Rick Riordan Magnus Chase i bogowie Asgardu 03 Statek umarlych

Przełożyły Agnieszka Fulińska i Marta Duda-Gryc Wydawnictwo Galeria Książki Kraków 2017

Tytuł oryginału The Ship of the Dead. Book Three of Magnus Chase and the Gods of Asgard Copyright © 2017 by Rick Riordan. All rights reserved. Jacket design by SJI Associates, Inc. Jacket illustration © 2017 by John Rocco Permission for this edition was arranged through the Nancy Gallt Literary Agency. Copyright © for the Polish translation by Agnieszka Fulińska and Marta Duda-Gryc, 2017 Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2017 Opracowanie redakcyjne i DTP Pracownia Edytorska Od A do Z (oda-doz.pl) Redakcja Katarzyna Kolowca-Chmura Korekta Katarzyna Kierejsza Opracowanie okładki i DTP Stefan Łaskawiec Opracowanie wersji elektronicznej:

Wydanie I, Kraków 2017 ISBN 978-83-65534-67-5 Wydawnictwo Galeria Książki www.galeriaksiazki.pl [email protected]

Philipowi José Farmerowi, którego książki z cyklu „Świat Rzeki” wzbudziły we mnie miłość do historii

1 Percy Jackson staje na głowie, by mnie zabić Spróbuj jeszcze raz – powiedział do mnie Percy. – Tym razem może stonuj trochę umieranie. Stojąc na noku rei USS Constitution i patrząc na Zatokę Bostońską z wysokości sześćdziesięciu metrów, bardzo żałowałem, że nie mam naturalnych zdolności obronnych sępnika. Wtedy mógłbym zwymiotować na Percy’ego Jacksona i przegnać go daleko stąd. Kiedy poprzednio kazał mi spróbować takiego skoku – godzinę wcześniej – połamałem sobie wszystkie kości. Mój przyjaciel Alex Fierro zabrał mnie wtedy do hotelu Walhalla, bym zdążył umrzeć we własnym łóżku. Niestety byłem einherim, nieśmiertelnym wojownikiem Odyna. Nie mogłem umrzeć na stałe, pod warunkiem że dokonałem żywota w Walhalli. Pół godziny później obudziłem się więc cały i zdrowy. A teraz byłem znowu tutaj, gotów na jeszcze więcej bólu i cierpienia. Hurra! – Czy to naprawdę konieczne? – spytałem. Percy oparł się o olinowanie; wiatr lekko burzył jego ciemne włosy. Wyglądał jak normalny chłopak – pomarańczowa koszulka, dżinsy, podniszczone białe adidasy. Widząc go na ulicy, nikt by nie pomyślał: „Hej, patrzcie, to syn Posejdona, heros! Chwała bogom Olimpu!”. Nie miał skrzeli ani błon między palcami, choć jego oczy były niebieskozielone jak ocean – zapewne takiego samego koloru była właśnie wtedy moja twarz. Jedyną dziwną rzeczą u Jacksona był tatuaż na wewnętrznej stronie przedramienia – trójząb, czarny jak znaki wypalone w drewnie, z kreską pod spodem i literami SPQR.

Powiedział mi, że litery to akronim Sono Pazzi Quelli Romani – „Ale głupi ci Rzymianie”. Nie wiedziałem jednak, czy przypadkiem nie żartuje. – Słuchaj, Magnus – powiedział. – Będziesz płynął przez wrogie terytorium. Będą próbować cię zabić całe tłumy potworów, bóstw morskich i kto wie, co tam jeszcze, co nie? – No, pewnie tak. Przez co chciałem powiedzieć: „Proszę, nie przypominaj mi o tym. Proszę, zostaw mnie w spokoju”. – Na pewno przyjdzie taki moment – ciągnął Percy – że zostaniesz strącony ze statku, może nawet z takiej wysokości jak tutaj. Musisz wiedzieć, jak przeżyć zderzenie z wodą, nie utonąć i wypłynąć na powierzchnię, by znów stanąć do walki. A nie będzie to łatwe, zwłaszcza w zimnej wodzie. Wiedziałem, że ma rację. Z tego co mówiła moja kuzynka Annabeth, Percy przeżył jeszcze niebezpieczniejsze przygody niż ja. (A ja przecież żyłem w Walhalli i umierałem co najmniej raz dziennie). Byłem mu wdzięczny, że przybył aż z Nowego Jorku, by mi zapodać parę godnych herosa wskazówek o przeżyciu w wodzie, jednak niepowodzenia w treningu zaczynały mnie męczyć. Wczoraj pogryzł mnie rekin ludojad, udusiła kałamarnica olbrzymia, a potem zostałem poparzony przez tysiąc rozwścieczonych meduz. Połknąłem kilkanaście litrów wody, próbując wstrzymywać oddech, i dowiedziałem się, że dziesięć metrów pod wodą nie jestem lepszy w walce wręcz niż na lądzie. Tego ranka Percy oprowadził mnie po okręcie Old Ironsides, jak pieszczotliwie nazwano USS Constitution, próbując nauczyć mnie podstaw żeglarstwa i nawigacji, ale nadal nie byłem w stanie odróżnić bezanmasztu od rufówki. A teraz zajmowałem się właśnie nieumiejętnym spadaniem z drąga. Popatrzyłem w dół: Annabeth i Alex Fierro obserwowali nas z pokładu. – Poradzisz sobie, Magnus! – dopingowała mnie Annabeth. Alex Fierro wystawił dwa kciuki do góry. A przynajmniej tak mi się zdawało. Trudno było mieć pewność z takiej wysokości.

Percy wziął głęboki oddech. Do tej pory okazywał mi wiele cierpliwości, ale widziałem, że i na nim zaczyna się odbijać ten stresujący weekend. Ilekroć na mnie patrzył, drgała mu lewa powieka. – Będzie dobrze, chłopie – obiecał. – Pokażę ci jeszcze raz, okej? Zacznij w pozycji spadochroniarza, jak orzeł, z szeroko rozłożonymi rękami i nogami, żeby spowolnić spadanie. A potem, tuż przed uderzeniem w wodę, wyprostuj się i leć jak strzała. Głowa do góry, nogi w dół, wyprostowane plecy, zaciśnięte pośladki. Ważne jest zwłaszcza to ostatnie. – Spadochroniarz – powtórzyłem. – Orzeł. Strzała. Pośladki. – Właśnie. Patrz, jak ja to robię. Zeskoczył z noku i poleciał w dół z idealnie rozpostartymi kończynami. Pod sam koniec wyprostował się, ustawił stopami do dołu i przeciął taflę wody – zniknął pod nią, niemal jej nie poruszając. Chwilę później wypłynął na powierzchnię i podniósł dłonie, jakby chciał powiedzieć: „Widzisz? To nic trudnego!”. Annabeth i Alex zaklaskali. – No dobrze, Magnus! – krzyknął do mnie Alex. – Twoja kolej! Bądź mężczyzną! Zapewne miało to być zabawne. Przez większość czasu Alex uważała się za dziewczynę, ale dziś ewidentnie występował jako facet. Czasem mi się myliło i używałem złego zaimka, mówiąc o nim/niej, Alex lubił więc – czy też lubiła – odpłacać mi pięknym za nadobne, bezlitośnie mnie podpuszczając. Bo na tym polega przyjaźń. – Spoko, poradzisz sobie, kuzynie! – wrzasnęła Annabeth. Pode mną ciemne lustro wody zalśniło jak świeżo wyczyszczona gofrownica, która zaraz mnie zmiażdży na placek. – Tia – mruknąłem do siebie. I skoczyłem. Przez pół sekundy czułem się całkiem w porządku. Wiatr świstał wokół mnie. Rozłożyłem ramiona i nie wydałem z siebie ani jednego wrzasku. Okej, pomyślałem. Dam radę. I właśnie wtedy mój miecz Jack uznał za stosowne podlecieć do mnie – nie wiadomo skąd – i rozpocząć rozmowę.

– Ej, señor!– Runy zalśniły na jego dwusiecznej klindze. – Co tam porabiasz? Zamachałem rękami w powietrzu, usiłując ustawić się pionowo, zanim zderzę się z wodą. – Jack, nie teraz! – Och, jasne! Spadasz! Wiesz, pewnego razu, kiedy tak spadałem z Frejrem… Zanim zdążyłem usłyszeć coś więcej z tej fascynującej opowieści, wpadłem do wody. Jak ostrzegał Percy, zimna woda oszołomiła mnie. Opadałem przez chwilę sparaliżowany, bez powietrza w płucach. Nogi bolały mnie w kostkach tak, jakbym odbił się od trampoliny z cegieł. Ale trzeba przyznać, że istotnie nie byłem martwy. Sprawdziłem, czy nie odniosłem żadnych obrażeń. Kiedy się zostaje einherim, człowiek robi się całkiem dobry w nasłuchiwaniu, co go boli. Można chwiejnie iść po polu bitwy w Walhalli ze śmiertelnymi ranami, łapiąc po raz ostatni powietrze w płuca, i myśleć spokojnie: „Aha, to tak się człowiek czuje, kiedy ma zmiażdżone żebra. Ciekawe!”. Tym razem na pewno miałem złamaną w kostce lewą nogę. Prawa była tylko zwichnięta. Łatwo to naprawić. Przywołałem moc Frejra. Ciepło – jak letnie słońce – rozlało się z mojej piersi na ręce i nogi. Ból ustąpił. Leczenie samego siebie nie szło mi tak dobrze jak uzdrawianie innych, ale czułem, że zaczynają mi zdrowieć kostki – jakby rój przyjaźnie nastawionych os łaził mi pod skórą, zalepiając pęknięcia, zszywając ścięgna. Ach, już mi lepiej, pomyślałem, unosząc się w zimnej ciemności. A poza tym jest jeszcze coś innego, co powinienem robić. A, no tak. Oddychać. Rękojeść Jacka trąciła moją dłoń jak pies próbujący zwrócić na siebie uwagę. Zacisnąłem palce na skórzanym uchwycie i Jack pociągnął mnie do góry – wystrzeliłem z wód zatoki jak Pani Jeziora z napędem rakietowym. Wylądowałem cały drżący, łapiąc z trudem oddech, na pokładzie USS Constitution, obok przyjaciół. – Ooo. – Percy aż się cofnął. – To co innego. Wszystko w porządku, Magnus?

– Spoko – wykaszlałem. Brzmiałem jak kaczka z bronchitem. Percy spojrzał z ukosa na runy lśniące na mieczu. – Skąd wziął się ten miecz? – zdziwił się. – Cześć! Jestem Jack – przedstawił się Jack. Annabeth z trudem powstrzymała okrzyk zdumienia. – To mówi?! – To? – oburzył się Jack. – Ej, proszę pani, odrobinę szacunku! Jestem Sumarbrander! Miecz Lata! Oręż Frejra! Istnieję od tysięcy lat! A poza tym jestem facetem! Annabeth zmarszczyła brwi. – Magnus, kiedy mówiłeś mi o swoim magicznym mieczu, czy przypadkiem nie zapomniałeś wspomnieć, że to… że on mówi? – Może… – Szczerze mówiąc, w ogóle tego nie pamiętałem. Przez ostatnich kilka tygodni Jack włóczył się gdzieś sam, robiąc to, co żywe magiczne miecze robią w wolnym czasie. Ja i Percy używaliśmy do walki zwykłych mieczy treningowych rozdawanych przez hotel Walhalla. Nawet mi do głowy nie przyszło, że Jack nagle przyleci, żeby się przedstawić. Skądinąd to, że Jack mówi, jest jego najmniej dziwną cechą. W osłupienie wprawiać może raczej fakt, że jest w stanie zaśpiewać z pamięci wszystkie utwory z musicalu Jersey Boys. Alex z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Miał na sobie różowo-zielone ciuchy, jak zwykle zresztą, choć akurat tego zestawu jeszcze nigdy nie widziałem: sznurowane skórzane buty z wysoką cholewką, różowe dżinsowe rurki, limonkowa koszula wypuszczona na spodnie i wąski krawat w kratkę, wiszący luźno jak naszyjnik. W czarnych, designerskich okularach przeciwsłonecznych o grubych oprawkach i z nierówno ściętymi zielonymi włosami wyglądał, jakby zszedł właśnie z okładki płyty jakiegoś zespołu nowofalowego z około 1979 roku. – Pamiętaj o dobrym wychowaniu, Magnus – powiedział. – Przedstaw znajomych swojemu mieczowi. – E, no tak – wydukałem. – Jack, to Percy i Annabeth. Są półbogami, tyle że greckimi. – Hmm. – Raczej nie zrobiło to wielkiego wrażenia na Jacku. – Raz spotkałem Herkulesa. – A kto go nie spotkał? – mruknęła Annabeth.

– Słuszna uwaga – przytaknął Jack. – Ale skoro jesteście przyjaciółmi Magnusa… – Nagle zamarł, a runy na ostrzu przybladły. Wyrwał mi się z ręki i poleciał ku Annabeth z klingą drżącą w taki sposób, jakby wywąchiwał coś w powietrzu. – Gdzie ona jest? Gdzie chowacie tę ślicznotkę? Annabeth cofnęła się pod reling. – Chwila, chwila, mieczu. Jest coś takiego jak przestrzeń osobista! – Jack, zachowuj się – powiedział Alex. – Co ty wyprawiasz? – Ona gdzieś tu jest – upierał się Jack. Podleciał do Percy’ego. – Aha! A co tam masz w kieszeni, morski chłopcze? – Przepraszam…? – Percy wyglądał na dość zdenerwowanego. Nic dziwnego, w końcu na poziomie jego pasa zawisł właśnie magiczny miecz. Alex zdjął okulary. – No dobrze, teraz i ja jestem ciekaw. Co masz w kieszeni, Percy? Pragną się tego dowiedzieć dociekliwe miecze. – O to ci chodzi? – Percy wyjął z kieszeni dżinsów zwyczajny długopis. – TADAM! – wykrzyknął Jack. – Kim jest to zachwycające stworzenie? – Jack, to długopis – powiedziałem. – Nie, wcale nie! Pokaż mi! Pokaż mi! – Uch… No dobrze. – Percy zdjął zatyczkę z długopisu. I długopis natychmiast przemienił się w metrowy miecz z rozszerzającą się klingą z lśniącego brązu. W porównaniu z Jackiem miecz wyglądał delikatnie, niemal filigranowo, ale sądząc po tym, jak trzymał go Percy, nie miałem wątpliwości, że spokojnie dawałby sobie radę na polach bitewnych Walhalli. Jack wycelował we mnie klingę, błyskając ciemnoczerwonymi runami. – Widzisz, Magnus? Mówiłem ci, że noszenie miecza przebranego za długopis to nie jest głupi pomysł! – Jack, ale ja nigdy tak nie twierdziłem! – zaprotestowałem. – To ty tak mówiłeś. Percy uniósł brwi. – O czym wy w ogóle gadacie? – O niczym – odparłem pospiesznie. – Więc to jest pewnie ten

słynny Orkan? Annabeth mówiła mi o nim. – O niej – sprostował Jack. – Miecz Percy’ego jest dziewczyną? – Annabeth zmarszczyła czoło. – No ba! – roześmiał się Jack. Percy przyjrzał się Orkanowi, choć w zasadzie mogłem mu powiedzieć – wiedziałem z doświadczenia – że niemal niemożliwe jest określenie płci miecza po wyglądzie. – Nie wiem… Jesteś pewny…? – Szanuj płeć, Percy – wtrącił Alex. – No dobra, w porządku – ustąpił Jackson. – Tyle że trochę to dziwne, że do tej pory nie wiedziałem. – Z drugiej strony – zauważyła Annabeth – do ubiegłego roku nie wiedziałeś też, że ten długopis może pisać. – Cios poniżej pasa, mądralo. – W każdym razie – przerwał im Jack – ważne, że Orkan tu jest, że jest piękna i że spotkała mnie! Może moglibyśmy prosić o trochę… no wiecie… prywatności, żeby pogadać o, yyy, sprawach mieczy? – To świetny pomysł. – Alex uśmiechnął się pod nosem. – Dajmy mieczom trochę czasu, żeby się zapoznały, a my chodźmy na obiad. Magnus, myślisz, że będziesz w stanie zjeść falafel, nie krztusząc się?

2 Dwa falafele z dodatkiem Ragnaröku Jedliśmy na spardeku. (Patrzcie, jaki jestem oblatany w terminach żeglarskich!) Po ciężkim poranku złożonym z porażek czułem się, jakbym naprawdę zasłużył na moje kotleciki z ciecierzycy smażone w głębokim tłuszczu, na pitę, jogurt i chłodne plasterki ogórka i na moje dodatkowe zamówienie: superostry kebab z jagnięciny. To Annabeth zorganizowała nasz obiadowy piknik. Och, dobrze mnie zna. W słońcu moje ubranie szybko wyschło. Ciepły podmuch bryzy owiewał mi przyjemnie twarz. Żaglówki sunęły po zatoce, samoloty przecinały błękitne niebo, lecąc z lotniska Logan do Nowego Jorku, Kalifornii lub Europy. Cały Boston jakby tętnił niecierpliwą energią, jak klasa minutę przed końcem lekcji, w oczekiwaniu na ostatni dzwonek, gdy wszyscy już prawie przebierają nogami, nie mogąc się doczekać wyjazdu na wakacje i rozkoszowania się ładną pogodą. Ja zaś chciałem tylko mieć święty spokój. Orkan i Jack usadowili się niedaleko na zwoju liny, oparłszy rękojeści o reling przy dziale. Zachowanie Orkan było typowe dla każdego nieożywionego przedmiotu, Jack jednak przysuwał się coraz bliżej, zagadując, z klingą pobłyskującą tym samym odcieniem ciemnego brązu. Na szczęście Jack był przyzwyczajony do prowadzenia jednostronnych rozmów. Żartował. Komplementował. Rzucał nazwiskami jak szalony. „Wiesz, byłem raz z Thorem i Odynem w takiej karczmie…” Jeśli na Orkan zrobiło to jakieś wrażenie, nie dała tego po sobie poznać. Percy zmiął papier po falafelu. Poza tym że potrafił oddychać

w wodzie, miał także zdolność niemal niezauważalnego wchłaniania jedzenia. – No to – zagadnął – kiedy wypływacie? Alex popatrzył na mnie i uniósł brwi, jakby chciał powiedzieć: „Właśnie, Magnus. Kiedy wypływamy?”. Próbowałem nie rozmawiać na ten temat z Fierro przez ostatnie dwa tygodnie – bez większego powodzenia. – Wkrótce – odparłem. – Nie wiemy dokładnie, dokąd mamy się udać ani ile nam to zajmie… – Historia mojego życia… – westchnął Percy. – Ale musimy znaleźć Statek Umarłych Lokiego, zanim podniesie żagle w dniu letniego przesilenia. Jest zacumowany gdzieś na granicy między Niflheimem a Jötunheimem. Uważamy, że dotarcie tam zajmie kilka tygodni. – Co oznacza – wtrącił Alex – że naprawdę powinniśmy już byli wyruszyć w drogę. A na pewno musimy wypłynąć do końca tygodnia, czy będziemy gotowi, czy nie. W ciemnych szkłach jego okularów odbijała się moja pełna niepokoju twarz. Wiedzieliśmy obaj, że jesteśmy tak dalecy od bycia gotowymi do tej podróży, jak daleko mieliśmy do Niflheimu. Annabeth usiadła na podwiniętych nogach. Długie jasne włosy miała związane w koński ogon. Na jej granatowej koszulce widniał żółty napis: „COLLEGE PROJEKTOWANIA ŚRODOWISKOWEGO – UNIWERSYTET KALIFORNIJSKI W BERKELEY”. – Bohaterowie nigdy nie mają czasu, żeby się przygotować, prawda? – westchnęła. – Po prostu robimy, co możemy. – Ano – przytaknął Percy. – I zwykle jakoś to działa. Jeszcze nie zginęliśmy. – Chociaż ty bardzo się starasz. – Annabeth szturchnęła go łokciem. Percy objął ją ramieniem, a ona przytuliła się do niego. Pocałował ją we włosy. Widząc, jak okazywali sobie uczucie, poczułem ukłucie w sercu. Cieszyłem się, że moja kuzynka jest szczęśliwa, ale przypomniało mi to też, co się stanie, jeśli nie uda mi się powstrzymać Lokiego. Alex i ja już umarliśmy. Nigdy się nie zestarzejemy. Będziemy mieszkali w Walhalli, póki nie nadejdzie Sądny Dzień (chyba że zostaniemy wcześniej zabici poza hotelem). Najlepszym życiem,

na jakie mogliśmy teraz liczyć, było trenowanie przed Ragnarökiem i odsuwanie tej nieuniknionej bitwy, ile tylko wieków się da, a potem wymarsz z Walhalli wraz z armią Odyna i chwalebna śmierć, podczas gdy wokół płonąć będzie dziewięć światów. Niezły ubaw. Ale Annabeth i Percy mieli szansę na normalne życie. Udało im się już przetrwać szkołę średnią, która – jak mi opowiadała Annabeth – była najniebezpieczniejszym okresem dla greckich półbogów. Jesienią pójdą na studia na Zachodnim Wybrzeżu. Jeśli uda im się przeżyć i ten czas, będą mieli sporą szansę na przetrwanie również wieku dorosłego. Będą mogli żyć w świecie śmiertelników bez atakujących ich co pięć minut potworów. Chyba że ja i moi przyjaciele nie zdołamy powstrzymać Lokiego, a wówczas świat, wszystkie światy przestaną istnieć za kilka tygodni. Ale, no wiecie… zero presji. Odłożyłem kanapkę z pity. Nawet falafel nie był w stanie polepszyć mi nastroju. – A wy? – spytałem. – Wracacie dziś od razu do Nowego Jorku? – Tak – odparł Percy. – Dziś muszę zająć się dzieckiem. Ale jestem podjarany! – A, prawda – przypomniałem sobie. – Twoja siostrzyczka. Kolejne ważne życie wiszące na włosku, pomyślałem. Ale udało mi się uśmiechnąć. – Gratulacje, chłopie. Jak ma na imię? – Estelle. Tak się nazywała moja babcia. Eee, oczywiście po stronie mamy. Nie Posejdona. – Podoba mi się – powiedział Alex. – Staroświeckie i eleganckie. Estelle Jackson. – No, właściwie to Estelle Blofis – sprostował Percy. – Mój ojczym nazywa się Paul Blofis. Niewiele mogę zrobić w sprawie tego nazwiska, ale moja siostra jest niesamowita. Po pięć palców u rąk. Po pięć palców u nóg. Dwoje oczu. Bardzo się ślini. – Zupełnie jak jej brat – wtrąciła Annabeth. Alex roześmiał się. Łatwo mi było sobie wyobrazić, jak Percy kołysze małą w ramionach, śpiewając Na morza dnie z Małej Syrenki. Poczułem się przez to jeszcze gorzej.

Musiałem jakoś dać Estelle tyle czasu, by mogła przeżyć prawdziwe życie. Musiałem znaleźć widmowy statek Lokiego, pełen nieumarłych wojowników, powstrzymać go przed pożeglowaniem do bitwy i rozpoczęciem Ragnaröku, a potem schwytać Lokiego i znów go uwięzić, by nie mógł już więcej knuć intryg, od których może spłonąć świat. (A przynajmniej by nie mógł ich knuć tak wiele). – Hej. – Alex rzucił we mnie kawałkiem pity. – Co to za ponura mina?! – Przepraszam. – Spróbowałem przybrać weselszy wyraz twarzy. Nie przyszło mi to tak łatwo jak uleczenie własnej kostki samą siłą woli. – Chciałbym poznać Estelle, kiedy wrócimy z naszej wyprawy. I naprawdę jestem wdzięczny, że przyjechaliście do Bostonu. Naprawdę. Percy zerknął na Jacka, który wciąż rozmawiał z Orkan. – Przykro mi, że nie mogłem ci więcej pomóc. Morze jest – wzruszył ramionami – trochę nieprzewidywalne. Alex wyciągnął przed siebie nogi. – Ale przynajmniej za drugim razem Magnus spadał o wiele lepiej. Jeśli dojdzie do najgorszego, zawsze mogę zamienić się w delfina i ocalić jego tyłek. Kąciki ust Percy’ego drgnęły w uśmiechu. – Potrafisz zamienić się w delfina? – Jestem dzieckiem Lokiego. Chcesz zobaczyć? – Nie, wierzę ci. – Percy zapatrzył się w dal. – Mam przyjaciela Franka, który jest zmiennokształtnym. Zamienia się w delfina. I w gigantyczną złotą rybkę. Wzdrygnąłem się, wyobrażając sobie, jak Alex Fierro wyglądałby jako ogromny różowo-zielony karp koi. – Poradzimy sobie. Mamy dobrą ekipę. – A to ważne – przytaknął Percy. – Prawdopodobnie ważniejsze niż posiadanie morskich umiejętności. – Wyprostował się i zmarszczył brwi. Annabeth odsunęła się o krok. – O-o. Znam to spojrzenie. Wpadłeś na jakiś pomysł. – Jest coś, o czym mówił mi tata… – Percy wstał. Podszedł do miecza, przerywając Jackowi w samym środku fascynującej

opowieści o tym, jak wyhaftował torbę do kręgli olbrzyma. Percy podniósł Orkan i przyjrzał się klindze. – Hej, człowieku – poskarżył się Jack. – Właśnie zaczynaliśmy naprawdę świetnie się rozumieć. – Przepraszam, Jack. – Percy wyciągnął z kieszeni zatyczkę długopisu i dotknął nią końca klingi. Z cichym szczękiem Orkan skurczyła się z powrotem do postaci długopisu. – Rozmawiałem kiedyś z Posejdonem o broni. Mówił, że wszyscy bogowie morza mają jedną wspólną cechę: są naprawdę próżni i zaborczy na punkcie swoich magicznych przedmiotów. – Można to powiedzieć o każdym bogu, z którym mieliśmy do czynienia. – Annabeth przewróciła oczami. – To prawda – przyznał Percy. – Ale bogów morza dotyczy to w szczególny sposób. Tryton wręcz śpi ze swoją konchą. Galatea spędza większość czasu na polerowaniu magicznego siodła swojego morskiego wierzchowca. A mój tata paranoicznie boi się utraty trójzębu. Pomyślałem o moim jedynym spotkaniu z nordycką boginią morza. Nie poszło najlepiej. Ran obiecała, że mnie zniszczy, jeśli kiedykolwiek pojawię się znów na jej wodach. Ale i ona miała obsesję na punkcie swoich magicznych sieci i kolekcji śmieci, które w nich wirowały. I właśnie dlatego udało mi się ją sprytnie przekonać, by dała mi miecz. – Mówisz, że będę musiał używać ich własnych przedmiotów przeciwko nim – zaryzykowałem przypuszczenie. – Właśnie – powiedział Percy. – A wracając do tego, co powiedziałeś o dobrej ekipie: czasami to, że jestem synem boga morza, nie wystarcza, bym się uratował, nawet pod wodą. Kiedyś ja i mój przyjaciel Jason zostaliśmy porwani na samo dno Morza Śródziemnego przez boginię burzy Kymopoleję. Nie mogłem nic zrobić. Jason ocalił mnie, proponując, że zrobi przedstawiające ją karty i figurki. – Co? – Alex niemal zakrztusił się falafelem. – Chodzi mi o to – ciągnął Percy – że Jason nic nie wiedział o oceanie. A i tak mnie uratował. Trochę mi było przez to głupio. – Nie wątpię. – Annabeth uśmiechnęła się pod nosem. – Nigdy wcześniej nie słyszałam szczegółów tej historii.

Uszy Percy’ego zrobiły się tak różowe jak dżinsy Alexa. – W każdym razie może patrzyliśmy na to wszystko z niewłaściwej strony. Próbowałem nauczyć cię rzeczy potrzebnych na morzu. Ale najważniejsze jest wykorzystanie tego, co masz pod ręką: twojego zespołu, inteligencji, magicznych przedmiotów wroga. – A tego nie da się zaplanować z góry – powiedziałem. – Właśnie! – przytaknął Percy. – Niczego więcej cię nie nauczę! – Percy. – Annabeth zmarszczyła brwi. – Mówisz, że najlepszy plan to brak planu. Jako córka Ateny nie mogę się z tym zgodzić. – No tak – wtrącił Alex. – A ja nadal lubię mój plan przemienienia się w ssaka morskiego. Percy podniósł ręce. – Ja mówię tylko, że najpotężniejszy półbóg naszego pokolenia siedzi właśnie tutaj i to nie jestem ja. – Kiwnął głową w stronę Annabeth. – Mądrala nie umie zmieniać kształtu, oddychać pod wodą ani rozmawiać z pegazami. Nie potrafi latać i nie jest supersilna. Ale jest niesamowicie mądra i świetna w improwizacji. I dlatego właśnie jest śmiertelnie niebezpieczna. Nieważne, czy jest na lądzie, w wodzie, powietrzu czy w Tartarze. Magnus, trenowałeś ze mną przez cały weekend. Myślę, że zamiast tego powinieneś był trenować z Annabeth. Trudno było odczytać, co malowało się w szarych jak burzowe chmury oczach Annabeth. W końcu powiedziała: – Dobrze, to było bardzo miłe. – I pocałowała Percy’ego w policzek. Alex skinął głową. – Nieźle, Glonomóżdżku. – Ale ty naprawdę nie musisz mnie tak nazywać – mruknął Percy. Od nabrzeża dobiegł nas głęboki, dudniący dźwięk, jakby podnosiły się wielkie drzwi magazynu. Hałas odbijał się echem od ścian budynków. – To sygnał dla nas. Musimy się zbierać – stwierdziłem. – Ten statek właśnie wrócił z suchego doku. Dziś odbędzie się jego uroczyste otwarcie dla zwiedzających. – Właśnie – przytaknął Alex. – Glamour nie ukryje naszej obecności, gdy cała załoga znajdzie się na pokładzie. – Glamour? – Percy uniósł brwi. – W sensie mody?

Alex parsknął. – Nie. Glamour, czyli magia iluzji. To moc, która kryje prawdę przed oczami zwykłych śmiertelników. – Aha. – Percy się zdziwił. – Nazywamy to Mgłą. Annabeth objęła dłońmi jego głowę. – Jakkolwiek to nazwiemy, lepiej się pospieszmy. Pomóż mi sprzątnąć. Dotarliśmy do trapu dokładnie w chwili, gdy przybyli pierwsi marynarze. Jack unosił się w powietrzu przed nami, świecąc różnymi kolorami i śpiewając okropnym falsetem Walk Like a Man. Alex zmienił się w geparda, wilka, a potem we flaminga. (Wygląda świetnie jako flaming). Marynarze popatrzyli na nas beznamiętnie i ustąpili miejsca, nikt nas jednak o nic nie zapytał. Kiedy opuściliśmy nabrzeże, Jack zmienił się w wisiorek w kształcie kamienia runicznego. Wpadł mi do ręki, a ja zawiesiłem go na łańcuszku na szyi. Takie nagłe zamilknięcie nie było w jego stylu. Uznałem, że jest poirytowany skróceniem randki z Orkan. Szliśmy Constitution Road, gdy Percy odezwał się do mnie. – O co chodziło z tym zmienianiem kształtu i śpiewającym mieczem? Chcieliście, żeby was zauważono? – Nie – odparłem. – Jeśli się afiszujesz z dziwnymi magicznymi zdolnościami, śmiertelnicy są jeszcze bardziej oszołomieni. – Miło było nauczyć czegoś również Percy’ego. – W mózgach śmiertelników robi się jakby krótkie spięcie i przez to jeszcze bardziej cię unikają. – Uhm. – Annabeth pokręciła głową. – Tyle lat tak bardzo staraliśmy się ukrywać, a mogliśmy po prostu być sobą? – Zawsze powinniście być sobą. – Alex szedł obok, znów w ludzkiej postaci, choć we włosach wciąż miał kilka piór flaminga. – I powinniście afiszować się z dziwnymi rzeczami, moi drodzy. – Kradnę ten pomysł – oświadczył Percy. – Proszę bardzo. Zatrzymaliśmy się na rogu ulicy. To tutaj, przy parkometrze, stała toyota prius Percy’ego. Uścisnąłem mu rękę. Annabeth mocno mnie przytuliła. Potem chwyciła mnie za ramiona i przyjrzała mi się uważnie pełnymi niepokoju szarymi oczami.

– Uważaj na siebie, Magnus. Masz wrócić cały i zdrowy. To rozkaz. – Tak jest, proszę pani – obiecałem. – Rodzina Chase’ów musi trzymać się razem. – A jeśli o tym mowa… – Ściszyła głos. – Byłeś tam już? Poczułem się, jakbym znów spadał bezwładnie, lecąc jak kamień ku bolesnej śmierci. – Jeszcze nie – przyznałem. – Ale dzisiaj. Obiecuję. Gdy toyota skręcała za róg w Pierwszą Aleję, Percy śpiewał razem z Led Zeppelin z radia, a Annabeth śmiała się z tego, jak fałszował – i tyle ich widziałem. Alex skrzyżował ramiona. – Gdyby ci dwoje byli choćby trochę słodsi jako para, spowodowaliby wybuch atomowy, który zniszczyłby Wschodnie Wybrzeże. – Czy w twoich ustach to komplement? – spytałem. – Czegoś bliższego komplementu ode mnie na pewno nie usłyszysz. – Popatrzył na mnie uważnie. – Obiecałeś Annabeth, że dokąd pójdziesz? W ustach czułem posmak, jakbym żuł folię. – Do domu mojego wuja. Muszę tam coś zrobić. – Ach. – Alex skinął głową. – Nienawidzę tego miejsca. Unikałem tego od tygodni. Nie chciałem tam iść sam. Nie chciałem też prosić o to moich przyjaciół: Samiry, Hearthstone’a, Blitzena czy reszty bandy z dziewiętnastego piętra hotelu Walhalla. Było to zbyt osobiste, zbyt bolesne. Ale Alex był już kiedyś w rezydencji rodziny Chase. Jego towarzystwo nie przeszkadzałoby mi. A w zasadzie, z czego zdałem sobie ze zdziwieniem sprawę, bardzo chciałem, by ze mną tam poszedł. – Eee… – Odchrząknąłem z gardła resztki falafela i wody morskiej. – Chcesz pójść ze mną do strasznego dworu i poprzeglądać rzeczy faceta, który nie żyje? Alex aż się rozpromienił. – Myślałem, że nigdy mnie o to nie zapytasz.

3 Dostaję w spadku martwego wilka i trochę bielizny A to coś nowego – powiedział Alex. Frontowe drzwi starego domu były wyważone, zamek wyrwany z futryny. W holu, na orientalnym dywanie, leżał martwy wilk. Wzdrygnąłem się. Trudno było machnąć toporem bojowym w dziewięciu światach, by nie trafić w jakiegoś wilka: Wilka Fenrira, wilki Odyna, wilki Lokiego, wilkołaka, wielkiego złego wilka czy wilka wolnego strzelca, wynajmującego się do zabicia kogoś za odpowiednią cenę. Martwy wilk w holu wujka Randolpha był bardzo podobny do bestii, które dwa lata temu zaatakowały moją mamę w tę noc, kiedy zginęła. Smużki niebieskiej poświaty wciąż emanowały z jego splątanej czarnej sierści. Jego pysk był wykrzywiony na wieki we wściekłym grymasie. Na głowie widniała wypalona w skórze wikińska runa, jednak futro wokół niej było tak mocno spalone, że nie byłem w stanie powiedzieć, który to symbol. Może mógłby go odczytać mój przyjaciel Hearthstone. Alex obszedł zwierzę wielkości kucyka. Kopnął je w żebra. Bestia usłużnie pozostała martwa. – Jeszcze nie zaczął się rozkładać – zauważył Alex. – Zwykle potwory rozpadają się wkrótce po tym, jak się je zabije. A od tego ciągle czuć smród przypalonego futra. Musiało się to stać całkiem niedawno. – Myślisz, że runa była pułapką? Alex uśmiechnął się. – Myślę, że twój wuj wiedział coś niecoś o magii. Wilk wbiegł

na dywan, uruchamiając runę, i bum! Przypomniałem sobie, jak jako bezdomny włamywałem się do domu wujka Randolpha pod jego nieobecność, żeby ukraść jedzenie, poszperać w gabinecie albo po prostu coś zbroić. Nigdy nie spotkało mnie żadne bum! Zawsze uważałem, że Randolph to totalna porażka w kwestii bezpieczeństwa w domu. Teraz jednak zrobiło mi się ciut niedobrze na myśl o tym, że mogłem paść trupem na wycieraczkę, z runą wypaloną na czole. Czy to ze względu na tę pułapkę Randolph w testamencie tak wyraźnie żądał, byśmy – ja i Annabeth – odwiedzili rezydencję, zanim ją weźmiemy w posiadanie? Czyżby wuj chciał się zemścić po śmierci? – Myślisz, że resztę domu możemy bezpiecznie zbadać? – spytałem. – Nie. No to ruszajmy – odparł wesoło Alex. Na parterze nie było innych martwych wilków. Żadne runy nie eksplodowały nam prosto w twarz. Najbardziej przerażającą rzeczą, jaką odkryliśmy, była zawartość lodówki wujka Randolpha, w której zepsuty jogurt, skwaśniałe mleko i zapleśniała marchew ewoluowały właśnie w społeczeństwo preindustrialne. Randolph nie zostawił mi nawet ani okruszka czekolady w spiżarni – ten stary łajdak! Na pierwszym piętrze nie zmieniło się nic. W gabinecie Randolpha słońce sączyło się przez witraż w oknie, rzucając czerwone i pomarańczowe odblaski na regały z książkami i witryny z wikińskimi artefaktami. W kącie pokoju stał duży kamień runiczny z wyrzeźbionym i pomalowanym na czerwono warczącym pyskiem (oczywiście wilka). Biurko Randolpha było zasłane postrzępionymi mapami i wyblakłymi żółtymi pergaminami. Przejrzałem dokumenty, szukając czegoś nowego, czegoś ważnego, ale nie widziałem tam niczego, czego by tu nie było podczas mojej ostatniej wizyty. Przypomniałem sobie, co było napisane w testamencie Randolpha, który przysłała mi Annabeth. „Jest niezmiernie ważne – napisał Randolph – by mój ukochany siostrzeniec Magnus przejrzał jak najszybciej moje doczesne dobra. Szczególną uwagę powinien zwrócić na moje dokumenty”.

Nie wiem, dlaczego wspomniał o tym w testamencie. W szufladach biurka nie znalazłem żadnego listu do mnie, żadnych serdecznych przeprosin typu: „Drogi Magnusie, przepraszam, że doprowadziłem do Twojej śmierci, a potem zdradziłem Cię, sprzymierzając się z Lokim, a potem dźgnąłem Twojego przyjaciela Blitzena, a potem o mało znowu nie spowodowałem Twojej śmierci”. Nie zostawił mi nawet hasła do wi-fi. Wyjrzałem przez okno gabinetu. Na Commonwealth Avenue Mall ludzie spacerowali z psami, grali we frisbee, korzystając z ładnej pogody. Posąg Leifa Eriksona stał na postumencie, dumnie obnosząc się ze swoim metalowym stanikiem. Pilnował porządku na Charlesgate i zastanawiał się zapewne, czemu nie jest w Skandynawii. – No więc – Alex stanął obok mnie – ty to wszystko dziedziczysz, tak? Kiedy szliśmy do rezydencji, opowiedziałem mu o najważniejszych zapisach testamentu wujka Randolpha, lecz Alex nadal patrzył na mnie z niedowierzaniem, prawie jak obrażony. – Randolph zostawił dom Annabeth i mnie – wyjaśniłem. – Ja, formalnie rzecz biorąc, jestem martwy. To znaczy, że to wszystko należy do niej. Prawnicy Randolpha skontaktowali się z tatą Annabeth, który powiedział o tym jej, a ona powiedziała mnie. Poprosiła, żebym zajrzał do domu i – wzruszyłem ramionami – zdecydował, co zrobić z tym miejscem. Z najbliższego regału Alex podniósł oprawione w ramkę zdjęcie przedstawiające wujka z żoną i córkami. Nigdy nie poznałem Caroline, Emmy ani Aubrey. Zginęły podczas sztormu na morzu wiele lat temu. Ale widziałem je w moich koszmarach sennych. Wiedziałem, że posłużyły Lokiemu do szantażu, by przekabacić wujka. Obiecał Randolphowi, że będzie mógł znów zobaczyć rodzinę, jeżeli pomoże Lokiemu w wyzwoleniu się z oków. I w pewnym sensie powiedział prawdę. Gdy ostatnim razem widziałem wuja, spadał w przepaść prosto do Helheimu, krainy tych, którzy zmarli niezaszczytną śmiercią. Alex odwrócił zdjęcie – może miał nadzieję, że z tyłu będzie widniała tajna wiadomość. Kiedy poprzednio byliśmy w tym

gabinecie, znaleźliśmy w ten sposób zaproszenie na wesele i tak zaczęła się dla nas długa seria rozmaitych kłopotów. Tym razem nie było ukrytej notatki, lecz czysty szary papier, którego widok był dla mnie o wiele mniej bolesny niż sfotografowane uśmiechnięte twarze moich zmarłych krewnych. Alex odłożył zdjęcie na półkę. – Annabeth nie obchodzi, co zrobisz z domem? – Niezbyt. Ma i tak dużo na głowie. Studia, no i wiesz, wszystkie te rzeczy związane z byciem półbogiem. Chce tylko, bym dał jej znać, jeśli znajdę coś ciekawego: albumy ze starymi zdjęciami, coś o historii rodziny, takie rzeczy. Alex zmarszczył nos. – Coś o historii rodziny… – Miał taki sam lekko zdegustowany i lekko zaciekawiony wyraz twarzy jak wtedy, kiedy kopnął martwego wilka. – A co jest na górze? – Nie jestem pewien. Gdy byłem dzieckiem, nie pozwalano nam wchodzić wyżej niż na pierwsze piętro. A kiedy ostatnio się tu parę razy włamałem… – Uniosłem ręce. – Po prostu nigdy tam nie dotarłem. Alex popatrzył na mnie znad okularów. Jego oczy – jedno ciemnobrązowe, drugie bursztynowe – wyglądały jak niedopasowane do siebie księżyce wyłaniające się zza horyzontu. – Brzmi intrygująco. Chodźmy. Na drugim piętrze znajdowały się dwie duże sypialnie. Pierwsza była nieskazitelnie czysta, zimna i bezosobowa. Dwa pojedyncze łóżka. Szafa. Puste ściany. Może pokój gościnny? Choć wątpiłem, by Randolph lubił przyjmować gości. A może był to pokój Emmy i Aubrey. Jeśli tak, Randolph usunął z niego wszystkie ślady ich osobowości, pozostawiając w samym środku domu białą pustkę. Nie zostaliśmy tam długo. Druga sypialnia była na pewno pokojem Randolpha. Unosił się w niej zapach jego staroświeckiej wody kolońskiej z goździkową nutą. Stosy zakurzonych książek opierały się o ściany. Kosz na śmieci był wypełniony papierkami po batonikach. Randolph zapewne zjadł cały swój zapas tuż przed opuszczeniem domu, aby pomóc Lokiemu zniszczyć świat. Trudno mu się było dziwić. Zawsze powtarzam: „Najpierw zjedz

batonika, świat zniszczysz później”. Alex wskoczył na łóżko z baldachimem. Pobujał się na materacu, uśmiechając się szeroko, gdy zaskrzypiały sprężyny. – Co robisz? – Hałasuję. – Pochylił się i zaczął szperać w szufladzie szafki nocnej Randolpha. – Zobaczmy. Pastylki na kaszel. Spinacze. Pomięte chusteczki do nosa, których nawet nie dotknę. I… – Aż zagwizdał. – Lek na problemy z jelitami! Magnus, cały ten skarb należy do ciebie! – Dziwny jesteś. – Wolę określenie „niewiarygodnie dziwaczny”. Przeszukaliśmy resztę sypialni, choć nie byłem pewien, czego szukamy. „Szczególną uwagę powinien zwrócić na moje dokumenty”, napominał w testamencie Randolph. Raczej nie chodziło mu o pomięte chusteczki. Annabeth nie była w stanie uzyskać wielu informacji od prawników Randolpha. Nasz wujek najwyraźniej zmienił testament na dzień przed śmiercią. Być może wiedział, że nie będzie żył długo, miał jednak pewne poczucie winy, że mnie zdradził, i chciał mi zostawić jakąś ostatnią wiadomość. Mogło to też znaczyć, że zmienił testament, bo tak kazał mu Loki. Ale jeśli to był podstęp, by mnie tutaj zwabić, dlaczego w holu leżał martwy wilk? W szafie Randolpha też nie znalazłem żadnych tajnych dokumentów. Jego łazienka niczym się nie wyróżniała, z wyjątkiem imponującej kolekcji pustych do połowy buteleczek z płynem do płukania ust. Jego szuflada na bieliznę była wypełniona taką ilością granatowej bielizny, że wystarczyłoby jej dla całej eskadry Randolphów – same slipy, idealnie wykrochmalone, wyprasowane i poskładane. Niektóre rzeczy po prostu wymykają się racjonalnym wyjaśnieniom. Na trzecim piętrze znajdowały się dwa kolejne puste pokoje. Nie natknęliśmy się na nic niebezpiecznego, jak na przykład wilki, wybuchające runy czy bielizna starych facetów. Ostatnie piętro zajmowała ogromna biblioteka, z jeszcze większą liczbą książek niż w gabinecie Randolpha. Na regałach stała zbieranina powieści różnego typu. W kącie pokoju znajdował się

niewielki aneks kuchenny z malutką lodówką i czajnikiem elektrycznym, ale – A NIECH CIĘ, RANDOLPHIE! – bez czekolady. Okna wychodziły na zielone dachy Back Bay. Na drugim końcu pomieszczenia były schody prowadzące – jak przypuszczałem – na taras na dachu. Naprzeciw kominka stał skórzany fotel wyglądający na wygodny. Pośrodku marmurowej obudowy paleniska widniała (oczywiście) głowa warczącego wilka. Na gzymsie, na srebrnym trójnogu, spoczywał nordycki róg do picia ze skórzanym paskiem i srebrną krawędzią z wytrawionymi wzorami runicznymi. Widziałem w Walhalli tysiące takich rogów, ale zaskoczył mnie widok jednego z nich właśnie tutaj. Randolph nigdy nie robił na mnie wrażenia człowieka lubującego się w miodzie pitnym. Może popijał z rogu earl grey. – Madre de Dios – powiedział Alex. Wlepiłem w niego wzrok. Nigdy wcześniej nie słyszałem, by mówił po hiszpańsku. Postukał w jedną z fotografii wiszących w ramkach na ścianie i uśmiechnął się do mnie kpiarsko. – Proszę, powiedz, że to ty. Na zdjęciu była moja matka w swojej typowej fryzurze, z krótko ściętymi włosami, z promiennym uśmiechem, ubrana w dżinsy i we flanelową koszulę. Stała w wydrążonym pniu platana, trzymając na rękach malutkiego Magnusa. Na głowie miałem jasnozłoty puszek, usta lśniły mi od śliny, a w moich szarych, szeroko otwartych oczach malowało się pytanie: „Co ja tu, u licha, robię?”. – To ja – przyznałem. – Ale byłeś śliiiczny. – Alex zerknął na mnie. – Co ci się potem stało? – Cha, cha. Przyjrzałem się zdjęciom na ścianie. Naprawdę zaskoczyło mnie, że wujek Randolph trzymał fotografie moje i mojej mamy właśnie w takim miejscu, że jego spojrzenie musiało na nas padać, ilekroć siadał w swoim wygodnym fotelu – zupełnie jakby jednak darzył nas ciepłymi uczuciami. Inna fotografia przedstawiała rodzeństwo Chase’ów jako dzieci: Natalie, Fredericka i Randolpha, wszystkich ubranych w mundury

z czasów drugiej wojny światowej, z zabawkowymi karabinami w rękach. Pewnie zdjęcie z Halloween. Obok wisiało zdjęcie moich dziadków: siwowłosa para ze zmarszczonymi brwiami, ubrana w niepasujące do siebie kraciaste ciuchy w stylu lat siedemdziesiątych, jakby albo szli do kościoła, albo na dyskotekę dla seniorów. Muszę coś wyznać: trudno mi było stwierdzić, które to dziadek, a które babcia. Umarli, zanim zdążyłem ich poznać, ale ze zdjęć wynikało, że należeli do tych małżonków, którzy na starość zaczynają coraz bardziej się do siebie upodabniać, aż stają się niemal identyczni. Takie same siwe, równo ścięte włosy. Takie same okulary. Taki sam wąs nad górną wargą. Na zdjęciu widać było na ścianie za nimi kilka wikińskich artefaktów, między innymi róg, który teraz stał na kominku Randolpha. Nie miałem pojęcia, że dziadkowie też się interesowali nordyckimi przedmiotami. Ciekaw byłem, czy kiedykolwiek zdarzyło im się podróżować po dziewięciu światach. Mogło to wyjaśniać, czemu mieli taki zdezorientowany, lekko osłupiały wyraz twarzy. Alex czytał tytuły książek na półkach. – Znalazłeś coś ciekawego? – spytałem. Wzruszył ramionami. – Władca pierścieni. Nieźle. Sylvia Plath. Dobrze. O, Lewa ręka ciemności. Uwielbiam tę książkę. A reszta… phi. Jego zbiory są na mój gust trochę za bardzo skoncentrowane na martwych białych mężczyznach. – Ja jestem martwym białym mężczyzną – zwróciłem mu uwagę. Alex uniósł brwi. – Tak, jesteś. Nie wiedziałem, że Alex lubi czytać. Miałem ochotę zapytać, czy może podobają mu się moje ulubione komiksy, na przykład Scott Pilgrim, a może Sandman. Były „niewiarygodnie dziwaczne”. Ale uznałem, że to może nie najlepszy moment, by zakładać klub miłośników książek. Szukałem dalej, czy na półkach nie ma jakichś pamiętników lub ukrytych schowków. Alex podszedł do schodów. Popatrzył w górę i nagle zrobił się tak zielony jak jego włosy.

– Eee, Magnus? Chyba powinieneś to zobaczyć. Podszedłem. U szczytu schodów uchylana kopułka z pleksi prowadziła na dach. A po drugiej stronie chodził w tę i we w tę, warcząc, drugi wilk.

4 Chwila. Bierz się do roboty, a dostaniesz drugiego wilka za darmo! Jak myślisz, co powinniśmy zrobić? – spytałem. Ze szlufek spodni Alex wyciągnął złoty drut, który miał potrójną funkcję: modnego dodatku, struny do cięcia gliny i broni do walki wręcz. – Uważam, że powinniśmy go zabić. Wilk warknął i zaskrobał pazurami w klapę. Na pleksi zalśniły magiczne runy. Sierść na pysku potwora już była przypalona i dymiła po jego wcześniejszych próbach wdarcia się do domu. Ciekawe, jak długo wilk przebywał na dachu i dlaczego nie próbował dostać się do środka w inny sposób. Może nie chciał paść trupem jak jego kolega na dole. A może zależało mu wyłącznie na tym jednym pokoju. – Chce czegoś – wysunąłem przypuszczenie. – Zabić nas – stwierdził Alex. – Dlatego to my powinniśmy zabić go pierwsi. Chcesz otworzyć klapę czy…? – Czekaj. – Zwykle byłbym pierwszy w kolejce do zabicia świecącego niebieskiego wilka, ale coś w jego zachowaniu mnie niepokoiło… To, że jego zimne, ciemne oczy wydawały się patrzeć przez nas, jakby szukał innej zdobyczy. – A może go wpuśćmy? Alex popatrzył na mnie, jakbym był szalony. Często to robił. – Chcesz mu zaproponować filiżankę herbaty? A może pożyczyć mu książkę? – Na pewno ma tutaj jakąś misję – upierałem się. – Ktoś posłał te wilki, żeby coś stąd zabrały… Może to, czego szukam. Alex się zadumał. – Myślisz, że to Loki wysłał te wilki?

Wzruszyłem ramionami. – Loki zawsze zachowuje się jak Loki. – A jeśli wpuścimy wilka, myślisz, że pobiegnie prosto do tego, na co poluje. – Jestem pewien, że nie przyszedł tu po lekarstwo na jelita. Alex poluzował jeszcze bardziej swój kraciasty krawat. – Dobrze. Otworzymy klapę, popatrzymy, dokąd pobiegnie wilk, a potem go zabijemy. – Właśnie. Zdjąłem kamień runiczny z łańcuszka. Jack urósł w miecz. Sprawiał wrażenie cięższego niż zwykle, jak dzieciak awanturujący się na podłodze w centrum handlowym. – O co znowu chodzi? – westchnął. – Nie widzisz, że umieram na złamane serce? Mogłem mu przypomnieć, że nie był w stanie umrzeć i że nie miał prawdziwego serca, ale uznałem, iż byłoby to niezbyt miłe. – Przepraszam, Jack. Mamy tu wilka do pokonania. – Wyjaśniłem mu, co się dzieje. Klinga Jacka zalśniła na fioletowo. – Ale te ostre jak brzytwa krawędzie klingi Orkan… – powiedział rozmarzony. – Widziałeś, jakie ma krawędzie? – Tak. Świetne krawędzie. A może teraz zajmiemy się tym, by uniemożliwić Lokiemu wypłynięcie w rejs magicznym Statkiem Umarłych i rozpoczęcie Ragnaröku? A potem zorganizujemy drugą randkę dla ciebie i Orkan. Kolejne potężne westchnienie. – Wilk. Dach. Klapa. Jasne. Zerknąłem na Alexa i z trudem stłumiłem krzyk. Kiedy nie patrzyłem, przemienił się w dużego wilka. – Czy musisz zmieniać się w zwierzęta za moimi plecami? – westchnąłem. Alex wyszczerzył kły w psim uśmiechu. Wskazał pyskiem na górę schodów, jakby pytał: „Na co czekasz? Jestem wilkiem. Nie mogę otworzyć tej klapy”. Wszedłem na samą górę. Było tam gorąco jak w szklarni. Po drugiej stronie kopułki wilk obwąchiwał i próbował gryźć pleksi, pozostawiając na nim ślinę i rysy po zębach. Runy ochronne

musiały mu smakować. W tej odległości od wrogo usposobionego wilka włosy na karku stawały mi dęba i zwijały się w korkociągi. Co się stanie, kiedy otworzę klapę? Czy runy mnie zabiją? A może uśmiercą wilka? A może stracą moc, jeśli wpuszczę bestię z własnej woli, bo przecież była to dosłownie najgłupsza rzecz, jaką mógłbym zrobić? Wilk nadal ślinił się nad pleksi. – Ej, kolego – zagadnąłem. – Co? – Jack zabuczał w mojej dłoni. – To nie do ciebie, Jack. Mówię do wilka. – Uśmiechnąłem się do bestii, a potem przypomniałem sobie, że dla psowatych pokazywanie zębów oznacza agresję. Zamiast tego zacisnąłem więc mocno wargi. – Zaraz cię wpuszczę. Prawda, że miło? I wtedy będziesz mógł pójść po to, po co przyszedłeś, bo przecież wiem, że nie jesteś tutaj, aby mnie zabić, prawda? Wilk odpowiedział mi niezbyt uspokajającym warczeniem. – No dobra – powiedziałem. – Raz, dwa, trzy! Naparłem na klapę ze wszystkich sił einheriego, odpychając wilka i wyskakując na taras na dachu. Zdążyłem zauważyć, że stoją tam grill, kilka donic z bujnie rosnącymi hibiskusami i dwa leżaki ze wspaniałym widokiem na rzekę Charles. Miałem ochotę walnąć wujka Randolpha za to, że nigdy mi nie powiedział o tym wspaniałym miejscu na imprezę. Wilk wyszedł zza klapy i zawarczał, a sierść na grzbiecie zjeżyła mu się jak kudłata płetwa. Jedno oko miał spuchnięte; poparzył sobie powiekę przy okazji kontaktu z pułapką runiczną mojego wuja. – Teraz? – zapytał bez większego entuzjazmu Jack. – Jeszcze nie. – Ugiąłem nogi w kolanach, szykując się na wszelki wypadek do działania. Pokażę temu wilkowi, jak dobrze potrafię walczyć… Albo, wiecie, jak szybko potrafię uciekać, w zależności od rozwoju sytuacji. Wilk popatrzył na mnie swoim jednym zdrowym okiem. Parsknął lekceważąco i zbiegł po schodach do domu. Nie byłem pewien, czy mam czuć ulgę, czy uznać się za znieważonego. Pobiegłem za nim. Zanim dotarłem na dół, Alex i wilk odbywali

właśnie sesję warczenia na środku biblioteki. Obnażyli kły i krążyli wokół siebie, szukając u przeciwnika oznak strachu lub słabości. Niebieski wilk był znacznie większy. Świecące w jego sierści fluorescencyjne smużki dodawały mu pewnego uroku. Był też jednak obolały i na wpół ślepy. Alex, jak to Alex, nie okazywał żadnego strachu. Nie ustępował ani centymetra, gdy drugi wilk skradał się wokół niego. Kiedy nasz świecący niebieski gość zyskał pewność, że Alex nie zamierza go atakować, podniósł pysk i zaczął węszyć. Spodziewałem się, że pobiegnie do regałów i chapnie jakąś tajemną książkę z morskimi mapami, a może egzemplarz Jak powstrzymać Statek Umarłych Lokiego w trzech prostych krokach! Zamiast tego wilk rzucił się w stronę kominka, wskoczył łapami na gzyms i złapał w zęby róg. Jakaś wolno działająca część mojego mózgu pomyślała: „Hej, zapewne powinienem go powstrzymać”. Alex wyprzedzał mnie w reagowaniu o całe kilometry. Jednym płynnym ruchem zmienił się z powrotem w człowieka, zrobił krok w przód i zamachnął się garotą, jakby rzucał kulę do kręgli. (A w zasadzie zrobił to z dużo większą gracją. Widziałem, jak Alex gra w kręgle, i nie ma wtedy mowy o żadnym wdzięku). Złota linka owinęła się wilkowi wokół szyi. Jednym szarpnięciem w tył Alex wybawił bestię od wszelkich ewentualnych problemów z migrenami. Pozbawione głowy ciało runęło na dywan. Zaczęło skwierczeć, dezintegrując się, aż został po nim tylko róg i kilka kępek futra. Klinga Jacka zaciążyła mi w dłoni. – No, dobra – powiedział. – Wygląda na to, że jednak nie byłem ci potrzebny. Pójdę sobie popisać trochę wierszy miłosnych i popłakać. – Skurczył się z powrotem do postaci wisiorka. Alex przykucnął obok rogu do miodu. – Jak myślisz, dlaczego wilk chciał zabrać fikuśne naczynie do picia? Uklęknąłem obok. Podniosłem róg i zajrzałem do jego wnętrza. W środku była wciśnięta zwinięta w trąbkę mała książka oprawiona w skórę, wyglądająca jak pamiętnik. Wyciągnąłem ją i przekartkowałem: rysunki wikińskich run na przemian

z akapitami napisanymi ciasnym pismem wujka Randolpha. – Myślę – powiedziałem – że znaleźliśmy właściwego martwego białego autora płci męskiej. Rozsiedliśmy się w leżakach na tarasie. Kiedy przeglądałem notatnik wuja, próbując zrozumieć, o co chodzi w jego nerwowych rysunkach run i szaleńczym stylu pisma, zrelaksowany Alex popijał z rogu sok z guawy. Dlaczego wujek Randolph przechowywał sok z guawy w minilodówce w swojej bibliotece, nie miałem pojęcia. Co jakiś czas, tylko po to, żeby mnie zirytować, Alex siorbał sok, przesadnie się nim rozkoszując i cmokając. – Aach… – Jesteś pewien, że można bezpiecznie pić z tego rogu? – spytałem. – Może jest obłożony klątwą albo coś takiego. Alex złapał się za gardło i udawał, że się dławi. – O, nie! Zamieniam się w żabę! – Proszę, nie. – Znalazłeś coś? – Wskazał na pamiętnik. Popatrzyłem na stronice. Runy zamazywały mi się przed oczami. Notatki były sporządzone w różnych językach: po staronordycku, szwedzku i w jakichś innych, których nie potrafiłem rozpoznać. Fragmenty po angielsku też nie miały wielkiego sensu. Czułem się, jakbym próbował czytać podręcznik fizyki kwantowej dla zaawansowanych w odwrotnym odbiciu w lustrze. – Większości nie rozumiem – przyznałem. – Wpisy na początku dotyczą chyba tego, jak Randolph poszukiwał Miecza Lata. Rozpoznaję niektóre wskazówki. Ale tu, na końcu… Kilka ostatnich stron zostało zapisanych wyraźnie w pośpiechu. Pismo Randolpha stało się drżące, chwiejne. Papier znaczyły plamy zaschniętej krwi. Pamiętałem, że w grobowcu wikińskich zombiaków w Provincetown wuj stracił kilka palców. Mógł zapisać te strony później ręką niedominującą. Chwiejne pismo przypomniało mi, jak gryzmoliłem w podstawówce, kiedy nauczyciel zmusił mnie do używania prawej ręki. Na ostatniej stronie Randolph nabazgrał moje imię: „Magnus”. Pod spodem narysował dwa węże splecione w kształt ósemki.

Szkic był okropnie niewyraźny, ale rozpoznałem ten symbol. Alex miał taki sam wytatuowany na karku – znak Lokiego. Poniżej znajdowało się słowo w języku staronordyckim (jak zakładałem): mjöđ. A potem notatki po angielsku: „Może zatrzymać L. Kamień do ostrzenia Bölwerka > straże. Gdzie?”. Ostatnie słowo spływało w dół, a znak zapytania był zdesperowanym bazgrołem. – Co o tym sądzisz? – Podałem notatnik Alexowi. Zmarszczył brwi. – To oczywiście symbol mojej mamy. (Dobrze usłyszeliście. Loki był zwykle bogiem rodzaju męskiego, ale zdarzyło mu się również być matką Alexa. Długa historia). – A reszta? – spytałem. – To słowo wygląda, jakby ktoś chciał napisać „miau” i mu nie wyszło. Może skandynawskie koty miauczą inaczej? – Rozumiem, że nie czytasz po staronordycku czy w jakimkolwiek to jest języku? – Magnus, może cię to zaskoczy, ale wiedz, że nie mam wszystkich talentów na świecie. Tylko te najważniejsze. Przymrużył oczy, wpatrując się w kartkę. Kiedy się skupiał, drgał mu lewy kącik ust, jakby cieszył się po cichu jakimś tajnym żartem. Rozpraszał mnie ten jego tik. Chciałem wiedzieć, co go tak bawi. – „Może powstrzymać L” – czytał Alex. – Załóżmy, że chodzi o Lokiego. – „Kamień do ostrzenia Bölwerka”. Myślisz, że to coś takiego jak kamień Sköfnung? Zadrżałem. Straciliśmy kamień Sköfnung i miecz Sköfnung podczas wesela w jaskini Lokiego, kiedy bóg uwolnił się z więzów po tysiącletniej niewoli. (Ups. A to pech). Nigdy więcej nie chciałem już mieć do czynienia z tym kamieniem. – Mam nadzieję, że nie – powiedziałem. – Słyszałeś kiedykolwiek nazwę Bölwerk? – Nie. – Alex dopił resztkę soku z guawy. – Ale całkiem mi przypadł do gustu ten róg. Mogę go wziąć? – Jest cały twój. – Myśl, że Alex zabierze sobie coś na pamiątkę z siedziby mojej rodziny, sprawiła mi dziwną przyjemność. – Więc jeśli Randolph chciał, żebym znalazł ten notatnik, a Loki posłał po niego wilki, zanim go…

Alex rzucił mi notes. – Zakładając, że to, co powiedziałeś, jest prawdą, i zakładając, że to nie pułapka, i zakładając, że te zapiski nie są urojeniami szaleńca? – No… tak. – Zatem najbardziej optymistyczne wyjaśnienie jest takie: twój wuj wpadł na pomysł, jak powstrzymać Lokiego. Nie mógł tego zrobić sam, ale miał nadzieję, że ty to zrobisz. Będzie do tego potrzebny kamień do ostrzenia, Bölwerk i być może skandynawski kot. – W takim ujęciu nie brzmi to bardzo obiecująco. Alex puknął w czubek rogu. – Przykro mi, że burzę twoje złudzenia, ale większość planów, by powstrzymać Lokiego, kończy się porażką. Wiemy to przecież. Gorycz, która zabrzmiała w jego głosie, zaskoczyła mnie. – Myślisz o swoich treningach z Sam – domyśliłem się. – Jak wam idzie? Wyraz twarzy Alexa stanowił wyczerpującą odpowiedź na to pytanie. Wśród wielu niepokojących cech Lokiego była też ta, że mógł nakazać swoim dzieciom robienie tego, co tylko zechce, gdy znajdowały się w jego obecności, co sprawiało, że spotkania rodzinne z Lokim były naprawdę uciążliwe. Alex stanowił wyjątek. W jakiś sposób nauczył się opierać mocy Lokiego i przez ostatnich sześć tygodni starał się nauczyć tego samego swoją przyrodnią siostrę Samirę al-Abbas. To, że żadne z nich nie wspominało za wiele o treningach, sugerowało brak niesamowitych sukcesów. – Próbuje – odparł Alex. – Ale nie ułatwia jej zadania fakt, że jest… – Przerwał. – Co? – Nieważne. Obiecałem, że nie będę nikomu o tym mówił. – Teraz to naprawdę jestem ciekawy. Między nią a Amirem wszystko w porządku? – O tak – parsknął Alex. – Wciąż są w siebie zapatrzeni, marzą o dniu, kiedy będą mogli się pobrać. Przysięgam, że gdyby nie mieli mnie za przyzwoitkę, zrobiliby coś szalonego… na przykład

wzięliby się za ręce. – No to w czym problem? Alex zlekceważył moje pytanie. – Mówię tylko, że nie powinieneś ufać niczemu, co ci zostawił wuj Randolph. Ani wskazówkom w tej książce. Ani temu domowi. Niczemu, co odziedziczysz po rodzinie… Zawsze wiążą się z tym jakieś pułapki. Wydało mi się dziwne, że mówi coś takiego, biorąc pod uwagę, że właśnie cieszył się widokiem ze wspaniałego tarasu Randolpha, popijając schłodzony sok z guawy z jego wikińskiego rogu. Odniosłem jednak wrażenie, że Alex tak naprawdę nie myślał o moim toksycznym wujku. – Nigdy nic nie mówisz o swojej rodzinie – zauważyłem. – To znaczy o twojej śmiertelnej rodzinie. Popatrzył na mnie ponurym wzrokiem. – I nie zamierzam zaczynać. Gdybyś wiedział choć połowę… SZUR! Na czubku buta Alexa z trzepotem czarnych piór wylądował kruk. W Bostonie nie widuje się za wiele dzikich kruków. Kanadyjskie gęsi, mewy, kaczki, gołębie, nawet jastrzębie – czemu nie. Ale kiedy wielki czarny drapieżca ląduje na twojej stopie, może to oznaczać tylko jedno: wiadomość z Walhalli. Alex wyciągnął rękę. (Rzecz zwykle niezalecana przy krukach. Mają dzioby ostre jak sztylety). Ptak wskoczył mu na nadgarstek, zwymiotował na jego dłoń kamyk wielkości orzecha włoskiego, a następnie odleciał – zadanie wykonane. Tak, nasze kruki dostarczają wiadomości pocztą wymiotną. Kruki mają naturalną zdolność do zwracania niejadalnych substancji, takich jak kości i sierść, więc nie mają żadnych problemów z połknięciem kapsułki z wiadomością, przefrunięciem z nią przez dziewięć światów i zwymiotowaniem jej na ręce właściwego odbiorcy. Nie wybrałbym dla siebie takiej ścieżki zawodowej, ale bez przesady, nie będę osądzał innych. Alex otworzył kapsułkę. Rozłożył list i zaczął czytać, a kącik ust znów zaczął mu drgać. – To od T.J.-a – powiedział. – Wygląda na to, że ruszamy dzisiaj. A w zasadzie to teraz, zaraz.

– Co? – Usiadłem prosto w leżaku. – Czemu? Oczywiście wiedziałem, że kończy nam się czas. Musieliśmy wyruszyć niebawem, by dotrzeć do statku Lokiego przed letnim przesileniem. Ale była duża różnica między „wkrótce” a „teraz, zaraz”. Nie byłem wielkim fanem „teraz, zaraz”. Alex nadal czytał. – Jest tu też coś o przypływie? Nie wiem. Lepiej pójdę wyrwać Samirę ze szkoły. Akurat ma matmę. Nie będzie zachwycona, że musimy już ruszać. Wstał i podał mi rękę. Nie chciałem się podnosić. Chciałem zostać tutaj, na tarasie, z Alexem, i patrzeć, jak popołudniowe słońce zmienia kolor rzeki z błękitu na bursztynowy. Może moglibyśmy poczytać jakieś stare książki Randolpha. Moglibyśmy wypić cały jego sok z guawy. Ale kruk zwymiotował nam rozkazy. Trudno się kłócić z wymiocinami kruka. Chwyciłem rękę Alexa i wstałem. – Chcesz, żebym poszedł z tobą? Alex zmarszczył brwi. – Nie, zwariowałeś? Musisz wrócić do Walhalli. To ty jesteś facetem z okrętem. A jeśli już o tym mowa, mówiłeś reszcie o…? – Nie – odparłem, czerwieniąc się. – Jeszcze nie. Alex roześmiał się. – To będzie ciekawa rozmowa. Nie czekaj na mnie i Sam. Dogonimy was gdzieś po drodze! Zanim zdążyłem zapytać, co ma na myśli, Alex zmienił się we flaminga i pofrunął, czyniąc z tego dnia święto dla bostońskich ornitologów.

5 Żegnam się z Erykiem, Erykiem, Erykiem Jeszcze Jednym Erykiem Legendy

głoszą, że Walhalla ma pięćset czterdzieści bram, rozmieszczonych dogodnie we wszystkich dziewięciu światach, co ma ułatwiać dostęp do hotelu. W legendach nie wspomina się jednak, że jedna z nich znajduje się w sklepie Forever 21 przy ulicy Newbury, tuż za wieszakiem z damską odzieżą sportową. Nie przepadałem za tym wejściem, ale było najbliżej domu wujka Randolpha. Nikt w Walhalli nie potrafił mi wyjaśnić, dlaczego mieliśmy bramę akurat w tym sklepie. Spekulowano, że została tam z czasów, gdy w budynku nie było jeszcze sklepu. Osobiście uważam, że ta lokalizacja może być jednym z żartów Odyna, ponieważ wielu z jego einherjarów ma dosłownie na zawsze lat dwadzieścia jeden, szesnaście lub sześćdziesiąt. Tej bramy nienawidził szczególnie mój przyjaciel krasnolud Blitzen. Ilekroć wspominałem o Forever 21, zaczynał przemowę o tym, jak to jego projekty ubrań były o wiele lepsze. Chodziło o coś z dolnymi krawędziami sukienek czy spodni. Nie wiem. Przeszedłem przez dział bielizny – ekspedientka obrzuciła mnie dziwnym spojrzeniem – po czym dałem nura w ubrania sportowe i wyszedłem z drugiej strony w jednej z sal gier w hotelu Walhalla. Właśnie odbywał się w niej turniej bilarda, w który wikingowie grają włóczniami, a nie kijami. (Dobra rada: nigdy nie stój za wikingiem, kiedy ten zagrywa). Eryk Zielony z piętra sto trzydziestego piątego przywitał mnie wesoło. (Z tego co mi wiadomo, jakieś siedemdziesiąt dwa procent mieszkańców Walhalli nosi imię Eryk).

– Witaj, Magnusie Chase! Masz tam trochę spandeksu. – Wskazał na moje ramię. – O, dzięki. – Zdjąłem spodnie do jogi, które przyczepiły mi się do koszulki, i wrzuciłem je do kosza z napisem: „DO UZUPEŁNIENIA ASORTYMENTU”. A potem poszedłem poszukać znajomych. Trudno było się znudzić chodzeniem po hotelu Walhalla. A przynajmniej dla mnie nadal było to ciekawe przeżycie; einherjarzy, którzy mieszkali tu od setek lat, mówili mi to samo. Dzięki mocy Odyna czy magii Norn, a może tylko dzięki temu, że mieliśmy na miejscu Ikeę, wystrój stale się zmieniał, choć zawsze obfitował we włócznie i w tarcze i zapewne zawierał więcej, niż chciałbym, motywów związanych z wilkami. Samo znalezienie windy wymagało pokonania długich korytarzy, które od rana zmieniły wielkość i kierunek, i przejścia obok pokoi, których nigdy wcześniej nie widziałem. W ogromnym salonie wyłożonym dębową boazerią wojownicy grali w minigolfa, używając wioseł zamiast kijów i tarcz zamiast piłeczek. Wielu graczy miało na nogach szyny usztywniające, ręce na temblakach i obandażowane głowy, ponieważ – oczywiście – einherjarzy grali w minigolfa na śmierć i życie. Główny hol został ponownie wyłożony dywanem w kolorze głębokiej purpury (to świetny kolor, aby ukryć plamy krwi). Na ścianach wisiały gobeliny przedstawiające walkirie lecące do walki z ognistymi olbrzymami. Były przepiękne, ale bliskość tylu pochodni na ścianach wzbudzała we mnie nerwowość. Walhalla dość swobodnie podchodziła do przepisów bhp, a ja nie lubiłem ginąć w płomieniach. (Był to jeden z moich najmniej ulubionych sposobów umierania, remisujący z uduszeniem się miętówkami po kolacji w sali biesiadnej). Pojechałem windą na dziewiętnaste piętro. Niestety muzyka w windzie była taka sama jak zwykle. Już prawie byłem w stanie śpiewać razem z Frankiem Sinatrą po norwesku. Cieszyłem się jednak, że mieszkam na dość niskim piętrze. Gdyby mój pokój znajdował się gdzieś na ileś-tam-setnym piętrze, wpadłbym zapewne w szał… jak berserk. Na dziewiętnastym panowała dziwna cisza. Z pokoju Thomasa Jeffersona juniora nie dochodziły żadne dźwięki brutalnych gier

komputerowych. (Żołnierze z wojny secesyjnej uwielbiają gry komputerowe niemal tak samo jak szturmowanie wzgórz). Nie widziałem żadnych śladów sugerujących, że Mallory Keen ćwiczyła w korytarzu rzucanie nożem. Drzwi do pokoju Halfborna Gundersona były otwarte – stado kruków uwijało się w jego bibliotece i przy kolekcji broni, odkurzając książki i topory bojowe. Samego gospodarza ani widu, ani słychu. Mój pokój niedawno posprzątano. Łóżko było pościelone. W atrium drzewa zostały przycięte, trawa skoszona. (Nigdy nie mogłem zrozumieć, jak kruki są w stanie prowadzić kosiarkę). Na stoliku leżał liścik napisany eleganckim pismem T.J.-a: „Jesteśmy na pomoście 23, na 6. poziomie podziemi. Czekamy na Ciebie!”. W telewizji włączony był kanał hotelu Walhalla, który wyświetlał listę dzisiejszych imprez popołudniowych: squash, paintball z karabinami maszynowymi (jak paintball, tyle że z karabinami maszynowymi), malarstwo akwarelowe, kuchnia włoska, zaawansowane ostrzenie miecza i coś, co się nazywało flyting – a wszystko do ostatniej kropli krwi. Popatrzyłem tęsknie na ekran. Nigdy nie chciałem uprawiać malarstwa akwarelowego do ostatniej kropli krwi, ale teraz całkiem mnie to kusiło. Wyglądało to na coś znacznie łatwiejszego niż podróż, w którą miałem wyruszyć z dwudziestego trzeciego pomostu na szóstej kondygnacji podziemi. Ale wszystko po kolei. Zmyłem z siebie zapach Zatoki Bostońskiej. Przebrałem się w świeże ubranie. Chwyciłem torbę z ekwipunkiem podróżnym: sprzętem do biwakowania, podstawowym prowiantem i oczywiście paroma czekoladami. Choć mój apartament był naprawdę ładny, nie miałem tu wiele osobistych rzeczy, tylko kilka ulubionych książek i parę zdjęć z przeszłości, które magicznie same się pojawiały, stopniowo zapełniając gzyms kominka. Hotel nie miał być naszym domem na zawsze. My, einherjarzy, mogliśmy tu przebywać przez wieki, ale był to tylko przystanek w drodze do Ragnaröku. Cały hotel emanował atmosferą nietrwałości i wyczekiwania. Jakby mówił: „Nie rozsiadaj się za bardzo. W pewnej chwili będziesz musiał stąd odejść, by zginąć ostateczną śmiercią, gdy nadejdzie Sądny Dzień. Hurra!”.

Sprawdziłem, jak wyglądam, w wysokim lustrze. Nie byłem pewien, czemu było to dla mnie ważne. Nigdy nie przejmowałem się swoim wyglądem w ciągu tych dwóch lat na ulicy, ale ostatnio Alex Fierro bezlitośnie się ze mnie naigrawał w tym temacie, przez co zacząłem bardziej zwracać uwagę na to, jak się prezentuję. Poza tym jeśli w Walhalli nie sprawdzasz od czasu do czasu, jak wyglądasz, może się zdarzyć, że będziesz chodzić godzinami z kupą kruka na ramieniu, ze strzałą w pośladku albo spodniami do jogi owiniętymi wokół szyi. Buty trekkingowe – są. Nowa para dżinsów – jest. Zielona koszulka hotelu Walhalla – jest. Puchowa kurtka, świetna na ekspedycje na zimne morza i spadanie z masztów – jest. Wisiorek z kamieniem runicznym, który może się zmieniać w magiczny miecz ze złamanym sercem – jest. Po długiej bezdomności nie byłem przyzwyczajony, by moja twarz była tak czysta. A już na pewno nie mogłem się przyzwyczaić do nowej fryzury, którą zrobił mi Blitz podczas naszej wyprawy do Jötunheimu. Od tego czasu za każdym razem gdy włosy zaczynały mi odrastać, Alex znów je przycinał, zostawiając mi z przodu kosmyki na tyle długie, by wpadały do oczu, a z tyłu sięgające kołnierzyka. Byłem przyzwyczajony do fryzur dużo bardziej niesfornych i pofalowanych, ale Alex czerpał tyle radości z mordowania moich jasnych włosów, że nie mogłem mu powiedzieć „nie”. „Jest idealnie! – mówił Alex. – Teraz przynajmniej sprawiasz wrażenie, jakbyś dbał o swój wygląd, a twarz nadal masz przysłoniętą!” Włożyłem notatnik Randolpha do plecaka razem z ostatnią rzeczą, o której starałem się nie myśleć – jedwabną chusteczką, którą dostałem od ojca. Westchnąłem do Magnusa w lustrze. – No, proszę pana, lepiej ruszać w drogę. Twoi przyjaciele z niecierpliwością czekają, by się z ciebie pośmiać. – Oto i on! – wrzasnął Halfborn Gunderson, nadzwyczajny berserk, mówca rzeczy oczywistych. Popędził do mnie jak przyjazna ciężarówka. Jego czupryna

wyglądała na jeszcze bardziej rozwichrzoną niż moja kiedyś. (Byłem pewien, że sam ją sobie ścinał – toporem bojowym w ciemności). Miał na sobie koszulkę, co było nietypowe, ale jego ramiona nadal stanowiły dziki pejzaż mięśni i tatuaży. Na plecach miał swój topór bojowy, który nazywał się Topór Bojowy, a po bokach jego skórzanych spodni wisiało w pochwach kilka noży. Objął mnie mocno i podniósł; zapewne sprawdzał, czy moja klatka piersiowa nie pęka pod takim naciskiem. Postawił mnie z powrotem i poklepał po ramionach, najwyraźniej zadowolony. – Jesteś gotów na wyprawę?! – ryknął. – Bo ja jestem gotów na wyprawę! Znad brzegu kanału, gdzie zwijała liny, Mallory Keen zawołała: – Och, zamknij się, ty niezdaro! Nadal myślę, że powinniśmy cię użyć jako steru. Halfborn zaczerwienił się, ale nie spuścił ze mnie wzroku. – Staram się jej nie zabić, Magnusie. Naprawdę. Ale to jest bardzo trudne. Muszę się czymś zająć, bo inaczej zrobię coś, czego będę żałował. Masz chusteczkę? – Eee, tak, ale… – Brawo. Nie marnujmy czasu! Pomaszerował z powrotem na brzeg pomostu i zaczął grzebać w swoich rzeczach, wielkich płóciennych torbach, z pewnością pełnych żywności, broni i wielu zapasowych skórzanych spodni. Rozejrzałem się po jaskini. Wzdłuż lewej ściany płynęła kanałem rzeka, wyłaniająca się z tunelu, w którym zmieściłby się pociąg, i niknąca w identycznym tunelu po drugiej stronie. Kolebkowy sufit był wykonany z gładkiego drewna i potęgował ryk wody, sprawiając, że czułem się, jakbyśmy stali w starodawnej beczce z piwem korzennym. Nasze zapasy i bagaże leżały na ziemi, czekając na załadunek. Na drugim końcu nabrzeża Thomas Jefferson junior był pogrążony w rozmowie z dyrektorem hotelu Helgim i jego asystentem Hundingiem; wszyscy trzej przeglądali jakieś dokumenty przypięte do podkładki. Ponieważ żywiłem niechęć do pracy papierkowej, a także do Helgiego, podszedłem do Mallory, która właśnie wkładała żelazne haki do jutowego worka. Ubrana była w czarne futro i czarne dżinsy, a czerwone włosy

spięła w ciasny kok. W świetle pochodni jej piegi błyszczały na pomarańczowo. Jak zwykle miała przy boku wierną parę noży. – Wszystko w porządku? – spytałem, bo najwyraźniej tak nie było. Skrzywiła się. – Ty też sobie daruj, panie… – Tu wstawiła gaelickie słowo, którego nie zrozumiałem, ale byłem całkiem pewien, że nie znaczyło „najdroższy przyjacielu”. – Czekaliśmy na ciebie i na statek. – Gdzie są Blitzen i Hearthstone? Minęło kilka tygodni, odkąd widziałem krasnoluda i elfa, i cieszyłem się, że pożeglują z nami. (Była to jedna z nielicznych rzeczy, których nie mogłem się doczekać). Mallory wydała z siebie niecierpliwy pomruk. – Zabierzemy ich po drodze. Mogło to znaczyć, że zgarniemy ich w innej części Bostonu albo w innym świecie, ale Mallory nie wyglądała, jakby miała ochotę doprecyzować. Popatrzyła za mnie i znów się skrzywiła. – A Alex i Samira? – Alex powiedział, że spotkają się z nami później. – No dobrze. – Mallory machnęła ręką, odpędzając mnie. – Idź się odmeldować. – Odmeldować? – No, taaak… – Przeciągnęła to słowo, by dać mi do zrozumienia, że uważa mnie za człowieka bardzo wolno myślącego. – U Helgiego. Menedżera. No, dalej! Ponieważ nadal trzymała całą kiść haków, zrobiłem, co mi kazała. T.J. postawił nogę na skrzyni z prowiantem, z karabinem przewieszonym przez plecy. Mosiężne guziki lśniły na jego płaszczu żołnierza Unii. Uchylił czapki na moje powitanie. – W samą porę, przyjacielu! Helgi i Hunding wymienili nerwowe spojrzenia, jak robili to zawsze, gdy Odyn zapowiadał jedną ze swoich motywacyjnych sesji dla personelu. – Magnus Chase – powiedział Helgi, ciągnąc się za rozwichrzoną brodę. Był ubrany w swój zwykły ciemnozielony garnitur w prążki; zapewne uważał, że prezentuje się w nim jak prawdziwy profesjonalista z branży hotelowej, ale w rzeczywistości wyglądał

tylko jak wiking w garniturze w prążki. – Zaczynaliśmy się już martwić. Przypływ rozpocznie się lada chwila. Popatrzyłem na wodę kotłującą się w kanale. Wiedziałem, że przez Walhallę płynęło kilka podziemnych rzek, ale nie rozumiałem, jakim cudem mogą podlegać pływom. Nie pojmowałem też, jak poziom wody mógłby tutaj jeszcze wzrosnąć, nie zalewając całego pomieszczenia. Ale z drugiej strony właśnie rozmawiałem z dwoma martwymi wikingami i żołnierzem wojny secesyjnej, więc zdecydowałem dać spokój logice. – Przepraszam – powiedziałem. – Zajmowałem się… Machnąłem ręką, starając się przez to wyrazić czytanie tajemniczych pamiętników, zabijanie wilków, złamanie sobie nogi w Zatoce Bostońskiej… T.J. niemal wibrował z podniecenia. – Masz statek? Nie mogę się doczekać! – Eee, tak. – Zacząłem szperać w plecaku, ale chusteczka wpadła mi chyba na samo jego dno. Hunding załamał ręce. Jego uniform boya hotelowego był źle zapięty, jakby tego ranka ubierał się bardzo pospiesznie. – Nie zgubiłeś jej chyba! Och, a ostrzegałem cię, żebyś nie zostawiał w pokoju magicznych przedmiotów bez opieki! Powiedziałem krukom sprzątającym, żeby jej nie dotykały. „To okręt wojenny – mówiłem – a nie serwetka!” Ale i tak usiłowały ją wyprać razem z pościelą. Jeżeli zaginęła… – To ty za to odpowiesz! – wrzasnął na niego Helgi. – Dziewiętnaste piętro to twój rewir. Hunding skrzywił się. Konflikt między nim a Helgim trwał od kilku wieków. Menedżer tylko czekał na każdy pretekst, by dołożyć Hundingowi dodatkowe godziny pracy, ładowanie śmieci do pieców albo spłukiwanie nor linnormów. – Spokojnie. – Wyciągnąłem wreszcie kawałek tkaniny. – Widzicie? Jest. A to dla ciebie, Hunding. – Podałem mu jeden z moich batoników czekoladowych. – Dzięki za pilnowanie mojego pokoju, kiedy mnie nie ma. Oczy Hundinga aż się zaszkliły. – Chłopie, jesteś wspaniały. Możesz zostawiać magiczne przedmioty bez opieki w swoim pokoju, kiedy tylko chcesz!

– Hmm. – Helgi wykrzywił twarz w grymasie. – No to, Magnusie Chase, musisz się wypisać. – Podał mi podkładkę z papierami. – Przeczytaj uważnie i postaw parafkę na dole każdej strony. Przejrzałem kilkanaście stron zapisanych gęstym językiem umów. Szybko przebiegłem wzrokiem przez zwroty takie jak „w wypadku śmierci wskutek ataku wiewiórki” czy „właściciel nie ponosi odpowiedzialności za rozczłonkowanie poza siedzibą hotelu”. Nic dziwnego, że moi przyjaciele woleli opuścić hotel bez pozwolenia. Formularze wypisu z Walhalli były naprawdę brutalne. T.J. odchrząknął. – No to, Magnusie, może kiedy ty będziesz to robił, ja przygotuję statek. Mogę? Jestem gotów do wymarszu! Łatwo było temu przytaknąć. Był obładowany taką ilością amunicji, chlebaków i manierek, że wystarczyłyby mu na trzydziestodniowy marsz. Jego oczy błyszczały tak jasno jak jego bagnet. Ponieważ to T.J. był zwykle głosem rozsądku na piętrze dziewiętnastym, cieszyłem się, że płynie z nami, nawet jeśli trochę za bardzo się podniecał na myśl o frontalnych szturmach na pozycje wroga. – Tak – powiedziałem. – Jasne, chłopie. – Hurra! – Wyjął mi z ręki chusteczkę i potruchtał na nabrzeże. Podpisałem formularze, starając się nie zatrzymywać za długo przy klauzulach dotyczących arbitrażu na wypadek, gdybyśmy zostali spaleni w płomieniach Muspellheimu lub rozbici w proch przez oszronione olbrzymy. Wręczyłem dokumenty Helgiemu. Menedżer zmarszczył brwi. – Czy na pewno przeczytałeś wszystko? – Eee… Tak. Szybko czytam. Helgi chwycił mnie za ramię. – A zatem powodzenia, Magnusie Chase, synu Frejra. I pamiętaj, musisz sprawić, by statek Lokiego Naglfar nie wypłynął w letnie przesilenie… – Wiem. – …gdyż w przeciwnym razie rozpocznie się Ragnarök. – Właśnie. – A to by oznaczało, że nasze renowacje w sali biesiadnej nigdy się nie zakończą i nigdy nie uzyskamy szybkiego internetu na piętrze

dwieście czterdziestym drugim. Kiwnąłem ponuro głową. Nie potrzebowałem dodatkowej presji, że jestem odpowiedzialny za łącze internetowe całego piętra. – Uda nam się. Nie martwcie się. Helgi pociągnął się za brodę. – Ale jeśli rozpoczniecie Ragnarök, czy mógłbyś jak najszybciej tu wrócić albo wysłać nam SMS-a? – Dobrze. Eee, SMS-a? O ile mi było wiadomo, personel hotelu korzystał tylko z kruków. Nie umieli używać urządzeń mobilnych. Żaden z pracowników nie miał nawet telefonu. Ale nie powstrzymywało ich to przed robieniem dobrej miny do złej gry. – Musimy zadbać, by wszyscy wypełnili ankiety dotyczące pobytu w hotelu, zanim wymaszerujemy do walki w Sądny Dzień – wyjaśnił Helgi. – Aby przyspieszyć formalności związane ze śmiercią. Jeśli nie uda ci się wrócić, możesz również wypełnić ankietę online. A jeśli mógłbyś zaznaczyć „doskonale” wszędzie, gdzie mowa o menedżerze, byłbym ci bardzo wdzięczny. Odyn czyta te ankiety. – Ale jeśli wszyscy i tak umrzemy… – Dzięki w każdym razie. – Poklepał mnie po ramieniu. – No, to bezpiecznej… eee, udanej podróży! Włożył podkładkę z dokumentami pod pachę i odszedł, zapewne aby sprawdzić prace w sali biesiadnej. Hunding westchnął. – Temu człowiekowi obcy jest rozsądek. Ale dzięki za batonik, chłopcze. Żałuję tylko, że nie mogę nic więcej dla ciebie zrobić. Nad głową zapaliła mi się żarówka. Podczas mojego pobytu w hotelu Hunding stał się moim najlepszym źródłem informacji. Wiedział, w których szafach były ukryte szkielety (dosłownie). Znał wszystkie tajne punkty menu serwowanego w pokojach i wiedział, jak można się dostać z holu na taras widokowy nad gajem Glasir bez konieczności przechodzenia przez ciasne gardło sklepów z pamiątkami. Był chodzącą Wikingpedią. Wyciągnąłem pamiętnik Randolpha i pokazałem mu ostatnią stronę. – Wiesz może, co oznacza to słowo? – Wskazałem na mjöđ. Hunding roześmiał się.

– To znaczy oczywiście miód pitny! – Hmm. Więc to nie ma nic wspólnego z kotami. – Przepraszam? – Nieważne. A ta nazwa tutaj, Bölwerk? Hunding wzdrygnął się tak gwałtownie, że aż upuścił batonik. – Bölwerk? NIE. Nie, nie, nie. Co to w ogóle za książka? Dlaczego miałbyś o to…? – Arrr! – Od strony nabrzeża rozległ się wrzask Halfborna. – Magnus, potrzebujemy cię tu, i to zaraz! Rzeka zaczynała wzbierać, pieniąc się i chlapiąc na brzeg kanału. T.J. rozpaczliwie potrząsał chusteczką, krzycząc: – Jak to działa?! Jak to działa?! Nie przyszło mi do głowy, że składany okręt, prezent od mojego taty, może działać tylko w moich rękach. Podbiegłem, aby pomóc. Mallory i Halfborn miotali się, zbierając bagaże. – Mamy najwyżej minutę, zanim nadejdzie przypływ! – wrzasnął Halfborn. – Statek, Magnusie! Teraz! Wziąłem chusteczkę i spróbowałem powstrzymać drżenie rąk. Ćwiczyłem wcześniej sztuczkę rozkładania statku kilka razy na spokojniejszej wodzie, raz sam, a raz z Alexem, ale nadal trudno mi było uwierzyć, że to zadziała. A na pewno nie czekałem z niecierpliwością na efekt. Rzuciłem chusteczkę na wodę. Gdy tylko tkanina dotknęła powierzchni wody, jej boki rozłożyły się raz, drugi… I rozkładały się dalej. To było jak oglądanie budowy modelu Lego na filmie puszczonym w przyspieszonym tempie. W dwa mgnienia oka w kanale pojawił się przycumowany do brzegu wikiński langskip, wokół którego rufy burzyła się woda. Ale oczywiście nikt nie zaszczycił mnie komplementem za pięknie wykończony kadłub, tarcze wikingów z misternymi wzorami wiszące na nadburciach czy pięć rzędów wioseł ustawionych w dulkach i gotowych do działania. Nikt nie zauważył, że maszt miał zawias i był złożony, tak byśmy mogli przepłynąć bez szwanku przez ten niski tunel. Nikt nie westchnął z zachwytu na widok rzeźbionej głowy smoka na dziobie ani nie pochwalił tego, że okręt był znacznie szerszy i bardziej przestronny niż typowy langskip i miał nawet pomieszczenie pod pokładem, żebyśmy nie musieli

spać na deszczu i śniegu. Pierwsze słowa, które wydobyły się z ust Mallory Keen, były takie oto: – Czy możemy porozmawiać o jego kolorze? T.J. zmarszczył brwi. – Dlaczego jest…? – Nie wiem! – jęknąłem. – Nie wiem, czemu jest żółty! Mój ojciec Frejr przysłał mi go kilka tygodni temu, obiecując, że jest to idealny okręt na taki rejs. Zabierze nas tam, dokąd musimy się dostać. Będzie nas chronił na najbardziej zdradzieckich morzach. Moi przyjaciele byli podekscytowani. Zaufali mi, mimo że odmówiłem pokazania im wcześniej naszego magicznego okrętu. Ale dlaczego, och, dlaczego ojciec zrobił okręt w tonacji „nie mogę uwierzyć, że to nie masło”!? Wszystko miał w neonowożółtym kolorze, od którego aż oczy łzawiły: liny, tarcze, kadłub, żagiel, ster, a nawet głowę smoka na dziobie. Trudno było nie przypuszczać, że stępka też była żółta i że oślepimy każdą rybę, obok której przepłyniemy. – No cóż, teraz to nie ma znaczenia – odparł Halfborn, patrząc na mnie z takim grymasem, jakby to jednak zdecydowanie miało znaczenie. – Ładujemy się! Żywo! Z górnego tunelu dobiegł ryk, jakby zbliżał się do nas pociąg towarowy. Okręt uderzył burtą o nabrzeże. Halfborn wrzucił nasz bagaż na pokład, podczas gdy T.J. wciągnął kotwicę, a ja i Mallory trzymaliśmy liny cumownicze z całych naszych einherjarowych sił. Kiedy Halfborn wrzucił na pokład ostatnie worki, z tunelu za nami runęła ściana wody. – Odbijajmy! – krzyknął T.J. Wskoczyliśmy na pokład i niemal natychmiast fala uderzyła w rufę, wypychając nas do przodu niczym kopniak muła ważącego ćwierć miliona ton. Popatrzyłem po raz ostatni na brzeg kanału. Hunding stał po kolana w wodzie, ściskając w ręce batonik i wpatrując się we mnie, gdy tak pędziliśmy w ciemność, a jego twarz była pobladła od szoku, jakby po wszystkich tych wiekach obsługiwania umarłych w Walhalli zobaczył w końcu po raz pierwszy prawdziwego ducha.

