędzonym na zakupach. Uśmiechnęli się do nas. Nie zareagowaliśmy. – Okej, chcesz, żebym się poczuł chujowo w związku z tym, co dzieje się między tobą i mną. W porządku. Czuję się chujowo. Ale nie prosiłem cię o wsparcie. – Ale też go nie odrzuciłeś wczoraj wieczorem – zauważyła. – Powinieneś się zastanowić dlaczego. Na przestrzeni tych dwóch zdań jej wzrok nabrał stalowego odcienia. Ja sam pewnie nie miałem najżyczliwszej miny. Zliczałem przesuwające się ulicą światła. Wpatrywałem się w samochody jadące Nuevą. – A więc wyjeżdżasz? – zapytałem. – Tres… – Maia zamknęła oczy. – Dlaczego zostajesz? – Nie chcesz, żebym ci to tłumaczył jeszcze raz, Maia. Widziałaś te przeklęte listy. – Nie. Widziałam wózek wypełniony lalkami w sypialni dorosłej kobiety. Tres, przyszło ci kiedyś do głowy, że jesteś jedynym elementem tej kolekcji, który Lillian Cambridge straciła? Była to jedna z tych chwil, kiedy Bóg podaje człowiekowi emocjonalne nożyce i zachęca go, żeby odciął się na dobre od tego i owego. Ale ja biernie patrzyłem, jak Maia wstaje i schodzi po stopniach. Nie wiem dlaczego, ale kiedy przechodziła obok mnie, wyczułem zapach wnętrza kaplicy, który wżarł się w belki przedsionka – kadzideł i bardzo starego wosku. Była to woń konfesjonałów, bierzmowań i świec palonych z okazji Las Posadas, które dogasały w tym miejscu, zanim jeszcze

prezydent Meksyku Santa Anna przejechał w dziewiętnastym wieku przez miasto. Po przejściu kilku kroków Maia odwróciła się i spojrzała na mnie. A może tylko patrzyła na kaplicę. Miałem poczucie, że moja sylwetka zdążyła się już wtopić w jej kamienne mury. – Zadzwoń, jak będzie po wszystkim – powiedziała. – Jeżeli kiedykolwiek będzie po wszystkim. Oddalała się na tyle wolnym krokiem, żebym mógł ją zawołać. Potem zniknęła za murami otaczającymi La Villitę, idąc Nuevą w kierunku postoju taksówek. Obok kaplicy przeszła kolejna para starszych turystów, ale tym razem siedziałem tam sam. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, żeby się do mnie uśmiechnąć. Kobieta chwyciła męża za rękę. Podreptali trochę szybciej. Wstałem i przeszedłem przez dziedziniec, aby zajrzeć przez okno do galerii Hecho a Mano, w której nie było już nic poza drewnianą podłogą, światłem księżyca i duchami przeszłości. – I co teraz? – zapytałem. Ale lokal był zamknięty, a duchy nie zamierzały marnować na mnie czasu. Wyciągnąłem z kieszeni zwitek banknotów należących do martwego mężczyzny i udałem się w kierunku najbliższej butelki tequili.

49 Kiedy mój brat Garrett zadzwonił następnego ranka, spałem od jakichś czternastu minut. Większą część nocy spędziłem, siedząc po turecku na podłodze łazienki obok muszli toaletowej, czytając notatnik ojca i dyskutując z Robertem Johnsonem na temat zalet i wad picia białej tequili na pinty. Nie pamiętam, czyje argumenty przeważyły. – Znaleźliście z Maią drugi dysk? – wychrypiał mi do ucha Garrett. – Z tego za cholerę nie mogę nic wyciągnąć. Kiedy tylko udało mi się odnaleźć struny głosowe, poinformowałem Garretta, że nie mam drugiego dysku. Potem przyznałem, że straciłem nawet Maię. Brat milczał. W tle Jimmy Buffett śpiewał o cheeseburgerach. – Gdybym miał nogi – powiedział Garrett – przyjechałbym do San Antonio i skopał ci to twoje głupie dupsko. – Dzięki za wsparcie – mruknąłem. Na kilka chwil zapadła cisza. – No to co się wydarzyło? Opowiedziałem mu. Na koniec przeczytałem jeszcze Garrettowi cztery wersy, które nie dawały mi spokoju od kilku dni – słowa zapisane przez ojca pod notatkami z procesu Guya White’a. „Sabinal. Kupić whisky. Naprawić płot. Wyczyścić kominek”. Słyszałem, że Garrett drapie się po brodzie. – No i? – powiedział. – Właśnie nie wiem. Zastanawiam się, w jaki sposób tata mógł się wplątać w przekręt z Travis Center. Nie dają mi spokoju słowa Carla o jakiejś nowej kobiecie w życiu ojca. Masz pomysł, co to może oznaczać? – Chuj z tym – zawyrokował Garrett. – Zabieraj dupę z powrotem do San Francisco i zapomnij o sprawie. – Gdybym dostawał dolara za każdym razem, kiedy słyszę ten tekst, już dawno byłbym bogatym człowiekiem. – No wiem, wiem. A nie przyszło ci do głowy, że te wszystkie głupole, którym na tobie tak zależy, mogą mieć rację?

Nie powiedziałem mu, jak często przychodzi mi to do głowy. W końcu chrząknął, prawdopodobnie poprawiając się na krześle, po czym zwyzywał mnie od takich i owakich. – Okej – stwierdził w końcu. – Sabinal. Do licha, jeździł tam w okolicy każdego Bożego Narodzenia, żeby upierdolić kilka bambi. Co w tym takiego nietypowego? – Sam nie wiem. Coś mi po prostu nie pasuje w tej notatce. Po pierwsze, sporządził ją w kwietniu. Pamiętasz, żeby jeździł tam na wiosnę? Zastanawiał się przez chwilę. – „Kominek”. Chryste. Kojarzy mi się tylko z tym jednym Bożym Narodzeniem, kiedy wytrzeźwiał i spalił w kominku meble. Ale się wtedy zrobiła chujnia. Coś mi zaczęło świtać. – Kiedy to było? – Na długo przed tą twoją notatką. Musiałeś być wtedy w czwartej klasie, braciszku. Pamiętasz kłótnię o krzesła? Wtedy mi się przypomniało. Był to czas „między kadencjami” taty jako szeryfa. Ludzie nie wybrali go ponownie na to stanowisko, a mama chyba uważała, że to przez pijaństwo. Tata podjął wtedy autentyczne postanowienie, żeby odstawić gorzałkę i przeprowadzić porządną kampanię za cztery lata. Ogłosił to pierwszego dnia bożonarodzeniowego pobytu na ranczu. Ustawił na płocie wszystkie butelki z alkoholem i rozwalił je z pistoletu. Jeżeli chodzi o dalsze wydarzenia, to pamiętam tylko, że przynosił z polowań więcej jeleni niż zwykle i był w paskudnym nastroju. Pod koniec drugiego dnia na drzewach wokół rancza wisiało więcej martwych jeleni niż ozdóbek na choince. Kiedy znudziło mu się polowanie na jelenie, wyciągnął swoją dwudziestkędwójkę i zaczął strzelać do kotów. Komuś w okolicy pewnie nie chciało się uśpić kociaków i wypuścił cały miot. Koty oczywiście zdziczały i zaczęły zżerać wszystkie przepiórki mieszkające w naszej posiadłości. Tata przez cały dzień pruł z pistoletu do kotów, po czym wrócił do domu z zakrwawionym workiem – wyglądał jak wywijający toporem Święty Mikołaj o morderczych skłonnościach – padł na kanapę, wypił kawę i do końca wieczoru siedział z krzywą miną. Zanim Garrett i Shelley dojechali na bożonarodzeniowy obiad, ojciec zdążył wymordować wszystko w okolicy, a my z mamą zaczynaliśmy się poważnie niepokoić. Przy stole wybuchł idiotyczny spór, który dotyczył zdaje się tego, kto

odziedziczy krzesła z salonu. Wykonał je na zamówienie dla ojca niejaki Sam Lucchese, szewc, który zaraz potem zmarł. Dyskusja skończyła się tym, że Garrett wyniósł jedno z krzeseł za dom i pokroił je piłą łańcuchową na opał. Tymczasem mama i Shelley siedziały w kuchni, nawzajem się pocieszając, a ja obserwowałem, jak tata chodzi po salonie. W pewnej chwili podszedł do kominka i uniósł z paleniska wielki kawałek kamienia. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że może być obluzowany. Z dziury pod kamieniem wyjął opróżnioną w trzech czwartych butelkę jim beama i wypił ją niemal do dna. Kiedy się odwrócił i mnie zobaczył, byłem pewien, że wyciągnie mnie przed dom i da mi po mordzie, ale on tylko się uśmiechnął, a potem odłożył kamień na miejsce. Wziął mnie na kolana i zaczął opowiadać o swoich przygodach w Korei. Zapamiętałem tylko zapach jim beama i warkot piły mechanicznej za domem. W końcu tata nachylił się i powiedział coś w tym stylu: „Synu, każdy facet musi mieć schowek. Jeżeli mężczyzna twierdzi, że pozbył się raz na zawsze swojej whisky, to możesz być pewien, że albo ma gdzieś ukryty zapas na czarną godzinę, albo zupełnie stracił rozum”. Potem pomógł Garrettowi załadować kominek nogami od krzesła. Zanim skończyli, byli już w najlepszej komitywie. Nie powiedziałem nikomu o schowku w kominku. Musiałem o nim zupełnie zapomnieć – aż do teraz. – „Wyczyścić kominek” – powiedziałem. – A niech mnie diabli. – Co znowu? – zapytał. Prawdopodobnie byłem wciąż pijany po poprzedniej nocy. Pomysł był głupi, ale cóż mi innego pozostawało? Mógłbym spędzić resztę dnia na rozmyślaniu o martwych, zaginionych i Mai Lee. – No co? – dopytywał się Garrett. – Nie lubię, kiedy robisz się milczący. Obserwowałem, jak woda tworzy zmieniający kształty wir, znikając w muszli klozetowej. Jimmy Buffett nadal jamował w biurze Garretta. – Kto ma klucze do rancza? – zapytałem. Garrett przeklął. – Ja, przecież wiesz. Czekałem. – Nie ma mowy – powiedział brat. – Kompletnie cię porąbało. – To rodzinna przypadłość. Przez chwilę milczał. – Zapewne. Przyjadę po ciebie za dwie godziny.

50 Carmen Miranda jechała okrężną drogą, autostradą numer 90, potem przez Old Sabinal Road. Zanim dojechaliśmy na miejsce, byłem na wpół naćpany od samego siedzenia obok Garretta. Wysłuchałem albumu Changes in Latitudes – z płyty CD, ale przepuszczonej przez znajdujący się z tyłu furgonetki komputer Garretta – tyle razy, że teksty piosenek wryły mi się w pamięć. Dysponowałem dostateczną ilością ale marki Pecan Street, aby znieczulić pulsującego kaca po tequili, sprowadzając go do postaci tępego bólu. Mało co było mnie w stanie wtedy poruszyć, niemniej z największym trudem zniosłem widok Sabinal odmienionego przez walec cywilizacji. – O Jezu – powiedziałem. – Zamontowali światła. – Tak – powiedział Garrett. – Jeszcze jakieś sześć lat temu cały czas mrugało żółte. Poprawiłem się na fotelu. – Co się, u diabła, stało z Ogdenem? Jako dzieciak uwielbiałem to miejsce, a jednocześnie się go bałem. Ilekroć zajeżdżaliśmy do Ogdena na lunch w drodze do miasta, dostawałem burę za to, że próbuję usiąść przy zakazanym Stoliku Starych Wyjadaczy. Po tym, jak raz zostałem porządnie wytargany za uszy, ograniczyłem się do siadania przy barze i patrzenia, jak starsi klienci rzucają kośćmi, żeby ustalić, który płaci za poranną kawę. Ojciec zamawiał na wynos najwspanialszy na świecie grillowany stek z kurczaka u kelnerki o imieniu Meryl. Bar zamknięto. Namalowany na szyldzie mural z widoczkiem charakterystycznym dla regionu Hill Country zdążył wyblaknąć i poodpryskiwać. W środku było ciemno. – Człowieku, ty zupełnie wypadłeś z obiegu – stwierdził Garrett. – Już wiele lat temu zmienili nazwę na Pepper Patch. Potem otwierali tylko w sezonie, ale w ten sposób nie da się utrzymać knajpy. Teraz otwierają ją tylko dla myśliwych. – A ty skąd to wszystko, u licha, wiesz? Próbujesz mnie zrobić w balona? Garrettowi wyraźnie spodobała się ta myśl.

– Czasami nachodzi mnie potrzeba, żeby uciec na jakiś czas od świata. A trudno uciec dalej od świata, niż przyjeżdżając do Sabinal, braciszku. Minęliśmy ziemię Schutesów, potem kilka lasków jadłoszynowych, oliwkowych pagórków, krów. Kilku starych ranczerów opartych o słupki płotów odwróciło głowy, żeby zobaczyć przejeżdżającą plastikową stertę tropikalnych owoców. Jeden z nich uniósł w geście powitania zapasowy zwój drutu kolczastego. Garrett w odpowiedzi zatrąbił. Stara restauracja Koło od Wozu stojąca naprzeciwko ziemi rodziny Navarre zawsze pomagała nam zlokalizować wjazd na naszą posiadłość. Obecnie budynek był zabity dechami. Rów z kratownicą, który uniemożliwiał bydłu wychodzenie z naszego rancza, nie był przeczyszczany wodą od tak dawna, że wypełnił się na głębokość metra liśćmi i ziemią. Nasze krowy przechodziły za bramę, pasąc się swobodnie na łące przylegającej do autostrady. Jedna z nich, krzyżówka charolaise, stała pośrodku wjazdu, wpatrując się w Carmen Mirandę. – Może na nią zatrąb? – zasugerowałem. – Nie ma mowy – odpowiedział Garrett. – Są zupełnie niepłochliwe. Wystarczy zatrąbić, a zbiegają się na karmienie. Widziałeś kiedyś bus na safari otoczony trzydziestoma trzema wygłodniałymi charolaiskami? Niezbyt przyjemne doświadczenie. – A co powiedzą na czerwoną płachtę? – zaproponowałem. Garrett wychylił się przez okno i odbył ożywioną dyskusję z jałówką. Najwyraźniej wysłuchała tego, co miał do powiedzenia, ponieważ w końcu usunęła się z drogi. Ruszyliśmy dalej, próbując wypatrzyć w wysokiej trawie drogę do domu. Budynek rancza nie zmienił się od lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku, kiedy żyła w nim rodzina Nunleyów, jednych z założycieli Sabinal. Składał się z grubsza z trzech pomieszczeń, wapiennych ścian i drewnianych podłóg oraz grubo ciosanych belek podtrzymujących dach. Mój dziadek niechętnie zgodził się na dociągnięcie prądu i zbudowanie szamba, kiedy w latach czterdziestych dwudziestego wieku teren dawnego rancza został podzielony na mniejsze części i sprzedany. Od tego czasu kanalizacji i przewodów elektrycznych nie ruszano. W tamtym okresie szambo nazywano „Starą Dziewięćdziesiątką”, ponieważ można było spłukać toaletę albo wziąć prysznic raz na półtorej godziny, w przeciwnym razie szambo się przelewało. Ku mojemu lekkiemu zaskoczeniu zobaczyłem, że na werandzie oczekuje nas Harold Diliberto.

– Nadal zajmuje się domem? – zdziwiłem się. – Tak – odparł Garrett. Harold wziął na siebie ten obowiązek jeszcze za ery małżeństwa z moją siostrą Shelley. Przez większość czasu był porywczym pijakiem, do tego niezbyt uczynnym, ale należał do rodziny, znał się na hodowli bydła i pracował za małe pieniądze. Trudno powiedzieć, którą z tych cech w największym stopniu przekonał ojca. Ale to było dziesięć lat i dwóch mężów Shelley temu. Spojrzałem na dom, na pastwisko, na trawnik, który zarósł wysoką preriową trawą. – Świetnie sobie radzi – zauważyłem. Garrett wzruszył ramionami. – Jest w porządku, kiedy kumple nie ciągną go do kieliszka. – Jacy znowu kumple? – Zazwyczaj ja. Harold wyglądał tak, jakby poprzedniej nocy ostro imprezował z krowami. Jego koszula była krzywo zapięta, przez co kołnierzyk wystawał z jednej strony. Dżinsy miał na wpół wepchnięte w buty. Nauczycielka w trzeciej klasie musiała mu kiedyś powiedzieć: „Jeszcze raz zrobisz taką minę, a już ci zostanie”. Miała rację. Zawsze miało się wrażenie, jakby Harold usilnie starał się wyglądać brzydko. Skinął w moją stronę głową, zupełnie jakbyśmy się widzieli tydzień wcześniej. – Tres. Garrett. Garrett pokonał schody, pomagając sobie rękami, po czym wciągnął za sobą wózek, który musiał ważyć z dwadzieścia pięć kilogramów. Garrett bez większego wysiłku radził sobie z nim jedną ręką. – Jak studnia? – zapytał. Harold podrapał się po zaczerwienionym karku. – Uruchomiłem pompę, ale to było kilka dni temu. Bydło zaraz potem zadeptało koryto. – Cudownie. Garrett podciągnął się z powrotem na wózek i wprowadził nas do środka. Rozejrzałem się dokoła, kiedy Garrett i Harold omawiali jakieś sprawy związane z funkcjonowaniem rancza. Dom ani trochę się nie zmienił, poza tym, że był brudniejszy i starszy. Plan autostrady numer 90 sporządzony przez Korpus Inżynierów Armii zbrązowiał na ścianie salonu. Na stoliku kawowym, który kupiliśmy na Boże Narodzenie od

Klayburgów z King Ranch, nadal widniały ślady butów w miejscu, gdzie zwykł je trzymać ojciec. W kącie wciąż stało wiaderko z zapalniczkami Cricket – pojawiło się tam piętnaście lat temu, kiedy w mieście wykoleił się pociąg Western Union. Zanim oddziały rezerwy przybyły na miejsce, aby zabezpieczyć transport nowiutkich toyot, którymi niespodziewanie zasypane zostało centrum miasteczka, mieszkańcy Sabinal zdążyli przywłaszczyć sobie drobniejszy ładunek – trzy wagony zapalniczek. Po ulicach Sabinal do dziś nie jeździ żadna toyota, ale jeżeli ktoś potrzebuje ognia, nie mógł trafić w lepsze miejsce. Nie byłem gotowy, aby od razu zaglądać do kominka. Usiadłem na kanapie. Namierzyłem stare ślady butów na stole. Po jakimś czasie Harold wyszedł, by zastrzelić grzechotnika, którego zauważył wcześniej na polu. Garrett podjechał do kanapy. Podał mi ciepłe piwo, które wyjął z bocznej kieszeni wózka, po czym zapalił kolejnego jointa. – Sprawdzałeś? – zapytał. – Jeszcze nie. Głośno się zaciągnął. Siedzieliśmy tak razem przez chwilę, wpatrując się w wapienny kominek, jakby wyświetlał jakiś pasjonujący program. Wstałem. – Słuchaj – odezwał się Garrett – tylko nie spodziewaj się nie wiadomo czego, dobrze, braciszku? – Okej. Odsunąłem kamień i zajrzałem do skrytki. Nie było tam jim beama. Pusto, sama pociemniała zaprawa murarska i kilka martwych pająków kosarzy. Wsadziłem rękę do środka. Dziura była niemal trzydzieści centymetrów głębsza, niż się spodziewałem. Wyciągnąłem z niej starą podłużną kopertę. Stałem odwrócony plecami do Garretta. W końcu nie wytrzymał przedłużającej się ciszy. – No i? – powiedział. Różowa niegdyś koperta zbrązowiała, ale w środku nadal znajdował się list – napisany na różowym papierze, który mimo upływu lat zachował delikatny zapach truskawkowego pot​pourri. Przeczytałem kilka pierwszych linijek, po czym się odwróciłem, aby pokazać Garrettowi ostatni list, który Cookie Sheff wysłała do naszego ojca. – O cholera – powiedział Garrett. – Nie masz dziwnego posmaku w ustach? – zapytałem. – Takiego jakby metalicznego? Garrett skinął głową, po czym obrócił wózek, kierując go w stronę

wyjścia. – Drań nie zostawił nam nawet bourbona, żeby go popić – burknął. – Cały, kurwa, on.

51 Po kilkakrotnej lekturze listu odczuwaliśmy z Garrettem potrzebę uchlania się albo zrobienia czegoś innego, aby tylko zapomnieć o całej sprawie. Zdecydowaliśmy się i na to, i na to. Najpierw Harold zatrudnił nas do odrobaczenia trzydziestu trzech sztuk bydła. Chciałbym móc powiedzieć, że w czynności tej jest coś oczyszczającego, ale to nieprawda. Dostąpiłem zaszczytu zaciskania głów ofiar między metalowymi sztabami, a Garrett wpompowywał do pyska krowy ogromną porcję papki podejrzanie przypominającej lubrykant K-Y. Jeżeli nigdy nie widzieliście krztuszącej się krowy, to naprawdę nic nie straciliście. Po skończonej robocie usiedliśmy na werandzie, popijając tanią gorzałkę Harolda i patrząc na wieczór zapadający nad równinami. Zachód słońca był pomarańczowy, chyba że patrzyło się na niego przez butelkę, wtedy robił się brązowy i żółty. W drodze powrotnej do miasta włączyliśmy Jimmy’ego Buffetta. Co jakiś czas spoglądaliśmy na siebie i uznawaliśmy, że jednak nie mamy ochoty na rozmowę. Obaj znaliśmy treść listu z kominka na pamięć; niektóre fragmenty nie dawały mi spokoju. Protesty Cookie, że ojciec ją wykorzystał, przeszukał prywatne papiery jej męża i tylko dzięki temu mógł zdobyć kompromitujące dokumenty związane z budową Travis Center. Błagania, aby nie łamał jej serca publicznym skandalem, który zniszczy jej rodzinę. Zapewnienia, że Dan Sheff senior naprawdę nie ponosi za nic winy, że Cookie pomoże mojemu ojcu w znalezieniu osoby odpowiedzialnej za wykorzystanie Sheff Construction do zdefraudowania milionów dolarów. Płomienne deklaracje miłości, której nie mogła okazywać publicznie ze względu na obowiązki wobec syna i schorowanego męża. To ostatnie sugerowało, że ojciec zaproponował Cookie następujący układ: jeżeli zostawisz męża, zapomnę o sprawie Travis Center. Garrett przejął się tym równie mocno jak ja, choć z emocjami radził sobie w inny sposób: obrzucając mięsem kierowców półciężarówek na autostradzie i pokazując środkowy palec staruszkom wlokącym się w samochodach turystycznych. – Naucz się jeździć, buraku! – wrzasnął do starszego mężczyzny

w samochodzie z tablicami rejestracyjnymi z Wisconsin. Garrett tak daleko wychylił się przez okno, nie mogąc przecież wykorzystać nóg jako balastu, że niewiele brakowało, a porwałby go wiatr. Potem pokazał palec kolejnej ciężarówce z naczepą, która nie chciała go przepuścić. Kierowca wdusił klakson. – Nie martwisz się, że ktoś się na ciebie naprawdę wkurzy? – zapytałem, kiedy dźwięk klaksonu ucichł. – Na przykład ktoś uzbrojony w pistolet? Garrett wzruszył ramionami. – To się czasem zdarza. Ale wciąż tu jestem. Jechaliśmy jeszcze przez chwilę, po czym Garrett ponownie na mnie spojrzał. Tym razem uznał, że chce o tym porozmawiać. – On to zamierzał zrobić, prawda? Skurwiel zamierzał odpuścić ważne śledztwo dla kobiety. Do tego żony innego gościa. Na horyzoncie pojawiła się Hemisfair Tower, wystająca nad pomarańczowy blask miasta. Wpatrywałem się w nią, żeby nie odpowiadać na pytanie Garretta. Najchętniej zaprzeczyłbym, ale treść listu nie pozostawiała raczej wątpliwości. – Może by jednak tego nie zrobił – powiedziałem. – Dla kobiety – powtórzył Garrett. – Wiesz, zawsze się pocieszałem, że nawet jeśli był draniem, nawet jeśli rozpieprzył swoją rodzinę, to przynajmniej był uczciwym policjantem. Że był pieprzonym stróżem porządku. Nieważne. Poruszyłem się z zakłopotaniem. – Może zamierzał upublicznić sprawę. – Może mimo wszystko przez to zginął, braciszku. Cóż mogłem na to powiedzieć. Pogłośniliśmy Buffetta i wjechaliśmy w opary siarkowych źródeł, które człowiek napotyka zawsze przy południowym wjeździe do piekła albo do San Antonio. Gary Hales stał na trawniku przed domem pod numerem dziewięćdziesiątym i polewał chodnik wodą z węża ogrodowego. Obojętnym wzrokiem przyglądał się, jak furgonetka Garretta zatrzymuje się przed domem, a ja wyskakuję z namalowanej pistoletem natryskowym bluzki Carmen Mirandy. Klakson Garretta zatrąbił na melodię Coconut Telegraph. Chwilę później sterta plastikowych ananasów i bananów zatelepała się; Garrett wrzucił pierwszy bieg i zaczął się toczyć w stronę Broadwayu. Gary sprawiał nadal wrażenie pogrążonego w półśnie. Kiedy do niego podszedłem, uniósł ospale palec, jakby chciał coś

powiedzieć. Odczekałem kilka sekund, po czym przypomniałem sobie, że był drugi sierpnia. – Czynsz? – zapytałem. – Byłoby miło – odparł Gary. Podreptał kilka kroków za mną do mieszkania. Jeżeli pan Hales zachował jeszcze resztki nadziei, że jestem godnym zaufania, prawym młodzieńcem, rozwiałem je definitywnie, podając mu zwitek pięćdziesiątek, które trzymałem w szufladzie w kuchni. – Nie zdążyłem sobie założyć konta – wyjaśniłem. – Aha. – Gary kiwnął głową. Wychylił się nad blatem w stronę szuflady, ale ta była już zamknięta. Sprawiał wrażenie rozczarowanego. Być może spodziewał się kolekcji broni palnej. Zabrzęczał telefon. – Dzwoni od jakichś trzydziestu minut – powiedział Gary. – Na pana miejscu bym odebrał. Gary czekał. Telefon dzwonił. Przypomniałem Gary’emu, gdzie znajdują się drzwi wejściowe, następnie przepędziłem go do nich. Podniosłem słuchawkę. – Jezus Maria, Navarre, gdzieś ty się, na litość boską, podziewał? – Carlon – powiedziałem. W tle słyszałem brzęk kieliszków, czarną muzykę, odgłosy baru. – No dobra, Navarre. Zgodziłem się zaczekać dwadzieścia cztery godziny, nie czterdzieści osiem. Spławiłeś mnie wczoraj wieczorem, a dwie godziny później ktoś rozwalił Karnaua. Trupy unieważniają nasz deal. Poczułem ucisk w żołądku. – Carlon, jeżeli coś wydrukowałeś… – Kurwa mać, człowieku, to nie jest śmieszne. „Pomaganie” nie polega na tym, że człowiek staje się współwinnym morderstwa. – A więc nie powiedziałeś o tym nikomu? Roześmiał się, choć bez wesołości. – Jak na razie wykonałem za ciebie trochę czarnej roboty, głąbie. Chcesz się dowiedzieć, gdzie Dan Sheff junior zalewa się w trupa lone starem, czy mam do niego podejść i zacząć go przepytywać bez ciebie? – Gdzie jesteś? – Co z ciebie za detektyw, Navarre? Wystarczy mieć trochę cierpliwości, przyczaić się… – Gdzie, do diabła, jesteś?

– W Little Hipp’s. – Będę tam za dziesięć minut. – Lepiej przyjedź za pięć. Chciałbym mu zadać kilka poważnych pytań, więc może po prostu… Wybiegałem przez drzwi, zanim zdążył dokończyć zdanie. Miałem nadzieję, że za pięć minut nie będę miał ochoty rozkwasić Carlonowi mordy.

