Ring - Koji Suzuki

Koji Suzuki
Ring
5 września 1990, 22.49 Jokohama
Rząd czternastopiętrowych wieżowców rozciągał się wzdłuż północnego krańca nowego osiedla, w pobliżu ogrodów San-
keien. Chociaż wieżowce wybudowano stosunkowo niedawno, niemal wszystkie mieszkania były już w nich zajęte. W każdy
wieżowiec wciśnięto prawie setkę mieszkań, ale ich lokatorzy nigdy nie widzieli twarzy swoich sąsiadów. Jedyny dowód na
to, że ktoś tu mieszka, można było znaleźć o zmroku, kiedy w oknach zapalały się światła.
Na południe od bloków oleista powierzchnia oceanu odbijała migoczące światła fabryki.
Labirynt rur i przewodów rozprzestrzeniał się po jej murach jak naczynia krwionośne w tkankach ciała. Niezliczone światełka
igrały na frontonie fabryki jak robaczki świętojańskie i nawet ten groteskowy obraz miał w sobie coś pięknego. Fabryka
rzucała bezgłośny cień na czarne morze.
Kilkaset metrów bliżej, pośród pustych działek budowlanych rozmieszczonych jedna obok drugiej w równiutkich
odstępach stal jeden jedyny nowy, piętrowy dom. Jego frontowe drzwi wychodziły bezpośrednio na ulicę, która biegła z
północy na południe, a tuż przy nich znajdował się mały garaż. Był to zwyczajny dom, jakich wiele można zobaczyć na
japońskich osiedlach, tyle tylko że w jego sąsiedztwie nie było żadnych innych domów. Być może z powodu złego dostępu do
środków komunikacji miejskiej działki w tej okolicy nie sprzedawały się dobrze i wzdłuż całej ulicy można było zobaczyć
tablice z napisem „Na sprzedaż". W
porównaniu z wieżowcami, których budowę ukończono mniej więcej w tym samym czasie i na które natychmiast rzucili się
chętni, działki budowlane sprawiały wrażenie opuszczonych.
Strumień ostrego światła padał z otwartego okna na piętrze domu wprost na ciemny asfalt ulicy. To jedyne w całym domu
światło paliło się w pokoju Tomoko Oishi. Ubrana w szorty i biały podkoszulek Tomoko rozwaliła się w fotelu i czytała
szkolny podręcznik.
Przyjęła przy tym dziwaczną, powykręcaną pozę, a nogi wyciągnęła w stronę elektrycznego wiatraka stojącego na podłodze.
Wachlowała się rąbkiem podkoszulka, wystawiając ciało bezpośrednio na podmuchy wiatru. Mamrocząc coś pod nosem,
narzekała na upał.
Była uczennicą ostatniej klasy prywatnego żeńskiego liceum. Podczas wakacji trochę się rozleniwiła. Za dużo czasu straciła na
rozrywkę, odkładając naukę na później. Teraz zrobiły jej się zaległości, ale Tomoko za wszystko winiła upał. A przecież lato
nie było wcale takie gorące. Bezchmurnych dni było niewiele i Tomoko nie mogła chodzić na plażę tak często jak we
wszystkie poprzednie wakacje. Jakby tego jeszcze było mało, kiedy tylko wakacje się skończyły, zrobiła się idealna pogoda
- pięć dni z rzędu! To bezchmurne niebo działało Tomoko na nerwy.
Jak miała się uczyć w ten głupi upał?
Przeczesała ręką włosy, a potem sięgnęła do radia, żeby podkręcić głos. Ćma usiadła obok niej na moskitierze w oknie, ale
zaraz odleciała, wypchnięta strumieniem powietrza z wiatraka. Moskitiera drżała jeszcze przez chwilę po tym, jak owad
zniknął w ciemności.
Miała jutro klasówkę, ale nauka jej nie szła. Tomoko Oishi czuła, że nawet jeśli przesiedzi całą noc, nie będzie przygotowana.
Spojrzała na zegar. Prawie jedenasta. Przyszło jej do głowy, żeby obejrzeć wiadomości sportowe. Może zobaczy rodziców na
widowni meczu bejsbolowego? Ale Tomoko martwiła się klasówką. Przecież tak bardzo chciała dostać się na studia.