6 Mam koszmar o paznokciach Lubię, żeby rzeki, po których pływam, były takie jak moi wrogowie (ci, których lubię): powolne, szerokie i leniwe. Rzadko dostaje mi się to, co lubię. Nasz okręt pędził tunelem pełnym progów rzecznych w niemal całkowitej ciemności. Moi przyjaciele miotali się po pokładzie, chwytając liny i potykając się o wiosła. Langskip kołysał się na boki – czułem się tak, jakbym uprawiał surfing na wahadle. Mallory wisiała całym swoim ciężarem na sterze, starając się utrzymać nas pośrodku rzeki. – Nie stój tak! – krzyknęła do mnie. – Pomóż! Prawdę mówi stare powiedzenie: żadne żeglarskie szkolenie nie przetrwa pierwszego kontaktu z wodą. Jestem prawie pewien, że jest takie stare powiedzenie. Wszystko, czego nauczyłem się od Percy’ego Jacksona, wyparowało mi z głowy. Zapomniałem, gdzie są sterburta i bakburta, pokład rufowy i rufa. Zapomniałem, jak zniechęcać rekiny do ataku i jak spadać właściwie z masztu. Biegałem po pokładzie, wrzeszcząc: – Już pomagam! Już pomagam! – i nie miałem pojęcia, co zrobić i jak. Płynęliśmy wężykiem przez tunel wśród rozbryzgów wody z niewiarygodną prędkością; nasz złożony maszt niemal zahaczał o sklepienie. Pióra wioseł zgrzytały o kamienne mury, krzesząc snopy jasnożółtych iskier – wyglądało to tak, jakby obok nas jechały na łyżwach wróżki. T.J. przebiegł obok mnie, zmierzając ku dziobowi, i o mało nie przebił mnie bagnetem. – Magnus, trzymaj tę linę! – wrzasnął, machając ręką w kierunku

chyba każdej liny na okręcie. Chwyciłem najbliższą linę i pociągnąłem tak mocno, jak tylko mogłem, mając nadzieję, że trzymam właściwą linę, a przynajmniej że wyglądam, jakbym pomagał, nawet jeśli robię coś nie tak. Podskoczyliśmy na serii kaskad. Moje zęby wystukiwały wiadomość telegraficzną. Zimne fale rozbijały się o tarcze na nadburciach. A potem tunel poszerzył się i minęliśmy o włos skałę, która wyrosła przed nami znikąd. Okręt obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Spadaliśmy z wodospadu ku pewnej śmierci. Gdy powietrze dookoła zmieniło się w zimną, mglistą zupę… wokół mnie nagle zapanowała ciemność. To był niewątpliwie idealny moment na wizję. Nagle znalazłem się na pokładzie innego statku. W oddali lodowe klify otaczały rozległą zatokę skutą popękaną lodową pokrywą. Powietrze było tak zimne, że moje rękawy pokryła warstwa szronu. Pod stopami zamiast drewnianych desek miałem nierówną, połyskującą, szaroczarną powierzchnię przypominającą łuskowaty pancerz pancernika. Cały okręt, okręt wikiński wielkości lotniskowca, był wykonany z tego samego materiału. I niestety wiedziałem, co to jest – obcięte paznokcie zmarłych niezaszczytną śmiercią, tysiące miliardów paskudnych paznokci zombi zespojonych paskudną magią pedikiurystyczną jako budulec Naglfara, znanego również jako Statek Umarłych. Nade mną szare żagle wzdymały się na mroźnym wietrze. Na pokładzie szurały tysiące wyschniętych ludzkich mumii w zardzewiałych zbrojach: draugrowie, wikińskie zombiaki. Kroczyły między nimi olbrzymy, wykrzykując rozkazy i kopiąc umarłych, aby ustawiali się w szeregach. Kątem oka dostrzegałem też straszniejsze rzeczy: bezcielesne kształty, które mogły być wilkami, wężami lub szkieletowymi końmi utworzonymi z dymu. – No proszę, kto tu jest! – odezwał się wesoły głos. Przede mną stał – w białym mundurze admirała – sam Loki. Jego włosy w kolorze jesiennych liści powiewały pod rondem kapelusza oficera marynarki. Tęczówki lśniły mu intensywnym blaskiem jak obrączki z twardniejącego bursztynu dławiące życie w jego biednych, uwięzionych źrenicach. Pomimo usianej bliznami twarzy,

niszczonej przez wieki, gdy między oczy kapał mu jad węża, pomimo wykrzywionych, pokrytych szramami ust, które kiedyś zostały zszyte przez gniewnego krasnoluda, Loki uśmiechał się tak ciepło i przyjaźnie, że prawie nie sposób było nie odwzajemnić tego uśmiechu. – Wpadłeś z wizytą? – spytał. – Wybornie! Chciałem krzyknąć. Chciałem wrzeszczeć na niego za to, że zabił mojego wuja, torturował moich przyjaciół, rujnował mi życie i wywołał sześć pełnych miesięcy niestrawności, ale gardło miałem wypełnione mokrym cementem. – Nie masz nic do powiedzenia? – zaśmiał się Loki. – Nie szkodzi, bo ja mam do powiedzenia mnóstwo. Najpierw przyjazne ostrzeżenie: naprawdę zastanów się dwa razy, czy chcesz zrobić to, co planował staruszek Randolph. – Jego twarz przybrała wyraz fałszywego współczucia. – Obawiam się, że biedakowi ze starości zaczęło się trochę pod koniec mieszać w głowie. Tylko szaleniec wziąłby go na poważnie! Miałem ochotę go udusić, ale moje dłonie były dziwnie ciężkie. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że moje paznokcie rosną z nienaturalną prędkością, sięgając ku pokładowi jak korzenie szukające gleby. Było mi też za ciasno w butach. Nie wiem skąd, ale wiedziałem, że moje paznokcie u stóp również się wydłużają i przebijają skarpetki, starając się wymknąć z więzienia turystycznych butów. – Co jeszcze? – Loki postukał się palcem w podbródek. – Ach, tak! Spójrz! Wskazał na coś ponad hordami szurających zombi, omiatając ramieniem zatokę, jakby odkrywał przede mną fantastyczną nagrodę, którą właśnie zdobyłem. Na mglistym horyzoncie jeden z lodowych klifów właśnie zaczynał się rozpadać: potężne bloki lodu odpadały od niego i lądowały w wodzie. Hałas dotarł do mnie pół sekundy później: stłumiony grzmot, jak piorun przebijający się przez gęste chmury. – Fajne, prawda? – Loki się uśmiechnął. – Lód topnieje znacznie szybciej, niż myślałem. Wprost uwielbiam globalne ocieplenie! Będziemy mogli wypłynąć przed końcem tygodnia, więc tak naprawdę już jest za późno. Na twoim miejscu zrobiłbym w tył

zwrot i powrócił do Walhalli. Masz tylko kilka dni na zabawę, zanim rozpęta się Ragnarök. Równie dobrze mógłbyś pójść na kilka tych niesamowitych zajęć z jogi! Moje zbuntowane paznokcie sięgnęły pokładu. Wniknęły w lśniącą, szarą powierzchnię, ciągnąc mnie w dół, zmuszając, bym się pochylił. Paznokcie u stóp przebiły się przez czubki butów. Unieruchomiły mnie, a tymczasem paznokcie jakiegoś martwego mężczyzny zaczęły rosnąć w górę jak małe iglaki, zakrzywiając się łapczywie wokół moich sznurowadeł i owijając dookoła kostek. Loki patrzył na mnie z łagodnym uśmiechem, jakby przyglądał się dziecku stawiającemu pierwsze kroki. – O tak, to wspaniały tydzień na Sądny Dzień. Ale jeśli uparcie będziesz mi rzucał wyzwania… – Westchnął i pokręcił głową, jakby mówił: „Ech, te szalone dzieciaki i ich szalone wyprawy”. – Tylko nie wciągaj w to moich dzieci, dobrze? Ach, te biedactwa, Sam i Alex. Wystarczająco dużo cierpienia je spotkało. Jeśli w ogóle ci na nich zależy… No cóż, ta wyprawa je zniszczy. Przysięgam ci. Nie mają pojęcia, z czym się zetkną! Upadłem na kolana. Sam już nie wiedziałem, gdzie kończyły się moje paznokcie, a zaczynał statek. Ostre gałązki z szaroczarnej keratyny zacisnęły się wokół moich łydek i nadgarstków, przykuwając mnie do pokładu, oplatając moje ręce i nogi, wciągając mnie w tkankę statku. – Uważaj na siebie, Magnusie! – zawołał Loki. – Tak czy owak, wkrótce znów będziemy mieli okazję porozmawiać! Twarda ręka zacisnęła się na moim ramieniu, przywracając mnie do przytomności. – Magnus! – wrzasnął Halfborn Gunderson. – Otrząśnij się, stary! Łap za wiosło! Byłem z powrotem na pokładzie naszego żółtego okrętu. Dryfowaliśmy bokiem przez zimną, gęstą mgłę. Prąd niósł nas w lewo, tam gdzie rzeka opadała w ryczący mrok. Przełknąłem mokry cement, który zatykał mi gardło. – Kolejny wodospad? Mallory rzuciła się na ławkę obok mnie. – Taki, który pośle nas prosto w przepaść Ginnungagapu i zabije, owszem. Może masz teraz wreszcie ochotę powiosłować?

T.J. i Halfborn usiedli na ławce przed nami. We czwórkę zaczęliśmy wiosłować co sił, skręcając w prawo i oddalając nasz okręt od przepaści. W ramionach czułem piekący ból. Mięśnie moich pleców głośno protestowały. Wreszcie ryk wody zaczął za nami cichnąć. Mgła rozeszła się i zobaczyłem, że jesteśmy w Zatoce Bostońskiej, niedaleko USS Constitution. Po lewej miałem rzędy ceglanych kamienic i strzeliste wieże kościołów Charlestown. T.J. odwrócił się i uśmiechnął. – Widzicie? Nie było tak źle! – Jasne – burknęła Mallory. – Poza tym że omal nie spadliśmy z krawędzi świata i nie wyparowaliśmy. Halfborn rozprostował ramiona. – Czuję się, jakbym właśnie wniósł słonia na Bunker Hill, ale hej, odwaliliśmy wszyscy świetną robotę… – Przerwał, gdy zobaczył moją twarz. – Magnus? Co się dzieje? Popatrzyłem na swoje drżące dłonie. Czułem się tak, jakby moje paznokcie wciąż rosły, próbując odnaleźć drogę powrotną na Statek Umarłych. – Miałem drobną wizję – mruknąłem. – Dajcie mi chwilę. Moi przyjaciele wymienili niepewne spojrzenia. Wszyscy wiedzieli, że nie ma czegoś takiego jak „drobna wizja”. Mallory przysunęła się do mnie. – Gunderson, może przejmiesz ster? Halfborn zmarszczył brwi. – Nie przyjmuję rozkazów od… Dziewczyna spiorunowała go wzrokiem. Halfborn mruknął coś pod nosem i poszedł za ster. Keen spojrzała na mnie uważnie; jej zielone tęczówki, usiane brązowymi i pomarańczowymi plamkami, przypominały skorupki jaj kardynała. – Widziałeś Lokiego, prawda? Nigdy nie znajdowałem się tak blisko Mallory, chyba że wyciągała mi właśnie z piersi topór na polu bitwy. Ceniła bardzo swoją osobistą przestrzeń. Coś niepokojącego było w jej spojrzeniu, coś jak wyrywający się na wolność gniew, jak płomień, który przeskakuje z dachu na dach. Nigdy nie wiadomo, co taki spali, a co zostawi w spokoju.

– Tak. – I opowiedziałem, co widziałem. Mallory wykrzywiła wargi w grymasie pełnym niesmaku. – A to kłamca… Wszystkich nas odwiedził ostatnio w koszmarach sennych. Niech no go tylko dorwę… – Ej, Mallory – zganił ją T.J. – Wiem, że chcesz zemsty nawet bardziej niż większość z nas, ale… Keen powstrzymała go surowym spojrzeniem. O czym mówił T.J.? Słyszałem, że Mallory zginęła, próbując rozbroić bombę w Irlandii, ale poza tym niewiele wiedziałem o jej przeszłości. Czy to Loki doprowadził do jej śmierci? Chwyciła mnie za nadgarstek; jej palce pokryte zgrubieniami przypominały mi niemiło o keratynowych pnączach Naglfaru. – Magnusie, Loki wzywa cię do siebie. Jeśli znów będziesz miał taki sen, nie rozmawiaj z nim. Nie daj się sprowokować. – Sprowokować do czego? – spytałem. Za nami Halfborn zawołał: – Walkiria na dziesiątej! – i wskazał na nabrzeże Charlestown. Jakieś pół kilometra od nas widać było – ledwo, ledwo – dwie postacie stojące na nabrzeżu, jedną w zielonym hidżabie, drugą z zielonymi włosami. Mallory wykrzywiła się w stronę Gundersona. – Musisz wrzeszczeć tak głośno, łamago? – To mój zwykły głos, kobieto! – Tak, wiem, głośny i irytujący. – Jeśli ci się nie podoba… – Magnusie – zwróciła się do mnie – porozmawiamy później. – Tupiąc głośno, podeszła do pokrywy luku, na którą Halfborn upuścił swój topór bojowy w całym tym zamieszaniu. Podniosła broń i wymierzyła ją w Halfborna. – Dostaniesz to z powrotem, kiedy zaczniesz się zachowywać. Zeszła po drabinie i zniknęła pod pokładem. – Och, nie, tego mi nie zrobi! – Halfborn porzucił stanowisko i ruszył za nią. Okręt zaczął skręcać w prawo. T.J. pobiegł na rufę i chwycił za ster. – Okropną chwilę wybrali na zerwanie ze sobą – westchnął. – E, co? – zdziwiłem się. T.J. uniósł brwi.

– Nie słyszałeś? Halfborn i Mallory tak często się ze sobą kłócili, że trudno było stwierdzić, kiedy byli wściekli, a kiedy tylko okazywali sobie uczucie. Ale gdy teraz się nad tym zastanowiłem, w ciągu ostatnich kilku dni zachowywali się wobec siebie nieco bardziej agresywnie. – Dlaczego się rozstali? T.J. wzruszył ramionami. – Życie pozagrobowe to maraton, a nie sprint. Długoterminowe związki są trudne, gdy żyjesz wiecznie. Pary einherjarów nierzadko zrywają ze sobą sześćdziesiąt czy siedemdziesiąt razy w ciągu kilku wieków. Usiłowałem ogarnąć to wyobraźnią. Oczywiście nigdy nie byłem w żadnym związku, ani długoterminowym, ani wręcz przeciwnie, więc… Nie byłem w stanie tego pojąć. – A teraz tkwimy razem z nimi na okręcie – zauważyłem – podczas gdy oni rozpracowują swoje problemy w otoczeniu szerokiego asortymentu broni. – Są profesjonalistami – powiedział T.J. – Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze. BUM. Pokład pod moimi stopami zadrżał od dźwięku topora wbijającego się w drewno. – Jasne. A to, co Mallory mówiła o Lokim? Uśmiech T.J.-a odpłynął. – Wszyscy mamy swoje problemy z tym oszustem. Ciekawe, jakie problemy miał z nim T.J. Od wielu miesięcy mieszkałem z moimi przyjaciółmi na dziewiętnastym piętrze, ale dopiero teraz zacząłem zdawać sobie sprawę, jak mało wiem o ich przeszłości. Thomas Jefferson junior, były żołnierz piechoty 54. Pułku z Massachusetts, syn boga wojny Tyra i wyzwolony niewolnik. T.J. nigdy nie tracił panowania nad sobą, nawet gdy ginął na polu bitwy lub musiał złapać Halfborna Gundersona lunatykującego nago na korytarzu i zaprowadzić go z powrotem do pokoju. T.J. miał najpogodniejsze usposobienie spośród wszystkich martwych ludzi, jakich znałem, ale z pewnością był świadkiem wielu okropności. Czego używał Loki, by droczyć się z nim w jego snach? – Mallory mówiła, że Loki mnie przyzywa – przypomniałem

sobie. – I że nie powinienem dać się sprowokować. T.J. zgiął palce, jakby odczuwał taki sam ból jak jego ojciec, któremu rękę odgryzł Wilk Fenrir. – Mallory ma rację. Niektórych wyzwań nigdy nie powinno się podejmować, zwłaszcza tych od Lokiego. Zmarszczyłem brwi. Loki też użył słowa „wyzwanie”. Nie mówił o walce. Nie mówił o powstrzymaniu go. Powiedział: „Ale jeśli uparcie będziesz mi rzucał wyzwania”. – T.J., twój tata jest bogiem osobistych wyzwań, pojedynków i innych takich, prawda? – Owszem. – Głos T.J.-a był równie sztywny i płaski jak uwielbiane przez niego suchary. Wskazał na nabrzeże. – Patrz, Sam i Alex mają towarzystwo. Nie zauważyłem wcześniej, ale kilka metrów za dziećmi Lokiego oparty o maskę swojego samochodu czaił się w dżinsach i zielonkawej koszuli firmowej mój ulubiony dostawca świeżych falafeli. Amir Fadlan, narzeczony Samiry, przyszedł się z nami pożegnać.

7 Wszyscy toniemy Ooo! – powiedziała Samira, gdy podpłynęliśmy do nabrzeża. – Masz rację, Alex. Ten okręt naprawdę jest żółty. – I ty, Brutusie – westchnąłem. Twarz Alexa rozpromieniła się w uśmiechu. – Głosuję, byśmy go ochrzcili mianem „Wielki Banan”. Wszyscy za? – Nawet się nie waż – zaprotestowałem. – Uwielbiam tę nazwę. – Mallory rzuciła Alexowi cumę. Keen i Gunderson wrócili spod pokładu najwyraźniej w rozejmie, chociaż oboje mieli podbite oczy. – A zatem postanowione! – ryknął Halfborn. – Nasz okręt będzie się zwał Mikillgulr! T.J. podrapał się w głowę. – Naprawdę istnieje staronordyckie określenie na wielkiego banana? – No, nie do końca – przyznał Halfborn. – Wikingowie nigdy nie pływali tak daleko na południe, aby odkryć banany. Ale Mikillgulr znaczy „wielki i żółty”. To wystarczy! Spojrzałem w niebo w cichej modlitwie: „Frejrze, boże lata, tato, dzięki za łódź. Ale czy mógłbym zasugerować, że leśna zieleń jest również świetnym letnim kolorem, i czy mógłbyś przestać robić mi obciach przed znajomymi? Amen”. Wgramoliłem się na brzeg i pomogłem przywiązać Wielkie Żółte Upokorzenie. Nogi wciąż miałem jak z waty po rejsie na dzikiej rzece i wizji z Lokim. Jeżeli tak dogłębnie przepełniała mnie wdzięczność za to, że stoję na suchym lądzie, po zaledwie kilkuminutowej podróży, nasza wyprawa przez morze zapowiadała

się na niesamowitą zabawę. Amir uścisnął mi dłoń. – Jak się masz, Ji… Magnus? Po tylu miesiącach wciąż mu się czasem zdarzało zapomnieć i nazwać mnie Jimmym. To była moja wina. Przez te dwa lata, kiedy byłem bezdomny, Amir i jego tata byli jednym z moich nielicznych niezawodnych źródeł ciepłych posiłków. Dawali mi resztki ze swojego baru w strefie gastronomicznej w Transportation Building. Za ich dobroć nie odpłaciłem im moim prawdziwym imieniem. Wciąż miałem z tego powodu poczucie winy. – Wszystko w porządku. – Zdałem sobie sprawę, że znów go okłamuję. – To znaczy na tyle w porządku, na ile można oczekiwać, zważywszy, że wyruszamy na kolejną niebezpieczną wyprawę. Samira szturchnęła mnie w żebra obuchem topora. – Ej, nie dawaj mu pożywki dla nerwów. Spędziłam kilka ostatnich dni na przekonywaniu Amira, żeby się nie martwił. Alex uśmiechnął się krzywo. – A ja spędziłem kilka ostatnich dni na byciu dla nich przyzwoitką, podczas gdy ona próbowała przekonać go, by się nie martwił. Było to wprost urocze. Samira zarumieniła się. Miała na sobie swój typowy podróżny strój: wysokie skórzane buty, bojówki z mocnej tkaniny z przymocowanymi dwoma toporami, golf z długim rękawem i ciemnozieloną kurtkę, pasującą do jej magicznego hidżabu. Tkanina chusty falowała na wietrze, odbijając kolory z otoczenia, gotowa do natychmiastowego przejścia w pełny tryb kamuflażu. Ale twarz Sam wyglądała, jakby coś było nie w porządku. Miała suche, spękane wargi i zapadnięte oczy pozbawione blasku, jakby cierpiała na niedobór witamin. – Nic ci nie jest? – zapytałem. – Oczywiście, że nie. Wszystko w porządku! W jej oddechu wyczułem jednak ketony – nieświeży, kwaśny zapach, jaki mają cytryny pozostawione zbyt długo na słońcu. Taki zapach wydziela ktoś, kto od dawna nic nie jadł. Często go czułem, gdy żyłem na ulicy. – Nie – stwierdziłem. – Coś ci jest.

Już zaczynała protestować, gdy wtrącił się Amir. – Dwa tygodnie temu zaczął się ramadan – powiedział. – Oboje pościmy. – Amir! – zaprotestowała Sam. – No co? Magnus to przyjaciel. Zasługuje na to, by wiedzieć. Alex zgrzytał zębami, próbując stłumić zdenerwowanie. Oczywiście Alex wiedział. Właśnie o tym mówił w domu wujka Randolpha, to z tego powodu Sam miała tyle problemów ze skoncentrowaniem się na treningu. Nie wiedziałem za wiele o ramadanie, ale dużo wiedziałem o głodzie. Naprawdę potrafi zepsuć koncentrację. – No to, eee, jak trzeba wtedy postępować? – spytałem. – Nie wpłynie to na mnie podczas wyprawy – obiecała Sam. – Nic wam nie mówiłam, bo nie chciałam, żebyście się martwili. Po prostu w ciągu dnia nie mogę pić ani jeść. – Ani się kąpać – dodał Amir. – Ani przeklinać. Ani palić. Ani stosować przemocy. – A to nie szkodzi – wtrącił Alex – ponieważ podczas naszych wypraw nigdy nie dochodzi do aktów przemocy. Sam przewróciła oczami. – Nadal mogę się bronić, jeśli ktoś mnie zaatakuje. To tylko miesiąc… – Miesiąc?! – spytałem. – Robię tak co roku, od kiedy skończyłam dziesięć lat – wyjaśniła Sam. – Wierz mi, to nic trudnego. Ale dla mnie brzmiało to jak coś bardzo trudnego, zwłaszcza latem, gdy dni są długie, a my będziemy musieli radzić sobie w rozmaitych sytuacjach grożących śmiercią, które nie poczekają na swój moment po zwykłych godzinach pracy. – A nie mogłabyś może zawiesić tego na czas naszej wyprawy? – Mogłaby – powiedział z naciskiem Amir. – Pozwala się na to podczas podróży lub jeśli post byłby zbyt niebezpieczny, a w tym wypadku zachodzą obie te okoliczności. – Ale tego nie zrobi – wtrącił się Alex. – Ponieważ jest uparta jak bardzo pobożny osioł. Sam szturchnęła go w żebra. – Odwal się, braciszku.

– Au – poskarżył się Alex. – A co z hasłem „bez przemocy”? – Obrona konieczna – odparła Sam. – Hej, słuchajcie! – zawołał z okrętu Halfborn. – Mamy wszystko, co trzeba, i jesteśmy gotowi do wypłynięcia. O czym tak gadacie? No, dalej! Spojrzałem na Amira. Jak zawsze wyglądał świetnie w nieskazitelnie czystym, idealnie wyprasowanym ubraniu i z perfekcyjnie przyciętymi ciemnymi włosami. Nikt by nie przypuszczał, że to facet, który prawdopodobnie słania się z głodu i pragnienia. Ale mięśnie jego twarzy były bardziej napięte niż zwykle. Łagodne brązowe oczy mrugały szybko, jakby spodziewał się, że zaraz spadnie mu na czoło kropla zimnej wody. Amir wyraźnie cierpiał, ale z powodu, który nie miał nic wspólnego z ramadanem. – Tylko bądźcie ostrożni – odezwał się błagalnym tonem. – Wszyscy. Magnus, poprosiłbym cię, żebyś uważał na Samirę, ale jeśli to zrobię, walnie mnie toporem. – Nigdy nie walnęłabym cię toporem – zaprotestowała Sam. – W każdym razie to ja będę uważać na Magnusa, a nie na odwrót. – Ja będę uważać na Sam – zgłosił się Alex. – Od tego jest rodzina, prawda? Amir zamrugał jeszcze szybciej. Miałem wrażenie, że nadal nie był pewien, jak ma się odnosić do Alexa czy też Alex Fierro, zielonowłosego, zmiennopłciowego przyrodniego brata i jednocześnie siostry Sam i zarazem ich straszliwej przyzwoitki. – Dobrze. – Amir skinął głową. – Dziękuję. Nie mogłem nie mieć poczucia winy na widok jego niepokoju. Kilka miesięcy wcześniej, kiedy dowiedział się, że Samira prowadzi podwójne życie jako jedna z walkirii Odyna, uzdrowiłem jego umysł, aby nie stracił zmysłów. Teraz zaś jego śmiertelne oczy były szeroko otwarte – już na zawsze. Zamiast żyć w błogiej niewiedzy, od czasu do czasu widywał ogniste olbrzymy spacerujące po Commonwealth Avenue, węże morskie baraszkujące w rzece Charles i przelatujące walkirie niosące dusze zmarłych bohaterów do hotelu Walhalla. Był nawet w stanie zobaczyć nasz wielki wikiński okręt wojenny, który wyglądał jak banan z ciężkim uzbrojeniem.

– Będziemy uważać – obiecałem. – Poza tym nikt się nie odważy zaatakować tego okrętu. Jest zdecydowanie zbyt żółty. Zmusił się do słabego uśmiechu. – To prawda. – Sięgnął za siebie i z maski samochodu wziął duży, zielony, termoizolowany plecak służący do rozwożenia jedzenia zamówionego w Falafelu Fadlana. – To dla ciebie, Magnus. Mam nadzieję, że będzie ci smakować. Z plecaka rozchodził się zapach świeżych falafeli. Prawda, pochłonąłem jednego zaledwie kilka godzin temu, ale aż mi zaburczało w brzuchu, bo… No, falafeli nigdy za wiele. – Chłopie, jesteś wspaniały. Nie mogę uwierzyć… Ale czekaj. Sam pościsz, a mnie przyniosłeś pyszności? Coś tu jest nie tak. – To, że ja poszczę, nie oznacza, że ty nie możesz się cieszyć jedzeniem. – Klepnął mnie w ramię. – Będę się za ciebie modlić. Za was wszystkich. Wiedziałem, że mówi szczerze. Ja sam byłem ateistą. Modliłem się tylko sarkastycznie, do własnego ojca, o lepszy kolor okrętu. Gdy dowiedziałem się o istnieniu nordyckich bóstw i dziewięciu światów, tylko wzmocniło to moje przekonanie, że nie ma żadnego wielkiego boskiego planu. Jaki bóg pozwoliłby Zeusowi i Odynowi na istnienie w tym samym wszechświecie, skoro obaj twierdzili, że są królami stworzenia, zabijali śmiertelników piorunami i organizowali seminaria motywacyjne? Ale Amir był człowiekiem wiary. On i Samira wierzyli w coś większego, kosmiczną siłę, która naprawdę troszczy się o ludzi. I chyba była dla mnie pewnym pocieszeniem świadomość, że Amir trzyma za mnie kciuki w zakresie modlitwy, nawet jeśli wątpiłem, czy ktoś w ogóle jest na drugim końcu tej linii telefonicznej. – Dzięki, chłopie. – Uścisnąłem mu rękę. Amir popatrzył na Sam. Stali metr od siebie, nie dotykając się. Przez te wszystkie lata ich znajomości nigdy się nie dotknęli. Zastanawiałem się, czy to nie wykańczało Amira bardziej niż post. Ja sam radziłem sobie bez dotykania innych, ale raz na jakiś czas uścisk kogoś, kogo lubiłem, robił mi naprawdę dobrze. Kiedy ludzie się kochają tak bardzo jak Sam i Amir i nie mogą nawet wziąć się za ręce… Trudno mi było to sobie wyobrazić. – Kocham cię – powiedział Amir.

Samira cofnęła się i zachwiała, jakby dostała w twarz olbrzymim orlim jajem. Alex ją podtrzymał. – Ja… tak – wykrztusiła Sam. – Również. Też. Amir skinął głową. Odwrócił się i wsiadł do samochodu. Chwilę później tylne światła wozu zniknęły w dali na Flagship Way. Samira uderzyła się dłonią w czoło. – „Również”? „Też”? Ale ze mnie idiotka. Alex poklepał ją po ręce. – Ja tam uważam, że byłaś całkiem elokwentna. No, dalej, siostro. Twój neonowożółty okręt wojenny czeka. Odcumowaliśmy, postawiliśmy maszt, podnieśliśmy żagiel i wykonaliśmy parę innych żeglarskich czynności. Niebawem zostawiliśmy Boston w tyle, wypływając przez kanał między portem lotniczym Logan a dzielnicą Seaport. Wielki Banan podobał mi się o wiele bardziej, kiedy nie podskakiwał na podziemnych progach rzecznych ani nie dryfował ku wodospadowi między wymiarami. Silny wiatr wydął żagiel. Zachód słońca pomalował panoramę śródmieścia na czerwonozłoto. Morze rozciągało się przed nami jak jedwabista błękitna tkanina i póki co jedyne, co musiałem robić, to stać na dziobie i podziwiać widok. Po długim, ciężkim dniu mógłbym się może nawet odprężyć, ale nie byłem w stanie przestać myśleć o wujku Randolphie. Kiedyś sam wypłynął z tej samej zatoki na poszukiwanie Miecza Lata. Jego żona i córki nigdy z tego rejsu nie powróciły. Teraz jest inaczej, powiedziałem sobie. Mamy dobrze wyszkoloną załogę einherjarów i najbardziej upartą, najpobożniejszą walkirię w Walhalli. W mojej głowie rozbrzmiał głos Lokiego. „Ach, te biedactwa, Sam i Alex. Ta wyprawa je zniszczy. Nie mają pojęcia, z czym się zetkną!” – Zamknij się! – mruknąłem. – Przepraszam, co? Nie zauważyłem, że Samira stoi tuż obok mnie. – Eee. Nic. Noo… Tak naprawdę to nie nic. Miałem krótką wizytę twojego ojca. – Opowiedziałem jej o wszystkim. – Czyli jak zwykle. – Skrzywiła się. – Alex też ma wizje i koszmary, praktycznie codziennie.

Zerknąłem na pokład, ale Alex był chyba na dole. – Naprawdę? Nic mi o tym nie mówił. Wzruszyła ramionami: „To typowe dla Alexa”. – A ty? – zapytałem. – Masz jakieś wizje? Przechyliła głowę. – Nie, co jest dość ciekawe. Ramadan zwykle pomaga w skupieniu i we wzmocnieniu silnej woli. Może dlatego Loki nie zaglądał do mojej głowy. Mam nadzieję… Nie dokończyła, ale domyśliłem się, co chciała powiedzieć. Miała nadzieję, że poszczenie utrudni Lokiemu kontrolowanie jej. Wydawało mi się to jednak zbyt daleko idącym założeniem. Chociaż gdyby mój tata mógł sprawić, żebym robił wszystko, czego chce, po prostu wydając mi rozkaz, byłbym gotów spróbować wszystkiego, nawet zrezygnować z falafeli, aby mu to uniemożliwić. Ilekroć Sam wymawiała imię swojego ojca, czułem, jak buzuje w niej gniew. Nienawidziła być w jego mocy. Odrzutowiec pasażerski wystartował z Logan i z rykiem przeleciał nad naszymi głowami. T.J. uniósł ręce i zawołał ze swojego punktu obserwacyjnego na szczycie masztu: – Juhuuuuu! – Wiatr mierzwił mu ciemne włosy. Zmarły w latach sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku T.J. uwielbiał samoloty. Myślę, że wydawały mu się bardziej magiczne niż krasnoludy, elfy czy smoki. Spod moich stóp dochodziły uderzenia jak o metal i głuche stuki; zapewne Alex i Mallory układali nasze zapasy. Halfborn Gunderson stał na rufie, opierając się na sterze i gwiżdżąc Fly Me to the Moon. (Ech, te głupie melodie z windy Walhalli – przyczepiają się do człowieka na amen…) – Sam, będziesz na to przygotowana – powiedziałem w końcu. – Tym razem pokonasz Lokiego. Odwróciła się w stronę zachodzącego słońca. Zastanawiałem się, czy czeka na zmierzch, gdy będzie mogła jeść i pić, a co najważniejsze… przeklinać. – Rzecz w tym – odparła – że nie będę pewna, dopóki rzeczywiście nie stanę przed Lokim. Alex podczas szkolenia uczy mnie cały czas, jak się rozluźnić, żebym miała bardziej pozytywne podejście do zmieniania kształtu, ale… – Przełknęła ślinę. – Nie wiem, czy

chcę mieć do tego bardziej pozytywne podejście. Nie jestem taka jak Alex. Trudno było zaprzeczyć. Kiedy Sam pierwszy raz wspomniała mi o swojej umiejętności zmieniania kształtu, powiedziała, że nie cierpi jej używać. Było to dla niej jednoznaczne z poddaniem się Lokiemu, z upodobnieniem się do niego. Alex wierzył za to, że najlepszym rozwiązaniem jest uznanie mocy Lokiego za własną. Sam swoje jötuńskie dziedzictwo traktowała jak truciznę, z której musiała się oczyścić. Aby to uczynić, oparła się na dyscyplinie i sztywnych zasadach. Modlić się więcej. Zrezygnować z jedzenia i picia. Za wszelką cenę. Ale zmienianie kształtu, traktowanie swojej osoby w sposób płynny, tak jak Alex i Loki… Było to dla niej czymś całkowicie obcym, choć miała to we krwi. – Wymyślisz coś – powiedziałem. – Jakiś sposób, który zadziała. Popatrzyła mi uważnie w twarz, być może próbując ocenić, czy wierzyłem w to, co mówię. – Dzięki. Ale na razie mamy większe powody do zmartwienia. Alex powiedział mi, co się stało w domu twojego wujka. Pomimo że wieczór był ciepły, zadrżałem. Myślenie o wilkach zawsze ma na mnie taki wpływ. – Coś ci przyszło do głowy w sprawie notatek mojego wuja, co mogą znaczyć? Miód? Bölwerk? Sam pokręciła głową. – Zapytamy Hearthstone’a i Blitzena, kiedy się z nimi spotkamy. Od jakiegoś czasu wciąż byli w drodze. Zajmowali się… Jak oni to nazwali? „Rozpoznaniem dalekiego zasięgu”. Brzmiało to imponująco. Być może odnawiali kontakty w dziwnej międzywymiarowej mafii Mimira, próbując znaleźć dla nas najbezpieczniejszy szlak przez morza dziewięciu światów. Ale obraz, który zobaczyłem oczami wyobraźni, przedstawiał raczej Blitzena kupującego nowe ciuchy i Hearthstone’a stojącego bezczynnie w pobliżu i dla zabicia czasu układającego runy w różne zaklęcia. Ależ mi ich brakowało. – Gdzie dokładnie mamy się z nimi spotkać? – spytałem.

Sam wyciągnęła przed siebie rękę. – Przy latarni koło półwyspu Deer Island. Obiecali, że będą tam dziś o zachodzie słońca. Czyli teraz. W okolicach Bostonu morze było usiane dziesiątkami wysepek. Nigdy nie potrafiłem rozróżnić wszystkich tych wysp, ale latarnię, o której mówiła Sam, łatwo było rozpoznać – niski budynek z masztem na szczycie, wystający z fal jak wieżyczka betonowego okrętu podwodnego. Kiedy się do niej zbliżaliśmy, zacząłem wypatrywać odblasków kamizelki z kolczugi modnego krasnoluda albo elfa w czerni, machającego białym szalikiem w prążki. – Nie widzę ich – mruknąłem. Zerknąłem na T.J.-a. – Ej, widzisz coś? Nasza czujka zastygła jednak jak sparaliżowana. Thomas Jefferson junior miał otwarte usta i wytrzeszczone oczy, a na jego twarzy malowało się coś, co nigdy do tej pory mi się z nim nie kojarzyło – czyste przerażenie. Stojąca obok mnie Sam wydała zduszony okrzyk. Cofnęła się z dziobu i wskazywała na wodę między nami a latarnią morską. Na wprost nas morze zaczynało się burzyć, tworząc wielki wirujący lej, jakby ktoś wyciągnął zatyczkę z zatoki Massachusetts jak z wanny. Z tego gigantycznego wiru podnosiły się olbrzymie, utworzone z wody postaci kobiet – dziewięciu, a każda tak wielka jak nasz okręt. Miały suknie z piany i lodu i niebieskozielone oblicza wykrzywione w grymasie wściekłości. Zdążyłem jeszcze pomyśleć: Percy nie ujął tego przypadku w podstawowym szkoleniu żeglarskim, a potem gigantyczne kobiety opadły na nas jak mściwe tsunami, pogrążając w otchłani morskiej nasz wspaniały żółty okręt wojenny.

8 Dom Drażliwego Hipstera Opadanie

na dno morza było wystarczająco nieprzyjemnym przeżyciem. Naprawdę nie miałem ochoty na dodatek słuchać żadnych śpiewów. Gdy nasz langskip leciał w dół, wirując, przez oko morskiego cyklonu, dziewięć olbrzymich panien kręciło się wokół nas, przeciskając się przez sztorm i znikając, tak że wydawało się, jakby tonęły raz za razem. Twarze wykrzywiały im wściekłość i dzika radość. Ich długie włosy spryskiwały nas lodowym deszczem. Ilekroć wynurzały się z wody, piszczały i krzyczały, ale nie były to przypadkowe dźwięki. Ich wrzaski miały tonalne brzmienie, jak chór śpiewających wielorybów odgrywany przy sprzężonych głośnikach. Pochwyciłem nawet niektóre słowa: „gotujący się miód…”, „córki fal”, „dla was śmierć!”. Przypomniało mi to, jak Halfborn Gunderson po raz pierwszy puścił mi norweski black metal. Po paru taktach olśniło mnie… „Chwila, moment. To ma być muzyka!” Sam i ja chwyciliśmy mocno za liny. T.J. oplótł nogami czubek masztu, wrzeszcząc, jakby jechał na koniku najbardziej przerażającej karuzeli na świecie. Halfborn zmagał się ze sterem, chociaż nie miałem pojęcia, co mógłby zdziałać, skoro nurkowaliśmy prosto w dół. Słyszałem, jak pod pokładem Mallory i Alex obijają się o ściany – KA-BUM, KA-BUM, KA-BUM – jak dwie kostki do gry. Okręt obrócił się wokół własnej osi. Z okrzykiem rozpaczy T.J. puścił maszt i spadł w wir. Sam rzuciła się za nim. Bogom niech będą dzięki, że walkirie umieją latać. Złapała T.J.-a w pasie i przyleciała zygzakiem z powrotem na okręt, wymykając się

łapczywym rękom olbrzymek morskich i bagażom, które wypadały z okrętu jak zbędny balast. Gdy tylko stanęła na pokładzie, rozległo się PLUSK! Langskip wylądował w wodzie i pogrążył się w niej w całości. Największym szokiem było to, jak gorąca była woda. Spodziewałem się lodowatej śmierci. A zamiast tego poczułem się, jakby mnie zanurzono w parzącej kąpieli. Plecy mi się wygięły. Mięśnie spięły. Udało mi się nie połknąć cieczy, ale gdy zamrugałem oczami, usiłując zobaczyć, gdzie jest góra, a gdzie dół, zauważyłem, że woda ma dziwny, przytłumiony złotawy kolor. To chyba niedobrze, pomyślałem. Pod moimi stopami podskoczył pokład. Wielki Banan wynurzył się na powierzchnię… tego niewiadomego miejsca, w którym się znaleźliśmy. Burza ucichła. Po dziewięciu olbrzymkach zaginął słuch. Nasz okręt kołysał się i skrzypiał na spokojnej złotej wodzie, która bulgotała wokół kadłuba, wydzielając zapach przypominający egzotyczne przyprawy, kwiaty i wypieki. Dookoła wznosiły się pionowe brązowe klify – otaczały nas idealnym pierścieniem o średnicy mili. Moją pierwszą myślą było to, że zostaliśmy wrzuceni na sam środek wulkanicznego jeziora. Przynajmniej okręt wydawał się pozostawać w jednym kawałku. Mokry żółty żagiel uderzał o maszt. Olinowanie lśniło i parowało. Pierwsi na nogi stanęli Samira i T.J. Ślizgając się, ruszyli w stronę pokładu rufowego, na którym pod sterem leżał Halfborn. Krew spływała mu z paskudnej rany na czole. Najpierw pomyślałem: Ech, Gunderson co chwilę daje się tak zabić. A potem przypomniałem sobie, że nie jesteśmy już w Walhalli. Gdziekolwiek byliśmy, gdybyśmy tu umarli, nie dostalibyśmy drugiej szansy. – Żyje! – zawołała Sam. – Ale jest zupełnie nieprzytomny! W moich uszach wciąż brzmiała dziwna muzyka. Myśli pełzały mi w głowie niemrawo. Czemu T.J. i Samira tak na mnie patrzą? I nagle zrozumiałem: A tak, prawda. To ja jestem uzdrowicielem. Podbiegłem. Skupiłem moc Frejra na uleczeniu rany Halfborna. Tymczasem Mallory i Alex, oboje poobijani i zakrwawieni, wygramolili się spod pokładu. – Co wy, głupki, wyrabiacie tu na górze?! – wykrzyknęła Mallory.

Jakby w odpowiedzi połowę nieba nad nami zasłoniła chmura burzowa. Z góry zagrzmiał głos: – CO ROBICIE W MOIM KOTLE? Chmura obniżyła się i zdałem sobie sprawę, że to była twarz – twarz, która nie wyglądała na zadowoloną z naszego widoku. Z wcześniejszych kontaktów z olbrzymami nauczyłem się, że jedynym sposobem na ogarnięcie umysłem ich nieskończonej wielkości jest koncentrowanie się na jednej rzeczy naraz: na nosie wielkości tankowca, brodzie tak gęstej i bujnej jak sekwojowy las, okularach w okrągłych złotych oprawkach, które wyglądały jak kręgi w zbożu. A to, co wziąłem za front burzowy, było w rzeczywistości rondem największego kapelusza typu panama na świecie. Sposób, w jaki jego głos odbijał się od klifów – echem z metalicznymi pogłosami – uświadomił mi, że nie znajdujemy się jednak w kraterze wulkanicznym. Klify były metalowymi ściankami gigantycznego garnka. Parujące jezioro wypełniał jakiś napar. A my właśnie staliśmy się jego składnikiem niespodzianką. Moi przyjaciele stali z otwartymi ustami, próbując zrozumieć, co widzą – wszyscy z wyjątkiem Halfborna Gundersona, który rozsądnie pozostawał nieprzytomny. Powróciłem do racjonalności jako pierwszy. Nie cierpię, kiedy tak się dzieje. – Cześć – powiedziałem do olbrzyma. Takim jestem dyplomatą i zawsze wiem, jakiego pozdrowienia należy użyć. Skrzywiony Wielka Gęba zmarszczył brwi; przed oczami przewinęły mi się wspomnienia z lekcji w piątej klasie o tektonice płyt. Rozejrzał się na boki i zawołał: – Córki! Chodźcie tu! Nad brzegiem garnka pojawiło się więcej gigantycznych twarzy: dziewięć kobiet z wiru wodnego, ale teraz sprawiały wrażenie dużo większych; włosy z piany falowały po bokach ich twarzy, uśmiechy były jakby trochę zbyt maniakalne, a oczy błyszczały… z podniecenia lub głodu. (Miałem nadzieję, że nie z głodu. Prawdopodobnie jednak był to głód). – Dorwałyśmy ich, tato! – pisnęła jedna z kobiet, a raczej byłby

to pisk, gdyby nie była wielkości Południowego Bostonu. – Tak, ale dlaczego? – zapytał ich ojciec. – Są żółci! – wyjaśniła inna olbrzymka. – Zobaczyłyśmy ich od razu! W okręcie tej barwy naszym zdaniem w pełni zasługiwali na to, by utonąć! W myśli zacząłem tworzyć listę słów i wyrażeń zaczynających się na O. Oto Frejr. Ojciec. Obłudny. Oszołom. O ja cię. O w mordę. Lista ciągnęła się i ciągnęła. – A poza tym – powiedziała trzecia córka – jeden z nich wspomniał o miodzie! Wiedziałyśmy, że będziesz chciał z nimi porozmawiać, tato! To twoje ulubione słowo! – Ej, ej, ej! – Alex Fierro zamachał rękami, jakby usłyszał coś naprawdę dziwnego. – Nikt tu nie mówił o miodzie. To chyba jakaś pomyłka… – Zawahał się, a potem popatrzył na mnie, marszcząc brwi. – Prawda? – Eee… – Wskazałem na Samirę, która cofnęła się poza zasięg garoty Alexa. – Ja po prostu wyjaśniałem… – TO BEZ ZNACZENIA! – zagrzmiał pan Skrzywiony. – Teraz jesteście tutaj, ale nie życzę sobie was w moim kotle. Właśnie robię sobie miód pitny. Okręt wikiński może całkowicie zniszczyć smak miodu, taki słodziutki! Zerknąłem na bulgocący wokół nas płyn. Nagle poczułem wielką radość, że nie wciągnąłem nosem ani odrobiny tej cieczy. – Słodziutki? – zapytałem. – Mam nadzieję, że nie mówisz o mnie – warknął Alex. Zapewne żartował. Wolałem go jednak o to nie pytać. Wielka dłoń przysłoniła nam świat i pan Skrzywiony podniósł nasz okręt za maszt. – Są zbyt mali, trudno ich dobrze dojrzeć – poskarżył się. – Zmieńmy trochę skalę. Nienawidzę, kiedy olbrzymy zmieniają proporcje rzeczywistości. W jednej chwili świat wokół nas zaczął się kurczyć. Mój żołądek zapadł się w sobie. Strzeliło mi w uszach. Moje oczy boleśnie rozszerzyły się w oczodołach. BUM! TRZASK! STUK! Potknąłem się o własne nogi i nagle znalazłem się razem z przyjaciółmi pośrodku wielkiego, długiego domu wikińskiego.

W kącie leżał na burcie nasz okręt; z kadłuba wciąż ściekał gorący miód pitny. Ściany pomieszczenia składały się z rzędów dziesiątków stępek statków, które pięły się na wysokość stu czy więcej metrów i zakrzywiały u góry, tworząc krokwie dwuspadowego dachu. Zamiast desek czy tynku wypełniającego przestrzeń między słupami nie było nic poza falującą zieloną wodą utrzymywaną w miejscu przez zasady fizyki, które nie miały dla mnie żadnego sensu. Tu i ówdzie w morskich ścianach znajdowały się drzwi, prowadzące zapewne do innych podmorskich pokojów. Podłoga była wyłożona uginającymi się pod stopami wodorostami. Ależ byłem zadowolony, że mam na nogach buty. Wystrój sali nie różnił się znacznie od typowej imprezowni wikingów. Prostokątny biesiadny stół zajmował centralne miejsce; po jego obu stronach stały krzesła z rzeźbionego czerwonego koralowca, a na dalekim końcu widać było misternie dekorowany tron, ozdobiony perłami i szczękami rekinów. W wolno stojących paleniskach płonęły upiorne zielone płomienie, wypełniające salę zapachem przypominającym przypieczone wodorosty. Nad głównym paleniskiem wisiał kocioł, w którym wcześniej się znajdowaliśmy; teraz sprawiał wrażenie znacznie mniejszego, jakby można w nim było ugotować może stado wołów. Polerowane brązowe ścianki gara były ozdobione grawerowanymi falami i gniewnymi twarzami. Nasz gospodarz/porywacz, czyli olbrzymi tata ze skrzywionym obliczem, stał przed nami z założonymi rękami; brwi miał mocno ściągnięte. Był teraz tylko dwa razy wyższy od człowieka. Podwinięte nogawki jego dżinsów w kolorze khaki opadały na czarne buty z wąskimi czubkami. Miał starannie zapiętą kamizelkę od garnituru, a pod spodem elegancką białą koszulę z podwiniętymi rękawami, spod których wynurzała się masa splątanych tatuaży runicznych zdobiących jego przedramiona. W panamie i okularach ze złoconymi oprawkami wyglądał jak zdenerwowany klient sklepu z żywnością ekologiczną, który utknął w ekspresowej kolejce za tłumem ludzi z pełnymi koszykami, podczas gdy on chciał kupić raz-dwa tylko makrobiotyczne smoothie z zieloną herbatą i wyjść. Za nim, w luźnym półkolu, ustawiło się dziewięć dziewcząt fal –

które jednak (szok i niedowierzanie!) nie robiły fali. Każda z olbrzymek była przerażająca na swój szczególny sposób, ale wszystkie rzucały na nas jednakowe pożądliwe spojrzenia i chichotały, i popychały się nawzajem z takim samym podnieceniem jak fanki czekające, aż ich idol zejdzie ze sceny, aby rozerwać go na kawałki i okazać mu w ten sposób swoją miłość. Przypomniało mi się spotkanie z boginią morską Ran, która opowiadała, że jej mąż jest hipsterem lubiącym mikrobrowary. Trudno mi wówczas było w ogóle ogarnąć myślą tę przedziwną charakterystykę. A potem wydało mi się to zabawne. Teraz jednak było to aż nadto rzeczywiste, ponieważ nie miałem wątpliwości, że przed nami stoi ten właśnie hipsterski bóg. – Jesteś Aegir – domyśliłem się. – Bóg morza. Aegir chrząknął w taki sposób, jakby mówił: „Tak, no i co z tego? I tak spaskudziliście mój miód”. – A te… – Przełknąłem ślinę. – Te piękne damy są twoimi córkami? – Oczywiście – odparł. – Dziewięć olbrzymek fal! To jest Himinglefa, Hefring, Hronn… – To ja jestem Hefring, tato – powiedziała najwyższa z nich. – A to jest Hronn. – No właśnie – przytaknął Aegir. – I Udr. I Bylgja… – Bułgar? – spytała Mallory, która robiła, co mogła, by utrzymać na nogach półprzytomnego Halfborna. – Miło was wszystkich poznać! – krzyknęła Samira, zanim Aegir zdążył przedstawić Gapcia, Śpioszka i Gburka. – Powołujemy się na prawo gościnności! Samira miała głowę na karku. W domostwach niektórych uprzejmych Jötunów powołanie się na prawo gościnności mogło uchronić człowieka przed ubojem – przynajmniej chwilowo. Aegir odchrząknął. – Za kogo mnie bierzecie, za jakiegoś dzikusa? Oczywiście, że korzystacie z praw gościnności. Mimo że zrujnowaliście mój miód i macie okręt, którego żółta barwa stanowi obrazę dla oka, przebywacie teraz w moim domu. Musimy przynajmniej zjeść razem posiłek, zanim postanowię, co z wami zrobić. Chyba że jedno z was to Magnus Chase, oczywiście, bo w takim wypadku muszę go natychmiast zabić. Żadne z was nim nie jest, mam nadzieję?

Nikt nie odpowiedział, choć moi przyjaciele spiorunowali mnie wzrokiem, jakby chcieli powiedzieć: „A niech cię, Magnus”. – Tak hipotetycznie… – odezwałem się – …gdybyśmy mieli ze sobą Magnusa Chase’a, czemu miałbyś go zabijać? – Bo obiecałem to mojej żonie, Ran! – krzyknął Aegir. – Z jakiegoś powodu wprost nienawidzi tego faceta! Dziewięć córek pokiwało głowami, powtarzając pod nosem: – Nienawidzi go. Bardzo. O tak, ogromnie. – Aaa. – Byłem bardzo zadowolony, że cały ociekałem miodem. Może pod miodem nie będzie widać potu, który wystąpił na moje czoło. – A gdzie jest twoja urocza żona? – Nie ma jej dzisiaj – odparł Aegir. – Zbiera gdzieś śmieci w sieci. – Bogom niech będą dzięki! – westchnąłem. – To znaczy… Bogom niech będą dzięki, że przynajmniej spędzimy miło czas z wami! – Tak… – Aegir przechylił głowę. – No cóż, moje córki, chyba musicie położyć kilka dodatkowych nakryć na stole dla naszych gości. A ja porozmawiam z szefem kuchni o tym, jak ugotować tych soczystych więźniów! Machnął ręką w kierunku bocznych drzwi, które same się otworzyły. Za nimi znajdowała się wielka kuchnia. Kiedy zobaczyłem, co wisiało nad piecykiem, musiałem użyć całej mojej silnej woli, by nie wrzasnąć jak olbrzymki fale. W dwóch pasujących do siebie klatkach na kanarki w rozmiarze XXL znajdowali się nasi specjaliści od rozpoznania dalekiego zasięgu Blitzen i Hearthstone.

9 Chwilowo zostaję wegetarianinem Ta niewygodna chwila, kiedy wzrokiem napotykasz spojrzenie twoich dwóch przyjaciół wiszących w klatkach w kuchni olbrzyma… A jeden z nich rozpoznaje cię i zaczyna wykrzykiwać twoje imię, ale ty przecież nie chcesz, by ktoś wymawiał głośno twoje imię. Blitzen zerwał się na równe nogi, chwycił za kraty swojej klatki i krzyknął: – MA… – …TKO JEDYNA! – Mój wrzask zagłuszył jego krzyk. – Cóż za wspaniałe okazy! Pobiegłem ku klatkom. Sam i Alex ruszyli za mną. Aegir zmarszczył brwi. – Córki, zajmijcie się naszymi pozostałymi gośćmi! – Wykonał zamaszysty gest, jakby zachęcał do wyniesienia śmieci, w kierunku Mallory i T.J.-a, którzy nadal starali się powstrzymać naszego półprzytomnego berserka od runięcia twarzą prosto w wodorosty. A potem bóg morza podążył za nami do kuchni. Sprzęty były dwa razy większe od człowieka. Same pokrętła na kuchence mogłyby posłużyć za niezłe talerze do obiadu. Hearthstone i Blitzen nie byli ranni, ale dopiekało im upokorzenie; wisieli nad czteropalnikową kuchenką, a ich klatki uderzały o płytki na ścianie, na których było namalowane krzykliwym czerwonym kolorem: „BUON APPETITO!”. Hearthstone miał na sobie jak zwykle strój motocyklisty z pasiastym szalikiem jako jedynym akcentem kolorystycznym. Z jego bladej twarzy okolonej niemal białymi włosami trudno było wywnioskować, czy ma anemię, czy jest przerażony albo może tylko

upokorzony tym „BUON APPETITO!”. Blitzen poprawił swój granatowy sweter, po czym upewnił się, że jego fioletowa jedwabna koszula jest dokładnie wsunięta w dżinsy. Dopasowana poszetka i fular trochę mu się przekrzywiły, ale facet i tak wyglądał całkiem dobrze jak na więźnia, który figurował w menu dzisiejszej kolacji. Jego kręcone czarne włosy i broda były elegancko przycięte. Ciemna cera Blitzena świetnie współgrała z żelaznymi prętami jego klatki. Choćby ze względu na to Aegir powinien był pozwolić mu odejść – za to, że jest jego bratnią duszą w zakresie odjazdowych ciuchów. Szybko zamigałem, aby ich ostrzec: Nie wymawiajcie mojego imienia. A-E-G-I-R mnie zabije. Przeliterowałem imię boga, ponieważ nie wiedziałem, jakiego znaku mógłbym dla niego używać. Zmarszczone brwi, Piwosz albo H jak hipster – każde z tych rozwiązań byłoby logicznym wyborem. Bóg stanął obok mnie. – Istotnie, wspaniałe okazy – przytaknął. – Zawsze, codziennie, staramy się mieć świeży połów, na wypadek gdyby wstąpili do nas goście. – Ach tak! Bardzo rozsądnie – zgodziłem się. – Ale jadacie rzeczywiście krasnoludy i elfy? Nie sądziłem, że bogowie… – Bogowie? – Aegir parsknął śmiechem. – No i tu się mylisz, mały śmiertelniku. Nie jestem jednym z tych ckliwych Asów czy Wanów! Jestem bóstwem jötuńskim, sto procent olbrzyma! Nie słyszałem słowa „ckliwy” od czasów wuefu w trzeciej klasie z panem Wicketem, ale jak mi coś świtało w głowie, nie był to chyba komplement. – A więc… jesz i krasnoludy, i elfy? – Czasem. – Aegir brzmiał trochę tak, jakby chciał się usprawiedliwić. – I okazjonalnie trolla czy człowieka, choć absolutnie odmawiam spożywania hobgoblinów. Zbyt pachną dziczyzną. A czemu pytasz? – Zmrużył oczy. – Macie jakieś specjalne ograniczenia dietetyczne? Sam, jak zwykle, miała najlepszy refleks. – No właśnie tak! Ja jestem muzułmanką. Aegir skrzywił się. – Rozumiem. Przykro mi. No tak, nie sądzę, by krasnoludy były

halal. Co do elfów, to nie jestem pewien. – Też nie są – powiedziała Sam. – A w ogóle mamy właśnie ramadan, co oznacza, że muszę przerwać post przy jednym stole z krasnoludami i elfami, a nie POPRZEZ jedzenie ich lub przebywanie z kimś, kto je spożywa. Jest to ściśle zakazane. Byłem pewien, że zmyśla, ale co ja tam mogłem wiedzieć. Zapewne liczyła na to, że Aegir wie o zakazach w Koranie jeszcze mniej niż ja. – Cóż za szkoda. – Nasz gospodarz westchnął. – A wy? – Ja jestem wegetarianinem – powiedziałem, co nie było prawdą, ale hej, w falafelu były przecież warzywa. Zerknąłem na Blitza i Heartha. Wystawili cztery entuzjastyczne kciuki. – A ja mam zielone włosy. – Alex rozłożył ręce, jakby mówił: „No i co mi zrobisz?”. – Obawiam się, że jedzenie krasnoludów lub elfów jest sprzeczne z moją religią. Ale bardzo doceniam tę propozycję. Aegir popatrzył na nas gniewnie, jakbyśmy testowali granice jego kulinarnej gościnności. Popatrzył na Blitzena i Hearthstone’a, którzy teraz opierali się nonszalancko o kraty klatek, próbując wyglądać tak niehalalowo, jak tylko się dało. – No i cały połów dnia na nic – burknął Aegir. – Ale zawsze dokładamy wszelkich starań, aby zadowolić naszych gości. Eldir! Wrzasnął to ostatnie słowo tak głośno, że aż podskoczyłem i uderzyłem głową o uchwyt drzwiczek piekarnika. Z boku otwarły się drzwi i ze spiżarni w obłokach dymu wyszedł, szurając nogami, starzec. Był w białym ubraniu szefa kuchni z wysoką czapką włącznie, a jego strój sprawiał wrażenie, że się pali. Płomienie tańczyły po jego rękawach i fartuchu. Dym wypływał mu zza kołnierza, jakby w jego klatce piersiowej coś się właśnie zaczynało gotować. Iskry strzelały w jego szarych brwiach i brodzie. Wyglądał na około sześćset lat i miał tak zdegustowaną minę, jakby spędził cały ten czas na wąchaniu najokropniejszych rzeczy. – O co chodzi? – warknął. – Robiłem właśnie moją solną marynatę do elfa! – Zrobisz coś innego na kolację – rozkazał Aegir. – Bez elfa. Bez krasnoluda. – Co takiego? – oburzył się Eldir.

– Nasi goście mają ograniczenia żywieniowe: halal, dieta wegetariańska, dieta przyjazna dla zielonych włosów. – I jest ramadan – dodała Sam. – Więc musicie uwolnić tych więźniów, abym mogła przerwać post razem z nimi. – Hmm – chrząknął Eldir. – I on się spodziewa (gniewny pomruk, gniewny pomruk) z takim krótkim wyprzedzeniem (gniewny pomruk, gniewny pomruk) menu stosownego dla zielonych włosów. Może mam kilka pasztecików z wodorostów w lodówce. Odszedł ciężkim krokiem z powrotem do spiżarni, narzekając i tląc się. – Nie chciałbym być nieuprzejmy – powiedziałem do Aegira – ale czy twój szef kuchni się aby nie pali? – Och, Eldir tak ma już od wieków. Odkąd mój drugi sługa Fimafeng został zabity przez Lokiego. Od tego czasu Eldir ma dwa razy tyle pracy, przez co aż się gotuje ze złości! W sercu poczułem drobną iskrę nadziei. – Zabity przez Lokiego, powiadasz? – Tak! – Aegir zmarszczył brwi. – Z pewnością słyszałeś, jak ten łotr znieważył mój dom? Zerknąłem na Sam i Alexa, alarmując wzrokiem: „Hej, słuchajcie, Aegir też jest wrogiem Lokiego!”. A potem przypomniałem sobie, że Sam i Alex są przecież dziećmi Lokiego. Aegir mógł więc potraktować moich przyjaciół z taką samą sympatią, jaką żywił do ludzi nazywających się Magnus Chase. – Lordzie Aegirze – odezwała się Sam. – Kiedy Loki znieważył twój dom… Czy działo się to podczas biesiady bogów? – Tak, tak – przytaknął Aegir. – Kompletna katastrofa! Ale mieli używanie blogerzy z plotkarskich portali! Prawie widziałem, na jak wysokich obrotach pracuje mózg Sam. Gdyby była Eldirem, para ulatywałaby teraz spod krawędzi jej hidżabu. – Pamiętam tę historię. – Sam chwyciła Alexa za ramię. – Muszę się pomodlić. Alex musi mi pomóc. Alex zamrugał. – Muszę? – Lordzie Aegirze – ciągnęła Sam – czy mogę użyć kąta twojej sali biesiadnej do odmówienia szybkiej modlitwy?

Bóg morza obciągnął swoją kamizelkę. – No cóż, chyba tak. – Dziękuję! Sam i Alex wybiegli z kuchni. Miałem nadzieję, że zamierzają opracować przebiegły plan, żeby wydostać nas wszystkich całych i żywych z domu Aegira. Jeżeli zaś Sam naprawdę chciała się tylko pomodlić… Cóż, nasuwało się wówczas pytanie, czy próbowała kiedykolwiek muzułmańskich modłów w domu nordyckiego boga (przepraszam, jötuńskiego bóstwa). Trudno mi było nie obawiać się, że całe to miejsce może eksplodować na skutek paradoksu religijnego. Aegir wpatrywał się we mnie. Ech, to niezręczne milczenie przy kolacji, kiedy się próbowało poczęstować wegetarianina krasnoludem i elfem. – Pójdę po miód do piwnicy – powiedział wreszcie Aegir. – Proszę, powiedz, że dieta twoja i twoich przyjaciół pozwala na picie miodu? – Tak, myślę, że możemy! – odparłem, bo nie chciałem patrzeć na łzy dorosłego Jötuna. – Dzięki niech będą falom. – Aegir wyjął pęk kluczy z kieszeni kamizelki i rzucił go do mnie. – Wypuśćcie kolację… to znaczy więźniów, dobrze? A potem zróbcie… Machnął ręką mniej więcej w kierunku sali biesiadnej, a potem odszedł ciężkim krokiem, pozwalając, bym wyobraził sobie, jak mógłby skończyć to zdanie: „co chcecie, wszystko jedno co, byle was widać nie było. Kanapkę?”. Wgramoliłem się na kuchenkę i uwolniłem Blitza i Heartha z ich klatek na kanarki. Na lewym przednim palniku odbyło się pełne łez powitanie. – Chłopcze! – Blitzen uścisnął mnie mocno. – Wiedziałem, że przyjdziesz nam na ratunek! – Eee, właściwie to nie wiedziałem, że jesteście tutaj. – Mówiąc, jednocześnie migałem, by rozumiał mnie też Hearthstone, choć nie używałem języka migowego od kilku tygodni i ręce układały mi się w znaki dość powoli. Łatwo wychodzi się z wprawy. – Ale naprawdę się cieszę, że was tu znalazłem. Hearthstone pstryknął palcami, by zwrócić na siebie uwagę. Też się cieszę, zamigał. Poklepał sakiewkę z runami przy pasie. Głupie

klatki były odporne na magię. Blitzen strasznie płakał. – Wcale nie – zaprotestował Blitzen, też migając. – To ty płakałeś. Wcale nie, zamigał Hearthstone. To ty płakałeś. W tym momencie rozmowa w języku migowym wyewoluowała w kłucie się nawzajem palcami w pierś. – Chłopaki – przerwałem. – Co się stało? Jak tu trafiliście? – Długa historia – westchnął Blitz. – Czekaliśmy na was pod latarnią, zajmując się swoimi sprawami. Walcząc z wężem morskim, zamigał Hearth. – Nie robiliśmy nic złego – oświadczył Blitz. Rzucaliśmy kamieniami w głowę węża. – No, ale przecież nam groził! – powiedział Blitz. – A potem przyszła fala i pochłonęła nas! W fali kryło się dziewięć gniewnych kobiet. Wąż był ich ulubionym zwierzątkiem. – Ale skąd miałem to wiedzieć? – burknął Blitz. – Wąż nie wyglądał, jakby chciał się pobawić w aportowanie. Ale to nieważne, chłopcze. Zebraliśmy pewne informacje podczas naszej misji rozpoznawczej i nie są to dobre… – Drodzy goście! – zawołał z głównej sali Aegir. – Zapraszam! Dołączcie do nas, by ucztować przy miodzie i jadle! Odłóżmy to na później, zamigał Hearthstone, po raz ostatni kłując Blitza palcem w pierś. Kiedy byliśmy po prostu trójką bezdomnych na ulicach Bostonu, gdyby ktoś zaprosił nas na kolację, ruszylibyśmy w te pędy. Teraz jednak przeszliśmy do sali z ociąganiem. Trafiliśmy wreszcie na darmowy posiłek, który niezbyt mnie ekscytował. Dziewięć córek Aegira krzątało się wokół stołu, ustawiając na nim talerze, widelce i kielichy. Aegir nucił pod nosem, zajmując się rzędem beczułek z miodem, oznakowanych runami. T.J., Mallory i Halfborn już siedzieli przy stole i wyglądali, jakby było im bardzo niewygodnie na czerwonych krzesłach z koralowców, z pustymi siedzeniami między nimi. Gunderson, już mniej więcej przytomny, wciąż mrugał i rozglądał się wokół, jakby miał nadzieję, że śni. Samira właśnie kończyła się modlić pod Wielkim Bananem. Zwinęła swój przenośny dywanik, przeprowadziła krótką, nerwową rozmowę z Alexem, a następnie oboje podeszli do nas. Jeśli Sam

miała jakiś genialny plan, to na szczęście najwidoczniej nie polegał na tym, że wraz z Alexem zamienią się w delfiny, wrzasną: „Cześć, i dzięki za ryby!” i dadzą sami drapaka. Stół wyglądał tak, jakby zrobiono go z największego na świecie masztu przeciętego wzdłuż na pół i rozłożonego tak, by tworzył dwuczęściowy blat. Nad nami na łańcuchu kotwicznym zaczepionym o krokwie wisiał żyrandol ze szkła morskiego. Zamiast świeczek czy żarówek w ogromnych kloszach wirowały świetliste dusze umarłych. Chodziło zapewne o stworzenie odpowiedniego nastroju. Już miałem usiąść między Blitzem a Hearthem, kiedy zdałem sobie sprawę, że przy nakryciach znajdowały się karteczki z napisami: „KRASNOLUD”, „HRONN”, „ELF”, „HEFRING”, „ZIELONA CHUSTA”. Moją karteczkę znalazłem po drugiej stronie stołu; widniał na niej napis: „BLONDYN”. Świetnie. Mieliśmy przypisane miejsca przy stole. Po moich obu stronach usiadły córki Aegira. Zgodnie z napisem na karteczce dama po mojej lewej stronie nazywała się Kolga. A ta po prawej… O rany. Wyglądało na to, że miała na imię Blodughadda. Czy był to może dźwięk, który wydała z siebie jej mama jeszcze pod wpływem znieczulenia, tuż po urodzeniu córki numer dziewięć? A może po prostu mógłbym mówić do niej Blod? – Cześć – powiedziałem. Blod uśmiechnęła się. Jej zęby były zabarwione na czerwono. Faliste włosy miała umazane krwią. – Witaj. Wciąganie was pod morze było czystą przyjemnością. – U-hu. Dzięki. Jej siostra Kolga pochyliła się do nas. Na moim przedramieniu zaczął się osadzać szron. Suknia Kolgi była utkana z kawałków lodu i szlamu. – Mam nadzieję, że będziemy mogły ich zatrzymać, siostro – powiedziała. – Byłyby z nich niezłe udręczone dusze. Blod zachichotała. Jej oddech pachniał jak świeżo mielone mięso tuż po wyjęciu z lodówki. – Och, istotnie! Idealne do naszego żyrandola. – Doceniam propozycję – odparłem. – Ale niestety mamy dość wypełniony grafik.

– Ale gdzież są moje maniery? – westchnęła Blod. – W waszym języku zwą mnie Krwistoczerwonymi Włosami. A moja siostra to Mroźna Fala. Ty zaś nazywasz się… – Zmarszczyła brwi, patrząc na moją karteczkę. – Blondyn? Nie rozumiałem, czemu niby miałoby to być gorsze imię niż Krwistoczerwone Włosy albo Bułgar. – Możecie mówić mi Jimmy – zaproponowałem. – W waszym języku to… Jimmy. Blod nie wyglądała na usatysfakcjonowaną. – Coś mi w tobie nie pasuje. – Powąchała moją twarz. – Czy pływałeś już kiedyś po moich krwistoczerwonych wodach podczas bitwy morskiej? – Raczej nie. – A może to moja matka, Ran, mi cię opisała. Ale dlaczego miałaby…? – Drodzy goście! – zagrzmiał Aegir i nigdy tak się nie cieszyłem, że ktoś przerwał mi rozmowę. – Oto mój pierwszy rzemieślniczy trunek na ten wieczór. To brzoskwiniowy miód pitny typu lambic, doskonały jako aperitif. Po degustacji zachęcam do uwag. Dziewięć córek Aegira wydało z siebie serię ochów i achów, gdy ich ojciec podniósł antałek z miodem i zaczął obchodzić stół, nalewając każdemu miód do kielicha. – Myślę, że będziecie w stanie wyczuć przewagę nut owocowych – rzekł. – Z lekkim akcentem… – Magnus Chase! – ryknęła Blod, zrywając się na nogi i pokazując na mnie. – To jest MAGNUS CHASE!

10 Czy możemy porozmawiać o miodzie? Typowe. Wystarczy, że ktoś powie „przewaga nut owocowych” i natychmiast wszystkim przychodzi do głowy moje nazwisko. Zlitujcie się, ludzie. Może trochę szacunku. Córki Aegira skoczyły na równe nogi. Podniosły noże, widelce albo serwetki, szykując się do sztyletowania nas, kłucia lub duszenia. – Magnus Chase?! – wrzasnął Aegir. – Cóż to za szachrajstwo?! Moi przyjaciele i ja nawet nie drgnęliśmy. Wszyscy wiedzieliśmy, jak działa prawo gościnności. Moglibyśmy jeszcze jakoś wymigać się od walki, ale gdybyśmy tylko wyciągnęli broń, przestalibyśmy być uważani za gości i zamienilibyśmy się w połów dnia. Nie podobały mi się nasze szanse w walce z całą rodziną Jötunów na ich terenie. – Poczekajcie! – Powiedziałem to tak spokojnie, jak tylko można, gdy kobieta o imieniu Krwistoczerwone Włosy trzyma nad tobą nóż. – Nadal jesteśmy gośćmi przy waszym stole. Nie złamaliśmy żadnych zasad. Para wypłynęła spod ronda panamy Aegira. Zamgliły się szkła jego okularów w złotych oprawkach. Antałek z miodem pod jego ramieniem zaczął trzeszczeć jak orzech w dziadku do orzechów. – Okłamałeś mnie – warknął Aegir. – Mówiłeś, że nie jesteś Magnusem Chase’em! – Zaraz pęknie ci antałek – ostrzegłem. To wybiło go z rytmu. Aegir przesunął antałek do przodu, tak by trzymać go w obu rękach, jak niemowlę. – Prawo gościnności nie ma tu zastosowania! Zaproponowałem wam miejsce przy stole zwiedziony fałszywym pozorem! – Nigdy nie mówiłem, że nie jestem Magnusem Chase’em –

przypomniałem mu. – Poza tym twoje córki sprowadziły nas tutaj, ponieważ rozmawialiśmy o miodzie. – I dlatego, że macie paskudny żółty okręt – warknęła Kolga. Ciekawe, czy wszyscy widzieli, jak mocno bije mi pod koszulką serce? Bo waliło zdecydowanie mocno. – Dobrze, ale również ze względu na miód. Jesteśmy tu, aby porozmawiać o miodzie! – Tak? – wymknęło się Halfbornowi. Mallory miała taki wyraz twarzy, jakby chciała go uderzyć, ale zasłaniała go morska olbrzymka. – Oczywiście, że tak, ty durniu! – warknęła do niego Keen. – A zatem, jak widzisz – ciągnąłem – nie były to żadne fałszywe pozory. Ten pozór był najzupełniej prawdziwy! Córki Aegira zaczęły szeptać do siebie, nie potrafiąc podważyć mojej żelaznej logiki. Aegir przytulił mocniej antałek. – A co dokładnie macie do powiedzenia o miodzie? – Świetnie, że o to pytasz! – Nagle zdałem sobie sprawę, że nie wiem, co odpowiedzieć. Po raz kolejny na ratunek ruszyła mi Samira. – Zaraz wyjaśnimy! – obiecała. – Ale opowieści lepiej się snuje przy kolacji i dobrym miodzie, czyż nie? Aegir pogładził z uczuciem antałek. – Przy aperitifie z przewagą nut owocowych – przytaknął. – No właśnie – zgodziła się Sam. – A więc przerwijmy razem post. Jeżeli po kolacji nie będziesz całkowicie zadowolony z naszych wyjaśnień, będziesz mógł nas zabić. – Będzie mógł? – spytał T.J. – Nooo… Jasne. Będzie mógł. Po mojej prawej stronie z przypominających szpony paznokci Blod skapywała czerwona słona ciecz. Po mojej lewej wokół Kolgi krążyła miniaturowa burza gradowa. Pozostałych siedem córek Aegira, stojących między moimi przyjaciółmi, ryknęło z wściekłości jak jerychońskie trąby wodne. Blitzen przycisnął dłonie do swojej podszytej kolczugą marynarki. Po tym jak został ugodzony mieczem Sköfnung kilka miesięcy temu, był trochę przewrażliwiony na punkcie ataków nożowniczych. Hearthstone szybko przesuwał wzrok z twarzy na twarz, próbując

nadążyć za rozmową. Czytanie z ust pojedynczej osoby stanowiło naprawdę trudne zadanie. Czytanie z ust całego tłumu było niemal niemożliwe. Mallory Keen ściskała w garści swój kielich na miód, gotowa odbić jego ozdobny grawerunek na twarzy najbliższej olbrzymki. Halfborn zmarszczył sennie brwi, zapewne już naprawdę przekonany, że to wszystko tylko mu się śni. T.J. starał się zachowywać jakby nigdy nic, grzebiąc jednocześnie w plecaku z nabojami, a Alex Fierro po prostu siedział spokojnie, sącząc swój brzoskwiniowy miód pitny typu lambic. Alex nie potrzebował przygotowywać się do walki. Widziałem, jak szybko potrafi wyciągać garotę. Kluczowym elementem tej sytuacji był jednak Aegir, bóg morza. Wystarczyło, by powiedział: „Zabijcie ich”, a przygrzeją nam, jakbyśmy byli miodem pitnym. Walczylibyśmy zaciekle, na pewno. Ale w końcu i tak zginęlibyśmy. – Nie wiem… – zastanawiał się Aegir. – Moja żona mówiła, że mam cię zabić, jeżeli kiedykolwiek na ciebie trafię. Miałem cię powoli utopić, ożywić, a potem utopić ponownie. Brzmiało to istotnie jak coś, co mogła zasugerować mu Ran. – Wasza lordowska mość – odezwał się Blitzen. – Czy złożył pan oficjalną przysięgę, że zabije Magnusa Chase’a? – No, nie – przyznał Aegir. – Ale kiedy żona mnie zapyta… – Oczywiście musisz uwzględnić jej życzenie! – zgodził się Blitz. – Ale musisz również położyć na drugiej szali prawo gościnności, prawda? I jak będziesz wiedział, co zrobić, dopóki nie pozwolisz nam opowiedzieć całej naszej historii? – Pozwól mi ich zabić, ojcze! – warknęła jedna z córek z wyjątkowo dużymi łapskami. – Ścisnę ich, aż będą piszczeli! – Cicho, Chwytająca Falo – rozkazał Aegir. – Niech ten zaszczyt przypadnie mnie! – zgłosiła się inna córka, rzucając talerz na podłogę. – Wrzucę ich do pyska Jörmunganda! – Chwila, Rzucająca się Falo. – Aegir zmarszczył brwi. – Krasnolud mówi sensownie. Stanowi to pewien dylemat… Pogładził znów antałek. Czekałem, aż powie: „Mój antałek z miodem jest zły. A kiedy mój antałek z miodem jest zły, zaczynają umierać ludzie!”.

Zamiast tego w końcu westchnął. – Szkoda byłoby marnować tyle dobrego miodu. Zjemy i napijemy się razem. Opowiecie mi swoją historię, zwracając szczególną uwagę na elementy związane z miodem. – Wskazał córkom krzesła, nakazując, by usiadły. – Ale ostrzegam cię, Chase, jeśli zdecyduję się cię zabić, moja zemsta będzie straszna. Jestem bóstwem jötuńskim, pierwotną siłą! Jak moi bracia Ogień i Powietrze, ja, Morze, jestem potęgą, której nie da się powstrzymać! Drzwi kuchni otwarły się gwałtownie. W obłokach dymu pojawił się Eldir z wciąż tlącą się brodą; jego czapka kucharska płonęła. Dźwigał krzywą wieżę półmisków z przykrywkami. – Kto zamawiał danie bezglutenowe? – warknął. – Bezglutenowe? – zdziwił się Aegir. – Raczej nikt nie mówił o bezglutenowym. – To dla mnie – odezwała się Blod. Zauważyła mój wyraz twarzy i buntowniczo się wykrzywiła. – No co? Jestem na diecie pełnokrwistej. – Jasne – pisnąłem. – Dobrze. – Aegir przejął przekazywanie zamówień. – Danie halal dla Samiry. Wegetariańskie jest dla Magnusa Zabiję Go Później Chase’a. Przystawka dla zielonych włosów… – Tutaj – odezwał się Alex, zapewne niepotrzebnie. Nawet w sali pełnej morskich olbrzymek nadal był jedyną osobą o zielonej fryzurze. Rozdano półmiski. Nalano miód. – Dobrze – powtórzył Aegir, sadowiąc się na tronie. – Wszyscy mają, co trzeba? – Został jeden! – wrzasnął Eldir. – Danie buddyjskie! – To dla mnie – rzekł Aegir. Nie gap się, powiedziałem do siebie, kiedy pierwotne bóstwo zdjęło przykrywkę z półmiska z tofu i kiełkami fasoli. To jest najzupełniej normalne. – No, a o czym my to mówiliśmy? – zagaił Aegir. – Ach, tak. O potędze, której nie da się powstrzymać! Powyrywam wam wszystkim ręce i nogi! Groźba byłaby bardziej przerażająca, gdyby nie wygrażał nam jednocześnie strączkiem zielonego groszku ugotowanym na parze.

– Muszę powiedzieć, że ten miód pitny jest wprost wyśmienity! – Alex popijał z kielicha. – Jeśli się nie mylę, ma przewagę nut owocowych. Jak go przygotowujesz? Oczy Aegira rozjaśniły się. – Masz wyrafinowane podniebienie! Widzisz, sekret tkwi w temperaturze miodu, z którego się robi trunek. I Aegir zaczął perorować. Alex kiwał uprzejmie głową i zadawał kolejne pytania. Dotarło do mnie, że kupuje nam czas, mając nadzieję na przeciągnięcie posiłku, podczas gdy my wymyślimy, jakie niesamowite rzeczy można jeszcze powiedzieć o miodzie. Ale w głowie wyschło mi źródełko pomysłów związanych z tym trunkiem. Zerknąłem na talerz Blod. Duży błąd. Jadła właśnie, siorbiąc, coś dużego, czerwonego i galaretowatego, przygotowanego w foremce. Odwróciłem się w drugą stronę. Przed Kolgą leżał talerz ułożonych w pawi ogon różnobarwnych rożków z lodem polanym rozmaitymi syropami. Kolga zauważyła moje spojrzenie i warknęła; jej zęby wyglądały jak ciosane kostki lodu. Temperatura spadła tak szybko, że w moich przewodach słuchowych zaczęły trzaskać kryształki szronu. – Na co się gapisz, Chase? Nie dostaniesz moich rożków! – Nie, nie! Ja tylko się zastanawiałem, eee… Po której stronie będziecie walczyć podczas Ragnaröku? Wydała z siebie syk. – Morze pochłania wszystko. Poczekałem, czy powie coś więcej. Ale chyba na tym polegał cały jej plan bitwy. – Okej – powiedziałem. – Więc jesteście jakby neutralni? Świetnie. – Świetnie jest wtedy, kiedy jest chłodno. Ale kiedy jest zimno, jest świetniej. – No tak… Ale wasz tata nie przyjaźni się z Lokim. – Oczywiście, że nie! Po tym okropnym flytingu? Loki znieważył ten dom, bogów, mojego ojca, a nawet miód mojego ojca! – Ano tak. Flyting. Jakbym już słyszał gdzieś to słowo. Byłem pewien, że padło kiedyś w telewizji w Walhalli, ale nie miałem pojęcia, co oznacza.

– Pewnie nie słyszałaś nigdy nazwy Bölwerk? – zapytałem, kując żelazo, póki gorące. – Albo co może mieć wspólnego z miodem? Kolga parsknęła, jakbym był głupcem. – Bölwerk to oczywiście pseudonim złodzieja miodu. – Złodzieja miodu?… – Brzmiało to jak tytuł naprawdę złej powieści. – Tego, który ukradł Miód Kwasira! – wykrzyknęła Kolga. – Jedyny miód, którego nie umie zrobić mój ojciec! Ach, nic w ogóle nie wiesz. Nie mogę się doczekać, aż wcisnę twoją duszę do żyrandola. – I zajęła się z powrotem swoimi lodowymi rożkami. Kwasir. Świetnie. Zapytałem o nazwę, której nie znałem, i dostałem imię, o którym też nic nie wiedziałem. Ale czułem, że zbliżyłem się do ważnej informacji, jakichś puzzli, które mogłyby wyjaśnić słowa z dziennika wuja Randolpha, odkryć przede mną jego plan pokonania Lokiego, a może nawet dostarczyć nam bazujący na miodzie sposób wydostania się żywcem z tej sali. Aegir ciągle rozwodził się nad warzeniem miodu, objaśniając Alexowi zalety stopniowego dodawania pożywki dla drożdży i tajniki gęstościomierzy. Alex heroicznie wyglądał na zainteresowanego. Udało mi się pochwycić wzrok Hearthstone’a ponad stołem. Zamigałem: Co to jest F-L-Y-T-I-N-G? Zmarszczył brwi. Konkurs. Uniósł palec wskazujący i zatoczył nim kółeczko, jakby wsadzał go do… A, tak. Znak oznaczający obelgi. A… K-W-A-S-I-R?, zapytałem. Elf cofnął ręce, jakby dotknął gorącego pieca. Więc wiesz? Sam postukała knykciami w stół, aby zwrócić moją uwagę. Jej ręce zaczęły się poruszać w szybkich, wściekłych gestach języka migowego. Próbowałam ci powiedzieć! Loki tu był. Dawno temu. Na konkursie obelg. Musisz obiecać Aegirowi zemstę. Alex i ja myślimy, że jest miód, którego możemy do tego użyć… Rozumiem, odmigałem. To było niezwykłe – czułem się, jakbym miał plan. Nie

ze wszystkimi szczegółami. Nawet nie z większością szczegółów. Plan wyglądał bardziej tak, jakby ktoś okręcił mnie w koło z zawiązanymi oczami, potem włożył mi kij do ręki, ustawił mnie mniej więcej w kierunku piniaty i powiedział: „No, to wal”. Ale było to lepsze niż nic. – Wielki Aegirze! – Wstałem gwałtownie z krzesła i wdrapałem się na stół, zanim zdążyłem zdać sobie sprawę, co ja w ogóle robię. – Wyjaśnię ci teraz, dlaczego nie powinieneś nas zabijać i co ma to wspólnego z miodem! Przy stole zapadła cisza. Dziewięć sztormowych olbrzymek patrzyło na mnie ponuro, jakby rozważając wszystkie sposoby, na które mogłyby mnie zalać, chwycić, rzucić lub zamrozić na śmierć. Kątem oka zauważyłem, że Alex miga do mnie: Masz rozpięty rozporek. Nadludzką siłą woli udało mi się nie spojrzeć w dół. Skupiłem się na marszczącym brwi Aegirze i kiełku fasoli zwisającym z jego brody. – Właśnie wyjaśniałem – burknął bóg morza – jak odkazić zbiornik do fermentacji. Lepiej, żebyś miał coś ciekawego do powiedzenia, skoro już mi przerwałeś. – Mam! – zapewniłem, sprawdzając ukradkiem rozporek, który bynajmniej nie był rozpięty. – Nasza załoga wyruszyła na wyprawę, aby wymierzyć Lokiemu sprawiedliwość! Wymknął się z więzienia, ale zamierzamy znaleźć jego statek Naglfar, zanim wypłynie na morze w letnie przesilenie, schwytać Lokiego i sprowadzić z powrotem w kajdanach. Pomóż nam, a zemścisz się za ten okropny flyting. Para uniosła panamę Aegira jak pokrywkę garnka z popcornem. – Śmiesz mówić o tym haniebnym wydarzeniu? – żachnął się. – Tu, przy tym stole, gdzie to się stało? – Tak, wiem, on cię flytnął! – krzyknąłem. – Flytnął cię naprawdę strasznie! Ty i twoi boscy goście dostaliście niezły flyting. Flytnął nawet twój miód! Ale możemy pokonać Lokiego i mu się odpłacić. Ja… sam rzucę wyzwanie Lokiemu! Sam zakryła twarz dłońmi. Alex wpatrywał się w sufit i powiedział bezgłośnie: „Łał. Nie”.

Reszta moich przyjaciół gapiła się na mnie z przerażeniem, jakbym właśnie wyciągnął zawleczkę z granatu. (Raz zrobiłem to na polu bitwy w Walhalli, zanim w pełni zrozumiałem, jak działają granaty. Nie skończyło się to dobrze ani dla granatu, ani dla mnie). Aegir milczał śmiercionośnym milczeniem. Pochylił się. Światło błysnęło w jego szkłach oprawnych w złoto. – Ty, Magnus Chase, miałbyś wyzwać Lokiego na flyting? – Tak. – Pomimo reakcji moich towarzyszy wciąż miałem pewność, że była to właściwa odpowiedź, chociaż nie rozumiałem, co znaczy to słowo. – Wyflytuję go, jak się tylko da. Aegir pogładził brodę, trafił na kiełek fasoli i strzepnął go. – Jak chcesz się za to zabrać? Nawet bogowie nie potrafili sprostać Lokiemu we flytingu! Potrzebowałbyś jakiejś niesamowitej tajnej broni, aby uzyskać nad nim przewagę! Być może nawet przewagę owocowych nut, pomyślałem, bo to była druga rzecz, której byłem pewien, nawet jeśli do końca tego nie rozumiałem. Wyprostowałem się i oznajmiłem moim głębokim głosem oznaczającym akceptację misji: – Użyję miodu Kevina! Alex dołączył do klubu ludzi chowających twarz w dłoniach, którego członkinią była już Samira. Aegir zmrużył oczy. – Masz na myśli Miód Kwasira? – Tak! – powiedziałem. – Właśnie to! – To niemożliwe! – zaprotestowała Kolga. Miała usta w sześciu różnych kolorach rożków lodowych. – Ojcze, nie wierz im! – I, wielki Aegirze – ciągnąłem – jeśli nas puścisz wolno, przyniesiemy ci nawet… próbkę Miodu Kwasira, skoro jest to jedyny miód, którego nie potrafisz sam zrobić. Dziewięć olbrzymek i moi przyjaciele skierowali wzrok na Aegira, czekając na jego decyzję. Lekki uśmiech igrał na ustach boga morza. Wyglądał, jakby udało mu się wreszcie dopaść do nowo otwartej kasy ekspresowej w sklepie z żywnością ekologiczną i posiąść na dobre swoje smoothie z zieloną herbatą. – Cóż, to wszystko zmienia – zawyrokował. – Tak? – spytałem.

Powstał z tronu. – Bardzo pragnę zobaczyć, jak wymierza się Lokiemu sprawiedliwość, a w dodatku we flytingu. Wspaniale byłoby również dostać próbkę Miodu Kwasira. I wolałbym nie zabijać was wszystkich, skoro już przyznałem wam prawo gościnności. – Wspaniale! – zawołałem. – A więc puścisz nas wolno? – Niestety – odparł Aegir – jesteś jednak Magnusem Chase’em, a moja żona chce, byś zginął. Jeśli pozwolę ci odejść, będzie na mnie wściekła. Ale jeślibyś uciekł, na przykład wtedy, kiedy będę miał odwrócony wzrok, i jeśli moje córki nie zdołałyby cię zabić podczas tej próby ucieczki… Cóż, myślę, że wówczas musielibyśmy uznać, że po prostu tak chciały Norny! – Poprawił sobie kamizelkę. – A teraz idę do kuchni po trochę miodu! Mam nadzieję, że nic nieprzyjemnego się nie stanie, kiedy mnie nie będzie. Chodź, Eldirze! Kucharz obdarzył mnie ostatnim przydymionym, nieprzyjemnym spojrzeniem. – Flytnij Lokiego raz za Fimafenga, dobrze? – A potem poszedł za swoim panem do kuchni. Gdy drzwi się zamknęły, dziewięć córek Aegira powstało z krzeseł i rzuciło się na nas.

11 Mój miecz zdradzi ci, że (tu dramatyczna pauza) wszyscy mieszkamy w żółtej łodzi podwodnej Kiedy

byłem jeszcze zwykłym śmiertelnym chłopakiem, nie wiedziałem wiele o wojowaniu. Miałem jakieś niejasne wyobrażenia, że armie ustawiają się w szeregach, dmie się w trąbki, a potem żołnierze maszerują naprzód, aby pozabijać się nawzajem w uporządkowany sposób. Gdybym wtedy w ogóle myślał o rzeczach takich jak walki wikingów, wyobrażałbym sobie, że polega to na tym, że jakiś facet wrzeszczy: „MUR TARCZ!” i wtedy drużyna długowłosych blondynów spokojnie ustawia się w szeregach i łączy tarcze w jakiś fajny wzór geometryczny, jak wielościan albo Megazord z Power Rangersów. Prawdziwa bitwa wygląda zupełnie inaczej. A przynajmniej te wersje bitew, w których ja uczestniczyłem. Wyglądało to raczej jak skrzyżowanie tańca nowoczesnego, wrestlingu lucha libre i awantury w puszczanym w dzień talk show. Dziewięć morskich olbrzymek opadło nas, wyjąc zbiorowo z radości. Moi przyjaciele byli na nie gotowi. Mallory Keen zrobiła salto, wskoczyła na plecy Chwytającej Fali i zatopiła noże w ramionach olbrzymki. Halfborn Gunderson walnął Hefring w twarz, a Udr w brzuch trzymanymi w obu garściach kielichami na miód. T.J. stracił cenny czas, próbując załadować karabin. Zanim zdążył wystrzelić, urocza Himinglefa zmieniła się w falę pływową i poniosła go przez całą salę. Hearthstone rzucił kamień runiczny, którego nigdy wcześniej nie widziałem:

Kamień uderzył w Bułgar – to jest w Bylgję – z jasnym błyskiem, zmieniając olbrzymkę w wielką, gniewną kałużę. W dłoni Sam zamigotała włócznia światła. Al-Abbas pofrunęła w górę, tuż poza zasięg olbrzymek, i zaczęła strzelać do nich czystą energią walkirii. Tymczasem Blitzen skakał wokół całego tego chaosu, rozpraszając dziewięć sióstr miażdżącą krytyką ich strojów, wrzeszcząc na przykład: – Masz zbyt krótką sukienkę! Puściło ci oczko w rajstopach! Ten szal nie pasuje ci do sukni! Kolga i Blod rzuciły się na mnie z dwóch stron. Walecznie wsunąłem się pod stół i usiłowałem się odczołgać, ale Blod chwyciła mnie za nogę i wyciągnęła. – O nie! – parsknęła, a zęby ociekały jej czerwoną cieczą. – Wyrwę ci duszę z ciała, Magnusie Chase! A potem zderzył się z nią górski goryl o srebrzystym grzbiecie, obalił ją na ziemię i oderwał jej twarz. (Brzmi to obrzydliwie. Ale w zasadzie gdy goryl oderwał twarz Blod, cała głowa olbrzymki po prostu rozpuściła się w wodę morską, mocząc dywan z wodorostów). Goryl odwrócił się w moją stronę – jedno oko miał brązowe, a drugie złote. Warknął do mnie niecierpliwie, jakby mówił: „Wstawaj, idioto. Walcz!”. Następnie odwrócił się do Kolgi. Zatoczyłem się do tyłu. Wszędzie wybuchały magiczne eksplozje, wszędzie latały promienie światła, topory, miecze i obelgi modowe, na które odpowiadały gwałtowne chlusty słonej wody, odłamki lodu i kulki krwistej galaretki. Instynkt mówił mi, że olbrzymki byłyby o wiele potężniejsze, gdyby połączyły siły, jak wtedy gdy zatopiły nasz okręt. Żyliśmy do tej pory tylko dlatego, że każda z sióstr skupiła się na zabiciu tylko swojego celu – każde z nas zdołało być aż tak bardzo indywidualnie wkurzające. Gdyby olbrzymki zaczęły śpiewać znów swoją dziwaczną pieśń, pracując razem, jako zespół, oznaczałoby to nasz koniec.

Poza tym nawet walcząc z nimi osobno, i tak byliśmy w tarapatach. Ilekroć olbrzymka została zamieniona w parę albo kałużę, od razu się odtwarzała. Miały przewagę liczebną, dziewięć do ośmiu. Niezależnie od tego, jak dobrze walczyli moi przyjaciele, one miały przewagę, bo biły się na swoim terenie. Oprócz tego były nieśmiertelne, co stanowiło dość dużą przewagę owocowych nut. Musieliśmy wymyślić, jak dostać się na okręt i wynieść się z powrotem na powierzchnię morza, daleko, daleko stąd. Jako że w tym celu potrzebowaliśmy odwrócić uwagę nieprzyjaciela, odwołałem się do najbardziej rozpraszającej istoty, jaką znałem. Zdjąłem kamień runiczny z łańcuszka na szyi. Jack przybrał natychmiast postać miecza. – Hej, señor! Wiesz, myślałem o tej dziewczynie, o Orkan. Na co komu ona, prawda? W zbrojowni jest wiele innych mieczy… UAAA! Pałac Aegira? Fantastycznie! Jaki miód podaje dzisiaj? – Pomocy! – wrzasnąłem, bo właśnie stanęła przede mną Blod z przymocowaną na nowo twarzą i szponami spływającymi krwią. – Nie ma sprawy! – powiedział uprzejmie Jack. – Ale, człowieku, miód dyniowy z przyprawami, który Aegir robi na Oktoberfest, jest taki, że nic tylko pić i umierać! Podleciał do Krwistoczerwonych Włosów, zatrzymując się między mną a atakującą mnie olbrzymką. – Hej, panienko! – zawołał. – Zatańczysz ze mną? – Nie! – warknęła Blod. Próbowała go wyminąć, ale Jack był bardzo zwinny. (Tak, i szybki, choć nigdy wcześniej nie widziałem, by przeskakiwał świeczniki). Podfrunął do olbrzymki wężykiem, kierując ku niej ostrze i śpiewając: „We all live in a yellow submarine”. Blod jakby nie miała ochoty – lub nie mogła – ominąć magicznej klingi, co dało mi kilka sekund bezpieczeństwa, gdy Jack tańczył w rytmach lat sześćdziesiątych. – Magnus! – Samira zatrzymała się w powietrzu trzy metry nade mną. – Przygotuj okręt! Serce mi zamarło. Zrozumiałem, że moi przyjaciele próbowali odwrócić ode mnie uwagę, w nadziei że jakimś cudem sprawię, by nasz langskip znów był zdolny do żeglowania. Moi biedni, pełni złudnych nadziei przyjaciele.

Podbiegłem do Wielkiego Banana. Langskip leżał na boku, a jego maszt przebijał ścianę wody. Prąd na zewnątrz musiał być silny, ponieważ przepchnął nieco okręt po dywanie – stępka wyżłobiła ślad w warstwie wodorostów. Dotknąłem kadłuba. Okręt – co za radość! – zareagował, zamieniając się w chusteczkę, którą zacisnąłem w dłoni. Gdybym mógł zebrać teraz wszystkich, moglibyśmy jednocześnie przeskoczyć przez ścianę wody i gdy prąd morski by nas stąd unosił, wezwać okręt. Może langskip – skoro był magiczny – będzie mógł wypłynąć z nami na powierzchnię. Może nie utopimy się ani nie zmiażdży nas ciśnienie wody. Zbyt wiele było tych „może”. Nawet jeśli zdołalibyśmy to zrobić, dziewięć córek Aegira wessie nas ponownie do oceanu. Bo i dlaczego miałyby tego nie zrobić? Musiałem jakoś powstrzymać je od pogoni za nami.

Runa spisywała się chyba najlepiej. Ilekroć trafiła w jedną z olbrzymek, ta na kilka sekund zamieniała się w kałużę. Niewiele, ale zawsze coś. Popatrzyłem na ściany sali biesiadnej i wpadłem na pomysł. – Hearth! – krzyknąłem. Przekląłem własną głupotę. Może pewnego dnia rozstanę się z nawykiem krzyczenia, by zwrócić uwagę mojego głuchego przyjaciela. Pobiegłem za nim, uchylając się przed Chwytającą Falą, na której siedziała Mallory Keen, ujeżdżając ją dookoła pokoju za pomocą wbitych w nią sztyletów, jak robota bojowego. Złapałem Heartha za rękaw. Ta runa, zamigałem. Co to? L-A-G-U-Z – przeliterował. – Woda. Albo… – Wykonał gest, którego nigdy nie widziałem: jedną dłoń trzymał poziomo, a palce drugiej jakby z niej spływały. Zrozumiałem: kapać, cieknąć. A może stopić. Czy możesz to samo zrobić ze ścianą?, zapytałem. Albo z sufitem? Kąciki ust Heartha wykrzywiły się, co oznaczało u niego diaboliczny uśmiech. Skinął głową. Poczekaj na mój sygnał, zamigałem.