52 Bar Little Hipp’s był nie tyle jedną z atrakcji San Antonio, ile atrakcją zastępczą. Kiedy należący do L.D. Hippa Bubble Room wyburzono w latach osiemdziesiątych pod przyszpitalny parking, syn L.D. otworzył po drugiej stronie ulicy Little Hipp’s, gdzie przeniósł większość pozycji z menu starego Hippa i większość elementów wystroju. Mimo że pomarańczowe, aluminiowe, zewnętrzne ściany baru upodabniały go do piwiarni dla kierowców, wnętrze było wierną kopią Bubble Roomu – radosne wielokolorowe światełka bożonarodzeniowe, tablice rejestracyjne, lameta i neony, piłki plażowe w sieciach i zwisające z sufitu reklamy Pearl z lat pięćdziesiątych. Tandeta w najlepszym wydaniu. Z szafy grającej można było puścić Hanka Williamsa albo Otisa Reddinga, w barze sprzedawano za grosze shinery i lone stary oraz „shypoke eggs”, czyli okrągłe nachos z „białkami” z sera Monterey Jack i „żółtkami” z wołowiny, pod którymi znajdowały się papryczki jalapeno. Lokal miał może z sześć metrów kwadratowych. Jak to w porze poobiedniej, w barze siedziało niewiele osób, głównie personel medyczny, który skończył zmianę, i jacyś pracownicy biurowi. Wypatrzyłem Carlona McAffreya przy stoliku obok fotela fryzjerskiego. Miał na sobie strój, który prawdopodobnie uważał za maskujący – ciemne okulary, koszulę i spodnie khaki, do tego stonowany, bo tylko trójkolorowy krawat. Kiedy ruszyłem w jego stronę, pokręcił głową i wskazał na bar. Dan Sheff zajmował jeden z trzech stołków przy barze. Siedział pochylony nad rzędem pustych butelek po lone starze, ignorując podejmowane przez barmana próby nawiązania rozmowy. Skrojony na miarę garnitur Dana był wymięty, a jeden z jego ręcznie uszytych butów miał rozwiązaną sznurówkę. Dan wyglądał tak, jakby poprzednią noc spędził w samochodzie. Jak uczy tai-chi: jeżeli nie chcesz, żeby ktoś przed tobą uciekł, zacznij uciekać pierwszy. Stań się yin, aby zmusić go do stania się yang. Nie jestem pewien, dlaczego ta zasada działa, ale po zastosowaniu tej sztuczki delikwent zawsze za wami podąży niczym powietrze wlewające się w próżnię.

Podszedłem do Dana i powiedziałem: – Siadam przy tamtym stoliku. Potem wycofałem się do narożnego stolika, daleko od tego, przy którym siedział Carlon. Zamówiłem shiner bocka. Nie patrzyłem w stronę baru. Sto dwadzieścia dwie sekundy później Dan wsunął się na ławę naprzeciwko mnie. Z bliska wyglądał jeszcze gorzej. W cieniu jego twarz wydawała się na wpół martwa. Był nieogolony, miał obwisłą skórę wokół oczu, a jego krótko ostrzyżone włosy przybrały chorobliwie biały odcień. Z takim zapamiętaniem przekręcał złoty pierścień na palcu, że na skórze zrobiły mu się czerwone żłobienia. Spojrzał na mnie, próbując wykrzesać z siebie jakiś gniew, a przynajmniej podejrzliwość, ale było to ponad jego siły. Jego twarz rozpadła się w zwykłą żałość. – Nie zrobiłem tego – powiedział. – Beau? Zacisnął powieki, otworzył je, po czym skinął głową. Zaczął szukać wzrokiem swojego piwa. Po chwili zorientował się, że zostawił je przy barze. Już prawie wstał, ale powstrzymałem go, opowiadając, co wydarzyło się po jego ucieczce z Hiltona i o tym, co powiedziałem Schaefferowi. Nie wspomniałem o napisanym dekadę wcześniej liście jego matki, który znajdował się w mojej kieszeni. Kiedy skończyłem, nie odezwał się ani słowem, tylko patrzył przed siebie wzrokiem lunatyka. – To tylko kwestia czasu, zanim cię zidentyfikują, Dan. W hotelu są kamery, na litość boską. Obracał na palcu złoty sygnet, jakby to była śruba, która nie chce się dokręcić. – Ile chcesz? – zapytał. Pokręciłem głową. – Nie jestem Karnauem, Dan. Na odrzucenie propozycji zareagował anemicznym wzruszeniem ramion. Spuścił wzrok na kraciasty obrus. – Ja… on tam leżał, wiesz? Przyszedłem wściekły, grożąc, że go zabiję. – Zaśmiał się słabo, ocierając łzy z dolnych powiek. – A potem nie myślałem o niczym innym, tylko że powinienem uciskać ranę, ale to była głowa, więc nie mogłem nic… Podeszła do nas kelnerka. Miała około pięćdziesiątki, piwny brzuszek i kaszkiet, który wyprano zbyt wiele razy. Wyjęła notes, żeby zapisać zamówienia. Potem zauważyła wyraz twarzy Dana. Uniosłem swoją butelkę shiner bocka i wyciągnąłem dwa palce.

Kelnerka zniknęła. – Powinienem dziś uczestniczyć w tym cholernym przyjęciu. – Dan ponownie się roześmiał, niemal bezgłośnie. – Matka zaprosiła burmistrza, wszystkich świętych. Powinienem pić szampana i tańczyć z ich żonami, tymczasem nie potrafię myśleć o niczym innym, jak o… bo przecież… Wzruszył ramionami, nie potrafiąc dokończyć myśli. – Wiem o fotografiach, Dan. Trzy razy widziałem cię w towarzystwie Karnaua. Za drugim razem go uderzyłeś. Za trzecim zginął. Jeżeli chcesz wyjść z tego cało, musisz mi wszystko opowiedzieć. Kelnerka wróciła z piwami. Kiedy odeszła, Dan ponownie gapił się przed siebie, zagubiony we wspomnieniu tego, co zdarzyło się w hotelu. Łzy napłynęły mu do oczu, pochylił głowę, jakby pogrążył się w szoku. Wyciągnąłem rękę przez stół i nacisnąłem kciukiem meridian u podstawy jego dłoni. Przez jego twarz przeszedł wstrząs, jakby wypił filiżankę mocnej kawy. – Opowiedz mi o fotografiach, Dan. Podniósł wzrok z powrotem na mnie. Był lekko poirytowany. Gwałtownie cofnął dłoń. – Zeszłej wiosny zabrałem się do przeglądania ksiąg finansowych. Garza powiedział coś, co mnie rozwścieczyło, coś w stylu, że ja i moja matka tylko zawadzamy. – Powiedział coś takiego do swoich pracodawców? Dan spuścił wzrok na obrus i utkwił go w nim, jakby próbował oczami przewiercić blat na wylot. – Garza przez wiele lat pracował dla taty. Ma… – Dan zacis​nął powieki – miał dużą swobodę. Matka na to nalegała. Ale kiedy spojrzałem w księgi, zobaczyłem… nietrudno było się przecież zorientować, że… – Zobaczyłeś, że dziesięć tysięcy dolarów miesięcznie trafia do Karnaua. Szafa grająca zaczęła odtwarzać piosenkę Merle’a Haggarda. – Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Matka powiedziała tylko, że Karnau grozi opublikowaniem jakichś starych fotografii ojca. Nie wiem, w jaki sposób je zdobył. Twierdziła, że zdjęcia mogły nas zrujnować. Zabroniła mi się do tego mieszać. Chciała mnie chronić. Mówiąc o swojej matce, zaczął mamrotać i zwiesił głowę. Zupełnie jakby miał pięć lat i opowiadał koledze, w jaki sposób wpakował się w kłopoty. Wyjąłem fotografię znalezioną w przyczepie Garzy i położyłem ją na

stole. Czoło Dana spurpurowiało. – Widziałeś ją wcześniej? – Podobną. W dokumentach Garzy. – Ale nie wiesz, co przedstawia? Dan zajrzał do swojej butelki z piwem. – Nie wiem. Nie chciała mi powiedzieć. Chciała… – Chciała cię chronić. Dan wyglądał jak kupka nieszczęścia. – Odkryłeś to zaraz przed River Parade – domyśliłem się. – I opowiedziałeś o wszystkim Lillian. Nie zareagowała najlepiej. Przełknął ślinę. – Uznałem, że ma prawo wiedzieć. Na litość boską, pracowała z tym gościem. A my byliśmy praktycznie zaręczeni. Niewiele wcześniej dostała ode mnie pierścionek z brylantem. Pokazałem jej fotografię, podzieliłem się z nią wszystkim, co wiedziałem. Zapewniłem, że zajmę się tą sprawą, ale… – Pokręcił głową, oblewając się rumieńcem. – Pewnie trudno ją winić. Nie chciała mnie więcej widzieć. – Dan, a nie przyszło ci do głowy, że Lillian była zszokowana, ponieważ już wcześniej wiedziała o istnieniu tych zdjęć? Karnau był jej wspólnikiem od dziesięciu lat. Może po prostu nie zdawała sobie sprawy, że on używa ich do szantażu. Może sądziła, że zostały zniszczone; może Karnau zgodził się je zniszczyć, a więc kiedy odkryła, że tego nie zrobił… nie wiedziała, jak powinna postąpić. Może… Przerwałem. Myślałem na głos, próbując wykroić jakąś odpowiedź, z którą mógłbym żyć. Dan wpatrywał się we mnie, jakbym gadał do niego po arabsku. – Dlaczego miałaby wiedzieć? – zapytał. Milczałem. Pewnie wyglądałem na równie ogłupiałego jak on. – No dobrze – powiedziałem. – Mówisz, że matka kazała ci się trzymać od tej sprawy z daleka. Wyraźnie tego nie zrobiłeś. Dan próbował przybrać wojowniczą minę, ale głos zaczął mu się trząść. – To moja firma, do cholery. Moja narzeczona. Kiedy Lillian… kiedy kazała mi odejść, z tym większą determinacją przystąpiłem do wyjaśniania sprawy. Odbyłem ostrą rozmowę z Beau. Zapowiedziałem, że nic więcej nie dostanie i że ma oddać fotografie. Nie wiedziałem tylko, że… Przetarł powoli oczy, jakby nie mógł sobie przypomnieć, gdzie się dokładnie znajdują. Zaczynał odczuwać skutki bezsennej nocy i zbyt

wielu kufli lone stara. – Czego nie wiedziałeś? – Beau grał na zwłokę. Zażądał więcej pieniędzy, potem obiecał, że przyniesie dysk, potem znów chciał pieniędzy. Obiecał, że jeśli przyjdę do Hiltona, to rozwiążemy sprawę raz na zawsze. Zamierzał wyjechać z miasta. Tyle że już wcześniej zrobił coś z Lillian, potem z tym stolarzem, potem z Garzą. Sprawy zaczęły przybierać coraz gorszy obrót. Gdybym go tak mocno nie przycisnął… – Zaczekaj chwilę – przerwałem mu. – Myślisz, że to Karnau zabił ich obu? Uważasz, że to on porwał Lillian? Dan spojrzał na mnie w zdumieniu. – To oczywiste. – Oczywiste – powtórzyłem. – Kto w takim razie zabił Karnaua? Dan, kto jeszcze wiedział, że wybierasz się do Hiltona? – Nikt. – Poza twoją matką? Nie odpowiedział. Nie byłem nawet pewien, czy mnie słucha. – Kiedy Lillian zaginęła – powiedziałem – twoja matka rozmawiała z Cambridge’ami. Przekonywała ich, aby nie angażować policji. Zmarszczył brwi. – Oboje ich przekonywaliśmy. Wiedzieliśmy, że to nic nie da. – Nie z tego powodu nie chciała udziału policji, Dan. Wzrok mu się ponownie rozjechał. – Co ty, u diabła, o niej wiesz? Masz pojęcie, jak wielkiej trzeba siły… jej mąż może umrzeć w każdym momencie, jakaś szumowina szantażuje rodzinę, setka cholernych kuzynów i pociotków, siostrzenic i siostrzeńców szykuje się do przejęcia firmy, jeżeli tylko nadarzy się ku temu okazja. Trzymała żelazną ręką firmę wartą miliony dolarów, Navarre. Robiła to dla mnie. Brzmiało to jak przemowa, której wysłuchał tysiąc razy. Wyrecytował ją bez większego przekonania. Próbowałem sobie wyobrazić świat widziany oczyma Dana: Beau Karnau jest zdolny wpakować kulkę między oczy Eddiemu Moradze, ale tak bardzo boi się Dana, że nie próbuje mu nic zrobić podczas spotkania w ciemnym zaułku. Dan jest zdolny własnoręcznie uratować rodzinny biznes, mimo że do ksiąg finansowych zajrzał może z raz. Lillian, nieświadoma szemranych interesów swojego mentora, okazuje się zbyt wrażliwa, aby spotykać się z mężczyzną, który padł ofiarą szantażu. To, że akurat Karnau był osobą, która przez rok szantażowała rodzinę

Sheffów, należy uznać za zwykły zbieg okoliczności. Matka Dana jest słabą, przytłoczoną czającymi się wszędzie wrogami obrończynią spuścizny Dana. Zastanawiałem się, ile razy matka musiała wygłaszać tego rodzaju przemowy, aby wynikająca z nich wizja świata zaczęła się wydawać Danowi czymś oczywistym. Ciekawe, ile jeszcze czasu musiało upłynąć, zanim ta wizja zawaliłaby się w umyśle Dana. – Rozmawiałem z twoją matką, Dan. Po raz kolejny cię chroniła. Piosenka Merle’a Haggarda się skończyła. Kątem oka widziałem Carlona, który intensywnie się w nas wpatrywał, jednocześnie udając, że tego nie robi. Dan wypił do końca piwo ze szklanki. – Zostaw mnie w spokoju – mruknął. – Idź sobie. Wstałem. Rzuciłem na stół piątaka i zrobiłem krok w stronę drzwi. – Zapytaj ją, Dan. Idź na to swoje przyjęcie i zapytaj ją, czy jasnowłosy mężczyzna ze zdjęcia to Randall Halcomb. Kiedy zatrzymałem się w drzwiach i spojrzałem za siebie, Dan siedział pochylony nad stołem, trzymając się rękami za czoło; spomiędzy palców wystawały mu pasemka jasnych włosów. Kelnerka z piwnym brzuszkiem i kaszkietem na głowie próbowała go pocieszać, spoglądając jednocześnie gniewnie w moją stronę. Carlon wstał od swojego stolika i niemal pędem puścił się w kierunku wyjścia. Wyszliśmy razem i stanęliśmy obok samochodu Carlona w wieczornym upale. Niebieski hyundai był zaparkowany na McCullough Avenue dwoma kołami na chodniku. – No to co wiemy? – zapytał Carlon. – Niewiele. Tylko tyle, że Dan jest w tej całej sprawie ofiarą. Carlon się roześmiał. – Biedaczyna. Zmuszony wpakować kulkę między oczy Karnaua. Nie żartuj sobie ze mnie, Tres. – Dan nie zabił Karnaua. Zwyczajnie nie byłby do tego zdolny. Carlon, nie odrywając ode mnie wzroku, ściągnął swój nierzucający się w oczy krawat, zwinął go i wcisnął do przedniej kieszeni spodni. – Zamieniam się w słuch. – Carlon, czego byś oczekiwał w zamian za rezygnację z opisywania tej sprawy? Ponownie się roześmiał. – Nie masz nic takiego, Navarre. To jest najbardziej pikantny materiał od czasu ostatniego festiwalu kulinarnego w Terlingua. Morderstwo, szantaż, mafia. Mówimy tu o pomarańczowych nagłówkach

czterdziestką. – Wolałbym, żeby to tak nie wyglądało. – Człowieku, ta sprawa już się sama toczy. Jeśli ja jej nie rozdziewiczę, zrobi to ktoś inny. Przez sekundę żałowałem, że nie mam przy sobie bagnetu. – W takim razie w piątek – zaproponowałem. – Najwcześniej. Sprawa jest bardziej skomplikowana, niż sądziłem. – To zabawne, jak nagłośnienie sprawy w mediach potrafi pomóc w jej rozjaśnieniu. Wciąż mam jakąś godzinę na przygotowanie materiału do porannego wydania. – Słuchaj – powiedziałem, starając się nie podnosić głosu – jeżeli teraz zamieszasz, jeżeli rozbudzisz niewłaściwe zainteresowanie niewłaściwymi ludźmi, ktoś inny przypłaci to życiem. Potrzebuję trochę czasu, żeby dopilnować, aby do tego nie doszło. – Chodzi o Lillian, prawda? – Tak. Carlon się zawahał. Może myślał o Lillian, a może o śliwie pod okiem, jaką zarobił ode mnie Beau Karnau. W sumie miałem to gdzieś. – Obiecujesz, że temat będzie mój? – powiedział. – Jest twój. – Obiecujesz, że to będzie wielka afera? – Tak. Carlon pokręcił głową. – Dlaczego w ogóle ci wierzę, skoro wiem, że znów mnie wyrolujesz? – Czy nie wynika to z twojej wrodzonej szlachetności? – Spierdalaj. Po powrocie do domu usiadłem i poczułem się niesamowicie samotny. Sprawę pogarszał Robert Johnson przypuszczający szturm na moje kostki. Oraz kolejna ćwiartka tequili. Próbowałem usunąć z głowy myśli o Cookie Sheff i moim ojcu, ale w ich miejsce pojawiły się jedynie myśli o Mai Lee. Rozglądałem się po pokoju i widziałem miejsca, w których stała, jadła pan dulce albo mnie całowała. Pakując się w pośpiechu, zostawiła w łazience kilka ubrań. Złożyłem je starannie i położyłem na blacie w kuchni. Zastanawiałem się, gdzie była w tamtej chwili, czy wróciła do pracy, czy rozmawia właśnie z klientem, czy obsztorcowuje windziarza, czy nie je obiadu w Garibaldim. Byłem na siebie wkurzony częściowo dlatego, że się tym przejmuję, a częściowo dlatego, że nie przejmuję się wystarczająco, aby coś w tej sprawie zrobić. Obie części zgadzały się jednak, że czas wyjść

z domu.

53 Mój przyjaciel pilnujący bramy Dominion odrobił zadanie domowe. Tym razem pamiętał o tym, żeby sprawdzić listę gości, zanim mnie wpuści. – B. Karnau – powiedziałem. – Do Sheffów. – Tak jest, proszę pana. – Najwyraźniej nie przejeżdżało tamtędy zbyt wiele volkswagenów garbusów. Obrzucił podejrzliwym spojrzeniem mój samochód. – A nie jechał pan przypadkiem poprzednio do Bagatallinisów? Uśmiechnąłem się. – No jasne. Mam tu wielu znajomych. Skinął głową; uśmiech lekko drżał mu na ustach, jakby się obawiał, że może dostać ode mnie strzała. Zajrzał do notatnika, po czym podniósł wzrok z przepraszającą miną. – Och, nie widzę… Pstryknąłem palcami i powiedziałem po hiszpańsku coś, co brzmiało, jakbym się sam zganił. Tak naprawdę powiedziałem, że matka strażnika bez wątpienia musiała spółkować z opóźnionym w rozwoju pekari. Potem dodałem po angielsku: – Poczekaj, na pewno wpisali mnie jako Garzę. Zapomniałem. Gapił się na mnie, jakim cudem w przeciągu niecałych dwudziestu sekund zamieniłem się z Niemca w Hiszpana. Uśmiechnąłem się. Miałem czarne włosy, mówiłem po hiszpańsku, no i było ciemno. Starczyło, żeby przejść pozytywnie weryfikację. Ponownie zajrzał na listę. Najwyraźniej nikt nie zadał sobie trudu, aby wykreślić nieżywego mężczyznę z listy gości zaproszonych na przyjęcie. Strażnikowi wyraźnie ulżyło. – W porządku, panie Garza. Proszę przejechać pół mili prosto, a potem skręcić w lewo. – Super. Wystrzeliłem do niego ze wskazującego palca. Potem zadymiłem oponami mojego volkswagena, tak żeby wkurzyć stojącego za mną jaguara. Nie będę was przekonywać, że nikt nie potrafi się tak dobrze bawić jak

mieszkańcy San Antonio. Garrett zachwyca się Mardi Gras. Lillian zawsze opowiadała o sylwestrze na Times Square w Nowym Jorku. Tyle że większość miast zadowala się jednym okresem karnawałowym w roku, a pozostałe miesiące są dość zwyczajne. W San Antonio normalna część roku trwa przez jakieś dwa tygodnie w połowie marca. W pozostałym czasie wszyscy imprezują. Przyjęcie u Sheffów było może odrobinę bardziej eleganckie od większości imprez, ale równie tłumne i zwariowane jak one. Natychmiast zauważyłem, że rodzina jest pogrążona w autentycznej żałobie po śmierci dwóch pracowników, pana Garzy i pana Moragi: ścieżkę do rezydencji rozświetlały wielokolorowe lampiony. Wielka szklana ściana frontowa budynku błyszczała na złoto. Ulokowana gdzieś w środku kapela country pogrywała piosenki Boba Willsa. Tłum bogaczy wylewał się przez drzwi frontowe na wysypany żwirem podjazd, śmiejąc się, żłopiąc hektolitry alkoholu i planując seksualne eskapady, podczas których nie niszczyliby sobie ubrań od projektantów. Możliwe, że wyróżniałem się nieco z tego tłumu. Przed wyjściem założyłem czysty T-shirt i dżinsy, ale butelka tequili, którą trzymałem w ręku, była wyraźnie najbardziej wartościową rzeczą, jaką miałem przy sobie. A może to coś w moim spojrzeniu sprawiało, że ludzie milkli na mój widok. Przecisnąłem się obok kilku radnych, paru liderów lokalnego biznesu i grupki starszych kobiet krytykujących sukienki młodszych koleżanek. Wiele z tych osób pamiętałem jeszcze z dawnych lat. Nikt się nie przywitał. Obszedłem dom z boku, odstawiłem butelkę z tequilą, chwyciłem kubeł na śmieci i wszedłem do kuchni wejściem dla służby. Kłębił się tam tłum pracowników firmy cateringowej, cukierników przygotowujących torty i kelnerów. Zacząłem wsypywać zawartość koszy na śmieci do kubła i zagadałem po hiszpańsku do kilku stojących najbliżej osób. – Cholera jasna, uwierzylibyście, ile żrą ci cavrons? Już prawie skończyła się ceviche. Przynieślibyście lepiej kilka dodatkowych beczek. W kilka minut powkładałem nowe worki na śmieci do kubłów i zapędziłem kucharzy od tortilli do ostrej roboty. Przemieszczałem się po kuchni, nie wzbudzając podejrzeń. Poklepałem jednego z kelnerów po plecach i podałem mu kubeł ze śmieciami. – Potrzymaj go przez chwilę, dobrze? – poprosiłem. Potem wślizgnąłem się do holu. Po wyjściu na piętro wystarczyło zajrzeć do trzech pokoi, żeby znaleźć

to, czego szukałem. Cookie rozłożyła na łóżku kilka sukni. Stojąca pod tylną ścianą toaletka uginała się pod przyborami do makijażu. W pokoju unosił się aromat bardzo zwietrzałego truskawkowego potpourri. Na mahoniowym sekretarzyku z żaluzjowym zamknięciem czekał na mnie laptop. Tym razem nie potrzebowałem Spider Johna. Komputer nie był w żaden sposób zabezpieczony. Mimo że byłem na lekkiej bańce, uwinąłem się w dziesięć minut. Wyszedłem przez kuchnię i wróciłem do domu głównym wejściem. Nigdzie nie dostrzegłem Dana, ale na jednym z krużganków wiszących nad salonem Cookie Sheff zaśmiewała się z jakiegoś dowcipu opowiedzianego przez burmistrza. Tamtego wieczoru jej lśniące jasne włosy były bardziej puszyste niż zwykle. Makijażu miała na sobie tyle, że prezentowałby się znakomicie, gdyby patrzeć na nią przez okulary 3D. Zdecydowała się włożyć czarną suknię wieczorową wyszywaną cekinami, w której prawdopodobnie chciała wyglądać pociągająco. Problem w tym, że jej kościste ciało wyglądało w niej jak model posklejany z patyków. Skręciłem w stronę gabinetu, gdzie poprzednio rozmawiałem z Danem. Kiedy ponownie spojrzałem w górę, zauważyłem, że Cookie mnie dostrzegła. Uśmiechnąłem się i do niej pomachałem. Krew odpłynęła jej z twarzy, pozostawiając na niej sam makijaż. Przeprosiła burmistrza i opuściła krużganek. Drzwi do gabinetu były zamknięte. Wyjąłem z kieszeni kawałek laminatu. Dziesięć sekund później znalazłem się w środku. Również tam nie znalazłem Dana. Natrafiłem za to na rodziców Lillian. Cambridge’owie przerwali rozmowę i spojrzeli w moją stronę w taki sposób, jakby spodziewali się kogoś innego. Siedzący za biurkiem pan Cambridge wyglądał na zmęczonego. Pochylony w trójkącie światła rzucanego przez lampę na biurku, patrzył na mnie znad bifokali. Pani Cambridge stała obok niego, trzymając się mocno swoich nadgarstków. Płakała. – Niech cię diabli – sapnął pan Cambridge. Zaczął się podnosić z fotela, wygładzając rękami smoking. – Zeke… – wymamrotała jego żona. Ruszyła w moją stronę; ręce lekko jej drżały. – Tres… Pewnie dopiero wtedy zauważyła moją minę. Przystanęła. Ale wyraz twarzy włóczęgi i zapach alkoholu nie mógł na długo powstrzymać

matki Lillian. Z pewnym wahaniem dotknęła mojego ramienia. – Tres, najdroższy, nie powinieneś… rozumiesz, sprawy się skomplikowały. Nie powinieneś… – Niech cię diabli – powtórzył Zeke Cambridge. – Czy cokolwiek jest cię w stanie powstrzymać? Strącił na ziemię kilka bibelotów z blatu biurka Dana seniora. Mierzyliśmy się gniewnymi spojrzeniami. Nie czułem specjalnej satysfakcji, kiedy on pierwszy odwrócił wzrok. Był zmęczony, stary, zrozpaczony. Ja byłem podpity i miałem wszystko w dupie. Pani Cambridge chwyciła mnie trochę mocniej za ramię. – W jaki sposób sprawy się skomplikowały? – zapytałem, próbując skoncentrować na niej wzrok. Z niewiadomych powodów zaczęły mnie piec oczy. – Lillian zaginęła, nikogo to nie obchodzi, a wy siedzicie w prywatnym gabinecie kobiety, którą chciałbym nominować w kategorii Najbardziej Prawdopodobna Kandydatka na Porywaczkę. Co w tym skomplikowanego? Zeke Cambridge się skrzywił. Jego wielkie szare brwi zbliżyły się do siebie. – Co ty, do diabła, pleciesz, chłopcze? – Błagam, Tres – powtórzyła matka Lillian. Za moimi plecami otworzyły się drzwi. Do pokoju wparowała Cookie, za którą podążał mój dobry znajomy, szofer. Kellin niemal się uśmiechał. Tym razem chyba nie czekałby na pozwolenie, żeby mnie zabić, gdyby Zeke Cambridge nie podniósł ręki. – Zeke, Angelo – zaszczebiotała Cookie. – Ogromnie was przepraszam. Kellin, wyprowadź natychmiast tego człowieka. – Chwileczkę – przerwał jej pan Cambridge. – Niech się najpierw wytłumaczy. – Tres… – Matka Lillian zaczęła mnie niemal błagać. – Doszło do morderstwa. Pan Karnau, wspólnik Lillian. Policja poważnie się obawia, że… – Policja. – Zeke Cambridge zaczął cedzić słowa. – Gdyby policja postępowała w sposób właściwy, ten sukinsyn siedziałby już w areszcie. Oprawione w srebrną ramę zdjęcie Dana seniora było jedynym potencjalnym obiektem gniewu Zeke’a Cambridge’a, jaki pozostał na biurku. Strącił je z blatu wierzchem dłoni. Wszyscy zamilkli. Kiedy matka Lillian próbowała się odezwać, Cookie ostrzegła ją, kręcąc głową. – Panie Navarre – zwróciła się do mnie Cookie, ostrożnie dobierając

słowa. – Jeżeli dobrze pamiętam, prosiłam, aby trzymał się pan z daleka od mojego domu. Nie podoba mi się, że zakłóca mi pan przyjęcie, włamuje się do mojego domu i zawraca głowę moim przyjaciołom. Zwłaszcza teraz. Jeżeli nie wyjdzie pan stąd natychmiast, wezwę policję. Spojrzałem na nią. Oczy miała równie błękitne jak jej syn, tylko znacznie mniejsze. Jej wzrok był tysiąc razy twardszy, a utkwiła go w jakimś nieokreślonym punkcie odległym o kilka dekad i nie miała ochoty przenieść na cokolwiek bliższego teraźniejszości. – Obawia się pani, że przedstawię im nieco inną interpretację zdarzeń? – zapytałem. Zeke Cambridge wpatrywał się w panią Sheff, a jego gniew słabł pod wpływem dezorientacji. – Cookie, o czym, do jasnej cholery, opowiada ten skurwiel? – powiedział. W głównej sali zespół zaczął grać przesadnie skoczną wersję San Antonio Rose. Ktoś wykrzyczał do mikrofonu pijackie „iii-ha”. Zakręciło mi się w głowie, jakby ktoś posadził mnie na karuzeli. Pani Cambridge ponownie chwyciła mnie za ramię. Zaczęła mówić takim samym życzliwym tonem, jakim podczas licznych Świąt Dziękczynienia błagała nas o zachowanie spokoju przy stole. – Tres, nic w tej sprawie nie możesz zrobić. Wycofaj się, proszę. Płakała. Jej twarz się rozmyła. – Co Rivas powiedział wam na temat zniknięcia Lillian? – zapytałem. – Jeżeli Sheffowie w ogóle pozwolili wam z nim porozmawiać. Cookie westchnęła. – Dosyć. Kellin wiedział już, że nie powinien mnie chwytać. Podszedł tylko i stanął obok mnie, zrelaksowany, zwarty, gotowy. Zignorowałem go i nie odrywałem spojrzenia od Cookie. – Gdzie się podział przyszły zięć? – zapytałem. – Dopiero co ucięliśmy sobie przy piwie pogawędkę o Randallu Halcombie. – Wychodzisz? – zainteresował się Kellin. Mówił dość uprzejmym głosem. Mimo to nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że bardzo chciałby usłyszeć odpowiedź odmowną. – Zeke, Angelo – powiedziała Cookie. – Nie powinniście sobie zawracać tym głowy, a ja widzę już wyraźnie, że panu Navarre brakuje wyczucia i wtrąca się w nie swoje sprawy. Pozwólcie, że zamienię z nim słówko. Równie dobrze słowa te mógłby wypowiedzieć hipnotyzer. Zeke Cambridge wstał bez słowa i chwycił żonę za rękę. Wyszli z pokoju jakby

lekko otumanieni. Pani Cambridge wciąż bezgłośnie popłakiwała. Cookie usiadła za biurkiem Dana seniora, po czym z lekkim niesmakiem machnęła ręką, dając mi znak, żebym zajął miejsce naprzeciwko niej. Wymieniliśmy z Kellinem pełne rozczarowania spojrzenia. – No dobrze, panie Navarre – oświadczyła Cookie. Jej ton zapowiadał przykręcenie śruby, zawieszenie kieszonkowego i zakaz oglądania telewizji przez tydzień. – Być może rzeczywiście powinniśmy porozmawiać.

