Riordan Rick - 1 Zagubiony Heros

Rozdział I JASON Jason miał parszywy dzień. I to od samego początku, jeszcze zanim został porażony piorunem. Obudził się na tylnym siedzeniu szkolnego autobusu, trzymając za rękę nieznajomą dziewczynę. To akurat nie było najgorsze, bo dziewczyna była całkiem do rzeczy, tyle że nie miał pojęcia, kim ona jest i co on sam robi w tym autobusie. Wyprostował się i przecierał oczy, próbując zebrać myśli. Na miejscach przed nim siedziało w niedbałych pozach ze trzydzieści osób: chłopaków i dziewczyn. Słuchali iPodów, rozmawiali albo spali. Wszyscy wyglądali na jego rówieśników, czyli mogli mieć po piętnaście... szesnaście... „Zaraz, ale ile ja właściwie mam lat?" pomyślał z przerażeniem. Nie wiedział. Autobus toczył się z hałasem po wyboistej drodze. Za oknami, pod niebieskim niebem rozciągała się pustynia. Jednego Jason był pewny: nie mieszka na żadnej pustyni. Próbował sobie przypomnieć... ostatnią rzecz, jaką zapamiętał. Dziewczyna ścisnęła mu rękę. -Jason, dobrze się czujesz? Miała na sobie spłowiałe dżinsy, turystyczne buty i polarową bluzę do snowboardu. Jej czekoladowe włosy przycięte były nierówno, a po bokach zaplecione w cienkie warkoczyki. Nie była umalowana, jakby nie chciała zwracać na siebie uwagi - co było raczej niemożliwe, biorąc pod uwagę jej nieprzeciętną urodę. Kolor jej oczu zmieniał się jak w kalejdoskopie: raz były brązowe, to znowu niebieskie albo zielone. Jason uwolnił rękę z jej uścisku. -Mm... nie... Z przodu autobusu zagrzmiał głos nauczyciela: -Hej, misiaczki, a teraz posłuchajcie! Nie ulegało wątpliwości, że facet jest trenerem. Bejsbolówkę wcisnął na głowę tak głęboko, że widać spod niej było tylko pa-ciorkowate oczy. Miał rzadką kozią bródkę i skwaszoną twarz, jakby przed chwilą zjadł coś spleśniałego. Pod pomarańczową koszulką polo prężyły się muskularne ramiona i wypukła pierś. Nylonowe spodenki treningowe i adidasy były nieskazitelnie białe. Z szyi zwieszał mu się gwizdek, a do pasa miał przytroczony megafon. Budziłby respekt, gdyby nie to, że miał zaledwie półtora metra

wzrostu. Kiedy stanął w przejściu między rzędami siedzeń, jeden z uczniów zawołał: -Niech pan wstanie, panie Hedge! -Słyszałem to! - ryknął trener, przeszukując wzrokiem autobus. A po chwili utkwił spojrzenie w Jasonie i zmarszczył brwi. Jasonowi ciarki przebiegły po plecach. Był pewny, że trener widzi go po raz pierwszy w życiu i zaraz zapyta, co on tu robi, a było to pytanie, na które sam nie znał odpowiedzi. Ale trener Hedge przestał się w niego wpatrywać i odchrząknął. -Za pięć minut będziemy na miejscu! Trzymajcie się swoich partnerów. Nie pogubcie kartek z ćwiczeniami. A jeśli któryś z was, misiaczki, sprawi mi kłopot, osobiście wywalę go na zbity pysk i odeślę do szkoły. O tak! Wziął do ręki bejsbolowy kij i zamachnął się nim jak pałkarz. Jason spojrzał na siedzącą obok niego dziewczynę. -Wolno mu się tak do nas odzywać? Wzruszyła ramionami. -Zawsze taki jest. To Szkoła Dziczy. „Tu dzieciaki są zwierzętami". Powiedziała to takim tonem, jakby powtarzała dobrze znany dowcip. -To jakaś pomyłka - powiedział Jason. - Mnie tu w ogóle nie powinno być. Siedzący przed nim chłopak odwrócił się i parsknął śmiechem. -No jasne, Jason. Nas wszystkich w to tylko wrobiono! Ja sześć razy nie uciekłem. Piper nie ukradła bmw. Dziewczyna zarumieniła się. -Wcale nie ukradłam tego auta, Leo! -Och, zapomniałem, Piper. Zaraz, jaki kit im wstawiałaś? Że namówiłaś dilera, żeby ci je pożyczył? - Uniósł brwi, patrząc na Jasona, jakby chciał powiedzieć: „Możesz w to uwierzyć?". Leo wyglądał jak elf z orszaku latynoskiego Świętego Mikołaja. Miał kędzierzawe czarne włosy, spiczaste uszy, wesołą, dziecinną twarz i łobuzerski uśmiech, który ostrzegał, że nie można go zostawiać samego w pobliżu zapałek i ostrych przedmiotów. Jego długie, zwinne palce nieustannie się poruszały - bębniły po ławce, gładziły włosy za uszami, skubały guziki wyświechtanej kurtki wojskowej. Albo był nadpobudliwy od urodzenia, albo naładowany cukrem i kofeiną w takiej dawce, jaka bawołu przyprawiłaby o atak serca. -Mniejsza z tym - powiedział Leo. - Masz formularz ćwiczeń? Bo ja swój już dawno zużyłem na kulki z papieru. Czemu się na mnie gapisz? Znowu ktoś mi domalował wąsy? -Ja ciebie nie znam - burknął Jason.

Leo wyszczerzył do niego zęby. -Jasne. Nie jestem twoim najlepszym kumplem. Jestem jego złym klonem. -Leo Valdez! - ryknął trener Hedge z przodu autobusu. - Masz jakiś problem? Leo mrugnął do Jasona. -Zaraz będzie niezły ubaw. - Odwrócił się do przodu i zawołał: - Przepraszam, panie trenerze! Mam taki probleih, że źle pana słyszę. Mógłby pan użyć megafonu? Trener Hedge odchrząknął z satysfakcją, jakby ta prośba go ucieszyła. Sięgnął po megafon przyczepiony do spodenek i kontynuował przemowę, ale z megafonu rozbrzmiał głos Dartha Vadera. Uczniowie wybuchnęli śmiechem. Trener umilkł na chwilę, po czym znowu coś powiedział, ale tym razem megafon ryknął: -Krowa mówi: muuu! Uczniowie wrzasnęli z uciechy. Trener cisnął megafon na bok. -Valdez! Piper zdusiła śmiech. -O rany, Leo, jak to zrobiłeś? Leo wyciągnął z rękawa maleńki śrubokręt. -Stać mnie na więcej - mruknął. -Słuchajcie - odezwał się Jason - mówię poważnie. Co ja tutaj robię? Dokąd jedziemy? Piper zmarszczyła brwi. -Jason, żartujesz, tak? -Nie! Nie mam pojęcia... -No jasne, on sobie robi jaja - stwierdził Leo. - Odgrywa się na mnie za ten krem do golenia na galaretce. Jason wytrzeszczył na niego oczy. -Nie, myślę, że on naprawdę nie żartuje - powiedziała Piper i znowu chwyciła go za rękę, ale natychmiast uwolnił się z jej uścisku. -Przepraszam... Ja nie... nie... -Znakomicie! — ryknął trener Hedge z przodu autobusu. -Ostatnie rzędy właśnie zgłosiły się na ochotnika do sprzątania po lunchu! Reszta uczniów powitała to wiwatami. -No nie, to już skandal - mruknął Leo. Ale Piper nie spuszczała wzroku z Jasona, jakby nie mogła się zdecydować, czy ma się obrazić, czy martwić. -Słuchaj, może uderzyłeś się w głowę? - zapytała. - Naprawdę nie wiesz, kim jesteśmy?

Jason wzruszył ramionami. -Gorzej. Nie wiem, kim ja jestem. Autobus zatrzymał się przed wielkim, otynkowanym na czerwono budynkiem, przywodzącym na myśl muzeum wyrastające z nicości. „Może to właśnie jest to" - pomyślał Jason. - „Narodowe Muzeum Nicości". Zimny wiatr przewalał się przez pustynię. Do tej pory chłopak nie zwrócił uwagi na to, co ma na sobie, ale na zewnątrz poczuł chłód, więc sprawdził: dżinsy, adidasy, fioletowa koszulka i cienka wiatrówka. -A teraz krótki, intensywny kurs dla dotkniętych amnezją -powiedział Leo tonem, który wzbudził wjasonie podejrzenie, że ten „kurs" niczego mu nie wyjaśni. -To jest „Szkoła Dziczy" - Leo zrobił palcami cudzysłowy w powietrzu - co oznacza, że jesteśmy „młodocianymi przestępcami". Członkowie twojej rodziny albo sądu, albo jakiegoś innego gremium uznali, że sprawiasz zbyt wiele kłopotów, więc wyprawili cię do tego milutkiego kicia... o, przepraszam, do „szkoły z internatem"... w jakimś zadupiu w Nevadzie, gdzie nabywasz bardzo pożytecznych umiejętności, takich jak bieganie po dziesięć mil dziennie przez kaktusy albo wyplatanie wianków ze stokrotek! W nagrodę za dobre wyniki trener Hedge zabiera nas na „edukacyjne" wyprawy terenowe, podczas których dba o należyty porządek, używając swojego kija bejsbolowego. No co, teraz już sobie wszystko przypomniałeś? Jason z niepokojem spojrzał na resztę uczniów: ze dwudziestu chłopaków i z dziesięć dziewczyn. Nikt nie wyglądał na zatwardziałego kryminalistę, więc zaczął się zastanawiać, co takiego mogli zrobić, żeby dostać się do szkoły dla młodocianych przestępców, i dlaczego on sam znalazł się w ich gronie. Leo spojrzał wymownie w niebo. -Aha, zgrywamy się dalej, tak? No dobra, więc my troje za-kumplowaliśmy się w tym semestrze. Trzymamy się razem. Robisz wszystko, co ci powiem, oddajesz mi swoje desery, odwalasz za mnie prace domowe... -Leo! - warknęła Piper. -Dobra. To ostatnie możesz wykasować. Ale jesteśmy przyjaciółmi. No, może Piper trochę inaczej, bo przez ostatnie pa-rę tygodni... -Leo, przestań! Piper zaczerwieniła się. Jason poczuł, że i on ma wypieki. Przecież powinien pamiętać, że chodzi z taką dziewczyną jak Piper. -On ma zanik pamięci albo coś w tym rodzaju - oświadczyła Piper. - Trzeba komuś powiedzieć.

Leo skrzywił się. -Komu? Może trenerowi? Już widzę, jak leczy Jasona, waląc go kijem w łeb. Trener Hedge stał przed całą grupą, wywrzaskując polecenia i używając gwizdka, aby zaprowadzić porządek, ale raz po raz zerkał na Jasona i marszczył brwi. -Leo, jemu potrzebna jest pomoc - upierała się Piper. - Może ma wstrząśnienie mózgu albo.. -Nie. -Hej, Piper! Jeden z chłopców odłączył się od grupy, która ruszyła ku wejściu do muzeum. Wepchnął się między Jasona i Piper, zwalając Leona z nóg. -Nie gadaj z tymi pijawkami. Zapomniałaś, że jesteś ze mną w parze? Miał ciemne włosy przystrzyżone a la Superman, mocną opaleniznę i zęby tak białe, że powinny nosić ostrzegawczy napis: NIE GAP SIĘ W ZĘBY, GROZI TRWAŁĄ ŚLEPOTĄ. Nosił klubową koszulkę drużyny Dallas Cowboys, markowe dżinsy i wysokie buty, a uśmiechał się tak, jakby był darem z nieba dla każdej młodocianej przestępczyni. Jason natychmiast go znienawidził. -Spadaj, Dylan - warknęła Piper. - Nie prosiłam się, żeby z tobą pracować. -Och, to się wie! Ale masz dzisiaj szczęście! Dylan chwycił ją pod rękę i pociągnął ku wejściu do muzeum. Pozostałej dwójce Piper rzuciła przez ramię zrozpaczone spojrzenie. Leo wstił i otrzepał się. -Nie znoszę gościa. - Podał Jasonowi ramię, jakby mieli wejść razem, podskakując na jednej nodze. - Jestem Dylan. Jestem super, chcę się z tobą umówić, ale nie wiem jak! Może to ty mnie gdzieś zaprosisz? Ale masz szczęście! -Leo, jesteś świrem. -No jasne, wciąż mi to powtarzasz. — Wyszczerzył zęby. - Ale skoro mnie nie pamiętasz, to mogę ci opowiedzieć wszystkie moje stare dowcipy. Idziemy! Jason pomyślał, że jeśli to jest jego najlepszy przyjaciel, to jego dotychczasowe życie musiało być nieźle pokręcone, ale ruszył za nim do wejścia. Szli całą grupą przez muzeum, zatrzymując się co jakiś czas, aby wysłuchać wykładu trenera Hedgea mówiącego przez megafon, który zmieniał mu głos na głęboki bas Mrocznego Lorda Sithów albo wywrzaskiwal bezsensowne zdania, na przykład: „Świnia mówi: chrum". Leo bez przerwy wyciągał z kieszeni wojskowej kurtki orzechy, śrubki i spiralki do czyszczenia fajek i składał to wszystko razem, jakby odczuwał przymus robienia czegoś z

rękami. Jason był zbyt rozkojarzony, aby zwracać uwagę na ekspozycje, ale dotarło do niego, że chodzi o Wielki Kanion i obyczaje plemienia Hualapai, do którego należy muzeum. Kilka rozchichotanych dziewczyn wciąż zerkało na Piper i Dy-lana. Jason domyślił się, że tworzą popularną paczkę. Miały na sobie obcisłe dżinsy i różowe topy, a na twarzach tyle makijażu, że wystarczyłoby go dla wszystkich na balangę z okazji Halloween. -Hej, Piper - odezwała się jedna z nich - czy to twoje plemię zarządza tym muzeum? Wchodzisz tu za friko, jak odwalisz taniec deszczu? Reszta dziewczyn zaśmiała się głośno. Nawet ten jej rzekomy partner, Dylan, zdobył się na uśmiech. Piper miała dłonie ukryte w rękawach bluzy, ale Jason czuł, że są zaciśnięte w pięści. -Mój tata należy do plemienia Czirokezów - powiedziała. -Nie do Hualapai. Oczywiście, Isabel, trzeba mieć choć kilka komórek w mózgu, żeby załapać różnicę. Isabel wytrzeszczyła oczy, udając zaskoczenie, co nadało jej wygląd sowy w pełnym makijażu. -Och, wybacz! To w takim razie mama była z tego plemienia, tak? No tak, ale ty przecież nigdy nie znałaś swojej mamusi. Piper rzuciła się na nią, ale zanim doszło do bójki, trener Hedge warknął: -Ej, tam z tyłu! Dosyć tego! Dajcie dobry przykład, bo sięgnę po moją pałę! Grupa powlokła się do następnej ekspozycji, ale wymalowane dziewczyny wciąż za czepiały Piper. -Fajnie jest wrócić do rezerwatu, co? - zapytała jedna słodkim głosem. -Pewnie tatuś był zbyt często pijany, żeby pracować — dodała inna z udawanym współczuciem. - To dlatego została kleptomanką. Piper ignorowała je, ale Jason gotów był im przyłożyć. Może i nie pamiętał Piper, a nawet tego, kim sam jest, ale wiedział, że nie znosi szkolnych tyranów. Leo złapał go za ramię. -Spoko. Piper nie lubi, jak wdajemy się w bójki. A poza tym gdyby te dziewczyny dowiedziały się, kim jest jej ojciec, padłyby przed nią plackiem, zawodząc: „Ale jesteśmy głupie!" -Dlaczego? Kim on jest? Leo parsknął śmiechem. -Chyba żartujesz! Naprawdę nie pamiętasz, że ojciec twojej dziewczyny... -Słuchaj, bardzo żałuję, ale nawet jej nie pamiętam, a co dopiero jej ojca.

Leo zagwizdał. - Widzę, że musimy pogadać, kiedy wrócimy do sypialni. Doszli do końca sali wystawowej, gdzie wielkie szklane drzwi prowadziły na taras. -No dobra, misiaczki - rozległ się głos trenera Hedgea. - Zaraz zobaczycie Wielki Kanion. Postarajcie się go nie rozwalić. Taras widokowy wytrzymuje wagę siedemdziesięciu odrzutowców, więc możecie się czuć bezpieczni. Tylko nie popychajcie tam jeden drugiego, bo jak ktoś spadnie, będę miał trochę papierkowej roboty. Otworzył drzwi i wszyscy wyszli na zewnątrz. Przed nimi rozciągał się Wielki Kanion -prawdziwy Wielki Kanion. Poza krawędź stromego urwiska wybiegał długi, półkolisty taras ze szkła, tak że widać było, co jest pod spodem. -O kurczę - mruknął Leo. - Ale ekstra... Jason musiał się z nim zgodzić. Mimo zaniku pamięci i poczucia, że znalazł się tu przez przypadek, to, co zobaczyli, wywarło na nim wielkie wrażenie. Kanion był o wiele głębszy i szerszy, niż wydawał się na zdjęciach. Znajdowali się tak wysoko, że pod stopami widzieli krążące ptaki. Jakieś sto pięćdziesiąt metrów pod nimi po dnie kanionu wiła się rzeka. Kiedy byli w muzeum, napłynęły zwały burzowych chmur, rzucających na klify cienie podobne do złowrogich twarzy. Jak daleko można było sięgnąć wzrokiem, pustynię znaczyły czerwone i szare żyły wąwozów. „Jakby jakiś szalony bóg powycinał je nożem" - pomyślał Jason. Przeszył go ostry ból rodzący się w głębi czaszki, za oczami. Szalony bóg... Skąd mu to przyszło do głowy? Poczuł, że jest blisko czegoś bardzo ważnego... czegoś znajomego. I miał nieodparte poczucie, że coś mu grozi. -Dobrze się czujesz? - zapytał Leo. - Chyba nie zamierzasz rzucić się w dół, co? Bo akurat nie wziąłem kamery. —Nic mi nie jest — wymamrotał Jason. - Tylko głowa mnie rozbolała. Ponad ich głowami przetoczył się grzmot. Podmuch zimnego wiatru o mało co nie zwalił go z nóg. -Groźnie to wygląda. - Leo spojrzał na chmury, mrużąc oczy. - Nad nami burza, a wokoło spokój. Dziwne, nie? Jason spojrzał w górę. Leo miał rację. Krąg ciemnych chmur zawisł nad szklanym tarasem, ale cała reszta nieba była idealnie czysta. Zrodziło to w nim jakieś złe przeczucie. -No dobra, misiaczki! - ryknął trener Hedge. Popatrzył na chmury i zmarszczył czoło. Może trzeba będzie przerwać tę imprezę, więc do roboty! I pamiętajcie: pełnymi zdaniami! Znowu przetoczył się nad nimi grzmot, a głowę Jasona ponownie przeszył ostry ból.

Bezwiednie sięgnął do kieszeni dżinsów i wyciągnął z niej monetę - złoty krążek wielkości półdolarówki, ale grubszy i nierówny. Na jednej stronie wyryty był topór bojowy z podwójnym ostrzem. Na drugiej — męska twarz z wieńcem laurowym na głowie i litery układające się w słowo IVLIVS. -O kurczę, to złoto? - zapytał Leo. - Ukrywałeś to przede mną! Jason schował monetę, zastanawiając się, skąd ją ma i dlaczego przeczuwa, że wkrótce będzie mu potrzebna. -E, nic takiego - odrzekł. - Zwykła moneta. Leo wzruszył ramionami. Być może jego myśli musiały być w ciągłym ruchu, tak jak ręce. -Wiesz co? Ciekawe, czy odważysz się tam splunąć. Tam, w dół. Do ćwiczenia pisemnego niezbyt się przykładali. Jasona za bardzo rozpraszała burza i mieszanka jego własnych uczuć. Poza tym nie miał pojęcia, jak nazwać „trzy warstwy osadowe, które widzi", albo jak opisać „dwa przykłady erozji". Leo nie mógł mu pomóc. Był zbyt zajęty budowaniem helikoptera ze spiralek do czyszczenia fajki. -Zaraz go wypróbujemy. Wyrzucił helikopter w powietrze. Jason był pewny, że zabawka natychmiast spadnie, więc zdumiał się, kiedy zrobione ze spiralek skrzydełka zaczęły się obracać. Helikopterek przeleciał przez pół szerokości kanionu, zanim stracił rozpęd i korkociągowym lotem opadł w przepaść. -Jak to zrobiłeś? - zapytał. Leo wzruszył ramionami. -Byłoby fajniej, gdybym miał trochę gumek. -Słuchaj, Leo, pytam poważnie. Jesteśmy przyjaciółmi? -Nawet sprawdzonymi. -Jesteś pewny? Kiedy się poznaliśmy? O czym rozmawialiśmy? -To było... - Leo zmarszczył czoło. - Nie pamiętam dokładnie. Stary, ja mam ADHD. Nie możesz ode mnie wymagać, żebym pamiętał szczegóły. -Ale ja ciebie w ogóle nie pamiętam. Nikogo nie pamiętam. A jeśli... -Jeśli to ty masz rację, a my wszyscy się mylimy? Myślisz, że po prostu dzisiaj rano tu się pojawiłeś, a nam wszystkim przedtem tylko się śniłeś? Cichy głosik w głowie Jasona powiedział: „Właśnie tak myślę". Ale to zakrawało na szaleństwo. Wszyscy traktowali go tu normalnie, jakby od dawna

był członkiem ich klasy. Wszyscy - tylko nie trener Hedge. -Przytrzymaj mi to. - Podał mu kartkę z ćwiczeniami. - Zaraz wrócę. I zanim Leo zdążył zaprotestować, ruszył przed siebie. Prócz ich grupy w muzeum nie było nikogo. Może było jeszcze za wcześnie na turystów, a może odstraszyła ich ta dziwna pogoda. Uczniowie Szkoły Dziczy rozproszyli się parami po szklanym tarasie. Większość dokazywała albo rozmawiała. Kilku chłopców rzucało w przepaść centówki. Kilkanaście metrów dalej Piper próbowała wypełnić formularz ćwiczeń, ale jej głupi partner, Dylan, przystawiał się do niej, obejmując ją ramieniem i pokazując w uśmiechu olśniewającą biel swoich zębów. Odpychała go raz po raz, a kiedy zobaczyła Jasona, spojrzała na niego wymownie, jakby chciała powiedzieć: „Zabierz ode mnie tego głupola". Jason pokazał jej gestem, żeby chwilę zaczekała. Podszedł do trenera Hedgea, który stał, wspierając się na swoim kiju bejsbo-lowym, i obserwował chmury. -To twoja sprawka? - zapytał Hedge. Jason cofnął się o krok. -Co? - zapytał zdumiony, bo zabrzmiało to jak pytanie, czy wywołał burzę. Trener spojrzał na niego gniewnie; jego małe oczy błyszczały spod daszka czapki. -Nie pogrywaj ze mną, szczeniaku. Co tutaj robisz i dlaczego przeszkadzasz mi w robocie? -To znaczy... że pan mnie nie zna? - zapytał Jason. - Nie jestem pana uczniem? Hedge prychnął. -Zobaczyłem cię dzisiaj po raz pierwszy w życiu. Jason poczuł taką ulgę, że z trudem powstrzymał łzy. A więc nie pomieszało mu się w głowie! Znalazł się w niewłaściwym miejscu. -Proszę mnie zrozumieć, panie profesorze, ale ja naprawdę nie wiem, skąd się tu wziąłem. Po prostu obudziłem się w szkolnym autobusie. Wiem tylko, że nie powinno mnie tu być. -I tu masz rację. — Hedge zniżył głos, jakby zdradzał mu jakąś tajemnicę. - Musisz mieć jakieś niezłe konszachty z Mgłą, skoro udało ci się sprawić, że te wszystkie dzieciaki myślą, że cię znają. Ale mnie nie nabierzesz. Nie od dziś wyczuwam potwora. Wiedziałem o infiltracji, ale akurat ty nie zalatujesz mi potworem. Ty zalatujesz mieszańcem. Więc... kim jesteś i skąd przybyłeś? Większość tego, co powiedział trener, była dla Jasona kompletnie niezrozumiała, ale postanowił odpowiedzieć szczerze.

-Nie wiem, kim jestem. Nie mam żadnych wspomnień. Musi mi pan pomóc. Trener Hedge wpatrywał się w jego twarz, jakby chciał odczytać jego myśli. -Świetnie — mruknął. — Wygląda na to, że mówisz prawdę. -Oczywiście! A o co chodzi z tymi potworami i mieszańcami? To jakieś hasła czy co? Hedge zmrużył oczy. Jakaś część Jasona zastanawiała się, czy ten facet nie jest świrem. Druga podpowiadała, że nie. -Posłuchaj, młody - rzekł trener. - Nie wiem, kim jesteś. Wiem, czym jesteś, a to oznacza kłopoty. Teraz będę musiał ochraniać nie dwie, ale trzy osoby. Jesteś pakietem specjalnym? No powiedz, jesteś? -O czym pan mówi? Hedge spojrzał na chmury. Gęstniały i ciemniały, gromadząc się tuż nad szklanym tarasem. -Dzisiaj rano dostałem wiadomość z obozu. Powiedzieli, że zespół ekstrakcyjny jest już w drodze. Mają stąd zabrać pakiet specjalny, ale szczegółów mi nie podali. Pomyślałem sobie: dobra. Ta dwójka, której strzegę, jest bardzo potężna, starsza od reszty. Wiem, że ktoś ich śledzi. Wyczuwam w grupie potwora. Myślę sobie: pewnie dlatego obóz tak nagle chce ich stąd zabrać. I nagle ty się pojawiasz, wyskakujesz znikąd. No więc jesteś tym pakietem specjalnym, tak? Wnętrze czaszki Jasona przeszył ból, jeszcze silniejszy niż dotąd. Mieszańcy. Obóz. Potwory. Wciąż nie wiedział, o czym Hedge mówi, ale te słowa mroziły mu mózg, jakby próbował w nim odnaleźć informację, która powinna tam być, ale jej nie było. Zachwiał się i trener złapał go wpół. Mimo że był niskim facetem, ręce miał jak ze stali. -No, no, trzymaj się, misiaczku. Mówisz, że niczego nie pamiętasz, tak? Dobra. Ciebie też będę pilnował, dopóki nie pojawi się zespół. Niech dyrektor sam to wszystko rozsupła. -Co za dyrektor? Co za obóz? -Spokojnie, młody. Wkrótce pojawią się posiłki. Mam nadzieję, że nic się nie wydarzy, zanim... Nad ich głowami chmury rozdarła błyskawica. Rozległ się grzmot. Odpowiedział mu wściekły podmuch wiatru. Formularze ćwiczeń pofrunęły do Wielkiego Kanionu, a cały taras zadygotał. Uczniowie zaczęli krzyczeć ze strachu i chwytać się poręczy. -Muszę coś powiedzieć - mruknął Hedge i przyłożył do ust megafon. - Wszyscy do środka! Krowa mówi: muuu! Do środka! -A mówił pan, że ten taras jest stabilny! - wrzasnął Jason, przekrzykując ryk wiatru. -W normalnych warunkach, a te nie są normalne. Idziemy!

Rozdział II JASON Burza nabrzmiała do mocy miniaturowego huraganu. Lejowa-te chmury pełzły ku zawieszonemu nad przepaścią tarasowi jak macki monstrualnej ośmiornicy. Uczniowie z krzykiem pognali do budynku. Wiatr porywał zeszyty, kurtki, czapki i plecaki. Jason pośliznął się na szklanej podłodze. Leo stracił równowagę i mało brakowało, by wypadł poza balustradę, ale Jason w ostatniej chwili złapał go za kurtkę i odciągnął. - Dzięki, stary! - krzyknął Leo. -Do środka! Do środka! Szybko! - nawoływał trener Hedge. Piper i Dylan przytrzymywali drzwi, zaganiając wszystkich do środka. Kurtka Piper łopotała na wietrze, włosy przesłoniły twarz. Jason pomyślał, że musi być jej strasznie zimno, ale wyglądała na opanowaną, uspokajając i zachęcając do wysiłku wystraszonych nastolatków. Jason, Leo i trener Hedge biegli ku nim, ale przypominało to raczej bieg po ruchomej wydmie. Wiatr raz po raz spychał ich do tyłu. Dylan i Piper zdołali wepchnąć do środka jeszcze jedną dziewczynę, po czym szklane drzwi wyśliznęły im się z rąk, zatrzaskując się z hukiem. Piper szarpnęła za uchwyty, a uczniowie, którzy byli już w środku, naparli na drzwi, ale one ani drgnęły. -Dylan, pomóż! - krzyknęła Piper. Dylan stał nieruchomo, z głupawym uśmiechem na twarzy. Jego klubowa koszulka łopotała na wietrze. Wyglądał, jakby ta wściekła burza nagle sprawiła mu radość. -Przykro mi, Piper - powiedział. - Skończyłem z pomaganiem. Zamachnął się i Piper poleciała do tyłu, uderzając plecami w drzwi, po których osunęła się na szklaną posadzkę. -Piper! Jason rzucił się do przodu, ale wiatr był silniejszy, a Hedge pociągnął go do tyłu. -Puść mnie, trenerze! Ja muszę! -Jason, Leo, zostańcie tutaj - rozkazał trener. - To moja walka. Powinienem się domyślić, że to jest nasz potwór. -Co?! - zdumiał się Leo. Arkusz do ćwiczeń chlasnął go w twarz, ale odrzucił go machnięciem ręki. - Jaki potwór? Wiatr zdmuchnął trenerowi czapkę z głowy. Spomiędzy kędzierzawych włosów

wystawały dwa guzy, podobne do tych, które wyrastają bohaterom kreskówek, gdy ktoś uderzy ich w głowę. Uniósł swoją pałkę - ale teraz nie był to już zwykły kij bejsbolo-wy. W niepojęty sposób zmienił się w byle jak ociosaną maczugę z kawałka konara, ze sterczącymi gałązkami i liśćmi. Dylan wyszczerzył do niego zęby w uśmiechu psychopaty. -Daj spokój, trenerze. Pozwól temu chłopakowi mnie zaatakować! Ty jesteś już na to za stary. Czyż nie dlatego odesłali cię na emeryturę do tej głupiej szkoły? Byłem w twojej drużynie przez cały sezon, a ty się nie połapałeś. Tracisz węch, dziadku. Trener wydał z siebie wściekły okrzyk przypominający zwierzęce beczenie. -Doczekałeś się, misiaczku — warknął. — Już po tobie. - Myślisz, że uda ci się obronić trójkę mieszańców naraz, staruszku? - zaśmiał się Dylan. - Powodzenia. Wymierzył palcem w Leona, wokół którego nagle zmaterializowała się lejowata chmura. Chłopak został porwany w powietrze i zrzucony ze szklanego tarasu. Udało mu się przekręcić w locie i uderzył bokiem w ścianę wąwozu. Ześliznął się po niej, rozpaczliwie szukając dłońmi jakiegoś punktu zaczepienia. Wreszcie udało mu się uchwycić wąskiego występu skalnego, jakieś piętnaście metrów poniżej tarasu, gdzie zawisł na końcach palców. -Pomocy! - krzyknął. - Jakąś linę! Może bungee! Cokolwiek! Trener Hedge zaklął i rzucił maczugę Jasonowi. -Nie wiem, kim jesteś, młody, ale mam nadzieję, że jesteś dobry. Zajmij się tym czymś wskazał kciukiem na Dylana - a ja pójdę po Leona. -Niby jak? Pofruniesz tam? -Nie. Pójdę. Zrzucił buty i Jasona zatkało. Trener nie miał stóp. Miał kopytka - kozie kopytka. Co oznaczało, że te guzy na jego głowie nie były wcale guzami. Były rogami. -Jesteś... faunem - wybełkotał. -Satyrem! Fauny są w Rzymie. Ale o tym pogadamy później. Przeskoczył przez balustradę i po chwili uderzył kopytami w skalną ścianę. Z niesamowitą zręcznością opuszczał się po niej w dół, bezbłędnie wyszukując szczeliny i występy wielkości znaczków pocztowych, uchylając się przy tym przed uderzeniami wiatru, które starały się zwalić go w przepaść. -Ale sprytne, co? — Dylan zwrócił się w stronę Jasona. — Teraz twoja kolej, chłoptasiu. Jason odrzucił maczugę, która wydała mu się bezużyteczna w takim wietrze, ale

maczuga śmignęła prosto w Dylana, skręcając gwałtownie, gdy próbował się przed nią uchylić. Trafiła go w głowę z taką siłą, że upadł na kolana. Piper nie była tak oszołomiona, jak się z początku wydawało. Jej palce zacisnęły się na maczudze, która potoczyła się ku niej, ale zanim zdołała jej użyć, Dylan wstał. Krew - złota krew - ciekła mu z czoła. -Niezły początek, chłopaczku. - Obrzucił Jasona wściekłym spojrzeniem. - Ale będziesz się musiał bardziej postarać. Taras zadygotał. W szklanej płycie pojawiły się rysy. Zamknięci w muzeum uczniowie przestali łomotać w drzwi. Cofnęli się, z przerażeniem obserwując tę scenę. Ciało Dylana rozpłynęło się w dym, jakby rozkleiły się molekuły, z których było zbudowane. Wciąż miał tę samą twarz, ten sam olśniewający uśmiech, ale cały był teraz kłębiącym się czarnym waporem, w którym połyskiwały jego oczy jak elektryczne iskry w burzowej chmurze. Rozwinął czarne skrzydła i wzniósł się ponad taras. „Gdyby aniołowie mogli być źli" - pomyślał Jason - „to wyglądaliby właśnie tak". -Jesteś ventusem - powiedział, chociaż nie miał pojęcia, skąd zna to słowo. - Duchem burzy. Śmiech Dylana zabrzmiał jak tornado zrywające dach z domu. -Rad jestem, że się doczekałem, półbogu. Leona i Piper znałem od dawna. Mogłem ich zabić w każdej chwili, ale moja pani powiedziała mi, że przyjdzie ktoś trzeci, ktoś wyjątkowy. Szczodrze mnie wynagrodzi za twoją śmierć! Dwie nowe lejowate chmurki spłynęły po bokach Dylana i zamieniły się w ventusy widmowych młodzieńców z dymnymi skrzydłami i roziskrzonymi oczami. Piper nie podnosiła się, udając oszołomienie, ale wciąż ściskała w ręku maczugę. Twarz miała bladą, lecz kiedy spojrzała twardo na Jasona, natychmiast zrozumiał wiadomość: „Ściągnij ich uwagę na siebie. Ja zaatakuję ich od tyłu". Śliczna, sprytna i ostra. Jason poczuł żal, że nie pamięta nic z tych czasów, gdy była jego dziewczyną. Zacisnął pięści, gotów do ataku, ale nie zdążył zadać ciosu. Dylan uniósł rękę, pomiędzy jego palcami zamigotały łuki elektryczności. Dłoń trafiła Jasona prosto w pierś. Łuup! Jason padł na plecy rażony gromem. W ustach poczuł smak przypalonej aluminiowej folii. Uniósł głowę i zobaczył, że z jego ubrania bucha dym. Piorun przebiegł przez całe ciało i zerwał mu lewy but z nogi. Palce stopy poczerniały od sadzy. Duchy burzy zawyły śmiechem. Wiatr ryczał gniewnie. Piper krzyczała, ale te odgłosy brzmiały jakby z oddali.

Kątem oka zobaczył, jak trener Hedge wspina się po stromej ścianie, niosąc na plecach Leona. Piper stała, rozpaczliwie wymachując maczugą, aby obronić się przed dwoma duchami burzy, ale one po prostu się z nią bawiły. Maczuga przenikała przez nie, jakby były bezcielesne. A nad nim zawisł Dylan, mroczne, skrzydlate tornado z oczami. -Dosyć - wychrypiał Jason. Z trudem dźwignął się na nogi, nie wiedząc, kogo bardziej tym zaskoczył: siebie czy te kłębiaste duchy. -Wciąż żyjesz? - zdziwił się Dylan. - Mocy było dość, by zabić dwudziestu ludzi! -Teraz moja kolej - wycedził przez zęby Jason. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął złotą monetę. Poddał się instynktowi, podrzucając ją w powietrze, jakby robił to wcześniej setki razy. Złapał ją w dłoń i nagle zamieniła się w miecz zabójczą broń o klindze ostrej jak brzytwa po obu stronach. Pofałdowana rękojeść idealnie pasowała do jego palców, a wszystkie części miecza - głowica, uchwyt i klinga - były złote. Dylan warknął gniewnie i cofnął się. Spojrzał na swoich dwóch towarzyszy i ryknął: - No co! Zabijcie go! Duchów burzy najwyraźniej nie ucieszył ten rozkaz, ale posłusznie rzuciły się na Jasona, strzelając iskrami z rozczapierzonych szponów. Jason ciął na odlew pierwszego z nich. Klinga przeszła gładko i dymny kształt rozpłynął się w powietrzu. Drugi duch miot-nął piorunem, ale miecz pochłonął elektryczność. Jason natarł na niego - jedno szybkie pchnięcie i duch rozpłynął się, pozostawiając na szkle smugę złotego pyłu. Dylan zawył z wściekłości. Spojrzał w dół, jakby oczekiwał, że jego towarzysze odzyskają dawną postać, ale wiatr już rozwiał złoty pył. -Niemożliwe! Kim jesteś, mieszańcu?! Piper była tak zdumiona, że maczuga wypadła jej ręki. -Jason, jak... W tym momencie trener Hedge wskoczył na taras i zrzucił z siebie Leona jak worek mąki. -Duchy, idę po was! - ryknął, napinając muskuły swoich krótkich ramion. Rozejrzał się i dopiero teraz spostrzegł, że ma przed sobą tylko Dylana. -A niech cię szlag, chłopcze! - warknął do Jasona. - Nie mogłeś mi choć jednego zostawić? Kocham wyzwania! Leo wstał, ciężko dysząc. Wyglądał na bardzo upokorzonego. Z palców ciekła mu krew. -Ej, trenerze Superkoźle, czy kim tam jesteś - dopiero co spadłem do Cholernie Wielkiego Kanionu, a ty prosisz się o więcej wyzwań?!

Dylan powarkiwał gniewnie, ale Jason zobaczył strach w jego oczach. -Nie macie pojęcia, ilu wrogów zbudziliście, mieszańcy - syknął. - Moja pani zniszczy wszystkich półbogów. W tej wojnie nie możecie zwyciężyć. Burza rozgorzała na dobre. W szklanej tafli pojawiły się nowe rysy. Lunął rzęsisty deszcz i Jason musiał przykucnąć, aby zachować równowagę. W ciemnych chmurach nad ich głowami pojawił się otwór -wirujący lej czerni i srebra. -Moja pani wzywa mnie do siebie! - krzyknął Dylan z mściwym uśmiechem. - A was, herosi, zabiorę ze sobą! Natarł na Jasona, ale Piper rzuciła się na kłębiastą postać od tyłu. Choć duch był z dymu, w jakiś sposób udało jej się go złapać i oboje sczepili się, walcząc zaciekle. Leo, Jason i trener skoczyli, aby jej pomóc, ale Dylan ryknął wściekle i wystrzelił świetlistą strugę, która zwaliła ich z nóg. Jason wypuścił z ręki miecz, który poleciał ślizgiem po szklanej posadzce. Leo, upadając, uderzył tyłem głowy w podłogę, jęknął i przeturlał się na bok, oszołomiony. Piper ucierpiała najbardziej, bo spadła z pleców Dylana, uderzyła całym ciałem w balustradę, przewaliła się przez nią i zawisła na jednej ręce nad przepaścią. Jason ruszył ku niej, ale Dylan ryknął: -Zadowolę się nim! Chwycił Leona za ramię i zaczął się unosić, wlokąc go za sobą. Wściekły podmuch wiatru pociągnął go w górę jak odkurzacz. -Niech mi ktoś pomoże! - zawołała Piper. - Ratunku! I spadła w przepaść, wrzeszcząc ze strachu. -Jasonie, skacz! - ryknął Hedge. — Ratuj ją! I zaczął zadawać Dylanowi potężne kickbokserskie ciosy, wyrzucając przed siebie raz za razem obie nogi. Leo upadł na szklaną posadzkę, ale duch zdołał pochwycić rękę trenera. Hedge próbował najpierw uderzyć go bykiem, potem kopnął go i nazwał misiaczkiem. Obaj wznieśli się w powietrze, nabierając szybkości. Trener ryknął z góry po raz ostatni: -Ratuj ją! Ja go trzymam! A potem satyr i duch burzy pomknęli spiralą ku niebu i zniknęli w chmurach. „Ratuj ją?" - pomyślał Jason. - „Przecież jej już nie ma!" Ale znowu zwyciężył w nim instynkt. Podbiegł do balustrady, myśląc: „zwariowałem", i skoczył w przepaść. Jason nie miał lęku wysokości. Miał zwykły lęk przed runięciem z wysokości stu pięćdziesięciu metrów i roztrzaskaniem się o dno kanionu. Pomyślał, że to będzie jego jedyny w życiu wyczyn: umrze razem z Piper. Przycisnął ręce do boków i spadał głową w dół. Ściana kanionu przemykała obok niego jak przesuwany z dużą szybkością film

na taśmie wideo. Twarz piekła go, jakby ją obdzierano ze skóry. W okamgnieniu zrównał się z Piper, która spadała, wymachując rozpaczliwie rękami. Złapał ją wpół i zamknął oczy, czekając na śmierć. Dziewczyna krzyczała. Wiatr gwizdał mu w uszach. Zastanawiał się, jak to jest, kiedy się umiera. Chyba nie jest przyjemnie. Żeby to się nigdy nie skończyło, żeby nigdy nie dolecieć na samo dno... Nagle wiatr ucichł. Krzyk Piper zamienił się w zduszony oddech. Jason pomyślał, że chyba już umarli, ale przecież nie poczuł żadnego uderzenia. -J-J-Jason... - wystękała Piper. Otworzył oczy. Już nie spadali. Unosili się swobodnie w powietrzu, jakieś trzydzieści metrów ponad rzeką. Ścisnął mocniej dziewczynę, która obróciła się tak, że teraz ona go obejmowała. Jej twarz była bardzo blisko. Jej serce biło tak mocno, że czuł je przez ubranie. Jej oddech pachniał cynamonem. -Jak to zrobiłeś... - wyszeptała. -Nic nie zrobiłem. Przecież bym wiedział, że potrafię latać... A potem pomyślał: „Nie wiem nawet, kim jestem". Wyobraził sobie, że unoszą się w górę. Piper krzyknęła, kiedy poderwało ich o pół metra. Jason uznał, że chyba nie unoszą się już swobodnie. Od spodu czuł ucisk na stopy, jakby balansowali nad gejzerem. -Powietrze nas podtrzymuje - powiedział. -To powiedz mu, żeby nas podtrzymało trochę mocniej. Wynośmy się stąd! Jason spojrzał w dół. Najprościej byłoby opaść łagodnie na dno kanionu. Potem spojrzał w górę. Deszcz ustał. Chmury nie wyglądały już tak groźnie, ale wciąż przecinały je błyskawice, po których natychmiast przetaczały się grzmoty. Nie miał pewności, czy na dobre pozbyli się duchów burzy. Nie miał pojęcia, co się stało z trenerem Hedgeem. A na szklanym tarasie pozostał półżywy Leo. -Musimy im jakoś pomóc - powiedziała Piper, jakby czytała w jego myślach. - Czy możesz... -Spróbujmy... - Pomyślał: „w górę" i w tej samej chwili wystrzelili w górę. Odkrycie, że potrafi ujeżdżać wiatr, uznałby za niesamowite w innych okolicznościach, ale teraz był zbyt wstrząśnięty tym, co się do tej pory wydarzyło. Gdy tylko wylądowali na tarasie, podbiegli do Leona. Piper przewróciła go na plecy. Jęknął. Jego wojskowa kurtka była przesiąknięta deszczem. Kędzierzawe włosy złocił pył, po którym się potoczył. Ale żył. -Głupi... wstrętny... cap - wymamrotał. -Co się z nim stało? - zapytała Piper.

Leo wskazał na niebo. -Nie wrócił stamtąd. Błagam was, tylko mi nie mówcie, że uratował mi życie. -Dwukrotnie - powiedział Jason. Leo jęknął jeszcze głośniej. - Co się stało? Ten koleś tornado... Złoty miecz... Rąbnąłem w coś głową. Coś jeszcze? Mam halucynacje, tak? Jason przypomniał sobie o mieczu. Przeszedł parę kroków i podniósł go. Klinga była idealnie wyważona. Ponownie ulegając instynktowi, podrzucił miecz. W powietrzu zamienił się on z powrotem w monetę, która opadła mu na dłoń. -No tak... - mruknął Leo. - Naprawdę mam halucynacje. Piper zadrżała z zimna. Ona też była cała przemoczona. -Jasonie, te stwory... -Ventusy. Duchy burzy. -Dobra. Ale zachowywałeś się tak, jakbyś już je kiedyś spotkał. Kim ty jesteś? Pokręcił głową. -Wciąż próbuję wam to powiedzieć. Nie wiem. Burza ucichła. Reszta uczniów Szkoły Dziczy gapiła się przez oszklone drzwi. Ochroniarze dłubali przy zamku, ale bez widocznych rezultatów. -Trener Hedge powiedział, że musi ochraniać trzy osoby - przypomniał sobie Jason. Chyba nas miał na myśli. -A to coś, w co zamienił się Dylan... - Piper znowu się wzdrygnęła. - Boże, nie mogę uwierzyć, że mnie rąbnął. Nazwał nas... zaraz... półbogami, tak? Leo leżał, wpatrując się w niebo, jakby nie miał ochoty wstać. -Nie wiem, o co chodzi z tymi połówkami - powiedział - ale czuję się prawie rozpołowiony. A wy czujecie się bosko? Rozległ się suchy trzask, jakby łamanych gałązek, i rysy w szklanej płycie zaczęły się poszerzać. - Musimy stąd wiać - powiedział Jason. - Może gdybyśmy... - Oookej - przerwał mu Leo. - Popatrz w górę i powiedz mi, czy widzisz latające konie. W pierwszej chwili Jason pomyślał, że Leo naprawdę uderzył się zbyt mocno w głowę. Potem ujrzał ciemny kształt nadlatujący od wschodu - zbyt wolny jak na samolot i zbyt duży jak na ptaka. Po chwili dostrzegł parę skrzydlatych zwierząt - szarych, o czterech nogach, bardzo podobnych do koni - tyle że rozpiętość ich skrzydeł mogła wynosić z sześć metrów. I ciągnęły jaskrawo pomalowaną skrzynię z dwoma kołami: rydwan.

-Posiłki. Hedge powiedział mi, że przybędzie po nas oddział ekstrakcyjny. -Oddział ekstrakcyjny? - Leo dźwignął się na nogi. — Chcą nas zabrać do dentysty? -I dokąd mają nas ekstrahować? - zapytała Piper. Rydwan wylądował na końcu balkonu. Latające konie złożyły skrzydła i ruszyły ku nim nerwowym truchtem, jakby wyczuwały, że szklana tafla może w każdej chwili pęknąć. W rydwanie stała wysoka dziewczyna o blond włosach, chyba nieco starsza od Jasona, i tęgi osiłek z ogoloną głową i twarzą przywodzącą na myśl stosik cegieł. Oboje byli ubrani w dżinsy i pomarańczowe koszulki, a na plecach mieli zawieszone tarcze. Dziewczyna zeskoczyła z rydwanu, zanim się zatrzymał. Wyciągnęła nóż i podbiegła do nich, a osiłek ściągnął lejce. -Gdzie on jest? - zapytała dziewczyna. W jej szarych oczach płonął niepokój. -Kto gdzie jest? - zapytał Jason. Zmarszczyła brwi, jakby ta odpowiedź ją zirytowała. Potem zwróciła się do Leona i Piper. -Co z Gleesonem? Gdzie jest wasz opiekun, Gleeson Hedge? A więc trener miał na imię Gleeson? Jason parsknąłby śmiechem, gdyby to przedpołudnie nie było tak dziwaczne i przerażające. Gleeson Hedge: trener futbolu, satyr, obrońca półbogów. Dlaczego nie? Leo odchrząknął. -Porwały go takie... małe trąby powietrzne. -Ventusy - powiedział Jason. - Duchy burzy. Jasnowłosa dziewczyna uniosła brwi. -Masz na myśli anemoi thuellaii To po grecku. Kim jesteś i co tu się wydarzyło? Jason starał się jak mógł, żeby wszystko jej wyjaśnić, choć z trudem znosił przenikliwe spojrzenie jej szarych oczu. Kiedy był w połowie opowieści, podszedł ten napakowany chłopak. Stanął obok dziewczyny, skrzyżowawszy ręce na piersiach i mierząc ich gniewnym wzrokiem. Na ramieniu miał wytatuowaną tęczę, co było dość niezwykłe. Jasnowłosa dziewczyna nie była usatysfakcjonowana opowieścią Jasona. -Nie, nie, nie! Powiedziała mi, że on tu będzie. Powiedziała, że jak tu przybędę, znajdę odpowiedź. -Annabeth - odezwał się łysy osiłek. - Zobacz. - Wskazał na stopy Jasona. Jason dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że wciąż nie ma lewego buta, zerwanego przez piorun. Goła stopa nie bolała, ale wyglądała jak osmalony w ognisku klocek. -Facet w jednym bucie - powiedział łysy osiłek. - No i masz swoją odpowiedź.

-Nie, Butch - upierała się dziewczyna. - To niemożliwe. Wyprowadzili mnie w pole. Spojrzała na niebo takim wzrokiem, jakby zrobiło coś złego. - Czego chcecie?! - zawołała. Co z nim zrobiliście? Szklany taras zadygotał, a konie zarżały wymownie. -Annabeth - powiedział Butch - musimy stąd pryskać. Zabierzmy ich do obozu, tam ustalimy, co i jak. Te duchy burzy mogą wrócić. Dąsała się jeszcze przez chwilę. -Dobra - powiedziała w końcu, patrząc na Jasona z odrazą. -Ustalimy to później. Odwróciła się na pięcie i pomaszerowała w stronę rydwanu. Piper pokręciła głową. -O co jej chodzi? Co to wszystko znaczy? -No właśnie - mruknął Leo. - Musimy was stąd zabrać - powiedział Butch. - Wyjaśnię wam wszystko po drodze. - Nigdzie się stąd nie ruszę. W każdym razie nie z nią. - Jason wskazał na blondynkę. Wygląda, jakby chciała mnie zamordować. Butch zawahał się. -Annabeth jest w porządku. Odpuść jej. Miała wizję, kazano jej tu przybyć i odnaleźć faceta w jednym bucie. To miała być odpowiedź na jej problem. - Jaki problem? - zapytała Piper. - Szuka jednego kolesia z naszego obozu, który wsiąkł gdzieś trzy dni temu. Świruje z niepokoju. Miała nadzieję, że tu go odnajdzie. - Kogo szuka? - spytał Jason. -Swojego chłopaka. Nazywa się Percy Jackson.

Rozdział III PIPER Po spotkaniu z duchami burzy, przemianie trenera w satyra i fruwaniu ze swoim chłopakiem Piper powinna być co najmniej zdezorientowana. A nie była. Czuła tylko dojmujący strach. „Zaczęło się" - pomyślała. - „Dokładnie tak jak w tym śnie". Stała z tyłu rydwanu razem z Leonem i Jasonem. Łysy osiłek, Butch, powoził, a blondynka, Annabeth, majstrowała przy jakimś mosiężnym urządzeniu nawigacyjnym. Wznieśli się ponad Wielki Kanion i lecieli na wschód. Lodowaty wiatr przeszywał kurtkę Piper. Za nimi zbierało się coraz więcej burzowych chmur. Rydwan szarpał i podrygiwał. Nie był wyposażony w siedzenia z pasami, a tył miał otwarty, więc Piper zastanawiała się, czy jeśli wypadnie, to Jason znowu ją złapie. To była dla niej najbardziej kłopotliwa część tego obfitującego w wydarzenia przedpołudnia - nie odkrycie, że Jason potrafi latać, ale że trzymał ją w ramionach, chociaż wciąż nie wiedział, kim ona jest. Przez cały semestr mozolnie kształtowała ich wzajemne stosunki, starając się zrobić wszystko, by Jason zauważył, że nie jest tylko jego kumpelką z klasy. W końcu udało jej się doprowadzić do tego, że ją pocałował. Ostatnie parę tygodni było najszczęśliwszym okresem w jej życiu. A potem, trzy noce temu, ten sen wszystko zniszczył - ten okropny głos, oznajmiający jej jeszcze straszniejsze wieści. Nie powiedziała o tym nikomu, nawet Jasonowi. A teraz go straciła. Jakby ktoś wymazał wszystko z jego pamięci, pozostawiając ją w najgorszym dołku w całym jej życiu. Chciało jej się krzyczeć. Jason stał tuż obok niej: te oczy niebieskie jak niebo, te krótkie, kędzierzawe złote włosy, ta kochana mała blizna na górnej wardze. Ta miła, łagodna twarz, chociaż zawsze trochę smutna. Stał tuż obok niej, ale patrzył gdzieś w dal, nie zwracając na nią uwagi. A Leo był irytujący jak zawsze. -Ale super! - Wypluł piórko pegaza. - Dokąd lecimy? -Do bezpiecznego miejsca - odpowiedziała Annabeth. - Do jedynego bezpiecznego miejsca dla takich jak my „mieszańców". Do Obozu Herosów. Mieszańców? Piper nastawiła uszu. Nienawidziła tego słowa. Zbyt często je słyszała i nigdy nie było komplementem. Mieszaniec. Pół Indianka, pół biała. -To miał być dowcip? - zapytała.

-Nie, chciała powiedzieć, że jesteśmy półbogami - odrzekł Jason. - W połowie bogami, w połowie śmiertelnikami. Annabeth odwróciła do nich głowę. -Wygląda na to, że dużo wiesz, Jasonie. Tak, jesteśmy półbogami. Moją matką jest Atena, bogini mądrości. Butch jest synem Iris, bogini tęczy. Leo zakrztusił się. -Twoja mama jest boginią tęczy? -A co, nie podoba ci się? - warknął Butch. -Ależ skąd. Brzmi bardzo męsko. -Butch jest naszym najlepszym koniarzem - powiedziała Annabeth. - Znakomicie sobie radzi z pegazami. -Tęcze, koniki - mruknął Leo. -Zaraz cię zwalę z rydwanu - warknął Butch. -Półbogowie - powiedziała Piper. - Masz na myśli, że wy jesteście... Myślisz, że my jesteśmy... Błysnął piorun, rydwan zadygotał. - Pali się lewe koło! - krzyknął Jason. Piper cofnęła się. Miał rację, koło płonęło, płomienie już pełzły po boku rydwanu. Wiatr ryknął wściekle. Spojrzała przez ramię i ujrzała ciemne kształty wyłaniające się spośród chmur. Ich rydwan ścigały duchy burzy, kołując pod niebem, tyle że teraz bardziej przypominały konie niż anioły. -Dlaczego one... — zaczęła. -Anemoi przybierają różne kształty - przerwała jej Annabeth. - Czasami ludzkie, czasami końskie, to zależy od ich aktualnego usposobienia. Trzymajcie się. Będzie gorąco. Butch szarpnął za lejce. Pegazy załopotały skrzydłami, rydwan skoczył do przodu i nagle jakby rozmazał się w niewyraźną plamę. Piper pociemniało w oczach, a kiedy odzyskała wzrok, byli już w zupełnie innym miejscu. Na lewo roztaczał się zimny szary ocean. Na prawo - pokryte śniegiem pola, drogi i lasy. Tuż pod nimi była zielona dolina, jak wyspa wiosny, obrzeżona ośnieżonymi wzgórzami z trzech stron, a z czwartej wodą. Piper zobaczyła kompleks budowli przypominających greckie świątynie, wielki niebieski budynek, jakieś pawilony, jezioro i ścianę do wspinaczki, która chyba płonęła. Zanim jednak zdołała to wszystko przetrawić, koła odpadły i rydwan zaczął spadać. Annabeth i Butch próbowali opanować sytuację. Niestety, pegazy były chyba zbyt zmęczone gwałtownym przyspieszeniem i mimo wysiłków nie mogły wyrównać lotu, ciągnąc

za sobą rydwan obciążony aż pięcioma osobami. -Jezioro! - krzyknęła Annabeth. - Celuj w jezioro! Piper przypomniała sobie, jak ojciec powiedział jej kiedyś, że uderzenie w wodę z dużej wysokości to jak uderzenie w cementową posadzkę. A potem... Łuup. Największym szokiem było zimno. Tonęła i nie miała pojęcia, gdzie jest góra, a gdzie dół. Zdążyła pomyśleć: „głupi rodzaj śmierci". I nagle w zielonej toni ujrzała twarze - twarze dziewcząt o długich czarnych włosach i jaśniejących żółtych oczach. Uśmiechnęły się do niej, chwyciły ją za ręce i pociągnęły w górę. Rzuciły ją, ciężko dyszącą i dygocącą z zimna, na brzeg. Niedaleko stał w wodzie Butch, przecinając splątaną uprząż pegazów. Na szczęście latającym rumakom nic się nie stało, łopotały skrzydłami, rozpryskując wodę. Jason, Leo i Annabeth byli już na brzegu, otoczeni przez gromadę nastolatków, którzy podawali im koce i zasypywali pytaniami. Ktoś wziął ją pod ramiona i pomógł wstać. Obozowicze musieli chyba często wpadać do jeziora, bo kilku podbiegło do niej z wielkimi tubami z brązu, przypominającymi odkurzacze do liści, z których buchnęło na nią gorące powietrze. Po paru sekundach jej odzież była sucha. Wokoło kręciło się ze dwudziestu obozowiczów - najmłodszy mógł mieć dziewięć lat, najstarsi po osiemnaście lub dziewiętnaście - wszyscy w pomarańczowych koszulkach, tak jak Annabeth. Piper spojrzała na jezioro i tuż pod powierzchnią wody zobaczyła te dziwne dziewczęta; ich długie włosy falowały w prądzie. Pomachały jej na pożegnanie i znikły w ciemnej toni. Chwilę później porozbijany rydwan został wyrzucony z jeziora i wylądował z trzaskiem na brzegu. -Annabeth! - Młodzieniec z łukiem i kołczanem na plecach przecisnął się przez tłum. Powiedziałem ci, że możesz sobie po-życzyć rydwan, nie mówiłem, że możesz go zniszczyć! -Will, tak mi przykro - westchnęła Annabeth. - Naprawię go. Obiecuję. Will rzucił ponure spojrzenie najpierw na rydwan, a potem na Piper, Leona i Jasona. -To ci? Chyba mają po więcej niż trzynaście lat. Dlaczego ich wcześniej nie uznano? -Uznano? — zapytał Leo. Ale zanim Annabeth zdążyła odpowiedzieć, Will zapytał: -A co z Percym? - Ani śladu - odrzekła Annabeth. Przez tłum obozowiczów przebiegł ponury pomruk. Piper nie miała pojęcia, kim jest ten Percy, zrozumiała tylko, że wszystkich bardzo trapi jego zniknięcie.Podeszła inna dziewczyna - wysoka, o azjatyckich rysach, z kaskadą czarnych pukli na głowie, obwieszona mnóstwem

ozdób i w perfekcyjnym makijażu. Choć i ona miała na sobie dżinsy i pomarańczową koszulkę, wyglądała w nich jak modelka. Zerknęła na Leona, utkwiła dłużej wzrok w Jasonie, jakby uznała, że zasługuje na jej uwagę, po czym skrzywiła się, patrząc na Piper tak, jakby zobaczyła dwutygodniową pizzę wyciągniętą z pojemnika na śmieci. Piper znała ten rodzaj dziewczyn. Miała z wieloma takimi do czynienia w Szkole Dziczy i w każdej innej głupiej szkole, do której wysyłał ją ojciec. I już wiedziała, że będą wrogami. -Mam nadzieję, że są warci całego tego zachodu - wycedziła dziewczyna. Leo prychnął. -Ej, dzięki. Co, myślisz, że jesteśmy twoimi nowymi zwierzątkami? -Dosyć żartów - powiedział Jason. - Może najpierw, zanim zaczniecie nas osądzać, odpowiecie na kilka pytań, co? Na przykład, co to za miejsce, dlaczego tu jesteśmy i jak długo zamierzacie nas tu trzymać? Piper chciała zadać te same pytania, ale ogarnął ją dziwny niepokój. Warci zachodu. Gdyby wiedzieli o tym śnie. Nie mają pojęcia... -Jasonie - odezwała się Annabeth - obiecuję, że odpowiem na te pytania. A ty, Drew zwróciła się do wypacykowanej dziewczyny, marszcząc brwi - pamiętaj, że wszyscy półbogowie zasługują na uratowanie z opresji. Choć, niestety, nasz wypad nie przyniósł spodziewanego przez mnie rezultatu. -Ej - powiedziała Piper - nie prosiliśmy się, żebyś nas tu zabrała. -No i nikt ciebie tutaj nie chce, złotko - prychnęła Drew. - Czy twoje włosy zawsze przypominają zdechłego borsuka? Piper zrobiła krok do przodu, gotowa ją trzasnąć, ale Annabeth powiedziała: -Piper, przestań. Posłuchała. Nie bała się ani trochę Drew, ale Annabeth nie wyglądała na kogoś, w kim chciałaby mieć wroga. -Przyjmijmy naszych nowych członków serdecznie - powiedziała Annabeth, znów patrząc wymownie na Drew. - Przydzielimy każdemu przewodnika i oprowadzimy po obozie. Mam nadzieję, że przy wieczornym ognisku zostaną uznani. -Czy ktoś mi wreszcie powie, co to znaczy uznani? — zapytała Piper. Przez tłum przebiegł zbiorowy szmer, jakby wszyscy nagle wstrzymali oddechy. Obozowicze cofnęli się gwałtownie. Z początku Piper pomyślała, że zrobiła coś głupiego. Potem dotarło do niej, że ich twarze skąpane są w dziwnym czerwonym świetle, jakby ktoś zapalił za nią pochodnię. Odwróciła się i doznała szoku. Nad głową Leona jaśniał holograficzny symbol — płonący młot.

-To jest uznanie - powiedziała Annabeth. -Co mam zrobić? - Leo cofnął się aż do jeziora, potem zerknął w wodę i krzyknął: Włosy mi się palą! Zaczął gwałtownie poruszać głową, ale symbol jej nie opuszczał, chwiejąc się i podskakując, jakby Leo próbował napisać coś w powietrzu buchającymi płomieniami. -Nie podoba mi się to - mruknął Butch. - Ta klątwa... -Butch, przymknij się - powiedziała Annabeth. - Leo, właśnie zostałeś uznany.. - Przez boga - wpadł jej w słowo Jason. - To symbol Wulkana, tak? Wszystkie oczy zwróciły się na niego. -Jasonie - powiedziała powoli Annabeth - skąd to wiesz? -Nie wiem skąd. -Wolkana? - zapytał Leo. - Nie lubię Star Treka. O czym wy mówicie? -Wulkan jest rzymskim imieniem Hefajstosa - wyjaśniła mu Annabeth. - Boga kowalstwa i ognia. Ognisty młot znikł, ale Leo wciąż robił dziwaczne uniki, jakby w to nie uwierzył. -Bóg czego? Kto? Annabeth zwróciła się do młodzieńca z łukiem. -Will, możesz oprowadzić Leona po obozie? Przedstaw go jego współtowarzyszom z Dziewiątki. -Oczywiście, Annabeth. - Co to jest, ta Dziewiątka? - zapytał Leo. - I nie jestem żadnym Wolkaninem! - Idziemy, panie Spock. Wszystko ci wyjaśnię. - Will położył mu rękę na ramieniu i popchnął w stronę domków. Annabeth skupiła teraz uwagę na Jasonie. Zwykle Piper nie lubiła, gdy inne dziewczyny za bardzo interesowały się jej chłopakiem, ale na Annabeth jego uroda wyraźnie nie robiła wrażenia. Patrzyła na niego badawczo, jakby był jakimś skomplikowanym wykresem. W końcu powiedziała: -Wyciągnij rękę. Piper zobaczyła, czemu Annabeth się przygląda, i wytrzeszczyła oczy. Po kąpieli w jeziorze Jason zdjął kurtkę i teraz, na zewnętrznej stronie prawego ramienia, widać było tatuaż. Jak mogła tego wcześniej nie zauważyć? Przecież widziała jego ramiona z tysiąc razy! Tatuaż nie mógł się nagle pojawić, a był bardzo wyraźny, trudno byłoby go przeoczyć: z tuzin pionowych linii, podobnych do kodu kreskowego, a nad nimi orzeł i litery SPQR.

-Nigdy nie widziałam takiego znaku - powiedziała Annabeth. - Skąd to masz? Jason pokręcił głową. -Trochę mnie już męczy to powtarzanie, ale powiem jeszcze raz: nie wiem. Podeszli inni obozowicze, starając się obejrzeć tatuaż. Wyglądało na to, że bardzo ich zaniepokoił - prawie tak, jakby ktoś wypowiedział im wojnę. -Wygląda, jakby ci go wypalono - powiedziała Annabeth. -Bo tak było - odrzekł Jason i natychmiast się skrzywił, jakby ostry ból przeszył mu głowę. - To znaczy... tak myślę. Nie pamiętam. Wszyscy milczeli. Annabeth najwyraźniej była ich przywódczynią. Czekali, co ona powie. -Powinien zaraz pójść do Chejrona - oświadczyła. - Drew, mogłabyś... -Oczywiście. - Drew wzięła Jasona pod rękę. - Idziemy, skarbie. Przedstawię cię naszemu dyrektorowi. Jest... bardzo interesującym facetem. Rzuciła Piper triumfujące spojrzenie i poprowadziła Jasona w stronę wielkiego niebieskiego budynku na wzgórzu.Tłum zaczął się rozchodzić. W końcu zostały tylko Annabeth i Piper. -Kim jest ten Chejron? - zapytała Piper. - Czy z Jasonem jest coś nie tak? Annabeth zawahała się. -Dobre pytanie, Piper. Chodź, oprowadzę cię. Musimy pogadać.

Rozdział IV PIPER Piper wkrótce spostrzegła, że Annabeth jest jakaś rozkojarzona. Opowiadała o różnych niesamowitych atrakcjach, które oferował obóz - o magicznym łucznictwie, o ujeżdżaniu pegazów, o ścianie wspinaczkowej z lawy, o walce z potworami ale nie okazywała przy tym entuzjazmu, jakby myślała o czymś zupełnie innym. Pokazała jej otwarty pawilon jadalny z widokiem na wody zatoki Long Island. (Tak, Long Island w Nowym Jorku, bo aż tam dowiózł ich latający rydwan). Wyjaśniła, że Obóz Herosów jest głównie obozem letnim, choć niektórzy spędzają tu cały rok, a ostatnio przybywa tylu obozowiczów, że nawet w zimie jest ich pełno. Piper zastanawiała się, kto prowadzi obóz i dlaczego uznano, że ona i jej przyjaciele powinni tu być. Miałaby tutaj zostać? Dałaby sobie radę z tymi wszystkimi dziwnymi zajęciami? Można stąd wylecieć, jeśli się nie zaliczy walki z potworami? Dziesiątki pytań tłoczyły jej się w głowie, ale wziąwszy pod uwagę nastrój Annabeth, wolała ich nie zadawać. Kiedy wspięły się na wzgórze na skraju obozu, przed jej oczami roztoczył się wspaniały widok na całą dolinę - rozległy pas lasów na północnym zachodzie, cudowna plaża, zatoka, jezioro do pływania łódkami, soczyście zielone łąki i półkolisty rząd dziwacznych domków wokół centralnego placu porośniętego trawą. Naliczyła dwadzieścia domków. Jeden połyskiwał złotem, inny srebrem. Na dachu jednego rosła trawa, jeszcze inny był cały czerwony i otoczony zasiekami z drutu kolczastego. Jeden był czarny, a nad jego drzwiami sterczały zielone pochodnie. Wszystko to sprawiało wrażenie zupełnie innego świata na tle ośnieżonych wzgórz i zielonych łąk. - Dolina jest chroniona przed ludzkimi oczami - powiedziała Annabeth. - I, jak widzisz, pogodę też kontrolujemy. Każdy domek symbolizuje innego boga, w każdym mieszkają jego dzieci. Spojrzała na Piper, starając się ocenić, jak dziewczyna reaguje na te słowa. -Więc moja mama była boginią, tak? Annabeth pokiwała głową. -Przyjmujesz to zadziwiająco spokojnie. Piper nie mogła jej tego wyjaśnić. Nie mogła zdradzić, że to tylko potwierdzało jej niejasne przeczucia, które miała od dawna, kiedy bezskutecznie dopytywała się ojca, dlaczego

w domu nie ma żadnego zdjęcia mamy i dlaczego nie chce jej powiedzieć, jak i z jakiego powodu mama ich opuściła. Ale przede wszystkim zapowiadał to jej sen. „Wkrótce znajdą cię, półbogini", grzmiał głos. „A kiedy cię znajdą, rób to, co ci powiemy. Bądź posłuszna, a twój ojciec może przeżyć". Westchnęła. -Myślę, że po tym, co się dzisiaj wydarzyło, trochę łatwiej mi w to uwierzyć. Więc kto jest moją matką? -Wkrótce się tego dowiemy - odpowiedziała Annabeth. — Masz... Ile, piętnaście lat? Bogowie zwykle uznają nas, gdy mamy trzynaście lat. Taka była umowa. -Umowa? -Zeszłego lata złożyli obietnicę... No wiesz, to długa opowieść... W każdym razie bogowie obiecali, że przestaną już ignorować swoje dzieci, że będą je uznawać po ukończeniu przez nie trzynastu lat. Czasem trochę się to opóźnia, ale sama widziałaś, jak szybko został uznany Leo, kiedy tu się pojawił. Myślę, że wkrótce i ty zostaniesz uznana. Założę się, że dzisiaj przy ognisku i nad tobą pojawi się znak. Piper zastanawiała się, czy nad jej głową również pojawi się płonący młot. A może, biorąc pod uwagę jej parszywe szczęście, będzie to coś jeszcze bardziej żenującego? Na przykład płonący kangur. Kimkolwiek była jej matka, Piper nie łudziła się, że z dumą uzna córkę, która jest kleptomanką i ma masę problemów ze sobą. -Dlaczego akurat trzynaście lat? -Im jesteśmy starsi, tym więcej potworów nas dostrzega, stara się nas zabić. To się zwykle zaczyna, kiedy kończymy trzynaście lat. Właśnie dlatego wysyłamy do szkół opiekunów, żeby odnaleźli półbogów i sprowadzili ich tutaj, do obozu, zanim będzie za późno. -Takich jak trener Hedge? Annabeth kiwnęła głową. -On jest... był satyrem: pół człowiekiem, pół kozłem. Satyrowie pracują dla obozu, wynajdują półbogów, ochraniają ich, sprowadzają tu we właściwym czasie. Piper nie miała trudności z uwierzeniem, że trener Hedge był w połowie kozłem. Widywała, jak jadł. Nigdy za nim nie przepadała, ale wprost nie mogła uwierzyć, że poświęcił się, aby ich uratować. -Co się z nim stało? - zapytała. - Kiedy poderwało nas w górę, w chmury, to on... on tam zniknął... i już nie wróci? -Trudno powiedzieć. — Annabeth spochmurniała. - Duchy burzy... Ciężko się z nimi

walczy. Nawet nasza najlepsza broń, niebiański spiż, przenika przez nie bez śladu, chyba że zdoła się je zaskoczyć. -Pod ciosami miecza Jasona zamieniły się w złoty pył. -No to miał szczęście. Jeśli trafi się potwora we właściwy sposób, jego forma może ulec rozkładowi, a jego esencja wraca do Tartaru. -Do Tartaru? -To wielka otchłań w Podziemiu, skąd przybywają na świat najgorsze potwory. Coś w rodzaju bezdennej dziury zła. W każdym razie kiedy potwór rozpłynie się w powietrzu, mijają miesiące, nawet lata, zanim odzyska swoją dawną postać. Ale skoro ten duch burzy, Dylan, umknął... no, nie wiem, dlaczego miałby darować Hedgeowi życie. Ale Hedge był opiekunem. Wiedział, co mu grozi. Satyrowie nie mają takich dusz jak śmiertelnicy. Odrodzi się jako drzewo, kwiat albo coś innego. Piper próbowała sobie wyobrazić trenera Hedge'a jako kępkę bardzo złośliwych bratków. Poczuła się jeszcze gorzej. Spojrzała na domki i ogarnął ją niepokój. Hedge zginął, aby ona mogła tutaj bezpiecznie wylądować. Gdzieś tam, w dole, był domek jej matki, a więc na pewno ma braci i siostry, więcej tych, których musi zdradzić. „Rób, co ci rozkażą", powiedział głos. „Bo inaczej konsekwencje będą bolesne". Skrzyżowała ręce i wcisnęła dłonie pod pachy, w nadziei, że przestaną drżeć. -Będzie dobrze - zapewniła ją Annabeth. - Jesteś wśród przyjaciół. Wszyscy mieliśmy mnóstwo dziwnych przeżyć. Wiemy, przez co przechodzisz. „Wątpię" - pomyślała Piper. -W ciągu ostatnich pięciu lat wylano mnie z pięciu różnych szkół - powiedziała. - Mój tata nie ma już dokąd mnie przenieść. -Tylko pięciu? - W głosie Annabeth nie było kpiny. - Piper, my wszyscy zostaliśmy sklasyfikowani jako trudny element. Ja uciekłam z domu, kiedy miałam siedem lat. -Poważnie? -O, tak. U większości z nas zdiagnozowano chorobliwą nadpobudliwość albo dysleksję, albo i jedno, i drugie... -Leo ma ADHD. -No widzisz. To dlatego, że jesteśmy zaprogramowani do walki. Wiecznie niespokojni, impulsywni... Nie pasujemy do normalnych nastolatków. Żebyś wiedziała, ile kłopotów sprawił Percy... - Spochmurniała. - Nieważne. Jesteśmy tymi gorszymi. A jak zaczęły się twoje kłopoty? Zwykle gdy ktoś zadał jej to pytanie, Piper wpadała w szał, zmieniała temat albo robiła

coś głupiego, żeby zwrócić uwagę otoczenia na coś zupełnie innego. Teraz, z jakiegoś nieznanego sobie powodu, wyznała prawdę. -Kradłam. No wiesz, tak naprawdę nie kradłam... -Twoja rodzina jest biedna? Piper roześmiała się gorzko. -Skąd. Robiłam to... sama nie wiem dlaczego. Pewnie po to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Mój tata nigdy nie miał dla mnie czasu, chyba że wpadłam w kłopoty. Annabeth pokiwała głową. -Rozumiem. Ale mówiłaś, że tak naprawdę nie kradłaś. Co chciałaś przez to powiedzieć? -No wiesz... nikt nigdy mi nie wierzy. Policja, nauczyciele, nawet ci, którym coś zwinęłam... Wszyscy są bardzo zażenowani, nie wiedzą, co powiedzieć, zaprzeczają temu, co się stało. A prawda jest taka, że niczego nie ukradłam. Po prostu proszę ludzi o coś, a oni mi to dają. Nawet kabriolet bmw. Po prostu poprosiłam. A diler powiedział: „W porządku, bierz". A później chyba zdał sobie sprawę, co zrobił. No i przyszła po mnie policja. Zamilkła i czekała. Przyzwyczajona była, że ludzie nazywają ją kłamczuchą, ale Annabeth tylko pokiwała głową. -Interesujące. Gdyby twój ojciec był bogiem, powiedziałabym, że to na pewno Hermes, bóg złodziei. Potrafi być bardzo przekonujący. Ale twój stary jest śmiertelnikiem... -W to nie wątpię. Annabeth pokręciła głową, najwyraźniej zaintrygowana. -No, to nie wiem. Jak będziesz miała szczęście, to twoja mama dzisiaj cię uzna. Piper była bliska nadziei, że tak się nie stanie. Gdyby jej matka była boginią... wiedziałaby o tym śnie? Wiedziałaby, co kazano jej zrobić? Co robią olimpijscy bogowie, kiedy ich dzieci okażą się złe? Miotają w nie gromy? Wysyłają do Podziemia? Annabeth przypatrywała się jej badawczo. Piper uznała, że odtąd powinna uważać na to, co mówi. Nie ulegało wątpliwości, że Annabeth jest bardzo inteligentna. A gdyby ktoś się domyślił, co Piper ukrywa... - Chodź - powiedziała w końcu Annabeth. - Muszę coś sprawdzić. Wspięły się nieco wyżej, aż dotarły do jakiejś pieczary tuż pod szczytem wzgórza. Przed nią walały się kości i zaśniedziałe miecze. W otworze pieczary wisiała aksamitna zasłona z wyhaftowanymi wężami, w skale tkwiły pochodnie. Wszystko to wyglądało jak jakiś dziwaczny teatr lalek. - Co jest w środku?

Annabeth wetknęła głowę za zasłonę, po czym westchnęła i cofnęła się. - Teraz akurat nic. To siedziba mojej przyjaciółki. Zaglądam tu od paru dni, ale wciąż jej nie ma. - Twoja przyjaciółka mieszka w jaskini? Annabeth uśmiechnęła się lekko. -Jej rodzice mają luksusowy apartament w Queens, a ona sama kończy szkołę w Connecticut. Ale tutaj, w obozie... tak, mieszka w tej jaskini. Jest naszą wyrocznią, przepowiada przyszłość. Miałam nadzieję, że mi pomoże... - Odnaleźć Percy'ego, tak? Z Annabeth nagle opadła cała energia, jakby nie miała już sił dalej udawać. Usiadła na kamieniu, a na jej twarzy malowała się taka udręka, że Piper poczuła się tak, jakby ją podglądała. Odwróciła głowę. Jej wzrok spoczął na grzbiecie wzgórza, gdzie rosła samotna sosna. Coś błysnęło między dolnymi gałęziami... jakby puszysty, złoty dywanik kąpielowy. Nie... to nie dywanik. To owcze runo. „W porządku" - uznała Piper - „grecki obóz. Powiesili sobie replikę Złotego Runa". A potem spojrzała na pień drzewa. Z początku pomyślała, że oplata go gruby fioletowy kabel. Tylko że... ten kabel był pokryty łuskami, miał łapy z długimi pazurami i łeb węża z żółtymi oczami i dymiącymi nozdrzami. -To jest... smok - wyjąkała. - A to... to jest prawdziwe Złote Runo? Annabeth kiwnęła głową, ale najwidoczniej nie słuchała jej uważnie. Ramiona jej opadły, potarła twarz i westchnęła spazmatycznie. -Przepraszam. Trochę się zmęczyłam. -Wyglądasz, jakbyś miała zaraz zemdleć - powiedziała Piper. — Długo już szukasz swojego chłopaka? -Trzy doby, sześć godzin i dwanaście minut. -I nie wiesz, co się z nim stało? Annabeth ponuro pokręciła głową. -Tak bardzo się cieszyliśmy, bo i jemu, i mnie wcześniej się zaczęła przerwa zimowa. Spotkaliśmy się we wtorek tu, w obozie, tacy szczęśliwi, że będziemy razem przez trzy tygodnie. Tak dobrze się wszystko zapowiadało! A potem, po ognisku, on... pocałował mnie na dobranoc, poszedł do swojego domku, a rano... rano już go nie było. Przeszukaliśmy cały obóz. Skontaktowaliśmy się z jego matką. Próbowaliśmy wszystkiego. Na nic. Po prostu zniknął. „Przed trzema dobami" - pomyślała Piper. Tej samej nocy, kiedy miała ten sen. -Jak długo jesteście razem?

-Od sierpnia. Od osiemnastego sierpnia. -Prawie dokładnie wtedy poznałam Jasona - powiedziała Piper. - Ale my chodzimy ze sobą dopiero od paru tygodni. Annabeth skrzywiła się. -Piper... jeśli chodzi o to... Może usiądziesz, co? Piper wiedziała, co teraz nastąpi. Poczuła narastający strach, jakby jej płuca zaczęły wypełniać się wodą. -Słuchaj, ja wiem, co Jason myśli... On myśli, że pojawił się nagle w naszej szkole. Dzisiaj. Ale tak nie jest. Znam go od czterech miesięcy. -Piper - powiedziała ponuro Annabeth. - To... Mgła. -Co mogła? Kto? -Mgła. Rodzaj woalu oddzielającego świat śmiertelników od świata magii. Percepcja śmiertelników nie jest w stanie ogarnąć takich dziwactw jak bogowie i potwory, więc Mgła zniekształca rzeczywistość. Sprawia, że śmiertelnicy widzą rzeczy w taki sposób, w jaki są zdolni je zrozumieć. Ich oczy mogą w ogóle nie zobaczyć tej doliny. Mogą patrzeć na smoka i widzieć tylko zwój kabla. Piper przełknęła ślinę. -Nie. Przecież sama powiedziałaś, że nie jestem normalnym śmiertelnikiem. Jestem półboginią. -To dotyczy nawet półbogów. Widziałam to mnóstwo razy. Potwory przenikają do szkoły, chodzą sobie po niej w ludzkiej postaci i każdy jest przekonany, że od dawna zna te osoby. Wierzą, że zawsze tam były. Mgła zmienia pamięć, tworzy nawet wspomnienia czegoś, co nigdy się nie wydarzyło... -Jason nie jest potworem! Jest ludzką istotą albo półbogiem, albo kim tam chcesz. Moje wspomnienia nie są jakąś magiczną podróbką. Są takie realne! Jak podpaliliśmy majtki trenerowi. Jak Jason i ja patrzyliśmy na deszcz meteorów na dachu sypialni i jak w końcu udało mi się skłonić tego głupka, żeby mnie pocałował... I zaczęła opowiadać Annabeth o całym semestrze w Szkole Dziczy. Polubiła Jasona od pierwszego tygodnia, w którym się poznali. Był dla niej taki miły, taki cierpliwy, znosił nawet nadpobudliwego Leona i jego głupie dowcipy. Zaakceptował ją taką, jaka była, nie osądzał jej, choć narobiła w życiu tyle głupstw. Spędzali razem wiele godzin, patrząc na gwiazdy, a w końcu... w końcu. .. trzymając się za ręce. To wszystko nie mogło być oszustwem. Annabeth zacisnęła wargi. -Piper, masz wspomnienia o wiele wyraźniejsze niż większość z nas. Muszę się z tym

zgodzić, chociaż nie wiem, dlaczego tak jest. Ale skoro mówisz, że tak dobrze go znasz... -Znam go! -To skąd on jest? Piper poczuła się tak, jakby dostała cios między oczy. -Musiał mi mówić, ale... -Widziałaś przedtem ten jego tatuaż? Mówił coś o swoich rodzicach, przyjaciołach, o swojej ostatniej szkole? -N-nie wiem... ale... -Piper, jak on ma na nazwisko? Poczuła pustkę w głowie. Nie znała jego nazwiska. Jak to możliwe? Rozpłakała się. Zrobiło jej się strasznie głupio. Usiadła na kamieniu obok Annabeth i po prostu się załamała. Tego już było za wiele. Czy mają jej odebrać wszystko, co dobre w jej żałosnym życiu? „Tak", powiedziano jej w tym śnie. „Tak, chyba że zrobisz to, co ci każemy". -Hej - odezwała się Annabeth. - Dojdziemy do prawdy. Teraz Jason jest tutaj. Kto wie? Może się okaże, że z wami nie jest tak źle. „Chyba nie" - pomyślała Piper. Chyba nie, jeśli głos we śnie powiedział jej prawdę. Ale nie mogła się do tego przyznać. Starła łzę z policzka. -Zabrałaś mnie tutaj, żeby nikt nie zobaczył, jak beczę, tak? Annabeth wzruszyła ramionami. -Spodziewałam się, że będzie ci ciężko. Wiem, jak to jest, kiedy się traci chłopaka. -Ale ja wciąż nie mogę uwierzyć... Wiem, że między nami coś było. A teraz koniec, nawet mnie nie poznaje. Jeśli naprawdę pojawił się dopiero dzisiaj, to dlaczego? W jaki sposób? Dlaczego nic nie pamięta? -Dobre pytania. Mam nadzieję, że Chejron znajdzie na nie odpowiedzi. Ale na razie musimy cię gdzieś zainstalować. To co, możemy już schodzić? Piper spojrzała na dziwną zbieraninę domków w dolinie. Jej nowy dom, rodzina, która prawdopodobnie ją rozumie... ale wkrótce stanie się jeszcze jedną grupą ludzi, którym ona sprawi zawód, a ta dolina jeszcze jednym miejscem, z którego ją wyrzucą. „Zdradzisz ich dla nas", powiedział głos. „Albo stracisz wszystko". Nie miała wyboru. -Tak - skłamała. - Możemy. Na centralnym trawniku grupa obozowiczów grała w koszykówkę. Wrzuty były zupełnie niewiarygodne. Żadna piłka nie odbiła się od kosza. Raz po raz zdobywano po trzy punkty jednym wrzutem. -Domek Apollina - powiedziała Annabeth. - Banda pozerów uwielbiających strzelanie.

Z łuku, do kosza. Przeszły koło kręgu na ognisko, gdzie dwóch młodzieńców walczyło na miecze. - Prawdziwe ostre klingi? - zdziwiła się Piper. - A jak trafią w siebie? - Trafna uwaga. Och, przepraszam. Nie najlepszy kalambur. O, tu jest mój domek. Szóstka. Annabeth wskazała głową szary pawilonik z sową wyrzeźbioną nad drzwiami. Przez otwarte drzwi Piper dostrzegła półki z książkami, oszklone szafki z bronią i interaktywny ekran, podobny do tych, które mieli w klasach. Dwie dziewczyny wykreślały na nim mapę wyglądającą na plan bitwy. -Skoro już mówimy o klingach - powiedziała Annabeth - to coś ci pokażę. Poprowadziła Piper z boku domku, do metalowej szopy, która wyglądała jak składzik na narzędzia. Otworzyła ją, ale w środku nie było narzędzi ogrodniczych, chyba że chciałoby się wypowiedzieć wojnę grządce pomidorów. Szopa była pełna najróżniejszych rodzajów broni od mieczy i włóczni po maczugi podobne do tej, którą siał postrach trener Hedge. -Każdy heros musi mieć jakąś broń. Najlepsze klingi wykuwa Hefajstos, ale my tutaj też mamy niezły wybór. Atena przywiązuje wielką wagę do taktyki walki... Trzeba dobrze dopasować broń do danej osoby. Zaraz zobaczymy... Piper nie była entuzjastką narzędzi służących do zabijania, ale wiedziała, że Annabeth chce jej dogodzić. Wręczyła jej masywny miecz, który Piper z trudem uniosła. -Nie - powiedziały jednocześnie. Annabeth pogrzebała w stosie broni i wyciągnęła coś innego. - Pistolet? -Mossberg 500. - Annabeth zręcznie odciągnęła i puściła zamek. - Nie bój się. Nie zranisz tym człowieka. Jest przerobiony tak, że wystrzela niebiański spiż, więc zabija tylko potwory. -Mmm... To chyba nie w moim stylu. -Chyba tak... - zgodziła się córka Ateny. - Za bardzo szpanerskie. Odłożyła pistolet i zaczęła grzebać w stosie kusz, gdy w kącie szopy coś przykuło uwagę Piper. - Co to jest? — zapytała. - Nóż? Annabeth wyciągnęła sztylet spod stosu broni i zdmuchnęła z niego kurz. Wyglądał, jakby go nie używano od wieków. -No, nie wiem - powiedziała. - Naprawdę tego chcesz? Miecze są lepsze. -Ty też używasz noża. - Piper wskazała na broń, którą Annabeth miała przytroczoną do

pasa. - Tak, ale... - Wzruszyła ramionami. - No dobrze, obejrzyj go sobie, jak chcesz. Pochwa była z podniszczonej czarnej skóry z okuciami z brązu. Nic specjalnego ani efekciarskiego. Gładka drewniana rączka idealnie leżała w dłoni Piper. Kiedy dziewczyna wysunęła sztylet z pochwy, wyłoniło się trójkątne spiżowe ostrze, długie na jakieś piętnaście centymetrów, które błyszczało, jakby je wypolerowano wczoraj. Brzegi klingi były ostre jak brzytwa. Piper zdumiało własne odbicie w klindze. Wyglądała dojrzalej, poważniej, na jej twarzy nie malował się lęk, który przecież czuła. -Pasuje do ciebie - stwierdziła Annabeth. - Ten rodzaj ostrza nazywają parazonium. To broń głównie ceremonialna, noszona przez greckich oficerów wyższej rangi. Wskazuje, że jej właściciel jest osobą mającą władzę i bogactwo, ale w walce też jest skuteczna. - Podoba mi się. Dlaczego od razu nie powiedziałaś, że do mnie pasuje? Annabeth westchnęła. - Ten sztylet ma długą historię. Większość ludzi bałaby się go mieć. Jego pierwsza właścicielka... No wiesz, źle skończyła. Miała na imię Helena. Piper zmarszczyła czoło. -Zaraz... masz na myśli tę Helenę? Helenę z Troi? Annabeth pokiwała głową. Piper nagle poczuła się tak, jakby trzymała sztylet ręką w chirurgicznej rękawiczce. -I ten sztylet leży sobie ot tak w twojej szopie? -Mamy tu wszędzie przedmioty należące kiedyś do starożytnych Greków. To nie muzeum. Broń jest po to, żeby jej używać. Jesteśmy półbogami, to jest nasze dziedzictwo. Ten sztylet był prezentem ślubnym od Menelaosa, pierwszego męża Heleny,Nazwała go Katoptris. -To znaczy? -Zwierciadło. Pewnie dlatego, że służył jej tylko do tego, by mogła się w nim przeglądać. Chyba nigdy nie użyto go w walce. Piper znowu przyjrzała się klindze. Przez chwilę spojrzało na nią jej własne odbicie, ale potem obraz się zmienił. Zobaczyła płomienie i jakąś groteskową twarz, jakby wyrzeźbioną w skale. Usłyszała taki sam śmiech jak w swoim śnie. Ujrzała swojego ojca w łańcuchach, przykutego do pala przed stosem buchającym ogniem. Sztylet wypadł jej z ręki. -Piper?! - krzyknęła Annabeth. - Lekarza! Potrzebna mi pomoc! - zawołała w stronę apollińskich chłopców grających w piłkę. - Nie, nie, już... już w porządku — wyjąkała Piper.

- Na pewno? - Tak. Tylko... - Pomyślała, że musi nad sobą bardziej panować. Drżącą ręką podniosła sztylet. - To wszystko po prostu mnie przytłoczyło. Tyle się dziś wydarzyło. Ale... chciałabym zatrzymać ten sztylet, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Annabeth zawahała się, a potem pomachała ręką chłopcom na boisku, dając im znać, że już nie potrzebuje pomocy. -No dobrze, jeśli naprawdę tego chcesz. Strasznie zbladłaś. Myślałam, że dostałaś jakiegoś ataku czy co. -Nic mi nie jest — zapewniła ją Piper, choć serce wciąż waliło jej w piersiach. - Macie tu... ee... telefon? Mogę zadzwonić do ojca? Spojrzenie szarych oczu Annabeth było zimne i ostre, prawie tak jak klinga sztyletu. Wydawało się, że rozważa tysiące możliwości, starając się przeniknąć myśli Piper. -Nie pozwalają nam korzystać z telefonu - powiedziała w końcu. - Użycie komórki to wysłanie sygnału, po którym potwory mogą nas zlokalizować. Ale... mam komórkę. - Wyjęła ją z kieszeni. -To trochę wbrew przepisom, ale... to będzie nasz sekret... Piper wzięła aparat z wdzięcznością, starając się powstrzymać drżenie rąk. Odeszła kilka kroków od Annabeth i odwróciła się w stronę trawiastego placu. Zadzwoniła na prywatny numer ojca, choć wiedziała, co będzie. Poczta głosowa. Próbowała się z nim połączyć od trzech dni, od tego snu. W Szkole Dziczy pozwalano im na jeden telefon dziennie, ale choć dzwoniła co wieczór, zawsze odzywała się tylko poczta głosowa. Z pewnym oporem wystukała inny numer. Osobista asystentka ojca odezwała się natychmiast. - Biuro pana McLeana. -Jane - powiedziała przez zęby Piper - gdzie jest mój tata? Jane milczała przez chwilę, jakby się zastanawiała, czy nie przerwać połączenia. - Piper, chyba nie powinnaś dzwonić ze szkoły. - Może nie jestem w szkole. Może uciekłam i zamieszkałam wśród leśnych zwierząt. - Mmm - mruknęła Jane. - Dobrze, powiem mu, że dzwoniłaś. - Gdzie on jest? - Nie ma go tu. -I nie wiesz, dokąd się udał, tak? - Piper zniżyła głos, mając nadzieję, że Annabeth jest na tyle wyrozumiała, że nie podsłuchuje. -Jane, kiedy zadzwonisz na policję? On może mieć kłopoty. - Piper, nie chcemy z tego robić medialnego cyrku. Jestem pewna, że nic mu nie jest. Od czasu do czasu gdzieś znika. I zawsze wraca.

- A więc to prawda. Nie wiesz... - Muszę kończyć - warknęła Jane. - Baw się dobrze w szkole. I rozłączyła się. Piper zaklęła pod nosem. Wróciła do Annabeth i oddała jej komórkę. - Bez powodzenia? - zapytała Annabeth. Piper nie odpowiedziała. Czuła, że zaraz się rozpłacze. Annabeth zerknęła na wyświetlacz telefonu i zawahała się. - Masz na nazwisko McLean? Przepraszam, to nie moja sprawa. Ale to mi brzmi znajomo. -Pospolite nazwisko. -Taak... Chyba tak. Co robi twój ojciec? -Skończył akademię sztuki - odpowiedziała automatycznie Piper. -Jest Czirokezem. Indiańskim artystą. Jej standardowa odpowiedź. Nie kłamstwo i nie cała prawda. Po usłyszeniu tego większość ludzi wyobrażała sobie, że jej ojciec sprzedaje przy drodze indiańskie pamiątki w jakimś rezerwacie. Pióropusze Siedzącego Byka, naszyjniki z muszelek, zeszyty z Wielkim Wodzem... -Och. - Annabeth nie wyglądała na przekonaną, ale wsunęła komórkę do kieszeni. Dobrze się czujesz? Możemy iść dalej? Piper przymocowała sztylet do pasa, obiecując sobie w duchu, że kiedy już będzie sama, dokładnie go obejrzy. -Oczywiście - powiedziała. - Chcę zobaczyć wszystko. Wszystkie domki były niesamowite, ale Piper przy żadnym nie poczuła, że jest jej. Nad jej głową nie pojawił się żaden znak-żaden kangur, nic. Ósemka była cała ze srebra i jaśniała jak księżyc w pełni. - Artemida? - Znasz grecką mitologię - zauważyła Annabeth. - Coś tam przeczytałam w zeszłym roku, kiedy tata pracował nad pewnym projektem. - Myślałam, że jest indiańskim artystą. Piper zaklęła w duchu. - No tak. Ale... no wiesz, nie tylko tym się zajmuje. Pomyślała, że dała plamę. McLean, mitologia grecka. Na szczęście Annabeth chyba to kupiła. -W każdym razie - ciągnęła Annabeth - Artemida jest boginią księżyca i łowów. Ale nie żadnego obozowicza. Jest wieczną dziewicą, więc nie może mieć dzieci.

-Och. Piper doznała zawodu. Zawsze lubiła opowieści o Artemidzie i uznała, że chętnie byłaby jej córką. - Ale są Łowczynie Artemidy - dodała Annabeth. - Czasami nas odwiedzają. Nie są jej dziećmi, tylko towarzyszkami... No wiesz, to taka banda nieśmiertelnych nastolatek, które razem szukają przygód i tropią potwory. Piper ożywiła się. - Brzmi nieźle. I są nieśmiertelne? - Tak, chyba że polegną w walce albo złamią ślub czystości. Nie powiedziałam ci, że muszą unikać chłopców? Żadnych randek, nigdy. Na całą wieczność. -Och. To nie dla mnie. Annabeth roześmiała się. Przez chwilę sprawiała wrażenie prawie szczęśliwej i Piper pomyślała, że dobrze by było mieć taką przyjaciółkę... Ale nie teraz. „Zapomnij o tym" skarciła się. - „Nie będziesz tu zawierać żadnych przyjaźni. W końcu się dowiedzą". Doszły do następnego domku, Dziewiątki, wyglądającego jak domek Barbie, z koronkowymi firankami, różowymi drzwiami i doniczkami goździków w oknach. Weszły do środka i Piper wciągnęła w nozdrza duszący zapach perfum. - O kurczę, to tutaj trafiają na starość supermodelki? Annabeth uśmiechnęła się znacząco. - Domek Afrodyty. Bogini miłości. Drew jest tutaj grupową. - Mogę sobie wyobrazić — mruknęła Piper. - Nie są takie złe. Ostatnia była super. - Co się z nią stało? Annabeth spochmurniała. - Idziemy dalej. Zaglądały do innych domków, ale Piper ogarniało coraz większe zniechęcenie. Zastanawiała się, czy mogłaby być córką De-meter, bogini rolnictwa. No nie, przecież usychała każda roślina, którą próbowała hodować. Atena jest super. A może Hekate, bogini magii? Ale jakie to ma znaczenie? Nawet tutaj, gdzie każdy odnajdował w końcu swojego rodzica, wiedziała, że i tak skończy jako niechciane dziecko. Nie wyczekiwała niecierpliwie na wieczorne ognisko. - Zaczęliśmy od dwunastu bogów olimpijskich - powiedziała Annabeth. - Bogowie po lewej stronie, boginie po prawej. A potem, w zeszłym roku, dodaliśmy całą grupę domków dla innych bogów, tych, którzy nie mają tronów na Olimpie. Hekate, Hades, Iris...

- Czyje są te dwa wielkie, na samym końcu? Annabeth zmarszczyła brwi. - Zeusa i Hery. Króla i królowej bogów. Piper ruszyła w tamtą stronę, a Annabeth poszła za nią, choć bez entuzjazmu. Dom Zeusa przypominał bank. Był z białego marmuru, z wysokimi kolumnami na froncie i drzwiami z polerowanego brązu, ozdobionymi błyskawicami. Dom Hery był mniejszy, ale w tym samym stylu, tyle że na drzwiach były wyrzeźbione pawie pióra mieniące się wszystkimi kolorami. W przeciwieństwie do reszty domków, zwykle otwartych i pełnych ludzi, te dwa były ciche i pozamykane. - Są puste? - zapytała Piper. Annabeth kiwnęła głową. -Zeus przez długi czas nie miał dzieci. No,prawie nie miał. Zeus, Posejdon i Hades, bracia najstarsi pośród bogów, zwani są Wielką Trójcą. Ich dzieci mają wielką moc, są naprawdę groźne. Przez ostatnie siedemdziesiąt lat wszyscy trzej starali się nie mieć dzieci. - Starali się ich nie mieć? -Czasami... mm... oszukiwali. Miałam przyjaciółkę, Thalię Grace, która była córką Zeusa. Porzuciła obóz i stała się jedną z Łowczyń Artemidy. Mój chłopak, Percy, jest synem Posejdona. I jest taki jeden, który od czasu do czasu się pojawia, Nico, syn Hadesa. Poza nimi nie ma innych półbogów, dzieci Wielkiej Trójcy. W każdym razie tylko ich znamy. - A Hera? - Piper spojrzała na ozdobione pawimi piórami drzwi. Ten domek intrygował ją, chociaż nie wiedziała dlaczego. - Bogini małżeństwa. — Annabeth wycedziła to, jakby starała się nie zakląć. — Ma dzieci tylko z Zeusem. No więc... tak, nie ma tu żadnych półbogów. To tylko honorowy domek. - Nie lubisz jej - powiedziała Piper. - Znamy się od dawna. Myślałam, że zawarłyśmy już pokój, ale kiedy zniknął Percy... zesłała na mnie tę dziwną wizję... - W której kazała ci zabrać nas ze Szkoły Dziczy — dopowiedziała Piper. - A ty myślałaś, że będzie z nami Percy. - Chyba będzie lepiej, jak nie będę o tym mówić. O Herze nie potrafię teraz powiedzieć nic dobrego. Piper spojrzała na próg drzwi. - To kto tutaj wchodzi?

- Nikt. Jak mówiłam, to tylko honorowy domek. Nikt tu nie wchodzi. - Ktoś wchodzi. - Piper wskazała na ślad stopy odciśnięty na zakurzonym progu. Instynktownie pchnęła drzwi, które otworzyły się z łatwością. Annabeth cofnęła się. - Słuchaj, Piper, chyba nie powinnyśmy... - Podobno mamy być gotowi na różne niebezpieczeństwa, tak? I weszła do środka. Domek Hery nie był miejscem, w którym Piper chciałaby zamieszkać. Było tam zimno jak w lodówce, a pośrodku, w kręgu białych kolumn, stal wysoki na trzy metry posąg siedzącej na tronie bogini w powłóczystej złotej szacie. Piper sądziła, że wszystkie greckie posągi są białe i ich oczy nie mają tęczówek ani źrenic, a ten był jaskrawo pomalowany, a pomijając wielkość, Hera wyglądała jak żywa. Jej przenikliwe spojrzenie zdawało się śledzić Piper. U stóp bogini płonął ogień w koszyku z brązu. Piper zastanawiała się, kto go podsyca, skoro domek jest zawsze pusty. Na ramieniu Hery siedział kamienny sokół, a w ręku trzymała berło zwieńczone kwiatem lotosu. Czarne włosy miała zaplecione w warkocze. Na jej twarzy gościł uśmiech, ale spojrzenie było zimne i wyrachowane, jakby mówiła: „Matka zawsze wie lepiej. Nie sprzeciwiaj mi się, bo cię zmiażdżę". Był tam tylko ten posąg - żadnych mebli, żadnych okien, żadnej łazienki, nic, co mogłoby służyć człowiekowi. Hera była boginią ogniska domowego i małżeństwa, ale jej dom przypominał raczej grobowiec. „Nie, to nie może być moja matka" - pomyślała Piper. Tego akurat była pewna. Nie przyciągnęło jej tu żadne dobre przeczucie - weszła do środka, ponieważ tutaj poczuła jeszcze większy lęk. Jej sen - to straszne ultimatum, które jej postawiono - miał coś wspólnego z tym domkiem. Zamarła bez ruchu. Nie były same. Za posągiem, przy małym ołtarzu, stała jakaś postać w czarnym welonie. Widać było tylko jej ręce uniesione w górę. Wyglądała, jakby się modliła albo rzucała jakieś zaklęcie. - Rachel? - Annabeth wstrzymała oddech. Dziewczyna odwróciła się. Odrzuciła welon, odsłaniając kędzierzawe rude włosy i piegowatą twarz, która w ogóle nie pasowała do tego wnętrza i do tej czarnej zasłony. Wyglądała na zwykłą siedemnastolatkę w zielonej bluzie i poszarpanych dżinsach pokrytych gryzmołami zrobionymi flamastrem. Nie miała butów, choć posadzka była zimna jak lód. - Hej! - Podbiegła do Annabeth i uścisnęła ją. - Wybacz mi! Przybyłam tak szybko, jak zdołałam.

Przez kilka minut rozmawiały o chłopaku Annabeth, o tym, że nie ma o nim żadnych nowych wieści i tak dalej, aż w końcu Annabeth przypomniała sobie o Piper, stojącej obok i nie bardzo wiedzącej, co ze sobą zrobić. - Wybacz. Rachel, to jest Piper, z tej grupy herosów, których dzisiaj uratowaliśmy. Piper, to jest Rachel Elizabeth Dare, nasza wyrocznia. - Twoja przyjaciółka mieszkająca w jaskini - zgadła Piper. Rachel wyszczerzyła zęby. - Zgadza się. - A więc jesteś wyrocznią? Potrafisz przepowiadać przyszłość? - To raczej przyszłość przemawia przeze mnie od czasu do czasu. Ja tylko wypowiadam przepowiednie. Duch wyroczni używa nagle moich ust i wygłasza ważne rzeczy, których nikt nie jest w stanie zrozumieć. Ale... tak, przepowiednie mówią o przyszłości. - Och. - Piper przestąpiła z nogi na nogę. - Niesamowite. Rachel roześmiała się. - Nie martw się. Każdego to trochę przeraża. Nawet mnie. Ale zwykle jestem nieszkodliwa. -Jesteś półboginią? - Coś ty. Zwykłą śmiertelniczką. - No to co ty tutaj... - Piper machnęła szeroko ręką. Rachel spoważniała. Zerknęła na Annabeth, potem znowu spojrzała na Piper. - Miałam tylko jakieś przeczucie. Coś o tym domku i o zniknięciu Percyego. Domek i Percy mają coś ze sobą wspólnego. Nauczyłam się wierzyć swoim przeczuciom, zwłaszcza w ostatnim miesiącu, od kiedy bogowie zamilkli. - Zamilkli? Rachel spojrzała na Annabeth, marszcząc brwi. - Nie powiedziałaś jej jeszcze? - Właśnie miałam powiedzieć - odrzekła Annabeth. - Piper, przez ostatni miesiąc... Wiesz, bogowie zwykle nie mówią wiele do swoich dzieci, ale od czasu do czasu się odzywają. Niektórzy z nas nawet odwiedzają Olimp. Ja spędziłam praktycznie cały semestr w Empire State Building. - Słucham?! - Tam jest w naszych czasach wejście na górę Olimp. - Aha. W sumie, dlaczego nie. - Annabeth pracowała nad remontem Olimpu po ostatniej wojnie tytanów - wyjaśniła

Rachel. - Jest wspaniałym architektem wnętrz. Żebyś zobaczyła ten bar sałatkowy... - No więc - ciągnęła Annabeth - miesiąc temu Olimp zamilkł. Wejście jest zamknięte, nikt nie może się tam dostać. Nikt nie wie dlaczego. Jakby bogowie się od nas odseparowali. Nawet moja mama nie odpowiada na moje modlitwy. I odwołano dyrektora naszego obozu, Dionizosa. - Dyrektor waszego obozu był bogiem... wina? - Tak, to... - Długa opowieść - zgadła Piper. - Dobra. Mów dalej. - No więc tak to jest. Półbogowie nadal są uznawani, ale poza tym cisza. Żadnych wiadomości. Żadnych odwiedzin. Żadnego znaku, że bogowie w ogóle nas słyszą. Jakby coś się stało... Coś naprawdę złego. A potem zniknął Percy. - A u nas, podczas szkolnej wycieczki, pojawił się Jason - dodała Piper. - Który ma zanik pamięci. - Kto to jest Jason? - zapytała Rachel. - Mój... — Piper ugryzła się w język, zanim powiedziała „chłopak", ale poczuła bolesne ukłucie w piersiach. - Mój przyjaciel. Annabeth, mówiłaś, że Hera zesłała ci jakiś sen. - Tak. Pierwszy od miesiąca sygnał od któregoś z bogów, i to od Hery, bogini najmniej skłonnej do pomocy, skierowany do mnie, czyli do dziecka, które nie cieszy się jej szczególną sympatią. Powiedziała mi, że dowiem się, co się stało z Percym, jeśli znajdę się na tarasie widokowym nad Wielkim Kanionem i poszukam faceta w jednym bucie. No i zobaczyłam tam was, a tym facetem w jednym bucie okazał się Jason. To bez sensu. - Wydarzyło się coś złego — zgodziła się Rachel. Spojrzała na Piper, która poczuła przemożną chęć powiedzenia jej o swoim śnie, wyznania, że wie, co się wydarzyło, przynajmniej po części. I że to dopiero początek złych wydarzeń. - Słuchajcie... Ja... chcę wam... I urwała, bo Rachel nagle cała zesztywniała. Jej oczy zapłonęły zielonym blaskiem, chwyciła Piper za ramiona. Piper próbowała się cofnąć, ale ręce Rachel były jak stalowe kleszcze. - Uwolnij mnie - powiedziała. Ale to nie był głos Rachel. To był głos starszej od niej kobiety, dochodzący gdzieś z oddali, jakby z wnętrza długiej rury. - Uwolnij mnie, Piper McLean, bo inaczej pochłonie nas ziemia. To musi się stać przed zimowym przesileniem. Wnętrze domku zaczęło się obracać. Annabeth usiłowała wyrwać Piper z uścisku rąk Rachel. Daremnie. Okrył je zielony dym, a Piper nie wiedziała już, czy to jawa, czy sen.

Zdawało jej się, że wielki posąg bogini powstaje z tronu i piętrzy się nad nią, przeszywając ją spojrzeniem. Usta bogini otworzyły się, jej oddech był jak mocne, odurzające perfumy. I przemówiła tym samym, dudniącym jak echo głosem: Nasi wrogowie powstali. Ten ognisty jest dopiero pierwszym z nich. Kiedy mu ulegniesz, nadejdzie ich król, który nas wszystkich skarze. UWOLNIJ MNIE! Piper poczuła, że uginają się pod nią kolana, i nagle ogarnęła ją ciemność.

Rozdział V LEO Leo był zafascynowany tym, co mu pokazywano, dopóki nie dowiedział się o smoku. Will Solące, jego przewodnik, ten laluś z łukiem na plecach, okazał się całkiem równym facetem. Wszystko, co mu pokazywał, było zupełnie niesamowite. „Jest takie ekstra, że chyba powinno być nielegalne" - pomyślał Leo. Prawdziwe greckie okręty wojenne, z których podczas ćwiczeń można miotać płonące strzały i wybuchające kartacze? Super! Zajęcia z robót ręcznych, podczas których można tworzyć rzeźby, używając pił łańcuchowych i lutownic? „Piszę się na to!" - chciał zawołać Leo. Lasy pełne groźnych potworów, gdzie nigdy nie powinno się wchodzić samemu? Ale bomba! A przy tym po obozie kręci się mnóstwo całkiem niezłych lasek... Leo nie mógł się do końca połapać w tym całym galimatiasie pokrewieństw z bogami, ale miał nadzieję, że nie jest ich kuzynem. To by dopiero była obsuwa! No, ostatecznie można spróbować z którąś z tych dziewczyn z jeziora. Dla nich warto się jeszcze raz podtopić. Will pokazał mu domki, pawilon jadalny i arenę do walki na miecze. - Dostanę miecz? - zapytał Leo. Will spojrzał na niego tak, jakby to pytanie wytrąciło go z równowagi. - Chyba będziesz musiał sam go sobie wykuć. Jesteś w Dziewiątce, tak? - Zgadza się. Kto nią rządzi? Wulkan? - Zwykle nie używamy rzymskich imion bogów. Ich oryginalne imiona są greckie. Twoim starym jest Hefajstos. - Festos? - Leo pamiętał, że ktoś już wypowiedział to imię, ale wciąż nie był pewny, o co w tym wszystkim chodzi. - Brzmi jak imię boga meksykańskich kowbojów. - He-fajstos - poprawił go Will. - Bóg kowali i ognia. To Leo też już usłyszał, ale starał się o tym nie myśleć. Bóg ognia... Poważnie? Biorąc pod uwagę to, co stało się z jego mamą, wyglądało to na kiepski żart. - A co z tym płonącym młotem nad moją głową? To dobre czy złe? Will zastanawiał się przez chwilę. - Zostałeś uznany prawie natychmiast. To zwykle dobry znak. - Ale ten Tęczowy Kucyk, Butch... mówił coś o klątwie. - Och... nie zwracaj na to uwagi. Ostatni grupowy Dziewiątki umarł, więc... - Umarł? Jak? Nagłą śmiercią?

- Twoi współtowarzysze z Dziewiątki wszystko ci opowiedzą. - No właśnie, gdzie są kumple z mojej chaty? Czy to nie ich grupowy powinien mnie oprowadzać? - On... mm... nie może. Sam zobaczysz, dlaczego. Will ruszył naprzód, zanim Leo zdążył zadać mu kolejne pytanie. - Klątwy, śmierć - mruknął pod nosem Leo. - Coraz bardziej mnie to wszystko kręci. Byli w połowie głównego trawnika, kiedy Leo dostrzegł swoją starą opiekunkę. A ona na pewno nie była osobą, której mógł się spodziewać w obozie półbogów. Stanął jak wryty. -Co jest? - zapytał Will. - Ciocia Callida. Tak się nazywała, ale Leo widział ją po raz ostatni, gdy miał pięć lat. A teraz tu stała, w cieniu wielkiego białego domu na skraju trawiastego placu, i patrzyła na niego. Miała na sobie swoją czarną, płócienną suknię wdowy, a na głowie czarną chustę. Jej twarz się nie zmieniła - szorstka skóra, przenikliwe ciemne oczy. Pomarszczone dłonie przypominały szpony. Wyglądała na bardzo starą, ale taką ją właśnie zapamiętał. - Ta staruszka... Co ona tu robi? Will spojrzał tam, gdzie patrzył Leo. -Jaka staruszka? -No ta. Ta w czarnym. Ile staruszek tu widzisz? Will zmarszczył brwi. - Myślę, Leo, że miałeś dziś bardzo męczący dzień. Mgła wciąż może wyczyniać sztuczki z twoim umysłem. Może pójdziemy teraz prosto do twojego domku, co? Leo chciał zaprotestować, ale kiedy ponownie spojrzał w stronę białego domu, Cioci Callidy już tam nie było. A był pewny, że jeszcze przed chwilą tam stała, jakby to, że pomyślał o swojej matce, ściągnęło Callidę z przeszłości. A to nie było dobre, bo kiedyś Tía Callida próbowała go zabić. - Żartowałem, koleś. Leo wyciągnął z kieszeni garść trybików i sprężynek i zaczął się nimi bawić, żeby się uspokoić. Nie może pozwolić, by wszyscy w tym obozie pomyśleli, że mu odbiło. W każdym razie nie bardziej niż w rzeczywistości. - No to chodźmy do tej Dziewiątki - powiedział. - Mam chętkę na jakąś fajną klątwę. Z zewnątrz domek Hefajstosa wyglądał jak statek kosmiczny. Był cały z metalu, a okna miał przesłonięte metalowymi żaluzjami. Okrągłe, grube na parę centymetrów drzwi przypominały wejście do skarbca w banku. Otwierały się za pomocą mnóstwa mosiężnych przekładni i hydraulicznych tłoków, z których buchała para.Leo zagwizdał.

- Moi kumple chyba lubią fantastykę steampunkową(rodzaj fantastyki naukowej, której akcja toczy się zwykle w epoce wiktoriańskiej (wieku pary) i wiąże się z wymyślaniem wynalazków zmieniających bieg historii (przyp. tłum.)), co? Wewnątrz nie było nikogo. W ściany wbudowane były stalowe koje z panelami kontrolnymi, migającymi diodami, jarzącymi się kolorowymi guzikami i skomplikowanymi systemami dźwigni. Leo pomyślał, że każdy mieszkaniec tego domku ma własną kombinację przycisków i dźwigni, żeby rozłożyć swoje posłanie, a za każdym jest pewnie nisza z magazynkiem, może też jakieś pułapki na nieproszonych gości. W każdym razie tak to wyglądało. Z górnego piętra wybiegał komin, chociaż z zewnątrz nic nie wskazywało na to, że domek jest piętrowy. Kręte schodki wiodły w dół, do jakiejś piwnicy. Na ścianach wisiały najrozmaitsze narzędzia oraz bogaty wybór noży, mieczy i innych narzędzi mordu. Na wielkim warsztacie leżało mnóstwo części różnych maszyn -śrub, zamków, muterek, gwoździ, nitów. Leo miał wielką ochotę zgarnąć je wszystkie do kieszeni kurtki. Uwielbiał takie rzeczy. Tylko że musiałby mieć ze sto kurtek, żeby to wszystko zmieścić... Poczuł się tak, jakby znowu znalazł się na zapleczu sklepu swojej matki. Może nie z powodu mieczy i toporów, ale przez te wszystkie narzędzia, stosy opiłków, zapach smaru, metalu i rozgrzanych silników. Spodobałoby się jej to miejsce. Otrząsnął się z tych myśli. Nie lubił bolesnych wspomnień. Do przodu - to było jego hasło. Nie przywiązywać się do rzeczy. Nie zatrzymywać się dłużej w jednym miejscu. Tylko w ten sposób mógł wyprzedzić smutek. Zdjął ze ściany długie narzędzie. - Motyka? Po co bogu ognia motyka? - Byłbyś zaskoczony - rozległ się głos z ciemnego kąta. Jedna z koi w rogu pokoju była zajęta. Zasłona z ciemnego kamuflażu rozsunęła się i Leo zobaczył faceta, który jeszcze chwilę temu był niewidzialny. Trudno było o nim wiele powiedzieć, bo cały był w gipsie. Głowę miał owiniętą gazą, z wyjątkiem twarzy, która była obrzmiała i posiniaczona. Wyglądał jak biały od stóp do głów ludzik - znokautowana maskotka opon Michelin. - Jestem Jake Mason - powiedział. - Uścisnąłbym ci rękę, ale... - Nie ma sprawy. Nie wstawaj. Chłopak wyszczerzył zęby i natychmiast się skrzywił, jakby każdy ruch sprawiał mu ból. Leo zastanawiał się, co mu się stało, ale bał się zapytać. - Witaj w Dziewiątce — powiedział Jake. - Już prawie od roku nikt nowy tu nie zawitał.