Rzucająca się Fala wynurzyła się między nami, krzycząc: – WRAAA! – i Hearthstone skoczył z powrotem w wir walki. Musiałem wymyślić teraz, jak rozdzielić moich towarzyszy i olbrzymki. Moglibyśmy wtedy zburzyć część sali, tak by jej resztki spadły na dziewięć sióstr, a my wzięlibyśmy nogi za pas. Wątpiłem, czy to by zaszkodziło naszym przeciwniczkom, ale przynajmniej może by je zaskoczyło i spowolniło. Problem polegał na tym, że nie wiedziałem, jak przerwać walkę. Nie mogłem przecież gwizdnąć w gwizdek i nakazać wykonania rzutu sędziowskiego. Jack przeleciał się tam i z powrotem, nękając olbrzymki swoim śmiercionośnym ostrzem i jeszcze bardziej zabójczymi interpretacjami muzyki dyskotekowej z lat siedemdziesiątych. Kolga waliła w dywan z wodorostów taflami lodu – Halfborn Gunderson zaliczył glebę. Bylgja walczyła z T.J.-em, czerwony miecz z koralowców zderzał się z bagnetem. Chwytająca Fala wreszcie zdołała ściągnąć Mallory z pleców. Rozerwałaby ją na strzępy, ale Blitzen rzucił talerzem, który walnął olbrzymkę prosto w twarz. (Jedna z mało znanych umiejętności Blitza: wprost wymiatał w krasnoludzkie frisbee dla zaawansowanych). Himinglefa rzuciła się na Samirę. Złapała ją za nogi, ale Alex zamachnął się garotą. Olbrzymka straciła nagle całkiem sporo centymetrów w talii, a właściwie całą talię. Upadła na podłogę przecięta równo na pół i rozpuściła się w pianę morską. Hearthstone złapał moje spojrzenie. Kiedy runa? Ech, żebym tak znał odpowiedź na to pytanie. Moi przyjaciele nie mogli przecież walczyć w nieskończoność. Rozważyłem przywołanie Pokoju Frejra, mojej uderzeniowej supermocy, która wyrywa wszystkim broń z dłoni, ale olbrzymki tak naprawdę nie używały broni i nie sądziłem, by moi przyjaciele ucieszyli się, że zostali rozbrojeni. Potrzebowałem pomocy. Rozpaczliwie. Zrobiłem więc coś, co nie przychodziło mi łatwo. Spojrzałem ku wodnistemu sufitowi i pomodliłem się szczerze, bynajmniej nie ironicznie. – No dobrze, Frejrze, tato, proszę. Wiem, że moje wcześniejsze narzekania na temat wściekle żółtego okrętu zakrawały pewnie na brak wdzięczności. Ale możemy tu zaraz umrzeć, więc jeśli

mógłbyś zesłać mi jakąś pomoc, naprawdę bym to docenił. Amen. Całusy, Magnus. Magnus Chase, gdybyś miał jakieś wątpliwości. Skrzywiłem się. Naprawdę byłem kiepski w modłach. Nie miałem też pojęcia, jaką w ogóle pomoc mógłby zesłać bóg lata na samo dno zatoki Massachusetts. – Cześć – odezwał się ktoś obok mnie. Podskoczyłem pół metra do góry, co w tych okolicznościach moim zdaniem i tak było dość powściągliwą reakcją. Tuż koło mnie stał mężczyzna pod sześćdziesiątkę, solidnie zbudowany, mocno opalony, jakby spędził dziesiątki lat jako ratownik na plaży. Był boso, a poza tym miał na sobie jasnoniebieską koszulkę polo i szorty. Jego puszyste włosy i krótko przycięta broda miały kolor miodu i były lekko przyprószone siwizną. Uśmiechał się, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi, chociaż byłem pewien, że nigdy go nie widziałem. – Eee, cześć? – odpowiedziałem niepewnie. Mieszkając w Walhalli, człowiek przyzwyczaja się do dziwnych istot, które pojawiają się nagle i nie wiadomo skąd. Wydawało mi się jednak, że to dość osobliwy moment na takie przypadkowe spotkanie. – Jestem twoim dziadkiem – przedstawił się. – Aha – powiedziałem. No bo co miałem powiedzieć? Facet w niczym nie przypominał dziadka (ani babci) Chase, ale uznałem, że mówi o innej gałęzi mojego drzewa genealogicznego. Tej po stronie Wanów. A teraz gdybym tylko mógł przypomnieć sobie, jak się nazywał tata Frejra, byłbym w domu. – Cześć… dziadku. – Twój ojciec nie potrafi wiele zdziałać w oceanie – stwierdził dziadek, tata Frejra. – Ale ja potrafię. Pomóc ci trochę? – Tak – odparłem, co być może było pochopną odpowiedzią. Nie mogłem mieć pewności, że ten facet jest tym, za kogo się podawał, a przyjęcie pomocy od potężnej istoty zawsze oznacza, że masz wobec niej dług. – Wspaniale! – Poklepał mnie po ramieniu. – Spotkamy się na powierzchni, kiedy to wszystko się skończy, w porządku? – Mhm. – Pokiwałem głową. Mój nowo odkryty dziadek wmaszerował w sam środek bitwy. – Cześć, dziewczęta! Jak leci?

Walka nagle się przerwała. Olbrzymki wycofały się ostrożnie w kierunku stołu. Moi przyjaciele, potykając się i chwiejąc, ruszyli ku mnie. Blod obnażyła swoje poplamione na czerwono zęby. – Nie jesteś tu mile widziany, Njörd! Njörd! To tak się nazywa! Zanotowałem w pamięci, że mam wysłać mu kartkę na Dzień Dziadka. Czy wikingowie obchodzili Dzień Dziadka? – Och, nie przesadzaj, Blodughaddo – powiedział wesoło bóg. – Czy stary przyjaciel nie dostanie tu kielicha z miodem? Porozmawiajmy jak cywilizowane bóstwa morskie. – Ci śmiertelnicy należą do nas! – warknęła Chwytająca Fala. – Nie masz prawa! – Ach, ale widzisz, oni są teraz pod moją ochroną. Co oznacza, że wracamy do naszego starego konfliktu interesów, prawda? Olbrzymki syczały i warczały. Najwyraźniej miały ochotę rozerwać Njörda na kawałki, ale bały się za to zabrać. – Poza tym – ciągnął Njörd – jeden z moich przyjaciół ma wam do pokazania pewną sztuczkę. Prawda, Hearthstone? Elf popatrzył na mnie. Skinąłem głową. Hearth rzucił runę laguz prosto w górę, powyżej żyrandola z zagubionymi duszami. Nie miałem pojęcia, jakim cudem dotrze do sufitu znajdującego się trzydzieści metrów nad nami, ale kamień wydawał się tym lżejszy i szybszy, im wyżej leciał. Uderzył w sam szczyt krokwi, eksplodując w jaskrawy złoty znak . Dach z wody zapadł się do wewnątrz, zalewając olbrzymki i Njörda milionem ton wody. – Teraz! – krzyknąłem do przyjaciół. Spletliśmy się w rozpaczliwym grupowym uścisku i wtedy uderzyła w nas fala. Moja chusteczka powiększyła się wokół nas. Zapadający się dom wypchnął nas w głębiny morza jak pastę do zębów z tubki i popędziliśmy ku powierzchni w naszym jaskrawożółtym okręcie wikińskim.

12 Facet ze stopami Wynurzenie się z głębin oceanu na magicznym okręcie wikingów nie równa się z niczym! Jest do bani. I to jak. Moje oczy wyglądały jak winogrona, które zostały „laguzowane”. W uszach strzeliło mi tak mocno, jakby ktoś wypalił z pistoletu w tył mojej głowy. Złapałem się za nadburcie, drżący i zdezorientowany, a Wielki Banan wylądował na falach – PLUSK! – i wyrwał mi szczękę z zawiasów. Żagiel rozwinął się sam. Wiosła odblokowały się, wsunęły do wody i zaczęły same wiosłować. Żeglowaliśmy pod rozgwieżdżonym niebem po spokojnych, lśniących falach; lądu nie widać było w żadnym kierunku. – Ten okręt… Sam sobą steruje i żegluje – zdumiałem się. Obok mnie przeszedł nagle w stan istnienia Njörd – nijak nie wyglądał, jakby zaszkodziło mu zawalenie się domu Aegira. – No cóż, Magnusie. – Zachichotał. – Oczywiście, że okręt sam jest sobie sterem i żeglarzem. Czyżbyście próbowali wiosłować samodzielnie, jak za starych dobrych czasów? Zignorowałem przyjaciół, którzy piorunowali mnie wzrokiem. – Uch, może. – Jedyne, co musisz robić, to chcieć, by okręt zabrał was tam, dokąd chcecie dotrzeć – wyjaśnił Njörd. – Nie trzeba nic więcej. Pomyślałem o całym tym czasie, który spędziłem z Percym Jacksonem, ucząc się o węzłach i bezanmasztach, tylko po to by dowiedzieć się, że bogowie wikingów wymyślili statki Google. Mógłbym się założyć, że okręt mógł mi nawet magicznie pomóc, gdybym musiał spaść z masztu.

– Magnus? – Alex wypluł z ust kępkę włosów olbrzymki. Chwila. Wypluła z ust. Nie wiedziałem, kiedy to się wydarzyło, ale byłem całkiem pewny, że Alex zmieniła płeć. – Może nas przedstawisz swojemu znajomemu? – A, tak – powiedziałem. – Słuchajcie, to jest tata Frejra. To znaczy Njörd. Blitzen skrzywił się. – Mogłem się domyślić – mruknął pod nosem. Halfborn Gunderson otworzył szeroko oczy. – Njörd? Bóg statków? Ten Njörd? – A potem nasz berserk odwrócił się i zwymiotował za burtę. T.J. wystąpił naprzód, podnosząc ręce w geście: „Przychodzimy w pokoju”. – Halfborn nie miał zamiaru nic w ten sposób skomentować, o wielki Njördzie. Jesteśmy ci wdzięczni za pomoc! A on ma po prostu uraz głowy. Njörd uśmiechnął się. – Nic nie szkodzi. Wszyscy powinniście odpocząć. Zrobiłem, co mogłem, aby złagodzić wam chorobę dekompresyjną, ale i tak będziecie się czuli źle przez dzień lub dwa. O, krew wam leci z nosa. Och, i z uszu też. Zdałem sobie sprawę, że mówi o nas wszystkich. Ociekaliśmy czerwienią jak Blodughadda, ale przynajmniej wszyscy moi przyjaciele wydawali się w jednym kawałku. – Słuchaj, Njördzie – odezwała się Mallory, wycierając nos. – Zanim udamy się na odpoczynek, czy jesteś pewien, że te olbrzymki nie wychyną lada moment z morza i, no wiesz, nie rozerwą nas na strzępy? – Nie, nie – zapewnił. – Znajdujecie się pod moją ochroną i na razie jesteście najzupełniej bezpieczni! Pozwólcie teraz, że porozmawiam trochę z wnukiem, dobrze? Alex zdjęła z języka ostatni kosmyk włosów olbrzymki. – Nie ma problemu, tato Frejra. Och, a przy okazji, moi mili, mówiąc o mnie należy teraz używać zaimków ona i jej. Nastał nowy dzień! (Brawa dla mnie! Miałem rację). Samira wyszła do przodu z zaciśniętymi pięściami. Mokry hidżab

przylgnął jej do głowy jak czuła ośmiornica. – Magnus, tam, w sali biesiadnej… Czy zdajesz sobie sprawę, na co się zgodziłeś? Czy masz w ogóle pojęcie…? Njörd podniósł rękę. – Moja droga, może pozwolisz mnie z nim o tym porozmawiać? Nadchodzi świt. Nie powinnaś aby zjeść ostatniego posiłku przed wschodem słońca? Sam spojrzała na wschód, gdzie zaczynały blednąć gwiazdy. Zacisnęła usta. – Pewnie masz rację, chociaż nie mam teraz zbytniej ochoty na suhur. Ktoś chce się przyłączyć? T.J. zarzucił karabin na ramię. – Sam, jeśli chodzi o jedzenie, zawsze jestem z tobą. Zejdźmy na dół i zobaczmy, czy przetrwał kambuz. Kto idzie z nami? – Okej. – Mallory przyjrzała się bogu morza. Z jakiegoś powodu wydawała się zafascynowana jego bosymi stopami. – Dajmy Magnusowi trochę czasu na spotkanie rodzinne. Alex podążyła za nimi, robiąc wszystko, by utrzymać na nogach Halfborna Gundersona. Może tylko sobie to wyobraziłem, ale zanim zeszła po schodkach, rzuciła mi takie spojrzenie, jakby pytała: „Nic ci nie jest?”. A może tylko zastanawiała się, czemu jestem taki dziwny jak zwykle. Na pokładzie zostali tylko Blitz i Hearth, którzy poprawiali sobie nawzajem ubrania. Szalik Heartha oplótł mu się wokół ramienia jak temblak. Fular owinął się wokół głowy Blitzena niczym fantazyjna chustka piracka. Próbowali sobie pomóc, jednocześnie się nawzajem odpychając – niewiele przez to osiągnęli. – Krasnoludzie i elfie. – Njörd przemówił spokojnym tonem, ale moi przyjaciele natychmiast przestali się miotać i spojrzeli na boga. – Zostańcie z nami. Powinniśmy się naradzić. Hearthstone przybrał dość ugodową minę, ale Blitz wykrzywił się jeszcze bardziej. Udaliśmy się na pokład dziobowy. Było to jedyne miejsce, w którym nie mogliśmy potknąć się o jedno z samowiosłujących wioseł, dostać po głowie bomem ani dać się udusić przez magiczne liny. Njörd usiadł, opierając się plecami o nadburcie, z szeroko

rozłożonymi nogami. Machał palcami u nóg, jakby chciał, by dobrze się opaliły. Nie mieliśmy przez to za wiele miejsca, ale ponieważ Njörd był bogiem i w dodatku właśnie nas uratował, pomyślałem, że zasłużył na przywilej takiego męskiego rozpychania się. Blitz i Hearth usiedli obok siebie naprzeciw boga. Ja przycupnąłem pod samym dziobem, choć nigdy nie czułem się dobrze, siedząc tyłem do kierunku jazdy. Miałem nadzieję, że nie będę drugim członkiem załogi, który zwymiotuje w obecności boga. – No cóż – zagadnął Njörd – miło tu. Czułem się, jakby moja głowa została przeciśnięta przez praskę do modeliny. Zostałem zanurzony w miodzie pitnym i słonej wodzie. Ledwo zdążyłem tknąć moje wegetariańskie danie i mój żołądek właśnie sam siebie pożerał. Krople krwi z nosa rozpryskiwały mi się na udach. Poza tym tak. Było naprawdę miło. Podczas naszego wznoszenia się na powierzchnię Jack jakoś powrócił do postaci wisiorka. Dyndał na moim łańcuszku, brzęcząc mi na mostku, jakby nucił wiadomość: „Skomplementuj urodę jego stóp”. Albo sobie to wyobraziłem, albo źle go zrozumiałem. Może Jack chciał powiedzieć: „Skomplementuj urodę jego usług”. – Uch, jeszcze raz dzięki za pomoc, dziadku – powiedziałem. Njörd uśmiechnął się. – Mów mi po prostu Njörd. Kiedy słyszę „dziadek”, czuję się stary! Wiedziałem, że żyje na pewno od paru tysięcy lat, ale nie chciałem go urazić. – Dobrze. Przepraszam. No to czy to Frejr cię wysłał, czy po prostu byłeś w pobliżu? – Och, słyszę wszystkie rozpaczliwe modlitwy na morzu. Njörd znów pomachał palcami. Czy to była moja wyobraźnia, czy celowo zwracał uwagę na swoje stopy? To znaczy były naprawdę zadbane. Żadnych odcisków. Zero kurzu, żadnych plamek smoły. Paznokcie przycięte, perfekcyjnie wypolerowane. Żadnego brudu między palcami czy dziwacznego futerka jak u hobbita. Ale mimo to… – Pomogłem wam z przyjemnością – ciągnął Njörd. – Aegir i ja znamy się od bardzo dawna. Wraz z Ran i ich córkami reprezentują potężne siły natury, nieubłaganą siłę morza, bla, bla, bla. Podczas

gdy ja… – Jesteś bogiem rybołówstwa – odezwał się Blitzen. Njörd zmarszczył brwi. – Również innych rzeczy, panie krasnoludzie. – Proszę mówić do mnie Blitz – powiedział Blitz. – Pan Krasnolud był moim ojcem. Hearthstone mruknął niecierpliwie; często mu się to zdarzało, kiedy Blitzen doprowadzał do sytuacji, w której za chwilę zabije go jakieś bóstwo. Njörd jest bogiem wielu rzeczy, zamigał. Morskiej żeglugi. Szkutnictwa. – Właśnie! – zawołał Njörd, najwyraźniej nie mając żadnych problemów ze zrozumieniem języka migowego, którym posługiwał się Hearth. – Handlu, rybołówstwa, żeglarstwa, wszelkich zajęć związanych z oceanem. Nawet rolnictwa, ponieważ pływy i sztormy wpływają na uprawy! Aegir jest paskudną, brutalną stroną oceanu. A ja jestem facetem, do którego należy się modlić, kiedy się chce, aby morze sprzyjało! – Hmmm – mruknął Blitz. Nie miałem pojęcia, czemu zachowywał się tak wrogo. A potem przypomniałem sobie, że jego ojciec, Bill, umarł, sprawdzając łańcuchy, którymi był uwięziony na wyspie Wilk Fenrir. Podarte pazurami i kłami ubranie Billa zostało w końcu wyrzucone przez fale na brzeg Nidawelliru. On nie załapał się na bezpieczny rejs do domu. Czemu więc Blitzen miałby nie uważać morza wyłącznie za okrutny żywioł? Chciałem uzmysłowić Blitzowi, że rozumiem i jest mi przykro, ale on wpatrywał się uporczywie w pokład. – W każdym razie – odezwał się znów Njörd – Aegir i jego rodzina są od wieków moją, hmm, konkurencją. Próbują topić śmiertelników, a ja staram się ich ratować. Niszczą statki, a ja buduję lepsze. Nie jesteśmy do końca wrogami, ale faktycznie jesteśmy cały czas na nogach, żeby nie przegapić tego, co robi druga strona! Zaakcentował mocno słowo „nogach”, wyciągając jeszcze bardziej stopy. Zdecydowanie robiło się to dziwne. Głos Jacka mocniej zabrzęczał w mojej głowie. „Skomplementuj.

Jego. Stopy!” – Masz piękne stopy, dziad… eee, Njörd. Bóg rozpromienił się. – Och, te stare giry? No cóż, bardzo jesteś miły. A wiedziałeś, że kiedyś wygrałem konkurs piękności dzięki moim stopom? Nagrodą była moja żona! Zerknąłem na Blitza i Heartha, aby sprawdzić, czy przypadkiem cała ta rozmowa nie odbywa się tylko w mojej wyobraźni. Proszę, zamigał Hearth z zerowym entuzjazmem. Opowiedz nam tę historię. – No cóż, jeśli tak nalegacie… – Njörd zapatrzył się w gwiazdy, przypominając sobie być może swoje chwalebne dni podczas konkursu piękności stóp. – Większość tej historii nie jest ważna. Bogowie zabili pewnego olbrzyma Thjaziego. Jego córka Skadi zażądała zemsty. Krwi. Zabijania. Bla, bla, bla. Aby uniknąć dalszej wojny i powstrzymać wendettę, Odyn zgodził się, by Skadi poślubiła wybranego przez siebie boga. Blitzen skrzywił się. – I wybrała… ciebie? – Nie! – Njörd klasnął w ręce z radości. – Och, ależ to było zabawne. Widzicie, Odyn pozwolił Skadi wybrać męża, ale wyboru mogła dokonać, patrząc tylko na stopy bogów! – Dlaczego? – zdziwiłem się. – Czemu nie… na nosy? Albo łokcie? Njörd przerwał na chwilę. – Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nie jestem pewien! W każdym razie Skadi uznała, że najprzystojniejszy mąż będzie miał również najpiękniejsze stopy, prawda? Staliśmy więc wszyscy za zasłoną, a ona szła wzdłuż niej, szukając Baldra, ponieważ to jego zawsze wszyscy uważali za najprzystojniejszego. – Przewrócił oczami i wyszeptał bezdźwięcznie: „Jest przereklamowany”. – Ale to ja miałem najpiękniejsze stopy z wszystkich bogów, o czym Odyn musiał wiedzieć. I Skadi wybrała mnie! Ach, gdybyście widzieli jej minę, kiedy odsunęła zasłonę i zobaczyła, kogo ma poślubić! Blitzen skrzyżował ramiona. – A więc Odyn wykorzystał cię, aby oszukać tę biedną kobietę. Byłeś nagrodą pocieszenia. – Oczywiście, że nie! – Njörd wyglądał na bardziej zaskoczonego

niż złego. – Byłem świetną partią! – Ależ na pewno – powiedziałem, starając się nie dopuścić, aby Blitzen nagle zmienił się w ponton lub by spotkała go inna kara, którą mógłby na niego spuścić bóg statków. – I żyliście dalej długo i szczęśliwie? Njörd przesunął nieco plecy pod nadburciem. – No cóż, nie. Wkrótce się rozstaliśmy. Skadi chciała mieszkać w górach. Ja wolałem plażę. A potem miała romans z Odynem. A potem wzięliśmy rozwód. Ale to nieważne! Moje stopy w dniu konkursu… były po prostu niesamowite. To one zdobyły rękę Skadi, pięknej oszronionej olbrzymki! Miałem ochotę zapytać, czy wygrał tylko jej rękę, czy resztę też, ale zdecydowałem się tego nie robić. Blitzen wwiercał się we mnie wzrokiem. Dłonie mu drgnęły, jakby chciał zamigać o Njördzie coś brzydkiego, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, że bóg rozumie język migowy. Westchnął i spuścił wzrok. Njörd zmarszczył brwi. – Co się dzieje, panie krasnoludzie? Nie wygląda pan na zachwyconego! – Och, ależ jest zachwycony – pośpieszyłem z wyjaśnieniem. – Aż mu mowę odebrało. Wszyscy wiemy, że… yyy, twoje stopy są dla ciebie bardzo ważne. Jaki jest sekret ich urody?, zapytał uprzejmie Hearthstone. – Wiele wieków stania w spienionych falach. – Njörd wyraźnie nie krył się z tą tajemnicą. – Wygładziło to moje stopy w idealnie rzeźbione arcydzieła, które możecie dzisiaj podziwiać. A oprócz tego regularny pedikiur z zabiegami parafinowymi i z woskiem. – Znów pomachał palcami z błyszczącymi paznokciami. – Zastanawiałem się nad tym, czy polerować, ale myślę, że od polerowania te pazurki naprawdę ładnie błyszczą. Skinąłem głową i zgodziłem się, że ma bardzo lśniące pazurki. W duchu zapragnąłem, by moja rodzina nie była jednak aż tak dziwna. – A właściwie, Magnusie – powiedział Njörd – to jeden z powodów, dla których chciałem cię poznać. – By pokazać mi stopy?

Zaśmiał się. – Nie, głuptasie. – Byłem całkiem pewny, że jednak o to właśnie mu chodziło. – Żeby udzielić ci kilku rad. – Jak polerować paznokcie u stóp? – spytał Blitz. – Nie! – I tu Njörd się zawahał. – Chociaż to też mógłbym zrobić. Mam dwa ważne i mądre przesłania, które mogą pomóc ci w powstrzymaniu Lokiego. Lubimy mądre przesłania, zamigał Hearth. – Po pierwsze – ciągnął Njörd – aby dotrzeć do Statku Umarłych, musisz przejść przez granicę między Niflheimem a Jötunheimem. To straszna kraina. Śmiertelnicy mogą tam umrzeć z zimna w ciągu dwudziestu sekund. Jeśli to was nie zabije, zrobią to olbrzymy i draugrowie. – Nie podoba mi się to akurat mądre przesłanie – mruknął Blitz. – Ach, ale jest jedna bezpieczna przystań – powiedział Njörd. – Lub przynajmniej jedna potencjalnie bezpieczna przystań. Albo przynajmniej jedna przystań, w której może nie zostaniecie natychmiast zabici. Powinniście udać się do Domu Grzmotów, twierdzy mojej ukochanej Skadi. Powiedzcie jej, że to ja was posłałem. – Twojej ukochanej? – spytałem. – A nie jesteście rozwiedzeni? – Tak. – Ale nadal jesteście przyjaciółmi. – Nie widziałem jej od wieków. – Njörd zapatrzył się gdzieś daleko w przestrzeń. – A gdy się rozstawaliśmy, nie byliśmy raczej w dobrych stosunkach. Muszę jednak ufać, że w jej sercu nadal tli się odrobina ciepłych uczuć dla mnie. Znajdźcie ją. Jeśli udzieli wam bezpiecznej przystani ze względu na mnie, będę wiedział, że mi wybaczyła. A jeśli nas nie powita z radością?, spytał Hearth. – To byłoby rozczarowujące. Uznałem, że oznacza to: „Wszyscy skończycie w chłodni na mięso u Skadi”. Nie podobał mi się pomysł, żebyśmy się stali papierkiem testowym dziadka w procesie godzenia się z byłą żoną. Potencjalnie bezpieczna przystań brzmiała jednak lepiej niż zamarznięcie na śmierć w ciągu dwudziestu sekund.

Miałem złe przeczucie, że tej najgorszej „pomocnej” rady Njörda jeszcze nie słyszeliśmy. Czekałem więc na kolejnego kopniaka w postaci optymistycznej porady, choć kopniak od Njörda nie wydawał się groźny. W końcu bóg nie nosił butów. – A jakie jest drugie mądre przesłanie? – spytałem wreszcie. – Hmm? – Njörd znów skierował wzrok na mnie. – Ach, tak. Morał opowieści o moich pięknych stopach. – Był w niej jakiś morał? – Blitz brzmiał, jakby był szczerze zdziwiony. – Oczywiście! – zawołał Njörd. – Najbardziej nieoczekiwana rzecz może być kluczem do zwycięstwa. Baldr był najprzystojniejszym z bogów, ale dzięki moim stopom to ja zdobyłem dziewczynę. – Z którą się później rozstałeś i rozwiodłeś – uzupełnił Blitz. – Czy mógłbyś przestać się nad tym rozwodzić? – Njörd przewrócił oczami, jakby chciał mi powiedzieć: „Ech, te dzisiejsze krasnoludy”. – Chodzi mi o to, drogi wnuku, że aby pokonać Lokiego, będziesz musiał się posłużyć nieoczekiwanymi metodami. Zacząłeś zdawać sobie z tego sprawę w domu Aegira, prawda? Nie przypominałem sobie, żebym to ja odgryzał jakieś kępki włosów morskich olbrzymek, ale w gardle formowała mi się chyba gula z takich właśnie włosów. – Flyting – powiedziałem. – Będę musiał pokonać Lokiego w konkursie… obelg? Nowe siwe włoski rozprzestrzeniły się nagle jak szron w brodzie Njörda. – Flyting jest czymś więcej niż tylko wymianą zwykłych obelg – ostrzegł. – To pojedynek renomy, siły, pewności siebie. Byłem w domu Aegira, gdy Loki wziął udział we flytingu z bogami. Znieważył nas tak straszliwie… Njörda jakby opuściła energia, jak gdyby od samego myślenia o tym wydarzeniu stawał się starszy i słabszy. – Słowa mogą być bardziej zabójcze niż broń, Magnusie. A Loki jest mistrzem słów. Aby go pokonać, musisz znaleźć w sobie wewnętrznego poetę. To jedyne, co może dać ci szansę pokonania Lokiego w jego własnej grze. – Miód – domyśliłem się. – Miód Kwasira. To rozwiązanie jednak niezbyt mi pasowało. Żyłem jako

bezdomny wystarczająco długo, aby wiedzieć, jak dobrze „miód” poprawia umiejętności ludzi. Wystarczy wybrać swoją pokusę: piwo, wino, wódkę, whisky. Ludzie twierdzili, że potrzebują tego, aby przetrwać dzień. Nazywali to płynną odwagą. Stawali się dzięki temu zabawniejsi, inteligentniejsi, bardziej twórczy. Tyle że w rzeczywistości tak nie było. Jedyne, co się działo, to to, że jeszcze mniej zdawali sobie sprawę z tego, jak bardzo są niezabawni i głupi. – To nie tylko miód pitny – powiedział dziadek, przyglądając mi się uważnie. – Miód Kwasira jest najcenniejszym eliksirem, jaki kiedykolwiek powstał. Odnalezienie go nie będzie łatwe. – Spojrzał na Hearthstone’a i Blitzena. – Wiecie o tym, prawda? Wiecie, że w tej wyprawie obaj możecie stracić życie.

13 Głupi wybuchający dziadkowie Może powinieneś był od tego zacząć – powiedziałem, a tętnica w szyi pulsowała mi od krwi tłoczonej szybko przez moje serce. – Hearth i Blitz nie umierają. To wykluczone. Szeroki uśmiech Njörda zalśnił bielą tak nieskazitelną jak skandynawski śnieg. Ciekaw byłem, jakiej sekretnej metodzie zawdzięcza umiejętność zachowywania takiego spokoju. Medytacja zen? Wędkarstwo? Zajęcia z jogi w hotelu Walhalla? – Ach, Magnusie, jesteś taki podobny do ojca. Zamrugałem. – Obaj mamy jasne włosy i lubimy przebywać na zewnątrz? – Obaj macie dobre serce – sprostował Njörd. – Frejr zrobiłby wszystko dla przyjaciół. Zawsze zakochiwał się łatwo i głęboko, czasami nierozsądnie. Masz tego dowód na szyi. Zacisnąłem palce na kamieniu runicznym. Znałem tę historię: Frejr zrezygnował z Miecza Lata, aby zdobyć miłość pięknej olbrzymki. Ponieważ porzucił broń, podczas Ragnaröku zostanie zabity. Morał tej historii brzmiał, jak Jack lubił powtarzać: „Ostre miecze są ważniejsze od ostrych lasek”. Rzecz w tym, że prawie wszyscy mieli zginąć podczas Ragnaröku. Nie winiłem więc taty za ten wybór. Gdyby nie zakochiwał się z łatwością, nigdy bym się nie urodził. – W porządku, jestem podobny do taty – powiedziałem. – Nadal przedkładam przyjaciół nad puchar miodu. Mam w nosie, czy to piwo dyniowe, czy brzoskwiniowy lambic. – Właściwie to krew – wtrącił Njörd. – I boska ślina. Zrobiło mi się niedobrze, i to raczej nie z powodu tego, że siedziałem tyłem do kierunku jazdy.

– Co, przepraszam? Njörd otworzył dłoń. Unosiła się nad nią miniaturowa, świecąca postać brodacza w wełnianych szatach. Miał szczerą, pogodną, roześmianą twarz. Na jego widok aż się chciało pochylić, by usłyszeć, z czego tak się śmieje. – Tak wyglądał Kwasir. – W głosie Njörda dało się wyczuć smutek. – Najdoskonalsza istota, jaka kiedykolwiek powstała. Tysiące lat temu, gdy Wanowie i Asowie zakończyli wojnę, wszyscy splunęliśmy do złotego pucharu. Z tej mieszanki narodził się Kwasir, nasz żywy traktat pokojowy! – Facet był zrobiony ze śliny. – Nagle poczułem, że nie mam ochoty pochylać się tak nisko nad tym małym, świetlistym człowieczkiem. – To ma sens – mruknął Blitzen. – Ślina bogów jest doskonałym składnikiem w rzemiośle. Hearthstone przechylił głowę. Był najwyraźniej zafascynowany holograficzną postacią. Dlaczego ktoś go zamordował?, zamigał. – Zamordował? – zdziwiłem się. Njörd skinął głową; w jego oczach zamigotały błyskawice. Po raz pierwszy odniosłem wrażenie, że mój dziadek nie był jakimś wyluzowanym facetem z ładnymi stopami, lecz potężnym bóstwem, które mogło prawdopodobnie zmiażdżyć nasz okręt jedną myślą. – Kwasir wędrował po dziewięciu światach, niosąc wszystkim mądrość, dobre rady i sprawiedliwość. Wszyscy go kochali. A potem został zabity. W straszliwy sposób. Niewybaczalny. – Loki? – spytałem, bo to wyglądało na logiczny ciąg dalszy. Njördowi wyrwał się krótki, gorzki śmiech. – Tym razem nie. Były to krasnoludy. – Zerknął na Blitzena. – Bez urazy. Blitz wzruszył ramionami. – Nie wszystkie krasnoludy są takie same. Podobnie jak bogowie. Jeśli nawet Njörd wyczuł w tych słowach obelgę, nie dał nic po sobie poznać. Zacisnął dłoń i maleńki mężczyzna zniknął. – Szczegóły morderstwa nie są ważne. Krew, która wyciekła z Kwasira, została zmieszana z miodem i tak powstał magiczny miód pitny. Stał się najbardziej cenionym, najbardziej upragnionym napojem w dziewięciu światach.

– Fuj. – Zasłoniłem usta dłonią. Miałem inne niż Njörd zdanie na temat tego, które szczegóły historii należało pominąć. – Chcesz, żebym napił się miodu, który zrobiono z krwi, która jest zrobiona ze śliny bogów? Njörd pogłaskał swoją brodę. – Kiedy tak to ujmujesz, brzmi to nieszczególnie. Ale tak, Magnusie. Kto napije się Miodu Kwasira, odnajduje w sobie wewnętrznego poetę. Przychodzą mu do głowy doskonałe słowa. Poezja wprost płynie z jego ust. Jego przemowy olśniewają. Opowieści zachwycają wszystkich słuchaczy. Mając taką moc, mógłbyś zmierzyć się we flytingu z Lokim jak równy z równym, z takim samym arsenałem obelg. Zakręciło mi się głowie tak jak w żołądku. Dlaczego to ja musiałem rzucić wyzwanie Lokiemu? Odpowiedź mojego wewnętrznego głosu (a może Jacka) brzmiała: „Ponieważ to ty zgłosiłeś się na ochotnika na biesiadzie, durniu. Wszyscy cię słyszeli”. Potarłem skronie, zastanawiając się, czy mózg może dosłownie eksplodować, zalany zbyt wieloma informacjami. Takiej śmierci nigdy mi się nie zdarzyło doświadczyć w Walhalli. Hearthstone patrzył na mnie z niepokojem. Chcesz runę?, zamigał. Albo aspirynę? Pokręciłem głową. A zatem notatnik wuja Randolpha nie był oszustwem. Zostawił mi realny, praktyczny plan, który miałem wykonać. Czyli mimo wszystkiego, co zrobił, stary głupiec chyba miał pewne wyrzuty sumienia. Próbował mi pomóc. Nie byłem pewien, czy czułem się przez to lepiej, czy gorzej. – A Bölwerk? – spytałem. – Kto to jest? Njörd uśmiechnął się. – Tego pseudonimu używał Odyn. Przez długi czas to olbrzymy były w posiadaniu całego Miodu Kwasira. Odyn poszedł do nich w przebraniu, by ukraść trochę eliksiru dla bogów. Udało mu się. Rozpryskał też krople miodu w całym Midgardzie, aby zainspirować śmiertelnych skaldów. Zapas eliksiru bogów wyczerpał się jednak wieki temu. Pozostała tylko odrobina, zazdrośnie strzeżona przez olbrzymy. Aby zdobyć miód, będziesz musiał zrobić to, co Bölwerk,

i ukraść to, co do tej pory tylko Odynowi udało się zabrać. – Doskonale – mruknął Blitz. – No więc jak to zrobimy? – Ważniejsze jest to – powiedziałem – dlaczego ma to być tak niebezpieczne dla Heartha i Blitza. I co możemy zrobić, by nic im się nie stało? Pragnąłem ze wszystkich sił móc napisać list w sprawie Heartha i Blitza: „Szanowne Kosmiczne Siły! Zwracam się z uprzejmą prośbą o zwolnienie moich przyjaciół z ich śmiertelnego przeznaczenia. Nie czują się dziś dobrze”. A w wersji minimum pragnąłem wyposażyć ich przed wyruszeniem dalej w kaski ochronne, kamizelki ratunkowe i naklejki odblaskowe. Njörd spojrzał na Hearthstone’a i Blitzena. Zamigał: Znacie już swoje zadanie. Pokazał postać stojącą na dłoni: grunt, a potem zacisnął dwie pięści i uderzył jedną w górę drugiej: robota. Przygotować grunt pod właściwą robotę. Przynajmniej tak mi się wydawało, że o to mu chodziło. Albo chciał powiedzieć: Macie uprawiać pola. A jako że Njörd był bogiem rolnictwa, nie mogłem mieć tu pewności. Hearthstone dotknął szalika. Zamigał niechętnie: Kamień? Njörd skinął głową. Wiecie, gdzie musicie go szukać. Blitzen wtrącił się do rozmowy, migając tak szybko, że jego słowa trochę się poplątały. Zostaw w spokoju mojego elfa! Nie możemy znowu tego zrobić! Zbyt niebezpieczne! A może chciał powiedzieć: Zostaw w słoju moją elfkę! Nie możemy rowu tego zrobić! Zbyt niedorzeczne! – O czym wy mówicie? – spytałem. Słowa wypowiedziane przeze mnie na głos zabrzmiały jak nieprzyjemny dysonans na tle ich milczącej rozmowy. Blitzen potarł dłonią swoją marynarkę podszytą kolczugą. – O naszych działaniach rozpoznawczych dalekiego zasięgu, chłopcze. Mimir kazał nam szukać Miodu Kwasira. A potem usłyszeliśmy plotki dotyczące pewnego przedmiotu, który nam będzie potrzebny… – Kamień Bölwerka – domyśliłem się.

Skinął niechętnie głową. – To jedyny sposób – rozłożył ręce – na pokonanie tego, kto pilnuje miodu. Nie jesteśmy pewni, kto to jest, jak to robi i dlaczego. Wszystkie te informacje wydały mi się dość ważne. – Rzecz w tym – ciągnął Blitz – że jeśli ten kamień jest tam, gdzie nam się zdaje… W porządku, zamigał Hearthstone. Musimy. Więc to zrobimy. – Kochany, nie – zaprotestował Blitz. – Nie możesz… – Elf ma rację – odezwał się Njörd. – Wy dwaj musicie odnaleźć kamień, a w tym samym czasie Magnus i reszta załogi muszą pożeglować w poszukiwaniu miodu. Jesteście gotowi? – Hej, hej, chwila! – zawołałem. – Wysyłasz ich już teraz? Dopiero się spotkaliśmy! – Wnuku, masz bardzo mało czasu, zanim statek Lokiego będzie gotowy do żeglugi. Rządzić możesz, tylko dzieląc. Byłem całkiem pewien, że stare przysłowie „Dziel i rządź” oznaczało, że to podzielona armia trafiała pod nowe rządy, ale Njörd nie był raczej w nastroju na debaty językowe. – Pozwól mnie tam pójść. – Podniosłem się z trudem. Przeżyłem właśnie najdłuższy dzień w historii dni. Czułem się, jakbym miał zaraz upaść. Ale nie było mowy, żebym stał z boku, podczas gdy ktoś wysyła moich dwóch najstarszych przyjaciół tam, gdzie czekało ich śmiertelne niebezpieczeństwo. – Albo przynajmniej pozwól mi iść z nimi. – Chłopcze – głos Blitza się załamywał – nic się nie dzieje. To na mnie spadł ten ciężar, zamigał Hearth, obiema dłońmi naciskając jeden ze swoich barków. Njörd obdarzył mnie kolejnym spokojnym uśmiechem. Miałem ochotę przyłożyć dziadkowi w jego idealne zęby. – Załoga tego statku będzie cię potrzebować, Magnusie – powiedział. – Ale obiecuję ci: kiedy Hearthstone i Blitzen dowiedzą się, gdzie jest kamień, kiedy tylko przygotują grunt pod atak, odeślę ich obu do ciebie. I wtedy wszyscy trzej będziecie mogli zmierzyć się razem z prawdziwym niebezpieczeństwem. Jeśli wam się nie powiedzie, umrzecie jako zespół. Co ty na to? Nie wyrwał mi się z gardła okrzyk „hurra!”, ale pomyślałem, że lepszej oferty nie dostanę.

– W porządku. – Pomogłem Blitzowi wstać i uścisnąłem go. Pachniał jak pieczone wodorosty i woda toaletowa Czarny Krasnolud. – Nie ważcie się umierać beze mnie. – Postaramy się, chłopcze. Spojrzałem na Hearthstone’a. Delikatnie położyłem dłoń na jego piersi – to elfi gest wyrażający głębokie uczucia. Ty bezpieczny, zamigałem. Albo ja zły. Kąciki jego ust uniosły się, chociaż nadal wyglądał na zamyślonego i zmartwionego. Jego serce trzepotało pod moimi palcami jak przerażony gołąb. Ty też, zamigał. Njörd pstryknął palcami i moi przyjaciele zmienili się w morską pianę, jak ta, którą pryskały fale rozbijające się o dziób. Stłumiłem gniew. Powiedziałem sobie, że przecież Njörd tylko odesłał Heartha i Blitza gdzieś daleko. Bo tak naprawdę nie wyparował ich dosłownie. Obiecał, że znów ich zobaczę. Musiałem w to wierzyć. – I co teraz? – spytałem. – Co mam robić pod ich nieobecność? – Hmm. – Njörd skrzyżował nogi w pozycji lotosu, prawdopodobnie tylko po to by pokazać podeszwy swoich wyrzeźbionych przez fale stóp. – Twoje zadanie jest równie trudne, Magnusie. Musisz odkryć, gdzie znajduje się Miód Kwasira. Jest to ściśle strzeżona tajemnica, znana tylko nielicznym olbrzymom. Ale jest ktoś, kogo można by przekonać do jej wyjawienia. To Hrungnir, który grasuje w ludzkiej krainie Jórvík. Okręt wspiął się na falę i żołądek aż podszedł mi do gardła. – Miałem kilka paskudnych spotkań z olbrzymami. – Chyba wszystkim nam się to zdarzyło? – zapytał retorycznie Njörd. – Kiedy dotrzesz do Jórvíku, musisz odnaleźć Hrungnira i rzucić mu wyzwanie. Jeśli go pokonasz, poproś, by przekazał ci potrzebne informacje. Zadrżałem, myśląc o moim ostatnim pobycie w Jötunheimie. – Proszę, powiedz mi, że to wyzwanie nie będzie turniejem gry w kręgle. – Och, nie, nie przejmuj się! – uspokoił mnie Njörd. – Najprawdopodobniej będzie to pojedynek na śmierć i życie. Powinieneś zabrać ze sobą paru przyjaciół. Zwłaszcza tę atrakcyjną

dziewczynę, Alex Fierro. Czy Alex spodobałyby się te słowa? Czy też byłaby pełna niesmaku? A może tylko by się roześmiała? Czy stopy Alex były tak wypielęgnowane jak Njörda? Że też mi się chciało zastanawiać nad takimi idiotycznymi rzeczami! – W porządku – powiedziałem. – Jórvík. Gdziekolwiek to jest. – Twój okręt zna drogę – zapewnił Njörd. – Mogę wam załatwić bezpieczny rejs aż do tej krainy, ale jeśli przeżyjecie i pożeglujecie dalej, wasz okręt znów będzie narażony na ataki Aegira, Ran i ich córek lub… na gorsze rzeczy. – Postaram się okazywać radość umiarkowanie. – Mądry wybór. Twój elf i krasnolud znajdą ten kamień. Odkryjesz tajny schowek z miodem. A potem odzyskasz Miód Kwasira, pokonasz Lokiego i znów zakujesz go w kajdany! – Doceniam to wotum zaufania. – Cóż, bardziej chodzi o to, że jeśli tego nie zrobisz, Loki w wyniku flytingu zamieni cię w żałosny, pozbawiony mocy cień. A potem będziesz musiał patrzeć, jak wszyscy twoi bliscy umierają jeden po drugim, aż zostaniesz sam i będziesz cierpiał całą wieczność w Helheimie, podczas gdy dziewięć światów stanie w płomieniach. Taki jest plan Lokiego. – Och. – Tak czy inaczej – dodał wesoło Njörd – powodzenia! I dziadek eksplodował w drobną mgłę morską, opryskując moją twarz słoną wodą.

14 Nic się nie dzieje. To cud Bezproblemowe żeglowanie. Nie doceniałem tego zjawiska, dopóki go sam nie doznałem. Następne dwa dni były szokująco, wręcz perwersyjnie pozbawione powikłań. Niebo było bezchmurne, wiał łagodny, chłodny wiatr. Morze rozciągało się we wszystkich kierunkach jak zielony jedwab, przypominając zdjęcia, które pokazywała mi mama; przedstawiały dzieła jej ulubionego artysty, faceta o ksywie Christo, który pracował na zewnątrz i opakowywał całe lasy, budynki i wyspy w lśniące tkaniny. Wyglądało to tak, jakby Christo przekształcił cały Północny Atlantyk w jedną wielką instalację artystyczną. Wielki Banan płynął wesoło naprzód. Nasze żółte wiosła same wiosłowały. Okręt samodzielnie halsował lub robił zwrot na rufę, zależnie co było potrzebne. Kiedy powiedziałem załodze, że płyniemy do Jórvíku, Halfborn mruknął coś pod nosem niechętnie, ale cokolwiek wiedział o tym miejscu, nie chciał się z nami tym podzielić. Przynajmniej langskip zdawał się rozumieć, dokąd zmierzamy. Drugiego popołudnia stałem na śródokręciu z Mallory Keen, która okazywała swoje niezadowolenie wyraźniej niż zwykle. – Nadal nie rozumiem, dlaczego Blitz i Hearth musieli odejść – narzekała. Podejrzewałem, że panna Keen miała pewną słabość do Blitzena, ale nie miałem tyle odwagi, by ją o to zapytać. Ilekroć Blitz odwiedzał Walhallę, widziałem, że Mallory przygląda się jego nieskazitelnej brodzie i świetnie dobranemu strojowi, a potem patrzy na Gundersona, jakby się zastanawiała, dlaczego jej chłopak/były chłopak/znów chłopak/były chłopak nie może ubierać

się tak szykownie. – Njörd przysięgał, że to konieczne – powiedziałem, chociaż sam głównie zajmowałem się martwieniem się o Blitza i Heartha. – Mówił coś o optymalnym wykorzystaniu naszego czasu. – Uhm. – Mallory machnęła ręką w kierunku horyzontu. – A jednak nadal tu jesteśmy… Nie widać końca naszego rejsu. Twój dziadek nie mógł nas po prostu przenieść od razu do Jórvíku? Byłoby to bardziej użyteczne. Halfborn przeszedł obok z mopem i wiadrem. – Ja jestem użyteczny – mruknął. – W odróżnieniu od niektórych. – Zamknij się i szoruj! – warknęła Mallory. – A jeśli chodzi o ciebie, Magnus, ostrzegałam cię, żebyś nie złapał się na przynętę Lokiego. A ty co zrobiłeś? Wystąpiłeś i zgłosiłeś się na ochotnika. Jesteś równie głupi jak ten berserk! To rzekłszy, wspięła się na szczyt masztu, najbardziej odizolowane miejsce na okręcie, i zaczęła piorunować wzrokiem ocean. Szorując pokład, Halfborn mruknął pod nosem: – Ruda irlandzka wiedźma. Nie zwracaj na nią uwagi, Magnusie. Żałowałem, że musieliśmy wyruszyć w tę podróż, akurat kiedy oni tak się powaśnili. I gdy Sam akurat pościła z okazji ramadanu. I gdy Alex próbowała akurat uczyć Sam, jak przełamać kontrolę Lokiego. Właściwie to żałowałem, że w ogóle musieliśmy wyruszyć w ten rejs. – Jaką styczność z Lokim miała Mallory? – spytałem. – Wydaje się… Nie wiedziałem, którego słowa użyć. Zmartwiona? Urażona? Żądna krwi? Halfborn wyciągnął do tyłu ramiona; wężowe tatuaże na jego plecach zafalowały. Zerknął na szczyt masztu, jakby się zastanawiał, czy obrzucić Mallory jeszcze innymi obelgami. – To nie moja historia. Ale kiedy dajesz się podstępnie nakłonić do zrobienia czegoś, czego później żałujesz… Mallory wie, jak to jest. Tak właśnie umarła. Pomyślałem o moich pierwszych dniach w Walhalli, kiedy Halfborn zażartował z Mallory, że chciała rozbroić bombę samochodową własną twarzą. W jej śmierci musiało chodzić o coś

więcej. Była wystarczająco odważna, aby przyciągnąć uwagę walkirii. – Magnus, musisz to zrozumieć – powiedział Halfborn. – Oboje zmierzamy ku miejscom, w których umarliśmy. Ty możesz to odczuwać inaczej. Zginąłeś w Bostonie, zostałeś w Bostonie. Nie byłeś martwy wystarczająco długo, aby zobaczyć, jak świat zmienia się wokół ciebie. Ale my… Mallory nie ma ochoty oglądać znowu Irlandii, nawet jeśli tylko przepłyniemy obok jej brzegów. A ja… Nigdy nie chciałem powrócić do Jórvíku. Ogarnęło mnie poczucie winy. – Chłopie, przepraszam. Tam właśnie zginąłeś? – Uhm. Nie dokładnie tam, ale blisko. Zdobyłem to miasto razem z Ivarem bez Kości. Było naszym obozem wypadowym. W tamtych czasach niezbyt przypominało miasto. Mam tylko nadzieję, że nie mają wciąż vatnavaettirów w rzece. – Zadrżał. – Są paskudne. Nie wiedziałem, czym są vatnavaettiry, ale jeśli Halfborn Gunderson uznawał je za coś paskudnego, też wolałem ich nie spotkać. Później tego samego wieczoru podszedłem do T.J.-a, który stał na dziobie, wpatrując się w fale, pijąc kawę i pogryzając kawałek suchara wojskowego. Dlaczego lubił te suchary, nie mam pojęcia. Przypominały wielkie krakersy zrobione z cementu zamiast mąki, i to bez soli. – Cześć – odezwałem się do niego. Miał problemy ze skupieniem na mnie wzroku. – O, cześć, Magnus. – Podsunął mi cementowe krakersy. – Chcesz jednego? – Nie, nie, dzięki. Mogę jeszcze potrzebować zębów. Kiwnął głową, jakby nie zrozumiał żartu. Odkąd powiedziałem załodze o mojej rozmowie z Njördem, T.J. nie odzywał się i trzymał się na dystans; nigdy wcześniej nie zachowywał się tak, jakby miał zatopić się w ponurych rozmyślaniach. Zanurzył w kawie suchar. – Zawsze chciałem pojechać do Anglii. Nigdy jednak nie przypuszczałem, że stanie się to po mojej śmierci, podczas misji na jaskrawożółtym okręcie.

– Anglia? – Właśnie tam zmierzamy. Nie wiedziałeś? Kiedy myślałem o Anglii, a nie zdarzało mi się to często, myślałem o Beatlesach, Mary Poppins i facetach w melonikach, wspartych na parasolach i rozmawiających o pogodzie. Nie przychodziły mi do głowy hordy wikingów czy miejsca zwane Jórvík. A potem przypomniałem sobie, że kiedy poznałem Halfborna Gundersona, powiedział mi, że zginął podczas najazdu na Królestwo Anglii Wschodniej. Było takie państwo w Anglii – jakieś tysiąc dwieście lat temu. Wikingowie naprawdę wałęsali się wszędzie. T.J. oparł się na nadburciu. W świetle księżyca na jego szyi rozbłysła cienka bursztynowa smuga – ślad po pocisku typu Minié, który zranił go podczas pierwszej bitwy, w jakiej brał udział jako żołnierz Unii. Wydawało mi się dziwne, że można umrzeć, dostać się do Walhalli, być wskrzeszanym codziennie przez sto pięćdziesiąt lat, a mimo to nadal mieć małą bliznę z czasów ziemskiego życia. – Na wojnie – ciągnął – wszyscy obawialiśmy się, że Wielka Brytania opowie się po stronie buntowników. Brytyjczycy zlikwidowali niewolnictwo o wiele wcześniej niż my, to znaczy Unia, ale potrzebowali do fabryk włókienniczych bawełny z Południa. To, że Wielka Brytania pozostała neutralna i nie stanęła po stronie Południa, to był niezmiernie ważny czynnik, który umożliwił Północy wygranie wojny. Ze względu na to zawsze darzyłem Brytoli sympatią. Marzyłem, że kiedyś tam popłynę i podziękuję im osobiście. Próbowałem wykryć w jego głosie sarkazm lub ironię. T.J. był synem zbiegłej niewolnicy. Walczył i zginął za kraj, który trzymał jego rodzinę w kajdanach przez całe pokolenia. W dodatku nosił nazwisko znanego właściciela niewolników. Ale kiedy mówił o Unii, używał słowa „my”. Po ponad stu latach nadal nosił z dumą swój mundur. Marzył o przepłynięciu oceanu, aby podziękować Brytyjczykom, tylko dlatego że byli tak mili i zachowali neutralność. – Jakim cudem w każdej sytuacji znajdujesz dobrą stronę? – zastanowiłem się głośno. – Jesteś taki… pozytywny. T.J. roześmiał się, prawie dławiąc się twardym sucharem. – Magnus, chłopie, gdybyś mnie zobaczył zaraz po tym, jak dostałem się do Walhalli… Nie. Pierwsze parę lat było ciężkie. Nie

tylko żołnierze Unii dostali się do Walhalli. Wielu buntowników zmarło z szablą w ręku. Walkirii nie obchodzi, po której stronie wojny walczysz albo jak sprawiedliwa jest twoja sprawa. Zwracają uwagę tylko na odwagę osobistą i honor. – No proszę. W jego głosie dało się jednak usłyszeć nutę dezaprobaty. – Przez pierwszych kilka lat bycia einherim widziałem w sali biesiadnej niejedną znajomą twarz… – Jak zginąłeś? – przerwałem mu. – Jak było naprawdę? Obwiódł palcem krawędź kubka. – Mówiłem ci. Atakując obwarowania Fortu Wagner w Karolinie Południowej. – Ale w tej historii tkwi coś więcej. Kilka dni temu ostrzegałeś mnie, żebym nie przyjmował wyzwań. Mówiłeś tak, jakbyś miał z tym osobiste doświadczenia. Patrzyłem na linię szczęki T.J.-a, który ledwo skrywał napięcie. Może dlatego lubił suchary wojskowe. Mógł dzięki nim zgrzytać zębami o coś naprawdę twardego. – Zwrócił na mnie uwagę porucznik konfederatów – powiedział wreszcie. – Nie mam pojęcia dlaczego. Nasz pułk czekał w gotowości na rozkaz do szturmu na fortyfikacje. Ogień wroga był przytłaczający. Nikt z nas nie mógł się ruszyć z miejsca. – Spojrzał na mnie. – A potem w szeregach wroga powstał oficer konfederacki. Wskazał przez ziemię między naszymi liniami szablą, prosto na mnie, jakby w jakiś sposób mnie znał. Krzyknął: „Ty, czar… – no, możesz się domyślić, jak mnie nazwał – wyjdź i stań ze mną do walki!”. – To byłoby samobójstwo. – Wolę myśleć o tym jako o beznadziejnym dowodzie odwagi. – To znaczy… zrobiłeś to?! Kubek z kawą drżał mu w dłoniach. Kawałek suchara zaczął się rozpuszczać, puchnąc jak gąbka; biała mąka nasączała się brązową cieczą. – Kiedy jesteś dzieckiem Tyra – powiedział – nie możesz odrzucić wyzwania na pojedynek. Ktoś mówi: „Walcz ze mną” i ty to po prostu robisz. Każdy mięsień w moim ciele zareagował na to wyzwanie. Uwierz mi, nie chciałem iść walczyć z tym… facetem. – Wyraźnie chciał użyć innego słowa niż „facet”. – Ale nie mogłem

mu odmówić. Wyszedłem z okopów i ruszyłem zupełnie sam na fortyfikacje konfederatów. Słyszałem później, gdy już byłem martwy, że moja samotna akcja doprowadziła do szturmu, w którego wyniku padł Fort Wagner. Reszta chłopaków poszła za moim przykładem. Pewnie uznali, że zachowuję się jak szaleniec i że lepiej mnie wesprzeć. A ja po prostu chciałem zabić tego porucznika. I udało mi się. Nazywał się Jeffrey Toussaint. Strzeliłem mu raz w pierś, a potem dobiegłem tak blisko, by wbić mu bagnet w brzuch. Oczywiście do tego czasu buntownicy trafili mnie ze trzydzieści razy. Upadłem wśród nich i umarłem, uśmiechając się do gniewnych konfederackich twarzy. A zaraz potem znalazłem się w Walhalli. – A niech to Odyn świśnie! – mruknąłem; było to przekleństwo, które zostawiałem na specjalne okazje. – Chwileczkę… Ten porucznik, którego zabiłeś. Skąd wiesz, jak się nazywał? T.J. uśmiechnął się ponuro. A mnie wreszcie olśniło. – On też trafił do Walhalli, prawda? T.J. skinął głową. – Na siedemdziesiąte szóste piętro. Ja i mój kumpel Jeffrey… Spędziliśmy jakieś pięćdziesiąt lat, zabijając się w kółko, codziennie. Przepełniała mnie nienawiść. Ten człowiek był wszystkim, czym pogardzałem, i nawzajem. Bałem się, że skończymy jak Hunding i Helgi, nieśmiertelni wrogowie, wciąż podgryzający się po tysiącach lat. – Ale tak się nie stało? – To zabawne. W końcu… Po prostu znużyło mnie to. Przestałem szukać Jeffreya Toussainta na polu bitwy. Coś zrozumiałem. Nie można wiecznie nienawidzić. Nie zaszkodzi to osobie, której nienawidzisz, ale za to zatruje ciebie, o tak. – Przesunął palcem po bliźnie od pocisku Minié. – A Jeffrey przestał się pokazywać w sali biesiadnej. Nigdy więcej go nie widziałem. Tak się stało z wieloma einherjarami konfederatami. Nie przetrwali. Zamknęli się w swoich pokojach, przestali z nich wychodzić. Rozpłynęli się jak cienie. T.J. wzruszył ramionami i ciągnął dalej. – Chyba trudniej im się było dostosować. Myślisz, że świat jest

poukładany w określony sposób, a potem odkrywasz, że jest znacznie większy i dziwniejszy, niż byłeś w stanie sobie wyobrazić. Jeśli nie umiesz poszerzyć swoich horyzontów, nie będziesz sobie dobrze radził w życiu pozagrobowym. Przypomniałem sobie, jak stałem z Amirem Fadlanem na dachu budynku Citgo, trzymając w dłoniach jego głowę i usiłując sprawić, by jego śmiertelny umysł nie eksplodował pod wpływem tego, co widział – mostu Bifrost i dziewięciu światów. – No tak – przytaknąłem. – Poszerzanie horyzontów boli. T.J. uśmiechnął się, ale już nie uważałem, że ten uśmiech przychodził mu łatwo. Był ciężko wywalczony, równie odważny jak żołnierz atakujący samotnie linie wroga. – A ty przyjąłeś swoje wyzwanie, Magnusie. Będziesz musiał samotnie się zmierzyć z Lokim. Nie ma odwrotu. Ale jeśli cię to pocieszy, nie będziesz atakował tych fortyfikacji sam. Będziemy tam z tobą. – Poklepał mnie po ramieniu. – A teraz, jeśli mi wybaczysz… – wręczył mi swoją zupę kawowo-sucharową, jakby to był jakiś niesamowity prezent – idę się trochę zdrzemnąć! Większość załogi spała pod pokładem. Wielki Banan, jak odkryliśmy, niezależnie od zewnętrznych rozmiarów kadłuba tworzył tyle pomieszczeń, ile tylko było trzeba, byśmy się czuli wygodnie. Nie miałem pojęcia, jak to działało. Choć byłem fanem Doktora Who, nie chciałem testować granic możliwości naszej jaskrawożółtej TARDIS. Wolałem spać na pokładzie, pod gwiazdami, i tam właśnie sobie leżałem trzeciego ranka spędzonego przez nas na morzu, kiedy potrząsnęła mną Alex, wyrywając mnie ze snu. – Idziemy, Chase – oznajmiła. – Będziemy trenować Samirę. Zamierzam ją nauczyć, jak się opierać Lokiemu, choćbyśmy mieli wszyscy umrzeć. A raczej choćbyś to ty miał umrzeć.

15 Małpa! Natychmiast zrozumiałem, na czym polega mój problem. Nigdy nie powinienem był poznawać Alex z Percym Jacksonem. Zdecydowanie za wiele wyciągnęła z jego nieugiętych metod treningowych. Może i Alex nie mogła przyzywać zwierząt morskich, ale mogła się w nie zamieniać. I to było równie straszne. Zaczęliśmy od walki Samiry z Alex – toczyły ją na pokładzie, w wodzie, w powietrzu. Moje zadanie polegało na wywoływaniu zwierząt wylosowanych ze stosu kart, które przygotowała Alex. Wołałem na przykład: „MAŁPA!” i wtedy Sam musiała się zmienić podczas walki w małpę. Alex tymczasem nieustannie przechodziła z formy ludzkiej w zwierzęcą i z powrotem, robiąc wszystko, co się dało, by pokonać Sam. Kiedy Alex była w postaci człowieka, wykrzykiwała takie prowokacyjne teksty jak: „No dalej, Al-Abbas!”, „Uważasz, że to tamaryna białoczuba? Postarajże się!”. Po godzinie tej bojowej maskarady twarz Samiry błyszczała od potu. Sam zdjęła hidżab i związała długie, brązowe włosy, żeby łatwiej było jej walczyć. (Uznawała nas za rodzinę, więc nie miała problemu ze zdejmowaniem przy nas hidżabu w razie potrzeby). Oparła się o nadburcie, żeby trochę odpocząć. O mało nie zaproponowałem jej wody, ale przypomniałem sobie, że przecież pości. – Może powinniśmy zrobić przerwę do zmierzchu – zasugerowałem. – Po zmroku możesz już jeść i pić. Chyba ledwo żyjesz. – Nic mi nie jest. – Sam nie umiała dobrze kłamać, zmusiła się jednak do uśmiechu. – Ale dzięki.

Alex chodziła po pokładzie, sprawdzając coś na kartce na podkładce z klipsem. Na podkładce z klipsem! Jakby chciała się ubiegać o stanowisko młodszego menedżera w hotelu Walhalla! Była ubrana w wąskie zielone dżinsy i różową bluzkę na ramiączkach, na której z przodu były naszyte błyszczące cekiny tworzące dłoń w nieprzyzwoitym geście. Miała już czarne odrosty, które sprawiały, że budziła jeszcze większy respekt, niczym lew ze wspaniałą grzywą. – Dobra, Magnus, twoja kolej – powiedziała do mnie. – Weź Jacka i stawaj do walki. Jack był zachwycony, że może pomóc. – Czas na walkę? Super! – Obleciał mnie dookoła. – Z kim walczymy? – Z Sam – powiedziałem. Jack zamarł. – Ale ja lubię Sam. – Tylko ćwiczymy – wyjaśniłem. – Staraj się ją zabić, naprawdę jej nie zabijając. – Och, też coś! No dobra. Postaram się. Alex miała urządzenie wydające z siebie głośne kliknięcia. Jej okrucieństwo nie miało granic. Jack i ja wzięliśmy Sam w dwa ognie, Jack atakował oczywiście swoją klingą, a ja trzonkiem mopa, który – jak sądzę – nie budził przerażenia w sercu Sam. Samira robiła uniki i wymijała nas slalomem, próbując trafić któregoś toporem z ostrzem owiniętym w płótno żaglowe. Miała zmieniać kształt, ilekroć Alex dała sygnał kliknięciem, a robiła to w nieregularnych odstępach, nie zwracając uwagi, w jakiej sytuacji znajdowała się akurat Sam. Chodziło – jak przypuszczałem – o to, by Samira nauczyła się zmieniać kształt zawsze i wszędzie, bez zastanowienia. Widziałem, że Jack dawał jej trochę fory. Uderzył Sam tylko kilka razy. A ja zdecydowanie nie odnosiłem sukcesów z mopem. Manewry bojowe na pokładzie wikińskiego okrętu okazały się jedną z tych wielu ważnych umiejętności, których mi brakowało. Potykałem się o wiosła. Zaplątałem się w liny. Dwa razy walnąłem głową w maszt i wpadłem do oceanu. Czyli – innymi słowy – norma. Sam nie miała takich problemów. Świadczyły o tym moje sińce

i to, jak bardzo byłem poobijany. Udało mi się trafić ją jeden jedyny raz: gdy Alex kliknęła w szczególnie złym momencie. W połowie skoku Sam zmieniła się w papugę i wleciała dziobem prosto na trzonek mopa. Pisnęła, wróciła do ludzkiej postaci i usiadła z rozmachem na pokładzie w chmurze niebieskich i czerwonych piórek. – Przepraszam, Sam. – Ależ byłem zawstydzony. – Nigdy wcześniej nie uderzyłem papugi. Choć z nosa ciekła jej krew, roześmiała się. – Nie ma sprawy. Spróbujmy jeszcze raz. Walczyliśmy, aż oboje nie mieliśmy już siły. Alex ogłosiła koniec treningu i wszyscy troje oparliśmy się, zmęczeni, o tarcze na nadburciu. – Uff! – Jack ustawił się obok mnie. – Jestem wycieńczony! Ponieważ cała energia, którą zużył, miała opuścić mnie, gdy tylko wezmę go do ręki, postanowiłem, że jeszcze przez chwilę pozwolę Jackowi pozostać w postaci miecza. Nie byłem gotów na popadnięcie w stan śpiączki. Może dopiero po obiedzie. Ja przynajmniej mogłem zjeść obiad… Zerknąłem na Samirę. – Ten cały ramadan. Naprawdę nie wiem, jak ty to robisz. Uniosła brwi. – Chciałeś pewnie powiedzieć: „Czemu to robisz”? – To też. Naprawdę musisz tak pościć przez cały miesiąc? – Tak, Magnusie – odparła. – Może cię to zaskoczy, ale miesiąc ramadan trwa miesiąc. – Cieszę się, że twój sarkazm ma się dobrze. Otarła twarz ręcznikiem; najwyraźniej nie było to zabronione. – Jest już druga połowa miesiąca. Nie jest tak źle. – Zmarszczyła czoło. – Oczywiście gdybyśmy wszyscy umarli przed końcem ramadanu, byłoby to irytujące. – Owszem – zgodziła się Alex. – Loki stawia w płomieniach dziewięć światów, podczas gdy ty pościsz, a do tego nie możesz nawet napić się wody? Auć. – Musisz przyznać, Fierro – Sam klepnęła ją w ramię – że dzisiaj byłam bardziej skupiona. Ramadan pomaga. – No, może – powiedziała Alex. – Nadal myślę, że ten twój post

to wariactwo, ale nie martwię się już tak jak wcześniej. – Czuję się bardziej przejrzysta – wyjaśniła Sam. – Bardziej pusta, w dobrym znaczeniu tego słowa. Nie blokuję się tak bardzo. Kiedy stawię czoła Lokiemu, będę gotowa, inszallah. Sam nie używała go często, ale wiedziałem, że to wyrażenie znaczy: „jeśli Bóg da”. Chociaż jej to wyraźnie pomagało, we mnie jakoś nigdy nie budziło zaufania. Gdy ktoś mówił: „Poradzę sobie świetnie, inszallah”, brzmiało to tak, jakby chciał powiedzieć: „Poradzę sobie świetnie, o ile nie przejedzie mnie wcześniej samochód”. – No cóż – powiedziała Alex. – Nie wiemy, co się wydarzy, dopóki nie staniesz rzeczywiście przed naszym kochanym mamo-tatą. Ale pozwalam sobie na ostrożny optymizm. I nie zabiłaś Magnusa, co jest raczej pozytywne. – Dzięki – mruknąłem. Robiło mi się ciepło na sercu nawet od takiej drobnej uwagi z jej ust, pozwalającej mi wierzyć, że moja śmierć byłaby dla Alex nieco nieprzyjemnym przeżyciem. Ech. Byłem żałosny. Przez resztę popołudnia krzątałem się po Wielkim Bananie. Mimo automatycznej żeglugi było na nim sporo do zrobienia. Trzeba było szorować pokład, rozplątywać liny, uniemożliwiać wzajemne pozabijanie się Mallory i Halfbornowi. Praca powstrzymywała mnie przed nadmiernym zatapianiem się w myślach o mojej zbliżającej się konfrontacji z Lokim albo o tym, co porabiają Blitz i Hearth. Nie było ich już od trzech dni i do letniego przesilenia brakowało zaledwie dwóch tygodni, a może nawet mniej – tyle, za ile stopnieje lód i uwolni statek Lokiego. Jak długo mogło zabrać Blitzowi i Hearthowi odnalezienie kamienia do ostrzenia? Oczywiście na myśl o poszukiwaniu kamienia powróciły do mnie złe wspomnienia z ostatniej wyprawy z Blitzem i Hearthem, kiedy próbowaliśmy znaleźć kamień Sköfnung. Powiedziałem sobie, że jedno nie ma nic wspólnego z drugim. Tym razem nie będzie żadnego brutalnego słońca Alfheimu, żadnych grających na skrzypcach złych nøkków, żadnego sadystycznego elfa ojca o skrzywionym obliczu. Hearth i Blitz wkrótce wrócą i złożą nam raport o zupełnie innym zestawie niebezpiecznych przeszkód, które będziemy musieli

pokonać! Ilekroć fala załamywała się na dziobie, wpatrywałem się w rozbryzg wody, z nadzieją że przeistoczy się w moich przyjaciół. Nic takiego jednak nie następowało. Po południu kilka razy przepłynęły obok nas małe węże morskie, takie na sześć metrów. Zauważyły okręt, ale nie atakowały. Zapewne albo nie lubiły jedzenia o smaku bananowym, albo odstraszył je śpiew Jacka. Jack latał za mną po pokładzie i na przemian śpiewał hity Abby (wikingowie są wielkimi fanami Abby) i opowiadał historie o dawnych czasach, kiedy wraz z Frejrem wędrowali po dziewięciu światach, niosąc wszędzie słońce i szczęście, a czasami zabijając ludzi. W miarę upływu czasu stało się to dla mnie osobistym testem wytrzymałości: czy zamienię Jacka w kamień runiczny i stracę przytomność, bo powali mnie nasz wspólny wcześniejszy wysiłek, czy też posłucham jeszcze trochę, jak śpiewa. Gdy słońce zaczęło zachodzić za horyzont, nie mogłem już tego dłużej znieść. Potykając się, przeszedłem na rufę, gdzie zostawiłem śpiwór. Położyłem się, słuchając z przyjemnością, jak Samira odmawia wieczorną modlitwę na pokładzie dziobowym – śpiewna, cicha recytacja brzmiała relaksująco. Dziwne to było – muzułmańska wieczorna modlitwa maghrib odmawiana na pokładzie wikińskiego okrętu pełnego ateistów i pogan. Ale przecież przodkowie Samiry mieli do czynienia z wikingami już w średniowieczu. Nie sądziłem, by były to pierwsze modły wznoszone do Allaha na pokładzie langskipu. Świat, światy były o wiele ciekawsze dzięki temu nieustannemu mieszaniu się. Przywróciłem Jacka do postaci wisiorka i ledwo zdążyłem zawiesić go na łańcuszku, a już odpłynąłem w nieświadomość. We śnie zostałem świadkiem morderstwa.

16 Człowiek ze śliny kontra wielka masakra piłą łańcuchową. Zgadnijcie, kto wygra! Stałem z czterema bogami na szczycie wzgórza, obok ruin krytej strzechą chaty. Odyn opierał się na grubej, dębowej lasce, a pod jego błękitnym płaszczem połyskiwała kolczuga. Na plecach miał przytroczoną włócznię, u boku miecz. Jego zdrowe oko błyszczało w cieniu szerokiego ronda niebieskiego kapelusza. Szpakowata broda, przepaska na oku i arsenał broni nadawały mu wygląd faceta, który nie może się zdecydować, czy ma iść na imprezę halloweenową jako czarodziej, czy pirat. Obok niego stał Heimdall, strażnik mostu Bifrost. Smartfony chyba jeszcze nie zostały wynalezione, ponieważ nie robił tego, co zwykle, czyli nie pstrykał co pięć sekund zdjęć. Był ubrany w zbroję z grubej białej wełny, z dwoma mieczami wsuniętymi w pochwy, tworzącymi na jego plecach literę X. U pasa zwisał mu Gjallar, róg Sądnego Dnia, co nie wydało mi się bezpiecznym rozwiązaniem. Każdy mógł do niego podbiec, zadąć w róg i rozpocząć przez taki psikus Ragnarök. Trzeci bóg, mój ojciec Frejr, klęczał przy popiołach ogniska. Miał na sobie wyblakłe dżinsy i flanelową koszulę, chociaż nie miałem pojęcia, jakim cudem te ubrania istniały w tamtych czasach. Może Frejr był średniowiecznym beta testerem u producentów ciuchów turystycznych. Jasne włosy opadały mu na ramiona. Lekki zarost lśnił w słońcu. Gdyby na świecie była sprawiedliwość, to bóg piorunów Thor wyglądałby właśnie tak – jasnowłosy, przystojny i królewski – a nie jak jakaś nadmiernie umięśniona rudowłosa maszyna do pierdzenia.

Czwartego boga nigdy nie spotkałem, ale rozpoznałem go z holograficznego pokazu Njörda: oto Kwasir, żywy traktat pokojowy między Asami a Wanami. Był przystojnym facetem, biorąc pod uwagę, że powstał z pucharu śliny bogów. Jego ciemne kręcone włosy i broda falowały na wietrze. Spowijały go samodziałowe szaty, upodabniając trochę do mistrza Jedi. Ukląkł obok mojego ojca, wyciągając dłoń nad zwęglone resztki ogniska. Odyn pochylił się nad nimi. – Co sądzisz, Kwasirze? Samo to pytanie uświadomiło mi, jak bardzo bogowie szanowali Kwasira. Odyn zwykle nie pytał nikogo o opinię. Od razu udzielał odpowiedzi, zazwyczaj w postaci zagadek lub prezentacji w PowerPoincie. Kwasir dotknął popiołu. – To z pewnością ogień Lokiego. Był tu niedawno. I nadal jest w pobliżu. Heimdall wytężył wzrok, rozglądając się wokół. – Nie widzę go nigdzie w promieniu trzystu kilometrów, chyba że… Nie, to Irlandczyk. Niezła fryzura. – Musimy pochwycić Lokiego – mruknął z niezadowoleniem Odyn. – Ten flyting to naprawdę była przesada. Należy go uwięzić i ukarać! – Sieć – oznajmił Kwasir. – O co ci chodzi? – Frejr się skrzywił. – Widzicie? Loki palił dowody. – Kwasir wskazał w popiele ledwo dostrzegalny wzór krzyżujących się linii. – Usiłował przewidzieć nasze posunięcia, biorąc pod uwagę wszystko, czego możemy użyć, by go złapać. Splótł sieć, a potem szybko ją spalił. – Kwasir wstał. – Panowie, Loki ukrył się w postaci ryby. Potrzebujemy sieci! Na twarzach pozostałych bogów malowało się osłupienie, jakby mieli zaraz wykrzyknąć: „Jak na to wpadłeś, Sherlocku?”. Czekałem, aż Kwasir zawoła: „Gra rozpoczęta!”, ale zamiast tego wykrzyknął: – Do najbliższej rzeki! – i odszedł, stawiając wielkie kroki, pozostali zaś bogowie pospieszyli za nim. Sen zmienił się. Widziałem teraz w przebłyskach życie Kwasira, kiedy podróżował po dziewięciu światach, doradzając mieszkańcom we wszystkim, od uprawy do porodu i odliczeń od podatków.

Kochały go wszystkie śmiertelne istoty. W każdym mieście, zamku i wiosce był witany jak bohater. Jednak pewnego dnia, gdy po wypełnieniu szczególnie trudnych formularzy podatkowych dla rodziny olbrzymów podążał do Midgardu, został zatrzymany przez dwóch krasnoludów – krępych, owłosionych facecików pokrytych brodawkami, o złośliwych uśmiechach. Niestety wiedziałem, co to za jedni. Bracia Fjalar i Gjalar sprzedali mi raz bilety na rejs łodzią w jedną stronę. Według Blitzena byli również osławionymi złodziejami i mordercami. – Witaj! – zawołał Fjalar z wierzchołka głazu. – Jesteś chyba słynnym Kwasirem! Gjalar siedzący obok zamachał entuzjastycznie. – Cieszymy się, że cię spotkaliśmy! Słyszeliśmy o tobie wspaniałe rzeczy! Kwasir, najmądrzejszy byt, jaki kiedykolwiek istniał, powinien był mieć na tyle oleju w głowie, by rzec: „Przepraszam, już dziś dawałem na biednych” i iść dalej. Niestety Kwasir był do tego wszystkiego miły. – Witajcie, moje dobre krasnoludy! – Podniósł rękę w pozdrowieniu. – Rzeczywiście zwę się Kwasir. W czym mogę wam pomóc? Fjalar i Gjalar spojrzeli na siebie, jakby nie mogli uwierzyć we własne szczęście. – Eee, no cóż, możesz dać się nam ugościć na obiedzie! – Gjalar wskazał pobliskie wzgórze, gdzie widać było wejście do jaskini zasłonięte podartymi skórami. – Nie jesteśmy zainteresowani mordowaniem ciebie – zapewnił Fjalar. – Ani obrabowaniem. Ani spuszczeniem z ciebie całej krwi, która prawdopodobnie ma niesamowite właściwości magiczne. Po prostu chcemy ci okazać naszą gościnność! – To miło z waszej strony – odparł Kwasir – ale mam być dzisiaj w Midgardzie. Wielu ludzi potrzebuje mojej pomocy. – Och, rozumiem – przytaknął Fjalar. – Lubisz… pomagać ludziom. – Powiedział to tak, jak się mówi: „Lubisz surową wołowinę”. – No cóż, a my tu akurat mamy straszny problem z naszymi zaliczkowymi kwartalnymi deklaracjami podatkowymi.

Kwasir zmarszczył brwi ze współczuciem. – Rozumiem. Czasem trudno to wszystko obliczyć. – Właśnie! – Gjalar złożył dłonie. – Mógłbyś nam pomóc, mędrcze? Scena przypominała ten moment w każdym horrorze, gdy widzowie wrzeszczą: „NIE RÓB TEGO!”. Ale współczucie Kwasira przeważyło jego mądrość. – Dobrze – odparł. – Pokażcie mi te wasze dokumenty! – I poszedł za krasnoludami do jaskini. Chciałem za nim pobiec, aby go ostrzec, co ma się wydarzyć, ale moje stopy ani drgnęły. Z jaskini rozległ się krzyk Kwasira. Po kilku chwilach usłyszałem dźwięk przypominający piłę łańcuchową, a następnie bulgotanie płynu przelewanego do dużego kotła. Gdybym był w stanie zwymiotować we śnie, nie wahałbym się. Sen zmienił się jeszcze raz. Znalazłem się w ogródku przed trzypiętrową rezydencją stojącą w rzędzie podobnych kolonialnych domów naprzeciw terenów zieleni. Było to może Salem albo Lexington, jedno z tych sennych miast pod Bostonem powstałych jeszcze przed wojną o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Malowane na biało kolumny flankowały drzwi do domu. Wiciokrzewy napełniały powietrze słodkim zapachem. Na werandzie trzepotała lekko na wietrze amerykańska flaga. Scena miała tak idylliczną atmosferę, że równie dobrze mógł to być Alfheim, gdyby tylko światło słoneczne było trochę ostrzejsze. Drzwi frontowe otworzyły się i ze schodów stoczyła się chuda postać, jakby ktoś ją wypchnął z domu. Alex Fierro wyglądała na jakieś czternaście lat – może na dwa lub trzy lata młodszą niż była, gdy ją poznałem. Z jej lewej skroni spływała strużka krwi. Podniosła się na czworaki na chodniku przed domem; dłonie miała poranione, bo amortyzowała nimi upadek, i zostawiała na betonie plamy krwi przypominające obraz malowany gąbką. Wyglądała nie tyle na przerażoną, ile na pełną goryczy i gniewu; w oczach miała łzy frustracji. W drzwiach stanął mężczyzna w średnim wieku – krótkie, ciemne włosy poprzetykane siwizną, wyprasowane czarne spodnie,

błyszczące czarne buty, biała koszula tak sztywna i jasna, że aż raziła mnie w oczy. Mogłem sobie z łatwością wyobrazić, jak Blitzen mówi do niego: „Naprawdę brakuje panu jakiegoś barwnego akcentu!”. Mężczyzna miał szczupłą budowę ciała jak Alex. Jego twarz była przystojna w taki sam surowy, kanciasty sposób – jak diament, który można podziwiać, ale nie dotykać, chyba że chce się zranić. Nie powinien był budzić strachu. Nie był wysoki, nie wyglądał na twardziela. Przypominał w tym ubraniu pracownika banku. Ale było coś przerażającego w jego zaciętej szczęce, intensywności jego spojrzenia, w tym jak jego usta drgały i zaciskały się na zębach, jakby nie do końca opanował sztukę wyrażania emocji. Pragnąłem stanąć między nim a Alex, ale nie mogłem się ruszyć. Mężczyzna podniósł rękę. Trzymał w niej gliniany przedmiot wielkości piłki nożnej, brązowo-biały owalny kształt. Udało mi się dostrzec, że jest to popiersie z dwiema różnymi twarzami obok siebie. – BĄDŹ NORMALNA! – Mężczyzna rzucił tym w Alex. Rzeźba roztrzaskała się na chodniku. – To jedyne, czego od ciebie chcę! Żebyś była normalnym dzieckiem! Czy to naprawdę takie cholernie trudne? Alex wstała z trudem. Odwróciła się do ojca. Miała na sobie fioletoworóżową spódnicę do kolan, a pod spodem czarne legginsy. Zielona koszulka na ramiączkach nie ochroniła jej ramion przed skutkami zetknięcia z chodnikiem. Jej łokcie wyglądały teraz tak, jakby ktoś uderzył w nie tłuczkiem do mięsa. Nigdy nie widziałem jej w aż tak długich włosach: zielony koński ogon wyrastał jej z czarnych odrostów jak płomień w palenisku Aegira. – Jestem normalna, ojcze. – Wysyczała to ostatnie słowo, jakby była to najohydniejsza obelga, jaką potrafiła wymyślić. – Nie dostaniesz ode mnie żadnej pomocy. – Jego głos był twardy i zimny. – Żadnych pieniędzy. – Nie chcę twoich pieniędzy. – No to świetnie! Bo dostaną je moje prawdziwe dzieci. – Splunął na schody. – Miałaś taki potencjał. Rozumiałaś to rzemiosło niemal tak dobrze jak twój dziadek. A teraz popatrz na siebie! – Sztukę – poprawiła Alex.

– Co? – To jest sztuka. Nie rzemiosło. Jej ojciec machnął z niesmakiem ręką w kierunku połamanych kawałków rzeźby. – To nie sztuka. To śmieć. Choć nie powiedział tego wprost, wyraźnie dało się wyczuć podtekst: „I sama postanowiłaś, że też będziesz śmieciem”. Alex spojrzała wrogo na ojca. Powietrze między nimi stało się suche i przesączone goryczą. Oboje wydawali się czekać, aż drugie wykona ostateczny ruch – przeprosi i się podda albo przetnie więź między nimi na zawsze. Alex nie doczekała się na takie zakończenie. Jej ojciec potrząsnął głową z konsternacją, jakby nie mógł uwierzyć, że coś takiego przydarzyło mu się w życiu. A potem odwrócił się i wszedł do domu, trzaskając za sobą drzwiami. Nagle obudziłem się. – CO?! – Spokojnie, śpiochu. Stała nade mną Alex Fierro – obecna Alex, ubrana w tak jaskrawożółty płaszcz przeciwdeszczowy, że aż nabrałem podejrzeń, czy przypadkiem nasz okręt nie zaczął jej asymilować. Trzask, który usłyszałem we śnie, był dźwiękiem uderzającej o pokład pełnej manierki, którą Alex upuściła obok mojej głowy. Rzuciła mi na pierś jabłko. – Śniadanie – powiedziała. – A także obiad. Przetarłem oczy. Nadal słyszałem głos jej ojca i czułem zapach wiciokrzewu w ich ogrodzie. – Jak długo spałem? – Jakieś szesnaście godzin – odparła. – Niewiele przegapiłeś, więc pozwoliliśmy ci spać. Ale już czas. – Na co? Usiadłem w śpiworze. Moi przyjaciele chodzili po pokładzie, podwiązując liny i mocując wiosła. W powietrzu wisiała zimna mżawka. Nasz langskip był zacumowany przy kamiennym nabrzeżu na rzece, przy której stały ceglane domy nieróżniące się zbytnio od tych w Bostonie. – Witamy w Jórvíku. – Halfborn popatrzył na mnie ponuro. –

Albo, jak wy, nowocześni ludzie, mówicie, „w Yorku”, w Anglii.

17 Napada na nas kamieni kupa Gdybyście chcieli wiedzieć, stary York wygląda zupełnie inaczej niż Nowy Jork. Wygląda starzej. Magnus Chase, mistrz opisu. Nie ma za co. Halfborn nie był zachwycony powrotem na stare obozowe śmieci. – Żadne szanujące się miasto wikingów nie powinno leżeć tak daleko od morza – narzekał. – Nie wiem, dlaczego Ivar bez Kości wybrał akurat to miejsce. Zmarnowaliśmy cały ranek, żeby tu dopłynąć od morza. Musieliśmy pokonać ze czterdzieści kilometrów w górę rzeki Ouse! – Rzeki Uzi? – zdziwiłem się. – Ouse – poprawił T.J., uśmiechając się szeroko. – Rymuje się z „wóz”. Czytałem o tym w przewodniku! Wzdrygnąłem się. Nic dobrego nie rymuje się z „wóz”. Mróz. Powróz. Wirus. Niepokoiło mnie również, że T.J. przeprowadził aż tak dogłębne badania nad Anglią. Ale w końcu sto pięćdziesiąt lat to dużo czasu w Walhalli, a biblioteka hotelowa naprawdę robi wrażenie. Popatrzyłem w lewo. Mętna zielona woda wirowała i rozbijała się o kadłub; deszcz tworzył na powierzchni rzeki koncentryczne koła. Prąd wydawał się zbyt żywy, zbyt pobudzony. Nieważne, jak dobrze mnie wyszkolił Percy Jackson, nie miałem ochoty wpadać do tej wody. – Wyczuwasz je, prawda? – Halfborn ściskał topór, jakby był gotów do szaleńczego ataku na Ouse. – Vatnavaettiry. Halfborn wypowiedział to słowo tak, jakby uważał je za naprawdę okropne, jak „tchórzostwo” albo „maszynka do golenia”.

– Kim są te stwory? – spytałem. – I czy mają nazwę, która bardziej się nadaje do wymawiania? – dodała Alex. – To duchy natury – wyjaśniła Mallory. – Mamy podobne legendy w Irlandii. Nazywamy je each-uisce, konie wodne. Halfborn prychnął. – Wy, Irlandczycy, macie podobne legendy, ponieważ dostaliście je od Skandynawów. – To kłamstwo – warknęła Mallory. – Celtowie byli w Irlandii na długo, zanim wy, jaskiniowcy, tam wylądowaliście. – Jaskiniowcy?! Królestwo Dublina założone przez wikingów było jedyną wartą wzmianki potęgą, jaka istniała na tej nieszczęsnej wyspie! – Tak czy inaczej… – Samira rozdzieliła te dwa gruchające gołąbki, ustawiając się między nimi. – Dlaczego te konie wodne są niebezpieczne? Halfborn zmarszczył brwi. – Hmm, mogą utworzyć stado, a jeśli wpadną we wściekłość, ruszą do ataku i zniszczą nasz okręt. Sądzę, że tak długo się przed tym powstrzymują, ponieważ zbiła je z tropu nasza jaskrawożółta barwa. A poza tym jeśli ktoś będzie na tyle głupi, aby ich dotknąć… – Przyczepią się do waszej skóry – wtrąciła Mallory – wciągną was pod wodę i utopią. Od jej słów ścisnął mi się żołądek. Kiedyś przyczepiłem się do magicznego orła, który zabrał mnie na demolkę na dachach Bostonu. Dać się wciągnąć pod wodę Ouse – to brzmiało jeszcze mniej ciekawie. Alex objęła jedną ręką Mallory, a drugą Halfborna. – No dobrze. Wygląda na to, że jesteście oboje ekspertami od koni wodnych. Powinniście więc zostać na pokładzie i bronić Wielkiego Banana, podczas gdy my ruszymy na polowanie na olbrzymy! – Eee – wymknęło mi się. – Mogę przecież zamienić okręt w chusteczkę… – O, nie! – zaprotestował Halfborn. – Moja noga absolutnie nie postanie znów w Jórvíku. Poza tym nie przydałbym się wam. Zmieniło się tu trochę w ciągu ostatnich tysiąca dwustu lat. Zostanę na okręcie, ale do jego obrony nie potrzebuję pomocy akurat jej.

– Myślisz, że nie potrzebujesz? – Mallory spiorunowała go wzrokiem, kładąc ręce na rękojeściach noży. – A znasz jakieś pieśni gaelickie, które uspokajają konie wodne? Nie zostawię tego okrętu pod twoją opieką. – No, a ja nie zostawię go pod twoją! – Ludzie! – Samira uniosła ręce jak sędzia bokserski. Nigdy nie używała zbyt wielu przekleństw, ale odniosłem wrażenie, że właśnie znowu zmagała się z ramadanową zasadą nieprzeklinania. Zabawne, jak to działa: kiedy tylko ktoś ci czegoś zabroni, natychmiast nabierasz przemożnego pragnienia, aby to zrobić. – Jeśli oboje nalegacie, by zostać na pokładzie – powiedziała – to ja też zostanę. Dobrze sobie radzę z końmi. Mogę latać, jeśli będą jakieś kłopoty. A w razie potrzeby – przekręciła nadgarstek i w jej dłoni nagle do istnienia powróciła świetlista włócznia – mogę strzelać do wszystkiego, co nas będzie atakowało. Albo mogę strzelić do was, jeśli się nie będziecie zachowywać jak należy. Halfborn i Mallory wyglądali na identycznie niezadowolonych z tego rozwiązania, co oznaczało, że był to dobry kompromis. – Słyszeliście, co powiedziała – podsumowała Alex. – Na ląd pójdzie patrol złożony ze mnie, T.J.-a i Blondyna. – Doskonale! – T.J. zatarł dłonie. – Nie mogę się doczekać, aby złożyć Brytyjczykom podziękowania! T.J. bynajmniej nie żartował. Gdy w zimnej szarej mżawce szliśmy wąskimi uliczkami Yorku, pozdrawiał każdego napotkanego przechodnia i wszystkim próbował ściskać dłoń. – Dzień dobry! – mówił. – Jestem z Bostonu. Dziękuję, że nie poparliście Konfederacji! Reakcje mieszkańców wahały się między „Eee?” i „Odczep się!” a tekstami tak barwnymi, że aż się zastanawiałem, czy ci ludzie nie byli aby potomkami Halfborna Gundersona. Nie zniechęcało to T.J.-a. Szedł dalej, machając i nagabując przechodniów. – Wystarczy, że powiecie, czego wam trzeba! – obiecywał. – Mam wobec was dług. – Uśmiechnął się do mnie. – Uwielbiam to miejsce.

Ludzie są tacy przyjaźni. – Aha. – Wpatrywałem się uważnie w niskie dachy; uznałem, że jeżeli w mieście znajduje się jakiś olbrzym, raczej go zauważę. – Gdybyś była Jötunem w Yorku, gdzie byś się ukryła? Alex zatrzymała się przed zestawem drogowskazów. Z zielonymi włosami wystającymi spod kaptura żółtego płaszcza przeciwdeszczowego wyglądała jak punkowy rzecznik mrożonych paluszków rybnych. – Może zaczniemy tam. – Wskazała na najwyższy znak. – Centrum Wikingów w Jórvíku. Brzmiało to równie dobrze jak każdy inny plan, zwłaszcza że innych planów nie mieliśmy. Poszliśmy za tabliczkami wąskimi, krzywymi uliczkami między ceglanymi kamieniczkami, pubami i sklepami. Równie dobrze moglibyśmy się znajdować w dzielnicy North End w Bostonie, ale York był jednak jeszcze większą historyczną mieszanką. Wiktoriańska cegła sąsiadowała tu ze średniowiecznym kamieniem, sąsiadującym z czarno-białymi szachulcowymi ścianami kamieniczek elżbietańskich, które sąsiadowały z solarium proponującym dwadzieścia minut opalania za pięć funtów. Ludzi mijaliśmy z rzadka. Ruch uliczny był nieduży. Czyżbyśmy trafili na dzień świąteczny, czy może mieszkańcy usłyszeli o jaskrawożółtym statku wikingów, który najechał brzegi Ouse, i dali drapaka? Uznałem, że dobrze się złożyło. Gdybyśmy spotykali więcej Anglików, których można było pozdrawiać, T.J. naprawdę by nas spowolnił. Przeszliśmy ulicą o nazwie Shambles, czyli „bałagan”– uczciwie oddającej wygląd tego miejsca, ale niezbyt trafionej marketingowo. Uliczka była na tyle szeroka, by zmieścił się w niej rower, zakładając, że rowerzysta jest chudzielcem. Górne piętra kamieniczek były nadwieszone nad ulicą pod różnymi kątami, jak w gabinecie luster; każda kolejna kondygnacja była szersza od poprzedniej, przez co wydawało się, że lada moment wszystkie domy runą, jeśli tylko zrobimy krok w złą stronę. Wstrzymywałem oddech, aż wyszliśmy na szerszą ulicę. W końcu drogowskazy doprowadziły nas do deptaka handlowego,

przy którym stał niski ceglany budynek przybrany w zielone banery: „Wikingowie! Żywa historia! Emocje! W pełni interaktywna przygoda!”. Wszystko to wyglądało całkiem nieźle, jeśli nie liczyć tabliczki na drzwiach z napisem: „ZAMKNIĘTE”. – Hmm. – T.J. nacisnął parę razy klamkę. – Włamujemy się? Nie sądziłem, by coś nam to mogło dać. Było to bez wątpienia muzeum dla turystów. Niezależnie od tego, jak wspaniałe były te interaktywne przygody, i tak by nas rozczarowały – w końcu mieszkaliśmy w prawdziwej Walhalli. Nie potrzebowałem też żadnych akcesoriów wikingów ze sklepu z pamiątkami. Jedyne, z czym sobie w ogóle radziłem, i to ledwo, to mój wisiorek runiczny alias gadający miecz. – Chłopaki – w głosie Alex dało się wyczuć napięcie. – Czy ta ściana właśnie się poruszyła? Spojrzałem tam, gdzie patrzyła ona. Po drugiej stronie placu z bocznej ściany Tesco Express wystawał kruszący się mur z wapiennych bloków, który mógł być kiedyś częścią zamku lub starych obwarowań miejskich. A przynajmniej tak myślałem, dopóki mur się nie poruszył. Parę razy zdarzyło mi się widzieć, jak Samira wyłania się spod swojego hidżabowego kamuflażu – wyglądało to tak, jakby wychodziła z pnia drzewa, białej ściany albo witryny cukierni. Na ten widok poczułem taki sam zawrót głowy. Mój mózg z trudem przetwarzał to, na co patrzyłem: nie był to zniszczony mur, ale olbrzym, wysoki na sześć metrów, idealnie przypominający wapienną skałę. Jego nierówna brązowobeżowa skóra miała fakturę jak u jadowitej jaszczurki helodermy arizońskiej. Odłamki wapienia tkwiły w jego długich, kudłatych włosach i brodzie. Miał na sobie pikowany kaftan i portki z grubego, również pikowanego lnu, i to właśnie nadawało mu wygląd muru obronnego. Dlaczego opierał się o sklep spożywczy, nie miałem pojęcia. Uciął sobie drzemkę? Żebrał? Czy olbrzymy żebrzą? Zmierzył nas spojrzeniem bursztynowych oczu; była to jedyna część jego ciała, która wydawała się naprawdę żywa. – No, no – mruknął. – Całe wieki czekałem, aż jacyś wikingowie pojawią się w Centrum Wikingów. Już nie mogę się doczekać, kiedy

was zabiję! – Świetny pomysł, Alex – jęknąłem. – Idźmy za znakami do Centrum Wikingów. Hurra. Tym razem nie miała na podorędziu zjadliwej riposty. Patrzyła na olbrzyma z szeroko otwartymi ustami; kaptur płaszcza zsunął się jej z głowy. Karabin T.J.-a drżał w jego dłoniach jak różdżka. Nie czułem się odważniejszy od nich. Jasne, że widziałem większe olbrzymy. Widziałem orła Wielkoluda, ogniste olbrzymy, pijane olbrzymy i olbrzymy w kiczowatych koszulkach kręglarskich. Ale nigdy jeszcze nie stanął tuż przede mną kamienny olbrzym, radośnie proponując, że mnie zabije. Gdy się wyprostował, jego ramiona znalazły się na poziomie dachów stojących wokół dwukondygnacyjnych budynków. Nieliczni przechodnie po prostu go obchodzili, jakby był niewygodnym placem budowy. On tymczasem złapał najbliższy słup telefoniczny i wyrwał go z ziemi razem z dużym okrągłym kawałkiem chodnika. Dopiero gdy położył sobie słup na ramieniu, zrozumiałem, że zamierza użyć go jako broni, maczugi z głowicą wielkości jacuzzi. – Wikingowie byli dawniej bardziej towarzyscy! – zagrzmiał. – Sądziłem, że będą przybywać do swojego domu kultury na pojedynki sądowe. A przynajmniej na bingo! Ale jesteście pierwszymi, których widzę… – Przechylił kudłatą głowę; wyglądało to jak lawina owczarków. – Jak długo tu w ogóle siedziałem? Chyba mi się zdrzemnęło! No cóż. Rzeknijcie mi wasze imiona, wojownicy. Chciałbym wiedzieć, kogo zabiję. Miałem ochotę wrzasnąć: „Powołuję się na prawo gościnności!”, ale niestety nie znajdowaliśmy się w domu olbrzyma. Prawo gościnności raczej nie obowiązuje na publicznej drodze w ludzkim mieście. – Jesteś olbrzymem Hrungnirem? – spytałem więc, żywiąc nadzieję, że mój głos brzmi pewnie, a nie panicznie. – Nazywam się Magnus Chase. To są Thomas Jefferson junior i Alex Fierro. Jesteśmy tutaj, aby dobić z tobą targu! Kudłaty kamienny kolos popatrzył najpierw w lewo, potem w prawo.