54 – Kellin, poproszę kieliszek wina. Pan Navarre wyraźnie niczego już nie potrzebuje. Kellin się zawahał. Posłała mu spojrzenie, chłodne i pełne wyczekiwania. Zaraz potem zniknął. – Zanim każę pana stąd usunąć, panie Navarre, powinien mi pan chyba wyjaśnić swoją obecność. Potem muszę powrócić do bawienia gości. Jakby na sygnał, za ścianą rozbrzmiało dynamiczne solo skrzypcowe. – Gdzie jest Dan? – zapytałem. – Mój syn nie czuje się najlepiej. – Nie wątpię. Cookie nie była przyzwyczajona do sprzeciwu. Na moment skoncentrowała na mnie spojrzenie, jakby uznała mnie za osobę godną uwagi. – Nie wytłumaczę tego panu – powiedziała. – Nigdy nie będzie pan matką, panie Navarre. Nie pojmie pan… – Proszę spróbować – odparłem. – Chory mąż, lata samotnego wychowywania Dana. Biedaczyna osiągnął jakże delikatny wiek dwudziestu ośmiu wiosen, wciąż niegotowy do wyfrunięcia z gniazda, ale jest już, mimo pani usilnych starań, mocno zaangażowany w rodzinne brudy. W którym momencie popełniła pani błąd? Kusiło ją, żeby okazać złość, ale muszę jej przyznać, że potrafiła się opanować. Wpatrywała się w wiszące na ścianie zdjęcie męża – młodego Dana Sheffa, żołnierza z Korei. – Nie mam pojęcia, co miały znaczyć te prostackie stwierdzenia, panie Navarre, ale coś panu powiem: rodzina znaczy dla mnie więcej niż… – zająknęła się. – Nie pozwolę panu… Przerwałem tę całkiem efektownie zapowiadającą się reprymendę, wyjmując wyblakłą różową kopertę z tylnej kieszeni spodni, ostrożnie rozkładając list i unosząc go do góry. – Proszę kontynuować – zachęciłem. – Pani rodzina znaczy dla pani więcej niż co? Dawny kochanek, który okazał się zbyt wścibski? Niż brzemię, jakie nosi pani od czasu, kiedy zdradziła pani jego plany swojemu mężowi? Poczucie winy wynikające z faktu, że przez panią

stracił życie? Cookie wpatrywała się w list. Groziło nam wyraźnie, że jej surowe spojrzenie złagodnieje. Myślę, że gdzieś tam pod warstwą kosmetyków oblała się rumieńcem. Dostrzegłem nagle ślad młodszej, atrakcyjniejszej kobiety, która pozwalała sobie na przeżywanie emocji innych niż pogarda. Kobiety, którą mój ojciec mógł uznać za interesujące wyzwanie. Po chwili zdołała skoncentrować spojrzenie na niewidzialnym, położonym w oddali punkcie. Poprawiła się w fotelu. – Jak… pan… śmie. Kiedy zamrugała, pod jej oczami pojawił się rząd małych czarnych plamek tuszu. Gdyby nie to, nigdy bym nie pomyślał, że w jej ciele znajduje się choćby jedna zbędna kropla wilgoci. Jej ponury wzrok i ton głosu były suche jak wiór. – Nie zamierzam tu siedzieć – oświadczyła – i wysłuchiwać oskarżeń ze strony młodego człowieka, który nie ma pojęcia o moim życiu. Złożyłem list i wsunąłem go z powrotem do kieszeni. – Myślę, że mam całkiem dobre pojęcie, droga pani. Dziesięć lat temu przeżywała pani trudne chwile. Choroba męża się pogłębiała; kilka lat później był już przykuty do łóżka. Firma była mocno pod kreską. Syn wyjechał na studia. Potrzebowała pani odrobiny uczucia, a mój ojciec potrafił je okazać. Początkowo musiał działać na panią pokrzepiająco, zanim nie powiedział, że zamierza wszcząć śledztwo w sprawie zdefraudowania funduszy z miejskiej kasy przez firmę pani męża. Wiedział o tym dzięki dokumentom, które odkrył tylko dlatego, że z panią sypiał. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, w drzwiach gabinetu pojawił się Kellin. Podszedł do biurka i podał Cookie kieliszek wina. Potem podniósł z podłogi zdjęcie Dana seniora, które strącił wcześniej z biurka pan Cambridge. Cookie zerknęła na fotografię, po czym odwróciła wzrok. Odgarnęła za ucho kosmyk swoich błyszczących, jasnych włosów. – Błędy, które popełniłam w przeszłości, niczego nie zmieniają – powiedziała jakby do siebie. – Muszę myśleć o moim synu. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby dobrze go wychować. – Aby go chronić. – Tak, ja go chronię – zgodziła się bezbarwnym głosem. – I nie pozwolę, aby pan… nie pozwolę, aby kolejny… – Powstrzymała się przed dokończeniem zdania.

– Aby kolejny Navarre wtrącił się w wasze sprawy – podpowiedziałem. Pokręciła powoli głową, ale w jej oczach pojawiło się coś nowego: uraza. Pomarszczoną dłonią wygładziła przód swojej połyskującej sukni wieczorowej. – Nie – odpowiedziała spokojnie. – Nic z tych rzeczy. Spojrzałem na oprawioną w srebrną ramę fotografię ojca Dana, który za czasów, kiedy chodziłem do szkoły średniej, był tak żywotny, że pozwalał sobie na flirtowanie z cheerleaderkami. Teraz Dan senior leżał gdzieś na piętrze, wsłuchując się w kapiącą kroplówkę, odgłosy tańców i piosenek Boba Willsa, od których drżała podłoga w jego pokoju. Nie byłem pewien, jakie we mnie wzbudzał uczucia, ale z pewnością nie litość. – Co tu się, u diabła, dzieje? – powiedział ktoś za moimi plecami. – Danny – szepnęła pani Sheff takim głosem, jakby kurczyło jej się gardło. – Przecież zgodziliśmy się, że… Ubrany w smoking Dan wyglądał do pewnego stopnia inaczej. Od szyi w dół prezentował się elegancko, czysty i wyprasowany, z oboma zawiązanymi butami, ze szklaneczką bourbona, a nie butelką lone stara w dłoni. Od szyi w górę wyglądał mniej więcej tak samo – przekrwione oczy, chorobliwie blada twarz, jasne, opadające na czoło kosmyki, których nie udało się ujarzmić. Wyglądał prawdopodobnie na znacznie trzeźwiejszego ode mnie, ale trudno to uznać za osiągnięcie. – To ty się zgodziłaś, że porozmawiamy później – powiedział Dan. – Ja chcę dowiedzieć się wszystkiego teraz. Do cholery, to jest moja firma, mamo. – Rzecz między innymi w tym, że nie jest twoja – wtrąciłem. Dan wlepił we mnie wzrok. Cookie wlepiła we mnie wzrok. Kellin stał za Cookie, emanując uczuciowością kredensu i nie patrząc w żaden konkretny punkt. – Nie mogłem zrozumieć, w jaki sposób Sheff Construction wygrało w 1985 roku przetarg na budowę Travis Center – ciągnąłem. – Znajdowaliście się na krawędzi bankructwa, a potem z dnia na dzień staliście się ponownie jednym z najpoważniejszych graczy. Nawet wasi partnerzy, którzy pomagali w zdobyciu kontraktu, nie mogli współpracy z wami uważać za jakąś szczególnie bezpieczną inwestycję. Zastanawiało mnie także, dlaczego Terry Garza miał odwagę w taki sposób dyrygować rodziną Sheffów. Powinien przecież być waszym oddanym pracownikiem. Dlatego też zajrzałem do kilku plików w pani prywatnym komputerze, pani Sheff.

Cookie stała całkiem nieruchomo. Dan zachwiał się lekko i spojrzał na mnie. – Co ty opowiadasz? – To nie jest twoja firma, Dan. Nie należy do rodziny Sheffów od 1985 roku, kiedy twój tata wpadł w takie długi, że w żaden sposób nie mógł ich samodzielnie spłacić. Zostaliście wtedy po cichu wykupieni, przejęci. Potem przerobiono Sheff Construction na maszynkę do zarabiania pieniędzy dla nowego właściciela i jego wspólników, być może mafii. Gratulacje, Dan. Odziedziczysz tytuł honorowego prezesa, prawo do posługiwania się własnym nazwiskiem bez ryzyka, że narazisz się na pozew za naruszenie zastrzeżonego znaku towarowego. A jeśli będziesz grzecznym chłopcem, dostaniesz skromne uposażenie. Jesteś zwykłym pracownikiem, jak Moraga czy Garza. Jak twoja matka. Zespół skończył grać piosenkę. Oklaski. Ktoś obwieścił otwarcie nowej skrzynki szampana. Dan Sheff zachwiał się jeszcze mocniej, jakby chciał upaść, ale nie potrafił zdecydować, w którą stronę. Jego niebieskie oczy były całkowicie pozbawione wyrazu. – Mamo? – powiedział nie tyle ze złością, ile niemal błagalnym tonem, przepełnionym nadzieją, że mamusia ma w zanadrzu jedną ze swoich przemów, którą uratuje sytuację. Cookie milczała. Przesunąłem wyblakły różowy list w jej stronę. – Na ile się orientuję, powiedziała pani mojemu ojcu jedną prawdziwą rzecz. Firma Sheff Construction była wykorzystywana. Na zdjęciach, którymi was szantażowano, nie ma Dana Sheffa seniora likwidującego Randalla Halcomba. Nikt z parkinsonem, a nawet z początkami parkinsona, nie trafi w środku nocy równo między oczy z dwudziestkidwójki. To nie rodzina Sheffów rozkazała Garzy zapłacić szantażyście, a Moradze porwać Lillian, żeby nie mogła się wygadać. Nie chroni pani swojego syna ani swojego męża, pani Sheff. Chroni pani swojego właściciela. Kiedy Dan zatoczył się do tyłu, Kellin natychmiast znalazł się przy nim i go podtrzymał. Pomógł mu nawet unieść szklaneczkę z bourbonem do ust. Cookie kręciła głową. – Zależy mi tylko na jednym, panie Navarre. Żeby pan stąd wyszedł. Mój syn odziedziczy swoją firmę. Odzyska Lillian bez pańskiej pomocy i bez udziału policji. Potem się z nią ożeni.

Wypowiedziała te słowa w taki sposób, że równie dobrze mogłaby czytać bajkę. Z jakiegoś powodu mnie to rozbawiło. – Nie mogę teraz odpuścić tej sprawy – powiedziałem. Dan zaczął coś mówić, ale Cookie uciszyła go spojrzeniem. Potem skinęła na Kellina. – Dobranoc, panie Navarre. Trudno to było nazwać równą walką. Nawet gdybym był trzeźwy, Kellin miał przewagę w szybkości i determinacji, aby wyrównać rachunki. Dostałem dwa ciosy w brzuch. Zaraz potem leżałem na zabytkowym dywanie Sheffów, wpatrując się w sufit. W głowie czułem osobliwe ciepło. Myślę, że był to but Kellina. Wyszliśmy bocznymi drzwiami przez kuchnię. Kellin ciągnął mnie za sobą pod takim kątem, abym mógł podziwiać słynną terakotę z Saltillo. Kelner próbował zwrócić mi kubeł. Kilku kucharzy opowiadało sobie dowcipy po hiszpańsku. Umilkli na nasz widok. Kiedy Kellin przeciągnął mnie wokół domu w stronę głównego podjazdu, podniosłem na moment wzrok i zobaczyłem twarz Fernanda Asantego. Radny wchodził właśnie na przyjęcie w towarzystwie swoich atłasowych cherubinów i kilku wyfraczonych biznesmenów. – Opuszcza nas pan, panie Navarre? Ktoś się roześmiał, jakby nerwowo. Kellin przeciągnął mnie jeszcze kilka metrów dalej i postawił mnie na nogach. – Bez urazy – powiedział. Po czym połączył moją twarz ze żwirem i odszedł.

55 Od czterdziestu minut czekałem na komisarza Schaeffera przy jego biurku, kiedy wreszcie pojawił się w korytarzu z czosnkowym bajglem w dłoni. Wyglądał na jeszcze bardziej zmęczonego niż zwykle, zupełnie jakby wydział zabójstw miał tamtego ranka pełne ręce roboty. – Nie mam czasu – powiedział. – Muszę się zająć umarlakiem. Zabierasz się ze mną? Kilka minut później zmierzaliśmy w stronę East Side olds​m obilem tak brudnoszarym i tak oczywistym, że jakiś dzieciak z poczuciem humoru napisał po obu stronach sprayem: TO NIE JEST RADIOWÓZ – po prawej po angielsku, a po lewej po hiszpańsku. – Nie było akurat, kurwa, nic innego – wyjaśnił Schaeffer. Mimo to odniosłem wrażenie, że do pewnego stopnia lubi ten samochód. Jechaliśmy przez kilka minut przez Commerce, aż w końcu zapytał: – Co cię do mnie sprowadza? – Uznałem, że powinniśmy porozmawiać. – To samo powiedziałem ci dwa dni temu. – Chciałem też prosić o przysługę. – Fantastycznie. Połączyliśmy się z dyspozytornią. Tak, radiowóz był już na miejscu zdarzenia. Czekali przed domem. Schaeffer zaklął, po czym wydmuchał nos do wielkiej czerwonej chustki, w której kilka minut wcześniej trzymał bajgla. – Czekają pod domem – powtórzył. – Cudownie. – Czyli w środku musi śmierdzieć – stwierdziłem. Wydał z siebie dźwięk, który mógł być niechętnym przyznaniem mi racji. – Twój tata był gliniarzem. Skręciliśmy na południe, w New Braunfels, potem w lewo, w osiedle małych drewnianych domków otoczonych gołą ziemią. – No to opowiadaj – powiedział Schaeffer. Nie jestem pewien, kiedy dokładnie, ale poprzedniej nocy postanowiłem opowiedzieć o wszystkim Schaefferowi. Było to pewnie gdzieś koło trzeciej nad ranem, kiedy skończyłem wybierać żwir

z twarzy i wlepiłem wzrok w sufit na tak długo, że na czystym tynku zacząłem widzieć martwe twarze. Może wydały mi się odrobinę zbyt znajome. Albo wyznaczony przez Carlona termin zaczął się zbliżać zbyt wielkimi krokami. A może po prostu chciałem, żeby Larry Drapiewski i Carl Kelley poczuli się ze mnie dumni. Niezależnie od powodu, powiedziałem Schaefferowi wszystko, co wiedziałem. Kiedy skończyłem, skinął głową. – To tyle? – Chciał pan usłyszeć więcej? – Chcę się tylko upewnić, czy twój filtr wciskania kitu jest dziś włączony, chłopcze. To tyle? – Tak. – Okej. Pozwól, że się nad tym zastanowię. Skinąłem głową. Schaeffer ponownie wyjął z kieszeni chusteczkę. – Kiedy się uspokoję, być może postanowię nie skopać ci dupy za to, że jesteś takim idiotą. – Musiałby się pan ustawić w kolejce – stwierdziłem. Nie mam pojęcia, w jaki sposób Schaeffer potrafił prowadzić jedną ręką, a w drugiej trzymać przyciśniętą do nosa chusteczkę większą od twarzy, a jednak zdołał pokonać wszystkie zakręty, nie zwalniając poniżej pięćdziesiątki i nie potrącając żadnego mieszkańca. Zaparkowaliśmy obok dwóch radiowozów pod jednopiętrowym domem na Salvador. Wszyscy rzeczywiście czekali na zewnątrz. Można było rozpoznać, kto chwilę wcześniej przebywał w środku. Ich twarze przybrały barwę jasnożółtą. Na werandzie sąsiedniego domu zaczęli się zbierać sąsiedzi, głównie starsi mężczyźni w szlafrokach. – Chciałbym się kiedyś dowiedzieć, dlaczego ludzie upatrzyli sobie jedenastą przed południem na ujawnianie swojego zgonu. Na litość boską, robi się z tego trupia godzina szczytu. – Masz kulki bawełniane albo coś podobnego? – zapytałem. – W schowku obok old spice’a. Skrzywiłem się. – Wolę już wąchać umarlaków. – Niesłusznie. Chore zatoki mają jedną zaletę, Navarre: całkowicie straciłem powonienie. Masz pecha. Wybrałem old spice’a. Spryskałem nim dwie kulki i włożyłem je sobie do nosa. Kiedy podeszliśmy pod dom, ucieszyłem się, że to zrobiłem. Ofiarą była stara wdowa, pani Gutierrez. Sąsiedzi nie widzieli jej od kilku dni. Jeden z nich w końcu się zaniepokoił i poszedł sprawdzić, co

się dzieje. Otworzył drzwi jej domu i natychmiast je zamknął, po czym zadzwonił na policję. Widziałem już wcześniej zwłoki, ale nigdy po tym, jak przez kilka dni unosiły się w wypełnionej zakrwawioną wodą wannie w temperaturze czterdziestu stopni Celsjusza. Pani Gutierrez wyglądała dość paskudnie. Musiałem zademonstrować Schaefferowi, na co mnie stać. Zostałem w środku, podczas gdy on dokonywał oględzin łazienki. – Samobójstwo, dobre sobie – powiedział do policjanta. Wskazał na rozcięty nadgarstek na obrzmiałej ręce pani Gutierrez. – Widzisz jakieś nacięcia poza głównym? Krawężnik przyznał, że nie widzi innych nacięć, po czym wyszedł zwymiotować. Schaeffer odłożył na chwilę rękę zmarłej, aby wysiąkać nos, po czym kontynuował analizę, zwracając się tym razem do mnie. – Nie ma żadnych śladów typowych dla zawahania – wyjaśnił. – Kiedy człowiek robi to sam, musi wykonać dwa albo trzy próbne nacięcia, żeby się przyzwyczaić do bólu. Ktoś zrobił to za nią. Spojrzał na mnie, jakby oczekiwał pochwały. – Próbujesz się w ten sposób na mnie odegrać? – wymamrotałem przez bawełniane kulki. Pomysł wyraźnie go rozbawił. – Chodź, chłopcze. Pokażę ci, dlaczego piję red zingera. Poszedłem za nim na parter. Włączył gaz pod rondlem wypełnionym ziarnami kawy, aby złagodzić nieco panujący w domu smród. Gdybym nie wdychał old spice’a, pewnie byłbym bliski wyrzeczenia się parzonej kawy. Rozejrzeliśmy się za oknem, przez które musiał się włamać napastnik. Schaeffer nie zamierzał czekać na ekipę techniczną. Rozpylił rozcieńczony klej z buteleczki z atomizerem i na dywanie przed drzwiami wejściowymi pokazał się zaschnięty odcisk buta, a na ścianie odcisk dłoni. – Ucz się, młody. Miejsce zbrodni nie kłamie. Wyszedł drzwiami frontowymi, pewnie w środku dnia. Prawdopodobnie wcześniej zgwałcił staruszkę. Idę o zakład. Nie zamierzałem przyjmować zakładu. Kiedy Schaeffer postanowił wyjść na chwilę na zewnątrz, z radością podążyłem za nim. Usiedliśmy na masce samochodu i czekaliśmy na koronera. Schaeffer poświęcił ten czas na poprawianie ułożenia spodni na brzuchu. Ja próbowałem sobie wyobrazić, jak wyglądałyby zwłoki po upływie półtora tygodnia. Zwłoki, które dobrze znałem. – O co chciałeś mnie prosić? – zapytał Schaeffer.

– Żeby ktoś zajął się porządnie sprawą Cambridge. Zmrużył oczy, patrząc na promienie słońca przenikające przez gałęzie pekanów. – O to nie musisz prosić – powiedział. – To się po prostu stanie. – Tyle że chciałbym prosić o trochę czasu. Schaeffer przyjrzał mi się uważnie. – No, teraz to zaczyna przypominać przysługę. O co konkretnie ci chodzi? – Chciałbym wiedzieć, co ustaliliście, i chciałbym mieć czas do piątku. – Czas do piątku na co? – Chciałbym, żeby FBI nie utrącało jeszcze śledztwa prowadzonego przez Rivasa. Zrobiłoby się nerwowo. Jeżeli Lillian wciąż żyje, potrzebuję kilku dni, żeby powęszyć. – A jeśli nie zostanie znaleziona żywa do piątku? – Zniknęła tydzień temu. Znasz się na tym. Jakie są szanse, że wciąż żyje? Schaeffer nie lubił oddawać punktów walkowerem. – Tak czy inaczej nie zgadzam się. – W takim razie sam się temu przyjrzyj – powiedziałem. – Wskazałem ci, w jaki sposób jej sprawa jest powiązana z zabójstwem. Przenieś śledztwo do wydziału kryminalnego. – W piątek federalni i tak zajmą się sprawą. Co wtedy? – Do piątku wszystko rozpracuję. Schaeffer niemal się roześmiał. – Jakim cudem zamierzasz wszystko rozpracować, Navarre? Jak na razie tylko odbijasz się od ściany. Zamierzasz rozwiązać sprawę, dając się jeszcze kilka razy sprać na kwaśne jabłko? – Żebyś się nie zdziwił – powiedziałem. – Bardzo się zdziwię. Przyglądał mi się jeszcze przez chwilę. Próbowałem zaprezentować swój zwycięski uśmiech. W końcu pokręcił głową. – No dobrze. Jeżeli chodzi o zwłoki, które wjechały w samochodzie przez ścianę biura Sheffa, Eddiego Moragę… Thunderbird nie doprowadził nas donikąd. Tablice rejestracyjne zostały podmienione, numer seryjny silnika wskazywał, że samochód skradziono w Kingsville. Trudno o większe „donikąd”. – Ważny przystanek na szlaku przerzutu kokainy. Może świadczyć o udziale White’a. – Może – powiedział Schaeffer, ale nie podobało mu się to skojarzenie.

