R.J. LEWIS - Carter 01 (pl)

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Tłumaczenie w całości należy do autora książki. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie na własny użytek. Obowiązuje zakaz rozpowszechniania.

1

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_

Spis treści

Beta – mlody2202

jeden........................................................................................... 3

dwa.............................................................................................. 6

trzy............................................................................................. 13 cztery......................................................................................... 16 pięć............................................................................................ 21 sześć.......................................................................................... 32

siedem....................................................................................... 41 osiem......................................................................................... 49 dziewięć.................................................................................... 56 dziesięć..................................................................................... 62

jedenaście................................................................................. 73 dwanaście................................................................................. 77 trzynaście................................................................................. 84 czternaście............................................................................... 92 piętnaście................................................................................ 99

szesnaście................................................................................ 107

siedemnaście........................................................................... 112

osiemnaście............................................................................. 116 dziewiętnaście........................................................................ 122

dwadzieścia............................................................................. 127 dwadzieścia-jeden.................................................................. 133 dwadzieścia-dwa.................................................................... 139 2

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

jeden Byłam zakochana w Carterze odkąd miałam dziesięć lat. Zaczęło się to w dniu, w którym zobaczyłam go po raz pierwszy. Wprowadzał się do przyczepy obok, a jego ojciec denerwował się jego zbyt długim wychodzeniem z samochodu. To było lato 1999 roku i było gorąco, a pole kempingowe cuchnęło śmieciami i dymem. Skulona spokojnie na ganku patrzyłam jak wyszedł ze starego samochodu. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłam było to, jaki był wysoki. Podobali mi się wysocy. Podobały mi się również jego włosy. To był ciemny, kudłaty blond i musiały być poważnie rozczesane. Próbował przebiec palcami przez ten niesforny bałagan, po tym jak ruszył w niezwykle wolnym tempem w stronę przyczepy. Miał spuszczoną głowę w drodze do drzwi, jakby to było ostatnie miejsce w którym chciałby być. Zauważyłam, jak jego dłonie zwijały się w pięści im bliżej był ojca. Kiedy zniknął w środku, jego tata spojrzał w górę i ku mojemu zdziwieniu, spotkał mój wzrok. Poczułam, że włoski stanęły mi na karku. Wyglądał przerażająco i przypominał mi mojego wujka, kiedy ten był zły. Pobiegłabym do środka, gdybym mogła, ale wujek powiedział, że wyrzucił mnie ze względu na „biznes”. Za każdym razem, kiedy robił interesy, pozbywał się mnie na godziny. Obcy przychodzili i odchodzili, wszyscy z dziwnym głodem w oczach. Kiedy w końcu byłam z powrotem w przyczepie, widziałam ciotkę Cheryl leżącą na łóżku, zwiniętą w kłębek i przykrytą kołdrą. Wujek Russell przeliczał pieniądze w małym salonie, z zapalonym papierosem w ustach. To były zwykle moje ulubione dni, ponieważ zawsze pytał mnie, czego bym chciała i dostawałam cokolwiek zapragnęłam. To było życie z prochowcem i serem, bądź makaronem Suimin sześć razy w tygodniu. Więc kiedy przerażający ojciec Cartera spojrzał na mnie, odwróciłam z dala od niego ciało zwinięte w kulkę z kolanami przy piersi i zaczęłam wpatrywać się w pole kempingowe. Chwilę później usłyszałam trzaśnięcie drzwi, a po kilku minutach odgłosy krzyków z wewnątrz przyczepy. Wyciągnęłam głowę by coś podsłuchać, ale słowa były niewyraźne i nie mogłam niczego zrozumieć. Byłam wścibską dziewczyną. Tylko dlatego, że byłam samotna. Było dużo dzieci dookoła, ale byli to głównie chłopcy i wujek Russell nie chciał mnie wokół nich. Spędziłam większość mojego czasu siedząc na werandzie i oglądając jak grają. Zwykle kopali piłkę na kawałku ziemi pomiędzy przyczepami, obok podupadłego parku, gdzie żaden rodzic nie odważyłby się puścić swojego dziecka. Byli to chłopcy w różnym wieku i niektórzy z nich mówili do mnie obraźliwe słowa, których w tamtym czasie nie rozumiałam. Oczywiści z wiekiem, dowiedziałam się co oznaczają. Kiedy Carterowi w końcu udało się wyjść zintegrować z otoczeniem, moje ciało napięło się i dreszcze przebiegły wzdłuż mojej piersi, aż do żołądka. Był wysoki i piękny, miał tak błyszczące włosy, jak na dwunastolatka, który ani razu nie odwrócił głowy, by na mnie spojrzeć. Patrzyłam jak swobodnie łączy się z dziećmi, stając się bardzo popularnym, nawet nie próbując. 3

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Dla mnie, był tylko: błyskotliwy i promienny, łagodny, ale twardy i piękny poza wszystkim, co kiedykolwiek widziałam. Podobnie jak ja, spędzał większość swojego czasu na świeżym powietrzu. Nawet jeśli było bardzo gorąco na palącym słońcu, Carter i ja byliśmy na zewnątrz. Z dala od argumentów Cheryl i Russella, uciekałam z ganku i podążałam za Carterem. Zwykle miał w dłoni piłkę do koszykówki, którą odbijał w górę i w dół, idąc ulicą z koszulką owiniętą wokół szyi. I wtedy byłam ja, dwadzieścia kroków za nim, ukryta za drzewami i samochodami, w różowej sukience i zużytych sandałach. Odbijał piłkę poza pole kempingowe, mocno uderzając o asfalt, kiedy leciała przez jezdnie do rezerwatu przyrody. A ja włóczyłam się za nim za każdym razem. Omijając żywopłot, zatrzymywał się przy potoku, zdejmował buty i odpoczywał w cieniu mocząc stopy w wodzie. Żałowałam, że nie miałam odwagi, żeby do niego podejść. Usiąść obok niego i zamoczyć stopy w orzeźwiającej wodzie. Zamiast tego, odganiałam komary i stale przenosiłam moje spocone włosy koloru brudnego blond, z jednego ramienia na drugie. Obserwowałam go, rozpaczliwie czekając, aż otworzy usta i zacznie robić to co zawsze robi, kiedy myśli, że jest sam. Śpiewać. Miał miękki, głęboki głos, rozbrzmiewający z głębi, który sprawia, że chcesz płakać, kiedy zamkniesz oczy i zaczniesz słuchać. Przez większość czasu śpiewał tę samą piosenkę i tak bardzo chciałam widzieć, dlaczego? Chciałabym widzieć, co dla niego oznacza. Słowa piosnki “Thank You” Led Zeppelin płynęły z jego ust, brzmiąc lepiej, niż oryginał. Nawet jeśli słońce przestanie świecić, nadal będę cię kochać. Kiedy góry zwalą się do morza, nadal będziemy ty i ja. Dyskomfort, który czułam był tego wart. Jeśli to oznaczało obserwowanie Cartera, wtedy ochoczo witałam komary na moim opalonym ciele. Pozwoliłam im się kąsać, dopóki nie byłam od stóp do głów w różowych, swędzących ranach. Za bardzo mnie intrygował, żeby się tym przejmować. Myślę, że to był sposób w jaki brał otocznie, z nieobecnym spojrzeniem na twarzy, które czasami ściskało moje serce. Widziałam tyle emocji, kiedy śpiewał. Zachowywał się twardo. Chciał, żeby każdy myślał, że mógł sobie poradzić, a dla większości mógł. Ale po spędzeniu całego lata z oczami przyczepionymi do jego głowy, słuchając jego uduchowionego głosu, wiedziałam coś, o czym większość nie miała pojęcia. Carter był uszkodzony. Był samotny i smutny. Bez matki i miłości ojca, który, kiedy nie zapijał smutków, dawał mu porządny wycisk. Na wiele sposobów był taki jak ja i z każdą cząstką mojego jestestwa, chciałam wyjść mu naprzeciw i powiedzieć, że nie jest sam. Wiedziałam jak to jest żyć bez matki, pozostawiona sama sobie bez odrobiny miłości, w zaniedbanej, ubogiej okolicy. Iść spać głodna i zmęczona, i nie chcieć niczego więcej, jak ośmiu godzin snu, bez odgłosów 4

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

szczekania psów, krzyków par i płaczu dzieci. Ale nie wyszłam mu naprzeciw. Przez dwa lata obserwowałam go z daleka, jak zawsze niewidzialna. Aż pewnego dnia, to się zmieniło. To było niespodziewane, a ja byłam nieprzygotowana na niego, wchodzącego do mojego życia, tak jak to zrobił. Wystarczyły paskudne, złe usta małego drania, żeby spojrzał na mnie i wtedy nasze życia skrzyżowały się w jedno.

5

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dwa Wiosna 2001 12 lat − Moja matka mówi, że twoja ciotka jest dziwką - powiedział Graeme,

zatrzymując się przede mną, gdy jadł purpurowego loda. A, tak, kolejny dzień zastraszania. Siedziałam bezmyślnie na krześle w parku z widokiem na boisko do koszykówki, malując paznokcie na różowo - czerwony kolor, podczas nasycania się trzynastoletnim Carterem. Wyglądał dobrze, ubrany w za dużą białą koszulkę, która sprawiała, że jego opalona skóra był bardziej widoczna. Był w środku organizowania zespołów, kiedy ten mały drań musiał to zniszczyć. Zignorowałam go i wróciłam do malowania paznokci. Graeme zawsze wszczynał bójki. Prowokował wszystkich tak długo, dokąd byli mniejsi i młodsi od jego trzynastoletniego ja. Aby postawić to otwarcie, był żałosnym tyranem, jeśli tylko uchodziło mu to płazem. I niestety, było tak dość często. − Mówi, że też staniesz się dziwką – kontynuował. - Mówi też, że twój wujek czeka tylko na to, żebyś była trochę starsza. Będziesz dziwką tak jak twoja ciotka. Słuchasz mnie Leah? Dziwką. − Dobrze, Graeme. - po prostu odpowiedziałam, nie przejmując się jego słowami. To nie był pierwszy raz , kiedy ktoś tak do mnie powiedział. Teraz byłam dwunastolatką, byłam bardziej świadoma tego, co się dzieje w przyczepie przez te kilka dni. Nie potrzebuję tego sadystycznego kutasa, żeby mnie o tym uświadamiał. − Ach, skoro ci to nie przeszkadza - powiedział.- Mam trzy dolary w mojej kieszeni. Chcesz mnie ujeżdżać, tak ja twoja ciocia ujeżdża tych mężczyzn? − Nie. − Nie? Mogę zgromadzić paru chłopaków, układ z lepszą gotówką, jeśli jesteś skąpą, małą suką. − Nie - powtórzyłam roztargniona. Nie musiałam na niego patrzeć, żeby wiedzieć, że jest najprawdopodobniej fioletowy z gniewu. Chciał mojej reakcji i nie zdawał sobie sprawy z tego, że byłam odrętwiała na to wszystko. Dorastając wśród podłych i klnących ludzi, jego zaczepki nie były niczym nowym, w zasadzie były normą. Graeme był zbyt mały, aby o to dbać. Usłyszałam jego kroki i zanim mogłam spojrzeć, chwycił mój lakier do paznokci i rzucił nim mocno o ziemię. To nie rozbiło się tak, jakby chciał. Uderzył w miękką ziemie, ale i tak szkoda została wyrządzona. Ciecz sączyła się z butelki, brudząc jasnozieloną trawę. Patrzyłam na lakier przez chwilę i wszystko o czym mogłam myśleć to to, że ciotka Cheryl dała mi go na moje dwunaste urodziny trzy 6

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

tygodnie temu i jak szczęśliwa byłam, że go mam. Otworzyłam go po raz pierwszy tego ranka, a teraz leżał do góry dnem, uwalniając ostatnią kroplę koloru, która powinna być wykorzystana na mnie, po to, żebym ładnie wyglądała. − Dziwki nie nakładają lakieru na paznokcie!- Graeme krzyczał na mnie. Poczułam krew napływającą do uszu. Moje tętno wzrosło, a skóra lśniła od potu. − Dziwki nie mają ładnie wyglądać! Moje palce drgnęły, kiedy moje oczy skupiły się na czerwonym. Różowo – czerwony, wszędzie. Różowo - czerwony, który powinien być na mnie. − Dziwki takie jak ty nie zasługują na ładne rzeczy! Jego słowa zamarły i wysoki pisk wydostał się z jego ust, gdy w sekundzie powaliłam go na ziemię. W oślepiającym napadzie wściekłości, zacisnęłam dłonie w pięści i spuściłam je na niego. Mały potwór chciał reakcji? Chciałam mu dać jedną, której nigdy nie zapomni! Walka rozpoczęła się natychmiast, gdy zrzucił mnie z siebie, wskakując na mnie. Uderzył mnie w twarz i pociągnął za włosy. Leżałam pod nim chroniąc twarz jedną ręką, jednocześnie drapiąc go po spoconej szyi drugą. Nie obchodziło mnie to, że mnie ranił, ponieważ adrenalina wzbudziła we mnie chęć ranienia go z równą intensywnością. To był bałagan, naprawdę. Graeme był słabym gówniarzem i spotkał godnego przeciwnika. Żadne z nas nie miało przewagi i byłam zbyt zdezorientowana, aby zrozumieć co się dzieje. Nie wiedziałam, czy byliśmy tak przez minuty czy nawet sekundy. Mój mózg był wyłączony, a ciało wykonywało całą pracę, działając z własnej woli, atakując Graeme'a z siłą jaka mi pozostała. Milczałam. Ani jedno słowo nie wyszło z moich ust, z wyjątkiem chrząkania. Byłam pod działaniem adrenaliny i determinacji. Kto wiedział, że taka chuda, mała rzecz jak ja, ma w sobie takie coś? Ja na pewno nie. Czkałam na mojego wewnętrznego tchórza, który błagałby go o to, by przestał, ale wszystko o czym mogłam myśleć to mój biedy lakier i posiadanie ponownie brzydkich paznokci. Nie chciałam brzydkich paznokci. Miałam niewiele w życiu, by czuć się dobrze ze stratą jedynego, ładnego produktu, jaki kiedykolwiek miałam. Słyszałam dźwięki dookoła nas, a następnie jego nacisk na mnie całkowicie zniknął. Tak szybko jak zdałam sobie sprawę, że uderzam w powietrze, natychmiast przestałam. Kiedy zdjęłam moją rękę z twarzy, zauważyłam wysokie ciało wygięte w dół, chwytające Graeme i odciągające go ode mnie. Widziałam kudłate, blond włosy, białą koszulkę i opaloną skórę chłopca, na którego widok miałam ślinotok parę minut wcześniej. Prawie uwierzyłam, że wyobraziłam sobie całą tę sytuację. Czy Carter naprawdę przyszedł mi z pomocą? Czy byłam tak cholernie zdesperowana dla mojego wybawcy, że miałam halucynacje? − Co ty do cholery robisz bijąc dziewczynę?- warknął na głos. Miałam rację. To był Carter. Zbyt zaskoczona, ledwo przesunęłam się i oglądałam go kopiącego Graeme w żołądek. Graeme upadł na bok, jęcząc.Uderzyła mnie pierwsza! − I dlaczego uderzyła cię pierwsza, dupku? 7

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Graeme nie odpowiedział. Odwrócił głowę i po prostu patrzył na mnie. Była burza w tych małych, wrednych oczach, kiedy przyglądał mi się, jakbym ja to wszystko spowodowała. Patrzyłam na niego, unosząc kącik moich ust, cicho prowokując go do reakcji. Czułam się nietykalna z Carterem stojącym między nami, strzegącym mnie, jakbym była jakąś panienką w rozpaczy, która potrzebuje ratunku. Graeme trzymał gębę na kłódkę, nawet wtedy, gdy Carter uderzył go ponownie. Jak tylko dzieci zebrały się wokół nas i zaczęły się śmiać z niego, wstał szybko na nogi i pobiegł, ale nie obeszło się bez kopnięć w tyłek od Cartera, które powodowały, że przewracał się na ziemię. Po tym jak jego twarz uderzyła o glebę, otarł krew, która sączyła się z uszkodzonego nosa i uciekł ponownie, znikając w przyczepie, gdzie najprawdopodobniej spędzi kilka dni ukrywając się i regenerując. − Tak, uciekaj kurwa, mała łasico!- wrzasnął Carter, a jego przyjaciele śmiali się i naśladowali dźwięki, które wydaje dzikie zwierzę. Kiedy odwrócił się twarzą do mnie, miał mały uśmiech w kąciku ust, a ja naprężyłam się i gapiłam na niego z podziwem. Serce waliło mi w piersi, ale to nie było już z powodu walki. Po raz pierwszy Carter Matheson patrzył na mnie. Nie patrzył za mnie. Jego oczy były skupione na mojej twarzy, zanim spojrzał w dół mojego ciała. Jego brwi uniosły się odrobinę na widok tego, co miałam na sobie: małe szorty i top na cienkich ramiączkach, który kończył się na pępku. Nie byłam całkowicie winna za mój brak skromności, kiedy wujek Russell popierał to, nic nie mówiąc. Poza tym, dziewczyny ubrane tak jak ja, były dookoła w stadach. W tej chwili myślałam o niczym. Z zapartym tchem patrzyłam, jak zrobił kilka kroków w moją stronę. Zasłonił słońce swoją klatką piersiową i spojrzał na mnie. Przez kilka sekund widziałam tylko jego. Świat opadł, kiedy wyciągnął do mnie rękę. Moje oczy zamrugały skierowane w dół jego otwartej dłoni i przysięgam, wzięłabym ją, gdybym nie była w szoku. − Chodź, Leah, pozwól mi pomóc - powiedział do mnie łagodnym głosem. Leah. Znał moje imię. Nie mogę powiedzieć, co się we mnie dzieje. Przez cały czas myślałam, że byłam jakimś beznadziejnym obiektem w tle życia Cartera. Ale nie. On... on znał moje imię. Przełknęłam ślinę i sięgnęłam po jego rękę. Czekałam na grom energii elektrycznej w postaci iskry między nami – wiesz, to zachwycające połączenie, które czujesz za każdym razem, kiedy spotkasz kogoś, kto powali cię swoim pięknem? Nigdy nie czułam tego wcześniej i spodziewałam się tego, jak następnego oddechu. Zamiast tego, poczułam ciepło, kiedy podciągnął mnie na nogi. Jego skóra była szorstka i trzymałam go przez chwilę, czując rozkoszne uderzenie przyjemności biegnącej przeze mnie, zanim pozwolę jej odejść. Mogę odtworzyć każdy detal tej chwili. Spędziłam noce przeżywając to ponownie. Mogę opowiedzieć, jak uwięziona byłam w jego arktycznych, niebieskich oczach, jak uśmiech na jego pięknej twarzy zmniejszał się, kiedy wziął mnie z równą intensywnością, lub jak unosiła się jego mała pierś, jakby on też był zdyszany. Mogę powiedzieć, że chociaż nie mieliśmy podczas dotyku elektryczności, mogłam poczuć coś przebiegającego między nami. To może być moja wyobraźnia, 8

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

ale ja tak nie myślę. Przynajmniej chciałabym myśleć, że to było odwzajemnione. Musiało być. − Możesz mi powiedzieć, co to wszystko było? - zapytał nagle. − Graeme jest tylko tyranem - odpowiedziałam mu drżącym głosem. Spojrzał w dół ze zmarszczonymi brwiami, a ja podążyłam za jego wzrokiem. Zszedł z czegoś i przeklął, gdy ujrzał czerwone smugi wzdłuż swojego buta. Właśnie wtedy zauważyłam mój lakier do paznokci i to jaki był przerażony zniszczeniem jakie spowodował. Pochyliłam się w tym samym momencie co on, aby go podnieść i nasze głowy zderzyły się o siebie. Potknęłam się do tyłu, ale złapał mnie za rękę i przytrzymał. Patrząc na mnie z zatrzymującym serce uśmiechem, mruknął.- Przepraszam, kochanie. Pozwól mi to wziąć. Kochanie. Przepraszam, kochanie. O mój Boże. Byłabym szczęśliwa zderzając się z nim głową przez cały dzień, jeśli to oznaczałoby, że będzie mnie tak nazywał. Wziął mój lakier i wstał. Do tej pory większość dzieci wokół nas było rozproszone, łącznie z jego przyjaciółmi, którzy wrócili do gry na boisku. Patrzyłam jak studiował butelkę, zanim spojrzał na moje bose stopy. Przestraszona, zdałam sobie sprawę, że moje paznokcie były totalnym bałaganem , po tym jak rzuciłam się na Graeme. Najgorsze? Nawet nie miałam zmywacza do paznokci. − Rzucił to na ziemie - mruknęłam, czując się trochę nieswojo. − Czy to dlatego na niego skoczyłaś?- zapytał. Właśnie wtedy się zaczerwieniłam. Nie wiedziałam czy to zauważył. W rzeczywistości byłam bardzo zatracona w moim gniewie i nie wzięłam pod uwagę ewentualnej publiczności. Mogłabym przysiąc, że widziałam go grającego, chociaż... − Tak - powiedziałam cicho. Uśmiechnął się ponownie. - Ładnie. Nie jestem przyzwyczajony do oglądania dziewczyn brudzących sobie ręce. Uśmiechnęłam się. Mogę być brudną dziewczyną. Cholera, będę najbrudniejszą dziewczyną wokół, jeśli to mu imponuje. − Powiesz mi co powiedział do ciebie? Chciałbym tam wrócić i dać temu kretynowi parę ciosów więcej. Wzruszyłam ramionami.- Nic nie musi być ponownie powiedziane głośno. Nie musisz nic z tym robić. Dostał to, na co zasłużył. Oparłam się powiedzeniu mu o obelgach Graeme'a, odnoszących się do mojej ciotki. Nie potrzebowałam litości. Także nie potrzebowałam zarzucać go tym, jak brudna była moja rodzina. Mógłby uciec w drugą stronę, lub co gorsza, nazywać mnie dziwką. Z perspektywy czasu wiem, że to głupie, ponieważ jestem pewna, że każdy wie co moja ciotka robi w przyczepie. Ale miałam dwanaście lat. Co miało dla mnie sens w tym wieku? Nie byłam taka bystra. Miałam oczy skupione na pewnym chłopcu, który sprawiał, że samotne wychowywanie było znośne. Carter przygryzł wargi na moment, gdy patrzył na mnie. Mogłabym przysiądź, że miał coś do dodania, ale nie powiedział tego. Zamiast tego, skinął głową i dodał.- Pozwól, że odprowadzę cię do domu. 9

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− A co z twoją grą?- zapytałam.

Spojrzał za mnie na boisko. Po zapoznaniu się z grą przez parę sekund, powiedział.- Radzą sobie dobrze beze mnie. Rzucił butelkę z powrotem na ziemię i dał znak, że możemy iść. Co mogłam zrobić oprócz podążania za nim? Tęskniłam samotnie z nim. Teraz, kiedy mnie zauważył, nie mogłam tego zepsuć. Proszę, Leah, nie zepsuj tego! *** Zabrał mnie do domu. Nie powiedzieliśmy nic przez całą drogę, ale motyle we mnie pędziły nieokiełznanie z każdym krokiem, który sprawiał, że byłam przy nim. Szedł blisko mnie, bliżej niż mógłby przyjaciel. Otworzyłam usta kilka razy w ciągu tego spaceru. Tylko nie mogłam wydostać jakichkolwiek słów. Kiedy dotarliśmy do naszych przyczep, zauważyłam nieplanowany samochód przede mną i wiedziałam, że to oznacza, iż przyczepa była zajęta. Musiałam czekać ponownie na zewnątrz, przez nie wiadomo jak długo. Chociaż nie przeszkadzało mi to. Ta część mojego życia była dla mnie normalna. Tak naprawdę, nie widziałam lepszej. Zwracając się do Cartera, powiedziałam mu nieśmiało. - Dzięki za odprowadzenie mnie. Mogłam patrzeć w jego oczy przez kilka sekund. Ogień na moich policzkach nie chciał odejść. Byłam całkowicie nim oczarowana. − Nie ma sprawy - powiedział do mnie, uśmiechając się smutno, kiedy jego oczy kręciły się po mojej twarzy. Końcówka najbardziej, boleśnie niezręcznej chwili kiedykolwiek. Czy on da mi „do zobaczenia później, ale mam na myśli nigdy” machnięcie? Albo to była dla mnie szansa na nawiązanie z nim rozmowy, żeby zatrzymać go tutaj? Nie wiedziałam. Jezu, byłam niedoświadczona. Byłam prawie samotnikiem, z brakiem umiejętności społecznych. Bycie w szkole obecnie było trudne. Wszyscy wiedzieli o mojej ciotce. Plotki rozeszły się lotem błyskawicy i byłam często wykluczana z aktywności podczas przerwy. Spędziłam dużo czasu na ignorowaniu podłych obelg od ludzi i uczeniu się zachować twarz, jak najbardziej obojętną, jak to tylko możliwe. To dlatego mój skok na Graeme był konieczny. Nie miałam nikogo na kim mogłabym polegać, oprócz siebie samej wyciągającej się ze złych sytuacji. Nie miałam przyjaciół z wyjątkiem Rome'a, zamkniętego w sobie chłopca, który pewnego dnia dorośnie, aby być całkowicie odwrotny. Rome był powściągliwy, tak jak ja i nie wystarczająco popularny, aby wozić się z paczką Cartera, której był przeważnie częścią. To się stało w klasie plastycznej, i choć zawszę byliśmy w dobrych stosunkach, zaprzyjaźniliśmy się dopiero podczas współpracy przy jednym projekcie. Zostaliśmy drużyną, ponieważ na końcu nikt inny nas nie wybrał. Był nadzwyczajny ze swoimi dłońmi. Był dobry z instrumentami, był perkusistą w szkolnym zespole przez całą podstawówkę i mógł narysować wszystko i wszystkich. Wystarczyło dać mu ołówek – to nie musi być dobry ołówek – i oglądać eksplodujące fajerwerki. 10

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Szukaliśmy się podczas przerw i lunchu. Pasujmy do siebie w naturalny sposób. Dwie niepożądane dusze pośród morza osądzających dupków. Nie przeszkadzało mi to w ogóle. Poza tym, Rome był bardzo miły dla oka. Jego ciemne włosy i zielone oczy, będą pewno dnia powalać panie. Ale do tego czasu... byliśmy samotni, razem. Więc tak, proszę bardzo. W tej chwili to była większość naszego doświadczenia. Odpierając tyranów, będąc biernym, małym mięczakiem i kręcącym się dzieckiem, które było tak jak ja wyrzutkiem społecznym. Nic dziwno, że byłam przywiązana do tego złego chłopca. Carter był facetem, który nigdy nie mrugnąłby w moim kierunku, gdyby nie był świadkiem mnie turbującej tyrana jak szalony buldog. Mógł mieć kogo chciał. Cholera, byłam świadkiem tego, od czasu do czasu. Było wiele nocy, podczas których widziałam go, jak wychodził z domu wieczorem i czasami były tam dziewczyny, które czkały na niego z przodu domu. Innym razem ich nie było, ale zawsze wracał po północy, przemykając się przez okno sypialni, kiedy obserwowałam go przez szparę w mojej biednej zasłonie. On był na zewnątrz korzystając z życia, a ja byłam w moim więzieniu, zamknięta w środku mojego pokoju, zachowująca się jak kompletny prześladowca w stylu Fatalnego zauroczenia. − Więc...- zaczęłam, oczyszczając gardło, gdy szukałam czegoś dookoła do rozmowy. Nie chciałam, żeby poszedł. O Boże, proszę nie idź. − Będę nad potokiem - powiedział nagle, pewny siebie uśmiech rozciągnął się na jego ustach. - I ponieważ śledziłaś mnie jak szaleniec, to spodziewam się, że również tam będziesz. Zamarłam, moje oczy rozszerzyły się i zaczęłam patrzeć na niego z przerażeniem. Co...Czy on...O nie. Wiedział, że go obserwowałam? Jak długo wiedział? Jezu, Leah. Mój mózg brzęczał dalej. Nie jesteś taka dyskretna jak myślisz. − Nie wstydź się. - powiedział od niechcenia. - Zawsze wiedziałem, że tam jesteś. Po prostu nic nie mówiłem. Nie chciałem, żebyś poczuła się dziwnie. − Wciąż czuję się dziwnie - wyszeptałam, składając nerwowo dłonie razem. Zaśmiał się, zanim błysnął na mnie tymi zatrzymującymi serce oczami i odpowiedział.- Ale to byłoby dziwniejsze, gdybym złapał cię na gorącym uczynku, prawda? Oszczędziłem ci tej traumy. Jestem gotowy na to, żeby mieć moją jedyną publiczność na oku raz, tak czy inaczej. Poczułam przyjemny dreszcz przebiegający w dół mojego kręgosłupa. Rozbroił mnie. Jezu, chciałam go tak bardzo, a nawet nie rozumiałam co to może znaczyć czy dlaczego czułam się w ten sposób. Podchodząc do mnie trochę bliżej, pochylił się i szepnął. - Widzimy się za dziesięć minut, Leah. − Tak - cicho mruknęłam, kiedy odszedł w kierunku swojego domu i zniknął w środku. Nie traciłam czasu. Pobiegłam nad potok. Połowa mnie umierała 11

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

z upokorzenia bycia przyłapaną, a druga połowa chwaliła jakiekolwiek bóstwo w jakie wierzyłam w tamtym czasie, za uczynienie jego czynów tak normalnymi. Może był tak samo szalony jak ja. Prawda była jeszcze smutniejsza, niż mogłam znieść.

12

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

trzy Czekałam tylko kilka minut przy potoku, siedząc na mchu, który pokrywał zwalone drzewo, stojące przy bieżącej wodzie. Carter pojawił się ze swoją gitarą akustyczną i usiadł obok mnie. Czułam się tak, jakbym urosła do nieba ze szczęścia, bo byłam blisko niego. To się naprawdę dzieje i czuję się tak, jakbym śniła. Gdy patrzyłam na niego jak stroi gitarę, zapytałam. - Jak długo wiesz? Jego brwi były zmarszczone, kiedy odpowiedział z roztargnieniem. Zawsze wiedziałem, że mnie śledziłaś. Moje usta opadły ze zdumienia. - Dlaczego nic nie powiedziałeś? Z obojętnym wzruszeniem ramion, odpowiedział z uśmiechem. - Nie było nic do powiedzenia. Jesteś nieszkodliwa jak mucha, więc mogę powiedzieć, że nigdy nie poczułem się zagrożony. - Mogę być groźna. - odpowiedziałam niezręcznie, urażona tym, jak niedbały był na to, że byłam z nim od tak dawna. Chciałam jakiegoś rodzaju reakcji z jego strony. Chodzi mi o to, czy miał innych prześladowców? Rozjarzałam się szybko dookoła. Lepiej nie. Obdarła bym ich żywcem ze skóry. Ja byłam jego prześladowcą, do cholery. Zasłużyłam na tę naszywkę, uczciwie i sprawiedliwie! − Może zagrażasz teraz takiemu komuś jak Graeme - powiedział ze śmiechem, właśnie wtedy mrugając do mnie. Stałam się czerwona, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Ten facet miał mnie totalnie owiniętą wokół palca, a ja wiem, że jest tego świadomy. − Nie jestem pewna co do tego - powiedziałam.- Wydawało mu się, że robi dobrą rzecz, bijąc mnie. Myślę, że on wygrał. − Tak, on zdobył nagrodę za bycie największym tchórzem i kutasem na polu kempingowym. Może po prostu będę nazywać go od teraz Tchórzokutasem. − Myślę, że to imię jest doskonałe. Uśmiechnął się. - Wiesz, nie mogę uwierzyć, że go tak poturbowałaś. Nie możesz być na tyle głupia, aby myśleć, że wygrał. Masz w sobie trochę krwi żmii, aniele. Anioł. To był pierwszy raz, kiedy tak mnie nazwał i to nie wygląda na ostatni. − Być może myliłem się, co do tego, że jesteś nieszkodliwym prześladowcą po tym wszystkim - dodał. Rozśmiałam się i potrząsnęłam głową. - Niemożliwe. Za bardzo lubię twój śpiew, żeby cię skrzywdzić. Wydawało się, że jego nastrój rozjaśnia się od razu. Poderwał się do góry, ale odwrócił ode mnie. Może on nie chce, żebym zobaczyła jak dobrze mu się zrobiło? Chciałabym dowiedzieć się, co dusi Carter przez większość czasu. Jeśli to były bzdurne rzeczy, sprawdził się. 13

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

To było trochę sprzeczne z młodzieńcem, który żył na krawędzi. Chłopcem walczącym na lewo i prawo, i flirtującym z dziewczynami jak Casanova, którym wiedział, że był. W tym momencie nasza rozmowa się zakończyła, po czym pogładził struny gitary kostką, jakby to była jego druga natura i zaczął śpiewać. Moje ciało natychmiast rozluźniło się na dźwięk jego głosu. To było takie dziwne, słysząc go z tak bliska, gdy nie chowałam się za krzakiem, kąszona przez owady. Nie mogłam powstrzymać moich ust przed rozciągnięciem się w uśmiech. Pozostał na mojej twarzy przez długi czas, gdy kołysałam się z boku na bok. Zaśpiewał ponownie “Thank You”, zamknęłam oczy delektując się każdym słowem, które wypływało z jego ust. − Wow - szepnęłam kiedy skończył. Otwierając oczy, zobaczyłam go wpatrującego się w potok. - Jesteś niesamowitym wokalistą, Carter - w końcu mu powiedziałam. Może to zachęci go, do przebicia się przez cokolwiek czuł. Ale wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia. − Twój tata nauczył cię grać? Jego ramiona napięły się, ale nieobecny wyraz twarzy pozostał. - Nie mruknął. - Jedyną rzeczą w jakiej jest dobry ten dupek, to upijanie się do nieprzytomności. To była moja mama. Jego mama? Nie widziałam kobiety wokół jego przyczepy. Nigdy wcześniej o tym nie myślałam i choć nie okazywał emocji, gdy o niej wspominał, to czułam smutek w moim sercu. Smutek napływający od niego. To było takie inne od tego, jak optymistyczny był zaledwie kilka chwil temu. − Ona nauczyła cię tej piosenki?- zapytałam łagodnie, delikatnie stąpając. Powoli skinął głową. - Tak. ‘Thank You’ była ostatnią jaką mi zaśpiewała. Potem umarła. − Jak umarła? Zatrzymał się. - Była chora - powiedział dziwnie napiętym głosem i myślałam wówczas, że to było przez to, że trudno było mu o tym rozmawiać. − Śpiewała tak ładnie jak ty? Jego brwi spotkały się w zamyśleniu, a potem przełknął gulę w gardle.Śpiewała jak anioł. − Żałuję, że jej nie słyszałam. Kiedy nie odpowiedział, powiedziałam mu cicho.- Moja mama też umarła. Miałam pięć lat. Był tym zaskoczony. Spojrzał na mnie z szeroko otwartymi, ciekawskimi oczami. - Jak umarła? − Wypadek samochodowy po tym jak odwiozła mnie do szkoły. To był deszczowy dzień, a jej wycieraczki nie działały. Przejechała na czerwonym świetle i została uderzona przez ciężarówkę. Recytowałam wszystko po tylu latach, odkąd powiedziano mi co się stało, ale nie pamiętam wszystkiego. To plama w moich wspomnieniach, niejasne sceny w mojej głowie, głosy mówiące mi delikatnie co się z nią stało. Pamiętam co czułam, bardziej niż wszystko. Wiem, że byłam smutna. Płakałam, kiedy pytałam o nią, 14

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

a ludzie mówili mi, że odeszła. Gdzie odeszła? Nie mogłam zrozumieć. Ale moje życie po jej śmieci było jak wicher. Nie sądzę, że kiedykolwiek zatrzymam się, aby zrozumieć, co się naprawdę stało. Zostałam umieszczona pod opieką wujka Russella i to był koniec. − Przykro mi to słyszeć - powiedział Carter łagodnie. Bez namysłu położyłam dłoń na jego ciepłym ramieniu, pocieszając go przez delikatny gest. Stało się to na własną rękę. Nigdy wcześniej nie dotknęłam innego dziecka, ale czułam się z tym dobrze. − Przykro mi z powodu twojej mamy - odpowiedziałam. Spojrzał na moją rękę, a jego usta rozchyliły się lekko. Przez chwilę, była tylko cisza, która wcale nie była niezręczna. Byłam zaskoczona moim spokojem. Myślałam, że moje nerwy zduszą mnie, ale byłam zbyt zatracona w Carterze, aby myśleć o tym teraz. Coś powiedziało mi, że chce mnie tutaj. On chciał mnie słuchającą z bliska, ponieważ był gotowy na to, aby dopuścić kogoś do tej strony siebie. − Zaśpiewaj inną piosenkę - wyszeptałam do niego, wskazując na gitarę. Chcę usłyszeć ponownie jak śpiewasz. − Jak długo? - zapytał, koncentrując się na instrumencie. − Jak długo chcesz. Gdyby to zależało ode mnie, powiedziałabym, że na zawsze.

15

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

cztery Po tym, zabrał mnie do domu. Droga powrotna ponownie była cicha, ale tym razem oboje zatraciliśmy się w naszych myślach. Kiedy dotarliśmy do mojej przyczepy, pomachałam mu na pożegnanie i rozeszliśmy się. Usiadłam na ganku, nie mogąc oprzeć się chęci obserwowania go. Spojrzał na mnie kilka razy, zanim zniknął w przyczepie, pozostawiając bałagan młodzieńczych hormonów (no, prawie) za sobą. Zastanawiałam się nad tym co się wydarzyło. Nuciłam melodię, która pojawiła się w mojej głowie i cały czas uśmiechałam się głupio do siebie jak idiotka. Wszystko to, co słyszałam w mojej głowie było jego uduchowionym głosem. Sprawiało, że przechodziły mnie dreszcze. To nie miało nic wspólnego z atrakcyjnością. Naprawdę, jak na trzynastolatka był niezwykle utalentowany. I pamiętaj to, Leah. Mój umysł powtarzał w kółko i w kółko. On jest trzynastolatkiem, popularnym i wspaniałym jak diabli. Ty jesteś dwunastolatką, znienawidzoną przez wszystkich i niezdarną jak cholera. Nie masz szans. Co za słodko-gorzkim bałaganem było życie, pełne granic i niekończących się rozczarowań. Prawda uderzyła we mnie w tak oczywisty sposób. Carter nigdy nie będzie mnie chciał! A do tego byłam Mohamedem Ali, kręcąc ramionami, unosząc pięści do walki i psychicznie utwierdzając się, że każdy cios musiał być zmagazynowany. Myślałam o jego matce i o tym co dla niego znaczyła. Bałam się spytać, tylko dlatego, że było tyle smutku w jego oczach. Czy ona umarła w tym samym czasie, w którym wprowadził się tuż obok? Zabija mnie myśl o tym, że zalewał go smutek. Gdybym tylko mogła dostać się do niego na tyle blisko, aby mnie wpuścił... Jakiś czas później drzwi frontowe za mną, otworzyły się i szeroka postać wyszła, zapinając spodnie i przebiegając obiema dłońmi przez przydługie, czarne włosy. Uciekłam wzrokiem i trzymałam go mocno na ziemi, gdy obcy mnie mijał, zwalniając na chwilę, żeby spojrzeć na mnie z góry. − Ona jest poza granicą. - wujek Russell powiedział nagle zza moich pleców. - Ma tylko dwanaście lat. Jednak ciągle czułam ciężki wzrok mężczyzny skierowany wprost na mnie, podczas gdy się cofał. Usłyszałam dzwonienie kluczyków, a kiedy był w bezpiecznej odległości, spojrzałam na niego i patrzyłam jak odblokowuje drzwi samochodu. Po prostu kolejny obskurny mężczyzna. Nic nowego. Tuż przed tym jak wspiął się na siedzenie, jego twarz jeszcze raz odwróciła się w moim kierunku. To był tylko ułamek sekundy, ale poczułam się nieswojo. Potem zniknął w samochodzie i odjechał. Odetchnęłam z ulgą. Zmęczyła mnie uwaga mężczyzn, którą mi dają, jak tylko przychodzą i odchodzą. Wolę starych bywalców, niż obcych, jak ten, który właśnie odjechał. Przynajmniej wiedziałam, że szanują granice, które wujek Russell im narzuca. Obcy byli całkowicie nieprzewidywalni. 16

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Jesteśmy w nastroju na dzisiejszy wieczór, kochanie? - wujek Russell

zapytał, kiedy wyszedł i usiadł obok mnie. Był dużym mężczyzną, nie w muskularny sposób. Tylko duży i mięsisty, głównie ze względu na genetykę, niż cokolwiek innego. Zerkając na jego brzuch, mam nadziej, że nie zamienię się w niego. Był bratem mojej matki i jeśli przyjrzysz się uważnie, to dostrzeżesz podobieństwa między nami. Tak jak jasne włosy i orzechowe oczy czy cienkie, czerwone usta na twarzy w kształcie serca. Poza tym nie jesteśmy podobni, zarówno fizycznie jak i psychicznie. − Ryba i frytki. - zasugerowałam, wzruszając ramionami. Nie byłam, aż tak bardzo głodna. W moim brzuchu wciąż kłębiły się motylki, po byciu tak blisko Cartera. Wujek Russell uśmiechnął się do mnie. Wyglądało to przyjaźnie i miło, ale wiedziałam, że nie należy mu ufać. Wiedziałam, jak traktuje ludzi. Był surowym człowiekiem, nawet dla ciotki Cheryl. Czasami przerażał mnie, kiedy się kłócili. Nie robił jej krzywdy fizycznie, ale szybko się nauczyłam, że psychiczne znęcanie jest jak rzucanie ostrymi sztyletami. Na szczęście dla mnie, nigdy nie traktował mnie źle. Teraz wiem, że to wszystko było podstępem. Był cierpliwy ze mną tylko dlatego, że miał dla mnie sporo w zanadrzu. Wówczas myślałam, że byłam jego słabością. − Dla ciebie wszystko. - powiedział z niepokojącym mrugnięciem. Wsunął kilka kosmyków za moje ucho. Skuliłam się, opierając niechcianemu dotykowi. Nienawidziłam, kiedy mnie dotykał. Poczułam odrazę w środku. Następnie wstał i poszedł po ryby i frytki, korzystając z pieniędzy ciotki Cheryl, które właśnie zarobiła, będąc pieprzoną przez wielu mężczyzn. Weekendy zawsze były najbardziej ruchliwe, a od poniedziałku do środy odzyskiwała siły przed otwarciem biznesu ponownie. Kiedy się oddalił udało mi się wejść do środka i na palcach przejść obok sypialni Cheryl. Leżała w pozycji embrionalnej, karmiąc się papierosem drżącą ręką. Zawsze było trudne oglądać ją w takim stanie. Wiedziałam, że tego nienawidzi. Była tak piękna. Zawsze myślałam, że była najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałam. Miała najmiększe mahoniowe włosy, zielone, smutne oczy, duże pełne usta i naturalnie szczupłe ciało. Błyszczała, gdziekolwiek była. Nic dziwnego, że wszystkie kobiety tutaj chciały wydłubać jej oczy. Nie pomagał fakt, że wielu mężczyzn miało tu troszkę akcji. To był powód, dlaczego wszyscy brzydzili się mnie. Byłam potomkiem dysfunkcyjnej rodziny, której ciotka była dziwką dla wszystkich, którzy nie byli wystarczająco zaspokajani w domu. Siostrzenica niszczyciela rodziny. Nagle atak Graeme nie był już taki przypadkowy. − Leah, to ty? - zapytała, drżącym i wysokim głosem. Zamarłam i spojrzałam tęsknie na moją sypialnie. Z westchnieniem odwróciłam się i podeszłam do niej. Nie poruszyła głową, aby spojrzeć na mnie, ale jej przeszklone oczy to zrobiły. Stałam przed nią, a jej wzrok przenosił się w górę i w dół mojego ciała, bez emocji na twarzy. Była prawdopodobnie już na haju. − Dlaczego jesteś tak ubrana? - powiedziała. Spojrzałam na moje ubranie, zanim powróciłam wzrokiem do niej. – To znaczy jak? 17

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_

− Wyglądasz jak dziwka. Wyglądasz... jak ja.

Beta – mlody2202

Zamrugałam i nagle poczułam się niezręcznie stojąc do diabła tutaj. Moje oczy krótko zwiedziły pokój, biorąc na obraz zaniedbany i poplamiony dywan. Śmierdziało tutaj. Alkoholem, dymem i … potem. − Leah. - kontynuowała, zdobywając moją uwagę. - Dlaczego jesteś tak ubrana? − Nie jestem ubrana w nic dziwnego. − Nie podoba mi się to. − Zmienię się. Zakaszlała lekko. - Russell ci nie pozwoli . Więc, co chciała żebym zrobiła? Prawie przewróciłam oczami na nią. To nie było tak, jakbym miała w tej kwestii wybór. Ubierałam się w to, co dostawałam. Wiedziała to. Wypuściła drżący oddech. - Nie bądź taka jak ja, Leah. Obiecujesz? Powoli skinęłam głową. - Tak. − Nie... bądź taka jak ja. − Dobrze. Potem powtórzyła to po raz trzeci, ale słowa zamarły a oczy zamknęły się. Odleciała i musiałam wyjąć zapalonego papierosa z pomiędzy jej palców i umieścić go na popielniczce. Odwróciłam się i wybiegłam. Zamykając się w moim pokoju, spędziłam resztę dnia jedząc rybę z frytkami i czytając książki z mojej półki książek, które kupiłam za dziewięćdziesiąt dziewięć centów od lokalnej, używanej księgarni za rogiem. Byłam oczarowana sprośnymi romansami, nawet jeśli byłam zbyt młoda, by w pełni zrozumieć pojęcie miłości. Kupiłabym inne gatunki lub książki uznanych autorów, gdybym nie była tak dokładna z tym co wydaję. Ale kiedy dostajesz piętnaście dolarów na miesiąc, to czyni każdy z nich tak cennym, żeby zatrzymać go jak najdłużej. To było obecnie moim małym hobby, liczyłam monety zapisując coraz wyższą wartość. Miałam nadzieje dobić do stu, tylko po to aby móc poczuć je w dłoni. Pieniądze zawsze były dla mnie piękną rzeczą, a do tego kochałam liczby. W moim gównianym świecie liczby miały znaczenie. Było około północy, kiedy w końcu zasnęłam ze świńską powieścią rozpostartą na mojej piersi. Nagle usłyszałam stukanie dochodzące zza okna. Przez chwilę wydawało mi się, że śnię. Ale im mocniej stukało, tym bardziej byłam poruszona, aż w końcu otworzyłam oczy i podeszłam do okna. Ciągnąc prześcieradło na bok łóżka, użyłam go jako zasłony i wyjrzałam. Mój pokój wychodził na bok przyczepy Cartera i nie widziałam nic niezwykłego na zewnątrz. Wszystkie światła w przyczepie były wyłączone. Zdezorientowana przez dźwięki, przetarłam oczy myśląc, że to zdarzyło się w mojej głowie, a kiedy ponownie otworzyłam oczy, w końcu zauważyłam mały prezent na parapecie. Ostrożnie otworzyłam okno i wyciągnęłam się na tyle, by to złapać. Gdy miałam to w dłoniach, szybko otworzyłam i zajrzałam do środka. To nie była jakakolwiek torebeczka na prezent. W rzeczywistości miała na sobie jeszcze cenę 18

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

pięćdziesięciu centów i od razu widziałam, że to było w rękach mężczyzny. Kiedy zobaczyłam zawartość, od razu wiedziałam, kim był ten mężczyzna. Popędziłam do łóżka i odwróciłam torebeczkę do góry dnem. Wypadło pięć buteleczek lakieru do paznokci i złapałam je wszystkie szybko. Włączając lampę obok mojego małego łóżka, zaczęłam oglądać każdy z osobna. Były różnego koloru, ale jeden z nich się wyróżniał. Chwyciłam go i obróciłam pod światło, uśmiechając się jak głupia. To był dokładnie taki sam, jaki Graeme rzucił na ziemię. Carter zwrócił go i zastąpił. I w całym tym procesie kupił mi więcej. Nikt nigdy tego nie zrobił. Nigdy nie dostawałam prezentów w moim życiu, nawet od wujka Russell na moje urodziny. To dlatego tak ceniłam lakier, który dała mi Cheryl. Zawsze czułam się jak intruz. Niepożądane istnienie, które przeżyło bez miłości. Tak jak kwiaty więdną bez słońca, marniałam przez większość mojego dzieciństwa. Dopóki. Dopóki Carter. Dopóki pokazał mi czułość i podarował kawałek swojej duszy, chciałam zachować to wszystko dla siebie. Nie chciałam nikogo bardziej, jak jego w tamtym momencie.