– Oczywiście, że jestem Hrungnir! Widzisz tu jakieś inne olbrzymy? Obawiam się, że zabicie was nie podlega żadnym targom, mały einherji, ale możemy wynegocjować szczegóły, jeśli chcesz. Przełknąłem ślinę. – Skąd wiedziałeś, że jesteśmy einherjarami? Hrungnir wyszczerzył w uśmiechu zęby przypominające blanki zamkowej wieży. – Śmierdzicie jak einherjarzy! A teraz mówcie. O co chcieliście się targować. O szybką śmierć? Śmierć w wyniku zgniecenia? A może piękną śmierć w wyniku zdeptania i zdrapania z podeszwy mojego buta! Zerknąłem na T.J.-a, który energicznie pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć: „Tylko nie z buta!”. Alex nadal ani drgnęła. Wiedziałem, że żyje, tylko dlatego że mrugała, aby pozbyć się kropel deszczu z oczu. – O Wielki i Beżowy Hrungnirze – powiedziałem – szukamy miejsca, gdzie jest ukryty Miód Kwasira! Hrungnir skrzywił się, zmarszczył skaliste brwi, a jego usta przypominające cegły utworzyły łuk odcinkowy. – No, no. Bawicie się w złodziejskie zabawy Odyna? Stare sztuczki Bölwerka? – Eee… Może. Hrungnir zachichotał. – Mógłbym wam wyjawić tę informację. Byłem z Baugim i Suttungiem, gdy chowali miód w nowej kryjówce. – O proszę. – Dodałem w myśli Baugiego i Suttunga do mojej listy Rzeczy, o których Nie Mam Pojęcia. – Właśnie o to chcieliśmy się z tobą ułożyć. Abyś nam wyjawił miejsce, w którym jest ukryty miód! – Zdałem sobie sprawę, że się powtarzam. – Jaka jest twoja cena, o Beżowy? Hrungnir pogładził swoją brodę; gruz i kurz spadły mu na kaftan. – Żebym się zgodził na taką wymianę, wasza śmierć musiałaby być bardzo zajmująca. – Przyjrzał się uważnie T.J.-owi, a potem mnie. W końcu zatrzymał wzrok na Alex Fierro. – O. A tu wyczuwam zapach gliny! Masz odpowiednie umiejętności, prawda? Zerknąłem na Alex.

– Odpowiednie umiejętności? – Iii… – zapiszczała Alex. – Wybornie! – zagrzmiał Hrungnir. – Już od wieków kamienne olbrzymy nie miały do czynienia z godnym przeciwnikiem w tradycyjnym pojedynku dwóch na dwóch! Walka na śmierć i życie! Powiedzmy… Jutro o świcie? – Hej! – zawołałem. – Nie moglibyśmy urządzić konkursu uzdrawiania? – Albo sesji bingo – zaproponował T.J. – Bingo jest fajne. – Nie! – krzyknął Hrungnir. – Moje imię oznacza „awanturnik”, mały einherji. Nie pozbawisz mnie dobrej walki! Będziemy się trzymać starożytnych zasad pojedynku. Ja zmierzę się… Hmm. Nie chciałem zgłaszać się na ochotnika, ale widziałem, jak Jack powala większe olbrzymy niż ten facet. Podniosłem rękę. – No dobrze, ze mną… – Nie, jesteś zbyt chudy. – Hrungnir wskazał na T.J.-a. – Wyzywam na pojedynek jego! – PRZYJMUJĘ! – wrzasnął T.J. A potem zamrugał, jakby nagle przebiła się do jego głowy myśl: „Wielkie dzięki, tato”. – Dobrze, dobrze – powiedział olbrzym. – A mój sekundant stoczy walkę z twoim sekundantem, którego zrobi ona! Alex cofnęła się chwiejnie, jakby ktoś ją popchnął. – Ja… nie umiem. Nigdy nie… – Albo mogę po prostu zabić od razu całą waszą trójkę – dokończył Hrungnir. – Wtedy nie będziecie mieli żadnych szans na znalezienie Miodu Kwasira. Usta miałem tak wyschnięte, jak suchy był kurz w brodzie olbrzyma. – Alex, o czym on mówi? Co masz robić? Jej udręczone spojrzenie mówiło mi, że rozumie żądanie Hrungnira. Tylko raz widziałem ją w takiej panice – w jej pierwszy dzień w Walhalli, kiedy myślała, że może zostać uwięziona w jednej płci na resztę wieczności. – Ja… – Oblizała wargi. – W porządku. Zrobię to. – Brawo! – pochwalił ją Hrungnir. – A jeśli chodzi o tego małego blondyna, to może wam nosić wodę albo coś takiego. No to uciekam zrobić sobie sekundanta. Powinniście zrobić to samo. Spotkamy się

jutro o świcie przy Konungsgurtha! Olbrzym odwrócił się i odszedł ulicami Yorku; piesi umykali mu spod nóg, jakby był autobusem. Odwróciłem się do Alex. – Wytłumacz, o co chodzi. Na co się właśnie zgodziłaś? Kontrast między jej różnobarwnymi oczami wydał mi się jeszcze większy niż zwykle, jakby złoto i brąz rozdzielały się i jedna barwa spływała na lewo, a druga na prawo. – Musimy znaleźć pracownię garncarską – odparła. – I to szybko.

18 Robię wałeczki z gliny na śmierć i życie Rzadko się zdarza, by bohaterowie to mówili. „Szybko, Supermanie! Do pracowni garncarskiej!” Ale ton Alex nie pozostawiał wątpliwości, że była to rzeczywiście sprawa życia i śmierci. Najbliższy warsztat garncarski – o nazwie Ziemiowisko – znajdował się, jak się okazało, na mojej ulubionej ulicy Shambles. Nie uznałem tego za dobry znak. T.J. i ja poczekaliśmy na zewnątrz, Alex zaś przez kilka minut rozmawiała z właścicielem, który na koniec tej pogawędki wyszedł z warsztatu, uśmiechając się szeroko, z dużym plikiem wielobarwnych banknotów. – Bawcie się dobrze, dzieciaki! – powiedział, oddalając się pospiesznie ulicą. – Fantastycznie! Dzięki! – Super! – T.J. zamachał. – I dziękuję za nieangażowanie się w naszą wojnę domową! Weszliśmy do pracowni. Alex właśnie sprawdzała, co ma do dyspozycji: stoły robocze, koła garncarskie, metalowe półki z niewykończonymi naczyniami, skrzynki pełne narzędzi, szafę z mokrą gliną w plastikowych woreczkach. Na tyłach pracowni jedne drzwi prowadziły do małej łazienki, a drugie do czegoś, co wyglądało jak magazyn. – Może się uda – mruknęła Alex. – Może. – Czyżbyś kupiła to miejsce? – zdziwiłem się. – Nie bądź głupi. Po prostu zapłaciłam właścicielowi, żeby mi udostępnił pracownię na wyłączność na dwadzieścia cztery godziny. Ale dobrze zapłaciłam. – W funtach brytyjskich – zauważyłem. – Skąd wzięłaś tyle miejscowych pieniędzy?

Wzruszyła ramionami, skupiona na liczeniu woreczków z gliną. – To się nazywa „być przygotowanym”, Chase. Podejrzewałam, że będziemy podróżować po Wielkiej Brytanii i Skandynawii. Zabrałam euro, korony szwedzkie i norweskie i funty. Na koszt mojej rodziny. Co oznacza, że je ukradłam. Przypomniałem sobie sen o Alex przed jej domem, jak parsknęła: „Nie chcę twoich pieniędzy”. Może miała na myśli, że chce te pieniądze tylko na własnych warunkach? Byłem w stanie to uszanować. Ale jak zdobyła tak wiele różnych walut? – Przestań się gapić i pomóż mi – rozkazała. – Ale ja nie… Nie gapię się. – Musimy zestawić te stoły razem – powiedziała. – T.J., idź zobaczyć, czy na zapleczu jest więcej gliny. Potrzebujemy o wiele więcej. – Już się robi! – T.J. potruchtał na zaplecze. Zsunęliśmy z Alex cztery stoły, tworząc powierzchnię roboczą tak dużą, że dałoby się na niej grać w ping-ponga. T.J. przyciągnął z magazynu dodatkowe worki z gliną – tyle, że moim zdaniem mieliśmy ich wystarczająco dużo, aby zrobić glinianego volkswagena. Alex patrzyła raz na glinę, raz na koła garncarskie. Stukała nerwowo kciukiem o zęby. – Za mało czasu – mruknęła. – Suszenie, szkliwienie, wypalanie… – Alex – przerwałem jej. – Jeśli chcesz, żebyśmy ci pomogli, musisz wyjaśnić, co robimy. T.J. odsunął się ode mnie, na wypadek gdyby Alex wyjęła garotę. Ona jednak tylko spiorunowała mnie wzrokiem. – Wiedziałbyś, co robię, gdybyś poszedł ze mną na kurs podstaw garncarstwa w Walhalli, kiedy cię prosiłam. – Ja… miałem w tym czasie coś innego w grafiku. – Tak naprawdę to nie spodobała mi się zbytnio koncepcja garncarstwa na śmierć i życie, zwłaszcza jeśli obejmowało to bycie wrzuconym do rozpalonego pieca. – Kamienne olbrzymy mają tradycję zwaną tveirvigi – wyjaśniła Alex. – Podwójna walka. – To jak pojedynek wikingów, einvigi – dodał T.J. – Tyle że zamiast ein masz tveir.

– Fascynujące – powiedziałem. – Prawda?! Czytałem o tym w… – Proszę, nie mów, że w przewodniku. T.J. utkwił wzrok w podłodze. Alex podniosła skrzynkę z rozmaitymi drewnianymi narzędziami. – Szczerze mówiąc, Chase, nie mamy czasu, by ci wszystko tłumaczyć. T.J. będzie walczył z Hrungnirem, ja zaś zrobię glinianego wojownika, który stoczy walkę z glinianym wojownikiem olbrzyma. A ty będziesz donosił wodę albo uzdrawiał, albo co tam chcesz. To całkiem proste. Popatrzyłem na worki z gliną. – Glinianego wojownika. Garncarstwo może być magiczne? – To podstawy garncarstwa – powiedziała Alex tak, jakby to było oczywiste. – T.J., czy mógłbyś zacząć ciąć te kawałki gliny? Potrzebuję plastrów o grubości dwóch i pół centymetra, około sześćdziesięciu lub siedemdziesięciu. – Jasne! Mogę użyć twojej garoty? Alex śmiała się długo i głośno. – Absolutnie nie. Jakaś powinna być w tym szarym pudle. T.J. odszedł nadąsany poszukać zwykłej struny do cięcia gliny. – A ty – zwróciła się do mnie Alex – będziesz mi lepić kręgi z wałeczków. – Kręgi. – Wiem, że umiesz robić kręgi z gliny. To tak jakbyś lepił węże z plasteliny. Skąd znała moją mroczną tajemnicę, że jako dziecko uwielbiałem plastelinę? (A kiedy mówię „jako dziecko”, oznacza to okres do jedenastego roku życia). Niechętnie przyznałem, że nie przekracza to moich możliwości. – A ty? – Najtrudniejsza część zadania to obsługa koła – powiedziała. – Najważniejsze elementy muszą być toczone. Wiedziałem, że mówiąc „toczone”, chce powiedzieć „uformowane na kole”, a nie „przetoczone przez pokój”, choć w wypadku Alex nigdy nic nie było pewne. – Dobra, chłopcy – powiedziała. – Zabierajmy się do roboty.

Po kilku godzinach lepienia kręgów z gliny bolały mnie ramiona. Koszulka kleiła mi się do spoconej skóry. Gdy zamykałem oczy, węże z gliny wiły się pod moimi powiekami. Jedyne chwile ulgi przynosiło mi wstawanie, aby zmienić stację w radyjku właściciela pracowni, gdy Alex lub T.J.-owi nie podobała się jakaś piosenka. T.J. wolał muzykę wojskową, ale angielskie radio – cóż za szok! – nie nadawało za wielu przebojów marszowych. Alex przepadała za piosenkami z japońskich anime, których podaż na falach AM/FM również była niewielka. Wreszcie oboje przystali na Duran Duran, z powodów, których nie potrafię wyjaśnić. Co jakiś czas donosiłem Alex napoje z minilodówki właściciela pracowni. Najbardziej lubiła tizera, coś w rodzaju wiśniowej oranżady o mocnym smaku. Nie lubiłem tizera, ale Alex szybko się od niego uzależniła. Jej wargi zabarwiły się na jaskrawą czerwień jak u wampira, co jednocześnie mnie niepokoiło i dziwnie fascynowało. T.J. tymczasem biegał tam i z powrotem od gliny, którą ciął na kawałki, do pieca, który nagrzewał na heroiczną godzinę wypalania. Szczególną przyjemność sprawiało mu wyraźnie robienie dziurek o średnicy ołówka w glinianych płytach, żeby nie pękały podczas wypalania. I robił to, nucąc pod nosem Hungry Like the Wolf – nie była to moja ulubiona piosenka, biorąc pod uwagę moje osobiste przeżycia z wilkami. T.J. wydawał się dziwnie wesoły jak na faceta, który miał na rano zaplanowany pojedynek z sześciometrowym kamiennym olbrzymem. Postanowiłem nie przypominać mu, że jeśli zginie tu, w Anglii, pozostanie martwy, bez względu na to, jak przyjaźnie nastawieni są tutejsi mieszkańcy. Ustawiłem swój stół roboczy tak blisko koła Alex, jak tylko się dało, by móc z nią porozmawiać. Zwykle czekałem z zadaniem jej pytania na chwilę, gdy zajmowała się umieszczeniem na środku koła nowego kawałka gliny. Kiedy obie jej dłonie były zajęte, istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że mnie uderzy. – Robiłaś już kiedyś coś takiego? – spytałem. – Faceta z gliny? Popatrzyła na mnie; twarz miała usianą kropkami białej porcelany. – Próbowałam parę razy. Nic tak dużego. Ale moja rodzina… – Nacisnęła na glinę, formując ją w stożek podobny do gniazda os. –

Jak mówił Hrungnir, mam odpowiednie umiejętności. – Twoja rodzina… – Próbowałem sobie wyobrazić, jak Loki siedzi przy stole i modeluje węże z gliny. – Fierro. – Alex rzuciła mi ostrożne spojrzenie. – Naprawdę nie wiesz? Nigdy nie słyszałeś o Fierro Ceramics? – Eee… A powinienem? Uśmiechnęła się, jakby uważała moją ignorancję za coś odświeżającego. – Może, gdybyś wiedział też cokolwiek o gotowaniu albo wystroju domu. Jakieś dziesięć lat temu była to bardzo popularna marka. Ale nie ma sprawy. Nie mówię zresztą o tej tandecie produkowanej przez maszyny, którą sprzedaje mój tata. Mówię o sztuce, którą uprawiał mój dziadek. To on założył firmę, gdy wyemigrował z Tlatilco. – Tlatilco. – Usiłowałem umieścić to na mapie. – To pewnie nie na Wschodnim Wybrzeżu? Alex roześmiała się. – Nie ma powodu, żebyś miał słyszeć o tej miejscowości. To dziura w Meksyku. A teraz tak naprawdę należy do stolicy Meksyku. Według mojego dziadka nasza rodzina uprawiała tam garncarstwo jeszcze przed Aztekami. Tlatilco to była też taka superstarożytna kultura. Nacisnęła kciukami środek gniazda, otwierając wnętrze kolejnego naczynia. To, co robiła, nadal wydawało mi się magiczne. Kształtowała przecież tak delikatny i doskonale symetryczny wazon, używając tylko siły rąk i wirującego koła. Próbowałem kilka razy zrobić coś na kole garncarskim, ale o mało nie połamałem sobie palców, a moją bryłę gliny udało mi się przekształcić tylko w nieco brzydszą bryłę gliny. – Kto wie, jaka jest prawda? – ciągnęła Alex. – To tylko rodzinne historie. Legendy. Ale mój abuelo traktował je poważnie. Kiedy przeniósł się do Bostonu, nadal robił wszystko po staremu. Nawet jeśli chodziło tylko o talerz lub filiżankę, sam tworzył każde naczynie ręcznie, z wielką dumą i dbałością o szczegóły. – Blitzen byłby zachwycony. Alex cofnęła się, patrząc na naczynie.

– Tak, dziadek byłby dobrym krasnoludem. A potem tata przejął interes i postanowił się skomercjalizować. Sprzedawał tony wyrobów. Produkował masowo linie naczyń ceramicznych, zawierał umowy z sieciami sklepów z wyposażeniem domów. Zarobił miliony, zanim ludzie zaczęli zdawać sobie sprawę, że jakość spada na łeb na szyję. Przypomniałem sobie gorzkie słowa jej ojca w moim śnie: „Miałaś taki potencjał. Rozumiałaś to rzemiosło niemal tak dobrze jak twój dziadek”. – Chciał, żebyś kontynuowała rodzinny biznes. Spojrzała na mnie uważnie; na pewno zastanawiała się, jak się tego domyśliłem. O mało nie opowiedziałem jej o śnie, ale Alex naprawdę nie lubi, kiedy ktoś zagląda do jej głowy, nawet nieumyślnie. A ja nie lubię, kiedy się na mnie wrzeszczy. – Mój ojciec jest kretynem – powiedziała. – Nie rozumiał, jak mogę kochać garncarstwo, ale nie chcieć na nim zarabiać. A już na pewno nie podobało mu się, że słucham szalonych pomysłów dziadka. – Na przykład? T.J. nadal dziabał kołkiem w plastrach gliny na swoim stole, tworząc różne wzory – gwiazdy i spirale. – Całkiem to fajne – przyznał. – Terapeutyczne! Kąciki czerwonych od wiśniowego napoju ust Alex podniosły się. – Mój abuelo żył z ceramiki, ale jego prawdziwą pasją były rzeźby naszych przodków. Chciał zrozumieć związaną z nimi duchowość. Nie było to łatwe. To znaczy… Po tylu stuleciach, kiedy próbujesz poznać swoje dziedzictwo, które zostało pogrzebane pod tak wieloma innymi kulturami: Olmeków, Azteków, hiszpańską, meksykańską… Skąd w ogóle można wiedzieć, co jest prawdą? I jak można je odzyskać? Miałem wrażenie, że jej pytania są retoryczne i nie wymagają ode mnie odpowiedzi – tym lepiej. Nie byłem w stanie myśleć jasno przy T.J.-u nucącym Rio i dziurkującym uśmiechnięte emotikony w glinie. – Ale twojemu dziadkowi się to udało – domyśliłem się. – Tak uważał. – Alex znów wprawiła w ruch koło, wygładzając gąbką naczynie. – I ja też. Mój tata… – Spochmurniała. – Cóż, lubił zrzucać winę za to… no wiesz, że jestem taka, jaka jestem…

na Lokiego. Wcale mu się nie spodobało, kiedy znalazłam potwierdzenie po stronie rodziny Fierro. Mój mózg był jak moje dłonie – jakby zaciskała się na nim warstwa gliny, wysysając całą wilgoć. – Przepraszam, ale nadal nie rozumiem. Co to ma wspólnego z magicznymi ceramicznymi wojownikami? – Zobaczysz. Wyjmij z mojej kieszeni telefon i zadzwoń do Sam, dobrze? Zdaj jej relację. A potem zamknij się, żebym się mogła skoncentrować. Choć robiłem to na jej rozkaz, wyciąganie czegoś z kieszeni spodni Alex, podczas gdy miała na sobie wspomniane spodnie, wydało mi się dobrym sposobem na samobójstwo. Udało mi się wreszcie – w dodatku przeżyłem tylko kilka małych ataków paniki – i stwierdziłem, że telefon Alex działa w Wielkiej Brytanii. Zapewne włączyła roaming, kiedy zajmowała się wielowalutową kradzieżą. Napisałem wiadomość do Samiry i opisałem jej sytuację. Kilka minut później rozległ się sygnał przychodzącego SMS-a. „OK. 3majcie sie. Walka. OMG”. Ciekawe, czy „OMG” oznaczało w tym kontekście: „Oh my God”, „okłada Mallory Gundersona” czy „olbrzymy maltretują Gundersona”? Postanowiłem myśleć pozytywnie i zdecydowałem się na pierwszą opcję. W miarę jak mijało popołudnie, stoły z tyłu sali zaczęły się wypełniać wypalonymi porcelanowymi kwadratami wyglądającymi jak pancerne płyty. Alex nauczyła mnie, jak łączyć moje kręgi w walce, które będą służyć jako ręce i nogi. W wyniku jej harówki przy kole garncarskim powstały stopy, dłonie i głowa, wszystkie w kształcie wazonów i pokryte starannie wypisanymi runami wikingów. Alex spędziła godziny na samych twarzach – dwóch, umieszczonych jedna obok drugiej, jak na tej rzeźbie, którą jej ojciec rozbił w moim śnie. Lewa twarz miała podejrzliwe oczy z dużymi powiekami, podkręcony wąs czarnego charakteru z kreskówki i wielkie, wykrzywione usta. Prawa twarz była szczerzącą zęby czaszką z pustymi oczodołami i wystającym językiem. Patrząc na te dwa przylegające do siebie oblicza, nie

mogłem nie myśleć o różnobarwnych oczach Alex. Do wieczoru ułożyliśmy wszystkie części ceramicznego wojownika na naszym wielkim stole, tworząc frankensteina o długości trzech metrów minus niezbędny montaż. – No cóż. – T.J. otarł czoło z potu. – Krew by mi zmroziło, gdybym musiał stawić czemuś takiemu czoła w walce. – Podpisuję się pod tym – zgodziłem się. – A co z tymi twarzami?… – To maska dwoistości – wyjaśniła Alex. – Moi przodkowie z Tlatilco robili wiele figurek z dwiema twarzami albo z jedną twarzą składającą się z dwóch różnych połówek. Nikt nie wie dlaczego. Dziadek uważał, że reprezentują dwa duchy w jednym ciele. – Jak u mojego przyjaciela, czy też przyjaciółki, z plemienia Delawarów, Matki William! – zawołał T.J. – Aha, czyli rodzime kultury w Meksyku miały też argrów! – I szybko się poprawił: – To znaczy ludzi transpłciowych, zmiennopłciowych. Argr, wikińskie określenie kogoś, kto zmienia płeć, dosłownie znaczyło „niemęski”, co nie było terminem, który uzyskałby homologację Alex. Przyjrzałem się masce. – Nic dziwnego, że sztuka wyrażająca dwoistość do ciebie przemawia. Twój dziadek… Rozumiał, kim jesteś. – Rozumiał – przytaknęła Alex – i szanował. Kiedy umarł, tata zrobił wszystko, żeby zdyskredytować jego pomysły, zniszczyć jego sztukę i przekształcić mnie w małego dobrego człowieka biznesu. Nie pozwoliłam mu na to. Potarła sobie kark, być może podświadomie chcąc dotknąć wytatuowanej ósemki splecionej z węży. Zaakceptowała to, że potrafiła zmieniać kształt, nie pozwalając, by zniechęcił ją do tego Loki. To samo zrobiła z garncarstwem, mimo że jej ojciec przekształcił rodzinną firmę w coś, czym pogardzała. – Alex – powiedziałem – im więcej o tobie wiem, tym bardziej cię podziwiam. Na jej twarzy odmalowała się mieszanina rozbawienia i irytacji, jakbym był słodkim szczeniaczkiem, który właśnie zsikał się na dywan. – Masz niezłą nawijkę, ale wstrzymaj się z hołdami, póki nie

ożywię tej rzeźby. To na tym zasadza się prawdziwy problem. A na razie wszyscy potrzebujemy świeżego powietrza. – Rzuciła mi plik banknotów. – Chodźmy na kolację. Ty stawiasz.

19 Uczestniczę w spotkaniu motywacyjnym zombi Na

kolację zamówiliśmy rybę z frytkami w lokalu U Pana Smażonki. T.J. uważał tę nazwę za prześmieszną. Kiedy jedliśmy, powtarzał co chwilę głośno i entuzjastycznie: „Pan Smażonka!”; niezbyt bawiło to faceta przy kasie. Potem poszliśmy do pracowni garncarskiej, aby spędzić tam noc. T.J. proponował, byśmy wrócili na okręt, do reszty załogi, ale Alex upierała się, że musi mieć oko na swego ceramicznego wojownika. Napisała w tej sprawie SMS-a do Sam. Odpowiedź brzmiała: „Spox. Tu OK. Walczymy z końmi wodnymi”. Informację „Walczymy z końmi wodnymi” przekazała za pomocą emoji: pięść, fala, koń. Pewnie walczyła dziś z tak wieloma końmi, że postanowiła użyć skrótu. – Jej też włączyłaś roaming – zauważyłem. – No jasne – powiedziała Alex. – Muszę mieć kontakt z siostrą. Na końcu języka miałem pytanie, dlaczego nie zrobiła tego dla mnie. A potem przypomniałem sobie, że nie mam telefonu. Większość einherjarów nie stara się o nie. Po pierwsze, uzyskanie numeru i płacenie rachunków jest trudne, gdy jesteś oficjalnie martwy. Po drugie, żadna umowa z operatorem nie obejmuje reszty dziewięciu światów. A zasięg w Walhalli jest okropny. Uważam, że to przez dach pokryty złotymi tarczami. Mimo to Alex uparła się, by mieć komórkę. Jak się jej to udało, nie miałem pojęcia. Może Samira zarejestrowała jej numer w ramach jakiegoś programu typu „Przyjaciele i rodzina, a także zmarła rodzina”. Kiedy tylko dotarliśmy do pracowni, Alex rzuciła się sprawdzić,

jak się miewa jej dzieło z gliny. Nie byłem pewien, czy czuć ulgę, czy rozczarowanie, że nie zdążyło samo się zmontować i ożyć. – Za parę godzin sprawdzę go ponownie – powiedziała. – Muszę… Podeszła, potykając się, do jedynego wygodnego siedzenia w pokoju, poplamionego gliną fotela z odchylanym oparciem i podnóżkiem, opadła na niego, natychmiast zasnęła i zaczęła chrapać. Rrrany, ależ ona chrapała. Ja i T.J. postanowiliśmy zaszyć się w magazynie, w którym byliśmy lepiej odizolowani od dźwięków wydawanych przez dogorywającą kosiarkę w wykonaniu Alex. Zrobiliśmy sobie z brezentu improwizowane legowiska. T.J. wyczyścił karabin i naostrzył bagnet – był to jego stały wieczorny rytuał. Położyłem się i patrzyłem, jak deszcz bije o okna w dachu. Okna przeciekały; woda kapała na metalowe regały i wypełniała pomieszczenie zapachem wilgotnej rdzy, ale nie przeszkadzało mi to. Byłem wdzięczny za to stałe bębnienie. – No więc jak to będzie jutro wyglądało? – spytałem T.J.-a. – Znaczy… Co tak właściwie się będzie działo? T.J. roześmiał się. – Tak właściwie? Będę walczył z sześciometrowym olbrzymem, aż jeden z nas zginie albo przestanie móc walczyć. Jednocześnie gliniany wojownik olbrzyma będzie walczył z glinianym wojownikiem Alex, aż jeden z nich rozpadnie się na kawałki. Alex, nie wiem, pewnie będzie kibicowała swojemu dziełu. A ty będziesz mnie uzdrawiał, jeśli zdołasz. – To dozwolone? T.J. wzruszył ramionami. – O ile wiem, ty i Alex możecie robić wszystko, co wam się podoba, pod warunkiem że nie bierzecie udziału w samej walce. – Nie przeszkadza ci, że twój przeciwnik jest prawie pięć metrów wyższy od ciebie? T.J. wyprostował się. – Wyglądam na tak niskiego? Mam prawie metr osiemdziesiąt! – Jak możesz zachowywać taki spokój? Przyjrzał się krawędzi bagnetu, podnosząc go tak blisko do twarzy, że wyglądało to, jakby bagnet przecinał ją na pół, tworząc maskę dwoistości.

– Już tyle razy biłem się wbrew wszelkim szansom, Magnusie. Na wyspie James Island w Karolinie Południowej stałem tuż obok mojego przyjaciela Joego Wilsona, kiedy rebeliancki snajper… – Ułożył dłoń w kształt pistoletu i pociągnął za spust. – Mógł trafić we mnie. Mógł trafić w każdego z nas. Upadłem, przetoczyłem się i popatrzyłem w niebo, i ogarnął mnie taki wielki spokój. Nie bałem się już. – Tak, to się nazywa szok. – Nie. – Pokręcił głową. – Zobaczyłem walkirie, Magnusie. Kobiety na koniach krążące po niebie nad naszym pułkiem! W końcu uwierzyłem w to, co mama mówiła mi od zawsze: że moim ojcem jest Tyr. Te szalone historie o skandynawskich bogach w Bostonie… I właśnie wtedy postanowiłem, że… Nie ma sprawy. Niech się stanie, co się ma stać. Jeśli mój tata jest bogiem męstwa, powinienem się postarać, by był ze mnie dumny. Nie miałem pewności, czy ja też bym tak zareagował. Cieszyłem się, że mam ojca, który był ze mnie dumny, że uzdrawiałem ludzi, lubiłem przebywać wśród przyrody i tolerowałem jego gadający miecz. – Poznałeś swojego ojca? – spytałem. – To on dał ci ten bagnet, prawda? T.J. owinął ostrze irchą, jakby kładł bagnet spać. – Bagnet czekał na mnie, kiedy wprowadziłem się do Walhalli. Nigdy nie spotkałem się z Tyrem twarzą w twarz. – Wzruszył ramionami. – Ale ilekroć przyjmę wyzwanie, czuję się bliżej niego. Im bardziej niebezpieczne, tym lepiej. – Musisz się teraz czuć niewiarygodnie mu bliski – zaryzykowałem przypuszczenie. – Owszem. – T.J. się uśmiechnął. – Jest nieźle. Jak można, będąc bogiem, przez sto pięćdziesiąt lat nie uznać syna równie odważnego jak T.J.? Nie dotyczyło to jednak tylko mojego przyjaciela. Znałem wielu einherjarów, którzy nigdy nie poznali swoich rodziców. Spędzanie czasu z dziećmi nie było priorytetem skandynawskich bóstw – może dlatego, że miały ich setki, jeśli nie tysiące. A może dlatego, że bogowie byli po prostu dupkami. T.J. położył się z powrotem na legowisku z płótna.

– A teraz muszę tylko wymyślić, jak zabić tego olbrzyma. Boję się, że bezpośredni frontalny atak może nie zadziałać. Jak na żołnierza z czasów wojny secesyjnej było to naprawdę kreatywne podejście. – No to jaki masz plan? – spytałem. – Nie mam pojęcia! – Zsunął sobie na oczy czapkę żołnierza Unii. – Może coś przyjdzie mi do głowy we śnie. Branoc, Magnus. I zaczął chrapać niemal tak głośno jak Alex. Nie wygrałbym z nimi. Leżałem więc, zastanawiając się, jak sobie radzą na langskipie Sam, Halfborn i Mallory. Dręczyło mnie też pytanie, dlaczego Blitzen i Hearthstone jeszcze nie wrócili i dlaczego już pięć dni zajmowało im szukanie tego kamienia do ostrzenia. Njörd obiecał, że zobaczę ich znowu, zanim zaczną się dziać naprawdę niebezpieczne rzeczy. Powinienem był zmusić go, żeby przysiągł na swoje idealnie wypielęgnowane stopy. Przede wszystkim jednak myślałem z niepokojem o moim nieuchronnym pojedynku z Lokim, walce na obelgi z najbardziej elokwentnym skandynawskim bóstwem. Co mi w ogóle do głowy strzeliło? Niezależnie od tego, jak bardzo magiczne właściwości miał Miód Kwasira, jakim cudem mógł mi pomóc w pokonaniu Lokiego w jego własnej grze? Oczywiście żadnej presji. Jeśli przegram, zamienię się w cień i zostanę uwięziony w Helheimie, wszyscy moi przyjaciele umrą, a w wyniku Ragnaröku zostanie zniszczonych dziewięć światów. Może mógłbym kupić książkę z wikińskimi wyzwiskami w sklepie z pamiątkami w Centrum Wikingów? T.J. chrapał uparcie. Byłem pełen podziwu dla jego odwagi i pozytywnego nastawienia. Czy będę miał jedną dziesiątą jego przytomności umysłu, kiedy stanę przed Lokim? Moja świadomość odparła: „NIE!”, a potem wybuchnęła histerycznym szlochem. Dzięki szumowi deszczu w końcu udało mi się zasnąć, ale moje sny nie były ani relaksujące, ani kojące. Znalazłem się z powrotem na Naglfarze, Statku Umarłych. Na pokładzie kłębił się tłum draugrów w zwisających łachmanach i w zapleśniałych zbrojach, z włóczniami i mieczami

skorodowanymi jak wypalone zapałki. Dusze wojowników trzepotały w ich klatkach piersiowych jak błękitne płomyki lgnące do ostatnich resztek drewna w ognisku. Tysiące zombi przesuwały się, szurając, w kierunku pokładu dziobowego, na którym przy relingach i na nokach rei wisiały ręcznie malowane flagi, łopocząc na zimnym wietrze. Widniały na nich hasła: „Hałasujta jak chceta!”, „Biegnij, draugrze, biegnij!”, „Ragnarök and roll!” i inne, tak okropne, że mogły zostać napisane tylko przez zmarłych niezaszczytną śmiercią. Nie widziałem Lokiego. Ale przy rumplu, na podeście z paznokci umarłych, stał olbrzym tak stary, że omal nie uznałem go za jednego z nieumarłych. Nigdy wcześniej go nie widziałem, ale słyszałem o nim wiele opowieści. Był to Hrym, kapitan statku, którego imię oznaczało „zgrzybiały”. Jego nagie ramiona były straszliwie wychudzone. Kosmyki siwych włosów zwisały mu jak sople z głowy pokrytej stwardniałą skórą. Przed oczami natychmiast pojawiły mi się widziane kiedyś zdjęcia prehistorycznych mumii znalezionych w topniejących lodowcach. Wymizerowaną postać Hryma okrywało pleśniejące białe futro. Jego bladoniebieskie oczy były jednak pełne życia. Nie mógł być taki słaby, na jakiego wyglądał. W jednej ręce dzierżył topór bojowy większy ode mnie, w drugiej trzymał tarczę wykonaną z mostka jakiegoś wielkiego zwierzęcia; przestrzenie między żebrami wypełniono żelazną blachą nabijaną ćwiekami. – Żołnierze Helheimu! – zagrzmiał olbrzym. – Słuchajcie! Wyciągnął rękę nad szarą wodą. Po drugiej stronie zatoki lodowe klify kruszyły się jeszcze gwałtowniej; lód pękał i spadał do morza z hukiem przypominającym odgłosy strzelających w oddali dział. – Wkrótce otworzy się droga! – krzyknął olbrzym. – A wtedy pożeglujemy na bitwę! Śmierć bogom! Wokół mnie podniósł się krzyk – to zmarli przed wiekami skandowali pustymi, pełnymi nienawiści głosami. Na szczęście w tej chwili mój sen się zmienił. Był ciepły, słoneczny dzień, a ja stałem na niedawno zaoranym ściernisku. Wzgórza w oddali były pokryte dywanem polnych kwiatów. Za nimi białe strugi wodospadów spływały ze stoków malowniczych gór. Część mojego mózgu pomyślała: No, wreszcie jakiś przyjemny

sen! Jestem w reklamie ekologicznego chleba pełnoziarnistego! A wtedy pokuśtykał ku mnie starzec w niebieskich szatach. Jego ubranie było podarte i poplamione błotem jak po długiej wędrówce. Kapelusz z szerokim rondem ocieniał mu twarz, chociaż dało się pod nim dojrzeć siwiejącą brodę i tajemniczy uśmiech. Kiedy mężczyzna doszedł do mnie, podniósł wzrok, ukazując jedno oko, które zabłysło złośliwie. Drugi oczodół był ciemny i pusty. – Nazywam się Bölwerk – powiedział, choć oczywiście wiedziałem, że to Odyn. Abstrahując od jego niezbyt kreatywnego przebrania, gdy się już raz słyszało, jak Odyn wygłasza przemówienie na temat najlepszych praktyk berserka, nie dało się zapomnieć jego głosu. – Jestem tu, aby ubić z tobą interes życia. Spod płaszcza wyjął przedmiot wielkości krążka camemberta, owinięty w szmatkę. Bałem się, że może to jedna z jego inspirujących kolekcji płyt CD. Ale Odyn zdjął ściereczkę, odsłaniając okrągły kawałek szarego kwarcu. Przypominał mi koniec maczugi Hrungnira, tylko mniejszy i mniej maczugogodny. Odyn/Bölwerk podał mi kamień. – Zapłacisz jego cenę? Nagle zniknął. Przede mną pojawiło się oblicze tak wielkie, że nie byłem w stanie objąć go w całości wzrokiem: świecące zielone oczy z pionowymi szczelinami źrenic, skórzaste nozdrza, z których kapał śluz. Kwaśny smród zepsutego mięsa palił moje płuca. Paszcza potwora otworzyła się, ukazując rzędy ostrych, trójkątnych zębów, gotowych posiekać mnie na kawałki – i usiadłem gwałtownie, z krzykiem, w moim legowisku z brezentu. Nade mną przez okna dachowe sączyło się przytłumione szarawe światło. Deszcz przestał padać. T.J. siedział naprzeciw mnie i jadł bajgla. Miał na sobie dziwne okulary. Soczewki miały jasny środek otoczony pierścieniem bursztynowego szkła, przez co T.J. wyglądał, jakby wyposażył się w drugi zestaw tęczówek. – Wreszcie w świecie żywych! – zauważył. – Złe sny, co? Całe moje ciało było rozedrgane jak monety grzechoczące w urządzeniu do segregowania bilonu. – C-co się dzieje? – wykrztusiłem. – Co to za okulary?

W drzwiach stanęła Alex Fierro. – Tak piskliwy okrzyk mógł wydać z siebie tylko Magnus. O, dobrze, już nie śpisz. – Rzuciła mi szarą papierową torebkę pachnącą czosnkiem. – No, dalej. Nie marnujmy czasu. Zaprowadziła nas do głównego pomieszczenia pracowni, w którym jej ceramiczny dwoisty facet nadal spoczywał w kawałkach. Obeszła stół, sprawdzając swoje dzieło i kiwając głową z zadowoleniem, choć nie zauważyłem, by cokolwiek się zmieniło. – W porządku! Tak. Wszystko okej. Otworzyłem papierową torebkę i zmarszczyłem brwi. – Zostawiliście mi tylko czosnkowego bajgla? – Kto ostatni wstaje, ten czosnek dostaje – powiedziała Alex. – Będzie mi okropnie śmierdziało z ust. – Okropnie to mało powiedziane – skomentowała Alex. – No, ale nie szkodzi. Nie będę cię przecież całować. A ty będziesz go całować, T.J.? – Nie planowałem nic takiego. – T.J. wsunął do ust ostatni kawałek swojego bajgla i uśmiechnął się szeroko. – Ja… nic nie mówiłem o… – wyjąkałem. – Nie miałem na myśli… – Czułem się tak, jakby po całej mojej twarzy pełzały ogniste mrówki. – Zresztą nieważne. T.J., a czemu założyłeś te okulary? Świetnie sobie radzę z subtelną zmianą tematu, gdy jestem zażenowany. To taki mój talent. T.J. poprawił sobie na nosie nowe szkła. – Dzięki tobie, Magnus, coś sobie przypomniałem, kiedy mówiłem wczoraj o tym snajperze! A potem przyśnił mi się Hrungnir i te jego dziwne bursztynowe oczy. Widzę, jak się śmieję, strzelam do niego i kładę go trupem. A gdy się obudziłem, przypomniałem sobie, że mam je w chlebaku. Zupełnie o nich zapomniałem! Wyglądało na to, że T.J. miał lepsze sny niż ja, co wcale mnie nie zaskoczyło. – To okulary snajperskie – wyjaśnił. – Używaliśmy takich, zanim odkryto snajperskie lunety. Kupiłem je w Walhalli, hmmm, ze sto lat temu, jak mi się zdaje, więc jestem całkiem pewien, że są magiczne. Nie mogę się doczekać, by je wypróbować! Wątpiłem, czy Hrungnir będzie stał nieruchomo, podczas gdy T.J.

będzie do niego strzelał z bezpiecznej odległości. Wątpiłem również, czy którekolwiek z nas będzie miało dziś wiele powodów do śmiechu. Ale nie chciałem psuć T.J.-owi entuzjastycznego nastroju przed walką. Popatrzyłem na ceramicznego wojownika. – A co tam słychać u naszego faceta z Miśni? Dlaczego wciąż jest w kawałkach? – Miśnia? – Alex aż się rozpromieniła. – Świetne imię! Ale nie zakładajmy tak z góry, jakiej jest płci. – Eee… Dobrze. – Trzymajcie kciuki. – Wzięła głęboki oddech, a potem przesunęła palcami po dwóch twarzach wojownika. Gliniane części zaklekotały i przylgnęły do siebie jak namagnetyzowane. Miśnia usiadł i popatrzył na Alex. Twarze nadal były z wypalonej gliny, ale nieruchome bliźniacze grymasy na nich wydały mi się nagle gniewniejsze, głodniejsze. Oczodoły prawej twarzy rozjarzyły się złotym blaskiem. – Hurra! – Alex westchnęła z ulgą. – Okej. Tak jak podejrzewałam, mamy tu przypadek niebinarności. Preferowanym rozwiązaniem będzie używanie zamiast zaimków „on” lub „ona” słowa „osoba”. I Miśnia może już ruszać do walki. Miśnia zeskoczył/-a ze stołu. Gliniane członki trzeszczały i zgrzytały na betonie jak kamienie. Miał/-a jakieś dwa i pół metra wzrostu, co dla mnie osobiście było zdecydowanie przerażające, ale czy nasz wojownik miał szansę w walce z glinianym tworem Hrungnira? Miśnia wyczuł/-a zapewne moje wątpliwości. Zwrócił/-a ku mnie swoje twarze, wznosząc prawą pięść – ciężki gliniany wazon szkliwiony na krwistoczerwono. – Stój! – rozkazała Alex. – On nie jest wrogiem! Miśnia popatrzył/-a na Alexa, jakby pytał/-a: „Jesteś tego pewna?”. – Może nie lubi czosnku – spekulowała Alex. – Magnus, skończ szybko tego bajgla i ruszamy. Nie wypada nam spóźnić się na spotkanie z wrogami!

20 Tveirvigi = Najgorsza Vigi Gdy szliśmy wczesnym rankiem ulicami Yorku, rozprawiłem się z moim czosnkowym bajglem i opowiedziałem o tym, co mi się śniło. Miśnia, nasz nowy kumpel alias nasza nowa kumpela, kroczył/-a obok nas, pobrzękując i przyciągając pełne dezaprobaty spojrzenia sennych mieszkańców: „Ech, ci turyści”. Dobrze chociaż, że moja opowieść zaabsorbowała T.J.-a na tyle, by tym razem nie prześladował zbyt wielu obywateli Yorkshire podziękowaniami i uściskami dłoni. – Hmm – mruknął z zastanowieniem. – Żebym tylko wiedział, dlaczego potrzebujemy tego kamienia. Myślę, że Odyn omawiał to wydarzenie z Bölwerkiem w jednej ze swoich książek. Droga Asów do zwycięstwa? A może to było w Sztuce kradzieży? Nie pamiętam szczegółów. Wielka bestia z zielonymi oczami, tak? – I całym mnóstwem zębów. – Próbowałem wyrzucić ten obraz z pamięci. – Może Odyn zabił tę bestię, żeby zdobyć kamień? A może walnął ją w pysk kamieniem i w ten sposób zdobył miód? T.J. zmarszczył brwi. Oparł nowe okulary na daszku czapki. – Ani jedno, ani drugie nic mi nie mówi. Nie pamiętam żadnego potwora. Jestem całkiem pewien, że Odyn ukradł miód olbrzymom. Przypomniałem sobie mój wcześniejszy sen o masakrze piłą łańcuchową dokonanej przez Fjalara i Gjalara. – Ale przecież to krasnoludy zabiły Kwasira? Jak miód trafił do olbrzymów? T.J. wzruszył ramionami. – Wszystkie stare opowieści mówią zasadniczo o tym samym: jedna grupa morduje drugą grupę, by ukraść jej rzeczy. Zapewne właśnie tak się stało.

Ach, wręcz rozpierała mnie duma, że byłem wikingiem. – Dobra, ale nie mamy czasu, by się nad tym zastanawiać. Lodowce, które widziałem, naprawdę szybko topnieją. Letnie przesilenie ma być za dwanaście dni, ale myślę, że statek Lokiego będzie mógł wypłynąć o wiele wcześniej. – Chłopaki – odezwała się Alex. – A może zróbmy tak. Najpierw pokonamy olbrzyma, a dopiero potem pogadamy o naszym kolejnym niewykonalnym zadaniu? Brzmiało to sensownie, chociaż podejrzewałem, że Alex chce po prostu, żebym się zamknął i przestał zionąć czosnkiem w jej kierunku. – Ktoś wie, dokąd idziemy? – Zmieniłem temat. – Co to jest Konungsgurtha? – Oznacza to „dwór królewski” – wyjaśnił T.J. – Dowiedziałeś się tego z przewodnika? – Nie – roześmiał się T.J. – Na podstawowym kursie staronordyckiego. Nie chodziłeś jeszcze na te zajęcia? – Miałem w tym czasie coś innego w grafiku – burknąłem. – No cóż, to Anglia. Musi tu być gdzieś król i jego dwór. Alex zatrzymała się przy następnym skrzyżowaniu. Wskazała na jeden ze znaków. – A może plac Króla? Pasuje? Miśni to chyba odpowiadało. Gliniana postać odwróciła obie twarze w tamtym kierunku i odmaszerowała. Poszliśmy za nią, ponieważ nieodpowiedzialne byłoby puszczanie samopas po mieście dwuipółmetrowej rzeźby z gliny. W ten sposób dotarliśmy do właściwego miejsca. Hurra. Plac Króla nie był placem i nie robił zbyt królewskiego wrażenia. Ulice zbiegały się na kształt litery Y, z trójkątnym skwerem pośrodku, wyłożonym szarymi płytami, z niewysokimi drzewami i paroma ławkami. Budynki wokół były ciemne, witryny wciąż zasłonięte okiennicami. Jedyną osobą w zasięgu wzroku był olbrzym Hrungnir, który postawił nogi w wysokich butach w rozkroku nad apteką o pasującej do sytuacji nazwie BOOTS. Ubrany był w te same co wczoraj pikowane legginsy i kaftan; jego kudłata wapienna broda przeszła świeżą lawinę, a bursztynowe oczy lśniły entuzjazmem oczekiwania na możliwość zabicia nas.

Maczuga stała obok niego jak największy na świecie indiański totem. Gdy olbrzym nas spostrzegł, jego usta rozwarły się w uśmiechu, od którego zadrżałyby serca murarzy i kamieniarzy. – No, no, stawiliście się! Już zaczynałem myśleć, że uciekliście. – Zmarszczył żwirowe brwi. – Większość ludzi ucieka. Bardzo to irytujące. – Nie mam pojęcia dlaczego – mruknąłem. – Hmm. – Hrungnir kiwnął głową w kierunku Miśni. – To twój gliniany sekundant, tak? Nie wygląda zbyt imponująco. – Poczekaj, a się przekonasz – obiecała Alex. – Nie mogę się doczekać! – zagrzmiał Hrungnir. – Uwielbiam zabijać tu ludzi. Wiecie, dawno temu właśnie tam – wskazał w kierunku pobliskiego pubu – znajdował się dwór wikińskiego króla Jórvíku. A tu, gdzie stoicie, chrześcijanie mieli kościół. Rozumiecie? Chodzicie po czyichś grobach. Faktycznie, w łupkowej płycie pod moimi stopami wyryte były nazwisko i daty, zbyt zatarte, by dało się je odczytać. Cały plac został wybrukowany płytami nagrobnymi, może pochodzącymi z posadzki dawnego kościoła. Myśl, że chodzimy po tak wielu martwych ludziach, budziła we mnie mdłości, choć formalnie sam byłem trupem. – To odpowiednie miejsce, prawda? – Olbrzym zachichotał. – Jest tu i tak tylu umarlaków, że paru dodatkowych po prostu zniknie w tłumie. – Spojrzał na T.J.-a. – Jesteś gotowy? – Urodziłem się gotowy – odparł T.J. – Umarłem gotowy. Zmartwychwstałem gotowy. Ale daję ci ostatnią szansę, Hrungnir. Nie jest za późno, żeby jednak wybrać bingo. – Ha! Nie, mały einherji! Przez całą noc pracowałem nad moim partnerem. Nie zamierzam marnować go na bingo. Mokkerkalfe, chodź tu! Ziemia zatrzęsła się od mlaszczącego BUM!, BUM! Zza rogu wyłonił się człowiek z gliny. Jego z grubsza uformowana sylwetka miała trzy metry wzrostu i wciąż lśniła wilgocią. Wyglądał jak coś, co na zajęciach z podstaw garncarstwa mógłbym zrobić ja – brzydka istota o grudkowatej skórze, ze zbyt grubymi nogami, z ramionami jak patyki i głową tylko trochę wystającą z korpusu, dwiema

dziurami zamiast oczu i wyrytą w glinie smutną buźką. Usłyszałem, jak obok mnie zaczyna znów brzęczeć Miśnia – raczej nie z podniecenia. – Większy nie oznacza silniejszy – mruknąłem pod nosem w kierunku Miśni. Dwie twarze popatrzyły na mnie. Oczywiście ich wyraz nie zmienił się, ale wyczułem, że usta obu połówek mówiły do mnie to samo: „Zamknij się, Magnus”. Alex skrzyżowała ramiona. Zawiązała sobie wcześniej rękawy żółtego płaszcza w pasie, odsłaniając różowo-zielony pulower, który uważałem za jej mundur bojowy. – Niechlujna robota, Hrungnirze. Nazywasz to człowiekiem z gliny? I cóż to w ogóle za imię Mokkerkalfe? Olbrzym uniósł brwi. – Zobaczymy, czyja robota jest niechlujna, gdy rozpocznie się walka. Mokkerkalfe oznacza „mgliste cielę”. Poetyckie, szacowne imię dla wojownika! – Uhm – mruknęła Alex. – A to jest Miśnia. Hrungnir podrapał się w brodę. – Muszę przyznać, że to również poetyckie imię dobre dla wojownika. Ale czy to potrafi walczyć? – To jest osobą i potrafi świetnie walczyć – odparła ostro Alex. – I rozwali tę twoją kupę żużlu bez problemu. W spojrzeniu skierowanym przez Miśnię na jego/jej stwórczynię malowało się pytanie: „Naprawdę?”. – Dość tego gadania! – Hrungnir podniósł maczugę i skrzywił się, patrząc na T.J.-a. – Zaczynamy, mały człowieczku? Thomas Jefferson junior włożył bursztynowe okulary. Zdjął z ramienia karabin i wyjął małą papierową tulejkę – porcję prochu z pociskiem. – Ten karabin również nosi poetyckie imię – odezwał się. – Springfield model 1861. Wyprodukowany w Massachusetts tak jak ja. – Rozerwał zębami tulejkę, a następnie wsypał zawartość do lufy karabinu. Wyciągnął stempel i przybił proch, a potem kulę. – Dawniej byłem w stanie wystrzelić trzy razy na minutę z tej ślicznotki, ale ćwiczę już od ponad stu lat. Zobaczmy, czy dzisiaj uda mi się wystrzelić pięć razy na minutę.

Wyjął mały metalowy kapiszon z torebki na biodrze i nałożył go na rurkę pod spustem. Widziałem już kiedyś, jak robił to wszystko, ale to, że potrafił jednocześnie ładować karabin, mówić i chodzić, wydawało mi się równie magiczne jak cuda, których dokonywała Alex przy kole garncarskim. W moim wypadku odpowiednikiem byłoby wiązanie butów podczas biegania i jednoczesnego gwizdania Gwiaździstego sztandaru. – Wybornie! – wrzasnął Hrungnir. – ROZPOCZYNAMY TVEIRVIGI! Moje pierwsze zadanie bardzo przypadło mi do gustu. Polegało na usunięciu się z drogi. Dałem drapaka dokładnie w chwili, gdy maczuga olbrzyma uderzyła w drzewo, roztrzaskując je w drzazgi. Karabin T.J.-a wypalił z suchym hukiem. Olbrzym ryknął z bólu. Zatoczył się do tyłu; smuga dymu unosiła się z jego lewego oka, którego bursztynowa barwa zamieniła się teraz w czerń. – To było grubiańskie! – Hrungnir ponownie wzniósł maczugę, ale T.J. przesunął się na jego ślepą stronę, spokojnie przeładowując karabin. Drugi strzał podpalił olbrzymowi nos. Tymczasem Mokkerkalfe ruszył naprzód, machając malutkimi rączkami. Miśnia był/-a jednak szybszy/-a. (Pragnę w tym miejscu przypomnieć, jak doskonałą robotę wykonałem przy jego/jej stawach z wałeczków gliny). Miśnia przeskoczył/-a na bok i zaszedł/zaszła przeciwnika od tyłu, uderzając obiema pięściamiwazonami w jego plecy. Niestety pięści wojownika/-czki Alex utknęły w miękkim, kleistym korpusie przeciwnika. Kiedy Mokkerkalfe odwrócił się, aby stawić czoła wrogowi, uczepiony/-a go Miśnia oderwał/-a się od ziemi i poszybował/-a w powietrzu. Wyglądało to tak, jakby Mokkerkalfe miał ceramiczny ogon. – Puść! – krzyknęła Alex. – Miśnia! Och, meinfretr. Poluzowała garotę, choć nie miałem pojęcia, jak mogłaby pomóc Miśni bez wkraczania do walki. ŁUP! Kula T.J.-a odbiła się rykoszetem od szyi olbrzyma, roztrzaskując okno na pierwszym piętrze jednej z kamienic. Niesamowite, ale nikt z miejscowych nie wyszedł, aby zbadać, co się dzieje. Może byliśmy okryci silnym glamourem. A może dobrzy

ludzie z Yorku byli przyzwyczajeni do bójek wikingów z olbrzymami o świtaniu. T.J. zabrał się za przeładowywanie karabinu, a tymczasem olbrzym zaczął znów na niego nacierać. – Stój spokojnie, mały śmiertelniku! – ryknął Hrungnir. – Chcę cię zmiażdżyć! Bójka na placu Króla oznaczała dla Jötuna walkę w ciasnocie. T.J. próbował pozostać po stronie ślepego oka Hrungnira, ale olbrzymowi wystarczyłby jeden dobrze zaplanowany krok lub jedno fortunne machnięcie maczugą, by spłaszczyć T.J.-a na naleśnik z piechura. Hrungnir znów wzniósł oręż. T.J. uskoczył na bok w samą porę – maczuga opadła, rozbijając kilkanaście nagrobków i wyłupując w placu trzymetrową dziurę. Tymczasem Alex zamachnęła się garotą. Złapała jak na lasso nogi Miśni i wyszarpnęła go/ją z pleców przeciwnika. Niestety włożyła w to trochę za dużo siły, bo akurat w tej samej chwili Mokkerkalfe przetoczył się w tym samym kierunku. Miśnia poleciał/-a z rozpędu przez cały plac i wpadł/-a, roztrzaskując witrynę, do punktu pożyczek chwilówek. Mokkerkalfe odwrócił się ku Alex. Z jego piersi rozległ się wilgotny, bulgocący dźwięk, jak rechot mięsożernej ropuchy. – Hej, chwileczkę, chłopcze! – zawołała Alex. – Nie brałam bezpośredniego udziału w walce. Nie jestem twoim… BUL! Mokkerkalfe rzucił się naprzód jak zapaśnik, szybciej, niż mi się zdawało, że potrafi, i Alex utonęła pod naporem jakichś stu pięćdziesięciu kilogramów wilgotnej gliny. – NIE! – krzyknąłem. Zanim zdążyłem drgnąć czy pomyśleć, jak pomóc Alex, po drugiej stronie placu rozległ się krzyk T.J.-a. – HA! – Hrungnir uniósł pięść. Wił się w niej bezradnie Thomas Jefferson junior. – Jedno ściśnięcie – ogłosił chełpliwie olbrzym – i będzie koniec pojedynku! Stałem jak sparaliżowany. Pragnąłem podzielić się na dwie części, stać się dwoisty jak nasz ceramiczny wojownik. Ale nawet gdybym potrafił to zrobić, nie miałem pojęcia, jak mógłbym pomóc przyjaciołom.

A potem olbrzym zacisnął pięść i T.J. zawył z bólu.

21 Zabawa w operację na otwartym sercu Sytuację uratował/-a nasz/-a gliniany/-a towarzysz/-ka. (I nie, nigdy nie sądziłem, że z moich ust wyjdzie takie zdanie). Miśnia wyskoczył/-a nagle z okna na drugim piętrze nad punktem chwilówek. Wylądował/-a prosto na twarzy Hrungnira, zaciskając nogi wokół górnej wargi olbrzyma i waląc w jego nos obiema pięściami-wazonami. – AU! ZŁAŹ ZE MNIE! – Hrungnir zachwiał się, wypuszczając T.J.a, który upadł bezwładnie na ziemię i nie poruszał się. W tym czasie Mokkerkalfe usiłował wstać, co zapewne utrudniała mu przyklejona do torsu Alex Fierro. Spod jego cielska dało się słyszeć jej jęk. Ogarnęło mnie niesamowite poczucie ulgi. Żyła i może jeszcze przez kilka sekund tak pozostanie! Musiałem wybrać – pobiegłem ku T.J.-owi, co do którego stanu nie żywiłem tak wielkiego optymizmu. Ukląkłem przy nim i położyłem dłoń na jego piersi. Omal nie cofnąłem ręki, tak straszne były uszkodzenia, które wyczułem w jego ciele. Odrobina czerwieni zabarwiła mu kącik ust, jakby pił wcześniej tizera – ale wiedziałem, że to nie tizer. – Trzymaj się, stary – szepnąłem. – Jestem przy tobie. Zerknąłem na Hrungnira, który nadal zataczał się, próbując zerwać Miśnię ze swojej twarzy. Na razie było dobrze. Po drugiej stronie placu Mokkerkalfe odkleił się od Alex i stanął nad nią, gniewnie bulgocząc i uderzając jedną kleistą pięścią o drugą. Niedobrze. Zdjąłem kamień runiczny z łańcuszka na szyi i przywołałem Sumarbrander. – Jack! – krzyknąłem.

– Co?! – odkrzyknął. – Leć bronić Alex! – Co?! – Ale zrób to, nie włączając się bezpośrednio do walki! – Co?! – Po prostu trzymaj tego gliniastego olbrzyma z dala od niej! – Co?! – Odwróć jego uwagę. NO JUŻ! Ulżyło mi, że nie wrzasnął po raz kolejny: „Co?!”, bo już się bałem, że zaczyna głuchnąć. Jack podleciał do Mokkerkalfego i ustawił się między nim a Alex. – Hej, kolego! – Runy Jacka pulsowały w górę i w dół klingi jak diody equalizera. – Chcesz posłuchać opowieści? Piosenki? Zatańczysz ze mną? Podczas gdy Mokkerkalfe próbował za wszelką cenę zrozumieć dziwną halucynację, która objawiła się jego oczom, odwróciłem się z powrotem do T.J.-a. Położyłem ręce na jego mostku i wezwałem moc Frejra. Światło słoneczne rozświetliło wełniany splot jego granatowej kurtki. Ciepło wniknęło w jego klatkę piersiową, sklejając jego połamane żebra, łatając przebite płuca, nadając właściwy kształt kilku narządom wewnętrznym, które w stanie spłaszczenia nie działały prawidłowo. Kiedy moc uzdrawiania przenikała Thomasa Jeffersona juniora, przed moimi oczami pojawiły się jego wspomnienia. Widziałem jego matkę w spłowiałej sukni w kratkę, z przedwcześnie posiwiałymi włosami i twarzą zmizerniałą od lat ciężkiej pracy i zmartwień. Uklęknęła przed dziesięcioletnim T.J.-em, mocno zaciskając dłonie na jego ramionach, jakby obawiała się, że porwie go huragan. – Nigdy więcej nie celuj tym w białego człowieka – napomniała syna. – Mamo, to tylko patyk – zdziwił się T.J. – Ja się tylko bawię. – Nie możesz się tak bawić – rzuciła ostro. – Jeśli ty strzelisz w zabawie do białego mężczyzny z patyka, on strzeli do ciebie naprawdę z pistoletu. Nie stracę kolejnego dziecka, Thomas. Słyszysz mnie?

Potrząsnęła nim, próbując wbić mu do głowy te słowa. Inna scena: T.J. jako nastolatek, czytający plakat na ceglanym murze na nabrzeżu: Do kolorowych mężczyzn! Wolność! Ochrona, żołd i służba wojskowa! Czułem, jak szybko bije serce T.J.-a. Nigdy nie był tak podekscytowany. Ręce aż go świerzbiły, by chwycić karabin. Poczuł powołanie – nieodparty impuls, jak zawsze gdy prowokowano go do walki na pięści w uliczce za barem jego mamy. Było to dla niego osobiste wyzwanie, a takiego nie mógł odrzucić. Zobaczyłem go jeszcze w ładowni okrętu Unii, na wzburzonym morzu, gdy dookoła jego towarzysze wymiotowali do wiader. Przyjaciel T.J.-a William H. Butler jęczał żałośnie: – Przywożą nas statkami niewolniczymi. Wyzwalają nas. Obiecują nam płacić za to, że będziemy walczyć. A potem ładują nas z powrotem na dno statku. T.J. jednak trzymał z radością karabin, a jego serce mocno biło z podniecenia. Był dumny ze swojego munduru. Dumny z gwiazdek i pasów na sztandarze powiewającym na maszcie gdzieś wysoko nad nimi. Unia dała mu prawdziwą broń. Płaciła mu, by strzelał do buntowników, do białych ludzi, którzy – jeśli tylko będą mieli szansę – nie zawahają się, by go zabić. Uśmiechnął się szeroko w ciemności. A potem zobaczyłem, jak biegnie przez pole między dwiema armiami podczas bitwy pod Fort Wagner, a wszędzie wokół niego unoszą się smugi dymu z dział i karabinów niczym gaz wulkaniczny. Powietrze było wypełnione smrodem siarki i krzykami rannych, ale T.J. był skupiony tylko na jednym – na swoim wrogu, Jeffreyu Toussaincie, który odważył się rzucić mu wyzwanie. Thomas ustawił poziomo bagnet i zaatakował; krew w żyłach rozpalił mu nagły strach w oczach Toussainta. W teraźniejszości T.J. wydał z siebie chrapliwy jęk. Jego oczy przytomniały za bursztynowymi okularami. – Moje lewo, twoje prawo – wykrztusił. Rzuciłem się w bok. Przyznam, że nie miałem czasu, by się

zastanowić, gdzie jest lewa strona, a gdzie prawa. Upadłem na plecy, a T.J. podniósł karabin i wystrzelił. Hrungnir, uwolniony od atencji Miśni, stał nad nami, unosząc maczugę do ostatecznego ciosu. Kula T.J.-a trafiła go w prawe oko, pozbawiając wzroku. – WRAAR! – Broń wypadła Hrungnirowi z ręki. Usiadł ciężko na samym środku placu Króla, zgniatając ogromnymi pośladkami dwie parkowe ławki. Połamany/-a, obtłuczony/-a Miśnia, wiszący/-a na pobliskim drzewie z lewą nogą zaczepioną na gałęzi trzy metry nad swoją głową, na widok kłopotów Hrungnira zgrzytnął/-ęła głową o szyję, wydając dźwięk podobny do śmiechu. – No, jazda! – Głos T.J.-a wyrwał mnie z szoku. – Pomóż Alex! Podniosłem się niezdarnie i puściłem pędem. Jack nadal próbował zabawiać Mokkerkalfego, ale jego wokalnotaneczna inwencja zaczynała się wyczerpywać. (W wypadku Jacka następuje to szybko). Mokkerkalfe spróbował go odtrącić. Ostrze miecza przykleiło się do wierzchu kleistej dłoni glinianego wojownika. – Fuj! – poskarżył się Jack. – Puszczaj! Jack miał małą obsesję na punkcie czystości. Po tysiącu lat, które spędził na dnie rzeki Charles, nie był fanem błota. Jako że Mokkerkalfe chodził w tę i we w tę, próbując odczepić od dłoni gadający miecz, pobiegłem do Alex. Leżała z rozrzuconymi szeroko rękami i nogami, wysmarowana gliną od stóp do głów; jęczała, a jej palce drgały. Wiedziałem, że Fierro nie lubi mojej uzdrowicielskiej mocy. Nienawidziła tego, że widzę jej emocje i wspomnienia, choć działo się to automatycznie w trakcie leczenia. Ale uznałem, że jej życie jest ważniejsze niż prawo do prywatności. Zacisnąłem dłoń na ramieniu Alex. Złote światło zaczęło się sączyć przez moje palce. Ciepło wlało się w jej ciało, przesuwając się od ramienia w głąb organizmu. Przygotowałem się psychicznie na to, że zaraz przed moimi oczami zaczną się przesuwać kolejne bolesne sceny. Byłem gotów znów ujrzeć jej okropnego ojca lub zobaczyć, jak strasznie inne dzieciaki traktowały Alex w szkole albo jak ją maltretowano w schroniskach dla bezdomnych.

Zamiast tego w mojej głowie pojawiło się jedno wyraźne wspomnienie, nic nadzwyczajnego, po prostu śniadanie w sali dziewiętnastej w Walhalli, szybkie ujęcie mojej osoby, głupiego Magnusa Chase’a, takiego, jakiego widziała Alex. Siedziałem przy stole naprzeciw niej, śmiejąc się z czegoś, co właśnie powiedziała. Między moimi przednimi zębami tkwił okruszek chleba. Miałem rozczochrane włosy. Wyglądałem na zrelaksowanego, szczęśliwego absolutnego kretyna. Patrzyłem Alex w oczy o sekundę za długo i nagle sytuacja zrobiła się niezręczna. Zarumieniłem się i odwróciłem wzrok. Na tym polegało całe jej wspomnienie. Pamiętałem ten poranek. Pamiętałem, co wówczas myślałem: „No, jak zwykle zrobiłem z siebie kompletnego idiotę”. Ale nie było to bynajmniej żadne wstrząsające wydarzenie. Dlaczego więc ta scena znalazła się na pierwszym miejscu wśród wspomnień Alex? I dlaczego poczułem taki przypływ zadowolenia, patrząc na moją idiotyczną osobę z jej perspektywy? Alex nagle otworzyła oczy i zepchnęła moją rękę ze swojego ramienia. – Przestań. – Przepraszam, ja… – Moje prawo, twoje lewo! Rzuciłem się w jedną stronę, a Alex w drugą. Pięść Mokkerkalfego, oswobodzona z klingi Jacka, walnęła w bruk między nami. Kątem oka zobaczyłem, jak pokryty gliną Jack, oparty o drzwi apteki Boots, pojękuje jak umierający żołnierz: – Dorwał mnie! Dorwał! Gliniany wojownik podniósł się, szykując się do zadania nam śmiertelnego ciosu. Po Jacku nie można się już było spodziewać pomocy. Alex i ja nie byliśmy w stanie walczyć. I nagle zupełnie znikąd wyskoczyła kupa ceramiki i wylądowała na plecach Mokkerkalfego. Miśni udało się jakoś wyplątać z drzewa. Pomimo braku lewej nogi i choć z prawej wazonowej ręki zostały nierówne odłamki, Miśnia włączył/-a najwyższy bieg glinianego berserka. Wbił/-a się w plecy Mokkerkalfego, wyrywając z nich kawałki mokrej gliny, jakby oczyszczał/-a zasypaną studnię. Mokkerkalfe zachwiał się. Zamachnął się na Miśnię, ale miał zbyt

krótkie ramiona. A potem z mlaszczącym dźwiękiem Miśnia wyciągnął/-ęła coś z klatki piersiowej Mokkerkalfego i oboje upadli na ziemię. Mokkerkalfe zaczął dymić i topić się. Miśnia sturlał/-a się z resztek wroga, kierując dwie twarze ku Alex. Słabym gestem podniósł/-osła coś w ręce. Kiedy zdałem sobie sprawę, co to było, mój czosnkowy bajgiel podszedł mi do gardła. Miśnia podawał/-a Alex serce swojego wroga – prawdziwy mięsień sercowy, zbyt duży jak na człowieka. Może było to serca konia lub krowy? Uznałem, że wolę tego nie wiedzieć. Alex uklęknęła przy Miśni. Położyła dłoń na dwóch czołach wojownika. – Dobrze ci poszło – powiedziała, a jej głos drżał. – Moi przodkowie z Tlatilco byliby z ciebie dumni. Mój dziadek byłby dumny. Ale przede wszystkim ja jestem z ciebie dumna. Złote światło zamigotało w oczodołach czaszki Miśni, a następnie zgasło. Ręce opadły. Części glinianego wojownika straciły magiczną spójność i rozpadły się. Alex pozwoliła sobie na żałobę długości trzech uderzeń serca. Byłem w stanie to policzyć, ponieważ duży mięsień sercowy w ręce Miśni nadal bił. A potem Alex wstała, zacisnęła pięści i odwróciła się do Hrungnira. Olbrzym nie miał się najlepiej. Leżał zwinięty na boku, oślepiony, jęcząc z bólu. T.J. obchodził go dookoła, przecinając mu ścięgna swoim bagnetem ze stali i z kości. Ścięgna Achillesa zostały już przecięte, w związku z czym nogi Hrungnira nie nadawały się do niczego. T.J. z zimną, zaciekłą skutecznością starał się zapewnić ten sam los rękom Jötuna. – Na zadek Tyra – zaklęła Alex; gniew opuścił jej twarz. – Przypomnij mi, żebym nigdy nie stawała do pojedynku z Jeffersonem. Podeszliśmy do niego. T.J. przyłożył czubek bagnetu do piersi olbrzyma. – Wygraliśmy, Hrungnirze. Powiedz nam, gdzie jest Miód Kwasira, a nie będę musiał cię zabić. Olbrzym wydał z siebie słaby chichot. Jego zęby były umazane szarą cieczą przypominającą rozcieńczoną glinę w wiadrach

w pracowni garncarskiej. – Och, ale ty musisz mnie zabić, mały einherji – wychrypiał. – Na tym polega pojedynek! Tak będzie lepiej, niż gdybyś miał mnie tutaj zostawić okaleczonego, wijącego się z bólu! – Mogę cię uleczyć – zaproponowałem. Hrungnir wykrzywił wargi w drwiącym grymasie. – Jakież to typowe dla słabego, żałosnego syna Frejra. Ja witam śmierć z otwartymi ramionami! Powstanę na nowo z lodowatej otchłani Ginnungagapu! A gdy nadejdzie Ragnarök, odnajdę cię na polu Wigridr i rozłupię ci czaszkę zębami! – No dobra – powiedział T.J. – Niech będzie śmierć! Ale najpierw mów, gdzie schowano Miód Kwasira. – Hhh – Hrungnir wybulgotał jeszcze więcej szarej glinki. – Zgoda. I tak nie ma to znaczenia. Nigdy nie przedostaniecie się przez strażników. Udajcie się do Flåm w starym nordyckim kraju, który zwiecie Norwegią. Wsiądźcie do pociągu. A potem szybko ujrzycie to, czego szukacie. – Flåm? – Wyobraziłem sobie smaczny karmelowy deser. A potem przypomniałem sobie, że nazywa się to jednak flan. – Tak właśnie – rzekł Hrungnir. – A teraz zabij mnie, synu Tyra! Dalej. Celuj prosto w serce, chyba że masz taką słabą wolę jak twój przyjaciel! – T.J… – odezwała się Alex. – Czekaj – szepnąłem. Coś było nie tak. Ton Hrungnira był zbyt szyderczy, zbyt skwapliwy. Ale za wolno przetwarzałem w umyśle ten problem. Zanim zdążyłem zasugerować, byśmy zabili olbrzyma w inny sposób, T.J. przyjął ostatnie wyzwanie Hrungnira. Wbił bagnet w pierś olbrzyma. Ostrze zatrzymało się na czymś w środku z twardym brzękiem. – Ach… – konający Hrungnir wydał z siebie niemal zadowolone westchnienie. – Ej, ludzie?… – od strony apteki dotarł do nas słaby głos Jacka. – Nie przekłuwajcie mu serca, dobra? Serca olbrzymów wybuchają. Alex otworzyła szeroko oczy. – Padnij! BUM!

Odłamki Hrungnira rozprysnęły się po całym placu, roztrzaskując okna, niszcząc znaki i żłobiąc dziury w ceglanych ścianach. Dzwoniło mi w uszach. W powietrzu zapachniało krzesiwem. Tam, gdzie wcześniej leżał olbrzym, zostało tylko trochę dymiącego żwiru. Wyglądało na to, że nie byłem ranny. Alex też nic się nie stało. T.J. jednak klęczał, jęcząc; trzymał rękę przy zakrwawionym czole. – Pokaż! – Doskoczyłem do niego, ale rana nie była taka straszna, jak się obawiałem. Nad jego prawym okiem tkwił kawałek szrapnela, trójkątny szary odłamek, jak wykrzyknik z krzemienia. – Wyciągnij to! – wrzasnął. Próbowałem, ale gdy tylko pociągnąłem za kamień, T.J. zawył z bólu. Zmarszczyłem brwi. Nie miało to żadnego sensu z medycznego punktu widzenia. Odłamek nie mógł się wbić bardzo głęboko. Krwi też nie było dużo. – Chłopaki? – odezwała się Alex. – Nie jesteśmy już sami. Mieszkańcy wreszcie zaczęli wychodzić na zewnątrz, żeby sprawdzić, co się dzieje, zapewne dlatego że eksplodujące serce Hrungnira rozbiło wszystkie okna w okolicy. – Możesz chodzić? – spytałem T.J.-a. – Uhm. Tak mi się wydaje. – No to zabieramy cię na okręt. Tam cię uzdrowię. Pomogłem mu wstać, po czym podszedłem do Jacka, który wciąż głośno lamentował, że jest pokryty błotem. Zamieniłem go z powrotem w kamień runiczny, co nie wpłynęło dobrze na mój poziom energii. Alex uklęknęła obok resztek Miśni. Podniosła głowę, tuląc ją do siebie jak opuszczone niemowlę. A potem we troje ruszyliśmy, kuśtykając, przez York, aby powrócić na pokład Wielkiego Banana. Miałem tylko nadzieję, że konie wodne nie posłały go na dno rzeki razem z naszymi przyjaciółmi.

22 Mam złe i… Nie, właściwie to mam tylko złe wiadomości Okręt był nienaruszony. Halfborn, Mallory i Samira wyglądali, jakby zapłacili za to wysoką cenę. Halfborn miał lewą rękę na temblaku. Rozwichrzone czerwone włosy Mallory były ucięte na wysokości podbródka. Sam stała przy burcie, cała mokra, i wyżymała magiczny hidżab. – Konie wodne? – spytałem. – Poradziliśmy sobie. – Halfborn wzruszył ramionami. – Kilka ataków od wczorajszego popołudnia. Tak jak sądziłem. – Jeden wciągnął mnie do rzeki za włosy – poskarżyła się Mallory. Halfborn uśmiechnął się. – Myślę, że zrobiłem ci całkiem dobrą fryzurę, zważywszy, że miałem tylko topór. Muszę ci zdradzić, Magnusie, że kiedy trzymałem ostrze tak blisko jej szyi, bardzo mnie kusiło… – Zamknij się, głupku – warknęła Mallory. – Właśnie o tym mówię – powiedział Halfborn. – Ale Samira… Szkoda, że jej nie widzieliście. Ona to naprawdę dała pokaz. – Nic specjalnego nie zrobiłam – mruknęła Sam. Mallory prychnęła. – Nic? Wciągnęły cię pod wodę, a ty wystrzeliłaś z rzeki, jadąc na wodnym koniu. Zapanowałaś nad tą bestią. Nigdy nie słyszałam, żeby komuś się to udało. Samira skrzywiła się lekko. Wykręciła znów hidżab, jakby chciała wycisnąć z niego ostatnie krople tej przygody. – Walkirie potrafią dobrze obchodzić się z końmi. To pewnie tylko dlatego mi wyszło. – Hmm. – Halfborn wskazał na mnie ręką. – A wy? Jak widzę,

żyjecie. Opowiedzieliśmy im o nocy spędzonej w pracowni garncarskiej i poranku, który polegał na demolowaniu placu Króla. Mallory zmarszczyła czoło, patrząc na Alex, nadal pokrytą warstwą gliny. – To by wyjaśniało nowy kolor Fierro. – I kamień w głowie T.J.-a. – Halfborn nachylił się bliżej, żeby przyjrzeć się szrapnelowi. Czoło T.J.-a przestało krwawić. Opuchlizna zeszła. Ale z niewiadomych powodów kawałek krzemienia nadal nie chciał wyjść. Ilekroć podejmowałem próbę wyciągnięcia go, T.J. krzyczał z bólu. Mały odłamek tkwiący nad jego brwią nadawał jego twarzy wyraz stałego zdziwienia. – Boli? – spytał Halfborn. – Już nie – odparł z zażenowaniem T.J. – Chyba że się próbuje go usunąć. – No to czekaj. – Zdrową ręką Halfborn zaczął przeszukiwać torebkę przy pasie. Znalazł pudełko zapałek, wyjął jedną, a potem przesunął nią po krzemieniu T.J.-a. Zapałka natychmiast buchnęła płomykiem. – Ej! – zaprotestował T.J. – Masz nową supermoc, przyjacielu! – Halfborn się uśmiechnął. – To się może przydać! – Dobrze, wystarczy tego – ucięła Mallory. – Cieszę się, że wszyscy przeżyliście, ale czy dowiedzieliście się od olbrzyma tego, czego chcieliście? – Tak – odparła Alex, tuląc głowę Miśni. – Miód Kwasira jest w Norwegii. W miejscu o nazwie Flåm. Płonąca zapałka wyślizgnęła się z palców Halfborna i upadła na pokład. T.J. przydeptał ją i zgasił płomyk. – Wszystko gra, drągalu? Wyglądasz, jakbyś zobaczył draugra. Pod wąsami Halfborna odbywało się coś w rodzaju trzęsienia ziemi. – Już Jórvík był okropny – odezwał się. – A teraz Flåm? Co to za zbieg okoliczności? – Znasz to miejsce – domyśliłem się.

– Idę na dół – mruknął. – Może ci najpierw uleczę to ramię? Pokręcił głową żałośnie, jakby był przyzwyczajony do życia w bólu, a potem zszedł po drabinie pod pokład. T.J. popatrzył na Mallory. – O co mu chodzi? – Nie patrz na mnie – warknęła. – Nie jestem jego niańką. Ale w jej głosie dało się wyczuć niepokój. – Odpływajmy – zaproponowała Samira. – Nie chcę być na tej rzece ani chwili dłużej, niż to konieczne. Wszyscy się z tym zgodziliśmy. York był śliczny. Sprzedawano tu dobre ryby z frytkami i była co najmniej jedna przyzwoita pracownia garncarska, ale chętnie już bym to miasto opuścił. Alex i T.J. zeszli pod pokład, żeby się przebrać i odpocząć po walecznym poranku. Do obsługi okrętu zostaliśmy więc ja, Mallory i Sam. Żeglowanie do ujścia rzeki Ouse i wypłynięcie w morze zajęło nam resztę dnia, ale podróż była na szczęście pozbawiona atrakcji. Nie przegalopowały po nas żadne wodne konie. Żadne olbrzymy nie wyzwały nas do walki ani do gry w bingo. Najgorszym, z czym przyszło nam się zmierzyć, był niski most; zmusił nas do złożenia masztu, który być może – a może nie – spadł mi na głowę. O zachodzie słońca, gdy zostawiliśmy za sobą wybrzeże Anglii, Sam rytualnie się obmyła, pomodliła w kierunku południowego wschodu, a następnie usiadła obok mnie z zadowolonym westchnieniem i rozpakowała pudełko z daktylami. Poczęstowała mnie jednym, a potem ugryzła swój. Żując, zamknęła oczy, a jej twarz przeobraziła się w ucieleśnienie czystej rozkoszy, jakby jedzenie tego owocu było przeżyciem religijnym. Zapewne tak właśnie było. – O każdym zachodzie słońca – odezwała się – ten daktyl smakuje tak, jakbym pierwszy raz w życiu przeżywała radość z jedzenia. Jego smak wręcz eksploduje w ustach. Żułem swojego daktyla. Był w porządku. Nic nie eksplodowało ani nie napełniało mnie rozkoszą. Ale w końcu nie zapracowałem na to, poszcząc przez cały dzień. – Dlaczego daktyle? – spytałem. – Czemu nie na przykład żelki?

– Po prostu taka jest tradycja. – Ugryzła jeszcze raz i wydała z siebie zadowolone mmm. – Prorok Mahomet zawsze kończył post, jedząc kilka daktyli. – Ale później możesz też jeść inne rzeczy, prawda? – O tak – odparła poważnie. – Zamierzam zjeść wszystko. Zdaje mi się, że Alex przyniosła trochę wiśniowej oranżady. Tego też chcę spróbować. Wzdrygnąłem się. Mogłem uciec przed olbrzymami, mogłem uciec z różnych krajów, a nawet z całych światów, ale wyglądało na to, że nigdy nie ucieknę od tizera. Miałem koszmary o wszystkich moich znajomych uśmiechających się do mnie czerwonymi ustami i zębami zabarwionymi na wiśniowo. Kiedy Sam zeszła pod pokład, aby zjeść wszystko, Mallory przysiadła przy sterze, patrząc na horyzont, chociaż okręt zdawał się wiedzieć, dokąd zmierzamy. Od czasu do czasu dotykała ramion, na które dawniej opadały jej włosy, i wzdychała ze smutkiem. Wiedziałem, co czuje. Nie tak dawno Blitz obciął mi włosy, aby zrobić z nich magiczną nić do haftu na torbie na kręgle. Nadal miałem traumatyczne wspomnienia. – Rejs do Norwegii zajmie nam kilka dni – odezwała się Mallory. – Morze Północne bywa dość niespokojne. Chyba że ktoś ma zaprzyjaźnionego boga morza, któremu może szepnąć słówko. Skupiłem się na daktylu. Nie zamierzałem znowu prosić Njörda o pomoc. Napatrzyłem się tyle na piękne stopy dziadka, że wystarczy mi na całe wieczne życie. Potem jednak przypomniałem sobie, co mi powiedział: że po Jórvíku będziemy musieli radzić sobie sami. Żadnej boskiej ochrony. Jeżeli Aegir albo Ran, albo ich córki nas znajdą… – Może będziemy mieli fuksa – powiedziałem cicho. – Tak – prychnęła Mallory. – Bo to nam się często zdarza. Nawet jeśli dotrzemy bezpiecznie do Flåm, to co jest grane z tymi strażnikami miodu, których nie da się pokonać? Żebym ja to wiedział. Strażnicy miodu – to brzmiało jak tytuł kolejnej książki, za której lekturę nie miałem ochoty się zabierać. Przypomniał mi się sen o podającym mi kamień Odynie, którego twarz zmieniła się w pysk o twardej skórze, z zielonymi oczyskami i rzędami zębów. Nigdy w prawdziwym życiu nie spotkałem takiego

potwora, ale zimna wściekłość w jego spojrzeniu wydawała mi się niewygodnie i przerażająco znana. Pomyślałem o Hearthstonie i Blitzenie; dokąd też Njörd mógł ich posłać na poszukiwanie tego rzadkiego kamienia? W głowie zaczął mi kiełkować pomysł. Obracałem go w myślach, tak że nabierał z wolna symetrii, jak bryła gliny na kole Alex, ale jego wygląd niezbyt mi się podobał. – Będziemy potrzebowali kamienia do ostrzenia, żeby pokonać strażników – powiedziałem. – Nie mam pojęcia dlaczego. Musimy po prostu mieć zaufanie… – Zaufanie? – Mallory się roześmiała. – Jasne. Mam go w zapasie tyle samo, co szczęścia. Wyciągnęła jeden ze swoich noży. Chwytając ostrze za końcówkę, rzuciła mi go ni stąd, ni zowąd pod nogi. Utkwił w żółtych deskach, drgając jak wskazówka w liczniku Geigera. – Spójrz – powiedziała. – Zobacz, dlaczego nie ufam „tajnej broni”. Wyciągnąłem nóż z pokładu. Nigdy wcześniej nie trzymałem broni Mallory. Ostrze było zaskakująco lekkie – tak lekkie, że mogło narobić kłopotów. Jeśli się potraktowało nóż jak standardowy egzemplarz i użyło z większą niż trzeba siłą, mógł wyskoczyć z ręki i odciąć pół twarzy. Ostrze było długim trójkątem równoramiennym z wytrawionymi runami i celtyckimi węzłami. Uchwyt był owinięty miękką, wytartą skórą. Nie byłem pewien, co miałem w nim zobaczyć według Mallory, więc po prostu rzuciłem banalne: – Ładny nóż. – Ech. – Mallory wyjęła z pochwy przy pasie identyczne ostrze. – Nie są tak ostre jak Jack. O ile mi wiadomo, nie robią nic magicznego. Miały mi uratować życie, ale jak widać – rozłożyła ręce – i tak nie żyję. – Więc… miałaś te noże, kiedy jeszcze byłaś żywa. – Przez ostatnich pięć, sześć minut mojego życia. – Obróciła nóż między palcami. – Najpierw moi znajomi… namówili mnie, żebym podłożyła bombę. – Chwila. To ty podłożyłaś… Przerwała mi surowym spojrzeniem, które mówiło: „Nigdy nie przerywaj kobiecie z nożem”.

– To Loki mnie podpuścił – powiedziała. – Jego głos wśród członków mojej załogi… Oszust przebrany za jednego z nas. Oczywiście nie zdawałam sobie wówczas z tego sprawy. A potem, kiedy już to zrobiłam, moje sumienie wygrało. I wtedy pojawiła się stara wiedźma. Czekałem w milczeniu. Przyznam, że nie rozumiałem za bardzo historii Mallory. Wiedziałem, że zginęła, rozbrajając bombę w samochodzie, ale żeby to był ładunek, który sama podłożyła? Ujrzenie w niej kogoś, kto mógł coś takiego zrobić, było trudniejsze nawet od zaakceptowania jej wyglądu w krótkich włosach. Nie miałem pojęcia, na kogo patrzyłem. Otarła łzę, jakby była irytującym owadem. – Wiedźma powiedziała: „Och, dziewczyno. Podążaj za tym, co podpowiada ci serce”. Bla, bla, bla. Jakieś takie bzdury. Dała mi te noże. Powiedziała, że są niezniszczalne. Że się nie tępią. Że nie można ich złamać. I o ile wiem, co do tego miała rację. Ale powiedziała też: „Będą ci potrzebne. Korzystaj z nich dobrze”. I wróciłam, żeby… żeby cofnąć to, co zrobiłam. Zmarnowałam czas, próbując zrozumieć, jak te cholerne sztylety mają rozwiązać mój problem. Ale one nie miały do tego służyć. I… – Rozwarła palce w cichej eksplozji. W głowie mi szumiało. Miałem wiele pytań, ale obawiałem się je zadać. Dlaczego podłożyła tę bombę? Kogo chciała wysadzić? Czy zupełnie zwariowała? Schowała nóż do pochwy, a potem dała mi znać gestem, że mam jej rzucić drugi nóż. Bałem się, że mogę przypadkiem wyrzucić go za burtę lub ją zabić, ale złapała go z łatwością. – Wiedźmą też był Loki – dodała. – Na pewno. Nie wystarczyło mu, że raz mnie już oszukał. Musiał mnie oszukać ponownie, tak żebym zginęła. – No to dlaczego zatrzymałaś sztylety, skoro są od Lokiego? Jej oczy zalśniły. – Ponieważ, mój drogi, kiedy go znów zobaczę, wbiję mu te noże prosto w gardło. Włożyła drugi sztylet do pochwy, a ja odetchnąłem głęboko po raz pierwszy od kilku minut. – Chodzi o to, Magnusie – powiedziała – że nie pokładałabym

wiary w żadnej magicznej broni, nożu czy czymś innym, co ma rozwiązać wszystkie nasze problemy, czy chodzi o Miód Kwasira, czy o ten kamień, dzięki któremu mamy niby zdobyć miód. Koniec końców jedyne, na co możemy liczyć, to my sami. Czegokolwiek szukają Blitzen i Hearthstone… Jak gdyby ich imiona były zaklęciem, nagle znikąd wzniosła się fala i rozbiła o dziób okrętu. Z morskiej piany wyszły chwiejnie dwie zmęczone postacie. Nasz elf i nasz krasnolud byli z powrotem z nami. – No, no. – Mallory wstała i wytarła kolejną łzę. Zmusiła się, by w jej głosie zabrzmiało choć trochę radości. – Miło z waszej strony, chłopcy, że wpadliście do nas. Blitzen był ubrany od stóp do głów w ochronne ciuchy przeciwsłoneczne. Słona woda lśniła na jego ciemnym płaszczu i rękawiczkach. Czarna siatka przymocowana pod rondem hełmu korkowego zasłaniała jego twarz, dopóki nie podniósł jej do góry. Mięśnie twarzy mu zadrgały. Zamrugał kilka razy jak ktoś, kto właśnie ocalał z wypadku samochodowego. Hearthstone usiadł tam, gdzie stał. Oparł dłonie na kolanach i pokręcił głową: „Nie, nie, nie”. Zgubił gdzieś szalik i jego ubranie było teraz całkowicie czarne, jak tapicerka w karawanie. – Żyjecie – westchnąłem, a w głowie aż kręciło mi się od ulgi. Czułem ucisk w żołądku od wielu dni, tak bardzo się o nich martwiłem. Teraz jednak, gdy patrzyłem na ich zszokowane twarze, nie mogłem się cieszyć, że są z powrotem. – Znaleźliście to, czego szukaliście – domyśliłem się. Blitzen przełknął ślinę. – O-obawiam się, że tak, chłopcze. Njörd miał rację. Będziemy potrzebowali twojej pomocy przy najtrudniejszej sprawie. – Alfheim. – Chciałem to wypowiedzieć, zanim on zdąży, tylko po to by odebrać moc temu słowu. Miałem nadzieję, że się mylę. Wolałbym wyprawę do najdzikszego zakątka Jötunheimu, w ognie Muspellheimu, a nawet do publicznej łaźni na stacji kolejowej South Station w Bostonie. – Owszem – przytaknął Blitzen. Zerknął na Mallory Keen. – Kochana, powiesz o tym waszym przyjaciołom? Musimy pożyczyć Magnusa. Hearthstone musi po raz ostatni stawić czoła ojcu.

23 Idź za odorem martwych żab (do melodii Follow the Yellow Brick Road z Czarnoksiężnika z Oz) Co było grane z tymi ojcami? Niemal każdy, kogo znałem, miał ojca do kitu, jakby wszyscy ci rodziciele ubiegali się o nagrodę Najgorszy Tatusiek Wszechświata. Ja miałem szczęście. Swojego tatę spotkałem pierwszy raz w życiu w ostatnią zimę. I rozmawiałem z nim tylko przez kilka minut. Ale przynajmniej Frejr wydawał się w porządku. Uścisnęliśmy się. Pozwolił mi zatrzymać swój gadający dyskotekowy miecz i przysłał mi, gdy w moim utrapieniu go wzywałem, wściekle żółty okręt. Sam miała Lokiego, za którego zasługą „podstęp” znalazł się w słowie „podstępny”. Tata Alex był toksycznym dupkiem furiatem marzącym o globalnej dominacji na rynku zastawy stołowej. A Hearthstone… miał jeszcze gorzej niż my. Pan Alderman przekształcił dzieciństwo Heartha w prawdziwy Helheim. Nie chciałem już nigdy więcej spędzić choćby jednej nocy pod dachem tego człowieka, a byłem tam tylko raz. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak zniesie to Hearthstone. Spadliśmy ze złocistego nieba – tak jak się robi, kiedy się wpada do świata elfów, będącego królestwem powietrza. Wylądowaliśmy łagodnie na ulicy naprzeciwko rezydencji rodziny Aldermanów. Jak poprzednio szeroka podmiejska ulica ciągnęła się w dwie strony, a wzdłuż niej stały kamienne mury i wypielęgnowane drzewa, odgradzając od siebie wielohektarowe posiadłości elfów milionerów. Słaba siła ciążenia sprawiała, że ziemia wydawała się uginać pod moimi stopami, jakbym lada moment miał odbić się – jak na trampolinie – i polecieć znów w niebo. (Miałem zresztą na to

wielką ochotę). Światło słoneczne było tak jaskrawe, jak pamiętałem, przez co poczułem wielką wdzięczność za ciemne okulary, które pożyczyła mi Alex, nawet jeśli miały grube różowe oprawki, takie jakie nosił Buddy Holly. (Załoga Wielkiego Banana strasznie chichotała na ich widok). Nie byłem pewien, dlaczego opuściliśmy Midgard o zachodzie słońca, ale do Alfheimu przybyliśmy chyba wczesnym popołudniem. Może elfy stosowały czas alfletni. Na ozdobnej bramie rezydencji nadal lśnił fantazyjny monogram A. Wysoki mur po obu stronach był zwieńczony szpikulcami i drutem kolczastym, mającym odstraszać motłoch. Tym razem jednak kamery bezpieczeństwa były ciemne i nieruchome. Brama była zamknięta łańcuchem z kłódką. Po obu jej stronach wisiały na ceglanych kolumnach identyczne żółte tablice z jaskrawymi czerwonymi napisami: ZAKAZ WSTĘPU Z POSTANOWIENIA POLICJI ALFHEIMU WSZYSCY INTRUZI GINĄ Nie będą ścigani sądownie. Nie zostaną aresztowani czy postrzeleni. To proste ostrzeżenie – przekrocz tę granicę, a zginiesz – brzmiało o wiele bardziej złowieszczo. Spojrzałem na teren wokół rezydencji, który pi razy oko przypominał wielkością park Boston Common. Od naszej ostatniej wizyty pod wpływem intensywnego słońca Alfheimu w ogrodzie wyrosła wysoka, bujna trawa. Nieregularne kule mchu zwisały z drzew. Zza bramy dolatywał ostry zapach szlamu z łabędziego jeziora. Podjazd, długi na prawie kilometr, był usiany białymi piórami, zapewne należącymi do wyżej wspomnianych łabędzi; leżały też na nim kości i kawałki futra, które były może dawniej wiewiórkami lub szopami, i jeden czarny elegancki but wyglądający tak, jakby ktoś go przeżuł i wypluł. Niegdyś imponująca rezydencja Aldermanów, położona na wzgórzu, była w ruinie. Lewa część budowli zawaliła się;

znajdowała się tam teraz kupa gruzu, dźwigarów i zwęglonych belek. Pnącza kudzu całkowicie zarosły prawe skrzydło; było ich tyle, że pod ich ciężarem zapadł się dach. Tylko dwa okna pozostały nienaruszone, choć krawędzie ich szyb były przydymione od ognia. Ich widok, gdy zabłysły w słońcu, przypomniał mi okulary T.J.-a i aż poczułem ciarki na plecach. Odwróciłem się do moich przyjaciół. – Czy to przez nas? Czułem się bardziej zdumiony niż winny. Kiedy ostatnio uciekaliśmy z Alfheimu, ścigały nas złe demony wodne i elficcy policjanci z bronią, nie mówiąc już o samym szalonym ojcu Heartha. Zapewne podczas ucieczki rozbiliśmy kilka okien. Możliwe, że spowodowaliśmy też pożar. Jeśli tak, to nie mogło się to przytrafić okropniejszej rezydencji. Ale mimo to… Nie rozumiałem, jak to miejsce mogło ulec tak doszczętnej ruinie ani dlaczego ten podmiejski raj przeistoczył się równie szybko w przerażające odludzie. – My tylko się do tego przyczyniliśmy. – Twarz Blitzena była znów zasłonięta siatką, co uniemożliwiało mi odczytanie wyrazu jego twarzy. – Te zniszczenia są dziełem pierścienia. W ostrym, ciepłym świetle nie powinno mi się zrobić zimno. Ale i tak poczułem na plecach lodowaty chłód. Gdy byliśmy tu poprzednio, ukradliśmy z Hearthem złoty skarb paskudnego starego krasnoluda Andwariego, w tym jego obłożony klątwą pierścień. Andwari próbował ostrzec nas, że ten pierścień przyniesie tylko nieszczęście, ale czy go posłuchaliśmy? O nieeee. Ważne wówczas dla nas były takie rzeczy, jak… O! Na przykład ratowanie życia Blitzenowi. Jedyną rzeczą, która mogła go uchronić od śmierci, był kamień Sköfnung znajdujący się w posiadaniu pana Aldermana. Jakiej chciał za niego ceny? Tony dolarów w złocie, bo źli ojcowie nie przyjmują płatności kartą kredytową. W skrócie: Alderman wziął obłożony klątwą pierścień, wsunął go na palec i zrobił się jeszcze bardziej szalony i zły, choć wydawało mi się to niemożliwe. Osobiście lubiłem, gdy moje obłożone klątwą pierścienie robiły przynajmniej coś fajnego, na przykład czyniły niewidzialnym i sprawiały, że mogłem zobaczyć Oko Saurona. Pierścień

Andwariego nie miał takich zalet. Wyzwalał we właścicielu wszystkie najgorsze cechy: chciwość, nienawiść, zazdrość. Według Heartha ostatecznie zamieniał cię w prawdziwego potwora, by twój wygląd zewnętrzny był równie odpychający jak twoje wnętrze. Jeśli pierścień nadal wpływał magicznie na pana Aldermana i zapanował nad nim tak szybko, jak dzika przyroda owładnęła jego rezydencją… No, nie wróżyło to nic dobrego. Popatrzyłem na Heartha. – Czy twój tata… Czy on nadal przebywa w domu? Wyraz twarzy elfa był ponury i stoicki, jak u człowieka, który ostatecznie zaakceptował diagnozę o swojej nieuleczalnej chorobie. Blisko, zamigał. Ale nie jest sobą. – Nie chcesz powiedzieć, że… Popatrzyłem na przeżuty but w alejce. Co mogło się stać z jego właścicielem? Przypomniałem sobie sen o wielkich zielonych oczyskach i rzędach zębów. Nie, raczej nie o tym myślał Hearth. Żaden pierścień z klątwą nie może działać tak szybko, prawda? – A wy… Rozejrzeliście się już w środku? – zagadnąłem. – Obawiam się, że tak. – Mówiąc, Blitz jednocześnie migał, ponieważ Hearth nie mógł zobaczyć, jak poruszają się jego wargi. – Kolekcja rzadkich kamieni i artefaktów Aldermana przepadła. Razem z całym złotem. Więc jeśli kamień, którego szukamy, znajduje się gdzieś w tym domu… Został przeniesiony, zamigał Hearthstone. Jest w jego skarbcu. Słowo „skarbiec” Hearth pokazał, unosząc przed podbródkiem pięść zaciśniętą tak, jakby trzymał w niej coś cennego: Skarb. Mój. Nie dotykaj, bo umrzesz. Zaschło mi w ustach. – I… znaleźliście ten skarb? – Wiedziałem, że moi przyjaciele są odważni, ale przerażała mnie sama myśl o tym, że zaglądali do wnętrza tej rezydencji. Bo na pewno nic dobrego nie spotkało tu lokalnej populacji wiewiórek. – Uważamy, że znaleźliśmy jego norę – powiedział Blitz. – O, świetnie. – Mój głos brzmiał wyżej i piskliwiej niż zwykle. – Alderman ma teraz norę. A, eee, widzieliście go? Hearthstone pokręcił głową. Tylko poczuliśmy jego zapach.