Jestem teraz nowym grupowym. - Teraz? - zapytał Leo. Will Solące odchrząknął. - To gdzie są wszyscy, Jake? - Na dole, w kuźni - odrzekł Jake tęsknym tonem. - Pracują nad... No wiesz, chodzi o ten problem. - Och. - Will szybko zmienił temat: - To co, macie jakieś wolne łóżko dla Leona? Jake przez chwilę mierzył Leona wzrokiem. - Leo, wierzysz w klątwy? Albo w duchy? „Właśnie zobaczyłem moją złą opiekunkę, Tię Callidę" - pomyślał Leo. - „Już dawno powinna nie żyć. I nie ma dnia, żebym nie wspomniał mojej mamy ginącej w pożarze sklepu. Więc nie nawijaj mi tu o duchach, mumio". Ale na głos powiedział: - Duchy? - prychnął lekceważąco. - Coś ty. Żaden problem. Dziś rano pewien duch burzy strącił mnie do Wielkiego Kanionu, ale... no wiesz, w końcu to nic nadzwyczajnego, nie? Jake pokiwał głową. - To dobrze. Bo dam ci najlepsze łóżko. Beckendorfa. - O kurczę, Jake - powiedział Will. - Jesteś pewny? Jake zawołał: - Koja 1-A, proszę. Cały domek zadygotał. W podłodze otworzyła się okrągła dziura, jak migawka kamery, i wyskoczyło z niej spore łóżko. Brązowa rama miała w nogach wbudowaną konsolę do gier, u wezgłowia odtwarzacz stereofoniczny, pod spodem lodówkę ze szklanymi drzwiczkami i rząd paneli kontrolnych po boku. Leo rzucił się na łóżko na wznak, podłożył ręce pod głowę i powiedział: - Może być. - Zjeżdża do prywatnego pomieszczenia na dole - wyjaśnił mu Jake. - Och, ekstra. Siemanko. Spadam do Jaskini Leona. Który guzik? - Zaraz, zaraz - powiedział Will Solące. - To wy, chłopaki, macie w piwnicy prywatne pokoje? Jake pewnie by się uśmiechnął, gdyby nie był tak obolały. - Mamy tu mnóstwo sekretów, Will. Wy, faceci od Apollina, nie macie pojęcia, co jest naprawdę fajne. Od prawie stu lat rozkopujemy system tuneli pod Dziewiątką i jeszcze nie

doszliśmy do końca. Leo, jeśli nie masz nic przeciwko spaniu w łóżku umar-laka, należy do ciebie. Nagle Leo stracił ochotę na leżenie brzuchem do góry. Usiadł, uważając, by nie dotknąć żadnego guzika. - Ten grupowy, który umarł... to było jego łóżko? - Zgadza się - odrzekł Jake. - Charles Beckendorf. Leo wyobraził sobie ostrza piły przechodzące przez materac albo granat wszyty w poduszkę. - Ale on nie umarł w tym łóżku, co? - Nie. Zginął podczas wojny tytanów. Zeszłego lata. - W wojnie tytanowej - powtórzył Leo — która nie miała nic wspólnego z tym bardzo dobrym łóżkiem? - W wojnie tytanów - poprawił go Will, jakby uznał go za kretyna. - Olbrzymich, potężnych facetów, którzy panowali nad światem przed bogami. Zeszłego lata próbowali tu wrócić. Ich przywódca, Kronos, zbudował sobie nowy pałac na szczycie góry Tam w Kalifornii. Ich armia pojawiła się w Nowym Jorku i o mało co nie zniszczyła Olimpu. Wielu herosów zginęło, próbując ich powstrzymać. - Podejrzewam, że nie dali tego w wiadomościach? - zapytał Leo. Uważał, że to całkiem normalne w tej sytuacji pytanie, ale Will pokręcił głową z niedowierzaniem. - Nie słyszałeś o wybuchu wulkanu St. Helens albo o dziwnych burzach przewalających się przez cały kraj, albo o tym budynku w St. Louis, który się nagle zawalił? Leo wzruszył ramionami. Zeszłego lata uciekł z kolejnej rodziny zastępczej. Potem pewien kurator złapał go w Nowym Meksyku, a sąd skazał na pobyt w najbliższym zakładzie poprawczym - w Szkole Dziczy. - Chyba byłem za bardzo zajęty. - Nieważne - powiedział Jake. - Masz szczęście, że cię to ominęło. Rzecz w tym, że Beckendorf był jedną z pierwszych ofiar i od tego czasu... - Na waszym uroczym domku ciąży klątwa, tak? - zgadł Leo. Jake nie odpowiedział. No, ale w końcu cały był w gipsie. To była odpowiedź. Leo zaczął dostrzegać różne drobne szczegóły, których przedtem nie zauważył - na ścianie ślad po jakimś wybuchu, plama na podłodze... po ropie naftowej... albo krwi. W kątach leżały połamane miecze i jakieś roztrzaskane maszyny. Ktoś je tam cisnął, może ze złości? Coś tu się musiało wydarzyć. Coś złego.

Jake westchnął lekko. - No dobra, powinienem się przespać. Mam nadzieję, że ci się tu spodoba, Leo. Tu bywało... naprawdę fajnie. Zamknął oczy, a kotara z kamuflażu z powrotem sama się zasunęła. - Chodź, Leo - powiedział Will. - Zaprowadzę cię do kuźni. Kiedy wychodzili, Leo jeszcze raz spojrzał na swoje łóżko i wyobraził sobie siedzącego na nim zmarłego grupowego - jeszcze jednego ducha, który odtąd miał mu towarzyszyć.

Rozdział VI LEO -Jak on umarł? - zapytał Leo idącego przed nim Willa. - No wiesz, ten Beckendorf. -Wybuch. Beckendorf i Percy Jackson wysadzili statek wycieczkowy pełen potworów. Beckendorf nie miał szczęścia. „Znowu ten Percy Jackson, zaginiony chłopak Annabeth. Facet musiał brać udział we wszystkim, co tu się działo" - pomyślał Leo. - Więc ten Beckendorf był tutaj bardzo popularny, tak? To znaczy. .. zanim wyleciał w powietrze. - Był naprawdę niesamowity. Cały obóz ciężko zniósł jego śmierć. Jake został grupowym w samym środku wojny. Tak jak ja. Bardzo się starał, ale on nigdy nie chciał być przywódcą. Lubił tylko konstruować różne rzeczy. A potem, po wojnie, wszystko zaczęło się psuć. Wyleciały w powietrze rydwany Dziewiątki. Sfiksowały im automaty. Wynalazki zaczęły działać wadliwie. To było jak jakaś klątwa i w końcu zaczęto tak to nazywać - Klątwa Dziewiątki. A potem Jake miał ten wypadek... - Który miał coś wspólnego z jakimś problemem, o którym wspomniał - dopowiedział - Pracują nad tym. - W głosie Willa brakowało entuzjazmu. -No, jesteśmy. Kuźnia wyglądała tak, jakby lokomotywa parowa rąbnęła w grecki Partenon i wryła się w jego ruiny. Wokół osmalonych ścian wyrastały białe marmurowe kolumny. Z kominów buchał dym ponad dwuspadowym dachem, którego wymyślny fronton pokrywały płaskorzeźby przedstawiające grupę bogów i potworów. Budynek stał nad strumieniem, którego prąd obracał kilkoma kołami połączonymi z całym systemem spiżowych przekładni. Ze środka dochodził rumor jakiejś maszynerii, głuche dudnienie ognia i huk młotów uderzających w kowadła. Kiedy weszli do środka, z tuzin pracujących tam chłopców i dziewcząt zamarł bez ruchu. W ciszy, która nagle zapanowała, słychać było tylko ryk ognia i klikanie przekładni i dźwigni. -Jak leci, młodzi? - zagadnął Will. - To jest wasz nowy brat, Leo... mm, jak masz na nazwisko? - Valdez. Leo rozejrzał się. Czy to możliwe, że był z nimi wszystkimi spokrewniony? Pochodzili z jakichś wielkich rodzin, a on zawsze miał tylko matkę - zanim umarła.

Podchodzili do niego, podawali mu ręce i przedstawiali się: Shane, Christopher, Nyssa, Harley (tak, jak motocykl)... Leo wiedział, że nigdy tego nie spamięta. Za dużo imion, za dużo wrażeń. Każdy był inny. Inny typ twarzy, barwa skóry, kolor włosów, wzrost. Nikt by nie powiedział: „Ej, popatrzcie, to jest ta banda Hefajstosa!". Ale wszyscy mieli mocne, szorstkie ręce pokryte zgrubieniami i poplamione smarem. Nawet ten mały Harley, który nie mógł mieć więcej niż osiem lat, wyglądał tak, jakby mógł przewalczyć sześć rund z Chuckiem Norrisem i nawet się nie spocić. I od wszystkich biła jakaś dziwna, ponura powaga. Wszyscy byli przygarbieni; widać było, że życie ich nie oszczędzało. Niektórzy wyglądali, jakby ich naprawdę ciężko pobito. Leo doliczył się dwóch z rękami na temblaku, jednego o kulach, jednego z przepaską na oku, sześciu z elastycznymi opaskami na kolanach i łokciach. Tych z plastrami już nie liczył. - No dobra, ludzie! - zawołał. - Słyszałem, że w naszym domku często są balangi! Nikt się nie roześmiał. Wpatrywali się w niego w milczeniu. Will Solące poklepał go po ramieniu. - No, to zostawiam was, żebyście się lepiej poznali. Ktoś pokaże Valdezowi, gdzie jemy, jak nadejdzie pora? -Ja - powiedziała jakaś dziewczyna. Nyssa, przypomniał sobie Leo. Miała na sobie bojówki, koszulkę bez rękawów, ukazującą jej szerokie bary, i czerwoną banda-nę wokół burzy ciemnych włosów. Gdyby nie plaster z symbolem uśmiechniętej buźki przyklejony na podbródku, wyglądałaby jak jedna z tych wojowniczych bohaterek filmów akcji, które zręcznie chwytają pistolet maszynowy i rozwalają dziesiątki wrogich kosmitów. - Super - powiedział. - Zawsze chciałem mieć siostrę, która może mnie pobić. Nyssa nie uśmiechnęła się. - Chodź, dowcipnisiu. Pokażę ci wszystko. Warsztaty nie były dla Leona nowością. Wychował się wśród mechaników i silników. Matka często żartowała, że jego pierwszym smoczkiem był klucz jednoramienny. Ale nawet on nigdy nie widział czegoś takiego jak kuźnia w Obozie Herosów. Jeden z chłopców pracował nad toporem bojowym, co jakiś czas wypróbowując jego ostrze na betonowej płycie. Topór wbijał się w beton jak w ciepły ser, ale chłopak wciąż nie był zadowolony i nadal go ostrzył. - Na co sobie szykuje ten topór? - zapytał Nyssę Leo. - Na okręt wojenny? - Nigdy nie wiadomo. Nawet niebiański spiż...

- To ten metal? Kiwnęła głową. - Wydobywają go na samym Olimpie. Trudno go zdobyć. W każdym razie zwykłe potwory unieszkodliwia, ale wiadomo, że te duże, o wielkiej mocy, mają bardzo grubą skórę. Na przykład drakony... - Smoki, tak? - Podobny gatunek. Na lekcjach walki z potworami dowiesz się, czym się różnią. - Lekcje walki z potworami. No jasne, zdobyłem już w tym czarny pas. Nadal nie zdobyła się nawet na słaby uśmiech. Leo miał nadzieję, że w końcu jej to minie. W końcu jego rodzina od strony ojca powinna mieć jakieś poczucie humoru, nie? Przeszli obok dwóch chłopców pracujących nad jakąś nakręcaną zabawką z brązu. W każdym razie tak to wyglądało: piętna-stocentymetrowy centaur, pół człowiek, pół koń, uzbrojony w miniaturowy łuk. Jeden z chłopców pociągnął go za ogon i centaur ożył. Pogalopował po stole, wrzeszcząc: „Giń, komarze! Giń, komarze!" i szyjąc z łuku we wszystko wokoło. Coś takiego najwyraźniej już się wydarzyło, bo wszyscy padli na podłogę. Wszyscy prócz Leona. Sześć strzał wielkości igieł wbiło mu się w koszulkę, zanim któryś z chłopców chwycił za młotek i roztrzaskał centaura na kawałki. - Ta głupia klątwa! - Pomachał młotkiem ku niebu. - To miał być zabójca owadów! Za dużo wymagam? - Niezłe jaja - mruknął Leo. Nyssa powyciągała mu igły z koszulki. - Och, nic ci się nie stało. Chodźmy stąd, zanim go naprawią. Ruszyli dalej. Leo rozcierał sobie pierś. - Często coś takiego się zdarza? - Ostatnio nic nam nie wychodzi. - Przez tę klątwę? Nyssa zmarszczyła czoło. - Ja tam nie wierzę w żadne klątwy. Ale coś nie gra. I jeśli nie rozwiążemy tego problemu ze smokiem, będzie jeszcze gorzej. - Problemu ze smokiem? - Leo miał nadzieję, że dziewczyna mówi o jakimś miniaturowym smoku, może takim, który uśmierca karaluchy, ale coś mu mówiło, że się myli. Nyssa zaprowadziła go do wielkiej mapy ściennej, którą studiowało parę dziewczyn.

Był to plan całego obozu - półkolisty teren sięgający do zatoki Long Island na północy, z lasami na zachodzie, domkami na wschodzie i pasmem wzgórz na południu. - To musi być gdzieś na tych wzgórzach - powiedziała jedna z dziewczyn. - Szukałyśmy na wzgórzach - powiedziała druga. - Lasy są lepszą kryjówką. - Ale zastawiliśmy już pułapki... - Chwileczkę - odezwał się Leo. - Zgubiliście smoka? Prawdziwego,pełnowymiarowego smoka? - To spiżowy smok - wyjaśniła mu Nyssa. - Ale tak, to automaton wielkości naturalnej. Dziewiątka zbudowała go wiele lat temu. Potem zaginął gdzieś w tych lasach, no i Beckendorf go odnalazł i odbudował, bo smok był w kawałkach. Ma chronić obóz, ale jest... mm... trochę nieprzewidywalny. - Nieprzewidywalny - powtórzył Leo. - Fiksuje, rozwala domki, podpala ludzi, próbuje pożreć satyrów. - Rzeczywiście jest nieprzewidywalny. Nyssa pokiwała głową. - Tylko Beckendorf potrafił nad nim zapanować. A potem umarł i smok całkiem się znarowił. W końcu wpadł w szał i uciekł. Pojawia się od czasu do czasu, rozwala coś i znowu znika. Wszyscy chcą go odnaleźć i zniszczyć... - Zniszczyć? Macie naturalnych rozmiarów spiżowego smoka i chcecie go zniszczyć? - Zionie ogniem. Jest naprawdę groźny i nie ma nad nim żadnej kontroli. - Ale to smok! Kurczę, to niesamowite! Nie próbowaliście z nim porozmawiać, jakoś go opanować? - Próbowaliśmy. Jake Mason próbował. Sam widziałeś, czym to się skończyło. Leo pomyślał o Jake'u, całym w gipsie, leżącym samotnie w koi. - No tak, ale... - Nie ma innej opcji. - Nyssa zwróciła się do dziewczyn przy mapie. - Spróbujmy zastawić więcej pułapek w lasach... o, tutaj, tutaj i tutaj. Z gęstszym olejem silnikowym, może z trzydziestką. - Smok pije olej silnikowy? - zapytał Leo. - Ano tak. - Nyssa westchnęła. - Lubi, jak do oleju doda się trochę tabasco'. Pije to przed snem. Jak się złapie w pułapkę, potraktujemy go kwasem w spreju... powinien przeżreć mu skórę. Potem weźmiemy nożyce do cięcia metalu... i po sprawie. Wszyscy wyglądali na przygnębionych. Leo zrozumiał, że i oni wcale nie pragną śmierci smoka.

- Słuchajcie - powiedział - musi być jakiś inny sposób. Nyssa spojrzała na niego powątpiewająco, ale kilku kowali porzuciło pracę i podeszło bliżej. - Na przykład? - zapytał jeden. - On zionie ogniem. Nie można się nawet do niego zbliżyć. „Ogień" - pomyślał Leo. Och, o ogniu mógłby im wiele powiedzieć... Ale musiał być ostrożny, nawet jeśli byli jego braćmi i siostrami. A zwłaszcza jeśli miał pośród nich żyć. - No więc... - zawahał się. - Hefajstos jest bogiem ognia, tak? I co, żadne z was nie jest odporne na ogień? Nikt nie zareagował, jakby powiedział coś głupiego, więc poczuł ulgę, ale Nyssa ponuro pokręciła głową. - Leo, to jest zdolność cyklopów. My, półbogowie, dzieci Hefajstosa. .. my mamy tylko zręczne ręce. Budujemy, konstruujemy, wykuwamy coś... To jest nasza specjalność. Ramiona mu opadły. -Aha. -No, ale... dawno temu... — odezwał się stojący nieco dalej chłopak. - Tak, wiem - przerwała mu Nyssa. - Dawno temu niektóre dzieci Hefajstosa miały władzę nad ogniem. Ale zdarzało się to bardzo, bardzo rzadko. I zawsze było niebezpieczne. Od wieków nikt taki się nie urodził. Ostatni... - Spojrzała na jedną z dziewczyn, jakby szukała pomocy. - Tysiąc sześćset sześćdziesiąt sześć - wyrecytowała dziewczyna. — Facet nazywał się Thomas Farynor. Spowodował wielki pożar Londynu, który zniszczył większość miasta. - No właśnie. Kiedy rodzi się takie dziecko Hefajstosa, zwykle zapowiada to jakąś katastrofę. A my nie chcemy tu już żadnych katastrof. Leo starał się zachować kamienną twarz, co nie było jego najsilniejszą stroną. - Chyba was rozumiem. A to pech! Bo gdyby się było odpornym na ogień, można by podejść blisko do smoka. -I zostać rozszarpanym jego pazurami i kłami - powiedziała Nyssa. - Albo zmiażdżonym jego stopami. Nie, musimy go zniszczyć. Uwierz mi, gdyby ktoś zdołał wymyślić coś innego... Nie skończyła, ale Leo wreszcie zrozumiał. To było to wyzwanie stojące przed mieszkańcami Dziewiątki. Gdyby zdołali zrobić coś, czego tylko Beckendorf potrafił dokonać, gdyby odzyskali kontrolę nad smokiem, to może klątwa straciłaby moc. Ale utknęli w martwym punkcie. Każdy, kto wpadłby na jakiś dobry, skuteczny pomysł, zostałby

bohaterem. Z oddali napłynął dźwięk konchy. Wszyscy porzucili swoje narzędzia i projekty. Leo nie zdawał sobie dotąd sprawy, że jest już tak późno, ale gdy spojrzał za okno, zobaczył, że słońce zachodzi. Miał ADHD i czasami mu się to zdarzało. Kiedy lekcja go nudziła, zdawało mu się, że trwa nie pięćdziesiąt minut, ale sześć godzin. Kiedy coś go zainteresowało, na przykład obchód obozu półbogów, godziny mijały niepostrzeżenie i bum - dzień już się kończył. - Kolacja - powiedziała Nyssa. - Leo, idziemy. - Do tego pawilonu na górze, tak? Kiwnęła głową. - Słuchaj, idź sama. Czyja... mogę tu przez chwilę zostać? Nyssa zawahała się, ale po chwili twarz jej złagodniała. - No pewnie. Wiem, musisz to wszystko przetrawić. Pamiętam swój pierwszy dzień. Przyjdź, jak będziesz gotów. Tylko niczego nie dotykaj. Tutaj prawie każdy projekt może cię zabić, jeśli nie będziesz ostrożny. - Niczego nie dotknę - obiecał Leo. Jego krewniacy powychodzili z kuźni i wkrótce został sam. Sapały miechy, dudniły koła wodne, małe maszyny klikały i terkotały. Spojrzał na mapę, z zaznaczonymi na niej miejscami, w których mieli zastawić nowe pułapki na smoka. To nie tak. Po prostu nie tak. „To się bardzo rzadko zdarza" - pomyślał. — „I zawsze jest niebezpieczne". Wyciągnął dłoń i przyjrzał się swoim palcom. Były długie i cienkie, nie zgrubiałe i szorstkie jak innych dzieci Hefajstosa. Nigdy nie był największym i najsilniejszym chłopcem. To, że udawało mu się jakoś przetrwać - wśród swoich brutalnych rówieśników, w różnych szkołach, w różnych rodzinach zastępczych - zawdzięczał tylko swojemu sprytowi. Był zwykle klasowym żartownisiem, nadwornym błaznem, bo wcześnie odkrył, że jeśli się potrafi wszystkich rozbawić i udawać twardziela, zwykle uniknie się pobicia. Będą cię tolerować nawet największe bandziory, pozwolą ci dołączyć do grupy, bo lubią mieć takiego, co ich rozśmiesza. No i poczucie humoru jest dobrym sposobem na ukrywanie bólu. A jeśli okaże się nieskuteczne, zawsze jest Plan B. Dać nogę. Wciąż zwiewać. Był jeszcze Plan C, ale obiecał sobie, że nigdy więcej z niego nie skorzysta. A teraz poczuł przemożną chęć, aby jednak spróbować - zrobić coś, czego nie robił od tego wypadku, od śmierci matki.

Wyprostował palce i poczuł w nich mrowienie, jakby się budziły do życia — szpilki i igły. A potem wystrzeliły z nich płomienie. Języki ognia zatańczyły na jego dłoni.

Rozdział VII JASON Grdy tylko ujrzał ten budynek, poczuł, że znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. - No to jesteśmy! - zaszczebiotała Drew. - Wielki Dom, siedziba kierownictwa obozu. Budynek nie wyglądał groźnie: był to zwykły trzypiętrowy dom wiejski w kolorze pastelowego błękitu, z białym wykończeniem. Na otaczającym go ganku stały fotele wypoczynkowe, stolik do kart i pusty fotel na kółkach. Obracające się na wietrze długie dzwonki w kształcie nimf zamieniały się co chwila w drzewa. Łatwo było sobie wyobrazić jakąś starszą parę przyjeżdżającą tu latem na wakacje, siedzącą na ganku, sączącą kompot z suszonych śliwek i kontemplującą zachód słońca. A jednak okna zdawały się łypać gniewnie na Jasona. Szeroko otwarte podwójne drzwi sprawiały wrażenie, jakby były gotowe go połknąć. Najwyższy portal był zwieńczony wiatrowskazem w kształcie orła z brązu, który teraz wskazywał prosto na niego, jakby chciał powiedzieć: „Odwróć się i odejdź!" Każdy mięsień w ciele Jasona mówił mu, że znajduje się na nieprzyjacielskim terytorium. - Nie powinienem tu być. Drew wsunęła mu rękę pod ramię. - Och, daj spokój. Doskonale tu pasujesz, skarbie. Wierz mi, widziałam już wielu herosów. Drew pachniała jak Boże Narodzenie - dziwna kombinacja świerku i gałki muszkatołowej. Jason zastanawiał się, czy ona zawsze tak pachnie, czy też jest to jakiś specjalny, świąteczny rodzaj perfum. Różowy cień, którym pomalowała powieki, wyprowadzał go z równowagi. Kiedy tylko mrugnęła, czuł, że nie może oderwać od niej wzroku. Może o to właśnie chodziło, żeby zwrócić uwagę na jej orzechowe oczy. Była ładna. To było bezdyskusyjne. A jednak sprawiała, że czuł się przy niej nieswojo. Najłagodniej jak potrafił, wysunął rękę spod jej ręki. - Słuchaj, bardzo ci jestem wdzięczny... - Chodzi o tę dziewczynę? - Drew nadąsała się. - Och, błagam cię, tylko mi nie mów, że chodzisz z tą Królową Śmietnisk. - Mówisz o Piper? Hm... Nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Był pewny, że zobaczył Piper dopiero dzisiaj, ale rodziło to w nim dziwne poczucie winy. Wiedział, że nie powinno go tutaj być. Nie powinien zaprzyjaźniać się z tymi ludźmi, a już na pewno nie powinien chodzić z dziewczyną, która

była jedną z nich. Jednak... Piper trzymała go za rękę, kiedy obudził się w tym autobusie. Wierzyła, że jest jego dziewczyną. Była taka dzielna na tarasie widokowym, walczyła z tymi ventusami, no i nie mógł udawać, że kiedy pochwycił ją w powietrzu i trzymali się w objęciach, nie miał ochoty jej pocałować. Ale na to nie mógł sobie pozwolić. Nie wiedział nawet, kim on sam jest. Nie mógł igrać z jej uczuciami. Drew spojrzała wymownie w niebo. - Pozwól mi sobie pomóc w podjęciu decyzji, skarbie. Stać cię na więcej. Chłopak o twojej prezencji i z tak oczywistym talentem... Ale nie patrzyła na niego. Wpatrywała się w jakiś punkt nad jego głową. - Czekasz na znak - powiedział. - Taki jak ten, który pojawił się nad głową Leona. - Co? Nie! No dobrze... tak. To znaczy... słyszałam, że masz potężną moc, prawda? Będziesz kimś ważnym w obozie, więc myślę, że wkrótce zostaniesz uznany. I bardzo bym chciała to zobaczyć. Chciałabym być z tobą, chciałabym nie odstępować ciebie nawet na krok! Więc twój ojciec jest bogiem? A może to twoja matka jest boginią? Och, błagam, powiedz, że nie chodzi o twoją matkę! Oszalałabym, gdyby się okazało, że jesteś dzieckiem Afrodyty. - Dlaczego? - Bo wówczas byłbyś moim bratem przyrodnim, głuptasie. Nie można chodzić z kimś z własnego domu. Fuj! - A wszyscy bogowie nie są ze sobą spokrewnieni? Nie jest tak, że wszyscy w tym obozie są twoimi kuzynami? - Co ty pleciesz! Skarbie, jeśli chodzi o nasze boskie pochodzenie, liczy się tylko ojciec lub matka. Mogę chodzić z każdym, byle nie ze swojego domu. Więc kto jest twoim boskim rodzicem, matka czy ojciec? Jason, jak zwykle, nie odpowiedział. Zerknął w górę, ale żaden świetlisty znak nie pojawił się nad jego głową. Wiatrowskaz na szczycie Wielkiego Domu wciąż wskazywał na niego. Brązowy orzeł piorunował go wzrokiem, jakby chciał powiedzieć: „Odwróć się i odejdź, póki możesz". Nagle usłyszał kroki na ganku. Nie... nie kroki - stukot kopyt. - Chejronie! - zawołała Drew. - To jest Jason. Jest naprawdę super! Jason cofnął się tak szybko, że o mało się nie przewrócił. Róg domu okrążał jakiś mężczyzna na koniu. Nie, nie na koniu... Sam był częścią konia. Od pasa w górę był człowiekiem, z kędzierzawymi brązowymi włosami i starannie przystrzyżoną brodą. Miał na sobie koszulkę z napisem PIERWSZY CENTAUR ŚWIATA, a przez plecy przewieszony łuk z kołczanem.

Idąc, musiał uchylać głowę, żeby nie zawadzić o lampy na ganku, bo od pasa w dół był białym rumakiem. Na widok Jasona zaczął się uśmiechać, ale po chwili uśmiech zamarł mu na ustach. - Ty... - Oczy Chejrona rozbłysły jak u osaczonego zwierzęcia. - Ty nie powinieneś być żywy. Chejron zaprosił Jasona -choć brzmiało to raczej jak rozkaz - do środka. Powiedział Drew, żeby wróciła do swojego domku, co najwyraźniej sprawiło jej wielki zawód. Potem pokłusował do fotela na kółkach. Zdjął łuk i kołczan, po czym ustawił się zadem w stronę fotela, który otworzył się jak kufer magika. Ostrożnie postawił na nim tylne nogi i zaczął się w niego wciskać. Wydawało się to niemożliwe. Jason wyobraził sobie ciężarówkę z dźwiękowym czujnikiem cofania - bip-bip-bip -gdy nagle dolna część centaura znikła, a fotel złożył się ponownie i wyskoczyła z niego para ludzkich nóg okryta kocem. Chejron był teraz normalnym śmiertelnikiem w fotelu na kółkach. - Chodź za mną - powiedział. -Napijemy się lemoniady. Salon wyglądał, jakby go pochłonęła tropikalna puszcza. Winorośle pięły się po ścianach i suficie, co Jasonowi wydało się trochę dziwne. Nigdy nie sądził, że rośliny mogą tak bujnie rosnąć we wnętrzu, zwłaszcza w zimie, a te miały mięsiste zielone liście, wśród których czerwieniły się kiście winogron. Przed kamiennym kominkiem, na którym trzaskał ogień, stały skórzane kanapy. Z kąta dochodziły krótkie dźwięki: migał tam monitor z włączoną grą zręcznościową, chyba ze staromodnym Pacmanem. Na ścianach wisiała bogata kolekcja masek - były tam gniewne i wesołe maski z teatru greckiego, ozdobione kolorowymi piórami maski noszone w ostatki, karnawałowe maski weneckie z długimi nosami w kształcie ptasich dziobów, drewniane maski afrykańskie. Pędy winorośli przechodziły im przez usta, tak że wyglądały, jakby miały długie jęzory, a w oczodołach niektórych czerwieniły się winogrona. Ale najbardziej zadziwiła Jasona wypchana głowa lamparta nad kominkiem. Wyglądała jak żywa, a jej oczy zdawały się go śledzić. I nagle warknęła, a Jason o mało nie wyskoczył ze skóry. - Spokojnie, Seymour - skarcił ją Chejron. - Jason jest przyjacielem. Zachowuj się przyzwoicie. - To żyje! - zawołał Jason. Chejron sięgnął do bocznej kieszeni fotela i wyciągnął z niej torebkę kiełbasek dla psów. Rzucił jedną lampartowi, który połknął ją i oblizał się ze smakiem. - Musisz mi wybaczyć dekorację wnętrza - powiedział Chejron. - To dar pożegnalny od

naszego starego dyrektora, który tu mieszkał, zanim wezwano mnie z Olimpu. Uważał, że to wszystko pomoże nam zachować go w pamięci. Pan D. miał osobliwe poczucie humoru. - Pan D. - powtórzył Jason. - Dionizos? - Yhm. - Chejron nalał im lemoniady, choć ręce trochę mu się trzęsły. - A jeśli chodzi o Seymoura, Pan D. uwolnił go z garażowej wyprzedaży na Long Island. Lampart jest świętym zwierzęciem Pana D., który bał się, że ktoś może wypchać tak szlachetne stworzenie. Postanowił darować mu życie, w przekonaniu, że życie samej głowy jest lepsze od braku jakiegokolwiek życia. Muszę przyznać, iż Seymoura spotkał lepszy los od tego, który mu zgotował poprzedni właściciel. Seymour obnażył kły i pociągnął nosem, jakby chciał wywęszyć więcej kiełbasek. -Jeśli to tylko głowa - powiedział Jason — to gdzie wędruje jedzenie? - Lepiej nie pytaj. Usiądź, proszę. Jason upił trochę lemoniady, chociaż czuł lekkie skurcze w żołądku. Chejron usiadł z powrotem w fotelu na kółkach i uśmiechnął się, ale Jason wyczuwał, że uśmiech był wymuszony. Oczy Chejrona były głębokie i ciemne jak studnie. - No więc, Jasonie, czy możesz mi powiedzieć... ee... skąd przybywasz? - Sam chciałbym wiedzieć. Jason opowiedział mu wszystko, od przebudzenia się w szkolnym autobusie do gwałtownego lądowania w Obozie Herosów. Nie widział powodu, by przemilczać szczegóły, a Chejron okazał się dobrym słuchaczem. Nie przerywał w trakcie opowieści, ograniczając się do zachęcających kiwnięć głową, by usłyszeć więcej. Kiedy Jason skończył, centaur wysączył resztę swojej lemoniady. - Rozumiem - powiedział. - I pewnie masz do mnie jakieś pytania. - Tylko jedno. Co pan miał na myśli, mówiąc, że powinienem nie żyć? Chejron przyglądał mu się uważnie, jakby oczekiwał, że Jason zamieni się w słup ognia. - Drogi chłopcze, czy wiesz, co oznaczają te znaki na twoim ramieniu? A kolor twojej koszulki? Może coś ci się przypomina? Jason spojrzał na tatuaż na swoim przedramieniu: SPQR, orzeł, dwanaście pionowych kresek. - Nie. Nic. - Wiesz, gdzie jesteś? Rozumiesz, co to jest za miejsce i kim ja jestem? -Jest pan centaurem Chejronem. Domyślam się, że jest pan tym samym centaurem z dawnych opowieści, który uczył greckich herosów, takich jak Herakles. Jestem w obozie półbogów, dzieci olimpijskich bogów.

- A więc wierzysz, że bogowie nadal istnieją? - Tak - odrzekł szybko Jason. - To znaczy... nie uważam, że powinno się ich czcić albo składać im w ofierze kurczaki, ale wierzę, że wciąż wokół nas są, bo stanowią ważną część naszej cywilizacji. Przenoszą się z kraju do kraju, kiedy gdzieś przenosi się centrum władzy... tak jak kiedyś przenieśli się ze starożytnej Grecji do Rzymu. - Sam bym tego lepiej nie wyraził. - W głosie Chejrona coś się zmieniło. - A więc już wiesz, że bogowie istnieją. Zostałeś już uznany, tak? - Być może - odrzekł Jason. - Nie jestem pewny. Lampart zawarczał. Chejron milczał i Jason nagle zdał sobie sprawę, co się stało. Centaur przemówił w innym języku, a on nie tylko go zrozumiał, ale w tym samym języku mu odpowiedział. - Quis errat... - Jason zająknął się, po czym świadomie przeszedł na angielski. - Co to było? - Znasz łacinę. Oczywiście większość półbogów zna parę łacińskich fraz. Mają to we krwi, ale nie tak jak grekę. Żaden nie potrafi mówić płynnie po łacinie bez dłuższych ćwiczeń. Jason próbował sobie to wszystko poukładać w głowie, ale brakowało mu wielu elementów, których nie mógł wygrzebać z pamięci. Nadal jednak czuł, że nie powinno go tutaj być. To było złe - i niebezpieczne, choć nie wyczuwał zagrożenia ze strony Chejrona. Centaur wydawał się autentycznie nim zatroskany, lękał się o jego bezpieczeństwo.W oczach Chejrona odbiły się płomienie z kominka, co sprawiło, że zamigotały niespokojnie. - Uczyłem kiedyś Jazona, po którym nadano ci imię. Nie miał lekkiego życia. Widziałem wielu herosów. Przychodzili i odchodzili. Niektórych spotkał szczęśliwy los, ale większość skończyła tragicznie. Za każdym razem, gdy jeden z moich uczniów ginął, pękało mi serce. Jakbym utracił własne dziecko. Ale ty... ty jesteś inny. Nie przypominasz mi żadnego z moich uczniów. Twoja obecność tutaj może być katastrofą. - Dzięki - mruknął Jason. — Musi pan być bardzo inspirującym nauczycielem. - Przykro mi, chłopcze. Mówię ci prawdę. Miałem nadzieję, że po sukcesie Percy'ego... - Ma pan na myśli Percy'ego Jacksona, tak? Chłopaka Annabeth, który zaginął. Chejron pokiwał głową. - Miałem nadzieję, że po tym, jak odniósł taki sukces w wojnie tytanów i uratował Olimp, nadejdzie czas pokoju. Ze będę mógł radować się jeszcze jednym ostatecznym triumfem, szczęśliwym zakończeniem, i może odejdę na emeryturę. Myliłem się. Ostatni rozdział wciąż jest przed nami, tak jak przed tą wojną. Najgorsze ma dopiero nadejść.-

Z kąta rozległo się kilka smętnych dźwięków - piu-piu-piu - jakby Pacman przed chwilą zginął. - Okej - powiedział Jason. - A więc... ostatni rozdział, który już był, najgorsze ma dopiero nadejść. Fajnie to brzmi, ale może byśmy wrócili do tej części, w której powinienem nie żyć? Ta część nie bardzo mi się podoba. - Obawiam się, że nie będę mógł ci tego wyjaśnić. Przysiągłem na wody Styksu i wszystkie świętości, że nigdy... - Nagle zmarszczył brwi. - Ale ty jesteś tutaj, co oznacza pogwałcenie tej przysięgi. To także nie powinno się zdarzyć. Nie rozumiem. Kto mógłby poważyć się na coś takiego? Kto... Lampart zawył. Półotwarty pysk znieruchomiał. Gra zręcznościowa zamilkła. Ogień przestał trzaskać, płomienie zastygły jak czerwone szkło. Maski z zielonymi jęzorami patrzyły na Jasona groteskowymi oczami z winogron. - Chejronie - odezwał się Jason. - Co się dzieje?... Stary centaur też znieruchomiał. Jason zeskoczył z kanapy, ale Chejron nadal wpatrywał się w jeden punkt, a usta zastygły mu w połowie zdania. Oczy miał nieruchome. Pierś się nie poruszała. -Jasonie - powiedział głos. Przez krótką, straszną chwilę pomyślał, że to przemówił lampart. Potem z pyska Seymoura buchnęła ciemna para, a w głowie Jasona zaświtała jeszcze gorsza myśl: duchy burzy. Wyciągnął z kieszeni złotą monetę. Podrzucił ją i pochwycił w powietrzu miecz. Ciemna para przybrała postać kobiety w czarnej szacie. Na głowie miała kaptur, ale jej oczy jaśniały w ciemności. Z ramion spływała jej peleryna z koziej skóry. Jason nie wiedział, w jaki sposób poznał, że to kozia skóra, wiedział tylko, że ma to jakieś znaczenie. - Zaatakowałbyś swoją patronkę? - Jej głos potoczył się echem w głowie Jasona. Opuść miecz. - Kim jesteś? - zapytał. - Skąd... - Nie mamy wiele czasu, Jasonie. Za godzinę moje więzy będą jeszcze mocniejsze. Przez cały miesiąc gromadziłam energię, aby dokonać choćby najmniejszego czaru. Udało mi się sprowadzić cię tutaj, ale już niewiele czasu mi pozostało i jeszcze mniej mocy. Może przemawiam do ciebie po raz ostatni. - Jesteś w więzieniu? - Jason uznał, że może jednak nie powinien opuszczać miecza. Nie znam cię, nie jesteś moją patronką. - Znasz mnie. A ja znam cię od twoich narodzin.

- Nie pamiętam. Niczego nie pamiętam. - Wiem. Nie pamiętasz. To też było konieczne. Dawno temu twój ojciec darował mi twoje życie, aby uśmierzyć mój gniew. Nadał ci imię Jason, po moim ulubionym śmiertelniku. Należysz do mnie. - Hola! Nie należę do nikogo. - Nadszedł czas, byś spłacił dług. Odnajdź moje więzienie. Uwolnij mnie, bo inaczej z ziemi powstanie ich król, a mnie czeka zagłada. Nigdy nie odzyskasz pamięci. - To groźba? To ty odebrałaś mi pamięć? -Jasonie, masz czas do zachodu słońca w dzień przesilenia zimowego. Cztery krótkie dni. Nie zawiedź mnie. Ciemna postać rozpłynęła się w powietrzu, a rozwarty pysk lamparta wessał resztę mgły. Czas zaczął biec ponownie. Wycie Seymoura zamieniło się w kaszel, jakby połknął kulę z włosów. Ogień zatrzaskał, konsola z grą zręcznościową zaczęła wydawać krótkie dźwięki, a Chejron powiedział: - ...ośmielił się ciebie tu sprowadzić? - Pewnie ta pani z mgły... Chejron spojrzał na niego zaskoczony. - Przecież siedziałeś tu... Dlaczego masz w ręku miecz? - Przykro mi to mówić, ale myślę, że ten lampart właśnie połknął boginię. Opowiedział Chejronowi o tym, jak czas zamarł, i o odwiedzinach mrocznej postaci, która później zniknęła w pysku Seymoura. - Och... - mruknął centaur. - To wiele wyjaśnia. - Więc dlaczego mnie nic pan nie wyjaśnia? Proszę. Zanim Chejron odpowiedział, na ganku rozległy się czyjeś kroki. Drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadły Annabeth i jakaś inna nastolatka, o rudych włosach, ciągnąc między sobą Piper. Jej głowa zwisała bezwładnie, jakby dziewczyna była nieprzytomna. - Co się stało? - Jason podbiegł do nich. - Co jej jest? - Domek Hery - wydyszała Annabeth, jakby biegła przez całą drogę. - Wizja. Zła. Ruda dziewczyna spojrzała na Jasona. Zobaczył, że płacze. -Myślę... - przełknęła łzy - myślę, że ją zabiłam.

Rozdział VIII JASON Jason i ruda dziewczyna, która przedstawiła się jako Rachel, położyli Piper na kanapie, a Annabeth pobiegła po apteczkę. Piper oddychała, ale wciąż była nieprzytomna. Wyglądało na to, że jest w stanie śpiączki. - Trzeba ją uzdrowić - nalegał Jason. - Musi być jakiś sposób, prawda? Kiedy widział ją w takim stanie, bladą i ledwo oddychającą, ogarnęła go fala opiekuńczości. Może naprawdę jej nie znał. Może nie była jego dziewczyną. Ale razem przeżyli upadek do Wielkiego Kanionu, więc powinni nadal trzymać się razem. Zostawił ją tylko na chwilę i doszło do tego. Chejron przyłożył dłoń do jej czoła i skrzywił się. -Jej umysł jest w kiepskim stanie. Rachel, co się stało? - Sama chciałabym wiedzieć. Kiedy tylko znalazłam się w obozie, miałam przeczucie związane z domkiem Hery. Weszłam do środka. Kiedy tam byłam, przyszły Annabeth i Piper. Rozmawiałyśmy i nagle... odleciałam. Annabeth powiedziała, że przemówiłam nie swoim głosem. - To była przepowiednia? - zapytał Chejron. - Nie. Duch Delf dobywa się z wewnątrz. Wiem, co wtedy czuję. A to było jakby z oddali, jakby jakaś moc próbowała przeze mnie przemówić. Przybiegła Annabeth, niosąc skórzaną torbę. Uklękła przy Piper. - Chejronie, to, co tam się stało... nigdy czegoś takiego nie widziałam. Słyszałam już głos Rachel wypowiadającej przepowiednię. A to był zupełnie inny głos. Jakby starszej kobiety. Chwyciła Piper za ramiona i powiedziała jej... - Żeby ją uwolniła z więzienia? - dopowiedział Jason. Annabeth wytrzeszczyła na niego oczy. - Skąd wiesz? Chejron przyłożył trzy palce do serca, jakby w obronie przed złem. -Jasonie, powiedz im. Annabeth, daj mi worek medyczny. Wyjął z torby jakąś fiolkę i wlał z niej kilka kropel do ust Piper, podczas gdy Jason opowiadał dziewczętom, co się stało, gdy zatrzymał się czas - o mrocznej kobiecie z mgły, która powiedziała mu, że jest jego patronką. Kiedy skończył, zapadło milczenie, co jeszcze bardziej go zaniepokoiło.

- Więc to się często zdarza? - zapytał. - Nadprzyrodzone telefony od skazańców, żądających, by ich uwolnić z więzienia? - Twoją patronką - powtórzyła Annabeth. - Nie twoją boską matką? - Nie, powiedziała, że jest moj patronką. I powiedziała też, że mój ojciec podarował jej moje życie. Annabeth zmarszczyła czoło. - Nigdy o czymś takim nie słyszałam. Mówiłeś, że ten duch burzy na tarasie widokowym... twierdził, że służy jakiejś pani, która wydaje mu rozkazy, tak? A może to była ta sama kobieta? Może to ona miesza ci w głowie? - Nie sądzę. Gdyby była moim wrogiem, to nie prosiłaby mnie o pomoc, prawda? Jest gdzieś uwięziona. Obawia się, że jakiś wróg staje się coraz bardziej potężny. Mówiła coś o królu powstającym z ziemi podczas przesilenia zimowego... Annabeth zwróciła się do Chejrona. - Tylko nie Kronos. Błagam, powiedz, że to nie on. Centaur był przygnębiony. Chwycił Piper za nadgarstek, mierząc jej puls. W końcu powiedział: - To nie Kronos. To już nam nie grozi. Ale... - Ale co? - zapytała Annabeth. Chejron zamknął torbę z lekami. - Piper musi odpocząć. Później o tym pomówimy. - Albo teraz - odezwał się Jason. - Panie Chejronie, powiedział mi pan, że nadchodzi największe zagrożenie. Ostatni rozdział. Przecież nie miał pan na myśli czegoś gorszego od armii tytanów, prawda? - Och - powiedziała cicho Rachel. - Och. O matko. Ta kobieta to Hera. Oczywiście. Jej domek, jej głos. I w tym samym momencie ukazała się Jasonowi. - Hera? - warknęła Annabeth takim głosem, jakby chciała wystraszyć Seymoura. - To ona przez ciebie przemówiła? Ona zrobiła to Piper? - Myślę, że Rachel ma rację - powiedział Jason. - Ta kobieta rzeczywiście wyglądała jak bogini. I miała pelerynę z koziej skóry. To symbol Junony, prawda? - Ach, tak? - burknęła Annabeth. - Pierwsze słyszę. Chejron niechętnie pokiwał głową. -Junony, rzymskiego odpowiednika Hery. Hery wojującej. Kozia skóra była symbolem rzymskiego żołnierza. - Więc Hera jest w jakimś więzieniu? — zapytała Rachel. - Kto mógłby to zrobić

królowej bogów? Annabeth skrzyżowała ręce na piersiach. - No cóż, ktokolwiek to zrobił, to chyba powinniśmy mu być za to wdzięczni. Skoro zdołali zamknąć Herę... - Annabeth — przerwał jej Chejron - ona jest jedną z Olimpijczyków. Jest jakby spoiwem scalającym rodzinę bogów. Jeśli naprawdę została uwięziona i grozi jej unicestwienie, to i całemu światu grozi coś, co może zachwiać jego fundamentami. Naruszyłoby to stabilność Olimpu, a to zawsze jest bardzo niebezpieczne, nawet w najlepszych czasach. A skoro Hera poprosiła Jasona o pomoc... - Świetnie - burknęła Annabeth. - No dobrze, wiemy, że tytani mogą uwięzić boga, prawda? Kilka lat temu Atlas porwał Artemidę. A według dawnych opowieści bogowie z powodzeniem zastawiali na siebie nawzajem pułapki. Ale coś gorszego od tytana... Jason spojrzał na głowę lamparta. Seymour oblizywał wargi, jakby bogini smakowała mu bardziej od kiełbaski dla psów. - Hera powiedziała, że po to, aby mnie zaalarmować, gromadziła energię przez cały miesiąc. -I od miesiąca Olimp jest niedostępny - dodała Annabeth. -A więc bogowie muszą wiedzieć, że dzieje się coś złego. - Ale dlaczego użyła resztek energii, aby mnie tutaj ściągnąć? - zapytał Jason. Odebrała mi pamięć, sprawiła, że nagle znalazłem się wśród uczniów Szkoły Dziczy jadących na wycieczkę do Wielkiego Kanionu, i zesłała ci sen, w którym kazała wam zabrać mnie stamtąd. Dlaczego jestem taki ważny? Dlaczego nie wystrzeliła jakiejś rakiety alarmowej do innych bogów, żeby się dowiedzieli, gdzie ona jest, i sami ją uwolnili? - Bogom potrzebni są herosi, aby spełniali ich wolę tu, na ziemi - powiedziała Rachel. Mam rację, prawda? Ich losy są zawsze splecione z losami półbogów. - To prawda - zgodziła się Annabeth - ale Jason trafił w sedno. Dlaczego on? Dlaczego odebrała mu pamięć? - I ta Piper... ona też jest w to wplątana - dodała Rachel. - Hera do niej też przemówiła. „Uwolnij mnie". No i... Annabeth, to musi mieć coś wspólnego ze zniknięciem Percyego. Annabeth utkwiła wzrok w Chejronie. - Dlaczego jesteś taki spokojny, Chejronie? Co nas czeka? Twarz starego centaura jakby się postarzała o dziesięć lat w ciągu kilkunastu minut. Pogłębiły się zmarszczki wokół jego oczu. - Moja droga, nie mogę ci na to odpowiedzieć. Bardzo mi przykro.

Annabeth zamrugała. -Jeszcze nigdy... nigdy nie odmówiłeś mi odpowiedzi. Nawet wtedy, kiedy chodziło o tę ostatnią Wielką Przepowiednię... - Będę w swoim gabinecie. - Głos miał posępny. - Muszę mieć trochę czasu przed kolacją, żeby to wszystko przemyśleć. Rachel, będziesz czuwać przy tej dziewczynie? Jak zechcesz, to wezwij Argusa, żeby ją przeniósł do izby chorych. I, Annabeth, powinnaś porozmawiać z Jasonem. Opowiedz mu o... o greckich i rzymskich bogach. -Ale... Centaur obrócił swój wózek i wytoczył się na korytarz. Annabeth spojrzała za nim ze złością, mrucząc coś po grecku, a Jason wyczuł, że nie są to komplementy pod adresem centaurów. - Przykro mi - powiedział. - Myślę, że moja obecność tutaj... no, nie wiem. W jakiś sposób namieszałem, kiedy przybyłem do obozu. Chejron powiedział, że złożył jakąś przysięgę i nie może o tym rozmawiać. -Jaką przysięgę? Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby się tak zachowywał. I dlaczego kazał mi porozmawiać z tobą o bogach... Zamilkła. Najwyraźniej dopiero teraz zobaczyła miecz Jasona leżący na stoliku. Dotknęła ostrożnie klingi, jakby się bała, że jest gorąca. - To złoto? Pamiętasz, skąd go masz? - Nie - odrzekł Jason. - Już mówiłem, że nic nie pamiętam. Pokiwała głową, jakby nagle przyszedł jej do głowy jakiś rozpaczliwy plan. -Jeśli Chejron nam nie pomoże, będziemy musieli sami coś wymyślić. A to oznacza... Domek Piętnasty. Rachel, będziesz nad nią czuwała? - Oczywiście. Powodzenia. - Chwileczkę - powiedział Jason. - Co jest w tej Piętnastce? - Może coś, co przywróci ci pamięć - odpowiedziała Annabeth. Ruszyli w stronę rzędu nowszych domków, przy południowo--zachodnim krańcu trawiastego placu. Niektóre były wymyślne, z połyskującymi ścianami i płonącymi pochodniami, ale Domek Piętnasty wyglądał jak chata dawnych osadników, z glinianymi ścianami i dachem z sitowia. Na drzwiach wisiał wieniec z czerwonych kwiatów. „Maki polne" - pomyślał Jason, chociaż nie bardzo wiedział, skąd mu to przyszło do głowy. - Myślisz, że to domek mojego rodzica? - zapytał. - Nie. To domek Hypnosa, boga snu. - To po co...

- Nic nie pamiętasz. Jeśli w ogóle jest jakiś bóg, który może pomóc odzyskać pamięć, to właśnie Hypnos. Wewnątrz, choć nadchodziła już pora kolacji, pod stosami koców spały trzy osoby. Na kominku płonął ogień. Nad gzymsem kominka wisiała gałąź, z której skapywał do rzędu miseczek jakiś biały płyn. Jason miał ochotę podstawić palec i schwytać jedną z kropel, żeby zobaczyć, co to jest, ale się powstrzymał. Skądś płynęła łagodna muzyka skrzypiec. W powietrzu unosił się zapach świeżego prania. W tym domku było tak przytulnie i spokojnie, że Jasonowi zaczęły ciążyć powieki. Przydałaby mu się drzemka. Poczuł się zmęczony. Było tam sporo wolnych łóżek, a na nich poduszki z pierza, świeże prześcieradła i puszyste koce, a.„ Annabeth trąciła go w bok. - Nie daj się. Zamrugał. Zdał sobie sprawę, że kolana zaczęły się pod nim uginać. - Piętnastka na każdego tak działa - ostrzegła go Annabeth. -Według mnie jest bardziej niebezpieczna od domku Aresa. Tam przynajmniej można się dowiedzieć, gdzie są miny. - Miny? Podeszła do najbliższego łóżka i potrząsnęła za ramię chrapiącego głośno chłopaka. Przypominał cielaka. Miał krótkie, gęste jasne włosy i trójkątną głowę, twarz o grubych rysach i gruby kark. Z masywnego tułowia wyrastały pająkowate, krótkie ramiona, jakby nigdy nie podniósł czegoś cięższego od poduszki. - Clovis! - Annabeth potrząsnęła nim jeszcze mocniej, a w końcu stuknęła go z sześć razy w czoło. - C-c-co? - wystękał Clovis, siadając i mrużąc oczy. Ziewnął potężnie, a Annabeth i Jason też ziewnęli. - Przestań! - zawołała Annabeth. - Potrzebujemy twojej pomocy. - Spałem. - Ty zawsze śpisz. - Dobranoc. Ale zanim ponownie zasnął, Annabeth wyciągnęła mu spod głowy poduszkę. - To było nie fair - jęknął Clovis. - Oddaj mi ją. - Najpierw pomoc. Potem sen. Clovis westchnął. Jego oddech pachniał ciepłym mlekiem. - No dobra. O co chodzi? Annabeth wyjaśniła mu, jaki problem ma Jason. Co chwila strzelała mu palcami przed

nosem, żeby nie zasnął. Clovisa musiało to naprawdę zafrapować, bo kiedy Annabeth skończyła, nie zasnął. Ba, nawet wstał, przeciągnął się i przyjrzał Jasonowi. - Więc nic nie pamiętasz, tak? - Tylko jakieś niejasne wrażenia - odrzekł Jason. - Poczucie, jakby... -Jakby co? -Jakby nie powinno mnie tutaj być. W tym obozie. Coś mi tutaj grozi. - Hm. Zamknij oczy. Jason zerknął na Annabeth, ale ona pokiwała zachęcająco głową. Bał się, że zaśnie na wieki na jednym z tych łóżek, ale zamknął oczy. W głowie poczuł zamęt, jakby zapadał się w ciemną toń. Kiedy otworzył oczy, siedział w fotelu przed kominkiem. Koło niego klęczeli Clovis i Annabeth. - ...serio, wszystko w porządku - mówił Clovis. - Co się stało? - zapytał Jason. - Jak długo... - Tylko parę minut - odpowiedziała Annabeth. - Ale intensywnie. Prawie się rozpłynąłeś. Jason miał nadzieję, że nie dosłownie, ale Annabeth miała bardzo poważną minę. - Zwykle - powiedział Clovis - pamięć zanika z jakiegoś słusznego powodu. Wspomnienia zapadają się w głębię jaźni jak sny, a jeśli zaśniesz na dobre, mogę je ściągnąć z powrotem. Ale to... - Lete? — zapytała Annabeth. - Nie. Nawet nie Lete. - Lete? - powtórzył Jason. Clovis wskazał na gałąź nad kominkiem, z której sączyły się mleczne krople. - Rzeka Lete w Krainie Umarłych. Jej wody rozpuszczają wspomnienia, wyczyszczają umysł na zawsze. To jest gałąź topoli z Podziemia, zanurzona w wodach Lete. Symbol mojego ojca, Hypno-sa. W Lete raczej nie powinno się kąpać. Annabeth pokiwała głową. - Kiedyś wyprawił się tam Percy. Powiedział mi, że ta woda ma moc wystarczającą, by pozbawić pamięci tytana. Jason nagle poczuł, że dobrze zrobił, nie dotykając gałęzi. - Ale... nie na tym polega mój problem, co? - Nie - zgodził się Clovis. - Twojego umysłu nie wyczyszczono, a twoje wspomnienia

nie zanikły na zawsze. Zostały skradzione. Ogień trzaskał. Krople wody z Lete spadały z pluskiem do miseczek na gzymsie kominka. Jedno ze śpiących dzieci Hypnosa zamruczało przez sen - coś o jakiejś kaczce. - Skradzione - powtórzył Jason. - W jaki sposób? - Przez jakiegoś boga - odrzekł Clovis. - Tylko bóg mógłby mieć taką njoc. - To już wiemy - powiedział Jason. - To była Junona. Ale jak to zrobiła i dlaczego? Clovis podrapał się po karku. - Junona? - Ma na myśli Herę - odpowiedziała Annabeth. - Nie wiem dlaczego, ale Jason używa rzymskich imion bogów. - Hmm. - Bo co? - zapytał Jason. - To ma jakieś znaczenie? - Hmm - mruknął ponownie Clovis i tym razem Jason zrozumiał, że Clovis chrapie. - Clovis! - krzyknął. - Co? Co? - Śpiący otworzył powieki i zamrugał. - Rozmawialiśmy o poduszkach, tak? Nie, o bogach. Pamiętam. Greckich i rzymskich. No tak, to może mieć znaczenie. - Ale przecież chodzi o tych samych bogów - powiedziała Annabeth. - Mają tylko inne imiona. - Nie zawsze. Jason wyprostował się; teraz był już naprawdę rozbudzony. - Co to znaczy: nie zawsze? - No... — Cłovis ziewnął. - Niektórzy bogowie są tylko rzymscy. Na przykład Janus albo Pomona. Ale nawet główni greccy bogowie. .. W Rzymie nie tylko zmieniono im imiona. Zmienił się ich wygląd. Zmieniły się atrybuty. Mają nawet trochę inne osobowości. - Ale... - Annabeth zająknęła się. - No dobra, może ludzie różnie ich postrzegali w ciągu wieków. Ale to nie zmienia tego, kim są. - Właśnie że zmienia. - Clovis znowu zaczął zasypiać i Jason strzelił mu palcami przed nosem. - Idę, matko! - krzyknął Clovis. - To znaczy... Tak, tak, nie śpię. No więc... mmm... osobowości. Bogowie zmieniają się, aby się dopasować do kultur, w których goszczą. Wiesz o tym, Annabeth, prawda? Chodzi mi o to, że Zeus lubi garnitury szyte na miarę, reality shows i tę chińską restauracyjkę na Wschodniej Dwudziestej Ósmej, prawda? Tak samo było w czasach rzymskich, a bogowie gościli w Rzymie prawie tak długo jak w Grecji. To było wielkie imperium, trwało przez dobre kilka wieków. No więc ich rzymskie cechy stanowią

wciąż ważną część ich osobowości. - Brzmi rozsądnie - zgodził się Jason. Annabeth pokręciła głową. - Ale... Clovis, skąd to wszystko wiesz? - Och, spędzam dużo czasu, śpiąc. Wciąż widzę bogów i zawsze się zmieniają. Sny są płynne. Można się błyskawicznie przenosić z miejsca na miejsce, można wciąż zmieniać tożsamość. Jakby się było bogiem. Dopiero co śniłem, że jestem na koncercie Michaela Jacksona, jako widz, i nagle stałem już na scenie razem z nim, i razem śpiewaliśmy w duecie, a ja nie mogłem sobie przypomnieć słów The girl is mine. O rany, ale dałem plamę! Ja... - Clovis - przerwała mu Annabeth. - Może wrócimy do Rzymu? - Dobra. Rzym. Więc nazywamy bogów ich greckimi imionami, bo to ich oryginalne imiona. Ale powiedzieć, że ich rzymskie odpowiedniki mają dokładnie te same cechy... Nie, tak nie jest. W Rzymie bogowie stali się bardziej wojowniczy. Nie spoufalali się już tak z ludźmi. Byli bardziej srodzy, potężniejsi... Byli bogami imperium. - Ciemna strona bogów? - zapytała Annabeth. - Nie, to nie tak - odrzekł Clovis. - Byli rzecznikami dyscypliny, honoru, siły... - A więc dobrych rzeczy - powiedział Jason. Z jakiegoś powodu czuł potrzebę bronienia rzymskich bogów, choć nie bardzo wiedział, dlaczego go w ogóle obchodzą. - No, bo dyscyplina jest potrzebna, prawda? To dzięki niej Rzym przetrwał tak długo. Clovis spojrzał na niego badawczo. - To prawda. Ale bogowie rzymscy nie byli zbyt przyjaźni wobec ludzi. Na przykład mój ojciec, Hypnos... w greckich czasach prawie nic nie robił, tylko spał. W Rzymie nazywano go Somnu-sem. Lubił zabijać ludzi, którzy z tym spaniem przesadzali i zaniedbywali swoje obowiązki. Jeśli zasnęli w niewłaściwym momencie, buum... i już nigdy się nie budzili. Zabił sternika Eneasza, kiedy żeglowali z Troi. - Miły facet - powiedziała Annabeth. - Ale ja wciąż nie rozumiem, co to ma wspólnego z Jasonem. -Ja też nie - przyznał Clovis. - Wiem jedno: jeśli to Hera ogołociła go z pamięci, tylko ona może mu ją zwrócić. A gdybym musiał spotkać się z królową bogów, to wolałbym, żeby miała więcej cech Hery niż Junony. Mogę już spokojnie zasnąć? Annabeth wpatrzyła się w gałąź nad kominkiem, z której ska-pywała woda z rzeki Lete. Wyglądała na tak zafrasowaną, że Jason zaczął się zastanawiać, czy nie zamierza napić się tej wody, żeby zapomnieć o swoich kłopotach. Po chwili wstała i cisnęła Clovisowi poduszkę. - Dzięki, Clovis. Zobaczymy się na kolacji.

- Mogę poprosić o przyniesienie mi jej do pokoju? — Clovis ziewnął i powlókł się do swojego łóżka. - Czuję się jak... chrrr... -I padł na łóżko, wypinając pośladki i wtulając twarz w poduszkę. - Nie udusi się? - zapytał Jason. - Nic mu nie będzie - odpowiedziała Annabeth. - Ale obawiam się, że ty wpadłeś w poważne tarapaty.

Rozdział IX PIPER Piper śniła o swoim ostatnim dniu z ojcem. Siedzieli na plaży niedaleko Big Sur, zrobiwszy sobie przerwę w surfowaniu. Pomyślała: „Jest tak cudownie, że to nie może trwać długo". Zaraz pojawi się dzika horda paparazzich albo zaatakuje ją wielki biały rekin. Ma to jak w banku. Ale na razie cieszyła się z idealnych do surfowania fal, z pochmurnego nieba i całej mili brzegu oceanu tylko dla nich. Ojciec wynalazł to ustronne miejsce, wynajął willę tuż nad plażą oraz sąsiednie posiadłości i jakoś udało mu się zachować to w tajemnicy. Gdyby przebywał tam dłużej, fotoreporterzy na pewno by go znaleźli. Zawsze go znajdowali. - Fajnie tu jest, Pipes. Obdarzył ją tym swoim słynnym uśmiechem: idealne zęby, podbródek z dołeczkiem, iskierki w ciemnych oczach, które sprawiały, że dorosłe kobiety piszczały i prosiły go, żeby im się podpisał na ciele niezmywalnym flamastrem. („Litości!" - pomyślała Piper). Jego krótko przystrzyżone czarne włosy błyszczały od słonej wody. - Hangten* coraz lepiej ci wychodzi. Piper zarumieniła się ze szczęścia, chociaż podejrzewała, że ojciec po prostu chce być dla niej miły. Wciąż spędzała więcej czasu w wodzie niż na desce. Trzeba mieć specjalny talent, żeby się przekręcić w powietrzu razem z deską. Ojciec był urodzonym sur-ferem - co było o tyle dziwne, że wychował się w biednym domu w Oklahomie, setki mil od oceanu - i wyczyniał niesamowite rzeczy pod nawisem wielkiej fali. Piper już dawno dałaby sobie spokój z surfowaniem, gdyby nie fakt, że była to okazja, aby z nim trochę pobyć. A takich okazji nie było wiele. - Chcesz kanapkę? - Ojciec pogrzebał w piknikowym koszyku, który mu przygotował jego kucharz, Arno. - Co my tutaj mamy... Indyk w pesto, pasta krabowa z majonezem i wasabi... Ach, jest i coś specjalnie dla Piper. Masło orzechowe i dżem. Wzięła kanapkę, chociaż jej żołądek raczej nie był przygotowany na jedzenie. Zawsze prosiła o kanapkę z masłem orzechowym i dżemem. Po pierwsze, była wegetarianką. Była nią od czasu, gdy przejeżdżali koło rzeźni w Chico i odór sprawił, że jej wnętrzności zapragnęły natychmiast wydostać się na zewnątrz. A po drugie, było to proste danie na lunch dla normalnego dziecka. Czasami wyobrażała sobie, że taką kanapkę przygotował specjalnie dla niej ojciec, a nie jego francuski kucharz, który zawijał ją w złotą folię i zamiast wykałaczki

dodawał laskę zimnego ognia. Czy naprawdę nic nie mogło być proste? Dlatego odrzucała wymyślne ciuchy, które proponował jej ojciec, specjalnie zaprojektowane buty, wizyty w salonach fryzjerskich. Przycinała sobie włosy plastikowymi nożyczkami z Garfieldem, rozmyślnie nierówno. Wolała znoszone adidasy, dżinsy, koszulki z krótkim rękawem i swój stary polar z czasów, kiedy wyprawiali się w góry, żeby pojeździć na deskach. Nienawidziła snobistycznych prywatnych szkół, które wybierał jej ojciec. Wciąż robiła wszystko, żeby ją z nich wyrzucano. A on wciąż wynajdywał jej nowe szkoły. Poprzedniego dnia dokonała największego do tej pory wyczynu. Pojeździła sobie bmw „pożyczonym" od dilera. Za każdym razem musiała czymś ojca zaskoczyć, bo coraz trudniej było jej zwrócić jego uwagę na siebie. Teraz tego żałowała. On jeszcze o niczym nie wiedział. Zamierzała powiedzieć mu tego dnia rano, ale tym razem to on ją zaskoczył propozycją wypadu nad morze. A nie spędzili razem całego dnia już od... ilu? Trzech miesięcy? - Co jest? - Podał jej oranżadę. -Tato, muszę ci coś... - Chwileczkę, Piper. Masz naprawdę poważną minę. Gotowa na Dowolne Trzy Pytania? Bawili się w to od lat - był to jego sposób na bliższy kontakt z nią w możliwie najkrótszym czasie. Mogli sobie zadać jakiekolwiek trzy pytania. Oczywiście żadnych tematów zakazanych, no i trzeba było odpowiedzieć szczerze. Obiecał, że poza tą grą nie będzie się wtrącał w jej sprawy - co nie było trudne, bo rzadko się spotykali. Piper zdawała sobie sprawę, że dla większości dzieciaków taka zabawa z rodzicami byłaby prawdziwą męczarnią. Ona jednak zawsze była do niej skora. To było coś takiego jak surfing - nie było łatwe, ale pozwalało jej czuć, że ma ojca. - Pierwsze pytanie - powiedziała. - Mama. Bez zaskoczenia. Zawsze o to pytała. Ojciec wzruszył ramionami. - Co chcesz wiedzieć, Piper? Już ci mówiłem: zniknęła. Nie wiem, dlaczego to zrobiła i dokąd się udała. Jak ciebie urodziła, po prostu odeszła. Od tego czasu nie było od niej wieści. - Myślisz, że wciąż żyje? To nie było prawdziwe pytanie. Ojciec mógł odpowiedzieć, że nie wie. Mimo to chciała usłyszeć jego odpowiedź. Zapatrzył się na fale. - Twój dziadek Tom - powiedział w końcu - często mi mówił, że jeśli się pójdzie dość

daleko w kierunku zachodzącego słońca, dojdzie się do Krainy Duchów, gdzie będzie można porozmawiać z umarłymi. Powiedział, że dawno temu można było ściągnąć umarłego z powrotem między żywych, ale później ludzkość to zepsuła. No, ale to długa opowieść. - Coś takiego jak Kraina Zmarłych u Greków - przypomniała sobie Piper. - Też leżała gdzieś na zachodzie. I Orfeusz... próbował sprowadzić stamtąd swoją żonę. Pokiwał głową. Rok temu dostał swoją największą rolę - starożytnego greckiego króla. Piper pomagała mu zapoznać się z greckimi mitami, tymi wszystkimi dawnymi opowieściami o ludziach zamienionych w kamień albo ugotowanych w jeziorach lawy. Czytywali je sobie razem, a Piper wydawało się, że jej życie nie jest takie złe. Przez jakiś czas czuła, że jest bliżej ojca, ale i to, jak wszystko, nie trwało długo. - Między Grekami i Czirokezami jest dużo podobieństw - zgodził się ojciec. - Ciekaw jestem, co by pomyślał twój dziadek, gdyby nas teraz zobaczył, jak siedzimy sobie razem na zachodnim krańcu kontynentu. Może uznałby, że jesteśmy duchami. - To co, wierzysz w te wszystkie opowieści? Myślisz, że mama umarła? W oczach błysnęły mu łzy, z ich głębi przezierał smutek. Piper pomyślała, że właśnie to tak pociąga kobiety. Na zewnątrz był twardy i pewny siebie, ale w jego oczach czaił się głęboki smutek. To je intrygowało: chciały poznać jego przyczynę. Chciały go pocieszyć, ale żadnej się to nie udawało. Ojciec powiedział Piper, że to sprawa czirokeskiego pochodzenia oni wszyscy mieliw sobie ten mroczny smutek po tylu pokoleniach bólu i cierpień. Piper uważała jednak, że jest w tym coś więcej. - Nie wierzę w te opowieści - powiedział. - Dobrze się ich słucha, ale gdybym naprawdę wierzył w Krainę Duchów albo w duchy zwierząt, czy w greckich bogów... chyba bym nie mógł zasnąć w nocy. Zawsze bym szukał kogoś, kogo mógłbym oskarżyć. Kogoś, kogo można by oskarżyć o to, że dziadek Tom umarł na raka płuc, zanim ojciec stał się sławny i w końcu miał dość pieniędzy, by mu pomóc. O to, że mama - jedyna kobieta, którą naprawdę kochał - porzuciła go bez słowa, pozostawiając mu nowo narodzoną córeczkę, którą nie potrafił się zaopiekować. O to, że odnosił sukcesy, a jednak nie był szczęśliwy. - Piper, ja nie wiem, czy ona żyje - powiedział - ale myślę, że równie dobrze może być w Krainie Duchów. Nie ma sposobu, by ją ściągnąć ż powrotem. Gdybym w to wierzył... chyba bym tego nie zniósł. Zza ich pleców dobiegł trzask otwieranych drzwiczek samochodu. Piper odwróciła się i serce w niej zamarło. Szła ku nim Ja-ne, w tym swoim biznesowym kostiumie, z trudem brnąc po piasku w bucikach na wysokich obcasach, z palmtopem w dłoni. Na jej twarzy malowała się mieszanina rozdrażnienia i satysfakcji. Piper zrozumiała, że policja już musiała

się z nią skontaktować. „Błagam, niech się przewróci" - modliła się w duchu. - „Jeśli istnieje jakiś duch zwierząt albo grecki bóg, który może mi pomóc, błagam go, niech Jane rozbije sobie głowę. Nie proszę o trwały uraz, tylko żeby straciła przytomność na resztę dnia". Ale Jane była coraz bliżej. - Tato - powiedziała szybko Piper - coś się wczoraj wydarzyło... Ale on też już zobaczył Jane. Twarz mu się zmieniła, znowu był twardy i pewny siebie. Jane nie byłoby tutaj, gdyby nie chodziło o coś poważnego. Telefon od szefa studia - fiasko jakiegoś projektu — albo Piper znowu coś nabroiła. - Wrócimy do naszej rozmowy, Pipes - obiecał. - Zobaczę, czego Jane ode mnie chce. Wiesz, jaka ona jest. Tak, Piper wiedziała. Ojciec wstał i ruszył po piasku ku swojej asystentce. Piper nie słyszała, o czym rozmawiają, ale nie musiała słyszeć. Potrafiła czytać z twarzy. Jane opowiadała mu o skradzionym samochodzie, od czasu do czasu wskazując na Piper jak na nieznośnego pieska, który narobił na dywan. Ojciec nie tryskał już energią i entuzjazmem. Dał znać Jane, żeby poczekała, a sam wrócił do Piper. Nie mogła znieść jego spojrzenia - jakby sprawiła mu wielki zawód. - Obiecywałaś, że będziesz się starać, Piper. - Tato, ja nienawidzę tej szkoły. Nie daję rady. Chciałam ci powiedzieć o tym bmw, ale... - Wyrzucili cię. Piper, samochód? Masz szesnaście lat. Kupiłbym ci każdy samochód, jaki byś chciała. Jak mogłaś... - Chciałeś powiedzieć, że Jane kupiłaby mi samochód, tak? - Nie mogła się powstrzymać, żeby tego nie powiedzieć. Złość w niej wezbrała i musiała się wylać na zewnątrz. - Tato, choć raz mnie posłuchaj. Nie zmuszaj mnie, żebym czekała na twoje głupie trzy pytania. Chcę chodzić do normalnej szkoły. Chcę, żebyś to ty chodził na wywiadówki, a nie Jane. Albo żebyś uczył mnie w domu! Tyle się nauczyłam, kiedy razem czytaliśmy o starożytnej Grecji. Moglibyśmy to robić przez cały czas! Moglibyśmy... - Nie rób mi tego — przerwał jej ojciec. - Staram się, jak mogę. Już o tym rozmawialiśmy. „Nie" - pomyślała. - „Przerwałeś tę rozmowę. Na długie lata". Westchnął. -Jane rozmawiała z policją, wynegocjowała ugodę. Diler wycofa skargę, ale będziesz musiała zgodzić się pójść do szkoły z internatem w Nevadzie. Takiej specjalnej... dla

dzieciaków z problemami. - Tak, to ja. - Głos jej drżał. - To ja jestem problemem. - Piper... mówiłaś, że będziesz się starać. Nie mam wyboru. Nie wiem, co innego mógłbym zrobić. - Zrób cokolwiek. Ale zrób to sam! Nie pozwól, żeby Jane to za ciebie zrobiła. Nie możesz mnie tak po prostu odesłać. Spojrzał na piknikowy koszyk. Jego kanapka leżała na kawałku złotej folii. Mieli surfować przez całe popołudnie. Teraz to przepadło. Piper nie mogła uwierzyć, że naprawdę uległ Jane. Nie tym razem. Nie w sprawie czegoś tak poważnego jak szkoła z internatem. - Idź i porozmawiaj z nią - powiedział ojciec. — Zna wszystkie szczegóły. -Tato... Odwrócił od niej wzrok, wpatrzył się w ocean, jakby widział całą drogę do Krainy Duchów. Piper obiecała sobie, że nie będzie płakać. Ruszyła ku Jane, która uśmiechała się chłodno. W ręku miała bilet .¡lotniczy. Jak zwykle wszystko już zorganizowała. Piper była tylko jeszcze jednym punktem planu zajęć na ten dzień, który Jane mogła teraz wykreślić. Potem przyśniło jej się coś innego. Stała na szczycie jakiejś góry, była noc, w dole migotały światła miasta. Przed nią płonęło ognisko. Purpurowe płomienie zdawały się rzucać więcej cienia niż blasku, ale buchał z nich taki żar, że jej ubranie parowało. - To już drugie ostrzeżenie - zagrzmiał jakiś głos, a ziemia zadrżała. Piper już słyszała ten głos w swoich snach. Próbowała wmówić sobie, że nie jest tak przerażający jak uprzednio, ale tym razem budził w niej jeszcze większy lęk. Z ciemności za ogniskiem wyłoniła się olbrzymia twarz. Zdawała się unosić nad płomieniami, ale Piper wiedziała, że musi być połączona z gigantycznym ciałem. Miała grube rysy, jakby wykute w skale. Wyglądałaby jak martwa, gdyby nie te przenikliwe białe oczy przywodzące na myśl nieoszlifowane diamenty. Twarz otoczona strasznymi cienkimi warkoczykami, w które wpleciono ludzkie kości. Uśmiechnęła się i Piper poczuła, że przenikają dreszcz. - Zrobisz, co ci powiemy - zagrzmiał olbrzym. - Wyruszysz na wyprawę. Bądź posłuszna, a odejdziesz stąd żywa. Bo jeśli nie... Wskazał na coś z boku ogniska. Jej ojciec zwisał bezwładnie, przywiązany do pala. Chciała krzyknąć. Chciała zawołać do ojca, zażądać od olbrzyma, aby go uwolnił, ale nie mogła dobyć głosu.

- Będę cię śledził - powiedział olbrzym. - Bądź mi posłuszna, a oboje będziecie żyć. Masz na to słowo Enkeladosa. Bo jak mnie zawiedziesz... No cóż, spałem przez całe tysiąclecia. Jestem głodny. Zawiedź mnie, a dobrze się najem. I ryknął śmiechem. Ziemia znowu zadrżała. U stó£ Piper rozwarła się ziemia. Runęła w ciemność. Po przebudzeniu czuła się tak, jakby ją rozdeptała trupa Irlandczyków tańczących swój narodowy taniec. W piersiach czuła ból, oddychała z trudem. Sięgnęła ręką w dół i wymacała rękojeść sztyletu, który dała jej Annabeth. Katoptris, broń Heleny trojańskiej. A więc Obóz Herosów nie był snem. - Jak się czujesz? - zapytał ktoś. Piper zmrużyła oczy. Leżała na łóżku osłoniętym z jednej strony białym prześcieradłem, jak w ambulatorium. Obok niej siedziała ta rudowłosa dziewczyna, Rachel Dare. Na ścianie wisiał plakat z satyrem z kreskówki, uderzająco podobnym do trenera Hedgea. Z ust wystawał mu termometr. Napis głosił: NIE POZWÓL ZACHOROWAĆ SWOJEJ KOZIE! - Gdzie... - głos jej zamarł, bo zobaczyła kogoś stojącego w drzwiach. Wyglądał jak typowy kalifornijski surfer - napakowany i opalony, jasnowłosy, w koszulce z krótkim rękawem i szortach - ale miał setki niebieskich oczu na caiym ciele: na ramionach, nogach, na twarzy. Oczy wyzierały nawet spomiędzy pasków jego sandałów. - To jest Argus - powiedziała Rachel. - Szef naszej ochrony. Ma oko na wszystko... żeby się tak wyrazić. Argus kiwnął głową. Oko na jego podbródku mrugnęło. -Gdzie... - zaczęła ponownie Piper, ale czuła się tak, jakby miała w ustach pełno waty. -Jesteś w Wielkim Domu - wyjaśniła jej Rachel. - W obozowym biurowcu. Przynieśliśmy cię tutaj, kiedy zemdlałaś. - Złapałaś mnie - przypomniała sobie Piper. - Głos Hery... - Wybacz mi. Wierz mi, nie wybieram chwili, w której głos przeze mnie przemawia. Chejron uzdrowił cię nektarem... - Nektarem? - Napojem bogów. W małych ilościach uzdrawia półbogów, jeśli... ee... nie spali ich na popiół. - Och. Fajnie. Rachel wyprostowała się. - Pamiętasz, co zobaczyłaś? Przez chwilę Piper pomyślała ze strachem, że chodzi o ten sen z olbrzymem. Potem

zrozumiała, że Rachel chodzi o to, co się stało w domku Hery. - Coś złego dzieje się z tą boginią. Powiedziała mi, żebym ją uwolniła. Wspomniała o ziemi, która może nas pochłonąć, o kimś groźnym i o dniu przesilenia słońca. Z piersi stojącego w kącie Argusa dobył się głuchy pomruk. Wszystkie jego oczy zamrugały. - To Hera stworzyła Argusa - wyjaśniła Rachel. - Jest bardzo wyczulony, jeśli chodzi o jej bezpieczeństwo. Staramy się powstrzymać go od płaczu, bo ostatnim razem, kiedy do tego doszło... No wiesz, to był prawdziwy potop. Argus pociągnął nosem. Wziął garść chusteczek higienicznych ze stolika i zaczął sobie nimi ocierać całe ciało. - Więc... - Piper starała się nie patrzyć, jak Argus wyciera łzy ze swoich łokci. - Co się stało z Herą? - Nie bardzo wiemy. Aha, byli tu Annabeth i Jason. Jason chciał przy tobie czuwać, ale Annabeth wpadła na pewien pomysł... Chodzi o coś, co może przywrócić mu pamięć. - To... to wspaniale. Jason do niej przyszedł? Jaka szkoda, że nie była wtedy przytomna! Ale... czy będzie dobrze, jak odzyska pamięć? Wciąż miała nadzieję, że naprawdę znają się od dawna. Nie chciała, by to, co ich łączy, było tylko ułudą spowodowaną przez Mgłę. „Skup się na sobie" - pomyślała. - „Jeśli mam uratować ojca, nie jest ważne, czy Jason mnie lubi, czy nie. Pewnie i tak mnie znienawidzi. Wszyscy mnie znienawidzą". Spojrzała na ceremonialny sztylet przytroczony do jej boku. Annabeth powiedziała, że to oznaka władzy i stanowiska, że zwykle nie używa się go w walce. Taka broń na pokaz. Podróbka, jak Piper. Katoptris, zwierciadło. Nie śmiała ponownie wyciągnąć go z pochwy, bo bała się spojrzeć we własne odbicie. - Nie martw się. — Rachel ścisnęła ją za ramię. — Jason wygląda na dobrego chłopaka. On też miał wizję, bardzo podobną do twojej. Cokolwiek stało się z Herą... myślę, że wy dwoje macie współpracować. Rachel uśmiechnęła się, jakby to była dobra wiadomość, ale Piper jeszcze bardziej spochmurniała. Myślała, że wykonanie tego zadania - czymkolwiek miało być - dotknie jakichś bezimiennych ludzi. A teraz Rachel zdawała się jej mówić: „Dobra wiadomość! Twój ojciec jest trzymany w niewoli przez jakiegoś olbrzymiego ludożercę, a ty zdradzisz swojego chłopaka! Niesamowite, co?" - Hej - powiedziała Rachel. - Nie ma powodu do płaczu. Sama zobaczysz. Piper otarła łzy, starając się nad sobą zapanować. To nie było w jej stylu. Miała być twarda.

Twarda złodziejka samochodów, postrach prywatnych szkół w Los Angeles. I co? Beczy jak dziecko. - Skąd możesz wiedzieć, co mnie czeka? Rachel wzruszyła ramionami. - Wiem, że stoisz przed trudnym wyborem, a opcje nie są zachwycające. Już ci mówiłam, że czasem mam przeczucia. Ale dziś wieczorem, przy ognisku, zostaniesz uznana. Jestem tego prawie pewna. A kiedy poznasz, kto jest twoim boskim rodzicem, wszystko może się trochę wyjaśnić. „Wyjaśnić" - pomyślała Piper. - „Niekoniecznie polepszyć". Usiadła w łóżku. Głowa bolała ją tak, jakby ktoś wbił jej szpikulec między oczy. „Nie ma sposobu, żeby ją ściągnąć z powrotem", powiedział ojciec. A przecież dziś wieczorem jej matka może ją uznać. Po raz pierwszy nie była pewna, czy naprawdę tego chce. - Mam nadzieję, że to będzie Atena. Spojrzała na Rachel, bojąc się, że wyrocznia ją wyśmieje, ale Rachel tylko się uśmiechnęła. - Piper, nie bój się. Szczerze? Myślę, że Annabeth też ma taką nadzieję. Jesteście do siebie tak podobne. Poczucie winy jeszcze bardziej się w niej pogłębiło. - To też jest przeczucie? Nic o mnie nie wiesz. - Byłabyś zaskoczona. - Tak mówisz, bo jesteś wyrocznią, prawda? Wyrocznia musi przemawiać w sposób tajemniczy. Rachel parsknęła śmiechem. - Nie zdradzaj moich zawodowych tajemnic, Piper. I nie martw się. Wszystko się wyjaśni... choć może nie w taki sposób, jak myślisz. - Ładna mi pociecha. Gdzieś w oddali rozległo się beczenie konchy. Argus mruknął coś pod nosem i otworzył drzwi. - Kolacja? - zapytała Piper. - Kolację przespałaś - odpowiedziała Rachel. - Czas na ognisko. Chodźmy i zobaczmy, kim jesteś.

Rozdział X PIPER Cały ten pomysł z ogniskiem nie wzbudzał w Piper entuzjazmu. Kojarzyło się jej z purpurowym stosem z jej snu i z ojcem przywiązanym do pala. Rzeczywistość okazała się prawie równie okropna: wspólne śpiewanie. Stopnie amfiteatru były wbudowane w zbocze wzgórza, przed obramowanym kamiennymi płytami kręgiem na ognisko. Stopnie zajęło około sześćdziesięciu obozowiczów, zgromadzonych w grupach pod różnymi emblematami na kijach. Dostrzegła Jasona, siedzącego na przedzie obok Annabeth. Niedaleko nich siedział Leo wśród grupki krzepkich młodziaków, pod szarym emblematem młota. Przed ogniskiem podrygiwało kilkanaście osób z gitarami i dziwnymi, staromodnymi harfami - lirami? wyśpiewując coś o różnych rodzajach broni i o tym, w co się ubrała ich babcia, wybierając się na wojnę. Wszyscy śpiewali razem z nimi, gestami symbolizując różne rodzaje broni i dowcipkując. Było to chyba najdziwaczniejsze widowisko, jakie Piper w życiu widziała, a raczej słyszała - jedna z tych głupich piosenek przy ognisku, które budzą totalne zażenowanie w ciągu dnia, ale tu, w ciemności, podchwycone przez wszystkich, wydają się tylko ckliwe i śmieszne. W miarę podnoszenia się poziomu energii rosły również płomienie, zmieniając barwę z czerwonej na pomarańczową, a później złotą. W końcu piosenka zakończyła się wybuchem hałaśliwego aplauzu. Przygalopował jakiś facet na koniu. Tak przynajmniej pomyślała z początku Piper, widząc go w chybotliwym blasku ognia. Po chwili zdała sobie sprawę, że był to centaur - od pasa w dół biały rumak, od pasa w górę mężczyzna w średnim wieku, z kręconymi włosami i schludnie przystrzyżoną brodą. Wymachiwał włócznią, na którą były ponadziewa-ne pianki cukrowe. -Jak miło! A przede wszystkim witam naszych nowych obo-zowiczów. Jestem Chejron, dyrektor obozu. Cieszę się, że wszyscy przybyli tu żywi i z większością członków na swoim miejscu. Za chwilę zabierzemy się do pieczenia gofrów z piankami, ale najpierw... - A co ze zdobywaniem flagi? - ryknął ktoś z grupy chłopców w zbrojach, siedzących pod czerwonym emblematem z głową dzika. Jego towarzysze poparli go głośnym pomrukiem. - Tak - powiedział centaur. - Wiem, że domek Aresa pragnie wrócić do lasu i dalej bawić się w podchody. -I zabijać! - krzyknął inny.

- Dopóki jednak - ciągnął Chejron - nie zapanujemy nad smokiem, nie będzie to możliwe. Dziewiątka, są jakieś wieści na ten temat? Zwrócił się w stronę grupy, w której siedział Leo. Leo mrugnął do Piper i wyciągnął ku niej pięść z wystawionym palcem wskazującym, jakby strzelał z pistoletu. Siedząca obok niego dziewczyna wstała z zakłopotaną miną. Miała na sobie kurtkę wojskową, bardzo podobną do tej, którą nosił Leo, a głowę przewiązaną czerwoną bandaną. - Pracujemy nad tym. Znowu rozległy się głośne pomruki niezadowolenia. -Jak, Nyssa? - zapytał jeden z synów Aresa. - Naprawdę ciężko. Nyssa usiadła wśród wrzasków i głośnych narzekań, które sprawiły, że ognisko zatrzeszczało chaotycznie. Chejron tupnął kopytem w kamienne obramowanie wokół ogniska - bang, bang, bang - i zapadła cisza. - Musimy uzbroić się w cierpliwość - powiedział centaur. - A na razie mamy pilniejsze sprawy do przedyskutowania. - Percy? - zapytał ktoś. Ogień nieco już przygasł, ale Piper nie potrzebowała nastrojowych płomieni, aby wyczuć ogólny niepokój. Chejron skinął na Annabeth. Ta wzięła głęboki oddech i wstała. - Nie odnalazłam Percy-ego - oświadczyła. Jej głos załamał się lekko, kiedy wypowiadała jego imię. - Nie było go w Wielkim Kanionie, jak myślałam. Ale nie poddajemy się. Wszyscy go szukają. Grover, Tyson, Nico, Łowczynie Artemidy. Znajdziemy go. Chejron miał na myśli coś innego. Nową misję. - Chodzi o Wielką Przepowiednię, tak? - zawołała jakaś dziewczyna. Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę. Głos dobiegł z grupy siedzącej z tyłu, pod różowym emblematem z gołębicą. Grupa gawędziła sobie beztrosko, nie bardzo zwracając uwagę na to, co się dzieje, póki nie wstała ich przywódczyni: Drew. Wszyscy patrzyli na nią z zaskoczeniem. Drew najwyraźniej nieczęsto zabierała głos publicznie. - Drew - odezwała się Annabeth - o co ci chodzi? - Daj spokój. - Córka Afrodyty rozpostarła ręce, jakby prawda była oczywista. - Olimp milczy. Percy zaginął. Hera zsyła na ciebie wizję, a ty w ciągu jednego dnia wracasz z trójką nowych półbogów. To jasne, że dzieje się coś dziwnego. Wielka Przepowiednia zaczyna się sprawdzać, tak?

Piper szepnęła do Rachel: - O czym ona mówi? Co to za Wielka Przepowiednia? A potem zdała sobie sprawę, że wszyscy patrzą na Rachel. - No więc? - zawołała Drew. - Jesteś wyrocznią. Zaczęło się czy nie? W blasku ognia oczy Rachel wyglądały przerażająco. Piper bała się, że rudowłosa dziewczyna znowu wpadnie w trans i zacznie przekazywać głos jakiejś dziwnej bogini, ale Rachel spokojnie wystąpiła naprzód i zwróciła się do obozowiczów. - Tak. Wielka Przepowiednia zaczyna się sprawdzać. Wybuchło pandemonium. Piper napotkała spojrzenie Jasona. Zapytał bezgłośnie: „W porządku?". Kiwnęła głową i zmusiła się do uśmiechu, po czym odwróciła od niego wzrok. To było zbyt bolesne: widzieć go i nie być razem z nim. Kiedy wrzawa w końcu ucichła, Rachel zrobiła jeszcze jeden krok w stronę tłumu i ponad pięćdziesięciu półbogów cofnęło się, < jakby jedna drobna, rudowłosa śmiertelniczka budziła większy strach od nich wszystkich razem wziętych. - Tym, którzy jeszcze tego nie słyszeli, pragnę powiedzieć, że Wielka Przepowiednia była pierwszą, którą przekazałam. Stało się to w sierpniu, a przepowiednia głosiła: Podjąć musi herosów siedmioro wyzwanie, Inaczej pastwą ognia lub burz świat się stanie... Jason zerwał się z miejsca. Wytrzeszczył dziko oczy, jakby go porażono paralizatorem. Nawet Rachel osłupiała. -J-Jasonie... Co... - Ut cum spiritupostrema sacramentum dejuremus — zaintonował. - Et hostes ornamenta addent ad ianuam necem. Zapadła cisza. Piper wyczytała z ich twarzy, że niektórzy próbują przetłumaczyć sobie te zdania. Domyśliła się, że to łacina, ale zachodziła w głowę, dlaczego jej spodziewany przyszły chłopak nagle zawodzi śpiewnie jak katolicki ksiądz. - Jasonie... właśnie dokończyłeś przepowiednię - wyjąkała Rachel. - „.. .Przysięga tchem ostatnim dochowana będzie A wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci siędzie". Skąd... - ...znam te wersy. - Jason skrzywił się i przyłożył sobie dłonie do skroni. - Nie wiem skąd, ale znam tę przepowiednię. -I w dodatku po łacinie! - zawołała Drew. - Brawo! Nie tylko przystojny, ale i mądry! Z grupy Afrodyty dobiegły chichoty. „Boże, co za kretynki" -pomyślała Piper. Ale te chichoty nie rozładowały ogólnego napięcia. W ognisku tańczyły chaotyczne, zielonkawe płomienie.

Jason usiadł. Miał zakłopotaną minę, ale Annabeth położyła mu rękę na ramieniu i mruknęła coś pocieszającego. Piper poczuła ukłucie zazdrości. To ona powinna teraz siedzieć przy nim i go pocieszać. Rachel Dare nadal była wstrząśnięta tym, co usłyszała. Zerknęła na Chejrona, nie wiedząc, co robić dalej, ale centaur stał nachmurzony i milczący, jakby obserwował sztukę teatralną, której nie mógł przerwać — tragedię kończącą się śmiercią wielu ludzi na scenie. - No dobrze - powiedziała, starając się odzyskać spokój. - Tak, to jest Wielka Przepowiednia. Wciąż mieliśmy nadzieję, że to się nie stanie, ale obawiam się, że już się zaczęło. Nie potrafię wam tego udowodnić. Po prostu to czuję. I, jak powiedziała Drew, dzieje się coś dziwnego. Tych siedmioro herosów, kimkolwiek są, jeszcze się nie zebrało. Mam przeczucie, że niektórzy są tutaj, między nami. Pozostałych tu nie ma. Te słowa wywołały ogólne poruszenie, obozowicze spoglądali na siebie nawzajem, aż nagle rozległ się jakiś zaspany głos: -Jestem tutaj! Och... sprawdzaliście obecność? - Śpij dalej, Clovis! - krzyknął ktoś, wywołując salwy śmiechu. - W każdym razie - ciągnęła Rachel — wciąż nie wiemy, co oznacza Wielka Przepowiednia. Nie wiemy, jakie wyzwanie stoi przed półbogami, ale skoro pierwsza Wielka Przepowiednia zapowiedziała wojnę tytanów, można się spodziewać, że druga Wielka Przepowiednia zapowiada coś co najmniej równie złego. - Albo gorszego - mruknął Chejron. Być może nie chciał, żeby wszyscy to usłyszeli, ale usłyszeli. Ognisko natychmiast zmieniło barwę: płomienie zrobiły się ciemnopurpurowe, jak we śnie Piper. - Wiemy jednak — powiedziała Rachel — że pierwsza faza już się rozpoczęła. Pojawił się pierwszy problem, który musimy rozwiązać. Hera, królowa bogów, została uwięziona. Zapadła głucha cisza. A potem wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Chejron znowu tupnął kopytem, ale Rachel musiała chwilę odczekać, by móc dalej mówić. Opowiedziała im o incydencie na tarasie widokowym nad Wielkim Kanionem - jak Gleeson Hedge poświęcił się, by ich ratować, kiedy zaatakowały ich duchy burzy, które zapowiedziały, że to dopiero początek. Najwyraźniej służyły jakiejś potężnej pani, która pragnie zniszczyć wszystkich półbogów. Potem powiedziała im o omdleniu Piper w domku Hery. Piper starała się zachować spokój, chociaż widziała, jak siedząca w tylnym rzędzie Drew odgrywa pantomimę omdlenia, a jej towarzyszki chichocą jak najęte. W końcu Rachel opowiedziała o wizji, jaką miał Jason

w salonie Wielkiego Domu. To, co powiedziała mu Hera, było tak podobne do tego, co Piper sama usłyszała, że przeszył ją dreszcz. Była tylko jedna różnica: Hera ostrzegła Piper, żeby jej nie zdradziła. „Kiedy mu ulegniesz, nadejdzie ich król, który nas wszystkich skarze". Hera wiedziała o groźbie olbrzyma. Ale skoro wiedziała, dlaczego nie ostrzegła Jasona, demaskując Piper jako wrogiego agenta? - Jasonie - powiedziała Rachel - mm... czy pamiętasz, jak masz na nazwisko? Potrząsnął głową z zakłopotaną miną. - A więc będziemy cię nazywać po prostu Jasonem. To oczywiste, że Hera postawiła przed tobą jakieś zadanie. Rachel zamilkła, jakby dając mu szansę, by zaprotestował. Wszyscy utkwili w nim wzrok; presja była silna i Piper pomyślała, że gdyby była na jego miejscu, pewnie zrobiłoby jej się słabo. Ale on przyjął to ze spokojem. Uniósł podbródek na znak zdecydowania i kiwnął głową. - Zgadzam się. - Musisz uratować Herę, żeby zapobiec jeszcze większemu złu - powstrzymać jakiegoś króla. Z jakichś powodów, które nie są nam jeszcze znane, musi to nastąpić przed zimowym przesileniem, które przypada już za cztery dni. - To dzień narady bogów - dodała Annabeth. - Jeśli bogowie jeszcze nie wiedzą o zaginięciu Hery, wówczas na pewno dostrzegą jej nieobecność. Prawdopodobnie dojdzie do bijatyki, bo każdy będzie oskarżał drugiego o to, że ją porwał. Zwykle tak się dzieje. - Dzień zimowego przesilenia - przemówił Chejron - to również czas największej ciemności. Bogowie gromadzą się w tym dniu, podobnie jak śmiertelnicy, bo razem czują się silniejsi. W tym dniu wzrasta moc złej magii. Prastarej magii, starszej od bogów. To dzień, w którym wszystko się... mąci. Sposób, w jaki to wypowiedział, sprawił, że zabrzmiało to złowieszczo -jakby mówił o zbrodni z premedytacją, a nie o zmąceniu wody w strumieniu. - Okej - powiedziała Annabeth, łypiąc gniewnie na centaura. - Wielkie dzięki, Kapitanie Sunshine. Cokolwiek się dzieje, zgadzam się z Rachel. To Jason został wybrany na przywódcę tej wyprawy, więc... - A dlaczego nie został jeszcze uznany? — krzyknął ktoś z grupy Aresa. - Jeśli jest taki ważny... - On już został uznany - oznajmił Chejron. — Dawno temu. Jasonie, pokaż im. W pierwszej chwili wydawało się, że Jason tego nie zrozumiał. Zrobił kilka niepewnych kroków do przodu, ale Piper pomyślała, że i tak wygląda cudownie z tymi swoimi jasnymi

włosami lśniącymi w blasku ognia - zupełnie jak posąg rzymskiego cezara. Zerknął na nią, a ona pokiwała głową zachęcająco. Zrobiła gest podrzucania monety. Sięgnął do kieszeni. Złota moneta błysnęła w powietrzu, a kiedy ją złapał, trzymał już w ręku lancę - złotą włócznię o długości ponad dwóch metrów. Półbogowie wydali z siebie stłumiony okrzyk. Rachel i Annabeth cofnęły się, aby przypadkiem nie dotknąć grotu, który zdawał się ostry jak szpikulec do lodu. - Czy to nie był... - zaczęła Annabeth. - Myślałam, że miałeś miecz. - Mm... chyba wypadła reszka - odrzekł Jason. - Ta sama moneta, a tym razem broń dalekiego zasięgu. - O kurczę, chcę coś takiego mieć! - krzyknął ktoś z grupy Aresa. -Jest lepszy od Szczypawicy, elektrycznej włóczni Clarisse! - zgodził się jeden z jego braci. - Elektrycznej... - mruknął Jason, jakby uznał to za niezły pomysł. - Cofnijcie się. Annabeth i Rachel natychmiast usłuchały. Jason uniósł oszczep i piorun rozdarł niebo. Piper włosy stanęły dęba. Błyskawica spłynęła po grocie włóczni i ugodziła w ognisko z mocą artyleryjskiego pocisku. Kiedy dym się rozwiał, a Piper przestało dzwonić w uszach, wszyscy zamarli, siedząc w szoku, pokryci popiołem, mrugając oczami i gapiąc się w miejsce, w którym było ognisko. Z góry sypał się deszcz rozżarzonych węgielków. Płonąca kłoda upadła tuż obok śpiącego Clovisa, który nawet nie drgnął. Jason opuścił włócznię - Mm... przepraszam. Chejron strzepnął sobie z brody parę płonących węgielków. Miał taką minę, jakby spełniły się jego najgorsze obawy. - Lekka nadwyżka środków bojowych, ale pokazałeś, na co cię stać. I chyba wiemy, kto jest twoim ojcem. -Jupiter - odrzekł Jason. - To znaczy Zeus. Pan Nieba. Piper nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. To miało sens, to idealnie pasowało. Najpotężniejszy bóg, ojciec wszystkich najsłynniejszych herosów ze starożytnych mitów tylko on mógł być ojcem Jasona. Ale reszta obozowiczów najwyraźniej nie była tego tak pewna. Wybuchła wrzawa, zaczęły padać głośne pytania, aż w końcu Annabeth podniosła obie ręce, aby ich uciszyć. - Zaraz! W jaki sposób on może być synem Zeusa? Wielka Trójca... Ich układ, że nie będą mieć śmiertelnych dzieci... I jak to możliwe, byśmy nic o nim wcześniej nie wiedzieli?

Chejron milczał, ale Piper czuła, że stary centaur wie. I że prawda wcale nie jest dobra. - Ważne - odezwała się Rachel - że Jason jest teraz wśród nas. Ma do wykonania jakieś zadanie, co oznacza, że będzie mu potrzebna przepowiednia odnosząca się tylko do niego. Zamknęła oczy, zachwiała się i zemdlała. Dwóch chłopców podbiegło i podtrzymało ją. Trzeci pobiegł na skraj amfiteatru i chwycił trójnóg z brązu, a wszystko to odbyło się tak sprawnie, jakby to ćwiczyli. Usadowili Rachel na trójnogu przed szczątkami ogniska. Noc była ciemna, ale wszyscy ujrzeli, jak wokół jej stóp zaczyna się kłębić zielona mgła. Kiedy otworzyła oczy, jaśniały blaskiem. Szmaragdowy dym wydobył się z jej ust. Głos, którym przemówiła, był ochrypły i wiekowy - był to głos, którym mógłby przemówić wąż, gdyby potrafił mówić: A ty, dziecię gromu, ziemi się strzeż, Na siedmioro czyha olbrzyma sieć, Kraty wyłamią kowal i gołąb, Gniew Hery śmierć rozsiewa wokoło. Po wymówieniu ostatniego słowa Rachel zasłabła, ale jej pomocnicy w porę ją podtrzymali i odnieśli na skraj amfiteatru, aby tam odpoczęła. - Czy to normalne? - zapytała Piper i natychmiast zorientowała się, że wypowiedziała to w ciszy i wszyscy na nią spojrzeli. - To znaczy... czy ona często pluje zielonym dymem? - O bogowie, ale z ciebie ciemniak! - zawołała Drew. - Ona właśnie wypowiedziała przepowiednię dotyczącą Jasona, żeby wiedział, jak uratować Herę! Czy ty naprawdę nie... - Drew - warknęła Annabeth — Piper zadała proste pytanie. Chyba się zgodzisz, że przepowiednie nie są czymś normalnym. Jeśli wyłamanie krat, za którymi jest uwięziona Hera, ma wywołać jej gniew i grozić śmiercią wielu... to dlaczego mamy ją uwolnić? To może być pułapka albo... albo może Hera zwróci się przeciwko tym, którzy ją uwolnią. Nigdy nie przepadała za herosami. Jason wstał. - Nie mam wielkiego wyboru. Hera odebrała mi pamięć. Muszę ją odzyskać. A poza tym przecież nie możemy odmówić pomocy królowej niebios, jeśli znalazła się w tarapatach. Teraz wstała jedna z mieszkanek domku Hefajstosa - Nyssa, dziewczyna w czerwonej bandanie. - Może masz rację. Powinieneś jednak wysłuchać Annabeth. Hera może się mścić. Zrzuciła z wysokiej góry własnego syna, naszego ojca, tylko dlatego, że był brzydki. - Naprawdę brzydki - zakpił ktoś z grupy Afrodyty. - Zamknijcie się! - krzyknęła Nyssa. - To nie koniec zagadek. Dlaczego trzeba się strzec ziemi i jakiegoś olbrzyma? Z kim właściwie mamy do czynienia, skoro jest tak potężny, że może porwać królową niebios? Nikt na to nie odpowiedział, ale Piper zauważyła, że Annabeth i Chejron wymienili po

cichu parę zdań. Czytając z ich warg, doszła do wniosku, że brzmiały mniej więcej tak: Annabeth: Ta sieć olbrzyma... Nie, to niemożliwe. Chejron: Ani słowa tutaj. Wpadną w panikę. Annabeth: Chyba żartujesz! Nie wierzę, żebyśmy mieli tak strasznego pecha. Chejron: Później, moje dziecko. Jeśli wszystko im powiesz, tak się wystraszą, że nie będą w stanie nic zrobić. Piper nie mogła uwierzyć, że zdołała tak dokładnie wyczytać to z ich mimiki - przecież prawie ich nie znała. A jednak była absolutnie pewna, że ich zrozumiała, i to ją przeraziło.' Annabeth wzięła głęboki oddech. - To misja Jasona - oświadczyła - więc i jego wybór. To jasne, że jest synem gromu. Zgodnie z tradycją, może sobie dobrać dwóch towarzyszy. - Oczywiście ciebie, Annabeth! - zawołał ktoś z domku Hermesa. — Ty masz największe doświadczenie. - Nie, Travis - odpowiedziała. - Po pierwsze, nie będę pomagać Herze. Za każdym razem, gdy próbowałam, oszukała mnie albo później to się na mnie zemściło. Zapomnij o tym. Nie ma mowy. Po drugie, jutro rano wyruszam na poszukiwanie Percy-ego. - To jest ze sobą jakoś powiązane - wypaliła Piper, nie wiedząc, jakim cudem zdobyła się na taką odwagę. - Przecież wiesz, że tak jest, nie? To, o czym tu mówimy, i zniknięcie twojego chłopaka w jakiś sposób się ze sobą łączy. - Niby jak? - zapytała Drew. - Powiedz, skoro jesteś taka mądra. Piper starała się sformułować odpowiedź, ale nie potrafiła. Wybawiła ją Annabeth. - Może masz rację, Piper. Jeśli te dwie sprawy mają ze sobą związek, odkryję to z drugiej strony, odnajdując Percy'ego. Jak już powiedziałam, nie zamierzam brać udziału w uwolnieniu Hery, nawet gdyby jej zniknięcie wywołało kolejną bijatykę wśród bogów Olimpu. Ale jest jeszcze jeden powód, dla którego tego nie zrobię. Przepowiednia. - Przepowiednia mówi, kogo ja wybiorę - zgodził się Jason. -„Kraty wyłamią kowal i gołąb". Kowal to Wul... Hefajstos. Siedzącej pod emblematem Dziewiątki Nyssie opadły ramiona, jakby jej włożono na plecy kowadło. -Jeśli masz się strzec ziemi - powiedziała - to musisz unikać podróżowania lądem. Musisz użyć transportu powietrznego. Piper już miała zawołać, że Jason potrafi latać, ale w porę ugryzła się w język. To Jason powinien im o tym powiedzieć, a na razie jakoś nie zamierzał. Może uznał, że dość ich już

wystraszył jak na jeden wieczór. - Latający rydwan jest zepsuty - ciągnęła Nyssa - a pegazy będą nam potrzebne przy poszukiwaniu Percy ego. Może domek Hefajstosa wymyśli coś innego. Jake jest unieruchomiony, więc na razie ja pełnię obowiązki grupowej. Mogę się zgłosić na ochotnika. W tej deklaracji brakowało entuzjazmu. Wstał Leo. Do tej pory siedział tak spokojnie, że Piper w ogóle o nim zapomniała. Było to dość niezwykłe. -Ja - powiedział. Wśród jego współtowarzyszy zawrzało. Kilku próbowało go posadzić z powrotem, ale Leo zdołał się im oprzeć. - Nie, właśnie że ja. Wiem o tym. Mam pomysł na rozwiązanie problemu transportu. Pozwólcie mi spróbować. Załatwię to! Przez chwilę Jason przyglądał mu się badawczo. Piper była pewna, że się na to nie zgodzi. A potem się uśmiechnął. - Wdepnęliśmy w to razem, Leo, więc to chyba oczywiste, że powinieneś iść ze mną. Wymyśl coś. Jesteś w drużynie. - Tak jest! - Leo zacisnął pięść. - To będzie niebezpieczne - ostrzegła go Nyssa. - Trudy wędrówki, potwory, straszne męki. Być może żadne z was nie wróci żywe. - Och. - Z Leona nagle opadł cały zapał, ale po chwili przypomniał sobie, że wszyscy na niego patrzą. - To znaczy... Och, super! Męki? Uwielbiam męki! Zróbmy to! Annabeth pokiwała głową. - A więc, Jasonie, pozostaje ci tylko wybranie trzeciego członka wyprawy. Gołąb... - Och, absolutnie! — Drew zerwała się na równe nogi i obdarzyła Jasona promiennym uśmiechem. - Gołąb! Gołębica to Afrodyta. Wszyscy o tym wiedzą. Jestem totalnie z wami! Piper zacisnęła pięści. Zrobiła kilka kroków do przodu. -Nie. Drew spojrzała wymownie w niebo. - Och, błagam, śmieciaro. Spadaj. - To ja miałam wizję Hery, nie ty. Ja to muszę zrobić. - Każdy może mieć wizję. Po prostu znalazłaś się we właściwym czasie na właściwym miejscu. — Zwróciła się do Jasona. — Słuchaj, walka to jest to, zgoda. I budowanie różnych rzeczy... - Spojrzała z odrazą na Leona. - No jasne, ktoś musi sobie ubrudzić ręce. Ale tobie potrzebny jest ktoś z wdziękiem. Potrafię być bardzo przekonująca. Mogę bardzo pomóc. Obozowicze zaczęli półgłosem wspominać, jak bardzo przekonująca bywała już Drew. Piper

wyczuła, że Drew ma przewagę. Nawet Chejron gładził brodę w taki sposób, jakby jej udział w wyprawie uznał nagle za rozsądny wybór. - No cóż... — powiedziała Annabeth. - Biorąc pod uwagę przepowiednię... - Nie! - Głos Piper zabrzmiał dziwnie nawet w jej własnych uszach; był bardziej natarczywy, jego ton był bogatszy. - To ja mam iść. I wtedy stało się coś bardzo dziwnego. Wszyscy zaczęli kiwać głowami, mrucząc, że hmm, Piper też ma rację. Drew rozejrzała się wokoło, nie wierząc własnym oczom i uszom. Potakiwali nawet niektórzy członkowie jej grupy. - Dajcie spokój! - krzyknęła Drew. - Co ta Piper potrafi? Piper chciała jej odpowiedzieć, ale nagle straciła rezon. W czym mogła być pomocna? Nie potrafiła walczyć, planować, naprawiać. Potrafiła tylko wpadać w kłopoty i od czasu do czasu namówić innych do zrobienia czegoś głupiego. No i kłamała. Chciała pójść na tę wyprawę z powodów, które były Jasonowi zupełnie obce - a gdyby poszła, skończyłoby się to tym, że zdradziłaby ich wszystkich. Usłyszała ten głos ze swojego snu: „Bądź nam posłuszna, a zachowasz życie". Jak mogłaby dokonać takiego wyboru: pomóc ojcu albo pomóc Jasonowi? - No cóż — powiedziała Drew, uśmiechając się triumfalnie - to chyba przesądza sprawę. Nagle wszyscy wstrzymali oddech. Wszyscy wytrzeszczyli oczy na Piper, jakby właśnie eksplodowała. „Co ja takiego zrobiłam" - pomyślała ze strachem. A potem zauważyła, że otacza ją czerwona poświata. - Co jest?! - zapytała przerażona. Spojrzała w górę, ale nie zobaczyła nad sobą żadnego płonącego symbolu, podobnego temu, który pojawił się nad głową Leona. Spojrzała w dół i krzyknęła cicho. Jej ubranie... Co, u licha, ma na sobie? Nie znosiła sukienek. Nie miała żadnej sukienki. A teraz była wystrojona w cudowną białą tunikę bez rękawów, spływającą aż do kostek, z trójkątnym dekoltem, tak głębokim, że poczuła się naprawdę zakłopotana. Jej przedramiona zdobiły złote bransolety. Misterny naszyjnik z bursztynów, korali i złotych kwiatów połyskiwał na jej szyi, a jej włosy... - O boże... — westchnęła. - Co się stało? Osłupiała Annabeth wskazała na jej sztylet, teraz natarty oliwą i błyszczący, wiszący u jej boku na złotym łańcuszku. Piper nie chciała wyciągać go z pochwy. Bała się tego, co może zobaczyć. Ciekawość jednak zwyciężyła. Wyjęła Katoptris i spojrzała na swoje odbicie w wypolerowanej klindze. Miała idealne włosy: bujne i długie, czekoladowobrązowe, splecione

złotymi wstążkami w taki sposób, że spływały w bok, poza ramię. Miała też makijaż, tak idealny, że nawet by nie wiedziała, jak go sobie zrobić - subtelny makijaż, który sprawiał, że jej usta nabrały jakby naturalnej barwy wiśni, i podkreślał wszystkie barwy jej oczu. Była... była... - Jesteś cudowna! - zawołał Jason. - Piper, jesteś... jesteś powalająca. W innych okolicznościach byłaby to najszczęśliwsza chwila w jej życiu. Teraz jednak wszyscy gapili się na nią jak na dziwoląga. Drew patrzyła na nią z przerażeniem i odrazą. - Nie! - krzyknęła. - To niemożliwe! - To nie jestem ja! - zaprotestowała Piper. - Ja... nie rozumiem. Chejron złożył przednie nogi i skłonił się przed nią. Wszyscy poszli za jego przykładem. - Bądź pozdrowiona, Piper McLean - powiedział Chejron z powagą, jakby przemawiał na jej pogrzebie. - Córko Afrodyty, pani gołębic, bogini miłości.