19

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Carter Włosy koloru brudnego blond. Głębokie brązowe oczy. Skóra pocałowana przez słońce. Różowe, pulchne usta. Nigdy nie powinienem pozwolić jej wejść. To był pierwszy strajk1 przeciwko mnie.

1 ang. strike – w baseballu. Trzy strike eliminują pałkarza. 20

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

pięć Słuchałam jak śpiewa każdego dnia nad potokiem. Siedzieliśmy w cieniu podczas tego lata. Ja, z notatnikiem i piórem w dłoni, a on z gitarą w obu. Patrzyłam ja tworzy muzykę od zera, gdy pośpiesznie bazgrałam teksty, które mi dyktował. Czasami działały, a innym razem nie. Czasami pisał całą piosnkę, a potem gniótł papier i wyrzucał go do potoku. Dużo się o to kłóciliśmy. Nie chciałam żeby mordował swoje piosenki, wyrzucając je po tym jak zostały napisane. Były kawałkiem niego pływającym po potoku, nigdy nie będącym ponownie urzeczywistnionym. To denerwowało mnie bardziej, niż powinno, ale to tylko dlatego, ponieważ byłam pasjonatką jego muzyki, prawdopodobnie bardziej niż on. − To gówno. - powiedział mi ze złością pewnego dnia. - Nie są dobre. Tylko dlatego, że mnie lubisz, nie oznacza to, że musisz kłamać o mojej muzyce. − Nie lubię cię. - zaprzeczyłam, czerwieniąc się ze świadomością, że czytał mnie zbyt łatwo, niż bym chciała. - Umiesz śpiewać i jesteś naprawdę głupi, wyrzucając swoją pracę, jakby była niczym. − To dlatego, że jest niczym. − Pewnego dnia, zdasz sobie sprawę, jak nie prawdziwe to jest. Pewnego dnia, Carter. Dorastaliśmy z obsesją na punkcie muzyki. Nie tylko tworząc, ale też słuchając. Z pracą na pół etatu jako sztaplarz2, wykorzystał to co zarobił, by kupić płyty i sprzęt stereo. Kiedy wypalał się z pisania i śpiewania, siadaliśmy i słuchaliśmy muzyki elektronicznej. Czułam się komfortowo z Carterem. Podczas, gdy fantazjowałam w każdej minucie, kiedy byłam wokół niego o jego ustach na moich. Byłam w stanie patrzeć w przeszłość, która wystarczała, żeby cieszyć się jego towarzystwem. Wkrótce zdałam sobie sprawę, że nigdy nie będę miała go w sposób w jaki chcę. Widział mnie jako przyjaciółkę – cholera, może nawet siostrę – a to rozczarowywało mnie. To rozczarowywało mnie za każdym razem, kiedy skracał nasz czas razem, żeby zobaczyć się z dziewczyną. Przez cały rok usychałam z tęsknoty za chłopcem, który skradł mi serce, swoim delikatnym głosem i piękną twarzą. Mimo wszystko starałam się patrzeć na jasną stronę. Oprócz Rome zyskałam nowego przyjaciela. * * * * 2004 15 lat

2 To pracownik, którego zadaniem jest układanie towarów na półkach lub w magazynie.

21

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Przycisnęłam ucho do drzwi sypialni, mając nadzieje, że Russell i Cheryl w końcu poszli do łóżka. Ostatnio Russell otwiera drzwi w przypadkowych porach i sprawdza mnie. Nie podoba mi się to w ogóle. Nigdy nie robił tego wcześniej. Nigdy nie dbał, o to by mnie sprawdzić, bez względu na godzinę. Nie wiedziałam, co spodziewał się znaleźć, ale psuł mój nocny rytuał widzenia się z Carterem, zanim wróciłabym do mojej sypialni. Tej nocy Russell sprawdzał mnie już dwa razy, zanim upił się i wziął Cheryl na brudną rundę seksu w salonie. Mój żołądek wciąż skręcał się po wysłuchaniu tego. To było oczywiste, że Cheryl nie chciała mieć z nim nic wspólnego, ale trzymała się umiłowanego życia, kiedy w końcu kończył i rzucał jej narkotyki, które na zawsze zrujnowały jej życie. W tym momencie mojego życia, wszystko rozumiałam. Wiedziałem wystarczająco dużo o ich związku, żeby być pewną, że Cheryl nigdy nie chciała być jego żoną. Miała poślizg w czasie, kiedy była niewiarygodnie odurzona i samotna. Stała się emocjonalna, płakała, że nie miała dokąd pójść. Użył ją i zmusił do małżeństwa, klatki jej życia i stała się uzależniona. Nie obchodziło mnie to. Nienawidziłam jej. Nienawidziłam jego. Nienawidziłam wszystkiego w ich życiu. Tego jak szczęśliwi byli, widząc jak się psuję. To było chore, już odliczałam lata do ucieczki. Marzyłam o tym jakby to było uciec z Carterem. Może, kiedy przekroczę szesnastkę, pocałuję na pożegnanie to miejsce i przeniosę się do miasta, a życie byłoby długie i szczęśliwe. Carter mógłby w końcu zwrócić na mnie uwagę, w sposób w jaki wciąż wzdychałam do niego. W końcu ogłosiłby swoją miłość do mnie i bylibyśmy najszczęśliwszą parą na świecie. Posiadanie nadziei w beznadziejnej sytuacji, było wszystkim co trzymało w ruchu moje życie. Słysząc chrapanie Russella wiedziałam, że droga była czysta. Szybko narzuciłam bluzę i zrobiłam kucyka. Przeczesałam palcami przez długie, pasmo włosów koloru brudnego blond, stojąc przed lustrem, wiszącym za drzwiami. Włożyłam moje kapcie, a potem otworzyłam okno. Wymknęłam się na rześkie, zimne powietrze i szybko popędziłam przez podwórze do sypialni Cartera. Jego rolety były zasunięte co oznaczało, że śpi albo był zajęty sobą z tandetnymi magazynami, które ostatnio zdobył i nie sądził, że wiedziałam, że były schowane pod jego materacem. Nie musiałam wyjaśniać, jak się o tym dowidziałam. Wspominałam już, że byłam wścibska. Nie zależnie od tego co robił, nie obchodziło mnie to. Zrobiliśmy z tego nasz zwyczaj, on pukający do mojego okna, czy zapraszający mnie do siebie. Robiłam to dużo później niż zazwyczaj, było po północy i nigdy nie skradałam się tak późno. Gdy zbliżyłam się pod jego w połowie pęknięte okno, zamarłam, gdy usłyszałam wypływające, delikatne dźwięki muzyki. Nigdy nie słuchał muzyki tak późno. Mówiąc najmniej, to było niezwykłe. Pochylając się w stronę jego okna, znalazłam szparę i zajrzałam do środka. Natychmiast, krew w moim ciele zaczęła pompować szybciej, a gniew mnie 22

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

rozsadzał. Był w łóżku z dziewczyną leżącą na nim. Mieli sesje, która mogłaby konkurować ze wszystkimi sesjami poznawania. Francuskie pocałunki, jego dłonie wędrujące po jej pół nagim ciele. Poczułam, że mój żołądek gwałtownie opadł. To łóżko było naznaczane przez jakąś przypadkową dziewczyn, której nigdy wcześniej nie widziałam. To prawdopodobnie dojdzie do tego, że będzie pachnieć jak ona. Łzy piekły moje oczy, ale powstrzymałam je. Nie byłam płaczką. To nigdy nie byłam ja. Byłam twardą sztuką. Mam na myśli, spójrz na moje życie; potrzebowałbyś grubej skóry, żeby udźwignąć to całe gówno. Opierając się na gniewie, złapałam jego okno i podniosłam. Nie czekając na koniec szybko się wspięłam, spychając na bok zasłonę i prawie łamiąc ją w całym tym procesie. Ich usta rozdzieliły się i głowa dziewczyny odwróciła się w moim kierunku, jej wspaniałe niebieskie oczy wychodziły, gdy stałam tam, dysząc ze złości. − Co do cholery? - pisnęła, natychmiast zeskakując z niego i chwytając koszulkę. Wepchnęła ją na przeciwko klatki piersiowej, chowając gigantyczne cycki – cycki, które czyniły widzenie moich średnich, jeszcze smutniejszym – i gapiąc się na mnie z przerażeniem. − Co ona tu robi, Carter? - wrzasnęła. Ale Carter nie odpowiedział. Mając oczy skierowane w stronę sufitu, wzdychał i kręcił głową. Unikając jej złośliwego spojrzenia, zwróciłam się do okna i warknęłam surowo. - Wynoś się! Jej szczęka opadła i spojrzała na Cartera, żeby ją poparł. Ale on wciąż nie powiedział ani słowa i dotarło to do niej szybko, że teraz ja byłam w centrum. − Zrób coś. - zaakcentowała to do niego. - Pozbądź się jej! Nie miał zamiaru tego zrobić. Znałam moje miejsce w jego życiu. Byłam dużo ważniejsza, niż jakaś przypadkowa dziewczyna, którą zdobył. Miałam przewagę nad tym, co wiem, ale w moim sercu był mój i nie zamierzałam się nim dzielić. Szczególnie miejscem, które czułam, że było nasze. Ta sypialna trzymała zbyt wiele wspomnień, żeby to zignorować. Rozmawialiśmy godzinami, dopóki słońce nie wzeszło. Nie chciałam jej splamić dotykiem przypadkowej laski. − Jesteś głucha? - rzuciłam, moje nozdrza rozszerzały się, kiedy mój gniew nadal wzrastał. - Powiedziałam, wynoś się! Podskoczyła na ostrość w moim głosie i pośpiesznie założyła koszulkę. Jej twarz była czerwona ze wstydu, kiedy poślizgnęła się. Ze złością wstała i spojrzała na Cartera. - Jesteś dupkiem, Carterze Matheson. Tak, tak, jak wiele razy słyszeliśmy to wcześniej? Potem przepchnęła się obok mnie, aby dostać się do okna. Wspięła się niezdarnie, a ja słuchałam jej oddalających się kroków. Teraz, już jej nie było, skrzyżowałam ręce i odwróciłam się do niego. Gdybym próbowała wyglądać na zastraszającą to nawaliłabym, ponieważ Carter był rozbawiony. Jego niebieskie oczy spojrzały na moją twarz, a usta otworzyły się w szerokim uśmiechu. − Boże, Leah przegięłaś - skomentował. − Ja przegięłam? Jak możesz mi to robić? Przemycanie dziewczyny do naszego pokoju? 23

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− To jest moja sypialnia, Leah. − Wiedziałeś, że będę w pobliżu.

Potrząsnął głową nie zgadzając się. - Nie, nie wiedziałem. Jest po północy. Od kiedy pojawiasz się tak późno? Nie sądziłem, że będziesz w pobliżu, więc zadzwoniłem po Pompose. Zamarłam. Do cholery, po prostu zadzwonił po tą piersiastą dziewczynę? − Pomposa? - warknęłam z obrzydzeniem. - Wybrałeś dziewczynę o imieniu Pomposa ponad mnie? − Nie wybrałem nikogo ponad ciebie. − Zrobiłeś to z Pomposą. Wybuchnął śmiechem, a te zaraźliwe dźwięki zaczęły mnie ogrzewać. Uśmiech rozciągnął moje usta. Tylko śmiech Cartera mógł sprawić, że zapomniałam dlaczego byłam tak wściekła. Wskazał na łóżko.- Chodź Aniele. Wskakuj. − Nie - odmówiłam. − Daj spokój. Nie zmuszaj mnie, żebym błagał. − Naprawdę byś błagał? − Ciebie? Absolutnie. Boże, jakie on rzeczy robi z moim sercem. Stałam w miejscu przez kilka nędznych sekund, a potem podeszłam i opadłam obok niego tak, że byliśmy ramię w ramię. Wpatrywałam się w sufit i pokręciłam głową z niedowierzaniem. − Dlaczego nie przyszedłeś do mojego okna?- zapytałam, mój głos zdradzał rozczarowani. − Przyszedłem - odpowiedział. - Ale słyszałem twojego wuja kręcącego się dookoła. Myślałem, że nie zaśnie jeszcze przez jakiś czas i nie będziesz mogła się wyrwać. − Powinieneś coś powiedzieć. Przynajmniej widziałabym, że tam byłeś. Nawet jeśli to było coś małego. Ja bym powiedziała, że przyjdę. Westchnął ponownie. Jego twarz odwróciła się w moim kierunku i mogłam poczuć jak intensywnie gapił się na mój profil. Trzymałam moje oczy przyczepione do sufitu poplamionego wodą, ignorując to w jaki sposób moje serce drgnęło na jego uwagę. − Przepraszam - powiedział delikatnie. - Nie sądziłem, że to była taka wielka sprawa. Byłam zbyt uparta, żeby odpuścić. Odwróciłam głowę i spojrzałam mu w oczy, kiedy odparłam. - Jak byś się czuł, gdybym przyprowadziła chłopaka do mojej sypialni? Bez omijania rytmu, odpowiedział. - To nie moja sprawa. Możesz robić co chcesz. Jestem twoim moralnym wsparciem, ramieniem na którym możesz się wypłakać, kiedy jakieś gówno złamie ci serce. Studiowałam go uważnie, czekając na znak, że kłamał w tej odpowiedzi. Jego rozbawienie pozostało, ale mogłam poczuć to jak jego ciało zesztywniało. Może to było w mojej głowie, ponieważ nic w jego twarzy nie przemawiało o tej samej zazdrości, którą prawdopodobnie mi pokazał. Przysięgam, że usłyszałam 24

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

jak kawałek mojego serca pękł. Ile lat bycia jego najlepszą przyjaciółką potrzeba, żeby spojrzał na mnie inaczej? − Dobrze. - szepnęłam do niego, odwracając się, zanim mógł zobaczyć łzy w moich oczach. - Cóż, mam zamiar ci powiedzieć, żebyś nigdy nie robił tego ponownie. − Czego nigdy nie robić ponownie? − Wiesz czego. Nigdy nie przyprowadzaj dziewczyny do tego pokoju. Zrobisz to jeszcze raz, a ja nigdy więcej nie postawie tutaj stopy. To jest nasze miejsce. Nie zamierzam się dzielić Carter. Chcesz robić sprośne rzeczy, więc rób je w rowie. − Jak mam przekonać dziewczynę, żeby pocałowała mnie w rowie, Leah? − Ależ proszę. Możesz zabrać ją do pralni, a ona będzie myślała, że to najbardziej romantyczne miejsce. − Są jakieś pralnie w pobliżu? − Jest jedna w dole drogi, ale powinieneś wziąć ze sobą nóż, kiedy ją tam zabierzesz. Podejrzani ludzie się tam kręcą. − Będę uważać, kiedy zabiorę tam kolejną dziewczynę - zażartował. − Widzisz? Mogę być pomocna. Kiedy nie odpowiedział, spojrzałam na niego. Uśmiechnął się ze smutkiem. Oddałabym rękę i nogę, aby dowiedzieć się o czym myśli. Co to było do cholery z tym uśmiechem na jego twarzy? Dlaczego był taki trudny do odczytania? To nie było sprawiedliwe, że tak bardzo trzymał swoje myśli dla siebie. Może muszę nauczyć się robić to samo. − Czy Russell wciąż cię sprawdza? - zapytał, tak, że uśmiech zmienił się w grymas. − Tak - odpowiedziałam. - Sprawdzał mnie dzisiaj już dwa razy. Nie wiem jaki jest jego problem. − On wie, że widujesz się ze mną. Założę się, że próbuje złapać cię na gorącym uczynku. Bądź ostrożna. Nie ufam mu w ogóle. − Też mu nie ufam, ale nigdy nie był dla mnie zły. − Nigdy nie lekceważ tego, do czego są zdolni ludzie. Jeśli nie jest dobry dla nikogo innego, to tylko kwestia czasu, zanim także dla ciebie nie będzie dobry. Wystarczy mieć oko na to, co dzieje się wokół i proszę, daj mi znać, jeśli coś się wydarzy. Jestem tu dla ciebie. Wiesz o tym, prawda? Był bardzo jasny z tym, więc skinęłam głową natychmiast, aby ostudzić gniew, piętrzący się w nim na wspomnienie mojego wuja. To było tak, jakby wiedział coś, czego ja nie. Zapytałabym, gdybym miała szanse na uzyskanie jednoznacznej odpowiedzi. Carter powiedziałby mi, gdyby chciał, żebym wiedziała. − Dobrze. - mruknął pod nosem. Leżeliśmy chwilę w milczeniu. To nigdy nie było niewygodne. Jego gniew szybko zniknął i chwycił moją dłoń, ściskając każdy palec. To było coś, co robiliśmy przez lata i to uczucie było cholernie dobre. Patrzyłam na niego, tak jak on na mnie. Jego twarz była spokojna, a usta zwinęły się odrobinę na końcu. Był tak piękny, ale wciąż byłam zraniona tym czego byłam świadkiem. 25

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Śpiewasz dla niej? - zastanawiałam się głośno, kiedy ścisnął mój środkowy

palec. − Czy wyglądało to tak, jakbym śpiewał dla niej? - odpowiedział chichocząc. Zmarszczyłam brwi. - Miałeś piekło podczas całowania się z nią. − Absolutnie. Nie można mnie winić. Zamknęłam oczy na chwilę. Dlaczego faceci są tak obojętni? Jak mogą całować dziewczynę, po czym rzucają ją na bok? Nie mogę tego zrozumieć. − Nie wyobrażaj sobie za dużo w tym - potem powiedział. - Nie jest w tym taka dobra. Byłem bardzo rozczarowany, jeśli mam być szczery. − Jak ktoś może nie być dobry w całowaniu? Wzruszył ramionami, odrzucając moją rękę na bok. - Niektórzy ludzie nie poruszają ustami i oczekują, że ta druga osoba wykona całą pracę. Huh. Nigdy nie myślałam o tym. − Jakie to uczucie całować się? - ciekawa, zapytałam go. - Słyszałam jak dziewczyny w szkole mówiły, że całowanie jabłka to to samo - i byłam pewna, że byłam jedną z niewielu piętnastoletnich dziewczyn, które nie robiły tego wcześniej z facetem. − Całowanie jabłka nie jest tą samą rzeczą. - odpowiedział szybko, powstrzymując kolejną falę śmiechu.- Jeśli mamy użyć owocu, żeby porównać uczucia – co jest głupie jak cholera – to to jest bardziej jak całowanie tłuczonego banana. Moje oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - Więc... lepkie. Teraz naprawdę się śmiał – tak mocno, że w rzeczywistości sapał. - Och, kurwa, Leah. Jasna cholera, rozśmieszasz mnie. − Czy Pomposa też cię rozśmiesza? Odwrócił się na bok, tak, że był na przeciwko mnie, a jego usta uformowały się w szeroki uśmiech. Jego twarz była trochę czerwona od tego całego śmiechu – bo podobno mój umysł jest tak zabawny – i szepnął do mnie. - Żadna dziewczyna nie rozśmiesza mnie z wyjątkiem ciebie. A potem zrobił coś dziwnego. Chwycił mój podbródek i odwrócił do siebie. Moje serce przyśpieszyło na ten niespodziewany dotyk. Przez jakiś czas patrzył mi w oczy, szukając czegoś z tym nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Następnie jego palce opuściły mój podbródek, przesuwając się na mój policzek, żeby odsunąć kilka kosmyków włosów za ucho. Kiedy ostatecznie opuścił swoją rękę, jego oczy nie opuściły moich. Zrobił to w tym samym czasie. Spojrzał na mnie z tym dziwnym, zamyślonym wyrazem twarzy, a potem odwrócił wzrok jakby nic się nie stało i wrócił do swojego normalnego, zarozumiałego siebie. Boże, on nie grał fair. Kiedy starałam się żyć z wiedzą, że między nami nic się nie wydarzy, on robi to. Zastanawiałam się czy on chce by mi zależało. Zarozumiały drań. Patrzyłam na jego usta i poczułam poruszenie w piersi. Racja, po tym chciałam, żeby mnie pocałował. Zaspokoił moją ciekawość. Przypuszczałam jak wspaniałe mogą być pocałunki o wrażeniu podobnym do tłuczonego banana. Ale w słabym świetle z odczuwalnymi mdłościami i muzyką wciąż grającą w tle, zauważyłam trochę błyszczyku na jego dolnej wardze. Parę minut temu dewastował 26

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

usta tej dziewczyny. Nie chcę tych ust na moich. Więc przełknęłam ślinę i odwróciłam się, koncentrując ponownie na losowym miejscu. − Więc nie mogłeś przyprowadzić tutaj Mindy ostatni raz? - mruknęłam żartobliwie. - Albo Christiny? Albo Jennifer? To musiała być Pomposa? To tak, jakbym ja zabrała do domu faceta o imieniu Hannelore. Znów się zaśmiał. - Nie wiesz, kiedy przestać, prawda? − Nie, jeśli chodzi o ciebie. Zacisnął usta i zawiesił swoje czarujące oczy na mnie. Patrzyliśmy na siebie przez kilka chwil, a ja ledwie oddychałam. − Pachniesz jak ona, wiesz? - mruknęłam, starając się rozładować ten dziwny nastrój. - Jak guma do żucia i dziewczęcość. To jest to co lubisz? − Była dobra na chwilę. − Na chwilę? Naprawdę jesteś dupkiem Carter. Wzruszył ramionami. Nie dbał o to. Byłam prawie pewna, że nie dbał o nic w życiu, jeżeli nie był dla mnie dobry. Obróciłam się na bok, twarzą do niego i zamknęłam oczy. Nie było sensu mówić o tym więcej. Nie chciałam wiedzieć o jego prawie seksie z Pompoodle. Rozluźniłam się na materacu i zaczynałam zasypiać, kiedy rozległ się jego głos. − Nikt nigdy naprawdę cię nie pocałował? − Nie. - powiedziałam, zastanawiając się, dlaczego nagle był taki ciekawski. Dlaczego miałabym o tym kłamać? − Po prostu myślałem, że mogłaś do teraz zachować to dla siebie. Nie zawsze jestem przy tobie. Zaśmiałam się z niedowierzaniem. - Nie jestem zbyt popularna w szkole, Carter. Powinieneś to wiedzieć. Faceci nie czołgają się po szkle dla mnie, tak jak robią to dla tych tyczkowatych suk, które obgadują mnie za plecami. − Będą, jeśli wyjdziesz. Co z obecnym wychodzeniem na imprezy, wtedy, kiedy ja idę? Zapraszałem cię tyle razy, a ty za każdym mówiłaś nie? − Nie mam zamiaru być wśród ludzi, którzy mnie nienawidzą. − Jeśli ktokolwiek powiedziałby coś przykrego do ciebie, to rozkwasiłbym jego pierdoloną twarz, wiesz o tym. Przewróciłam oczami. - Rozwiązywanie każdego problemu przemocą nie jest właściwym sposobem, aby sobie z nim poradzić. − Ale ignorowanie jest? Przyznaj, że po prostu nie chcesz iść. Wolisz ten czas spędzać z Rome'm - powiedział jego imię z drwiną. − Rome jest moim najlepszym przyjacielem. − Myślałem, że to ja byłem twoim najlepszym przyjacielem - odparł z irytacją. − Jesteś. Nie odpowiedział przez jakiś czas, a kiedy to zrobił, to dużo spokojniej. Ale nie czujesz nic do Rome'a, prawda? Jest dziwnym facetem. Ja osobiście tego nie rozumiem, o ile ty tak. Byłam kompletnie zaskoczona. Carter nigdy nie interesował się moją przyjaźnią z Rome'm. Nie odpowiedziałam mu i wiedziałam, że to sprawi, że będzie jeszcze bardziej ciekawski. Chciałam, żeby się trochę przejął. Byłam prawie pewna, 27

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dokładnie wtedy i tam, że był zazdrosny. Nadzieja pojawiła się w moim sercu, kiedy rozważałam tę możliwość. − On może być twoim pierwszym pocałunkiem, wiesz? - Carter kontynuował. - Ale jeśli cię zrani, nie chcesz wspominać swojego pierwszego pocałunku i żałować go. − Nie do końca. - odpowiedziałam, świadomie go nakręcając. - Może być naprawdę w tym dobry. Obecnie może być najlepszy, a jeśli on jest najlepszy, to może nie będzie obchodzić mnie to, że będzie później boleć. Żyła na jego szyi drgnęła, kiedy napiął szczękę. Z perspektywy czasu, patrząc na ten moment, żałuję zabawy, którą miałam w oglądaniu go łamiącego się. Przypuszczam, że byłam zdesperowana, żeby poczuć troskę i byłam gotowa wziąć to, nawet jeśli było to zdobyte w negatywny sposób. − Więc nie obchodzi cię to, że twój pierwszy pocałunek może należeć do kompletnego dupka, który może zniszczyć później twoje zaufanie. stwierdził. - Dbasz tylko o to, jakie to uczucie. O mój Boże, on naprawdę jest zazdrosny. − Wiem, co próbujesz zrobić. - odpowiedziałam, próbując ukryć rozbawienie. - Próbujesz mi powiedzieć, żebym wybrała kogoś neutralnego na mój pierwszy pocałunek. Okrężną drogą, chcesz być tym, który mnie pocałuje pierwszy raz. Natychmiast zadrwił. - Nie chcę cie pocałować, Leah. Masz urojenia. − Nie przeczę. To dlaczego mówisz, że wybrałabym kogoś z kim będę tego żałować? − Nie miałem na myśli mnie. − Dobrze, po prostu pocałuje Rome'a. Zacisnął zęby irytując się. - Chcesz pocałować Rome'a, więc zrób to i pocałuj go. − W porządku, zrobię to. Założę się, że nie będzie miał błyszczyku na ustach, kiedy to zrobię. Uspokoił się i uniósł swoją dłoń do ust, wycierając je. Kiedy spojrzał na swoją rękę, jego twarz pociemniała. Po tym wstał z łóżka. Chwytając ręcznik z komody, odwrócił się i wyłączył tą ckliwą muzykę, a następnie wyszedł bez słowa. Nie wracał, aż piętnaści minut później pojawił się w niczym oprócz bokserek, z wodą kapiącą z jego włosów. Napięłam się, kiedy trzasnął drzwiami, czekając na jego ojca, szczekającego, aby być cicho. Mężczyzna był prawdopodobnie nieprzytomny, jak zwykle. Leżałam na plecach, patrząc jak Carter podchodzi do okna i zamyka je mocno. Potem spojrzał przez żaluzje, pozornie zamyślony. Wyraźnie zepsułam nastrój. Poniekąd żałowałam tego przez chwilę. Nie chciałam, żeby był na mnie zły, nie było ku temu powodu. Technicznie rzecz biorąc nie zrobiłam nic złego, plus to nie było dla niego takie rzadkie, aby być gównianym dla mnie. Mieliśmy wzloty i upadki. Czasami przechodziliśmy przez ciche dni nakręcając siebie, dopóki jedno z nas nie pękło i wróciło. To był zazwyczaj on i byłam dumna z wyniku, który utrzymywałam. Odwrócił się i stanął tyłem do okna, a twarzą do mnie. Moje serce zamarło na to, w jaki sposób na mnie patrzył. Skrzyżował ręce i po prostu patrzył i po raz 28

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

kolejny nie mogłam go odczytać. Starałam zachowywać się normalnie. Naprawdę powinnam wstać i wyjść, kiedy go nie było. Może spodziewał się, że mnie już nie będzie, kiedy wróci. Ale nie chciałam iść. Po mimo nietypowego obrotu wydarzeń, nadal chciałam być w pobliżu niego. Przygryzłam wargę zębami, starając się nie czerwienić przez to jak intensywnie się na mnie gapił. Kiedy odepchnął się od okna i ruszył do łóżka, moje ciało napiło się. Jego oczy wciąż nie opuściły moich i stawały się ciemniejsze z każdym krokiem. Materac przesunął się pod jego ciężarem, a mój oddech przyśpieszył, kiedy przysunął się w moim kierunku. Byłam absolutnie zszokowana w sekundzie, w której jego ciało okryło moje. Miał łokcie podparte po obu stronach mojej głowy. Każdy kawałek mnie czuł roztrzęsienie i panikę, ponieważ nie było sposobu, abym to powstrzymała, nie zdradzając, jak nerwowa się przy nim czułam. − Chcesz, żebym cię pocałował? - zapytał cicho, a jego twarz była zaledwie stopę od mojej. Krople wody spadały z jego włosów, lądując na moim gardle i obojczyku. Zimne krople przesuwały się po mojej skórze, ale byłam doskonale świadoma, że drżałam z jego powodu. Czy ja śniłam? Cholera, to był tylko sen. Oczywiście, że tak. Nikt nie wydostaje się ze straconej pozycji w przyjaźni tak łatwo. − Um. - moje usta były suche. Nie musiałam mówić. To było moje marzenie. Nie musiał usłyszeć rzeczywistych słów. − Um co? - jego usta rozciągnęły się w uśmieszek i pamiętam patrzenie na nie i myślenie o tym, jak miękkie były. Byłam tak blisko, że mogłam zobaczyć każdy pieg na jego twarzy i nagle zastanawiałam się jak mogłam marzyć o części niego, której nawet nie zauważyłam wcześniej. Nie, to była rzeczywistość. Cholera. A ja leże tam przez kto wie jak długo mówiąc takie rzeczy jak "Um", podczas gdy ciężko oddycham. Więc przestałam ciężko oddychać. Nie potrzebował być na szycie listy złodziei tlenu. − Chcesz żebym umieścił moje usta na twoich? - kontynuował pytanie. − Dlaczego miałabym ci na to pozwolić? - znalazłam to pytanie w sobie. Moje serce nie przestało walić w piersi. Skończyłam zwijać dłonie na prześcieradle w celu rozwiania nerwów, bo to nie działało. − Ponieważ chcesz wiedzieć jakie to uczucie - odpowiedział od niechcenia, jakby to było nic. Jakby to nie było dla mnie wszystkim. Znienawidziłam go trochę za to. − Nie chcę cię pocałować - kłamię. - Dopiero całowałeś inną dziewczynę. − Umyłem usta i wyszczotkowałem zęby. − To nic nie znaczy. Skinął głową z przekonaniem. - Znaczy. Miał rację. Znienawidziłam go trochę bardziej. − Zrobię to dobrze. - obiecał. - I to pozostanie między przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. To nie zniszczy nikogo czy zrani. Prawda? Lekko skinęłam głową. Byłam taką kłamczuchą. Nie tylko w stosunku do niego, ale także w stosunku do siebie. Byłam gotowa mieć go w jakikolwiek 29

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

sposób w jaki mogłam. Powinnam była wiedzieć, że to otworzy drzwi do czegoś bolesnego. Jakbym nie była już zraniona. − Więc odpowiedz - wycedził powoli.- Chcesz żebym cię pocałował? − Tak. Wydawał się zadowolony. Spojrzał na moje usta i oblizał swoje. Moje serce było pełne, gdy zamknęłam oczy, czkając na jego usta dotykające moich. Niecierpliwość budowała się po trochu. Czułam jego oddech naprzeciwko mojej twarzy i więcej kropel wody na moich policzkach, kiedy zamknął lukę między nami. Jego usta krótko musnęły moje, wyostrzając moje zmysły. Powoli mnie pocałował. Lekkie i miękkie. Rozsunęłam usta i odwzajemniłam pocałunek, smakując jego miękkie usta, aż przycisnął je mocniej. Czułam ciepło rozprzestrzeniające się od szczytu głowy do palców stóp. To było wspaniale dobre uczucie. Lepsze, niż mogłam się spodziewać. Czułam jak nagle przepłynęło przeze mnie i walczyłam z pragnieniem, pchającym mnie do owinięcia rąk wokół jego szyi. Patrząc teraz wstecz, wiem, że się wstrzymywał. Nie było języka, tak jak było z Pomposą. Nie było innej części siebie, którą się dotykaliśmy. Carter zachował to dziwnie platonicznym, poruszając się stanowczo, ale delikatnie, zwracając uwagę na moją dolną wargę zanim przeniósł się na górną. Kiedy oderwał się od moich ust, szybko przewrócił się na swój bok w łóżku, zanim jeszcze otworzyłam oczy. To przemawiało obojętnością. I tu byłam ja, osiągając kamień milowy w moim żałosnym życiu, ciesząc się moim pierwszym pocałunkiem z jedynym chłopcem, z którym chciałam to zrobić. I tam był Carter, dający mi to z potrzeby dopełniania swojego ego. Nie chciał tego. Nie obchodziło go to, tak jak mnie. Czułam się pusta w tym momencie. Potajemnie spojrzałam na niego, nie wiedząc co zrobić. Wpatrywał się w sufit z obojętnym wyrazem twarzy, podczas gdy ja byłam podenerwowana i dysząca. Co powinnam powiedzieć? Co on powie? Czy to wszystko, co chciał mi dać? Ponieważ już tęskniłam za smakiem jego ust i błagałam go oczami, aby zrobił to jeszcze raz. Ale nie patrzył. Ani razu. Co było ze mną nie tak? − Dobranoc, Leah - powiedział dalej od niechcenia. − Dobranoc - szepnęłam bez przekonania. Moje serce zostało wydarte prosto z piersi. I tak po prostu, wszystko ponownie wracało do normy. Pocałunek został zapomniany. Nasze dni powróciły. I przez następne kilka lat, patrzyłam z daleka na niezliczoną liczbę dziewczyn, które pojawiały się i znikały, krótkie przerwy w naszym najlepszym przyjacielskim wzorze, które miałyby masowy faceplame od razu. Rome powiedział mi, że byłam idiotką i zgadzam się z tym. Przynajmniej byłam idiotką celowo.

30

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Carter Skręca mnie z zazdrości Sprawiając, że moja wyobraźnia ucieka ode mnie aż sztylety naszej pokręconej rzeczywistości niszczą mnie wewnętrznie. I upadam z dala, upadam z dala od wszystkiego Jestem zbyt odrętwiały, zbyt odrętwiały, żeby odczuwać ból, kiedy śpiewam. Odrzucam dzisiejsze niezliczone drinki Rozszarpany na kawałki przez twoją potrzebę doprowadzając moją psychikę na skraj. Wpadam w szaleństwo a ty jesteś za daleko, aby się przejąć. I upadam z dala, upadam z dala od wszystkiego Jestem zbyt odrętwiały, zbyt odrętwiały, żeby odczuwać ból, kiedy śpiewam. * * * * Potrzeba w jej oczach. Sposób w jaki jej oddech szarpał, kiedy zbliżyłem się do niej. Rozchylone usta. Jej rozszerzone oczy. Nigdy nie powinienem był jej całować. To był drugi strajk przeciwko mnie.

31

sześć 2005 16 lat

− W ten piątek jest impreza - powiedział Rome, biorąc duży gryz swojego

poutine3. Spojrzałam na moje zadania z historii – te same cholerne zadania, przez które zasłużona przerwa na lunch była skończona. Zwlekanie było suką i nigdy się tego nie nauczę. − Dobrze? - odpowiedziałam mu obojętnie. Spojrzał na mnie z ukosa, a jego zielone oczy mieniły się psotą. - Więc powinniśmy iść. To jest w domu Tiffany. Tiffany jest suką, ale ma basen. Spojrzałam w głąb stołówki by stwierdzić, że ta suka, którą bez wątpienia była, obecnie kręciła swoimi wyjątkowo lśniącymi, brązowymi włosami chichocząc do Cartera i jego przyjaciół. Najwyraźniej była dziełem. Pieprzyła połowę facetów ze swojego rocznika, a Carter obecnie poświęcał jej swój czas. Czy nie wiedział, że to ona stała za większością plotek o mnie? Jej paczka była pochylona nad ich stolikiem, słuchając z błyszczącymi oczami i twarzami oblepionymi makijażem. Zazwyczaj nie mają jedzenia. Jedzenie powietrza jakoś było pożywne. Jakby wyczuwając mnie, Carter odwrócił się od niej i spotkał mój wzrok. Moje serce zabiło mocniej, zwłaszcza, gdy uśmiechnął się do mnie - to był uśmiech zarezerwowany tylko dla mnie - i to wysłało przez moje ciało ciepłe mrowienie. Zmusiłam się do odwrócenia wzroku i powróceniu do oczu Rome’a. - Nie jestem zainteresowana. Westchnął i oparł się na krześle, a mój wzrok automatycznie wędrował po jego torsie. Nabrał trochę masy mięśniowej przez co wzrosło zainteresowanie nim wśród dziewczyn. Co sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać… − Robisz to, aby zaliczyć - zauważyłam, potrząsając głową na niego. Powinnam była to wiedzieć. Jego twarz opadła. - Do diabła nie. Chcę tylko doświadczyć licealnego życia, Leah. − Nie wierze ci. Która dziewczyna przykuła twoją uwagę? To Amy Davis? Wiesz, że jest niewierna. Wypieprzyła faceta w męskiej toalecie i została przyłapana przez zastępcę dyrektora. Każdy mówi na nią „toaletowa dziwka”. − Amy? Nie. Na razie nie myślę o seksie. Jezu, masz brudne myśli. − Kiedy żyje się z dziwką, trudno jest nie mieć. Skrzywił się, ignorując w całości mój komentarz.- Zamknij się na chwilę, dobrze? Myślę o pójściu na imprezę, ponieważ to będzie dla nas dobre. Nie musimy być już frajerami chodzącymi po korytarzach. To tak jak zaraza. Położyłam dłoń na moim sercu. - Ranisz mnie - odpowiedziałam sarkastycznie. - Kocham bycie frajerką i kocham zarazę, którą roznosimy, ponieważ 3 Kanadyjska przekąska. Składa się z frytek, sera i sosu pieczeniowego.

32

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

to trzyma z dala takie suki jak Tiffany i jej tani oddział. Uśmiechnął się szyderczo. - Mówią o tobie gówno cały czas. − Tak, za moimi plecami. Suki wiedzą, że jeśli powiedzą to w twarz to oberwą. Nauczyłam się bardzo szybko, że bycie paskudnym było jedynym sposobem, aby uniknąć bycia poniewieranym. Kulisz się przed tyranem, a on się tym karmi zdwajając moc. Stawiasz mu czoła, a strzał jest minimalny. Nikt nie chce się znęcać, kiedy walka jest ciężką pracą. Łatwa wygrana, tego chcą te dupki. Patrzył wilkiem na mnie przez kilka minut, podczas gdy bazgrałam notatki o starożytnym Egipcie. Najwidoczniej musiałam dziś oddać pracę o mumiach i piramidach. W tej kwestii, były to pieprzone myśli o całym kanopijskim gównie. Nie, po prostu nie, to nie było fajne. − Cholera - mruknął Rome. - Dupek na twojej drodze, Leah. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam znajomy głos. - Cześć Leah. Zesztywniałam. To był głos, którego nie chciałam usłyszeć skierowanego do mnie. − Leah, Leah - powtórzył, chichocząc. Westchnęłam, ignorując Jamesa, idioty z mojej klasy matematycznej, kiedy pochylił się nade mną i rzucił pięć dolarów na moje zadanie. Poczułam zapach jego taniej wody kolońskiej, gdy pochylił się do mojego ucha i powiedział. - Graeme powiedział, że jesteś w niektórych... pozaszkolnych aktywnościach. Pierdolony Graeme. Nadal jest kutasem. Usłyszałam śmiech za Jamesem, bez wątpienia pochodzący od jego frajerskich kumpli. Zepchnęłam banknot z mojego zadania i wznowiłam pisanie. Mój gniew dusił mnie, ale powstrzymałam gwałtowną chęć wbicia końcówki ołówka w jego oko. − Jaką powinniśmy zrobić wymianę? - ciągnął. - Pięć pocałunków i... ręczna robótka? I jak dużo mogą objąć te twoje słodkie usta? − Odpieprz się, James - warknął Rome. − Nie mówię do ciebie, dupku - odparł James. - I jak jeszcze raz się do mnie odezwiesz, to moi chłopcy zadbają o twoje pierdolone usta. Spojrzałam w górę dając Rome'owi ostrzeżenie, aby nie podpuszczał tych drani. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam, była jego twarz w siniakach. Powoli potrząsnęłam głową do niego, a on groźnie spojrzał w odpowiedzi, wiedząc cholernie dobrze, że miałam rację. − Więc, jak z tym? - zapytał James. Mogłam usłyszeć uśmieszek w tych słowach. To nie było tak, jak myślałam, że minie moje popołudnie. Spojrzałam żałośnie na moje zadanie. Dostanę może piątkę minus lub piątkę plus, jeśli byłam szczęściarą, wręczając to w taki sposób w jaki trzeba. Ponieważ przez Jamesa , moja passa szóstek została przerwana. Pierdolony James. − Nie będzie odpowiedzi? - przycisnął.- Czy użyjesz też swojego ciała aby to 33

zrobić? Wzięłam głęboki oddech i wreszcie wstałam. James zaśmiał się ze zdziwienia i cofnął o krok, kiedy odwróciłam się do niego. Chwyciłam banknot i przyglądałam się mu przez chwilę zanim spojrzałam na jego żałosne oblicze. Dupek nie był dużo wyższy ode mnie i nie był zbyt umięśniony. Zmierzyłam go wzrokiem od czubka głowy po buty i jednym krokiem zbliżyłam się do niego. Stał w miejscu a jego oczy rozszerzyły się trochę, jakby myślał, że mnie ma. Podczas, gdy zbliżałam się do niego, rumieniąc się, im bliżej byłam, błądziłam powoli swoim palcem po jego torsie, uśmiechając się zalotnie. Nie spodziewał się tego i pożądanie, które nagle kłębiło się w głębi jego oczu było śmieszne. Kiedy moja dłoń sięgnęła do jego spodni, szybko chwyciłam jego jądra w dłoń i ścisnęłam. Ścisnęłam mocno. Mocniej nic cokolwiek kiedykolwiek ściskałam. Gdy pochylałam się do niego, nagle pisnął, a ja pomachałam mu przed twarzą banknotem i powiedziałam. - Musisz myśleć, że próbuję rozliczyć się za każdy cal, lecz w tym przypadku myślę, że przepłaciłeś. Rzuciłam mu banknot w twarz i puściłam go. Upadł na ziemię, chwytając swojego kutasa i dysząc. Jego przyjaciele śmiali się z dłońmi na ustach, jakby próbowali stłumić swoje dźwięki. − Jesteś kurewsko martwa suko! - krzyknął do mnie, uciszając stołówkę. Martwa, Leah! Wiem, gdzie mieszkasz ty mała przyczepowa dziwko! Próbowałam stać w miejscu. Nie chciałam pokazać mu jak napływ adrenaliny wprowadził moje ciało w drżenie. Odwróciłam się i poszłam po zeszyt, kiedy usłyszałam, jak ponownie wyje. Zwróciłam twarz w jego kierunku i sapnęłam, kiedy Carter pochylił się nad nim, chwytając w garść jego włosy. − Jak ją właśnie nazwałeś? - warknął. - Czy ty grozisz jej życiu ty głupi kawałku gówna? Zamierzam cię teraz kurwa zabić skurwysynu! James przyjmował kopniaki w tyłek, włócząc się po korytarzach przez ponad rok po tym wydarzeniu. To utrzyma każdego faceta, który kiedykolwiek upokarzał mnie z dala, w obawie przed tym samym losem. Carter przyszpilił go do ziemi i okładał pięściami, jakby był w morderczym amoku. Przez cały czas nakazywał Jamsowi, aby mnie przepraszał i James robił to. Dziesiątki razy. Pamiętam tylko stanie tam, obserwowanie jak każdy moment się rozwijał, kiedy uczniowie wokół nas krzyczeli, śmiali się lub biegli w poszukiwaniu nauczyciela. Byłam przerażona, ale nie mogłam oderwać wzroku. Nawet Rome próbował mnie odciągnąć, mówił mi wielokrotnie, abyśmy opuścili stołówkę. Pozbyłam się go będąc zakorzenioną tam i oglądając to do ostatniej sekundy. Carter miał jeszcze dobrych pięć minut, zanim troje nauczycieli podeszło do niego i oderwało go od Jamesa. Wyprowadzili go ze stołówki, a później zostałam wezwana do gabinetu, aby omówić z bardzo zdumionym dyrektorem to co się wydarzyło. Powiedziałam mu wszystko i był przerażony naszymi czynami. Nie wpadłam w kłopoty, ale Carter był zawieszony na dwa tygodnie. Szczerze, nie wiem jakim cudem nie został wyrzucony ze szkoły. *** 34

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Russell otrzymał telefon ze szkoły o tym zdarzeniu, a więc jak tylko weszłam do przyczepy, postanowił się ze mną skonfrontować. Moje ciało uniosło się, kiedy podszedł do mnie szybko z całkowitym gniewem na twarzy. − Myślisz, że możesz kogoś zaatakować, ponieważ zranił twoje pierdolone uczucia?! - krzyknął, chwytając mnie brutalnie za ramię i prowadząc do sypialni. - Czy masz kurwa pojęcia co mogło się stać?! Mogą być podejrzliwi wobec nas, Leah! Mogą wysłać ludzi, aby upewnić się, że nie uczysz się tego gówna od kogoś z domu! Jak kurwa możesz być taka samolubna? Wepchnął mnie do środka i wylądowałam na moim pojedynczym łóżku. Usiadłam i odwróciłam wzrok, kiedy przechadzał się po niewielkiej przestrzeni, z rękoma na biodrach. − To znowu kurwa ten dzieciak, prawda? - kontynuował, wskazując na okno. - Myślisz, że kurwa nie wiem, że spędzasz z nim każdą minutę? Myślisz, że jestem nieświadomy twojego wymykania się, kiedy myślisz, że jestem nieprzytomny? Nie jestem pierdolonym idiotą Leah! Nie powiedziałam ani słowa. Wpatrywałam się w podłogę i starałam się oddychać spokojnie. Był przerażający, kiedy był zły. To było jak oczekiwanie na grzmot podczas burzy; wiesz, że nadchodzi, wiesz, że sprawi, że poskoczysz, ale nie wiesz, kiedy dojdzie do wybuchu. To był Russell w pigułce. Był zły i w losowych momentach eksplodował, powodując, że podskakujesz i ściskasz swoją klatkę piersiową, kiedy twoje serce pędzi w jej wnętrzu. Mój niepokój sięgał aż do dachu, a przeprosiny były na końcu mojego języka, ale nie mogłam ich wydusić. Nie żałuję postawienia się Jamesowi. Nie miałam zamiaru przepraszać za zmiażdżenie jego jaj. Zasłużył na wyrwanie ich, gdyby to zależało ode mnie. Nie mogłam teraz okłamać Russella i powiedzieć mu, że nie zrobię tego ponownie. Zrobiłabym to z tysiąc razy, gdybym musiała. − Uczysz się przemocy od niego? - zapytał, ale nie miałam czasu, by odpowiedzieć, ponieważ był jak pociąg towarowy. Zaczął kontynuować, nie czekając na odpowiedź. - On jest kurwa nikim! Dzieciak z syndromem „braku matki”4 i kawałkiem gówna za ojca, który nawet nie może kontrolować własnego syna! Zaczął mówić bzdury o Carterze i poczułam jak moje ciało zesztywniało. Mój gniew powrócił i spojrzałam na niego. − Jesteś ostatnią osobą, która mogłaby wygłaszać kazanie na temat rodzicielstwa! - krzyknęłam nagle w odpowiedzi. Nawet nie pomyślałam mówiąc to. Wciąż chodził, lecz spojrzał na mnie z czystym niedowierzaniem. Usiadłam zmieszana i przestraszona. Zrobił kilka kroków do mnie i to stało się zbyt szybko, aby zauważyć, że nadchodzi. Uderzył mnie w twarz, a moja głowa odskoczyła w lewo. Mój mózg było czuć, tak jakby został wstrząśnięty, a mięśnie wzdłuż lewej 4 Z ang. mommy issues Chłopak, który nie miał kontaktu z matką albo nie był on zbyt dobry.