Wszystko jedno, na jakie, byleby to były studia! Ale nawet jeśli się dostanie, to i tak nic nie zmieni faktu, że miała zupełnie
zepsute wakacje. Przez brzydką pogodę nie mogła się dobrze bawić, a z drugiej strony nieznośna duchota przeszkadzała jej w
nauce.
„Rany, przecież to moje ostatnie lato! Chciałam się bawić jak nigdy, a teraz już za późno. Skończyło się".
Potrzebowała wyładować na czymś złość. Może na czymś bardziej konkretnym od pogody. Pomyślała o rodzicach.
„Gdzie oni się podziali? Zostawiają mnie samą z nauką w tej duchocie i idą się włóczyć po meczach. Chociaż raz mogliby o
mnie pomyśleć!"
Niespodziewanie ojciec dostał od kogoś z pracy dwa bilety na mecz Gigantów, więc rodzice pojechali do Tokio, na stadion.
Powinni już wracać, o ile nie poszli gdzieś po meczu. Tomoko była zupełnie sama w nowiutkim domu.
W powietrzu panowała wilgoć, co było dość dziwne, bo już od dawna nie padało. Wilgoć ogarniała pokój, mieszając się z
potem, który sączył się chyba ze wszystkich porów ciała Tomoko. Dziewczyna bezwiednie klasnęła ręką w udo, ale kiedy
podniosła dłoń, nie zauważyła ani śladu komara. Poczuła swędzenie nad kolanem. Może to tylko siła sugestii? Usłyszała
bzyczenie. Gwałtownie zamachała rękami nad głową. Mucha jak strzała wzleciała do góry, żeby uciec przed wiatrakiem i
zniknęła z pola widzenia. Skąd się wzięła w pokoju mucha?
Przecież drzwi były zamknięte. Tomoko przyjrzała się moskitierze, ale nigdzie nie zauważyła dziury na tyle dużej, żeby mogła
przez nią wpaść mucha. Poczuła nagle, że chce jej się pić. A potem, że chce jej się sikać.
Ogarnęły ją duszności; nie tyle brakowało jej powietrza, ile czuła, że jakiś ciężar uciskają w piersi. Przed chwilą w myślach
narzekała na niesprawiedliwość losu, ale teraz przestała.
Nagle stała się jakby całkiem inną osobą. Kiedy zrobiła na schodach pierwszy krok w dół, nie wiadomo dlaczego serce
zaczęło jej walić jak oszalałe. Światła przejeżdżających samochodów ocierały się o ścianę u podnóża schodów i znikały. W
miarę jak odgłosy samochodów cichły w oddali, mrok ogarniający dom stawał się coraz bardziej intensywny. Tomoko
specjalnie narobiła hałasu, schodząc po schodach. Zapaliła światło w korytarzu na dole.
Kiedy się załatwiła, jeszcze długo siedziała w zamyśleniu na toalecie. Szalone bicie serca nie ustawało. Nigdy przedtem nie
doświadczyła czegoś takiego. Co się dzieje? Odetchnęła głęboko kilka razy, żeby się uspokoić. Potem wstała i podciągnęła
majtki i szorty.
„Mamo, tato, wracajcie szybko - powiedziała do siebie. Nagle jej głos zabrzmiał bardzo dziecinnie. - Lee, okropne. Do kogo
ja mówię?"
Zdawało jej się, że nie mówi do rodziców, to nie ich prosi, żeby szybko wracali. Raczej zwraca się do kogoś innego...
„Hej. Przestań mnie straszyć. Proszę..."
Zanim się spostrzegła, przybrała bardzo uprzejmy ton głosu.
Umyła ręce w kuchennym zlewie. Mokrymi dłońmi wyjęła kilka kostek lodu z zamrażarki, wrzuciła je do szklanki i nalała coli.
Wypiła wszystko jednym haustem i postawiła szklankę na stole. Kostki zakręciły się przez chwilę na dnie. Potem
znieruchomiały. Tomoko przeszedł
dreszcz. Nagle zrobiło się jej zimno. W gardle nadal czuła suchość. Wyjęła z lodówki wielką butelkę coli i ponownie
napełniła szklankę. Ręce jej drżały. Miała wrażenie, że coś stoi za jej plecami. Coś - bo na pewno nie osoba. Kwaśny smród
zgnilizny zlał się z ciepłym powietrzem, ogarnął ją ze wszystkich stron. To nie mogło być nic cielesnego.