Rozdział XI LEO Leo nie zabawił długo w amfiteatrze po tym, jak Piper zamieniła się w piękność. Zgoda, było to zdumiewające i w ogóle - w makijażu! to chyba cud! - ale miał na głowie własne problemy. Wymknął się chyłkiem, rozmyślając nad tym, w co się wpakował. Stał przed gromadą silniejszych od niego, dzielniejszych herosów i zgłosił się na ochotnika - na ochotnika! - do udziału w misji, w której prawdopodobnie straci życie. Nie wspomniał, że widział Tię Callidę, swoją starą nianię, ale gdy tylko usłyszał o wizji Jasona - o pani w czarnej sukni i chuście - wiedział już, że to ta sama kobieta. Tía Callida była Herą. Jego nianią była królowa bogów. Coś takiego mogło człowiekowi naprawdę pomieszać w mózgu. Pobiegł w stronę lasu, starając się nie myśleć o swoim dzieciństwie — o tych wszystkich pogmatwanych sprawach, które doprowadziły do śmierci jego matki. Ale nie potrafił odpędzić wspomnień. Miał ze dwa lata, kiedy Tía Callida po raz pierwszy próbowała go zabić. Opiekowała się nim, gdy matka była w sklepie z narzędziami. Oczywiście nie była jego prawdziwą ciotką - była po prostu jedną z owych starszych kobiet z sąsiedztwa, dzielnicową tią, która pomagała opiekować się dziećmi. Pachniała jak szynka miodowa i zawsze nosiła suknię wdowy i czarną chustę. - Położymy cię do łóżeczka, trochę się prześpisz - powiedziała. - Zobaczymy, czy jesteś moim małym bohaterem, co? Leo był śpiący. Umieściła go w ciepłym gniazdku z kocyków między czerwonymi i żółtymi pagórkami - poduszkami? Łóżko było czymś w rodzaju klitki w ścianie z poczerniałych cegieł, z metalowym okienkiem nad głową i prostokątnym otworem wyżej, w którym widać było gwiazdy. Pamiętał, że odpoczywał wygodnie, wyciągając rączki ku iskrom fruwającym wokół niego jak świetliki. Usnął i śniła mu się łódź z płomieni, płynąca przez morze rozżarzonych węgielków. Wyobraził sobie siebie na pokładzie, sterującego po niebie. Gdzieś w pobliżu Tía Callida siedziała na bujanym fotelu - kriik, kriik, kriik - nucąc kołysankę. Choć miał zaledwie dwa lata, rozpoznawał już różnicę między angielskim i hiszpańskim, i zapamiętał, że był zdziwiony, bo Tía śpiewała w języku, który nie był ani jednym, ani drugim. Wszystko było dobrze, póki nie przyszła matka. Wrzasnęła i podbiegła do niego,

chwytając go w ramiona i krzycząc na Tię Callidę: „Jak mogłaś!". Ale czarna wdowa gdzieś znikła. Leo pamiętał, że patrzył ponad ramieniem matki na płomienie liżące jego kocyki. Dopiero po latach zrozumiał, że spał w płonącym kominku. A co było w tym najdziwniejsze? Tía Callida nie została aresztowana, ani nawet przepędzona z ich domu. Pojawiała się jeszcze kilkanaście razy w ciągu następnych paru lat. Raz, kiedy miał trzy lata, pozwoliła mu bawić się nożami. - Musisz się wcześnie nauczyć władać klingami, jeśli pewnego dnia masz zostać moim bohaterem. Udało mu się nie poranić ciężko, ale odniósł wrażenie, że Tía Callida wcale by się nie przejęła, gdyby tak się stało. Kiedy miał cztery lata, Tía Callida znalazła grzechotnika na pobliskim pastwisku. Dała mu kij i zachęcała, by dźgnął nim węża. - Gdzie twoja dzielność, mały bohaterze? Pokaż mi, że Fata słusznie cię wybrały. Leo wpatrzył się w bursztynowe oczka, słysząc suche sz-sz--sz grzechotki na ogonie węża. Nie potrafił go dźgnąć. Wydawało mu się to niegodziwe. Grzechotnik najwyraźniej miał podobne uczucia wobec niego. Leo mógłby przysiąc, że wąż spojrzał na Tię Callidę tak, jakby mówił: „Zwariowałaś, kobieto?". A potem zniknął w wysokiej trawie. Kiedy opiekowała się nim po raz ostatni, miał pięć lat. Przyniosła mu kredki i papier. Usiedli razem przy ogrodowym stoliku na podwórzu, pod starą hikorą. Tía Callida nuciła swoje dziwne pieśni, a Leo rysował ten statek, który widział w płomieniach. Miał on kolorowe żagle i rzędy wioseł, zakrzywioną rufę i wysoki maszt. Kiedy już prawie skończył i miał wypisać pod spodem swoje imię, czego się nauczył w przedszkolu, wiatr porwał kartkę. Jego obrazek uleciał w niebo i zniknął. Leo był bliski płaczu. Spędził tyle czasu, malując obrazek! Ale Tía Callida tylko zacmokała, wyraźnie niezadowolona. -Jeszcze nie nadszedł twój czas, mały bohaterze. Pewnego dnia wyruszysz na swoją wyprawę. Odnajdziesz swoje przeznaczenie i w końcu pojmiesz sens twojej trudnej wędrówki. Ale zanim to się stanie, zaznasz wielu utrapień. Żal mi cię, ale tylko w ten sposób kształtują się herosi. A teraz rozpal mi ognisko, co? Ogrzej te stare kości. Kilka minut później nadeszła matka i krzyknęła z przerażenia. Tii Callidy nie było, a Leo siedział w dymiącym ognisku. Blok papieru zamienił się w popiół. Kredki rozpuściły się w bulgocącą, kolorową masę, a dłonie Leona płonęły, powoli przepalając blat ogrodowego stolika. Jeszcze przez długie lata mieszkańcy bloku nie mogli się nadziwić, jak komuś udało

się wypalić w grubej desce ślady dłoni pięcioletniego dziecka. A teraz Leo był już pewny, że Tía Callida, jego pomylona opiekunka, była Herą. A to oznaczało, że była... kim? Jego boską babką? Wyglądało na to, że jego rodzina była jeszcze bardziej pokręcona, niż dotąd myślał. Ciekawe, czy matka znała prawdę. Pamiętał, że po tym ostatnim incydencie matka zaprowadziła go do domu i odbyła z nim długą rozmowę, z której niewiele zrozumiał. - Ona nie może już tutaj wrócić. Matka miała piękną twarz z łagodnymi, dobrotliwymi oczami i kręcone czarne włosy, ale ciężka praca dodawała jej lat. Wokół oczu miała głębokie zmarszczki, dłonie pokryte odciskami i zgrubieniami. Była pierwszą osobą w rodzinie, która zrobiła maturę. Uzyskała dyplom z inżynierii mechanicznej i potrafiła wszystko zaprojektować, skonstruować i naprawić. Ale nikt jej nie zatrudnił. Żadna firma nie potraktowała jej poważnie, więc skończyła w sklepie z artykułami metalowymi, starając się jakoś utrzymać siebie i syna. Zawsze pachniała smarem, a kiedy rozmawiała z synkiem, nieustannie przechodziła z hiszpańskiego na angielski i odwrotnie. Długo trwało, zanim Leo zdał sobie sprawę z tego, że nie wszyscy tak mówią. Nauczyła go nawet alfabetu Morse'a, tak że mogli wystukiwać sobie wiadomości, będąc w różnych pokojach. Kocham cię. Wszystko w porządku? Takie proste sprawy. - Nie obchodzi mnie, co ci powiedziała Callida - mówiła matka. - Nie obchodzi mnie żadne przeznaczenie i jakieś Faty. Jesteś na to za młody. Wciąż jesteś moim dzieciakiem. Wzięła go za ręce, wypatrując śladów oparzenia, ale, oczywiście, żadnych śladów nie było. - Leo, posłuchaj uważnie. Ogień to narzędzie, jak wszystko, czym się posługujemy, ale jest naprawdę bardzo niebezpieczny. Nie znasz swoich ograniczeń. Proszę cię, przyrzeknij mi, że nie będziesz już bawił się ogniem, do czasu gdy poznasz swojego ojca. Któregoś dnia, mijo, na pewno go poznasz. Wszystko ci wyjaśni. To słyszał od dawna. Któregoś dnia go pozna. Matka nigdy nie odpowiadała na pytania dotyczące ojca. Leo nigdy go nie spotkał, nigdy nie widział żadnej jego fotografii, a ona mówiła o nim tak, jakby właśnie wyszedł do sklepu kupić mleko i miał wrócić za parę minut. Leo starał się jej wierzyć. Pewnego dnia wszystko się wyjaśni. Przez następne parę lat byli szczęśliwi. Leo prawie już zapomniał o Tii Callidzie. Wciąż śnił o latającym statku, ale wydarzyły się też inne dziwne rzeczy podobne do snu. Miał wtedy około ośmiu lat. Każdą wolną godzinę spędzał z matką w sklepie. Wiedział, jak używać wszystkich mechanicznych narzędzi. Znał miary i wagi, potrafił liczyć lepiej od większości dorosłych. Nauczył się myśleć trójwymiarowo, rozwiązując problemy mechaniki

w głowie, tak jak jego matka. Pewnego wieczoru zostali w warsztacie dłużej, bo matka kończyła projektować specjalny świder do wiertarki, który miała nadzieję opatentować. Gdyby udało jej się sprzedać prototyp, mogłoby to zmienić ich życie. W końcu miałaby szansę iść na urlop. Leo podawał jej narzędzia i opowiadał oklepane dowcipy, starając się dodać jej otuchy. Uwielbiał, kiedy potrafił ją czymś rozśmieszyć. Uśmiechała się wtedy i mówiła: „Twój ojciec byłby z ciebie dumny, mijo. Wkrótce go poznasz, jestem tego pewna". Warsztat matki znajdował się na zapleczu sklepu. W nocy robiło się niepokojąco, bo byli tam sami. Każdy dźwięk odbijał się echem po ciemnym magazynie, ale Leo nie bał się, póki był z matką. Kiedy przechodził do sklepu, zawsze mogli być w kontakcie, posługując się alfabetem Morsea. Kiedy wychodzili, musieli przejść przez cały sklep i przez pomieszczenie służbowe i wyjść na parking, zamykając za sobą wszystkie drzwi. Tamtej nocy, po zakończeniu pracy, byli już w pomieszczeniu służbowym, gdy matka uświadomiła sobie, że nie ma kluczy. - Dziwne. - Zmarszczyła czoło. - Byłam pewna, że je zabrałam. Zaczekaj tu, mijo. Zaraz wrócę. Uśmiechnęła się do niego - po raz ostatni w życiu - i wróciła do magazynu. Po chwili usłyszał trzaśnięcie wewnętrznych drzwi. A potem szczęk zamka drzwi zewnętrznych. - Mamo? Serce zabiło mu mocno. Coś ciężkiego zwaliło się w magazynie. Podbiegł do drzwi, ale choć kopał w nie i szarpał za klamkę, nie chciały się otworzyć. - Mamo! Gorączkowo wystukał na ścianie: Nic ci nie jest? - Ona cię nie słyszy. Odwrócił się i ujrzał przed sobą jakąś dziwną kobietę. W pierwszej chwili pomyślał, że to Tía Callida. Była w czarnej szacie, twarz miała zasłoniętą woalem. -Tía? Zachichotała cicho i powoli, jakby budziła się ze snu. - Nie jestem twoją strażniczką. To tylko rodzinne podobieństwo. - Czego... czego chcesz? Gdzie jest moja mama? - Ach... jaki oddany swojej mamusi! To miłe. Ale, widzisz, ja też mam dzieci... i wiem, że kiedyś będziesz od nich silniejszy. Kiedy będą próbowali mnie obudzić, powstrzymasz ich. Nie mogę do tego dopuścić. - Nie znam cię. Nie chcę z nikim walczyć.

- Mądry wybór - mruknęła pod nosem, jak lunatyczka w transie. Nagle przeszył go dreszcz, bo zdał sobie sprawę z tego, że ta kobieta jest pogrążona we śnie. Przez woal prześwitywały jej oczy - były zamknięte. I - co było jeszcze dziwniejsze - jej szaty nie były z tkaniny. Były z ziemi - z suchego, czarnego pyłu, kłębiącego się wokół niej. Jej bladą, uśpioną twarz ledwo było widać spoza zasłony pyłu. Wyglądała upiornie, jakby przed chwilą powstała z grobu. Spała - i Leo nie chciał, aby się obudziła. Czuł, że wyglądałaby jeszcze straszniej. -Jeszcze nie mogę cię zniszczyć - mruknęła. - Fata na to nie pozwolą. Ale nie chronią twojej matki i nie mogą mnie powstrzymać przed złamaniem ci serca. Wspomnij ten wieczór, mały herosie, kiedy ci powiedzą, żebyś powstał przeciwko mnie. - Zostaw moją matkę w spokoju... Słowa zamarły mu w gardle, kiedy kobieta ruszyła w jego stronę. Poruszała się bardziej jak lawina niż osoba - mroczna ściana ziemi sunąca ku niemu. - A w jaki sposób mnie powstrzymasz? - szepnęła. Przeniknęła przez stół; cząsteczki jej ciała zjednoczyły się po drugiej stronie. Zawisła nad nim i już wiedział, że przez niego też przeniknie. Był jedyną przeszkodą między nią a jego matką. Z jego rąk buchnęły płomienie. Senny uśmiech rozlał się na jej twarzy, jakby już go pokonała. Wrzasnął z rozpaczy. Wszystko skąpało się w czerwieni. Płomienie pochłonęły kobietę, ściany, nawet zamknięte drzwi. Stracił przytomność. Kiedy ją odzyskał, był w karetce pogotowia. Ratowniczka starała się być miła. Powiedziała mu, że cały magazyn spłonął. Jego matki nie udało się uratować. Powiedziała, że jest jej przykro, ale Leo czuł w sobie pustkę. Utracił kontrolę, przed czym ostrzegała go matka. To jego wina, że umarła. Wkrótce przyszli po niego policjanci i oni nie byli już tacy mili. Pożar wybuchł w pomieszczeniu służbowym, powiedzieli, dokładnie tam, gdzie stał. To, że przeżył, było jakimś cudem, ale dlaczego pozamykał wszystkie drzwi, wiedząc, że matka jest w warsztacie, i podpalił dom? Później sąsiedzi opowiedzieli policji, że był bardzo dziwnym chłopcem. Mówili o śladach dłoni wypalonych w blacie ogrodowego stołu. Zawsze wiedzieli, że z synem Esperanzy Valdez jest coś nie tak. Krewni nie chcieli się nim zaopiekować. Ciotka Rosa nazwała go diabolo i wykrzyczała funkcjonariuszom opieki społecznej, żeby go sobie zabrali. No i trafił do swojej pierwszej rodziny zastępczej. Parę dni później uciekł. W niektórych rodzinach zastępczych przebywał

trochę dłużej niż w innych. Zachowywał się normalnie, trochę psocił, żartował, zaprzyjaźniał się z rówieśnikami, udawał, że nic go nie obchodzi, ale zawsze w końcu uciekał. Tylko to łagodziło dręczący go ustawicznie ból - poczucie, że dokądś zdąża, że coraz bardziej oddala się od zgliszczy sklepu z narzędziami. Obiecał sobie, że już nigdy nie będzie igrał z ogniem. Przez długi czas nie myślał ani o Tii Callidzie, ani o kobiecie w szatach z ziemi. Był już prawie w lesie, kiedy wyobraził sobie, że słyszy głos Tii Callidy: „To nie była twoja wina, mały bohaterze. Nasz wróg się przebudził. Czas, byś przestał uciekać". - Hero - mruknął - przecież ciebie tu nie ma, prawda? Jesteś w jakiejś klatce. Nie było odpowiedzi. Lecz teraz w końcu coś zrozumiał. Hera obserwowała go przez całe życie. W jakiś sposób wiedziała, że pewnego dnia będzie jej potrzebny. Może te Fata, o których wspomniała, potrafiły przepowiadać przyszłość? Tego nie wiedział; wiedział tylko, że ma wyruszyć na jakąś wyprawę. Przepowiednia dotycząca Jasona ostrzegała przed ziemią i Leo czuł, że ma to coś wspólnego ze śpiącą kobietą ze sklepu, okrytą kłębiącym się pyłem. „Odnajdziesz swoje przeznaczenie", obiecała mu Tía Callida, „w końcu pojmiesz sens twojej trudnej wędrówki". Może zrozumie, co znaczy ten latający statek z jego snów? Może spotka wreszcie swojego ojca, albo nawet pomści śmierć matki? Ale najpierw to, co najpilniejsze. Obiecał Jasonowi lot. Nie będzie to latający statek z jego snów - jeszcze nie teraz. Nie ma tyle czasu, żeby zbudować coś skomplikowanego. Musi znaleźć jakieś prostsze rozwiązanie. Musi odnaleźć smoka.Na skraju lasu zawahał się, zaglądając w absolutną ciemność między drzewami. Pohukiwały sowy, a gdzieś z oddali dobiegał syk jakby chóru węży. Leo pamiętał, co powiedział mu Will Solace: nikt nie powinien wchodzić do tego lasu samotnie, a już na pewno nie bez broni. Leo nie miał niczego - żadnego miecza, żadnej latarki, był sam. Zerknął przez ramię na światła w oknach domków. Mógł jeszcze wrócić i powiedzieć wszystkim, że tylko żartował. W życiu! Jego miejsce w wyprawie zajęłaby Nyssa. Mógł pozostać w obozie i nauczyć się być członkiem grupy Hefajstosa, ale wiedział, że wkrótce stałby się taki jak oni - ponury, przygnębiony, przekonany o chorobliwym braku szczęścia. „Nie mogą mnie powstrzymać przed złamaniem ci serca. Wspomnij ten wieczór, mały herosie, kiedy ci powiedzą, żebyś powstał przeciwko mnie". - Wierz mi, pani - mruknął - że pamiętam. I kimkolwiek jesteś, zamierzam strzelić cię z byka. W moim stylu.

Rozdział XII LEO Las nie przypominał żadnego miejsca, w którym kiedykolwiek był. Wychował się w blokowisku na północnych obrzeżach Houston. Nigdy w życiu nie widział nic straszniejszego niż grzechotnik na pastwisku i ciotka Rosa w koszuli nocnej. W każdym razie zanim go posłano do Szkoły Dziczy. Ale i tam szkoła była położona na pustyni. Nie było żadnych drzew z sękatymi korzeniami, o które można się potknąć. Żadnych strumieni, w które można wpaść. Żadnych gałęzi rzucających ciemne, groźne cienie ani sów patrzących na niego z góry wielkimi, świecącymi oczami. Była to Strefa Mroku. Szedł po omacku przez las, aż nabrał pewności, że nikt z domków nie może go już zobaczyć. Wówczas wzniecił ogień. Wokół końców jego palców zatańczyły płomyki, rzucając dość światła, aby widać było drogę. Nie próbował utrzymywać ognia dłużej od czasu, gdy miał pięć lat, od tego incydentu z ogrodowym stołem. Od śmierci matki za bardzo się bał, by eksperymentować z ogniem. Nawet teraz te chwiejne płomyki wzbudzały w nim poczucie winy. Szedł, rozglądając się za śladami smoka - za jakimiś ogromnymi odciskami stóp, zwalonymi drzewami, połaciami spalonego lasu. Coś tak wielkiego nie może się chyba skradać chyłkiem, nie? Ale niczego takiego nie widział. Nada. Raz dostrzegł w mroku duży, puszysty kształt, jakby wilka lub niedźwiedzia, ale zwierzę trzymało się z dala, najwyraźniej lękając się ognia. I wreszcie, na dnie niezarośniętej dolinki, ujrzał pierwszą pułapkę - szeroki na jakieś trzydzieści metrów krater obłożony głazami. Leo musiał przyznać, że była całkiem pomysłowa. Pośrodku zagłębienia osadzono metalową kadź rozmiarów jacuzzi wypełnioną bulgocącym, ciemnym płynem - olejem silnikowym z sosem tabasco. Na postumencie nad kadzią ustawiono obrotowy wiatraczek, który rozwiewał parę po lesie. Czy metalowe smoki mają węch? Kadź wyglądała na niestrzeżoną. Leo przyjrzał się uważniej i w nikłym świetle gwiazd i swoich płomyków dostrzegł błysk metalu pod warstwą ziemi i liści - brązową sieć wokół krateru. Może „dostrzegł" nie było właściwym słowem - raczej ją wyczuł, jakby mechanizm wydzielał ciepło, które on wyczuwał. Sześć długich żerdzi z brązu wybiegało z kadzi jak szprychy koła. Domyślił się, że to czujniki nacisku. Gdy tylko smok nadepnie na jedną z nich,

sieć zamknie się i - voilà - mamy potwora opakowanego jak prezent pod choinką. Podszedł bliżej. Postawił nogę na najbliższej żerdzi. Tak jak się spodziewał, nic się nie stało. Musieli nastawić mechanizm na coś naprawdę ciężkiego, żeby w sieć nie trafiło jakieś zwierzę, człowiek, mniejszy potwór, cokolwiek. W tym lesie na pewno nie ma niczego tak ciężkiego jak metalowy smok. W każdym razie miał nadzieję, że nie ma. Zszedł ostrożnie na dno krateru, aż do krawędzi kadzi. Opary odurzały, oczy zaczęły mu łzawić. Przypomniał sobie, jak Tía Callida (czy Hera, kto ją tam wie!) kazała mu w kuchni pociąć małe papryczki i jak ich sok prysnął mu w oczy. Strasznie zapiekło. Ale Tía oczywiście powiedziała: „Znieś to dzielnie, mały herosie. Aztekowie z ojczyzny twojej matki karali nieposłuszne dzieci, trzymając je nad ogniskiem, do którego wrzucono paprycz-ki chili. W ten sposób wychowali wielu bohaterów". Totalna świruska. Leo był bardzo rad, że bierze udział w wyprawie, która ma ją uwolnić. Jej na pewno spodobałaby się ta kadź, bo buchająca z niej para była o wiele gorsza niż sok z jalapeńos. Leo rozglądał się za dźwignią - za czymś, co pozwalałoby unieruchomić sieć. Niczego takiego nie widział. Przez chwilę ogarnęła go panika. Nyssa powiedziała, że w lesie jest kilkanaście takich pułapek i że zamierzają zastawić ich więcej. A jeśli smok już wpadł w inną pułapkę? Niby jak on, Leo, ma je wszystkie odnaleźć? Wciąż rozglądał się uważnie, ale nie mógł znaleźć żadnego mechanizmu spustowego. Żadnego guzika z napisenj OFF. Może niczego takiego nie ma? Ogarnęło go gorzkie zniechęcenie. I nagle coś usłyszał. To było coś w rodzaju drżenia - jakieś głuche dudnienie, które bardziej czuje się w trzewiach, niż słyszy uszami. Przestraszył się, ale nie rozejrzał się wokoło, aby znaleźć źródło tego drżenia. Nadal wpatrywał się w pułapkę, myśląc gorączkowo: „Musi być daleko. To dudnienie dochodzi gdzieś z oddali. Muszę się spieszyć". A potem usłyszał zgrzytliwe parsknięcie, jakby para wydobyła się z metalowego kotła. Poczuł mrowienie w karku. Powoli się obrócił. Na skraju dolinki, jakieś piętnaście metrów dalej, patrzyła na niego para gorejących czerwonych ślepi. Potwór połyskiwał w świetle księżyca i Leo nie mógł uwierzyć, że coś tak wielkiego mogło zakraść się tak szybko. Za późno dostrzegł, że smok wpatruje się w płomyki tańczące wokół jego dłoni. Wygasił je. Nadal widział smoka wyraźnie. Od pyska do ogona mierzył on ze dwadzieścia metrów, a korpus miał z zachodzących na siebie metalowych płytek. Pazury były rozmiarów rzeźnickich noży, w paszczy połyskiwały dwa rzędy ostrych jak sztylety metalowych zębów. Z nozdrzy

buchała para. Warczał jak piła łańcuchowa przecinająca pień. Mógłby z łatwością przegryźć Leona na pół albo zmiażdżyć go stopami na placek. Był najpiękniejszą rzeczą, jaką chłopak kiedykolwiek widział. Brakowało mu tylko jednego, co całkowicie niweczyło plany, jakie miał wobec niego Leo. - Nie masz skrzydeł - powiedział. Smok przestał warczeć. Przekrzywił głowę, jakby chciał zapytać: „Dlaczego nie uciekasz w popłochu?" - Hej, bez obrazy - powiedział Leo. - Jesteś super! Na boga, kto ciebie stworzył? Masz napęd hydrauliczny czy nuklearny? Ale gdybym to ja ciebie zbudował, dodałbym ci skrzydła. Co z ciebie za smok, bez skrzydeł? Pewnie jesteś za ciężki, żeby fruwać, co? Powinienem się tego domyślić. Smok prychnął, jeszcze bardziej skołowany. Miał rozdeptać tego śmiałka. Rozmowa nie była przewidziana. Zrobił krok do przodu. - Nie! - krzyknął Leo. Smok zrtowu prychnął. - To pułapka, spiżowy mózgu - rzekł Leo. - Oni próbują cię schwytać. Smok otworzył pysk i zionął ogniem. Słup białych od żaru płomieni owionął Leona. Czegoś takiego on sam jeszcze nigdy nie próbował dokonać. Poczuł się tak, jakby go oblano ukropem z sikawki o potężnej mocy. Ale kiedy płomienie zgasły, stwierdził, że nie wyrządziły mu najmniejszej krzywdy. Nawet nie osmaliły ubrania, czego nie mógł pojąć, ale za co był wdzięczny. Lubił swoją kurtkę wojskową, a brak spodni byłby na pewno bardzo kłopotliwy. Smok gapił się na niego. Minę miał taką samą, bo przecież był z metalu, ale wydawało się, że można wyczytać z jego pyska zdumienie: „Dlaczego nie jesteś kruchą istotą?". Iskra wystrzeliła mu z karku, jakby doszło tam do zwarcia. - Nie możesz mnie spalić - powiedział Leo, starając się, by jego głos zabrzmiał surowo i spokojnie. Nigdy nie miał psa, ale wyobraził sobie, że tak właśnie powinno się do psa przemawiać. -Spokojnie, mały. Nie podchodź bliżej. Nie chcę, żeby cię omotała ta sieć. Zrozum, oni myślą, że się popsułeś i trzeba cię oddać na złom. A ja w to nie wierzę. Mogę cię naprawić, jeśli mi pozwolisz... Smok zatrzeszczał, ryknął i zaatakował. Pułapka zaskoczyła. W kraterze strasznie huknęło, jakby tysiąc pokrywek od pojemników na śmieci rąbnęło o siebie jednocześnie. Wzbił się obłok pyłu i liści, błysnęła metalowa sieć. Chłopaka zwaliło z nóg, obróciło w powietrzu głową w dół i wrzuciło w bulgocący olej silnikowy zmieszany z tabasco. Nad nim

zawisł smok, próbując rozpaczliwie uwolnić się z sieci, która omotała i jego, i Leona. Smok miotał we wszystkie strony płomienie rozjaśniające niebo i podpalające drzewa wokół polanki. Płonął olej z tabasco. Leo nie czuł żaru; czuł tylko okropny smak w ustach. - Przestań! - wrzasnął. Smok nadal miotał się w sieci i Leo zdał sobie sprawę, że zostanie zmiażdżony, jeśli nie wydobędzie się z kadzi. Nie było to łatwe, ale udało mu się przecisnąć między jej krawędzią a smokiem. Prześliznął się przez oko sieci. Na szczęście nie była pomyślana jako pułapka na chudego nastolatka. Podbiegł do głowy smoka. Smok próbował go ugryźć, ale pysk uwiązł mu w sieci. Znowu zionął ogniem, ale widać było, że jego akumulatory są na wyczerpaniu. Tym razem płomienie były już tylko pomarańczowe. Zgasły, zanim dosięgły twarzy Leona. - Posłuchaj, koleś - powiedział Leo - jak widzę, chcesz im pokazać, gdzie jesteś. No i oni przyjdą z rozpylaczami kwasu i nożycami do cięcia metalu. Naprawdę tego chcesz? Szczęki smoka zatrzeszczały, jakby starał się przemówić. - No widzisz - powiedział Leo. - Musisz mi zaufać. I zabrał się do pracy. Znalezienie konsoli sterującej zajęło mu prawie godzinę. Osadzono ją za głową smoka, co było dość rozsądne. Uznał, że najlepiej trzymać smoka w sieci, bo łatwiej mu było wtedy pracować, ale smokowi nie bardzo to odpowiadało. - Siedź spokojnie! - upomniał go Leo. Smok znowu zaskrzypiał, co zabrzmiało jak żałosne kwilenie. Leo badał przewody w głowie smoka. W lesie coś zatrzeszczało, ale kiedy spojrzał w tym kierunku, zobaczył, że to tylko leśny duch, gaszący płomienie w swoich gałęziach. „Driada, chyba tak to nazywają" - pomyślał. Na szczęście smok nie wzniecił pożaru całego lasu, ale driada i tak nie była zachwycona tą sytuacją. Jej suknia dymiła. Postać tłumiła płomienie jedwabnym prześcieradłem, a kiedy spostrzegła, że Leo na nią patrzy, zrobiła gest, który driady chyba uważały za obraźliwy. Potem zniknęła w kłębie' zielonej mgły. Leo wrócił do pracy. „Nieźle to ktoś wykombinował" - pomyślał. - „To jest centralny rozdzielnik sygnałów do napędu. To przetwarza sygnały z czujników oczu. Ten dysk"... - Ha - mruknął. - No i trudno się dziwić. - Skrzyyp? - zapytał szczęką smok. - Masz skorodowany dysk kontrolny. Prawdopodobnie reguluje pracę obwodu rozumowania. Mózg ci zardzewiał, koleś. Nic dziwnego, że jesteś trochę... otumaniony. - O mały włos powiedziałby zwariowany, ale w porę ugryzł się w język. - Szkoda, że nie mam

zapasowego dysku, ale... To bardzo skomplikowana część obwodu. Zamierzam ją wyjąć i oczyścić. To potrwa tylko chwilkę. Wyjął dysk i smok znieruchomiał. Zgasł blask w jego ślepiach. Leo zdjął pokrywę i zaczął czyścić dysk. Zwilżył sobie rękaw olejem z tabasco, co pomogło mu ścierać rdzę, ale im dłużej czyścił, tym bardziej był zafrasowany. Niektóre części obwodu były nie do naprawienia. Mógł poprawić pracę całego obwodu, ale nie mógł doprowadzić go do stanu idealnego. Do tego był potrzebny nowy dysk, a Leo nie miał pojęcia, jak go skonstruować. Starał się pracować szybko. Nie wiedział, jak długo dysk kontrolny smoka może być wyłączony, żeby go trwale nie uszkodzić -może wiecznie, ale wolał nie ryzykować. Kiedy już zrobił wszystko, na co go było stać, wspiął się z powrotem na głowę smoka i zaczął czyścić przewody i skrzynie biegów. Cały się przy tym ubrudził. - Czyste ręce, brudne narzędzia - mruknął, przypominając sobie, co zawsze powtarzała matka. Kiedy skończył, ręce miał czarne od smaru, a ubranie wyglądało, jakby przegrał w zapasach w błocie, ale mechanizmy lśniły jak należy. Wsunął dysk na swoje miejsce, przyłączył ostatni przewód. Strzeliło parę iskier. Smok drgnął. Oczy zaczęły mu się świecić. - Lepiej? - zapytał Leo. Smok wydał z siebie odgłos przypominający dźwięk świdra pracującego na najwyższych obrotach. Otworzył paszczę, wszystkie zęby zawirowały. - Domyślam się, że to znaczy „tak". Spokojnie, zaraz cię uwolnię. Kolejne trzydzieści minut zajęło mu znalezienie zacisków sieci i wyplątanie z niej smoka, ale w końcu smok wstał i strząsnął z siebie resztki sieci. Ryknął triumfalnie i zionął ogniem w niebo. - Nie wygłupiaj się - powiedział Leo. - Mógłbyś się tak nie puszyć? - Skrzyyp? - zapytał smok. - Musisz mieć jakieś imię. Może być Festus? Smok wyszczerzył zęby, które zawirowały. Leo miał nadzieję, że to jest uśmiech. - Super. Ale nadal mamy problem, bo brakuje ci skrzydeł. Festus przekrzywił łeb i zionął parą. Potem zniżył kark w łatwo rozpoznawalnym geście. Chciał, żeby Leo go dosiadł. - Dokąd się wybieramy? - zapytał Leo. Był jednak zbyt podekscytowany, by czekać na odpowiedź. Wspiął się na grzbiet smoka, a Festus pognał kłusem w las. Leo stracił poczucie czasu i odległości. Wydawało się niemożliwe, by las był aż tak

rozległy i dziki, ale smok wciąż parł naprzód i wkrótce otoczyły ich drzewa wysokie jak drapacze chmur, a baldachim liści całkowicie przesłonił gwiazdy. Nawet płomień w dłoni Leona nie mógł oświetlić im drogi, za to rozjarzone oczy smoka świeciły jak samochodowe reflektory. W końcu przecięli jakiś strumień i smok zatrzymał się przed ścianą z wapienia, wysoką na trzydzieści metrów gładką, twardą masą skały, po której na pewno nie zdołałby się wspiąć. Festus uniósł jedną z przednich nóg, jak pies podający łapę. - Co jest? Leo ześliznął się z jego grzbietu na ziemię. Podszedł do ściany. Zobaczył tylko gładką powierzchnię skały. Smok nadal wskazywał na nią nogą. - Nie zamierza usunąć ci się z drogi - powiedział Leo. Z karku smoka wystrzeliła iskra, ale nadal stał nieruchomo. Leo przyłożył dłoń do powierzchni kamienia. Nagle palce mu się rozżarzyły, z opuszków wystrzeliły języczki ognia, które jak zapalone lonty pomknęły po powierzchni skały. Po chwili pojawił się na niej zarys drzwi, pięciokrotnie wyższych niż Leo. Chłopak cofnął się, a drzwi rozwarły się cicho stanowczo za cicho jak na tak wielki kamienny blok. - Idealnie wyważone - mruknął. — Pierwszorzędna inżynieria. Smok wszedł do środka, jakby wracał do domu. Leo ruszył za nim, a drzwi zaczęły się zamykać. Przez chwilę ogarnęła go panika, bo przypomniał sobie tę noc w sklepie żelaznym, kiedy pozamykały się wszystkie drzwi. A jeśli znajdzie się w pułapce? Lecz nagle zapaliły się światła - coś w rodzaju fluorescencyjnych lamp osadzonych w ścianach jak pochodnie. A kiedy się rozejrzał, zapomniał o strachu. - Festusie - mruknął. - Gdzie my jesteśmy? Smok polazł na środek jaskini, pozostawiając ślady w grubej warstwie pyłu, i ułożył się na wielkiej, okrągłej platformie. Jaskinia była rozmiarów hangaru. Stało tam mnóstwo warsztatów i klatek na narzędzia i części zapasowe, wzdłuż ścian widniały rzędy garażowych drzwi oraz metalowych schodków prowadzących do całej sieci pomostów wysoko w górze. Było tam również mnóstwo ekwipunku i narzędzi - podnośniki hydrauliczne, spawarki, kombinezony ochronne, młoty pneumatyczne, wózki widłowe, a także coś, co podejrzanie przypominało reaktor atomowy. Do tablic konstruktorskich przyczepione były postrzępione i wyblakłe światłokopie projektów. I wszędzie było pełno broni, zbroi i tarcz, gotowych i niedokończonych. Wysoko, nad platformą smoka, wisiała na łańcuchach podniszczona tabliczka z napisem tak wyblakłym, że prawie nie można go było odczytać. Litery były greckie, ale Leo w jakiś

sposób wiedział, co znaczą: BUNKIER 9. Czy ta dziewiątka oznacza, że bunkier należy do grupy Hefajstosa, czy też że jest jeszcze osiem takich bunkrów? Leo spojrzał na Festusa, nadal leżącego spokojnie na platformie, i przyszło mu na myśl, że smok wygląda na tak zadowolonego, bo znalazł się w domu. Prawdopodobnie został zbudowany na tej platformie. - Czy inni wiedzą...? — zapytał, ale natychmiast uświadomił sobie, że przecież nikt mu nie odpowie. Wszystko wskazywało na to, że od dawna nikt tu nie zaglądał. Wszystko pokryte było pajęczynami i kurzem. Na posadzce widniały tylko jego ślady i olbrzymie odciski stóp smoka. Leo był pierwszą osobą, która odwiedziła ten bunkier od... od bardzo dawna. Bunkier 9 opuszczono nagle, pozostawiając na stołach mnóstwo niedokończonych projektów. Był zamknięty i zapomniany. Dlaczego? Spojrzał na mapę wiszącą na ścianie - wojskowy plan jakiegoś obozu. Papier był tak popękany i pożółkły jak łupinka cebuli. Pod spodem była data: 1864. - Niemożliwe - mruknął pod nosem. Nagle na pobliskiej tablicy dostrzegł schemat, który sprawił, że serce podskoczyło mu do gardła. Podbiegł tam i wytrzeszczył oczy na białe, ledwo czytelne linie: był to grecki okręt widziany z różnych stron. Pod spodem nagryzmolono: PRZEPOWIEDNIA? NIEPEWNE. LOT? Był to statek, który Leo widział w swoich snach - latający statek. Ktoś próbował go tu zbudować, a w każdym razie wpadł na taki pomysł. A potem zrezygnował, zapomniał o nim... Przepowiednia miała się dopiero spełnić? A najdziwniejsze było to, że dziób statku był zupełnie taki sam, jaki Leo narysował, kiedy miał pięć lat. Głowa smoka. - Podobny do ciebie, Festusie - mruknął. - Aż ciarki przechodzą po grzbiecie. Ten dziób statku trochę go zaniepokoił, ale po głowie krążyło mu tyle innych pytań, że nie trwało to długo. Dotknął światłokopii, chcąc ją zdjąć z tablicy i dokładniej zbadać, ale papier kruszył mu się w palcach, więc zrezygnował. Rozejrzał się, szukając jakichś innych wskazówek. Nie widział żadnych statków. Żadnych części przypominających fragmenty tego projektu. No, ale było tam tyle drzwi i magazynów, które należałoby zbadać... Festus chrząknął, jakby chciał zwrócić na siebie uwagę, przypomnieć mu, że nie mają zbyt wiele czasu. Racja. Leo pomyślał, że za parę godzin będzie już ranek, a on ma przecież zadanie do wykonania. Uratował smoka, ale to mu w tym nie pomoże. Musi mieć coś, czym można by latać. Festus szturchnął coś nosem w jego stronę. Był to skórzany pas z narzędziami,

pozostawiony przez kogoś tuż obok platformy konstrukcyjnej. Potem ślepia smoka rozgorzały blaskiem i dwa snopy czerwonego światła pomknęły w ciemność. Smok zwrócił je w stronę sklepienia. Leo spojrzał tam i krzyknął cicho, gdy rozpoznał wiszące nad nim w ciemności kształty. - Festusie - powiedział cicho - czeka nas robota.

Rozdział XIII JASON Jasonowi przyśniły się wilki. Stał na polanie pośród lasu sekwoi. Przed nim wznosiły się ruiny jakiegoś domu. Niskie chmury mieszały się z oparami mgły i zimny deszcz wisiał w powietrzu. Wokół niego krążyło stado wielkich, szarych zwierząt, ocierając się o jego nogi, powarkując i szczerząc kły. Łagodnie popychały go w stronę ruin. Jason nie chciał stać się największą na świecie przekąską dla psów, więc postanowił zrobić to, czego najwyraźniej żądały. Grunt chlupotał mu pod nogami. Sterczące z gruzów kolumny kominów wyglądały jak indiańskie totemy. Dom musiał być kiedyś bardzo duży, wielopiętrowy, zbudowany z masywnych belek, z dwuspadowym strzelistym dachem, ale teraz pozostał z niego tylko kamienny szkielet. Jason przeszedł przez kruszejące kamienne odrzwia i znalazł się na czymś w rodzaju dziedzińca. Pośrodku była długa, prostokątna sadzawka. Nie potrafił ocenić, jak jest głęboka, bo na jej dnie zalegała mgła. Wokół niej wiodła pokryta gruzem ścieżka, a za nią wznosiły się arkady z chropowatego wulkanicznego kamienia i zrujnowane ściany domu. Wilki znikły w mroku pod arkadami. Na dalekim krańcu sadzawki siedziała wielka wilczyca, o wiele wyższa od Jasona. Jej oczy lśniły srebrzyście we mgle, a sierść miała tę samą barwę co arkady czekoladowoczerwoną. - Znam to miejsce - powiedział Jason. Wilczyca zwróciła na niego uwagę. Nie odezwała się, ale Jason ją rozumiał. Ruch jej uszu i wąsów, błysk oczu, sposób, w jaki krzywiła wargi - wszystko to było jej językiem. - Oczywiście - powiedziała. - Stąd rozpoczynałeś swoją wędrówkę jako szczenię. Teraz musisz odnaleźć drogę z powrotem. Nowe wyzwanie, nowy początek. - To niesprawiedliwe — powiedział Jason, ale natychmiast zrozumiał, że uskarżanie się przed wilczycą nie ma sensu. Wilki nie znają współczucia. Nigdy nie spodziewają się sprawiedliwości. - Zwyciężaj albo giń. To nasze hasło. Jason chciał zaprotestować, powiedzieć, że nie zdoła zwyciężyć, jeśli nie wie, kim jest i dokąd ma się udać. Znał jednak tego wilka. To była po prostu Lupa, Matka Wilczyca,

największy wilk na świecie. Dawno temu znalazła go tutaj, zaopiekowała się nim, była jego piastunką, wybrała go, ale gdyby okazał słabość, rozerwałaby go na strzępy. Przestałby być jej szczenięciem, stałby się jej obiadem. W stadzie wilków nie było miejsca na słabość. - Poprowadzisz mnie? - zapytał Jason. Lupa warknęła głucho, a mgła w sadzawce rozwiała się. Z początku Jason nie wiedział, na co patrzy. Przy przeciwległych bokach sadzawki z betonowego dna wysunęły się dwie kolumny, podobne do wierteł maszyny drążącej podziemne tunele. Trudno było stwierdzić, czy są z kamienia, czy ze skamieniałych winorośli, w każdym razie uformowane były z grubych pędów łączących się u góry. Każda miała około półtora metra wysokości, ale nie były identyczne. Ta bliższa Jasona była ciemniejsza i bardziej zwarta; jej pędy ciasno przylegały do siebie. Na jego oczach wysunęła się trochę bardziej z dna i nieco rozszerzyła. Pędy kolumny po drugiej stronie sadzawki, tam gdzie siedziała Lupa, nie przylegały do siebie, przypominały raczej pręty klatki. Wewnątrz miotała się jakaś mglista postać. - Hera - powiedział Jason. Wilczyca warknęła potakująco. Inne wilki okrążyły sadzawkę, z najeżoną sierścią warcząc na kolumny. - Wróg wybrał to miejsce, aby w nim obudzić swojego najpotężniejszego syna, wielkiego króla. Nasze święte miejsce, w którym uznawani są półbogowie - miejsce życia lub śmierci. Spalony dom. Wilczy dom. Co za ohyda! Musisz ją powstrzymać. -Ją? - zapytał zdumiony Jason. - Masz na myśli Herę? Wilczyca niecierpliwie zgrzytnęła zębami. - Użyj swoich zmysłów, szczeniaku. Nie obchodzi mnie Junona, ale jeśli ona zawiedzie, nasz wróg się obudzi. A to będzie koniec dla naś wszystkich. Znasz to miejsce. Możesz je znowu odnaleźć. Oczyść nasz dom. Powstrzymaj zło, zanim będzie za późno. Ciemna kolumna powoli rosła, jak pąk jakiegoś strasznego kwiatu. Jason czuł, że jeśli się otworzy, uwolni coś, czego na pewno nie chciałby spotkać. - Kim jestem? — zapytał. - Przynajmniej to mi powiedz. Wilki nie mają zbyt wielkiego poczucia humoru, ale mógł przysiąc, że to pytanie rozbawiło Lupę, jakby Jason był szczenięciem, które wyciąga pazury, udając, że jest już samcem alfa. - Jesteś naszą ostatnią nadzieją, jak zawsze. - Wilczyca wykrzywiła wargi, jakby powiedziała dobry dowcip. - Nie zawiedź nas, synu Jupitera.

Rozdział XIV JASON O budził go grzmot i po chwili przypomniał sobie, gdzie jest. W Jedynce zawsze grzmiało. Nad jego łóżkiem kopulaste sklepienie było ozdobione niebiesko-białą mozaiką przypominającą niebo z chmurami. Białe płytki obłoków przesuwały się po nim, zmieniając barwę na czarną. Grzmot przewalił się przez pokój, a złote płytki rozbłysły jak gałązki błyskawicy. Prócz łóżka polowego, które wstawili mu inni obozowicze, w domku nie było zwykłych mebli - krzeseł, stołów czy komód. Nie było tu nawet łazienki. W ścianach były nisze, a w nich piecyki z brązu albo złote figurki orłów na marmurowych piedestałach. Pośrodku pokoju stał sześciometrowy, barwny posąg Zeusa w klasycznej greckiej szacie, z tarczą u boku i piorunem we wzniesionej dłoni. Jason przyglądał się posągowi, szukając w sobie jakiegokolwiek podobieństwa do Pana Nieba. Czarne włosy? Nie. Ponura mina? No, może. Broda? Na pewno nie. W tej szacie i sandałach Zeus wyglądał jak rozgniewany hipis. No tak, Jedynka. Wielki zaszczyt, jak mu powiedzieli inni obozowicze. Może i tak, jeśli tylko lubi się spać samotnie w zimnej kaplicy z Zeusem Hipisem łypiącym z góry przez całą noc. Wstał i zaczął sobie rozcierać kark. Całe ciało miał sztywne, bo źle spał, no i miał za sobą to wzbudzenie błyskawicy. Nie było tak łatwe, jak innym się wydawało. Prawie go wykończyło. Obok łóżka leżało przygotowane dla niego świeże ubranie: dżinsy, adidasy i pomarańczowa koszulka Obozu Herosów. Na pewno potrzebna mu była zmiana ubrania, ale kiedy spojrzał na swoją postrzępioną fioletową koszulkę, poczuł dziwny opór. Coś go powstrzymywało od włożenia na siebie obozowej koszulki. Wciąż nie mógł uwierzyć, że jest jednym z nich, choć wszyscy go o tym zapewniali. Pomyślał o swoim śnie, mając nadzieję, że wyłowi z niego więcej wspomnień o Lupie i o tym zrujnowanym domu w lesie sekwoi. Wiedział, że kiedyś już tam był. Wilczyca nie była tylko snem. Ale kiedy próbował sobie to wszystko przypomnieć, rozbolała go głowa i zapiekł znak na przedramieniu. Gdyby zdołał odnaleźć te ruiny, odnalazłby swoją przeszłość. Nie wiedział, co rośnie

wewnątrz tej skamieniałej kolumny, wiedział tylko, że musi to powstrzymać. Spojrzał na Zeusa Hipisa. - Mógłbyś mi pomóc. Posąg milczał. - Dzięki, stary - mruknął Jason. Zmienił ubranie i przejrzał się w tarczy Zeusa. Odbita w metalu twarz wydała mu się wodnista i dziwaczna, jakby rozpuszczona w złotej sadzawce. Na pewno nie wyglądał tak dobrze jak Piper, kiedy poprzedniego wieczoru nagle się przemieniła. Nadal nie bardzo wiedział, co o tym myśleć. Zachował się jak idiota, oświadczając wszem wobec, że jest zjawiskowo piękna. Jakby uprzednio czegoś jej brakowało. Zgoda, nieźle wyglądała, kiedy Afrodyta ją uznała, ale przestała być sobą, czuła się nieswojo, widząc, że jest obiektem powszechnego zachwytu. A Jason jej współczuł. Może to dziwne, biorąc pod uwagę, że bogini właśnie ją uznała i przemieniła w najwspanialszą laskę w obozie. Każdy zaczął się do niej łasić, prawić jej komplementy, twierdzić, że... ależ tak, to oczywiste, że to ona powinna wziąć udział w wyprawie, ale ten powszechny zachwyt nie miał nic wspólnego z tym, kim była. Nowy strój, nowy makijaż, jaśniejąca wokół niej różowa aura, i bum! - nagle wszyscy ją polubili. Wydawało mu się, że tylko on ją rozumiał. Kiedy wzbudził błyskawicę, reakcja obozowiczów wydała mu się znajoma. Był pewny, że spotykało go to od dawna - ludzie patrzący na niego z szacunkiem tylko dlatego, że jest synem Zeusa, traktujący go specjalnie, ale to nie miało nic wspólnego z nim samym. On tak naprawdę nikogo nie obchodził, widzieli tylko stojącego za nim jego przerażającego ojca z tym grożącym piorunem, zdającego się mówić: „Szanujcie tego chłopaka, bo porażę was prądem!" Po ognisku, kiedy wszyscy zaczęli się rozchodzić, Jason podszedł do Piper i formalnie zaprosił ją do udziału w wyprawie. Wciąż była w szoku, ale kiwnęła głową, rozcierając sobie nagie ramiona; musiało być jej zimno w tej sukni bez rękawów. - Afrodyta zabrała mi kurtkę - mruknęła. - Własna matka mnie okradła. Znalazł jakiś koc w pierwszym rzędzie kamiennych siedzeń amfiteatru i zarzucił jej go na ramiona. - Skombinuję ci nową - obiecał. Zmusiła się do uśmiechu. Miał ochotę otoczyć ją ramieniem, ale się powstrzymał. Nie

chciał, aby pomyślała, że jest taki jak wszyscy - że próbuje się do niej zbliżyć, bo nagle tak wypiękniała. Cieszył się, że Piper wyruszy z nim na tę wyprawę. Przy ognisku starał się odgrywać bohatera, ale było to właśnie tylko gra. Myśl o zmierzeniu się z jakąś złą mocą, na tyle potężną, że zdołała porwać Herę, budziła w nim przerażenie, zwłaszcza że wciąż nic o sobie nie wiedział. Może potrzebować pomocy, więc dobrze, że Piper będzie mu towarzyszyć. Tylko że to już się trochę skomplikowało, bo wciąż trudno mu było odpowiedzieć na pytanie, co właściwie do niej czuje i dlaczego. Już i tak dość jej namieszał w głowie. Włożył swoje nowe buty, gotów wyjść z tego zimnego, pustego domu. Nagle dostrzegł coś, czego nie zauważył poprzedniego wieczoru. Z jednej z nisz w ścianach zniknął brązowy piecyk, odsłaniając małą alkowę - z materacem do spania, plecakiem, a nawet jakimiś zdjęciami przyklejonymi do ściany. Podszedł bliżej. Ktoś tam kiedyś spał, ale musiało to być dość dawno temu. Materac pachniał stęchlizną. Plecak pokrywała cienka warstwa kurzu. Kilka fotografii spadło na podłogę; najwidoczniej taśma klejąca utraciła już swoją przyczepność. Na jednym zdjęciu była Annabeth - o wiele młodsza, może ośmioletnia, ale dało się poznać, że to ona: te same blond włosy i szare oczy, to samo rozkojarzone spojrzenie, jakby myślała o tysiącu spraw naraz. Stała obok chłopca o piaskowych włosach, może czternastoalbo piętnastoletniego, z łobuzerskim uśmiechem na twarzy, w podniszczonym skórzanym pancerzu założonym na koszulkę z krótkim rękawem. Wskazywał na alejkę poza nimi, jakby mówił: „Pójdźmy tą ciemną alejką i pozabijajmy potwory, które tam na nas czyhają!". Na drugim zdjęciu Annabeth i ten sam chłopak siedzieli przy ognisku, zaśmiewając się histerycznie. Podniósł jedną z fotografii, które spadły na podłogę. Był to pasek z kilkoma klatkami, taki jaki wychodzi z ulicznego automatu do robienia zdjęć: Annabeth i ten chłopak o piaskowych włosach, ale pomiędzy nimi stała jeszcze jakaś dziewczyna. Mogła mieć piętnaście lat. Czarne włosy miała przystrzyżone krótko i nierówno jak Piper, a ubrana była w czarną skórzaną kurtkę, co w połączeniu z mnóstwem srebrnej biżuterii sprawiało wrażenie, że jest punkową. Jej uśmiech wskazywał, że tych dwoje to jej najlepsi przyjaciele. - To jest Thalia - powiedział ktoś. Jason odwrócił się. Annabeth zaglądała mu przez ramię. Miała ponurą minę, jakby to zdjęcie obudziło w niej jakieś złe wspomnienie. - To inne dziecko Zeusa, które tu mieszkało... ale niezbyt długo. Przepraszam,

powinnam zapukać. - Nie ma sprawy. Jakoś trudno mi uznać to miejsce za mój dom. Annabeth miała na sobie zimową kurtkę, nóż za pasem i plecak na ramieniu. - Może przypadkiem zmieniłaś zdanie i idziesz z nami? - zapytał. Pokręciła głową. - Masz już swoją drużynę. Ja idę odnaleźć Percy'ego. Jason poczuł lekki zawód. Chciałby mieć koło siebie kogoś, kto wiedziałby, co robią; nie czułby się wówczas tak, jakby prowadził Piper i Leona na skraj urwiska. - Hej, poradzisz sobie - powiedziała Annabeth. - Coś mi mówi, że to nie pierwsza twoja misja. Jason miał niejasne poczucie, że Annabeth ma rację, ale to mu wcale nie pomogło. Wszyscy zdawali się uważać, że jest taki dzielny i pewny siebie, ale nie wiedzieli, że w rzeczywistości czuł się bardzo zagubiony. Jak mogą mu ufać, skoro on sam nie wiedział, kim jest? Spojrzał na zdjęcia uśmiechniętej Annabeth. Ciekawe, ile czasu minęło, odkąd się tak uśmiechała. Musi naprawdę kochać tego Percy-ego, skoro tak się uparła, żeby go odnaleźć. Poczuł lekką zazdrość. Czy ktoś jego teraz poszukuje? A jeśli jakaś dziewczyna też tak bardzo przejmuje się jego losem i odchodzi od zmysłów ze strachu o niego, a on niczego nie pamięta? - Wiesz, kim jestem, prawda? - zapytał. - Wiesz? Annabeth chwyciła za rękojeść sztyletu. Rozejrzała się za jakimś krzesłem, ale, oczywiście, czegoś takiego w tym domku nie było. - Szczerze mówiąc, Jasonie... nie jestem pewna. Podejrzewam, że jesteś samotnikiem. To się czasami zdarza. Z jakiegoś powodu nie mogliśmy cię znaleźć, ale i tak przeżyłeś, nieustannie przenosząc się z miejsca na miejsce. Ćwiczyłeś się w walce. Walczyłeś samotnie z potworami. Walczyłeś z przeciwnościami losu. I dawałeś sobie radę sam. - Chejron, gdy tylko mnie zobaczył, powiedział: „Powinieneś już nie żyć". - No właśnie. Herosi zwykle nie bywają samotnikami. A dziecię Zeusa... No... to wcale nie poprawia sytuacji, wręcz przeciwnie. Szanse na to, by półbóg dożył piętnastu lat, nie odnajdując Obozu Herosów albo nie ginąc, są naprawdę minimalne. Ale, jak powiedziałam, to się zdarza. Thalia uciekła, kiedy była młoda. Przeżyła samotnie długie lata. Nawet opiekowała się mną przez jakiś czas. Więc może ty też jesteś samotnikiem. Jason wyprostował ramię. - A ten znak?

Spojrzała na tatuaż i zmarszczyła czoło. - No cóż, orzeł to symbol Zeusa, więc pasuje. Te dwanaście kresek... Może pokazują wiek, jeśli je zrobiłeś przed trzema laty. SPQR... to motto Cesarstwa Rzymskiego: Senatus Populusque Romanus, Senat i Lud Rzymu. Ale nie mam pojęcia, dlaczego kazałeś to sobie wytatuować na ramieniu. No, chyba że miałeś naprawdę surowego nauczyciela łaciny... Jason był całkowicie pewny, że to nie jest właściwa odpowiedź. Nie wydawało mu się też, by przez całe życie był samotnikiem. Ale jeśli nie, to kim? Annabeth wyraziła się jasno: dla półbogów jedynym bezpiecznym miejscem na świecie jest Obóz Herosów. - Miałem... mm... dziwny sen - powiedział i zmieszał się, bo pomyślał, że to bardzo głupie wyznanie, ale Annabeth nie wyglądała na zaskoczoną. - Półbogom wciąż się to zdarza. Co widziałeś? Opowiedział jej o wilkach, o ruinach domu i o dwóch skamieniałych kolumnach. Annabeth zaczęła krążyć po pokoju, najwyraźniej coraz bardziej wystraszona. - Zapamiętałeś, gdzie jest ten dom? Jason pokręcił głową. - Ale jestem pewny, że kiedyś już tam byłem. - Sekwoje... To może być w północnej Kalifornii. A ta wilczyca. .. Przez całe życie uczyłam się o boginiach, duchach i potworach, ale nigdy nie słyszałam o Lupie. - Powiedziała o tym wrogu „ona". Myślałem, że chodzi o Herę, ale... - Nie ufam Herze, ale nie sądzę, by to ona była tym wrogiem. A to coś, co wyrasta z dna... - Twarz jej sposępniała. - Musisz to powstrzymać. - Wiesz, co to jest, prawda? - zapytał Jason. - A przynajmniej podejrzewasz. Widziałem twoją twarz wczoraj wieczorem, przy ognisku. Spojrzałaś na Chejrona, jakby ci to nagle zaświtało w głowie, tylko nie chciałaś nas wystraszyć. Zawahała się. -Jasonie, jeśli chodzi o przepowiednie... Im więcej wiesz, tym usilniej pragniesz je zmienić, a to może być katastrofalne. Chejron uważa, że lepiej będzie, jak sam odnajdziesz własną drogę, zrozumiesz wszystko we właściwym czasie. Gdyby mi powiedział wszystko, co wiedział, przed moją pierwszą misją z Percym... to chyba nie zdołałabym przez to wszystko przejść. A jeśli chodzi o twoją misję, to jest jeszcze ważniejsze. - Będzie aż tak źle? - Nie, jeśli ci się uda. W każdym razie... mam nadzieję, że nie. - Ale ja nawet nie wiem, od czego zacząć. Dokąd mam iść? - Idź za potworami.

Jason zastanowił się nad tym. Duch burzy, który zaatakował go nad Wielkim Kanionem, powiedział mu, że wzywa go szefowa. Gdyby zdołał wytropić duchy burzy, może udałoby mu się znaleźć osobę, która nad nimi panowała. A to mogłoby go zaprowadzić do więzienia Hery. - No dobra - powiedział. - A jak mam znaleźć burzowe wiatry? -Ja zapytałabym o to któregoś z bogów wiatru. Eol jest panem wszystkich wiatrów, ale jest trochę... nieprzewidywalny. Nikt nie może go znaleźć, jeśli on sam tego nie chce. Zapytałabym jednego z czterech okresowych wiatrów, które pracują dla Eola. Najbliższym jest ten, który najczęściej ma do czynienia z herosami, Boreasz, Wiatr Północny. - Więc gdybym poszukał go na mapach Google... - Och, nie tak łatwo go znaleźć. Osiedlił się w Ameryce Północnej, jak wszyscy bogowie. Oczywiście wybrał najstarszą północną siedzibę, daleko na północy. - Maine? - Dalej. Jason próbował sobie wyobrazić mapę. Co jest dalej na północ od Maine? Najstarsza północna siedziba... - Kanada. Quebec. Annabeth uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że mówisz po francusku. Jason poczuł lekkie podniecenie. Quebec - w końcu ma jakiś cel. Odnaleźć Wiatr Północny, wytropić duchy burzy, ustalić, dla kogo pracują i gdzie jest zrujnowany dom. Uwolnić Herę. Wszystko w ciągu czterech dni. Bułka z masłem. - Dzięki, Annabeth. - Spojrzał na kabinowe zdjęcia, które wciąż trzymał w ręku. Więc... mm... powiedziałaś, że nie jest zbyt bezpiecznie być dzieckiem Zeusa. Co się stało z Tialią? - Och, ma się dobrze. Została Łowczynią Artemidy, jedną z przybocznych dziewcząt bogini. Włóczą się po kraju, zabijając potwory. W obozie rzadko je widujemy. Zerknął na wielki posąg Zeusa. Zrozumiał, dlaczego Thalia spała w alkowie. Było to jedyne miejsce w tym domku poza zasięgiem wzroku Zeusa Hipisa. Ale i to jej nie wystarczyło. Wolała pójść za Artemidą i nawet dołączyć do grupy, niż mieszkać w tej zimnej, pełnej przeciągów świątyni ze swoim tatusiem - jego ojcem - patrzącym na nią z wysokości sześciu metrów. Porażenie prądem! Jason bez trudu rozumiał, co Thalia czuła. Ciekawe, czy jest jakaś grupa Łowców. - Kim jest ten facet na zdjęciu? - zapytał. - Ten z rudawozło-tymi włosami. Annabeth zachmurzyła się. Delikatny temat.

- To Luke. Już nie żyje. Uznał, że lepiej nie drążyć tematu, ale sposób, w jaki wypowiedziała to imię, obudził w nim wątpliwość, czy Percy Jackson był jedynym chłopakiem, którego kochała. Znowu przyjrzał się twarzy Thalii. Wciąż mu się wydawało, że to zdjęcie ma jakiś ukryte znaczenie. Czegoś jeszcze nie odkrył. Czuł, że coś go łączy z tym drugim dzieckiem Zeusa - kimś, kto mógłby zrozumieć stan zamętu, w jakim się znalazł, może nawet odpowiedzieć na parę dręczących go pytań. Ale jakiś inny głos, natarczywy szept, mówił: „Ona jest niebezpieczna. Trzymaj się od niej z daleka". - Ile ona ma lat? - zapytał. - Trudno powiedzieć. Przez jakiś czas miała kłopoty. Teraz jest nieśmiertelna. -Co? Musiał zrobić bardzo głupią minę, bo Annabeth parsknęła śmiechem. - Nie martw się. Nie dotyczy to wszystkich dzieci Zeusa. To długa historia, ale... w każdym razie przez długi czas nie funkcjonowała. Gdyby się starzała normalnie, byłaby teraz po dwudziestce, ale wciąż wygląda tak samo jak na tym zdjęciu, jakby miała... no, tyle lat co ty. Piętnaście czy szesnaście. Nagle przypomniało mu się coś, co powiedziała wilczyca z jego snu. Prawie bezwiednie zapytał: - Jak ma na nazwisko? Annabeth zmarszczyła czoło. - Nie używała swojego nazwiska, naprawdę. Jeśli musiała, używała nazwiska swojej matki, chociaż prawie się nie znały. Thalia uciekła, kiedy była bardzo młoda. Jason czekał. - Grace. Thalia Grace. Jasonowi zdrętwiały palce. Zdjęcie upadło na podłogę. - Dobrze się czujesz? - zapytała Annabeth. Strzępek wspomnienia - może jakaś cząsteczka pamięci, której Hera zapomniała mu wykraść. Albo pozostawiła ją celowo, żeby zapamiętał to imię i wiedział, że poszukiwanie swojej przeszłości jest strasznie, strasznie niebezpieczne. „Powinieneś już nie żyć", powiedział Chejron. To wcale nie wiązało się z tym, że Jason samotnie walczył z przeciwnościami losu. Chejron o czymś wiedział. O czymś, co dotyczyło rodziny Jasona. Słowa wilczycy w końcu nabrały sensu: po prostu z niego zakpiła. Bez trudu wyobraził

sobie Lupę warczącą wilczym śmiechem. - O co chodzi? - zapytała Annabeth. Nie potrafił zatrzymać tego dla siebie. To by go zabiło, no i potrzebował jej pomocy. Jeśli znała Thalię, może mogłaby mu doradzić. - Musisz przysiąc, że nikomu o tym nie powiesz. -Jasonie... - Przysięgnij. Dopóki nie odkryję, co się dzieje, co to wszystko znaczy... — potarł tatuaż wypalony na przedramieniu - musisz zachować to w tajemnicy. Zawahała się, ale ciekawość zwyciężyła. - Dobra. Dopóki sam mi nie pozwolisz, nie zdradzę nikomu tego, co mi powiesz. Przysięgam na Styks. Zagrzmiało, nawet jeszcze głośniej niż zwykle. „Jesteś naszą ostatnią nadzieją", warknęła wilczyca. Zakpiła sobie z jego nazwiska, kojarzącego się z ostatnią nadzieją? Podniósł zdjęcie z podłogi. - Moje nazwisko brzmi Grace - powiedział. - Ona jest moją siostrą. Annabeth zbladła. Widział, że walczy ze strachem, niewiarą, złością. Myśli, że kłamię. To przecież niemożliwe. On też miał wątpliwości, ale gdy tylko powiedział to na głos, wiedział już, że to prawda.

,

Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły. Wpadło z pół tuzina obozowiczów pod wodzą tego łysego chłopaka z grupy Iris, Butcha. -Szybko! - zawołał, a Jason nie bardzo wiedział, czy na twarzy Butcha maluje się strach czy podniecenie. - Wrócił smok!

Rozdział XV PIPER Piper obudziła się i natychmiast sięgnęła po lusterko. W domku Afrodyty było ich mnóstwo. Usiadła na pryczy, spojrzała na swoje odbicie i jęknęła. Nadal była oszałamiająco piękna. Ubiegłego wieczoru, po powrocie z ogniska, próbowała wszystkiego. Potargała sobie włosy, zmyła makijaż, płakała, aby jej oczy zrobiły się czerwone. Wszystko na nic. Włosy ułożyły się z powrotem. Magiczny makijaż powrócił. Oczy nie chciały być pod-puchnięte i zaczerwienione. Chętnie by się w coś przebrała, ale nie miała w co. Inne córki Afrodyty oferowały jej jakieś swoje ciuszki (śmiejąc się za jej plecami, tego była pewna), ale wszystko było jeszcze bardziej modne i śmieszne od tego, co miała na sobie. Po nocy, w której dręczyły ją koszmary, nic się nie zmieniło. Zwykle rano wyglądała jak zombie, a teraz miała włosy ufryzowane jak supermodelka, a skórę idealną. Zniknął nawet ten okropny pryszcz u podstawy nosa, który miała od tak wielu dni, że zaczęła go nazywać Bobem. Jęknęła z rozpaczy i jeszcze raz rozczochrała sobie włosy. Bez skutku. Natychmiast wróciły na swoje miejsce. Wyglądała jak indiańska Barbie. Z drugiego końca pokoju Drew zawołała: - Och, skarbie, to nie zniknie! - Jej głos ociekał fałszywym współczuciem. Błogosławieństwo mamusi będzie trwało przynajmniej przez dwa dni. Może przez tydzień, jeśli masz szczęście. Piper zgrzytnęła zębami. - Tydzień? Inne dzieci Afrodyty - z tuzin dziewczyn i pięciu chłopaków -podśmiewały się z jej zrozpaczonej miny. Piper wiedziała, że powinna robić dobrą minę do złej gry, nie pozwolić im zaleźć sobie za skórę. Miała już nieraz do czynienia z cieszącymi się powszechnym uznaniem gruboskórnymi tyranami. Ale tutaj? Byli przecież jej braćmi i siostrami, nawet jeśli nie miała z nimi nic wspólnego. I jak Afrodycie udało się mieć aż tyle dzieci prawie w tym samym wieku?... Nieważne. Nie chciała wiedzieć. - Nie martw się, złotko. - Drew wytarła sobie znad wargi nadmiar fluorescencyjnej szminki. - Myślisz, że tu nie pasujesz? Masz całkowitą rację. Prawda, Mitchell Jeden z chłopców drgnął, jakby go nagle wywołano do tablicy.

- Ee... tak. No pewnie. - Yhmm-yhmm. - Drew wyjęła tusz do rzęs. Wszyscy na nią patrzyli, nie śmiejąc się odezwać. - Tak czy owak, kochani, mamy piętnaście minut do śniadania. Domek sam się nie wysprząta! Mitchell, chyba już dostałeś nauczkę, co, skarbie? Zbierasz dzisiaj śmieci, jasne? Pokaż Piper, jak to się robi, bo coś mi się wydaje, że wkrótce to zajęcie jej przypadnie w udziale. ..jeśli przeżyje tę swoją wyprawę. A teraz do roboty, wszyscy! Moja kolej na łazienkę! Wszyscy zaczęli się krzątać, ścieląc łóżka i składając ubrania, a Drew zgarnęła swoją kosmetyczkę, suszarkę do włosów i grzebień, po czym pomaszerowała do łazienki. Wewnątrz ktoś krzyknął i po chwili dziewczynka około jedenastu lat została wykopana z łazienki, pospiesznie owijając się ręcznikiem. Na włosach wciąż miała szampon. Drzwi się za nią zatrzasnęły, dziewczynka się rozpłakała. Kilka starszych dziewczyn zaczęło ją pocieszać i wycierać pianę z jej włosów. - Nie do wiary - powiedziała Piper. - Naprawdę pozwalacie jej tak się traktować? Kilka osób rzuciło w jej stronę nerwowe spojrzenia, jakby się z nią zgadzało, ale nikt nic nie powiedział. Wszyscy nadal krzątali się po sypialni, chociaż Piper nie widziała, co tu jest do sprzątania. Był to jakby wielki dom dla lalek, z różowymi ścianami i białymi futrynami okien. Koronkowe firanki, pastelowo niebieskie i zielone, pasowały do pościeli na łóżkach. Chłopcy mieli jeden rząd koi, oddzielonych zasłoną, ale ich część domku była równie schludna i czysta jak reszta, przeznaczona dla dziewcząt. Było w tym coś ewidentnie nienaturalnego. Każdy mieszkaniec miał drewniany kufer stojący w nogach jego łóżka, z wypisanym na nim imieniem właściciela, i Piper mogłaby się założyć, że w każdym z nich ubrania są porządnie poskładane i ułożone według kolorów. Ślady indywidualnych cech mieszkańców można było odczytać tylko w dekoracji nisz, w których były osadzone koje. Każdą zdobiły nieco inne zdjęcia ulubionych ce-lebrytów. Niewiele tam było zdjęć rodzinnych, większość przedstawiała aktorów filmowych, piosenkarzy lub inne sławy. Piper miała nadzieję, że nie ma wśród nich Tego Plakatu. Film miał premierę prawie rok temu i pewnie już dawno pozrywano te stare, podniszczone reklamy i zastąpiono je czymś nowszym. Niestety. Dostrzegła jeden na ścianie przy szafie wnękowej, pośrodku kolekcji zdjęć słynnych amantów. Tytuł bił w oczy jaskrawą czerwienią: KRÓL SPARTY. Pod nim było wielkie zdjęcie głównego bohatera, eksponujące jego brązowe ciało z nabrzmiałymi muskularni i imponującym kaloryferem na brzuchu. Miał na sobie tylko grecką spódniczkę wojenną i

purpurową pelerynkę. W ręku trzymał miecz. Wyglądał, jakby go przed chwilą natarto oliwą; krótkie czarne włosy lśniły, a po surowej, męskiej twarzy ściekały strumyki potu. Czarne oczy, wpatrzone prosto w obiektyw, zdawały się mówić: „Pozabijam waszych mężczyzn i porwę wasze kobiety! Ha, ha!" Był to chyba najśmieszniejszy plakat wszech czasów. Piper i jej ojciec ryknęli śmiechem, gdy go po raz pierwszy zobaczyli. A potem film zarobił miliard dolarów. Ten plakat widziało się wszędzie. Piper nigdzie nie mogła się od niego uwolnić - był w szkole, na ulicy, w internecie. Stał się Tym Plakatem, czymś, co budziło w niej największe w życiu zakłopotanie. No i... tak, to było zdjęcie jej ojca. Odwróciła się szybko, żeby nikt nie pomyślał, że gapi się na Ten Plakat. Może kiedy wszyscy pójdą na śniadanie, uda się jej go zerwać i nikt tego nie zauważy. Starała się czymś zająć, ale nie miała żadnego ubrania, które mogłaby poskładać. Kiedy słała łóżko, zauważyła, że wierzchni koc był tym, w który wczoraj wieczorem owinął ją Jason. Podniosła go i przycisnęła do twarzy. Pachniał drzewnym dymem, ale, niestety, nie był to zapach Jasona. On był jedyną osobą, która okazała jej prawdziwą sympatię po tym, jak została uznana, jakby obchodziło go tylko to, co ona czuje, a nie te głupie nowe szaty. Boże, jaką miała ochotę go pocałować - a on tak dziwnie się zachowywał, prawie tak, jakby jej się bał. No, ale trudno było go za to winić. Wyglądała jak lalka Barbie. - Przepraszam - odezwał się głos u jej stóp. To Mitchell pełzał na czworakach, zbierając spod koi opakowania od batoników i zmięte kartki. Najwyraźniej wszystkie dzieci Afrodyty były kompletnymi dziwakami. Zeszła mu z drogi. - Co zrobiłeś, że Drew tak się na ciebie uwzięła? Zerknął na drzwi łazienki, upewniając się, że wciąż są zamknięte. - Zeszłego wieczoru, kiedy zostałaś uznana, powiedziałem, że może nie jesteś taka zła. Nie był to jakiś wymyślny komplement, ale Piper się zdumiała. Syn Afrodyty ujął się za nią? - Dzięki - powiedziała. Mitchell wzruszył ramionami. - No... nie ma sprawy. Teraz już wiesz. Ale niezależnie od tego, witaj w Dziesiątce. Podbiegła jakaś dziewczyna z kucykami i aparatem korekcyjnym na zębach. Niosła naręcze ubrań. Rozejrzała się płochliwie, jakby wręczała komuś materiały do produkcji bomby atomowej. - Przyniosłam ci to - wyszeptała.

- Piper, poznaj Lacy - powiedział Mitchell, wciąż pełzając na czworakach po podłodze. - Cześć - szepnęła Lacy. - Możesz się przebrać. Błogosławieństwo temu nie przeszkodzi. Masz tu plecak, trochę jedzenia, ambrozję i nektar na wszelki wypadek, dżinsy, parę koszulek i ciepłą kurtkę. Te buty mogą być przyciasne. Ale... no wiesz... zrobiliśmy zbiórkę. Powodzenia w wyprawie! Rzuciła to wszystko na łóżko i chciała pospiesznie odejść, ale Piper chwyciła ją za ramię. - Chwileczkę. Pozwól mi chociaż podziękować! Dlaczego uciekasz? Lacy wyglądała jak kłębek nerwów. - No... wiesz... - Drew może się dowiedzieć - wyjaśnił Mitchell. - Może mi kazać nosić buty wstydu! - wyrzuciła z siebie Lacy. - Co?! - zdumiała się Piper. Lacy i Mitchell wskazali na czarną półkę wiszącą w rogu pokoju jak ołtarz. Stała na niej para okropnych butów ortopedycznych, białych, z grubymi podeszwami. - Raz musiałam je nosić przez tydzień - jęknęła Lacy. - Nie pasują do niczego! - Są jeszcze gorsze kary - powiedział Mitchell. - Drew potrafi zauroczyć, rozumiesz? Niewiele dzieci Afrodyty ma ten dar. Jak się wysili, to może cię zmusić do robienia różnych głupot. Piper, jesteś pierwszą osobą od długiego czasu, która potrafi jej się oprzeć. - Zauroczyć... - Piper przypomniała sobie, jak zeszłego wieczoru tłum przy ognisku raz brał jej stronę, raz ulegał Drew. - To znaczy... że można kogoś zaczarować, żeby coś zrobił... albo coś oddał, tak? Na przykład samochód? - Och, nie podpowiadaj tego Drew! - wyszeptała Lacy. - Ale... tak - powiedział Mitchell. - Można to zrobić. - Więc to dlatego jest grupową. Wszystkich was zauroczyła, tak? Mitchell wyciągnął spod łóżka Piper przeżuty kawałek gumy. - Nie, odziedziczyła tę funkcję, kiedy Silena Beauregard zginęła podczas wojny. Była po niej najstarsza. Najstarszy obozowicz automatycznie zostaje grupowym, chyba że znajdzie się ktoś, kto ma za sobą więcej udanych misji, i wyzwie go na pojedynek, ale to się bardzo rzadko zdarza. W każdym razie Drew rządzi nami od sierpnia. Postanowiła dokonać pewnych... ee... zmian w sposobie zarządzania domkiem. - Tak, to prawda! Nagle stanęła obok nich Drew, opierając się o koję. Lacy pisnęła jak świnka morska i próbowała uciec, ale Drew ją zatrzymała. Spojrzała z góry na Mitchella.

- Chyba przeoczyłeś trochę śmieci, skarbie. Lepiej obejdź jeszcze raz cały domek. Piper zerknęła w stronę łazienki i zobaczyła, że Drew wyrzuciła zawartość kosza do śmieci na podłogę, a było tam trochę naprawdę obrzydliwych rzeczy... Mitchell przysiadł w kucki. Spojrzał na Drew takim wzrokiem, jakby zamierzał się na nią rzucić (Piper wiele by dała, żeby to zobaczyć), ale w końcu warknął: - Tak jest. Drew uśmiechnęła się. - Widzisz, Piper, jaka z nas dobra rodzina! Chociaż ta Sile-na Beauregard... możesz to przyjąć jako ostrzeżenie... podczas wojny tytanów potajemnie przekazywała wiadomości Kronoso-wi. Pomagała wrogowi. Stała tam i uśmiechała się słodko i niewinnie, w błyszczącym makijażu, z gęstwiną świeżo wysuszonych włosów, pachnąc gałką muszkatołową. Wyglądała jak zwykła popularna licealistka. Jej oczy były jednak zimne jak stal. Piper odniosła wrażenie, że Drew zagląda w jej duszę, odczytując wszystkie jej tajemnice. Pomagali wrogowi. - Oczywiście w innych domkach w ogóle się o tym nie mówi -powiedziała Drew. Traktują ją jak bohaterkę. - Oddała życie za słuszną sprawę - mruknął Mitchell. - Sile-na Beauregard była bohaterką. - Yhmm-yhmm. Mitchell, jutro też sprzątasz. W każdym razie Silena w ogóle zapomniała, po co tu jesteśmy. Dobieramy ludzi w pary w całym obozie! A potem je rozdzielamy i zaczynamy od początku! To jest dopiero zabawa! Nie obchodzą nas inne sprawy, takie jak wojny i misje. Ja w każdym razie nie brałam udziału w żadnej misji. To strata czasu! Lacy podniosła nerwowo rękę. - Ale wczoraj wieczorem powiedziałaś, że chcesz pójść... Drew spiorunowała ją wzrokiem i głos zamarł Lacy w gardle. - A przede wszystkim - ciągnęła Drew - na pewno nie chcemy, by jakiś szpieg zszargał nam opinię, prawda, Piper? Piper chciała odpowiedzieć, ale nie mogła. To chyba niemożliwe, aby Drew znała jej sny, aby wiedziała o porwaniu ojca... - Szkoda, że wkrótce cię tu zabraknie - westchnęła Drew. - Ale jeśli przeżyjesz tę głupią wyprawę, nie martw się, ja już ci kogoś znajdę. Może jednego z tych mięśniaków Hefajstosa. A może Clovisa? Jest naprawdę obrzydliwy. - Obrzuciła ją spojrzeniem, w którym fałszywe współczucie mieszało się z odrazą. - Naprawdę, nigdy nie myślałam, że Afrodyta może mieć

brzydkie dziecko, ale... kto był twoim ojcem? To jakiś mutant czy... - Tristan McLean - warknęła Piper. Gdy tylko to powiedziała, znienawidziła się. Nigdy, nigdy nie grała kartą „słynnego ojca". Ale Drew ją do tego sprowokowała. - Moim ojcem jest Tristan McLean. Cisza nagradzała ją przez parę sekund, ale czuła wstyd wobec samej siebie. Wszyscy spojrzeli na Ten Plakat, na którym jej ojciec pokazywał swoje rozdęte muskuły całemu światu. - O kurczę! - krzyknęła jednocześnie z połowa dziewczyn. - Ale kino! - zawołał jakiś chłopak. - Ten facet z mieczem, który zabił tego drugiego w tym filmie? - Ale ciacho, jak na takiego starego faceta - powiedziała jakaś dziewczyna, po czym się zarumieniła. - To znaczy... wybacz mi. Przecież to twój tata. To takie dziwne! - Tak, to rzeczywiście dziwne - zgodziła się Piper. - Myślisz, że mogłabyś zdobyć dla mnie jego autograf? - zapytała inna dziewczyna. Piper zmusiła się do uśmiechu. Nie mogła powiedzieć: „Jeśli mój ojciec przeżyje..." - Jasne, nie ma sprawy. Dziewczyna zapiszczała z radości. Podeszło więcej mieszkańców domku, zadając mnóstwo pytań jednocześnie. - Byłaś kiedyś na planie? - Mieszkacie w willi? - Bywasz na lunchach z gwiazdami filmowymi? - Odbyłaś już swój rytuał przejścia? To ostatnie pytanie zaskoczyło Piper. - Rytuał czego? - zapytała. Wszyscy zaczęli chichotać i trącać się nawzajem, jakby to był jakiś wstydliwy temat. - Rytuał przejścia odbywa każde dziecko Afrodyty - wyjaśnił ktoś. - Podrywasz kogoś, rozkochujesz go w sobie, a potem łamiesz mu serce. Rzucasz go. Udowadniasz w ten sposób, że jesteś warta Afrodyty. Piper przyglądała im się podejrzliwie, nie wiedząc, czy robią sobie z niej żarty. - Złamać komuś serce rozmyślnie? To okropne! Spojrzeli po sobie zdziwieni. - Dlaczego? - zapytał ktoś. - O boże! - zawołała jedna z dziewczyn. - Założę się, że Afrodyta złamała serce

twojemu ojcu. Założę się, że nigdy już nikogo nie pokochał, prawda? To takie romantyczne! Kiedy odbędziesz swój rytuał przejścia, będziesz taka jak mama! - Nigdy w życiu! - krzyknęła Piper, trochę głośniej, niż zamierzała. -Ja nie złamię nikomu serca tylko z powodu jakiegoś głupiego rytuału przejścia! Co, oczywiście, dało Drew szansę, by odzyskać kontrolę. - A, tu cię mamy! Silena mówiła to samo. Złamała tradycję, zakochała się w tym Beckendorfie i nie rzuciła go. Osobiście uważam, że właśnie dlatego spotkał ją tak tragiczny los. - Nieprawda! - pisnęła Lacy, ale Drew uciszyła ją jednym spojrzeniem, więc szybko schowała się za innymi. - Zresztą to bez znaczenia - ciągnęła Drew - bo, Piper, skarbie, ty i tak nie potrafisz nikomu złamać serca. A te bzdury o twoim ojcu, że to Tristan McLean... to tylko błaganie o to, by zwrócono na ciebie uwagę. Niektórzy mieszkańcy domku zamrugali, nie wiedząc, co o tym myśleć. - Chcesz powiedzieć, że on nie jest jej ojcem? - zapytała któraś z dziewczyn. Drew spojrzała wymownie w sufit. - Och, błagam. No, kochani, czas na śniadanie, a Piper musi w końcu wyruszyć na tę swoją wyprawę. Więc spakujmy ją i niech się stąd wynosi! I zapędziła wszystkich do roboty. Zwracała się do każdego per „skarbie" i „złotko", ale z tonu jej głosu można było łatwo wyczytać, że nie toleruje nieposłuszeństwa. Mitchell i Lacy pomogli Piper się spakować, a nawet strzegli drzwi łazienki, kiedy poszła się przebrać. Używane ubrania nie były - dzięki Bogu - zbyt wyszukane: znoszone dżinsy, koszulka z krótkim rękawem, wygodna zimowa kurtka i turystyczne buty, które idealnie na .-nią pasowały. Przywiązała sobie swój sztylet, Katoptris, do pasa. Kiedy wyszła z łazienki, czuła się znowu prawie normalnie. Mieszkańcy domku stali przy swoich łóżkach, kiedy Drew zrobiła obchód domku. Piper zwróciła się do Mitchella i Lacy, bezgłośnie mówiąc im „dziękuję". Mitchell ponuro kiwnął głową, Lacy wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Piper była pewna, że Drew nigdy im za nic nie podziękowała. Zauważyła też, że ktoś zerwał ze ściany plakat Króla Sparty i wrzucił do kosza na śmieci. Na polecenie Drew, bez dwóch zdań... Piper od początku chciała to zrobić sama, ale teraz była na nią wściekła. Kiedy Drew ją zobaczyła, klasnęła w dłonie, udając zachwyt. - Wspaniale! Nasza mała łowczyni przygód znowu ma na sobie łachy ze śmietnika. A teraz spadaj! Nie musisz z nami jeść śniadania. Powodzenia w... czymkolwiek. Ciao.

Piper założyła plecak na ramiona. Czuła na sobie wzrok całej grupy, kiedy szła do drzwi. Mogła po prostu wyjść i zapomnieć o tym wszystkim. To by nie było trudne. Co ją obchodzi ten domek, te prymitywne dzieciaki? Ale jednak kilkoro z nich próbowało jej pomóc. Niektórzy nawet postawili się Drew. Odwróciła się od drzwi. - Wy wszyscy wcale nie musicie słuchać się Drew, wiecie o tym? Poruszyli się niespokojnie, a wielu spojrzało na Drew, ale ją tak zamurowało, że nie była w stanie się odgryźć. - Hmm - odezwał się ktoś - jest przecież naszą grupową. -Jest tyranką - powiedziała Piper. - A wy potraficie myśleć samodzielnie. Dzieci Afrodyty nie muszą się zajmować tylko tym. Afrodycie na pewno chodzi o coś więcej. - Nie tylko tym - powtórzył ktoś. - Myśleć samodzielnie - mruknął ktoś inny. - Ludzie! - wrzasnęła Drew. - Nie bądźcie głupi! Ona próbuje was zauroczyć! - Nie - powiedziała Piper. - Po prostu mówię prawdę. W każdym razie tak myślała. Nie bardzo wiedziała, na czym polega to całe zauroczenie, ale przecież nie wkładała jakiejś specjalnej mocy w swoje słowa. To by ją czyniło nie lepszą od Drew. Nie chciała zwyciężyć w sporze, oszukując ludzi. Prócz tego, nawet gdyby próbowała ich zauroczyć, to chyba nie podziałałoby to skutecznie na kogoś takiego jak Drew. Drew spojrzała na nią z szyderczym uśmiechem. - Może i potrafisz trochę czarować, panno Gwiazdo Filmowa. Nie wiesz jednak podstawowych rzeczy o Afrodycie. Taka jesteś mądra? Więc jak myślisz, w co my tutaj gramy, w tym domku? Powiedz im. A potem może ja powiem im coś o tobie, co? Piper już chciała odpowiedzieć jej jakąś miażdżącą ripostą, ale nagle jej złość zamieniła się w panikę. Była szpiegiem wroga, tak jak Silena Beauregard. Zdrajcą Afrodyty. Drew wiedziała o tym, czy tylko blefowała? Pod wyzywającym spojrzeniem Drew jej pewność siebie zaczęła topnieć. - Nie o to - powiedziała. - Afrodycie nie chodzi o to. Odwróciła się i wybiegła szybko z domku, zanim mogliby dostrzec, że się zarumieniła. Drew wybuchła śmiechem. -Nie o to? Słyszycie, ludzie? Ona nie ma zielonego pojęcia o niczym! Piper obiecała sobie, że już nigdy nie wróci do tego domku. Przełknęła łzy i pobiegła przez centralny trawnik, nie bardzo wiedząc, dokąd zmierza - póki nie zobaczyła smoka zlatującego z nieba.

Rozdział XVI PIPER -Leo?! - krzyknęła. Tak, to on siedział na wielkiej spiżowej machinie śmierci i zaśmiewał się-jak wariat. Jeszcze nie wylądował, a już w obozie rozbrzmiał alarm. Ktoś dął w róg, wszyscy satyrowie zaczęli wołać: „Nie zabijaj nas!" Pół obozu wybiegło z domków w piżamach i pancerzach. Smok opadł łagodnie pośrodku wielkiego trawnika, a Leo wrzasnął: - Wszystko gra! Nie strzelać! Łucznicy powoli opuścili łuki. Wojownicy cofnęli się, trzymając włócznie i miecze w gotowości. Otoczyli metalowego potwora luźnym, szerokim kręgiem. Inni kryli się za drzwiami domków albo wyglądali przez okna. Nikt nie odważył się podejść bliżej. Piper nie mogła mieć o to do nich pretensji. Smok był olbrzymi. Błyszczał w porannym słońcu jak żywa rzeźba z monet - różnymi odcieniami miedzi i brązu - blisko dwudziestometrowy wąż o stalowych szponach, ostrych jak świdry zębach i płonących czerwonych ślepiach. Miał nietoperzowe skrzydła, dwukrotnie dłuższe od kadłuba, rozwinięte jak metalowe żagle i wydające z siebie odgłos podobny do grzechotu monet wypadających z automatu do gry. -Jest piękny - mruknęła Piper. Inni półbogowie spojrzeli na nią tak, jakby straciła rozum. Smok uniósł łeb i zionął słupem ognia w stronę nieba. Obozowicze rzucili się do tyłu, wznosząc broń, ale Leo spokojnie zsunął się z grzbietu smoka. Podniósł obie ręce, jakby się poddawał, ale nadal szczerzył zęby w wariackim uśmiechu. - Obywatele Ziemi, przychodzę w pokoju! - zawołał. Wyglądał, jakby się wytarzał w ognisku. Twarz i kurtka wojskowa były umazane sadzami, a ręce smarem. Miał nowy pas z narzędziami. Oczy podbiegły mu krwią. Krótkie, kędzierzawe włosy były tak pozlepiane olejem, że sterczały we wszystkie strony jak kolce jeżozwierza. I dziwnie pachniał sosem tabasco. A przy tym wszystkim wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego. - Festus mówi wam „cześć!". - Ten potwór jest niebezpieczny! - zawołała jedna dziewczyna od Aresa, wymachując włócznią. - Zabijmy go natychmiast! - Spokój! - rozległ się czyjś donośny głos.

Ku zdumieniu Piper, był to głos Jasona. Chłopak przepchał się przez tłum w towarzystwie Annabeth i tej dziewczyny z domku Hefajstosa, Nyssy. Spojrzał na smoka i pokręcił głową z niedowierzaniem. - Leo, coś ty zrobił? - Znalazłem ci rumaka! Powiedziałeś, że mogę iść na wyprawę, jeśli załatwię ci transport. No więc masz metalowego latającego rumaka pierwszej klasy! Festus może nas zawieźć wszędzie! - M-ma skrzydła - wyjąkała Nyssa. Jej szczęka wyglądała tak, jakby miała za chwilę odpaść od twarzy. -Jasne! Odnalazłem je i przyczepiłem. - Przecież nigdy nie miał skrzydeł. Gdzie je znalazłeś? Leo zawahał się, a Piper mogłaby przysiąc, że coś ukrywa. - W... w lesie - powiedział. - Nareperowałem mu też większość obwodów, więc nie będzie już fiksował. - Większość? - zapytała Nyssa. Głowa smoka drgnęła. Przechyliła się na bok i z ucha wylał się czarny płyn — może olej, miejmy nadzieję, że olej - oblewając Leona. - No, trzeba jeszcze popracować nad drobnymi usterkami - powiedział Leo. - Ale jak ci się udało... ujść z życiem? - Nyssa wciąż patrzyła na smoka ze strachem. To znaczy... jego ognisty oddech... -Jestem szybki. I mam szczęście. No dobra, ale idę na tę wyprawę czy nie? Jason podrapał się w głowę. - Nazwałeś go Festusem? Wiesz, że festus to po łacinie „szczęśliwy"? Chcesz, żebyśmy wyruszyli na wyprawę, aby uratować świat przed zagładą, na grzbiecie Szczęśliwego Smoka? Smok drgnął, zadygotał i machnął skrzydłami. - Zgadza się, koleś! No, ale... naprawdę musimy ruszać w drogę, ludzie. Zebrałem już trochę zapasów w... mm... lesie. A ci wszyscy uzbrojeni ludzie trochę Festusa denerwują. Jason zmarszczył czoło. - Nie mamy jeszcze żadnych konkretnych planów - powiedział. - Nie możemy tak po prostu wyruszyć... - W drogę - powiedziała Annabeth. Była jedyną osobą, która nie okazywała najmniejszego niepokoju. Na jej twarzy malowała się dziwna nostalgia, jakby przypominała sobie dawne, dobre czasy. - Jasonie, masz tylko trzy dni do przesilenia, a nie można doprowadzić do tego, by taki zdenerwowany smok długo czekał. To na pewno dobry omen.

W drogę! Jason pokiwał głową, a potem uśmiechnął się do Piper. - Jesteś gotowa? Piper spojrzała na mosiężne skrzydła smoka połyskujące na tle nieba i na jego szpony, które mogły rozerwać ją na kawałki. - No jasne - powiedziała. „Lot na smoku to coś zupełnie niesamowitego" - pomyślała Piper. W górze powietrze było lodowate, ale metalowy zad smoka wytwarzał tyle ciepła, że lecieli jakby w ochronnej bańce przyjemnego powietrza. Pojazd z podgrzewanymi fotelami! Wyżłosiedziska, więc było im wygodnie. Leo pokazał im, jak wcisnąć stopy w szpary w pancerzu - jak w strzemiona - i pozapinać skórzane pasy bezpieczeństwa, sprytnie ukryte pod zewnętrzną powłoką. Siedzieli jedno za drugim: Leo z przodu, potem Piper, Jason z tyłu. Piper cały czas myślała o tym, że Jason jest tuż za nią. Marzyła, by ją objął w pasie, może nawet przytulił, ale, niestety, nie zrobił tego. Leo sterował smokiem, jakby robił to od urodzenia. Metalowe skrzydła działały bez zarzutu i wkrótce brzegi Long Island były już tylko mglistą linią poza nimi. Przelecieli nad Connecticut i dali nura w szare zimowe chmury. Leo odwrócił głowę i wyszczerzył do nich zęby. - Super, nie? - A jeśli nas zauważą? - zapytała Piper. - Mgła - odpowiedział Jason. - Nie pozwala śmiertelnikom widzieć magicznych rzeczy. Jeśli nas dostrzegą, prawdopodobnie pomyślą, że to jakiś mały samolot. Piper spojrzała przez ramię. - Jesteś pewny? Piper spostrzegła, że Jason ściskał w ręku fotografię - zdjęcie jakiejś dziewczyny o ciemnych włosach. Spojrzała na niego pytająco, ale on zaczerwienił się i szybko schował fotografię do kieszeni. - Niezłą mamy szybkość - powiedział. - Chyba będziemy na miejscu przed wieczorem. Bienia na grzbiecie smoka były wyprofilowane jak ergonomiczne -Nie. Była ciekawa, kim jest ta dziewczyna na zdjęciu, ale nie chciała go o to pytać. Uznała jednak za zły znak, że Jason sam jej tego nie powiedział. Coś sobie przypomniał? Może to zdjęcie jego prawdziwej dziewczyny?

„Przestań" - skarciła się w duchu. - „Nie dręcz się". Zadała mu bezpieczniejsze pytanie: - Dokąd lecimy? - Musimy odnaleźć boga Wiatru Północnego - odrzekł Jason. -I wytropić kilka duchów burzy.

Rozdział XVII LEO Leo był w siódmym niebie. Te ich miny, jak wylądował na smoku w obozie! Bezcenne! Jego kumple z domku wyglądali, jakby im szajba odbiła! Festus też zachował się całkiem przyzwoicie. Nie spalił żadnego domku i nie pożarł żadnego satyra, nawet jeśli wylało mu się trochę oleju z ucha. No dobra, dużo oleju. Później nad tym popracuje. Może powinien im powiedzieć o tym Bunkrze 9 i projekcie latającego statku? Ale musi to wszystko dobrze sobie przemyśleć. Może im powiedzieć, jak wróci. Jeśli wróci. No nie, na pewno wróci. Zwinął z bunkra ten wspaniały magiczny pas z narzędziami, a także mnóstwo fajnych zapasów, które teraz spoczywają bezpiecznie w jego plecaku. No i ma po swojej stronie zionącego ogniem, tylko trochę przeciekającego smoka. Co może się stać? „Dysk kontrolny może nawalić" - szepnęło mu coś w głowie. -„Festus może cię pożreć". No dobra, nie udało mu się naprawić smoka do końca. Całą noc męczył się nad przytwierdzeniem i podłączeniem tych skrzydeł, a żadnego dodatkowego smoczego mózgu w bunkrze nie znalazł. A czasu było mało! Trzy dni do przesilenia. Musieli wyruszyć w drogę. Poza tym oczyścił dysk, jak potrafił. Większość obwodów była w dobrym stanie. Trzeba je było tylko połączyć. No tak, ale co będzie, jak... - Zamknij się - powiedział na głos. - Co?! - zapytała Piper. - Nic. Długa noc. Chyba mam halucynacje. Wszystko gra. Siedząc na przedzie, Leo nie widział ich twarzy, ale sądząc z ich milczenia, pomyślał, że nie są specjalnie zadowoleni z tego, że smokiem kieruje niewyspany, mający halucynacje pilot. - Żartowałem - powiedział Leo, dochodząc do wniosku, że lepiej zmienić temat. - Więc jaki masz plan, koleś? Mówiłeś coś o łapaniu czy o puszczaniu wiatrów? Kiedy przelatywali nad Nową Anglią, Jason wyjaśnił im plan: po pierwsze, trzeba znaleźć faceta o imieniu Boreasz i zmusić go do udzielenia informacji... - Boreasz? - zapytał Leo. - To bóg borowania?

Po drugie, ciągnął Jason, trzeba znaleźć te ventusy, które zaatakowały ich nad Wielkim Kanionem... - Nie lepiej nazywać ich duchami burzy? - wtrącił Leo. - „Ven-tusy" brzmi jak robaki jelitowe. I po trzecie, zakończył Jason, muszą wykryć, dla kogo pracują duchy burzy, żeby odnaleźć Herę i ją uwolnić. - Więc z własnej woli szukasz tego parszywego Dylana, tak? -dopytywał się Leo. Tego, który zrzucił mnie z tarasu i wessał trenera Hedge'a w chmury, tak? - Zgadza się. No... tam może być jeszcze wilczyca. Ale chyba przyjazna. Chyba nas nie zje, jeśli nie okażemy słabości. Jason opowiedział im o swoim śnie - o wielkiej, groźnej wilczycy i o spalonym domu z kamiennymi kolumnami wyrastającymi z sadzawki. - Lał - mruknął Leo. - I nie wiesz, gdzie to jest. - Nie - przyznał Jason. - No i są olbrzymy - dodała Piper. - Przepowiednia mówi o rozeźlonych olbrzymach. - Chwileczkę - powiedział Leo. - O olbrzymach... Znaczy nie o jednym? A może jednak chodzi o tylko jednego rozeźlonego? - Nie sądzę - odrzekła Piper. - Pamiętam, że w niektórych greckich mitach jest mowa o hordzie olbrzymów. - Super - mruknął Leo. — Oczywiście, z naszym szczęściem, to na pewno będzie cała horda. Wiesz coś jeszcze o tych olbrzymach? Przecież pracowałaś z ojcem nad tym filmem, to pewnie przerobiłaś całą mitologię. - Twój ojciec jest aktorem? - zapytał Jason. Leo parsknął śmiechem. - Wciąż zapominam o twojej amnezji. Ha, ha. Zapominać o amnezji. Śmieszne. No tak, jej stary to Tristan McLean. - Yyy... Przepraszam, ale w czym on grał? - Nieważne - odpowiedziała szybko Piper. - Te olbrzymy... No, w greckiej mitologii pełno jest olbrzymów. Ale jeśli myślę o tych właściwych, o gigantach, to nie mam dobrych wiadomości. Są naprawdę wielkie, prawie nie można ich zabić. Ciskają pagórkami i w ogóle. Chyba są krewniakami tytanów. Powstały z ziemi po tym, jak Kronos przegrał wojnę... chodzi mi o pierwszą wojnę tytanów, przed tysiącami lat... i próbowały zniszczyć Olimp. Jeśli mówimy o tych samych... - Chejron powiedział, że to się znowu dzieje - przypomniał sobie Jason. - Ostatni

rozdział. To miał na myśli. Nic dziwnego, że nie chciał, byśmy poznali wszystkie szczegóły. Leo zagwizdał. - No więc tak... Olbrzymy ciskające górami. Przyjazne wilki, które zjedzą nas, jeśli okażemy słabość. Diabelskie robaki jelitowe. To może o mojej szurniętej niani innym razem. - To kolejny żart? - zapytała Piper. Leo opowiedział im o Tii Callidzie, która naprawdę była Herą, i o tym, jak pojawiła mu się w obozie. Nie powiedział o swoich ogniotwórczych zdolnościach. To nadal był delikatny temat, zwłaszcza po tym, jak Nyssa powiedziała mu, że ogniści półbogowie mogą zniszczyć całe miasta. Poza tym musiałby wspomnieć, że to on spowodował śmierć swojej matki i... Nie. Nie był jeszcze na to gotowy. Opowiedział więc o nocy, w której zginęła jego matka, nie wspominając o pożarze - powiedział tylko, że sklep z narzędziami się zawalił. Było mu łatwiej, bo nie musiał przy tym patrzeć na ich twarze, po prostu patrzył w dal. Opowiedział im też o dziwnej kobiecie w szacie z ziemi, któ-ra wyglądała, jakby była pogrążona we śnie, i która chyba znała przyszłość. Kiedy skończył, stwierdził, że przelecieli nad całym stanem Massachusetts, zanim jego przyjaciele przemówili. - To... niepokojące - powiedziała Piper. - Niezłe podsumowanie — zgodził się Leo. — Rzecz w tym, że wszyscy mówią, aby nie ufać Herze. Ona nienawidzi półbogów. A przepowiednia mówi, że jak się wścieknie, to będą trupy. Zastanawiam się więc... - Ona nas wybrała - powiedział Jason. - Nas troje. Jesteśmy pierwszymi z tej siódemki, która musi się zebrać. Tak mówi Wielka Przepowiednia. Nasza wyprawa to początek czegoś o wiele większego. Nie żeby Leo poczuł się lepiej, ale trudno mu było spierać się z takim punktem widzenia. Bo czuł, że to początek czegoś wielkiego. Pomyślał tylko, że jeśli jeszcze czterej herosi mają im pomóc, to byłoby dobrze, gdyby pojawili się szybko. Nie chciał, by tylko oni we trójkę mieli monopol na te wszystkie straszne, grożące śmiercią przygody. - A poza tym - ciągnął Jason - pomoc udzielona Herze jest jedynym sposobem na to, bym odzyskał pamięć. A ta ciemna kolumna z mojego snu chyba się żywiła energią bogini. Jeśli z tego czegoś powstanie król gigantów kosztem Hery... - To nie jest dobry kompromis - zgodziła się Piper. - W końcu Hera jest po naszej stronie. No... na to przynajmniej wygląda. Jeśli jej zabraknie, wśród bogów zapanuje chaos. To ona przede wszystkim utrzymuje spokój w rodzinie. A wojna z gigantami może przynieść jeszcze większe zniszczenia niż wojna tytanów.

Jason pokiwał głową. - Chejron mówił też o złych mocach wzbudzonych w dzień przesilenia, bo to czas mrocznej magii i w ogóle... Coś takiego mogłoby się przebudzić, gdyby w tym dniu poświęciło się Herę. A ta pani rządząca duchami burzy, ta, która chce pozabijać wszystkich półbogów... - ...może być tą dziwną śpiącą panią - dokończył Leo. - Ziemista Pani w pełni przebudzona? Tego bym nie chciał oglądać. - Ale kim ona jest? - zapytał Jason. - I co ma wspólnego z gigantami? Dobre pytanie, ale żadne z nich nie znało na nie odpowiedzi. Lecieli w milczeniu, a Leo zastanawiał się, czy dobrze zrobił, mówiąc im aż tyle. Jeszcze nigdy nikomu nie opowiedział o tej nocy w sklepie z narzędziami. Nie opowiedział im wszystkiego, ale jednak czuł się dziwnie, jakby rozpruł sobie klatkę piersiową i wyjął z niej wszystkie trybiki, które sprawiały, że tykał. Drżał cały, wcale nie z zimna. Miał nadzieję, że siedząca za nim Piper tego nie dostrzega. „Kraty wyłamią kowal i gołąb". Tak to leciało? A co to znaczy? Że on i Piper będą musieli odkryć, jak włamać się do tego magicznego kamiennego więzienia, oczywiście pod warunkiem że je znajdą. No nie, to przecież śmieszne! Widział już Tię Cal-lidę w akcji: lubiła noże, węże, bawiło ją wsadzanie niemowląt do płonącego kominka. Taa... rozwścieczmy ją, nie ma sprawy. Wspaniały pomysł. Festus wciąż leciał. Wiatr był coraz zimniejszy, pod nimi rozciągały się zaśnieżone puszcze. Leo nie bardzo wiedział, gdzie jest Quebec. Powiedział Festusowi, żeby ich zawiózł do pałacu Bore-asza, a Festus leciał wciąż na północ. Leo miał nadzieję, że smok zna drogę i że ich podróż nie zakończy się na biegunie północnym. - Może byś się trochę przespał? - powiedziała mu na ucho Piper. - Nie spałeś całą noc. Chciał zaprotestować, ale słowo „przespał" zabrzmiało naprawdę dobrze. - Będziesz pilnowała, żebym nie spadł? Poklepała go po ramieniu. - Możesz mi zaufać, Valdez. Piękni nigdy nie kłamią. - Racja - mruknął. Przytulił się do ciepłego, mosiężnego karku smoka i zamknął oczy.

Rozdział XVIII LEO Zdawało mu się, że dopiero co zasnął, ale kiedy Piper nim potrząsnęła, był już zmierzch. -Jesteśmy na miejscu - powiedziała. Leo przetarł sobie oczy. Pod nimi, na skarpie nad rzeką, usadowiło się miasto. Wokół ciągnęły się zaśnieżone równiny, ale samo miasto zabarwiała ciepła poświata zimowego zachodu słońca. Domy tłoczyły się wewnątrz murów jak w średniowieczu i Leo pomyślał, że czegoś tak starego jeszcze w życiu nie widział. Pośrodku wznosił się zamek - a w każdym razie Leo był przekonany, że to zamek - o masywnych ścianach z czerwonej cegły, z czworoboczną wieżą ze spiczastym, zielonym dachem. - Powiedz, że to jest Quebec, a nie pracownia Świętego Mikołaja. - Tak, to Quebec - powiedziała Piper. - Jedno z najstarszych miast w Ameryce Północnej. Założone na początku szesnastego wieku albo coś koło tego. Leo uniósł brwi. - Twój tata grał też w filmie o dawnym Quebeku? Odwróciła ku niemu głowę i zrobiła złośliwą minę, co nie bardzo jej wyszło, biorąc pod uwagę jej nowy efektowny makijaż. - Czasami czytam, okej? To, że uznała mnie Afrodyta, nie oznacza, że muszę mieć ptasi móżdżek. - Ale zadziorna! Więc skoro tyle wiesz, to co to jest za zamek? - To jest hotel. Leo parsknął śmiechem. - Chyba żartujesz! Ale kiedy podlecieli bliżej, zobaczył, że Piper miała rację. Przed wielkim wejściem krzątali się odźwierni, portierzy i chłopcy hotelowi niosący walizki. Na podjeździe stały lśniące, czarne limuzyny. Ludzie w eleganckich garniturach i zimowych płaszczach pospiesznie wchodzili do środka, umykając przed zimnem. - Wiatr Północny mieszka w hotelu? - zapytał Leo. — To chyba nie... - Uwaga! - przerwał mu Jason. - Mamy towarzystwo! Leo spojrzał w dół i zobaczył, co Jason ma na myśli. Od szczytu wieży oderwały się dwie uskrzydlone postacie - dwa złowrogie anioły z wielkimi, obnażonymi mieczami. Festusowi anioły najwyraźniej nie przypadły do gustu. Zatrzymał się w locie, bijąc

powietrze skrzydłami, obnażył kły i zawarczał głucho w sposób, który Leo natychmiast rozpoznał. Smok szykował się do rzygnięcia ogniem. - Spokojnie, mały - mruknął Leo. Coś mu mówiło, że anioły nie dadzą się tak łatwo spalić na popiół. - To mi się nie podoba - powiedział Jason. — Wyglądają jak duchy burzy. Z początku Leo pomyślał, że Jason ma rację, ale kiedy anioły podleciały bliżej, spostrzegł, że różnią się od wielkich, zwiewnych ventusów. Przypominały bardziej zwykłych nastolatków, tyle że miały śnieżne włosy i pierzaste, fioletowe skrzydła. Ich brązowe miecze miały nierówne ostrza, jak sople lodu. Byli do siebie na tyle podobni, że mogli być braćmi, ale na pewno nie bliźniakami. Jeden był wielki jak wół, a miał na sobie jaskrawoczerwoną kurtkę hokejową, workowate spodnie od dresu i czarne skórzane buty piłkarskie. Musiał często brać udział w bijatykach, bo oczy miał podsiniaczone i brakowało mu kilku zębów. Drugi wyglądał, jakby dopiero co zszedł z okładki jednej z rockowych płyt z lat osiemdziesiątych, które kolekcjonowała matka Leona - może Journey albo Hall &. Oates, albo coś jeszcze bardziej kiepskiego. Długie, białe jak śnieg włosy miał uczesane jak McGyver. Ubrany był w spiczaste skórzane półbuty, szpanerskie spodnie, o wiele za obcisłe, i okropną jedwabną koszulkę rozpiętą do pępka. Może mu się wydawało, że wygląda jak młody bóg, ale nie mógł ważyć więcej niż czterdzieści kilo i cierpiał na ciężki przypadek trądziku młodzieńczego. Aniołowie zawiśli w powietrzu przed smokiem, z mieczami gotowymi do użycia. Hokejowy wół odchrząknął. - Brak zezwo. - Słucham? - zapytał Leo. - Nie ma was w wykazie lotów - wyjaśnił młody bóg. Pomijając inne problemy, miał tak fatalny francuski akcent, że Leo był pewny, iż udaje. - To przestrzeń powietrzna o ograniczonym dostępie. - Rozwa ich? - Wół wyszczerzył szczerbatą szczękę. Smok wypuścił strużkę pary, gotów ich bronić. Jason wezwał swój złoty miecz, ale Leo zawołał: - Spokojnie! Chłopaki, trochę więcej kultury! Możecie mi przynajmniej powiedzieć, kto ma zaszczyt mnie rozwalić? - Jestem Kai! - burknął wół z taką miną, jakby był dumny z siebie, że zapamiętał to zdanie.

- To skrót od Kalais - wyjaśnił młody bóg. - Przykro mi, ale mój brat nie wymawia słów, które mają więcej niż dwie sylaby... - Pizza! Hokej! Rozwa! — zawołał Kai. - .. .w tym swojego pełnego imienia — skończył młody bóg. -Jestem Kai - powtórzył Kai. - A to Zetes! Mój brat! - Łał - zdumiał się Leo. — Koleś, to prawie trzy zdania! Kawał dobrej roboty. Kai chrząknął, wyraźnie z siebie zadowolony. - Ale jesteś głupi - mruknął jego brat. - Robią sobie z ciebie jaja. No dobra. Ja jestem Zetes, co jest skrótem od Zetesa. A ta panienka... - mrugnął do Piper, co wyglądało, jakby dostał skurczu twarzy - może mnie nazywać, jak zechce. Nie zjadłaby kolacji ze słynnym herosem, zanim was rozwalimy? Piper wydała z siebie taki dźwięk, jakby zakrztusiła się pastylką na kaszel. -To.. . to naprawdę niesamowita propozycja. - Nie ma problemu. - Zetes poruszył lekko brwiami. - My, Boreadzi, jesteśmy bardzo romantyczni. - Boreadzi? - powtórzył Jason. - To znaczy synowie Boreasza? - Ach, słyszałeś o nas! - Zetes był wyraźnie mile zaskoczony. -Jesteśmy strażnikami naszego ojca. Chyba rozumiecie, że nie możemy pozwolić, by nieautoryzowane osoby latały sobie w naszej przestrzeni powietrznej na trzeszczącym smoku, strasząc głupich śmiertelników. Wskazał w dół, gdzie śmiertelnicy rzeczywiście zaczęli zwracać na nich uwagę. Niektórzy pokazywali ich sobie palcami, choć nie byli jeszcze przerażeni, raczej zdumieni i rozzłoszczeni, jakby smok był lecącym za nisko helikopterem. - No i właśnie dlatego bardzo nam przykro - ciągnął Zetes, odgarniając włosy z poznaczonej krostami twarzy - ale będziemy musieli was rozwalić. No, chyba że to lądowanie przymusowe. - Rozwa! - zgodził się Kai, okazując trochę większy entuzjazm, niż Leo uznałby za niezbędny. - Zaraz! - odezwała się Piper. - To jest lądowanie przymusowe. - Ooo! - zawołał Kai z tak zawiedzioną miną, że Leonowi prawie zrobiło się go żal. Zetes przyglądał się Piper, co, oczywiście, już uprzednio robił. - A na czym śliczna panienka opiera swoje przekonanie, że to lądowanie przymusowe? - Musimy zobaczyć się z Boreaszem. To naprawdę bardzo pilne! Błagam! Zmusiła się do uśmiechu, co, jak pomyślał Leo, musiało być dla niej morderczym

wyzwaniem, ale błogosławieństwo Afrodyty wciąż na nią działało, więc wyglądała fantastycznie. I było coś w jej głosie... Leo poczuł, że sam wierzy w każde jej słowo. Jason kiwał głową, najwyraźniej absolutnie przekonany o jej prawdomówności. Zetes skubnął swoją jedwabną koszulkę, prawdopodobnie po to, żeby sprawdzić, czy jest dostatecznie rozchylona. -No cóż... przykro mi sprawić zawód pięknej kdbiecie, ale... widzicie... moja siostra... spowodowałaby lawinę, gdybym wam pozwolił... -I nasz smok źle funkcjonuje! - dodała Piper. - W każdej chwili może spaść na ziemię! Festus usłużnie zadygotał, a potem przekrzywił łeb, wylewając z ucha trochę brunatnej mazi, która spadła na czarnego mercedesa na parkingu pod nimi. - Nie rozwa? - jęknął Kai. Zetes zastanawiał się przez chwilę, a potem po raz kolejny mrugnął do Piper, wykrzywiając całą połowę twarzy. - Masz klasę. To znaczy... masz rację. Źle funkcjonujący smok, tak, to może być lądowanie przymusowe. - Rozwa ich potem? - zapytał Kai tonem, który prawdopodobnie był najbardziej przyjazny, na jaki mógł się zdobyć. - To będzie wymagało dalszych wyjaśnień - oświadczył Zetes. - Ostatnio ojciec niechętnie widuje gości. Ale... tak. No dobra, pasażerowie zepsutego smoka. Lećcie za nami. Boreadzi schowali miecze do pochew i wyciągnęli krótsze sztylety zza pasa - w każdym razie Leo w pierwszej chwili pomyślał, że to sztylety, a dopiero po chwili zobaczył, że to pomarańczowe latarki, takie jakich używają kontrolerzy ruchu na pasie startowym. Kai i Zetes zrobili zwrot i poszybowali ku wieży hotelowej. Leo spojrzał na przyjaciół. - Kocham tych facetów. Lecimy za nimi? Jason i Piper mieli niezbyt pewne miny. - Chyba tak - zgodził się wreszcie Jason. - W końcu po to tu przylecieliśmy. Tylko ciekaw jestem, dlaczego Boreasz niechętnie widuje gości. - E tam, po prostu jeszcze nie miał okazji nas poznać - prych-nął Leo. - Festusie, za tymi reflektorami! Smok natychmiast wykonał to polecenie i po chwili Leo zamarł ze strachu, że za chwilę roztrzaskają się o wieżę. Boreadzi lecieli prosto na zielony dwuspadowy dach, ani trochę nie zwalniając. Nagle część dachu się rozsunęła, ukazując otwór dostatecznie szeroki, by zmieścił się w nim Festus, u góry i u dołu najeżony soplami przypominającymi długie kły.

- To się źle skończy - mruknął Jason, ale Leo skierował smoka w dół i wlecieli do środka za Boreadami. Wylądowali w czymś w rodzaju wielkiego apartamentu na poddaszu, tyle że skutego lodem. Sala wejściowa miała ze dwanaście metrów wysokości pod spadzistym sklepieniem, olbrzymie okna z zasłonami i podłogi zasłane puszystymi orientalnymi dywanami. W tyle schody wiodły do równie wielkiej sali, a po bokach otwierały się korytarze. Wszystko było bardzo luksusowe, ale trochę przerażające, bo pokryte śniegiem i lodem. Kiedy Leo zsunął się ze smoka, dywan zatrzeszczał mu pod stopami. Gruba warstwa szronu pokrywała meble. Zasłony nawet nie drgnęły, tak były zamarznięte, a przez oblodzone okna sączył się dziwnie wodnisty blask zachodzącego słońca. Ze sklepienia zwieszały się gęste sople. Jeśli chodzi o schody, to Leo był pewny, że złamałby sobie kark, gdyby spróbował po nich wejść. - Niech mi tu naprawią termostat i od razu się wprowadzam -powiedział Jason. -Ja nie. - Leo spojrzał niepewnie na schody. - Coś tu śmierdzi. Coś tam, na górze... Festus zadygotał i kichnął ogniem. Na jego łuskach zaczął osiadać szron. - Nie, nie, nie. - Zetes podszedł do nich, chociaż Leo był zdumiony, jak można w ogóle chodzić w takich skórzanych butach z długimi noskami. - Smoka trzeba dezaktywować. Nie chcemy tu żadnego ognia. Wysoka temperatura niszczy mi włosy. Festus warknął, kły mu zawirowały. - Spokojnie, mały. - Leo zwrócił się do Zetesa. - Jest trochę przeczulony na punkcie dezaktywacji jako takiej. Ale znam lepsze rozwiązanie. - Rozwa? - podpowiedział Kał. - Nie, koleś. I przestań wciąż marzyć o tym rozwa. Po prostu poczekaj. - Leo - powiedziała ze strachem Piper - co ty... - Patrz i ucz się, królowo piękności. Kiedy w nocy reperowałem Festusa, znalazłem różne guziki. Niektóre... no, nie musicie wiedzieć, do czego służą i na pewno tego nie chcecie. Ale inne... Popatrzcie. Sięgnął palcem za lewą przednią nogę smoka, nacisnął coś i smok zadygotał na całym ciele. Wszyscy się cofnęli, bo Festus powoli złożył się jak origami. Mosiężne płytki pozachodziły jedna pod drugą. Kark i ogon zapadły się do środka. Skrzydła złożyły się, a cały tułów zmniejszył się do rozmiarów prostokątnej metalowej skrzynki. Leo spróbował ją podnieść, ale musiała ważyć ze sto ton. - Mm... No tak. Chwileczkę. Myślę, że... aha. Nacisnął inny guzik. Ze szczytu skrzynki wyskoczyła rączka, a z dołu kliknęły kółka.

- Ta-da! - zawołał. - Najcięższa na świecie walizka na kółkach! - To niemożliwe - powiedział Jason. - Coś tak wielkiego nie mogło... - Stój! - krzyknął Zetes. On i Kai dobyli mieczy i łypali groźnie na Leona. Podniósł ręce. - W porządku... A co ja robię? Spokojnie, chłopaki. Jeśli wam to tak przeszkadza, nie muszę zabierać ze sobą smoka... - Kim jesteś? - Zetes szturchnął go czubkiem miecza w piersi. — Synem Wiatru Południowego, który nas szpieguje? - Co? Nie! Jestem synem Hefajstosa. To bardzo dobrotliwy kowal, nie skrzywdziłby nawet muchy! Kai warkriął i zbliżył swoją twarz do twarzy Leona. Z bliska wcale nie była ładniejsza, z tymi podbitymi oczami i brakami w uzębieniu. - Czuć ogniem - powiedział. - Ogień jest zły. - Och. - Leo poczuł, że serce zabiło mu szybciej. - Taa... Mam trochę osmalone ubranie, no i pobrudziłem się smarem przy pracy, a... - Nie! - Zetes popchnął go lekko końcem miecza. - Potrafimy wyczuć ogień, półbogu. Cuchnął nim ten trzeszczący smok, ale teraz jest walizką. A ja nadal wyczuwam ogień... od ciebie. Gdyby na poddaszu nie było tak zimno, Leo na pewno zacząłby się pocić. - Hej... posłuchaj... Nie wiem... - Spojrzał z rozpaczą na swoich przyjaciół. - Może mi pomożecie, co? Jason trzymał już złotą monetę w dłoni. Zrobił kilka kroków do przodu, utkwiwszy wzrok w Zetesie. - Posłuchaj, to jakaś pomyłka. Leo nie jest ognistym półbogiem. Powiedz im, Leo. Powiedz im, że nie władasz ogniem. - Mmm... - Zetesie! - Piper próbowała ponownie przywołać na twarz swój olśniewający uśmiech, ale była zbyt zdenerwowana i zmarznięta, by efekt był zadowalający. - Nie jesteśmy waszymi wrogami. Opuść miecz. Porozmawiajmy. - Dziewczyna jest piękna - powiedział Zetes - i oczywiście nie jest w stanie oprzeć się moim wdziękom, ale, niestety, nie mogę z nią w tych warunkach romansować. I naparł mieczem na pierś Leona, który poczuł, jak lodowate zimno przenika przez koszulkę, sprawiając, że drętwieje mu skóra. Żeby można było teraz reaktywować Festusa! Bardzo potrzebował jakiegoś wsparcia.

Ale nawet gdyby zdołał dosięgnąć guzika, zajęłoby to kilka minut, a te dwa skrzydlate świry były stanowczo za blisko. - Rozwa go teraz? - zapytał brata Kai. Zetes kiwnął głową. - Przykro mi, ale myślę, że... - Nie - powiedział Jason. Głos miał spokojny, ale Leo był pewny, że za chwilę podrzuci swoją monetę i przybierze postawę gladiatora. - Leo jest synem Hefajstosa. Nie jest groźny. Ta tutaj Piper jest córką Afrodyty. Ja jestem synem Zeusa. Przybywamy z pokojową... Głos mu zamarł w gardle, bo obaj Boreadzi nagle zwrócili się w jego stronę. - Co powiedziałeś? - zapytał Zetes. - Jesteś synem Zeusa? - No... tak. To chyba nic złego, co? Nazywam się Jason. Kai zrobił zdumioną minę i o mało co nie wypuścił miecza z ręki. - To nie może być Jazon. Jest jakiś inny. Zetes podszedł i przyjrzał się z bliska twarzy Jasona. - Nie, to nie jest nasz Jazon. Nasz miał klasę. Może nie aż tak jak ja, ale jednak. A poza tym nasz Jazon zmarł parę tysięcy lat temu. - Chwileczkę - powiedział Jason. - Wasz Jazon... Masz na myśli tego pierwszego? Tego od Złotego Runa? - Oczywiście. Byliśmy członkami załogi jego okrętu, „Argo", za dawnych czasów, kiedy

jeszcze

byliśmy

śmiertelnymi

herosami.