– Moraga zginął od strzału w serce, z bliskiej odległości, skierowanego ku dołowi, jakby on siedział, a zabójca nad nim stał. Kulę między oczy wpakowano mu już po śmierci. Broń to parabellum dziewięć milimetrów. – Przypadkiem nie glock? Wzruszył ramionami. – Wygląda na fachową robotę. Wszystkie ślady powycierano. Moraga prawdopodobnie znał zabójcę i niczego się nie spodziewał. – Jeżeli to była fachowa robota… – To znaczy, że Moraga musiał kogoś mocno wkurzyć, nadepnąć komuś na odcisk. Ta kulka między oczy… trzeba sobie porządnie nagrabić, żeby zarobić coś takiego. – Ale tobie mimo wszystko coś tu brzydko pachnie. Skręcił narożnik chusteczki. – Wygląda to na robotę na pokaz. Jeżeli chodzi o wykonanie, to owszem, jest bardzo profesjonalne, ale ci goście… zupełnie jakbyśmy mieli do czynienia z jakimiś pieprzonymi aktorami. – Ktoś próbował upozorować wszystko tak, jakby to była sprawka mafii? Również ten pomysł niespecjalnie mu się podobał, ale nie przedstawił żadnej alternatywy. – Garza? – zapytałem. – Przyczepę wynajął sześć miesięcy temu. Żona i dzieci mieszkają w Olmos Park, nic o niej nie wiedzą. Zginął tam, gdzie go znaleziono, rano, prawdopodobnie około dziesiątej. – Zaraz po tym, jak rozmawiałem z nim przez telefon. – Na to wygląda. Garza siedział, w chwili gdy zadano ciosy nożem; był odurzony. Miał w organizmie duże ilości valium, nie był w stanie się bronić. Sam widziałeś, ile tam było krwi. Ktoś przeciął mu tętnicę i było po sprawie. Ten sam problem: zabójstwo wygląda na robotę zawodowca, zbyt efekciarsko. – A Karnau? – Co innego. Niezbyt inteligentny zabójca i zdecydowanie nie zawodowiec. Na ile jesteśmy w stanie stwierdzić, Karnau otworzył drzwi, dostał od razu kulkę, a następnie został ułożony na łóżku. Inny modus operandi. Idę o zakład, że zabił go ktoś inny niż Garzę i Moragę. – Ale o co chodzi z tym rozłożeniem zwłok? Schaeffer pokręcił głową. – Karnau został staranie ułożony, jakby był pogrążony we śnie. Nie

chcieli zostawiać bałaganu. Zazwyczaj oznacza to, że morderca próbuje przekonać samego siebie, że nic takiego się nie wydarzyło. Jakby sobie mówił: „Uczeszę gościowi włosy, przykryję go kołdrą, umyję ręce i wszystko będzie po staremu”. Pomyślałem o Danie Sheffie, o tym, że chciał uciskać ranę na głowie Karnaua. – Twierdzi pan, że morderca nie był zbyt inteligentny. – Idiotyczny wybór broni. Na balistyce wyszły bardzo wyraźne bruzdy. Gość posłużył się bardzo rzadką dwudziestkądwójką. – Sheridanem knockaboutem – powiedziałem. – Skąd, u diabła, to wiesz? Opowiedziałem mu o ambonie myśliwskiej w Blanco. Schaeffer zastanawiał się przez chwilę, po czym skinął głową. – Świetna robota, Navarre. Nadjechał samochód koronera. Za nim dwa kolejne radiowozy. Na werandzie w sąsiednim domu serwowano kawę. Ktoś przyniósł lornetkę. Jeszcze chwila, a podadzą przekąski. Wstałem. Promienie słońca zaczęły wypalać z mojej skóry swędzenie, jakiego nabawiłem się w domu pani Gutierrez. Kilka głębszych i mógłbym nawet zapomnieć o widoku jej ciała w wannie i skoncentrować na chwilę myśli na innych zmarłych osobach. Przyjrzałem się turkusowemu domowi, który właśnie opasywano taśmą policyjną. – Nie mam pojęcia, jak sobie z tym radzisz na co dzień – przyznałem. – Tata w zasadzie nigdy nie opowiadał o pracy. Te wszystkie zwłoki na autostradach, ofiary wypadków podczas polowań, bójek w barach. Schaeffer wysiąkał nos. Przyglądał mi się przez chwilę z taką miną, jakby chciał się uśmiechnąć. Może zamierzał podarować mi swoją chusteczkę. Na szczęście zaproponował tylko, że ktoś podwiezie mnie jednym z wywołujących nudności radiowozów do mojego volkswagena. – Nie znałem twojego taty – powiedział. – Wiem tylko, że masę czasu spędzał w terenie. Za to również mu się dostawało. Skinąłem głową. – Pił? – dopytywał się. – Był religijny? – Pił. Schaeffer spojrzał na mnie tak, jakby w jego wspomnieniach odżywały wszystkie kłótnie, jakie wybuchły w rodzinie Navarre, jakby mi przy wszystkich towarzyszył. – Zazwyczaj albo jedno, albo drugie. Kiedy następnym razem o nim

pomyślisz, wyobraź sobie dwanaście albo trzynaście pań Gutierrez rocznie, a może nawet więcej. Zastanów się, czy sam byś nie zapijał takich doświadczeń, żeby nie opowiadać o nich swoim dzieciom. Podeszliśmy z powrotem pod dom. Dołączył do nas policjant, którego twarz niemal całkowicie odzyskała naturalną barwę. Poinformował mnie kwaśno, że możemy jechać. – A pan? – zapytałem Schaeffera. – Jest pan religijny? Potrząsnął głową. – Ja tylko z nimi rozmawiam. Spojrzałem na niego, sprawdzając, czy żartował. – Z kim? Z trupami? Schaeffer wzruszył ramionami. – Dzięki temu jeszcze nie zwariowałem. Dzięki temu traktuję ich, jakby byli ludźmi. Poza tym to znakomici słuchacze, bardzo uważni. Podniosłem wzrok na okno łazienki pani Gutierrez. – W takim razie proszę ją ode mnie pożegnać. – Tak zrobię. Schaeffer odwrócił się i poklepał koronera po plecach. Weszli razem do niebieskiego domu jak para dobrych znajomych.

56 Prace nad fontanną przed Białym Domem wciąż trwały. Tak naprawdę wydawały się posuwać do tyłu. Odsłonięto kolejne rury, a trawnik szpeciła jeszcze większa liczba dziur i stosów wykopanej ziemi. Robotnicy zrobili sobie dłuższą przerwę na lunch w cieniu pobliskiego dębu. Kiedy zmierzałem do drzwi wejściowych, jeden z nich wyszczerzył zęby i uniósł do góry kciuk. Nie mogę powiedzieć, żeby BeeBee uśmiechnął się na mój widok, ale pomruk, jaki z siebie wydobył, wydawał się mieć koleżeński charakter. Zadzwonił po Emery’ego, który w ciągu dwóch minut zszedł na dół i kilkakrotnie uścisnął mi dłoń. Najwyraźniej otrzymali stosowne polecenia na wypadek mojej kolejnej wizyty. A może zwyczajnie dali za wygraną. Emery miał na sobie ciemnoczerwony krawat i oliwkową koszulę z tradycyjnie zbyt szerokim kołnierzykiem. Porównaliśmy blizny na głowach – on miał posiniaczone czoło tam, gdzie Maia wyrżnęła jego głową w drzwi, ja opuchniętą szczękę w miejscu, gdzie kopnął mnie Rudy. Potem zaczął mi opowiadać o swoich trzech braciach w zachodnim Teksasie i zabawnym fakcie, że wszyscy trzej przebywali jednocześnie na zwolnieniu warunkowym. – Kurka – mówił. – Jestin… no wiesz, ten z El Paso, tylko w zeszłym tygodniu zarobił dwa tysiące dolarów na walkach kogutów. Przejebane, co nie? Z kolei Ole Dean w Midland… – To świetnie – przerwałem mu, próbując się uśmiechnąć. – Czy zastałem pana White’a? – Jasne. Akurat w tej chwili zajmuje się czymś ważnym na górze. Rozumiesz chyba. Łypnął na mnie okiem. Nie był to miły widok. – Chętnie zaczekam. Emery nie miał nic przeciwko. Przeprosił nawet, kiedy się okazało, że musi mnie obszukać. Potem poszliśmy do gabinetu, gdzie kilka dni wcześniej White o mały włos nie palnął mi w łeb. Starsza czarna służąca przyniosła nam margarity (nie przyrządzono ich z herradury, ale poza tym były zupełnie do przyjęcia). Emery opowiedział mi o swoim bracie Elginie spod San Antonio. Dużo potakiwałem. Czas upływał w bardzo cywilizowanej atmosferze, jeśli nie liczyć tego, że snujący wspomnienia

Emery na zmianę czyścił swoją trzydziestkęósemkę i dłubał w nosie. Po mniej więcej dziesięciu minutach Guy White, jak zwykle opalony i nienagannie ubrany, pojawił się w drzwiach i uścis​nął mi dłoń. Tamtego dnia zdecydował się na kolor beżowy – spodnie z surowego jedwabiu i koszula z sukna, niewłożona do spodni i rozpięta pod szyją na tyle, aby odsłonić rozbudowane mięśnie piersiowe pozbawione jakiegokolwiek owłosienia. Usiadł za biurkiem, założył nogę na nogę i odchylił się do tyłu wyraźnie odprężony. Skinął na Emery’ego, który wyszedł. Służąca przyniosła pełny dzban margarity i również zniknęła. – Chłopcze… – zaczął White, odsłaniając swoje idealnie równe zęby. – W czym mogę ci pomóc? Wyjąłem kartkę z notatkami, które sporządziłem po rozmowie z Schaefferem, i podałem ją przez biurko White’owi. – Proszę je dla mnie zweryfikować – poprosiłem. White uniósł lekko brwi. Spojrzał na kartkę, potem na mnie. Z kieszeni koszuli wyjął parę okularów w srebrnych oprawkach. Przeczytał moje notatki, nie komentując ich ani nie okazując żadnych emocji. Potem odłożył je i się uśmiechnął. – Czuję się zaszczycony – powiedział. – Nie była to pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy. Roześmiał się bezgłośnie. – Miałem na myśli to, że nie mogę się zgodzić z wieloma twoimi przemyśleniami. Mimo wszystko szkoda, że aż tak się mylisz. Poklepał kartkę, jakby to był łeb pieska. W tamtej chwili miałem wielką ochotę wepchnąć tę jego wypielęgnowaną dłoń do najbliższej maszynki do mięsa i sprawdzić, czy również wtedy White będzie się uśmiechał. – Trzej mężczyźni zostali zamordowani – powiedziałem. – Wygląda na to, że dwaj zginęli z ręki profesjonalnego zabójcy, a trzeci został prawdopodobnie zastrzelony z tego samego pistoletu co Randall Halcomb, jedyny prawdziwy podejrzany, pomijając mafię, w sprawie zamordowania mojego ojca. Prasa już przebiera nogami na myśl o wątku związanym z mafią. Ani trochę to pana nie niepokoi? – Wręcz przeciwnie – odparł swobodnym tonem. – Ogromnie mnie niepokoi. Nie zmienia to jednak faktu, że myli się pan w sprawie mojego udziału. Spojrzał mi w oczy; jego wzrok był spokojny i opanowany. Pochyliłem się do przodu.

– Rzecz w tym, panie White, że na każde pytanie, jakie przychodzi mi do głowy, pana osoba wydaje się znakomitą odpowiedzią. Możliwe, że to pan przejął Sheff Construction w połowie lat osiemdziesiątych, spłacił ich długi i wykorzystał zasoby firmy do realizacji zdobytych niezgodnie z prawem kontraktów od miasta. Nawet jeśli tak nie było, jest równie możliwe, że wspólnie z nowymi właścicielami, kimkolwiek oni są, ustawia pan przetargi w ratuszu w zamian za udział w jakże znaczących zyskach. Na fotografiach Karnaua przedstawiających Randalla Halcomba znajdowały się jeszcze dwie inne osoby. Obie postanowiły osobiście dopilnować, aby zabójca mojego ojca został wyeliminowany. Obie skorzystały na budowie Travis Center i są zainteresowane skorzystaniem na budowie nowego centrum sztuki. Obie miały wiele do stracenia, kiedy Karnau zaczął je w zeszłym roku szantażować. Pan może być jedną z tych osób. White starł sól z krawędzi szklanki z margaritą i upił łyk. Chciałbym powiedzieć, że go zezłościłem, że rozstroiłem mu nerwy, że zmusiłem go do popełnienia błędu. Niestety osiągnąłem tylko tyle, że był spóźniony na kolejną wizytę w solarium. Spojrzał na zegarek, starając się zrobić to w uprzejmy sposób. – Masz rozbudowaną wyobraźnię. – Lekko się uśmiechnął. – Ale tak naprawdę, mój chłopcze, nie wierzysz w żadne słowo, które napisałeś na tej kartce. Miałbym pozwolić sfotografować się na miejscu zbrodni, zwłaszcza dokonanej przez amatorów? Porwać pannę Cambridge? Pozbywać się ludzi w tak nieudolny i oczywisty sposób? Chyba ma pan o mnie lepsze mniemanie? Margarita zdążyła się rozlać po moim układzie krwionośnym, wypełniając nogi ołowiem. Odebrało mi to częściowo chęć, aby wstać z krzesła i udusić Guya White’a jego paskiem od Gucciego. Najbardziej irytowało mnie to, że miał rację. Mimo najszczerszych chęci nie mogłem sobie wyobrazić, że to on pociąga w tej sprawie za sznurki. White skinął głową, jakbym przyznał mu rację na głos, po czym skierował wzrok na sufit. Wyglądało, jakby rozmyślał o altanach różanych, filantropii – o wszystkim, tylko nie o morderstwach sprzed dekady. – Twój ojciec był znakomitym mąciwodą – stwierdził po chwili milczenia. – Na twoim miejscu zastanowiłbym się dwa razy, zanim poszedłbym w jego ślady, mój chłopcze. Jego słowa brzmiały jak groźba, ale ton głosu White’a wyrażał odmienną intencję. Dopiero po chwili zdołałem ją odcyfrować.

– Pan go szanował – powiedziałem. White przyjrzał się swoim idealnie zadbanym paznokciom. – Smuci mnie, kiedy człowiek utalentowany zostaje zastrzelony przez człowieka mniej utalentowanego, nawet jeśli ten pierwszy jest moim wrogiem. Smuci mnie jeszcze bardziej, kiedy osoby powołane do reprezentowania interesu publicznego wykorzystują moje nazwisko do tuszowania własnych przestępstw. Jego spojrzenie podążyło w moją stronę. – Asante – powiedziałem. White wyglądał, jakby mu ulżyło. Dolał sobie margarity z dzbanka. – Im groźniejszy się wydaję, tym więcej dostarczam politykom pretekstów do uprawiania wrogiej kampanii. Niestety, panie Navarre, wbrew temu, co się powszechnie sądzi, przekonałem się, że bezpośredni odwet na takich ludziach jest najczęściej… przeciwskuteczny. Ktoś zapukał do drzwi. White zdjął nogę z nogi. Audiencja dobiegła końca. – Wybaczy mi pan, panie Navarre. Albo mi pan uwierzy, że nie miałem nic wspólnego ze śmiercią pańskiego ojca… – Albo? – Albo mi pan nie uwierzy. Tak czy inaczej, mój chłopcze, to wszystko, co mogę dla ciebie zrobić. Za dwadzieścia minut wygłaszam odczyt. Wcześniej się wahałem, ale postanowiłem jednak zadać to pytanie. – Nie ma go pan przypadkiem… drugiego dysku? Mało brakowało, a White zgrywałby głupiego. Zauważyłem, że zmienił swoją wypowiedź, otwierając usta. – Nie – odparł. – Nie mam. Spróbowałem wstać i ku mojemu zaskoczeniu mi się to udało. – Zakładając nawet, że panu uwierzę – powiedziałem – i zakładając, że w sprawie budowy Travis Center to Asante był człowiekiem Sheffa w ratuszu, nadal nie wiem, kto jest po drugiej stronie… kto kontroluje Sheff Construction. White posłał mi spojrzenie, którego nie potrafiłem odczytać. Smutek. Może nawet litość. – Jak powiedziałem, mój chłopcze, czasami lepiej nie mącić wody. Badaliśmy się nawzajem wzrokiem. Być może wtedy po raz pierwszy w mojej głowie pojawił się przebłysk zrozumienia, w jaką stronę to wszystko zmierza. Może właśnie dlatego postanowiłem, że nie będę go bardziej naciskać. Kiedy wychodziłem, Emery przedstawiał White’owi jego

popołudniowy grafik: przyjęcia dobroczynne, koktajle, odebranie nagrody dla wyróżniającego się obywatela od lokalnej organizacji pozarządowej. W trakcie omawiania planu zajęć Emery zajmował się czyszczeniem kolejnego pistoletu. Guy White patrzył przez okno na swoje skąpane w słońcu ogrody, na jego twarzy błąkał się delikatny, smutny uśmiech.

57 Kiedy następnego ranka wyjrzałem przez okno salonu w moim mieszkaniu, rdzawoczerwony lincoln Ralpha Arguelli stał przed posesją numer dziewięćdziesiąt. Gdy podszedłem do okna po stronie kierowcy, czarna szyba zjechała w dół i ze środka wydobył się obłok marychy. Ralph wyszczerzył do mnie zęby, jakby był najaranym diabełkiem. – Czy ja cię znam? – zapytałem. – Wsiadaj. Nie zapytałem, w jakim celu. Wjechaliśmy do dzielnicy Monte Vista przez Woodlawn, minęliśmy rzędy drzew palmowych, które chyliły się nad ulicą, jakby nie zdążyły się jeszcze przebudzić. Rezydencje leżały przycupnięte obok zwykłych chałup. Napisy i wystawy sklepowe stawały się coraz bardziej dwujęzyczne. W końcu Ralph na mnie spojrzał. – Jestem umówiony z jednym gościem o ósmej trzydzieści – wyjaśnił. – Tak? Skinął głową. – Mamy dobić targu, vato. Nowe terytorium. Zatrzymaliśmy się przed ciemnoniebieskim budynkiem, który postawiono pośrodku wyasfaltowanego akra ziemi na rogu Blanco i French. Żółty podświetlony znak obiecywał: „Broń & Pożyczki”. A przynajmniej miał takie brzmienie, zanim połowa liter nie została roztrzaskana kamieniami. Przy drzwiach oczekiwał nas z uśmiechem wysoki anglosaski mężczyzna w wymiętym czarnym garniturze. Jego posiniaczona twarz wskazywała, że musiał zostać obrzucony kamieniami mniej więcej w tym samym czasie co znak. Większość stłuczeń na policzkach i szyi zdążyła się już zażółcić, ale nad lewą brwią nadal miał granatowo-czarny splot wielkości pekana. Uśmiech sprawiał, że wyglądał jeszcze bardziej groteskowo. – Panie Arguello – powiedział wysoki mężczyzna, kiedy wysiedliśmy z samochodu. Kiedy przełknął ślinę, jego jabłko Adama podskoczyło o dziesięć centymetrów i pozostało w tej pozycji. Uścisnął dłoń Ralpha z odrobinę nadmiernym entuzjazmem.

– Lamar – powiedział Ralph. – Obejrzyjmy go. Lamar niezdarnie obracał w dłoni pęk kluczy. Otworzył dwa rzędy sztab antywłamaniowych, potem drzwi. Wnętrze lombardu pachniało cygarami i kurzem. Brudne gabloty wypełnione pistoletami, elementami zestawów stereo i biżuterią ustawiono pod ścianami tak, że tworzyły literę „U”. Kilka zdezelowanych gitar i saksofonów podwieszono pod sufitem. Ralph wciągnął powietrze do płuc, jakby chciał je wypełnić atmosferą tego miejsca. Lamar uśmiechał się nerwowo, czekając na słowa aprobaty. – Księgi – rzucił Ralph. Lamar skinął głową i otworzył drzwi do biura. Brzdąknąłem struną jednej ze straconych przez powieszenie gitar marki Yamaha. Nie była naciągnięta, zatelepała się jak luźna sprężyna. Ralph spojrzał na mnie. – Co myślisz? – Spoko – stwierdziłem. – Jakieś koronkowe firanki, mała kanapa albo dwie. Może nieźle wyglądać. Ralph wyszczerzył zęby. – Co powiesz na meble od Ethana Allana? – Raczej Levitt. – Przekonałeś mnie. Możesz udekorować wszystkie moje sklepy, vato. Lamar wrócił z biura i przez kilka minut studiowali z Ralphem księgi. Ja oglądałem pistolety, potem przez chwilę przyglądałem się samochodom zajeżdżającym pod podrzędny hotel pod drugiej stronie ulicy. W końcu Ralph ponownie uścisnął dłoń Lamarowi, a ten przekazał mu klucze. Lamar ruszył do wyjścia, ale w pewnej chwili posłał mi spojrzenie, przystanął, po czym podszedł do mnie. Był tak zdenerwowany, że jabłko Adama zniknęło mu pod brodą. Żółte siniaki się zaróżowiły. – Chciałem tylko… – powiedział. – Słuchaj, to było zwyczajnie niepotrzebne. Tylko tyle chciałem powiedzieć. Potem wyszedł. Spojrzałem pytająco na Ralpha. Jego oczy rozpłynęły się za okrągłymi soczewkami; nie potrafiłem nic wyczytać z jego spojrzenia. Jego uśmiech się nie zmienił. – Loco – powiedział Ralph. – Musiał cię wziąć za kogoś innego. – Najwyraźniej. Wróciliśmy do nowego biura Ralpha, czyli wyłożonego tanią boazerią

pokoiku z zamontowaną na oknie klimą, dwoma składanymi metalowymi krzesłami i nieukończonym biurkiem z płyty wiórowej. Ralph zabrał się do przeglądania zawartości szuflad. – Zawsze podejmujesz decyzję o zakupie nieruchomości w niecałe pięć minut, nie podpisując żadnych dokumentów? Wzruszył ramionami. – To szczegóły, vato. To sprawy na później. Wyłowił z biurka wild irish rose i kilka nabojów kaliber .38, potem stos poprzecieranych teczek. Kiedy upewnił się, że w szufladach nie ma nic innego, rozsiadł się na krześle i uśmiechnął do mnie. – No dobrze. Opowiadaj. – Od czego mam zacząć? Masz do wyboru trzy morderstwa, szantaż, kilku wkurzonych policjantów… Ralph pokręcił głową. – To wszystko już wiem. Miałem na myśli Chinkę. Opowiedz mi o niej. Wpatrywałem się w niego przez kilka sekund. Najwyraźniej zapomniałem, z kim rozmawiam. Ralph musiał wiedzieć w zasadzie o wszystkim, co przydarzyło mi się w ciągu poprzedniego tygodnia. Z pewnością wiedział o trupach, upale, ludziach, z którymi rozmawiałem. Ale pytanie o Maię zbiło mnie z tropu. Musiałem wyglądać na mocno poirytowanego. Ralph się roześmiał. – No dalej, vato. Interesuje mnie tylko jedno: nadal szukasz Lillian czy nie? Bo jeżeli nie, to spoko. Odwiozę cię do domu i zaoszczędzimy sobie kłopotów. – Kłopotów? Wzruszył ramionami. – A jeśli wciąż jej szukam? Przeciągnął kciukiem po stosie teczek. Kłęby kurzu wzbiły się przed jego twarzą. Nie odrywał ode mnie wzroku. – Czy to odpowiedź twierdząca? – Tak, to odpowiedź twierdząca. Pokręcił głową, jakbym właśnie podjął błędną decyzję biznesową. – To, co powiem, musi pozostać między nami. Dwie osoby zgłosiły się do mnie w ciągu ostatnich dwóch dni z informacją o tym nieżywym gościu, tym pendejo Eddie Moraga, który porwał Lillian w tamtą niedzielę. – A ty trzymałeś tę informację dla siebie przez dwa dni? – Starałem się nie podnosić głosu. Ralph nachylił się i oparł ręce na blacie, dłońmi do góry.

– Hej, vato, ile razy przychodzę do ciebie, zastaję cię w towarzystwie. Odbiera mi to częściowo przyjemność ze spotkań z tobą, rozumiesz? Skinąłem głową, zachęcając, aby mówił dalej. – Okej, no więc najpierw rozmawiam z takim jednym gościem, starym znajomym Eddiego. Gość jest mocno wystraszony, że wszystko trafi do piątkowego wydania gazety. Pięćdziesiąt dolarów później potwierdza, że owszem, rozmawiał z Eddiem w poniedziałek wieczorem. Eddie poszedł sam do takiego jednego baru przy Culebra, opowiadał o gorącej randce, którą miał poprzedniego wieczoru. Mówił o randce, vato, zupełnie jakby ta bogata biała dziewczyna się z nim umówiła. Nie byłem w stanie wykrztusić ani słowa. Przypomniał mi się taki jeden gwałciciel, którego dwa lata wcześniej złapałem dla klienta Terrence & Goldman. Gwałciciel opowiadający o „randkach” ze swoimi ofiarami, z których dwie skończyły w kontenerach na śmieci. Ralph również musiał dojść do podobnych wniosków. Dostatecznie dużo czasu spędził na ulicy. Zauważył moją minę. – Słuchaj – zaczął, chcąc pewnie w jakiś sposób mnie pocieszyć. Poprawił swoje krzesło. – Jak mówiłem, gdybyś był z tą drugą kobietą, mógłbym odpuścić sprawę, vato. To nie są łatwe… – Mów. Przez chwilę obaj wpatrywaliśmy się w butelkę wild rose, niemal ulegając pokusie. W końcu Ralph westchnął. – No więc Eddie przyznał, że zarobił na tej kobiecie jakieś pieniądze. Nie wiem, jak to dokładnie wyglądało, stary, może to nie ona mu płaciła, może tylko żartował, a może dostał te pieniądze od kogoś innego za to, że ją wywiezie z miasta. Mniejsza zresztą z tym. Eddie twierdził, że babka była w gorącej wodzie kąpana, że wystarczyłoby spuścić ją na moment z oka i albo by cię opędzlowała, albo kopnęła w jaja. Tak właśnie powiedział. Ale posłuchaj tego, vato: powiedział też, że poszli w jakieś bardzo dobrze mu znane miejsce, na jakiś plac budowy. Pokręciłem głową. – To nam zawęża obszar poszukiwań do skromnych kilku tysięcy miejsc, Ralph. – Właśnie że nie – odparł. – Pozwól mi dokończyć. – No? – Jak wspomniałem, rozmawiałem też z innymi osobami. Takimi, które unikają rozgłosu. Miej to na uwadze. Pomyślałem o Ralphie i jego magnum kaliber .357. – Którzy unikają rozgłosu tak jak ty?

– Jeszcze bardziej niż ja, vato. To ludzie z branży motoryzacyjnej, rozumiesz? – Tacy, którzy przebijają numery seryjne silnika i nadwozia? San Antonio, drugie miasto w kraju pod względem kradzieży samochodów. Ralph wzruszył ramionami. – Skąd miałbym to wiedzieć, vato? Ale nie odważyłbym się powiedzieć tym ludziom, że są na drugim miejscu. Mogliby się poczuć urażeni. – Rozumiem. Ralph skinął głową. – Tak czy inaczej, rozpytałem o tego zielonego chevroleta, którym rzekomo poruszał się Eddie. Dowiaduję się od jego znajomego, że to był rocznik sześćdziesiąty piąty, całkowicie odnowiony. Myślę więc sobie, że za tydzień policja jak nic wypatrzy cheviego gdzieś na ulicy. – Tymczasem twoi znajomi weszli w jego posiadanie, oczywiście w całkowicie legalny sposób. – Mieli go właśnie przemalować na biało – wyjaśnił Ralph, dając mi do zrozumienia ściągnięciem brwi, że nie pochwala wyboru koloru. – Poprosiłem ich, żeby się chwilę wstrzymali, żeby go zostawili w takiej postaci, w jakiej był wcześniej. – No i co? Spojrzał na mnie, ponownie wyszczerzył zęby, po czym wyjął z kieszeni brązową torebkę i wysypał jej zawartość na biurko. Biały proszek. Nie zdążyłem nawet pomyśleć, że chodzi o kokainę, bo Ralph od razu pokręcił głową. – Nie, vato, przyjrzyj się dokładnie. Przyjrzałem się dokładnie. – Zebrał się na podwoziu nad kołami. Na zewnątrz zmył go deszcz, ale pod spodem zaskorupiał w grubą warstwę. Pamiętasz tę burzę, która przeszła nad miastem tydzień temu? Powąchałem proszek. Spróbowałem go. Przypominał mieloną skałę. – Poddaję się. Ralph pokręcił z rozczarowaniem głową. – Oj, stary, od dawna tu nie mieszkasz. Wystarczy pójść do Heights, żeby oblepił ci całe buty. Myśmy w tym żyli, vato. Na Boga, mojemu staremu spieprzyły się płuca od tego syfu. To wapno, czyste wapno. Dopiero po chwili skojarzyłem, do czego zmierza. – Czyli substancja, z której robi się cement – powiedziałem. – No właśnie, vato – przytaknął, próbując mnie naprowadzić na swój tok myślenia.

– Nie może pochodzić z dowolnej budowy? Roześmiał się i zaczął wrzucać rzeczy z blatu do szuflad. – Ech, wy pieprzone intelektualisty. Człowieku, kto miesza cement na miejscu budowy? Taka ilość wapna może pochodzić tylko z fabryki. Jak zwykle odpowiedź miałem pod nosem, w miejscu, gdzie spędziłem większą część życia. Kiedy poskładałem wszystko w całość, nie mogłem uwierzyć, jak idiotycznie to brzmiało. A to prawdopodobnie znaczyło, że jest to prawda. Wymieniliśmy z Ralphem spojrzenia. Bóg mi świadkiem, że nie miałem specjalnych powodów do uśmiechu. Jedyne, czego się prawdopodobnie dowiedziałem, to miejsce spoczynku zwłok kobiety, którą, jak mi się wydawało, kochałem. Zaraz potem zobaczyłem szczerzącego zęby Ralpha i sam zacząłem się uśmiechać. – To dość naciągana teoria – zauważyłem. – Twardszej nie znajdziesz – odparł Ralph. – Musisz podążyć tym tropem. – Cholerne Cementville. Ralph wyszczerzył zęby. – Nie ma jak w domu.