35

strony szyi bolały. Mój policzek bardzo palił i musiałam mrugać, aby pozbyć się łez. − I jak to się ma do rodzicielstwa? - warknął. - Skończyłaś z tym chłopakiem. Jeśli kiedykolwiek zobaczę ciebie kręcącą się wokół niego, to wtedy uderzenie będzie o wiele gorsze! Wyszedł z pokoju i zatrzasnął drzwi. Otworzyłam usta, próbując poruszyć moją szczęką. Wrażenie po uderzeniu było takie, jakby moja cała głowa było oszołomiona i nie wiedziałam, co poruszało się, a co nie. Nigdy wcześniej nie zostałam uderzona przez Russella i zdałam sobie sprawę, że nie byłam wolna od jego kar po tym wszystkim. Wciąż niczego nie żałuję. Nawet nie minutę później, skierował swoją agresję na Cheryl. Słyszałam jej płacz. Zamknęłam oczy i zakryłam uszy, aby to stłumić. **** Pierwszy dzień zawieszenia Cartera przyszedł po weekendzie. Szłam wcześnie rano na przystanek autobusowy i znalazłam go tam, siedzącego na ławce i patrzącego na swoje dłonie. Podczas gdy moje serce biło normalnie, zmarszczyłam brwi. Nie rozmawiałam z nim od incydentu. W rzeczywistości, celowo go omijałam. Nie tylko z powodu Russella. Spojrzał w górę, kiedy zbliżałam się i natychmiast jego wyraz twarzy spoważniał, gdy dumnie powiedział. - Nie byłaś przy moim oknie, Leah. Zatrzymałam się obok niego, nie zadając sobie trudu, aby usiąść, mimo, że było wystarczająco dużo miejsca, aby mogły usiąść dwie osoby. Po prostu wzruszyłam ramionami i zbliżyłam się do znaku autobusowego, patrząc na ulice. − Dlaczego jesteś na mnie zła? - zapytał nagle. - Nie zrobiłem nic złego. − Dlaczego tu jesteś? - odpowiedziałam w zamian. - Jesteś zawieszony w szkole. − Kto powiedział, że idę do szkoły? Spojrzałam przez ramię na jego nagły figlarny uśmiech. - Gdzie idziesz? − Może opuściłabyś zajęcia i przyszła zobaczyć? − Nie chcę. Wstał i podszedł do mnie. Spojrzałam na ulice i miałam nadzieje zobaczyć nadjeżdżający autobus tak szybko jak to możliwe. Poczułam jego przód ciała za moimi plecami i z trudem przełknęłam ślinę. To nie było fair, że mógł sprawić, że czuję się w ten sposób. Wyłączyłabym to, gdybym mogła. Żałowałam, że nie patrzyłam na niego tak, jak na wszystkich innych facetów. − Co jest? - zapytał z niepokojem. - Powiedz mi, Leah. Proszę. Odsunąłem się od niego, próbując uzyskać dystans, więc mogłam jasno myśleć.- Nic. − To nie jest nic - przycisnął. - Powiedz mi, co do cholery jest nie tak! Nie powiedziałaś do mnie słowa, odkąd kurwa rozszarpałem na kawałki tego kutasa dla ciebie. − Nigdy nie prosiłam cię o to!- przerwałam mu ze złością będąc twarzą do niego. 36

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Jego twarz opadła. - Co do cholery? Jesteś zła, że ci pomogłem? − Nie pomogłeś mi! − Jak cholera nie! Groził twojemu życiu! − Grożono mi gorszymi rzeczami niż moje życie Carter i radzę sobie dobrze! Jego nos rozszerzał się, a usta skrzywiły, kiedy odparł. - Przestań walczyć z tymi kutasami na własną rękę! Jesteś pieprzoną dziewczyną i ci faceci próbują cię zniszczyć! − Niech tylko spróbują. Jestem twarda. Potrafię sobie radzić na własną rękę, bez ciebie wybuchającego na widoku i dostającego zawieszenie za to! Teraz wyglądam na jeszcze słabszą! Jakbym potrzebowała pomocy z moimi własnymi problemami ! − Nie ma nic złego w potrzebowaniu pomocy - odciął się, podchodząc bliżej. Mogłam poczuć gniew toczący się z niego. - Wstawiłaś się za siebie, rozumiem. Sprowadziłeś go na kolana po tym jak złapałaś jego jaja i podziwiam to. Naprawdę podziwiam Leah, ale kurwa nie możesz oczekiwać, że to ich wystraszyło. Później uderzą w ciebie mocniej! Wiedziałem, że to się zdarzy. To cholernie mnie zabija, kiedy tak cię traktują. - jego głos załamał się pod koniec i spojrzał na mnie, tuż po tym jak opadł jego mur, pozwalając mi zobaczyć ból. Mrugałam szybko, czując wilgoć w moich oczach. Co do cholery było ze mną nie tak? Poważnie byłam na skraju płaczu? Nie, nie, to nie może być w porządku. Gula w gardle, twarda i okrągła, niemożliwa do przełknięcia, powiedziała mi, że naprawdę walczę ze łzami. − Po prostu nie chcę obarczać cię moim gównem - wyszeptałam, ponieważ powiedzenie tego głośniej, zdradziło by moje emocje. − Spodziewasz się, że po prostu będę obserwował? - wyszeptał w szoku. Kurwa, nie, Leah. Nie zamierzam kurwa być jak Rome, siedząc tam, ponieważ powiedziano mi, żebym się zamknął. Nie ma mowy. Nie zamierzam oglądać kogoś na kim mi zależy, jak jest zastraszany. Nigdy mnie nie przekonasz, więc po prostu będziesz musiała sobie z tym poradzić. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę, przyswajając ten wyraz przekonania. − Nie musisz tego robić - powiedziałam, czując spadającą łzę.- Naprawdę nie, Carter. Przysunął się bliżej i otarł łzę kciukiem. Jego niebieskie oczy błyszczały ze wzruszenia, kiedy spokojnie odpowiedział. - Tak, muszę. Wzięłam dłoń, którą wytarł moją łzę i złapałam ją mocno. Jakiekolwiek połączenie mieliśmy w tej chwili, tylko rosło w siłę. Przyciągnął mnie do siebie, a ja zamknęłam oczy, tuląc twarz do jego piersi i oddychając nim. − Będzie dobrze. - zapewnił mnie. - Nie pozwolę, by coś ci się stało. Wszyscy umrą, zanim położą ponownie na tobie palce. Kiedy się odsunął, oboje usiedliśmy na ławce i patrzyliśmy na przejeżdżające samochody. Trzymał mnie przy swoim boku, owijając swoim 37

ramieniem i pocieszając. − Co się stało z twoim policzkiem? - nagle zapytał. − Nic - odpowiedziałam, odwracając twarz od niego, więc nie mógł zobaczyć, lekkiego siniaka. Patrząc pod słońce wiedziałam, że to było nieuniknione. Nawet nie myślałam o wystarczająco dobrym kłamstwie, które powiedziałabym, gdyby ktoś zapytał. Jego palce owinęły się dookoła mojego podbródka i zmusił do obrócenia się. Nie mogłam spotkać jego oczu, ale wiedziałam, że wpatruje się mocno w zasiniały policzek. − Czy Russell ci to zrobił? - zapytał. − Odpyskowałam mu. - mruknęłam. Zacisnął zęby i puścił moją twarz. Zacisnął dłonie i odwrócił wzrok ode mnie. - Powiedział ci, że nie możesz się ze mną widywać? − Tak. − Zamierzasz go posłuchać? − Nie. Muszę tylko być bardziej ostrożna. Wypuścił powietrze i pokręcił głową. - Chcę go skrzywdzić. − Jest w porządku - powiedziałem, chwytając go za ramię. - To był pierwszy raz, kiedy mnie dotknął. Będzie dobrze i nie zrobi tego ponownie. Nie rób niczego głupiego Carter. Jeśli zrobisz, to uczynisz to dla mnie gorszym. Nie odpowiedział, ale udało mu się dać sztywne kiwnięcie. Kiedy autobus w końcu przyjechał, opuściłam zajęcia i spędziłam z nim dzień. **** W ciągu dwóch tygodni jego zawieszenia, Carter odprowadzał mnie do szkoły i błagał, żebym opuściła zajęcia. Robiłam co chciał, ponieważ był moim pieprzonym bohaterem i kochałam go jak szalona. Zwykle zatrzymywaliśmy się na stacji benzynowej w drodze na przystanek autobusowy i kupowaliśmy lody oraz napoje energetyczne. Potem łapaliśmy kilka autobusów do Castle Fun Park, parku rozrywki, który zwykle był napakowany dziećmi w weekend. Pasaż handlowy był pusty podczas dni szkolnych, więc kupował żetony za piętnaście dolarów i graliśmy w tanie za 60 centów gry retro, dopóki nie zabrakło pieniędzy. Te dni zawsze wyróżniały się dla mnie najbardziej z naszych wczesnych lat. Byłam pewna, że poświęcał mi całą uwagę, ponieważ chciał, żebym była silna i nie myślała o tym, co powiedział James. Mój wizerunek został nadszarpnięty, zawsze będzie, a on trzymał mnie przy zdrowych zmysłach, traktując mnie jak przyjaciela, a nie jak siostrzenice dziwki. − Czy wiesz już kim będziesz? - zapytał kiedyś podczas naszej drogi powrotnej do domu, po bardzo pracowitym dniu bycia wagarowiczem. Pytał tylko dlatego, że ostatnio dręczyłam mój mózg moją przyszłością. Nauczyciele ciągle mówią o studiach, upewniając się, że przemyśleliśmy to, jaką ścieżkę chcieliśmy objąć. To zazwyczaj zajmuje moją głowę. Może nie wyglądało to tak, odkąd opuściłam tak wiele dni szkoły dla niego, ale byłam bardzo poważnym 38

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

uczniem i bardzo ciężko pracowałam, aby uzyskać wspaniałe stopnie. − Nie - odpowiedziałam, kopiąc kamień. - Tak długo, jak jestem poza mieszkaniem Russella, nie sądzę, że będę o to dbać. − Tak, ja też - mruknął. - Mój tata jest kawałkiem gówna. Dam mu dobre uderzenie w twarz, kiedy stąd odejdę. Uśmiechnęłam się. - Masz poważne problemy z agresją, Carter. Ale masz zamiar być znanym piosenkarzem. Wiem to. Tylko się zaśmiał. - Tak, dzień w którym stanę się sławnym piosenkarzem będzie dniem, w którym będę się czołgać na rękach i kolanach i będę całować twoje stopy. To gówno nie zdarza się w prawdziwym świecie. − Zdarzy się tobie. Spojrzał na mnie swoimi delikatnymi, hipnotyzującymi niebieskimi oczami i cicho skomentował. - Nie sądzę, żeby ktokolwiek wierzył we mnie tak jak ty. − To dlatego, że jestem twoją najlepszą przyjaciółką - przypomniałam mu, szturchając moim ramieniem. − Abso-kurwa-lutnie - odpowiedział, owijając rękę wokół mnie. − Zaśpiewasz dla mnie nad potokiem? − Oczywiście. Westchnąłem wewnętrznie, zamykając oczy na krótką sekundę, aby chłonąć jego zapach i zatopić się w jego cieple. Czy już zawszę będę czuć słabość do tego faceta? Czas pokazał, że nie maleje. I nigdy nie będzie. To dlatego trzymałam się na dystans przez cały czas. Kiedy żywisz uczucia do swojego najlepszego przyjaciela, który nie czuje w ten sam sposób, musisz nauczyć się to znosić. Z czasem rozglądałam się za innymi facetami i również zdarzały się randki. Nauczyłam się być towarzyska i czasami słuchałam Rome'a, kiedy chciał mnie wyciągnąć na imprezę. Wymuszając dystans od Cartera, nauczyłam się bawić bez niego. Ale wciąż były tamte czasy... Czasy, kiedy był fizycznie pochłonięty dziewczyną, ale patrzył na mnie z drugiego końca pokoju. Jego uwaga skupiała się wyłącznie na mnie i widziałam coś przelewającego się w jego wspaniałych oczach, które były daleko od przyjaźni. Nigdy nie wziąłby tego pod uwagę. Nasza przyjaźń była tak ważna dla niego, że nie zaryzykowałby ewentualnego niepowodzenia i nieodwracalnego zniszczenia tego co mamy. Byłam prostą granicą, której nigdy by nie przekroczył. Starałam się zapomnieć o moim pierwszym pocałunku z nim, starałam się odejść od niego, a kiedy było ciężko w niektóre noce, tonęłam w morzu literatury od ciężkiego bólu.

39

Carter Gdybym trzymał ją na dystans, to nigdy bym jej nie zranił.

40

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

siedem Zima 2007 18 lat

− Leah.

Dysząc otworzyłam oczy w ciemności i odsunęłam się od dłoni potrząsającej moje ramię, mając nadzieje na Boga, że to nie był ponownie on. Po sekundzie, otrząsnęłam się z wyczerpania i spojrzałam na kojącą twarz Cartera. Siedział na skraju łóżka, ubrany w skórzaną kurtkę, która była mokra od deszczu, huczącego przez otwarte okno. Przez chwilę byłam przerażona poziomem hałasu. Odwróciłem się w stronę drzwi, po trochu spodziewając się Russella lub kogoś innego wpadającego przez nie. Moje serce szarpnęło na tę myśl, a mój żołądek zawirował z obrzydzenia. − Nie możesz tu być - wyszeptałem histerycznie. - Musisz się stąd wydostać Carter, zanim ktoś cię zobaczy. − On śpi Leah - natychmiast zapewnił mnie, pochylając się nad łóżkiem, aby oprzeć dłoń na moim trzęsącym się ciele. - Twoja ciotka została na noc. Oboje padli od tej całej gorzały. Uspokój się, upewniłem się, że się nie obudzi. Osunęłam się na moich ramionach. Żyłam w piekle przez ostatnie dwa miesiące. Russell i Cheryl mieli masywne potknięcie w ich związku. Całkowicie wybuchła, twierdząc, że nie będzie się puszczać w połowie tak bardzo, jak to robiła przez te lata. Twierdziła, że jej ciało nie może obsłużyć więcej, co było uczciwe moim zdaniem. Dużo o to walczyli, a Russell zagroził, że przestanie zaopatrywać ją w narkotyki, ale była dziwnie spokojna z tym. Nawet po tym jak wypieprzył ją kilka razy, zostawiając ją posiniaczoną i cierpiącą, nie wycofała się. Utknęła ze swoją bronią, odmawiając robienia tego co zostało jej przykazane. W rezultacie ich dochód ucierpiał. Russel znalazł się w ogniu krytyki przez to. Mężczyźni ustawiali się w kolejce, aby rzucić się na Cheryl, a niektórzy czekali w środku. Starałam się utrzymać siebie zamkniętą w pokoju. Nawet wtedy, kiedy byłam zdesperowana, aby zrobić siku, nie śmiałabym postawić tam stopy. Ale to nie utrzymało mnie niewidzialną tak długo jakbym chciała. Jeden mężczyzna w szczególności był bardziej wścibski, niż reszta, a kiedy się obudziłam, wielka postać unosiła się nad moim łóżkiem i prawie się zsiusiałam. Gdyby Russel nie złapałby go w samą porę, to boję się pomyśleć, co by zrobił. Sprzeczka, która wynikła po tym została wypalona w moich wspomnieniach na zawsze. Tak szybko, jak przerażający facet powiedział reszcie, że była inna dziewczyna - „w odpowiednim wieku”- w pokoju, to zaczęli prześladować Russella o dostanie się do mnie. Myślałam, że Cheryl mnie ochroni. Nienawidziła tego, co robiła. Na pewno 41

nie chcę być świadkiem narażenia na to samo swojej siostrzenicy. Zaklinała mnie, żebym nie stawała się nią. To dlatego nienawidziłam jej bardziej, niż czegokolwiek, kiedy nie powiedziała ani słowa. Nie to, że zawsze zachowywała się jak gówno do mnie, ale myślałam, że był tam jakiś rodzaj cholernego koleżeństwa, zwłaszcza w odniesieniu do tego jakim kutasem był Russell i jak ohydny był pomysł wykorzystania mnie – w którym nie postawiła by mnie w piekle przez, które musiała przechodzić przez tak wiele lat. Ale nie. Takie uprzejmości mi nie przysługiwały. Nie byłam na tyle szczęściarą, aby przeszło to przez myśl tej kokainowej dziwki i byłam przez to wszystko całkowicie wściekła. Przez te wszystkie lata życia spokojnie z tyłu przyczepy – w nadziei bycia unikaną jak zaraza i zapomnianą – poszło na dno. Teraz miałam cel wyrysowany na plecach, a Russell uczynił resztę moich dni i moją przyszłość cholernie oczywistymi. − Właśnie skończyłaś osiemnaście lat - powiedział do mnie. - I najlepszą rzeczą dla ciebie jest uświadomienie sobie, że zamierzam zadbać o ciebie przez resztę twojego życia. Musisz pracować aby mieć dach nad głową. Musisz mieć wkład tak jak reszta z nas albo może mam pokazać ci drzwi? Życie na własną rękę jest przerażającą rzeczą i nie chciałbym żebyś żyła na ulicy, robiąc coś co mogłabyś robić tutaj, pod moją opieką. Pomyśl o tym. Och, pomyślałam. Oczywiście. Czy ten dupek myślał, że nie pomyślę czy coś? Myślałam o tym przez cały czas po tym jak otworzył usta i powiedział te słowa. Przypuszczam, że zawsze wiedziałam, że to nadchodzi. Ja tylko wolałam mieć głowę w piasku i żyć w zaprzeczeniu. Myślę, że w jakieś naiwnej części mojego umysłu pomyślałam, że zawsze będę miała więcej czasu. Aczkolwiek nie miałam i rzeczywistość stała się tragiczna. − Co ty tutaj robisz? - zapytałam Cartera. Owinęłam kołdrę wokół siebie, kiedy lodowaty wiatr wlatywał do pokoju. - Zamknij okno, dobrze? - zima na Północno - Zachodnim Wybrzeżu była suką, z pełnymi wiadrami zimnego deszczu i silnych wiatrów. − Nie zamknę gówna - odparł, schodząc z łóżka. - Przyszedłem wydostać cię stąd i musimy iść, teraz. Moje brwi zmarszczyły się. - O czym ty mówisz? − Ron wyrzucił mnie - powiedział po prostu. Podniósł mój plecak z komody i opróżnił go na podłogę. Wszystkie moje podręczniki i prace domowe wypadły na kupę. − To moja praca domowa na zimową przerwę – syknęłam. – Włóż to z powrotem do środka. − Gdzie masz zamiar wtedy umieścić swoje ubrania? Byłam zdezorientowana. Kręciło mi się w głowie. - Dlaczego potrzebuję ubrań? Westchnął i pokręcił głową na mnie, jakbym była głupia. - Co właśnie powiedziałem? Ron wyrzucił mnie, a ty idziesz ze mną. Zatrzymałam się. - Twój ojciec wyrzucił cię wcześniej z milion razy, Carter. Zniżył się do mojego poziomu, a moje oczy rozszerzyły się kiedy 42

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

zobaczyłam, że jego warga była rozcięta. − Tym razem było inaczej - powiedział mi stanowczo. Wyciągnęłam dłoń do niego, a moje palce lekko muskały jego wargę. Był stoicki, jakby mój dotyk w ogóle na niego nie działał. Oczywiście byłam do tego przyzwyczajona. − Uderzył cię - wyszeptałam w szoku. − Oddałem mu - Carter opowiedział spokojnie. Odsunął się ode mnie i wznowił to co robił, czym było otwieranie szafek i pakowanie jakichkolwiek ubrań. Skuliłam się, kiedy chwycił garść mojej bielizny i wyskoczyłam z łóżka z kocem owiniętym wokół mojego ciała, aby powstrzymać go. − Dość! - podeszłam do niego. - Odłóż to, Carter! Jesteś niedorzeczny! Nie mamy dokąd iść! − Wolę nie mieć dokąd pójść, niż być tutaj, w tej dziurze! - odpowiedział, odpychając mnie, więc mógł kontynuować. Panikowałam w tym momencie. Nie mógł zadecydować za nas oboje. Cofnęłam się i patrzyłam, jak wypełnia mój plecak po brzegi ubraniami. Byłam trochę zaniepokojona tym, jak dobrze poradził sobie z pakowaniem. Doskonale wiedział co nosiłam, a co nie. Carter był dużo bardziej troskliwy, niż bym mu to przyznała. − Carter - powiedziałam cicho, opierając plecy o drzwi. - Nigdzie z tobą nie pójdę. − Tak, pójdziesz. − Nie. To szaleństwo! Dokąd pójdziemy? − Jeszcze nie wiem. − Nie mogę wskoczyć w coś złudnego. Słyszysz siebie teraz? Musisz się zatrzymać i po prostu pomyśleć, dobrze? Wypuścił powietrze i pokręcił głową jakbym go irytowała. Zamykając mój plecak, rzucił go na ziemię przy oknie i odwrócił się do mnie. Musiałam podnieść głowę, aby na niego spojrzeć. Carter wtedy miał dziewiętnaście lat, był szeroki i duży. Był jednym z niewielu facetów w jego wieku, który faktycznie wyglądał męsko i wiedziałam, że to było genetyczne, ponieważ Ron był ogromnym facetem. − Przystałem i pomyślałem o tym - powiedział spokojnie, podchodząc jeszcze bliżej. - Zdałem sobie sprawę, ze wolałbym być cholernie przerażony tam na ulicach i mieć kontrolę nad moim życiem, niż tkwić tutaj w więzieniu, w iluzji bezpieczeństwa. Stanął przede mną, na tyle blisko, że jego ciało prawie dotykało mojego. Nie odpowiadałam przez chwilę. Zamknęłam oczy i odwróciłam od niego wzrok. Nie chciałam być ponownie pod jego wpływem. Jezu, on zawsze sprawia, że upijam się nim, kiedy zbliża się do mnie w ten sposób i wiem, że nawet wtedy robi to celowo, aby osiągnąć swoje. Przez pieprzenie się z moim ciałem. Chciałabym zapomnieć o logicznych słowach, które wypluwał mój mózg. − Więc idź i zrób to na własną rękę - wymamrotałam słabo. - Nigdzie nie idę. Odetchnął i przysunął się jeszcze bliżej. Pachniał glebą i zauważyłam 43

warstwę brudu na jego ciele, jakby tarzał się przez chwilę na ziemi. Cholera by wzięła go i jego supermoce. Moje serce zaczęło walić mocniej, zwłaszcza, gdy jego ręka dotknęła mojej twarzy. Odsunął na bok moje włosy i złapał mój podbródek. Odwrócił go do niego i w ciemności mogłam zobaczyć ogień w jego oczach. Maska, którą nosił, opadła i patrzył na mnie z miłością. Jakby dbał o mnie i chciałam tak bardzo w to wierzyć. − Bądź ze mną - wyszeptał desperacko, zbliżając swoją twarz do mojej. - Zignoruj wszystko w swojej głowie. Bądź ze mną, Leah i pozwól mi zabrać cię z dala od tego miejsca. Z dala od Russella i od tych chorych ludzi. Zniszczy cię jeśli zostaniesz. Jeśli pójdziesz ze mną, mam zamiar sprawić, że wszystko będzie dla ciebie lepsze. Bądź ze mną. Przekonał mnie tymi słowami. Pogładził ogień płynący w moim wnętrzu, sprawiając, że podnieciłam się i skupiłam na każdym jego słowie. Byłam zatracona w nim jak idiotka, którą bez wątpienia byłam. Błagał mnie abym z nim była i kurwa, chciałam tego tak bardzo odkąd miałam dziesięć lat. − Carter. - wyszeptałam niepewnie. - Nie wiem. Przerwał mi pocałunkiem. Całe jego ciało napierało na moje. Przywarł swoimi ustami do moich, jakby to było dla niego wszystkim. Moje dłonie natychmiast chwyciły jego kurtkę i oddałam pocałunek. Dobry Boże, płonęłam dla tego faceta. Otworzyłam każdą cząstkę siebie na niego. Oddałam mu moją duszę i niech weźmie każdy jej cal. Koc opadł na ziemię i byłabym przemarznięta na kość, gdyby nie obejmował mnie w sposób w jaki to robił. Jedna z jego dłoni była w moich włosach, odchylając moją głowę tak, że mógł pocałować mnie głębiej. Druga była gdzieś na plecach. Szczerze mówiąc nie zwracałam na to uwagi. Zatraciłam się w uczuciu naszych ust złączonych razem. To było lepsze niż mój pierwszy pocałunek z nim. Ten był z językiem oraz pasją, i potrzebowałam tego jak następnego oddechu. Odsunął się gwałtownie, opierając czoło o moje. Jego oczy były zamknięte i oddychał tak samo ciężko jak ja. − Chodź ze mną - namawiał. - Wydostaniemy się z tego razem. Całkowicie naćpana jego pocałunkiem, wpatrywałam się w jego usta i czułam jak kiwam głową. - Dobrze. Oderwał się natychmiast ode mnie. Chwytając za rękę, zaprowadził mnie do okna. Podniósł z podłogi bluzę, którą dał mi jakiś czas temu i przerzucił ją przez moją głowę. Szybko wsunęłam ręce w rękawy. − Załóż buty - zażądał. Wyciągnęłam je spod łóżka i usiadłam, żeby je założyć. Przerzucił mój plecak przez ramię i nagle zaczęłam zastanawiać się, gdzie jest reszta jego ubrań. Miał je chociaż spakowane? Co to był za cholerny plan? Jak wielką idiotką byłam wchodząc w niego? Mój zrozpaczony wzrok padł na moją biblioteczkę. Miałam czas aby wziąć kilka książek? Nie wiem co bym chwyciła pod tak wielką presją. − Pieprzyć książki - usłyszałam jak powiedział. - Zastąpię je dla ciebie Leah. Obiecuję. Ponownie kiwnęłam głową i zaczęłam zawiązywać sznurówki w butach. Potrzebujesz zabrać parę swoich rzeczy? 44

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Mam plecak na zewnątrz okna.

Wstałam i podeszłam do niego. Patrzył na mnie przez kilka dobrych sekund, a dziwny wyraz jego twarzy, sprawił, że zastanawiałam się co mu się dziś wieczorem stało. − Jestem gotowa - powiedziałam do niego niepewnie. − Nigdy tu nie wrócisz - odpowiedział surowo. - Nigdy. Rozumiesz? Zdołałam kiwnąć głową. - Dobrze.

45

osiem Kierujemy się w dół ulicy. Deszcz leje wokół nas, natychmiast mnie przemaczając. Przez całą drogę trzymał moją dłoń mocno i to był uścisk, który ciągnął mnie na przód, kiedy moje płuca bolały a mroźne powietrze utrudniało oddychanie. Nie mogłam zrozumieć tego pośpiechu. Co to była za cholerna gonitwa? Dlaczego nie zaplanowaliśmy tego lepiej, niż po prostu nagle pozostawiając wszystko za sobą? Przecznicę dalej od kempingu, zwolniliśmy przed motelem. Znak „Wolny pokój” nie był włączony, więc nie byłam pewna dlaczego Carter się zatrzymał. − Gdz-gdzie idziemy? - zapytałam go, szczękając zębami. - Ma-masz pokój? Moje pytania uzyskały odpowiedź, kiedy ruszyliśmy przez parking. Podchodził do każdego starego samochodu i próbował go otworzyć. O mój Boże, on próbował ukraść samochód, prawda? Oficjalnie został złodziejem, a ja miałam być jego głupim-jak-gałka u drzwi wspólnikiem. Nagle zaczęłam panikować. Odwróciłam twarz w stronę motelu, czekając na znak, że ktoś nas obserwuje. − Carter, nie - powiedziałam mu z napięciem w głosie. - Proszę, nie! Nie słuchał. Znalazł niezablokowanego sedana i otworzył go. Odchylił tylne siedzenie i wepchnął nas do środka. Moje serce biło jak szalone, a strach przed zdemaskowaniem trzymał mnie z dala od niego. − Leah, nie - rozkazał. Owinął ramię wokół mojej talii i zmusił, abym usiadła na siedzeniu. Zamknął drzwi, gdy oboje siedzieliśmy w ciemności, przemoczeni, zmarznięci i zdyszani. Powiedzenie, że to było nędzne, było sporym niedomówieniem. Było jeszcze gorzej. − Nie kradnę samochodu - powiedział mi szybko. - Po prostu prześpimy się w nim dzisiaj. Oczy wyszły mi ze zdziwienia. - Spać w tym? Jesteś szalony? − Wolałabyś spać tam w deszczu? − Wolałabym spać w moim łóżku! − Dlaczego? Skoro faceci mogą wejść i wyjść jak im się podoba? Nie powiedziałam nic. Miał rację. Przycisnęłam nogi do piersi i patrzyłam przez okno. Ulice były zupełnie puste, wiatr przedzierał się przez deszcz, ciskając taflami na wszystko co miał na swojej drodze. Łącznie z samochodami. To było zupełnie surrealistyczne. Zastanawiałam się czy mam czas aby wrócić do domu i wspiąć się przez okno tak, że nikt nie będzie wiedział o tym wszystkim. − Połóż się - Carter powiedział. Jaki miałam wybór? Facet osiągnął by swoje, czy by mi się to podobało czy nie i to nie było tak, że mogłam mu uciec, ponieważ: a) był silny jak cholera, a ja byłam słabeuszem, i b) umarłabym z powodu hipotermii, gdybym poszła tam jeszcze na minutę. Siedzenia były małe i pachniały dymem. Położenie się było wyzwaniem, ale mu podołałam. Byliśmy po swoich stronach, jego nogi były zgięte aby mógł się zmieścić. Trzymał mnie na łyżeczkę przy swojej piersi, mocno w poprzek jego pasa. 46

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

To było bardzo niewygodne, a przestrzeń była trochę klaustrofobiczna, ale było zdecydowanie lepsze od przebywaniem na zewnątrz podczas burzy. Westchnęłam i zamknęłam oczy. - To szaleństwo. Nie odpowiedział. Zamiast tego, przycisnął mnie mocniej do siebie. Nie mogłam zrozumieć żadnego z jego zachowania. To nie był on, dotykający i trzymający mnie w ten sposób. Pewnie, przytulał mnie co jakiś czas, ale był bardzo ostrożny, aby zachować dystans. Co zmieniło to wszystko? Dlaczego trzymał mnie tak, jakbym była jedyną rzeczą w jego życiu, mającą dla niego znaczenie? Byłam bardzo zdezorientowana. − Nie musisz mnie trzymać - powiedziałam mu cicho, patrząc prosto przed siebie na siedzenie. Ktokolwiek był właścicielem samochodu był fanem wzoru w zebrę. Był absolutnie wszędzie i zaczęłam zastanawiać się czy właściciel samochodu był równie niepokojący, jak jego poczucie gustu w środku samochodu. Kiedy Carter ponownie nie odpowiedział, podjęłam niewygodny wybór odwrócenia się do niego. Pomógł mi obrócić się, jego dłoń zsuwała się w dół i spoczęła niewiele powyżej mojego tyłka. Mimo mojej przemoczonej bluzy, jego dotyk był gorący. Wpatrywałam się w jego ostrożne, niebieskie oczy i czekałam, aż coś powie. Jego milczenie było trochę poza normą. − Powiesz mi co się stało? - zapytałam. Potrząsnął lekko głową. - Nie teraz. − To jest złe? − Tak. − Wszystko z tobą w porządku? − Tak. Zmarszczyłam brwi. - Czy z twoim ojcem wszystko dobrze? Wzruszył ramionami. - Będzie w jednym kawałku, tak myślę. Co to do cholery znaczy? Uniosłam brwi w pytaniu, ale nie otworzył tych pięknych ust, aby trochę to wyjaśnić. To byłby uprzejmy sposób uświadomienia najlepszemu przyjacielowi dokładnych szczegółów tego, co pchnęło go za drzwi. Co spowodowało, że wylądowaliśmy w tym miejscu, śpiąc w samochodzie do którego, w zasadzie się włamał. Ale nie ma takiego szczęścia z Carterem. Postanowił objąć tajemniczą drogę i zostawić mnie w zawieszeniu. − Myślę, że powinieneś mnie zabrać z powrotem - szepnęłam do niego. Jego uścisk wokół mnie wzmocnił się i czułam się jak balon na skraju pęknięcia, gdyby ścisnął mocniej. − Nie - odpowiedział z powagą. - Rozmawialiśmy o tym. − Jesteśmy teraz bezdomni. Jesteś tego świadomy? − Doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Przełknęłam, czując jak moje ciało napina się ze strachu. - Nie mogę tego zrobić, Carter. To mnie przeraża. Jestem absolutnie przestraszona. − Wiem, że jesteś, ale wymyślimy coś. Potrząsnęłam głową. - Wymyślimy coś? To twoja odpowiedź? Chcę znać plan. Chcę wiedzieć, co myślisz, że się stanie na zewnątrz. Gdzie będziemy spać? 47

Co będziemy jeść? Gdzie będziemy brać prysznic? Co z moją szkołą? Niektórzy z nas nie ukończyli szkoły średniej, wiesz? − Wymyślimy coś - powtórzył spokojnie. Ostatnią rzeczą jaką czułam był spokój. Myślałam o przyszłości. Nie chciałam być jak tamci co wycierają szyby na poboczu drogi, prosząc o drobne pieniądze. Nie chciałam nosić znaku z napisem „Bezdomna i głodna”, mając nadzieję, że ktoś się nade mną zlituje i da mi gorący posiłek. Nie chciałam być osądzaną przez ludzi, którzy pomyślą, że jestem narkomanką na ulicy, ponieważ nie miałam nałogu. Nie chcę sikać w bocznych uliczkach czy okradać sklepy. Nie byłam silna jak oni i teraz chciałabym uściskać każdego cholernego bezdomnego, na którego się natknę, ponieważ to gówno było beznadziejne. Chciałam moje życie z powrotem, nawet jeśli oznaczało to życie ze złym człowiekiem i dziwką w obskurnej okolicy. To było bezpieczniejsze niż to, więc decydowałam się na mniejsze zło. − Pozwalasz swoim lękom dostać się do ciebie - powiedział Carter, odciągając mnie od moich myśli. - Mam trochę pieniędzy w kieszeni z poprzedniej pracy, wystarczająco dużo, abyśmy przeżyli przez jakiś czas. Nie musisz się bać niczego, Aniele. Wiem, że w głębi siebie wolisz być tu ze mną, niż w tamtej dziurze. Powiedziałaś, że nie muszę cię zabierać, ale jak mogłaś pomyśleć, że mógłbym tak po prostu odejść? Nie byłbym w stanie żyć ze sobą wiedząc, że jesteś pod tym dachem ze wszystkimi tymi przychodzącymi i odchodzącymi mężczyznami, zwłaszcza, gdy jeden z tych chorych kutasów wszedł do twojego pokoju. Trochę zmiękłam przez jego troskę. Miło było wiedzieć, że nie byłam jedyną bojącą się ich. Zastanawiałam się nad jego słowami i miał rację, tak sadze. Pozwoliłam moim lękom dostać się do mnie. Myślę, że to nieznane tak mnie przeraziło. Podobało mi się posiadanie kontroli nad tym co przyniesie ze sobą jutro. Chciałam trochę przewidywalności, ponieważ to również oznaczało stabilność. Ale czy byłam przygotowana na kontynuowanie tego stylu życia wśród przestępców? Ponieważ to jest to czym Russell i Cheryl byli na koniec dnia. Gdybym miała wybór życia będąc zaniedbaną i niekochaną z pewnym dachem nad głową lub z nieznanym mężczyzną, który miał zapewnione specjalne miejsce w moim sercu, to odpowiedź przyszłaby bez wątpliwości. Carter. Zawsze będzie na pierwszym miejscu. Westchnęłam i powiedziałam sobie, abym była spokojna. Zaufałam mu. Tylko to ma znaczenie na koniec dnia. Wygląda jakby wyczuł moją zmianę nastroju i rozluźnił się w fotelu. Również się rozluźniłam, dotykając lekko koniuszkiem palca jego posiniaczoną wargę. - Czy to boli? Potrząsnął głową. - Nie bardzo. − Nawet, kiedy my...? - ciepło wpłynęło na moje policzki, kiedy pomyślałam o pocałunku w mojej sypialni – cóż, teraz mojej starej sypialni, jeśli mam być dokładna. Patrzył na mnie przez chwilę, jego oczy włóczyły się po mojej twarzy, gdy kąciki jego ust drgnęły w górę. – Nie - wyszeptał. 48

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Z trudem przełknęłam ślinę i skinęłam głową. Próbowałam coś powiedzieć, ale nie mogłam wydobyć mojego głosu. Po prostu patrzyłam na niego i jego usta, moja potrzeba była tak oczywista przez sposób w jaki na niego patrzyłam. Mógł to zobaczyć, prawda? Z pewnością mógł zobaczyć miłość wylewającą się ze mnie do niego, to było tak prawdziwe jak deszcz walący w dach samochodu z okryciami w zebrę. Jego palce przelotnie dotknęły mojej twarzy i tym razem nie było wątpliwości jaki miał na mnie wpływ. Moje ciało znieruchomiało, nawet mój oddech zatrzymał się. Delikatnie przesunął koniuszkami palców wzdłuż mojej szczęki i delikatnie przez moją dolną wargę. Wpatrywał się w moje usta z tym pięknym oszołomieniem oczach i to sprawiło, że moje serce podskakiwało w klatce piersiowej. Jego dłoń podążała w dół szyi i wzdłuż boku mojego ciała. Zatrzymał się niżej niż przedtem, bezpośrednio na moim tyłku i tym razem przyciągnął mnie bliżej siebie. Jego ciało wysyłało ciepło na każdy cal mojego i to było bardzo dobre. − Carter - wyszeptałam. − Tak? - odpowiedział z oczami na moich. Nie wiem. Po prostu chciałam powiedzieć jego imię, chciałam, żeby zrobił to samo co w sypialni. Chciałam te usta na moich, abym mogła ponownie poczuć te zachwycające rzeczy. Wiedząc dokładnie czego chciałam, pochylił się bliżej mnie. Nasze oddechy zderzyły się, kiedy wziął moją dolną wargę między swoje zęby i pociągnął nią delikatnie. Wierciłam się trochę, całkowicie zatracona w jego czynach. Tylko mnie ugryzł, prawda? Dobry Boże to było seksowne. Puścił moją wargę, a następnie poczułam wilgotne muśnięcie jego języka na złączeniu moich ust. Cały czas je lizał zanim zamknął swoje usta na moich. To był najdelikatniejszy pocałunek jaki kiedykolwiek czułam – nie żebym miała duże doświadczenie - i to było prawie zbyt piękne, aby było prawdziwe. Bezdomność? Spanie w samochodzie nie było takie złe. Jedzenie? Wszystko jedno, mogłam nurkować w śmietnikach. Szkoła? Jeden mógł dostać w zamian zmysł ulicy. Nic z tego nie miało znaczenia, jeśli oznaczało to jego całującego mnie tymi ustami co noc. Oddałam pocałunek, pokazując mu przeciwieństwo delikatności. Ja byłam tą namiętną, obnażając wszystko, nie ukrywając jaką wywoływał u mnie ochotę na skosztowanie jego smaku. Przyciągnął mnie jeszcze bliżej, aż został zmuszony przenieść się nade mnie. Było ciasno i prawie przygniótł by mnie, gdyby nie podpierał się na ramionach, które spoczywały po obu stronach mojej głowy. To była najlepsza sesja obściskiwania się w moim życiu bez dwóch zdań. Przyciągnęłam go chwytając w garść kurtkę, zdeterminowana zatrzymać go jak najbliżej. Potrzebowałam tego połączenia. Nie chciałam żeby przerwał pocałunek i zapomniał o tym wszystkim. Posmakowałam tego gorzkiego odrzucenia trzy lata temu i nie chcę przeżyć tego jeszcze raz. Nie, nie tym razem. Nasze języki zderzały się ze sobą, a nasze oddechy były krótkie i szybkie. 49

Rozłożyłam szeroko nogi. Może naturalną rzeczą było to, że ciało po prostu wiedziało co robić albo może mój podniecony umysł wiedział dokładnie co ma robić. To nie miało znaczenia. Ułożył się między nimi i mogłam poczuć jak bardzo był twardy. Gęsia skórka pojawiła się i drżałam pod nim, bardziej szczekając zębami z pragnienia, niż z zimna. Natychmiast moje myśli krąży wokół seksu. Myślałam o nim nagim i dociśniętym do mnie w taki sposób. Zastanawiałam się czy był to kierunek w którym teraz zmierzaliśmy. Oboje zamierzaliśmy rozebrać się i zatracić się w sobie nawzajem? Byłam gotowa stracić dziewictwo w samochodzie w zebrowe gówno? W tym momencie, na pewno. Absolutnie. Mogłabym to zrobić. Tak czy inaczej, jakie to do cholery miało znaczenie, gdzie byliśmy? To ckliwe, romantyczne gówno było przereklamowane. Uprawianie pośpiesznie seksu w samochodzie i pozbawienie mnie tego cholernego dziewictwa sprawiłoby, że mogłabym nazwać Cartera moim i skończyć z tą katastrofalną strefą przyjaciela! Nagle odsunął się i oparł czoło o moje. Ciężko oddychał, a jego oczy były zamknięte. Musnęłam ustami jego, a on odwrócił twarz, więc był poza zasięgiem. − Jezu, oczarowałaś mnie - wysapał. - Nie dajmy się ponieść, Leah. − Chcę się ponieść - zaprotestowałam. Zaśmiał się i zszedł ze mnie, a moje zadowolenie odeszło. Było w porządku, trochę, ponieważ wciąż miał rękę owiniętą wokół mnie i trzymał mnie zaczerwienioną na przeciwko niego. Patrzyłam na niego przez chwilę, próbując uspokoić oddech. Z wciąż mocno zamkniętymi oczami, jego pierś unosiła się i gwałtownie opadała. Był z powrotem pod kontrolą, gotowy do ucieczki do swojego strzeżonego państwa. Państwo Cartera jak trafnie to nazwałam. Uśmiechnęłam się, myśląc o jego słowach sprzed chwili. Oczarowałam go. - Jesteś całkowicie we mnie Carter, prawda? To dlatego tak ciężko oddychasz? Wiem, że nie można mnie się oprzeć, ale ten fakt wprawia w osłupienie nawet to słowo. Jego usta ułożyły się w szeroki uśmiech. Te idealne zęby, te pulchne wargi, sposób w jaki zerknął na mnie na krótką chwilę, były to małe rzeczy, które scementowały moją absolutną miłość do niego. Skręcały moje wnętrze, w możliwie najlepszy sposób. Po prostu dobrze smakujesz - wreszcie mruknął, kiedy jego pierś wróciła do normy. − Podobnie - odpowiedziałam. - Myślę, że nasze usta zostały stworzone dla siebie. − Tak? Myślę, że usta to tylko usta. − Wiesz, jesteś stworzony dla mnie, Carter. Po prostu nie chcesz się do tego przyznać. Jego uśmiech powoli znikał. - Nikt nie jest stworzony dla kogoś, Leah. Zmrużyłam oczy. Był takim beznadziejnym facetem. - Może masz rację, a może się mylisz. Czas pokaże. Teraz ponownie mnie pocałuj i nie wdrapuj się na mnie, ponieważ jestem pewna, że podrzesz moje ubrania i nie jestem gotowa na taki rodzaj molestowania w najbardziej nie romantycznym miejscu na świecie. − Tak, to dość dziwny samochód, co? − Dziwacznie dziwny jest niedopowiedzeniem. Czuję się tak jakbym została połknięta przez zebrę. 50

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Szalone rzeczy stwarzają wspaniałe wspomnienia. Wspomnisz to czule

pewnego dnia. Jestem pewny. Spojrzeliśmy jeszcze raz na wnętrze, zanim wybuchnęliśmy śmiechem. Przebiegłam dłońmi po pokryciach siedzeń. Tkanina była miękka i bardzo czysta, tak myślę. Miał rację. To na pewno będzie bardzo czułe wspomnienie. Odwróciłam się twarzą do niego, tuż po skończeniu badania pojazdu i czekałam niecierpliwie na ten pocałunek, którego żądałam. Tylko na mnie patrzył, wahając się, kiedy przyswajał moje usta z zamyślonymi oczami. − Leah - zaczął cicho. - Nie jestem związkowym typem faceta. Zawsze powinnaś to wiedzieć. Sercowa porażka. - Ale poprosiłeś mnie, abym z tobą była. − Wiem, to tylko... - westchnął i przebiegł dłonią przez swoje potargane włosy. - Nie chcę spieprzyć naszej przyjaźni. Pewnego dnia będzie to wszystkim, co będę miał i nie mogę znieść myśli bycia odpowiedzialnym za zranienie ciebie. Już mnie zraniłeś. - Nie zranisz mnie. − Tak, zranię - powiedział z przekonaniem. - To jest tak, jestem dziwny, Leah. Jestem pieprzoną katastrofą i pociągnę cię w dół razem ze mną jeśli oczekujesz, że dam ci całego siebie. Nóż wbity prosto w klatkę piersiową. - Nie jesteś katastrofą, Carter. Poza tym nie możesz próbować przekonywać mnie do tego, żebym cię nie chciała. Jestem wystarczająco dorosła, żeby zdecydować co chcę i to jesteś ty. Zobaczmy tylko jak to pójdzie. Nie musimy nazywać siebie jakkolwiek. Wciąż będziemy przyjaciółmi i czymś trochę więcej. Wiem, że tego chcesz. Tak, chce. Jest to wypisane na jego twarzy. Chce ponownie mnie pocałować, ale naprawdę uwierzył, że nie był dla mnie dobry. Nie powinnam mówić tego co powiedziałam. Byłam samoluba, popychając go do jego granic dla moich własnych potrzeb. Mówię ci teraz, że miłość jest niebezpieczną i skomplikowaną rzeczą. Niszczy logikę i izoluje szept w twojej głowie, ostrzegający cię przed nadchodzącymi zniszczeniami. Już wtedy wiedziałam, że to będzie moja wina, jeśli później mnie odepchnie. Będę pielęgnować zdewastowane serce i nie będę miała kogo winić, oprócz siebie. Ale... nie obchodzi mnie to. Byłam zbyt opętana posiadaniem go w jakikolwiek sposób, w jaki mogłabym go mieć. Jeśli popchnęłam go, aby tylko spróbował i był ze mną, to może zechciałby tego tak bardzo jak ja. Może cokolwiek go trzyma, odeszłoby. − Proponujesz mi przyjaciół z korzyściami? - zastanawiał się głośno. Wahałam się przez chwilę. Warunek sprawił, że wzdrygnęłam się, ale przełknęłam ślinę i kiwnęłam głową. - Pewnie. Jeśli to jest to czego chcesz. − Jesteś pewna? - zapytał nagle, patrząc na każdy cal mojej twarzy, starając się rozgryźć mnie, kiedy powinien wiedzieć, ze spędziłam siedem lat mojego życia walcząc, aby ukryć mój ból. − Jestem pewna - odpowiedziałam z niepewnym uśmiechem. - Daj mi więcej. 51

I to wszystko dla niego wypełniło lukę. Bez zastrzeżeń, pocałował mnie ponownie, mocniej niż wcześniej i bez ograniczeń. Wszedł z powrotem na mnie, chwytając moje nogi i rozdzielając je. − Jeśli to zbyt dużo, powiedz mi żebym przestał - wysapał między naszymi pocałunkami – Nie zamierzam na ciebie naciskać, Aniele. Skinęłam głową naprzeciwko jego ust, kiedy plądrował mnie. Jego dłonie wędrowały po moim ciele, a moje własne chwyciły jego kurtkę, ściągając ją z niego. Odrzucił ją gdzieś i złapał moją bluzę. Również zniknęła. Z jego ciałem dociśniętym do mojego, nie czułam zimna. Wręcz przeciwnie, parzyłam pod nim, ubiegając się o więcej jego dotyku, aż czułam się jakbym zapłonęła. Nasze ciężkie oddechy sprawiły, że okna zaparowały, sprawiając, że światła latarni wyglądały w środku jak smugi. Zaskoczyłam siebie dźwiękami, które wychodziły z moich ust, kiedy poruszał się między moimi nogami. Doskonałe iskry wystrzeliły we mnie, sprawiając, że moje nogi zacisnęły się ciaśniej wokół niego. Miałam wszędzie ciarki, łapiąc za jego koszulkę i zrzucając ją. Moje dłonie wędrowały po jego twardej piersi, a potem skierowały się na brzuch gdzie jego V zachęcało mnie po więcej, lecz Carter chwycił obie i odsunął od zamka. − Nie - wyszeptał przy moich ustach. - Nie w taki sposób. − Tak, w taki - błagałam. - Proszę. Naprawdę tego chcę, Carter. Zawsze chciałam tego z tobą. Nie myślałam jasno. Byłam napalona, jeśli miałabym być w stu procentach szczera. Coś w nim sprawia, że moje zahamowania znikają. Nie miał prezerwatywy i nie byłam pod kontrolą. Igrałam z ogniem i nie chciałam skończyć wściekła, bezdomna i zaciążona. Ale w tym czasie wydawało się to rozsądne. W tym ułamku sekundy z pulsowaniem między moimi nogami, proszącym o pocieranie, zdałam sobie sprawę, że to najprawdopodobniej nie zakończy się ciążą. A poza tym świat ruszyłby dalej. Świat zawsze idzie do przodu. Więc tak, błagałam, dając mężczyźnie, który również był napalony, prawo wyboru, które było dla niego absolutną udręką. To było zupełnie nieodpowiedzialne z mojej strony. Chciałabym nauczyć się później to docenić, ale, kiedy ponownie się ode mnie odsunął, poczułam nic innego jak przykrość. Dla mnie to było tak jakby mnie odrzucił. Ponownie zostałam odrzucona na dalszy plan. Jak mógł mnie odrzucić? Nie obchodzi go to, jak głupio i jak upokorzona się czuję? Wszystkie te niepotrzebne emocje wewnątrz mnie wirowały jak tornado, roztrzaskując moją nadzieję na milion małych kawałków. − Nie - powiedział cicho, dając mi pocałunek w ucho. - Nie zamierzam wziąć cię tak, Aniele. Nie odpowiadałam przez jakiś czas. Zesztywniałam, kiedy przyciągnął mnie bliżej swojego boku, ponownie leżąc na łyżeczkę. W końcu jego ciepło przeniknęło do moich kości i zrelaksowałam się na jego dotyk. Kontynuował całowanie boku mojej twarzy, czekając na mnie abym odwróciła twarz do niego. Kilka chwil zajęło mi odepchnięcie gniewu. Odwróciłam twarz w jego stronę i pocałowałam go. Pocałunek był powolny i głęboki. To pogarszało potrzebę między 52

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

moimi nogami i może jęknęłabym, gdybym nie poczuła jego dłoni posuwającej się wolno pod moją koszulką. Byłam zaczerwieniona i drżałam, a w mojej głowie ciągle błagałam go, aby coś dla mnie zrobił. Cokolwiek. Tylko chciałam, aby ten ból zniknął. Jego dłoń minęła mój brzuch i kierowała się w stronę krawędzi moich spodni. Rozpiął je i wsunął dłoń do środka. Moje oczy zacisnęły się mocniej, usta otworzyły się, ledwie całując go, kiedy rozpraszał mnie naciskiem dłoni, w miejscu gdzie potrzebowałam go najbardziej. − Tak będzie lepiej, prawda? - wyszeptał przy moich ustach. Przytaknęłam. Delikatnie pocierał mnie, ślizgając umiejętnie palcami wzdłuż mojej łechtaczki. Weszłam na niego, a mój tyłek naciskał na jego spodnie. Był twardy jak skała i nadal napierałam na niego. Przeklął, umieszczając głowę między moją szyją, a ramieniem. Czułam jego gorący oddech i przypadkowe liźnięcia. Uczucie było bardzo intensywne, a on przedłużał moje uwolnienie, palcując mnie jak cholerny mistrz. Nie myślałam, że ktoś mógłby dać mi taki rodzaj przyjemności, nie poznając jako pierwsze mojego ciała. Wydawał się nie mieć sobie równych we wszystkim, co tyczyło się tych wprawionych rąk. Mocno ssał moją szyję i przyśpieszył ruchy, pocierając moje mokre fałdki, kiedy nacisnął na mnie swoim palcem. Jęknęłam zupełnie nie dbając o to jak głośna byłam, kiedy uczucie przepływało przez moje jestestwo tak niewiarygodnie silnie, że drżałam niekontrolowanie, poruszając biodrami na nim, jakbym próbowała to przetrwać. W moich uszach dzwoniło, moje ciało opadło, a wzrok był lekko niewyraźny. Zamrugałam kilka razy, ledwie zauważając jego lekkie jak piórko pocałunki na moim policzku, zanim zabrał dłoń i owinął ramię wokół mnie. Oprócz deszczu wciąż uderzającego o samochód, cisza wewnątrz była ciężka. Czułam jej ciężar i zastanawiałam się, co powiedzieć, aby ją przerwać. − Dziękuję - słabo mruknęłam, czując się trochę zażenowana przez to, jak zdesperowana byłam dla niego kilka chwil temu. Boże, czy nie miałam wstydu? − Za co, Leah? - zapytał cicho. − Za...- za co naprawdę? - Za... palcowanie mnie, chyba - i za nie postanowienie wypełnienia mnie twoim penisem bez zabezpieczenia, ponieważ to byłoby głupie. Czułam jak jego klatka piersiowa lekko wibruje. - W każdej chwili. Uśmiechnęłam się lekko. Moje policzki były czerwone i wciąż byłam na haju po tej ogromnej fali przyjemności. Jezu, nie myślałam, że to dobre uczucie mogłoby pochodzić od kogoś innego. − Nikt nigdy ci tego nie zrobił? - zapytał z zaciekawieniem. Próbował udawać jakby to była zwykła rozmowa, ale wiedziałam, że naprawdę chciał wiedzieć. − Nie - odpowiedziałam. − Dobrze. 53

− Mam nadzieje, że od teraz tylko ty - dodałam, dając do zrozumienia,

że naprawdę chciałam więcej. Poczułam jak kiwa głową i mruczy słabo. - Tak - zanim zapada całkowita cisza. Nie spodobała mi się ta słaba odpowiedź. Nagle powróciła wątpliwość co do możliwości powrotu do tego co było wcześniej. Jak mój pierwszy pocałunek, coś co zajmowało moją głowę w każdej wolnej chwili. Czy Carter troszczy się o mnie tak, jak ja o niego? Czy to tylko tymczasowe? Nie mogłam poradzić sobie z myślami, więc odpędziłam je i zamknęłam oczy. Niestety nie byłam szczęściarą. Nie wygrasz tego. Cichy głos we mnie wyszeptał z bolesną jasnością. Nie możesz wygrać gry nieodwzajemnionej miłości.