- Przestań! Proszę! - błagała teraz już na cały głos.
Piętnastowatowa jarzeniówka nad kuchennym zlewem zapalała się i gasła jak szarpany oddech. Żarówka musiała być nowa,
ale nie można było teraz polegać na jej mocy. Tomoko żałowała, że nie zapaliła wszystkich świateł w kuchni. Jednak nie
mogła zdobyć się na to, żeby podejść do kontaktu. Nawet nie była w stanie się odwrócić. Wiedziała, co znajduje się za jej
plecami: pokój w stylu japońskim z ośmioma matami
tatami i przylegającą alkową, w której mieści się buddyjski ołtarz poświęcony pamięci dziadka. Jeśli się odwróci, przez
szparę między zasłonami zobaczy jeszcze trawę na pustych działkach i wąski pas światła z wieżowców. To wszystko. Nie
powinno tam być niczego innego.
Tomoko, kiedy skończyła pić drugą szklankę coli, bała się uczynić jakikolwiek ruch.
Poczucie czyjejś obecności za plecami było zbyt silne. Niemożliwe, aby wywołała je jedynie wyobraźnia. Tomoko była
pewna, że dokładnie w tej chwili coś wyciąga się w jej stronę, żeby złapać ją za szyję.
„A co, jeśli...?" Nie chciała o tym myśleć. Gdyby tylko raz wróciła myślami do tamtego wieczoru, wszystko by sobie
przypomniała, a wtedy nie byłaby w stanie opanować przerażenia.
To zdarzyło się tydzień temu, tak dawno. Zdążyła już o tym zapomnieć. Wszystko przez Shuichiego - nie powinien był mówić,
że... A potem żadne z nich nie mogło się powstrzymać. Ale kiedy wrócili do miasta, te sceny, te zapadające głęboko w pamięć
obrazy już nie wydawały im się wiarygodne. To był po prostu czyjś głupi żart. Tomoko próbowała pomyśleć o czymś
weselszym. O czymkolwiek, tylko nie o tym. A jeśli to była... Jeśli to była prawda... przecież telefon zadzwonił.
mamo, tato, co robicie?"
- Wracajcie do domu! - wykrzyknęła głośno Tomoko. Ale nawet po tym okrzyku straszliwy cień nie znikał. Stał za jej plecami,
nieruchomo; obserwował i czekał. Czekał na odpowiedni moment.
Tomoko miała zaledwie siedemnaście lat i nie wiedziała jeszcze, co znaczy prawdziwy strach. Wiedziała za to, że istnieje
rodzaj lęku, który rozwija się tylko wtedy, kiedy podsyca go wyobraźnia. „Tak, to na pewno to. Tylko to. To wszystko. Kiedy
się odwrócę, nic tam nie będzie. Nic a nic".
Tomoko nagle ze wszystkich sił zapragnęła się odwrócić. Chciała się upewnić, że nic tam nie ma, i uwolnić się od strachu.
Ale czy naprawdę tylko o to chodziło? Dreszcz wstrząsnął jej ramionami, przesunął się na plecy i pełzał w dół po kręgosłupie,
coraz niżej i niżej.
Podkoszulek przesiąkł zimnym potem. Reakcja jej ciała była zbyt silna - to nie mogła być tylko wyobraźnia.
„Ktoś kiedyś powiedział, że ciało prędzej mówi prawdę niż dusza".
Odezwał się jeszcze jakiś inny głos: Odwróć się, tam na pewno nic nie ma. Jeśli nie odstawisz tej coli i nie wrócisz do nauki,
to jutro nie poradzisz sobie na klasówce.
W szklance trzasnął lód. Jakby w odpowiedzi na ten dźwięk, odruchowo, Tomoko odwróciła się.
5 września, 22.54
Tokio, skrzyżowanie przed dworcem Shinagawa
Światła zmieniły się na żółte. Kimura mógł dodać gazu i przejechać przez skrzyżowanie, ale zamiast tego nacisnął hamulec.