58 Znak na ogrodzeniu fabryki głosił: „Sheff Construction – zakaz wstępu”. Za drutem kolczastym nie dostrzegałem żadnej aktywności. Żadnych ciężarówek ani światła w wybitych oknach starej fabryki. Siedzieliśmy przez jakiś czas z Ralphem w jego samochodzie, obserwując przejeżdżające obok nas cadillaki, staruszków zmierzających na pole golfowe, kobiety udające się na zakupy do Albertson’s i SteinMart. Nowe osiedle, Lincoln Heights, miało własną ochronę, a kiedy jeden z samochodów ze strażnikami przetoczył się powoli obok nas dwukrotnie, Ralph uznał, że czas przystąpić do akcji. – Wieczorem – zaprotestowałem. – Gdybym spróbował wcześniej, zobaczy mnie połowa North Side. No i oni. Ralph odprowadził wzrokiem samochód ochrony, a kiedy ten zniknął z pola widzenia, zapytał: – Skąd wiesz, co to za „oni”? – Przekonajmy się. Ralph, zupełnie jakby czytał mi w myślach, sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął komórkę. Wybrałem numer, który zapamiętałem z terminarza Lillian. Połączyłem się z pocztą głosową. – Zastanawiam się nad odwiedzeniem Cementville – oświadczyłem. Po czym się rozłączyłem. Ralph zapalił silnik i włączył się do ruchu. – Jeżeli dodzwoniłeś się do odpowiedniej osoby, muszą przenieść Lillian dziś wieczorem – powiedział. – A przynajmniej do niej zajrzą. – Tak. – Potrzebujesz wsparcia? Miałem już podziękować, ale w ostatniej chwili postanowiłem nie śpieszyć się z odpowiedzią. – Dam ci znać. Ralph skinął głową i podał mi wizytówkę. – Mam dwa numery – wyjaśnił. – Komórkę i pager. – Pager? Wyszczerzył zęby. – No wiesz, vato, trzymam rękę na pulsie.

Kiedy Ralph podrzucił mnie do domu, było wczesne popołudnie. Do zmroku zostało kilka godzin. Zamiast oszaleć, oglądając Roberta Johnsona biegającego dokoła salonu, wyjąłem miecz i poszedłem do znajdującego się przy mojej ulicy Brackenridge Park. Na zewnątrz nie było nikogo poza cykadami. Nikt nie był na tyle głupi, aby łazić po ulicy w takim upale, a zwłaszcza wykonywać ćwiczenia fizyczne. Przeszedłem przez Broadway i potruchtałem do Witte Museum, gdzie stara żelazna brama do Alligator Gardens wisiała na zawiasach. Ogrody, niegdyś jedna z bardziej popularnych atrakcji turystycznych San Antonio, odnotowały znaczący spadek sprzedaży biletów dla wycieczek szkolnych po tym, jak aligatory odgryzły ręce kilku treserom. W rezultacie miejsce podupadło, a w końcu zostało zamknięte. Z łatwością sforsowałem bramę, a wyschnięte dno basenu, w którym trzymano aligatory, stanowiło idealne miejsce na ćwiczenia tai-chi. Przez pół godziny ćwiczyłem w pozycji wyprostowanej; w końcu spociłem się tak mocno, że niemal zemdlałem. Odpoczywałem przez kilka minut, a przez następne dwie godziny ćwiczyłem z mieczem. Do czasu kiedy słońce zaczęło powoli zachodzić, zdążyłem oczyścić umysł i porozciągać całe ciało. Wiedziałem też dokładnie, co zamierzam zrobić. Kupiłem trochę prowiantu w sklepie Albertson’s w Lincoln Heights, po czym pojechałem do Vandiver i zamieniłem się samochodami z matką. Z grubsza rzecz biorąc, bo nie zastałem w domu jej ani jej volva, więc musiałem zostawić kluczyki do mojego volkswagena w skrzynce na listy i odpalić kabelkami ciężarówkę Jessa. Uznałem, że przy odrobinie szczęścia podczas oglądania telewizji skończy mu się piwo i odkryje zniknięcie ciężarówki, na długo zanim zdążę mu ją zwrócić. Wieczór zapowiadał się doprawdy obiecująco. Ogromny czarny ford Jessa musiał wyczuć, że nie mam na sobie obowiązkowego kowbojskiego kapelusza i ciężkich butów, niezbędnych do kierowania tego rodzaju monstrum. Samochód szarpał i wierzgał przez całą drogę do Nacodoches, gdzie wjechałem nim w zarośla przy Basse, kawałek za starym wjazdem dla pociągów towarowych do Cementville. – Prrr, mały! – zwołałem, dojechawszy na miejsce. Silnik prychnął z odrazą i zgasł. No i dobrze. Jeszcze kilka przecznic, a i tak musiałbym kobyłę zastrzelić. Przez dwie godziny siedziałem przy ogrodzeniu, ale bez specjalnych rezultatów. Zjadłem kanapkę z Albertson’s. Wypiłem trochę paskudnej

włoskiej wody mineralnej. Po tej stronie starej fabryki znajdowało się mniej nowych rezydencji, co oznaczało mniejszą liczbę nerwowych strażników. Po zapadnięciu zmroku ruch uliczny niemal całkowicie zamarł. Nikt nie interesował się mną ani moją na poły ukradzioną ciężarówką. Na dworze panowały już absolutne ciemności, kiedy minął mnie wiśniowy mustang Sheffów. Zwolnił kilkaset metrów dalej, tuż przed starymi ładowniami. Nie potrafiłem rozpoznać kierowcy, kiedy wysiadł z samochodu. Zdjął łańcuch z bramy, wsiadł z powrotem do mustanga i wjechał do środka. Miałem już pojechać do budki telefonicznej przy Albertson’s, kiedy moją uwagę zwrócił schowek przy drążku zmiany biegów. „Niemożliwe” – pomyślałem. Otworzyłem go i znalazłem mroczny, japiszonowski sekret Jessa. Prawdziwi kowboje wyśmialiby go tak bardzo, że spaliłby się ze wstydu. Niespodziewanie czując większą sympatię do Jessa, niż byłbym gotów przyznać, wyjąłem jego telefon komórkowy i zadzwoniłem do Ralpha. Odebrał niemal natychmiast. – Za broń chwyć! – zawołałem. W słuchawce zapadła na moment cisza. – Daj mi dziesięć minut. – Ralph się rozłączył. Równo jedenaście minut później rdzawoczerwony U-boot zacumował za ciężarówką. Ralph przysunął się do okna po stronie pasażera i wsunął głowę do szoferki forda. – Niezłe cztery kółka, vaquero. Żujesz red mana? – Arsenał nie zmieściłby się w moim volkswagenie. – Żartujesz. Ralph przyjechał w stroju roboczym – lewisach i luźnej czarnej koszuli wypuszczonej ze spodni. Nie musiałem go pytać, czy coś pod nią ma. Wskazałem na czerwonego mustanga, który stał ze zgaszonymi światłami za siatką ogradzającą teren fabryki. Ralph skinął głową. – Do zobaczenia na miejscu – powiedział, po czym zniknął. Zanim zdążyłem wysiąść z ciężarówki i dojść wzdłuż ogrodzenia do bramy, Ralph kucał przy kępie dzikiej kolendry. W jednej ręce trzymał brzytwę, a w drugiej cztery wentyle od opon. Uniósł je do góry, wyszczerzył zęby, po czym cisnął je za płot. Przez chwilę obserwowaliśmy budynek starej fabryki – zarośnięty trawą plac załadunkowy, silosy, osmolone okna z powybijanymi szybami. Jedynym, co poruszało się w okolicy, były świetliki. Tamtej

nocy kłębiły się w ogromnych ilościach przy ogrodzeniu, migocząc między gałęziami wiązowców niczym zepsute lampki choinkowe. Ralph szturchnął mnie w ramię. Patrzyliśmy, jak żółty stożek światła przeszedł po dachu fabryki i zaczął się wspinać po jednym z wielkich kominów, oświetlając metalową drabinę prowadzącą ku kładce zawieszonej tuż pod czerwonym „O” w ALAMO. W pewnej chwili światło zgasło. Ralph przełknął ślinę. – Na górze znajduje się małe pomieszczenie, gdzie podłączyli do sieci napis – wyjaśnił. – Jeżeli dobrze pamiętam. Powiedział to takim głosem, jakby nagle coś ścisnęło go w gardle. Widziałem niewiele z powodu ciemności, ale mógłbym przysiąc, że pobladł. – Ralphas? – Mam lęk wysokości. W innych okolicznościach lekkie drżenie jego głosu mogłoby mnie rozbawić, bo brzmiało, jakby próbował naśladować kogoś mocno wystraszonego. Ale trudno się naśmiewać z fobii przyjaciela. Zwłaszcza jeśli ów przyjaciel trzyma akurat w ręku brzytwę. – No dobrze – powiedziałem. – Zajmiemy się tym problemem na miejscu. – Kurwa, vato. Chyba nie… – Zapomnij o tym, Ralphas. Zostało nam do pokonania jakieś ogrodzenie? Ralph pokazał mi małe, ale potwornie ostre szczypce do cięcia metalu. Na jego usta powoli powracał uśmiech. – Już nie, vato. Kilka minut później przechodziliśmy przez tory kolejowe, kryjąc się w cieniu rzucanym przez mury fabryki. Na porośniętej wyschniętymi kępkami szałwii ziemi zalegały wysuszone kawałki cementu, stare podkłady kolejowe, złom – nic z tego nie pomagało w bezszelestnym skradaniu się w ciemności. Tym razem przyszła kolej na mnie, aby się ośmieszyć. Kiedy potknąłem się po raz drugi, Ralph musiał mnie chwycić za koszulę, żebym nie wpadł twarzą do przodu do kamieniołomu. Dźwięk kamyków staczających się po zboczu odbił się echem od ścian budynków z mocą burzy oklasków. Zamarliśmy. Z góry nie dobiegł żaden dźwięk ani światło. Wspomnienia z dzieciństwa Ralpha okazały się niezwykle pomocne. Odszukał metalowe drzwi w ścianie budynku. Były otwarte na oścież.

Słabe światło księżyca rozświetlało kilka najniższych stopni kręconych schodów. Weszliśmy do środka. – Prowadzą na dach – powiedział. – Zdaje się, że… tak, słyszałem o planach pozostawienia starych kominów i zrobienia na nich restauracji czy czegoś podobnego. Żadnemu z robotników nie przyszłoby do głowy, żeby tam zajrzeć, więc na górze można by spokojnie coś przechować. Spojrzałem w górę rozchwierutanych stopni. – Poradzisz sobie? – szepnąłem. – Nawet nie pytaj, vato. Ruszaj. Biorąc pod uwagę, że każde skrzypnięcie i jęk schodów odbijały się szerokim echem, domyśliłem się, że wnętrze budynku musi być jedną wielką halą, którą po zamknięciu fabryki ogołocono ze wszystkich sprzętów. Przestałem liczyć stopnie, kiedy doszedłem do setki. Przestałem liczyć brakujące bolce, którymi przymocowano schody do ściany, kiedy doszedłem do jednego. Nie chciałem wiedzieć, czy jest ich więcej. Ralph jakimś cudem wspinał się tuż za mną. Upłynęło chyba z tysiąc lat, zanim dotarłem do drzwi prowadzących na dach. Wyszedłem przez nie i natychmiast przywarłem do ściany nadbudówki, aby nikt nie zauważył mojej sylwetki. Ralph wypełzł na zewnątrz i usiadł, ciężko oddychając. – Nie wstanę – powiedział. – Nie ma mowy. Widok był niesamowity – na południe światła autostrady McAlister wiły się przez ciemność Olmos Basin, wlewając się ostatecznie w zamglony blask centrum miasta. Wszystkie budynki były tam rozświetlone na złoto poza jednym – jaskrawobiałą Tower of the Americas, przysłowiową igłą w stogu siana. Po przeciwnej stronie fabryki lśnił łuk obwodnicy numer 410, biegnącej wzdłuż hoteli, centrów handlowych, apartamentowców dla singli zbudowanych wokół North Side – czyli, jak mówiono prześmiewczo, tak zwanej Obwodnicolandii. Za nią wznosił się spowity mrokiem uskok Balcones, znad którego nadciągały burzowe chmury. Widok nie zrobił specjalnego wrażenia na Ralphie. Siedział, rzucając w stronę horyzontu ciche przekleństwa po hiszpańsku. Ponieważ spędziliśmy trochę czasu w mroku budynku, skąpany w księżycowej poświacie dach stał się wyraźniej widoczny. W odległości kilku metrów na południe zapadła się papa, a po ostatniej burzy w tym miejscu powstało sporej wielkości jezioro. W ciągu kolejnych

słonecznych dni zdążyło niemal całkowicie wyparować. Wzdłuż jego brzegów pozostało dostatecznie wiele wilgoci, aby wychwycić odciski butów prowadzące w stronę krawędzi dachu. Stamtąd odchodziła stara stalowa kładka, która trzydzieści metrów dalej łączyła się z drabiną przymocowaną do komina. Mniej więcej piętro wyżej drabina docierała do owalnych drzwi przypominających właz do łodzi podwodnej. Przez szparę ze środka sączyło się światło. Spojrzałem na Ralpha, który albo wzywał na pomoc Boga, albo przymierzał się do tego, aby zwymiotować. – Nic mi nie jest – wychrypiał. Spojrzałem ponownie na drzwi i zobaczyłem, jak się otwierają. W portalu pojawiła się znajoma twarz. – Niestety nie mogę tego powiedzieć o sobie.

59 Była oświetlona od tyłu, jej włosy wyglądały na potargane, jak źdźbła słomy. Miała na sobie stary T-shirt i czarne, usmarowane farbą spodnie od dresu. Poruszała się powoli, jak lunatyczka. Nie widziałem wyraźnie jej twarzy. Kellin nawet nie zmienił swojego czarnego stroju szofera. Wszedł jako pierwszy na drabinę i pomógł Lillian stanąć na szczeblach, otaczając ją swoim ciałem, aby nie spadła. Zejście na kładkę zajęło im sporo czasu. – Bogu dzięki – szepnął Ralph. Odmówił modlitwę do patrona akrofobów, po czym przekradł się na drugą stronę dachu. Ja odszedłem w przeciwną stronę. Czekaliśmy. Kiedy podeszli bliżej, Lillian zaczęła coś mówić. Brzmiało to jakoś dziwnie. Zachichotała, po czym zaczęła wypowiadać słowa niskim głosem. Kellin uciszył ją w taki sposób, w jaki ucisza się dziecko. Złożyłem sobie w myślach obietnicę, że wepchnę Kellinowi do gardła to samo, czym ją nafaszerowali. Zbliżyli się do drzwi nadbudówki. Byli na tyle blisko, że wyczułem zapach Lillian – charakterystyczną dla upalnych nocy woń jej potu. Może właśnie to mnie zdekoncentrowało. Tak czy inaczej, Kellin zamarł. Powinno być po wszystkim, kiedy Ralph wyłonił się z mroku, unosząc nad głowę swoją spluwę kaliber .357. Tyle że Kellin popchnął na niego Lillian, a potem odepchnął rękę Ralpha. Trudno jest wytrącić komuś magnum S&W w taki sposób, żeby wyleciało w powietrze – nikt nie nazwałby tego pistoletu lekkim – ale Kellinowi się udało. Lillian powiedziała coś w stylu „Łupps” i wpadła na Ralpha. Utrzymali się na nogach wyłącznie dzięki przerażeniu, jakie ogarnęło Ralpha na myśl, że mógłby runąć do tyłu na schody. Wyskoczyłem z ukrycia, ale natychmiast musiałem się uchylić przed prawym sierpowym Kellina. To tyle w sprawie czynnika zaskoczenia. Nie przypuszczałem, że ma przy sobie broń, ale nie mogłem pozwolić, aby miał sposobność jej dobycia. Kellin się cofnął, a ja przywarłem do niego jak rzep. To najbardziej irytujący aspekt walki z przeciwnikiem, który posługuje się tai-chi: cofacie się o krok, on wykonuje krok do

przodu; nacieracie, on się cofa; wykonujecie zamach z prawej strony, on znika po lewej. Nigdy nie znajduje się od was dalej niż na kilkanaście centymetrów, mimo to nie możecie zadać ciosu. Tymczasem on dotyka was niemal bez przerwy – to dłoń ląduje na waszym ramieniu, to koniuszki palców na klatce piersiowej; badają, gdzie napinacie ciało, w którym kierunku wykonacie następny ruch. Jest to niesamowicie irytujące. – Ty skurwysynu – mruknął Kellin. Pozwoliłem mu wyprowadzić kilka ciosów – niecelnych. Przemieściliśmy się w głąb dachu, weszliśmy do wody, wróciliśmy na suchą powierzchnię, potem znów do wody. Tymczasem Ralph sprowadzał Lillian po schodach – to akurat było najważniejsze. A Kellin tracił nad sobą panowanie. – Zabieraj ode mnie te swoje cholerne łapy! – krzyknął. Lewy hak. Byłem już gdzie indziej. Poruszałem się z nim, czekając na sposobność do kontrataku. Szło mi zupełnie dobrze, dopóki nie nabrałem się na zmyłkę tak oczywistą, że gdyby zobaczył to Sifu Chen, wyrzuciłby mnie z zajęć. Kellin wyciągał wnioski z dotychczasowego przebiegu walki. Uderzył w prawo, zmusił mnie do wykonania obrotu, po czym skręcił ciało w tym samym kierunku i wpakował pięść w moje nerki z impetem dziesięciokilogramowego korka do szampana. Kiedy człowiek ma kilka sekund, aby się przygotować, może skupić swoją chi w przeponie i przyjąć tego rodzaju cios, niemal zupełnie nie odczuwając bólu. Gdybym tylko miał tych kilka sekund. Zamiast tego poleciałem na ziemię. Zdążyłem tylko zahaczyć nogę cofającego się Kellina. Wpadł razem ze mną do brudnej deszczówki. Przez chwilę leżeliśmy obaj na plecach, przeklinając, ale w przeciwieństwie do mnie Kellin nie trzymał się za parzącą kulę wnętrzności. Zanim zdołałem podnieść się na kolana, on już uciekał. Otarłem z oczu szlam i spojrzałem w kierunku drzwi prowadzących na klatkę schodową. Ani śladu po Kellinie. Usłyszałem chichot Lillian odbijający się echem gdzieś na dole. Zaraz, zaraz. Tupot stóp na metalowym podłożu. Odwróciłem się. Kellin dobiegał właśnie do przeciwległego końca kładki. Moje ciało najchętniej pozostałoby w skulonej pozycji, zanurzyło się ponownie w deszczówkę i ucięło sobie drzemkę. Zmusiłem się do tego, aby wstać i pobiec za Kellinem. W odróżnieniu od Ralpha nie cierpiałem na lęk wysokości – przynajmniej dopóki nie wszedłem na kładkę, która zaczęła

podskakiwać, skrzypiąc pod moim ciężarem. Pode mną znajdowało się pięć pięter absolutnych ciemności. Komin majaczył w oddali, biały i wielki. Był tak szeroki, że w środku zmieściłby się kort tenisowy. Wznosił się na kolejnych pięć pięter niczym wielkie działo przeciwlotnicze. Kellin zdążył pokonać kilka pierwszych stopni. Odniosłem wrażenie, że ma problemy z prawą kostką. Przebiegłem na drugą stronę. Betonowa ściana komina była zaskakująco gładka i zimna, szczeble drabiny mokre. Kellin oddychał ciężko nade mną, nadal przeklinał. Ręce trzymał dwa szczeble od drzwi. Nie rozumiałem, po co wraca do środka. Wiedziałem tylko, że jest to dla niego ważniejsze niż próba odbicia Lillian. Nie mogłem pozwolić, aby tam dotarł. Chwyciłem go za kostkę, prawą, kiedy zaczynał wpełzać do wnętrza. Odruchowo mnie kopnął. Wykonałem skręt i wykorzystałem siłę jego wymachu, aby wykręcić mu staw. Krzyknął. Byłoby wspaniale, gdybym tylko nie stracił równowagi. Przez chwilę wisiałem tylko na lewej ręce ze stopami dyndającymi nad czarną pustką. Wypuściłem z drugiej ręki Kellina i próbowałem uchwycić się szczebla. Zamiast tego przejechałem palcami po betonie. Poczułem, że zdzieram sobie paznokcie. Zdziwiło mnie, kiedy zobaczyłem w oddali przechyloną Tower of the Americas. Zacząłem się zastanawiać, czy na górze wciąż działa obrotowa restauracja. Tata chodził tam na swoje urodziny. „Cóż by to była za niedorzeczna myśl, gdyby miała się okazać moją ostatnią” – pomyślałem. Zaraz potem natrafiłem stopą na szczebel. Kellin mógłby skutecznie uniemożliwić mi wejście do środka, gdyby tylko znajdował się w drzwiach. Ale się nie znajdował. Kiedy wpełzłem do małego betonowego pomieszczenia, on kuśtykał w lewo, w stronę plastikowej skrzynki wypełnionej teczkami, która stała obok następnych metalowych drzwi. Na teczkach leżał rewolwer. Pomieszczenie wyglądało jak przedpokój. Było głębokie na dwa metry, ale ciągnęło się wzdłuż krzywizny komina, kilka metrów dalej kończąc się po obu stronach metalowymi drzwiami. Skrzynki z bezpiecznikami i metalowe kable biegnące wzdłuż wewnętrznej ściany służyły kiedyś zapewne do podświetlenia napisu ALAMO CEMENT, umieszczonego po obu stronach kominów. Na podłodze rozłożono chodnik, na nim stał otwarty wiklinowy kosz, dalej widać było kilka rzuconych na ziemię ubrań. Kellin usłyszał mnie i się odwrócił. Garnitur miał pobrudzony

szlamem i białym pyłem ze ściany komina. Jego krótko przycięte włosy przypominały zużytą myjkę do naczyń. A twarz, dla odmiany, zdradzała emocje. Zdałem sobie sprawę, że jest znacznie starszy, niż mi się początkowo wydawało, że bliżej mu do pięćdziesiątki niż do trzydziestki. Mierzył do mnie z pistoletu. Człowiek nigdy nie prześcignie kuli, niezależnie od tego, jak szybko potrafi wyprowadzić cios albo kopnięcie. Ja to wiedziałem i on to wiedział. Nie byłem głupi. Uśmiechnąłem się i rozłożyłem ręce, uznając swoją porażkę. Odpowiedział uśmiechem. Zaraz potem wytrąciłem mu kopniakiem trzydziestkęósemkę z dłoni. Kula przeleciała obok mojego lewego ucha i oderwała kawałek betonu ze ściany. Pistolet wylądował w kącie. Przez chwilę Kellin wyglądał na oszołomionego tym, jak kretyńsko się zachował. Zaraz potem pociągnąłem go do siebie i przewróciłem na podłogę. Wylądował z łoskotem na plecach. Należą mu się wyrazy uznania, ponieważ się podniósł. Moja prawa dłoń zaczęła się robić lepka od krwi. Rozdarte koniuszki palców pulsowały z taką mocą, że bałem się na nie spojrzeć. – Czy zastałem panią domu? – zapytałem Kellina, który cofał się w kierunku wyjścia. Otarł szlam z czoła wierzchem dłoni, po czym zerknął w stronę pistoletu. Uśmiechnął się do mnie. – Bez urazy, stary, ale gówno wiesz o tym, co się tu dzieje – powiedział. – Oświeć mnie. Pokręcił głową. – Byłem tam – powiedział. Z jego twarzy nie schodził niemal sympatyczny uśmiech. – Z tym zasrańcem Halcombem wszystko razem zaplanowaliśmy. Miło było patrzeć, jak Randall zaorał tym grubym chujem trawnik przed jego domem. Powinieneś zobaczyć swoją minę… Roześmiał się. Potem na mnie skoczył, przekonany, że będę w szoku. Byłem. Tai-chi uczy, że powinienem wykorzystać jego impet i posłać go na przeciwległą ścianę. Nie zrobiłem tego. Odepchnąłem go – siła przeciwko sile, całkowicie niewłaściwe podejście. Kellin był wyraźnie zdegustowany. A przynajmniej na takiego wyglądał, kiedy wylatywał przez drzwi. Jego ręce szukały czegoś, za co mogłyby chwycić, ale niczego takiego nie znalazły. Spadał w milczeniu. Jedynym dźwiękiem był odgłos jego ciała uderzającego w ziemię, ale nawet wtedy niewiele się wydarzyło – stłumione metaliczne klapnięcie przypominające echo werbla, słabsze od uderzeń mojego serca.

Usiadłem na kocach. Owinąłem zakrwawioną dłoń jednym ze starych podkoszulków Lillian. Wiedziałem, że powinienem zejść na dół, mimo to siedziałem nieruchomo, gapiąc się w drzwi. Po jakimś czasie musiałem wstać i rozejrzeć się po pokoju. Pamiętam, że przeglądałem teczki z dokumentami w skrzynce, dowiadując się wszystkiego, co należało wiedzieć o nowych właścicielach Sheff Construction. Ale tak naprawdę wystarczyło zajrzeć do piknikowego kosza. Zostało w nim kilka kromek owiniętych lnianą chusteczką. Pachniały cudownie. Oczywiście były świeże, upieczone tamtego dnia. Nie zastałem co prawda pani domu, ale znalazłem przysłany przez nią chlebek bananowy.

60 Powrót do West Side ciężarówką Jessa zajął dużo czasu. Oporny silnik wierzgał, krwawiła mi dłoń, Ralph był nadal zbyt rozdygotany po wstrząsie akrofobicznym, żeby prowadzić, a Lillian siedziała wciśnięta między nas, mamrocząc kwestie z bajek doktora Seussa. Nadal nie rozpoznawała żadnego z nas, niemniej wydawała się uradowana przejażdżką. Kiedy po raz drugi wyrecytowała bezbłędnie Kto zje zielone jajka sadzone, wymieniliśmy z Ralphem spojrzenia. – Hijo – zaklął. – No – odpowiedziałem. Próbowałem zmusić mój umysł, by nie przetrawiał wszystkiego, czego dowiedziałem się na szczycie komina Alamo Cement. Nic z tego. Kiedy zajeżdżaliśmy przed dom rodziny Arguello przy McCullough, miałem poskładane wszystkie elementy układanki i próbowałem jak szalony wmówić sobie, że do siebie nie pasują. Niestety pasowały. Mama Arguello była prawdopodobnie najniższą najszerszą osobą na świecie. Kiedy zajechaliśmy pod dom, stała w drzwiach – w całych drzwiach. Spłowiała suknia w szkocką kratę z ledwością utrzymywała w ryzach imponujący biust. Krótkie włosy zaczesała na bok. Oczy, podobnie jak Ralph, skrywała za grubymi szkłami. To, że miała omączone dłonie, nie powstrzymało jej przed chwyceniem Ralpha za policzki i pociągnięciem jego twarzy w dół, aby mógł dać jej całusa. – Aj, czyżby mój chłopiec wrócił w jednym kawałku? – zapytała. – Coś niesamowitego. Potem podeszła, żeby wyściskać mnie. Może nawet pamiętała mnie z czasów szkolnych. Nie jestem pewien. Myślę, że i tak by mnie wyściskała. Jej szyja była pokryta szczeciną i pachniała czekoladą. W następnej kolejności wyściskała Lillian, która zachichotała. Mama Arguello przyjrzała się ponownie Lillian, tym razem obrzucając ją krytycznym spojrzeniem. – Aj, co to za narkotyki? – powiedziała. Pokazałem jej wielką butlę valium, którą zabrałem z pomieszczenia na kominie. Zmarszczyła brwi, oddała mi butelkę, po czym poprosiła, żebym

przeczytał etykietę. Kiedy to zrobiłem, po chwili namysłu wybrała remedium. – Herbata malinowa. Chwilę później już jej nie było. Ułożyliśmy z Ralphem Lillian na obciągniętej plastikiem kanapie. Zaczęła robić miny, ziewać, rozglądać się niepewnie dokoła. Postanowiłem wziąć to za dobry znak. Usiadłem i zacząłem do niej przemawiać, podczas gdy Ralph obdzwonił kilka osób. Jego znajomi okazali się niezwykle zainteresowani możliwością doprowadzenia mu pod dom jego samochodu, zwłaszcza że stał zaparkowany obok pięknego czerwonego mustanga, który wymagał jedynie zamontowania nowych wentyli w oponach. Kiedy skończył, ja również skorzystałem z telefonu. Zadzwoniłem do Larry’ego Drapiewskiego i poprosiłem o przysługę. Po powrocie na kanapę głaskałem Lillian po włosach tak długo, aż zamknęła oczy i zaczęła cicho pochrapywać. – I co myślisz, vato? – zapytał Ralph. Spojrzałem na śpiącą Lillian. Z odprężoną twarzą, zmierzwionymi rudawoblond włosami i ciemnymi piegami wyglądała jak szesnastolatka. Wiedziałem, co mówię – znałem ją jako szesnastolatkę. I jako dwudziestolatkę. I teraz – Jezu. Przez połowę swojego życia albo byłem w niej zakochany, albo wmawiałem sobie, że nie jestem. Co sprawiało, że czułem się dziwnie. Raz jeszcze pocałowałem ją w czoło, po czym zapytałem Ralpha: – Czy twoja mama zgodziłaby się nią zaopiekować dziś w nocy? Ralph wyszczerzył zęby. – Zanim się obejrzymy, matka postawi ją na nogi i zapędzi do sprzątania, vato. Zobaczysz. – Zostaniesz z nią? – Przeglądałeś się ostatnio w lustrze, vato? – Będzie łatwiej, jeśli resztę załatwię sam. Poza tym chciałbym, żeby Lillian znalazła się w towarzystwie kogoś znajomego, kiedy odzyska przytomność. Nie spodobało mu się to. – Przynajmniej weź gnata. – Tam, gdzie idę, nie będzie mi potrzebny, Ralphas. Pokręcił głową. – Jezu, człowieku, uparty z ciebie hijo-puta. Akurat w tamtej chwili mama Arguello weszła do pokoju z herbatą

i pacnęła Ralpha w ramię za używanie wulgaryzmów. Próbowałem wyjść, ale uparła się, żeby zabandażować mi dłoń i przetrzeć twarz ścierką do naczyń. Wpychała mi do ust domowej roboty tortille tak długo, aż mój żołądek przestał się burzyć. Kiedy opuszczałem jej salon, dochodziła dziesiąta wieczorem. – Zaopiekujemy się nią dla pana, panie Przyjacielu Ralpha – zapewniła. – Bez obaw. Potem wróciła do środka i zabrała się do wlewania Lillian do gardła herbaty malinowej. Ralph odprowadził mnie do ciężarówki. – Przepraszam, Ralphas – powiedziałem. Wzruszył ramionami. – Ech, stary, dzięki temu będę w domu, kiedy wróci ojczym. Jeśli przyjdzie pijany, postaram się go nie zabić na oczach Lillian. – Będę zobowiązany. – No wiem. Zapaliłem silnik, który przebudził się od razu w narowistym nastroju. Ralph pokręcił głową i wyszczerzył zęby. – Ale rzęch. Masz w ogóle pojęcie, z kim chcesz się spotkać? – Tak. Z duchem ojca. Spojrzałem na platformę ciężarówki, gdzie telepała się skrzynka wypełniona starymi dokumentami. Akurat wtedy pod dom podjechał ojczym Ralpha, parkując swojego chevroleta w połowie chodnika. – No tak – powiedział Ralph, spoglądając w jego stronę. – Daj mi znać, gdyby się okazało, że chodzi o mojego. Czasami brakuje mi staruszka. Odwrócił się i wszedł na werandę. Wydaje mi się, że zamknął za sobą drzwi na zamek.