54

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Carter Czarny i biały Otoczenie naszego pierwszego prawdziwego pocałunku, tej nocy przebiega przez moją pamięć jak strumień. I kurwa, skończył bym z tobą, jeśli bym mógł, położył twoje delikatne serce w mojej dłoni i dał ci wszystko na co zasługujesz. Czarny i biały, przeciwieństwo w nas jest jak dzień i noc byłaś jak obraz niewinności; światło w mojej ciemności. I kurwa, skończył bym z tobą, jeśli bym mógł, położył twoje delikatne serce w mojej dłoni i dał ci wszystko na co zasługujesz.

**** Chcąc trochę więcej. Jak pieprzony głodny szczeniak. Byłem cholernym idiotą. Nieprzygotowany. Obojętny. Wiedziałem, głęboko, do czego to doprowadzi. To był trzeci strajk przeciwko mnie.

55

dziewięć Cóż, to było niezręczne. Wszyscy siedzieliśmy w imponującej jadalni, należącej do rodziny Myers. Carter i Rome byli o krok od walki. Rodzice Rome'a patrzyli na mnie, jakbym byłam jakimś zabłąkanym kotem, potrzebującym schronienia, jednocześnie patrząc na Cartera, jakby był muchą, nie wiedząc czy jej pomóc, czy pacnąć. A ja tylko siedziałam tam, starając się kupić ich przychylność ze smutnym wyrazem twarzy bezdomnej osiemnastoletniej dziewczyny. Może zwrócenie się do Rome'a nie było dobrym pomysłem. To znaczy, napięcie było prawie nie do zniesienia. On i Carter nigdy nie spotkali się oko w oko. To było bardziej oko za oko, jeśli do czegoś doszło między nimi. Nie pałałam nienawiścią. Może to była tylko męska rzecz. Rome był prawie tak duży jak Carter, więc być może jeden musiał się ujawnić - jako alfa czy coś. Zaczęłam tę niesamowitą, bolesną sytuację argumentem. - Mieliśmy nadzieję na miejsce do odpoczynku na kilka dni. Puste spojrzenia. − Albo chociaż dzień, jeśli kilka dni jest niemożliwe. Więcej pustych spojrzeń. − Cholera, mogłoby być kilka godzin. Jezu, bycie żebrakiem było ciężką rzeczą. Matka Rome'a, Marlena Myers w końcu przerwała. Uśmiechnęła się do mnie uprzejmie, uspokajając mnie natychmiast jej ciepłem. - Och Leah, nie mogę uwierzyć, że zostałaś wyrzucona. Oczywiście, że możesz zostać. Tak, zniekształciłam trochę prawdę. Zrozumieliśmy, że powiedzenie im, że uciekliśmy mogłoby zmniejszyć nasze szanse na pomoc. Wyglądalibyśmy na buntowników, wiesz? Ojciec Rome'a, Harold skinął głową. - Absolutnie, Leah. Jesteś jak rodzina, kochana. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. To wyglądało dobrze. Kiedy właściciel samochodu w zebrę znalazł nas w jego samochodzie i wrzeszczał, żebyśmy się wynosili (wymachując na nas najbardziej na świecie niegroźnym szwajcarskim scyzorykiem w zebrę), to pomyślałam z całego serca o powrocie do przyczepy. Byłam pewna, że Russell jeszcze się nie dowiedział, więc może zostawię całą tę noc za sobą. Ale Carter był nieugięty w swojej decyzji, abym nigdy tam nie wracała, a kiedy chodziliśmy przez godziny po centrum handlowym, czekając aż deszcz na zewnątrz przestanie padać, powędrowałam myślami do Rome'a i jego rodziny, która była dla mnie tak dobra. Byliśmy blisko. Kiedy nie spotykałam się z Carterem, Rome był tam, zabierał mnie swoim jeepem i jechaliśmy do baru, który należał do jego rodziny. Co najmniej jedną noc w tygodniu tam jedliśmy, a Marlena nadskakiwała wokół, mówiąc do mnie, jakbym nie była tandetną dziewczyną, za którą wszyscy mnie mieli. Byli zupełnym oderwaniem od mojej strony torów. Mieszkali kawałek drogi od hotelu, w ich wielopokoleniowym domu – który był dla mnie jak rezydencja – na pustym polu podczas, gdy ich bar był w centrum Abbotsford. Byli swojscy z innymi 56

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

ludźmi i miałam wrażenie, że słyszeli o zajęciu ciotki Cheryl i wiem, że mimo to nie mają złego wrażenia o mnie. To dlatego tak dobrze się z nimi czułam i postanowiłam pokazać się tu z Carterem, aby zapytać o miejsce na pobyt, dopóki nie wymyślimy następnego kroku. Problemem było to, że Carter nie robił dobrej roboty w sprzedaniu swojej sympatyczności. Nie chciał tu przychodzić, ale miał pecha. Nie winię ich za marszczenie brwi. Był zamyślony i cichy. Wyglądając jak jakiś zły chłopak, nie potrzebujący pomocy. − Jestem pewna, że możemy mieć pokój gotowy dla ciebie - Marlena kontynuowała, patrząc wyłącznie na mnie. - Nie ma pośpiechu, aby odchodzić. Z pewnością możemy potrzebować więcej rąk w barze. Znajdziemy coś dla ciebie. Cholera, co z Carterem? Spojrzałam na Rome'a i uniosłam brwi na niego. Mógł łatwo odczytać moje myśli. Chciał mi trochę pomóc. Widziałam jego niechęć, ale poruszyłam brwiami i skinęłam na Cartera. Mruknął i wymamrotał. - Co z suitą5 na parterze? To dwie sypialnie i szukaliśmy najemców. Jestem pewien, że Leah i... Carter – grymas – mogą pracować w barze i opłacać czynsz. Możemy zawrzeć umowę, która może być dobra dla nas wszystkich. Harold wyglądał na trochę niezadowolonego. - Um, nie jestem pewien czy potrzebujemy jeszcze jednej pary rąk, synu. Jestem pewien, że Leah wystarczy na razie. Carter napiął się obok mnie, a ja czułam się bezradnie. − Potrafi śpiewać - powiedziałam nagle, odwracając się do Harolda. - Ma niesamowity głos, taki, który może sprowadzić tłumy. Posiadanie go może być dobre dla biznesu. Przez sprowadzenie większej liczy klientów, może zarobić trochę pieniędzy. Z taką twarzą jak jego, laski będą wszędzie, jestem tego pewna. Tak, myślałam o tym dużo w drodze tutaj, o sposobie dania Carterowi jakiejś użyteczności. I ostatecznie to doprowadziło do jego śpiewu, ponieważ miałam świadomość, że bar był naprawdę duży i słaby w rozrywce. Wiedziałam, że był tam potencjał na coś wielkiego. Usta Cartera opadły. Nigdy nie śpiewał nikomu oprócz mnie. Wzruszyłam ramionami do niego. Co miałam zrobić? Będzie musiał to przeboleć. − Potrafisz śpiewać? - Marlena zapytała, nagle patrząc na niego przez nowy obiektyw. − Jak anioł - odpowiedziałam za niego. - Jest niesamowity. Naprawdę. Jeśli miałby zespół to na pewno powaliłby tłum. Harold i Marlena patrzyli na siebie, zastanawiając się cicho Poczułam jak Carter trąca moje stopy. Spojrzałam na niego i zobaczyłam ogień w jego oczach. Gniew wylewał się z niego. 5 Suita – apartament w hotelu lub w innym miejscu, zapewniający więcej miejsca niż typowy pokój w hotelu

57

− Co ty do cholery robisz? - szepnął, sycząc na mnie po tym jak pochylił się

do mojego ucha. − Ratuję nasze tyłki przez bezdomnością - odszepnęłam, sycząc. - Jesteś mi to winien. Nie odpowiedział. Usiadł na krześle i odwrócił swój grymas na Rome'a. Rome po prostu odwrócił wzrok i nie obchodziło mnie to czy mają zamiar się pobić, ponieważ dziesięć minut później Marlena i Harold podjęli decyzję. − Możemy wykorzystać zespół. - Harold powiedział w zamyśleniu. - Nasz bar zaczął od muzyki na żywo. Prawdę mówiąc, daliśmy ogłoszenie do gazet, że szukamy, ale ludzie którzy się pojawili byli... jakiego słowa powinienem użyć, Marlena? − Straszni. - Marlena powiedziała bez przerwy. - Absolutnie straszni. − Straszne jest mocnym słowem, kochanie. − To jest właściwe słowo, Harold. − Ale to jest trochę niemile. − Prawda nie zawsze smakuje miło - odwarknęła gorzko. − Cóż, tak czy inaczej – Harold kontynuował, ignorując jej gniewne spojrzenie - chodzi o to, że możemy użyć zespołu na nieokreślony czas. − Nie mam zespołu - powiedział nagle Carter. Było to pierwsze słowo, które wypowiedział do nich, odkąd zostaliśmy zaproszeni do środka i zabrzmiało to trochę niegrzecznie. − To łatwo da się naprawić - wtrąciłam się z uspokajającym uśmiechem. Znajdziemy jakiś chłopaków. Patrzył na mnie poważnie, zaciskając mocno usta, aż stały się lekko białe. Rome parsknął naprzeciwko nas, a ja z wszystkich sił powstrzymywałam się żeby go nie uderzyć. Bądź spokojna, powiedziałam sobie. − Jeśli znajdziemy jakiś chłopaków to chciałbym, aby to ode mnie zależała decyzja, kto się dostanie. - Carter wyjaśnił i zrobił to w taki sposób, że nie podważy tego żaden argument. - To będzie mój zespół, nikogo innego. − Tylko dlatego, że jest dobry w prowadzeniu rzeczy - szybko dodaję, uśmiechając się do Myersów, podczas gdy staram się kontrolować moją złość. Próbuje to sabotować, ale to się nie stanie. − Tak długo jak nie będziesz śpiewał o narkomanii i bezpośrednio o nierządzie, a w dodatku nie są to krzyki czy gardłowe odgłosy wychodzące z twoich płuc, to wtedy mogę żyć z tym wszystkim. - Harold odpowiedział równie mocno. Carter pochylił się do przodu, opierając ręce na stole. Przez chwilę podziwiałam jego wypukły biceps, aż otworzył usta i powiedział. - Kiedy mówisz bezpośredni nierząd, mam rozumieć wszelkie formy nierządu, zarówno te łagodne i te... mocne? Harold powiedział tak w tym samym czasie, co Marlena powiedziała nie. Zatrzymali się w zdumieniu i spojrzeli na siebie. Moje serce prawie wyskoczyło z piersi, a moje oczy wyszły na wierzch. Roześmiałam się słabo. - Nie martw się. Jest dużo bardziej uduchowiony niż to. To będą lekkie rzeczy, obiecuję. Wciąż się w siebie wpatrują, Harold z tikiem nerwowym, a Marlena mocno ściskając perły na szyi. Myślę, że licznik niezręczności wzrósł do tysiąca. 58

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Wybaczcie nam na chwilę. - Marlena powiedziała z niepewnym

uśmiechem. Wstali i przeszli na drugą stronę pokoju, rozmawiając półgłosem, sprawiając, że czuję jakbym nie wiele zrobiła, kiedy przekonywałam ich co do Cartera. Patrzyłam na nich z krzesła, próbując wyłapać parę słów, kiedy obserwowałam ich wyraz twarzy. − Może powinieneś podejść tam i ręczyć za nas - powiedziałam do Rome'a. − To pomogłoby, gdyby twój przyjaciel był trochę bardziej uprzejmy -opowiedział. − Byłem uprzejmy - stwierdził Carter. − Och nie zauważyłem między twoimi spojrzeniami i gównianym nastawieniem. − Zauważysz różnicę w sekundzie w której uderzę w twoją pierdoloną twarz. − Carter! - uszczypnęłam jego ramię i pochyliłam się w jego stronę. - Nie groź uderzeniem synowi rodziców od których potrzebujesz pomocy. − Nie potrzebuję pomocy od nikogo - odparł defensywnie. − Jaki jest twój problem, człowieku? - Rome syknął ze zmarszczonymi brwiami. - Nie musisz być takim dupkiem. Pomyśl o tym co Leah robi dla ciebie. Nie musi się tak ciężko starać. Gdziekolwiek idziesz, to i ona idzie. Pomyśl o tym. Chciałbyś raczej dach nad głową, czy wolisz ją śpiącą pod jakimś 'znalazłeś jakąś gównianą pracę' cholernym mostem? Przynajmniej jesteśmy ufni i jesteśmy dobrymi ludźmi. Nie musiałbyś się martwić o jej bezpieczeństwo. Chociaż raz, Carter pozostał cicho. Nic nie powiedział, ale jego twarz złagodniała, choć pomyślałam, że jego reakcja będzie wprost przeciwna. Spojrzał na mnie, zanim przebiegł dłonią przez swoje rozczochrane włosy i westchnął ciężko. − Przepraszam - wyszeptał do mnie. - Po prostu zareagowałem złością. Właśnie wymuszasz na mnie pracę Leah i nie cieszy mnie to. Miał rację. Wymuszam. Zmarszczyłam brwi i szepnęłam. - Również przepraszam. Ale śpiewanie jest tym, po co się urodziłeś. Musisz to wykorzystać, Carter. Ludzie cię pokochają. − Nie obchodzą mnie kochający mnie ludzie. Nie obchodzi mnie uwaga. Nie chcę tego. − Cóż, jako twoja najlepsza przyjaciółka nie chcę, abyś zmarnował swój talent, śpiewając przy potoku przez resztę twojego życia. Nie masz pojęcia co posiadasz i nadszedł czas, aby świat to zobaczył, nawet jeśli będzie to tylko co noc w cholernym barze. Rozważał to a Rome, który oglądał naszą wymianę również złagodniał. − Koleś - zaczął. - Nawet nie pamiętam dlaczego tak bardzo cię nienawidzę, więc co ty na to abyśmy zostawili naszą przeszłość za nami i zaczęli od nowa? Potrafię grać na perkusji i jeśli jesteś tak dobry ja Leah zawsze mówiła, to będę bardziej niż szczęśliwy móc być częścią zespołu z tobą. To da mi coś do roboty i nie będę takim dupkiem dla ciebie. − Wiesz dlaczego siebie nienawidzimy. - Carter odpowiedział i to sprawiło, że gapiłam się między nimi w dezorientacji. - Ale masz rację. Wolałbym 59

dać przeszłości odejść. W każdym razie dla Leah. Nie dostałam szansy na zapytanie, co to do cholery było o czym nie wiem, ponieważ Rome wtedy odwrócił się do mnie i powiedział. - Pomogłoby to gdybyś zakryła swoją ogromną malinkę włosami, tak przy okazji. Mój tata ma trochę fioła, jeśli chodzi o takie gówno jak to. Jeśli to zauważy, to nie czuj się dziwnie, kiedy zacznie rozmawiać z tobą o seksie. Jest cholernie szalony, dobrze? Moja malinka? Patrzyłam szeroko otwartymi oczami na twarz Cartera, a na jego ustach pojawił się zarozumiały uśmieszek. - Wiedziałeś? - zapytałam w zdumieniu. − Jest to dość oczywiste, kochanie. − Dlaczego nic nie powiedziałeś? − To moje małe trofeum. Nie ukrywasz trofeów. Spojrzałam na niego i szybko przykryłam tę stronę mojej szyi włosami, krótko przypominając sobie jak mocno ją ssał ostatniej nocy. Zrobiłam to właśnie wtedy, kiedy rodzice Rome'a wrócili. − No to załatwione - powiedziała Marlena z promiennym uśmiechem, patrząc od Cartera do mnie. - Wszystko zostanie załatwione. Możesz rozejrzeć się po suicie jeśli chcesz. Jest trochę przestarzała, ale jest dużo miejsca w środku. Wydrukuję te formularze najmu, żebyś mogła je przejrzeć, a Rome może w tym czasie pomóc Carterowi z ogłoszeniami dla członków zespołu. Nie ma pośpiechu, więc nie czujcie presji. Możemy także zobaczyć jaki rodzaj pracy dorywczej możesz wykonywać w pobliżu baru, Carter. Rome pójdzie na studia jesienią, więc mogę potrzebować innej pary rąk. Carter spojrzał na moją pełną nadziei twarz, nim skinął powoli głową. - W porządku. To praca dla mnie. Złapałam go za dłoń i ścisnęłam. Nie mogłam uwierzyć, że nie spieprzył tego! To była okazja, której potrzebował aby go ceniono. Nie dlatego, że był bałaganem ogólnie czy coś, ale jego usta wpakowały go w kłopoty częściej niż wcale. Ścisnął moją dłoń, dając mi cień uśmiechu. − Dziękuję - powiedziałam bezgłośnie do niego. W tamtej krótkiej chwili pomyślałam, że zobaczyłam coś błyszczącego w jego oczach, kiedy patrzył na mnie. To było coś ciepłego i pięknego. Coś, czego nie chciałam przyznać nawet przed sobą, w obawie przed moją odrobiną nadziei. A potem tak po prostu to zniknęło. **** Po tym wszystko wydarzyło się szybko. Razem z Carterem przejrzałam papiery najmu w naszym nowym miejscu zamieszkania. Marlena dała nam zapasowe meble do naszej suity: starą kanapę, której nie używa, parę materacy, komodę i sprzęty kuchenne. To wystarczyło na zaopatrzenie nas dopóki nie zarobimy więcej pieniędzy na nowe rzeczy. Po tym jak podpisaliśmy umowę, poszłam do baru, żeby dowiedzieć się czegoś o pracy kelnerki, które to stanowisko dosłownie dla mnie utworzyli. Ten gest był ponad uprzejmością. Chciałam zarabiać pieniądze, byłam strasznie 60

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

podekscytowana. Marlena ustaliła mój grafik, przydzieliła mnie do paru innych kelnerek, a następnie dała kilka uniformów. Kręciło mi się w głowie, kiedy wróciłam. W niecały dzień moje życie całkowicie się zmieniło i jestem dłużna Carterowi za wyciągnięcie mnie z tej dziury, w której dorastaliśmy. Przez następne tygodnie całymi godzinami przygotowywałam się do pracy, obserwując Cartera zakładającego zespół podczas, gdy sprzeczał się z Rome'm. Nadrabiałam zaległości w ogromnej ilości pracy domowej ze szkoły, po tym jak wróciłam z przerwy z niczym do pokazania. Nigdy nie pozwoliłam sobie myśleć o Russellu i Cheryl. Od dnia w którym się przeniosłam byłam coraz szczęśliwsza, ale wiedziałam, że nie byłam od nich tak daleko, jak bym chciała. Carter i ja spaliśmy na materacach, dopóki nie mogliśmy pozwolić sobie na łóżko. Nikt nie wiedział, że zwykle zasypiałam w jego ramionach. Noc była moją ulubioną częścią doby. Wtedy obściskiwaliśmy się tuż przed zaśnięciem. To stało się naszą rutyną, przytulaliśmy się i całowaliśmy, aż nasze usta zmęczyły się, a pulsy zwolniły po poważnie intensywnej sesji obściskiwania. Robił mi rzeczy, które sprawiały, że oczy mi się wywracały, używając języka w sposób, który był wręcz wspaniały. Wciąż nie uprawiał ze mną seksu, co sprawiało, że byłam sfrustrowana w większość nocy, z nowym bólem między udami, który należało wypełnić, dosłownie. Nie było sposobu, abym mogła czekać dłużej. Ale kiedy zaczynałam zasypiać, Carter dawał mi pocałunek na dobranoc i wyślizgiwał się z łóżka do swojego pokoju. Nigdy do tego nie przywykłam. Znienawidziłam to bardziej niż cokolwiek innego. To był on nakreślający granicę. Mówiąc mi to, że chociaż było 'więcej' między nami, to nie byliśmy w związku. Przyjaciele. Byliśmy tylko przyjaciółmi, jak zwykle.

61

dziesięć − Byłam dzisiaj w sklepie odzieżowym.

Carter siedział na podłodze w mojej sypialni, plecami oparty o ścianę. Jego nogi były rozłożone, a głowa pochylona nad zeszytem w którym pisał. W tej chwili był zamyślony, najprawdopodobniej nad tekstem piosenki, który tworzył w głowie, ze zwisającym ołówkiem HB z kącika ust. Jego włosy opadały na większą część czoła, skręcając się trochę na końcach. Był bez koszulki, ubrany tylko w flanelowe spodnie. Obserwowałam go przez chwilę, podziwiając jego ostrą szczękę i pięknie zarysowane kości policzkowe, które były pokryte kilkudniowym zarostem. − Carter - naciskałam, siedząc na materacu leżącym wciąż na podłodze, z pracą domową na kolanach. − Hmm? - mruknął, ledwie zwracając uwagę. − Byłam dzisiaj w sklepie odzieżowym. − Świetnie. Zmarszczyłam brwi. To był totalny ból głowy, który przyszedł wraz z życiem z artystą-muzykiem. Nie zawsze był obecny mentalnie, co kończyło się nim ignorującym mnie, ale udającym w tym samym czasie, że zwraca uwagę. − Mam owłosione pachy - zaczęłam mówić, przechylając głowę, kiedy go obserwowałam. Znowu odburknął, nie zwracając kompletnie na mnie uwagi. − Chcę tatuaż na twarzy. Nic. − Mam na sobie stringi. Tym razem jego głowa podskoczyła w górę i patrzył na mnie z szeroko otwartymi niebieskimi oczami. - Jesteś poważna? Nie mogłam powstrzymać śmiechu. - Och, więc to usłyszałeś? − Usłyszałem wszystko co powiedziałaś - odpowiedział, wypluwając ołówek i odrzucając zeszyt na bok. − Och, tak? No to więc, co jeszcze powiedziałam mądralo? Przesunął się do przodu i powoli wpełznął na mnie. Bez koszuli, wspominałam już o tym? Był tak cholernie gorący, że prawie spaliłam się na miejscu. Dał mi swoje zwykłe uwodzicielskie spojrzenie, które mówiło mi w jakim był nastroju i z ustami uformowanymi w uśmieszek, wiedziałam dokładnie co mu chodziło po głowie. − Powiedziałaś, – mruknął, zbliżając się. - że poszłaś do sklepu odzieżowego, że masz owłosione pachy i, że chcesz tatuaż na twarzy. Moje usta wykrzywiły się w ogromnym uśmiechu, kiedy zawisł nade mną, zamykając mnie w klatce swoich ramion. Jego usta nakryły moje. − Och, - wymamrotałam prosto w jego usta - więc wybrałeś nie reagowanie na mnie. W typowym dla Cartera stylu, nie odpowiedział na to. Jego oczy po prostu spojrzały na moje spodnie od piżamy. - Naprawdę masz na sobie stringi? - zapytał 62

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

z zapałem, ponieważ najwyraźniej w tej chwili tylko to do niego dotarło. Przygryzłam wargę i skinęłam głową, czując rumieniec płonący na moich policzkach. − Kurwa - zaklął ze zbolałym spojrzeniem. - Już jesteś zbyt seksowna dla własnego dobra, Leah. Ale ozdabiając to szczupłe ciało? Musisz wyglądać jak pieprzona bomba pod tą stertą ubrań. − Więc zakładam, że chcesz zobaczyć. − Chcę zobaczyć i posmakować, dziękuje bardzo. Roześmiałam się ponownie i ściągałam w dół spodnie, kiedy jego dłoń wystrzeliła i zatrzymała mnie. Potrząsnął głową na mnie, a ja podniosłam brwi w zmieszaniu. − Nie, Aniele – powiedział. - To dla mnie, abym mógł cieszyć się całym doświadczeniem widzenia cię w stringach. Najpierw musisz się pochylić. Mój oddech uciekł z płuc ze świstem. - Pochylić się? Skinął głową z powagą, jakby to była bardzo poważna sprawa. - Och, tak. Chcę abyś się pochyliła, żebym mógł powoli ściągnąć twoje spodnie. Jasna pieprzona cholera na patyku! Podniósł palec i narysował kółko w powietrzu. - Odwróć się, Leah. Na czworaka. Odwróciłam się i poczułam jego dłonie na moich biodrach, ustawiające mnie przed nim. Przycisnął dłoń do górnej części moich pleców, wymuszając na mnie skierowanie się w dół, tak, że mój tyłek był w górze. Trochę wariowałam, moje nerwy i podekscytowanie sprzeczały się z moją uwagą. − Wygodnie ci? – zapytał, a jego palce śledziły rąbek moich spodni. − Będzie mi wygodniej, kiedy to już zrobisz - odpowiedziałam. Zaśmiał się i zaczął ściągać moje spodnie. − Kuuurwa. - powoli przeklął za mną i zabrzmiało to jak pół jęk. Całe to zamartwianie się, że mu się nie spodoba było na nic. Dzięki Bogu. Stringi kupiłam dzisiaj, kiedy poszłam na zakupy z Marleną. Była w innej alejce, na szczęście poza zasięgiem wzroku i miałam całe pięć dolarów, które miałam zamiar wydać. Kiedy zobaczyłam białe stringi wiszące między innymi, pomyślałam o Carterze i o tym, czy uzna mnie w nich za seksowną. Chwyciłam je i popędziłam do kasy. Kiedy zostały kupione, wcisnęłam je do torebki. Znalazłam Marlene w dziale kuchennym, udawałam, że interesują mnie nie przylepne patelnie, podczas gdy moje myśli koncentrowały się wokół tego, czy wyglądałabym w nich jak ściśnięta kiełbaska, czy faktycznie dałabym radę. Szybko nauczyłam się, że nie były bardzo wygodne lub po prostu nie przyzwyczaiłam się do nich jeszcze. Wjeżdżały w mój rowek i czułam się tak jakbym chodziła z majtkami wetkniętymi między pośladki. Chociaż to w zasadzie jest to co robiły, prawda? Majtkowały, to jest to. Musze nauczyć się radzić sobie z tym, jeśli chcę uzyskać jakiś rodzaj reakcji od niego. Pochylał się nade mną i czułam jego twardą klatkę piersiową przy moich plecach. Jego usta dotykały boku mojej twarzy, kiedy jego dłonie ściskały mój tyłek. − Jedenaście na dziesięć, wspaniała - wyszeptał. 63

Odwróciłam głowę do niego i uśmiechnęłam się. - Cieszę się, że ci się podoba. Właśnie wtedy odwrócił mnie więc leżałam na plecach z nim nade mną. Jego dłoń wędrowała w dół mojej nogi, gwałtownie zdejmując spodnie i odrzucając je na bok. Potem mnie pocałował, jednocześnie pocierając między nogami, spalając z potrzeby. − Musisz wrócić do pisania tekstów piosenek - powiedziałam mu z przyśpieszonym oddechem. − Jeśli wrócę, to będę pisał o seksie, a Harold w szczególności zakazał cudzołóstwa w moich tekstach. − Zawsze możesz to zainsynuować. Uśmiechnął się przy moich ustach i cichym, przeszywającym kręgosłup głosem zaśpiewał. „Chcę posmarować twój chleb moim spiczastym nożem do masła. Dzisiaj się dowiedziałem, że ścieka z twojej bułki, ten słony eliksir życia.” Ucichałam i jęknęłam w przerażeniu. - O mój Boże, to jest tak bardzo beznadziejne, Carter. Roześmiał się. - Nigdy nie powiedziałem, że to będzie dobre! − Nawet nazwanie tego złym jest komplementem. Powinieneś być bardzo zawstydzony sobą. − Wstydzę się za ciebie za słuchanie tego. − Słony eliksir życia? − Wiesz, moje dojście... − Wiem co masz na myśli! Nie...nie sprawiaj, że moje uszy krwawią. Jezu. − Nie sprawiam. Napomknęłaś o tym! Roześmiałam się a on spojrzał na mnie, jego oczy błyszczały życiem. W tym momencie był bardziej niż szczęśliwy. Jego uśmiech był duży, rozjaśniając jego twarz i powiększając dołeczki w policzkach. Rzadkością było widzenie go takiego. Nigdy nie chciałam tego zapomnieć. − Powiedz mi jak mogę się zrehabilitować – powiedział, a jego dłoń wciąż znajdowała się między moimi nogami. Rzuciłam okiem na jego szyję, gdzie wystawały trapezy. Mięśnie wzdłuż jego ramion wyglądały na napięte, a jego bicepsy miały te seksowne uwypuklone żyły i z jakiegoś powodu sprawiało to, że wyglądał jeszcze seksowniej. − Ktoś tak seksowny jak ty nie musi rehabilitować się muzyką powiedziałam. - Możesz śpiewać o tamponach i to będzie najlepsza piosenka na tym zwariowanym świecie. Kiedy otworzył usta, natychmiast zamknęłam je moją dłonią. - I proszę – dodałam surowo - nie śpiewaj o tamponach. Jego ciało ponownie trzęsło się ze śmiechu. Pocałował moją dłoń i skinął w dół mojego ciała. - Chcę się zrehabilitować poprzez ssanie twojej cipki, aż wybuchniesz w moich ustach. Co ty na to? 64

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Moje serce zatrzymało się w klatce piersiowej – „co do cholery?” i ponownie zaczęło bić. - Co ty na to, abyś dał mi więcej niż twoje usta? Zatrzymał się a jego oczy wpatrywały się w moje, uświadamiając sobie dokładnie to co mam na myśli. Jeśli kiedykolwiek byłyby słowa wystarczające, by zniszczyć miłą sytuację, to najwyraźniej byłyby właśnie nimi. − Nie jestem pewny czy powinniśmy iść tak daleko - szepnął do mnie, marszcząc brwi. − Dlaczego? Zrobiliśmy wszystko z wyjątkiem tego. − To jest ogromny krok. − Dla kogo dokładnie? Zamrugał na mnie oczami, a jego usta mocno się zacisnęły. − Mów do mnie Carter. - nacisnęłam delikatnie, patrząc mu głęboko w oczy. - Pomóż mi zrozumieć. − Już ci powiedziałem - odpowiedział poważnie. - Jestem bałaganem i znajdę sposób na spieprzenie tego. Nie mogę znieść myśli o nie posiadaniu ciebie w moim życiu. Nie chcę zniszczyć ciebie czy nas. Lubię to co mamy i to jakie jest. Seks... skomplikowałby rzeczy. − Ale wszystko inne co robiliśmy nie komplikuje? Westchnął, patrząc na moją twarz w zamyśleniu. - To nie jest aż tak bardzo osobiste. Seks byłby. Teraz naprawdę walczyłam aby zrozumieć. - Uprawiałeś wcześniej seks z dziewczynami. Wiele razy mówiłeś mi, że to nigdy nie było osobiste. − Tak – zgodził się ostrożnie, zyskując chwilę zanim dodał. - ale seks... z tobą byłby. Wiele było w tej wypowiedzi, o co chciałam zapytać. Jak to, czego się boisz? Dlaczego nie chcesz zrobić tego osobistym? − Martwisz się o mnie? - zastanawiałam się. - Myślisz, że zacznę się przywiązywać? Wzruszył ramionami. - Praktycznie dorastaliśmy razem. Jest tam wiele zażyłości. Więc to mogło by się stać. − I to byłoby złe? − Tylko dlatego, że możesz zacząć chcieć więcej, a ja nie jestem zdolny do tego. Co sprawiło, że myśli, że nie był zdolny do tego? Patrzyłam na niego dłużej, próbując go rozgryźć. Było tak wiele części niego, które trzymał z dala ode mnie i powierzchownie wydawało się, że był sam. Chciałam aby wtajemniczył mnie, wciągnął mnie do swojej głowy, gdzie prawda w jakiś sposób się czaiła. − Co powiedziałam wcześniej? - w końcu odpowiedziałam. - Powiedziałam abyś zaufał temu co chcę. Jestem dużą dziewczynką i po tym wszystkim co musiałam przejść dorastając, nie wiesz, że jestem twarda jak skała? Mogę zadbać o siebie. Zebrałam wszystko w sobie, aby brzmieć przekonująco. Tylko patrzył, obserwując mnie uważnie. Otworzył usta aby coś powiedzieć, ale potem zamknął je, jakby zmienił zdanie. Nagle zaczęłam zastanawiać się czy to było to, 65

co próbowaliśmy ustalić. Myślałam, że już byliśmy przyjaciółmi z korzyściami. Dlaczego on sprawia, ze to wygląda jakbyśmy nie naruszyli tego terenu? W tej chwili nie myślałam, że cokolwiek zmieniłoby się, jeśli nadal by to wytrzymywał. Swoimi ustami i palcami sprawiał, że dochodziłam, więc co jeśli tym razem był by to jego kutas? To był tylko kolejny sposób na dojście, prawda? − Kurwa - wymamrotał słabo, a jego oczy zainteresowały się moimi ustami, kiedy je oblizywałam. - Jesteś zbyt seksowna dla mnie, Leah. Moje policzki paliły, a serce było ściśnięte. Pochylił się i pocałował mnie, i to był kolejny wysysający duszę pocałunek. Docisnęłam moje biodra do jego, mówiąc mu językiem mojego ciała to, że nie zamierzam zadowolić cię kolejną palcówką. Wiedziałam o wszystkich prezerwatywach, które miał schowane w szafce w łazience, jakby również uważał, że to się wydarzy. Przycisnął mnie do gównianego materaca swoim torsem, a ja przebiegłam dłońmi w dół jego pleców, czując każdą krawędź i krzywiznę jego twardych mięśni. Jego dłonie wślizgnęły się pod moją koszulkę, a ciepło jego skóry przeszło na moje ciało, natychmiast mnie ogrzewając. Jego palce musnęły przód mojego biustonosza, delikatnie głaszcząc sutek podczas gdy ja wygięłam plecy do niego, kiedy chwycił moje piersi i delikatnie ścisnął. Cholera, to było dobre. Jęknęłam w jego usta i poczułam jak jego dłoń przesunęła się na moje plecy. Sekundę później nacisk mojego biustonosza zmniejszył się, gdy rozpiął go bez wysiłku. Uwolnił się od moich ust, podniósł moją koszulkę i zdjął mi ją przez głowę. Oddech uwiązł mu w gardle, kiedy zrzucił mój stanik i spojrzał na mnie, będącą w niczym oprócz stringów. − Kurwa, Leah - mruknął, nachylając głowę do mojej piersi. Poczułam mokry ruch wokół mojego sutka i zadrżałam na grom przyjemności, który rozprzestrzenił w dół mojego ciała, wprost do mojego rdzenia. Lizał moje podbrzusze, podszczypując moje biodra, zsuwając powoli moje stringi. Sekundę później byłam całkowicie naga i ciągnęłam go za włosy w górę, abym mogła ponownie go pocałować. Wsunął swój język do moich ust, ocierając go o mój. Moja dłoń powędrowała w dół, sięgając do jego spodni, gdzie był twardy, gruby i gotowy. Złapałam jego kutasa i przejechałam raz i drugi, aż zadrżał pode mną, oddychając chrapliwie przy mojej twarzy. Jego biodra kołysały się z każdym uściskiem dłoni, aż jęknął gardłowo. − Jezu - popatrzył na moje ciało i w moje błyszczące oczy. − Zdejmij swoje spodnie - powiedziałam mu bez tchu. O mój Boże. To faktycznie się stanie. Prawie nie mogłam zapanować nad sobą. Poszedł zdjąć swoje spodnie, kiedy dźwięk niecierpliwego pukania przedarł się przez tę chwilę. Zatrzymał się i ruszył z miejsca. − Nie - wyszeptałam. - Nie odpowiadaj. − Cześć! - krzyknął Rome z zewnątrz suity, sprawiając, że natychmiast opadłam na materac w porażce. - Idziemy na kolację. Mówiłeś, że pójdziesz i nie wymiguj się teraz. Dalej, człowieku. Spojrzałam na Cartera. - Obiecałeś, że pójdziesz na kolację Odetchnął głośno i wzruszył ramionami. - Cholerna Marlena 66

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

zaproponowała mi ciasteczka, ze świeżej partii Leah, a gdy wziąłem jedno, a ona cała była miła i pełna tego gówna, zaprosiła nas na kolację. Co za chory kutas odmówiłby przyjścia na obiad, po przyjęciu gorących ciasteczek prosto z tacy od najmilszej kobiety w historii? Pękłam ze śmiechu, tylko dlatego, że nie mogłam przestać myśleć o zamyślonym Carterze, będącym speszonym z powodu słodkiej jak ciasto Marleny. - Jest w porządku, tak myślę. Po prostu jest dość późno na kolację. Zjadłam pizze pocket pół godziny temu i teraz jest prawie ósma. − Nie musisz dużo jeść. − Wiem. Spojrzał na mnie przepraszająco, wychodząc i lustrując moje ciało jeszcze raz. Kiedy wychodził z sypialni, poprawiając swoją męską część, rzucił przez ramię. Załóż coś ładnego. Zamarłam, zdezorientowana. Od kiedy kiedykolwiek mówił mi, żebym założyła coś ładnego? Szybko wstałam i przebiegłam przez moje nieliczne ubrania. Jedyną ładną rzeczą jaką miałam, która była dostosowana do pogody, był szmaragdowo zielony bezrękawnik w połączeniu z moim czarnym rozpinanym swetrem. Wyciągnęłam obcisłe dżinsy i wślizgnęłam się w nie. Pośpiesznie zaczesałam włosy do tyłu i zebrałam je w kitkę. Mogłam usłyszeć Cartera i Rome'a niewyraźnie rozmawiających, kiedy dałam nura do łazienki i nałożyłam makijaż. Tylko lekkie rzeczy, takie jak tusz do rzęs i błyszczyk. Jeśli mamy być poza domem tylko przez chwilę, to mogę dobrze wyglądać dla Cartera. Nadal byłam wkurzona na straconą okazję w sypialni, a moje ciało wołało o więcej. Nawet moja twarz wyglądała na sfrustrowaną. Westchnęłam i wzruszyłam ramionami. No cóż, gówno się wydarzyło. Wyszłam z łazienki, chwyciłam moje długie, czarne, zimowe buty i skierowałam się do kuchni, gdzie oni byli. Kiedy usłyszeli moje kroki, przestali rozmawiać i odwrócili się w moim kierunku. Zwolniłam kroki na dziwne uśmiechy na ich twarzach i uniesione brwi. − Co? - zapytałam. Rome nie wyglądał jak jego normalne ja. Miał na sobie bardzo ładną koszulkę polo z ciemnymi dżinsami, a jego ciemne włosy były ładnie wystylizowane. To nie był on, wkładający tyle wysiłku w siebie. Z uśmiechem, Carter podszedł do mnie i wziął moją twarz w dłonie. - Nic, Aniele – mruknął. Cóż, to w porządku. Pochyliłam się i wślizgnęłam się w moje buty, przyglądając im się z ciekawością. Carter zniknął po tym i przebrał się. Wyszedł z sypialni w czarnym obcisłym bezrękawniku i w seksownych wytartych dżinsach. Jego włosy w kolorze brudnego blondu nadal były w dość seksownym stanie, jak zwykle wyglądając cholernie dobrze. − Więc gdzie zjemy? - zapytałam. − Prawdopodobnie w Whitespot czy coś. - Rome odpowiedział wzruszając ramionami. 67

− Czy twoja mama i twój tata spotkają się tam z nami czy...? − Tak.

Dobrze. Chwyciłam torebkę i poszłam za nimi do drzwi, zastanawiając się co do cholery się dzieje. Dogadywali się ze sobą. Nie było nawet gniewnych spojrzeń. Zdecydowanie było coś na rzeczy.

**** − Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamaliście - rzuciłam, wpatrując się

z podziwem w klub, kiedy Rome wjechał na parking znajdujący się w pobliżu. Nie zajęło mi dużo czasu aby dowiedzieć się, że wmawiali mi bzdury. Wyjechaliśmy z miasta i półtorej godziny później byliśmy w środku Vancouver. Dopiero wtedy zaskoczyli mnie tym, że to będzie noc, której nie zapomnę. − Dzisiaj się upijesz - powiedział mi Rome, odpinając pasy po tym jak zaparkował. - Nigdy więcej ukrywania się za książkami. Zatańczymy nasze tyłki, będziesz spocona jak szalona i będzie wspaniale. Łapiesz to? Nie ma mowy, że się upiję – kiedy byłam, to to był straszny widok – ale uśmiechnęłam się do niego i przewróciłam oczami. - Łapię, tak myślę. − Dobrze. Kiedy wyszliśmy, padał deszcz i było zimno. Carter natychmiast przyciągnął mnie go swojego boku, osłaniając mnie, kiedy pędziliśmy do drzwi wejściowych. − Nie mogę uwierzyć, że to właśnie ty ze wszystkich ludzi oszukałeś mnie. skarciłam go w połowie drogi. − Aby było fair – odpowiedział. - Nie wszystko było kłamstwem. Marlena naprawdę dała mi ciasteczka. Trzymał mnie mocno, pamiętam wdychanie jego zapachu i myślenie, czy jeśli będę przy jego boku przez całą noc, to czy wszystko będzie dobrze.