Później

zgodziliśmy

się

zostać

nieśmiertelnymi, aby służyć naszemu ojcu, więc od tego czasu ja mogę wyglądać tak dobrze, a mój głupi brat może cieszyć się pizzą i hokejem. - Hokej! - zgodził się Kał. -Ale Jazon... nasz Jazon... zmarł jako śmiertelnik. Nie możesz być naszym Jazonem. - Nie jestem nim - przyznał Jason. - To rozwa? - zapytał Kai. Widać było, że ta rozmowa wyczerpała już prawie całą energię jego dwóch komórek mózgowych. - Nie - odrzekł z żalem Zetes. - Jeśli jest synem Zeusa, może być tym, którego wypatrujemy. - Wypatrujecie? - zapytał Leo. - Żeby obsypać go bajecznymi darami? Czy wręcz przeciwnie... ma kłopoty? - To zależy od woli mojego ojca - powiedział dziewczęcy głos. Leo spojrzał na schody i serce mu zamarło. Na szczycie schodów stała dziewczyna w białej jedwabnej sukni. Skórę miała nienaturalnie białą, jak śnieg, ale włosy spływały na

ramiona czarną kaskadą, a oczy miała koloru kawy. Patrzyła na niego bez wyrazu, bez uśmiechu i bez sympatii. Ale nie dbał o to. Zakochał się. Była najbardziej olśniewającą dziewczyną, jaką w życiu widział. Spojrzała krótko na Jasona i Piper, jakby już zrozumiała całą sytuację. - Ojciec będzie chciał zobaczyć się z tym, który ma na imię Jason. - Więc to jest on? - zapytał Zetes, nie kryjąc podniecenia. - Zobaczymy. Zetesie, prowadź naszych gości. Leo chwycił za rączkę swojej mosiężnej walizki. Nie bardzo wiedział, jak ją wciągnie po tych schodach, wiedział tylko, że musi być blisko tej dziewczyny i zadać jej kilka ważnych pytań - na przykład o jej adres e-mailowy i numer telefonu. Ale zanim zrobił krok, zmroziła go spojrzeniem. Nie dosłownie, ale zamarł bez ruchu. - Ty nie, Leonie Valdez - powiedziała. Gdzieś w tyle głowy zdziwił się, że zna jego nazwisko, ale przede wszystkim poczuł się straszliwie upokorzony i załamany. - Dlaczego? - Był pewny, że zabrzmiało to jak jęk przedszkolaka, ale nic nie mógł na to poradzić. - Nie możesz stanąć przed moim ojcem. Ogień i lód, to by nie było mądre. - Idziemy razem - oświadczył Jason, kładąc rękę na ramieniu Leona - albo w ogóle nie idziemy. Dziewczyna przechyliła głowę, jakby nie była przyzwyczajona do ludzi, którzy nie słuchają jej poleceń. - Nic mu się nie stanie, Jasonie Grace, dopóki ty nie sprawisz nam jakichś kłopotów. Kalaisie, zaopiekuj się Leonem Valdezem. Pilnuj go, ale nie zabijaj. Kai nadąsał się. - Choć trochę, co? - Nie. I zaopiekuj się tą interesującą walizką, dopóki ojciec nie zdecyduje o ich losie. Jason i Piper spojrzeli na Leona z wymownymi minami, jakby chcieli go zapytać: „Jak chcesz to rozegrać?". Poczuł falę wdzięczności. Byli gotowi za niego walczyć. Nie zostawiliby go tutaj sam na sam z tym hokejowym wołem. Miotały nim sprzeczne uczucia. Z jednej strony chciał walczyć, wypróbować swój nowy pas z narzędziami, może wyczarować jakąś kulę ognistą albo dwie i trochę ogrzać to miejsce. Z drugiej - ci Boreadzi budzili w nim strach. A ta wspaniała dziewczyna jeszcze bardziej go przerażała, choć nadal chciał mieć numer jej telefonu.

- W porządku - rzekł. - Nie stwarzajmy problemów, jeśli nie musimy. Idźcie. - Posłuchajcie waszego przyjaciela - powiedziała blada dziewczyna. - Leo Valdez będzie całkowicie bezpieczny. Chciałabym to samo powiedzieć o tobie, synu Zeusa. A teraz już chodźmy, król Boreasz czeka.

Rozdział XIX JASON Jason nie chciał zostawiać Leona samego, ale przyszło mu na myśl, że towarzystwo tego hokejowego osiłka, Kala, może być najmniej niebezpieczną opcją w tym dziwnym miejscu. Ruszyli schodami w górę, a Zetes szedł za nimi z obnażonym mieczem w dłoni. Facet może i wyglądał na wybrakowany odrzut z epoki disco, ale jego miecz wcale nie był zabawny. Jason pomyślał, że jeden cios prawdopodobnie zamieniłby go w lody na patyku. No i była ta lodowa księżniczka. Co chwila odwracała głowę i obdarzała go uśmiechem, ale nie było w nim ciepła. Patrzyła na niego jak na wyjątkowo ciekawy okaz biologiczny, który z ochotą poddałaby sekcji. Jeśli tak wyglądały dzieci Boreasza, to nie był pewny, czy pragnie zobaczyć się z ich tatusiem. Annabeth powiedziała mu, że Boreasz jest najbardziej przyjazny ze wszystkich bogów. Najwyraźniej miała na myśli to, że nie zabija herosów tak szybko jak inni bogowie. Dręczyła go myśl, że wprowadził przyjaciół w pułapkę. Nie był pewny, czy uda mu się wyciągnąć ich stąd żywych, jeśli sprawy potoczą się w złym kierunku. Mimowolnie chwycił Piper za rękę, szukając w niej wsparcia. Uniosła brwi, ale nie cofnęła ręki. - Będzie dobrze - powiedziała. - To tylko rozmowa, prawda? Na szczycie schodów lodowa księżniczka obejrzała się i zobaczyła, że trzymają się za ręce. Uśmiech spełzł z jej twarzy. Nagle ręka Jasona zrobiła się lodowato zimna, tak zimna, że aż parzyło. Cofnął rękę; palce miał pokryte szronem. Z ręką Piper było podobnie. - Ciepło nie jest tutaj mile widziane - oświadczyła księżniczka -zwłaszcza kiedy weźmie się pod uwagę, że to ja jestem waszą najlepszą szansą, abyście zachowali życie. Proszę tędy. Piper zerknęła na niego z niemym pytaniem na twarzy: „O co jej chodzi?". Jason sam chciałby to wiedzieć. Zetes trącił go w plecy czubkiem lodowego miecza i ruszyli za księżniczką wielkim korytarzem obwieszonym oszronionymi gobelinami. Wirowały tu lodowate podmuchy wiatru, a myśli Jasona pędziły z prawie taką samą prędkością. Miał dużo czasu na rozmyślanie, kiedy lecieli smokiem na północ, ale teraz nie czuł się wcale mądrzejszy. W kieszeni wciąż miał zdjęcie Thalii, chociaż nie odczuwał potrzeby, by na nie spojrzeć. Jej obraz był wypalony w jego wyobraźni. Dręczyło go, że nie pamięta swojej przeszłości, ale świadomość, że ma gdzieś siostrę, która mogłaby odpowiedzieć na wiele

pytań, i że nie ma pojęcia, gdzie jej szukać, tylko pogarszała mu samopoczucie. Na zdjęciu Thalia wcale nie była do niego podobna. Oboje mieli niebieskie oczy, ale na tym koniec. Miała czarne włosy, cerę bardziej śródziemnomorską, rysy twarzy ostrzejsze przywodzące na myśl jastrzębia. A jednak wyglądała tak znajomo. Skrawki wspomnień, które pozostawiła mu Hera, wystarczały, by miał pewność, że Thalia na pewno jest jego siostrą. A przecież Annabeth wyglądała na kompletnie zaskoczoną, kiedy jej o tym powiedział, jakby nigdy nie słyszała o tym, że Thalia ma brata. A czy Thalia o nim wiedziała? Jak doszło do ich rozłąki? Hera odebrała mu te wspomnienia. Ukradła wszystko, co dotyczyło jego przeszłości, wrzuciła go w sam środek nowego życia, a teraz oczekiwała, że uwolni ją z jakiegoś więzienia. Wówczas odda mu to, co zabrała. Wzbudzało to w nim taką złość, że miał wielką ochotę zrezygnować, pozwolić Herze zgnić w tej klatce -ale nie mógł. Był w potrzasku. Musiał odzyskać pamięć, a to jeszcze wzmagało jego rozdrażnienie. - Hej. - Piper dotknęła jego ramienia. - Jesteś tu jeszcze? - Taak... tak, przepraszam. Był jej wdzięczny. Potrzebował przyjaciela i rad był, że zaczęła już tracić błogosławieństwo Afrodyty. Makijaż bladł w oczach. Fryzura powoli powracała do dawnego stanu: krótkie, nierówno przystrzyżone włosy i warkoczyki po obu bokach głowy. Sprawiało to, że była bardziej realna, co przynajmniej dla Jasona oznaczało, że również piękniejsza. Teraz był już pewny, że przed szkolną wycieczką nad Wielki Kanion nigdy się nie znali. Ich bliski związek był oszustwem Mgły. Mimo to im dłużej z nią był, tym bardziej pragnął, by tak było naprawdę. „Przestań" - powiedział sobie w duchu. To byłoby wobec niej nieuczciwe. Nie miał pojęcia, co na niego czeka w jego dawnym życiu - albo kto na niego czeka. Był tylko pewny, że jego przeszłość nie ma nic wspólnego z Obozem Herosów. Kto wie, co go czeka po powrocie z tej wyprawy? Zakładając, że przeżyją. Na końcu korytarza stanęli przed podwójnymi, dębowymi drzwiami, pokrytymi płaskorzeźbą ukazującą mapę świata. W każdym rogu była brodata twarz wydmuchująca wiatr. Jason był pewny, że już kiedyś widział podobne mapy. W tej wersji wszystkie brodate gęby zionęły jednak lodem i śniegiem. Księżniczka odwróciła się do niego. Oczy jej błyszczały; Jason poczuł się jak prezent bożonarodzeniowy, który miała nadzieję rozwinąć. - To jest sala tronowa. Postaraj się zachować jak należy, Jasonie Grace. Mój ojciec potrafi być... oziębły. Będę twoją tłumaczką i spróbuję go skłonić, by cię wysłuchał. Mam

wielką nadzieję, że cię oszczędzi. Moglibyśmy się razem cudownie zabawić. Jason podejrzewał, że jej definicja zabawy różni się od tej, którą on się posługiwał. -Mm... oczywiście-wyjąkał. - Ale... no wiesz... wpadliśmy tu tylko na małą pogawędkę. I zaraz odlatujemy. Uśmiechięła się. - Uwielbiam herosów. Są takimi uroczymi ciemniakami. Piper położyła dłoń na rękojeści sztyletu. - To może ty nas oświecisz? Mówisz, że będziesz naszą tłumaczką, a my nie wiemy nawet, kim jesteś. Jak masz na imię? Dziewczyna prychnęła pogardliwie. - Chyba nie powinnam się dziwić, że mnie nie rozpoznajesz. Nawet dawni Grecy niewiele o mnie wiedzieli. Ich wyspy były za ciepłe, zbyt odległe od moich włości. Jestem Chione, córka Boreasza, bogini śniegu. Poruszyła przed sobą palcem i nagle zawirowała wokół niej miniaturowa śnieżyca wielkie, puszyste płatki śniegu, miękkie jak wata. - No to wchodzimy - powiedziała, a dębowe drzwi rozwarły się na oścież. Z wnętrza wylało się zimne, niebieskie światło. - Mam nadzieję, że przeżyjecie tę małą pogawędkę.

Rozdział XX JASON W pierwszym pomieszczeniu było zimno, ale sala tronowa przywodziła na myśl chłodnię na mięso. W powietrzu wisiała mgła. Jason zaczął dygotać, oddech natychmiast zamieniał mu się w parę. Wzdłuż ścian wisiały fioletowe gobeliny przedstawiające ośnieżone puszcze, nagie szczyty gór i lodowce. Pod sklepieniem pulsowały wstęgi kolorowego światła - zorza polarna. Podłogę zaścielała warstwa śniegu, tak że Jason musiał ostrożnie stawiać stopy. Wokoło stały wykute z lodu posągi wojowników - jedni w zbrojach greckich, inni w średniowiecznych, a kilku we współczesnych kamuflażach - wszyscy zastygli w różnych pozycjach do ataku: miecze uniesione, karabiny i pistolety gotowe do strzału. W każdym razie Jason myślał, że to lodowe rzeźby. Kiedy spróbował przejść między dwoma greckimi oszczepnikami, poruszyli się błyskawicznie z okropnym trzaskiem stawów i skrzyżowali włócznie, z których ostrzy posypały się lodowe kryształy, zagradzając mu drogę. Z dalekiego końca sali dobiegł głos w obcym języku brzmiącym jak francuski. Sala była tak wielka i zamglona, że Jason niewidział jej końca, ale cokolwiek ten ktoś powiedział, lodowi strażnicy cofnęli włócznie. - Nie bój się - powiedziała Chione. - Mój ojciec rozkazał im, żeby na razie was nie zabijali. - Super - mruknął Jason. Zetes szturchnął go w plecy czubkiem miecza. - Idź dalej, Jazonie Juniorze. - Nie nazywaj mnie tak. - Mój ojciec łatwo traci cierpliwość - ostrzegł go Zetes - a piękna Piper, niestety, bardzo szybko traci swą magiczną fryzurę. Może później będę jej mógł pożyczyć coś z mojej kolekcji kosmetyków do włosów. - Dzięki - burknęła Piper. Szli dalej, aż w końcu mgła rozwiała się, ukazując mężczyznę siedzącego na lodowym tronie. Był mocno zbudowany, w eleganckim białym garniturze, który wyglądał, jakby go utkano ze śniegu. Z pleców wyrastała mu para ciemnofioletowych skrzydeł rozłożonych na boki. Z długich włosów i zmierzwionej brody zwisało mnóstwo sopli lodu, tak że trudno było powiedzieć, czy są siwe, czy oszronione. Wysokie łuki brwi sprawiały, że wyglądał srogo, ale

w oczach migotały mu dobrotliwe błyski, cieplejsze niż w oczach jego córki, jakby gdzieś pod tą lodowatą powłoką tliło się poczucie humoru. Jason miał nadzieję, że tak jest. - Bienvenu - powitał ich król. - Je suis Boreas le Roi. Et vous? Chione już miała to przetłumaczyć, gdy Piper postąpiła do przodu i skłoniła się wdzięcznie. - Votre majesté - powiedziała - je suis Piper McLean. Et c'est Jason, fils de Zeus. Król uśmiechnął się, najwyraźniej mile zaskoczony. - Vous parlez français? Très bien! - Piper, mówisz po francusku? - zapytał Jason. Piper zmarszczyła brwi. - Nie. Bo co? - Właśnie przemówiłaś po francusku. Piper zamrugała. -Ja? Król powiedział coś jeszcze, a Piper kiwnęła głową. - Oui, votre majesté. Król zaśmiał się i klasnął w dłonie, najwyraźniej zachwycony. Powiedział kilka zdań i machnął ręką w stronę córki, jakby odpędzał muchę. Chione zrobiła obrażoną minę. - Król mówi... - Powiedział, że jestem córką Afrodyty - przerwała jej Piper -więc to naturalne, że mówię po francusku, bo to język miłości. Nie miałam pojęcia. Jego królewska mość mówi, że Chione nie musi tłumaczyć. Za ich plecami Zetes parsknął śmiechem, a Chione rzuciła mu mordercze spojrzenie. Skłoniła się sztywno przed ojcem i cofnęła o krok. Król spojrzał teraz na Jasona, a ten uznał, że ukłon jest całkiem dobrym pomysłem. - Wasza królewska mość, jestem Jason Grace. Dziękuję ci, że nas... mm... nie zabiłeś. Mogę zapytać, dlaczego grecki bóg mówi po francusku? Piper wymieniła kilka zdań z królem. - On mówi językiem kraju, w którym zagościł - przetłumaczyła Piper. - Mówi, że robią tak wszyscy bogowie. Większość bogów mówi po angielsku, bo obecnie przebywają na terenie Stanów Zjednoczonych, ale jego, Boreasza, niechętnie widzą w swoim królestwie. Jego włości zawsze były i są na północy. Obecnie polubił Quebec, więc mówi po francusku. Król jeszcze coś powiedział, a Piper zbladła.

- Król mówi... - zająknęła się - mówi, że... - Och, pozwól mi - odezwała się Chione. - Mój ojciec mówi, że dostał rozkaz, aby was zabić. Nie wspomniałam już o tym wcześniej? Jason cały się sprężył. Król wciąż uśmiechał się przyjaźnie, jakby dopiero co przekazał im wspaniałą nowinę. - Zabić nas? - zapytał Jason. - Dlaczego? - Dlatego - przemówił król po angielsku z okropnym akcentem - że nakazał mi to mój pan, Eol. Boreasz wstał. Zszedł z piedestału i złożył skrzydła. Kiedy się zbliżał, Chione i Zetes oddali mu pokłon. Jason i Piper poszli za ich przykładem. - Raczę przemawiać w waszym języku - rzekł król - ponieważ Piper McLean powitała mnie w moim. Dzieci Afrodyty darzę czułością toujours. Jeśli chodzi o ciebie, Jasonie Grace, mój pan, Eol, nie oczekuje ode mnie, bym zabił syna Zeusa... nie wysłuchawszy go uprzednio. Jasonowi wydało się, że złota moneta, którą miał w kieszeni, zaczęła mu ciążyć. Wiedział, że gdyby go zmuszono do walki, szanse miałby niewielkie. Przynajmniej dwie sekundy zajęłoby mu wezwanie miecza. A potem miałby przeciw sobie boga, jego dwoje dzieci i zastęp zlodowaciałych wojowników. - Eol jest panem wiatrów, tak? - zapytał. - Dlaczego chce nas zabić? - Jesteście herosami - odrzekł Boreasz, jakby to wszystko wyjaśniało. - Zadaniem Eola jest powściąganie wiatrów, a herosi zawsze przyprawiają go o ból głowy. Proszą go o przysługi. Spuszczają wiatry ze smyczy i powodują chaos. Ale ostateczną obrazą była walka z Tyfonem zeszłego lata... Machnął ręką i w powietrzu pojawiła się tafla lodu podobna do płaskiego ekranu telewizora, a na niej zamigotały obrazy jakiejś bitwy - olbrzym spowity w burzowe chmury, brodzący przez rzekę ku panoramie Manhattanu. Wokół niego tłoczyły się maleńkie, jaśniejące postacie, miotając w potwora błyskawice i ogniste pociski. „Pewnie bogowie" domyślił się Jason. W końcu rzeka zawirowała i wystrzelił z niej potężny gejzer, pochłaniając spowitą w chmury postać. - Tyfon, olbrzym burzowy - wyjaśnił Boreasz. - Za pierwszym razem, przed eonami, bogowie go pokonali, ale nie była to spokojna śmierć. Umierając, zrodził hordę duchów burzy, dzikich wiatrów, nad którymi nikt nie panował. Zadaniem Eola było wytropienie ich i uwięzienie w swojej twierdzy. Inni bogowie mu nie pomogli. Nie raczyli nawet usprawiedliwić się przed nim jakimiś wymówkami. Wytropienie wszystkich duchów burzy

zajęło Eolo-wi całe stulecia, co oczywiście wywołało w nim gniew. A potem, ubiegłego lata, Tyfon znowu został pobity... - .. .a jego śmierć wyzwoliła kolejną falę ventusôw - wpadł mu w słowo Jason - co jeszcze bardziej rozzłościło Eola. - C'est vrai - zgodził się Boreasz. - Ale przecież, wasza królewska mość - odezwała się Piper -bogowie nie mieli wyboru, musieli walczyć z Tyfonem. Zamierzał zniszczyć Olimp! I dlaczego półbogowie mieliby za to ponieść karę? Król wzruszył ramionami. - Eol nie może wyładować swojego gniewu na bogach. Są jego szefami, i to bardzo potężnymi. Zabrał się więc za herosów, którzy im pomagali w walce z Tyfonem. Wydał nam rozkaz: koniec z wyrozumiałością wobec herosów, którzy przychodzą do nas, prosząc o pomoc. Mamy zmiażdżyć wasze małe, śmiertelne twarze. Zapadła kłopotliwa cisza. - To chyba... przesada - ośmielił się w końcu przemówić Jason. - Ale nie zamierzasz zmiażdżyć nam twarzy, prawda? Najpierw nas wysłuchasz, a jestem przekonany, że kiedy poznasz cel naszej wyprawy... - Tak, tak. Bo, widzisz, Eol powiedział również, że może prosić mnie o pomoc syn Zeusa, a jeśli tak się stanie, powinienem go najpierw wysłuchać, bo... Jak on to ujął?... Bo może on sprawić, że nasze życie stanie się bardzo ciekawe. Zostałem jednak zobowiązany tylko do wysłuchania ciebie. Potem sam mogę osądzić, co z tobą uczynić. Ale najpierw cię wysłucham. Chione też tego pragnie. Może raczę cię nie zabijać. Jason poczuł, że chyba może odetchnąć. - Wspaniale. Dzięki. - Nie dziękuj mi — rzekł z uśmiechem Boreasz. - Jest wiele sposobów, aby uczynić nasze życie bardziej interesującym. Czasami, jak widzisz, zatrzymujemy tu półbogów dla rozrywki. Machnął szeroko ręką, wskazując stojące pod ścianami lodowe posągi. Piper wydała zduszony okrzyk. - To znaczy... że oni wszyscy są półbogami? Zamarzniętymi półbogami? Są żywi? - Ciekawe pytanie - powiedział Boreasz, jakby nigdy przedtem czegoś takiego nie rozważał. - Nie poruszają się, chyba że im rozkażę. Przez resztę czasu po prostu stoją tak, zamarznięci. Chyba żeby się roztopili, co nie wyglądałoby zbyt ładnie. Chione podeszła z tyłu do Jasona i dotknęła zimnymi palcami jego karku.

- Mój ojciec daje mi takie cudowne prezenty — zamruczała mu w ucho. - Przystąp do naszego dworu. Może pozwolę odejść twoim przyjaciołom. - Co? - odezwał się Zetes. - Jeśli Chione dostanie jego, to ja chcę dziewczynę. Chione zawsze dostaje więcej prezentów! - Dzieci, przestańcie - skarcił ich Boreasz. - Nasi goście pomyślą, że jesteście rozpieszczone! I nie bądźcie takie szybkie. Najpierw wysłuchamy opowieści tego herosa. Dopiero po tym postanowimy, co z nimi zrobić. Dalej, Jasonie Grace, zabawiaj nas. Jason poczuł, że mózg odmawia mu posłuszeństwa. Nie patrzył na Piper, w obawie, że kompletnie zgłupieje. To on ich w to wszystko wpakował, a teraz mają umrzeć - albo jeszcze gorzej: stać się zabawkami w rękach dzieci Boreasza, a później skończyć jako lodowe posągi, łuszczące się powoli w tej sali tronowej jak w wielkiej chłodni. Chione zamruczała cicho i pogłaskała go po karku. Jason nie zaplanował tego, ale iskry wystrzeliły mu ze skóry. Rozległ się głośny trzask i Chione odskoczyła do tyłu, ślizgając się po posadzce. Zetes parsknął śmiechem. - Wspaniale! Cieszę się, że to zrobiłeś, nawet jeśli teraz będę musiał cię zabić. Przez chwilę Chione wyglądała na zbyt oszołomioną, aby zareagować. Potem wokół niej zawirowała miniaturowa śnieżyca. -Jak śmiałeś... - Dość tego — powiedział Jason z całą mocą, na jaką go było stać. - Nie zabijecie nas. I nie zatrzymacie nas tutaj. Naszej wyprawie patronuje sama królowa bogów, więc jeśli nie chcecie, by Hera roztrzaskała bramy waszego domu, musicie puścić nas wolno. Wypowiedział to z taką pewnością siebie, jakiej na pewno sam nie odczuwał, ale zrobiło to na nich wrażenie. Śnieżyca wokół Chione przestała wirować. Zetes opuścił miecz. Oboje spojrzeli niepewnie na swojego ojca. - Hmm - mruknął Boreasz. Oczy mu migotały, ale trudno było powiedzieć, z gniewu czy z rozbawienia. — Syn Zeusa cieszący się względami Hery? Tego jeszcze nie było. Opowiadaj. Jasona ogarnęła panika. Nie spodziewał się, że będzie mógł jeszcze zabrać głos, i kiedy dostał tę szansę, po prostu zaniemówił. Uratowała go Piper. - Wasza królewska mość - powiedziała, kłaniając się z zupełnie niewiarygodną elegancją, biorąc pod uwagę, że jej życie zawisło na włosku. I opowiedziała Boreaszowi wszystko, począwszy od wydarzeń nad Wielkim Kanionem,

a na przepowiedni skończywszy, a zrobiła to o wiele lepiej i szybciej, niż zdołałby to uczynić Jason. - Prosimy tylko o wskazówki - zakończyła. - Te duchy burzy nas zaatakowały na rozkaz swojej złej pani. Jeśli je odnajdziemy, może odnajdziemy również Herę. Król pogładził sople w swojej brodzie. Za oknami zapadła już noc i jedynym oświetleniem sali była teraz zorza polarna, oblewająca wszystko czerwonym i niebieskim blaskiem. - Znam te duchy burzy - powiedział w końcu. - Wiem, gdzie je trzymają, i wiem o więźniu, którego mają. - Masz na myśli trenera Hedge'a? - zapytał Jason. — A więc on żyje? Boreasz machnął lekceważąco ręką. - Na razie żyje. Ale ta, która panuje nad duchami burzy... Wystąpienie przeciwko niej byłoby szaleństwem. Już lepiej by dla was było pozostać tutaj jako lodowe posągi. - Hera jest w poważnym niebezpieczeństwie - powiedział Jason. - Za trzy dni zostanie... nie wiem... pożarta, zmiażdżona, nie wiem. I powstanie straszliwy gigant. - Tak - przyznał Boreasz. Czy naprawdę spojrzał gniewnie na Chione, czy tak się tylko Jasonowi wydawało? — Wiele strasznych potworów budzi się do życia. Nawet moje dzieci nie przekazują mi wszystkich wiadomości, a powinny. Mamy do czynienia z Wielkim Przebudzeniem potworów, które zaczęło się od Kronosa. Twój ojciec Zeus naiwnie wierzył, że zakończyło się wraz z klęską tytanów. Ale nie, jak było wówczas, tak jest i tym razem. Ostateczna bitwa przed nami, a ten, który się teraz przebudzi, będzie straszniejszy od wszystkich tytanów. Duchy burzy... to dopiero początek. W ziemi kryje się jeszcze wiele okropności, które z niej wychyną. Kiedy potwory wyzwolą się z Tartaru, a dusze z Hadesu... Olimp ma się czego obawiać. Jason nie bardzo wiedział, co to wszystko znaczy, ale nie podobał mu się uśmiech Chione - jakby to właśnie była definicja dobrej zabawy. - Więc pomożesz nam? - zapytał króla. Boreasz ściągnął brwi. - Tego nie powiedziałem. - Błagam, wasza królewska mość - odezwała się Piper. Wszystkie oczy zwróciły się na nią. Musiała się bardzo bać, ale była piękna i pewna siebie - i nie miało to nic wspólnego z błogosławieństwem Afrodyty. Była znowu sobą, w znoszonym turystycznym stroju, z nierówno przystrzyżonymi włosami i bez makijażu. Promieniowała jednak ciepłem w tej lodowej tronowej sali. - Jeśli powiesz nam, gdzie są duchy burzy, będziemy mogli je schwytać i przywieść do

Eola. Zasłużysz się swojemu szefowi. Eol może przebaczyć nam i innym półbogom. Może nawet uda się nam uwolnić trenera Hedge'a. Wszyscy na tym zyskają. - Ma klasę - mruknął Zetes. - To znaczy... ma rację. - Ojcze, nie słuchaj jej — powiedziała Chione. - To dziecię Afrodyty. Jak ona śmie rzucać urok na boga? Zamień ją w lód! Boreasz zamyślił się. Jason wsunął rękę do kieszeni, gotów z niej wyciągnąć złotą monetę. Jeśli sprawy źle się potoczą, będzie musiał działać szybko. Ten ruch przyciągnął uwagę Boreasza. - Co jest na twoim przedramieniu, herosie? Jason nie zdawał sobie sprawy z tego, że podwinął mu się rękaw kurtki, obnażając brzeg tatuażu. Z pewnym oporem pokazał Boreaszowi swój znak. Oczy boga rozszerzyły się. Chione syknęła i cofnęła się. A potem Boreasz zrobił coś zupełnie nieoczekiwanego. Ryknął takim śmiechem, że jeden z sopli oderwał się od sklepienia i roztrzaskał tuż obok jego tronu. Postać boga zaczęła się zmieniać. Zniknęła broda, zrobił się wyższy i szczuplejszy, a po chwili miał już na sobie rzymską togę obramowaną purpurą, na głowie oszroniony wieniec laurowy, a przy boku wisiał mu gladius - rzymski miecz, taki jak miecz Jasona. - Akwilon - powiedział Jason, chociaż nie miał pojęcia, skąd zna rzymskie imię boga. Bóg kiwnął głową. - W tej postaci lepiej mnie rozpoznajesz, tak? A mówiłeś, że przybywasz z Obozu Herosów. Jason przestąpił z nogi na nogę. - Ee... tak, wasza królewska mość. -I przysyła cię tutaj Hera... - Oczy boga były pełne rozbawienia. - Teraz rozumiem. Och, niebezpieczna to gra... Śmiała, ale niebezpieczna! Nic dziwnego, że Olimp zaniemówił. Drżą ze strachu przed ryzykiem, które podjęła. - Jasonie - odezwała się ze strachem Piper - dlaczego Boreasz się zmienił? Ta toga, wieniec. Co się dzieje? - To jego rzymska postać - odrzekł Jason. - Ale co się dzieje, tego nie wiem. Bóg roześmiał się. - Tego jestem pewny. To chyba bardzo ciekawe dla widza. - Czy to oznacza, że pozwolisz nam odejść? - zapytała Piper. - Moja droga, nie ma powodu, by was zabijać. Jeśli plan Hery zawiedzie, a myślę, że tak się stanie, sami porozrywacie się na strzępy. Eol raz na zawsze pozbędzie się kłopotów,

jakie mu sprawiali półbogowie. Jason poczuł się tak, jakby zimne palce Chione znowu dotknęły jego karku, ale był to dreszcz strachu, przeczucie, że Boreasz ma rację. Tak, Boreasz wiedział, co to wszystko oznacza - poczucie winy, które dręczyło Jasona od czasu, gdy trafił do Obozu Herosów, i słowa Chejrona, dla którego jego przybycie miało mieć katastrofalne skutki. - Pewnie nie zechcesz tego bliżej wyjaśnić? - zapytał Jason. - Och, nigdy w życiu! Nie mnie wtrącać się do planów Hery. Nie dziwię się, że odebrała ci pamięć. - Boreasz zachichotał, najwyraźniej rozbawiony wizją półbogów rozszarpujących się nawzajem na kawałki. - Mam reputację boga wiatru, który wszystkim pomaga. W przeciwieństwie do moich braci często zakochuję się w śmiertelniczkach. W końcu moi synowie, Zetes i Kalais, zaczęli jako półbogowie... - Co wyjaśnia, dlaczego są takimi głupcami - warknęła Chione. - Przestań! - odwarknął jej Zetes. - Tylko dlatego, że urodziłaś się pełną boginią... - Bo zmrożę wam krew w żyłach. Obojgu! - przerwał im Boreasz. Najwyraźniej nie była to czcza groźba w tym domostwie, bo oboje natychmiast zamilkli. - A więc, jak mówiłem, mam dobrą reputację, ale rzadko się zdarza, żeby Boreasz odgrywał jakąś ważną rolę w aferach bogów. Siedzę sobie w moim pałacu, na skraju cywilizacji, więc rzadko mam dobrą rozrywkę. Nawet ten głupi Notus, Wiatr Południowy, ma wiosenny urlop w Cancunie. A ja co? Zimowy festiwal z gołymi Kanadyjczykami tarzającymi się w śniegu! - Lubię zimowe festiwale - mruknął Zetes. - A mnie chodzi o to - warknął Boreasz - że wreszcie mogę pobyć w samym centrum wydarzeń. Och, tak, pozwolę wam odejść. Tak, odnajdziecie te wasze duchy burzy w wietrznym mieście. Chicago... - Ojcze! - zaprotestowała Chione, ale Boreasz ją zignorował. - Jeśli uda się wam porwać wiatry, będziecie mogli bezpiecznie dostać się na dwór Eola. Gdyby jakimś cudem wam się to udało, powiedzcie mu, że uwięziliście wiatry z mojego rozkazu. - No jasne - powiedział skwapliwie Jason. - Więc to w Chicago znajdziemy tę panią, która panuje nad wiatrami? To ona uwięziła Herę? - Ach. - Boreasz uśmiechnął się. - To dwie zupełnie odrębne sprawy, synu Jupitera. Jupitera"- zauważył Jason. - „Przedtem nazwał mnie synem Zeusa". - Tę, która panuje nad wiatrami - ciągnął Boreasz - tak, znajdziesz ją w Chicago. Ale ona jest tylko sługą, sługą, która prawdopodobnie cię zniszczy. Lecz jeśli zdołasz ją pokonać i porwać wiatry, będziesz mógł odwiedzić Eola. Tylko on zna wszystkie wiatry ziemi. I

wszystkie sekrety docierają do jego twierdzy. Jeśli ktokolwiek może ci powiedzieć, gdzie uwięziono Herę, to tylko on. Ale jeśli chodzi o to, kogo spotkasz, kiedy w końcu odnajdziesz klatkę Hery... Zaiste, gdybym ci powiedział, błagałbyś mnie, żebym zamienił cię w lodowy posąg. - Ojcze - zaprotestowała znowu Chione - przecież nie możesz tak po prostu pozwolić im... - Robię, co mi się podoba - odrzekł twardym głosem. - Jeszcze tu rządzę, nieprawdaż? Sposób, w jaki spojrzał na córkę, wyraźnie świadczył, że od dawna trwa między nimi jakiś spór. Oczy Chione zapłonęły gniewem, ale zacisnęła zęby. -Jak sobie życzysz, ojcze. - A teraz odejdźcie, herosi - rzekł Boreasz - zanim zmienię zdanie. Zetesie, wyprowadź ich bezpiecznie. Wszyscy się pokłonili i bóg Wiatru Północnego zamienił się w obłok mgły. W sali wejściowej czekali na nich Kai i Leo. Leo wyglądał na zziębniętego, ale nic mu się nie stało, ba, chyba nawet wyprano mu ubranie, jakby czekając na nich, skorzystał z usług służby hotelowej. Festus odzyskał już swoją zwykłą postać, chuchając sobie ogniem na łuski, żeby nie zlodowaciały. Kiedy Chione sprowadzała ich po schodach, Jason zauważył, że Leo wodzi za nią wzrokiem, a po chwili zaczął zaczesywać sobie rękami włosy do góry. „A-ha" - pomyślał „muszę pamiętać, by ostrzec go później przed boginią śniegu. Nie byłaby wdzięcznym obiektem uczuć". Na dole schodów Chione zwróciła się do Piper. - Zwiodłaś mojego ojca, dziewczyno, ale mnie nie zwiedziesz. Jeszcze z tobą nie skończyłam. A ciebie, Jasonie Grace, już niedługo zobaczę jako posąg w sali tronowej. - Boreasz ma rację - powiedział Jason. - Jesteś rozpieszczonym dzieckiem. Do zobaczenia, lodowa księżniczko. Oczy Chione rozbłysły czystą bielą. Po raz pierwszy zdawało się, że zabrakło jej słów. Ruszyła w górę jak burza - dosłownie. W połowie schodów zamieniła się w śnieżycę i znikła. - Uważaj - ostrzegł go Zetes. - Nigdy nie zapomina zniewagi. Kai chrząknął potakująco. - Zła siostra. - Jest boginią śniegu - powiedział Jason. - Co zamierza zrobić? Będzie w nas rzucać śnieżynkami? Ale gdy to powiedział, pomyślał, że Chione na pewno może zrobić coś o wiele

gorszego. Leo był załamany. - Co tam na górze się wydarzyło? Rozzłościłeś ją? Na mnie też jest wściekła? Ludzie, to miała być moja pierwsza randka! - Później ci to wyjaśnimy - powiedziała Piper, ale kiedy spojrzała na Jasona, zrozumiał, że to on ma wszystko wyjaśnić. Bo co się tam na górze naprawdę wydarzyło? Tego nie był pewny. Boreasz zamienił się w Akwilona, swój rzymski odpowiednik, jakby obecność Jasona wywołała u niego rozdwojenie jaźni. To, że Jasona wysłano do Obozu Herosów, wyraźnie Boreasza Akwilona rozbawiło, ale nie puścił ich wolno z czystej uprzejmości. W jego oczach jarzyło się jakieś okrutne podniecenie, jakby właśnie postawił dużą sumę przed walką psów. „Sami porozrywacie się na strzępy", powiedział z widoczną satysfakcją. „Eol raz na zawsze pozbędzie się kłopotów, jakie mu sprawiali półbogowie". Odwrócił spojrzenie od Piper, starając się nie okazać, jak bardzo jest zdenerwowany. - Taa... Później ci to wyjaśnimy. - Bądź ostrożna, ślicznotko - powiedział Zetes. - Te wiatry między naszą twierdzą a Chicago mają przykre usposobienie. Budzi się wiele złych istot. Żal mi, że nie zostaniesz tutaj. Byłabyś naprawdę piękną rzeźbą lodową, w której mógłbym się przeglądać. - Dzięki - odpowiedziała Piper. - Wolałabym grać w hokeja z Kalem. - Hokej? - Oczy Kala zapłonęły. - Żartowałam. A więc te burzliwe wiatry nie są naszym największym problemem? - Och, nie - odrzekł Zetes. - Coś innego. Coś gorszego. - Inne, gorsze - zgodził się Kai. - Może powiecie mi, co macie na myśli? - Piper obdarzyła ich słodkim uśmiechem. Tym razem czar nie zadziałał. Uskrzydleni Boreadzi jednocześnie pokręcili głowami. Hangarowe drzwi otworzyły się na mroźną, gwieździstą noc, a Festus tupnął nogą, gotów do lotu. - Zapytaj Eola, co jest gorsze - powiedział ponuro Zetes. - On wie. Powodzenia. Powiedział to takim tonem, jakby go obchodziło, co się z nimi stanie, choć zaledwie parę minut temu chciał zrobić z Piper lodową figurę. Kai poklepał Leona po ramieniu. - Nie daj się zniszczyć - co było chyba najdłuższym zdaniem, jakie dotąd wypowiedział. - Wróć. Wtedy hokej. Pizza.

-No to w drogę. - Jason wpatrzył się w ciemność. Pragnął jak najszybciej wydostać się z tego zimnego poddasza, ale miał dziwne przeczucie, że nieprędko trafią w równie gościnne miejsce. -Lecimy do Chicago i spróbujemy nie dać się zniszczyć.

Rozdział XXI PIPER Piper odetchnęła dopiero wtedy, gdy ciemność za nimi pochłonęła łunę świateł nad Quebekiem. - Byłaś wspaniała - powiedział Jason. Ten komplement powinien wprawić ją w euforię, ale nie mogła się opędzić od myśli o czekających ich kłopotach. „Budzi się wiele złych istot", ostrzegł ich Zetes. Dobrze o tym wiedziała. Im bliżej było do dnia przesilenia, tym mniej miała czasu, by podjąć decyzję. - Gdybyś znał prawdę o mnie - powiedziała po francusku - wcale byś nie uważał, że byłam taka wspaniała. - Co powiedziałaś? - zapytał Jason. - Że tylko porozmawiałam z Boreaszem. To nic nadzwyczajnego. Nie odwróciła się, by na niego spojrzeć, ale wyobraziła sobie, że Jason się uśmiecha. - Hej - powiedział - gdyby nie ty, zostałbym częścią zamrożonej kolekcji herosów Chione. Mam dług wobec ciebie. To akurat było najłatwiejsze. Nigdy by nie pozwoliła, by ta lodowa wiedźma zatrzymała sobie Jasona na zawsze. Bardziej niepokoiło ją to, że Boreasz nagle zmienił swoją postać i puścił ich wolno. Miało to coś wspólnego z przeszłością Jasona, z tymtatuażem na jego ramieniu. Boreasz uznał, że Jason jest jakimś Rzymianinem, a Rzymianie nie zadawali się z Grekami. Wciąż się spodziewała, że Jason to jej wyjaśni, ale on najwyraźniej nie chciał o tym rozmawiać. Do tej pory starała się rozwiać jego poczucie, że nie jest jednym z nich, że nie jest prawdziwym członkiem Obozu Herosów. Przecież jest półbogiem. To oczywiste, że jest jednym z nich, że jest herosem. Ale teraz... A jeśli jest kimś innym? Jeśli naprawdę jest ich wrogiem? Tej myśli nie mogła znieść w takim samym stopniu, jak nie mogła znieść Chione. Leo podał im kanapki, które wyjął z plecaka. Nie odzywał się od czasu, gdy mu powiedzieli, co się wydarzyło w sali tronowej. - Wciąż nie mogę w to uwierzyć - powiedział. - Była taka miła, taka piękna. - Zaufaj mi, stary - odrzekł Jason. - Śnieg może być piękny, ale jest zimny i w końcu zamienia się w błoto. Znajdziemy ci kogoś lepszego na pierwszą randkę. Piper uśmiechnęła się, ale Leo nadal miał kwaśną minę. Nie powiedział im wiele o tym, co robił w pałacu, i dlaczego Boreadzi nie pozwolili mu pójść z nimi, kiedy poczuli, że

cuchnie ogniem. Piper miała wrażenie, że Leo coś ukrywa. Cokolwiek to było, Festus zdawał się to wyczuwać, powarkując i buchając parą, żeby się ogrzać w zimnym kanadyjskim powietrzu. Na pewno nie był szczęśliwy. Zjedli kanapki. Piper nie miała pojęcia, skąd Leo je wytrzasnął, ale pamiętał nawet o tym, że jest wegetarianką. Kanapka z awo-kado i serem była naprawdę wspaniała. Wszyscy milczeli. Nie wiedzieli, co ich czeka w Chicago, wiedzieli tylko, że Boreasz pozwolił im odejść, bo był przekonany, iż ich wyprawa jest misją samobójczą. Wzeszedł księżyc, nad ich głowami przesunęły się gwiazdy. Piper zaczęły ciążyć powieki. Nie chciała się do tego przyznawać, ale spotkanie z Boreaszem i jego dziećmi napędziło jej sporego stracha. Teraz, kiedy miała pełny żołądek, adrenalina zaczęła zanikać. „Weź się w garść, misiaczku!", ryknąłby na nią trener Hedge. „Nie bądź mięczakiem!" Myślała o nim od chwili, gdy Boreasz wspomniał, że Hedge wciąż żyje. Nigdy go nie lubiła, ale w końcu skoczył w przepaść, by uratować Leona, i poświęcił się, broniąc ich na tarasie widokowym. Zdała sobie sprawę z tego, że przez cały czas pobytu w szkole, kiedy ten stary kozioł ją popychał, ryczał na nią, by biegała szybciej albo robiła więcej pompek, albo nawet odwracał się plecami, gdy musiała walczyć z członkiniami szkolnego gangu, starał się jej pomóc w swój własny, irytujący sposób - próbował ją przygotować do życia półboga. Na tarasie widokowym Dylan, duch burzy, powiedział też coś o trenerze Hedgeu: że wysłano go na emeryturę do Szkoły Dziczy, bo był już za stary. Jakby to było coś w rodzaju kary. Zastanawiała się, co to mogło oznaczać i czy wyjaśniłoby, dlaczego trener zawsze był taki opryskliwy. Cokolwiek to było, teraz, kiedy już wiedziała, że Hedge żyje, czuła nieodpartą chęć, by go uratować. „Nie chciej być szybsza od samej siebie" - skarciła się w duchu. -„Masz większe problemy na głowie. Ta wyprawa nie będzie miała szczęśliwego zakończenia". Była zdrajczynią, tak jak Silena Beauregard. A jej przyjaciele i tak się o tym dowiedzą to tylko kwestia czasu. Spojrzała na gwiazdy i pomyślała o tej nocy, dawno temu, gdy razem z ojcem obozowali przed chatą dziadka Toma. Dziadek Tom zmarł wiele lat wcześniej, ale wówczas ojciec nie chciał się pozbyć jego domu w Oklahomie, bo tam spędził dzieciństwo. Przyjechali tam na parę dni, żeby jakoś uporządkować dom przed wystawieniem go na sprzedaż, chociaż Piper nie bardzo wierzyła, że ktokolwiek zechce kupić rozwalającą się chatkę z okiennicami zamiast szyb i dwoma izbami, które cuchnęły jak cygara. Pierwszej nocy było tak gorąco - bez klimatyzacji w samym środku sierpnia - że ojciec zaproponował, by spali na dworze.

Rozwinęli śpiwory i wsłuchali się w brzęczenie cykad. Piper pokazywała gwiazdozbiory, o których czytała - Herkulesa, Lirę, centaura Strzelca. Ojciec skrzyżował ręce pod głową. W starej koszulce z krótkim rękawem i dżinsach wyglądał jak zwykły mieszkaniec Tah-lequah w Oklahomie, Czirokez, który nigdy nie opuścił swoich plemiennych terytoriów. - Twój dziadek powiedziałby, że te greckie wymysły to brednie. Mówił mi, że gwiazdy są stworzeniami obrośniętymi jaśniejącą sierścią, jak jakieś zaczarowane jeże. Pewnego razu, dawno temu, pewnym myśliwym udało się schwytać parę takich stworzeń. Nie wiedzieli, co zrobili, aż nadeszła noc i jeżogwiazdy zaczęły świecić. Z ich sierści posypały się złote iskry, więc Czirokezi wypuścili je, by mogły wrócić do nieba. - Wierzysz w zaczarowane jeże? - zapytała Piper. Roześmiał się. - Myślę, że dziadek Tom też wierzył w różne brednie, podobnie jak Grecy. Ale niebo jest wielkie. Sądzę, że jest w nim miejsce i dla Herkulesa, i dla jeży. Siedzieli chwilę, milcząc, aż w końcu Piper zdobyła się na śmiałość i zadała mu pytanie, które od dawna chodziło jej po głowie: - Tato, dlaczego nigdy nie grasz Indian? Tydzień wcześniej odrzucił wartą kilka milionów dolarów rolę w remakeu Samotnego jeźdźca. Piper wciąż próbowała dowiedzieć się dlaczego. Grał najróżniejsze role latynoskiego nauczyciela w zdominowanej przez chuliganów szkole w Los Angeles, dziarskiego izraelskiego szpiega w hitowym filmie akcji, nawet syryjskiego terrorystę w filmie z Jamesem Bondem. No i, oczywiście, słynną główną rolę w Królu Sparty. Ale gdy proponowano mu rolę rdzennego mieszkańca Ameryki - bez względu na to, jaka to była postać - zawsze odmawiał. Mrugnął do niej. - Za blisko domu, Pipes. Łatwiej mi udawać kogoś, kim nie jestem. -I to się nie zmienia? Nie kusiło cię nigdy, żeby zagrać jakąś dobrą rolę, która by mogła wpłynąć na zmianę opinii o Indianach? -Jeśli taka rola w ogóle istnieje, Pipes - powiedział ponuro - to nigdy mi jej nie zaproponowano. Patrzyła na gwiazdy, próbując sobie wyobrazić, że to świecące jeże. Widziała jednak tylko wciąż te same nieruchome jasne punkty układające się w postać, którą znała - Herkulesa biegnącego przez niebo w poszukiwaniu potworów. Tata chyba ma rację. Grecy i Czirokezi byli w równym stopniu pomyleni. Gwiazdy to po prostu kule ognia.

- Tato, jeśli nie chcesz być za blisko domu, to dlaczego śpimy przed chatą dziadka Toma? Jego śmiech potoczył się echem po spokojnej nocy w Oklahomie. - Myślę, że dobrze mnie znasz, Pipes. - Tak naprawdę to nie zamierzasz sprzedać tego kawałka ziemi, co? - Nie - westchnął. - Chyba nie. Piper zamrugała, otrząsając się z tego wspomnienia. Zdała sobie sprawę, że zaczynała usypiać na grzbiecie smoka. W jaki sposób jej ojciec potrafił udawać tyle różnych postaci, którymi nie był? Teraz ona próbowała to robić i czuła się boleśnie rozdarta. Może jednak trzeba udawać trochę dłużej? Mogłaby wyśnić jakiś sposób ocalenia ojca bez zdradzenia swoich przyjaciół - nawet jeśli szczęśliwe zakończenie wydawało się tak samo nieprawdopodobne jak zaczarowane jeże. Oparła się o ciepłą pierś Jasona. Nie zaprotestował. Gdy tylko zamknęła oczy, zaczęła śnić. W tym śnie była znowu na szczycie góry. Widmowo purpurowe ognisko rzucało cienie między drzewa. Dym gryzł ją w oczy, a ziemia była taka ciepła, że podeszwy jej butów zaczęły się do niej kleić. Z ciemności dobiegł tubalny głos: - Zapomniałaś o swojej powinności. Nie widziała go, ale był to na pewno ten najgorszy olbrzym -ten, który nazywał siebie Enkeladosem. Rozejrzała się, szukając ojca, ale pal, do którego był przykuty, zniknął. - Gdzie on jest? Co z nim zrobiłeś? Śmiech olbrzyma był jak syk lawy spływającej z wulkanu. - Jego ciało jest dość bezpieczne, ale obawiam się, że umysł tego biedaka nie może już znieść mojego towarzystwa. Z jakiegoś powodu uzriiał, że moja obecność go... męczy. Musisz się pospieszyć, dziewczyno, bo obawiam się, że wkrótce niewiele będziesz miała do uratowania. - Pozwól mu odejść! — krzyknęła. - Weź mnie. On jest śmiertelnikiem! - Moja droga, musimy poddać próbie miłość do naszych rodziców. To właśnie robię. Udowodnij mi, że cenisz sobie życie ojca, spełniając moją wolę. Kto jest ważniejszy: twój ojciec czy jakaś kłamliwa bogini, która cię wykorzystuje, gra twoimi emocjami, manipuluje wspomnieniami? Kim jest dla ciebie Hera? Piper zaczęła dygotać. Gotowało się w niej tyle gniewu i strachu, że z trudem mogła mówić.

- Chcesz, żebym zdradziła swoich przyjaciół. - Niestety, moja droga, przeznaczeniem twoich przyjaciół jest śmierć. Ta wyprawa nie może mieć szczęśliwego końca. Nawet gdyby udało wam się osiągnąć jej cel, słyszałaś przepowiednię: wyzwolenie gniewu Hery oznacza waszą zagładę. Pozostaje tylko pytanie: umrzesz z przyjaciółmi czy będziesz żyć ze swoim ojcem? Ogień zaryczał. Chciała się cofnąć, ale stopy miała za ciężkie. Nie mogła ich oderwać od gruntu, który przywarł do jej butów jak mokry piasek. Spojrzała w górę i ujrzała deszcz purpurowych iskier na tle nieba, a na wschodzie rąbek słońca wynurzający się zza widnokręgu. W dolinie migotały światła miasteczek, a daleko, na zachodzie, ponad linią wzgórz, zobaczyła znajomy krajobraz wynurzający się z morza mgły. - Dlaczego mi to pokazujesz? - zapytała. - Zdradzasz, gdzie jesteś. - Tak, znasz to miejsce. Przyprowadź swoich przyjaciół tutaj, a nie do prawdziwego celu ich wyprawy. Ja się nimi zajmę. Albo jeszcze lepiej: spowoduj, że umrą, zanim ty tu przybędziesz. Wszystko mi jedno. Po prostu bądź tutaj, na szczycie, w południe dnia przesilenia, a będziesz mogła zabrać swojego ojca i spokojnie z nim odejść. - Nie mogę. Nie możesz żądać ode mnie... - Żebyś zdradziła tego głupca Valdeza, który tak cię zawsze irytuje i ukrywa coś przed tobą? Albo żebyś porzuciła swojego chłopaka, który tak naprawdę nigdy nim nie był? To jest ważniejsze od twojego własnego ojca? - Znajdę sposób, by cię pokonać. Uratuję mojego ojca i moich przyjaciół. Ryk olbrzyma potoczył się echem w ciemności. -Ja też kiedyś byłem zarozumiały. Myślałem, że bogowie nigdy mnie nie pokonają. A potem cisnęli na mnie górę, zmiażdżyli mnie, wcisnęli w ziemię, gdzie doznawałem mąk przez całe ery, półprzytomny z bólu. Nauczyło mnie to cierpliwości, dziewczyno. Nauczyło mnie, że nie wolno działać pochopnie. I w końcu, korzystając z tego, że ziemia się budzi, mozolnie wydrapałem sobie drogę z powrotem. Jako pierwszy. Za mną wyjdą z ziemi moi bracia. Nic już nie powstrzyma naszej zemsty. Nie tym razem. A tobie, Piper McLean, potrzebna jest lekcja pokory. Pokażę ci, jak łatwo twojego zbuntowanego, bujającego w obłokach ducha można sprowadzić na ziemię. Sen rozpłynął się. Piper przebudziła się z krzykiem. Spadała, szybowała w powietrzu.

Rozdział XXII PIPER Spadała. Daleko, w dole, zobaczyła światła miasta migocące w brzasku dnia, a kilkaset metrów od siebie korpus spiżowego smoka koziołkujący bezradnie w powietrzu ze zwiotczałymi skrzydłami; słaby ogień migotał mu w pysku jak niedokręcona żarówka. Obok niej przemknęło jakieś ciało - to był Leo, wrzeszczący i rozpaczliwie czepiający się strzępów chmur. - Nieeeeeee! Chciała do niego coś zawołać, ale był już zbyt daleko w dole. Gdzieś nad nią krzyknął Jason: - Piper, wyrównaj do poziomu! Wyciągnij ramiona i nogi! Ciężko jej było opanować strach, ale zrobiła, co powiedział, i odzyskała równowagę. Opadała teraz jak spadochroniarz, z szeroko rozwartymi ramionami i nogami; wiatr pod nią był jak twardy blok lodu. I nagle znalazł się tuż przy niej Jason, obejmując ją w pasie. „Dzięki bogu" - pomyślała. Ale jakaś cząstka niej pomyślała również: „Wspaniale. Objął mnie po raz drugi w tym tygodniu i za każdym razem tylko dlatego, że leciałam na łeb, na szyję ku śmierci". - Musimy złapać Leona! - krzyknęła. Spadali wolniej, bo Jason kontrolował powiewy wiatru, ale wciąż podrywało ich w górę lub spychało w dół, jakby wiatr odmawiał współpracy. - Teraz będzie ostro - ostrzegł ją Jason. - Trzymaj się! Objęła go mocno i runęli w dół. Chyba krzyczała, ale pęd zrywał jej krzyk z ust. Wszystko się zamazało. A potem... łuup! Uderzyli w inne ciepłe ciało. Leo wciąż miotał się i głośno przeklinał. - Przestań wierzgać! — zawołał Jason. — To ja! - Mój smok! Musisz ratować Festusa! Jason już i tak z trudem powstrzymywał spadanie ich trojga i Piper wiedziała, że nie byłby w stanie pomóc ważącemu pięćdziesiąt ton smokowi. Zanim jednak zdążyła wypowiedzieć to na głos, usłyszała pod sobą wybuch. Kula ognia wystrzeliła w niebo zza jakichś magazynów, a Leo jęknął: - Festus! Jasonowi z wysiłku poczerwieniała twarz, gdy starał się utrzymać ich nad powietrzną

poduszką, ale zdołał tylko spowolnić ich opadanie. Teraz przypominało to staczanie się po jakichś gigantycznych schodach - o stopniach mających po trzydzieści metrów wysokości - co sprawiało, że żołądek Piper zaczął się gwałtownie domagać wolności. Kiedy tak spadali zygzakiem, podrygując w powietrzu, Piper zdołała dostrzec szczegóły rozciągającego się pod nimi kompleksu jakiejś fabryki - magazyny, hale, kominy, ogrodzenia z drutu kolczastego i parking z pokrytymi śniegiem samochodami. Wciąż byli tak wysoko, że upadek zrobiłby z nich miazgę, kiedy Jason jęknął: - Nie mogę... I runęli w dół jak kamienie. Uderzyli w dach największej hali fabrycznej i wpadli w ciemność. Na swoje nieszczęście Piper starała się wylądować na nogach, co nie spodobało się jej stopom. Ostry ból przeszył kostkę jej lewej nogi, kiedy uderzyła w zimną metalową powierzchnię. Przez kilka sekund nie wiedziała, co się z nią dzieje, czuła tylko ból - ból tak straszny, że dzwoniło jej w uszach, a wszystko dookoła poczerwieniało. Potem usłyszała głos Jasona dochodzący gdzieś z dołu i toczący się echem po budynku. - Piper! Gdzie jest Piper?! - Och, stary! - jęknął Leo. - To moje plecy! Nie jestem kanapą! Piper, gdzie się podziałaś? - Tutaj - pisnęła. Usłyszała szuranie i pochrząkiwanie, a potem odgłos stóp wchodzących po metalowych stopniach. Powoli odzyskała wzrok. Leżała na metalowym pomoście biegnącym wokół wnętrza hali fabrycznej. Leo i Jason wylądowali na dole i teraz szli do niej po schodkach. Spojrzała na swoją stopę i ogarnęły ją mdłości. Palce chyba nie powinny sterczeć w tę stronę... Och, boże. Zmusiła się do odwrócenia wzroku od stopy, żeby nie zwymiotować. Trzeba skupić się na czymś innym. Na czymkolwiek innym. W dachu, jakieś sześć metrów nad nią, ziała dziura o poszarpanych brzegach. Nie miała pojęcia, jak udało im się przeżyć ten upadek. Z sufitu zwisało kilka elektrycznych lamp, których słabe, migocące światło nie starczało, by oświetlić całe wnętrze. Tuż obok niej, na metalowej, pordzewiałej ścianie, fabryczne logo ledwo przezierało spod masy graffiti. W dole ciemniały zarysy jakichś wielkich maszyn, ramion robotów, niewykończonych ciężarówek na linii produkcyjnej. Jason i Leo stanęli przy niej.

- Nic ci się... - zaczął Leo i zobaczył jej stopę. - Och nie, tylko nie to... - Dzięki za dodanie mi otuchy - jęknęła Piper. - Wyzdrowiejesz - powiedział Jason, ale dosłyszała niepokój w jego głosie. - Leo, masz jakąś apteczkę? -Jasne... tak. Pogrzebał w swoim pasie na narzędzia i wyciągnął zwitek gazy i rolkę taśmy izolacyjnej - i jedno, i drugie wyglądało na zbyt duże, by mogło się zmieścić w kieszeniach pasa. Piper zwróciła uwagę na ten pas zeszłego ranka, ale nie przyszło jej do głowy, by zapytać Leona, skąd go wziął. Wyglądał dość zwyczajnie - jak jeden z tych skórzanych fartuchów, które noszą przy pracy kowale albo stolarze. I wydawało się, że jego kieszenie są puste. - W jaki sposób... - Spróbowała usiąść i skrzywiła się z bólu. -W jaki sposób wyciągnąłeś to z pustego pasa? - Czary - odrzekł Leo. - Nie mam pojęcia, jak to działa, ale mogę z niego wyciągnąć każde narzędzie, a także coś, co akurat jest mi potrzebne. - Sięgnął do innej kieszeni i wyciągnął małe cynowe pudełko. - Może miętówkę? Jason wziął kilka pastylek. - Niesamowite. Leo, możesz nastawić jej stopę? - Stary, ja jestem mechanikiem. Może gdyby była samochodem... - Strzelił palcami. Zaraz, co to było, to boskie świństwo, którym cię nakarmiono w obozie... Racja żywnościowa Rambo? - Ambrozja, głuptasie - powiedziała Piper przez zęby. - Powinno jej trochę być w moim plecaku, jeśli nie zrobiła się z niej miazga. Jason ostrożnie zdjął plecak z jej ramion. Pogrzebał wśród zapasów, które jej zapakowały dzieci Afrodyty, i znalazł plastikową torebkę pełną zmiażdżonych kostek podobnych do cytrynowych dropsów. Odłamał kawałek i włożył Piper do ust. Smak zaskoczył ją bardziej, niż mogła się spodziewać. Jedyne, co przyszło jej na myśl, to fasolowa zupa gotowana przez dziadka, kiedy była mała. Zwykle karmił ją nią, kiedy na coś zachorowała. To wspomnienie trochę ją uspokoiło, ale i zasmuciło. Ból w kostce ustąpił. - Jeszcze - poprosiła. Jason zmarszczył brwi. - Piper, nie powinniśmy ryzykować. Mówili, że jak się zje tego za dużo, może spalić. Myślę, że powinienem spróbować nastawić ci stopę. Żołądek Piper zaprotestował.

- Robiłeś to już kiedyś? - Taaa... chyba tak. Leo znalazł kawałek sklejki i przełamał go na parę łupków, po czym przygotował gazę i taśmę izolacyjną. - Trzymaj mocno jej nogę - powiedział mu Jason. - Piper, to zaboli. W momencie nastawienia stopy szarpnęła się tak mocno, że uderzyła w ramię Leona, który wrzasnął prawie tak głośno jak ona. Kiedy odzyskała wzrok i oddech, stwierdziła, że jej lewa stopa znowu jest ustawiona we właściwym kierunku, a kostka unieruchomiona sklejką, gazą i taśmą izolacyjną. - Och... - westchnęła cicho. - O rany, królowo piękności! - Leo rozcierał sobie ramię. - Dobrze, że moja twarz nie była w tym miejscu. - Przepraszam. I nie nazywaj mnie „królową piękności", bo rąbnę cię jeszcze raz. - Oboje spisaliście się znakomicie - pochwalił ich Jason. W plecaku Piper znalazł manierkę z wodą i przyłożył jej do ust. Po paru minutach jej żołądek zaczął się uspokajać. Już nie wrzeszczała z bólu, więc usłyszała wiatr wyjący na zewnątrz. Przez dziurę w dachu leciały płatki śniegu, a po spotkaniu z Chione śnieg był ostatnią rzeczą, którą chciała widzieć. - Co się stało ze smokiem? - zapytała. - Gdzie jesteśmy? Leo zasępił się. - Nie wiem, co mu się stało. Po prostu nagle przewalił się na bok, jakby trafił w niewidzialną ścianę, i zaczął spadać. Piper przypomniała sobie ostrzeżenie Enkeladosa: „Pokażę ci, jak łatwo twojego zbuntowanego, bujającego w obłokach ducha można sprowadzić na ziemię". Czyżby mu się udało strącić ich na ziemię z tak daleka? Wydawało się to niemożliwe. Gdyby miał taką moc, to po co miałby od niej żądać, by zdradziła swoich przyjaciół? Przecież sam mógłby ich zabić. I w jaki sposób mógł wytropić ją w burzy śnieżnej, skoro znajdował się tysiące mil dalej? Leo wskazał na logo na ścianie. -Jeśli chodzi o to, gdzie jesteśmy... Trudno było zobaczyć coś spod gąszcza graffiti, ale Piper zdołała dostrzec wielkie czerwone oko z namalowanym za pomocą szablonu napisem: MONOCLE MOTORS, HALA MONTAŻOWA 1.

- Nieczynna fabryka samochodów - powiedział Leo. - Chyba spadliśmy w Detroit. Piper słyszała o pozamykanych fabrykach samochodów w Detroit, więc brzmiało to rozsądnie. Ale było to bardzo przygnębiające miejsce jak na lądowanie. -Jak daleko stąd do Chicago? Wręczył jej manierkę. - Chyba jakieś trzy czwarte odległości od Quebeku, boja wiem. Rzecz w tym, że bez smoka musimy powędrować dalej lądem. - Nie ma mowy - zaprotestował Leo. - To zbyt niebezpieczne. Piper pomyślała o tym, jak grunt zaczął wciągać jej stopy w tym śnie, i o tym, co król Boreasz mówił o ziemi wydalającej z siebie coś strasznego. - Ma rację. No i nie wiem, czy w ogóle mogę chodzić. I jest nas troje... Jasonie, nie dasz rady nas wszystkich unieść i przenieść na taką odległość. - To fakt - zgodził się Jason. - Leo, jesteś pewny, że smok po prostu się nie zepsuł? No wiesz, Festus jest stary i... -I może nie naprawiłem go jak należy? -Tego nie powiedziałem. Ja tylko... Może udałoby ci się go jeszcze raz naprawić? - Nie wiem. - Leo miał głos pełen rezygnacji. Wyjął z kieszeni parę śrubek i zaczął się nimi bawić. - Musiałbym go odnaleźć, oczywiście jeśli nadal jest w jednym kawałku. - To była moja wina - powiedziała Piper bez zastanowienia. Po prostu nie mogła już tego znieść. Tajemnica związana z jej ojcem paliła ją wewnątrz, jakby połknęła za dużo ambrozji. Jeśli będzie nadal okłamywała przyjaciół, spali się na popiół. - Piper - powiedział łagodnie Jason - spałaś, kiedy Festus nawalił. To nie mogła być twoja wina. - No tak, właśnie się ocknęłaś - przyznał Leo. Nie próbował nawet sobie z niej zakpić. Bardzo cię boli. Po prostu odpocznij. Chciała im powiedzieć wszystko, ale słowa uwięzły jej w gardle. Obaj byli dla niej tacy dobrzy. Ale jeśli Enkelados obserwuje ją z daleka, każde nieopatrzne słowo może spowodować śmierć jej ojca. Leo wstał. - Słuchaj, Jason, zostań z nią tutaj, a ja powęszę za Festusem. Wydaje mi się, że spadł gdzieś za tą halą. Jak go znajdę, może coś wymyślę... Dowiem się, co mu się stało, i naprawię go. - To zbyt niebezpieczne. Nie powinieneś iść sam.

- E tam, mam taśmę izolacyjną i miętówki. Będzie dobrze -odrzekł, trochę za szybko, a Piper zrozumiała, że Leo jest bardziej przerażony, niż to okazuje. - Tylko nie uciekajcie beze mnie. Leo sięgnął do kieszeni swojego magicznego pasa, wyjął latarkę i ruszył schodkami w dół, pozostawiając Piper i Jasona sam na sam ze sobą. Jason uśmiechnął się do niej, chociaż wyglądał na trochę zdenerwowanego. Był to ten sam wyraz twarzy, który miał po tym, jak po raz pierwszy pocałował ją na dachu Szkoły Dziczy - ta urocza mała blizna na jego wardze, wygięta w półksiężyc. To wspomnienie ją rozczuliło. A potem przypomniała sobie, że do tego pocałunku nigdy nie doszło. - Wyglądasz lepiej - powiedział. Nie była pewna, czy Jason ma na myśli jej stopę, czy to, że błogosławieństwo Afrodyty całkowicie przestało już działać. Dżinsy miała poszarpane od upadku przez dach, buty oblepione roztapiającym się, brudnym śniegiem. Nie wiedziała, jak wygląda jej twarz; prawdopodobnie okropnie. Dlaczego się tym przejmuje? Nigdy nie dbała o swój wygląd. A może to jej głupia matka, bogini miłości, tak miesza jej w głowie? Może jeszcze ona, Piper, zacznie mieć ochotę na czytanie magazynów mody? No, jeśli do tego dojdzie, to będzie musiała odnaleźć Afrodytę i dać jej po buzi. Postanowiła się skupić na swojej biednej kostce. Póki nią nie poruszała, ból nie był taki straszny. - Całkiem nieźle ci poszło - powiedziała. — Gdzie się nauczyłeś udzielać pierwszej pomocy? Wzruszył ramionami. - Ta sama odpowiedź co zawsze. Nie wiem. - Ale zaczynasz już coś sobie przypominać, prawda? Ta przepowiednia po łacinie, albo to o wilku. - To takie jakieś mętne wspomnienia. Jak déjà vu. To jest coś takiego, jak czasem nie można sobie przypomnieć jakiegoś słowa albo nazwiska, już się prawie je ma na końcu języka, ale nic z tego nie wychodzi. Tak jest z całym moim życiem. Piper domyślała się, o co mu chodzi. Ostatnie trzy miesiące -to życie, które, jak jej się wydawało, miała, chodzenie z Jasonem - wszystko to okazało się Mgłą. „Porzucenie swojego chłopaka, który tak naprawdę nigdy nim nie był?", powiedział Enkelados. „To jest ważniejsze od twojego własnego ojca?" Powinna trzymać język za zębami, ale jednak zadała pytanie, które dręczyło ją od

wczoraj: -To zdjęcie, które masz w kieszeni... To ktoś z twojej przeszłości? Jason milczał. - Przepraszam - powiedziała. - To nie moja sprawa. Zapomnij o tym. - Nie... w porządku. - Rysy mu złagodniały. - Po prostu sam próbuję to sobie poukładać w głowie. Ma na imię Thalia. Jest moją siostrą. Więcej nie pamiętam. Nie jestem nawet pewny, skąd o tym wiem, ale... dlaczego się uśmiechasz? - Och... nic takiego. - Próbowała zgasić ten uśmiech. Nie jego dziewczyna. Ogarnęła ją fala szczęścia. - Mm... po prostu cieszę się, że to sobie przypomniałeś. Annabeth mówiła, że Thalia dołączyła do Łowczyń Artemidy, tak? Kiwnął głową. - Coś mi mówi, że powinienem ją odnaleźć. Po to Hera zostawiła mi to wspomnienie. To ma coś wspólnego z naszą wyprawą. Ale... czuję też, że to może być niebezpieczne. Nie jestem pewny, czy chcę poznać prawdę. To jakieś wariactwo, prawda? - Nie. Wcale nie. Spojrzała na logo na ścianie: MONOCLE MOTORS, jedno czerwone oko. Coś w tym logo budziło w niej niepokój. Może myśl, że Enkelados wciąż ją obserwuje, trzymając jej ojca jako zakładnika? Musi ocalić ojca, ale jak mogłaby zdradzić swoich przyjaciół? - Jasonie, jeśli już mówimy o prawdzie, to chciałabym ci coś powiedzieć... Coś o moim ojcu... Ale nie dane jej było wykorzystać tej szansy. Gdzieś w dole metal zadzwonił o metal, jakby ktoś zatrzasnął stalowe drzwi. Ten odgłos potoczył się echem po hali. Jason wstał. Wyjął swoją monetę i podrzucił ją, chwytając w powietrzu złoty miecz. Wyjrzał za balustradę. - Leo?! Nie było odpowiedzi. Przykucnął obok Piper. - Nie podoba mi się to. - Może mieć kłopoty. Idź i sprawdź. - Nie mogę cię zostawić. - Nic mi się nie stanie. - Była przerażona, ale za nic by się do tego nie przyznała. Wyciągnęła sztylet i zrobiła pewną siebie minę. -Jak ktoś podejdzie, zakłuję go. Jason wahał się przez chwilę.

- Zostawię ci plecak. Jeśli nie wrócę w ciągu pięciu minut... - Mam panikować? Udało mil się uśmiechnąć. - Cieszę się, że znowu jesteś sobą. Ten makijaż i ta suknia działały bardziej odstraszająco niż twój sztylet. - Idź już, Beethoven, zanim ciebie zakłuję. - Beethoven? Jason zrobił taką minę, jakby go ugodziła do żywego. To nie było fair. Potem ruszył ku schodkom i zniknął w ciemności. Piper liczyła swoje oddechy, próbując ocenić upływ czasu. Straciła rachubę przy czterdziestu trzech. A potem coś huknęło w hali. Echo zamarło. Serce waliło jej w piersiach, ale powstrzymała się od krzyku. Instynkt podpowiedział jej, że nie byłby to dobry pomysł. Spojrzała na swoją unieruchomioną kostkę lewej nogi. „Raczej nie mogę uciec". Potem znowu spojrzała na logo Monocle Motors. Cichy głosik w jej głowie dręczył ją, ostrzegał przed niebezpieczeństwem. Coś z greckiej mitologii... Prawie bezwiednie sięgnęła do plecaka. Wyjęła torebkę z ambrozją. Nie można zjeść za dużo, bo ją spali, ale może chociaż troszeczkę, żeby wyleczyć tę nogę? Buum. Tym razem huknęło bliżej, tuż pod nią. Wygrzebała całą kostkę ambrozji i wsadziła ją sobie do ust. Serce zabiło jej szybciej. Skóra zapiekła, jak w gorączce. Ostrożnie poruszyła stopą. Nie zabolało, noga nie była już sztywna. Przecięła sztyletem taśmę izolacyjną. Usłyszała ciężkie kroki kogoś, kto wchodził po schodach - jakby miał metalowe buty. Pięć minut już minęło? Może więcej? Kroki nie brzmiały tak jak kroki Jasona, ale może niesie Leona? Wreszcie nie mogła już tego znieść. Ściskając w ręku sztylet, zawołała: - Jason?! - Tak - odpowiedział jej głos z ciemności. - Idę do ciebie. To na pewno był głos Jasona. Dlaczego więc instynkt wołał do niej: „Uciekaj?". Z trudem wstała. Kroki były coraz bliżej. - Wszystko w porządku - zapewnił ją głos Jasona. Znad szczytu schodków wyjrzała z ciemności twarz - straszna, z wyszczerzonymi w uśmiechu czarnymi zębami, spłaszczonym nosem i jednym nabiegłym krwią okiem pośrodku czoła. -Wspaniale - powiedział cyklop głosem Jasona. - Akurat jest pora na obiad.

Rozdział XXIII LEO Leo wolałby, żeby smok nie wylądował na toaletach. Szereg przenośnych toalet był chyba ostatnim miejscem, które by wybrał na lądowisko. Na fabrycznym placu ustawiono z tuzin niebieskich plastikowych boksów i Festus wszystkie je zmiażdżył. Na szczęście od dawna nie były używane, a ognista kula wybuchu spaliła większość zawartości pojemników, ale i tak z ich szczątków wciąż wyciekało sporo obrzydliwych chemikaliów. Leo musiał przez to wszystko przejść, starając się nie oddychać przez nos. Padał gęsty śnieg, ale korpus smoka wciąż był bardzo gorący. To oczywiście nie było dla Leona problemem. Po kilku minutach wspinania się po nieruchomym ciele smoka Leo zaczął się denerwować. Smok wyglądał, jakby mu się nic nie stało. Tak, spadł z nieba i wylądował tu z wielkim buum, ale na jego korpusie nie było nawet wgniecenia. Najwidoczniej wybuchły gazy zgromadzone w toaletowych budkach, a nie sam smok. Skrzydła były nienaruszone. Nic nie było złamane. Nie wiadomo było, dlaczego w ogóle spadł. - Nie moja wina - mruknął. - Festusie, zaczynasz mnie wkurzać. Dopiero kiedy otworzył panel kontrolny na głowie smoka, serce w nim zamarło. - Festusie, co to, do diabła, jest? Cała instalacja elektryczna była oblodzona. Leo był pewny, że poprzedniego dnia wszystko było w porządku. Ciężko się napracował, by oczyścić przewody z korozji, a tu wyraźnie coś spowodowało nagłe ich oblodzenie - wewnątrz czaszki, gdzie powinna być za wysoka temperatura, aby mógł się wytworzyć lód. Lód spowodował spięcie i dysk kontrolny się przepalił. Leo zachodził w głowę, jak mogło do tego dojść. Smok był stary, ale to, co się stało, nie miało żadnego sensu. Mógł wymienić przewody. Żaden problem. Ale co począć z przepalonym dyskiem kontrolnym? Greckie litery wyryte wokół krawędzi to pewnie jakieś zaklęcia, ale teraz były niewyraźne i poczerniałe. To była jedyna część układu komputerowego, której nie mógł wymienić. Zepsuta. Znowu. Wyobraził sobie, co powiedziałaby jego matka. „Większość problemów wygląda gorzej, niż jest naprawdę, mijo. Wszystko daje się naprawić". Matka potrafiła zreperować prawie wszystko, ale Leo nie był pewny, czy kiedykolwiek

miała do czynienia z pięćdziesięcioletnim, magicznym, metalowym smokiem. Zacisnął zęby i uznał, że musi spróbować. Nie zamierzał wędrować pieszo z Detroit do Chicago, i to w śnieżycy, i nie zamierzał pozostawić przyjaciół na łasce losu. - No dobra - mruknął, strzepując sobie śnieg z ramion. - Daj mi ostrą, nylonową szczotkę do czyszczenia drobnych części, parę lateksowych rękawic i może puszkę tego rozpuszczalnika w aerozolu. Pas na narzędzia posłusznie wykonał rozkaz. Leo nie mógł powstrzymać uśmiechu, kiedy powyciągał to, czego potrzebował. Oczywiście pas miał swoje ograniczenia. Nie dałby mu niczego magicznego, takiego jak miecz Jasona, ani niczego wielkiego, jak piła łańcuchowa. Próbował już zażądać i tego, i tego. A jeśli zażądał zbyt wiele rzeczy naraz, pas musiał mieć długą przerwę, zanim znowu był na usługi. Im bardziej skomplikowane było żądanie, tym dłużej ta przerwa trwała. Natomiast wszystkie mniejsze narzędzia i chemikalia, jakie można znaleźć w każdym warsztacie, zjawiały się natychmiast na jego żądanie. Zabrał się do czyszczenia dysku kontrolnego. Kiedy pracował, na chłodniejącym korpusie smoka zaczął gromadzić się śnieg. Musiał co jakiś czas przerywać pracę, wywoływać ogień i topić śnieg, ale przez większość czasu autopilot był włączony - ręce same pracowały, podczas gdy on pozwalał myślom swobodnie błądzić. Jak mógł tak głupio się zachować w pałacu Boreasza? Powinien wiedzieć, że rodzina zimowych bogów nie ucieszy się na jego widok. Syn boga ognia wlatujący na ziejącym ogniem smoku na lodowe poddasze - no tak, to może nie było najlepsze posunięcie. Ale nie znosił czuć się odrzucony. Jason i Piper musieli pójść do sali tronowej. On musiał czekać w holu z Kalem, półbogiem od hokeja i rozwalania cudzych głów. „Ogień jest zły", powiedział mu Kai. Całkiem niezłe podsumowanie. Leo wiedział, że nie będzie w stanie dłużej zachowywać swojej tajemnicy przed przyjaciółmi. Wciąż chodziły mu po głowie słowa Wielkiej Przepowiedni: „Pastwą ognia lub burz świat się stanie". A on, Leo, był tym facetem od ognia, pierwszym od 1666 roku, kiedy spalił się prawie cały Londyn. Gdyby im powiedział, co naprawdę potrafi zrobić - „Hej, ludzie, wiecie co? Mogę zniszczyć świat!" - kto chciałby przyjąć go z powrotem do Obozu Herosów? Musiałby znowu samotnie błąkać się po świecie. „Nie po raz pierwszy" - pomyślał. Ale jakoś go to nie pocieszyło. No i ta Chione. Kurczę, ta dziewczyna naprawdę była super. Wiedział, że zachował się jak totalny osioł, ale nic nie mógł na to poradzić. Wyczyszczono mu ubranie - nawiasem mówiąc, ta trwająca całą godzinę usługa hotelowa była całkiem miła. Uczesał sobie włosy -

co nigdy nie było łatwe - a nawet odkrył, że jego magiczny pas może produkować miętówki; wszystko w nadziei, że uda mu się jakoś do niej zbliżyć. No i, rzecz jasna, klapa. Odrzucenie — przez krewnych, rodziny zastępcze, kogo tam jeszcze - to była historia jego życia. Nawet w Szkole Dziczy przez ostatnie parę tygodni czuł się jak piąte koło u wozu, kiedy Jason i Piper, jego jedyni przyjaciele, zaczęli ze sobą chodzić. To fajnie, że zostali parą i w ogóle, ale dlaczego musiał się poczuć tak, jakby przestał im być potrzebny? Kiedy się wydało, że cały pobyt Jasona w szkole był iluzją -czymś w rodzaju beknięcia pamięci - skrycie ucieszył się z tego. To była szansa na zresetowanie sytuacji. A teraz Jason i Piper znowu mieli się ku sobie - to było widać po tym, jak się zachowywali w hali fabrycznej, jak wyraźnie chcieli porozmawiać ze sobą na osobności, bez niego. Ale czego się spodziewał? Znowu do kogoś nie pasował. A Chione sprawiła mu zimny prysznic trochę szybciej, niż to zwykle bywało. - Dość tego, Valdez - skarcił się na głos. - Nikt nie zagra ci na skrzypcach tylko dlatego, że jesteś przeciętniakiem. Napraw tego głupiego smoka. Praca tak go pochłonęła, że nie bardzo wiedział, ile czasu upłynęło, kiedy usłyszał głos. - Mylisz się, Leo. Wypuścił z ręki szczotkę, która spadła do wnętrza czaszki smoka. Wstał, ale nie mógł dostrzec, kto to powiedział. Potem spojrzał w dół. Śnieg i osad z toalet, a nawet asfalt, poruszały się, jakby zamieniały się w płyn. Szeroka na trzy metry powierzchnia ziemi uformowała się w oczy, nos i usta - w olbrzymią twarz śpiącej kobiety. Tak naprawdę to nie mówiła. Jej usta się nie poruszały. Leo słyszał jednak jej głos gdzieś w głowie, jakby ziemia przekazywała do jego stóp wibracje, których rezonans biegł po kręgosłupie do jego mózgu. - Bardzo ciebie potrzebują. W pewien sposób jesteś najważniejszy z całej siódemki - jak dysk kontrolny w mózgu smoka. Bez ciebie moc innych nic nie znaczy. Nigdy mnie nie dosięgną, nigdy mnie nie powstrzymają. A ja się w pełni przebudzę. - Ty. - Trząsł się tak, że nie był pewny, czy mówi na głos. Nie słyszał tego głosu od czasu, gdy miał osiem lat, ale rozpoznał go nieomylnie: to był głos ziemistej kobiety ze sklepu z narzędziami. - To ty zabiłaś moją matkę. Twarz poruszyła się. Usta rozszerzyły się w sennym uśmiechu, jakby miała rozkoszny sen. - Ach, Leo. Ja też jestem twoją matką - Pierwszą Matką. Nie sprzeciwiaj mi się. Odejdź teraz. Niech tylko mój syn Porfirion powstanie i stanie się królem, a ja ci pomogę. Będziesz swobodnie przemierzał ziemię.

Złapał za coś, co miał pod ręką - sedes z przenośnej toalety -i cisnął go w tę twarz. - Odczep się ode mnie! Sedes zapadł się w płynną ziemię. Śnieg i osad zmarszczyły się, twarz znikła. Leo wpatrywał się w ziemię, czekając, czy twarz znowu się pojawi. Ale się nie pojawiła. Pragnął uwierzyć, że tylko to sobie wyobraził. A potem od strony fabryki dobiegł go potworny huk - jakby zderzyły się dwie śmieciarki. Metal zazgrzytał, zajęczał, a ten hałas potoczył się echem po całym placu. Leo zrozumiał, że Jason i Piper są w niebezpieczeństwie. „Odejdź teraz", nalegał przed chwilą głos. - Nigdy w życiu - mruknął. - Daj mi największy młotek, jaki tam masz. Sięgnął do pasa na narzędzia i wyciągnął trzyfuntowy młotek z obustronnym obuchem wielkości dużego kartofla. A potem zeskoczył z grzbietu smoka i pobiegł w stronę hali fabrycznej.

Rozdział XXIV LEO Leo zatrzymał się przy drzwiach i starał się uspokoić oddech. Głos ziemistej kobiety wciąż dźwięczał mu w uszach, przypominając o śmierci jego matki. Wejście do innego ciemnego magazynu było ostatnią rzeczą, jakiej w tej chwili pragnął. Nagle poczuł się tak, jakby znowu miał osiem lat, samotny i bezradny, gdy komuś, na kim mu zależało, groziło niebezpieczeństwo. „Dość tego" - powiedział sobie. - „Ona chce, żebyś tak się czuł". Ale to wcale nie zmniejszyło jego strachu. Wziął głęboki wdech i zajrzał do środka. Nic się nie zmieniło. Szare światło poranka sączyło się przez dziurę w dachu. Parę żarówek migotało, ale większość podłogi hali ginęła w mroku. Widział pomost u góry, niewyraźne zarysy robotów przy linii produkcyjnej, ale nie dostrzegł żadnego ruchu. I ani śladu jego przyjaciół. Już miał zawołać, gdy coś go powstrzymało - jakiś zmysł dawał o sobie znać. Po chwili zdał sobie sprawę, że to zapach. Coś cuchnęło -jak palący się olej silnikowy albo kwaśny oddech. W hali była jakaś nieludzka istota. Tego był pewny. Wszystkie mięśnie miał napięte, nerwy rozdygotane. Gdzieś z głębi hali dobiegł go głos Piper: - Leo, pomóż mi! Powstrzymał się od odpowiedzi. W jaki sposób Piper mogła ze złamaną kostką zejść z pomostu? Wśliznął się do środka i schował za jakimś kontenerem. Powoli, ściskając w dłoni młotek, posuwał się dalej, ukrywając za boksami i szkieletami ciężarówek. W końcu dotarł do taśmy produkcyjnej. Skulił się za najbliższą maszyną - podstawą robota z długim ramieniem. Znowu rozległ się głos Piper: -Leo? Trochę niepewny, ale o wiele bliższy. Leo wyjrzał zza maszyny. Nad taśmą produkcyjną, na łańcuchu przymocowanym do dźwigu po drugiej stronie, wisiał wielki silnik ciężarówki. Wisiał tam, z dziesięć metrów nad taśmą, jakby go tam zostawiono, kiedy zamknięto fabrykę. Niżej, na samej taśmie, spoczywał szkielet ciężarówki, a wokół niego ciemniały trzy kształty podnośników widłowych. W

pobliżu, zwisając na łańcuchach z ramion innych robotów, majaczyły dwa inne kształty może też silników, ale... jeden obracał się jak żywa istota. Nagle jeden z trzech kształtów przy szkielecie ciężarówki podniósł się i Leo zdał sobie sprawę, że to olbrzymi humanoidalny potwór. - Mówiłem, że ci się zdawało - burknął głosem zbyt głębokim i dzikim, by można go było uznać za ludzki. Drugi z ciemnych kształtów przy ciężarówce podniósł się i zawołał głosem Piper: - Leo, pomóż mi! Pomóż... - A potem głos nagle mu się zmienił, zamieniając w męski, gardłowy rechot. - Eee... nikogo tu nie ma. Heros narobiłby hałasu, no nie? Pierwszy potwór zachichotał. - Pewnie uciekł, jeśli mu życie miłe. Albo ta dziewczyna nakłamała nam, że jest trzeci. Zabierajmy się do pieczenia. Trzask. Rozbłysło jasne pomarańczowe światło - rakieta sygnalizacyjna - i Leo na chwilę oślepł. Schował się za podstawą robota, czekając, aż odzyska wzrok. Potem znowu wyjrzał i zobaczył koszmarną scenę, której by nie wyśniła nawet Tía Callida. Te dwa mniejsze kształty zwisające z dźwigu nie były silnikami. To byli Jason i Piper. Oboje wisieli głowami w dół, związani w kostkach i poowijani łańcuchami aż po szyje. Piper miotała się, próbując się uwolnić. Usta miała zakneblowane, ale przynajmniej żyła. Jason wyglądał gorzej. Zwisał bezwładnie, połyskując białkami oczu. Czerwony guz wielkości jabłka nabrzmiał mu nad lewą brwią. Ze szkieletu ciężarówki na taśmie produkcyjnej zrobiono palenisko. Raca podpaliła stos opon i drewna, który, sądząc po zapachu, nasączono naftą. Nad ogniem osadzono długi metalowy pręt. Leo już wiedział, na co patrzy. Na rożen. Ale największe przerażenie budzili w nim kucharze. Monocle Motors... to jedno czerwone oko. Dlaczego nie domyślił się tego wcześniej? Trzy człekopodobne potwory zgromadziły się wokół ogniska. Dwa stały, podsycając ogień. Największy przykucnął plecami do Leona. Te dwa stojące miały ze trzy metry wysokości, owłosione, muskularne ciała i skórę, która w blasku płomieni połyskiwała czerwienią. Jeden miał na lędźwiach przepaskę z drucianych pierścieni; nie wyglądała na zbyt wygodny strój. Drugi był ubrany w poszarpaną, brudną togę z włókna szklanego, której Leo też nigdy by nie umieścił na liście swoich dziesięciu ulubionych strojów. Poza strojem oba huma-noidy niczym się od siebie nie różniły. Każdy miał dziką, zwierzęcą twarz z jednym okiem pośrodku czoła. Kucharze byli cyklopami. Leo poczuł, że nogi zaczęły mu dygotać. Widział już różne dziwne stwory - duchy

burzy, uskrzydlonych bogów i metalowego smoka, który lubił tabasco. Ale to... To było coś zupełnie innego. To były prawdziwe, trzymetrowe potwory z krwi i kości, które zamierzały zjeść na obiad jego przyjaciół. Był tak przerażony, że z trudem zbierał myśli. Och, gdyby chociaż miał Festusa! Mógłby użyć zionącego ogniem, dwudziestometrowego czołgu. Ale miał tylko pas na narzędzia i plecak. Jego trzyfuntowy młotek wyglądał teraz jak zabawka. O tym właśnie mówiła śpiąca ziemista pani. Chciała, żeby odszedł, zostawiając przyjaciół, których czekała okrutna śmierć. To zadecydowało. Nie pozwoli tej ziemistej wiedźmie skazać się na bezradność. Już nigdy. Zdjął plecak z ramion i zaczął ostrożnie rozsuwać zamek błyskawiczny. Cyklop w metalowej przepasce podszedł do Piper, która wiła się i szamotała, usiłując uderzyć go głową w oko. - Mogę wyjąć jej knebel? Lubię, jak wrzeszczą. Pytanie było skierowane do trzeciego cyklopa, najwyraźniej ich przywódcy. Przykucnięta postać chrząknęła i Druciana Przepaska wyszarpnął knebel z ust Piper. Nie krzyknęła. Wzięła głęboki oddech, jakby starała się uspokoić. Tymczasem Leo znalazł to, czego szukał, w plecaku: kilka maleńkich podzespołów do zdalnego sterowania, które zabrał z Bunkra 9. W każdym razie miał nadzieję, że tym właśnie były. Bez trudu znalazł panel kontrolny robota. Z pasa na narzędzia wyjął śrubokręt i zabrał się do pracy, ostrożnie i powoli, bo cyklopi byli zaledwie pięć, sześć metrów od niego. Potwory najwyraźniej miały bardzo czułe zmysły. Wykonanie tego, co zamierzał, bez najlżejszego odgłosu wydawało się niemożliwe, ale nie miał wyboru. Cyklop w todze dźgnął kijem ognisko, które zaczęło przygasać. Buchnął cuchnący czarny dym, wzbijając się pod sufit. Jego kumpel Przepaska zerknął na Piper, spodziewając się, że zrobi coś zabawnego. - Wrzeszcz, dziewucho! Lubię fajne wrzaski! Kiedy Piper w końcu przemówiła, jej głos był spokojny i przekonujący, jakby upominała niegrzecznego pieska. - Och, panie cyklopie, przecież nie chcesz nas pozabijać. Byłoby o wiele lepiej, gdybyś puścił nas wolno. Przepaska podrapał się po swojej obrzydliwej głowie. Zwrócił się do kumpla w todze z włókna szklanego: -Jest taka ładniutka, Lewarze. Może powinienem ją wypuścić. Lewar, facet w todze, burknął:

-Ja ją pierwszy zobaczyłem, Kanistrze. Ja ją wypuszczę! Lewar i Kanister zaczęli się kłócić, gdy nagle trzeci cyklop wstał i zawołał: - Głupcy! Leo o mało co nie wypuścił śrubokręta z ręki. Trzeci cyklop był samicą. Była z metr wyższa od Lewara i Kanistra. Miała na sobie kolczugę przypominającą jedną z tych workowatych sukienek, które nosiła wredna ciotka Rosa. Jak toto się nazywa? Muu-muu? Tak, cyklopka miała na sobie luźną hawajską suknię, tylko że z drucianych pierścieni. Tłuste włosy miała zaplecione w warkoczyki przetykane miedzianym drutem i metalowymi podkładkami pod śruby. Jej nos i usta były grube i spłaszczone, jakby wolny czas spędzała na waleniu twarzą w ścianę, ale jej jedyne czerwone oko błyszczało diabelską inteligencją. Cyklopka podeszła do Kanistra i popchnęła go na taśmę produkcyjną. Lewar szybko się cofnął. - Ta dziewczyna jest pomiotem Wenus - warknęła. - Czaruje was. - Błagam, pani... - zaczęła Piper. - Rarrr! - Cyklopka złapała Piper wokół pasa. - Nie próbuj ze mną tych sztuczek, dziewczyno! Jestem Mama Uszczelka! Zjadałam już na drugie śniadanie herosów zuchwalszych od ciebie! Leo bał się, że Piper pękną żebra, ale Mama Uszczelka puściła ją i pozwoliła jej dyndać na łańcuchu. Potem zaczęła ryczeć na Kanistra, wypominając mu głupotę. Ręce Leona pracowały jak automaty. Skręcał przewody i przekręcał wyłączniki, nie zastanawiając się nad tym, co robi. Wreszcie skończył przyłączanie pilota, po czym podpełznął do następnego robota, przysłuchując się rozmowie cyklopów. - ...zjeść ją na końcu, mamo? - mówił Kanister. - Idioto! — ryknęła Mama Uszczelka, a Leo pomyślał, że Kanister i Lewar muszą być jej synami. Jeśli tak, to w tej rodzinie brzydota była dziedziczna. - Powinnam porzucić was na ulicy, kiedy byliście niemowlętami, jak normalne dzieci cyklopów. Moglibyście nauczyć się czegoś pożytecznego. Przeklinam swoje miękkie serce, że was przy sobie zatrzymałam! - Miękkie serce? - mruknął Lewar. - Co to miało znaczyć, niewdzięczniku? - Nic, mamo. Powiedziałem, że masz miękkie serce. Musimy dla ciebie harować, karmić cię, obcinać ci paznokcie u nóg... -I powinniście być mi wdzięczni! - ryknęła Mama Uszczelka. - Dołóż do ognia, Lewarze! A ty, idioto, biegnij po mój sos pikantny! Salsa! Jest w tej drugiej hali. Chyba nie sądzicie, że zjem tych dwoje półbogów bez salsy!

- Tak, mamo - odrzekł Kanister. - To znaczy, nie, mamo. Chciałem powiedzieć... - Leć po ten sos! Mama Uszczelka złapała najbliższy szkielet ciężarówki i cisnęła nim w Kanistra, trafiając go prosto w głowę. Cyklop osunął się na kolana. Leo był pewny, że już nie wstanie, ale najwidoczniej Kanister często obrywał ciężarówkami. Udało mu się ściągnąć z głowy szkielet samochodu. Potem dźwignął się na nogi i pobiegł po salsę. „Teraz" - pomyślał Leo. - „Póki nie są razem". Podłączył pilota do drugiej maszyny i ruszył ku trzeciej. Kiedy przemykał między dwoma ramionami robotów, cyklopi go nie widzieli, ale Piper go zobaczyła. Przerażenie na jej twarzy ustąpiło miejsca zaskoczeniu; wydała z siebie zduszony okrzyk. Mama Uszczelka odwróciła się do niej. - O co chodzi, dziewczyno? Taka jesteś krucha, że ci coś połamałam? Na szczęście Piper myślała szybko. Odwróciła wzrok od Leona i powiedziała: - To chyba moje żebra, proszę pani. A jak mi pęknie woreczek żółciowy, nie będę smakować najlepiej. Mama Uszczelka ryknęła śmiechem. - Dobra jesteś. Ostatni heros, jakiego jedliśmy... Pamiętasz go, Lewarze? To był syn Merkurego, nie? - Tak, mamo. Smaczny. Trochę żylasty. - On też próbował takich sztuczek. Powiedział, że jest na lekach. Ale smakował wybornie! - Jak baranina — przypomniał sobie Lewar. - Fioletowa koszulka, mówił po łacinie. Tak, trochę żylasty, ale całkiem niezły. Palce Leona zamarły na panelu kontrolnym. Wyglądało na to, że Piper pomyślała to samo co on, bo zapytała: - Fioletowa koszulka? Łacina? - Dobre żarcie - powiedziała Mama Uszczelka czułym głosem. - Rzecz w tym, dziewucho, że nie jesteśmy tacy głupi, jak ludzie myślą! Nie dajemy się nabrać na te wasze głupie sztuczki i zagadki. W każdym razie nie my, cyklopi północni. Leo zmusił się do powrotu do pracy, ale myśli pędziły mu w głowie jak oszalałe. Złapali jakiegoś chłopaka... w fioletowej koszulce, takiej, jaką nosił Jason? Nie wiedział, co to oznacza, ale dochodzenie do prawdy musiał pozostawić Piper. Jeśli chce mieć choć najmniejszą szansę pokonania tych potworów, musi się pospieszyć, zanim wróci Kanister z sosem.

Spojrzał na masywny silnik zawieszony nad obozowiskiem cyklopów. Dobrze by było go wykorzystać jako potężną broń, ale dźwig, na którym wisiał, był po drugiej stronie taśmociągu. Nie było sposobu, by Leo mógł się tam dostać niezauważony, a zresztą brakowało mu na to czasu. Ostatnia część jego planu była najsprytniejsza. Wyciągnął z pasa na narzędzia trochę przewodów, adapter radiowy i mniejszy śrubokręt, po czym zaczął konstruować uniwersalny zdalny sterownik. Po raz pierwszy podziękował w duchu swojemu ojcu - Hefajstosowi - za ten magiczny pas. „Wyciągnij mnie stąd" - modlił się - „to może przestanę cię uważać za takiego świra". Piper wciąż usiłowała podtrzymać rozmowę, kłamiąc na potęgę. - Och, słyszałam o cyklopach północnych! - To oczywiście było bzdurą, ale wypowiedzianą bardzo przekonującym tonem. - Nie sądziłam, że jesteście tacy wielcy i mądrzy! - Pochlebstwa też na mnie nie działają - powiedziała Mama Uszczelka, ale po jej głosie można było poznać, że akurat to mile połechtało jej próżność. - Tak, to prawda, będziesz śniadaniem dla najlepszych cyklopów w tej części świata. - Ale przecież cyklopi są dobrzy, prawda? Myślałam, że wyrabiają broń dla bogów. - Ba! Jestem bardzo dobra, to fakt. Dobra w zjadaniu ludzi. Dobra w rozwalaniu wszystkiego na miazgę. I dobra w wyrabianiu różnych rzeczy, tak, ale nie dla bogów. Robią to nasi kuzyni, starsi cyklopi. Myślą, że są tacy wielcy i potężni, bo są starsi o kilka tysięcy lat. No i są jeszcze nasi południowi kuzyni, żyjący na wyspach i hodujący owce. Kretyni! Ale my, hiperborejscy cyklopi, północny klan, my jesteśmy najlepsi! Założyliśmy Monocle Motors w tej starej fabryce. Najlepsza broń, najlepsze zbroje, najlepsze rydwany, najlepsze terenówki! A jednak... bach! Trzeba ją było zamknąć. Zwolnić większość rodaków. Wojna za szybko nadeszła. Tytani przegrali. Niedobrze! Brak zamówień na broń cyklopów. - Och, nie - rozczuliła się Piper. - Jestem pewna, że produkujecie tu jakąś wspaniałą broń. Lewar wyszczerzył zęby. - Piszczące młoty bojowe! Podniósł jakiś wielki pal z przymocowaną na końcu metalową skrzynką przypominającą akordeon. Uderzył tym w posadzkę i cement popękał, ale rozległ się również przeraźliwy pisk, jakby ktoś nadepnął na największą na świecie gumową kaczkę. - Niesamowite - powiedziała Piper. Lewar był bardzo z siebie zadowolony.

- Nie taki dobry jak eksplodujący topór, ale za to wielorazowe-go użytku. - Mogę zobaczyć? - zapytała Piper. - Gdybym tylko miała wolne ręce... Lewar ruszył ku niej ochoczo, ale Mama Uszczelka ryknęła: - Głupcze! Znowu cię nabiera. Dość tych rozmów! Zarżnij najpierw tego chłopaka, zanim sam zdechnie. Lubię, jak mięso jest świeże. Nie! Palce Leona błyskawicznie łączyły przewody do pilota. Jeszcze tylko parę minut! - Hej, zaczekaj - powiedziała Piper, starając się zwrócić na siebie uwagę. - Hej, chcę tylko zapytać... Przewody zaiskrzyły mu w ręku. Cyklopi zamarli i zwrócili się w jego stronę. A potem Lewar chwycił jakąś karoserię i cisnął w niego. Leo zdążył przeturlać się w bok, zanim karoseria roztrzaskała maszynę. Gdyby spóźnił się o pół sekundy, zostałaby z niego miazga. Podniósł się i Mama Uszczelka go dostrzegła. - Lewar, ty żałosna karykaturo cyklopa! Złap go! Lewar ruszył ku niemu. Leo gorączkowo przesunął gałkę na swoim prowizorycznym pilocie. Cyklop był piętnaście metrów od niego. Sześć metrów. Nagle pierwszy robot ożył. Ramię zaterkotało i trzytonowe stalowe szczęki uderzyły cyklopa w plecy z taką siłą, że upadł na twarz. Zanim zdążył się pozbierać, szczęki chwyciły go za nogę i cisnęły w górę. - AAAAAAAA! Lewar śmignął w ciemność. Pod samym sklepieniem było za ciemno, by dostrzec dokładnie, co się z nim stało, ale sądząc po metalicznym huku, cyklop uderzył w jeden z podtrzymujących dach dźwigarów. Lewar już nigdy nie spadł z powrotem. Zamiast niego na posadzkę opadł żółty pył. Mama Uszczelka wytrzeszczyła oczy na Leona. - Mój syn... Ty... Ty... Jak na dany znak w krąg blasku ognia wtoczył się Kanister, niosąc pojemnik z salsą. - Mamo, mam ekstra pikantny... Nie skończył zdania. Leo obrócił gałką i ramię drugiego robota uderzyło Kanistra w piersi. Pojemnik z sosem eksplodował jak piniata, a cyklop runął na plecy tuż u podstawy trzeciego robota. Kanister może i był uodporniony na cios zadany karoserią ciężarówki, ale nie był odporny na cios ramienia robota uderzającego z siłą czterech i pół tony. Ramię cisnęło nim o posadzkę z taką mocą, że zamienił się w pył jak pęknięty worek mąki.

Dwóch cyklopów mniej. Leo zaczynał się czuć jak Komandor Pas Narzędziowy, gdy Mama Uszczelka utkwiła w nim wzrok. Złapała najbliższe ramię robota i z dzikim rykiem wyrwała je z podstawy. - Rozwaliłeś moich chłopaków! Tylko ja mogę rozwalać moich chłopaków! Leo nacisnął guzik i dwa pozostałe ramiona ruszyły do akcji. Mama Uszczelka chwyciła pierwsze i przełamała je na pół. Drugie trafiło ją w głowę, ale to ją tylko jeszcze bardziej rozjuszyło. Złapała je, wyrwała z podstawy i zamachnęła się nim jak kijem bejsbolowym. Ramię minęło Piper i Jasona o włos. Wówczas cisnęła nim w Leona. Krzyknął i przetoczył się w bok, a stalowa konstrukcja roztrzaskała podstawę robota tuż obok niego. Leo zaczął zdawać sobie sprawę, że rozwścieczona cyklopica nie jest czymś, z czym chciałoby się walczyć za pomocą uniwersalnego pilota i śrubokręta. Przyszłość nie rysowała się dla Komandora Pasa zbyt różowo. Stała jakieś sześć metrów od niego, obok paleniska. Pięści miała zaciśnięte, zęby obnażone. Wyglądała śmiesznie w tej swojej drucianej sukience, z tłustymi warkoczykami ale Leo był skupiony raczej na morderczym błysku w jej olbrzymim czerwonym oku i na jej trzyipółmetrowym wzroście, więc nie było mu wcale do śmiechu. - Jakieś nowe sztuczki, herosie? — zapytała. Leo zerknął w górę. Ten masywny blok cylindrów silnika zawieszony na'łańcuchu gdyby tylko miał trochę czasu... I gdyby Mama Uszczelka zrobiła jeden krok do przodu. A sam łańcuch, ten jeden pierścień... Nie mógł go wyraźnie dostrzec, zwłaszcza z takiej odległości, ale zmysły mówiły mu, że metal jest w tym miejscu skorodowany. - Zaraz zobaczysz! - krzyknął. - Będą nowe sztuczki! - Uniósł swojego uniwersalnego pilota. - Zrób tylko jeden krok, a zniszczę cię ogniem! Mama Uszczelka ryknęła śmiechem. - Tak? Ogień nie działa na cyklopów, kretynie. Ale jak chcesz pobawić się ogniem, to zaraz ci pomogę! Zebrała gołymi rękami trochę rozżarzonych węgielków i cisnęła nimi w Leona. Upadły wokół jego stóp. - Nie trafiłaś - powiedział z udawanym zdziwieniem. Mama Uszczelka wyszczerzyła zęby i chwyciła beczkę stojącą obok ciężarówki. Leo zdążył odczytać szablonowy napis na boku - NAFTA - zanim cyklopica ją rzuciła. Beczka pękła tuż przed nim. Nafta rozlała się po posadzce.

Węgielki rozbłysły. Leo zamknął oczy, a Piper krzyknęła: -Nie! Wokół niego buchnął ogień. Kiedy otworzył oczy, był już skąpany w wysokich na pięć metrów płomieniach. Mama Uszczelka wrzasnęła z uciechy, ale Leo nie stał się dobrym paliwem dla ognia. Nafta wypaliła się, na posadzce pozostało tylko kilka małych ognistych plam. Piper wydała z siebie zduszony okrzyk. - Leo?! Mama Uszczelka była wyraźnie zaskoczona. - Ty żyjesz? - Potem zrobiła krok do przodu, co ustawiło ją dokładnie w tym miejscu, w którym Leo pragnął ją zobaczyć. -Kim jesteś? - Synem Hefajstosa - odrzekł. -1 ostrzegałem, że zniszczę cię ogniem. Wskazał palcem w górę i skupił w sobie całą swą wolę. Nigdy przedtem nie próbował zrobić czegoś, co wymagało takiego skupienia i zaangażowania - ale teraz z jego palca wystrzelił biały grom, trafiając w łańcuch, na którym wisiał blok cylindrowy silnika dokładnie w ten pierścień, który wydawał się słabszy od reszty. Biały płomień zgasł. Nic się nie stało. Mama Uszczelka zarechotała. - Niezła sztuczka, synu Hefajstosa. Od wielu stuleci nie widziałam kogoś, kto posługuje się ogniem. Będziesz pikantną zakąską! Łańcuch pękł - ten jeden pierścień rozgrzał się ponad granice wytrzymałości metalu - i blok silnikowy runął cicho w dół. - Nie sądzę - odparł Leo. Mama Uszczelka nie zdążyła nawet spojrzeć w górę. Łuup! Przestała istnieć. Zamieniła się w grubą warstwę pyłu pod pięciotonowym blokiem silnikowym. - Ale silniki na cyklopów działają, nie? - powiedział Leo. - Buahaha! I osunął się na kolana, czując w głowie potworny zamęt. Dopiero po paru minutach zdał sobie sprawę, że Piper go woła. - Leo! Nic ci się nie stało? Możesz się ruszać? Dźwignął się na nogi. Jeszcze nigdy nie próbował wezwać tak potężnego ognia i czuł się całkowicie wypompowany. Długo się trudził, by ściągnąć Piper na dół. Potem razem opuścili Jasona, który wciąż był nieprzytomny. Piper udało się wlać mu do ust trochę nektaru. Jęknął. Guz na czole zaczął się kurczyć. Powrócił słaby rumieniec.

- No, ten to ma grubą czaszkę - powiedział Leo. - Chyba wydobrzeje. - Dzięki bogu - westchnęła Piper. Potem spojrzała na Leona; w jej oczach czaił się strach. - Jak ty to zrobiłeś... Ten ogień... Czy ty zawsze... Leo opuścił wzrok. - Zawsze. Jestem niebezpiecznym dziwolągiem. Przepraszam, powinienem powiedzieć wam o tym wcześniej, ale... - Przepraszasz? - Pacnęła go w ramię. Kiedy podniósł wzrok, zobaczył, że Piper się uśmiecha. - To było niesamowite, Valdez! Ocaliłeś nam życie. Za co przepraszasz? Leo zamrugał. Zaczął się uśmiechać, ale poczucie ulgi natychmiast go opuściło, gdy dostrzegł coś tuż obok jej stóp. Żółty pył - to, co zostało z jednego z cyklopów, może Lewara - poruszał się na posadzce, jakby go zgarniał z powrotem niewidzialny powietrzny wir. - Tworzą się znowu - mruknął. - Spójrz. Piper cofnęła się szybko. - To niemożliwe. Annabeth powiedziała mi, że kiedy się zabije potwory, rozwiewają się i powracają do Tartaru. Musi minąć dużo czasu, zanim będą mogły powrócić na ziemię. - No cóż, ale temu pyłowi nikt tego nie powiedział. Leo patrzył, jak żółty pył gromadzi się w stos, a potem powoli rozsypuje się znowu po posadzce, tym razem tworząc zarys postaci z ramionami i nogami. - Och, boże... - Piper pobladła. - Boreasz coś o tym mówił... o ziemi, z której wychynie wiele okropności. „Kiedy potwory wyzwolą się z Tartaru, a dusze z Hadesu". Jak myślisz, ile mamy czasu? Leo pomyślał o twarzy, która uformowała się w ziemi, tam, na zewnątrz - o tej śpiącej kobiecie, która na pewno była okropnością. - Nie wiem - powiedział. - Ale musimy szybko się stąd wynosić.

Rozdział XXV JASON Jasonowi śniło się, że jest obwiązany łańcuchami i wisi głową w dół jak połeć mięsa. Wszystko go bolało: nogi, klatka piersiowa, głowa. Zwłaszcza głowa. Jakby była arbuzem, który zaraz pęknie. -Jeśli umarłem - mruknął - to dlaczego tak boli? - Nie umarłeś, mój bohaterze - powiedział kobiecy głos. - Jeszcze nie nadszedł twój czas. Chodź, porozmawiamy. Wszystkie myśli uleciały mu z głowy. Słyszał wrzaski potworów, krzyki swoich przyjaciół, donośne eksplozje, ale wszystko to zdawało się wydarzać w jakimś innym planie egzystencji - coraz bardziej się oddalając. Nagle stwierdził, że stoi w jakiejś dziwnej klatce ze splecionych ze sobą korzeni drzewa i skamieniałych łodyg. Poza klatką zobaczył dno wyschłej prostokątnej sadzawki i drugą taką klatkę po przeciwległej stronie, a nad nimi ruiny wypalonego domu z czerwonych kamiennych bloków. Obok niego w klatce siedziała ze skrzyżowanymi nogami kobieta w czarnej szacie, z głową okrytą woalem. Odgarnęła woal, odsłaniając twarz piękną i dumną, ale z rysami wyostrzonymi cierpieniem. - Hera - powiedział Jason. - Witaj w moim więzieniu. Nie umrzesz dzisiaj, Jasonie. Twoi przyjaciele cię uratują... tym razem. - Tym razem? Hera wskazała na splątane pręty klatki. - Czekają nas cięższe próby. Sama ziemia burzy się przeciw nam. -Jesteś boginią. Dlaczego po prostu stąd nie uciekniesz? Hera uśmiechnęła się ponuro. Jej postać zaczęła jaśnieć, aż ta jasność wypełniła klatkę oślepiającym blaskiem. Powietrze zadrgało od mocy, molekuły rozdzielały się jak w nuklearnym wybuchu. Jason pomyślał, że gdyby teraz był w swoim ciele, wyparowałoby ono bez śladu. Klatka powinna rozpaść się w pył. Ziemia powinna pęknąć, ruiny domu powinny zrównać się z ziemią. A jednak kiedy jasność zgasła, klatka była nienaruszona. Za jej prętami też nic się nie zmieniło. Tylko Hera wyglądała nieco inaczej - była bardziej przygarbiona i

zmęczona. - Są moce potężniejsze nawet od bogów - powiedziała. - Mnie nie tak łatwo schwytać. Mogę być w wielu miejscach jednocześnie. Ale kiedy pochwycona została większa część mojej esencji, jest tak, jakby mi stopa uwięzia we wnykach. Nie mogę uciec i bogowie mnie nie widzą, a z każdym dniem robię się słabsza. - Ale dlaczego tu przybyłaś? - zapytał Jason. - Jak cię schwytali? Bogini westchnęła. - Nie potrafię siedzieć bezczynnie. Twój ojciec, Jupiter, wierzy, że można usunąć się ze świata i w ten sposób z powrotem uśpić naszych wrogów. Uważa, że my, Olimpijczycy, za bardzo zaangażowaliśmy się w sprawy śmiertelników, w losy naszych dzieci, półbogów, zwłaszcza od kiedy zgodziliśmy się je uznać po wojnie. Wierzy, że to właśnie spowodowało przebudzenie się naszych wrogów. Właśnie dlatego zamknął Olimp. - Ale ty w to nie wierzysz. - Nie. Często nie rozumiem nastrojów i decyzji mojego męża, ale ta wydaje się paranoiczna nawet jak na Zeusa. Nie mogę pojąć, dlaczego tak się uparł, dlaczego tak bardzo był przekonany o swojej racji. To było takie... niepodobne do niego. Jako Hera mogłabym potulnie godzić się z każdą decyzją mojego męża, ale jestem też Junoną. - Poruszyła się i Jason zobaczył pancerz pod jej prostą czarną szatą i kozią skórę - symbol rzymskiego wojownika. - Kiedyś nazywano mnie Junoną Monetą, Junoną Ostrzegającą. Byłam strażniczką państwa, patronką Wiecznego Rzymu. Nie mogłabym siedzieć z założonymi rękami, gdy atakują potomków mojego ludu. Wyczuwam niebezpieczeństwo w tym świętym miejscu. Jakiś głos... - Zawahała się. - Głos mi powiedział, żebym tu przyszła. Bogowie nie mają sumienia, nie mają też snów, ale ten głos był czymś takim... Łagodny, ale nalegający, abym tutaj przybyła. I tego samego dnia, w którym Zeus zamknął Olimp, wymknęłam się, nie mówiąc mu o swoich planach, bo bałam się, że mnie zatrzyma. I przybyłam tutaj, żeby zbadać, o co chodzi. - To była pułapka. Bogini pokiwała głową. - Za późno się zorientowałam, że ziemia się burzy. Byłam głupsza nawet od Jupitera, niewolnika moich kaprysów. A przecież już raz coś takiego się zdarzyło. Porwali mnie giganci, a moje uwięzienie rozpoczęło wojnę. Teraz nasi wrogowie znowu powstają. Bogowie mogą ich pokonać tylko z pomocą największych żyjących herosów. A ta, której giganci służą. ..Jej wogóle nie można pokonać. Można jej tylko nie budzić. - Nie rozumiem.

- Wkrótce zrozumiesz - powiedziała Hera. Klatka zaczęła się kurczyć, skamieniałe pędy splatały się coraz ciaśniej. Postać Hery zadygotała jak płomyk świecy na wietrze. Poza klatką Jason zobaczył ciemne kształty gromadzące się na skraju sadzawki - człapiące ciężko, przygarbione humanoid z łysymi głowami. Jeśli go wzrok nie mylił, miały więcej niż po parze rąk. Słyszał też wilki, ale nie takie, jakie widział z Lupą. Ich wycie mówiło, że to zupełnie inna wataha - bardziej wygłodniała, agresywniejsza, węsząca za krwią. - Pospiesz się, Jasonie - powiedziała Hera. - Nadchodzą moi prześladowcy, a ty zaraz się obudzisz. Już nie starczy mi sił, żeby znowu ci się pojawić, nawet we śnie. - Zaczekaj. Boreasz powiedział nam, że prowadzisz niebezpieczną grę. Co miał na myśli? Jej oczy rozbłysły dziko, a Jasonowi przyszło na myśl, że rzeczywiście zrobiła coś szalonego. - Wymianę - odpowiedziała. - To jedyna droga do osiągnięcia pokoju. Wróg liczy na podziały między nami, a jeśli będziemy podzieleni, na pewno przegramy. To ciebie zaproponowałam im w zamian za pokój. Ty jesteś mostem wiodącym do pokoju ponad tysiącleciami nienawiści. - Co? Ja nie... - Nie mogę ci powiedzieć więcej. Żyjesz tak długo tylko dlatego, że odebrałam ci pamięć. Odnajdź to miejsce. Wróć do punktu wyjścia. Twoja siostra ci pomoże. -Thalia? Scena zaczęła się rozmywać. - Żegnaj, Jasonie. Bądź czujny w Chicago. Czeka tam na ciebie twój najgroźniejszy śmiertelny wróg. Jeśli masz umrzeć, to tylko z jej ręki. -Kto? Ale obraz Hery rozwiał się, a Jason się obudził. Nagle otworzył oczy. - Cyklopi! - Spokojnie, śpiochu. Piper siedziała za nim na grzbiecie spiżowego smoka, trzymając Jasona w pasie, żeby nie spadł. Leo siedział przed nim, kierując smokiem. Lecieli spokojnie przez zimowe niebo, jakby nic się nie wydarzyło. - D-Detroit - wyjąkał Jason. - Nie rozbiliśmy się tam? Myślałem... -Już w porządku - powiedział Leo. - Uciekliśmy stamtąd, ale miałeś wstrząśnienie

mózgu. Jak się czujesz? Jasonowi huczało w głowie. Pamiętał fabrykę, pamiętał, że szedł pomostem wokół hali, jakiegoś potwora nad sobą - twarz z jednym okiem, masywną pięść - i że potem zapadł się w ciemność. -Jak wam się udało... Cyklopi... - Leo rozerwał ich na kawałki - powiedziała Piper. — Był niesamowity. Potrafi wzywać ogień... -To nic takiego... - wtrącił szybko Leo. Piper zaśmiała się. - Przymknij się, Valdez. Zaraz mu wszystko opowiem. Miejmy to za sobą: I opowiedziała - jak Leo sam jeden pokonał rodzinę cyklopów, jak uwolnili Jasona, jak zobaczyli, że cyklopi znowu się odradzają, jak Leo naprawił obwody smoka i jak wystartowali w chwili, gdy z fabryki dobiegł ich ryk żądnych zemsty potworów. Na Jasonie ta opowieść zrobiła duże wrażenie. Załatwił trzech cyklopów, mając tylko pas na narzędzia? Niezłe. Nie przeraziło go to, że sam był bliski śmierci, poczuł się jednak upokorzony. Wlazł prosto w zasadzkę, dał się wyłączyć z walki, podczas gdy jego przyjaciele musieli sobie radzić bez niego. I to ma być przywódca wyprawy? Kiedy Piper powiedziała mu o tym innym chłopaku, którego ponoć pożarli cyklopi, tym w fioletowej koszulce, mówiącym po łacinie, Jason poczuł się tak, jakby głowa miała mu eksplodować. Syn Merkurego... Zdawało mu się, że powinien go skądś znać, ale nie mógł sobie przypomnieć jego imienia. - A więc nie jestem sam. Są inni tacy jak ja. - Jasonie - powiedziała Piper - ty nigdy nie byłeś sam. Masz nas. - No... wiem... ale Hera coś mi powiedziała. Miałem sen... Opowiedział jej, co widział we śnie i co mu powiedziała bogini uwięziona w klatce. - Wymiana? - zdziwiła się Piper. - Co to znaczy? Pokręcił głową. - Ale ta ryzykowna gra Hery to ja. Czułem, że już samo to, że wysłała mnie do Obozu Herosów, było złamaniem przez nią jakichś reguł, było czymś, co może doprowadzić do strasznego wybuchu... - Albo nas uratować - powiedziała Piper z nadzieją w głosie. - Ten uśpiony wróg... to przywodzi na myśl tę ziemistą kobietę, o której mówił Leo. Leo odchrząknął.