– Okej – powiedziałem. – To w ogóle nie zabrzmiało dziwnie. – Sam zobaczysz – odparł Blitz. – Najprościej będzie ci to pokazać. Zdecydowanie nie chciałem przyjąć tej propozycji, ale nie było mowy, bym pozwolił Hearthowi i Blitzowi przejść przez tę bramę beze mnie. – A… dlaczego lokalne elfy nie zrobiły czegoś z rezydencją? – spytałem. – Kiedy tu byliśmy razem, nie były w stanie znieść nawet naszego włóczęgostwa. A sąsiedzi nie narzekają? Wskazałem ręką na ruiny. Takie paskudztwo, zwłaszcza jeśli zabija łabędzie, gryzonie i od czasu do czasu elfa komiwojażera, musiało być sprzeczne z zasadami sąsiedzkiego stowarzyszenia miłośników dzielnicy. – Rozmawialiśmy z władzami – wyjaśnił Blitz. – Przez połowę naszej nieobecności przedzieraliśmy się przez gęstwinę elfickiej biurokracji. – Zadrżał w swoim ciężkim płaszczu. – Będziesz zaskoczony, jeśli powiem, że policja nie chciała nas słuchać? Nie możemy udowodnić, że Alderman jest martwy lub że zaginął. Hearthstone nie ma formalnie prawa do majątku. A jeśli chodzi o uporządkowanie posiadłości, jedyne, co policja raczyła zrobić, to umieszczenie tych głupich tablic ostrzegawczych. Nie będą ryzykować własną głową, niezależnie od tego jak bardzo narzekają sąsiedzi. Elfy udają, że są wyrafinowane, ale w rzeczywistości są tak przesądne, jak aroganckie. Oczywiście nie wszystkie elfy. Przepraszam, Hearth. Hearthstone wzruszył ramionami. Nie dziwię się policji, zamigał. Wchodziłbyś tam, gdybyś nie musiał? Nie mówił głupio. Na samą myśl o łażeniu po posiadłości, kiedy nie dało się zobaczyć, co się kryje w wysokiej trawie, ściskał mi się żołądek. Alfheimska policja świetnie radziła sobie z brutalnym wyrzucaniem włóczęgów z dzielnicy, ale z rzeczywistym zagrożeniem czyhającym w ruinach rezydencji szaleńca… już chyba nie tak dobrze. – No cóż – westchnął Blitzen. – Nie ma sensu zwlekać. Chodźmy poszukać kochanego starego ojczulka. Zamiast tego wolałbym kolejną kolację z morderczymi córkami Aegira lub walkę na śmierć i życie z kupą gliny. Do licha, wolałbym

nawet napić się soku z guawy ze stadem wilków na tarasie wuja Randolpha. Przeleźliśmy przez bramę i zaczęliśmy iść przez wysoką trawę. Komary i muszki chmarą rzuciły się na nasze twarze. Od słońca piekła mnie skóra, a gruczoły potowe pracowały pełną parą. Alfheim był ładnym światem, póki był pielęgnowany, przycinany i utrzymywany w dobrym stanie przez służbę. Kiedy pozwolono mu zdziczeć, zrobił to w naprawdę wielkim stylu. Ciekawe, czy elfy zachowywały się podobnie. Z pozoru spokojne, subtelne, sztywne, ale jeśli pójdą na całość… Naprawdę nie miałem ochoty poznać nowego, nieulepszonego pana Aldermana. Obeszliśmy ruiny domu – tym lepiej. Zbyt dobrze wrył mi się w pamięć niebieski futrzany dywan w dawnym pokoju Hearthstone’a, który musieliśmy pokryć złotem, aby zapłacić główszczyznę za śmierć jego brata. Pamiętałem tablicę poświęconą łamaniu zasad na ścianie w pokoju Heartha, która stanowiła rejestr jego niekończącego się długu wobec taty. Nie chciałem się zbliżać do tego miejsca, nawet jeśli było w gruzach. Gdy szliśmy ostrożnie przez ogród na tyłach rezydencji, coś zaskrzypiało mi pod stopą. Spojrzałem w dół. Mój but przebił się prosto przez klatkę piersiową szkieletu małego jelonka. – O fuj – jęknąłem. Hearthstone zmarszczył brwi, patrząc na wyschłe szczątki. Na kościach było tylko kilka strzępków mięsa i futra. Zjedzony, zamigał, przykładając sobie pod usta dłoń z zaciśniętymi palcami. Znak był bardzo podobny do tego, który oznaczał skarbiec/skarb. Czasami język migowy był trochę zbyt dosłowny jak na mój gust. Przepraszając w duchu biednego jelonka, wyrwałem stopę. Nie byłem w stanie powiedzieć, co mogło go pożreć, ale miałem nadzieję, że nie cierpiał za bardzo. Byłem zaskoczony, że pozwalano żyć aż tak dużym dzikim zwierzętom w wytwornych okolicach w Alfheimie. Ciekawe, czy gliniarze nękali jelenie za włóczęgostwo. Może zakładali im kajdanki na kopyta i wpychali je na tylne siedzenia samochodów policyjnych? Skierowaliśmy się do lasu na tyłach rezydencji. Ogród był tu tak zarośnięty, że nie miałem pojęcia, gdzie kończył się trawnik,

a zaczynały leśne zarośla. Stopniowo gęstniał nad nami baldachim drzew, aż światło słoneczne padało na ziemię już tylko w postaci żółtych plamek. Jak oceniałem, byliśmy już blisko starej studni, przy której zginął brat Hearthstone’a – kolejne miejsce na mojej liście Nigdy Więcej Nie Odwiedzać. Naturalnie więc wyszliśmy prosto na nie. Kopiec kamieni zakrywał zasypaną studnię. Na jałową ziemię nie zapuściło się ani jedno źdźbło trawy, ani jeden chwast, jakby nawet one nie chciały mieć w ogóle do czynienia z zatrutą polaną. Mimo to z łatwością potrafiłem sobie wyobrazić, jak Hearthstone i Andiron bawią się tutaj jako dzieci, jak Hearth tyłem do brata układa sobie wesoło kamyki i nie słyszy krzyku Andirona, gdy z ciemności wyłonił się brunnmigi, potwór mieszkający w studni. – Nie musimy tutaj być… Hearth jednak podszedł do kopca jak w transie. Na wierzchołku leżał kamień runiczny – dokładnie tam, gdzie Hearthstone zostawił go, kiedy byliśmy tu ostatnio.

Odala, symbol dziedzictwa. Hearth uparł się, że nigdy już nie użyje tej runy. Jej znaczenie umarło dla niego w tym właśnie miejscu. Nawet jego nowy komplet run z drewna jarzębiny, ten, który dostał w prezencie od bogini Sif, nie zawierał odali. Sif ostrzegła go, że może mu to przysporzyć kłopotów. Powiedziała, że pewnego dnia będzie musiał tutaj wrócić, aby odzyskać brakujący znak. Nie znosiłem, kiedy boginie miały rację. Czy powinieneś ją zabrać?, zamigałem. W takim miejscu milcząca rozmowa wydawała się lepszym pomysłem niż używanie głosu. Elf zmarszczył brwi i popatrzył na mnie wyzywająco. Wykonał szybki gest przypominający uderzenie siekierą – w bok, a potem w dół, jakby rysował odwrócony pytajnik: Nigdy. Blitzen wciągnął nosem powietrze. Jesteśmy blisko. Czujesz? Nie czułem nic poza słabym zapachem gnijących resztek roślin.

Co? – Phi – powiedział na głos. – Ludzkie nosy są żałosne. Beznadziejne, zgodził się Hearthstone i poprowadził nas dalej w głąb lasu. Nie dotarliśmy do rzeki, jak wtedy gdy szukaliśmy złota Andwariego. Tym razem poruszaliśmy się mniej więcej równolegle do jej nurtu, przedzierając się przez dzikie róże i sękate korzenie olbrzymich dębów. Po kolejnych czterystu metrach zacząłem czuć to, o czym wspominali Hearth i Blitz. Przypomniała mi się biologia w szóstej klasie, kiedy Joey Kelso schował terrarium z żabami naszego nauczyciela nad podwieszonym sufitem. Odkryto to dopiero miesiąc później, gdy szklane terrarium spadło z góry i rozbiło się na biurku nauczyciela, a na pierwsze ławki posypały się odłamki szkła, płaty pleśni, zaschnięty szlam i gnijące trupki płazów. To, co czułem w lesie, przypominało mi ten odór, tyle że wydawało się o wiele gorsze. Hearthstone zatrzymał się na skraju kolejnej polany. Przykucnął za leżącym pniem i dał nam znak, byśmy zrobili to samo. Tam, zamigał. Jedyne miejsce, do którego mógł pójść. Wytężyłem wzrok w ciemności. Mrok zamienił drzewa wokół polanki w uproszczone, naszkicowane węglem sylwetki. Ziemia była pokryta grubą warstwą gnijącej ściółki i zwierzęcych kości. Jakieś piętnaście metrów od naszej kryjówki piętrzyły się skały. Dwie największe opierały się o siebie, tworząc coś, co wyglądało jak wejście do jaskini. – A teraz czekamy – szepnął Blitz, jednocześnie migając – na to, co uchodzi za noc w tym miejscu zapomnianym przez bogów i krasnoludy. Hearth skinął głową. Wychodzi nocą. Wtedy zobaczymy. Ciężko mi było oddychać, a co dopiero pozbierać myśli wśród tych wyziewów przypominających smród martwych żab. Siedzenie tutaj wydawało mi się fatalnym pomysłem. Kto ma wyjść?, zamigałem. Twój tata? Stamtąd? Czemu? Hearthstone odwrócił wzrok. Czułem, że nie odpowiadając na moje pytania, próbuje mi czegoś oszczędzić.

– Dowiemy się – mruknął Blitz. – Jeśli to to, czego się obawiamy… No cóż, cieszmy się naszą niewiedzą, póki możemy.

24 Tata Hearthstone’a podobał mi się bardziej jako kosmita uprowadzający krowy Gdy tak czekaliśmy, Hearthstone załatwił nam kolację. Wyciągnął z sakiewki na runy taki symbol:

Wyglądał jak zwykły X, ale Hearthstone wyjaśnił, że to gebo, runa darów. Błysnęło złote światło i przed nami pojawił się kosz piknikowy wyładowany po brzegi świeżym chlebem, winogronami, krążkiem sera i kilkoma butelkami wody gazowanej. – Lubię dary – powiedziałem cicho. – Ale czy zapach jedzenia nie przyciągnie… eee, niepożądanej uwagi? – Pokazałem na wejście do jaskini. – Raczej nie – uspokoił mnie Blitzen. – Odór, jaki się wydobywa z tej jaskini, jest silniejszy niż zapach którejkolwiek z rzeczy w tym koszyku. Ale dla bezpieczeństwa zjedzmy wszystko szybko. – Podoba mi się twój sposób myślenia – powiedziałem. Blitzen i ja rzuciliśmy się na jedzenie, ale Hearth usiadł za pniem drzewa i tylko nas obserwował. – Nie jesz? – spytałem. Pokręcił głową. Nie jestem głodny, zamigał. Poza tym g-e-b-o daje dary. Nie dla ofiarodawcy. Ofiarodawca musi się poświęcić. – Och. – Popatrzyłem na kawałek sera, który właśnie miałem wpakować sobie do ust. – To raczej niesprawiedliwe. Hearthstone wzruszył ramionami i zachęcił nas gestem, byśmy

jedli dalej. Nie podobało mi się, że musiał się poświęcić, abyśmy my mogli zjeść kolację. Wystarczającym poświęceniem wydawało mi się to, że musiał wrócić do domu i czekać, aż jego ojciec wyłoni się z jaskini. Nie powinien mieć własnej runy ramadanowej. Z drugiej strony nieuprzejmie byłoby odrzucić jego dar. Więc… zabrałem się do jedzenia. Słońce chyliło się ku zachodowi i cienie wydłużały się. Wiedziałem z doświadczenia, że w Alfheimie nigdy nie robi się całkiem ciemno. Jak na Alasce latem, słońce tylko na chwilę dotyka horyzontu i natychmiast znowu wznosi się na niebo. Elfy były istotami światła, co dowodziło, że światło nie było synonimem dobra. Spotkałem wiele elfów (pominąwszy Heartha), które były tego dowodem. Mrok pogłębił się, ale nie na tyle, by Blitz zdjął swoje zabezpieczenia przeciwsłoneczne. W ciężkim płaszczu musiało być z tysiąc stopni, ale on się nie skarżył. Od czasu do czasu wyciągał z kieszeni chusteczkę i wycierał sobie pod siatką pot z karku. Hearthstone przesuwał coś na swoim nadgarstku – bransoletkę splecioną z jasnych kosmyków, której nigdy wcześniej nie widziałem. Kolor tych włosów wydał mi się znajomy… Dotknąłem dłoni elfa, by zwrócić na siebie uwagę. Czy to od Inge? Hearth skrzywił się, jakby to był dla niego niezręczny temat. Podczas naszych poprzednich odwiedzin w Alfheimie bardzo nam pomogła służąca pana Aldermana Inge, osoba o anielskiej cierpliwości. Była huldrą, czyli czymś w rodzaju elfa z ogonem krowy, i znała Heartha, kiedy oboje byli jeszcze dziećmi. Jak się okazało, darzyła go też wielkim uczuciem – pocałowała go nawet w policzek i wyjawiła mu, że go kocha, zanim uciekła z chaosu, w który przeistoczyło się ostatnie przyjęcie pana Aldermana. Odwiedziliśmy ją kilka dni temu, zamigał Hearth. Kiedy badaliśmy teren. Mieszka teraz u rodziny. Blitz westchnął zirytowany, czego oczywiście Hearth nie mógł usłyszeć. Inge to dobra kobieta, zamigał krasnolud. Ale… Ułożył obie dłonie w kształt V i zatoczył nimi kółko przed czołem, jakby wyrywał sobie coś z głowy. W tym kontekście uznałem, że ten symbol oznacza

zapewne cierpi na urojenia. Hearthstone zmarszczył brwi. Niesprawiedliwe. Próbowała pomóc. Bransoleta huldry przynosi szczęście. Skoro tak mówisz, odparł Blitz. Cieszę się, że jest bezpieczna, zamigałem. Bransoletka jest magiczna? Zanim Hearth zdążył odpowiedzieć, jego dłonie nagle zastygły nieruchomo w pół gestu. Wciągnął powietrze i zamigał gwałtownie: PADNIJ! Ptaki na drzewach przestały szczebiotać. Zdawało się, że cały las wstrzymuje oddech. Skuliliśmy się jeszcze niżej przy ziemi i zerkaliśmy ostrożnie zza zwalonego drzewa. Przy kolejnym wdechu wciągnąłem taki zapas smrodu żabiej padliny, że z trudem stłumiłem odruch wymiotny. W jaskini, tuż za wejściem, pod ciężarem czegoś ogromnego trzeszczały gałęzie i suche liście. Zjeżyły mi się włosy na karku. Żałowałem, że nie przywołałem Jacka, by na wszelki wypadek być w gotowości do walki, ale Jack nie nadawał się do długotrwałych akcji obserwacyjnych ze względu na jego skłonność do świecenia i śpiewania. A potem w wejściu do jaskini ukazał się… O, bogowie Asgardu. Miałem naprawdę nadzieję, że Alderman nie zamienił się w coś aż tak strasznego. Może pod wpływem klątwy przyjął postać szczeniaka wyżła weimarskiego albo legwana. Oczywiście głęboko w duszy wiedziałem, jaka jest prawda. Po prostu nie chciałem tego przyznać. Andwari opowiadał mi straszne historie o tym, co się stało z poprzednimi złodziejami, którzy odważyli się zabrać mu pierścień. Teraz zobaczyłem, że nie blefował. Z jaskini wyłoniła się bestia tak ohydna, że nie byłem w stanie ogarnąć w całości jej wyglądu. Najpierw skupiłem się na pierścieniu, który lśnił na środkowym palcu przedniej łapy – mała złota obrączka wpijająca się w łuskowate ciało. Musiało to bestię okropnie boleć, bo pierścień uwierał jak opaska uciskowa. Koniec palca był sczerniały i wyschnięty.

Łapy potwora miały wielkość pokrywy kubła na śmieci. Na krótkich, grubych kończynach przesuwało się do przodu cielsko podobne do jaszczurki, liczące z szesnaście metrów od nosa do ogona. Na grzbiecie jeżyły mu się kolce większe niż mój miecz. Pysk potwora widziałem już w śnie: świecące zielone oczy, zadarty nos z wilgotnymi nozdrzami, straszliwa paszcza z rzędami trójkątnych zębów. Głowę pokrywały mu zielone kolce. Paszcza przypominała mi Wilka Fenrira – była zbyt duża i zbyt ekspresyjna jak na zwierzę, o zbyt ludzkich ustach. Najgorsze z wszystkiego było to, że na czole bestii sterczały platynowe kępki włosów – resztka imponującej niegdyś fryzury pana Aldermana. Nowy, podobny do smoka Alderman wygramolił się z nory, na zmianę pomrukując, uśmiechając się, parskając, a potem wydając z siebie histeryczny chichot – bez żadnego wyraźnego powodu. – Nie, panie Alderman – syknął. – Nie może pan odejść! Z rykiem frustracji wypluł strugę ognia, która przemknęła nad ziemią, przypiekając pnie najbliższych drzew. Od wysokiej temperatury moje brwi zatrzeszczały jak papier ryżowy. Bałem się drgnąć. Nie byłem w stanie nawet popatrzeć na przyjaciół, by się dowiedzieć, jak przeżywają to oni. Zapewne myślicie: „Przecież widziałeś już smoki, Magnusie. W czym problem?”. Jasne, pewnie. Zdarzyło mi się już widzieć smoki. A raz nawet walczyłem ze starym linnormem. Nigdy jednak nie stanąłem przed smokiem, który był wcześniej kimś, kogo znałem. Nigdy nie widziałem, by ktoś zmienił się w coś tak okropnego, tak śmierdzącego, tak złośliwego, ale… tak bardzo do niego pasującego. To było prawdziwe ja pana Aldermana – wcielenie jego najgorszych cech. Przerażało mnie to. Przerażał mnie nie tylko fakt, że ta bestia mogła nas żywcem spalić, ale przede wszystkim to, że ktoś może mieć w sobie aż tyle z potwora. Nie mogłem się powstrzymać od dociekania, co by było, gdybym to ja włożył ten pierścień, co by się ze mną stało, gdyby najgorsze myśli i porażki Magnusa Chase’a przybrały namacalny kształt. Smok zrobił kolejny krok. W jaskini został już tylko koniec jego

ogona. Wstrzymałem oddech. Jeżeli smok pójdzie na polowanie, może uda nam się wejść do jaskini pod jego nieobecność, znaleźć potrzebny nam kamień i uciec z Alfheimu bez walki. Naprawdę chętnie poszedłbym na taki łatwy sukces. Smok jęknął. – Taki jestem spragniony! Rzeka niedaleko, panie Alderman. Może pójdziemy szybko się napić? Zachichotał pod nosem. – O nie, panie Alderman. Twoi sąsiedzi są podstępni. Pozerzy! Nuworysze! Ależ by się cieszyli, gdybyś zostawił swój skarb bez opieki. Wszystko, na co tak ciężko pracowałeś, całe twoje bogactwo! Tylko twoje! Nie, proszę pana. Wracaj do jaskini! I to już! Sycząc i plując, smok wycofał się do groty, pozostawiwszy po sobie tylko smród żabiej padliny i kilka tlących się drzew. Nadal nie byłem w stanie się poruszyć. Policzyłem do pięćdziesięciu, czekając, czy smok znów się pojawi, ale dzisiejszy pokaz chyba się skończył. Wreszcie moje mięśnie zaczęły się poluzowywać. Usiadłem bezwładnie za naszym pniem. Moje nogi trzęsły się tak, że nie mogłem nad tym zapanować. Czułem przemożny ucisk w pęcherzu. – O, bogowie – jęknąłem. – Hearthstone, ja… Zawiodły mnie i słowa, i język migowy. Jak mogłem wyrazić moje współczucie czy choćby spróbować zrozumieć, co zapewne czuł Hearthstone? Hearth zacisnął usta w wąską kreskę. W jego oczach lśniła determinacja, która trochę za bardzo przypominała mi jego ojca. Pokazał otwartą dłoń i stuknął się kciukiem w pierś. Nic mi nie jest. Czasem kłamie się, aby oszukać innych. Czasem kłamie się z wielkiego pragnienia, by kłamstwo stało się prawdą. Pomyślałem, że Heartha dotyczy właśnie to drugie. – Hej, stary – wyszeptał Blitzen, jednocześnie migając. Jego głos brzmiał tak, jakby smok zmiażdżył go swoim ciężarem. – Ja i Magnus jakoś sobie z tym poradzimy. Pozwól nam się tym zająć. Pomysł, żebyśmy to my – ja i Blitz – zmierzyli się z potworem, nie wpłynął dobrze na moje problemy z pęcherzem, ale kiwnąłem głową.

– Uhm. Tak, pewnie. Może moglibyśmy wywabić smoka i zakraść się do… Mylicie się obaj, zamigał Hearthstone. Musimy go zabić. A ja muszę wam pomóc.

25 Obmyślamy bajecznie okropny plan Najgorsze miejsce na naradę wojenną? Co powiecie na zawaloną studnię, przy której zginął brat Hearthstone’a, w samym środku przerażającego lasu, w moim najmniej ulubionym z dziewięciu światów, gdzie nie mogliśmy liczyć na absolutnie żadną pomoc? Tak, właśnie tam się udaliśmy. Wyciągnąłem Jacka i przedstawiłem mu sytuację. Po raz pierwszy nie zapiszczał z podniecenia ani nie zaczął śpiewać. – Smok z pierścieniem? – Jego runy przybladły, wpadając w szarość. – Och, to niedobrze. Pierścienie obłożone klątwą zawsze doprowadzają do powstania najokropniejszych smoków. Tłumaczyłem jego słowa na język migowy dla Heartha. Hearthstone chrząknął. Smok ma słaby punkt. Brzuch. – Co on mówi? – dopytywał się Jack. Spośród przyjaciół Heartha tylko Jack uparcie nie chciał nauczyć się migowego, tak by go rozumieć. Twierdził, że gesty nie miały dla niego sensu, ponieważ on sam nie miał rąk. Osobiście myślałem, że odpłacał się Hearthowi za to, że ten nie potrafił czytać Jackowi z ruchu warg, ponieważ – no, wiecie – Jack nie miał przecież warg. Magiczne miecze bywają czasem takie małostkowe. – Powiedział, że słabym punktem smoka jest brzuch – przetłumaczyłem. – Och, no tak. – W głosie Jacka nie było słychać entuzjazmu. – Ich skóry praktycznie nie da się przeciąć, ale między łuskami na brzuchu są szpary. Jeśli jakoś dasz radę przekonać smoka, by się położył na grzbiecie – powodzenia – może będziesz mógł wbić mnie

w jego brzuch i sięgnąć serca. Ale nawet jeśli byłbyś w stanie to zrobić, czy kiedykolwiek zdarzyło ci się przebić brzuch smoka pierścieniowego? Bo mnie tak. To jest obrzydliwe. Ich krew to kwas! Przetłumaczyłem to wszystko Hearthowi. – Jack, czy ta krew cię uszkodziła? – spytałem. – Oczywiście, że nie! Jestem Mieczem Lata! Gdy mnie wykuto, dano mi magiczne wykończenie, które opiera się wszelkiemu zużyciu! Blitzen skinął głową. – To prawda. Jack ma ładne wykończenie. – Dziękuję! – wykrzyknął Jack. – Ktoś tu docenia dobre rzemiosło! Przebicie smoczego brzucha nie uszkodzi mnie, ale ja tu myślę o tobie, señor. Spadnie na ciebie choćby jedna kropla tej krwi, gdy będziesz dźgał smoka, i po tobie. Przeżre cię na wylot. Nie da się tego w żaden sposób powstrzymać. Musiałem przyznać, że nie brzmiało to wesoło. – A nie możesz walczyć sam, Jack? Mógłbyś po prostu podlecieć do smoka i… – Ładnie go poprosić, czy mógłby przewrócić się na grzbiet? – parsknął Jack, co zabrzmiało jak młotek uderzający w dach z blachy falistej. – Smoki pierścieniowe powłóczą brzuchem po ziemi nie bez powodu, chłopcy. Dobrze wiedzą, że nie mogą odsłaniać swojej najsłabszej strony. Poza tym zabicie smoka pierścieniowego jest sprawą bardzo osobistą. Musisz sam się mną posłużyć. Taki czyn wpływa na urdhr. – Wpływa na urodę? – Zmarszczyłem brwi. – Nie. Na twój urdhr. – Za to na twoją urodę przydałoby się wpłynąć – mruknąłem. – On ma na myśli los – wtrącił Blitzen, jednocześnie tłumacząc na język migowy dla Heartha. Słowo „los” pokazał w następujący sposób: jedną rękę wysunął do przodu, jakby wszystko miało potoczyć się dobrze, tram-ta-ta, a potem obie ręce opuścił nagle na kolana, jakby z rozpędu wpadły na ścianę i poległy. Zapewne wspominałem już, że język migowy bywa czasem nieco zbyt sugestywny. – Kiedy zabijesz smoka pierścieniowego – ciągnął Blitz – szczególnie takiego, który był kiedyś kimś, kogo znałeś, zadzierasz

z potężną magią. Klątwa smoka może odzywać się w twojej przyszłości, zmieniać przebieg twojego przeznaczenia. Może cię… splamić. Wypowiedział słowo „splamić” takim tonem, jakby było to gorsze od ketchupu czy smaru, jakby zabicia smoka nie dało się wywabić ze swojego urdhr nawet po solidnym namaczaniu wstępnym. Hearthstone zamigał skróconymi znakami, jak mu się zdarzało, kiedy był zirytowany: Trzeba zrobić. Ja to zrobię. – Stary… – Blitz poruszył się, zakłopotany. – To twój tata. Już nie. Hearth, zamigałem. Czy jest jakiś sposób, aby zdobyć kamień bez zabijania smoka? Pokręcił stanowczo głową. Nie chodzi o to. Smoki mogą żyć całe wieki. Nie mogę go tak zostawić. Jego jasne oczy zwilgotniały. Osłupiały zrozumiałem, że Hearth płacze. Może to brzmieć głupio, ale elfy zwykle są tak opanowane i tak dobrze kontrolują emocje, że odkrycie, iż są zdolne do płaczu, naprawdę mnie zaskoczyło. Hearth nie był po prostu zły. Nie pragnął zemsty. Mimo wszystkiego, co mu zrobił Alderman, Hearthstone nie chciał, by jego tata cierpiał w postaci tego wynaturzonego potwora. Sif ostrzegała Heartha, że musi tu wrócić, aby odzyskać utraconą runę dziedzictwa. Chodziło o zakończenie smutnej historii jego rodziny i sprawienie, by udręczona dusza Aldermana udała się na wieczny odpoczynek. – Rozumiem – powiedziałem. – Naprawdę. Ale pozwól mi zadać śmiertelny cios. Nie powinieneś brać tego na swoje sumienie czy na swój urdhr i tak dalej. – Chłopak ma rację. – Blitz wziął moją stronę. – Nie splami to jego losu aż tak bardzo. Ale w twoim wypadku… Zabicie własnego ojca, nawet jeśli to miłosierdzie? Nikt nie powinien stawać przed taką decyzją. Pomyślałem, że Samira i Alex mogłyby się z tym nie zgodzić. Być może chętnie powitałyby szansę na skrócenie Lokiemu naszych zbiorowych mąk. Ale ogólnie rzecz biorąc, wiedziałem, że Blitz

ma rację. – Poza tym – wtrącił Jack – jestem jedynym ostrzem, które może wykonać tę robotę, a ja nie pozwolę, by trzymał mnie elf! Postanowiłem tego nie tłumaczyć. – Co ty na to, Hearthstone? Pozwolisz mi to zrobić? Hearthstone trzymał przed sobą uniesione dłonie, jakby zamierzał grać na powietrznym pianinie. Wreszcie zamigał: Dziękuję, Magnusie. Wykonał gest jak dmuchnięcie pocałunku, a następnie zacisnął dłoń w pięść z kciukiem pod trzema palcami. Było to M, pierwsza litera mojego imienia. Zwykle nie przejmował się miganiem imienia. Kiedy rozmawiasz z kimś w języku migowym, jest jasne, z kim rozmawiasz. Po prostu patrzysz na tę osobę albo ją wskazujesz. Hearth użył mojego imienia, aby okazać szacunek i miłość. – Załatwię to, stary – obiecałem. Wszystko we mnie dygotało na myśl o zabijaniu smoka, ale nie było mowy, żebym pozwolił Hearthstone’owi na zmaganie się z konsekwencjami tego czynu. Jego urdhr wystarczająco już wycierpiał za sprawą pana Aldermana. – Więc jak to zrobimy? Najlepiej bez rozpuszczania mnie za pomocą kwasu w kupkę magnusowej pianki? Hearth popatrzył na kopiec. Jego ramiona opadły, jakby ktoś obciążył je niewidocznymi kamieniami. Jest sposób. Andiron… Przy imieniu brata zawahał się. Wiesz, że kiedyś się tutaj bawiliśmy. Tu są tunele wykopane przez dzikie… – Użył znaku, którego nigdy wcześniej nie widziałem. – On mówi o nisser – wyjaśnił Blitzen. – To takie… – wystawił rękę na wysokość pół metra nad ziemią – …takie małe ludki. Nazywa się je też skrzatami. Albo di sma. Albo brownie. Raczej nie chodziło mu o czekoladowe brownie, które można sobie upiec w domu. W lesie żyły ich setki, zamigał Hearthstone. Zanim tata wezwał eksterminatora. W gardle zrobiła mi się gula – pewnie utkwił mi tam kawałek chleba. Chwilę wcześniej nie wiedziałem nawet o istnieniu skrzatów. Ale i tak serce mi się ścisnęło nad ich losem. Mogłem sobie z łatwością wyobrazić, jak pan Alderman wykonuje ten

telefon. „Dzień dobry, czy to eksterminacja szkodników? Za moim domem istnieje cywilizacja, którą chciałbym wytępić”. – Więc… tunele skrzatów nadal tam są? – spytałem. Hearth skinął głową. Są wąskie. Ale można przeczołgać się przez taki tunel w pobliże jaskini. Jeśli uda nam się sprowokować smoka, by wyszedł i stanął nad miejscem, pod którym będziesz ukryty… – Mógłbym zadać mu cios od dołu – powiedziałem. – Prosto w serce. Runy Jacka rozbłysły gniewną, żółtozieloną barwą. – To okropny pomysł! Zaleje cię krew smoka! We mnie też nie wzbudziło to entuzjazmu. Chowanie się w tunelu wykopanym przez wytępione skrzaty, podczas gdy nade mną będzie człapał pięciotonowy smok, wiązało się z najrozmaitszymi możliwościami bolesnej śmierci. Z drugiej strony przecież nie mogłem zawieść Hearthstone’a. Zdobycie kamienia wydawało się teraz niemal drugorzędną sprawą. Musiałem pomóc przyjacielowi wyzwolić się raz na zawsze z oków jego strasznej przeszłości, nawet jeśli oznaczało to ryzykowną kąpiel w kwasie. – Zróbmy próbę na sucho – zaproponowałem. – Jeśli znajdziemy dobry tunel, może będę mógł szybko dźgnąć smoka i uciec, zanim ochlapie mnie krew. – Hmm – burknął wyjątkowo gderliwie Jack. Ale w końcu domagałem się od niego zabicia smoka. – Przypuszczam, że to znaczy, że zostawisz mnie w sercu smoka. – Kiedy smok umrze, wrócę i cię wyciągnę… Uch, zakładając, że uda mi się wymyślić, jak to zrobić, nie umierając od kwasu. Jack westchnął. – W porządku, pewnie warto zastanowić się nad tym pomysłem. Ale jeśli przeżyjesz, musisz mi obiecać, że naprawdę dobrze mnie potem wyczyścisz. Blitzen skinął głową, jakby absolutnie rozumiał priorytety Jacka. – I tak musimy wymyślić, jak wywabić smoka z jaskini – zauważył. – I mieć pewność, że będzie pełzł nad właściwym miejscem. Hearth wstał. Podszedł do kopca nieżyjącego brata. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w tę kupę kamieni, jakby zaklinał ją,

by zniknęła. A potem drżącymi palcami zabrał runę odala. Pokazał ją nam. Nie zamigał, ale to, co chciał nam powiedzieć, było jasne: Zostawcie to mnie.

26 Wątpliwa uroda losu W Walhalli spędzaliśmy sporo czasu na czekaniu. Czekaliśmy na codzienne wezwanie do bitwy. Czekaliśmy na nasze ostatnie chwalebne zgony podczas Ragnaröku. Czekaliśmy na taco w kolejce w strefie gastronomicznej, bo w życiu po życiu wikinga istniał tylko jeden bar z tacos i Odyn naprawdę powinien coś z tym zrobić. Wielu einherjarów twierdziło, że czekanie jest najtrudniejszą częścią naszego życia. Zwykle nie zgadzałem się z tym. Chętnie czekałbym na Ragnarök tak długo, jak to tylko możliwe, nawet jeśli oznaczało to stanie w długich kolejkach po mojego ukochanego pieczonego kurczaka. Ale czekanie na walkę ze smokiem? Nie należy to do moich ulubionych zajęć. Tunel skrzatów znaleźliśmy dość szybko. Ziemia w lesie była tak podziurawiona wejściami do korytarzy, że nie miałem pojęcia, jakim cudem nie złamałem sobie wcześniej nogi w jednym z nich. Tunel, który przebadaliśmy, miał jeden wylot w lesie za polaną, a drugi tylko dziesięć metrów od wejścia do jaskini. Nadawał się idealnie, poza tym że samo przejście było klaustrofobiczne i błotniste i pachniało – nie żartuję – świeżo upieczonymi ciasteczkami brownie. Zastanawiałem się, czy eksterminator użył lampy lutowniczej do wymordowania tych biednych ludzików. Ostrożnie, cicho rozłożyliśmy gałęzie nad wylotem tunelu obok jaskini. Tam właśnie miałem się ukryć z mieczem i poczekać, aż smok będzie pełznąć tuż nade mną. A potem zrobiliśmy kilka prób na sucho (które nie były bynajmniej takie suche w tym wąskim, wilgotnym tunelu), żebym mógł poćwiczyć zadawanie ciosów

mieczem w górę i szybkie przeciskanie się do drugiego wylotu tunelu. Po mojej trzeciej próbie, kiedy spocony wyczołgałem się z korytarza, ciężko dysząc, Jack oznajmił: – Dwadzieścia jeden sekund. Gorzej niż poprzednio! Zamienisz się w kwaśną zupę! Blitzen zasugerował, żebym spróbował jeszcze raz. Zapewniał mnie, że mamy czas, ponieważ smoki pierścieniowe są zwierzętami nocnymi, ale byliśmy tak blisko nory potwora, że naprawdę nie chciałem nadużywać naszego szczęścia. A poza tym po prostu nie miałem ochoty ponownie włazić do tej ciasnej dziury w ziemi. Wróciliśmy do kopca, przy którym Hearthstone ćwiczył samotnie swoją magię. Nie chciał nam powiedzieć, co robił i co planował. Pomyślałem, że przeżywa wystarczającą traumę i nie muszę jej pogłębiać moimi pytaniami. Miałem tylko nadzieję, że jego przynęta na smoki zadziała i że to nie on nią będzie. Czekaliśmy na zmrok, na zmianę ucinając sobie drzemkę. Nie mogłem za bardzo zasnąć, a kiedy mi się wreszcie udało, nawiedził mnie zły sen. Znów znajdowałem się na Statku Umarłych, chociaż teraz pokład był dziwnie pusty. Loki w mundurze admirała przechadzał się przede mną tam i z powrotem, cmokając z niezadowoleniem, jakbym absolutnie się nie spisał podczas kontroli munduru. – Żałosne, Magnusie. Szukać tego głupiego kamienia, podczas gdy zostało wam tak mało czasu. – Stanął tuż przede mną. Jego oczy znajdowały się tak blisko moich, że widziałem drobiny ognia w tęczówkach. W oddechu Lokiego dało się wyczuć jad, słabo zamaskowany miętówką. – Nawet jeśli go znajdziesz, co wtedy? To, co wymyślił twój wuj, jest idiotyczne. Wiesz, że nigdy mnie nie pokonasz. – Pacnął mnie w nos. – Mam nadzieję, że masz plan B! Jego śmiech uderzył we mnie jak lawina, obalając mnie na pokład i wyciskając mi powietrze z płuc. Nagle znalazłem się z powrotem w tunelu – małe ludziki brownie piszczały i gorączkowo przepychały się obok mojej głowy i nóg. Wokół waliły się ściany z wilgotnej ziemi. Dym szczypał mnie w oczy. Płomienie huczały mi pod nogami, przypiekając buty. Nad głową krople kwasu przeżerały się przez błoto i spadały z sykiem na moją twarz.

Obudziłem się z krzykiem. Cały się trząsłem. Chciałem złapać moich przyjaciół i uciekać w te pędy z Alfheimu. Zapomnijmy o głupim kamieniu Bölwerka. Zapomnijmy o Miodzie Kwasira. Możemy wymyślić jakiś plan B. Jakikolwiek plan B. Ale racjonalna część mojego umysłu wiedziała, że to nie jest rozwiązanie. Realizowaliśmy najbardziej szalony, najbardziej przerażający plan A, jaki można sobie wyobrazić, co oznaczało, że prawdopodobnie był to plan właściwy. Ale żebym tak choć raz mógł pójść na wyprawę, która by polegała na przejściu przez korytarz, naciśnięciu guzika z napisem: „Uratuj świat” i powrocie do pokoju, żeby się przespać jeszcze przez kilka godzin… Gdy zbliżał się zachód słońca, poszliśmy w kierunku nory smoka. Spędziliśmy już cały dzień w lesie i woń, jaką wydzielaliśmy, nie była zachwycająca. Przypominało mi to czasy, gdy byliśmy bezdomni – gdy we trzech kuliliśmy się w brudnych śpiworach w bocznych uliczkach Downtown Crossing. Ach, tak, stare dobre złe czasy! Od brudu i potu aż swędziała mnie skóra. Mogłem sobie tylko wyobrażać, jak czuł się Blitz w ciężkim stroju przeciwsłonecznym. Hearthstone wyglądał jak zwykle – idealnie czysty i bez skazy, choć wieczorne światło Alfheimu zabarwiło mu włosy na wiśniowo. Ponieważ był elfem, najostrzejsza woń, jaką wydzielało jego ciało, nie była gorsza od zapachu rozcieńczonego sosnowego płynu do mycia podłogi. Jack zaciążył mi w dłoni. – Pamiętaj, señor, serce znajduje się za trzecią szparą w jego łuskach. Musisz je liczyć, kiedy smok będzie przełaził nad twoją głową. – Pod warunkiem że będę cokolwiek widział – przypomniałem. – Poświecę ci! Tylko pamiętaj: zadaj szybki cios i wynoś się stamtąd. Krew buchnie z niego jak woda z węża strażackiego… – Jasne. – Znów zrobiło mi się niedobrze. – Dzięki. Blitzen klepnął mnie w ramię. – Powodzenia, chłopcze. Będę czekał przy wylocie tunelu, żeby cię wyciągnąć. Chyba że Hearth potrzebuje pomocy… Spojrzał na elfa, jakby miał nadzieję na więcej szczegółów niż: „Poradzę sobie sam”.

Poradzę sobie sam, zamigał Hearthstone. Wziąłem drżący oddech. – Jeśli będziecie musieli uciekać, uciekajcie. Nie czekajcie na mnie. A jeżeli… Jeżeli mi się nie uda, powiedzcie im… – Powiemy im – obiecał Blitzen. Brzmiał tak, jakby wiedział, co chciałem powiedzieć każdemu z naszych przyjaciół. I dobrze, bo ja sam tego nie wiedziałem. – Ale poradzisz sobie. Uścisnąłem Heartha i Blitza. Nie zaprotestowali pomimo odoru mojego ciała. A potem jak wielki bohater ze starych opowieści wczołgałem się do dziury w ziemi. Pełzłem przez tunel skrzatów, wdychając woń iłów i przypalonej czekolady. Kiedy dotarłem do otworu w pobliżu nory smoka, skuliłem się i stękając, rozpychałem się i przesuwałem nogi, póki nie odwróciłem się twarzą do tunelu, przez który się tu dostałem. (Wyczołgiwanie się z tego tunelu i tak miało być trudne, ale wyczołgiwanie się tyłem, stopami do przodu, byłoby jeszcze gorsze). Leżałem twarzą ku górze, wpatrując się w niebo przez kratę z gałęzi. Ostrożnie, żeby się nie zabić, wezwałem Jacka. Ułożyłem go wzdłuż mojego lewego boku – z rękojeścią przy pasie i wierzchołkiem klingi opartym o obojczyk. Będę dźgać do góry pod trudnym kątem. Będę musiał przechylić miecz na ukos, używając prawej ręki, trafić jego czubkiem w szparę między łuskami na brzuchu smoka, a potem zadać mocny cios prosto w serce potwora, wykorzystując całą moją siłę einheriego. A potem będę musiał natychmiast odpełznąć w kierunku odległego wyjścia z tunelu, zanim usmażę się w kwaśnej marynacie. Zadanie wydawało mi się niewykonalne. Prawdopodobnie dlatego, że takie właśnie było. W błotnistym tunelu czas mijał powoli. Towarzystwa dotrzymywał mi jedynie Jack i kilka dżdżownic, które pełzły mi po łydkach, eksplorując moje skarpetki. Zacząłem myśleć, że smok nie wyjdzie jednak na kolację. Może zadzwoni zamiast tego po pizzę. I wszystko skończy się tak, że spadnie mi na głowę dostarczyciel pizzy z elfickiej sieciówki. Już traciłem nadzieję, gdy w moje nozdrza uderzył zgniły zapach Aldermana niczym tysiąc płonących żab kamikaze nurkujących

do mojego nosa. Nade mną zatrzęsła się plecionka z gałęzi – smok wychodził z jaskini. – Chce mi się pić, panie Alderman – warknął do siebie. – I jestem też głodny. Inge nie podała mi przyzwoitej kolacji chyba już od wielu dni, tygodni, miesięcy? Gdzie jest ta beznadziejna dziewczyna? Przypełznął bliżej mojej kryjówki. Na klatkę piersiową posypała mi się ziemia. Moje płuca zamarły, jakby czekały, aż cały tunel się na mnie zawali. Pysk smoka zasłonił wylot tunelu. Wystarczyłoby, że popatrzyłby w dół, a od razu by mnie dostrzegł. Byłbym spalony jak brownie. – Nie mogę stąd odejść – mruknął pan Alderman. – Trzeba strzec skarbu! Nie można ufać sąsiadom! – Warknął sfrustrowany. – A zatem wracamy, panie Alderman. Wracamy do obowiązków! Zanim zdążył się wycofać, z lasu rozbłysło światło, które zabarwiło pysk smoka na bursztynowo – był to kolor magii runicznej Hearthstone’a. Smok syknął. Smużki dymu zaczęły wypływać spomiędzy jego zębów. – Co to? Kto tam jest? – Ojcze. Zmroziło mnie, gdy usłyszałem ten głos. Dźwięk odbijał się echem, słaby i żałosny, jakby to dziecko nawoływało z dna studni. – NIE! – Smok tupnął, strząsając dżdżownice z moich skarpetek. – Niemożliwe! Nie ma cię tutaj! – Przyjdź do mnie, ojcze – błagał głos. Nigdy nie poznałem Andirona, nieżyjącego brata Heartha, ale to chyba jego właśnie słyszałem. Czy Hearthstone użył odali, by stworzyć złudzenie głosu brata, czy udało mu się zrobić coś jeszcze straszniejszego? Gdzie szły po śmierci elfy? Czy ich dusze można było sprowadzić z powrotem, by nawiedzały żywych?… – Tęskniłem za tobą – powiedziało dziecko. Smok zawył z bólu. Zionął ogniem nad moją kryjówką, kierując płomienie w miejsce, z którego rozbrzmiewał głos. Powietrze opuściło moje płuca. Walczyłem ze sobą, żeby powstrzymać głośny

jęk. Jack zabrzęczał delikatnie przy moim boku, aby mnie moralnie wesprzeć. – Jestem tutaj, ojcze – upierał się głos. – Chcę cię ocalić. – Ocalić? – Smok postąpił do przodu. Żyły po spodniej stronie jego pokrytej łuskami zielonej szyi pulsowały. Zastanawiałem się, czy mógłbym go dźgnąć w przełyk. Wyglądało to na miękki cel. Ale szyja była zbyt wysoko nade mną, poza zasięgiem miecza. Poza tym Jack i Hearthstone mówili bardzo stanowczo: musiałem celować w serce. – Ocalić mnie przed czym, mój drogi chłopcze? – Głos smoka był udręczony i zachrypnięty, niemal ludzki, a raczej niemal elficki. – Jakim cudem jesteś tutaj? On cię zabił! – Nie – odparło dziecko. – Wysłał mnie, abym cię ostrzegł. Smoczy pysk zadrżał. Alderman opuścił głowę jak przerażony pies. – On… on cię tu wysłał? Jest twoim wrogiem. Moim wrogiem! – Nie, ojcze – powiedział Andiron. – Proszę, posłuchaj. Dał mi szansę, by cię przekonać. Możemy być razem w przyszłym życiu. Możesz odkupić winy i ocalić siebie, jeśli z własnej woli zrezygnujesz z pierścienia… – PIERŚCIEŃ! Wiedziałem! Pokaż się, oszuście! Szyja smoka była teraz bardzo blisko. Mógłbym sięgnąć klingą Jacka aż do jego tętnicy i… Jack zaszumiał w mojej głowie ostrzegawczo: Nie. Jeszcze nie. Że też nie widziałem, co się dzieje na skraju polany! Zdałem sobie sprawę, że Hearth nie tylko stworzył magiczną iluzję. On przywołał duszę Andirona, mając nadzieję – wbrew nadziei – że jego brat będzie w stanie uratować ich ojca przed jego strasznym losem. Nawet teraz, po tym wszystkim, co mu zrobił Alderman, Hearthstone chciał dać ojcu szansę na odkupienie, nawet jeśli oznaczało to, że po raz kolejny musiał znaleźć się w cieniu brata. Na polanie nastała nieruchoma cisza. W oddali szeleściły krzewy dzikich róż. – TY – syknął Alderman. Wiedziałem, że tylko do jednej osoby Alderman mógłby odezwać się z tak znaną mi pogardą. Prawie na pewno stał przed nim Hearthstone.

– Ojcze – odezwała się błagalnie dusza Andirona. – Nie rób tego… – Bezwartościowy Hearthstone! – zawył smok. – Śmiesz używać magii, aby splamić pamięć twojego brata? Cisza. Hearthstone musiał coś zamigać, ponieważ Alderman ryknął w odpowiedzi: – Używaj tabliczki! Zacisnąłem zęby. Jakby Hearth miał nosić przy sobie tę okropną tabliczkę, do pisania na której zmuszał go Alderman – nie dlatego że ojciec Heartha nie rozumiał języka migowego, ale dlatego że lubił, by jego syn czuł się jak dziwoląg. – Zabiję cię – powiedział smok. – Ważysz się oszukiwać mnie taką groteskową szaradą? Ruszył naprzód – zbyt szybko, bym zdążył zareagować. Jego brzuch zakrył wylot tunelu i pogrążył mnie w ciemności. Jack oświetlił runami tunel, ale byłem zdezorientowany pod wpływem strachu i szoku, jaki przeżyłem. Nade mną widać było szparę między łuskami na brzuchu smoka, ale nie miałem pojęcia, ile jego cielska już się nade mną przesunęło. Jeżeli zadam teraz cios, czy trafię w jego serce? A może w woreczek żółciowy? Jelito grube? Jack zabrzęczał mi w głowie: Niedobrze! To szósta szpara! Smok musi się cofnąć! Ciekawe, czy pan Alderman posłuchałby uprzejmie sformułowanej prośby. Wątpiłem w to. Smok stanął w miejscu. Dlaczego? Jedyny powód, który przyszedł mi do głowy, to to, że Alderman był właśnie w trakcie przeżuwania twarzy Hearthstone’a. Spanikowałem. Omal nie dźgnąłem potwora w szóstą szparę w rozpaczliwej próbie obronienia przed nim przyjaciela. A potem przez tłumiące dźwięki cielsko potwora usłyszałem potężny głos: – SPADAJ! Moja pierwsza myśl: przed smokiem stanął sam Odyn. Już raz mu się zdarzyło podjąć interwencję, aby uratować Hearthstone’owi życie – chodziło mu o to, by nie poszły na marne jego sesje szkoleniowe z magii run. Ten rozkazujący ryk był tak głośny, że po prostu musiał wydać go z siebie nie kto inny jak Odyn. Słyszałem, że rogi wojenne Jötunów są mniej donośne od jego głosu. Głos zagrzmiał znowu.

– ODEJDŹ, TY PASKUDNY, ŚMIERDZĄCY PSEUDOOJCZE! Teraz rozpoznałem ten akcent – lekko południowy, z delikatnym swartalfheimskim brzmieniem. O nie. Nie, nie, nie. To nie był Odyn. – NIE ZBLIŻYSZ SIĘ JUŻ ANI NA KROK DO MOJEGO PRZYJACIELA, WIĘC WRZUĆ TYLNY BIEG W TYM ŚMIERDZĄCYM ZDECHŁYMI ŻABAMI ZEWŁOKU! Scena zarysowała się przed oczami mojej wyobraźni z krystaliczną precyzją: smok, oszołomiony i zmieszany, zatrzymany w pół kroku przez nowego przeciwnika. Jak takie małe płuca mogły wytworzyć tak potężne dźwięki, nie miałem pojęcia. Ale byłem pewien, że jedynym, co stało teraz między Hearthem a śmiercią w płomieniach, był dobrze ubrany krasnolud w korkowym hełmie. Powinienem był poczuć zaskoczenie, podziw, inspirację. Zamiast tego miałem ochotę się rozpłakać. Wiedziałem, że kiedy smok odzyska równowagę, zabije moich przyjaciół. Spali Blitzena i Hearthstone’a i zostawi mi do posprzątania tylko stosik modnych popiołów. – IDŹ SOBIE! – ryknął Blitz. Jakimś cudem Alderman cofnął się, odsłaniając przede mną piątą szparę między łuskami. Może nie był przyzwyczajony, by ktoś tak do niego mówił. Może bał się, że pod czarną moskitierą Blitza kryje się jakiś straszny demon. – WRACAJ DO SWOJEJ ŚMIERDZĄCEJ JASKINI! – krzyknął Blitzen. – SIO! Smok warknął, ale cofnął się o jeszcze jedną szparę. Jack brzęczał w moich dłoniach, gotowy do zabrania się do pracy. Jeszcze jeden odcinek łusek na brzuchu… – To tylko głupi krasnolud, panie Alderman – mruknął do siebie smok. – On chce twojego pierścienia. – NIE DBAM O TWÓJ GŁUPI PIERŚCIEŃ! – wrzasnął Blitz. – WON! Być może smoka zaskoczyła szczerość Blitzena. A może Alderman był zdezorientowany widokiem krasnoluda osłaniającego Heartha i ducha Andirona jak ojciec chroniący dzieci. Taki opiekuńczy instynkt byłby przecież dla Aldermana równie zrozumiały jak

osoba, której działań nie motywuje chciwość. Cofnął się jeszcze o parę centymetrów. Już prawie dobrze… – Krasnolud nie jest zagrożeniem, proszę pana – zapewnił sam siebie smok. – Będzie z niego smaczna kolacja. – TAK MYŚLISZ?! – ryknął Blitz. – SPRÓBUJ TYLKO! Syk. Alderman wycofał się o kolejne dwa centymetry. Moim oczom ukazała się trzecia szpara. Spanikowany niezdarnie ustawiłem czubek ostrza Jacka przy niezabezpieczonym skrawku skóry potwora. A potem z całej siły wbiłem miecz w pierś smoka.

27 Zdobywamy mały kamień Chciałbym

móc powiedzieć, że miałem wyrzuty sumienia, zostawiając Jacka wbitego po rękojeść w smocze cielsko. Nie miałem. Gdy moja dłoń wypuściła rękojeść, dałem natychmiast drapaka. Czołgałem się przez tunel jak podpiekane brownie. Smok ryczał i stąpał ciężko – od jego kroków aż trzęsła się ziemia. Tunel zawalił się za mną, zasypując mi nogi ziemią i napełniając powietrze kwaśnymi oparami. Aj!, pomyślałem. Aj, aj, aj! W chwilach zagrożenia robię się bardzo elokwentny. Pełznięcie z powrotem wydawało się trwać znacznie dłużej niż dwadzieścia jeden sekund. Nie ważyłem się nabrać oddechu w płuca. Miałem wrażenie, że palą mi się nogi. Jeżeli uda mi się stąd wyjść, popatrzę w dół, a wtedy okaże się, że jestem Magnusem tylko do połowy. W końcu, gdy przed oczami zaczęły mi już latać czarne plamy, wygramoliłem się z tunelu. Łapałem gwałtownie powietrze i miotałem się, zrzucając z siebie buty i dżinsy, jakby były trucizną. Bo też nią były. Tak jak się obawiałem, krew smoka prysnęła na moje spodnie i właśnie przeżerała się przez materiał. Moje buty dymiły. Wytarłem nagie nogi o ściółkę, mając nadzieję, że zetrę z nich krople krwi, które mogły się dostać na skórę. Kiedy obejrzałem sobie stopy i tył łydek, nie odkryłem jednak nic strasznego. Żadnych wielkich wyrw w ciele. Żadnego dymu. Żadnego smrodu palącego się einheriego. Zapewne uratowało mnie zawalenie się tunelu – błoto zmieszało się z krwią, co spowolniło przeżeranie się kwasu przez materiał. A może zużyłem mój przydział szczęścia na całe następne stulecie.

Serce biło mi już w mniej szalonym tempie. Potykając się, wróciłem na polanę. Alderman pod postacią zielonego smoka leżał na boku, machając ogonem, z drgającymi nogami. Wypluł z pyska słaby podmuch napalmu, podpalając martwe liście i szkielety wiewiórek. Rękojeść Jacka wystawała z jego piersi. Moja kryjówka była teraz dymiącą dziurą, powoli przeżerającą się przez ziemię do rdzenia Alfheimu. Przy pysku smoka stali Hearthstone i Blitzen – nie odnieśli żadnych obrażeń. Obok nich migotało jak słaby płomyk świecy widmo Andirona. Wcześniej widziałem brata Heartha tylko raz – na portrecie nad kominkiem ich ojca. Na tamtym obrazie wyglądał jak młody bóg, doskonały i pewny siebie, tragicznie piękny. A przed sobą widziałem tylko chłopca – jasnowłosego, chudego, z kościstymi kolanami. Nie zwróciłbym na niego uwagi w szeregu uczniów szkoły podstawowej, chyba że próbowałbym zidentyfikować dzieci, które wyglądały jak typowe ofiary prześladowania. Blitz podniósł przednią część siatki osłaniającej go przed słońcem, choć ryzykował skamienieniem. Skóra wokół jego oczu zaczęła szarzeć. Miał pochmurną twarz. Smok zdołał wciągnąć urywany oddech. – Zdrajca. Morderca. Blitzen zacisnął pięści. – Masz czelność… Hearthstone dotknął jego rękawa. Przestań. Ukląkł obok smoka, tak aby Alderman mógł widzieć jego ręce. Nie chciałem tego, zamigał. Przykro mi. Wargi smoka podwinęły się, odsłaniając kły. – Używaj. Swojej. Tabliczki. Zdrajco. Powieka Aldermana zamknęła się, tłumiąc blask jego wilgotnej, zielonej tęczówki. Ostatni pióropusz dymu wypłynął z jego nozdrza. A potem wielkie cielsko Aldermana znieruchomiało. Czekałem, aż wróci do postaci elfa. Ale tak się nie stało. Jego trup zdecydowanie wolał pozostać smokiem. Hearthstone wstał. Patrzył nieobecnym wzrokiem; na jego twarzy malowała się dezorientacja, jak gdyby właśnie obejrzał film

wyprodukowany przez obcą cywilizację i próbował zrozumieć, co to znaczy. Blitzen spojrzał na mnie. – Zrobiłeś, co trzeba, chłopcze. Tak musiało być. Popatrzyłem na niego w osłupieniu. – Ale przecież to ty stanąłeś smokowi na drodze. Zmusiłeś go, żeby się cofnął. Blitzen wzruszył ramionami. – Nie lubię dręczycieli. Ale chyba musimy załatwić ci nowe spodnie, chłopcze. – Pokazał na moje nogi. – Do tej koszulki będzie pasować ciemne khaki. Albo szary dżins. Rozumiałem, dlaczego chce zmienić temat. Nie miał ochoty mówić o tym, jak odważnie się zachował. Nie uważał, by jego czyn był godny pochwały. To było przecież oczywiste: nie wolno robić nic złego najlepszemu przyjacielowi Blitzena. Hearthstone wpatrywał się w ducha swojego brata. Andiron zamigał: Próbowaliśmy, Hearth. Nie obwiniaj się. Rysy jego twarzy były zamglone, ale wyraz, który się na niej malował, nie budził wątpliwości. W przeciwieństwie do pana Aldermana Andiron czuł do swojego brata tylko miłość. Hearth otarł oczy. Wpatrywał się w las, jakby próbował się pozbierać psychicznie, a potem zamigał do Andirona: Nie chcę znów cię stracić. Wiem, odpowiedział duch. Ja też nie chcę odchodzić. Ojciec… Andiron machnął dłonią, jakby coś kroił: ten znak oznaczał przestań. Nie marnuj na niego już ani jednej minuty, powiedział Andiron. Zabrał ci i tak dużo życia. Zjesz jego serce? To nie miało sensu, więc uznałem, że musiałem źle zrozumieć znaki. Twarz Heartha spochmurniała. Nie wiem, zamigał. Chodź tu, odpowiedział Andiron. Hearthstone zawahał się, ale podszedł trochę bliżej. Zdradzę ci sekret, migał Andiron. Kiedy szeptałem do tej studni,

wypowiedziałem życzenie. Chciałem być tak miły i dobry jak ty, bracie. Jesteś doskonały. Mały chłopiec wyciągnął swoje iluzoryczne ramiona. Hearthstone pochylił się, by go objąć – duch ulotnił się w biały opar. Kamień z odalą upadł na dłoń Heartha. Elf przez chwilę przyglądał mu się, jakby było to coś, czego nigdy wcześniej nie widział – upuszczony klejnot, którego właściciel na pewno będzie chciał go odzyskać. Zacisnął palce na kamieniu i przycisnął go do czoła. Tym razem to była moja kolej, aby czytać mu z ust. Byłem całkiem pewien, że szepnął: „Dziękuję ci”. Coś zatrzeszczało w klatce piersiowej smoka. Bałem się, że Alderman zaczął znów oddychać, ale od razu zdałem sobie sprawę, że to Jack – trząsł się gniewnie, próbując się uwolnić. – UTKNĄŁEM! – wykrzyknął stłumionym głosem. – WYJMIJMNIESTĄD! Stąpając ostrożnie bosymi stopami, zbliżyłem się do szamba z kwasem. Krew wciąż wypływała z piersi smoka, tworząc parujące, muliste jeziorko. Nie sposób było dojść na tyle blisko, aby złapać Jacka za rękojeść. – Jack, nie mogę się do ciebie dostać! Nie dasz rady sam siebie wyciągnąć? – SAMSIEBIECONIE! – odkrzyknął. – MÓWIĘPRZECIEŻŻEUTKNĄŁEM! Popatrzyłem na Blitza, marszcząc brwi. – Jak go stamtąd wyciągniemy? Blitz przyłożył ręce do ust i krzyknął do Jacka tak głośno, jakby ten był po drugiej stronie Wielkiego Kanionu Kolorado. – Jack, po prostu musisz poczekać! Krew smoka straci swoją moc za jakąś godzinę. Wtedy będziemy mogli cię wyjąć! – GODZINĘZWARIOWAŁEŚ?! – Rękojeść Jacka zadrgała, ale nadal tkwiła w klatce piersiowej Aldermana. – Nic mu nie będzie – uspokoił mnie Blitz. Łatwo mu było mówić. Nie musiał żyć z tym mieczem. Blitz dotknął ramienia Heartha, by zwrócić jego uwagę. Trzeba sprawdzić, czy kamień jest w jaskini, zamigał. Piszesz się na to? Hearth jeszcze mocniej zacisnął palce na odali. Przyglądał się

pyskowi smoka, jakby chciał tam zobaczyć coś znajomego. Potem wsunął runę do sakiewki, uzupełniając swój komplet. Wy idźcie, zamigał. Potrzebuję minuty. Blitz skrzywił się. – Tak, stary, nie ma problemu. Musisz podjąć ważną decyzję. – Jaką decyzję? – spytałem. Blitz spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakby mówił: „Biedne, naiwne dziecko”. – Chodź, Magnus, popatrzymy sobie na skarb tego potwora. Nietrudno było odszukać skarb. Zajmował większość jaskini. Pośrodku skarbu widniało wgłębienie w kształcie smoka – to tam spał Alderman. Nic dziwnego, że był taki nie w sosie. Stos monet, mieczy i pucharów wysadzanych drogimi kamieniami nie mógł dawać odpowiedniego oparcia dla pleców. Szedłem koło stosu, zaciskając palcami nos, aby nie czuć przytłaczającego smrodu, który tu panował. Mimo to czułem w ustach smak terrarium z biologii w szkole. – Gdzie jest kamień? – zastanowiłem się. – Nie widzę żadnych starych artefaktów Aldermana. Blitz podrapał się w brodę. – No cóż, smoki są próżne. Alderman pewnie nie umieściłby nudnych okazów geologicznych na samym wierzchu. Zakopałby coś takiego głęboko, a na górze trzymał tylko błyszczące przedmioty. Ciekaw jestem… – Przykucnął obok skarbu. – Ha! Tak jak mi się zdawało. Spójrz. Z góry złota wystawała końcówka plecionego sznurka. Chwilę mi zajęło, zanim go rozpoznałem. – Czy to… magiczny worek, który dostaliśmy od Andwariego? – Tak! – Blitz się uśmiechnął. – Skarb leży właśnie na nim. Alderman był chciwy, okrutny i straszny, ale nie można mu było zarzucić głupoty. Chciał mieć możliwość łatwego przeniesienia skarbu, na wypadek gdyby musiał znaleźć nową norę. Wydawało mi się, że właśnie dzięki temu skarb można też było naprawdę łatwo ukraść, ale nie miałem zamiaru kłócić się z logiką martwego smoka. Blitz pociągnął za sznurek. Płócienne tsunami pochłonęło skarb,

drżąc i kurcząc się, aż u naszych stóp leżała już tylko zwykła torba, nadająca się na zakupy albo na kryjówkę dla bezcennych przedmiotów wartych kilka miliardów dolarów. Aby ją podnieść, wystarczyły Blitzowi dwa palce. Pod tylną ścianą jaskini, wcześniej schowane pod skarbem, leżały dziesiątki artefaktów Aldermana. Wiele z nich zostało zmiażdżonych ciężarem złota. Na szczęście dla nas kamienie są dość trwałe. Podniosłem okrągły, szary kamień do ostrzenia, który widziałem we śnie. Gdy go wziąłem do ręki, nie napełniło mnie to ekstazą. Nie rozległy się anielskie pienia. Nie poczułem się wszechmocny, jakbym mógł bez trudu pokonać tajemniczych niezwyciężonych strażników Miodu Kwasira. – Dlaczego coś takiego? – myślałem na głos. – Dlaczego było to warte…? – Nie byłem w stanie ująć w słowa poświęceń, do których zostaliśmy zmuszeni. Zwłaszcza Hearthstone. Blitzen zdjął kask. Przeczesał palcami lepkie włosy. Mimo smrodu śmierci i zgnilizny panującego w jaskini wyglądał, jakby czuł ulgę, że jest poza zasięgiem słońca. – Nie wiem, chłopcze – odparł. – Mogę tylko przypuszczać, że potrzebujemy kamienia, aby naostrzyć trochę ostrzy. Popatrzyłem na inne artefakty Aldermana. – Powinniśmy jeszcze coś stąd wziąć, póki tu jesteśmy? Bo naprawdę nie chcę tu już wracać. – Mam nadzieję, że nie, bo absolutnie się z tobą zgadzam. – Z wyraźną niechęcią założył kask. – Chodźmy. Nie chcę, by Hearthstone był sam zbyt długo. Jak się okazało, Hearth nie był sam. Jakoś udało mu się wyrwać Jacka z piersi smoka. A teraz miecz, jako przekorna broń, nurkował z powrotem w zewłok smoka, rozcinając jego klatkę piersiową przez szparę w łuskach, jakby wykonywał autopsję. Hearth – tak to przynajmniej wyglądało – pokazywał mu, co robić. – Hej, hej, hej! – zawołałem. – Co wy wyprawiacie? – O, cześć, señor! – Jack podfrunął do nas. Brzmiał bardzo wesoło jak na miecz pokryty posoką. – Elf poprosił mnie, żebym otworzył klatkę piersiową smoka. A przynajmniej jestem prawie pewien, że

właśnie o to prosił. Uznałem, że skoro użył swojej magii, aby mnie uwolnić, to choć w ten sposób mu się odwdzięczę! Och, i już odciąłem pierścień. Tam jest, czujny, zwarty i gotowy! Spojrzałem w dół. Istotnie – kilka centymetrów od mojej bosej stopy na odciętym spuchniętym palcu smoka błyszczał pierścień Andwariego. Przełknąłem żółć, która nagle napłynęła mi do ust. – Czujny, zwarty i gotowy? Co mamy z nim zrobić? Umieść go razem ze skarbem, zamigał Hearth. Zabierz go z powrotem do rzeki i oddaj Andwariemu. Blitz podniósł palec smoka i wrzucił go do magicznej torby. – Zróbmy to szybko, chłopcze, zanim pierścień zacznie nas kusić, byśmy go użyli. – Dobra, ale… – Wskazałem na częściowo rozciętego smoka. Nigdy nie polowałem na zwierzęta, ale kiedyś moja mama spotykała się z facetem, który był myśliwym. Zabrał nas do lasu i próbował zaimponować mamie, ucząc mnie, jak oprawiać martwe zwierzę. (Nie skończyło się to dobrze. Podobnie jak ich związek). W każdym razie przyglądając się smokowi, nabrałem pewności, że Jack próbował wyciąć z niego już nieistotne dla pana Aldermana narządy. – …dlaczego? – wykrztusiłem. – Och, señor, no naprawdę, myślałem, że wiesz! Po zabiciu smoka pierścieniowego musisz wyciąć jego serce, upiec je i zjeść! I właśnie wtedy rozstałem się z obiadem.

28 Nie proś mnie nigdy więcej, żebym upiekł serce mojego wroga Do tej pory podczas naszej wyprawy udało mi się nie puścić pawia. Byłem na dobrej drodze do przeistoczenia się w zawodowca niewymiotowania. Ale sama myśl o zjedzeniu serca smoka, obrzydliwej, wstrętnej atrapy serca Aldermana – o nie. Tego było za wiele. Wpadłem chwiejnie między drzewa i wymiotowałem tak długo, że niewiele brakowało, a straciłbym przytomność. W końcu poczułem na ramieniu dłoń Blitza i krasnolud zaczął prowadzić mnie jeszcze dalej od polany. – Dobrze, chłopcze. Wiem. No, chodź. Kiedy odzyskałem mniej więcej przytomność umysłu, zdałem sobie sprawę, że Blitzen idzie ze mną nad rzekę, tam gdzie spotkaliśmy Andwariego. Wolałem się nie odzywać, z wyjątkiem okazjonalnego „Au!”, które wydawałem z siebie, gdy trafiłem bosą stopą na kamień lub gałąź, lub gniazdo alfheimskich mrówek ognistych. W końcu dotarliśmy nad wodę. Stanąłem na skraju małego wodospadu i zajrzałem do jeziorka Andwariego. Nie zmieniło się wiele od ostatniego razu. Nie można było stwierdzić, czy oślizgły stary krasnolud nadal tam mieszka w przebraniu oślizgłej starej ryby. Może kiedy go obrabowaliśmy, poddał się, przeniósł na Key West i przeszedł na emeryturę. Jeśli tak, kusiło mnie, by do niego dołączyć. – Jesteś gotowy? – W głosie Blitza słychać było napięcie. – Będę potrzebował twojej pomocy. Wytężyłem wzrok, co przyszło mi z trudem przez żółtą

wydzielinę, która zebrała mi się w oczach. Blitz trzymał torbę nad jeziorkiem, jakby zamierzał wrzucić ją do wody, ale jego ręka drżała. Przyciągnął nagle torbę do siebie, jak gdyby chciał ocalić skarb przed przeznaczeniem, a potem znów wyciągnął ramię, z trudem – jakby podnosił całą masę złota znajdującą się w torbie. – Będziesz… musiał… ze mną… walczyć – wykrztusił Blitz. – Krasnoludy… i wyrzucanie… skarbu… To… niełatwe. Udało mi się jakoś wyrwać z trybu obracania w myśli kwestii: „Zjeść smocze serce? Co, do stu tysięcy Helheimów?”. Złapałem za drugi uchwyt torby. Natychmiast poczułem, o czym mówił Blitz. Mój umysł zalały wspaniałe pomysły, co mogłem zrobić ze wszystkimi tymi skarbami. Kupić rezydencję! (Ale chwila… Miałem już rezydencję, dom wuja Randolpha, chociaż w ogóle go nie chciałem). Sprawić sobie jacht! (Miałem już wielką żółtą łódkę. Nie, dziękuję). Oszczędzać na emeryturę! (Byłem martwy). Wysłać dzieci na studia! (Einherjarzy nie mogą mieć dzieci. Jesteśmy martwi). Torba zadrżała i wierzgnęła. Zdawała się obmyślać nową strategię. W porządku, coś szepnęło mi w głowie, a może pomógłbyś bezdomnym? Pomyśl, ile dobrych rzeczy mógłbyś zrobić dzięki temu złotu, a zawartość tej torby to tylko zaliczka! Załóż ten śliczny pierścień, a otrzymasz nieskończone bogactwa! Mógłbyś budować domy! Oferować posiłki! Szkolenia zawodowe! Te propozycje były bardziej kuszące… Wiedziałem jednak, że to oszustwo. Ten skarb nigdy nikomu nie mógł wyjść na dobre. Spojrzałem na moje bose stopy, podrapane, zabłocone. Przypomniałem sobie duszący smród buchający z brzucha smoka. Pamiętałem pełną bólu twarz Hearthstone’a, kiedy żegnał się z ojcem. – Głupi skarb – mruknąłem. – Tak – zgodził się Blitz. – Na trzy? Raz, dwa… Wrzuciliśmy torbę do jeziorka. Oparłem się przemożnej chęci wskoczenia za nią. – No to masz, Andwari – powiedziałem. – Baw się dobrze. A może Andwariego tu nie było? W takim razie właśnie zrobiliśmy miliarderów z rodziny pstrągów. Blitz westchnął z ulgą.

– Dobrze, jeden problem z głowy. A teraz… Zajmijmy się tym drugim. – Ale chyba nie mam naprawdę…? – Mój żołądek zbuntował się ponownie. – Zjeść serca smoka? Ty? – Blitz pokręcił głową. – No cóż, to ty go zabiłeś… Ale w tym wypadku nie. Nie będziesz jadł tego serca. – Chwała bogom. – Hearth musi to zrobić. – Co?! Blitz przygarbił się. – Smok był krewnym Heartha, Magnusie. Kiedy zabijesz smoka pierścieniowego, możesz pomóc jego duszy w udaniu się na wieczny odpoczynek poprzez zniszczenie jego serca. Możesz je albo spalić… – O, zróbmy tak. – …albo spożyć i wówczas dziedziczysz wszystkie wspomnienia i całą mądrość smoka. Próbowałem sobie wyobrazić, dlaczego Hearthstone chciałby odziedziczyć jakiekolwiek wspomnienia swojego ojca lub jego tak zwaną mądrość. A w ogóle dlaczego czuł, że musi pomóc paskudnej duszy Aldermana w udaniu się na wieczny odpoczynek? Andiron powiedział mu, żeby nie marnował ani minuty na myślenie o ich martwym tacie, i zabrzmiało to jak doskonała braterska rada. – Ale jeśli Hearth… To znaczy nie będzie to kanibalizm czy smokobalizm albo coś takiego? – Nie potrafię ci na to odpowiedzieć. – Blitz zabrzmiał tak, jakby tylko marzył, żeby mi odpowiedzieć głośno: „TAK, WIEM, ŻE TO OBRZYDLIWE”. – Chodźmy mu pomóc… Niezależnie od tego, co postanowi. Jack i Hearthstone rozpalili ognisko. Elf obracał nad płomieniami rożen, miecz zaś unosił się obok niego, śpiewając na pełne nieistniejące gardło: „Hej! Ha! Kolejkę nalej. Hej! Ha! Kielichy wznieśmy”. Jako że Hearthstone był głuchy, stanowił idealną publiczność. Cała scena byłaby urocza, gdyby nie gnijąca nieco dalej pięciotonowa padlina smoka, chorobliwie blada twarz Hearthstone’a i połyskująca czarna rzecz wielkości piłki

do koszykówki skwiercząca na rożnie i napełniająca powietrze wonią grillowanego mięsa. Fakt, że serce Aldermana nawet pachniało jak jedzenie, sprawił, iż zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze. Udało się?, Hearthstone zamigał wolną ręką. Tak, odmigał Blitzen. Już po skarbie i pierścieniu. Bardzo bogate ryby. Hearthstone skinął głową, wyraźnie zadowolony. Jego jasne włosy poplamione były błotem, tkwiły w nich też liście, co przypominało mi idiotycznie konfetti z parad, jakby las zorganizował mu ponurą uroczystość z okazji śmierci ojca. – Hearth, chłopie… – Wskazałem na serce. – Nie musisz tego robić. Musi być jakiś inny sposób. – Właśnie to mu powiedziałem! – zawołał Jack. – Oczywiście on mnie nie słyszy, ale i tak się liczy! Hearth zaczął migać jedną ręką, co przypomina trochę mówienie bez samogłosek. Sfrustrowany w końcu przerwał. Wskazał na mnie, a potem na serce. Zastąp mnie. Nie chciałem absolutnie zbliżać się do smoczego serca, ale byłem jedyną osobą, która mogła mówić i jednocześnie obracać rożen. Hearth mógł czytać z ruchu moich warg. Blitzen umiał posługiwać się językiem migowym, ale jego twarz była zakryta siatką. A Jack… No, po prostu nie mógł być tu zbyt pomocny. Przejąłem zatem pieczenie narządu. Serce wydawało mi się zbyt ciężkie i zbyt niestabilne jak na ten rożen, umieszczony na dwóch prowizorycznych podpórkach z gałęzi. Utrzymanie go w równowadze nad płomieniami wymagało dużego skupienia. Hearthstone poruszał palcami, rozgrzewając się przed długą rozmową. Jabłko Adama na jego szyi poruszało się w górę i w dół, jakby jego gardło już protestowało przeciwko specjalnemu daniu na dzisiejszą kolację. Jeśli zjem serce, zamigał Hearthstone, wiedza ojca nie będzie utracona na zawsze. – Tak – przyznałem – ale dlaczego miałbyś tego chcieć? Jego dłonie zawahały się w powietrzu. Wspomnienia matki, Andirona. Wiedza o dziejach rodziny.

Wiedza o mojej… Pokazał literę H dwoma rozstawionymi palcami, a potem uderzył nimi w górę drugiej dłoni. Domyśliłem się, że to znak symbolizujący historię, choć wyglądało to zdecydowanie jak coś, co robi nauczyciel, kiedy bije niegrzecznego ucznia linijką. – Ale będziesz znał te sprawy tylko z punktu widzenia ojca – powiedziałem. – A on wszystko zatruwał. Jak mówił ci Andiron, nic nie jesteś ojcu winien. Nie ma w nim żadnej mądrości, którą mógłby przekazać. – Prawda? – Jack roześmiał się. – Przecież ten koleś kolekcjonował kamienie! Uznałem, że dobrze się składa, że Hearth i mój miecz nie mogą się bezpośrednio porozumiewać. Hearth zacisnął usta. Zrozumiał mnie dobrze, ale widziałem, że nie powiedziałem niczego, czego on sam już nie wiedział. Nie chciał zjeść tego świństwa. Ale czuł się… Nie znałem właściwego słowa ani po angielsku, ani w języku migowym. Zobowiązany? Zobligowany honorem? Może Hearth miał wbrew wszystkiemu nadzieję, że jeśli pozna skryte myśli ojca, znajdzie w nich jakiś ułamek miłości, coś, co mogłoby ocalić pamięć po Aldermanie. Ale ja wiedziałem lepiej. Nie podobało mi się odkopywanie bolesnej przeszłości. Wystarczy spojrzeć za czyjeś wstrętne zachowanie, a zwykle znajdziemy wstrętne wnętrze ukształtowane przez paskudną historię. Nie chciałem, by myśli Aldermana miały jakikolwiek wpływ na Hearthstone’a, który dosłownie by je wchłonął. Musiała istnieć jakaś opcja wegetariańska. Albo buddyjska. Zgodziłbym się nawet na posiłek przyjazny dla zielonych włosów. Blitzen usiadł po turecku. Poklepał przyjaciela po kolanie. Twoja decyzja. Ale dusza odejdzie na spoczynek, także jeśli dokonasz innego wyboru. – Tak! – powiedziałem. – Zniszcz serce. Po prostu zostaw… I właśnie wtedy nawaliłem. Byłem zbyt podekscytowany. Skupiłem się na Hearthstonie i przestałem uważać na to, że pełnię funkcję szefa kuchni. Obróciłem rożen nieco zbyt gwałtownie. Serce zachwiało się. Podpórki upadły i serce zsunęło się do ognia. Och, ale czekajcie, to nie wszystko. Z błyskawicznym,

niewiarygodnie głupim refleksem einheriego sięgnąłem po serce. Niemal udało mi się chwycić je jedną ręką, ale wyśliznęło mi się z palców i runęło w płomienie, buchając ogniem, jakby jego komory były wypełnione benzyną. Czerwony błysk – i po sercu. Och, ale czekajcie, to nadal nie wszystko. Skwierczące serce pozostawiło na moich palcach wrzący tłuszcz. I głupi Magnus, niewiarygodnie nieokrzesany Magnus zrobił to co większość ludzi, kiedy dotykają czegoś gorącego – instynktownie włożyłem palce do ust. Smakowało jak chili z najostrzejszej papryki na świecie, zmieszane ze skoncentrowanym syropem wieloowocowym. Wyciągnąłem palce z ust i próbowałem wypluć tę krew. Odchrząknąłem gwałtownie, wytarłem sobie język. Czołgałem się po ziemi, plując i jęcząc: – Nie! Pfu. Nie! Pfu. Nie! Ale było za późno. Delikatny posmak krwi ze smoczego serca przeniknął do mojego organizmu. Czułem, jak wsiąka w mój język, jak szumi w moich naczyniach włosowatych. – Señor! – Jack przyfrunął do mnie; jego runy świeciły na pomarańczowo. – Nie powinieneś był tego robić! Zacisnąłem zęby, by nie wymknęła mi się ostra uwaga o boskim talencie mojego miecza do bycia mądrym po szkodzie. Twarz Blitzena wciąż była zasłonięta siatką, ale jego plecy zesztywniały bardziej niż wtedy, gdy zamienił się w kamień. – Chłopcze! Och, bogowie, jak się czujesz? Smocza krew może… no, może wydobyć z twojego DNA jakieś dziwne rzeczy. Ludzie mają DNA, prawda? Wolałbym, żebyśmy nie mieli. Złapałem się za brzuch zdjęty strachem, że może już zmieniam się w smoka. Albo jeszcze gorzej – w złego elfickiego ojca. Zmusiłem się, by popatrzeć w oczy Hearthstone’owi. – Hearth, tak… tak bardzo cię przepraszam. To było niechcący, przysięgam. Nie chciałem… Głos mi się załamał. Nie byłem pewien, czy Hearth mi wierzył. Bo i dlaczego miałby mi wierzyć? Zaproponowałem, żebyśmy zniszczyli to serce. A potem to zrobiłem. I co gorsza, spróbowałem go.

Twarz elfa zastygła w masce szoku. – Powiedz mi, co zrobić – błagałem. – Wymyślę coś, żeby to naprawić… Hearthstone uniósł dłoń. Wiedziałem, jaką ścianę lodu wznosił między sobą a światem w tych rzadkich okazjach, kiedy był naprawdę wściekły, ale teraz nic takiego nie wyczuwałem. Jego mięśnie zdawały się rozluźniać; spływało z niego napięcie. Wyglądał, jakby… czuł ulgę. Taka uroda losu, zamigał Hearth. Zabiłeś smoka. To urdhr sprawił, że spróbowałeś jego krwi. – Ale… – Przerwałem, nim z moich ust wyszłyby kolejne przeprosiny. Wyraz twarzy Heartha wyraźnie wskazywał, że sobie tego nie życzy. Dałeś duszy mego ojca wieczny odpoczynek, zamigał Hearth. Ocaliłeś mnie przed tym czynem. Ale być może będziesz musiał za to zapłacić. To ja przepraszam. Kamień spadł mi z serca, że nie był na mnie zły. Nie podobało mi się jednak jego ostrożne spojrzenie, jakby czekał, jak wpłynie na mnie smocza krew. Wtedy, gdzieś wyżej, odezwał się ćwierkający głos. – Co za półgłówek. Wzdrygnąłem się. – Wszystko w porządku, señor? – spytał Jack. Popatrzyłem uważnie na baldachim z koron drzew. Nikogo nie zobaczyłem. – On nawet nie wie, co zrobił, prawda? – powiedział kolejny cieniutki głos. – Nie ma pojęcia – przytaknął pierwszy. W końcu dostrzegłem, skąd dobiegały głosy. Z gałęzi sześć metrów nad ziemią gapiły się na mnie dwa rudziki. Przemawiały serią ćwierków, jak to ptaki, ale jakimś cudem rozumiałem znaczenie tego szczebiotania. – Ach, na skorupy jaj! – zaklął pierwszy rudzik. – On nas widzi. Lecimy! Lecimy! Ptaki poderwały się do lotu. – Chłopcze?… – zagadnął mnie Blitz. Moje serce galopowało. Co się ze mną działo? Czy miałem

halucynacje? – Eee… Ja… tak. – Przełknąłem ślinę. – Tak. Wszystko w porządku. Tak mi się zdaje. Hearthstone popatrzył na mnie wyraźnie nieprzekonany, ale postanowił ze mną nie dyskutować. Wstał i po raz ostatni spojrzał na zwłoki swojego ojca w smoczej postaci. Byliśmy tu zbyt długo, zamigał. Powinniśmy zabrać kamień na okręt. I tak może już być za późno, żeby powstrzymać Lokiego.

29 Omal nie stajemy się norweską atrakcją turystyczną Skok

z urwiska był najmniej dziwną rzeczą, jaką zrobiłem w Alfheimie. Razem z Blitzem i Hearthem poszliśmy na nawis skalny na skraju posiadłości Aldermana. Było to miejsce, w którym biznesmen megaloman mógłby sobie stawać, aby ogarniać wzrokiem majątki sąsiadów w dolinie, i myśleć: „Kiedyś to wszystko będzie moje! BUAHAHAHAHA!”. Skały były na tyle wysokie, że gdybyśmy z nich spadli, połamalibyśmy sobie nogi, więc Hearth uznał, że to miejsce idealne. W chwili gdy skoczyliśmy w przepaść, rzucił raidho, runę podróży.

Powietrze zafalowało wokół nas i zamiast rozbić się o ziemię, wylądowaliśmy w bezładnej plątaninie rąk i nóg na pokładzie Wielkiego Banana, dokładnie na Halfbornie Gundersonie. – Eldhusfifle! – ryknął Halfborn. (Było to jedno z jego ulubionych wyzwisk. Jak wyjaśnił, eldhusfifl oznacza idiotę, który przez cały dzień siedzi przy ognisku we wsi, a więc w zasadzie wioskowego głupka. A do tego naprawdę brzmiało obraźliwie: el-dus-fuf-ful!) Zleźliśmy z niego i przeprosiliśmy. Potem uleczyłem mu kontuzjowane ramię, które wciąż trzymał na temblaku i które zostało ponownie złamane pod ciężarem spadającego z góry krasnoludzkiego tyłka. – Hmmm – mruknął. – Chyba muszę wam wybaczyć, ale właśnie

umyłem włosy. Zepsuliście mi fryzurę! Jego włosy nie wyglądały inaczej niż zwykle i nie wiedziałem, czy żartuje. Nie zamordował nas jednak swoim toporem bojowym, więc chyba nie był bardzo poirytowany. W Midgardzie zapadła już noc. Nasz okręt płynął po pełnym morzu pod gwiazdami. Blitz zdjął płaszcz, rękawiczki i korkowy kask i nabrał powietrza w płuca. – Wreszcie! Pierwszą osobą, która wyszła spod pokładu, była Alex Fierro ubrana jak członek gangu samochodowego z lat pięćdziesiątych: czarno-zielone włosy miała gładko zaczesane do tyłu, a białą koszulkę wciśniętą w limonkowe dżinsy. – Dzięki bogom! – Rzuciła się ku mnie, co na jedną mikrosekundę przepełniło mnie radością, dopóki nie ściągnęła z mojej twarzy różowych okularów Buddy’ego Holly’ego. – Mój strój nie był bez nich kompletny. Mam nadzieję, że ich nie porysowałeś. Kiedy czyściła szkła, spod pokładu wyłonili się Mallory, T.J. i Samira. – Oooch! – Sam odwróciła wzrok. – Magnus, gdzie twoje spodnie? – Eee, długa historia. – No to załóż coś na siebie, bostoński snobie! – rozkazała Mallory. – A potem opowiedz nam wszystko. Zszedłem do kajuty po buty i spodnie. Kiedy wróciłem, cała załoga otaczała Heartha i Blitza, którzy opowiadali o naszej przygodzie w magicznej krainie elfów, światła i śmierdzących smoczych cielsk. Sam pokręciła głową. – Och, Hearthstone. Tak mi przykro z powodu twojego taty. Wszyscy pozostali wydali z siebie potakujące pomruki. Hearth wzruszył ramionami. Tak musiało być. Na Magnusa spadło najgorsze. Posmakowanie serca. – No tak. – Skrzywiłem się. – A jeśli już o tym mowa… Chyba powinniście o czymś wiedzieć. Opowiedziałem o podsłuchanej przeze mnie rozmowie dwóch rudzików. Alex Fierro parsknęła śmiechem, a potem zakryła sobie usta. – Przepraszam. To nie jest zabawne. – Zamigała: Hearth, twój

ojciec, serce. Straszne. Nie wyobrażam sobie. – Ciągnęła dalej głośno: – A w ogóle to mam coś dla ciebie. Z kieszeni wyciągnęła prześwitujący, różowo-zielony jedwabny szal. – Zauważyłam, że zgubiłeś swój. Hearth wziął szalik, jakby był relikwią. Z namaszczeniem owinął go wokół swojego kołnierza. Dziękuję, zamigał. Uwielbiam. – Nie wątpię. – Alex popatrzyła na mnie, a jej usta wygięły się w szelmowskim uśmiechu. – Ale szczerze, Magnus. Upadło ci serce. Skosztowałeś krwi. A teraz rozmawiasz ze zwierzętami… – Nie rozmawiałem – zaprotestowałem. – Słuchałem tylko. – …jak doktor Dolittle? – Kto to jest doktor Dolittle? – T.J. zmarszczył brwi. – Mieszka w Walhalli? – To postać z książki. – Samira odgryzła kawałek kanapki z ogórkiem. Ponieważ była noc, starała się robić wszystko, by jak najszybciej pochłonąć wszystkie racje żywnościowe na okręcie. – Magnus, zauważyłeś jakieś inne skutki tej krwi z serca? Martwię się o ciebie. – Eee… Nie wydaje mi się. – Skutki mogą być przejściowe – podsunął T.J. – Nadal czujesz się dziwnie? – Dziwniej niż zwykle? – sprecyzowała Alex. – Nie – odparłem. – Ale trudno mi być tego pewnym. Nie ma tu wokół żadnych zwierząt, które mógłbym podsłuchiwać. – Mogę zmienić się we fretkę – zaproponowała Alex – i utniemy sobie pogawędkę. – Wielkie dzięki. Mallory Keen wypróbowała nasz nowy kamień do ostrzenia na jednym ze swoich noży. Następnie rzuciła świeżo naostrzonym ostrzem w pokład. Nóż wbił się w lite drewno po rękojeść. – No, no. – Spróbuj nie zniszczyć naszej łodzi, kobieto – powiedział Halfborn. – Nadal nią płyniemy. Wykrzywiła się do niego. – Chłopcy przynieśli całkiem niezłą temperówkę.

T.J. odkaszlnął. – Właśnie, a mógłbym ją wypróbować na bagnecie? – Nie ma mowy! – Mallory wsunęła kamień do kieszeni kurtki. – Nie wierzę, że będziecie się dobrze obchodzić z tym cudeńkiem. Myślę, że to ja będę się nim opiekować, żeby żadne z was się nie poraniło. A jeśli chodzi o krew smoka, Magnus, nie martwiłabym się. Jesteś synem Frejra, jednego z najpotężniejszych bogów przyrody. Może krew smoka po prostu wzmocniła twoje naturalne zdolności. To, że rozumiesz leśne zwierzęta, ma sens. – Hmm. – Skinąłem głową, nieco uspokojony. – Może masz rację. Ale niefajnie się czuję na myśl, że mogłem przywłaszczyć część dziedzictwa Hearthstone’a. Bo co jeśli pan Alderman też rozumiał zwierzęta…? Hearth pokręcił przecząco głową. Ojciec nie był doktorem Dolittle. Nie obwiniaj się. Mam z powrotem odalę. To mi wystarczy. Wyglądał na wyczerpanego, ale też jak gdyby czuł ulgę – jakby właśnie skończył sześciogodzinny egzamin, przed którym trząsł się przez cały semestr. Nie miał pewności, czy zdał, ale przynajmniej nastał koniec tych mąk. – No cóż – odezwała się Samira – mamy kamień. A teraz musimy dostać się do Flåm, znaleźć Miód Kwasira i dowiedzieć się, jak pokonać jego strażników. – A potem nakarmić miodem Magnusa – dodała Alex – w nadziei że zyska dzięki temu dar mówienia pełnymi zdaniami. Mallory zmarszczyła czoło, jakby wydawało się jej to mało prawdopodobne. – Następnie znajdziemy Statek Umarłych i będziemy się modlić, żeby Magnus pokonał Lokiego we flytingu. – A potem jakoś pojmiemy tego meinfretra – dodał Halfborn – przeszkodzimy Naglfarowi w wypłynięciu w morze i zapobiegniemy Ragnarökowi. Zakładając oczywiście, że nie jest już za późno. Było to dość daleko idące założenie. Straciliśmy przecież kolejne dwa dni w Alfheimie. Letnie przesilenie miało nastąpić mniej więcej za dziesięć dni, a ja byłem zupełnie pewien, że statek Lokiego będzie w stanie wypłynąć dużo wcześniej.

Poza tym zawiesiłem się na słowach Mallory: „Będziemy się modlić, żeby Magnus pokonał Lokiego we flytingu”. Nie wierzyłem jak Sam w moc modlitwy, zwłaszcza gdy modlitwa miała dotyczyć mnie. Blitz westchnął. – Idę się umyć. Śmierdzę jak troll. A potem będę spał… bardzo, bardzo długo. – Doskonały pomysł – przytaknął Halfborn. – Magnus i Hearth, wy powinniście zrobić to samo. Podobał mi się ten plan. Jack powrócił do postaci kamienia na moim łańcuszku, co oznaczało, że ręce i barki bolały mnie teraz tak, jakbym spędził cały dzień, piłując smoczą skórę. Swędziało mnie całe ciało, jakby moje przeciwkwasowe zabezpieczenia zostały wystawione na ciężką próbę. T.J. zatarł dłonie z podnieceniem. – Jutro rano powinniśmy znaleźć się w krainie norweskich fiordów. Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę, co tam będziemy zabijać! Spałem snem bez snów, co było miłą odmianą, dopóki nie obudziła mnie Samira, potrząsając mną. – Naprawdę powinieneś to zobaczyć. – Uśmiechała się zdecydowanie zbyt szeroko jak na kogoś, kto pości. Wygramoliłem się ze śpiwora. Kiedy wstałem i wyjrzałem za burtę, zaparło mi dech w piersi. Po obu stronach okrętu, tak blisko, że mogłem prawie ich dotknąć, wyłaniały się z wody pionowe klify – wysokie na trzysta metrów ściany skalne, pocięte strugami wodospadów. Białe strumyki wód roztopowych spływały z krawędzi skał, rozbijając się w mgiełkę, w której promienie słońca załamywały się w tęcze. Niebo zostało zredukowane do wąskiego, nierównego, kobaltowego wąwozu ciągnącego się tuż nad nami. Woda wokół kadłuba była tak zielona, że równie dobrze mogła stanowić purée z glonów. W cieniu tych skał poczułem się tak mały, że do głowy przyszło mi tylko jedno miejsce, w którym mogliśmy się znajdować. – Jötunheim? – Nie, to tylko Norwegia – roześmiał się T.J. – Ładnie, co?