Miał nadzieję, że trafi mu się kurs do Roppongi; wielu pasażerów, których stąd zabierał, jechało w stronę Akasaki lub
Roppongi. Bardzo często ludzie wsiadali do jego taksówki właśnie wtedy, kiedy stał na światłach. Motocykl wcisnął się
pomiędzy samochód Kimury a krawężnik i zatrzymał się przed samym przejściem dla pieszych. Kierowcą motocykla był
młody mężczyzna w dżinsach. Motocykliści irytowali Ki-murę. Lawirowali pomiędzy samochodami i przedzierali się przez
miasto właśnie tak jak ten chłopak. A już najbardziej Kimura nie cierpiał sytuacji, kiedy czekał spokojnie na światłach i nagle
nie wiadomo skąd wyrastał
obok jakiś motocyklista i zatrzymywał się, tarasując mu drzwi. Akurat dzisiaj Kimura miał
kilka nieprzyjemnych starć z klientami i był w podłym nastroju. Rzucił motocykliście zgorzkniałe spojrzenie. Twarz chłopaka
zakrywał kask. Jedną nogę oparł na krawężniku, szeroko rozchylił kolana i kołysał się niedbale w przód i w tył.
Młoda kobieta o zgrabnych nogach przeszła obok po chodniku. Motocyklista odwrócił
głowę, żeby się jej przyjrzeć. Ale nie odprowadził jej wzrokiem do samego końca.
Niespodziewanie przechylił głowę prawie o 90 stopni i utkwił wzrok w szybie wystawy, którą mijała. Kobieta zniknęła z pola
widzenia, ale motocyklista nie ruszał się, uporczywie w coś wpatrzony. Zielone światło dla pieszych zaczęło mrugać, a potem
zgasło. Ludzie, których czerwone światło zastało w połowie jezdni, zaczęli się spieszyć, przechodzili na drugą stronę tuż
przed maską samochodu Kimury. Nikt nie wezwał taksówki gestem ręki ani nie zbliżył się do jej drzwi. Kimura przygazował i
czekał na zielone światło.
Właśnie wtedy motocyklista wzdrygnął się, uniósł obie ręce i zwalił się na ziemię, uderzając głośno o drzwi samochodu.
„Dupek".
Chłopak pewnie stracił równowagę i przewrócił się, myślał Kimura, włączając światła awaryjne i wysiadając z samochodu.
Jeśli uszkodził drzwi, to będzie musiał za to zapłacić. Zapaliło się zielone światło i samochody stojące za Kimura zaczęły
przejeżdżać przez skrzyżowanie.
Motocyklista leżał na wznak na jezdni. Machał zawzięcie nogami, a obiema rękami próbował ściągnąć kask. Zanim Kimura
pochylił się nad chłopakiem, sprawdził najpierw stan swojej „żywicielki". Dokładnie tak, jak się spodziewał, na drzwiach
taksówki rozciągała się długa, zakrzywiona rysa.
- Cholera! - Kimura pokręcił głową z obrzydzeniem i pod szedł do leżącego. Pomimo że miał pasek zapięty pod brodą,
chłopak rozpaczliwie próbował ściągnąć kask. Wydawał się tak zdesperowany, że gotów był urwać sobie głowę.
„Aż tak go boli?" .
Dopiero teraz Kimura zorientował się, że coś jest nie w porządku. Przykucnął przy motocykliście i zapytał: „Co panu jest?".
Przez zaciemnioną szybkę kasku trudno było dojrzeć twarz. Motocyklista chwycił Kimurę za ramię, jakby go o coś błagał. Nie
mógł się od niego odczepić, ale nic nie mówił. Nawet nie próbował unieść szybki. Kimura ruszył do akcji.
- Poczekaj, wezwę karetkę.
Biegnąc do telefonu, Kimura zastanawiał się, jak zwykły upadek z pozycji stojącej mógł
doprowadzić do czegoś takiego. Chłopak musiał uderzyć się w głowę w najbardziej wrażliwe miejsce.
„Ale nie bądź głupi. Przecież ten idiota miał na głowie kask, no nie? I nie złamał ręki ani nogi. Mam nadzieję, że nie będzie z
tego jakichś cholernych kłopotów. Nie wyszłoby mi na dobre, gdyby chłopak coś sobie zrobił, uderzając o mój samochód".
Kimura miał złe przeczucie.
„A jeśli naprawdę coś sobie zrobił, to czy odnotują to w mojej polisie ubezpieczeniowej? Trzeba będzie złożyć zeznanie o
wypadku, a to oznacza policję..."