-Jeśli już mowa o tym... to ona pokazała mi się jeszcze raz w Detroit, w kałuży, która wyciekła z przenośnej toalety. Jason nie wierzył własnym uszom. - Powiedziałeś... w kałuży z przenośnej toalety? Leo opowiedział im o wielkiej twarzy, którą zobaczył na fabrycznym placu. - Nie wiem, czy jest niepokonana, ale przed sedesem się nie ugnie. Za to ręczę. Chciała, żebym was zdradził, a ja udawałem, że... no wiecie... „Dobra, nie ma sprawy, posłucham wielkiej twarzy z kałuży rozpuszczonego kału". - Próbuje nas podzielić. Piper cofnęła ręce obejmujące go w pasie. Nie musiał na nią patrzeć, by wyczuć jej napięcie. - O co ci chodzi? - zapytał. - Nic, ja tylko... Dlaczego tak się z nami bawią? Kim jest ta kobieta i co ją łączy z Enkeladosem? - Z Enkeladosem? - Chyba po raz pierwszy Jason usłyszał to imię. - To znaczy... - Głos jej zadrżał. - To jeden z tych olbrzymów. Tylko jego imię zapamiętałam. Jason wyczuł, że gnębi ją coś innego, ale postanowił nie dopytywać się, co. Miała ciężki poranek. Leo podrapał się po głowie. -Ja tam nie wiem nic o enchiladach... - O Enkeladosie - poprawiła go Piper. -Jak zwał, tak zwał. Ale Stara Buźka Toaletowa wspomniała inne imię. Portofino, czy jakoś tak. - Porfyrion? - zapytała Piper. - Zdaje mi się, że był królem gigantów. Jason ujrzał w wyobraźni ciemną iglicę w starej sadzawce, rosnącą w miarę jak słabła Hera. - Będę zgadywał na chybił trafił. W dawnych opowieściach Porfiriusz porwał Herę. Od tego zaczęła się wojna między gigantami i bogami. - Chyba tak - zgodziła się Piper. - Ale te dawne mity są takie pokręcone i często sobie przeczą. Jakby nikt nie chciał, żeby przetrwały. Pamiętam tylko, że była wojna i że gigantów prawie nie można było zabić. - Herosi i bogowie muszą ze sobą współpracować - powiedział Jason. - Tak mi powiedziała Hera.

- To będzie trochę trudne — mruknął Leo - skoro bogowie nie chcą z nami nawet rozmawiać. Lecieli na zachód i Jason zatonął w myślach, a wszystkie były złe. Nie wiedział, ile czasu minęło, gdy smok dał nurka w dziurę w chmurach i w dole, na skraju olbrzymiego jeziora, ujrzeli jakieś miasto błyszczące w promieniach zimowego słońca. Na samym wybrzeżu wyrastał rząd drapaczy chmur. Za nimi, aż po zachodni horyzont, ciągnęły się rozległe, pokryte śniegiem przedmieścia i plątanina dróg. - Chicago - powiedział Jason. Pomyślał o tym, co powiedziała mu we śnie Hera. To tu czeka na niego jego największy śmiertelny wróg. Jeśli ma umrzeć, to z jej ręki. -Jeden problem mamy już z głowy - odezwał się Leo. - Dotarliśmy tu żywi. Teraz następny: jak mamy odnaleźć duchy burzy? Jason dostrzegł w dole jakiś szybki ruch. Z początku zdawało się, że to awionetka, ale po chwili uznał, że jak na samolot ten dziwny obiekt jest za mały, za ciemny i za szybki. To coś poszybowało ku drapaczom chmur, lawirując między nimi i zmieniając kształt - i przez chwilę przybierając mglistą postać konia. - Może za jednym z nich polecimy - zaproponował - i zobaczymy, dokąd nas zaprowadzi?

Rozdział XXVI JASON Jason bał się, że cel zniknie im z oczu. Ventus poruszał się jak... no, jak wiatr. - Szybciej! - Stary, jak się bardziej zbliżymy, zobaczy nas - odrzekł Leo. -Spiżowy smok to nie myśliwiec niewidoczny dla radaru. - Zwolnij! - krzyknęła Piper. Duch burzy zanurkował między śródmiejskie ulice. Festus spróbował zrobić to samo, ale rozpiętość jego skrzydeł była za duża. Zawadził lewym skrzydłem o jakiś budynek, strącając kamiennego gargulca, zanim Leo poderwał go ostro w górę. - Przeleć nad tymi budynkami - poradził mu Jason. - Tam go wyśledzimy. - Chcesz prowadzić? - mruknął Leo, ale zrobił to, o co go prosił Jason. Po kilku minutach Jason znowu dostrzegł ducha, który lawirował ulicami bez widocznego celu - przelatując tuż nad przechodniami, łopocąc flagami i zmuszając samochody do gwałtownych skrętów. - O kurczę - odezwała się Piper. - Już są dwa. Miała rację. Drugi ventus przemknął wokół rogu hotelu „Renaissance" i zrównał się z pierwszym. Poszybowały razem w jakimś chaotycznym tańcu, wystrzelając w górę, aż po sam szczyt wysokiego drapacza chmur, aby potem, po okrążeniu wieży telewizyjnej, dać z powrotem nurka ku ulicy. - Ci faceci chyba mają już dość kofeiny - zauważył Leo. - Coś mi się zdaje, że Chicago to całkiem niezłe miejsce, aby się tu zatrzymać powiedziała Piper. - Nikogo tu nie dziwi para diabelskich wiatrów. -Już nie para - poprawił ją Jason. - Popatrz. Smok zatoczył koło nad szeroką aleją obok sięgającego brzegu jeziora parku. Roiło się tam od duchów burzy krążących wokół jakiejś wielkiej instalacji artystycznej.

,

- Jak myślicie, który z nich to Dylan? - zapytał Leo. - Chętnie bym w niego czymś cisnął. Jasona zainteresowała jednak bardziej sama instalacja. Im bardziej się do niej zbliżali, tym szybciej biło mu serce. Była to zwykła fontanna publiczna, ale wydała mu się przerażająco znajoma. Dwa pięciopiętrowe monolity sterczały po obu stronach długiej, granitowej sadzawki. W monolity wbudowane były wielkie monitory, na których migała

olbrzymia twarz wypluwająca wodę do zbiornika. Może był to tylko zwykły przypadek, ale wyglądało to jak jakaś wymyślna elektroniczna wizualizacja tej zrujnowanej sadzawki z jego snu, z podobnymi ciemnymi kominami po obu krótszych bokach. Nagle obraz na ekranach zmienił się: teraz była to twarz kobiety z zamkniętymi oczami. - Leo... - zaczął przerażony. - Widzę ją - potwierdził Leo. - Nie podoba mi się, ale ją widzę. Ekrany zgasły. Ventusy skupiły się w lejowaty obłok i przeleciały tuż nad powierzchnią sadzawki, wzbijając strumień wody prawie na wysokość monolitów. W samym środku zbiornika zerwały jakąś klapę na dnie - służącą zapewne do odpływu wody - i zniknęły pod ziemią. - Zleciały do kanałów? - zapytała Piper. - Niby jak mamy dalej je śledzić? - Może nie powinniśmy - odrzekł Leo. - Ta cała fontanna budzi we mnie bardzo negatywne wibracje. I chyba słusznie, bo przecież mamy strzec się ziemi. Jason czuł to samo, ale nie widział innego wyjścia. Nie mieli wyboru, musieli dalej śledzić duchy. Musieli odnaleźć Herę, a do przesilenia zimowego pozostały już tylko dwa dni. - Wyląduj w tym parku - powiedział. - Sprawdzimy to osobiście. Festus wylądował na rozległym polu między jeziorem i pasem drapaczy chmur. Tabliczki wskazywały na Grant Park i Jason pomyślał, że latem jest to na pewno świetne miejsce do spędzania wolnego' czasu, ale teraz było to pole lodu, śniegu i posypanych solą ścieżek. Rozgrzane, metalowe stopy smoka zasycza-ły, gdy opadli na ziemię. Festus smętnie zatrzepotał skrzydłami i zionął ogniem w niebo, ale wokoło nie było nikogo, kto mógłby to zauważyć. Od jeziora dął zimny kąsający wiatr. Każdy, kto miał trochę oleju w głowie, siedział o tej porze w zacisznym domu. Jasona tak piekły oczy, że prawie nic nie widział. Ześliznęli się na ziemię, a Festus tupnął nogą. Jedno z jego rubinowych oczu zaczęło migotać, jakby do nich mrugał. - To normalne? - zapytał Jason. Leo wyciągnął z pasa na narzędzia gumowy młotek. Uderzył nim w migocące oko smoka i migotanie ustało. - Tak - powiedział. - Ale on nie może tu zostać, w samym środku parku. Mogliby go zaaresztować za włóczęgostwo. Może gdybym miał gwizdek na psa... Pogrzebał w kieszeniach pasa, ale nic nie znalazł. - Za bardzo wyspecjalizowane? Dobra, daj mi gwizdek alarmowy. Mają ich dużo w sklepach z narzędziami.

Tym razem wyciągnął duży, pomarańczowy plastikowy gwizdek. - Trener Hedge byłby zazdrosny! No dobra, Festusie, a teraz słuchaj. - Zagwizdał. Przenikliwy dźwięk słychać było pewnie na drugim brzegu jeziora Michigan. - Jak to usłyszysz, przyleć do mnie, dobra? Dopóki nie zagwiżdżę, możesz sobie latać, gdzie chcesz. Tylko nie próbuj zgrillować przechodniów. Smok warknął - chyba wyrażając pełną zgodę. A potem rozwinął skrzydła i wzbił się pod niebo. Piper zrobiła krok i skrzywiła się z bólu.

,

-Ach! - Twoja kostka? - Jasonowi zrobiło się wstyd, że zapomniał o jej kontuzji w fabryce cyklopów. - Ten nektar może ci pomóc. - Już w porządku. Drżała i Jason przypomniał sobie, że obiecał jej nową kurtkę. Miał nadzieję, że pożyje jeszcze dość długo, żeby spełnić tę obietnicę. Zrobiła kilka kroków, tylko lekko utykając, ale mógł przysiąc, że starała się nie skrzywić. - Chodźcie, trzeba się gdzieś schronić przed tym wiatrem. - Do kanałów? - Piper wzdrygnęła się. - Brzmi zachęcająco. Otulili się szczelnie, czym kto miał, i ruszyli w stronę fontanny. Napis na tabliczce głosił, że fontanna nosi nazwę Crown Foun-tain. Wody w niej prawie nie było, oprócz paru kałuż, które zaczynały już zamarzać. Jasonowi wydało się to normalne, bo przecież w zimie trudno było się tutaj spodziewać wody. A przecież na tych monitorach widział wcześniej twarz tajemniczej Ziemistej Kobiety. Nic się tu nie zgadzało. Zeszli do sadzawki. Żaden duch nie próbował ich zatrzymać. Pośrodku ziała dziura kanału odpływowego, dostatecznie duża, by mógł się w niej zmieścić człowiek. Metalowa drabinka wiodła w ciemność. Pierwszy wszedł Jason. Schodząc, spodziewał się okropnych zapachów, ale nie było tak źle. Drabinka doprowadziła go do ceglanego tunelu biegnącego z północy na południe. Powietrze było ciepłe i suche, a na posadzce było widać tylko ślady wody. Piper i Leo zeszli na dół za nim. - Wszystkie kanały są takie fajne? - zapytała Piper. - Nie - odpowiedział Leo. - Możesz mi wierzyć. Jason zmarszczył czoło. - A skąd ty wiesz... - Hej, człowieku, sześć razy uciekałem. Spałem w różnych dziwnych miejscach,

kumasz? No dobra, w którą stronę? Jason przechylił głowę, nasłuchując, a potem wskazał na południe. - Tam. - Skąd ta pewność? - zapytała Piper. - Przeciąg wieje na południe. Może ventusy poniosło za nim. Nie była to żadna pewna wskazówka, ale nikt nic lepszego nie zaproponował. Gdy tylko ruszyli, Piper potknęła się. Jason zdążył ją złapać. - Głupia kostka - zaklęła. - Odpocznijmy - powiedział Jason. - Wszystkim nam się to należy. Lecieliśmy przez cały dzień. Leo, możesz wyciągnąć z tego pasa coś do zjedzenia poza miętówkami? - A już myślałem, że nigdy o to nie zapytasz. Lecę do kuchni! Piper i Jason przysiedli na ceglanym występie, a Leo zaczął grzebać w swoim plecaku. Jason oddychał głęboko. Wciąż był zmęczony i otępiały, no i głodny. Ale przede wszystkim nie spieszył się, by już teraz zmierzyć się z tym, co ich czekało. Obracał w palcach złotą monetę. „Jeśli masz umrzeć", ostrzegła go Hera, „to tylko z jej ręki". Kimkolwiek ta „ona" była. Po Chione, po matce cyklopów i po tej dziwnej śpiącej wiedźmie nie miał ochoty spotkać jeszcze jednej psychopatki z morderczymi skłonnościami. - To nie była twoja wina - powiedziała Piper. - Co? - Spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Ze cyklopi nas złapali. To nie twoja wina. Spojrzał na monetę na swojej dłoni. - Byłem głupi. Zostawiłem cię i wlazłem prosto w pułapkę. Powinienem wiedzieć... Nie skończył zdania. Tyle tego było, o czym powinien wiedzieć - kim jest, jak walczyć z potworami, w jaki sposób cyklopi wabią swoje ofiary, naśladując cudze głosy, ukrywając się w ciemności i mając w zanadrzu setki innych sztuczek. Te wszystkie informacje powinny być w jego głowie. Niemal wyczuwał gdzie, ale wszystko to przypominało puste kieszenie. Skoro Hera oczekiwała, że uda mu się ją uratować, to dlaczego okradła go ze wspomnień, które mogłyby mu w tym pomóc? Twierdziła, że zanik pamięci utrzymuje go przy życiu, ale to przecież nie miało sensu. Zaczynał rozumieć, dlaczego Annabeth chciała pozostawić boginię w tej klatce. - Hej. - Piper trąciła go w ramię. - Zdrzemnij się trochę. To, że jesteś synem Zeusa, nie oznacza jeszcze, że jesteś jednoosobową armią. Nieopodal Leo rozpalił małe ognisko. Nucił coś pod nosem, wyjmując zapasy z plecaka

i pasa na narzędzia. W blasku ognia oczy Piper zdawały się tańczyć. Jason przyglądał im się już od tak dawna, ale wciąż nie mógł się zdecydować, jakiego są koloru. - Wiem, że musi cię to wszystko męczyć - powiedział. - Nie tylko sama wyprawa. To, że nagle pojawiłem się w tym autobusie, ta Mgła mieszająca ci w głowie i każąca myśleć, że byłem... no wiesz. Opuściła wzrok. - No tak... ale nie prosiliśmy się o to. To nie twoja wina. Pociągnęła za swoje warkoczyki po obu stronach głowy. Jason znowu pomyślał: „Jak to dobrze, że minął już czar Afrodyty!". W tym makijażu, sukni i idealnej fryzurze wyglądała na dwadzieścia pięć lat, wytwornie, kompletnie nie w jej stylu. Nigdy nie myślał o pięknie kobiety jako o manifestacji władzy, ale tak właśnie wtedy wyglądała - władczo. Bardziej mu się podobała ta normalna Piper - dziewczyna, z którą mógłby chodzić. A jednak, to dziwne, ale nie mógł całkiem wyrzucić z wyobraźni tamtego jej wizerunku. To nie była iluzja. To było jej drugie oblicze. Po prostu robiła wszystko, żeby je ukryć. - Tam, w fabryce - powiedział - chciałaś coś powiedzieć o swoim ojcu. Przesunęła palcem po cegłach, prawie tak, jakby napisała na nich coś, czego nie chciała wypowiedzieć. -Tak? - Piper, jemu coś grozi, tak? Pochylony nad ogniskiem Leo mieszał na patelni skwierczące papryki i mięso. - Taaak, moi kochani! Prawie gotowe. Piper wyglądała tak, jakby się miała za chwilę rozpłakać. -Jasonie... nie mogę o tym mówić. -Jesteśmy przyjaciółmi. Pozwól sobie pomóc. To tylko pogorszyło sytuację. Westchnęła głęboko, powstrzymując się od płaczu. - Chciałabym, ale... - I... bingo! - zawołał Leo. Podszedł do nich z trzema talerzami, które trzymał jak zawodowy kelner. Jason nie miał pojęcia, skąd on to wszystko wytrzasnął i jak mu się udało tak szybko to przyrządzić, ale wyglądało wspaniale: tacos z papryką i wołowiną, frytki i salsa. - Leo - powiedziała zdumiona Piper - jak ty to... - No tak... ale nie prosiliśmy się o to. To nie twoja wina.

Pociągnęła za swoje warkoczyki po obu stronach głowy. Jason znowu pomyślał: „Jak to dobrze, że minął już czar Afrodyty!". W tym makijażu, sukni i idealnej fryzurze wyglądała na dwadzieścia pięć lat, wytwornie, kompletnie nie w jej stylu. Nigdy nie myślał o pięknie kobiety jako o manifestacji władzy, ale tak właśnie wtedy wyglądała - władczo. Bardziej mu się podobała ta normalna Piper - dziewczyna, z którą mógłby chodzić. A jednak, to dziwne, ale nie mógł całkiem wyrzucić z wyobraźni tamtego jej wizerunku. To nie była iluzja. To było jej drugie oblicze. Po prostu robiła wszystko, żeby je ukryć. - Tam, w fabryce - powiedział - chciałaś coś powiedzieć o swoim ojcu. Przesunęła palcem po cegłach, prawie tak, jakby napisała na nich coś, czego nie chciała wypowiedzieć. -Tak? - Piper, jemu coś grozi, tak? Pochylony nad ogniskiem Leo mieszał na patelni skwierczące papryki i mięso. - Taaak, moi kochani! Prawie gotowe. Piper wyglądała tak, jakby się miała za chwilę rozpłakać. -Jasonie... nie mogę o tym mówić. -Jesteśmy przyjaciółmi. Pozwól sobie pomóc. To tylko pogorszyło sytuację. Westchnęła głęboko, powstrzymując się od płaczu. - Chciałabym, ale... - I... bingo! - zawołał Leo. Podszedł do nich z trzema talerzami, które trzymał jak zawodowy kelner. Jason nie miał pojęcia, skąd on to wszystko wytrzasnął i jak mu się udało tak szybko to przyrządzić, ale wyglądało wspaniale: tacos z papryką i wołowiną, frytki i salsa. - Leo - powiedziała zdumiona Piper - jak ty to... - Szef kuchni Tacos z Garażu Leona do usług! - oznajmił z dumą. - Nawiasem mówiąc, to nie jest wołowina, tylko tofu, królowo piękności, więc nie wydziwiaj. Po prostu wcinaj! Jason nie był pewny co do tego tofu, ale tacos były wyśmienite i cudownie pachniały. Kiedy jedli, Leo starał się wprawić ich w lepszy nastrój, sypiąc dowcipami. Jason był rad, że siedzą w trójkę, bo towarzystwo Piper traciło trochę na intensywności i było mniej kłopotliwe. A jednocześnie w głębi duszy pragnął być z nią sam na sam, choć karcił się za to w myślach. Kiedy Piper zjadła, Jason poradził jej, żeby się trochę przespała. Bez słowa zwinęła się w kłębek i złożyła głowę na jego kolanach. Po dwóch sekundach już chrapała. Spojrzał na Leona, który powstrzymywał się od śmiechu. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, popijając lemoniadę, którą Leo wyprodukował

z wody z manierki i jakiegoś proszku. - Niezłe, co? - Powinieneś otworzyć budkę z żarciem. Zarobiłbyś dużą forsę. Ale kiedy wpatrzył się w rozżarzone węgielki dogasającego ogniska, coś mu się przypomniało. - Leo... A ten ogień, który możesz wezwać... To prawda? Leo spoważniał. -No... tak. Wyciągnął rękę. Mała kulka płomieni zatańczyła na jego dłoni. - Super! Dlaczego nam o tym nie powiedziałeś? Leo zacisnął pięść, płomyki zgasły. - Nie chciałem uchodzić za dziwoląga. -Ja mam moc miotania gromów i panowania nad wiatrami -przypomniał mu Jason. Piper może nagle stać się chodzącą pięknością i tak czarować ludzi, że mogą jej oddać swoje bmw. Nie jesteś większym dziwolągiem od nas. I... hej, może też potrafisz latać! Skoczyć z jakiegoś wysokiego domu i wrzasnąć: „Płomień!" jak Człowiek Pochodnia. Leo prychnął. - Gdybym to zrobił, to spadając na łeb, na szyję, wrzeszczałbym coś mocniejszego niż: „Płomień!" Wierz mi, w domku Hefajstosa wcale nie uważają, że moc wywoływania ognia to coś super. Nyssa powiedziała mi, że rzadko się to zdarza. Kiedy pojawia się półbóg z taką mocą, dochodzi do różnych złych rzeczy. Naprawdę złych. - Może jest na odwrót. Może osoby z takimi wyjątkowymi zdolnościami pojawiają się wówczas, kiedy dzieje się coś złego, bo wtedy są najbardziej potrzebne. Leo oczyścił talerze. - Może. Ja tylko ci mówię, że... nie zawsze można się z tego cieszyć. Jason zamilkł, a po chwili zapytał: - Mówisz o swojej matce, tak? O tej nocy, w której umarła. Leo nie odpowiedział. Nie musiał. To, że był spokojny, że nie żartował, wystarczyło Jasonowi za odpowiedź. - Leo, to nie była twoja wina. Cokolwiek stało się tamtej nocy, nie stało się dlatego, że potrafisz wywołać ogień. Ta Ziemista Kobieta, kimkolwiek jest, od lat próbuje cię zrujnować, odebrać ci pewność siebie, zabrać wszystko, na czym ci zależy. Stara się z całych sił, abyś czuł się nikim. A nie jesteś. Jesteś kimś bardzo ważnym. - Tak właśnie powiedziała. - Leo podniósł wzrok, oczy miał pełne bólu. - Powiedziała,

że mam zrobić coś bardzo ważnego... Coś, co sprawi, że spełni się albo nie spełni ta przepowiednia o siedmiu półbogach. I to mnie przeraża. Nie wiem, czy temu podołam. Jason miał ochotę powiedzieć mu, że wszystko dobrze się skończy, ale zrozumiał, że zabrzmiałoby to fałszywie. Sam nie wiedział, co się wydarzy. Byli półbogami, herosami, a to oznaczało, że czasami sprawy nie kończyły się za dobrze. Herosi czasami byli zjadani przez cyklopów. Gdyby zapytać większość nastolatków: „Hej, chcielibyście na swoje życzenie wywoływać ogień albo mieć magiczny makijaż?", pomyśleliby, że byłoby super. A jednak takie zdolności pociągały za sobą dość ciężkie przeżycia, takie jak siedzenie w jakimś kanale w środku zimy, ucieczki przed potworami, utratę pamięci, przyglądanie się, jak cyklopi zamierzają zgrillować twoich przyjaciół, i sny, które ostrzegają cię, że umrzesz. Leo pogrzebał w resztkach ogniska, przewracając rozżarzone węgielki gołą ręką. - Myślałeś kiedyś o tych pozostałych trzech herosach? To znaczy. .. Jeśli my jesteśmy trojgiem z Wielkiej Przepowiedni, to kim są ci pozostali? I gdzie oni są? Jason zastanawiał się nad tym, to prawda, ale starał się wyrzucić to ze swoich myśli. Dręczyło go podejrzenie, że to on będzie musiał im przewodzić, i bał się, że zawiedzie. „Sami porozrywacie się na strzępy", powiedział mu Boreasz. Jasona nauczono, by nie okazywał strachu. Przekonał się o tym, kiedy śnił o tych wilkach. Miał okazywać pewność siebie, nawet jeśli jej nie miał. Ale Leo i Piper mu zaufali i bardzo się bał, żeby ich nie zawieść. Gdyby miał przewodzić całej szóstce — szóstce, która może tego nie przeżyć - byłoby jeszcze gorzej. - Nie wiem - powiedział w końcu. - Myślę, że ta czwórka pojawi się, kiedy nadejdzie właściwy czas. Kto wie? Może teraz biorą udział w jakiejś innej misji? Leo chrząknął. - Założę się, że ich kanał jest przytulniejszy od naszego. Powiało mocniej, ku południowemu końcowi tunelu. - Leo, prześpij się trochę - powiedział Jason. - Wezmę pierwszą wachtę. Trudno było mierzyć czas, ale Jason oceniał, że jego przyjaciele spali około czterech godzin. Nie miał do nich o to pretensji. Odpoczywał, a nie czuł większej potrzeby snu, bo przecież zażył go sporo na grzbiecie smoka. No i chciał mieć czas na przemyślenie wszystkiego: tej wyprawy, odkrycia, że ma siostrę Thalię, ostrzeżeń Hery. Nie miał też nic przeciwko temu, że Piper wykorzystywała go jako poduszkę. Kiedy spała, oddychała w taki milutki sposób — wdychając powietrze przez nos i wydychając je przez usta z cichym sapnięciem. Odczuł nawet coś w rodzaju żalu, kiedy się przebudziła.

W końcu zwinęli obozowisko i ruszyli dalej w drogę. Tunel wił się, zakręcał, i wydawało się, że nigdy się nie skończy. Jason nie wiedział, czego się spodziewać na końcu - może jakiegoś lochu, podziemnego laboratorium zwariowanego naukowca, może rezerwuaru, do którego spływają wszystkie nieczystości z przenośnych toalet, tworząc na powierzchni diabelską twarz, na tyle wielką, by mogła połknąć cały świat. Zamiast tego natrafili na błyszczące stalowe drzwi do windy; na każdych widniała wypisana kursywą duża litera M. Obok nich wisiała tablica informacyjna. - „M" to galeria Macy's? - próbowała zgadnąć Piper. - W śródmieściu Chicago na pewno taka jest. - A może znowu Monocle Motors? - podsunął Leo. - Hej, popatrzcie na tę tablicę. Nieźle pokręcona. Parking, schroniska, główne wejście Poziom kanałów: 1.Meble i Cafe M 2.Stroje damskie i sprzęt magiczny 3.Stroje męskie i broń 4.Kosmetyki, mikstury, trucizny i rozmaitości - Schroniska? Dla kogo? — zapytała Piper. — I co to za galeria handlowa, do której się wchodzi przez kanał ściekowy? - Albo w której się sprzedaje trucizny - dodał Leo. - Słuchajcie, a co to są „rozmaitości"? To coś w rodzaju bielizny? Jason wziął głęboki oddech. - Żeby wiedzieć, trzeba się dowiedzieć. Drzwi windy otworzyły się na poziomie czwartym. Owionął ich zapach perfum. Jason wyszedł pierwszy, z mieczem w ręku. - Hej, misiaczki, musicie to zobaczyć. Piper stanęła obok niego i wstrzymała oddech. - To nie jest Macy's. Galeria wyglądała jak wnętrze kalejdoskopu. Cały sufit był jednym wielkim witrażem, wyobrażającym znaki zodiaku wokół olbrzymiego słońca. Sączące się przez witraż światło dnia wypełniało wnętrze tysiącami różnych kolorów. Poszczególne piętra tworzyły pierścienie balkonów wokół centralnego atrium, tak że spoglądając w dół, widziało się wszystkie poziomy. Złote balustrady połyskiwały, aż trudno było na nie patrzyć. Prócz tego szklanego sklepienia i windy, z której wysiedli, nie widać było żadnych

okien i drzwi; poziomy połączone były tylko oszklonymi schodami ruchomymi. Posadzki biły w oczy orientalnymi wzorami i kolorami, a stoiska z towarami były równie dziwaczne. Trudno było to wszystko ogarnąć wzrokiem; Jason spostrzegł tylko, że normalne wyposażenie sklepowe, takie jak stojaki na koszule czy na buty, mieszało się z manekinami w pancerzach, stołami z przegródkami na gwoździe i futrami, które zdawały się poruszać. Leo podszedł do balustrady i spojrzał w dół. - Popatrzcie. Pośrodku atrium biła wysoka na sześć metrów fontanna, której barwa zmieniała się co chwila z czerwonej na żółtą, a potem na niebieską. Na dnie prostokątnej sadzawki połyskiwały złote monety, a przy każdym krótszym boku stała złota klatka, przypominająca monstrualną klatkę dla kanarków. Wewnątrz jednej z nich kłębił się miniaturowy huragan i migotały błyskawice. Ktoś uwięził w niej duchy burzy, które usiłowały wydostać się na zewnątrz, trzęsąc całą klatką. W drugiej, nieruchomy jak posąg, stał niski, krępy satyr z maczugą z gałęzi w ręku. - Trener Hedge! - zawołała Piper. - Musimy tam zejść! - Mogę państwu w czymś pomóc? - rozległ się głos. Wszyscy troje odskoczyli do tyłu. Przed nimi znikąd pojawiła się jakaś kobieta. Miała na sobie elegancką czarną suknię i diamentową biżuterię i wyglądała jak emerytowana modelka - mogła mieć z pięćdziesiąt lat, chociaż Jasonowi trudno było to ocenić. Długie, czarne włosy spływały jej na jedno ramię, a piękna twarz przywodziła na myśl owe surrealistyczne, sztuczne twarze supermodelek - była chuda, wyniosła i zimna, trochę nieludzka. Zakończone długimi, pomalowanymi na czerwono paznokciami dłonie przypominały szpony. Uśmiechnęła się. - Bardzo mi miło powitać nowych klientów. W czym mogę państwu pomóc? Leo zerknął na Jasona, jakby chciał powiedzieć: „Jest twoja". - Mm... galeria należy do pani? - wybąkał Jason. Kobieta kiwnęła głową. - Była opuszczona. Wiem, że w dzisiejszych czasach jest tyle sklepów i galerii, ale postanowiłam zrobić z niej coś idealnego. Uwielbiam zbieranie pięknych przedmiotów, pomaganie ludziom i oferowanie im towarów wysokiej jakości za rozsądną cenę. Wydawało mi się więc, że to miejsce będzie dobrym... jak by to powiedzieć. .. pierwszym nabytkiem w tym kraju. Mówiła z lekkim akcentem, ale Jason nie mógł zgadnąć, skąd pochodzi. Nie wyczuwało

się w niej żadnej wrogości. Zaczął się odprężać. Głos miała dźwięczny, głęboki, egzotyczny. Chciało się go słuchać. - Więc przyjechała pani do Ameryki niedawno, tak? - zapytał. -Tak... Jestem księżniczką Kolchidy. Przyjaciele zwracają się do mnie: wasza wysokość. Czego państwo szukają? Jason słyszał o bogatych cudzoziemcach wykupujących amerykańskie galerie handlowe. Oczywiście raczej nie sprzedawali trucizn, żywych futer i duchów burzy, ale wydało mu się, że przemawiająca tak słodkim głosem księżniczka Kolchidy nie może być kimś złym. Piper szturchnęła go w bok. - Jasonie... - Mmm... no tak. No więc, wasza wysokość... - Wskazał na pozłacaną klatkę na dole. To jest nasz przyjaciel, Gleeson Hedge. Satyr. Moglibyśmy... yyy... dostać go z powrotem? - Oczywiście! - zgodziła się natychmiast księżniczka. - Z chęcią pokażę państwu mój inwentarz. Ale najpierw... mogłabym się dowiedzieć, z kim mam do czynienia? Jason zawahał się. Ujawnienie ich prawdziwych imion nie wydawało się najlepszym pomysłem. Jakieś wspomnienie dało mu o sobie znać w tyle głowy - coś, przed czym ostrzegała go Hera, ale nie mógł sobie przypomnieć, o co jej właściwie chodziło. Z drugiej strony jej wysokość najwyraźniej była gotowa do współpracy. Jeśli udałoby się im dostać bez walki to, czego chcieli, tym lepiej. A poza tym naprawdę nie wyglądała na wroga. -Jasonie, ja bym nie... - zaczęła Piper. - To jest Piper - powiedział. - To Leo. Ja jestem Jason. Kobieta utkwiła w nim spojrzenie i przez moment jej twarz dosłownie zajaśniała taką złością, że zobaczył czaszkę pod jej skórą. Poczuł zamęt w głowie, wiedział tylko, że coś jest nie tak. Ale ten moment minął i jej wysokość znowu wyglądała jak normalna kobieta z miłym uśmiechem na twarzy i ujmującym głosem. -Jason. Bardzo ciekawe imię - powiedziała, a jej oczy były zimne jak chicagowski wiatr. - Sądzę, że będziemy mogli panu przedstawić wyjątkową ofertę. Chodźcie, dzieci. Idziemy na zakupy.

Rozdział XXVII PIPER Piper chciała pobiec z powrotem do windy. Inne wyjście: natychmiast zaatakować księżniczkę, bo była przekonana, że i tak czeka ich walka. To, w jaki sposób tej wiedźmie zajaśniała twarz, gdy usłyszała imię Jasona, zupełnie Piper wystarczyło. A teraz jej wysokość uśmiechała się, jakby nic się nie stało, a Jason i Leo sprawiali wrażenie, że niczego złego się po niej nie spodziewają. Księżniczka wskazała im ladę z kosmetykami. - Może zaczniemy od mikstur? - Super - odrzekł Jason. - Chłopcy - wtrąciła się Piper - przyszliśmy tu po duchy burzy i trenera Hedgea. Jeśli ta... księżniczka... naprawdę chce nam pomóc... - Och, nie tylko, moja kochana - powiedziała jej wysokość. -Chcę wam coś sprzedać. Jej diamenty zaiskrzyły, oczy rozbłysły jak oczy węża, zimne i ciemne. — Nie martw się. Będziemy schodzić w dół, aż do parteru, zgoda? Leo ochoczo pokiwał głową. - No jasne! To brzmi rozsądnie. Prawda, Piper? Wytrzeszczyła na niego oczy, starając się powiedzieć mu spojrzeniem; „Nie, to nie jest rozsądne". - Ależ oczywiście! To jest rozsądne. - Jej wysokość położyła ręce na ramionach Leona i Jasona i skierowała ich w stronę kosmetyków. - Chodźcie, chłopcy. Piper nie miała wyboru. Poszła za nimi. Nie znosiła galerii handlowych - głównie dlatego, że w kilku z nich przyłapano ją na kradzieży. No, może nie dosłownie złapano i nie dosłownie na kradzieży. Zauroczała sprzedawców, żeby dawali jej komputery, nowe botki, złote pierścionki, a raz nawet kosiarkę do trawnika, chociaż wcale nie była jej potrzebna. Nigdy nie zatrzymywała tych śmieci. Robiła to tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę ojca. Zwykle oczarowywała jakiegoś lokalnego pracownika UPS, żeby zwrócił te rzeczy do sklepu. Niestety, sprzedawcy, których nabrała, zawsze odzyskiwali rozum i wzywali policję, która w końcu ją dopadała. W każdym razie nie była zachwycona pomysłem zwiedzania galerii handlowej - zwłaszcza takiej, która była własnością pokręconej księżniczki świecącej w ciemności. - A tutaj - powiedziała księżniczka - mamy najlepszy na świecie asortyment

magicznych mikstur. Lada była zastawiona zlewkami pełnymi bulgocących płynów i dymiącymi fiolkami na trójnogach. Na półkach stały kryształowe flakony, niektóre w kształcie łabędzi albo misiów, wypełnione różnokolorowymi płynami, od jaskrawobiałych po cętkowane. A te zapachy... fuj! Niektóre były całkiem przyjemne, przypominały woń świeżo upieczonych ciastek albo róż, ale większość przywodziła na myśl palące się opony, rozwścieczone skunksy i trampki po długiej lekcji wychowania fizycznego. Księżniczka wskazała na fiolkę z krwistym płynem - zwykłą probówkę z korkiem. - To potrafi uleczyć z każdej choroby. - Nawet z raka? - zapytał Leo. — Z trądu? Z wrastających paznokci? - Z każdej choroby, miły chłopcze. A to - wskazała na pojemnik w kształcie łabędzia pełen niebieskiego płynu - zabija w bardzo bolesny sposób. - Niesamowite - powiedział Jason rozmarzonym, sennym głosem. -Jasonie - powiedziała Piper — mamy coś do zrobienia. Pamiętasz? Starała się wypowiedzieć to z naciskiem, żeby się otrząsnął z tego zgubnego czaru, ale nawet w jej uszach zabrzmiało to słabo i niepewnie. Ta księżniczka ją przerażała, odbierała jej pewność siebie; czuła się tak jak w domku Afrodyty, gdy przemawiała do niej Drew. - Coś do zrobienia - mruknął Jason. - Jasne. Ale najpierw zakupy, dobra? Księżniczka uśmiechnęła się do niego promiennie. - Są tutaj tównież mikstury przeciw ogniowi... -Już to mam - powiedział Leo. - Tak? - Księżniczka przyjrzała mu się uważniej. - Nie wyglądasz na takiego, który używa mojego markowego filtru słonecznego... ale mniejsza z tym. Mamy też mikstury wywołujące ślepotę, szaleństwo, senność albo... - Chwileczkę. - Piper wpatrywała się w fiolkę z czerwonym płynem. - Czy ta mikstura przywraca utraconą pamięć? Księżniczka zmrużyła oczy. - Możliwe. Tak. Całkiem możliwe. Dlaczego pytasz, kochana? Zapomniałaś o czymś ważnym? Piper starała się okazać obojętność, ale gdyby ta mikstura mogła przywrócić pamięć Jasonowi... „Czy ja naprawdę tego chcę?" Gdyby Jason odkrył, kim jest, mógłby nawet przestać być jej przyjacielem. Hera nie bez powodu odebrała mu pamięć.

Powiedziała mu, że tylko dlatego przeżyje w Obozie Herosów. A jeśli Jason odkryje, że jest ich wrogiem? Jeśli odzyska pamięć i stwierdzi, że nienawidzi Piper? Może przecież gdzieś mieć dziewczynę, tam skąd przybył. „Nie dbam o to" — pomyślała i ją samą trochę to zaskoczyło. Jason zawsze sprawiał wrażenie, że cierpi, kiedy stara się coś sobie przypomnieć. Nie mogła wtedy na niego patrzeć. Był jej tak drogi i chciała mu pomóc, nawet jeśli miało to oznaczać, że go utraci. I może choćby tylko dlatego warto było zwiedzić galerię handlową jej wysokości. - Ile to kosztuje? - zapytała. Księżniczka popatrzyła gdzieś w dal. - Hmm... Cena to zawsze sprawa trochę delikatna. Uwielbiam pomagać ludziom. Naprawdę. I zawsze dotrzymuję słowa, chociaż czasami ludzie próbują mnie oszukać. Spojrzała na Jasona. - Kiedyś na przykład spotkałam przystojnego młodzieńca, który chciał wykraść pewien skarb z królestwa mojego ojca. Zawarliśmy umowę i obiecałam, że mu pomogę. - Wykraść coś własnemu ojcu? - Jason wciąż wyglądał, jakby był w transie, ale to wyraźnie go zaintrygowało. - Och, nie przejmuj się. Zażądałam wysokiej ceny. Ten młodzieniec musiał mnie zabrać ze sobą. Był taki ładny, dziarski, silny... — Spojrzała na Piper. — Jestem pewna, moja kochana, że wiesz, jak to jest, kiedy się spotka takiego pociągającego herosa i chce mu się pomóc... Piper starała się ukryć emocje, które nią targały, ale czuła, że się rumieni. Miała przerażające poczucie, że księżniczka czyta w jej myślach. Ta opowieść była jej też niepokojąco znajoma. Strzępy dawnych mitów zaczęły się w jej głowie składać w jakąś całość, ale przecież ta kobieta nie mogła być tą, o której Piper pomyślała. - W każdym razie - ciągnęła jej wysokość — mój bohater musiał dokonać wielu niewiarygodnych czynów i nie chwaląc się, nie dokonałby ich bez mojej pomocy. Zdradziłam własną rodzinę, aby mój bohater zdobył to, czego chciał. A jednak oszukał mnie, gdy doszło do spłaty długu. - Oszukał? - Jason marszczył czoło, jakby usiłował sobie przypomnieć coś ważnego. - To jest jakieś pokręcone - powiedział Leo. Jej wysokość poklepała go czule po policzku. -Jestem pewna, że nie musisz się tym przejmować, Leo. Wyglądasz na uczciwego

człowieka. Zawsze płacisz uzgodnioną cenę, prawda? Kiwnął głową. - A co my kupujemy? Wezmę dwa. - No więc ta fiolka, wasza wysokość - wtrąciła się do rozmowy Piper. - Ile kosztuje? Księżniczka przyjrzała się jej strojowi, twarzy i całej sylwetce, jakby miała opatrzyć metką lekko zużytą półboginię. - Dałabyś za nią wszystko, moja kochana? Czuję, że tak. Te słowa opłynęły ją jak dobra fala surfowa. Siła sugestii prawie zwaliła ją z nóg. Chciała zapłacić każdą cenę. Chciała powiedzieć „tak". A potem poczuła mdłości. Zdała sobie sprawę, że ulega czarowi słów. Już kiedyś coś takiego czuła, kiedy Drew przemawiała przy ognisku, ale to tutaj było tysiąc razy silniejsze. Nic dziwnego, że Jason i Leo temu ulegli. Czy to właśnie odczuwali ludzie, gdy ona sama ich oczarowywała? Ogarnęło ją poczucie winy. Zebrała w sobie całą wolę. - Nie, nie dałabym za ten napój wszystkiego. Jakąś uczciwą cenę... może. A potem musimy już iść. Prawda, chłopcy? Przez chwilę jej słowa zdawały się do nich docierać. Zrobili zmieszane miny. - Iść? - zapytał Jason. - To znaczy... po zakupach? - zapytał Leo. Piper chciała krzyknąć, ale księżniczka przechyliła głowę, przyglądając się jej z pewnym szacunkiem. - Imponujące - powiedziała. - Niewielu może się oprzeć moim namowom. Jesteś córką Afrodyty, moja kochana? Ach, tak... powinnam to dostrzec. Nieważne. Może pochodzimy dłużej po mojej galerii, zanim zdecydujesz, co chcesz kupić? -Ale ta fiolka... - No dobrze, chłopcy. - Jej głos był o wiele mocniejszy od głosu Piper, pełen takiej pewności siebie, że dziewczyna nie mogła się z nią mierzyć. - Chcecie zobaczyć coś więcej? -Jasne - odrzekł Jason. - No pewnie - zgodził się Leo. - Wspaniale. Będzie wam potrzebna wszelka pomoc, jeśli zmierzacie do Bay Area. Ręka Piper powędrowała do rękojeści sztyletu. Pomyślała o swoim śnie - o tym szczycie góry, z którego Enkelados pokazał jej tak dobrze znane miejsce, gdzie miała za dwa dni zdradzić swoich przyjaciół. - Bay Area? - powtórzyła. - Dlaczego tam?

Księżniczka uśmiechnęła się. - No bo tam umrą, prawda? I poprowadziła ich w stronę ruchomych schodów, a Jason i Leo nadal byli wyraźnie podnieceni wizją czekających ich zakupów.

Rozdział XXVIII PIPER Piper natarła na księżniczkę, kiedy Jason i Leo poszli oglądać żywe futra. - Chcesz, żeby się zakupili na śmierć? -Mmm. -. Księżniczka zdmuchnęła kurz z gabloty z mieczami. -Jestem jasnowidzem, moja droga. Znam twój sekret. Ale nie chcemy rozgłosu, prawda? Chłopcy tak dobrze się bawią. Leo śmiał się, przymierzając czapkę z zaczarowanego futra szopa pracza. Pręgowany ogon szopa drgał, a nóżki poruszały się gwałtownie, gdy Leo szedł. Jason pożerał wzrokiem męskie ubiory sportowe. Chłopcy zainteresowani zakupem odzieży? Widoczny znak, że działa na nich jakieś złe zaklęcie. Piper spojrzała spode łba na księżniczkę. - Kim jesteś? - Już ci powiedziałam, moja kochana. Jestem księżniczką Kolchidy. - Gdzie to jest? Księżniczka trochę spoważniała. - Raczej gdzie było. Mój ojciec panował nad dalekim wybrzeżem Morza Czarnego, tak daleko na wschód, jak mógł dopłynąć grecki okręt w owych czasach. Ale Kolchidy już nie ma. Zaginęła przed eonami. - Eonami? - Księżniczka wyglądała najwyżej na pięćdziesiątkę, ale Piper zaczęło gnębić jakieś złe przeczucie; coś, o czym w Que-beku wspomniał król Boreasz. - Ile masz lat? Księżniczka zaśmiała się. - Dama nie powinna zadawać takich pytań ani na nie odpowiadać. Wystarczy, jak powiem, że... ee... czynności urzędu imigracyjnego na granicy waszego kraju trwały dość długo. Moja patronka w końcu jakoś to załatwiła. Jej to wszystko zawdzięczam. Zatoczyła ręką koło, wskazując na stoiska. Piper miała metaliczny smak w ustach. - Twoja patronka... - O, tak. Ona pomaga tylko takim, którzy mają niezwykłe zdolności, tak jak ja. I, naprawdę, niewiele przy tym wymagała: wejście ma być pod ziemią, tak żeby mogła... ee... monitorować moich klientów, no i od czasu do czasu muszę jej oddać jakąś przysługę. Za nowe życie? Wierz mi, to była najlepsza transakcja, jakiej dokonałam od stuleci.

„Uciekajmy" - pomyślała Piper. - „Musimy się stąd wydostać". Ale zanim zdążyła ubrać to w słowa, Jason zawołał: - Hej, popatrz na to! Ze stojaka z napisem ODZIEŻ UŻYWANA zdjął fioletową koszulkę, taką samą, jaką miał na sobie podczas szkolnej wycieczki, tyle że ta wyglądała, jakby ją poszarpał tygrys. Zmarszczył czoło. - Dlaczego wygląda mi jakoś znajomo? - Jest podobna do twojej — powiedziała Piper. - Ale teraz naprawdę musimy już iść. Nie była jednak pewna, czy w ogóle ją usłyszał, bo czar księżniczki wciąż na niego działał. - To nonsens — powiedziała księżniczka. — Chłopcy jeszcze wszystkiego nie zobaczyli, prawda? Ale... tak, mój drogi. Te koszulki są bardzo popularne. Zostawili je w rozliczeniu poprzedni klienci. Pasuje do ciebie. Leo wyłowił pomarańczową koszulkę Obozu Herosów z dziurą na piersiach, jakby jej poprzedniego właściciela ktoś przebił oszczepem. Tuż obok wisiał wgnieciony napierśnik z brązu, podziurawiony przez korozję - a może przez jakiś kwas? — i kawałki rzymskiej togi poplamione czymś, co wyglądało na zaschniętą krew. - Wasza wysokość - powiedziała Piper, starając się opanować nerwy. - Dlaczego wasza wysokość nie powie tym chłopcom, jak zdradziła swoją rodzinę? Jestem pewna, że chętnie by tego posłuchali. Jej słowa nie zrobiły żadnego wrażenia na księżniczce, ale chłopcy odwrócili się do nich, nagle zaciekawieni. - Nowa opowieść? - zapytał Leo. - Lubię nowe opowieści! - zgodził się Jason. Księżniczka obrzuciła Piper gniewnym spojrzeniem. - Och, Piper, z miłości robi się różne dziwne rzeczy. Sama powinnaś o tym wiedzieć. Zakochałam się w tym młodym herosie, to prawda, bo twoja matka, Afrodyta, rzuciła na mnie czar. Gdyby to nie była ona... ale przecież nie można żywić urazy do bogini, prawda? Ton jej głosu mówił wyraźnie: „Ale mogę ją żywić do ciebie". - Ale ten heros zabrał cię ze sobą, kiedy uciekał z Kolchidy -przypomniała sobie Piper. Czyż tak nie było, wasza wysokość? Ożenił się z tobą, tak jak obiecał. Wyraz oczu księżniczki sprawił, że Piper poczuła chęć przeproszenia jej, ale się nie poddała. - Z początku - mówiła jej wysokość - wyglądało na to, że dotrzymuje słowa. Ale i później, kiedy już pomogłam mu wykraść skarb mojego ojca, nadal potrzebował mojej

pomocy. Kiedy uciekliśmy, ruszyła za nami w pościg flota mojego brata. Jego okręty wojenne doścignęły nasz statek. Byłby go zatopił, ale przekonałam go, żeby się zgodził na rozmowy pokojowe na naszym pokładzie. Zaufał mi. -I zabiłaś własnego brata. - Piper przypomniała sobie tę ponurą opowieść, a także imię księżniczki, okryte hańbą imię zaczynające się na literę M. - Co? - zapytał poruszony tym Jason. Przez chwilę wyglądał prawie tak, jakby znowu był sobą. - Zabiłaś własnego... - Nie - warknęła księżniczka. - Te opowieści kłamią. To mój nowy małżonek i jego ludzie zabili mojego brata, chociaż nie udałoby im się to bez mojego podstępu. Wrzucili jego ciało do morza, co skłoniło resztę ścigającej nas floty do zatrzymania się, bo członkowie załogi chcieli wyłowić ciało i sprawić godny pogrzeb. To dało nam czas, aby stamtąd uciec. Wszystko to zrobiłam dla mojego męża. A on zapomniał o naszej umowie. W końcu mnie zdradził. Jason wciąż miał niepewną minę. - Co zrobił? Księżniczka przyłożyła pociętą togę do jego piersi, jakby robiła przymiarkę do morderstwa. - Nie znasz tej historii, mój chłopcze? Właśnie ty powinieneś dobrzeją znać. Nosisz jego imię. -Jazon - powiedziała Piper. - Ale jeśli tak, to... to powinnaś być martwa! Księżniczka uśmiechnęła się. -Jak już mówiłam: nowe życie w nowym kraju. Na pewno popełniłam błędy. Odwróciłam się od własnego ludu. Nazwano mnie zdrajczynią, złodziejką, oszustką, morderczynią. A ja wszystko zrobiłam z miłości. - Zwróciła się do chłopców i rzuciła im żałosne spojrzenie, trzepocząc rzęsami. Piper czuła, jak ogarnia ich jej czar, tym razem jeszcze silniejszy niż przedtem. - Nie zrobilibyście tego samego dla kogoś, kogo byście kochali? - Och, no pewnie — powiedział Jason. -Jasne - powiedział Leo. - Chłopaki! - Piper zazgrzytała zębami z bezsilnej wściekłości. - Nie widzicie, kim ona jest? Nie... - No to co, pójdziemy dalej, tak? - zapytała pogodnie księżniczka. - Myślę, że chcecie porozmawiać o cenie za duchy burzy. .. i za waszego satyra. Leo wytrzeszczył oczy na drugim poziomie, tym ze sprzętem magicznym.

- No nie - powiedział. - Czy to jest kuźnia? Zanim Piper zdążyła go powstrzymać, wyskoczył z ruchomych schodów i pobiegł do wielkiego owalnego pieca, który wyglądał jak grill na sterydach. Kiedy go dogonili, księżniczka powiedziała: - Masz dóbry gust. To jest H-200, zaprojektowana przez samego Hefajstosa. Można w niej wytapiać niebiański spiż albo cesarskie złoto. Jason drgnął, jakby dwa ostatnie słowa były mu znajome. - Cesarskie złoto? Kiwnęła głową. - Tak, mój kochany. Takie jak to, które tak mądrze ukrywasz w kieszeni. Przed użyciem cesarskie złoto musi być poświęcone w świątyni Jupitera na Wzgórzu Kapitolińskim w Rzymie. To bardzo mocny i rzadki metal, ale nieprzewidywalny, tak jak rzymscy cesarze. Dbaj o to, by klinga nigdy się nie złamała... - Uśmiechnęła się promiennie. - Oczywiście Rzym był później, po moich czasach, ale mi o tym opowiadano. A tutaj, zobaczcie... ten złoty tron to jeden z moich najlepszych luksusowych przedmiotów. Hefajstos zrobił go, żeby ukarać swoją matkę, Herę. Siądź na nim, a natychmiast znajdziesz się w pułapce. Leo najwidoczniej przyjął to jako polecenie, bo zaczął iść ku tronowi jak w transie. - Leo, nie! - ostrzegła go Piper. Zamrugał. - Ile za kuźnię i tron? - Och, tron mogę ci oddać za pięć wielkich czynów. Kuźnię za siedem lat służby. A za odrobinę twojej mocy... Poprowadziła go do działu przyrządów magicznych, podając ceny różnych przedmiotów. Piper nie chciała zostawiać go sam na sam z księżniczką, ale musiała spróbować przemówić Jasonowi do rozsądku. Odciągnęła go na bok i trzasnęła w twarz. - Au... - jęknął sennym głosem. - Za co? - Otrząśnij się z tego! — syknęła. - O co ci chodzi? - Ona cię zauroczyła. Nie czujesz tego? -Zmarszczył brwi. - Wygląda w porządku. - Ona nie jest w porządku! Nie powinna w ogóle żyć! Była żoną Jazona. .. Tego, po którym nosisz imię... Trzy tysiące lat temu. Nie pamiętasz, co mówił Boreasz... o duszach, które wyzwoliły się z Hadesu? Budzą się nie tylko potwory. Ona wróciła z Podziemia!

Jason pokręcił głową. - Ona nie jest duchem. - Nie, jest czymś gorszym! Ona jest... - Dzieci. - Wróciła księżniczka, prowadząc za sobą Leona. - Jeśli sobie życzycie, zobaczymy teraz to, po co tu przyszliście. Tego właśnie chcecie, prawda? Piper zdusiła w sobie okrzyk. Kusiło ją, żeby wyciągnąć sztylet i zaatakować tę wiedźmę, ale tu, w samym środku galerii handlowej jej wysokości, z przyjaciółmi pozbawionymi woli, nie miała szans. Nie była nawet pewna, czy w walce stanęliby po jej stronie. Musiała wymyślić coś lepszego. Zjechali schodami ruchomymi na dół, do podstawy fontanny. Piper dopiero teraz spostrzegła dwa wielkie zegary słoneczne z brązu - każdy rozmiarów trampoliny wbudowane w marmurową posadzkę przy północnym i południowym brzegu sadzawki. Pozłacane klatki stały po wschodniej i zachodniej stronie; w tej dalszej uwięzione były duchy burzy. Było ich tam tyle, wirujących i kłębiących się jak skondensowane tornado, że Piper nie mogła ich policzyć - w każdym razie z kilka tuzinów. -Hej! - zawołał Leo. - Trener Hedge wygląda w porządku! Podbiegli do bliższej klatki. Stary satyr musiał zostać spetryfikowany w chwili, gdy powietrzny lej wessał go nad Wielkim Kanionem. Zamarł w ruchu, z pałką wzniesioną nad głową, jakby akurat podczas lekcji gimnastyki szykował się do obrony rzutu za pięćdziesiąt punktów. Kręcone włosy sterczały mu pod dziwnymi kątami. Gdyby Piper skupiła się na pewnych szczegółach - jaskrawopomarańczowej koszulce polo, rozwichrzonej koziej bródce, gwizdku zawieszonym na szyi - mogłaby sobie go wyobrazić jako dawnego, irytującego trenera Hedgea. Trudno było jednak pominąć te krótkie różki na jego głowie i fakt, że miał owłosione kozie nogi i kopytka zamiast znoszonych spodni od dresu i adidasów. - Tak - powiedziała księżniczka. - Zawsze dbam o moje towary. Jestem gotowa na handel wymienny. Duchy burzy i satyr w zestawie. Jeśli dojdziemy do zgody, dorzucę fiolkę z uzdrawiającą miksturą i będziecie mogli spokojnie stąd odejść. - Rzuciła znaczące spojrzenie na Piper. - To chyba lepsze od wszczynania przykrych kłótni, prawda, kochanie? „Nie ufaj jej" - ostrzegł ją głos w głowie. Jeśli miała rację co do tożsamości tej kobiety, nikt spokojnie stąd nie odejdzie. Uczciwy handel nie był możliwy. To wszystko było oszustwem. Ale jej przyjaciele patrzyli na nią, gorliwie kiwając głowami i podpowiadając jej bezgłośnie: „Powiedz tak!". Potrzebowała więcej czasu. - Możemy negocjować - powiedziała. - Absolutnie! - zawołał Leo. - Podaj swoją cenę!

- Leo! - warknęła Piper. Księżniczka zacmokała. - Mam podać swoją cenę? To może nie jest najlepsza strategia handlowa, drogi chłopcze, ale przynajmniej wiesz, że wszystko ma swoją wartość. Zwłaszcza wolność. Chcecie, żebym uwolniła tego satyra, który zaatakował moje duchy burzy... - Które zaatakowały nas - wtrąciła Piper. Jej wysokość wzruszyła ramionami. -Jak powiedziałam, moja patronka od czasu do czasu prosi mnie o jakąś przysługę. Jedną z nich było wysłanie duchów burzy, aby was porwały. Osobiście nic do was nie mam. I obyło się bez przemocy, bo w końcu sami tu przyszliście, z własnej, nieprzymuszonej woli! W każdym razie chcecie, żebym uwolniła tego satyra i dała wam te duchy burzy, które, nawiasem mówiąc, są moimi bardzo cennymi sługami, bo zamierzacie je przekazać temu tyranowi Eolowi. Uczciwie stawiam sprawę, prawda? Cena będzie wysoka. Piper widziała, że jej przyjaciele gotowi są oddać wszystko, obiecać wszystko. Zanim zdążyli się odezwać, zagrała swoją ostatnią kartą. - Ty jesteś Medea. To ty pomogłaś Jazonowi wykraść Złote Runo. Jesteś jedną z najbardziej niegodziwych postaci w mitologii greckiej. Jasonie, Leo... nie ufajcie jej. Włożyła w te słowa tyle woli, ile zdołała w sobie zebrać. Wypowiedziała je z najgłębszym przekonaniem i wydawało się, że odnoszą zamierzony skutek. Jason odstąpił od czarodziejki na kilka kroków. Leo podrapał się po głowie i rozejrzał wokoło, jakby budził się ze snu. - No więc, co robimy? - Chłopcy! - Księżniczka rozłożyła ręce w powitalnym geście. Jej diamenty zalśniły, jej długie palce z pomalowanymi paznokciami zakrzywiły się jak unurzane we krwi szpony. Tak, to prawda, jestem Medeą. Tylko że zostałam całkiem źle zrozumiana. Och, Piper, moja kochana, nie wiesz, co znaczyło być kobietą w dawnych czasach. Nie miałyśmy władzy, nie miałyśmy na nic wpływu. Często nie mogłyśmy nawet same wybrać sobie męża. Ale ja byłam inna. Sama wybrałam sobie los, stając się czarodziejką. Czy to takie złe? Zawarłam z Jazonem umowę: jego miłość za moją pomoc w ucieczce. Uczciwa umowa. Stał się słynnym bohaterem! Beze mnie zginąłby na wybrzeżu Kolchidy i nikt by o tym nie wiedział. Jason - ten prawdziwy, ten, którego Piper znała - spojrzał na nią ponuro. -Więc... ty naprawdę umarłaś trzy tysiące lat temu? Wróciłaś z Podziemia? - Śmierć juz nade mną nie włada, młody herosie - odpowiedziała Medea. - Dzięki mojej patronce jestem znowu z krwi i kości.

-Od... odtworzyłaś się? - wyjąkał Leo, mrugając oczami. -Jak potwór? Medea rozczapierzyła palce i z jej paznokci buchnęła z sykiem para, jakby woda wylała się na rozpalone do czerwoności żelazo. - Wy w ogóle nie wiecie, co się dzieje, prawda, moi kochani? To coś o wiele gorszego od przebudzenia się potworów z Tartaru. Moja patronka wie, że giganci i potwory nie są jej najwierniejszymi sługami. Ja jestem śmiertelniczką. Uczę się na swoich błędach. I teraz, gdy już wróciłam między żyjących, nikt mnie więcej nie oszuka. Zaraz się dowiecie, jaka jest moja cena za to, czego żądacie. - Chłopcy - powiedziała Piper. - Jazon porzucił Medeę, bo była szalona i żądna krwi. - Kłamstwo! - syknęła Medea. - Kiedy wracali z Kolchidy, jego okręt przybił do brzegów innego królestwa i tam Jazon zgodził się porzucić Medeę i poślubić córkę króla. - Po tym jak urodziłam mu dwoje dzieci! I nie dotrzymał przyrzeczenia! Pytam się was, czy postąpił chwalebnie? Jason i Leo posłusznie pokręcili głowami, ale Piper nie dała się omamić. - Może i nie postąpił chwalebnie, ale zemstę Medei też trudno tak nazwać. Zamordowała własne dzieci, żeby odzyskać Jazona. Otruła jego nową żonę i uciekła z tego królestwa. Medea warknęła ze złości. - To kalumnia wymyślona, by zszargać moją reputację! Lud Koryntu, ten samowolny motłoch, zabił moje dzieci i wygnał mnie precz. Jazon nic nie zrobił, aby mnie ochronić. Obrabował mnie ze wszystkiego. I... tak, zakradłam się z powrotem do pałacu i otrułam jego piękną nową oblubienicę. To była uczciwa gra... Odpowiednia cena. -Jesteś szalona - powiedziała Piper. -Jestem ofiarą! - jęknęła Medea. - Umarłam, a moje marzenia umarły wraz ze mną. Tym razem tak nie będzie. Już wiem, że nie należy ufać herosom. Kiedy przyjdą po skarb, zapłacą wysoką cenę. Zwłaszcza kiedy ten, który przyjdzie, będzie miał na imię Jason! Fontanna zabarwiła się na czerwono. Piper sięgnęła po sztylet, ale ręka tak jej się trzęsła, że prawie nie mogła go uchwycić. -Jasonie, Leo... wynosimy się stąd. Teraz. - Przed zawarciem umowy? - zapytała Medea. - A co z waszą misją, chłopcy? Nie żądam zbyt wiele. Wiecie, że to magiczna fontanna? Jeśli wrzuci się do niej martwego człowieka, to nawet gdyby był porąbany na kawałki, wyskoczy z niej cały i zdrowy, a do tego silniejszy i potężniejszy niż przedtem.

- Naprawdę? - zapytał Leo. - Leo, ona kłamie - powiedziała Piper. — Już raz zastosowała tę sztuczkę... chyba wobec jakiegoś króla. Namówiła jego córki, by go porąbały na kawałki, przysięgała, że wyjdzie z wody młody i zdrowy, ale to go tylko uśmierciło! - Banialuki - powiedziała Medea, kładąc nacisk na każdej sylabie. - Leo, Jason, moja cena nie jest wygórowana. To takie proste. Walczcie ze sobą. Jeśli któryś zostanie ranny, a nawet poniesie śmierć, nic strasznego się nie stanie. Wystarczy wrzucić go do tej sadzawki i wyjdzie z niej cały i zdrowy, a nawet jeszcze silniejszy. Bo przecież chcecie ze sobą walczyć, prawda? Czujecie do siebie urazę! - Chłopcy, nie! - krzyknęła Piper. Ale oni już łypali na siebie groźnie, jakby dopiero teraz odkryli, co naprawdę do siebie czują. Piper jeszcze nigdy nie czuła się tak bezbronna. Teraz zrozumiała, na czym polegają prawdziwe czary. Zawsze myślała, że czary to tylko różdżki i ogniste pociski, ale to było o wiele gorsze. Medea nie posługiwała się tylko truciznami i eliksirami. Jej najpotężniejszą bronią był jej głos. Leo nadąsał się. -Jason zawsze jest najlepszy. Zawsze ściąga na siebie uwagę i uważa, że jestem na każde jego zawołanie. - Denerwujesz mnie, Leo - warknął Jason. - Nigdy niczego nie traktujesz poważnie. Nie potrafisz nawet naprawić smoka. - Przestańcie! - błagała Piper, ale już obaj dobyli broni; Jason miał w ręku swój złoty miecz, a Leo młotek, który wyciągnął z kieszeni pasa na narzędzia. - Pozwól im walczyć, Piper - nalegała Medea. - Robię ci przysługę. Niech to się stanie, będziesz miała o wiele łatwiejszy wybór. Enkelados będzie zadowolony. Jeszcze dzisiaj możesz odzyskać swojego ojca! Czary Medei nie działały na nią, ale jej słowa były takie przekonujące. .. „Jeszcze dzisiaj może odzyskać ojca?" Mimo najlepszych intencji tego właśnie chciała. Chciała odzyskać ojca. To bolało. - Służysz Enkeladosowi - powiedziała. Medea parsknęła śmiechem. -Ja mam służyć gigantowi? Nie. Ale wszyscy służymy tej samej sprawie... patronce, której nie możesz się przeciwstawić. Odejdź, córko Afrodyty. Ty nie musisz umierać. Uratuj siebie, a twój ojciec odzyska wolność. Leo i Jason wciąż stali naprzeciw siebie, gotowi do walki, ale wyglądali na

zdezorientowanych i niepewnych, jakby czekali na kolejny rozkaz. Piper miała nadzieję, że jakaś cząstka w nich musi się temu opierać. To było całkowicie sprzeczne z ich naturą. - Posłuchaj mnie, dziewczyno. - Medea oderwała jeden diament ze swojej bransolety i cisnęła go w kaskadę różnokolorowej wody tryskającą z fontanny. - O Iris, bogini tęczy, pokaż mi biuro Tristana McLeana. Mgiełka zamigotała i Piper zobaczyła gabinet swojego ojca. Przy biurku, z telefonem przy uchu, siedziała jego asystentka, Jane, w czarnym kostiumie, z włosami zaczesanymi w kok. - Witaj, Jane - powiedziała Medea. Jane spokojnie odłożyła słuchawkę. - W czym mogę pani pomóc? Cześć, Piper. - Ty... - Piper była tak wściekła, że ledwo mogła mówić. - Tak, moje dziecko - powiedziała Medea. - Asystentka twojego ojca. Bardzo łatwo ją zmanipulować. Bystra, jak na śmiertelnika, ale bardzo słaba. - Dziękuję, proszę pani. - Nie ma za co. Chcę ci tylko pogratulować, Jane. Nakłonienie pana McLeana, żeby tak nagle wyjechał z miasta, wsiadł do samolotu do Oakland bez zaalarmowania prasy i policji... Dobra robota! Nikt nie wie, dokąd się udał. A przekonanie go, że życie jego córki jest zagrożone... Ach, to był znakomity pomysł, by nakłonić go do współpracy. - Tak - przyznała Jane bezbarwnym tonem, jak lunatyczka. -Bardzo dobrze współpracował, kiedy uwierzył, że Piper coś grozi. Piper spojrzała na swój sztylet. Drżał w jej dłoni. Jako broń nie okazałby się skuteczniejszy niż w ręku Heleny trojańskiej, ale klinga była jak zwierciadło, a to, co w niej ujrzała, było odbiciem przerażonej dziewczynki bez żadnych szans na zwycięstwo. - Mogę mieć dla ciebie nowe polecenia, Jane - powiedziała Medea. - Jeśli dziewczyna zacznie współpracować, być może nadejdzie czas, by pan McLean wrócił do domu. Mogłabyś wymyślić coś przekonującego, żeby usprawiedliwić jego nieobecność? Tak na wszelki wypadek. I wyobrażam sobie, że temu biedakowi przydałby się pobyt w szpitalu psychiatrycznym. - Tak, proszę pani. Zajmę się tym. Obraz zniknął i Medea zwróciła się do Piper. - Sama widzisz. - Zwabiłaś mojego ojca w pułapkę. Pomogłaś olbrzymowi... - Daj spokój, moja kochana. Sama doprowadzisz się do szaleństwa! Całymi latami

przygotowywałam się do tej wojny, jeszcze zanim odzyskałam życie. Już ci powiedziałam: jestem jasnowidzem. Potrafię przewidzieć przyszłość równie dobrze jak ta wasza przepowiednia. Lata temu, kiedy wciąż cierpiałam na Polach Kary, miałam wizję tych siedmiorga z waszej tak zwanej Wielkiej Przepowiedni. Zobaczyłam twojego przyjaciela Leona, zrozumiałam, że pewnego dnia może stać się ważnym wrogiem. Wzburzyłam świadomość mojej patronki, przekazałam jej tę informację, a jej udało się trochę przebudzić... na tyle, że mogła go odwiedzić. -Jego matka - powiedziała Piper. - Leo, posłuchaj tego! Ona pomogła zabić twoją matkę! - Uhu-huu... - mruknął Leo. - To co... mam zaatakować Jasona? Będzie dobrze? - Znakomicie i bezpiecznie - odrzekła Medea. - A ty, Jasonie, uderz mocno. Pokaż mi, że jesteś wart swojego imienia. - Nie! - zawołała Piper. Wiedziała, że to jej ostatnia szansa. -Jasonie, Leo, ona was oszukuje. Odłóżcie broń. Czarodziejka potoczyła oczami. - Dziewczyno, błagam. Dla mnie nie jesteś żadnym przeciwnikiem. Ćwiczyłam z moją ciotką, nieśmiertelną Kirke. Mogę doprowadzić mężczyzn do szaleństwa albo ich uzdrowić samym moim głosem. Ze mną ci żałośni młodzi herosi nie mają żadnych szans. No, dalej, chłopcy, pozabijajcie się nawzajem!, - Jasonie, Leo, posłuchajcie mnie. Piper włożyła w te słowa całą wolę, wszystkie uczucia. Przez całe lata starała się panować nad sobą i nie okazywać słabości, ale teraz przelała w swoje słowa wszystko - swój strach, swoją rozpacz, swój gniew. Wiedziała, że być może podpisuje wyrok śmierci na ojca, ale ci dwaj byli jej zbyt drodzy, by pozwoliła im na bratobójczą walkę. - Medea omamiła was czarami. Jesteście swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie walczcie ze sobą. Walczcie z nią. Zawahali się, a Piper wyczuła, że czar pryska. Jason zamrugał. - Leo, czyja przed chwilą chciałem ugodzić cię mieczem? - Coś o mojej matce?... - Leo zmarszczył czoło, a potem zwrócił się do Medei. - Ty... ty pracujesz dla Ziemistej Kobiety. To ty ją wysłałaś do sklepu z narzędziami. - Uniósł rękę. Pani, mam tutaj trzyfuntowy młotek z twoim imieniem na obuchu. - No i co? - zakpiła Medea. - Po prostu odbiorę zapłatę w inny sposób. Nacisnęła stopą jedną z płytek mozaiki na posadzce i cały budynek zadygotał. Jason

zamachnął się na nią mieczem, ale Medea zamieniła się w obłok dymu i pojawiła przy ruchomych schodach. - Za wolny jesteś, herosie! - Zaśmiała się. - Wyładuj swoją frustrację na moich zwierzątkach! I zanim Jason zdążył pobiec za nią, olbrzymie brązowe zegary słoneczne po obu stronach fontanny rozsunęły się i z ciemnych czeluści pod nimi wyczołgały się dwie warczące złote bestie - dwa wielkie skrzydlate smoki. Każdy był rozmiarów przyczepy kempingowej, może nie tak duży w porównaniu z Festusem, ale jednak wielki. -

Aha, więc to trzymają w tych „schroniskach" - powiedział potulnie Leo.

Smoki rozwinęły skrzydła i zasyczały. Piper czuła gorąco bijące od ich błyszczącej skóry. Jeden spojrzał na nią złymi, pomarańczowymi ślepiami. - Nie patrz mu w oczy! - zawołał Jason. - Sparaliżują cię! - Zaiste! - Medea powoli wjeżdżała w górę ruchomymi schodami, oparta o poręcz przyglądała się widowisku. - Ci moi dwaj ulubieńcy długo mi towarzyszyli, to słoneczne smoki, dar od mojego dziadka Heliosa. Ciągnęły mój rydwan, kiedy opuszczałam Korynt, a teraz zniszczą was. Ta-da! Smoki rzuciły się ku nim. Leo i Jason natarli na nie, aby je powstrzymać. Piper ze zdumieniem patrzyła, jak obaj śmiało ruszyli do ataku, ramię w ramię, jak dobrze wyszkolona drużyna. Medea była już prawie na drugim piętrze - na tym poziomie, na którym miała bogaty wybór magicznych narzędzi mordu. -

Och, nie, na to ci nie pozwolę! - krzyknęła Piper i pobiegła za nią.

Kiedy Medea ją zobaczyła, żwawo ruszyła w górę po ruchomych schodach. Jak na kobietę trzytysiącletnią poruszała się dość szybko. Piper biegła tak szybko, jak potrafiła, przeskakując po trzy stopnie naraz, a jednak nie mogła jej dogonić. Medea nie zatrzymała się na drugim piętrze. Przeskoczyła na drugie ruchome schody i dalej biegła nimi w górę. „Mikstury" - pomyślała Piper. - „Tak, oczywiście, po to ta wiedźma idzie. Słynęła z czarodziejskich napojów". Z dołu dochodziły odgłosy walki. Leo zagwizdał, a Jason krzyczał, aby przywołać smoka. Piper bała się tam spojrzeć, biegnąc po ruchomych schodach ze sztyletem w ręku. Już widziała, jak się potyka i odcina sobie nos. To by dopiero był bohaterski wyczyn. Zerwała jakąś tarczę z manekina w zbroi na trzecim piętrze i wspinała się dalej po schodach. Wyobraziła sobie trenera Hedge'a, wołającego w jej głowie tak jak na sali gimnastycznej w Szkole Dziczy: „Ruszaj się, McLean! Ty to nazywasz wspinaczką po

schodach?!". Dotarła na czwarte piętro, dysząc ciężko, ale było już za późno. Medea stała przy ladzie z eliksirami. Chwyciła flakon w kształcie łabędzia - z niebieskim płynem powodującym bolesną śmierć - a Piper zrobiła tę jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy. Cisnęła w nią tarczą. Medea odwróciła się od lady z triumfalnym uśmiechem i w tym momencie trafiło ją w pierś dwudziestokilogramowe metalowe frisbee. Runęła do tyłu, przewracając ladę, roztrzaskując flakony i zwalając półki. Kiedy wstała, jej ubranie pokrywało mnóstwo plam różnej barwy. Wiele z nich tliło się i dymiło. - Głupia dziewczyno! Masz w ogóle pojęcie, co może spowodować taka mieszanina eliksirów? - Twoją śmierć? - zapytała Piper z nadzieją w głosie. Dywan wokół stóp Medei zaczął parować. Zakaszlała, a jej twarz wykrzywiła się z bólu... A może udawała? Z dołu dobiegł głos Leona: -Jasonie, pomóż! Piper zaryzykowała szybkie spojrzenie w dół i prawie załkała z rozpaczy. Jeden smok przydusił Leona łapami do posadzki, obnażając kły. W końcu atrium Jason walczył z drugim smokiem, zbyt daleko, by pomóc przyjacielowi. - Zgotowałaś zagładę nam wszystkim! - krzyknęła Medea. Dym kłębił się po posadzce, pełznąc za poszerzającą się plamą tlącej się wykładziny, z której strzelały iskry, podpalając wiszące na stojakach ubrania. - Za parę sekund ta mieszanka pożre wszystko i zniszczy budynek. Nie ma czasu... Trzaaask! Witrażowy sufit rozprysnął się w deszcz różnokolorowych szkiełek i Festus, brązowy smok, wylądował w atrium galerii handlowej. Rzucił się w wir walki i po chwili trzymał już w szponach obu przednich łap po jednym słonecznym smoku. Dopiero teraz Piper doceniła, jak wielki i silny jest ich spiżowy przyjaciel. - To mój koleś! - ryknął Leo. Festus podleciał w górę i wrzucił słoneczne smoki do czarnych dziur, z których wychynęły. Leo podbiegł do fontanny i nacisnął marmurową płytkę, zasuwając zegary słoneczne. Zadygotały, gdy smoki naparły na nie od spodu, usiłując ponownie wydostać się z podziemi, ale na razie były tam uwięzione. Medea zaklęła w jakimś starożytnym języku. Pożar ogarnął już całe czwarte piętro.

Trujący gaz wypełnił powietrze. Piper czuła, że mimo roztrzaskanego dachu robi się coraz goręcej. Cofnęła się aż do balustrady, trzymając sztylet wycelowany w Medeę. - Nikt już mnie nie porzuci! - Czarodziejka uklękła i chwyciła flakonik z czerwonym eliksirem uzdrawiającym, który jakimś cudem nie został rozbity. - Chcesz, żeby twój chłopak odzyskał pamięć? Zabierzcie mnie ze sobą! Piper zerknęła przez ramię. Leo i Jason siedzieli na grzbiecie smoka. Festus zamachał skrzydłami, porwał w szpony dwie klatki z satyrem i duchami burzy i zaczął się unosić w górę. Budynek zadygotał. Płomienie i dym pełzły po ścianach, topiąc balustrady i zamieniając powietrze w kwas. - Nie przeżyjecie tej wyprawy beze mnie! - warknęła Medea. -Twój młody heros nigdy nie odzyska pamięci, a twój ojciec umrze. Zabierzcie mnie ze sobą! Przez chwilę Piper poczuła pokusę, by jej uwierzyć. Potem dostrzegła posępny uśmiech Medei. Czarodziejka wciąż wierzyła w siłę swojej perswazji, wciąż wierzyła, że może namówić ich do zawarcia umowy, że zawsze uda się jej uciec i w końcu zwyciężyć. - Nie dzisiaj, wiedźmo. Piper przeskoczyła przez balustradę. Leo i Jason złapali ją w powietrzu i wciągnęli na grzbiet smoka. Usłyszała, jak Medea krzyczy z wściekłości, gdy wylecieli przez roztrzaskane sklepienie i poszybowali nad śródmieściem Chicago. A potem budynek galerii handlowej eksplodował za nimi w nawałnicy ognia i dymu.

Rozdział XXIX LEO Leo wciąż oglądał się za siebie. Bał się, że ujrzy te dwa wredne smoki ciągnące latający rydwan z rozwrzeszczaną wiedźmą w czarnym kostiumie sprzedawczyni, ciskającą w nich flakonami z magicznymi miksturami. Nikt ich jednak nie ścigał. Skierował smoka na południowy zachód. W końcu wielki kłąb dymu z palącej się galerii handlowej znikł w oddali, ale Leo uspokoił się dopiero wtedy, gdy przedmieścia Chicago ustąpiły zaśnieżonym polom, a słońce zaczęło zachodzić. - Dobra robota, Festusie. - Poklepał smoka po metalowym boku. - Byłeś niesamowity. Smok zadrżał. W jego szyi coś trzasnęło i zaklikało. Leo zmarszczył czoło. Nie podobały mu się te odgłosy. Gdyby dysk kontrolny znowu zaczął nawalać... Nie, to chyba coś mniej groźnego. Coś, co uda mu się naprawić. -Jak wylądujemy, zrobię ci mały przegląd - obiecał. - Zasłużyłeś na porcję oleju silnikowego z tabasco. Festus obrócił zębami, ale nawet to zabrzmiało jakoś słabo. Leciał spokojnie, pochylając wielkie skrzydła to w jedną, to w drugą stronę, aby złapać wiatr, ale dźwigał ciężki ładunek. Dwie klatki w szponach i troje ludzi na grzbiecie... Im więcej Leo o tym myślał, tym bardziej go to niepokoiło. Nawet metalowe smoki mają swoje ograniczenia. - Leo. - Piper klepnęła go w armię. - Dobrze się czujesz? - Taak... całkiem nieźle jak na odmóżdżonego zombie. - Miał nadzieję, że nie widać po nim, jak bardzo jest zaniepokojony. -Dzięki za uratowanie nam życia, królowo piękności. Gdybyś nie przemówiła mi do rozumu... - Przestań się tym przejmować. Ale Leo miał się czym przejmować. Nie mógł sobie darować, że Medei udało się nakłonić go do walki z jego najlepszym przyjacielem. Czuł się okropnie, a nie brało się to znikąd.- przecież stał przed nim, gotów go zabić, bo pożerała go zawiść, bo Jason zawsze był w centrum uwagi, bo Leo tak naprawdę w ogóle nie był mu potrzebny. Leo rzeczywiście miał niekiedy takie odczucia, nawet jeśli nie był z tego dumny. Jeszcze bardziej dręczyło go to, co usłyszał o swojej matce. Medea zobaczyła w Podziemiu przeszłość i przyszłość. Jak jej patronka, ta kobieta w czarnych ziemistych szatach, przyszła siedem lat temu do sklepu z narzędziami, aby go przerazić, złamać mu życie. Jak umarła jego matka - a umarła dlatego, że on, Leo, miałby kiedyś coś zrobić. A więc jednak,

nawet jeśli nie można za to winić jego ogniotwórczych zdolności, śmierć matki była jego winą. Kiedy pozostawili Medeę w płonącej galerii handlowej, poczuł się trochę za dobrze. Miał nadzieję, że ta wiedźma nie wyjdzie z tego cało, że powróci na Pola Kary, gdzie jest jej miejsce. Ale to też nie był powód do dumy... A jeśli dusze powracają z Podziemia... czy to możliwe, by wróciła też jego matka? Starał się odegnać od siebie tę myśl. To by było coś w stylu Frankensteina. To by było sprzeczne z naturą. Niemożliwe. Medea mogła powrócić do życia, ale przecież ją właściwie trudno nazwać człowiekiem, z tymi jej buchającymi parą pazurami, świecącą głową i czym tam jeszcze. Nie, jego matka odeszła na zawsze. Nie może o niej myśleć inaczej, bo zwariuje. A jednak ta myśl powracała uparcie, jak echo głosu Medei. - Będziemy musieli wkrótce gdzieś wylądować - ostrzegł swoich przyjaciół. - Może za parę godzin, kiedy będziemy już pewni, że Medea nas nie ściga. Ale dłuższego lotu Festus chyba nie wytrzyma. - Słusznie - zgodziła się Piper. - No i trener Hedge też chyba chce już wyjść z tej klatki. Pytanie brzmi: dokąd lecimy? - Chyba do Bay Area - powiedział Leo. Miał niejasne wspomnienia z tego, co się wydarzyło w galerii handlowej, ale wydawało mu się, że coś takiego zapamiętał. - Czy Medea nie wspomniała coś o Oakland? Piper nie odpowiadała tak długo, że zaczął się zastanawiać, czy nie powiedział czegoś niestosownego. - Ojciec Piper - odezwał się Jason. - Coś się stało z twoim ojcem, tak? Został zwabiony w jakąś pułapkę. Piper westchnęła spazmatycznie. - Posłuchajcie, Medea powiedziała, że obaj umrzecie w Bay Area. A nawet gdybyśmy tam polecieli, Bay Area jest ogromne! Najpierw musimy znaleźć Eola i pozbyć się duchów burzy. Boreasz mówił, że tylko Eol może nam powiedzieć, dokąd mamy się udać. Leo chrząknął. - No dobra, ale jak znajdziemy Eola? Jason wychylił się do przodu. - To znaczy, że tego nie widzisz? Pokazał coś przed nimi, ale Leo nie widział nic prócz obłoków i światełek paru miast migocących w zapadającym zmierzchu.

- Czego? - zapytał. - No tego... cokolwiek to jest. W powietrzu. Leo spojrzał przez ramię. Piper wyglądała na tak samo zdezorientowaną jak on. - Dobra - powiedział Leo. - Czy mógłbyś trochę bliżej wyjaśnić, co masz na myśli przez „cokolwiek to jest"? - Coś jak smuga mgły. Tylko że to świeci. Bardzo słabo, ale ja to widzę. Lecimy za tym czymś od Chicago, więc myślałem, że też to widzicie. Leo pokręcił głową. - Może Festus to wyczuwa. Myślisz, że to robota Eola? - No wiesz, to jest magiczny ślad w wietrze. Eol jest bogiem wiatrów. Chyba już wie, że mamy dla niego tych więźniów. Mówi nam, dokąd mamy lecieć. - Albo to kolejna pułapka - powiedziała Piper. Ton jej głosu zaniepokoił Leona. Nie była po prostu zdenerwowana. W jej głosie brzmiała rozpacz, jakby sami przypieczętowali już swój los i jakby to była jej wina. - Pipes, wszystko w porządku? - zapytał. - Nie nazywaj mnie tak. - No dobra już, dobra. Nie podoba ci się żadne imię, jakie ci nadaję. Ale jeśli twój tata ma kłopoty i możemy mu pomóc... - Nie możecie - przerwała mu roztrzęsionym głosem. - Słuchaj, jestem zmęczona. Jeśli pozwolisz, to... Oparła się o pierś Jasona i zamknęła oczy. Przez chwilę lecieli w milczeniu. Festus zachowywał się tak, jakby wiedział, dokąd zmierza. Utrzymywał stały kurs, lekko skręcając ku południowemu zachodowi - Leo miał nadzieję, że zmierzają ku twierdzy Eola. Odwiedziny u jeszcze jednego boga wiatru, nowa zwariowana przygoda... A niech to... Leo nie mógł już się doczekać. Za dużo myśli kłębiło mu się w głowie, by mógł spokojnie zasnąć, ale teraz, kiedy już nic im nie groziło, jego ciało zaczęło rządzić się samo. Poziom energii opadł. Monotonne bicie skrzydeł smoka sprawiło, że powieki zaczęły ciążyć. Głowa powoli zapadała w drzemkę. - Pokimaj sobie trochę - odezwał się Jason. - Przyda ci się. Daj mi lejce. - Nie, dobrze się czuję... - Leo, nie jesteś maszyną. A poza tym tylko ja widzę ten strzęp mgły. Dopilnuję, żebyśmy nie zboczyli z kursu.

Oczy Leona zaczęły się same zamykać. - No dobra. Może trochę... Nie skończył zdania. Opadł do przodu na ciepły kark smoka. We śnie usłyszał głos na tle trzasków, jakby ktoś mówił przez krótkofalówkę: - Haloo? Czy to działa? Zaczął coś widzieć. Wszystko było zamglone i szare, poprzecinane falami zakłóceń. Jeszcze nigdy nie śnił z zakłóceniami odbioru. Wydawało mu się, że jest w jakimś warsztacie. Kątem oka dostrzegał piły stołowe, tokarki, klatki na narzędzia. Pod ścianą wesoło płonęło palenisko kowalskie. To nie była kuźnia obozowa - za duża. I nie Bunkier 9 - na to była za ciepła i za wygodna; najwyraźniej nieopuszczona. Potem zdał sobie sprawę, że blokuje mu widok coś wielkiego i zamazanego, i tak bliskiego, że musiał zrobić zeza, żeby przyjrzeć się temu dokładniej. To była wielka, brzydka twarz. - Matko święta! - zawołał. Twarz cofnęła się nieco i teraz zobaczył ją wyraźniej. Patrzył na niego z góry brodaty mężczyzna w usmolonym niebieskim kombinezonie. Twarz miał obrzmiałą i pokrytą drobnymi zadrapaniami, jakby go pokąsał milion pszczół albo jakby go ciągnięto po żwirze. Albo i to, i to. - Hmm... Raczej ojcze święty, chłopcze - powiedział mężczyzna. - Chyba powinieneś znać różnicę. Leo zamrugał. - Hefajstos? Znalazłszy się po raz pierwszy przed obliczem swojego ojca, Leo powinien przerazić się i zaniemówić z wrażenia, ale po tym, przez co przeszedł w ciągu ostatnich paru dni, z cyklopami, wiedźmą i twarzą w kałuży rozpuszczonych ekskrementów, poczuł tylko falę złości. - Teraz mi się pokazujesz? Po piętnastu latach? Ładne mi rodzicielstwo, Futrzana Japo. Po co wtykasz swój nochal w moje sny? Bóg uniósł brwi. Iskierka zapłonęła mu w brodzie. A potem odrzucił głowę do tyłu i ryknął takim śmiechem, że zagrzechotały narzędzia na warsztatach. - Mówisz zupełnie jak twoja matka. Brak mi Esperanzy. - Umarła siedem lat temu - odrzekł Leo rozdygotanym głosem. - Pewnie mało cię to obchodzi.

- Ależ obchodzi mnie, chłopcze. Oboje mnie obchodzicie. - Ho, ho, ho... I pewnie dlatego widzę cię po raz pierwszy w życiu. Z gardła boga wydobył się głuchy pomruk, ale on sam sprawiał wrażenie raczej zakłopotanego niż rozgniewanego. Wyciągnął z kieszeni miniaturowy silnik i zaczął się machinalnie bawić tłokami - zupełnie tak, jak robił Leo, gdy go coś zdenerwowało. - Nie potrafię obchodzić się z dziećmi - przyznał Hefajstos. -I z ludźmi. No, z każdą formą organicznego życia. Myślałem, żeby przemówić do ciebie na pogrzebie twojej matki. Potem, kiedy byłeś w piątej klasie... kiedy na zajęciach z prac ręcznych wykonałeś ten projekt, tę katapultę na parę. Niezła była... - Widziałeś to? Hefajstos wskazał na najbliższy warsztat, gdzie w błyszczącym zwierciadle z brązu widać było zamgloną postać Leona śpiącego na grzbiecie smoka. - To ja? To znaczy... ja teraz, kiedy to mi się śni... patrzę na siebie, śniąc? Hefajstos pogładził brodę. -Trochę mi zamąciłeś w głowie. Ale... tak, to jesteś ty. Zawsze mam na ciebie oko, Leo. Ale rozmowa z tobą... mm... to coś innego. -Jesteś przerażony. - Na grumoty i zębatki! - ryknął bóg. - Nigdy w życiu! - Tak, jesteś przerażony - powtórzył Leo. Ale złość już mu przeszła. Całymi latami przemyśliwał, co by powiedział ojcu, gdyby go spotkał - jakby mu zmył głowę za to, że był draniem, który ich porzucił. Teraz, patrząc w to zwierciadło z brązu, pomyślał, że ojciec obserwował z daleka jego rozwój, nawet te głupie naukowe eksperymenty. Hefajstos może i był draniem, ale teraz Leo zaczynał rozumieć, skąd się to wszystko brało. Wiedział, co to znaczy unikać ludzi, nie pasować do nich. Wiedział, jak to jest ukrywać się w warsztacie przed wszelkimi formami życia organicznego. - Więc śledzisz wszystkie swoje dzieci? W obozie masz ich z tuzin. Jak ty w ogóle... Zresztą nieważne. Nie chcę wiedzieć. Być może Hefajstos się zarumienił, ale twarz miał tak poobijaną i czerwoną, że trudno to było stwierdzić. - Bogowie różnią się od śmiertelników, mój chłopcze. Możemy istnieć w wielu miejscach naraz, gdziekolwiek ludzie nas wzywają, gdziekolwiek jest silna nasza strefa wpływu. Prawdę mówiąc, rzadko się zdarza, by cała nasza esencja znajdowała się w jednym miejscu. .. Nasza prawdziwa forma. To jest groźne, to może uśmiercić każdego śmiertelnika,

który na nas patrzy. Więc... tak... mnóstwo dzieci. Dodaj do tego nasze różne aspekty, greckie i rzymskie... - Przestał bawić się silniczkiem. - Ee... trzeba wiedzieć, że bycie bogiem to skomplikowana sprawa. I... tak, mam oko na wszystkie swoje dzieci, ale na ciebie szczególnie. Leo był prawie pewny, że Hefajstos się wygadał, że powiedział coś ważnego, ale nie bardzo wiedział co. - Dlaczego teraz się ze mną skontaktowałeś? - zapytał. - Myślałem, że bogowie zamilkli. - To prawda - burknął Hefajstos. - Na rozkaz Zeusa... bardzo dziwny, nawet jak na niego. Zablokował wszystkie wizje, sny i wiadomości przekazywane przez Iris. Z Olimpu i na Olimp. Hermes siedzi i nudzi się okropnie, bo nie może odebrać poczty. Na szczęście wciąż mam swój stary piracki nadajnik. Poklepał leżące na warsztacie urządzenie, wyglądające na skrzyżowanie anteny satelitarnej, sześciocylindrowego silnika i ekspresu do kawy. Za każdym razem, gdy trącił maszynę, sen Leona migotał i zmieniał kolor. - Używałem go podczas zimnej wojny - powiedział z czułością. - Wolne Radio Hefajstos. To były czasy. Wykorzystuję go głównie do płatnych transmisji albo do produkcji wiruso-mózgowych filmików... - Wiruso-mózgowych filmików? - Ale teraz znowu jest bardzo przydatny. Gdyby Zeus wiedział, że kontaktuję się z tobą, zdrowo bym oberwał. - Dlaczego Zeus jest takim draniem? - Hmm. W tym to on celuje, chłopcze. Nazywał go chłopcem, jakby Leo był jakąś irytującą częścią maszyny - na przykład dodatkową uszczelką, z którą nie wiedział, co zrobić, ale którą trzymał w obawie, że może mu się kiedyś przydać. Nie było to jakoś szczególnie podnoszące na duchu, ale Leo nie był wcale pewny, czy wolałby, żeby Hefajstos nazywał go „synem". I sam nie zamierzał nazywać tego odpychającego brzydala swoim „tatą". Hefajstosa znudziło bawienie się silniczkiem i odrzucił go przez ramię. Zanim maszynka spadła na podłogę, rozwinęła śmigiełko i sama wleciała do kosza na odpady. - To chyba przez tę drugą wojnę tytanów - rzekł Hefajstos. -To ona doprowadziła Zeusa do takiego stanu. My, bogowie, byliśmy. .. no, zakłopotani. Chyba inaczej nie można tego określić.

- Ale zwyciężyliście. Bóg odchrząknął. - Zwyciężyliśmy, ponieważ półbogowie z... — znowu się zawahał, jakby się obawiał, że powie coś, czego nie powinien powiedzieć - ...z Obozu Herosów przejęli dowodzenie. Zwyciężyliśmy, bo walczyły za nas nasze dzieci, a robiły to mądrzej od nas. Gdybyśmy zaufali planowi Zeusa, wszyscy zawędrowalibyśmy do Tartaru, walcząc z tym gigantem burzy, Tyfonem, i w końcu zwyciężyłby Kronos. Słabi śmiertelnicy wygrali za nas tę wojnę, ale potem ten młody parweniusz, Percy Jackson... - Ten, który zaginął. - Hmm. Tak. On. Miał czelność odrzucić naszą ofertę nieśmiertelności i powiedzieć nam, żebyśmy lepiej dbali o nasze dzieci. Ee... bez obrazy. - Och, jakbym śmiał się obrazić? Proszę, ignoruj mnie dalej. -Jesteś bardzo wyrozumiały... - Hefajstos zasępił się, a potem westchnął. - To był sarkazm, tak? Maszyny zwykle nie okazują sarkazmu. No więc, jak mówiłem, bogowie poczuli się zawstydzeni, upokorzeni przez śmiertelników. Ale po paru miesiącach zrobiło się jeszcze gorzej. W końcu jesteśmy bogami. Potrzebujemy adoracji, potrzebujemy, by się do nas zwracano z lękiem i podziwem. - Nawet kiedy się mylicie? - Zwłaszcza wtedy! A kiedy ten Jackson odrzucił nasz dar, jakby bycie śmiertelnikiem było czymś lepszym od bycia bogiem... no, to już stanęło Zeusowi kością w gardle. Uznał, że już najwyższy czas, by powrócić do tradycyjnych wartości. Bogom należy się szacunek. Nasze dzieci mają być obserwowane, ale nie wolno ich odwiedzać. Olimp ma być zamknięty. W każdym razie taka była część jego argumentacji. No i, oczywiście, zaczęły do nas docierać słuchy o złych rzeczach dziejących się pod ziemią. - O gigantach. O odradzających się natychmiast potworach. O martwych budzących się do życia. O tym wszystkim, tak? - Tak, chłopcze. Hefajstos przekręcił gałkę na swoim pirackim nadajniku. Sen Leona wyostrzył się do pełni kolorów, ale twarz boga była tak pokryta czerwonymi rankami oraz żółtymi i czarnymi siniakami, że Leo wolałby powrócić do obrazu czarno-białego. - Zeus myśli, że można powstrzymać tę wielką falę, z powrotem ukołysać ziemię do snu, siedząc spokojnie na Olimpie. Nikt z nas w to tak naprawdę nie wierzy. I nie waham się powiedzieć, że nie jesteśmy gotowi do kolejnej wojny. Ledwo przeżyliśmy wojnę tytanów. Jeśli będziemy trzymać się dawnych wzorów, to, co nadejdzie, będzie jeszcze gorsze.

- Giganci - powiedział Leo. - Hera powiedziała, że półbogowie i bogowie muszą połączyć siły, by ich pokonać. To prawda? - Mmm. Trudno mi zgodzić się z moją matką w czymkolwiek, ale w tym przypadku... tak. Ci giganci dyszą żądzą mordu, chłopcze. To inna rasa. - Rasa? Mówisz o nich jak o koniach wyścigowych. - Ha! Raczej jak o psach wojny. Bo widzisz, na początku całe stworzenie pochodziło od tych samych rodziców, od Gai i Uranosa, Ziemi i Nieba. Zrodzili różne pokolenia dzieci, tytanów, starszych cyklopów i tak dalej. Potem Kronos, przywódca tytanów... pewnie słyszałeś o tym, jak poćwiartował sierpem swojego ojca Uranosa i objął władzę nad światem. A później pojawiliśmy się my, bogowie, dzieci tytanów, i pokonaliśmy ich. Ale na tym nie koniec. Ziemia wydała nowy miot dzieci, a tym razem ojcem ich był Tartarus, duch wiecznej otchłani, najmroczniejszego, najgorszego zakątka Podziemia. Te dzieci to giganci, zrodzeni w jednym celu: aby zemścić się na nas za klęskę tytanów. Powstali, aby zniszczyć Olimp, i są już przerażająco blisko. Broda Hefajstosa zaczęła się żarzyć. Machinalnie zdusił płomienie ręką. - A co robi moja zwariowana matka, Hera? Wtrąca się głupio w to wszystko, prowadząc bardzo niebezpieczną grę. W jednym tylko ma rację: wy, półbogowie, musicie się zjednoczyć. To jedyny sposób, by otworzyć Zeusowi oczy, przekonać Olimpijczyków, że muszą przyjąć waszą pomoc. I to jedyny sposób, by pokonać to, co nadchodzi. A ty, Leo, masz w tym do odegrania ważną rolę. Bóg wpatrzył się gdzieś w dal. Leo zastanawiał się, czy naprawdę może rozdzielić się na kilka różnych części - bo gdzie właściwie teraz jest? Może grecki aspekt jego osobowości naprawia w tej chwili jakiś samochód albo idzie na randkę, podczas gdy rzymski aspekt obserwuje mecz futbolowy i zamawia pizzę? Leo próbował sobie wyobrazić, co się czuje, mając wiele osobowości. I miał nadzieję, że to nie jest dziedziczne. - Dlaczego ja? - zapytał, ale gdy tylko to powiedział, napłynęło mu do głowy więcej pytań. - Dlaczego dopiero teraz mnie uznałeś? Dlaczego nie wtedy, kiedy miałem trzynaście lat? Albo kiedy miałem siedem lat, zanim umarła moja matka? Dlaczego nie odnalazłeś mnie wcześniej? Dlaczego nie ostrzegłeś mnie przed tym? Z jego dłoni buchnęły płomienie. Hefajstos patrzył na niego ponuro. - To jest najtrudniejsze, chłopcze. Pozwolić dzieciom, by kroczyły własną drogą. Wtrącanie się do ich życia nic nie daje. Fata już o to zadbają. A jeśli chodzi o uznanie, byłeś szczególnym przypadkiem, chłopcze. Czas uznania musiał być akurat taki, a nie inny. Nie

mogę ci więcej powiedzieć, ale... Sen Leona zaczął się rozmywać. Przez moment zamienił się w powtórkę Koła Fortuny. Potem Hefajstos znowu pojawił się na wizji. - Niech to piorun trzaśnie! - zaklął. - Nie mogę dłużej z tobą rozmawiać. Zeus wyczuwa jakiś nielegalny sen. W końcu jest panem powietrza, a więc i fal eteru. Ale pamiętaj, chłopcze: masz do odegrania ważną rolę. Twój przyjaciel Jason ma rację, ogień jest darem, a nie przekleństwem. Nie udzielam swojego błogosławieństwa byle komu. Bez ciebie nigdy nie pokonają gigantów, nie mówiąc już o tej, której służą. Ona jest gorsza od jakiegokolwiek boga czy tytana. -Kto? Hefajstos zmarszczył brwi, jego postać nieco zmętniała. - Powiedziałem ci. Tak, jestem całkowicie pewny, że ci powiedziałem. Tylko cię ostrzegam: w tej wyprawie stracisz pewnych przyjaciół i pewne cenne narzędzia. Ale to nie twoja wina, Leo. Nic nie trwa wiecznie, nawet najlepsze maszyny. I wszystko można ponownie wykorzystać. - Co masz na myśli? Wcale mi się to nie podoba. -I nie powinno. - Postać Hefajstosa prawie już zanikła, stała się tylko ciemniejszą smugą na tle zakłóceń obrazu. - Wypatruj... Sen Leona przestawił się na Koło Fortuny w momencie, gdy strzałka pokazała „Bankruta", a publiczność zawołała: „Aaaaach!" A potem gwałtownie przebudził go krzyk Jasona i Piper.

Rozdział XXX LEO I spiralą w ciemność, wciąż na grzbiecie smoka, ale jego pancerz był zimny, a rubinowe oczy przygasły. - Nie! - ryknął Leo. - Nie możesz znowu spaść! Z trudem utrzymywał się na grzbiecie Festusa. Wiatr kąsał mu oczy, ale udało mu się otworzyć panel na karku smoka. Szarpał za przełączniki. Pociągał za przewody. Skrzydła smoka raz załopotały, ale Leo poczuł swąd żarzącego się metalu. System sterowania był przeciążony. Festus nie miał wystarczającej mocy, aby dalej lecieć, a Leo nie mógł dostać się do głównego panelu kontrolnego w głowie smoka — nie w powietrzu. Zobaczył pod sobą światła jakiegoś miasta - rozbłyski w ciemności, gdy spadali korkociągiem ku ziemi. Od roztrzaskania się o ziemię dzieliły ich tylko sekundy. -Jason! - krzyknął. - Bierz Piper i odlatuj! -Co?! - Trzeba zmniejszyć obciążenie! Może mi się uda zrestartować Festusa, ale ładunek jest za ciężki! - A co z tobą?! - zawołała Piper. - Jeśli nie uda ci się go zrestartować... - Nic mi się nie stanie! Lećcie przy mnie aż do ziemi. Już! Jason objął Piper w pasie. Oboje rozpięli pasy i wystrzelili w powietrze. - Teraz, Festusie - powiedział Leo - masz tylko siebie i mnie... i dwie ciężkie klatki. Dasz radę, chłopie! Przemawiał do smoka, pracując, podczas gdy wciąż spadali z przerażającą szybkością. Światła miasta zbliżały się coraz bardziej. Wezwał ogień w dłoni, żeby widzieć, co robi, ale wiatr wciąż go gasił. Pociągnął za przewód, który - miał nadzieję - łączył ośrodek nerwowy smoka z głową, spodziewając się lekkiego szarpnięcia. Festus jęknął, w jego karku zazgrzytał metal, oczy rozjarzyły się słabym blaskiem. Rozwinął skrzydła. Przestali gwałtownie spadać, zaczęli szybować w dół. - Dobra! - ucieszył się Leo. - Całkiem nieźle, stary! Jeszcze trochę! Wciąż opadali trochę za szybko, a ziemia była za blisko. Leo musiał znaleźć miejsce do lądowania - i to szybko. Zobaczył jakąś wielką rzekę. Nie. Nie dla ziejącego ogniem smoka. Nigdy by go

stamtąd nie wyciągnął, gdyby poszli na dno, zwłaszcza w tak niskiej temperaturze. Ale nad brzegiem rzeki dostrzegł jakąś białą willę, a przed nią wielki zaśnieżony trawnik otoczony wysokim ceglanym murem. Wszystko było dobrze oświetlone. Prywatny teren jakiegoś bogacza? Idealne miejsce do lądowania. Robił, co mógł, by skierować tam smoka, a ten zdawał się powracać do życia. Uda się, uda! A potem wszystko poszło nie tak. Kiedy byli już blisko trawnika, skierowały się na nich reflektory umieszczone na murze, oślepiając Leona. Usłyszał wybuchy, jakby wystrzelono pociski smugowe, zgrzyt metalu rozrywanego na kawałki i... Buuum. Zapadł się w ciemność. Kiedy odzyskał przytomność, zobaczył pochylonych nad sobą Jasona i Piper. Leżał na śniegu, uwalany błotem i smarem. Wypluł grudę zamarzniętej trawy. - Gdzie... - Leż spokojnie. - Piper miała łzy w oczach. - Rąbnąłeś ciężko, kiedy... kiedy Festus... - Gdzie on jest? Leo usiadł, ale poczuł się tak, jakby głowa odlatywała mu z karku. Wylądowali wewnątrz ceglanego ogrodzenia. Coś się stało... Ostrzelano ich? - Naprawdę, Leo - odezwał się Jason. - Możesz być ranny. Nie powinieneś... Leo dźwignął się na nogi. Zobaczył, co się stało. Festus musiał wypuścić wielkie klatki, kiedy przelatywał nad murem, bo potoczyły się w różne strony i teraz leżały na bokach, zupełnie nienaruszone. Festus nie miał takiego szczęścia. Smok rozpadł się. Jego nogi były porozrzucane po trawniku. Ogon wisiał na murze ogrodzenia. Korpus wyrył w trawniku rów o szerokości sześciu i długości piętnastu metrów, zanim roztrzaskał się na poczerniałe, jeszcze dymiące kawałki. Tylko szyja i głowa zachowały się w całości, spoczywając na grządce zmarzniętych krzewów róż jak na poduszce. - Nie... - załkał Leo. Podbiegł do głowy smoka i pogładził ją po pysku. Oczy smoka zamigotały słabo. Z ucha wyciekał mu olej. - Nie możesz tak skończyć. Jesteś najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek udało mi się naprawić. Przekładnie w głowie smoka zaterkotały, jakby zamruczał. Jason i Piper stanęli tuż obok, ale Leo nie spuszczał oczu ze smoka. Przypomniał sobie, co mu powiedział Hefajstos: „To nie twoja wina. Nic nie trwa wiecznie, nawet najlepsze maszyny".

Ojciec próbował go ostrzec. - To niesprawiedliwe - mruknął Leo. Smok zaklikał. Długi trzask. Dwa krótkie. Trzask. Trzask. Jakby. .. Jakieś dawne wspomnienie zaświtało w głowie Leona. Festus próbuje mu coś powiedzieć. Używa alfabetu Morsea... tak jak matka Leona nauczyła go przed laty. Wsłuchał się uważnie, przekładając trzaski na litery: proste, powtarzające się raz po raz zdanie. - Tak - powiedział Leo. - Zrozumiałem. Zrobię to. Obiecuję. Oczy smoka zgasły. Festus umarł. Leo zapłakał. I wcale się tego nie wstydził. Przyjaciele stali obok niego, poklepując go po ramionach i pocieszając, ale w uszach mu tak brzęczało, że ich słowa do niego nie docierały. W końcu Jason powiedział: - Przykro mi, stary. Co obiecałeś Festusowi? Leo pociągnął nosem. Otworzył panel w głowie smoka, żeby się upewnić, ale dysk kontrolny był potrzaskany i przepalony. - Coś, o czym powiedział mi ojciec. Wszystko można ponownie wykorzystać. - Twój ojciec z tobą rozmawiał? Kiedy? Leo nie odpowiedział. Pracował nad zaczepami szyi smoka, aż udało mu się oddzielić głowę. Ważyła z pięćdziesiąt kilo, ale wziął ją w ramiona. Spojrzał w gwieździste niebo i rzekł: - Zabierz go z powrotem do bunkra, tato. Niech tam czeka, aż będę mógł ponownie go wykorzystać. Nigdy o nic cię nie prosiłem. Gwałtowny podmuch wiatru wyrwał głowę smoka z ramion Leona, jakby nic nie ważyła. Uleciała w niebo i znikła. Piper spojrzała na niego ze zdumieniem. - Odpowiedział ci? - Miałem sen. Później wam opowiem. Wiedział, że jest winny przyjaciołom bliższe wyjaśnienia, ale ledwo mówił. Sam się czuł jak zepsuta maszyna - jakby ktoś wyjął z niego jedną małą część i jakby odtąd nie miał już nigdy być kompletny. Mógł się poruszać, mógł mówić, mógł iść i robić to, co do niego należy, ale wiedział, że zawsze będzie miał tę usterkę, że już nigdy nie będzie poprawnie skalibrowany. Nie mógł jednak pozwolić sobie na całkowite załamanie, bo wówczas Festus umarłby daremnie. Musiał wytrwać do końca tej wyprawy - dla swoich przyjaciół, dla swojej matki,

dla swojego smoka. Rozejrzał się. Pośród zaśnieżonych błoni jaśniała biała willa. Wysokie mury z reflektorami i kamerami otaczały posiadłość, ale teraz widział - a raczej wyczuwał jak dobrze te mury były strzeżone. - Gdzie jesteśmy? - zapytał. - W jakim mieście? - Omaha w stanie Nebraska - odpowiedziała Piper. - Zobaczyłam billboard, jak zlatywaliśmy. Nie wiem jednak, co to za willa. Wylądowaliśmy tuż za tobą, ale jak ty lądowałeś, to mogłabym przysiąc, że to wyglądało... no nie wiem... jak... - ...lasery - skończył za nią Leo. Podniósł odłamek brązu z korpusu smoka i cisnął go w stronę szczytu mutru. Z ceglanego muru natychmiast wyskoczyła wieżyczka i strumień białego żaru zamienił odłamek w popiół. Jason zagwizdał. - Jakiś system obronny. Jak nam się udało przeżyć? - Dzięki Festusowi - odrzekł ze smutkiem Leo. - To on przyjął na siebie salwę. Lasery pocięły go na kawałki i nie zdążyły skupić się na was. Skierowałem go w śmiertelną pułapkę. - Nie mogłeś o tym wiedzieć - powiedziała Piper. - A on znowu uratował nam życie. - Ale co teraz? - zapytał Jason. - Główna brama jest zamknięta, a obawiam się, że gdybym chciał z wami stąd wylecieć, natychmiast by nas zestrzelono. Leo spojrzał na podjazd przed wielką białą willą. -Skoro nie możemy się stąd wydostać, będziemy musieli wejść do środka.

Rozdział XXXI JASON Gdyby nie Leo, Jason zginąłby pięć razy na drodze do drzwi frontowych. Najpierw była to aktywowana ruchem zapadnia na podjeździe, potem lasery na stopniach, potem miotacze paraliżującego gazu na balustradzie ganku, reagujące na nacisk zatrute kolce na wycieraczce, i — oczywiście - eksplodujący dzwonek do drzwi. Leo wszystko to dezaktywował. Zupełnie jakby wyczuwał pułapki nosem i za każdym razem wyciągał właściwe narzędzie ze swojego pasa, aby je unieruchomić. - Stary, jesteś niesamowity - powiedział Jason. Leo zmarszczył czoło, badając zamek w drzwiach. - Taak, niesamowity. Nie potrafię dobrze naprawić smoka, ale jestem niesamowity. - Hej, to nie było... - Drzwi są otwarte - oznajmił Leo. Piper spojrzała z niedowierzaniem na drzwi. - Naprawdę? Najpierw te wszystkie pułapki, a drzwi są otwarte? Leo obrócił gałkę. Drzwi otworzyły się łatwo. Bez wahania wszedł do środka. Zanim Jason ruszył przed siebie, Piper chwyciła go za ramię. -

Potrzebuje trochę czasu, żeby dojść do siebie po śmierci Festusa. Nie bierz

sobie tego do serca. - No jasne - powiedział Jason. Wciąż jednak czuł się okropnie. Tam, w galerii Medei, powiedział parę bardzo ostrych słów do Leona - słów, których przyjaciel nie powinien wypowiedzieć, nie mówiąc już o tym, że bliski był przebicia go mieczem. Gdyby nie Piper, obaj byliby już martwi. A ona sama też ciężko to przeżyła. - Piper, wiem, że w Chicago nie byłem sobą, ale... no wiesz, to o twoim ojcu... jeśli ma kłopoty, chcę mu pomóc, bez względu na to, czy to jest pułapka, czy nie. Jej oczy zawsze mieniły się różnymi barwami, ale teraz wydały mu się jakieś przygasłe, jakby zobaczyła coś, z czym nie potrafiła sobie poradzić. -Jasonie, nie wiesz, o czym mówisz. Błagam... nie sprawiaj, żebym poczuła się jeszcze gorzej. Daj spokój. Musimy trzymać się razem. I weszła do środka. - Razem - mruknął do siebie Jason. - Taak, wspaniale to nam wychodzi.

Pierwsze wrażenie Jasona, gdy wszedł do środka: mrok. Po echu, jakim rozbrzmiewały ich kroki, mógł poznać, że hol jest wielki, większy nawet od siedziby Boreasza, ale docierało tu jedynie światło z zewnątrz: słaba poświata sącząca się przez szpary między grubymi aksamitnymi zasłonami. Okna miały ze trzy metry wysokości. Pod ścianami stały jakieś metalowe posągi. Kiedy chłopak przywykł do tych ciemności, pośrodku sali zobaczył kanapy ustawione w półkole, wokół niskiego stołu, i wielki fotel przy jego dalszym końcu. Z sufitu zwisał wielki żyrandol. Wzdłuż tylnej ściany ciągnął się szereg zamkniętych drzwi. - Gdzie jest włącznik światła? - Jego głos potoczył się po sali niepokojącym echem. - Żadnego nie widzę - odrzekł Leo. - Ogień? - podsunęła Piper. Leo wyciągnął rękę, ale z jego palców nie wystrzeliły płomienie. - Nie działa. - Skończył ci się? - zapytała Piper. - No wiesz... gdybym wiedział, że... - Dobra, dobra. Co robimy? Zbadamy, co jest dalej? Leo pokręcił głową. - Po tych wszystkich pułapkach na zewnątrz? Zły pomysł. Jasonowi dreszcz przeszedł po plecach. „To okropne być półbogiem" - pomyślał. Rozglądając się wokoło, nie zobaczył wygodnego pokoju, w którym mogliby się zatrzymać. Wyobraził sobie złośliwe duchy burzy czające się w zasłonach, smoki pod dywanami, żyrandol zrobiony z zabójczych lodowych sopli, gotowych poprzebijać ich na wylot. - Leo ma rację - powiedział. - Już więcej się nie rozdzielimy, jak w Detroit. - Och, dzięki za przypomnienie mi o cyklopach - powiedziała Piper roztrzęsionym głosem. - Tego mi właśnie brakowało. - Za parę godzin wzejdzie słońce. Za zimno, żeby czekać na dworze. Wnieśmy tu klatki i zróbmy sobie obozowisko. Zaczekajmy do świtu, potem zdecydujemy, co robić dalej. Nikt nie miał lepszego pomysłu, więc wtoczyli do holu klatki z trenerem Hedge-em i duchami burzy. Na szczęście Leo nie znalazł żadnych strzykających trucizną poduszek ani porażających prądem kanap. Leo nie był w nastroju do zrobienia im tacos, zresztą i tak nie mieli ognia, więc musieli się zadowolić zimnymi racjami. Kiedy Jason jadł, przyglądał się metalowym posągom pod ścianami. Wyglądały na

greckich bogów lub herosów. Może to dobry znak, a może służyły za tarcze strzelnicze? Na niskim stoliku stał komplet do herbaty, leżał też stos broszur z błyszczącymi okładkami, ale Jason nie mógł odczytać tytułów. Wielki fotel przy końcu stołu wyglądał jak tron. Żadne z nich nie próbowało w nim usiąść. Klatki nie sprawiły, że to ponure wnętrze stało się bardziej przytulne. Ventusy wciąż kłębiły się w swoim więzieniu, sycząc gniewnie, i Jason miał niezbyt przyjemne wrażenie, że ich obserwują. Wyczuwał ich nienawiść do dzieci Zeusa - pana nieba, który kazał Eolowi uwięzić ich krewniaków. Gdyby mogły, na pewno rozdarłyby go na kawałki. Trener Hedge nadal był w stanie nagłego zamrożenia z okrzykiem na ustach i maczugą gotową do zadania ciosu. Leo próbował otworzyć klatkę, używając najróżniejszych narzędzi, ale zamek nie chciał się poddać. Jason uznał, że lepiej będzie nie siedzieć blisko tej klatki, w obawie, że Hedge nagle się odmrozi i wpadnie w morderczy szał. Czuł się okropnie, ale kiedy już się najadł, oczy zaczęły mu się kleić. Kanapy były trochę za wygodne - o wiele wygodniejsze od grzbietu smoka - a podczas lotu czuwał, gdy jego przyjaciele spali. Był bardzo zmęczony. Piper już zwinęła się w kłębek na drugiej kanapie. Jason zastanawiał się, czy naprawdę zasnęła, czy tylko unika rozmowy o swoim ojcu. Nie bardzo rozumiał, co Medea miała na myśli, mówiąc, że jeśli Piper będzie współpracować, jej ojciec wróci, ale nie brzmiało to dobrze. Gdyby Piper poświęciła własnego ojca, żeby ich uratować, Jason czułby jeszcze większe wyrzuty sumienia. No i mieli coraz mniej czasu. Jeśli dobrze policzył, to był teraz wczesny ranek dwudziestego grudnia, co oznaczało, że jutro będzie zimowe przesilenie. - Prześpij się trochę - powiedział Leo, wciąż majstrując przy zamku klatki z trenerem Hedge em. - Twoja kolej. Jason wziął głęboki oddech. - Leo, przepraszam cię za to, co ci powiedziałem w Chicago. Nie byłem sobą. Wcale mnie nie denerwujesz i wszystko traktujesz poważnie, zwłaszcza swoją pracę. Chciałbym potrafić robić choćby połowę tego co ty. Leo opuścił śrubokręt. Spojrzał w sufit i pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć: „I co ja mam zrobić z tym facetem?". - Staram się być denerwujący - powiedział. - Nie obrażaj mnie, twierdząc, że tego nie potrafię. I jak mam żywić do ciebie urazę, skoro zaczynasz mnie przepraszać? Jestem zwykłym mechanikiem. Ty jesteś księciem nieba, synem pana wszechświata. Powinienem mieć do ciebie żal.