Określenie „ładnie” nie oddawało temu miejscu sprawiedliwości. Czułem się tak, jakbyśmy dopłynęli do świata przeznaczonego dla znacznie większych istot, miejsca, które swobodnie mogli odwiedzać bogowie i potwory. Oczywiście wiedziałem, że bogowie i potwory cieszyli się podobną swobodą ruchów w całym Midgardzie. Heimdall lubił jedną kawiarnię z bajglami w pobliżu Fenway. Olbrzymy często przechadzały się po bagnach w Longview. Ale to Norwegia wydawała się idealną dla nich krainą. Poczułem ucisk w sercu – ależ to miejsce zauroczyłoby mamę… Żałowałem, że nie mogę jej go pokazać. Wyobraziłem sobie, jak wędruje górą, wzdłuż krawędzi klifów, rozkoszując się słońcem i chłodnym, czystym powietrzem. Stojące na dziobie Alex i Mallory zamilkły w zachwycie. Hearth i Blitz pewnie jeszcze spali na dole. Halfborn siedział przy sterze z kwaśną miną. – Coś nie w porządku? – spytałem go. Berserk obrzucił skały takim spojrzeniem, jakby mogły się zawalić, gdyby rzucił niewłaściwą uwagę. – Nie. Jest pięknie. W zasadzie nic się nie zmieniło, od kiedy byłem dzieckiem. – Flåm jest twoim rodzinnym miastem? – domyśliłem się. Zaśmiał się gorzko. – No cóż, nie było wówczas miastem i nie nazywało się Flåm. Była to po prostu wioska rybacka bez nazwy na końcu fiordu. Zobaczysz to miejsce za minutę. – Zacisnął dłonie na sterze, aż pobielały mu palce. – Jako chłopak marzyłem tylko o tym, by się stąd wyrwać. Gdy miałem dwanaście lat, przyłączyłem się do Ivara bez Kości i zostałem wikingiem. Powiedziałem mamie… – Umilkł. – Powiedziałem, że nie wrócę, dopóki skaldowie nie będą śpiewali o moich heroicznych czynach. Nigdy więcej jej nie widziałem. Okręt płynął naprzód, przy cichych oklaskach wodospadów, odbijających się echem w fiordzie. Przypomniałem sobie, co mówił mi kiedyś Halfborn: że nie lubi się cofać, wracać do przeszłości. Czy czuł się winny, że opuścił mamę, czy może rozczarowany, że skaldowie nie zrobili z niego wielkiego bohatera? Może jednak śpiewali o jego czynach. Z tego co wiedziałem, sława rzadko trwa dłużej niż kilka lat, a jeszcze rzadziej przez wiele wieków. Niektórzy

einherjarzy w Walhalli czuli gorycz, kiedy odkrywali, że nikt, kto urodził się w czasach późniejszych niż średniowiecze, nie miał pojęcia, kim byli. – Dla nas jesteś słynny – powiedziałem. Halfborn chrząknął. – Mogę poprosić Jacka, żeby ułożył o tobie piosenkę. – Niech bogowie bronią! – Jego czoło nadal było zmarszczone, ale wąs mu zadrgał, jakby Halfborn próbował powstrzymać uśmiech. – Ale dość tego. Niedługo będziemy cumować. Keen, Fierro, przestańcie się gapić na krajobraz i pomóżcie! Trymować żagiel! Przygotować cumy! – Nie jesteśmy twoimi dziewkami pirackimi, Gunderson – gderała Mallory, ale zrobiły z Alex to, co kazał. Wykonaliśmy zwrot i kolejny raz zaparło mi dech w piersi. Na końcu fiordu wąska dolina rozcinała góry – kolejne piętra zielonych wzgórz i lasów ułożonych w zygzaki niczym nieskończona seria odbić w lustrze. Na skalistym brzegu, w cieniu skał, tuliło się do siebie – jakby szukając ochrony – kilkadziesiąt czerwonych, brązowych i niebieskich domów. W porcie stał olbrzymi biały statek wycieczkowy, większy niż całe miasteczko dwudziestopiętrowy pływający hotel. – No, tego to tu wcześniej nie było – mruknął Halfborn. – Turyści – stwierdziła Mallory. – Jak sądzisz, T.J.? Stanowią dla ciebie wystarczająco emocjonujące wyzwanie, aby z nimi powalczyć? T.J. przechylił głowę, jakby się nad tym zastanawiał. Uznałem, że to dobry moment, by zmienić temat rozmowy. – No więc w Yorku – powiedziałem – Hrungnir polecił nam wsiąść do pociągu we Flåm, a potem mamy znaleźć to, czego szukamy. Ktoś tu widzi pociąg? T.J. zmarszczył brwi. – Jak w ogóle można położyć tory na takim terenie? Wydawało się to istotnie mało prawdopodobne. Potem jednak mój wzrok ześlizgnął się w lewo. Wzdłuż klifu, u jego stóp, mknął samochód. Wziął ostry zakręt i zniknął w tunelu wykopanym w górze. Jeżeli Norwegowie byli na tyle szaleni, by budować takie drogi i po nich jeździć, może byli też wystarczająco zwariowani,

by w taki sam sposób układać tory kolejowe. – Zejdźmy na ląd i dowiedzmy się – zaproponowała Alex. – Moim zdaniem powinniśmy zacumować jak najdalej od tego wycieczkowca. – Nie lubisz turystów? – spytała Sam. – Nie o to chodzi – odparła Alex. – Obawiam się, że kiedy zauważą ten żółty okręt wikingów, uznają, że jesteśmy miejscową atrakcją. Chcesz wozić ludzi na przejażdżki po fiordzie przez cały dzień? – Racja. – Sam aż się wzdrygnęła. Zatrzymaliśmy się przy pomoście najbardziej oddalonym od statku wycieczkowego. Naszymi jedynymi sąsiadami było kilka kutrów rybackich i skuter wodny o cokolwiek przesadnej nazwie Odyn II namalowanej na boku. Moim zdaniem jeden Odyn to i tak za dużo. Nie wyczekiwałem z niecierpliwością sequela. Kiedy Mallory i Alex mocowały cumy, przyglądałem się miasteczku. Było nieduże, to prawda, ale miało bardziej skomplikowany układ, niż się wydawało z daleka. Ulice wiły się w górę i w dół na stokach wzgórz, wśród skupisk domów i sklepów rozciągających się nad brzegiem fiordu na długości niecałego kilometra. Sądziłem, że dworzec kolejowy to coś, co łatwo zauważyć, ale z nabrzeża nie dostrzegałem niczego takiego. – Możemy się rozdzielić – zaproponowała Mallory. – W ten sposób zbadamy większy teren. – W horrorach to nigdy nie działa – przypomniałem. – No to chodź ze mną, Magnus – powiedziała Mallory. – Ze mną będziesz bezpieczny. – Zmarszczyła czoło, patrząc na Halfborna Gundersona. – Ale odmawiam przebywania znowu z tym durniem. Samiro, w razie potrzeby okazujesz się użyteczna. Idziesz z nami? Zaproszenie chyba zaskoczyło Sam, chociaż Mallory traktowała ją z o wiele większym szacunkiem od incydentu z wodnymi końmi. – Eee, jasne. Halfborn wykrzywił twarz w grymasie. – Jeśli o mnie chodzi, nie ma sprawy! Wezmę Alex i T.J.-a. – Schodzisz na ląd? – Mallory uniosła brwi. – Wydawało mi się, że nie chciałeś postawić stopy… – No, to źle ci się wydawało! – Zamrugał dwa razy, jakby sam był sobą zdziwiony. – To już nie jest mój dom, ale zwykła atrakcja

turystyczna! Jakie to w ogóle ma znaczenie? W jego głosie brakowało jednak pewności. Zastanawiałem się, czy nie byłoby dobrze zaproponować wymianę członków zespołów. Mallory miała dar zmieniania toru myśli Halfborna. Mógłbym ją wymienić na… No nie wiem, może na Alex. Ale nie sądziłem, żeby ta propozycja spotkała się z czyjąkolwiek aprobatą. – A co z Hearthem i Blitzem? – odezwałem się. – Może ich obudzę? – Powodzenia – prychnęła Alex. – Całkiem odpłynęli. – A jesteś w stanie złożyć okręt z nimi w środku? – spytał T.J. – Nie byłoby to raczej bezpieczne – odparłem. – Mogliby się zbudzić i odkryć, że są uwięzieni w chusteczce. – Ach, zostawmy ich tutaj – zaproponował Halfborn. – Nic im nie będzie. To miejsce nigdy nie było niebezpieczne, poza tym że zabijało nudą. – Zostawię im wiadomość – postanowiła Sam. – Może pochodzimy po mieście przez pół godziny? A potem spotkamy się tutaj i jeśli ktoś znajdzie pociąg, będziemy mogli razem tam pójść. Zgodziliśmy się wszyscy, że z tym planem wiąże się niskie ryzyko gwałtownej śmierci. Kilka minut później Halfborn, T.J. i Alex poszli w jedną stronę, a Mallory, Sam i ja w drugą. Powędrowaliśmy ulicami Flåm, aby poszukać pociągu i jakichś interesujących wrogów do zabicia.

30 Flåm i bomba, a kto czytał, ten trąba Nie sądziłem, że tym, co znajdziemy, będzie starsza pani. Przeszliśmy może ze trzy kwartały domów, wśród tłumów turystów, obok sklepów z czekoladą, kiełbasą z łosia i małymi pamiątkowymi trollami z drewna. (A zdawałoby się, że ktoś, kto pochodzi od wikingów, powinien mieć tyle rozumu w głowie, by nie tworzyć jeszcze więcej trolli). Kiedy mijaliśmy sklepik spożywczy, Mallory chwyciła mnie za ramię tak mocno, że na pewno zostawiła na nim siniaka. – To ona. – Wypluła to słowo jak truciznę. – Kto? – zdziwiła się Sam. – Gdzie? Mallory wskazała na sklep o nazwie Dziergacze, przy którym turyści wydawali ochy i achy przed wystawioną na chodniku wełną wytwarzaną lokalnie. (Norwegia dla każdego miała coś w zanadrzu). – Kobieta w bieli – szepnęła Mallory. Zauważyłem od razu, kogo miała na myśli. Wśród przechodniów stała staruszka z zaokrąglonymi ramionami i przygarbionymi plecami. Jej głowa była pochylona, jakby próbowała uciec od reszty ciała. Miała biały dzianinowy sweter, tak puszysty, że równie dobrze mógł być zrobiony z waty cukrowej, a na głowie pasujący kapelusz z szerokim rondem, pod którym nie sposób było dojrzeć jej twarzy. Z ramienia zwisała jej torba z wełną i drutami. Nie miałem pojęcia, co zwróciło uwagę Mallory. Mogłem z łatwością wyłowić z tłumu dziesięciu innych ludzi ze statku wycieczkowego, którzy wyglądali dziwniej. Ale wtedy kobieta zerknęła na nas. Jej mętne, białe oczy zdawały się przebijać mnie na wylot, jak gdyby rzuciła w moją pierś – jak ninja – swoje druty

do dziergania. Tłum turystów przesunął się, zasłaniając ją, i dziwne uczucie mnie opuściło. – Kto to był… – Przełknąłem ślinę. – Chodźcie! – zawołała Mallory. – Nie możemy jej zgubić! Pobiegła w kierunku sklepu z akcesoriami dziewiarskimi. Wymieniliśmy z Samirą zaniepokojone spojrzenia, a potem ruszyliśmy za Mallory. Osoba w podeszłym wieku, ubrana w watę cukrową, nie powinna raczej szybko kuśtykać, ale gdy dotarliśmy do Dziergaczy, kobieta była już dwie przecznice dalej. Pobiegliśmy za nią, wymijając wycieczki, rowerzystów i facetów niosących kajaki. Mallory nie czekała na nas. Zanim ją dogoniliśmy, trzymała kurczowo ogrodzenie z siatki przy małej stacji kolejowej, przeklinając i wypatrując swojej ofiary. – Znalazłaś pociąg – zauważyłem. Przy peronie stało kilka pomalowanych na jaskrawe kolory staromodnych wagonów. Właśnie wsiadali do nich turyści. Tory biegły ze stacji na wzgórza i dalej do wąwozu. – Gdzie ona się podziała? – mruczała Mallory. – Ale kim ona jest?! – zniecierpliwiła się Sam. – Tam! – Mallory pokazała ostatni wagon, do którego wsiadała właśnie babcia z waty cukrowej. – Musimy kupić bilety – rzuciła Mallory. – Szybko. – Powinniśmy pójść po pozostałych – oponowała Sam. – Mówiliśmy, że się spotkamy… – NIE MA CZASU! Mallory niemal siłą odebrała Sam jej norweskie korony. (Walutę tę dostarczyła oczywiście nad podziw zaradna Alex). Za pomocą potoku przekleństw i wymachiwania rękami Mallory zdołała kupić trzy bilety od pracownika stacji, po czym przebiegliśmy przez obrotową bramkę i zdążyliśmy wsiąść do ostatniego wagonu tuż przed zamknięciem drzwi. Było tam gorąco, duszno i tłoczno od turystów. Gdy pociąg zaczął turkotać pod górę, zrobiło mi się tak niedobrze, jak nigdy dotąd od czasu… No dobrze, od wczoraj, kiedy to piekłem smocze serce w Alfheimie. Nie pomagało mi też, że od czasu do czasu łapałem

urywki ćwierkania ptaków na zewnątrz – rozmów, które nadal rozumiałem, głównie poświęconych temu, gdzie można znaleźć najbardziej soczyste dżdżownice i robaki. – Okej, Mallory, a teraz wyjaśniaj – zażądała Sam. – Dlaczego śledzimy tę staruszkę? Mallory szła powoli przejściem między siedzeniami, przyglądając się twarzom pasażerów. – To kobieta, która doprowadziła do mojej śmierci. To Loki. – Co? – Sam omal nie upadła na kolana starszego mężczyzny. Mallory streściła jej to, co opowiedziała mi kilka dni wcześniej: jak podłożyła bombę w samochodzie, a potem tego żałowała, a potem odwiedziła ją stara kobieta, która przekonała ją, aby wróciła i rozbroiła bombę za pomocą paru superużytecznych sztyletów, które okazały się superbezużyteczne. A potem nastąpiło bum! – Ale Loki? – pytała Sam. – Jesteś pewna? Rozumiałem niepokój w głosie Sam. Trenowała do walki ze swoim tatą, ale nie spodziewała się, że mogło do niej dojść właśnie tu i teraz. Walka z Lokim nie była lekcją, z której chciało się mieć niezapowiedzianą kartkówkę. – Kto inny mógłby to być? – skrzywiła się Mallory. – Nie ma jej tutaj. Popatrzmy w następnym wagonie. – A jeśli go dogonimy? – spytałem. – Albo ją? – Mówiłam ci. – Keen wyjęła jeden ze swoich noży. – To przez tę kobietę zginęłam. Zamierzam oddać jej sztylety ostrzem do przodu. W następnym wagonie turyści cisnęli się przy oknach, robiąc zdjęcia wąwozów, wodospadów i malowniczych wiosek. Kwadraty pól wyściełały dywanem dolinę. Góry rzucały cienie tak ostre jak wskazówka zegara słonecznego. Ilekroć pociąg objeżdżał zakręt, widok stawał się jeszcze bardziej spektakularny. Samira i ja ciągle się zatrzymywaliśmy, oszołomieni urodą krajobrazu, ale Mallory nie interesowało piękno. Starszej pani nie było w drugim wagonie, więc ruszyliśmy dalej. W połowie kolejnego Mallory nagle zamarła. Ostatnie dwa rzędy po prawej tworzyły coś w rodzaju kącika do rozmowy, z trzema fotelami ustawionymi do tyłu i trzema skierowanymi do przodu. W całym wagonie było mnóstwo ludzi, ale ten kącik był pusty –

siedziała w nim tylko starsza pani, twarzą w naszym kierunku. Nucąc pod nosem, robiła na drutach, nie zwracając uwagi ani na krajobraz, ani na nas. Z gardła Mallory rozbrzmiał cichy warkot. – Czekaj. – Sam złapała ją za nadgarstek. – W tym pociągu jest wielu śmiertelników. Czy możemy przynajmniej upewnić się, że ta kobieta to Loki, zanim zaczniemy zabijać i niszczyć? Gdybym to ja próbował wysunąć ten argument, Mallory pewnie walnęłaby mnie rękojeścią noża w krocze. Ponieważ powiedziała to Sam, Keen schowała sztylet do pochwy. – Dobra – warknęła. – Spróbujemy najpierw z nią pogadać. A potem ją zabiję. Zadowolona? – Niemożebnie – odparła Sam. W żadnym razie nie opisywało to jednak mojego nastroju. Już bliższe byłyby określenia „nerwowy” i „skołowany”. Poszedłem jednak za dziewczynami ku starszej pani w bieli. Nie podnosząc głowy znad robótki, kobieta powiedziała: – Witajcie, moi drodzy! Proszę, siadajcie. Jej głos zaskoczył mnie. Brzmiał młodo i pięknie, jak u spikerki radiowej w wojennej stacji propagandowej, próbującej przekonać żołnierzy wroga, że jest po ich stronie. Jak Radio Wolna Norwegia. Albo Głos Flåm. Trudno było dostrzec jej rysy – i to nie tylko z powodu ronda kapelusza. Jej twarz emanowała białym światłem, tak rozmytym jak faktura jej swetra. Wydawała się w każdym wieku naraz: mała dziewczynka, nastolatka, młoda kobieta, stara babcia – wszystkie twarze istniały w teraźniejszości, jak warstwy przezroczystej cebuli. Może nie była w stanie zdecydować, który glamour dzisiaj na siebie włożyć, więc po prostu ubrała je wszystkie. Spojrzałem na dziewczyny. Zagłosowaliśmy w milczeniu. Siadamy?, spytałem. Zabijamy?, spytała Mallory. Siadamy, rozkazała Sam. Wcisnęliśmy się w trzy fotele naprzeciwko starszej pani. Jednym okiem patrzyłem na jej druty, czekając, aż wykręci nam zaraz jakiś oburęczny pokaz szermierczy, ale ona nadal pochylała się nad białą włóczką, dziergając coś, co wyglądało jak szalik z waty cukrowej.

– No więc? – odezwała się ostro Mallory. – Czego chcesz? Starsza pani cmoknęła z dezaprobatą. – Moja droga, jakimże to tonem się do mnie zwracasz? – Powinnam zwracać się do ciebie gorzej, Loki – warknęła Mallory. – Przez ciebie zginęłam! – Mallory – wtrąciła się Sam. – To nie Loki. W jej głosie dało się słyszeć wyraźną ulgę. Nie byłem pewien, skąd Sam to wiedziała, ale miałem nadzieję, że ma rację. W wagonie nie było miejsca na machanie świetlistą włócznią czy śpiewającym mieczem. Na twarz Mallory wystąpiły czerwone plamy. – Jak to „nie Loki”? – Mallory Audrey Keen – upomniała ją staruszka. – Naprawdę myślałaś przez te wszystkie lata, że byłam Lokim? Ależ doprawdy… Niewiele istot w dziewięciu światach nienawidzi Lokiego tak mocno jak ja. Uważałem, że to dobra wiadomość, ale kiedy spotkałem wzrok Sam, zrozumiałem, że ciśnie się jej na usta to samo co mnie pytanie: „ Audrey?”. Mallory drgnęła. Jej dłonie na rękojeściach sztyletów wyglądały, jakby była narciarką zjazdową, która szykuje się do wykonania trudnego skoku. – Byłaś wtedy w Belfaście – upierała się. – W 1972 roku. Dałaś mi te bezużyteczne noże i powiedziałaś, że powinnam pobiec z powrotem i rozbroić bombę w tym autobusie szkolnym. Sam wstrzymała oddech. – W autobusie szkolnym? Chciałaś wysadzić autobus szkolny?! Mallory robiła wszystko, co mogła, żeby nie patrzeć nam w oczy. Jej twarz przybrała barwę soku wiśniowego. – Nie bądźcie dla niej zbyt surowi – rzekła starsza pani. – Powiedziano jej, że autobus będzie pełen żołnierzy, nie dzieci. Był dwudziesty pierwszy lipca. Irlandzka Armia Republikańska podkładała bomby w całym Belfaście, chcąc zabijać Brytyjczyków. Wet za wet, jak to zwykle bywa. Znajomi Mallory chcieli wziąć udział w tej akcji. – Dwóch moich przyjaciół zostało zastrzelonych przez policję miesiąc wcześniej – szepnęła Mallory. – Jeden miał piętnaście, drugi

szesnaście lat. Chciałam zemsty. – Podniosła wzrok. – Ale tego dnia Loki był jednym z chłopców w naszej bandzie. Na pewno był. Słyszałam później jego głos w snach, jak szydził ze mnie. Wiem, jak jego moc może sprawić… – O, tak. – Kobieta nadal robiła na drutach. – A teraz słyszysz jego głos? Mallory zamrugała. – No… Raczej nie. Starsza pani uśmiechnęła się. – I masz rację, moja droga. Loki był tam istotnie w ten lipcowy piątek, przebrany za jednego z was, i podpuszczał was, żeby zobaczyć, jak wiele szkód może spowodować. A ty byłaś najbardziej spośród nich przepełniona złością, Mallory. W dodatku byłaś osobą, która wolała działać, niż mówić. Wiedział dokładnie, jak tobą manipulować. Mallory wbiła wzrok w podłogę z desek. Kołysała się w rytm turkotania pociągu. Za nami turyści wzdychali z zachwytem, ilekroć za oknami pojawiał się nowy widok. – Eee, proszę pani?… – Zwykle nie wtrącałem się do rozmów z niepokojącymi kobietami o boskich cechach, ale było mi przykro ze względu na Mallory. Niezależnie od tego, co zrobiła w przeszłości, z każdym słowem staruszki jakby się w sobie kurczyła. Pamiętałem to uczucie doskonale z mojego ostatniego snu o Lokim. – Skoro nie jest pani Lokim, co tak w ogóle jest super, to kim pani jest? Mallory mówiła, że pani też tam była, w dniu jej śmierci. Kiedy podłożyła bombę, pojawiła się pani i powiedziała jej… Intensywność spojrzenia kobiety unieruchomiła mnie w fotelu. Złote źrenice pośrodku jej białych tęczówek świeciły jak maleńkie słońca. – Powiedziałam Mallory to, co już podejrzewała – odparła kobieta. – Że autobus będzie pełen dzieci i że ktoś ją wykorzystał. Zachęciłam ją, by posłuchała swojego sumienia. – Przez ciebie zginęłam! – zawołała Keen. – Zachęciłam cię, żebyś została bohaterką – powiedziała spokojnie staruszka. – I zostałaś. Dwudziestego pierwszego lipca 1972 roku w Belfaście wybuchło ponad dwadzieścia innych bomb. Dzień ten

nazwano „krwawym piątkiem”. O ile gorzej by było, gdybyś nie zrobiła nic? – Ale te noże… – Mallory skrzywiła się. – Były moim darem dla ciebie, abyś umarła ze sztyletami w rękach i poszła do Walhalli. Przypuszczałam, że kiedyś ci się przydadzą, ale… – Kiedyś?! – wykrzyknęła Mallory. – Mogłaś o tym wspomnieć, zanim sama się wysadziłam w powietrze, próbując przeciąć nimi kable! Grymas na twarzy kobiety wydawał się rozwijać na zewnątrz poprzez warstwy jej wieków – dziewczynki, młodej kobiety, staruchy. – Moje prorocze zdolności mają krótki zasięg, Mallory. Potrafię zobaczyć tylko to, co się stanie w ciągu mniej więcej dwudziestu czterech godzin. Dlatego tu jestem. Będziesz potrzebować tych noży. Dzisiaj. – To znaczy… – Sam się wyprostowała – mają nam pomóc w zdobyciu Miodu Kwasira? Kobieta skinęła głową. – Masz instynkt, Samiro al-Abbas. Noże… – Dlaczego mielibyśmy cię słuchać? – przerwała Mallory. – Cokolwiek nam powiesz, prawdopodobnie doprowadzi do naszej śmierci! Kobieta położyła druty na kolanach. – Moja droga, jestem boginią przepowiedni i najbliższej przyszłości. Nigdy bym wam nie powiedziała, co macie zrobić. Jestem tu tylko po to, aby przekazać wam informacje, których potrzebujecie, aby podjąć dobrą decyzję. A jeśli chodzi o to, dlaczego powinnaś mnie wysłuchać, mam nadzieję, że to zrobisz, dlatego że cię kocham. – KOCHASZ MNIE? – Mallory spojrzała na nas z niedowierzaniem, jakby chciała wykrzyknąć: „Słyszeliście coś podobnego?!”. – Pani starsza, ja nawet nie wiem, kim ty jesteś! – Oczywiście, że wiesz, moja droga. Postać staruszki zamigotała. Przed nami siedziała kobieta w średnim wieku o królewskiej urodzie, z długimi włosami tego samego koloru co włosy Mallory, splecionymi w dwa warkocze

spływające na ramiona. Jej kapelusz przeistoczył się w wojenny hełm z białego metalu, świetlisty i migotliwy jak uwięziony w lampie gaz neonowy. Biała suknia sprawiała wrażenie, że jest wykonana z tego samego materiału, lecz utkanego w miękkie fałdy. Puszysta włóczka w jej torbie na akcesoria dziewiarskie zmieniła się w wirujące kłębki mgły. Bogini – nagle zdałem sobie sprawę – dziergała z chmur. – Jestem Frigga – powiedziała – królowa Asów. I jestem twoją matką, Mallory Keen.

31 Mallory dostaje twardy orzech do zgryzienia Wiecie, jak to leci. Zajmujecie się swoimi sprawami, jedziecie pociągiem w górę wąwozu w samym środku Norwegii, a potem starsza pani z torebką z przyborami do robótek ręcznych mówi wam, że jest waszą boską matką. Gdybym dostawał koronę za każdym razem, kiedy coś takiego się zdarza… Kiedy Frigga wyjawiła nam tę tajemnicę, pociąg zahamował z piskiem, jakby sama lokomotywa pytała: „CO TAKIEGO?”. W głośniku zatrzeszczało ogłoszenie w języku angielskim; coś o tym, że można sobie zrobić zdjęcie przy wodospadzie. Nie wiedziałem, dlaczego zasługiwało to na przystanek, ponieważ minęliśmy już ze sto malowniczych wodospadów, ale wszyscy turyści wstali i wysiedli z wagonu. Zostaliśmy sami: Sam, Mallory, ja i Królowa Wszechświata. Keen siedziała jak skamieniała przez dobrych dwadzieścia sekund. Kiedy korytarzyk opustoszał, poderwała się na nogi i przeszła przez cały wagon tam i z powrotem, a potem krzyknęła do Friggi: – Nie można czegoś takiego OZNAJMIAĆ tak NI STĄD, NI ZOWĄD! Wrzeszczenie na boginię na ogół nie jest dobrym pomysłem. Ryzykujesz wbicie na pal, potraktowanie piorunem lub pożarcie przez gigantyczne koty domowe. (Tak, Freja tak ma. Lepiej nie pytajcie). Frigga jednak jakby się tym nie przejęła. Zachowywała taki spokój, że aż mnie zaczęło dziwić, jakim cudem mogła być spokrewniona z Mallory. Teraz, gdy Frigga przybrała jeden wyrazisty wygląd, zauważyłem lekkie ślady blizn pod jej biało-złotymi oczami, żłobiące policzki jak

ślady łez. Na skądinąd doskonałej twarzy te smugi stanowiły rażący kontrast, zwłaszcza że przypominały mi o innej bogini z podobnymi bliznami: o Sigyn, dziwnej, milczącej żonie Lokiego. – Mallory – rzekła Frigga. – Córko… – Nie nazywaj mnie tak. – Wiesz, że to prawda. Podejrzewałaś od lat. Samira przełknęła ślinę, jakby w ciągu ostatnich kilku minut zapomniała, jak się to robi. – Chwileczkę. Jesteś Friggą. Żoną Odyna. Panią Odynową. Tą Friggą. Bogini zaśmiała się. – O ile wiem, moja droga, jestem jedyną Friggą. To imię nie cieszy się popularnością. – Ale… nikt nigdy cię nie widuje. – Sam poklepała się po ubraniu, jakby szukała długopisu do autografu. – To znaczy… naprawdę nigdy. Nie znam ani jednej walkirii, ani jednego einheriego, który by cię spotkał. I Mallory jest twoją córką? Mallory podniosła gwałtownie ręce. – Możesz przestać się zachowywać jak jakaś psychofanka, walkirio? – Ale nie widzisz…? – …kolejnego migającego się rodzica? Tak, widzę. – Mallory spojrzała z grymasem na twarzy na boginię. – Jeśli jesteś moją mamą, nie jesteś lepsza od mojego taty. – Och, dziecko. – Frigga spochmurniała. – Twój ojciec nie zawsze był złamanym człowiekiem, jak wtedy gdy go znałaś. Przykro mi, że nigdy nie widziałaś go takiego, jakiego znałam ja, zanim dał się pokonać alkoholowi i wściekłości. – Ależ by było miło. – Mallory zamrugała zaczerwienionymi oczami. – Ale skoro przeprosiłaś, to pewnie wszystko mam wybaczyć! – Mallory – upomniała ją Sam – jak możesz być tak nieczuła? To twoja mama. Frigga jest twoją mamą! – No tak. Słyszałam. – Ale… – Sam pokręciła głową. – Ale to dobrze! – Pozwól, że ja o tym zdecyduję. – Mallory klapnęła na fotel. Skrzyżowała ramiona i spojrzała ponuro na chmury w torbie matki.

Próbowałem dostrzec podobieństwa między matką a córką. Poza czerwonymi włosami nic jednak nie zauważyłem. Frigga spowijała się w delikatne białe chmury. Promieniała spokojem, chłodem i melancholią. Mallory przypominała bardziej wir piaskowy, zawsze nerwowa i wściekła. Mimo wojennego hełmu nie byłem w stanie wyobrazić sobie Friggi walczącej dwoma nożami, podobnie jak nie mogłem wyobrazić sobie Mallory siedzącej w ciszy i dziergającej szal z chmur. Rozumiałem, dlaczego Keen była wściekła. Ale rozumiałem też rozmarzoną tęsknotę w głosie Samiry. Sam i ja straciliśmy nasze mamy. Dalibyśmy wszystko, żeby je odzyskać. Zdobycie mamy, nawet takiej, która czekała ponad pięćdziesiąt lat, żeby się ujawnić… Z czegoś takiego nie rezygnowało się ot tak. Z lewej strony pociągu przez otwarte okna napłynęła muzyka. Gdzieś tam śpiewała kobieta. Frigga nastawiła uszu. – Ach… To tylko śmiertelna pieśniarka występująca dla turystów. Udaje, że jest duchem wodospadu. Nie jest prawdziwym nøkkiem. – Brr – wzdrygnąłem się. – Istotnie – rzekła Frigga. – Macie już dzisiaj i tak dużo na głowie przez tych thrallów olbrzyma. Sam pochyliła się. – Thrallów olbrzyma? To znaczy niewolników? – Obawiam się, że tak – przytaknęła Frigga. – Thrallowie olbrzyma Baugiego strzegą miodu. Aby ich pokonać, potrzebujecie kamienia, który znajduje się w kieszeni mojej córki. Mallory dotknęła boku swojej kurtki. Zapomniałem, że to ona miała kamień. Jak widać, nie tylko ja. – Nie podoba mi się pomysł walki z niewolnikami – powiedziała Mallory. – Nie podoba mi się również, gdy nazywasz mnie córką. Nie zasłużyłaś na to. Jeszcze nie. Może nigdy nie zasłużysz. Na policzkach Friggi blizny po łzach zalśniły jak żyły srebra. – Mallory… Nigdy to bardzo długo. Nauczyłam się, by nie próbować spoglądać tak daleko w przyszłość. Ilekroć usiłuję to zrobić… – Westchnęła. – Zawsze kończy się na tragedii, jak z moim biednym synem Baldrem. Baldr, pomyślałem. Który to był Baldr? W kontaktach

z nordyckimi bogami naprawdę przydałby mi się program z kolorowymi zdjęciami wszystkich graczy oraz ich statystykami. – Umarł? – zaryzykowałem przypuszczenie. Sam szturchnęła mnie łokciem, chociaż wydawało mi się, że to jest całkowicie uzasadnione pytanie. – Był najpiękniejszym z bogów – wyjaśniła Sam. – Frigga miała sen, że Baldr umrze. – I dlatego próbowałam temu zapobiec. – Bogini podniosła z powrotem druty. Zrobiła oczko z mglistej chmury. – Wymogłam na wszystkim, co istnieje w dziewięciu światach, przysięgę, że nic nie skrzywdzi mojego syna. Na każdym rodzaju kamienia. Na każdym rodzaju metalu. Na słonej wodzie. Na słodkiej wodzie. Na powietrzu. Nawet na ogniu. Ogień trudno było przekonać. Ale w dziewięciu światach istnieje wiele, wiele rzeczy. Pod koniec… Przyznaję, byłam zmęczona i roztargniona. Zapomniałam o jednej maleńkiej roślinie, jemiole. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, pomyślałam: „No cóż, nie ma to znaczenia. Jemioła jest zbyt mała i nieistotna, aby zranić Baldra”. A wtedy, oczywiście, odkrył to Loki… – Pamiętam tę część historii – odezwała się Mallory, wciąż piorunując wzrokiem torbę z chmurami. – Loki oszukał niewidomego boga i ten zabił Baldra strzałą z jemioły. To znaczy, że Loki zamordował… mojego brata. – Skosztowała tego słowa, wypróbowując je na języku. Z jej wyrazu twarzy wywnioskowałem, że się jej nie spodobało. – No to, mamo, czy sprawiasz tak spektakularny zawód każdemu swojemu dziecku? Tak po prostu masz? Frigga zmarszczyła brwi i zapowiedź burzy zaciemniła jej białe jak chmury tęczówki. Żałowałem, że siedzenia nie są szersze, bo mógłbym wtedy odsunąć się od Mallory. – Śmierć Baldra była trudną nauką – powiedziała bogini. – Dowiedziałam się, że nawet ja, królowa Asów, mam ograniczenia. Jeśli się skoncentruję, potrafię dojrzeć przeznaczenie każdej żywej istoty. Umiem nawet w pewnym stopniu zmienić ich urdhr. Ale tylko w krótkiej perspektywie dwudziestu czterech godzin, czasem mniej. Jeśli próbuję wyjrzeć poza ten czas, aby ukształtować czyjś długoterminowy los… – Rozstawiła druty. Jej robótka roztopiła się

w smużki dymu. – Możesz mnie nienawidzić, Mallory – ciągnęła Frigga – ale zbyt bolesne jest dla mnie odwiedzanie moich dzieci, patrzenie, jaki im przypada los, i niemożność zmiany tego losu. Dlatego pojawiam się tylko wtedy, kiedy naprawdę wiem, że mogę coś zmienić. W twoim wypadku jedna z tych chwil przypada właśnie dzisiaj. Mallory zdawała się walczyć ze sobą; gniew mocował się w niej z ciekawością. – No dobrze, niech będzie – ustąpiła. – Jaka jest moja przyszłość? Frigga wskazała okno po naszej prawej stronie. Mój wzrok zrobił nagłe przybliżenie na drugą stronę doliny. Gdybym nie siedział, upadłbym na podłogę. Domyśliłem się, że Frigga wzmacnia moje oczy, dając mi na chwilę ostrość wzroku Heimdalla. U stóp góry, na granitowym cyplu podobnym do dziobu statku, rozbijał się na dwoje wodospad. Na środku skały, pomiędzy dwiema białymi zasłonami wody, stały potężne żelazne drzwi. A przed tymi drzwiami, na pasie ziemi między dwiema rzekami, rozciągało się pole dojrzałej pszenicy. Dziewięciu krzepkich ludzi mających na sobie tylko żelazne obręcze na szyjach i przepaski biodrowe pracowało na polu, machając kosami jak szwadron kościejów. Mój wzrok powrócił do normy. Patrząc teraz na dolinę, z wielkim trudem dostrzegałem miejsce, w którym wodospad spadał na skałę… jakieś piętnaście kilometrów od nas. – To właśnie tam – odezwała się Frigga. – A oto ścieżka, którą musicie pójść, aby tam dotrzeć. Wskazała na coś przy torach kolejowych. Tuż za oknem widać było kamienisty zygzak zbiegający z urwiska. Nazywanie go ścieżką było pewną przesadą. Nazwałbym to raczej „osuwiskiem”. – Dzisiaj, Mallory – oznajmiła bogini – będą ci potrzebne i sztylety, i cały twój rozsądek. Jesteś kluczem do odzyskania Miodu Kwasira. Mallory i Sam wyglądały, jakby było im niedobrze. Zapewne również dostały darmową wersję wizji Heimdalla. – Przypuszczam, że nie jesteś w stanie mówić jeszcze bardziej niejasno? – spytała Mallory. Frigga posłała jej smutny uśmiech. – Masz zuchwałą naturę twojego ojca, moja droga. Mam nadzieję, że będziesz w stanie nad nią zapanować i korzystać z niej, choć

jemu się to nie udało. Macie wszystko, czego wam trzeba, by zdobyć miód, ale jest jeszcze jeden dar, który mogę wam ofiarować; coś, co pomoże wam, kiedy staniecie w końcu przed Lokim. Wtedy gdy nie doceniłam jemioły, nauczyłam się czegoś… Nawet najmniejszy drobiazg może mieć ogromne znaczenie. Sięgnęła do torby i wyjęła małą, pomarszczoną, brązową kulkę… Kasztan? Orzech włoski? Jakiś taki wielki orzech. Rozsunęła połowy kulki, pokazując, że skorupka jest pusta, a następnie dopasowała je do siebie. – Jeśli Magnus pokona Lokiego we flytingu, musicie uwięzić oszusta w tej skorupce. – Chwila! „Jeśli pokona”? – spytałem. – Nie widzisz mojej przyszłości? Bogini zmierzyła mnie dziwnym białym spojrzeniem. – Przyszłość jest krucha, Magnusie Chase. Czasem samo tylko ujawnienie czyjegoś przeznaczenia może spowodować, że to przeznaczenie się roztrzaska. Przełknąłem ślinę. Czułem, jakby w moich kościach rozbrzmiewał wysoki ton, od którego za chwilę mój szkielet miał popękać jak szkło. – Okej. Nie roztrzaskujmy więc niczego. – Jeśli pokonasz Lokiego – ciągnęła Frigga – zabierz go z powrotem do Asów, a my się nim zajmiemy. Sądząc po tonie Friggi, Asowie raczej nie planowali urządzić dla Lokiego przyjęcia powitalnego. Rzuciła orzech. Mallory złapała go w palce. – Trochę mały dla boga, co? – Nie będzie za mały, jeśli Magnusowi się powiedzie – odparła Frigga. – Naglfar jeszcze nie wypłynął. Macie co najmniej dwadzieścia cztery godziny. A może nawet czterdzieści osiem. Potem… W głowie mi zaszumiało. Nie miałem pojęcia, jak moglibyśmy zrobić wszystko, co powinniśmy, w jeden dzień… Niechby nawet dwa. A już zdecydowanie nie miałem pojęcia, jak mogę poobrażać Lokiego do wielkości orzecha włoskiego. Pociąg zagwizdał – dźwięk był pełen żałości, jak śpiew ptaka

wzywającego swojego martwego partnera. (A możecie mi w tej kwestii zaufać, bo rozumiałem przecież ćwierkanie). Turyści zaczęli wsiadać do pociągu. – Muszę odejść – powiedziała Frigga. – I wy również. – Dopiero co się pojawiłaś. – Mallory skrzywiła się jeszcze mocniej. Jej twarz zastygła. – Ale w porządku. Nieważne. Idź. – Och, moja droga. – Oczy Friggi zamgliły się, blask ściemniał w jej złotych źrenicach. – Nigdy nie jestem daleko, nawet jeśli mnie nie widzisz. Spotkamy się ponownie. – Nowa łza pociekła zabliźnioną ścieżynką na jej lewym policzku. – Do tego czasu ufaj swoim przyjaciołom. Masz rację, są ważniejsi niż jakiekolwiek magiczne przedmioty. I bez względu na to, co się stanie, czy zechcesz mi uwierzyć, czy nie, kocham cię. Bogini rozpuściła się w powietrzu razem z torbą i całą resztą, pozostawiając na siedzeniu skroploną parę. Turyści wypełniali stopniowo wagon. Mallory wpatrywała się w wilgotny ślad po jej boskiej matce, jakby miała nadzieję, że kropelki wody poukładają się w coś, co ma sens: cel, wroga, niechby nawet bombę. Matka, która pojawiła się nagle znikąd, ogłaszając: „Kocham cię”, to było coś, z czym nie mogła sobie poradzić ani za pomocą noża, ani inteligencją, ani korzystając ze skorupki orzecha. Czy było coś, co mógłbym jej powiedzieć, by poczuła się lepiej? Raczej nie. Mallory wolała działanie od gadania. Sam najwyraźniej doszła do takiego samego wniosku. – Powinniśmy iść – powiedziała – zanim… Pociąg drgnął i ruszył w drogę. Niestety turyści nadal powoli przesuwali się do swoich miejsc, blokując przejście. Nigdy nie zdążymy przepchnąć się do drzwi, zanim lokomotywa rozwinie pełną prędkość i pozostawi górski szlak daleko w tyle. Sam spojrzała na otwarte okno po naszej prawej stronie. – Inne wyjście? – To samobójstwo – zaniepokoiłem się. – To norma – poprawiła mnie Mallory i ruszyła pierwsza, wyskakując przez okno rozpędzającego się pociągu.

32 Mallory dostaje też owoce Nie zrozumcie mnie źle. Jeśli ktoś ma zamiar spaść ze zbocza góry, Norwegia to piękne miejsce na coś takiego. Ślizgaliśmy się wzdłuż ślicznych potoków, odbijaliśmy się od majestatycznych drzew, spadaliśmy z potężnych skał i staczaliśmy się po łąkach pachnących kwiatów. Gdzieś po mojej lewej stronie Mallory Keen klęła po gaelicku. Gdzieś za mną Samira krzyczała: – Magnus, chwyć mnie za rękę! Magnus! Nie widziałem jej, więc nie mogłem się do tego zastosować. Nie rozumiałem też, dlaczego chciała, żebyśmy trzymali się za ręce, kiedy właśnie spadaliśmy ku naszej śmierci. Sturlałem się z wierzchołka urwiska, odbiłem od świerka i wreszcie zatrzymałem na nieco mniej nachylonym stoku. Moja głowa spoczęła na czymś miękkim i ciepłym. Gdy spojrzałem do góry przez opary bólu, ujrzałem brązowo-biały łeb kozła. – Otis? – wyjąkałem. – Meeeee – wydobyło się z pyska zwierzęcia. Zrozumiałem go nie dlatego, że był gadającym kozłem Thora, Otisem, ale dlatego że zwykłe meczenie kóz było dla mnie teraz równie zrozumiałe jak ptasi świergot. Powiedział: „Nie, głupku. Jestem Teodor. A mój brzuch to nie poduszka”. – Przepraszam – wymamrotałem. Kozioł wstał i odskoczył, pozbawiając mnie wygodnego zagłówka. Usiadłem, pojękując. Obmacałem się, ale nie znalazłem żadnego złamania. Niesamowite. Frigga naprawdę umiała wskazywać najbezpieczniejsze szlaki, z których można spadać z prędkością zagrażającą życiu.

Samira sfrunęła z nieba; zielony hidżab falował jej wokół twarzy. – Magnus, nie słyszałeś, jak do ciebie wołam? Nie musiałeś tego robić! Przecież mogłam was tu oboje przetransportować. – Ech. – Ten niezręczny moment, gdy wyskakujesz przez okno, ponieważ twoja przyjaciółka wyskoczyła przez okno, a potem przypominasz sobie, że twoja druga przyjaciółka potrafi latać… – Kiedy tak mówisz, to nabiera sensu. A gdzie Mallory? – Cailleach! – krzyknęła Mallory gdzieś w pobliżu. Rozpoznałem to słowo: oznaczało po gaelicku czarownicę lub wiedźmę; założyłem, że Mallory używała tego terminu jako pieszczotliwego określenia dla swojej nowo odkrytej jednostki matczynej. Jeśli was to ciekawi, słowo to wymawia się tak: kaj… po czym następuje odchrząknięcie dużej ilości śluzu z gardła. Spróbujcie to zrobić w domu, dzieciaki! To megafajne! W końcu dostrzegłem Mallory. Zespoliła się w jedno z krzakiem jeżyn. Głowę miała wciśniętą między dwie największe gałązki, a cierniste pędy wpijały się w jej ubranie. Wisiała do góry nogami z lewą ręką zgiętą pod dziwnym kątem. – Czekaj! – krzyknąłem, co z perspektywy czasu wydaje się głupie, bo przecież jasne było, że nigdzie się nie wybiera. Zdołaliśmy ją z Sam wyplątać z jej nowego owocującego przyjaciela. A potem zaczerpnąłem mocy Frejra i uleczyłem tysiąc małych zadrapań i złamaną kość Keen, chociaż nie mogłem wiele zrobić w sprawie jej zranionej dumy i złego nastroju. – Lepiej? – upewniłem się. Wypluła liść. – W porównaniu do tego, co było pięć minut temu? Tak. W porównaniu do dzisiejszego ranka, kiedy nie wiedziałam, że ta cailleach jest moją mamą? Nie bardzo. Wyjęła orzech z kieszeni. Zostawił jej na biodrze całkiem spory siniak, gdy turlała się z góry, ale skorupka nie była w ogóle uszkodzona. Mallory odebrała to jako osobisty afront. Włożyła skorupkę do kurtki razem z kamieniem, mrucząc pod nosem rozmaite obelgi o pochodzeniu orzecha. Sam wyciągnęła rękę, by poklepać Mallory po ramieniu, ale szybko się zreflektowała. – Wiem… Wiem, że jesteś zła.

– Tak? – warknęła Mallory. – Jak się tego domyśliłaś? – Ale… Frigga! – powiedziała Sam, jakby samo to imię było całą rozprawką argumentacyjną z trzema przykładami na każdy ustęp i podsumowaniem. – Widzisz podobieństwa, prawda? Mallory napięła mięśnie w uzdrowionym ramieniu. – Jakie niby podobieństwa, walkirio? I uważaj, jakie słowa dobierasz. Sam zignorowała groźbę. Kiedy się odezwała, jej głos był pełen zachwytu. – Frigga jest szarą eminencją stojącą za tronem! Odyn jest królem, ale wiecznie podróżuje. To Frigga panuje w Asgardzie. I nikt tego nawet nie zauważa. Słyszeliście historię o tym, jak Odyn został wygnany, prawda? Sam spojrzała na mnie, szukając wsparcia. Nie miałem pojęcia, o czym mówiła, więc przytaknąłem: – Tak, oczywiście. Sam wskazała na mnie, jakby mówiła: „Widzisz? Magnus wie, o co chodzi!”. – Bracia Odyna, Wili i We, przejęli władzę pod jego nieobecność – powiedziała. – Ale żeby to zrobić, musieli poślubić Friggę. Dwaj królowie. Jedna królowa. Asgard przetrwał ten okres całkiem dobrze, bo w rzeczywistości rządziła Frigga. Mallory zmarszczyła brwi. – Mówisz, że jestem jak moja mama, bo umówię się z każdym, żeby zdobyć władzę? – Nie! – Sam zarumieniła się. – Mówię, że Frigga zawsze działa w cieniu, nigdy nikt nie widzi tego, co robi, ale to ona jest spoiwem, które trzyma Asów razem. – A teraz – Mallory zaczęła tupać – porównujesz mnie do łatwo dającego się zignorować cementu. – Mówię, że jesteś jak matka, ponieważ jesteś Friggą dziewiętnastego piętra. T.J. i Halfborn nigdy by się nie zaprzyjaźnili, gdybyś ich do tego nie zachęciła. Wcześniej się nie cierpieli. – Naprawdę? – Zamrugałem zdziwiony. – Owszem – mruknęła Mallory. – Kiedy się tam pojawiłam… Uch. Byli nie do wytrzymania. To znaczy jeszcze bardziej nie do wytrzymania.

– Właśnie – przytaknęła Sam. – Zrobiłaś z nich zespół. A potem, kiedy Odyn ukrył się pod postacią einheriego, czy myślisz, że to przez przypadek zamieszkał na waszym piętrze? Jesteś wybranym agentem Friggi w Walhalli. Wszechojciec chciał zobaczyć, co z ciebie za ziółko. Już od dawna o tym nie myślałem. Kiedy przybyłem do Walhalli, Odyn udawał, że jest jednym z nas, i mieszkał na dziewiętnastym piętrze jako X – półkrwi troll. X lubił psy, świetnie sobie radził w bitwie i nie strzępił języka po próżnicy. Lubiłem Odyna w tej postaci o wiele bardziej. – Hmm – mruknęła Mallory. – Naprawdę tak uważasz? – Tak – odparła Sam. – A kiedy pojawił się Magnus, dokąd trafił? Do twojej drużyny. Tak samo było z Alex. I ze mną. – Sam rozłożyła ręce. – Więc przepraszam, że wpadłam trochę w fanowski zachwyt, kiedy poznałam Friggę, ale ona zawsze była moim ulubionym Asem. Ona jest czymś w rodzaju anty-Lokiego. Trzyma wszystko razem, podczas gdy Loki stara się wszystko rozmontować. A kiedy się dowiedziałam, że jesteś jej córką… No cóż, to dla mnie absolutnie logiczne. Walka u twojego boku jest dla mnie jeszcze większym zaszczytem. Na twarz Mallory znów wystąpiły czerwone plamy, tym razem chyba jednak nie z gniewu. – No, walkirio, masz srebrny język swojego ojca. Nie widzę powodu, aby cię zabić za to, co powiedziałaś. W taki sposób Mallory mówiła „dziękuję”. Sam skinęła głową. – No to znajdźmy teraz Miód Kwasira, dobrze? – Jeszcze jedno – wtrąciłem się, ponieważ nie mogłem się powstrzymać. – Mallory, jeśli na drugie imię masz Audrey, a twoje inicjały to M.A.K… Pogroziła mi wskazującym palcem. – Nie mów tego, bostoński snobie. – Będziemy teraz mówić do ciebie „Maczku”. Mallory zgrzytnęła zębami. – Znajomi w Belfaście tak do mnie mówili. Bez przerwy. Nie powiedziała jednak „NIE!”, więc uznałem, że mamy pozwolenie.

Kolejną godzinę spędziliśmy na wędrówce dnem doliny. Sam próbowała napisać SMS-a do Alex, aby dać jej znać, że nic nam się nie stało, lecz nie mogła złapać zasięgu. Nie ulegało wątpliwości, że nordycki bóg telefonii komórkowej zadekretował: „NIE BĘDZIESZ MIAŁ KRESEK!” i teraz śmiał się z nas do rozpuku. Przeszliśmy po skrzypiącym drewnianym moście nad wodą pieniącą się na skalnych progach. Pokonaliśmy łąkę pełną kóz, które nie były Otisem. Wynurzając się z lasu i znów wchodząc między drzewa, przechodziliśmy na zmianę z lodowatego cienia na gorące słońce. Przez cały czas starałem się blokować głosy ptaków, wiewiórek i kóz, z których żadne nie miało nic dobrego do powiedzenia na temat tego, że właśnie przechodziliśmy przez ich teren. Powoli zbliżaliśmy się do rozdwajającego się wodospadu, który widzieliśmy z pociągu. Ten punkt orientacyjny łatwo było dostrzec nawet w tym monumentalnym krajobrazie. Zatrzymaliśmy się tylko raz, na obiad złożony z mieszanki studenckiej, którą Mallory akurat miała przy sobie, jeżyn, które zebraliśmy, i wody z potoku, tak zimnej że drętwiały mi od niej zęby. Sam oczywiście nie zjadła z nami. Odmówiła tylko swoją południową modlitwę na dywaniku z puszystej zielonej trawy. Powiem jedno o ramadanie: zdecydowanie zminimalizował moją tendencję do narzekania. Ilekroć zaczynałem myśleć, że jest mi ciężko, przypominałem sobie, że Samira robi wszystko co ja, ale bez jedzenia i picia. Maszerowaliśmy w górę drugą stroną doliny, wykorzystując jako punkt odniesienia bliźniacze rzeczki, którym dawał początek wodospad. Wreszcie, gdy zbliżyliśmy się do wodospadu, usłyszeliśmy ostre, zgrzytliwe dźwięki dobiegające zza grzbietu przed nami: zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt, jakby ktoś przesuwał metalowym pilnikiem po cegłach. Przypomniałem sobie wizję, którą pokazała nam Frigga: dziewięciu krzepkich facetów z kosami. Pomyślałem: Magnus, jeśli ci faceci są za tym wzgórzem, pewnie przydałby się jakiś plan. – No, to czym właściwie jest thrall? – spytałem dziewczyny. Mallory otarła pot z czoła. Nasza wędrówka przez dolinę nie wpłynęła korzystnie na jej cerę. Będzie się zmagać z paskudnym oparzeniem słonecznym, jeśli przeżyjemy ten dzień.

– Jak już mówiłam, thrall jest niewolnikiem. Ci, z którymi będziemy musieli się zmierzyć… Jestem prawie pewna, że to olbrzymy. Próbowałem zestawić to z tym, co wiedziałem o olbrzymach – fakt, nie było tego wiele. – Więc… Jötunowie robią niewolników z innych Jötunów? – Bez przerwy. – Sam zmarszczyła z odrazą nos. – Ludzie porzucili te praktyki wieki temu… – Można się z tym spierać – burknęła Mallory. – Owszem – przytaknęła Sam. – Chodzi mi o to, że olbrzymy robią to tak, jak kiedyś wikingowie. Ich klany walczą ze sobą, biorą jeńców wojennych i ogłaszają ich swoją własnością. Czasami thrall może zapracować na wolność, a czasami nie. To zależy od jego pana. – W takim razie może ich uwolnimy – zaproponowałem. – Przekonamy, by stanęli po naszej stronie. – Niepokonani strażnicy miodu – prychnęła Mallory. – Chyba że zaoferujesz im wolność, bo w takim wypadku stają się twoimi chłopcami na posyłki! – Ja mówię tylko… – To nie będzie takie łatwe, bostoński snobie. Przestańmy marzyć, zabierzmy się do walki. I pierwsza zaczęła wspinać się na wzgórze, co wydało mi się tylko nieco mniej lekkomyślne niż wyskakiwanie z pociągu w biegu.

33 Wymyślamy bajecznie okropny plan I to by było tyle w kwestii strategii. Wyjrzeliśmy za krawędź klifu i przekonaliśmy się, że znajdujemy się na skraju wielkiego pola pszenicy. Zboże było wyższe od nas, dzięki czemu świetnie nadawałoby się do skradania, gdyby nie to że faceci pracujący na polu byli jeszcze wyżsi – dziewięć olbrzymów wymachujących kosami. Scena przypominała mi grę komputerową, w którą grałem kiedyś z T.J.-em, ale nie miałem ochoty próbować z moim obecnym ciałem. Każdy thrall nosił na szyi żelazną obrożę. Poza tym nie mieli na sobie nic poza przepaskami biodrowymi i mnóstwem mięśni. Ich brązowa skóra, kudłate włosy i brody ociekały potem. Pomimo rozmiarów i siły sprawiali wrażenie, jakby żęcie pszenicy sprawiało im kłopot. Źdźbła jedynie uginały się pod ich kosami z przypominającym śmiech szelestem, po czym podnosiły się z powrotem. Z tego powodu thrallowie wyglądali niemal równie żałośnie, jak śmierdzieli… A śmierdzieli jak sandały Halfborna Gundersona. Za polem dostrzegliśmy rozdwajający się wodospad. Na urwisku pośrodku widniała potężna żelazna brama. Zanim zdążyłem powiedzieć: „A niech to, Mallory”, znajdujący się najbliżej thrall – którego czerwona czupryna była jeszcze jaskrawsza niż panny Keen – zaczął węszyć, po czym wyprostował się i obrócił ku nam. – Ho, ho! Pozostała ósemka przerwała pracę i również odwróciła się do nas. – Ho, ho! Ho, ho! Ho, ho! – pokrzykiwali niczym stado dziwacznych ptaków.

– Co my tu mamy? – zapytał rudowłosy thrall. – Zaiste, co? – zapytał drugi z imponującymi tatuażami na twarzy. – Zaiste, co? – zapytał trzeci, zapewne na wypadek gdybyśmy nie dosłyszeli tego z tatuażami. – Zabijamy ich? – zwrócił się do kumpli Marchewa. – Tak, chyba ich zabijamy – przytaknął Tatuaż. – Chwila! – wrzasnąłem, zanim zdążyli przeprowadzić głosowanie, które zapowiadało się na jednomyślne. – Przybyliśmy tu w bardzo ważnej sprawie… – …która nijak nie łączy się z naszą śmiercią – dodała Sam. – O, właśnie, Sam! – poparłem ją gorliwie, a thrallowie przyłączyli się, najwyraźniej będąc pod wrażeniem mojej gorliwości. – Powiedz im, po co tu przyszliśmy, Maczku! Mallory posłała mi swoje zwyczajowe spojrzenie z serii: „Zabiję cię później oboma nożami”. – Dobra, snobie, jesteśmy tu po to, żeby… żeby pomóc tym zacnym jegomościom! Stojący najbliżej thrall, rudy Marchewa, spojrzał z ukosa na swoją kosę, której zakrzywione ostrze było niemal równie zardzewiałe jak Jack, kiedy go wyciągnąłem z rzeki Charles. – Nie wiem, jak moglibyście pomóc – odparł Marchewa. – Chyba że zdołacie zżąć to pole za nas? Nasz pan zawsze daje nam te tępe kosy. Pozostali wymamrotali jakieś przytaknięcie. – A źdźbła tej pszenicy są twarde jak krzemień! – dodał Tatuaż. – Twardsze! – oznajmił trzeci. – Poza tym pszenica odrasta, kiedy tylko ją zetniemy. Będziemy mogli odpocząć, gdy cała będzie zżęta, ale… nie jesteśmy w stanie skończyć! Rudy pokiwał głową. – To prawie jak… – Jego twarz pociemniała z wysiłku. – Jakby nasz pan nie chciał, żebyśmy kiedykolwiek odpoczywali. Pozostali przytaknęli, rozważając tę hipotezę. – Ach tak, wasz pan! – zawołała Mallory. – A kim tak właściwie jest wasz pan? – To Baugi! – odparł Marchewa. – Wielki than kamiennych olbrzymów! Powędrował gdzieś na północ, żeby przygotować się na Sądny Dzień. – Powiedział to tak, jakby Baugi wyszedł do sklepu

po mleko. – To surowy pan – zauważyła Mallory. – Tak! – zgodził się Tatuaż. – Nie – zaprzeczył Marchewa. – Nie. Nie, wcale nie! Jest łagodny i dobry! – dołączyli chórem pozostali. Rozglądali się podejrzliwie na boki, jakby ich pan mógł się schować w pszenicy. Sam odchrząknęła. – Czy Baugi wyznacza wam jakieś inne zadania? – Och, tak! – odparł thrall, który trzymał się z tyłu. – Strzeżemy bramy. Żeby nikt nie mógł uwolnić więźnia Suttunga ani zabrać jego miodu. – Więźnia? – zapytałem. – Suttunga? Dziewięciu thrallów pokiwało z powagą głowami. Byłaby z nich doskonała grupa przedszkolaków, gdyby dało się znaleźć odpowiednio wielkie książeczki do kolorowania i kredki. – Suttung to brat naszego pana – wyjaśnił Marchewa. – Jest właścicielem miodu i więźnia znajdującego się w grocie. – Nie powinieneś mówić, co jest w grocie! – zapiszczał kolejny thrall. – Prawda! – Marchewa zrobił się jeszcze bardziej marchewkowy. – Suttung jest właścicielem miodu i więźnia, który… który może jest, a może nie jest w jaskini. Pozostali thrallowie kiwali głowami, najwyraźniej usatysfakcjonowani tym, jak Marchewa zmylił tropy. – Jeśli ktokolwiek usiłuje się tam przedostać – oznajmił Tatuaż – możemy przerwać żęcie pszenicy na tak długo, ile zajmie nam zabicie intruzów. – W związku z czym – dokończył Marchewa – jeżeli nie przyszliście, żeby ścinać pszenicę, to czy możemy was zabić? To by nam bardzo pomogło! Przydałaby nam się przerwa na zabijanie! – Przerwa na zabijanie? – zapytał koleś z tyłu. – Przerwa na zabijanie! – zawołał kolejny. Pozostali podchwycili to hasło. Dziewięć olbrzymów domagających się przerwy zabijaniowej trochę mnie wytrąca z równowagi. Zamierzałem właśnie dobyć

Jacka i kazać mu skosić pszenicę za thrallów, ale to nadal pozostawiłoby nas w obliczu dziewięciu wielkich facetów, którzy mają rozkaz zabijać intruzów. Jack może byłby w stanie zabić dziewięć olbrzymów, zanim one zdążą pozabijać nas, ale nadal nie podobała mi się wizja siekania thrallów, kiedy mógłbym siekać ich panów. – A może byśmy was uwolnili? – zaproponowałem. – I tak teoretycznie: zwrócilibyście się wtedy przeciwko swojemu panu? Ucieklibyście do swojej ojczyzny? Na twarzach thrallów pojawiło się rozmarzenie. – Moglibyśmy to rozważyć – powiedział Tatuaż. – A pomoglibyście nam? – zapytała Sam. – Albo przynajmniej zostawilibyście nas w spokoju? – Och, nie! – odparł Marchewa. – Nie, najpierw byśmy was zabili. Uwielbiamy zabijać ludzi. Pozostała ósemka pokiwała entuzjastycznie głowami. Mallory posłała mi wściekłe spojrzenie z serii: „A nie mówiłam?”. – Również teoretycznie, zacni thrallowie, co by było, gdybyśmy stanęli z wami do walki? Możemy was zabić? – Ależ to zabawne! – Marchewa roześmiał się. – Nie, jesteśmy zabezpieczeni mocnymi zaklęciami. Baugi to potężny czarnoksiężnik! Nie da się nas zabić, możemy się jedynie wzajemnie pozabijać. – A my się wzajemnie lubimy! – podkreślił inny thrall. – Tak! – oznajmił kolejny. Olbrzymy zaczęły się wzajemnie obściskiwać, po czym jakby sobie przypomniały, że dzierżą w dłoniach kosy. – Doskonale! – Oczy Mallory rozbłysły, jakby przyszedł jej do głowy jakiś wspaniały pomysł, który zapewne wcale mi się nie spodoba. – Wiem dokładnie, jak możemy wam pomóc! Sięgnęła do kieszeni kurtki i wyciągnęła osełkę. – Voilà! Thrallowie nie wyglądali na zainteresowanych. – To tylko kamień – oznajmił Marchewa. – Och, nie, mój drogi – odparła Mallory. – Ta osełka jest w stanie magicznie naostrzyć każde ostrze, co uczyni waszą pracę znacznie łatwiejszą. Mam wam pokazać?

Wyciągnęła ku nim pustą dłoń. Po kilku minutach głębokiego namysłu Marchewa cofnął się. – Och, czyżbyś chciała, żebym dał ci moją kosę? – Po to, żeby ją naostrzyć – wyjaśniła Sam. – A wtedy… będę szybciej pracował? – Właśnie tak. – Ha. – Marchewa podał jej swoją broń. Kosa była ogromna, toteż musieliśmy się do tego zabrać całą trójką. Ja trzymałem drzewce, Sam przytrzymywała ostrze przy ziemi, podczas gdy Mallory tarła osełką po krawędzi. Dookoła leciały iskry. Rdza znikła. Po kilku ruchach obie strony ostrza błyszczały w słońcu jak nowe. – Następną kosę proszę! – zawołała Mallory. Wkrótce cała dziewiątka thrallów miała w rękach lśniącą, naostrzoną broń. – A teraz – oznajmiła Keen – musicie je wypróbować na swoim polu! Thrallowie zabrali się do roboty, przecinając źdźbła, jakby były z bibuły. W ciągu kilku minut całe pole było zżęte. – Niesamowite! – powiedział Marchewa. – Hurra! – zawołał Tatuaż. Pozostali wiwatowali i pohukiwali. – Nareszcie możemy się napić! – zawołał jeden. – Mogę zjeść śniadanie! – zauważył drugi. – Chciało mi się sikać od pięciuset lat! – oznajmił trzeci. – No i możemy teraz pozabijać tych intruzów! – zakrzyknął czwarty. Nienawidziłem go. – Ach, tak. – Marchewa zerknął na nas spode łba. – Wybaczcie, nowi przyjaciele, ale pomagając nam, niewątpliwie wtargnęliście na pole naszego pana, a zatem nie jesteście naszymi przyjaciółmi i musimy was zabić. Nie jestem wielbicielem tego rodzaju olbrzymowej logiki. Ale w sumie to my właśnie zaopatrzyliśmy dziewięciu ogromnych wrogów w ostrzejszą broń do zabicia nas, toteż nie powinienem ich krytykować. – Zaczekajcie, chłopcy! – krzyknęła Mallory, obracając osełkę

w palcach. – Zanim nas zabijecie, powinniście zdecydować, któremu z was przypadnie ten kamień! Marchewa zmarszczył brwi. – Komu przypadnie… kamień? – Ano tak – odrzekła Mallory. – Patrzcie, pszenica już odrasta! I rzeczywiście, zboże sięgało już olbrzymom do kostek. – Będziecie potrzebowali osełki, żeby ostrza pozostały ostre – ciągnęła Mallory. – Inaczej znowu się stępią. Pszenica w końcu urośnie znów taka wysoka jak wcześniej, a wy nie będziecie mieli więcej przerw. – A to byłoby okropne – podsumował Marchewa. – Właśnie – przytaknęła Mallory. – Niemniej nie możecie wspólnie strzec kamienia. Może go posiadać tylko jeden z was. – Naprawdę? – zdziwił się Tatuaż. – Ale dlaczego? – Takie są zasady. – Mallory wzruszyła ramionami. Marchewa pokiwał ze zrozumieniem głową. – Chyba możemy jej zaufać. Ma rude włosy. – Doskonale! – krzyknęła Mallory. – Komu kamień? Cała dziewiątka thrallów wrzasnęła: – MNIE! – Wiecie co – oznajmiła Keen – a może zagramy. Rzucę kamień i kto go złapie, ten wygra. – To brzmi uczciwie – uznał Marchewa. Nieco za późno zorientowałem się, do czego to wszystko zmierza. Sam odezwała się niepewnie: – Mallory… Mallory rzuciła kamień nad głowy thrallów. Cała dziewiątka zerwała się, żeby go złapać, wpadając na siebie i zderzając się z ostrymi, długimi i niewygodnymi ostrzami w rękach. W takiej sytuacji rezultatem jest wielka sterta martwych thrallów. Sam wpatrywała się w to wielkimi oczami. – Rany, Mallory, to było… – Miałaś lepszy pomysł? – warknęła Mallory. – Ja nie krytykuję. Ja tylko… – Zabiłam dziewięć olbrzymów za jednym zamachem. – Głos Mallory brzmiał szorstko. Zamrugała, jakby iskry z osełki nadal wpadały jej do oczu. – To chyba nieźle jak na jeden dzień. Chodźmy.

Trzeba otworzyć tę bramę.

34 Pierwsza nagroda: olbrzym! Druga nagroda: dwa olbrzymy! Podejrzewałem, że Mallory wcale nie czuła się tak dobrze z tym pozabijaniem thrallów, jak udawała. Kiedy nie zdołaliśmy otworzyć bramy za pomocą Jacka, brutalnej siły ani też wywrzaskiwania raz po raz: „Sezamie, otwórz się!”, Mallory zaczęła wrzeszczeć z wściekłości. Kopnęła drzwi, łamiąc sobie przy tym stopę, po czym odskoczyła, płacząc i klnąc. Samira zmarszczyła brwi. – Porozmawiaj z nią, Magnusie. – Dlaczego ja? – Nie podobało mi się, jak Mallory siekała powietrze nożami. – Ponieważ możesz wyleczyć jej stopę – odrzekła Sam, jak zwykle irytująco sensownie. – A ja potrzebuję czasu, żeby zastanowić się nad problemem tej bramy. Nie uznałem tego za zbyt dobry układ, ale poszedłem, podczas gdy Jack fruwał wokół mnie, podśpiewując: – Och, Norwegia! Wspaniałe wspomnienia! Och, sterta martwych thrallów! Wspaniałe wspomnienia! Zatrzymałem się tuż poza zasięgiem noży Mallory. – Hej, Maczku, mogę ci wyleczyć stopę? Rzuciła mi wściekłe spojrzenie. – Dobra. Mamy chyba dziś Dzień Leczenia Głupich Obrażeń Mallory. Przyklęknąłem i położyłem dłonie na jej bucie. Zaklęła, kiedy łączyłem kości, zmuszając je do powrotu na miejsce za pomocą dawek letniej magii. Podniosłem się ostrożnie.

– I jak się czujesz? – No, właśnie mnie wyleczyłeś, nie? – Nie miałem na myśli stopy. – Machnąłem ręką w stronę martwych thrallów. Skrzywiła się. – Nie widzę, jak inaczej można to było załatwić. A ty? Po prawdzie ja też nie miałem pomysłu. Byłem zasadniczo przekonany, że rozwiązanie zaproponowane przez Mallory było dokładnie tym sposobem, w który mieliśmy użyć osełki. Bogowie albo nasz wyrd, albo jakieś pokręcone poczucie humoru Norn zadecydowało, że przepłyniemy pół świata, przeżyjemy wiele ciężkich chwil i zdobędziemy szary kamień po to, żeby następnie wrobić za jego pomocą dziewięciu nieszczęsnych thrallów w pozabijanie siebie nawzajem. – Sam i ja nie zdołalibyśmy tego zrobić – przyznałem. – To ty jesteś człowiekiem czynu, jak powiedziała Frigga. Jack fruwał dookoła nas, połyskując i świszcząc ostrzem niczym piłą ręczną. – Frigga? Och, chłopie, jak ja jej nie lubię. Jest zbyt spokojna. Zbyt chytra. Zbyt… – To moja mama – burknęła Mallory. – Och, ta Frigga! – zreflektował się Jack. – Och, ona jest wspaniała. – Nienawidzę jej – odparła Mallory. – Bogowie, ja też! – Jack pośpieszył ze współczuciem. – Jack – wtrąciłem się – może sprawdzisz, co słychać u Sam? Może zdołasz jej pomóc przedostać się przez tę bramę. Możesz jej też coś zaśpiewać. Na pewno się jej to spodoba. – Tak? Ekstra! – Jack pognał śpiewać Sam serenady, co oznaczało, że ona później będzie chciała mnie pobić, ale ponieważ jest ramadan, będzie musiała być dla mnie miła. Rany, ale ze mnie zły człowiek. Mallory oparła się na kontuzjowanej stopie. Wyglądało na to, że leczenie się powiodło. Jak na złego człowieka wykonałem niezłą robotę. – Nic mi nie będzie – powiedziała bez specjalnego przekonania. – Po prostu za dużo na jeden dzień. Ta wiadomość, że Frigga jest moją matką, jako dodatek do… całej reszty.

Przypomniały mi się niekończące się sprzeczki Mallory i Halfborna na statku. Nie rozumiałem ich związku, ale wiedziałem, że są sobie nawzajem potrzebni, podobnie jak Hearthstone potrzebuje Blitzena, a nasz wikiński okręt żółtego koloru. Nie miało to wielkiego sensu. Nie było to łatwe. Ale było tak, jak powinno być. – To go wykańcza – powiedziałem jej. – Te wasze kłótnie. – Cóż, on jest głupkiem. – Zawahała się. – To znaczy… jeśli mówimy o Gundersonie. – Wyluzuj, Maczku. – Zamknij się, bostoński snobie. – Ruszyła sprawdzić, co słychać u Sam. Przy bramie Jack usiłował pomagać, podpowiadając piosenki, które mogłyby stanowić jakąś radę w kwestii dostania się do środka: Knockin’ on Heaven’s Door, I Got the Keys i Break on Through (to the Other Side). – A może jednak nic z tego? – zasugerowała Sam. – Nic z tego… – zamyślił się Jack. – To przebój Steviego Wondera? – Jak wam idzie, ludziki? – zapytałem. Nie miałem pojęcia, czy uduszenie magicznego miecza jest fizycznie wykonalne, ale nie miałem też ochoty, żeby Sam próbowała. – Nie najlepiej – przyznała. – Nie ma zamka. Nie ma zawiasów. Nie ma dziurki od klucza. Jack odmawia próby przecięcia żelaza… – Ejże – wtrącił się Jack. – Ta brama to arcydzieło. Spójrzcie na jej wykonanie! A poza tym jestem absolutnie przekonany, że jest magiczna. Sam przewróciła oczami. – Gdybym miała wiertarkę, może zdołalibyśmy zrobić dziurę w żelazie i wcisnąć się do środka jak węże. Ale ponieważ nie mamy wiertarki… Z drugiej strony drzwi rozległ się kobiecy głos. – Próbowaliście rozedrzeć szew? Wszyscy odskoczyliśmy. Ten głos wydawał się rozbrzmiewać bardzo blisko drzwi, jakby jego właścicielka podsłuchiwała z uchem przytkniętym do metalu. Jack zakołysał się i rozbłysnął. – Ona mówi! Och, przepiękna bramo, przemów ponownie! – Nie jestem bramą – odparł głos. – Jestem Gunlod, córka

Suttunga. – Och – westchnął Jack. – Ale szkoda. Mallory przyłożyła usta do drzwi. – Jesteś córką Suttunga? Czyżbyś pilnowała więźnia? – Nie – odparła Gunlod. – To ja jestem więźniem. Jestem tu zamknięta w samotności od… W sumie straciłam poczucie czasu. Od wieków? Lat? Co jest dłuższe? Odwróciłem się do przyjaciół i zamigałem, co bywa pomocne, nawet kiedy w okolicy nie ma Hearthstone’a. Pułapka? Mallory rozłożyła palce w literę V i palnęła się wierzchem dłoni w czoło, co oznacza głupi. Albo ha! Nie mamy wielkiego wyboru, odmigała Sam. A następnie zwróciła się w stronę drzwi: – Panno Gunlod, po drugiej stronie bramy nie ma przypadkiem rygla? Albo zasuwy, którą mogłabyś odsunąć? – Cóż, nie byłoby to zbyt skuteczne więzienie, gdyby mój ojciec zamontował rygiel lub zasuwę tam, gdzie mogłabym ich dosięgnąć. On zazwyczaj po prostu otwiera bramę za pomocą mojego stryja Baugiego. Wymaga to całej ich superolbrzymiej siły. Nie macie ze sobą dwóch osób obdarzonych superolbrzymią siłą? Sam zmierzyła mnie wzrokiem. – Obawiam się, że nie. Pokazałem jej język. – Panno Gunlod, czy przypadkiem jest tam również Miód Kwasira? – Troszkę – odrzekła. – Większość ukradł dawno temu Odyn. – Westchnęła. – Ależ z niego był czaruś! Pomogłam mu uciec, za co oczywiście mój ojciec mnie tu zamknął. Ale na dnie ostatniej kadzi jeszcze trochę zostało. To najcenniejsza rzecz, jaką posiada mój ojciec. Zakładam, że chcielibyście to dostać? – Byłoby super – przyznałem. Mallory dała mi łokciem pod żebro. – Gdybyś zechciała nam pomóc, panno Gunlod – dodała – chętnie uwolnilibyśmy cię przy okazji. – Jak cudownie! – odparła Gunlod. – Ale obawiam się, że moja wolność jest nieosiągalna. Ojciec i stryj związali moją siłę życiową

z tą jaskinią. To część mojej kary. Jeśli będę usiłowała stąd odejść, umrę. – To nieco zbyt surowe. – Sam skrzywiła się. – Owszem. – Gunlod westchnęła. – Niemniej dałam najcenniejszy eliksir w dziewięciu światach naszemu największemu wrogowi, więc… Jest jak jest. Mój syn usiłował zdjąć zaklęcie z jaskini, ale nawet jemu się nie udało. A to sam bóg Bragi! Mallory otwarła szeroko oczy. – Twoim synem jest Bragi, bóg poezji? – We własnej osobie. – W głosie Gunlod zabrzmiała duma. – Urodził się tutaj, dziewięć miesięcy po tym, jak odwiedził mnie Odyn. Jak być może już wspomniałam, Odyn to czaruś. – Bragi – powtórzyłem. – On ma jakieś braki? Mallory zamigała do mnie: Nie popsuj wszystkiego, kretynie. – Magnus tylko żartował. Wie oczywiście, że „brag” oznacza dosłownie recytację poezji. To dlatego Bragi ma takie piękne imię. Bragowanie to fantastyczna umiejętność. Zamrugałem. – Jasne, wiedziałem o tym. No więc, panno Gunlod, wspominałaś coś o spruciu szwu? – Tak, myślę, że to może być wykonalne – odparła. – Mając dwa ostrza, powinniście zdołać rozsunąć drzwi na tyle, żebym zerknęła na wasze twarze, odetchnęła świeżym powietrzem, a może nawet zobaczyła znów światło słoneczne. To mi wystarczy. Macie jeszcze słońce? – Póki co tak – odpowiedziałem – aczkolwiek Ragnarök może być blisko. Mamy nadzieję, że za pomocą miodu uda się nam go powstrzymać. – Rozumiem – przytaknęła Gunlod. – Mojemu synowi Bragiemu podobałoby się to. – W takim razie jeśli zdołamy rozsunąć drzwi – zapytałem – dałabyś radę podać nam miód przez szparę? – Hmm, tak. Mam tu stary wąż ogrodowy. Powinno mi się udać wyssać miód z kadzi, jeśli tylko macie na niego jakieś naczynie. Nie bardzo wiedziałem, dlaczego Gunlod miała w jaskini wąż ogrodowy. Może hodowała jakieś grzyby, a może wąż stanowił wyposażenie jej aquaparku.

Sam wyciągnęła zza pasa manierkę. Oczywiście tylko poszcząca dziewczyna pamiętała, żeby zabrać wodę. – Mam pojemnik, Gunlod. – Cudownie! – zawołała Gunlod. – A teraz będziecie potrzebowali dwóch ostrzy, wąskich i bardzo mocnych. Inaczej się złamią. – Nie patrzcie na mnie! – zastrzegł się Jack. – Ja jestem grubym ostrzem i jestem zbyt młody, żeby się łamać! Mallory westchnęła i wyjęła swoje noże. – Panno Gunlod, tak się składa, że mam dwa wąskie i podobno niełamiące się sztylety. Powinnaś chyba odsunąć się teraz od drzwi. Mallory wsunęła czubki broni w szew. Były na tyle wąskie, że zdołała je wcisnąć do środka prawie po rękojeści. Potem rozsunęła rękojeści, uchylając bramę. Drzwi rozwarły się z głośnym trzaskiem, tworząc szczelinę w kształcie V szerokości około trzech centymetrów w miejscu, gdzie skrzyżowały się noże. Ręce Mallory drżały. Musiała używać swojej siły einheriego, żeby trzymać szew otwarty. Na czoło wystąpiły jej krople potu. – Pośpieszcie się – jęknęła. Po drugiej stronie pojawiła się twarz Gunlod – jasne, ale piękne, lodowo niebieskie oczy otoczone pasmami złotych włosów. Wciągnęła głęboko powietrze. – Och, świeże powietrze! I światło słoneczne! Bardzo wam dziękuję. – Nie ma problemu – odpowiedziałem. – A w kwestii tego starego węża… – Tak, mam go pod ręką. – Wysunęła przez szparę końcówkę starego czarnego szlaucha. Sam wsadziła ją w szyjkę swojej manierki i do metalowego pojemnika zaczął płynąć, bulgocząc, napój. Po tylu przeprawach związanych z próbą zdobycia Miodu Kwasira nie spodziewałem się, że na dźwięk zwycięstwa będę szukał pisuaru. – Okej, to wszystko – powiedziała Gunlod. Wąż cofnął się. Pojawiła się ponownie jej twarz. – Powodzenia w powstrzymywaniu Ragnaröku. Mam nadzieję, że zostaniecie znakomitymi bragerami! – Dzięki – odparłem. – Jesteś pewna, że nie powinniśmy spróbować cię uwolnić? Mamy na statku kumpla, który jest niezły

w magii. – Och, nie zdążylibyście – odrzekła Gunlod. – Baugi i Suttung zaraz tu będą. – Że co?! – pisnęła Sam. – Nie wspominałam o cichym alarmie? – zapytała Gunlod. – Uruchamia się, kiedy ktoś majstruje przy drzwiach. Sądzę, że macie jakieś dwie, może trzy minuty, zanim mój ojciec i stryj na was spadną. Musicie się pośpieszyć. Miło było was poznać! Mallory wyciągnęła noże ze szpary. Drzwi się zatrzasnęły. – Właśnie dlatego – powiedziała, ocierając czoło – nie ufam miłym ludziom. – Ej, patrzcie. – Wskazałem na północ, ku szczytom gór. Połyskując w norweskim słońcu i rosnąc z każdą sekundą, zbliżały się do nas dwa potężne orły.

35 Dostaję pomoc od srogich srok Oj – powiedziałem, albowiem tak właśnie zazwyczaj zaczynam konwersację o tym, jak by tu ocalić nasze tyłki przed nadchodzącą zagładą. – Jakieś pomysły? – Napić się miodu? – zaproponowała Mallory. Sam potrząsnęła manierką. – Mam wrażenie, że tam jest co najwyżej łyk. Jeśli to nie działa bardzo szybko albo jeśli przestanie działać, zanim Magnus spotka się z Lokim… Szwadron miniaturowych T.J.-ów zaczął kłuć bagnetami moje kiszki. Teraz kiedy zdobyliśmy już miód, zbliżający się pojedynek z Lokim stał się zbyt realny, zbyt nieuchronny. Zepchnąłem ten lęk na tył głowy. Miałem bardziej palące problemy. – Nie sądzę, żeby poezja miała nam pomóc przeciwko tym kolesiom – powiedziałem. – Jack, jakie mamy szanse w walce? – Hmmm – odparł Jack. – Baugi i Suttung. Znam ich ze słyszenia. Silni. Źli. Mogę zapewne pokonać jednego z nich, ale obu, zanim zdążą rozdeptać was wszystkich na miazgę…? – Damy radę im uciec? – zapytałem. – Może odfrunąć? Wrócić na statek po posiłki? Niestety, znałem odpowiedź. Patrząc na lecące orły, widząc, jak wielkie stały się ich kształty w ciągu ostatniej minuty, wiedziałem, że wkrótce nas dopadną. Ci goście byli szybcy. Sam zarzuciła sobie manierkę na ramię. – Może uda mi się im odfrunąć, przynajmniej do statku, ale nie dam rady przenieść dwójki ludzi. Niesienie choćby jednej osoby mnie spowolni. – W takim razie dzielimy i rządzimy – oznajmiła Mallory. – Sam,

zabieraj miód. Leć na statek. Może jeden z olbrzymów poleci za tobą. Jeśli nie, to cóż, Magnus i ja zrobimy, co w naszej mocy, żeby pokonać obu. A ty przynajmniej zaniesiesz miód do pozostałych. Gdzieś na lewo ode mnie odezwało się skrzeczenie: – Ruda jest bystra. A my możemy pomóc. Na pobliskim drzewie siedziało stado srok. – Ee, słuchajcie – zwróciłem się do przyjaciół. – Te sroki twierdzą, że mogą pomóc. – Twierdzą? – zaskrzeczała jedna z nich. – Nie ufasz nam? Odeślij obie koleżanki na statek z miodem. My ci tu pomożemy. W zamian poprosimy jedynie o jakąś błyskotkę. Jakąkolwiek. Przekazałem tę informację dziewczynom. Mallory zerknęła w stronę horyzontu. Olbrzymie orły były paskudnie blisko. – Ale jeśli Sam będzie próbowała mnie nieść, spowolnię jej lot. – Orzech! – zawołała Sam. – Może się do niego zmieścisz… – Och, nie. – Marnujemy czas! – krzyknęła Sam. – Ha! – Mallory wyciągnęła łupinę i rozwarła jej połówki. – Jak ja mam…? Wyobraźcie sobie jedwabną chustkę wsysaną przez rurę odkurzacza, znikającą z nieeleganckim beknięciem. Mniej więcej coś takiego się przydarzyło Mallory. Orzech zamknął się i spadł na ziemię, a z jego wnętrza dochodził piskliwy głosik miotający gaelickie przekleństwa. Sam podniosła orzech. – Jesteś pewny, Magnusie? – Absolutnie. Mam Jacka. – Masz Jacka! – zanucił Jack. Sam wystrzeliła w niebo, pozostawiając mnie z mieczem i stadkiem ptaków. Spojrzałem na sroki. – No dobra, macie jakiś plan? – Plan? – zaskrzeczała znajdująca się najbliżej sroka. – Mówiłyśmy tylko, że pomożemy. Nie mamy żadnego planu per se.

Ponieważ nie miałem czasu na kłótnię, rozważyłem swoje niezbyt liczne opcje. – Dobra. Kiedy dam wam znak, polecicie prosto na najbliższego olbrzyma i postaracie się go zdekoncentrować. – Jasne – odskrzeczała inna sroka. – Jaki znak? Zanim zdążyłem wymyślić coś konkretnego, ogromny orzeł sfrunął z nieba i wylądował tuż przede mną. Jedna dobra wiadomość, jeśli można to tak nazwać: drugi orzeł leciał dalej, ścigając Sam. Podzieliliśmy. Teraz pozostało tylko rządzić. Miałem nadzieję, że orzeł stojący przede mną zamieni się w małego, łatwego do pokonania olbrzyma, najlepiej uzbrojonego w pistolet na wodę. On jednak urósł na dziesięć metrów, a jego skóra błyszczała jak ociosany obsydian. Miał jasne włosy i wodniste oczy jak Gunlod, co wyglądało dość dziwacznie w zestawieniu ze skórą w kolorze lawy. Na jego brodzie połyskiwały kryształki lodu i płatki śniegu, jakby właśnie dał nura do misy z lukrem. Zbroję miał uszytą z różnych skór, włącznie z zagrożonymi gatunkami: zebrą, słoniem, einherim. W ręce olbrzyma połyskiwał onyksowy topór o podwójnym ostrzu. – KTO ŚMIAŁ OKRAŚĆ POTĘŻNEGO SUTTUNGA?! – ryknął. – WŁAŚNIE PRZYLECIAŁEM Z NILFHEIMU I NAPRAWDĘ JESTEM ZMĘCZONY! Nie byłem w stanie wymyślić żadnej odpowiedzi, która nie obejmowałaby rozpaczliwego wrzasku. Jack podfrunął do olbrzyma. – Nie wiem, chłopie – zaryzykował. – Ktoś właśnie zwinął twój miód i uciekł w tamtą stronę. Mam wrażenie, że przedstawił się jako Hrungnir. – Jack wskazał mniej więcej w kierunku angielskiego Yorku. Uznałem, że to całkiem dobra zmyła, ale Suttung tylko zmarszczył brwi. – Niezła próba – zagrzmiał. – Ale Hrungnir nie śmiałby się mi narażać. To wy jesteście złodziejami i to wy odciągnęliście mnie od ważnej roboty! Mieliśmy właśnie wodować wielki okręt Naglfar! Nie mogę latać do domu za każdym razem, kiedy uruchomi się alarm!

– A zatem Naglfar jest gdzieś niedaleko? – zapytałem. – Och, całkiem niedaleko – przyznał Suttung. – Kiedy tylko wejdziecie do Jötunheimu, musicie udać się brzegiem na granicę Niflheimu i… – Skrzywił się. – Przestańcie mnie robić w konia! Jesteście złodziejami i musicie umrzeć! – Uniósł topór. – Zaczekaj! – wrzasnąłem. – Dlaczego? – zdumiał się olbrzym. – Właśnie, dlaczego? – zdumiał się Jack. Nie lubię, kiedy mój miecz staje po stronie olbrzyma. Jack był gotów do walki, ale ja miałem złe wspomnienia związane z Hrungnirem, ostatnim kamiennym olbrzymem, z którym miałem do czynienia. Nie był on łatwym kąskiem. A poza tym eksplodował po śmierci. Potrzebowałem wszelkich przewag nad Suttungiem, jakie mogłem uzyskać, włącznie z użyciem jakże srogich srok, dla których nie wymyśliłem jeszcze znaku. – Twierdzisz, że jesteśmy złodziejami – powiedziałem – ale jak ty wszedłeś w posiadanie tego miodu, złodzieju? Suttung trzymał topór nad głową, co dawało nam nieszczególny widok na jego blond włosy pod czarną jak onyks pachą. – Nie jestem złodziejem! Moi rodzice zostali zabici przez dwóch wstrętnych małych krasnoludów, Fjalara i Gjalara. – Ach, nienawidzę ich – wypaliłem. – Prawda? – przytaknął Suttung. – Byłbym ich zabił w odwecie, ale oni zaproponowali mi Miód Kwasira. Jest mój prawem wergildu! – Och. – To odebrało nieco siły moim argumentom. – Niemniej ten miód został stworzony z krwi Kwasira, zamordowanego boga. Należy do bogów! – A więc postanowiliście wszystko naprawić – podsumował olbrzym – kradnąc po raz kolejny miód? I zabijając przy okazji thrallów mojego brata? Czy wspominałem już, że nie lubię olbrzymowej logiki? – Może? – odparłem. A następnie w przypływie geniuszu wymyśliłem znak dla moich skrzydlatych sojuszników. – Sroki, gnat! Niestety sroki nie złapały w lot mojego geniuszu. Suttung ryknął: – ŚMIERĆ!

Jack spróbował przechwycić topór, ale broń Suttunga miała po swojej stronie grawitację, rozmach i siłę olbrzyma. Jack nie dysponował żadną z tych rzeczy. Uskoczyłem, a topór rozciął na pól pole, na którym stałem. Sroki tymczasem wdały się w przyjacielską pogawędkę. – Dlaczego on powiedział: „Sroki, gnat”? – zaskrzeczała jedna z nich. – To wyrażenie idiomatyczne – wyjaśniła inna. – Znaczy, że ktoś się głupio gapi. – Dobra, ale dlaczego on to powiedział? – zapytała trzecia. – RARRRR! – Suttung wyrwał topór z ziemi. Jack wrócił do mojej dłoni. – Razem możemy go pokonać, señor! Naprawdę miałem nadzieję, że nie będą to ostatnie słowa, jakie usłyszę w moim życiu. – Sroki – powiedziała jedna ze srok. – Ej, chwila. My jesteśmy srokami. Założę się, że to był znak! – Tak! – krzyknąłem. – Na niego! – Dobra! – zawołał radośnie Jack. – Tak będzie! Suttung uniósł ponownie topór nad głowę. Jack pociągnął mnie do walki, a w tej samej chwili stado srok poderwało się z drzewa i przyfrunęło ku twarzy Suttunga, dziobiąc go w oczy, nos i oszronioną brodę. Olbrzym ryknął i zachwiał się, oślepiony. – Ha, HA! – zakrzyknął Jack. – Dorwaliśmy cię! Pociągnął mnie do przodu. Razem wbiliśmy Jacka w lewą stopę olbrzyma. Suttung zawył. Topór wyślizgnął mu się z rąk i ciężkie ostrze wbiło się w czaszkę swojego właściciela. I dlatego, drogie dzieci, nigdy nie powinnyście wymachiwać toporem bojowym bez kasku ochronnego. Olbrzym upadł na stertę thrallów z potężnym BUM. Sroki rozsiadły się na trawie wokół mnie. – To nie było bardzo rycerskie – zauważyła jedna z nich. – Ale ty jesteś wikingiem, więc jak mniemam, rycerskość cię nie dotyczy. – Masz rację, Godfrey – przytaknęła druga. – Rycerskość to był raczej późnośredniowieczny koncept.

– Zapominacie o Normanach… – zaskrzeczała trzecia sroka. – Zamknij się, Bill – odparł Godfrey. – Nikogo nie obchodzi twój doktorat o najeździe normańskim. – Błyskotki? – zapytała inna sroka. – Dostaniemy teraz błyskotki? Całe stado wpatrywało się we mnie czarnymi paciorkami zachłannych oczu. – Eee… – Miałem przy sobie tylko jeden błyszczący przedmiot: Jacka, który właśnie odstawiał swój taniec zwycięstwa nad trupem olbrzyma, wyśpiewując: – Kto zabił olbrzyma? Ja zabiłem olbrzyma! Kto jest zwycięzcą olbrzyma? Jam jest zwycięzcą olbrzyma! Pozostawienie go ze srokami było kuszące, ale uznałem, że miecz może mi się przydać, gdyby nadarzyła się kolejna okazja wbicia czegoś w stopę olbrzyma. W tej samej chwili mój wzrok padł na stertę martwych thrallów. – O, tam! – pokazałem srokom. – Dziewięć bardzo błyszczących kos! Nadadzą się? – Hmm – mruknął Bill. – Nie bardzo wiem, gdzie możemy je schować. – Moglibyśmy wynająć magazyn – zaproponował Godfrey. – Doskonały pomysł! – zachwycił się Bill. – Doskonale, martwy śmiertelniku. Miło się z tobą współpracowało. – Tylko uważajcie – ostrzegłem. – Te ostrza są ostre. – Och, nie przejmuj się nami – zaskrzeczał Godfrey. – Przed tobą najniebezpieczniejsza droga. Między tym miejscem a Statkiem Umarłych znajdziesz tylko jeden przyjazny port… Jeśli twierdzę Skadi można w ogóle nazwać przyjazną. Wzdrygnąłem się na wspomnienie tego, co Njörd powiedział mi o swojej byłej żonie. – To paskudne miejsce – wyjaśnił Bill. – Zimno, zimno, zimno. I nie ma żadnych, ale to żadnych błyskotek. A teraz, jeśli pozwolisz, musimy zacząć przedzierać się przez to pobojowisko, żeby zdobyć wszystkie te błyszczące kosy. – Uwielbiam naszą robotę – dodał Godfrey. – Zgoda! – skrzeknęły pozostałe sroki. Podfrunęły do sterty trupów i zabrały się do roboty, a nie było to coś, co miałem ochotę oglądać.

Zanim stado zdążyło ponabijać się na srogie ostrza kos i zrzucić winę na mnie, rozpoczęliśmy z Jackiem długą wędrówkę z powrotem do Wielkiego Banana.

36 Ballada o Halfbornie, herosie chałup Nasza załoga zajęła się drugim olbrzymem. Domyśliłem się tego, ponieważ na plaży obok miejsca, gdzie przycumowaliśmy, leżało jego paskudnie posiekane, zdekapitowane ciało. Głowy nie było nigdzie widać. Kilku rybaków ominęło trupa, zatykając nosy. Może uznali, że olbrzym jest truchłem wieloryba. Samira stała na przystani z szerokim uśmiechem na twarzy. – Witaj, Magnusie! Już zaczynaliśmy się martwić. Usiłowałem się odwzajemnić podobnym uśmiechem. – Spoko. Wszystko okej. Opowiedziałem jej o tym, co się stało ze srokami i Suttungiem. Spacer do statku okazał się w sumie przyjemny – sam na sam z Jackiem, podziwiając wiejskie dróżki Norwegii. Po drodze nasłuchałem się krytycznych uwag ze strony ptaków i kóz na temat mojej higieny osobistej, ale nie mogłem mieć do nich pretensji. Wyglądałem tak, jakbym przeszedł pół kraju, a przetoczył się przez pozostałe pół. – Chłopcze! – Po trapie zbiegł Blitzen. Tuż za nim podążał Hearthstone. – Tak się cieszę, że jesteś cały… Och, fuj! – Krasnolud cofnął się szybko. – Cuchniesz jak kontener na Park Street. – Dzięki – powiedziałem. – Specjalnie wybrałem ten zapach. Nie byłem w stanie dobrze ocenić kondycji Blitzena, ponieważ miał na sobie siatkę przeciwsłoneczną, ale brzmiał dość radośnie. Hearthstone wyglądał znacznie lepiej, jakby dzień porządnego snu pomógł mu otrząsnąć się z doświadczeń w Alfheimie. Różowozielony szalik, który dostał od Alex, odbijał się jaskrawo od czarnych skórzanych wyłogów. Kamień się przydał?, zamigał.

Pomyślałem o stercie martwych ciał w dolinie. Zdobyliśmy miód, odmigałem. Nie dalibyśmy rady bez osełki. Hearth skinął głową, najwyraźniej zadowolony. Ale wiesz, że śmierdzisz, co? – Wszyscy mi to mówią. – Wskazałem ręką na truchło olbrzyma. – Co tu się stało? – To wszystko robota Halfborna Gundersona – odparła Sam z błyskiem w oku, po czym wydarła się w kierunku pokładu statku: – Halfborn! Berserk prowadził właśnie ożywioną rozmowę z T.J.-em, Alex i Mallory. Podszedł do relingu z wyraźną ulgą. – Och, jesteś wreszcie! – zawołał. – Magnus, mógłbyś może wyjaśnić T.J.-owi, że ci thrallowie musieli umrzeć? On właśnie zatruwa z tego powodu życie Maczkowi. Uderzyły mnie w tym trzy rzeczy: 1) Pseudonim Maczek oficjalnie się przyjął. 2) Halfborn bronił Mallory Keen. 3) I, och, oczywiście. To miało sens. T.J. jako syn wyzwolonej niewolnicy mógł mieć problemy z faktem, że zarżnęliśmy dziewięciu thrallów. – To byli niewolnicy – mówił T.J. gniewnym głosem. – Rozumiem, co się stało. Przyjmuję argumenty. Ale jednak… zabiliście ich. Nie możecie oczekiwać, że się z tym łatwo pogodzę. – To byli Jötunowie! – zawołał Halfborn. – To nawet nie byli ludzie! Blitz odchrząknął. – Małe przypomnienie, berserku. Hearth i ja też nie jesteśmy ludźmi. – Och, wiesz, co mam na myśli. Nie wierzę, że to mówię, ale Maczek zrobiła dobrze. – Nie musisz mnie bronić – burknęła Mallory. – Tak jest tylko gorzej. – Zwróciła się do Thomasa Jeffersona juniora. – Jest mi przykro, że to się tak rozegrało, T.J. Naprawdę. To była paskudna jatka. T.J. przez chwilę milczał. Mallory tak rzadko przepraszała, że kiedy to zrobiła, miało to potężną moc. Wreszcie skinął niechętnie głową w jej stronę – nie jakby wszystko było w porządku, ale jakby

przynajmniej przyjmował do wiadomości jej słowa. Rzucił gniewne spojrzenie Halfbornowi, ale Mallory położyła rękę na ramieniu żołnierza. Przypomniało mi się to, co mówiła Sam: że T.J. i Halfborn byli niegdyś wrogami. Teraz widziałem, jak bardzo Mallory była im potrzebna, żeby mogli grać w tej samej drużynie. – Schodzę na dół. – T.J. zerknął na truchło olbrzyma. – Tam jest świeższe powietrze. I odmaszerował. Alex nadęła policzki. – Prawdę mówiąc, nie wydaje mi się, żebyście mieli tam wielki wybór. Ale musicie dać T.J.-owi czas na przetrawienie tego. On był już dość nabzdyczony, odkąd spędziliśmy całe rano, przeszukując Flåm i nie znajdując w nim niczego poza pamiątkami z trollami. Blitzen prychnął. – Przynajmniej mamy teraz miód. A zatem to wszystko nie było na nic. Miałem nadzieję, że to prawda. Czy uda mi się pokonać Lokiego we flytingu… To osobna sprawa, a miałem wrażenie, że niezależnie od tego, jak bardzo magiczny jest ten miód, mój sukces będzie zależał ode mnie. Niestety jestem swoją najmniej ulubioną osobą do polegania na niej. – Ale co się stało z tym olbrzymem? – zapytałem, pragnąc zmienić temat. – To Baugi, prawda? Jak go zabiliście? Wszyscy spojrzeli na Halfborna. – Och, przestańcie! – zaprotestował berserk. – Wszyscy bardzo mi pomogliście. Blitz i ja przespaliśmy to, zamigał Hearthstone. – T.J. i ja usiłowaliśmy z nim walczyć – przyznała Alex. – Ale Baugi zrzucił na nas budynek. Wskazała na wybrzeże. Nie zauważyłem tego wcześniej, ale jedna z uroczych niebieskich chatek Flåm została wyrwana ze swojego miejsca przy ulicy Głównej – która teraz miała ziejącą dziurę jak po brakującym zębie – i ciśnięta na plażę, gdzie złożyła się jak nadmuchiwany domek. Nie miałem pojęcia, jak sobie to wytłumaczyli tutejsi mieszkańcy, ale nikt najwyraźniej nie biegał po miasteczku w panice. – Kiedy dotarłam do statku – powiedziała Sam – olbrzym był

raptem pół minuty za mną. Zostało mi jedynie dość siły, żeby wyjaśnić, co się dzieje. Wtedy do akcji wkroczył Halfborn. Berserk skrzywił się. – To nic takiego. – Nic takiego? – Sam zwróciła się ku mnie. – Baugi wylądował w samym środku miasteczka, zamienił się w olbrzyma i zaczął deptać wszystko dookoła, wywrzaskując groźby. – Nazwał Flåm kupą brudnych chałup – mruknął Halfborn. – Nikt nie będzie tak mówił o moim rodzinnym mieście. – Halfborn rzucił się na niego – ciągnęła Sam. – A Baugi miał jakieś dwanaście metrów wzrostu… – Piętnaście – poprawiła ją Alex. – No i miał na sobie cały ten glamour, więc wyglądał megaprzerażająco. – Jak Godzilla. – Alex zastanowiła się przez chwilę. – A może jak mój tato. Mam problem z ich rozróżnieniem. – Ale Halfborn po prostu zaatakował – ciągnęła Sam – wrzeszcząc: „Za Flåm!”. – Nie jest to najlepszy okrzyk bojowy – przyznał Gunderson. – Na szczęście dla mnie olbrzym nie był aż taki silny, na jakiego wyglądał. Alex prychnęła. – Był całkiem silny. To tylko ty… no wiesz, zberserkowałeś. – Alex złożyła dłonie wokół ust, jakby przekazywała mi tajemnicę. – Ten facet jest przerażający, kiedy włączy mu się pełny tryb berserka. Dosłownie odrąbał stopę spod olbrzyma. A kiedy Baugi upadł na kolana, Halfborn zabrał się za jego resztę. Gunderson westchnął. – Pamiętaj, Fierro, że to ty odgarotowałaś mu głowę. Poleciała… – wskazał daleko w głąb fiordu – gdzieś tam. – Baugi był już wtedy prawie martwy – upierała się Alex. – Właśnie walił się na ziemię. Tylko dlatego głowa poleciała tak daleko. – Dobra – powiedział Halfborn. – Baugi jest martwy i to się liczy. Mallory splunęła za burtę. – A mnie umknęło całe to widowisko, bo byłam zamknięta w orzechu.