Kiedy skończył rozmawiać i wrócił na miejsce wypadku, chłopak leżał bez ruchu, trzymając się dłońmi za gardło. Kilkoro
przechodniów zatrzymało się przy leżącym.
Przyglądali mu się zaniepokojeni. Kimura przedarł się przez ludzi, dając wszystkim do zrozumienia, że to właśnie on
zadzwonił po karetkę.
- Hej! Hej! Wytrzymaj jeszcze. Karetka już jedzie. - Kimura odpiął pasek pod brodą chłopca. Kask zszedł bez problemu.
Kimura dziwił się, dlaczego chłopak tak się z nim wcześniej mocował. Na twarzy motocyklisty malowało się jakieś
niesamowite uczucie.
Można je opisać chyba tylko jednym słowem: zdumienie. Oczy miał wytrzeszczone, jasnoczerwo-ny język zatykał mu gardło, a
z kącików ust sączyła się ślina. Już za późno na karetkę. Kiedy, zdejmując kask, Kimura dotknął ręką szyi chłopaka, nie wyczuł
tętna.
Zadrżał. Przez chwilę nie wiedział, czy to wszystko dzieje się naprawdę.
Jedno koło przewróconego motocykla ciągle jeszcze obracało się powoli; z silnika kapał
olej, zbierał się w kałużę na jezdni i płynął do kanału. Noc była bezchmurna, nie wiał wiatr; tuż nad ich głowami światła znów
zmieniły się na czerwone. Kimura wstał, nogi mu drżały. Uchwycił się barierki ustawionej na chodniku. Stamtąd jeszcze raz
spojrzał na chłopaka.
Głowę, opartą o kask, miał wygiętą prawie pod kątem prostym. Jakkolwiek by się na niego spojrzało, wyglądał nienaturalnie.
„Ja go tak ułożyłem? To ja podłożyłem mu ten kask pod głowę? Zupełnie jak poduszkę?
Ale dlaczego?"
Kimura nie mógł sobie przypomnieć, co zdarzyło się w ciągu ostatnich kilku sekund.
Wytrzeszczone oczy chłopaka patrzyły na niego. Przebiegł go złowieszczy dreszcz. Chłodne powietrze owiało mu ramiona. To
była tropikalna noc, ale Kimura zaczął nagle trząść się z zimna.
Wczesnoporanne światło jesieni odbijało się w zielonej powierzchni fosy wokół Pałacu Cesarskiego. Duszny wrześniowy
upał wreszcie ustawał. Kazuyuki Asakawa był już w połowie schodów prowadzących do metra, kiedy nagle zmienił zdanie:
chciał bliżej przyjrzeć się wodzie, którą obserwował wcześniej z dziewiątego piętra. Miał wrażenie, że stęchłe powietrze
redakcyjnego biura przeniknęło aż tutaj, do podziemi, jak fusy, które osiadają na dnie szklanki. Chciał odetchnąć świeżym
powietrzem. Schodami w górę wyszedł na ulicę.
Zieleń ogrodów pałacowych sprawiała, że zapach spalin dochodzący z pobliskiej autostrady numer 5 i z obwodnicy był mniej
dokuczliwy. Niebo jaśniało powoli w przyjemnym chłodzie poranka.
Po nieprzespanej nocy Asakawa był fizycznie zmęczony, ale niezbyt śpiący. Cieszył się, że udało mu się dokończyć artykuł. To
zadowolenie pobudzało go i stymulowało szare komórki.
Od dwóch tygodni nie miał ani dnia wolnego i obiecywał sobie, że dwa następne dni poświęci w całości na odpoczynek -w
domu. Nie będzie się spieszył ze zleceniami od naczelnego.
Zobaczył, że od strony Kudanshity nadjeżdża wolna taksówka, i odruchowo podniósł rękę.
Dwa dni temu skończył
mu się bilet miesięczny z Takebashi do Shinbaby i nie kupił jeszcze nowego. Przejazd metrem stąd do Kity Shinagawy, gdzie
mieszkał, kosztował czterysta jenów. Natomiast taksówka kosztowała prawie dwa tysiące. Szkoda mu było tracić ponad tysiąc
pięćset jenów, ale kiedy pomyślał o trzech przesiadkach, jakie czekały go w metrze, i o tym, że właśnie dostał wypłatę, pozbył
się skrupułów. Stwierdził, iż ten jeden jedyny raz może sobie pozwolić na luksus.