- Pana wszechświata? -No pewnie! Jesteś... ta-da-buum!Miotaczem błyskawic. „Patrzcie, jak ja fruwam! Jestem orłem, który szybuje..." - Zamknij się, Valdez. Leo uśmiechnął się blado. - No widzisz. Denerwuję cię. - Przepraszam, że cię przepraszałem. - Dzięki. Leo wrócił do pracy, ale napięcie między nimi zelżało. Nadal miał ponurą minę i wyglądał na zmęczonego - ale nie na rozgniewanego. - Prześpij się, Jason. Uwolnienie tego kozłonoga zajmie mi parę godzin. A potem muszę wykombinować jakąś mniejszą celę dla wiatrów, bo nie zamierzam taszczyć tej klatki na kanarki aż do Kalifornii. - No wiesz, naprawiłeś Festusa. Dzięki tobie mógł się znowu czymś zasłużyć. Myślę, że ta wyprawa to szczytowy punkt jego życia. Jason przestraszył się, że przesadził i Leo znowu wpadnie w szał, ale on tylko westchnął. - Mam nadzieję. A teraz prześpij się, koleś. Chcę trochę pobyć sam, bez was, organiczne formy życiowe. Jason nie bardzo wiedział, co to znaczy, ale nie chciał już ciągnąć tej wymiany zdań. Zamknął oczy i zapadł w długi sen bez żadnych koszmarów. Obudził go krzyk. - Achchgggggch! Zerwał się na nogi. Nie wiedział, co nim bardziej wstrząsnęło - blask słońca wypełniający teraz salę, czy wrzeszczący satyr. - Trener się obudził - powiedział Leo, co nie było specjalnie potrzebne. Gleeson Hedge miotał się po sali na swoich owłosionych nogach, wymachując pałką i wrzeszcząc „Giń!", roztrzaskiwał porcelanowy komplet do herbaty, walił w kanapy i nacierał na tron. - Trenerze! - krzyknął Jason. Hedge odwrócił się do niego, dysząc ciężko. Oczy miał tak dzikie, że Jason bał się, że satyr rzuci się na niego. Wciąż miał na sobie pomarańczową koszulkę polo i gwizdek na szyi, ale spomiędzy kręconych włosów wystawały mu grube różki, a jego muskularne nogi z całą pewnością były kozie.

- Ty jesteś ten nowy - powiedział Hedge, opuszczając pałkę. -Jason. Spojrzał na Leona, potem na Piper, która najwyraźniej dopiero co się obudziła. Włosy miała potargane tak, jakby zaprzyjaźniony chomik uwił sobie w nich gniazdko. - Valdez, McLean. Co się dzieje? Byliśmy nad Wielkim Kanionem. Zaatakowały nas anemoi thuellai i... - Utkwił wzrok w klatce z duchami burzy i jego oczy powróciły w stan pełnej gotowości bojowej. - Gińcie! - Spokojnie, trenerze! - Leo zagrodził mu drogę, co było dowodem niebywałej odwagi z jego strony, nawet jeśli trener Hedge był niższy od niego o dobre piętnaście centymetrów. Wszystko jest w porządku. Są zamknięte. Właśnie wyciągnęliśmy cię z tej drugiej klatki. - Klatki? Co się dzieje? To, że jestem satyrem, nie oznacza, że nie mogę cię zmusić do robienia pompek, Valdez! Jason odchrząknął. - Trenerze... Gleeson... mm... jak tam chcesz, żeby się do ciebie zwracać. Ocaliłeś nam życie nad Wielkim Kanionem. Byłeś niesamowicie dzielny. - Oczywiście! - Przybył oddział ekstrakcyjny i zabrał nas do Obozu Herosów. Myśleliśmy, że już po tobie. Potem dowiedzieliśmy się, że duchy burzy porwały cię do swojej... ee... operatorki, Medei. - Ta wiedźma! Zaraz... to niemożliwe. Ona jest śmiertelna. Nie żyje. - Niby tak - powiedział Leo - ale jakoś zdołała zmartwychwstać. Hedge pokiwał głową, mrużąc oczy. - A więc to tak! Wysłano was na niebezpieczną misję, żebyście mnie uwolnili. Wspaniale! Piper wstała, wyciągając ręce przed siebie, jakby się bała, że trener Hedge rzuci się na nią. -Umm... Gleeson... mogę cię nadal nazywać trenerem Hedge'em? Ten Gleeson jakoś mi niedobrze brzmi. Jesteśmy na misji, ale jej celem jest co innego. Znaleźliśmy cię jakby przez przypadek. - Och. - Oczy trenera przygasły, ale tylko na chwilę. Potem znowu zapłonęły. - Ale przecież nie ma przypadków! Nie na misjach. To miało się zdarzyć! A więc to jest legowisko tej wiedźmy, tak? Dlaczego wszystko jest złote? - Złote? Jason rozejrzał się. Po zduszonych okrzykach Leona i Piper poznał, że i oni dopiero teraz to zauważyli.

W sali wszystko było ze złota - posągi, szczątki serwisu do herbaty, fotel, który na pewno był tronem. Nawet ciężkie zasłony - które najwidoczniej same rozsunęły się o świcie były utkane ze złotych nici. - Ekstra - mruknął Leo. - Nic dziwnego, że mają taki system bezpieczeństwa. - T-to nie jest... - Piper zająknęła się. - To nie jest siedziba Medei, trenerze. To willa jakiegoś bogacza w Omaha. Uciekliśmy Medei i rozbiliśmy się, lądując tutaj. - To przeznaczenie, misiaczki! - upierał się Hedge. - Mam was ochraniać. Co to za misja? Zanim Jason dokonał wyboru, czy wyjaśnić wszystko trenerowi Hedge'owi, czy zamknąć go z powrotem w klatce, w dalekim końcu sali otworzyły się drzwi. Wyszedł z nich pulchny mężczyzna w białym szlafroku, ze złotą szczoteczką do zębów w ustach. Miał białą brodę, a na siwych włosach długą, staromodną szlafmycę. Zamarł, kiedy ich zobaczył, a szczoteczka wypadła mu z ust. Zerknął przez ramię w otwarte drzwi i zawołał: - Synu! Lit, chodź tutaj, proszę. W sali tronowej są jacyś obcy ludzie. Trener Hedge zrobił to, czego można się było po nim spodziewać. Uniósł pałkę i krzyknął: -Giń!

Rozdział XXXII JASON Powstrzymanie trenera Hedgea od ataku wymagało siły wszystkich trojga. - Spokojnie, trenerze! - powiedział Jason. - Wyluzuj trochę. Do sali wpadł jakiś młodzieniec. Jason pomyślał, że to pewnie ten Lit, syn starszego pana. Ubrany był w spodnie od piżamy i koszulkę bez rękawów z napisem CORNHUSKERS, a w ręku trzymał miecz, który wyglądał, jakby można nim było wymłócić nie tylko kukurydzę. Ramiona miał pokryte bliznami, a jego twarz, okolona ciemnymi, kręconymi włosami, byłaby ładna, gdyby i jej nie zdobiły liczne blizny. Lit natychmiast utkwił wzrok w Jasonie, jakby to on stanowił największe zagrożenie, i ruszył ku niemu powoli, kołysząc mieczem nad głową. - Chwileczkę! - Piper zrobiła kilka kroków do przodu, starając się, by jej głos zabrzmiał spokojnie. - To nieporozumienie! Nic się nie dzieje. Lit zatrzymał się, ale nadal łypał na nich groźnie. Sytuacji nie polepszył trener Hedge, wołając: - Zaraz ich załatwię! Nie martwcie się! - Trenerze - odezwał się błagalnym tonem Jason - oni nie muszą być naszymi wrogami. A poza tym wtargnęliśmy do ich domu. - Dziękuję ci! - powiedział starzec w szlafroku. - Ale kim jesteście i skąd się tu wzięliście? - Najpierw odłóżmy broń - zaproponowała Piper. - Trenerze, ty pierwszy. Hedge zacisnął szczęki. - Może rąbnę ich tylko raz, co? -Nie. - Pójdźmy na kompromis, dobra? Najpierw ich zabiję, a jeśli się okaże, że nie byli naszymi wrogami, przeproszę. - Nie! - powtórzyła Piper. - No dobra. - Trener Hedge opuścił pałkę. Piper uśmiechnęła się do Lita w stylu „przepraszam za to". Nawet z tymi rozczochranymi włosami i w niezmienianym od dwóch dni ubraniu wyglądała uroczo i Jason poczuł lekką zazdrość, widząc ten uśmiech. Lit nachmurzył się, ale schował miecz do pochwy.

- Twoi przyjaciele mają szczęście, że tak dobrze przemawiasz, dziewczyno, bo posiekałbym ich na kawałki. - Doceniam to - odezwał się Leo. - Próbuję nie dać się posiekać na kawałki przed porą lunchu. Starzec w szlafroku westchnął i kopnął kawałek dzbanka rozbitego przez trenera Hedgea. - No, skoro już tu jesteście... Proszę, usiądźcie. Lit zmarszczył czoło. - Wasza królewska mość... - Nie, nie, wszystko w porządku, Lit. Nowy kraj, nowe obyczaje. Mogą siedzieć w mojej obecności. W końcu zobaczyli mnie w szlafroku. Nie ma sensu upierać się przy tych wszystkich formach grzecznościowych. - Uśmiechnął się, ale widać było, że to uśmiech wymuszony. - Witajcie w moim skromnym domostwie. Jestem król Midas. - Midas? To niemożliwe - powiedział trener Hedge. - On umarł. Zajęli miejsca na kanapach, a król rozsiadł się na swoim tronie. W szlafroku niełatwo to było zrobić i Jason bał się, że staruszek się zapomni i zdejmie nogę z nogi. Na szczęście pod szlafrokiem miał na sobie złote bokserki. Lit stał obok tronu, opierając obie dłonie na rękojeści miecza, zerkając na Piper i prężąc muskuły. Jason zastanawiał się, czy on sam wygląda tak groźnie, trzymając swój miecz. Niestety, wątpił w to. Piper wyprostowała się. - Nasz przyjaciel satyr chciał przez to powiedzieć, że wasza królewska mość jest drugim spotkanym przez nas śmiertelnikiem, który powinien być... proszę mi wybaczyć... martwy. Król Midas żył parę tysięcy lat temu. - Ciekawe. - Król spojrzał przez okno na jasnoniebieskie niebo skąpane w zimowym słońcu. W oddali widniało miasto Omaha, podobne do budowli z klocków - o wiele za czyste i za małe jak na prawdziwe miasto. - Wiecie co? Chyba rzeczywiście byłem trochę martwy przez jakiś czas. To dziwne. Jakby to był sen, prawda, Lit? - Bardzo długi sen, wasza królewska mość. - A jednak jesteśmy tutaj. Bardzo jestem z tego rad. Lepiej się czuję, żyjąc. -Ale... jakim sposobem? - zapytała Piper. - Może masz jakiegoś... patrona? Midas zawahał się, ale jego oczy zamigotały chytrze. - Czy to ważne, moja droga? - Możemy ich znowu pozabijać - zaproponował Hedge.

- Trenerze, trochę nam przeszkadzasz - powiedział Jason. -Może wyjdziesz i staniesz na straży? Leo zakasłał. - Czy to bezpieczne? Mają tu całkiem niezły system bezpieczeństwa. - O tak - przyznał król. - Wybaczcie mi to. Ale to wspaniała rzecz, prawda? Zdumiewające, co wciąż można kupić, jak się ma złoto. Macie takie wspaniałe zabawki w waszym kraju! Wyjął pilota z kieszeni szlafroka i nacisnął parę guzików. „Pewno kod przejścia" pomyślał Jason. - Proszę - powiedział Midas. — Może teraz bezpiecznie wyjść. Trener Hedge odchrząknął. - Dobra. Ale jakbyście mnie potrzebowali... Mrugnął znacząco do Jasona, a potem wycelował w ich gospodarzy dwoma palcami i przejechał jednym palcem po szyi. Bardzo subtelny język gestów. -Jasne, dzięki — mruknął Jason. Kiedy satyr wyszedł, Piper wysiliła się na jeszcze jeden dyplomatyczny uśmiech. - Więc... nie wie pan, jak się tu znalazł? - Och... no tak, coś w tym rodzaju - odrzekł król. Spojrzał na Lita, marszcząc brwi. - No właśnie, dlaczego wybraliśmy Omaha? Na pewno nie z powodu klimatu. - Wyrocznia - powiedział Lit. - Tak! Powiedziano mi, że w tym mieście jest wyrocznia. -Wzdrygnął się. Najwyraźniej się pomylili. Ale to całkiem niezły dom, prawda? Lit... nawiasem mówiąc, to zdrobnienie od Lityersesa... okropne imię, ale jego matka się uparła... Lit ma tutaj sporo przestrzeni, żeby ćwiczyć się w sztuce miecza. Jest w tym naprawdę dobry. Za dawnych czasów nazywano go Kosiarzem Ludzi. - Och. - Piper usiłowała okazać podziw. - Jakie to miłe. Uśmiech Lita przypominał grymas okrucieństwa. Jason był już pewny na sto procent, że nie lubi tego faceta, i zaczął żałować, że wysłał Hedge'a na dwór. - A więc całe to złoto... Królowi zaświeciły się oczy. - Przybyłeś tu po złoto, chłopcze? Proszę, weź broszurę! Jason spojrzał na broszury leżące na stoliku. Tytuł głosił: ZŁOTO: Inwestuj w wieczność. - Mm... sprzedaje pan złoto? - Nie, nie. Ja je produkuję. W takich niepewnych czasach złoto to najrozsądniejsza

inwestycja, nie sądzisz? Rządy upadają. Martwi zmartwychwstają. Giganci atakują Olimp. A złoto wciąż zachowuje swoją wartość! Leo zmarszczył brwi. - Widziałem takie reklamy. - Och, nie daj się ogłupić tanim imitatorom! Zapewniam cię, mogę obniżyć każdą cenę dla poważnego inwestora. Mogę na żądanie wyprodukować szeroki asortyment złotych wyrobów. -Ale... - Piper pokręciła głową z niedowierzaniem. - Przecież wasza królewska mość wyrzekł się już zamieniania wszystkiego w złoto, tak? Na twarzy króla odmalowało się zdumienie. - Wyrzekł się? - No tak. Był to dar od jakiegoś boga... - Dionizosa — przyznał król. - Uratowałem jednego z jego satyrów i w podzięce za to bóg powiedział, że spełni jedno moje życzenie. Wybrałem złoty dotyk. - Ale przypadkowo zamienił pan w złoto własną córkę - przypomniała sobie Piper. - I zdał pan sobie sprawę ze swojej chciwości. Więc wyrzekł się pan tego daru. - Wyrzekł się! — Król Midas spojrzał na Lita z niedowierzaniem. - Widzisz, synu? Nie ma cię przez parę tysięcy lat i już wszystko poprzekręcają. Moje drogie dziewczę, czy w tych opowieściach jest mowa o tym, że utraciłem swój dar? - No, chyba nie. W opowieściach jest mowa o tym, że odkrył pan, jak odwrócić działanie złotego dotyku za pomocą bieżącej wody, i że przywrócił pan córce życie. - To wszystko prawda. Czasami nadal muszę odwracać złoty dotyk. W tym domu nie ma wody bieżącej, bo nie chcę żadnych niespodzianek — machnął ręką w stronę posągów ale na wszelki wypadek wybraliśmy działkę nad rzeką. Co jakiś czas zdarza mi się poklepać Lita po plecach... Lit cofnął się o parę kroków. - Nie znoszę tego. - Powiedziałem ci, że mi było przykro, synu. W każdym razie złoto jest cudowne. Dlaczego miałbym się go wyrzec? - No bo... - Piper zupełnie się pogubiła. - Czy nie na tym właśnie polega puenta tej opowieści? Ze to czegoś pana nauczyło? Midas roześmiał się. - Moja droga, czy możesz mi dać na chwilę swój plecak? Rzuć mi go. Piper zawahała się, ale nie chciała obrażać króla. Wysypała zawartość plecaka i rzuciła

go Midasowi. Gdy tylko go złapał, plecak zrobił się złoty, jakby tkaninę pokrył złoty szron. Nadal wyglądała na miękką, ale z całą pewnością był teraz złoty. Król odrzucił jej plecak. - Jak widzisz, wciąż mogę zamieniać wszystko w złoto. No i odtąd twój plecak jest również zaczarowany. Proszę bardzo, możecie teraz wsadzić do niego te duszki burzy. - Naprawdę? - Leo nagle się tym zainteresował. Wziął plecak z rąk Piper i przyłożył do klatki. Gdy tylko odsunął zamek błyskawiczny, wiatry zakotłowały się i zawyły w proteście. Pręty klatki zadrżały. Drzwiczki otworzyły się gwałtownie i plecak wessał wiatry. Leo szybko zasunął zamek błyskawiczny i wyszczerzył zęby. - Oddaję honor. To jest super. - Widzisz? Mój złoty dotyk przekleństwem. Dobre sobie! Niczego się nie nauczyłem, a życie to nie opowieść, dziewczyno. Szczerze mówiąc, wolałem, jak moja córka Zoe była złotym posągiem. - Za dużo mówiła - wtrącił Lit. - Otóż to! Więc z powrotem zamieniłem ją w złoto. Wskazał na stojący w kącie posąg dziewczyny z zastygłym na twarzy przerażeniem, jakby myślała: „Tato!". - To straszne! - zawołała Piper. - Bzdura. Jej i tak jest wszystko jedno. A poza tym, gdybym się czegoś nauczył, to czy miałbym teraz to? Ściągnął z głowy swoją za dużą szlafmycę i Jason nie wiedział, czy śmiać się, czy płakać. Spomiędzy siwych włosów Midasa wyrastały długie, pokryte szarym puchem uszy jak uszy Królika Bugsa. Ale to nie były uszy królika. To były ośle uszy. - Lał - powiedział Leo. - Nie musiałem tego oglądać. - Straszne, prawda? - Midas westchnął. - Parę lat po tym incydencie ze złotym dotykiem miałem rozsądzić, kto wygrał w pojedynku muzycznym między Apollinem i Panem. Oświadczyłem, że Pan. Apollo, niezadowolony z werdyktu, powiedział, że muszę mieć ośle uszy, no i voila. Taka była nagroda za moją uczciwość. Próbowałem je ukryć. Tylko mój fryzjer o tym wiedział, ale nie mógł się powstrzymać, żeby tego nie wypaplać. - Midas wskazał na inny złoty posąg: łysego mężczyzny w todze, trzymającego nożyce. - To on. Już nigdy niczego nie wypaple. Król uśmiechnął się. Jasonowi nagle przestał się wydawać nieszkodliwym starcem w szlafroku. W jego oczach tliły się wesołe ogniki; wyglądał jak szaleniec, który wie, że jest szalony, godzi się z tym i jest z tego rad.

- Tak, złoto ma wiele zastosowań. Myślę, że właśnie dlatego przywrócono mi życie, prawda, Lit? Żebym finansował działalność naszej patronki. Lit kiwnął głową. - Tak, i wspierał moje zdolności szermiercze. Jason zerknął na przyjaciół. Atmosfera w sali tronowej nagle się ochłodziła. - A więc ma pan patronkę - powiedział Jason. - Pracuje pan dla gigantów. Król Midas machnął lekceważąco ręką. - Mnie osobiście nie obchodzą giganci, ale nawet nadprzyrodzone wojsko trzeba opłacać. Mam wielki dług do spłacenia mojej patronce. Próbowałem to wyjaśnić ostatniej grupie, która się tu pojawiła, ale spotkała mnie wrogość. Brak współpracy. Jason wsunął rękę do kieszeni i wymacał złotą monetę. - Ostatniej grupie? - Lowczynie - warknął Lit. - Cholerne dziewuchy Artemidy. Jason poczuł, jak po kręgosłupie spływa mu iskra elektryczna. Dosłownie: iskra. Poczuł swąd, jakby ta iskra rozpuściła jedną ze sprężyn w kanapie, na której siedział. Jego siostra tutaj była. - Kiedy? - zapytał. - Co się stało? Lit wzruszył ramionami. - Parę dni temu? Niestety, nie pozabijałem ich. Tropiły jakieś diabelskie wilki czy coś w tym rodzaju. Powiedziały, że idą po ich tropie na zachód. Szukały jakiegoś herosa... nie pamiętam kogo. „Percy-ego Jacksona" - pomyślał Jason. Annabeth wspomniała, że Lowczynie go szukają. A w tym śnie o wypalonym domu pośród sekwoi słyszał wycie wilków. Hera nazwała je swoimi strażnikami. To musiało mieć jakiś związek. Midas podrapał się po oślich uszach. - Bardzo niemiłe młode damy, te Łowczynie. Za nic nie chciały być zamienione w złoto. Większość tych zabezpieczeń na zewnątrz zainstalowałem po to, żeby w przyszłości uniknąć takich nieprzyjemnych incydentów. Nie mam czasu na takich, którzy nie są poważnymi inwestorami. Jason wstał powoli i zerknął na przyjaciół. Zrozumieli. - No cóż - powiedziała Piper, zmuszając się do uśmiechu. - Było nam bardzo miło. Cieszymy się z pana powrotu do życia. Dzięki za złoty plecak. - Och, przecież nie możecie odejść! Wiem, że nie jesteście poważnymi inwestorami, ale

to nic nie szkodzi! Muszę powiększyć moją kolekcję. Lit uśmiechał się mściwie. Król wstał, a Leo i Piper szybko się cofnęli. - Nie bójcie się - zapewnił ich król. - Nie musicie zostać zamienieni w złote posągi. Zawsze daję swoim gościom możliwość wyboru: mogą powiększyć moją kolekcję albo zginąć z rąk Lityersesa. Każdy wybór jest dobry, zaręczam wam. Piper spróbowała go zauroczyć. -Wasza królewska mość nie może... Midas doskoczył do niej z szybkością, której trudno się było spodziewać po takim starcu, i chwycił ją za nadgarstek. - Nie! — krzyknął Jason. Ale złoty szron już ją pokrył i po chwili Piper stała się błyszczącym posągiem. Leo próbował wezwać ogień, ale zapomniał, że utracił tę zdolność. Midas dotknął jego ramienia i Leo też zamienił się w złoty posąg. Jason był tak przerażony, że nie mógł się poruszyć. Jego przyjaciele... zginęli. A on nie był w stanie temu zapobiec. Midas uśmiechnął się, jakby chciał się usprawiedliwić. - Obawiam się, że złoto bije ogień. - Machnął szeroko ręką, wskazując na złote zasłony i meble. - W tej sali moja moc jest silniejsza od innych, od ognia... nawet od czaru mowy. Pozostajesz mi tylko ty do mojej kolekcji. - Hedge! - ryknął Jason. - Potrzebuję twojej pomocy! Tym razem satyr nie zaatakował. Jason nie wiedział, czy trafiły go lasery, czy siedzi teraz na dnie jakiejś pułapki z zapadnią. Midas zacmokał. - Żaden kozioł nie przybiega, aby cię ocalić? Przykro mi. Ale nie martw się, chłopcze. To naprawdę nie boli. Lit może ci powiedzieć. Jason wpadł na pomysł. - Wybieram pojedynek. Powiedziałeś, że zamiast stać się posągiem, mogę walczyć z Litem. Midas zrobił nieco zawiedzioną minę, ale wzruszył ramionami. - Powiedziałem, że możesz umrzeć, walcząc z Litem. Ale oczywiście, jeśli sobie życzysz... Cofnął się, a Lit uniósł swój miecz. - Zaraz się tobą pobawię. Jestem Kosiarzem Ludzi. - No to walcz, Młocarzu Kukurydzy. - Jason podrzucił złotą monetę.

Tym razem chwycił w powietrzu włócznię i rad był z tego, bo broń była dłuższa. - Och, złota broń! - ucieszył się Midas. - Niezłe. Lit zaatakował. Facet był szybki. Ciął i dźgał, a Jason z trudem unikał ciosów, ale jego umysł błyskawicznie analizował sztychy i uczył się stylu Lita, który był całkowicie zaczepny, a nie obronny. Jason odparowywał ciosy, robił uniki, blokował cięcia. Lit zdawał się zaskoczony tym, że przeciwnik jeszcze żyje. - Co to za styl? - warknął. - Nie walczysz jak Grek. - Trening legionisty - odrzekł Jason, nie wiedząc, skąd mu to przyszło do głowy. - To rzymski styl. - Rzymski? - Lit natarł znowu i Jason odparował cios. - Co to znaczy rzymski? - Coś zupełnie nowego. Kiedy byliście martwi, Rzym pokonał Grecję. Stworzył największe w historii imperium. - Niemożliwe. Nigdy o tym nie słyszałem. Jason obrócił się na pięcie i uderzył go trzonem oszczepu w pierś. Lit zwalił się na tron Midasa. - O rety! - zawołał Midas. - Lit? - Nic mi nie jest - warknął królewicz. - Lepiej pomóż mu wstać - powiedział Jason. - Tato, nie! - krzyknął Lit. Za późno. Midas położył rękę na ramieniu syna i oto na tronie siedział już złoty posąg z rozwścieczoną miną. - A niech to! - jęknął Midas. - To była bardzo brzydka sztuczka, herosie. Zapłacisz mi za to. - Poklepał złote ramię Lita. - Nie martw się, synu, zaniosę cię do rzeki, kiedy już powiększę swoją kolekcję. Rzucił się na Jasona. Chłopak cofnął się błyskawicznie, ale starzec też był szybki. Jason kopnął stolik, trafiając nim w nogi starca i zwalając go z nóg. Nie na długo. Jason zerknął na złoty posąg Piper. Wezbrał w nim gniew. Jest synem Zeusa. Nie może zawieść swoich przyjaciół. Poczuł szarpnięcie w brzuchu, a ciśnienie powietrza opadło tak nagle, że rozbolały go uszy. Midas też musiał to odczuć, bo dźwignął się na nogi i złapał za swoje ośle uszy. - Au! Co robisz? Moja moc jest tutaj silniejsza! Zagrzmiało. Za oknami niebo pociemniało.

- Znasz jeszcze inne zastosowanie złota? - zapytał Jason. Midas uniósł brwi, nagle podekscytowany. - Jakie? - Złoto jest bardzo dobrym przewodnikiem prądu. Uniósł włócznię i sufit eksplodował. Błyskawica przedarła się przez sklepienie jak przez skorupkę jajka, połączyła z czubkiem ostrza włóczni i wystrzeliła łukami energii, które zdruzgotały kanapy. Kawałki tynku spadły z sufitu. Żyrandol jęknął, urwał się z łańcucha i runął w dół, przygniatając Midasa do podłogi. Odłamki szkła natychmiast zamieniły się w złoto. Kiedy wszystko ucichło, mroźny deszcz lunął do środka. Midas zaklął po grecku, przygwożdżony do podłogi. Deszcz zmoczył wszystko, zamieniając złoty żyrandol z powrotem w szkło. Piper i Leo też powoli odzyskiwali dawną postać, podobnie jak inne posągi. Nagle drzwi rozwarły się z hukiem i wpadł trener Hedge, wymachując kijem bejsbolowym. Usta miał oblepione błotem, śniegiem i trawą. - Co mnie ominęło? - zapytał. - Gdzie ty byłeś?! - zawołał Jason. W głowie mu się kręciło od wysiłku ściągnięcia błyskawicy, ale starał się nie zemdleć. - Wołałem o pomoc. Hedge beknął. - Przekąsiłem coś. Przepraszam. Kogo mam zabić? - Teraz już nikogo! Po prostu łap Leona. Ja wezmę Piper. - Nie zostawiajcie mnie tak! - jęknął Midas. Wokoło posągi jego ofiar budziły się do życia - jego córka, jego fryzjer i cały zastęp rozwścieczonych młodzieńców z mieczami w rękach. Jason chwycił złoty plecak Piper i swoją torbę. Potem narzucił dywan na złoty posąg Lita na tronie. Miał nadzieję, że powstrzyma to powrót Kosiarza Ludzi do życia przynajmniej do czasu, gdy w pełni ożyją ofiary jego ojca. -Wynośmy się stąd - powiedział do Hedge'a. - Myślę, że ci faceci chcą sobie trochę poigrać z Midasem.

Rozdział XXXIII PIPER Piper obudziła się, trzęsąc się z zimna. Miała koszmarny sen o starcu z oślimi uszami, który ścigał ją, wołając: „Mam cię!" - O boże. - Szczękała zębami. - Zamienił mnie w złoto! -Już wszystko w porządku. - Jason pochylił się, otulając ją kocem, ale nadal była przemarznięta jak córka Boreasza. Zamrugała, próbując zobaczyć, gdzie są. Obok niej płonęło ognisko, buchając kłębami dymu. Blask ognia migotał na skalnych ścianach. Byli w płytkiej jaskini, niezapewniającej pełnej osłony przed dziko wyjącym wiatrem. Śnieg zawiewał z boków. Nie wiadomo było, czy to noc, czy dzień. Na zewnątrz szalała burza, topiąc wszystko w mroku. - L-L-Leo? - wyjąkała Piper. - Obecny i od-zło-cony. - Leo też był otulony kocami. Nie wyglądał zbyt dobrze, ale lepiej, niż czuła się Piper. - Mnie też potraktowano tym cennym kruszcem, ale szybciej z tego wyszedłem. Nie wiem dlaczego. Musieliśmy zanurzyć cię w rzece, żebyś w pełni ożyła. Próbowałem cię osuszyć, ale... jest naprawdę zimno, okropnie zimno. - Masz hipotermię - powiedział Jason. - Podaliśmy ci tyle nektaru, ile było można. Trener Hedge zastosował jakąś przyrodniczą magię... - Medycynę sportową. — Pojawiła się nad nią brzydka twarz trenera. - To takie moje hobby. Przez parę dni twój oddech może cuchnąć grzybami i Red Bullem, ale to minie. Prawdopodobnie nie umrzesz. Prawdopodobnie. - Dzięki - odpowiedziała Piper słabym głosem. - Jak pokonaliście Midasa? Jason opowiedział jej, kładąc nacisk na to, że mieli szczęście. Trener prychnął. - Chłopak jest za skromny. Szkoda, że go nie widziałaś. Hej-jaaa! Cięcie! I łup go błyskawicą! - Trenerze, nawet tego nie widziałeś — powiedział Jason. - Byłeś na zewnątrz, opychając się trawą. Ale satyr dopiero się rozgrzewał. - A potem ja wpadłem z pałką w dłoni i zaprowadziliśmy porządek w tej sali. Później mu powiedziałem: „Chłopie, jestem z ciebie dumny! Gdybyś jeszcze popracował nad mięśniami ramion"...

- Trenerze... - przerwał mu Jason. -Co? - Możesz się przymknąć? - Oczywiście. — Satyr usiadł przy ognisku i zaczął obgryzać swoją pałkę. Jason przyłożył dłoń do czoła Piper, badając jej temperaturę. - Leo, możesz dołożyć do ognia? -Już się robi. - Na dłoni Leona pojawiła się kula ognia wielkości piłki bejsbolowej, którą cisnął w ognisko. - Tak źle wyglądam? - Piper zadygotała. - Nie - odrzekł Jason. - Nie umiesz kłamać. Gdzie jesteśmy? - Pikes Peak. Kolorado. - Ale to przecież jest... z pięćset mil od Omaha! - Coś koło tego. Zaprzągłem duchy burzy, żeby nas tutaj zaciągnęły. Nie bardzo im to się podobało... leciały szybciej, niż chciałem, a potem o mało co nie roztrzaskały nas o zbocze góry, zanim zdołałem wcisnąć je z powrotem do plecaka. Już więcej nie będę tego próbował. - Dlaczego tu jesteśmy? Leo pociągnął nosem. - Ja też go o to zapytałem. Jason wpatrzył się w ciemność, jakby na coś czekał. - Pamiętacie tę błyszczącą smugę wiatru, którą wczoraj widzieliśmy? Wciąż była na niebie, chociaż bardzo przybladła. Leciałem za nią, aż całkiem zniknęła. A potem... szczerze mówiąc, sam nie wiem. Po prostu poczułem, że powinniśmy się zatrzymać właśnie tutaj. - Oczywiście, że tutaj. - Trener Hedge wypluł parę drzazg. -Gdzieś nad nami, na samym szczycie, powinien być latający pałac Eola. To jedna z jego ulubionych przystani. - Może tak. - Jason zmarszczył brwi. - Nie wiem. I jeszcze coś... - Łowczynie zmierzały na zachód - przypomniała sobie Piper. — Myślisz, że gdzieś tutaj są? Jason potarł sobie ramię, jakby go zaswędział tatuaż. - Nie wydaje mi się, żeby można było przetrwać na tej górze w taką zawieję. Jest już wieczór przed dniem przesilenia i nie mamy lepszego wyboru, jak tylko przeczekać tu burzę. A ty musisz jeszcze trochę wypocząć, zanim będziemy mogli spróbować się stąd ruszyć. Nie musiał jej dłużej przekonywać. Przerażał ją wiatr wyjący na zewnątrz jaskini i wciąż dygotała na całym ciele.

- Trzeba cię ogrzać. - Usiadł tuż obok niej i trochę nieśmiało wyciągnął ku niej ramiona. - Ee... pozwolisz, że... - Chyba tak. - Starała się, żeby to zabrzmiało nonszalancko. Objął ją i przytulił. Przysunęli się bliżej ogniska. Trener Hedge obgryzał pałkę i spluwał drzazgami do ognia. Leo powyjmował jakieś zapasy i zaczął smażyć hamburgery na żelaznej patelni. - No więc słuchajcie, jak już tak sobie przysiedliście, czekając na opowieści przy ognisku... to muszę wam coś powiedzieć. Kiedy lecieliśmy do Omaha, miałem sen. Trochę pokręcony przez te zagłuszenia i Koło Fortuny... - Koło Fortuny? - Piper sądziła, że Leo żartuje, ale kiedy spojrzał na nią znad patelni, minę miał śmiertelnie poważną. - Chodzi o to, że rozmawiałem z moim ojcem, Hefajstosem. I opowiedział im swój sen. W blasku ognia, z wiatrem wyjącym na zewnątrz, ta opowieść brzmiała jeszcze straszniej. Piper wyobrażała sobie głos boga na tle trzasków zakłóceń, ostrzegającego przed gigantami, synami Tartarusa, i wieszczącego, że Leo utraci przyjaciół w czasie tej wyprawy. Starała się skupić na czymś dobrym: na obejmujących ją ramionach Jasona, na cieple powoli rozlewającym się po jej ciele, ale była przerażona. - Nie rozumiem. Jeśli herosi i bogowie mają działać wspólnie, żeby pokonać gigantów, to dlaczego bogowie wciąż milczą? Jeśli nas potrzebują... - Ha - odezwał się trener Hedge. - Bogowie nienawidzą ludzi. Lubią być ludziom potrzebni, ale nie na odwrót. Sprawy bardzo się pogorszą, zanim Zeus uzna, że popełnił błąd, zamykając Olimp. - Trenerze - powiedziała Piper - to był prawie inteligentny komentarz. Hedge nadąsał się. - Co? Ja jestem inteligentny! Nie jestem zaskoczony tym, że wy, misiaczki, nie słyszeliście o wojnie gigantów. Bogowie nie lubią o tym mówić. To zły PR - przyznać się, że śmiertelnicy są potrzebni do pokonania wrogów. To ich wprawia w zakłopotanie. - Ale jest coś jeszcze - dodał Jason. - W moim śnie o Herze w klatce bogini powiedziała, że Zeus zachowuje się wprost pa-ranoidalnie. I Hera... powiedziała, że przybyła do tych ruin, bo kazał jej to zrobić jakiś głos. A jeśli ktoś czaruje bogów, tak jak Medea czarowała nas? Piper wzdrygnęła się. Już wcześniej o tym pomyślała — że jakaś niewidzialna moc manipuluje wszystkim zza kulis, pomaga-jąc gigantom. I może ta sama moc informuje

Enkeladosa o ich ruchach, może to ona strąciła na ziemię smoka, kiedy przelatywali nad Detroit. Może to owa uśpiona Ziemista Kobieta, którą widział Leo, albo ktoś, kto jej służy... Leo przewrócił hamburgery na patelni. - Tak, Hefajstos mówił coś takiego, że Zeus zachowywał się dziwniej niż zwykle. Ale bardziej mnie niepokoi to, czego mi mój stary nie powiedział. Wciąż gadał o półbogach, ile ma dzieci i w ogóle. No nie wiem. Jakby dawał do zrozumienia, że wspólne działanie największych półbogów jest prawie niemożliwe... Jakby to, że Hera próbuje do tego doprowadzić, jest czystą głupotą... i jakby było jeszcze coś, czego mi nie chciał powiedzieć. Jason wyprostował się. Piper wyczuła napięcie w jego ramionach. - Chejron też tak się zachowywał w obozie — powiedział. -Wspomniał o jakiejś świętej przysiędze, o czymś poza dyskusją... Trenerze, wiesz coś o tym? - Nie. Jestem tylko satyrem. Oni nie mówią nam takich rzeczy. Takie soczyste kąski nie są dla nas. Zwłaszcza dla takiego starego... - Dla takiego starego gościa jak ty? - zapytała Piper. - Ale ty przecież nie jesteś taki stary, nie? - Sto sześć - mruknął trener. Leo zakasłał. - Że co? - Nie podpal sobie spodni, Valdez. W ludzkich latach to będzie pięćdziesiąt trzy. Ale... tak, mam trochę wrogów w Radzie Starszych Kopytnych. Długo byłem strażnikiem, ale zaczęli gderać, że staję się nieprzewidywalny. Za gwałtowny. Możecie sobie wyobrazić? - Łał. - Piper starała się nie patrzyć na przyjaciół. - Trudno w to uwierzyć. Trener nachmurzył się. - No tak, a potem w końcu rozgorzała ta wojna z tytanami i co, dali mnie na pierwszą linię? Nie! Zesłali mnie najdalej jak mogli. .. na granicę z Kanadą, możecie w to uwierzyć? A po wojnie na pastwisko. Do Szkoły Dziczy. Tfu! Jakbym był za stary, żeby do czegoś się przydać, a wszystko dlatego, że lubię ostro pogrywać. Och, ci wszyscy zbieracze kwiatków z Rady gadający o przyrodzie! - Myślałam, że satyrowie lubią przyrodę - palnęła Piper. - No jasne, lubię przyrodę. W przyrodzie duże istoty zabijają i zjadają te rrjniejsze! A kiedy się jest... no wiecie... takim pionowo upośledzonym satyrem jak ja, nabiera się trochę krzepy, nosi wielką pałę i nie potrzebuje niczyjej pomocy! To jest przyroda. - Prychnął pogardliwie. - Zbieracze kwiatków. W każdym razie mam nadzieję, że masz tam coś wegetariańskiego, Valdez. Nie tknę mięsa.

- Tak jest, trenerze. Nie jedz tej pałki. Mam tu parę kotlecików z tofu. Piper też jest wegetarianką. Zaraz je wrzucę na patelnię. Zapach smażących się hamburgerów wypełnił jaskinię. Piper zwykle nie znosiła zapachu smażonego mięsa, ale jej żołądek tym razem zareagował wyjątkowo gwałtownie. „Zaraz zwymiotuję" - pomyślała. - „Myśl o brokułach. O marchewce. O soczewicy". Buntował się nie tylko jej żołądek. Leżąc przy ognisku, w ramionach Jasona, czuła wyrzuty sumienia, które jak pociski w zwolnionym tempie drążyły drogę do jej serca. Poczucie winy, które dręczyło ją przez ostatni tydzień, od czasu gdy Enkelados po raz pierwszy zesłał na nią sen, teraz było tak silne, że bała się o swoje życie. Przyjaciele chcieli jej pomóc. Jason powiedział nawet, że sam wlazłby w pułapkę, żeby uratować jej ojca. A ona ich odrzuciła. Z tego, co wiedziała, wynikało, że skazała ojca na śmierć, kiedy zaatakowała Medeę. Przełknęła łzy. Może zrobiła dobrze, ratując przyjaciół w Chicago, ale w ten sposób tylko opóźniła to, co miało się stać. Nigdy by nie zdradziła swoich przyjaciół, ale jakiś cichutki głos szeptał w jej głowie: „A jeśli zdradzę?" Próbowała sobie wyobrazić, co by powiedział jej ojciec: „Hej, tato, gdybyś był skuty łańcuchami przez olbrzyma-ludożercę, a ja musiałabym zdradzić paru przyjaciół, żeby cię ocalić, to co byś robił?". To dziwne, ale nigdy nie przyszło jej to do głowy, kiedy się bawili w Dowolne Trzy Pytania. Oczywiście ojciec nie potraktowałby takiego pytania poważnie. Pewnie by jej opowiedział jedną z tych historyjek dziadka Toma - coś o świecących jeżach i gadających ptakach - a potem śmiałby się z tego, jakby jej udzielił głupiej rady. Piper chciałaby lepiej pamiętać dziadka. Czasami śniła o tym małym, dwuizbowym domku w Oklahomie. Zastanawiała się, jak by to było, gdyby tam się wychowała. Ojciec uznałby to za wariactwo. Przez całe życie uciekał od tego miejsca, dystansując się od rezerwatu, grając każdą rolę, byle nie rdzennego Amerykanina. Zawsze jej powtarzał, jaką jest szczęściarą, że może dorastać w bogatym, pięknym domu w Kalifornii i nigdy niczego jej nie brakuje. Nauczyła się odczuwać lekkie zakłopotanie, kiedy dochodziło do wspominania jej pochodzenia - na przykład przy oglądaniu starych zdjęć ojca z lat osiemdziesiątych, kiedy nosił długie włosy I dziwaczny strój. „Możesz uwierzyć, że kiedyś tak wyglądałem?" Bycie Czirokezem oznaczało dla niego to samo - coś śmiesznego, dziwacznego i nieco kłopotliwego.

Ale kim właściwie byli? Ojciec chyba nie wiedział. Może właśnie dlatego zawsze był nieszczęśliwy, zmieniając role. Może dlatego Piper zaczęła kraść, szukając czegoś, czego nie mógł jej dać ojciec. Leo włożył kotleciki z tofu na patelnię. Wiatr wciąż szalał. Piper przypomniała sobie jeszcze jedną starą opowieść ojca... Tę, w której może była odpowiedź na jej pytania. Pewnego dnia, gdy była w drugiej klasie, wróciła ze szkoły zapłakana i zapytała, dlaczego ojciec nadał jej takie imię. W szkole naśmiewano się z niej, bo Piper Cherokee to typ samolotu. Ojciec parsknął śmiechem, jakby nigdy nie przyszło mu to do głowy. - Nie, Pipes. To wina samolotu. Ja nie z jego powodu tak cię nazwałem. Twoje imię wybrał dziadek Tom. Kiedy pierwszy raz usłyszał, jak się drzesz, powiedział, że masz mocny głos, lepszy od tonu trzcinowej fujarki*. Powiedział, że powinnaś się nauczyć śpiewać najtrudniejsze czirokeskie pieśni, nawet pieśń wężów. - Pieśń wężów? Opowiedział jej legendę - jak kiedyś pewna Czirokeska zobaczyła węża wijącego się tuż obok jej dzieci i zabiła go kamieniem, nie wiedząc, że to był król grzechotników. Węże wypowiedziały wojnę ludziom, ale mąż tej kobiety próbował zawrzeć z nimi pokój. Obiecał, że zrobi wszystko, by im zadośćuczynić za tę stratę. Węże zgodziły się. Powiedziały mu, żeby wysłał swoją żonę do studni, a tam już będą na nią czekały, ukąszą ją i w ten sposób wyrównają rachunek. Wpadł w rozpacz, ale zrobił to, czego żądały. Wężom zaimponowało to, że poświęcił własną żonę, aby dotrzymać słowa. Nauczyły go pieśni wężów i powiedziały, że odtąd każdy Czirokez może ją wykorzystać. Od tego czasu, gdy jakiś Czirokez napotka węża, śpiewa tę pieśń, a wąż rozpoznaje w nim przyjaciela i nigdy go nie ukąsi. - To straszne! - zawołała Piper. - Pozwolił umrzeć własnej żonie? Ojciec rozłożył ręce. - To była wielka ofiara, ale w ten sposób za jedno życie kupiono pokój między wężami i całymi pokoleniami Czirokezów. Dziadek Tom wierzył, że muzyka Czirokezów może rozwiązać każdy problem. Myślał, że nauczy cię wielu pieśni i że staniesz się największym muzykiem w rodzinie. Dlatego dał ci imię Piper. Wielka ofiara. Czyżby dziadek przewidział coś z jej przyszłego życia, choć była wtedy niemowlęciem? Wyczuł, że jest dzieckiem Afrodyty? Ojciec na pewno powiedziałby jej, że zwariowała. Dziadek Tom nie był wyrocznią. A jednak... przyrzekła, że pomoże im w tej misji. Przyjaciele na nią liczą. Uratowali ją, kiedy Midas zamienił ją w złoty posąg. Przywrócili jej życie. Nie może odpłacić się im

kłamstwami. Stopniowo robiło się jej cieplej. Przestała dygotać i oparła się wygodnie o pierś Jasona. Leo podał im jedzenie. Nie chciało jej się ruszyć z miejsca, rozmawiać ani robić czegokolwiek, co zepsułoby tę chwilę. Musiała jednak to zrobić. - Musimy porozmawiać. - Usiadła tak, żeby widzieć twarz Jasona. - Nie chcę dłużej niczego przed wami ukrywać. Popatrzyli na nią z ustami pełnymi mielonego mięsa. Teraz już było za późno, żeby się wycofać. - Trzy noce przed wycieczką do Wielkiego Kanionu - powiedziała — miałam sen, w którym jakiś olbrzym powiedział mi, że wzięto mojego ojca jako zakładnika. Powiedział, że jeśli nie zgodzę się na współpracę, zabiją go. Płomienie trzasnęły. - Enkelados? - zapytał Jason po długim milczeniu. - Wspomniałaś wcześniej to imię. Trener Hedge gwizdnął. - Wielki olbrzym. Zionie ogniem. Nie chciałbym, żeby zgril-lował mojego ojca. Jason rzucił mu spojrzenie mówiące: „zamknij się". - Mów dalej, Piper. Co się później stało? - Ja... ja próbowałam skontaktować się z tatą, ale była tylko jego osobista asystentka, która mi powiedziała, żebym się nie martwiła. -Jane? - przypomniał sobie Leo. - Zdaje mi się, że Medea coś o niej mówiła... Ze ją kontroluje. Piper kiwnęła głową. - Żeby odzyskać ojca, muszę sabotować tę misję. Nie wiedziałam, że to będzie nasza trójka. A potem, jak już wyruszyliśmy, Enkelados ostrzegł mnie ponownie. Powiedział, że chce waszej śmierci. Chce, żebym was zaprowadziła na jakąś górę. Nie wiem dokładnie, na jaką, ale musi ona być gdzieś w Bay Area, bo z jej szczytu widziałam most Golden Gate. Mam tam być w południe dnia przesilenia. Jutro. Wymiana. Nie była w stanie spojrzeć im w oczy. Czekała, aż na nią rykną albo odwrócą się do niej plecami, albo wykopią ją z jaskini w śnieżną zamieć. Zamiast tego Jason przysunął się do niej i znowu objął ją ramieniem. - Boże, Piper. Tak mi przykro. Leo pokiwał głową. - Ale bomba... I tłamsiłaś to w sobie przez cały tydzień? Piper, przecież możemy ci pomóc.

Spiorunowała ich wzrokiem. - Dlaczego się na mnie nie drzecie albo nie wykopiecie mnie stąd? Kazano mi was zabić! - Daj spokój — powiedział Jason. — Już raz uratowałaś nam życie. Powierzyłbym ci swoje życie w każdej chwili. - Ja też - dodał Leo. - Mogę cię też przytulić? - Nic nie rozumiecie! Prawdopodobnie właśnie zabiłam swojego ojca, mówiąc wam o tym. - Wątpię. - Trener Hedge beknął. Jadł burgera z tofu razem z papierowym talerzykiem. Olbrzym jeszcze nie dostał tego, czego chce, więc twój ojciec wciąż jest mu potrzebny. Będzie czekał do umówionego czasu, żeby zobaczyć, czy się tam pojawisz. Chce, żebyś skierowała wyprawę właśnie tam, tak? Piper kiwnęła niepewnie głową. -To oznacza, że Herę trzymają gdzie indziej. A ją trzeba uratować w tym samym dniu. Masz więc wybór: ocalić ojca czy ocalić Herę. Jeśli będziesz dalej szukała Hery, dopiero wtedy Enke-lados zabierze się za twojego ojca. A poza tym Enkelados nigdy nie pozwoli ci odejść, nawet jeśli spełnisz jego żądanie. Wszystko wskazuje na to, że jesteś jedną z tych siedmiorga herosów z Wielkiej Przepowiedni. Jedną z siedmiorga. Rozmawiała już o tym z przyjaciółmi i przypuszczała, że tak właśnie jest, ale wciąż nie chciała w to uwierzyć. Wcale nie czuła się taka ważna. Była po prostu głupim dzieckiem Afrodyty. Niby jak mogłaby być warta tych wszystkich oszustw i mordów? - Więc nie mamy wyboru - powiedziała ze smutkiem. - Musimy uratować Herę, żeby nie dopuścić do spuszczenia ze smyczy tego króla olbrzymów. To jest cel naszej wyprawy. A Enkelados ma chyba różne sposoby, żeby mnie śledzić. Nie jest głupi. Dowie się, że zmieniamy kurs i idziemy nie tam, gdzie on chce. Zabije mojego ojca. - Nie zabije twojego ojca - powiedział Leo. - Uratujemy go. - Nie mamy czasu! - zawołała Piper. - A zresztą... to jest pułapka. -Jesteśmy twoimi przyjaciółmi, królowo piękności - uspokajał ją Leo. — Nie pozwolimy umrzeć twojemu ojcu. Musimy tylko obmyślić jakiś plan. Trener Hedge odchrząknął głośno. - Bardzo by nam pomogło, gdybyśmy wiedzieli, gdzie jest ta góra. Może Eol mógłby nam to powiedzieć. Bay Area cieszy się złą sławą wśród półbogów. Stara siedziba tytanów, góra Otrys, wznosi się nad górą Tam, gdzie Atlas podtrzymuje niebo. Mam nadzieję, że to nie

jest ta góra, którą widziałaś we śnie. Piper próbowała sobie przypomnieć widok z jej snu. - Chyba nie. To było w głębi lądu. Jason wpatrzył się w ogień, marszcząc brwi, jakby starał się coś sobie przypomnieć. - Zła sława... to nie wygląda dobrze. Bay Area... - Myślisz, że kiedyś tam byłeś? - zapytała Piper. - Ja... - Wyglądał, jakby znalazł się w punkcie zwrotnym. A potem w jego oczach znowu pojawił się niepokój. - Nie wiem. Hedge, co się wydarzyło na górze Otrys? Hedge znowu ugryzł burgera razem z tekturą. - No więc zeszłego lata Kronos zbudował sobie nowy pałac. Wielki, obrzydliwy, miał być stolicą jego nowego królestwa. Ale tam nie było żadnej bitwy. Kronos pomaszerował na Manhattan, próbując wziąć Olimp szturmem. Jeśli dobrze pamiętam, zostawił kilku tytanów, by strzegli tego miejsca, ale po jego klęsce na Manhattanie cały pałac sam się rozpadł. - Nie - powiedział Jason. Wszyscy na niego spojrzeli. - Jak to „nie"? - zapytał Leo. - Tak się nie stało. Ja... - Drgnął, spoglądając w wylot jaskini. - Słyszeliście? Przez chwilę - nic. A potem Piper to usłyszała: wycie rozdzierające ciemną noc.

Rozdział XXXIV PIPER Wilki - powiedziała Piper. -I są blisko. Jason wstał i wezwał swój miecz. Leo i trener Hedge też się podnieśli. Piper spróbowała, ale przed oczami zatańczyły jej czarne plamki. - Nie wstawaj - powiedział Jason. - My będziemy cię ochraniać. Zacisnęła zęby. Nie znosiła bezradności. Nie chciała, by ktokolwiek ją ochraniał. Najpierw ta głupia kostka. Teraz głupia hipotermia. Chciała stać ze sztyletem w dłoni. Nagle, tuż za kręgiem blasku ognia przy wejściu do jaskini, ujrzała parę czerwonych ślepi jarzących się w ciemności. „No dobra" - pomyślała. - „Może przyda mi się trochę ochrony". Więcej wilków pojawiło się w kręgu blasku ogniska - czarnych bestii większych od dogów niemieckich, z sierścią oblepioną śniegiem i lodem. Ich kły połyskiwały, a świecące czerwone oczy były zaskakująco inteligentne. Stojący na przedzie wilk był prawie wzrostu konia, a pysk miał zakrwawiony, jakby dopiero co rozszarpał jakąś zdobycz. Piper wyciągnęła sztylet z pochwy. A potem Jason zrobił kilka kroków do przodu i powiedział coś po łacinie. Piper nie wierzyła, by jakiś martwy język mógł wywrzeć większy skutek na dzikich zwierzętach, ale samiec alfa zmarszczył pysk i zjeżył sierść na karku. Jeden z jego przybocznych spróbował podejść bliżej, ale przywódca watahy kłapnął mu zębami nad uchem. Wszystkie wilki wycofały się w ciemność. - Stary, muszę się nauczyć łaciny. - Młotek drżał w ręku Leona. - Coś ty mu powiedział? Hedge zaklął. - Cokolwiek powiedział, chyba nie wystarczyło. Popatrzcie. Wilki powracały, ale samca alfa wśród nich już nie było. I nie atakowały. Czekały teraz był ich przynajmniej tuzin - w półkolu poza kręgiem blasku ogniska, blokując wyjście z jaskini. Trener machnął pałką. - Mam plan. Pozabijam je, a wy uciekniecie. - Trenerze rozszarpią cię na sztuki - powiedziała Piper. - Nie, jestem za dobry.

Nagle Piper dostrzegła w śnieżnej zamieci ludzką postać przepychającą się przez stado wilków. - Trzymajmy się razem - powiedział Jason. - One czują respekt wobec stada. Tylko bez żadnych głupstw, Hedge. Nie będziemy uciekać i nikogo nie zostawimy. Piper z trudem przełknęła ślinę. Była teraz najsłabszym ogniwem w ich „stadzie". Wilki na pewno wyczuwają jej strach. Równie dobrze mogłaby mieć na szyi tabliczkę z napisem DARMOWY LUNCH. Wilki rozdzieliły się i nieznajomy wkroczył w krąg światła. Włosy miał tłuste i potargane, barwy sadzy, ujęte diademem z czegoś, co przypominało kości ludzkich palców. Ubrany był w pozszywane byle jak strzępy futra - wilka, królika, szopa, jelenia i jakichś innych zwierząt, których Piper nie potrafiła zidentyfikować. Futra nie wyglądały na wyprawione, a sądząc po zapachu, nie były zbyt świeże. Był gibki i muskularny, jak długodystansowiec. Najstraszniejsza była jednak jego twarz. Blada skóra przylegała do czaszki, zęby miał ostre jak kły, a oczy czerwone jak jego wilki. Te oczy utkwione były w Jasonie i ziały nienawiścią. - Ecce — powiedział —filii Romani. - Mów po angielsku, wilkołaku! - ryknął Hedge. Wilkołak warknął. - Powiedz swojemu faunowi, żeby trzymał język za zębami, synu Rzymu, bo zjem go pierwszego na przekąskę. Piper przypomniała sobie, że faun to łacińska nazwa satyra. Nie była to zbyt użyteczna informacja. Byłoby o wiele lepiej, gdyby mogła sobie przypomnieć, kim taki wilkołak był w greckiej mitologii i jak można go pokonać. Wilkołak przypatrywał się im badawczo. Nozdrza mu drgały. - A więc to prawda - mruknął. - Dziecię Afrodyty. Syn Hefajstosa. Faun. I do tego Rzymianin, syn Pana Jupitera. Wszyscy razem i jeszcze się nie pozabijali. Bardzo ciekawe. - Powiedziano ci o nas? - zapytał Jason. - Kto? Nieznajomy zawarczał - może to był śmiech, a może wyzwanie. - Och, przeczesywaliśmy cały zachód, herosie, mając nadzieję, że pierwsi was odnajdziemy. Król gigantów szczodrze mnie za to wynagrodzi, kiedy powstanie. Jestem Lykaon, król wilków. A moja wataha jest głodna. Wilki zawarczały w ciemności. Piper dostrzegła kątem oka, że Leo chowa młotek i wyciąga coś innego ze swojego pasa na narzędzia - szklaną butelkę pełną jakiegoś płynu.

Wytężyła pamięć, starając się umiejscowić imię wilkołaka. Na pewno je kiedyś słyszała, ale nie mogła sobie przypomnieć szczegółów. Lykaon wpatrywał się spode łba w miecz Jasona. Zrobił krok w lewo, potem w prawo, jakby szykował się do natarcia, ale czubek klingi niezmiennie na niego wskazywał. - Odejdź - powiedział Jason. - Tu się nie pożywisz. - Chyba że chcesz burgera z tofu — dodał Leo. Lykaon obnażył kły. Najwyraźniej nie przepadał za tofu. - Gdyby było po mojemu, zabiłbym cię jako pierwszego, synu Jupitera. To twój ojciec uczynił mnie takim, jakim jestem. Byłem potężnym władcą Arkadii i miałem pięćdziesięciu wspaniałych synów. Zeus pozabijał ich wszystkich swoimi gromami. - Ha — odezwał się trener Hedge. -1 miał powód! Jason zerknął przez ramię. - Trenerze, znasz tego pajaca? -Ja go znam - odpowiedziała Piper. Przypomniała sobie szczegóły mitu - krótkiej, ale strasznej opowieści, z której ona i jej ojciec naśmiewali się przy śniadaniu. Ale teraz nie było jej do śmiechu. - Lykaon zaprosił Zeusa na ucztę, ale król nie był pewny, czy to naprawdę jest Zeus. Więc żeby to sprawdzić, spróbował mu podać ludzkie mięso. Zeus się wściekł... -I pozabijał moich synów! - zawył Lykaon, a wilki za jego plecami też zawyły. - No i Zeus zamienił go w wilka - powiedziała Piper. - Wilkołaki to po grecku... zaraz... tak, lycanthropes. A on był pierwszym wilkołakiem. - Królem wilków - dodał trener Hedge. - Nieśmiertelnym, cuchnącym, krwiożerczym kundlem. Lykaon warknął głucho. - Rozerwę cię na strzępy, faunie! - Och, zachciało ci się kozła? Bo możesz go zaraz wywinąć. - Dość tego - powiedział Jason. - Lykaonie, powiedziałeś, że zabiłbyś mnie jako pierwszego, ale...? - Ale niestety, synu Rzymu, ktoś już sobie ciebie zamówił. Skoro nie zabiła cię ta dziewczyna - machnął pazurami w stronę Piper — masz być dostarczony żywy do Wilczego Domu. Ktoś inny pragnie mieć zaszczyt zabicia cię własnoręcznie. -Kto? Król wilków zachichotał. - Och, twoja wielka wielbicielka. Najwyraźniej zrobiłeś na niej duże wrażenie. Wkrótce

się tobą zajmie i, naprawdę, nie mam do niej o to żalu. Przelanie twojej krwi w Wilczym Domu potwierdzi moje prawa do nowego terytorium. Lupa dwa razy pomyśli, zanim zaatakuje moje stado. Piper zdawało się, że za chwilę serce wyskoczy jej z piersi. Z przemowy Lykaona nie wszystko zrozumiała, ale ta kobieta, która chce zabić Jasona... To może być Medea. Medea, która w jakiś sposób przeżyła eksplozję. Z trudem wstała. Czarne kropki znowu zatańczyły jej przed oczami. Jaskinia zawirowała. - Teraz stąd odejdziesz - powiedziała - zanim cię zniszczymy. Starała się włożyć w te słowa całą moc, na jaką było ją stać, ale była za słaba. Dygocąc pod okrywającymi ją kocami, blada, spocona i ledwo mogąca utrzymać nóż w ręku, nie mogła wyglądać zbyt groźnie. W czerwonych oczach Lykaona rozbłysły iskierki wesołości. - Odważna jesteś, dziewczyno. Podziwiam cię. Może nawet zaszczycę cię szybką śmiercią. Bo tylko syna Jupitera mam jej dostarczyć żywego. Obawiam się, że was troje zjemy na obiad. W tym momencie Piper zrozumiała, że czeka ją śmierć. No, ale przynajmniej umrze, stojąc, walcząc ramię w ramię z Jasonem. Jason zrobił krok do przodu. - Nikogo nie zabijesz, wilkołaku. Najpierw będziesz musiał pokonać mnie. Lykaon zawył i wyciągnął zakończone pazurami dłonie. Jason ciął go mieczem, ale klinga przeszła przez ciało wilkołaka, jakby go tam nie było. Lykaon zaśmiał się triumfalnie. - Złoto, brąz, stal... to wszystko na nic w walce przeciw moim wilkom, synu Jupitera! - Srebro! - zawołała Piper. - Wilkołaka można zranić srebrem! - Nie mamy żadnego srebra! - krzyknął Jason. Wilki wskoczyły w krąg blasku ogniska. Hedge natarł na nie z dzikim okrzykiem. Ale Leo uderzył pierwszy. Cisnął butelkę, która roztrzaskała się o ziemię. Przezroczysty płyn rozlał się po ziemi, opryskując wilki. Zapachniało benzyną. Leo strzelił strumieniem ognia w kałużę. Buchnęły płomienie. Wilki zaskomlały i cofnęły się. Niektórym zapaliła się sierść, więc musiały odbiec dalej i wytarzać się w śniegu. Nawet Lykaon spoglądał niepewnie na.barierę płomieni oddzielającą teraz wilki od herosów. - No nie, bez takich jaj - powiedział rozżalony Hedge. - W ten sposób nie mogę ich

pozabijać. Za każdym razem, gdy jakiś wilk podchodził bliżej, Leo strzelał z palców nową falą ognia, ale po każdej takiej salwie był wyraźnie coraz bardziej zmęczony, a benzyna zaczęła wygasać. - Nie mam już więcej paliwa! - krzyknął i poczerwieniał na twarzy. - Kurczę, nie jest dobrze. Wyczerpuje się. To znaczy... ten pas. Musi się naładować, a to potrwa chwilę. Stary, masz coś? - Nie - odrzekł Jason. — Nawet mój miecz nie działa. - Może grom? - podsunęła Piper. Jason skupił się, ale nic się nie wydarzyło. - Chyba przez tę śnieżycę, czy co. - Uwolnij ventusy! - krzyknęła Piper. - Wtedy staniemy przed Eołem z pustymi rękami. Przebyliśmy taki szmat drogi i co, wszystko na nic? Lykaon zarechotał. - Czuję wasz strach. Parę minut życia więcej, herosi. Pomódlcie się do bogów, jakich tam chcecie. Zeus nie zlitował się nade mną, więc i ode mnie nie oczekujcie litości. Płomienie już prawie zgasły. Jason zaklął i odrzucił miecz. Pochylił się, jakby szykował się do walki wręcz. Leo wyciągnął z plecaka młotek. Piper uniosła sztylet - niezbyt groźna broń, ale tylko ją miała. Trener Hedge zakołysał pałką. Tylko on wyglądał na podekscytowanego tym, że zaraz umrze. A potem suchy warkot przebił się przez wiatr - jakby ktoś rozdarł kawał kartonu. Z karku najbliższego wilka wyrósł długi kijek - trzonek srebrnej strzały. Wilk zwinął się w kłębek i padł, giłiąc w cieniu. Więcej strzał. Więcej padających wilków. Stado rozpierzchło się. Jedna ze strzał pomknęła ku Lykaonowi. Złapał ją w powietrzu, ale po chwili zawył z bólu. Kiedy odrzucił strzałę, pozostawiła czarny, dymiący ślad na jego dłoni. Kolejna strzała trafiła go w ramię. Zachwiał się. - Niech je Tartar pochłonie! - ryknął. Warknął na swoje stado, a wilki odwróciły się i pognały w ciemność. Utkwił w Jasonie czerwone, rozjarzone oczy. -Jeszcze nie koniec, chłopcze. I zniknął w mroku. Chwilę później Piper znowu usłyszała ujadanie wilków, ale tym razem brzmiało inaczej

- mniej groźnie, bardziej jak ujadanie psów myśliwskich biegnących tropem zwierzyny. Mniejszy biały wilk wpadł do jaskini, a za nim dwa inne. - Zabić je? - zapytał Hedge. - Nie! - zawołała Piper. - Zaczekaj. Wilki przekrzywiły łby i wpatrywały się w nich wielkimi złotymi oczami. W tym momencie pojawiły się ich panie: zastęp myśliwych w biało-szarych zimowych kamuflażach. Było ich z pół tuzina. Wszystkie miały w rękach łuki, a na plecach kołczany pełne połyskujących srebrnych strzał. Twarze wszystkich były zasłonięte kapturami parek, ale widać było, że to same dziewczyny. Jedna, trochę wyższa od pozostałych, przykucnęła w blasku ogniska i podniosła strzałę, która zraniła Lykaona w rękę. - Tak niewiele brakowało. - Odwróciła się do swoich towarzyszek. - Febe, zostań ze mną. Pilnuj wejścia. Reszta za Lykaonem. Nie możemy go teraz zgubić. Dogonię was. Lowczynie mruknęły coś i zniknęły w mroku, ścigając stado Lykaona. Dziewczyna w białej parce zwróciła się z kolei do nich, twarz miała wciąż ukrytą pod kapturem. - Ponad tydzień biegłyśmy po śladzie tego demona. Nikomu nic się nie stało? Nikogo nie ugryzł? Jason zamarł bez ruchu, wpatrując się w dziewczynę. Piper zdała sobie sprawę, że jej głos brzmi dziwnie znajomo. Trudno to było określić, ale sposób, w jaki mówiła, w jaki formułowała słowa, przypominał Jasona. - To ty, tak? - zapytała. - Thalia. Dziewczyna drgnęła. Piper zlękła się, że Thalia sięgnie po strzałę, ale ta ściągnęła kaptur z głowy. Miała czarne, nastroszone włosy, a na jej czole połyskiwał srebrny diadem. Jej twarz jaśniała nienaturalnym, jakby ponadludzkim blaskiem, a oczy miała olśniewająco niebieskie. To była dziewczyna z fotografii Jasona. - Czy my się znamy? - zapytała. Piper wzięła głęboki oddech. -To może być szokujące, ale... -Thalia. - Jason postąpił o krok, głos mu drżał. — Jestem Jason, twój brat.

Rozdział XXXV LEO Leo pomyślał, że - najłagodniej rzecz ujmując - ma najmniej szczęścia z całej grupy. Dlaczego to nie on odzyskał dawno utraconą siostrę, dlaczego to nie jego ojciec jest gwiazdorem filmowym, którego trzeba uwolnić? Miał tylko pas z narzędziami i smoka, który popsuł się w połowie wyprawy. Może zadziałała ta głupia klątwa z domku Hefajstosa? Ale nie, przecież całe życie prześladował go taki pech, jeszcze zanim znalazł się w obozie. Za tysiąc lat, kiedy ludzie będą sobie przy ognisku opowiadali o tej wyprawie, będą wspominać dzielnego Jasona, piękną Piper. I ich pomagiera Ognistego Valdeza, który towarzyszył im z torbą pełną magicznych śrubokrętów i mrożonych burgerów z tofu. Jakby tego wszystkiego było mało, Leo zakochiwał się w każdej dziewczynie, którą zobaczył - zwłaszcza kiedy nie mógł o niej nawet pomarzyć. Kiedy po raz pierwszy ujrzał "Ihalię, natychmiast pomyślał, że jest o wiele za piękna, żeby być siostrą Jasona. Potem pomyślał, że lepiej tego nie mówić, bo może mieć kłopoty. Podobały mu się jej czarne włosy, jej niebieskie oczy i jej pewność siebie. Wyglądała na dziewczynę, która potrafi tupnąć na każdego na sali balowej albo na polu bitwy i nie da mu żadnych szans. Po prostu jego typ dziewczyny! Przez minutę Jason i Thalia wpatrywali się w siebie w milczeniu. Potem Thalia podbiegła do brata i padła mu w objęcia. - O bogowie! Powiedziała mi, że już nie żyjesz! - Chwyciła go za policzki i przyglądała się każdemu szczegółowi jego twarzy. — Dzięki Artemidzie, to ty, naprawdę ty. Ta mała blizna na wardze.. . próbowałeś zjeść zszywacz, jak miałeś dwa lata! Leo parsknął śmiechem. - Naprawdę? Hedge pokiwał głową, jakby podziwiał gust Jasona. - Zszywacze to wspaniałe źródła żelaza. - Z-zaraz... - wyjąkał Jason. - Kto ci powiedział, że już nie żyję? Co się stało? Jeden z białych wilków siedzących w wejściu do jaskini szczeknął. Thalia spojrzała na niego przez ramię, nie zdejmując dłoni z twarzy Jasona, jakby się bała, że może ona zniknąć. - Moja wilczyca mówi, że nie mam zbyt wiele czasu, i ma rację. Ale musimy porozmawiać. Usiądźmy. Piper zrobiła coś lepszego. Zachwiała się i upadła. Rozbiłaby sobie głowę, gdyby jej

Hedge nie złapał. Thalia podbiegła do niej. - Co jej jest? Ach... sama widzę. Hipotermia. Kostka. - Spojrzała na satyra, marszcząc czoło. — Nie znasz medycyny naturalnej? Hedge nadąsał się. - A niby dlaczego wygląda tak dobrze? Nie czujesz zapachu Red Bulla? Thalia po raz pierwszy spojrzała na Leona i, oczywiście, było to oskarżycielskie spojrzenie, mówiące: „Dlaczego pozwoliłeś leczyć ją temu kozłowi?" Jakby to była jego wina. - Ty i ten satyr, zanieście ją do mojej przyjaciółki — rozkazała. - Tam, w wejściu do jaskini. Febe jest znakomitą uzdrowicielką. - Tam jest zimno! - zaprotestował Hedge. - Odmrożę sobie rogi. Ale Leo wiedział, kiedy należy odejść. - Chodź, Hedge. Chcą ze sobą porozmawiać. - Umpf. Wspaniale - mruknął satyr. - Nawet nie zdążyłem rozwalić komuś głowy. Zaniósł Piper do wylotu jaskini. Leo już miał za nim pójść, gdy Jason zawołał: - Słuchaj, stary, mógłbyś... ee... nie odchodzić? Leo dostrzegł w jego oczach coś, czego się nie spodziewał: Jason prosił o wsparcie. Chciał mieć kogoś przy sobie. Bał się. Leo wyszczerzył zęby. - Nieodchodzenie to moja specjalność. Thalia nie była tym zachwycona, ale wszyscy troje usiedli przy ognisku. Przez parę minut milczeli. Jason przyglądał się swojej siostrze, jakby była jakimś niebezpiecznym urządzeniem, które może eksplodować, jeśli się nie wie, jak się z nim obchodzić. Dziewczyna wyglądała na bardziej rozluźnioną, jakby przywykła do rzeczy dziwniejszych od dawno utraconych krewnych. Nadal jednak patrzyła na Jasona z pewnym zdumieniem, może wspominając go jako dwuletniego brzdąca, który próbował zjeść zszywacz. Leo wyjął z kieszeni parę kawałków miedzianego drutu i zaczął je ze sobą skręcać. W końcu nie mógł już dłużej znieść tego milczenia. - Więc... Łowczynie Artemidy, tak? To całe „nie chodzimy na randki"... macie tak zawsze, czy raczej od czasu do czasu? Thalia spojrzała na niego tak, jakby dopiero co ewoluował z przybrzeżnej szumowiny. Tak, ta dziewczyna naprawdę mu się podobała. Jason kopnął go w piszczel.

- Nie zwracaj uwagi na Leona. On po prostu próbuje przełamać lody. Ale... Thalio, co się stało z naszą rodziną? Kto ci powiedział, że ja nie żyję? Thalia zaczęła się bawić srebrną bransoletką na swoim nadgarstku. W blasku ognia, w tym zimowym kamuflażu, wyglądała prawie jak Chione, śnieżna księżniczka - była tak samo zimna i piękna. - Nic nie pamiętasz? - zapytała. Jason pokręcił głową. - Trzy dni temu obudziłem się w jakimś autobusie, gdzie zobaczyłem Leona i Piper. - Co nie było naszą winą - dodał szybko Leo. - Hera ukradła mu wspomnienia. Thalia drgnęła. - Hera? Skąd wiesz, że to ona? Jason opowiedział jej o ich misji - o przepowiedni w obozie, o uwięzieniu Hery, o olbrzymie, który porwał ojca Piper, i o granicy czasowej, którą był dzień zimowego przesilenia. Leo dodał od siebie parę ważnych szczegółów: że naprawił metalowego smoka, że potrafi miotać ognistymi kulami i upiec wspaniałe tacos. Thalia była dobrą słuchaczką. Nic jej nie dziwiło - żadne potwory, przepowiednie, zmarli powracający do życia. Jednak kiedy Jason wspomniał o królu Midasie, zaklęła w najczystszej starożytnej grece. - Wiedziałam, że powinnyśmy spalić jego willę. Ten człowiek to wieczne zagrożenie. Ale pościg za Lykaonem tak nas pochłonął... No, ale cieszę się, że udało wam się uciec. A więc Hera... Co, ukrywała cię przez tyle lat? - Nie wiem. - Jason wyjął z kieszeni fotografię. - Pozostawiła mi choć tyle pamięci, że rozpoznałem twoją twarz. Thalia spojrzała na zdjęcie i jej twarz złagodniała. - Zapomniałam o tym. Zostawiłam ją w Jedynce, tak? Jason kiwnął głową. - Myślę, że Hera chciała, żebyśmy się spotkali. Kiedy wylądowaliśmy tutaj, przy tej jaskini... miałem uczucie, że to jakieś ważne miejsce. Jakbym wiedział, że jesteś blisko. Czy to nie dziwne? - Nie - zapewnił go Leo. — Po prostu mieliśmy spotkać twoją supersiostrę. Tak chciał los. Thalia zignorowała go. Pewnie nie chciała pokazać, jak duże zrobił na niej wrażenie. -Jasonie — powiedziała - kiedy ma się do czynienia z bogami, nic nie jest dziwne. Ale nie można ufać Herze, zwłaszcza że jesteśmy dziećmi Zeusa. Ona nienawidzi nas wszystkich.

- Ale mówiła coś o Zeusie... że podarował jej moje życie w zamian za pokój. Czy to ma jakiś sens? Thalia zbladła. - Och, bogowie. Matka nie... Ty tego nie pamiętasz... Nie możesz pamiętać. - Czego? W blasku ognia jej twarz jakby się postarzała, jakby jej nieśmiertelność nagle przestała działać. -Jasonie... Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Nasza matka była nie całkiem zrównoważona. Wpadła Zeusowi w oko, bo była aktorką telewizyjną, naprawdę piękną, ale źle znosiła sławę. Piła, robiła różne głupie numery. Nie znikała z tabloidów. Wciąż robiła coś, żeby zwrócić na siebie uwagę. Jeszcze zanim się urodziłeś, wciąż się kłóciłyśmy. Ona... ona wiedziała, że Zeus jest ojcem, i chyba to ją przerosło. Wzbudzić namiętność pana nieba. .. to był chyba jej największy wyczyn, więc nie mogła się pogodzić z tym, że od niej odszedł. Wiesz, jacy są bogowie... no, nie są stali w uczuciach. Leo przypomniał sobie swoją matkę, jak wciąż go zapewniała, że ojciec kiedyś wróci. Ale nigdy nie szalała z tego powodu, że odszedł. Nie pragnęła Hefajstosa dla siebie, chciała tylko, żeby Leo mógł poznać swojego ojca. Pracowała ciężko, miała maleńkie mieszkanko, zawsze jej brakowało pieniędzy, ale nie narzekała. Powtarzała mu: „Dopóki mam ciebie, życie jest piękne". Obserwował twarz Jasona, który wyglądał na coraz bardziej zdruzgotanego, słuchając, jak Thalia opisuje ich matkę, i po raz pierwszy mu nie zazdrościł. Sam stracił matkę. Miał ciężkie życie. Ale przynajmniej ją pamiętał. Złapał się na tym, że wystukuje na kolanie alfabetem Morsea: „Kocham cię". Bardzo współczuł Jasonowi, pozbawionemu wspomnień, niemającemu niczego, na czym mógłby się oprzeć. - Więc... — Jason nie był w stanie dokończyć pytania. - Jasonie, masz przyjaciół — powiedział Leo. — Teraz odzyskałeś siostrę. Nie jesteś sam. Thalia wyciągnęła rękę do Jasona, a on ją chwycił. - Kiedy miałam jakieś siedem lat - powiedziała - Zeus zaczął znowu mamę odwiedzać. Myślę, że miał wyrzuty sumienia za zmarnowanie jej życia. I był jakiś... jakiś inny. Jakby trochę starszy, poważniejszy, bardziej ojcowski wobec mnie. Przez pewien czas mama była całkiem do rzeczy. Cieszyła się z tego, że Zeus jest blisko niej, że przynosi jej prezenty, że wzbudza grzmoty na jej życzenie. Zawsze chciała być na pierwszym planie. To było w tym roku, w którym ty przyszedłeś na świat. Mama... no wiesz, nigdy nie przepadałam za jej

towarzystwem, ale od kiedy ty się pojawiłeś, chciałam być blisko ciebie. Byłeś taki milutki. I nie ufałam mamie, bałam się, że nie potrafi się tobą dobrze zaopiekować. No i oczywiście Zeus ponownie przestał przychodzić. Pewnie nie mógł już znieść ustawicznych żądań mamy, nalegającej, by pozwolił jej odwiedzić Olimp, uczynił ją nieśmiertelną albo wiecznie piękną. Kiedy odszedł, mama stawała się coraz bardziej i bardziej niezrównoważona. Właśnie wtedy zaczęły mnie atakować potwory. Mama obwiniała o to Herę. Twierdziła, że bogini na ciebie też nastaje... że z trudem zniosła moje narodziny, ale dwoje półbogów w tej samej rodzinie to już zbyt wielka dla niej obraza. Mama nawet mówiła, że nie chciała nazwać cię Jasonem, ale Zeus się uparł, mówiąc, że w ten sposób udobrucha Herę, która lubiła to imię. Nie wiem, w co wierzyć. Leo bawił się miedzianymi drutami. Czuł się jak intruz. Uważał, że nie powinien tego wysłuchiwać, ale z drugiej strony pozwalało mu to czuć się tak, jakby dopiero poznawał Jasona - jakby to, że siedzi teraz przy nim, było zadośćuczynieniem za te cztery miesiące w Szkole Dziczy, kiedy Leo tylko sobie wyobrażał, że są przyjaciółmi. -Jak doszło do tego, że się rozdzieliliście? - zapytał. Thalia ścisnęła rękę brata. - Gdybym wiedziała, że żyjesz... o bogowie, wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale kiedy miałeś dwa lata, mama'zapakowała nas do samochodu, mówiąc, że jedziemy na rodzinne wakacje. Pojechaliśmy na północ, do krainy winnic, do tego parku, który chciała nam pokazać. Pamiętam, że wydało mi się to dziwne, bo mama nigdy nas nigdzie nie zabierała, a zachowywała się bardzo nerwowo. Trzymałam cię za rękę, kiedy szliśmy do tego wielkiego budynku pośrodku parku, i... - Westchnęła gwałtownie. -Mama powiedziała mi, żebym wróciła do samochodu po koszyk zjedzeniem. Nie chciałam cię zostawiać z nią samego, ale w końcu chodziło tylko o parę minut, samochód był blisko. Kiedy wróciłam... mama klęczała na kamiennych stopniach, obejmując się i płacząc. Powiedziała... powiedziała, że odszedłeś. Powiedziała, że Hera ciebie zażądała i że umarłeś. Nie wiedziałam, co mama z tobą zrobiła. Bałam się, że kompletnie postradała zmysły. Biegałam po parku, szukając cię, ale ty po prostu znikłeś. Musiała ciągnąć mnie siłą, kopałam ją i wrzeszczałam. Wpadłam w histerię. To trwało przez parę dni. Nie pamiętam wszystkiego, ale wezwałam policję, oskarżyłam mamę i bardzo długo ją przesłuchiwali. Później uznała, że jestem jej wrogiem. Powiedziała mi, że ją zdradziłam, że powinnam ją wspierać, jakby chodziło tylko o nią. W końcu nie mogłam tego dłużej znieść. Twoje zniknięcie było ostatnią kroplą. Uciekłam z domu i nigdy już tam nie wróciłam, nawet jak mama umarła parę lat temu. Myślałam, że straciłam cię na zawsze. Nigdy nikomu o tobie nie mówiłam, nawet Annabeth czy Lukeowi,

moim dwóm najlepszym przyjaciołom. To było zbyt bolesne. - Chejron wiedział - powiedział Jason zamyślonym głosem. -Kiedy przybyłem do obozu, spojrzał na mnie i rzekł: „Powinieneś nie żyć". - To przecież nie ma sensu — zdziwiła się Thalia. - Nigdy mu o tym nie mówiłam. - Hej - odezwał się Leo - ważne, że wreszcie się spotkaliście, nie? Macie szczęście. Thalia pokiwała głową. - Leo ma rację. Spójrz na siebie. Jesteś w moim wieku. Wyrosłeś. - Ale gdzie ja byłem? Jak to możliwe, że w moim życiu jest tak wielka dziura? I ten Rzym... Thalia zmarszczyła brwi. - Rzym? - Twój brat mówi po łacinie - powiedział Leo. - Bogów nazywa ich rzymskimi imionami i ma tatuaż. Wskazał na ciemne znaki na ramieniu Jasona, a potem opowiedział Thalii o innych dziwnych sprawach: o Boreaszu, który zamienił się w Akwilona, o Lykaonie, który nazwał Jasona „synem Rzymu", i o wilkach, które się cofnęły, kiedy przemówił do nich po łacinie. Thalia szarpnęła lekko cięciwę łuku. - Łacina. Zeus czasami mówił po łacinie, kiedy po raz drugi odwiedził mamę. Jak już mówiłam, wydawał się jakiś inny, zachowywał się bardziej oficjalnie. - Myślisz, że był wtedy w swojej rzymskiej postaci? - zapytał Jason. -I dlatego ja uważam się za syna Jupitera? - Możliwe. Nigdy o czymś takim nie słyszałam, ale to by wyjaśniało, dlaczego myślisz po rzymsku, dlaczego wolisz mówić po łacinie, a nie po grecku. No, ale byłbyś wtedy zupełnie wyjątkowym półbogiem. Tylko że to nie wyjaśnia, w jaki sposób udało ci się przeżyć poza Obozem Herosów. Syna Zeusa czy Jupitera, jak tam chcesz go nazywać, na pewno wytropiłyby potwory. Gdybyś był pozostawiony sam sobie, dawno już byś nie żył. Wiem dobrze, że ja nie przeżyłabym bez przyjaciół. Musiałbyś mieć warunki do ćwiczeń, musiałbyś mieć jakieś bezpieczne schronienie... - Nie był sam - wypalił Leo. - Słyszeliśmy o takich jak on. Thalia spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Co masz na myśli? Leo opowiedział jej o pociętej fioletowej koszulce w galerii Medei i mówiącym po łacinie dziecku Merkurego, o którym wspomnieli cyklopi. - A nie ma jakiegoś innego miejsca dla półbogów? - zapytał. -No wiesz, poza Obozem

Herosów. Może jakiś zwariowany nauczyciel łaciny porywa dzieci bogów i wychowuje je tak, że czują się Rzymianami? Gdy tylko to powiedział, zdał sobie sprawę, jak głupio to zabrzmiało. Thalia wpatrywała się w niego badawczo swoimi niebieskimi oczami, sprawiając, że poczuł się jak podejrzany okazywany świadkowi. - Przewędrowałam cały kraj - powiedziała zamyślonym głosem. - Nigdy nie słyszałam o jakimś szalonym nauczycielu łaciny albo o półbogach w fioletowych koszulkach. Ale... Urwała, jakby przyszła jej do głowy jakaś niepokojąca myśl. - Ale co? - zapytał Jason. Pokręciła głową. - Będę musiała porozmawiać z boginią. Może Artemida da nam jakąś wskazówkę. - Rozmawia z tobą? Większość bogów zamilkła. - Artemida postępuje według własnych zasad. Musi uważać, żeby Zeus się o tym nie dowiedział, ale sądzi, że głupio zrobił, zamykając Olimp. To ona poleciła nam wytropić Lykaona. Powiedziała, że w ten sposób natrafimy na ślad naszego przyjaciela... - .. .Percy'ego Jacksona - wpadł jej w słowo Jason. - Tego chłopaka, którego poszukuje Annabeth. Thalia kiwnęła głową, pogrążona w zadumie. Leo zastanawiał się, ęzy ktoś kiedykolwiek tak martwił się o niego za każdym razem, kiedy znikał. Raczej w to wątpił. - Ale co ma z tym wspólnego Lykaon? - zapytał. -1 my? - Trzeba szybko znaleźć na to odpowiedź - odrzekła. - Jeśli ostateczny termin upływa jutro, mamy mało czasu. Eol mógłby wam powiedzieć... Biała wilczyca znowu pojawiła się w wejściu do jaskini i zaskomlała znacząco. Thalia wstała. - Czas na mnie, bo zgubię trop Łowczyń. Ale najpierw zaprowadzę was do pałacu Eola. -Jeśli nie możesz, jakoś sobie poradzimy - powiedział Jason z nieco zafrasowaną miną. -Daj spokój. - Uśmiechnęła się i pomogła mu wstać. - Od dawna nie miałam brata. Chyba wytrzymam z tobą jeszcze parę minut, zanim zaczniesz mnie denerwować. Idziemy!

Rozdział XXXVI LEO Kiedy Leo zobaczył, jak dobrze potraktowano Piper i Hedgea, poczuł się naprawdę urażony. Już sobie wyobrażał, że grozi im odmrożenie tyłków w śniegu, a tymczasem łowczyni Febe rozbiła przed jaskinią wielki srebrny namiot. Nie miał pojęcia, jak jej się udało zrobić to tak szybko, ale wewnątrz był naftowy piecyk dający miłe ciepło i leżały porozrzucane poduszki. Piper, w nowej parce, rękawicach i kamuflażowych spodniach, wyglądała, jakby odzyskała pełnię sił i stała się jedną z Łowczyń. Ona, Hedge i Febe popijali gorącą czekoladę. - No nie - powiedział. — Siedzieliśmy w jakiejś jaskini, a wy miałyście luksusowy namiot? Ktoś mnie zaraził hipotermią. Chcę czekolady i parkę! - Ci chłopcy - prychnęła Febe, jakby to była najgorsza obelga, jaka przyszła jej do głowy. - Daj spokój, Febe - powiedziała Thalia. - Trzeba im dać parki. I chyba mamy jeszcze trochę czekolady. Febe mruknęła coś pod nosem, ale wkrótce Leo i Jason też mieli na sobie srebrne zimowe stroje, niewiarygodnie lekkie i ciepłe. A czekolada była wyborna. - Na zdrowie! - zawołał trener Hedge, po czym schrupał swój plastikowy kubek. - Dostaniesz skrętu kiszek - ostrzegł go Leo. Thalia klepnęła Piper w plecy. - Gotowa do drogi? Piper skinęła głową. - Tak, dzięki Febe. W sztuce przetrwania jesteście naprawdę dobre. Czuję się, jakbym mogła przebiec dziesięć mil. Thalia mrugnęła do Jasona. -Jest twarda jak na dziecię Afrodyty. Podoba mi się. - Hej, ja też mogę przebiec dziesięć mil! - zgłosił się Leo. — Ja, twarde dziecię Hefajstosa. Lecimy! Oczywiście Thalia go zignorowała. Zwinięcie obozowiska zajęło Febe dokładnie sześć sekund, w co Leo nie mógł uwierzyć. Namiot sam się złożył do wielkości paczki gumy do żucia. Leo chciał ją poprosić o schemat tego urządzenia, ale nie było na to czasu.

Thalia pobiegła przez śnieg w górę zbocza po wąskiej ścieżce i wkrótce Leo pożałował, że próbował odgrywać macho, bo Łow-czynie zostawiły go daleko w tyle. Trener Hedge podskakiwał ochoczo jak rozbrykana górska kozica, nawołując do nich jak za dawnych dni w Szkole Dziczy: - Dalej, Valdez! Trzymaj tempo! Zaśpiewajmy. Mam dziewczynę w Kalamazoo... - Nie śpiewamy - warknęła Thalia. Biegli więc dalej w milczeniu. Leo biegł na końcu, za Jasonem. Dopędził go. - Jak się czujesz, stary? Po minie Jasona można było poznać, że nie najlepiej. - Thalia przyjmuje to wszystko tak spokojnie - odrzekł. - Jakby nic wielkiego się nie wydarzyło. Nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale... ona chyba nie jest do mnie podobna. Jest taka pozbierana. - Hej, ona nie walczy z amnezją. No i miała o wiele więcej czasu, żeby się przyzwyczaić do tego, że jest półbogiem. Jak przez jakiś czas powalczysz z potworami i pogawędzisz sobie z bogami, to pewnie też przywykniesz do niespodzianek. - Może. Ja tylko chcę zrozumieć, co się stało, kiedy miałem dwa lata, dlaczego mama się mnie pozbyła. Thalia uciekła z mojego powodu. - Cokolwiek się stało, to nie była twoja wina. A twoja siostra jest super. Bardzo jest do ciebie podobna. Jason nic na to nie powiedział. Leo zastanawiał się, czy nie palnął głupstwa. Chciał, żeby Jason poczuł się lepiej, ale nie bardzo wiedział, jak go pocieszyć. Marzył, żeby móc sięgnąć do swojego pasa na narzędzia i wyjąć z niego właściwy klucz, którym by mógł naprawić pamięć Jasona. Może jakiś mały młotek? Stuknąć we właściwe miejsce i sprawa załatwiona. To by było o wiele łatwiejsze od przegady-wania tego wszystkiego tam i z powrotem. „Nie potrafię się obchodzić z organicznymi formami życia. Dzięki za te cechy dziedziczne, tato" - pomyślał. Pogrążony w tych rozmyślaniach nie zauważył, że Lowczynie zatrzymały się. Wpadł na Thalię i oboje o mało co nie stoczyli się po stromym zboczu. Na szczęście zdołała utrzymać równowagę. Wskazała w górę. - O kurczę... — Leona zatkało. - Ale wielka skała. Stali pod szczytem Pikes Peak. W dole wszystko było zasnute chmurami. Powietrze było tak rzadkie, że z trudem łapał oddech. Noc już zapadła, ale świecił księżyc w pełni, a niebo było niewiarygodnie rozgwieżdżone. Na południu i na północy z chmur wystawały

szczyty innych gór — jak wyspy albo zęby. Ale prawdziwe widowisko było nad nimi. Na tle ciemnego nieba, jakieś ćwierć mili od nich, wyrastała z chmur wyspa potężnej, rozjarzonej, fioletowej skały. Trudno było oszacować jej rozmiary,ale Leo oceniał, że musi być przynajmniej tak szeroka jak stadion do futbolu i równie wysoka. Jej strome zbocza były podziurawione jaskiniami i co jakiś czas dobiegał stamtąd nagły gwizd wiatru, jakby ktoś zagrał mocny akord na organach. Na szczycie skały spiżowe mury otaczały coś w rodzaju twierdzy. Szczyt Pikes Peak łączył się z fioletową wyspą wąskim mostem z lodu, który połyskiwał w blasku księżyca. Po chwili Leo uświadomił sobie jednak, że to nie lód, bo most nie był trwały. Kiedy wiatr zmieniał kierunek, most wił się wokół skały, rozmazując i zwężając, a w niektórych miejscach nawet rozrywając jak smuga na niebie po odrzutowcu. - No, tamtędy chyba nie wejdziemy. Thalia wzruszyła ramionami. - Muszę przyznać, że nie przepadam za wysokościami, ale jeśli chcecie dostać się do twierdzy Eola, nie ma innej drogi. - Czy ta twierdza zawsze tu jest? - zapytała Piper. — Jak ludzie mogli jej nie zauważyć na szczycie Pikes Peak? - Mgła - odrzekła Thalia. - Ale śmiertelnicy dostrzegają ją czasem, choć nie bezpośrednio. W niektóre dni Pikes Peak ma fioletową barwę. Ludzie mówią, że to gra światła, ale w rzeczywistości to kolor pałacu Eola, odbijający się w zboczu góry. - To niesamowite - powiedział Jason. Córka Zeusa zaśmiała się. - Powinieneś zobaczyć Olimp, braciszku. - Mówisz poważnie? Byłaś tam? Thalia skrzywiła się, jakby nie było to miłe wspomnienie. - Powinniśmy podzielić się na dwie grupy. Most jest kruchy. - To mi dodało otuchy - powiedział Leo. - Jason, nie możesz nas tam po prostu przenieść? Thalia roześmiała się, ale po chwili zrozumiała, że to nie był żart. - Zaraz... Jason, ty potrafisz latać? Jason wpatrywał się w unoszącą się w powietrzu twierdzę. - No... tak jakby. Raczej potrafię wykorzystywać wiatry. Ale te wiatry są tak silne, że chyba nie chciałbym próbować. Thalio, czy to znaczy, że... że ty nie potrafisz latać?

Przez chwilę wyglądała na przerażoną. Potem się opanowała. Leo zdał sobie sprawę, że bała się wysokości o wiele bardziej, niż to okazywała. - Szczerze mówiąc, nigdy nie próbowałam. Może będzie lepiej, jak pójdziemy tym mostem. Trener Hedge stuknął kopytem w lodową ścieżkę, po czym wskoczył na most. To było zdumiewające: most nie załamał się pod nim. - Spokojnie! Ja pójdę pierwszy. Piper, chodź. Wezmę cię za rękę. - Nie, dam sobie radę... - zaczęła, ale trener chwycił ją za rękę i pociągnął na most. Doszli do połowy mostu i nic się nie wydarzyło. Thalia zwróciła się do swojej przyjaciółki. - Febe, niedługo wrócę. Znajdź resztę. Powiedz im, że wkrótce do was dołączę. -Jesteś pewna? - Febe spojrzała na Leona i Jasona spod zmrużonych powiek, jakby uważała, że mogą Thalię porwać albo wyrządzić jej krzywdę. - Nie martw się o mnie, wszystko będzie dobrze - zapewniła ją Thalia. Febe kiwnęła głową bez przekonania, a potem pobiegła ścieżką w dół. Białe wilki pognały za nią. -Jason, Leo, po prostu ostrożnie idźcie naprzód. Most jeszcze nigdy się nie zawalił. - Bo jeszcze nigdy ja na niego nie wlazłem - mruknął Leo, po czym wszedł na most za Jasonem. W połowie drogi zrobiło się groźnie — oczywiście z winy Leona. Piper i Hedge byli już na szczycie i machali do nich, zachęcając do dalszej wspinaczki, ale on pogrążył się w myślach. Rozmyślał o mostach - gdyby to był jego pałac, zaprojektowałby coś bardziej stabilnego od tej niepewnej konstrukcji z zamrożonej mgiełki. Zastanawiał się nad klamrami i przęsłami i nagle coś mu przyszło do głowy - tak nagle, że się zatrzymał. - Po co im w ogóle most? - zapytał. Thalia zmarszczyła brwi. - Leo, to nie jest dobre miejsce na takie pytania. O co ci chodzi? - Są duchami burzy. Potrafią latać. - Tak, ale czasami potrzebne im jest połączenie ze światem. - Więc ten most nie zawsze tu jest? Thalia pokręciła głową. - Duchy wiatru nie lubią mieć połączenia z ziemią, ale czasem jest to potrzebne. Jak teraz. Wiedzą, że do nich idziecie. Myśli w głowie Leona pędziły jak oszalałe. Był tak podniecony, że zrobiło mu się

gorąco. Nie potrafił ubrać tych myśli w słowa, ale wiedział, że jest blisko czegoś ważnego. - Leo - powiedział Jason - o czym ty myślisz? - Och, bogowie - jęknęła Thalia. - Idziemy. Uważajcie, gdzie stawiacie stopy. Leo cofnął się. Z przerażeniem odkrył, że temperatura jego ciała naprawdę się podnosi, tak jak to się stało przed laty przy ogrodowym stole pod drzewem hikory, kiedy ogarnęła go wściekłość. Teraz tę reakcję wywołało podniecenie. Spodnie zaczęły mu parować w zimnym powietrzu. Buty dosłownie dymiły, a most wyraźnie tego nie znosił. Lód zaczął się topić. - Leo, przestań - ostrzegł go Jason. — Most zaraz się roztopi. - Spróbuję — odrzekł Leo, ale czuł, że nie panuje już nad swoim ciałem, podobnie jak nad swoimi myślami. — Słuchaj, co Hera powiedziała o tobie w tym śnie? Nazwała cię mostem. - Leo, naprawdę, uspokój się - powiedziała Thalia. - Nie wiem, o czym mówisz, ale ten most... - Tylko posłuchajcie - upierał się Leo. -Skoro Jason jest mostem, to co łączy? Może dwa miejsca, które normalnie nie mają ze sobą nic wspólnego... tak jak ten powietrzny zamek i ziemia. Musiałeś przedtem być gdzie indziej, prawda? A Hera powiedziała o tobie, że ma na myśli wymianę. - Wymianę. - Thalia wytrzeszczyła oczy. - Och, bogowie. - O czym wy mówicie? Thalia mruknęła coś pod nosem, jakby odmawiała modlitwę. - Teraz rozumiem, dlaczego Artemida mnie wysłała. Powiedziała mi, że muszę wytropić Lykaona, żeby odnaleźć ślad Percy ego. Ty jesteś tym śladem. Artemida chciała, żebyśmy się spotkali, żebym usłyszała twoją historię.

,

- Nie rozumiem. Ja nie mam żadnej historii. Niczego nie pamiętam. - Ale Leo ma rację. To wszystko się łączy. Gdybyśmy tylko wiedzieli... Leo pstryknął palcami. -Jasonie, jak nazwałeś to miejsce z twojego snu? Ten zrujnowany dom. Wilczy Dom? Thalia prawie się zakrztusiła. - Wilczy Dom? Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? Tam właśnie jest uwięziona Hera? - Wiesz, gdzie to jest? - zapytał Jason. Nagle most pękł. Leo spadłby w przepaść, gdyby Jason nie złapał go za kurtkę. Obaj zaczęli się piąć w górę, a kiedy się odwrócili, Thalia była po drugiej stronie dziesięciometrowej rozpadliny. Most nadal się roztapiał. - Idźcie! - zawołała, zbiegając po pękającym moście. — Dowiedzcie się, gdzie ten

olbrzym trzyma ojca Piper. Uratujcie go! Zaprowadzę moje łowczynie do Wilczego Domu i będę tam na was czekała. Uda mi się! I wam się uda! Jason zmarszczył czoło. - Ale gdzie jest ten Wilczy Dom?! - krzyknął Jason. - Wiesz, gdzie on jest, braciszku! Teraz była już tak daleko, że jej głos ledwo się przebijał przez wiatr, ale Leo był pewny, że dodała: „Będę tam na was czekała. Przyrzekam". A potem odwróciła się i zbiegła po roztapiającym się moście. Leo i Jason nie mieli czasu na zastanawianie się, co robić dalej. Wspinali się, teraz już walcząc o życie, bo zlodowaciała mgiełka pod ich stopami robiła się coraz cieńsza. Co jakiś czas Jason łapał Leona i wykorzystywał powiewy wiatru, aby obaj nie spadli w przepaść, ale przypominało to bardziej skoki na bungee niż latanie. Kiedy dotarli do skraju latającej wyspy, Piper i trener Hedge wciągnęli ich na nią w tym samym momencie, gdy lodowy most zniknął. Stali, łapiąc oddech u podstawy kamiennych stopni wyciętych w zboczu klifu, prowadzących do twierdzy. Leo spojrzał w dół. Szczyt Pikes Peak wynurzał się z morza chmur, ale po Thalii nie było ani śladu. A Leo właśnie spalił ich jedyną drogę powrotu. - Co się stało? - zapytała Piper. - Leo, dlaczego twoje ubranie dymi? - Trochę się zgrzałem - wydyszał. - Jasonie, przepraszam. Naprawdę. Nie zrobiłem tego... -Już dobrze - odrzekł Jason, ale minę miał ponurą. - Mamy mniej niż dwadzieścia cztery godziny na uwolnienie bogini i ojca Piper. Idziemy na spotkanie z królem wiatrów.

Rozdział XXXVII JASON W ciągu niecałej godziny Jason odnalazł siostrę i ją stracił. Kiedy wspinali się na strome zbocza latającej wyspy, co jakiś czas oglądał się za siebie, ale Tialia zniknęła. Przyrzekła, że znowu się spotkają, ale nie do końca w to wierzył. Jej nową rodziną były teraz Lowczynie, a nową matką Artemida. Sprawiała wrażenie tak pewnej siebie i tak zadowolonej ze swojego nowego życia, że wątpił, by kiedykolwiek mógłby stać się jego częścią. No i tak bardzo jej zależało na odnalezieniu swojego kumpla, Percy ego. Czy kiedykolwiek tak szukała jego, Jasona? „To niesprawiedliwe" - powiedział sobie w duchu. - „Myślała, że nie żyję". Nie mógł się pogodzić z tym, co powiedziała o ich matce. To było prawie tak, jakby wręczyła mu niemowlę - rozwrzeszczane, brzydkie niemowlę — i powiedziała: „Masz, jest twoje. Zaopiekuj się nim". A on wcale nie chciał się nim zaopiekować. Nie chciał na nie patrzeć, nie chciał go uznać. Nie chciał wiedzieć, że miał niezrównoważoną matkę, która pozbyła się go, żeby udobruchać jakąś boginię. Nic dziwnego, że Thalia uciekła. Potem przypomniał sobie domek Zeusa w Obozie Herosów i tę maleńką alkowę, w której jego siostra spała, poza zasięgiem wzroku posągu boga nieba. Zeus też nie bardzo się sprawdził jako ich ojciec. Jason dobrze rozumiał, dlaczego Thalia wyrzekła się tej części swojego życia, ale miał żal do siostry. On nie miał takiego szczęścia. Porzucono go z tym ciężarem na plecach - dosłownie. Złoty plecak z wiatrami ciążył mu coraz bardziej. Wiatry miotały się w nim, porykując gniewnie. Spośród ich czwórki tylko trener Hedge był w świetnym nastroju. Wciąż wbiegał po śliskich stopniach i zbiegał ku nim, nawołując: - Dalej, misiaczki! Jeszcze tylko parę tysięcy stopni! Leo i Piper nie odzywali się do Jasona. Może wyczuli, w jak podłym jest nastroju. Piper co jakiś czas odwracała się ku niemu, zaniepokojona, jakby to on o mało co nie umarł z powodu hipotermii, a nie ona. A może rozmyślała o słowach Thalii? Już się dowiedziała, co Thalia powiedziała im na moście - że mogą uratować i jej ojca, i Herę - ale Jason nie bardzo mógł pojąć, jak mieliby tego dokonać, i nie był pewny, czy taka możliwość natchnęła Piper nadzieją, czy przeciwnie - jeszcze bardziej ją przeraziła. Leo wciąż obmacywał sobie nogi, sprawdzając, czy przypadkiem znowu nie zapalają

mu się spodnie. Już nie buchała z niego para, ale incydent na moście naprawdę Jasona wystraszył. Leo sprawiał wrażenie człowieka, który nie zdaje sobie sprawy z tego, że dymi mu się z uszu i że we włosach tańczą mu płomyki. Jeśli miałby się tak rozgrzewać za każdym razem, gdy ogarnie go podniecenie, dość trudno będzie z nim wytrzymać. Jason wyobraził sobie, że wchodzą do restauracji. „Proszę o hamburgera i... Och! Mój przyjaciel się pali! Proszę o wiadro z wodą!" Ale przede wszystkim martwił się tym, co Leo powiedział. Jason nie chciał być żadnym mostem, żadnym przedmiotem wymiany, w ogóle nikim. Chciał tylko dowiedzieć się, skąd przyszedł. A Thalia wyglądała na bardzo zaniepokojoną, kiedy Leo wspomniał o tym wypalonym domu z jego snów - o miejscu, które Lupa nazwała jego punktem wyjścia. Skąd ona znała to miejsce i dlaczego była taka pewna, że Jason je znajdzie? Odpowiedź zdawała się bliska, ale im była bliżej, tym bardziej Jason się buntował, zupełnie jak te wiatry w jego plecaku. W końcu stanęli na szczycie wyspy. Spiżowe mury otaczały całą twierdzę, choć Jasonowi trudno było wyobrazić sobie, kto miałby ją zaatakować. Rozwarły się przed nimi wysokie na jakieś sześć metrów wrota, za którymi droga z gładkich, fioletowych kamiennych płyt wiodła do samej cytadeli - otoczonej białą kolumnadą rotundy w greckim stylu, podobnej do jednej z tych klasycystycz-nych budowli w Waszyngtonie, tyle że tu z dachu sterczały talerze anten satelitarnych i maszty anten radiowych. - Bardzo dziwne — powiedziała Piper. - Podejrzewam, że na latającej wyspie nie mają kablówki - powiedział Leo. - O kurczę, popatrzcie tylko na ogródek tego faceta! Rotunda wznosiła się pośrodku okrągłego placu o średnicy czterystu metrów. Był rzeczywiście niezwykły, bo podzielony na cztery ćwiartki, jak wielka pizza. Każda przedstawiała inną porę roku. Ćwiartka po ich prawej stronie pokryta była lodem, rosły tam nagie drzewa i widniało zamarznięte jezioro. Kiedy powiał wiatr, przetaczały się przez nią śnieżne bałwany, a Jason nie był pewny, czy to dekoracje, czy żywe stwory. Na lewo był park ze złotymi i czerwonymi drzewami. Wiatr porywał liście i układał je w różne wzory — bogów, ludzi, zwierząt biegnących za sobą, by znowu rozrzucić je w liście. Za rotundą widać było dwie pozostałe ćwiartki. Jedna wyglądała jak zielone pastwisko z owcami z obłoków. Druga była pustynią, na której wiatr rzeźbił w piasku dziwne wzory greckie litery, uśmiechnięte twarze i olbrzymią reklamę: OGLĄDAJ EOLA NOCĄ! - Po jednej ćwiartce dla każdego z czterech wiatrów - zgadywał Jason. - Cztery strony

świata. - To pastwisko bardzo mi się podoba. - Trener Hedge oblizał się. — Nie macie nic przeciwko... - Nie krępuj się - odrzekł Jason. Trochę mu ulżyło, gdy pozbył się satyra. I tak bał się spotkania z Eolem, nawet bez trenera Hedgea u boku, wymachującego pałką i wrzeszczącego: „Giń!" Kiedy satyr pobiegł, by zaatakować wiosnę, Jason, Piper i Leo poszli drogą w dół, do podnóża stopni otaczających rotundę. Przeszli przez frontowe drzwi do wyłożonego białym marmurem holu z fioletowymi banerami głoszącymi: POGODA DLA OLIMPU lub po prostu PDO. - Witam! Podleciała do nich jakaś kobieta. Dosłownie podleciała. Miała urodę elfa, kojarzącą się Jasonowi z duchami przyrody w Obozie Herosów

małe, lekko spiczaste uszy i nigdy

niestarzejącą się twarz, która równie dobrze mogła być twarzą szesnastolatki, jak i kobiety trzydziestoletniej. W brązowych oczach płonęły wesołe ogniki. Choć nie było wiatru, jej ciemne włosy falowały w zwolnionym tempie, jak to bywa w reklamach szamponów. Trudno było powiedzieć, czy miała stopy, ale jeśli tak, to nie dotykały posadzki. W ręku trzymała biały palmtop. -Jesteście od pana Zeusa? - zapytała. - Oczekiwaliśmy was. Jason próbował odpowiedzieć, ale trochę trudno mu było skupić myśli, bo ta kobieta prześwitywała. Jej postać to zanikała, to pojawiała się, jakby była z mgły. - Jesteś duchem? Natychmiast zrozumiał, że ją obraził. Uśmiech zniknął, nadąsała się. -Jestem aurą, proszę pana. Wietrzną nimfą, pracującą dla pana wiatrów. Mam na imię Melia. Nie mamy tutaj duchów. - Ależ oczywiście! - ruszyła mu na ratunek Piper. - Mój przyjaciel po prostu pomylił cię z Heleną trojańską, najpiękniejszą spośród śmiertelnych kobiet wszech czasów. Nietrudno o taką pomyłkę. Udało się! Komplement był nieco przesadzony, ale Melia zarumieniła się. - Och... a więc... dobrze. Więc jesteście od Zeusa? - Ee... tak, jestem synem Zeusa - odpowiedział Jason. - Wspaniale! Proszę za mną. Powiodła ich przez jakieś zabezpieczające drzwi do innego holu, podczas lotu sprawdzając coś w palmtopie. Lecąc, nie patrzyła przed siebie, ale najwyraźniej nie sprawiało

jej to kłopotu, bo gładko przeleciała przez marmurową kolumnę. -Jesteśmy już poza czasem najlepszej oglądalności, więc nie widzę problemu. Mogę was wepchnąć zaraz po jego spocie o 11:12. - Mm... świetnie - mruknął Jason. Hol na pewno nie był miejscem stworzonym do odpoczynku. Hulały w nim wiatry, więc Jason czuł się tak, jakby przedzierał się przez tłum. Drzwi same otwierały się i zamykały gwałtownie. To, co widział, było też bardzo dziwne. W powietrzu śmigały papierowe samolociki różnych kształtów i rozmiarów, a inne wietrzne nimfy, aurai, łapały je od czasu do czasu, rozwijały i czytały, po czym znowu ciskały w powietrze, gdzie samolociki zwijały się z powrotem i nadal fruwały po całym holu. Nagle przeleciała koło niego jakaś dziwna postać. Wyglądała jak skrzyżowanie staruszki z kurczakiem wyhodowanym na sterydach. Miała pomarszczoną twarz i czarne włosy ujęte w siatkę, ludzkie ramiona, krótkie skrzydełka i tłusty, opierzony tułów, z którego wyrastały kurze nogi z pazurami. Aż dziw, że w ogóle mogła fruwać. Polatywała bez celu, wpadając na samolociki i kolumny jak balonik na paradzie. - To nie aura? — zapytał Jason. Melia roześmiała się. - Ależ skąd, to przecież harpia. Jedna z naszych... ee... brzydkich sióstr przyrodnich, jak byś pewnie ją nazwał. Na Olimpie nie macie harpii? To duchy gwałtownych podmuchów. Bo my, aurai, jesteśmy łagodnymi wiaterkami. Utkwiła w nim podejrzliwe spojrzenie. - Oczywiście — zapewnił ją skwapliwie Jason. - Więc... - wtrąciła szybko Piper - zaraz zobaczymy się z Eolem, tak? Melia poprowadziła ich przez szereg drzwi przypominających śluzy powietrzne. Zatrzymali się przed większymi drzwiami, nad którymi mrugała zielona lampka. - Mamy parę minut do spotu — oznajmiła pogodnie Melia. — Chyba was nie pozabija, jak teraz wejdziecie. Śmiało!

Rozdział XXXVIII JASON Jasonowi opadła szczęka. Środkowa część twierdzy Eola była wielka jak nawa katedry ze strzelistym, srebrnym sklepieniem. W powietrzu fruwały różne części ekwipunku telewizyjnego -kamery, reflektory, dekoracje, kwiaty w doniczkach. I nie było podłogi. Leo o mało co nie wpadł do przepaści, zanim go Jason złapał za kurtkę. - O m-matko...! - Leo przełknął ślinę. - Hej, Melio, następnym razem prosimy o jakieś ostrzeżenie! W sercu góry ziała przepastna okrągła dziura. Miała z czterysta metrów głębokości, a jej brzegi upstrzone były wylotami jaskiń. Niektóre z tuneli prawdopodobnie prowadziły na zewnątrz. Jason przypomniał sobie, że kiedy byli na szczycie Pikes Peak, widział wiatry wydmuchiwane z mocą ze stromych zboczy latającej wyspy. Wloty innych jaskiń przesłonięte były czymś błyszczącym, przypominającym szkło albo wosk. W tej przepaści krążyło mnóstwo harpii, aurai i papierowych samolocików, ale ktoś, kto nie potrafił latać, spadałby w nią długo na spotkanie śmierci. - Och... Bardzo przepraszam - powiedziała Melia, po czym wyjęła ze swoich zwiewnych szat walkie talkie. - Halo, dekoracje? To ty, Nuggets? Cześć. Możesz załatwić podłogę w głównym studiu? Tak, trwałą. Dzięki. Kilka sekund później z głębi otchłani wyleciał zastęp harpii niosących prostokątne części różnego budulca. Natychmiast zabrały się do pracy, stukając młotkami i zużywając olbrzymie ilości kleju i taśmy izolacyjnej, na co Jason patrzył z lekkim strachem. Wkrótce pojawiła się zaimprowizowana podłoga ze sklejki, marmurowych bloków, prostokątnych kawałków dywanów i kostek darniny. - To nie może być bezpieczne — powiedział Jason. - Och, jest bezpieczne! - zapewniła go Melia. - Harpiom można zaufać. Łatwo jej było mówić. Unosiła się w powietrzu, nie dotykając podłogi. Jason uznał, że ma największą szansę przeżycia, bo potrafił latać, więc ruszył pierwszy. Ku jego zdumieniu, podłoga nie zapadła się pod nim. Piper chwyciła go za rękę i zrobiła jeden niepewny krok naprzód. - Złapiesz mnie, jak spadnę, prawda? - No pewnie. - Miał nadzieję, że się nie zaczerwienił. Teraz na skraju podłogi stanął Leo.