– Tak – mruknął Halfborn. – Tak, umknęło. Czy mi się tylko wydawało, czy też w głosie Gundersona słychać było zawód, że Mallory nie widziała jego chwalebnych czynów? – Jak się jest w orzechu – powiedziała Mallory – nie da się wyjść bez czyjejś pomocy. Sam przypomniała sobie, że tam jestem, po jakichś dwudziestu minutach… – Och, daj spokój – żachnęła się Sam. – Może po pięciu. – Miałam wrażenie, że dłużej. – Uhm – przytaknął Halfborn. – Ale zapewne czas wolniej płynie, kiedy jesteś w środku orzecha. – Zamknij się, kołku – warknęła Mallory. Halfborn rozpromienił się. – No to co, stawiamy żagle? Czas płynie! Przed zachodem słońca zrobiło się chłodniej. Na pokładzie Sam odmówiła wieczorną modlitwę. Hearthstone i Blitzen siedzieli na dziobie, wpatrując się w pełnym zachwytu milczeniu w ściany fiordów. Mallory zeszła na dół, żeby zobaczyć, co słychać u T.J.-a, i upichcić coś na kolację. Ja stałem na rufie koło Halfborna Gundersona, wsłuchany w łopot żagla na wietrze i szum magicznych wioseł tnących wodę w idealnej harmonii. – Nic mi nie jest – odezwał się Halfborn. – Hmm? – Zerknąłem na niego. Jego twarz w cieniach zachodu była niebieska, jakby pomalował ją w kolory bojowe (co mu się czasem zdarzało). – Zamierzałeś zapytać, czy u mnie wszystko w porządku – wyjaśnił. – Dlatego tu stoisz, prawda? Nic mi nie jest. – Ach. Super. – Przyznaję, że spacer po ulicach Flåm był dziwaczny. Wspomnienia tego, jak dorastałem w małej chatce z samą matką. To ładniejsze miejsce, niż zapamiętałem. No i zastanawiałem się, co by było, gdybym tam został, ożenił się, przeżył swoje życie. – Aha. – No więc kiedy Baugi obraził to miejsce, coś we mnie pękło. Nie spodziewałem się, że mam jakieś… no wiesz, emocje związane

z powrotem do domu. – Jasne. – Nie chodzi o to, że spodziewam się, że ktoś napisze pieśń o tym, jak uratowałem moje rodzinne miasteczko. – Skłonił lekko głowę, jakby niemal słyszał już melodię. – Cieszę się, że znów wyjechałem z tego miejsca. Nie żałuję wyborów, których dokonałem za życia, nawet jeśli przez to zostawiłem mamę i nigdy więcej jej nie zobaczyłem. – Spoko. – A Mallory, która spotkała swoją matkę… To nie wywołało we mnie jakichś specjalnych uczuć. Po prostu cieszę się, że Maczek poznała prawdę, nawet jeśli uciekła jak szalona, nic nam nie mówiąc, mogła się zabić i nigdy bym się nie dowiedział, co się z nią stało. No i ty i Sam też nie, oczywiście. – Oczywiście. Halfborn uderzył dłonią w ster. – Przeklęta lisica! Co ona sobie myślała? – Uch… – Córka Friggi? – Śmiech Halfborna był niemal histeryczny. – Nic dziwnego, że ona jest taka… – Zrobił ręką gest, który mógł oznaczać cokolwiek. Irytująca? Fantastyczna? Gniewna? Żarłoczna? – Yhy – powiedziałem. Halfborn poklepał mnie po ramieniu. – Dzięki, Magnus. Cieszę się, że porozmawialiśmy. Jesteś całkiem w porządku jak na uzdrowiciela. – Bardzo mi miło. – Potrzymaj ster, dobra? Utrzymaj się tylko pośrodku fiordu i uważaj na krakeny. – Krakeny? Halfborn pokiwał obojętnie głową i zszedł pod pokład, może po to by sprawdzić, co z kolacją albo z Mallory i T.J.-em, a może po prostu dlatego że ja paskudnie cuchnąłem. Zanim zapadła całkowita ciemność, wypłynęliśmy na otwarte morze. Nie rozbiłem statku i nie obudziłem żadnych krakenów, co było w porządku. Nie chciałem czegoś takiego. Samira przyszła na pokład i zwolniła mnie ze sterowania. Pogryzała daktyle z tą swoją miną popostnego zachwytu.

– Jak się miewasz? – Jak na dzień, który przeżyliśmy? – Wzruszyłem ramionami. – Nieźle, jak sądzę. Zakołysała manierką, w której zachlupał Miód Kwasira. – Chcesz się tym zająć? Powąchać, skosztować czy coś, żeby sprawdzić? Ta perspektywa przyprawiła mnie o mdłości. – Trzymaj go póki co, proszę. Zaczekam do chwili, kiedy bezwzględnie będę musiał się tego napić. – To rozsądne. Efekt może nie być trwały. – Nie chodzi tylko o to – odpowiedziałem. – Obawiam się, że napiję się… a to nie wystarczy. Że nadal nie będę w stanie pokonać Lokiego. Sam wyglądała, jakby chciała mnie uściskać, aczkolwiek ściskanie chłopaka nie było czymś, co powinna robić dobra muzułmanka. – Też się nad tym zastanawiam, Magnusie. Nie nad tobą, ale nad sobą. Kto wie, czy będę miała dość siły, by znów stanąć twarzą w twarz z moim ojcem. Kto wie, czy ktokolwiek z nas będzie miał tę siłę… – To ma podnieść moje morale? Sam się zaśmiała. – Możemy jedynie spróbować, Magnusie. Ja postanowiłam wierzyć, że dzięki trudnościom stajemy się silniejsi. Wszystko, przez co przeszliśmy w tej podróży, zwiększa nasze szanse na zwycięstwo. Zerknąłem w kierunku dziobu. Blitzen i Hearthstone zasnęli jeden obok drugiego w śpiworach pod rzeźbą dziobową w kształcie smoka. Zważywszy na naszą przygodę w Alfheimie, było to dziwaczne miejsce do spania, ale obaj sprawiali wrażenie spokojnych. – Mam nadzieję, że u ciebie w porządku, Sam – powiedziałem. – Bo to wszystko było dość trudne. Samira westchnęła, jakby wypuszczała z siebie cały głód, pragnienie i wszystkie przekleństwa, które powstrzymywała podczas postu. – Wiem. Myślę, że najtrudniejszym, co nam się może kiedykolwiek przydarzyć, jest zobaczenie, jacy są naprawdę ludzie. Nasi rodzice. Nasi przyjaciele. My sami.

Zastanawiałem się, czy myślała o Lokim, a może o sobie. Mogła mówić o kimkolwiek z nas na statku. Wszyscy byliśmy obciążeni swoją przeszłością. W tej podróży spojrzeliśmy w kilka nieprzyjemnych luster. Mój moment przed lustrem miał dopiero nadejść. Kiedy stanę przed Lokim, on na pewno z radością wyolbrzymi wszystkie moje wady, obnaży każdy mój lęk i każdą słabość. Jeśli zdoła, zrobi ze mnie jęczącą tłustą plamę. Frigga powiedziała, że jutro, najdalej pojutrze musimy dotrzeć do Naglfara. Czułem zwątpienie, niemal nadzieję, że się spóźnimy i nie będę musiał stawać oko w oko z Lokim. Ale nie. Moi przyjaciele na mnie liczyli. Ze względu na wszystkich, których znałem, i wszystkich, których nie znałem… musiałem opóźnić Ragnarök najdłużej, jak się dało. Musiałem dać Sam i Amirowi szansę na zwyczajne życie, podobnie jak Annabeth i Percy’emu, i malutkiej siostrze Percy’ego, Estelle. Oni wszyscy zasługują na coś więcej niż zagłada planety. Powiedziałem Sam dobranoc, po czym rozłożyłem śpiwór na pokładzie. Spałem niespokojnie, śniąc o smokach i thrallach, spadających górach i walczących ze sobą glinianych olbrzymach. W moich uszach brzmiało echo śmiechu Lokiego. Pokład zmieniał się raz po raz w upiorny patchwork paznokci umarłych, zamykając mnie w obrzydliwym keratynowym kokonie. – Dzień dobry – powiedział Blitzen, a ja aż podskoczyłem. Poranek był mroźny i stalowoszary. Usiadłem, krusząc warstewkę lodu, która uformowała się na moim śpiworze. Po naszej lewej stronie wznosiły się pokryte śniegiem góry wyższe od norweskich fiordów. Wokół nas morze było połamaną układanką z lodowych bloków. Pokład był całkowicie pokryty lodem, przez co nasz jaskrawożółty okręt wojenny nabrał koloru słabej lemoniady. Blitzen był jedyną osobą na pokładzie oprócz mnie. Siedział opatulony, ale nie miał na sobie żadnej ochrony przed słońcem, mimo że zdecydowanie był dzień. Mogło to oznaczać tylko jedno. – Mam wrażenie, że nie jesteśmy już w Midgardzie – oznajmiłem. Blitzen uśmiechnął się słabo, ale w jego oczach nie było wesołości.

– Od kilku godzin jesteśmy w Jötunheimie, chłopcze. Pozostali są pod pokładem i usiłują się ogrzać. Ty… No wiesz, jako syn boga lata jesteś bardziej wytrzymały na zimno, ale nawet ty zaczniesz wkrótce mieć kłopoty. Sądząc po tym, jak szybko spada temperatura, zbliżamy się do granic Niflheimu. Odruchowo się wzdrygnąłem. Niflheim, pierwotne królestwo lodu, jeden z nielicznych światów, których jeszcze nie odwiedziłem, i ten, którego nie miałem ochoty zwiedzać. – Jak się przekonamy, że jesteśmy na miejscu? – zapytałem. Statek zachwiał się z przerażającym hukiem, od którego omal się nie przewróciłem. Wstałem. Wielki Banan stał w miejscu. Powierzchnia morza zamieniła się w rozciągający się we wszystkich kierunkach lity lód. – Rzekłbym, że właśnie dotarliśmy. – Blitz westchnął. – Miejmy nadzieję, że Hearthstone zdoła rozpalić trochę magicznego ognia. Inaczej zamarzniemy na śmierć w ciągu najbliższej godziny.

37 Alex odgryza mi twarz Umierałem

wielokrotnie bolesną śmiercią. Bywałem nabijany na pal, dekapitowany, palony, topiony, zgniatany i zrzucany z tarasów sto trzeciego piętra. Wszystko to jest lepsze od hipotermii. Po raptem kilku minutach płuca bolały mnie tak, jakbym nawdychał się szklanego pyłu. Wszystkie ręce były na pokładzie – wreszcie zrozumiałem sens tego terminu żeglarskiego – usiłując uporać się z lodowym problemem, ale nie bardzo nam się to udawało. Posłałem Jacka, żeby pokruszył nieco krę przed nami, podczas gdy Halfborn i T.J. rozbijali lód na obu burtach. Sam poleciała do przodu i usiłowała ciągnąć nas na cumie. Alex zmieniła się w morsa i pchała od tyłu. Było mi zbyt zimno, by żartować z tego, jak dobrze jej było z kłami, wąsami i płetwami. Hearthstone wezwał nieznaną mi runę:

Wyjaśnił, że to kenaz: pochodnia, ogień życia. Zamiast zniknąć w rozbłysku, jak większość run, kenaz płonęła nad pokładem – unoszący się dwumetrowy nawias z ognia, topiący szron na pokładzie i takielunku. Runa dawała nam na tyle ciepła, żebyśmy natychmiast nie poumierali, ale Blitz panikował, że podtrzymywanie jej przez dłuższy czas wyssie energię z Heartha. Kilka miesięcy temu taki wydatek energii zabiłby go. Teraz elf był silniejszy. Niemniej ja też się martwiłem. Znalazłem wśród zapasów lornetkę i obserwowałem góry w nadziei na znalezienie miejsca, które nadawałoby się

na schronienie lub przystań. Nie widziałem jednak nic oprócz litej skały. Nie zdawałem sobie sprawy, że palce robią mi się niebieskie, dopóki Blitz nie zwrócił mi na to uwagi. Przyzwałem odrobinę ciepła Frejra do palców, ale od tego wysiłku zakręciło mi się w głowie. Posługiwanie się w tym miejscu mocą lata było niczym próba przypomnienia sobie wszystkiego, co się wydarzyło w moim pierwszym dniu szkoły podstawowej. Wiedziałem, że lato nadal gdzieś istnieje, ale było tak odległe i zamglone, że z trudem przywoływałem jego wspomnienie. – T-tobie to nic nie robi, B-blitz – zauważyłem. – Krasnoludy dobrze sobie radzą w zimnie. – Zdrapał sobie lód z brody. – Ty i ja najpóźniej zamarzniemy na śmierć. Ale to niewielka pociecha. Mallory, Blitz i ja usiłowaliśmy odepchnąć lód wiosłami, podczas gdy Halfborn i T.J. kruszyli go. Zmienialiśmy warty: każdy schodził na chwilę pod pokład, żeby się ogrzać, aczkolwiek nie było tam dużo cieplej. Szybciej by było, gdybyśmy po prostu wysiedli i pomaszerowali, ale mors Alex zaraportowała, że na lodzie jest trochę paskudnych cienkich miejsc. A poza tym nie mielibyśmy się gdzie schować. Statek przynajmniej miał zapasy i dawał jakąś ochronę przed wiatrem. Ręce zaczęły mi drętwieć. Już tak przywykłem do dygotania, że nie byłem pewny, czy zaczął padać śnieg, czy też robi mi się ciemno przed oczami. Tylko ognista runa utrzymywała nas przy życiu, ale jej światło i ciepło powoli gasły. Hearthstone siedział ze skrzyżowanymi nogami pod kenaz, oczy miał zamknięte w głębokiej koncentracji. Z jego czoła spływały kropelki potu, zamarzając w chwili, kiedy rozpryskiwały się na pokładzie. Po chwili nawet Jack zaczął działać na zwolnionych obrotach. Nie miał już ochoty wyśpiewywać nam serenad ani żartować z naszych lodołamaczowych zajęć. – A to jest najprzyjemniejsza część Niflheimu – wymamrotał Jack. – Powinniście zobaczyć zimne regiony! Nie byłem pewny, ile czasu minęło. Wydawało mi się niemożliwe, że przed tym wszystkim: kruszeniem lodu, odpychaniem kry,

dygotaniem, umieraniem, było jakieś życie. Nagle stojąca na dziobie Mallory wychrypiała: – Ej! Patrzcie! Przed nami wirujący śnieg rzedniał. Zaledwie kilkaset metrów dalej z głównej linii klifów wynurzał się poszarpany półwysep przypominający ostrze zardzewiałego topora. Jego podnóże obejmowała plaża z czarnego żwiru. A pod szczytem klifu… Czy to były migoczące ognie? Zwróciliśmy statek w tym kierunku, ale nie dopłynęliśmy daleko. Lód zrobił się grubszy i znów zatrzymał kadłub. Runa kenaz migotała słabo nad głową Heartha. Wszyscy zebraliśmy się na pokładzie, poważni i milczący. Opatuleni wszelkimi kocami i ubraniami, jakie mieliśmy wśród zapasów. – I-idźmy tam – zaproponował Blitz. Nawet on zaczynał się jąkać. – Połączmy się w pary dla ciepła. P-przejdźmy po lodzie na brzeg. Może znajdziemy schronienie. Nie był to szczególnie dobry „plan na przeżycie”, raczej plan na umieranie w innym miejscu, ale zabraliśmy się ponuro do roboty. Wzięliśmy ze sobą wszystkie zapasy, bez których nie moglibyśmy przeżyć: trochę jedzenia, wody, manierkę z Miodem Kwasira, naszą broń. A następnie zwinęliśmy Wielkiego Banana w chusteczkę, ponieważ ciągnięcie za sobą okrętu pociągnęłoby za sobą… cóż, uciążliwości. Jack zgłosił się na ochotnika, że poleci przed nami i będzie sondował lód ostrzem. Nie byłem pewny, czy to będzie dla nas bardziej bezpieczne, czy niebezpieczne, ale on odmówił powrotu do formy wisiorka, ponieważ skutki uboczne dodatkowego wydatku energii mogłyby mnie zabić. (On jest pod tym względem bardzo rozsądny). Kiedy łączyliśmy się w pary, poczułem czyjeś ramię obejmujące mnie w pasie. To Alex Fierro przytuliła się do mnie, otulając nasze głowy i ramiona kocem. Spojrzałem na nią ze zdumieniem. Jej głowę zakrywał różowy wełniany szalik, toteż jedynym, co widziałem, były jej różnokolorowe oczy i kilka kosmyków zielonych włosów. – Za-zamknij się – wyjąkała. – Jesteś cie-ciepły i le-letni. Jack prowadził przez lód. Za nim Blitzen robił wszystko, co mógł,

żeby utrzymywać w pionie Hearthstone’a, który wlókł się z runą kenaz nad głową, chociaż jej ciepło przypominało teraz raczej świecę niż ognisko. Za nimi szły Sam i Mallory, potem T.J. i Halfborn, a na końcu Alex i ja. Brnęliśmy przez zamarznięte morze ku skalistej ostrodze, ale nasz cel zdawał się oddalać z każdym krokiem. Czy ten klif mógł być mirażem? Może w Niflheimie i Jötunheimie odległości są płynne. Kiedyś w siedzibie Utgarda-Lokiego Alex i ja rzuciliśmy kulą do kręgli aż po Białe Góry w stanie New Hampshire, toteż podejrzewałem, że wszystko jest możliwe. Nie czułem już twarzy. Stopy zamieniły mi się w litrowe pojemniki z podtopionymi lodami. Myślałem sobie, że smutno byłoby przebyć całą tę drogę, zmierzyć się z tyloma bogami, olbrzymami i potworami jedynie po to, by przewrócić się i zamarznąć na śmierć w samym środku niczego. Przytuliłem się do Alex. Ona przytuliła się do mnie. Jej oddech był chrapliwy. Szkoda, że nie miała już tłuszczu morsa, ponieważ zostały z niej skóra i kości cienkie jak jej garota. Chciałem ją upomnieć: „Jedz, jedz! Marniejesz w oczach”. Doceniałem jednak bijące od niej ciepło. W każdych innych okolicznościach zamordowałaby mnie za podejście tak blisko. Ja zresztą też spanikowałbym od tak bezpośredniego kontaktu z drugim człowiekiem. Uważałem za osobiste zwycięstwo, że nauczyłem się raz na jakiś czas ściskać moich przyjaciół, ale zazwyczaj bliskość nie wychodzi mi dobrze. Potrzeba ciepła, a może też fakt, że była to Alex, spowodowały, że jakoś dawałem radę. Skupiałem się na jej zapachu, tej cytrusowej nucie, która kazała mi myśleć o gajach pomarańczowych w słonecznej meksykańskiej dolinie – nie żebym kiedykolwiek był w takim miejscu, ale pachniało ładnie. – Sok z guawy – wycharczała Alex. – C-co? – zapytałem. – Taras n-na dachu. B-back B-bay. To było miłe. Uświadomiłem sobie, że czepia się miłych wspomnień. Usiłuje utrzymać się przy życiu. – T-tak. – York – powiedziała. – Pan S-smażonka. Nie wiedziałeś, c-co

oznacza „na wynos”. – Nienawidzę cię – odparłem. – Mów dalej. Jej śmiech brzmiał bardziej jak kaszel palacza. – K-kiedy wróciłeś z Alfheimu. Ten wyraz… wyraz twojej t-twarzy, kiedy odebrałam m-moje różowe okulary. – Ale cie-cieszyłaś się, że mnie znów widzisz? – Ech. Bywasz z-zabawny. Ślizgając się na lodzie, z głowami tak blisko, prawie wyobrażałem sobie, że jesteśmy z Alex dwiema twarzami glinianego wojownika, bliźniaczym bytem. To była kojąca myśl. Jakieś pięćdziesiąt metrów od klifu runa kenaz zgasła. Hearth zachwiał się i oparł o Blitza. Temperatura znów spadła, co nie wydawało mi się możliwe. Moje płuca wypuściły z siebie ostatni ślad ciepła. Wrzasnęły, kiedy usiłowałem wziąć wdech. – Nie zatrzymujcie się! – krzyknął do nas Blitz chrapliwie. – Nie zamierzam umrzeć w tych ciuchach! Posłusznie szliśmy dalej, krok za krokiem, ku wąskiej żwirowej plaży, gdzie przynajmniej mogliśmy umrzeć na stałym lądzie. Blitz i Hearth byli już prawie na brzegu, kiedy Alex nagle się zatrzymała. Ja też nie miałem już siły na nic, ale uznałem, że powinienem spróbować dodać jej odwagi. – M-musimy iść d-dalej. – Podniosłem wzrok. Nasze nosy prawie się stykały pod kocem. Jej oczy błyszczały bursztynem i brązem. Szalik zsunął się jej pod podbródek. Oddech pachniał cytrynami. W tej samej chwili, zanim zorientowałem się, co się dzieje, pocałowała mnie. Gdyby odgryzła mi usta, byłbym mniej zaskoczony. Jej wargi były spękane i spierzchnięte od zimna. Jej nos układał się idealnie obok mojego. Nasze twarze zetknęły się, nasze oddechy zmieszały. Po czym odsunęła się. – Nie zamierzałam umrzeć, nie zrobiwszy tego – oznajmiła. Pierwotny lód musiał mnie całkowicie nie zamrozić, ponieważ pierś płonęła mi niczym piec węglowy. – No i? – Zmarszczyła brwi. – Przestań się gapić i chodźmy dalej. Brnęliśmy w kierunku brzegu. Mój mózg nie działał poprawnie. Zastanawiałem się, czy Alex pocałowała mnie tylko po to, żeby dać mi zachętę do dalszego marszu, czy też by odciągnąć mnie od myśli o nieuchronnej śmierci. Nie wydawało mi się możliwe, żeby

po prostu naprawdę chciała mnie pocałować. Jakkolwiek było, temu pocałunkowi zawdzięczam to, że w ogóle dotarłem do brzegu. Nasi przyjaciele już tam byli, skuleni pod skałą. Najwyraźniej nie zauważyli mojego pocałunku z Alex. Dlaczego mieliby zauważyć? Wszyscy byli zajęci zamarzaniem na śmierć. – M-mam p-proch – wystękał T.J. – M-może r-rozpalę ogień? Niestety nie mieliśmy nic do spalenia oprócz naszych ubrań, a te były nam potrzebne. Blitz spojrzał żałośnie na ścianę klifu, stromą i niedostępną. – Spróbuję ukształtować skałę – powiedział. – Może uda mi się wykopać nam jaskinię. Widziałem już wcześniej, jak Blitz kształtuje litą skałę, ale wymagało to mnóstwa energii i koncentracji. A wtedy robił tylko proste uchwyty dla rąk, nie wyobrażałem sobie więc, że będzie miał siłę na wykopanie całej jaskini. Poza tym to i tak nie mogło nas uratować. Doceniałem jednak jego uparty optymizm. Krasnolud wbił właśnie palce w kamień, kiedy całe zbocze zadrżało. Linia oślepiającego światła obrysowała drzwi o wysokości jakichś siedmiu metrów, które otwarły się do środka z głośnym hukiem. W drzwiach stanęła olbrzymka tak straszliwa i piękna jak krajobraz Niflheimu. Miała jakieś trzy metry wzrostu, ubrana była w białe i szare futra, jej brązowe oczy były zimne i gniewne, a ciemne włosy splecione w liczne warkocze niczym bicz. – Kto śmiał kształtować moje drzwi? – zapytała. Blitz przełknął głośno ślinę. – Ee, ja… – Dlaczego miałabym nie zabić was wszystkich? – zastanowiła się olbrzymka. – A może, skoro już wyglądacie na półmartwych, może zamknę drzwi i pozwolę wam zamarznąć! – Z-zaczekaj! – jęknąłem. – S-Skadi… Ty jesteś Skadi, prawda? Bogowie Asgardu, pomyślałem, niech to będzie Skadi, a nie jakaś przypadkowa olbrzymka o imieniu Gertruda Nieprzyjazna. – J-jestem M-Magnus Chase – ciągnąłem. – Moim dziadkiem jest Njörd. Przysłał mnie, żebym cię odnalazł. Przez twarz Skadi przemknęła cała gama emocji: irytacja, niechęć, ale może też ślad ciekawości.

– Dobra, zamarznięty chłopcze – warknęła. – To otwiera przed wami moje drzwi. Kiedy już wszyscy odtajecie i wyjaśnicie, o co chodzi, zdecyduję, czy użyć was jako tarcz strzelniczych, czy nie.

38 Skadi wie wszystko i do wszystkiego strzela Nie miałem ochoty puszczać Alex. A może po prostu fizycznie nie byłem w stanie tego zrobić. Dwaj jötuńscy słudzy Skadi musieli nas dosłownie rozerwać. Jeden z nich zaniósł mnie po krętych schodach do fortecy; moje ciało było nadal skulone niczym ciało starca. W porównaniu z temperaturą na zewnątrz w holu Skadi miało się wrażenie sauny, choć termostat zapewne nie był ustawiony wiele powyżej mrozu. Niesiono mnie przez wysokie kamienne korytarze, które przypominały mi wnętrza wielkich starych kościołów w Back Bay (wspaniałe miejsca, żeby bezdomny mógł się rozgrzać w zimie). Czasem po twierdzy niosło się grzmiące echo, jakby ktoś w oddali strzelał z armat. Skadi wywarczała rozkazy swoim służącym i wszyscy zostaliśmy zabrani do osobnych pomieszczeń, żeby się umyć. Służący olbrzym włożył mnie do wody tak gorącej, że wydałem z siebie dźwięk takiej wysokości, jakiej nie udało mi się osiągnąć od czasu mutacji. Kiedy się moczyłem, dał mi coś do picia – paskudny ziołowy napar, który spalił mi gardło i przyprawił wszystkie palce o skurcz. Wyciągnął mnie następnie z wanny, a kiedy włożył mi białą wełnianą tunikę i spodnie, musiałem przyznać, że poczułem się prawie dobrze. Zwłaszcza że Jack wisiał znów na mojej szyi w postaci runy. Palce moich rąk i stóp przybrały na powrót różowy kolor. Znowu czułem twarz. Nos nie odpadł mi z powodu odmrożenia, a usta były dokładnie tam, gdzie pozostawiła je Alex. – Przeżyjesz – burknął Jötun takim tonem, jakby to była jego osobista porażka. Dał mi wygodne futrzane buty i gruby, ciepły

płaszcz, po czym zaprowadził mnie do głównej sali, gdzie czekali już moi przyjaciele. Pomieszczenie było w większości standardowo wikińskie: posadzka z ledwie ociosanego kamienia, pokryta słomą, strop z włóczni i tarcz, trzy stoły ustawione w U wokół centralnego paleniska, aczkolwiek płomienie Skadi świeciły biało-niebiesko i najwyraźniej nie promieniowały ciepłem. Na jednej ze ścian szereg ogromnych jak w katedrze okien otwierał się na widok burzy śnieżnej. Nie dostrzegałem szyb w oknach, ale wiatr ani śnieg nie dostawały się do wnętrza. Przy środkowym stole, na tronie wyrzeźbionym z cisowego drewna i wyłożonym futrami, zasiadała Skadi. Jej słudzy krzątali się wokół, rozstawiając tace ze świeżym chlebem i z pieczonym mięsem, a także dymiące kubki, pachnące jak… gorąca czekolada? Nagle zdecydowanie bardziej polubiłem Skadi. Moi towarzysze byli ubrani podobnie jak ja, w białą wełnę, toteż wyglądaliśmy jak tajne stowarzyszenie bardzo czystych mnichów – Drużyna Wybielacza. Przyznaję, że najpierw rozejrzałem się za Alex, w nadziei że zostanę posadzony obok niej, ale Fierro siedziała na najdalszej ławie, wciśnięta między Mallory a Halfborna. T.J. dostał miejsce na samym końcu. Alex złapała moje spojrzenie. Zmałpowała moją wpatrzoną w nią twarz, jakby pytała: „Na co się gapisz?”. A więc wszystko wróciło do normy. Jeden pocałunek na śmierć i życie i wróciliśmy do codziennego sarkazmu. Super. Siedziałem z Blitzenem, Hearthstone’em i Sam, co było w porządku. Wszyscy z wyjątkiem Sam rzuciliśmy się na jedzenie. Nasza walkiria nie wykąpała się – byłoby to również sprzeczne z zasadami ramadanu – ale się przebrała. Jej hidżab zmienił kolor, żeby pasować do białych ciuchów. Udawało jej się jakoś nie wpatrywać z utęsknieniem w jedzenie pozostałych, co przekonało mnie ponad wszelką wątpliwość, że posiadała nadludzką wytrzymałość. Skadi rozsiadła się na tronie. Warkocze opadały jej na ramiona, a futrzany płaszcz sprawiał, że wydawała się jeszcze większa. Obracała na kolanie strzałę. Na ścianach za nią wisiały rozmaite sprzęty: narty, łuki, kołczany ze strzałami.

Doszedłem do wniosku, że musiała być wielbicielką łuczniczego biathlonu. – Witajcie, wędrowcy – odezwała się nasza gospodyni. – Witajcie w Thrymheimrze, czyli w waszym języku w Domu Grzmotów. Jakby na dane hasło salą wstrząsnął huk – taki sam, jaki słyszałem głębiej w twierdzy. Teraz już wiedziałem, co to było: śnieżny grzmot. W Bostonie można go czasem usłyszeć podczas burzy śnieżnej, której towarzyszy zwykła burza z piorunami. Brzmiało to jak fajerwerki puszczane w środku bawełnianej poduszki, ale zwielokrotnione milion razy. – Dom Grzmotów. – Halfborn z powagą pokiwał głową. – Doskonała nazwa, zważywszy na, wiecie, nieustanne… Rozległ się kolejny grzmot, aż zadrżały talerze na stole. Mallory nachyliła się do Alex. – Nie sięgnę do Gundersona. Walnij go w moim imieniu, dobrze? Pomimo ogromu sali jej akustyka była idealna. Słyszałem każdy szept. Zastanawiałem się, czy Skadi specjalnie tak to zaprojektowała. Olbrzymka nie jadła z ustawionego przed nią talerza. Najlepsze wyjaśnienie: pościła z powodu ramadanu. Najgorsze: czekała, aż my przytyjemy dostatecznie, żeby nadać się na jej główne danie. Stukała strzałą w kolano, przyglądając mi się uważnie. – A zatem jesteś jednym z Njördowych, hę? – Zamyśliła się. – Dziecko Frejra, jak mniemam. – Tak, eee, proszę pani. – Nie byłem pewny, czy nie powinienem do niej mówić: „proszę szanownej”, „panno Skadi”, czy może „O Wielka Przerażająca Istoto”, ale Skadi nie zabiła mnie, więc uznałem, że jej nie obraziłem. Na razie. – Widzę pewne podobieństwo. – Zmarszczyła nos, jakby to podobieństwo nie przemawiało na moją korzyść. – Njörd nie był najgorszym mężem. Był miły. I miał piękne stopy. – Przewspaniałe stopy – przytaknął Blitz, wymachując dla podkreślenia swoich słów wieprzowym żeberkiem. – Ale po prostu nam się nie ułożyło – ciągnęła Skadi. – Różnice nie do pogodzenia. Nie podobała mu się moja siedziba. Możecie w to uwierzyć?

Hearthstone zamigał: Masz piękną siedzibę. Gest oznaczający „piękny” polega na zrobieniu kółka wokół własnej twarzy, a następnie rozłożeniu wszystkich palców jak puf! Na samym początku myślałem, że Hearth mówi wtedy: „Zaraz wybuchnę”. – Dziękuję, elfie – powiedziała Skadi (tylko najlepsi Jötunowie rozumieją język migowy). – Oczywiście, że Dom Grzmotów jest lepszy od nadmorskiego pałacu Njörda. To nieustanne skrzeczenie mew… Nie byłam w stanie wytrzymać tego hałasu! Śnieżny grzmot zatrząsł ponownie pałacem. – Aha – odezwała się Alex. – Nie ma to jak spokój i cisza. – No właśnie – odparła Skadi. – Tę twierdzę zbudował mój ojciec, niech jego dusza spoczywa w pokoju z Ymirem, pierwszym olbrzymem. Teraz Thrymheimr należy do mnie, a ja nie zamierzam się stąd wyprowadzać. Mam dość Asów! – Nachyliła się, nie wypuszczając z ręki paskudnej, ostrej strzały. – A teraz powiedz mi, Magnusie Chase, czemu Njörd przysłał cię do mnie. Tylko proszę, nie mów, że on nadal żywi złudzenia, że moglibyśmy się zejść. Dlaczego ja?, pomyślałem. Skadi była w porządku. Spotkałem dość olbrzymów, żeby wiedzieć, że nie wszystkie są złe, podobnie jak nie wszyscy bogowie są dobrzy. Ale jeśli Skadi miała dość Asów, to nie byłem pewny, dlaczego przyjęła nas podczas naszej wyprawy przeciwko Lokiemu, który był przecież głównym nieprzyjacielem Asów. Z całą pewnością nie zamierzałem jej mówić, że mój dziadek, bóg morza i pedikiuru, nadal za nią tęsknił. Z drugiej strony jednak instynkt podpowiadał mi, że Skadi przejrzy wszelkie kłamstwa i niedopowiedzenia równie łatwo, jak słyszała każdy szept w tej sali. Thrymheimr nie był dobrym miejscem do ukrywania sekretów. – Njörd chciał, żebym przekonał się, co do niego czujesz – przyznałem. Westchnęła. – Nie wierzę w to. Nie przysłał cię z kwiatami, prawda? Powiedziałam mu, żeby dał sobie spokój z bukietami. – Nie, bez kwiatów – zapewniłem ją, czując nagły przypływ współczucia dla wszystkich niewinnych niflheimskich doręczycieli, których zapewne po kolei wystrzelała. – Ale uczucia Njörda nie są

głównym powodem, dla którego tu jesteśmy. Przyjechaliśmy, żeby powstrzymać Lokiego. Wszyscy służący zatrzymali się w pół kroku. Spojrzeli na mnie, a następnie na swoją panią, jakby myśleli: „O, to pewnie będzie ciekawe”. Przyjaciele patrzyli na mnie z minami mieszczącymi się w skali od „Tak trzymać!” (Blitzen) po „Proszę, nie zawal tak jak zawsze” (Alex). Ciemne oczy Skadi rozbłysły. – Mów dalej. – Loki przygotowuje swój okręt, Naglfar, do wypłynięcia – powiedziałem. – Jesteśmy tu, żeby go powstrzymać, złapać na nowo i zaprowadzić z powrotem do Asów, żebyśmy nie musieli walczyć z Ragnarökiem, no, jutro. Górą wstrząsnął kolejny grzmot. Mina olbrzymki była nieodgadniona. Wyobrażałem sobie, że pośle swoją strzałę przez salę i wbije ją w moją pierś niczym pocisk z jemioły. Ona jednak odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się. – To dlatego macie ze sobą Miód Kwasira? Zamierzasz wyzwać Lokiego na flyting? Przełknąłem głośno ślinę. – Uch… tak. Skąd wiedziałaś, że mamy Miód Kwasira? Drugie pytanie, którego nie zadałem, brzmiało: „I czy zamierzasz nam go odebrać?”. Olbrzymka nachyliła się ku mnie. – Mam pełną wiedzę o tym, co dzieje się w moim pałacu, Magnusie Chase, i o każdym, kto przez niego przechodzi. Wiem, jaką macie broń, jakie zapasy, jakie moce, jakie blizny. – Rozejrzała się po sali, zatrzymując wzrok na każdym z nas; bez współczucia, raczej jakby wybierała cele. – Wiedziałabym również, gdybyś skłamał. Ciesz się, że tego nie zrobiłeś. Powiedzcie mi zatem, dlaczego miałabym pozwolić wam kontynuować tę wyprawę. Przekonajcie mnie, że nie powinnam was zabić. Halfborn Gunderson potarł swoją brodę. – Dobra, jedna rzecz jest taka, pani Skadi, że pozabijanie nas oznaczałoby spory kłopot. Skoro znasz nasze umiejętności, wiesz, że jesteśmy znakomitymi wojownikami. Stanowilibyśmy dla ciebie

spore wyzwanie… Strzała wbiła się z hukiem w stół kilka centymetrów od dłoni Halfborna. Nie zauważyłem nawet, jak to się stało. Spojrzałem znów na Skadi – nagle okazało się, że ma łuk w ręce i kolejną strzałę już nałożoną na cięciwę, gotową do zwolnienia. Halfborn ani drgnął. Odstawił swoją czekoladę i beknął. – Niezły strzał. – Ha! – Skadi opuściła łuk, a moje serce zaczęło z powrotem pompować krew. – A zatem jesteście odważni. A przynajmniej odznaczacie się brawurą. Co jeszcze możecie mi powiedzieć? – Że nie jesteśmy przyjaciółmi Lokiego – odezwała się Samira. – Ty też nie. Skadi uniosła brew. – Na jakiej podstawie tak sądzisz? – Gdybyś była przyjaciółką Lokiego, już byśmy nie żyli. – Sam wskazała ręką w stronę okien. – Przystań, w której cumuje Naglfar, jest niedaleko, prawda? Wyczuwam bliskość mojego ojca. Nie podoba ci się, że Loki zbiera armię u twojego progu. Pozwól nam ruszyć dalej, a wykluczymy mojego ojca z gry. – Tak właśnie zrobimy – przytaknęła Alex. – Interesujące – zauważyła Skadi. – Dwójka dzieci Lokiego przy moim stole i obie najwyraźniej nienawidzicie go bardziej niż ja. Ragnarök tworzy dziwaczne sojusze. T.J. zaklaskał tak głośno, że wszyscy (z wyjątkiem Heartha) podskoczyliśmy. – Wiedziałem! – Uśmiechnął się szeroko i wskazał ręką na Skadi. – Wiedziałem, że ta dama ma dobry gust. Taka smaczna czekolada? Taka wspaniała sala? I jej słudzy nie noszą obroży thrallów! Skadi skrzywiła się. – Nie, einherji. Nienawidzę trzymania niewolników. – Widzicie? – T.J. zrobił do Halfborna minę „A nie mówiłem?”. Rozległ się kolejny grzmot, aż zabrzęczały talerze i kubki, jakby potwierdzając słowa T.J.-a. Berserk jedynie przewrócił oczami. – Wiedziałem, że ta dama nienawidzi Lokiego – podsumował T.J. – To naturalna zwolenniczka Unii! Olbrzymka zmarszczyła brwi. – Nie wiem dokładnie, co to znaczy, mój wielce entuzjastyczny

gościu, ale w jednym masz rację: nie jestem przyjaciółką Lokiego. Był taki czas, kiedy on nie wydawał się bardzo zły. Nawet mnie rozweselał. Bywał czarujący. A potem, podczas flytingu w pałacu Aegira… Loki robił aluzje, jakoby dzielił ze mną łoże. – Skadi wzdrygnęła się na to wspomnienie. – Znieważył mnie przy wszystkich bogach. Mówił okropne rzeczy. A zatem kiedy bogowie związali go w tej jaskini, to ja znalazłam węża i umieściłam go nad głową Lokiego. – Uśmiechnęła się zimno. – Asom i Wanom wystarczyło spętanie go na wieczność, ale nie mnie. Chciałam, żeby cierpiał to kap, kap trucizny na swoją twarz przez resztę czasu, ponieważ tak czułam się od jego słów. Postanowiłem powstrzymać się od obrażania Skadi w najbliższej przyszłości. – Eee, proszę pani… – Blitz obciągnął wełnianą tunikę. Jako jedyny z nas nie czuł się wygodnie w nowych ciuchach, zapewne dlatego że ten kostium nie pozwalał mu nosić krawata. – Wygląda na to, że dałaś draniowi, na co zasługiwał. Czy zatem nam pomożesz? Skadi położyła łuk na stole. – Jeśli dobrze zrozumiałam, Magnus Chase planuje pokonać Lokiego, złotoustego mistrza obraźliwej mowy, w pojedynku na słowa. – Zgadza się. Wyglądała, jakby oczekiwała, że wybuchnę poetyckim talentem do czasowników, przymiotników i czego tam jeszcze. Ale ta złożona z dwóch słów odpowiedź była wszystkim, na co było mnie stać. – W takim razie dobrze – powiedziała Skadi – że masz Miód Kwasira. Moi towarzysze przytaknęli. Dzięki, przyjaciele. – Dobrze też, że jeszcze się go nie napiłeś – ciągnęła Skadi. – Masz go tak mało, że trudno powiedzieć, jak długo utrzyma się jego działanie. Powinieneś go wypić jutro rano, tuż przed wyjazdem. To da ci dość czasu, by miód zaczął działać, zanim spotkasz Lokiego. – A zatem wiesz, gdzie on jest? – zapytałem. – To aż tak blisko? Nie byłem pewny, czy powinienem czuć ulgę, czy paraliżujący strach. Skadi przytaknęła.

– Za moimi górami leży zamarznięta zatoka, w której zacumowany jest Naglfar. W olbrzymich miarach to zaledwie kilka sporych kroków stąd. – A w ludzkich miarach? – zapytała Mallory. – To nie będzie miało znaczenia – zapewniła ją Skadi. – Dam wam narty, dzięki którym przyśpieszycie. Narty?, zamigał Hearth. – Nie czuję się dobrze na nartach – mruknął Blitz. Skadi uśmiechnęła się. – Nie lękaj się, Blitzenie, synu Frei. Moje narty będą do ciebie pasowały. Musicie dotrzeć do statku przed jutrzejszym południem. Do tego czasu lód blokujący zatokę stopi się na tyle, żeby Loki mógł wypłynąć na otwarte wody. Jeśli to się stanie, nic już nie powstrzyma Ragnaröku. Moje spojrzenie i wzrok Mallory spotkały się ponad ogniem paleniska. Jej mama, Frigga, miała rację. Postawimy stopę na pokładzie Naglfara – jeśli do niego dotrzemy – w czterdzieści osiem godzin od Flåm. – Jeśli uda wam się dostać na statek – kontynuowała Skadi – będziecie musieli jakoś przedrzeć się przez armię olbrzymów i nieumarłych. Oni oczywiście będą próbowali was zabić. Ale jeśli zdołacie stanąć twarzą w twarz z Lokim i rzucić mu wyzwanie, będzie musiał je przyjąć. Walki ustaną na czas flytingu. – A zatem – powiedziała Alex – to bułka z masłem. Przypominające bicze warkocze Skadi zsunęły się jej z ramion, kiedy przyglądała się Alex. – Masz interesującą definicję bułki. Zakładając, że Magnus zdoła jakoś pokonać Lokiego we flytingu i osłabi go na tyle, żeby go schwytać… Jak zamierzacie go uwięzić? – Eee. Mamy łupinę orzecha – powiedziała Mallory. Skadi skinęła głową. – To dobry pomysł. Łupina orzecha powinna dać radę. – A zatem jeśli pokonam Lokiego we flytingu – podsumowałem – i damy radę z tą łupiną orzecha, i tak dalej… to będziemy mogli podać sobie ręce z załogą Lokiego, pogratulować sobie udanego meczu i oni pozwolą nam odejść, nieprawdaż? Skadi prychnęła.

– Nie bardzo. Zawieszenie broni zostanie zerwane w momencie zakończenia konkursu. Wtedy załoga zabije was w taki lub inny sposób. – No dobra – powiedział Halfborn. – Może wybrałabyś się z nami, Skadi? Przydałaby nam się w drużynie łuczniczka. Skadi zaśmiała się. – Ten tu jest zabawny. – Aha, ale to wrażenie szybko mija – mruknęła Mallory. Olbrzymka podniosła się. – Tę noc spędzicie w moim pałacu, mali śmiertelnicy. Możecie spać spokojnie, wiedząc, że nie macie się czego lękać w Domu Grzmotów. Ale rankiem… – wskazała na białą otchłań za oknami – musicie ruszyć dalej. Ostatnim, na co mam ochotę, jest danie Njördowi nadziei, rozpieszczając jego wnuka.

39 Staję się tak poetyczny jak… człowiek poetyczny Pomimo

obietnicy złożonej przez Skadi nie spałem spokojnie. Zimno w pokoju i nieustanne grzmoty nie pomagały. Podobnie jak wiedza o tym, że rano olbrzymka zaopatrzy nas w narty i wyrzuci przez okno. Poza tym wciąż myślałem o Alex Fierro. No, może troszeczkę. Alex jest siłą natury jak śniegowy grzmot. Uderza, kiedy ma ochotę, w zależności od różnic temperatur i burz, których nie byłem w stanie przewidzieć. Wstrząsnęła moimi fundamentami w sposób, który był dziwnie łagodny i opanowany, opatulony w śnieżycę. Nie byłem w stanie przypisać jej żadnych motywów. Po prostu robiła, co chciała. W każdym razie ja tak to odbierałem. Wpatrywałem się przez dłuższą chwilę w sufit. W końcu wstałem z łóżka, umyłem się i zmieniłem wełniane ubranie na biało-szare, w kolorze śniegu i lodu. Mój kamień runiczny wisiał chłodno i ciężko na mojej szyi, jakby Jack postanowił się zdrzemnąć. Zebrałem swoje nieliczne rzeczy i ruszyłem korytarzami Domu Grzmotów, w nadziei że jakiś zaskoczony służący nie zabije mnie zbłąkaną strzałą. W wielkiej sali znalazłem Samirę pogrążoną w modlitwie. Jack zamruczał na moim obojczyku, informując mnie sennym, poirytowanym głosem, że jest czwarta nad ranem czasu niflheimskiego. Sam skierowała dywanik modlitewny ku wielkim otwartym oknom. Domyśliłem się, że biała zamieć na zewnątrz stanowiła doskonały pusty ekran, w który można się wpatrywać, medytując o Bogu czy czymkolwiek innym. Czekałem, aż skończy. Nauczyłem się już rozpoznawać jej zwyczaje. Chwila ciszy na samym końcu –

rodzaj wyciszenia, którego nawet grzmot nie byłby w stanie zakłócić – po czym odwróciła się z uśmiechem. – Dzień dobry – powiedziała. – Cześć. Wcześnie wstałaś. Uzmysłowiłem sobie, że to głupi tekst do muzułmanki. Jeśli przestrzega się reguł, nigdy nie wstaje się późno, ponieważ trzeba być na nogach na modlitwę przed świtem. W towarzystwie Sam zacząłem zwracać więcej uwagi na czas świtu i zmroku, nawet kiedy byliśmy w innych światach. – Nie spałam dużo. Uznałam, że dobrze będzie zjeść posiłek, a może i dwa. – Poklepała się po brzuchu. – Skąd wiesz, kiedy się modlić w Jötunheimie? – zapytałem. – Albo gdzie jest Mekka? – Ha. Zgaduję. To dozwolone. Chodzi o intencję. Zastanawiałem się, czy o to samo chodzi w moim nadchodzącym wyzwaniu. Może Loki powie: „Dobra, Magnusie, naprawdę fatalnie poszło ci we flytingu, ale starałeś się, a liczy się intencja, a zatem wygrywasz!”. – Hej! – Głos Sam wyrwał mnie z zamyślenia. – Poradzisz sobie. – Jesteś przeraźliwie spokojna – zauważyłem. – Zważywszy, że… no wiesz, dziś jest ten dzień. Sam poprawiła hidżab, który pozostawał biały, w zgodzie z jej ubraniem. – Wczoraj była dwudziesta siódma noc ramadanu. Tradycyjnie nazywa się ją nocą mocy. Czekałem na dalszy ciąg. – Dlatego jesteś taka naładowana? – Trochę. – Roześmiała się. – Ta noc jest wspomnieniem pierwszego objawienia, które Mahomet otrzymał od archanioła Gabriela. Nikt nie wie, która to dokładnie była noc, ale to najświętsza noc w roku… – Czekaj, to najświętsza noc, a wy nie wiecie, która to konkretnie? Sam wzruszyła ramionami. – Większość ludzi uważa, że to dwudziesta siódma noc, ale… no tak. To jedna z nocy podczas ostatnich dziesięciu dni ramadanu. Niewiedza trzyma cię w gotowości. W każdym razie tej nocy czułam się świetnie. Modliłam się i myślałam, i po prostu czułam się…

upewniona. Że jest coś większego niż to wszystko: Loki, Ragnarök, Statek Umarłych. Mój tato może mieć nade mną władzę, ponieważ jest moim tatą, ale nie jest najpotężniejszy. Allahu akbar. Znałem to wyrażenie, ale nigdy nie słyszałem, żeby używała go Sam. Przyznaję, że poczułem lekki ucisk w żołądku. Media uwielbiają powtarzać, że terroryści tak właśnie mówią, zanim zrobią coś okropnego i wysadzą ludzi w powietrze. Nie zamierzałem wspominać o tym Sam. Wyobrażałem sobie, że ma tego bolesną świadomość. Nie mogła chodzić po ulicach Bostonu w hidżabie, nie słysząc co dnia krzyków, że powinna wracać do domu. Na co (kiedy była w złym humorze) odkrzykiwała: „Jestem z Dorchester!”. – Tak – powiedziałem. – To oznacza, że bóg jest wielki, prawda? Sam pokręciła głową. – To niezbyt dokładne tłumaczenie. To znaczy, że Bóg jest większy. – Większy od czego? – Od wszystkiego. Cały sens mówienia tego polega na tym, żebyś sobie przypomniał, że Bóg jest większy od wszystkiego, co może cię spotkać: od twoich lęków, twoich problemów, twojego pragnienia, twojego głodu, twojego gniewu. A nawet twoich kłopotów w rodzaju rodzica takiego jak Loki. – Pokręciła głową. – Wybacz, to musi brzmieć dla ateisty jak hokus-pokus. Wzruszyłem ramionami. Czułem się dziwnie. Chciałbym mieć wiarę taką jak Sam. Nie miałem, ale jej religia najwyraźniej pomagała, a ja potrzebowałem, żeby była pewna siebie, zwłaszcza dziś. – No, sprawiasz wrażenie supernaładowanej. To jest ważne. Jesteś gotowa skopać jakieś nieumarłe tyłki? – Aha. – Parsknęła. – A ty? Jesteś gotowy zmierzyć się z Alex? Zastanawiałem się, czy Bóg jest większy od ciosu pięścią w brzuch, jaki zaserwowała mi Sam. – Yyy, co masz na myśli? – Och, Magnusie – odparła. – Jesteś pod względem emocjonalnym tak krótkowzroczny, że niemal słodki. Zanim zdołałem wymyślić jakiś sprytny sposób na uniknięcie odpowiedzi – na przykład krzycząc: „O, Loki!”, a następnie

uciekając – w sali rozległ się grzmiący głos Skadi. – Oto moje ranne ptaszki! – Olbrzymka była ubrana w tyle białych futer, że mogłaby zaopatrzyć całą rodzinę niedźwiedzi polarnych. Za nią maszerował szereg służących z kolejnymi parami drewnianych nart. – Obudźmy waszych przyjaciół i wyprawmy was w drogę! Nasi przyjaciele nie byli zachwyceni pobudką. Musiałem dwa razy wylać lodowatą wodę na głowę Halfborna Gundersona. Blitz wymamrotał coś o kaczkach i kazał mi się wynosić. Kiedy usiłowałem obudzić Heartha szarpaniem, wyciągnął jedną rękę nad kołdrę i zamigał: Nie ma mnie. T.J. wyskoczył z łóżka, krzycząc: „DO ATAKU!”. Na szczęście nie był uzbrojony, ponieważ byłby mnie nabił na bagnet. W końcu wszyscy zebrali się w głównej sali, gdzie służący Skadi ustawili naszą ostatnią wieczerzę – przepraszam, śniadanie, złożone z chleba, sera i cydru. – Ten cydr wyprodukowano z jabłek nieśmiertelności – oznajmiła Skadi. – Wiele stuleci temu, kiedy mój ojciec porwał boginię Idun, przerobiliśmy trochę jej jabłek na cydr. Jest dość rozcieńczony. Nie zapewni wam nieśmiertelności, ale doda wytrzymałości przynajmniej na tyle, żeby przetrwać na pustkowiach Niflheimu. Wychyliłem kubek. Cydr nie sprawił, że poczułem się szczególnie doenergetyzowany, ale lekko połaskotał. Uspokoił niepokój w żołądku. Kiedy już zjedliśmy, wypróbowaliśmy nasze narty. Z różnym powodzeniem. Hearthstone człapał na swoich z wdziękiem (wiedzieliście, że elfy nawet człapią z wdziękiem?), podczas gdy Blitz bezskutecznie usiłował znaleźć parę pasującą do jego butów. – Nie macie czegoś mniejszego? – zapytał. – No i najlepiej w ciemnym brązie? Może być mahoń. Skadi poklepała go po głowie, za czym krasnoludy nie przepadają. Mallory i Halfborn bez trudu zaczęli się ślizgać, ale oboje musieli pomóc T.J.-owi utrzymać się na nogach. – Myślałem, że dorastałeś w Nowej Anglii, Jefferson – powiedział Gunderson. – Nigdy nie jeździłeś na nartach? – Mieszkałem w mieście – burknął T.J. – A poza tym jestem

Czarny. Niewielu Czarnych jeździło na nartach po bostońskim nabrzeżu w 1861. Sam wyglądała nieco dziwacznie na nartach, ale ponieważ umiała latać, nie martwiłem się o nią zanadto. Natomiast Alex usiadła przy otwartym oknie, zakładając jaskraworóżowe buty narciarskie. Czy ona je ze sobą przywiozła? A może wcisnęła któremuś ze służących kilka koron, żeby znalazł jej różową parę w garderobie Skadi? Nie miałem pojęcia, ale na pewno nie zamierzała jechać na nartach na spotkanie śmierci w zwyczajnej bieli i szarości. Miała na sobie również zielony futrzany płaszcz – Skadi chyba oskórowała na niego kilku Grinchów – fiołkowe dżinsy i zielono-różowy sweter. Do tego wszystkiego na głowę włożyła lotniczą czapkę w stylu Amelii Earhart i różowe okulary przeciwsłoneczne. Kiedy tylko pomyślałem, że widziałem już wszelkie ciuchy, których nie założyłby nikt oprócz Alex, ona wyciągała coś nowego. Zapinając narty, nie zwracała uwagi na nikogo z nas. (Przez „nikogo z nas” rozumiem siebie). Wyglądała na pogrążoną w myślach; może zastanawiała się, co ma powiedzieć Lokiemu, swojej matce, zanim zabierze się za garotowanie jego głowy. W końcu wszyscy staliśmy na nartach, parami naprzeciwko otwartych okien, niczym grupa skoczków olimpijskich. – Cóż, Magnusie Chase – odezwała się Skadi. – Pozostaje ci tylko napić się tego miodu. Stojąca na lewo ode mnie Sam podała mi manierkę. – Och. – Zastanawiałem się, czy można bezpiecznie pić miód, planując jazdę na nartach. Może prawo jest mniej restrykcyjne tu, na rubieżach. – Znaczy teraz? – Tak – odrzekła Skadi. – Teraz. Odkorkowałem manierkę. To była chwila prawdy. Przewędrowaliśmy wiele światów i omal nie umarliśmy nieskończoną liczbę razy. Ucztowaliśmy z Aegirem, walczyliśmy na ceramikę, zabiliśmy smoka i zassaliśmy miód starym szlauchem, po to bym mógł teraz napić się tego napoju z miodowej krwi, który być może uczyni ze mnie takiego poetę, że przegadam Lokiego. Nie uznałem za stosowne kosztować go. Wypiłem wszystko trzema wielkimi haustami. Spodziewałem się smaku krwi, ale Miód

Kwasira smakował raczej jak… no cóż, miód. Z pewnością nie palił jak krew smoka ani nawet nie łaskotał jak zaserwowany przez Skadi cydr niezupełnej nieśmiertelności. – Jak się czujesz? – W głosie Blitza brzmiała nadzieja. – Poetycznie? Beknąłem. – Czuję się w porządku. – Tylko tyle? – zapytała Alex. – Powiedz coś imponującego. Opisz burzę. Wyjrzałem przez okno w śnieżycę. – Burza wygląda… biało. I zimno. Halfborn westchnął. – No to umarliśmy. – Powodzenia, bohaterowie! – zawołała Skadi. Po czym jej służący wypchnęli nas przez okna w otchłań.

40 Dzwonią do pana z Hel Przemknęliśmy po niebie jak meteory. Wiatr uderzył w moją twarz. Śnieg mnie oślepił. Zimno było tak przeraźliwe, że zrobiło mi się zimno. Dobra, miód poezji najwyraźniej nie działał. A potem grawitacja zabrała się do dzieła. Nienawidziłem grawitacji. Narty zazgrzytały i zaświszczały na twardym śniegu. Bardzo dawno nie jeździłem na nartach. I nigdy nie robiłem tego, pędząc po zboczu o nachyleniu czterdziestu pięciu stopni w mrozie i śnieżycy. Moje gałki oczne zamarzały. Zimno rozdzierało mi policzki. Jakimś cudem udało mi się uniknąć zmiecenia. Ilekroć zaczynałem się chwiać, narty dokonywały autokorekty, trzymając mnie w pionie. Po mojej prawej stronie widziałem lecącą Sam z nartami dwa metry nad ziemią. Oszustka. Hearthstone przemknął po mojej lewej, migając: Po lewej, co nie było zbyt pomocne. Przede mną z nieba runął Blitzen, wrzeszcząc z wszystkich sił. Uderzył w śnieg i natychmiast wykonał serię oszałamiających slalomów, ósemek i potrójnych obrotów. Albo był znacznie lepszym narciarzem, niż udawał, albo jego magiczne narty były wyposażone w złośliwe poczucie humoru. Kolana i kostki płonęły mi z wysiłku. Wiatr wdzierał się w moje superciepłe ubranie olbrzymiej roboty. Obawiałem się, że w końcu zachwieję się tak, że magiczne narty nie zdołają już tego wyrównać. Uderzę w głaz, złamię sobie kark i skończę rozpostarty na śniegu jak… Nieważne. Nie będę nawet próbował.

Nagle zbocze złagodniało. Śnieżyca ustąpiła. Nasza prędkość zmalała i wszyscy ośmioro zatrzymaliśmy się równie bezproblemowo, jakbyśmy właśnie zjechali z oślej łączki w Górach dla Początkujących. (Ej, to było porównanie! Może wróciła moja zwyczajna przeciętna zdolność opisu!) Nasze narty wypięły się same. Alex ruszyła jako pierwsza. Pobiegła do przodu i skryła się za niewysoką kamienną granią wystającą ze śniegu. Myślę, że to było sensowne, ponieważ Fierro stanowiła najbardziej kolorowy cel w promieniu stu kilometrów. Dołączyliśmy do niej. Nasze pozbawione jeźdźców narty zawróciły i pognały z powrotem na górę. – Żegnaj, strategio odwrotu. – Alex popatrzyła na mnie po raz pierwszy od ostatniego wieczoru. – Może zacząłbyś się czuć poetycznie, Chase. Mamy trochę mało czasu. Wyjrzałem za grań i przekonałem się, co miała na myśli. Kilkaset metrów dalej, za cienką zasłoną śniegu z deszczem, po horyzont ciągnęła się woda w kolorze aluminium. Na bliższym brzegu z lodowej zatoki wznosił się ciemny kształt Naglfara, Statku Umarłych. Był tak ogromny, że gdybym nie wiedział, że to okręt, uznałbym go za kolejny cypel, podobny do górskiej twierdzy Skadi. Wspinaczka na jego główny maszt zajęłaby kilka dni. Ogromny kadłub musiał wyprzeć tyle wody, że wystarczyłoby do napełnienia Wielkiego Kanionu. Pokład i trapy roiły się od kształtów przypominających zagniewane mrówki, aczkolwiek miałem podejrzenie, że gdybyśmy byli bliżej, zamieniłyby się one w olbrzymy i zombi – tysiące tysięcy olbrzymów i zombi. Wcześniej widywałem ten statek jedynie w snach. Teraz uzmysłowiłem sobie, jak beznadziejna była nasza sytuacja: osiem osób przeciwko armii powołanej do niszczenia światów, a nasze nadzieje zasadzały się na tym, że znajdę Lokiego i powyzywam go trochę. Absurd tej sytuacji mógł mnie przyprawić o rozpacz. Ale zamiast tego przepełnił mnie gniew. Nie czułem się szczególnie poetycznie, ale czułem ogień w gardle – potrzebę powiedzenia Lokiemu wszystkiego, co o nim myślę. W mojej głowie pojawiło się kilka barwnych metafor. – Jestem gotowy – powiedziałem, mając szczerą nadzieję, że

to prawda. – Jak znajdziemy Lokiego, nie dając się zabić? – Przypuścimy atak frontalny? – zaproponował T.J. – Uch… – Żartowałem – wyjaśnił T.J. – To będzie wymagało taktyki dywersji. Większość z nas powinna przedostać się na przód statku i zaatakować. Spowodujemy zamieszanie, odciągniemy jak najwięcej tych kolesiów od trapów, dając w ten sposób Magnusowi szansę dostania się na pokład i rzucenia wyzwania Lokiemu. – Chwileczkę… – Zgadzam się z unionistą – oznajmiła Mallory. – Aha. – Halfborn uniósł topór wojenny. – Topór Wojenny pragnie krwi Jötunów! – Zaczekajcie! – krzyknąłem. – To samobójstwo. – Nie – odparł Blitz. – Omawialiśmy to, chłopcze, i mamy plan. Zabrałem trochę krasnoludzkich lin. Mallory wzięła bosaki. Hearth ma swoje runy. Przy odrobinie szczęścia uda nam się wspiąć na dziób tego statku i zacząć szerzyć chaos. – Poklepał dłonią jedną z toreb, które przyniósł z Wielkiego Banana. – Nie martw się, mam tu trochę niespodzianek dla tych nieumarłych wojowników. Ty się wespniesz po tylnym trapie, znajdziesz Lokiego i zażądasz pojedynku. Wtedy walki muszą ustać. Nic nam nie będzie. – Ano – przytaknął Halfborn. – I wtedy przyjdziemy posłuchać, jak pokonujesz tego meinfretra na wyzwiska. – A ja rzucę w niego orzechem – dokończyła Mallory. – Daj nam jakieś pół godziny na ustawienie się na pozycjach. Sam, Alex… pilnujcie dobrze naszego chłopca. – Oczywiście – powiedziała Sam. Nawet Alex nie protestowała. Okazało się, że zostałem całkowicie wymanewrowany. Moi kumple zjednoczyli się, żeby zwiększyć moje szanse, niezależnie od tego, jak bardzo niebezpieczne mogłoby to dla nich się okazać. – Słuchajcie… Hearth zamigał: Czas ucieka. Masz. To dla ciebie. Wyjął z sakiewki odalę i podał mi ją – była to ta sama runa, którą zabraliśmy z kurhanu Andirona. Leżąc na mojej dłoni, przywołała z powrotem zapach gnijącego gadziego ciała i spalonych brownie. – Dziękuję – powiedziałem – ale… dlaczego akurat ta runa?

Ona nie oznacza jedynie dziedzictwa, odmigał Hearth. Odala symbolizuje pomoc w drodze. Użyj jej, kiedy odejdziemy. Powinna cię ochronić. – Jak? Nie pytaj mnie. Wzruszył ramionami. Ja jestem tylko czarodziejem. – Dobra – odezwał się T.J. – Alex, Sam, Magnus… do zobaczenia na statku. Zanim zdążyłem wyrazić sprzeciw albo choćby im podziękować, wszyscy pozostali odmaszerowali przez śnieg. W jötuńskich białych ciuchach szybko wtopili się w krajobraz. Odwróciłem się do Alex i Sam. – Od jak dawna to planowaliście? Alex uśmiechnęła się szeroko pomimo spękanych, krwawiących warg. – Mniej więcej tak długo, jak długo ty nie miałeś pojęcia. Czyli długo. – Powinniśmy ruszać – powiedziała Sam. – Wypróbujemy twoją runę? Spojrzałem na odalę. Zastanawiałem się, jaki jest związek między dziedzictwem a pomocą w podróży. Nie byłem w stanie go wymyślić. Nie podobało mi się, skąd pochodziła ta runa ani co oznaczała, ale miałem wrażenie, że użycie jej przeze mnie ma sens. Zdobyliśmy ją wielkim cierpieniem i wysiłkiem, podobnie jak miód. – Czy to się po prostu rzuca w powietrze? – zastanowiłem się. – Wyobrażam sobie, jak Hearth mówi… – Alex dokończyła językiem migowym: Tak, idioto. Podrzuciłem runę. Odala rozwiała się w smużkę śniegu. Miałem nadzieję, że za dzień lub dwa pojawi się na powrót w sakiewce Heartha, jak zwykle robią runy, kiedy on ich używa. Z całą pewnością nie miałem ochoty kupować mu zastępczej. – Nic się nie stało – zauważyłem. A następnie rozejrzałem się na boki. Alex i Sam zniknęły. – Och, bogowie, ja was wyparowałem! – Usiłowałem wstać, ale niewidoczne ręce chwyciły mnie i przyciągnęły z powrotem w dół. – Jestem tutaj – szepnęła Alex. – Sam?

– Tutaj – potwierdziła Sam. – Wydaje mi się, że runa uczyniła nas niewidzialnymi. Widzę siebie, ale nie was. Zerknąłem w dół. Sam miała rację. Siebie widziałem doskonale, ale jedynymi śladami moich dwóch towarzyszek były wgniecenia w miejscach, gdzie siedziały na śniegu. Zastanawiałem się, dlaczego odala wybrała niewidzialność. Czy zaczerpnęła z mojego własnego doświadczenia, z poczucia, że jestem niewidzialny, kiedy byłem bezdomny? A może tę magię ukształtowało rodzinne doświadczenie Hearthstone’a? Wyobrażałem sobie, że przez większość dzieciństwa chciał być niewidzialny dla swojego ojca. Jakkolwiek było, nie zamierzałem marnować tej szansy. – Ruszajmy – powiedziałem. – Chwyćmy się za ręce – zarządziła Alex. Wzięła mnie za lewą rękę bez specjalnych emocji, jakby to była laska. Sam nie chwyciła mnie za drugą dłoń, ale podejrzewałem, że tym razem nie chodziło o względy religijne. Po prostu podobało jej się to, że Alex i ja trzymamy się za ręce. Nieomal słyszałem jej uśmiech. – Okej – powiedziała. – Chodźmy. Ruszyliśmy skalną granią, kierując się ku brzegowi. Martwiłem się o ślady, ale wiatr i śnieg szybko zacierały wszelkie świadectwa naszego marszu. Temperatura i wiatr były równie mroźne jak poprzedniego dnia, ale cydr Skadi najwyraźniej działał. Nie czułem się już, jakbym wdychał szkło. Nie potrzebowałem sprawdzać co kilka sekund, czy nie odpadł mi nos. Ponad wyciem wiatru i hukiem spadających do zatoki brył lodu dotarły do nas inne dźwięki, pochodzące z Naglfara – brzęk łańcuchów, skrzypienie drewna, rozkazy wywarkiwane przez olbrzymy i stuk butów nowo przybyłych na pokładzie z paznokci. Statek sprawiał wrażenie, jakby miał za chwilę wypłynąć. Byliśmy jakieś sto metrów od doku, kiedy Alex pociągnęła mnie za rękę. – Na ziemię, głupku! Posłusznie upadłem, choć nie wiedziałem, jak mógłbym ukryć się lepiej niż w niewidzialności.

Ze śnieżycy wynurzył się i przeszedł jakieś trzy metry od nas oddział upiornych żołnierzy maszerujących ku Naglfarowi. Nie widziałem, skąd się wzięli, a Alex miała rację: nie miałem ochoty ryzykować, że niewidzialność ukryje mnie przed tymi kolesiami. Ich poszarpane skórzane zbroje połyskiwały lodem. Ich ciała były jedynie wysuszonymi kawałkami mięśni uczepionych kości. Niebieskie widmowe światło migotało między żebrami i w czaszkach, w związku z czym wyglądali jak urodzinowe świeczki paradujące przez najgorszy tort wszech czasów. Kiedy nieumarli maszerowali obok nas, zauważyłem, że podeszwy ich butów były podbite gwoździami niczym korki piłkarzy. Przypomniało mi się coś, co kiedyś powiedział mi Halfborn Gunderson: ponieważ droga do Helheimu jest oblodzona, niezaszczytni umarli są chowani z butami podbitymi gwoździami, żeby nie poślizgnęli się po drodze. A teraz te buty niosły swoich właścicieli z powrotem do świata żywych. Dłoń Alex zadrżała w mojej. A może to ja dygotałem. W końcu umarlaki minęły nas, kierując się ku dokom i Statkowi Umarłych. Wstałem niepewnie na nogi. – Niech nas Allah ma w opiece – wymamrotała Sam. Miałem rozpaczliwą nadzieję, że jeśli Wielki Gość naprawdę istnieje, to Sam ma u niego jakieś chody. Będzie nam potrzebna obrona. – Naszych przyjaciół czeka stawienie temu czoła – powiedziała Alex. – Pośpieszmy się. Znowu miała rację. Jedynym, co mogło mnie zachęcić do wejścia na pokład statku wypełnionego tysiącami takich zombi, była świadomość, że jeśli tego nie zrobimy, nasi przyjaciele będą walczyć z nimi samotnie. A to nie mogło się zdarzyć. Wszedłem w ślady pozostawione przez armię umarlaków i natychmiast moją głowę wypełniły szepty: Magnus. Magnus. Poczułem ostry ból w oczodołach. Kolana się pode mną ugięły. Znałem te głosy. Niektóre były szorstkie i zagniewane, inne łagodne i miłe. Wszystkie niosły się echem w moich myślach, domagając się uwagi. Jeden z nich… Jeden należał do mojej matki. Potknąłem się. – Hej – syknęła Alex. – Co ty…? Coś się stało?

Czy ona też słyszała głosy? Odwróciłem się, usiłując odnaleźć ich źródło. Nie widziałem tego wcześniej, ale jakieś dwadzieścia metrów przed nami w kierunku, z którego nadeszli zombi, w śniegu pojawiła się ciemna kwadratowa dziura – rampa prowadząca w nicość. Magnus, szepnął głos wujka Randolpha. Tak mi przykro, chłopcze. Czy kiedykolwiek mi przebaczysz? Chodź tu. Niech cię jeszcze raz zobaczę. Magnusie, odezwał się głos, który dotychczas słyszałem tylko w snach – Caroline, żona Randolpha. Wybacz mu, proszę. Jego serce było po właściwej stronie. Chodź, kochanie. Chciałabym cię poznać. Czy jesteś naszym kuzynem?, zapytał głos małej dziewczynki. To była Emma, starsza z córek Randolpha. Tatuś mnie też dał odalę. Chcesz ją zobaczyć? Najbardziej bolesne było jednak wołanie mojej mamy: Chodź, Magnus! tym samym radosnym tonem, którego używała, kiedy chciała mnie zachęcić do pośpiechu na szlaku, żebyśmy razem mogli podziwiać cudowne widoki. Tylko że teraz w jej głosie był chłód, jakby płuca miała wypełnione freonem. Pośpiesz się! Głosy rozdzierały mnie na strzępy, odrywając kawałki mojego umysłu. Miałem szesnaście lat? A może dwanaście lub dziesięć? Znajdowałem się w Niflheimie, w Blue Hills czy też na łodzi wujka Randolpha? Dłoń Alex wysunęła się z mojej. Nie obchodziło mnie to. Zrobiłem krok ku jaskini. Gdzieś za mną odezwała się Sam: – Ej, ludzie? W jej tonie brzmiał niepokój, prawie panika, ale jej głos nie był dla mnie ani trochę bardziej realny niż te szepczące duchy. Nie była w stanie mnie powstrzymać. Nie widziała moich śladów na ścieżce wydeptanej przez żołnierzy zombi. Gdybym pobiegł lodową drogą, mógłbym skoczyć do Helheimu, zanim moje przyjaciółki zorientowałyby się, co się dzieje. Ta myśl mnie uskrzydlała. Tam na dole znajdowała się moja rodzina. Hel, bogini niezaszczytnej śmierci, powiedziała mi to, kiedy spotkałem ją na Bunker Hill. Obiecała, że mogę do nich dołączyć. Może oni potrzebowali mojej pomocy?

Jack pulsował ciepłem na mojej szyi. Dlaczego to robił? Po mojej lewej stronie Alex wymamrotała: – Nie. Nie będę tego słuchać. – Alex! – zawołała Sam. – Bogu dzięki. Gdzie jest Magnus? Dlaczego Sam sprawiała wrażenie tak zaniepokojonej? Kołatało mi się po głowie, że znaleźliśmy się w Niflheimie z konkretnego powodu. Ja… chyba nie powinienem akurat teraz dawać nura do Helheimu. To by mnie zapewne zabiło. Szepty stawały się coraz głośniejsze, coraz bardziej natarczywe. Mój umysł walczył z nimi. Opierałem się potrzebie pognania ku tej ciemnej rampie. Byłem niewidzialny dzięki odali, runie dziedzictwa. Co jeśli taka jest druga strona jej magii? Pozwala mi słyszeć głosy moich zmarłych, wciągając mnie do ich królestwa? Alex odnalazła z powrotem moją rękę. – Mam go. Stłumiłem przypływ irytacji. – Dlaczego? – wychrypiałem. – Wiem – powiedziała Alex zaskakująco łagodnym tonem. – Też ich słyszę. Ale nie możesz za nimi pójść. Ciemna rampa zamknęła się powoli. Głosy ucichły. Wiatr i śnieg zaczęły zasypywać ślady zombi. – Wszystko u was w porządku?! – zawołała Sam głosem o oktawę wyższym niż zwykle. – Aha – odparłem, nie czując się szczególnie w porządku. – Ja… przepraszam za tamto. – Nie przepraszaj. – Alex ścisnęła moją dłoń. – Ja usłyszałam mojego dziadka. Prawie zapomniałam, jak brzmiał jego głos. Słyszałam też innych. Adriana… – Zacięła się na tym imieniu. – Kogo? – ledwie odważyłem się zapytać. – Przyjaciela – odparła, nadając temu słowu wszelkie możliwe odcienie znaczeń. – Popełnił samobójstwo. Jej dłoń była bezwładna w mojej, ale nie puściłem jej. Miałem ochotę sięgnąć ku niej moją mocą, spróbować ją uleczyć, wziąć na siebie część bólu i wspomnień, które zalałyby mnie z przeszłości Alex. Ale nie zrobiłem tego. Nie zostałem zaproszony. Sam milczała przez czas potrzebny, żeby policzyć do dziesięciu.

– Tak mi przykro, Alex. Nic… nic nie słyszałam. – Ciesz się – powiedziałem. – Aha – przytaknęła Alex. Cząstka mnie nadal opierała się potrzebie puszczenia się pędem przez lód, rzucenia się na ziemię i grzebania w śniegu, dopóki tunel nie otworzyłby się na nowo. Usłyszałem głos mojej matki. Nawet jeśli było to jedynie zimne echo. Albo sztuczka. Jakiś okrutny żart Hel. Odwróciłem się ku morzu. Nagle pozostawanie na lądzie przeraziło mnie bardziej niż wizja znalezienia się na pokładzie Statku Umarłych. – Chodźmy – powiedziałem. – Przyjaciele na nas liczą.

41 Proszę o przerwę Trap był zrobiony z paznokci. Jeśli to nie wystarcza, żeby zrobiło się wam niedobrze, to żadna ilość Miodu Kwasira nie sprawi, że mój opis będzie wystarczająco obrzydzający. Mimo że trap miał szerokość ponad piętnastu metrów, panował na nim taki ruch, że z trudem znaleźliśmy jakąś dziurę. Ustawiliśmy się tak, żeby iść za oddziałem zombiaków wmaszerowujących na pokład, ale i tak omal nie zostałem rozdeptany przez olbrzyma niosącego naręcze włóczni. Kiedy już znaleźliśmy się na górze, uskoczyliśmy w bok, przyciskając się do relingu. Statek na żywo był jeszcze okropniejszy od tego w moich snach. Pokład wydawał się ciągnąć w nieskończoność – połyskujący patchwork żółtych, czarnych i szarych płytek paznokciowych, niczym skóra jakiegoś pancernego prehistorycznego stwora. Wokół tłoczyły się setki olbrzymów sprawiających wrażenie niemal ludzkich rozmiarów w porównaniu z ogromem statku: kamienne olbrzymy, górskie olbrzymy, oszronione olbrzymy, pagórkowe olbrzymy i kilku schludnie ubranych kolesiów, którzy mogli być miejskimi olbrzymami. Wszyscy zwijali liny, ustawiali broń i wrzeszczeli na siebie w całej gamie jötuńskich dialektów. Umarlaki były mniej przedsiębiorcze. Zajmowały większość pokładu, ale stały jedynie na baczność w szeregach widmowej bieli i błękitu, dziesiątki tysięcy, jakby czekały na paradę wojskową. Niektóre dosiadały upiornych koni. Inne miały przy nodze widmowe psy lub wilki. Na szkieletowych ramionach kilku siedziały nawet widmowe drapieżne ptaki. Wszyscy zombi sprawiali wrażenie całkowicie zadowolonych z tego, że stoją w milczeniu,

czekając na rozkazy. Wielu od stuleci oczekiwało na tę ostatnią bitwę. Zapewne zakładali, że jeszcze chwila zwłoki im nie zaszkodzi. Olbrzymy starały się ze wszystkich sił unikać umarlaków. Omijały ostrożnie legiony, przeklinając to, że stały na ich drodze, ale nie dotykały ich ani nie zwracały się do nich bezpośrednio z groźbami. Wyobrażam sobie, że czułbym się tak samo, gdybym musiał dzielić statek z hordą dziwacznie grzecznych, uzbrojonych po zęby szczurów. Przebiegłem wzrokiem po pokładzie w poszukiwaniu Lokiego. Nie widziałem nikogo w nieskazitelnie białym admiralskim mundurze, ale to nic nie znaczyło. W tym ogromnym tłumie mógł się znajdować gdziekolwiek, w dowolnym przebraniu. Mógł też być pod pokładem, leniwie pogryzając przedragnarökowe śniadanie. I to by było tyle w kwestii mojego planu, że podejdę bez przeszkód prosto do Lokiego i powiem: „Cześć. Wyzywam cię na pojedynek na wyzwiska, Pustogłowy”. Na przednim pokładzie, mniej więcej kilometr od nas, jakiś olbrzym przechadzał się tam i z powrotem, wymachując toporem i wykrzykując rozkazy. Był zbyt daleko, żebym dostrzegał wiele szczegółów, ale rozpoznałem ze snów jego skuloną, wymizerowaną postać i wyszukaną tarczę z żeber. To był Hrym, kapitan okrętu. Jego głos niósł się ponad harmidrem fal i warczących Jötunów. – GOTOWAĆ SIĘ, KROWIONODZY TCHÓRZE! MAMY DOBRĄ POGODĘ! JEŚLI NIE ZACZNIECIE SIĘ RUSZAĆ, NAKARMIĘ WAMI GARMY! Nagle gdzieś za kapitanem, bliżej dziobu, okrętem wstrząsnął wybuch. Wrzeszczące i dymiące olbrzymy wyleciały w powietrze niczym akrobaci wystrzeleni z armaty. – ZOSTALIŚMY ZAATAKOWANI! – wrzasnął ktoś. – DORWAĆ ICH! Nasi przyjaciele dotarli na miejsce. Nie widziałem ich, ale ponad odgłosami zamieszania słyszałem blaszane dźwięki sygnałówki. Mogłem tylko przypuszczać, że T.J. znalazł instrument pod zamkami, okularami snajperskimi i czapkami. Na niebie ponad kapitanem Hrymem rozbłysła złota runa.

Thurisaz, znak zniszczenia, ale także symbol boga Thora. Hearthstone nie mógł wybrać lepszej runy, żeby wzbudzić strach i konsternację w gromadzie olbrzymów. Runa wystrzeliła błyskawicami na wszystkie strony, zwęglając równo olbrzymy, jak i umarlaków. Kolejne olbrzymy zalały przedni pokład. Nie żeby miały wielki wybór: statek był tak naładowany wojskiem, że tłum popychał przednie szeregi do przodu, czy tego chciały, czy nie. Lawina ciał zablokowała trapy i schody. Motłoch porwał kapitana Hryma i pociągnął ze sobą, bezradnie wymachującego nad głową toporem i wrzeszczącego. Legiony umarlaków pozostały na miejscu, ale nawet zombi zwrócili głowy ku szalejącemu chaosowi, jakby śladowo zaciekawieni. Tuż obok mnie usłyszałem mamrotanie Sam: – Teraz albo nigdy. Alex puściła moją dłoń. Usłyszałem świst garoty wyciąganej z pętelki przy pasie. Ruszyliśmy do przodu, od czasu do czasu dotykając wzajemnie swoich ramion, żeby się nie pogubić. Uskoczyłem, kiedy nade mną przeszedł olbrzym. Przemknęliśmy się między umarłymi kawalerzystami o włóczniach połyskujących mroźnym światłem. Martwe, białe oczy ich koni wpatrywały się w pustkę. Usłyszałem okrzyk wojenny, który brzmiał tak, jakby wydał go Halfborn Gunderson. Miałem nadzieję, że nie zdjął koszulki, jak miał w zwyczaju podczas walki. Inaczej mógłby się przeziębić w tej śmiertelnej walce. Nad dziobem eksplodowała kolejna runa.

Isa, lód, co musi być łatwe do rzucenia w Niflheimie. Fala mrozu przetoczyła się przez prawą burtę Naglfara, zamieniając sporą grupę olbrzymów w lodowe rzeźby.

W szarym porannym świetle dostrzegłem błysk małego brązowego przedmiotu lecącego w kierunku kapitana Hryma i pomyślałem, że któreś z moich przyjaciół rzuciło granatem. Ale zamiast wybuchnąć, ten „granat”, spadając, zaczął rosnąć, aż osiągnął niemożebnie ogromne rozmiary, a kapitan i tuzin znajdujących się w pobliżu jötuńskich kumpli zniknęli pod metalową kaczką wielkości wieżowca. W pobliżu lewej burty kolejna spiżowa kaczka rozdęła się do niemożliwości, spychając batalion zombi do morza. Olbrzymy z wrzaskiem rozpierzchły się, co jest naturalne w sytuacji, kiedy z nieba spadają wielkie metalowe kaczki. – Ekspandokaczki – powiedziałem. – Blitz przeszedł samego siebie. – Chodźmy – poleciła Alex. – Jesteśmy już blisko. Chyba nie powinniśmy byli się odzywać. Than ze złotymi bransoletami na ramionach, stojący w najbliższym szeregu umarlaków, zwrócił swój hełm w kształcie wilczego pyska ku nam. Jego żebrami wstrząsnął warkot. Powiedział coś w nieznanym mi języku – jego głos brzmiał mokro i głucho niczym woda kapiąca do trumny. Jego ludzie dobyli zardzewiałych mieczy z zatęchłych pochew i zwrócili się ku nam. Zerknąłem na Sam i Alex. Były widzialne, więc założyłem, że ja też. To było jak wredny żart – taka magiczna ochrona, jakiej można by się spodziewać po panu Aldermanie: nasza osłona opadła na samym środku głównego pokładu statku, tuż przed wielkim oddziałem umarlaków. Zombi otoczyli nas. Większość olbrzymów biegła wciąż do przodu, żeby zająć się naszymi przyjaciółmi, ale kilku Jötunów nas zauważyło, wrzasnęło z wściekłości i podbiegło dołączyć do zabójczej gromady. – Dobra, Sam – powiedziała Alex. – Miło było cię poznać. – A co ze mną? – zapytałem. – To się dopiero zobaczy. – Zamieniła się w pumę, rzuciła na thana draugrów i odgryzła mu jednym kłapnięciem pyska głowę, po czym ruszyła na jego żołnierzy, zmieniając bez wysiłku kształt z wilka w człowieka i orła, z których każdy był jeszcze bardziej zabójczy niż poprzednik.

Sam dobyła włóczni. Z oślepiającym błyskiem wpadła między umarlaków, paląc ich dziesiątki za jednym razem, ale setki tłoczyły się ku nam z najeżonymi mieczami i włóczniami. Dobyłem Jacka i krzyknąłem: – Walcz! – OKEJ! – odkrzyknął, ale sprawiał wrażenie równie spanikowanego jak ja. Zaczął wirować wokół mnie, robiąc wszystko, żeby zapewnić mi bezpieczeństwo, ale ja stanąłem oko w oko z problemem charakterystycznym dla dzieci Frejra. Einherjarzy mają takie powiedzenie: „Najpierw zabij uzdrowiciela”. Ta wojenna filozofia została udoskonalona przez zaprawionych w bojach wikińskich wojowników, którzy kiedy już znajdą się w Walhalli, uczą się grać w gry wideo. Idea jest prosta: bierzesz na celownik każdego gościa w szeregach nieprzyjaciela, który może leczyć rany twoich przeciwników i posłać ich z powrotem do walki. Gdy zabijesz uzdrowiciela, reszta szybciej zginie. Poza tym uzdrowiciel jest zapewne miękki i ciapowaty, i łatwy do wyeliminowania. Najwyraźniej olbrzymy i zombi również znali tę zasadę zawodową. Może w oczekiwaniu na Sądny Dzień grywali w te same gry co einherjarzy. Jakoś w każdym razie ujrzeli we mnie uzdrowiciela, zostawili Alex i Sam w spokoju i ruszyli na mnie. Koło uszu świstały mi strzały. Włócznie kłuły mnie w brzuch. Topory przelatywały między moimi nogami. Było zbyt ciasno na tylu walczących. Większość broni draugrów trafiała w draugrów, ale podejrzewałem, że zombi nie przejmują się zbytnio ostrzałem przez swoich. Robiłem, co mogłem, żeby wyglądać wojowniczo. Z całą siłą einheriego walnąłem najbliższego zombiaka w klatkę piersiową, co było jak uderzenie w kadź z suchym lodem. A kiedy upadł, podniosłem jego miecz i przebiłem nim jego sąsiada. – No i kto teraz potrzebuje uzdrowiciela?! – wrzasnąłem. Przez jakieś dziesięć sekund szło nam nieźle. Eksplodowała kolejna runa. Następna ekspandokaczka zasiała kaczą destrukcję w szeregach nieprzyjaciela. Od dziobu dała się słyszeć seria z karabinu T.J.-a. Słyszałem gaelickie przekleństwa miotane przez

Mallory. Gunderson ryknął: – JESTEM HALFBORN Z FLÅM! Na co jakiś durny olbrzym odpowiedział: – Flåm? Straszna dziura! – RARRRRGGGHH! – ryk gniewu Halfborna zatrząsł statkiem, a następnie rozległ się dźwięk jego topora przedzierającego się przez szeregi ciał. Alex i Sam walczyły jak bliźniacze demony – rozbłyskująca włócznia Sam i ostra jak brzytwa garota Alex ścinały umarlaków w równym tempie. Ale z taką liczbą otaczających nas nieprzyjaciół pozostawało jedynie kwestią czasu, że ktoś nam odda. Oberwałem drzewcem włóczni w bok głowy i osunąłem się na kolana. – Señor! – zawołał Jack. Ujrzałem topór umarlaka pędzący ku mojej twarzy. Wiedziałem, że Jack nie zdąży go zatrzymać. Z całą poetycką mocą osoby, która napiła się Miodu Kwasira, pomyślałem: Ale porażka. I wtedy stało się coś, co nie było moją śmiercią. W moim żołądku ukształtowało się gniewne ciśnienie – przekonanie, że cała ta walka musi zostać powstrzymana, trzeba ją powstrzymać, jeśli chcemy wypełnić naszą misję. Ryknąłem głośniej od Halfborna Gundersona. Złote światło wybuchło we wszystkich kierunkach, przetaczając się po pokładzie statku, wyrywając miecze z rąk ich właścicieli, zawracając pociski w powietrzu i wrzucając je do morza, pozbawiając całe bataliony włóczni, tarcz i toporów. Chwiejnie podniosłem się na nogi. Walka ustała. Wszelka broń w zasięgu mojego głosu została gwałtownie wyrzucona poza pole manewru swojego właściciela. Nawet Jack odfrunął gdzieś za burtę, o czym zapewne przyjdzie mi się nasłuchać, jeśli przeżyję. Wszyscy na statku, przyjaciele i wrogowie, zostali rozbrojeni Pokojem Frejra, mocą, którą dotychczas udało mi się przywołać tylko raz. Zaniepokojone olbrzymy i skonfundowani zombi cofnęli się przede mną. Alex i Sam podbiegły do mnie. W głowie mi pulsowało. Przed oczami wszystko pływało. Brakowało mi jednego z trzonowych zębów, a usta miałem pełne

krwi. Pokój Frejra to niezła sztuczka imprezowa. Niewątpliwie przyciąga powszechną uwagę. Ale nie działa w nieskończoność. Nic nie powstrzymałoby naszych wrogów od odzyskania broni i powrotu do zadania pod tytułem „Zabij uzdrowiciela”. Zanim jednak efekt pustych rąk ustąpił, gdzieś na lewo ode mnie rozległ się znajomy głos. – No, no, Magnusie. To było bardzo teatralne! Draugrowie rozstąpili się, odsłaniając Lokiego w jego nieskazitelnym białym admiralskim mundurze, z włosami w kolorze jesiennych liści, pobliźnionymi ustami wykrzywionymi w uśmiechu i oczami błyszczącymi złośliwym poczuciem humoru. Za nim stała Sigyn, jego cierpiąca przez wieki żona, która spędziła stulecia, zbierając jad węża do misy, żeby nie kapał na twarz Lokiego – obowiązek zasadniczo nieuwzględniany w zwyczajnych przysięgach ślubnych. Jej blada, wymizerowana twarz była pozbawiona wyrazu, aczkolwiek czerwone jak krew łzy nadal spływały z jej oczu. Wydało mi się, że dostrzegam lekkie zaciśnięcie warg, jakby była rozczarowana, widząc mnie znowu. – Loki… – Wyplułem z ust krew. Moje wargi ledwie się poruszały. – Wyzywam cię na flyting. Wpatrywał się we mnie, jakby oczekiwał jakiegoś rozwinięcia tego zdania. Może spodziewał się, że dodam: „na flyting… z tym drugim facetem, który jest lepszy w wyzwiskach i bardziej przerażający ode mnie”. Wokół nas niekończące się szeregi wojowników jakby wstrzymały oddech, mimo że zombi nie oddychają, więc nie mają czego wstrzymywać. Njörd, Frigga, Skadi – wszyscy zapewniali mnie, że Loki przyjmie moje wyzwanie. Taka była tradycja. Honor tego wymagał. Mogłem mieć rozwalone usta, obolałą głowę i żadnej gwarancji, że Miód Kwasira wydobędzie poezję z moich strun głosowych, ale przynajmniej dostanę szansę pokonania oszusta w wojnie na słowa. Loki uniósł twarz ku zimnemu, szaremu niebu i wybuchnął śmiechem. – Wielkie dzięki, Magnusie Chase – powiedział. – Ale myślę, że jednak po prostu cię zabiję.

42 Na początek się kurczę Sam uderzyła. Domyślam się, że była z nas wszystkich najmniej zaskoczona, że Loki wyciął tak podły numer jak odmowa przyjęcia mojego wyzwania. Jednak zanim włócznia Samiry uderzyła w pierś jej ojca, rozległ się donośny, dudniący głos: – STÓJ! Sam stanęła. Mój umysł był nadal zaćmiony. Przez ułamek sekundy myślałem, że to Loki wydał ten rozkaz, a Sam była zmuszona posłuchać. Cały jej trening i ćwiczenia, jej post i pewność siebie okazały się na nic. Następnie uzmysłowiłem sobie, że to nie było polecenie Lokiego. Po prawdzie wyglądał na całkiem zagniewanego. Sam zatrzymała się z własnej nieprzymuszonej woli. Tłum draugrów i olbrzymów rozstąpił się, a ku nam podkuśtykał kapitan Hrym. Nie miał topora. Jego fantazyjna tarcza z żeber miała wgniecenie, które wyglądało jak dzieło bardzo wielkiego kaczego dzioba. Starożytna twarz Hryma nie zyskała ani trochę na oglądzie z bliska. Sople lodowato białej brody przykleiły się mu do podbródka. Bladoniebieskie oczy połyskiwały głęboko w oczodołach, jakby topiły sobie drogę do mózgu. Skórzaste usta wyglądały tak, że trudno było określić, czy spogląda na nas z wściekłością, czy też zamierza wypluć pestkę z arbuza. No i ten jego zapach. Bueee. Podpleśniałe białe futro Hryma sprawiło, że zatęskniłem za zwyczajnymi zapachami „starości” w szafie wujka Randolpha. – Kto rzucił wyzwanie?! – zagrzmiał Hrym.