61 Na widok samochodu na podjeździe niemal zmieniłem plany. Srebrne bmw Dana Sheffa stało tak blisko domu, że przód maski zniknął między gałązkami ogników. Ktoś nie zatrzasnął drzwi od strony pasażera, zostawiając włączone światełko na suficie. Kiedy podszedłem bliżej, usłyszałem, że bmw wyraża niezadowolenie ze swojego obecnego położenia stłumionym „eeeee…”. Na ganku nie paliło się światło. Próbowałem nacisnąć czarną, żelazną klamkę drzwi wejściowych, ale była unieruchomiona. W dalszej części budynku, gdzie znajdował się gabinet, jedno z zasłoniętych kotarami okien otaczała ramka z pomarańczowego światła. Poza tym nie dostrzegałem żadnych oznak życia. Ruszyłem ścieżką wzdłuż domu, kucając za gałęziami wiązowców i próbując nie potknąć się na nierównych kamiennych płytach. Z sąsiedniego ogródka obszczekiwał mnie bez większego entuzjazmu jakiś pudel. Przeskoczyłem przez niską bramkę z siatki, po czym przeszukałem werandę na tyłach domu. Zapasowy klucz do kuchni nadal, jak przed laty, znajdował się pod gipsowym popiersiem Świętego Franciszka stojącym na trzecim stopniu. W kuchni unosił się delikatny zapach chlebka bananowego i świeżo zaparzonej herbaty. Drzwiczki do mikrofalówki były otwarte; ze środka wydobywało się na tyle dużo światła, że miedziane foremki stojące na oliwkowym blacie lśniły w ciemności. Przeszedłem korytarzem, skręciłem w lewo do głównej sypialni i bez problemu znalazłem to, czego szukałem. Pistolet leżał w niezamkniętej szufladzie nakastlika po prawej stronie łóżka. Był załadowany. Dwója z przestrzegania zasad bezpieczeństwa. Ruszyłem korytarzem w kierunku gabinetu, z którego dobiegały głosy. Kiedy znajdowałem się półtora metra od podświetlonych drzwi, jedna ze znajdujących się za nimi osób powiedziała: – Postąpiłeś słusznie, chłopcze. Głos należał do Jaya Rivasa, mojego najlepszego kumpla w szeregach policji San Antonio. Ja to mam szczęście. Zdarte koniuszki palców prawej ręki zaczęły pulsować pod bandażami. Bolał mnie brzuch. Kiedy próbowałem przysunąć się do

drzwi, stopy odmówiły mi posłuszeństwa. Stałem, wpatrując się w rodzinne fotografie wiszące na ścianie korytarza – dagerotypy wiktoriańskich przodków, pisankowe portrety rodzinne, jakie masowo wykonywano w studiach fotograficznych w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, panorama z niedawnego zjazdu rodzinnego. Był taki czas, kiedy wyobrażałem sobie, że na tej samej ścianie zawisną kiedyś fotografie z mojego ślubu, może nawet zdjęcia naszych dzieci, gromadząc na sobie kurz i aromaty kolejnych Świąt Dziękczynienia. Przyglądając się teraz fotografiom, miałem poczucie, jakbym stał nad nimi z wielkim młotem. Nie robiłem sobie nadziei, że roztrzaskanie tego wszystkiego poprawi mi humor. Kiedy stanąłem w drzwiach, pierwszy zauważył mnie ​Zeke Cambridge. Musiał mieć za sobą męczący dzień. Jego czarny garnitur był zmięty, kołnierzyk poluzowany, a krawat przekrzywiony, wywinięty na lewą stronę. Niezgolone bokobrody połyskiwały wokół krawędzi szczęki. Chodził tam i z powrotem przed małym fortepianem stojącym w głębi pokoju, a kiedy pojawiłem się w drzwiach, on już na nie spoglądał, zupełnie jakby niecierpliwie na kogoś czekał. Ale tym kimś nie byłem ja. Metr bliżej pani Cambridge i Dan siedzieli na kanapie, wzajemnie się pocieszając. Dan był odwrócony do mnie plecami, ale pani Cambridge mnie zauważyła. Jej dłonie zsunęły się z kolana Dana. Powstała. Jaskrawożółta, letnia sukienka i tanie, plastikowe kolczyki wydawały się kompletnie nie pasować do upiętych, siwych włosów, perłowego naszyjnika, białych, pokrytych plamami wątrobowymi ramion i posępnej, zmęczonej twarzy. Wyglądała jak ofiara nieudanej próby zmiany wizerunku przeprowadzonej przez znacznie młodszą kobietę. Dan, o dziwo, wyglądał lepiej niż podczas naszych ostatnich spotkań. Był wykąpany i przebrany – jasne włosy lśniły od żelu, spodnie w kolorze khaki wyprasowano w kant, biała, zapięta pod szyję koszula od Ralpha Laurena była pięknie wykrochmalona i włożona do spodni. Nie zmieniło się tylko jego udręczone spojrzenie. Za Danem stał Jay Rivas. On również wyglądał lepiej niż podczas naszego spotkania kilka dni wcześniej, choć w przypadku Jaya nie znaczyło to zbyt wiele. Miał na sobie brązowe spodnie z podwójnie tkanej dzianiny i tradycyjny pasek z turkusową sprzączką, do tego poliestrową koszulę z tak cienkiego materiału, że przebijały spod niego włosy pod pachami i zarys podkoszulka. Niemniej prawdziwym krzykiem mody była dla mnie przewieszona przez bok kabura

z parabellum kaliber dziewięć milimetrów, tym samym typem pistoletu, z którego ktoś podziurawił czoło Eddiemu Moradze. Drugi dysk, który zabrano z Hiltona po trupie Beau Karnaua, spoczywał niewinnie na egzemplarzu „Country Living” leżącym na stoliku kawowym, obok nienaruszonego półmiska z chlebkiem bananowym i czajnika z herbatą. Dan wpatrywał się w dysk, ale był do tego stopnia pogrążony we własnych myślach, że pewnie mógłby się gapić na cokolwiek. Nikt inny poza nim nie zwracał na niego uwagi. Jay poklepał mocno Dana Sheffa po ramieniu i powtórzył: – Postąpiłeś słusznie, chłopcze. Zaraz potem Rivas zauważył mnie kątem oka. Rozpoznał moją twarz, a w chwilę potem dwudziestkędwójkę, którą trzymałem w niezabandażowanej lewej ręce. Jego ręce znieruchomiały, jedna na ramieniu Dana, druga zatknięta za pasek kilka centymetrów od parabellum. Dan zauważył mnie jako ostatni. Kiedy w końcu podniósł wzrok, nie sprawiał wrażenia specjalnie zaskoczonego. Odezwał się w taki sposób, jakby dopowiadał coś do rozmowy, którą prowadziliśmy wcześniej. – Powiedziałem im o matce. Musieli to wiedzieć. Cambridge’owie przyglądali mi się uważnie, nie odzywając się ani słowem. Nawet Rivas milczał. Dan zerknął na wszystkich po kolei i zmarszczył brwi, kiedy zdał sobie sprawę, że nikt się już nim nie interesuje. Wszyscy inni patrzyli na mnie i jednostrzałowego sheridana knockabouta, którego trzymałem w dłoni. – Postanowiłem naprawić sytuację. – Sheff próbował mówić zdecydowanym głosem. – Mniejsza, że chodzi o moją matkę. Postanowiłem… zadzwoniłem do porucznika Rivasa. Powiedziałem mu o wszystkim. Mój głos zabrzmiał słabo. – Musiał spaść ci kamień z serca. Domyślam się, że porucznik zasugerował spotkanie z rodzicami Lillian. Rivas oczywiście chciał w nim uczestniczyć. Dan lekko się wyprostował. – Matka okłamała ich w sprawie Lillian. Próbowała odsunąć od sprawy policję. Kto wie, może nawet to ona porwała Lillian. Okłamała mnie, a ja nie mogę… zwyczajnie nie mogę… – Dojechał do tego miejsca na jednym oddechu, wypowiadając każde zdanie z koncentracją godną niemowlaka próbującego ułożyć na sobie dwa klocki. Zaraz potem się rozsypał. Zamknął oczy, jego nozdrza się rozszerzyły, skulił się w sobie,

aż dotknął czołem kolan. Z jego gardła wydobył się jednostajny drżący dźwięk, jakby próbował dopasować wysokość głosu do kamertonu. Płakał przez jakąś minutę. Nikt nie próbował go pocieszyć. Rivas bardzo powoli uniósł dłoń z ramienia Sheffa. – Włamałeś się na teren prywatnej posiadłości, Navarre – stwierdził najspokojniejszym, najbardziej opanowanym tonem, jaki kiedykolwiek u niego słyszałem. Jakoś mnie to nie uspokoiło. – Stoisz z bronią w ręku w cudzym domu, do tego w obecności policjanta. Na twoim miejscu postępowałbym niezwykle ostrożnie. Tak naprawdę, jeśli nie potrafisz świetnie strzelać lewą ręką, powinieneś natychmiast położyć pistolet na dywanie. – Tres – powiedziała łagodnym tonem Angela Cambridge – jeśli zależy ci na Lillian… Zeke Cambridge kazał żonie siedzieć cicho. Załzawione oczy bankiera wpatrywały się uważnie w moje czoło. Może próbował sobie wyobrazić, jak prezentowałby się na nim otwór po kuli. Dan wyprostował się na kanapie. Widziałem, jak powoli próbuje odzyskać panowanie nad twarzą, emocjami, głosem. W końcu otarł mokre policzki podstawą dłoni z taką siłą, że zostawił na nich rysy od złotego zegarka. – No dalej, Navarre. Przyszedłeś, żeby się ze mną porachować. Masz ku temu świetną okazję. Powiedz im, jaki byłem głupi. Myślałem, że poradzę sobie z Garzą, potem z Karnauem… – Nie przyszedłem tu, żeby omawiać popełnione przez ciebie błędy, Dan. – Naraziłem Lillian na niebezpieczeństwo, prawdopodobnie to z mojej winy kilka osób straciło życie, a przez cały ten czas moja matka… moja matka zapewniała mnie… – Głos mu się załamał, kiedy spojrzał na pana Cambridge’a. – Uwierzcie przynajmniej, że nie wiedziałem. Gdybym wiedział o tym, że ona… że ona z mafią… Lodowate spojrzenie pana Cambridge’a nie uległo zmianie. – Nie obwiniaj się, synu. – Zdecydowanie – powiedziałem. – Nie obwiniaj też swojej matki, Dan. Jej największym błędem było zawierzenie niewłaściwym ludziom. A ty robisz teraz dokładnie to samo. Dan ściągnął swoje jasne brwi. Jego ciało poruszało się delikatnie na boki, jakby było wskazówką kompasu szukającą północy. – O czym ty opowiadasz, Navarre? Rodzice Lillian mają prawo wiedzieć, co się dzieje. Powiedzenie im prawdy jest moim obowiązkiem.

Odwrócił się w stronę Zeke’a Cambridge’a, szukając wsparcia. Cambridge nie był skory, aby je okazać. Dan odwrócił wzrok; w jego oczach czaił się nieco większy głód informacji. Przypomniałem sobie, jak w wieku ośmiu lat stałem w lesie, patrząc na konające pekari i zastanawiając się, czy obranie ze skóry tego paskudnego zwierzęcia wzbudzi w końcu pozytywną reakcję na beznamiętnej twarzy ojca. – Nie może ci jej okazać, Dan. Spojrzał na mnie zdezorientowany. – Aprobaty – wyjaśniłem. – Chcesz, żeby ktoś pogłaskał cię po główce, usankcjonował to, co zrobiłeś, i zapewnił cię, że jest z ciebie dumny. Pan Cambridge nie może ci tego dać. No dalej, poruczniku, niech pan jeszcze kilka razy powtórzy Danowi, że postąpił słusznie. Niech pan doda „chłopcze”. Dzieciak potrzebuje rozgrzeszenia. Ręka Rivasa spoczywała spokojnie obok parabellum. Jedyną oznaką napięcia było ścięgno po lewej stronie jego szyi, które pulsowało w odstępach kilku sekund. Dan wiercił się coraz bardziej. Roztargniony uniósł dłoń do policzka, przejechał palcami po zadrapaniach, jakby dopiero wtedy zdał sobie sprawę z ich istnienia. – Skąd wiesz, że twoja matka skontaktowała się z mafią? – zapytałem go. – Skąd wiesz, że kryje właśnie mafię? Powiedziała ci to? Dan zacisnął powieki. – Nie musiała, prawda? Po tym, jak zobaczyłem Beau Karnaua w Hiltonie, po tym, co usłyszałem od ciebie, stało się to oczywiste. – Dan, w Little Hipp’s mówiłeś mi o różnych rzeczach, które wydawały ci się oczywiste. Potem okazało, że to nie była prawda. Pan Cambridge nadal świdrował mi wzrokiem dziurę w czole. Angela Cambridge cicho popłakiwała. Uniosłem sheridana knockabouta. – Oto broń, z której zginęli Randall Halcomb i Beau Karnau. Jednostrzałowy pistolet, Dan, wycofany z produkcji w 1962 roku. Nie jest to ulubiona broń poważnych przestępców, ale nada się w sam raz dla dawnego strzelca wyborowego, który chce mieć coś do obrony albo do postrzelania, a od czasu do czasu, kiedy zostanie przyparty do muru, również do popełnienia drobnego morderstwa. – Zerknąłem na pana Cambridge’a, potem na Rivasa. – A wy, robaczki, nie krępujcie się, gdybyście chcieli coś dopowiedzieć. Dan wyciągnął ręce, jakby chciał mnie zastopować. – Zaraz, zaraz… nie chcesz mi chyba wmówić, że…

Wyjąłem pierwszy dysk, który znaleźliśmy z Maią w statuetce Lillian. Uniosłem go do góry. – To druga połowa tego, co próbowałeś odebrać Beau Karnauowi. Pierwsza spoczywa na stoliku kawowym Cambridge’ów. Jaki z tego wniosek? Wylot lufy mojego sheridana przesunął się w prawo niemal bez udziału mojej woli. Nie zauważyłem, kiedy Rivas się poruszył, tak czy inaczej, trzymał parabellum w dłoni. Wycelował je w moją klatkę piersiową. – Wniosek jest taki, że ja używam sprawnej ręki, Navarre. I mam osiem pocisków w magazynku. Ile ty masz? Otworzyłem lewą dłoń i upuściłem dwudziestkędwójkę. Po raz pierwszy w czasie naszej piętnastoletniej znajomości zobaczyłem uśmiech na twarzy Zeke’a Cambridge’a.

62 – Powinienem był cię zastrzelić, kiedy po raz pierwszy porzuciłeś moją córkę. Pan Cambridge powiedział to przepraszającym tonem, posyłając mi delikatny kwaśny uśmiech, jakby żałował psikusa sprzed pięćdziesięciu lat, który źle się skończył. – Chciałem cię odszukać, Tres, i zabić za to, że złamałeś jej serce. Szkoda, że tego nie zrobiłem. – Proszę się nie obwiniać – powiedziałem. – Miał pan inne sprawy na głowie: kryzys S&L, nietrafione inwestycje, którymi Lillian tłumaczyła pańskie humory. Na przykład zakup Sheff Construction. Próbowałem mówić spokojnym, obojętnym głosem. Nie wiem, czy mi się udało. Musiałem upuścić płytę CD, żeby nie stało się oczywiste, jak bardzo drżą mi ręce. Angela Cambridge podeszła do Dana i wzięła go za rękę. – Najdroższy, może byśmy… – zaczęła szeptać mu do ucha, ale ją odepchnął. Mięśnie twarzy Dana wydawały się przeprowadzać generalny test wydolności. Najpierw lekko zadrgał policzek, potem broda, brwi, nos. Wpatrywał się we mnie z czymś, co określiłbym jako złość, gdyby jego spojrzenie nie było tak puste. – Nie możesz mi… – zaczął. Otworzył usta, ale kolejne słowo się z nich nie wydobyło. – Rozumiesz, prawda, Dan? – powiedziałem. – Że kiedy twój tata opłacał pokaźne czesne na Southern Methodist University, Sheff Construction było tak mocno zadłużone, że o mały włos nie doprowadziło do bankructwa również swojego głównego kredytodawcy, Crockett S&L. Wszystko oczywiście się zmieniło, kiedy Cambridge’owie przejęli kontrolę nad waszą firmą i zamienili przynoszące straty przedsiębiorstwo w żyłę złota. Przy małej pomocy Fernanda Asantego z rady miasta. – Spojrzałem na panią Cambridge. – Ile milionów dolarów twój mąż zarobił na Travis Center, Angelo? Ile zamierzał zarobić tym razem na budowie centrum sztuki? Nie próbowała już nawet ocierać łez. Nadawały jej twarzy glazurowany wygląd, jakby była bardzo starym ciastkiem.

– Angie Gardiner – ciągnąłem. – Kiedy zobaczyłem twoje zdjęcie u boku pilota myśliwca, twoje panieńskie nazwisko z niczym mi się nie kojarzyło. Dopiero później pojechałem do Blanco, na farmę, gdzie zamordowano Randalla Halcomba tuż obok ziemi należącej do rodziny Gardinerów. Właśnie dlatego Lillian i Beau znaleźli się tam owej nocy. Po prostu twój mąż i Lillian postanowili, na swoje nieszczęście, odwiedzić w tamten weekend rodzinne ziemie, choć z różnych powodów. Pan Cambridge stał nieruchomo za jej plecami. Uśmiech gasł na jego twarzy. Rivas z kolei sprawiał wrażenie zadowolonego. Przysiadł na oparciu kanapy i oparł kolbę parabellum na kolanie. Chyba nie śpieszyło mu się, żeby mnie tak od razu zastrzelić. Prawdopodobnie okazje do potrzymania kogoś na muszce zdarzały mu się rzadziej, niżby chciał. – Danny, mój chłopcze – powiedział miłym tonem. – Bądź tak uprzejmy i podaj dysk leżący koło nogi Navarre. Tylko nie dotykaj broni, rozumiesz? Dan chyba nie rozumiał. Stał nieruchomo, wpatrując się we mnie błyszczącymi, zdekoncentrowanymi oczami. – Kłamiesz, Navarre – oświadczył zdecydowanie. – Od lat byłeś zły na Cambridge’ów, a teraz próbujesz zwalić na nich winę za wszystko, co się wydarzyło. Tak jest, prawda? Powiedział to zupełnie bez przekonania. Spojrzał na Cambridge’ów, szukając jakiegoś rodzaju potwierdzenia – skinienia głowy, uśmiechu, „tak”. Nie doczekał się. Dan zwrócił się do porucznika Rivasa. – Aresztuje go pan czy coś w tym stylu, prawda? Rivas kiwnął głową. – Coś w tym stylu. Twarz Dana powróciła do przeprowadzania testu. Spojrzał na mnie zaniepokojony. – Mój ojciec popełnił poważny błąd, Dan – powiedziałem. – Dziesięć lat temu zdradził twojej matce, że odkrył szwindel związany z budową Travis Center. Może jak kiedyś będziesz dostatecznie duży, czyli gdzieś koło czterdziestkipiątki, ci tu powiedzą ci, że mój tata natknął się na te informacje w sypialni twojej mamy. Kiedy Cookie się o tym dowiedziała, pobiegła prosto do twojego ojca, który wciąż był na tyle zdrowy, aby dostrzec zagrożenie i udać się natychmiast do swoich nowych szefów. – Spojrzałem na Zeke’a Cambridge’a. – Czyim pomysłem było posłużenie się Halcombem do popełnienia morderstwa, twoim czy Asantego?

Oczy Zeke’a Cambridge’a na moment pociemniały, odzyskując odrobinę dawnej srogości, która budziła we mnie tak wielkie przerażenie, kiedy byłem nastolatkiem. – Naprawdę sądzisz, że znałeś swojego ojca, chłopcze? Niszczył ludziom małżeństwa, kariery. Do cholery, zniszczył własną rodzinę. Uważasz, że zasłużył na to, żeby go bronić? – Nie – odparłem. – Prawdopodobnie nie zasłużył. Na szczęście nie rozmawiamy o tym, kto lepiej znał mojego ojca. Rozmawiamy o ludziach, którzy przez dziesięć lat wmawiali mi, że nie mogę nic zrobić w sprawie tego morderstwa, co, jak wiedziałem, było nieprawdą. Prędzej czy później musiałem wrócić i spróbować. Zupełnie osobną kwestią jest to, czy mój tata był tego wart. Powinniśmy raczej porozmawiać o tym, że zastrzelił pan Randalla Halcomba na oczach Fernanda Asantego, o tym, że pańska córka przypadkiem widziała całe zajście z pobliskiego pagórka, o tym, że przez dziesięć lat musiała żyć z tą świadomością, ukrywając to przed panem i wszystkimi innymi, ponieważ nie potrafiła wydać własnego ojca. Trzeba raczej zapytać, czy to pan jest godzien obrony? – Wystarczy. – Pan Cambridge próbował nasycić swój głos dawną władczością. Bez powodzenia. Spojrzałem na Dana. – Domyślam się, że w pewnym momencie człowieka ogarnia poczucie bezsilności, Sheff, a wtedy trzeba po prostu pogodzić się z tym, że dotarło się do ściany, i odpuścić. Może właśnie coś takiego ci się przydarzyło. Wydaje ci się, że wyprowadzisz swoją rodzinę na prostą, a potem dajesz ciała. Może musisz po prostu przyznać, że sytuacja cię przerosła i nie zdołasz jej naprawić. Jeżeli coś takiego cię spotkało, to jest mi ciebie żal, ponieważ albo nie pożyjesz za długo, albo będziesz żył pod dyktando tych ludzi. Pani Cambridge wyglądała tak, jakby miała ochotę mnie przytulić. Jej oczy stawały się coraz bledsze od płaczu, zupełnie jakby łzy wypłukiwały z nich całą zieleń. – Nie rozumiesz, Tres. Zeke nie zamierzał… próbował uratować własną rodzinę, najdroższy. Ani przez chwilę nie przypuszczał… – Zamknij się – warknął pan Cambridge. Rivas odchrząknął. – Wciąż czekam na ten dysk, Danny. Dan wyciągnął przed siebie ręce i niepewnie nimi poruszał, jakby próbował sobie przypomnieć wielkość ryby, którą kiedyś złowił.