**** Nie byłam pijana, ale wypiłam kilka drinków. Przerwałam to w strachu bycia zalaną i nie będącą w stanie utrzymać alkoholu w żołądku. Nie chcę zniszczyć nocy poprzez wymiotowanie na kogoś. Dobry Boże, na samą myśl mój żołądek wiruje. Klub był ogromny i chaotyczny. Ludzie przyciskali się do ludzi. Nigdy nie czułam się tak bardzo zdezorientowana, tkwiąca w środku sali z rażącymi światłami, krzyczącymi ludźmi i cholerną muzyką, która sprawia, że czuję się jak by moja klatka piersiowa drgała wraz z rytmem. To było cholernie niesamowite. Chociaż raz czułam się żywa. Nic nie miało dla mnie znaczenia. Moja przeszłość nie istniała. Russel i Cheryl nie byli prawdziwi. Moja wątpliwa przyszłość nie wisiała niepewnie przede mną, obciążając mnie wyborami. Byłam bombą, która wybuchła w możliwie najlepszy sposób i byłam z dwoma najlepszymi facetami, 68

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

którzy kiedykolwiek ozdobili moje życie. Rome tańczył ze mną pierwszy, a Carter obserwował z daleka z intensywnym spojrzeniem w oczach. Miałam nadzieję, że inne dziewczyny nie odwrócą jego uwagi. Już widziałam jedną, jak do niego podeszła i została spławiona. − Chcieliśmy, abyś spędziła dobrze czas! - Rome krzyczał ponad muzyką, pochylając się do mojego ucha, żebym mogła go usłyszeć. - Myśleliśmy, że to ważne abyś trochę pożyła! Uśmiechnęłam się do niego i krzyknęłam. - Dziękuję Rome! Szczerze mówiąc, fakt, że tych dwoje odłożyło na bok swoje różnice, tylko po to, aby dać mi dobrą noc, sprawia, że jestem na granicy łez. − Tylko bądź ostrożna z Carterem - powiedział do mnie delikatnie. - Nie chcę, aby moja dziewczynka była zraniona, dobrze? Kiwnęłam głową, a moje serce ścisnęło się w piersi. Przytuliłam go mocno. - Nie martw się! Mam to pod kontrolą! Przytulił mnie, po czym kontynuowaliśmy nasz taniec, aż do momentu, gdy jego oczy odnalazły cel. Powoli oderwał się ode mnie, porywając do bliskiego tańca wybraną dziewczynę, wciąż spoglądając na mnie uważnie. Okręciłam się szybko, trzymając oczy na suficie, oglądając jak świat wiruje naokoło. Nagle silne ręce chwyciły moją talie, a zapach Cartera zaatakował moje zmysły. Moje plecy zatopiły się w jego twardej piersi. Jego wargi docisnęły się do mojej skroni, a jego dłonie zsunęły się po bokach mojego ciała, przyciskając mnie do niego. Uśmiechnęłam się, a moja krew zaczęła płynąć w szaleńczym tempie. Kołysałam biodrami przy jego, dopasowując nasze ciała. − Chcę cię kurwa zjeść - warknął mi do ucha. - Masz mnie tak cholernie podnieconego, kobieto. Roześmiałam się, ale trudno było mi usłyszeć siebie. Odwrócił mnie do siebie przodem i mimo głośnej, optymistycznej muzyki wokół nas, powoli przyciągnął mnie do siebie, unosząc moje udo jedną ręką i przyciskając się do mojego centrum z rytmem muzyki. Ramiona miałam owinięte wokół jego szyi, całując go bez zmartwień, ponieważ najwyraźniej trochę alkoholu sprawia, że tracisz zahamowania. Cóż, przynajmniej ja. Nie wiem czy całowanie go w taki sposób było w porządku. Publiczne utrzymywał sprawy nudnymi, ale po pracy w sypialni był całkowicie rozluźniony. Tutaj nie dbał o to jak mnie dotykał. Byliśmy w otoczeniu obcych. Dla nas nie ma czegoś takiego jak etykiety, w miejscu takim jak to. Wolną dłoń zsunął na moje plecy, chwytając mój tyłek. Czułam jak twardnieje i to podnieciło mnie bardziej niż cokolwiek, przez to, że był tak samo porwany naszym dotykiem jak ja. − Jezu, Leah – mruknął przy moich ustach. - Chciałbym zaciągnąć cię w jakieś ciche miejsce i spróbować każdy cal. Chciałam tego samego. Ale zamiast tego całowaliśmy się i plądrowaliśmy siebie nawzajem na tym parkiecie. Język przy języku, moje centrum przy jego twardniejącym kutasie, 69

wywołując tarcie, niemalże doprowadzając nas na szczyt, właśnie teraz, właśnie w tym miejscu. Patrzył na mnie, ani razu nie rozkojarzając się dziewczynami, które gapiły się na niego, marząc o tym, że to one były owinięte jego ramionami. Kochałam to w nim. Robiliśmy to przez parę godzin. Wypiłam kolejnego drinka, ale przestał działać po godzinie. Byłam w euforii, napędzanej wyłącznie adrenaliną bycia poza moją komfortową strefą, a Carter był trzeźwy jak zakonnica. Rome z drugiej strony... Cóż, był cholerną katastrofą. Była prawie pierwsza w nocy i praktycznie musieliśmy go nieść. Śmiałam się, Carter klął, a Rome mówił bzdury. Otworzyliśmy drzwi od samochodu i rzuciliśmy go na tylne siedzenie jak kłodę, a jego oczy zaszkliły się na granicy omdlenia. − Leah… - wymamrotał, kiedy Carter udał się do strony kierowcy. − Co? - zapytałam, uśmiechając się do niego. Dał znak, abym zbliżyła się do niego. Musiałam wejść do samochodu i pochylić się nad nim, aby zobaczyć co chciał. Jego dłoń powędrowała w górę i pogłaskała bok mojej twarzy, a ten uśmiech, który miałam wypisany na twarzy powoli znikał, ponieważ patrzył na mnie w sposób, którego nigdy nie widziałam. − To powinienem być ja - wybełkotał. Potem odleciał a jego dłoń opadła obok. Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami, a moje ciało lekko drżało. − O co mu chodziło? - zapytał Carter, zamykając drzwi po tym ja wszedł do środka. Pokręciłam głową. - O nic. Po prostu odleciał. − Cholernie pijany, co? Powoli pokiwałam głową. Cholernie pijany tak powiedział... czyli jak dokładnie? Wspięłam się na siedzenie pasażera obok Cartera i powiedziałem sobie, że po prostu jest głupio pijany, mrucząc gówno, które miało niewiele sensu. Russell robił tak od lat. Carter trzymał moją dłoń przez całą drogę powrotną, zerkając na mnie prawie co minutę z uśmiechem grającym na ustach. − Również jesteś pijana? - zapytał, chichocząc. − Nie ma mowy - odpowiedziałam. − Huh. Prawdopodobnie wariował, ponieważ umieściłam moje ciało twarzą do niego. Patrzyłam na niego przez całą drogę powrotną, dostrzegając ten wspaniały profil, chcąc nic więcej niż umieścić moje usta na nim i wymeldować się z tego świata. − Kiedy umrzemy powinniśmy złączyć nasze usta - powiedziałam mu bez zastanowienia. Jego brwi uniosły się i patrzył na mnie ze zdziwieniem. - Powinniśmy teraz? − Tak - odpowiedziałam ze śmiertelną powagą. − Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. - Całując cię, czuję się jak w domu. 70

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Dobrze, może byłam nieco podchmielona. Lub po prostu bardzo szczęśliwa. Lub, cholera, może to było to samo. Nie wiem. Zostałam właśnie zauroczona przez tego człowieka. Jego uśmiech zniknął i spojrzał na mnie z zamyślonymi oczami i rozchylonymi ustami. Lubię myśleć, że wiedział co mam na myśli. Lub to wszystko było w mojej głowie.

71

Carter Nie rób tego.

72

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

jedenaście Obściskiwanie zaczęło się w sekundzie, w której wrócił po odprowadzeniu Rome'a do jego sypialni. W jednej minucie zdejmowałam buty, a w następnej przyciskał mnie do ściany, wycałowując wszystko ze mnie. To jest tak jakby cały dzień tłumionej frustracji wreszcie został uwolniony. Gorączkowo rozbieraliśmy się w drodze do mojej sypialni. Zrzuciłam sweter i bezrękawnik. On zdjął koszulę. Jego dżinsy zostały rozpięte. Moje zostały rozpięte. Podniósł mnie, liżąc mój obojczyk w górę szyi i sprawiając, że zapłonęłam z pożądania, gdziekolwiek mnie dotknie. Opuścił mnie na materac, pierś przy piersi. Odpinając mój stanik, ukrył twarz między moim piersiami, a ja wygięłam plecy do niego, jęcząc w chłodnym powietrzu, kiedy nacisnął językiem na mój sutek. Następnie moje dżinsy odpadły i jęknął na mój widok, głodny mojego ciała, dosłownie gryząc biodro i zsuwając stringi. Jego palce wędrowały po mojej łechtaczce, między moimi fałdkami, delikatnie wywierając nacisk, aż umieścił głowę między moimi nogami. Złapałam za jego włosy i próbowałam go odciągnąć, ale odsunął moje dłonie i przycisnął usta do mojego rdzenia. − Boże, Carter... - zadrżałam niekontrolowanie. Przyjemność była tak boleśnie intensywna. Wsuwał i powoli wysuwał palce ze mnie. Mocno przylgnęłam do jego twarzy, a on jęczał z uznaniem, jakby mu się to bardzo podobało. − Już jesteś tak cholernie mokra - mruknął, muskając zębami tkankę, sprawiając, że drżałam jeszcze bardziej. - Kocham to. Byłam mokra odkąd prawie wziął mnie tu kilka godzin temu. Czuję tak jakby moje ciało chwiało się na krawędzi klifu przez wieczność i byłam blisko, tak cholernie blisko przewrócenia się. Jeszcze tylko kilka pchnięć palcami, jeszcze kilka liźnięć tym językiem i dojdę. Miałam rozpaść się tak cholernie mocno od najwspanialszego orgazmu w historii wszystkich orgazmów. I dlatego wypuściłam nieatrakcyjne stęknięcie, kiedy całkowicie wycofał się. Usiadł na piętach, a ja szarpnęłam biodrami do niego, prosząc go aby dokończył. Zamiast tego, pchnął swoje dżinsy w dół, a jego kutas wyskoczył uwolniony, twardy i długi, oświadczając to co miało nadejść. Chwycił go i przejechał parę razy, patrząc nieruchomo między moje nogi, z językiem gwałtownie oblizującym dolną wargę. Potem wyciągnął portfel z kieszeni i wyjął prezerwatywę. Patrzył na nią przez chwilę, jego klatka piersiowa unosiła się i szybko opadała, kiedy jego brwi zmarszczyły się w rozmyśleniu. Oboje tak jakby znieruchomieliśmy patrząc na nią. − Jesteś pewna? - zapytał ledwie słyszalnie. 73

− Tak - odpowiedziałam bez wahania.

Jego dłoń zadrżała zanim ją otworzył. Wstał, skopując całkowicie dżinsy, tak, że był nagi. Patrząc na niego, kiedy osłaniał się, zaschło mi w ustach. Potem opadł na mnie i tym razem lekkość jego wyrazu twarzy dawno minęła, zastąpiona głodem, który odzwierciedlał mój. Pocałował mnie, mocno i długo, wślizgując swój język w moje usta, kiedy jego palce błądziły między moimi fałdkami, wsuwając i wysuwając je ze mnie. Chwyciłam jego długość i pocierałam ją powoli, głową lekko dotykając mojej dolnej części podbrzusza, rozprowadzając wilgoć, która tam powstała. To był prawdopodobnie najbardziej erotyczny moment, jaki z nim miałam, aż do tego momentu i będzie tylko goręcej. Zdjął ze mnie palce i chwycił swojego twardego kutasa, patrząc w dół, kiedy lekko otarł się o mnie, drażniąc wejście mojej płci. Przyciskałam moje biodra, próbując go pośpieszyć. − Będzie bolało - powiedział bez tchu. − Wiem - odpowiedziałam, dysząc jakbym przebiegła maraton. − Trzymaj mnie mocno. I tak zrobiłam. Owinęłam ramiona wokół niego. Czując podniecenie, nie dbałam o ból. Docisnął czoło do mojego i powoli wchodził. Moje ciało napięło się, natychmiast czując wtargnięcie w sposób, którego nie czułam nigdy wcześniej. Złapałam go mocno, moje paznokcie wbijały się w jego plecy, kiedy pchnął trochę mocniej, wślizgując się. Przyjemność wzrastała we mnie, w połączeniu z powolnym palącym bólem, sprawiając, że zarówno jęczałam i krzywiłam się. Nie spieszył się, całując mnie delikatnie, kiedy wsuwał się dalej. Chwyciłam go bardzo mocno, nie wiedząc jak głęboko był we mnie, aż powiedział. - Teraz kochanie, najgorsze minęło. Moje ciało natychmiast rozluźniło się i ku mojemu zdziwieniu nagle wsunął się dalej i sapnęłam na to wypełnienienie. − No to jedziemy - wymamrotał. - Kiedy byłaś napięta, to twoje ciało nie pozwalało mi wejść do końca. Znieruchomiał w tej pozycji, pozwalając mi przyzwyczaić się do tego uczucia. Jezu, to było inne niż sobie wyobrażałam. Wiedziałam, że będę wypełniona, ale nie myślałam, że będę wystarczająco wypełniona, aby usunąć ten ból, którego pragnęłam się pozbyć. Może to był Carter, który był po prostu wielki. Cokolwiek to było, sprawiło, że zamknęłam oczy, pławiąc się w tym uczuciu. − Rusz się - powiedziałam.- Chcę żebyś się poruszył. Zrobił to. Bardzo powoli. Poruszając się w długich, głębokich uderzeniach, nie spiesząc się, abym to wytrzymała. Ból został zapomniany. Moja potrzeba przyjemności górowała nad nim. Trzymałam go, zakopując głowę między jego szyją a ramieniem, kiedy przyśpieszał po trochu. − Czy to dobre uczucie? - zapytał, opuszczając głowę na bok mojej twarzy. Kiwnęłam głową, a moje oczy wywracały się do tyłu. - Tak. − Dobrze, dla mnie również jest to niesamowite uczucie, Leah. Moje ręce powoli obniżały się, aż ściskałam jego tyłek jedną dłonią, przyciągając go za każdym razem, kiedy się wycofywał. Czułam się jak fajerwerk, który zbliżał się do wybuchu. Musi poruszać się trochę mocniej, trochę szybciej 74

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

i dojdę. − Nie przestawaj - błagałam, kiedy zbliżałam się do szczytu. - Mocniej.

Uderzał we mnie mocniej, aż krzyknęłam wbijając paznokcie w jego skórę, kiedy uderzyła we mnie przyjemność, przepływając przez moje ciało, pustosząc mnie dreszczami. − Kurwa, Leah... Cholera - jęknął i znieruchomiał, dochodząc, kiedy przyciągnął mnie mocno do siebie. Poczułam szarpnięcie we mnie, a on zadrżał, mrucząc przekleństwa, aż było po wszystkim. Jezus. Cholera. Kurwa. To było... Niesamowite.

75

Carter Nie mogłem się powstrzymać.

76

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dwanaście Po tym jak ochłonęliśmy po naszej ekstazie, zaniósł mnie do łazienki. Stawiając mnie na stopach, pochylił się do prysznica i włączył go. Pomieszczenie zaczęło wypełniać się parą, podczas gdy regulował prysznic, a ja patrzyłam na siebie w lustrze. Moje zazwyczaj nudne, brązowe oczy patrzyły na mnie, promieniały. Jakby oświetlane od tyłu światłem, sprawiały wrażenie, że świecą. Moje policzki były zaczerwienione, moje różowe usta opuchnięte, a włosy poplątane. Wyglądałam na świeżo wypieprzoną. Nie jestem już dziewicą. Spodziewałam się poczuć... inaczej. Może bardziej jak dorosła? Nie wiem, po prostu inaczej. Zamiast tego czułam się tak samo z tą różnicą, że moja pochwa bolała i miałam ten posmak czegoś znakomitego. − Chodź, piękna - Carter powiedział zza mnie. Poszłam za nim do kabiny i oparłam się o niego. Byłam rozbita i niepewnie czułam nogi. Podtrzymywał mnie, opierając moje plecy o własną pierś, przytrzymując mnie w pasie. Przesunął mnie pod natrysk i kołysaliśmy się, zalani jego ciepłem. Następnie zmoczył mi głowę i nałożył szampon, zanurzając palce we włosy, masując delikatnie skórę. − Dobrze? - zapytał. − Mm - jęknęłam. Zaśmiał się i pocałował mnie w ramię. - To było niesamowite, tak przy okazji. Byłem tak podniecony, że nie wytrzymałem długo. Musimy to poprawić. − Chcesz teraz poprawić? - tylko zapytałam, ponieważ poczułam go za mną jak twardnieje. − Nie, Aniele, musisz odpocząć - powiedział ostatnie słowo z dłonią między moimi nogami. - To musi boleć. Pokręciłam głową. - Nie jest źle, szczerze. Odwróciłam się w jego ramionach, patrząc mu w oczy. Jego rzęsy obsypane były malutkimi kropelkami i zapragnęłam polizać jego twarz, ponieważ był tak rozkoszny. - Tak przy okazji, wyglądasz niesamowicie jak jesteś mokry. Uśmiechnął się ciepło, biegnąc oczami w dół mojego ciała. - A ty wyglądasz jak niebo. Czysta pieprzona ekstaza. Owinęłam ramiona wokół niego, a on nachylił się i przycisnął usta do moich. Pocałował mnie powoli i głęboko. To było intymne i tak dalekie od przyjaźni. Teraz, jak o tym myślę, stwierdzam, że nic co wydarzyło się dzisiejszej nocy, nie było przyjazne. Złapałam w dłoń jego kutasa, a on uwolnił się od pocałunku, uderzając czołem o moje i jęcząc, gdy dotykałam go powoli. Wyraz przyjemności na jego twarzy sprawiał, że ponownie byłam dla niego gotowa. Moje nogi zadrżały i zszokowałam się, kiedy poczułam kolejny wzbierający się ból. Jezu, czułam się jak 77

nimfomanka. Ale nie byłam pewna czy byłam gotowa na kolejną rundę. Nie chcę zepsuć mojej kobiecej części i muszę odczekać parę dni, zanim zrobię to ponownie. Drugą dłonią przebiegłam w dół jego torsu i powoli przeniosłam moje usta do jego klatki piersiowej. Dawałam mu lekkie pocałunki i przesuwałam się niżej, klękając przed nim. Spojrzał na mnie mrugając szybko ze zdziwienia. Jego usta rozchyliły się, kiedy spojrzałam na niego i wzięłam go w usta. Jego ciało napięło się, a dłonie powędrowały do mojej głowy, zbierając włosy w jedną dłoń. Ssałam go i pompowałam, biorąc tak szybko w usta, jak tylko mogłam. Niestety nie było to bardzo szybko. Był za bardzo obdarowany i jeszcze bardziej się powiększył. Sapał nade mną, pchając biodrami głębiej i mocniej ściskając moje włosy przy samym skalpie, aż skóra zaczęła boleć. Poruszałam się szybciej, a on jęknął głośniej. Jego przedramiona napięły się, a przekleństwa wylatywały z jego ust, kiedy próbował wejść we mnie jeszcze głębiej. − Kurwa, kurwa, Leah... Tak, tak... - słowa nadal wylewały się z jego ust. Widzenie go rozpadającego się było dziwnie upoważniające i poczułam zadowolenie tylko poprzez oglądanie. To zmusiło mnie do myślenia, że to jest to co musiał czuć, kiedy sprawiał mi przyjemność przez te całe tygodnie, zaspokajając mój głód, aż krzyczałam jego imię. A ja kochałam dźwięk mojego imienia wychodzący z jego ust. To sprawiało, że drżałam z rozkoszy. Ssałam go szybciej i był blisko. − Leah... - znieruchomiał nagle i wstrzymał oddech. - Kuuuur... Jego nogi zadrżały, kiedy dochodził w moich ustach, a jak kontynuowałam ssanie go, w międzyczasie wypluwając ładunek. Jego ciało błyskawicznie rozluźniło się i gdy nie niego spojrzałam, nasze oczy się spotkały, a usta drgnęły w górę. Otarłam usta i cofnęłam się. Wciągnął mnie w ramiona i dał mi całusa w nos. − Dziękuje za to - wyszeptał. - I tak przy okazji, ssiesz jak odkurzacz. Roześmiałam się przy nim. - W każdej chwili. Jego oczy pociemniały, a język szybko przejechał po mojej wardze. Ostrożnie, Leah. Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać. **** Skończyliśmy razem w moim łóżku, co było naszym kolejnym pierwszym razem. Wcześniej zawsze wracał do siebie. Budzenie się rano z jego ciałem dociśniętym do mojego, było niczym innym jak czystym szczęściem. Uśmiechnęłam się do pustego pokoju. Nic nie było bardziej doskonałe, niż to. Mogłam płakać ze szczęścia. Wciąż byliśmy nadzy – kolejny uśmiech - i zatrzymałam spojrzenie na jego twardym ciele, zanim zaczęłam wpatrywać się w jego spokojną twarz. Spał z zamkniętymi ustami i oddychając cicho przez nos. Palcem prześledziłam jego brwi i skierowałam się w stronę jego prostego nosa. Jego rysy były bardzo symetryczne i to nie było fair. Po krótkiej chwili zaczął się budzić, a jego dłoń automatycznie zsunęła się po moim ciele, chwytając biodro. To było dla niego naturalne, jakby to było to 78

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

co robił co rano. Ostrożnie. Pomyślałam wtedy. Uwierzył ci, kiedy powiedziałaś mu, że się nie przywiążesz. Mój uśmiech opadł. Jak mogłabym nie przywiązać się do niego po ostatniej nocy? Było bardzo silne połączenie między nami. Z pewnością też to poczuł. Nagle to zaczęło się komplikować. Czy nie przekonałam siebie, że seks niczego nie zmieni? Jak cholernie głupia byłam? Zasłużyłam na uderzenie w mózg za ten poziom głupoty, ponieważ coś całkowicie się przesunęło. Nie sądziłam, że mogę się bardziej do niego przywiązać niż już byłam, ale nie, jego penis zniszczył wszystko. − Dzień dobry, piękna - wyszeptał, wyciągając mnie z moich myśli. Miał jedno oko otwarte, a usta w małym uśmiechu. Odepchnęłam natychmiast myśli i uśmiechnęłam się do niego. − Dzień dobry - odpowiedziałam. − Nie śpisz od jakiegoś czasu? Tak. - Nie. Puścił moje biodro i przeciągnął się. Potem przebiegło dłońmi przez swoje włosy. - Jezu, spałem jak zabity. − Ja też. To była wielka noc. Był w dobrym nastroju. Obracając się na bok, spojrzał na moje ciało i uśmiechnął się do mnie. - To też. Jak się czujesz? − Dobrze. Jego dłoń przesunęła się między moimi nogami. - A to? Moje policzki zaczerwieniły się. - Jest dobrze. − Nie boli? Tak jakby. - Nie. Jego palce delikatnie włóczyły się po mojej płci i zadrżałam na iskry, które pojawiły się w moim ciele. − Spędziłem z tobą świetnie czas - kontynuował, jakby nie sprawiał mi ponownie przyjemności. - Nigdy nie widziałem cię takiej. − Winię alkohol - odpowiedziałam nieśmiało. - Wszystko było z powodu alkoholu. Uśmiechnął się. - Prawda. Taniec i to wszystko? Moje biodra uniosły się, zachęcając jego palce aby kontynuowały. - Och, tak, zwłaszcza to – wymamrotałam. − A co z tym, kiedy ocierałaś się o mojego kutasa? − Alkohol, Carter. − Teraz sprawiasz, że brzmię jakbym cię wtedy wykorzystał. Ponieważ byłem tam jedynym trzeźwym. Pauza. - Cóż, to nie był w pełni alkohol. Roześmiał się i obserwował moją twarz, kiedy kontynuował swoje ruchy. Potem pocałował mnie delikatnie i powoli przesunął się w dół materaca. Sapnęłam, kiedy ukrył twarz między moimi nogami, przyciskając język do mojej łechtaczki. 79

− Cholera - jęknęłam.

Polizał mnie jeszcze raz, a pociągnięcie było długie i głębokie. Wcisnęłam pięty w materac i zamknęłam oczy. Jezu, czy jego język czarował? Co to za czary? − Nie trzeba wiele, aby cię rozgrzać, prawda? - mruknął lekko. - Masz duży apetyt. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego, powstrzymując uśmiech. - Czy to źle? Powoli i poważnie potrząsnął głową. - Cholera. Nie. Chcesz więcej? − Tak. − Ustaw się na czworaka. Chciałem cię wypieprzyć tak od dłuższego czasu. Odwróciłam się i pomógł mi ustawić się na rękach i kolanach. Pogładził mnie trochę między nogami, aż byłam gotowa. Usłyszałam rozdzieranie kolejnej prezerwatywy i potem ponownie był we mnie. Kąt... Ten wspaniały kąt sprawiał, ze czułam wszystko. Schowałam twarz w materac. Chwycił moje biodra i wziął mnie mocno. − Czujesz się dobrze? - zapytał. - Nie za ostro? Nie mogłam nic zrobić jak tylko potrząsnąć głową. Podobało mi się ostro. Po moich sprzecznych emocjach, potrzebowałam ostrości, aby mnie rozproszyła. Brał mnie głęboko i szybko, ocierając się o mnie wewnątrz, sprawiając, że rozpadłam się z przyjemności. Jęczałam w materac, a moje mięśnie napięły się i wybuchłam, mocno ściskając poduszkę nad głową. A on uderzał. Nigdy nie zatrzymując się. Poruszając się mocniej i mocniej, aż przeklął głośno, dochodząc wewnątrz mnie. − Jasna pieprzona cholera - wychrypiał. Wiedziałam dokładnie, co miał na myśli. I kiedy myślałam, że skończyliśmy, ten mężczyzna zaczął wszystko od nowa. **** Okej, teraz naprawdę byłam obolała. Wzięłam kolejny szybki, gorący prysznic, aby złagodzić pulsowanie, a Carter poszedł po śniadanie. Miał się spotkać z Rome'em za pół godziny, aby omówić plany zespołu i sprawdzić jakiś kolesi, który podobno dobrze grali na gitarze. W międzyczasie miałam kilka prób do wykonania w barze. Skończyłam i powoli wyszłam z kabiny. Boże, czy zostałam uderzona w pochwę czy coś? Ponieważ naprawdę! Owinęłam moje ciało w ręcznik i rozczesywałam włosy. Kiedy rozległo się pukanie, rzuciłam grzebień i pośpieszyłam do drzwi, myśląc, że to był Carter. Mój uśmiech opadł, kiedy zobaczyłam Rome'a. Wyglądał jak gówno. Całkowicie na kacu z piekła rodem, ubrany w luźną koszulę i spodnie. Jego oczy rozszerzyły się na mój widok. - Cześć. Przycisnęłam mocniej ręcznik. - Cześć. Myślałam, że później miałeś się spotkać z Carterem. − Tak, po prostu przyszedłem zobaczyć jak się czujesz po ostatniej nocy. To było dość szalone. Uśmiechnęłam się ciepło. - Czuję się dobrze. 80

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Musiał zauważyć oszołomienie w moich oczach, ponieważ jego brwi uniosły się i powiedział. - Czujesz się dobrze? − Bardzo dobrze. − Więc to oficjalne? − Co? Wskazał na mnie, a potem na pustą przestrzeń za mną. - Ty i Carter. Razem. Otworzyłam usta aby odpowiedzieć, ale zamknęłam je z powrotem. Jak miałam wyjaśnić to Rome'owi? Mógłby się wkurzyć gdyby dowiedział się o naszej sytuacji. − Wiedziałem, że coś się dzieje, kiedy pokazałaś się w domu i zapytałaś o miejsce do zostania. To znaczy, malinka była wskazówką, ale ostatniej nocy, widziałem was razem i to było oczywiste jak cholera, że coś się dzieje. Po prostu się zastanawiałem, ponieważ jestem twoim przyjacielem, a ty milczysz na ten temat. Nie odpowiedziałam. Spojrzałam niezręcznie na moje ciało. - Czy muszę wytłumaczyć to, będąc tylko w ręczniku? − To musi być wytłumaczone? − Rzeczy między Carterem a mną są... skomplikowane. − Jak to? Dałam mu spojrzenie. – Rome… − Nie chcę widzieć cię zranionej - przerwał mi surowo. - Wiem wszystko o reputacji Cartera. On jest rodzajem faceta „wypieprz i zostaw” i nie chcę, żeby ta sama rzecz przytrafiła się tobie. Dorastałem z tobą tak samo długo, jak ty dorastałaś z nim i nie chcę żeby cię zranił. − Powiedziałeś mi to ostatniej nocy. − Powiedziałem? − Powiedziałeś mi, żebym była ostrożna. − Prawdopodobnie byłem wtedy pijany, ponieważ nie pamiętam tego. − Byłeś i powiedziałam ci, żebyś się nie martwił. Więc nie martw się, dobrze? Powoli wypuścił powietrze, a jego zielone oczy twardo spoglądały przez moje ramię. − Nie ma go tu - powiedziałam. - Wyszedł po śniadanie. − I co zjesz? − Prawdopodobnie kilka placków ziemniaczanych. Jego szczęka zadrżała. - Placki ziemniaczane na śniadanie? Wzruszyłam ramionami. - Cóż, niekoniecznie mamy pieniądze, Rome. Nie szkolę się w barze długo i... Moje słowa zamarły, kiedy sięgnął do kieszeni po portfel, z którego wyciągnął kilka banknotów. Podał mi je, wskazując, kiedy ich nie wzięłam. − Nie - powiedziałam. - Nie chcę twoich pieniędzy Rome. Wystarczająco dużo dla nas zrobiłeś. − Weź je - nalegał. − Nie. 81

− Nie bądź uparta, Leah i weź je. − Rome, nie chcę ich. Uspokój się, dobrze? Zmuszanie mnie do wzięcia

twojej kasy, tylko sprawi, że będę czuć się ci dłużna, a następnie będę chodzić dookoła, całując cię po dupie przez bardzo długi czas. A ja nie chcę tego robić! Przebiegł dłonią przez swoje czarne włosy i opuścił ją. Wzdychając mruknął. - Dobrze. Słuchaj, zaczekam na Cartera. Zobaczymy się później i lepiej żebyś miała przyzwoite wyjaśnienie na to, co dzieje się między waszą dwójką, dobrze? Przyjaciele, pamiętasz? Nie nieznajomi. Musisz się otworzyć dla mnie. Zmusiłam się do kiwnięcia głową i obserwowałam jak wychodzi. Zanim wyszedł wpadł na Cartera, co spowodowało, że zatrzymali się na chwilę i po prostu na siebie patrzyli. Rozmawiali przez chwilę, ale nie mogłam usłyszeć co mówili. Następnie Carter skinął głową i rozeszli się, idąc w przeciwnych kierunkach. Carter bezpośrednio wpatrywał się we mnie, kiedy dotarł do drzwi. Spojrzał w dół mojego ciała, marszcząc brwi i powiedział. - Otworzyłaś Rome'owi drzwi w samym ręczniku? Co jest kurwa, Leah? Och, na litość boską. - Myślałam, że to byłeś ty. Potrząsnął głową i wszedł do mieszkania, kładąc brązową, papierową torbę na blacie kuchennym, kiedy zdejmował kurtkę. - Czego chciał? − Zobaczyć jak się czuję po ostatniej nocy. Patrzyła na mnie przez chwilę, zanim wyciągnął dwa talerze. - I? Powoli ruszyłam do kuchni i oparłam łokcie na blacie. - I... Powiedziałam mu, że czuję się świetnie. Pokiwał głową. - Dał ci jakieś pieniądze? − Nie. Położył placki ziemniaczane na talerz i spojrzał na mnie. - Oferował ci jakieś? Skąd do cholery wiedział? - Tak i nie wzięłam ich. Jego twarz rozluźniła się i delikatnie uśmiechnął się do mnie. - Dobrze, ponieważ wiesz, że zadbam o nas, prawda? Ostrożnie kiwnęłam głową. - Wiem. − Dobrze. − Skąd wiesz? − Pytał mnie czy dobrze zjadłaś ostatniej nocy. Jakbym cię cholernie głodził czy coś - zadrwił gorzko. - Szuka sposobów, aby mnie nienawidzić, przysięgam. Podał mi mój talerz i wzięłam kilka gryzów, obserwując go uważnie jak sobie nakładał. − Nie bierz tego do serca - powiedziałam mu. - Jest po prostu opiekuńczy w stosunku do mnie. Przerwał i odwrócił się do mnie. Rzucając mi ostre spojrzenie, pochylił się i powiedział. - Kochanie, on nigdy nie miał kawałka ciebie. Nigdy nie wykradł cię z tamtego miejsca, ponieważ bał się o twoje bezpieczeństwo. Nie pieprzył twojego mózgu ostatniej nocy i dziś rano, nie sprawił, że doszłaś trzy razy. O ile mi wiadomo, jego opiekuńczość nad tobą jest tak samo skuteczna, jak pudel broniący swojego właściciela. 82

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Stłumiłam śmiech i szepnęłam. - Więc jakim rodzajem psa jesteś ty, Carter? Pociągnął nosem i wrócił do jedzenia. - Jestem pieprzonym wilkiem, Aniele. Ten. Facet. Roześmiałam się i zjadłam moje tłuste placki ziemniaczane, mając nadzieje, że ból mojej pochwy zostanie wyleczony tak szybko jak to możliwe, ponieważ, gdy tylko te niebieskie oczy spojrzały na mnie, to zapragnęłam zrobić wiele rzeczy dozwolonych od lat osiemnastu. Na szczęście przestaliśmy mówić o Romie, ale zastanawiałam się nad ich relacją. Czy kiedykolwiek się dogadają? Ze względu na ich przyszły zespół, miałam nadzieje na Boga, że tak.

83

trzynaście − Twój chłopak jest cholernie seksowny - powiedziała Melanie, opierając się

o kontuar. To był mój pierwszy tydzień po szkoleniu. Pracowałam obok niej i delikatnie mówiąc była bardzo tępa. Była prawie w moim wieku i wyglądała na towarzyski typ. Marlena przypisała mnie do niej i nie daje mi spokoju. Byłam pewna, że to dlatego, iż inne kelnerki były dwa razy starsze od nas. Patrzyła na Cartera z drugiego końca pomieszczenia, obserwując go jak omawiał zespół z Rome'em, podczas gdy gryzł swoją dolną wargę. − On nie jest moim chłopakiem - mruknęłam, stukając moim długopisem o kontuar i również go obserwując. Melanie uniosła ciemne brwi. - Poważnie? Widziałam jak dotknął twój tyłek, kiedy weszłaś. Cholera. Dotknął, nie? Zwykle nie miał nic przeciwko nie dotykaniu mnie publicznie. To był jeden z warunków bycia przyjaciółmi z korzyściami, tak sądzę. Cokolwiek to było to ssało. Unikałam spojrzenia jej w oczy i wycierałam wyimaginowany kawałek puchu z mojego czarnego uniformu. Może, jeśli będę wyglądać na zajętą, to nie będzie naciskać o więcej informacji, ale mogłam poczuć jej wzrok, wypalający dziurę w boku mojej twarzy. Nie chciałam jej nic powiedzieć. Nie byłam pewna czy mogę jej zaufać z takim rodzajem informacji. Może być taka jak suki z mojej szkoły, chcąc wykorzystać mnie, aby się do niego zbliżyć albo ogólnie być fałszywym przyjacielem. − Więc, jest singlem? - zaczęła pytać, uważnie obserwując moją reakcję. − Chyba - odpowiedziałam, wzruszając ramionami. Mocno złapałam długopis, biorąc pod uwagę ewentualne wbicia go jej w oko, jeśli tak bardzo insynuuje chęć spróbowania go. − I nie przeszkadzało by ci jeśli bym... Spojrzałam na nią ostro. - Jeśli ty co? Skinęła na niego i poruszyła brwiami. - Ty wiesz co. Patrzyłyśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Poważnie zamierza to zrobić? Naprawdę muszę na nim umieścić potwierdzenie? Nie powstrzymałabym się. Zanim otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, ona wybuchła śmiechem. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się co do cholery pali, że śmieje się z niczego. Pochyliła się do mnie i położył rękę na moim ramieniu. Wpatrywałam się w dłoń, a potem w nią. − Jezu, powinnaś zobaczyć swoją twarz! - powiedziała. - Tylko żartuję, kochanie. Oczywiście pożądasz go i byłabym największą suką na świecie, gdybym odebrała naznaczonego mężczyznę od jego przyjaciółki. To gówno jest złe na tak wielu poziomach. Boże, nie mogę uwierzyć, że pomyślałaś, że to zrobię! Co jest z tobą nie tak? Byłam bardzo zdezorientowana. Czy ona jest naćpana? - Co? − W każdym razie, otworzysz się w końcu na mnie. Oczywiście myślisz, że jestem paplą czy czymś. Nie jestem. Nie zdradzam sekretów. Nie jestem tymi manipulującymi sukami, które rywalizują o uwagę, jakbym nie miała 84

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

tatusia przez całe życie. Zobaczysz. Zostawiła mnie samą po tym i zaczęła zadręczać Marlenę. Potrząsnęłam głową i zaczęłam przygotowywać się do mojej zmiany. Mam nadzieję, że inne kelnerki nie były tak intensywne jak ona. Nawet Marlena była jak mucha na ścianie, chcąc usłyszeć i zobaczyć wszystko co się dzieje. Muszę być ostrożna przy niej. − Poradzisz sobie. - Carter nagle wyszeptał do mojego ucha. Odwróciłam się z dłonią na sercu. - Przestraszyłeś mnie! − Nie byłem cicho. Po prostu wariujesz w swojej głowie. Gwałtownie opuściłam ramiona. - Wiem. Nigdy wcześniej nie pracowałam Carter i nie chcę nawalić. Złapał mnie za dłoń i po kolei ściskał moje palce. - Jesteś mądra. Jesteś piękna. Jedyną rzeczą o którą się martwię są zaczepiający cię pijacy, ale jesteś twarda. Więc wiem, że to się nie wydarzy, ale jeśli zobaczę, że cokolwiek zmierza w złym kierunku, to przyszpilę ich do ziemi. Zaśmiałam się lekko. - Wiem, że to zrobisz. Jak idzie poszukiwanie członków do zespołu? Pokiwał głową. - Idziemy teraz spotkać się z jakimiś chłopakami. − Ustaliliście już nazwę? Potrząsnął głową. - Nie. Propozycje Rome'a są okropne. Gdyby nie wiedział jak grać na perkusji, to byłby bezużyteczny jak cycki u byka. Kiedy zbierzemy już chłopaków, to coś wymyślimy. − Dobrze. Wiesz, Rome może być zły z nazwami, ale jest doskonałym artystą. Może będzie w stanie zrobić design nazwy dla was, jak już jakąś wymyślicie. − To gówno nie jest takie ważne. − Oczywiście, że jest! Ludzie muszą cię zapamiętać. Wizualne rzeczy pomogą. Cóż, tak naprawdę, to będziesz wizualną częścią, którą zapamiętają, ale wszystkie inne rzeczy, mogą również pomóc. Zaśmiał się. - Dobrze. Nadal trzymał moją dłoń, długo po tym jak przestał ją ściskać. Potem przyciągnął mnie do siebie i dał mi ciepły uścisk, który roztopił moje wnętrze. - Bądź pewna siebie - powiedział. - Nie długo wrócę, dobrze? Kiwnęłam głową. - Dobrze. Odsunął się i spojrzał mi w oczy z delikatnym uśmiechem na twarzy. - Do zobaczenia, piękna. Po tym wyszedł z Rome'em, zostawiając mnie uśmiechającą się do siebie. Dopóki nie zobaczyłam twarzy Melanie. Pokazała mi kciuki w górę i puściła oczko. Przewróciłam oczami i niechętnie się roześmiałam. To było tak cholernie oczywiste. Obserwowałam jak Harold odwrócił znak i odblokował drzwi. Wstrzymałam oddech, próbując pozbyć się nerwów, które pustoszyły moje ciało. Po tych wszystkich szkoleniach, będę robiła to na własną rękę. Mam nadzieję, że nie spieprzę tego. 85

**** Może Melanie nie była taka zła. Pomagała mi bez żadnej skargi. Całowałabym ją po stopach, gdyby mi pozwoliła. Byłam podenerwowana, biegając, zapominając stoły, przynosząc złe zamówienia. Kurwa, to było stresujące i gdybym była właścicielką to bym kopnęła się w tyłek, właśnie tam i teraz. Na szczęście Marlena była bardzo wyrozumiała, uspokajając mnie, że każdy zaczyna „bardzo, bardzo, bardzo źle”. Nie byłam pewna, czy mam być zadowolona, czy przerażona jej uwagą, więc zamiast tego zdecydowałam się być odrętwiała. Do czasu, kiedy skończyliśmy, byłam wyczerpana i wstrząśnięta. Zmiana z osoby bezrobotnej w pracującą, była cholernie trudna. Musiałam usiąść, aby zebrać myśli i zwalczyć niepokój kłębiący się w moim brzuchu. Carter i Rome odebrali mnie tego wieczoru. Ku mojemu zdziwieniu Melanie została, mówiąc mi, że wzięła drugą zmianę. Kiedy uniosłam brwi w zdziwieniu, wzruszyła ramionami i powiedziała. - Rachunki, kochana. Pieprzone rachunki są katami i muszę zająć się siostrą. Tak, nie była taka zła. − Cóż, dzięki za wszystko - powiedziałam jej szczerze. - Nie mogłabym skończyć tego bez ciebie. Mrugnęła. - Będziesz lepsza i wtedy ty nadrobisz za mnie. To jest to, co robimy tutaj. Dbamy o siebie. Dobrze, była niesamowita. Pomachałam jej na pożegnanie i wspięłam się na tylne siedzenie jeepa. Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, kiedy zobaczyłam tam na wpół śpiącego Cartera. − Co się dzieje? - zapytałam, kiedy Rome odjeżdżał od krawężnika. Wzruszył ramionami. - Trochę wypił. − Trochę? Jest zalany. − Tak, nie wiem co się stało. Dostał telefon i kiedy wrócił nie wyglądał na szczęśliwego. Myślałem, że rozmawia z tobą i się pokłóciliście czy coś. Powoli pokręciłam głową.- Nie, nic takiego się nie wydarzyło. − Cóż, nie wiem. Wrócił chujowy, jakbym zrobił coś złego i potem pił do nieprzytomności. Od tego czasu mamrotał jakieś bzdury, więc nie zwracałem na niego żadnej uwagi. Szczerze mówiąc, on jest pieprzoną katastrofą, ale ten głos w nim... Jasna cholera, ten głos sprawił, że miałem gęsią skórkę, Leah. Mam dobre przeczucia co do tego. Przyłożyłam dłoń co czoła Cartera. Był spocony i mokry, a jego oczy otworzyły się i spojrzały na mnie. Jego usta drgnęły w górę w skrzywieniu, a potem zamknął oczy i tak już zostało. Kiedy dotarliśmy do domu, Rome pomógł mi wnieść go do suity. Upadł na swój materac i wpatrywałam się w niego w zmartwieniu, zastanawiając się do kogo zadzwonił i co go tak zmartwiło. − Chcesz iść na kolację czy coś? - Rome zapytał. - Lub mogę coś przynieść. Pizza? 86

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Kiwnęłam głową. - Pewnie. Brzmi dobrze. − Świetnie. Wrócę w dwadzieścia minut. Po tym nas zostawił i wczołgałam się do łóżka. Siedząc okrakiem na Carterze, złapałam za jego ręce i ściągnęłam jego kurtkę. Zabrało to każdą uncję mojej energii, a kiedy byłam przy drugim rękawie, ponownie się poruszył i zaczął mamrotać. − Nie nienawidź mnie. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. - Carter? − Nie nienawidź mnie, Leah. − Dlaczego miałabym cię nienawidzić? Otworzył usta i pozostał w ten sposób przez chwilę, co można było odczuć jak wieczność, zanim wyszeptał.- Ponieważ ją zabiłem. Moje ciało napięło się. Byłam bardzo zdezorientowana. Pochyliłam się nad nim i położyłam dłoń na jego policzku. - Kogo Carter? Był zbyt słaby, aby odpowiedzieć. Westchnęłam ciężko i zdjęłam jego kurtkę, rzucając ją na podłogę. Potem złapałam za buty i również je zdjęłam. Stałam na skraju łóżka, zastanawiając się nad tym czego mi nie powiedział. Nie wyszłam dopóki Rome nie wrócił i nawet wtedy sprawdzałam go co godzinę. **** Dźwięk wymiotowania obudził mnie w środku nocy. Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam do łazienki. Carter był nad toaletą, półnagi, a jego skóra wyglądała na bladą i schorowaną. Szybko otworzyłam szafkę i wyjęłam ręcznik. Mocząc go w letniej wodzie, wróciłam do niego właśnie wtedy, kiedy spłukiwał toaletę i odchylał się do tyłu. Uklękłam obok niego i umieściłam ręcznik na jego czole. Patrzył na mnie z zaczerwienionymi oczami. − Jesteś chory - mruknęłam z niepokojem. − Czuję się dobrze. - Dźwięk obojętności w jego głosie sprawił, że zmarszczyłam brwi. − Nie brzmisz tak i na pewno nie wyglądasz. Chwycił ręcznik i odrzucił go. - Nie naciskaj, Leah. Dobrze? Nie jestem w tej chwili w nastroju. Spojrzałam na samotny ręcznik i potem na niego. - Co się dzieje? − Nic! Podskoczyłam, nie spodziewając się tego gwałtownego wybuchu gniewu. Odsunęłam się od niego i oparłam plecami o ścianę, przyciągając kolana do piersi. Obserwowałam go przez jakiś czas jak gapił się w przestrzeń, z upływem minut wyglądając coraz gorzej. − Kto do ciebie zadzwonił? Zamknął oczy i wzdychnął. Nie mogłam nic poradzić. Musiałam się dowiedzieć co się stało, nawet jeśli ponownie będzie na mnie krzyczeć. 87

− Carter. − To nic. − To nie jest nic. Nie piłbyś tak dużo, gdyby nic się nie stało.