Decyzja, żeby wziąć taksówkę dokładnie w tym miejscu i czasie, była jedynie zachcianką Asakawy, wynikiem łańcuszka
innych nieszkodliwych bodźców. Nie wyszedł z metra z zamiarem zatrzymania taksówki. Skusiło go świeże powietrze na
zewnątrz i akurat wtedy nadjechała taksówka z zapalonym czerwonym znakiem „Wolna". I właśnie w tej chwili zadanie
kupienia biletu i przesiadki na trzech różnych stacjach wydało mu się wysiłkiem ponad jego siły. Gdyby Asakawa pojechał do
domu metrem, pewnie nikt nigdy nie powiązałby ze sobą pewnych dwóch wydarzeń. Każda ciekawa historia zaczyna się od
takiego zbiegu okoliczności.
Taksówka zatrzymała się przed jednym z pałacowych budynków. Kierowcą był drobny mężczyzna około czterdziestki. Z jego
zaczerwienionych oczu można było wyczytać, że też miał za sobą nieprzespaną noc. Na tablicy rozdzielczej tkwiło przyklejone
kolorowe zdjęcie kierowcy podpisane imieniem i nazwiskiem: Mikio Kimura.
- Kita Shinagawa, proszę.
Kiedy Kimura to usłyszał, miał ochotę zatańczyć. Kita Shinagawa znajdowała się tuż za garażami jego firmy w Higashi
Gotanda. Ponieważ kończyła mu się zmiana, i tak jechał w tym kierunku. W takich chwilach, kiedy wszystko szło po jego
myśli, Kimura zdawał sobie sprawę, że jednak lubi być taksówkarzem. Nagle nabrał ochoty na pogawędkę:
- Pisze pan artykuł?
Zmęczonymi oczami Asakawa obserwował zmieniające się widoki za oknem i pozwalał
myślom błąkać się, gdzie tylko chcą. Na pytanie kierowcy nagle oprzytomniał:
- Słucham? - odpowiedział, dziwiąc się, skąd taksówkarz wie, czym się zajmuje.
-Jest pan dziennikarzem, prawda? Pracuje pan w gazecie.
- Tak, w tygodniku. Skąd pan wie?
Kimura jeździł taksówką już prawie dwadzieścia lat i przeważnie potrafił odgadnąć profesję klienta, w zależności od tego,
gdzie wsiadł, w co był ubrany i jak się wyrażał. Jeśli ktoś miał dobrą pracę, z której był dumny, zawsze chętnie o niej
opowiadał.
- Pewnie panu ciężko iść do pracy tak wcześnie rano?
- Nie, wręcz przeciwnie. Jadę właśnie do domu, spać.
- A, to tak jak ja. Też niedługo kończę pracę.
Asakawa raczej nie szczycił się tym, co robił. Jednak tego ranka odczuwał satysfakcję podobną do tej, jaką czuł, kiedy po raz
pierwszy zobaczył swój artykuł wydrukowany w gazecie. Dziś właśnie zakończył cykl artykułów, które wzbudziły dość duże
zainteresowanie.
- Ma pan ciekawą pracę?
- Taak, chyba tak - odpowiedział Asakawa wymijająco.
Czasem była ciekawa, a czasem nie, ale w tej chwili nie miał
ochoty zagłębiać się w szczegóły. Nie zapomniał jeszcze o fatalnej porażce, jaka go spotkała przed dwoma laty. Nadal miał
przed oczami tytuł artykułu, nad którym wtedy pracował: * „Bogowie nowoczesności".
Pamiętał dobrze, w jak strasznym był stanie, kiedy zjawił się w pokoju naczelnego, żeby mu oznajmić, że musi zrezygnować z
pracy dziennikarza.
Przez jakiś czas w taksówce panowała cisza. Na lewo od Wieży Tokijskiej weszli w zakręt z dość dużą prędkością.
- Przepraszam - powiedział Kimura - mam jechać przez kanał czy jedynką na Keihin?
W zależności od tego, gdzie mieli dotrzeć w Kicie Shina-gawie, jedna z tych dróg mogła być dogodniejsza.
- Niech pan leci autostradą. Wysiądę zaraz przed Shinbabą.
Kiedy taksówkarz wie, gdzie dokładnie jedzie jego klient, może się rozluźnić. Kimura skręcił w p...