Wyglądał na oszołomionego. – Nie uwierzę w ani jedno twoje słowo – powiedział do mnie. – Akurat – odparłem. – Już mi uwierzyłeś. Przypominasz sobie, jak gwałtownie Lillian zareagowała, kiedy powiedziałeś jej o szantażu, podejrzewasz zresztą, że nie zszokował jej wyłącznie mroczny sekret twojej rodziny. To był jej sekret, Dan, a właśnie od ciebie się dowiedziała, że po tych wszystkich latach sprawa się rypnie. Nic dziwnego, że zareagowała negatywnie. Prawdopodobnie żyła w przekonaniu, że zdjęcia zostały zniszczone. Beau jej to obiecał. Zgodził się zachować sprawę w tajemnicy, a nawet zniszczyć negatywy z morderstwem Halcomba, tyle że nie mógł się do tego zmusić. – Karnau był gnidą – powiedział pan Cambridge jakby do siebie. Pokręciłem głową. – Gnida, znając wartość tych fotografii, próbowałaby od razu na nich zarobić. Ale Beau przez długi czas nie skorzystał z tej możliwości, ponieważ zależało mu na Lillian. Zrobił to dopiero, kiedy stracił pozycję w światku sztuki, a w promowaniu swojej twórczości stawał się coraz bardziej uzależniony od kontaktów towarzyskich Lillian i jej pieniędzy, kiedy osłabło jej zauroczenie jego osobą. W człowieku pokroju Beau taka sytuacja wzbudziła rozgoryczenie. Aż tu nagle rok temu Lillian poinformowała go, że chce odejść z galerii. Beau zareagował agresją. Sytuacja stała się na tyle groźna dla Lillian, że poprosiła sąd o zakaz zbliżania się. Ostatecznie konflikt został załagodzony, na jakiś czas, ale Beau już wcześniej wcielił w życie plan zemsty. Zaczął wysyłać do pana i Asantego odbitki starych fotografii, żądając zapłaty. Obaj musieliście dostać zawału serca, kiedy otworzyliście ten pierwszy list z szantażem, zwłaszcza że zaczęliście już planować następny projekt, budowę centrum sztuki. Dan odwrócił się w stronę pana Cambridge’a, po raz kolejny błagając go spojrzeniem o zaprzeczenie. Pan Cambridge próbował przybrać łagodniejszy wyraz twarzy, ale nie przyszło mu to łatwo. – Odzyskasz swoją firmę, synu. Nie rozumiesz? Ożenisz się z Lillian, dojdzie do połączenia rodzin. Robimy to dla was obojga, aby zabezpieczyć waszą przyszłość. – Aby zabezpieczyć moją przyszłość – powtórzył Dan. Głos mu się załamał, kiedy próbował się roześmiać. – Wszystko zostało starannie zaplanowane – ciągnąłem. – Ty będziesz kontynuował tradycyjny rodzinny przekręt, a gdyby Lillian nie zgodziła

się w tym uczestniczyć, może pozwolą ci ją zatrzymać, odurzoną narkotykami i zamkniętą w jakimś pokoju, aby nie narobiła ci obciachu w towarzystwie. I co, Dan, podoba ci się taka perspektywa? Rivas uniósł parabellum kaliber dziewięć milimetrów. Wyglądało, jakby szukał odpowiedniego punktu na mojej twarzy. – Dość. Danny, mój chłopcze, podaj mi ten pierdolony dysk. – Nie, Danielu – wtrącił się Zeke Cambridge. – Chciałbym, żebyś opuścił ten pokój. My się wszystkim zajmiemy. Dan nadal stał nieruchomo. Patrzył na mnie, analizując coś intensywnie w głowie. – Co miałeś na myśli, mówiąc o Lillian? – Musieli ją gdzieś ukryć – wyjaśniłem. – Cambridge’owie musieli ją ochronić po tym, jak schrzaniła sprawy między nimi a Asantem. Na co się umówiłeś z Karnauem, Zeke? Na wypłacanie mu przez rok pieniędzy? Potem Beau miał dać tobie i Asantemu po jednym dysku. Beau zniknąłby z miasta jako bogaty człowiek, a ponieważ fotografie zostały zaszyfrowane, nie moglibyście się z Asantem wzajemnie szantażować. Tak było? Problem w tym, że sprawę odkrył Dan, a kiedy Lillian dowiedziała się od niego o szantażu, musiała coś z tym zrobić. Tyle że nie mogła się zwrócić do nikogo – ani do Karnaua, ani do swoich rodziców, ani do Sheffów. Przychodziło jej do głowy tylko jedno: sprowadzić do miasta kogoś, kto miałby równie wielki interes w naprawieniu sytuacji jak ona. Mnie. Żyłki na nosie Zeke’a Cambridge’a spurpurowiały. – Moja córeczka nie ma z tym nic wspólnego. Powiedział to do mnie, ale patrzył na Rivasa. – Jasne – powiedziałem. – Jeżeli powtórzysz to dostatecznie wiele razy, być może porucznik ci uwierzy. Lillian mimo wszystko przyszła na kolację zeszłej niedzieli, prawda? Niewiele wcześniej dała mi dysk, który gdzieś znalazła. Zebrała się ponownie na odwagę, aby odejść z galerii, a w tamtą niedzielę postanowiła porozmawiać z tobą. Przyznała, czego była świadkiem dziesięć lat wcześniej. Zapowiedziała podjęcie jakichś zdecydowanych działań, może upublicznienie sprawy. Wtedy zrozumiałeś, że Lillian musi na jakiś czas zniknąć. Asante nie byłby wobec niej taki wyrozumiały. Mógłby nasłać na nią Rivasa, który dopilnowałby, żeby Lillian zamilkła na zawsze. – Tres… – Pani Cambridge nadal popłakiwała. – Lillian tak bardzo cię kochała… chciała, żebyście spróbowali jeszcze raz. Nie… – Poczuła się bardzo osamotniona – poprawiłem ją. – Potrzebowała

kogoś, kto rozwiązałby za nią problem. – A ty spisałeś się na piątkę – stwierdził Rivas. – Danny, chłopcze, zanim doliczę do pięciu, chciałbym mieć w ręku ten dysk. A kiedy już tam będziesz, podaj mi również ten drugi ze stolika kawowego. Chwilę wcześniej oczy Zeke’a Cambridge’a zachodziły łzami, ale kiedy skierował je na Rivasa, jego spojrzenie stało się twarde jak stal. Cambridge zrobił krok w stronę kanapy. – Zaczekaj chwilę, do cholery. Rivas skierował lufę pistoletu na starszego mężczyznę. – Na co miałbym czekać, panie C.? Co takiego chciałbyś mi powiedzieć? Dotrzymaliśmy swojej części umowy. Zapłaciliśmy spore pieniądze za tę małą statuetkę, a później usłyszeliśmy od Karnaua, że panna Cambridge ją podmieniła. Powiedział, że dziewczyna zamierza wygadać wszystko, co wie o Travis Center, zwalić całą winę na twoich wspólników, żeby oczyścić ciebie. A my na to: „Nie ma mowy, nie stary porządny Zeke Cambridge. Stary Zeke jest na to zbyt inteligentny”. A tu się nagle okazuje, że usunąłeś ze sceny swoją ukochaną córeczkę, zleciłeś swoim ludziom odnalezienie obu dysków, zupełnie jakbyś chciał się obłowić naszym kosztem. To było naprawdę chujowe zagranie. – I z tego powodu zabiłeś Moragę i Garzę – powiedziałem. Rivas strącił popiół na kanapę. – Zaczynam liczyć, Danny. Jeden. Dan zaczął się nagle zachowywać w sposób bardzo spokojny, opanowany. Zaniepokoiło mnie to. Jego twarz zaczęła wyrażać swego rodzaju zastygłą godność, w czym niepokojąco przypominał matkę. Podniósł dysk ze stolika kawowego, po czym ruszył w moją stronę. – Zawarliśmy umowę, która nadal obowiązuje – nalegał ​Zeke Cambridge. – Daniel nie jest jej stroną, podobnie Lillian. Nie możecie zignorować dziesięciu lat pokaźnych zysków tylko dlatego… nie możecie na poważnie… Rivas wzruszył ramionami. – Istnieją inne firmy budowlane gotowe wypracowywać tego rodzaju zyski, panie C. Może ktoś pana sprzątnie, sprawę znów zrzuci się na mafię, a pan Asante wygłosi następnego dnia rano przemówienie na temat prawa i porządku publicznego. Mógłby na tym dojechać do samego fotela burmistrza. Danny, dwa. Dan przyklęknął przede mną i podniósł drugi dysk. Pilnował, aby jego ręce były doskonale widoczne i znajdowały się daleko od sheridana knockabouta. Dopiero kiedy wstał, zobaczyłem w jego oczach, co

planuje zrobić. Ze wszystkich sił próbowałem go od tego odwieść wzrokiem, ale zdążył się już odwrócić. – Nie dostaniesz Lillian, Jay – powiedziałem. – Nigdy nie będziesz miał pewności, że dysk, który tu dziś przyniosłem, jest prawdziwy. Jeżeli mnie zabijesz, możesz się narazić na dodatkowe problemy. Jay uśmiechnął się pod wąsem. Wskazał na mnie pistoletem. – Gra jest warta świeczki, Navarre. Ewentualnymi problemami zajmiemy się później. – Chciałbym również wspomnieć, że zmierza tu kilku moich znajomych z biura szeryfa. – W takim razie skrócimy pożegnanie. Dan wrócił tam, gdzie znajdował się wcześniej, czyli obok Rivasa. Dzieliła ich tylko kanapa. Rzucił obie płyty na poduszki. – Grzeczny chłopiec – pochwalił go Rivas. Pistolet nadal miał wymierzony we mnie. Nie zauważył wyrazu twarzy Dana, jego napiętych mięśni. Chciałem krzyknąć: „Nie”, ale nic by to nie zmieniło. – Co teraz? – zapytałem Rivasa, aby nie odwracał wzroku ode mnie. – Asante załatwi ci w końcu awans na kapitana? Ta myśl wyraźnie sprawiła przyjemność Jayowi. Cokolwiek zamierzał powiedzieć, nie zdążył, ponieważ Dan chwycił jego pistolet. Było to niesamowicie głupie posunięcie, do tego przeprowadzone w niewłaściwy sposób. Dan chwycił parabellum za lufę i skierował ją w dół, w stronę własnego ciała. Nie pamiętam tego, jak odrzut towarzyszący wystrzałowi oderwał Danowi kawałek prawej dłoni ani jak pocisk przeleciał na wylot przez jego udo. Pamiętam tylko nowy czerwony wzór, który w magiczny sposób pojawił się nagle na poduszkach w kwiaty, na kanapie, na żółtej sukience pani Cambridge, i że tył nogawki spodni Dana nagle pociemniał i oblepił mu nogę, podczas gdy Dan rzucił się nad sofą w kierunku Rivasa. Parabellum wystrzeliło ponownie, ale ja zdążyłem już wtedy przystąpić do działania. Kiedy wspominam tamte chwile, wszystko wydaje się zamazane. Pamiętam dźwięk przypominający pęknięcie skorupy arbuza, kiedy walnąłem kolbą dwudziestkidwójki w głowę Rivasa. Pamiętam ogromne ilości krwi przeciekające między moimi palcami, kiedy próbowałem uciskać wielką dziurę w nodze Dana, krzycząc, aby się nie ruszał. On tymczasem wił się na podłodze, ściskając między nogami resztki prawej dłoni. Z ledwością przypominam sobie dźwięki syren i wbiegających do pokoju ratowników medycznych, którzy zajęli się Danem. Pamiętam, że kiedy później kucnąłem w kącie pokoju, zastępca szeryfa Larry

Drapiewski zawołał moje imię i delikatnie odebrał mi sheridana knockabouta, którego przyciskałem do policzka.

63 Kiedy się obudziłem, Larry Drapiewski podsuwał mi pod nos kubek z kawą. Potrzebowałem chyba z roku albo dwóch, żeby przypomnieć sobie, gdzie jestem. Leżałem w bieliźnie na łóżku polowym na przeszklonym ganku. Na nagiej skórze czułem chłodny wiaterek z wentylatora na suficie, ale ogrzewało mnie wiszące nisko na zachodniej stronie nieba sierpniowe słońce. Hałaśliwą lodówką, która wcześniej pojawiła się w moich snach, okazały się tysiące cykad szumiących w gałęziach akacji. Gdzieś w okolicy wypalano trawy. Brązowe i białe jałówki leżały w plamistym cieniu kępy kaktusów, odległej o niecałe dziesięć metrów. Obserwowały mnie. Znajdowałem się na ranczu w Sabinal. Musiała być mniej więcej trzecia po południu. Kiedy tylko spróbowałem się poruszyć, zakręciło mi się w głowie. Ze sporym wysiłkiem uniosłem górną część ciała i zobaczyłem mojego brata Garretta, Jerry’ego Garcię i Jimiego Hendrixa zlanych w jedną postać. Dopóki nie odzyskałem ostrości widzenia, dwie nadrukowane podobizny z T-shirtu Garretta unosiły się obok jego własnej twarzy niczym zafarbowana Święta Trójca. – No dalej, braciszku – ponaglił mnie zniecierpliwionym głosem Garrett. – Chcielibyśmy wreszcie spuścić wodę w toalecie. Zmrużyłem oczy i przełknąłem zawartość ust, która smakowała jak martwe żaby. – Co? – Nie spuszczaliśmy od rana, żeby w zbiorniku pozostało dostatecznie duże ciśnienie na twój ciepły prysznic. Larry podał mi kawę. Wory pod jego oczami i potargane włosy sugerowały, że nie miał okazji wyspać się poprzedniej nocy, mimo że zdążył zamienić mundur zastępcy szeryfa na dżinsowe spodnie i koszulę. – Przekimałeś trzynaście godzin, synu. Zaczynaliśmy się już niepokoić. Minęła kolejna godzina, zanim potrafiłem ustać na nogach i wziąć prysznic. W łazience znajdował się worek z ubraniami, który rzekomo

spakowałem dla siebie poprzedniej nocy, ale nie pamiętałem w ogóle wizyty na Queen Anne Street. W środku znalazłem parę względnie czystych niebieskich dżinsów, mój T-shirt ze światłami miasta, szczoteczkę do zębów i stary notatnik ojca. Kiedy podniosłem torbę z ziemi, wysypało się z niej kilka listów. Włożyłem je ostrożnie do środka. Garrett i Larry byli na tyle mili, że zostawili mnie na jakiś czas samego. Przetrząsnąłem kuchnię w poszukiwaniu potencjalnego śniadania. Kandydowały dwie butelki whisky, jedno jajko, które skrystalizowało się w geodę, mandarynka w nieznanym wieku, słoik bezkofeinowej kawy rozpuszczalnej i paczka różnego rodzaju przegryzek. Wybrałem owoc. Kiedy zajadałem się mandarynką i piłem kawę rozpuszczalną, Larry i Garrett siedzieli w salonie z Haroldem Dilibertą, naszym zaufanym zarządcą rancza, dyskutując nad plusami i minusami legalizacji marihuany. Garrett, jak łatwo się domyślić, był za. Larry, jak łatwo się domyślić, był przeciw. Harold uważał chyba, że wszystko to jest winą tych cholernych Kalifornijczyków. Garrett i Larry nie oponowali. Musiałem od trzech minut myć ręce w zlewozmywaku, zanim zdałem sobie sprawę z tego, co robię. Rozsuwałem palce i patrzyłem, jak przepływa między nimi woda, rozmyślając o konsystencji krwi Dana Sheffa. W końcu Larry zawołał z salonu: – Wszystko w porządku, Tres? Odpowiedziałem, że wszystko w porządku. Potem zakręciłem kran i zacząłem się rozglądać za papierowymi ręcznikami. Nie znalazłem żadnego. Usiadłem obok Larry’ego na skórzanej kanapie. On rozlał whisky do czterech szklaneczek; na wszystkich znajdował się nadruk JACK. Garrett palił jointa i spoglądał przez drzwi z moskitierą na przemijające popołudnie. Zapytałem Harolda, czy ma jakieś drewno do palenia w kominku. Larry i Garrett spojrzeli na mnie dziwnie, ale się nie odezwali. Harold poszedł przynieść trochę szczapek ze stosu drewna na zewnątrz. Kiedy Harold kończył ładować kominek i rozpalać ogień jedną ze zdobycznych zapalniczek z wiaderka, ja zdążyłem opróżnić drugą szklaneczkę jim beama i niemal całkowicie opanować drżenie żołądka. Mocny trunek całkowicie je wypalił. Drewno jadłoszynu, pozostałe jeszcze z poprzedniej zimy, wysuszone na wiór w ciągu trzech miesięcy

lata, z miejsca zaczęło się hajcować. W pokoju zrobiło się nieprzyjemnie gorąco, ale dzięki temu po jakimś czasie odzyskałem niemal w pełni czucie w palcach. Nie przeszkadzał mi nawet dym wlewający się do środka z przytkanego komina. Harold przeprosił nas i wyszedł na zewnątrz napompować wody do zbiornika. Na czole Larry’ego pojawiły się kropelki potu, ale się nie skarżył. Garrett odjechał w miejsce nieco bardziej oddalone od kominka i wpatrywał się w płomienie. Skończywszy drugą kolejkę, wstałem z kanapy, poszedłem do łazienki, otworzyłem worek, wziąłem notatnik ojca i wróciłem do salonu. Wyjąłem ze środka listy i odłożyłem je na bok. Przykucnąłem przy kominku i oparłem notatnik o płonące polana. Nikt nie zaprotestował. Dym wpłynął między strony okładek, zassany przez chłodniejsze powietrze. Jeden z płóciennych narożników zajął się ogniem. Chwilę później odchyliła się zewnętrzna okładka, odsłaniając kartki, które zaczęły się spalać jedna po drugiej, czerniejąc na rogach, a potem zwijając się do środka i odsłaniając kolejne. Ręczne pismo taty ożyło w czerwonym świetle płomieni. Rysunki koreańskich samolotów i czołgów, które wykonał na potrzeby opowiadanych mi przed snem historii, wydawały się wyskakiwać z kolejnych stron. Po jakimś czasie notatnik zamienił się w kulę czarnej waty cukrowej podrygującą obok ognia. Kiedy się odwróciłem, Garrett zobaczył łzy napływające mi do oczu. – Gryzie? Skinąłem głową. Garrett zmrużył oczy, po czym wydmuchnął dym z jointa w kierunku sufitu. Zatrzymał wzrok na cedrowych krokwiach. – No… Mnie też. Larry nalał wszystkim następną kolejkę whisky. – Rozumiem, że notatnik mógł być potencjalnym dowodem. – Wątpię – powiedziałem. – Choć kto wie. – Pewnie nie powinienem narzekać po tym, co zrobiłem dla ciebie wczoraj wieczorem – mruknął. Musiałem wytężyć pamięć. Po chwili w moim umyśle zaczęły się pojawiać niewyraźne migawki – Drapiewski wybawiający mnie z policyjnego przesłuchania, długa podróż do Olmos Park, moja rozmowa z kimś na Crescent Drive, dobicie targu. Sięgnąłem po portfel, otworzyłem go i znalazłem zapisaną odręcznym pismem kartkę. Włożyłem ją z powrotem do środka. Larry oparł buty na stoliku kawowym. Wpatrywał się przez chwilę

w płomienie, w pewnym momencie zaczął się śmiać, jakby przypomniał sobie wszystkie przyzwoite dowcipy, które usłyszał tamtego tygodnia. – Kiedy ostatni raz byłem tu z waszym tatą, chłopaki… Mój Boże, to musiał być 1982 rok… Opowiedział nam o potężnym tornado, które tamtego roku przeszło przez Sabinal, i o tym, jak nasz tata poprosił Larry’ego, aby pomógł mu w oszacowaniu zniszczeń. Trąba powietrzna ominęła ranczo, ale ojciec i Larry spędzili tamto popołudnie, próbując za pomocą piły łańcuchowej ściągnąć nieżywą krowę z czubka akacji. To wspomnienie tak bardzo ubawiło Larry’ego, że zacząłem się śmiać razem z nim, chociaż kiedy poprzednio słyszałem tę historię, na drzewie znajdował się koń, a zniszczeń dokonał zwykły huragan, a nie trąba powietrzna. W końcu Larry uniósł szklaneczkę. – Za Jacka Navarre. Był uroczym draniem. – Był draniem – poprawił go Garrett, ale też uniósł szklankę. – Za tatę. Wypiłem whisky, potem wziąłem stos listów z gzymsu kominka i uniosłem w górę jeden z nich – ten w różowej kopercie, która niemal całkowicie zbrązowiała. Włożyłem ją do ognia i patrzyłem, jak stary list miłosny płonie, zawzięcie furkocząc. Nie minęła chwila, a zupełnie zniknął. Larry skinął głową, jakby przyznawał mi w jakiejś sprawie rację. – Nie widziałem tego, co zrobiłeś. Nie ulega wątpliwości, że był to dokument o randze dowodu, a ja nie widziałem, jak go spaliłeś. – Obaj wiemy, że sprawa nie zostanie rozwiązana w sądzie – powiedziałem. – To zwyczajnie niemożliwe. Z Rivasa zrobią kozła ofiarnego, oskarżając go o tych kilka ostatnich morderstw. Ludzie naprawdę odpowiedzialni wynajmą drogich prawników. Ich obrońcy nie będą musieli nawet kiwnąć palcem w związku z brakiem jednoznacznych dowodów. – Hm. A czyja to wina, synu? – Mimo tych słów nie potrafił z siebie wykrzesać zbyt wiele irytacji. Umowa, którą zawarliśmy poprzedniego wieczoru, nadal budziła w nim opory, choć pewnie wiedział, że nie uzyskamy niczego bliższego sprawiedliwości. W czerwonym blasku płomieni rude loki Larry’ego stały się niewidoczne, przez co jego twarz wydawała się wyraźniejsza, bielsza i bardziej otwarta niż kiedykolwiek wcześniej. Wyglądał jak dziewiętnastolatek. Można pewnie powiedzieć, że niektórzy ludzie przez całe życie są trzydziestolatkami, bo ten wiek idealnie odpowiada ich

temperamentowi. Inni przez całe życie są dwunastolatkami albo sześćdziesięciolatkami. Larry’emu najbardziej pasowało dziewiętnaście lat. – Wasz tata był porządnym człowiekiem – powiedział, po czym dodał niechętnie: – Byłby z ciebie dumny, Tres. – Że niby był dobrym człowiekiem? – Garrett się zamyślił. Spojrzał na mnie z niepokojem. – Rozumiem, że nie udało ci się nic ustalić? Wiedziałem, co miał na myśli. Czy tata zgodziłby się zatuszować przekręt w sprawie Travis Center? Czy gdyby Cookie Sheff zgodziła się z nim wyjechać, naprawdę przymknąłby oko na taką łapówkę? – Nie – odparłem. – Nie, nie ustaliłem. To niemożliwe. Musisz po prostu uznać tatę za człowieka na tyle uczciwego, jak ci się wydaje, i na tej podstawie przewidzieć, jak by postąpił w takiej sytuacji. Garrett podrapał się po brodzie. – Właśnie tego się bałem. Stałem chwilę przed kominkiem, spoglądając na pozostałe listy. Jedenaście kopert z niebieskiego, marmurkowego papieru; pierwsza z datą majową, a najnowsza sprzed dwóch tygodni. Wszystkie zaadresowane na moje stare mieszkanie w Potrero Hill. Wszystkie napisane dobrze mi znanym, zaokrąglonym, przechylonym do tyłu pismem, które uwielbiałem od czasów szkoły średniej. Wpatrywałem się w listy i czułem, jak whisky rozlewa się po moich stawach. Myślałem o tacie, który przechowywał różne rzeczy w dziurze w kominku, ponieważ nie potrafił się ich pozbyć. Myślałem o tym, jak gonił ze strzelbą bandytów, którzy napadli na ciuchcię dla dzieci, i ściągał za pomocą piły łańcuchowej krowy z drzew, o tym, jak opowiadał głupie dowcipy Carlowi Kelleyowi. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiłem sobie, że wspomnieniom tym po raz pierwszy nie towarzyszył obraz ojca rozciągniętego na chodniku przed domem i starego pontiaka odjeżdżającego spokojnie ulicą. Było to naprawdę miłe uczucie. Pochyliłem się i wsunąłem listy od Lillian między dwa palące się polana, żeby się nie rozsypały. Kiedy Harold Diliberto wrócił do domu, powiedziałem, żeby przy okazji zalał cementem dziurę w kominku.

64 Garrett wyjątkowo nie był w nastroju do przekraczania ograniczeń prędkości. Na początku jechaliśmy za czerwonym jeepem Larry’ego w kierunku miasta, ale szybko straciliśmy z oczu światła samochodu zastępcy szeryfa, kiedy skręcił w autostradę numer 90. Carmen Miranda jechała leniwie, podczas gdy przepiękny teksański zachód słońca rozświetlał skraj horyzontu. Garrett podrzucił mnie na Queen Anne Street. Na progu mieszkania znalazłem grzecznościowy egzemplarz „Express-News”. Zabrałem go do środka i próbowałem przeczytać pierwszą stronę, podczas gdy Robert Johnson, po mało entuzjastycznym powitalnym „roww”, zabrał się do jednej ze swoich ulubionych rozrywek, czyli rozkładania pozostałych części gazety po całym pokoju, jakby sprawdzał, czy przykryją całą podłogę. – Nie masz nic lepszego do roboty? – zapytałem. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami, jakby zdumiony, że takie pytanie przyszło mi w ogóle do głowy. Z „Express-News” wyczytałem, że Dan Sheff junior, spadkobierca Sheff Construction, odkrył przekręt dokonany przez członków własnej rodziny i ich wspólników, mający na celu sprzeniewierzenie milionów dolarów z budżetu miasta za pomocą obligacji wyemitowanych na budowę centrum sztuki współczesnej. Dan junior został postrzelony w trakcie heroicznej konfrontacji z rzekomymi spiskowcami. W zajściu brał udział policjant, którego nazwiska nie ujawniono. Istniało podejrzenie, że przekręt związany z przetargami trwał od dziesięciu lat. Pojawiły się pierwsze naciski na burmistrza, aby wszczął szeroko zakrojone śledztwo w celu ustalenia, czy w sprawę nie byli zamieszani przedstawiciele władzy lokalnej. Artykuł wspominał pokrótce o mnie jako jednym z uczestników spotkania, podczas którego doszło do strzelaniny. Artykuł informował, że Dan w ciężkim, ale stabilnym stanie przebywa w Brooke Army Medical Center, dokąd napływają kwiaty i pochwały od jego licznych sympatyków. Nadal nieznane jest miejsce pobytu Lillian Cambridge, która zaginęła kilka dni wcześniej, a której rodzice byli zamieszani w przekręt. Rzuciłem główną część gazety Robertowi Johnsonowi. Zrobił sobie

z niej ślizgawkę. Opuściłem deskę do prasowania i odsłuchałem automatyczną sekretarkę. Nagrało się na niej jakieś pół godziny wiadomości. Bob Langston, były najemca mieszkania pod numerem dziewięćdziesiątym, zapewniał, że ma dostatecznie wielu znajomych półgłówków, aby skopać mi tyłek. Carlon McAffrey domagał się, żebym jak najszybciej załatwił mu obiecany wywiad na wyłączność z Danem Sheffem, na wypadek gdyby Dan postanowił umrzeć. Carolaine Smith, dziewczyna z wiadomości telewizyjnych, którą wepchnąłem do rzeki, zapewniała, że stacja KSAT jest gotowa puścić całe zajście w niepamięć w zamian za wywiad z Danem Sheffem, jeżeli tylko oczywiście mógłbym go zorganizować. Komisarz Schaeffer z policji San Antonio nagrał się kilkakrotnie – pytał, gdzie, do diabła, zniknąłem poprzedniej nocy, informował, że Cambridge’owie zeznali coś w sprawie dysków, które zniknęły z miejsca zbrodni. Schaeffer pytał, czy wiadomo mi coś na temat lokalizacji owych dysków, czy może powinien mnie po prostu aresztować. Jedna z wiadomości pochodziła od mojej matki, która błagała, abym przyszedł na obiad i, „tak cię proszę, synku”, odstawił przy okazji ciężarówkę Jessa. Ralph nagrał krótką wiadomość: „Dziewczyna czuje się dobrze. Que padre, vato”. Jedyną osobą, do której zadzwoniłem, była Maia Lee. W San Francisco była szósta po południu. Maia wybierała się właśnie na obiad. A przynajmniej tak powiedział mężczyzna, który odebrał jej domowy telefon. – Mam ją poprosić? – zapytał. – Przekaż tylko, że dzwonił Tex. Miałem się odezwać, kiedy będzie po wszystkim. Gość stęknął cicho, jakby się schylał, żeby zawiązać but, a może kończył wiązać krawat. – Po jakim wszystkim? – zapytał. Rozłączyłem się. Słońce już niemal całkowicie zaszło, kiedy wjechałem do Monte Vista, kierując się pod adres, który znałem wyłącznie ze słyszenia. Był to szary, dwupiętrowy dom z cegły suszonej na słońcu. Na podjeździe stały dwa cadillaki, a na trawniku od frontu rósł wielki dąb, w którego gałęziach zbudowano drewniany domek. Wyszczerzył z niego do mnie zęby kilkuletni Latynos, udając, że się chowa. Miał uśmiech swojego ojca. Przechodząc pod spodem, udałem, że do niego strzelam. Zachichotał histerycznie. Kiedy doszedłem do drzwi, poczułem zapach

szykowanych tamales. Fernando Asante otworzył drzwi ubrany tradycyjnie w dżinsy i kowbojską koszulę. – Czy możemy gdzieś spokojnie porozmawiać? – zapytałem. Mała dziewczynka, drugie z jego dzieci, podeszła i chwyciła go za nogę. Asante zerknął na mnie, po czym pokazał ruchem głowy, żebym wszedł do środka. – O czym chciałbyś porozmawiać, Jack? – powiedział, kiedy usiedliśmy. Asante był zagorzałym kibicem futbolu – nawet lampa na jego biurku miała kształt hełmu Dallas Cowboys. Był to gadżet, którego należałoby się raczej spodziewać u dziecka. Pokój był przytulny, lekko zabałaganiony. Nie tego się spodziewałem. Asante wydawał się niemal senny; na jego twarzy nie dostrzegałem choćby śladu szerokiego uśmiechu polityka. – Nie lubię niedokończonych spraw – powiedziałem. Roześmiał się i pokręcił głową. – I mówisz coś takiego, synu, po ostatnich dwóch tygodniach, po ostatnich dziesięciu latach? Wyjąłem kartkę, którą otrzymałem poprzedniego wieczoru, kiedy ubiłem interes w Olmos Park. Uniosłem ją do góry. Nie zrobiło to większego wrażenia na Asantem. – A to co znowu? Kolejne notatki z grobu ojca? Rzucił mi przed nos najnowszy numer gazety. – Już ją przeczytałem – powiedziałem. Asante się uśmiechnął. Mógł sobie na to pozwolić – w artykule nie padło jego nazwisko. – Oto, co myślę, panie radny. Wszystko wskazuje na to, że przetrwa pan tę burzę. Oczy Asantego były czarne niczym węgle. Równie dobrze mógłby być ślepy. – Podejrzewam, że dostatecznie wiele osób jest pańskimi dłużnikami i że może pan tak zamieszać w śledztwie, aby wykaraskać się z tarapatów. Sam panu pomogłem, niszcząc większość dowodów. Pańscy prawnicy mieliby z tym prawdziwe używanie. Dopóki nie odnajdą się płyty CD, a jak pan doskonale wie, na razie się nie odnalazły, brakuje wystarczającej liczby wiarygodnych dla sądu dowodów, aby można było wykazać pański udział w sprawie. Nawet gdyby Sheffowie i Cambridge’owie musieli ponieść karę za zdefraudowanie pieniędzy

z kasy miasta i próbowali pociągnąć pana za sobą, z pewnością by się pan jakoś wybronił. Chyba że odnajdą się te płyty CD. – Odpuść tę sprawę, synu – powiedział Asante. – Nic tu nie wskórasz. Gdybyś dysponował tego rodzaju dowodami, dawno byś je zaniósł do swoich przyjaciół z policji. A wtedy musielibyśmy zdać się na sprawiedliwy wyrok sądu, prawda, Jack? Wzruszyłem ramionami. – Być może. Asante spojrzał na kartkę, po której bębniłem palcami. Na krótką chwilę z jego twarzy zniknęło samozadowolenie. – Co tam masz, synu? Ktoś zapukał do drzwi. Do pokoju wślizgnął się synek Asantego, obiegł biurko i wdrapał się na kolana taty. Chłopiec jakby się nagle zawstydził i ukrył głowę w dłoniach. Wyszeptał coś tacie do ucha i wybiegł z pokoju. Twarz Asantego złagodniała, kiedy odprowadzał wzrokiem chłopca. Potem przeniósł wzrok z powrotem na mnie; jego spojrzenie stężało. – Podano obiad – wyjaśnił. Skinąłem głową. – W takim razie będę się streszczać. Nie mogłem siedzieć bezczynnie, czekając, aż odbierze mi pan dyski, panie Asante. Prędzej czy później by pan spróbował. Nawet gdybym je zniszczył. Nigdy nie miałby pan pewności. Dla świętego spokoju próbowałby je pan odnaleźć. Mógłbym je oddać policji, ale w tej sprawie jakoś nie ufam ani policji, ani sądom. Wcześniej nie spisali się w sprawie zamordowania mojego ojca, prawda? Wtedy postanowiłem zawrzeć pewien układ. Rozwinąłem kartkę papieru. Przesunąłem ją na jego stronę biurka. Asante spojrzał na podpis, zmarszczył brwi, po czym odrzucił kartkę na biurko. Nie rozumiał. – Co to ma być? – zapytał. – Rachunek za moje dyski. Guy White zawsze wypisuje rachunki. To jedna z jego niewielu porządnych cech. Asante gapił się na mnie przez dłuższą chwilę, nadal nic nie rozumiejąc. – White jest na pana mocno wkurzony od dziesięciu lat – wyjaśniłem. – Po tym, jak próbował pan na niego zrzucić winę za morderstwo mojego ojca, a potem ponownie za śmierć ​Garzy i Moragi. No więc zawarliśmy układ. Pan ​White i ja kupiliśmy właśnie większościowe udziały w Fernandzie Asantem.