Otworzył oczy i spojrzał na mnie spokojnie. - Jezu, nie przestaniesz,

prawda? Wzruszyłam przepraszająco ramionami. - Przepraszam, że nie mogę nic na to poradzić. Dbam o ciebie. − No kurwa, Leah, nie jesteś moim osobistym pamiętnikiem. Jeśli chcę zachować rzeczy prywatnie, to tak zrobię. Whoa. Skąd się to wzięło? Mrugałam, aby odpędzić łzy. Był tak bardzo zblazowany6, mówiąc tak do mnie. Nie był codziennie w takim nastroju. W rzeczywistości, na palcach jednej ręki mogę policzyć to, ile razy mówił do mnie w taki sposób. To bolało. − Nie patrz tak na mnie - powiedział, potrząsając głową. - Nie możesz żądać gówna, o które prosiłem cię, żebyś odpuściła i oczekiwać, że będę stoicko spokojny. − Staram się tylko pomóc. − Nie potrzebuję twojej pieprzonej pomocy, Leah. Nie potrzebuję nic z tego. Więc zatrzymaj to, dobrze? Trzymaj swoją pomoc i zostaw mnie w spokoju. Przypadkowo otarłam oko. Nie płakałam czy coś. Byłam zmęczona. To wszystko. Skinęłam na niego. - Dobrze - w końcu powiedziałam szeptem. - Zostawię cię w spokoju. Wstałam i wróciłam do łóżka, czując się trochę pokonana. Jeśli byłam jego najlepszą przyjaciółką, to dlaczego nie chciał mnie dopuścić? Przejechałam dłonią po moich oczach. Nic nie wychodziło. I nie chciałam do tego dopuścić. Nikt nie miał prawa doprowadzić cię do płaczu i nie chcę obwiniać mężczyzny, którego kocham za dokonanie tego. Jeśli nic nie wyszło, to nie mogłam być przez to smutna. Był po prostu zmartwiony, pocieszając się, wsunęłam się pod kołdrę. Każdy ma prawo do samotności. Zamknęłam oczy i próbowałam zapomnieć, jednocześnie wsłuchując się w każdy hałas na zewnątrz pokoju. Był tam, odcinając mnie od siebie, a ja byłam tutaj, modląc się, żeby wszystko było w porządku. Może w tamtym momencie powinnam była zdać sobie sprawę z tego, że zasługuję na coś lepszego. **** Kilka godzin później wokół mnie owinęło się ramię, wybudzając mnie. Usta Cartera poruszały się wzdłuż mojej szyi i ramienia. − Przykro mi - szepnął ze skruchą. 6 Znudzony nadmiarem wrażeń i przeżyć. 88

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Potrząsnęłam na niego głową. - Niech ci nie będzie. Byłam ciekawska. − Tylko dlatego, że o mnie dbasz. Kontynuował całowanie mnie, sprawiając, że rozluźniłam się w jego uścisku i czując, że ten ciężki ból w klatce piersiowej zniknął. Mój nastrój zawsze był spleciony z jego i wiedziałam, że to nie była dobra rzecz. Tym razem to ja powinnam wymagać przestrzeni. Mącił moje myśli. Sprawy jak te, które przeżywa, nie mogą zniknąć tak po prostu, co oznacza, że będę musiała radzić sobie z jego problemowym nastawieniem w przyszłości i nie chcę być na drugim końcu tego. Ale byłam zbyt współczująca dla jego emocji. Tak wiele dla mnie znaczy i nie mogłabym go odepchnąć, czy poprosić o przestrzeń. Byłam spragniona niego, pamiętasz? Wzięłabym cokolwiek co chciałby mi dać, bez względu na to, jak niewiele by to było. Był moim uzależnieniem i mogłam wytrzymać kilka szorstkich momentów. Gdy jego usta dotknęły mojego policzka, poczułam zapach pasty do zębów i muskanie mokrych włosów. Wziął prysznic. Musiała być czwarta rano i prawdopodobnie był na nogach przez większość nocy. Odwróciłam twarz do niego, a on pocałował mnie w usta, powoli i delikatnie. Ten różnił się od innych razów, jakby naprawdę potrzebował mojego dotyku. Odwróciłam się do niego i owinęłam ramiona wokół jego szyi, a on przeniósł się nade mnie. Desperacko rozebrał mnie i zdjął swoje slipy. Był twardy, gotowy i rozpaczliwie poruszał się między moimi nogami, kiedy mocniej mnie pocałował. − Proszę, pozwól mi - wyszeptał w moje usta. Kiwnęłam głową. - Oczywiście. Szybko wszedł we mnie, trzymając mocno jedną dłonią moje udo. Jęknął i zatrzymał się, opierając czoło o moje, dysząc przy moich ustach. Przycisnęłam go mocno do siebie i uniosłam biodra, zachęcając, aby mnie wziął. Zrobił to. Powoli i delikatnie, z drugą dłonią owiniętą wokół moich włosów. To nie trwało długo. Zatraciliśmy się w sobie, synchronizując się z potrzeby. Próbował coś zapomnieć, a ja próbowałam doprowadzić go z powrotem do mnie. Braliśmy siebie z dwóch kompletnie różnych powodów i w tym momencie nie obchodziło mnie to. Chciałam tylko udawać, że było to coś więcej. Moje palce wbiły się w jego plecy, kiedy dochodziłam tak jak on, trzymając go mocno, gdy oboje przechodziliśmy przez ogromną falę przyjemności. Po tym zapadła cisza. Nie wyszedł ze mnie od razu, ale odwrócił się ode mnie, chroniąc wyraz twarzy. Czułam bicie jego serca przy moim, mocne i szybkie. Zastanawiałam się, czego mi nie mówił. Byłam coraz bardziej zmęczona nie wiedzą. W końcu wysunął się ze mnie, ale zagarnął mnie w swoje ramiona i pocałował w ramię. Po minutach ciszy w końcu wyszeptał. - To mój tata do mnie zadzwonił. − Dlaczego? − Próbuje naprawić rzeczy. Powiedziałem mu, żeby spierdalał, a on wybuchł na mnie, wspominając moją mamę. Wspominając rzeczy, które wydarzyły się, kiedy żyła. Przez takie gówno, poczułem się niemile zaskoczony. 89

Pozwoliłem mu dostać się do mnie. Chciałam aby kontynuował, ale w tym momencie przerwał. − Nie powinienem odzywać się tak do ciebie. Nie wiem co sobie myślałem. Przepraszam, Leah. − Jest w porządku. − Nie jest. Nie mogę pozwolić sobie na spieprzenie tego z tobą. Czasami myślę, że mam tylko ciebie - westchnął i przycisnął mnie do siebie. - Bez naszej przyjaźni będę udupiony. Wypuściłam długi i powolny oddech, po czym zamknęłam oczy. Ponownie to budzące postrach słowo. Zastanawiam się, jak mógł to powiedzieć, po tym co właśnie zrobiliśmy. Miał urojenia. Albo ja miałam. Cholera, byłam zbyt zmęczony, aby wiedzieć. − Cóż, jestem tu - ledwo udało mi się to powiedzieć. Ponownie przycisnął mnie do siebie i trzymał mnie przez chwilę. I kiedy zaczęłam ponownie zasypiać, jego już nie było.

90

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Carter Jest linia i nie mam zamiaru jej przekroczyć. Jeśli każdego odepchnę, to nikt nie będzie w stanie mnie zniszczyć.

91

czternaście Lato 2009 19 lat − Um, przepraszam - powiedział dziewczęcy głos, klepiąc mnie po ramieniu.

- Możesz mi powiedzieć, który z tych facetów to Carter Matheson? Odwróciłam się od stolika, który właśnie obsłużyłam i zobaczyłam dwie dziewczyny stojące przede mną. Żuły gumę, uśmiechając się szeroko, kiedy bezwstydnie gapiły się na stolik w oddali. Westchnęłam po raz dziesiąty dzisiaj tylko dlatego, że odpowiadałam na to pytanie dziesiąty raz dzisiaj. − Ten w czarnej... − Skórzanej kurtce - jedna z dziewczyn przerwała mi z piskiem. - Cholernie wiedziałam, Annie. Najgorętszy z nich to on. Omójboże! Dzięki, Melanie. Melanie? Spojrzałam na imię na moim uniformie. Uhg, ponownie wzięłam Mel. Prała swoje rzeczy u mnie odkąd jej pralka była zepsuta. Do czasu, kiedy otworzyłam usta aby je poprawić, dziewczyn już dawno nie było. Prawdopodobnie były już przy stoliku Cartera, więc mogły się do niego łasić. Omijałam wzrokiem to miejsce, tylko dlatego, że moja zazdrość może zmienić mnie w morderczego maniaka. Siedem miesięcy po tym, jak Fatal Rebellion powstał – i człowieku nienawidziłam tej nazwy – stali się trochę znani w Abbotsford. Przynajmniej dla młodszego pokolenia. Bar był oblegany przez studentów i przez wiele, wiele dziewczyn. Zlatywały się jak muchy do gówna, a Carter był popularnym kawałkiem ciacha. Tak jak przewidywałam. Rodzice Rome'a uwielbiali to. Biznes kwitł, a zespół stawał się gwoździem wieczoru i zgaduję, że byłam jedyną, która ma z tym trochę problem. Ten problem obejmował skąpo ubrane dziewczyny kręcące się wokół mężczyzny, który nie chciał nazwać mnie niczym więcej jak przyjaciółką, pieprząc mnie mocno przez większość nocy, aż krzyczałam w poduszkę, przeżywając największy na Ziemi wyczerpujący orgazm. Tak, to dość tępe gówno działo się w środku mojej głowy. Nic wielkiego. − Ponownie wyglądasz na przygnębioną- usłyszałam głos Mel w moim uchu. Przykleiłam fałszywy uśmiech i odwróciłam się do niej. - Nie, nie jestem przygnębiona. Po prostu czuję się... wspaniale. - Jeśli wspaniale znaczy rozgoryczona i wkurzona. Uniosła ciemne brwi. - Wspaniale? − Oczywiście. − To znowu Carter, prawda? Nie odpowiedziałam. Rozglądałam się po barze, mając nadzieję na Boga, że ktoś podniesie rękę i zażąda mojej uwagi. Ostatnią rzeczą jaką potrzebowałam była Melanie, szeptająca do mojego ucha o Carterze. Nasza znajomość ewoluowała od niechcenia powiedzenia jej czegokolwiek do zrozumienia, że jest jakby moją 92

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

drugą połówką. Wiedziała trochę za dużo i stała się moją najlepszą przyjaciółką odkąd zaczęłam tu pracować i myślę, że dałam się ponieść potrzebie znalezienia powiernika w innej kobiecie. Ale ona była wspaniała. Absolutny ratownik w świecie testosteronu. Dobrze było być z dala od Cartera i Rome'a co jakiś czas, zwłaszcza na początku, kiedy cały czas się sprzeczali. Przynajmniej teraz rzeczy ogromnie się uspokoiły i naprawdę dogadują się, odkąd Rome zaczął pieprzyć dziewczyny. Zawsze podejrzewałam, że Carter pozwoli złości odejść, kiedy nie będzie widział Rome'a jako zagrożenie, ale to było całkowicie pobożne życzenie. Obracając się do Mel, cicho zapytałam. - Flirtuje? Spojrzała przez moje ramię i próbowałam odczytać odpowiedź z jej twarzy. Jej cienkie wargi ścisnęły się, a jej oczy przemknęły do moich. Zobaczyłam współczucie w jej oczach, a moje ramiona opadły. − Nie mogę powiedzieć, że flirtuje, ale nie wygląda jakby był zniechęcony dziewczyną z którą rozmawia - wyjaśniła. − Która to dziewczyna? - zapytałam bez życia. − Jakaś blondynka z wielkimi cyckami w czerwonej spódniczce. − Co dokładnie robi Wielkie Cycki? − Próbuje wepchnąć cycki w jego twarz. − A co on robi? − Rozmawia z Leo po drugiej stronie stolika, a ona pochyla się, więc jej cycki są na linii jego wzroku. Zamknęłam oczy i zaczęłam oddychać przez nos. Było dobrze. Cokolwiek. On nie robi nic złego. Wiedziałam, że do tego dojdzie. Kobiety rzucały się na niego i zdarzało się to wiele razy, ale nie miałam siły tego obserwować. Może to był mój brak pewności siebie, przez który martwiłam, że zobaczę go pragnącego dziewczynę, która nie była mną. Mimo wszystko te dziewczyny były przepiękne i zaczęły wlewać się przez drzwi z wyłącznym zamiarem znalezienia go. Muzyka go pochłonęła, stała się jego obsesją. Ale teraz mieli tak wiele piosenek na swoim koncie, że stał się bardziej towarzyski, niż kiedykolwiek wcześniej i to ucztowało na mojej niepewności. − Nadal sypiacie ze sobą? - zapytała mnie. Przytaknęłam. - Nic się nie zmieniło. − Jak może oczekiwać, że będziesz się czuła z tym dobrze? Powinien odepchnąć te laski w sekundzie, w której postawiły stopę blisko niego. Żułam dolną wargę i wymamrotałam. - Nie jesteśmy oficjalnie razem. Nie nazwał nas, więc nie czuję się tak, jakbym miała jakieś prawo zabronić mu rozmawiać z innymi dziewczynami. Plus to sprawia, że brzmię jak szalona. − Ale wy jesteście razem. W domu przez cały czas widzę go z tobą. − Tak, w domu, ale nie w miejscach publicznych. − To nie ma znaczenia. W tej sekundzie masz stawić się przy tamtym stoliku i odciągnąć tą laskę. − Ale... − Nie ma żadnego ale. Musi uczynić cię swoją dziewczyną i zacząć odpędzać te suki. 93

Westchnęłam. - On nie patrzy na to w ten sposób. On nie jest... − Takim rodzajem faceta, wiem - przerwała mi. - Słyszałam jak rozmawiał z Rome'em i Jaredem, za każdym razem wspominając swoje ostatnie wygłupy. Mówię, że on nie chcę nazywać cholerstwa, ale chodzi o to, że on zawsze jest z tobą i założę się, że z pewnością nie byłby szczęśliwy, gdybyś flirtowała z przypadkowymi facetami. Czy byłby? Bezradnie wzruszyłam ramionami. - Nie mam pojęcia. I do tego czasu będę w strefie przyjaciela z seksualnymi korzyściami, dopóki jestem dziewiętnastolatką. − Możesz być seksowną dziewiętnastolatką - powiedział głęboki głos. Podskoczyłam i odwróciłam się, a moja twarz zapłonęła, kiedy zobaczyłam stojącego tam faceta z pustą szklanką. Był niesamowicie przystojny. Czarne włosy, ciemne oczy i uśmiech, który był... ach cóż, sprawiał, że lekko drżałam. − Um... - dobry Boże, wtedy przyszło mi do głowy, że mnie słyszał. − Przepraszam za podsłuchiwanie – powiedział, a humor tańczył w jego ciemnych oczach. - Ale próbowałem zwrócić twoją uwagę przez ostatnie pięć minut. − Och? − Zauważyłem, że stałaś odwrócona. − Przepraszam. − Jest w porządku. Chciałem tylko dolewki piwa. Przytaknęłam szybko. - Okej, pewnie. Wzięłam od niego szklankę, patrząc jak odwrócił się i odszedł do swojego stolika, gdzie siedział z kilkoma innymi facetami. Melanie wybuchła śmiechem za mną, a ja uderzyłam ją w ramię, kiedy pośpieszyłam do baru. Więc nie tylko muszę znosić dziewczyny potrząsające cyckami przed twarzą Cartera, ale i seksownego faceta, który usłyszał mnie mówiącą o mojej przyjaźni z korzyściami. To będzie długa noc.

**** Dałam temu cholernemu mężczyźnie dolewkę – unikając tego ja się do mnie uśmiechał – a potem obserwowałam Cartera i chłopaków przy stoliku. Teraz było o dwie dziewczyny więcej i patrzyły na nich z najbardziej rozpaczliwym spojrzeniem w oczach. Myślałam o tym co powiedziała Mel. Postawić się i pokazać im, że technicznie on był mój. Mogłam zebrać się na taką odwagę? Sposób w jaki pochylała się jeszcze niżej, dotykając piersiami jego ramienia, kiedy śmiał się z Jaredem i Leo sprawiał, że ściskałam mocniej tacę, wystarczająco, aby nabawić się odcisków. Spojrzałam na Mel, a kiedy spotkała mój wzrok, dałam jej proste skinienie. Skinęła głową w odpowiedzi, wskazując na stolik ze śmiercionośnym spojrzeniem na twarzy. Poprawiłam ramiona i skierowałam się do niego. Oczywiście, że powie, że jest ze mną, powiedziałam sobie. Nie ma mowy, że tego nie zrobi. Po tych wszystkich wspólnych nocach – bliskość tak naturalnie zakorzeniła się w sposobie, w jakie nasze ciała skłaniały się ku sobie – nie może 94

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

zaprzeczyć temu, czym byliśmy. Jak zbliżałam się do niego, moje ciało było roztrzęsione, a motylki w moim brzuchu tańczyły w kółko. To był efekt tego, jak na mnie działał i było to przytłaczające. Wyglądał dzisiaj wyśmienicie w ciemnych dżinsach i obcisłej niebieskiej koszuli. Miał zdjętą kurtkę, a jego ciało wyglądało na silne i rozbudowane. Można było zobaczyć linię mięśni, a moje pragnienie nagle wzrosło właśnie wtedy przez fakt, że wiedziałam jak wygląda po spodem. Nie byłam zaskoczona, że każdy śmiał się ze sprośnych żartów Jareda. Miał gadane, co sprawiało, że zwracał uwagę pań. Był sympatycznym, słodkim kolesiem. Zauważyłam jego atrakcyjność, ale był dla mnie jak brat. Z drugiej strony, Leo z jego jasnymi włosami i ciemnymi tlącymi się oczami, był największym kobieciarzem z nich wszystkich i już planował wyrwanie dziewczyny przy barze. Zatrzymałam się przy stoliku, a Carter spojrzał na mnie, uśmiechając się zza butelki piwa, którą podniósł do ust. - Cześć, Aniele - powiedział. - Co cię tu sprowadziło? − Przyszłam zobaczyć co robicie - powiedziałam mu, rzucając potajemne spojrzenia na dziewczyny, które właśnie mierzyły mnie wzrokiem. Zrobiłabym to samo, więc ich nie winię. − Przyszłaś w najlepszym momencie - powiedział Jared. - Opowiadałem wszystkim historię o lasce z trzecim sutkiem... − Słyszałam już ją - przerwałam z kamienną twarzą. − Słyszałaś? − Z pięć razy. − No to jeszcze jeden raz, dobrze? Zanim zdążyłam poprosić go, aby nie obrażał moich uszu po raz szósty, przeskoczył prosto do niej, dając mi wszystkie straszne szczegóły jego doświadczeń z trzysutkową dziewczyną. W połowie tego, ramię owinęło się wokół moich ramion i odwróciłam głowę do Rome'a, który kręcił głową na mnie. − Od kiedy przychodzisz do stolika? - zapytał mnie cicho ze wszystkowiedzącym uśmiechem. − Tylko was sprawdzam chłopcy - odpowiedziałam. Byłam taką frajerką. Rome już jakoś wiedział. Facet był jasnowidzem. − Opuść ramię, Rome. - Carter powiedział stanowczo, przerywając opowieść Jareda. Rome opuścił ramię, ale dał mi duży, świetny pocałunek w bok głowy, szepcąc mi do ucha. - To powinno go wkurzyć, piękna. Świetnie, ponieważ tym co teraz potrzebowałam był wkurzony Carter. Spojrzałam na niego i rzeczywiście wpatrywał się w Rome'a najmroźniejszym spojrzeniem w historii. Myślałam, że poczułam chłód omiatający pomieszczenie. − Panie - powiedział Rome, wskazując na mnie. - to słoneczko tutaj jest twórcą Fatal Rebellion. Bez niej nigdy byśmy się nie pojawili w tym wspaniałym świecie muzyki i... − I piersi z trzema sutkami. - Jared przerwał, biorąc ogromny łyk swojego drinka. 95

Dziewczyny roześmiały się, ale brzmiało to nienaturalnie. Blondynka, którą trafnie nazwałam Wielkimi Cyckami patrzyła na mnie i zapytała w obeldze. Więc kim dokładnie jesteś? − Tylko kelnerką - mruknęłam z roztargnieniem, lekceważąc moje istnienie, ponieważ w tej chwili było całkiem ponure. − Nie pierdol - Rome odpowiedział przerażony. - Tylko kelnerką? Co ty pieprzysz. To oszałamiające kochanie tutaj to Leah Miller, jedna z najlepszych lasek, które pojawiły się w całym naszym życiu. Prawda, chłopaki? Jared i Leo skinęli odruchowo, mamrocząc ich tak, podczas gdy Carter patrzył na nas intensywnym spojrzeniem. − Czy to nie prawda, Carter? - Rome zapytał go, posyłając mu znaczące spojrzenie, które przyparło go do muru. - Ona jest twoją... Napięty i wkurzony Carter przebiegł zębami po dolnej wardze, odpowiadając ostrym głosem. - Jest moją najlepsza przyjaciółką. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. To jest to? Byłam jego... najlepszą przyjaciółką? Świat zmniejszył się. Przysięgam, zrobił to. Tło było czarne i puste, kiedy spojrzałam na niego beznadziejnym wzrokiem, zastanawiając się dlaczego nie nazwał mnie inaczej. Jak długo zajmie mu otworzenie oczu i zobaczenie czym naprawdę byłam? Byłam głupia spodziewając się więcej. Przypuszczam, że miałam nadzieję, że bycie przy nim z innym dziewczynami, uświadomi go, ze technicznie był zajęty. Nagle dłoń Rome'a ścisnęła moją i właśnie wtedy chciałam pacnąć go za postawienie Cartera w takim położeniu. Jaki miał problem? To było prawie tak jakby zrobił to celowo, wiedząc dokładnie co powiedzieć i... Westchnęłam. Pieprzona Melanie. Namówiła go do tego, prawda? Spędzali razem dużo czasu. Powinnam widzieć. Starałam się rozegrać to fałszywym uśmiechem. Nie powinnam być zaskoczona. Wcale. Carter nigdy nie sugerował, że kiedykolwiek nazwie mnie swoją dziewczyną. Bycie tutaj było głupie i „postawienie” się, jak powiedziała mi żebym zrobiła, też. Odwróciłam się po tym, mówiąc im, że muszę wracać do pracy, kiedy naprawdę czułam się jak kompletna kretynka. Kilka minut później zespół przygotowywał się na scenie. Pielęgnowałam moje złamane ego, ignorując pytające spojrzenia Mel, kiedy kontynuowałam podawanie ludziom ich zamówień. Nie pozwolę temu dostać się do mnie. Carter zawsze mnie całował na koniec każdej nocy, więc kogo obchodziło jak nazywał mnie przy wszystkich, prawda? Pokręcone uczucie w piersi powiedziało inaczej. Kątem oka obserwowałam chłopaków jak przygotowują się do występu. Carter nie był fanem mówienia do mikrofonu. To było coś, co robił Rome zza perkusji. To powinno jakoś go odsunąć, ale wywołało kompletnie przeciwną reakcję. Dziewczyny myślały, że był tajemniczy, a ja przewracałam oczami, kiedy słyszałam niektóre rzeczy, które mówiły. − On jest po prostu nieprzeniknionym facetem. − Jest poważny. Poważni ludzie są najbardziej uduchowieni. 96

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Założę się, że jest najbardziej filozoficznym facetem w historii.

Proszę. Nie widzą go w taki sposób, w jaki ja go widzę. Każdego ranka przechadza się z dopiero co założonymi slipami, śpiewając głupie piosenki. Tego ranka była o mnie stojącej w kuchni i robiącej tost. Rymował tost i pieczenie w jednej linii, co nie miało sensu i było dalekie, dalekie od uduchowienia. − To nie ma sensu - powiedziałam. Grał jakąś tanią melodię na gitarze, ponownie śpiewając. - Jeśli to nie ma sensu to Leah jesteś – pauza – „spięta”. Uhg. To sprawiło, że pacnęłam go w ramię, choć to wspomnienie sprawia, że się uśmiecham. Widzisz? Przejmowałam się niczym. Mamy coś specjalnego, więc nie mogłam zrozumieć dlaczego dzisiejszy incydent tak mocno zaszedł mi za skórę. Jakiś czas później zrobiłam sobie przerwę, opierając się plecami o ścianę obok baru, oglądałam go jak gubi się w swoich słowach, śpiewając piosenkę o smutnych wspomnieniach. Czasami rzucał małe rzeczy tu i tam, o kobiecie w lokach, ze smutnymi niebieskimi oczami. Miałam to uczucie, mówiące mi, że śpiewał o swojej matce i tak bardzo pragnęłam, aby otworzył się na mnie ze swoją przeszłością. Od samego początku przeszedł długą drogę. Pamiętam jak pierwszej nocy był bardzo zdenerwowany wejściem na scenę. Krążył po suicie przez godziny, podczas gdy ja przygotowywałam się na moją zmianę. Po znalezieniu dwóch innych gitarzystów do zespołu – Jareda i Leo – ćwiczyli przez tygodnie w garażu. Myślałam, że to pomoże mu uspokoić się, ale bycie na scenie przed obcymi było inne. Próbowałam go pocieszyć, ale nie było nic naprawdę, co mogłam zrobić. Ale potem podszedł do mnie zanim Rome podwiózł nas tam i powiedział. - Gdybym poprosił cię, abyś stanęła tam gdzie mógłbym cię zobaczyć gdy będę na scenie, to zrobiłabyś to? − Oczywiście - powiedziałam. - Nie musisz nawet pytać. Wyglądał jakby odczuł ulgę, opierając czoło o moje. - Dobrze. Potrzebuję cię, to wszystko. Jeśli jesteś tam, to mogę patrzeć tylko na ciebie i udawać, że jesteś tylko ty, wiesz? Nigdy nie zapomnę tego, jak to mnie zatkało. Po prostu uśmiechnęłam się do niego w odpowiedzi, ponieważ byłam pewna, że usłyszy łamanie się w moim głosie jeśli przemówię. A kiedy przyszedł czas, aby zaśpiewał tej nocy, stałam tam gdzie mógł mnie zobaczyć i patrzył na mnie przez cały czas, kiedy śpiewał. Byliśmy tylko my, nad potokiem, on odsłaniający swoją duszę mnie i ja słuchająca z zapartym tchem. Teraz bycie tam było dla niego tak naturalne. Nie patrzył już więcej na mnie, chyba, że zatrzymywałam się w oczywistym miejscu. Był cały taki czarujący i pewny siebie, nie był już chłopcem, który trząsł się z nerwów na widok obcych ludzi. Rozglądał się po tłumie przed nim i czy chce się przyznać do tego, czy nie, to świecił tymi pieprz-mnie oczami na każdą dziewczynę, a one zatracały się w jego wdzięku. Krzyki czasami były ogłuszające. Moja szczęka opadła, kiedy para 97

dziewcząt wyjęła telefony i zaczęły go nagrywać. Co zamierzają zrobić z tym nagraniem? Chciałam zapytać, ale Melanie zakazała mi odzywać się do „groupies”, jak je nazwała. Coś we mnie ciągnęło mnie do zrobienia cielesnej krzywdy, co było absurdalne. Nie skrzywdziłabym nikogo... za bardzo. Carter powoli stawał się tutaj czymś w rodzaju legendy i w sekundzie, w której uruchamiał dziewczyny, status legendy zmierzał ku wybuchowi. Melanie pokazała się i przysunęła się do mnie, obserwując zespół. − Nazwał mnie przyjaciółką - powiedziałam cicho. − Musisz sprawić, aby był zazdrosny, kochanie - Melanie odpowiedziała z oburzeniem. − To nie jest to kim jestem. To toksyczne. − Toksyczne czy nie, musisz go zmusić. Chcesz być w strefie przyjaciela przez całe życie? − Po tym wszystkim co przeszliśmy, to jest to kim naprawdę jesteśmy? − Jeśli mówi ludziom, że jesteś jego przyjaciółką, to wtedy tak, Leah, tak jest. Kurwa. Po tym wróciłyśmy do pracy. Zbierałam puste talerze ze stolików, kiedy usłyszałam za mną rozmawiającą parę. Ich śmiech przyciągnął moją uwagę i rozproszyłam się słuchając ich rozmowy. − Kiedy się pobierzemy to zamierzam powiedzieć mojej matce, żeby odpierdoliła się na zawsze, przysięgam kochanie. - Mężczyzna powiedział do swojej dziewczyny. - Jeśli cię nie zaakceptuje to nie jest mile widziana w naszym życiu. Jesteś teraz całym moim światem. Uśmiechnęłam się i odwróciłam głowę, aby na nich spojrzeć. Byli kilka lat starsi ode mnie, trzymając się za ręce, rozmawiali z uśmiechem na twarzy. Całkowicie otwarci i szczerzy z tym, co chcieli od świata. Sądząc po jej szczęściu, nie musi unikać trudnego tematu, dotyczącego problemu zaangażowania się jej mężczyzny. Patrzył na nią jak zakochany szczeniak, gotowy i chętny dać jej cały świat. Poczułam rozdarcie wewnątrz piersi. Zaskoczyłam się tym, jak bardzo zazdrosna byłam o nich. Nie mogłam uwierzyć jak potężne było to uczucie, podwyższające moje tętno, kiedy patrzyłam. Zazdrość. To była trucizna zdolna do pochłonięcia cię do ostatniej kropli krwi. Próbowałam żyć w zaprzeczeniu, myśląc, że ten zielonooki potwór mógłby być unikany, ale jak cień podążał za mną, aż nie miałam siły go odepchnąć. Byłam emocjonalna. Bardziej niż zwykle. Wydawało się, że rzeczywistość w końcu przebiła się przez moją zbroję. A im więcej o tym myślałam, tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że bycie z Carterem w sposób w jak byliśmy, nie był zdrowy. To pochłaniało zbyt wiele mojego czasu i myśli. Moje emocje stały się zależne od niego i gdzieś po drodze straciłam część tego kim byłam. Nawet nie wiem gdzie zacząć, aby odzyskać tę część z powrotem. To dziwne objawienie wstrząsnęło mną dogłębnie, powodując, że moje oczy powędrowały do sceny, gdzie był Carter. Patrzył na mnie niepewnym wzrokiem i przysięgam, że wiedział. Wiedział dokładnie, co mam na myśli.

98

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

piętnaście Rome odwiózł nas. Siedziałam na tylnym siedzeniu, cicho, spoglądając przez okno na opustoszałe ulice. Moja klatka piersiowa była ciężka od niezdecydowania. Im bliżej byliśmy domu, tym bliżej byłam skonfrontowania się z przerażającą prawdą. Rome próbował złapać mój wzrok we wstecznym lusterku, bezgłośnie pytając mnie, co się stało. Zawsze uważny, nigdy nic mu nie umykało. Carter z drugiej strony także wyglądał przez okno, równie cicho. Wyczuł to. Kiedy zbliżył się do mnie pod markizą baru, widział we mnie sprzeczność, kiedy odsunęłam się od niego. Prawie wyglądał bezsilnie. − Głowa do góry. - Rome wyszeptał do mnie, kiedy rozchodziliśmy się do domu. Poszedł do frontowych drzwi, a my do tylnych, gdzie znajdowała się nasza suita. Podążałam za Carterem w ciemności, czując pot między łopatkami, spowodowany letnim powietrzem. Dobrze będzie zdjąć ten cholerny uniform. Mel była o rozmiar mniejsza ode mnie i uniform uciskał mnie przez całą noc. Carter wyjął klucze i włożył je do zamka. Otworzył je i weszliśmy do środka. Patrzyłam na jego plecy, kiedy zapalał światło i rzucił pęk kluczy na blat kuchenny. Nie powiedzieliśmy ani słowa. Poszedł do łazienki i usłyszałam włączony prysznic. Posprzątałam mieszkanie zanim wyszedł. Wyczynem samym w sobie było nieoglądanie go w ręczniku w drodze do łazienki. Dużo czasu spędziłam pod gorącym natryskiem, przebiegając w myślach przez to co się stało. Myślałam o sposobie w jaki powiedział przyjaciele, jak wyglądał, gdy to powiedział i gniew za to, że został umieszczony w takiej sytuacji. Moje ciało zadrżało na chęć wyjścia i zapytania go, gdzie stoję w jego życiu, ale rozmawianie wtedy, kiedy targają mną emocje, nie wydaje się dobrym pomysłem. Zamiast tego dusiłam to w sobie. Kiedy skończyłam, owinęłam się w ręcznik i skierowałam do mojej sypialni – ponieważ spanie razem było wbrew jego zasadom. Wchodząc, zaskoczyłam się znajdując Cartera opierającego się o moją komodę ze skrzyżowanymi rękami. Zazwyczaj w tym momencie leżał już w łóżku, a nie stał tutaj tylko w slipach, wyglądając tak jakbyśmy mieli omówić coś ciężkiego. Spojrzałam na niego raz, zanim otworzyłam szufladę w cholernie -porysowanej komodzie. Szuflada irytująco skrzypiała, przypominając mi dlaczego ten używany mebel został sprzedany po dziwnie niskiej cenie, która nie była wielką inwestycją. Wyciągnęłam koszulę nocną, a następnie próbowałam ją zamknąć. Szuflada zadrżała, a komoda zatrzęsła się, kiedy pchałam, lecz zaprzestałam, ponieważ nie zamierzała współpracować. − Naprawię to - usłyszałam jak Carter powiedział. Westchnęłam i odwróciłam się. - Dobrze. Po prostu staliśmy tam przez kilka chwil. Atmosfera się zmieniła, 99

sprawiając, że bardzo się niepokoiłam. Patrzył na mnie przez długi czas, z ostrym wzrokiem i ustami zaciśniętymi w linie. Wyglądał pochmurniej niż zwykle. Wypił kilka piw, więc prawdopodobnie był podpity. − Ostatnio nie jesteś sobą - w końcu wymamrotał. Nie chciałam o tym teraz rozmawiać. Zamiast tego odwróciłam wzrok. − Leah – naciskał delikatnie. - Mogę odczytać cię jak książkę. Wiem, że byłaś smutna przy stoliku. Bez wsparcia, otworzyłam usta i odparłam. - Masz na myśli to, kiedy nazwałeś mnie swoją przyjaciółką? Odetchnął głośno. - To było kretyńskie posunięcie, rozumiem. − To nie jest kretyńskie posunięcie, jeśli to jest to, co naprawdę czujesz. Jestem naprawdę zadowolona z tego, że wiem czym dla ciebie jestem. Tylko przyjaciółką... − Jasna cholera, Leah. Byłem przyparty do muru. Nie myślałem jasno. − Nie myślałeś jasno - powtórzyłam ze sceptycyzmem. − To prawda. − I jeśli ktoś zapyta cię ponownie, kim dla ciebie jestem, to jaka będzie twoja odpowiedź? Otworzył usta by odpowiedzieć, ale nic nie wyszło. Zamknął je i poprawił postawę przy komodzie, nie patrząc mi w oczy. Cóż, tu jesteś. − Wow – wymamrotałam w szoku. - To jest prawda, co? Cóż, spójrz, nie zamierzam wszczynać kłótni o to, co się stało. Chciałabym dzisiaj trochę przestrzeni, abym mogła wszystko przemyśleć. − Co przemyśleć? - zapytał z oczami z powrotem na moich, szerszymi niż wcześniej. − Tylko...rzeczy - powiedziałam ostro. − Nie myśl za dużo o tym, Leah. Nie odpowiedziałam. Wyszłam z sypialni i wróciłam do łazienki. Zamykając się, zrzuciłam ręcznik i wślizgnęłam się w koszulę nocną. Potem usiadłam na brzegu wanny i próbowałam uniknąć bólu skierowanego w dół mojego jestestwa. Jakie są moje opcje? Tę wyłaniającą się depresję, formującą się jak chmura jeszcze raz nad moją głową. Moja cierpliwość została wyczerpana. Myślałam, że czas zbliży nas do siebie, że spojrzy na mnie pewnego ranka i powie, że byłam tym dla niego. Ten dzień nie nadejdzie. Zapomnij o tym. Muszę skupić się na innych rzeczach. Jak zbliżający się rok na uniwersytecie. Ta, widzisz, to było ważniejsze. Nie chłopcy. Powtarzałam tę mantrę w kółko i w kółko, aż się uspokoiłam. Do czasu, aż wróciłam do mojej sypialni, on był już w swojej.

**** Miałam dużo przestrzeni przez jakiś czas. 100

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Zespołu nie było przez kilka dni, biorąc udział w koncertach w pobliskich miejscowościach. Ze względu na to Carter nie wrócił, aż do późnej nocy. W tym momencie byłam w łóżku, udając, że śpię. I za każdym razem, kiedy przechodził przy drzwiach, zatrzymywał się i sprawdzał mnie. Zwiększyłam przestrzeń bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Musiałam to zrobić, aby zmierzyć to jak bardzo stałam się do niego przywiązana. Wyniki były niepokojące. Cały czas był w mojej głowie. Ledwo mogłam funkcjonować bez kontaktu. Brałam telefon co pół godziny, walcząc z pragnieniem napisania do niego i przekonania się co robi. Czułam się jak stalker. − Musisz się zahartować – stwierdziła Melanie, kiedy powiedziałam jej o tym. - Za bardzo jesteś do niego przywiązana. Musisz być własną osoba. Miała rację. − Jak mam to zrobić?- zapytałam ją. - On jest wszystkim, co kiedykolwiek znałam, Mel. Dorastaliśmy razem. Wszystko z nim robiłam. On jest jedyną osobą, która była moją stabilnością i... − Jeśli jest on jak narkotyk, Leah, to musisz przejść przez odwyk. Bądź zajęta. Nie dawaj sobie czasu na myślenie. Podążyłam za jej radą. Moja zbroja wzniosła się. Rzeczy stopniowo się zmieniają i bardzo ciężko pracowałam, aby zdystansować się do tego co do niego czułam. Skupiałam się na zarabianiu pieniędzy w barze, wspieraniu zespołu i spędzaniu czasu po pracy z Melanie. Przestrzeń, którą wymusiłam wydawała się pomóc. Nie rozwiązała problemu, ale odepchnęła go, więc stawię mu czoła później. Co było tchórzliwym ruchem, ale mi to pasowało. Kiedy wracał z koncertów i był w pobliżu, było trudniej. Wieczorami ciężko pracowałam, biegając od stolika do stolika, unikając Cartera, jakby nie istniał. Wiedział, że coś było nie tak i próbował to naprawić każdej nocy w łóżku. Ale odpychałam go, mówiąc mu, że byłam zmęczona i potrzebowałam przestrzeni. Dał mi tę przestrzeń i byłam wdzięczna mu za to, że uszanował moje życzenie. Dwa tygodnie po incydencie z „przyjacielem” , znalazłam się opierając plecami o ścianę baru, obserwując go śpiewającego smutną piosenkę, przez którą wzruszyłam się na myśl o pozwoleniu mu odejść. To za bardzo boli. W rzeczywistości moja klatka piersiowa bolała, a moje widzenie wirowało, ale kwestionowałam wybór. Będę zraniona, jeśli pozwolę mu odejść, ale posiadanie go i niekoniecznie posiadanie go, boli bardziej? Jeśli będę nosić ze sobą ból podczas moich lat na uniwersytecie, to spieprzę to? Ponieważ koncentrowanie się na rzeczach innych niż on, wydaję się obecnie najgorszą katorgą na świecie. Jak to będzie podczas egzaminu? Albo uczenia się na ten egzamin? Moje zdrowie psychiczne nie może pozwolić sobie na spieprzenie. Potrzebuję lepszego życia. Pragnęłam być kimś i nie mogłabym tego zrobić, jeśli bym zamartwiała się o faceta, który postrzega mnie jako swoją pieprzoną przyjaciółkę. 101

To był ruch, który ma dla mnie sens. − Więc byłem ciekaw jak masz na imię. Podskoczyłam i odwróciłam głowę w bok. Zamrugałam dwa razy na mężczyznę stojącego obok mnie, zanim zdałam sobie sprawę kim był. Ciemnowłosy mężczyzna – podsłuchiwacz z wcześniej – niespostrzeżenie przysunął się. Przychodził kilka razy od tamtego czasu i zaczęłam zauważać go tylko z powodu tamtej niezręcznej chwili. Jego oczy opadły na moją klatkę piersiową i pomyślałam, że sprawdza moje piersi, aż powiedział. - Ach, Melanie. Wzdrygnęłam się. Znowu noszę zły uniform. Prawie nie zauważyłam tego przez utratę wagi. - Nie, nie. Mam na sobie uniform mojej przyjaciółki. Jestem Leah. − Leah. To bardzo ładne imię - skinął głową i seksowny uśmiech się pojawił. - Jestem Peter. − Miło mi cię poznać. − Mi ciebie też. Niezręczna cisza. Cóż, może tylko po mojej stronie. Czuł się komfortowo obok mnie, wskazując na to, że z całą pewnością w najbliższym czasie nigdzie się nie wybiera. Oglądaliśmy zespół w milczeniu. Miałam nadzieję, że w końcu odsunie się i zostawi mnie w spokoju. Nie byłam w nastroju na udzielanie się towarzysko. Rozpraszając się, zauważyłam dziewczynę podskakującą i krzyczącą ponad głos Cartera. - Chcę cię! Bądź ze mną! Chcę cię, Caaaaarterrrrrrr! - zapiszczała. Poczułam dreszcze, aż do moich kości. Mogłabyś być bardziej piskliwa? − Znasz ich? - Peter zapytał, wskazując na zespół. - Zauważyłem jakiś czas temu, że byłaś przy nich. − Tak - odpowiedziałam. - Są dobrymi facetami. − Świetnie brzmią. − Tylko dlatego, że włożyli dużo ciężkiej pracy w ich muzykę w zeszłym roku. − Mogę potwierdzić. Bycie w zespole nie jest łatwe. − Tak, nie mogłabym tego robić. - Czasami stresowało mnie to, kiedy zaczynali tworzyć piosenki, po tym jak Carter kończył pisać jedną. Było wiele wkładu w to i potrzeba wiele talentu, aby spleść dźwięki w taki sposób, w jaki oni to robią. − Jestem nowy w okolicy - powiedział, przysuwając się bliżej mnie. Pachniał bardzo dobrze, niczym przytłaczającym jak niektórzy faceci stąd, ale również sprawiło to, że poczułam się niekomfortowo. Więc odsunęłam się. - Zawsze tutaj grają? Przytaknęłam. - Tak, czasami grają w innych barach czy na imprezach, ale przeważnie tutaj. − Świetnie. Zdając sobie sprawę, że nie odejdzie, musiałam znaleźć sposób, aby nie prześladować dziewczyny i jej piskliwego głosu. Westchnęłam i zapytałam. - Jak długo jesteś tu nowy? − Około miesiąc. Właśnie ukończyłem szkołę i otrzymałem ofertę pracy w tym mieście. − Gratulacje. Wzruszył ramionami. - Nie ma się czym chwalić. 102

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Prawię zaśmiałam się. Ten facet dopiero otrzymał dyplom, coś o czym marzyłam od czterech lat, a on mówił o tym jakby to było nic. − Co studiowałeś? - zapytałam z zaciekawieniem. − Rachunkowość - odpowiedział. Teraz moje zainteresowanie nagle wzrosło. - Nie ma mowy, ja też. Jego oczy rozszerzyły się. - Serio? − Cóż, w każdym razie będę od września. − Powodzenia. Mam nadzieje, że lepiej niż ja. − Dlaczego? Jest ciężko? Proszę nie mów mi, że jest ciężko. Bardzo się denerwują moim pierwszym rokiem. Jakbym miała zawalić epicko czy coś. Roześmiał się. - Nie wariuj. Pierwszy rok zawsze jest najcięższy, ponieważ twoja głowa musi pojąć wszystko. Powiedziałbym, że sposób w jaki się uczysz drastycznie się zmieni. − Naprawdę? − Och, tak. Dużo pracy, ale jeśli będziesz trzymać się planu, to powinnaś się szybko w to wciągnąć. Przytaknęłam, biorąc pod uwagę z całego serca jego słowa. - Dobrze. Wyglądał na bardziej zainteresowanego rozmową teraz. - Co sprawia, że chcesz na to iść? − Lubię rachunkowość. Jestem dobra z liczbami. Moja ulubiona bohaterka jednego z erotycznych – i tandetnych – lektur była księgową, i coś w ołówkowych spódnicach i pracy biurowej kusiło nie do uwierzenia. Również, kochałam pieniądze. Kto nie, kiedy dorastał z niczym? Rozmawialiśmy trochę dłużej. Opowiadał mi o kursach, które wziął, a ja niepewnie słuchałam. W którymś momencie rozmowy przestałam myśleć o piszczącej dziewczynie i spoglądaniu na zespół. Błyskawicznie ostrze obawy przeszyło mnie, kiedy zobaczyłam oczy Cartera na mnie. Nie wyglądał na szczęśliwego, a ja znieruchomiałam, zastanawiając się co robię takiego złego. To nie było tak, że wpychałam piersi w twarz tego faceta. Nie to, że moje piersi były wystarczająco duże, aby wepchnąć je gdziekolwiek, ale rozumiesz. − Yay, znalazłeś ją – Mel nagle powiedziała, zatrzymując się przed nami. Patrzyła na Petera z wielkim uśmiechem. - Wiesz, moja dziewczyna tutaj uwielbia tańczyć. − Nie bardzo - natychmiast odpowiedziałam, krzywiąc się na nią. − Och, nie wstydź się, kochana. Idź i baw się dobrze. Będę kryć cię przez kolejne pięć minut. Spojrzałam na Petera i zdałam sobie sprawę, że już wyciągał do mnie dłoń. O kurwa. Pojawił krótki ułamek sekundy niezdecydowania. Starałam się znaleźć odpowiednie słowa, aby powiedzieć nie, ale cokolwiek bym powiedziała, to zabrzmiało to by jak odrzucenie prosto w twarz, a ja nie chciałam go upokorzyć. Nie mógłbyś żyć z takim rodzajem niezręczności, prawda? Z westchnieniem w końcu wzięłam go za rękę. Prowadził mnie na parkiet, kiedy Mel wyszeptała mi do ucha. - Podziękujesz mi później. Podziękować jej później? Cholernie nie sądzę. 103

Peter przyciągnął mnie blisko siebie, a ja naturalnie owinęłam ramiona wokół jego szyi. Wszystko w tym było złe dla mnie, więc odwróciłam głowę, aby uniknąć spojrzenia w jego oczach. Spojrzałam na Mel, która miała dzień sportu, patrząc na Cartera, a potem na mnie. Potajemnie dała mi kciuki w górę i ruszyła się, aby pozbierać puste szklanki z opuszczonych stolików. Bar opustoszał. Było blisko zamknięcia, więc nie pozostało wielu ludzi, z wyjątkiem groupies, które zachwycały się nad Carterem, jak cipki w trakcie cieczki. Ani razu nie spojrzałam na niego, kiedy kołysałam się z Peterem, ale kiedy facet zaczął obniżać dłoń na moich plecach, złapałam go za ramię i podciągnęłam. Zaśmiał się na ten ruch. - Przepraszam, zsunęła się, przysięgam. Tak, jestem pewna, że tak było. Tak szybko jak piosenka się skończyła, jego przyjaciele przy stoliku wrzeszczeli i gwizdali. Peter ponownie się roześmiał, lekko zaczerwieniony na twarzy. Odsunęłam się od niego i nerwowo schowałam włosy za ucho. Nie miałam czasu na znalezienie drogi ucieczki, ponieważ jeden z jego przyjaciół krzyknął. - Hej, Peter przedstaw nas twojej blondi! Peter wyglądał na zdenerwowanego i potrząsnął na mnie głową. Przepraszam. Nie masz nic przeciwko...? Patrzyłam na chłopaków, obu pijanych i uśmiechających się jak złośliwi idioci. Wzruszyłam ramionami na Petera i poszłam za nim do stolika. Przedstawił mnie nim i nawet nie zapamiętałam ich imion, w sekundzie w której Peter je powiedział. Byłam zbyt zajęta spoglądaniem przez ramię na chłopaków, którzy zaczęli pakować instrumenty. Nigdzie nie było widać Cartera. − Gdzie jest druga dziewczyna? - jeden z facetów zapytał. - Jest gorąca! Wzdrygnęłam się. - Melanie? − Melanie? To jej imię? Kurwa, to ładne imię. Jest dużo rzeczy, które mogę zrobić z tym imieniem. Peter odchrząknął, spoglądając między jego przyjaciółmi a mną, jakby trochę nieswojo. - Są trochę pijani - powiedział cicho. - Jestem kierowcą, więc muszę poradzić sobie z ich gównem... − Jest w porządku - powiedziałam. − Cokolwiek! - jeden z nich powiedział. - Po prostu jesteś zła! Nie kłam. Twarz Petera opadła, kiedy spojrzał na swoich przyjaciół. To był mój znak do odejścia. - Słuchaj, muszę wrócić do pracy i pomóc mojej przyjaciółce, dobrze? Spojrzał na mnie i skinął głową. - Pewnie. − Zdobądź jej numer! - jeden z jego przyjaciół naciskał. - Nie bądź cipką! − Nie daję mojego numeru nieznajomym - odpowiedziałam, patrząc na niego. - To po prostu jedna z moich zasad. Przepraszam. Zauważyłam rozczarowanie wypełniające jego twarz, kiedy skinął na mnie. - Nieznajomy? Cholera, prawda. Przepraszam za postawienie cię w takiej sytuacji. Oczywiście, że mnie nie znasz... Cóż, tak czy inaczej, do zobaczenia, Leah. − Tak. Pewnie. Uśmiechnął się. - Świetnie. Dobranoc. Uśmiechnęłam się niepewnie, a on dotknął delikatnie mojego ramienia i odszedł. Wróciłam do pracy, ale czułam się źle, ponieważ słyszałam jak jego 104

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

przyjaciele nabijali się z niego. Nie mam tego w sobie, aby odwrócić się i spojrzeć. Cieszyłam się, że nie dałam mu mojego numeru. Nie było między nami absolutnie żadnej chemii i myśl o rozpoczęciu jakiejkolwiek przyjaźni z kolejnym facetem sprawiała, że mój żołądek przewracał się. To było zbyt wyczerpujące. Wzdychając, toczyłam dalej moje myśli podczas czyszczenia stolików, zanim usłyszałam głośne przekleństwa i odwróciłam się, aby zobaczyć co to było za zamieszanie. Zbladłam na widok Cartera popychającego Petera. − Masz jakiś problem ze mną? - warknął na niego. - Bo patrzysz na mnie tak, jakbyś miał, twardzielu? Pijani przyjaciele Petera stanęli w jego obronie, a Carter prawie stracił rozum. Jego oczy wpatrywały się nieruchomo w Petera, kiedy zbliżył się, stając z nim twarzą w twarz, szturchając go w klatkę piersiową i mówiąc coś po cichu. Nie słyszałam nic, ale Melanie stała za nimi, a jej szczęka opadła. − Człowieku, jaki do kurwy jest twój problem! - słyszałam krzyk Petera. − Ty jesteś pieprzonym problemem! - wrzasnął Carter. - Nie myśl, że nie słyszałem tego co powiedziałeś, ty mały kawałku gówna! − Więc kurwa nie podsłuchuj... Carter chwycił go za koszule i potrząsnął nim. A potem wszystko potoczyło się paskudnie szybko. Peter próbował go uderzyć, ale Carter zablokował go swoim lewym ramieniem i zamachnął się na niego prawym, uderzając prosto w twarz, odrzucając Petera do tyłu. Słyszałam krzyki Rome'a i Leo interweniujących natychmiast, wyplątując jego pięść z koszuli Petera. Rome odwrócił się do Cartera, wyglądając na złego, kiedy odpychał go od twarzy Petera, nakazując mu odejść. Carter nadal był stoicki, aż Peter skinął na swoich przyjaciół, aby szli. − Cipki! - Carter wrzasnął na nich. Wybiegli z baru, a potem Rome zaciągnął Cartera na zaplecze. Zanim zniknął w korytarzu, Carter spojrzał przez ramię. Moja klatka piersiowa zacisnęła się, kiedy spotkałam jego wzrok. Był bardzo wkurzony.