- Mnie też złapiesz, Supermanie. Ale nie bierz mnie za rączkę. Melia poprowadziła ich na środek, gdzie wokół czegoś w rodzaju studia technicznego latały płaskie monitory. Wewnątrz unosił się w powietrzu jakiś mężczyzna, zerkając na monitory i odczytując wiadomości z papierowych samolocików. Nie zwrócił na nich uwagi, kiedy Melia odepchnęła czterdziestodwucalowy monitor Sony i wprowadziła ich do studia. Leo gwizdnął. - Muszę mieć taki pokój. Latające monitory pokazywały najróżniejsze programy telewizyjne. Niektóre Jason rozpoznawał - głównie znane mu programy informacyjne - ale inne wyglądały nieco dziwnie: pojedynki gladiatorów, herosi walczący z potworami. Może były to filmy, ale bardziej przypominały reality shows. W dalszym końcu studia wisiała jedwabna niebieska zasłona, jak ekran w kinie, wokół której fruwały kamery i reflektory. Mężczyzna unoszący się pośrodku studia rozmawiał przez przymocowany do ucha telefon. W obu rękach trzymał piloty, którymi raz po raz wskazywał na różne monitory, najwidoczniej na chybił trafił. Ubrany był w garnitur, który wyglądał jak niebo - przeważnie był niebieski, ale nakrapiany chmurkami, które zmieniały kształty i ciemniały, przesuwając się po tkaninie. Mógł mieć z sześćdziesiąt lat, za czym przemawiała grzywa siwych włosów, ale sprawiał wrażenie, jakby przed wejściem do studia zrobiono mu mocny makijaż, a uprzednio jakąś operację plastyczną, tak że w sumie nie wiadomo było, czy jest naprawdę młody, czy stary wyglądał po prostu sztucznie i źle, jak Ken, facet Barbie, którego ktoś na chwilę wsadził do mikrofalówki. Oczy mu biegały od monitora do monitora, jakby próbował wchłonąć wszystkie sceny naraz. Bez przerwy mówił coś do mikrofonu. Nie wiadomo było, czy świetnie się bawi, czy po prostu ma bzika. Może prawdą było i jedno, i drugie. Melia podleciała do niego. - Ach, proszę pana. Panie Eolu, ci półbogowie... - Zaraz, zaraz! - Podniósł rękę, żeby ją uciszyć, a potem wskazał na jeden z monitorów. - Popatrz! Był to jeden z tych programów, w których stuknięci poszukiwacze mocnych wrażeń ścigają samochodami tornada. Na oczach Jasona jakiś dżip wjechał prosto w powietrzny lej, który porwał go i cisnął w niebo. Eol wrzasnął z uciechy. - Kanał Katastrof! Ludzie robią to celowo. - Zwrócił się do Jasona, wykrzywiając twarz

w uśmiechu wariata. - To niesamowite! Zobaczmy to jeszcze raz. - Mm... proszę pana - odezwała się Melia - to jest Jason, syn... - Tak, tak, pamiętam. Wróciłeś. Jak ci poszło? Jason zawahał się. - Słucham? Chyba myli mnie pan z... - Nie, nie, Jasonie Grace. Tak się nazywasz, prawda? To było... zaraz... w ubiegłym roku? Miałeś chyba pokonać jakiegoś potwora morskiego. - Ja... ja nie pamiętam. Eol roześmiał się. - To chyba nie był bardzo groźny morski potwór! Pamiętam dobrze każdego herosa, który przybył do mnie, prosząc o pomoc. Odyseusz... O bogowie, ten to zakotwiczył się na mojej wyspie przez cały miesiąc! Ty przynajmniej siedziałeś tu tylko parę dni. O, popatrz na to nagranie. Te kaczki zaraz zostaną wessane w... - Proszę pana — przerwała mu Melia. — Za dwie minuty jest pan na wizji. - Wizja! Uwielbiam na żywo. Jak wyglądam? Makijaż! Natychmiast spłynęło na niego małe tornado pędzelków, puszków i wacików. Zaczęły muskać mu twarz w obłoku cielistego pudru, aż nabrała barwy jeszcze bardziej makabrycznej niż uprzednio. Powiew wiatru potargał mu włosy, tak że teraz sterczały we wszystkie strony jak gałązki zamarzniętej choinki. - Panie Eolu. - Jason zdjął swój złoty plecak. — Przynosimy panu te nieposłuszne, złośliwe duchy burzy. - Naprawdę? - Eol spojrzał na plecak, jakby to był podarunek od jakiegoś fana, coś, czego tak naprawdę wcale nie potrzebował. -Jakie to miłe. Leo szturchnął Jasona, który podał Eolowi plecak. - Boreasz polecił nam złapać je dla pana. Mamy nadzieję, że przyjmie je pan i przestanie... no... wie pan... nakazywać uśmiercać półbogów. Eol roześmiał się i spojrzał ze zdumieniem na Melię. - Uśmiercać półbogów... Ja to nakazałem? Melia zerknęła do palmtopa. - Tak, proszę pana, piętnastego sierpnia. „Duchy burzy uwolnione na skutek śmierci Tyfona, półbogowie są za to odpowiedzialni". .. i tak dalej... Tak, był rozkaz, aby wszystkich pozabijać. -A niech to... Musiałem się zdenerwować. Odwołaj ten rozkaz, Melio, i... ee... kto jest dziś na straży... Teriyaki? Teri, zabierz te duchy burzy do bloku cel... do Czternastki E,

dobrze? Znikąd pojawiła się harpia, złapała złoty plecak i śmignęła z nim w głąb otchłani spiralnym lotem. Eol uśmiechnął się do Jasona. - No wiesz, wybacz mi tę aferę z zabijaniem. Ale, na wszystkich bogów, wpadłem wtedy w szał, prawda? - Twarz mu nagle pociemniała i pociemniał też jego garnitur; z klap wystrzeliły błyskawice. - Tak, teraz sobie przypominam. To było... jakby jakiś głos kazał mi wydać ten rozkaz. Taki zimny dreszcz przebiegł mi po karku. Jason drgnął. Zimny dreszcz po karku... Dlaczego to brzmi tak znajomo? - Mm... głos w głowie, tak, proszę pana? -Tak. To dziwne. Melio,powinniśmy ich zabić? - Nie, proszę pana - odpowiedziała cierpliwie. - Właśnie przynieśli nam duchy burzy, więc teraz już wszystko jest w porządku. - Oczywiście. - Eol roześmiał się. - Przepraszam. Melio, poślijmy półbogom coś dobrego. Może pudełko czekoladek? - Pudełko czekoladek dla każdego półboga na świecie? - Nie, to za drogo. Mniejsza z tym. Zaraz, już czas! Jestem na wizji! I odleciał w stronę niebieskiego ekranu, kiedy rozległ się podkład muzyczny towarzyszący wiadomościom. Jason spojrzał na Piper i Leona, którzy mieli tak samo zmieszane miny jak on. - Melio, czy on... zawsze jest taki? Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - No, wiesz, co mówią. Jeśli nie odpowiada ci jego nastrój, poczekaj pięć minut. Powiedzenie „nie rzucaj słów na wiatr" wzięło się właśnie od niego. - A to, co mówił o morskim potworze... Czy ja tu już byłem? Melia zaczerwieniła się. - Przykro mi, ale nie pamiętam. Jestem nową asystentką pana Eola. Jestem nią dłużej od innych, ale... nie tak długo. -Jak długo zwykle wytrzymuje z asystentką? - zapytała Piper. - Och... - Melia zastanowiła się. - Ja pracuję już... zaraz... chyba dwanaście godzin. Z latających głośników zagrzmiał głos: - A teraz pogoda co dwanaście minut! Wita was prezenter Olimpijskiej Pogody... kanału PDO!... Eol! Reflektory oświetliły Eola, który stał teraz przed niebieskim ekranem. Uśmiechał się

nienaturalnie i wyglądał, jakby z powodu nadużycia kofeiny miała mu za chwilę eksplodować twarz. - Halo Olimp! Tu Eol, pan wiatrów! Zapowiadam pogodę na najbliższe dwanaście minut! Obszar niskiego ciśnienia przesuwa się nad Florydą, więc można oczekiwać umiarkowanych temperatur, jako że Demeter pragnie oszczędzić uprawy cytrusów! - Wskazał na niebieski ekran, ale kiedy Jason spojrzał na monitory, zobaczył, że za Eolem pojawiła się projekcja cyfrowej mapy Stanów Zjednoczonych z animowanymi słoneczkami i ciemnymi chmurkami burzowymi. - Wzdłuż wschodniego wybrzeża... och, chwileczkę. - Stuknął w słuchawkę w uchu. - Przepraszam, kochani! Posejdon złości się dzisiaj na Miami, więc wygląda na to, że nad Florydę wracają mrozy! Przykro mi, Demeter. Środkowy zachód... nie wiem, czym St. Louis obraziło Zeusa, ale możecie się spodziewać zamieci śnieżnych! Samego Boreasza wezwano, by ukarał ten region śniegiem i lodem. Missouri, złe wiadomości! Nie, zaraz... Hefajstos żałuje środkowega Missouri, więc możecie się spodziewać bardziej umiarkowanych temperatur i słonecznego nieba. Eol przemawiał dalej w podobny sposób, zapowiadając pogodę dla każdego regionu i zmieniając swoje przewidywania ze dwa lub trzy razy pod wpływem informacji otrzymywanych przez słuchawkę w uchu. Bogowie najwyraźniej przekazywali mu na żywo polecenia dla różnych wiatrów i pogód. - Przecież to się nie sprawdzi - szepnął Jason. - Pogoda nie jest aż tak przypadkowa. Melia uśmiechnęła się kpiąco. - A jak często sprawdza się pogoda zapowiadana przez śmiertelników? Mówią o frontach, ciśnieniu i wilgotności, ale pogoda za każdym razem ich zaskakuje. Eol przynajmniej mówi nam, dlaczego pogoda jest tak nieprzewidywalna. To bardzo trudne zadanie zadowolić wszystkich bogów naraz. Wystarczy, by doprowadzić kogoś do... Odleciała, ale Jason wiedział, co chciała powiedzieć. Do szaleństwa. Eol był po prostu szalony. - To była pogoda - zakończył Eol. - Zobaczymy się za dwanaście minut, bo jestem pewny, że wszystko się zmieni! Światła pogasły, monitory przestawiły się na przypadkowe kanały i przez chwilę na twarzy Eola pojawił się wyraz znużenia. Potem przypomniał sobie, że ma gości, i natychmiast przywołał uśmiech. - A więc przynieśliście mi trochę tych złośliwych duchów burzy — powiedział. Przypuszczam... Dzięki! I chcecie jeszcze czegoś? Pewnie tak. Półbogowie zawsze czegoś chcą.

- Mm... proszę pana, to jest syn Zeusa. - Tak, tak, wiem. Już powiedziałem, że go pamiętam. - Ale... proszę pana, ich przysyła tutaj Olimp. Eol zrobił zdumioną minę, a potem roześmiał się tak nagle, że Jason o mało co nie wskoczył do przepaści. - To znaczy, że tym razem przybywasz tu w imieniu swojego ojca? Nareszcie! Wiedziałem, że przyślą kogoś, żeby renegocjować mój kontrakt! - Słucham? - zapytał Jason. - Och, dzięki bogu! — Eol westchnął z ulgą. — To już... zaraz, ile... ze trzy tysiące lat temu Zeus uczynił mnie panem wiatrów. Nie uskarżam się, rzecz jasna! Ale... naprawdę, mój kontrakt jest tak niejasny. Jestem nieśmiertelny, to fakt, ale ten „pan wiatrów"... co to właściwie znaczy? Jestem duchem przyrody? Półbogiem? Bogiem? Chcę być bogiem wiatrów, ponieważ daje to o wiele więcej korzyści. Możemy zacząć od tego? Jason spojrzał na swoich przyjaciół, nie mając pojęcia, o co właściwie chodzi Eolowi. - Słuchaj, koleś - powiedział Leo - myślisz, że jesteśmy tutaj, żeby cię awansować? - A więc po to tu przybyliście, tak? - Eol wyszczerzył zęby w uśmiechu. Jego garnitur zrobił się całkowicie niebieski: ani jednej chmurki na tkaninie. - Wspaniale! To znaczy... chyba udowodniłem już, że stać mnie na wiele, jeśli chodzi o ten kanał pogodowy, prawda? No i przez cały czas jestem we wszystkich mediach. A ile książek o mnie napisano... Wszystko za Everest, W chmurach. Przeminęło z wiatrem... - Ee... nie sądzę, że to książki o panu - powiedział Jason, zanim spostrzegł, że Melia kręci energicznie głową. - Nonsens - rzekł Eol. - Melio, to są moje biografie, prawda? - Oczywiście, proszę pana — pisnęła. - Sam widzisz. Ja tam nie czytam. Kto ma na to czas? Ale śmiertelnicy najwyraźniej mnie uwielbiają. No więc zmieniamy mój oficjalny tytuł na boga wiatrów. Jeśli chodzi o pensję i pracowników... - Proszę pana - przerwał mu Jason - my nie przybyliśmy tu z Olimpu. Eol zamrugał. -Ale... - Tak, jestem synem Zeusa, ale nie przybyliśmy tu, aby renegocjować pana kontrakt. Jesteśmy na misji i potrzebujemy pańskiej pomocy. Eol spoważniał. -Jak ostatnim razem? Jak każdy heros, który tu się pojawia? Półbogowie! Zawsze

chodzi o was, tak? - Proszę pana, ja nie pamiętam tego ostatniego razu, ale jeśli już raz mi pan pomógł... - Zawsze pomagam! No, niekiedy niszczę, ale przeważnie pomagam, a czasami proszą mnie, żebym zrobił jedno i drugie naraz! Na przykład Eneasz, pierwszy król twoich ziomków... - Moich ziomków? Ma pan na myśli półbogów? - Och, błagam! Mam na myśli twoją linię półbogów. Eneasz, syn Wenus, jedyny bohater, który uszedł z Troi. Kiedy Grecy spalili jego miasto, uciekł do Italii, gdzie założył królestwo, które później stało się Rzymem, bla, bla, bla. To mam na myśli. - Nie bardzo rozumiem - powiedział Jason. Eol spojrzał wymownie w górę. - Rzecz w tym, że mnie też wrzucono w sam środek tego konfliktu! Junona woła: „Och, Eolu, zniszcz dla mnie okręty Eneasza! Ja go nie lubię". Potem Neptun mówi: „Nie, nie rób tego! To moje terytorium. Uspokój swoje wiatry". Na to Junona coś w tym rodzaju: „Nie, zniszcz jego okręty, bo inaczej powiem Jupiterowi, że nie chcesz współpracować!". Myślisz, że łatwo pogodzić ze sobą takie żądania? - Nie - odrzekł Jason. - Na pewno nie. -I nie wyjeżdżaj mi tu z Amelią Earhart! Wciąż dostaję telefony z Olimpu z połajankami za to, że niby strąciłem ją do morza! - Chcemy od pana tylko paru informacji — odezwała się Piper swoim najbardziej uspokajającym głosem. - Słyszeliśmy, że coś pan wie. Eol wygładził klapy marynarki i widać było, że trochę się udobruchał. - No... to prawda, oczywiście. Wiem na przykład, że cała ta sprawa - tu pogroził im palcem - cały ten idiotyczny pomysł Junony, żeby was wszystkich zebrać do kupy, musi się skończyć przelewem krwi. Jeśli chodzi o ciebie, Piper McLean, to wiem, że twój ojciec wpadł w nieliche tarapaty. Wyciągnął rękę i złapał jakiś skrawek papieru. Było to zdjęcie Piper z jakimś facetem, który musiał być jej ojcem. Jego twarz była tak Jasonowi znajoma. Był pewny, że widział go w paru filmach. Piper wzięła zdjęcie. Ręce jej się trzęsły. - To... to było w jego portfelu. - Tak - ręekł Eol. - Wszystko, co porwie wiatr, w końcu trafia do mnie. To zdjęcie odleciało, kiedy porwał go Syn Ziemi. - Kto? - zapytała Piper.

Eol machnął ręką i zmrużył oczy, patrząc na Leona. - Teraz ty, synu Hefajstosa... Tak, widzę twoją przyszłość. Inny kawałek papieru wpadł mu w ręce - stary, wyświechtany rysunek kredkami. Leo wziął go ostrożnie, jakby kartonik był powleczony trucizną, i cofnął się gwałtownie. - Leo - zwrócił się do niego Jason - co to jest? - Coś, co... co narysowałem, kiedy byłem dzieckiem. - Szybko złożył kartonik i schował go do kieszeni kurtki. - E, takie tam... nic ważnego. Eol roześmiał się. -Naprawdę? To tylko klucz do waszego sukcesu! No więc... zaraz, gdzie my jesteśmy... Aha, chcecie jakichś informacji. Jesteście pewni, że tego chcecie? Informacje bywają niebezpieczne. Uśmiechnął się do Jasona, jakby czekał na popełnienie przez niego błędu. Stojąca za nim Melia potrząsnęła ostrzegawczo głową. - Tak - odrzekł Jason. - Chcemy się dowiedzieć, gdzie jest legowisko Enkeladosa. Uśmiech Eola zgasł. - Tego giganta? Dlaczego chcecie tam pójść? On jest okropny! On nawet nie chce oglądać mojego programu! Piper wyciągnęła ku niemu zdjęcie. - Eolu, on porwał mojego ojca. Musimy go uwolnić i odkryć, gdzie uwięziono Herę. - No, to już jest całkiem niemożliwe - odparł Eol. - Nawet ja tego nie wiem, a możecie mi wierzyć, że próbowałem to zobaczyć. Miejsce pobytu Hery jest otoczone jakimś magicznym woalem... bardzo silnym, niemożliwym do zlokalizowania. - Ona jest w miejscu zwanym Wilczym Domem - powiedział Jason. - Chwileczkę! - Eol przyłożył dłoń do czoła i zamknął oczy. -Coś mam! Tak, jest w miejscu zwanym Wilczym Domem! Ale... przykro mi, bo nie wiem, gdzie to jest. - Enkelados wie - nalegała Piper. - Jeśli nam pomożesz go odnaleźć, może uda się nam poznać miejsce, w którym uwięziono Herę i... - Tak - wtrącił się Leo - a jeśli ją uwolnimy, będzie ci bardzo wdzięczna... -I Zeus może cię awansować - dokończył Jason. Eol uniósł brwi. -Awans... i za to chcecie tylko się dowiedzieć, gdzie przebywa gigant? - No, gdybyś mógł tam nas również przenieść - dodał Jason -byłoby znakomicie. Melia klasnęła w dłonie. - Och, on może to zrobić! Często wysyła przychylne wiatry...

- Cicho bądź, Melia! - warknął Eol. - Już i tak myślę, by zwolnić cię za to, że pozwoliłaś tym ludziom wejść tu pod fałszywym pretekstem. Melia zbladła. - Tak, proszę pana. Przepraszam pana. - To nie jej wina — powiedział Jason. — Ale jeśli chodzi o tę pomoc... Eol przechylił głowę, jakby się namyślał, i dopiero po chwili Jason zrozumiał, że pan wiatrów słucha czegoś w słuchawce w uchu. - No cóż... Zeus się zgadza - mruknął Eol. — Mówi... mówi, że byłoby lepiej, gdybyście uwolnili ją dopiero po tym weekendzie, bo planuje wielkie przyjęcie... Ooo! Teraz Afrodyta wrzeszczy na niego, przypomina mu, że o świcie zaczyna się przesilenie. Mówi, że powinienem wam pomóc. I Hefajstos... tak. Hmm. Bardzo rzadko w czymś są zgodni. Zaraz... Jason uśmiechnął się do przyjaciół. Wreszcie coś im się udało. W końcu otrzymali poparcie swoich boskich rodziców. Gdy szlj do wyjścia, Jason usłyszał głośne beknięcie. Do holu wtoczył się trener Hedge z twarzą oblepioną trawą. Melia zobaczyła, jak śmiało kroczył przez prowizoryczną podłogę, i wstrzymała oddech. - Kto to jest? Jason zakasłał. - To? To jest trener Hedge. Ee... Gleeson Hedge. Jest naszym... - nie bardzo wiedział, jak go nazwać: nauczycielem, przyjacielem, problemem? - Naszym przewodnikiem. -Jest taki kozi - mruknęła Melia. Za jej plecami Piper wydęła policzki, udając, że wymiotuje. - Co jest, misiaczki? - Hedge podbiegł do nich truchtem. - Fajne miejsce, nie? Och, kawałki darni! - Przed chwilą jadłeś - powiedział Jason. - A te kostki darni to podłoga. To jest... ee... Melia. -Aura. - Hedge uśmiechnął się ujmująco. - Piękna jak letni wiaterek. Melia spłonęła rumieńcem. - A Eol właśnie zamierza nam pomóc - dodał Jason. - Tak - mruknął pan wiatrów. - Na to wygląda. Enkeladosa znajdziecie na Mount Diablo. - Na Diabelskiej Górze? - zapytał Leo. - To nie brzmi za dobrze. - Pamiętam to miejsce! - powiedziała Piper. - Byłam tam kiedyś z ojcem. To jest na wschód od zatoki San Francisco.

- Znowu Bay Area? - Trener pokręcił głową. - Niedobrze. Bardzo niedobrze. - A co do... - Eol zaczął się uśmiechać. - Co do przeniesienia was tam... Nagle spoważniał. Pochylił się i stuknął swoją słuchawkę w uchu, jakby źle funkcjonowała. Kiedy się wyprostował, miał błędne spojrzenie. Mimo makijażu wyglądał teraz jak starzec - bardzo wystraszony starzec. - Nie odzywała się do mnie od stuleci. Nie mogę... Tak, tak, rozumiem. Przełknął ślinę, patrząc na Jasona tak, jakby ten nagle zamienił się w wielkiego karalucha. - Przykro mi, synu Jupitera. Nowe rozkazy. Wszyscy musicie umrzeć. Melia pisnęła. - Ale... ale, proszę pana! Zeus powiedział, żeby im pomóc. Afrodyta, Hefajstos... - Melia! Jeszcze słowo, a wylecisz! A poza tym istnieją pewne rozkazy, które są nawet ponad życzeniami bogów, zwłaszcza jeśli chodzi o moce natury. - Czyje rozkazy? - zapytał Jason. - Zeus zwolni cię, jeśli nam nie pomożesz! - Wątpię. Eol machnął dłonią i w głębi przepaści otworzyły się drzwi jednej z jaskiń. Jason usłyszał wycie wylatujących z niej duchów burzy, wznoszących się ku nim spiralnym lotem, żądnych krwi. - Nawet Zeus uznaje porządek rzeczy - powiedział Eol. - A jeśli ona się budzi... na wszystkich bogów... jej nie można nie posłuchać. Żegnajcie, herosi. Bardzo mi przykro, ale muszę to zrobić szybko. Za cztery minuty jestem na wizji. Jason wezwał miecz. Trener Hedge wyciągnął pałkę. Aura Melia krzyknęła: -Nie! Dała nurka do ich stóp w tej samej chwili, gdy duchy burzy uderzyły z siłą huraganu, rozwalając podłogę na kawałki, rozdzierając próbki dywanów i linoleum, roztrzaskując marmurowe płyty w coś, co stałoby się śmiertelnymi pociskami, gdyby szata Melii nie rozwinęła się jak tarcza i nie osłabiła głównego impetu. Wszyscy pięcioro spadli w przepaść, a Eol ryknął za nimi: - Melia, już tu nie pracujesz! - Szybko! - krzyknęła Melia. - Synu Zeusa, masz jakąś władzę nad powietrzem? - Trochę! - Więc pomóż mi, albo wszyscy zginiecie! Chwyciła go za rękę i przez jego ramię przebiegł prąd. Zrozumiał, o co jej chodzi. Mieli zapanować nad swoim spadaniem i kierować się ku jednemu z otwartych tuneli. Duchy burzy

już za nimi pędziły, zbliżając się szybko i wlokąc ze sobą chmurę śmiertelnych odłamków. Jason złapał Piper za rękę. - Uścisk grupowy! Hedge, Leo i Piper próbowali zbić się w grupę, zawisając na Jasonie i Melii i razem z nimi spadając w przepaść. - Niedobrze! - wrzasnął Leo. - Dalej, worki z gazem! - ryknął Hedge na duchy burzy. - Zaraz zetrę was w pył! - On jest wspaniały - westchnęła Melia. - Skupiamy się? - zapytał Jason. - Dobrze! - odpowiedziała. Opanowali wiatr na tyle, że nie runęli, ale wtoczyli się w wylot najbliższego tunelu. Wpadli jednak do niego gwałtownie, więc potoczyli się z bolesną szybkością w dół stromego kanału wentylacyjnego, nieskonstruowanego z myślą o ludziach. Nie było sposobu, by mogli się zatrzymać. , Szata wzdęła się wokół Melii. Jason i jego przyjaciele uczepili się jej rozpaczliwie i zaczęli zwalniać, ale za sobą usłyszeli już wściekłe wycie duchów burzy. - Długo... was... nie... utrzymam - ostrzegła ich Melia. - Trzymajcie się razem! Kiedy wiatry uderzą... - Świetnie sobie radzisz, Melio — powiedział Hedge. - Wiesz, moja matka też była aurą. Nie zrobiłaby tego lepiej od ciebie. - Iris posłanka? Hedge mrugnął do niej. - Moglibyście umawiać się na randkę trochę później? - krzyknęła Piper. - Patrzcie! Za nimi tunel pociemniał. Jason poczuł ucisk w uszach towarzyszący zmianie ciśnienia. - Nie utrzymam ich — powtórzyła Melia. — Spróbuję jednak cię osłonić, zrobić wam jeszcze jedną przysługę. - Dzięki, Melio — powiedział Jason. - Mam nadzieję, że znajdziesz nową pracę. Uśmiechnęła się i rozpłynęła w powietrzu, otulając ich ciepłym, łagodnym zefirkiem. A potem uderzyły prawdziwe wiatry, porywając ich tak szybko w niebo, że Jason stracił przytomność.

Rozdział XXXIX PIPER Piper śniła, że jest na dachu sypialni Szkoły Dziczy. Noc na pustyni była chłodna, ale ona zabrała ze sobą koce, a u boku Jasona było jej bardzo ciepło. Powietrze pachniało szałwią i palonym jadłoszynem. Na horyzoncie ciemniał łańcuch Spring Mountains, podobny do wyszczerzonych czarnych zębów, a za nim jaśniała łuna znad Las Vegas. Gwiazdy były bardzo jasne i Piper bała się, że nie zobaczą deszczu meteorów. Nie chciała, by Jason pomyślał, że zaciągnęła go tutaj pod fałszywym pretekstem. (Nawet jeśli ten pretekst był całkowicie fałszywy). Ale meteory nie zawiodły. Co minutę niebo przecinała świetlista smuga - biała, żółta albo niebieska. Piper była pewna, że dziadek Tom uraczyłby ją jakimś czirokeskim mitem, wyjaśniającym, skąd się biorą meteory, ale teraz zajęta była tworzeniem własnego mitu. Jason wziął ją za rękę - w końcu! - i wskazał na dwa meteory, których świetliste ślady przecięły się prostopadle. - Lał! Nie mogę uwierzyć, że Leo nie chciał tego zobaczyć. - Prawdę mówiąc, ja go nie zapraszałam - powiedziała Piper zdawkowym tonem. Jason uśmiechnął się. - Och, tak? - Yhm. Nigdy nie czułeś, że troje to już tłum? - Czułem. Teraz czuję. Wiesz, jaka by była draka, gdyby nas przyłapali na tym dachu? - Och, coś bym wymyśliła. Potrafię być bardzo przekonująca. A co, chcesz tańczyć czy co? Roześmiał się. Miał cudowne oczy, a uśmiech jeszcze wspanialszy w świetle gwiazd. - Bez muzyki. Nocą. Na dachu. To brzmi niebezpiecznie. - Jestem niebezpieczną dziewczyną. , - W to mogę uwierzyć. Wstał i podał jej rękę. Przetańczyli powoli parę kroków, ale taniec wkrótce przemienił się w pocałunek. Piper ledwo zdołała go pocałować po raz drugi, bo tak się uśmiechała. Potem sen się zmienił — a może była już martwa, w Podziemiu -bo stwierdziła, że jest znowu w galerii Medei.

- Błagam, żeby to był sen - mruknęła do siebie - a nie moja wieczna kara. - Nie, kochana - odezwał się kobiecy głos, słodki jak miód. -To nie kara. Piper odwróciła się, bojąc się, że zobaczy Medeę, ale obok niej stała jakaś inna kobieta, przebierając w sukienkach przecenionych o pięćdziesiąt procent. Była naprawdę piękna. Włosy do ramion, wdzięczna szyja, idealne rysy i zdumiewająca figura. Miała na sobie obcisłe dżinsy i śnieżnobiały top. Piper widziała już wiele aktorek - prawie wszystkie kobiety, z którymi umawiał się jej ojciec, były powalającymi na kolana pięknościami - ale ta kobieta była inna. Była elegancka, choć się o to nie starała, modna bez wkładania w to najmniejszego wysiłku, zachwycająca bez makijażu. Po Eolu, z tymi jego głupimi liftingami i kosmetykami, wyglądała jeszcze bardziej zdumiewająco. Nie było w niej ani odrobiny sztuczności. Kiedy na nią patrzyła, coś w wyglądzie tej kobiety zaczęło się zmieniać. Piper nie mogła się zdecydować, czy chodzi o kolor jej oczu czy włosów. Stawała się coraz bardziej i bardziej piękna, jakby jej wygląd dopasowywał się do myśli Piper, przybliżając się do jej ideału piękności. - Afrodyta - powiedziała Piper. - Mamo... Bogini uśmiechnęła się. - To tylko sen, moja kochana. Jakby ktoś się dziwił, powiesz, że mnie tu nie ma. Dobrze? -Ja... - Piper chciała jej zadać tysiąc pytań, ale teraz wszystkie kłębiły się w jej głowie. Afrodyta zdjęła z wieszaka turkusową suknię. Piper pomyślała, że suknia jest niesamowita, ale bogini skrzywiła się. - To nie mój kolor, prawda? Szkoda, bo jest cudna. Medea naprawdę ma tutaj trochę ładnych rzeczy. - Ten... ten budynek eksplodował - wyjąkała Piper. - Widziałam to. - Tak - zgodziła się Afrodyta. - Pewnie dlatego wszystko jest przecenione. To tylko wspomnienie. I żal mi, że wyciągnęłam cię z innego snu. Wiem, był przyjemniejszy. Piper poczuła, że pali ją twarz. Nie wiedziała, czy jest bardziej zła, czy zakłopotana, ale przede wszystkim poczuła zawód. - To nie było realne. To się nigdy nie wydarzyło. Więc dlaczego pamiętam to tak żywo? Afrodyta uśmiechnęła się. - Bo jesteś moją córką, Piper. Widzisz możliwości o wiele żywiej niż inni. Widzisz, co mogłoby się stać. A to jest nadal możliwe. Nie poddawaj się. Niestety... - machnęła wokoło ręką. - .. .przedtem musisz stawić czoła innym próbom. Medea powróci, a z nią wielu innych

wrogów. Wrota Śmierci są już otwarte. - Co to znaczy? Afrodyta mrugnęła do niej. -Jesteś inteligentna, Piper. Przecież wiesz. Piper poczuła zimny dreszcz. - Śpiąca kobieta, ta, którą Medea i Midas nazywali swoją patronką. Udało się jej otworzyć nową bramę Podziemia. Pozwala zmarłym powrócić na świat. - Yhm. I nie po prostu wszystkim zmarłym. Tym najgorszym, najpotężniejszym, tym, którzy najprawdopodobniej będą nienawidzić bogów. - Potwory powracają z Tartaru w podobny sposób. Dlatego wciąż się odradzają. - Tak. Ich patronkę, jak ją nazywasz, łączy specjalny związek z Tartarusem, duchem otchłani. - Afrodyta uniosła top ze złotymi cekinami. - Nie... w tym bym wyglądała śmiesznie. Piper roześmiała się nieśmiało. - Ty? Ty zawsze będziesz wyglądać idealnie. - Miła jesteś. Ale piękność to również znalezienie własnego stylu, najbardziej naturalnego. Żeby być idealną pięknością, trzeba to czuć. Nie można starać się być kimś, kim się nie jest. Dla bogini to szczególnie trudne. Tak łatwo się zmieniamy. - Mój tata uważał, że byłaś idealna. - Piper zadrżał głos. - Nigdy o tobie nie zapomniał. Afrodyta spojrzała w dal nieobecnym wzrokiem. - Tak... Tristan. Och, był niesamowity. Taki łagodny i miły, wesoły i przystojny. A jednak było w nim tyle smutku. - Mogłybyśmy nie mówić o nim w czasie przeszłym? - Przepraszam, kochanie. Przecież ja nie chciałam opuszczać twojego ojca. To zawsze jest bardzo trudne, ale zrobiłam to dla jego dobra. Gdyby zdawał sobie sprawę z tego, kim naprawdę jestem... - Zaraz... to on nie wiedział, że jesteś boginią? - Oczywiście. - Afrodyta powiedziała to takim tonem, jakby została urażona. - Nigdy bym mu tego nie zrobiła. Większość śmiertelników nie potrafi tego zaakceptować. To może zrujnować im życie! Zapytaj swojego przyjaciela Jasona... Nawiasem mówiąc, to cudowny chłopak. Jego biedna matka postradała zmysły, kiedy odkryła, że zakochała się w Zeusie. Nie, wolałam, by Tristan wierzył, że byłam śmiertelną kobietą, która porzuca go bez słowa. Lepsze jest słodko-gorzkie wspomnienie od nieśmiertelnej, nieosiągalnej bogini. Ale to mi przypomniało o pewnej ważnej sprawie...

Rozwarła dłoń i pokazała Piper świecącą fiolkę z różowym płynem. - To jeden z milszych eliksirów Medei. Pozbawia tylko ostatnich wspomnień. Kiedy uratujesz swojego ojca. ..jeśli zdołasz go uratować... daj mu to. Piper nie wierzyła własnym uszom. - Chcesz, żebym odurzyła własnego ojca? Chcesz, żebym zmusiła go do zapomnienia tego, co dla niego najdroższe? Afrodyta uniosła fiolkę. Płyn rzucił różową poświatę na jej twarz. - Twój ojciec udaje pewność siebie, Piper, ale kroczy po cienkiej linii między dwoma światami. Przez całe życie robił wszystko, by wyśmiać dawne opowieści o bogach i duchach, ale w głębi duszy boi się, że mogą być prawdziwe. Lęka się, że jest odcięty od ważnej cząstki samego siebie, i kiedyś to go zniszczy. Teraz porwał go olbrzym. Przeżywa prawdziwy koszmar. Nawet jeśli przeżyje... jeśli miałby spędzić resztę życia z tymi wspomnieniami, wiedząc, że bogowie i duchy chodzą po ziemi, to by go zniszczyło. Tego właśnie pragnie nasz wróg. Złamie go i w ten sposób złamie i ciebie. Piper chciała zawołać, że Afrodyta się myli. Ojciec jest najsilniejszą osobą, jaką zna. Nigdy by mu nie odebrała pamięci w taki sposób, jak Hera odebrała ją Jasonowi. A jednak coś nie pozwalało jej wściekać się na Afrodytę. Pamiętała, co powiedział jej ojciec parę miesięcy temu, na plaży w Big Sur: „Gdybym naprawdę wierzył w Krainę Duchów albo w duchy zwierząt, albo w greckich bogów... chyba bym nie mógł zasnąć w nocy. Zawsze bym szukał kogoś, kogo bym mógł obwiniać". A teraz Piper też chciała kogoś obwiniać. - Kim ona jest? - zapytała. - Ta, która panuje nad olbrzymami? Afrodyta wydęła wargi. Przeszła do sąsiedniego stoiska, tego z potrzaskanymi pancerzami i porwanymi togami, ale patrzyła na nie jak na dekoracje. - Masz silną wolę - powiedziała w zamyśleniu. - Ja nie cieszę się zbyt wielkim uznaniem wśród bogów. Moje dzieci są wyśmiewane. Są odrzucane jako zbyt zarozumiałe i płytkie. - Niektóre słusznie. Afrodyta roześmiała się. - Zgoda. Może ja też jestem czasami zarozumiała i płytka. Dziewczyna musi sobie dogadzać. Och, to jest śliczne. - Zdjęła ze stojaka poczerniały i poplamiony napierśnik z brązu i uniosła go, aby Piper mogła obejrzeć. - Nie? - Nie. Odpowiesz mi na moje pytania? - Cierpliwości, moja kochana. Uważam, że miłość jest najpotężniejszym bodźcem na

świecie. To dzięki niej śmiertelnicy stają się wielcy. Najszlachetniejszych, najdzielniejszych czynów dokonuje się z miłości. Piper wyciągnęła sztylet i przyglądała się jego lustrzanej klindze. -Jak Helena, od której zaczęła się wojna trojańska? - Ach, Katoptris. - Afrodyta uśmiechnęła się. - Cieszę się, że go znalazłaś. Ciągle obrywa mi się za tę wojnę, ale szczerze mówiąc, Parys i Helena tworzyli taką śliczną parę... A bohaterowie tej wojny są teraz nieśmiertelni... przynajmniej w ludzkiej pamięci. Miłość to potęga, Piper. Może powalić na kolana nawet bogów. Powiedziałam to mojemu synowi Eneaszowi, kiedy uciekł z Troi. Myślał, że zawiódł. Myślał, że jest przegrany! A zawędrował do Italii... -I stał się założycielem Rzymu. - Właśnie. Sama widzisz, Piper, że moje dzieci mogą mieć potężną moc. Ty też możesz mieć taką moc, bo mój rodowód jest jedyny w swoim rodzaju. Jestem bliżej początku stworzenia od wszystkich innych bogów. Piper wytężyła pamięć, by sobie przypomnieć o narodzinach Afrodyty. - Ty... wynurzyłaś się z piany morskiej, prawda? Stałaś na wielkiej muszli... Bogini roześmiała się. - Botticelli miał bogatą wyobraźnię. Nigdy nie stałam na żadnej muszli, wielkie dzięki. Ale tak, wynurzyłam się z morza. Jako pierwsze powstały z Chaosu Ziemia i Niebo, Gaja i Uranos. Kiedy ich syn, tytan Kronos, zabił Uranosa... - Rąbiąc go na kawałki sierpem... Afrodyta zmarszczyła nos. - Tak. Kawałki ciała Uranosa spadły do morza. Z jego nieśmiertelnej esencji powstała morska piana. A z tej piany... - Ty się zrodziłaś. Teraz sobie przypominam. Więc jesteś... - Ostatnim dzieckiem Uranosa, który był większy od bogów lub tytanów. Tak więc, w przedziwny sposób, jestem najstarsza pośród bogów Olimpu. Jak powiedziałam: miłość to potężna moc. A ty, moja córko, nie jesteś tylko ładną buzią. Jesteś kimś więcej. I dlatego już wiesz, kto budzi gigantów i kto ma moc otworzenia bram najgłębszych otchłani Ziemi. Afrodyta zamilkła, jakby czekała, aż Piper powoli złoży kawałki tej układanki, tworzącej straszny obraz. - Gaja - powiedziała Piper. — Sama Ziemia. To jest nasz wróg. Miała nadzieję, że Afrodyta zaprzeczy, ale bogini wciąż patrzyła na wieszak z pogiętymi pancerzami.

- Przez całe wieki drzemała, a teraz powoli się budzi. I nawet śpiąca ma wielką moc, a kiedy się obudzi... będziemy straceni. Musisz pokonać olbrzymów, zanim to się stanie, i ponownie uśpić Gaję. Na razie są to tylko początki buntu. Zmarli będą nadal powracać na świat. Potwory będą się odradzać jeszcze szybciej. Olbrzymy będą pustoszyć miejsce narodzin bogów. Spłonie cała cywilizacja. - Ale Gaja to Matka Ziemia? - Nie rozumiesz jej. To okrutne bóstwo. To ona doprowadziła do śmierci Uranosa. Ona wręczyła Kronosowi sierp i namówiła go, by zabił własnego ojca. Kiedy tytani panowali nad światem, pogrążyła się we śnie. Kiedy jednak bogowie ich zwyciężyli, przebudziła się, dysząc zemstą, i zrodziła nową rasę, gigantów, aby raz na zawsze zniszczyć Olimp. - I teraz znowu się to dzieje — powiedziała Piper. - Narodziny gigantów. Afrodyta pokiwała głową. - Więc już wiesz. Co zrobisz? -Ja? - Piper zacisnęła pięści. - A co mam zrobić? Włożyć piękną sukienkę i ukołysać Gaję do snu słodkimi słowami? - Chciałabym, żeby to zadziałało. Ale nie, musisz odnaleźć własną moc i podjąć walkę o to, co kochasz. Jak moi ulubieńcy, Helena i Parys. Jak mój syn Eneasz. - Helena i Parys umarli. - A Eneasz został bohaterem. Pierwszym wielkim bohaterem Rzymu. Rezultat będzie zależał od ciebie, Piper, ale jedno ci powiem: aby pokonać gigantów, musi się zebrać razem siedmioro największych herosów, a nie uda się to bez ciebie. Kiedy spotkają się dwie strony... będziesz mediatorem. To ty ocenisz, czy będzie to przyjaźń, czy rozlew krwi. - Jakie dwie strony? Wszystko zaczęło się rozmazywać. – Musisz się obudzić, moje dziecko - powiedziała bogini. — Nie zawsze zgadzam się z Herą, ale śmiało podjęła ryzyko i ja także uważam, że tak należy zrobić. Zeus już za długo oddziela te dwie strony. Tylko razem będziecie mieli moc niezbędną do ocalenia Olimpu. A teraz zbudź się... i mam nadzieję, że to, co ci wybrałam, będzie ci się podobać. – Co? - zapytała Piper, ale sen już pierzchnął.

Rozdział XL PIPER Piper obudziła się przy stoliku w ulicznym ogródku jakiejś kafejki. Przez chwilę pomyślała, że wciąż śni. Było słoneczne przedpołudnie. Powietrze było rześkie, ale dobrze się siedziało na zewnątrz. Przy innych stolikach gawędziła, popijając kawę, dziwna zbieranina motocyklistów, biznesmenów i studentów. Czuła woń eukaliptusów. Wielu przechodniów mijało urocze, małe sklepiki. Wzdłuż ulicy rosły kalistemony i kwitnące azalie, jakby zima była wymysłem cudzoziemców. Innymi słowy - Piper wylądowała w Kalifornii. Przy stoliku siedzieli też jej przyjaciele - wszyscy z rękami spokojnie założonymi na piersiach, pogrążeni w miłej drzemce. I wszyscy mieli na sobie nowe ubrania. Spojrzała na siebie i cicho krzyknęła: - O mamo! Krzyknęła jednak głośniej, niż zamierzała. Jason drgnął, uderzając kolanami w stolik, a po chwili obudzili się wszyscy. - Co jest?! - zapytał Hedge. - Komu dołożyć? Gdzie? - Spadamy! - Leo złapał za blat stolika. - Nie... nie spadamy. Gdzie jesteśmy? Jason zamrugał, próbując się rozbudzić. Skupił wzrok na Piper i lekko się zakrztusił. - Co ty masz na sobie? Piper chyba się zarumieniła. Była ubrana w turkusową sukienkę ze snu, czarne legginsy i wysokie czarne buty. Miała też swoją ulubioną srebrną bransoletkę, a przecież zostawiła ją w domu, w Los Angeles, i swoją starą kurtkę do snowboardu, którą podarował jej ojciec i która zadziwiająco pasowała do reszty stroju. Wyciągnęła Katoptris. Sądząc po odbiciu w klindze, nad jej włosami ktoś musiał się nieźle napracować. - Nic specjalnego - odpowiedziała. - Moja... - Nagle przypomniała sobie ostrzeżenie Afrodyty, aby nikomu nie wspominała o ich rozmowie. - Nic specjalnego. Leo wyszczerzył zęby. - Afrodyta znowu uderza, co? Będziesz chyba najlepiej ubranym wojownikiem w tym mieście, królowo piękności. - Ej, Leo. - Jason trącił go w ramię. - Przeglądałeś się ostatnio? - Co... och. Wszyscy ulegli całkowitej przemianie. Leo był ubrany w prążkowane spodnie, czarne

półbuty i białą koszulę bez kołnierzyka. Miał też szelki i swój pas na narzędzia, okulary słoneczne Ray Bana i kapelusz z szerokim rondem. - O rany, Leo. - Piper starała się nie parsknąć śmiechem. - Chyba mój tata miał to na sobie podczas swojej ostatniej premiery. Minus pas z narzędziami. - Ej, zamknij się! - Uważam, że wygląda całkiem nieźle - powiedział trener Hedge. - Oczywiście ja wyglądam lepiej. Satyr był jakimś pastelowym koszmarem. Afrodyta obdarowała go kanarkowożółtym, workowatym garniturem, z przydługą marynarką o mocno wywatowanych ramionach i wielkimi buciorami pasującymi do jego kopytek. Miał dobrany do tego żółty kapelusz z szerokim rondem, różową koszulę, błękitny krawat i niebieski goździk w klapie, który powąchał i zjadł. - No cóż - powiedział Jason - na szczęście twoja mama zapomniała o mnie. Piper wiedziała, że nie jest to całkiem zgodne z prawdą. Kiedy na niego patrzyła, jej serce lekko zastępowało. Jason miał na sobie dżinsy i czystą, fioletową koszulkę, taką, jaką miał nad Wielkim Kanionem. Miał też nowe adidasy i świeżo przystrzyżone włosy. Jego oczy miały ten sam kolor co niebo. Przesłanie Afrodyty było dość czytelne: „On nie wymaga żadnych ulepszeń". A Piper zgadzała się z tym. - W każdym razie - powiedziała niepewnym tonem - jak my się tu znaleźliśmy? - Och, to zasługa Melii - odrzekł Hedge, żując z rozkoszą goździk. - Jak nas te wiatry wystrzeliły, przelecieliśmy chyba przez pół kraju. Rozbilibyśmy się na miazgę, gdyby nie ostatni dar Melii, delikatny wiaterek, który złagodził upadek. -I wylali ją przez nas z roboty - dodał Leo. - To nasza przewałka. - Och, da sobie radę - powiedział Hedge. - Zresztą ona już taka jest. Zawsze robię takie wrażenie na nimfach. Jak już przez to wszystko przejdziemy, wyślę jej wiadomość i razem coś wymyślimy. To jedyna aura, z którą mógłbym spędzić życie i mieć z nią stadko koźlątek. - Zaraz zwymiotuję - powiedziała Piper. - Czy ktoś jeszcze chce kawy? - Kawa! — Hedge miał zęby umazane na niebiesko. - Uwielbiam kawę! - Mmm... a pieniądze? - zapytał Jason. - A nasze plecaki? Piper spojrzała w dół. Plecaki stały u ich stóp i wyglądało na to, że niczego w nich nie brakuje. Sięgnęła do kieszeni kurtki i wyczuła dwie rzeczy, których się nie spodziewała. Pierwszą był zwitek banknotów, drugą szklana fiolka - eliksir utraty pamięci. Fiolkę zostawiła w kieszeni, a wyjęła pieniądze.

Leo gwizdnął. - Kieszonkowe? Piper, twoja mama jest czadowa! - Kelner! - zawołał Hedge. - Sześć podwójnych espresso i co tam kto jeszcze zechce. Na rachunek tej laski. Szybko się zorientowali, gdzie są. Na karcie menu było logo: „Cafe Verve, Walnut Creek, CA", a kelnerka powiedziała im, że jest dziewiąta rano, dwudziestego pierwszego grudnia, dzień przesilenia, co oznaczało, że do ostatecznego terminu Enkeladosa pozostały im trzy godziny. Nie musieli też zastanawiać się, gdzie jest Mount Diablo, bo szczyt widać było na horyzoncie, na końcu ulicy. Po Górach Skalistych góra Mount Diablo nie wydawała się zbyt wysoka i nie była pokryta śniegiem. Wyglądała na całkiem przyjazną, spokojną górę, której złote zbocza porastały szarozielone drzewa. Piper wiedziała jednak, że z górami bywa różnie: czasem wydają się mniejsze i bardziej dostępne niż w rzeczywistości. A więc byli znowu w Kalifornii - czyli chyba tam, skąd pochodziła - z jej słonecznym niebem, łagodną pogodą, niefrasobliwymi ludźmi i talerzem czekoladowych rożków do kawy. A zaledwie kilka mil stąd, gdzieś na tej spokojnej górze, groźny i zły olbrzym miał za trzy godziny zjeść jej ojca na lunch. Leo wyciągnął coś z kieszeni — stary rysunek kredkami, który dał mu Eol. Afrodyta musiała uznać, że był ważny, bo czarodziejskim sposobem przeniosła go do jego nowego stroju. - Co to jest? - zapytała Piper. Leo pieczołowicie złożył z powrotem kartonik i schował go do kieszeni. - Nic takiego. Chyba nie chcecie oglądać mojej twórczości z przedszkola. - Coś w nim jednak musi być - zauważył Jason. - Eol powiedział, że to klucz do naszego sukcesu. Leo pokręcił głową. - Nie dzisiaj. Mówił, że to będzie... później. - Skąd ta pewność? - zapytała Piper. - Zaufaj mi. Dobra, a teraz... jaki mamy plan? Trener Hedge beknął. Wypił już trzy filiżanki espresso i zjadł półmisek pączków, zagryzając dwiema serwetkami i kolejnym kwiatkiem z wazonu na stoliku. Zjadłby nawet srebrną łyżeczkę, gdyby go Piper nie chlasnęła w rękę. - Wspinamy się na górę. Zabijamy wszystko z wyjątkiem taty Piper. Wracamy. - Dziękujemy panu, generale Eisenhower - burknął Jason.

- Ej, ja tylko proponuję! - Słuchajcie, chłopcy - powiedziała Piper - musicie jeszcze coś wiedzieć. Nie było to łatwe, bo nie mogła wspomnieć o swojej matce, ale powiedziała im, że ma pewne informacje pochodzące z jej snów. Że ich prawdziwym przeciwnikiem jest Gaja. - Gaja? - Leo pokręcił głową. - Czy to nie Matka Przyroda? Ona podobno ma kwiaty we włosach, ptaszki wokół niej śpiewają, a sarenki i króliki robią jej pranie. - Mylisz ją z Królewną Śnieżką - powiedziała Piper. - No dobra, ale... - Słuchajcie, misiaczki. - Trener Hedge strzepnął sobie kawę z koziej bródki. - Piper mówi o bardzo poważnej sprawie. Gaja nie jest jakimś mięczakiem. Nie jestem nawet pewny, czy ja bym jej sprostał. Leo zagwizdał. - Naprawdę? Hedge kiwnął głową. - Ta ziemista kobitka... Ona i jej stary mężulek niebo to naprawdę trudni klienci. - Uranos — wtrąciła Piper. Nie mogła się oprzeć i spojrzała na niebo, zastanawiając się, czy ma oczy. - Tak jest. No więc ten Uranos nie jest najlepszym ojcem. Swoje pierwsze dzieci, cyklopów, wrzucił do Tartaru. Gaja się wściekła, ale czekała na sposobny moment. Potem mieli drugi zestaw dzieci, dwunastu tytanów, i Gaja bała się, że i one trafią do więzienia. Poszła więc do swojego syna, Kronosa... - Tego wielkiego, złego gościa - wtrącił Leo. - Tego, którego pokonali ubiegłego lata. - Tak jest. I to właśnie Gaja dała mu sierp i powiedziała: „Hej, synu, zawołam tutaj twojego ojca, a jak będzie zajęty rozmową ze mną, pochlastasz go na kawałeczki. W ten sposób zostaniesz władcą świata. Nie fajny pomysł?" Wszyscy zamilkli. Piper nagle odechciało się czekoladowych rożków. Chociaż już słyszała tę opowieść, wciąż nie mogła do niej przywyknąć. Próbowała sobie wyobrazić dziecko tak pokręcone, że mogło zabić własnego ojca tylko dla władzy. A potem wyobraziła sobie matkę tak pokręconą, że namówiła syna, by to zrobił. - Z całą pewnością nie jest Królewną Śnieżką. - Tak, a Kronos na pewno jest typem spod ciemnej gwiazdy -zgodził się Hedge. - Ale Gaja jest dosłownie matką wszystkich ciemnych typów. Jest tak stara i potężna, tak wielka, że trudno jej być w pełni świadomą. Przeważnie śpi. I taką ją lubimy... Kiedy chrapie. - Ale ze mną rozmawiała - powiedział Leo. - To jak, śpi czy nie śpi?

Gleeson Hedge strząsnął okruszki z klapy swojej kanarkowej marynarki. Właśnie wypił szóste espresso i źrenice miał wielkości ćwierćdolarówki. - Nawet kiedy śpi, część jej świadomości jest aktywna. Marzy, obserwuje, wyprawia różne sztuczki, takie jak wybuchy wulkanów czy wysyłanie na świat potworów. Nawet teraz nie jest jeszcze w pełni przebudzona. Wierzcie mi, nie chcielibyście zobaczyć jej w pełni przebudzonej. - Ale jej moc rośnie - powiedziała Piper. - Ona wysyła gigantów. A jeśli powróci ich król... ten cały Porfyrion... - .. .stworzy armię, żeby zniszczyć wszystkich bogów - wpadł jej w słowo Jason. Poczynając od Hery. Będzie nowa wojna. A Gaja w pełni się przebudzi. Hedge pokiwał głową. -I dlatego najlepiej trzymać się jak najdalej od poziomu morza. Leo spojrzał niespokojnie na Mount Diablo. - Czyli... wspiąć się na górę. To mi się nie podoba. Piper poczuła się beznadziejnie. Najpierw kazano jej zdradzić przyjaciół. Teraz ci sami przyjaciele próbują jej pomóc uwolnić ojca, chociaż wiedzą, że włażą prosto w pułapkę. Już sam pomysł walki z olbrzymem był przerażający. Ale myśl, że stoi za nim Gaja. .. moc potężniejsza od boga czy tytana... - Słuchajcie, nie mogę tego od was wymagać. To zbyt niebezpieczne. - Chyba żartujesz. - Hedge beknął i uśmiechnął się, pokazując im niebieskie zęby. - Kto jest gotów dać im łupnia?

Rozdział XLI LEO Leo miał nadzieję, że taksówka zawiezie ich na sam szczyt. Niestety. Samochód zaczął wkrótce wydawać z siebie dziwne, zgrzytliwe dźwięki, a w połowie drogi na szczyt zobaczyli zamknięty posterunek straży leśnej i łańcuch przegradzający drogę. - Dalej nie pojadę — powiedział taksówkarz. - Jesteście pewni, że chcecie tam wleźć? Tam i z powrotem to kawał drogi, a wóz zachowuje się dziwnie. Nie mogę na was czekać. -Jesteśmy pewni. Leo wysiadł pierwszy. Miał złe przeczucia co do samochodu, a kiedy spojrzał w dół, stwierdził, że się nie mylił. Koła zapadały się w nawierzchnię jak w wydmę. Powoli, ale dostatecznie szybko, by kierowca myślał, że ma problem ze sprzęgłem albo z osią. Leo wiedział jednak, że chodzi o coś zupełnie innego. Droga była z mocno ubitego piasku. Nie było powodu, by nawierzchnia była miękka, ale buty Leona już zaczęły się w nią zapadać. Gaja rozpoczęła z nimi swoją grę. Kiedy wszyscy wysiedli, Leo zapłacił taksówkarzowi. Był szczodry - bo niby dlaczego nie? To forsa Afrodyty. No i podejrzewał, że mogą już nigdy nie zejść z tej góry. - Reszta dla pana. I niech pan się stąd wynosi. Szybko. Kierowca nie zamierzał się z nim sprzeczać. Wkrótce po taksówce pozostała tylko smuga pyłu. Widok był naprawdę wspaniały. Cała dolina wokół Mount Diablo była jedną wielką mozaiką miasteczek - szachownic wysadzanych drzewami ulic, schludnych domków z ogródkami, sklepów i szkół. Mieszkali tam normalni ludzie prowadzący normalne życie - coś, czego Leo nigdy nie zaznał. - Tam jest Concord - powiedział Jason, wskazując na północ. - A tu, pod nami, Walnut Creek. Na południu DanviAle, za tymi wzgórzami. A tam... - wskazał na zachód, gdzie grzbiety wzgórz, jak brzegi złotej misy, otulała mgiełka - tam widać Berkeley Hills. East Bay. A dalej San Francisco. -Jason... - Piper dotknęła jego ramienia. - A więc coś pamiętasz? Byłeś już tutaj? - Tak... nie. - Spojrzał na nią ze strachem. - Po prostu wydaje mi się to ważne. - Kraina tytanów. - Trener Hedge kiwnął głową w stronę zachodu. - Parszywe miejsce, Jasonie. Wierz mi, to już tak blisko Frisco, jak to tylko możliwe.

Lecz Jason wpatrywał się w zamgloną złotą misę z taką tęsknotą, że Leo poczuł niepokój. Dlaczego coś go tak mocno wiązało z tym miejscem, które Hedge uważał za diabelskie, pełne mrocznej magii i dawnych wrogów? A jeśli Jason przybył właśnie stąd? W Obozie Herosów wszyscy wyczuwali w nim wroga, a jego pojawienie się tam uważali za groźną pomyłkę. „Nie" - porriyślał Leo. To śmieszne. Jason jest ich przyjacielem. Spróbował ruszyć nogą, ale stopy całkowicie ugrzęzły mu w piachu. - Słuchajcie, musimy się ruszać. Inni też już dostrzegli ten problem. - Gaja jest tu mocna - mruknął Hedge. Wyrwał swoje kopytka z butów. - Trzymaj je dla mnie, Valdez - dodał, wręczając mu buty. - Są fajne. Leo prychnął. -Tak jest, proszę pana. Chce pan, żebym je wyczyścił? - O, właśnie tak przemawiają członkowie reprezentacji, Valdez. - Hedge pokiwał z uznaniem głową. - Ale najpierw wejdźmy na tę górę, póki jeszcze możemy. - Skąd wiemy, gdzie jest ten olbrzym? - zapytała Piper. Jason wskazał na szczyt. Snuła się tam smuga dymu. Patrząc z tej odległości, Leo myślał, że to obłok. Ale to był dym. Coś się paliło. - Dym oznacza ogień - powiedział Jason. - Musimy się pospieszyć. W Szkole Dziczy nieraz odbywali forsowne marsze i Leo sądził, że jest w dobrej formie. Jednak wspinanie się na górę, kiedy ziemia starała się pochłonąć mu stopy, przypominało bieg po wyłożonej lepem na muchy karuzeli. Wkrótce podwinął rękawy swojej modnej koszuli, choć wiał ostry, zimny wiatr. Żałował, że Afrodyta nie dała mu szortów i jakichś wygodniejszych butów, ale wdzięczny był jej za markowe okulary słoneczne. Wsunął dłonie do kieszeni swojego pasa na narzędzia i zaczął z nich wyciągać różne przedmioty, jakieś trybiki, mały klucz francuski, kawałki brązu. Idąc, konstruował coś z nich bezmyślnie, po prostu bawiąc się metalowymi częściami. Kiedy dotarli pod sam szczyt, Leo był najmodniej ubranym, spoconym i upapranym herosem, jakiego widział świat. Ręce miał powalane smarem. Maszynka, którą zbudował, przypominała nakręcaną zabawkę z rodzaju tych, które grzechoczą i przesuwają się same po stole. Nie bardzo wiedział, co ta maszynka może robić, ale włożył ją do kieszeni pasa. Brakowało mu jego ulubionej wojskowej kamizelki z mnóstwem kieszeni. A jeszcze

bardziej brakowało mu Festusa. Mógłby już teraz wykorzystać ziejącego ogniem smoka. Wiedział jednak, że Festus nie wróci — przynajmniej w swojej dawnej postaci. Poklepał obrazek spoczywający w jego kieszeni - obrazek, który namalował kredkami przy ogrodowym stole pod hikorą, kiedy miał pięć lat. Przypomniał sobie, jak Tía Callida śpiewała, gdy on malował, i jak był zmartwiony, kiedy wiatr porwał obrazek i uniósł w dal. „Jeszcze nie czas, mały bohaterze", powiedziała mu Tía Callida. „Ale pewnego dnia ten czas nadejdzie. Pójdziesz na wielką wyprawę. Odnajdziesz swoje przeznaczenie, a twoja trudna wędrówka w końcu nabierze sensu". A teraz Eol zwrócił mu obrazek. Oznaczało to chyba, że zbliża się jego przeznaczenie, ale trudna wędrówka wciąż nie nabierała żadnego sensu, podobnie jak ta głupia góra. Za każdym razem, kiedy myślał, że już są na szczycie, okazywało się, że to tylko kolejny grzbiet, za którym piętrzy się jeszcze wyższy. „Najważniejsze jest to, co najważniejsze" - powiedział sobie w duchu. - „Dzisiaj trzeba przeżyć. Odnalezienie znaczenia tego obrazka można odłożyć na później". W końcu Jason przykucnął pod skalną ścianą i gestem zaprosił innych, by uczynili to samo. Leo przycupnął tuż obok niego. Piper musiała pociągnąć Hedge'a w dół. - Nie chcę sobie zabrudzić garnituru! - zawodził satyr. - Sza! - uciszyła go Piper. W końcu niechętnie przyklęknął. Tuż poza garbem, pod którym się ukryli, w cieniu samego szczytu góry, była zalesiona zapadlina wielkości boiska do futbolu, gdzie olbrzym Enkelados rozbił swoje obozowisko. Aby rozpalić wielkie ognisko, którego purpurowe płomienie buchały wysoko w górę, musiał wyciąć sporo drzew. Obrzeża polany zasłane były kłodami i maszynami budowlanymi - był tam buldożer, wielki dźwig z obrotowymi ostrzami na końcu, jak elektryczna maszynka do golenia - „Pewnie maszyna do karczowania lasu" - pomyślał Leo - i długa metalowa kolumna z ostrzem na końcu, jak boczna gilotyna — hydrauliczna siekiera. Leo nie miał pojęcia, po co olbrzymowi takie specjalistyczne urządzenia budowlane. Potwór, którego miał przed sobą, nie zmieściłby się w kabinie traktora. Był tak wielki, tak straszny, że Leo nie miał ochoty na niego patrzeć. Ale zmusił się do tego. Potwór miał z dziesięć metrów wysokości - jego głowa sięgała wierzchołków drzew. Leo był pewny, że olbrzym mógłby ich zobaczyć poza tym skalnym grzbietem, ale wydawał się skupiony wyłącznie na dziwnym, purpurowym ognisku, krążąc wokół niego i nucąc coś pod nosem. Od pasa w górę był człekokształtny. Muskularną pierś okrywał spiżowy pancerz

ozdobiony wzorem w kształcie płomieni. Ramiona tytan miał nagie. Każdy biceps był większy od całego Leona. Brązową skórę oblepiał popiół. Twarz miała grubo ciosane rysy, jak niewykończony gliniany posąg, ale oczy połyskiwały bielą, a włosy pozlepiane były w opadające na ramiona kosmate dredy z wplecionymi w nie kośćmi. Od pasa w dół był jeszcze straszniejszy. Nogi pokryte były zielonawymi łuskami, a stopy zakończone pazurami - jak przednie nogi smoka. W ręku dzierżył oszczep długości masztu flagowego. Co jakiś czas zanurzał jego ostrze w ogniu, aż metal rozgrzewał się do czerwoności. - Dobra - szepnął Hedge. - Oto mój plan... Leo szturchnął go w bok. - Sam go nie zaatakujesz! - Au... daj spokój. Piper powstrzymała szloch. - Patrzcie. Po drugiej stronie ogniska zobaczyli pal z przywiązanym do niego człowiekiem. Głowę miał zwieszoną, jakby stracił przytomność, więc Leo nie mógł rozpoznać jego twarzy, ale Piper nie miała wątpliwości. Leo przełknął ślinę. Zamarzył, by był to tylko jeden z filmów z Tristanem McLeanem. Ojciec Piper tylko by udawał nieprzytomnego. Uwolniłby się z więzów i powalił olbrzyma jakimś sprytnie ukrytym specjalnym gazem obezwładniającym. Zabrzmiałaby triumfalna muzyka, a Tristan McLean odbiegłby w zwolnionym tempie, pozostawiając za sobą oślepiającą eksplozję. Ale to nie był film. Tristan McLean ledwo żył i za chwilę miał być pożarty. Tylko oni mogli temu zapobiec - trójka modnie ubranych młodych herosów i jeden przemądrzały kozioł. -Jest nas czworo - szepnął nagląco Hedge - a on jest jeden. - Nie zwróciłeś uwagi na to, że ma z dziesięć metrów wysokości? - zapytał Leo. - Dobra. Więc ty, ja i Jason odwrócimy jego uwagę, a Piper zakradnie się i uwolni ojca. Wszyscy spojrzeli na Jasona. - No co? - zapytał. - Nie jestem przywódcą. -Jesteś - powiedziała Piper. Nigdy o tym nie rozmawiali, ale nikt nie zaprzeczył, nawet Hedge. To, że zaszli tak daleko, było osiągnięciem zespołowym, ale kiedy przyszło do podjęcia decyzji, od której zależało ich życie, Leo był przekonany, że tylko Jason może ją podjąć. Mógł być pozbawiony pamięci, ale dla Leona miał w sobie jakieś przekonujące poczucie równowagi. Było

oczywiste, że już wcześniej uczestniczył w wielu bitwach i wiedział, jak zachować zimną krew. Leo nie należał do łatwowiernych, ale mógł śmiało powierzyć Jasonowi swoje życie. - Ciężko mi to przyznać - powiedział Jason - ale trener Hedge ma rację. Odwrócenie jego uwagi to jedyna szansa Piper. „Nie dobra szansa" - pomyślał Leo. - „Nawet niedająca pewności przeżycia. Po prostu jedyna szansa". Nie mogli jednak siedzieć tu przez cały dzień i dyskutować, co zrobić. Zbliżało się południe - ostateczny termin wyznaczony przez olbrzyma - a ziemia wciąż próbowała ich uwięzić. Kolana Leona zapadły się w piach już na pięć centymetrów. Spojrzał na maszyny budowlane i nagle wpadł mu do głowy szalony pomysł. Wyciągnął zabawkę, którą niemal bezwiednie zrobił podczas wspinaczki, i zdał sobie sprawę z tego, co właściwie zrobił. Więc jeśli tylko będzie miał szczęście - a prawie nigdy go nie miał... - No to zatańczymy - powiedział. - Zanim odzyskam rozum.

Rozdział XLII LEO Plan prawie natychmiast zawiódł. Piper wdrapała się na skalny grzbiet, starając się trzymać głowę nisko, a Leo, Jason i Hedge wmaszerowali na polanę. Jason wezwał swoją złotą lancę. Zaczął nią wymachiwać nad głową, wrzeszcząc: „Olbrzymie!" Zabrzmiało to całkiem groźnie, a w każdym razie o wiele bardziej przekonująco niż to, na co mógłby w tej chwili zdobyć się Leo, którego myśli układały się raczej w zdania: „Jesteśmy żałosnymi mrówkami! Nie zabijaj nas!" Enkelados przestał zawodzić. Odwrócił się do nich i uśmiechnął, ukazując kły tygrysa szablozębnego. - Ho-ho - zagrzmiał. - Co za miła niespodzianka. Dla Leona nie było to wcale miłe powitanie. Zacisnął rękę na swojej nakręcanej zabawce i zaczął się przesuwać w bok, zmierzając w stronę buldożera. - Wypuść gwiazdora filmowego, ty wielki, obmierzły misiaku! — zawołał trener Hedge. - Uwolnij go, albo ci zaraz przyłożę kopytem prosto w... - Trenerze - powiedział Jason - przymknij się. Enkelados ryknął śmiechem. - Zapomniałem, jacy śmieszni są satyrowie. Kiedy zapanujemy nad światem, zostawię sobie wasze stadko. Będziecie mnie bawić, kiedy już zjem wszystkich innych śmiertelników. - To był komplement? - Hedge spojrzał na Leona, marszcząc brwi. - Nie, chyba nie. Enkelados otworzył szeroko usta, a jego zęby rozbłysły. - Rozproszyć się! - krzyknął Leo. Jason i Hedge padli w lewo i przetoczyli się po ziemi, gdy olbrzym zionął ogniem. Strumień ognia był tak potężny, że nawet Festus byłby zazdrosny. Leo schował się za buldożer, nakręcił swoją zabawkę i wrzucił ją na siedzenie kierowcy. Potem pobiegł w prawo, w stronę maszyny do karczowania drzew. Kątem oka dostrzegł, że Jason wstał i natarł na olbrzyma. Trener Hedge zerwał z siebie kanarkowy garnitur, który zajął się ogniem, i zabeczał ze złością: - A tak lubiłem te ciuchy! Potem uniósł pałkę i również ruszył do ataku. Enkelados uderzył trzonkiem oszczepu w ziemię. Cała góra zadygotała. Wstrząs powalił Leona na ziemię. Chłopak zamrugał, na krótko oszołomiony. Poprzez mgiełkę pożaru trawy i

gryzącego dymu zobaczył, że Jason podnosi się z trudem na drugim końcu polany. Trener Hedge nie poruszał się. Upadł do przodu i uderzył głową w jakąś kłodę. Leżał w dziwnej pozie, z wypiętymi owłosionymi pośladkami i kanarkowymi spodniami, które opadły mu do kolan. - Widzę cię, Piper McLean! - ryknął olbrzym. Odwrócił się i strzelił smugą ognia w zarośla na prawo od Leona. Piper wybiegła z nich jak wypłoszona przepiórka, a za nią już płonęło poszycie lasu. Enkelados zarechotał. - Cieszę się, że jesteś! I przyprowadziłaś mi niezłe kąski! Leo poczuł, że coś go ściska w żołądku. To przed tym ostrzegała ich Piper. Sami wleźli prosto w łapy Enkeladosa. Olbrzym musiał dostrzec jego minę, bo ryknął jeszcze głośniejszym śmiechem. - Zgadza się, synu Hefajstosa. Nie spodziewałem się, że wszyscy przeżyjecie tak długo, ale mniejsza z tym. Przyprowadzając was tutaj, Piper McLean przypieczętowała naszą umowę. Skoro was zdradziła, dotrzymam słowa. Może zabrać swojego ojca i odejść. Kto by się przejmował jakimś gwiazdorem filmowym? Leo widział teraz wyraźniej ojca Piper. Miał on na sobie postrzępioną koszulkę i podarte spodnie. Gołe stopy były oblepione błotem. Odzyskał resztki przytomności, bo uniósł głowę i jęknął. Tak, to był Tristan McLean. Leo znał tę twarz z wielu filmów. Teraz aktor miał jednak brzydko rozcięty policzek i wyglądał okropnie - wcale nie jak bohater. - Tato! - krzyknęła Piper. Pan McLean zamrugał, starając się ją dostrzec. - Pipes...? Gdzie... Piper wyjęła sztylet i stanęła przed Enkeladosem. - Wypuść go! - Oczywiście, moja droga - zagrzmiał olbrzym. - Przysięgnij mi posłuszeństwo i masz problem z głowy. Tylko oni muszą umrzeć. Piper spojrzała na ojca, a potem na Leona. I znowu na ojca. - On cię zabije - powiedział Leo. - Nie ufaj mu! - Och, daj spokój! - ryknął Enkelados. - Czy wiesz, że zostałem zrodzony, by zwyciężyć samą Atenę? Matka Gaja stworzyła każdego z nas, gigantów, w określonym celu, by pokonał i zniszczył jednego z bogów. Ja jestem nemezis Ateny, czymś w rodzaju anty-Ateny. W porównaniu z niektórymi z moich braci jestem mały! Ale jestem sprytny. I dotrzymuję zawartej z tobą umowy, Piper McLean. To część mojego planu!

Jason już powstał i szykował się do ataku, ale zanim to zrobił, Enkelados wydał z siebie ryk, który potoczył się echem po całej dolinie, a był tak donośny, że prawdopodobnie słychać go było w San Francisco. Na skraju lasu pojawiło się z pół tuzina potworów przypominających ogry. Leo zdał sobie sprawę z przyprawiającą o mdłości pewnością, że wcale się tam do tej pory nie ukrywały. Powstały prosto z ziemi. Ogry ruszyły naprzód. Nie były tak wielkie jak Enkelados, mogły mierzyć nieco ponad dwa metry wysokości. Każdy miał sześć ramion - jedną parę w normalnym miejscu, druga wyrastała ze szczytów ramion, trzecia z żeber. Ich lędźwie przysłaniały poszarpane skórzane przepaski i nawet z tej odległości Leo wyczuł ich zapach. Było ich sześciu i każdy miał po sześć pach, a żaden nigdy nie skorzystał z kąpieli. Leo pomyślał, że jeśli przeżyje, będzie musiał siedzieć pod prysznicem co najmniej trzy godziny, żeby zapomnieć o tym odorze. Podszedł do Piper. - Kim... kim oni są? Klinga jej sztyletu połyskiwała purpurowym blaskiem odbijającego się w niej ogniska. - Gegeni. - A po naszemu? - Ziemiści. Zrodzeni z ziemi. Sześcioramienne olbrzymy, z którymi walczył Jazon. - Bardzo dobrze, moja droga! - zawołał Enkelados z wyraźną uciechą. - Żyły wówczas w dość nędznym miejscu w Grecji, zwanym Niedźwiedzią Górą. Mount Diablo jest o wiele przyjemniejsze! To pomniejsze dzieci Matki Ziemi, ale dobrze służą celom, dla których zostały stworzone. Znakomicie się znają na maszynach budowlanych... - Wrum, wrum! - ryknął jeden z Ziemistych, a inne podchwyciły ten zaśpiew, poruszając sześcioma ramionami, jakby prowadziły niewidzialny samochód albo odprawiały jakiś dziwaczny religijny rytuał. — Wrum, wrum! - Tak, dziękuję wam, chłopcy - powiedział Enkelados. - Mają też swoje porachunki z herosami. Zwłaszcza z takimi, którzy mają na imię Jason. -Jajson! - wrzasnęli Ziemiści. Wszyscy zgarnęli grudy ziemi, które stwardniały im w rękach, zamieniając się w kamienie o ostrych brzegach. - Gdzie jest Jajson? Zabić Jajson! Enkelados uśmiechnął się. -Widzisz, Piper, masz teraz wybór. Ocal swojego ojca albo... ach, próbuj ocalić swoich przyjaciół i poznaj własną śmerć. Piper zrobiła kilka kroków do przodu. Oczy jej płonęły takim gniewem, że nawet Ziemiści się cofnęli. Promieniowała mocą i pięknością, które nie miały nic wspólnego z jej

strojem czy makijażem. - Nie tkniecie tych, których kocham - oświadczyła. - Żadnego z nich. Jej słowa potoczyły się po dolinie z taką siłą, że Ziemiści mruknęli: - Dobra. Dobra, przepraszamy. I zaczęli się wycofywać. - Stójcie, głupcy! - ryknął Enkelados, po czym warknął do Piper: - Właśnie dlatego chcemy mieć cię żywą, moja droga. Możesz być nam bardzo przydatna. Ale to twój wybór. Ziemiści! Pokażę wam Jasona. Leo wstrzymał oddech. Lecz olbrzym nie wskazał na Jasona. Wskazał na pal po drugiej stronie ogniska, z którego zwisał bezradny, półprzytomny Tristan McLean. - To jest Jason - powiedział. - Rozedrzyjcie go na strzępy! Największe zaskoczenie Leona: wystarczyło, że Jason rzucił jedno spojrzenie, i wszyscy troje już wiedzieli, jaki jest plan gry. Kiedy to się stało, że mogli tak dobrze znać swoje myśli? Jason natarł na Enkeładosa, Piper pobiegła do ojca, a Leo rzucił się w stronę maszyny do karczowania drzew, która stała pomiędzy McLeanem i Ziemistymi. Ziemiści byli szybcy, ale Leo gnał jak duch burzy. Z odległości około półtora metra wskoczył na siodełko kierowcy. Przebiegł palcami po tablicy kontrolnej, a maszyna zareagowała z nienaturalną szybkością - silnik zaskoczył, jakby wiedział, że to takie ważne. - Ha! - krzyknął Leo i przejechał ramieniem dźwigu przez ognisko, zwalając płonące kłody na Ziemistych i sypiąc wokoło iskrami. Dwa olbrzymy padły pod naporem ognistej lawiny i wsiąkły z powrotem w ziemię. Leo miał nadzieję, że na dłużej. Cztery pozostałe ogry przelazły przez płonące kłody i czerwone węgle, podczas gdy Leo zawrócił maszynę. Uderzył dłonią w jakiś guzik i na końcu ramienia dźwigu zaczął się obracać bęben ze złowrogimi ostrzami. Kątem oka zobaczył, że Piper już przecina więzy ojcu. Po drugiej stronie polany Jason walczył z gigantem; jakoś mu się udawało unikać potężnego oszczepu i ognistego oddechu. Trener Hedge nadal bohatersko leżał, z kozim ogonkiem sterczącym z owłosionego zadka. Wkrótce pożar ogarnie całe zbocze. Leo nie bał się ognia, ale jego przyjaciele znajdą się w pułapce... Nie. Musi działać szybko. Jeden z Ziemistych - najwyraźniej nie najinteligentniejszy - natarł na maszynę i Leo machnął ramieniem dźwigu w jego stronę. Gdy tylko ostrza dotknęły ogra, ten rozpuścił się jak mokra glina i rozbryzgał po całej polanie. Większość trafiła Leona w twarz.

Wypluł glinę i skierował maszynę ku trzem pozostałym Ziemistym, którzy szybko się wycofali. - Złe wrum-wrum! - krzyknął jeden. - Racja! - zawołał Leo. - Chcecie trochę złego wrum-wrum? To wracajcie! Niestety, usłuchały. Trzy ogry - każdy swoimi sześcioma ramionami - zaczęły ciskać w niego olbrzymimi kamieniami. Leo zrozumiał, że to już koniec. Udało mu się tylko wywinąć kozła do tyłu na sekundę przed tym, jak ciężki głaz zniszczył siodełko kierowcy. Kamienie zagrzechotały po metalu. Kiedy Leo dźwignął się na nogi, maszyna do karczowania lasu wyglądała jak podziurawiona puszka po fancie zapadająca się w błoto. - Buldożer! - wrzasnął Leo. Ogry już zgarniały nowe grudy ziemi, ale tym razem patrzyły w stronę Piper. Niecałe dziesięć metrów od nich nagle ryknął silnik buldożera. Zabawka Leona zrobiła swoje, przenikając do układu kontrolnego maszyny i pobudzając ją do samodzielnego życia. Buldożer ruszył do natarcia. Zaledwie Piper zdążyła odciąć ojca i złapać go w ramiona, Ziemiści wystrzelili drugą salwę kamieni. Buldożer obrócił się, ślizgając w błocie, i większość kamieni trafiła w jego stalowy lemiesz. Siła uderzenia była tak wielka, że maszynę odrzuciło do tyłu. Dwaj kolejni Ziemiści rozpuścili się w glinę. Niestety, jeden z głazów uderzył w silnik buldożera. Buchnął kłąb czarnego dymu, silnik jęknął i zamilkł. Jeszcze jedna fajna zabawka zniszczona. Piper przeciągnęła ojca przez skalisty grzbiet. Ostatni Ziemisty popędził za nią. Leo nie miał już w zanadrzu żadnej nowej sztuczki, ale nie mógł pozwolić, by potwór ją dogonił. Pobiegł prosto przez płomienie, w biegu sięgając po coś - po cokolwiek - do kieszeni swojego pasa. - Hej, głupolu! - wrzasnął i cisnął w Ziemistego śrubokrętem. Śrubokręt nie zabił ogra, ale zrobił jednak na nim pewne wrażenie. Wbił mu się aż po rękojeść w czoło, jakby było z ciastoliny. Ziemisty zawył z bólu i zatrzymał się. Wyciągnął sobie śrubokręt z czoła, odwrócił się i spojrzał spode łba na Leona. Niestety, ten ostatni ogr wyglądał na największego i najgroźniejszego z całej rodzinki. Gaja wyposażyła go, jak potrafiła - w najnowszą wersję muskułów, ohydną gębę de luxe, cały pakiet. „Och, super" - pomyślał Leo. - „Mam nowego przyjaciela". - Ty umiera! - ryknął Ziemisty. - Przyjaciel Jajsona umiera! Zgarnął pełne garście piachu, który natychmiast zamienił się w kamienne pociski moździerzowe.

Leo miał pustkę w głowie. Sięgnął do pasa na narzędzia, ale nie przychodziło mu do głowy nic, co mogłoby mu pomóc. Był podobno taki inteligentny, ale w tej chwili nie potrafił skonstruować, zbudować, ba, nawet wymyślić czegoś, co pozwoliłoby mu wyjść cało z tej opresji. „Fajnie" - pomyślał. - „Zaraz wykorkuję w blasku chwały". Zapłonął cały ogniem, wołając: „Hefajstosie!" i rzucił się na ogra z gołymi rękami. Nie dobiegł do niego. Za ogrem mignęło coś turkusowego i czarnego. Rozjarzone brązowe ostrze cięło od dołu w górę po jednym boku Ziemistego i od góry w dół po drugim boku. Sześć wielkich ramion spadło na ziemię, kamienie wytoczyły się z martwych dłoni. Ziemisty spojrzał w dół, bardzo zaskoczony. - Ramiona zrobiły pa-pa - wybełkotał. I wsiąknął w ziemię. Piper stała, dysząc ciężko; jej sztylet uwalany był gliną. Jej ojciec siedział na skalnym grzbiecie, półprzytomny i ranny - ale żywy. Piper miała dziki wyraz twarzy - jakby oszalała, jakby była osaczonym zwierzęciem. Leo poczuł ulgę, że ona jest po ich stronie. - Nikt nie skrzywdzi moich przyjaciół - powiedziała, a Leona ogarnęła fala wzruszenia, bo zdał sobie sprawę, że mówiła o nim. A potem zawołała: - Dalej! Bo bitwa jeszcze się nie skończyła. Jason wciąż walczył z olbrzymem Enkeladosem - i nie szło mu zbyt dobrze.

Rozdział XLIII JASON Kiedy lanca Jasona pękła, wiedział, że to już koniec. Początek walki był dla niego dość pomyślny. Instynkt podpowiadał mu, że już walczył z tak wielkimi przeciwnikami. Wielkość i siła oznaczały powolność, więc musiał być szybszy musiał nadawać tempo, męczyć przeciwnika, unikać jego ciosów i ognistego oddechu. W porę odskoczył w bok, unikając złowrogiego ostrza dzidy olbrzyma, i natychmiast dźgnął go w kostkę. Oszczep przebił smoczą skórę Enkeladosa i strużka złotego ichoru - krwi nieśmiertelnych - pociekła po zakończonej szponami stopie olbrzyma. Enkelados zawył z bólu i zionął w niego ogniem. Jason padł, przetoczył się za olbrzyma i ugodził go lancą pod kolano. W podobny sposób pojedynek toczył się przez następne sekundy, minuty - trudno to ocenić. Jason słyszał dochodzące z drugiego końca polany odgłosy walki - zgrzyt maszyn budowlanych, ryk płomieni, wrzaski potworów i huk kamieni trafiających w metal. Słyszał wyzywające okrzyki Leona i Piper, co oznaczało, że wciąż żyją. Starał się o tym nie myśleć. Nie mógł sobie pozwolić na rozproszenie uwagi. Dzida Enkeladosa raz po raz mijała go o milimetry. Uchylał się, robił uniki, ale ziemia przyklejała mu się do stóp. Gaja była coraz silniejsza, a olbrzym coraz szybszy. Wciąż był wolniejszy od herosa, ale na pewno nie był tępy. Zaczął przewidywać ruchy przeciwnika, a ataki Jasona tylko go rozwścieczały. - Nie jestem byle jakim potworem! - ryknął. - Jestem gigantem, zrodzonym, by zniszczyć bogów! Nie zabije mnie ta twoja złota wykałaczka, chłopcze. Jason nie marnował energii, by mu odpowiedzieć. Już odczuwał zmęczenie. Ziemia oblepiała mu stopy, tak że czuł się cięższy o jakieś pięćdziesiąt kilo. Powietrze było przesycone dymem, który drażnił mu płuca. Wokół niego szalały płomienie, rozniecane przez wiatr, a temperatura była bliska żaru pieca. Uniósł włócznię, by zablokować kolejne uderzenie olbrzyma -i to był błąd. „Nie używaj siły przeciwko sile" - odezwał się w nim głos - głos wilczycy Lupy, która powiedziała mu to dawno temu. Udało mu się odbić cios, ale dzida obtarła mu bark i utracił władzę w ramieniu. Cofnął się, o mało co nie potykając się o płonącą kłodę. Musi grać na czas, musi skupić na sobie uwagę olbrzyma, póki jego przyjaciele nie pokonają Ziemistych i nie uwolnią ojca Piper. Nie może ich zawieść.

Odbiegł, próbując zwabić olbrzyma na sam skraj polany. Enkelados już wyczuł jego słabość. Uśmiechnął się, obnażając kły. -Wielki heros, Jason Grace - zakpił. - Tak, słyszeliśmy o tobie, synu Jupitera. To ty poprowadziłeś natarcie na górę Otrys. Ty własnoręcznie zabiłeś tytana Kriosa i obaliłeś czarny tron. Jason poczuł zamęt w głowie. Nie znał tych nazw własnych, ale nagle ścierpła mu skóra, jakby jego ciało zapamiętało ból, o którym zapomniał jego umysł. - O czym mówisz? - zapytał i natychmiast zrozumiał swój błąd, gdy Enkelados zionął ogniem. Jason odskoczył o ułamek sekundy za późno. Strumień ognia chybił celu, ale żar oparzył mu plecy. Upadł, ubranie zaczęło się na nim tlić. Oślepił go popiół i dym, zakrztusił się, gdy spróbował odetchnąć. Odczołgał się ostatnim wysiłkiem woli, gdy dzida olbrzyma wbiła się w ziemię pomiędzy jego stopami. Udało mu się wstać. Gdyby tylko zdołał wezwać jedną potężną błyskawicę... ale już opadł z sił, a ten wysiłek mógłby go zabić. Nie wiedział nawet, czy prąd wyrządziłby gigantowi krzywdę. „Śmierć na polu bitwy to powód do chwały" - usłyszał głos Lupy. „Bardzo pocieszające" - pomyślał. Ostatnia próba. Wziął głęboki oddech i zaatakował. Enkelados czekał, szczerząc zęby. W ostatniej sekundzie Jason udał, że uderza, i przetoczył się między jego nogami. Poderwał się i zamachnął włócznią, celując w krzyż olbrzyma i wkładając w ten cios całą siłę, na jaką mógł się zdobyć. Lecz Enkelados przewidział ten manewr. Odskoczył w bok z niespodziewaną jak na olbrzyma szybkością i zwinnością, jakby ziemia mu w tym pomogła. Machnął dzidą, trafiając w włócznię Jasona - i z trzaskiem przypominającym wystrzał karabinowy złota lanca rozpadła się na kawałki. Buchnął żar silniejszy od oddechu olbrzyma, a złoty blask oślepił Jasona. Siła uderzenia zwaliła go z nóg, wyduszając mu powietrze z płuc. Kiedy odzyskał wzrok, siedział na krawędzi jakiegoś krateru. Enkelados stał po przeciwnej stronie, chwiejąc się i rozglądając błędnym wzrokiem. Zniszczenie złotej lancy wyzwoliło potężną energię, która wypaliła w ziemi głęboki na jakieś dziesięć metrów, idealnie stożkowaty lej, zamieniając piasek i skałę w gładką, szklistą substancję. Jason nie miał pojęcia, jak mu się udało przeżyć, wiedział tylko, że jego ubranie dymi. Był wyzuty z energii. Nie miał żadnej broni. A Enkelados wciąż żył.

Spróbował się podnieść, ale nogi miał jak z ołowiu. Enkelados zamrugał, a potem ryknął śmiechem. - Imponujące! Niestety, to była twoja ostatnia chytra sztuczka, herosie. Przeskoczył przez krater jednym susem i stanął nad nim. Uniósł dzidę; jej ostrze zawisło ze dwa metry nad piersią Jasona. - A teraz - ryknął - złożę Gai moją pierwszą ofiarę.

Rozdział XLI JASON Czas jakby zwolnił bieg, co było trudne do zniesienia, bo Jason wciąż nie mógł się poruszyć. Czuł, że zapada się w ziemię, jakby leżał na łóżku wodnym - wygodnym, zachęcającym do rozluźnienia się i poddania. Zastanawiał się, czy prawdziwe są te wszystkie opowieści o Podziemiu. Skończy na Polach Kary czy w Elizjum? Jeśli nie będzie mógł sobie przypomnieć żadnego ze swoich czynów, to czy będą mu tam policzone? Czy sędziowie wezmą to pod uwagę? A może jego ojciec, Zeus, napisze mu notkę: „Proszę nie skazywać Jasona na wieczne potępienie. Miał zanik pamięci"? Nie miał czucia w ramionach. Widział czubek ostrza dzidy powoli zmierzający ku jego piersi. Wiedział, że powinien się poruszyć, ale wciąż nie był do tego zdolny. „To śmieszne", pomyślał. Tyle się natrudził, by przeżyć, a tu nagle... bum. Leży bezradnie, a ziejący ogniem olbrzym za chwilę przebije go dzidą. - Uwaga! - rozległ się krzyk Leona. Wielki, czarny, metalowy klin ugodził Enkeladosa z głuchym łoskotem. Olbrzym przewrócił się i spadł do dziury w ziemi. -Jasonie, wstawaj! - zawołała Piper. Jej głos pobudził go, wyrwał z odrętwienia. Usiadł, czując, że kręci mu się w głowie, a Piper chwyciła go pod pachy i pomogła mu wstać. - Nie umieraj - błagała. - Nie umrzesz w moich ramionach. - Tak jest, proszę pani. Miał zamęt w głowie, ale wydało mu się, że kogoś tak pięknego jak ona jeszcze nigdy w życiu nie widział. Jej włosy tliły się, jej twarz była pokryta sadzą. Miała rozcięcie na ramieniu, jej sukienka była cała w strzępach i brakowało jej jednego buta. Była cudowna. Jakieś trzydzieści metrów za nią stał Leo nad fragmentem maszyny budowlanej — długą, przypominającą armatnią lufę tuleją z jednym masywnym sworzniem. Koniec tulei był oderwany. Jason spojrzał w dół, na dno krateru, i zobaczył, gdzie jest brakujące zakończenie hydraulicznej siekiery. Enkelados próbował wstać, a w jego napierśniku tkwiło ostrze wielkości pralki. Zdumiewające, ale olbrzymowi udało się wyciągnąć ostrze siekiery. Ryknął z bólu, aż zadrżała cała góra. Złoty ichor zabarwił przód jego pancerza, ale po chwili Enkelados już

dźwignął się na nogi. Pochylił się niezdarnie i chwycił swoją dzidę. - Niezła sztuczka. - Twarz wykrzywił mu grymas. - Ale mnie nie można pokonać. Na ich oczach pancerz olbrzyma sam się naprawił, a ichor przestał płynąć. Nawet na pokrytych łuską nogach rany, które Jason z takim trudem mu zadał, były teraz tylko bladymi bliznami. Podbiegł Leo, zobaczył olbrzyma i zaklął. - Co jest z tym facetem? Umieraj, ale już! - Mój los jest z góry przesądzony - odrzekł Enkelados. - Gigantów nie mogą zabić ani bogowie, ani herosi. - Ale bogowie z herosami mogą - powiedział Jason. Uśmiech spełzł z twarzy olbrzyma, a Jason dostrzegł w jego oczach coś w rodzaju strachu. - Wiesz o tym, prawda? Bogowie i herosi muszą ze sobą współpracować, żeby was pozabijać. - Nie pożyjesz tak długo, żeby to sprawdzić! Olbrzym zaczął wdrapywać się po zboczu leja, ślizgając się na szklistej powierzchni. - Czy ktoś ma jakiś dobry pomysł? - zapytał Leo. Jasona ogarnęło przerażenie. Spojrzał na olbrzyma wyłażącego z krateru i zrozumiał, co musi się stać. - Leo, jeśli możesz wyciągnąć linę ze swojego pasa, to trzymaj ją w pogotowiu. I skoczył z gołymi rękami na olbrzyma. - Enkeladosie! - krzyknęła Piper. - Spójrz za siebie! Było oczywiste, że to jakiś podstęp, ale jej głos zabrzmiał tak przekonująco, że nawet Jason jej uwierzył. Olbrzym ryknął: „Co?!" i obrócił się szybko, jakby miał na plecach olbrzymiego pająka. Jason trafił w jego nogi we właściwym momencie. Enkelados stracił równowagę i osunął się w dół, na samo dno krateru. Kiedy usiłował wstać, Jason złapał go obiema rękami za szyję. A kiedy olbrzym dźwignął się na nogi, Jason siedział mu na ramionach. - Spadaj! - wrzasnął Enkelados. Próbował złapać Jasona za nogi, ale ten okręcał mu się na karku, kuląc się i wspinając po jego włosach. „Ojcze" - pomyślał Jason - „jeśli kiedykolwiek zrobiłem coś dobrego, coś, co pochwalasz, pomóż mi teraz. Ofiaruję swoje życie - tylko ocal moich przyjaciół". Nagle poczuł metaliczny zapach burzy. Ciemność połknęła słońce. Olbrzym też to poczuł, bo znieruchomiał.

- Padnij! - krzyknął Jason do swoich przyjaciół. I włosy stanęły mu dęba. Trzask! Błyskawica przebiegła przez jego ciało, przez Enkeladosa i ugodziła w ziemię. Plecy olbrzyma zesztywniały, Jasona odrzuciło do tyłu. Kiedy odzyskał przytomność, ześlizgiwał się po zboczu krateru, a krater zamieniał się w głęboką rozpadlinę. Grom rozłupał samą górę. Ziemia rozwierała się z głuchym łoskotem, a nogi Enkeladosa zsunęły się do otchłani. Czepiał się bezradnie szklistej powierzchni leja i przez chwilę udało mu się zawisnąć na jej krawędzi. Utkwił w Jasonie wzrok pełen nienawiści. - Nic nie wskórałeś, chłopcze. Moi bracia już powstają, a są dziesięć razy silniejsi ode mnie. Zniszczymy bogów do szczętu! Zginiesz, a Olimp zginie z... I spadł w przepaść. Ziemia zadygotała. Jason zaczął się osuwać w rozpadlinę. - Łap! — ryknął Leo. Stopy Jasona były już na skraju przepaści, gdy złapał linę, a Leo i Piper wyciągnęli go z krateru. Stali razem, wyczerpani i przerażeni, a na ich oczach przepaść zamknęła się jak rozwścieczona gęba. Ziemia przestała wciągać ich stopy. Na razie Gaja ustąpiła. Zbocza góry były w ogniu. Kłęby dymu buchały wysoko w powietrze. Jason wypatrzył lecący ku nim helikopter - może ze strażakami albo reporterami. Wokoło było prawdziwe piekło. Ziemiści rozpuścili się w pagórki gliny, pozostawiając po sobie tylko kamienne pociski i strzępy brudnych przepasek, ale Jason wiedział, że wkrótce znowu odzyskają dawną postać. Wszędzie leżały szczątki maszyn budowlanych. Trawa była wypalona, ziemia pokryta sadzą. Trener Hedge poruszył się. Jęknął, usiadł i roztarł sobie głowę. Jego kanarkowe spodnie miały teraz kolor zmieszanej z błotem musztardy z Dijon. Zamrugał i rozejrzał się po polu bitwy. - To moje dzieło? - Zanim Jason zdążył mu odpowiedzieć, chwycił swoją pałkę i stanął na chwiejnych nogach. - Taak, chcieliście oberwać kopytem? No to oberwaliście, misiaczki! Kim jest ten kozioł, tak? I zatańczył, kopiąc kamienie i robiąc w stronę pagórków gliny gesty, które zapewne są obraźliwe dla satyrów. Leo zdobył się na uśmiech, a Jason też nie mógł się powstrzymać i zaczął się śmiać. Był

to śmiech nieco histeryczny, ale chłopak czuł taką ulgę - bo przecież żył - że nie dbał o to. Po drugiej stronie polany podniósł się z ziemi mężczyzna. Tristan McLean ruszył ku nim chwiejnym krokiem. Miał pustkę w oczach, był w szoku, jak ktoś, kto idzie przez zgliszcza po wybuchu bomby jądrowej. - Piper?! - zawołał ochrypłym głosem. - Pipes, co... co się... Nie mógł skończyć zdania. Piper podbiegła do niego i objęła go mocno, ale chyba jej nie poznał. Jason też kiedyś tak się poczuł, owego ranka nad Wielkim Kanionem, kiedy przebudził się pozbawiony pamięci. McLean miał jednak inny problem. Miał zbyt wiele wspomnień, zbyt wiele traumatycznych przeżyć, by jego umysł mógł się z tym uporać. Miał zdruzgotaną jaźń. - Musimy go stąd zabrać - powiedział Jason. - Ale jak? - zapytał Leo. - W tym stanie daleko nie zajdzie. Jason spojrzał na helikopter, który teraz krążył nad ich głowami. - Leo, możesz skombinować jakiś megafon albo coś w tym rodzaju? - zapytał. - Piper chce coś powiedzieć.

Rozdział XLV PIPER Wypożyczenie helikoptera było łatwe. Wsadzenie na pokład jej ojca okazało się trudniejsze. Piper wystarczyło tylko parę słów przez zaimprowizowany przez Leona megafon, żeby przekonać pilota, by wylądował na szczycie góry. Helikopter Straży Parku Narodowego był dostatecznie duży, aby dokonać ewakuacji ratowniczej, i kiedy Piper powiedziała bardzo miłej pilotce, że byłoby wspaniale, gdyby zawiozła ich na lotnisko w Oakland, ta chętnie się zgodziła. - Nie... - mruknął Tristan McLean, gdy podnieśli go z ziemi. - Piper, co... Tam były potwory... były potwory... Leo i Jason musieli pomóc Piper go podtrzymać, podczas gdy trener Hedge zbierał ich rzeczy. Na szczęście podciągnął już spodnie i włożył buty, więc Piper nie musiała wyjaśniać, dlaczego ma kozie nogi. Serce jej się krajało na widok ojca w takim stanie. Był zupełnie rozbity, płakał jak dziecko. Nie wiedziała, co zrobił mu olbrzym i jak bardzo potwory zniszczyły mu psychikę, ale bała się, że nie zniosłaby szczegółów. - Będzie dobrze, tato - powiedziała, starając się, by jej głos zabrzmiał przekonująco. Nie chciała czarować własnego ojca, ale wyglądało na to, że inaczej po prostu się nie da. - Ci ludzie to moi przyjaciele. Pomożemy ci. Jesteś już bezpieczny. Zamrugał nieprzytomnie i spojrzał na śmigła helikoptera. - Ostrza. Mieli maszynę z tyloma ostrzami. Mieli po sześć ramion... Kiedy doprowadzili go do luku, pilotka podeszła, żeby im pomóc. - Co mu jest? - zapytała. - Zatruł się dymem - odrzekł Jason. - I jest skrajnie wyczerpany z powodu przebywania w wysokiej temperaturze. - Powinniśmy zawieźć go do szpitala — powiedziała pilotka. - Nie, wszystko jest w porządku - zapewniła ją Piper. - Lećmy od razu na lotnisko. - Tak, lećmy na lotnisko - zgodziła się natychmiast pilotka. Potem zmarszczyła brwi, jakby się zdziwiła, że zmieniła zdanie. -Czy to nie jest Tristan McLean, ten gwiazdor filmowy? - Nie - odpowiedziała Piper. - Jest tylko do niego podobny. Zapomnij o tym.

-Tak, jest tylko do niego podobny - powtórzyła pilotka.-Ja...-zamrugała, zakłopotana. Zapomniałam, co mówiłam. No, to lecimy. Jason spojrzał na Piper z podziwem, unosząc brwi, ale ona czuła się okropnie. Wcale nie chciała manipulować ludźmi, przekonywać ich do czegoś, w co nie wierzyli. To było takie apodyktyczne, takie złe - jak coś, do czego byłaby zdolna tylko Drew w Obozie Herosów albo Medea w swojej diabelskiej galerii. I jak by to mogło pomóc jej ojcu? Nie mogła go nawet przekonać, że wyzdrowieje, albo że nic się nie wydarzyło. Jego uraz był zbyt głęboki. W końcu wsadzili go do helikoptera, który po chwili poderwał się z ziemi. Pilotka wciąż odbierała przez radio pytania, gdzie jest i dokąd leci, ale ignorowała je. Oddalili się od płonącej góry i skierowali w stronę wzgórz Berkeley. - Piper. - Ojciec chwycił ją za rękę i trzymał mocno, jakby się bał, że spadnie. - To ty? Powiedzieli mi... powiedzieli, że umrzesz. Powiedzieli... że staną się straszne rzeczy... - To ja, tato. - Całą siłą woli powstrzymała się od płaczu. Musiała być silna. - Wszystko będzie dobrze. - To były potwory. Prawdziwe potwory. Duchy ziemi z opowieści dziadka Toma... I Matka Ziemia rozgniewała się na mnie. I ten olbrzym, Tsul'kalu, zionący ogniem... - Utkwił w niej wzrok; jego oczy były jak strzaskane zwierciadło odbijające jakieś dziwne światło. Powiedzieli, że jesteś półbogiem. Że twoja matka to... - Afrodyta. Bogini miłości. -Ja... ja... - Odetchnął spazmatycznie i zamarł, jakby zapomniał, jak się wydycha powietrze. Przyjaciele Piper starali się na nich nie patrzyć. Leo bawił się wyciągniętą z pasa motylkową nakrętką. Jason patrzył na dolinę pod nimi, gdzie na drogach tworzyły się korki, bo kierowcy przystawali, by spojrzeć na płonącą górę. Gleeson Hedge żuł łodyżkę goździka i choć raz nie był w nastroju, by na nich pokrzykiwać albo się przechwalać. Kto mógł się spodziewać, że Tristan McLean znajdzie się w takim stanie? Był gwiazdą. Był pewny siebie, nonszalancki - zawsze opanowany, zachowujący dystans i zimną krew. Piper widziała już, jak ten wizerunek zawodzi, ale teraz było inaczej. Teraz był kimś innym. Wizerunek został bezpowrotnie zdruzgotany. - Nie wiedziałam o mamie - powiedziała mu - zanim cię porwano. Kiedy się dowiedzieliśmy, gdzie jesteś, zaraz po ciebie przyszliśmy. Przyjaciele mi pomogli. Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi. Wciąż cały dygotał. -Jesteście herosami... Ty i twoi przyjaciele. Nie mogę w to uwierzyć. Jesteś

prawdziwym bohaterem, nie tak jak ja. Nie grasz żadnej roli. Jestem z ciebie taki dumny, Pipes. Mówił to wszystko bezbarwnym tonem, jak w transie. Spojrzał w dół, w dolinę, i uścisk jego ręki zelżał. - Twoja matka nigdy mi nie powiedziała. - Uważała, że tak będzie lepiej. Zabrzmiało to trochę kulawo, nawet dla niej samej, i nie mogły tego zmienić żadne czary. Nie powiedziała jednak ojcu, co tak naprawdę niepokoiło Afrodytę. „Jeśli miałby spędzić resztę życia z tymi wspomnieniami, wiedząc, że bogowie i duchy chodzą po ziemi, to by go zniszczyło". Piper pomacała kieszeń kurtki. Fiolka wciąż tam była, ciepła w dotyku. Ale jak mogłaby wymazać jego wspomnienia? W końcu dowiedział się, kim jest jego córka. Był z niej dumny i po raz pierwszy to ona była dla niego bohaterem, a nie on dla niej. Teraz już nigdy jej nie odeśle. Mieli wspólny sekret. Jak mogłaby powrócić do tego, co było? Trzymała go za rękę, opowiadając o mniej ważnych sprawach - o swoim pobycie w Szkole Dziczy, o swoim domku w Obozie Herosów. Opowiedziała mu, jak trener Hedge zjadł goździki i jak padł bez przytomności na szczycie Mount Diablo, jak Leo oswoił smoka i jak Jason sprawił, że wataha wilków cofnęła się, gdy przemówił do nich po łacinie. Jej przyjaciele uśmiechali się z zażenowaniem, gdy opowiadała o ich przygodach. Jej słowa zdawały się ojca uspokajać, ale się nie uśmiechał. Piper nie była nawet pewna, czy je słyszał. Kiedy ponad wzgórzami nadlecieli nad East Bay, Jason drgnął. Wychylił się tak bardzo przez luk, aż Piper przestraszyła się, że wypadnie. Pokazał coś ręką. - Co to jest? Spojrzała w dół, ale nie zobaczyła niczego ciekawego - tylko wzgórza, lasy, domy, wąskie drogi wijące się kanionami. Przez wzgórza przebijała się tunelem autostrada łącząca East Bay z miasteczkami w głębi lądu. - Gdzie? - Ta droga. Ta, która biegnie przez wzgórza. Piper wzięła hełmofon, który dala jej pilotka, i zadała jej to pytanie przez radio. Odpowiedź nie była zbyt ekscytująca. - Mówi, że to szosa 24. Biegnie tunelem Caldecott. Dlaczego pytasz? Jason wpatrywał się w wylot tunelu, ale nie odpowiedział. Wkrótce tunel zniknął im z

oczu, kiedy przelatywali nad śródmieściem Oakland, ale Jason wciąż wpatrywał się w dal, a wyraz jego twarzy był prawie tak nieobecny, jak ojca Piper. - Potwory - powiedział Tristan McLean i łza potoczyła mu się po policzku. - Żyję w świecie potworów.

Rozdział XLVI PIPER Kontrola ruchu powietrznego nie chciała zezwolić niezapowiedzianemu wcześniej helikopterowi na wylądowanie na lotnisku w Oakland - dopóki Piper nie włączyła swojego nadajnika. Wtedy okazało się, że nie ma problemu. Wysiedli na pasie kołowania i wszyscy spojrzeli na Piper. - Co teraz? - zapytał Jason. Poczuła się zakłopotana. Nie chciała dowodzić, ale w końcu, przez wzgląd na ojca, musiała udawać pewność siebie. Nie miała żadnego planu. Pamiętała tylko, że poleciał do Oakland, a to oznaczało, że na lotnisku jest jego prywatny samolot. Ale był to dzień przesilenia. Mieli uratować Herę. Nie wiedzieli, gdzie jej szukać, i czy już nie jest za późno. I jak mogłaby zostawić ojca w takim stanie? - Przede wszystkim muszę zawieźć ojca do domu. Przykro mi, chłopcy. Zmarkotnieli. -Och... To znaczy... oczywiście - powiedział Leo. - Potrzebuje cię teraz. My sobie poradzimy. - Pipes, nie. - Jej ojciec siedział w luku helikoptera, okryty kocem, ale wciąż dygotał. Masz misję do spełnienia. Wasza wyprawa. Nie mogę... -Ja się nim zaopiekuję - oświadczył trener Hedge. Piper wytrzeszczyła na niego oczy. Satyr był ostatnią osobą, od której mogła się spodziewać takiej propozycji. -Ty? -Jestem opiekunem. To należy do moich obowiązków, nie walka. Powiedział to trochę smętnym tonem i Piper zdała sobie sprawę, że może niepotrzebnie wspomniała o tym, jak go powalono bez zmysłów w ostatniej bitwie. Na swój sposób był chyba tak samo wrażliwy jak jej ojciec. Hedge wyprostował się i uniósł podbródek. - Oczywiście w walce też jestem dobry. Spojrzał na nich wyzywająco, jakby czekając, że zaprzeczą. - Tak, jesteś dobry - powiedział Jason. - Niesamowity - dodał Leo. Trener odchrząknął.

- Ale jestem opiekunem i mogę to zrobić. Twój tata ma rację, Piper. Musisz dążyć do celu tej wyprawy. -Ale... - Piper poczuła pieczenie pod powiekami, jakby znowu znalazła się w płonącym lesie. - Tato... Wyciągnął ramiona, a ona go uściskała. Czuł się słabo. Dygotał tak, że to ją przerażało. - Dajmy im minutę - powiedział Jason i razem z pilotką odeszli parę metrów dalej. - Nie mogę w to uwierzyć - powiedział ojciec. - Zawiodłem cię. - Nie, tato! - To, co oni robili, Piper, co mi pokazali... -Tato, posłuchaj. - Wyjęła z kieszeni fiolkę. - Afrodyta dała mi to dla ciebie. Pozbawi cię to najświeższych wspomnień. Będzie ci się zdawało, że to się nigdy nie wydarzyło. Wytrzeszczył na nią oczy, jakby tłumaczył sobie jej słowa z obcego języka. - Ale ty jesteś bohaterką. Miałbym o tym zapomnieć? - Tak - szepnęła i dodała przekonującym tonem: - Tak, zapomnisz. Będzie jak... jak przedtem. Zamknął oczy i westchnął spazmatycznie. - Kocham cię, Piper. Zawsze cię kochałem. Ja... ja odsyłałem cię, bo nie chciałem, abyś była narażona na moje życie. Nie na to, jak dorastałem... w biedzie, w bezradności. A potem życie w szaleństwie Hollywoodu. Myślałem... myślałem, że cię ochraniam. - Zaśmiał się gorzko. - Że twoje życie beze mnie będzie lepsze, bezpieczniejsze. Piper wzięła go za rękę. Już nieraz słyszała, jak mówił, że ją chroni, ale nigdy mu nie wierzyła. Zawsze myślała, że po prostu próbował zracjonalizować to, że ją odrzuca. Był taki pewny siebie, taki nonszalancki, jakby jego życie było jazdą kradzionym samochodem. Jak mógł twierdzić, że trzeba ją przed tym chronić? Wreszcie zrozumiała, że robił to dla jej dobra, starając się nie okazać, jak bardzo się boi, jak mało ma wiary w siebie. On naprawdę starał się ją ochronić. A teraz stało się to już niemożliwe. Podała mu fiolkę. - Weź to. Może kiedyś będziemy mogli znowu o tym porozmawiać. Kiedy ty będziesz na to gotowy. - Kiedy będę gotowy - mruknął. - Mówisz tak, jakby... jakbym to ja dorastał. A przecież jestem twoim ojcem. - Wziął fiolkę. W jego oczach błysnęła rozpaczliwa nadzieja. - Kocham cię, Pipes. -Ja też cię kocham, tato.

Wypił różowy napój. Źrenice uciekły mu w górę, opadł do przodu. Piper złapała go, a jej przyjaciele podbiegli, by jej pomóc. - Trzymam go. - Hedge zachwiał się, ale był dość silny, by podtrzymać McLeana. - Już poprosiłem naszą strażniczkę, żeby podstawili jego samolot. Już to robią. Jaki adres? Piper już miała mu powiedzieć, kiedy przyszło jej coś do głowy. Sięgnęła do kieszeni ojca i znalazła jego markowy portfel. Wydawało się dziwne, że wciąż ma przy sobie coś tak zwykłego po tym, co przeszedł, ale widocznie Enkelados uznał, że nie ma powodu, aby mu to zabierać. - Tu jest wszystko — powiedziała. — Adres, numer jego szofera. Tylko uważaj na Jane. Satyrowi zaświeciły się oczy, jakby wyczuł możliwość walki. - Kto to jest? Kiedy Piper mu to wyjaśniła, smukły, biały gulfstream jej ojca został już podstawiony obok helikoptera. Hedge i stewardesa wnieśli McLeana na pokład, a potem satyr wysiadł, by się z nimi pożegnać. Uścisnął Piper i spojrzał srogo na Jasona i Leona. - A wy, misiaczki, macie się opiekować tą dziewczyną, zrozumiano? Bo każę wam robić pompki. - Masz to jak w banku - powiedział Leo z lekkim uśmiechem. - Obejdzie się bez pompek - przyrzekł Jason. Piper uścisnęła starego satyra po raz ostatni. - Dziękuję ci, Gleeson. Opiekuj się nim. - Obiecuję, McLean. Na pokładzie mają piwo korzenne, jarskie enchilady i serwetki ze stuprocentowego lnu... Mniam-mniam! Mógłbym się do tego przyzwyczaić. Wspinając się po schodkach, zgubił jeden but i przez chwilę widać było jego kopytko. Stewardesa wytrzeszczyła oczy, ale natychmiast spojrzała w inną stronę i udała, że wszystko jest w porządku. Piper pomyślała, że pracując dla Tristana McLeana, prawdopodobnie widziała już dziwniejsze rzeczy. Kiedy samolot zaczął kołować w stronę pasa startowego, Piper rozpłakała się. Zbyt długo się powstrzymywała. Zanim się zorientowała, Jason trzymał ją w objęciach, a Leo stał w pobliżu, zakłopotany, wyciągając ze swojego pasa na narzędzia paczkę chusteczek higienicznych. - Twój tata jest w dobrych rękach - powiedział Jason. — Dzielnie się spisałaś. Płkała w jego koszulę. Pozwoliła, by obejmował ją przez sześć głębokich oddechów. Siedem. A potem wzięła się w garść. Była im potrzebna. Pilotka helikoptera już patrzyła na

nich jakoś dziwnie, jakby zaczynała się zastanawiać, dlaczego ich tu przywiozła. - Dziękuję, chłopaki - powiedziała Piper. - Ja... Chciała im powiedzieć, ile dla niej znaczą. Poświęcił wszystko, nawet tę ich misję, żeby jej pomóc. Nie była w stanie im się odwdzięczyć, nie potrafiła nawet ubrać swojej wdzięczności w słowa. Ale po ich minach poznała, że rozumieją. Nagle, tuż obok Jasona, powietrze zaczęło drgać. W pierwszej chwili pomyślała, że to skutek nagrzanej płyty lotniska, może opary gazowe z helikoptera, ale coś podobnego widziała już w fontannie Medei. To była wiadomość przekazana przez Iris. W powietrzu ukazała się jakaś postać - czarnowłosa dziewczyna w srebrnym, zimowym kamuflażu, z łukiem w ręku. Jason cofnął się, zaskoczony. - Thalia! - Dzięki bogom - powiedziała Łowczyni. Trudno było dojrzeć rozgrywającą się za nią scenę, ale Piper usłyszała krzyki, szczęk metalu i wybuchy. - Znaleźliśmy ją - powiedziała Thalia. - Gdzie jesteście? - W Oakland - odrzekł Jason. - A ty? - W Wilczym Domu! Dobrze, że w Oakland, to niedaleko. Powstrzymujemy sługusów giganta, ale długo nie wytrzymamy. Bądźcie tu przed zachodem słońca, inaczej wszystko źle się skończy. - Więc nie jest za późno? - zawołała Piper. Wezbrała w niej nadzieja, ale wyraz twarzy Thalii natychmiast ją zgasił. -Jeszcze nie. Ale... Jasonie, jest gorzej, niż myślałam. Powstaje Porfyrion. Pospiesz się. - Gdzie jest Wilczy Dom? - zapytał. - Nasza ostatnia wycieczka - odpowiedziała Thalia, a jej postać zaczęła migotać. - Park. Jack London. Pamiętasz? Piper nic z tego nie zrozumiała, ale Jason wyglądał, jakby go postrzelono. Zachwiał się, twarz mu pobladła, a przekaz Iris znikł. - Hej, stary, wszystko gra? - zapytał Leo. - Wiesz, gdzie to jest? - Tak. Sonoma Valley. Niedaleko. Zwłaszcza lotem. Piper zwróciła się do pilotki, która obserwowała to wszystko z rosnącym zdumieniem. - Proszę pani - powiedziała Piper z najmilszym uśmiechem, na jaki było ją stać mogłaby pani pomóc nam jeszcze raz? - Oczywiście.

- Nie możemy zabierać śmiertelnika na pole bitwy - odezwał się Jason. - To zbyt niebezpieczne. - Zwrócił się do Leona: - Myślisz, że mógłbyś siąść za sterami? -Mmm... Leo minę miał trochę niepewną, ale po chwili przyłożył dłoń do kabiny helikoptera i skupił się, jakby wsłuchiwał się w maszynę. - Helikopter cywilny Bell 412HP - oświadczył. - Kompozytowy czterołopatkowy wirnik główny, prędkość użytkowa dwadzieścia dwa węzły, pułap sześć i pół tysiąca metrów. Zbiornik paliwa prawie pełny. Tak, mogę. Piper uśmiechnęła się ponownie do pilotki. - Czy nie byłoby dla pani jakimś problemem, gdyby niepełnoletni, niemający licencji chłopak pożyczył pani helikopter? Zwrócimy go. -Ja... - Pilotka zakrztusiła się, ale w końcu zdołała wyjąkać: -Dla mnie to... żaden problem. Leo wyszczerzył zęby. - Wskakujcie, misiaczki. Leo zabierze was na przejażdżkę.