Przerwałem, aby to do niego dotarło. Pobladł na twarzy. Tylko to chciałem zobaczyć. Wstałem. – Nie mam pojęcia, czego zażyczy sobie Guy White w zamian za nieujawnianie tych dysków, panie radny, ale moje żądanie, przynajmniej na tę chwilę, brzmi następująco: jutro rano zwoła pan konferencję prasową i zaprzeczy pan, że zamierza kandydować na stanowisko burmistrza. Poinformuje pan media, że jest pan zadowolony ze swojej obecnej roli: sfrustrowanego karzełka wykonującego podrzędną pracę. Nie jestem pewien, co jeszcze będzie pan musiał zrobić, ale o tym poinformuję pana w terminie późniejszym. Może pan na to liczyć do końca życia. – Tres… Asante wymówił moje imię, jakby dopiero co uświadomił sobie, którym mężczyzną z rodziny Navarre jestem. Podobał mi się sposób, w jaki wypowiedział moje imię. – Miłego obiadu. Zostawiłem go przy lampie w kształcie hełmu Dallas Cowboys, w domu, z dziećmi krzyczącymi, żeby przyszedł wreszcie do stołu. Jego żona, sympatycznie wyglądająca grubaska, i dzieciaki podskakiwali na krzesłach, niecierpliwiąc się, kiedy będą mogli odmówić modlitwę przed jedzeniem. Nigdy nie czułem cudowniejszego zapachu domowych tamales.

65 – Wyglądam okej? – zapytała Lillian. Oboje wiedzieliśmy, że odpowiedź na to pytanie brzmi „tak”, mimo to odpowiedziałem twierdząco. Chwilę wcześniej minęliśmy strażnika i dziennikarzy w holu. Jechaliśmy w górę windą w szpitalu Northeast Baptist. Świadomi, co nas czeka później tamtego popołudnia, oboje ubraliśmy się na czarno, dlatego cieszyłem się, że na chwilę zeszliśmy z palącego południowego słońca. Nawet po kilku minutach spędzonych w mocno klimatyzowanym holu szpitala wnętrze mojej płóciennej marynarki przypominało środek torebki do robienia popcornu w mikrofalówce. Podjąłem świadomy wysiłek umysłowy, aby nie wyobrażać sobie, jak wygląda wnętrze ubrania Lillian. Miała na sobie czarną sukienkę etui w stylu Jacqueline Kennedy, była bez rajstop i miała czarne, skórzane balerinki bez pięt. Swoje miedziane włosy spięła z tyłu szeroką, czarną tasiemką z rypsu. Na mocno wycięty dekolt założyła perłowy naszyjnik matki, ten sam, który Angela Cambridge miała na sobie w dniu, kiedy Dan został postrzelony. Według mnie akurat to ostatnie mogła sobie darować. Po tygodniu dochodzenia do siebie skóra Lillian odzyskała zdrową barwę. Letnia opalenizna uwidoczniła piegi na jej ramionach, klatce piersiowej i twarzy. Odsłonięte nogi wyglądały naprawdę przyzwoicie. Nie potrafiłem określić dokładnie, skąd to wiem, ale wystarczyło na nią spojrzeć, a człowiek wiedział, że przepłakała poprzedni tydzień, niekiedy przy okazji krzycząc i rzucając rzeczami. Nie miała zaczerwienionych oczu, nie wyglądała na wstrząśniętą ani zrozpaczoną, niemniej gdzieś w tle majaczyły potoki wylanych łez. Jej rysy się wyostrzyły, zupełnie jakby jej twarz została wypłukana z wszystkiego, co nie było absolutnie niezbędne. Drzwi do windy otworzyły się na pierwszym piętrze. Podążyliśmy za znakami pokazującymi drogę na oddział ortopedyczny, idąc oświetlonym świetlówkami korytarzem zastawionym wózkami inwalidzkimi i wózkami z jedzeniem. Przed jednym z pokoi pod koniec korytarza stał strażnik. Lillian chwyciła mnie za rękę i ją uścisnęła.

– Dziękuję, że ze mną przyszedłeś. Również uścisnąłem jej dłoń, po czym ją wypuściłem. – Potem dopełnisz swojej części umowy. Lillian uśmiechnęła się z pewnym wysiłkiem. – To zabawne. To spotkanie z Danem budzi we mnie nerwowość. Można by pomyśleć… Nie dokończyła myśli. Strażnik wpuścił nas bez większych ceregieli. Dan Sheff leżał na łóżku pośrodku czegoś w rodzaju komercyjnej wiosny. Zasłony rozsunięto, przez co białe ściany i świeżo umyta podłoga lśniły wielkimi kwadratami płytek w teksańskim słońcu. Wielobarwne bukiety kwiatów pączkowały na okiennym parapecie. Z wbudowanego w szafkę radia płynęła muzyka Vivaldiego albo Mozarta czy coś równie zrywnego – wiedziałem tylko, że nie był to Lightin’ Hopkins. Typowe szpitalne zapachy zniknęły pod ciepłymi aromatami kwiatów i wody kolońskiej Polo. Łóżko Dana odznaczało się białością i świeżością – jego piżama, równiutko odwinięta kołdra, gruby bandaż zakrywający prawą rękę i nogę. Nawet kroplówka wyglądała na świeżo wypucowaną. Dan nie prezentował się równie dobrze jak jego pokój. Miał ziemistą cerę i zmarszczki wokół oczu, wyraźniej zarysowane od kilkudniowego bólu. Jego włosy przypominały skrzydła kanarków. Sposób, w jaki przeniósł na nas uwagę – powoli i z wielkim wysiłkiem – sugerował, że musi być nafaszerowany mocnymi lekami. Za to jego uśmiech wydawał się autentycznie przyjazny. – Cześć, Lillian, Tres. Przyszliście obejrzeć moje Purpurowe Serce? Żartował. Ktoś przyniósł mu stare odznaczenie Purpurowego Serca w małym pudełku z szybką i postawił na stoliku obok flakonu ze stokrotkami. Podszedłem do łóżka i uścisnąłem Danowi sprawną rękę. Lillian zbliżyła się od drugiej strony. Spojrzałem na odznaczenie wojenne. – Twojego taty? Dan uśmiechnął się sennie. – Matka kazała je przywieźć jednemu z kuzynów. Chciała mi pewnie w ten sposób przypomnieć, skąd się wziąłem, wobec kogo powinienem zachować lojalność. – Albo to była gałązka oliwna – zasugerowałem. W jednej chwili jego twarz zesztywniała pod wpływem napięcia i gniewu, przez co upodobnił się do dawnego Dana Sheffa. Zaraz potem napięcie ustąpiło. Może to lekarstwa wprawiały go w stan takiego

zadowolenia. Jeżeli tak, chętnie pożyczyłbym trochę od niego na resztę dnia. – Gałązka oliwna – powtórzył z szyderczym rozbawieniem. – Mało prawdopodobne. Dan opowiedział nam o swoim stanie zdrowia. Nie sprawiał wrażenia rozgoryczonego. Mówił o tym, jak chirurdzy BAMC usunęli roztrzaskane kości z dłoni, zaszyli dziurę w nodze, poinformowali go, jakie miał wielkie szczęście, biorąc pod uwagę, jak mocno się wykrwawił. Rodzinny lekarz Sheffów załatwił przeniesienie Dana do Northeast Baptist, gdzie miał powracać do zdrowia i przyjmować codzienne koktajle z antybiotyków. Dan miał za tydzień przejść operację rekonstrukcji dłoni, a następnie zostać przeniesiony do centrum zdrowia Warm Springs na kilka kolejnych tygodni rehabilitacji, nauki chodzenia o kulach i posługiwania się prawą dłonią, w której miały mu pozostać tylko dwa palce. Mniej więcej w połowie opowieści Dan wyciągnął rękę i nacisnął mały guzik, aplikując sobie kolejną dawkę morfiny. Wyraz twarzy Lillian stopniowo się zmieniał w trakcie opowieści Dana. Miała uważne, niemal zatrwożone spojrzenie, rozedrgane oczy zawodowego żonglera, któremu co piętnaście sekund ktoś dorzuca kolejny nóż. Cały wysiłek wkładała w zachowanie kontroli, w utrzymywanie stanu względnej równowagi psychicznej. – Nie wiem, od czego powinnam zacząć przeprosiny – odezwała się w końcu. Dan pokręcił głową. – Może to ja powinienem zacząć. Powinnaś wiedzieć… Dziś rano odwiedził mnie prokurator. Zamierzam pójść na współpracę. Twarz Lillian nawet nie drgnęła, kiedy dostrajała wewnętrzny rytm do nowego noża, który jej podrzucono. – W porządku. – Muszę spróbować ocalić choćby część firmy – wyjaśnił Dan. – Jeżeli będzie to wymagało pójścia na ugodę… – Naprawdę nic się nie stało, Dan. Lillian powiedziała to z przekonaniem, jakby ją to niemal ucieszyło. Tamtego dnia rano z równym przekonaniem informowała mnie, że nie oskarży swoich rodziców o porwanie i nie podzieli się z policją żadnymi informacjami, które mog​łyby im zaszkodzić w procesie. Pomogła nawet matce znaleźć dobrego prawnika. Dan prawdopodobnie zastanawiał się nad tym samym co ja. Lillian

obrzuciła nas obu krótkim spojrzeniem, usłyszała chyba cisnące nam się na usta pytanie, po czym zacisnęła wargi w kreskę. Kiedy się odezwała, zwracała się do kroplówki Dana. – To trwało dziesięć lat – powiedziała. – Przez pierwsze dwa albo trzy niemal rozpadłam się pod wpływem huśtawek nastrojów, potajemnych napadów szału. Nie wiedziałam, czy mieć rodzicom za złe, że postawili mnie w takiej sytuacji. Czy się wściekać, że nie są ludźmi, za jakich ich uważałam. Czy odczuwać wyrzuty sumienia, że ich nadal kocham. Czy pozwolić, aby ogarnęło mnie przerażenie, że ojciec jest takim potworem. Beau… – przerwała. Minęło kilka sekund, zanim odzyskała panowanie nad sobą. – Beau tak naprawdę bardzo mi w tym wszystkim pomógł. Po kilku latach nauczyłam się budować szufladki. Aby pozostać przy zdrowych zmysłach, nauczyłam się kochać rodziców i jednocześnie żywić do nich urazę. – Spojrzała na mnie z pewną obawą. – Ty to akurat rozumiesz, prawda, Tres? Przez lata jednocześnie broniłam ich w głowie i oskarżałam. Przestałam w tym dostrzegać sprzeczność. Wiem, że są winni, i cieszę się, że zostaną osądzeni za to, co zrobili, ale czuję ulgę, że zajmie się tym ktoś inny. Teraz mogę być tylko ich obrońcą, skoncentrować się na tej stronie mojej osoby, która już dawno temu im przebaczyła. Danowi opadały powieki. Morfina zaczęła działać. – Nie potrafię nawet myśleć o przebaczeniu – mówił osobliwie przyjemnym tonem, przypominającym Vivaldiego, który wesoło pogrywał w tle. – Będziesz zeznawał przeciwko swojej matce i Cambridge’om – zauważyłem. – Powiedziałeś jej już? – Nie chcę się z nią widzieć – odparł. – Wiem, że potrafiłbym się jej teraz postawić. Po prostu… – Nie jesteś pewien, czy chcesz to już teraz przetestować. Dan wyglądał na zakłopotanego. – Przez dwadzieścia osiem lat miałem niezmiennie tę samą relację z matką, Tres. Trudno byłoby nie ulec dawnym nawykom. Gdyby do tego doszło… Chyba miałbym poczucie, że wszystko to poszło na marne. – Spojrzał czule na zabandażowaną dłoń, jakby to był piesek leżący u jego boku. – Zabawne. Dziwne, że nie zostałem postrzelony znacznie wcześniej. Uśmiechnął się. Wypowiadał się z odważnym, autoironicznym poczuciem humoru, ale w jego głosie pobrzmiewały tony, których on sam nie był chyba świadom – strachu, rozżalenia, niepewności,

nienawiści. Wiedziałem, że pozostaje wyłącznie kwestią czasu, aby te odczucia wypłynęły na powierzchnię. – Powinniśmy pewnie dać ci odpocząć – powiedziałem. Dan skinął głową. – W porządku. Lillian położyła dłoń na ramieniu Dana. Po krótkim wahaniu pochyliła się i pocałowała go w czoło. Potem wyprostowała się tak gwałtownie, że jej perłowy naszyjnik o mało co nie zaczepił się o jego brodę. – Przepraszam, Dan. Przepraszam, że w taki sposób zostałeś wciągnięty w tę sprawę. Nie miałam pojęcia, co się naprawdę dzieje, dopóki nie powiedziałeś, że twoja rodzina otrzymała pocztą zdjęcia. Nie dostrzegłam związku między tymi sprawami. Dlatego nasi rodzice byli tak bardzo zainteresowani tym, żebyśmy się spotykali. A ja wściekałam się na ciebie. Dan zamknął oczy, jakby próbował zidentyfikować jakiś konkretny instrument z utworu muzyki klasycznej, który właśnie szedł w radiu. Najwyraźniej nie było to nieprzyjemne zadanie, tyle tylko że wymagało jego pełnej uwagi. – Nie masz za co przepraszać – odparł. Lillian zaczesała za ucho pukiel miedzianych włosów. Paznokcie miała pomalowane na czerwono. Próbowałem sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej widziałem ją z pomalowanymi paznokciami. – Twoja matka na pewno nakłaniała cię do tego małżeństwa równie mocno, jak moi rodzice nakłaniali mnie – stwierdziła Lillian niemal z nadzieją. – To prawda. – Dan powiedział to w taki sposób, jakby wiedział, że tak nie było. Ja również to wiedziałem. Jeżeli Lillian mu uwierzyła, to wyłącznie dlatego, że bardzo chciała. – Zdrowiej – powiedziała. Dan skinął głową. – Nie pogniewasz się, jak Tres zostanie jeszcze chwilę? Chciałem mu coś powiedzieć. Przypomniałem sobie pierwsze spotkanie, kiedy to próbowaliśmy powiedzieć sobie coś z Danem bez udziału Lillian – wtedy na trawniku przed jej domem. Tym razem Lillian raczej nie była zła, co najwyżej poczuła się nieswojo. – Oczywiście – powiedziała, a potem zawróciła się do mnie: – Zaczekam przy windzie. Odwróciła się i wyszła takim krokiem, jakby miała świadomość, że

nasze oczy będą zwrócone na nią. Tak też było. Dan westchnął i opuścił głowę na poduszkę. Jego włosy ułożyły się w jasną, promienistą aureolę na białym prześcieradle. – Chciałbym zapytać o jedną rzecz – powiedział. – O to, jak tamtego wieczoru powiedziałeś, że dotarłem do ściany. – Tak. Dan wyglądał, jakby był pogrążony w półśnie, jakby wystarczyło mu opowiedzieć jeszcze tylko jedną bajkę. – Dokładnie tak się wtedy czułem – przyznał. – Wiedziałem, że nie mogę nic zrobić, a mimo to coś zrobiłem. – I przy okazji mało nie zginąłeś. – Wiem. – Wyglądał na zadowolonego z siebie. – Nie o to chciałem zapytać. Interesuje mnie co innego: czy ty potrafiłbyś się na to zdobyć? – Na co? – Na uświadomienie sobie, że doszedłeś do ściany? – Chyba tak. – Potrafiłbyś, jak sam się wyraziłeś, odpuścić sprawę i odejść? – Zapewne nie. Roześmiał się z zamkniętymi oczami. – Chyba wolałbym dostać kulkę. We śnie wyglądał na zadowolonego, ale jego usta się poruszały, twarz zmieniała wyraz, na zmianę ściągał brwi – co dawniej robił nieustannie – i je rozluźniał.

66 Gdyby pogrzeby występowały w kilku rozmiarach, jak ubrania, ceremonia pożegnania zastępcy szeryfa Carla Kelleya należałaby go kategorii XS. Uczestniczyliśmy w niej ja, Lillian, ksiądz, Larry Drapiewski i Carl. Syn z Austin nie dojechał. Nie stawili się żadni przyjaciele, pomijając tych, obok których Carl miał zostać pochowany. Jedyną rzeczą, jaką po sobie pozostawił, była broszka. Dał mi ją trzy dni wcześniej w Nix z poleceniem, abym przekazał ją jego synowi. Zamierzałem dotrzymać tej obietnicy. Jeżeli kiedykolwiek spotkam tego bydlaka, przekażę mu znacznie więcej niż samą broszkę. Kiedy czerwony jeep Drapiewskiego zniknął nam z oczu wraz z wracającym do kościoła księdzem, na cmentarzu nie poruszało się nic poza cykadami. Szumiały tak zawzięcie, że kiedy co jakiś czas niespodziewanie milkły, zaczynałem się obawiać o stan swoich zmysłów. Siedzieliśmy z Lillian w małej altance przed Sunset Mausoleum. Było czterdzieści stopni w cieniu i czterdzieści pięć we wnętrzu mojego czarnego garnituru. Tym razem przyszła moja kolej, aby powiedzieć: – Dziękuję, że tu ze mną przyszłaś. Lillian siedziała z rękami na kolanach i wyciągniętymi, skrzyżowanymi w kostkach nogami. Sprawiała wrażenie zamyślonej, jakby próbowała odczytać napis na jakimś odległym nagrobku. – Mówię szczerze. Gdybyś nie przyszła, zabrakłoby kworum. Carl nie mógłby zostać zgodnie z prawem pogrzebany. Lillian spojrzała na mnie, nadal pogrążona w swoich myślach. – Ciekawe, czy to prawda. Że na starość wszyscy zamieniamy się w swoich rodziców. – Dzięki – powiedziałem. – Od razu poczułem się lepiej. – Mówię serio, Tres. Niepokoi mnie to. To jeden z powodów, dla których nie potrafiłam cię jak dotąd przeprosić. – Nie rozumiem. Przesunęła kciukiem po otworze na ramię w swojej sukience etui. Mimo niewielkiej opalenizny jej ramiona wyglądały na poczerwieniałe od długiego przebywania na słońcu.

– Chodzi o to, jaki przerażający wydaje mi się mój ojciec… o to, do jak brutalnych czynów był gotów się posunąć. Ale tak naprawdę czasami przeraża mnie to, że dostrzegam te same cechy u siebie. – Przecież nikogo byś nie zabiła, Lillian. – Nie to miałam na myśli. Wypuściła powietrze z płuc, zadrżała. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bliska była płaczu. Zdołała go opanować, ale z największym trudem. – Muszę ci coś powiedzieć – oświadczyła jakby z wysiłkiem. – Muszę ci powiedzieć, że odczuwałam pewną satysfakcję z twojego cierpienia. Odszedłeś ode mnie, zanim zdałam sobie sprawę, kogo kazał zabić mój ojciec, i w jakiś sposób wiązało się to z morderstwem twojego ojca. W pewnym sensie było mi łatwiej ze świadomością, że krzywdzę cię, nie mówiąc ci prawdy. Wiem, że to straszne. Przeraża mnie, że potrafiłam tak myśleć. To był moment, kiedy powinienem zapewnić Lillian, że nic się nie stało. Zamiast tego jak idiota gapiłem się na jej nogi, przesuwając wzrokiem po czarnych skórzanych paskach balerinek, które wżynały się leciutko w jej łydki. Lillian ponownie westchnęła, tym razem z nieco mniejszym drżeniem. – Nie zapraszałam cię tu wyłącznie po to, żeby cię wykorzystać, Tres. Choć pewnie trudno ci w to uwierzyć, naprawdę cię kocham. Tyle że istnieje ta druga strona mojej osoby, strona, która budzi mój lęk, a która upodabnia mnie do mojego ojca. Nieustannie zadaję sobie pytanie, czy nie wciągnęłam cię w to celowo, aby cię jeszcze bardziej skrzywdzić. Moje serce próbowało ścisnąć się w obiekt o wielkości czereśni. Do moich palców przestała napływać krew. Siedzieliśmy na czterdziestostopniowym upale, a mnie marzły palce. – Mówię ci o tym, ponieważ próbuję się z tym uporać – ciągnęła Lillian. – Nadal cię kocham. Próbuję odsuwać od siebie inne sprawy i skoncentrować się na tym, ale chciałabym się dowiedzieć od ciebie, że jest sens, abym próbowała. W zestawieniu z czarną sukienką jej zielone oczy z wielobarwnymi plamkami wyglądały wyjątkowo pięknie. Leciutko zaszły łzami, ale tliła się w nich przepełniona desperacją zaciętość. Zrozumiałem, co powinna usłyszeć. – Maia Lee miała rację. A ja nie słuchałem. Wyraz twarzy Lillian zmienił się, kiedy wypowiedziałem imię Mai – pojawił się na niej emocjonalny odpowiednik strategicznego wycofania

wojsk. – W jakiej sprawie miała rację? – W sprawie ciebie i tego, dlaczego chciałaś, żebym wrócił. Lillian była jeszcze bardziej zdezorientowana. – Czyli oznacza to, że… Pokręciłem głową. – Nie. Nie wracam do niej. San Antonio jest moim domem. – To o co chodzi? Potarłem ręce, próbując tchnąć w nie trochę życia. – Myślę, że obawiasz się jeszcze czegoś innego. Czegoś groźniejszego niż to, że zamienisz się w swojego ojca. Lillian zaczęła się zamykać w sobie, przygotowując się na cios. – Co takiego miałoby to być? – To, że zamienisz się w matkę: starą kobietę z pudełkiem po butach wypełnionym fotografiami ukochanego z przeszłości, o którym nie potrafisz zapomnieć. Moim zdaniem przeraża cię myśl, że staniesz się taką kobietą. Lillian wstała i objęła się rękami. Nie patrzyła na mnie. – Idź do diabła. Wypowiedziała te słowa tak chłodno, jak tylko potrafiła, ale jej spojrzenie wyrażało to samo, co wcześniej w szpitalu, kiedy Dan Sheff ją okłamał – nieskrywaną ulgę. – Nie potrafiłaś o mnie zapomnieć z powodu tajemnicy, którą skrywałaś – powiedziałem. – Teraz po raz pierwszy owa tajemnica zniknęła, a tobie pozostaje albo odbudować naszą relację, abyś nie musiała się zmagać z duchami przeszłości, albo ostatecznie ją zakończyć, aby rozpocząć zupełnie nowy rozdział. Tak czy inaczej, jesteś przerażona, że ci się to nie uda, że nadal będę zatruwał twoje życie. – Dwa tygodnie temu byłeś pewien, że wciąż możemy stworzyć idealną parę – powiedziała z zaskakującą łagodnością. – Choć minęło tyle lat, byłeś gotów wrócić i spróbować. – Tak. – A teraz chcesz mi powiedzieć, że wykluczasz taką możliwość? Że jesteś pewien, że nie mogłoby nam się udać? – Tak – skłamałem. – Jestem tego pewien. Wpatrywała się we mnie, szukając jakiejś wyrwy w murze, który wzniosłem wokół siebie. Nie pozwoliłem, aby cokolwiek znalazła. Napięcie powoli ustąpiło z jej ramion. – Po tym wszystkim chcesz mnie ponownie zostawić? – zapytała

cicho. Czekała na odpowiedź. Było to trudne, niesamowicie trudne, ale pozwoliłem, aby ostatnie słowo należało do niej. Odwróciła się, wyszła z altany i ruszyła w stronę pustego czarnego cadillaca swojej matki. Przeszło mi przez myśl, że ten samochód jest dla niej za duży i za elegancki, ale kiedy odjeżdżała, odniosłem wrażenie, jakby zaczynała się powoli czuć za kierownicą jak u siebie w domu. Zdjąłem marynarkę, po czym poszedłem na róg autostrady Austin i Eisenhower. Kiedy czekałem na autobus, słońce zamieniło mnie w chodzącą fontannę. Na rogu stał uliczny sprzedawca, który handlował wszystkim, od świeżych owoców do czarnych obrazów azteckich wojowników i krwawiących Jezusów. Musiałem wyglądać na człowieka w potrzebie, ponieważ na mój widok uśmiechnął się krzywo i dał mi plaster arbuza. Podziękowałem mu za to, że nie podarował mi jednego ze swoich obrazów. – Hej, vato – powiedział ktoś za moimi plecami. Odwróciłem się i zobaczyłem Ralpha opartego o drzwi rdzawoczerwonego lincolna. Na jego ustach błąkał się szatański uśmieszek. – Straciłeś swoje cztery kółka? Wzruszyłem ramionami. – Jeżeli już, to straciłem cztery kółka Jessa. Odmawiają mi prawa do widzenia z moim volkswagenem. Ralph roześmiał się i pokazał mi butelkę herradury anejo i sześciopak big redów. – Nadal potrzebujesz takich przyjaciół? – zapytał. – Bardziej niż kiedykolwiek – odparłem i wsiadłem do samochodu.

Spis treści Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Podziękowania Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31

Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66