– Ja – odrzekłem. – Wyzwałem Lokiego na flyting, chyba że boi się stawić mi czoła. – Ooooooch! – jęknął tłum. – Och, proszę – prychnął Loki. – Ta przynęta nie zadziała, Magnusie Chase. Hrym, nie mamy na to czasu. Lód stopniał. Droga wolna. Rozwal tych intruzów i wypływamy! – Chwileczkę! – odparł Hrym. – To jest mój statek! Ja jestem kapitanem! Loki westchnął. Zdjął admiralską czapkę i uderzył w nią od środka, ewidentnie usiłując zachować nad sobą kontrolę. – Drogi przyjacielu. – Uśmiechnął się do kapitana. – Wiele razem przeszliśmy. Razem dowodzimy Naglfarem. – Twoja armia. Mój statek – oświadczył Hrym. – A w razie nieporozumienia wszelkie spory mają być rozwiązane przez Surtra. – Surtra? – Przełknąłem głośno kolejną porcję krwi. Dźwięk imienia mojego najmniej ulubionego ognistego olbrzyma – tego, który wybił mi dziurę w piersi i zrzucił moje płonące ciało z mostu Longfellow – nie ucieszył mnie. – Czy, eee, Surtr też tu jest? Loki prychnął. – Ognisty olbrzym w Niflheimie? Mało prawdopodobne. Widzisz, mój durny młody einherji, ten statek formalnie należy do Surtra. Ale tylko dlatego, że Naglfar jest zarejestrowany w Muspellheimie. Względy podatkowe. – Nie o to chodzi! – krzyknął Hrym. – Skoro Surtra tu nie ma, ja dowodzę! – Nie – odparł Loki będący wyraźnie na granicy cierpliwości. – Razem dowodzimy. A ja mówię, że nasze wojsko musi ruszać! – A ja mówię, że poprawnie rzucone wyzwanie musi być przyjęte! Takie są podstawowe zasady walki. Chyba że jesteś tchórzem, jak twierdzi ten chłopak. – Tchórzem? – Loki się zaśmiał. – Miałbym się bać starcia z takim dzieciakiem? Och, proszę was! On jest nikim. – Doskonale – powiedziałem. – Pokaż nam zatem swoje złote usta… chyba że jad całkiem je wypalił wraz z resztą twarzy. – Ooooooch! – zajęczał tłum. Alex spojrzała na mnie, unosząc brwi. Jej mina zdawała się

sugerować, że nie było to aż tak marne, jak się spodziewała. Loki wzniósł oczy ku niebu. – Ojcze Farbauti, matko Laufey, dlaczego ja? Moje talenty marnują się przy tej publiczności! – Czy ty i twoi sprzymierzeńcy – zwrócił się do mnie Hrym – dotrzymacie zawieszenia broni do czasu zakończenia flytingu? Odpowiedziała mu Alex. – Magnus jest naszym flyterem, a nie dowódcą. Ale tak, powstrzymamy się od ataku. – Kaczki też? – zapytał z powagą Hrym. Alex zmarszczyła czoło, jakby to naprawdę była poważna prośba. – Dobrze. Kaczki też. – W takim razie zgoda! – ryknął Hrym. – Loki, zostałeś wyzwany! Na mocy starożytnego zwyczaju musisz przyjąć wyzwanie! Loki przełknął przekleństwo, które chciał rzucić w twarz kapitanowi, zapewne dlatego że Hrym był od niego dwa razy wyższy. – Doskonale. Obrażę Magnusa Chase’a na deski i rozgniotę to, co zostanie, butem. A potem wypłyniemy! Samiro, droga moja, przytrzymaj mi czapkę. – Cisnął swój admiralski kaszkiet. Samira pozwoliła mu upaść u swoich stóp. Uśmiechnęła się do Lokiego lodowato. – Sam trzymaj swoją czapkę, ojcze. – Oooooooch! – jęknął tłum. Przez twarz Lokiego przetoczyła się fala gniewu. Niemal widziałem gotujące się w jego głowie pomysły – na wszystkie wspaniałe sposoby torturowania nas na śmierć – ale nic nie powiedział. – FLYTING! – oznajmił Hrym. – Dopóki się nie zakończy, nie wolno się bić! Nie wolno rzucać kaczkami! Pozwólcie wojownikom wroga podejść bliżej i przyglądać się konkursowi! Przepychając się nieco i klnąc, nasi przyjaciele utorowali sobie drogę przez tłum. Zważywszy na to, co przeżyli, wyglądali nieźle. Halfborn istotnie zdjął koszulkę. Na piersi miał wypisane – najwyraźniej krwią olbrzyma – „FLÅM” w wielkim sercu. Lufa karabinu T.J.-a dymiła na mrozie od licznych wystrzałów. Bagnet ociekał śluzem umarlaków, a sygnałówka była zwinięta

w mosiężny precel. (Akurat o to naprawdę nie mogę mieć pretensji do naszych wrogów). Hearthstone wyglądał na całego i zdrowego, choć wyczerpanego, co było zrozumiałe, po tym jak zniszczył tak wielu wrogów lodem i błyskawicami. Przy jego boku maszerował Blitzen, a olbrzymy dziesięć razy większe od niego usuwały mu się z drogi. Niektóre pomrukiwały coś lękliwie, nazywając go mistrzem kaczek. Inne chwytały się za szyje, które Blitzen zdołał jakoś uwięzić w ciasnych krawatach z misiurki. Olbrzymy panicznie boją się krawatów. Mallory Keen podskakiwała – ewidentnie złamała tę samą stopę co wcześniej w Norwegii. Ale kicała wytrwale, jak prawdziwa wojowniczka i córka Friggi. Wsunęła swoje noże do pochew i zamigała do mnie: Mam orzech. Byłoby to doskonałe hasło, gdybyśmy byli szpiegami rozmawiającymi o broni nuklearnej czy czymś takim. Niestety ona miała na myśli tylko tyle, że ma orzech. A teraz moim zadaniem było wsadzić do niego Lokiego. Zastanawiałem się, czy Mallory byłaby w stanie otworzyć łupinkę i zassać go do środka z pominięciem pokonania go przeze mnie w bitwie na wyzwiska. Zapewne nie. Nic dotychczas nie było takie proste. Wątpiłem, czy teraz zacznie się łatwa faza. W końcu podleciał do mnie Jack, pomrukując: – Wypokojowałeś mnie Frejrem, co? Niefajnie, señor. Następnie ulokował się obok Samiry, żeby oglądać przedstawienie. Tłum ustawił się wokół Lokiego i mnie w coś przypominającego koło o średnicy mniej więcej dziesięciu metrów. Otoczony przez olbrzymy czułem się jak na dnie studni. W nagłej ciszy słyszałem w oddali śnieżne grzmoty, szelest topiącego się lodowca, pojękiwanie i trzeszczenie napinających się żelaznych cum Naglfara. Głowa mi pękała. Z rozbitych ust płynęła krew. Dziura, gdzie kiedyś miałem ząb, zaczęła boleć, więc żywcem nie czułem się poetycko. Loki uśmiechnął się szeroko. Rozpostarł ramiona, jakby chciał mnie uścisnąć. – Doskonale, Magnusie, spójrz no na siebie… Flyting

na najwyższym poziomie, jakbyś był dorosły! Albo jakkolwiek mówi się o einherim, który nie może dorosnąć, ale uczy się, jak nie być całkowicie ofermowatą łajzą. Gdybyś nie był tak bezużytecznym farfoclem, może i byłbym pod wrażeniem! Te słowa zabolały. Wiecie, dosłownie zabolały. Miałem wrażenie, że wpływają mi do kanałów usznych niczym kwas, kapią w głąb trąbek Eustachiusza i gardła. Usiłowałem odpowiedzieć, ale przede mną pojawiła się pobliźniona twarz Lokiego. – Syneczku Frejra – powiedział. – Wybrałeś się na bitwę, której nie możesz wygrać, bez pomysłu, bez planu… Z odrobiną miodu w żołądku! Naprawdę myślałeś, że on zrekompensuje ci brak umiejętności? To chyba nawet ma sens. Przywykłeś do polegania na tym, że przyjaciele będą walczyć za ciebie. A teraz twoja kolej! Ból! Marne beztalencie! Wiesz przynajmniej, czym jesteś, Magnusie Chase? A może ja mam ci powiedzieć? Olbrzymy szturchały się wzajemnie ze śmiechem. Nie miałem odwagi spojrzeć na moich towarzyszy. Czułem, że zalewa mnie wstyd. – T-ty oszuście – wydukałem. – Jesteś olbrzymem udającym boga czy bogiem udającym olbrzyma? Grasz tylko dla siebie czy jesteś po czyjejkolwiek stronie? – Oczywiście, że nie! – zaśmiał się Loki. – Na tym statku wszyscy jesteśmy wolni, nieprawdaż, gromado? Dbamy tylko o samych siebie! Olbrzymy ryknęły. Zombi przestępowali z nogi na nogę, sycząc, a lodowato niebieskie aury trzeszczały w ich czaszkach. – Loki dba wyłącznie o Lokiego. – Zabębnił palcami po admiralskich medalach. – Nie mogę ufać nikomu innemu, nieprawdaż? Jego żona Sigyn przechyliła nieznacznie głowę, ale Loki chyba tego nie zauważył. – Przynajmniej jestem w tym względzie uczciwy! – ciągnął Loki. – A odpowiadając na twoje pytanie: jestem olbrzymem! Ale oto niespodzianka, Magnusie: Asowie to tylko nowe pokolenie olbrzymów. A zatem oni też są olbrzymami! Cała ta sprawa z bogami przeciwko olbrzymom jest śmieszna. Jesteśmy wielką nieszczęśliwą rodziną. Powinieneś to zrozumieć, dysfunkcyjny

nędzny człowieczku. Mówisz, że wybrałeś swoją rodzinę. Mówisz, że masz w Walhalli nową grupę braci i sióstr. Czyż to nie słodkie? Przestań się okłamywać. Nigdy nie uwolnisz się od swojej krwi. Jesteś taki sam jak twoja prawdziwa rodzina. Równie słaby i domagający się miłości jak Frejr. Równie zdesperowany i pozbawiony kręgosłupa jak stary wujek Randolph. I równie głupio optymistyczny i martwy jak twoja matka. Biedne dziecko. Odziedziczyłeś po obu stronach, po Frejrze i Chase’ach, najgorsze cechy. Jesteś popaprańcem! Tłum ryczał ze śmiechu. Olbrzymy zdawały się rosnąć, pogrążając mnie w swoim cieniu. Loki pochylił się nade mną. – Przestań się okłamywać, Magnusie. Jesteś nikim. Jesteś pomyłką, jednym z licznych bastardów Frejra. Który porzucił twoją mamę i zapomniał całkowicie o tobie, dopóki nie odzyskałeś jego miecza. – To nieprawda. – Ależ prawda! Wiesz o tym! Ja w każdym razie przyznaję się do swojego potomstwa. Obecne tu Sam i Alex… znały mnie od dziecka! A ty? Nie zasłużyłeś sobie nawet na to, żeby Frejr wysłał ci kartkę na urodziny. A kto zajmuje się twoimi włosami? – Zawył. – Och, oczywiście. Alex je obcięła, nieprawdaż? Nie sądziłeś, że to ma jakieś znaczenie, zgadza się? Jej nie zależy na Magnusie Chasie. Ona tylko potrzebowała cię wykorzystać. Jest dzieckiem swojej matki. Jestem taki dumny. Alex miała twarz fioletową z wściekłości, ale nie odezwała się. Żadne z moich przyjaciół nie poruszyło się, nie wydało żadnego dźwięku. To była moja walka. Nie mogli się wtrącać. Gdzie podziała się magia Miodu Kwasira? Dlaczego nie mogłem wymyślić żadnej przyzwoitej złośliwości? Naprawdę sądziłem, że miód zrekompensuje mój całkowity brak umiejętności? Chwila… To były słowa Lokiego wdzierające się do mojego umysłu. Nie mogłem mu pozwolić, żeby mnie określił. – Jesteś zły – powiedziałem. Nawet to zabrzmiało mało przekonująco. – Och, daj spokój! – Loki się rozpromienił. – Nie rzucaj mi w twarz tych bzdur o dobru i złu. To nawet nie jest nordycka koncepcja. Jesteś dobry, ponieważ zabijasz swoich nieprzyjaciół, ale wrogowie

są źli, bo zabijają ciebie? Co to za logika? Nachylił się jeszcze bliżej. Był teraz zdecydowanie wyższy ode mnie. Czubek mojej głowy sięgał ledwie jego ramion. – Mały sekret, Magnusie. Nie ma dobra i zła. Są tylko zdolność i niezdolność. Ty jesteś… niezdolny. Nie popchnął mnie, nie fizycznie, ale cofnąłem się. Dosłownie więdłem wśród śmiechu tłumu. Nawet Blitzen był teraz ode mnie wyższy. Stojąca za Lokim Sigyn przyglądała mi się z zainteresowaniem, a czerwone łzy połyskiwały na jej policzkach. – Auć. – Loki wydął usta z udawanym współczuciem. – Co ty teraz poczniesz, Magnusie? Będziesz się skarżył, że jestem wredny? Oskarżysz mnie o morderstwo i oszustwo? Ależ proszę! Wyśpiewaj moje wielkie czyny! Miej tylko nadzieję, że będziesz równie zdolny. Nie możesz walczyć. Nie jesteś w stanie myśleć. Nie potrafisz nawet wysłowić się przed swoimi tak zwanymi przyjaciółmi! Jakie masz szanse przeciwko mnie? Nadal się kurczyłem. Jeszcze kilka zdań Lokiego i będę miał pół metra. Pokład wokół moich stóp zaczął trzeszczeć i poruszać się, paznokcie rąk i nóg wywijały się w górę niczym głodne kiełki roślin. – Pokaż, co potrafisz! – kpił ze mnie Loki. – Nie? Wciąż masz związany język? W takim razie chyba powiem ci, co naprawdę o tobie myślę! Rozejrzałem się po szyderczych twarzach olbrzymów i posępnych obliczach moich przyjaciół tworzących wokół mnie krąg i miałem pewność, że znalazłem się w studni, z której nigdy się nie wydostanę.

43 Wielki finisz Rozpaczliwie usiłowałem wymyślić jakieś dobre wyzwisko: „Jesteś meinfretrem. Jesteś głupkiem. Jesteś brzydki”. Taaak… Nic, co byłem w stanie wymyślić, nie było szczególnie imponujące, zwłaszcza w wykonaniu faceta, który dosłownie kurczył się pod naporem Lokiego. W nadziei na inspirację zerknąłem znów na przyjaciół. Sam miała minę poważną i zdeterminowaną, jakby nadal we mnie wierzyła. Alex Fierro wyglądała na gniewną i prowokującą, jakby nadal wierzyła, że jeśli schrzanię tę robotę, to ona mnie zabije. Blitzowi przyplątał się tik, jakby przyglądał się, jak partaczę wyjątkowo ładną krawiecką robotę. Hearthstone sprawiał wrażenie smutnego i zmęczonego, przyglądał się mojej twarzy, jakby szukał tam zgubionej runy. T.J., Mallory i Halfborn stali w napięciu, nie spuszczając oczu z otaczających ich olbrzymów, zapewne usiłując wymyślić plan B, gdzie B oznacza „błąd Magnusa”. A potem mój wzrok powędrował ku Sigyn stojącej dyskretnie za plecami męża, ze splecionymi palcami i dziwacznymi czerwonymi oczami utkwionymi we mnie, jakby na coś czekała. Na co? Stała przecież u boku małżonka, kiedy wszyscy inni go opuścili. Przez stulecia troszczyła się o niego, uniemożliwiając, na ile mogła, jadowi węża spadanie na jego twarz, mimo że Loki ją zdradzał, obrażał i ignorował. Nawet teraz nie bardzo zwracał na nią uwagę. Sigyn była lojalna ponad miarę. A jednak w jaskini Lokiego, podczas ślubnej ceremonii olbrzymów, byłem niemal pewny, że nam pomogła, odwracając uwagę męża w krytycznym momencie, uniemożliwiając mu zabicie mnie i moich przyjaciół.

Dlaczego przeciwstawiała się w ten sposób Lokiemu? Czego chciała? Było to tak, jakby bardzo subtelnie starała się go osłabić, jakby chciała odwlec Ragnarök, ujrzeć męża z powrotem w jaskini, przywiązanego do skały i cierpiącego. Może Loki miał rację. Może nie mógł ufać nikomu, nawet Sigyn. A potem przypomniało mi się coś, co powiedział mi Percy Jackson na pokładzie USS Constitution: że moją najsilniejszą stroną nie są umiejętności. Jest nią otaczająca mnie ekipa. Zadaniem flytingu jest umniejszenie człowieka, sprowadzenie go do nicości. Ale ja jestem uzdrowicielem. Nie zmniejszam ludzi. Składam ich z powrotem. I nie mogę grać według zasad Lokiego z nadzieją na wygraną. Muszę grać według własnych zasad. Wziąłem głęboki oddech. – Pozwolisz, że opowiem ci o Mallory Keen. Uśmiech na twarzy Lokiego zadrżał. – Kto to taki i dlaczego miałaby mnie obchodzić? – Cudownie, że zapytałeś. – Nadałem mojemu głosowi tyle siły i pewności siebie, na ile pozwalały moje maleńkie płuca. – Mallory Keen poświęciła życie, żeby naprawić własny błąd i uratować gromadkę uczniów! Teraz jest najdzielniejszą wojowniczką i najlepszą przeklinaczką w Walhalli. Trzyma drużynę dziewiętnastego piętra w całości, nawet kiedy mamy ochotę się wzajemnie pozabijać! Czy ktokolwiek z was może pochwalić się takim poziomem koleżeństwa? Olbrzymy przestępowały niepewnie z nogi na nogę. Draugrowie spoglądali jeden na drugiego, jakby chcieli się pozabijać na zawsze, choć przecież byli już martwi. – Mallory otwarła drzwi jaskini Suttunga za pomocą tylko dwóch sztyletów! – ciągnąłem. – Pokonała dziewięciu thrallów Baugiego wyłącznie podstępem i kamieniem! A kiedy dowiedziała się, że jest córką Friggi, powstrzymała się przed zaatakowaniem bogini! – Ooch. – Olbrzymy kiwały głowami z podziwem. Loki machnął lekceważąco ręką. – Mam wrażenie, że nie masz pojęcia, na czym polega flyting, człowieczku. To nie są żadne wyzwiska… – Pozwól, że opowiem ci o Halfbornie Gundersonie! – przekrzyczałem go. – Berserku nad berserki, największej chwale

Flåm! Podbijał królestwa z Ivarem bez Kości. Własnoręcznie zabił olbrzyma Baugiego, ratując rodzinne miasteczko i przynosząc dumę swojej matce! Prowadził nasz okręt pewnie i prosto przez dziewięć światów, a jego topór wojenny siał więcej zniszczeń niż liczne bataliony, on zaś dokonał tego wszystkiego bez koszuli! – Całkiem nieźle bez niej wygląda – mruknął jeden z olbrzymów, macając bicepsy berserka. Halfborn odtrącił jego rękę. – A teraz czyny Thomasa Jeffersona juniora! – ryknąłem. – Są warte każdej wielkiej sali wikingów! Rzucił się na nieprzyjacielski ogień, by spotkać swą nemezis, Jeffreya Toussainta, twarzą w twarz. Zginął, przyjmując niewykonalne wyzwanie, niczym nieodrodny syn Tyra! Jest sercem i duszą naszej drużyny, jej energią, która nigdy nie zawodzi. Pokonał olbrzyma Hrungnira swoim wiernym karabinem Springfield 1861 i nosi odłamek krzemienia z serca olbrzyma nad okiem jak zaszczytny order. A poza tym można na tym krzesać ogień! – Hmmm. – Olbrzymy kiwały głowami, niewątpliwie rozmyślając nad przydatnością takiego rozwiązania do zapalania fajek w zimnych wichrach Niflheimu. – A Blitzen, syn Frei? – Uśmiechnąłem się do mojego kumpla krasnoluda, którego oczy zwilgotniały. – Wygrał z Eitrim Juniorem w konkursie kowalskim w Nidawellirze. Jest najlepszym projektantem mody w dziewięciu światach. Zeszył magiczny worek na kręgle Malucha! Z gołymi rękami stanął do walki ze smokiem Aldermanem i zmusił potwora do wycofania się. Jego opatentowane krawaty ze stali nierdzewnej i ekspandokaczki należą do żelaznego repertuaru jötuńskich koszmarów sennych! Kilka olbrzymów jęknęło na przerażoną zgodę. – Przestań! – Loki splunął. – To jest komiczne! O co chodzi z tą… tą pozytywnością? Magnusie Chase, twoje włosy nadal wyglądają okropnie, a twoje ubranie… – Hearthstone! – wrzasnąłem. Czy tylko mi się wydawało, czy też zrobiłem się nieco wyższy? Wyglądało na to, że jestem w stanie znów spojrzeć przeciwnikowi w oczy, nie naciągając karku. – Największy mag runiczny w dziewięciu światach! Jego odwaga jest legendarna! Potrafi poświęcić wszystko dla przyjaciół! Sprostał

najstraszliwszym wyzwaniom: śmierci brata, pogardzie rodziny… – Głos łamał mi się od emocji. Tłum wpatrywał się we mnie z wyczekiwaniem, niektórzy mieli łzy w oczach. – Jego własny ojciec zamienił się w smoka – powiedziałem – a mimo to Hearthstone stawił mu czoła, stawił czoła swoim największym koszmarom i wyszedł z tego zwycięski, przełamując klątwę, niszcząc nienawiść współczuciem. Bez niego nie byłoby mnie tutaj. Jest najpotężniejszym i najukochańszym elfem, jakiego znam. Jest moim bratem. Hearthstone położył rękę na sercu. Twarz miał tak różową jak szalik, który dostał od Alex. Kapitan Hrym pociągnął nosem. Miałem wrażenie, że chciałby uściskać Hearthstone’a, ale obawia się, że nie wypadnie to najlepiej w oczach jego załogi. – Samira al-Abbas – powiedziałem. – Córka Lokiego lepsza od Lokiego! Loki zaśmiał się. – Przepraszam, co? Ta dziewczyna nie jest nawet… – Walkiria, której Odyn powierza najważniejsze zadania! – Słowa przychodziły mi teraz z łatwością. Czułem ich rytm, niepowstrzymany potok i pewność. Może to była zasługa Miodu Kwasira. A może to dlatego że mówiłem najprawdziwszą prawdę, jaką znałem. – Wiecie, jak błyskawice jej włóczni palą oddziały w walce! Jej wytrwałość jest niezłomna. Jej wiara jest niezachwiana. Pokonała wpływ swojego ojca! Ocaliła nasz statek przed przerażającymi vatnavaettirem! Wyprzedziła wielkiego Baugiego w formie orła, przynosząc naszej załodze Miód Kwasira! A dokonała tego wszystkiego, poszcząc w ramadanie. Kilka olbrzymów jęknęło. Niektóre kładły dłonie na ustach, jakby uświadamiały sobie, jak bardzo chce im się pić. – Samiro! – warknął Loki. – Zamień się w jaszczurkę i odpełznij, moja droga. Sam zmarszczyła brwi. – Nie, ojcze. Nie zrobię tego. Ale może ty zrobisz? – Oooch! – Kilka olbrzymów nawet zaklaskało. Teraz zdecydowanie byłem wyższy niż zwykle. Zaraz… To Loki

stawał się niższy. Ale potrzebowałem więcej. Zwróciłem się do Alex. – Pozwólcie, że opowiem wam wszystkim o Alex Fierro! – Zostawiasz najlepsze na koniec? – zapytała Alex głosem, w którym czaiło się wyzwanie. – To nasza tajna broń! – powiedziałem. – Postrach Jórvíku! Twórczyni Miśni, glinianego wojownika! – Kupiłem ostatnio świetne miśnieńskie filiżanki – szepnął jeden z olbrzymów do kumpla. – W domu Chase’ów zdekapitował wilka samym drutem, po czym wypił sok z guawy z rogu moich przodków! – On? – zapytał jeden z olbrzymów. – Mów dalej – powiedział inny. – Zdekapitowała Grimwolfa, starszego linnormów! – ciągnąłem. – Pokonała czary Utgarda-Lokiego w zawodach w kręgle z koszmaru! Zdobyła zaufanie i uczucia bogini Sif! Utrzymała mnie przy życiu podczas przeprawy przez zamarznięte morze Niflheimu, a kiedy pocałowała mnie wczoraj pod kocem… – Spojrzałem w dwukolorowe oczy Alex. – No dobra, to było w sumie najlepsze, co mnie kiedykolwiek spotkało. Zwróciłem się w stronę Lokiego. Twarz mi płonęła. Powiedziałem odrobinę więcej prawdy, niż zamierzałem, ale nie mogłem sobie pozwolić na utratę rozpędu. – Zapytałeś mnie, kim jestem, Loki. Jestem częścią tej drużyny. Jestem Magnusem Chase’em z dziewiętnastego piętra hotelu Walhalla. Jestem synem Frejra, synem Natalie, przyjacielem Mallory, Halfborna, T.J.-a, Blitzena, Hearthstone’a, Samiry i Alex. To jest moja rodzina! To jest moja odala. Wiem, że oni zawsze będą mnie wspierać, i dlatego właśnie stoję tu, triumfując, na twoim okręcie, otoczony przez rodzinę, podczas gdy ty… ty nawet wśród tysięcy, ty – jesteś – nadal – sam… Loki syknął. Cofnął się na ścianę krzywiących się draugrów. – Nie jestem sam! Sigyn! Droga żono! Sigyn zniknęła. W pewnym momencie podczas flytingu musiała wycofać się w tłum. Ten milczący akt był głośniejszy od stuleci wyzwisk. – Alex! Samiro! – Loki usiłował przywołać na twarz pewny siebie uśmiech. – Chodźcie, moje drogie. Wiecie, że was kocham! Nie

sprawiajcie kłopotów. Zabijcie dla mnie swoich kumpli, a wszystko zostanie wam wybaczone. Alex poprawiła kudłate zielone futro, które miała na kamizelce. – Wybacz, mamo. Obawiam się, że odpowiem „nie”. Loki rzucił się w stronę Samiry, która odepchnęła go czubkiem włóczni. Oszust miał teraz jakiś metr wzrostu. Usiłował zmienić kształt. Z brwi wyrosło mu futro. Na dłoniach pojawiły się rybie łuski. Nic do siebie nie pasowało. – Nie dasz rady ukryć się przed samym sobą, Loki – powiedziałem. – Jakąkolwiek formę przyjmiesz, będziesz nadal sobą: samotnym, pogardzanym, zgorzkniałym, pozbawionym wiary Lokim. Twoje wyzwiska są puste i pełne rozpaczy. Nie masz przeciwko nam szans, ponieważ nie masz żadnych „nas”. Jesteś Lokim, wiecznie sam. – Nienawidzę was wszystkich! – wrzasnął bóg, plując śliną. Z porów jego skóry wypłynął kwas, rozpryskując się z sykiem po pokładzie. – Żadne z was nie jest warte mojego towarzystwa, a tym bardziej mojego przywództwa! Kiedy Loki się kurczył, jego pobliźniona twarz falowała, wykrzywiając się w złości. Wokół niego tworzyły się kałuże kwasu. Zastanawiałem się, czy był to wszystko jad, który żmija Skadi wypluła na niego przez stulecia, czy też po prostu część istoty Lokiego. Może Sigyn usiłowała ochraniać go przed wężem, ponieważ wiedziała, że jej mąż jest już pełen trucizny? Teraz ledwie był w stanie powstrzymać swoją ludzką formę przed rozpłynięciem się. – Myślisz, że twoja radosna przemowa o przyjaźni ma jakiekolwiek znaczenie?! – warknął. – Że nadszedł czas na grupowe obściskiwanie się? Przyprawiasz mnie o mdłości! – Musisz mówić głośniej – powiedziałem. – Ledwie cię słychać tam z dołu. Mający teraz raptem kilkanaście centymetrów wzrostu Loki rzucał się i wściekał w kałużach własnego jadu. – Zabiję cię powoli! Każę Hel torturować duchy wszystkich, których kochasz! Chcę… – Uciec? – zapytała Samira, blokując Lokiego grotem swojej włóczni, kiedy rzucił się w lewo. Pobiegł w prawo, ale Alex zastąpiła

mu drogę różowym butem narciarskim. – Nie wydaje mi się, mamo. Dobrze ci tam, gdzie jesteś. A Mallory Keen ma dla ciebie cudny prezent pożegnalny. Mallory podskoczyła do nich i wyjęła orzech. – Nie! – pisnął Loki. – Nie, nie odważycie się! Ja nigdy… Mallory rzuciła orzechem w stronę miniaturowego boga. Łupinka otwarła się, wciągając Lokiego do środka z paskudnym siorbnięciem, po czym zamknęła się z powrotem. Orzech toczył się z grzechotem po pokładzie. Ze środka piskliwy głosik wykrzykiwał wyzwiska, ale łupina pozostawała zamknięta. Olbrzymy przyglądały się orzechowi ze zmarszczonymi czołami. Kapitan Hrym odchrząknął. – No, to było interesujące. – Odwrócił się do mnie. – Gratulacje, Magnusie Chase! Wygrałeś flyting uczciwie i pewnie. Jestem pod wrażeniem. Mam nadzieję, że przyjmiesz moje przeprosiny za to, że teraz będę musiał was wszystkich zabić.

44 Dlaczego oni mają armaty? Ja chcę armat Nie przyjąłem jego przeprosin. Ani żadne z moich przyjaciół. Otoczyli mnie ochronnym kręgiem i zaczęliśmy przedzierać się przez szeregi wrogów, powoli posuwając się ku lewej burcie statku. Skacząc wciąż na jednej nodze, Mallory Keen podniosła swój straszliwy orzech i wrzuciła go do kieszeni, po czym wykazała się umiejętnościami walki na dwa noże, wbijając je w uda kapitana Hryma. Halfborn i T.J. walczyli jak maszyny do zabijania. Nie chcę przypisywać sobie zasług w tym względzie, ale to, jak wryli się między oddziały draugrów, było imponujące, zupełnie jakby postanowili okazać się tak dobrzy, jak ich opisałem – jakby moje słowa uczyniły ich większymi, tak jak Lokiego mniejszym. – Za mną! – krzyknęła Sam, torując sobie drogę ku burcie błyskawicami wystrzelającymi z włóczni. Alex machała garotą jak biczem, posyłając w powietrze głowy wszystkich olbrzymów, które jej się nawinęły. Obawiałem się, że Blitzen może zostać rozdeptany w tym ścisku, ale Hearthstone ukląkł i pozwolił krasnoludowi wspiąć się na swoje ramiona. Dobra, to było coś nowego. Nie sądziłem, że Hearth ma dość siły fizycznej, żeby nieść Blitza, który jest niski, ale korpulentny i nie przypomina małego dziecka. Mimo to Hearth dał radę, a sądząc po braku obiekcji ze strony Blitza, kiedy elf zaproponował mu tę przejażdżkę, domyśliłem się, że to nie pierwszy raz. Blitz rzucał krawatami i ekspandokaczkami jak konfetti, siejąc przerażenie w szeregach nieprzyjaciela. Hearth tymczasem cisnął

w przedni pokład znaną mi runą:

Ehwaz, runa rumaka, eksplodowała złotym światłem. I nagle w powietrzu nad nami ukazał się nasz stary kumpel, ośmionogi koń Stanley. Omiótł wzrokiem panujący na pokładzie chaos i zarżał, jakby chciał powiedzieć: „Macie dla mnie rólkę w scenie walki? Okej”, po czym skoczył w sam środek awantury, przegalopował w locie po głowach Jötunów i siał ogólne spustoszenie. Jack podfrunął do mnie, brzęcząc gniewnie. – Mam z tobą na pieńku, señor. – Co? – Uchyliłem się przed przelatującą nad moją głową włócznią. – Wygłosiłeś tę piękną mowę – powiedział Jack – i kto został pominięty? Naprawdę. Jack uderzył rękojeścią olbrzyma, aż biedak poleciał do tyłu, przewracając jak domino całą linię kawalerii zombi. Poczułem duszący wstyd. Jak mogłem zapomnieć o moim mieczu? Jack nienawidził, żeby o nim zapominano. – Jack, jesteś moją tajną bronią! – zawołałem. – Powiedziałeś tak o Alex! – Eee, miałem na myśli, że jesteś moim asem w rękawie! Miałem dla ciebie zarezerwowany najlepszy kawałek, wiesz, poezja ratunkowa! – Już ci wierzę! – Poszatkował najbliższą grupę draugrów jak mikser. – Zatrudnię Bragiego, boga poezji, żeby osobiście napisał o tobie poemat epicki! – wyrwałem się i pożałowałem tej obietnicy, kiedy tylko ją złożyłem. – Jesteś najlepszym mieczem na świecie! Naprawdę! – Poemat epicki, hę? – Zalśnił jaśniejszym odcieniem czerwieni, a może była to posoka spływająca z jego ostrza. – Pióra Bragiego, hę? – Bezwzględnie! – odparłem. – A teraz zabierajmy się stąd. Pokaż mi swoją najlepszą stronę, żebym, no wiesz, mógł to potem opisać Bragiemu.

– Hmm! – Jack zawirował w kierunku miejskiego olbrzyma, siekąc go na równiutkie kawałeczki. – Chyba dam radę to zrobić. Zabrał się do pracy, szalejąc wśród naszych nieprzyjaciół niczym obłąkany zakupowicz przedzierający się między wieszakami w czarny piątek. – Nie, nie, nie! – wrzeszczał Jack. – Nie lubię cię! Złaź mi z drogi! Jesteś paskudny! Wkrótce nasza niewielka gromadka bohaterów dotarła do relingu lewej burty. Niestety do powierzchni morza – czyli do lodowatej wody – było stąd co najmniej sto pięćdziesiąt metrów. Poczułem skurcz w żołądku. To był upadek z dwa razy większej wysokości niż ten z głównego masztu USS Constitution, który sknociłem. – Zginiemy, jeśli skoczymy – zauważyła Mallory. Hordy nieprzyjaciół przypierały nas do relingu. Jakkolwiek dzielnie byśmy walczyli, nasi wrogowie nie będą nawet musieli nas uderzyć, żeby nas zabić. Własną masą albo zgniotą nas, albo wypchną za burtę. Wyciągnąłem żółtą chusteczkę do nosa. – Mogę wezwać Mikillgulra, tak jak w pałacu Aegira. – Tylko że teraz spadamy – powiedziała Alex – a nie wypływamy do góry. No i Njörd nas tu nie chroni. – Ona ma rację! – wrzasnął Blitz, rzucając garścią krawatów w swoich fanów. – Nawet jeśli statek nie rozpadnie się od uderzenia, to wszystkie nasze kości tak. – A nawet jeśli przeżyjemy – Sam wyjrzała za burtę – te działa wystrzelą nasz statek z wody. – Działa? – Spojrzałem we wskazanym przez nią kierunku. Nie zauważyłem tego wcześniej, zapewne dlatego że furty działowe były zamknięte, ale teraz kadłub Naglfara był najeżony lufami armat. – To nieuczciwe – stwierdziłem. – Wikingowie nie mają armat. Dlaczego Naglfar ma armaty? T.J. dźgnął zombiaka bagnetem. – Będę pamiętał, żeby złożyć skargę w Komitecie Regulaminowym Ragnaröku. Ale póki co cokolwiek zamierzamy zrobić, musimy to zrobić już! – Zgoda! – krzyknął Halfborn, tnąc toporem stado szkieletowych wilków.

– Mam plan – oznajmiła Sam. – Nie spodoba się wam. – Lubię to! – zawołał Blitz. – Jaki to plan? – Skaczemy – powiedziała Sam. Alex uchyliła się przed oszczepem. – A co z tym całym połamiemy kości i tak dalej…? – Nie mam czasu na wyjaśnienia – odrzekła Sam. – Skaczemy! Kiedy twoja walkiria mówi, że masz skakać, skaczesz. Jako pierwszy znalazłem się po drugiej stronie. Usiłowałem sobie przypomnieć instrukcje Percy’ego – spadochroniarz, orzeł, strzała, pośladki – aczkolwiek wiedziałem, że przy upadku z takiej wysokości wszystko to nie ma znaczenia. Uderzyłem w wodę z potężnym pluskiem. Umierałem wystarczająco wiele razy, żeby wiedzieć, czego się spodziewać – nagłej, wszechogarniającej fali bólu, po której następuje całkowita ciemność. Ale nic takiego nie nastąpiło. Zamiast tego wyskoczyłem na powierzchnię, łapiąc powietrze i dygocząc, ale całkowicie bez szwanku. Uzmysłowiłem sobie, że coś wypycha mnie do góry. Wokół mnie gotowała się i bulgotała woda. Wpadłem do jacuzzi. Na udach czułem prąd morski, jakbym siedział okrakiem na stworzeniu wyrzeźbionym z morza. Dokładnie naprzeciwko mnie spośród fal wzniósł się łeb – potężny kark z szarej wody, grzywa ze szronu, majestatyczny pysk plujący z nozdrzy pióropuszami lodowej mgły. Jechałem na vatnavaettirze – wodnym koniu. Moi przyjaciele również wpadli do wody, każdy prosto na grzbiet oczekującego końskiego ducha. Vatnavaettiry zarżały i bryknęły, kiedy posypał się na nas deszcz włóczni. – Jedziemy! – Sam zamachnęła się swą jaśniejącą włócznią i usadowiła na grzbiecie przywódcy wodnych koni. – Ku wylotowi zatoki! Konie pędem oddaliły się od Statku Umarłych. Olbrzymy i draugrowie wrzeszczeli z wściekłości. Włócznie i strzały rozpryskiwały wodę. Armaty zagrzmiały. Pociski eksplodowały dość blisko, żeby ochlapać nas wodą, ale vatnavaettiry były szybsze i zwrotniejsze od każdego statku. Płynęły zygzakiem, pędząc przez zatokę z niewiarygodną prędkością. Jack frunął obok mnie.

– Hej, señor, widziałeś, jak jednego z nich wypatroszyłem? – Aha – odparłem. – To było niesamowite! – A jak odciąłem wszystkie członki tamtemu Jötunowi? – Jasne! – Mam nadzieję, że robiłeś notatki do poematu Bragiego. – Ależ oczywiście! – Zanotowałem w myślach, że powinienem więcej notować w myślach. Nad nami pojawiła się inna końska postać – Stanley, który sprawdzał, czy u nas wszystko w porządku. Zarżał coś w rodzaju: „Okej, wszystko załatwione? Miłego dnia!”. Po czym wystrzelił ku stalowoszarym chmurom. Wodne konie były zaskakująco ciepłe, jak żywe stworzenia, co uratowało moje nogi i tyłek od odmrożenia w lodowatej wodzie. Pamiętałem jednak opowieści Mallory i Halfborna o tym, że vatnavaettiry zaciągają swoje ofiary na dno morza. Jak Samirze udawało się je kontrolować? Jeśli stado postanowi zanurkować, wszyscy zginiemy. Mimo to pędziliśmy do przodu, ku szczelinie między lodowcami u wylotu zatoki. Widziałem, że woda zaczyna zamarzać na nowo, kry lodowe stają się grubsze i twardsze. Niflheimskie lato, trwające około dwunastu minut, właśnie się skończyło. Za nami słychać było huk armat niosący się nad wodą, ale Naglfar pozostał zacumowany. Mogłem jedynie mieć nadzieję, że skoro mamy jego admirała zamkniętego w łupinie orzecha, statek będzie zmuszony pozostać w miejscu. Wystrzeliliśmy z zatoki na lodowe morze, nasze wodne konie znajdowały drogę wśród połamanej kry. A następnie skierowaliśmy się na południe, ku znacznie bezpieczniejszym, pełnym potworów otwartym wodom Jötunheimu.

45 Jeśli rozumiecie, co dzieje się w tym rozdziale, powiedzcie mi, proszę, bo ja nie mam pojęcia Trzy dni to długa podróż ze złowrogim orzechem. Kiedy wodne konie porzuciły nas – „Znudziły się”, wyjaśniła Sam, co było lepsze od utopienia nas – wezwałem Wielkiego Banana i wszyscy wspięliśmy się na pokład. Hearthstone zdołał przywołać ognistą runę kenaz, co ocaliło nas przed zamarznięciem na śmierć. Płynęliśmy na zachód, ufając, że nasz magiczny statek zabierze nas tam, dokąd trzeba. Przez pierwsze mniej więcej dwanaście godzin napędzały nas adrenalina i strach. Przebraliśmy się w ciepłe ciuchy. Wyleczyłem stopę Mallory. Zjedliśmy coś. Nie rozmawialiśmy zbyt dużo. Jęczeliśmy i wskazywaliśmy na to, czego potrzebowaliśmy. Nikt nie spał. Sam śpiewała swoje modlitwy, co było niezwykłe, ponieważ reszta z nas prawdopodobnie nie byłaby w stanie złożyć prostego zdania. Wreszcie, kiedy szare słońce zaszło, a świat nadal się nie skończył, zaczęliśmy wierzyć, że Naglfar naprawdę nie płynie za nami. Loki nie wyskoczy ze swojego miniaturowego więzienia. Ragnarök nie rozpocznie się, a przynajmniej nie tego lata. Przeżyliśmy. Mallory ściskała orzech. Odmówiła wypuszczenia go z rąk. Skuliła się na dziobie, przyglądając się morzu spod zmrużonych powiek; jej rude włosy powiewały na wietrze. Po jakiejś godzinie Halfborn Gunderson przysiadł się do niej. Nie zabiła go. Szeptał coś do niej przez dłuższy czas, ale nie próbowałem usłyszeć słów. Mallory zaczęła płakać, wyrzucając z siebie coś, co brzmiało niemal równie gorzko jak jad Lokiego. Halfborn objął ją ramieniem i wyglądał może nie na szczęśliwego, ale na zadowolonego. Następnego dnia Blitzen i Hearthstone przeszli w tryb

opiekuńczy, dbając o to, żeby wszyscy zjedli, żeby wszystkim było ciepło, żeby nikt nie był sam, nawet jeśli tego pragnął. Hearth spędził mnóstwo czasu, słuchając opowieści T.J.-a o wojnie, niewolnictwie i honorowych wyzwaniach. Hearth jest doskonałym słuchaczem. Blitz przez całe popołudnie był z Alex Fierro, pokazując jej, jak zrobić kamizelkę z kolczugi. Nie byłem pewny, czy Alex potrzebuje kolczugowej kamizelki, ale praca nad nią najwyraźniej uspokajała oboje. Po modlitwie wieczornej Samira podeszła do mnie i poczęstowała mnie daktylami. Żuliśmy owoce, przyglądając się mrugającym nad nami dziwacznym konstelacjom Jötunheimu. – Byłeś niesamowity. Przez dłuższą chwilę rozkoszowałem się tymi słowami. Samira rzadko kogokolwiek chwali, mniej więcej tak rzadko jak Mallory przeprasza. – Wiesz, to nie była poezja – powiedziałem w końcu. – Raczej czysta panika. – Może nie ma aż tak wielkiej różnicy – zauważyła Sam. – A poza tym przyjmij po prostu komplement, Chase. – Dobra. Dzięki. – Stanąłem obok niej, wpatrując się w horyzont. Przyjemnie tak było po prostu stać obok kumpeli, przyglądać się gwiazdom, a nie przejmować się tym, że w ciągu najbliższych pięciu minut możesz umrzeć. – Ty też się świetnie spisałaś – powiedziałem. – Postawiłaś się Lokiemu i pokonałaś go. – Owszem. – Sam się uśmiechnęła. – Miałam za co dziękować w dzisiejszych modlitwach. Pokiwałem głową. Zastanawiałem się, czy też powinienem komuś dziękować – to znaczy oprócz moich przyjaciół na statku, oczywiście. Może Sigyn za jej milczące wsparcie, bierny opór wobec męża. Jeśli bogowie wsadzą Lokiego z powrotem do tamtej jaskini, nie wiem, czy Sigyn znów będzie mu towarzyszyć. Może również wujek Randolph zasłużył na podziękowania za pozostawienie mi tych notatek o Miodzie Kwasira. Na samym końcu usiłował coś zrobić, niezależnie od tego, jak bardzo spektakularnie mnie wcześniej zdradził.

Przypomnienie Randolpha przywiodło mi na myśl głosy z Helheimu, kuszące mnie, żebym do nich dołączył w ciemności. Odsunąłem od siebie to wspomnienie. Nie czułem się jeszcze dość silny, żeby stawić im czoła. Samira wskazała na Alex wypróbowującą swoją nową kamizelkę. – Powinieneś z nią porozmawiać, Magnusie. Podczas flytingu zrzuciłeś niezłą bombę. – Masz na myśli… Och. – Żołądek zwinął mi się ze wstydu, jakby usiłował się schować za prawym płucem. Na oczach ósemki najbliższych przyjaciół i tysięcy wrogów wyznałem, jak bardzo spodobał mi się prywatny pocałunek z Alex. Sam zachichotała. – Ona chyba nie będzie się bardzo wściekać. Idź. Miej to z głowy. Łatwo jej mówić. Wiedziała dokładnie, na czym stoi w swoim związku z Amirem. Była szczęśliwie zaręczona i nie musiała się przejmować potajemnymi pocałunkami pod kocem, ponieważ była porządną muzułmańską dziewczyną i nigdy czegoś takiego by nie zrobiła. Ja, niestety, nie jestem porządną muzułmańską dziewczyną. Podszedłem do Alex. Blitzen zauważył mnie, skinął mi nerwowo głową i uciekł. – No i co o tym sądzisz, Magnus? – Alex rozłożyła ręce, ukazując w pełnej okazałości najnowszy krzyk mody. – Aha. To znaczy niewielu ludzi potrafi wykonać kamizelkę z kolczugi w szkocką kratę, ale tak. – To nie jest szkocka krata – poprawiła mnie Alex. – To raczej wzór karo. Kratka. – Okej. – No więc… – Skrzyżowała ramiona i westchnęła, przyglądając mi się, jakby mówiła: „Co ja mam z tobą zrobić?”. Było to spojrzenie, jakie rzucali mi nauczyciele, trenerzy, pracownicy socjalni, policjanci i kilku moich najbliższych krewnych. – Ta twoja deklaracja na pokładzie Naglfara… To było dość niespodziewane, Magnus. – Ja… Eee. No. Nie za bardzo myślałem. – Najwyraźniej. Skąd ci się to w ogóle wzięło? – No wiesz, ty mnie pocałowałaś. – Mam na myśli, że nie możesz tak ludzi zaskakiwać. Nagle jestem

najwspanialszą rzeczą, jaka ci się przytrafiła? – Ja… niezupełnie powiedziałem… – Urwałem. – Słuchaj, jeśli chcesz, żebym to odwołał… Nie byłem w stanie pozbierać myśli. I nie wiedziałem, jak wymigać się od tej rozmowy bez utraty godności. Zastanawiałem się, czy to objawy odstawienia Miodu Kwasira, czy płacę cenę za sukces, jaki odniosłem na Naglfarze. – Potrzebuję trochę czasu – powiedziała Alex. – To znaczy pochlebia mi to, ale spadło jak grom z jasnego nieba. – Uch. – Nie umawiam się tak po prostu z byle einherim o ładnej buzi i fajnej fryzurze. – Nie. Aha. Ładnej buzi? – Doceniam propozycję. Naprawdę. Ale odłóżmy to i ja się do ciebie zgłoszę. – Uniosła ręce. – Daj mi trochę przestrzeni, Chase. Odeszła, zerkając tylko raz przez ramię z uśmieszkiem, od którego palce zwinęły mi się w wełnianych skarpetkach. Koło mnie pojawił się Hearthstone z miną równie nieodgadnioną jak zawsze. Jego szalik z nieznanych powodów był teraz w czerwono-białą kratę. Obaj patrzyliśmy za odchodzącą Alex. – Co się właśnie stało? – zapytałem go. Nie ma na to słów w języku migowym, odpowiedział. Trzeciego ranka na morzu T.J. zawołał z rei: – Hej! Ląd! Myślałem, że należy wołać: „Ahoj!”. Ale może podczas wojny secesyjnej robiło się to inaczej. Wszyscy pognaliśmy na dziób Wielkiego Banana. Na horyzoncie rozciągał się płaski, rozległy krajobraz w czerwieni i złocie, jakbyśmy płynęli prosto na Saharę. – To nie jest Boston – zauważyłem. – To nie jest nawet Midgard. – Halfborn zmarszczył brwi. – Jeśli nasz statek płynął z tymi prądami, które powinny były ponieść Naglfar, to oznacza… – Że lądujemy w Vigridrze – podpowiedziała Mallory. – Na Polu Ostatniej Bitwy. To miejsce, gdzie wszyscy kiedyś umrzemy. Jakoś dziwnie nikt nie krzyknął: „Zawrócić statek!”. Staliśmy jak zamurowani, podczas gdy Wielki Banan niósł nas

dalej, wpływając do jednego z kwadryliona doków wystrzelających w morze. Na końcu mola stała grupa osób, mężczyzn i kobiet, w lśniących, błyszczących zbrojach i kolorowych płaszczach. Bogowie wyszli, aby nas powitać.

46 Wygrywam ręcznik frotté Na opustoszałym brzegu, zabudowanym najdłuższą promenadą świata, rozciągały się tysiące pustych kiosków i kilometry barierek wyznaczających kierunek kolejki, ze znakami wskazującymi w różne strony: JÖTUNOWIE → ← ASOWIE CZEKAĆ NA WEZWANIE → ← GRUPY SZKOLNE Nad naszym dokiem widniał wielki czerwony znak ze stylizowanym ptakiem i wielką cyfrą pięć. Poniżej znajdował się napis po angielsku i runami: „PAMIĘTAJ, ŻE ZACUMOWAŁEŚ PRZY MOLU KRUK 5! MIŁEGO RAGNARÖKU!”. Zakładałem, że nasze miejsce mogło być gorsze. Mogliśmy na przykład przybić do mola KRÓLICZEK 12 albo FRETKA 1. W komitecie powitalnym rozpoznałem wielu bogów. Frigga stała w białej jak chmura sukni i lśniącym hełmie, trzymając w ręce koszyk z robótką. Uśmiechała się łagodnie do Mallory. – Moja córko, wiedziałam, że dasz sobie radę! Nie byłem pewny, czy miała na myśli „przewidziałam twoją przyszłość”, czy „wierzyłam w ciebie”, ale uznałem, że to miłe z jej strony niezależnie od intencji. Heimdall, strażnik Tęczowego Mostu, rozpromienił się na mój widok. Jego białe oczy wyglądały jak zamarznięte mleko. – Widziałem, jak nadpływacie, z odległości dziesięciu kilometrów, Magnusie! Ten żółty okręt. Super.

Thor wyglądał, jakby się właśnie obudził. Jego rude włosy były przyklapnięte po jednej stronie, twarz poorana odciśniętą poduszką. Młot Mjölnir zwisał mu u pasa, przyczepiony do bryczesów łańcuchem rowerowym. Thor drapał się po owłosionych muskułach pod podkoszulkiem Metalliki i pierdział wesoło. – Słyszałem, że zwyzywałeś Lokiego do pięciu centymetrów. Świetna robota! Jego żona, Sif o powiewających złotych włosach, rzuciła się uściskać Alex Fierro. – Moja droga, wyglądasz cudnie. Czy to nowa kamizelka? Wielki facet, którego nigdy wcześniej nie widziałem, o ciemnej skórze i połyskującej łysej czaszce, odziany w zbroję z czarnej skóry, podał lewą rękę Thomasowi Jeffersonowi juniorowi. Bóg nie miał prawej dłoni, a nadgarstek zasłaniała złota nakładka. – Dobrze się spisałeś, mój synu. T.J.-owi opadła szczęka. – Tato? – Weź mnie za rękę. – Ale… – Wyzywam cię, żebyś ujął mnie za rękę – poprawił się bóg Tyr. – Przyjmuję! – odparł T.J. i pozwolił się ściągnąć na molo. Odyn miał na sobie trzyczęściowy garnitur z węglowoszarej kolczugi, wykonany, jak się domyśliłem, na zamówienie przez samego Blitzena. Broda Wszechojca była równo przycięta. Opaska na oko połyskiwała jak stal nierdzewna. Na ramionach siedziały mu dwa kruki, Myśl i Pamięć, doskonale dopasowując się czernią piór do marynarki. – Hearthstonie – powiedział Odyn. – Doskonała robota z tą magią runiczną, chłopcze. Sztuczki wizualizacyjne, których cię uczyłem, naprawdę musiały się przydać! Hearth uśmiechnął się niewyraźnie. Z tyłu przepchnęła się dwójka bogów. Nigdy wcześniej nie widziałem ich razem, ale teraz było oczywiste, że są do siebie podobni jak bliźnięta. Freja, bogini miłości i bogactw, jaśniała w swej złotej sukni, a wokół niej roztaczał się zapach róż. – Och, Blitzenie, mój śliczny chłopcze!

Zapłakała łzami z czerwonego złota, rozsypując jakieś czterdzieści tysięcy dolarów po całym doku, kiedy ściskała swojego syna. Obok niej stał mój tato, Frejr, bóg lata. W wytartych dżinsach, flanelowej koszuli i wysokich butach, z jasnymi, niesfornymi włosami i brodą wyglądał, jakby właśnie wrócił z trzydniowej wycieczki. – Magnusie – powiedział, jakbyśmy ostatnio widzieli się jakieś pięć minut temu. – Cześć, tato. Wyciągnął rękę i poklepał mnie po ramieniu. – Doskonała robota. Naprawdę. Pozostający w postaci runy Jack brzęczał i ciągnął, aż zdjąłem go z łańcuszka. Rozciągnął się w miecz, świecąc na fioletowo z poirytowania. – Cześć, Jack – powiedział, naśladując głęboki głos Frejra. – Jak się masz, Jack, stary druhu? Frejr skrzywił się. – Witaj, Sumarbranderze. Nie zamierzałem cię ignorować. – Tak, tak. Dobra, ten tu Magnus zamierza poprosić Bragiego o napisanie o mnie eposu! – Naprawdę? – Frejr uniósł brew. – Uch… – Oczywiście! – fuknął Jack. – Frejr nigdy nie poprosił Bragiego o napisanie poematu epickiego o mnie! Jedynym, co mi kiedykolwiek dał, jest głupia kupna kartka z okazji Dnia Miecza. Dodałem do myślowych notatek, że istnieje coś takiego jak Dzień Miecza. I przeklinałem w myślach przemysł kartek z życzeniami. Mój ojciec uśmiechnął się z pewnym smutkiem. – Masz rację, Jack. Dobry miecz zasługuje na dobrego przyjaciela. – Frejr uścisnął moją rękę. – I wygląda na to, że ty go znalazłeś. Byłem wdzięczny za te ciepłe słowa. Z drugiej strony jednak obawiałem się, że mój tato właśnie zamienił moją pochopną obietnicę w kwestii Bragiego w boski dekret. – Przyjaciele! – zawołał Odyn. – Udajmy się do biesiadnego namiotu na polach Vigridru! Zarezerwowałem namiot Linnorm 7! Powtarzam: Linnorm 7. Jeśli ktoś się zgubi, proszę iść za fiołkowymi strzałkami. Kiedy już się tam znajdziemy – spoważniał – omówimy

los wszystkich żywych istot. Mówię wam, z tymi bogami nie da się po prostu zjeść posiłku bez dyskusji o losie wszystkich żywych istot. Namiot biesiadny został rozstawiony w samym środku pola Vigridru, co oznaczało długą drogę z przystani, jako że (zdaniem Samiry) Vigridr rozciąga się na czterysta pięćdziesiąt kilometrów w każdym kierunku. Na szczęście Odyn zorganizował niewielką flotyllę wózków golfowych. Na krajobraz składały się głównie złoto-czerwone łąki, gdzieniegdzie strumienie, wzgórza i zagajniki, tak dla urozmaicenia. Sam pawilon zbudowany był z wyprawionej skóry, miał otwarte boki, palenisko z ogniem na środku i stoły zastawione jedzeniem. Przywodził na myśl obrazki ze starych czasopism podróżniczych, z ludźmi na luksusowych bankietach podczas safari na afrykańskiej sawannie. Moja mama uwielbiała czasopisma podróżnicze. Bogowie usiedli przy stole thanów, jak można się było spodziewać. Wokół uwijały się walkirie obsługujące wszystkich gości, aczkolwiek nieco rozproszył je widok Samiry. Podleciały do niej, żeby ją uściskać i usłyszeć plotki. Kiedy już wszyscy usiedli i nalano miodu, Odyn odezwał się poważnym tonem: – Przynieście orzech! Mallory wstała. Rzucając szybkie spojrzenie na Friggę, która kiwnęła zachęcająco głową, podeszła do cokołu naprzeciwko paleniska. Położyła tam orzech, po czym wróciła na swoje miejsce. Wszyscy bogowie nachylili się. Thor płonął gniewem. Tyr splatał palce lewej ręki z nieistniejącymi palcami prawej. Frejr gładził się po jasnej brodzie. Freja wydęła wargi. – Nie lubię orzechów włoskich, mimo że stanowią wspaniałe źródło kwasów omega-3. – Ten orzech nie ma wartości odżywczych, siostro – odparł Frejr. – W jego środku jest Loki. – Tak, wiem. – Zmarszczyła czoło. – Mówiłam tak ogólnie. – Czy Loki jest zabezpieczony? – zapytał Tyr. – Nie wyskoczy i nie wyzwie mnie na pojedynek?

W jego głosie pobrzmiewał żal, jakby marzył właśnie o takiej możliwości. – Orzech go powstrzyma – powiedziała Frigga. – Przynajmniej do czasu kiedy zakujemy go z powrotem w kajdany. – Ha! – Thor uniósł młot. – Uważam, że powinniśmy go zmiażdżyć w tej chwili! Oszczędzi nam to wielu kłopotów. – Już to przerabialiśmy, słonko – upomniała go Sif. – To prawda – przytaknął Odyn, a kruki krakały na wysokim oparciu jego tronu. – Mój szlachetny synu Thorze, rozmawialiśmy o tym mniej więcej osiem tysięcy sześćset trzydzieści razy. Mam wrażenie, że nie posługujesz się strategiami aktywnego słuchania. Nie możemy zmienić naszego ustalonego przeznaczenia. – W takim razie – prychnął Thor – po co być bogiem? Mam doskonały młot, a ten orzech aż prosi się o to, by go rozłupać. Dlaczego go nie ROZŁUPIEMY? Jak dla mnie brzmiało to jak bardzo rozsądny plan, ale nie powiedziałem tego na głos. Nie mam zwyczaju nie zgadzać się z Odynem Wszechojcem, który jest panem moich zaświatów i mojego minibaru w hotelu Walhalla. – Może – powiedziałem zażenowany, ponieważ oczy wszystkich zwróciły się ku mnie. – No, nie wiem… Moglibyśmy przynajmniej znaleźć jakieś bezpieczniejsze miejsce przechowywania Lokiego? Jak na przykład… ja tylko myślę na głos… więzienie o podwyższonym rygorze z prawdziwymi strażnikami? I łańcuchy, które nie są wykonane z kiszek jego synów? Albo, no wiecie, może po prostu całkiem pominiemy ten kawałek o wnętrznościach… Odyn zaśmiał się, jakbym był szczeniakiem, który właśnie nauczył się nowej sztuczki. – Magnusie Chase, ty i twoi przyjaciele dokonaliście odważnych i szlachetnych czynów. Teraz jednak musicie pozostawić sprawy bogom. Nie możemy zmienić warunków uwięzienia Lokiego w żaden znaczący sposób. Możemy jedynie przywrócić to, co było, żeby mieć pod kontrolą wielką sekwencję wydarzeń prowadzących do Ragnaröku. Przynajmniej na razie. – Hmm. – Thor jednym haustem wypił swój miód. – Ciągle odwlekamy Ragnarök. Dlaczego wreszcie się z nim nie rozprawimy? Nie miałbym nic przeciwko dobrej walce!

– Słuchaj, synu – odezwała się Frigga. – Odwlekamy Ragnarök, ponieważ on zniszczy taki wszechświat, jaki znamy, i ponieważ większość z nas zginie. Włącznie z tobą. – A poza tym – dodał Heimdall – właśnie nauczyliśmy się robić wysokiej jakości selfie na naszych komórkach. Możesz sobie wyobrazić, jak daleko zajdzie technologia za następnych kilka stuleci? Nie mogę się doczekać na streaming apokalipsy w wirtualnej rzeczywistości do milionów moich abonentów w cyberchmurze! Tyr w zamyśleniu wskazał na pobliską grupę złotych drzew. – Ja umrę dokładnie tam… zabity przez Garma, psa stróżującego Hel, ale wcześniej rozwalę mu głowę. Nie mogę się tego doczekać. Marzę o kłach Garma rozrywających mi brzuch. Thor pokiwał współczująco głową, jakby mówił: „Tak, dobre czasy!”. Przyglądałem się krajobrazowi. Także moim przeznaczeniem jest umrzeć tu podczas Ragnaröku, przy założeniu że nie dam się zabić wcześniej podczas jakiejś niebezpiecznej misji. Nie znałem dokładnego miejsca, ale być może jedliśmy obiad właśnie tam, gdzie zostanę przebity włócznią, Halfborn padnie z mieczem w brzuchu albo Alex… Nie mogłem o tym myśleć. Nagle chciałem być gdziekolwiek, byle nie tu. Samira odchrząknęła, żeby zwrócić na siebie uwagę. – Panie Odynie – powiedziała – jakie masz plany wobec Lokiego, skoro oryginalne więzy są rozerwane? – Nie martw się, moja dzielna walkirio. – Odyn się uśmiechnął. – Loki wróci do jaskini kary. Nałożymy na to miejsce nowe zaklęcia, żeby ukryć jego położenie i zapobiec następnym włamaniom. Przekujemy kajdany, żeby były mocniejsze niż dawniej. Najlepsi krasnoludzcy kowale zgodzili się podjąć tego zadania. – Najlepsi krasnoludzcy kowale? – zapytał Blitz. Heimdall przytaknął z entuzjazmem. – Dostaliśmy specjalną zniżkę na pakiet wszystkich czterech więzów od Eitriego Juniora! Blitz zaczął rzucać przekleństwami, ale Hearthstone położył dłoń na ustach przyjaciela. Przez chwilę obawiałem się, że Blitzen wstanie i zacznie rzucać ekspandokaczkami w napadzie

wściekłości. – Rozumiem… – powiedziała Samira, najwyraźniej średnio zachwycona planem Odyna. – A co z Sigyn? – zapytałem. – Pozwolicie jej pozostać u boku Lokiego, jeśli zechce? – Nie zastanawiałem się nad tym. – Odyn zmarszczył brwi. – To nikomu nie zaszkodzi – powiedziałem szybko. – Ona… ona ma dobre zamiary, jak sądzę. Jestem przekonany, że wcale nie chciała, żeby on uciekł. Bogowie mamrotali coś przez chwilę między sobą. Alex rzuciła mi pytające spojrzenie, niewątpliwie zastanawiając się, dlaczego tak się troszczę o żonę Lokiego. Sam nie byłem pewny, dlaczego to wydawało mi się takie ważne. Jeśli Sigyn zechce być u boku Lokiego, czy to z racji współczucia, czy z innego powodu, uważałem, że jest to minimum tego, co bogowie mogą dla niej zrobić. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że zamordowali jej dzieci i użyli ich jelit jako więzów dla ich taty. Przypomniało mi się coś, co Loki powiedział mi na temat dobra i zła, bogów i olbrzymów. Miał rację. Niekoniecznie siedziałem teraz z dobrymi bohaterami. Siedziałem jedynie z jedną ze stron ostatecznej wojny. – Doskonale – postanowił Odyn. – Sigyn może pozostać z Lokim, jeśli zechce. Jeszcze jakieś pytania co do kary Lokiego? Byłem pewny, że wielu moich przyjaciół miało ochotę wstać i powiedzieć: „Tak. ZWARIOWAŁEŚ?”. Ale żadne z nich tego nie zrobiło. Żaden z bogów nie wniósł obiekcji ani nie dobył broni. – Muszę powiedzieć – zauważyła Freja – że jest to najlepsze boskie spotkanie od wielu stuleci. – Uśmiechnęła się do mnie. – Staramy się unikać zbyt licznych spotkań w jednym miejscu. Zazwyczaj powoduje to kłopoty. – Poprzednim razem wdałem się we flyting z Lokim – burknął Thor. – W pałacu Aegira. Nie chciałem, żeby mówiono przy mnie o Aegirze, ale dzięki temu przypomniałem sobie o pewnej obietnicy. – Panie Odynie, ja… miałem przynieść Aegirowi próbkę Miodu Kwasira jako zapłatę za to, że on tak jakby nie zabił nas i tak jakby

pozwolił nam odejść, ale… – Nie lękaj się, Magnusie Chase. Wstawię się za tobą u Aegira. Mogę nawet podarować mu małą próbeczkę Miodu Kwasira z mojej specjalnej rezerwy, ale pod warunkiem że on wpisze mnie na listę oczekujących na jego przyprawę dyniową. – Mnie też – oznajmił Thor. – Mnie też – odezwał się chór bogów podnoszących ręce. – Ty… – zamrugałem – masz specjalną rezerwę Miodu Kwasira? – Oczywiście! – odrzekł Odyn. Rodziło to pewne ciekawe pytania, na przykład dlaczego bogowie kazali nam ganiać po całych światach i ryzykować życie, żeby zdobyć ten miód od olbrzymów, skoro Odyn mógł po prostu trochę mi dać. Takie proste rozwiązanie zapewne nawet nie przyszło Odynowi do głowy. Był przywódcą, nie lubił się dzielić. Złapałem spojrzenie mojego ojca. Pokręcił głową: „Nie pytaj. Asowie są dziwni”. – Doskonale! – Odyn rąbnął pięścią w stół. – Zgadzam się z Freją. To spotkanie przebiegło zaskakująco dobrze. Zabierzemy orzech. Odeślemy bohaterów do Walhalli na wielką ucztę na ich cześć. Mamy jeszcze jakieś sprawy do załatwienia, zanim się rozejdziemy? – Panie Odynie – odezwał się Frejr. – Mój syn i jego przyjaciele oddali nam wielką przysługę. Nie powinniśmy… nagrodzić ich? Czy nie taki jest zwyczaj? – Hmm. – Odyn skinął głową. – Chyba masz rację. Mogę ich wszystkich uczynić einherjarami w Walhalli! Ach, no tak, większość z nich już nimi jest. – A pozostali z nas – dodała szybko Sam – chcieliby pozostać przy życiu jeszcze trochę, panie Odynie, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Ależ oczywiście! – odparł Odyn. – W ramach nagrody nasi żywi herosi pozostaną żywi! Każde z was dostanie ponadto pięć podpisanych egzemplarzy mojej najnowszej książki Heroizm motywacyjny. A jeśli chodzi o einherjarów, to do uczty na ich cześć i książek dorzucę gratis tureckie szlafroki hotelu Walhalla dla każdego z nich! Co wy na to? Odyn sprawiał wrażenie tak zadowolonego z siebie, że żadne z nas nie miałoby serca narzekać. Pokiwaliśmy zatem tylko głowami

i uśmiechnęliśmy się blado. – Hmm, turecki szlafrok – powiedział T.J. – Hmm, pozostanie żywym – powiedział Blitz. Nikt nie wspomniał książek z autografem. – Na koniec, Magnusie Chase – powiedział Wszechojciec – jak rozumiem, to ty stanąłeś twarzą w twarz z Lokim i wziąłeś na siebie cały ciężar jego miażdżących zniewag. Czy chcesz poprosić o jakieś specjalne dobrodziejstwo ze strony bogów? Przełknąłem ślinę. Spojrzałem po moich przyjaciołach, usiłując dać im do zrozumienia, że nie uważam tego specjalnego traktowania za uczciwe. Pokonanie Lokiego było dziełem grupowym. O to w tym wszystkim chodziło. To poetyckie kadzenie naszej drużynie wpędziło Lokiego w pułapkę, nie moje umiejętności jako takie. A poza tym nie miałem w kieszeni kartki z listą pożądanych dobrodziejstw. Jestem człowiekiem o niewielkich potrzebach. Czuję się świetnie bez dobrodziejstw. Nagle przypomniał mi się ostatni akt pokuty mojego wujka Randolpha – to jak postarał się zaprowadzić nas do Miodu Kwasira. Pomyślałem, jak smutny i samotny wydał mi się teraz jego dom i jak spokojnie i szczęśliwie czułem się na tarasie na dachu z Alex Fierro. Pamiętałem nawet radę, jaką wyszeptał mi do ucha pierścień Andwariego, tuż przed tym jak oddałem złoty skarb z powrotem rybom. Odala. Dziedzictwo. Najtrudniejsza do zrozumienia runa. – Prawdę mówiąc, panie Odynie – powiedziałem – jest pewna łaska, o którą mogę poprosić.

47 Same niespodzianki, a niektóre nawet dobre Typowa podróż powrotna do domu. Podjechaliśmy meleksem; potem próbowaliśmy sobie przypomnieć, gdzie zacumowaliśmy nasz okręt wojenny, potem wpłynęliśmy w zdradliwą gardziel nieznanej rzeki, zostaliśmy porwani przez rwący prąd, który wypluł nas do tuneli pod Walhallą, zeskoczyliśmy z okrętu, który ani myślał się zatrzymywać, i odprowadziliśmy wzrokiem Wielkiego Banana, gdy znikał w ciemności, śpiesząc niewątpliwie po kolejną grupkę szczęściarzy – awanturników w drodze do chwały, śmierci i knowań mających na celu opóźnienie Ragnaröku. Einherjarzy powitali nas jak bohaterów i zanieśli do sali biesiadnej na wielką ucztę. Okazało się tam, że Helgi zorganizował specjalną niespodziankę dla Samiry za sprawą sugestii samego Odyna. Przy naszym zwyczajowym stole, bardzo oszołomiony, z zawieszoną na szyi plakietką z nazwiskiem głoszącą: „GOŚĆ, ŚMIERTELNIK! NIE ZABIJAĆ!”, stał Amir Fadlan. Zamrugał kilka razy, gdy zobaczył Sam. – Nic… Nic już z tego nie rozumiem. Jesteś prawdziwa? Samira złożyła dłonie przy twarzy. W oczach stanęły jej łzy. – Och. Jestem prawdziwa. Tak bardzo chciałabym cię teraz objąć. Alex wskazała tłum wlewający się do sali na kolację. – Lepiej nie. Skoro wszyscy jesteśmy tutaj twoją dalszą rodziną, masz na miejscu kilka tysięcy uzbrojonych po zęby przyzwoitek płci męskiej. Nagle zdałem sobie sprawę, że Alex sam też się zaliczył do tej grupy. W którymś momencie podczas powrotu do domu zmienił płeć na męską.

– To tutaj… – Amir rozglądał się w osłupieniu. – Sam, to tutaj pracujesz? Samira wydała z siebie dźwięk – na wpół śmiech, na wpół radosny szloch. – Tak, kochany. Tak. A dziś jest Id al-Fitr, prawda? Amir skinął głową. – Nasze rodziny zaplanowały na dzisiaj wspólną kolację. Właśnie się zaczyna. Nie wiedziałem, czy będziesz mogła… – Tak! – Samira spojrzała na mnie. – Możesz przeprosić w moim imieniu thanów? – Niepotrzebne są żadne przeprosiny – uspokoiłem ją. – Czy to znaczy, że ramadan się skończył? – Tak! – W tym tygodniu – uśmiechnąłem się szeroko – zabieram cię na obiad. Będziemy jeść w słońcu i śmiać się bez końca. – Zgoda! – Rozpostarła ramiona. – Ściskam cię wirtualnie. – Ja też – odwzajemniłem się. Alex uśmiechnął się pod nosem. – Wygląda na to, że będą potrzebne moje usługi przyzwoitki, więc wybaczcie, ale… Nie chciałem mu wybaczyć, ale nie miałem wielkiego wyboru. Sam, Amir i Alex poszli świętować Id i opychać się tonami pysznego jedzenia. Nam wieczór upłynął na piciu miodu, przyjęciu jakichś paru tysięcy klepnięć w plecy i słuchaniu przemów thanów o tym, jacy jesteśmy wspaniali, chociaż oczywiście bohaterowie reprezentowali znacznie wyższy poziom w ich czasach. Powyżej, w gałęziach drzewa Laeradr, biegały jak zwykle wiewiórki, wombaty i malutkie jelenie. Walkirie śmigały po sali, podając jedzenie i miód. Pod koniec uczty Thomas Jefferson junior próbował nauczyć nas paru starych piosenek marszowych z czasów 54. Pułku Piechoty Massachusetts. Halfborn Gunderson i Mallory Keen na zmianę rzucali w siebie talerzami i tarzali się między stołami, całując się, a inni wikingowie śmiali się z nich do rozpuku. Cieszyłem się, że znów są razem… Choć sam poczułem się przez to jakby pusty w środku. Blitzen i Hearthstone byli już stałymi bywalcami Walhalli – Helgi

oznajmił więc, że zostają mianowani honorowymi gośćmi hotelu i będą mogli go odwiedzać, kiedy im się żywnie spodoba, choć podkreślił też, że nie udostępnia się im pokojów ani klucza do minibaru, ani nieśmiertelności pod żadną postacią, powinni więc stosownie do tego się zachowywać i uchylać przed latającą w powietrzu bronią. Blitz i Hearth dostali duże hełmy, na których widniał napis: „HONOROWY EINHERJI”, nie wyglądali jednak na uszczęśliwionych tym podarkiem. Gdy uczta miała się ku końcowi, Blitzen klepnął mnie w plecy, obolałe od wszystkich innych klepnięć, którymi mnie zaszczycono tego wieczoru. – Idziemy, chłopcze. Trzeba się trochę przespać. – Jesteście pewni? – spytałem. – Teraz będzie jeszcze impreza, wszyscy na nią idą. Będziemy przeciągać linę nad jeziorkiem czekolady. Brzmi fajnie, zamigał Hearthstone. Ale zobaczymy się jutro. Tak? Wiedziałem, o co pyta: czy naprawdę poważnie podchodzę do mojego planu, do tego, o co poprosiłem Odyna. – Tak – obiecałem. – Widzimy się jutro. Blitz uśmiechnął się od ucha do ucha. – Dobry z ciebie chłop, Magnusie. Będzie świetnie! Przeciąganie liny rzeczywiście było fajne, choć nasza drużyna przegrała. Myślę, że to dlatego, że Hunding, który był naszym zawodnikiem kotwiczącym – ostatnim w rzędzie – w rzeczywistości miał ochotę na kąpiel w czekoladzie. Pod koniec imprezy wyczerpany, szczęśliwy i cały skąpany w sosie czekoladowym powędrowałem chwiejnie do mojego apartamentu. Kiedy mijałem drzwi Alexa Fierro, zatrzymałem się na chwilę, nasłuchując – zza drzwi nie dobiegały jednak żadne dźwięki. Pewnie Alex nadal był na Id al-Fitr z Sam i Amirem. Miałem nadzieję, że dobrze się tam bawili. Zasłużyli na to. Potykając się, wszedłem do apartamentu. Zatrzymałem się w przedpokoju; czekolada skapywała ze mnie na dywan. Na szczęście hotel miał genialny magiczny personel sprzątający. Przypomniało mi się, jak wszedłem do tego mieszkania po raz pierwszy, w dniu, w którym spadłem z mostu Longfellow i zginąłem. Patrzyłem wtedy w oszołomieniu na jego wyposażenie:

kuchnię, regał z książkami, kanapę i telewizor plazmowy, i wielkie atrium z niebem pełnym gwiazd, które mrugały do mnie między gałęziami drzewa. Na kominku stało teraz więcej zdjęć. Co tydzień magicznie pojawiały się kolejne – jedno lub dwa. Niektóre były starymi fotografiami mojej rodziny i przedstawiały mamę, Annabeth, a nawet wujka Randolpha z dziećmi i żoną w szczęśliwszych czasach. Ale zdarzały się też nowsze: ja i moi przyjaciele z dziewiętnastego piętra, zdjęcie, które zrobiłem sobie z Blitzem i Hearthem, gdy jeszcze byliśmy bezdomni… Pożyczyliśmy od kogoś aparat, żeby zrobić sobie wspólne selfie. Nie miałem pojęcia, jak hotel Walhalla odnalazł to zdjęcie w eterze. Może Heimdall miał w chmurze archiwum wszystkich selfików, które zrobiono na świecie. Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że wchodząc do tego apartamentu, czułem się, jakbym wracał do domu. Być może nie będę mieszkał w hotelu bez końca. W zasadzie to zjadłem dziś obiad w miejscu, w którym prawdopodobnie kiedyś umrę. Ale i tak… to było dobre miejsce na odstawienie broni. Skoro już o tym mowa… Zdjąłem łańcuszek, uważając, by nie zbudzić Jacka, i położyłem na stoliku. Jack wydawał z siebie zadowolone buczenie, zapewne śniąc o mieczu Percy’ego – pani Orkan – i wszystkich innych broniach, które kochał. Nie miałem pojęcia, jak odnaleźć boga Bragiego i nakłonić go do napisania eposu o Jacku, ale to był problem na kiedy indziej. Właśnie zdjąłem z siebie lepką, nasączoną czekoladą koszulkę, gdy za moimi plecami ktoś się odezwał. – Powinieneś jednak zamykać drzwi, zanim zaczniesz się przebierać. Odwróciłem się. Alex opierał się o framugę z ramionami skrzyżowanymi na kamizelce z kolczugi; okulary w różowych oprawkach miał zsunięte nisko na nos. Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Czyżbyś przegrał zapasy w błocie? – Eee… – Popatrzyłem po sobie. – To czekolada. – Dobra. Nie będę o nic pytać. – I jak tam było na święcie Id?

Alex wzruszył ramionami. – Chyba w porządku. Dużo wesołych ludzi, wszyscy się dobrze bawili. Mnóstwo jedzenia i muzyki. Obejmujący się czule krewni. Raczej nie moje klimaty. – Aha. – Zostawiłem Sam i Amira w dobrym towarzystwie, z ich rodzinami w komplecie. Wyglądali, jakby byli… „Szczęśliwi” to za małe słowo. Zachwyceni? Podekscytowani? – Zakochani po uszy? – zaproponowałem. – W siódmym niebie? Alex popatrzył mi w oczy. – Tak. To pasuje. Kap. Kap. Czekolada kapała z koniuszków moich palców w absolutnie powabny i pociągający sposób. – No więc – odezwał się Alex. – Myślałem o twojej propozycji. Ścisnęło mi się gardło. Czyżbym miał alergię na czekoladę, o której nic nie wiedziałem, i czyżbym właśnie umierał nową interesującą śmiercią? – O czym? – wyjąkałem. – W sprawie rezydencji – wyjaśnił. – A o czym myślałeś? – Nie, no jasne. Propozycja w sprawie rezydencji. Oczywiście. – Chyba w to wchodzę. Kiedy zaczynamy? – Eee, świetnie! Jutro możemy zrobić wstępne oględziny. Wezmę klucze. A potem musimy poczekać, aż prawnicy wszystko załatwią. Może za parę tygodni? – Doskonale. A teraz idź pod prysznic. Jesteś obrzydliwy. Do zobaczenia na śniadaniu. – Okej. Odwrócił się do drzwi, a potem się zawahał. – Jeszcze jedno. – Podszedł do mnie. – Myślałem również o twojej deklaracji wiecznej miłości czy co to tam było. – Ja nie… To nie była… Ujął w dłonie moją lepką twarz i pocałował mnie. Nie mogłem odpędzić od siebie pytania: czy to możliwe, by człowiek rozpuścił się w czekoladę na poziomie molekularnym i spłynął w kałużę na dywanie? Bo tak właśnie się czułem. Jestem całkiem pewny, że podczas tego pocałunku Walhalla musiała mnie kilka razy wskrzesić. Bo jeśli nie, to naprawdę nie wiem, jakim

cudem nadal istniałem w jednym kawałku, gdy w końcu Alex odsunął się ode mnie. Patrzył na mnie krytycznie, mierząc mnie oczami brązowym i bursztynowym. Miał teraz czekoladowe wąsy i bródkę, i smugę czekolady u dołu kamizelki. Będę szczery. Mała cząstka mojego mózgu pomyślała: Alex jest teraz chłopakiem. Właśnie zostałem pocałowany przez faceta. Jak się z tym czuję? Reszta mózgu odpowiedziała: Właśnie pocałował mnie Alex Fierro. Czuję się z tym absolutnie fantastycznie. I w zasadzie to chyba zrobiłem coś dla mnie typowego – żenującego i głupiego: złożyłem wspomnianą wcześniej deklarację wiecznej miłości, Alex jednak ulitował się nade mną. – Ech. – I wzruszył ramionami. – Pomyślę o tym jeszcze. Dam ci znać. A tymczasem koniecznie weź prysznic. Wyszedł, pogwizdując melodię, która chyba była piosenką Franka Sinatry z windy – Fly Me to the Moon. Świetnie mi idzie słuchanie rozkazów. Poszedłem pod prysznic.

48 Rezydencja Chase’ów staje się domem Prawnicy Odyna są nieźli. W dwa tygodnie cała robota papierkowa była odwalona. Odyn musiał zmierzyć się z najróżniejszymi bostońskimi radami dzielnic, biurem burmistrza i kilkoma lokalnymi stowarzyszeniami, ale pokonał te przeszkody w rekordowym czasie, co potrafi tylko bóg z nieskończonym zasobem pieniędzy i doświadczeniem w mowach motywacyjnych. Testament wujka Randolpha został w pełni wykonany. Annabeth radośnie pokwitowała. – To jest niesamowite, Magnusie – powiedziała przez telefon w Kalifornii. – Jesteś fantastyczny. Wiesz… potrzebowałam teraz jakichś dobrych wieści. Zakręciło mi się w głowie. Dlaczego miałem wrażenie, że Annabeth płacze? – Wszystko w porządku, kuzynko? Milczała przez dłuższą chwilę. – Będzie w porządku. Dostaliśmy trochę złych wieści, kiedy tu przyjechaliśmy. Czekałem. Nie powiedziała nic więcej. Nie nalegałem. Powie mi wszystko, kiedy sama będzie chciała. I jeśli będzie chciała. Mimo to miałem ochotę ściągnąć ją przez bluetootha i uściskać. Odkąd była na drugim wybrzeżu, zastanawiałem się, kiedy ją znów zobaczę. Czy einherjarzy kiedykolwiek dotarli za Zachodnie Wybrzeże? Będę musiał zapytać Samirę. – U Percy’ego wszystko w porządku? – zapytałem. – Aha, spoko – odparła. – To znaczy… tak, jak się można spodziewać. Usłyszałem w tle jego stłumiony głos.

– Pyta, czy jego rady pomogły ci w morskiej podróży – przekazała Annabeth. – Bezwzględnie – odparłem. – Powiedz mu, że zaciskałem pośladki przez całą drogę, tak jak radził. To wywołało śmiech. – Powiem mu. – Uważaj na siebie. Wzięła niepewny oddech. – Jasne. Ty też. Porozmawiamy, jak się znów zobaczymy. To dało mi trochę nadziei. Będzie jakiś następny raz. Cokolwiek działo się w życiu mojej kuzynki, z jakimikolwiek złymi wieściami musiała sobie radzić, przynajmniej ja i moi przyjaciele zdobyliśmy dla niej i Percy’ego odroczenie Ragnaröku. Miałem nadzieję, że będą mieli swoje szanse na szczęście. Pożegnałem się i wróciłem do pracy. Za następne dwa tygodnie Dom Chase’ów mógł otwierać podwoje. Nasi pierwsi goście wprowadzili się czwartego lipca, w Dzień Niepodległości. Alex i ja musieliśmy przez kilka dni przekonywać ich, że oferta jest prawdziwa, że to nie jest oszustwo. „Wiemy, jaka jest wasza sytuacja – mówiła Alex do dzieciaków. – My też byliśmy bezdomni. Możecie zostać, jak długo albo jak krótko chcecie. Nikt nie będzie oceniany. Nie mamy żadnych oczekiwań. Wystarczy wzajemny szacunek, okej?” I przychodzili: z otwartymi szeroko oczami, drżąc z głodu, i zostawali. Nie ogłaszaliśmy się w dzielnicy. Nie robiliśmy wielkiego halo. Na pewno nie chwaliliśmy się przed sąsiadami. Ale w oficjalnych dokumentach rezydencja została nazwana Domem Chase’ów, domem dla bezdomnych dzieci. Wprowadzili się Blitzen i Hearthstone. Robili za kucharzy, krawców i doradców życiowych. Elf uczył dzieciaki języka migowego. Krasnolud pozwalał im popracować w swoim sklepiku, butiku Blitzena, który znajdował się nieco dalej na tej samej ulicy i otwarł się znów idealnie na sezon zakupowy. Alex i ja krążyliśmy tam i z powrotem między Walhallą a rezydencją, pomagając, przyprowadzając kolejnych mieszkańców. Niektórzy zostawali na długo. Inni nie. Niektórzy chcieli tylko kanapkę, kieszonkowe albo łóżko na noc. Znikali następnego ranka.

W porządku. Żadnych ocen. Czasem przechodziłem przez którąś z sypialni i widziałem Alex obejmującą ramieniem nowego przybysza, pozwalającą mu (albo jej) wypłakać się po raz pierwszy od wielu lat. Alex po prostu tam była: słuchała, rozumiała. Spoglądała wtedy na mnie i machała ręką: „Idź dalej”. Jak: „Daj mi trochę przestrzeni, Chase”. Tego pierwszego dnia, kiedy otwarliśmy dom, czwartego lipca, urządziliśmy na tarasie na dachu imprezę dla naszych gości. Blitzen i Hearthstone robili hamburgery i hot dogi. Dzieciaki dołączyły do nas, przyglądając się sztucznym ogniom nad Hatch Shell przy Esplanade, światłom przedzierającym się przez nisko zawieszone chmury i zalewającym brązowy kamień Bay Back czerwienią i błękitem. Alex i ja wyciągnęliśmy się obok siebie w leżakach, w tym samym miejscu, gdzie siedzieliśmy po pokonaniu wilka w bibliotece Randolpha kilka tygodni temu. Wyciągnęła rękę i ujęła moją dłoń. Nie robiła tego, od kiedy niewidzialni maszerowaliśmy ku Statkowi Umarłych. Nie zaprotestowałem przeciwko temu gestowi. Nie uznałem go za oczywistość. Postanowiłem po prostu cieszyć się nim. Tak należy postępować z Alex. Ona jest uosobieniem zmiany. Chwile nie trwają długo. Trzeba cieszyć się każdą, taką, jaka jest. – Jest dobrze – powiedziała. Nie miałem pojęcia, czy miała na myśli to, co osiągnęliśmy w Domu Chase’ów, ognie sztuczne czy też trzymanie się za ręce, ale przytaknąłem. – Aha. Jest dobrze. Myślałem o tym, co może się dalej wydarzyć. Nasza praca jako einherjarów nigdy się nie kończy. Aż do Ragnaröku będziemy zawsze mieli kolejne zadania do wykonania, kolejne bitwy do wygrania. A ja na dodatek będę musiał znaleźć boga Bragiego i przekonać go, żeby napisał epos o Jacku. A poza tym nauczyłem się dość o odali, żeby wiedzieć, że dziedzictwo nigdy cię nie zostawia samemu sobie. Tak jak Hearthstone musiał powrócić do Alfheimu, tak mnie nadal

pozostały trudne sprawy, z którymi będę zmuszony się uporać. Najważniejsza z nich to ciemna droga prowadząca do Helheimu, głosy zmarłych krewnych, moja mama wołająca do mnie. Hel obiecała mi, że kiedyś znów zobaczę mamę. Loki zagroził mi, że duchy mojej rodziny będą cierpieć za to, co mu zrobiłem. Będę musiał w końcu odszukać zamarzniętą krainę zmarłych i przekonać się osobiście. Ale póki co mieliśmy sztuczne ognie. Mieliśmy przyjaciół, starych i nowych. A ja miałem obok siebie Alex Fierro trzymającą mnie za rękę. To mogło się skończyć w każdej chwili. My, einherjarzy, wiemy, że naszym przeznaczeniem jest umrzeć. Że świat się skończy. W wielkiej skali nie da się nic zmienić. Ale póki co, jak powiedział niegdyś Loki, możemy próbować zmieniać szczegóły. Tak właśnie przejmujemy kontrolę nad przeznaczeniem. Czasami nawet Loki ma rację.

Słowniczek Aegir – pan fal. Argr – po nordycku: niemęski; osoba zmiennopłciowa. Asowie – bogowie wojny, bliscy ludziom. Baldr – bóg światła, drugi syn Odyna i Friggi, brat bliźniak Höda. Frigga zmusiła wszystkie rzeczy do złożenia przysięgi, że go nie skrzywdzą, ale zapomniała o jemiole. Loki fortelem sprawił, że Höd zabił Baldra strzałą wykonaną z jemioły. Berserk – nordycki wojownik, szalony w bitwie i uważany za odpornego na rany. Bifrost – tęczowy most łączący Asgard z Midgardem. Bölwerk – pseudonim używany przez Odyna. Bragi – bóg poezji. Brunnmigi – istota sikająca do studni. Cailleach – celtyckie słowo oznaczające wiedźmę lub jędzę. Draugr – nordycki zombi. Einherjarzy (l. poj. einherji) – wielcy bohaterowie, którzy chwalebnie polegli z bronią w ręku, wojownicy w wiecznej armii Odyna; ćwiczą w Walhalli przed Ragnarökiem, kiedy to najdzielniejsi z nich dołączą do Odyna przeciwko Lokiemu i olbrzymom w bitwie na koniec świata. Einvigi – wikiński pojedynek. Eldhusfifl – nordyckie określenie wioskowego głupka. Farbauti – jötuński mąż Laufey, ojciec Lokiego. Fenrir, Wilk – niezniszczalny wilk zrodzony z romansu Lokiego z olbrzymką; jego potężna siła przeraża nawet bogów, którzy spętali go i umieścili na niedostępnej wyspie. Jego przeznaczeniem jest uwolnić się w dzień Ragnaröku. Flyting – słowny pojedynek na wyzwiska, w którym zawodnicy muszą wykazać się prestiżem, potęgą i pewnością siebie.

Folkwang – zaświaty Wanów dla poległych bohaterów, rządzone przez boginię Freję. Freja – bogini miłości, siostra bliźniaczka Frejra, władczyni Folkwangu. Frejr – bóg wiosny i lata, słońca, deszczu, zbiorów, obfitości i płodności, wzrostu i żywotności. Frejr jest bratem bliźniakiem Frei, podobnie jak siostra kojarzonym z wielkim pięknem. Jest panem Alfheimu. Frigga – bogini małżeństwa i macierzyństwa, żona Odyna i królowa Asgardu, matka Baldra i Höda. Garm – pies stróżujący Hel. Ginnungagap – magiczna otchłań, której dna nie sposób dostrzec. Gjallar – róg Heimdalla. Glamour – magia iluzji. Glasir, gaj – drzewa w królestwie Asgardu, rosnące przed bramami Walhalli, o złoto-czerwonych liściach; „glasir” oznacza blask. Halal – jedzenie przygotowywane zgodnie z prawem muzułmańskim. Heimdall – bóg czujności, strażnik Bifrostu, bramy Asgardu. Hel – bogini umarłych, którzy nie padli bohaterską śmiercią, zrodzona z romansu Lokiego z olbrzymką. Helheim – kraina podziemi rządzona przez Hel i zamieszkana przez tych, którzy zmarli w niesławie, ze starości lub z choroby. Hrungnir – awanturnik. Huginn i Muninn – kruki, które przynoszą Odynowi wieści z całego Midgardu. Huldra – leśna istota magiczna. Id al-Fitr – święto obchodzone przez muzułmanów na zakończenie ramadanu. Jörmungand – Wąż Świata, zrodzony z romansu Lokiego z olbrzymką; jego ciało oplata kulę ziemską. Jötun – olbrzym. Konungsgurtha – dwór królewski. Koran – główny religijny tekst islamu. Kwasir – człowiek stworzony ze śliny Asów i Wanów jako znak przymierza między nimi po wojnie, którą między sobą prowadzili.

Laufey – jötuńska żona Farbautiego, matka Lokiego. Linnorm – przerażający smok rozmiarów i długości wielkiej ciężarówki; ma tylko dwie przednie łapy oraz brązowe skórzaste skrzydła jak nietoperz, za małe, żeby sprawnie latać. Loki – bóg intryg, magii i podstępu, zmiennokształtny syn dwójki olbrzymów; posiada umiejętności magiczne. Wobec bogów Asgardu oraz ludzkości jest na zmianę złośliwy i bohaterski. Ze względu na rolę, jaką odegrał w zabójstwie Baldra, został przywiązany przez Odyna do trzech ogromnych głazów, a nad jego głową leży zwinięty jadowity wąż. Jad węża od czasu do czasu kapie na twarz Lokiego, którego konwulsje powodują trzęsienia ziemi. Maghrib – czwarta z pięciu codziennych modlitw praktykujących muzułmanów, odmawiana zaraz po zachodzie słońca. Meinfretr – dosł. smrodobździna; nordyckie przekleństwo i określenie kogoś wyjątkowo nieprzyjemnego. Mikillgulr – coś wielkiego i żółtego. Mimir – As, który wraz z Hönirem zamienił się miejscami z Wanami Frejrem i Njördem po zakończeniu wojny między Asami a Wanami. Kiedy Wanom nie spodobały się jego rady, ucięli mu głowę i wysłali ją Odynowi. Odyn umieścił głowę w magicznej studni, której woda przywróciła ją do życia, a Mimir wchłonął całą wiedzę Drzewa Świata. Minié – rodzaj pocisku stosowanego w broni ładowanej odlufowo podczas amerykańskiej wojny domowej. Miód Kwasira – napój dający retoryczne zdolności, stworzony ze zmieszania krwi Kwasira i miodu pszczelego. Mjöđ – miód pitny. Mjöllnir – młot Thora. Naglfar – Statek Umarłych; statek z paznokci. Njörd – bóg statków, żeglarzy i rybaków, ojciec Frejra i Frei. Nøkk – inaczej niks, duch wodny. Norny – trzy siostry rządzące przeznaczeniem bogów i ludzi. Odyn – Wszechojciec i król bogów, bóg wojny i śmierci, ale także poezji i mądrości. Oddał jedno oko za możliwość napicia się ze studni mądrości, zyskując dzięki temu niezrównaną wiedzę. Posiada umiejętność obserwowania dziewięciu światów ze swojego tronu w Asgardzie. Oprócz wielkiego pałacu rezyduje również

w Walhalli wraz z najdzielniejszymi z poległych w bitwach. Ragnarök – Sądny Dzień, Przeznaczenie Bogów; dzień, w którym najdzielniejsi spośród einherjarów staną po stronie Odyna przeciwko Lokiemu i olbrzymom w bitwie na koniec świata. Ramadan – czas oczyszczenia duchowego osiąganego przez post, poświęcenie i modlitwę, obchodzony w dziewiątym miesiącu kalendarza muzułmańskiego. Ran – bogini morza, żona Aegira. Sif – bogini ziemi; z pierwszego małżeństwa ma syna Ulla; drugim mężem Sif jest Thor; jej świętym drzewem jest jarzębina. Sigyn – żona Lokiego. Skadi – lodowa olbrzymka, niegdyś żona Njörda. Skaldowie – poeci tworzący na dworach wodzów w okresie wikińskim. Sleipnir – ośmionogi wierzchowiec Odyna, tylko Odyn może go przyzwać; jedno z dzieci Lokiego. Suhur – posiłek spożywany przez praktykujących muzułmanów podczas ramadanu przed świtem. Sumarbrander – Miecz Lata. Surtr – pan Muspellheimu. Thanowie – panowie Walhalli. Thor – bóg piorunów, syn Odyna. Burze są wynikiem tego, że Thor jedzie na swym potężnym rydwanie przez niebo, a błyskawice powstają, kiedy ciska swoim ogromnym młotem Mjöllnirem. Thrym – król Jötunów. Thrymheimr – Dom Grzmotów. Tveirvigi – walka dwóch na dwóch. Tyr – bóg odwagi, prawa i pojedynków sądowych; Fenrir odgryzł mu rękę, kiedy bogowie pętali Wilka. Utgarda-Loki – najpotężniejszy czarownik w Jötunheimie, król górskich olbrzymów. Vatnavaettiry (w Irlandii each-uisce) – konie wodne. Vigridr – równina, na której rozegra się bitwa między bogami a siłami Surtra podczas Ragnaröku. Walhalla – zaświaty wojowników pozostających w służbie Odyna. Walkirie – służki Odyna, które wybierają poległych bohaterów i przyprowadzają ich do Walhalli.

Wanowie – bogowie natury, bliscy elfom. Wili i We – dwaj młodsi bracia Odyna, którzy wraz z nim odegrali rolę w kształtowaniu wszechświata i byli pierwszymi Asami. Kiedy Odyn przebywa długo poza domem, Wili i We rządzą w jego imieniu wraz z Friggą. Wyrd – los. Ymir – największy z olbrzymów, ojciec olbrzymów i bogów. Zabity przez Odyna i jego braci, którzy z jego ciała stworzyli Midgard. To wydarzenie zapoczątkowało nienawiść między bogami a olbrzymami.

Dziewięć światów Asgard – siedziba Asów Wanaheim – siedziba Wanów Alfheim – siedziba elfów światła Midgard – siedziba ludzi Jötunheim – siedziba olbrzymów Nidawellir – siedziba krasnoludów Niflheim – świat lodu i mgieł Muspellheim – siedziba ognistych olbrzymów i demonów Helheim – siedziba Hel i tych, którzy zmarli zwykłą śmiercią

RUNY (w kolejności pojawiania się w tekście)

Laguz – woda, kapać, cieknąć

Odala – dziedzictwo

Gebo – dar

Raidho – koło, podróż

Kenaz – pochodnia, ogień życia

Thurisaz – runa Thora

Isa – lód

Ehwaz – koń, środek transportu

Spis treści Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja 1. Percy Jackson staje na głowie, by mnie zabić 2. Dwa falafele z dodatkiem Ragnaröku 3. Dostaję w spadku martwego wilka i trochę bielizny 4. Chwila. Bierz się do roboty, a dostaniesz drugiego wilka za darmo! 5. Żegnam się z Erykiem, Erykiem, Erykiem Jeszcze Jednym Erykiem 6. Mam koszmar o paznokciach 7. Wszyscy toniemy 8. Dom Drażliwego Hipstera 9. Chwilowo zostaję wegetarianinem 10. Czy możemy porozmawiać o miodzie? 11. Mój miecz zdradzi ci, że (tu dramatyczna pauza) wszyscy mieszkamy w żółtej łodzi podwodnej 12. Facet ze stopami 13. Głupi wybuchający dziadkowie 14. Nic się nie dzieje. To cud 15. Małpa! 16. Człowiek ze śliny kontra wielka masakra piłą łańcuchową. Zgadnijcie, kto wygra! 17. Napada na nas kamieni kupa 18. Robię wałeczki z gliny na śmierć i życie 19. Uczestniczę w spotkaniu motywacyjnym zombi 20. Tveirvigi = Najgorsza Vigi 21. Zabawa w operację na otwartym sercu

22. Mam złe i… Nie, właściwie to mam tylko złe wiadomości 23. Idź za odorem martwych żab (do melodii Follow the Yellow Brick Road z Czarnoksiężnika z Oz) 24. Tata Hearthstone’a podobał mi się bardziej jako kosmita uprowadzający krowy 25. Obmyślamy bajecznie okropny plan 26. Wątpliwa uroda losu 27. Zdobywamy mały kamień 28. Nie proś mnie nigdy więcej, żebym upiekł serce mojego wroga 29. Omal nie stajemy się norweską atrakcją turystyczną 30. Flåm i bomba, a kto czytał, ten trąba 31. Mallory dostaje twardy orzech do zgryzienia 32. Mallory dostaje też owoce 33. Wymyślamy bajecznie okropny plan 34. Pierwsza nagroda: olbrzym! Druga nagroda: dwa olbrzymy! 35. Dostaję pomoc od srogich srok 36. Ballada o Halfbornie, herosie chałup 37. Alex odgryza mi twarz 38. Skadi wie wszystko i do wszystkiego strzela 39. Staję się tak poetyczny jak… człowiek poetyczny 40. Dzwonią do pana z Hel 41. Proszę o przerwę 42. Na początek się kurczę 43. Wielki finisz 44. Dlaczego oni mają armaty? Ja chcę armat 45. Jeśli rozumiecie, co dzieje się w tym rozdziale, powiedzcie mi, proszę, bo ja nie mam pojęcia 46. Wygrywam ręcznik frotté 47. Same niespodzianki, a niektóre nawet dobre 48. Rezydencja Chase’ów staje się domem Słowniczek

Dziewięć światów RUNY (w kolejności pojawiania się w tekście)