**** − Co się stało? - spytałam po tym jak klienci wyszli, a chłopcy

przygotowywali się do wyjścia. Carter nadal nie wrócił z zaplecza, ale Rome tak i ani razu na mnie nie spojrzał, kiedy pomagał chłopcom. Zaciągnęłam Melanie do damskiej toalety, aby uzyskać wyjaśnienie. − Carter powiedział, że szedł do baru po jakieś drinki, kiedy usłyszał jak tamci faceci mówili o tobie - wyjaśniła. - Powiedzieli coś bardzo wulgarnego i kiedy Carter podszedł do nich, aby to powtórzyli to Peter zapytał, dlaczego go to obchodzi. Wtedy przestałam słuchać. Carterowi nie podobało się mówienie w taki sposób, więc kopnął krzesło Petera. Peter wstał, a Carter zaczął go prowokować. Cholerstwo szybko rozwinęło się po 105

tym. − Jezu – przeklęłam. - Wiesz dokładnie co o mnie mówili? Carter nie puścił by się bez dobrego powodu. Wzruszyła ramionami. - Nie powiedział Rome'owi. I nawet jeśli powiedział, to Rome nie powie mi. Dupek. − Wiesz, że gdybyś mnie nie popychała do niego, to to by się nie wydarzyło, Mel! − Zrobiłam to dla ciebie, Leah! − Dlaczego? − Ponieważ cały czas chodzisz za Carterem. Musisz się obudzić. Myślałam, że jak zobaczy cię z tamtym kolesiem to zda sobie sprawę z tego, co dla niego znaczysz. Musi zmierzyć się z rzeczywistością, że nie będziesz czekać na niego. Zmarszczyłam brwi i skrzyżowałam ramiona. - Nie chodzę. Westchnęła z porażką. - Przyjaciele z korzyściami nie sprawdzają się u nikogo, chyba, że jedna ze stron zgodzi się dać drugiej więcej. − Jesteś przy założeniu, że jedno z nich zawsze będzie chcieć więcej. − Leah, seks z przypadkowymi nieznajomymi lub z kimś kogo ledwo znasz, może zadziałać bez żadnych zobowiązań. Ale seks z tym samym facetem z którym żyjesz i spędzasz prawię każdą chwilę, nie. Masz z nim historię. Zaczęłaś coś do niego czuć. On jest popularny. Dziewczyny ślinią się przy stolikach, aby zbliżyć się do niego i będzie tylko gorzej. − Co to ma wspólnego z moim związkiem z nim? Zmartwienie wylewało się z jej oczu, kiedy położyła dłoń na moim ramieniu. - Wyobraź sobie dziewczyny kładące dłonie na nim i jego pozwalającego na to, ponieważ technicznie nie robi nic złego. To jest w zasadzie to co się dzieje, prawda? Widzisz dziewczyny ocierające się piersiami o jego ramię i pochylające się tak blisko, że mógłby prawdopodobnie poczuć ich oddech na twarzy. Boli cię to, ponieważ jesteś w nim zakochana. Musi to wiedzieć. To jest sprawiedliwe tylko dla niego, wciąż zgadza się na ten układ, choć wie jak się czujesz. Również masz potrzeby i zadowalasz się okruchem. Faceci tacy jak ten z którym tańczyłaś dzisiaj, stanęliby na głowie, aby mieć szanse u ciebie. Przestań nie doceniać siebie. Z tym przytuliła mnie i powiedziała dobranoc, zostawiając mnie samą w tej toalecie, rozmyślającą nad jej słowami. Przez chwilę patrzyłam na siebie w lustrze, zwalczając emocje. Miała rację, prawda? Nie mogłam tego robić.

106

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

szesnaście Carter był w nastroju. Bardzo posępnym nastroju. Zrozumiałe. Też byłam. Po powrocie do domu nie wypowiedział do mnie ani słowa. Po prostu zamknął się w swoim pokoju na długi czas. Wzięłam prysznic i przygotowywałam się do snu, decydując, że zdecydowanie zostawię go w spokoju. Byłam gotowa wskoczyć do łóżka, kiedy jego drzwi otworzyły się. Kilka chwil później wszedł do mojego pokoju, stał na środku patrząc na mnie twardym spojrzeniem z ustami zaciśniętymi w linie. Z wahaniem odwróciłam się do niego. Atmosfera się zmieniła, a ciężar konfrontacji wisiał w powietrzu. − Zrobiłaś to celowo? - nagle zażądał uroczyście, przerywając ciszę. − Czyli co dokładnie? − Wzbudzanie we mnie zazdrości, Leah. Zrobiłaś to celowo? Moje brwi uniosły się. Byłam wkurzona. - Jestem urażona tym, iż możesz myśleć, że mogłabym upaść tak nisko. − Czuję się trochę urażony tym, iż pomyślałaś, że możesz flirtować z jakimś facetem, tylko po to, aby mnie wkurzyć. − Nie flirtowałam z nim. − Z pewnością go nie zniechęciłaś, czyż nie? Moje ciało napięło się, a gniew pędził przeze mnie, kiedy lodowato odparłam. - Nie zrobiłam nic złego! Podszedł do mnie i chwilę rozmawialiśmy. − I tańczyłaś. − To było nieszkodliwe. Źle zrozumiałeś sytuację, Carter. Zaśmiał się szyderczo. - Ja pierdole Leah, jesteś naiwna. Nie zrozumiałem źle tego! Ten facet kręcił się przy tobie, ponieważ chciał, abyś rozłożyła przed nim nogi. Widziałem jak siedzi tam całą noc, patrząc na ciebie, prawie pieprząc krzesło na którym siedział. − Tak, ale nie powiedział do mnie nic ordynarnego. Właściwie był miłym facetem. − Miłym facetem? - spojrzał na mnie z obrzydzeniem. - To dlatego mówił swoim przyjaciołom o pierdoleniu cię, prawda? Naprawdę cholernie miłe, Leah. Zamarłam, a moje pliczki poczerwieniały. Świetnie, więc teraz czułam się głupio. − Czy ty cholernie nie zauważyłaś jak cię dotykał, kiedy obejmowaliście się, tańcząc do mojej pieprzonej piosenki? − Opuścił trochę dłoń... − Dotykał twojego tyłka i gapił się na twoje piersi, przez cały czas uśmiechając się do swoich przyjaciół przez twoje ramię! 107

− − − −

Nie wiedziałam tego wszystkiego. Cóż, powinnaś! Tak, ponieważ mam oczy z tyłu głowy, prawda, Carter? Jestem poważny, Leah. Musisz być ostrożniejsza. Wpatrywałam się z przygnębieniem w niego, czując tworzący się ból za moimi oczami, kiedy słabo powiedziałam. - Dobrze, więc prawdopodobnie masz rację co do niego. − Prawdopodobnie? Odetchnęłam. - W porządku. Całkowicie. Przytaknął. - Dokładnie! − Ale jak mogłeś pomyśleć, że to było przedstawienie, aby wzbudzić w tobie zazdrość, Carter? Dlaczego spodziewasz się najgorszego po mnie? − To przez to co zdarzyło się wcześniej - odpowiedział. - Przy stoliku, kiedy nazwałem cię przyjaciółką. I od tamtej pory nie byłaś sobą. − I jak myślisz, dlaczego tak jest? − Jesteś wkurzona na mnie. Zadrwiłam. - Nie jestem wystarczająco wściekła na ciebie, aby chcieć wzbudzić w tobie zazdrość. To nie jestem ja i wiesz to. − Nie rozumiem! Co jest z tobą ostatnio? Dlaczego nie mogę wydobyć z ciebie żadnego słowa, Leah? Tracę rozum! Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę, rozważając moje następne słowa. Pomyślałam o tamtym incydencie, o tym co powiedziała Melanie i o moich wcześniejszych myślach o zaczynającej się szkole. Wszystko to skomponowało się w jedno i poczułam ucisk tego ciężaru. − Nie mogę już tego robić - powiedziałam cicho, wpatrując się w podłogę. Nie mogę być z kimś, kto nie jest w stanie przyznać tego kim dla niego jestem w obecności innych ludzi. Jego szczęka napięła się. - Czym jesteś? Leah, już ci mówiłem, że nie wchodzę w związki. − Nigdy nie pisałam się na to, abyś pieprzył mnie na boku i następnego dnia pozwalał przypadkowym dziewczynom przystawiać się do siebie. Stroił miny. - Nie proszę ich, aby były przy mnie. − To pomoże jeśli powiesz im, że jesteś zajęty. Oddychał ostro i widziałam jak rosła w nim frustracja. - To jest popieprzone. − Dlaczego? Lubisz uwagę czy coś? − W ogóle nie lubię uwagi! Jesteś jedyną, która wciągnęła mnie do tego cholernego zespołu, pamiętasz? − Och, więc to ja jestem winna twojej niezdolności do otworzenia ust i powiedzenia im, aby spadały? Zaśmiał się i pokręcił głową. - I myślałem, że to ja byłem tutaj jedynym zazdrosnym! Nigdy, ani razu nie powiedziałaś mi, aż do teraz, że przeszkadza ci to, kiedy dziewczyny do mnie podchodzą. Teraz zachowujesz się tak, jakbym pieprzył je za twoimi plecami... − To nie jest to co mówię! − To jest to co mówisz! 108

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

− Mówię, że nie można mieć ciastka i go zjeść, Carter.

Jego oczy rozszerzyły się. - Co to kurwa ma oznaczać? Wiedział dokładnie co mam na myśli. Nie zamierzam robić tego dalej. Nie, dopóki nie zrobi kroku naprzód ze mną. Nie mógł dotykać mnie intymnie i mówić światu, że byłam jego przyjaciółką, podczas gdy dziewczyny kręcą się wokół niego. Nie, już nie. Kiedy pojawiła się mieszanina zazdrości, kiedy nadszedł gniew, a ty zaczęłaś być raniona, to to było wystarczającą wskazówką tego, że nasza przyjaźń z korzyściami nie będzie dłużej działać. − Musisz zdecydować co chcesz - powiedziałam drżącym głosem, przełykając ślinę, kiedy zdałam sobie sprawę z wagi moich słów. - Nie możesz oczekiwać, że będę po prostu na ciebie czekać. Przebiegł dłonią przez włosy, patrząc na mnie ze zdziwieniem. - Nie sądziłem, że będziesz w tym miejscu. Myślałem, że lubimy to jak się rzeczy mają. − Nie chcę lubić tego jak się mamy - odparłam mu z supłem w gardle. - Chcę kochać. Chcę zaangażować się w osobę, która jest zaangażowana we mnie. Zamiast tego, czuję się jak jakiś kretyn bez kręgosłupa, który bierze cię w jakikolwiek sposób jaki mi dasz. Nie mogę tego robić, Carter! Musisz zdecydować czego chcesz. Był w szoku. Zamarł, a jego dłonie zacisnęły się w pięści, jakby walczył o zachowanie spokoju. − Nie myślisz jasno - powiedział. - To było kilka ciężkich dni. Chodźmy do łóżka... − Nie, nie zamierzam iść do łóżka. Chcę, abyś zdecydował właśnie tu i teraz, Carter. Podbiegł do mnie w dwóch długich krokach. Jego dłonie poleciały do mojej twarzy, podnosząc ją do góry, aby mógł mnie pocałować. Jego usta mocno przycisnęły się do moich, ale potrząsnęłam głową i odepchnęłam go. Nie miałam zamiaru pozwolić mu, aby rozproszył mnie swoim dotykiem. To już więcej nie zadziała. Nie pozwolę na to. − Nie rób tego - wyszeptał z dłońmi wciąż na mnie. - Nie zmuszaj mnie, Leah. Skrzyżowałam ramiona i odwróciłam wzrok. Oczy bolały mnie od niewylanych łez, ponieważ widziałam dokładnie gdzie to zmierza. - Robię to odpowiedziałam, zaskoczona tym jak pewnie się czułam.- Byliśmy razem od miesięcy w sposób, którego nie możesz nazwać „tylko przyjaciele”. Albo chcesz mnie, albo nie. − Oczywiście, że cię chce - natychmiast odpowiedział. − To bądź ze mną - prosiłam. − Jestem z tobą. − Nie, powstrzymujesz się, Carter. Chcę cię całego. Chcę, żebyśmy byli razem. Chcę więcej. Dlaczego dla ciebie jest to tak duży krok? Jego dłonie opadły po bokach. W jego twarzy było widać poczucie straty. Wyglądał jak mężczyzna toczący ze sobą wojnę, wciąż bez żadnej odpowiedzi. 109

Czułam jak moja złość rośnie. Nie mogłam tego zrozumieć. - Dlaczego nie możesz się zaangażować? - zapytałam, tracąc cierpliwość. - Nie rozumiem! Co ci się przydarzyło w życiu, czyniąc cię tak bardzo... Jego oczy przeszyły moje jak sztylety. - Tak co? Po prostu to powiedz. − Tak bardzo nieczułym! To wszystko wystarczyło, aby przepalić jego bezpiecznik. Zrobił krok do tyłu, wskazując na mnie palcem, kiedy ostro stwierdził. - Powiedziałem ci na początku, abyś nie oczekiwała ode mnie więcej! − Rozpocząłeś to całowaniem mnie, Carter! Wypełnianiem mojej głowy twoimi słowami, dotykaniem mnie w sposób w jaki to robisz! Chciałeś, żebym cię chciała i kiedy masz mnie potykającą się o moje własne stopy, ty po prostu trzymasz mnie na wyciągnięcie ręki. Nie mogę dłużej tak żyć. Bycie zakochanym w kimś, kto nie chce mnie tak bardzo jak ja chcę jego za bardzo boli. Łzy leciały z moich oczu. Było tak, jakby pękła tama. Pochłonęłam ból i siedziałam tam, z powiększającym się obrzękiem za moimi powiekami, aż nie mogłam wytrzymać dłużej. Otarłam je. Całkowicie ujawniłam moje uczucia. Powiedziałam słowo na K, coś na co byłam pewna, nie był przygotowany. Ale to była prawda i miałam dość udawania. Delikatnie mówiąc Carter był oniemiały. Przez sekundę rozważałam cofnięcie moich słów i zapomnienie tej całej sprawy. Jednak najłatwiejsze wyjście oznaczało bycie tchórzem, a ja nie chciałam nim być nawet przez jedną, kolejną sekundę. − Znasz już moją odpowiedź - wyszeptał. - Więc to jest to, co? Zamierzasz zakończyć to z powodu jakiegoś oczekiwanego zaangażowania, którego nigdy, kiedykolwiek nie obiecałem ci dać. Pokręciłam głową na niego. - Okłamujesz siebie. Wiesz, że też chcesz więcej. Wiesz, że coś mamy. Wiesz, że to mogłoby być jeszcze bardziej niesamowite. Wiesz, że cię kocham. Zawsze to wiedziałeś. Znowu ucichł, przełykając ciężko ślinę. Nie patrzył mi w oczy, kiedy cofał się powoli do drzwi. - Przykro mi, że czujesz się w ten sposób. Moje usta opadły. Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch. Lub spalił moje wnętrze, aż nic nie pozostało. Było mu przykro, że go kochałam? − Jesteś o wiele bardziej uszkodzony, niż kiedykolwiek myślałam, że możesz być - wymamrotałam bez życia. Właśnie wtedy odwrócił się i wyszedł z pokoju. Nie wrócił. Nie powiedział do mnie nic więcej przez resztę nocy. Stałam na środku pokoju w całkowitym oszołomieniu. To była ta sama siła, która sprawiła, że weszłam do łóżka. Nawet wtedy mój umysł nie pozwolił odejść jego słowom i zwalczałam kolejną tamę łez. To było to? Tak po prostu skończyliśmy? Ponieważ chciałam więcej? To prawie nie wydawało się prawdziwe. Czekałam na niego, aż wróci do mnie. Budząc mnie w środku nocy i mówiąc mi, że podjął złą decyzję. Ale nie zrobił tego. Zamiast tego byłam bardziej zdezorientowana, niż kiedykolwiek. 110

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Moje nadzieje zostały zaprzepaszczone. Spędziłam tak dużo czasu wierząc w niego i myśląc, że zda sobie sprawę z tego, co dla niego znaczę. Ale nie. Wszystko po tej nocy się spieprzyło.

111

siedemnaście Był MIA7 w domu przez następne pięć dni. Mówił, że spędza czas z Jaredem pisząc teksty, ale wiem, że to był jego sposób na unikanie mnie. Myślałam o tym, co do niego powiedziałam i zdałam sobie sprawę, że to była całkowicie moja decyzja. Nie cofnęła bym tego. Jeśliby mnie chciał, to byłam tu, ale nie zamierzałam kontynuować tej przyjacielskiej bzdury ani minuty dłużej. Przerażające było budzenie się i nie posiadanie nikogo do rozmowy. Jeszcze bardziej przerażające było zdanie sobie sprawy, że moja decyzja oznaczała samotność. Nie płakałam już. Byłam tylko zła. Kiedy pracowałam, unikaliśmy się. Obserwował mnie, kiedy siedział z chłopakami, ale jego twarz była zazwyczaj niejasna w świetle. Byłam pewna, że czeka na mnie, aż się rozpadnę i wrócę do niego. Czwartego dnia, jego spojrzenie zmieniło się w coś mniej wyizolowanego. Wyglądał przygnębiająco i nawet, kiedy ten wygląd parzył moje wnętrze, to trzymałam się z dala od niego. O piątej rano czyjaś dłoń mnie szturchała. Natychmiast otworzyłam oczy, mając nadzieje, że to był on. Zamiast tego zostałam przywitana przez twarz Rome'a. − Leah, szybko się rozprzestrzeniliśmy - powiedział. Ukląkł przy łóżku, stukając telefonem komórkowym o brodę. Zmarszczyłam brwi w zmieszaniu. O czym on do cholery mówi? - Co? Jak do cholery wszedłeś do środka? − Mam zapasowy klucz do mieszkania, a ty ukrywasz się tu od czterech dni. Wiesz, że jest północ, prawda? W każdym razie, to nie ma znaczenia. Jesteśmy w całym internecie. Jakaś dziewczyna w zeszłym tygodniu opublikowała film z nami i wyszło coś cholernie szalonego, jak dwa miliony wyświetleń w sześć dni. Przetarłam oczy i natychmiast usiadłam na łóżku. Byłam w szoku. Nie mogłam nawet nic powiedzieć przez chwilę, kiedy trawiłam jego słowa. Ostrożnie mnie obserwował z łagodnym uśmiechem na twarzy. − Kto ci powiedział? Kiedy się dowiedziałeś? − Jared zadzwonił do mnie piętnaście minut temu - wyjaśnił. - Powiedział mi, że linki filmiku były na całym jego Facebooku. Nie ma prawie żadnych łapek w dół i został udostępniony już czterdzieści tysięcy razy. − Wow. − Tak! − Pozwól mi zobaczyć filmik. Podał mi swój telefon. - Już jest. Tylko naciśnij przycisk odtwarzania. Przesunęłam ekran i oglądałam. Filmik był w zaskakująco dobrej jakości i była to jedna z bardziej chwytliwych piosenek. To nie było w barze, ale na innym koncercie, którego podjęli się jakiś czas temu. Moja klatka piersiowa ociepliła się, kiedy usłyszałam głos Cartera, śpiewającego z dłońmi obejmującymi mikrofon, wyglądając tak jakby został do tego stworzony. Jego serce wylewało się z niego 7

Zaginiony w akcji

112

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

poprzez słowa i wiedziałam, że to z tego powodu ta piosenka stała się hitem. Można było usłyszeć piski dziewczyn, kiedy filmik się kończył, a skończyłam na przewijaniu komentarzy pod filmikiem. Odpowiedzi zbiły mnie z tropu, wiele pozytywnych opinii dotyczyło wokalu Cartera i oczywiście jego wyjątkowo dobrego wyglądu. Jedna osoba napisała „Ten facet ma wszystko: niesamowity głos, jest seksowny jak diabli, a piosenka jest cholernie wspaniała”. Roześmiałam się i pokręciłam głową z niedowierzaniem, zanim spojrzałam na niego. - To szaleństwo, Rome. − I ty mi to mówisz. − Pozostali chłopacy wiedzą? − Jared powiedział, że zadzwoni do Leo, a Carter nocuje u niego, więc oczywiście, że wie. Poczułam ukłucie w piersi. Carter powinien być tym, który mi o tym mówi. − Więc co teraz? - zapytałam Rome'a. - To zmieni dla was rzeczy czy coś? − Jared powiedział, że to może przynieść nam więcej koncertów. Nasza strona na Facebooku zdecydowanie została wysadzona w powietrze i przypominam sobie, że Carter uważał, że posiadanie jej jest bezsensowne - zadrwił i pokręcił głową. - Prawdopodobnie założymy nasz własny kanał na Youtube i będziemy próbować promować siebie trochę bardziej. Jakiś czas temu wysłaliśmy nasze demo, a z tym filmikiem nigdy nie wiesz, możemy usłyszeć od kogoś odpowiedź. Zainwestujemy trochę pieniędzy w reklamowanie koncertów. Jeśli trochę pokombinujemy, możemy zdobyć trochę fanów. Trochę fanów? Był zbyt skromny. Już mieli fanów i zdecydowanie nie trochę. − To świetnie - powiedziałam mu szczerze. - Odniesiecie sukces. Wiem to. Z tym filmikiem w sieci i całą tą uwagą, nie wiesz kto zapuka do drzwi. Pokiwał głową. - Mam nadzieje, że tak. Odtworzyłam filmik i ponownie go obejrzałam, podczas gdy Rome gapił się na mnie z niepokojem, bez wątpienia wykrywając, że coś było nie tak. Jego ciepła dłoń chwyciła moją. − To Carter, prawda? - zapytał mnie cicho. - Chcesz żebym go zjebał? Podbije mu oko czy coś. Nadal może śpiewać, jeśli jest ślepy. Zaśmiałam się lekko i potrząsnęłam głową. - Nie, nie rań go. To moja sprawa, Rome. Chcę więcej niż... to co oferuje, a on nie jest w stanie mi tego dać. Co jest w porządku. Świat ciągle będzie się kręcił. Zdaję sobie sprawę, że od lat żyję w tym Carterowym zamgleniu i są ważniejsze rzeczy w życiu niż obsesja na punkcie faceta. Dam sobie radę. Naprawdę. − Wiesz, że jest popaprany przez jego przeszłość i, kiedy się w końcu obudzi, zda sobie sprawę, że odepchnął od siebie najlepszą rzecz - skrzywił się w kontemplacji, kiedy przemówił. - Prawdopodobnie nigdy ci tego nie powiedział, ale naskoczył na mnie raz i powiedział mi, abym nigdy nie przekroczył z tobą granicy. W tamtym czasie, część mnie miała nadzieję, że będziemy kiedyś razem. Nie sądziłem, że był zagrożeniem, nie, 113

aż faktycznie cholernie mnie uderzył - zaśmiał się lekko i potrząsnął głową. - Więc, proszę. Facet, który nie chce nic więcej, niż być twoim przyjacielem, dość jasno odradza mi chęć stworzenia czegoś więcej z tobą. Patrzyłam na niego w głuchej ciszy. Moja szczęka dosłownie opadła. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? − Mam trochę dumy, wiesz. − Uderzył cię, Rome! − Szczerze, Leah, ten facet ma taką chrapkę na przemoc, naprawdę jesteś taka zaskoczona? Nie. Carter ma problem z przemocą, więc nie dziwi mnie to. Aczkolwiek skrzywiłam się na Rome'a. Byłam wściekła tylko za dowiedzenie się tego. − Nie waż się kurwa mu powiedzieć, że ci powiedziałem - Rome dodał uroczyście. - Ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję jest zrujnowanie spokoju, który mamy, jeśli pomyśli, że wcieram więcej dramatu w twoją twarz. − Nie martw się – zapewniłam go. - Nie powiem ani słowa. To już odeszło w niepamięć - a szkoda. Pokochałam wiedzę, dlaczego to zrobił. Może to był tylko punkt widzenia Rome'a, jako konkurs o zdobycie mojego zainteresowania. Wydawało się to prawdopodobne. − Przy okazji – Rome powiedział, szturchając moje kolano. - W każdym razie cieszę się, że nie próbowałem i nie naciskałem na ciebie. Nie byłem za cholerę dojrzały, aby przejść przez to i może zniszczył bym dobrą przyjaźń. Kiwnęłam głową w zrozumieniu. Cieszyłam się, że tego nie zrobił. Nigdy nie widziałam w nim kogoś więcej, niż przyjaciela. Z długim westchnieniem, zwróciłam mu telefon. - W każdym razie nie zamierzam zasypać twojego pokazu moimi płaczliwymi historiami, dobrze? Zmieńmy temat. Musisz uczcić swój niesamowity sukces. Ten filmik ma dwa miliony wyświetleń! To jest niesamowite! Rozproszyłam go. Skinął głową serdecznie i przeskoczył do rozmowy, mówiąc mi, że niebo było granicą i myślę, że odwoływał się do mnie. Nawet jeśli nie, to wzięłam to do siebie.

**** Tego wieczoru napisałam do Melanie o tym co się wydarzyło. Musiałam jakoś pozbyć się tego ciężaru z mojej piersi. Odkąd nie chciałam zrzucać tego na Rome'a w strachu, że zwróci się przeciwko Carterowi i rozbije zespół, została mi tylko ona. Mel: Jest idiotą jeśli nie chce więcej. Ja: A może to ja byłam idiotką przez cały czas. Był jasny z tym, że nie chce związku. Mel: Mężczyźni są głupi. Obecnie jest przygnębiony, przeklina na Rome'a, ponieważ prawie potknął się o jego pałeczki. Jak można potknąć się o pałeczki?:/

114

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Ja: Gdzie jesteś? Mel: Oglądam ich próbę. Jared zaprosił mnie, ponieważ nie miałam nic do roboty dziś popołudniu. Idą dzisiaj do klubu uczcić filmik. Jared również przeczytał e-maile, które otrzymał i najwyraźniej są jacyś agenci walczący o ich uwagę. To będzie szalone. Ja: Wiem. Mel: Wyjdź z nami! Ja: Pomyślę o tym. Odłożyłam telefon i później dołączyłam do Marleny i Harolda na kolację. Wydawało się, że wyczuła moje rozdarcie i nie pytała o to. Zamiast tego po prostu uśmiechnęła się ciepło i delikatnie dotknęła mojego ramienia. Harold zawsze ten nieświadomy, skarżył się nam na Rome'a, który podjął decyzję o odwleczeniu studiów na rzecz zespołu. Wydawał się nieco dumny z tego i podziwiałam to, że pozwolił Romowi samemu zdecydować o tym czego chciał. Chciałabym mieć rodziców takich jak oni. − Skup się na swojej edukacji - powiedział mi wtedy. - Niezależność jest najsilniejszą bronią kobiety. Rozumiesz, Leah? Kiwnęłam głową. - Rozumiem. Wydawał się usatysfakcjonowany tym, że kiwnęłam głową. Miał rację. Bycie niezależnym było ważne, ale nie tylko w zakresie edukacji i zatrudnienia, ale we wszystkim co ma do zaoferowania życie. Nie chciałam, aby moje szczęście zależało od ludzi, którymi się otaczam. Chciałam być zależna od siebie. Chciałam być panią własnego losu. Po prostu nie byłam do końca pewna, jak miałam zamiar to osiągnąć.

115

osiemnaście Nie wyszłam na clubbing8 z chłopcami, aby uczcić ich sukces. Zamiast tego zostałam w domu i przeanalizowałam mój plan pierwszego semestru szkoły. Będę miała głowę w książkach przez cztery lata. Nie byłam pewna czy jestem wystarczająco mądra na to. Jak miałam zamiar poradzić sobie z kolejną zmianą w moim życiu? I kombinowanie z pracą na początku? Byłam przerażona. Mogłam mieć tylko nadzieję, że to będzie tego warte. Wszystko posuwało się w stronę coraz większego długu studenckiego i jeśli nie zdobędę innej pracy, niż kelnerowanie po stopniu licencjata, to prawdopodobieństwo uduszenia paru nauczycieli, staje się realne. Zadzwonił mój telefon. Podniosłam go i przesunęłam po ekranie, spodziewając się Melanie, zdającej mi relacje dotyczące Cartera. Widocznie wszystkim czym była zainteresowana, było picie i bycie pesymistką. To było w porządku. Tak jakby lubiłam tego słuchać. Moje serce zabiło mocniej, kiedy zdałam sobie sprawę, że to nie było od niej. Carter: Nie byłaś poważna. Wiem to. Przez chwilę wpatrywałam się w wiadomość, nie wiedząc jak mam zamiar odpowiedzieć. Moja klatka piersiowa lekko bolała i byłam bliska upadku. Ale kolejne spojrzenie na moje szkolne papiery i wiedziałam, że muszę być silna. Ja: Byłam bardzo poważna. Chcę więcej. Carter: Nie poradzisz sobie beze mnie. To jest tylko etap. Ja: To nie jest etap, Carter. Albo chcesz tego co ja, albo nie. Ja: I chcę żebyś wiedział, że radzę sobie „świetnie” bez Ciebie. Carter: Nie oszukasz mnie, Aniele. Ugh, miałam ochotę rzucić telefonem przez pokój. Miał rację. Nie radziłam sobie dobrze, ale ze względu na tę odrobinę godności, która mi pozostała, muszę udawać, że u mnie wszystko świetnie. Nie mogłam pozwolić temu zarozumiałemu draniowi dostać się do mnie. Ja: Myślę, że musisz zdać sobie sprawę, że jest więcej w życiu, niż Ty. Z tym wyłączyłam telefon, zdeterminowana, aby nie rozpraszać się nim ponownie.

8 Odwiedzanie w celach rozrywkowych wielu klubów w ciągu jednej nocy.

116

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

**** Huk zabrzmiał od frontowych drzwi. Po tym jak zasnęłam na kanapie, otworzyłam oczy i spojrzałam na nie. Słyszałam dźwięk brzęczących kluczy. Spojrzałam na czas. 1:40. Gałka przekręciła się, ale drzwi się nie otworzyły. Ponownie się poruszyła i zabrzmiał kolejny huk. Wstałam z kanapy i podeszłam do drzwi. Wiedziałam, że to Carter. Kto inny mógłby to być? Spojrzałam przez wizjer i westchnęłam. Miałam rację, oczywiście. Otworzyłam drzwi i od razu przewrócił się na mnie, zaskakując mnie tym. Przewróciliśmy się na ziemię, z nim na mnie. Mój tyłek przezwyciężył upadek, więc nie było tak źle, ale jego górna część ciała, w jednej chwili, miała mnie płasko przyciśniętą do podłogi. - Cholera! Kurwa! - przeklinał, spoglądając na mnie szklistymi oczami. Przepraszam, Aniele. Opierałem się o drzwi. Śmierdział alkoholem, totalnie zapił swój tyłek. Ciężar jego torsu mocno na mnie naciskał. Ledwie mogłam się ruszyć. − Jest w porządku - odetchnęłam. - Ale musisz ze mnie zejść. − Nie – zaprotestował w skowycie. - Lubię to gdzie jestem. − Przygniatasz mnie. Zrównoważył ciężar ciała na łokciach i odetchnęłam. Jaki miał problem? Wciąż był nade mną. − Nie masz tego na myśli, prawda? - wymamrotał, a te pulchne wargi domagały się uwagi. Znieruchomiałam i przez chwilę patrzyłam na jego usta. - Carter... − Nie byłaś poważna – ciągnął, zdeterminowany. - Wiem, że nie byłaś. To co mamy jest zbyt dobre. − Proszę, zejdź. − Dlaczego? − Wiesz dlaczego. Westchnął i oparł czoło o moje. Jego ciało naturalnie ogrzewało moje i musiałam zamknąć oczy, aby spróbować się opanować i nie być zaskoczoną przy okazji tym, jak się czuję za każdym razem, kiedy mnie dotyka. − Carter... - mój głos był słaby i niepewny. Wątpiłam w siebie. To jest to co robi. Przyćmiewał moje twarde przekonanie i sprawiał, że kwestionowałam wszystko. − Leah... - jego usta musnęły moje. Nawet jak był pijany to jego dłonie były zręczne, zsuwając się powoli w dół mojego ciała, szarpiąc mój oddech. − Złaź ze mnie - powiedziałam ledwie słyszalnie. − Nie – odpowiedział stanowczo. Ponownie przycisnął usta do moich, zmuszając mnie do ich rozdzielenia. Czułam jego język przy moim i bardziej docisnęłam się do podłogi. - Chcesz tego - wymamrotał. - Wiem, że chcesz. Pewnie, chciałam tego, ale nie na tych samych warunkach. Pokręciłam 117

powoli głową, próbując zwalczyć tego wysysającego duszę mężczyznę, od zrujnowania mojej decyzji. Jego dłoń powędrowała do mojej twarzy, a jego usta poruszały się pogłębiając pocałunek. Był uzależnieniem, którego niemożliwe było wykopanie w sekundzie, w której go spróbujesz. Moje usta naturalnie go przyjęły, przyciskając język do jego. To było cholernie dobre. Czułam jego drugą dłoń, chwytającą moje udo, odciągającą je od mojej drugiej nogi. W sekundzie oparł swoje ciało o moje, westchnęłam, czując jego długość przyciśniętą do mojego centrum. − Tęskniłem za tobą – ciągnął szeptem. - Jasna cholera, Leah, mój kutas także za tobą tęsknił. Moją skórę oblał pot, a potrzeba złapania się go była trawiąca. Byłam tak bliska złamania postanowienia. Powiedzenia, pieprzyć to i wzięcia go, tu i teraz. Ale szybko uwolniłam się od pocałunku i odepchnęłam go z całej siły. Upadł na bok, stękając w oszołomieniu. Szybko wstałam i odsunęłam się od niego. Dyszałam, a włosy były na całej mojej twarzy, przylegając do spoconych policzków. Byłam mokra i potrzebująca, nie pomagało to, że jego smak wciąż był na moim języku. Wytarłam usta, aby walczyć przeciw temu. − Skończyłam z tym – powiedziałam stanowczo. - Nie będę grała już w twoje gierki. Wstał powoli, jego twarz była trudna do odczytania, kiedy włosy opadły mu na czoło. Złapał się blatu kuchennego, aby utrzymać równowagę i spojrzał na mnie. − To jakaś bzdura – powiedział ze złością. - Nie jestem jedynym, który gra w gierki, Leah. Wiem, że mnie chcesz. Dlaczego zaprzeczasz sobie? − Nie mam zamiaru się powtarzać. − Wcześniej było dobrze! - krzyknął nagle. - Nie rozumiem tego kurwa! Nie rozumiem skąd to się, kurwa, wzięło! Skrzyżowałam ramiona, zaskoczona tym, jak szybko to się rozwijało. Jestem zmęczona tym, że mnie ranisz. − Nie ranię cię! Sama to sobie zrobiłaś! Jesteś wściekła, ponieważ nazwałem cię moją pieprzoną przyjaciółką? Powiedziałem ci zaraz na początku, że chciałem żebyśmy pozostali blisko, że nie chcę spieprzyć nas przez bycie kimś więcej, niż przyjaciółmi! Zacisnęłam dłonie i odparłam. - Nigdy nie byliśmy tylko przyjaciółmi! Pokręcił głową, nie zgadzając się i wskazał na mnie, pochylając się do przodu, kiedy odezwał się przez zaciśnięte zęby. - Zatem to twój błąd, Leah. − To dlaczego mnie dotykasz? Dlaczego mnie całujesz? − Ponieważ pociągam cię, a ty pociągasz mnie. To nie znaczy, że zamierzam podarować ci moją duszę, jakbyś była moją drugą pieprzoną połową. To gówno nie istnieje! Przestań oszukiwać się tymi swoimi bzdurnymi bajkami. Miłość, kurwa, nie istnieje w sposób w jaki myślisz. To jest zmyślona bzdura, zaprojektowana tak, by wkręcić ludzi w iluzję. Oszukać, że tam życie, to coś więcej. Nie ma. Tam nic nie ma, Leah. Obudź się. Jak rzeczy mogły się tak pogorszyć w mgnieniu oka? Nawet nie mogłam wytrzymać przebywania w tym samym pokoju co on, odzywający się do mnie w taki sposób. Nie widziałam nic, oprócz nieznajomego stojącego przede mną. Prawie było 118

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

tak, jakby starał się być kutasem celowo. Chciał, żebym go znienawidziła? Po to, to było? − Nie uganiam się za tobą – powiedział stanowczo. - Rozumiesz? Odejdź od tego i lepiej myśl, że skończyłem. To wymyka się spod kontroli. − Jak możesz tego nie widzieć? - zapytałam i to nie było w niegrzeczny sposób. Byłam szczera. - Wszystko, co kiedykolwiek chciałam, to być w związku. Pomóc ci i być tam dla ciebie. Dlaczego nie możesz po prostu być ze mną? Przez wszystko przeszliśmy razem, Carter. Co cię powstrzymuje od uświadomienia sobie, że coś mamy? Tylko na mnie patrzył. Pasja, którą tylko minuty temu rozlewał, zniknęła, zastąpiona kamienną, zimną ścianą, przez którą nie wierzyłam, że kiedykolwiek się przebiję. Jego blizny biegną głębiej, niż kiedykolwiek myślałam. Odseparował mnie od siebie, więc mógł utrzymać sekrety w sobą i wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, że to nigdy nie będzie działać. Byliśmy zbyt uparci dla naszego własnego dobra. − Chcesz, żebym przestała walczyć o ciebie, prawda? - wyszeptałam do niego właśnie wtedy. - Więc dobrze. Poddaję się. Zesztywniał lekko, zanim oderwał ode mnie oczy. Przeszedł obok bez żadnego słowa, kierując się do swojego pokoju. W tym samym momencie pożałowałam, że posunęłam się z nim tak daleko. Żałuję, że nie trzymałam się od niego z daleka; ostrożnie, aby nie oddać mu się z serdecznością i gotowością. Zawsze, gdy byliśmy razem, mimo, że to było piękne, nadstawiłabym drugi policzek i ruszyła dalej. Taki zawód miłosny nie był tego wart.

**** Następnego ranka siedział na kanapie tylko w dżinsach, wpatrując się w telewizor martwymi oczami i ze zmarszczonym czołem. Na palcach wyszłam z sypialni do kuchni, mając nadzieje, że mnie nie usłyszy. Musiałam go unikać. Nie zniosłabym kolejnej konfrontacji. Postawiłam czajnik na palniku i wyciągnęłam kubek z szafki. Zrobiłam kawę i oparłam się plecami o ladę, opróżniając kubek do ostatniej kropli. Potem zrobiłam jeszcze jedną. Byłam martwa. Psychicznie i emocjonalnie wykończona, mając nadzieje, że ta obrzydliwa kawa pomoże usunąć mi otumanienie. − Leah. Zesztywniałam na dźwięk jego głosu. Ledwo odwróciłam głowę, aby spojrzeć na niego, zbliżającego się do kuchni. Był powolny, jakby ledwie spał i zatrzymał się przed ladą. Patrzył na mnie zmęczonymi oczami i widziałam w nich poddanie się, kiedy oparł łokcie na blacie i odetchnął. − Przepraszam – mruknął. - Byłem kutasem zeszłej nocy. Przepraszam, że krzyczałem na ciebie. Wzruszyłam ramionami. - Jest w porządku. Spojrzał na mnie kilka razy, oblizując usta przed tym, co miał 119

powiedzieć. - Spójrz... Powinienem wiedzieć, prawda? Powinienem wiedzieć, że będziesz chciała więcej. Byłem głupi i samolubny. Chciałem spróbować ciebie, zawsze chciałem i spieprzyłem to przez posunięcie się o krok za daleko. Nie zdawałem sobie sprawy, że w całym tym procesie będę cię zwodzić, że będziesz chciała więcej ode mnie, niż mógłbym ci dać - westchnął i przebiegł dłonią przez włosy, patrząc bezczynnie w punkt na ścianie. - Wszystko wydawało się dobre w sposób, w jaki było. Bez żadnych zobowiązań. Bez stresu. Fakt, że byliśmy dobrymi przyjaciółmi i... Powinienem wiedzieć, że to było inne dla ciebie. Nie odpowiedziałam. Nie miałam nic do dodania. Także dlatego, że w międzyczasie nic się dla niego nie zmieniło. Ciągle podtrzymywał podstawy tego, kim przyjaciele z korzyściami powinni być i byłam jedyną, która nie spełniała tych warunków. Trzeba przyznać, że to była całkowicie moja wina. Od samego początku chciałam więcej i byłam gotowa wziąć go w jakikolwiek sposób. To sprawiło, że ta cała sytuacja była jeszcze bardziej tragiczna i prawie poczułam się zdradzona, że po tym wszystkim nie chciał więcej. Nienawidziłam go trochę. − Spójrz, mimo wszystko, zależy mi na naszej przyjaźni – kontynuował. - Nie chcę, żebyśmy się kłócili. Nie mogę znieść tego, że jesteś przeciwko mnie. To może zadziałać. Możemy powrócić do tego, kim byliśmy wcześniej... do wszystkiego. Wciąż możemy byś przyjaciółmi, Leah. Niczym na boku. Tylko przyjaciele. Płaskim głosem, zapytałam. - To jest to czego chcesz? Jego oczy błyskawicznie przeskoczyły do moich i z trudem przełknął ślinę. - Tak. − To dlaczego brzmisz tak niepewnie? − Nie brzmię – zaprzeczył stanowczo. Wzięłam kolejny łyk kawy i pokręciłam głową na niego. Monotonnym głosem powiedziałam. - Jakoś nie myślę, że bycie przyjaciółmi jest mądre. − Dlaczego? − Wszystko co się wydarzyło jest zbyt świeże, nie sądzisz? Skrzywił się. - Więc czym wolisz żebyśmy byli, Leah? Wzruszyłam ramionami. - Będziemy współistnieć i zrobię co w mojej mocy, aby tolerować cię, ale nie będę twoim kumplem. W rzeczywistości, teraz jesteś moim współlokatorem. Czasowo. − Współlokator? - zadrwił z niedowierzaniem. Mój kręgosłup zesztywniał, kiedy rzuciłam mu spojrzenie. - Mówię niewyraźnie? Pomimo powagi jego warga wykrzywiła się w uśmieszku. - To nie potrwa długo. Złamiesz się i ponownie będziesz mnie potrzebować. Uniosłam brew i spojrzałam spokojnie na niego. - W tej kwestii prawdą jest to, Carter, że potrzebujesz mnie dużo bardziej, niż ja ciebie. I to jest coś, czemu nie możesz zaprzeczyć. Warga natychmiast opadła. Jego oczy pociemniały. - To prawda? − Tak. Przyglądał mi się przez chwilę i myślę, że wiedział, że miałam rację. Wiedział, że to było za bardzo popieprzone. To, że może nigdy nie będziemy tym, 120

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

czym byliśmy wcześniej. Zniszczyliśmy tę możliwość w sekundzie, w której zdecydowaliśmy się posunąć sprawy dalej. Ale to było tak, jakby chciał założyć końskie okulary. Nie chciał uznać tej strasznej prawdy. Cóż, będzie musiał. Jeśli o mnie chodzi, to nie byłam już zainteresowana by kiedykolwiek być przyjaciółmi. Właściwie, to nie byłam zainteresowana byciem czymkolwiek w ogóle dla Cartera Mathesona. − Dobrze – w końcu powiedział, wycofując się z kuchni, z wyrazem pogardy na twarzy. - Chcesz mnie zdegradować do współlokatora? Dostaniesz współlokatora, Leah. Tylko pamiętaj, bądź ostrożna z tym, czego sobie życzysz. I z tym, odwrócił się i odszedł.