Rozdział XLVII LEO Pilotować helikopter? No pewnie, dlaczego nie? Leo robił już w tym tygodniu wiele bardziej zwariowanych rzeczy. Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy lecieli na północ nad Richmond Bridge, i Leo nie mógł uwierzyć, że tak szybko minął ten dzień. Ale cóż... wystarczy ADHD i porządna walka na śmierć i życie, a czas biegnie jak oszalały. Pilotując helikopter, miotał się między pewnością siebie a paniką. Kiedy o tym nie myślał, automatycznie naciskał właściwe przełączniki, sprawdzał wysokościomierz, pociągał za drążek i leciał prosto przed siebie. Kiedy zaczynał się zastanawiać nad tym, co robi, ogarniał go strach. Wyobrażał sobie ciotkę Rosę wrzeszczącą na niego po hiszpańsku, że jest zwariowanym młodocianym przestępcą, który doprowadzi do katastrofy i spłonie żywcem. Jakaś cząstka świadomości podpowiadała mu, że ciotka ma rację. - Wszystko gra? - zapytała Piper, siedząca obok niego. Po jej głosie poznał, że jest bardziej zdenerwowana od niego, więc zrobił dzielną minę. - Absolutnie - odpowiedział. - Więc gdzie jest ten Wilczy Dom? Jason przyklęknął między ich fotelami. - Opuszczona wiejska rezydencja w Sonoma Valley. Zbudował ją pewien półbóg. Jack London. Leo poszperał w pamięci, ale to nazwisko nic mu nie mówiło. -Jakiś aktor? - Pisarz - odpowiedziała Piper. - Od powieści przygodowych, kumasz? Zew krwi? Biały Kieł? - Tak. Był synem Merkurego... to znaczy Hermesa - wyjaśnił mu Jason. - Poszukiwacz przygód, podróżnik. Przez jakiś czas był nawet włóczęgą. A potem zdobył fortunę jako pisarz. Kupił wielkie ranczo i postanowił zbudować sobie rezydencję. Wilczy Dom. - Tak go nazwał, bo pisał o wilkach? - Po części - odrzekł Jason. - Ale samo to miejsce i powód, dla którego pisał o wilkach... To wszystko ma jakiś związek z jego osobistymi przeżyciami. W jego życiorysie jest mnóstwo niewiadomych. .. Jak się urodził, kim był jego ojciec, dlaczego tak się włóczył po świecie... To wszystko można wytłumaczyć tylko wtedy, kiedy się wie, że był półbogiem. Zatoka została za nimi, a helikopter wciąż leciał na północ. Przed nimi jak daleko

wzrokiem sięgnąć roztaczały się żółte wzgórza. - Więc Jack London musiał być w Obozie Herosów, tak? - zauważył Leo. - Nie - odparł Jason. - Nie było go tam. - Stary, wkurzasz mnie tą swoją gadką-zagadką. Pamiętasz swoją przeszłość czy nie? - Fragmenty. Tylko fragmenty. I żadnego dokładnie. Wilczy Dom leży w świętym miejscu. To stamtąd London wyruszył w podróż jako dziecko. Tam odkrył, że jest półbogiem. I dlatego tam powrócił. Myślał, że będzie mógł tam zamieszkać, uznać tę ziemię za swoją, ale nie było mu to pisane. Wilczy Dom był przeklęty. Spłonął, zanim London przeniósł się tam z żoną. Na tydzień przed datą przeprowadzki. Kilka lat później London zmarł, a jego popioły pogrzebano w tym miejscu. - Skąd ty to wszystko wiesz? - zapytała Piper. Przez twarz Jasona przebiegł cień. Może to był obłok, ale Leo mógł przysiąc, że miał kształt orła. -Ja też zacząłem swoją podróż w tym miejscu - powiedział Jason. - Dla półbogów to miejsce pełne mocy, miejsce niebezpieczne. Jeśli Gaja nim zawładnie, jeśli wykorzysta jego moc, by pogrzebać tu Herę w dniu przesilenia i zrodzić Porfyriona, może to doprowadzić do jej pełnego przebudzenia. Leo trzymał rękę na drążku, utrzymując maksymalną prędkość i lecąc prosto na północ. W oddali, tam dokąd lecieli, widział wał ciemnych chmur albo burzę. Ojciec Piper nazwał go bohaterem. Leo sam nie mógł uwierzyć w to, czego dokonał rozwalając

cyklopów,

rozbrajając

wybuchające

dzwonki

do

drzwi,

walcząc

z

sześcioramiennymi ogrami za pomocą maszyn budowlanych. Jakby tego wszystkiego dokonała inna osoba. Był tylko Leonem Valdezem, sierotą z Houston. Spędził dotychczasowe życie, uciekając, a jakaś cząstka jego jaźni nadal chciała uciekać. Co sobie myśli, lecąc do tej przeklętej rezydencji, gdzie czekają na niego diabelskie potwory? Gdzieś w jego głowie zabrzmiał głos matki: „Nic nie jest niezmienne". „Z wyjątkiem tego, że odeszłaś na zawsze" - pomyślał. Kiedy widział, jak Piper i jej ojciec odzyskują siebie, wszystko to powróciło. Nawet gdyby przeżył tę wyprawę i uratował Herę, nie czekało go żadne szczęśliwe spotkanie z kimś bliskim. Nie powróci do kochającej się rodziny. Nie zobaczy swojej matki. Helikopter zadygotał. Rozległy się metaliczne stuki i Leo wyobraził sobie, że słyszy wystukiwane alfabetem Morse'a słowa: „Jeszcze nie koniec. Jeszcze nie koniec". Wyrównał lot i stukanie umilkło. Po prostu mu się wydawało. Dość już tych rozmyślań o matce i o tym, co go wciąż tak dręczyło - o duszach zmarłych, którym Gaja pozwala

powrócić z Podziemia; dlaczego więc nie mógłby tego wykorzystać? Od takich myśli może dostać świra. Ma zadanie do wykonania. Trzeba zdać się na swój instynkt - tak jak z pilotowaniem tego helikoptera. Jeśli będzie za dużo myślał o tej wyprawie i o tym, co może stać się później, wpadnie w panikę. Nie trzeba myśleć -trzeba po prostu przez to przejść. -Jeszcze trzydzieści minut - powiedział przyjaciołom, choć nie wiedział, skąd mu to przyszło do głowy. - Jeśli chcecie trochę się zdrzemnąć, to teraz. Jason usiadł na tylnym fotelu, zapiął pasy i prawie natychmiast zasnął. Piper nie chciało się spać. Po kilku minutach kłopotliwego milczenia Leo powiedział: - Nie martw się o ojca. Nic mu się nie stanie, póki będzie go pilnował terr świrnięty kozioł. Piper zerknęła na niego. Dopiero teraz uderzyło go, jak bardzo się zmieniła. Nie fizycznie. Biła z niej jakaś siła. Jakby była bardziej... obecna. W Szkole Dziczy przez cały semestr starała się być niezauważalna, zawsze siadała gdzieś z tyłu w klasie, w autobusie, w jadalni. Z dala od rozwrzeszczanych dzieciaków. Teraz trudno było nie zwracać na nią uwagi. Bez względu na to, co miała na sobie, po prostu musiało się na nią patrzeć. - Mój ojciec - powiedziała w zadumie. - Tak, wiem. Ale myślałam o Jasonie. Martwię się o niego. Leo pokiwał głową. Im bardziej się zbliżali do ściany ciemnych chmur, tym bardziej i on był zaniepokojony. - Zaczyna sobie coś przypominać. To go trochę wnerwią. - A jeśli... jeśli on jest kimś innym? Leo już wcześniej o tym myślał. Jeśli Mgła potrafi wpływać na ich pamięć, to może cała osobowość Jasona też jest iluzją? Jeśli ich przyjaciel wcale nie jest ich przyjacielem i lecą teraz razem do tej przeklętej rezydencji, do tego niebezpiecznego dla półbogów miejsca... Co się stanie, gdy Jason odzyska pamięć w samym środku bitwy? - Nie - powiedział. - Po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy? Nie kupuję tego. Jesteśmy drużyną. Da radę. Piper wygładziła swoją niebieską sukienkę, teraz poszarpaną i nadpaloną w wielu miejscach po walce na Mount Diablo. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Tak go potrzebuję... - Odchrząknęła. - To znaczy... tak pragnę mu zaufać... - Wiem.

Leo zrozumiał, że po tym, jak zobaczyła załamanie ojca, nie zniosłaby utraty Jasona. Patrzyła na Tristana McLeana, jej opanowanego, obytego w świecie gwiazdora filmowego, zredukowanego do bliskiego obłędu bezradnego biedaka. Leo sam z trudem znosił ten widok, ale dla niej... Nie potrafił sobie nawet wyobrazić, czym to było dla niej. Pomyślał, że mogła zwątpić i w samą siebie. Może zaczęła ją dręczyć myśl, że jeśli słabość jest dziedziczna, to i ona załamie się, tak jak jej ojciec? - Hej, nie martw się - powiedział. - Piper, jesteś najsilniejszą, najdzielniejszą królową piękności, jaką w życiu poznałem. Musisz zaufać samej sobie. A jeśli coś ci to da, możesz zaufać i mnie. Helikopter zachybotał się, uderzony silnym podmuchem wiatru, i Leo zmartwiał. Zaklął i szybko wyrównał lot. Piper roześmiała się nerwowo. - Mam zaufać tobie, tak? - Och, przymknij się już. Ale uśmiechnął się do niej i przez chwilę było tak, jakby dwoje przyjaciół przekomarzało się ze sobą na luzie. A potem wpadli w burzowe chmury.

Rozdział XLVIII LEO Z początku Leo pomyślał, że kamienie uderzają w szyby. Potem zorientował się, że to deszcz ze śniegiem. Na krawędziach szkła wyrosła warstwa oblodzenia, a fale roztapiającego się lodu raz po raz przesłaniały widok. - Burza lodowa?! - zawołała Piper, przekrzykując ryk silnika i wiatr. - To w Sonomie bywa tak zimno? Leo nie wiedział, ale coś w tej burzy wydawało mu się świadome, złowrogie - jakby z rozmysłem ich atakowała. Jason szybko się obudził. Podczołgał się do nich, chwytając się ich foteli, żeby nie upaść. - Musimy już być blisko. Leo zbyt był zajęty siłowaniem się z drążkiem, by mu odpowiedzieć. Sterowanie helikopterem nagle przestało być łatwe. Na ruchy drążka maszyna reagowała albo ospale, albo zbyt gwałtownie. Dygotała w lodowatym wietrze. Helikopter nie był chyba przystosowany do lotu w taką pogodę. Przekaźniki przestały reagować i zaczęli tracić wysokość. Pod nimi ziemia była ciemną masą drzew i mgły. Tuż przed nimi wyłonił się nagle grzbiet wzgórz i Leo szarpnął drążkiem, podrywając maszynę, która prawie musnęła szczyty drzew. - Tam! — krzyknął Jason. Przed nimi otworzyła się jakaś mała dolina z majaczącym pośrodku budynkiem. Leo skierował helikopter prosto w nią. Wokoło ciemność rozdzierały błyski, które przypominały świetliste smugi lasera na podwórcu pałacu Midasa. Drzewa trzeszczały i łamały się na skraju polany. Jakieś kształty poruszały się we mgle. Wyglądało na to, że toczy się tu straszna bitwa. Osadził helikopter na oblodzonym polu, jakieś piętnaście metrów od budynku, i zgasił silnik. Już miał się rozluźnić, gdy usłyszał gwizd i zobaczył ciemny kształt mknący ku nim z mgły. - Wyskakujemy! - krzyknął. Wyskoczyli z helikoptera i ledwo odbiegli poza zasięg wirnika, gdy potężne BUUM wstrząsnęło ziemią, zwalając Leona z nóg i obsypując go lodem. Wstał na trzęsących się nogach i ujrzał, że największa śnieżna kula na świecie -

olbrzymia bryła śniegu, lodu i ziemi - całkowicie zmiażdżyła helikopter Bell 412. - Nic ci się nie stało? - Jason podbiegł do niego, z Piper u boku. Oboje wyglądali cało i zdrowo, z wyjątkiem tego, że byli obsypani śniegiem i błotem. - W porządku. - Leo wzdrygnął się. - Chyba jesteśmy winni tej kobitce ze straży nowy helikopter. Piper wskazała na południe. -Tam walczą. - A po chwili ściągnęła brwi. - Nie... Wszędzie wokół nas. Tak było. Po dolinie przewalały się odgłosy walki. Śnieg i mgła nie pozwalały tego dostrzec, ale sądząc po tych odgłosach, walka toczyła się wokół Wilczego Domu. Za nimi majaczył wymarzony dom Jacka Londona - potężna ruina z czerwonych i szarych kamieni i grubo ciosanych bali. Leo wyobraził sobie, jak ten dom wyglądał, zanim się spalił - połączenie chaty z bali i zamku, zbudowane przez jakiegoś drwala, który został miliarderem. Ale teraz, we mgle i deszczu ze śniegiem, dom wyglądał mrocznie i złowrogo. Można było uwierzyć, że jest przeklęty. -Jason! - rozległ się dziewczęcy głos. Z mgły wyłoniła się Thalia w parce oblepionej śniegiem. Miała łuk w ręku, a jej kołczan był prawie pusty. Pobiegła do nich, ale zrobiła zaledwie parę kroków, gdy ogr o sześciu ramionach - jeden z Ziemistych - wyłonił się za nią ze śnieżycy. - Uważaj! - ryknął Leo. Podbiegli, aby jej pomóc, ale ona panowała nad sytuacją. Wywinęła kozła jak gimnastyczka, napinając łuk w powietrzu, i wylądowała w pozycji klęczącej. Srebrna strzała trafiła ogra między oczy; rozpłynął się w pagórek gliny. Thalia podniosła się i wyciągnęła strzałę, ale czubek się odłamał. - Moja ostatnia. - Kopnęła ze złością górkę gliny. - Głupi ogr. - Ale niezły strzał - powiedział Leo. Thalia jak zwykle go zignorowała (co bez wątpienia oznaczało, że jest dla niej super, jak zawsze). Uścisnęła Jasona i kiwnęła głową Piper. - Zdążyliście. Moje Lowczynie bronią kręgu wokół rezydencji, ale w każdej chwili mogą zostać pokonane. - Przez Ziemistych? - zapytał Jason. -I wilki... sługusy Lykaona. - Wydmuchała kawałek lodu z nosa. -1 duchy burzy. - Przecież zwróciliśmy je Eolowi! - zawołała Piper. - Który próbował nas zabić - przypomniał jej Leo. - Może znowu pomaga Gai. - Nie wiem - powiedziała Thalia - ale potwory wciąż się odradzają, jak tylko je

uśmiercimy. Zdobyliśmy Wilczy Dom bez problemu: zaskoczyliśmy straże i wysłaliśmy je do Tartaru. Ale później rozszalała się ta dziwaczna burza. Potwory zaczęły nacierać falami. Teraz jesteśmy w okrążeniu. Nie wiem, kto albo co kieruje atakiem, ale myślę, że to zaplanowali. To pułapka zastawiona na każdego, kto zechciałby uwolnić Herę. - Gdzie ona jest? - zapytał Jason. - W środku. Próbowałyśmy ją uwolnić, ale nie mam pojęcia, jak wyłamać kraty w tej klatce. Za kilka minut zajdzie słońce. Hera uważa, że wtedy odrodzi się Porfyrion. No i większość potworów jest w nocy silniejsza. Jeśli szybko jej nie uwolnimy... Nie musiała kończyć zdania. Leo, Jason i Piper ruszyli za nią do ruin rezydencji. Jason przeszedł przez próg i natychmiast zachwiał się i byłby upadł, gdyby go Leo nie podtrzymał. - Hej! - zawołał Leo. - Tylko bez takich, koleś. Co się stało? -To miejsce... - Jason pokręcił głową. - Przepraszam... To tak nagle powróciło. - Więc byłeś tu już - powiedziała Piper. - Oboje tu byliśmy - przyznała Thalia. Miała ponurą minę, jakby ponownie przeżywała czyjąś śmierć. - To tu zabrała nas matka, kiedy Jason był dzieckiem. Tu go zostawiła, powiedziała mi, że zmarł. A on po prostu zniknął. - Oddała mnie wilkom - mruknął Jason. - Na żądanie Hery. Oddała mnie Lupie. - O tym nie wiedziałam. - Thalia zmarszczyła czoło. - Kim ona jest? Wybuch wstrząsnął budynkiem. Na zewnątrz wyrósł podobny do grzyba obłok, rozsiewając wokoło płatki śniegu i kawałki lodu jak bomba atomowa promieniująca zimnem, a nie żarem. - Chyba to nie najlepszy czas na pytania i odpowiedzi - powiedział Jason. - Zaprowadź nas do bogini. Znalazłszy się wewnątrz, Jason jakby odzyskał pewność siebie. Dom był zbudowany w kształcie wielkiej podkowy i Jason powiódł ich między dwoma skrzydłami na dziedziniec z pustą prostokątną sadzawką. Z jej dna, tak jak im opisał, opowiadając swój sen, wyrastały dwie skalne iglice oplecione długimi korzeniami. Jedna z nich była o wiele większa od drugiej - potężna ciemna kolumna mierząca około sześciu metrów wysokości. Leo pomyślał, że wygląda jak kamienny worek na zwłoki. Między ciasno splątanymi mackami skamieniałych korzeni widniał zarys głowy, szerokich ramion, masywnej piersi i ramion, jakby ta dziwna istota tkwiła po pas w ziemi. Nie, nie tkwiła — ona wyrastała.

Kolumna w drugim końcu sadzawki była mniejsza i nie tak ciasno spleciona. Każdy pęd był grubości kabla telefonicznego, a szpary między nimi były tak wąskie, że Leo wątpił, by zdołał w nie wcisnąć ramię. Widział jednak, kto jest w środku. W tej wąskiej klatce stała Tía Callida. Wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętał: ciemne włosy okryte chustą, czarna suknia wdowy, pomarszczona twarz z jaśniejącymi, przerażającymi oczami. Nie promieniowała żadną mocą. Wyglądała jak zwykła śmiertelna kobieta, jak jego dobra, pokręcona opiekunka. Leo wskoczył do sadzawki i podbiegł do klatki. - Hola, Tía. Masz kłopoty? Skrzyżowała ramiona i westchnęła ze złością. - Nie przyglądaj mi się tak, jakbym była jedną z twoich maszyn, Leonie Valdezie. Wyciągnij mnie stąd! Thalia stanęła obok niego i ze wstrętem spojrzała na klatkę -a może na boginię. - Leo, próbowałyśmy już wszystkiego, ale może nie wkładałam w to całego serca. Gdyby to ode mnie zależało, to bym ją tutaj zostawiła. - Och, Thalia Grace - powiedziała bogini. - Jak się stąd wydostanę, pożałujesz, że w ogóle się urodziłaś. - Oszczędź sobie! - warknęła Thalia. - Przez całe wieki byłaś tylko przekleństwem dla każdego dziecka Zeusa. Wysłałaś stado wściekłych krów na moją przyjaciółkę Annabeth... , - Była bezczelna! - Zrzuciłaś mi na nogi posąg. - To był wypadek! -I porwałaś mojego brata! - Głos Thalii załamywał się od nadmiaru emocji. - Tutaj, w tym miejscu. Zrujnowałaś nam życie. Powinniśmy zostawić cię Gai! - Ej - odezwał się Jason. - Thalio... siostro... wiem. Ale nie czas na to. Powinnaś pomóc swoim Łowczyniom. Thalia zacisnęła szczęki. - Świetnie. Twoja decyzja. Ale moim zdaniem ona na to nie zasługuje. Odwróciła się, wyskoczyła z sadzawki i odbiegła. Leo zwrócił się do Hery z powściągliwym szacunkiem: - Wściekłe krowy? - Skup się na klatce, Leo - burknęła. - A ty, Jasonie... ty jesteś mądrzejszy od swojej siostry. Dobrze wybrałam swojego rycerza.

- Nie jestem twoim rycerzem, pani - odrzekł Jason. - Pomagam ci tylko dlatego, że ukradłaś mi pamięć i nie mam wyboru. Powiedz mi lepiej, co się dzieje z tym} Wskazał głową na drugą kolumnę, która wyglądała jak wielki, granitowy worek na zwłoki. Leo nie był tego pewny, ale wydawało mu się, że worek urósł od czasu, gdy się tu zjawili. - To jest odradzający się król gigantów - odpowiedziała Hera. - Obrzydliwe - mruknęła Piper. - Zaiste. Porfyrion, najpotężniejszy ze swojej rasy. Gaja potrzebowała olbrzymiej mocy, aby ponownie powołać go do życia. Mojej mocy. Przez całe tygodnie słabłam, bo moja esencja była wykorzystywana do tego, by rósł w nowej postaci. - Więc jesteś czymś w rodzaju lampy grzewczej - powiedział Leo. - Albo nawozu. Bogini rzuciła mu wściekłe spojrzenie, ale Leo nic sobie z tego nie robił. Ta staruszka zatruwała mu życie, od kiedy był niemowlęciem. Miał prawo być na nią zły. - Możecie sobie żartować do woli — powiedziała Hera uszczypliwym tonem - ale o zachodzie słońca będzie już za późno. Gigant się obudzi. Zaproponuje mi wybór: albo go poślubię, albo pochłonie mnie ziemia. A ja nie mogę go poślubić. Wszyscy zginiemy. A kiedy zginiemy, przebudzi się Gaja. Leo zmarszczył czoło, przypatrując się kolumnie z olbrzymem. - Nie możemy go wysadzić w powietrze czy coś w tym rodzaju? - Beze mnie nie macie dostatecznej mocy - odpowiedziała Hera. - Równie dobrze moglibyście próbować zniszczyć jakąś górę. - Już to dzisiaj zrobiliśmy - zauważył Jason. - Pospieszcie się i uwolnijcie mnie z tej klatki! - zawołała Hera. Jason podrapał się po głowie. - Leo, możesz to zrobić? - Nie wiem. - Leo starał się nie wpaść w panikę. - A zresztą, skoro jest boginią, nie może sama tego rozwalić? Hera zaczęła krążyć po klatce, przeklinając po grecku. - Użyj swojego mózgu, Leonie Valdezie. Wybrałam cię, bo jesteś inteligentny. Jestem w pułapce i nie władam swoją mocą. Twój ojciec uwięził mnie kiedyś w złotym krześle. To było poniżające! Musiałam go błagać... błagać go, by mnie uwolnił, i przepraszać go za to, że zrzuciłam go z Olimpu. - Było za co - mruknął Leo. Hera spojrzała na niego tak, jakby go chciała zabić wzrokiem.

- Obserwowałam cię od dziecka, synu Hefajstosa, bo wiedziałam, że kiedyś będziesz mógł mi pomóc. Jeśli ktokolwiek może znaleźć sposób na zniszczenie tego obrzydlistwa, to tylko ty. - Ale to nie jest maszyna. To tak, jakby Gaja wyciągnęła rękę z ziemi i... — Leo poczuł nagle zamęt w głowie. Przypomniał sobie zdanie z Wielkiej Przepowiedni: „Kraty wyłamią kowal i gołąb". - Zaraz. Mam pewien pomysł. Piper, będzie mi potrzebna twoja pomoc. I trochę czasu. Nagle zrobiło się zimno. Temperatura opadła tak szybko, że popękały mu wargi, a oddech zamienił się w parę. Szron osiadł na murach Wilczego Domu. Na dziedziniec wpadły ventusy - tym razem nie jako uskrzydleni mężczyźni, ale jako konie o ciałach z ciemnych, burzowych chmur i grzywach przecinanych błyskawicami. Niektórym z boków sterczały srebrne strzały. Za nimi nadbiegły czerwonookie wilki i Ziemiści o sześciu ramionach. Piper wyciągnęła sztylet. Jason złapał jakąś oblodzoną deskę, leżącą na dnie sadzawki. Leo sięgnął do swojego pasa na narzędzia, ale był tak wstrząśnięty, że wyjął tylko pudełko miętówek. Schował je szybko z powrotem, mając nadzieję, że nikt tego nie zauważył, i wyciągnął młotek. Jeden z wilków podszedł bliżej. Wlókł za nogę posąg wielkości człowieka. Na skraju sadzawki rozwarł pysk i wypuścił posąg, który spadł na dno sadzawki - lodową rzeźbę młodej łuczniczki z krótkimi, sterczącymi włosami i wyrazem zaskoczenia na twarzy. - Thalia! Jason rzucił się do przodu, ale Piper i Leo zdążyli go powstrzymać. Grunt wokół posągu Thalii zaczynał już pokrywać się lodem. Leo bał się, że gdyby jej dotknął, sam zamieniłby się w lodową figurę. - Kto to zrobił?! - ryknął Jason. Jego ciało trzeszczało od elektryczności. - Zabiję cię osobiście! Gdzieś zza potworów dobiegł dziewczęcy śmiech, czysty i zimny. Wystąpiła z mgły w śnieżnobiałej sukni, ze srebrnym diademem na długich czarnych włosach. Spojrzała na nich ciemnobrązowymi oczami, które tak zachwyciły Leona w Quebeku. – Bonsoir, mes amis - powitała ich Chione, bogini śniegu. Obdarzyła Leona lodowatym uśmiechem. - Synu Hefajstosa, mówisz, że potrzebujesz trochę czasu? Obawiam się, że to jedyne narzędzie, którego nie masz.

Rozdział XLIX JASON Po bitwie na szczycie Mount Diablo Jason nie spodziewał się, że kiedykolwiek przeżyje coś jeszcze bardziej przerażającego, że kiedykolwiek stanie wobec tak miażdżącej przewagi. Teraz jego siostra leżała u jego stóp zamieniona w lodowy posąg. Otaczały go potwory. Złamał swój złoty miecz, zamiast niego miał w ręku kawał drewna. Za pięć minut odrodzi się król gigantów i zniszczy ich. Już wykorzystał swój największy atut, wzywając grom Zeusa podczas walki z Enkeladosem, i wątpił, czy ma dość siły - i czy tam, w niebie, spotka się ze zrozumieniem -by jeszcze raz tego dokonać. Oznaczało to, że może liczyć jedynie na pomoc przerażonej, uwięzionej bogini, swojej dziewczyny ze sztyletem i Leona, który najwyraźniej myślał, że może pokonać armię potworów za pomocą odświeżających oddech pastylek. Na domiar wszystkiego powróciły do niego najgorsze wspomnienia. Wiedział już, że w swoim życiu był w bardzo groźnych sytuacjach, ale jeszcze nigdy nie znalazł się tak blisko śmierci jak w tej chwili. Przeciwnik był piękny. Chione uśmiechała się, jej ciemne oczy błyszczały, a w jej dłoni wyrastał lodowy sztylet. - Co zrobiłaś? - zapytał. - Och, wiele rzeczy! Twoja siostra nie umarła, jeśli o to ci chodzi. Nasze wilki będą miały wspaniałą zabawę z nią i jej Łow-czyniami. Pomyślałam sobie, że będę je odmrażała jedną po drugiej i pozwalała wilkom na nie zapolować. Niech i one staną się choć raz zwierzyną. Wilki warknęły ochoczo. - Tak, mój drogi. - Chione nadal patrzyła na Jasona. - Twoja siostra o mało co nie zabiła ich króla. Lykaon siedzi teraz w jakiejś jaskini, liżąc rany, ale jego słudzy chętnie przyłączyli się do nas, aby pomścić swojego pana. A wkrótce odrodzi się Porfyrion i zapanujemy nad światem. - Zdrajczyni! - krzyknęła Hera. - Wścibska, trzeciorzędna bogini! Nie jesteś godna, by nalać mi wina, a co dopiero, by panować nad światem. Chione westchnęła. - Nudna jesteś, królowo Hero. Jak zawsze. Przez całe tysiąclecia czekałam na to, by zamknąć ci usta. Machnęła ręką i klatkę okrył lód, zatykając szpary między skamieniałymi łodygami.

- Tak jest lepiej - powiedziała śnieżna bogini. - A teraz wy, półbogowie. Jeśli chodzi o to, jak umrzecie... - To ty zwabiłaś tutaj Herę - przerwał jej Jason. - Ty podsunęłaś Zeusowi pomysł zamknięcia Olimpu. Wilki zawarczały, duchy burzy zawyły, gotowe do ataku, ale Chione podniosła rękę. - Cierpliwości, moi kochani. Skoro chce porozmawiać, dajmy mu tę możliwość. Słońce już zachodzi, czas jest po naszej stronie. Ależ tak, Jasonie Grace. Mój głos jest spokojny i łagodny jak śnieg. I bardzo zimny. Bez trudu podszeptuję coś bogom, zwłaszcza jeśli potwierdza to ich najgłębsze obawy. Podszepnęłam też Eolowi, by rozkazał zabijać półbogów. To drobna przysługa wyświadczona Gai, ale jestem pewna, że wynagrodzi mnie za to, kiedy jej synowie, giganci, zdobędą władzę. - Mogłaś zabić nas w Quebeku. Dlaczego tego nie zrobiłaś? Chione zmarszczyła nos. - W domu mojego ojca, zwłaszcza kiedy zawsze tak się upiera, że będzie przyjmować wszystkich gości? Nieładnie. Zresztą próbowałam, pamiętasz? Och, byłoby cudownie, gdyby pozwolił mi zamienić was w lodowe posągi! Ale kiedy już przyrzekł, że puści was wolno, nie mogłam otwarcie mu się sprzeciwię. Mój ojciec jest starym głupcem. Wciąż się lęka Zeusa i Eola, ale nadal jest potężny. Już niebawem, kiedy przebudzą się moi nowi panowie, pozbawię go tronu północnego wiatru. Ale jeszcze nie teraz. A poza tym mój ojciec wiedział, co robi. Wasza wyprawa to samobójstwo. Byłam pewna, że wam się nie uda. - I żeby nam w tym pomóc - odezwał się Leo — strąciłaś smoka z nieba nad Detroit. Te zamarznięte przewody w jego głowie... to twoja robota. Zapłacisz mi za to. -1 to ty powiedziałaś o nas Enkeladosowi - dodała Piper. -I przez całą podróż gnębiły nas burze śnieżne. - Tak, jesteście mi wszyscy teraz tak bliscy! Kiedy już minęliście Omaha, postanowiłam poprosić Lykaona, by was wytropił, żeby Jason mógł umrzeć tu, w Wilczym Domu. Uśmiechnęła się do niego. - Bo widzisz, Jasonie, twoja krew przelana w tym świętym miejscu skala je na całe pokolenia. Twoi bracia półbogowie wpadną w szał, kiedy znajdą ciała tych dwojga z Obozu Herosów. Uwierzą, że Grecy zmówili się z gigantami. Ach, to będzie... cudowne... Piper i Leo nie bardzo rozumieli, o czym Chione mówi, ale Jason wiedział. Pamięć powróciła mu na tyle, by zdał sobie sprawę, jak groźnie skuteczny może być plan Chione. - Podjudzisz półbogów przeciw innym półbogom.

- To takie łatwe! Jak już powiedziałam, ja tylko wspieram to, co ty i tak byś zrobił. - Ale dlaczego? - Piper rozłożyła dłonie. - Chione, zniszczysz cały świat. Giganci zniszczą wszystko. Przecież tego nie chcesz. Odeślij te potwory. Chione zawahała się, a potem roześmiała. - Twoja moc czarowania jest coraz silniejsza, dziewczyno. Aleja jestem boginią. Nie możesz mnie zauroczyć. My, bogowie wiatru, jesteśmy dziećmi chaosu! Zrzucę z tronu Eola i pozwolę burzom szaleć. Jeśli zniszczymy świat śmiertelników, tym lepiej! Nigdy mnie nie czcili, nawet za greckich czasów. Ludzie i te ich gadki o globalnym ociepleniu! Phi! Wkrótce ich ochłodzę. Kiedy odzyskamy starożytne siedziby, pokryję śniegiem Akropol. - Starożytne siedziby. — Leo wytrzeszczył oczy. - To miał na myśli Enkelados, kiedy mówił o zniszczeniu korzeni bogów. Miał na myśli Grecję. - Możesz się do mnie przyłączyć, synu Hefajstosa. Wiem, że zachwycasz się moją urodą. Mój plan i tak się powiedzie, jeśli zginie tylko tych dwoje. Zaprzecz temu śmiesznemu przeznaczeniu, którym obdarzyły cię Fata. Żyj i bądź moim rycerzem. Twoje zdolności mogą być bardzo użyteczne. Leo wyglądał, jakby nie bardzo wiedział, o co chodzi. Zerknął przez ramię, jakby sądził, że Chione przemawia do kogoś innego. Przez chwilę Jason poczuł lęk. Pomyślał, że jego przyjacielowi nieczęsto się zdarzało, by piękna bogini składała mu ofertę. A potem Leo ryknął takim śmiechem, że aż zgiął się w pół. - Przyłączyć się do ciebie! No jasne. Dopóki nie znudzisz się mną i nie zamienisz w Leosopla? Droga pani, nikt nie będzie mi bezkarnie psuł smoka. Nie mogę uwierzyć, że uważałem cię za gorącą laskę. Chione zaczerwieniła się. - Gorącą? Śmiesz mnie obrażać? Jestem zimna, Leonie Valde-zie. Bardzo, bardzo zimna. Strzeliła w nich smugą mroźnej zamieci, ale Leo podniósł rękę. Otoczyła ich ściana ryczącego ognia, a śnieg roztopił się w dymiący obłok. Leo wyszczerzył zęby. - Widzisz, moja paniusiu, co się dzieje ze śniegiem w Teksasie? Dziwnie się... roztapia. Chione syknęła. -Dość tego. Hera przegrywa. Porfyrion powstaje. Zabijcie tych półbogów. Niech staną się pierwszą przekąską naszego"króla! Jason machnął deską - tą naprawdę beznadziejną bronią - a potwory ruszyły do ataku.

Rozdział L JASON Jeden z wilków rzucił się na Jasona. Ten odskoczył i zdzielił bestię deską prosto w pysk, aż coś chrupnęło. Być może tylko srebrem da się tego potwora zabić, ale dobra, staroświecka deska na pewno przyprawiła go o porządny ból głowy. Odwrócił .się na odgłos kopyt i zobaczył szarżującego na niego ducha burzy. Skupił się i wezwał wiatr. Zanim koń zmiażdżył go kopytami, Jason uniósł się w powietrze, złapał dymną szyję konia i wylądował na jego grzbiecie. Duch burzy stanął dęba. Spróbował strząsnąć Jasona z siebie, potem próbował zamienić się w mgłę, aby się go pozbyć, ale Jasonowi jakoś udało się utrzymać na jego grzbiecie. Siłą woli nakazał mu zachować trwałą postać, a koń jakby nie był zdolny mu się oprzeć. Jason wyczuwał jego bunt. Czuł jego wściekłość — totalny chaos myśli w wysiłku uwolnienia się od niego. Skupił całą swą wolę, by zmusić go do uległości. Pomyślał o Eolu, panującym nad tysiącami takich duchów, niektórych o wiele gorszych. Nic dziwnego, że Pan Wiatrów trochę oszalał po stuleciach takiego wysiłku. Ale Jason miał tylko jednego ducha, którego chciał okiełznać - i musiał tego dokonać. - Teraz należysz do mnie. Koń wierzgnął, ale Jason trzymał się mocno. Grzywa konia falowała, gdy krążył kłusem wokół pustej sadzawki; jego kopyta grzmiały jak miniaturowe gromy. - Grom? - zapytał Jason. - Tak się nazywasz? Koń wstrząsnął grzywą, najwyraźniej ucieszony, że go rozpoznano. - Świetnie — powiedział jeździec. - A teraz do boju., I ruszyli w bój. Jason wywijał oblodzoną deską, powalając wilki i przebijając się przez ventusy. Grom był silnym duchem i za każdym razem, gdy przenikał przez jednego ze swoich braci, wyzwalał z siebie tyle energii elektrycznej, że przeciwnik zamieniał się w nieszkodliwy obłok mgły. W chaosie bitwy Jason dostrzegał swoich przyjaciół. Piper otaczali Ziemiści, ale trzymała się dzielnie. Robiła tak niesamowite wrażenie, gdy walczyła, niemal promieniując pięknością, że Ziemiści gapili się na nią ze strachem, zapominając, że mają ją zabić. Opuszczali maczugi i patrzyli oniemiali, jak nacierała na nich z uśmiechem na ustach. W końcu sami uśmiechali się głupkowato, póki nie rozłupał ich jej sztylet, a wówczas rozpływali się w pagórki błota.

Leo walczył z samą Chione. Walka z boginią powinna być samobójstwem, a jednak Leo jakoś dawał sobie radę. Ona wciąż wzywała lodowe sztylety, którymi w niego ciskała, podmuchy mroźnego powietrza, tornada śniegu, a on wszystko to spalał żywym ogniem. Po jego ciele tańczyły czerwone języki płomieni, jakby go oblano benzyną. Zbliżał się coraz bardziej do bogini, używając dwóch młotków o srebrnych, kulistych obuchach, by powalić każdego potwora, który stanąłby mu na drodze. Jason zrozumiał, że jeśli dotąd jeszcze żyją, to zawdzięczają to właśnie Leonowi Valdezowi. Jego ognista aura podgrzewała cały dziedziniec, niwecząc zimowe czary Chione. Bez niego by zamarzli, jak stało się to z Łowczyniami. Gdziekolwiek Leo się pojawił, lód odrywał się od kamieni. Nawet Thalia zaczęła się nieco rozmrażać, gdy podszedł blisko niej. Chione powoli się cofała. Wściekłość na jej twarzy ustąpiła grymasowi zaskoczenia, a potem, gdy Leo zbliżył się do niej, w jej oczach pojawił się strach. Jason pozbywał się wrogów. Wilki leżały oszołomione jedne na drugich. Kilka czmychnęło w ruiny, skomląc z bólu. Piper chla-snęła sztyletem ostatniego Ziemistego, który padł na ziemię, zamieniając się w stos mokrego śniegu. Jason skierował Groma na ostatniego ventusa, zamieniając go w wielki strzęp mgły. Potem zawrócił go i zobaczył, że Leo naciera na boginię śniegu. - Spóźniliście się! - warknęła Chione. - On już się obudził! I nie myślcie, że wygracie, herosi! Plan Hery nigdy się nie powiedzie. Rzucicie się sobie do gardła, zanim zdołacie nas powstrzymać. Leo sprawił, że jego młotki buchnęły ogniem, i cisnął je w boginię, ale ona zamieniła się w śnieg - w kobiecą postać z białego pyłu. Młotki trafiły ją i rozsypała się w dymiący pagórek papki. Piper dyszała ciężko, ale uśmiechnęła się do Jasona. - Fajny koń. Grom stanął dęba, między jego kopytami błysnął łuk elektryczności. Prawdziwy cyrk. Nagle Jason usłyszał za sobą dziwny trzask. Lód pokrywający klatkę Hery odpadł z niej jak mała lawina mokrego śniegu, a bogini zawołała: - Och, nie przejmujcie się mną! Jestem tylko królową nieba, która tu umiera! Jason zeskoczył z konia i kazał Gromowi stać spokojnie. Wszyscy troje wskoczyli do sadzawki i podbiegli do kolumny. Leo zmarszczył brwi. - Uch, Tía Callida, robisz się niższa? - Nie, durniu! Ziemia mnie pochłania. Szybko!

Choć Jason nie pałał do Hery sympatią, to, co zobaczył, przeraziło go. Hera nie tylko się zapadała, ale grunt wokół niej podnosił się jak woda w basenie. Płynna skała pokryła jej nogi już do kolan. - Gigant się budzi! - zawołała. - Macie kilka sekund! - Do usług - powiedział Leo. - Piper, musisz mi pomóc. Przemów do klatki. -Co?! - Przemów do niej. Użyj całej swojej mocy. Przekonaj Gaję, żeby spała. Uśpij ją. Spowolnij to, spróbuj sprawić, by te ziemiste pędy się rozluźniły, a ja... - Dobrze! - Piper odchrząknęła i powiedziała: - Cześć, Gaja. Przyjemna noc, co? Och, ale jestem zmęczona. A ty? Nie przespałabyś się trochę? Im dłużej mówiła, tym bardziej przekonująco to brzmiało. Jason poczuł, że zaczynają ciążyć mu powieki, i starał się nie słuchać jej słów. Wyglądało na to, że klatka je słyszała. Błoto już tak szybko się nie podnosiło. Splecione macki jakby trochę zmiękły, zaczęły przypominać bardziej korzenie drzewa niż skamieniałe pędy. Leo wyciągnął z pasa na narzędzia piłę tarczową. Jak tam się zmieściła, Jason nie miał pojęcia. Potem Leo spojrzał na wtyczkę kabla i jęknął. - Gdzie ja mam to wsadzić? Grom wskoczył do sadzawki i zarżał. - Naprawdę? - zdumiał się Jason. Grom pochylił łeb i podbiegł truchtem do Leona. Leo spojrzał na niego niepewnie, ale uniósł kabel z wtyczką, a powiew wiatru zakołysał nią tak, że trafiła w bok konia. Zaiskrzyło, mała błyskawica połączyła bolce wtyczki i tarcza piły zawirowała. - Cudo! — zawołał Leo. — Twój koń ma gniazdka prądu przemiennego! Ale dobry nastrój wkrótce ich opuścił. Stercząca w drugim końcu sadzawki kolumna pękła z hukiem, jakby ktoś rozłupał pień drzewa. Zewnętrzna warstwa skamieniałych pędów eksplodowała od góry do dołu, zamieniając się w grad kamieni i odłamków drewna, gdy olbrzym otrząsnął się i wyłonił z ziemi. Jason nie sądził, że może być coś bardziej przerażającego od Enkeladosa. Mylił się. Porfyrion był jeszcze wyższy i jeszcze straszniejszy. Nie bił od niego żar i nic nie wskazywało, że zionie ogniem, ale było w nim coś bardziej przerażającego - jakaś siła, może nawet magnetyzm, jakby gigant był tak wielki i nabity, że miał własne pole grawitacyjne. Podobnie jak Enkelados, król gigantów miał ludzkie kształty od pasa w górę, okryte spiżowym pancerzem, a od pasa w dół miał pokryte łuskami, smocze nogi, ale jego skóra była

barwy fasoli limeńskiej. Jego zielone jak letnie liście włosy splecione były w długie warkocze, w których tkwiły sztylety, topory i miecze, niektóre pogięte i zakrwawione zapewne zdobyte przed wiekami na półbogach. Kiedy otworzył oczy, okazały się białe jak polerowany marmur. Wziął głęboki oddech. - Żywy! - ryknął. — Chwała Gai! Jasonowi wyrwał się z gardła cichy jęk; miał nadzieję, że jego przyjaciele tego nie dosłyszeli. Był pewny, że żaden heros nie byłby w stanie stawić czoła temu potworowi. Porfyrion mógł unosić góry. Mógł zmiażdżyć Jasona jednym palcem. - Leo... - Uuu? - Leo miał szeroko otwarte usta. Nawet Piper oniemiała. - Róbcie swoje - powiedział Jason. - Uwolnijcie Herę. - Co chcesz zrobić? - zapytała Piper. - Chyba nie myślisz poważnie, że możesz... - Zająć sobą giganta? Nie mam innego wyboru. - Wspaniale! - ryknął olbrzym, kiedy Jason zbliżył się do niego. -Przekąska! Kim jesteś? Hermesem? Aresem? Jason pomyślał, że może dobrze byłoby nie wyprowadzać go z błędu, ale coś mu mówiło, żeby tego nie robić. -Jestem Jason Grace. Syn Jupitera. Porfyrion utkwił w nim swoje białe oczy. Za plecami Jasona za-jazgotała piła tarczowa i rozległ się uspokajający głos Piper, starającej się nie okazać przerażenia. Gigant odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. - Znakomicie! - Spojrzał w zachmurzone nocne niebo. - A więc, Zeusie, poświęcasz dla mnie syna? Doceniam ten gest, ale to cię nie zbawi. Niebo nie odpowiedziało grzmotem. Niebo milczało, nie zamierzało pomóc. Jason był zdany tylko na siebie. Odrzucił prowizoryczną maczugę. W dłoniach miał pełno drzazg, ale nie dbał o to. Musiał zyskać na czasie, aby Leo i Piper zdążyli uwolnić Herę, a nie mógł tego zrobić bez odpowiedniej broni. Trzeba było okazać o wiele większą pewność siebie, niż tę, którą odczuwał. -Jeśli wiesz, kim jestem - zawołał - to powinieneś lękać się mnie, a nie mojego ojca! Mam nadzieję, że nacieszyłeś się już tymi dwoma czy trzema minutami nowego życia, gigancie, bo zamierzam cię odesłać z powrotem do Tartaru! Olbrzym zmrużył oczy. Postawił jedną nogę poza sadzawką i przykucnął, aby lepiej widzieć swojego przeciwnika.

-A więc... zaczniemy od przechwałek, tak? Jak za dawnych czasów! Dobrze, herosie. Jestem Porfyrion, król gigantów, syn Gai. Za pradawnych czasów powstałem z Tartaru, otchłani mojego ojca, żeby zagrozić bogom. Aby rozpocząć wojnę, ukradłem Zeusowi królową. - Wyszczerzył zęby i spojrzał na klatkę bogini. — Witaj, Hero. - Mój małżonek już raz cię zniszczył, potworze! I zrobi to ponownie! - Ale nie udało mu się, moja droga! Zeus nie miał tyle mocy, żeby mnie zabić. Musiał szukać pomocy jakiegoś żałosnego półboga, a nawet wtedy prawie zwyciężyliśmy. Tym razem dokończymy dzieła. Nasze armie wstrząsną ziemią, a was wyniszczymy do szczętu. -

Nie ośmielicie się - odpowiedziała Hera, ale już słabła. Jason słyszał to w jej głosie. Piper wciąż szeptała do klatki, a Leo piłował, ale wewnątrz więzienia Hery nadal

podnosiła się ziemia, pokrywając ją już do pasa. - Och, tak, ośmielimy się - zagrzmiał Porfyrion. - Tytani zaatakowali wasz nowy dom w Nowym Jorku. Śmiałe, ale nieskuteczne. Gaja jest mądrzejsza i bardziej cierpliwa. A my, jej największe dzieci, jesteśmy silniejsi od Kronosa. Wiemy, jak pozabijać was, Olimpijczyków, raz i na zawsze. Trzeba was powyrywać z korzeniami, jak spróchniałe drzewa, trzeba wasze najstarsze korzenie wydrzeć z ziemi i spalić. Zmarszczył czoło, spoglądając na Piper i Leona, jakby dopiero teraz ich zauważył. Jason zrobił kilka kroków naprzód i krzyknął, by ponownie zwrócić uwagę giganta na siebie. - Powiedziałeś, że zabił cię heros! W jaki sposób, skoro był tak żałosny? - Ha! Myślisz, że ci to wyjaśnię? Stworzono mnie, abym zajął miejsce Zeusa, zrodzono, abym zniszczył pana nieba. Odbiorę mu tron. Odbiorę mu żonę, a jak mnie nie zechce, pozwolę ziemi pochłonąć jej moc. To, co widzisz przed sobą, dzieciaku, to zaledwie moja osłabiona forma. Za godzinę stanę się silniejszy, stanę się niezwyciężony. Ale już teraz mogę zrobić z ciebie mokrą plamę! Powstał i uniósł rękę. Sześciometrowa dzida wyskoczyła z ziemi. Złapał ją i tupnął w ziemię smoczą stopą. Ruiny zadygotały. Dziedziniec znowu zaroił się od potworów - duchów burzy, wilków i Ziemistych, którzy odpowiedzieli na wezwanie swojego króla. - Super - mruknął Leo. - Tylko tego nam brakowało. - Spiesz się - powiedziała Hera. - Wiem! - warknął. - Uśnij, moja klatko - mówiła Piper. - Milutka, śpiąca klatko. Tak, mówię do wiązki skamieniałych pędów. To wcale nie jest dziwne. Porfyrion machnął dzidą i zgarnął ze szczytu ruin komin. Na dziedziniec posypały się kamienie, kawałki tynku i drewna.

- Tak, synu Zeusa! Ja już skończyłem się przechwalać. Teraz twoja kolej. Więc mówiłeś, że mnie zniszczysz, tak? Jason spojrzał na krąg potworów, czekających niecierpliwie na rozkaz, by rozerwać go na strzępy. Piła tarczowa wciąż warczała, Piper nie przestawała mówić, ale sytuacja wyglądała beznadziejnie. Klatka Hery była już prawie cała wypełniona ziemią. -Jestem synem Jupitera! - zawołał i dla wywołania większego efektu wezwał wiatry, unosząc się na kilka stóp w powietrze. -Jestem synem Rzymu, konsulem półbogów, pretorem Pierwszego Legionu! Nie bardzo wiedział, co mówi, ale wyrzucał z siebie słowa, jakby je już wiele razy powtarzał. Uniósł ramię, pokazując swój tatuaż z orłem i literami SPQR, i ku swemu zdumieniu dostrzegł, że gigant rozpoznaje ten znak. Przez chwilę Porfyrion jakby się zaniepokoił. - Zabiłem trojańskiego potwora morskiego - ciągnął Jason. -Zwaliłem czarny tron Kronosa i udusiłem tytana Kriosa gołymi rękami. A teraz zamierzam zniszczyć ciebie, Porfyrionie, i nakarmić tobą twoje własne wilki. - Ożeż, koleś - mruknął Leo. - Najadłeś się czerwonego mięsa? Jason rzucił się na giganta, pragnąc rozerwać go na strzępy. Pomysł walczenia gołymi rękami z dwunastometrowym, nieśmiertelnym olbrzymem był tak śmieszny, że nawet sam gigant był zaskoczony. Wykonując coś w rodzaju skrzyżowania lotu ze skokiem, Jason wylądował na pokrytym łuską kolanie i wspiął się po ramieniu olbrzyma, zanim ten zorientował się, co się stało. - Ośmielasz się? - ryknął Porfyrion. Jason wskoczył mu na bark i wyrwał miecz z jego włosów. Krzyknął: „Za Rzym!" i wbił miecz w najbliższe dogodne miejsce - w potężne ucho giganta. Grom huknął z nieba i ugodził w miecz, a Jason spadł z barku giganta. Potoczył się po ziemi, zerwał na nogi i spojrzał w górę. Porfyrion chwiał się. Włosy mu płonęły, a policzek poczerniał od gromu. Klinga miecza rozszczepiła się w jego uchu. Złoty ichor spływał po szczęce. Z powtykanej w jego włosy broni sypały się iskry. Porfyrion zachwiał się, krąg potworów zawarczał i ruszył do przodu, wilki i ogry utkwiły ślepia w Jasonie. - Nie! - ryknął Porfyrion. Odzyskał równowagę i łypnął groźnie na herosa. - Sam go zabiję. - Uniósł dzidę, która rozgorzała blaskiem. - Chcesz bawić się błyskawicami, chłopczyku? Zapomnij o tym. Jestem zmorą Zeusa. Zostałem stworzony, by zabić twojego ojca, a to znaczy, że wiem dokładnie, co zabije ciebie.

Coś w jego głosie powiedziało Jasonowi, że gigant nie blefuje. Jason i jego przyjaciele wiele już razem przeżyli. Dokonali zdumiewających czynów. Tak, nawet heroicznych czynów. Ale gdy gigant uniósł dzidę, Jason wiedział już, że tego ciosu niczym nie odbije. To już koniec. - Udało się! - krzyknął Leo. - Śpij! - zawołała Piper z taką mocą, że najbliższe wilki padły na ziemię i zaczęły chrapać. Klatka rozpadła się. Leo przepiłował podstawę najgrubszej łodygi i najwyraźniej przeciął połączenie klatki z Gają. Skamieniałe pędy zamieniły się w pył. Błoto wokół Hery znikło. Bogini urosła, promieniując mocą. - Tak! - zawołała. Zrzuciła czarną szatę, ukazując białą suknię; jej ramiona zdobiły złote bransolety. Jej twarz była straszna i zarazem piękna, a złoty diadem zalśnił na jej długich, czarnych włosach. - Czas na zemstę! Gigant Porfyrion cofnął się. Spojrzał z nienawiścią na Jasona, jakby chciał powiedzieć: „Jeszcze się spotkamy". Potem uderzył trzonem dzidy w ziemię i zniknął w niej, jakby zjechał w dół jakimś zsypem. Potwory zaczęły się cofać, skomląc ze strachu, ale dla nich nie było ucieczki. Hera zajaśniała jeszcze większym blaskiem. - Zakryjcie sobie oczy, moi herosi! - krzyknęła. Ale Jason był w zbyt wielkim szoku. Zrozumiał za późno. Zobaczył, jak Hera zamienia się w supernową, eksplodując taką mocą, że wszystkie potwory dosłownie wyparowały. Padł na ziemię, czując, że blask przeszywa mu mózg, a jego ostatnią myślą było to, że płonie mu ciało.

Rozdział LI PIPER Jason! Piper wciąż powtarzała jego imię, tuląc go do siebie, choć już prawie straciła nadzieję. Od dwóch minut był nieprzytomny. Jego ciało parowało, w oczach widać było tylko białka. Nie mogła nawet wyczuć, czy oddycha. - To nic nie da, moje dziecko. - Hera stanęła nad nimi w swojej prostej czarnej sukni i chuście. Piper nie widziała, jak bogini zamieniła się w bombę atomową. Na szczęście zamknęła oczy i zobaczyła tylko skutki wybuchu. W całej dolinie nie było już ani śladu po zimie. I ani śladu po bitwie. Potwory wyparowały. Ruiny powróciły do dawnej postaci - nadal były ruinami, ale nikt by nie zgadł, że niedawno opanowała je horda wilków, duchów burzy i ogrów o sześciu ramionach. Ożyły Łowczynie. Większość czekała w pełnej szacunku odległości na łące, ale Thalia klęczała obok Piper, trzymając dłoń na czole Jasona. Rzuciła bogini gniewne spojrzenie. - To twoja wina. Zrób coś! - Nie odzywaj się do mnie w ten sposób, dziewczyno. Jestem królową... - Uzdrów go! Oczy Hery rozbłysły mocą. - Ostrzegałam go. Nigdy bym umyślnie nie skrzywdziła tego chłopca. Miał być moim rycerzem. Powiedziałam wam, żebyście zamknęli oczy, zanim objawię swoją prawdziwą postać. - Mm... - Leo zmarszczył brwi. - Twoja prawdziwa postać jest groźna, tak? Więc dlaczego to zrobiłaś? - Wyzwoliłam pełnię swojej mocy, aby wam pomąc, głupcze! Stałam się czystą energią, żeby unicestwić te potwory, przywrócić to miejsce do dawnego stanu i nawet ożywić te biedne Łow-czynie, zamienione w lodowe posągi. - Ale śmiertelnicy nie mogą cię zobaczyć w tej postaci! - krzyknęła Thalia. - Zabiłaś go! Leo pokręcił głową z odrazą. - To właśnie mówiła nasza przepowiednia. „Gniew Hery śmierć rozsiewa wokoło". Dalej, moja pani. Jesteś boginią. Zrób jakieś czary! Przywróć mu życie.

Do Piper ledwo docierała ta rozmowa, wciąż wpatrywała się w twarz Jasona. - Oddycha! - zawołała. - To niemożliwe - powiedziała Hera. - Chciałabym, żeby tak było, ale jeszcze żaden śmiertelnik... -Jasonie! - zawołała Piper, wkładając w to całą siłę woli, na jaką ją było stać. Nie mogła go utracić. - Usłysz mnie. Możesz to zrobić. Wróć. Wyzdrowiejesz. Nic się nie stało. Czyżby tylko jej się zdawało, że odetchnął? - Afrodyta nie ma mocy uzdrawiania - powiedziała ze smutkiem Hera. - Nawet ja nie potrafię go uzdrowić, dziewczyno. Jego duch śmiertelnika... -Jasonie! - powtórzyła Piper, wyobrażając sobie, że jej głos przenika przez ziemię aż do Podziemia. — Obudź się. Zrobił gwałtowny wdech i otworzył oczy. Przez chwilę były pełne blasku - zajaśniały czystym złotem. A potem to światło zagasło, znowu miał swoje zwykłe oczy. - Co... co się stało? - To niemożliwe! - zawołała Hera. Piper objęła go tak mocno, że aż jęknął: - Połamiesz mi żebra. - Przepraszam - powiedziała, czując taką ulgę, że roześmiała się, ocierając łzę z oka. Thalia chwyciła brata za rękę. -Jak się czujesz? - Gorąco mi - wymamrotał. - Sucho mi w ustach. I zobaczyłem coś... coś strasznego. - To była Hera - burknęła Thalia. - Jej królewska mość Tykająca Bomba.' - Masz rację, Thalio Grace - powiedziała bogini. — Zaraz cię zamienię w mrówkojada, więc pomóż mi... - Przestańcie - odezwała się Piper. To dziwne, ale obie zamilkły. Piper pomogła Jasonowi wstać, a potem dała mu ostatnią porcję nektaru ze swoich zapasów. - Posłuchajcie... - Piper stanęła przed Thalią i Herą. - Hero... wasza królewska mość... nie uwolnilibyśmy cię bez pomocy Łow-czyń. A ty, Thalio, nigdy byś nie odnalazła Jasona... ja też bym go nigdy nie spotkała... gdyby nie Hera. Bądźcie dla siebie miłe, bo mamy poważniejsze problemy. Obie spojrzały na nią spode łba i przez trzy długie sekundy nie była pewna, która z nich pierwsza ją zabije.

W końcu Thalia odchrząknęła. - Masz ikrę, Piper. - Wyjęła z parki srebrną wizytówkę i wetknęła ją w kieszeń kurtki Piper. - Jeśli kiedyś zechcesz być Łow-czynią, zadzwoń. Może cię przyjmiemy. - Na szczęście dla tej Łowczyni, trafiłaś w sedno, córko Afrodyty. - Przyjrzała się jej uważnie. - Dziwiłaś się, Piper, dlaczego wybrałam właśnie ciebie, dlaczego od początku nie zdradziłam twojej tajemnicy, chociaż wiedziałam, że Enkelados wykorzystuje cię do swoich celów. Muszę przyznać, że aż do tej chwili nie byłam pewna. Coś mi mówiło, że odegrasz w tej wyprawie bardzo ważną rolę. Teraz widzę, że miałam rację. Jest w tobie jakaś siła, z której nie zdawałam sobie sprawy. I masz rację co do zagrożeń, które nas czekają. Musimy działać razem. Piper poczuła, że pieką ją policzki. Nie bardzo wiedziała, jak odpowiedzieć na komplement Hery, ale uprzedził ją Leo. - Tak, ten cały Porfyrion chyba się nie rozpłynął na dobre, co? - Nie - powiedziała Hera. - Ratując mnie i to miejsce, powstrzymaliście przebudzenie się Gai. Ale Porfyrion już powstał. Po prostu uznał, że lepiej stąd odejść, zwłaszcza że nie odzyskał jeszcze swojej pełnej mocy. Gigantów może zabić tylko bóg i półbóg działający ręka w rękę. Kiedy mnie uwolniliście... - Uciekł - wtrącił Jason. - Ale dokąd? Hera nie odpowiedziała, ale Piper poczuła lęk. Przypomniała sobie, co powiedział Porfyrion o wymordowaniu Olimpijczyków przez wyrwanie ich korzeni. Grecja. Zobaczyła ponurą minę Tha-lii i domyśliła się, że Łowczyni doszła do tego samego wniosku. - Muszę odnaleźć Annabeth — powiedziała Thalia. - Musi się dowiedzieć, co tu się wydarzyło. - Thalio... - Jason chwycił ją za rękę. - Nigdy nie rozmawialiśmy o tym miejscu ani... - Wiem. — Twarz jej złagodniała. — Kiedyś tutaj ciebie straciłam. Nie chcę cię znowu opuszczać. Ale wkrótce się spotkamy. Hera skrzyżowała ramiona. -W Obozie Herosów. - Zerknęła na Herę. - Zadbasz o to, żeby bezpiecznie tam dotarli? To w końcu możesz zrobić. - Nie będziesz mi mówić... - Królowo Hero - przerwała jej Piper. Bogini westchnęła. - No dobrze. Tak. A ty zjeżdżaj już stąd, Łowczyni! Thalia uścisnęła Jasona po raz ostatni i pożegnała się ze wszystkimi. Kiedy Łowczynie

odeszły, na dziedziniec spłynął dziwny spokój. W wyschłej sadzawce nie było już ani śladu po skamieniałych łodygach, w których odrodził się gigant i które więziły Herę. Niebo było czyste, pełne gwiazd. Wiatr szeleścił w sekwojach. Piper pomyślała o tamtej nocy w Oklahomie, kiedy razem z ojcem spała przed chatą dziadka Toma. Pomyślała o innej nocy, na dachu sypialni w Szkole Dziczy, kiedy Jason ją pocałował - w każdym razie w jej wspomnieniu wytworzonym przez Mgłę. - Jasonie, co się tutaj wydarzyło? - zapytała. - To znaczy... wiem, że twoja marha tutaj cię porzuciła. Ale powiedziałeś, że dla półbogów to święte miejsce. Dlaczego? Co się stało, kiedy cię porzuciła? Jason pokręcił ze smutkiem głową. - To wciąż jest jakieś mętne. Te wilki... - Podarowano ci los - powiedziała Hera. - Oddano cię na moją służbę. Jason spochmurniał. - Bo zmusiłaś do tego moją mamę. Nie mogłaś znieść, że Zeus miał z nią dwoje dzieci. Że zdradził cię z nią dwukrotnie. Byłem ceną, której zażądałaś za to, że zostawi moją rodzinę w spokoju. - Ale to był dobry wybór, również dla ciebie, Jasonie. Kiedy twojej matce udało się po raz drugi wzbudzić uczucia Zeusa, stało się tak dlatego, że wyobraziła go sobie w innej postaci, w postaci Jupitera. Nigdy przedtem do tego nie doszło: dwoje dzieci, jedno greckie, drugie rzymskie, urodzone wjednej rodzinie. Musiałam cię oddzielić od Thalii. Tu jest początek wędrówki wszystkich półbogów twojej rasy. -Jego rasy? - zapytała Piper. - Ma na myśli Rzymian - odpowiedział Jason. - To tutaj pozostawiano półbogów. Spotykamy tę boginię, Lupę, tę samą wilczycę, która wychowała Romulusa i Remusa. Hera pokiwała głową. - A ty jesteś silny, ty żyjesz. - Ale... - Leo zmarszczył brwi. - Co się stało potem? To znaczy... przecież Jason nie trafił do obozu. - Nie do Obozu Herosów — przyznała Hera. Piper poczuła się tak, jakby niebo nad nią zawirowało, sprawiając, że zakręciło jej się w głowie. - Poszedłeś gdzieś indziej. Tam, gdzie przebywałeś przez te wszystkie lata. Gdzieś, gdzie przebywają półbogowie... Ale gdzie? Jason zwrócił się do bogini:

- Wspomnienia wracają, ale nie miejsca. Nie chcesz mi powiedzieć, tak? - Nie - odpowiedziała Hera. - To część twojego przeznaczenia, Jasonie. Sam musisz odnaleźć drogę powrotu. A kiedy to zrobisz... zjednoczysz dwie wielkie potęgi. Dasz nam nadzieję na pokonanie gigantów i, co ważniejsze, na pokonanie samej Gai. - Chcesz, żebyśmy ci pomogli, a nie odpowiadasz na nasze pytania. - Udzielenie tych odpowiedzi uczyniłoby je bezwartościowymi. Tak działają Fata. Musisz wykuć własną ścieżkę, aby znaleźć te odpowiedzi. Wy troje już mnie zadziwiliście. Nigdy nie myślałam, że to możliwe, by... - Potrząsnęła głową. - Wystarczy, jak powiem, że dzielnie się spisaliście, półbogowie. Ale to dopiero początek. Teraz musicie wrócić do Obozu Herosów, gdzie zaczniecie planować następną fazę waszej misji. - O której nie chcesz nam nic powiedzieć - burknął Jason. -I, jak przypuszczam, zniszczyłaś mojego ducha burzy, tego wspaniałego konia, więc jak mamy tam wrócić? Pieszo? Hera machnęła lekceważąco ręką. - Duchy burzy są stworzone z chaosu. Nie zniszczyłam tego, o którym mówisz, chociaż nie mam pojęcia, dokąd uciekł ani czy jeszcze kiedykolwiek go spotkasz. Jest jednak łatwiejsza droga do domu. Ponieważ wyświadczyliście mi wielką przysługę, pomogę wam... przynajmniej tym razem. Zegnajcie, herosi. Świat obrócił się do góry nogami i Piper prawie zemdlała. Kiedy odzyskała wzrok, była z powrotem w obozie, w pawilonie jadalnym, w samym środku kolacji. Stali na stole zajmowanym przez mieszkańców domku Afrodyty, a Piper przydeptywa-ła nogą pizzę Drew. Sześćdziesięciu obozowiczów zerwało się z miejsc, wytrzeszczając na nich oczy. Nie wiedziała, w jaki sposób Hera przeniosła ich tutaj, wiedziała tylko, że jej żołądkowi nie bardzo się to spodobało. Ledwo się powstrzymała od wymiotów. Leo nie wytrzymał. Zeskoczył ze stołu, podbiegł do najbliższego piecyka z brązu i zwymiotował do niego - co chyba nie było najlepszą ofiarą całopalną dla bogów. -Jason? - Podkłusował do nich Chejron. Stary centaur na pewno widział bardzo dziwne rzeczy przez tysiąclecia, ale nawet on całkowicie osłupiał. - Co... Jak... Dzieci Afrodyty gapiły się na Piper z otwartymi ustami. Pomyślała, że musi wyglądać okropnie. – Cześć - powiedziała tak zdawkowym tonem, na jaki było ją stać. - Wróciliśmy.

Rozdział LII PIPER Piper niewiele zapamiętała z reszty wieczoru. Zrelacjonowali wszystko i odpowiadali na tysiące pytań zadawanych im przez innych obozowiczów, aż w końcu Chejron dostrzegł, jak bardzo są zmęczeni, i kazał im iść spać. Cudownie było wyciągnąć się na prawdziwym materacu, a Piper była tak zmęczona, że natychmiast zasnęła, co oszczędziło jej martwienia się, jak to będzie po powrocie do domku Afrodyty. Następnego ranka obudziła się w swojej koi, czując się znakomicie. Przez okna wpadało słońce i łagodny wiatr. Mogła być wiosna, a nie zima. Ptaki śpiewały. Potwory wyły w lesie. Z pawilonu jadalnego napływał zapach śniadania - bekonu, naleśników i wszelkich innych wspaniałości. Drew i dziewczyny z jej paczki stały nad nią ze skrzyżowanymi rękami. - Dzień dobry — powiedziała Piper i uśmiechnęła się. — Cudowny dzień. - Przez ciebie spóźnimy się na śniadanie - powiedziała Drew -co oznacza, że ty posprzątasz domek przed inspekcją. Tydzień temu Piper albo by trzasnęła ją w twarz, albo schowała się z powrotem pod koc. Teraz pomyślała o cyklopach w Detroit, o Medei w Chicago, o Midasie, który zamienił ją w złoty posąg w Omaha. Spojrzawszy na Drew, tylko parsknęła śmiechem. Drew nagle przestała mieć minę zadowolonego z siebie pyszałka. Cofnęła się, a potem przypomniała sobie, że ma być ostra. - Co ty sobie... - Wyzywam cię - przerwała jej Piper. - W południe na arenie. Pasuje ci? Możesz wybrać broń. Wstała z łóżka, przeciągnęła się leniwie i obrzuciła wszystkich promiennym spojrzeniem. Spostrzegła Mitchella i Lacy, którzy pomogli jej się spakować. Uśmiechali się niepewnie, popatrując to na nią, to na Drew, jakby obserwowali ciekawy mecz tenisa. - Brakowało mi was! - zawołała. - No, ale zobaczycie, będzie super, jak ja tu będę rządzić. Policzki Drew przybrały barwę kompotu z truskawek. Nawet jej najbliżsi poplecznicy mieli niepewne miny. Tego nie było w scenariuszu. - Ty... - warknęła Drew. - Ty obrzydliwa mała wiedźmo! Ja tu jestem najdłużej. Nie

możesz tak po prostu... - Wyzwać cię? - przerwała jej Piper. - Ależ mogę. Zasady obozowe. Zostałam uznana przez Afrodytę. Mam za sobą udaną misję, czyli o jedną więcej, niż tobie kiedykolwiek udało się zakończyć. Jeśli czuję, że mogę być lepszą grupową, mogę cię wyzwać na pojedynek. Chyba że sama zrezygnujesz. Mam rację, Mitchell? - Oczywiście, Piper. - Mitchell szczerzył zęby, Lacy podskakiwała, jakby próbowała unieść się w powietrze. Kilku innych mieszkańców domku zaczęło się uśmiechać, jakby ich rozweselały różne kolory, którymi zabarwiała się twarz Drew. - Zrezygnuję?! - krzyknęła Drew. - Chyba ci odbiło! Piper wzruszyła ramionami. A potem błyskawicznie wyjęła Katoptris spod poduszki, wyciągnęła go z pochwy i przyłożyła czubek klingi do gardła Drew, tuż pod podbródkiem. Wszyscy szybko się cofnęli. Jakiś chłopak wpadł na toaletkę, z której buchnął obłok różowego pudru. - A więc pojedynek - powiedziała wesoło Piper. - Skoro nie chcesz czekać do południa, może być teraz. Wprowadziłaś tutaj dyktaturę, Drew. Silena Beauregard była od ciebie lepsza. Afrodyta to bogini miłości i piękna. Kochaj. Roztaczaj piękno. Dobrzy przyjaciele. Dobre czasy. Dobre czyny. Nie wystarczy po prostu dobrze wyglądać. Silena popełniła błąd, ale ostatecznie poświęciła się dla swoich przyjaciół. Dlatego była bohaterką. Zamierzam przywrócić tu porządek i czuję, że mama będzie po mojej stronie. Chcesz się przekonać? Drew dostała zeza, patrząc na klingę sztyletu. Minęła sekunda. Potem dwie. Piper czekała spokojnie. Była szczęśliwa i pewna siebie. Widać to było w jej uśmiechu. -Ja... ja rezygnuję - mruknęła Drew. - Ale jeśli myślisz, że o tym zapomnę, McLean... - Och, mam nadzieję, że nie. A teraz biegnij do pawilonu jadalnego i wyjaśnij Chejronowi, dlaczego się spóźniamy. Mieliśmy tu zmianę przywództwa. Drew powlokła się do drzwi. Nawet członkinie jej gangu nie ruszyły za nią. Już miała wyjść, gdy Piper powiedziała: - Och, Drew, złotko, jeszcze coś. Dawna grupowa spojrzała na nią niechętnie. - Na wypadek gdybyś myślała, że nie jestem prawdziwą córką Afrodyty, to nie waż się nawet spojrzeć na Jasona Grace. Może jeszcze o tym nie wie, ale jest mój. Gdybyś kiedykolwiek próbowała się do niego zbliżyć, załaduję cię do katapulty i wystrzelę. Polecisz przez zatokę Long Island.

Drew odwróciła się tak szybko, że wpadła na framugę. I wybiegła na zewnątrz. W domku było cicho. Wszyscy patrzyli na Piper. Tego się trochę obawiała. Nie chciała rządzić za pomocą strachu. Nie była podobna do Drew, ale nie wiedziała, czy ją zaakceptują. A potem, spontanicznie, wybuchnął tak głośny aplauz, że słychać go było chyba w całym obozie. Wyprowadzili Piper z domku, wsadzili ją sobie na ramiona i ponieśli do pawilonu jadalnego. Wciąż była w piżamie, włosy miała strasznie rozczochrane, ale nie przejmowała się tym. Nigdy nie czuła się lepiej. Po

śniadaniu

przebrała

się

w

wygodne

obozowe

ciuchy

i

pokierowała

przedpołudniowymi zajęciami swojej grupy. Nadeszła pora czasu wolnego. Radość z odniesionego zwycięstwa trochę przygasła, gdy dowiedziała się, że ma się stawić w Wielkim Domu. Chejron powitał ją na frontowym ganku. Był w swojej ludzkiej postaci i siedział w fotelu na kółkach. - Wejdź do środka, moja droga. Zaraz będzie wideokonferencja. Jedyny komputer w obozie znajdował się w gabinecie Chejro-na. Cały pokój był wyłożony płytami z brązu. - Półbogowie i technika nie idą ze sobą w parze - wyjaśnił jej Chejron. - Rozmowy telefoniczne, wiadomości tekstowe, nawet surfowanie po internecie, wszystko to może przyciągnąć potwory. Tej jesieni w jednej ze szkół w Cincinnati musieliśmy ratować młodego herosa, który wpisał w Google „gorgony" i otrzymał nieco więcej niż to, czego się spodziewał. Ale mniejsza o to. Tutaj, w obozie, jesteśmy zabezpieczeni. Mimo to... staramy się zachować ostrożność. Możesz rozmawiać tylko przez parę minut. - Rozumiem - odpowiedziała Piper. - Dziękuję ci, Chejronie. Uśmiechnął się i wytoczył z gabinetu na fotelu. Piper zawahała się, zanim kliknęła ikonę rozmowy. Gabinet Chejrona był przytulnie zagracony. Jedna ściana była obwieszona koszulkami różnych zjazdów i kongresów - IMPREZOWE KUCYKI '09 VEGAS, IMPREZOWE KUCYKI '10 HONOLULU itd. Piper nie wiedziała, kim są te Imprezowe Kucyki, ale sądząc po plamach, wypalonych dziurach i rozcięciach w ich koszulkach, musiały to być całkiem ostre imprezy Na półce nad biurkiem Chejrona stał staromodny boombox, a obok niego kilka kaset magnetofonowych z nalepkami „Dean Martin", „Frank Sinatra" i „Największe przeboje lat 40." Chejron był tak stary, że zaczęła się zastanawiać, co oznaczają te „lata 40.". Dwudziestego wieku? Dziewiętnastego? A może 40. po Chrystusie? Większość ścian oblepiały jednak fotosy półbogów, jak w sali pamięci. Jeden z nowszych przedstawiał nastolatka z ciemnymi włosami i zielonymi oczami. Stał obok

Annabeth, więc Piper pomyślała, że to pewnie Percy Jackson. Na innych, starszych fotografiach rozpoznała słynnych ludzi: biznesmenów, sportowców, nawet kilka gwiazd filmowych, które znał jej ojciec. Ciekawa była, czy i jej fotografia kiedyś tu zawiśnie. Po raz pierwszy poczuła się tak, jakby była częścią czegoś większego od niej. Herosi byli tutaj od wieków. Jeśli czegoś dokonała, zrobiła to dla nich wszystkich. Wzięła głęboki oddech i kliknęła ikonę połączenia. Na monitorze pojawił się obraz wideo. Gleeson Hedge uśmiechnął się do niej z gabinetu jej ojca. - Widziałaś wiadomości? - Trudno przegapić - odpowiedziała Piper. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Podczas obiadu Chejron pokazał jej gazetę. Tajemniczy powrót jej ojca znikąd zajmował całą pierwszą stronę. Jego osobista asystentka, Jane, została zwolniona za ukrywanie jego zniknięcia i niepowiadomienie policji. Zatrudniono nowych pracowników, których osobiście sprawdzał „długoletni trener" Tristana McLeana, Gleeson Hedge. Według gazety pan McLean stwierdził, że nie pamięta niczego z ostatniego tygodnia, i media pełne były najróżniejszych spekulacji. Jedni uważali, że to jakiś sprytny chwyt reklamowy: może McLean ma zagrać rolę kogoś dotkniętego amnezją? Inni sądzili, że został porwany przez terrorystów albo zwariowanych fanów, albo jak prawdziwy bohater uciekł jakimś łowcom okupów, wykorzystując swoje niesamowite zdolności bojowe, z których był znany jako Król Sparty. Bez względu na to, jak było naprawdę, stał się jeszcze sławniejszy niż dotąd. - Niezły cyrk - powiedział Hedge. - Ale nie martw się. Będziemy go trzymać z dala od publiki przez następny miesiąc, aż to wszystko się uspokoi. Twój tata ma ważniejsze sprawy na głowie... odpoczynek i rozmawianie ze swoją córeczką. - Mam nadzieję, Gleeson, że się za bardzo nie zadomowisz w Hollywood. Hedge prychnął. - Żartujesz? Przy tych ludziach Eol wygląda na zdrowego psychicznie. Wrócę, jak tylko będę mógł, ale najpierw muszę postawić na nogi twojego tatę. To wspaniały facet. Och, jeszcze coś. Zadbałem o pewną drobną rzecz. Straż Parku Narodowego w Bay Area dostała właśnie nowy helikopter od jakiegoś anonimowego darczyńcy. A ta dzielna strażniczka, która nam pomogła, dostała bardzo lukratywną ofertę od pana McLeana. Będzie jego pilotką. - Dzięki, Gleeson. Za wszystko. - Nie ma sprawy. Specjalnie się nie staram. Po prostu tak wyszło. A jeśli już mowa o Eolu, to poznaj nową asystentkę twojego ojca.

Hedge odsunął się w bok, a do kamery uśmiechnęła się piękna młoda kobieta. - Melia? - Piper wytrzeszczyła oczy, ale... tak, to była ona: aura, która pomogła im uciec z twierdzy Eola. - Pracujesz teraz dla mojego ojca? - Fajnie, prawda? - On wie, że jesteś... no wiesz... duchem wiatru? - Och, nie. Ale kocham to zajęcie. Jest jak... mm... łagodny wietrzyk. Piper nie mogła się powstrzymać od śmiechu. - Cieszę się. To cudowne. Ale gdzie... - Chwileczkę. - Melia pocałowała Gleesona w policzek. - No, stary koźle, przestań zajmować linię. - Co? - zapytał Hedge, ale Melia odciągnęła go na bok i zawołała: - Panie McLean! Ona jest na wizji! Sekundę później pojawił się ojciec Piper. Uśmiechnął się do niej promiennie. - Pipes! Wyglądał świetnie, jak dawniej - miał roziskrzone brązowe oczy, półdniowy zarost, zdecydowany uśmiech i świeżo przystrzyżone włosy, jakby był gotów do kolejnego ujęcia w jakimś filmie. Piper odczuła ulgę, ale i pewien smutek. Powrót do normalności niekoniecznie był czymś, czego naprawdę chciała. Zaczęła w duchu odliczać sekundy. Zwykle, w roboczy dzień, rzadko zajmowała uwagę ojca dłużej niż trzydzieści sekund. - Hej - powiedziała niepewnie. - Dobrze się czujesz? - Kochanie, przepraszam cię za to całe zniknięcie. Nie wiem... -Jego uśmiech zgasł; mogłaby przysiąc, że próbuje sobie coś przypomnieć, odnaleźć w pamięci jakieś wspomnienie, które powinno tam być, ale go nie było. - Szczerze mówiąc, nie wiem, co się stało. Ale czuję się dobrze. Trener Hedge to prawdziwy dar niebios. - Dar niebios - powtórzyła. Odpowiednie słowa. - Opowiedział mi o twojej nowej szkole. Przykro mi, że ta Szkoła Dziczy nie wypaliła, ale miałaś rację. Jane się myliła. Głupi byłem, że jej posłuchałem. Zostało chyba dziesięć sekund. Ale wreszcie dosłyszała w jego głosie szczerość, jakby naprawdę czuł skruchę. - Nic nie pamiętasz? - zapytała z lekką nadzieją. - Ależ pamiętam. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. -Tak? - Pamiętam, że cię kocham. I jestem z ciebie dumny. Jesteś zadowolona ze swojej

nowej szkoły? Piper zamrugała. Za nic w świecie nie chciała się teraz rozpłakać. Po tym wszystkim, co przeszła, byłoby to naprawdę śmieszne. - Tak, tato. To jest bardziej obóz niż szkoła, ale... Tak, myślę, że będę tu szczęśliwa. - Dzwoń tak często, jak możesz. I wróć do domu na Boże Narodzenie. I... Pipes... -Tak? Dotknął ekranu, jakby chciał dosięgnąć ją ręką. -Jesteś wspaniałą dziewczyną. Za rzadko ci to powtarzam. Tak bardzo przypominasz mi twoją matkę. Byłaby z ciebie dumna. A dziadek Tom... - zachichotał - dziadek Tom zawsze mówił, że będziesz miała najsilniejszy głos w całej naszej rodzinie. Zapamiętają mnie jako ojca Piper McLean, i to będzie najwspanialsze dziedzictwo, jakie mogę sobie wyobrazić. Piper chciała mu odpowiedzieć, ale bała się, że się rozpłacze. Dotknęła jego palców na ekranie i kiwnęła głową. W tle odezwał się głos Melii i Tristan McLean westchnął. - Dzwoni studio. Przykro mi, kochanie. -I zabrzmiało to naprawdę szczerze. - Nie ma sprawy, tato. Kocham cię. Mrugnął. A potem wideorozmowa się skończyła. Pięćdziesiąt pięć sekund? Może cała minuta. Uśmiechnęła się. Niewiele lepiej, ale zawsze coś. Na głównym placu znalazła Jasona odpoczywającego na ławce; między stopami miał piłkę do koszykówki. Był cały spocony, ale wyglądał cudownie w swojej pomarańczowej koszulce bez rękawów i szortach. Blizny i siniaki już zanikały dzięki medycznym sztuczkom mieszkańców domku Apollina. Muskularne ramiona i nogi miał opalone - jak zwykle przyciągały wzrok. Popołudniowe słońce lśniło w jego krótkich włosach, tak że wyglądały, jakby ich dotknął Midas. - Hej - powiedział. - Jak ci poszło? Dopiero po chwili dotarło do niej jego pytanie. - Hmm? Och, tak. Świetnie. Usiadła obok niego i razem obserwowali przechadzających się po trawniku obozowiczów. Parę dziewczyn z grupy Demeter zabawiało się robieniem figli dwóm chłopakom z grupy Apollina -wyczarowywały wysoką trawę wokół ich kostek, gdy ci rzucali do kosza. Na obozowym sklepiku dzieci Hermesa wywieszały plakat z napisem: LATAJĄCE BUTY, LEKKO UŻYWANE, TYLKO DZISIAJ PRZECENA 50%! Dzieci Aresa otaczały swój domek nowym drutem kolczastym. Z domku Hypnosa dochodziło potężne chrapanie. Normalny dzień w obozie. Dzieci Afrodyty obserwowały Piper i Jasona, udając, że tego nie robią. Piper była

pewna, że zobaczyła, jak podają sobie pieniądze, jakby się zakładali, że się pocałują. - Wyspałeś się? - zapytała Jasona. Spojrzał na nią, jakby czytała w jego myślach. - Nie bardzo. Sny. - O przeszłości? Kiwnął głową. Nie naciskała go. Jak sam zechce mówić, to dobrze, ale za dobrze go znała, by się dopytywać. Nie przejmowała się, że to, co o nim wiedziała, opierało się na trzech miesiącach fałszywych wspomnień. „Wyczuwasz możliwości", powiedziała jej matka. A Piper postanowiła, że zamieni te możliwości w rzeczywistość. Jason zakręcił piłką. - To nie są dobre wiadomości - ostrzegł ją. — Moje wspomnienia nie są dobre dla... dla żadnego z nas. Piper była pewna, że chciał powiedzieć dla nas - dla nich dwojga, i zastanawiała się, czy przypomniał sobie jakąś dziewczynę z przeszłości. Ale to jej nie obchodziło. Nie w taki słoneczny, zimowy dzień, z Jasonem siedzącym obok niej. - Coś wymyślimy - obiecała. Popatrzył na nią z pewnym wahaniem, jakby chciał jej uwierzyć. - Annabeth i Rachel chcą się ze mną spotkać wieczorem. Chyba dopiero potem powinienem to wyjaśnić... - W porządku. Wyrwała źdźbło trawy rosnące obok jej stopy. Wiedziała, że czyha na nich niejedno niebezpieczeństwo. Będzie musiała stawić czoła jego przeszłości, mogą też nie przeżyć wojny z gigantami. Ale teraz oboje wciąż żyli i postanowiła za wszelką cenę cieszyć się tą chwilą. Jason przyglądał się jej nieufnie. W słońcu jego tatuaż na ramieniu był bladoniebieski. -Jesteś w dobrym nastroju - powiedział. - Jesteś taka pewna, że to wszystko dobrze się skończy? - Tak, bo ty nas poprowadzisz - odpowiedziała po prostu. - Pójdę za tobą wszędzie. Jason zamrugał, a potem powoli się uśmiechnął. - To niebezpieczne. - Jestem niebezpieczną dziewczyną. - W to akurat wierzę. Wstał i otrzepał sobie szorty. Podał jej rękę. - Leo mówi, że chce nam coś pokazać. W lesie. Idziemy?

- Oczywiście. — Chwyciła jego rękę i wstała. Przez chwilę stali, trzymając się za ręce. Jason przechylił głowę na bok. - Powinniśmy iść. - Tak. Tylko chwilkę. Puściła jego rękę i wyjęła z kieszeni srebrną wizytówkę, tę, którą dała jej Thalia. Wrzuciła ją do najbliższego wiecznego ognia i patrzyła, jak się spala. W domku Afrodyty już nie będzie żadnych złamanych serc. Nie potrzeba im żadnego rytuału przejścia. Obserwujący ich z daleka jej współtowarzysze z domku Afrodyty mieli zawiedzione miny. Do pocałunku nie doszło. Zaczęli wypłacać sobie zakłady. No i dobrze. Piper była cierpliwa i widziała mnóstwo wspaniałych możliwości. - Chodźmy - powiedział Jason. - Trzeba zaplanować nowe przygody.

Rozdział LIII LEO Leo nie czuł się tak niepewnie od chwili, gdy zaproponował wilkołakom burgery z tofu. Kiedy doszedł do ukrytej w lesie skalnej ściany z wapienia, odwrócił się do całej grupy i uśmiechnął się nerwowo. - To tutaj. Z końców palców jego dłoni wystrzeliły płomienie. Skierował je na drzwi. Jego współtowarzyszy z domku zatkało z wrażenia. - Leo! - zawołała Nyssa. - Potrafisz wezwać ogień! - Tak, dzięki. Wiem. Jake Mason, który pozbył się już spowijających go bandaży, ale wciąż chodził o kulach, powiedział: - Święty Hefajstosie. To znaczy... bardzo rzadko się zdarza, że... Masywne drzwi otworzyły się i wszystkim opadły szczęki. Zapomnieli o płonącej dłoni Leona. Nawet Piper i Jason osłupieli, a przecież nie tak dawno widzieli różne dziwne rzeczy. Tylko Chejron nie wyglądał na zaskoczonego. Zmarszczył krzaczaste brwi i pogładził brodę, jakby grupa miała przejść przez pole minowe. Leo stracił resztki pewności siebie, ale nie mógł się już wycofać. Instynkt podpowiadał mu, że powinien pokazać to miejsce - przynajmniej swoim współbraciom z domku Hefajstosa - a nie mógł przecież ukryć go przed Chejronem i dwojgiem swoich najlepszych przyjaciół. - Witajcie w Bunkrze Dziewiątym - powiedział z taką pewnością siebie, na jaką mógł się zdobyć. - Właźcie do środka. Grupa w milczeniu obchodziła całą halę. Nic się tu nie zmieniło, odkąd Leo tu był olbrzymie maszyny, warsztaty, stare mapy i plany. Z jednym wyjątkiem: na centralnym stole spoczywała głowa Festusa, wciąż pogięta i osmalona od czasu fatalnej kraksy w Oklahomie. Leo podszedł do niej, czując gorycz w ustach, i pogładził czoło smoka. - Przykro mi, Festusie. Ale nie zapomniałem o tobie. Jason położył mu rękę na ramieniu. - Hefajstos przeniósł ją tutaj? Leo kiwnął głową. - Ale nie możesz go zreperować. - Nie, dam rady. Ale głowę można wykorzystać. Festus pójdzie z nami.

Piper podeszła bliżej i zmarszczyła brwi. - Co masz na myśli? Zanim odpowiedział, rozległ się okrzyk Nyssy. - Hej, popatrzcie na to! Stała przy jednym z warsztatów, przeglądając szkicownik pełen schematów najróżniejszych maszyn i broni. - Nigdy czegoś takiego nie widziałam - powiedziała. - Tu jest więcej niesamowitych pomysłów niż w pracowni Dedala. Zrobienie samych prototypów tego wszystkiego zajęłoby ze sto lat. - Kto to zbudował? - zapytał Jake Mason. - I po co? Chejron milczał, a Leo utkwił wzrok w mapie na ścianie, którą widział już podczas swoich pierwszych odwiedzin. Pokazywała Obóz Herosów, rząd trójwiosłowców w zatoce, katapulty umieszczone na zboczach wzgórz wokół doliny i położenie pułapek, okopów i zasadzek. - To jest wojenne centrum dowodzenia - powiedział. - Obóz już raz zaatakowano, prawda? - Podczas wojny tytanów? - zapytała Piper. Nyssa pokręciła głową. - Nie. A poza tym ta mapa wygląda na bardzo starą. Data... czy to nie jest rok 1864? Wszyscy spojrzeli na Chejrona. Centaur zamachał niespokojnie ogonem. - Obóz atakowano wiele razy. Ta mapa pochodzi z czasów wojny domowej. Leo nie był jedyną osobą, którą to zdumiało. Inni też patrzyli po sobie, marszcząc czoła. - Wojna domowa... - odezwała się Piper. - Masz na myśli amerykańską wojnę secesyjną sprzed półtora wieku? - Tak i nie - odrzekł Chejron. - Dwa konflikty, śmiertelników i półbogów, odzwierciedlały siebie, jak to zwykle bywało w historii Zachodu. Weźmy jakąkolwiek wojnę domową czy rewolucję od upadku Rzymu: za każdym razem był to czas, gdy walczyli ze sobą również półbogowie. Ale ta wojna domowa była szczególnie straszna. Dla amerykańskich śmiertelników wciąż pozostaje najbardziej krwawym konfliktem w całej historii, w którym śmierć poniosło więcej Amerykanów niż w obu wojnach światowych. Półbogowie też ponieśli tak wielkie straty. Wtedy też był tutaj Obóz Herosów. Te lasy były świadkami straszliwej, ciągnącej się przez wiele dni bitwy, z ogromnymi stratami po obu stronach. - Po obu stronach - powtórzył Leo. - To znaczy, że obóz się podzielił?

- Nie - odpowiedział mu Jason. - Chejron miał na myśli dwie różne grupy. Obóz Herosów był po jednej stronie tej wojny. Leo nie był pewny, czy chce znać odpowiedź, ale zapytał: - Kim byli ci drudzy? Chejron spojrzał w górę na pogiętą tablicę z napisem BUNKIER 9, jakby sobie przypominał dzień, w którym ją zawieszono. - Odpowiedź jest niebezpieczna - powiedział. - Przysiągłem na Styks, że nigdy nie będę o tym mówił. Po amerykańskiej wojnie secesyjnej bogowie byli przerażeni ceną, jaką zapłaciły za nią ich dzieci, i przysięgli, że to się już nigdy nie powtórzy. Obie grupy zostały rozdzielone. Bogowie nagięli ich wolę, utkali Mgłę najgęściej, jak potrafili, aby mieć pewność, że wrogowie na zawsze o sobie zapomną, że nigdy się nie spotkają podczas swoich misji, tak aby już nigdy nie powtórzył się podobny rozlew krwi. To mapa z ostatnich mrocznych dni 1864 roku, kiedy obie strony jeszcze ze sobą walczyły. Od tego czasu było kilka poważnych zagrożeń. Lata sześćdziesiąte dwudziestego wieku były szczególnie niepewne. Udało się nam jednak oddalić widmo kolejnej wojny domowej... przynajmniej do dziś. Jak odgadł Leo, ten bunkier był centrum dowodzenia dzieci Hefajstosa. W ubiegłym stuleciu otwarto go parę razy, zwykle stawał się schronieniem w czasach wielkiego niepokoju. Ale to niebezpieczne miejsce. Wzbudza wspomnienia, budzi dawne spory. Nawet kiedy tytani zagrozili nam w zeszłym roku, nie zdecydowałem, że warto zaryzykować i wykorzystać to miejsce. Nagle triumf, jaki odczuwał Leo, zamienił się w poczucie winy. - Hej, zrozumcie, że to miejsce znalazło mnie. To się miało zdarzyć. Nie ma w tym nic złego. - Mam nadzieję, że się nie mylisz - powiedział Chejron. - Nie mylę się! Leo wyciągnął z kieszeni swój stary rysunek i rozłożył go na stole, tak aby wszyscy mogli go zobaczyć. - Proszę - powiedział z dumą. - Eol mi to oddał. Namalowałem to, kiedy miałem pięć lat. To jest moje przeznaczenie. Nyssa zmarszczyła brwi. - Leo, to jest namalowany kredkami obrazek jakiegoś statku. - Popatrz. Leo wskazał na największy schemat zawieszony na tablicy ogłoszeń - schemat greckiej triremy. Wszyscy powoli otwierali coraz szerzej oczy, gdy porównywali dwa rysunki. Liczba

masztów i wioseł, nawet ozdoby na tarczach i żaglach - wszystko było dokładnie takie samo jak na rysunku Leona. - To niemożliwe - powiedziała Nyssa. - Ten schemat ma przynajmniej sto lat. - Przepowiednia-Niejasna-Lot - odczytał Jake Mason ze schematu. -To jest schemat latającego okrętu. Zobaczcie, to jest urządzenie do lądowania. I uzbrojenie... Święty Hefajstosie... obrotowe balisty, zamontowane na stałe kusze, pancerz z niebiańskiego spiżu. To naprawdę niesamowita supermachina wojenna. Zbudowano ją kiedykolwiek? -Jeszcze nie - odrzekł Leo. - Spójrzcie na dziób. Nie było wątpliwości - figura na dziobie była głową smoka. Bardzo konkretnego smoka. - Festus - powiedziała Piper. Wszyscy się odwrócili i spojrzeli na leżącą na stole głowę smoka. - On ma być naszym przewodnikiem. Naszą maskotką, naszymi oczami na morzu. Bo ja mam zbudować ten okręt. I nazwę go „Argo II". A wy mi w tym pomożecie. - „Argo II" - powtórzyła Piper z uśmiechem. - Na pamiątkę okrętu Jazona. Jason miał trochę niepewną minę, ale pokiwał głową. - Leo ma rację. Właśnie tego nam potrzeba do naszej podróży. -Jakiej podróży? - zapytała Nyssa. - Dopiero co wróciliście! Piper przebiegła palcami po starym obrazku. - Musimy stawić czoła Porfyrionowi, królowi gigantów. Powiedział, że zniszczy bogów u samych ich korzeni. - Zaiste - odezwał się Chejron. - Wiele z Wielkiej Przepowiedni Rachel pozostaje dla mnie tajemnicą, ale jedno jest pewne. Wy troje, Jason, Piper i Leo, należycie do siódemki półbogów, którzy muszą wyruszyć na tę wyprawę. Musicie stawić czoła gigantom w ich ojczyźnie, gdzie są najsilniejsi. Musicie ich powstrzymać, zanim obudzą Gaję, zanim zniszczą Olimp. - Mm... — Nyssa drgnęła. - Chyba nie masz na myśli Manhattanu, co? - Nie - powiedział Leo. - Chodzi o pierwotny Olimp. Musimy popłynąć do Grecji.

Rozdział LIV LEO Minęło parę minut, zanim dzieci Hefajstosa ochłonęły i zaczęły zadawać pytania jedno przez drugie. Kim jest pozostała czwórka herosów? Ile czasu zajmie budowa okrętu? Dlaczego wszyscy nie wyruszą do Grecji? - Herosi! — Chejron tupnął kopytem w posadzkę. — Wszystkie te szczegóły nie są jeszcze ustalone, ale Leo ma rację. Będzie mu potrzebna pomoc w budowie „Argo II". To chyba największy z projektów, jaki kiedykolwiek zrealizuje Dziewiątka, większy nawet od spiżowego smoka. - I zajmie przynajmniej rok - zgadywała Nyssa. - Mamy tyle czasu? - Macie najwyżej sześć miesięcy. Powinniście wyruszyć w podróż w dzień letniego przesilenia, kiedy moc bogów jest największa. Poza tym najwyraźniej nie możemy ufać bogom wiatrów, a letnie wiatry są najmniej gwałtowne i najłatwiejsze do nawigacji. Nie możecie pożeglować ani o dzień później, bo może być za późno, by powstrzymać gigantów. Musicie unikać podróży lądem, wykorzystywać tylko powietrze i morze, więc ten pojazd świetnie się do tego nadaje. Jason jest synem boga nieba... Umilkł, ale Leo zrozumiał, że Chejron myśli o tym zaginionym uczniu, Percym Jacksonie, synu Posejdona. Na pewno przydałby się w takiej wyprawie. Jake Mason zwrócił się do Leona: - No, przynajmniej jedno jest pewne. Teraz ty jesteś naszym grupowym. To największy zaszczyt, jaki kiedykolwiek przypadł nam w udziale. Ktoś jest innego zdania? Nikt nie wyraził sprzeciwu. Wszyscy uśmiechali się do Leona, który prawie czuł, że załamuje się klątwa ciążąca nad ich domkiem, że znika dręczące ich poczucie beznadziejności. - A więc dokonaliśmy wyboru - powiedział Jake. - Jesteś grupowym naszego domku. Leo zaniemówił. Od czasu śmierci swojej matki jego życie było ucieczką. Teraz znalazł dom i rodzinę. Miał zadanie do wykonania. I choć trochę go to przerażało, nie odczuwał pokusy ucieczki. Ani trochę. - Cóż - powiedział w końcu - skoro wybraliście mnie na swojego przywódcę, to chyba jesteście jeszcze bardziej pokręceni ode mnie. Więc zbudujmy tę wojenną supermachinę!

Rozdział LV JASON Jason czekał samotnie w Jedynce. Annabeth i Rachel miały lada chwila przyjść na naradę grupowych, a Jason potrzebował trochę czasu, aby pomyśleć. Sny, które miał w nocy, były tak okropne, że nie chciał o nich nikomu opowiadać nawet Piper. Jego wspomnienia wciąż były mgliste, ale kawałek po kawałku układały się w jakąś całość. Noc, w której Lupa poddała go próbie w Wilczym Domu, żeby sprawdzić, czy będzie jej szczenięciem czy zdobyczą. Potem długa wędrówka na południe do... Nie pamiętał, ale miał jakieś przebłyski swojego dawnego życia. Dzień, w którym zrobiono mu tatuaż. Dzień, w którym poniesiono go na tarczy i obwołano pretorem. Twarze przyjaciół: Dakota, Gwendolyna, Hazel, Bobby. I Reyna. Tak, na pewno była tam dziewczyna o imieniu Reyna. Nie wiedział, kim dla niego była, ale to wspomnienie kazało mu zadać sobie pytanie o to, co czuje do Piper - i czy nie robi czegoś złego. Problem w tym, że bardzo Piper polubił. Przeniósł swoje rzeczy do alkowy w rogu, gdzie kiedyś spała jego siostra. Powiesił z powrotem fotografię Thalii, żeby nie czuć się samotnie. Spojrzał na posąg Zeusa, pełnego mocy i dumy, ale posępny bóg już nie budził w nim lęku. Po prostu budził w nim smutek. - Wiem, że mnie słyszysz - powiedział. Posąg milczał. Jego namalowane oczy zdawały się patrzeć na Jasona. - Bardzo bym chciał porozmawiać z tobą osobiście - ciągnął Jason - ale rozumiem, że nie możesz. Rzymscy bogowie nie bardzo lubią zadawać się ze śmiertelnikami, a ty... jesteś przecież królem. Musisz dawać przykład. Milczenie. Jason miał nadzieję na cokolwiek - na głośniejszy niż zwykle grzmot, oślepiającą błyskawicę, uśmiech. Nie, raczej nie to. Uśmiech byłby straszny. - Coś sobie przypominam. — Im dłużej mówił, tym mniej się czuł zażenowany. Pamiętam, że ciężko jest być synem Jupitera. Każdy widzi we mnie przywódcę, a ja zawsze czuję się samotny. Podejrzewam, że ty też tak się czujesz na Olimpie. Inni bogowie buntują się przeciw twoim decyzjom. Czasami musisz dokonywać trudnych wyborów, a inni cię krytykują. I nie możesz przyjść mi z pomocą, jak czynią to inni bogowie. Musisz traktować mnie z dystansem, żeby nie wyglądało na to, że masz swoich faworytów. Chciałem ci chyba powiedzieć... Wziął głęboki oddech.

- Rozumiem to wszystko. W porządku. Staram się jak mogę. Postaram się, żebyś był ze mnie dumny. Ale naprawdę potrzebuję twojej rady, tato. Jeśli jest coś, w czym mógłbyś mi pomóc, zrób to, żebym mógł pomóc swoim przyjaciołom. Boję się, że zginą przeze mnie. Nie wiem, jak ich chronić. Ciarki przebiegły mu po karku. Zdał sobie sprawę, że ktoś za nim stoi. Odwrócił się i zobaczył kobietę w czarnej szacie z kapturem, z kozią skórą przewieszoną przez ramię i z rzymskim mieczem - gladiusem - w dłoniach. - Hera. Odrzuciła kaptur z głowy. - Dla ciebie zawsze będę Junoną. A twój ojciec już ci pomógł, Jasonie. Zesłał ci Piper i Leona. Nie jest tak, że tylko ponosisz za nich odpowiedzialność. Są również twoimi przyjaciółmi. Słuchaj tego, co mówią, a nie zawiedziesz. -Jupiter przysłał cię tu, żebyś mi to powiedziała? - Nikt nigdzie mnie nie posyła, herosie. Nie jestem niczyim posłańcem. - Ale ty mnie w to wszystko wpakowałaś. Dlaczego posłałaś mnie do obozu? - Myślę, że sam wiesz. Potrzebna była zmiana przywódcy. To jedyny sposób, by przerzucić most nad przepaścią. - Nie wyraziłem na to zgody. - Nie. Ale Zeus podarował mi twoje życie, a ja pomagam ci wypełnić twoje przeznaczenie. Jason starał się opanować gniew. Spojrzał w dół na swoją pomarańczową koszulkę obozową i na tatuaż na ramieniu i zrozumiał, że te dwie rzeczy nie pasują do siebie. Stał się sprzecznością - mieszanką tak groźną, że nawet Medea nie mogłaby jej uwarzyć. - Nie zwracasz mi wszystkich wspomnień - powiedział. - Chociaż obiecałaś. - Większość powróci w swoim czasie. Musisz jednak odnaleźć własną drogę powrotu. Potrzebne ci jest te sześć miesięcy z twoimi nowymi przyjaciółmi, w twoim nowym domu. Zdobywasz ich zaufanie. Kiedy przyjdzie czas, aby pożeglować na wyprawę, będziesz już przywódcą tego obozu. I będziesz gotów, by zaprowadzić pokój między dwiema wielkimi potęgami. - A jeśli nie mówisz mi prawdy? - zapytał. - Jeśli robisz to, by wywołać nową wojnę domową? Trudno było powiedzieć, co maluje się na twarzy Junony. Rozbawienie? Pogarda? Czułość? Może wszystko naraz. Wyglądała jak zwykła kobieta, ale wiedział, że nią nie jest. Wciąż miał przed oczami to oślepiające światło - prawdziwą postać bogini, która wypaliła się

w jego mózgu. Była Junoną i Herą. Istniała w wielu miejscach jednocześnie. Motywy jej działań nigdy nie były proste. - Jestem boginią rodziny - powiedziała. - Moja rodzina już za długo była rozdzielona. - Rozdzielili nas, żebyśmy się nie pozabijali. To chyba całkiem dobry powód. - Przepowiednia żąda, abyśmy się zmienili. Giganci powstaną. Każdego może zabić tylko bóg współpracujący z półbogiem. Ta siódemka musi się składać z największych półbogów tej epoki. Na razie są rozdzieleni w dwóch miejscach. Jeśli pozostaną rozdzieleni, nie zwyciężymy. Gaja na to liczy. Musisz zjednoczyć olimpijskich herosów i pożeglować z nimi, aby stawić czoła gigantom na pradawnym polu bitwy, w Grecji. Tylko wtedy bogowie będą przekonani, by walczyć z wami. Będzie to najbardziej niebezpieczna misja, najważniejsza podróż, w jaką kiedykolwiek wyruszyły dzieci bogów. Jason ponownie spojrzał w górę na jaśniejący posąg swojego ojca. - To niesprawiedliwe. Mogę wszystko zniszczyć. - Możesz - zgodziła się Junona. - Ale bogowie potrzebują herosów. Zawsze ich potrzebowaliśmy. - Nawet ty? Myślałem, że ich nienawidzisz. Bogini uśmiechnęła się do niego cierpko. - Mam taką opinię. Ale jeśli chcesz znać prawdę, Jasonie, to często zazdroszczę innym bogom ich śmiertelnych dzieci. Wy, półbogowie, możecie przerzucić most między tymi dwoma światami. Myślę, że to pomaga waszym boskim rodzicom... nawet Jupiterowi, niech będzie przeklęty!... zrozumieć świat śmiertelników lepiej ode mnie. Westchnęła tak żałośnie, że mimo złości na nią Jason poczuł lekkie współczucie. -Jestem boginią małżeństwa - ciągnęła Junona. — Niewierność nie leży w mojej naturze. Mam tylko dwóch boskich synów, Aresa i Hefajstosa. Obaj sprawili mi zawód. Nie mam żadnych śmiertelnych herosów, którzy by spełniali moje polecenia, więc tak często bywam zła na półbogów, na Heraklesa, Eneasza, ich wszystkich. Ale również dlatego sprzyjałam Jazonowi, śmiertelnikowi, który nie miał żadnego boskiego rodzica. I dlatego rada jestem, że Zeus podarował mi ciebie, Jasonie. Będziesz moim bohaterem. Będziesz największym z herosów i przywrócisz jedność wśród półbogów, a przez to i na Olimpie. Jej słowa zapadały w niego, ciężkie jak worki z piaskiem. Dwa dni temu był przerażony, kiedy się dowiedział, że ma poprowadzić półbogów, aby wypełnić Wielką Przepowiednię, wyruszyć na wojnę z gigantami i ocalić świat. Wciąż był przerażony, ale coś się w nim zmieniło. Nie był już sam. Miał przyjaciół, miał dom, o który mógł walczyć. Miał nawet swoją patronkę, boginię, która się o niego

troszczyła, a to już coś znaczyło, nawet jeśli nie zawsze można było jej ufać. Musiał stanąć i zaakceptować swoje przeznaczenie, jak zrobił już, kiedy rzucił się na Porfyriona z gołymi rękami. Tak, wydawało się to niemożliwe. Mógł umrzeć. Ale przyjaciele liczyli na niego. - A jeśli zawiodę? - Wielkie zwycięstwa wymagają wielkiego ryzyka - odpowiedziała. -Jeśli zawiedziesz, dojdzie do przelewu krwi, jakiego nikt jeszcze nie widział. Półbogowie zniszczą się nawzajem. Giganci opanują Olimp. Gaja się przebudzi i ziemia strząśnie z siebie wszystko, co zbudowano na niej przez pięć tysiącleci. To będzie koniec nas wszystkich. - Wspaniale. Po prostu wspaniale. Ktoś zapukał do drzwi domku. Junona zarzuciła z powrotem kaptur, ukrywając pod nim twarz. Potem wręczyła Jasonowi gladius w pochwie. - Niech ci zastąpi tę broń, którą utraciłeś. Jeszcze porozmawiamy. Może ci się to podobać lub nie, ale jestem twoją sponsorką i łączniczką z Olimpem. Potrzebujemy siebie nawzajem. Bogini znikła, kiedy drzwi się otworzyły i weszła Piper. - Annabeth i Rachel już są. Chejron wzywa nas na naradę.

Rozdział LVI JASON Nie tak wyobrażał sobie Jason naradę starszyzny obozowej. Odbyła się w sali rekreacyjnej Wielkiego Domu, wokół stołu do ping-ponga, a jeden z satyrów roznosił nachos i napoje orzeźwiające. Ktoś przyniósł z salonu głowę lamparta Seymoura i powiesił ją na ścianie. Co jakiś czas ktoś rzucał mu kiełbaskę dla psów. Jason rozglądał się po sali, starając się przypomnieć sobie, jak kto się nazywa. Na szczęście siedzieli przy nim Leo i Piper - to była ich pierwsza narada starszych. Clarisse, przywódczyni domku Aresa, trzymała na stole nogi w wysokich butach, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Clovis z domku Hypnosa chrapał w kącie, a Butch z domku Iris wpychał mu do nosa ołówki, jakby chciał się przekonać, ile ich może się tam zmieścić. Travis Hood z domku Hermesa trzymał zapalniczkę pod piłeczką pingpongową, żeby zobaczyć, czy da się ją podpalić, a Will Solace z domku Apollina mechanicznie owijał i rozwijał bandaż wokół nadgarstka. Grupowy domku Hekate, Lou Ellen, czy jakoś tam, grał w „złap mój nos" z Mirandą Gardiner z domku Demeter, tyle że Lou naprawdę oderwał Mirandzie nos za pomocą czarów, a ona starała się go odzyskać. Jason miał nadzieję, że pojawi się Thalia. W końcu mu to obiecała - ale nigdzie jej nie widział. Chejron powiedział mu, żeby się tym nie przejmował. Często gdzieś znikała, walcząc z potworami albo wypełniając zadania zlecone jej przez Artemidę, i na pewno wkrótce się zjawi. Jasona to nie uspokoiło. Rachel Dare, wyrocznia, siedziała u szczytu stołu obok Chejrona. Miała na sobie mundurek Akademii Młodych Dam w Clarion, co wyglądało trochę dziwnie, ale uśmiechnęła się do Jasona. Annabeth była nieco spięta. Założyła pancerz na obozowy strój, miała sztylet u boku, a jasne włosy upięła w koński ogon. Gdy tylko Jason wszedł, utkwiła w nim spojrzenie, jakby chciała wydobyć z niego jakąś informację samym wysiłkiem woli. - Przystąpmy do rzeczy - odezwał się Chejron. - Lou Ellen, oddaj Mirandzie nos, bardzo proszę. Travis, z łaski swojej, przestań podpalać piłeczkę pingpongową. Butch, sądzę, że dwa ołówki to naprawdę zbyt wiele jak na ludzkie nozdrza. Dziękuję. Jak sami widzicie, Jason, Piper i Leo powrócili z misji z większym lub mniejszym sukcesem. Niektórzy z was znają już część ich przygód, ale chcę, żeby teraz oni sami wszystko wam opowiedzieli. Wszyscy spojrzeli na Jasona. Odchrząknął i zaczął opowiadać. Piper i Leo wtrącali się

od czasu do czasu, żeby dopowiedzieć coś, o czym zapomniał. Zajęło to kilka minut, ale wydawało się, że więcej. Zebrani nie spuszczali z nich wzroku. Panowała grobowa cisza. Jason czuł, że dla tych wielu półbogów z ADHD, którzy musieli siedzieć spokojnie tak długo, jego opowieść zapewne brzmiała trochę absurdalnie. Skończył na odwiedzinach Hery tuż przed naradą. - A więc Hera była tutaj - powiedziała Annabeth. - Rozmawiała z tobą. Jason kiwnął głową. - Zrozumcie, nie mówię, że jej ufam... -I całkiem słusznie - wtrąciła Annabeth. - ...ale jeśli chodzi o tę drugą grupę półbogów, mówiła prawdę. Ja sam stamtąd przyszedłem. - Rzymianie. - Clarisse rzuciła Seymourowi kiełbaskę. - Chcesz, żebyśmy uwierzyli, że jest gdzieś inny obóz herosów, którzy słuchają bogów w ich rzymskiej postaci. Ale jakoś nigdy przedtem nich nie słyszeliśmy. Piper wyprostowała się. - Bogowie rozdzielili te dwie grupy, bo za każdym razem, kiedy ich członkowie się spotykali, chcieli się nawzajem pozabijać. - To mogę zrozumieć - stwierdziła Clarisse. - Ale dlaczego nie natknęliśmy się na siebie podczas różnych wypraw? - Och, zdarzało się - powiedział Chejron. - Spotykaliście ich, to wiele razy. To zawsze kończyło się źle i bogowie zawsze starali się zatrzeć te wspomnienia. Rywalizacja między tymi dwiema grupami sięga wojny trojańskiej. Grecy obiegli Troję i spalili ją doszczętnie. Trojański bohater, Eneasz, uciekł i w końcu wylądował w Italii, gdzie dał początek ludowi, który później stworzył państwo rzymskie. Rzymianie stawali się coraz bardziej potężni, czcząc tych samych bogów, co Grecy, ale pod innymi imionami i z nieco innymi przymiotami i osobowościami. - Są bardziej wojowniczy - dodał Jason. — Bardziej zjednoczeni. Bardziej skłonni do ekspansji, podbojów i dyscypliny. - Nieładnie! - odezwał się Travis. Niektórzy też pokręcili głowami z odrazą, ale Clarisse wzruszyła ramionami, jakby uznała, że jej to nie przeszkadza. Annabeth zakręciła swoim nożem po stole. -I Rzymianie nienawidzili Greków. Zemścili się, podbijając wyspy greckie i przyłączając je do Imperium Rzymskiego.

- Trudno powiedzieć, że ich nienawidzili - powiedział Jason. -Rzymianie uwielbiali grecką kulturę i byli o nią trochę zazdrośni. Natomiast Grecy uważali Rzymian za barbarzyńców, ale mieli szacunek dla ich potęgi militarnej. Tak więc za czasów rzymskich wśród półbogów nastąpił podział: albo jesteś Grekiem, albo Rzymianinem. - I tak pewnie jest do dzisiaj - zauważyła Annabeth. - Ale to czyste wariactwo. Chejronie, gdzie byli Rzymianie podczas wojny tytanów? Nie chcieli nam pomóc? Chejron pociągnął za swoją kozią bródkę. - Ależ pomogli, Annabeth. Kiedy ty i Percy dowodziliście bitwą o Manhattan, to jak myślisz, kto zdobył górę Otrys, bazę tytanów w Kalifornii? - Chwileczkę - odezwał się Travis. - Mówiłeś, że Otrys poddał się, kiedy pokonaliśmy Kronosa. - Nie - powiedział Jason. Przypomniał sobie jakieś fragmenty tej bitwy... olbrzyma w gwiaździstej zbroi i hełmie z rogami barana. Przypomniał sobie swoje zastępy półbogów wspinających się na górę Tam, przebijających się przez hordy potwornych węży. - Nie poddał się sam. To my zniszczyliśmy ich pałac. Ja sam pokonałem tytana Kriosa. Oczy Annabeth gorzały, jakby była ventusem. Jason prawie widział jej myśli, składające fragmenty w całość. - Bay Area. Nam, półbogom, zawsze mówiono, żebyśmy trzymali się od tego rejonu z daleka, bo tam była góra Otrys. Ale to nie jedyny powód, prawda? Ten rzymski obóz... musi być gdzieś blisko San Francisco. Jestem przekonana, że został tam założony, by strzec terytorium tytanów. Gdzie on jest? Chejron poruszył się w swoim fotelu na kółkach. - Tego ci nie powiem. Szczerze mówiąc, nawet mnie nigdy nie powierzono tej informacji. Moja odpowiedniczka, Lupa, nie jest zbyt gadatliwa. A Jasonowi odebrano pamięć. - Ten obóz jest ukryty za magiczną zasłoną - powiedział Jason. - I pilnie strzeżony. Możemy go szukać całymi latami i nigdy nie odnaleźć. Rachel Dare splotła palce. Tylko ona spokojnie przysłuchiwała się tej wymianie zdań. - Ale będziecie próbować, prawda? Zbudujecie okręt Leona, „Argo II". A zanim wyprawicie się do Grecji, udacie się do obozu Rzymian. Aby zmierzyć się z gigantami, potrzebna wam będzie ich pomoc. - To zły plan - stwierdziła Clarisse. - Jak ci Rzymianie zobaczą okręt wojenny, pomyślą, że ich atakujemy. - Pewnie masz rację - zgodził się Jason — ale musimy spróbować. Wysłano mnie tu,

abym poznał Obóz Herosów, abym spróbował was przekonać, że oba obozy nie muszą być sobie wrogie. Żeby zaproponować pokój. - Yhm... - mruknęła Rachel. - Bo Hera jest przekonana, że aby zwyciężyć w wojnie z gigantami, oba obozy muszą walczyć ramię w ramię. Siedmioro olimpijskich herosów... jedni są Grekami, inni Rzymianami. Annabeth pokiwała głową. - Twoja Wielka Przepowiednia... jak brzmi ostatnia linijka? - „A wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci siędzie". - Gaja otworzyła Wrota Śmierci - powiedziała Annabeth. -Wysyła najgorszych łajdaków Podziemia, aby nas pokonać. Medea, Midas... będzie ich więcej, tego jestem pewna. Może ten wers oznacza, że Rzymianie i Grecy się zjednoczą, odnajdą tę bramę i zamkną ją. - Albo że będą walczyć ze sobą u Wrót Śmierci - zauważyła Clarisse. - Przepowiednia nie mówi, że będziemy walczyć ramię w ramię. Zapadła cisza, kiedy do obozowiczów powoli docierał sens tego zdania. -Ja jestem za - powiedziała Annabeth. - Jasonie, kiedy już będziesz miał swój okręt, zabierz mnie ze sobą. - Miałem nadzieję, że się zgłosisz - odrzekł Jason. - Tak, ciebie przede wszystkim potrzebujemy. - Zaraz. - Leo zmarszczył czoło. - To znaczy... mnie i chyba innym to pasuje, ale dlaczego „przede wszystkim"? Annabeth i Jason wpatrywali się w siebie badawczo. Jason wiedział, że już zrozumiała. Poznała groźną prawdę. - Hera powiedziała, że moje pojawienie się tutaj oznacza wymianę przywódców. Zeby oba obozy dowiedziały się o sobie. - Tak? No i co? - zapytał Leo. - Wymiana to wymiana. Kiedy tu przybyłem, byłem pozbawiony pamięci. Nie wiedziałem, kim jestem i skąd przychodzę. Na szczęście przyjęliście mnie i znalazłem tu nowy dom. Wiem, że nie jesteście moimi wrogami. Obóz rzymski... oni nie są tacy przyjaźni. Musicie szybko dowieść, że jesteście czegoś warci, albo czeka was śmierć. Jego mogą trochę gorzej potraktować, a jeśli się dowiedzą, skąd przychodzi, może mieć duże kłopoty. -Jego? - zapytał Leo. — O kim mówisz? - O moim chłopaku - odpowiedziała ponuro Annabeth. - Zaginął w tym samym czasie, kiedy pojawił się Jason. Skoro Jason przybył do Obozu Herosów... – Właśnie - przerwał jej Jason. - Percy Jackson jest w tym drugim obozie i

prawdopodobnie nie pamięta, kim jest.

Bogowie występujący w tym tomie : *Afrodyta Grecka bogini miłości i piękności. Jej małżonkiem był Hefajstos, ale kochała Aresa, boga wojny. Rzymska forma: Wenus. *Apollo Grecki bóg słońca, proroctw, muzyki i uzdrawiania, syn Zeusa, bliźniaczy brat Artemidy. Rzymska forma: Apollo. *Ares Grecki bóg wojny, syn Zeusa i Hery, przyrodni brat Ateny. Rzymska forma: Mars. *Artemida Grecka bogini łowów i księżyca; córka Zeusa i bliźniacza siostra Apollina. Rzymska forma: Diana. *Boreasz Grecki bóg wiatru północnego, jeden z czterech anemoi (bogów wiatru), bóg zimy, ojciec Chione. Rzymska forma: Akwilon. *Chione Grecka bogini śniegu, córka Boreasza. Demeter Grecka bogini rolnictwa, córka tytanów Rei i Kronosa. Rzymska forma: Ceres. *Dionizos Grecki bóg wina, syn Zeusa. Rzymska forma: Bachus. Eol Grecki bóg wiatrów. Rzymska forma: Eol. Gaja Grecka personifikacja Ziemi. Rzymska forma: Terra. *Hades W mitologii greckiej pan Podziemia, bóg zmarłych.Rzymska forma: Pluton. *Hefajstos Grecki bóg ognia, rzemiosła i kowalstwa, syn Zeusa i Hery, małżonek Afrodyty. Rzymska forma: Wulkan. *Hekate Grecka bogini magii, jedyne dziecko tytanów Persesa i Asterii. Rzymska forma: Trywia. *Hera Grecka bogini małżeństwa, żona i siostra Zeusa. Rzymska forma: Junona. *Hermes Grecki bóg podróżników, transportu i złodziei, syn Zeusa. Rzymska forma: Merkury. *Hypnos Grecki bóg snu, syn Nyks (Nocy), brat Tanatosa (Śmierci). Rzymska forma: Somnus.

*Iris Grecka bogini tęczy, posłanka bogów, córka Taumasa i Elek-try. Rzymska forma: Iris. Janus Rzymski bóg bram i drzwi, a także wszelkich początków i końców. Notus Grecki bóg wiatru południowego, jeden z czterech ane-moi (wiatrów). Rzymska forma: Fawonius. *Pan Grecki bóg lasów i pasterzy, syn Hermesa. Rzymska forma: Faun. *Pomona Rzymska bogini obfitości. *Posejdon Grecki bóg morza, syn tytanów Kronosa i Rei, brat Zeusa i Hadesa. Rzymska forma: Neptun. *Uranos Grecka personifikacja nieba. Rzymska forma: Uranus. *Zeus Grecki bóg nieba i król bogów. Rzymska forma: Jupiter.