121

dziewiętnaście Zima 2008 19 lat Szkoła. Praca. Nienawidzenie Cartera. Te trzy rzeczy zajmują większą część mojego czasu. Zajęło mu to dokładnie miesiąc, zanim jego wzrok kompletnie zmienił kierunek, odsuwając się od mojego . Miesiąc zanim dziewczyny siedziały na jego kolanach i przenosił rzeczy na kolejny poziom. Powiedzenie, że czułam się jak wykorzystana chusteczka rzucona na chodnik, było poważnym niedopowiedzeniem. Nie było nic bardziej bolesnego jak wiedza, że nie byłaś aż tak ważna dla kogoś, jak myślałaś, że byłaś i, że z łatwością mógł cię zastąpić. Sukinsyn. Spoglądałam na niego, jak chodziłam w tę i z powrotem. Siedział w swoim zwykłym miejscu z chłopakami i opierał się o dziewczynę, przenosząc jej włosy za ucho, kiedy do niej szeptał. Gdy Jared odwrócił się na swoim krześle i podniósł na mnie rękę, zamarłam, pośpiesznie szukając Melanie. Nie będę ich obsługiwać. Do cholery, nie. Niestety, Melanie była zajęta innym stolikiem. − Leah! - krzyknął Jared. Nieznośny skurczybyk wykrzykiwał moje imię, aby przyciągnąć moją uwagę. Westchnęłam i podeszłam do nich. Starałam się utrzymać oczy przyklejone do Jareda, ale na własną rękę przeniosły się do Cartera. Patrzył na mnie z uśmiechem grającym na ustach, kiedy chwycił piwo i lekko je przechylił. Zmarszczyłam brwi, kiedy zatrzymałam się przy stoliku, patrząc na Jareda, chcąc nic więcej, jak go udusić. − Co chcesz? - zapytałam szorstko. − Nic – odpowiedział. Co do cholery? - To dlaczego mnie zawołałeś, Jared? - sapnęłam. − Byłem ciekaw gdzie byłaś. Czuję się tak, jakbym nie widział cię od wieków. − Pracuję na pół etatu. − Dlaczego? − Z powodu godzin. Potrzebuję więcej czasu wieczorami na uczenie się. A nie na bycie tutaj i słuchanie pijaków oraz oglądanie Cartera pieszczącego kolejne dziewczyny. Prawda była taka, że to był poważny problem. Doszło do tego, że tak bardzo rozpraszał mnie w pracy, że wzięłam kolejną pracę jako kasjerka w sklepie blisko mojego uniwersytetu. W ten sposób pracowałam od późnego popołudnia do wczesnych godzin wieczornych, a tutaj tylko dwie noce w tygodniu. Kombinowałam między tymi dwoma pracami, aby być pełnowymiarowym studentem. 122

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Czasy były trudne. Nawet, kiedy znajdowałam wolny czas w weekendy, to spędzałam go w bibliotece, tworząc esej i powtarzając rozdziały podręczników. Potem znalazłam pretekst do zostawania po prawie każdych zajęciach, by przeanalizować wszystkie pytania i wątpliwości z profesorem, bo inaczej byłam kompletnie zgubiona w morzu zamieszania. Byłam zajęta. Drastycznie zajęta. Bolała mnie głowa, kiedy uderzałam w poduszkę, a moje ciało opadło na materac jak bezwładny makaron. Zazwyczaj nie miałam dużo czasu na myślenie – co było tym czego potrzebowałam – i kończyłam zasypiając kilka minut później. Przez zajmowanie mojego mózgu, serce nie mogło go dogonić. To dlatego stanie przy tym stoliku działało mi na nerwy. Zmusiło mnie to do zauważenia drania, stojącego dwie stopy9 ode mnie, świdrującego złośliwymi oczami w moją stronę, podczas, gdy jedna z jego groupies terytorialnie pochylała się do niego, jakby był jej. Zadrwiłam. Powodzenia z tym, kochanie. Mieszkanie z nim było interesujące. Pomimo naszego jakoś przyjacielskiego rozejmu, wcale nie byliśmy przyjacielscy. Unikaliśmy się przy każdej okazji i ledwie się tolerowaliśmy. Rozmawialiśmy, nie często, ale dość i zazwyczaj o czynszu i rachunkach, z kilkoma wtrąconymi złośliwymi komentarzami. Nie było go w pobliżu zbyt często. Ćwiczył z zespołem, grając coraz więcej koncertów i na dodatek promując siebie. Ich popularność poważnie wzrastała, zwłaszcza, kiedy zaczęli tworzyć więcej filmików i demo. Wiem to jedynie od Rome'a, ale nie spotykałam go już zbyt często w jego ulubionym miejscu. Ponieważ Mel była bliżej chłopaków niż ja, ostatnia aktualizacja, którą mi wysłała, była o tym, że negocjowali z menedżerem i jeśli zdecydują się, to ich życia mogą przenieść się gdzieś indziej. Co było zarówno uwalniające i przygnębiające w tym samym czasie. Myśl o nim odchodzącym, przyprawiała mnie o mdłości. Tak bardzo polegliśmy i jeśli odejdzie, to już nigdy tego nie naprawimy. Co jest interesujące, patrząc wstecz. Gdzieś głęboko we mnie, miałam nadzieję, że jakoś to poukładamy, dogadamy się. − Jesteś pewna, że to prawdziwy powód tego, dlaczego zmniejszyłaś godziny? - Carter nagle powiedział, a jego głos ociekał wątpliwością. Ostro na niego patrzyłam, prowokując go. - Jaki mógłby być inny powód? Wzruszył ramionami, umieszczając niedbale dłoń na udzie dziewczyny, powodując, że przywarła do niego jeszcze bardziej. - Strasznie często gniewnie na mnie patrzysz. To prawie tak, jakbyś mnie unikała. − Jeśli cię unikam Carter, to pewnie dlatego, że moje komórki mózgowe nie są w stanie zniknąć bardziej, niż wtedy, gdy są w obecności twojego zarozumiałego egoizmu. Jared roześmiał się i ku mojemu zdziwieniu, Carter też. Pokiwał na mnie 9 Około 70 cm

123

głową. - Może. Lub nie możesz dać sobie rady z pragnieniem czegoś, czego nie możesz mieć. Teraz śmiech Jareda całkowicie zamarł, a jego oczy rozszerzyły się. Spoglądał między naszą dwójkę. Przez kilka chwil patrzyłam na Cartera, myśląc o milionach rzeczy, które mogłabym powiedzieć, aby rozerwać to ego na kawałki. Jednak wiedziałam, że przez to będę wyglądać na słabą, a jest to ostatnia rzecz, której potrzebowałam - danie mu potwierdzenia tego, że ma rację, że trafił w sedno i dostał się do mnie. Tylko się do niego uśmiechnęłam i odwróciłam do Jareda, pytając go słodko. - Potrzebujesz jeszcze czegoś, Jare? Pokręcił głową. - Nie, Leah. − Dobranoc, panowie. Już miałam się odwrócić, kiedy Carter nagle powiedział. - Ja jeszcze z tobą nie skończyłem. Skrzyżowałam ramiona i odwróciłam się do niego. - Myślałam, że już mieliśmy tę rozmowę. Zaśmiał się ostro. - Nie, Aniele. Nie wywołuję naszej rozmowy o tobie degradującej mnie do roli współlokatora. Mówię o tym, że chce mi się pić. Zacisnęłam zęby i powstrzymałam się przed wiązanką cisnącą się na usta. Racja, i co chcesz do picia, Carter? Jego oczy leniwie przebiegły po mnie. - Coś mokrego. − Coś mokrego? − Chyba, że to dla ciebie trudne10. Sukinsyn. − Cóż, dużo drinków jest mokrych, Carter. Jest coś czego szczególnie chcesz? Odchylił się do tyłu, patrząc na mnie uważnie, kiedy odpowiedział. - A może powiesz mi, wokół czego ty wolisz owijać usta? Moje oko zadrgało. Ten facet. Próbował mnie zdenerwować z nadzieją, że zobaczy jak wybucham. To się nie stanie. Czy on już mnie nie zna? Jak niegrzecznie. − Ostatnio próbowałam różnych drinków, Carter – odpowiedziałam słodko z fałszywym uśmiechem. - I moje usta czerpały dużo przyjemności z owinięcia się wokół wielu z nich. Jego twarz opadała, a usta rozchyliły się. Kłopotliwie milczał i to była moja kolej, aby uśmiechnąć się i dodać. - Może przyniosę ci nowego drinka? Koktajl „wyschnięta cipka”. Może ten będzie dla ciebie dość mokry. Odwróciłam się i szybko oddaliłam, słysząc Jareda pękającego ze śmiechu. Trzęsłam się ze złości, wkurzona do granic, poważnie rozważając rzucenie tej pracy w drodze do Mel. Obserwowała tę wymianę zdań i, kiedy posłałam jej wściekłe spojrzenie, świadomie spojrzała przez ramię i spiorunowała spojrzeniem Cartera. Przez całą noc czułam jego wzrok na sobie. Mel przekazywała mi najnowsze nowiny przez cały czas, mówiąc mi, że olał dziewczyny lub może one go olały, po tym jak zamilkł, gdy go opuściłam. Był markotny i, kiedy w końcu Jared go zostawi, zostanie sam, pijąc i... obserwując. Ledwie mogłam się skupić przez tę nagłą uwagę. 10 Tutaj pojawiło się słówko hard, co oznacza twardy i trudny.

124

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Kiedy moja zmiana się skończyła, przeklęłam, gdy byłyśmy już gotowe do wyjścia.- Nie wiem jak przetrwam przerwę zimową z dala od zajęć. Będę na skraju załamania nerwowego, jeśli nie będę wciąż zajęta. − Wyjdź i zabaw się ze mną – nalegała, puszczając oczko. - Odciągnę twoje myśli od tego kutasa i gwarantuję ci, że przerwa szybko minie, jak będziesz zbyt zajęta zabawą. − Jakoś picie nie brzmi w tej chwili dobrze. − Mówisz tak, ale jeśli przyjdzie czas, to będziesz zadowolona, że to zrobiłaś. Czasami miło jest zapomnieć – powiedziała z dziwnym wyrazem w oczach, co sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się, jakie ona miała problemy. − Chodź – błagała. - Będziemy mieć wieczór na mieście i kto wie? Może będziemy się świetnie bawić. To będzie nasza rzecz. − Tak długo, jak tylko my. Przytaknęła ochoczo. - O tak. Nie wyjdę ponownie z chłopakami. Pieprzyć ich. Moje oczy rozszerzyły się na jej błysk gniewu. - Wszystko w porządku? Odwróciła wzrok. - Tak, wszystko w porządku. − Cóż, to z chęcią wyjdę. Nie zaszkodzi spróbować zapomnieć kilka rzeczy. Wyszłyśmy z baru i rozeszłyśmy się. Zauważyłam jeepa Rome'a zaparkowanego na poboczu drogi, ale nie było go w nim. Przez kilka minut czekałam na zimnie, opierając się plecami o samochód, kiedy w końcu wyłonił się z baru. Nawet nie zorientowałam się, że tam był! Byłam tak bardzo rozproszona Carterem, że ostatnio zaniedbałam wiele osób. Wyszedł z Carterem obok i rozmawiali o czymś. Poczułam zmianę w powietrzu, gdy zbliżali się. Nie można powiedzieć, że to było złe, ale wyglądali jakby omawiali ważne rzeczy. Prawdopodobnie zespół. Kiedy Carter sztywno skinął głową, Rome uśmiechnął się i przyjaźnie poklepał go po plecach. Od kiedy zachowują się tak... przyjacielsko? Cokolwiek zostało powiedziane, Rome był teraz w siódmym niebie. Natychmiast ucichli, kiedy Rome zbliżył się do mnie i prymitywnie poklepał moje włosy, psując moje updo11. - Mam nadzieję, że nie czekałaś długo. Wzruszyłam ramionami w roztargnieniu. - Trzymanie mnie na mrozie jest typowe dla ciebie. Nie czuję dłoni. Potarł palcem wskazującym o kciuk. - Słyszysz to, Leah? To jest najcichszy dźwięk skrzypiec na świecie. Przewróciłam oczami, a on się roześmiał. Czułam jak Carter się zbliża. Przesunęłam się i, kiedy Rome odblokował samochód, otworzyłam tylne drzwi, nie patrząc na Cartera. Nawet jeśli spojrzałam, to wszystkim co widziałam, to te wszystkie dziewczyny siedzące na jego kolanach. Wsunęłam się do tyłu i nie miałam czasu zamknąć drzwi przed tym, jak usiadł obok mnie. Spojrzałam na niego w zdziwieniu, a on spojrzał unosząc brwi, 11 włosy zaczesane do tyłu

125

prowokując mnie. − Co? - zapytał niewinnie. - Tylne siedzenia należą do ciebie? Spojrzałam na puste siedzenie z przodu, kuszona wypełznięciem z mojego na tamto. Ale jeszcze raz próbował mnie zdenerwować i przysporzyć mi kłopotu. Przesunęłam się na drugą stronę, jak najdalej od niego, aż moje ciało zwinęło się przy drzwiach i odpowiedziałam. - Nie, Carter. Siadaj i baw się dobrze. Rome pokręcił głową, słysząc nas, kiedy zaczęliśmy jechać. Podczas jazdy, Carter powoli przysuwał się do mnie, aż czułam jego ciepło przy mojej wolnej stronie. Część mnie chciała otworzyć drzwi i wyskoczyć. Druga część chciała, żeby został tam gdzie był.

126

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dwadzieścia Carter próbował zmniejszyć dystans, ale robiłam wszystko, by trzymać się od niego z daleka. Nie mógł tak po prostu zdecydować o tym, kiedy rzeczy będą lepsze. Nie kurwa. Nie po tym jak każdej nocy byłam świadkiem jego poczynań z tymi wszystkimi kobietami. - Gdzie idziesz? - zapytał, stojąc w drzwiach łazienki, przyglądając mi się jak nakładam lekki makijaż. Byliśmy w naszym mieszkaniu, a on rzeczywiście do mnie mówił. To było dziwne. Prawie zapomniałam, że ponownie byłam widzialna. Zignorowałam jego pytanie i próbowałam zamknąć drzwi, ale zablokował je stopą i zmusił do ponownego otwarcia. − Gdzie idziesz? - powtórzył spokojnie. − Wychodzę – zwyczajnie odpowiedziałam, zerkając z dezaprobatą na jego twarz. − Wychodzisz? − Co? Chyba to nie jest nielegalne, Carter? − Chcesz, żebym poszedł z tobą? Zamarłam i uniosłam na niego brwi. - Dlaczego miałabym tego chcieć? − Abym mógł na ciebie uważać. Nie możesz być poważna, wychodząc i wyglądając w taki sposób, nie przyciągając złej uwagi. Spojrzałam w dół na moje obcisłe spodnie i czarny top. Ten zestaw był strasznie nudny i nie ma wątpliwości, że nie przyciągnę jakiejkolwiek uwagi, szczególnie złej. Byłam tego pewna. Jeśli ktoś ryzykowałby dla złej uwagi, to byłaby to Melanie. − Uspokój się - kontynuowałam. - Wychodzimy tylko na kilka drinków. Nie wiem nawet dlaczego ci to mówię. W każdym razie nie ma cię zazwyczaj w domu. − Myślałem o tym, co powiedziałem do ciebie w barze przed Jaredem parę dni temu – westchnął i spojrzał na podłogę. - Zdałem sobie sprawę jak brzmiałem i, że byłem palantem. − Cóż, zapomniałam już o tym – całkowite kłamstwo. - To nie ma znaczenia. - ruszyłam, aby przejść obok niego, ale zastawił mi drogę, patrząc na mnie z poważną miną. − A może byś została? Zamówilibyśmy pizze i spędzili razem czas. Jest coś, co chcę ci powiedzieć. Coś ważnego. Cała jego postawa była dziwna. Zachowywał się czule i jego błagalne niebieskie oczy topiły lód wokół mojego serca. Odwróciłam wzrok, myśląc o Melanie i naszej wspólnej nocy. − Nie mogę – odpowiedziałam cicho. - Melanie prawdopodobnie już na mnie czeka. Za późno zapytałeś. 127

Westchnął smutno i przepuścił mnie. Chwyciłam kopertówkę z blatu kuchennego i wyciągnęłam telefon, aby do niej napisać. Ja: Jak daleko jesteś? Mel: Pięć minut. Ja: Będę czekać na zewnątrz.

− Miłego wieczoru, Carter – powiedziałam.

Kiedy nie odpowiedział, spojrzałam przez ramię i zobaczyłam go stojącego kilka stóp za mną, wyglądając na przygnębionego jak zawsze. Nie mogłam tego zrozumieć. Nie miał dzisiaj dnia sportu z tymi wszystkimi laskami? Jak to było sprawiedliwe? Rozzłościłam się na samą myśl o tym. Otworzyłam drzwi i wyszłam, zanim moje serce mogłoby zadecydować inaczej.

**** − Więc w czym problem? - zapytałam Melanie, wcinając kalmary.

Naszym pierwszym przystankiem była restauracja i zamówiłyśmy tylko przystawki. Nie byłoby mądrym pomysłem zapchanie się jedzeniem, zanim poszłybyśmy pić. Jak przewidywałam, Melanie zrobiła się na bóstwo. Miała na sobie również obcisłe spodnie, ale jej top był koronkowy i pocięty w miejscach, które sprawiały, że wyglądał jakby przeszedł przez niszczarkę – ale w dobry sposób – i niewiele zostawiał dla wyobraźni. Dziewczyna miała duży dekolt. Skrzywiła się na mnie. - Co masz na myśli? − Wyglądasz tak, jakbyś również potrzebowała nocnego wyjścia. Chcę wiedzieć jaki masz problem. Czy ma to coś wspólnego z chłopakami? Wiesz, że jestem spostrzegawcza, prawda? Widziałam jak od czasu do czasu gapisz się na Rome'a. Mel co najmniej była w szoku. Jej usta opadły. - Poważnie to zauważyłaś? − Och tak, zdecydowanie. − Wyglądałam przez cały czas jak ty? Zmarszczyłam brwi. - Co to ma znaczyć? − Cóż, czasami stałaś i po prostu patrzyłaś się na Cartera z tym nienawistnym spojrzeniem na twarzy. Nie myślałam, że również to robię. Jasna cholera. Naprawdę to robię? - Dlaczego nie powiedziałaś mi, że to robiłam? - zapytałam obrażona. − Mówię ci o tym dziesięć tysięcy razy dziennie! Jęknęłam. To było żenujące. - Dobrze, cóż, znasz moje powody. Jakie są twoje? Wzruszyła ramionami w zamyśleniu. - Po prostu myślę, że Rome jest męską dziwką z zerowym szacunkiem dla samego siebie. 128

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Zaśmiałam się. - Tak, na pewno jest. Odrzuciła kalmary, wystrzeliwując. - Jakiego faceta nie obchodzi to, w kogo wkłada swojego kutasa? O ile mi wiadomo, to prawdopodobnie roznosi STD12 i nie mam cholernego interesu w dotykaniu tego, więc pieprzyć go i jego osiągnięcia. Znieruchomiałam, a moje brwi wystrzeliły w górę. - Podrywa cię Unikała spojrzenia mi prosto w oczy, a jej policzki zarumieniły się. Miesiąc temu obściskiwaliśmy się... − CO? Gdzie ja byłam? − Miałaś szkołę i byłaś nieznośna jak diabli. Nie chciałam wyładowywać na tobie skutków moich dramatów. Wyglądałaś, jakbyś miała wystarczająco własnych. − Nie obchodzi mnie to jakiemu dramatowi stawiam czoła, kiedy chodzi o Rome'a i ciebie, to jestem tam! Ten facet nie angażuje się, Melanie. Jest kolejnym Carterem, z tą różnicą, że Rome chce mieć tak wiele zabawy, jak to możliwe przed ustatkowaniem się. − A Carter? − Carter nigdy się nie zaangażuje, kiedykolwiek. Tak to jest z nim. Dlatego poddałam się. Pokręciła głową ze złością. - Cóż, w każdym razie, byliśmy trochę pijani na imprezie u Jareda i pocałował mnie. Gdy nie chciałam więcej, stał się nieznośny i odszedł. Od tego czasu, równie dobrze mogę być duchem. − To nie tak, że Rome staje się bardzo nieznośny – odpowiedziałam w zamyśleniu. - Naprawdę cię chce, tak myślę. Tylko wzruszyła ramionami, patrząc na szklankę z wodą. - To nie ma znaczenia. Jego duma prawdopodobnie ucierpiała, ponieważ nigdy wcześniej nie usłyszał odrzucenia. − Słuchaj, nie potrzebujemy tego gówna. − Jeśli teraz są zarozumiali, to wyobraź sobie, jacy będę, kiedy będą sławni. Wzdrygnęłam się na samą myśl. - Boże dopomóż kobiecej populacji. Skończyłyśmy nasze posiłki i wyszłyśmy, oczekując przyćmienia naszych umysłów i zapomnienia.

**** Byłam pijana. Moja głowa wirowała i kochałam to. Kiedy piłam czułam zawroty głowy. To było jak tymczasowa przerwa od świata, a dodając do tego taniec, spędzałam cholernie dobrze czas. To była noc numer jeden i już oczekiwałam kolejnej. − Potrzebujesz pomocy w środku? - Mel zapytała, równie pijana jak ja. Odwróciłam się do niej i pokręciłam głową. Czułam się jak ruchoma kula do kręgli. - Nie, jest dobrze. Zobaczymy się wczoraj wieczorem w pracy, tak? 12 Choroby przenoszone drogą płciową

129

− Jutro, kochanie. Nie wczoraj.

Przytaknęłam. - To też. Rzuciłam pieniądze taksówkarzowi i wysiadłam z samochodu. Pomachała do mnie na pożegnanie i samochód ruszył w dół ulicy. W drodze do drzwi otworzyłam kopertówkę i wyjęłam klucze. Potknęłam się lekko o nierówną drogę. Głupia nierówna droga. Kiedy byłam przy drzwiach musiałam pochylić się i w ciemności wpatrywać się mocno w gałkę. Włożenie klucza będzie misją, zwłaszcza jeśli świat nadal będzie się kręcił. Uniosłam klucz i uderzył w gałkę, zanim zniknęła przede mną. Co do... − Gdzie ty do cholery byłaś? Zamrugałam i spojrzałam w górę. Drzwi w magiczny sposób w mgnieniu oku otworzyły się, a Carter stał tam, wściekły. Zrobiłam krok do przodu i niemal się przewróciłam o wyimaginowany schodek, który w tajemniczy sposób uformował się przed drzwiami. Złapał mnie i postawił prosto, wciągając mnie do mieszkania zanim zatrzasnął drzwi. Potem, powąchałam go. Nie, na prawdę, przyłożyłam nos do jego piersi i zaciągnęłam się, długo i mocno. Wtedy zdałam sobie sprawę, że obwąchiwałam go jak pies i szybko się od niego odsunęłam. Groźnie na mnie spoglądał. Jaki miał kurwa problem? − Co się stało z kilkoma drinkami? - zapytał. - Nie było cię przez godziny, Leah. Jest druga pieprzona rano. − Nie wiedziałam, że miałam godzinę policyjną – odpowiedziałam. Pokręcił głową, a jego wirująca twarz wyglądała na sfrustrowaną. - Nie odbierałaś telefonu, Melanie również. − Wyłączyłyśmy telefony. − Dlaczego to zrobiłyście? − Ponieważ to rzecz zwana własnością prywatną i, kiedy ktoś ma kawałek własności, który jest jego, to może zrobić z nią co tylko chce. − Przestań być mądralińska, Leah. − Nie jestem. Jestem naprawdę zmęczona i właśnie teraz idę do łóżka. Dobranoc. Przeszłam obok niego, poruszając się w kierunku ściany, kiedy stanął przede mną. Dla osoby pijanej tak jak ja, równie dobrze mógł być olbrzymem. − Rusz się, Carter – powiedziałam. − Co robiłaś dzisiaj? − To jest moja prywatna sprawa! − Poważnie chcesz grać w tę grę? Położyłam dłoń na mojej głowie i zamknęłam oczy, próbując zatrzymać zawroty. Z każdą sekundą byłam coraz bardziej zła. − Wiesz – powiedziałam dobitnie. - Nie widzisz mnie czekającej przy drzwiach, wymagającej wiedzy, gdzie byłeś za każdym razem, kiedy wyszedłeś, robiąc kto wie co! To jest coś, co nazywa się prywatnością. Nauczyłeś mnie tego raz, pamiętasz? − Prywatność, co? 130

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

Otworzyłam oczy i spojrzałam. - Tak, pry-wa-tność. To za długie słowo dla ciebie czy coś? Jest długie tylko na cztery czy pięć sylab. − Nie, nie jest dla mnie za długie i to są trzy pieprzone sylaby. − Dobrze więc. Cieszę się, że rozwiązaliśmy problem... − Byłaś z facetem? - wtrącił się. - To dlatego jesteś taka skryta? Moje oczy rozszerzyły się i tym razem mój wzrok na tyle się ustabilizował, że widziałam go w całości. Jego nozdrza rozszerzały się i był na granicy wybuchu. Faktem było to, że byłam pijana i nie obchodziło mnie to. − Leah – przycisnął. − Może byłam – odpowiedziałam złośliwie. - Co ci do tego? Jego oczy skamieniały. - Z kim byłaś? − Nie twój interes. − Z kim kurwa byłaś, oprócz Melanie? − Z kimś do kogo nigdy się nie zbliżysz! − Jesteś teraz poważna? Rozłożyłam szeroko ramiona. - BARDZO poważna! I ogromnie pijana. Nie mógł mnie rzeczywiście łapać za słówko, prawda? Ale nie. Wybuchł. Minął mnie, krocząc szybko zanim zatrzymał się i zrzucił suszarkę do naczyń z blatu. Podskoczyłam, kiedy uderzyła w podłogę, rozrzucając wszędzie sztućce. Pocierał twarz, gdy przechadzał się po pokoju, a ja po prostu tam stałam, w szoku. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby tak zareagował. − Więc pieprzyłaś tam faceta, ale ja jestem diabłem za to, że powiedziałem ci, że nie jestem osobą, która chce związku! - krzyknął z niedowierzaniem. − Dlaczego to cię obchodzi? Za każdym razem jak jestem w barze, to dotykasz jakąś dziewczynę... − Więc próbujesz się odegrać na mnie! − Nie, nie próbuję się na tobie odegrać. − To co to jest? − To ja ci mówię, że nie masz prawa zachowywać się tak w stosunku do czegoś, co ty też robisz. Tylko pokręcił głową, patrząc zawzięcie na mnie, jakbym była jedyną winną.- Nie pieprzę ich, Leah, ale teraz myślę, że równie dobrze mogę, prawda? Nie ma sensu czekać, aż powiesz mi, że popełniłaś błąd. Pieprzyć to, skończyłem. − Myślałam, że już skończyliśmy. − Prawda – mruknął bez wyrazu. Zatrzymał się na chwilę i wziął kilka głębokich oddechów. Wyglądał jakby zaczynał wpadać w panikę. Pieprzysz się z moją głową. Kurwa, nie wiem co robić. Nigdy wcześniej nie czułem tego popieprzenia, a ty po prostu cieszysz się nakręcaniem mnie, prawda? Lubisz jak jestem zazdrosny... − Nie, nie lubię. Uspokój się, Carter. Tracisz... − Przez ciebie! − Rzeczy zmieniły się w gówno, kiedy chciałam więcej a ty nie! Jak mam się 131

za to obwiniać? − Nie mogę tu być – sapał, wielokrotnie kręcąc głową. - Nie mogę kurwa... Wziął klucze z blatu i wybiegł z mieszkania, zostawiając mnie kompletnie samą i oniemiałą. Chciałam dogonić go i powiedzieć mu, że niczego nie zrobiłam, nie byłam z nikim. Że skłamałam, aby tylko go zranić. Aby sprawić, żeby poczuł maleńki okruch mojego bólu. Nie mogłam tylko zmusić moich nóg do pracy. Jakaś część mnie chciała odpędzić go z dala ode mnie. W ten sposób, nigdy więcej nie wciągnąłby mnie z powrotem w swoje ramiona i nie wywrócił świata do góry nogami. Jeśli nie mogłam go mieć w całości, to nie miałam zamiaru być popychadłem, którym byłam wcześniej, biorąc jakikolwiek kawałek mi dał, jak zakochany szczeniak. Nie, kurwa nie. Moje serce nie zniosłoby tego. Zrzuciłam moje niskie obcasy i powłóczyłam się do sypialni, po drodze uderzając o ściany. Kiedy w końcu dotarłam do łóżka, próbowałam zdjąć spodnie, ponieważ były ciasne jak cholera i bolał mnie brzuch. Niestety utknęły w połowie moich nóg i nie mogłam utrzymać otwartych oczu na tyle długo, aby dalej próbować. Przewróciłam się i upadłam na materac ze zwisającymi nogami. Wszystko stało się czarne.

**** Następnego ranka obudziłam się, znajdując się całkowicie w łóżku, ze zdjętymi dżinsami, pościelą na mnie i grzejnikiem huczącym w rogu pokoju. To tylko sprawiło, że zaczęłam płakać.

132

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dwadzieścia – jeden − Leah.

Budził mnie, potrząsając mną lekko. Ledwo otworzyłam oczy. − Byłaś tu cały dzień. Musisz wstać. Moja skroń za bardzo pulsowała, aby się ruszyć. Po prostu pokręciłam głową. Potrzebowałam snu. Rzeczywistość może poczekać trochę dłużej. Pościel została odrzucona i od razu zadrżałam z zimna. Jego silne ramiona owinęły się wokół mnie i znów pokręciłam głową na znak protestu, ale nie obchodziło go to. Podniósł mnie z łóżka, a ja wtuliłam się w niego, opierając czoło o ciepłą klatkę piersiową. Mocno mnie trzymał w drodze z sypialni, przenosząc do łazienki. Nie rozumiałam dlaczego był taki delikatny. Zraniłam go zeszłej nocy. Dlaczego zachowuje się tak, jakby nic się nie stało? Otworzyłam oczy i obserwowałam jak pochyla się do kabiny prysznicowej. Włączył wodę i powoli mnie postawił. Stanęłam, czerwieniąc się przed nim, wpatrując się w nasze stopy. Czułam się zażenowana i niepewnie. Byłam zniesmaczona moim zachowaniem i nie byłam pewna jak powinnam przeprosić. Żadne słowa nie wydawały się dość stosowne. − Śmierdzisz – powiedział beztrosko. - Musisz się umyć, Aniele. Anioł. To była ostatnia rzecz, jaką byłam. Skinęłam słabo, ale nie zrobiłam żadnego ruchu. Jego dłonie chwyciły moją koszulkę. - Podnieś ręce do góry – pokierował. Gdy to zrobiłam, zdjął ją i rzucił na podłogę. Nadal wpatrywałam się w podłogę, kiedy odpiął mój stanik i również pozwolił mu upaść. Kiedy jego palce wiły się przy krawędzi mojej bielizny, spojrzałam na niego. Spotkał mój wzrok i wyglądał na zmęczonego. Tak cholernie zmęczonego. I pokonanego. I to była moja robota. − Carter... − Żadnego gadania. Weź po prostu prysznic i nie mów nic przez chwilę. − Dlaczego? − Bo myślę, że to pomoże. Nie wiedziałam, jak mogło. Byłam okropna, a on był słodki. Pomógł wejść mi pod prysznic i stanąć pod natryskiem. Mgła powoli robiła się przejrzysta, zwłaszcza, gdy szybko zrzucił ubrania i dołączył do mnie. Moje oczy włóczyły się po każdym calu jego skóry. Czułam jakby minęła wieczność odkąd widziałam go nago. Przełknęłam, ale kamień w moim gardle odbił się, cofając. Odwróciłam się od niego tak, że byłam do niego plecami i przebiegłam palcami przez moje włosy. Jego dłonie chwyciły moje ramiona i przyciągnęły do siebie. Silne ręce 133

owinęły się wokół mnie. Pochylił twarz i wyszeptał. - Jest w porządku. Wiem, że nie miałaś na myśli tego co powiedziałaś, dobrze? Chciałaś mnie zranić. Rozumiem. Zakryłam twarz i odetchnęłam głęboko. Po prostu trzymał mnie tak przez dłuższą chwilę, a potem odsunął się i pomógł mi się umyć. Nie zasługuję na to. − Muszę ci coś powiedzieć – mruknął, kiedy jego dłonie pracowały na moim skalpie. - Skontaktowała się z nami wytwórnia płytowa, która przesłuchała demo. Sprawdzili nas, zobaczyli naszych fanów i filmiki, które umieściliśmy. Chcą nas tam na nagrywanie. Nic nie jest jeszcze pewne. To może być całkowite niepowodzenie, ale producent muzyczny brzmiał tak, jakby naprawdę mu zależało. Nie wstrzymuje oddechu czy cokolwiek, ale chłopaki bardzo chcą to zrobić. Nawet jeśli to się nie uda, to myślą, że wydostanie się stąd jest najlepszą drogą do jeszcze większej ilości fanów. − O mój Boże – szepnęłam. Byłam absolutnie zszokowana. Nie mogłam uwierzyć w to co słyszałam. - Kiedy musicie jechać? − Chce nas tam tak szybko jak to możliwe. − Gdzie jest tam? − California. Oniemiałam. Całkowicie oniemiałam. − Gratulacje – wydusiłam, ale brzmiało to na całkowicie wymuszone. To jest to na co czekałam. Wiedziałam, że muszą się rozwijać, jeśli zamierzają zająć się muzyką na poważnie. Tylko nie spodziewałam się, że to stanie się tak szybko. Zastała głęboka cisza. Jego ruchy stały się wolniejsze i nie odczuwałam komfortu, kiedy zmywał mydło z mojego ciała. Wolałabym, żeby zostawił mnie w spokoju, tu i teraz. Musiałam pogodzić się z tym, co miało nadejść i zrozumieć to, że nie będę już go miała. To było tak, jakby potrafił czytać w moich myślach. Następnie umył siebie i wyszedł z kabiny, chwytając ręcznik i luźno owijając go wokół bioder. Obserwowałam jego plecy, zapamiętując jego włosy, które były ciemniejsze, kiedy były mokre i poczułam ogromne poczucie straty, gdy zniknął za drzwiami. Zamierzałam stracić go całego. Każdą małą rzecz. Wchodzenie do mieszkania i zbieranie jego brudnych skarpet. Słuchanie go śpiewającego swoje szybkie, śmieciowe piosenki. Żartowanie z nim. Rozmawianie. Trzymanie go, a raczej jego trzymającego mnie. Wszystko. I zmarnowałam tyle czasu, będąc na niego zła. Wszystko z powodu czego? Żal był suką i rozkoszował się w moim wnętrzu. Wyłączyłam wodę i wyszłam. Złapałam ręcznik i owinęłam się nim, zanim wybiegłam z łazienki. Siedział na kanapie z łokciami na kolanach, wpatrując się w zamyśleniu w punkt na ścianie. − Przepraszam – powiedziałam nagle, gdy podeszłam. Czułam gorące łzy płynące po moich policzkach, kiedy zatrzymałam się przed nim. - Tak bardzo przepraszam za wszystko... Wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Upadłam obok. Owinął ramię 134

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

wokół mnie i przyciągnął bliżej. Płakałam w jego pierś, zmartwiona wszystkim. Nigdy nie będę miała jego miłości. Zniszczyłam naszą przyjaźń. Zmieniłam nas w wrogów na kilka tygodni. Zamierzał odejść i zrobiłabym wszystko w tym momencie, aby cofnąć czas i delektować się każdą minutą z nim. − Nienawidzę siebie – szlochałam. - Byłam bardzo zraniona. Tak bardzo byłam na ciebie zła. Chciałam być tylko kochana. Kochałam cię odkąd miałam dziesięć lat. Od chwili, kiedy zobaczyłam cię jak wyszedłeś z samochodu, chciałam cię. Zawsze cię chciałam i, kiedy dałeś mi kawałek, zapragnęłam całość. Nie powinnam naciskać! Powinnam po prostu być tam dla ciebie, jako przyjaciółka. Wtedy nic z tego by się nie wydarzyło. Słuchał mnie. Nie byłam pewna czy mówiłam z sensem. Nie obchodzi mnie to. Trzymał mnie, a ja słyszałam jak bicie jego serca przyśpiesza, gdy kontynuowałam, powtarzając w kółko to samo gówno. Deklarując moją miłość, przepraszając, życząc sobie, żeby rzeczy nie potoczyły się w taki sposób, w jaki to zrobiły. Byłam totalnie wyczerpana do czasu, gdy zamknęłam się i uspokoiłam. Moje łzy już dawno wyschły na jego skórze. Zamknęłam oczy. Tak dobrze czułam się w jego ramionach. Jakby to było to, gdzie należałam. To tylko sprawiło, że ból się nasilił. Zostałam przeklęta. To było prawie tak, jakbym była podłączona do kochania go i chciałam to wyłączyć. − Okłamałem cię, dlaczego opuściłem kemping – nagle wyszeptał, wyciągając mnie z moich myśli. - To nie z powodu mojego taty. To z powodu ciebie. − Co masz na myśli? - zapytałam oniemiała. − Chciałem cię wyciągnąć stamtąd. Pojawiłem się wcześniej, aby zapukać w twoje okno, kiedy usłyszałem jak faceci z przodu negocjowali. Nie myślałem o niczym w tamtym czasie, ale potem Russell zaczął się złościć i nie mogłem oprzeć się pokusie podsłuchania, kiedy zaczął krzyczeć. − Negocjował twoją cenę. Mówił, że niedługo będziesz gotowa do biznesu, a oni licytowali. Terminem był kolejny dzień. Russell ostrzegł ich, że będziesz się opierać i walczyć. Powiedział, że trzeba cię złamać, tak jak zrobił to z Cheryl i najbardziej pokręconą częścią było to, że mężczyźni wyglądali na jeszcze bardziej chętnych niż wcześniej. Poczułam jak jego ciało napięło się, a tętno pędziło przy moim uchu, mocniej niż wcześniej. Wciął głęboki oddech aby uspokoić się, zanim kontynuował. − Potem rozpoczęli ich pieprzoną aukcję i jeden z nich wygrał. To było coś tak głupiego, jak trzysta dolarów za całą ciebie. To było obrzydliwe i byłem wkurzony jak nigdy wcześniej. Kusiło mnie, aby wziąć karabin mojego taty i zastrzelić ich wszystkich. Jednak ostatkiem sił powstrzymałem się przed zrobieniem tego. Zamiast tego, poszedłem za zwycięzcą. − Szedł ulicą, kiedy to zrobiłem. Zaczął padać deszcz, gdy naskoczyłem 135

na niego od tyłu i wciągnąłem go w krzaki. Był wielkim facetem i był całkowicie zaskoczony. Pamiętam rzucenie go na ziemię i uderzanie butem o jego twarz, zanim złapał moją nogę i przewrócił mnie. Walczył, uderzył mnie w twarz przed tym jak zrzuciłem go z siebie i ponownie go uderzyłem. Powtarzał mi, abym po prostu wziął jego portfel, myśląc, że to rabunek czy coś. Nie słuchałem. Biłem go, aż ledwo mógł się ruszyć, a następnie pobiegłem do domu i spakowałem torbę. Czekałem na to, jak Cheryl i Russell odlecą. Potem poszedłem po ciebie. Drżął. Odsunęłam się i spojrzałam na niego. Mówiąc mi to załamał się i obserwując go czułam się całkowicie rozbita. Nie mogłam uwierzyć, że zrobił to dla mnie. Przez cały czas myślałam, że chodziło o jego ojca, który go wyrzucił... − Dlaczego mi nie powiedziałeś? - wykrztusiłam. Jego niebieskie oczy zalśniły. - Jak mógłbym ci powiedzieć coś takiego, Leah? Nie chciałem, żebyś się bała. Chciałem tylko, abyś była szczęśliwa. Abyś się nie martwiła. Abyś miała świeży start, bez strachu, że jakiś pies zrobi z ciebie dziwkę. Prawdą było to, że bałem się, iż Russell cię odnajdzie. Wysłałem mu wiadomość po tym jak uciekliśmy i zagroziłem, że zadzwonię na policję i powiem im o wszystkim, jeśli kiedykolwiek pojawi się tu, szukając ciebie. Nie sądziłem, że to utrzyma go z dala, ale tak zrobiło i nie żałuję zrobienia czegokolwiek z tego. Nigdy nie zdarzyło się, żeby kiedykolwiek posunął się tak daleko, by ukryć przede mną coś takiego, tylko po to by mnie uszczęśliwić. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem, żałując, że mnie wtajemniczył. − Ale twój ojciec... - zaczęłam, ale moja słowa zmarły. Odwrócił wzrok ode mnie i westchnął.- Mój ojciec tylko pije, Leah. Nic więcej. Pewnie, mieliśmy kłótnie. Kilka razy fizyczne, ale nigdy ich nie wszczynał. − Nienawidzisz go. − Nienawidzę go za to, co robił mojej mamie. Ich małżeństwo było dysfunkcyjne. To był mój przyświecający przykład tego, czym jest związek i nie chcę żadnej części tego. Rzeczy mogą zmienić się z dobrych w złe w mgnieniu oka. A moja mama degenerowała się przy nim i to w zamian spieprzyło moje dzieciństwo. Wywiózł ją i kazał jej robić rzeczy, które... przerwał i potrząsnął głową. Jego oczy zaczerwieniły się od wspomnień. Zniszczyli siebie. To robi miłość, Leah. Niszczy ludzi. Spójrz jak daleko cię popchnąłem. − Zawsze stawiałeś sprawę jasno – odpowiedziałam szybko. - To nie była twoja wina. Tylko moja. − Nie, Leah, to w ogóle nie była twoja wina. Miałaś rację wcześniej. Potrzebuję cię bardziej niż ty mnie. Zawsze tak było, odkąd pierwszy raz cię zobaczyłem, siedzącą na ganku. Zobaczyłem twoje blond włosy, które przypominały mi moją mamę i wszystko co chciałem robić, to patrzeć na twoją twarz. Kiedy odwróciłaś się do mnie, a twoje policzki zaczerwieniły się, pomyślałem, że byłaś piękna. Czasami cię obserwowałem. Zawsze wystawałaś. Zawsze sama, siedząc sobie i robiąc własne rzeczy. Pamiętam jak obserwowałem to, jak atakujesz Graeme'a. Tak jakby miałem nadzieję, że będzie się ciebie czepiać, abym mógł wkroczyć do akcji i uratować sytuację. Ostatnią rzeczą jakiej się 136

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

spodziewałem, byłaś ty naskakująca na niego. To było niesamowite. − Tęsknie za tym, jacy byliśmy wtedy. Tęsknie za naszą niewinnością. Rzeczy były gówniane, ale życie proste i czuję się teraz, jakby tamte dni były miliony mil stąd i z powrotem pragnę tej nostalgii. Chcę poczuć to, że zasługuję na siedzenie obok ciebie. Zraniłem cię. Zawsze cię raniłem i przez to jestem kawałkiem gówna. − Jesteśmy młodzi – mruknęłam wtedy, patrząc na niego uważnie, gdy jego niebieskie oczy spoglądały w moje brązowe. - Jesteśmy głupi... i naprawdę jesteśmy niewłaściwi dla siebie. Jego pierś pode mną opadła, kiedy powoli wypuścił powietrze, a jego oczy błyszczały. Wiedział, że miałam rację. Zaczynałam się z tym godzić. − Nie jesteś jeszcze tam, gdzie ja jestem – kontynuowałam, pociągając nosem. - Nie jesteś gotowy na otwarcie się. Osiągnęłam punkt, w którym zdałam sobie sprawę, że nie mogę ci pomóc. Tylko ty możesz to zrobić. Nie powiedział nic. Po prostu słuchał, a ból na jego twarzy palił mnie. − Jest w porządku – powiedziałam, powstrzymując płacz. - Naciskałam na ciebie. Wzięłam cię w jakikolwiek sposób mi się dałeś i zdałam sobie sprawę, że zawładnąłeś całym moim światem. Ja... Ja nawet nie wiem kim jestem. − Będziesz niesamowity. Skinęłam głową. - Pewnego dnia. Będziesz. I... może pewnego dnia, po tym jak odejdziesz, zobaczymy się ponownie w innych warunkach. Może... będziemy mogli znów się przyjaźnić i tylko to. Przyjaciele. Ale nie teraz. − Możemy spróbować – przycisnął mnie błagalnie. Jego dłoń powędrowała do mojej twarzy, a jego palec musnął moją wargę. - Chcę ciebie ze mną. Chcę żebyś pojechała. Zaopiekuję się nami. Ja... Ja zrobię co trzeba będzie. Tylko pojedź ze mną. Z zespołem. To będzie nowy początek. I będziemy przyjaciółmi. Prawdziwymi przyjaciółmi, Leah. Proszę. Uśmiechnęłam się smutno i odciągnęłam jego dłoń od moich ust, wskazując na to. - Nie, bo to znaczy, że nie możesz dotykać mnie tak, Carter. Jego szczęka napięła się i pokręcił głową w odmowie. - Mogę to zrobić. Ja... − Polegaliśmy na sobie na dwa różne sposoby i musimy odnaleźć samych siebie – powiedziałam. - Mam tutaj przyszłość, a twoja jest tam. Tak musi być. Tylko tak to zadziała. W innym razie zniszczymy wszystko, czym jesteśmy, aż nie zostanie nic poza tym co jest złe, a nie chcę, by to się stało. Zamknęłam oczy, aby powstrzymać łzy. Nawet jeśli zacisnęłam, to i tak znalazły wyjście. Słyszałam jego oddech, intensywny i chwiejny i, kiedy ponownie przyciągnął mnie do siebie to przysunęłam się do niego, zakopując ponownie twarz w jego pierś. − Żegnasz się, prawda? - powiedział zdruzgotany. - Kurwa, mówisz, że skończymy, kiedy odejdę, co? − Tylko na razie. − Nie mogę żyć bez nas, Leah. Otarłam kolejną łzę. - To jest problem, Carter. 137

Nauczyłam się, że nie mogłam pokazać mu, tego, że chciał więcej. Nie mogłam wypchnąć tego z niego. Może ostatecznie nie byłam odpowiednią osobą do zrobienia tego. Może kiedyś spotka dziewczynę, która otworzy mu oczy i sprawi, że będzie chciał być kimś więcej. Pożegnanie było jedynym sposobem, który nas uratuje. Musiał podążać za swoimi marzeniami, a ja musiałam podążać za moimi. To było trudne i będziemy zagubieni na początku, ale jeśli nauczymy się spoglądać wewnątrz, to wytyczymy nasze własne ścieżki. I może pewnego dnia te ścieżki się skrzyżują. Tak czy inaczej, nie o to chodziło. Chodziło o to, by pracować nad sobą. Aby kochać to kim jesteśmy, zanim pokochamy kogoś innego. Będę za nim tęsknić. Prawdopodobnie będę kochać go zawsze. W końcu dostałam surową lekcję i ona zmieniła mnie na zawsze. Nieodwzajemniona miłość zawsze kończy się bólem serca.

138

CandyJourney

„Carter” by R.J.Lewis

Tł. Cailin_ Beta – mlody2202

dwadzieścia – dwa Pamiętam nasze pożegnanie, jakby to było wczoraj. Było słodko – gorzkie. Spędziliśmy razem dwa tygodnie, próbując przedłużyć ostatnie resztki naszej przyjaźni. Czułam jak wrzał. Podekscytowanie, które dzielił z chłopakami było zaraźliwe. Spakowali swoje rzeczy i byli gotowi do wylotu o pierwszej rano. Pełna nadziei twarz Cartera trwale osadziła się w moich wspomnieniach. Również było w nich złamane serce. Przed domem, obok jeepa Rome'a w którym już siedzieli chłopcy, Carter wziął mnie w ramiona i mocno przytulił. Nie powiedział nic przez chwilę. Wszystko, co ważne zostało już powiedziane. Byłam zbyt zatkana na słowa. Potem odsunął się. Wziął moją twarz w swoje dłonie i spojrzał na mnie. Po raz pierwszy w moim życiu, widziałam jak łza leciała z jego oka. − Nie wiem czy popełniam błąd – wyszeptał. - I problemem jest to, że jeśli popełniam, to prawdopodobnie zbyt późno. Zawsze byłaś mądrzejsza ode mnie, Leah. Dojrzalsza. Jestem zazdrosny o to. Za to, że zawsze byłaś taka twarda i za to, że zawsze we mnie wierzysz. Nigdy tego nie zapomnę. Jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek spojrzała na mnie i zobaczyła, że jestem czegoś wart. Będę myślał o tobie w każdej minucie, kiedy odejdę. Ja... - przerwał i wziął kilka oddechów. − Jest dobrze. - wyszeptałam. Sztywno skinął głową, kiedy wycofywałam się, zrobił krok do przodu i przycisnął twarz do mojej. Pocałował mnie, delikatnie i powoli. To było jak nasz pierwszy pocałunek. Wystarczająco ekscytujący, aby moja krew przyśpieszyła, ale dość ostrożny aby poczuć linię, która została narysowana. − Zobaczę cię ponownie – powiedział z przekonaniem, odsuwając się, aby spojrzeć na mnie. Zmusiłam się do uśmiechu, kiedy się odwrócił. Zauważyłam panikę w jego oczach i zszokowałam się. Stałam tam zakorzeniona, ignorując to, jak moje serce krzyczało za nim, aby został. Ta chora potrzeba wewnątrz mnie przebiła się na powierzchnię, prosząc bym go zatrzymała. Że się myliłam. Ale nie myliłam się. Potrzebowaliśmy tego. Wspiął się na przednie siedzenie, obok Rome'a i ani razu na mnie nie spojrzał, gdy zapinał pasy. Patrzył do przodu, kiedy Rome zatrąbił na mnie i pomachał. − Postąpiłaś właściwie – Melanie powiedziała później, tego dnia. Pozwoliłaś mu odejść, ponieważ nie był gotowy. To była twoja ofiara. − Za długo byłam samolubna – odpowiedziałam, owinięta w ciepły koc odrętwienia. - To jest czas dla niego, aby zaczął żyć. − Myślisz, że nadal będzie uderzał ludzi za to, że są kutasami? Uśmiechnęłam się tęsknie. - Założę się, że w tej chwili kogoś uderza. 139

Carter Miesiące minęły zanim zrozumiałem, co miała na myśli mówiąc, że chce więcej. Lata postarzyły mnie zanim nauczyłem się tego, co miała na myśli mówiąc miłość. I w końcu, zdałem sobie sprawę, że byłem kompletnie zjebanym kawałkiem gówna, za pozwolenie jej odejść.

140